Collins Jackie - Kochankowie i gracze

Collins Jackie Kochankowie i gracze

Diamond, jego trzech synów, Max, Chris i Jett oraz czarnoskóra piosenkarka to główni bohaterowie nowej powieści Jackie Collins, autorki także innych ksiazek z życia amerykańskich elit finansowo-towarzyskich. Wielkie pieniądze, seks, zbrodnia, zemsta, mroczne sekrety rodzinne, zdrady i romanse - to nieodłączne elementy tej lektury.

Prolog — Twój ojciec chce się z tobą niezwłocznie spotkać. — Co? — wymamrotał Jett Diamond, przekręcając się na łóżku. Kiedy po ciemku sięgał po zegarek, omal nie zrzucił telefonu. W Mediolanie była czwarta rano i padał deszcz. Słyszał, jak bębni o świetlik w sypialni. Leżąca obok niego piękna dziewczyna poruszyła się. — Kto to, carino? — wymruczała, zarzucając mu rękę na pierś. — Śpij — powiedział, po czym wstał i sięgnął po papierosa. Telefonowała lady Jane Bentley, wieloletnia przyjaciółka jego ojca. — Wiesz, która jest tutaj godzina? — zapytał szorstko i przypalił papierosa. — Tak, oczywiście — odparła spokojnie. — I powtarzam: twój ojciec chciałby się z tobą spotkać. W recepcji hotelu Four Seasons czeka na ciebie bilet do Nowego Jorku. Masz być tutaj w piątek o dziewiątej rano — powiedziała i po chwili milczenia dodała: -— Tylko go nie rozczaruj, Jett. Na pewno ci się to opłaci. Rozłączyła się, zanim zdążył odpowiedzieć. Nigdy jej nie lubił. Mówiła ze sztucznym angielskim akcentem i zawsze bardzo przestrzegała tak zwanych dobrych manier. Od sześciu lat była stałą partnerką ojca, dla którego opuściła swojego utytułowanego brytyjskiego męża, lorda Jamesa, co w swoim czasie wywołało niewielką burzę w mediach. Red Diamond, apodyktyczny potentat medialny, był już czterokrotnie żonaty. Red Diamond. Jego ojciec. Chryste! Czego on chce? 2

Max Diamond, potentat rynku nieruchomości, był w połowie kolacji, kiedy jego komórka zawibrowała. Nie ruszał się z domu bez włączonego telefonu. Grupa zaufanych współpracowników wiedziała, że mogą się do niego zwrócić zawsze i z każdym problemem: tak właśnie lubił. Poza tym teraz był w trudnej sytuacji finansowej i musiał być uchwytny przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Dyskretnie sprawdził, kto dzwoni do niego o jedenastej wieczorem. Lady Jane Bentley. Aktualna partnerka ojca. Czego ona może chcieć? Nie rozmawiał z nim od kilku miesięcy, chociaż mieszkali w tym samym mieście. Nie byli ze sobą zbyt blisko. Przeprosił i przeszedł do biblioteki, skąd do niej oddzwonił. Jedno trzeba było przyznać lady Jane: zawsze mówiła precyzyjnie i na temat. — Twój ojciec chciałby się z tobą spotkać. Dziewiąta rano w piątek — powiedziała. — To bardzo ważne, Max. — Myślę, że mi się uda — mruknął z niechęcią. — Twoi bracia też przylatują. Teraz zabrzmiało to poważnie. Czyżby staruszek umierał? Nawet jeśli tak, pomyślał ponuro, nie nastąpi to ani o sekundę przedwcześnie. Chris Diamond ćwiczył właśnie w domowej siłowni, kiedy usłyszał telefon. Były one w Los Angeles symbolem statusu. Jeśli ktoś nie miał domowej siłowni wyposażonej w sprzęt firmy Cybet, zmuszony był bratać się ze spoconymi masami w siłowniach LA Sports Connection, a to oznaczało, że mu się nie powiodło. Ale Chrisowi Diamondowi się powiodło — był jednym z najbardziej rozchwytywanych prawników specjalizujących się w dziedzinie show-biznesu w mieście. Miał supernowoczesną siłownię wyposażoną w robiący wrażenie system nagłaśniający i zamontowane na trzech ścianach telewizory o dużej rozdzielczości. Czwarta, cała ze szkła, ukazywała migoczące światła Los Angeles. To właśnie ze względu na ten niezwykły widok kupił dom stojący na wzgórzu nad kanionem Coldwater. Przerabiał go i przebudowywał, aż stał się dokładnie taki, jak chciał. Był perfekcjonistą: lubił, kiedy wszystko było zorganizowane jak należy i znajdowało się na właściwym miejscu. Dawało mu to poczucie bezpieczeństwa — coś, czego nigdy nie zaznał, gdy dorastał. — Piątek, dziewiąta rano — powiedziała lady Jane. 3

— Nie mogę — odparł, zeskakując ze stacjonarnego roweru i sięgając po nieskazitelnie biały ręcznik, który zarzucił sobie na szyję. — Dlaczego? — Mam ważne spotkanie w Vegas, którego nie mogę odwołać. — Radzę ci, żebyś to jednak zrobił — oświadczyła. — Będą tu także twoi bracia. — Zamilkła na chwilę. — Jestem pewna, że nie chciałbyś zawieść swojego ojca. — Jest chory? — zapytał. — Przyjedź. Na pewno skorzystasz na tym — powiedziała tajemniczo i się rozłączyła. * ** Red Diamond wyciągnął sękatą dłoń i wyjął z pudełka ciemnego papierosa, a potem przypalił go zapalniczką Dunhill. Miał siedemdziesiąt dziewięć lat i dokładnie na tyle wyglądał. Jego twarz pokrywała siateczka zmarszczek, a niebieskie oczy były zapadnięte i wyblakłe. Ale ostry nos i mocna szczęka przypominały, że musiał być kiedyś przystojnym mężczyzną. — Przyjeżdżają? — zapytał, obrzucając wzrokiem Jane Bentley, która weszła do jego sypialni. Kiwnęła głową, zastanawiając się, co tym razem wymyślił. Red Diamond nigdy niczego nie robił bez powodu. — Jesteś pewna? — burknął, wydmuchując obłok gryzącego dymu w jej kierunku. — Oczywiście — odparła, próbując odgonić dym od swojej twarzy. — Wszyscy trzej? — wychrypiał. — Tak jak sobie tego życzyłeś, skontaktowałam się z nimi wszystkimi. — Doskonale. — Na jego wysuszonej twarzy pojawił się chytry uśmiech. — A więc zaczyna się... — wymamrotał pod nosem. Lady Jane ponownie kiwnęła głową. Kiedy Red Diamond czegoś chciał, nikt nie śmiał z nim dyskutować, nawet ona. Ale czego chce teraz? Była bardzo ciekawa, o co mu tym razem chodzi, wiedziała jednak, że nie powinna o nic pytać — Red nigdy niczego nie ujawniał, dopóki nie był gotowy. Tak jak i pozostali będzie musiała po prostu poczekać.

Rozdział pierwszy — Jak masz na imię, kochanie? — zapytał łysy mężczyzna, któremu z uszu sterczały kępki włosów. — Liberty*. — Jak? — Liberty—powtórzyła. —: Tak jest napisane na mojej plakietce, dupku. Nie widzisz? — Co to za imię? — Och, błagam! Wiesz, ile razy musiałam odpowiadać na takie pytania? Gwyneth Paltrow i Chris Martin nazwali swoje dziecko Apple **. A Courtney Cox i David Arquette nadali swojemu synkowi imię Coco. Co takiego niezwykłego jest w imieniu Liberty? Nalała kawy do filiżanki łysego mężczyzny i odeszła. Dureń, pomyślała. Moje imię to nie jego zasrany interes. Kiedy zostanę słynną piosenkarką i autorką tekstów, nie będę wypytywać ludzi o ich imiona. Będę uprzejma i wyrozumiała. Weszła na zaplecze. — To pieprzone kelnerowanie kompletnie mnie podłamuje — poskarżyła się kuzynce Cindi, która załatwiła jej pracę w kawiarni na Madison Avenue i podobnie jak ona była początkującą piosenkarką. — Nie zapominaj, że dzięki temu opłacamy rachunki — powiedziała Cindi, dwudziestotrzylatka o ogromnych piersiach, lśniącej czarnej skórze, grubych kostkach, obfitej pupie i szerokim uśmiechu. * liberty — wolność ** apple — jabłko 5

— Powinnyśmy opłacać rachunki ze śpiewania — oświadczyła Liberty. — Przecież tym właśnie się zajmujemy. — Kiedy zaczniemy występować, tak właśnie będzie — zapewniła ją Cindi. — Ale tymczasem... — Wiem, wiem — burknęła Liberty i skrzywiła się. — Musimy zarobić na życie. Musimy zapłacić czynsz. Pomimo skrzywionej twarzy widać było, że jest bardzo ładna. Jej matka była czarna, a ojciec, jak przypuszczała, biały — ale matka w ogóle nie chciała o nim rozmawiać, nie mówiąc już o ujawnieniu jego tożsamości. Miała skórę koloru mlecznej czekolady i czarne włosy, zielone oczy, szerokie brwi, długie rzęsy, wysokie kości policzkowe, pełne usta i prosty nos. Cindi zawsze mówiła, że wygląda jak Halle Berry, co trochę Liberty irytowało. Nie chciała, aby ją do kogokolwiek porównywano — niezależnie od tego, jak wspaniała byłaby to osoba. Miała dziewiętnaście lat. I mnóstwo czasu przed sobą. Ale czy aby na pewno? Czasem budziła się w środku nocy z bijącym sercem, zlana zimnym potem. A co, jeśli nikt jej nigdy nie odkryje? Co, jeśli nikt nie usłyszy jej piosenek? Co, jeśli skończy jak jej mama, piosenkarka, której się nie powiodło, i teraz przez cały dzień sprząta cudze bałagany? Miała prawie dwadzieścia lat, szkołę skończyła cztery lata temu i nie przydarzyło jej się nic ważnego. Nagrała amatorskie demo, wystąpiła kilka razy w chórkach, ale nie tego oczekiwała. Nie pojawił się też żaden producent z propozycją. „Skarbie, to właśnie ty! Natychmiast podpisuję z tobą kontrakt. Będziesz następną Alicią Keys albo Norah Jones". Gdzie u diabła byli Clive Davis albo P. Diddy, kiedy ich potrzebowała? — Proszę pani! — zawołała jakaś kobieta, sprowadzając ją z powrotem na ziemię. Nie śpiesząc się, podeszła do stolika. Przynajmniej żyła na luzie — tego nikt nie mógł jej odmówić. — Tak? — spytała. — Czy wie pani, ile już czekam? — powiedziała piskliwym głosem kobieta. — Gdzie są moje jajka? — Miała na sobie podrabiany kostium od Armaniego, a na kolanach ściskała podrabianą torbę Vuitton. Kompletny brak stylu, pomyślała Liberty. Jeśli nie stać cię na oryginalną rzecz, lepiej daj sobie spokój. 12

Towarzyszący jej mężczyzna nie odzywał się. Najwyraźniej jemu aż tak się nie spieszyło. — Przepraszam — odparła Liberty tonem, który mówił: „Mam to w dupie". — Pani stolik nie należy do mojego rewiru. —Nie chciała używać słowa „kelnerka", które w jej mniemaniu było poniżające. — W takim razie przyślij mi kogoś, kto obsługuje mój stolik — zażądała kobieta. — Siedzę już tutaj piętnaście minut. — Jasne — mruknęła Liberty. Na moment ich wzrok się spotkał. Ta krowa nie może jej znieść, bo jest piękna. Wciąż jej się to zdarzało. Gdyby była Beyonce Knowles albo Janet Jackson, nikt by jej nie nienawidził, wszyscy by się do niej przymilali. Kiedyś do kawiarni przyszła Mariah Carey z całym zespołem wokalistów i tancerzy oraz dwoma wielkimi czarnymi ochroniarzami, którzy nie odstępowali jej na krok. Ludzie oszaleli. Natychmiast pojawili się paparazzi, a na zewnątrz zgromadził się tłum — omal nie rozbili okien. Manny Goldberg, właściciel kawiarni, wpadł w panikę, więc jego żona Golda zdecydowała, że najlepiej będzie zaprosić pannę Carey i jej zespół do kuchni, gdzie gwiazda łaskawie wypiła filiżankę zielonej herbaty, podpisała autografy i uprzejmie porozmawiała z dwoma latynoskimi kucharzami. Liberty chciała do niej podejść, ale stchórzyła. Cindi była odważniejsza i dostała autograf gwiazdy na papierowej serwetce, którą włożyła do szuflady z bielizną, gdzie przechowywała także liczne prezerwatywy W różnych kolorach i rozmiarach. Lubiła być przygotowana. — Chamska dziwka! — prychnęła kobieta, kiedy Liberty odchodziła od stolika. — Co ona sobie myśli, że kim jest? Nie przejęła się, bywało, że nazywano ją znacznie gorzej. Już miała iść na zaplecze, kiedy zobaczyła, że do środka wchodzi król hip-hopu we własnej osobie. Na kilka sekund wstrzymała oddech. Przyszedł już trzeci raz w tym tygodniu. Zawsze siadał przy jednym z jej stolików i zostawiał ogromny napiwek, chociaż nigdy nie zamienił z nią ani słowa poza złożeniem zamówienia. Dzisiaj towarzyszył mu jakiś biały mężczyzna, który wyglądał na biznesmena. Rozmawiali z ożywieniem, gestykulując. Damon P. Donnell, król hip-hopu, szef Donnell Records. Jego nowe biuro znajdowało się zaledwie budynek dalej i najwyraźniej wybrał tę kawiarnię na śniadaniowy przystanek. 7

Miał trzydzieści sześć lat, ciemną skórę, krótko przystrzyżone włosy i zabójczy uśmiech. Zwykle nosił modne okulary przeciwsłoneczne, brylantowy kolczyk, adidasy Nike i szpanerski garnitur na jedwabnym podkoszulku. Prawie wszyscy raperzy w jego wytwórni byli mężczyznami. Kiedyś sam występował, jednak rzucił to i teraz występował tylko okazjonalnie na imprezach charytatywnych. Ale był żonaty, a Liberty nie pozwalała sobie na zabawianie się z żonatymi mężczyznami. Jego żona, hinduska księżniczka, pochodziła z Bombaju. Mieszkali na sześćdziesiątym szóstym piętrze, w apartamencie, którego okna wychodziły na Westside. Według magazynu „Vibe" żona Damona przekształciła trzy sypialnie w swoją prywatną garderobę. Byli małżeństwem od dwóch lat i nie mieli dzieci. Gdy Liberty zobaczyła go po raz pierwszy, nie miała pojęcia, kim jest. — Chyba się zadurzyłam — szepnęła do Cindi. — Ten facet jest niesamowity! Cindi była na bieżąco w show-biznesie. Regularnie czytywała JEssence", „Rolling Stone", „People", „Us", „The Star" i ,JEn-quirera". Codziennie oglądała Access, E.T., Extra oraz El — Ten koleś jest sławny, żonaty, bogaty i kompletnie poza twoim zasięgiem — poinformowała kuzynkę. — Zapomnij o nim, dziewczyno, on nawet na ciebie nie spojrzy. Liberty postanowiła nigdy nie wspominać o Damonie P. Donnellu, co nie było łatwym zadaniem. Już miała podejść do jego stolika, kiedy pojawiła się Cindi. — Mister Cudowny znów tu jest. Może nie mam racji, ku-zyneczko, może masz szansę. Gdybym była na twoim miejscu, spróbowałabym. — Królowa wyprzedaży przy stoliku numer cztery nie może doczekać się jajek — przypomniała jej Liberty, ignorując wzmiankę o Damonie. — Lepiej tam idź, zanim ta krowa zrobi jakieś świństwo. — Już lecę — odparła Cindi, ale nie sprawiała wrażenia przejętej. — Chyba zapomniałam złożyć dla nich zamówienie w kuchni. Liberty podeszła do stolika Damona. Nawet nie podniósł głowy. — Kawa — powiedział, wpatrując się w menu, jakby nigdy wcześniej go nie widział. — Duży sok pomarańczowy. Omlet z białek, bekon. — Dla mnie to samo — dodał jego znajomy lub współpracownik. Nie od razu odeszła, licząc na to, że Damon obrzuci ją choćby 8

szybkim spojrzeniem. Nie zrobił tego, ale jego towarzysz dokładnie obejrzał ją sobie malutkimi jak paciorki oczkami. — Oczywiście, panie Donnell — powiedziała, dając mu do zrozumienia, że wie, kim jest. — Kawa i sok na początek. Potem omlet i bekon. Na chrupko, tak? Uniósł wzrok i spojrzał na nią spod przyciemnianych okularów — patrzył na odręcznie napisaną plakietkę przypiętą tuż nad jej prawą piersią. Nie odezwał się jednak, tylko niemal niedostrzegalnie skinął głową. Poszła po kawę dla nich. A może powinna przynieść mu swoje demo do przesłuchania? Nie, za wcześnie. Muszę rozwinąć tę znajomość, pomyślała. Mogłaby to być taka wyluzowana znajomość kelnerka — klient. Tak, teraz mogę użyć słowa „kelnerka". Damon to nie jakiś białas, który myśli, że jest ode mnie lepszy. — Co się dzieje?! — zawołała kobieta w podrabianym Arma-nim. — Gdzie są moje jajka? Liberty miała ochotę powiedzieć: „U twojego wysuszonego starego dupka, tam, gdzie nikt ich nie znajdzie". Ale nie zrobiła tego, ponieważ nie spodobałoby się to Manniemu ani Goldzie, którzy byli przyzwoitymi ludźmi, a jej nie powinno zależeć na tym, żeby wylecieć. Tak samo jak Cindi potrzebowała pracy. Jak zwykle spóźniały się z czynszem, z innymi rachunkami też. Nigdy nie udawało im się zdążyć z ich płaceniem na czas. Zanim zaczęła pracę w kawiarni, próbowała wielu posad. Wszystkie były fatalne. Kelnerowanie było z tego wszystkiego najlepsze, choć zabójcze dla stóp. Często brała dzienną zmianę, zostawiając sobie wolne wieczory na pisanie piosenek i spotkania z przyjaciółmi muzykami oraz obecnym chłopakiem, Kevem, który był gitarzystą. Spotykała się z nim od kilku miesięcy, był miły, ale nie traktowała tego związku poważnie. Dopóki nie rozpocznie kariery, nic nie będzie na serio. — Już są w drodze! — zawołała do niecierpliwiącej się klientki. — No myślę! -— sapnęła kobieta, z irytacją unosząc wyskubane brwi. — Przepraszam, Liberty... — odezwał się starszy mężczyzna, który bywał tu regularnie, a dziś siedział sam przy stoliku w rogu. — Czy mogę dostać dolewkę? Nigdy nie sprawiał jej żadnego kłopotu i zawsze zostawiał dobre napiwki. Uśmiechnęła się do niego i odparła: — Już idę. 15

Wzięła z lady dzbanek ze świeżo zaparzoną kawą, napełniła filiżankę mężczyzny i ruszyła w stronę stolika Damona. Zanim zdążyła tam dotrzeć, chłopiec, który bawił się samochodem, popchnął go jej pod nogi. Potknęła się o zabawkę i upadła, wykręcając sobie prawą kostkę. Dzbanek z kawą rozbił się na podłodze i gorący płyn oparzył jej ramię. Zapadła cisza, wszyscy odwrócili się i patrzyli na nią. Po chwili wznowiono rozmowy, a ona została na podłodze, czując się jak idiotka. Przez kilka sekund nie wiedziała, co zrobić. Usłyszała, jak niecierpliwa klientka śmieje się złośliwie. Szybko się pozbierała, chociaż paliło ją oparzone kawą ramię, ale kiedy usiłowała stanąć, nie pozwoliła jej na to skręcona kostka. Na szczęście Cindi i Stały Klient pospieszyli jej z pomocą. Mężczyzna pomógł jej usiąść, a Cindi zaczęła sprzątać potłuczone szkło i ścierać kawę. — Wszystko w porządku? — zapytał szczerze zatroskany Stały Klient. Przytaknęła i spojrzała w głąb sali, żeby sprawdzić, czy Damon na nią patrzy. Nie patrzył. Rozmawiał ze swoim towarzyszem, gestykulując zawzięcie, brylantowy kolczyk w jego uchu błyskał, odbijając światło lamp. Zbierało jej się na płacz. Ramię coraz bardziej ją paliło, kostka pulsowała, a Damon P. Donnell nawet nie zauważył, co się stało. Czy coś w końcu pójdzie w jej życiu jak trzeba? Musiała odpocząć, i to natychmiast.

Rozdział drugi Jett Diamond zawsze miał szczęście do kobiet. Traciły dla niego głowy z powodu jego seksownych, błękitnych jak Morze Śródziemne oczu, regularnych rysów, potarganych jasnych włosów opadających na czoło, wysportowanego ciała i pewności siebie. A on w pełni to wykorzystywał. Zdobywanie kobiet nigdy nie było dla niego problemem. Ale pozbywanie się ich bywało kłopotliwe. Przychodziły i zostawały. Chciały więcej — podczas gdy wszystko, czego on od nich chciał, to tylko tego, żeby dyskretnie wyniosły się z jego mieszkania i nie histeryzowały. Gianna była włoską supermodelką. Nie wpadła w histerię, kiedy poinformował ją, że musi wyjechać do Nowego Jorku. Była przekonana, że Jett wróci, zanim zdąży za nim zatęsknić. Przyjechał do Włoch trzy lata temu. Był wtedy spłukanym, dochodzącym do siebie alkoholikiem i ćpunem. W ciągu kilku miesięcy udało mu się — dzięki doskonałemu programowi rehabilitacyjnemu — doprowadzić do porządku i podpisać kontrakt z agencją modeli. Wkrótce stał się znany i zaczął pojawiać się w telewizyjnych reklamach popularnych papierosów i alkoholi. Reklamował wszystko — od drogich samochodów do garniturów znanych projektantów. Na fotografiach emanował seksownością, co w połączeniu z jego wyglądem niegrzecznego chłopca sprawiło, że stał się przebojem. Pracy modela nie uważa się za najbardziej męski zawód świata, ale właśnie to zajęcie pozwoliło mu utrzymać się na przyzwoitym poziomie bez proszenia o pomoc skąpego ojca miliardera czy któregoś z dwóch przyrodnich braci. Kiedy przeprowadził się do Włoch, odciął się od nich i nie żałował tej decyzji. Nikt nie kojarzył go z rodziną Diamondów, 11

zwłaszcza że używał tylko imienia. Jett. Amerykański model w Mediolanie. Gianna zawiozła go na lotnisko swoim nowym samochodem — lśniącym żółtym lamborghini, które otrzymała w prezencie od jakiegoś wielbiciela. Ich związek był otwarty, taki układ najbardziej im obydwojgu odpowiadał. Żadne z nich nie chciało się wiązać, byli wolnymi duchami. Zanim wyszli z mieszkania, zafundowała mu wspaniały seks oralny. Siedział wygodnie i świetnie się bawił. Zresztą kto by się dobrze nie bawił? Gianna miała pełne usta i niezwykle utalentowany język. Doskonale wiedziała, co robić, by mężczyzna pragnął więcej. Nie kochał jej, ale uwielbiał to, co dla niego robiła. Kiedy wsiadał do samolotu, zastanawiał się, czego może chcieć ojciec. Trzy lata. Zero kontaktu. A teraz ten telefon od lady Jane. Nie musisz jechać, powiedział mu jego wewnętrzny głos. Naprawdę? Tak, naprawdę. Ale wiesz... jestem ciekawy. Oczywiście, że jesteś ciekawy. To Red Diamond. A kiedy on dzwoni — wszyscy do niego biegną. Łącznie z tobą. Tak było przez całe jego życie. * ** Pięcioletni Jett był inteligentny, ale jego ojciec uważał go za ciołka. Cała rodzina zgromadziła się w ogrodzie wiejskiego domu w Toskanii. Olśniewająco piękna matka Jetta, Edie — była modelka o przepięknej figurze, trzynastoletni brat przyrodni Chris, który właśnie przyjechał zjedną z nielicznych wizyt, i ojciec — mężczyzna, którego mały Jett uważał za przerażającego człowieka. Wspiął się na ogromny dąb i nie potrafił zejść. Niania zabroniła mu się wspinać na to drzewo, ale kiedy zobaczył, jak Chris wchodzi na nie bez wysiłku, pomyślał, że on też może. Teraz siedział wysoko, kurczowo trzymał się gałęzi i był przerażony. Tak bardzo się bał, że po policzkach płynęły mu łzy i cały się trząsł. — Wezwij ochroniarzy — błagała Edie męża, ściskając kieliszek z martini. — Nie ma mowy — odburknął. — Sam tam wszedł, więc niech teraz sam zejdzie. — Ale on może spaść — protestowała Edie, nerwowo sącząc drinka. 18

— Będzie miał nauczkę. — On ma tylko pięć lat! — zawołała Edie. Jej delikatne dłonie trzęsły się tak bardzo, że lód w szklance stukał o szkło. — Jest już wystarczająco duży, żeby rozumieć, że pewnych rzeczy nie wolno mu robić — twardo odpowiedział Red. — Wejdę na górę i ściągnę go — zaofiarował się Chris. — Pytał cię ktoś o zdanie, durniu?! — wrzasnął Red, rzucając swojemu średniemu synowi wściekłe spojrzenie. Chris skulił się. Minęła godzina. Zaczynało się ściemniać i zanosiło się na deszcz. Jett mocniej ścisnął gałąź i omal nie stracił równowagi. Red kazał wszystkim wejść do środka, a teraz sam również zmierzał w stronę domu. — Tato! — krzyknął Jett z twarzą wykrzywioną strachem. — Nie zostawiaj mnie. Tato! Boję się. Tato! Pomóż mi! Proszę! Red odwrócił się i spojrzał na swojego najmłodszego syna, którego oczy były szeroko otwarte z przerażenia. — Lekcja numer jeden! — ryknął. — Nigdy nie rób rzeczy, z których nie będziesz potrafił sam się wykaraskać. Pamiętaj o tym, ty mały głupi gówniarzu. Kiedy Chris był już pewien, że wszyscy śpią, wymknął się z domu, wspiął na drzewo i pomógł zapłakanemu młodszemu bratu zejść. Następnego ranka obydwaj dostali lanie laską Reda zakończoną stalową końcówką, a potem Chris został wysłany samolotem z powrotem do Ameryki. Jett wolałby, żeby jego starszy brat zawsze był w pobliżu. Ale tak nie miało być. Wypadek z drzewem był tylko początkiem. * ** Max Diamond był ciekaw, czego do diabła mógł chcieć Red. Pomyślał, że może staruszek jest śmiertelnie chory i chce naprawić krzywdy, które wyrządził przez wszystkie lata. Przede wszystkim swoim trzem synom, którzy nigdy go nie obchodzili. Miał czterdzieści trzy lata i odnosił sukcesy jako potentat rynku nieruchomości w Nowym Jorku. Osiągnął to sam, bez jakiejkolwiek pomocy ze strony ojca. W rzeczywistości bycie synem Reda Diamon-da tylko przeszkadzało. Kiedy stawiał pierwsze kroki w biznesie, ludzie myśleli, że ma mnóstwo pieniędzy — tymczasem Max nie dostał od swojego starego ani grosza, wszystko osiągnął sam. Ciężka praca opłaciła się, a on zawsze był chętny do pracy i nigdy nikogo 13

nie prosił o pomoc, budując swoje imperium. Aż do tej pory odnosił sukcesy — ale dziś dwa banki wycofały się z poważnego projektu budowlanego na Dolnym Manhattanie, którego budowa już się rozpoczęła. Ten wielomilionowy projekt wymagał natychmiastowego zastrzyku finansowego, inaczej Max mógł wszystko stracić. Był najstarszym z braci Diamondów. Jett, dwudziestoczterolatek, był najmłodszy, a średni Chris miał trzydzieści dwa lata. Wszyscy trzej mieli różne matki. Matka Maksa, Rachel, zmarła wkrótce po urodzeniu syna. Matka Chrisa, Olivia, zginęła w katastrofie lotniczej. A matka Jetta — niegdysiejsza piękność Edie — mieszkała w Montauk, piła i zabawiała się z młodszymi o kilkadziesiąt lat mężczyznami. Wszyscy znali prawdę o Edie. A kto się do tego przyczynił'' Oczywiście Red Diamond. Stary nie szanował kobiet i źle je traktował. To był schemat: zdobyć, ożenić się i zniszczyć. Z pewnością udało mu się to zrobić Edie. Max był już raz żonaty i miał za sobą kosztowny nowojorski rozwód. Jego była, Mariska — Rosjanka z pochodzenia, blondynka o zimnych, stalowych oczach, która myślała tylko o tym, kiedy jej nazwisko pojawi się w rubryce Suzy — nie miała najmniejszej ochoty odejść po cichu, mimo że otrzymała mnóstwo pieniędzy. Mieli dziecko, Lulu, śliczną i mocno rozpieszczoną pięciolatkę. Matka i córka mieszkały w jednym z domów należących do Diamon-da, w penthousie, który był częścią hojnej odprawy Mariski. Max spędzał większość weekendów z małą Lulu, którą uwielbiał. Świetnie się dogadywali, przyjemnie spędzając czas na różnego rodzaju rozrywkach, takich jak latanie odrzutowcem Maksa do Disneyworldu na Florydzie albo szybkie wypady na Bahamy na zjeżdżalnie w Atlantis, ulubionym hotelu Lulu. Dziewczynka bardzo lubiła spędzać czas ze swoim tatą. Niedawno Max się zaręczył. Rozwścieczyło to Mariskę, która zawsze sobie wyobrażała, że to ona pierwsza wyjdzie po raz drugi za mąż. — Po co to robisz? — zapytała. — Nie potrzebujesz następnej Ale on miał zamiar ożenić się po raz drugi. Tym razem zrobi wszystko, żeby to małżeństwo przetrwało. Nie miał zamiaru skończyć jak jego ojciec — z kilkoma byłymi żonami i dziećmi, które go kompletnie nie obchodziły. * ** 20

Bal na zakończenie nauki w gimnazjum. Szesnastoletni Max jest umówiony z Rosemary, swoją dziewczyną, z którą jest już od roku, śliczną dziewczyną w różowej sukni i z różami we włosach. Max wszystko zaplanował — dziś miała być ta noc. Spotykali się już wystarczająco długo i chociaż do tej pory tylko się całowali, był pewien, że tym razem Rosemary pozwoli mu pójść na całość. Rozmawiali już o tym, w kieszeni miał prezerwatywy, był więc dobrze przygotowany. Bal był bardzo udany. Przetańczyli całą noc, obydwoje trochę sobie podpili i w drodze powrotnej do domu Maksa na Sześćdziesiątej Ósmej, w limuzynie, Rosemary pozwoliła mu włożyć dłoń pod sukienkę. Red i macocha Maksa, Olivia, byli za granicą, zostawili jego pięcioletniego przyrodniego brata Chrisa z nianią, tak więc zaproszenie dziewczyny do domu zamiast do jakiegoś obskurnego hotelu wydawało się najlepszym wyjściem. Zaczęli się całować w bibliotece, w tle słychać było muzykę z filmu „ Grease" dobiegającą z zestawu stereo — Olivia Newton-John i John Travolta śpiewali „ You 're The One That I Want". Max zaczął rozbierać Rosemary; górę jej sukienki zsunął do pasa, a spódnicę podciągnął do góry. Miała pełne, ponętne piersi i wzgórek kręconych czarnych włosów łonowych, który go zaskoczył — było ich tak dużo. Wiedział, że to właśnie ta chwila: mieli pójść na całość, dla obydwojga był to pierwszy raz. Ale kiedy próbował nałożyć kondom, do biblioteki wpadł Red Diamond i włączył wszystkie światła. — Tato! — wyjąkał Max, rozpaczliwie próbując ukryć w spodniach erekcję. — Myślą... myślałem, że cię nie ma. — Tak myślałeś? — wycedził Red, przyglądając się Rosemary, która była tak zawstydzona, że nie wiedziała, co zrobić najpierw: przykryć piersi czy obciągnąć spódnicę. — Tato, daj spokój—wymamrotał Max. — Już wychodzimy. Ja... ja nie chciałem... — Zabieraj swój napalony tyłek do swojego pokoju —przerwał mu Red, wciąż patrząc na Rosemary. — Sam dopilnuję, żeby młoda dama bezpiecznie dotarła do domu. — Ale... — Zmiataj stąd, gówniarzu! — warknął Red. — Już! Upokorzony Max zostawił swoją na wpół rozebraną dziewczynę z ojcem i ruszył do swojego pokoju. Pomiędzy nogami dyndał mu zwiotczały penis. Następnego ranka zadzwonił do Rosemary. Nie chciała podejść 15

do telefonu. Tak było przez kilka dni, aż w końcu jej matka spiętym głosem poinformowała go, że córka wyjechała na dłuższy czas do Europy i byłaby wdzięczna, gdyby przestał ją niepokoić. Dopiero cztery lata później, kiedy był w college'u, wpadł na Rosemary na jakimś przyjęciu. Z początku próbowała go unikać, ale później powiedziała mu, co się tamtej pamiętnej nocy wydarzyło. Po tym, jak opuścił pokój, Red zaczął ją gwałcić i robił to tak długo, aż zemdlała. Kiedy odzyskała przytomność, odesłał ją do domu taksówką, grożąc jej uszkodzeniem ciała, jeśli komukolwiek powie o tym, co się zdarzyło. Ale dziewczyna natychmiast wszystko opowiedziała rodzicom i jej ojciec wdarł się do domu Diamondów. Po gwałtownej awanturze Red zgodził się wypłacić rodzinie Rosemary dużą sumę pieniędzy w zamian za milczenie. — Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś? — zapytał Max. — Albo nie poszlaś na policję? Dziewczyna wzruszyła ramionami, jakby to nie miało żadnego znaczenia, chociaż ból w jej oczach świadczył o czymś zupełnie innym. — Obydwoje wiemy, że nikt nie mógłby mu nic zrobić — odparła. — Twój ojciec wszędzie ma znajomości. Mój nie. Proste jak drut. Tak więc Redowi Diamondowi uszło na sucho zgwałcenie szesnastoletniej dziewczyny — pierwszej miłości Maksa. Kiedy przyszedł z tym do Reda, ojciec roześmiał się. — Sama się o to prosiła, synu — oświadczył, uśmiechając się szyderczo. — Aż się rwała. Potrzebowała prawdziwego mężczyzny, a nie takiego nieudacznika jak ty. — Ale to była moja dziewczyna, tato. Moja dziewczyna. — Niech to będzie dla ciebie lekcja na temat kobiet —pouczyłgo Red. — Nigdy nie można im ufać. Nigdy. Wszystkie są dziwkami. Niedługo sam się o tym przekonasz. To był jedyny raz, kiedy o tym rozmawiali. * ** Jeden z klientów Chrisa, gwiazdor Jonathan Goode, wybierał się na europejskie tournee promujące jego najnowszy film, dzięki czemu Chris załapał się na podróż służbowym samolotem dostarczonym przez wytwórnię, która zadbała o to, by ich gwiazda miała wygodną podróż do Nowego Jorku, a potem do Europy. Jonathan Goode był znanym na całym świecie aktorem filmowym, ale prywatnie był sympatycznym i skromnym mężczyzną po trzydziestce. Towarzyszył mu ten sam co zwykle zespół współpracow22

ników: sokolooki menedżer, agentka, apodyktyczna specjalistka od PR, trener osobisty, stylistka lesbijka, kucharz Francuz oraz dwie bardzo kompetentne asystentki. Leciała z nimi także jego obecna dziewczyna, ormiańska aktorka o kręconych włosach, która niewiele mówiła po angielsku, za to często się uśmiechała, zwłaszcza gdy w pobliżu znajdowały się kamery. Jeśli chodzi o Jonathana, aż roiło się od plotek na temat jego orientacji seksualnej. Był gejem? Biseksualistą? A może w ogóle nie był zainteresowany seksem? Chris również tego nie wiedział i nic go to nie obchodziło. Jonathan był miłym, bezpretensjonalnym facetem i to, co robił w łóżku, było wyłącznie jego sprawą. — Co cię skłoniło do wybrania się tak nagle w podróż? — spytał Jonathan, sadowiąc się na luksusowym skórzanym siedzeniu. Wokół niego kręcili się steward i stewardesa, oboje bardzo atrakcyjni, osobiście wybrani przez jego menedżera. — Rodzina — odparł Chris, zapinając pas. — Była żona? Matka? Siostry? — pytał dalej Jonathan niezbyt zainteresowany odpowiedzią, ale jak zawsze uprzejmy. — Nie mam byłej żony —: powiedział Chris. — Moja mama nie żyje. I nie mam sióstr. — A ja mam aż trzy starsze siostry — pochwalił się Jonathan z uśmiechem. —Nauczyły mnie wszystkiego, czego nie wiedziałem o kobietach. Chris również się uśmiechnął — w tym momencie zrozumiał, dlaczego kobiety na całym świecie uwielbiają Jonathana Goode'a. Miał w sobie to coś, amerykańską chłopięcość. Podobnie jak Kevina Costnera i Toma Cruise'a otaczała go aura bohaterstwa, która zawsze działała zarówno na kobiety, jak i na mężczyzn. — Jonathan, przepraszam — odezwała się jedna z asystentek gwiazdora, podeszła do niego szybko i podała mu telefon komórkowy. — To Les Moonves. Chciałby zamienić z tobą słówko. Aktor wziął komórkę, a Chris sięgnął po magazyn, w którym przedstawiano Jonathana jako miłośnika sztuk walki. Gwiazdor wydawał się kompletnie nieświadomy tego, że ojcem Chrisa jest Red Diamond. Chris nigdy tego nie ukrywał, ale i nie rozgłaszał. Jeśli ktoś był zbyt ciekawski, zmieniał temat. Teraz, kiedy udało mu się osiągnąć pozycję jednego z najlepszych prawników specjalizujących się w branży rozrywkowej i show-biznesie Los Angeles, nikt się już tym nie interesował. Nie przyszło mu to łatwo. Matka rozwiodła się z Redem, kiedy 17

Chris miał dziesięć lat — powodem były jego liczne romanse. Olivia — prawdziwa piękność — przeprowadziła się po rozwodzie do Kalifornii, gdzie poznała Petera Lindena, bogatego prawnika, który pragnął się z nią ożenić, ale nie chciał bagażu w postaci syna. Po krótkim wahaniu wybrała nowego męża, przedkładając go nad Chrisa. Chłopca wysłano do surowej szkoły wojskowej, miejsca pełnego brutalności, w którym z trudem udało mu się przetrwać. Potem był college i na końcu — zgodnie z sugestią Petera — studia prawnicze. Wszystko to miało służyć tylko temu, żeby się go pozbyć. Ale Chris nie miał nic przeciwko studiom prawniczym. Był to zawód, który mu się podobał, poza tym przynosił niezłe profity — widział przecież, jakie wystawne życie prowadzi jego ojczym. Interesowało go prawo branży rozrywkowej, zwłaszcza że zamierzał pozostać w Los Angeles, mieście, które bardzo polubił. Zawsze była tu świetna pogoda, a kobiety piękne i dostępne. Czy tutaj w ogóle było cokolwiek, czego nie dało się lubić? Swojego prawdziwego ojca, Reda, widywał dwa razy do roku i było to aż nadto. W dniu, w którym zdał egzamin adwokacki, Olivia zginęła w katastrofie prywatnego samolotu. Leciała właśnie na spotkanie, na którym mieli to uczcić. Ojczym obwiniał o to Chrisa i krótko po pogrzebie zerwał z nim kontakty. Najwyraźniej jednak żal Petera Lindena po żonie nie trwał długo, ponieważ sześć tygodni później poślubił piękną i sławną jasnowłosą gwiazdę filmową. Kilka tygodni po pogrzebie matki Chris zadzwonił do Reda, z którym nie rozmawiał od czasu, kiedy poinformował ojca o śmierci Olivii. — Czego do cholery chcesz?! — wrzasnął do telefonu Red. — Pieniędzy? No to masz pecha, bo ode mnie ich nie dostaniesz. Zapłaciłem za twoją edukację i wystarczy. Teraz rusz swoją leniwą dupę i zapracuj na życie, tak jak ja musiałem to zrobić. Nic ci nie podadzą na tacy. Zadzwoń do mnie, jak już coś osiągniesz. Było to typowe dla Reda Diamonda zachowanie. Straciłeś matkę — no i co z tego? Rusz dupę i do roboty. Rozczarowany, ale wcale niezdziwiony zachowaniem ojca Chris zamieszkał z trzema przyjaciółmi z college'u. Parę miesięcy później udało mu się dostać pracę w kancelarii Century City, gdzie zaczął ciężko pracować na swoją karierę zdecydowany pokazać Redowi i ojczymowi, że nie potrzebuje ani ich pieniędzy, ani pomocy. Odniesie sukces bez nich. 18

Przełom nastąpił, kiedy nawiązał romans z jedną z klientek kancelarii. Była to kobieta w średnim wieku, aktorka, której nie udało się zrobić kariery. Nie miała przed sobą przyszłości — Hollywood bywa okrutne dla kobiet, które się starzeją — a Chris dostał ją w spadku jako klientkę. Miała czterdzieści pięć lat i wciąż była bardzo piękna w pewien kruchy sposób przypominający mu matkę. Wskrzeszenie jej kariery było dużym wyzwaniem, ale Chrisa podniecały trudne zadania. Ku zaskoczeniu wszystkich, łącznie z samą zainteresowaną, udało mu się dokonać niemożliwego: wynegocjował dla niej występ w nowym serialu telewizyjnym, który okazał się hitem sezonu, i nagle podstarzała gwiazda okazała się bardzo cenną klientką. Co ważniejsze — jego klientką. Skończyły się czasy wynajmowania mieszkania z trzema innymi facetami, którzy tak samo jak on mieli trudności z zarobieniem na swoją część czynszu. Rok później kancelaria, w której pracował, zaproponowała mu, żeby został młodszym partnerem, i od tego momentu była to już błyskawiczna droga na szczyt. Chris potrafił przyciągać właściwych klientów, a ponieważ wspólnicy nie byli głupi, zaoferowali mu pełne partnerstwo, na co z chęcią się zgodził. Był młody, miał powodzenie i mieszkał w Hollywood. Kiedy zadzwonił do Reda, w głosie starego usłyszał niechętną aprobatę. Miał ochotę powiedzieć: „Widzisz? Udało mi się bez twojej pomocy". Nic jednak nie powiedział, czekał cierpliwie na słowa pochwały z ust ojca. Ale te słowa nigdy nie padły. I chociaż Chris udawał, że nie ma to dla niego żadnego znaczenia, nie było to prawdą. Przed wyjazdem z Los Angeles odwołał swoją wizytę w Vegas. Roth Giagante, właściciel Magriano Hotel, nie był z tego zadowolony. — Miałeś mi przywieźć pieniądze — powiedział ze złością. — Mieliśmy umowę, a ja nie lubię ludzi, którzy nie dotrzymują słowa. — Wypadło mi coś niespodziewanie w Nowym Jorku, muszę to załatwić — odparł Chris. — Będę w Vegas najpóźniej w niedzielę. Masz moje słowo. — Lepiej, żebyś tu był, bo inaczej, będziesz mówił o „wypadku" w innym kontekście. Rozumiesz? Rozumiał doskonale. Dzięki swojej gwiazdorskiej klienteli i znajomościom w show-biznesie cieszył się pewnymi przywilejami, ale w ciągu ostatnich trzech miesięcy sporo przegrał i Roth chciał 25

odzyskać swoje pieniądze. Gotówkę. Dokładnie sześćset tysięcy dolarów, a była to spora suma do zebrania. Roth Giagante dostanie swoje pieniądze. Jednak udało mu się zebrać tylko dwieście pięćdziesiąt tysięcy, które ukrył w sejfie w swoim domu w Los Angeles. Liczył na to, że Roth da mu więcej czasu. Ale obietnica wizyty kilku klientów powinna zaspokoić jego apetyt. Wszystkie rekiny z Vegas były takie same — miały pierdolca na punkcie gwiazd. Tak, w Vegas poniósł porażkę. Zarobił sporo pieniędzy, lecz przez ostatnie trzy miesiące przegrał wszystko przy stołach do gry. Sytuacja zrobiła się poważna, jednak nie potrafił przestać. Stał się nałogowym hazardzistą. Zanim Jonathan skończył rozmowę, znaleźli się w powietrzu, w drodze do Nowego Jorku. Jonathan wstał, skinął na swoją dziewczynę, po czym obydwoje poszli do sypialni i zamknęli za sobą drzwi. Najwyraźniej dalsza rozmowa nie była przewidziana w programie gwiazdora. Chris nie miał nic przeciwko temu, właściwie był mu nawet wdzięczny. Miał za sobą stresujący tydzień, musiał zebrać pieniądze dla Rötha, nie zapominając o codziennym napiętym harmonogramie związanym z ludźmi z show-biznesu. Była to bardzo wymagająca klientela, dzwonili do niego o każdej porze dnia i nocy. Nie podobało się to jego obecnej dziewczynie, Veronie, trenerce pilates, Azjatce o egzotycznej urodzie i niesamowitych rękach. Verona chciała się do niego wprowadzić. Jak do tej pory Chris się opierał: lubił mieszkać sam. Czy to coś złego? Do plusów należało zaliczyć fakt, że nie była aktorką i nie wykazywała w tym kierunku żadnych ambicji. To właśnie najbardziej spodobało się w niej Chrisowi, który niedawno zakończył destrukcyjny związek z Holly Anton, mocno stukniętą gwiazdą telewizyj-. nego sitcomu. To przez nią wpadł w sidła hazardu. Holly uwielbiała Vegas, było to miasto, w którym się wychowała, więc wkrótce zaczęli spędzać tam każdy weekend. Nie tęsknił za nią, doprowadzała go do obłędu swoim nienasyconym apetytem na seks, napadami depresji i paranoją na punkcie kariery. Hazard był dla niego ucieczką od jej huśtawek nastrojów. Aktorki... Nigdy więcej! Na szczęście udało mu się wyrwać tej kobiecie. Bracia Diamond mieli jedną cechę wspólną — wybitną urodę. Wszyscy trzej mieli powyżej metra osiemdziesięciu wzrostu. Max był śniady, miał nieco demoniczny typ urody. Jett, ze swoimi wiecznie 20

potarganymi jasnymi włosami i intensywnie niebieskimi oczami wyglądał jak niegrzeczny chłopiec, a Chris przypominał George'a Clooneya z czasów, gdy gwiazdor rozpoczynał pracę w serialu Ostry dyżur. Kobiety uwielbiały jego autoironiczne poczucie humoru i olśniewający uśmiech. A sukcesy odnoszone w pracy jeszcze dodawały mu atrakcyjności. Mało kto wiedział o jego hazardowych długach, które wciąż rosły. Odłożył czasopismo i zamknął oczy. Miał nadzieję, że ta podróż pomoże mu rozwiązać wszystkie problemy. Wezwanie przez ojca miliardera do Nowego Jorku może być znakiem, że wszystko zmierza ku lepszemu. Już wkrótce się dowie, czego chce Red. Ale czekanie go dobijało. * * * — Twój ojciec wcale tego nie chciał — mówiła uspokajającym tonem Olivia. Kiedy dorastał, prawie codziennie słyszał te słowa. Może matka sama wierzyła, że to prawda, ale od chwili, gdy zaczął rozumieć, co się dzieje, dobrze wiedział, że stary Red Diamond zawsze wszystko mówi i robi w pełni świadomie. Nikomu nie dawał drugiej szansy. Najlepiej było po prostu mu się nie narażać, lecz to nie zawsze się udawało. Jego ojciec był zwolennikiem kar cielesnych. Jeśli którykolwiek z synów zrobił coś, co zdaniem Reda było złe, zasługiwał na porządne lanie. I wyglądało na to, że wymierzanie kary osobiście sprawiało mu sporo przyjemności. Kiedy Chris miał dziewięć lat, pewnego dnia wziął pudełko czekoladek, które znalazł obok łóżka Reda. Skąd miał wiedzieć, że to czekoladki robione ręcznie specjalnie dla jego ojca przez mistrza wyrobów cukierniczych w Belgii i przesłane prywatnym odrzutowcem do Ameryki? Red nie był szczęśliwy, kiedy odkrył, że czekoladki zniknęły. Jego pełne jurii wrzaski słychać było w całym domu. — Kto ośmielił się zjeść moje czekoladki?! — krzyczał. Olivia starała się go uspokoić, a Chris kręcił się nerwowo pod drzwiami sypialni. Z kuchni przybiegła kucharka Mae i zaproponowała, że zrobi nowe czekoladki. — Zwariowałaś?!—wrzasnął Red. —Ja tu mówię o czekoladkach robionych przez mistrza, kobieto, a nie o tym gównie, które ty masz na myśli. 27

Mae popatrzyła gniewnie na swojego pracodawcę i wróciła do kuchni, mamrocząc coś pod nosem. — Gdzie jest Chris?! - krzyczał Red. - Gdzie jest ten beznadziejny gówniarz? — To na pewno nie jego wina —powiedziała Olivia, jak zwykle starając się chronić syna. — Ach, to na pewno nie jego wina —powtórzył Red, przedrzeźniając jej głos. — Zamówię dodatkowe czekoladki — dodała Olivia. — Mogę... Rozwścieczony Red uderzył ją. Kiedy Chris to usłyszał, bez chwili namysłu wbiegł do pokoju i zaczął okładać starego pięściami. — Hal — wrzasnął Red, odpychając syna. — Ten chłopak mimo wszystko ma jaja. Co za niespodzianka! Przez ułamek sekundy Chris czuł satysfakcję. Ojciec go pochwalił! Jednak dalej było juź gorzej. Lanie dwa razy dłuższe niż zazwyczaj, na gołe pośladki, tak mocne, że aż krwawił. Przez tydzień nie mógł siedzieć, ale przynajmniej ojciec uważał, że ma jaja. I chociaż był jeszcze mały, wiedział, że to dobrze. Rok później rodzice się rozwiedli.

Rozdział trzeci Nancy Scott-Simon uwielbiała mieć wszystko pod kontrolą. Zbliżający się ślub jej jedynej córki Amy musiał być idealny, a każdy, kto popełni choćby najmniejszy błąd, powinien się mieć na baczności. Nancy była szczupłą, kruchą kobietą o ostrych rysach i kruczoczarnych włosach związanych w ciasny kok. Uznawała tylko kostiumy Oscara de la Renty, torebki Ferragamo, buty od Gucciego i suknie Valentino. Lubiła także zabytkową biżuterię, którą dostała w prezencie od swojej matki, babki Amy, obecnie dziewięćdziesięcioletniej staruszki, która wciąż miała w sobie mnóstwo życia. Nancy rządziła wszystkim ze swojej wspaniałej rezydencji przy Park Avenue. Pięć pięter. Osiem sypialni. Pięć osób służby zatrudnionych na stałe. Córka Nancy, Amy, była bardzo ładną dziewczyną. Nowojorska księżniczka o jedwabistych, naturalnych jasnych włosach, zwodniczo niewinnej twarzy, rozmarzonych turkusowych oczach, miękkich ustach, gładkiej skórze lekko muśniętej słońcem i zgrabnej sylwetce, która doskonale nadawała się na okładkę „Sports Illustrated", gdyby tylko jej właścicielka kiedykolwiek zdecydowała się pozować — czego oczywiście nigdy by nie zrobiła. Była bogata, ponieważ Nancy Scott-Simon była podwójną dziedziczką i Amy po skończeniu dwudziestu pięciu lat miała odziedziczyć ogromną część rodzinnej fortuny. Dorastała w komforcie, otoczona przez nianie i szoferów, kamerdynerów i ochroniarzy. Uczęszczała do najlepszych prywatnych szkół i spędzała wakacje w najlepszych miejscach. Jednak z powodu posiadanego przez jej rodzinę majątku w wieku czternastu lat stała się ofiarą incydentu zwanego porwaniem. Nancy nazywała to in23

cydentem, ale Amy dobrze pamiętała przerażające chwile, które spędziła w niewoli. Po koszmarnej podróży w brudnym bagażniku przez czterdzieści osiem godzin trzymano ją zamkniętą w piwnicy, w której roiło się od szczurów, skutą, z zawiązanymi opaską oczami, zostawiwszy jej tylko kilka kawałków suchego chleba i butelkę wody. Najgorsza była niewiedza, co z nią zrobią. Każda chwila była niczym tortury, zwłaszcza gdy jej ciemiężcy — byli to dwaj mężczyźni i kobieta — wchodzili do pokoju i obrzucali ją groźbami i obelgami. Matka nie zawiadomiła policji, ale wezwała prawnika rodziny, który zapłacił okup. Nikt jednak nie zapłacił Amy za jej upokorzenie i psychiczne cierpienia. Po zainkasowaniu okupu porywacze ponownie wpakowali ją do bagażnika i wyrzucili w środku nocy gdzieś na Brooklynie. Płacząc histerycznie, zadzwoniła do matki i syn rodzinnego prawnika przyjechał po nią, a potem odwiózł do domu. Trójka porywaczy nigdy nie została schwytana. Uciekli z dwoma milionami dolarów w gotówce, natomiast Amy ocaliła życie. Czy była to uczciwa wymiana? Nancy była zadowolona, ponieważ nie dzwoniąc na policję ani do FBI, uniknęła rozgłosu w prasie. Nigdy do niej nie dotarło, że naraziła w ten sposób życie córki na niebezpieczeństwo, a już z pewnością w jej głowie nigdy nie postała myśl, że Amy po tych traumatycznych wydarzeniach może potrzebować pomocy specjalisty. — Już po wszystkim — poinformowała córkę tonem, który wyraźnie dawał do zrozumienia: „Nigdy-już-o-tym-nie-rozmawiaj-my". — Teraz musisz o tym wszystkim zapomnieć. Ale dla Amy, którą dręczyły koszmary senne oraz poczucie braku bezpieczeństwa, wcale nie było po wszystkim. Po kilku latach udało jej się pokonać lęki, a kiedy skończyła college, postanowiła się uniezależnić — zamierzała wyprowadzić się z rodzinnego domu i znaleźć sobie pracę. Nancy protestowała, ale Amy tak długo nalegała, aż matka z ociąganiem ustąpiła. Po wielu tygodniach poszukiwań znalazła pracę w znanym domu mody Courtenelli prowadzonym przez ekstrawagancką projektantkę z Włoch Sofię Courtenelli. Zdobycie pracy w Courtenelli stanowiło nie lada wyczyn. Amy była jedną z trzech dziewcząt odpowiedzialnych za PR. Zajmowała się promocją i reklamą, a ponieważ miała sporo wdzięku, była ładna i wykształcona, natychmiast osiągnęła sukces. 30

Uwielbiała swoją pracę. Wszystko było zabawne i ekscytujące, a największym plusem było to, że mogła poznać wielu ciekawych ludzi, których inaczej nigdy by nie spotkała. Jedynym minusem byli mężczyźni. Nieustannie podrywali Amy, co doprowadzało ją do szaleństwa. Wszyscy, począwszy od modeli, a na sprzedawcach skończywszy, myśleli tylko o jednym: jak zdobyć Amy Scott-Simon. W końcu była jedną z najbogatszych partii w Nowym Jorku, więc czemu by nie? Ponieważ jednak dziewczyna nie była zainteresowana, odrzucała wszystkie zaloty. Prawda była taka, że nie była wielbicielką seksu. Po licznych próbach w szkole średniej i college'u obiecała sobie, że poczeka do ślubu — lub jeśli nie do ślubu, to przynajmniej do chwili, gdy pozna właściwego mężczyznę. Kogoś, komu naprawdę mogłaby zaufać. Nie zapomniała o porwaniu i upokorzeniach, których wtedy zaznała i z których zwierzyła się tylko swojej przyjaciółce Tinie. Nawet własnej matce nic nie powiedziała — na pewno dostałaby ataku histerii, gdyby się dowiedziała, że jej córka była molestowana seksualnie. Choć nie została zgwałcona, porywacze zmusili ją do robienia innych,rzeczy, o których nie chciała myśleć. Tak było lepiej. Pewnego pamiętnego wieczoru, podczas imprezy charytatywnej na Manhattanie, została przedstawiona Maksowi Diamondowi i chociaż był od niej o wiele starszy, Amy zaintrygował jego wyrafinowany styl i maniery. Wydał jej się kimś bezpiecznym. W dodatku — w przeciwieństwie do większości mężczyzn, których znała — sprawiał wrażenie dżentelmena. Kolejną jego zaletą było to, że okazał się bogaty i z pewnością nie interesował go jej spadek. Po kilku dyskretnych kolacjach i długich rozmowach zaczęli się spotykać na poważnie. Wiedziała, że jest rozwiedziony i ma dziecko, ale to nie miało znaczenia. Zaraz na początku ich związku zapowiedziała mu, że nie będzie seksu. — Nigdy? — spytał zaskoczony jej bezpośredniością. — Nie śmiej się ze mnie — odparła poważnie. — Chcę to zrobić z mężczyzną, którego poślubię. — Szanuję to — odparł. Była bardzo zadowolona z jego odpowiedzi. — Naprawdę? — upewniła się. — Tak — odrzekł. — Myślę, że to godne najwyższego uznania. Hm... mężczyzna, który rozumie takie podejście, był miłą od25

mianą. Właśnie wtedy stwierdziła, że Max Diamond to mężczyzna dla niej. Trzy miesiące później — ku radości Nancy — Amy i Max zaręczyli się. * ** Matka chciała, żeby Amy codziennie po pracy przychodziła do domu i spotykała się z Lyndą Colefax, specjalistką od organizowania ślubów — apodyktyczną, przesadnie dbającą o swój wizerunek kobietą w nieokreślonym wieku. Amy powoli zaczynała mieć dość tych sesji. Nie mogła już znieść niekończących się rozmów Nancy i Lyndy o tym, jacy goście przyjdą, o ustawieniu stołów, torcie weselnym, jej sukience, muzyce, obrusach. To było takie trywialne. Miała ochotę krzyknąć: „Nic mnie to nie obchodzi! Nie znoszę być w centrum uwagi. Chcę, żeby już było po". Harold, jej ojczym, całkowicie się z nią zgadzał. — Za wiele zamieszania — burczał. — Za dużo pieniędzy. Naturalnie Nancy go ignorowała. Kiedy Amy miała trzy lata, jej ojciec utonął podczas weekendowej wycieczki do Wenecji. Rok później jej jedyny brat zmarł z powodu rzadkiej choroby kości. Nie miała żadnych wspomnień związanych z którymkolwiek z nich i gdyby nie kilka rodzinnych zdjęć, nie wiedziałaby nawet, jak wyglądali. Żyła jednak w ciągłym poczuciu smutku i straty, wmawiając sobie, że gdyby jej ojciec żył, może by jej nie porwano. Jej ojczym był sympatycznym człowiekiem, choć wszyscy wie dzieli, że nie ma jaj. Nancy trzymała go pod pantoflem. To ona wszystkim rządziła, do niej należały pieniądze. A Harold nigdy nie ośmielił się wejść jej w drogę. W miarę zbliżania się ślubu Amy zaczęła coraz gorzej sypiać — leżała w łóżku i zastanawiała się, czy przypadkiem nie popełnia błędu. Jej przyszły mąż był człowiekiem interesu. Był także przystojny, dobry, troskliwy i naprawdę o nią dbał. Zaakceptował jej warunek: żadnego seksu przed ślubem — i nigdy nie próbował zmienić decyzji Amy. Kupił jej pierścionek zaręczynowy z dziesię-ciokaratowym brylantem i obsypywał drogimi prezentami. Ale prezenty nie miały znaczenia, w głębi duszy Amy pragnęła czegoś więcej. Pragnęła mieć ojca i brata, mężczyzn, których zabrakło w jej życiu. Ostatnio coraz częściej powątpiewała w swoje uczucia do Maksa. Czy naprawdę była w nim zakochana? W końcu miał spory bagaż — 26

byłą żonę, dziecko, no i był starszy o dwadzieścia trzy lata, czym nikt, oprócz niej samej, nie wydawał się przejmować. Kiedy podzieliła się swoimi wątpliwościami z matką, Nancy uniosła do góry brew i powiedziała: — Nie mogłaś znaleźć lepszej partii, moja droga. Przynajmniej mamy pewność, że nie jest łowcą posagów. Jest wspaniałym kawalerem i ciesz się, że udało ci się go zdobyć. Czułaby się znacznie lepiej, gdyby mogła porozmawiać o tym z matką. Ale nie było takiej możliwości. Apodyktyczna Nancy Scott-Simon doskonale umiała pociągać za sznureczki. A więc widocznie tak musiało być.

Rozdział czwarty Kiedy Jett znowu ujrzał Nowy Jork, zalała go fala wspomnień. To miasto ze swoim szalonym tempem życia i brudnymi chodnikami było jego domem: tutaj dorastał, tutaj wszystko zawalił i wiele doświadczył — dobrego i złego. Przejeżdżając taksówką przez most, uświadomił sobie, jak bardzo tęsknił, mimo że wyjeżdżał stąd skompromitowany. Dwa aresztowania za jazdę po pijanemu, potem następne za pobicie byłej dziewczyny — na co zresztą zasłużyła, chociaż nigdy by tego nie zrobił, gdyby nie był pijany w sztok — poważny problem z narkotykami, bójka o pieniądze z ówczesnym chłopakiem matki — bokserem amatorem, który spuścił mu łomot — i w końcu gwałtowna kłótnia z Edie, jego emocjonalnie niezrównoważoną matką. Lady Jane Bentley wysłała mu bilet, ale nie wspomniała, gdzie ma się zatrzymać, więc zanim opuścił Mediolan, zadzwonił do Sama Lucasa, czarnoskórego aktora i przyjaciela, i spytał, czy nie mógłby spędzić kilku nocy na jego kanapie. — Możesz mieć do dyspozycji całe mieszkanie — odparł Sam. — Mam występ w telewizji w Los Angeles, więc przydałby mi się ktoś, kto będzie odbierał pocztę i podlewał kwiatki. Czuj się jak u siebie w domu, brachu. — To fantastycznie — ucieszył się Jett. Nie będzie musiał tracić pieniędzy na hotel. Mimo że praca modela przynosiła całkiem niezłe dochody, nie miał za dużo pieniędzy, a przynajmniej nie tyle, ile by chciał. Życie z Gianną nie należało do najtańszych — lubiła wychodzić do najmodniejszych restauracji i klubów i nawet mowy nie było, żeby kiedykolwiek sama zapłaciła. Za to ona płaciła czynsz i pokrywała 34

wydatki na życie. Kiedy Jett zaproponował, że będzie się dokładać, nawet nie chciała o tym słyszeć. Była świetnie opłacaną super-modelką i miała lekkiego bzika na punkcie trzymania wszystkiego pod kontrolą. Była też bardzo seksowna. Czegóż więcej mógłby chcieć facet? Sam Lucas był dobrym przyj acielem, który parę lat temu właściwie uratował mu życie, wsadzając go do samolotu lecącego do Włoch. Tam już czekali na niego ludzie, którzy odtransportowali go na odwyk. Naprawdę wiele Samowi zawdzięczał i miał nadzieję, że pewnego dnia, kiedy to on się potknie, będzie mógł mu odpłacić w dwójnasób. Bo przecież komu jak nie synom zostawi swoje miliardy Red Diamond? Był zbyt skąpy, żeby zapisać je jakiejś organizacji charytatywnej. A ponieważ uważał wszystkie kobiety za istoty niższego rzędu, lady Jane nie miała szans. Nie chodziło o to, że bardzo potrzebował pieniędzy i chciał odziedziczyć swoją część fortuny Diamondów. Ale wiedział, że jego przeznaczeniem jest stać się pewnego dnia bardzo bogatym człowiekiem. Czemu miałby z tym walczyć? Do diabła, gdyby się mocno postarał, może mógłby się nawet nauczyć z tego korzystać. * ** Max miał obsesję na punkcie swojej pracy. Codziennie wstawał o piątej rano, ćwiczył ze swoim trenerem do szóstej trzydzieści, a potem czytał wszystkie gazety, sprawdzał giełdę i wykonywał liczne telefony. Przy swoim biurku siedział już o siódmej trzydzieści, gotów zająć się wszystkim. Prowadzenie imperium nieruchomości wymagało czasu i inteligencji. Zawsze były jakieś problemy, kryzysy do opanowania, sprawy, z którymi należało się uporać. Mógłby podzielić się niektórymi swoimi obowiązkami z innymi, ale wolał trzymać rękę na pulsie i czuwać nad wszystkim przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Zwłaszcza teraz, kiedy znalazł się w samym środku kryzysu z bankami. Nie była to zdrowa sytuacja, ale sądził, że wkrótce uda mu się ją rozwiązać. Na pewno pomogą mu w tym Japończycy. Właśnie lecieli z Tokio na spotkanie z nim. Clive Barnaby, dyrektor naczelny, zasugerował, by zaprosić ich na wieczór kawalerski, więc nie mógł go odwołać, choć bardzo tego chciał. Takie imprezy nie były w jego stylu: uważał je za żałosną wymówkę dla żonatych mężczyzn, którzy chcieli sobie popatrzeć na gołe piersi albo nawet na lesbijskie występy. 29

Praca była jego największą pasją. Zawsze chciał pokazać ojcu, że nie jest żałosnym nieudacznikiem — jak wciąż powtarzał Red. W czasie ich małżeństwa Mariska zawsze narzekała, że nigdy go nie ma, kiedy go potrzebuje. Po co? — pytał. — Żeby cię odprowadzać do opery, na balet i na wszystkie te nudne kolacje w mieście? — Mogliby cię wreszcie zobaczyć z twoją piękną żoną — odpowiadała. Skromność nie była jej najmocniejszą stroną. — Marisko, przecież ja pracuję — powtarzał jej. — Pracuję po to, żebyś mogła żyć w luksusie, do którego tak łatwo przywykłaś. — Donald Trump też pracuje — ripostowała — a mimo to wszędzie się pokazuje. Jak zwykle zignorował to. Mariska uwielbiała robić takie porównania. Donald Trump lubił udzielać się towarzysko i miał do tego prawo. Ale Max nie miał ochoty prowadzić takiego życia i widzieć wzmianek o sobie w rubrykach towarzyskich gazet i popularnych programach telewizyjnych. Rozgłos go nie interesował. Tak naprawdę starał się robić wszystko, aby go uniknąć. Kiedy sześć lat temu spotkał Mariskę, wydawała mu się prostą dziewczyną, która przybyła do Ameryki z Moskwy, by zrealizować swoje marzenia. Miała już zieloną kartę dzięki fikcyjnemu — jak go zapewniała — małżeństwu z księgowym. Była już po rozwodzie, pracowała jako masażystka i spotykała się z jednym z jego partnerów biznesowych. Podczas pierwszego spotkania, na przyjęciu, usiadł obok niej i przez cały wieczór narzekał na ból w prawym barku. — Mogę temu zaradzić—powiedziała i dała mu swoją wizytówkę. —Zadzwoń do mnie, Maksie Diamondzie. Dzięki mnie poczujesz się jak nowy człowiek. Po kilku dniach zadzwonił i umówił się na wizytę. Na masaż Mariski składały się pachnące olejki i silne europejskie dłonie. Udało jej się zrobić dobrze jego barkowi i nie minęło wiele czasu, gdy zaprosił ją na lunch. Jej słowiańskie rysy, proste jasne włosy i uroczy akcent oczarowały go. Nie miał zbyt dużo czasu na kobiety — praca zawsze była na pierwszym miejscu — ale Mariska intrygowała go i umówił się na kolejne spotkanie. Tego samego tygodnia spotkali się również na kolacji. Wkrótce okazało się, że widuje się z nią co wieczór. Traktowała go jak króla, zawsze stawiała na pierwszym miejscu i nigdy o nic nie prosiła. 30

Max nie był mistrzem seksu — zanim zaczął sypiać z Mariską, w zupełności wystarczała mu pozycja misjonarska. Ale Mariska nawet nie chciała o tym słyszeć: zabrała go w podróż do miejsc, w których nigdy wcześniej nie bywał, a on nie protestował. Kiedy po kilku miesiącach poprosił ją o rękę, z radością się /.godziła. Ale gdy obrączka znalazła się na jej palcu, odkrył, że jest przebiegłą, chytrą, pazerną karierowiczką. Było już jednak za późno. Zanim zdążył odkryć jej prawdziwe ja, zaszła w ciążę. Trwał w tym małżeństwie dla dobra Lulu, ale kiedy jego malutka córeczka skończyła cztery lata, zrozumiał, że dłużej już nie wytrzyma. Ucieczka stała się koniecznością, dzięki niej mógł zachować spokój umysłu. Mariska nie chciała dać mu rozwodu. Walczyła, nie przebierając w środkach: rozmawiała z prasą, jego przyjaciółmi i partnerami w interesach, zatrudniła najlepszych prawników—których honoraria to on musiał pokryć — i uczyniła jego życie tak trudne, jak to tylko było możliwe. W rezultacie musiał zapłacić jej ogromną sumę. Uznał, że pozbycie się jej było tego warte. Ale teraz spotkał cudowną dziewczynę i wkrótce miał się ponownie ożenić. Tym razem na pewno się uda. * ** — Co robisz dziś wieczorem? — zapytał Chris Jonathana, gdy wylądowali. — Jak tylko mi się uda, idę spać — odpowiedział Jonathan, ziewając. — Jutro zaczynam z Mattem Laurem Today Show. Potem konferencja prasowa i Letterman. Pewnie skończy się na tym, że dam ze trzydzieści wywiadów. — Trzydzieści pięć — przypomniała mu półgłosem specjalistka od PR. — Ciężko — mruknął współczująco Chris. Życie gwiazdy filmowej nigdy nie wydawało mu się lekkie ani przyjemne. — Nie mam wyjścia, muszę zarabiać, żeby móc płacić za twoje kosmicznie drogie usługi — zażartował Jonathan, uśmiechając się rozbrajająco. Chris puścił to mimo uszu. Tak, jego usługi rzeczywiście były kosmicznie drogie, ale, do diabła, był tego wart: żaden z jego 37

klientów nie narzekał. Był pod telefonem przez dwadzieścia cztery godziny na dobę i wszyscy mieli do niego dostęp. — A ty jakie masz plany? — spytał Jonathan. Chris wzruszył ramionami. Nie zastanawiał się jeszcze nad tym, jak spędzi wieczór przed spotkaniem z ojcem. Trzeba być w naprawdę dobrej formie, kiedy ma się spędzić parę godzin z Redem Diamon-dem, więc może odpoczynek w hotelu to najlepszy pomysł. Ale w mieście byli klienci, do których powinien zadzwonić, a skoro już był w Nowym Jorku, równie dobrze mógł zająć się interesami. Przed wyjazdem z Los Angeles obiecał swojej najmłodszej klientce Birdy Marvel, że postara się przyjść na jej koncert. Była osiemnastoletnią gwiazdą piosenki, która nie umiała sobie niczego odmówić. Jeśli dalej będzie tak imprezować i tankować do upadłego, skończy jak jego brat Jett — który, gdy po raz ostatni go widział, był kompletnym wrakiem. Było z nim tak źle, że Chris skontaktował się z przyjacielem Jetta, Samem, i poprosił go o pomoc. Kilka dni później Sam wsadził Jetta do samolotu do Włoch. Chris sfinansował mu podróż i ośmiotygodniowy odwyk, lecz brat o tym nie wiedział. — Może pójdę zobaczyć moją klientkę, Birdy Marvel — oświadczył. — Dziś ma koncert. — Jest cudowna! — zawołał stylista, który był gejem. — Taka... obfita! Uwielbiam, kiedy ta dziewczyna potrząsa swoimi piłeczkami! — Są sztuczne — prychnął menedżer Jonathana, przyłączając się do rozmowy. — Nie znoszę sztucznych piersi. Chris pokiwał głową, chociaż nigdy się nad tym nie zastanawiał. Ale pewnie tamten miał rację — nie ma nic lepszego niż natura. Jednak po zameldowaniu się w Four Seasons postanowił nie iść na koncert. Dziesiątki razy widział występy Birdy — znał jej repertuar niemal tak dobrze jak ona sama. Jeśli pokaże się na przyjęciu po koncercie, to w zupełności wystarczy. Tak, tak właśnie zrobi. Weźmie prysznic, wykona kilka telefonów i wyjdzie później.

Rozdział piąty — To nie powinno tak być — mruknęła Liberty usadowiona na brązowej wyściełanej kanapie w saloniku małego mieszkanka mamy w suterenie kamienicy Reda Diamonda. — Nie masz wyjścia — odparła Cindi, która układała gazety w kupkę i przetrzepywała poduszki. — Ja nie mogę się tobą opiekować, bo pracuję, Kev wyjechał, a lekarz powiedział, że opatrunek na ramieniu ma być codziennie zmieniany. W końcu to poparzenie, moja droga. To nie są żarty. — Nawet mi nie mów — skrzywiła się Liberty. — No i nie możesz stawać na tę kostkę—dodała Cindi. — A kto się tobą lepiej zaopiekuje niż twoja mama? — Mogłabym wymienić całe mnóstwo ludzi — stwierdziła Liberty wściekła na siebie, że musiała tak fatalnie upaść. — To tylko parę dni — uspokajała ją Cindi. — Wielkie dzięki — burknęła Liberty. — Jeśli dam radę tyle wytrzymać. — Powiedz mamie, żeby zrobiła ci te żeberka w miodzie — podsunęła Cindi, oblizując usta. — Nie tylko wytrzymasz, ale może w końcu uda ci się oblec te swoje kości w odrobinę ciała. Ile razy mam ci powtarzać, że facetów bardziej podniecają pełniejsze kobiety? — Teraz mówisz jak mama — stwierdziła Liberty. — Wcale nie jestem chuda. — Nie masz żadnych krągłości, dziewczyno — drażniła się z nią Cindi. — A mężczyźni lubią krągłości! — Nie chcę o tym rozmawiać — odparła Liberty. — Ty masz je za nas obydwie. — Właśnie dlatego to ja jestem popularna! — zaśmiała się Cindi. 33

Chociaż ważyła ponad dziewięćdziesiąt kilo, była bardzo pewna siebie, zwłaszcza jeśli chodziło o to, jak działa na płeć przeciwną. — No dobra, jakoś wytrzymam — westchnęła Liberty. — Będę codziennie wpadać — obiecała Cindi, szykując się do wyjścia. — Na pewno nie będziesz. — Przynajmniej spróbuję, dziewczyno. — Nie spróbujesz — powtórzyła Liberty. Wiedziała, że nie ma szans na to, by jej kuzynka porzuciła swoje aktywne życie seksualne, aby się nią opiekować. Dla Cindi seks był jak zdobywanie punktów w baseballu — prowadziła nawet swoją prywatną punktację. A na nadchodzący weekend miała plany związane z Moosem, ochroniarzem mającym sto dziewięćdziesiąt trzy centymetry wzrostu, który otarł się o sławę, planując szczegóły ochrony koncertu Britney Spears. — Nie zapomnij zostawić jedzenia dla moich obdartusów — przykazała jej Liberty. — To, że mnie nie ma, nie oznacza, że mają głodować. — Obdartusami nazywała grupkę bezdomnych, którzy regularnie przychodzili na zaplecze kawiarni, aby zabierać resztki. — Nie rozumiem, czemu zachęcasz tych śmierdzących nieudaczników, żeby wystawali w przejściu — mruknęła Cindi, marszcząc nos. — Oni nie wystają, tylko po prostu przychodzą zabrać rzeczy, które inaczej wylądowałyby w śmietniku — odparła Liberty. — A śmierdzą dlatego, że nie mają się gdzie umyć. — Ha! — prychnęła Cindi. — Gdyby to zależało od ciebie, tłoczyliby się u nas i kąpali w naszej łazience. Liberty przybrała świętoszkowaty wyraz twarzy, ponieważ wiedziała, że to irytuje jej kuzynkę, a niby czemu Cindi ma mieć dobry dzień? — Tylko o nich nie zapomnij, to wszystko — powiedziała surowo. — Ci ludzie na mnie polegają. — W porządku — odparła Cindi, zmierzając w stronę drzwi. — A ty nie zrób niczego głupiego. Nie denerwuj się i nie kłóć z mamą. — Na pewno się uda — zadrwiła Liberty. — Poczytaj sobie gazety, obejrzyj telewizję i nie pyskuj — przykazała jej Cindi jak zawsze apodyktyczna. — Obie zachowujecie się okropnie, kiedy jesteście razem. — Jasne — mruknęła Liberty, chociaż obydwie wiedziały, że na pewno znowu się pokłócą. Z matką łączył ją bardzo trudny związek: była to miłość połączona z nienawiścią. 40

Kochała Diahann za to, że była opiekuńcza i piękna. I dlatego, że była jej matką. Nienawidziła jej, ponieważ przez ostatnie dziesięć lat Diahann pracowała jako gospodyni Reda Diamonda, i to właśnie doprowadzało Liberty do wściekłości — to, że matka porzuciła karierę piosenkarki jazzowej, aby zostać służącą jakiegoś zrzędliwego białego starucha. Było to dla niej kompletnie nie do pojęcia. Czemu? To pytanie pojawiało się w jej głowie za każdym razem, gdy o tym myślała. Dlaczego? Dlaczego? DLACZEGO? Wyjaśnienie Diahann było proste: „Dziecko, potrzebowałyśmy pieniędzy i mieszkania, za które nie musiałabym płacić co miesiąc czynszu. Śpiewanie do niczego mnie nie doprowadziło, więc podjęłam mądrą decyzję i rzuciłam je". — A co z moim tatą? — pytała wtedy Liberty. — Dlaczego on nie może się nami zaopiekować? Jak zwykle Diahann odmówiła odpowiedzi na to pytanie, nie zamierzała wyjaśnić córce, kim był i gdzie był jej ojciec. W końcu Liberty przestała o to pytać i przyjęła do wiadomości fakt, że najwyraźniej w ogóle nie miała ojca. Miała dziewięć lat, gdy przeprowadziły się do domu pana Reda Diamonda. Liberty, wysoka jak na swój wiek i niezdarna, wcale nie chciała zostawiać przyjaciół z Harlemu, gdzie mieszkały na zatłoczonym osiedlu. Mogło sobie być zatłoczone, ale przynajmniej był to ich dom, i kiedy go opuszczały, Liberty płakała. Szczególnie trudno było jej się rozstać z Tonym, dwunastoletnim Portorykańczykiem, który mieszkał obok nich. Tony pomagał jej w lekcjach, uczył gry na gitarze i czasami zabierał na rolki do Central Parku. Miała tylko dziewięć lat, ale potrafiła rozpoznać dobrego mężczyznę. Przeprowadzka do centrum Manhattanu sprawiła, że znalazła się w zupełnie odmiennym środowisku. Wszystko tu było inne i chociaż miały osobne mieszkanie — co prawda nieco ciasne — to jednak mieszkały w czyimś domu. Był to duży, stary, smutny i ciemny dom, w którym mieszkał duży, stary i żałosny bogacz, przez którego mama biegała dookoła niczym kurczak, któremu ucięli głowę. Była to niepokojąca zmiana stylu życia, zwłaszcza że zaczęła także chodzić do nowej szkoły — pełnej bogatych, snobistycznych białych dzieciaków z zamożnych rodzin, które traktowały ją jak śmiecia, ponieważ nie była taka jak one. Szybko dano jej do zrozumienia, że nie jest tu mile widziana z trzech powodów. Powód pierwszy: jej mama 35

pracowała jako gospodyni. Powód drugi: nie miała ojca. Powód trzeci: chociaż nie było tego widać, była czarna. Dzieci w szkole nigdy nie pozwoliły jej zapomnieć, kim jest i skąd przyszła. Rzadko widywała pana Diamonda, a jeśli już, to tylko z oddali. Mama ostrzegła ją, że starszy pan nie chce, żeby wokół niego kręciły się dzieci, więc Liberty musiała zawsze używać tylnego wejścia i nie mogła wchodzić na górę. Będąc ciekawskim dzieckiem, oczywiście to robiła, ale tylko wtedy, gdy wiedziała, że wszyscy wyszli, bo oprócz mamy w domu byli inni pracownicy — kamerdyner, kucharka Mae, praczka Kirsti i trzy pokojówki, które zajmowały się myciem podłóg i innymi cięższymi pracami. Przynajmniej tego mama nie musiała robić. Zwiedziła każdy centymetr wielkiego ciemnego domu, poczynając od ogromnej kuchni pełnej miedzianych garnków i patelni wiszących nad dwoma gigantycznymi granitowymi wyspami oraz kredensów wypełnionych po brzegi kompletami delikatnej porcelany. Była też spiżarnia pełna słoików, puszek i pudełek z jedzeniem — w ilości wystarczającej, by wykarmić całą armię. Potem przeniosła się do jadalni, okazałego pomieszczenia z rzeźbionymi drewnianymi meblami, kryształowymi żyrandolami i kredensami, w których niczym pirackie łupy pyszniły się srebra. Szafki wyłożone filcem i lnem wypełniały świeczniki, talerze i sztućce. Po jakimś czasie ruszyła do góry i zbadała sypialnię pana Diamonda, kolejny duży ciemny pokój z dwoma kominkami i zimną podłogą z twardego drewna. Nad wszystkim dominowało ogromne łóżko z baldachimem zasłane lnianą pościelą w dobrym gatunku i przykryte kaszmirowymi kocami. Szafa—wielkością dorównująca niedużemu pokojowi — mieściła garnitury pana Diamonda, które wisiały w równym rzędzie jak oddział żołnierzy. Koszule, świeżo wyprasowane i białe — była ich więcej niż setka. Swetry, buty, paski, krawaty. Wszystko było oszałamiające, Liberty czuła się jak w sklepie z ubraniami. Łazienka zaś pełna była różnego rodzaju kosmetyków oraz niezliczonych buteleczek z pigułkami, których nie śmiała dotknąć. Często błądziła po starym domu, gdy tylko miała pewność, że może to bezkarnie robić. Czasami siadywała w bibliotece wyłożonej dębowym drewnem, przeglądając książki w skórzanych oprawach. Kiedyś próbowała nauczyć się grać na fortepianie. Jednym z jej ulubionych zajęć było wymyślanie słów do piosenek, które pewnego 42

dnia zamierzała napisać. Mimo że była jeszcze dzieckiem, muzyka była jej pasją. Pewnego dnia postanowiła położyć się na łóżku, żeby sprawdzić, czy jest miękkie. Łóżko było bardzo wygodne. Przykryła się kaszmirowym kocem i usnęła, a godzinę później znalazł ją sam pan Diamond. — Co ty tu do diabła robisz?! — wrzeszczał, szturchając ją w plecy swoją laską z kości słoniowej zakończoną stalową końcówką. — Wynoś się! — Ze złości poczerwieniał na twarzy. — Wynoś się z mojego pokoju, ty wstrętny mały intruzie! Jak śmiesz zakłócać moją prywatność? Wynoś się, do diabła! Liberty miała dwanaście lat i nie należała do nieśmiałych, a w ciągu trzech lat, od kiedy zamieszkała w jego domu, było to ich pierwsze spotkanie. Wyskoczyła z łóżka, wywaliła język i zawołała: — Wcale się ciebie nie boję, staruchu! A potem wybiegła z pokoju. Tamtego wieczoru bardzo zmartwiona mama poinformowała ją, że sprawy z panem Diamondem się skomplikowały i najlepiej będzie, jak pomieszka trochę ze swoją-ciocią Arethą i kuzynką Cindi. — U nich będzie ci lepiej — powiedziała ze wzrokiem wbitym w podłogę. — Nie będziesz mogła wrócić, dopóki nie przekonam pana Diamonda, żeby pozwolił mi cię zabrać tutaj z powrotem. Jak gdyby miała wybór. — W porządku — odparła, powstrzymując łzy, bo tak naprawdę nic nie było w porządku. Wcale nie chciała, żeby ją odsyłano. — I tak nie lubię tutaj mieszkać — dodała wyzywająco. — I nie znoszę tego okropnego człowieka, dla którego pracujesz. On śmierdzi. Nienawidzę tego wszystkiego! — Może za kilka miesięcy będziesz mogła wrócić — uspokajała ją mama. — Pan Diamond nie jest taki zły, jeszcze się o tym przekonasz. — Nie, dzięki! — burknęła gniewnie. Przeprowadzka z powrotem do Harlemu do cioci i kuzynki okazała się doskonałym rozwiązaniem. Obydwie dopiero niedawno, po śmierci ojca Cindi, przeniosły się z Atlanty do Nowego Jorku. Ciocia Aretha — siostra matki — była całkowitym jej przeciwieństwem. Miała nadwagę, była wesoła i dużo się śmiała. Pracowała w fabryce słodyczy i najwyraźniej lubiła swoją pracę, a zwłaszcza płynące z niej dodatkowe korzyści. Nikt nie byłby na tyle głupi, żeby odmawiać darmowych placków i ciastek, a przynajmniej nikt w świecie Arethy. 37

Cindi, która była trzy lata starsza od Liberty, przyjęła ją jak siostrę. Natychmiast się dogadały i po raz pierwszy od przeprowadzki do domu pana Diamonda Liberty poczuła się naprawdę szczęśliwa. Ucieszyła się, że wraca do starej szkoły, w której był Tony, teraz już piętnastolatek, przystojniejszy niż kiedykolwiek. Ale miał dziewczynę, która była chuda i biała, miała proste żółte włosy i przerwę między zębami. Kiedy wyznała Cindi, że Tony jej się podoba, kuzynka stwierdziła, że dziewczyna nie stanowi żadnego problemu i na pewno można coś na to poradzić. Na trzynaste urodziny pomogła Liberty zrobić makijaż i wyprostować włosy, tak żeby przestały tworzyć masę niesfornych loków. Następnie Liberty włożyła bardzo obcisły podkoszulek i dżinsy oraz sandały na wysokim obcasie, które pożyczyła od Cindi — co prawda były za duże, ale kto by się tym przejmował? Potem razem udały się do kręgielni, gdzie Tony dorabiał. Już w wieku trzynastu lat Liberty była bardzo ładna, a w makijażu, wąskich dżinsach i z nową fryzurą wyglądała na co najmniej szesnaście. Tony nie mógł tego nie zauważyć i po krótkim szkoleniu przeprowadzonym przez kuzynkę Liberty miała chłopaka. Szkolenie Cindi obejmowało lekcję seksu oralnego. — Nie musisz się z nimi pieprzyć — poinformowała ją rzeczowo. — Musisz im tylko zapewnić trochę tego... — dodała, demonstrując wszystko na bananie. — Jeśli zrobisz to dobrze, facet będzie tak długo twój, jak długo będziesz go chciała. Chcę, żeby był mój na zawsze, pomyślała Liberty i zrobiła tak, jak jej radziła Cindi. Tony nie zgłaszał obiekcji. Niestety, rok później skończył szkołę i przeniósł się z mamą do Miami. Było to okropne, bo posiadanie chłopaka było czymś wspaniałym: Liberty czuła się ważna i była dla kogoś ważna. Po wyjeździe Tony'ego nic już nie mogło jej powstrzymać. Zdobywanie nowych chłopaków było bardzo proste. Cindi miała rację: wystarczyło dać im kilka minut tego, co lubili najbardziej, a byli przy tobie tak długo, aż miałaś ich dość. Szybko stała się ekspertem w sprawianiu przyjemności każdemu chłopakowi, który jej się podobał. Seks oralny nie był wielką sprawą i tak naprawdę — jak to przedstawił narodowi prezydent Clinton — nie był to seks. Do szesnastego roku życia nie przespała się z nikim, dopóki nie zakochała się do szaleństwa w liderze amatorskiego zespołu rockowego. Był białym raperem z Anglii, który naśladował Eminema. Chudy jak szkielet, miał przenikliwy wzrok i zachowywał się jak twardziel. Szybko ją zdobył, i to nie tylko seksualnie — czasem 38

pozwalał jej zaśpiewać ze swoją kapelą, a to było jeszcze lepsze. Zachęcał ją także do pisania piosenek, co robiła z entuzjazmem. Po raz kolejny pomyślała, że znalazła wspaniałego chłopaka. — Uważaj — ostrzegała ją Cindi. — Ten facet to gracz, mogę się założyć. Liberty nie dbała o to. Wyciskał z niej wszystkie soki — twórcze i nie tylko — i to jej odpowiadało. Ale oczywiście Cindi miała rację. Okazało się, że był to niedobry chłopiec, który zaraził ją wszami i zostawił dla jakiejś ohydnej nastoletniej striptizerki z dużymi sztucznymi piersiami. Nigdy już nie wróciła do posiadłości Diamondów, chociaż mama wiele razy ją o to prosiła. Prawdziwsze życie było tutaj, z ciocią i kuzynką, które też ją bardzo lubiły. Diahann odwiedzała córkę raz w tygodniu, w niedzielę — był to jej dzień wolny. Czasami Liberty czuła się, jakby to Aretha była jej mamą, a prawdziwa mama tylko daleką krewną, kimś, kogo niezbyt dobrze zna. Ciotka opiekowała się nią i obdzielała obydwie dziewczynki taką samą porcją miłości. Teraz, siedem lat po odejściu; Liberty znowu siedziała w ciasnym mieszkaniu mamy ze skręconą kostką i oparzoną ręką. Fantastycznie! Mogła sobie tylko wyobrażać, ile maminych wykładów przyjdzie jej znieść przez te dni. To było okropnie niesprawiedliwe. Przecież i jej musi się kiedyś udać.

Rozdział szósty Jett rozgościł się w mieszkaniu Sama i zaczął telefonować. Nie miał zamiaru spędzić pierwszej nocy po powrocie do Nowego Jorku samotnie, po trzech latach nieobecności, zwłaszcza że jutro rano czekało go spotkanie z Redem. Stary, dobry papcio. Co za palant! Trochę obawiał się spotkania twarzą w twarz ze starym Diamon-dem. Ale był też ciekaw, o co może chodzić. Nie był już pochlipującym dzieciakiem, który czai się po kątach i trzęsie ze strachu, że ojciec go spierze. Pieprzyć Reda Diamonda. Wytrzyma wszystko, co stary wymyśli. Sprawdzając palmtopa, omijał starych kumpli — kiedy wyjeżdżał, wszyscy byli uzależnieni od narkotyków. Nie miał zbyt wielkiego wyboru, ale po kilku telefonach udało mu się połączyć z Beverly, piękną wizażystką z Gujany. Beverly była kiedyś dziewczyną Sama i również brała udział w akcji interwencyjnej. — Co słychać? — spytała i zabrzmiało to, jakby faktycznie była tym zainteresowana. — Jest nieźle — odparł. — Dzięki tobie, Samowi i jeszcze paru innym osobom, które nie miały w dupie tego, czy przeżyję, czy nie. — Daj spokój, byłeś w takim stanie, że musieliśmy cię stąd wyekspediować. — Nawet mi o tym nie przypominaj... — jęknął. Niechętnie wracał do przeszłości. Zbyt wiele w niej było wstydliwych rzeczy. — Dobrze, już dobrze — powiedziała ze śmiechem Beverly. — Nie będę ci już tego przypominać. — Dzięki. — W każdym razie słyszałam, że nieźle sobie radzisz we Włoszech, więc wygląda na to, że akcja się powiodła. 46

— Tak, i to głównie dzięki tobie — powiedział z wdzięcznością, ponieważ to właśnie ona zorganizowała mu kontakt z włoską agencją modeli, która go zatrudniła. — Był już najwyższy czas, żebyś coś zmienił w swoim życiu, i cieszę się, że ci się udało — ciepło powiedziała Beverly. — Ponieważ jestem twoim dłużnikiem, pomyślałem sobie, że może mógłbym cię dziś wieczorem zaprosić na kolację. Jak starą przyjaciółkę. — Mnie i mojego nowego faceta? — A jest jakiś nowy facet? — Słonko, zawsze jest jakiś facet. Polubisz go. — Polubię? — A czy naraziłabym nas oboje na wieczór z jakąś ofiarą? — zażartowała. — Zdarzało się — mruknął. — A ty niby skąd miałbyś coś o tym wiedzieć? — spytała, znów się śmiejąc. — Zawsze byłeś jakby nie w pełni świadom... — Ej, Bev, może i byłem nawalony, ale są pewne rzeczy, których się nie zapomina. — No dobrze — przyznała-— było paru krótkoterminowych frajerów. — Tylko paru?! — zawołał, prychając śmiechem. — Dzięki za przypomnienie, Jett — odparła z żartobliwą powagą. — Ale muszę ci powiedzieć, że ten facet jest na stałe. — Przyprowadź go. Gdzie chcesz iść? — Co powiesz na II Cantinori, o ósmej trzydzieści? — zaproponowała. — Pamiętasz II Cantinori? — Jasne — mruknął z wahaniem. — Mam tylko nadzieję, że oni mnie nie pamiętają. Coś mi się wydaje, że kiedyś zrobiłem tam małą demolkę. — Owszem. Ale właściciel, Frank, jest w porządku, więc się o nic nie martw. Zresztą będziesz ze mną—powiedziała i po chwili dodała: — A poza tym wtedy to było wtedy, a teraz jest teraz i jesteś inną osobą. Prawda, kochanie? — Jasne. Wyłączył komórkę i pomyślał, że powinien zadzwonić do Maksa albo Chrisa. Ale zaraz pomyślał: po co? Od siedemdziesiątych piątych urodzin ojca, cztery lata temu, prawie nie miał z nimi kontaktu. Nieźle wtedy narozrabiał i wprawił wszystkich w zakłopotanie swoim zachowaniem. Cholera! To był doprawdy fantastyczny pomysł, żeby wpaść w trzypiętrowy tort z nieletnią por-torykańską prostytutką, którą zarwał na ulicy. I z gołym tyłkiem. 41

Przywoławszy to wspomnienie, uznał, że właściwie było całkiem zabawnie, chociaż założyłby się o wszystkie pieniądze, że jego rodzina miała odmienne zdanie. Pewnie ciągle jeszcze rozprawiali o jego fatalnym zachowaniu. Cóż, jutro przeżyją szok, kiedy na spotkanie przybędzie nowy, trzeźwy Jett. W dodatku odniósł sukces w dziedzinie, której z pewnością nie pochwalali. Jasne, wszystkich zadziwi, to więcej niż pewne. Max zastanawiał się, czy wezwanie do domu ojca ma coś wspólnego ze zbliżającym się ślubem. Prawdopodobnie nie. Zachował się jak należy i wysłał Redowi oraz lady Jane Bentley zaproszenie, ale jak dotąd nie otrzymał odpowiedzi. Nie był zdziwiony: brak szacunku dla dobrych manier był typowy dla ojca. Oczywiście przyjdzie na ślub, ale ponieważ był tym, kim był, nie czuł się zobowiązany do odpowiedzi. Red Diamond był lubieżnym, kilkakrotnie żonatym wężem, który bez skrupułów pozbywał się kolejnych żon, kiedy tylko miał ochotę ruszyć dalej. Max często zastanawiał się nad śmiercią swojej matki Rachel. Urodziła go i sześć miesięcy później zmarła we śnie z powodu niewydolności serca. Była zupełnie zdrową kobietą i miała dopiero dwadzieścia sześć lat. Max nie był pewien, czy powinien w to wierzyć. Pełna życia młoda kobieta bez żadnych kłopotów zdrowotnych. Jak to możliwe, że coś takiego się wydarzyło? Czasami, późno w nocy, przychodziła mu do głowy myśl, że może Red był w pewnym stopniu za to odpowiedzialny. Ale w końcu zawsze ją odpędzał — jego ojciec nie mógł być aż taki zły. A może jednak? Po śmierci Rachel poślubił kolejnąpiękność, 01ivię, która urodziła Chrisa. Nowe małżeństwo nie powstrzymało go przed zdradami, bo kiedy chodziło o seks, był nienasycony, wykorzystywał każdą kobietę, która mu się nawinęła. W końcu rozwiódł się z 01ivią i poślubił matkę Jetta, Edie, którą udało mu się doprowadzić do alkoholizmu. Prawdę mówiąc, Max nie dbał o to, czy Red pojawi się na jego ślubie, czy nie. Jego przyszła żona nie poznała jeszcze tego węża — wciąż miała przed sobą tę niewątpliwą przyjemność. Nancy Scott-Simon była oburzona brakiem manier Reda Diamonda. — Gdzie mam posadzić twojego ojca i lady Jane? — zapytała, 48

wbijając wzrok w przyszłego zięcia. — A co z próbną kolacją? Czy twój ojciec ma zamiar ją wydać, skoro ja zajmuję się ślubem? — Nie będzie żadnej próbnej kolacji — powiedział z rezygnacją. Ale Nancy nawet nie chciała o tym słyszeć, więc dla świętego spokoju postanowił wydać ją sam. Wynajął salę w hotelu Waldorf Astoria — w niedzielny wieczór pojawi się tam stu pięćdziesięciu gości. Nie zaprosił Reda ani lady Jane, uznał to za zbyteczne. Jutro wieczorem czeka go wieczór kawalerski. Nic nie wzbudzało w nim większej niechęci. * ** Birdy Marvel miała lalkowatą, bezmyślną twarz. Była drobna, ale miała czym oddychać, skończyła zaledwie osiemnaście lat i była idolem licznej populacji nastolatek. Jej nagrania sprzedawały się w milionach egzemplarzy, a fani wiernie powielali wszystko, co robiła. Istniała cała grupa popularnych młodych piosenkarek — Britney, Hilary, Lindsay i bliźniaczki Olsen — ale obecnie to właśnie Birdy Marvel była na szczycie. Kiedy miała szesnaście 1st, Chris pomógł jej uniezależnić się od rodziców. Mimo młodego wieku Birdy była cwana: śpiewała i tańczyła od ósmego roku życia i czuła — całkiem zresztą słusznie — że jej rodzice wydają zarobione przez nią miliony na swoje potrzeby. Chris zdobył dla niej wolność, której pragnęła, i jednocześnie wynegocjował dla siebie dziesięć procent od jej przyszłych zarobków. Dzięki Birdy stał się bogaty, a jej kariera rozkwitła dzięki niemu. Problem polegał na tym, że bogactwo nie trwało długo, większość pieniędzy przegrał w kasynie w Las Vegas. Birdy miała swoje własne problemy. Lubiła kokę i uwielbiała imprezy, upadlanie się, brukanie. W dodatku miała wyraźny talent do znajdowania sobie niewłaściwych partnerów, którzy fatalnie ją traktowali. Jej obecny towarzysz miał na imię Rocky i był motocyklistą, poznała go na plaży w Santa Monica. Ostatnio zrobiła go kierownikiem trasy koncertowej, za co otrzymywał hojną zapłatę. Dostawca koki — to byłby właściwszy tytuł. Rocky chodził z nią wszędzie. Ze swoją ogoloną głową, czarną skórą, łańcuchami, umięśnionymi ramionami, wytatuowanymi od palców aż po barki, sprawiał wrażenie groźnego osobnika. Brukowce miały z nim niezłą zabawę: co tydzień pojawiały się nowe skandaliczne nagłówki. Birdy nie przejmowała się nimi, gazety zawsze obrzucały ją epitetami — od białej królewny tandety począwszy, a na nastoletniej ulicznicy skończywszy. 43

— Każda reklama to dobra reklama — szczebiotała, cytując swojego tumanowatego specjalistą od PR, który przypadkiem był także jej nieco dalszym kuzynem. Powitała Chrisa na przyjęciu pijana w sztok. Jak na osiemnasto-latkę wyglądała dość marnie, mimo niewątpliwie seksownego stroju składającego się z mikroskopijnej mini, czerwonego obcisłego topu bez ramiączek, który ukazywał brylantowy kolczyk w pępku, i białych kozaków, jakie nosiły tancerki erotyczne. Włosy jak zwykle miała potargane, usta tłuste od różowego błyszczyku, oczy obrysowane czarnym ołówkiem i na dodatek żuła gumę — było to jej kolejne uzależnienie. Zauważył, że ma kilka nowych tatuaży. Małą gołębicę na lewym ramieniu i czaszkę z piszczelami na obnażonym biodrze. Zawsze sobie powtarzał, że ma zaledwie osiemnaście lat i kiedyś wyrośnie z tych wszystkich głupstw. Starał się ją chronić najlepiej, jak potrafił, ale niewiele mógł zrobić. — Chris! — zawołała i podbiegła do niego, by go ucałować. — Zajebiście, że ci się udało przyjść! Prawda, że koncert był niewiarygodny? — Niewiarygodny — zgodził się. — No i ta szalona publiczność, nie? Kompletnie zwariowana. — Masz rację. — Tak się cieszę, że tu jesteś — gruchała. Chwyciwszy go za rękę, ścisnęła ją mocno. — Musimy o czymś porozmawiać. — Teraz? — Tak, ale to osobista sprawa — odparła, przysuwając się bliżej. — To znaczy, że musimy znaleźć jakieś dyskretne miejsce. Marne szanse, bo jak zwykle była w centrum zainteresowania. Kilku reporterów uwieczniało każdy jej krok, a w pobliżu kręcił się Rocky i z niechęcią patrzył na Chrisa. Było to w pełni odwzajemnione uczucie. — Gdzie się zatrzymałaś? — spytał swoją młodą klientkę. — Trump International. Myślałam o tym, żeby kupić mieszkanie w budynku Time Warner. To byłoby zajebiste, no nie? Za taki widok można umrzeć! Jasne, pomyślał Chris. Był pewien, że Rocky'emu by się podobało. — Postaram się wpaść jutro po południu — oświadczył. — Wtedy powiesz mi, o co chodzi. — Fantastycznie—ucieszyła się. Potem zniżyła głos i dodała: — Ale ani słowa Rocky'emu. Zadzwoń do mnie na komórkę i umówimy się na godzinę. 44

— Kłopoty w Motocyklandii? — zapytał Chris, mając nadzieję, że Birdy zamierza rzucić swojego przerośniętego motocyklistę. — No co ty! — zachichotała, drapiąc się w nos krótkim palcem. — Rocky jest najbardziej zajebistym facetem na świecie. — Wierzę ci — mruknął Chris. — Nie tak jak cała reszta... — Nie bądź złośliwy — powiedziała, znów chichocząc. — To prawdziwy ogier. — Jutro się zobaczymy — powtórzył, nie chcąc wdawać się w dyskusję na temat tego, jak cudowny jest Rocky. — Obiecujesz? — spytała, kręcąc jak małe niespokojne dziecko. — Oczywiście. Miał już zaplanowany dzień. Rano spotkanie z Redem. Lunch z klientem. Kilka innych spotkań. Kolacja z kolejnym klientem. W sobotę rano złapie poranny lot z powrotem do Los Angeles. A w niedzielę pojedzie do Vegas. Wszystko gra. Da radę.

Rozdział siódmy Ponieważ do ślubu Amy pozostał już tylko tydzień, znajomi z pracy stwierdzili, że potrzebuje szalonej nocy na mieście. Próbowała ich do tego zniechęcić, ale nawet nie chcieli jej słuchać. — Wychodzisz za mąż — powiedziała Yolanda, Latynoska o wydatnym biuście. — Musimy to uczcić. — Właśnie — poparła ją rudowłosa, apetycznie zaokrąglona Dana z seksownym przodozgryzem. — Nie możesz wyjść za mąż bez wieczoru panieńskiego. To tradycja. — Chyba nie myślisz — wtrąciła Yolanda — że twój przyszły nie ma zamiaru urządzić wieczoru kawalerskiego. A takie imprezy mogą być szalone. Striptizerki, prostytutki, różne amatorki... — Amatorki? — spytała Amy, marszcząc brwi. — A kto to taki? — Dziewczyny z piekła rodem! — wyjaśniła Dana. — Prawdziwy koszmar każdej narzeczonej. — Ależ wy jesteście cyniczne — stwierdziła Amy. — Możecie mi wierzyć, że Max nie należy do tego rodzaju mężczyzn. — Jasne — odpowiedziały chórem Yolanda i Dana, wznosząc oczy do góry. — Jest facetem, prawda? Ma fiuta, no nie? W tym momencie na horyzoncie pojawiła się Sofia Courtenelli, ich szefowa. Szykowna i opanowana, tuż po pięćdziesiątce, miała miedziane włosy związane w ciasny kok, perfekcyjny makijaż i opaleniznę z St. Tropez. Mimo że ciężko pracowała, udawało jej się spędzać większość weekendów na południu Francji lub w Hamptons, zależnie od pory roku. Uwielbiała imprezy. — Amy! — zawołała władczym tonem i pstryknęła palcami, na których błysnął srebrny lakier oraz zestaw pierścionków z brylantami. — Za mną. 52

— Tak, pani Courtenelli — odparła Amy i podążyła za nią do jej luksusowo urządzonego gabinetu. — Usiądź — powiedziała Sofia, wskazując ręką w stronę wyściełanego, pomalowanego na złoto krzesła z obiciem we wzór futra leoparda i rzeźbionymi nóżkami. Amy usiadła, zastanawiając się, o co może chodzić. Zazwyczaj nie miała okazji spotykać się sam na sam ze swoją wytworną i nieco onieśmielającą szefową. — Czy to prawda, że wychodzisz za mąż? — zapytała Sofia z lekkim obcym akcentem. Amy przytaknęła. — Za Maksa Dia-monda? — Tak — potwierdziła Amy. — Hm... — mruknęła Sofia, biorąc do ręki srebrny długopis firmy Cartier i stukając niecierpliwie w blat biurka wykonany z rzymskiego marmuru. — Niezła partia. Amy nie była pewna, co ma odpowiedzieć, więc bąknęła tylko: — Dziękuję. — To dobrze — stwierdziła Sofia, kiwając głową. — Ee... tak. — Może przyjdę na ślub — rzuciła od niechcenia Sofia, jak gdyby ta myśl dopiero przed chwilą przyszła jej do głowy. Do diaska, nie wysłali jej zaproszenia, chociaż Nancy chciała to zrobić. Ale Amy uważała, że obecność szefowej będzie zbyt stresująca. Teraz nie miała wyboru. — Ee... będzie nam bardzo miło, jeśli pani przyjdzie — skłamała gładko. — Bene — powiedziała Sofia, obracając trzy brylantowe bransoletki na opalonym i nieco wychudłym nadgarstku. — Przyjdę z Carlem. Wszyscy wiedzieli o jej młodych kochankach — zabawkach. Miała ich sporo i zawsze zabierała na różne imprezy, a Carlo był obecnie numerem jeden. Szczupły i podobny do jaszczurki dwudziestodwuletni Carlo był biseksualny. Najwyraźniej nie przeszkadzało to Sofii, jako że plotki głosiły, że lubi zarówno dziewczyny, jak i młodych chłopców, więc czemu miałoby to mieć jakiekolwiek znaczenie? — Doskonale — odparła Amy, starając się, aby zabrzmiało to entuzjastycznie. Boże, matka ją zabije: to zdecydowanie popsuje starannie przemyślane plany rozlokowania gości przy stole. — A kto jest projektantem sukni? — zapytała Sofia. W jej głosie 47

dało się wyczuć irytację, bo właśnie zdała sobie sprawę, że najwyraźniej nie będzie to dom mody Courtenelli. — Valentino — szepnęła Amy. — Moja matka... — Nie musisz nic tłumaczyć — przerwała jej Sofia, podnosząc upierścienioną dłoń. — Chociaż... jak by to ująć? Niedobrze, że mnie o to nie spytałaś. — Moja matka... Sofia ponownie ją uciszyła. — Pręgo, moja droga — powiedziała i wskazała jej drzwi. — Wystarczy. Amy wymknęła się z gabinetu. Oczywiście Sofia Courtenelli miała rację. Powinna była zaprosić ją na ślub i poprosić o zaprojektowanie sukni, zamiast słuchać matki upierającej się przy Valentinie, z którym była zaprzyjaźniona. Teraz jest już za późno. Miała nadzieję, że to niewielkie uchybienie etykiecie nie zagrozi jej pracy. Mimo że wychodziła za mąż, miała zamiar dalej pracować. Nie rozmawiała na ten temat z Maksem, ale nie widziała powodu, dla którego miałby protestować. Tego dnia jadła lunch z Tiną, swoją najlepszą przyjaciółką z college'u. Tina, drobna brunetka, była w ciąży i jaśniała wewnętrznym blaskiem, który roztaczają tylko kobiety w ciąży. Od dwóch lat była żoną Brada, brokera towarowego, a dziecko miało się urodzić za parę tygodni. Razem pojechały do centrum do restauracji Cipriani, gdzie Amy powiedziała Tinie o nieprzyjemnym spotkaniu z Sofią Courtenelli, zanim przeszła do propozycji urządzenia wieczoru panieńskiego, którą złożyły jej koleżanki z pracy. — Tak! — zawołała Tina i uderzyła pięścią w stół. — To rewelacyjny pomysł! Musisz się wyluzować, jesteś za bardzo spięta. — Ja? — Tak, ty. Amy zmarszczyła nos. — Dzięki. — Daj spokój, Amy, wróć do rzeczywistości, wychodzisz za mąż za faceta, z którym nawet nie spałaś. Czy to nie dziwne? — Mów głośniej — syknęła Amy, rozglądając się po restauracji. — Tamten człowiek przy stoliku w rogu cię nie słyszał. — Posłuchaj mnie — powiedziała Tina, zniżając głos. — A co, jeśli Max jest kiepski w łóżku? Nawet tego nie wiesz. — Wiem — odparła Amy. — Na pewno jest dobry. 48

— Niby skąd? — zapytała Tina, opierając łokcie na stole i wpatrując się w Amy. — Może i jestem ostatnią dziewicą na Manhattanie, ale przeżyłam kilka przygód. — Całowanie się to nie seks — stwierdziła Tina z głośnym brooklyńskim akcentem. — Jesteś chamska — mruknęła Amy i jeszcze raz rozejrzała się po restauracji, żeby sprawdzić, kto mógł usłyszeć ich rozmowę. — Nie masz pojęcia, jaka naprawdę potrafię być chamska — odparła Tina, wybuchając śmiechem. — Oj, wiem — odcięła się Amy, skubiąc chleb. — Byłyśmy współlokatorkami, pamiętasz? — Jak mogłabym o tym zapomnieć? Na pierwszym roku byłaś zupełnie nie do zniesienia. — Tak samo jak i ty. — Nic podobnego — zaprotestowała Tina i pokręciła głową. — Starałam się tylko cię wyczuć. Byłaś bardzo zamknięta w sobie. Dopiero kiedy powiedziałaś mi o porwaniu... — Nie! — przerwała jęj-Amy. — Wyznałam ci to w zaufaniu i nigdy więcej nie chcę o tym rozmawiać. — Powinnaś pójść do terapeuty — stwierdziła Tina. — Nie rozumiem twojej matki... — Wszystko jest w porządku — odparła sucho Amy i dodała: — Nikt jej nie rozumie, nawet ja. — Słuchaj, moja kochana... — powiedziała Tina, stukając palcami o stół. — Uwielbiam mojego męża. Brad jest naprawdę super. Ale czasami żałuję, iż nie poeksperymentowałam trochę więcej przed ślubem. No wiesz... że się nie wyszalałam. — Naprawdę? — zdziwiła się Amy. — Przecież ty i Brad tworzycie fantastyczną parę. Nigdy się nie kłócicie, macie wspólny język... — Tak, tak — przerwała jej Tina. — Jesteśmy wspaniałą parą, a ja nigdy nie zdradziłabym Brada. Ale ty — dodała znacząco — nadal masz otwartą furtkę i biorąc pod uwagę twoje intymne doświadczenia... albo raczej ich brak... Nie powinnaś się tak spieszyć do małżeństwa. Moja rada jest taka, że powinnaś zaszaleć. Jeśli będziesz uważać, nic złego się nie stanie. — Chyba nie mówisz poważnie — obruszyła się Amy. — To byłoby... — Ja nie sugeruję trwałego związku — przerwała jej znowu Tina. — Raczej mam na myśli jedną noc z seksownym facetem. 55

— Tina! Zwariowałaś! — Daj spokój, skarbie — powiedziała Tina. — Jeśli nie zrobisz czegoś teraz, już nigdy nie będziesz wiedziała, co straciłaś. — A co, jeśli ja nie chcę tego wiedzieć? — zapytała Amy, starając się przekonać samą siebie, że Tina nie ma racji. — Jeśli jestem całkowicie zadowolona z tego, co mam teraz? — Przynajmniej o tym pomyśl — oświadczyła Tina i dodała żartobliwie: — Kto wie? Może ci się to nawet spodoba. W drodze powrotnej do biura Amy nie mogła przestać myśleć o dziwacznej sugestii Tiny. Jednorazowa przygoda. Seksowny partner na jedną noc. To było do niej niepodobne. A jednak... Następnego dnia w pracy rozmawiano tylko o jej wieczorze panieńskim. W końcu, dla świętego spokoju, zgodziła się go urządzić. Miał się odbyć właśnie dzisiaj. Trochę się tego bała. Ale z drugiej strony — czemu nie miałaby się zabawić? Jak powiedziała Tina, może jej się to nawet spodobać.

Rozdział ósmy — Nieźle wyglądasz, chłopcze! — zawołała Beverly, ująwszy się pod boki. — Naprawdę dobrze. Jett uśmiechnął się do niej. — A ty nadal jesteś najgorętszym kociakiem w Nowym Jorku. — Ale jestem starą torbą — odparła cierpko. — Za chwilę skończę trzydziestkę. Pieprzona trzydziestka! Jak to możliwe? — Słyszałem, że trzydzieści to teraz nowe trzynaście—zauważył, puszczając do niej oko. — Trzeźwy czy pijany, zawsze wiedziałeś, co powiedzieć — stwierdziła i wskazała swojego towarzysza, chudego białego faceta z postrzępioną brodą i długimi związanymi w kucyk włosami w stylu lat siedemdziesiątych. — Poznaj mojego mężczyznę. Chet jest muzykiem. — Hej! — przywitał się Jett i uścisnął chudzielcowi dłoń. Chet odpowiedział mu nieprzyjaznym skinieniem głowy. Beverly roześmiała się. — On myśli, że kiedyś się pieprzyliśmy — powiedziała bez śladu zażenowania. — Musisz mu wyjaśnić, że tego nie robiliśmy. — Przysięgam ci, że tego nie robiliśmy — zapewnił go Jett, ale kwaśny wyraz twarzy Cheta nie uległ zmianie. Podczas kolacji skoncentrowali się na nadrabianiu zaległości. Beverly chciała usłyszeć wszystko o pobycie Jetta we Włoszech, więc opowiedział jej to nad doskonałym amerykańskim stekiem z frytkami. Chet nie sprawiał wrażenia rozmownego. Siedział przy stole w całkowitym milczeniu, dopóki Jett nie zaczął wypytywać go o jego muzykę. Dopiero wtedy nareszcie się rozruszał. Okazało się, 51

że jest muzykiem sesyjnym i pracował ze Springsteenem i Stonesami. Był także w AA, więc i na tym polu znaleźli wspólny język, i kiedy Beverly zaproponowała, żeby wpadli do Gatsby'ego — nowego, modnego klubu — może jeszcze nie zostali przyjaciółmi, ale przynajmniej mogli ze sobą rozmawiać. Jednak w taksówce, w drodze do Gatsby'ego, Jett zmienił zdanie. — Wiesz co, jestem trochę zmęczony po podróży — powiedział, przeciągając się i ziewając. — Bawcie się dobrze. Ja się zrywam. — Nie ma mowy! — zaprotestowała Beverly i dała mu kuksańca. — Idziesz z nami! — Daj spokój — bronił się słabo. — Jest piąta rano. A moja dziewczyna wyprawiła mi czułe pożegnanie w Mediolanie. — Nie szkodzi. — Beverly nie zamierzała przyjąć do wiadomości jego odmowy. — Traktuj to jako przyjęcie powitalne. Nie zrywasz się. — Nie zrywam się? — Mówię przecież: nie ma mowy. Uśmiechnął się i sięgnął po papierosa. — Wygląda na to, że z wami idę. — Wygląda na to, że idziesz — potwierdziła. Znała bramkarza w Gatsbym. Podeszła do groźnie wyglądającego mężczyzny, uścisnęła go, pocałowała w policzek i wprowadziła ich do klubu, omijając tłum oczekujących. Scena ta przypomniała Jettowi dawne dni, gdy znał każdego portiera i bramkarza w mieście. I wszyscy znali jego. Ale nie wszyscy go przyjmowali. Wyrzucali go z większości lokali... Ale teraz wszystko wyglądało inaczej. Kontrolował sytuację i musiał przyznać, że było to całkiem przyjemne uczucie. * ** Wystarczył najmniejszy pretekst i Mariska już dzwoniła do Maksa. — Lulu ma temperaturę i chciałaby cię zobaczyć — poinformowała go. Z trudem stłumił irytację. Było już późno i perspektywa wyjścia wcale go nie cieszyła. — Wpadnę rano — powiedział chłodno. — To nie wystarczy — odparła Mariska. — Twoja córka chciałaby cię zobaczyć teraz.

Wiedział, że była żona myśli, że leży w łóżku obok swojej narzeczonej. Zrobiłaby wszystko co w jej mocy, by przeszkodzić jego małżeństwu. 58

Cóż, szkoda, że nie leżał. On i Amy nie mieszkali razem. Nawet nie uprawiali seksu. Amy chciała poczekać do ślubu i szanował ją za to. Dziewczyna z zasadami. To była miła odmiana po piraniach, które próbowały go złowić dla pieniędzy i zależało im tylko na bogatym mężu. — W porządku — burknął. — To znaczy co? — Będę za piętnaście minut. — No myślę — odparła pełnym wyższości tonem, którego nie znosił. Uwielbiała zawsze mieć ostatnie słowo. Do tej pory mu to nie przeszkadzało, ale po ślubie z Amy wszystko musi się zmienić. Nie będzie już telefonów w środku nocy, chyba że w naprawdę ważnych sprawach. Jego była żona musi zrozumieć, że nie jest już wolny. Zadzwonił na dół, do garażu, aby przyprowadzono mu samochód. Nie był zadowolony, że musi wyjść, ale martwił się o Lulu. Zaczął się zastanawiać, czy najpierw powinien porozmawiać ze swoim lekarzem, czy poczekać, aż zobaczy córeczkę, i w końcu zadecydował, że najlepiej poczekać. Do diabła, było mu to bardzo nie na rękę. Mariska powitała go w drzwiach do mieszkania ubrana w półprzezroczysty peniuar i obszyte futerkiem pantofelki na wysokich obcasach. Jak zwykle miała perfekcyjny makijaż, a jej sięgające do ramion włosy były ułożone i błyszczące. Max zauważył, że nadal jest bardzo atrakcyjną kobietą. Bez trudu mogłaby sobie znaleźć nowego partnera. Niestety, wcale nie zamierzała tego robić. Nie chciała się z nikim wiązać, bo nie chciała zrzekać się tytułu pani Maxwellowej Diamond. To zapewniało jej prestiż, którego tak bardzo pragnęła. Akceptacja społeczna miała dla Mariski największe znaczenie i nawet bycie byłą panią Diamond się liczyło. — Jak się czuje Lulu? — zapytał, wchodząc do marmurowego holu. — Śpi — odparła Mariska. — Nie możesz jej teraz budzić. — Mówisz, że nie mogę jej teraz budzić? Powiedziałaś mi, że chce się ze mną zobaczyć. — Zajęło ci to za dużo czasu — odparła Mariska, rzucając mu spojrzenie swoich stalowych oczu. — Dobrze, że już zasnęła. Miał ochotę dać jej w twarz. Chciał zostawić ślad dłoni na tej kremowej skórze, zostawić swoje znamię. Nie zrobił tego jednak, powstrzymał złość. Takie zachowanie było typowe dla Mariski, więc nie był zaskoczony. 54

— Pójdę sprawdzić, co u niej — powiedział, próbując przejść obok byłej żony. — Nie — zaprotestowała Mariska i zablokowała mu drogę. — Obudzisz ją. Przecież wiesz, jak lekko śpi. — Oczywiście, że wiem — odrzekł. — Jest moją córką, prawda? Było to stwierdzenie, nie pytanie. Ale Mariska wyszeptała: — Może. Max był w szoku. — Co powiedziałaś? — zapytał ostro. — Powiedziałam, że może powinieneś już iść do domu—odparła Mariska, odwracając się do niego tyłem. Ale szkoda została już wyrządzona. Max wyszedł z mieszkania wściekły. Ziarno niepewności zostało zasiane. * ** Kiedy tylko nadarzyła się sposobność, Chris wymknął się z przyjęcia Birdy i udał do Elaine, gdzie spotkał się ze swoim klientem Gregorym Darkiem — siwowłosym mężczyzną o posturze niedźwiedzia, który specjalizował się w pisaniu naturalistycznych kryminałów. Trzy z jego książek zostały zekranizowane, a obecnie Chris negocjował umowę z wytwórnią Universal. Gregory był Anglikiem dobiegającym sześćdziesiątki. Miał kaprawe, przekrwione oczka nadwagę oraz bujną białą czuprynę. Połowę czasu spędzał w Hollywood, gdzie miał domek na plaży w Malibu oraz blond dziewczynę, a drugą połowę na Manhattanie, gdzie razem ze swoją zrzędliwą żoną o lesbijskich skłonnościach zajmował wypełnione książkami mieszkanie. Reprezentował starą szkołę. Lubił pić jacka danielsa, palić mocne kubańskie cygara i chwalić się swoją ogromną kolekcją broni. — Napij się — zaproponował niskim, przesiąkniętym whisky głosem Siedział z paroma kumplami, jednym z nich był emerytowany kapitan policji. — Co słychać w kalifornijskim gównie? Zawsze udawał, że nie lubi Los Angeles. Jednak gdy leniuchował na tarasie swojego wartego sześć milionów dolarów domu w Malibu Colony z blond kociakiem u boku i gwiazdami kina po sąsiedzku, wyglądał na bardzo zadowolonego. — Robimy postępy w sprawie twojej nowej umowy—powiedział Chris, przysuwając sobie krzesło. — W ciągu paru tygodni powinienem przywieźć ci ją do przejrzenia. 55

— Już nie mogę się tego doczekać, drogi chłopcze — odpowiedział Gregory, przeciągając głoski. — Tym razem chcę wszystko. — Dostaniesz — odparł Chris i zamówił szkocką w wysokiej szklance z dużą ilością lodu. Nauczył się dotrzymywać kroku Gregory'emu w piciu i wyglądać przy tym, jakby tylko sobie popijał. Tajemnica kryła się w lodzie. Dużej ilości. — Doskonale! — zawołał Gregory i odwrócił się do swoich przyjaciół. — Ten chłopak jest najlepszy. Chris nie lubił, kiedy nazywano go „chłopakiem", ale wiedział, że taki jest styl Gregory'ego, a skoro staruszek był dzianym klientem, jakie to miało znaczenie? Po dwóch drinkach wyszedł i wziął taksówkę z powrotem do Four Seasons. W drodze zadzwonił do Los Angeles, do jednego z asystentów, który zrelacjonował mu wydarzenia dnia. Nie wydarzyło się nic, czym nie mógłby się zająć po powrocie do Los Angeles. Żadnych większych problemów, chociaż zawsze coś się działo. Jutro rano zobaczy się z ojcem i może zanim opuści Nowy Jork, będzie znacznie bogatszy.

Rozdział dziewiąty Dianami Dozier miała pewne obawy co do weekendu, który miała spędzić z córką. W ich spotkania niezmiennie wpisana była kłótnia. Liberty nigdy nie wybaczyła jej tego, że porzuciła karierę piosenkarki, która tak naprawdę prowadziła donikąd, i przyjęła pracę z gwarancją stałego dochodu i mieszkania. Była świadoma, że córka uważa jej pracę u pana Diamonda za poniżającą i uwłaczającą godności. Ale Liberty miała zaledwie dziewiętnaście lat i nie wiedziała jeszcze, jak bardzo ciężkie może być życie. Wkrótce się dowie, jakie problemy niesie ze sobą samodzielność, zwłaszcza gdy jest się samotną matką. Diahann westchnęła. Liberty była piękną dziewczyną, naprawdę olśniewająco piękną, więc jeśli będzie dość mądra, znajdzie sobie porządnego męża i ustatkuje się. Dość już tego niedorzecznego ja-chcę-zrobić-karierę. Diahann dobrze wiedziała, jak beznadziejne może być uganianie się za marzeniami, które nigdy się nie urzeczywistniają. Przez całe lata pracowała nad tym, by zniechęcić swoją córkę do robienia kariery piosenkarskiej, ale nie było to łatwe, ponieważ Liberty okazała się bardzo uparta. Poza tym naprawdę miała talent, ale Diahann wiedziała, że sam talent nie wystarczy, żeby dotrzeć tam, gdzie się chciało. Wokół było zbyt wiele ładnych, utalentowanych dziewcząt, które były gotowe zrobić wszystko dla kariery. Niestety, robienie wszystkiego też niczego nie gwarantowało. Szczęście i odpowiedni moment, o to właśnie chodziło. A także znalezienie właściwego mentora, który w ciebie wierzył i był gotów pracować nad twoją karierą. Znowu westchnęła. Najlepszym przykładem tego, jak działa 62

szczęście w połączeniu z odpowiednią chwilą, była Marian Carey. Gdyby nie poznała Tommy'ego Mottoli i gdyby potentat fonograficzny nie postanowił zrobić z niej gwiazdy... Diahann zeszła na dół, do swojego mieszkania w suterenie posiadłości pana Diamonda. Była szczęśliwa, że jej córka jest w domu — nawet jeśli miało to potrwać tylko kilka dni. Jednak Liberty prawdopodobnie będzie ją ciągle krytykować — chyba że się zmieniła, co było mało prawdopodobne. Mogłoby być tak przyjemnie, gdyby choć raz udało im się nie pokłócić. Ale Liberty żywiła do niej urazę o zbyt wiele spraw i Diahann wiedziała, że nie wytrzyma nawet kilku dni w spokoju. * ** Popołudnie wlokło się niemożliwie. Nieprzyzwyczajona do leniuchowania Liberty nieziemsko się nudziła. Pomyślała, czyby nie zabrać się do pracy nad jedną z piosenek — ale stwierdziła, że to nie wyjdzie. Musiała być w odpowiednim nastroju, żeby pisać: nie dało się tak po prostu chwycić za długopis i stworzyć magię. Szkoda. Chciałaby móc. Chćiałaby wielu rzeczy — po pierwsze, chciałaby mieć ojca. Jednak według mamy nie miała go. Diahann nie chciała powiedzieć, kim jest jej ojciec, i niezależnie od liczby pytań rezultat zawsze był ten sam. Nawet Aretha nic o nim nie wiedziała. — Twoja mama nigdy nikomu nic nie powiedziała — poinformowała ją, kiedy Liberty się do nich wprowadziła. — Wyjechała z domu, jak miała szesnaście lat, podobno miała dostać jakiś angaż w Nowym Jorku, a kilka lat później, kiedy urodziła dziecko, nic nam nie powiedziała. Musiała sobie jakoś radzić, bo wychowywała cię sama aż do czasu, gdy przyjechałaś do mnie. Nie wyszła za mąż i nigdy nie słyszeliśmy o kimś na stałe. Twoja mama zawsze była skryta. Mimo że jesteśmy siostrami, nie byłyśmy sobie zbyt bliskie. Liberty słuchała uważnie, bo Diahann nigdy jej o sobie nie mówiła. — Jak myślisz, dlaczego rzuciła to wszystko i zaczęła pracować jako pokojówka? — zapytała. — Co takiego rzuciła, moja słodka? — zdziwiła się ciotka. — Słyszałam tylko, że z trudem udawało jej się przeżyć z tygodnia na tydzień, śpiewając w różnych miejscach. Stała praca z mieszkaniem musiała wyglądać całkiem zachęcająco. Żadnego czynszu. Żadnych zmartwień. I w końcu jest przecież gospodynią tego człowieka, a nie pokojówką. — To przecież to samo — mruknęła Liberty. 58

— Nie, to nie to samo — zaprotestowała Aretha. — Ona nie sprząta na kolanach jego brudów. Liberty często zastanawiała się, kim mógł być jej ojciec. Zanim przeniosły się do domu pana Diamonda, mama miała wielu partnerów. Liberty najlepiej zapamiętała mężczyznę, który miał na imię Leon, był wysoki (Diahann też była wysoka), miał dłonie artysty (tak jak i ona) i podobnie jak mama był piosenkarzem. Pamiętała, że wprowadził się do nich na jakiś czas, kiedy miała pięć lat, i traktował ją, jakby była jego własnym dzieckiem. Zabierał ją na długie spacery po Central Parku i do zoo, a w każde sobotnie popołudnie siadywali razem i słuchali wszystkich jego ulubionych wykonawców. Marvin Gaye, Smokey Robinson, The Temptations, Gladys Knight. Liberty uwielbiała to. Zanim skończyła siedem lat, znała wszystkie gwiazdy soul i ku zachwytowi dorosłych doskonale naśladowała Dianę Ross albo Para' LaBelle. Czasami, przy specjalnych okazjach, Leon i mama śpiewali w duecie, a ona patrzyła na nich oczarowana, myśląc, że tworzą razem wspaniałą parę i cudownie śpiewają. Leon mieszkał z nimi przez parę lat, ale pewnej nocy Liberty obudziła się, słysząc krzyki, a rano już go nie było. Przypomniała sobie, że jego skóra była bardzo czarna, tak jak skóra mamy. Natomiast jej skóra była jasna, przypominała kremowo-mleczną czekoladę, więc w końcu z żalem doszła do wniosku, że Leon nie mógł być jej ojcem. Zasmuciło ją to, ale nic nie mogła na to poradzić. Pewnego dnia, na krótko przed tym, zanim musiała opuścić dom pana Diamonda, mama postawiła ją przed lustrem w łazience i wygłosiła pogadankę o kolorze skóry. — Widzisz tę twarz, która na ciebie spogląda? — powiedziała surowo. — To czarna twarz, moje dziecko. Czarna. Słyszysz mnie? — Tak, mamo — odpowiedziała Liberty przerażona naciskiem w tonie matki. — W pełnym dyslcryminacji świecie, w którym żyjemy, jest wiele uprzedzeń, a społeczeństwo będzie cię postrzegać jako czarną, więc lepiej żebyś o tym wiedziała już teraz. — Wiem, mamo — wyszeptała. — Więc powiedz to głośno. — Jestem czarna. — Właśnie. Nigdy o tym nie zapominaj. Bo chociaż masz jasną skórę i gdybyś chciała, mogłabyś uchodzić za białą, prawda i tak zawsze wyjdzie na wierzch. 59

— Tak, mamo. — Jesteś mądrą dziewczynką i możesz robić wszystko, czego zapragniesz. Nigdy nie pozwól, żeby powstrzymywało cię to, że jesteś czarna. — Nie pozwolę. Tego dnia poczuła przypływ odwagi — przecież w końcu miała prawo to wiedzieć. — Mamo, czy mój tato był biały? — zapytała, wstrzymując oddech. Nie po raz pierwszy zadawała to pytanie. Ale tym razem miała nadzieję, że usłyszy odpowiedź. Diahann zmarszczyła brwi, przewróciła oczami i mruknęła tylko, że to nie ma znaczenia, bo jej taty tutaj nie ma, nigdy go nie było, więc Liberty powinna przestać o niego pytać. Super! Iść przez życie, nie wiedząc, kto był twoim ojcem. To było nie fair. Miała prawo do tej informacji i dziś, uwięziona w mieszkaniu mamy, zamierzała ją wreszcie uzyskać. W końcu nie miała już dwunastu lat. Miała dziewiętnaście i jej matka powinna powiedzieć jej prawdę.

Rozdział dziesiąty Amy robiła rzeczy, które normalnie jej się nie zdarzały: paliła trawkę, popijała podwójne lychee martini, krzyczała do trzech męskich striptizerow, o których postarały się jej przyjaciółki, i próbowała się jak najbardziej wyluzować. Zwykle była „grzeczną dziewczynką" i oddaną pracownicą, przynosiła chlubę swojej ustosunkowanej rodzinie. Dziś była „szaloną dziewczyną" zagrzewaną przez swoje również szalejące przyjaciółki. Postanowiła zapomnieć o przykrych doświadczeniach, które zawsze ją powstrzymywały, i pójść na całość. Striptizerzy byli odlotowi — trzej muskularni Australijczycy, którzy napinali bicepsy, uśmiechali się lubieżnie i prezentowali umięśnione torsy. Ku zachwytowi dziewcząt nie mieli nic przeciwko zdejmowaniu wszystkiego. Kiedy jeden z nich demonstrował taniec erotyczny przed Amy, Tina uwieczniała to aparatem cyfrowym. Dziewczęta piszczały i pokładały się ze śmiechu. Amy piszczała razem z nimi. Bawiła się świetnie, była to najlepsza od kilku miesięcy zabawa, a ona musiała się zrelaksować po męczących przygotowaniach do ślubu. Po kilku godzinach spędzonych w prywatnym pokoju w Gatsbym Yolanda zaproponowała, żeby przeniosły się do głównej sali klubu, gdzie z głośników nadawano Ushera rapującego o kobietach, seksie i zdradzie. Na parkiecie pełno było spoconych ludzi, którzy chcieli się bawić przy głośnej muzyce. — Zamów następną kolejkę — zachęcała Amy Yolanda, gdy wcisnęły się w skórzany narożnik. — Tak — zawtórowała jej Carolee, przerażająco chuda dziewczyna z domu mody Courtenelli. — Musisz się upodlić, naprawdę. 66

— Ja już jestem upodlona — oświadczyła Amy z pijackim chichotem. — Jeszcze trochę lychee martini i będę rzygać na jakiegoś szczęściarza. — Może na niego? — podsunęła Daną, spoglądając ukradkiem na niezwykle przystojnego mężczyznę, który siedział w sąsiednim boksie. Towarzyszyła mu wysoka czarna kobieta i chudy biały mężczyzna z kucykiem. — Wow! — szepnęła Tina, wychylając się do przodu i przyglądając przystojniakowi. — Niezły towar! — Przestańcie! — zaprotestowała Amy. — Jesteś mężatką w ciąży, więc się opanuj. — Co, nawet popatrzeć nie mogę? — spytała niewinnie Tina. — A ty pamiętaj, że dzisiaj możesz nie tylko patrzeć. — Zamknij się! — zachichotała Amy i pomyślała, że już najwyższy czas na filiżankę czarnej, mocnej kawy, bo inaczej spadnie pod stół. Ale z drugiej strony czemu miała to robić, skoro tak dobrze się bawiła? * * Siedząc w boksie w Gatsbym, Jett czuł się zrelaksowany, chociaż nie pił ani nie ćpał. Obydwie te rzeczy zdecydowanie wykreślił ze swojego programu, ale i tak był odprężony. Czasami trzeba zdać sobie sprawę, że są pewne rzeczy, których nie można robić. To była dla niego trudna lekcja i teraz już za niczym nie tęsknił. Żadnego alkoholu. Żadnych narkotyków. Zrozumiał, że jest uzależniony, więc musi się powstrzymać. Tak naprawdę było to całkiem proste. Sącząc dietetyczną colę, patrzył na salę. Parkiet roił się od pięknych, seksownych kobiet. Spojrzał na Cheta, który palił jednego francuskiego papierosa za drugim, podczas gdy Beverly zajęta była rozmową z grupą dziewcząt z sąsiedniego boksu. Po chwili Jett również przyłączył się do rozmowy. Fajnie było rozmawiać z dziewczynami, które mówiły w jego języku. Trzy lata we Włoszech to długi czas. Bardzo tęsknił za Ameryką i wszystkim, co się z nią wiązało. Jedna z dziewcząt szczególnie wpadła mu w oko. Naprawdę rzucała na kolana, stylem przypominała Reese Whitherspoon albo Gwyneth Paltrow. Miała jedwabiste blond włosy i nieśmiały uśmiech. I niezwykle piękne oczy. Była taka amerykańska i bardzo ładna. I miła. 62

W miarę upływu czasu coraz bardziej go pociągała i mimo że piła wraz z innymi, wyczuł, że jest w niej coś innego. Nie tylko była piękna, ale miała też świetną figurę — a świetne figury to była jego specjalność. Zmęczenie po podróży gdzieś zniknęło. Pochylając się do przodu, spytał, czy zechciałaby z nim zatańczyć. Już miała powiedzieć nie, ale kuksaniec od jednej z podpitych przyjaciółek postawił ją na nogi. Jett ujął dziewczynę za rękę, poprowadził na zatłoczony parkiet i zaczęli tańczyć. Właśnie w tym momencie DJ zmienił Outkast na wolnego Marca Anthony'ego w rytmie salsy. Jett nie miał zamiaru tracić szansy i szybko przyciągnął dziewczynę do siebie. — Co wy tutaj same robicie? — zapytał, wdychając jej zapach, mieszankę świeżego mydła i zmysłowych perfum Angel. — Wieczór bez chłopaków? — Jedna z nas wychodzi za mąż — wyjaśniła Amy. Czuła się wspaniale w jego ramionach. — Mam nadzieję, że nie ty—powiedział, przyciągając ją jeszcze bliżej. Uśmiechnęła się, ale nie odpowiedziała. Długo pozostali na parkiecie, a potem udało mu się przeprowadzić ją na drugą stronę sali, z dala od przyjaciółek. Skierował ją do narożnika i zaczął całować. — Lepiej przestań — mruknęła, próbując go odepchnąć. — Dlaczego? — zapytał przekornie. — Nie lubisz się całować? — Ja... ee... Przysunął się bliżej i znowu zaczął ją całować. Tym razem go nie odepchnęła. Miała miękkie usta, tak miękkie i kuszące, że poczuł erekcję. Amy podobało się to tak samo jak i jemu. Przed chwilą wypaliła skręta i sporo wypiła, więc jej hamulce w każdej chwili mogły puścić. Poza tym ten facet był taki przystojny, z tymi zmierzwionymi piaskowymi włosami i hipnotyzującymi błękitnymi oczami. Może Tina miała rację. Ostatnia przygoda... — Chodźmy stąd — szepnął jej do ucha po dwudziestu minutach całowania z języczkiem. — Ja... ja cię nie znam — wymamrotała. Czuła się zagubiona i jednocześnie podniecona, z każdą minutą coraz bardziej. — Hej, ja ciebie też nie znam — powiedział, głaszcząc jej jedwabiste jasne włosy. — Ale wierz mi, bardzo chciałbym. 68

— Naprawdę? — zapytała z wahaniem, lekko drżąc. — No jasne — odparł i znów ją pocałował. Amy poczuła, że kręci jej się w głowie. Już wkrótce będzie mężatką. Na zawsze wierną. Nie będzie więcej możliwości eksplorowania. Ale teraz była sama, wolna, nikomu nie musiała się spowiadać, i być może to ostatnia szansa, żeby zrobić coś zupełnie zwariowanego. Tina miała rację. Jedna szalona przygoda, zanim zamkną się drzwi stanu małżeńskiego i będzie musiała być dobrą, wierną żoną. — Gdzie mnie zabierasz? — wyszeptała. Coraz mocniej kręciło jej się w głowie i czuła się bardzo odważna, gdy kierował ją w stronę wyjścia. — Coś wymyślę — odparł, obejmując muskularnym ramieniem jej szczupłą talię. Na zewnątrz, na ulicy, zatrzymał taksówkę i zaprosił ją do środka. — Dokąd jedziemy? — zapytała. — Nie wpadaj w paranoję, przecież cię nie porywam — zażartował. — To wcale nie jest śmieszne — odparła, opierając się o popękane skórzane siedzenie. Ze wszystkich sił starała się nie dopuścić do siebie złych wspomnień. Nie zrozumiał. Oczywiście, że nie zrozumiał. Nie miał pojęcia, kim była. Biedna mała bogata dziewczynka. Zaręczona bogata dziewczynka. Skąd miał wiedzieć? Całował ją przez całą drogę do mieszkania Sama w Soho. Nie zamienili ze sobą ani słowa. Amy zdawała sobie sprawę, że za dużo wypiła: w głowie jej się kręciło, ale nie przejmowała się tym. Chciała tego. To był jej wybór, nikt jej do niczego nie zmuszał. Gdy dojechali na miejsce, zapłacił za taksówkę, a potem oparł ją o ścianę budynku i znów zaczął całować. Z trudem złapała oddech. Nie mogli oderwać od siebie ust, a on tak wspaniale całował. Czyś ty zwariowała? — surowo odezwał się jej wewnętrzny głos. Tak! I wcale nie mam zamiaru przestać. Lepiej to zrób! Otworzył bramę i niecierpliwie wepchnął ją do środka. Nie opierała się i szła z nim. Poprowadził ją prosto do małej windy, gdzie wcisnął ją w kąt. W ciągu kilku sekund jego ręce były wszędzie. 64

Wiedziała, że powinna natychmiast powiedzieć mu, żeby przestał, wyjaśnić sytuację i wziąć nogi za pas. Jeśli tego zaraz nie zrobi, nie będzie już odwrotu. — Jesteś taka piękna — wyszeptał, prowadząc ją z windy do mieszkania. — Wiesz o tym, prawda? Nie, nie wiedziała. Narzeczony nigdy jej tego nie mówił. Był uprzejmy i poprawny, był dżentelmenem w każdym calu. Obsypywał ją drogimi prezentami, których nie potrzebowała i nie chciała. Był bezpieczny. A ten facet nie. Wewnątrz małego mieszkania kontynuowali maraton całowania. Jett zaczął ją rozbierać, na początku powoli, a potem coraz szybciej. W odpowiedzi zerwała z niego koszulę i rozpięła mu rozporek. Całowali się i szamotali z ubraniami, śmiejąc się. Po chwili podniósł ją, jakby nic nie ważyła, i zaniósł do sypialni Sama, gdzie delikatnie położył ją na łóżku. To jest ten moment, pomyślała. Teraz musi zdecydować: zostać czy uciekać. Zanim zdążyła podjąć decyzję, znów zaczął ją całować. Całował jej wargi, a potem zaczął przesuwać się w dół do piersi, gładząc miękką, gładką skórę. Jego usta odnajdywały jej sutki, a ona odrzuciła do tyłu głowę i pomyślała, że mogłaby rozpłynąć się z rozkoszy. Nie chciała, żeby przestawał. Nigdy. A kiedy położył się na niej, głęboko westchnęła, otwierając się przed nim. Zaczął w nią wchodzić, ale nagle uświadomił sobie, że jest dziewicą. To był szok. — Do diabła! — zaklął, gwałtownie się wysuwając. — Nie przerywaj — poprosiła, sięgając w dół, by poprowadzić go z powrotem. — Proszę, nie przestawaj. — Hej... — wymamrotał, zastanawiając się, dlaczego właśnie teraz zmienia się w Pana Uprzejmego. — Wypiłaś kilka drinków i... Nie zrobię czegoś, czego mogłabyś rano żałować. — A kto powiedział, że będę czegoś żałować? — To twój pierwszy raz, prawda? — Oczywiście, że nie — skłamała, mając nadzieję, że będzie kontynuował to, co rozpoczął, bo mimo że pokój zdawał się wirować, o nic już nie dbała: potrzebowała tego teraz i nic nie mogło jej powstrzymać. — Kochaj się ze mną — poprosiła. — Chcę cię poczuć w środku. O Jezu, była niesamowita, szalał za nią, jak mógłby przestać? 65

Kochał się z nią długo, aż w końcu usnęła w jego ramionach, ciepła i miękka. Nigdy jeszcze nie zasypiała w takim spokoju i zadowoleniu. W ciągu kilku minut on również spał, wdychając jej słodki zapach. Kiedy się obudził rano, na prześcieradle ujrzał plamki krwi, ale dziewczyny, z którą spędził noc, nie było obok niego. Wtedy uświadomił sobie, że nawet nie wie, jak jej na imię.

Rozdział jedenasty Max stwierdził, że to przez Mariską nie może usnąć. Specjalnie wezwała go do swojego mieszkania, kłamiąc, że Lulu jest chora, po to tylko, żeby zepsuć mu noc. Na pewno myślała, że jest z Amy. I co niby miało znaczyć to wymamrotane „może", kiedy powiedział: „Jest moją córką, prawda?". Ale przecież nie upadłaby tak nisko, żeby dawać mu do zrozumienia, że Lulu może nie być jego dzieckiem. A czemu nie? Była dziwką zdolną do wszystkiego. Posunęłaby się do najgorszego, gdyby oznaczało to zyskanie jego uwagi. Nie znosił jej ze szczerego serca i miał ku temu powody. Kilka tygodni temu w jego biurze pojawił się mężczyzna z ufarbowanymi na czarno włosami i rzadkimi wąsami. Miał na sobie źle skrojony garnitur i zniszczone buty z podrabianej skóry aligatora i śmierdział tanią wodą kolońską. Oświadczył pani Barley, asystentce Maksa, że ma informacje natury osobistej dotyczące byłej pani Diamond i albo Max się z nim zobaczy, albo przekaże wszystko, co ma do powiedzenia „National Enquirer". Kiedy pani Barley powiedziała mu o tym, Max zdecydował się z nim zobaczyć. I wysłuchać, co tamten miał do powiedzenia na temat jego najdroższej byłej żony. Człowiek ów, Vladimir Bushkin, twierdził, że Mariska — która naprawdę nazywała się według niego Paulina Mari Kuchinova — przyjechała do Ameryki pod fałszywym nazwiskiem i z fałszywym paszportem. Skąd to wiedział? Najwyraźniej był jej prawowitym mężem. A jej małżeństwa z biednym amerykańskim księgowym i Maksem były aktem bigamii. 72

Max na początku mu nie uwierzył: cała ta historia brzmiała niedorzecznie. Jednak kiedy Vladimir przedstawił mu zdjęcia i dokumenty łącznie z aktem ślubu, Max doszedł do wniosku, że pewnie mówi prawdę, choć kobieta na zdjęciach ślubnych była zdecydowanie młodsza, nie do końca przypominała wytworną Mariskę, a nazwisko na akcie ślubu brzmiało Paulina Mari Kuchinova. — Była prostytutką — dodał Vladimir. — A ja byłem jej alfonsem. — Chryste! — wybuchnął Max, już sobie wyobrażając nagłówki gazet, gdy to się wydostanie. — Wystawiła mnie do wiatru — mówił dalej Vladimir. — Poderwała jakiegoś głupiego Amerykanina w barze hotelowym w Moskwie. Nieźle mu obciągnęła i zmusiła go, żeby się z nią ożenił. Miała już przygotowane fałszywe papiery. Chodziło jej o to, >.cby wydostać się z Moskwy. Kiedy któregoś dnia się obudziłem, już jej nie było. Przysiągłem sobie, że ją znajdę. Nie było to łatwe zadanie, ale w końcu jestem tutaj. — Czego chcesz? — zapytał Max, czując, jak żołądek podchodzi mu do gardła. — Dużo — odpowiedział Vladimir ze złośliwym uśmiechem. — Wszystko, co mi się należy za trzymanie gęby na kłódkę. Max zrozumiał, że znalazł się w pułapce. * ** Po dobrze przespanej nocy Chris obudził się wcześnie, gotów do działania i stawienia czoła ojcu. Był zadowolony, bo zwykle nie sypiał dobrze w hotelach. Bał się, że obudzi się w płonącym budynku, u hotelowy wieżowiec na Manhattanie był miejscem, w którym coś takiego mogłoby się zdarzyć, zwłaszcza po jedenastym września. Wciąż nie mógł się otrząsnąć z obrazów ludzi, którzy skakali wtedy z okien. Był to nieustannie powracający koszmar. Po obejrzeniu występu Jonathana u Marta Laura w Today Show, który miał pokazać, jakim to gwiazdor jest zwykłym facetem, zjadł na dole śniadanie, jednocześnie czytając gazetę, co było zajęciem relaksującym do chwili, gdy na szóstej stronie „New York Post" dostrzegł wzmiankę dotyczącą jednej ze swoich klientek. Lola Sanchez, największa diwa latynoska, została przyłapana w klubie (Jatsby na seksie ze swoim ostatnim partnerem filmowym, młodym jasnowłosym osiłkiem. Nie wróżyło to nic dobrego, ponieważ Lola była zaręczona ze zdobywcą Oscara, reżyserem Russellem Savage, który na pewno nie 68

przyjmie lekko informacji, że jego narzeczona spędza czas z innym mężczyzną, zwłaszcza jeśli jest to seksowny aktor macho. Westchnął. Znając Lolę, był przekonany, że wszystkiemu zaprzeczy i będzie nalegała, żeby pozwał gazetę. Wolałby tego nie robić, ponieważ był przekonany, że wszystko to było prawdą. Lola Sanchez była modliszką — po prostu nie potrafiła się powstrzymać — wystarczyło pokazać jej atrakcyjnego faceta, by schrupała go na lunch, kolację i śniadanie. Było jednak za wcześnie, żeby dzwonić do Los Angeles, więc postanowił się tym teraz nie przejmować. Poniżej w rubryce była wzmianka niewątpliwie odnosząca się do Birdy Marvel: Która ze spiewających nastolatek o dorodnych kształtach zafundowała sobie ostatnio kolczyk w intymnym miejscu? I który z chłopakow motocyklistów śpiewających nastolatek to sfilmował? Wspaniale. Ile czasu minie, zanim ten film ukaże się w Internecie? Czy te dziewczyny nigdy niczego się nie nauczą? Ale dobrze wiedział, co odpowie Birdy: „Nie zaszkodziło to Paris Hilton ani Pameli Anderson, prawda?". Próbował dodzwonić się do Birdy, aby ją ostrzec, że jeśli istniał taki film, powinna trzymać go pod kluczem i upewnić się, że nikt go nie dostanie w swoje ręce — a zwłaszcza Rocky. Poinformowano go jednak, że Birdy jeszcze śpi i nie można jej przeszkadzać. Skończył omlet z .białek, podpisał rachunek i wyszedł z hotelu. Niedobrze byłoby kazać Wielkiemu Tacie czekać. Gdy Jett szedł Park Avenue, kierując się w stronę domu ojca, jego myśli błądziły gdzie indziej. Nie mógł przestać myśleć o ostatniej nocy i dziewczynie o jedwabistych jasnych włosach. Kiedy się obudził, już jej nie zobaczył. Nawet nie znał jej imienia. Była niezwykła, a on był w niej zakochany. Nie potrafił zmazać z twarzy głupawego uśmiechu, a to wskazywało, że nie była to tylko kolejna przygoda na jedną noc. Bóg jeden wie, że przeżył ich wystarczająco dużo. Miał przeczucie, że mogłoby to przerodzić się w coś poważnego, więc skoro naprawdę jej pragnął, nie powinien na nią naciskać. Oznaczało to, że chociaż bardzo chciał się z nią znów zobaczyć, 69

doświadczenie podpowiadało mu, że lepiej poczekać dzień lub dwa, dać jej trochę czasu, pozwolić zastanowić się. Przyszła mu do głowy myśl, że może ją wykorzystał, bo chociaż zaprzeczała, nie miał wątpliwości, że była dziewicą. Do diabła, nie, pomyślał. Ta dziewczyna pragnęła go równie mocno jak on jej. Poza tym przecież proponował jej, że przestanie, ale ona wcale tego nie chciała. I co teraz? Odszukanie jej nie powinno być zbyt trudne — ktoś z klubu na pewno będzie wiedział, kim jest. A jeśli nawet nie, Beverly się tego dowie, bo ona zna wszystkich. Zadzwonił do niej ze swojej komórki i zostawił wiadomość. Potem pomyślał, że powinien skontaktować się z matką, ale doszedł do wniosku, że może to zrobić po spotkaniu z Redem. Kto wie, co stary ma do powiedzenia? A Edie — jeśli tylko będzie wystarczająco trzeźwa — każe mu zdać szczegółową relację. Poza tym matka nie miała pojęcia, że jest w mieście, więc nie ma pośpiechu. Zresztą niewiele ich ze sobą łączyło, a ostatnim razem, gdy się widzieli, rozstali się niezbyt przyjaźnie. Myśli o matce bardzo go dołowały. Była kiedyś piękna i pełna życia, jednak Red zmienił ją w"żałosną, neurotyczną pijaczkę. Nie miał prawa jej krytykować, na swój sposób był gorszy od niej — ale przynajmniej pozwolił, by ocalili go przyjaciele. Edie nie dbała o to. Gdy skończyło się jej życie z Redem, przeniosła się do Mountauk, do domu z widokiem na ocean, gdzie przez lata zabawiała się z młodszymi facetami, a składająca się z papierosów i wódki dieta szybko zniszczyła jej wyjątkową urodę. Jett miał trzynaście lat, gdy rodzice się rozstali. Tak samo jak wcześniej jego braci wysłano go do szkoły wojskowej, której nienawidził. Kilka razy stamtąd uciekał, ale został złapany i surowo ukarany przez Reda, który wysłał go do obozu dla trudnych chłopców w Arizonie. Po dwóch latach omal nie eksplodował. College nigdy nie wchodził w rachubę — Jett chciał wolności, a ponieważ Edie wcale nie cieszyła perspektywa jego powrotu do domu, ofiarowała mu ją. Na siedemnaste urodziny podarowała mu pieniądze i powiedziała, żeby robił, co mu się podoba. Co też niezwłocznie uczynił. Nowy Jork czekał, a on był niecierpliwy i gotowy. Seks, narkotyki i rock and roll. Do czasu akcji ratunkowej. Nie chciał teraz myśleć o Edie — zrobi to później. Wolał marzyć o pięknej dziewczynie z wczorajszej nocy. Wszystko działo się tak szybko. Był z powrotem w Ameryce zaledwie od kilku godzin i już poznał kogoś niezwykłego. Jak to możliwe? 75

Przyszło mu do głowy, że może tak miało być. Przeznaczenie. Tak, to na pewno przeznaczenie. Miał być w tym klubie ubiegłego wieczoru, tak samo jak miał jechać do Włoch i wyleczyć się z narkotyków i alkoholu. Nie był zbyt religijny, ale pomyślał, że może w ten sposób Bóg mówił: „Byłeś w porządku, więc zasłużyłeś na nagrodę. Zaopiekuj się nią". Teraz musi ją tylko odnaleźć.

Rozdział dwunasty Otwierając oczy, Amy czuła, że ma piekielnego kaca, a co gorsza, opanowało ją okropne poczucie winy. Co ona najlepszego zrobiła? Coś kompletnie szalonego. Leżąc w łóżku z kołdrą naciągniętą po samą brodę, zaczęła jeszcze raz analizować bieg wydarzeń, który doprowadził ją do zdrady narzeczonego. Po pierwsze, wieczór panieński, alkohol i kilka sztachnięć jointem. Potem jeszcze więcej alkoholu i taniec z atrakcyjnym facetem, który był tak kuszący, że skończyła, uprawiając z nim seks w jego mieszkaniu. Wspaniały seks. Fantastyczny seks. Taki, jaki miała uprawiać z Maksem podczas ich nocy poślubnej. O Boże, przespała się z zupełnie obcym facetem. Oddała swoje dziewictwo mężczyźnie, którego dopiero co poznała. I o ile dobrze pamięta, bardzo jej się to podobało! Dlaczego sobie na to pozwoliła? Jak mogła w taki sposób zdradzić Maksa? Ogarnięta jeszcze większym poczuciem winy wstała i poszła pod prysznic. O czwartej rano zebrała po cichu swoje ubranie i uciekła z mieszkania nieznajomego. Na parterze rzuciła okiem na skrzynkę pocztową. Mieszkanie 10A, S. Lucas. Co oznaczało „S"? Steven? Sonny? Scott? Miło byłoby znać jego imię, pomyślała. Na ulicy zatrzymała przejeżdżającą taksówkę i aż do domu siedziała skulona na tylnym siedzeniu. Bezpieczna we własnym mieszkaniu zrzuciła ubranie i wślizgnęła się do łóżka. 72

Teraz, cztery godziny później, cierpiała z powodu straszliwego bólu głowy. Już nigdy więcej nie będę pić, przyrzekła sobie. Nigdy! To nie dla mnie. Ale doskonale wiedziała, że nie cofnie tego, co już się stało. Kiedy wyszła spod prysznica, zadzwoniła Tina, żądając relacji z wczorajszych wydarzeń. — Nic ciekawego się nie działo — odparła Amy słabym głosem, ściskając słuchawkę jedną ręką, a w drugiej trzymając ręcznik. — Kłamczucha! — prychnęła Tina. — Przecież wyszłaś z tym niesamowitym facetem. — Wcale nie — zaprzeczyła Amy. — Daj spokój! — prychnęła Tina. — Widziałam, jak się wymykasz. Martwiłam się o ciebie. — To dlaczego mnie nie zatrzymałaś? — Bo jesteś już dużą dziewczynką. Przecież o tym rozmawiałyśmy, pamiętasz? — Tak, pamiętam... — odparła żałośnie Amy. — No więc? — naciskała Tina, próbując wydobyć z przyjaciółki więcej informacji. — Jak się mają sprawy? — Odwiózł mnie do domu, to wszystko. — Jestem w ciąży, ale nie głupia — oświadczyła Tina. — Przyjadę po ciebie o pierwszej, pojedziemy na lunch do Serendipity i wszystko mi opowiesz. — Nie mam ochoty nic jeść, a już na pewno gadać. — A czemu nie? — Dzięki moim tak zwanym przyjaciółkom mam gigantycznego kaca. — Szkoda — odparła Tina. — Ale i tak zjemy lunch. — Musimy? — zapytała z niechęcią Amy. Miała nadzieję, że będzie mogła się z powrotem zwinąć na łóżku i zapomnieć o wszystkim. — Tak, musimy. Na razie. Ponieważ miała lada dzień urodzić, nie było z nią dyskusji. Ubierając się powoli, Amy rozważała konsekwencje swojego czynu. To nie była dobra rzecz. Wcale nie była dobra. Była niegrzeczną, bardzo niegrzeczną dziewczynką i zasłużyła na karę. Więc dlaczego na twarzy miała uśmiech? Do diabła! Czemu, do cholery, się uśmiechała? Gdy zjawiła się w pracy, Yolanda nie odstępowała jej ani na moment, domagając się szczegółów. 73

— Szczegółów czego? — zapytała słabym głosem Amy, idąc w stronę swojego biurka. — Nic się nie stało. — Jasne... — wycedziła podążająca za nią Yolanda i zrobiła pełną niedowierzania minę. — Cała promieniejesz. Coś musiało się wydarzyć. — Nieprawda, nic się nie wydarzyło — odparła, włączając komputer. Pragnęła, żeby przyjaciółka zniknęła. Ale Yolanda nie miała zamiaru odchodzić. — Wszystkie widziałyśmy, jak wychodzisz z tym facetem. — Nawet nie wiem, jak miał na imię — mruknęła Amy. Miała nadzieję, że koleżanka da jej jakąś wskazówkę. Jednak w tym momencie zadzwoniła komórka Yolandy, co zakończyło ich rozmowę. Hm... przecież w gruncie rzeczy nie obchodziło jej, jak miał na imię. W końcu nigdy więcej go już nie zobaczy. Seksowny nieznajomy był jej tajemną kartą — pełną namiętności nocą przedślubnego szaleństwa, którą z nikim się nie podzieli, nawet z Tiną. Odpowiedni dla niej mężczyzna to Max Diamond. Wszyscy tak myśleli. * ** Jett zjawił się pierwszy w kamienicy Diamondów przy Sześćdziesiątej Ósmej. Kamerdyner, który otworzył mu drzwi, był nowy. Wprawdzie Jett nie znał wszystkich pracowników ojca, ale pamiętał, że przez kilka ostatnich lat kamerdynerem był Anglik. Ten był Niemcem i ze stoickim spokojem wprowadził Jetta do biblioteki, gdzie go zostawił, aby mógł oddać się kontemplacji licznych półek po sam sufit zapchanych książkami w skórzanych okładkach. Przechadzając się po pomieszczeniu, Jett zauważył, że nadal — tak jak to pamiętał z dzieciństwa — nie ma tu nic osobistego. Żadnych fotografii rodzinnych, myśliwskich trofeów czy bibelotów, żadnych magazynów, tylko „Wall Street Journal" leżący na stoliku obok dużej brązowej skórzanej sofy. Nic się nie zmieniło. Red Diamond nie wierzył w osobiste pamiątki. Ten zimny i nieprzyjazny pokój był jego lustrzanym odbiciem. Po kilku minutach Jett usiadł na kanapie i wziął do ręki gazetę. Kiedy wpatrywał się w zadrukowane strony, po raz kolejny przed jego oczyma pojawił się obraz dziewczyny z wczorajszej nocy. Była 79

niczym brzoskwinia. Piękna, delikatna brzoskwinia. Dziewczyna, o jakiej zawsze marzył. Niedługo znów ją zobaczy... bardzo niedługo. — Jak było? — zapytał Max. Amy ścisnęła słuchawkę telefonu, miała dłonie mokre od potu. Czyżby jej narzeczony się dowiedział? Jak to możliwe? O Boże, co ma powiedzieć? Jak ma wyjaśnić tę jedną noc szaleństwa? To okropne! — Chyba nie było aż tak źle, kochanie — powiedział Max. — Tylko ty i dziewczęta. Na pewno dobrze się bawiłaś? Ogarnęła ją ulga. Oczywiście pytał o jej wieczór panieński. — Za dużo wypiłam — wyznała. — Pewnie wlewały ci drinki prosto do gardła, a ty nie mogłaś nic zrobić. — Właśnie... — bąknęła. — Ja coś takiego będę musiał przetrwać dziś wieczorem — mruknął. — Wieczory kawalerskie są cholernie głupie, ale muszę iść. Jednak jeśli będą striptizerki, wychodzę, obiecuję. — Nie musisz mi nic obiecywać — oświadczyła, czując jeszcze większe wyrzuty sumienia. — Dlaczego? — zdziwił się Max. — Chcesz, żebym sobie z nimi pohasał? — Nie, nie, oczywiście, że nie — zaprzeczyła. — Tylko że... no... na przyjęciu kawalerskim możesz robić wszystko, i to się nie będzie liczyć. W każdym razie tak słyszałam — dodała. — Kochanie, naprawdę cię kocham — powiedział ze śmiechem. — Ja ciebie też, Max — odparła. — Jesteś najsłodszą dziewczyną, jaką spotkałem. NIE! NIE JESTEM! ZDRADZIŁAM CIĘ Z INNYM MĘŻCZYZNĄ I NIE MOGĘ TEGO COFNĄĆ. — Dziękuję — wykrztusiła. — Właśnie stoję przed domem mojego ojca — powiedział Max. — Zadzwonię do ciebie potem. Odłożyła słuchawkę. Gdyby kiedykolwiek się dowiedział, co zrobiła... O Boże, nie zniesie myśli o tym.

Rozdział trzynasty Jett nie był długo sam — po kilku minutach zjawił się Max. Jett wstał i się przywitali. — Dobrze wyglądasz — zauważył Max. — Znacznie lepiej niż ostatnim razem, kiedy cię widziałem. Jasne, pomyślał Jett. Musi mi dokopać, prawda? — Ostatnim razem, kiedy mnie widziałeś, byłem chory—odparł. — Nie — zaprzeczył Max. — O ile dobrze pamiętam, byłeś kompletnie pijany. — Alkoholizm to też choroba — powiedział Jett, zastanawiając się, dlaczego jego brat, gdy tylko go zobaczy, musi zaczynać dyskusję na ten temat. — Jestem czysty od trzech lat. — Doprawdy? — z niedowierzaniem zapytał Max. — Owszem — odparował Jett gotów do obrony. Zanim zdążyli zacząć sprzeczkę, do biblioteki wpadł Chris. Mister Los Angeles z opalenizną i uśmiechem George'a Clooneya. Ubrany w lekki garnitur od Armaniego wyglądał doskonale. — Chłopaki! — zawołał. — Kopę lat. Wyglądacie świetnie. Mamy to w genach, no nie? Jett czuł się bardziej związany z Chrisem niż z Maksem. W najstarszym bracie było coś onieśmielającego, coś, z czym nie śmiał wchodzić w konflikt. Chris był cieplejszy i sympatyczniejszy, chociaż jego obydwaj bracia byli w pewien sposób do siebie podobni. Dwaj śniadzi, przystojni mężczyźni, podczas gdy Jett był zupełnie inny ze swoimi włosami piaskowej barwy i przenikliwymi niebieskimi oczami. Gdy byli dziećmi, Chris nazywał go „małym surferem" i „chuchrem". Nie widywali się często, ale kiedy się spotykali, Chris zawsze się nim opiekował. 76

— Czy któryś z was wie, po co tu jesteśmy? — zapytał. — Nie mam pojęcia — odparł Chris, wzruszając ramionami. — Może stary jest chory i w końcu sobie przypomniał, że ma trzech synów? — Wątpię — mruknął Max. — Wątpisz, że co? — zapytał Chris. — Że jest chory, czy że sobie o nas przypomniał? — Niedługo się tego dowiemy — powiedział Max. Do pokoju weszła pokojówka i spytała, czy przynieść im coś do picia. Chris poprosił o kawę, tak samo jak Max. Jett zażyczył sobie butelkę wody. Po wyjściu pokojówki Chris zwrócił się do młodszego brata: — Gdzie się zatrzymałeś? Chciałem do ciebie wczoraj wieczorem zadzwonić, ale nie miałem pojęcia, gdzie cię szukać. — Znajomy udostępnił mi swoje mieszkanie. — Szczęściarz — stwierdził Chris, usiadł na kanapie i wyciągnął przed siebie długie nogi. — Kiedy przyleciałeś? — Wczoraj. — Słyszałem, że ci się układa we Włoszech — powiedział, sprawdzając wiadomości na swoim BlackBerry. — Jestem czysty i trzeźwy, jeśli to masz na myśli — odparł Jett. — To świetnie, ale ja miałem na myśli pracę. Widziałem twoje zdjęcie w jednym z włoskich magazynów mody mojej dziewczyny. Była pod wrażeniem, kiedy jej powiedziałem, że jesteś moim młodszym bratem. — Jesteś modelem? — skrzywił się z dezaprobatą Max. — Owszem—potwierdził Jett.—Magazyny i reklamy telewizyjne. — Myślałam, że wszyscy modele to geje. — Teraz to gadasz jak nasz stary — zaśmiał się Chris. — Wracaj do teraźniejszości Max. Nie słyszałeś o Tysonie? — Mike'u Tysonie? — Poddaję się! — zawołał Chris, przewracając oczami. Pokojówka wróciła z dwiema filiżankami kawy i butelką wody mineralnej Evian. Chris schował BlackBerry i zajął się swoją kawą. Max spojrzał na zegarek. — Jest piętnaście po dziewiątej — mruknął z irytacją. — Miałem tu być na dziewiątą. — Wszyscy mieliśmy być na dziewiątą — powiedział Chris. — Chryste! — Max zaczął stukać palcami o stolik do kawy. — Kiedy to się skończy? 77

— Kiedy co się skończy? — zapytał Jett. — Ta cała pierdolona manipulacja — odparł szorstko Max. — Ta cholerna kontrola. Ciągle mu się wydaje, że może nas traktować, jakbyśmy mieli po dwanaście lat. — A czemu teraz miałoby się to zmienić? — prychnął Chris. — Przynajmniej nie może już nas zbić — zauważył Jett. — Pamiętacie, jak szybko łapał za tę swoją laskę? Ciągle jeszcze mam ślady na tyłku. — Dowiem się, o co chodzi —• Max wstał z miejsca i podszedł do drzwi. — Mam spotkania, kryzysową sytuację, którą muszę się zająć. Nie mogę sobie pozwolić na marnowanie czasu. — A ja muszę wracać do Los Angeles. Czekają na mnie telefony od moich klientów — oświadczył Chris, puszczając oko do Jetta. — A co u ciebie, surferze? — Przecież to ty mieszkasz w Kalifornii — odparł ze śmiechem Jett. — I jest tam bardzo przyjemnie. Odwiedź mnie kiedyś. Mam wspaniały dom, mógłbyś się w nim zatrzymać. — Dzięki, ale myślałenup tym, żeby się trochę powłóczyć po Nowym Jorku — odparł Jett. Czuł ogromną potrzebę podzielenia się z kimś ostatnią nocą. — Widzisz, poznałem dziewczynę... Zanim zdążył dokończyć, drzwi się otwarły i stanęła w nich lady Jane Bentley, elegancka kobieta w kostiumie Chanel i perłach. Kasztanowe włosy zaczesane do góry, oszczędny makijaż, zimne oczy i wymuszony uśmiech. — Dzień dobry, chłopcy —powiedziała, najwyraźniej wchodząc w rolę matki. — Wasz ojciec i ja bardzo się cieszymy, że udało się wam przyjechać. Jett ledwie ją pamiętał. Spotkania z lady Jane zatarły się mu w pamięci, bo podczas nich był albo pijany, albo naćpany. Chris widział ją kilka razy, najlepiej pamiętał jej wizytę w Los Angeles z dwiema przyrodnimi bratanicami. Zatrzymały się w Peni-sula Hotel i oczekiwały, że będą je tam traktować jak rodzinę królewską. Ale w Hollywood traktowano w ten sposób jedynie gwiazdy filmowe i magnatów przemysłowych, którzy zarabiali ponad trzydzieści milionów dolarów rocznie. Wszyscy inni musieli sami o siebie zadbać. Ponieważ Max mieszkał w tym samym mieście, znał ją najlepiej. Uważał ją za zimną rybę — ale według niego tylko na taką kobietę ojciec zasługiwał. 83

Lady Jane obrzuciła wzrokiem trzech synów Reda i pomyślała, że wolałaby, żeby nigdy nie istnieli. Chociaż Red rzadko o nich mówił, byli zagrożeniem. Oczekiwała, że Red się z nią ożeni, choć kiedy tylko zaczynała ten temat, śmiał się jej w twarz. Bardzo jej się to nie podobało: była kobietą przyzwyczajoną do zdobywania tego, czego chciała, tak samo jak on. Ale wiedziała, że w miarę upływu lat będzie coraz słabszy, a ona zostanie piątą panią Diamond. Wtedy jego synowie będą mogli sobie iść do diabła. — Mam nadzieję, że mieliście dobrą podróż — kontynuowała. — Podróżowanie dzisiaj jest okropnie męczące. Nie ma pierwszej klasy. Wszyscy są traktowani jak bydło. Jeśli nie podróżuje się prywatnym samolotem, wygląda to beznadziejnie. To nie tylko zimna suka, ale na dodatek snobka, pomyślał Chris. Trudno mu było zrozumieć, dlaczego wciąż jest ze starym Redem, który bekał, pierdział i nieustannie przeklinał, nikogo nie przepraszając. No tak: pieniądze, pieniądze, pieniądze. Cóż by innego? — Przyleciałem samolotem Jonathana Goode'a — odparł. — Myślę, że masz rację. Jedyne wyjście to prywatne samoloty. Na lady Jane nie zrobiło to wrażenia. Najprawdopodobniej była jedną z nielicznych kobiet w Ameryce, które nie miały pojęcia, kim jest Jonathan Goode. — Gdzie jest nasz ojciec? — zapytał w końcu Max. — Przykro mi, że muszę was rozczarować — rzekła lady Jane — ale niestety Red nie czuje się dziś najlepiej, więc nie może się z wami zobaczyć. — Co takiego?! — zawołał Max. — Jednak oczekuje, że wszyscy trzej będziecie tutaj w poniedziałek rano o tej samej godzinie — dodała lady Jane. — Mam nadzieję, że to nie stanowi dla was problemu. — Mówi pani serio? — zapytał Chris. — Mowy nie ma, żebym siedział w Nowym Jorku przez cały weekend. Przyleciałem tu specjalnie na to spotkanie. — Obrzucił ją ostrym spojrzeniem, które zazwyczaj rezerwował na spotkania biznesowe. — To jakieś pierdoły! — Czy tak właśnie mówią prawnicy w Los Angeles? — Lady Jane wydęła wargi. — Nic dziwnego, że to miasto pełne barbarzyńców. Jett się roześmiał — nie mógł się powstrzymać. Sytuacja była absurdalna. Wszyscy trzej zjawili się tutaj tylko po to, żeby sprawdzić, czy stary zostawił im jakieś pieniądze. On sam rzeczywiście potrzebował pomocy finansowej, ale Max i Chris pławili się w forsie, więc czemu skakali jak pajace na sznurkach? To nie miało sensu. 84

— Co się stało Redowi? — dopytywał się Max. — Bardzo jest chory? — Proponuję, abyście spotkali się z nim tutaj w poniedziałek o dziewiątej rano i pozwolili mu to osobiście wyjaśnić — odparła lady Jane i dodała: — Mogę was zapewnić, że to się wam opłaci. — Jezu Chryste! — mruknął Chris. — W porządku — powiedział Jett zadowolony, że ma wymówkę, aby zostać w Nowym Jorku. I tak nie planował rychłego wyjazdu. W końcu musiał odnaleźć dziewczynę z ubiegłej nocy. — Wygląda na to, że nie zostawiacie mi wyboru — stwierdził Chris. Nie zamierzał wyjeżdżać, jeśli Max i Jett zostawali. To nie byłby mądry ruch. — Zobaczymy się więc w poniedziałek — oświadczyła lady Jane i opuściła pokój. — Jak sądzicie, co z nim jest? — zapytał Jett, gdy tylko wyszła. — Nie mam pojęcia — odparł Max. — Kiedy widziałem go parę miesięcy temu, był taki jak zwykle: nieprzyjemny i głośny. — A jak wyglądał? — zapytał Jett, pociągając łyk wody. — Staro. Ale był zdrów jak ryba. — Wygląda więc na to, że utknąłem tutaj na weekend... —jęknął Chris. — Czy któryś z was ma ochotę zjeść ze mną kolację? — Na mnie zawsze możesz liczyć, jeśli chodzi o darmowe posiłki — odparł Jett. — Teraz, gdy nie piję, jestem najtańszą randką w mieście. — Ja nie mogę — rzucił szorstko Max. — Jak obaj wiecie, wkrótce się żenię, a dziś wieczorem znajomi i współpracownicy urządzają mi wieczór kawalerski. — Wieczór kawalerski... — mruknął Chris. — Jesteśmy zaproszeni? — Nie wiedziałem, że się żenisz—powiedział Jett. — Myślałem, że już masz żonę. I córkę, którą chciałbym kiedyś poznać... jestem przecież jej wujkiem. Max poczuł się zaatakowany z dwóch stron. Jak gdyby nie miał wystarczająco dużo problemów, teraz miał być jeszcze uziemiony z braćmi na weekend. Nie pasowało to do jego planów. Ale przecież, mimo iż nie byli sobie bliscy, stanowili rodzinę, a w końcu tak naprawdę poza Lulu nie miał nikogo. — Jasne, że jesteście zaproszeni — odparł. — Nie lubię takich imprez, ale oczywiście jesteście mile widziani. — Za nic bym tego nie opuścił — oświadczył Jett. — Nie widziałem dobrego tańca erotycznego od czasu, gdy opuściłem Stany. 80

— Mam nadzieję, że nie będzie striptizerek — powiedział Max. — To nie jest tego typu przyjęcie. — Na pewno będą — uśmiechnął się Jett. — Jeśli to wieczór kawalerski, możesz na to liczyć. Wyszli przed dom i stali na chodniku nieświadomi, że z okna na piętrze obserwuje ich ojciec. Red Diamond chichotał triumfująco, patrząc na swoich trzech synów. Uwielbiał manipulować ludźmi. Miał prawie osiemdziesiąt lat, ale kiedy powiedział: „Skacz", wszyscy skakali. Było to bardzo zabawne, zwłaszcza że nawet nie musiał wychodzić z domu, żeby się pośmiać. * ** Red Diamond był człowiekiem, który do wszystkiego doszedł własną pracą. Pochodził z ubogiej rodziny emigrantów z Polski. Urodził się w Ameryce w 1926 roku i nazywał się Jan Polański. W wieku piętnastu lat rzucił szkołę. Jego ojciec, rzeźnik, który za najdrobniejsze przewinienia bil go aż do krwi, wyrzucił go z domu w środku nocy. Matka, blada, zastraszona kobieta, pozwoliła na to bez słowa protestu. Był zgorzkniały i przepełniony gniewem —jego psychika na zawsze została zniszczona przez fizyczne i emocjonalne maltretowanie, którego doświadczył—ale twardy. Przez kilka miesięcy żył na ulicach, a potem wprowadził się do starszej kobiety, która miała bzika na punkcie seksu i oczekiwała, że będzie ją obsługiwał dwa razy dziennie. W końcu się nią zmęczył, dodał sobie lat i dostał pracę sprzedawcy reklam w dobrym, ale niekoniecznie przynoszącym zyski magazynie. Zanim skończył dwadzieścia lat, zmienił nazwisko na Red Diamond i poślubił córkę swojego szefa, Miriam, kobietę dziesięć lat od niego starszą. Po wcześniejszych doświadczeniach był ekspertem w zadowalaniu starszych kobiet. Dokładnie wiedział, czego im trzeba — twardego fiuta, i to w dużej ilości. Wkrótce zaczął samodzielnie kierować magazynem i po kilku latach zmienił go w przynoszące zyski przedsięwzięcie. Założył także kilka innych, na których czele sam stanął. Zarabiał niezłe pieniądze i szybko nauczył się wszystkiego na temat inwestycji. Nie minęło wiele czasu i stał się specem od inwestycji, który miał talent do podejmowania wyłącznie właściwych kroków. Jeszcze przed trzydziestką zgromadził niewielką fortunę, za którą kupił sieć stacji telewizyjnych i radiowych. Zajmował się nimi przez kilka miesięcy, a potem sprzedał z dużym zyskiem. 81

Kiedy zmarł ojciec Miriam, Red był pierwszy w szeregu do przejęcia jego obowiązków. Właściwie już je przejął, więc nie było to dla nikogo zaskoczeniem. Zmienił sposób zarządzania magazynami. Ściągnął reklamodawców, którzy byli gotowi lepiej zapłacić. Zajmował się tematami, które wszyscy uważali za tabu. Zatrudnił najlepszych fotografów, redaktorów i modelki. Po jakimś czasie znudził się magazynami i zaczął kupować i sprzedawać z dużym zyskiem małe firmy. Jeśli ktoś wszedł mu w drogę, niszczył go. Wkrótce zbudował imperium medialne i zanim skończył trzydzieści pięć lat, był na dobrej drodze do tego, by zostać miliarderem. Był niepoprawnym kobieciarzem. Żona przez wiele lat znosiła jego zdrady, ale dwa tygodnie po drugim poronieniu odebrała sobie życie. Nie miało to wpływu na wspinaczkę Reda na szczyt. Rok po odejściu Miriam ożenił się z Rachel, piękną kobietą z dobrej rodziny — matką Maksa. W dniu, w którym Rachel poślubiła Diamonda, rodzina się jej wyparła. Red postanowił wtedy, że musi doprowadzić ojca Rachel do bankructwa, a gdy go błagała, by tego nie robił, roześmiał się jej w twarz. Nikt, kto wszedł Redowi w drogę, nie uchodził z życiem. Nikt. * * * Kamienica w Nowym Jorku była ulubioną rezydencją Reda Diamonda. Już dawno temu porzucił elegancki apartament w Monte Carlo z oknami wychodzącymi na zatokę, wspaniałą willę w Marbelli z dwoma basenami i kortem tenisowym w ogrodzie, luksusowy penthouse w Londynie, w pobliżu pałacu Buckingham, i pełen mrocznych zakamarków wiejski dom w Toskanii, na którego kupno namówiła go Edie. Już nie podróżował, od paru lat rzadko opuszczał Nowy Jork. Nie było to zresztą konieczne — bo nie było już miejsc, które chciałby zobaczyć, ani nikogo, z kim chciałby się spotkać. Widział już wszystko. Nie pozostało mu nic do odkrycia. Lady Jane czasem próbowała namówić go na jakąś wycieczkę. Bal w Wenecji. Polityczna kolacja w Waszyngtonie. — Jedź sama — odpowiadał jej. — Ja się stąd nie ruszam. I wcale nie musiał. Prowadził swoje rozliczne interesy za pomocą e-maili, wideokonferencji i telefonu. Osobiście wybrał ludzi, którzy 87

wszystkim się zajmowali, a jeśli ktoś coś zawalił, od razu o tym wiedział. Wszędzie miał dobrze opłacanych szpiegów. Wiedział, o czym myśleli jego trzej synowie. Prawdopodobnie sądzili, że stoi już nad grobem, gotów przytulić ich i zostawić górę pieniędzy. Mowy nie ma. I tak mieli cholerne szczęście, że był dla nich takim wymagającym nauczycielem w okresie, gdy kształtowała się ich osobowość. To on sprawił, że byli dziś tym, kim byli — i nie było tak źle. Red Diamond wierzył w wyzwania i przeszkody. Jego dwaj synowie odnieśli sukces, ale był ciekaw, j ak poradzą sobie z przeciwnościami losu. Najpierw pomyślał o Maksie. Dobrze radził sobie w nieruchomościach, ale potrzebował jakiegoś wstrząsu, by wznieść się na wyższy poziom. Więc Red — dla własnej uciechy — zorganizował mu ten wstrząs. Wycofanie się dwóch banków z wielomiliardowej inwestycji Maksa nie było przypadkowe. Następny miał być Chris, który wdał się w hazard i miał kłopoty w Vegas. Czysta głupota. Hazard był dla kretynów. Znajomości Reda sięgały daleko, a on sam był gotów dać synowi dobrą nauczkę. Co do Jetta... cóż, nie czuł się zaskoczony, że jego najmłodszy syn okazał się popaprańcem. Skoro jego matką była taka pijana dziwka jak Edie, nie mógł niczego osiągnąć. Mimo to... chłopak najwyraźniej rzucił złe nałogi, ale to wcale nie oznaczało, że nie należy go poddać testowi. Nie mógł się już doczekać, żeby zobaczyć wyraz ich twarzy, gdy wyjawi im prawdziwą przyczynę, dla której wezwał ich do swojego domu. Posrają się, a on będzie miał radochę. Ich strata. Red Diamond zawsze musi mieć ostatnie słowo.

Rozdział czternasty W piątkowy poranek Liberty jeszcze spała, kiedy Diahann cicho wyniknęła się z mieszkania, żeby przygotować panu Diamondowi śniadanie. Ostatnio ogłosił, że nie życzy sobie, by ktoś poza nią przygotowywał mu posiłki. Mae, pełnoetatowa kucharka, zatrudniona u niego najdłużej ze wszystkich, nie przyjęła tego zbyt dobrze. — O co mu, do cholery, chodzi? — pytała, tupiąc nogą. — Moje jedzenie nie jest już wystarczająco dobre dla tego starego głupca? To tak ma teraz być? Diahann udało się jąuspokoić, chociaż nie było to łatwe. Obydwie wiedziały, że Red Diamond jest trudnym człowiekiem: traktował wszystkich tak samo po chamsku i bez szacunku. Diahann często czuła, że rozumie go lepiej niż większość ludzi. A już na pewno rozumiała go lepiej niż ta biała kobieta o kościstym tyłku, która kilka lat temu zadomowiła się w jego życiu. Lady Jane Bentley, rzeczywiście. Ta czarownica miała tytuł tylko dlatego, że wyszła za mąż za jakiegoś trzęsącego się Anglika, który przez przypadek był lordem. Nikt ze służby jej nie lubił, traktowała ich, jakby byli tutaj tylko po to, by jej usługiwać, i nikt się nie nabrał na jej brytyjski akcent. Nie była ich szefem, a mimo to zachowywała się, jakby wszyscy pracowali tylko dla niej. Służba w kuchni uwielbiała soczyste plotki. Diahann zwykle je ignorowała, ale dziś rozmowy dotyczyły trzech synów Reda Diamon-da, siedzących w bibliotece, i mogła tylko słuchać. Służba dobrze znała Reda Diamonda, więc wszyscy wiedzieli, że to niezwykłe wydarzenie, i byli ciekawi, po co wezwał swoich synów. — Są tacy przystojni — westchnęła Letty, młoda irlandzka pokojówka, która zaniosła im napoje. — W ogóle nie przypominają naszego pana. 84

— To dlatego, że pan D. zawsze żenił się z pięknymi kobietami — stwierdziła Mae, krojąc owoce ostrym nożem. — Przetrzymałam jego wszystkie żony. Widziałam, jak przychodziły i odchodziły, ale zawsze wybierał bardzo ładne. — Jak długo tutaj pracujesz, Mae? — zapytała Letty, podbierając jej kawałek jabłka. — Przez większość mojego życia — odparła Mae i trzepnęła ją po ręce. — Gotowałam dla wszystkich chłopców od dziecka. Wtedy byli uroczy. Może powinnam się przejść do biblioteki i zobaczyć, jak wyglądają teraz. — Jest z nimi lady Bentley — powiedziała Letty. — A o czym ona może z nimi rozmawiać? — zdziwiła się Mae. — Nie byłam tam wystarczająco długo, żeby cokolwiek usłyszeć. Słuchając tej rozmowy, Diahann nie mogła przestać myśleć o trzech synach Reda Diamonda. Doskonale wiedziała, że żadnemu z nich nie było łatwo. Red był twardy dla wszystkich, dla nich również. Po przygotowaniu jajek dokładnie tak, jak starszy pan lubił, postawiła talerz na tacy i poprosiła Letty, żeby mu je zaniosła do sypialni, ponieważ ona sama musi zejść na dół. — A czemu to? — zapytała Mae, którą zawsze interesowały cudze sprawy. — Źle się czujesz? — Nie — odparła Diahann. — Ale moja córka spędza u mnie weekend. — Mała Liberty! — wykrzyknęła Mae, krojąc ananasa. — Co słychać u tej ślicznotki? — Skręciła w pracy kostkę — wyjaśniła Diahann. — Poza tym wszystko w porządku. — Najwyższy czas, żebyście spędziły więcej czasu razem — stwierdziła Mae. — To nie było w porządku, kiedy ją stąd wyekspediowałaś. — Ja jej stąd nie wyekspediowałam — broniła się Diahann. — Wiesz, że nie miałam wyboru. — Chcę zobaczyć tę dziewczynę—oświadczyła Mae, wycierając dłonie w fartuch. — Liberty zawsze lubiła śpiewać i tańczyć po domu. Tęsknię za tą małą ślicznotką. Diahann nie odezwała się ani słowem. Nie podobało jej się, że Mae ma tyle do powiedzenia na temat jej córki. * ** Liberty nawet nie miała okazji porozmawiać z matką. Poprzedniego wieczoru Diahann wpadła na chwilę, zmieniła jej opatrunek 90

na ramieniu i pospieszyła na górę przygotować kolację dla pana Diamonda. Zanim zdążyła wrócić, Liberty już spała. No tak, gorzko pomyślała potem Liberty. Jak zwykle pan Diamond jest najważniejszy. Tak było od chwili, gdy wprowadziły się do tego domu. Teraz, oglądając w telewizji The View, omal nie spadła z kanapy, gdy powiedzieli, że jednym z gości będzie księżniczka Tashmir Donnell, żona króla hip-hopu Damona P. Donnella. Cholera! Co, do diaska, żona Damona robi w telewizji? Przecież to on był gwiazdą. Wyprostowała się i wbiła wzrok w ekran. To naprawdę nie był dobry tydzień. Jeśli jeszcze okaże się, że Tashmir to piosenkarka, naprawdę się załamie. Jednak gdy Tashmir Donnell pojawiła się na ekranie, kołysząc biodrami, okazało się, że sprzedaje biżuterię. Ha! — pomyślała Liberty. Żona Damona sprzedaje biżuterię. Jak nisko można upaść? Na stoliku przed czterema gośćmi The View leżał ekstrawagancki asortyment naszyjników, pierścionków i kolczyków, wszystkie z rubinami, brylantami i szmaragdami. Tak jakby kogokolwiek było stać na te duperele, pomyślała Liberty, nie odrywając oczu od ekranu. Po kilku minutach wstępnej rozmowy Joy Behar przeszła do konkretów. — Ile mogą kosztować takie świecidełka? — zapytała, podnosząc ze stolika wspaniały naszyjnik i wymachując nim do kamery. — A, ten? — z roztargnieniem odpowiedziała Tashmir. — Osiem albo dziewięć. — Setek? — dopytywała się Meredith Viera, pochylając się do przodu. — Tysięcy — odparła zadowolona z siebie Tashmir. Wśród publiczności w studiu rozległy się okrzyki zdziwienia i posypały się pytania, a potem Star Jones przeszedł do sedna i zapytał, jak to jest być żoną Damona P. Donnella. Tashmir, ubrana w złocistopurpurowe sari, uśmiechając się promiennie, powiedziała: — Dzięki mojemu mężowi jestem bardzo zajęta. Damon to wulkan energii. Ledwie za nim nadążam, właściwie wlokę się za nim. No pewnie, pomyślała Liberty. Wleczesz się za nim, kiedy już wyjdziesz ze swojej trzypokojowej garderoby w apartamencie za 86

ciężkie miliony i wskoczysz do wykonanego na zamówienie błękitnego bentleya. Poczuła, że jej nie cierpi. Ale to nie było w porządku. Jak mogła nienawidzić kobiety, której nawet nie znała, tylko dlatego, że Tashmir była żoną człowieka mogącego zrobić coś dla jej kariery? Hm... to znaczy, jeśli kiedykolwiek zwróci na nią uwagę. Jakiej kariery? — pomyślała po chwili. Zamiast coś robić w tym kierunku, siedzi przecież bezczynnie w mieszkaniu mamy. Czy mogło być coś bardziej żałosnego? W każdym razie osiągnęła przynajmniej tyle, że podawała temu człowiekowi jajka i nalewała mu kawę. Nigdy nie słyszał, jak śpiewa, więc niby czemu miałby ją zauważyć. Jeśli o niego chodziło, była kelnerką. Służącą. Prawdopodobnie nawet nie zauważył, że jej nie ma. Gwałtownym ruchem sięgnęła po pilota i wyłączyła telewizor. Po co się torturować? Oglądanie Tashmir wcale nie pomagało jej poczuć się lepiej. Kilka minut później do pokoju weszła Diahann. — Jak się czujesz? — zapytała, podnosząc z podłogi kołdrę. — Fatalnie — mruknęła Liberty, z irytacją patrząc na matkę, która mogłaby być całkiem ładna, gdyby tylko poświęciła trochę czasu, żeby się sobą zająć, i zrzuciła parę kilogramów. — Ramię mnie nadal trochę boli, ale kostka jest już mocniejsza. Mogę na niej stanąć i chodzić. — Po chwili dodała: — Nie martw się, mamo, do poniedziałku już mnie tu nie będzie, to więcej niż pewne. — Nie ma pośpiechu — odparła Diahann, strzepując poduszkę. — Lubię, jak tutaj jesteś. — Jasne, że lubisz, jak zalegam na twojej kanapie i psuję ci weekend. Założę się, że nie posiadasz się z radości. — Cindi powiedziała, że jeśli będziesz się już dobrze czuła, przyjedzie po ciebie w poniedziałek przed pracą — powiedziała Diahann, zabierając z małego stolika przed kanapą parę pustych szklanek. — Czy to nie wtedy przyjeżdża też twój chłopak? — Tak, Kev wraca późnym wieczorem. — Może mogłabym go poznać? — Po co? — zapytała Liberty i zmrużyła zielone oczy. — Przecież za niego nie wychodzę. — Ale widujesz się z nim od jakiegoś czasu, prawda? Liberty nie miała ochoty na rozmowę o swoim chłopaku. — Ej — burknęła — skoro już o to pytasz, może i ja mogłabym spytać cię o parę rzeczy... 92

Zaczyna się, pomyślała Diahann i wzięła głęboki oddech. — Oczywiście — powiedziała spokojnie. — Miałam nadzieję, że porozmawiamy. — Miałaś nadzieję? — z niedowierzaniem powtórzyła Liberty. — Tak. Czuję się, jakbym już cię nie znała. — To nie moja wina. — Cóż... — zaczęła Diahann ostrożnie, nie chciała zdenerwować córki — przecież to ty odwołałaś dwa ostatnie spotkania. — Byłam zajęta. — Rozumiem, ale... — Mamo—przerwała jej Liberty zdecydowana poznać wreszcie prawdę — czy nie sądzisz, że już najwyższy czas, żebyś mi powiedziała, kim jest mój ojciec? Nie mogę udawać, że to dla mnie nieważne i że nie musimy o tym rozmawiać. Muszę to wiedzieć. No i proszę, wreszcie powiedziała to. Teraz wszystko zależało od mamy. Diahann usiadła na skraju kanapy i głęboko westchnęła. — Nie mogłam ci tego powiedzieć, Libby... — Przygryzła wargę. — To... trudne. — Jak trudne, mamo? Mam prawo to wiedzieć. Diahann kiwnęła głową. — Najdłużej myślałam, że to mógłby być Leon — dodała Liberty. — Ale kiedy się nad tym zastanowiłam, doszłam do wniosku, że to niemożliwe. Jego skóra jest za ciemna, taka jak twoja. Więc kim jestem? Czarna, jak zawsze mi mówiłaś? Półbiała? Kim jestem, mamo? Nie możesz tego przede mną ukrywać. Mam dziewiętnaście lat. Wiesz, że już czas. — Gdy opuściłam dom, byłam młodsza od ciebie. — Słyszałam to już tysiąc razy — zniecierpliwiła się Liberty. — Kiedy wysiadłam z autobusu w Nowym Jorku, miałam dwieście dolarów w kieszeni i wielkie ambicje — westchnęła znowu Diahann. — Miałam siedemnaście lat i wyobrażałam sobie, że będę następną Anitą Baker. — Mogłabyś być, gdybyś się tego trzymała. — Nie mogłabym. — Tak. Mogłabyś — upierała się Liberty. — Jesteś naprawdę dobrą piosenkarką. Masz talent, nikt nie może ci go odmówić. — Ale nie byłam dość dobra.

— Dlaczego zawsze musisz się upokarzać? — zapytała Liberty. — Pamiętam, jak przyprowadzałaś mnie ukradkiem do klubu jazzowego, w którym kiedyś śpiewałaś. Brzmiałaś niesamowicie. 89

— Co ty mogłaś o tym wiedzieć? Byłaś wtedy dzieckiem... miałaś jakieś siedem, osiem lat. — A jak myślisz, skąd wziął się mój talent? — Ale mi się nie udało, Libby — stwierdziła Diahann. — To dlatego, że to rzuciłaś. — Nie, to mnie porzucono. Po wielu latach śpiewania w nocnych klubach i studiach nagraniowych uświadomiłam sobie, że mi się nie uda. Poza tym musiałam myśleć o tobie. — Przepraszam—burknęła Liberty. — Nie prosiłam się na świat. — Wiesz dobrze, że nie to miałam na myśli. Zawsze cię kochałam, Libby, ale było mi zbyt ciężko. Zbliżały się twoje dziewiąte urodziny i kiedy obudziłam się pewnego ranka, doszłam do wniosku, że musimy znaleźć jakąś bezpieczną przystań. Miałam dość ciągłej niepewności, czy w następnym miesiącu uda mi się zapłacić czynsz. — To dlaczego nie wyszłaś za któregoś ze swoich chłopaków? Przecież miałaś ich wielu. — Tak, było ich wielu, ale każdy z nich okazywał się łajdakiem. Propozycja stałej pracy była zbyt kusząca, aby ją odrzucić, więc ją przyjęłam... żałowałam tej decyzji tylko raz, wtedy, gdy byłam zmuszona wysłać cię do mojej siostry. — Przez pana Diamonda — dodała Liberty. — Bo ten stary sukinsyn chciał się mnie pozbyć. — Pan Diamond ostrzegał mnie, że nie będzie tolerował dziecka w pobliżu. Obiecałam, że będę cię trzymać z dala od niego. — Wspaniale! Niewidzialne dziecko. — Byłaś dzikuską, Libby. Nie mogłam cię pilnować przez cały czas. Jak tylko miałaś okazję, wałęsałaś się po całym domu. — Tylko to miałam do roboty — odparła Liberty. — Oderwałaś mnie od wszystkich moich przyjaciół i wysłałaś do jakiejś eleganckiej szkoły, gdzie nikt mnie nie akceptował. — Kiedy pan Diamond odkrył, że śpisz w jego łóżku, wpadł we wściekłość. Nic nie mogłam zrobić. — Mogłaś! — prychnęła Liberty. — Mogłaś rzucić tę pracę. — Czy ty mnie nie słuchasz? Potrzebowałyśmy pieniędzy. Ciekawe, jak byś sobie poradziła, mając na utrzymaniu dziecko... — Na pewno nie przyjęłabym pracy pokojówki — oświadczyła Liberty. — Gospodyni. — Gospodyni, pokojówka, jaka to różnica? Jakoś bym sobie poradziła... jakoś. — Zrobiłam, co mogłam — powiedziała cicho Diahann. — Co 90

tydzień wysyłałam Arethcie pieniądze na twoje utrzymanie, a ponieważ byłaś tam szczęśliwa, nie nalegałam na twój powrót, chociaż po jakimś czasie pan Diamond zgodził się, żebyś wróciła. — Nie wiedziałam, że wysyłasz jej pieniądze. — To chyba oczywiste, chyba nie wyobrażałaś sobie, że cię zostawiłam? Jak myślisz, kto płacił za twoje lekcje śpiewu i tańca? — Ja... nie zastanawiałam się nad tym. Ciotka nic na ten temat nie mówiła. — Nie zrobiłaby tego. Aretha lubiła być twoją mamą zamiast mnie. — Diahann zamilkła na chwilę, a potem zapytała: — Czy wiesz, jak się czułam podczas tych wszystkich niedziel, kiedy przychodziłam do ciebie, a wy traktowałyście mnie jak intruza? — Musiało ci być ciężko — mruknęła Liberty. — Wierz mi, że było. — No dobrze, ale wróćmy do mojego taty... był jednym z twoich nieudaczników? To dlatego nigdy mi o nim nie mówiłaś? — Nie — odparła Diahann. — Nie był nieudacznikiem. — To kim w takim razie był? — zapytała Liberty, podnosząc głos. — Dlaczego nie chcesz-mi tego powiedzieć? — Prawda jest taka, że ledwie go znałam. — Co to znaczy? — Miałam osiemnaście lat, byłam w trasie, w Europie, śpiewałam w chórkach Isaaca Hayesa. — Nigdy mi nie mówiłaś, że byłaś w Europie — zarzuciła jej Liberty. — Pamiętam, że wtedy myślałam: to jest to, moja kariera w końcu się zaczyna — powiedziała Diahann i po chwili wahania dodała: — Pewnego wieczoru w Berlinie podczas sesji w studiu poznałam perkusistę. Był bardzo przystojny... jego matka była biała, a ojciec czarny. Był zabawny i miły i skończyło się na tym, że spędziliśmy razem noc.mLiberty chłonęła każde słowo. — Następnego dnia opuściliśmy Berlin — mówiła Diahann. — Kilka tygodni później odkryłam, że jestem w ciąży. — Ze mną? — zapytała Liberty. — Tak, z tobą. — Kolejne długie westchnienie. — Bardzo się bałam. Próbowałam się z nim skontaktować, ale było już za późno. — Za późno na co? — Miałam powód, żeby ci o tym nie mówić, Libby. — Mówić o czym? 95

— Cóż... dowiedziałam się, że dzień po tym, jak wyjechałam z Niemiec, mój perkusista zginął w wypadku samochodowym. — To znaczy, że on nie żyje? — zapytała Liberty. — Mój ojciec nie żyje? Właśnie to ukrywałaś przede mną przez te wszystkie lata? Nie żyje! — Tak mi przykro, kochanie — wyszeptała Diahann i próbowała ująć dłoń córki. — Boże, mamo! — Liberty wyrwała rękę. — Dlaczego przez tyle lat to przede mną ukrywałaś? — Myślisz, że to było takie proste powiedzieć ci, że jesteś wynikiem przygody na jedną noc? Chciałam dla ciebie czegoś więcej, kochanie. Naprawdę wierzyłam, że lepiej byłoby, żebyś nie wiedziała. W zielonych oczach Liberty zapłonął gniew. — To był mój wybór, nie twój! — krzyknęła. — Masz rację— przyznała Diahann. — Jak miał na imię? — To nieważne. — Może dla ciebie — burknęła Liberty. Po chwili milczenia Diahann powiedziała: — Mervyn. — A dalej? — Brown. Mervyn Brown. Przynajmniej znam teraz imię i nazwisko człowieka, który był moim ojcem, pomyślała Liberty. A mama cały czas trzymała to w tajemnicy. To było nie fair, powinna jej to powiedzieć wiele lat temu. — Jak wyglądał? — zapytała, walcząc ze łzami. — Mówiłam ci... był przystojny. Liberty przez chwilę milczała, próbując przetrawić tę nieoczekiwaną informację. Tak, miała ojca. Martwego ojca. — Chcę zobaczyć jego zdjęcie — odezwała się w końcu. — Przykro mi... — Daj spokój -— powiedziała Liberty. — Żadnego zdjęcia, nic? — Przepraszam. — Przestań to powtarzać. Diahann bezradnie wzruszyła ramionami.

— Musiał mieć jakąś rodzinę — Liberty czuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła. — Powiedziałaś im chociaż o mnie? — Nie. — Czemu? 93

— Ten mężczyzna był żonaty, Libby. Żonaty. — Robi się coraz bardziej interesująco. — Pomyślałam, że jego rodzina zaznała już dość bólu. Jak mogłam im go jeszcze dodawać? — Jezu, mamo, oni są też moją rodziną! — krzyknęła Liberty, /. trudem powstrzymując łzy. — To znaczy, że mam dziadków. Powinnam spróbować się z nimi skontaktować. — Nawet o tym nie myśl. — Niby czemu? — spytała ze złością. — Dlaczego nie, do cholery? — Bo ja do nich dzwoniłam. — I co? — Nazwali mnie czarną amerykańską dziwką i powiedzieli, >.cbym nigdy więcej się z nimi nie kontaktowała. — O Boże! — Teraz już wiesz wszystko. Liberty z niedowierzaniem pokręciła głową. W środku czuła pustkę. Jakaś jej część zawsze wierzyła, że gdzieś tam jest mężczyzna, który mógł ją nazwać swoją córką, mężczyzna, który by ją kochał i był z niej dumny. Dzisiaj to marzenie się rozwiało. Cholera, nie może dopuścić, żeby ją to załamało. W ten albo inny Nposób osiągnie w życiu sukces. Nic ani nikt jej nie powstrzyma.

Rozdział piętnasty Wszyscy trzej bracia stali na chodniku przed domem Reda Diamonda i zastanawiali się, w co gra ich ojciec. — Muszę już iść — rzucił w końcu Max, wyłamując niecierpliwie palce. — Zadzwońcie do mojej asystentki, poda wam informacje dotyczące dzisiejszego wieczoru. — Masz ochotę na lunch? — zapytał Jett Chrisa, kiedy Max poszedł. — Muszę wykonać parę telefonów i odbyć kilka spotkań — odparł Chris. Martwił się, co powie Rothowi Giagante, który czekał na niego niecierpliwie w Vegas. Jednak widząc rozczarowanie na twarzy brata, doszedł do wniosku, że nic się nie stanie, jeśli spędzi trochę czasu z małym. Przecież tak naprawdę, jeśli chodzi o rodzinę, byli tylko Max i Jett. Oczywiście jeśli nie liczyć ojca, ale czemu miałby go brać pod uwagę? Red nigdy nie interesował się nikim oprócz samego siebie. — Wiesz co? — powiedział. — Spotkajmy się w Four Seasons koło pierwszej, przegryziemy coś razem. Potem będę musiał wpaść do Birdy Marvel. — Tej Birdy Marvel? — Jett był pod wrażeniem. — To moja klientka. — Jest ostra. — W ogóle się nie zmieniłeś—roześmiał się Chris. — W głowie ci tylko dupy. — Chyba się jednak zmieniłem. — Jett spoważniał. — Wczoraj poznałem dziewczynę... — Później mi o tym opowiesz — przerwał mu Chris i ruszył w stronę ulicy, machając na przejeżdżającą taksówkę. — Teraz muszę jechać i zadzwonić w parę miejsc. 98

Jett patrzył, jak brat wskakuje do taksówki i odjeżdża. Dobrze go było znów zobaczyć, Chris zawsze był mu bliższy, a teraz, gdy wrócił do Nowego Jorku, może mogliby spędzić razem trochę czasu, wyjść gdzieś razem jak dwaj bracia. Czemu nie? Gdy szedł ulicą, zadzwoniła jego komórka. Sprawdził, kto dzwoni. Gianna. Całkiem zapomniał o swojej włoskiej supermodelce i wspaniałym teksie oralnym. — Ciao, bello! — gruchała Gianna, jak zwykle pełna optymizmu. — Dlaczego nie zadzwoniłeś wczoraj, kiedy przyjechałeś? Nawet przez chwilę nie przypuszczał, że mogłaby czekać na jego telefon z potwierdzeniem, że szczęśliwie dotarł na miejsce. — Co słychać, kochanie? — zapytał, powtarzając sobie, że to w pewnym sensie jego dziewczyna na stałe, chociaż nigdy nie zachowywała się w ten sposób. — Perfetto! — odparła radosnym głosem Gianna. — Cieszę się, że dobrze się beze mnie bawisz. — Posłuchaj, carino — powiedziała swoim niskim, gardłowym głosem — mam dla ciebie wspaniałą wiadomość. — Lubię dobre wiadomości. — Spore zlecenie. Ty i ja. Razem. Mój agent, on... jak to powiedzieć? Negocjuje bene. W niedzielę lecę do Nowego Jorku. W poniedziałek mamy przymiarki. We wtorek robimy reklamę do nowej kolekcji Courtenelli. Sofia Courtenelli chciała mnie, a ja poleciłam ciebie. Zamierzali wziąć Marka Vanderloo albo Brada Kroeniga, ale ja powiedziałam: nie, Jett. — Przez chwilę milczała z triumfem. — Więc sam widzisz, to molto bene. Capische? , Rozumiał aż za dobrze. Przyjeżdżała do Nowego Jorku. I co on ma teraz zrobić? * ** Max zmierzał prosto do swojego biura, gdzie, ku swemu za-ukoczeniu i wściekłości, zastał Vladimira Bushkina, który czaił się w recepcji. Czyż nie miał już dość problemów? Teraz zjawiła się Jeszcze ta szumowina — po co? Chce więcej pieniędzy? Już mu zapłacił za to, żeby trzymał gębę na kłódkę. Ignorując go, wmaszerował do swojego prywatnego gabinetu i zatrzasnął drzwi. Natychmiast zadzwoniła do niego pani Barley. Jest tutaj pan Bushkin — poinformowała go. — Nie był umówiony, ale nalega. 96

— Nie wątpię. — Przyjmie go pan, panie Diamond? A miał wybór? — Proszę go do mnie przysłać — odparł szorstko. Kilka sekund później nieogolony Rosjanin o rozbieganych oczach niczym szczur wślizgnął się do pokoju i usiadł nieproszony. Max nie był w nastroju, by znosić jego kolejne chciwe żądania. — Czego chcesz? — Nowy Jork to drogie miasto — oznajmił Vladimir, obgryzając skórki. — Więc się wyprowadź — powiedział ostro Max. — To niezbyt uprzejme podejście — stwierdził Vladimir. — Ty i ja mamy umowę, pamiętasz? — Umowa była taka, że kiedy ci zapłacę, znikniesz. Więc co, do cholery, robisz w moim biurze? — Nie jest pan zbyt miły, panie Diamond. — Posłuchaj: powiedz mi, czego chcesz, i wynoś się. — Chcę tylko tego, co mi się należy — wycedził Vladimir. Chryste! To małe gówno wcale nie zamierza zostawić mnie w spokoju, pomyślał Max. — Należy ci się kopniak w dupę — warknął. — Milczenie jest kosztowne. Ale ty jesteś bogatym człowiekiem, stać cię na to, żeby je kupić. Max natychmiast zdał sobie sprawę, że źle pokierował sytuacją. Powinien był poinformować o wszystkim swojego prawnika i zmusić tego ruskiego kutasa do podpisania umowy, której nie mógłby złamać. Ale on spanikował na samą myśl, że ktokolwiek mógłby poznać prawdę o jego nielegalnym małżeństwie i córce z nieprawego łoża i zapłacił Vladimirowi sporą sumę w gotówce. W zamian oczekiwał, że Rosjanin będzie milczał i zniknie. Najwyraźniej jednak tak nie miało być. — Ile tym razem? — zapytał szorstko. — Nie jestem chciwy... — zaczął Vladimir. — Do rzeczy — uciął Max. — Ile? — Potrzebuję pięćset tysięcy na rozpoczęcie biznesu, który... — Pięćset tysięcy! — wybuchnął Max. — To dwa razy tyle, ile zapłaciłem ci ostatnim razem. Nie ma mowy, żebym... — Nie ma problemu — przerwał mu Vladimir, wstając. — Przeprowadziłem dyskretne śledztwo. Brukowce dobrze zapłacą za taką historię. Pikantną historię. — Ty cholerny szantażysto! 100

Vladimir ruszył w stronę drzwi. - Czytałem w gazecie wywiad z tobą. Mówiłeś, że biznes jest zawsze na pierwszym miejscu. Ja jestem tego samego zdania. To tylko... biznes. * ** Chris zadzwonił do Vegas, do Rötha Giagante. Jego asystentka poinformowała go, że pan Giagante nigdy nie wstaje przed południem. Chris poczuł ogromną ulgę, że nie musi z nim rozmawiać. Zamiast tego zostawił wiadomość, że z powodu choroby w rodzinie nic będzie mógł zjawić się w Vegas przed przyszłym weekendem. Po tym telefonie poczuł się znacznie spokojniejszy. Będzie miał czas, żeby jakoś zebrać całą sumę, którą był winien, i może w poniedziałek, kiedy w końcu zobaczy się z Redem, spotka go miła niespodzianka. Nie przypuszczał, żeby miał wiele odziedziczyć, może kilka milionów, ale w tym momencie zgodziłby »ię na wszystko. Po spłaceniu długu Rothowi Giagante już nigdy więcej nie zagra. Ciężko pracował, żeby zarobić pieniądze, więc nie ma sensu ich przepuszczać, licząc na szczęście, które rzadko dopisuje. Chociaż... Atlantic City było mniej niż godzinę drogi stąd, a skoro miał teraz trochę wolnego czasu, właściwie cały weekend... Nie! — powiedział sobie stanowczo. Nigdy więcej hazardu. Po paru kolejnych rozmowach telefonicznych z biurem w Los Angeles spotkał się na lunchu z Jettem. Kiedy jego brat wszedł do restauracji, wszystkie kobiety odwróciły głowy. Jett był przystojny i wyglądał jak niegrzeczny chłopiec, a ten typ mężczyzn zawsze pociągał kobiety. Colin Farrell, Owen Wilson, Hrad Pitt — Jett był znacznie przystojniejszy od nich wszystkich. A najbardziej ujmujące było to, że zdawał się w ogóle o tym nie wiedzieć. - Powinieneś zostać aktorem — stwierdził Chris. — Może dobrze by było, gdybym skontaktował cię z jakimś agentem z Hollywood. Jett przysunął sobie krzesło. - Idę na wszystko, co daje pieniądze. Jesteś spłukany? Nie do końca, ale kto dziś nie potrzebuje pieniędzy? Nawet mi nie mów — mruknął Chris, otwierając menu. — Moja dziewczyna jeździ lamborghini, choć to nie ja go jej kupiłem — powiedział Jett, sięgając po bułkę. 98

— Masz stałą dziewczynę? — Nie do końca. Ale mieszkamy razem w jej mieszkaniu. — Jej mieszkaniu? — Gianna to znana modelka z Mediolanu. Mamy... umowę. — Co to oznacza? — Ona może się pieprzyć z facetami, którzy kupują jej lamborghini, a ja mieszkam u niej za darmo. — To brzmi jak transakcja. — Owszem. Ale to nie o to chodzi, prawda? — Skoro to dla ciebie dobre, braciszku... — Chris wezwał kelnerkę, żeby zamówić stek. — Było — mruknął Jett i zdecydował się na łososia. — Aż do wczorajszej nocy. — A co się stało wczoraj w nocy? — Poznałem dziewczynę. Niezwykłą dziewczynę. Chris się roześmiał. — Jesteś w mieście dopiero od dwudziestu czterech godzin! — Wiem, ale takie rzeczy się zdarzają, prawda? — Tobie tak. — Moja pierwsza noc i spotykam dziewczynę... jest tak niesamowita, że mam wrażenie, iż wszystko się zmieniło. — Przygoda na jedną noc i wszystko się zmieniło? — Chris ironicznie uniósł brew. — Jasne. — Ja nie żartuję, Chris — powiedział Jett. — W takim razie mam pytanie... — Jakie? — Na przykład: kim ona jest? I czy jeździ lamborghini? Bo ta dziewczyna z lamborghini wygląda mi na kogoś, kogo warto się trzymać. — Cóż... teraz to pewnie naprawdę pomyślisz, że zwariowałem. — Mów, jestem prawnikiem, słyszałem już chyba wszystko. — Nawet nie wiem, jak ma na imię. — Aha. — Poznałem ją w klubie, spojrzeliśmy na siebie, i to było to. Poszła ze mną do domu. — Trudna do zdobycia, co? — ironizował Chris. — Musiała pochodzić z Los Angeles. — To wcale nie tak...

— Oczywiście, że nie. Pieprzyłeś ją? — Powiedziałbym raczej, że się z nią kochałem. I... tu jest haczyk. Okazało się, że jest dziewicą. 100

— To znaczy była. — No tak... chciała tego tak samo jak ja. Zaproponowałem jej nawet, że przestanę, ale ona... — Oszczędź mi szczegółów — mruknął drwiąco Chris. — Jeden numerek z dziewicą i już jesteś zakochany. Ale nawet zapomniałeś zapytać jej o imię. Wspaniale. — Mówię ci, ona naprawdę jest wyjątkowa, Chris — powtórzył Jett. — Poza tym w każdej chwili mogę ją odnaleźć. — To dlaczego jeszcze tego nie zrobiłeś? Dlaczego siedzisz tutaj ze mną i gadasz o niej, zamiast jej szukać? — Może ona potrzebuje czasu... — Jezu, chłopie, czy ty sam siebie słyszysz? — Chris pokręcił głową. — Szkoła średnia już się skończyła. Lepiej zajmij się tą modelką z lamborghini... chyba jest bardziej w twoim stylu. — Nic nie rozumiesz. — Ależ tak, rozumiem. Robiłem to samo. — Nie z tą dziewczyną. — Ej, skoro ona jest dla ciebie taka ważna, to lepiej ją znajdź. — Znajdę. — No dobrze, tylko zrób coś dla mnie. — Co takiego? — Nie oświadczaj się, dopóki nie ochłoniesz. — Jestem szalony, ale nie aż tak — odparł z uśmiechem Jett. — Zobaczę, co z tego będzie. — Może i nie pijesz, ale dalej jesteś stuknięty — stwierdził Chris i znowu z niedowierzaniem pokręcił głową. — A co tam u ciebie? — zapytał Jett, zmieniając temat. Bardzo chciał dalej rozmawiać o pięknej nieznajomej, ale denerwowało go, źe Chris nie bierze go poważnie. — Mam pewne zasady — oświadczył Chris. — Po pierwsze, praca. Przyjemności na drugim miejscu. — To okrutne, chłopie. — Nie, braciszku. To mądre.

Rozdział szesnasty — Wyduś to z siebie wreszcie — naciskała Tina, biorąc Amy pod rękę. Szły właśnie ulicą w stronę Serendipity. — Co? — zapytała Amy. Miała ogromne poczucie winy, choć jednocześnie czuła dziwną euforię. — Wyduś to—powtórzyła Tina. — Zlituj się nad biedną ciężarną kobietą i powiedz mi wszystko. — Wiesz, że masz na mnie zły wpływ? — zapytała Amy. — Ja? — zdziwiła się Tina. — Tak, ty — odparła Amy i westchnęła. — Czy to oznacza, że popełniłaś ten bohaterski czyn? — Nie! — O tak, zrobiłaś to — triumfowała Tina. — Masz to wypisane na twarzy. — Przestań... —jęknęła Amy. W tej chwili gorąco pragnęła, by wczorajsza noc w ogóle się nie wydarzyła. — Czemu? To wcale nie jest taka zła rzecz — oświadczyła Tina. — A to była ostatnia chwila, kiedy mogłaś skorzystać z okazji. Jako twoja najlepsza przyjaciółka i doradczyni jestem z ciebie bardzo dumna. — Naprawdę? — zapytała niepewnie Amy, gdy weszły do Serendipity, gdzie zaprowadzono je do stolika na górze. — Tak — potwierdziła Tina, po czym wzięła od kelnera kartę z menu i zamówiły napoje. Kiedy tylko kelner zniknął, pochyliła się nad stołem i powiedziała: — Poproszę o intymne szczegóły. Teraz muszę żyć życiem innych. Amy rozejrzała się po sali restauracyjnej, która była zapełniona tylko w połowie. 104

— Nie wiem, czym się tak ekscytujesz — mruknęła wymijająco. — Oj, daj spokój! — zawołała Tina i dodała z naciskiem: — Musisz o tym porozmawiać, duszenie tego w sobie nie będzie dla ciebie dobre. — Tak myślisz? — bąknęła Amy, unikając badawczego wzroku Tiny. — Tak myślę — odparła Tina. — A to oznacza, że lepiej będzie, jak mi wszystko powiesz. Amy zaczęła się łamać. Chociaż miał to być jej wielki sekret, bardzo chciała komuś opowiedzieć o przystojnym nieznajomym, panu S. Lucasie z apartamentu numer 10A. Jego twarz wciąż pojawiała się przed jej oczami, wciąż widziała kosmyk blond włosów opadający mu na czoło, jego pełne usta, błękitne oczy, dłonie... wszystko. — Naprawdę nie rozumiem, jak to się stało — wykrztusiła w końcu. — Podejrzewam, że za dużo wypiłam. Myślałam o tym, co mi powiedziałaś, a on... — A on był taki piękny, że nie mogłaś się powstrzymać — skończyła za nią zdanie przyjaciółka. — Osiągnęłaś taki poziom upojenia, kiedy już nie ma odwrotu, i poszłaś na całość. Czy jestem na właściwym tropie? — Dokładnie tak było — wyrzuciła z siebie jednym tchem Amy. - To się zdarzyło jakby poza moją świadomością. Jakbym nie mogła powiedzieć nie. — I nie chciałaś. — Nie — przyznała Amy. — Nie chciałam. — I jak było? — spytała Tina. — Co? — wymamrotała Amy, skubiąc chleb, choć wcale nie była głodna. Tak naprawdę już sama myśl o jedzeniu sprawiała, że przewracał jej się żołądek. — Wspaniale! — wykrzyknęła z irytacją Tina. — Zapychaj sobie buzię, a ja tu będę czekać. — Co? — Powtórzę ci — oświadczyła Tina. — I powiem to bardzo powoli: czy było fajnie? — Nie mogę nic więcej mówić. Co będzie, jeśli Max się o tym dowie? — wyszeptała Amy, nerwowo przełykając ślinę. — Nie ma takiej możliwości — zapewniła ją Tina. — Mógłby się dowiedzieć — szepnęła Amy, zastanawiając się nad konsekwencjami. — Nie, jeśli nie będziesz na tyle głupia, żeby mu o tym powiedzieć — stwierdziła Tina i podała jej szklankę wody. 103

— Nigdy bym tego nie zrobiła. — Cóż... — mruknęła Tina — mam nadzieję, że używaliście prezerwatywy. Do poczucia winy dołączyła panika. Kto, do diabła, myślałby o kondomach w takiej chwili? Z pewnością ani on, ani ona. — Oczywiście — odparła, wstydząc się swojego kłamstwa, ale mimo to wciąż przepełniona euforią. — Mądra dziewczynka — pochwaliła ją Tina i nagle krzyknęła: — Auu! — Co się stało? — Ten chłopak to ma wykop! —jęknęła Tina, chwytając się za brzuch. — Mówię ci, mój mały urwis będzie najlepszym piłkarzem na świecie albo jakimś karateką! Tego dnia Max zadzwonił ponownie i Amy natychmiast zrobiła się czujna. Czyżby się dowiedział? To nie było podobne do Maksa, dzwonić więcej niż raz dziennie. — Zabieram Lulu na podwieczorek w Peninsula — powiedział. — Chciałbym, żebyś się z nami spotkała. — Dziś? — zapytała z ociąganiem. — Tak, dziś. — Cóż... — mruknęła, grając na zwłokę. — Pracuję. — Teraz pracujesz, ale już niedługo to rzucisz, więc możesz wyjść wcześniej. Czyżby wyobrażał sobie, że kiedy tylko się pobiorą, rzuci pracę? Mowy nie ma. — Posłuchaj — dodał Max — miałem kiepski dzień i muszę trochę pobyć w towarzystwie kobiet, które kocham. Znowu ogarnęło ją poczucie winy. Nie kochałby jej, gdyby wiedział, co zrobiła ostatniej nocy. — Ja... chyba powinnam iść do mamy. To spotkanie w związku z planowaniem ślubu. — Ale dopiero później, prawda? — Tak... — Wobec tego o czwartej. W Peninsula. Aha, i kup coś w Hello Kitty dla Lulu. Tylko tego jej było teraz trzeba: Maksa i jego nad wiek rozwiniętej pięcioletniej córeczki. Lulu traktowała ją podejrzliwie, na jej widok zaciskała usta i patrzyła na nią oskarżycielsko. Najwyraźniej Mariska nauczyła małą, jak ma się zachowywać, kiedy stanie twarzą w twarz 104

z wrogiem. Nie było co do tego wątpliwości: była dla Lulu wrogiem, okropną panią, która ukradła jej mamie męża. Wpatrując się niewidzącym wzrokiem w ekran komputera, pomyślała o sprawdzeniu S. Lucasa w wyszukiwarce internetowej. Jak miał na imię jej tajemniczy mężczyzna? Steven? Simon? Czy pamiętał o niej? Do diabła, zupełnie nie potrafi przestać o nim myśleć. A jednak musi. W końcu nigdy go już nie zobaczy. Wychodziła za Maksa Diamonda i tylko to się liczyło. Tamta sprawa była skończona.

Rozdział siedemnasty Chociaż brat z takim lekceważeniem potraktował jego nową wielką miłość, Jett zdecydował się towarzyszyć mu i poznać Birdy Marvel. Była gwiazdą — więc czemu nie? Księżniczka popu powitała ich w swoim apartamencie ubrana w postrzępiony strój Daisy Dukes, srebrne łyżworolki i kusy T-shirt ozdobiony napisem KISS MY ASSETS. Była otoczona swoją świtą, grupą dwudziestolatków, którzy zajmowali się jej włosami, makijażem i ubraniem i śmiali się z jej żartów. Mali pochlebcy, pomyślał Chris, kiedy przedstawiał ją Jettowi. Birdy spojrzała na najmłodszego Diamonda i spodobało jej się to, co zobaczyła. — Gdzie się ukrywałeś? — zapytała Jetta, oblizując fioletowy lód na patyku. — We Włoszech. Mieszkam w Mediolanie — odparł. Zauważył, że ma trądzik na brodzie, ale była urocza. Wszystkie one były takie same. — Super — mruknęła Birdy, przez cały czas liżąc loda. — Niedługo wybieram się do Wenecji. Słyszałam, że robi wrażenie. — Jett wpadł tylko po to, żeby się przywitać — wtrącił Chris. — Teraz powinien już iść, a ty będziesz mi mogła powiedzieć, co cię trapi. . — Może zostać, jeśli chce — oświadczyła Birdy, padła na krzesło i przerzuciła nogi przez oparcie. — Pod warunkiem że nic nie przekaże brukowcom. — Dzięki za propozycję, ale muszę zmykać — odparł Jett. — Fajnie było cię poznać. — Wzajemnie — powiedziała Birdy nagle zawstydzona i układna. 108

Gdy Jett zmierzał w stronę drzwi, odprowadziła go spojrzeniem. — Jest super — mruknęła z uznaniem. — Rzeczywiście super — przyznała jej stylistka, niska, pulchna dziewczyna o szerokich czarnych brwiach, z których jedna była przebita kolczykiem, od stóp do głów ubrana w czerwoną skórę. Do kompletu miała też ufarbowane na czerwono włosy. — No dobra, spadajcie — oświadczyła Birdy i wygoniła swoją świtę. — Mam do obgadania mnóstwo spraw z moim seksownym prawnikiem. Posłusznie wymaszerowali z pokoju. — Gdzie jest Rocky? — zapytał Chris. — Ze swojąbabcią— odparła. Po jej palcach spływał fioletowy lód. — Rocky ma babcię? — zdziwił się. — Ma osiemdziesiąt lat i ciągle jeszcze jeździ krążownikiem szos — poinformowała go Birdy, oblizując palce. — To dopiero musi być widok — zaśmiał się Chris. — Nie lubisz Rocky'ego, prawda? — powiedziała Birdy, mrużąc przekrwione niebieskie oczy. — Najważniejsze, że ty go-lubisz. — Taa... — Naprawdę nadal go lubisz? — Oczywiście — odparła i zlizała resztki loda z patyczka, który rzuciła na podłogę. — No dobrze, więc o czym chciałaś ze mną porozmawiać? — O różnych rzeczach — mruknęła wymijająco. — Wal. — Jestem w ciąży i chcę wyjść za Rocky'ego — oświadczyła /. podnieceniem. — Co takiego? — Zamierzam to zrobić w ten weekend, więc chcę, żebyś to /.organizował. — Ja? — zdziwił się Chris. — Jesteś moim prawnikiem, zajmujesz się wszystkimi moimi sprawami. — Jestem prawnikiem, ale nie sędzią. — Gadanie! — zawołała ze złością, machając rękami. — Płacę ci, żebyś organizował dla mnie różne rzeczy, więc zrób to.

Wiek nie wpłynął na poprawę manier panny Birdy Marvel i gdyby nie spory procent od jej dochodów, na pewno by jej powiedział, gdzie może sobie wsadzić swoje rozkazy. Ale w tej chwili nie stać go było na utratę żadnego klienta, więc kiwnął głową. 108

— Będziesz potrzebować umowy przedślubnej — oświadczył i wyjął palmtopa, żeby zrobić notatki. — A prawnik Rocky'ego będzie musiał to sprawdzić, zanim twój narzeczony to podpisze, więc mowy nie ma o tym weekendzie. — Dlaczego? — Właśnie ci to wyjaśniłem. — Kogo mogą obchodzić jakieś przedślubne umowy? — zapytała. Podniosła się i wyjęła z minibarku red bulla. — Ciebie. — Rocky mnie ostrzegał, że będziesz się wkurzać — burknęła i wydęła usta. — Dlatego coś wymyśliliśmy. — Co wymyśliliście? — zapytał Chris, próbując trzymać nerwy na wodzy. — No... ponieważ to ja mam forsę, pomyśleliśmy, że byłoby fair, gdyby Rocky też miał coś z tego małżeństwa, jeśli się rozpadnie. Ale to się oczywiście nie stanie, bo przecież jesteśmy w sobie zakochani. Musisz przygotować coś w rodzaju dokumentu, który zapewni mu milion dolców rocznie, jeśli nie będę jego żoną przez pięć lat. Bingo! Birdy nigdy nie rozczarowywała. — Żartujesz, prawda? — zapytał z westchnieniem. — Nic podobnego — odparła, pociągając red bulla z puszki. — To musi być żart. A jeśli nie, oznacza to, że jesteś stuknięta. — Dlaczego? — zapytała zdziwiona, otwierając szeroko oczy. — Mówisz, jakbyś postradała rozum. Pamiętasz, dlaczego chciałaś uniezależnić się od rodziców? Ciężko pracowaliśmy, żebyś odzyskała kontrolę nad swoimi pieniędzmi, i tak powinno zostać. — Wiem, Chris — powiedziała poważnie. — Ale Rocky jest naprawdę fantastyczny. — Jak długo go znasz? — Parę miesięcy — odparła z rozmarzonym uśmiechem. — Teraz jest fajnie, ale potem wszystko może się zmienić. — Nie u mnie i Rocky'ego. — Nie mówię, że nie powinnaś mu niczego obiecywać. Mogę ci przygotować dokument, który będzie korzystny dla was obojga, a jeśli Rocky go nie zaakceptuje, nie powinnaś za niego wychodzić. Birdy znowu wydęła usta. — Oj, Chris... ty to potrafisz człowieka zdołować. — Ja tylko cię chronię — oświadczył. — Czy nie rozumiesz, że jeśli zagwarantuję mu milion rocznie przez pięć lat, a on odejdzie od ciebie po czterech i pół roku, zabierze ci pięć ciężko zapracowanych milionów? Czy ty to rozumiesz? 109

— Nie denerwuj się, Chris. Rocky i ja będziemy razem przez co najmniej pięćdziesiąt lat. — Więc nie ma problemu? — Myślę, że nie — odparła niepewnie. — No to co, mogę wziąć ślub w ten weekend? — To się nie uda — powiedział. — Prawo ślubne Nowego Jorku różni się od kalifornijskiego. — Czemu? — Bo tak już jest. — Ja naprawdę chcę to zrobić! — krzyknęła i nadąsała się. — Brałaś pod uwagę Vegas? — zapytał po chwili. Jej twarz natychmiast się rozjaśniła. — Uwielbiam Vegas — oświadczyła. — Jest super! — To dobrze — odparł. — Bo jeśli to zrobisz w Vegas, mogę ci wynająć apartament prezydencki w Magiriano, zorganizować duże przyjęcie i mnóstwo innych atrakcji. Poza tym zawrę umowę na wyłączność z „People", „Us" albo innym tabloidem i wtedy będziesz mogła dać połowę pieniędzy Rocky'emu. A jeśli to go nie uszczęśliwi... — O rany! — zawołała, klaszcząc w dłonie. — Możemy to zrobić w następny weekend? — Być może się uda — odparł i pomyślał, że to na pewno wyrwie go ze szponów Rötha Giagante, a jeśli Birdy weźmie ślub w jego hotelu, będzie to oznaczać dla Magiriano reklamę wartą miliony dolarów. Niemożliwe, żeby Roth na to nie poszedł. — Jesteś najlepszy, Chris! — zapiszczała Birdy, podskakując do góry i zarzucając mu ręce na szyję. — Jesteśmy fantastycznym zespołem. To wspaniale, że jesteś moim prawnikiem. — Ja też się z tego cieszę. Ale pamiętaj: to ja myślę za ciebie, a ty masz tylko występować. — Pokiwała głową z entuzjazmem. — A teraz, jeśli chodzi o tę ciążę... jesteś pewna? — Nie do końca — mruknęła wymijająco. — Spóźnia mi się, ale wiesz, kiedy jestem w trasie, zawsze mi się spóźnia. Rocky mówi, że byłoby super, gdybyśmy mieli dziecko. Oczywiście, że Rocky tak by powiedział, pomyślał Chris. W ten sposób mógł zabezpieczyć swojąpozycję przy boku jednej z najlepiej zarabiających kobiet w branży. — A czy on ma już jakieś dzieci? — zapytał. Lepiej teraz odrobić nieprzyjemne śledztwo, zanim sprawy zajdą zbyt daleko. — Jesteś chyba jasnowidzem! — krzyknęła Birdy. — Skąd wiedziałeś? 111

— Zgadywałem — odparł spokojnie. — Ile? — Jedno, chłopczyka. Ale wiesz, ja uwielbiam dzieci, więc się nim zajmę. — Zajmiesz się? — Oczywiście. — Będziesz za niego płacić? Płacić byłej dziewczynie Roc-ky'ego? — Żonie — poprawiła go, dopiła resztę red bulla i rzuciła pustą puszkę na podłogę. — Żonie? — zdziwił się Chris. — Byłej żonie — odparła takim tonem, jakby to był szczegół bez znaczenia. — Widziałaś papiery rozwodowe? — Nie, ale... — Zdobądź je, Birdy. Nie mogę nic zorganizować, dopóki ich nie zobaczę. — Chris... —jęknęła, wydymając wargi jak mała dziewczynka. — Wszystko psujesz. — Nie, Birdy — odpowiedział. — Po prostu dbam o to, żeby nikt cię nie skrzywdził, pamiętaj o tym. I za to właśnie mi płacą, pomyślał z satysfakcją. Za to, że ratuję ich tyłki, nie wspominając już o pieniądzach. * ** Co zrobić, żeby zamknąć usta Vladimirowi Bushkinowi? — zastanawiał się Max. Zdawał sobie sprawę, że ma poważny problem i pieniądze go nie rozwiążą. Oczywiście mógł zapłacić, ale wiedział, że Vladimir wróci po jeszcze więcej. Mógł też postraszyć go deportacją, jednak wtedy Vladimir sprzeda swoją brudną historię brukowcom. Mógł jeszcze... Co, do kurwy nędzy, mógł? To nie był jakiś hollywoodzki film, nie mógł wynająć człowieka, który rąbnąłby tego szantażystę. Takie rzeczy nie zdarzały się w prawdziwym życiu. A może jednak? Oczywiście, że tak. Naiwnością byłoby myśleć inaczej. Co na jego miejscu zrobiłby Red Diamond? Wielki Red, jak nazywali go jego kolesie. Zgniótłby Vladimira niczym robaka. Max pamiętał fragmenty rozmów, które słyszał, kiedy dorastał — o tym, jak Red radził sobie z ludźmi, którzy wchodzili mu w drogę. Pozostawiał za sobą bankrutów i zgliszcza i nigdy się nad tym nie zastanawiał. 112

Tak, Red Diamond wiedziałby, jak sobie poradzić z takim robakiem jak Vladimir Bushkin, co do tego nie ma wątpliwości. Ale Max czuł się zagubiony i bezradny. Nawet jeśli weźmie pod uwagę zlecenie zabójstwa rosyjskiego szantażysty, jak ma to zrobić? Zastanów się, o czym ty myślisz, powiedział sobie po chwili. Chciałbyś zorganizować zabicie człowieka. To jakieś szaleństwo. Ale to wszystko jest winą tej dwulicowej, podstępnej suki. Mariska. Matka jego dziecka. Czy nie powinien zrobić testów DNA dla upewnienia się, że naprawdę jest ojcem Lulu? Ale przecież kochał tę małą. Załamałby się, gdyby się okazało, że nie jest jego dzieckiem. Jednak musiał myśleć o swojej przyszłości, a jego przyszłość to Amy, cudowna Amy. Gdyby dowiedziała się o aferze z Vladimirem i Mariską, byłaby zdegustowana. Nie powiedział jej nawet o swoich problemach z bankami, choć powinien, bo ta informacja w każdej chwili mogła wyjść na zewnątrz i wtedy znalazłaby się w całej prasie finansowej. Miał wielu wrogów, ludzi, którzy niczego bardziej nie pragnęli, niż zobaczyć jego upadek. Był przecież synem Reda. Spojrzał na zegarek i uświadomił sobie, że już czas odebrać Lulu i pojechać na podwieczorek*. Myśl, że znowu zobaczy Mariskę, napełniła go głębokim obrzydzeniem. Bardzo chciał wydobyć z niej prawdę, ale nawet jeśli rzuci jej prosto w twarz historię Vladimira, i tak na pewno będzie kłamać. Taka już była. Może to ona powinna zająć się tym szantażystą? W końcu jeśli ta historia ujrzy światło dzienne, będzie miała równie dużo do stracenia. Zostanie zdemaskowana i poniżona: jej życie towarzyskie w Nowym Jorku będzie skończone, a przecież tylko o to dbała — o swoją pozycję społeczną. Tak, to może być najlepsze rozwiązanie. Powiedział Rosjaninowi, żeby wrócił w przyszłym tygodniu. — Będę miał dla ciebie gotówkę — obiecał. — Nie rób nic głupiego. Pozostawało mu niewiele czasu na zastanowienie się, jak sobie poradzić z tą sytuacją. Byłoby o wiele prościej, gdyby nie ten wieczór kawalerski oraz wizyta bankowców z Japonii, którzy przylatywali na spotkanie z nim i jego ślub. Ale życie nigdy nie jest zbyt proste. To była jedna z niewielu pożytecznych rzeczy, jakich nauczył się od Reda. 112

Jett wyszedł z hotelu, w którym zatrzymała się Birdy Marvel, i natychmiast sięgnął po komórkę, ponownie wybierając numer Beverly. Tym razem odebrała. — Gdzie byłaś? — zapytał oskarżycielskim tonem. — Zostawiłem ci dziś rano wiadomość. — Wczoraj zniknąłeś, a dziś pytasz, gdzie ja byłam? — odparła Beverly. — Jesteś okropny, Jett. — Posłuchaj, Bev... potrzebuję twojej pomocy. — No to przestań mnie wkurzać. — Czy wiesz, kim jest dziewczyna, z którą wyszedłem wczoraj? — Nie widziałam cię z żadną dziewczyną. — Widziałaś, jak z nią rozmawiałem, a potem tańczyliśmy razem i wyszedłem z nią. Muszę się dowiedzieć, kto to jest. — Wybacz — burknęła Beverly. — Wyszedłeś z dziewczyną, a ja mam dowiedzieć się, kim ona jest? Słyszałeś kiedyś o tym, że trzeba się przedstawiać? To bardzo ułatwia pewne sprawy. — Hej, nie mogłabyś się po prostu cieszyć, że wróciłem trzeźwy i chyba się zakochałem? — Jesteś bardzo oryginalny, Jett. Zresztą zawsze taki byłeś... trzeźwy czy nie, z popieprzonym życiem czy na prostej. — Dzięki. — A tak przy okazji, czy nie powinieneś iść na jakieś spotkanie podczas swojej wizyty w mieście? — Daj spokój, Bev... — jęknął. — Dopiero co przyjechałem. — Mogę cię skontaktować z mnóstwem wspaniałych dziewczyn. Wszystkie są gorącymi modelkami i są na odwyku kokainowym. Poczujesz się jak w domu. — Jasne — zaśmiał się sucho Jett. — Tego mi właśnie trzeba, destrukcyjnego romansiku z byłą nałogową modelką. Nie mogę się wprost doczekać! — Mogłabym wymyślić gorsze rzeczy. — Nie jestem zainteresowany. Bardzo cię proszę, dowiedz się, jak nazywa się ta dziewczyna, i zadzwoń do mnie. — No dobra, spróbuję. — Postaraj się, to naprawdę ważne. Złapał taksówkę i pojechał z powrotem do mieszkania Sama. Sprzątaczki nie było, a łóżko wyglądało tak samo jak wtedy, kiedy wychodził. Usiadł na brzegu skłębionej pościeli pachnącej seksem i tajemniczą dziewczyną. Była to niesamowita kombinacja. Jezu! Nie czuł się tak od czasów, gdy był nastolatkiem i po raz pierwszy przeleciała go jedna z przyjaciółek matki. 113

Nawet przez chwilę nie wątpił, że znajdzie nieznajomą, ale musi to zrobić, zanim w mieście zjawi się Gianna, bo wtedy wszystko się skomplikuje. To była właściwa chwila na podjęcie decyzji. Czy powinien zostać z włoską supermodelką i wszystkim, co miała do zaoferowania? A może powinien skorzystać z okazji i zacząć wszystko od początku? Byłoby o wiele łatwiej, gdyby miał jakieś zabezpieczenie finansowe. Ale może w poniedziałek staruszek w końcu się pokaże. Żegnaj, Gianno. Witaj... kto? Z pomocą Beverly wkrótce się tego dowie.

Rozdział osiemnasty Niespodziewanie wczesnym popołudniem w mieszkanku Diahann pojawiła się Cindi i oświadczyła, że na resztę dnia wzięła wolne. Ubrana była w pomarańczowy welurowy dres, który podkreślał jej krągłości, i uśmiechała się tak szeroko, jakby właśnie dowiedziała się, że wygrała w lotto. — Jak to wzięłaś wolne? — zapytała Liberty, ciągle jeszcze roztrzęsiona po wcześniejszej rozmowie z mamą i szokujących wiadomościach na temat ojca. — Powiedziałam Manny'emu, że okropnie boli mnie brzuch, a on się nie dopytywał, bo i tak nie było dużego tłoku, a ja, moja kochana, jestem bardzo dobrą aktorką — wyjaśniła Cindi, biorąc pełną garść orzeszków z miseczki na stole i wpychając je do ust. — Ale skoro mnie nie ma i... — Wyluzuj, nie straciłyśmy pracy... jeśli będziemy chciały ją zatrzymać. — A niby czemu miałybyśmy nie chcieć? — zdziwiła się Liberty. — Wiesz, że potrzebujemy pieniędzy. Jesteśmy okropnie spóźnione z rachunkami. — Temu, że będę tańczyć w teledysku, który kręcą przez dwa dni — triumfalnie ogłosiła Cindi. — Pieprzysz! — Zapłacą mi trzysta za dzień, jutro zaczynamy kręcić. — Co takiego? — Zdjęcia będą trwały przez cały weekend, więc zaraz muszę iść na przymiarkę kostiumu. Ale najpierw chciałam przyjść i podzielić się tą wiadomością z tobą. To dopiero coś, nie? — Pewnie! Jak to się stało? 116

— Przyszło do nas dwóch facetów, a ja podałam im kawę. Zanim zdążyłam mrugnąć okiem, już mnie sondowali. A potem powiedzieli, że szukają dokładnie takiej dziewczyny jak ja do teledysku Slick Jimmy'ego. — Jacy dwaj faceci? I kto to jest Slick Jimmy? — Jeden to producent, a drugi nie wiem. Slick Jimmy jest raperem. Mówi się, że ma wydać płytę. To jego pierwszy teledysk i ja w nim będę, kochana! — Czy wspomniałaś może o tym, że jesteś piosenkarką, a nie profesjonalną tancerką? — Ej, mała, przecież umiem się ruszać — prychnęła Cindi, wygładzając pomarańczową bluzę, pod którą prężyły się jej ogromne piersi. — Poza tym oni nie szukają profesjonalistek, więc zejdź z tematu. Będę w telewizji. Zobaczą mnie ludzie. To będzie na MTV, VH jeden, wszędzie! Liberty starała się, jak mogła, wykrzesać z siebie entuzjazm, choć nie do końca rozumiała, jak kuzynce się udało. Cindi była ładna, ale była też bardzo duża. Jej obfite piersi, wałki tłuszczu na brzuchu i pupa, przy których J-Lo z pewnością wyglądałaby jak chudzielec, przypominały Ouenn Latifah i Carnie Wilson przed kuracją odchudzającą. — Co na siebie włożysz? — zapytała, próbując stłumić zazdrość. — Ci faceci powiedzieli, że teledysk będzie w stylu Chicago z lat dwudziestych, więc pewnie będą to jakieś kluby nocne, coś w tym rodzaju. Hm... myślę o czymś zmysłowym i seksownym, bo ta dziewczyna przed tobą ma sporo do pokazania. — To świetnie... bardzo się cieszę. — Żebyś wiedziała, że świetnie, i to dla nas obydwu. Jak tylko lepiej się poczujesz, zabiorę cię ze sobą. Może ciebie też wezmą do tego teledysku. — Jasne! — prychnęła Liberty. — Kulejącą kalekę z poparzonym ramieniem. To im się na pewno spodoba! Cindi popatrzyła na nią. — Lepiej powiedz, jak się czujesz. Cały czas gadam o sobie, a ty siedzisz tu i smęcisz. — W każdej chwili jestem gotowa się stąd wynieść — powiedziała z goryczą Liberty. — Mama znowu się wtrącała w twoje sprawy? — zapytała Cindi i nabrała kolejną garść orzeszków. — Nie, tym razem to ja się wtrącałam w jej i teraz nie mogę się doczekać, kiedy stąd wyjdę. 116

— Miałaś się kurować. — Mowy nie ma. Jadę z tobą na przymiarkę kostiumów, a potem do naszego mieszkania. Nie mogę tu zostać. Ten dom doprowadza mnie do szału. — No dobrze, ale chyba powinnaś powiedzieć mamie, że wyjeżdżasz? — Nie muszę jej nic mówić. — A gdzie ona w ogóle jest? — A jak myślisz? Biega dookoła pana D, pewnie mu podciera jego stary, pomarszczony tyłek. Wiesz, co, Cindi? Ona jest niewolnicą tego starucha. Nie rozumiem, jak może traktować go, jakby był królem. To kompletne wariactwo. — O Boże — westchnęła Cindi i zamachała rękami. — Więc nic się nie zmieniło... wy dwie nigdy się nie dogadacie. — Teraz się tym nie zajmujmy — oświadczyła Liberty, zbierając swoje rzeczy. — Musimy stąd wyjść, zanim moja matka wróci. — Zostawisz jej jakąś wiadomość? — Nie, Cindi. — Jesteś pewna, że dasz radę? — O to się nie martw. — Skoro tak mówisz... — Wszystko będzie dobrze — zapewniła kuzynkę Liberty, kuśtykając w stronę drzwi. Wiedziała, że musi uciec od matki — i to szybko. * ** Przymierzalnia kostiumów znajdowała się na piątym piętrze starego budynku w centrum dzielnicy odzieżowej. Winda była tak mała, że z trudem się do niej obie wcisnęły. — Ale fajna wycieczka! — entuzjazmowała się Cindi. — To o niebo lepsze od nalewania kawy do filiżanek przez cały dzień i serwowanie wczorajszego ciasta niewdzięcznym klientom. — Nie wszyscy są tacy źli — mruknęła Liberty, myśląc o Damonie P. Donnellu. Cindi wyjęła z torebki małe lusterko i przejrzała się w nim. — Jak się czujesz? — zapytała, oblizując usta. — Boli cię coś? — Wszystko w porządku — odparła Liberty. Później, gdy już będą w domu, opowie Cindi o wszystkim. Teraz to nieodpowiedni moment. — Jesteś pewna, że możesz chodzić? — zapytała Cindi wciąż wpatrzona w swoje odbicie. 117

— Widzisz, żeby ktoś tutaj chodził? — prychnęła Liberty. — Ja stoję w windzie przyduszona twoim biustem. — To właśnie dzięki moim wspaniałym cyckom dostałam ten angaż. — Tak myślisz? — Nie jestem głupia, dziewczyno. Widziałam mnóstwo rapowych teledysków. Pewnie będą chcieli, żebym... no wiesz... potrząsała nimi. Sama powiedziałaś, że nie jestem profesjonalną tancerką. — I nie przeszkadza ci to? — Słonko, skoro są na tyle głupi, żeby mi za to płacić, jestem gotowa stanąć na głowie i zagwizdać The Star Spangled Banner. W przymierzami zostały powitane przez Fantasię, wysoką, bardzo chudą czarną kobietę o wyrazistych rysach, z fantazyjnym afro na głowie. — Przyszłyście na teledysk? — zapytała, obrzucając je wzrokiem. — Tak — odparła Cindi. — Ja występuję, a to jest moja kuzynka. — Chodźcie za mną. Gdy szły przez wypełnione ludźmi pomieszczenie, przedzierając się przez wieszaki z ubraniami^Cindi rzuciła Liberty podekscytowane spojrzenie. Wokół pełno było dużych czarnych dziewczyn roznegliżowanych w różnym stopniu. Teraz rozumiem, pomyślała Liberty. To teledysk z dużymi dziewczynami, im większa, tym lepiej. Nic dziwnego, że wybrali Cindi. Ubranie, które Fantasia podała Cindi, nie było ani zmysłowe, ani seksowne. Składało się z obszywanego świecidełkami biustonosza i pary majtek do kompletu. — Chyba sobie żartujesz! — zawołała Cindi, patrząc na majtki z wyrazem niedowierzania na twarzy. — Nawet mowy nie ma, żebym wcisnęła tyłek w takie coś. Wszystko będę miała na wierzchu. — Słonko, tego im właśnie potrzeba — odparła Fantasia, popychając ją w stronę przymierzami. — Załóż to i sprawdź, czy pasuje. — Nie mogę wszystkiego pokazywać — zaprotestowała Cindi. — Wszystkie to robią. — Ile jest tych wszystkich? — spytała Cindi. — Osiem. Będziecie podrygiwać i tańczyć shimmy, a Slick Jimmy będzie rapował z głębi swojego brudnego serca. Musisz pokazać trochę ciała... nieco więcej niż na plaży. — Nie — oświadczyła Cindi. — Ja na plaży noszę jednoczęściowy kostium. 119

— Wchodzisz w to czy nie? — Fantasia zaczynała się już niecierpliwić. — Zdecyduj się, bo muszę przygotować inne dziewczyny. — Cholera — mruknęła Cindi. — Myślałam, że będę miała na sobie coś seksownego... — Spojrzała na Liberty. — Co o tym myślisz? — To tylko praca, w dodatku dobrze płatna. Przydałyby nam się dodatkowe pieniądze... — Cóż... w końcu dostanę za to o wiele więcej niż w kawiarni — mruknęła Cindi. — I przecież wcale nie jestem nieśmiała. — Więc zrób to — zachęcała ją Liberty. — To prawdziwa okazja. Cindi włożyła skąpy strój. Większej części jej obfitych krągłości nie dało się ukryć. Jej piersi były ledwie osłonięte, a pupa bezwstydnie wystawała z majteczek. — Będziemy musiały zrobić poprawki — stwierdziła Fantasia. — Jutro przyniosę kostium na plan. — To znaczy, że już ze mną skończyłaś? — Na razie. Zobaczymy się na planie. — Chodźmy na kawę — zaproponowała Liberty kuzynce. — Chcesz powiedzieć, że ktoś nam ją tu poda? — zapytała podekscytowana Cindi. — Czemu nie? Zapłacimy. — I damy im hojny napiwek, bo przecież teraz dobrze zarabiam — oświadczyła Cindi. — A ty idziesz ze mną, nie mam zamiaru robić tego sama. Mowy nie ma. Wzięły się za ręce i ruszyły ulicą w stronę kawiarni. — Mam nadzieję, że pamiętałaś, żeby nakarmić moich obdar-tusów — powiedziała Liberty, kiedy wślizgnęły się na stołki przy bufecie. — Jasne — odparła Cindi i natychmiast sięgnęła po menu. — Był wczoraj Damon? — zapytała Liberty, starając się, żeby to zabrzmiało obojętnie. — Był — mruknęła Cindi, czytając menu. — A pytał o mnie? — Pewnie—prychnęła Cindi. — Pierwsze, co zrobił, to zapytał: „Gdzie jest ta gorąca dziwka, która mi serwuje kawę i jajka? Zawsze zwracam na nią uwagę, ale się do niej nie odzywam, bo jestem żonaty". — Bardzo śmieszne, Cindi. — Dzisiaj ja mu podawałam i jeśli to cię pocieszy, ze mną też nie rozmawiał. 119

— To dlatego, że byłaś zbyt zajęta załatwianiem sobie występu z tymi dwoma facetami. Roześmiały się. — Przynajmniej ten teledysk będzie jakąś odmianą— stwierdziła Cindi. — Jest wspaniale — odparła Liberty. — Musimy wykorzystać każdą chwilę. — No jasne, siostro. Ze śmiechem przybiły sobie piątkę i Liberty poczuła się znacznie lepiej.

Rozdział dziewiętnasty — Wyglądasz na zmęczoną—zauważył Max, gdy Amy przysiadła się do niego i Lulu w sali podwieczorkowej w Peninsula. — Tak, tatusiu, Amy zmęczona! Zmęczona! — zawołała Lulu, sięgając po torebkę Hello Kitty, którą przyniosła ze sobą Amy. Ale Amy nie dała jej torebki. Lulu natychmiast zaczęła marudzić: — To moje! Moje! Moje! Mój prezent. Daj mi mój prezent. Daj! — Za „daj" nic się nie dostaje — oświadczyła Amy. — Spróbuj powiedzieć „proszę", Lulu. Wtedy to dostaniesz. Lulu zaczęła głośno płakać. — Amy jest niedobra! — krzyczała. — Niedobra! Niedobra! Niedobra! Nienawidzę Amy! — Przestań! — skarcił ją Max. Nie miał nastroju do zajmowania się płaczącym dzieckiem. — I nigdy nie używaj słowa „nienawidzę". To bardzo niedobre słowo. — Mama tak mówi o tobie — wyszlochała Lulu. — Sama słyszałam. — Daj jej tę torebkę — powiedział Max, odwracając się do Amy. — Nie mam siły na awanturę. — Dopiero wtedy, gdy powie „proszę" — odparła Amy, która nie zamierzała ustępować. Lulu powinna przyzwyczaić się do pewnych podstawowych zasad. Najwyraźniej matka pozwalała jej na wszystko. — Daj spokój — zirytował się Max. — Ona ma już pięć lat, Max. Może powiedzieć „proszę". — Nie, wcale nie może — oświadczyła Lulu ze złowrogim błyskiem w oczach. — Nie może! Nie może! Nie może! Max wyrwał torebkę Hello Kitty narzeczonej i podał ją córce. 122

Zdenerwowało to Amy. Wychodziła za tego człowieka, a to oznaczało, że będzie miała także do czynienia z jego córką i wcale jej to nie cieszyło, skoro miał zamiar zgadzać się na jej niegrzeczne zachowanie. — Nie powinieneś tego robić — stwierdziła. — Co z tobą? — zapytał, próbując zmienić temat. — Jesteś zmęczona i łatwo się irytujesz. — To ty jesteś zmęczony i łatwo się irytujesz—zripostowała Amy. — Mam sporo na głowie, moja droga. Więcej, niż możesz sobie wyobrazić. — To dlaczego mi o tym nie opowiesz? Może mogłabym ci jakoś pomóc? — Teraz nie mogę — odparł szorstko. — Muszę zabrać Lulu do domu, a potem powinienem przygotować się do dzisiejszego wieczoru, co mnie wcale nie cieszy. — Możesz mi wyjaśnić, dlaczego robisz coś, na co nie masz ochoty? — zapytała. Było jej przykro, że nie jest wobec niej bardziej otwarty. — Dlatego, że muszę — 'wyjaśnił. — To interesy. — Od kiedy to wieczory kawalerskie są połączone z interesami? Lulu otworzyła torebkę i wyjęła z niej portmonetkę Hello Kitty, książeczkę do kolorowania i pudełko z kredkami. — Chcę jeszcze — zażądała po chwili. — Przykro mi, ale to wszystko — odparła Amy. — I miło byłoby usłyszeć „dziękuję". — Chcę więcej! Więcej! Więcej! — krzyknęła Lulu. Ludzie siedzący przy innych stolikach odwrócili głowy w ich stronę. — Ktoś powinien nauczyć to dziecko dobrych manier — stwierdziła Amy. — To nie twoja sprawa — oświadczył Max. — A czy kiedy weźmiemy ślub, wtedy będzie to moja sprawa? — Kiedy weźmiemy ślub, będziesz się zajmowała uszczęśliwianiem mnie. — Doprawdy? — spytała. Była zaskoczona jego szowinistycznym podejściem. — A czym ty będziesz się zajmował? — Uszczęśliwianiem ciebie — odparł, zdając sobie sprawę, że Amy nie jest sobą i być może podwieczorek z Lulu nie był takim dobrym pomysłem. Obydwie potrzebowały więcej czasu, żeby się poznać. — Kochanie — powiedział miękko — co z tobą? — Ze mną? Nic. To Lulu zachowuje się jak rozpieszczony bachor. 122

— Bachor! Bachor! Bachor! —krzyknęła piskliwie Lulu. —Nie podoba mi się ten głupi prezent. Nie lubię Amy. Daj mi coś innego, tatusiu. Amy pokręciła głową i popatrzyła na Maksa. — Nigdy więcej mnie nie proś, żebym jej coś kupowała. — Myślę, że miała ciężki dzień w szkole — mruknął Max, próbując usprawiedliwić córkę. — Ja też miałam ciężki dzień w pracy — odparła Amy. — Ale nie nienawidzę wszystkich z tego powodu. — Może to spotkanie nie było dobrym pomysłem — powiedział Max, za wszelką cenę próbując uniknąć konfliktu. — Chcesz, żebym sobie poszła? — z irytacją spytała Amy. — Oczywiście, że nie. — Wyglądasz, jakbyś tego chciał. — Kochanie—powiedział, pochylając się do przodu, by sięgnąć po jej dłoń. — Nie kłóćmy się, proszę. Miałem kiepski tydzień, więc może moglibyśmy się umówić na spokojną kolację jutro wieczorem, tylko we dwoje? — Jutro z pewnością będziesz potrzebował spokoju po szalonym wieczorze kawalerskim — stwierdziła. — Wcale nie mam ochoty na ten wieczór... —jęknął. — Wiesz przecież, jakie to okropne. W końcu sama musiałaś przez to wczoraj przejść, prawda? — Masz rację, to wcale nie było zabawne — przyznała i natychmiast wróciło poczucie winy. — Nigdy nie jest — powiedział. — Nie mogłam się doczekać, kiedy będę mogła stamtąd wyjść — mruknęła, nie patrząc na niego. — A jakie przedstawienie przygotowały dla ciebie dziewczyny? — zapytał. — Nadzy strażacy? Glina z boom-boksem? Mam nadzieję, że nie było żadnych striptizerów? — Skądże — odparła szybko. — Nic z tych rzeczy. — Po prostu siedziałyśmy i gadałyśmy przy drinkach. — Ty przecież nie pijesz — zdziwił się. — Czasem tak. Piję szampana. — Właśnie to w tobie lubię, Amy. Jesteś inna niż wszystkie dziewczyny. Nie biegasz po mieście, wskakując do łóżka każdemu bogatemu facetowi, który ci się nawinie. Jesteś piękną, czystą dziewczyną i dlatego właśnie cię kocham. — Czystą! Czystą! Czystą! — skandowała Lulu, rzucając Amy mściwe spojrzenie. 123

— Myślę, że lepiej będzie, jeśli już pójdę, Max — powiedziała Amy, dochodząc do wniosku, że nie zniesie Lulu ani chwili dłużej. — Boli mnie głowa, a wiesz, że matka czeka na mnie w domu na kolejnej ślubnej naradzie. Nie gniewasz się, prawda? — Może chociaż napijesz się herbaty, zanim pójdziesz. — Nie, dzięki. Baw się dobrze z Lulu. — Skoro tak uważasz... — Tak. — W takim razie zadzwonię do ciebie wieczorem, jak tylko wrócę do domu. — Pewnie będę już spać. — I tak zadzwonię. Jestem pewien, że będziesz chciała posłuchać o moim strasznym wieczorze. — To może zaczekać do rana — odparła i podniosła się. — Okay.—Wstał i pocałował ją w policzek. — Kocham cię, Amy. — Ja ciebie też — usłyszała własną odpowiedź. Nic nie mogła na to poradzić, ale miała coraz więcej wątpliwości. * ** Kiedy Chris miał wziąć prysznic, zadzwoniła Birdy Marvel. — Rocky kompletnie oszalał na punkcie Vegas — oświadczyła. — Obydwoje oszaleliśmy. Czy wszystko jest już przygotowane? — Zaraz będę dzwonił, żeby wszystko sfinalizować. — Fantastycznie! Rocky właśnie szuka papierów rozwodowych. Jesteśmy doskonale zorganizowani, powinieneś być ze mnie dumny. Później będziemy świętować w Gatsbym. Koniecznie wpadnij. — Będę na wieczorze kawalerskim brata. — Tego super? — Nie, drugiego. — To znaczy, że jest was trzech? Wszyscy tacy śliczni? — Jesteś zaręczona, Birdy — przypomniał jej. — A mogę przyjść na wieczór kawalerski? — To pewnie spowodowałoby zamieszanie.

— Mogłabym zatańczyć dla twojego brata taniec erotyczny — droczyła się z nim. — Zwłaszcza jeśli jest podobny do Jetta. — Jak na osiemnastolatkę, szybko dorastasz. — Tylko tak plotę, Chris — mruknęła Birdy. — Przyjdź później na drinka, ale nie przyprowadzaj striptizerek. Albo może tak, bo ja się podniecam, kiedy oglądam dziewczyny pokazujące swoje wdzięki. Kto wie, może to sobie powinnam zafundować taniec erotyczny - dodała. 125

— Jesteś niepoprawna — westchnął Chris. — Ja? — zdziwiła się Birdy. — Tak, ty. Postaraj się trzymać z dala od paparazzich. — Na pewno mi się uda — prychnęła. Kiedy tylko się rozłączył, telefon zadzwonił ponownie. Tym razem dzwoniła Verona, jego dziewczyna z Los Angeles. — Nie będziesz szczęśliwy, Chris... — zaczęła złowieszczym tonem. — Czemu? — zapytał ostrożnie. — W Los Angeles pada, a w twoim domu jest kilkanaście przecieków. — Pokojówka nie może tego naprawić? — Przecież nie wejdzie na dach. — No to zadzwoń po dekarza. Niech położy jakiś brezent do czasu, aż przestanie padać. — Nie zajmuję się twoim domem, Chris. Nie mieszkam z tobą, pamiętasz? Zostawiłeś mi klucz, więc przyszłam sprawdzić. Gdybym tutaj mieszkała, mogłabym się tym zająć. — Przestań mnie wkurzać, Verona. Gdybyś chciała, mogłabyś się tym zająć. — Nie mogę — upierała się. — To nie mój obowiązek. — Możesz — mruknął. — Proponuję, żebyś poprosił kogoś ze swojego biura, aby się tym zajął — powiedziała. Pokręcił głową. To było nie do wiary: jego słodka, łagodna Verona przykręcała śrubę. Najwyraźniej chciała, aby poprosił ją, by się wprowadziła, ale on nie zamierzał tego zrobić. Przez osiemnaście miesięcy pomieszkiwał od czasu do czasu z Holly Anton i było to doświadczenie, którego już nigdy nie chciał powtórzyć. Lubił mieszkać sam. Dlaczego kobiety zawsze uważały, że muszą mieszkać razem z mężczyzną? — Bardzo pada? — zapytał. — Pada, od kiedy wyjechałeś. Mówią, że nie przestanie przez kilka następnych dni. Prawdopodobnie to największe opady od kilku lat. — Nie możesz przynajmniej zadzwonić do któregoś z moich asystentów i powiedzieć, żeby się tym zajęli? — Nie, Chris. Sam możesz do nich zadzwonić, to nie moje zadanie. — Dzięki, Verona — rzucił. — Bardzo jesteś pomocna. — Nie ma problemu — odparła słodkim głosem. 126

Wyjął palmtopa i zanotował, że ma zadzwonić bo biura, żeby ktoś zajął się naprawą dachu. Musi rzucić Veronę zaraz po powrocie do Los Angeles. *** Jett trzy razy nagrywał się na automatyczną sekretarkę, zanim Beverly do niego oddzwoniła. — Przecież mówiłam ci, że odezwę się, jak tylko będę coś wiedzieć — oświadczyła z irytacją. — Chcesz powiedzieć, że minął cały dzień, a ty ciągle nie wiesz, kto to jest? — Nie jestem detektywem, Jett. Ale barman w Gatsbym będzie to wiedział. Przychodzi do pracy o dziesiątej. — Możesz mnie złapać na wieczorze kawalerskim mojego brata. Zadzwoń, jak coś będziesz wiedziała. — Naprawdę cię wzięło, co? — Tak — przyznał. — Ona jest naprawdę inna, Bev. — Kiedy ją znajdziesz, mam nadzieję, że okaże się warta tego całego szukania. — Na pewno — odparł. — Muszę lecieć — oświadczyła Beverly. — Przygotowuję się na jutro. — A co jest jutro? — Maluję grupę grubych dziewczyn do nowego gorącego teledysku rapowego. Będzie fajnie. Mógłbyś wpaść na plan. — Może wpadnę. Ale proszę, Bev, zrób to dla mnie i znajdź tę dziewczynę. *** Kiedy Amy poszła, Max poczuł się bardzo źle. Lulu była najważniejsza, jednak Amy znajdowała się zaraz na drugim miejscu. To prawda, że jego mała dziewczynka jest trochę rozpieszczona, ale miała dopiero pięć lat, więc jej zachowanie było — przynajmniej częściowo — usprawiedliwione. Patrzył na swoją uroczą córeczkę, która odepchnęła talerz z nie-dojedzoną kanapką i omal nie wylała mleka ze szklanki. Była taka śliczna... I miała jego oczy — był pewien, że miała jego oczy. — Chcę do domu, tatusiu — powiedziała po kilku minutach. — Nudno tutaj. — W porządku, kochanie — powiedział. — Ale muszę zapłacić. — Chcę iść teraz! — krzyknęła. — Nudzę się! Nudzę! Nudzę! 127

— Dobrze, Lulu, już idziemy. Samochód z kierowcą czekał na zewnątrz. To była krótka podróż. Max zawiózł córkę z powrotem do luksusowego apartamentu, gdzie mieszkała z matką, i odprowadził ją na górę. Drzwi otworzyła Irena, osobista służąca Mariski, otyła, brzydko ubrana starsza kobieta z Rosji. Max jej nie znosił. Uczucie to było odwzajemnione. — Jest pani Diamond? — zapytał, wchodząc do apartamentu. — Jest — odparła Irena, patrząc na niego z niechęcią. — Chce się pan z nią zobaczyć? — Jeśli ma czas. Poczekam w salonie. — Pa, tatusiu — powiedziała Lulu z anielskim uśmiechem. — Do zobaczenia niedługo! — zawołała i wybiegła. Max wszedł do salonu. Od ich rozstania Mariska zaprowadziła tu kilka zmian. Jej styl zdecydowanie mu nie odpowiadał. Lubiła srebrne zdobione ramy, stare malowidła przedstawiające przodków, których nie miała, i bogato wyszywane poduszki ułożone na wyściełanych sofach. Kiedy się tutaj wprowadzili, zamówił profesjonalnych dekoratorów, ale teraz była to niezbyt zachęcająca mieszanina różnych stylów. Podszedł do szafki z alkoholami i nalał sobie szkockiej z lodem. Pięć minut później pojawiła się Mariska. Najwyraźniej nie oczekiwała go, bo włosy miała w nieładzie i była w dezabilu. — Czego chcesz? — zapytała, zaciskając pasek szlafroka z chińskiego jedwabiu. — Muszę z tobą porozmawiać — powiedział. — Chyba mam do tego prawo? — Powinieneś wcześniej mnie powiadamiać, że chcesz ze mną porozmawiać — oświadczyła. — Zazwyczaj nie możesz się doczekać, żeby jak najszybciej stąd wyjść. — Może i tak, ale dziś musimy porozmawiać. — Upił łyk szkockiej. — Lulu zachowuje się jak rozwydrzony bachor. — Jest tak samo twoim bachorem, jak i moim — odparła Mariska. — Więc jeśli zachowuje się niegrzecznie, to twoja wina. — Dlaczego moja? — zapytał gotów do kłótni. — Przecież nie mieszka ze mną. — Oskarżasz mnie, że jestem złą matką? — zapytała ostro Mariska. — Nie — odparł, wycofując się szybko. — Tylko po prostu sądzę, że ktoś powinien nauczyć ją lepszych manier. — Oj, daj spokój — prychnęła z lekceważeniem. — Ma dopiero pięć lat. 128

— No dobrze, ale zamknij drzwi — powiedział Max. — To nasza prywatna sprawa. Nie chcę, żeby twoja wścibska służąca nas podsłuchiwała. — Mam nadzieję, że nie chodzi o pieniądze... — Mariska usiadła na kanapie, zakładając nogę na nogę. — Rozmawiałam z moimi przyjaciółmi i wszyscy mówią, że moje alimenty są za niskie, zwłaszcza że masz zamiar poślubić tę bogatą dziewczynę, która jest dla ciebie stanowczo za młoda. — Amy nie jest dla mnie za młoda—odparł szorstko. — A twoje alimenty są wystarczająco wysokie. Mariska popatrzyła na niego. — Słyszałam, że masz dzisiaj wieczór kawalerski. — Skąd się o tym dowiedziałaś? — Wiem niemal o wszystkim, co dzieje się w tym mieście — odparła z satysfakcją. — Jeśli tak, to pewnie wiesz i o twoim byłym... a może powinienem powiedzieć obecnym mężu Vladimirze Bushkinie. Mariska zbladła. — Nie wiem, o czym mówisz... — wyjąkała. — Myślę, że doskonale wiesz — odparł. — Powinniśmy zastanowić się, co z nim zrobimy. — Kto to jest ten Vladimir? — zapytała, nie patrząc na niego. — Na miłosierdzie boskie, przestań! — warknął zmęczony jej gierkami. — Widziałem papiery. To twój prawowity mąż... a to oznacza, że ty i ja nigdy nie byliśmy małżeństwem.—Zapadła długa, ciężka chwila milczenia. — Czy rozumiesz, co to znaczy? — zapytał. — Nadal nie wiem, o czym mówisz — oświadczyła. — Radzę ci, żebyś to sobie przemyślała — powiedział chłodno. — Spotkamy się jutro, a^ymczasem spróbuj poćwiczyć pamięć i coś wymyślić, bo ten sukinsyn mnie szantażuje, a jestem pewien, że wolałabyś, aby nie pobiegł z tym do brukowców. Może jutro coś razem postanowimy — dodał, po czym wstał i zatrzasnął za sobą drzwi apartamentu. * ** Kiedy Chris kończył brać prysznic, zadzwonił telefon. — Ty głupi pierdoło — odezwał się jakiś głos. — Słucham? — zapytał Chris. — Głupi sukinsynu! — powtórzył szorstki głos. — Roth? — Tak, Roth, ty hollywoodzki dupku. 129

— Nie dostałeś mojej wiadomości? — zapytał Chris, sięgając po ręcznik. — Jasne, że dostałem. W jaką ty pierdoloną grę pogrywasz? — Nie gram w żadną grę, Roth, przysięgam — odparł Chris, zawiązując ręcznik wokół bioder. — Serio, zatrzymały mnie tutaj sprawy rodzinne. Chodzi o mojego ojca... Jest... bardzo chory. — Pierdolę twojego ojca i ciebie! -— warknął Roth. — Chcę dostać moje pieniądze. To nie był Roth Giagante, jakiego Chris znał, dobroduszny, jowialny właściciel Magiriano Hotel. — Posłuchaj mnie, Roth... Narzekałeś, że twój hotel traci zyski... że Palms i Hard Rock zgarniają całą młodą klientelę. No więc mam dla ciebie dobrą wiadomość... — Wal się. Mówimy o twoim pierdolonym długu. O niczym innym. — Dostaniesz swoje pieniądze. Ale teraz chcę ci zaproponować coś, co zapewni Magiriano kokosową reklamę na całym świecie. — Wysyłam do Nowego Jorku człowieka, który się z tobą spotka — oświadczył Roth. —- Wkrótce możesz się spodziewać gościa. — Tak samo jak i ty — odparł Chris. — Birdy Marvel chce wziąć ślub w twoim hotelu. — Wkurwiasz nie tego faceta, co trzeba — syknął Roth i w słuchawce zapadła cisza. Chris nie był pewien, czy to Roth się rozłączył, czy coś przerwało połączenie. Cokolwiek to było, sytuacja nie wyglądała dobrze. Kiedy napomknął o Birdy Marvel, Roth wcale nie skakał z radości. Najwyraźniej nie zrozumiał, jaką wspaniałą reklamą dla jego hotelu mógł być ten ślub. Zastanawiał się, czy nie warto by wrócić do domu na jeden dzień. Nie, zdecydował po chwili, nie warto. Wyjaśni wszystko Rothowi, kiedy wróci do Los Angeles w poniedziałek po południu. Ale co do diabła miała znaczyć ta informacja o gościu? Chryste! Nie, Roth na pewno nie mówił tego serio. Na wszelki wypadek zdecydował się wynająć ochroniarza. Zadzwonił do recepcji i zamówił kierowcę ochroniarza na wieczór. — Oczywiście, panie Diamond — odparł recepcjonista przyzwyczajony do takich próśb. — O ósmej, dobrze? — Będzie na pana czekał. Zadzwonię do apartamentu. Chris poczuł się nieco lepiej. Jezus Maria... czemu jego życie nagle zrbbiło się takie popiep130

rzone? Jego wspaniały dom przeciekał, Verona zamieniła się w dziwkę, a Roth okazał się gangsterem. Gdyby nie obiecał pójść razem z Jettem na wieczór kawalerski Maksa, wolałby zostać w hotelu. Muszę się napić, pomyślał. Podszedł do minibarku, wziął miniaturowego jacka danielsa i wypił całą zawartość prosto z buteleczki. Od kiedy Red zażądał spotkania, nic nie szło dobrze. To było przekleństwo starego. Dlaczego ten stary łajdak nie umrze i nie zostawi ich wszystkich w spokoju? Czy to takie trudne? * ** Godzinę później do hotelu przyjechał Jett. — Ładny pokój — mruknął, rozglądając się dokoła. — Lubisz sobie dogadzać, co? — Nie jestem żonaty, więc poza sobą nie mam nikogo innego, na kogo mógłbym wydawać pieniądze — odparł Chris. — Byłoby fajnie, gdybym mógł powiedzieć to samo o sobie. — Możesz. — Nie — odparł Jett, podchodząc do okna, z którego rozciągał się widok na dachy Nowego Jorku. — Owszem, nie mam na kogo wydawać pieniędzy oprócz siebie. Ale problem w tym, że nie mam zbyt wiele do wydania. — Na pewno sporo zarabiasz, pracując jako model. — Tyle co kot napłakał w porównaniu z wami. Ty i Max tarzacie się w pieniądzach. — Chciałbym, żeby tak było — powiedział Chris. — Niestety, wplątałem się w idiotyczną sytuację. — Ty? — Jett popatrzył na niego ze zdziwieniem. — Daj spokój Chris, jesteś przecież prawnikiem. Idiotyzmy to moja specjalność. — Zacząłem uprawiać hazard — wyjaśnił Chris, wzruszając ramionami. — Hazard? — Miałem dziewczynę, Holly Anton... Była zwariowana na punkcie seksu i wielu innych rzeczy. Co weekend lataliśmy do Vegas i zanim, się zorientowałem, tkwiłem już w szponach pokera i blackjacka. Przegrałem mnóstwo pieniędzy. Mam spory dług i teraz mnie za to ścigają. — Kto cię ściga? — zapytał Jett, przypalając papierosa. — Jakaś gruba ryba z Vegas. Tym ludziom nie można dać czeku, chcą gotówki, a ja jej nie mam. — O jakiej sumie rozmawiamy? 131

— Ogromnej. Przyleciałem, żeby sprawdzić, czy Red ma zamiar nam coś zostawić. — Ja jestem tu z tego samego powodu... — Jett zaciągnął się głęboko. — Stary traktował nas jak śmieci, tak samo jak nasze matki, ale przecież jest naszym ojcem. Myślałem, że w ten sposób chce nam to wynagrodzić. — W poniedziałek się tego dowiemy — powiedział Chris. — Musisz tutaj palić? — Przeszkadza ci to? — Szczerze mówiąc, tak. — Więc lepiej nie wybieraj się do Europy — mruknął Jett i zgasił papierosa. — Wszyscy tam palą. — A ty? Czy kiedykolwiek byłeś uzależniony od hazardu? — zapytał Chris. — Nie, tylko tankowanie, kobiety i narkotyki. Wystarczy. Palenie to teraz mój jedyny nałóg. — To musi być wspaniałe uczucie, mieć z głowy całe to gówno. — Nigdy nie masz tego z głowy—odparł Jett. — Mam dwadzieścia cztery lata i nadal jestem alkoholikiem. Zaleczonym alkoholikiem, ale nigdy nie wiesz, co będzie jutro. Kiedy piłem, byłem szalonym człowiekiem, którego ludzie nie chcieli mieć obok siebie. — Nie musisz mi tego mówić — prychnął Chris. — Pamiętam przyjęcie z okazji siedemdziesiątych piątych urodzin Reda, kiedy wszedłeś do salonu z tą portorykańską prostytutką. Byłeś bez spodni i miałeś wszystko w dupie. To dopiero był widok! Roześmiali się obaj. — Rodzime chyba nieszczególnie się to spodobało, co? — zapytał Jett. — Zwłaszcza Redowi. — Jasne, ale wszyscy mieli ubaw. — Cóż... dziś jestem zupełnie innym człowiekiem. — Dobrze wiedzieć. — Jestem teraz nowym, doskonalszym i bardzo nudnym Jettem. I mam gdzieś wszystkie drinki. — W porządku, braciszku — powiedział Chris. — Wierzę ci. Ale na nas już czas, zobaczmy, co przygotował nam. Max na swoim wieczorze kawalerskim. — Aż do przyjazdu tutaj nie miałem pojęcia, że się rozwiódł. Z kim się teraz żeni? — Nie wiem. Spytamy go. — Tak — zaśmiał się Jett. — Spytamy.

Rozdział dwudziesty — Wychodzimy gdzieś? — zapytała lady Jane Bentley, wchodząc do garderoby Reda Diamonda, który właśnie wybierał ubrania. — Nie my, tylko ja—odparł Red, wyciągając białą koszulę z rzędu innych idealnie białych koszul. — Idę na wieczór kawalerski Maksa. — Co takiego? Gdzie idziesz? — Idę na wieczór kawalerski mojego syna — powtórzył Red, podnosząc głos. — Głucha jesteś, kobieto? — Nie wiedziałam, że zostałeś zaproszony. Red rzucił jej niechętne spojrzenie. Szybko się znudził lady Jane Bentley. Sześć lat to zbyt długo, żeby wytrzymać z jedną kobietą. Starzenie się nie było dla słabeuszy. Teraz, kiedy chciał mieć erekcję, musiał brać viagrę, co doprowadzało go do wściekłości. Erekcja powinna być erekcją, a nie czymś wyprodukowanym przez małą niebieską pigułkę. — Red Diamond nie potrzebuje zaproszenia — burknął. Jej obecność go irytowała. — Nie rozumiem, jak możesz to robić — oświadczyła. Dobrze wiedziała, że nie powinna na niego naciskać, ale nie mogła się powstrzymać. — Tak, wyobrażam sobie, jak trudno musi ci być zrozumieć coś tak prostego — odparł. — W końcu nie jesteś typem intelektualistki. — Powiedziałam twoim synom, że nie mogłeś się z nimi dziś rano spotkać, bo źle się czułeś — dodała. — I co z tego? — zapytał ze śmiechem. — Jak widzisz, błyskawicznie wyzdrowiałem. — Jeśli pojawisz się tam bez zaproszenia, będzie to dziwnie wyglądało. 133

— Czemu tak się interesujesz moimi sprawami? — Ty jesteś moją sprawą, Red. Mieszkam z tobą od sześciu lat i chociaż nie dzielimy sypialni, wszystko, co robisz, dotyczy także mnie. — A co niedzielenie sypialni ma z tym wspólnego? — Dzielenie sypialni to prawdziwa zażyłość. — Może dla ciebie — prychnął lekceważąco. — Dla mnie to jakieś idiotyzmy. Jeśli mam ochotę pierdzieć przez całą noc, nie chcę słuchać twoich narzekań. — Musisz być taki ordynarny? — A co ordynarnego jest w pierdzeniu? — Czasami cię nie rozumiem — wycedziła, zaciskając usta. — Dzisiaj to ty w ogóle niewiele rozumiesz. Westchnęła. Nie należało kłócić się z Redem, kiedy był w jednym z tych swoich swarliwych nastrojów. Ale uczestniczenie w wieczorze kawalerskim jednego z synów zdecydowanie nie było w jego stylu. Nie podobało jej się to. Czuła, że traci nad nim jakąkolwiek kontrolę. Zresztą i tak nigdy jej nie słuchał. Jedyną przyczyną, dla której przy nim trwała, było to, że miał osiemdziesiąt lat i pewnie niewiele mu jeszcze zostało. Zakładała, że skoro zainwestowała w ten związek całe sześć lat, zostanie wynagrodzona. Red Diamond był jednym z najbogatszych ludzi na świecie, a ona była jego konkubiną. Swoich synów nienawidził, jak nieustannie jej powtarzał, więc sądziła, że odziedziczy sporą część jego fortuny. Właśnie dlatego wciąż z nim była, wytrzymując jego prostackie zachowanie i chamstwo. — No dobrze — powiedziała. — Ale skoro wychodzisz, chyba ja także mogę wyjść na kolację ze znajomym. — Ty masz znajomych? — zaśmiał się drwiąco Red. — Czy to takie dziwne? — zapytała. Nie mogła pozwolić, by zdobył nad nią przewagę. — Nigdy nie wysiliłeś się, żeby ich poznać, ale mam wielu znajomych w Nowym Jorku. — Czy myślisz, że kiedy rozwiodłaś się z mężem, było mu przykro, że odeszłaś? — Red wziął jedwabny krawat wart czterysta dolarów i przyłożył go do koszuli. — Czemu o to pytasz? — Bo nie jesteś najlepsza w robieniu laski — odparł Red z prostackim parsknięciem. Wiedział, że poczuje się obrażona jego słowami, ale nie dbał o to. — Jak śmiesz mówić do mnie w ten sposób? — Twarz lady Jane spłonęła czerwienią. — Mówiłam ci już, że nie będę znosić twojego chamstwa. 134

— Jeśli ci się nie podoba, to wiesz, co możesz zrobić — burknął Red, mając nadzieję, że kochanka zrozumie aluzję. — A teraz wyjdź i daj mi się ubrać. Przez chwilę wpatrywała się w niego, przygotowując się do starcia, jeśli zajdzie taka konieczność. Zaraz jednak doszła do wniosku, że w tej chwili najmądrzej będzie nie reagować. Ale jeszcze zapłaci jej za to. O tak, na pewno zapłaci. * ** Po opuszczeniu apartamentu Mariski Max wrócił do domu, wziął prysznic, wypił kilka kolejnych drinków, a potem spróbował dodzwonić się do Amy. Ponieważ nie odbierała telefonu, ubrał się i zjechał na dół. — Dopilnuj, żebym wyszedł stąd przed jedenastą — nakazał kierowcy, gdy zatrzymali się przed prywatnym klubem, w którym miał się odbyć jego wieczór kawalerski. — Tak jest, panie Diamond. — Chryste — mruknął pod nosem Max. — Czemu ja muszę to robić? Kierowca nic na to nie odpowiedział. Max wszedł do klubu. Impreza została zorganizowana przez jego dwóch młodszych menedżerów, obydwaj byli żonaci, obydwaj byli ojcami i obydwaj chcieli spędzić czas głośno i przyjemnie. Klub został zamknięty, aby na przyjęcie nie mogli wejść gapie. W głównym pomieszczeniu przodem do okrągłej sceny ustawiono trzy stoły, przy każdym z nich siedziało dziesięć osób. Max rozejrzał się i jęknął w duchu. Już sobie wyobrażał, co mu przyjdzie znosić. Powitał go Clive Barnaby, dyrektor naczelny jego firmy, wysoki mężczyzna o ostrych rysach i brwiach przypominających gąsienice. — To będzie niezła noc — powiedział, klepiąc go po ramieniu. Podeszła do nich młoda kelnerka toples. Wydawała się kompletnie nieświadoma tego, że ma obnażone piersi. — Czy życzy pan sobie coś do picia? — zapytała z szerokim, nieco sztucznym uśmiechem. — Podaj mi szkocką z lodem — odparł Max, próbując nie gapić się na jej sterczące sutki obsypane srebrnym brokatem. — Za chwilę przyniosę — powiedziała i znowu się uśmiechnęła. — Jesteś absolutnie pewien, że nie ma tu fotografów? — zapytał Max Clive'a. — Nie pozwoliłbym, żeby ktoś ci to zrobił. Tylko ja mam aparat cyfrowy. Wydrukujemy jedynie kilka zdjęć dla nas. 135

— Żadnych zdjęć — oświadczył Max. — Ani twoim aparatem, ani niczyim innym. — Nie chcesz żadnych pamiątek z tej nocy? — zdziwił się Clive. — Ja nawet nie chcę tutaj być. — Twoi bracia są tam — powiedział Clive, wskazując środkowy stół. — Nawet nie wiedziałem, że masz braci, Max. Ich pojawienie się tutaj było niespodzianką. — Nie dla mnie — odrzekł Max. — Zaprosiłem ich. — Zapomniałeś o tym wspomnieć. — Nie wiedziałem, że to taki oficjalny wieczór. — Przy wejściu jest lista gości. Nie chcieliśmy, żeby wślizgnął się tu ktoś z plotkarskich pism. — Nie jestem Donaldem Trumpem. Czemu ktoś miałby interesować się tym, co robię? — Skoro żenisz się z Amy Scott-Simon... — Do cholery! — zaklął Max. — Nienawidzę takich imprez! — Uspokój się — powiedział Clive. — Nie zobaczysz dziś niczego, czego byś już nie widział. — To pocieszające — mruknął z ironią Max. — Pan Zagawaski i pan Yamamoto stoją przy barze. I są bardzo zadowoleni, że ich zaprosiłeś. Zapewnię im miejsca w pierwszym rzędzie. Jeśli to nie przypieczętuje umowy, to już nie wiem, co jeszcze mogłoby pomóc. Chodź się z nimi przywitać. Max ruszył za Clive'em w stronę baru do japońskich bankierów. Po wymianie uprzejmości z Japończykami powoli ruszył w stronę braci i usiadł przy ich stoliku. — Jak leci? — spytał. — Cóż... — Chris wychylił wódkę z lodem i popatrzył na niego — mój dom w Kalifornii przecieka, zrywam z dziewczyną i ściga mnie facet, któremu wiszę kasę w Vegas, ale oprócz tego wszystko w porządku. — Masz długi? — zdziwił się Max. — Hazardowe długi. — Ja nigdy nie grałem — powiedział Max, bębniąc palcami o stół. — To wyrzucanie pieniędzy. — Czy ty w ogóle masz jakiekolwiek słabości? — zapytał Jett. — Mariskę—odparł sucho Max. — Ona była moją wystarczającą słabością. Ale rzuciłem ją. — A co słychać u Lulu? — Jest fantastyczną dziewczynką, powinieneś ją poznać, Jett. — Kiedy? 136

— Myślę, że mógłbym jutro zorganizować brunch — odparł Max. — Zwykle spędzamy razem soboty. — Byłoby świetnie. Max popatrzył na Chrisa. — A co z tobą? Przyjdziesz? — Przykro mi, ale muszę się spotkać z Birdy Marvel. Chce wyjść za mąż, więc trzeba sporządzić umowę przedślubną. — To ta piosenkarka? — zapytał Max. — Moja córeczka ją uwielbia. Może mógłbyś mi zorganizować zdjęcie z autografem? — Ile lat ma Lulu? — Pięć. — Nie jest przypadkiem za mała, żeby być fanką Birdy Marvel? — Powtórz mi to, jak ją poznasz — odparł Max. — Dzisiejsze pięciolatki to wczorajsze dziesięciolatki. Lulu jest bardzo rozwinięta jak na swój wiek. Po kilku drinkach wszyscy usiedli. Kolację podało sześć kelnerek toples, którym towarzyszyło dwunastu kelnerów. Kelnerki miały na sobie jedynie szpilki, pończochy, koronkowe pasy oraz namiastki spódniczek. Kelnerzy byli całkowicie ubrani. Na pierwsze danie była sałatka cesarska, a potem ogromne porcje steku Kobe z puree z chrzanem i warzywami gotowanymi na parze. Gdy Max przeżuwał stek, do klubu wkroczył Red Diamond. Zaskoczenie było tak wielkie, że cała sala zamarła w ciszy. Wszyscy wiedzieli, kim jest Red Diamond. Omal nie udławiwszy się stekiem, Max wstał. — Co ty tutaj robisz? — zapytał. — Chciałem ci zrobić niespodziankę — odparł Red, pstrykając palcami na kelnera, żeby przysunął mu krzesło. — Przecież nie czułeś się dziś rano najlepiej. Kiedy przyszliśmy do domu na spotkanie z tobą, lady Jane nam powiedziała... — Wyzdrowiałem — przerwał mu Red — więc pomyślałem sobie, że wpadnę i sprawdzę, co tam u moich synów. — Spojrzał na Chrisa i Jetta. — Cześć, chłopcy — powiedział ze złośliwym uśmieszkiem. Jett zesztywniał. Ojciec wciąż go przerażał. W jego obecności nigdy nie wiedział, co powiedzieć, nawet teraz, kiedy nie musiał się obawiać, że stary uderzy go laską.

Chris kiwnął głową, czując narastającą w nim wściekłość — tak właśnie działał na niego Red. Czy ten stary pierdziel nie powinien już leżeć na łożu śmierci? Czemu był wystrojony w garnitur i krawat i wyglądał zdrowo jak koń? 137

— Cześć, tato — odparł. — Nie mów do mnie tato — burknął Red. — To brzmi zbyt staro. Mów do mnie Red. Powtarzałem wam to wiele razy. Czy żaden z was nigdy nie słucha? — Jasne, Red — mruknął Chris. Był bardzo niezadowolony, że musi zostać w Nowym Jorku do poniedziałku. Po co? Ojciec wcale nie wyglądał, jakby miał umrzeć w najbliższej przyszłości. — Gdzie są dziewczynki? — zapytał Red. — Gdzie dymanko? Ojciec był ostatnią osobą, której Max mógł spodziewać się na swoim wieczorze kawalerskim. Jak się o tym dowiedział? Chryste! Jakby ten wieczór nie był już wystarczająco nieprzyjemny. Jakoś przebrnął przez kolację, obserwując Reda, który obmacywał półnagie kelnerki. Chris i Jett rozmawiali ze sobą cicho, usiłując udawać, że mężczyzna, który ich lał, kiedy byli mali, wcale nie siedzi obok nich. Po kolacji przyszedł czas na kilka sprośnych przemówień i w końcu nadeszła chwila, której najbardziej obawiał się Max: pojawiły się striptizerki. Dwanaście półnagich dziewcząt, które nie mogły się doczekać, aż będą mogły zacząć się rozbierać — ku wielkiemu zadowoleniu gości, zwłaszcza Reda. Zaczęły od wymyślnych skąpych kostiumów—było tam wszystko, począwszy od szkolnych mundurków, a skończywszy na czarnych skórzanych strojach. Dziewczyny były bardzo seksowne i reprezentowały wszystkie rozmiary i kształty. Jedyne, co je łączyło, to idealne ciała—i bez wątpienia wszystkie wiedziały, jak ich używać. Po chwili na środku sceny pojawiła się gładka, śliska rura. Dziewczyny pieściły ją i przytulały się do niej jak do kochanka. Lizały ją, jeździły po niej w górę i w dół, obejmowały ją nogami i udawały, że uprawiają seks. Max rozejrzał się wokół. Japońscy bankierzy wyglądali na bardzo zadowolonych. Chris pił trochę za dużo, Jett siedział odchylony do tyłu z obojętnym wyrazem twarzy, a Red wyciągał z portfela studolarowe banknoty i wciskał je striptizerkom w krocza, obmacując je swoimi sękatymi paluchami. W końcu dziewczyny stanęły w szeregu, zdjęły stringi i zatańczyły kankana, pokazując wszystkim obecnym najintymniejsze części ciała. Potem nastąpiło obowiązkowe show z udziałem dwóch striptizerek. Na scenie pojawiły się dwie piękne dziewczyny: rudowłosa i brunetka. Obydwie miały wspaniałe ciała i niespożyte pokłady energii. Redowi bardzo się to spodobało i w pewnym momencie znalazł się razem z nimi na scenie. Obrzucał ich nagie ciała pieniędzmi, chrapliwymi okrzykami okazując swoje zadowolenie. 139

Kiedy rudowłosa położyła się na swojej ciemnowłosej koleżance, Max stwierdził, że ma dość. — Zmywam się stąd — mruknął. — Nie wytrzymam tego ani chwili dłużej. — Hej, poczekaj... — zatrzymał go Jett. — Idę z tobą. Chciał jak najszybciej znaleźć się daleko od ojca i pójść do Gatsby'ego. Poza tym nie ma nic gorszego niż przebywanie w towarzystwie pijących, gdy samemu nie można sobie na to pozwolić. Nawet show z dwiema dziewczynami nie wydawał mu się interesujący. To wszystko było zupełnie mechaniczne:, JOotknij mojego cycka", „Wsadź język do mojej cipki" — i tak dalej. — Max, nie możesz wyjść! — zawołał Chris, który nagle się ożywił. — To przecież twój cholerny wieczór kawalerski! Nie ma mowy, żebyś stąd teraz wyszedł. — Tak, panie Diamond, to pana wieczór — zagruchała jedna ze striptizerek, zarzucając mu fioletowe boa na szyję. — Mamy jeszcze sporo atrakcji. Kręciła się obok niego, dopóki dziewczyny nie skończyły show. Wtedy z pomocą dwóch innych Striptizerek wciągnęła protestującego Maksa na scenę. Kiedy się tam znalazł, posadziły go na krześle, związały mu ręce za plecami i zaprezentowały mu niezwykle intymny taniec erotyczny, zupełnie nago. Mężczyźni zaczęli krzyczeć i wiwatować, ale Max był wściekły. Nigdy jeszcze nie czuł się tak poniżony. Czemu na to pozwolił? Co by sobie o nim pomyślała Amy, gdyby go teraz zobaczyła? Zauważył, że Red go obserwuje, i znowu poczuł się jak nastolatek, którego ojciec nakrył kiedyś na uprawianiu seksu z dziewczyną. Gdy Red krzyknął, żeby się wynosił, pobiegł do swojego pokoju, a wtedy ten stary zboczeniec zgwałcił jego dziewczynę. Zgwałcił ją, kurwa! Max poczuł, jak zalewają go fale gniewu. Chryste! To był prawdziwy koszmar, tak samo jak teraz. Zanim udało mu się wreszcie wydostać z klubu, było już po pierwszej. Nie mógł się doczekać, aż znajdzie się w domu i zmyje z siebie zapach dziewcząt. Całe jego ubranie przesiąkło ich tanimi, mocnymi perfumami, od których robiło mu się niedobrze. Ale jeszcze gorszy był widok starego Reda Diamonda, śliniącego się na widok striptizerek, rzucającego prostackie uwagi i zapisującego numery ich telefonów. Tego było już za wiele. Kiedy wychodził, Red jeszcze siedział w towarzystwie striptizerek. Wszystkie chwytały studolarowe banknoty, które co chwila wyciągał. Ale przynajmniej Japończycy dobrze się bawili. 139

Pieprzyć ich. Pieprzyć ich wszystkich. Albo zainwestują w jego projekt, albo nie. Czemu miałby się dla nich prostytuować? Mimo wewnętrznego sprzeciwu zrobił to jednak. Lepiej, żeby jego udręka przyniosła oczekiwane rezultaty. *** Przed Gatsbym kłębiły się bandy paparazzich, gliniarze i niezdyscyplinowany tłum niedoszłych gwiazd, które koniecznie chciały się dostać do środka. — Co tu się dzieje? — zapytał Jett policjanta. — W środku jest Birdy Marvel — odparł gliniarz z uśmiechem, który mówił: „Szkoda, że mnie tam nie ma". Beverly zostawiła namiary Jetta przy wejściu, więc udało mu się wejść. Rozglądał się dokoła przez kilka minut, zanim ją dostrzegł. Siedziała z Chetem i sączyła cosmopolitan. — Tylko się nie denerwuj — powiedziała, zanim zdążył się odezwać. — Ciągle nad tym pracuję. — To znaczy, że jeszcze się nie dowiedziałaś, kim ona jest? — zapytał z irytacją. — Jeszcze nie — odparła. — Te dziewczyny nie przychodzą tutaj zbyt często. Wczoraj były tu na wieczorze panieńskim. Dostałam numer tej, która zarezerwowała dla nich stolik. — I co? — Próbowałam dzwonić, ale nie odpowiada. — Zostawiłaś wiadomość? — A jaką niby wiadomość miałam zostawić? — zapytała Beverly. — No tak, wiem: „Wczoraj mój znajomy przeleciał twoją koleżankę. Nie mam pojęcia, jak ta dziewczyna wygląda, a mój znajomy nie wie, jak ona się nazywa, więc... mogłabyś mi zdradzić, kim ona jest?". — Daj mi ten numer, Bev. — Czy to oznacza, że jestem zwolniona? — To oznacza, że teraz ja się tym zajmę. Podała mu zapisany na kawałku papieru numer. Schował go i od razu poczuł się lepiej. Nareszcie mógł się odprężyć. Jego tajemnicza dziewczyna była w zasięgu telefonu. *** Chris zakończył wieczór w towarzystwie jednej z dwóch dziewcząt z show, rudowłosej piękności z ogromnym biustem i długimi nogami. Miała na imię Sonja i pochodziła ze Słowacji. Poinformowała go, że 141

zwykle bierze trzy tysiące dolarów za noc, ale od niego nie weźmie pieniędzy. Wszystkie dziwki były takie same, niezależnie od tego, czy brały trzy dolary, czy trzy tysiące. To był seks na sprzedaż, nieważne ile kosztował. Nie oznaczało to jednak, że fakt, iż tym razem dostaje go za darmo, nie pochlebiał Chrisowi. Mieszkając w Los Angeles, często korzystał z usług luksusowych cali girl. Po pierwsze, były znacznie piękniejsze niż aktorki i modelki. A co ważniejsze, żądały od niego tylko pieniędzy. Nie chciały mu towarzyszyć na rozdaniu Oscarów ani Złotych Globów. Nie chciały się z nim fotografować. Żadnych kolacji w modnych restauracjach. Żadnych fochów, kiedy zapomni się o ich urodzinach i wysłaniu kwiatów na walentynki. A jeśli chodzi o seks, dostawał wszystko, czego sobie życzył, i nie było żadnych żądań równoczesnego orgazmu. Zabrał Sonję do swojego hotelu, gdzie dla niego zatańczyła. Jej opalone ciało o wielkich piersiach i twardych, sterczących sutkach było naprawdę podniecające. Był trochę pijany i niezbyt szczęśliwy, że musiał zobaczyć Reda, ale udało mu się rozluźnić w ramionach wspaniałej kochanki, której nie musiał płacić. Sonja wycisnęła z niego wszystkie soki. Znała się na swojej robocie. Rano dziewczyny już nie było. Tak samo jak i jego złotego roleksa. Kiedy wszedł do łazienki, na lustrze nad umywalką zobaczył nagryzmoloną szminką wiadomość: PAN GIAGANTE CZEKA NA PIENIĄDZE. JA JUŻ WZIĘŁAM SWOJĄ ZAPŁATĘ. NASTĘPNYM RAZEM NIE BĘDZIESZ MIAŁ TYLE SZCZĘŚCIA. PS ZAJMIJ SIĘ SWOIM FIUTEM.

Rozdział dwudziesty pierwszy Podczas gdy Kalifornię zalewały strugi deszczu, w Nowym Jorku było sucho i mroźno, a przez chmury od czasu do czasu przebłys-kiwało słońce. Obudziwszy się w sobotni poranek, Amy postanowiła wybrać się na przejażdżkę rowerem po parku. Jeden z jej znajomych z pracy — Anglik Nigel, gej i członek zespołu projektantów — bardzo lubił wycieczki, więc zadzwoniła do niego i zapytała, czy zechciałby jej towarzyszyć. — Oczywiście — odparł Nigel, który nigdy nie tracił okazji. — Wezmę moje szorty rowerowe i spotkamy się za pół godziny. Spędzanie czasu z Nigelem przypominało spotkanie z bliską przyjaciółką. Był zabawny, gadatliwy i potrafił słuchać. — Słyszałeś, że wzięli modelkę z Mediolanu do nowych zdjęć reklamowych? — zapytał, kiedy pedałowali przez park. — Jaką modelkę? — zapytała Amy, głęboko oddychając. — Włoską supermodelkę Giannę. Jest tres sławna. Często widuję ją we włoskim „Vouge'u". — Czemu nie zamówili jakiejś tutejszej dziewczyny? — Bo nasze supermodelki wyniosły się do Victoria's Secret, a Sofia uznała to za brak smaku — odparł Nigel, wymijając biegnącego psa. — Nie jest zainteresowana promowaniem nowych dziewczyn, więc zatrudniła Włoszkę. Do kampanii reklamowej wezmą też modela, mam nadzieję, że będzie nim Mark Vanderloo. To mój ulubieniec. Te mięśnie! O mój Boże! — Jest gejem? — A skąd mam wiedzieć? — prychnął Nigel. 142

— Ktoś powinien był mi o tym powiedzieć — oświadczyła Amy. — To się nadaje do gazety. Mogłabym to dać Liz Smith. Kiedy przyjeżdża ta modelka? — W niedzielę albo w poniedziałek — odparł Nigel. — Nie jestem pewien. — Wspaniale! Jak mam dostać miejsce w rubryce, skoro zostało tak mało czasu? Sofia jest naprawdę okropna. — Czemu? — Bo interesuje ją tylko reklama własnej osoby. A wcale nie tak łatwo wcisnąć ją do gazety. — Najwyraźniej Donatella Versace nie ma takiego problemu — zauważył Nigel. — Nawet nie wspominaj o niej w obecności Sofii — ostrzegła go Amy. — A to dlaczego? — Bo mam przeczucie, że Sofia jest zazdrosna. — O co? — Donatella ma nad nią sporą przewagę, ciągle jest o niej głośno... wiesz, to szokujące morderstwo jej brata w Miami, no a poza tym przyjaźni się z Madonną i Naomi Campbell. — Naomi pokazuje za dużo ciała — mruknął Nigel i odwrócił głowę, by popatrzeć na umięśnionego biegacza. — A Gianna to osobowość — dodał. — Cieszę się, że zatrudniamy kogoś nowego. Zadzwoniła komórka Amy. Otworzyła klapkę i wcisnęła telefon pod brodę. — Dzień dobry — odezwał się Max. — Cześć. — Jesteś gotowa, żeby posłuchać o wczorajszym wieczorze? — zapytał. Brzmiał bardzo radośnie jak na kogoś, kto powinien mieć kaca. — Jeżdżę na rowerze po Central Parku z Nigelem. — Wspaniały sposób spędzania wolnego czasu. — Też powinieneś kiedyś spróbować — odparła i śmignęła do przodu, a Nigel zaczął ją ścigać. — Chyba wolę rower stacjonarny. — Jak było wczoraj? Zaszalałeś? — zapytała z nadzieją. — Było to dość niezwykłe doświadczenie, biorąc pod uwagę, że pojawił się mój ojciec. — Red przyszedł na twój wieczór kawalerski?! — wykrzyknęła Amy. — Jak to się stało? 144

— Zepsuł cały wieczór. I tak nie bawiłem się zbyt dobrze, a jego przybycie do reszty wszystko popsuło. — Przykro mi. — Ale nie po to dzwonię, żeby ci o tym powiedzieć. Moi bracia są w mieście i idziemy razem z Lulu na brunch do Pierre'a. Może też chciałabyś się z nami wybrać? — Nie mogę. — Posłuchaj... rozumiem, że Lulu była wczoraj trudna, ale musisz pamiętać, że jest tylko dzieckiem i uwielbia cię. — Nie chodzi o Lulu, ale o babunię. Wiesz, że zawsze odwiedzam ją w soboty. Będzie na mnie czekać. — No tak, zapomniałem. — Ale mam doskonały pomysł — dodała wesoło Amy. — Co byś powiedział, gdybyśmy zaprosili twoich braci na jutrzejszą kolację próbną? — Twoja matka wpadnie w szał. Sama wiesz, jaka jest, gdy chodzi o rozlokowywanie gości. — Trudno. W końcu to ty płacisz za tę kolację. — Myślisz, że powinienem to zrobić? — Jasne. Nie martw się Nancy, zajmę się nią. — Jesteś bardzo dzielna. — Potrafię być, jeśli chodzi o coś ważnego. — W takim razie zaproszę ich. — Doskonale — odparła i po chwili wahania dodała: — Jeśli wyjdę wcześniej od babuni, postaram się wpaść do was na kawę. Wyłączywszy komórkę, skoncentrowała się na wyboistej ścieżce przed sobą. Nigel pedałował jak szalony, żeby za nią nadążyć. — Czy to przyszły pan młody sprawdzał, co robisz? — wysapał. — Max mnie nie sprawdza. — Może powinien — zauważył Nigel. Amy zaczerwieniła się. — Słucham? — bąknęła, zastanawiając się, czy Nigel słyszał coś o jej wieczorze panieńskim i wielkim wyjściu. — Nic — mruknął. — A gdzie jest dzisiaj twój chłopak? — zapytała, pospiesznie zmieniając temat. — Śpi. Marcello zawsze musi się dobrze wyspać. Prędzej by umarł, niż dał się wyciągnąć na rower. — No to chyba nie masz z nim wesołego życia. Jesteście już jakiś czas razem, prawda? 145

— Półtora roku. Nigdy nie byłem z nikim dłużej niż dwa lata. Jeszcze sześć miesięcy i pewnie będę musiał rozejrzeć się za kimś innym. — A czy... jesteście sobie wierni? — Panienko Amy! — zawołał Nigel, udając zaszokowanego. — Cóż to za pytanie z ust kogoś tak młodego i niewinnego? — Żebyś tak spadł z roweru! — Chciałabyś, co? — Nie, jeśli będę musiała cię zanieść na pogotowie. — Jesteś dziś małą zadziorną kobietką, co? * ** Babcia Amy mieszkała w prywatnym apartamencie na ostatnim piętrze Waldorf Towers Hotel. Jej wietnamski służący Hueng, pracujący u niej od prawie pięćdziesięciu lat, mieszkał w pokoju na dole. Babunia Poppy była barwną postacią. Chociaż miała dziewięćdziesiąt lat, wciąż jeszcze codziennie rano do hotelu przychodził fryzjer, żeby układać jej srebrnobiałe włosy. Nosiła stroje couture, wypalała paczkę papierosów dziennie, a do lunchu i kolacji lubiła wypić kilka kieliszków wina. Miała dwa psy, cocker-spaniela i pudla miniaturkę. Kiedy czytała biografie, paliła, popijała wino i oglądała CNN, zawsze siedziały u jej stóp. Była fanką Larry'ego Kinga i swoim dwóm psom, na których punkcie miała bzika, nadała na jego cześć imiona Larry i King. Uwielbiała swoją wnuczkę. Za każdym razem, gdy Amy ją odwiedzała, dawała jej jakąś sztukę przepięknej biżuterii ze swojej pokaźnej kolekcji. — Cześć, babuniu — powiedziała Amy, całując ją w obydwa policzki. — Przepraszam, że jestem taka spocona. Jechałam przez park rowerem. — Zawsze wyglądasz ślicznie, kochanie. Prawda, Hueng? — Tak, proszę pani — odparł jej wierny służący, który miał ponad siedemdziesiąt lat. — A teraz, moja droga — powiedziała babunia Poppy, grzebiąc w puzderku z biżuterią, które stało na stoliku obok fotela — zobaczmy, co mamy dla ciebie dzisiaj. — Babuniu, nie musisz dawać mi prezentów — zaprotestowała Amy. — Naprawdę nic mi nie potrzeba. — Może w tej chwili nie, moja droga — powiedziała babunia 145

Poppy, wyciągając cieniutką brylantową bransoletkę—ale pewnego dnia nauczysz się, że trzeba być przezornym. Weź te świecidełka i dobrze je schowaj. — Tak, babciu — posłusznie odpowiedziała Amy. — Nigdy nie wiadomo, co przyniesie przyszłość. Wychodzisz za mąż za znacznie starszego od siebie człowieka. Mężczyznom nie można ufać, kochanie. Nie potrafią utrzymać przy sobie rąk. — Max nie jest tego rodzaju facetem — odparła Amy, zapinając bransoletkę na nadgarstku. — Mylisz się, moja droga. Oni nigdy nie zawracają sobie głowy wiernością. — Jestem pewna, że mój ojciec był wierny mamie. — Nic podobnego — odparła babunia Poppy. Na myśl o tym, że ktoś mógłby być niewierny Nancy Scott-Simon, Amy uśmiechnęła się. — Nie sądzę, by Harold pieprzył się, z kim popadnie — oświadczyła. Była pewna, że jej ojciec nigdy by nie zdradził swojej żony. Nie śmiałby. — Dama nigdy nie używa wulgarnych wyrażeń, kochanie — pouczyła ją babunia Poppy. — Hueng, nalej mi kieliszek wina. Poza tym już czas na lunch, a to dziecko pewnie jest głodne. — Wcale nie — zaprzeczyła Amy, choć już dawno nauczyła się nie dyskutować z babunią Poppy. — Oczywiście, że jesteś głodna — oświadczyła babunia Poppy. — Hueng, zadzwoń na dół i zamów dwie sałatki cesarskie. Amy przyklękła, żeby pogłaskać psy. Obydwa zawarczały i odsunęły się. Pozwalały się dotykać jedynie babuni Poppy. — Nie denerwuj ich, kochanie. Dzisiaj nie mają humoru. Po chwili pojawił się Hueng z dwoma kieliszkami wina. — Jak tam twoje plany ślubne, Amy? — dopytywała się babunia Poppy, popijając wino. — Czy twoja droga matka nie doprowadza cię do szaleństwa? — Zgadłaś! — No tak... moja córka jest jak zaparcie. Kiedy urodziłam Nancy, wychowywały ją nianie. Może to był błąd. — Dlaczego to miałby być błąd? — zdziwiła się Amy. — Nie miałam dla niej czasu, byłam zbyt zajęta jeżdżeniem z moim drogim mężem po świecie. Wiem, że Nancy ma do mnie o to żal. — Jestem pewna, że nie. — Cóż, teraz już nic na to nie poradzę. Twój przystojny dziadek 146

był zapalonym podróżnikiem — powiedziała babunia Poppy, a jej oczy zalśniły. — Jeździliśmy na safari do Afryki, przeżywaliśmy wspaniałe przygody w Peru, spędzaliśmy wakacje w dziwnych i cudownych miejscach. Zwiedziliśmy razem cały świat. To był niezwykły człowiek. — A czy był wierny, babciu?—zapytała Amy. Nie znała swojego dziadka, ponieważ zmarł, zanim się urodziła. — Oczywiście, że nie — odparła babunia Poppy. — Żaden mężczyzna nie jest wierny. Czy ty w ogóle nie słuchasz tego, co do ciebie mówię? Po lunchu u babci Amy zadzwoniła do Tiny i zapytała, czy może do niej wpaść. — Jasne — ucieszyła się Tina. — Nic nie robię, tylko siedzę i czuję, jak mój brzuch robi się coraz większy. Brad zostawił mnie i poszedł na jakieś głupie kręgle. Mężczyźni! — Może coś ci przynieść? — Niech no pomyślę... tak, kup mi czekoladę. Tony mlecznej czekolady. Brad nie chce mi jej kupować, ale to nie on nosi ze sobą przez cały dzień balon w brzuchu. Samolubna świnia! — Czekolada — powtórzyła Amy. — Dużo. Będę u ciebie za jakieś dwadzieścia minut. Oto temat dnia, pomyślała. Mężczyźni są niewiernymi, samolubnymi łajdakami. Więc czemu wychodzę za jednego z nich? Dobre pytanie. Tina czekała na nią niecierpliwie. — O Boże, taką straszną miałam na to ochotę! — zawołała, wyrywając Amy torbę z czekoladą. — Brad oświadczył, że doktor mu powiedział, iż nie powinnam już więcej przybierać na wadze. Czy on myśli, że jestem idiotką? Wiem, że nie powinnam, ale jeśli nie można opychać się w ciąży, to kiedy można, do diabła? — Masz rację. — Dzięki Bogu, że ktoś to rozumie — mruknęła Tina, rozdzierając opakowanie i wpychając czekoladę do ust. — Chodź do kuchni, zrobię kawę. — Wybacz, że ci zawracam głowę — powiedziała Amy, idąc za Tiną do jej zabałaganionej kuchni. — Jesteś moją najlepszą przyjaciółką i przyniosłaś czekoladę. Zawsze jesteś tutaj bardzo mile widziana — odparła Tina i nalała jej kubek kawy. 148

— Myślałam o tamtej nocy. — Mam nadzieję, że to dobre wspomnienia. — Obawiam się, że nie za bardzo. — Mów, o co chodzi. — Myślę, że mam coś w rodzaju poczucia winy. — Czemu? — zdziwiła się Tina. Po jej brodzie spływała strużka czekolady zmieszana z gorącą kawą. — Zastanawiałam się, czy nie powinnam się dowiedzieć, kto to jest? — Ten mężczyzna, z którym uprawiałaś nieziemsko ognisty seks? — spytała Tina, przechodząc z powrotem do salonu. — Nigdy tak tego nie określiłam — zaprotestowała Amy, idąc za nią. — Zwariowałaś? Po co chciałabyś wiedzieć, kto to jest? To by wszystko zepsuło. — Sama nie wiem... — Nie wiesz czego? — zapytała Tina, siadając w wygodnym fotelu. — Chodzi o to, że... ja wcale nie wiem, czy chcę wyjść za Maksa — wykrztusiła Amy. — Co?! — zawołała Tina i omal nie wylała kawy na swój ogromny brzuch. — Teraz to już jestem prawie pewna, że zwariowałaś. — Posłuchaj — powiedziała Amy. — Gdyby to Max zrobił coś takiego, nie chciałabym za niego wychodzić. — O Jezu! — jęknęła Tina i pomachała palcem przed twarzą Amy. — Nawet nie myśl o tym, żeby mu powiedzieć o tamtej nocy. — Czemu? — To była tylko przygoda. Wierz mi, to nie jest niewierność, skoro nie jesteście jeszcze małżeństwem. — Ale ja mam okropne poczucie winy. Myślę, że powinnam mu o tym powiedzieć. — Jesteś śmieszna — prychnęła Tina. — Jutro wieczorem jest kolacja próbna. Za chwilę bierzesz ślub. Max to idealny facet dla ciebie. Jest przystojny, bogaty, jest dobrym ojcem i co najważniejsze, kocha cię. Nie psuj tego, Amy. — Wiem, ale... — Dość tych głupot! — oświadczyła Tina. — Lepiej weź się w garść. Masz przed sobą wspaniałe małżeństwo. — Naprawdę? — Naprawdę. Wszystkich ogarnia szaleństwo, kiedy zbliża się 149

ślub. To naturalne. Zacznij myśleć logicznie: Max to właśnie ten mężczyzna. Jest twoim Bradem. W przyszłym roku ty także będziesz mogła mieć wielki brzuch. — Dzięki, już się nie mogę doczekać. - A teraz, skoro już rozstrzygnęłyśmy twoje dylematy moralne _ powiedziała Tina, głaszcząc się po brzuchu — podaj mi czekoladę. Kobieta w ciąży ma prawo do kaprysów i fanaberii.

Rozdział dwudziesty drugi W sobotę rano Cindi i Liberty wstały bardzo wcześnie. Podekscytowana Cindi stwierdziła, że powinny zaszaleć i pojechać na plan taksówką. Poprzedniego wieczoru odwołała randkę z Moosem, więc mogły spokojnie pogadać i Liberty opowiedziała kuzynce, co wydarzyło się podczas jej krótkiego pobytu u mamy. — Wow! — zawołała Cindi, kiedy Liberty skończyła. — Kiedy w końcu postanowiła przerwać milczenie na temat twojego taty, okazało się, że umarł? Cholera. Dlaczego wcześniej ci tego nie powiedziała? — Nikomu o nim nie powiedziała, prawda? — Aretha zawsze podejrzewała, że to był menedżer jednego z klubów, w których śpiewała. — Teraz już wiemy, że nie. — Dzwonię do mamy — oświadczyła Cindi. — Zobaczymy, co na to powie. — Nie możesz — zaprotestowała Liberty. — Diahann nie chce, żeby ktokolwiek o tym wiedział. — Niby czemu? Bo był żonaty? — Nie mam pojęcia, więc mnie o to nie pytaj. Ciągle jeszcze jestem w szoku. — Ale na pewno chcesz go znaleźć? — Czy nie słyszałaś, co mówiłam? On nie żyje, Cindi. Nie żyje. — Jesteś pewna, że Diahann powiedziała ci prawdę? Niemcy są daleko, ale jeśli śpiewała w chórkach Isaaca Hayesa, moja mama na pewno będzie coś o tym wiedziała. — Zanim Liberty zdążyła ją powstrzymać, złapała za telefon i zadzwoniła do Arethy. — Hej, 150

mamo — powiedziała — czy Diahann była kiedyś w Niemczech i śpiewała w chórkach Isaaca Hayesa? — Gdyby kiedykolwiek była w Niemczech, to więcej niż pewne, że wiedziałabym o tym — odparła Aretha. — A gdyby pracowała z Isaakiem Hayesem, też bym o tym wiedziała. To wspaniały człowiek! Widziałam go raz na koncercie: był zupełnie nagi, obwieszony złotymi łańcuchami, jego ciało błyszczało od potu. Ten facet to seksowny byczek! Nie miałabym nic przeciwko... — Mamo! Nie mów o seksie, to ohydne! — A czemu o to pytasz? — Mówiłam ci: Diahann powiedziała Libby, że była na tournee z Isaakiem Hayesem. — Wierz mi, kochanie, to się nigdy nie zdarzyło. — Ale przecież nie wiesz o wszystkim, co twoja siostra robiła. Byłaś wtedy w Atlancie, a ona w Nowym Jorku. — Gdyby Diahann ruszyła swoją piękną dupę i wyjechała za granicę, wiedziałaby o tym cała rodzina. Zawsze nam mówiła o wszystkich dobrych rzeczach, jakie jej się przytrafiały. — Jesteś pewna? — spytała Cindi, wymieniając spojrzenie z Liberty. — Tak, słonko, jestem pewna. — Dzięki, mamo. Aha, posłuchaj... będę w teledysku. Zobaczysz mnie w telewizji. Co ty na to? — To znaczy, że świętujemy! — zawołała Aretha. — Koniecznie przyjdźcie do mnie w niedzielę. Przygotuję pieczonego kurczaka! — W niedzielę będę pracować nad teledyskiem. — Cindi, nie denerwuj mnie. Jak tylko skończysz, masz tutaj być, słyszysz? Po rozłączeniu się Cindi i Liberty usiadły, rozważając wszystko, czego się dowiedziały. W końcu zdecydowały, że albo Diahann wymyśla jakieś historie, albo Aretha nie ma zielonego pojęcia, co się wtedy działo. Następnego dnia rano pojechały taksówką na plan teledysku. * ** Po studiu kręciło się sporo ładnych, seksownych dziewcząt z nadwagą. Choreograf, Benny Cassola, młody Latynos o błyszczących czarnych włosach, związanych z tyłu w kucyk, usiłował ustawić je w rzędzie. — Ty też jesteś z tej grupy? — zapytał, patrząc na Cindi. — Oczywiście — odparła. 152

— Powiem wam kilka podstawowych rzeczy. Musicie być naturalne, słuchać muzyki i wyluzować się. Chcę zobaczyć coś seksownego i pikantnego... im bardziej pikantnego, tym lepiej. Musicie tylko dobrze potrząsać. — Potrząsać czym? — zapytała Cindi, jakby nie rozumiała, o co mu chodzi, chociaż doskonale wiedziała, co ma na myśli. — Wszystkim, co macie. Cindi rozejrzała się po studiu. Wszędzie pełno było mężczyzn — muzyków, speców od reklamy, techników, kamerzystów. Nigdy nie miała oporów, kiedy chodziło o rozbieranie się przed mężczyznami, ale to było duże wyzwanie. — Nie pękaj — szepnęła uspokajająco Liberty, popychając ją lekko w stronę stojących w rzędzie dziewcząt. — Będziesz świetna. — Jasne — prychnęła Cindi. — Mam cały tyłek na wierzchu, a te goryle będą na mnie patrzeć jak na jakieś mięso! — Przynajmniej jesteśmy na prawdziwej scenie. — To nie ty się rozbierasz, tylko ja — zauważyła Cindi. Z głośników zaczęła płynąć piosenka Slick Jimmy'ego: Grube dziewczyny potrafią sie ruszać. Grube dziewczyny z, sąsiedztwa. Grube dziewczyny, krągłe i ponętne, Robią facetom pierwszorzędnie. Grube dziewczyny pieprzę się w parku Grube dziewczyny robią to dla żartu. Grube dziewczyny potrafią sie ruszać. Grube dziewczyny z sąsiedztwa. — Co za pierdoły! — szepnęła oburzona Cindi. — To piosenka o grubych dziewczynach, a ja nie jestem gruba, tylko kobieca. Wiem, że mam trochę kilogramów do zrzucenia, ale to nie znaczy, że jestem gruba! Do diabła! — Wyluzuj i baw się — uspokajała ją Liberty. — To po prostu nowe doświadczenie. — Akurat! — warknęła Cindi. Gdy tylko Benny'emu udało się zebrać razem wszystkie dziewczyny, zaczął je uczyć podstawowych ruchów: pochylania się, potrząsania i podrygiwania. Cindi natychmiast złapała rytm. Stojąc z boku, Liberty obserwowała, jak choreograf okrąża dziewczęta niczym pantera. Miał styl, a jego ruchy były pełne gracji. — Każda z was będzie musiała dać z siebie wszystko—poinfor152

mował grupę wielkich, piersiastych kobiet. — Chcę, żebyście przez cały czas się poruszały i były bardzo seksowne. Dacie radę, moje panie. Cindi obserwowała ukradkiem pozostałe dziewczęta. Zauważyła, że mimo swoich dziewięćdziesięciu kilogramów była jedną ze szczuplejszych w grupie, co natychmiast wzmocniło jej poczucie pewności siebie. Kiedy Benny uznał, że są już gotowe, wysłał je na zrobienie fryzur i makijażu. — Chodź — szepnęła Cindi do Liberty i pociągnęła ją do znajdującego się obok obszernego pomieszczenia, po którym kręcili się wizażyści i fryzjerzy sprawiający wrażenie bardzo zajętych. — Hej, ty — powiedziała jakaś wysoka kobieta, machając do Cindi. — Siadaj tutaj. — Ja? — zapytała Cindi, nie bardzo wiedząc, czy było to skierowane do niej. — Tak, ty. Mam na imię Beverly. Witam na moim fotelu. — Cześć, jestem Cindi. — No dobra, Cindi — powiedziała Beverly, przygotowując pędzle do makijażu. — Masz naprawdę ładną twarz. Ale ja muszę sprawić, żeby wyglądała jeszcze ładniej. — Spojrzała na Liberty, która stała obok krzesła. —A ty kim jesteś? — Kuzynką Cindi. — Pilnujesz jej, co? — mruknęła Beverly, tłumiąc ziewnięcie. — Długa noc? — zapytała Liberty. — Gatsby. Najlepszy klub w mieście. — Wow! — zawołała podekscytowana Cindi. — Czytałam o nim w magazynie „US". Czy to nie tam P. Diddy wydał wielkie przyjęcie? Beverly przytaknęła. — Byłam na nim — rzuciła od niechcenia, jakby to nie było nic wielkiego. — Malujesz gwiazdy, więc chodzisz w niezłe miejsca! — stwierdziła Cindi. — Super, nie? — Pracuję dla każdego, kto mi płaci — odparła Beverly i namoczyła wacik w środku ściągającym. — Dzisiaj zajmuję się wami. W przyszłym tygodniu będę pracować na planie zdjęciowym dla „Glamour" z Vivicą A. Fox. Cindi popatrzyła na nią z podziwem. — Będziesz robić makijaż Vivicy A. Fox? Musisz być naprawdę niezła! Beverly jeszcze raz zerknęła na Liberty. 154

— Powinnaś sobie wyregulować brwi — zauważyła. — A co jest nie tak z moimi brwiami? — Są za grube. Zdominowały całą twoją twarz. Trzeba coś z nimi zrobić. — Myślałam, że grube brwi są modne — broniła się Liberty. — Mylisz się — odparła Beverly, nakładając drogi krem nawilżający marki Peter Thomas Roth na twarz Cindi. — Mmm... czuję się wspaniale — wymruczała Cindi, której te wszystkie zabiegi bardzo się podobały. — Teraz makijaż będzie wyglądał doskonale — oświadczyła Beverly. — Zawsze pamiętaj o nawilżaniu. Czarna skóra wymaga specjalnej pielęgnacji. — Na pewno będę. Beverly znowu popatrzyła na Liberty. — Jeśli znajdę chwilę, to ci później wyreguluję brwi. — Ale ja wcale nie wiem, czy chcę to zrobić. — Musisz potraktować swoje brwi jak szansę — powiedziała Beverly. — Powinnaś o siebie zadbać, moja droga. Liberty i Cindi wymieniły w lustrze zaskoczone spojrzenia. Czy ta wysoka, piękna kobieta naprawdę to powiedziała? Zanim makijaż Cindi został skończony, przypominała kobiety, które poddawały się „przemianie" w jednym z popularnych telewizyjnych programów. Ale kiedy pojawiła się Fantasia i Cindi wskoczyła w swój skąpy kostium, okazało się, że wygląda w nim bardzo seksownie. — Jest super — dodawała jej odwagi Liberty, gdy szły na plan. — Mówię ci, jesteś o niebo lepsza od pozostałych dziewczyn. — Naprawdę? — Oczywiście. — Czuję się trochę stremowana. — Ty? Daj spokój. Ciebie nic nie jest w stanie zdenerwować... może tylko myśl o tym, że nie będzie seksu w sobotnią noc! Cindi uśmiechnęła się, wypinając swój ogromny biust. — Masz rację! Nie ja! Ja jestem typem zwycięzcy, koleżanko. Po kilku kolejnych próbach pojawił się Slick Jimmy wraz ze

swoją ekipą. Przypominał Snoop Dogga z jego najlepszych suteners-kich czasów i Johnny'ego Deppa z filmu Piraci z Karaibów, ale miał własny styl: nosił luźne spodnie z krokiem na wysokości kolan, wielką bluzę, piracką bandanę i duże okulary przeciwsłoneczne. Dziewczyny stały dookoła, wpatrując się w niego, podczas gdy jego piosenka nadal dudniła z głośników. Zaczął śpiewać z playbacku, 156

a reżyser, Maleek — młody Afroamerykanin z czarnymi grubymi dredami i bardzo białymi zębami — wyjaśniał Benny'emu, gdzie chce ustawić dziewczyny. Liberty trzymała się z boku, obserwując wszystko. Pomyślała, że jej kuzynka to baba z jajami. Ona sama nigdy nie stanęłaby przed tymi wszystkimi mężczyznami w takim skąpym stroju, trzęsąc tyłkiem do kamery. Ale Cindi zachowywała się, jakby robiła to już setki razy. A wtedy, jakby znikąd, pojawił się on. Damon P. Donnell. We własnej osobie. Liberty zamarła. Damon P. Donnell był w .tym samym miejscu co ona, ale teraz sytuacja wyglądała inaczej: tym razem nie podawała mu kawy. Zrobiło się zamieszanie, ludzie zaczęli kręcić się wokół niego, sprawdzali, czy ma krzesło, przybijali mu piątki —jednym słowem, całowali go w tyłek. — Czy Damon P. Donnell ma coś wspólnego z tym nagraniem? — zapytała Liberty jednego z asystentów próbujących poderwać jakąś dziewczynę. — Mister Sukces? Tak, Slick Jimmy pracuje w jego wytwórni. — Żartujesz... — Chcesz go poznać? — zapytał asystent i przysunął się bliżej. — Jasne. — Jeśli się ze mną później umówisz, zorganizuję ci to. — Jestem zaręczona — odparła Liberty, odsuwając się od niego. — Nie widzę pierścionka. — Ma go w nosie mój przyszły mąż. — Jesteś jedną z tych przemądrzałych dziewczyn, co?—burknął asystent. — Staram się—odparła chłodno, obserwując Damona siedzącego po drugiej stronie planu. Sprawiał wrażenie bardzo swobodnego, jakby miał wszystko pod kontrolą, całym swoim wyglądem krzyczał: „Sukces!". Po chwili wstał i powoli ruszył w stronę stołu z przekąskami. Liberty uświadomiła sobie, że oto nadeszła jej szansa, i niemal przefrunęła na drugą stronę planu. — Panie Donnell — odezwała się, podchodząc do niego odważnie. Starała się nie utykać i żałowała, że ma na sobie tylko dżinsy i podkoszulek. — Czy my się znamy? — zapytał, odwracając się do niej. — Jestem Liberty. Podaję panu codziennie śniadanie w kawiarni 155

naprzeciwko pana biura — odparła. — Ale tak naprawdę jestem piosenkarką i jestem w tym dobra. Potrzebuję tylko szansy i... miałam nadzieję, że może znalazłby pan czas, żeby posłuchać mojego demo. Popatrzył na nią swoimi kocimi oczami. Po raz pierwszy widziała go bez ciemnych okularów i pomyślała, że ma najsmutniejsze oczy, jakie kiedykolwiek widziała. — Tak, przypominam cię sobie — powiedział w końcu, dotykając brylantowego kolczyka w lewym uchu. — To ty j esteś tą dziewczyną, która wtedy upadła. Dobrze się czujesz? Była zaskoczona, że ją pamiętał. — Właśnie dlatego mam zabandażowane ramię... — wyjąkała. — Ale to tylko powierzchniowe oparzenie. Czuję się już lepiej, a moja... — Co tutaj robisz? — przerwał jej, sięgając po marchewkę. — Moja kuzynka jest jedną z tancerek. — Podoba ci się ta piosenka? — zapytał, odgryzając kawałek marchewki. Jego ciemne, kocie oczy ciągle na nią patrzyły. — Mam powiedzieć prawdę czy skłamać? — Śmiało — powiedział, lekko rozbawiony. — Niezależnie od tego, co powiesz, będzie hitem. — Więc po co pan mnie pyta? — zripostowała. — Bo chcę wiedzieć, co o niej myślisz. — Podoba mi się rytm, ale nie słowa — odparła. — A czemuż to? — Są seksistowskie. — Nie sądzę. — Myli się pan. — Ja się mylę? — Najwyraźniej był zaskoczony, że miała śmiałość się z nim nie zgadzać. — Tak. — Wobec tego musisz uważać, że cały świat rapu jest sek-sistowski. — W większości tak. Prawie wszystko jest o przemocy i poniżaniu kobiet. — To jest o wolności, moja droga. — Nie. To obraża kobiety. — Słyszałaś kiedykolwiek o rapujących kobietach? — Lubię wczesne utwory Missy Elliott i Queen Latifah. Wolę piosenkarki, które same piszą słowa... jak Norah Jones i Alicia Keys. Ja też piszę piosenki. 158

— A kto tego nie robi? — Już mówiłam, że jestem w tym dobra. — Pewna siebie też — mruknął, nadal się w nią wpatrując. — No dobrze, chyba moglibyśmy się spotkać — powiedział i odwrócił od niej wzrok. — Naprawdę? — Nie mam zwyczaju mówić rzeczy, które nie są naprawdę — odparł, po czym sięgnął do kieszeni marynarki i podał jej wizytówkę. — Mam przyjść do pańskiego biura? — zapytała. — Zadzwoń do mojej asystentki Fay i powiedz jej, że kazałem ci przyjść. Zarezerwuje dla ciebie spotkanie. Nie zapomnij przynieść swojego demo. To było jak sen. Ale działo się naprawdę, ponieważ Cindi udało się zdobyć występ w teledysku. Nareszcie! — Kiedy mam zadzwonić? Znowu na nią popatrzył. Chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, że wciąż obok niego stoi. — Niedługo — odparł. Podszedł do nich reżyser i rzucił na nią okiem, a kiedy stwierdził, że nie jest nikim ważnym, zaczął rozmawiać z Dantonem. Mister Sukces odwrócił się do niej plecami. Najwyraźniej ich rozmowa dobiegła końca. Wow! Tyle się wydarzyło w ciągu ostatnich dwóch dni. Wyznanie matki na temat jej ojca, a teraz to. Rozmawiała z Damonem P. Donnellem, który powiedział, żeby przyszła do niego do biura i zaprezentowała swoje demo. Dał jej swoją wizytówkę! Zachowaj spokój — powiedziała sobie. Jeszcze nie wiadomo, czy coś z tego wyjdzie. Ale jak mogła zachować spokój, kiedy wszystko działo się w takim tempie?

Rozdział dwudziesty trzeci Chris był bardziej zdenerwowany postscriptum „zajmij się swoim fiutem" niż zniknięciem złotego roleksa. O co chodzi? Nigdy wcześniej nie miał reklamacji. Myśl, że miał w łóżku kobietę, która najwyraźniej została zatrudniona przez Rötha Giagante, również nie była pocieszająca. Jak się dostała na wieczór kawalerski Maksa? Czy takie rzeczy nie powinny zdarzać się tylko w filmach? Najwyraźniej nie. Pomyślał, żeby zadzwonić do Rötha do Vegas, ale zorientował się, że jest zbyt wcześnie, więc postanowił poczekać. Poprzedniej nocy nie miał okazji omówić z braćmi zaskakującego pojawienia się Reda, chociaż wymienili z Jettem półgłosem parę uwag, takich jak: „Co ten sukinsyn tutaj robi?" i „Czemu wygląda tak kurewsko zdrowo?". Max nie brał udziału w ich rozmowie, był za bardzo zajęty obserwowaniem poczynań ojca. Jett przyszedł do hotelu o jedenastej. Chris powoli przyzwyczajał się do spędzania czasu ze swoim młodszym bratem. Miał w Los Angeles znajomych, ale nikogo naprawdę bliskiego. Był praco-holikiem i ostatnio również hazardzistą, więc nie pozostawało mu zbyt wiele czasu na inne rzeczy. Oczywiście miewał dziewczyny. Verona, z którą zamierzał zerwać. Przedtem była Holly Anton, która niemal doprowadziła go do szaleństwa. W Los Angeles trudno było o dobrych znajomych płci męskiej. Większość tak zwanych przyjaciół trzymała kciuki za niepowodzenie, a nie za sukces. — Nie rozumiem, dlaczego wczoraj rano Red odwołał spotkanie 158

z nami—powiedział Jett, biorąc z wózka obsługi hotelowej szklankę soku pomarańczowego. — Zrobił to, żeby nas wkurzyć — odparł Chris, przesuwając po talerzu omlet z białek. — To w jego stylu, zawsze tak było. Ale ja już więcej nie będę skakać, jak mi zagra. Jeśli to przeklęte spotkanie nie odbędzie się w poniedziałek, wyjeżdżam. — Zgadzam się z tobą — mruknął Jett. — Co prawda nie wyjeżdżam z Nowego Jorku, ale też nie będę przed nim skakał. . — Jakie masz plany? — zapytał Chris. — Mówiłem ci o tamtej dziewczynie. Ciągle jej szukam. — Jeszcze jej nie znalazłeś? — zdziwił się Chris. — Już prawie ją mam — odparł Jett, sięgając po croissanta. — Mam numer, ale nikt nie odbiera. To pewnie biuro. Mogę poczekać do poniedziałku. — Chcesz posłuchać, co mi się przydarzyło wczoraj w nocy? — zapytał Chris i dolał sobie kawy. — Wal, bracie. — Wróciłem tutaj z jedną ze striptizerek. Ukradła mi złotego roleksa i zostawiła paskudną wiadomość. Jett roześmiał się. — Kiedyś też mi się to zdarzało. — Wspaniale! A teraz przydarza się mnie — stwierdził Chris. — Wcale mi się to nie podoba. — Co było w tej wiadomości? — Sam powiedz, czy ci się to podoba: „Zajmij się swoim fiutem". Jett znowu się zaśmiał. — Zadzwonisz po gliny? — Nie ma mowy. — Przecież ta dziewczyna ukradła ci złotego roleksa. — To wiadomość od tamtego faceta z Vegas — mruknął ponuro Chris. — Muszę się tym zająć. — Jak chcesz to zrobić? — Myślałem o tym, żeby poprosić Maksa o krotkoterminową pożyczkę. — To znaczy, że nie wierzysz, iż Red się pokaże. — Widziałeś go wczoraj, wąchał cipki, jakby to był jego pierwszy raz. Czy według ciebie wyglądał jak facet, który jest jedną nogą na tamtym świecie? — Raczej nie. — Właśnie. A to oznacza, że jestem udupiony. — Poczekaj do spotkania w poniedziałek, nic nie wiadomo. 161

— Na pewno nic się nie zmieni, jestem o tym przekonany. Jett sięgnął po gazetę. — Hej, a co z pogodą w Los Angeles? Rozmawiałem rano z Samem, powiedział mi, że leje jak z cebra. — Przez cały rok mamy słońce, więc kilka dni deszczu nikomu nie zaszkodzi — odparł Chris. — Sam mówił, że były lawiny błotne i zginęli jacyś ludzie. — Kurwa! — zaklął Chris. — Mam nadzieję, że z moim domem wszystko w porządku. — Giną ludzie, a ty się martwisz swoim domem? — Oburzające, co? — Chris zaśmiał się sucho. — Chyba za długo mieszkałem w Los Angeles. — A czemu coś miałoby się stać twojemu domowi? — Stoi na stoku gigantycznego wzgórza, a Verona powiedziała, że w dachu jest pełno przecieków. — Powiedz jej, żeby kogoś wezwała. — Nic nie zrobi, dopóki jej nie poproszę, żeby się do mnie wprowadziła. A ja nie jestem tym zainteresowany. — Nie masz gospodyni? — Nie w weekendy. — Wszystko będzie dobrze — powiedział uspokajająco Jett, odkładając gazetę. — Jakbym nie miał już wystarczająco dużo innych problemów — mruknął Chris. — Wczoraj wieczorem widziałem Birdy w Gatsbym — poinformował go Jett, dolewając sobie soku. — I co? — Była z tym swoim szalonym motocyklistą. Wyglądało, jakby się kłócili, więc trzymałem się od nich z daleka. — Bardzo mnie to cieszy. — Znasz go? — To facet, za którego Birdy chce wyjść. — Nie ma co, wspaniale wybrała... — Właśnie. Powinienem do niej zadzwonić, a potem możemy wyjść. — Może powinieneś również wpaść do sklepu i kupić sobie nowego roleksa? — zapytał ze śmiechem Jett. — Pieprz się! — odburknął Chris, ale po chwili również się roześmiał. * * * 162

W sobotni poranek Max otrzymał od Clive'a Barnaby'ego raport dotyczący japońskich bankowców. Według Clive'a wieczór kawalerii ogromnie im się podobał i nie mogli się już doczekać kolejnego Npotkania w poniedziałek. — Będziemy ich mieli, to pewne jak w banku! — entuzjazmował się Clive przez telefon. — Po przyjęciu zabrałem ich na drinka. Bardzo podobały im się nasze panie. — Nie wzięli żadnej z dziewczyn ze sobą? — spytał Max. — Kto wie? Zostawiłem ich w końcu samych o czwartej rano. A co u ciebie? Dobrze się bawiłeś? — Chyba żartujesz... jak mogłem się dobrze bawić, skoro pojawił Mię mój ojciec? — Muszę powiedzieć, że to była niespodzianka dla nas wszystkich. Nie miałem pojęcia, że jesteś tak blisko związany ze swoim staruszkiem. — Nie jesteśmy ze sobą blisko. A jeśli chodzi o interesy, zawsze się od niego odcinałem. — Wiem — odparł Clive. — Dlatego bardzo się zdziwiłem, kiedy przyszedł. — Tak samo jak i cała reszta. Nieco później Max pojechał po Lulu i zabrał ją do Pierre'a. Jego córeczka zachowywała się najlepiej, jak umiała. Obiecał jej, że jeśli nie będzie marudzić i zje cały lunch, kupi jej wspaniały prezent. — Chcę dostać białego króliczka z żółtymi futrzanymi uszami, w czerwonej czapce — oświadczyła Lulu. — I futrzanych butach. Mój króliczek powinien mieć futrzane buty, tatusiu. Różowe albo zielone. Ale nie pomarańczowe. — Jeśli znajdziemy takiego królika, dostaniesz go — zgodził się Max. — Ale tylko wtedy, jeżeli będziesz się grzecznie zachowywać, kiedy poznasz swoich wujków. — Wujków... — powtórzyła i uśmiechnęła się rozbrajająco. — A czy oni przyniosą mi prezenty? — Nie wiem. Może, jeśli będziesz się zachowywać jak mała dama. — Tak, tatusiu, będę. Przyrzekam. Lulu jest dobrą dziewczynką — powiedziała z anielskim uśmiechem. — Bardzo dobrą dziewczynką. — Zobaczymy. — A czy Amy też przyjdzie? — Być może wpadnie później na kawę, a jeśli tak, to lepiej, żebyś była dla niej miła. 161

— Tak, tatusiu, będę miła — obiecała. — Lulu jest dobrą, dobrą dziewczynką. Chris i Jett byli oczarowani bratanicą, która była zachwycająca. Jej maniery przy stole były nienaganne, ani razu nikomu nie przerwała i zjadła cały lunch bez straszenia wszystkich, że zaraz zwymiotuje. — Mój tatuś kupi mi prezent — ogłosiła, pochłaniając czekoladowe lody. — Duży prezent. — Szczęściara z ciebie — powiedział Jett. — A co dostaniesz? Statek kosmiczny? Lulu zachichotała. — Nie, głuptasie! — odparła. — Tylko chłopcy lubią statki kosmiczne. — To w takim razie co? Wielki, wspaniały pałac pełen żołnierzy? — Jesteś głupi — oświadczyła Lulu, śmiejąc się jeszcze głośniej. — Żołnierze są dla chłopców, a ja jestem dziewczynką. — Naprawdę jesteś dziewczynką? — zapytał z uśmiechem Jett. — Nie wiedziałem. — Wiedziałeś. — Nie, nie wiedziałem. — Kupisz mi prezent? — spytała, przekrzywiając głowę. — Może, jeśli cię jeszcze kiedyś zobaczę. — Przyrzekasz? — Przyrzekam, bo jesteś urocza. Przegapiłem wszystkie twoje dotychczasowe urodziny, ale teraz, skoro jesteśmy przyjaciółmi... — Przyjaciółmi! — zawołała, chwytając Jetta za rękę. — Przyjaciółmi! Przyjaciółmi! Przyjaciółmi! — Lubi cię — zauważył Max. — Wszystkie dziewczyny mnie lubią — odparł Jett, puszczając oko do swojej małej bratanicy. Po lunchu powiedział, że zamierza złożyć wizytę na planie teledysku nowego rapera. — Moja znajoma, Beverly, robi makijaż dziewczynom występującym w tym teledysku. Nie macie ochoty pójść ze mną? — Nie lubię przebywać w takich miejscach — odparł Chris. — Chyba że chodzi o jednego z moich podopiecznych. — Może mógłbyś złapać nowego klienta — zachęcał go Jett. — Ten raper to podobno następca Jay-Z. Nazywa się Slick Jimmy i pewnie potrzebuje prawnika. — Slick Jimmy? Nie, dzięki. I tak mam już zbyt wielu zwariowanych klientów. Poza tym muszę zobaczyć, czy Birdy już się zwlokła z łóżka. 164

Zanim zdążył do niej zatelefonować, ona sama do niego zadzwoniła, błagając go, żeby natychmiast przyszedł do hotelu. — Co się stało? — zapytał, dobrze wiedząc, że na pewno nie jest to nic, co chciałby usłyszeć. — Po prostu przyjedź — poprosiła. Jej głos drżał, jakby za chwilę miała się rozpłakać. — A ty nie masz ochoty wpaść z córką na plan teledysku? — zapytał Jett swojego najstarszego brata. — Lulu mogłoby się to spodobać. — Kiedy indziej — odparł Max. — Niania zabiera Lulu do parku, a ja muszę porozmawiać z moją eks. — To brzmi bardzo poważnie. — I jest bardzo poważne — powiedział Max z ponurą miną. Nie palił się do spotkania z Mariską, ale przecież Vladimir był tak samo jej problemem, jak i jego, więc czemu nie miałaby się tym zająć? Lulu uściskała obu wujków, a Max zaprosił ich na próbną kolację następnego dnia wieczorem. Na zewnątrz, na chodniku, rozejrzał się, czy nie widać gdzieś Amy. Bardzo chciał, żeby poznała jego braci. Ostatnio spędził z nimi sporo czasu i okazało się, że to interesujące doświadczenie. Może jednak posiadanie rodziny nie było takie złe.

Rozdział dwudziesty czwarty — Wynocha! — wrzasnął Red Diamond. Jego twarz była purpurowa z gniewu. — Masz się stąd wynosić. Lady Jane Bentley, która siedziała właśnie przy swojej toaletce i szczotkowała włosy, pobladła, ale nie odezwała się ani jednym słowem. — Pakuj swój kościsty tyłek i idź sobie — powtórzył Red. — Wynoś się, kurwa, z mojego domu. Mam cię dość. Była sobota rano, a on wmaszerował do jej sypialni zły i skwaszo-ny. Nie miała pojęcia, co mogło być przyczyną jego paskudnego nastroju, i spadło to na nią bez ostrzeżenia. — Dlaczego tak się zachowujesz? — zapytała, stając przed nim. — Nie pokłóciliśmy się przecież. Nic się nie zmieniło. — Wszystko się zmieniło — warknął. — Wczoraj spędziłem kilka godzin w towarzystwie młodszych, pełnych życia kobiet, które potrafiły doprowadzić mnie do wzwodu. Wtedy wreszcie do mnie dotarło, że marnowałem lata, które mi jeszcze pozostały, ze starą, wysuszoną snobką. — Jesteś wstrętny — powiedziała, odwracając się od niego. — Odnalazłem w sobie siły witalne, których mi brakowało przez ostatnie sześć lat! — ryknął. — Ty nie znosisz seksu. Zawsze, kiedy jestem na tobie, leżysz jak drewniana kłoda. — Robiłam wszystko, o co mnie kiedykolwiek poprosiłeś — odparła, starając się zachować spokój. — Tak... nawet robiłaś mi laskę, ale musiałem o to błagać. — Jak śmiesz mówić do mnie w ten sposób? — Będę do ciebie mówił, jak mi się podoba. — Na pewno nie powiedziałeś tego poważnie. 164

- Oczywiście, że tak — zapewnił ją. — Nie masz tu już czego N/ukać. - A gdzie chcesz, żebym odeszła? — zapytała zimno. — Nie zapominaj, że zostawiłam męża i całą resztę, żeby się tobą zajmować. Zajmować się mną?! —- krzyknął. — Robisz ze mnie starego, niedołężnego inwalidę, a Red Diamond nigdy kimś takim nie będzie. Nie nazwałam cię inwalidą. Kogo, kurwa, obchodzi, co powiedziałaś? Jesteś nudna. Zadręczasz mnie prośbami o wyjazdy za granicę i w niepokojącym (empie wydajesz moje pieniądze. Dosyć tego. Wynoś się. Wreszcie mam zamiar zacząć cieszyć się wolnością. - A teraz tego nie robisz? — wycedziła. — Cóż, ciesz się nią dniej, ale ja nigdzie się nie wybieram. - Co takiego? — zapytał zdumiony, a jego pomarszczona twarz wykrzywiła się z gniewu. - Słyszałeś. - Czy ty masz pojęcie, kim ja jestem? Kiedy ściągnę moich prawników, natychmiast przywołają cię do porządku. - Proszę bardzo, zadzwoń donich — odparła, zdecydowana nie UNtąpić mu ani o krok. — Mam prawo być tutaj. To także mój dom. - Radzę ci, nie próbuj ze mną żadnych gierek — powiedział. — Zapewniam cię, że jeszcze żadna kobieta nie wygrała z Redem Diamondem. Przyglądała mu się przez długą chwilę w milczeniu. To była prawda — nie udało się to dotąd żadnej kobiecie. Zdołał zabić trzy zony, a czwarta, którą doprowadził do alkoholizmu, wiodła teraz żałosne życie daleko stąd. Ale ona, lady Jane Bentley. była inna. Hyła zbudowana z mocniejszego materiału i nie zamierzała pozwolić mi to, by ten obrzydliwy stary człowiek postawił na swoim. Była uprytniejśza, niż mu się wydawało. Sporo wiedziała o Redzie Diumondzie, o rzeczach, o których on sam wolał nie pamiętać. - Kiedy ustalimy odpowiednie alimenty, wtedy być może roz-wuźę wyprowadzkę — oznajmiła spokojnie. — Możesz to załatwić bezpośrednio ze mną albo przez prawników. Jak wolisz. Alimenty? — zarechotał Red. — Jeszcze zobaczymy. Tak, zobaczymy — odparła. Nie pozwoli, by traktował ją jak jedną ze swoich dziwek. — Powiedz mi, Red—dodała po chwili — juką niespodziankę szykujesz dla swoich trzech synów na poniedziałek? W jaki sposób zamierzasz zrujnować ich życie? Rujnować życie?! — wrzasnął. — Beze mnie ci chłopcy byliby niczym. Zobacz, ile osiągnęli. 167

— Bardzo dużo — przyznała. — Ale nie ma w tym ani grama twojej zasługi. — Dziwka! — mruknął. — Nic nie wiesz. — Wiem, że zmusiłeś dwa banki, żeby wycofały się z projektu Maksa. Wiem także, że kontaktowałeś się z Rothem Giagante z Las Vegas i nalegałeś, żeby przycisnął Chrisa w sprawie pieniędzy, które jest mu winien. To nie jest zbyt ojcowskie zachowanie, prawda? — Po prostu daję im lekcję — odparł. — Oni są dorośli, Red. Dlaczego wciąż musisz ich karać? Co takiego zrobili, żeby zasłużyć sobie na takie traktowanie? — Szpiegowałaś mnie? — zapytał. Jego pobrużdżona twarz pociemniała z wściekłości. — Skąd to wszystko wiesz? — Ja cię nie szpieguję, tylko się zabezpieczam. I wierz mi, nie znajdziesz nikogo, kto chroniłby cię tak jak ja. — Bzdura! — A jeśli myślisz, że wydaję za dużo pieniędzy, to zacznij się spotykać z innymi kobietami... wtedy zobaczysz, ile one wydają. Dzięki mnie twój dom stał się pięknym i spokojnym miejscem. Zabawiałam cię, kiedy tego chciałeś. Wytrzymywałam nawet cali girl, z którymi się spotykałeś w swoim tajemnym apartamencie na Pięćdziesiątej Dziewiątej... myślałeś, że o nim nie wiem? Cóż, wiem o nim i o wszystkich twoich dziwkach. I wiem też o wielu innych rzeczach... jestem pewna, że nie chciałbyś, by dostały się do wiadomości publicznej. — Wczoraj wieczorem więcej działo się z grupą striptizerek niż z tobą przez te sześć lat — oświadczył. — Możesz zabierać stąd swoją dupę, bo już jej nie potrzebuję. Rozumiesz, co mówię? Skończyłem z tobą. Skończyłem. Koniec. — Jesteś naprawdę ohydny — powiedziała, patrząc na niego z obrzydzeniem. — Więc wynoś się stąd! — krzyknął. — Nie zrobię tego, dopóki nie będę gotowa, Red. * ** W drodze do hotelu Birdy Chris otrzymał jeszcze jeden telefon. Tym razem był to Jonathan Goode, który powinien być w drodze do Europy, ale najwyraźniej tak nie było. — Muszę się z tobą zobaczyć, Chris — powiedział. Jego głos nie był tak opanowany jak zazwyczaj. — To pilne. — Gdzie jesteś? — W moim apartamencie — odparł Jonathan i podał mu adres. 168

— Jestem teraz w drodze do klientki. Jak tylko skończę, przyjadę do ciebie. Chryste! Kto wymyślił telefony komórkowe? Ludzie mogą się K tobą skontaktować, gdziekolwiek jesteś. Najpierw Birdy, teraz Jonathan. Brakuje mu jeszcze tylko telefonu od Loli Sanchez. * ** — Vladimir nie jest dobrym człowiekiem — oświadczyła Maris-lu. Była bardzo wzburzona, jej obcasy głośno stukały o marmurową podłogę, gdy nerwowo chodziła po salonie. — Nie mówisz mi nic nowego — odparł spokojnie Max. — On jest niebezpieczny. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo niebezpieczny. — Może i nie, Marisko. Ale to twój problem, nie mój. — Nie, Vladimir to nasz problem — powiedziała gwałtownie. — Nigdy nie byłam żoną tego człowieka. Wszystkie te papiery, które ci pokazał, są podrabiane. — Co za ulga... — On nam może zrobić coś złego, Max. Bardzo złego. — Nie sądzę. — W Kalifornii likwiduje się ludzi, którzy wchodzą innym w drogę — dodała po chwili Mariska. — Co takiego? - Jeśli Robertowi Blake'owi nie podoba się żona, po jakimś czasie kobieta znika, a potem w gazetach piszą, że Blake ją zabił ,albo może zlecił to komuś. Kiedy Phila Spectora nachodzi dziewczyna, którą wcześniej wyrzucił ze swojego domu, może ją zastrzelić. Powinniśmy to samo zrobić Vladinürowi. Jezu Chryste! To był ten sam scenariusz, który i jemu przyszedł do głowy. - Jak mogłaś pomyśleć o czymś takim? — zapytał ostro. - Chcesz, żeby o twojej córce pisali, że jest nieślubnym dzieckiem? — odparła Mariska. — Lulu. Nasza mała Lulu. - Nic takiego się nie stanie. Jeśli Vladimir nie zostanie uciszony, tak właśnie będzie. Kontaktował się z tobą? — zapytał Max. - Nie — odparła, odwracając wzrok. Wiedział, że kłamie. Nigdy nie umiała tego dobrze robić. Widziałaś się z nim — warknął. — Możesz mi powiedzieć prawdę, bo to i tak wyjdzie na jaw. 167

— No dobrze — powiedziała w końcu. — Był u mnie wczoraj. Nic nie mogłam zrobić. — Wpuściłaś go? — spytał Max. Był zaskoczony, że okazała się taka głupia. — A co miałam robić? Powiedział portierowi, że jest moim bratem. — Chryste! Czego od ciebie chciał? — Pieniędzy. — I co? — Powiedziałam mu, żeby porozmawiał z tobą. — Ode mnie już dostał pieniądze — odparł Max. — Posłuchaj... jeśli przysięgniesz, że nigdy nie byłaś z nim związana, a papiery, które mi pokazał, naprawdę są sfałszowane, mogę załatwić jego aresztowanie. — Nie — powiedziała szybko. — Pomyśl o artykułach w prasie... — Jakich artykułach? Jeśli jest oszustem, nic z tego, co napiszą, nie będzie miało znaczenia. — Ale widzisz... ja go kiedyś znałam, dawno temu — dodała, znów odwracając wzrok. — Vladimir był... robił interesy z jednym z moich kuzynów. — Jezu Chryste! — wybuchnął Max. — Czemu nie powiedziałaś mi tego wcześniej? — Przepraszam Max. Ja... — Byłaś jego żoną, Marisko? — przerwał jej. — Lepiej mi powiedz, to nie zabawa. — Oczywiście, że nie. — Czemu mam ci wierzyć? — Bo mówię prawdę — odparła. — Mam nadzieję, że tym razem to rzeczywiście prawda. Mariska znów zaczęła chodzić po salonie. — Musimy się go pozbyć, Max — oświadczyła. — Jeśli tego nie zrobimy, będą kłopoty. — Jakie kłopoty? — Znam ludzi, którzy mogliby się tą sprawą zająć. To będzie kosztowało pięćdziesiąt tysięcy dolarów. — Oszalałaś? — Cóż... w Rosji wiedzą, jak sobie radzić z wrogiem. Czy ja naprawdę ożeniłem się kiedyś z tą kobietą? — pomyślał przerażony Max. — Dowiem się, gdzie mieszka — mówiła dalej Mariska. — Moi przyjaciele w Moskwie będą wiedzieli. 170

— Aha, rozumiem. Możesz do nich zadzwonić i zapytać: „Gdzie mieszka Vladimir Bushkin?". Nie wiedziałem, że to takie proste. — Mam znajomości — powiedziała cicho. — Daj mi pieniądze, a nasz problem zniknie. — Nie zapłacę za zabicie człowieka — oświadczył ze złością. — Nasza rozmowa jest skończona. — Nie, Max, nie jest. Musisz o tym pomyśleć. Zastanów się i jutro porozmawiamy. — Nie mogę. Jutro wieczorem mam próbną kolację z Amy. — Możesz to zrobić rano. — Nie słyszałaś? — zirytował się. — Powiedziałem ci już, że jutro jestem zajęty. — Przynieś mi pieniądze — powtórzyła Mariska, jakby nie usłyszała ani słowa z tego, co powiedział — a ja wszystkim się zajmę. Nie musisz się w to sam angażować. — Nie, Marisko. — Max, ja znam ludzi takich jak Vladimir. To jedyny sposób. — Może znajdziemy inne rozwiązanie. * * * Dobijało się do niego dwoje klientów i obydwoje chcieli się z nim zobaczyć, obydwoje twierdzili, że to bardzo ważne. Kobiety mają pierwszeństwo, więc Chris pospieszył do hotelu Birdy. Do apartamentu wpuściła go jej kuzynka. Ubrana w obszerne ogrodniczki i kusy podkoszulek z napisem B. MARVEL ROCKS wyglądała jak znacznie mniej atrakcyjna wersja Birdy: miała bezmyślny wyraz twarzy i włosy w strąkach. — Gdzie ona jest? — spytał Chris, wchodząc do apartamentu i rozglądając się dokoła. — Powiedziała, że to pilne. — W sypialni — odparła dziewczyna, żując gumę. — Możesz tam wejść. Sypialnia była pogrążona w gęstym mroku. — Można tu włączyć światło? — zapytał Chris, po omacku wchodząc do pokoju. — Nic nie widzę. Birdy włączyła lampkę przy łóżku. Siedziała w łóżku oparta na poduszkach, dookoła były porozrzucane brukowce, magazyny rozrywkowe i opakowania po słodyczach. Chris natychmiast zrozumiał, dlaczego jego klientka siedzi po ciemku. Miała podbite oko, a jej dolna warga była rozcięta i mocno spuchnięta. 169

— Kto ci to zrobił? — zapytał, choć był przekonany, że dobrze zna odpowiedź. — Nie chciał tego — wymamrotała Birdy. — Po prostu się trochę pokłóciliśmy i uderzył mnie przez przypadek. — Przypadek... — mruknął z powątpiewaniem Chris. — Naprawdę, mówię ci — zapewniła go Birdy. — To była pomyłka. Rocky nigdy nie uderzyłby mnie specjalnie. — Powinniśmy zadzwonić po policję — stwierdził. — Nie! — zapiszczała Birdy. — Gdybym chciała zadzwonić po gliny, zrobiłabym to wczoraj. Rocky był po prostu trochę zdenerwowany umową przedślubną. Powinnam mu dać, czego chciał, wiem, że powinnam. — Birdy, czy nadal chcesz, żebym był twoim prawnikiem? — zapytał surowo Chris. — Bo jeśli tak, to lepiej zacznij mnie słuchać. — Przecież cię słuchałam — odparła ponuro. — I popatrz, do czego to doprowadziło. — Gdzie jest teraz Rocky? Birdy westchnęła i sięgnęła po chusteczkę. — Nie rozmawiam z nim — powiedziała. — Rozumiem, że ślub jest odwołany? — Nie ma mowy! — krzyknęła. — Nie rozmawiam z nim, bo chcę go ukarać za to, co zrobił z moją twarzą. Ale i tak się pobieramy. — Birdy... — zaczął Chris. Starał się wykrzesać z siebie tyle cierpliwości, na ile go było stać, ale dotarcie do zakochanej dziewczyny nie było prostym zadaniem. — Nie możesz wychodzić za człowieka, który cię bije. — To zdarzyło się tylko raz—wymamrotała, nerwowo pocierając nos. — Obiecał mi, że już nigdy więcej tego nie zrobi. — Lepiej mi opowiedz, jak to się stało. — Kiedy wczoraj wychodziliśmy z Gatsby'ego, wszędzie było pełno paparazzich... przepychali się i tłoczyli, jakby chcieli nas do czegoś sprowokować. To jeszcze bardziej rozwścieczyło Rocky'ego, bo już wcześniej pokłóciliśmy się w klubie. — A gdzie byli wtedy twoi ochroniarze? — Uciekliśmy im... — Bardzo mądrze. — Przepraszam — powiedziała cicho. — A co było potem? — No... Rocky zaczął kopać jednego fotografa, żeby zszedł nam drogi, więc chciałam go powstrzymać. I wtedy odwrócił się i przez przypadek mnie uderzył. 172

— Wspaniale! — mruknął Chris. — No i wiesz... możliwe, że część tego nagrali — dodała Birdy. — Część czego? — Chris zmarszczył brwi. — Mam nadzieję, że nie tego, jak Rocky cię bije? — Nie wiem — odparła zawstydzona. — Czy powinienem przygotować się na pozew od fotografa? — Nic mu się nie stało. Tylko mnie. — Coraz lepiej. — Zastanawiałam się, czy mógłbyś coś zrobić, żeby to się nie ukazało w tych szmatławcach. — Teraz jest już za późno, powinnaś zadzwonić do mnie wczoraj. Fotografowie na pewno już sprzedali swoje zdjęcia. — A nie możemy opublikować oświadczenia, że... no wiesz... to był tylko wypadek? — Najpierw zobaczymy, co mają, a potem porozmawiamy o oświadczeniach. — Zamilkł na chwilę, a potem zapytał: — Byłaś u lekarza? — Obsługa hotelowa przysłała mi wczoraj surowy stek—odparła Birdy, z niesmakiem marszcząc nos. — Położyłam go sobie na oku. Cały pokój zaśmiardł. — A co z twoją wargą? — Boli... — powiedziała głosikiem małej dziewczynki. — Powinnaś pójść do lekarza. Może trzeba będzie założyć szwy. — Nie chcę iść do lekarza — jęknęła, z trudem powstrzymując łzy. — Jestem pewien, że lekarz będzie bardzo dyskretny. Zadzwonię do recepcji i zobaczę, co się da zrobić. — Przepraszam cię, Chris — powiedziała. — Nie chciałam, żeby tak się stało. — Ale się stało, Birdy — odparł. — Powinnaś poważnie zastanowić się nad ślubem z człowiekiem, który w ten sposób cię traktuje. — I tak za niego wyjdę — oświadczyła. — Przygotuj wszystko w Vegas. Powiedziałam Rocky'emu, że dasz mu pieniądze, kiedy ktoś kupi wyłączne prawa do zdjęć z naszego ślubu. — To go nie zadowoliło? — Wkurzył się, kiedy mu powiedziałam, że nie mogę zrobić tej umowy na milion dolarów rocznie, jeśli nasze małżeństwo nie przetrwa. — Myślę, że powinienem z nim porozmawiać i ustalić parę rzeczy. 171

— Nie — odparła szybko. — Tylko się zdenerwuje, a potem wyżyje się na mnie... zawsze tak robi. — Miły facet. — Naprawdę jest miły — zapewniła go Birdy. Chyba rzeczywiście w to wierzyła. — Musisz go tylko lepiej poznać, tak jak ja. Chris żałował, że nie potrafi uświadomić Birdy, jakie błędy popełnia, ale dziewczyna była zakochana — czy może tylko zauroczona — więc nie dałaby sobie niczego wytłumaczyć. Zadzwonił do recepcji i po chwili pojawił się lekarz. Chris wprowadził go do sypialni Birdy, a sam przeszedł do salonu, żeby poczekać, aż skończy badać piosenkarkę. Dopiero wtedy będzie mógł jechać do Jonathana i zająć się jego dramatem — cokolwiek to mogło być. Kiedy lekarz wyszedł od Birdy, zadzwoniła komórka Chrisa. Sprawdził, kto dzwoni, i zobaczył, że to Verona. Będzie musiała poczekać. Gdy skończył rozmowę z lekarzem i upewnił się, że Birdy jest w dobrym stanie, ruszył na spotkanie z Jonathanem. W drodze oddzwonił do Verony. — Co się stało? — zapytał szorstko. — Jestem między dwoma spotkaniami. — Dzwonię jako twoja przyjaciółka — oświadczyła. Hm... zabrzmiało to dość dziwnie. Może Verona sama chce z nim zerwać? Nie byłoby to takie złe — zaoszczędziłoby mu kłopotu. — To miło, moja droga — powiedział, tłumiąc ziewnięcie. — Jestem zachwycony, że to słyszę. — Obawiam się, że mam złe wiadomości. Jeszcze więcej złych wiadomości? Co tym razem? — Była lawina błotna — wyjaśniła Verona. — Twój dom jest zniszczony. — Mój dom? O czym ty mówisz? — Przejeżdżałam obok, bo chciałam zobaczyć, czy wszystko w porządku. To się musiało stać parę minut przed tym, zanim się tam znalazłam. Na miejscu była już straż pożarna, przyjechały też karetki i wszyscy się zastanawiali, czy ktoś jest w środku. Powiedziałam im, że nie. — Mój dom? — powtórzył z niedowierzaniem Chris. — To niemożliwe! — Mój drogi, to nie moja wina — odparła świętoszkowatym tonem. — To przez tę pogodę. Bez przerwy pada. — Jezu Chryste! — wybuchł. — Jak bardzo jest źle? 174

— Twój dom jest przywalony tonami błota. Całe szczęście, że nas w nim nie było... moglibyśmy zostać pogrzebani żywcem. — Mój dom jest zasypany? — jęknął Chris. — Mój dom? — Obawiam się, że tak. — Zadzwoń do moich obydwu asystentów. Powiedz im, żeby tam natychmiast jechali. — Zrobiłabym to, Chris, ale nie mam ich domowych telefonów. Najlepiej będzie, jeśli sam to zrobisz. — Naprawdę jesteś pomocna, wiesz? — Byłabym, gdybyśmy razem mieszkali. Rozłączył się i zadzwonił do swojego głównego asystenta w Los Angeles. Kazał mu jak najszybciej jechać do swojego zasypanego domu i sprawdzić, co jeszcze da się uratować. — W środku jest sejf— powiedział. — Znajdź go! A kiedy ci się to uda, nie spuszczaj go z oka.

Rozdział dwudziesty piąty — Chodź ze mną — powiedziała Beverly, machając do Liberty. — Mam kilka minut i mogę zająć się twoimi brwiami. Liberty przestraszyła się, że wizażystka może ją oszpecić. Lubiła swoje szerokie brwi — uważała, że dodają jej twarzy charakteru. — Nie jestem pewna, czy... — zaczęła. — Potrzebujesz tego, siostro — przerwała jej Beverly. — I robię to za darmo, więc chodźmy. — W porządku — mruknęła Liberty i wstała. Czemu nie? Nie miała nic do stracenia oprócz brwi. Poza tym Damon P. Donnell wyszedł godzinę temu, więc nie było szans na kolejne krótkie spotkanie. Weszły do charakteryzatorni, gdzie Beverly posadziła ją na krześle, zarzuciła jej ręcznik na ramiona i powiedziała: — Założę się, że już to słyszałaś wiele razy, ale dopiszę się do listy. Masz niesamowitą twarz, świetne kości. Myślałaś kiedyś o pracy modelki? — Raczej nie — odparła Liberty, wpatrując się w swoje odbicie w rzędzie luster. — Nie interesuje mnie to. Jestem piosenkarką. — Naprawdę? — zainteresowała się Beverly. — Jasne — odparła Liberty i zaśmiała się niewesoło. — Pracuję jako kelnerka. — Z twarzą taką jak twoja mogłabyś zarabiać niezłe pieniądze jako modelka. — Naprawdę tak uważasz? — Oczywiście, słonko. — Beverly odsunęła się krok do tyłu, żeby się przyjrzeć twarzy Liberty. — Chcesz, żebym skontaktowała cię z agentem? 174

Czy dzisiejszy dzień może być jeszcze lepszy? Najpierw Damon, teraz ta propozycja. Coś się wreszcie zaczęło zmieniać, pomyślała Liberty. — Czemu jesteś dla mnie taka miła? — zapytała zdziwiona. — Bo sama też byłam kiedyś kelnerką — wyjaśniła Beverly. — Doskonale wiem, jak to jest. Ludzie traktują cię wtedy, jakbyś była powietrzem. — Dobrze to ujęłaś — mruknęła Liberty, myśląc o kobiecie w podrabianym Armanim. — Zostałam wizażystką, bo ktoś mi pomógł — dodała Beverly. — Więc teraz... staram się spłacić ten dług. — Przecież jesteś śliczna — powiedziała Liberty. — Czemu sama nie jesteś modelką? — Lubię to, co robię — odparła Beverly, wzruszając ramionami. — Poza tym jestem za stara na modelkę. Niedługo skończę trzydziestkę. — To jest starość? — W świecie modelek tak. Modelki w tym wieku nazywają dinozaurami. — Kto jest takim dinozaurem? — No, na przykład Cindy Crawford, Linda E. Każda dziewczyna, która skończyła trzydziestkę. — Wow! — No to co? Spróbujesz? Zacznij wreszcie zarabiać jakieś sensowne pieniądze. Whitney Houston też tak zrobiła. Zanim zaczęła śpiewać, pracowała jako modelka. — Może to rzeczywiście dobry pomysł... — powiedziała ostrożnie Liberty. — Pewnie, że tak. — Beverly wyjęła groźnie wyglądającą pęset-kę. — Tylko mi teraz nie spanikuj, bo zaczynam pracować nad twoimi brwiami. — Tak? — Liberty zastanawiała się, czy mogłaby się jeszcze wycofać. — Oprzyj się i rozluźnij — uspokajała ją Beverly. — Będzie bolało? — Może trochę—odparła wizażystka i zaczęła wyrywać włoski. — Au! — krzyknęła Liberty i omal nie spadła z krzesła. — To naprawdę bolało. — Oczywiście, że tak. — Beverly zaśmiała się. — Żeby być piękną, trzeba cierpieć. Nigdy wcześniej ich nie regulowałaś, co? — Nie — przyznała Liberty. 177

— To widać. Masz tutaj istny gąszcz, dziewczyno. — Wspaniale... — Mogłabym zrobić ci wosk, to mniej boli, ale nie mam ze sobą swojego zestawu. — Potrafię wytrzymać ból — oświadczyła Liberty i uśmiechnęła się. — Jeśli dzięki temu mam dobrze wyglądać... — Cierp, kochanie. Wierz mi, to o wiele lepsze niż metoda brazylijska. — Co to takiego? — Ludzie! — Beverly pokręciła głową. — Ty naprawdę jesteś kompletnie zielona. Liberty zamknęła oczy i pomyślała o końcowym rezultacie. Cindi zawsze studiowała magazyny z modą i pokazywała jej na zdjęciach, jak wyglądały kiedyś takie gwiazdy jak Madonna i Jennifer Lopez. Obydwie miały wcześniej bardzo szerokie brwi, a teraz wyglądały rewelacyjnie. Może ich sukces miał jakiś związek z brwiami? Było to całkiem możliwe. — Jak idzie nagranie? — zapytała, starając się nie myśleć o bolesnych ukłuciach towarzyszących wyrywaniu włosków. — Kręci się. Ale trzeba lubić te sprośne rytmy. — Znasz Slick Jimmy'ego? — Jasne. Wszystkich ich znam — odparła Beverly. — Chodzimy do tych samych klubów. — To musi być wspaniałe. — Jimmy jest fajnym facetem. Ten teledysk to jego szansa. Może jej nie zmarnuje. — Podoba mi się jego muzyka, ale nie słowa. — Liberty powoli przyzwyczajała się do bólu. — Powiedziałam to Damonowi P. Donnellowi. Beverly przerwała wyrywanie włosków. — Powiedziałaś Damonowi, że nie podobają ci się słowa? — Czemu się tak dziwisz? — zapytała Liberty. Beverly roześmiała się, jakby nie wierzyła w to, co usłyszała. — Nikt nigdy nie mówi niczego takiego Damonowi. Ten człowiek to król. — Cóż... — mruknęła Liberty. — Spytał mnie o zdanie, więc mu powiedziałam, co myślę o tych tekstach. Powiedziałam, że podoba mi się rytm, ale słowa są seksistowskie. Tak samo jak teledysk z tymi wszystkimi dziewczynami wystawiającymi do kamery swoje cycki i tyłki. Niby jakie to ma mieć przesłanie? — Tego życzy sobie przemysł — wyjaśniła Beverly. — Dzięki 178

tym teledyskom sprzedaje się sporo nagrań. A ty jaką muzykę wybrałaś? — zapytała, znów zabierając się do wyrywania włosków z brwi Liberty. — Jestem piosenkarką i sama piszę swoje teksty, a muzyka... no wiesz, chyba jak... — Kto? Diana Krall? — Nie, ona zajmuje się jazzem. Poza tym, szczerze mówiąc, nie lubię porównań. Moja mama była piosenkarką — dodała, wspominając czasy, kiedy Diahann śpiewała. — Dorastałam otoczona muzyką. Uwielbiałam Sade. — A... Smooth Operator. No to mamy klasykę — mruknęła Beverly. — Czy to twój gatunek? — I tak, i nie. Mam nadzieję, że jestem oryginalna. Powiedziałam Damonowi... mogę o nim mówić Damon, prawda? — Nie wiem — odparła Beverly. — A możesz? — No cóż... wydaje mi się, że mogę. — Jak długo z nim rozmawiałaś? — Wystarczająco długo, by dał mi swoją wizytówkę i powiedział, żebym przyniosła mu swoje .demo do przesłuchania. — Lepiej uważaj — ostrzegła ją Beverly. — Oni wszyscy chcą tylko jednego... Damon może i jest królem, ale tak naprawdę niczym nie różni się od innych napalonych facetów. — Jest żonaty, prawda? — Tak, ale zachowuje się jak każdy żonaty facet. A jego stara... nazywamy ją Kopciuszkiem... cóż, lepiej z nią nie zaczynać. — Nie zamierzam. — Tashmir to pirania — dodała Beverly. — Jeśli cię złapie ze swoim mężczyzną, spuści ci łomot swoimi szpilkami od Manolo za osiemset dolarów. Pamiętaj, słonko, ja nie żartuję. * ** Podczas przerwy Cindi złapała Liberty za rękę i pociągnęła ją do stołu z jedzeniem. — Umieram z głodu—poskarżyła się, biorąc pełną garść chipsów i puszkę coli. — To całe tańczenie wyciska ze mnie wszystkie soki. — Świetnie ci idzie — oświadczyła Liberty. — Wyglądasz lepiej niż cała reszta. Jesteś najseksowniejsza. — A jak wygląda mój tyłek? — zapytała Cindi, wpychając chipsy do ust. — Jest za duży czy może być? — Jest super. Faceci na planie cały czas się ślinią. Cindi sięgnęła po drożdżówkę. 177

— Dziewczyno, co się z tobą stało? — zawołała nagle. — Jesteś jakaś inna... — Beverly wyregulowała mi brwi. Podoba ci się? — Cholera! Wyglądają o niebo lepiej — stwierdziła Cindi, wbijając zęby w drożdżówkę. — Myślisz, że mnie też mogłaby coś takiego zrobić? — Zapomnij o brwiach, muszę powiedzieć ci coś ważnego — oświadczyła Liberty i opowiedziała Cindi o swoim spotkaniu z Dantonem. — O matko! — zawołała Cindi. — Wiedziałam, że to będzie dzień sprawiedliwości! — Dzisiaj nie miał swoich okularów przeciwsłonecznych—dodała Liberty. — Ma fantastyczne oczy. Takie przenikliwe i seksowne. — Co takiego? — Słyszałaś. — O matko! — Cindi ugryzła kolejny kęs drożdżówki. — Dziewczyno, czy ty wiesz, co mówisz? Spójrz prawdzie w oczy: ten facet jest żonaty. Przecież żonaci nie wchodzą w rachubę. — Ja tylko mówię, że ma smutne oczy. Ma takie spojrzenie, które od razu do ciebie trafia. No wiesz... takie intensywne. — Cholera! — jęknęła Cindi. — Zakochałaś się w nim. — Nie — zaprotestowała Liberty. — Hm... — Cindi napiła się coli. — Poczekaj tylko, aż Kev się dowie, że spotkałaś Pana Ważnego. — Nic mu o tym nie powiem. — Czemu? — Bo najpierw zaniosę moje demo Dantonowi i zobaczę, czy z tego coś wyjdzie, a jeśli tak... — Aha, więc to już jest Damon? — droczyła się z nią Cindi. — A co się stało z panem Donnellem? — Nie denerwuj mnie, Cindi, to poważna sprawa. — Biedny Kev... — westchnęła Cindi. — Dlaczego biedny? — Bo tobie najwyraźniej odbiło, a to niedobrze — odparła Cindi. — Damon P. Donnell to tylko biznes — oświadczyła Liberty. — Może mi pomóc. — No jasne, że może... z tymi swoimi wielkimi, smutnymi oczami i wielkim smutnym siusiakiem. — Nie mów w ten sposób. Wcale nie jest tak, jak myślisz. — Zawsze tak jest. Kuzyneczko, od pierwszej chwili, gdy spojrzałaś na niego, byłaś udupiona. 180

— Po prostu podziwiam go. Jest niezwykły... — Wszyscy są niezwykli, kiedy mają erekcję. — Odwal się, Cindi. Po południu na plan przyjechała Vanessa, dziewczyna, która pokazała się w kilku popularnych teledyskach — wystąpiła też w teledysku Ushera, dzięki któremu wszyscy o niej słyszeli. Pochodziła z Puerto Rico, miała smagłą skórę i włosy do pasa, i była bardzo seksowna. Uważała się za gwiazdę i stosownie do tego się zachowywała. Miała asystować Slick Jimmy'emu, podczas gdy grube dziewczyny, w różnym stopniu rozebrane, falowały w tle. — To dziwka — mruknęła Beverly. — Nawet bym jej nie dotknęła. Wszędzie jeździ ze swoimi wizażystami, więc niech oni się nią zajmą. Ubrana w rozciętą czerwoną sukienkę Vanessa kleiła się do Slick Jimmy'ego, który nie protestował. Po kilku ujęciach zaczęła odgrywać diwę. Stanęła przed Male-ekiem i z twardym brooklyńskim akcentem wyrecytowała mu całą litanię pretensji. — Człowieku, to wszystko jest do dupy ! Nie podoba mi się, jak mnie filmują... światło jest gówniane. Musimy zacząć od początku. Reżyser przez chwilę słuchał tych narzekań, a potem poinformował Vanessę, że jeśli jej się nie podoba, może sobie iść. No to sobie poszła. Maleek natychmiast zarządził przerwę, odszedł na bok i zaczął gdzieś dzwonić. Kilka minut później podszedł do Liberty. — To ty wcześniej rozmawiałaś z Damonem, tak? — Potwierdziła. — Masz na imię Liberty? — Znowu kiwnęła głową. — No dobra, Liberty, właśnie dostałaś angaż. — Słucham...? — Damon chce, żebyś wystąpiła w tym teledysku. — Ja? — Tak, ty. — A co miałabym robić? — zapytała. — Zastąpisz Vanessę. — Ja jestem piosenkarką, nie tancerką. — A myślisz, że Vanessa jest tancerką? — odparł z rozbawieniem. — Nie sądzę. — Ale... — Posłuchaj — zniecierpliwił się Maleek — masz tylko robić to, 179

co robiła przedtem ona: przytulić się do Slick Jimmy'ego i wyglądać jak kociak. Chyba to potrafisz? — Ale ja mam skręconą kostkę i oparzone ramię. — Zakryjemy czymś twoje ramię i nie będziesz się za dużo ruszać, tylko uwiesisz się mu na szyi. — Posłuchaj, ja... — Bev, Fantasia! — zawołał Maleek, przerywając jej. — Chodźcie tutaj. Damon chce, żeby ta dziewczyna wyglądała naprawdę wystrzałowo. Trzeba jej zrobić makijaż, trochę przedłużyć włosy i takie tam. Fantasia, zobacz, czy sukienka Vanessy będzie na nią pasować. Owińcie ją też w jakieś futro, żeby nie było widać bandaża na ramieniu. Do roboty, moje panie, mamy opóźnienie. Liberty z niedowierzaniem pokręciła głową. Ten dzień zrobił się już zupełnie nierealny. Ale właściwie czemu nie? Czyż nie marzyła o odmianie? Beverly pogoniła ją z powrotem do charakteryzatorni i posadziła na krześle. — Widzisz, co się dzieje, kiedy masz wyregulowane brwi — zażartowała. — Dziewczyno, zrobię z ciebie bóstwo. — To jakieś szaleństwo — stwierdziła Liberty. — Jak to się mogło stać? — Damon mówi skacz, to wszyscy skaczą — odparła Beverly, robiąc krok do tyłu i krytycznym okiem przyglądając się twarzy Liberty. — Chyba udało ci się zrobić na nim wrażenie. Powiedzieli, ile zarobisz? — Jeszcze do tego nie doszliśmy. Powinnam poprosić o tyle samo co Cindi? — Żartujesz chyba. — Beverly mokrą gąbką zaczęła nakładać na twarz Liberty krem pod makijaż. — Powiedz im, że chcesz tysiąc dolców, bo grasz główną rolę. — Tysiąc? — zawołała ze zdumieniem Liberty. — Nigdy mi tyle nie zapłacą! To majątek. — Chcesz, żebym ja im to powiedziała? — zapytała Beverly. — Potrafię z nimi gadać. — A mogłabyś? — Jasne. A kiedy już zostaniesz wielką gwiazdą piosenki, zatrudnisz mnie jako swoją osobistą wizażystkę. Aha, i gdyby ktoś pytał, jesteś w związkach. — A trzeba tak mówić? — Ludzie! — Beverly pokręciła głową. — Ktoś musi nauczyć cię, jak sobie radzić. Ile ty masz lat? 182

— Dziewiętnaście. Potrafię sobie radzić. Niejedno już widziałam. — Dziewiętnaście? To jeszcze jesteś dzieckiem. A skoro wielki, niedobry Damon zwrócił na ciebie reflektory, lepiej uważaj... musisz być naprawdę ostrożna. — Dlaczego? — Już ci to mówiłam, ale powtórzę jeszcze raz. Damon to gracz. — Beverly nałożyła na twarz Liberty lekko miedziany cień. — Jest wielkim, tłustym, poważnym graczem. — Jeśli tylko spodoba mu się moje demo... — A jeśli tak, to co zrobisz? — Beverly odsunęła się, żeby sprawdzić efekty swojej pracy. — Prześpisz się z nim i będziesz mieć nadzieję, że to ci zapewni kontrakt na płytę? Skoro tak chcesz pogrywać, lepiej poczekaj z przespaniem się z nim, aż podpiszesz kontrakt. — Nie mam takich planów — odparła Liberty, wzruszając ramionami. — Może ty nie, ale Damon na pewno ma. — Przecież mówiłaś, że jest żonaty. — W świecie hip-hopu byeie żonatym nic nie znaczy — stwierdziła Beverly i wyciągnęła ze swojej torby beżowy błyszczyk. — Dla tych facetów pieprzenie się ze wszystkimi to coś w rodzaju sportu. Mogłabym ci opowiedzieć o nich parę historii... — dodała. — Nie wierzę, żeby wszyscy byli tacy sami — odparła Liberty. — Wierz sobie, w co chcesz, ale ja ci po prostu mówię, jaka jest rzeczywistość. — Poradzę sobie. — No to posłuchaj, co ci faceci robią... Usidlają ładną dziewczynę, używają, ile im się podoba, a potem ją zostawiają i idą dalej. A jeśli żona się o tym dowie, lecą do sklepu z biżuterią i kupują jej następny pierścionek z dziesięciokaratowym brylantem. — Czemu mi to mówisz? — Bo jesteś nowa i naprawdę śliczna... zwłaszcza teraz, kiedy zrobiłam porządek z twoimi cholernymi brwiami! — Czyli to wszystko dzięki brwiom, tak? — Słuchaj i ucz się. Damon zawsze lubił ładne dziewczyny. A ponieważ jest królem, uważa, że należy mu się główna nagroda, którą teraz jesteś ty. — Myśl sobie, co chcesz, Bev, ale ja też swoje przeżyłam. Kiedy jesteś kelnerką, widzisz, czego tak naprawdę chcą faceci. Poza tym mam chłopaka. I powtarzam ci: potrafię się o siebie zatroszczyć. 181

— Jestem pewna, że potrafisz kochanie, tylko że teraz przenosisz się do innej ligi. Dlatego radzę ci, żebyś uważała. — Będę. — Nie wierz w żadne obietnice i zanim na cokolwiek się zgodzisz, spotkaj się z prawnikiem. Musisz mieć wszystko na piśmie. — Dzięki, to dobra rada. — Na dodatek za darmo — odparła Beverly, nakładając jej na policzki ciemny róż. — Problem w tym, że ja nie mam prawnika — powiedziała smutno Liberty. — Hm... — Beverly uśmiechnęła się lekko. — Czemu mnie to nie dziwi?

Rozdział dwudziesty szósty Kiedy Jett przyjechał na plan teledysku, Beverly zajmowała się jeszcze twarzą Liberty. — Jak chcesz, to pokręć się tutaj — powiedziała i cmoknęła go na powitanie. — Zaraz kończę. — Nie, dzięki — odparł. — Nie lubię rapu. Zresztą mam coś do załatwienia, muszę lecieć. — Przynajmniej przywitaj się z Liberty, skoro już tu jesteś. — A kto to jest Liberty? — Nowa dziewczyna na scenie — poinformowała go Beverly, puszczając oko do Liberty. — I siedzi tutaj, mój drogi. — Hej — powiedział i zerknął na odbicie Liberty w lustrze. — Hej — odparła. Ledwie wymienili spojrzenia, co zdziwiło Beverly, bo sądziła, że Jetta zainteresuje egzotyczna uroda Liberty. Hm... może rzeczywiście jest zakochany, pomyślała. — Dzwoniłeś pod ten numer? — zapytała. — Próbowałem kilka razy, ale nie odpowiada — odparł, nerwowo wyłamując palce. — Chyba muszę poczekać do poniedziałku. Wtedy przypomniało mu się, że w poniedziałek do Nowego Jorku przylatuje Gianna. Cholera! Same komplikacje. — Chcesz kawy albo coś innego do picia? — zapytała Beverly. — Nie, dzięki, Bev. Jesteś zajęta, więc lepiej już pójdę. Zadzwonię do ciebie później. Kiedy wyszedł ze studia i ruszył w stronę mieszkania Sama, ogarnęło go poczucie winy, że do tej pory nie skontaktował się z matką. Jak tylko znalazł się u Sama, chwycił za telefon. — Mama? — odezwał się, kiedy Edie odebrała. 185

— No proszę, dawno już nie słyszałam tego słowa... — Głos Edie brzmiał, jakby była względnie trzeźwa. — To ja, Jett — powiedział i sięgnął po papierosa. — Pewnie, że to ty... w końcu jesteś jedyną osobą, która mówi do mnie mamo, i w dodatku jesteś moim synem. Dawno już ze sobą nie rozmawialiśmy — dodała z wyrzutem. — Mieszkałem we Włoszech — przypomniał jej. Było mu przykro, że nie okazuje radości z tego, że do niej zadzwonił. — Wiesz przecież. — A teraz gdzie jesteś? — W Nowym Jorku. Ee... przyleciałem tu na kilka dni. — Po co? — Żeby się spotkać z Redem — odparł, choć dobrze wiedział, że nie przyjmie zbyt dobrze tej wiadomości. — To łajdak — stwierdziła z goryczą. — Czemu się z nim spotykasz? — Wezwał mnie. Przysłał mi bilet. — No tak — mruknęła. — On cię wzywa, a ty natychmiast do niego biegniesz. — Tak, mamo — przyznał. — Ale Red jest moim ojcem, a lady Jane mówiła, że to ważne. — Rozmawiałeś z nią? Ta kobieta to szarlatanka. — To ona do mnie zadzwoniła — wyjaśnił. — A skoro przysłali mi bilet, pomyślałem, że mogę skorzystać z darmowej wycieczki. No wiesz, mógłbym spotkać się z tobą, i w ogóle. — Nie ma czegoś takiego jak darmowa wycieczka, Jett — powiedziała Edie. — I tak za to zapłacisz, w ten czy inny sposób. — Być może — mruknął, zaciągając się papierosem. — Twój ojciec nigdy się nie zmieni — oświadczyła. — Wiem. — Kiedy się z tobą zobaczę? — A chcesz? — zapytał. Ostatnim razem, gdy się z nią widział, ich rozmowa skończyła się kłótnią. Nawet nie pamiętał, o co poszło. — Mógłbyś przyjechać do mnie jutro — zaproponowała Edie. — Ja nigdy stąd nie wyjeżdżam. — Chyba mi się nie uda, mamo — odrzekł. — Najpierw muszę kogoś odebrać z lotniska, a potem mam być na kolacji próbnej Maksa. — Od kiedy to jesteście ze sobą tak blisko? — zdziwiła się Edie. — Zaprosił mnie, więc obiecałem mu, że przyjdę — odparł. — A ty? Jest jakaś szansa, że przyjedziesz do miasta? — zapytał, próbując zmienić temat. 186

— Po co? — prychnęła. — Nie znoszę miasta. Nienawidzę być gdzieś, gdzie muszę oddychać tym samym powietrzem co Red Diamond. — W takim razie spotkajmy się w przyszłym tygodniu. Zapadła cisza, którą w końcu przerwała Edie. — Widziałeś się z nim? — spytała. — Z kim? — Udawał, że nie rozumie, chociaż doskonale wiedział, o kogo pyta. — A jak myślisz? Z tym sukinsynem, za którego wyszłam. — Ee... tak, widziałem go — odparł. — Przyszedł na wieczór kawalerski Maksa. — To jakiś zjazd rodzinny czy co? — wycedziła. — Ni z tego, ni z owego Max to, Max tamto. Ja jestem twoją prawdziwą rodziną, a nie twoi przyrodni bracia. — Wiem, mamo. — Chris też tam był? — zapytała. — Owszem. — Mam nadzieję, że wiesz o tym, że to właśnie on zapłacił za twoją podróż do Włoch, odwjk i leczenie? — Kto ci to powiedział? — Mam swoje źródła. Powinieneś mu podziękować. Jestem pewna, że Max nie dał ani grosza. Skąpiradło — dodała z pogardą. — Jest taki sam jak jego ojciec. Usłyszał pobrzękiwanie lodu w szklance — znajomy dźwięk z czasów dzieciństwa. Edie zawsze zaczynała dzień z drinkiem w dłoni, było to jedno z jego najwcześniejszych wspomnień. — Pijesz, prawda? — Wodę—odparła zaczepnie. — W porządku, Panie Uzdrowiony Alkoholiku? Żeby umknąć kłótni, szybko porzucił ten temat. — Widujesz się z kimś? — zapytał. — Z jakimś młodym przystojnym ogierem? — Nie twój pieprzony interes — odparła. Zaczynał jej się już plątać język. — I następnym razem zachowuj się lepiej przy moich znajomych, bo ostatnim razem źle trafiłeś. Wspaniale. Miłe wspomnienia. Choć był pijany, nie zapomniał tego śmiecia, którego wtedy utrzymywała. Wielka mi rzecz, rzucił kilka obraźliwych słów pod jego adresem. Skąd miał wiedzieć, że ta menda była zawodowym bokserem? — Zadzwonię jutro, mamo — powiedział, bo nagle poczuł, że musi natychmiast skończyć tę rozmowę. 185

— Koniecznie — odparła kwaśno. — Oczywiście jeśli znajdziesz czas... Odłożył słuchawkę i wyciągnął następnego papierosa. Znowu był w dołku, Edie udało się zetrzeć uśmiech z jego twarzy. Niestety, nie była to żadna nowość. * ** Max kipiał z wściekłości. Jaką grę prowadziła Mariska i jak ma się tego dowiedzieć? To wszystko wyglądało bardzo podejrzanie. Najpierw pojawił się w jego biurze ten Rosjanin, a potem Mariska oświadczyła, że nie była jego żoną, chociaż doskonale wiedziała, że Max widział akt ślubu. Czyżby był sfałszowany? Może powinien zadzwonić do eksperta? Nie, nie wolno mu tego zrobić, bo wtedy cała sprawa wyjdzie na jaw. Niech to szlag! Znalazł się w sytuacji bez wyjścia. Zadzwonił do Amy. — Nie przyszłaś na brunch — powiedział z wyrzutem, mając ogromną ochotę wyładować na kimś swój zły humor. — Przepraszam — odparła ze skruchą. — Ale babunia chciała ze mną pogadać i nie mogłam się wyrwać. — A co u niej słychać? — zapytał, czując wyrzuty sumienia. Przecież Amy nie była niczemu winna i nie powinien się na niej wyżywać. Ona i Lulu były jedynymi osobami, które się dla niego liczyły. — Czuje się fantastycznie jak na swoje dziewięćdziesiąt lat — powiedziała wesoło Amy. — Wygląda lepiej niż my. Nie roześmiał się. Nie był w nastroju do dzielenia się z nią radością. — Więc dziś zjemy kolację tylko we dwoje? — zapytał. — Myślałam, że położę się wcześniej spać — mruknęła Amy. — Dopilnuję, żebyś wróciła do domu o właściwej porze — obiecał. Zapadło milczenie, które w końcu przerwała Amy. — Czy wszystko w porządku, Max? — zapytała. — Mówiłem ci już... mam sporo na głowie. Ale to interesy. Porozmawiamy o tym później. — Dobrze — odparła z ociąganiem. Nadal dręczyły ją wyrzuty sumienia i nie miała ochoty spędzać czasu sam na sam z Maksem. — Przyjadę po ciebie o ósmej — powiedział, wciąż myśląc 188

o Marisce i jej diabelskim planie. Pięćdziesiąt tysięcy za zlikwidowanie człowieka... i to właśnie on miałby za to zapłacić? O nie, nie może do tego dopuścić. * ** Zanim Chris dotarł do apartamentu Jonathana Goode'a, podjął decyzję. Wskoczy do samolotu, poleci na kilka godzin do Los Angeles i wróci z powrotem prosto na poranne spotkanie z Redem. Martwił się nie tylko o dom, ale także o sejf, w którym było dwieście pięćdziesiąt tysięcy dolarów dla Rotha Giagante. Nie mógł stracić tych pieniędzy. Nowojorski apartament Jonathana, przedstawiony kiedyś na okładce ,,Architectural Digest" na ośmiu stronach rozkładówki, był pokłonem w stronę nowoczesnego stylu. Jonathan uwielbiał czyste linie i prostotę. Drzwi otworzył sam gospodarz. Był na bosaka, miał na sobie pomięte drelichy i luźny podkoszulek i wyglądał na zmartwionego. — Co się stało? — zapytał Chris, wchodząc do środka. — To dosyć zawstydzające — mruknął Jonathan, prowadząc go do nieskazitelnie czystej kuchni. — Kiedy jestem wzywany do czyjegoś mieszkania, zawsze chodzi o coś wstydliwego — odparł Chris, siadając na chromowanym stołku. — Nie martw się, Jon, słyszałem już niejedno. — Masz ochotę na napój zdrowotny? — zapytał aktor, wracając do krojenia mango, bananów i papai. Każdą porcję wrzucał po kolei do miksera z mlekiem ryżowym. — Nie, dzięki — odparł Chris. — Trochę sobie pozwoliłem wczoraj w nocy i dziś nie najlepiej się czuję. Napiję się kawy... jeśli mi ją zrobisz. — Kawa nie jest zdrowa — oświadczył Jonathan. — Nigdy jej nie kupuję. — Lepiej powiedz mi wreszcie, co się stało? Jonathan włączył mikser i przez długą chwilę milczał, wpatrując się w wirujące owoce. Kiedy się zmiksowały, wyłączył urządzenie, wlał napój do wysokiej szklanki i westchnął. — Cóż... myślę, że wszyscy mamy takie sprawy, które wolelibyśmy zachować dla siebie. — Co mi chcesz przez to powiedzieć? — Nie to, żebym się wstydził... — odparł Jonathan — ale zdaję sobie sprawę z tego, że gdyby się to wydało, moja kariera mogłaby być zrujnowana. 187

— Wyduś z siebie wreszcie, o co chodzi — mruknął Chris. Jonathan upił łyk swojego zdrowego napoju. — Wiesz... są takie chwile, kiedy wchodzę na niebezpieczną ścieżkę. — A jaka to ścieżka? — zapytał Chris, choć już podejrzewał, co gwiazdor ma zamiar mu wyznać. — Nie próbuję niczego ukrywać — odparł Jonathan — ale błagam, niech to zostanie między nami, dobrze? — Oczywiście. Jonathan postawił szklankę na blacie. — Jestem gejem — powiedział cicho. — I masz w związku z tym jakiś problem, tak? — Właśnie — przyznał Jonathan. — Wczoraj poznałem mężczyznę... — Tak? — Chris domyślał się już, co za chwilę usłyszy. — Jest przystojny i delikatny — mówił Jonathan. — Ostrzy partnerzy to nie mój styl. Zaprosiłem go tutaj i... dobrze się bawiliśmy... — Mogę ci przerwać? — zapytał Chris. — Śmiało. — A gdzie jest twoja dziewczyna? — Mamy umowę. Ona... lubi dziewczyny. Odpowiada to nam obydwojgu. Jak dotąd, udawało nam się wmawiać mediom, że jesteśmy heteroseksualną parą. — Z każdą minutą robi się to coraz bardziej skomplikowane — stwierdził Chris. Jonathan przejechał dłonią po włosach. — Zdaję sobie sprawę, że jesteś w szoku — mruknął. — Kto, ja? — zdziwił się Chris. — Cokolwiek robisz, to twoja sprawa i nikogo nie powinno to obchodzić. — Zawsze cię lubiłem — powiedział z ulgą Jonathan. — Co było potem? — No cóż... obaj dobrze się bawiliśmy i kiedy wychodził, zaproponowałem, że mu zapłacę. — A on był zawodowcem? — Nie, i kiedy chciałem mu dać pieniądze, uświadomiłem sobie, że popełniłem okropny błąd. — Jak zareagował? — zapytał Chris, wyobrażając sobie tę scenę. — Poczuł się okropnie obrażony i zaczął krzyczeć: „Myślisz, że kim ty, kurwa, jesteś? Wielki gwiazdor filmowy, który ukrywa się w szafie. Myślisz, że wszystko i wszystkich da się kupić? No to się 190

zdziwisz: nie da się. Mogę rozbić twój wizerunek w jednej sekundzie". — Co się potem stało? — Zapytał mnie, czy wiem, czym się zajmuje. Powiedziałem, że nie mam pojęcia. — Mów dalej. — Okazało się, że jest dziennikarzem w dużym magazynie gejowskim. Co my teraz zrobimy, Chris? Co, do cholery, zrobimy?

Rozdział dwudziesty siódmy Dlaczego kryzysy zawsze nadciągają podczas weekendu? Lady Jane Bentley nie mogła skontaktować się ze swoim prawnikiem, który przebywał na trzydniowej wyprawie wędkarskiej na Bahamach. Koniecznie musiała z nim porozmawiać, ale tymczasem postanowiła zachowywać się, jakby nic się nie stało. Nie było nic niezwykłego w wybuchach nieuzasadnionego gniewu Reda, jednak tym razem jego gniew był skierowany przeciwko niej i wcale jej się to nie podobało. Jego żądanie, aby się wyniosła, było szokujące. Przez te lata, które razem spędzili, często kłócili się o jakieś głupstwa, ale jeszcze nigdy tak jak teraz. Uświadomiła sobie, że powinna wykorzystać nieobecność Reda. Od porannego wybuchu go nie widziała. Jego gospodyni, Diahann — co to za dziwaczne imię? — poinformowała ją, że wyszedł z domu i zapowiedział, że wróci bardzo późno. Podejrzewała, że poszedł do swojego sekretnego apartamentu — tego, o którym miała nie wiedzieć — gdzie prawdopodobnie zabawiał się z dziwkami, które poznał na wieczorze kawalerskim najstarszego syna. Miała ochotę zadzwonić do Maksa i porozmawiać z nim na ten temat, ale po zastanowieniu się doszła do wniosku, że to nie ma sensu. Syn nie był odpowiedzialny za obrzydliwe zachowanie ojca. Zaczęła przeszukiwać prywatny gabinet Reda: pootwierała szuflady biurka, sprawdziła zawartość wszystkich teczek, przejrzała pocztę, listy i dokumenty. W pokoju obok była kserokopiarka, a ponieważ asystentki nie było z powodu weekendu, skopiowała każdy dokument, który mógł okazać się użyteczny. W pewnej chwili do pokoju weszła goapodyni i zapytała, co robi. 190

Lady Jane rzuciła jej władcze spojrzenie. Nigdy nie lubiła tej czarnej kobiety, która wcale nie wyglądała jak gospodyni, bardziej przypominała tancerkę rewiową z Gone to Seed*. — Ty mnie pytasz, co tutaj robię? — Siedzi pani przy prywatnym komputerze pana Diamonda — powiedziała Diahann i skrzyżowała ręce na piersiach. — Pan Diamond nikomu nie pozwala z niego korzystać. Była zaskoczona tupetem tej kobiety. — Czy zdajesz sobie sprawę, z kim rozmawiasz? Diahann nie dała się sprowokować. — Tak, zdaję sobie sprawę, lady Bentley — odparła. — Ale pan Diamond mówił mi wiele razy, że nikomu nie wolno tu wchodzić. — Robię to na jego polecenie — oświadczyła lady Jane wściekła z powodu nieoczekiwanej przerwy. — Możesz z nim porozmawiać, jeśli masz jakiś problem. A jeżeli jeszcze raz mi przeszkodzisz, stracisz pracę. Diahann wzruszyła ramionami i wyszła z pokoju. Lady Jane pomyślała, że jeśli tutaj zostanie, musi się postarać, żeby Red pozbył się tej kobiety.- W przeszłości już tego próbowała, ale bez rezultatu. Red Diamond był przywiązany do swojej służby. Pewnie myślał, że zatrudniając pracowników na stałe, zapewnia sobie ich lojalność. Ale lady Jane wiedziała, że jest zupełnie na odwrót. * ** Zaraz po spotkaniu z Jonathanem Goode'em Chris wezwał taksówkę i pojechał na lotnisko Kennedy'ego. Nie zawracał sobie głowy wymeldowywaniem się z hotelu, bo wiedział, że jutro musi tu wrócić. W drodze na lotnisko odbył rozmowę ze swoim asystentem Andym, bardzo odpowiedzialnym młodym Afroamerykaninem. — Niedługo będę — oznajmił. — Jestem w drodze na lotnisko. — Nie ma sensu, żebyś teraz wracał do Los Angeles — odparł Andy. — Przykro mi, że to właśnie ja muszę ci o tym powiedzieć, ale posesja, na której stał twój dom, została objęta zakazem wstępu. — O czym ty mówisz? — Oznaczyli ją jako teren zagrożony lawiną błota schodzącą ze wzgórza. * angielski serial komediowy 193

— Sukinsyny! — zaklął Chris. — Znalazłeś mój sejf? — Nawet nie pozwalają zbliżyć się do domu. — Chcę, żebyś tam wrócił, włamał się i znalazł ten cholerny sejf— ośwadczył Chris. — Jeśli cenisz sobie swoją pracę, musisz to zrobić. — Nie rozumiesz, co się tutaj dzieje — powiedział Andy. — Wciąż leje, szaleją burze, a ludzi porywa woda. W Conchita domy zalała lawina błota. Wielu mieszkańców zginęło. — Daj spokój! — warknął Chris. Nie wierzył, że jest aż tak źle, jak mówi Andy. — Przecież to Los Angeles. — Wiem — odparł Andy. — To prawdziwa klęska. — I tak lecę. Zamów samochód z kierowcą na lotnisko i czekaj na mnie przed moim domem. — Ty chyba mnie nie słuchasz, Chris... Nie ma już domu, przed którym moglibyśmy się spotkać. — Wsiadaj, kurwa, do samochodu, jedź do mojego domu i czekaj! — wrzasnął Chris. Udało mu się znaleźć miejsce w samolocie linii United. Niestety, nie w pierwszej klasie, więc był wściekły i skarżył się na niewygody każdemu, kto tylko chciał go słuchać. Jezu, pomyślał, zamieniam się w syna swojego ojca. Zmuszam mojego asystenta, żeby włamał się do domu, który jest objęty zakazem wstępu. Narzekam, że nie lecę w pierwszej klasie. Co się ze mną dzieje? Potem przypomniał sobie Jonathana i jego problem. To było coś znacznie poważniejszego. Cała kariera gwiazdora była zagrożona. Powiedział Jonathanowi, żeby się nie martwił, i obiecał mu, że się tym zajmie. — Jestem ci bardzo wdzięczny — odparł Jonathan, rzucając mu jednocześnie spojrzenie pod tytułem: „Ufam ci bezgranicznie". — Nikt o tym nie wie oprócz ciebie. Jak miał rozwiązać ten problem? Zapłacić tamtemu facetowi? To zwykle wystarczało. Jonathan powiedział, że zapłaci tyle, ile będzie trzeba, żeby zamknąć dziennikarzowi usta. Chris uśmiechnął się do siebie. Z jego doświadczeń wynikało, że większość ludzi można kupić. Wszystko zależało od ceny. * * * Amy nie mogła nie zauważyć, że Maksa coś trapi. Nie było to niczym niezwykłym, ale i ona też miała strapienie. Próbowała podtrzymywać rozmowę, jednak Max w milczeniu wpatrywał się 194

w przestrzeń, jakby jego myśli były zupełnie gdzie indziej. Miała nadzieję, że nie dowiedział się o jej szalonej nocy. Kelnerka sprzątnęła stół i zapytała, czy życzą sobie kawę i kartę deserów. Amy pokręciła głową, więc Max poprosił o rachunek. — Myślisz, że jesteś gotowy do próbnej kolacji jutro wieczorem? — zapytała, usiłując zmusić go do rozmowy. — Jestem gotowy — odparł szorstko. — Dlaczego miałbym nie być? Westchnęła i sięgnęła po kieliszek z winem. — Widziałeś się dziś z Mariską, prawda? Przytaknął. — Skąd wiesz? — Po rozmowie z nią zawsze masz zły humor. — Tak myślisz? — Taka jest prawda, Max. Jesteś o wiele szczęśliwszy, kiedy odstawiasz Lulu w ręce niani i nie musisz się spotykać ze swojąbyłą. — Problem w tym, że Mariska zawsze jest w domu. — Skrzywił się. —Nie da się jej ominąć. Torturowanie mnie sprawia jej wielką frajdę. — Chyba coś jeszcze cię trapi... — Amy pochyliła się do przodu. — Możesz mi powiedzieć co to takiego? — Problemy w pracy — odparł. — Nic, czego nie mógłbym rozwiązać. — Dzielenie się problemami pomaga, Max. W końcu wkrótce mamy się pobrać. — Tak, kochanie, i nie mogę się już tego doczekać — powiedział, gdy kelnerka przyniosła rachunek. — Wiesz, jak bardzo cię kocham, prawda? — zapytał, rzucając na stół czarną kartę kredytową American Express. Nie, nie wiedziała. Byłoby miło, gdyby mówił jej to częściej. I czemu tak ochoczo zgodził się na jej warunek, że ma nie być seksu przed ślubem? No i najważniejsze pytanie: dlaczego przespała się z nieznajomym facetem? Jak mogłaby to kiedykolwiek wyjaśnić swojemu narzeczonemu, gdyby się o tym dowiedział? Max podpisał rachunek i wstał. Najwyraźniej kolacja była skończona. Podczas lotu do Los Angeles samolotem mocno trzęsło. Jeszcze zanim wylądowali, Chris uświadomił sobie, że popełnił błąd. Powie193

dział Andy'emu, żeby zamówił samochód z kierowcą, który będzie czekał na niego na lotnisku. Samochód czekał, tak samo jak i deszcz: w porywach wiatru z nieba lały się potoki deszczu. Andy miał rację — Los Angeles spotkała klęska żywiołowa. Kierowca przez całą drogę, którą przebyli trasą szybkiego ruchu, opowiadał mu, co się dzieje w mieście. Chris siedział i marzył tylko o tym, żeby facet się zamknął. Musiał skoncentrować się na tym, co powinien najpierw zrobić. Po pierwsze, Jonathan to priorytet. Birdy i jej kłopoty. Jego dom — musi sprawdzić, jak bardzo jest zniszczony. I oczywiście Roth Giagante oraz pieniądze, które był mu winien. Gdy dojechał na miejsce, był pełen uznania dla Andy'ego, ponieważ mimo że było już późno i ciemno, asystent siedział w swoim samochodzie i cierpliwie na niego czekał. Chris wysiadł z samochodu, podbiegł i zapukał w okno. — Wydostałeś mój sejf?! — krzyknął, próbując przebić się przez bębniący o dach wozu deszcz. Asystent otworzył okno i podał mu latarkę. — Sam zobacz, Chris! — odkrzyknął. — Twój dom jest pogrzebany pod toną błota. Nie mogę podejść do drzwi, bo nawet ich nie widzę. Chris wziął latarkę i omiótł snopem światła przestrzeń przed sobą. Było o wiele gorzej, niż się spodziewał. Zamiast domu zobaczył gigantyczną górę błota i znaki zakazujące wstępu na jego posesję. — Dowiedziałeś się, kiedy to uprzątną? — zapytał Andy'ego, jednocześnie wyobrażając sobie, że gdy tylko usuną błoto, jego dom wyłoni się spod niego czysty i nietknięty. Jasne. — Nic nie mogę zrobić, dopóki deszcz nie przestanie padać — tłumaczył się Andy, próbując osłonić ich parasolem. — Dopiero wtedy będą mogli sprowadzić ciężki sprzęt i zacząć usuwać błoto. — Kurwa! — zaklął Chris. Był kompletnie przemoczony, w jego butach chlupotała woda. — Wracam do domu, a tu czeka na mnie coś takiego! — Ostrzegałem cię — odparł Andy i próbując go uspokoić, dodał szybko: — Kiedy tylko przestanie padać, zajmę się tym, Chris. Zrobię wszystko, co w mojej mocy. — Kurwa! — powtórzył Chris, z niedowierzaniem kręcąc głową. — To jakiś pieprzony żart. * * * 196

Po kolacji Max zawiózł Amy do domu, pocałował ją w policzek, i to było wszystko. Kolejny niezbyt satysfakcjonujący wieczór z mężczyzną, za którego miała wyjść, choć nawet nie była pewna, czy jeszcze go kocha. Na górze, w mieszkaniu, chodziła z pokoju do pokoju niespokojna i zagubiona. Czy postępowała właściwie? Czy powinna poślubić Maksa? Tinie łatwo było mówić, że tak — ale to nie Tina za niego wychodziła, to ona miała to zrobić, a nie potrafiła wyrzucić z myśli nocy spędzonej z S. Lucasem. Jego przystojna twarz wciąż pojawiała jej się przed oczami, jego hipnotyzujące niebieskie oczy, umięśnione ciało i sposób, w jaki trzymał ją w ramionach... Zastanawiała się, czy on także o niej myślał. Pewnie nie. Prawdopodobnie był jednym z tych facetów, którzy spali z wieloma kobietami i potem nawet ich nie pamiętali. A mimo to, nawet jeśli to była prawda, wciąż nie mogła przestać o nim myśleć. I co gorsza, wcale nie chciała. * ** Zanim Chris zameldował się w Four Seasons, było już po północy. Poinstruował Andy'ego, żeby mu zarezerwował poranny lot do Nowego Jorku — tak, żeby po dobrze przespanej nocy natychmiast znalazł się w drodze powrotnej. Zamówił talerz gorącej zupy i średnio wysmażony stek do pokoju, a potem wziął telefon i po paru próbach udało mu się złapać Rötha Giagante w Vegas. — Gdzie jesteś? — zapytał szorstko Roth. — W Los Angeles — odparł. — Mój dom został zniszczony. — Ja tego nie zrobiłem — powiedział Roth. — To nie jest śmieszne — warknął Chris. — Dostałeś to, o co się prosiłeś — stwierdził Roth i zapytał: — Jak ci się podobał mój prezent? — Była bardzo usłużna—odparł Chris. — A potem poszła sobie z moim złotym roleksem. Czy to była część planu, czy może jesteś za skąpy, żeby jej zapłacić? Roth roześmiał się i oświadczył: — Czekam na ciebie i moje pieniądze jutro. — Twoje pieniądze są w moim sejfie, ale w tej chwili ten sejf razem z całym moim domem jest pogrzebany pod lawiną błota. Obawiam się, że będziesz musiał jeszcze trochę poczekać. 195

— Pierdolisz! — ryknął Roth. — Wyślij jednego ze swoich zbirów, żeby to sprawdzili. Może nawet uda im się go odkopać? — Czy to znaczy, że nie przyjedziesz jutro? — Nie, Roth. — Chris zacisnął zęby. — Dostaniesz swoje pieprzone pieniądze w przyszłym tygodniu. Teraz mam pilniejsze sprawy. Nie mam dachu nad głową, wszystko zostało zniszczone, a poza tym muszę lecieć z powrotem do Nowego Jorku na spotkanie z Redem. Jak już powiedziałem, musisz poczekać. I jeszcze jedno: nie przysyłaj mi kolejnych gości. — Przestań wydawać mi polecenia, ciamajdo. — Sam jesteś ciamajdą — odparł Chris. Było mu już wszystko jedno. — Proponuję ci urządzenie w twoim hotelu ślubu Birdy Marvel, co mogłoby być darmową reklamą wartą miliony dolarów, ale ciebie to nie interesuje. Gdybyś nie był taki głupi, porozmawiałbyś ze swoimi ludźmi od PR i posłuchał, co mają na ten temat do powiedzenia. Daję ci dwadzieścia cztery godziny na odpowiedź. Potem dzwonię do Petera Mortona z Hard Rock. To mądry facet, zrozumie, że to dla niego wspaniała okazja. I nie martw się, dostaniesz swoje kurewskie pieniądze! — Z trzaskiem rzucił słuchawkę i od razu poczuł się lepiej. Oczywiście nie mógł zasnąć. Jakżeby mógł? Jego dom był zniszczony, podobnie jak wszystko, co się w nim znajdowało. Jak miał nie myśleć o rzeczach, które stracił? Niedobrze mu się robiło. Jego dom był symbolem wszystkiego, co udało mu się osiągnąć. Teraz to przepadło i nic nie mógł na to poradzić. Na zewnątrz wciąż padał deszcz.

Rozdział dwudziesty ósmy Podejmując się roli rzeczniczki Liberty, Beverly poszła do reżysera i poinformowała go, że Liberty zażądała tysiąca dolarów za każdy z dwóch dni, w ciągu których będzie pracować na planie teledysku. — To już załatwione — odparł Maleek. — Dostanie dwa tysiące za dzień. Polecenie Damona. Spodobała się mu. — Musimy to mieć na piśmie — oświadczyła Beverly, trochę zdziwiona, że tak łatwo poszło. — Na piśmie? A co byś powiedziała, gdyby dostała gotówkę? — zapytał Maleek. — Weźmie ją i będzie mogła sobie iść. — To dobry pomysł — przyznała Beverly i pomyślała, że powinna poprosić Liberty o prowizję. Nic za darmo, chociaż ostatnio raczej dawała. Niedawno poznała Cheta — był to pierwszy przyzwoity mężczyzna, jaki jej się trafił od dłuższego czasu. Kiedy poinformowała swoją podopieczną, ile pieniędzy dostanie za swój występ, odpowiedziało jej zdumione milczenie. — Dwa tysiące za dzień? — wykrztusiła w końcu Liberty. — Za jeden dzień? Dobrze usłyszałaś? — Nie pękaj. Vanessie pewnie zapłacili o wiele więcej. Poza tym podobasz się Damonowi. — Naprawdę? — Tak przynajmniej mówi Pan Reżyser. Liberty wolała nie pytać, co to oznacza. Poszła poszukać kuzynki. — Ha! — burknęła Cindi, kiedy jej powiedziała o angażu. — Ja muszę podrygiwać z tyłkiem na wierzchu, wystawiać go do tej pieprzonej kamery, a ty będziesz tylko stać i błyszczeć jak jakaś gwiazda filmowa. — Popatrzyła na swoje odbicie w ogromnym lustrze. — Cholera! To nie fair. 199

— Pewnie stwierdzisz, że to jeszcze bardziej nie fair, kiedy usłyszysz, ile mi płacą — oświadczyła podekscytowana Liberty. — Więcej niż mnie? — zapytała Cindi, mrużąc oczy. — Pomyśl o dwóch tysiącach za dzień — powiedziała Liberty, nadal w szoku, że ma zarobić takie niesamowite pieniądze właściwie za nic. — Ludzie! — wrzasnęła Cindi i zaczęła skakać. — Jesteśmy cholernie bogate! Możemy sobie kupić ten telewizor z płaskim ekranem, o którym zawsze marzyłyśmy. Wcale mi nie przeszkadza, że zarabiasz więcej niż ja. — Najpierw musimy zapłacić rachunki — przypomniała jej Liberty, myśląc o uldze, jaką jej to sprawi. — Pewnie nawet nie wiesz, ile nam się ich nazbierało. Sama muszę się nimi zajmować, bo tobie nie chce się ich nawet przejrzeć. — Lepiej sobie z tym radzisz niż ja — oświadczyła Cindi, poprawiając kostium. — Jesteś mądralą, a ja tylko królową wałeczków! — Ale za to jaką wspaniałą! — zaśmiała się Liberty. — Powinnaś zadzwonić do Diahann — zasugerowała Cindi. — Po co? — Żeby jej powiedzieć, żeby wpadła jutro wieczorem do mojej mamy. Uczcimy nasz sukces. — Wcale nie wiem, czy chcę się z nią zobaczyć — odparła Liberty. — Ciągle nie rozumiem, dlaczego nie mogła mi wcześniej powiedzieć o tacie. To nie fair, żebym musiała czekać tyle lat. — Pewnie myślała, że wolałabyś nie wiedzieć o jego śmierci... że tak było dla ciebie lepiej, bo przynajmniej mogłaś mieć jakąś nadzieję. — Jasne — burknęła Liberty. — Fałszywą nadzieję. — Lepiej się tym teraz nie zajmuj — poradziła jej Cindi. — Za dużo się dzieje. — A kiedy mam się tym zająć? — mruknęła do siebie Liberty. — O której jutro zaczynamy? — zapytała Cindi, szybko zmieniając temat. — O dziesiątej. Bev mówi, że w świecie rapu nie zaczyna się pracy wcześnie rano. — Bev jest zajebista — stwierdziła z entuzjazmem Cindi. — Jutro zrobi porządek z moimi brwiami. Myślę, że to właśnie przez te brwi dostałaś angaż. Poczekaj tylko, aż Damon cię teraz zobaczy. Rzuci swoją zonę i będziecie razem na zawsze. Pani Damon P. Donnell. Zajebiste, co? To dopiero byłoby coś. 200

— Zamknij się, Cindi. — Liberty rozejrzała się dookoła, czy nikt tego nie słyszał. — Nawet tak nie myśl. Jakbym nie posiadała się z radości, że występuję w jakimś głupim teledysku rapowym. Robię to dla pieniędzy. Chcę tylko, żeby Damon usłyszał, jak śpiewam. — Akurat ci wierzę — prychnęła Cindi. Zanim Liberty była gotowa, zrobiło się późno. Slick Jimmy bardzo się ucieszył, kiedy ją zobaczył, ale jak zauważyła Beverly, cieszył go widok każdej ładnej dziewczyny. Jego grupa seksownych i cycatych grubych dziewczyn była wykończona: spędziły na planie cały dzień, bez przerwy podrygując, a wszystko wlokło się niemiłosiernie. Siedziały dokoła zgarbione ze zmęczenia, podczas gdy z głośników dudniła rapowa piosenka Jimmy'ego. Fatalne słowa, ale świetny rytm, pomyślała znowu Liberty, gdy stanęła przed Maleekiem. Nie był zadowolony z jej wyglądu, co sprawiło, że natychmiast straciła całą pewność siebie. Zażądał przedłużenia włosów, mocniejszego makijażu i chciał, żeby jej sukienka była bardziej obcisła. Zamiast kręcenia fragmentu teledysku zaczęli kolejną próbę. — Jutro zagrasz swój kawałek — zadecydował Maleek. — Damon i ja chcemy, żebyś wyglądała idealnie. Hm... Damon chce, żeby wyglądała idealnie. To było interesujące, zwłaszcza że do tej pory całkowicie ją ignorował. Pomyślała o Beverly i jej propozycji skontaktowania z agencją modelek. Wreszcie skończyłaby z podawaniem kawy... Może warto ją spytać, czy mówiła poważnie, bo jeśli tak, to chyba warto z tej propozycji skorzystać. Nadszedł czas, by zacząć nowe życie.

Rozdział dwudziesty dziewiąty Gianna zostawiła na sekretarce Jetta wiadomość, żeby na nią czekał na lotnisku. Oczywiście, będzie na nią czekać. Gianna była przyzwyczajona dostawać to, co chce. Poszedł na całość i zamówił limuzynę. Włoska supermodelka wysiadła z samolotu, przeszła przez kontrolę paszportową i ruszyła przez halę lotniska Kennedy'ego ubrana w sięgające za kolana buty z imitacji skóry leoparda i króciutki czekoladowobrązowy płaszczyk od Prądy. Pojawiło się kilku fotografów, którzy zaczęli robić jej zdjęcia. Nie bardzo wiedzieli, kto to taki, ale czuli, że jest kimś ważnym. Kiedy Gianna zobaczyła idącego w jej stronę Jetta, wyciągnęła ręce i krzyknęła: — Ciao, carinol Molto bene zobaczyć swojego chłopaka! Co się stało, że ni z tego, ni z owego nazwała go swoim chłopakiem? No tak, oczywiście, był nim przecież, w końcu razem mieszkali. — Cześć, kochanie — powiedział i przytulił ją. — Cudownie pachniesz. — Nie, skądże, śmierdzę samolotem — odparła, marszcząc nos. — To disgustoso, muszę koniecznie wziąć prysznic. — Do jakiego hotelu mam cię zabrać? — zapytał, biorąc od niej torbę Louisa Vuittona, która ważyła chyba tonę. — Żadnego hotelu, carino, jedziemy do ciebie — oświadczyła, odrzucając na plecy długie włosy. Hyla to dla Jetta niezbyt miła niespodzianka. Jak miał myśleć o nowym związku, jeśli Gianna będzie dzielić z nim łóżko? 200

— No wiesz... — powiedział powoli. — Jeszcze nie pytałem Sama... — Pręgo! — zawołała. — Oczywiście, że Sam mnie zaprosi. — Sam cię nie zna — zauważył Jett. — No tak, ale gdyby znał, na pewno by mnie zaprosił — odparła, uśmiechając się do niego porozumiewawczo. Miała rację, pewnie nie było na świecie mężczyzny, który by jej odmówił. Musiał przyznać, że wygląda olśniewająco. Była wysoka i szczupła, gęste kasztanowe włosy, kocie oczy i pełne, zmysłowe usta. Kiedy szła, kołysząc biodrami, mężczyźni zatrzymywali się, by na nią popatrzeć, jakby nie potrafili uwierzyć, że tak wspaniałe stworzenie może w ogóle istnieć. — Nie jestem pewien, czy mieszkanie Sama ci wystarczy — mruknął i wziął ją za rękę. — Ma bardzo małą łazienkę, twoje kosmetyki się tam nie zmieszczą. No i nie ma tam lustra powiększającego, a ja wiem, jak uwielbiasz takie lusterka. — Czego mi więcej potrzeba, carino, skoro mam ciebie? — oświadczyła. — Tęskniłam za^moim jankeskim chłopakiem molto, molto. Jankeski chłopak. To było jej ulubione określenie. Nauczyła się tego od swojego dziadka, weterana drugiej wojny światowej, ale Jett nie znosił, jak go tak nazywała. — Ja też za tobą tęskniłem — powiedział, choć było to nie do końca szczere, bo jego myśli zajęte były przez dziewczynę, której imienia nie znał. — Byłeś niegrzecznym chłopczykiem? — droczyła się z nim Gianna. — Nie bardziej niegrzecznym niż ty — odparł. — Incredibile! Ja widuję się tylko z jednym facetem oprócz ciebie. Z Panem Lamborghini. I oboje go lubimy, sil — A jak on się miewa? — zapytał, kiedy szli przez lotnisko. — Wstawiłam go do garażu. To bene, prawda? — Jak długo tu zostaniesz? — Kiedy skończę zdjęcia, wracamy do domu. — Nie my, tylko ty — powiedział szybko. — Ja muszę tu jeszcze zostać przez parę tygodni. — Perche? — zapytała rozczarowana. — Mam tutaj parę spraw do załatwienia, zanim wyjadę. — Che cosa sprawy? — Rodzinne. 203

— Przez ciebie Gianna jest triste... — Przepraszam, kochanie. Nic na to nie poradzę. W limuzynie objęła go i dotknęła językiem jego ucha. — Gianna nie może się już doczekać, żeby zostać z tobą sam na sam — szepnęła. — Przez całą noc będziemy fare delizioso amore. — Później — odparł. — Najpierw musimy pójść na próbną kolację do mojego brata. — Che cosa próbna kolacja? — Coś, co ludzie robią, zanim się pobiorą. — Myślałam, że to seks—wymruczała i położyła mu dłoń na udzie. — Ty myślisz, że wszystko to seks. — To bene, czyż nie? — zaśmiała się. — Nie zawsze. — Ale tobie się podoba, wiem, że tak — zagruchała, a jej dłoń powędrowała w dół. — Jak to powiedzieć po amerykańsku? Jesteś... nienasycony, si? — Może powinniśmy poczekać, aż znajdziemy się w mieszkaniu — mruknął, odsuwając jej rękę. — Przed nami siedzi kierowca, który wszystko widzi. — I co? To coś złego? — zapytała, tuląc się do niego i znowu wciskając mu język do ucha. Uświadomił sobie, że przed Gianną nie ma ucieczki. * ** W niedzielne popołudnie Nancy Scott-Simon zaaranżowała kolejne spotkanie z Lyndą Colefax, specjalistką od organizacji ślubów. Wszystkie szczegóły musiały być dokładnie omówione, w jej planach nie było miejsca na niefortunne wypadki. Amy chodziła po jadalni matki, marząc o tym, by być gdziekolwiek indziej, i słuchała, jak dwie kobiety ględząo kwiatach, gościach i ich rozlokowaniu. Najwyraźniej ich potrzeba omawiania ślubnych szczegółów nie miała końca. — Czy mogłabyś się skoncentrować? — spytała Nancy, spoglądając na córkę. — Kogo chcesz posadzić przy głównym stole? — Rodzinę, mamo — odparła Amy i westchnęła. — Omawiałyśmy to już setki razy. Rodzinę, Tinę i Brada. — A co z Sofią Courtenelli i jej towarzystwem? Czy nie powinni również siedzieć przy głównym stole? — Nie chcę, żeby siedzieli przy głównym stole, mamo. — Sofia Courtenelli jest twoją szefową — wtrąciła Lynda. — Etykieta nakazuje... 204

— Mówiłam już, że nie chcę, aby siedzieli przy głównym stole — przerwała jej Amy. Wolałaby, żeby Lynda nie zabierała głosu w sprawach, które jej nie dotyczą. — Max nie powiedział mi jeszcze, czy jego ojciec przyjdzie — powiedziała z irytacją Nancy. — To świadczy o złych manierach. — Raczej tak — zgodziła się z nią Lynda. — Myślę, że przyjdzie — odparła Amy. — Był przecież na wieczorze kawalerskim Maksa. — Wcale nie zależy mi na tym, żeby jego ojciec przyszedł — oświadczyła Nancy. — Ale brak odpowiedzi niezbyt dobrze o nim świadczy. Powinnam zadzwonić do lady Bentley i sama ją o to zapytać. — Pozwól, że ja się tym zajmę—zaofiarowała się Lynda i szybko zrobiła notatkę w swoim ogromnym notatniku marki Gucci. — Nie, muszę się tym zająć osobiście — stwierdziła Nancy. Godzinę później Amy udało się stamtąd wyrwać. Całe to planowanie przyprawiało ją o zawroty głowy. Co za bezsensowne zamieszanie z powodu jednego dnia, pomyślała. Wezwała taksówkę i już miała podać kierowcy swój adres, ale nagle, pod wpływem impulsu, zmieniła decyzję i podała mu adres tajemniczego mężczyzny — adres, który tak mocno wrył jej się w pamięć. Nie zamierzała dzwonić do jego drzwi — pomyślała tylko, że mogłaby jeszcze raz popatrzeć na dom, w którym spędziła tamtą szaloną noc i straciła dziewictwo. Czemu nie? Przecież nie miała nic innego do roboty. Lady Jane dobrze wykorzystała czas spędzony w samotności. Skoro Red Diamond miał zamiar usunąć ją ze swojego życia, musi zrobić wszystko co w jej mocy, aby się zabezpieczyć. W sobotę nie wrócił do domu na noc, więc w niedzielę na nowo podjęła poszukiwania w jego prywatnym królestwie. Wydrukowała liczne e-maile od Reda do Rötha Giagante z Magiriano Hotel w Las Vegas, w których żądał przyciśnięcia Chrisa w związku z jego długiem, oraz e-maile od dwóch banków, które Red zmusił do wycofania się z projektu budowlanego Maksa. Nie odkryła jednak nic nowego na temat Jetta poza szczegółowym raportem z kliniki odwykowej. Było jej trochę żal tych trzech młodych ludzi. Red nie należał do dobrych, kochających ojców. Ale mimo to udało im się przetrwać 203

i doskonale sobie radzili. Przynajmniej dwaj z nich — bo kto wie, jak dalej potoczy się życie Jetta? Nie miała pojęcia, dlaczego Red wezwał ich na spotkanie w poniedziałek rano. Prawdopodobnie chciał ich poinformować, że nic nie odziedziczą, a ponieważ był Redem Diamondem, zamierzał im to powiedzieć osobiście. Pewnie chciał zobaczyć, jak się przed nim płaszczą. Był dokładnie taki, jak o nim mówiono. * ** Max postanowił, że nie da swojej byłej żonie pieniędzy na pozbycie się Vladimira Bushkina. Jeśli Mariska mu przysięgnie, że akt ślubu został sfałszowany, załatwi deportację Vladimira. Tak, to najlepsze rozwiązanie, i na Boga, lepiej, żeby tym razem nie kłamała. Udał się do jej apartamentu w niedzielny poranek. Drzwi otworzyła Irena. — Mariska jest w domu? — zapytał. — Zawołam ją — odparła Irena. Kilka minut później jego była żona weszła do salonu. Sprawiała wrażenie bardzo zadowolonej, a ponieważ nie było ku temu specjalnego powodu, wiedział, że musiała coś wymyślić. — Masz pieniądze? — zapytała bez żadnych wstępów. — Nigdy nie obiecywałem, że przyniosę ci pieniądze — odparł. — Ależ tak, obiecałeś — syknęła. Jej dobry humor prysł. — Nieprawda — odparł ostro. — Gdzie jest Lulu? — zapytał. Nie chciał, żeby jego córeczka usłyszała tę rozmowę. — Wyszła z nianią. — Pozwól, że ci wyjaśnię, po co tu przyszedłem — powiedział, starając się nie stracić panowania nad sobą. — Postanowiłem, że jeśli Vladimir jeszcze raz przyjdzie do mojego biura, wezwę policję i każę go aresztować za wyłudzanie pieniędzy. — Nie możesz tego zrobić! — zaprotestowała Mariska. — Mogę i zrobię to — oświadczył Max. — Tak więc, jeśli masz mi coś do powiedzenia, powinnaś to zrobić teraz. — Nie mogę uwierzyć, że nie przyniosłeś pieniędzy — warknęła ze złością. — Jesteś głupi. Cała machina jest już w ruchu. — Jaka machina? — zapytał ze zdziwieniem. — Muszę mieć tę gotówkę. Muszę zapłacić ludziom. — Za co? — Przestań zachowywać się jak idiota, Max. Dobrze wiesz za co. 206

— Nie, Marisko — powiedział szorstko. — Cokolwiek zrobiłaś, musisz to natychmiast odwołać. — Już za późno. — Lepiej, żeby tak nie było. Przez długą chwilę przyglądali się sobie z niechęcią. W końcu Max zapytał: — Na miłość, boską, byłaś żoną Vladimira czy nie? Muszę znać prawdę. — Chcesz prawdy, to powiem ci prawdę — wycedziła. — No to mów — ponaglił ją, choć bał się tego, co miał usłyszeć. — Tak — oświadczyła. — Byłam żoną Vladimira. Zadowolony? Max poczuł, że traci grunt pod nogami — właśnie potwierdziła jego najgorsze obawy. Jak on mógł ożenić się z tą kłamliwą dziwką? — Pochodzę z biednej rodziny — mówiła dalej Mariska. — Moskwa to piekło, musiałam się jakoś stamtąd wydostać. — Skoro już mówisz prawdę, Marisko, to powiedz: czy byłaś też prostytutką? — Nie! — krzyknęła, wpatrując się w niego z nienawiścią. — Jak śmiesz tak myśleć? — A niby czemu nie miałbym? Przez cały czas kłamałaś. — Max, musisz zrozumieć... tam piękna kobieta nie ma innego wyjścia, ale ja nigdy tego nie zrobiłam. Kiedy Vladimir próbował mnie zmusić, żebym robiła pewne rzeczy, udało mi się uciec i przyjechać do Ameryki. — Więc ty i Vladimir nigdy się nie rozwiedliście? — Gdyby podejrzewał, że chcę odejść... — To oznacza, że kiedy wyszłaś za księgowego i potem za mnie, obydwa te małżeństwa były nieważne? Popełniłaś bigamię? — Teraz już chyba wiesz, dlaczego musimy się go pozbyć — powiedziała z goryczą. — Jezu Chryste, Marisko, nie mogłaś wcześniej powiedzieć mi prawdy? — Zostawiłeś mnie, Max — oświadczyła z pretensją w głosie. — Zostawiłeś mnie samą. — Nie zostawiłem cię samej... otrzymałaś przywilej wychowywania naszego dziecka i ogromne alimenty. — Nigdy ci nie wybaczę tego, że mnie zostawiłeś... — Jej oczy błyszczały złością. — A teraz żenisz się z tą głupią dziewczyną. Wszyscy się z ciebie śmieją. — Jesteś śmieszna. — Nadal jeszcze nad sobą panował, choć 205

pragnął tylko jednego: bić ją tak długo, aż zacznie błagać o litość. Nigdy jej nie wybaczy tego, co zrobiła ich córeczce. Nigdy. — Wszyscy o tobie plotkują — mówiła dalej. — Słyszałam, że masz kłopoty finansowe. Jak ja przez to wyglądam? — Tylko to cię interesuje, prawda? — powiedział ze znużeniem. — Jak ty wyglądasz. — Pozory są bardzo ważne. — Czy kiedykolwiek pomyślałaś o mnie i o Lulu? Nasze małżeństwo było fikcją i wiesz doskonale, co to oznacza dla naszej córeczki. — Jeśli Vladimir zniknie, nikt się nigdy o tym nie dowie. — Jesteś szalona. — Posłuchaj... pozbycie się Vladimira to jedyne wyjście. — Nie, Marisko, chcę, żeby go aresztowali. Mam gdzieś, co napiszą w gazetach. — A nie powinieneś Max, bo to dotyczy twojej córki. — Trzymaj Lulu z dala od tego. Już rozmawiałem z prawnikami... mam zamiar odebrać ci prawo do opieki nad małą. — To ci się nigdy nie uda. — Założysz się? — Jesteś mądrym człowiekiem, Max, więc posłuchaj mnie uważnie... Vladimir już więcej nie przyjdzie do twojego biura. Zajęłam się tym. Ale przynieś mi gotówkę, bo inaczej będzie jeszcze więcej problemów do rozwiązania. Jeśli ludzie wykonują takie usługi, oczekują za nie zapłaty. Popatrzył na nią wstrząśnięty. Dobrze wiedział, co mu daje do zrozumienia. Jej oczy były zimne i wyrachowane. Wiedział, że tym razem mówi prawdę. * ** Skulona w taksówce po drugiej stronie ulicy, przy której znajdowało się mieszkanie S. Lucasa, Amy czuła się idiotycznie. Co ona wyprawia? Czyżby miała zamiar wysiąść z taksówki, wejść do jego mieszkania, zapukać do drzwi i powiedzieć: „Cześć, jestem dziewczyną, z którą spędziłeś noc. Pamiętasz mnie?". Nie, nie zrobi tego. Kierowca taksówki miał włączone radio — właśnie śpiewał Kid Rock, bełkocząc coś o skopaniu komuś tyłka. — Ile jeszcze będziemy tutaj stali, panienko? — zapytał w końcu, odwracając głowę i patrząc na Amy spod przymrużonych powiek. 208

— Czekam na kogoś — odparła szybko. — Niech mi pan da jeszcze pięć minut, dobrze? — To pani płaci — mruknął, po czym wziął „New York Post" i zaczął przerzucać strony o sporcie. Co teraz? Znalazła się tutaj pod wpływem impulsu i nie bardzo wiedziała, co ma robić. Kiedy już miała powiedzieć kierowcy, żeby ruszali, na ulicy pojawiła się limuzyna. Zatrzymała przed budynkiem, w którym mieszkał S. Lucas. Amy pochyliła się do przodu i zobaczyła go: wysiadał z limuzyny i był jeszcze przystojniejszy, niż to zapamiętała. Miał na sobie dżinsy, tenisówki i dżinsową koszulę, jasne włosy opadały mu na czoło. Może powinna wysiąść z taksówki i udawać, że właśnie tędy przechodziła? Albo podbiec i do niego i powiedzieć: „Cześć! Pomyślałam, że powinniśmy pogadać o tym, co się między nami wydarzyło". A może wystarczy zwykłe: „Jak masz na imię?". Zanim zdążyła podjąć decyzję, S. Lucas pochylił się i wyciągnął rękę, pomagając komuś wysiąść z limuzyny. Okazało się, że" to kobieta—jedna z najpiękniejszych kobiet, jakie Amy kiedykolwiek widziała. Skuliła się na siedzeniu taksówki i wstrzymała oddech, patrząc, jak tamta zarzuca S. Lucasowi ręce na szyję i całuje go — były to długie, powolne pocałunki. On zaczął się śmiać, niby to próbując ją odepchnąć. Kim ta kobieta była? Jego żoną, dziewczyną? Kierowca limuzyny otworzył bagażnik i wyjął kilka walizek marki Louis Vuitton, po czym wniósł je do budynku. Kobieta przez cały ten czas obejmowała S. Lucasa i dotykała go w miejscach, o których Amy nawet nie chciała myśleć. Po kilku minutach obydwoje zniknęli w środku budynku i Amy nareszcie mogła znowu zacząć oddychać. — Możemy już jechać — wydukała. — Dokąd? — zapytał kierowca, odkładając gazetę. — Do domu — powiedziała ciche. — Tam, gdzie moje miejsce.

Rozdział trzydziesty Gdy tylko Chris zobaczył swój dom w świetle dnia, uświadomił sobie rozmiary kataklizmu, jaki musiał dotknąć Los Angeles. Jego piękny biały dom był pogrzebany pod tonami błota. Co gorsza, wyglądało to tak, jakby w połowie się zawalił. Nietypowa dla Kalifornii aura zniszczyła mu dom. Co on ma z tym zrobić? Niektóre rzeczy mógł kontrolować — swoje uczucia wobec ojca, zachowanie swoich klientów, swoje życie erotyczne — ale nie pogodę. Stał w ulewnym deszczu i wpatrywał się w miejsce, w którym stał niegdyś jego wspaniały dom, myślał o pracy, jaką w niego włożył, i o wszystkim, co razem z nim stracił. Siłownia wyposażona w urządzenia Cybex, wykonany na zamówienie stół do biliarda, telewizory plazmowe... wszystko, co posiadał. Na domiar złego nie był pewien, czy ubezpieczenie obejmuje również klęski żywiołowe. Ale nie chodziło tylko o pieniądze — stracił dom. Andy przyjechał po niego, a potem zawiózł go na lotnisko. — Musisz za wszelką cenę wydostać mój sejf — poinstruował go Chris. — To najważniejsze. Bądź w pobliżu, kiedy zaczną odkopywać dom. Jeśli coś ukradną, obwinię o to ciebie. — Będę na miejscu — zapewnił go Andy. — Nie odejdę stamtąd, dopóki mi nie każesz. — Dobry z ciebie chłopak — mruknął Chris i pomyślał, że jego asystent zasłużył na podwyżkę. Gdy już siedział na lotnisku, czekając na wejście na pokład samolotu do Nowego Jorku, zadzwonił do faceta, z którym zabawiał 208

się w swoim mieszkaniu Jonathan. Nazywał się Wes Duncan, a kiedy Chris sprawdził informacje na jego temat w Internecie, okazało się, że rzeczywiście jest dziennikarzem i współpracuje z magazynem „Stud", jednym z większych periodyków gejowskich. Chris przedstawił się i powiedział, jak bardzo ceni jego pracę, zwłaszcza artykuł na temat homofobii w Hollywood. Wes zdawał się cieszyć z tych pochwał, ale kiedy Chris wyjaśnił, że jest prawnikiem Jonathana Goode'a, rozzłościł się i zaczął litanię pretensji do gwiazd filmowych, które myślą, że wszystko im się należy. Chris pozwolił mu się wygadać, po czym powiedział: — Jest pan bardzo utalentowany, panie Duncan... Czy kiedykolwiek myślał pan o napisaniu scenariusza filmowego? Przez chwilę w słuchawce panowała cisza, a potem dziennikarz odparł: — No cóż, mam parę pomysłów... — Doskonale. Jestem gotów zapłacić panu za te pomysły. Kolejna krótka chwila ciszy i zaraz potem pytanie: — Ile? Bingo! Każdego można kupić. Trzeba tylko określić cenę. * ** Jettowi wydawało się, że Gianna zbyt uzewnętrznia swoje uczucia. Nie pamiętał, żeby wcześniej tak bardzo się do niego tuliła — a teraz nie mogła się od niego oderwać. Może to Ameryka tak na nią działała. Kiedy tylko weszli do mieszkania Sama, już chciała się kochać. Powiedział, że nie jest w nastroju. Ale Gianna nie dała za wygraną. — Wezmę prysznic i wtedy to zrobimy—oświadczyła i pobiegła łazienki, rozrzucając wszędzie części swojej kosztownej garderoby. Dziesięć minut później wyszła stamtąd, naga i gotowa do działania. Mimo że Jett nie miał ochoty na seks, był mężczyzną, więc jego penis natychmiast stanął na baczność. Zarzuciła mu ręce na szyję i zaczęła go lizać po twarzy. — Ach, carino, tak bardzo za tobą tęskniłam — szepnęła uwodzicielsko. — Masz wszystko, co lubi Gianna. Jej dłonie pieszczące jego jądra i głaszczące prącie doprowadzały go do szaleństwa. Nie potrafił jej się oprzeć. Padli na łóżko i zajęli się seksualną akrobatyką, bo to właśnie najbardziej lubiła Gianna. Nie chciała tylko leżeć, podniecało ją dawanie mężczyźnie przyjemności. 211

Pod koniec sesji miłosnej Jett poczuł się jak po intensywnym treningu. Gianna była jak zwierzę — chciała tylko kopulować, jeść i spać, i to właśnie w tej kolejności. Kiedy było po wszystkim, padła na łóżko, zarzuciła ręce nad głowę i rozłożyła szeroko swoje długie nogi. — Teraz Gianna śpi — oznajmiła z pełnym satysfakcji uśmiechem. — Obudź mnie godzinę przed wyjściem. Gdy zasnęła, Jett zaczął myśleć o tym, co powiedziała mu matka — że to Chris zapłacił za jego leczenie. Zastanawiał się, dlaczego jego starszy brat nigdy o tym nie wspomniał. Zawsze myślał, że to Sam za wszystko zapłacił. Zatelefonował do Four Seasons. W apartamencie Chrisa nikt nie odbierał, więc zadzwonił do Maksa. — Czy Chris przyjdzie na twoje przyjęcie? — zapytał. — Jest właśnie w samolocie powrotnym — odparł Max. — Skąd? — Poleciał do Los Angeles. Miał jakąś pilną sprawę do załatwienia, coś w związku ze swoim domem. — Co się stało? — Na wybrzeżu szaleją burze i przez cały czas pada deszcz. Zdaje się, że jego dom został zniszczony. Ale postara się być na czas. Mimo że Jett czuł respekt przed Maksem, łącząca ich trzech więź była przyjemna. Poczuł się częścią rodziny, czego nigdy wcześniej nie doświadczył. Kiedy dorastał, Edie była zajęta piciem i swoimi adoratorami, dla niego nie starczało jej już czasu. A Red — cóż, jako ojciec był jeszcze gorszy od niej. Natychmiast po obudzeniu Gianna znów chciała się kochać. Jett miał dwadzieścia cztery lata i mógł sprostać takiemu wyzwaniu, więc znowu zrobili kilka rundek. Nie angażował się w to emocjonalnie, było to czysto fizyczne doznanie. Przez cały czas myślał o tajemniczej dziewczynie i nie mógł się doczekać, kiedy ją wreszcie odnajdzie. Drugą sesję miłosną Gianna postanowiła zakończyć jednym ze swoich spektakularnych stosunków oralnych. Wiedziała, jak sprawić, by mężczyzna odpłynął. Było to dość niezwykłe, bo piękne kobiety rzadko lubiły seks oralny. Jett sądził, że uważają, iż mają prawo dostawać, a nie dawać. Ale przy nim często zmieniały zdanie. Skończywszy z seksem, Gianna zaczęła się rozpakowywać, rozrzucajac po całej sypialni ubrania i ustawiając butelki i słoiczki ze swoimi kotmetykami w malutkiej łazience. Podłączyła do głośników 212

wbudowanych w ścianę iPoda i po chwili całe mieszkanie wypełniła hiszpańska muzyka. Była fanką Marca Anthony'ego i CarlOsa San tany i wtórowała im pełnym głosem, choć zupełnie nie umiała śpiewać. . — Co mam włożyć, carinol — pytała, wyjmując z torby stroje znanych projektantów i przykładając je do swojego nagiego ciała: — Nie wiem. Nigdy nie byłem na takiej uroczystości — odparł Jett. — Ale cokolwiek włożysz, będziesz wyglądać fantastycznie. — A ty co zakładasz? — Myślę, że dżinsy będą w porządku — mruknął, przeczesując włosy ręką. — Pręgo -— powiedziała, po czym wyciągnęła z torby rdzawo-czerwoną reklamówkę i podała mu ją. — To dla ciebie. — Co to jest? — zapytał. — Prezent od pana Armaniego — odparła i puściła do niego oko, kiedy wyciągnął z reklamówki elegancki czarny garnitur. — Dla mojego molto przystojnego jankeskiego chłopaka — oznajmiła i uśmiechnęła się promiennie. — Dzięki tobie jestem bardzo szczęśliwa. * ** Po długim, gorącym prysznicu Amy poczuła, że wreszcie zmyła z siebie wszystkie wspomnienia tamtej szalonej nocy. Widziała swojego tajemniczego mężczyznę w świetle dnia z inną kobietą, oboje wyglądali jak zakochani. Więcej jej nie było trzeba. Dla niej ta sprawa była skończona — to już zamknięty rozdział, wspomnienie, o którym nie będzie więcej myśleć. Nie żałowała jednak niczego, ponieważ dzięki temu uświadomiła sobie, że namiętność to dobra rzecz — i wiedziała, że odnajdzie w sobie tę namiętność podczas nocy poślubnej z Maksem. Czuła ulgę, bo teraz mogła całkowicie skoncentrować się na próbnej kolacji i przyszłym mężu. Naprawdę kochała Maksa. Tina miała rację, będzie doskonałym mężem. Pod wpływem impulsu chwyciła za telefon i zadzwoniła do niego. — Chciałam ci powiedzieć, jak bardzo cieszę się na dzisiejszy wieczór — powiedziała. — Ja też się cieszę — odparł Max. — A co u ciebie? — zapytał. — Spotkanie z organizatorką ślubów poszło dobrze, matka jest bardzo zadowolona. — To wspaniale. Wiem, jaka potrafi być męcząca. — Ciągle pyta o twojego tatę. Wiesz może, przyjdzie czy nie? 211

— Dowiem się tego rano. Obiecuję. — Przepraszam, że ostatnio byłam trochę podenerwowana — powiedziała Amy — ale wiesz, całe to zamieszanie wokół naszego wesela i moja matka, która mnie doprowadza do szaleństwa, nie wspominając już o apodyktycznej specjalistce od planowania ślubów, to wszystko było naprawdę męczące. — Nie przejmuj się — odparł. — Ja sam też byłem trochę zdenerwowany. — Wiem, że nie chciałeś przechodzić przez tę okropną kolację próbną — dodała — ale to tradycja i robimy to dla mojej matki. — Nie mam nic przeciwko temu. Twoja matka wszystko zorganizowała, ja muszę tylko zapłacić. — Max... — Co, Amy? — Kocham cię — powiedziała impulsywnie. — Ja ciebie też. Do zobaczenia. Ubierała się powoli, bez pośpiechu. Vera Wang zaprojektowała dla niej prostą liliową sukienkę z jedwabiu. Do tego buty w tym samym kolorze, dyskretny brylantowy wisiorek, bransoletka od babuni Poppy i brylantowe kolczyki — wcześniejszy prezent od babci. Kiedy już była gotowa, stanęła przed lustrem i popatrzyła na swoje odbicie. Oto Amy Scott-Simon, wkrótce pani Maxwellowa Diamond. Wszystko będzie dobrze. * ** W samolocie powrotnym do Nowego Jorku Chris siedział obok młodej aktorki, którą znał z widzenia. Nazywała się Inez Fallon i była bardzo rozmowna, a on właśnie tego potrzebował. Spotkali się raz czy dwa, kiedy był z Holly, i wyglądało na to, że się jej podobał — albo może podobało jej się to, co sobą reprezentował, był przecież znanym prawnikiem świata show-biznesu Los Angeles. Niemal słyszał, jak kręcą się trybiki w jej głowie. „Udzieli mi swojej porady za darmo, jeśli się z nim prześpię?". Poinformowała go, że leci do Nowego Jorku, gdzie ma wystąpić w programie Lettermana. Jej ostatni film, horror, właśnie miał wejść na ekrany, więc planowała dużą akcję promocyjną. — Byłaś już kiedyś u Lettermana? — zapytał. — Nie, słyszałam jednak, że nienawidzi kobiet — odparła. — Ale słyszałam też, że albo ich nienawidzi, albo z nimi flirtuje, więc 214

ja mam zamiar flirtować. Założę coś z tak dużym dekoltem i tak seksownego, że nie będzie miał ochoty być chamski. Podobno w jego studiu jest bardzo zimno, więc moje sutki będą bardzo szczęśliwe! — Myślę, że nie przebijesz Drew Barrymore — stwierdził. — Czemu? Co ona zrobiła? — Wskoczyła na jego biurko i pokazała mu swoje piersi. — Ja też mogę to zrobić — odparła zupełnie poważnie Inez. — Ą chcesz? — Jeśli dzięki temu sprzedadzą się wszystkie bilety na mój film, zrobię to. Aktorki... Wszystkie są takie same, pomyślał Chris. Zrobią wszystko, żeby tylko zwrócić na siebie uwagę. Verona była inna, ale oczekiwała od niego zaangażowania, więc została skreślona. Nawet nie zawracał sobie głowy dzwonieniem do niej w czasie swojego krótkiego pobytu w Los Angeles. Po co? — Mogłabym się z tobą skonsultować? — zapytała Inez, przysuwając się bliżej. Jasne, porada za darmo, a nawet się ze mną nie pieprzyła, pomyślał. — Oczywiście — powiedział. — Zaproponowano mi role w dwóch filmach i nie potrafię się zdecydować, którą wybrać. Jeden jest z Leonardo DiCaprio, a drugi z Johnnym Deppem. Jak myślisz, który z nich ma większe wzięcie? Więc to do tego teraz się wszystko sprowadza — kto ma największe wzięcie. Nie liczy się talent ani scenariusz filmu, tylko to, który z pierwszoplanowych aktorów ma największe wzięcie. Co za idiotyzm. — Rzuciłbym monetą — odparł, po czym udał, że ziewa. Może jego sąsiadka domyśli się, że chce trochę spokoju i ma zamiar się zdrzemnąć. — Cokolwiek wybierzesz, będzie to dobry wybór. — Genialne! — zawołała Inez i uśmiechnęła się do niego promiennie. — O tym nie pomyślałam. Chris zadzwonił wcześniej do Maksa i powiedział mu, że nie sądzi, aby udało mu się przyjechać na czas na kolację próbną. — Bardzo chciałbym, żebyś przyjechał—odparł Max. — Chciałbym, żebyś poznał moją narzeczoną. Poza tym może znowu pojawi się Red, a to oznacza, że będę potrzebował twojego wsparcia. — Dobrze, przyjadę prosto z lotniska — obiecał — ale pewnie będę spóźniony. — Najważniejsze, żebyś był. 213

Stewardesa pochyliła się i szepnęła Inez do ucha, że na pokładzie jest Colin Farrell. — Podróżuje incognito — dodała. — Siedzi z tyłu w pierwszej klasie. Pomyślałam, że chciałaby pani o tym wiedzieć. — Och! — Aktorka zachichotała. — Czy ktoś siedzi obok niego? — Nie, nikt — zapewniła ją stewardesa. — Przepraszam — powiedziała Inez do Chrisa. — Colin to mój stary znajomy. Wrócę za pięć minut. Nie wróciła, ale wcale mu to nie przeszkadzało. Przynajmniej mógł się trochę zdrzemnąć. * ** Kiedy Max przyjechał po Lulu, żeby ją zabrać na kolację próbną, Mariska się nie pokazała. Drzwi otworzyła Irena. Skinął jej głową i poprosił, żeby przyprowadziła małą. Kilka sekund później pojawiła się Lulu ubrana w różową wyjściową sukienkę. Była bardzo podekscytowana. — Idę na przyjęcie — oznajmiła z dumą. — Zobaczę się z wujkami i z Amy, i ze wszystkimi twoimi znajomymi. — Tak, kochanie — odparł i pochylił się, żeby ją przytulić. — Ślicznie wyglądasz. — Mamusia mnie uczesała. Ładnie, tatusiu? — Tak, Lulu, bardzo ładnie. — A mamusia też może iść? — Nie, kochanie. Mamusia jest zajęta. Udało mu się wyjść z mieszkania bez widzenia się z Mariską. Był przekonany, że jego była żona blefuje—nie mogła kazać zlikwidować Vladimira Bushkina. Na pewno chciałaby, ale nie była do tego zdolna. — Lulu chce prezent — ogłosiła dziewczynka w windzie. — Nie, słoneczko, nie dzisiaj. — Ja chcę prezent — powtórzyła i nadąsała się. — Obiecałeś, tatusiu. — Nie dzisiaj, słonko. Idziemy na bardzo dorosłe przyjęcie i masz szczęście, że zostałaś zaproszona. — Lulu chce prezent — powtórzyła znowu, jej twarz się wykrzywiła, a w dużych błękitnych oczach zebrały się łzy. — Kochanie, nie — powiedział stanowczo. — Lulu jest zmęczona... — Jej usta drżały. — I głodna. Nagle uświadomił sobie, że powinna z nimi pójść niania. Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślał? Zwłaszcza że Lulu miała zostać u niego na noc. 216

Kiedy wyszli z windy, pospieszył do recepcji i zadzwonił na górę. Telefon odebrała nianią Reese. Powiedział jej, że ma z nimi jechać, i dodał, że ponieważ Lulu zostaje u niego na noc, ona również powinna zostać razem z nią. — Pani Diamond powiedziała mi, że mogę wziąć wolne na tę noc — odparła z irytacją niania. — Proszę wybaczyć, pani Reese, ale ktoś musi zająć się Lulu. Pani Diamond powinna pani o tym powiedzieć. — No dobrze, panie Diamond — odparła. — Będę na dole za pięć minut. Powinien o tym pomyśleć wcześniej. Ale czemu Mariska o tym nie pomyślała? Prawdopodobnie nie chciała, żeby zabrał ze sobą nianię, bo wtedy sam musiałby zająć się Lulu i nie mógłby skoncentrować się na swojej narzeczonej. Było to typowe dla Mariski. Po raz tysięczny przemknęło mu przez głowę, że rozwód z Mariską to najlepsze posunięcie, jakie do tej pory zrobił.

Rozdział trzydziesty pierwszy W niedzielny poranek Liberty, siedząc na krześle do makijażu, pomyślała, że łatwo mogłaby przyzwyczaić się do uwagi, jaką jej poświęcano. Otrzymywała pełną luksusową usługę i bardzo jej się to podobało. Fryzjer, gej w jaskrawozielonym dresie, przyniósł pasma włosów do dopięcia. Beverly była zajęta makijażem i przyklejaniem Liberty sztucznych rzęs, a Fantasia dopasowywała szkarłatną sukienkę, próbując sprawić, by leżała na niej niczym druga skóra. Liberty wiedziała, że wygląda świetnie. Wiedziała także, że to już nie ona, nie kelnerka ani nawet przyszła piosenkarka. Zmienili ją w jakąś niezwykłą, bajeczną dziewczynę. Ale musiała przyznać, że było to bardzo ekscytujące. Kiedy weszła na plan, Maleek nie mógł od niej oderwać wzroku, mówił do niej złotko i pokazywał jej, jak ma się zachowywać. Slick Jimmy również cały czas na nią patrzył. — Masz kogoś? — zapytał, zaszczycając ją pożądliwym uśmiechem, który zdradzał braki w uzębieniu. — Powinniśmy się umówić, bo niedługo będę największy. Lepiej się załap, póki jeszcze możesz. Wszystkie te dziwki będą mieć mokro w majtkach na mój widok. — Nie, dzięki — odparła Liberty. — Ale jeśli będziesz potrzebował kogoś do chórków... — Jestem artystą rapowym, kochanie — oświadczył, rzucając jej pogardliwe spojrzenie. — Nikt nie lubi piosenkarzy soulowych, takich jak Brian McNight albo ten pieprzony Kewth Sweat. Nie mam nic wspólnego z tym gównem. Stoi przed tobą facet, który reprezentuje najnowsze trendy! — Szczęściarz — mruknęła Liberty. 216

— Obrażasz mnie? — wycedził ze złością. Na jego czole zebrały się kropelki potu. — Bo jeśli to robisz, wywalę cię z tego planu na zbity pysk, kurwa. Ja się nie pierdolę. Liberty zignorowała tę groźbę. — O co chodzi z tymi seksistowskimi słowami? — zapytała. — Jestem pewna, że mógłbyś napisać coś oryginalniejszego. Spojrzał na nią spode łba. — Grube dziewczyny to będzie numer jeden roku, wszyscy to złapią. A co ty w ogóle wiesz o śpiewaniu? — Tym właśnie się zajmuję. Jestem piosenkarką i sama piszę swoje teksty. — Nagrałaś już coś?—zapytał, rzucając jej wyzywające spojrzenie. — Nie, ale Damon P. Donnell chce, żebym przyniosła mu swój materiał. — Pewnie, kochanie — mruknął Slick Jimmy z dwuznacznym uśmieszkiem. — Chce się dobrać do twojego materiału... tego właśnie chce. Czemu wszyscy tak samo myśleli? Dlatego, że dobrze wyglądała? Poranek szybko minął. Maleek wyglądał na zadowolonego z jej współpracy ze Slick Jimmym. Nie lubiła rapera, ale to przecież tylko gra. To właśnie było granie. Podczas przerwy na lunch pojawił się Damon P. Donnell. Nie była pewna, jak ma się zachować. Czy podbiec do niego i podziękować mu? W końcu to on ją wybrał i płacił jej za wystąpienie w teledysku. Maleek uważał, że mu się spodobała — tak przynajmniej powiedział Beverly. Co to właściwie oznacza? Po chwili pomyślała: nie, żadnego podlizywania się, to nie w moim stylu. Damon miał na sobie kremowy sweter z kaszmiru i czarne spodnie, a na głowie czapkę baseballową New York Jets założoną tyłem do przodu. Znowu wszyscy zaczęli wokół niego biegać, sprawdzając, czy ma wszystko, czego potrzebuje. Przyjmował te rewerencje, jakby mu się należały. Po kilku minutach zaczął rozmawiać z Maleekiem, a potem obydwaj podeszli do asystenta, który miał pokazać Dantonowi nakręcone sceny. — Idź się z nim przywitać — powiedziała Cindi. — No, idź. — A po co? — zapytała Liberty. — Bo mu się podobasz, a on podoba się tobie — odparła kuzynka z ironicznym uśmieszkiem. — Nieprawda — burknęła ze złością, żałując, że kiedykolwiek wspominała Cindi o Damonie. — Ile razy mam ci to powtarzać? 219

Chcę tylko, żeby wysłuchał mojego demo. Poza tym, jeśli będzie chciał ze mną porozmawiać, sam może tutaj przyjść. — Uuu, Panna Gram Ostro — zadrwiła Cindi. — Rozumiem. Słowa kuzynki wcale nie speszyły Liberty — podjęła decyzję i będzie się jej trzymać. Asystent reżysera wskazał jej krzesło reżysera, więc usiadła na nim. Cindi stanęła obok niej. — Pora na jakiś lunch — stwierdziła, ściskając cieniutki materiał skrywający jej obfite krągłości. — Idziesz ze mną? — Ta sukienka jest taka obcisła, że nie będę mogła jeść — odparła Liberty. — Chcesz, żebym ci coś przyniosła? — Nie jestem głodna. Zostanę tutaj. — Jasne, zagłódź się na śmierć — mruknęła Cindi i poszła do samochodu z cateringiem. Ktoś zostawił na stoliku magazyn „People". Liberty wzięła go i zaczęła przeglądać. Kilka chwil później znalazł się przy niej Damon. Wiedziała, że stoi obok, bo czuła jego drogą wodę kolonską. Nie spojrzała jednak do góry. — Hej — powiedział, dotykając jej ramienia. — Myślałem, że dostanę jakieś podziękowania. Popatrzyła na niego. — O, pan Donnell! — zawołała, udając zdziwioną. — Oczywiście dziękuję, tylko że ja nie tym się zajmuję. No, ale to po prostu nowe doświadczenie. Ach... i oczywiście dziękuję za hojne wynagrodzenie. — Jest w tobie coś innego... — powiedział, unosząc okulary przeciwsłoneczne i wpatrując się w nią spod przymrużonych powiek. — Dobrego czy złego? — zapytała, odkładając magazyn. — Przedtem byłaś po prostu śliczna — zauważył. — A teraz jesteś stylowa. — Dziękuję, panie Donnell — odparła, ale miała ochotę dodać: „Jak to możliwe, że nigdy tego nie zauważyłeś, kiedy codziennie rano serwowałam ci kawę? Byłam niewidzialna?". — Myślę, że lepiej będzie, jeśli będziesz mówić mi po imieniu — oświadczył i spojrzał na nią przeciągle. — Mam przeczucie, że się do siebie zbliżymy. Starając się nie patrzeć w jego niesamowicie seksowne oczy, powiedziała: — Przyniosłam dzisiaj ze sobą moje demo... chciałabym, żebyś go posłuchał. — Chciałabyś, co?—mruknął, nie przestając się w nią wpatrywać. 220

— Tak, chciałabym. — Udawała, że nie zauważa jego badawczego spojrzenia. — No dobrze, Liberty — mruknął, pocierając palcem brodę, na której widać było kilkudniowy zarost — naprawdę mówisz serio? Jesteś piosenkarką? — Sądziłeś, że to zmyśliłam? — A kto w dzisiejszych czasach może to wiedzieć? Wszyscy gonią za sławą. — Więc dlaczego wyglądasz na takiego zaskoczonego? — No wiesz... ja nie zajmuję się zwykłymi piosenkarzami. Siedzę w hip-hopie i rapie. — Nie — poprawiła go. — Siedzisz w nagraniach i możesz się zajmować, kim chcesz. — Czyżby? — To ty jesteś tu szefem, prawda? —- Tak — przyznał z zadowolonym uśmiechem. — Ja jestem szefem. — Jeśli teraz nie masz czasu posłuchać mojego demo, to czy mogę wpaść jutro do twojego biura? — Nic nie stoi na przeszkodzie. — O której? — spytała. — Możesz przyjść koło osiemnastej trzydzieści. — Dobrze, będę. — Aha, i jeszcze jedno, Liberty... — Tak? — Zatrzymaj to dla siebie — powiedział i odszedł. Beverly miała rację, zdecydowanie do niej uderzał. Wprawdzie niczego takiego nie powiedział, ale to było widać w jego oczach — tych niesamowicie seksownych oczach. Jednak wobec tego dlaczego tak szybko odszedł? I o co mu chodziło z tym „zatrzymaj to dla siebie"? Niby komu miałaby to powiedzieć? Hm... pewnie lubił gry. Tak, prawdopodobnie właśnie o to chodziło. Cóż, może i nie jest w jego lidze, ale znała jedną czy dwie gierki. A najlepsze ze wszystkiego było to, że była z nim umówiona, jutro o osiemnastej trzydzieści w jego biurze. Na pewno tam będzie. Damon P. Donnell był jej szansą na przyszłość.

Rozdział trzydziesty drugi Dla wygody babuni Poppy kolacja próbna odbywała się w hotelu Waldorf Astoria. Babcia miała już dziewięćdziesiąt lat i kolacja w hotelu, w którym mieszkała, była dla niej dużym ułatwieniem. Amy przyjechała wcześniej i pojechała windą na górę, żeby ją eskortować. — Cześć, babciu — przywitała się i ucałowała babunię Poppy w obydwa policzki. — Wspaniale wyglądasz. — Dziękuję, kochanie. — Jesteś pewna, że dasz radę? — Amy obawiała się, że dla starszej pani udział w przyjęciu może okazać się zbyt męczący. — Nigdy w życiu nie opuściłabym twojej kolacji próbnej — oświadczyła babunia Poppy, grzebiąc w swojej ozdobionej koralikami torebce. — Kiedy będę miała dość, zawołam Huenga i zabierze mnie na górę. — Lepiej, żebyś tak zrobiła — mruknęła Amy. — Nie wolno ci się forsować. — Niech no na ciebie popatrzę, dziecko — powiedziała babunia Poppy. Amy zakręciła się, prezentując swoją sukienkę. — Zachwycająca! — wykrzyknęła babunia Poppy. — Jestem z ciebie bardzo dumna, kochanie. Mam nadzieję, że ten młody człowiek docenia nagrodę, jaką dostanie. — Nie jest już taki młody, babciu. — Amy uśmiechnęła się lekko. — Ma ponad czterdzieści lat. — To znaczy, że jest młody. Prawdopodobnie każdy poniżej siedemdziesiątki jest dla babuni Poppy młody, pomyślała Amy. 220

— Idziemy na dół? — spytała. — Jesteś gotowa? — Za sekundę — odparła babunia Poppy, wyłuskując z torebki skórzane pudełeczko i podając je wnuczce. — Najpierw chciałabym ci coś podarować. Amy otwarła pudełeczko. W środku znajdował się zabytkowy pierścionek ze szmaragdem otoczonym brylantami i malutkimi perełkami. — Babuniu, jakie to piękne! — zawołała. — Jesteś pewna, że chcesz mi go dać? — To prezent od hinduskiego księcia. Dostałam go od niego, kiedy byłam młodziutką dziewczyną — powiedziała babunia Poppy z rozmarzonym spojrzeniem. — Mówił, że przyniesie mi długie życie i szczęście. Wygląda na to, że miał rację, więc teraz składam ten cenny podarunek w twoje ręce. — Dziękuję, babciu. — Amy wsunęła pierścionek na palec. — Bardzo mi się podoba. — Jestem gotowa do wyjścia — oświadczyła babunia Poppy. — Nie chcę tracić ani jednej sekundy z tej ważnej uroczystości. Chodź, kochanie. Już czas, żebyśmy zaczęli świętować. * ** — Jak wyglądam? — zapytała Gianna, doskonale wiedząc, że wygląda wspaniale. — Może być — odparł prowokująco Jett. — Bastardo! — prychnęła. Obydwoje zaczęli się śmiać. Nie mógł się doczekać, kiedy zobaczy wyraz twarzy braci, gdy ujrzą Giannę. Jej egzotyczną urodę podkreślał strój zaprojektowany przez Roberta Cavallego. Składał się z długiej cygańskiej spódnicy, zamszowej kamizelki założonej na kusy biustonosz o wzorze imitującym skórę pytona, licznych wisiorków z kości słoniowej i złota oraz czternastu bransolet ze srebra i kości słoniowej. I mnóstwo opalonej, gładkiej jak aksamit skóry. On sam miał na sobie garnitur od Armaniego, który doskonale na nim leżał, i czarną jedwabną koszulę rozpiętą pod szyją. Oboje tworzyli wspaniałą parę. Jett zastanawiał się, czy nie warto by zbliżyć do siebie Chrisa i Gianny. Brat powiedział mu, że zrywa ze swoją obecną dziewczyną, więc czemu nie? Gianna potrafiłaby pomóc mężczyźnie zapomnieć. Uwielbiała się bawić, była szaloną boginią seksu. — Już dosyć — powiedział, odciągając Giannę od lustra i wypy223

chając ją z mieszkania. — Mówiłem ci już o moim bracie Chrisie? Jest znanym prawnikiem w branży rozrywkowej w Hollywood. Reprezentuje kilka gwiazd, między innymi Birdy Marvel i Jonathana Goode'a. — Bardzo lubię Jamiego Foxxa. — Gianna oblizała usta. — Jest bardzo seksowny, prawda? — Chyba nie jest klientem Chrisa. Ale słuchaj... myślałaś kiedyś o aktorstwie? — Scusa? — Może powinnaś porozmawiać o tym z Chrisem, jestem pewien, że mógłby cię umówić. — Si? — Gianna nie wydawała się szczególnie zainteresowana. — Tak, naprawdę—naciskał. — Wiesz, wiele aktorek zaczynało jako modelki. Na przykład Cameron Diaz. — Cameron...? — Diaz. W Ameryce jest bardzo sławna. Posłuchaj, postaram się, żebyś dzisiaj porozmawiała z Chrisem. To może być początek czegoś nowego. * ** Lady Jane Bentley miała zadanie do wykonania: musiała otworzyć sejf Reda Diamonda. Potrzebowała tylko kombinacji cyfr, a znając Reda, była pewna, że gdzieś ją zapisał. Kontynuując przeszukiwanie jego gabinetu, przypominała sobie ich pierwsze spotkanie. Zwabił ją do swojego łóżka prezentami i obietnicami wspaniałego życia, jeśli zostawi męża i wprowadzi się do niego — była wtedy żoną lorda Jamesa Bentleya, angielskiego potentata medialnego, którego Red nie znosił. Kiedy chodziło o interesy albo o zdobywanie kobiet, Red był bezwzględny. Zajęło mu to wiele miesięcy, ale w końcu dopiął swego: odeszła od męża i przeprowadziła się z powrotem do Ameryki, żeby być z Redem Diamondem. Gazety szalały. Nie ma nic lepszego od dobrego, soczystego skandalu w świecie miliarderów. A Red triumfował. Jak zwykle wygrał. Na początku lady Jane była nim zafascynowana. Jego bezwzględność działała na nią niczym afrodyzjak, nie wspominając już o ogromnej fortunie — na dodatek był szalonym kochankiem. Wolała też Nowy Jork od Londynu: był bardziej ekscytujący i oferował o wiele więcej rozrywek. Jednak po jakimś czasie zdała sobie sprawę, że Red Diamond nie jest człowiekiem, u boku którego chciałaby spędzić 222

życie. Był okrutnym tyranem i nie dbał o nikogo poza samym sobą. Nie miał ochoty na rozrywki, nie chciał podróżować, zerwał kontakty ze swoimi trzema synami i prawie nie wychodził z domu. Seks się skończył, gdy tylko zamieszkała w jego rezydencji. Wymagał jedynie, żeby mu usługiwała oralnie dwa razy dziennie—był to akt seksualny, który uważała za odrażający. Znalazła się w sytuacji bez wyjścia: zostawiła dla Reda męża w aurze skandalu i przyznanie się do porażki byłoby ogromnie poniżające. Postanowiła ignorować wady Reda i zdecydowała się na trwanie przy nim — bo ile jeszcze mogło mu zostać? W końcu była od niego o trzydzieści lat młodsza i mogła poczekać. Kiedy się wprowadzała, zapewnił ją, że zadbał o nią w swoim testamencie. Co to oznaczało? Ale teraz powiedział jej, żeby się wynosiła. Musi znaleźć jego testament i sprawdzić, jak wygląda jej sytuacja. Ponieważ nie wrócił do domu w sobotę, miała mnóstwo czasu, żeby przeprowadzić dokładniejsze przeszukanie jego osobistych dokumentów. O szóstej wieczorem w niedzielę znalazła kod do sejfu Reda zapisany na kartoniku zapałek schowanym w wewnętrznej kieszeni marynarki. Wiedziała, że odkryła drzwi do wszystkich jego sekretów. * ** Lulu była jedynym dzieckiem na kolacji próbnej, więc wszyscy się nią zachwycali. Wszyscy poza Nancy Scott-Simon, która nie była szczęśliwa, że jej przyszły zięć ma już dziecko z jakąś przerażającą kobietą z obcego kraju, uważaną w nowojorskim towarzystwie za parweniuszkę, której brak ogłady. Wolałaby, żeby jej jedyna córka wychodziła za mąż za mężczyznę bez takich obciążeń. Ale przynajmniej Maxwell Diamond był bogaty i mógł utrzymać żonę, nie oczekując, że matka się dołoży. Amy była bardzo bogata i musiała uważać: na każdym kroku czaili się łowcy posagów. A ponieważ nie należała do najbardziej opanowanych osób, potrzebowała odpowiedzialnego mężczyzny, który by się nią zaopiekował. Amy podprowadziła babunię Poppy do Maksa. — Pamiętasz moją babcię, prawda? — powiedziała, trzymając babunię Poppy pod ramię. Patrząc na swoją przyszłą żonę, Max nie potrafił przestać myśleć o tym, jakie ma szczęście. Amy Scott-Simon wyglądała przepięknie w swojej liliowej sukience, z naturalnymi blond włosami spiętymi 225

u góry i częściowo rozpuszczonymi. Miała klasę. Mariskę dzieliły od niej całe lata świetlne. — Oczywiście, że tak — odparł i pochylił się, by pocałować staruszkę w policzek. — Jak się masz, babciu? — Nie jestem twoją babcią, młody człowieku — prychnęła, rzucając mu miażdżące spojrzenie. — Możesz do mnie mówić Poppy. — Z największą przyjemnością — odparł skonfundowany Max. — Chciałabym, żeby babunia poznała Lulu — oświadczyła Amy. — Gdzie ona jest? — Gdzieś w środku podziwiającego ją tłumu. — Mam nadzieję, że miło spędza czas — powiedziała Amy i pomyślała, że nie byłoby dobrze, gdyby mała córeczka Maksa wpadła w jeden ze swoich napadów złości przy babuni Poppy. — Jestem pewien, że będzie się dobrze zachowywać — zapewnił ją Max, jakby czytał w jej myślach. — A nawet jeśli nie, to trudno. To nasz wieczór, kochanie. Nikt go nie zepsuje. — Oczywiście — odparła ciepło. — O, jest Tina. Muszę się z nią przywitać. Babuniu, pójdziesz ze mną? — Nie, dziękuję. — Babunia Poppy spojrzała na nią wyniośle. — Odprowadź mnie na moje miejsce, a ja pozwolę ludziom podchodzić do mnie. Nie będziesz mnie za sobą włóczyć, jakbym była jakimś rekwizytem! Amy rozejrzała się dokoła, szukając wzrokiem matki. Gdy tylko ją ujrzała, wzięła babcię pod rękę i posadziła jąprzy głównym stole, gdzie mógł się nią zająć Hueng, a potem ruszyła w stronę stołu Tiny i Brada, przy którym siedziała także grupa jej przyjaciół z pracy. Yolanda, Dana i Carolee przyprowadziły swoich chłopaków, a Nigel był ze swoim partnerem Marcello, który — ku jego wielkiemu niezadowoleniu — wydawał się być mocno zainteresowany chłopakiem Yolandy. Amy żałowała, że nie może siedzieć przy ich stole — wiedziała, że będzie tu naprawdę wesoło. Kolacje próbne były znacznie mniej oficjalne niż same przyjęcia ślubne, a ona postanowiła dobrze się bawić, skoro już zapomniała o tajemniczym mężczyźnie. Chciała, żeby to samo zrobił Max, żeby wreszcie przestał się martwić i trochę się zrelaksował. — Wszystko w porządku? — zapytała Tina. Miała na sobie błękitną satynową sukienkę, która pod naporem brzucha zdawała się pękać, a jej szwy były napięte do niemożliwości. — Zaraz urodzisz — zaśmiała się Amy. — Nie dzisiaj, mam nadzieję — odparła Tina, głaszcząc się po brzuchu. 224

— Oby tak było — mruknął jej mąż Brad, przewracając oczami. — Jak tylko będę mogła, przyjdę do was — obiecała Amy. — Przy waszym stole jest znacznie weselej niż tam, gdzie muszę siedzieć. — Pewnie tak będzie, dopóki nie zacznę rodzić — zażartowała Tina. — I co, zepsujesz moje przyjęcie? Wszyscy się roześmiali. — Masz bardzo stylową sukienkę — z podziwem stwierdziła Carolee. — Vera Wang — oświadczył Nigel. — Zrobiona na specjalne zamówienie dla panienki. — Lepiej niech mała panienka nie pozwoli, żeby duża panienka Courtenelli się o tym dowiedziała — mruknęła Yolanda. — Dobrze, że jej tu nie ma. Amy zostawiła ich i pobiegła szukać Maksa. — Całe szczęście, że wziąłem ze sobą nianię — powiedział, kiedy ją zobaczył. — Inaczej przez cały czas martwiłbym się o Lulu. Wiesz, jaka ona potrafi być nieznośna. — To twoja córka — skarciła go Amy. — Wkrótce będzie naszą córką. — Nie — zaoponowała Amy. — Ja będę jej macochą. Lulu ma już matkę. — Jesteś pewna, że wchodzenie do takiej gotowej rodziny jest dla ciebie dobre? — zapytał z zakłopotaniem i podrapał się po brodzie. — Jedna mała dziewczynka to jeszcze nie cała gotowa rodzina — odparła z łagodnym uśmiechem. — Poza tym pewnego dnia będziemy mieć własne dzieci. — Oczywiście — przytaknął. — Myślałem o chłopcu i dziewczynce. — Nie możesz zamówić tego, co chcesz, Max — droczyła Nię z nim. — Naprawdę? Czytałem, że są na to sposoby. — I co wyczytałeś? — Podobno trzeba stać na głowie, jeśli chce się mieć dziewczynkę, a jeśli chłopca, trzeba wywiesić się przez okno. Amy roześmiała się. — Jesteś zabawny. — Naprawdę? — Tak, bo zwykle jesteś bardzo poważny. 227

— Pewnie za dużo czasu spędzałem z moimi braćmi — odparł cierpko. — Mam nadzieję, że ich polubisz. — Nie mogę się doczekać, kiedy się poznamy. Gdzie oni są? — Chris przyjedzie prosto z lotniska, a Jett powinien już być. Nie wiem, czemu się spóźnia. — Czy zawsze to robi? — Raczej nie, ale chodzi o coś znacznie poważniejszego... — Tak? — Muszę cię ostrzec: wygląda na to, że teraz jest czysty, lecz kilka lat temu był uzależniony od narkotyków. — To smutne. — Tak, ale w pewnym stopniu zrozumiałe. Nasz ojciec Red Diamond był okrutnym tyranem i żadnemu z nas nie było łatwo, jednak Jett, ponieważ jest najmłodszy, najbardziej to odczuł. — Więc to wszystko jest winą twojego ojca? — Myślę, że tak. — To brzmi, jakby był przerażającym człowiekiem. — Bo naprawdę jest przerażający. — A jaki jest Chris? —Mądry, ale i niefrasobliwy. Spodoba ci się. Amy impulsywnie przytuliła się do swojego przyszłego męża i pocałowała go w policzek. — A to za co? — zdziwił się Max. — Za nic — odparła i uśmiechnęła się do niego. * ** Kiedy goście odnaleźli swoje miejsca i zaczęli siadać do kolacji, do sali wkroczył Jett z Gianną u boku. Było to wielkie wejście. — Kto to jest, na Boga? — zapytała Nancy Scott-Simon siedzącej obok niej Lyndy Colefax, ale specjalistka od organizowania weselnych przyjęć nie potrafiła jej odpowiedzieć na to pytanie. Nancy odwróciła się do córki, żeby ją o to spytać, lecz Amy była w toalecie. — Cóż za boska istota — mruknęła z podziwem babunia Poppy, obserwując Giannę. — Widzę, że to wolny duch... taki jak ja, kiedy byłam młoda. Siedzący po drugiej strome sali Brad szturchnął swoją żonę i zapytał: — Kim jest ten kociak?

— Przestań się na nią gapić! — odparła Tina i trzepnęła go w nadgarstek. — Masz żonę w ciąży! Opanuj swoje chuci. — To włoska supermodelka Gianna — wyjaśnił Nigel, patrząc 229

z podziwem na towarzyszkę najmłodszego z Diamondów. — Ma się pojawić w naszej reklamie. — Co tam dziewczyna — oświadczyła Rolanda, wachlując się serwetką. — Lepiej nacieszcie oczy tym przystojniakiem, z którym przyszła. Nie wyrzuciłabym go ze swojego łóżka. — Bardzo seksowny — przyznał Marcello. Nigel rzucił mu zazdrosne spojrzenie. — Wygląda jakby znajomo — stwierdziła Tina, rozglądając się po sali. — Myślę, że to też model. — Nigel zawsze był niezawodnym źródłem informacji. — Nie jestem pewien, ale chyba widziałem jego zdjęcie we włoskim „Vogue". — Zastanawiam się, co oni tutaj robią? — mruknęła Tina. — Może są znajomymi przyszłego pana młodego? — zasugerował Nigel. Max wstał i podszedł przywitać się z bratem i jego dziewczyną. — Poznaj Giannę — powiedział Jett, rozpinając kołnierzyk. — Gianna, to mój starszy brat Max. Zanim Max zdążył cokolwiek-odpowiedzieć, Gianna zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała w obydwa policzki. — Wkrótce będziesz żonaty! — zawołała. — Molto bene! Salutations. — Dziękuję — odparł Max i odsunął się nieco, jej piżmowe perfumy przytłaczały go. — A gdzie twoja narzeczona? Muszę jej powiedzieć ciao — oświadczyła Gianna. Na jej opalonych rękach zabrzęczały srebrne i kościane bransoletki. — To właśnie ona — powiedział Max, z ulgą ujrzawszy nadchodzącą Amy. Gianna odwróciła się, a za nią Jett. Amy, spokojna i śliczna, powoli szła w ich stronę. Uśmiechała się, dopóki nie dostrzegła Jetta z piękną kobietą, którą widziała przed jego mieszkaniem. O co tu chodzi? Co oni robią na tym przyjęciu? Czyżby Max o wszystkim się dowiedział, i to jest jego zemsta? O Boże! Żałowała, że nie może zamknąć oczu i udawać, że to wszystko jest tylko jakimś strasznym koszmarem sennym. Ale nie mogła. To była rzeczywistość, a ona nic nie mogła na to poradzić. — Kochanie — powiedział Max. — To mój brat Jett i jego dziewczyna Gianna. Jett, poznaj Amy, moją narzeczoną. 227

Amy poczuła, że robi jej się słabo. Czy to jakiś żart? Jego brat. Brat Maksa. Nie, to niemożliwe. I jak to możliwe, że ma na imię Jett? Powinien mieć na imię Scott, Sonny albo Simon. S. Lucas. To się nie dzieje naprawdę! Zanim się z tego otrząsnęła, prześliczna towarzyszka Jetta już ją obejmowała i składała życzenia mieszaniną łamanej angielszczyzny i płynnego włoskiego. Potem przyszła kolej na Jetta i Amy ujrzała zaskoczenie w jego oczach. Ujęła jego dłoń i przez jej ciało przebiegł prąd. Gianna roześmiała się głośno. — Wy, Amerykanie, zawsze jesteście tacy spięci. Pocałuj Amy, carino. Niedługo będzie częścią twojej rodziny. Jett wyciągnął dłoń i w tym momencie podbiegła do niego Lulu. — Wujek! — zawołała. — Wujek! Wujek! Wujek! Podniósł dziewczynkę i zakręcił się z nią dokoła wdzięczny, że coś odwróciło od niego uwagę gości, ponieważ i on był w głębokim szoku. — Jaka dolcel — powiedziała Gianna, uśmiechając się do Maksa. — To twoja? — Tak, moja — odparł z dumą. — Moja mała Lulu. — Jesteś wielkim szczęściarzem — stwierdziła Gianna i odwróciła się do Amy. — Będziecie bardzo szczęśliwi razem. Kim ona jest, czarownicą? — zastanawiała się Amy. Czarownicą o najwspanialszej figurze, jaką kiedykolwiek widziała. Nienawidzę jej, pomyślała. Nie, to nieprawda. Przecież to nie jej wina. Pewnie nie ma pojęcia, że jej chłopak ją zdradził. — Siadajmy — zaproponował Max. — Twoja matka zaczyna się denerwować. Lulu nadal tuliła się do Jetta. Zaniósł dziewczynkę do głównego stołu. — Chcę siedzieć obok ciebie — oświadczyła Lulu, trzepocząc długimi rzęsami. — Oczywiście, kochanie — odparł, rzucając ukradkowe spojrzenie na Amy. Wyglądała jeszcze bardziej uroczo, niż pamiętał. Ta cudowna twarz. Ogromne, niewinne oczy. Jedwabiste włosy i lśniąca skóra. Jestem zakochany, pomyślał. Jestem zakochany w narzeczonej mojego brata. Do diabła, co ja mam teraz zrobić?

Rozdział trzydziesty trzeci Kiedy Chris dotarł na miejsce, kolacja próbna już trwała. Harold był w połowie płomiennej mowy o swojej uwielbianej pasierbicy, a na stoły podano właśnie danie główne — steki i homara. — Tutaj! — zawołał Max, machając do brata. Chris wślizgnął się na wolne miejsce między najlepszą przyjaciółką Nancy — rentgenem towarzyskim w typie Toma Wolfe'a — a Gianną, która natychmiast odwróciła się do niego i oświadczyła głośnym szeptem: — Kocham twojego brata. Ty i ja będziemy bene friends, capiscel Więc to była ta wspaniała Gianna znana z seksualnych talentów — zwłaszcza oralnych — i dumna posiadaczka lamborghini. — Oczywiście — odparł i pomyślał, że Jett jest prawdziwym szczęściarzem. W drodze z lotniska zadzwonił do Jonathana i powiedział mu, że wszystkim się już zajął. — Będzie cię to kosztować siedemdziesiąt pięć tysięcy, a on podpisze umowę o nieujawnianiu informacji, która jest już w drodze do niego. Wysłałem ją kurierem. — Jesteś wspaniały, Chris! — zawołał Jonathan. — Proś, o co chcesz, zrobię dla ciebie wszystko, co tylko będę mógł. Kiedy Harold skończył swoją przemowę, Max pochylił się nad Ntołem i przedstawił Chrisowi Amy. Chris był pod wrażeniem: wyglądało na to, że jego obydwaj bracia dobrze się urządzili, jeśli chodzi o partnerki. — Muszę skoczyć na stronę — oświadczył Jett. — Chris, chodź ze mną. 232

— Nie, bracie, ja nie... — Muszę z tobą pogadać — przerwał mu Jett. — No dobrze — odparł Chris i odsunął krzesło od stołu. — O co chodzi? — zapytał, kiedy szli do męskiej toalety. — O co chodzi? — powtórzył Jett i wyjął z kieszeni marynarki papierosa. — No cóż... Ta dziewczyna... ta wspaniała, niesamowita dziewczyna... — Gianna? — zaptyał Chris. — Nie, nie Gianna — mruknął Jett zagubiony i sfrustrowany. — Amy, narzeczona Maksa. — A co z nią? — ze zdziwieniem zapytał Chris. — Amy to moja dziewczyna — odparł Jett i przypalił papierosa. — Dziewczyna, którą próbowałem odnaleźć. — Chyba nie chcesz powiedzieć, że... — Tak — wpadł mu w słowo Jett. — Dokładnie to chcę ci powiedzieć. — Jezu Chryste! — zawołał Chris. — Pieprzyłeś się z narzeczoną Maksa? To ona? — Właśnie. I co ja mam teraz zrobić? — zapytał Jett, wypuszczając kłąb dymu. Chris nie miał pojęcia, co młodszy brat chce od niego usłyszeć. — Jesteś pewien, że to ona? — Daj spokój, Chris. Jeszcze nie zwariowałem. Oczywiście, że to ona. — Rozmawiałeś z nią? — Niby jak? Siedzi obok Maksa i jest otoczona rodziną. — Rany... myślisz, że kiedy szła do ciebie, wiedziała, że jesteś bratem Maksa? — Mowy nie ma. Czemu, do cholery, miałaby spać z bratem swojego narzeczonego? — No właśnie, dlaczego miałaby przespać się z kimkolwiek, skoro za chwilę wychodzi za mąż? — Ja też sobie zadaję to samo pytanie. — Nie możesz powiedzieć o tym Maksowi. — stwierdził Chris. Już wyobrażał sobie konsekwencje, jeśli Max się o wszystkim dowie. — Nawet o tym nie myśl. — Sądzisz, że mam ochotę to zrobić? — Więc zaciśnij zęby i zapcannij, że to się kiedykolwiek zdarzyło. — Łatwo ci mówić — odparł Jett. — To się naprawdę zdarzyło, a ona nie jest dziewczyną, o której mógłbym zapomnieć. — W takim razie, braciszku, zacznij się lepiej starać. I nie 233

wspominaj o tym nikomu. Niech to zostanie między nami. Coś wymyślimy. — Muszę się napić — mruknął Jett. — Nie — powiedział Chris. Wiedział, że nie może pozwolić bratu się upić. — Wcale tego nie potrzebujesz. — Dam sobie radę. — Robienie z siebie dupka jest głupim posunięciem, Jett. — I co z tego? Myślisz, że mogę tam wrócić trzeźwy jak świnia? — Jeśli masz zamiar przetrwać ten wieczór, to tak. — Jesteś bardzo pomocny — burknął Jett. — Ja tylko próbuję cię chronić przed samym sobą, dzieciaku. — Jasne — odparł cierpko Jett. — I chyba robisz się w tym mistrzem. * ** Na sali odbywał się właśnie pokaz slajdów z dzieciństwa Amy I Maksa. Przedstawiały dwuletnią Amy, nagusieńką, z kręconymi włoskami, leżącą na futrzanym dywanie — czteroletniego Maksa ubranego w dorosły garnitur i uroczyście salutującego — Amy, uroczą pięciolatkę — Maksa, poważnego dziesięciolatka — Amy na komersie — Max na swoim. I tak dalej... Amy z trudem się koncentrowała, jej myśli biegły szaleńczo w tysiącach kierunków. Co chwila zerkała na Maksa, upewniając »ię, że nie przygotował tego, by ją ukarać i upokorzyć. Nie, to nie było to. Błąd w osądzie. Gianna była zajęta oczarowywaniem wszystkich, rozmawiała z każdym, kto miał ochotę jej słuchać. Zdążyła już zaprzyjaźnić się /, babunią Poppy, która ogłosiła, że włoska modelka jest absolutnie zachwycająca. Po chwili wrócili Chris i Jett. Amy zastanawiała się, czy Jett zwierzył się bratu. I czy jego kolejnym krokiem będzie wyznanie tego Maksowi? Może sama powinna powiedzieć wszystko Maksowi, zanim on zdąży to zrobić. Jej wzrok napotkał wzrok Jetta. Szybko odwróciła spojrzenie w inną stronę. Co on sobie o niej musi teraz myśleć? Kiedy tylko poczuła, że może odejść, pobiegła sprintem do Tiny, zamierzając wyjawić wszystko swojej najlepszej przyjaciółce i błagać ją o radę. Wiedziała, że sama sobie z tą sytuacją nie poradzi. Żołądek podchodził jej do gardła, była cała roztrzęsiona. Gdy dotarła do stołu Tiny, panowało tam okropne zamieszanie. 231

— Dzięki Bogu, że jesteś! — zawołał Brad, ściskając jej ręce. - Tina zaczęła rodzić! — Co? — krzyknęła Amy. Natychmiast zapomniała o własnych problemach i postanowiła jechać z Tiną i Bradem do szpitala. i Kiedy Nancy się o tym dowiedziała, wpadła we wściekłość. — Nie możesz opuścić swojej kolacji próbnej! — krzyknęła. — Nie pozwalam ci! — Przykro mi — odparła Amy, podtrzymując Tinę, która właśnie mijała główny stół. — To moja najlepsza przyjaciółka i bardzo mnie! teraz potrzebuje. — Idź — poparł ją Max. — Wiem, jakie to dla ciebie ważne, kochanie. Weź mój samochód, kierowca jest na dole w holu. Wspaniale, pomyślała Amy. Teraz jest wyrozumiały i bezinteresowny. Wolałaby, żeby krzyczał na nią i zachowywał się jak zdradzony mężczyzna. Zasłużyła sobie na to. Ale nie mógł tegd zrobić, prawda? Przecież o niczym nie wiedział. Jeszcze raz ukradkiem zerknęła na Jetta. Patrzył na nią. Udała, że tego nie widzi. — Stop! — zawołała Tina, kiedy dotarli do drzwi. — Chyba mi. wody odeszły... — O Boże! — Brad był na granicy paniki. — Nie możesz tutaj urodzić! — Urodzę, gdzie mi się będzie podobało! — odparła Tina. — Idź po samochód, idioto. Nie rozumiesz? BĘDZIEMY MIELI DZIECKO! * ** I to było wszystko. W jednej chwili była tutaj, a za chwilę już jej nie było. Nawet nie miał szansy porozmawiać z nią. Amy Scott-Simon. Wiedział już, jak się nazywa. Dziedziczka fortuny, jak poinformowała go najlepsza przyjaciółka jej matki, szkielet na patykowatych nogach w fantazyjnym kostiumie Oscara de la Renty. — Kiedy babunia Poppy odejdzie, wszystko dziedziczy Amy — poinformowała go teatralnym szeptem. — Jesteśmy zadowoleni, że Max nie jest łowcą posagów. Zachwycająca z nich para, nie sądzisz? Nie. Nie sądził. Max był dla niej za stary. I kogo obchodziło, czy miała pieniądze, czy nie? Zakochał się w dziewczynie bez imienia i pochodzenia. W niesa235

mowitej dziewczynie o miękkich jasnych włosach, twarzy anioła i wspaniałej figurze. Ale ta dziewczyna okazała się narzeczoną jego brata, a on nic nie mógł na to poradzić. Max promieniał, chociaż Amy go zostawiła i pojechała do szpitala ze swoją ciężarną przyjaciółką — co dowodziło, że jest porządną osobą. Narodziny dziecka najlepszej przyjaciółki podczas kolacji próbnej... może to jakiś znak? Amy Scott-Simon. Nawet jej nazwisko brzmiało dźwięcznie. Gianna sączyła szampana, śmiała się i flirtowała. Uwielbiała być w centrum uwagi. Maksowi najwyraźniej też się podobała. Jett wiedział, że taki już miała sposób bycia — była bardzo uczuciową osobą, lubiła mówić facetom, jacy są przystojni i męscy, chciała, żeby czuli się dobrze w jej towarzystwie. A jeśli się w niej zakochiwali, to nawet lepiej. Lulu oświadczyła, że Jett jest jej ulubionym wujkiem i ciągle wchodziła mu na kolana i przytulała się do niego. Nie protestował — była taka urocza. — Czy Lulu może z tobą zamieszkać? — spytała z roziskrzonym wzrokiem. — Nie, kochanie, przecież już masz tatusia i mamusię — powiedział. — I jesteś bardzo szczęśliwa w swoim domu. — Wcale nie jestem szczęśliwa — odparła, gwałtownie kręcąc głową. — Dlaczego? — zapytał. — Moja mamusia rozwodzi się z tatusiem, bo on jej nie lubi — wyjaśniła dziewczynka i zamrugała. — Dlatego Lulu jest smutna. — Hej, słoneczko, myślę, że to wcale nie jest takie proste. — Jest — powiedziała Lulu. — Tatuś lubi głupią Amy. — Nie mów tak o niej. — Czemu? — zapytała zdziwiona. — Mamusia tak mówi. — Bo to nieprawda. Amy to wspaniała dziewczyna. — Nie! — krzyknęła Lulu i zaczęła głośno płakać. — Amy głupia! Głupia! Głupia! Szkieletowata przyjaciółka Nancy postanowiła dowiedzieć się czegoś więcej na temat Jetta. — Czym się pan zajmuje? — zapytała, stukając w stół paznokciami, które przypominały szpony. — Pracuje pan w tej samej branży co pański brat? — Nie, ja... —urwał, bo uświadomił sobie, że jeśli powie, że jest modelem, kobieta go zlekceważy. — Ja... pracuję w modzie. 233

— To wspaniale! — zawołała. — Valentino jest naszym bliskim znajomym. Uwielbiam jego stroje, a pan? Było oczywiste, że uznała go za geja. Zastanawiał się, czy udałoby mu się przemycić drinka, tak żeby Chris nie zauważył. Jednak nagle usłyszał głos swojego opiekuna z Włoch: „Pamiętaj, alkohol niczego nie rozwiązuje. Potem jest jeszcze gorzej". — Muszę stąd wyjść — powiedział, dotykając ramienia brata. — Dłużej nie wytrzymam. — Wcale ci się nie dziwię — odparł Chris. — Ale zanim wyjdę, chciałem ci podziękować. — Za co? — Rozmawiałem z Edie. Wymknęło jej się, że to ty sponsorowałeś moją wycieczkę do Włoch i wyciągnąłeś mnie z gówna, w które się wpakowałem. Cały czas myślałem, że to Sam. Wyświadczyłeś mi wielką przysługę, bo nie wiem, na ilu jeszcze parapetach bym stanął, żeby sobie polatać. Oszczędziłeś mi sprawdzania tego. — Nie musisz mi dziękować — mruknął z zakłopotaniem Chris. — Jesteś moim młodszym bratem. Mamy wspólnego ojca, choć Red chyba nie bardzo zasługuje na to miano. — Tak... — zaśmiał się niewesoło Jett. — Potrafił nas tylko lać i wyzywać: .Jesteś bezużyteczny, jesteś brzydki, jesteś głupi, nigdy nic nie osiągniesz". — Dobrze to pamiętam — mruknął Chris. — To cud, że jakoś przetrwaliśmy. — Ale udało się nam, więc pieprzyć go. — Zastanawiam się, co ten stary łajdak powie w poniedziałek rano. — A kogo to interesuje? — prychnął Jett. — Przynajmniej możemy się razem zabawić w weekend. — Chyba masz rację — zgodził się z nim Chris. — Jeśli chcesz, opowiem ci o moich problemach. — Ty też masz problemy? — Ogromne. — No to wal — odparł Jett i pomyślał, że nie może to być nic gorszego niż jego problemy. — Cóż... jeden z moich klientów, znany aktor, boi się, że wszyscy za chwilę odkryją, iż jest gejem, inna moja klientka, młodziutka piosenkarką, ma wziąć ślub z szumowiną i damskim bokserem... i do tego wszystkiego właśnie straciłem dom. — Jak to: straciłeś dom? 237

— Miałeś rację co do tych burz w Los Angeles. Giną ludzie, wszędzie lawiny błota i powodzie... miasto nawiedziła klęska żywiołowa. — Straciłeś dom i mówisz mi to dopiero teraz? — Nic nie mogłeś na to poradzić. — Ale przynajmniej byłbym z tobą. — I jesteś. — Nie, nie jestem. Jestem zajęty narzekaniem na moje zasrane życie, a ty straciłeś dom. Przykro mi, chłopie, naprawdę mi przykro. — Tak — mruknął Chris. — Mnie też jest przykro. Ale takie rzeczy sprowadzają człowieka na ziemię. — Jesteś pewien, że nic nie mogę dla ciebie zrobić? — Spotkajmy się na śniadaniu przed spotkaniem z Redem, dobrze? — Jasne — odparł Jett. — U ciebie w hotelu? Chris przytaknął. — Porozmawiamy o wszystkim rano. — Dzięki, bracie — powiedział Jett i klepnął Giannę po ramieniu. — Wychodzimy. — Czemu? — zapytała zdziwiona, odwracając się do niego z rozczarowanym wyrazem twarzy. — Bo już późno, a ty jesteś jeszcze w innej strefie czasowej. — Nie, carino, zostajemy — odparła stanowczo. — Twój brat nas potrzebuje. Nie możemy go teraz zostawić. Tak, tego mi właśnie trzeba, więzi pomiędzy Gianną i Maksem, pomyślał Jett. Jedna wielka szczęśliwa rodzina. Wspaniale! — Nie możemy? — burknął. Niby czemu, kurwa? * * * Podczas gdy kolacja próbna trwała w najlepsze, a Red nadal nie wracał do domu, lady Jane otworzyła sejf. Znalazła w nim jego testament i kilka innych osobistych dokumentów. Testament był opatrzony datą sprzed sześciu miesięcy, a świadkami było dwóch najważniejszych dyrektorów Reda. Kiedy go przeczytała, pobladła. Red Diamond okazał się jeszcze większym łajdakiem, niż sądziła. To, co odkryła, było prawie nie do uwierzenia, ale mimo to... powinna o tym wiedzieć. Niech ten stary łajdak idzie do diabła i nigdy nie wraca.

Rozdział trzydziesty czwarty Obie dziewczyny ciężko pracowały — Cindi przez cały czas trzęsła pupą, a Liberty oplatała szyję Slick Jimmy'ego przed kamerami. Nie było to takie proste, bo Slick Jimmy nie miał doświadczenia w śpiewaniu z playbacku i wszystko musieli powtarzać, ujęcie po ujęciu. Przestał też rozmawiać z Liberty, bo uznał, że nie szanuje jego muzyki. Jakby ją to obchodziło. Była umówiona z Damonem w sprawie swojego demo i nic nie mogło się z tym równać. — Dostałyśmy zaproszenie na imprę — doniosła jej Cindi podczas jednej z licznych przerw. — Myślałam, że idziemy do twojej mamy. — Mama najpierw, a potem impreza — odparła z szerokim uśmiechem Cindi. — To będzie coś odjazdowego! — Nie jestem w nastroju na żadną imprezę — odparła Liberty. — Daj spokój! — prychnęła Cindi. — Jutro wracamy do rzeczywistości, a dzisiaj wszystko jest jak jakiś zwariowany sen. Zbieramy się, koleżanko. Liberty zmarszczyła brwi. Nie miała ochoty się zbierać. Myśl o powrocie do pracy w kawiarni była wystarczająco przygnębiająca. Jak miała teraz przyjmować zamówienia od Damona? — Nie idę jutro do pracy — poinformowała kuzynkę. — Dlaczego? — Bo nie jestem gotowa. — Dobrze wiem, czemu nie chcesz iść — zaśmiała się Cindi. — Przez Pana Damona Grubą Rybę. — Nieprawda. 236

— Dziewczyno, pracujemy w kawiarni. To rzeczywistość. A to gówno nie. — Miałam wypadek w pracy — przypomniała jej Liberty. — To znaczy, że mogę wziąć parę dni wolnego. Powinni to zrozumieć. — No dobrze — westchnęła Cindi. — Zastąpię cię, ale tylko wtedy, jeśli pójdziesz dziś ze mną na imprezę. — A gdzie to jest? — U Slick Jimmy'ego. — Aha — mruknęła Liberty. — Teraz to już na pewno się skuszę. — Wyluzuj — powiedziała Cindi. — Gdyby zdjąć z niego te powyciągane ciuchy, mógłby okazać się naprawdę seksownym facetem. Zaufaj mamusi, ja się znam na seksownych gościach. — Jasne — zakpiła Liberty. — Wszystko, co ma dwie nogi i fiuta, jest dla ciebie seksowne. — To było chamskie. — Nie, to prawda. — Slick Jimmy mógłby zostać wielką gwiazdą, a ja mogłabym być panią Slick Jimmy... — rozmarzyła się Cindi. A potem, zniżając głos, dodała: — Nie mówiłam ci tego, ale poprosił mnie o numer telefonu. Ten facet ma ochotę coś zakręcić, tak samo jak ja. — Wracaj do rzeczywistości. On uderza do każdej dziewczyny na planie. — Może i tak — odparła Cindi. — Tylko że te dziewuchy to nie ja. Kiedy chodzi o facetów, trzeba mieć to coś, co sprawia, że krew w nich wrze, ą silnik pracuje na wysokich obrotach. — I ty to oczywiście masz. To się nazywa cipka. — Właśnie! — roześmiała się Cindi. — I jeśli chodzi o mnie, dzisiaj będzie to mocno zajęta cipka! Liberty kochała swoją kuzynkę, ale bardzo się różniły. Dla Cindi wszystko sprowadzało się do seksu i imprezowania. Dla Liberty najważniejsze było śpiewanie i ciężka praca nad muzyką. Ostatnie, czego jej było teraz trzeba, to imprezowanie u Slick Jimmy'ego. Kiedy wreszcie skończyli kręcić, przyparła do muru Beverly. — Mówiłaś serio, kiedy wspominałaś, że mogłabyś mnie skontaktować z agencją modelek? — Oczywiście — potwierdziła Beverly, pakując swoje pędzle i zestawy do makijażu do wielkiej torby marki Fendi. — Czemu o to pytasz? Jesteś zainteresowana? — Chyba tak — odparła z wahaniem Liberty. — To znaczy, jeśli naprawdę myślisz, że się nadaję. — Jeśli mam zacząć cię umawiać, musisz być zdecydowana. 240

— Jestem — zapewniła ją Liberty. — W porządku. Jeszcze dzisiaj zadzwonię do znajomego z agencji. — Serio? — Załatwione, kochanie. Rzucisz ich na kolana. * ** Aretha siedziała w kuchni i pichciła, chcąc uczcić wystąpienie córki w teledysku. Przygotowywała kurczaka ze słodkimi ziemniakami, piernik, gorące bułeczki i ciasteczka. Kiedy Cindi poinformowała ją przez telefon, że Liberty także będzie w teledysku, natychmiast zadzwoniła do Diahann i zaproponowała jej, żeby się do nich przyłączyła. Gdy dziewczęta przyjechały, stół uginał się pod smakołykami. Liberty była zmęczona, bolało ją ramię i kostka. Chciała po prostu iść do domu i spokojnie pomyśleć o swoim jutrzejszym spotkaniu z Damonem. Co powinna założyć? Jak się zachować? I najważniejsze: czy spodoba mu się jej muzyka? Kiedy z kuchni wyszła jej matka, Liberty ogarnęła wściekłość. Mówiła kuzynce, że nie chce się widzieć z Diahann. Ale Cindi nigdy nie słuchała. Gdy myślała o seksie, nie była w stanie skoncentrować się na niczym innym. — No a teraz opowiadajcie wszystko o teledysku, dziewczynki — zażądała Diahann. — To brzmi ekscytująco. Cindi zaczęła ją wprowadzać, a Liberty uciekła do kuchni i pomagała Arecie układać chrupiące kawałki smażonego kurczaka na wielkim talerzu. — Postaw talerz na środku stołu — poinstruowała ją ciotka, kiedy skończyły. — I powiedz wszystkim, że siadamy. Czas jeść. — Czy przychodzi ktoś jeszcze? — zapytała Liberty. — Zrobiłaś tyle jedzenia, że starczyłoby dla wszystkich sąsiadów. — Będziemy tylko my, skarbie — zachichotała Aretha. — To rodzinny wieczór. Ty i Cindi możecie wziąć jedzenie do domu, na jutro. Wiem, że nic u siebie nie macie. — Mamy — zaprotestowała Liberty. — Nie, kochanie, nie macie, ale was dokarmię. — Na pewno wystarczy nam na długo. — Rozumiem, że ty i twoja mama miałyście poważną rozmowę — dodała Aretha i spojrzała na Liberty. — Kto ci o tym powiedział? Cindi? — Nie, tym razem to nie ona, ale twoja mama. 241

— I wierzysz we wszystko, co ci powiedziała? — O czym? — O Niemczech i moim tacie: że nie żyje i że nie ma możliwości, żebym się skontaktowała z jego rodziną. — Jeśli tak ci powiedziała, skarbie, na pewno to prawda — odparła łagodnie Aretha. — Nie ma powodu, żeby kłamała w takiej ważnej sprawie, prawda? — Chyba nie. — Twojej mamie jest przykro, więc może byś jej powiedziała, że między wami wszystko gra? Ale nie gra! — miała ochotę krzyknąć Liberty. Nic nie gra. Chcę mieć ojca jak wszyscy inni. — Jasne — mruknęła bez entuzjazmu. Aretha przytuliła ją mocno. — Moja dziewczynka. Moja malutka Libby.

Rozdział trzydziesty piąty Siedząc w szpitalu przy łóżku przyjaciółki i trzymając ją za rękę, Amy próbowała spojrzeć na wszystko z dystansu. Wiedziała, że popełniła błąd — ogromny błąd. Pozwoliła sobie na przygodę z nieznajomym, który okazał się przyrodnim bratem jej narzeczonego. Młodszy brat Maksa. Z tego, co usłyszała przy stole, wynikało, że przez kilka lat mieszkał we Włoszech. Z Gianną, wspaniałą kobietą, która urzekła wszystkich mężczyzn na przyjęciu. I na dodatek był wcześniej narkomanem. Hurra! Czy może być jeszcze lepiej? — Niech to szlag! — mruknęła pod nosem. Nigdy nie przeklinała, ale teraz nie mogła się powstrzymać. — Co się stało? — wymamrotała Tina, która wreszcie się uspokoiła. W samochodzie w drodze do szpitala przez cały czas darła się jak szalona, a w poczekalni wrzeszczała: „DAJCIE MI, KURWA, MÓJ EPIDURAL!" — i kopnęła Brada w krocze. Ale teraz, gdy już dostała epidural, była całkiem opanowana i leżała spokojnie na łóżku. Roztrzęsiony Brad poszedł po kawę. — Czuję się cudownie — stwierdziła Tina. — Jakbym płynęła po oceanie na jednej z tych gumowych rzeczy. — Zawsze tak jest po lekach — zauważyła Amy. — Przykro mi z powodu twojego przyjęcia. — Daj spokój. I tak wszystko poszło nie tak, jak planowałam. — Hm... — mruknęła Tina kompletnie niezainteresowana słowami przyjaciółki. — Dziecko niedługo wyjdzie. Trzeba kupić zabawki u Jimmy'ego Choo i Tiffany'ego. Powiedz Bradowi, że koniecznie 240

Tiffany, a nie Fortunoff. — Zamknęła oczy i uśmiechnęła się do siebie. — Czuję się tak spokojnie... Choć Amy bardzo chciała jej opowiedzieć, w jaką kabałę się wpakowała, zdawała sobie sprawę, że to nie czas i miejsce na takie wyznania. Przyjaciółka prawdopodobnie nie słyszałaby ani słowa i uśmiechała się błogo do własnych myśli. Położna Tiny zajrzała na chwilę do pokoju i poszła sobie, obiecując, że niedługo wróci. — Urodzę dziecko — mruczała Tina, głaszcząc się po wielkim brzuchu. — To dopiero coś, prawda? — Z pewnością— zgodziła się Amy, ściskając rękę przyjaciółki. — Malutki Brad... — zachichotała Tina. — Nie taki malutki — zaprotestowała Amy. — Wszystko wskazuje na to, że urodzisz duże dziecko. — Bradowi się to spodoba — stwierdziła Tina, zamykając oczy. — Będzie takim dumnym tatusiem... — wymruczała i odpłynęła w pełną szczęścia drzemkę. Dwie godziny później urodził się Brad junior. Ważył trzy kilogramy i dziewięćset gramów. Poród odbył się bez komplikacji i trwał bardzo krótko. Kilka parć i na świecie pojawił się maleńki chłopczyk o czarnych kręconych włosach. Amy doszła do wniosku, że ten, kto wynalazł epidural, musiał być geniuszem. — O Boże! — zawołała Tina, kiedy pielęgniarka owinęła dziecko kocykiem i podała jej. — To cud! Kiedy już było po wszystkim, Amy i Brad nie mogli uwierzyć, że wszystko przebiegło tak gładko. — Gratulacje — szepnęła Amy do męża przyjaciółki. — Teraz zostawię was samych. — Dzięki za wszystko — odparł Brad i uścisnął ją mocno. — Przykro mi, że z naszego powodu musiałaś zostawić swoje przyjęcie. — Nie bądź głupi. Patrzenie, jak rodzi się Brad junior, było lepsze niż jakiekolwiek przyjęcie. — Diablo przystojny, prawda? — uśmiechnął się z dumą Brad. — I ma całkiem niezłego... — Brad! — No co, przecież to prawda. — W każdym razie jest fantastyczny! — stwierdziła Amy. — Ma oczy po tobie i usta po Tinie. 244

— I może twoje usposobienie? — Nie pochlebiaj mi — odparła skromnie. — Jesteś wspaniała — oświadczył, przytulając ją. — Prawdziwa przyjaciółka. Ucałowała Tinę i dziecko, a potem cichutko wyszła. Dochodziła północ i oddział porodowy był pusty. Przez chwilę się wahała, po czym zadzwoniła do Maksa na komórkę. — Kochanie! — zawołał i wyglądało na to, że naprawdę się cieszy, słysząc jej głos. — Właśnie w tej sekundzie wszedłem do domu. Gdzie jesteś? — Wychodzę ze szpitala. — Wszystko poszło dobrze? — Tak. Zdrowy chłopczyk, trzy kilo dziewięćset. — Przyjadę po ciebie i zawiozę cię do domu. — Mogę wziąć taksówkę — powiedziała, idąc w stronę windy. — Nawet nie chcę o tym słyszeć. Już wychodzę z domu. — Nie musisz. — Owszem, muszę. Na pewno chcesz usłyszeć, jak było na przyjęciu. — Oczywiście — odparła. — Czy moja matka była bardzo wściekła? — Znasz Nancy. Ale dziewczyna Jetta uratowała sytuację. Gianna potrafi każdego owinąć sobie wokół palca! Wszystkich oczarowała, łącznie z babunią Poppy. Nawet twoją matkę. — Świetnie — mruknęła Amy, myśląc, że właśnie coś takiego chciała usłyszeć. Gianna nie tylko była najpiękniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek widziała, ale najwyraźniej była też najbardziej czarująca. Ha! Szczęściarz z tego Jetta. Uwodziciel, zdrajca i były narkoman, który ją upił i zwabił do swojego mieszkania. Pieprzyć go! Ale przecież... poszła z nim z własnej woli. Tak naprawdę to on chciał się wycofać z powodu jej dziewictwa, a ona nalegała, by kontynuował. Ale i tak zdradził. A co ona innego zrobiła? Nie chciała o tym myśleć. Nie chciała też myśleć o nim samym. Jeśli o nią chodziło, był to jeden wielki koszmar, do którego nie chciała już nigdy wracać. * ** 245

Kiedy Jettowi udało się w końcu wyciągnąć swoją włoską dziewczynę z przyjęcia, wciąż była gotowa do zabawy. — Idziemy na dubbing, carino—oświadczyła, zarzucając mu ręce na szyję i muskając językiem jego usta.—Gianna ma ochotę potańczyć. Chryste! Była niczym króliczek z reklamy baterii energizer. Wystarczyło ją nakręcić i gotowa była balować przez całą noc, podczas gdy on chciał oczyścić myśli i spróbować poukładać sobie jakoś wszystkie wydarzenia dzisiejszego wieczoru. Co on ma teraz zrobić? Amy Scott-Simon, dziewczyna jego marzeń, za chwilę miała stać się żoną Maksa — mężczyzny, który może dać jej wszystko, czego tylko zapragnie. A co on mógłby jej dać? Swoją dozgonną miłość? To wszystko było nie tak, jak powinno, ale w jaki sposób miał to powstrzymać? Co mógł zrobić? Wytrzymaj i daj sobie spokój. Nie dawaj się ponieść emocjom. To wcale nie jest dziewczyna twoich marzeń: to była przygoda na jedną noc. Zdradziła swojego narzeczonego. Ale zaraz, chwileczkę, przecież najwyraźniej jeszcze nie spała z Maksem, więc o co chodzi? Jak to możliwe, że nigdy nie spała ze swoim narzeczonym, ale z radością wskoczyła do jego łóżka? Powinni poważnie porozmawiać, wyjaśnić sobie, o co w tym wszystkim chodzi. Im szybciej, tym lepiej. — Carino! — odezwała się Gianna, wsuwając mu język do ucha. — Gdzie idziemy? Dobre pytanie. Gdzie miał ją zabrać? Wyjął komórkę i zadzwonił do Beverly. — Jestem z moją dziewczyną — zaczął — i chcielibyśmy... — Znalazłeś ją! — zawołała Beverly. — Kto to jest? Jak ta szczęściara ma na imię? I czy rzeczywiście jest taka super, jak ją zapamiętałeś? — ...moją dziewczyną Gianną z Włoch — dodał z naciskiem, sprawdzając ukradkiem, czy Gianna nic nie usłyszała. — Ups! — wykrzyknęła Beverly. — Gianna chciałaby iść gdzieś potańczyć—powiedział. — Masz jakiś pomysł? — Jadę do Gatsby'ego, umówiłam się tam z Chetem, a potem jest impreza u Slick Jimmy'ego. Możecie iść z nami. — Jesteś pewna? — Spotkajmy się w Gatsbym, kochanie. — Jesteś wspaniała, Bev. Zobaczymy się na miejscu. * ** 243

Kiedy Chris znalazł się z powrotem w hotelu, zadzwonił do Andy'ego, żeby sprawdzić, co udało mu się zdziałać. — Nie mam dobrych wiadomości — poinformował go Andy. — Przypuszczają, że twój dom został zbudowany na starym obsuwisku i w każdej chwili może ześlizgnąć się w dół wzgórza. — Cholera! — Jutro porozmawiam z agentem ubezpieczeniowym. Masz pełne ubezpieczenie, prawda? — Niby mam, ale lawiny błotne to żywioł i nie sądzę, żeby ubezpieczenie to pokrywało. Rozłączył się, jednak nie mógł zasnąć. Przypomniał sobie swoją sąsiadkę z samolotu. Inez Fallon. Gaduła, lecz bardzo atrakcyjna gaduła, a on dzisiaj zdecydowanie potrzebował towarzystwa. Zatrzymała się w tym samym hotelu, więc choć była już północ, chwycił słuchawkę i zadzwonił do niej. Po drugim sygnale odebrała. — Kto mówi? — zapytała. — Chris Diamond. Siedzieliśmy obok siebie w samolocie. — Jasne, pamiętam — odezwała się miękkim głosem. — Co mogę dla ciebie zrobić, Chris? Możesz przyjść do mojego pokoju i obciągnąć mi, bo jestem zbyt spięty, żeby zasnąć, pomyślał. — Ciągle jeszcze tkwię w strefie czasowej Los Angeles i nie mogę zasnąć. Pomyślałem, że może masz ten sam problem. — Właśnie oglądam porno... — powiedziała. — Coś takiego! — Tak — potwierdziła i roześmiała się szelmowsko. — Zawsze to robię, kiedy jestem sama w hotelu. Bardzo relaksujące. Powinieneś spróbować. — Może to dobry sposób spędzania czasu. — Zastanawiałam się, czy mogłabym o tym porozmawiać z Da-vem jutro w programie. Muszę wymyślić coś takiego, co przebije Drew i jej cycki. — To brzmi jak plan rozgrywki. — Bo chyba jest. — Co byś powiedziała na to, żeby przyjść do mojego pokoju i obejrzeć porno ze mną? Zapadło trzysekundowe milczenie. — Jasne — odparła w końcu. — Czemu nie? Dziesięć minut później kochali się na kanapie. Aktorka miała na sobie skąpą czerwoną sukienkę, bardzo krótką i z dużym dekoltem. Wyłuskanie z niej Inez nie zajęło mu wiele czasu. Nie miała bielizny. 247

Tak samo jak i włosów łonowych — wszystkie były starannie wygolone, a na łechtaczce miała kolczyk. Siadła na nim okrakiem, na czubkach jej piersi sterczały ogromne, pobudzone sutki. Miała małe, ale za to prawdziwe piersi. Miła odmiana. Wepchnęła mu je do ust i kazała mocno ssać. Kiedy to zrobił, w ciągu kilku sekund osiągnęła orgazm, krzycząc jak dzika kotka. Potem pochyliła głowę, żeby mu obciągnąć, i Chris odkrył, że ma do czynienia z doświadczoną partnerką. Wszystko miała doskonale opanowane — pieszczenie językiem i ściskanie dłonią. Przerywała i znowu zaczynała, doprowadzając go do szaleństwa. Gdy zaczął szczytować, było to niczym eksplozja, wystarczająco silna, żeby zapomniał o swoim domu, Birdy i Jonathanie. Położył się na kanapie i w ciągu kilku minut zapadł w głęboki sen, którego tak bardzo potrzebował.

Rozdział trzydziesty szósty Kiedy Amy wyszła ze szpitala, Max już na nią czekał. Wyskoczył z samochodu i chwycił ją w objęcia. — Jesteś niezwykła — wyszeptał i przytulił ją mocno. — Nie taka znów niezwykła—odparła, uwalniając się z jego objęć. — Oczywiście, że tak — oświadczył. — Postawiłaś się matce... tak naprawdę to ją zlekceważyłaś. Nie dbam o to, że opuściłaś naszą kolację próbną, ponieważ ja sam nie bardzo chciałem ją urządzać, ale Nancy nie była szczęśliwa. — Jestem pewną, że szybko jej przeszło. — Chyba tak—przyznał, otwierając przed nią drzwi samochodu. — To dobrze — mruknęła i usiadła na miejscu pasażera. — Dzięki Bogu, że miałem wsparcie Chrisa i Jetta. Właściwie dopiero zaczynam ich poznawać. To miłe mieć takich braci. — A czy zostali do końca przyjęcia? — spytała, myśląc, że jeśli o nią chodzi, wcale nie jest to miłe. Zacieśnienie więzi Maksa z braćmi z jej punktu widzenia było kompletną katastrofą. — Wypełnili swój braterski obowiązek — odparł Max. — I jak już ci mówiłem przez telefon, Gianna wszystkich oczarowała. — Wspaniale. — Poznałaś Giannę, prawda? — Tę Włoszkę? — Tak. To dziewczyna Jetta. Mieszkają razem we Włoszech. Jest top modelką. — Nigel mi o niej mówił. Weźmie udział w kampanii reklamowej Courtenelli. — To naprawdę niezwykła dziewczyna — powiedział z podziwem Max. — I taka zabawna. 246

— Z pewnością... — Amy wolałaby, żeby już skończył te peany na jej cześć. — Nie tak wspaniała jak moja Amy, oczywiście — dodał szybko i pogłaskał ją po kolanie. — Jak długo zostaną w Nowym Jorku? — zapytała, starając się, aby jej pytanie zabrzmiało swobodnie. — Kto? — Gianna i... Jett. — Ciężko jej było wymówić jego imię. — Nie pytałem ich o to — odparł Max. — Bardzo chciałbym, żeby byli na naszym ślubie. Twoja matka będzie musiała zmienić rozlokowanie gości, ale jestem pewien, że sobie z tym poradzi. O tak, Jett na jej ślubie... Czy mogło być coś bardziej ekscytującego? Doszła do wniosku, że musi zrobić coś specjalnego, żeby wynagrodzić to Maksowi. Poczucie winy ją dobijało — zwłaszcza teraz, kiedy poznała tożsamość swojego tajemniczego kochanka. — Musisz się przespać — stwierdził Max, obrzucając ją uważnym spojrzeniem. — Żyjesz w zbyt dużym napięciu. — Wcale nie — zaprotestowała. — Po prostu nie zdajesz sobie z tego sprawy, kochanie. — Max... — powiedziała, kładąc mu dłoń na ramieniu. — Tak? — Chciałabym pójść z tobą do twojego mieszkania. — Mojego mieszkania? — zapytał zdziwiony. — Po co? — Pomyślałam sobie, że skoro uciekłam z przyjęcia, może byłoby miło, gdybyśmy spędzili trochę czasu razem, tylko we dwoje. — Jest późno — zauważył, spoglądając na zegarek. — Wiem. — A jutro jest poniedziałek. — To też wiem. Ale i tak chciałabym pójść z tobą do twojego mieszkania. — Lulu i jej niania zostały u mnie na noc. — Już śpią, prawda? — Pewnie tak. — W takim razie nic się nie stanie, jeśli przyjdę. — Jeśli tego naprawdę chcesz... — odparł z wahaniem. — Tak — powiedziała poważnie. — Naprawdę tego chcę. * ** Max wszedł do mieszkania pierwszy, zapalił światła i włączył muzykę. 250

— Przecież nie jestem gościem. — Amy uśmiechnęła się. — Nie musisz mnie zabawiać. — Rzadko tutaj przychodzisz — odparł. — Bo nigdy mnie nie zapraszasz. — Jesteśmy zaręczeni, kochanie. Niedługo się tutaj wprowadzisz. Możesz tu przychodzić, kiedy tylko chcesz. Powinienem dać ci klucz. Postanowili obydwoje, że po ślubie Amy wprowadzi się do niego, zanim znajdą nowe mieszkanie, które będzie mogła urządzić tak, jak będzie chciała. Nie myślała o tym zbyt wiele — sama myśl o ślubie wydawała jej się wystarczająco przerażająca. — Chcesz coś do picia? — zapytał. — Sok pomarańczowy. Masz w kuchni wyciskarkę? — Nie mam pojęcia, co jest w kuchni. Tą częścią domu zajmuje się moja gospodyni. — Chodź, zobaczymy. Jego kuchnia wyglądała, jakby nigdy jej nie używano. Amy w jednej z szafek znalazła wyciskarkę, a w lodówce pomarańcze. — Tobie też wycisnąć trochę soku? — spytała, krojąc pomarańcze na pół. — A wyglądam, jakbym potrzebował witaminy C? — zaśmiał się Max. — Nie... posłuchaj, muszę ci powiedzieć, że wyglądasz dziś bardzo przystojnie. Byłam dumna, że jesteś moim narzeczonym. I bardzo podobał mi się pokaz slajdów z naszego dzieciństwa. Byłeś takim poważnym chłopczykiem... wiesz, że nigdy się nie uśmiechałeś? — A ty byłaś niesamowicie urocza. — Niesamowicie? — To miał być komplement. Podała mu szklankę soku. — Wypij. To dobre i zdrowe. — Ty jesteś dla mnie dobra. — Podszedł do niej i wtulił twarz w jej szyję. — Naprawdę, Amy. — Mam nadzieję, że rozumiesz, dlaczego musiałam dziś wyjść z przyjęcia — powiedziała cicho. — Tina mnie potrzebowała, poza tym obiecałam jej, że kiedy przyjdzie czas rozwiązania, będę z nią. — Jesteś wspaniałą przyjaciółką. Przenieśli się do salonu i usiedli na sofie. Amy przytuliła się do Maksa i zaczęła go całować. Po chwili odsunął się od niej. — Amy — powiedział ostrzegawczo — nie rozpalaj mnie, skoro za chwilę masz pójść do domu. 251

— Nie miałam takiego zamiaru. — To znaczy...? — No wiesz... — powiedziała powoli. — Niedługo się pobieramy i chociaż mówiłam, że chcę poczekać, pomyślałam sobie, że dziś w nocy powinniśmy to zrobić. Popatrzył na nią zaskoczony. — Ty tego nie chcesz? — zapytała. — Chcę — odparł, chociaż nie był pewien, czy to właściwy moment, żeby po raz pierwszy spędzić ze swoją narzeczoną noc. Cały czas myślał o Marisce i jej groźbach, o zbliżającym się spotkaniu z Redem, a potem z japońskimi bankierami. Jakby tego było mało, w pokoju gościnnym spały Lulu i niania Reece. Amy miała fatalne wyczucie czasu. — W takim razie... mogę zostać u ciebie na noc? — spytała zupełnie nieświadoma tego, co dzieje się w jego głowie. — Naprawdę tego chcesz? — upewnił się, zastanawiając się jednocześnie, jak ją do tego zniechęcić. — Oczywiście. * ** Przed Gatsbym jak zwykle zgromadził się tłum ludzi. Kiedy portier zamachał do Jetta, jakby był jego starym znajomym, poczuł się jak stały gość. Tu nikt nie zamierzał zatrzymywać Gianny. Posłała portierowi kilka pocałunków, co wprawiło go w zachwyt. Znaleźli Beverly i Cheta ulokowanych wygodnie przy stoliku w rogu i pijących jabłkowe martini. Beverly pomachała do nich. — Jeden drink i idziemy na imprezę! — zawołała. — Ciao! — przywitała ich Gianna, prezentując wszystkim swój olśniewający uśmiech. — Jestem twoją fanką — oświadczyła Beverly, rozpoznając włoską supermodelkę. — Widziałam cię we wszystkich włoskich magazynach. ; — Grazie — odparła Gianna, która uwielbiała wzbudzać zainteresowanie. — A oto wiadomość dnia — dodała Beverly. — Będę ci robić makijaż podczas twojej sesji dla Courtenelli. — Bene! — zaśmiała się Gianna. — To piccolo świat, co? — Tak — uśmiechnęła się Beverly. — Bardzo mały. — Jett też będzie występować w tej reklamie—oznajmiła Gianna. — Chcesz powiedzieć, że nareszcie będę mogła zająć się także jego twarzą? — wykrzyknęła Beverly. 249

— To bardzo ładna twarz — odparła Gianna, głaszcząc Jetta po policzku. Chet był w swoim zwykłym mało rozmownym nastroju, ale Gianna szybko odkryła, czym się zajmuje, i zasypała go pytaniami o jego muzykę. Natychmiast się ożywił—tak właśnie działała na mężczyzn. Po dwudziestu minutach Beverly oświadczyła, że już czas się przenieść. — Jesteś pewna, że chcesz iść? — zapytał Jett Giannę, mając nadzieję, że będzie zmęczona i wrócą do domu, gdzie mógłby spokojnie pomyśleć o Amy i zastanowić się, co ma zrobić z całą tą kompletnie popieprzoną sytuacją. — Idziemy! — zawołała i roześmiała się na myśl, że w ogóle mógłby myśleć inaczej. Mrugnęła do Beverly. — Ci chłopcy nie mają... jak to powiedzieć? ...w ogóle energia. Ale ty i ja lubimy imprezy, si? — Oczywiście — zgodziła się Beverly i uśmiechnęła się do niej szeroko. * ** Kiedy znaleźli się sami w sypialni, Amy poczuła się nieco dziwnie. Stali przy wielkim łóżku z ciemnego drewna zasłanym ciemnobrązową pościelą w męskim stylu. Przez chwilę się całowali, ale nie wyglądało na to, żeby Maksowi się spieszyło. Amy uświadomiła sobie, że potrzebuje czegoś, żeby się rozluźnić. Stąpała po nieznanym terenie i trochę ją to peszyło. To, czego doświadczyła z Jettem, było zupełnie niezaplanowane i spontaniczne — od razu oboje padli na łóżko przepełnieni pożądaniem i pasją. Była to szalona i, co najważniejsze, niezwykle przyjemna noc. Dzisiejszy wieczór był inny. Po pierwsze, była całkowicie trzeźwa. Po drugie, Max nie próbował nic robić: to ona go całowała i chociaż odpowiadał tym samym, do niej należała inicjatywa. W dodatku nie całował najlepiej. — Chyba mam ochotę na drinka — powiedziała po chwili cicho. — Czego ci nalać? — spytał, odsuwając się. — Wódki — odparła niepewnie. — Kochanie, przecież ty nigdy nie pijesz mocnych alkoholi. — Tym razem zrobię wyjątek. — Posłuchaj, jeśli to cię deprymuje... — Nie, Max — przerwała mu. — Chcę, żebyśmy byli razem. — Tak jak i ja, skarbie, ale dzisiejszy wieczór to może nie najwłaściwszy moment. 253

— Chodzi o to, że muszę się rozluźnić — oświadczyła, ignorując jego słowa — a drink mi w tym pomoże. Ominął mnie szampan na naszym przyjęciu, więc jedna mała wódka mi nie zaszkodzi. — Amy, jesteś zestresowana—powiedział. — Bardzo chciałbym spędzić z tobą noc, ale myślę, że powinniśmy poczekać. — Naprawdę tak myślisz? — Niedługo będziemy małżeństwem, więc po co się spieszyć? — Ale... — Żadnych ale — odparł stanowczo. — Uwierz mi, wiem, co dla ciebie najlepsze. Czy mogło być coś bardziej poniżającego? Jej przyszły mąż wcale nie chciał się z nią przespać. Odrzucał ją. Boże! Poczuła się okropnie głupio. — Włóż swój płaszcz, skarbie—powiedział, wychodząc z sypialni. — Zabieram cię do domu. Wziął ze stolika w przedpokoju kluczyki do samochodu i ruszył w stronę drzwi wejściowych.

Rozdział trzydziesty siódmy Impreza oznaczała głośną muzykę, mnóstwo alkoholu, kręcące się spocone ciała i dużo trawki — tak mocnej, że można było się oszołomić samym wdychaniem powietrza. Wszystko to odbywało się w salonie Slick Jimmy'ego, w mieszkaniu w suterenie w Harlemie, które dzielił z dwoma innymi raperami. Była to wygodna dziupla wyposażona w drogie stereo, które na pełny regulator nadawało ciężki rap. Cindi była w siódmym niebie, ale Liberty zaszyła się w kącie i żałowała, że pozwoliła się kuzynce namówić na przyjście tutaj. Jednak tak właśnie wyglądały relacje między nimi. Cindi zawsze namawiała ją do rzeczy, których Liberty nie chciała robić. — Pozwalasz tej dziwce wchodzić sobie na głowę — narzekał często Kev. — Dlaczego jej nie rzucisz i nie wprowadzisz się do mnie? Nie potrzebujesz jej. — Cindi jest dla mnie jak siostra, więc nie nazywaj jej dziwką. — Wykorzystuje cię, bo jesteś dobra, a ona nie. — Nieprawda. Zrobiłaby dla mnie wszystko. Czasami jednak nie była tego taka pewna. Cindi nie zawsze nakłaniała ją do robienia dobrych dla niej rzeczy. Dzisiejszy wieczór był tego najlepszym przykładem. Siedziała teraz na imprezie, na której wcale nie chciała być, sama w kącie, podczas gdy kuzynka szalała na parkiecie, podrywając każdego faceta, jaki jej się nawinął pod rękę. Ale przecież to właśnie Cindi i jej mama wzięły ją do siebie, kiedy Diahann ją odepchnęła. Mieszkała z nimi i kochała kuzynkę jak rodzoną siostrę, a kiedy przyszedł czas na przeprowadzkę, zrobiły to razem. To Cindi znalazła im obu mieszkanie i pracę w kawiarni. 252

Zawsze się nią opiekowała i choć może faktycznie czasem ją wykorzystywała, bo była ładniejsza i niektóre rzeczy łatwiej jej przychodziły, co z tego? Wygląd to nie wszystko, a Cindi miała wielkie serce. Ponieważ nikogo nie znała, zajęła się przeglądaniem licznych płyt ustawionych obok stereo. — Znalazłaś coś, co ci się podoba? — usłyszała nagle znajomy głos. Odwróciła się. To był Maleek. — Cześć — powiedziała ucieszona widokiem znajomej twarzy. — Świetnie ci dzisiaj poszło — stwierdził Maleek. — Mogłabyś zarabiać na życie graniem w teledyskach. Jesteś bardzo ładna. — Nie mam zamiaru być dziewczyną z teledysku — odparła, uśmiechając się do niego. — Ja śpiewam i piszę swoje własne piosenki... nie mówiłam ci o tym? — Może i mówiłaś, a może nie. — Maleek napił się piwa z butelki. — Ale moje doświadczenie mówi mi, że trzeba robić użytek z tego, co się ma. Ja chciałem tańczyć i popatrz, co robię. — Reżyserka jest na pewno bardzo fajna. — Jasne, podoba mi się. Tak samo jak i mojej żonie. Powinnaś ją poznać. Jest mądra tak jak ty. — Masz żonę? — spytała Liberty zadowolona, że Maleek uważa ją za mądrą. — Zaskoczona? — Jesteś dość młody jak na żonatego faceta. Maleek wzruszył ramionami. — Mam dwadzieścia osiem lat. Ożeniłem się, bo moja żona była w ciąży, a nie chciałem, żeby na świat przyszło kolejne dziecko, które nie wie, kto jest jego tatusiem. — Czym się zajmuje twoja żona? — Jest tancerką — odparł z dumą. — Była dzisiaj na planie? — Nie, słonko, ona nie występuje w teledyskach. Tańczy w balecie. — Wow! To imponujące. — Tak, jest bardzo utalentowaną białą kobietą — powiedział, upijając kolejny łyk piwa. — Ty jesteś mieszana, prawda? — Nie jestem pewna — odparła Liberty, wzruszając ramionami. — Moja mama zawsze mi powtarzała, że jestem czarna, ale myślę, że w moich żyłach płynie także biała krew. — Nie wiesz, kim jest twój ojciec? 256

— Nigdy go nie poznałam. Umarł przed moimi narodzinami. — Musiało ci być ciężko — mruknął ze współczuciem Maleek. — Moja mama sama mnie wychowała. Była piosenkarką, ale rzuciła to. — I co teraz robi? — Nieważne. — Coś złego, o czym nie możesz mówić? — Coś głupiego, o czym nie chcę mówić. — Oto i moja żona — oświadczył Maleek, kiedy zobaczyli idącą ich stronę kruchą białą kobietę. Była co najmniej dziesięć lat starsza od niego, miała ciemne włosy ściągnięte do tyłu w ciasny kok i była ubrana w długą białą sukienkę. Nie wyglądała szczególnie przyjaźnie. Lekko skinęła Liberty głową i wzięła Maleeka pod rękę. — Chodź ze mną — powiedziała i natychmiast pociągnęła go ze sobą. To by było na tyle, jeśli chodzi o nowe znajomości. Cindi tańczyła ze Slick Jimmym. Mimo swojej nadwagi miała doskonałe wyczucie rytmu i potrafiła się świetnie poruszać. Liberty zastanawiała się, jak długo będzie musiała tu tkwić, zanim będzie mogła wyjść, złapać taksówkę i wrócić do domu. Cindi nawet nie zauważy, że jej nie ma. Na co jeszcze czeka? Spodziewa się, że pojawi się Damon? Tak, jasne. Rozejrzała się po pokoju i pomyślała: niby czemu Damon miałby mieć ochotę bawić się z tymi ludźmi? Wcale tutaj nie pasował. Ale skoro był tu Maleek, to może i on przyjdzie. Żałowała, że nie ma z nią Keva. Imprezowanie bez partnera było śmiertelnie nudne — poza tym człowiek wyglądał, jakby szukał randki albo kogoś na noc, a ona nie była zainteresowana żadną z tych rzeczy. Powoli zaczęła zmierzać w kierunku drzwi. Kiedy była już prawie przy nich, pojawił się Damon—Pan Luzak. Dzisiaj był cały na czarno, na jego szyi wisiał gigantyczny brylantowy krzyż, w uszach miał brylantowe kolczyki, na przegubie okrągły, wysadzany brylantami zegarek, a na ramionach krótkie futerko. Rzucił jej szybkie spojrzenie, wcale nie sprawiał wrażenia zdziwionego, że ją tutaj widzi. — Hej, Liberty — powiedział z przyjacielskim uśmiechem. — Mam dla ciebie nowe imię. — Jakie? — spytała, starając się zachować spokój. 257

— Od dziś będę cię nazywał LL. — LL? — powtórzyła. — Lady Liberty — wyjaśnił z leniwym uśmiechem. — Łapiesz? — Skoro tak wolisz... — Chyba nie zamierzasz wyjść? — Ee... tak jakby — wydukała. — Masz czym wrócić? — Jasne — odparła spokojnie. — Nie ruszam się nigdzie bez mojego samochodu i kierowcy. Podwozi mnie nawet co rano do kawiarni. — Zabawna z ciebie dziewczyna. — Tak myślisz? Popatrzyli na siebie. — Muszę się przywitać ze Slick Jimmym i posiedzieć jakieś dziesięć minut — oświadczył Damon. — Jeśli chce ci się poczekać, to cię podrzucę. — Nie ma sprawy — mruknęła. — Nie chcesz jechać ze mną? — zapytał, wbijając w nią swoje seksowne oczy. — Tego nie powiedziałam. — Więc wyluzuj. Przywitam się z Jimmym, a potem spadamy. — W porządku — usłyszała swój głos. — Jesteś głodna? — Jadłam u cioci. Jest świetną kucharką. — Co dobrego zrobiła?—zapytał, przysuwając się bliżej. Poczuła zapach jego drogiej wody kolońskiej. — Mmm... niech pomyślę. Przygotowała smażonego kurczaka, żeberka w miodzie i piernik. Dużo wspaniałych rzeczy. — Wygląda na to, że potrzebuję specjalnego zaproszenia. — Nie sądzę, żeby wizyty u cioci Arethy były w twoim stylu. — Czemu nie? Jedzenie w restauracjach to męka, skarbie. Czasami bardzo mi brakuje domowego jedzenia. — Naprawdę? — Zastanawiała się, czy jego żona kiedykolwiek zagląda do kuchni. Pewnie nie. — Hej! — zawołał, nie odrywając od niej swoich niesamowitych oczu. — Jestem normalnym facetem z normalnym apetytem.

— Zobaczę, co się da zrobić — odparła i jednocześnie pomyślała, że w Damonie P. Donnellu nie ma nic normalnego. Potem wyobraziła sobie minę cioci Arethy, jeśli kiedykolwiek miałaby okazję zobaczyć Damona. Pewnie by się posikała z wrażenia. 259

Damon wziął ją za rękę i poprowadził w stronę Slick Jimmy'ego, który zajęty był Cindi. Obydwoje podrygiwali na środku salonu. Liberty uświadomiła sobie nagle, że czuje się z Damonem tak, jakby znali się od lat. Mieli wspólny język. — Hej, oto mój człowiek! — zawołał Slick Jimmy. Stuknęli się z Damonem pięściami na powitanie i uścisnęli jak prawdziwi mężczyźni. Cindi rzuciła kuzynce spojrzenie pod tytułem: „O-co-tutaj-chodzi?" — ale Liberty zignorowała je. Damon puścił jej rękę i podszedł przywitać się z Maleekiem. Liberty zauważyła, że żona reżysera wyraźnie ucieszyła się na jego widok — zdobyła się nawet na sztywny uśmiech. Po kilku minutach Liberty wróciła do swego kąta. Uważała, że chodzenie za Damonem, jakby była dziewczyną, którą właśnie poderwał i miał zamiar zabrać do domu, żeby ją przelecieć, nie było w dobrym guście. Muzyka stawała się coraz głośniejsza, w powietrzu było coraz więcej dymu. Liberty zastanawiała się, ile jeszcze czasu minie, zanim Damon zdecyduje się wyjść. Postanowiła dać mu dziesięć minut, a potem wóz albo przewóz, wychodzi. Dwadzieścia minut później wpadła Beverly wraz z grupą przyjaciół. — To mi wygląda na imprezę! — zawołała, podbiegając do Liberty. — Pamiętasz Jetta, prawda? A to jest mój facet, Chet. Gianna chwyciła Jetta za rękę. — Chodź, carino, zatańczymy — powiedziała, ciągnąc go w wirujący tłum. — Jesteś tutaj z Cindi? — zapytała Beverly, starając się przekrzyczeć głośną muzykę. — Byłam — odparła Liberty. — Teraz jest ze Slick Jimmym. Zdaje się, że coś między nimi zaskoczyło. Ja zaraz wychodzę. — Potrzebujesz taksówki? — Damon mnie podwiezie. Beverly z dezaprobatą uniosła brew. — Damon? — Tylko mnie podrzuci. — Nie zapominaj o tym, co ci mówiłam — powiedziała Beverly. — Wierz mi, nie chciałabym zobaczyć twojej miny, kiedy ten czaruś zaciągnie cię do łóżka i na tym się zakończy. Damon nigdy się nie zmieni, lepiej to sobie zapamiętaj. — Do niczego mnie nie namawiał — odparła Liberty wkurzona, że Beverly uważa ją za taką łatwą zdobycz. 260

— Hej... ostrzegałam cię. Ten facet to gracz, dziewczyno, więc uważaj. — Dzięki za radę, ale wiem, co robię. Zanim Damon był gotów do wyjścia, minęło kolejne pół godziny. Liberty, wściekła na samą siebie, ale nie potrafiąc się oprzeć, patrzyła na niego z daleka. W końcu podszedł, wziął ją za rękę i wyprowadził nu zewnątrz, gdzie przy krawężniku parkował jego srebrny cadillac escalade ze specjalnymi felgami, a przy nim na baczność stała kobieta szofer. — Siadaj do tyłu, skarbie — zarządził Damon. A nie powinnam podać kierowcy swojego adresu? — Myślałem, że skoczymy jeszcze do paru klubów — powiedział i oparł się o samochód, gryząc wykałaczkę. — Nie mam ochoty. — No to wpadniemy do baru na drinka i poznamy się bliżej. — Naprawdę jestem zmęczona — odparła, starając się, by nie zabrzmiało to, jakby była wkurzona, chociaż w rzeczywistości była wściekła na samą siebie za to, że tyle czasu na niego czekała jak jakaś głupia fanka. — Sporo Czasu ci to zajęło — stwierdziła z wyrzutem. — Tak? — mruknął obojętnie. — Tak — odparła i uświadomiła sobie, że brzmi jak narzekająca żona. Niedobrze. Nie miała zamiaru na niego naska-kiwać. — Więc mówisz, że nie chcesz napić się ze mną? — zapytał i rzucił jej lekko zdziwione spojrzenie. — Dostaję kosza, tak? — To był długi dzień — stwierdziła, nie zamierzając ustąpić. — Chciałabym wrócić do domu. — Jeśli tak chcesz to rozegrać... — Ja nic nie rozgrywam — prychnęła, odrzucając do tyłu włosy. — Nie ma problemu. Podaj kierowcy adres i zawiezie cię do domu. — A ty nie jedziesz? — zapytała zaskoczona. — Nie. Samochód po mnie wróci. Ja się jeszcze pobawię. Poczuła się dziwnie rozczarowana. — Nie mam nic innego do roboty — dodał, całując ją lekko w policzek. — Do zobaczenia jutro, LL, osiemnasta trzydzieści. Nie spóźnij się. — Na pewno się nie spóźnię. Już odchodził, ale nagle zatrzymał się i spojrzał na nią. — Jesteś pewna, że nie zmienisz zdania? 257

— Zdecydowanie — odparła, chociaż tak naprawdę niczego nie była pewna. O Boże, gdyby tylko nie był żonaty... — Rozumiem — mruknął. — No to na razie. Odwrócił się i wszedł z powrotem do domu, a ona została sama i mogła się tylko zastanawiać, czy dobrze zrobiła.

Rozdzial trzydziesty ósmy Sonja Sivarious oglądała złotego roleksa, którego zwinęła Chrisowi Diamondowi. Zwykle całą ukradzioną biżuterię sprzedawała zaprzyjaźnionemu paserowi z sąsiedztwa, ale złoty roleks był niczym upragniona nagroda. Był duży i ciężki, co sprawiało, że jej nadgarstek wyglądał delikatnie i dziewczęco. Stała w łazience w apartamencie miliardera Reda Diamonda na Pięćdziesiątej Dziewiątej. Choć Diamond był stary, ciągle jeszcze mu stawał. Jej przyjaciółka i partnerka w erotycznych występach, Famka, zadzwoniła do niej w sobotę wieczorem i powiedziała, że szykuje się robota. Teraz była już niedzielna noc, a staruszek ciągle jeszcze mógł. Viagra. Co za niesamowite lekarstwo! Sprawiało, że zużyte, stare fiuty znów były pełne sił. Sonja westchnęła i poczuła współczucie dla tych wszystkich zmęczonych, starych żon, które zostały zmuszone do zajmowania się swoimi nagle w cudowny sposób odzyskującymi potencję mężami. Wzięła głęboki oddech, podziwiając swoje odbicie w łazienkowym lustrze. Mała Sonja Sivarious ze Słowacji. Ktoś powinien o niej napisać książkę. Nieźle sobie poradziła. W szkole była wysoka, chuda jak patyk, chłopcy naśmiewali się z niej, a dziewczęta unikały jej z powodu pochodzenia. Kompensowała to sobie, dając chłopcom to, czego chcieli — dawała im wszystkie te rzeczy, których nie mogli dostać od dziewczyn z tak zwanych dobrych domów. W rezultacie chłopcy za nią szaleli, a dziewczęta jeszcze bardziej jej unikały. W wieku szesnastu lat uciekła z domu i pojechała ze swoim kuzynem Igorem oraz starszym od niej o dwadzieścia lat sprzedawcą samochodów do Pragi. Sprzedawca samochodów przedstawił ją 263

innym mężczyznom i szybko zaczęła zarabiać pieniądze. Po jakimś czasie spotkała dziewczynę z Ukrainy, Famkę, która, choć miała dopiero dziewiętnaście lat, sprawiała wrażenie niezwykle światowej kobiety. Zaprzyjaźniły się i zaczęły dawać występy erotyczne — co okazało się ogromnym sukcesem, ale wkrótce Famka wyjechała do Ameryki z bogatym biznesmenem. Dwa lata później przysłała przyjaciółce wiadomość, że ma do niej przyjechać. Sonja natychmiast się spakowała i zapłaciła Igorowi, by jej towarzyszył. Famka miała wielu znajomych, którym przedstawiła przyjaciółkę, i wkrótce obie były znane w Nowym Jorku jako bardzo wszechstronny i utalentowany duet. Teraz, trzy lata później, Sonja mieszkała w ładnym mieszkaniu, miała futra i biżuterię i zarabiała dużo pieniędzy. Miała też swoje znajomości i kiedy ktoś w Nowym Jorku potrzebował szczególnie uzdolnionej dziewczyny, polecano mu ją. Tak właśnie zdobyła zlecenie u Rotha Giagante. Jej zadanie było proste: miała się tylko pieprzyć z człowiekiem, którego wskazał Roth, i przekazać mu wiadomość. Nie mogła się jednak powstrzymać przed dopisaniem postscriptum do informacji, którą zostawiła na lustrze w łazience. Facet był całkiem atrakcyjny i niezły w łóżku, ale Sonja miała zasadę: nigdy nie mówiła mężczyznom, że są dobrzy w łóżku. Do drzwi łazienki zaczęła stukać Famka. — Teraz chce ciebie! — zawołała. — Pospiesz się! Oczywiście, że chce, pomyślała Sonja, nadal podziwiając swoje odbicie w lustrze. Jestem najlepsza. Powoli weszła z powrotem do sypialni, zupełnie naga, jeśli nie liczyć dziesięciocentymetrowych szpilek i luźnego łańcuszka kryształów górskich wokół talii. Jej długie ognistorude włosy sięgały prawie do pośladków i były w tym samym kolorze co ufarbowane włosy łonowe wygolone w kształt wąskiego paska. Na życzenie staruszka Famka związała go. Był nagi i niedołężny, ale mimo to niewiarygodnie napalony. Sonja pomyślała, że musiał wziąć sporo tych głupich niebieskich tabletek. Mógł dostać udaru albo zawału, ale nawet gdyby tak się stało, jej już tutaj nie będzie. Jednak staruszek wcale nie wyglądał na chorego. Wydawał się szczęśliwy, na jego pomarszczonej twarzy malował się pełen zadowolenia uśmiech. — Chodźcie, dziewczynki — powiedział. — Zobaczymy, co potraficie. 260

— Och, ja potrafię wszystko, czego sobie zażyczysz — pochwaliła się Sonja, stając przed nim z szeroko rozstawionymi nogami i dłońmi na biodrach. — Wszystko. * * * O trzeciej nad ranem Chrisa obudził telefon. Zapomniał zostawić w recepcji wiadomość: „Nie przeszkadzać". Inez już dawno sobie poszła. Jej wizyta zakończyła się wraz z seksem. — Dziewczyny muszą się wysypiać — oświadczyła ze skromnym uśmiechem, po czym wyszła z jego apartamentu. Ucieszyło go to, bo nie znosił namawiać ich do wyjścia. Dzwonił Roth. — Myślałem o twojej propozycji — powiedział schrypniętym głosem. — Rozmawiałem z moimi ludźmi od PR, tak jak mi radziłeś... Skoro nie mam jeszcze z powrotem moich pieniędzy, równie dobrze mogę skorzystać z tej okazji. Zorganizujemy ten pieprzony ślub dla Birdy Marvel. — Czy wiesz, która jest teraz- godzina? — wymamrotał Chris, z niedowierzaniem wpatrując się w podświetlany zegarek w radiu na stoliku obok łóżka. — A kogo to, kurwa, obchodzi? Masz szczęście, że z tobą rozmawiam. — Pewnie... — Oczywiście, że tak — warknął Roth. — Ale to nie znaczy, że darowałem ci ten dług. Kupiłeś sobie tylko trochę więcej czasu. — W porządku — odparł Chris. — Niech twoi ludzie skontaktują się ze mną jutro. Birdy chce, żeby było „niesamowicie", a media muszą być pod całkowitą kontrolą. — Myślałem, że lepiej będzie, jak ci to powiem, zanim pobiegniesz z tym do Petera Mortona. — Jasne — burknął Chris i rzucił słuchawkę. Nie mógł już z powrotem zasnąć. Może zadzwonić do Inez? Nie. Nawet ona nie przyszłaby o trzeciej nad ranem. A może jednak przyszłaby? Zaczął się zastanawiać, dlaczego seks jest dla niego taki ważny. Dlaczego najbardziej potrzebował go wtedy, kiedy coś nie szło jak trzeba? Dobrze wiedział dlaczego. Seks był jak pigułka nasenna, był jego bezpieczną strefą, ucieczką przed problemami. Jett wybrał narkotyki 265

i alkohol, Max rzucił się w wir pracy, a on był uzależniony od seksu, chociaż nie tak dawno na drugim miejscu był hazard. Wstał z łóżka i zaczął chodzić po apartamencie. W końcu usadowił się naprzeciw dużego okna i popatrzył na rozciągającą się przed nim panoramę miasta. Nowy Jork był taki piękny nocą: morze migoczących świateł i strumienie samochodów, które wyglądały niczym zabawki przemieszczające się w górę i w dół wąskich ulic. Jego myśli znowu ruszyły do galopu. Jutro śniadanie z Jettem i spotkanie z Redem, a potem wsiądzie do samolotu i wróci do domu. Wróci do domu? Przecież nie ma już domu. Czy może być coś bardziej przygnębiającego? Co gorsza, nie stać go było na jego odbudowę, dopóki nie spłaci Rotha. Nigdy więcej hazardu. Stoły do gry straciły nad nim władzę. * * * Była już prawie czwarta nad ranem, kiedy Jett w końcu namówił Giannę do opuszczenia imprezy. — Uwielbiam Nowy Jork! — zawołała, biegnąc do taksówki i grzechocząc swymi bransoletkami. — Spędzimy tu więcej czasu, — Tak, Nowy Jork jest wspaniały — przyznał Jett i ziewnął. — Zwłaszcza kiedy można się wyspać. Nie idziesz jutro do pracy? — Nie, dopiero po południu. Najpierw przymiarki. Ty też musisz iść. — Już nie mogę się doczekać — mruknął i jeszcze raz ziewnął. — To bene, carino. Chcieli jakieś znane nazwisko, aleja mówię: nie, ty. — Jestem znany we Włoszech — zauważył Jett. — Teraz jesteśmy w Ameryce — odparła Gianna. — Nasze zdjęcia będą we wszystkich magazynach. To dobrze dla ciebie, — Nie zaszkodzi. — Ten Slick Jimmy... — powiedziała Gianna. — Podoba mi się jego muzyka. Mocne uderzenie, ale dobre, co? Według Gianny wszystko było dobre. Denerwowała go tym swoim gadaniem. Marzył tylko o tym, by zwinąć się na łóżku i zasnąć. Uświadomił sobie jednak, że zostało mu zaledwie parę godzin na sen, bo obiecał Chrisowi, że zje z nim śniadanie. Gianna zaczęła przesuwać dłoń po jego udzie. Chryste! Ta kobieta była nienasycona. Odsunął jej dłoń. Zużył już cały zapas energii. Potrzebował odpoczynku — zarówno fizycznego, jak i psychicznego. 266

— Coś nie tak, carinol — zapytała Gianna. Wyglądała na dotkniętą. — Gdybym ci powiedział — odparł ze znużeniem — i tak byś nie zrozumiała. * ** Lady Jane Bentley nie spała, była zbyt poruszona, żeby w ogóle zmrużyć oczy. Czekała na Reda, zamierzała stanąć z nim twarzą w twarz. Gdzieś nad ranem zdała sobie sprawę, że nie ma go w domu już drugą noc. Prawdopodobnie dalej hasa z dziwkami. I pomyśleć, że zmarnowała sześć lat, żyjąc z tą podłą kreaturą niezdolną kochać nikogo poza sobą. To jakaś farsa. Ale Red Diamond prawdopodobnie siebie samego również nie kochał. Gyby było inaczej, nie niszczyłby innych ludzi z taką zaciekłością.

Rozdział trzydziesty dziewiąty — Jesteś jak facet — narzekał Jett, kiedy Gianna siadła na nim okrakiem, zanim zdążył otworzyć oczy. Był poniedziałkowy poranek i spał zaledwie trzy godziny. Gianna była nieustannie napalona. Wyspana czy niewyspana, zawsze miała ochotę na seks. Przynajmniej nie mam kaca, pomyślał Jett. Kiedyś każdego ranka czuł się wykończony, nie mógł mówić ani się ruszać, w głowie mu waliło i cały się trząsł. Teraz był tylko zmęczony. Natomiast Gianna, która na imprezie u Slick Jimmy'ego piła wszystko, co dawali — począwszy od margarity, a na szampanie skończywszy — nie miała żadnych objawów kaca. Była radosna i napalona — nawet jej oddech był słodki. — Nie możesz poczekać, aż skoczę do kibla? — jęknął. — Czemu tracić dobrą rzecz, carino? — zapytała, siadając na nim tak, że nie miał szans na ucieczkę. Gdy tylko znalazła się na pokładzie, natura wzięła górę nad sennością i zmęczeniem i po chwili Jett był tak samo podniecony jak Gianna. Unosili się na falach namiętności przez dobre dziesięć minut, obydwoje byli mistrzami w przedłużaniu przyjemności. Kiedy nadszedł czas, obydwoje szczytowali razem w doskonałej harmonii. — Fantastico! — zawołała Gianna. — Mój jankeski chłopak jest buonol — Nie mów tak. — Scusa? — Nie nazywaj mnie jankeskim chłopakiem, to brzmi głupio. Gianna wzruszyła ramionami i wstała. — Wezmę prysznic — oświadczyła, przeciągając się jak kotka. 264

— Mogę wziąć pierwszy? — zapytał szybko. — Muszę się spotkać z bratem na śniadaniu. — Weźmiemy prysznic razem — powiedziała i ruszyła do łazienki. — Bene, carino? No jasne — bene. Gdyby dał jej choć cień szansy, zapieprzyłaby go na śmierć. Chrisa po raz kolejny obudził telefon. Tym razem było już rano, a po drugiej stronie usłyszał zapłakaną Birdy Marvel, która poinformowała go, że skończyła z Rockym i odwołuje ślub w Las Vegas. To go na dobre obudziło. Ma odwołać ten cholerny ślub, kiedy w końcu udało mu się zainteresować nim Rötha Giagante? Mowy nic ma. - Co się stało? — zapytał. — Miałeś rację co do Rocky'ego — szlochała Birdy. — To świnia. — Nigdy nie mówiłem, że jest świnią — zaprotestował. — Powiedziałem tylko, że powinnaś się upewnić, czy podjęłaś właściwą decyzję. — Cóż, właśnie to zrobiłam — oświadczyła głosem małej zadziornej dziewczynki. — Podjęłam decyzję, że nie chcę go już więcej widzieć na oczy! — Co takiego zrobił? — Nie mogę ci tego powiedzieć — jęknęła. — Lepiej to zrób — odparł, zastanawiając się, jak ma powiedzieć Rothowi, że żadnego ślubu nie będzie. — Nie mogę! Cholera. Najwyraźniej było to coś bardzo złego i będzie musiał się tym zająć. — Mnie możesz powiedzieć, Birdy — przekonywał ją cichym, pocieszającym głosem. — Wiesz, że możesz mi wszystko powiedzieć. Zapadła długa chwila milczenia. — No dobrze — mruknęła w końcu. — Tylko to ma zostać między nami. Obiecujesz? — Tak, ale mów wreszcie, o co chodzi. — Powiedział, że jestem brzydka. — Brzydka? — Tak, brzydka — powtórzyła z oburzeniem. —: Nawet nie waż się śmiać, Chris. — A kto się śmieje? 269

— Powiedział, że jestem rozpieszczoną brzydką dziewczynką i że odchodzi. No i poszedł sobie, a ja nie chcę go już nigdy więcej widzieć. — Hm... cóż, wiesz przecież, że nie jesteś brzydka. Magazyn „People" wymienił cię wśród pięćdziesięciu najpiękniejszych. Jesteś na okładce „W" i „Rolling Stone". Facet cierpi na urojenia, jeśli nazwał cię brzydką. — Wiem. I nie jestem już w ciąży. Nareszcie jakaś dobra wiadomość. — Zignoruj go — poradził jej. — Po prostu jest kretynem. — Pewnie, że tak — wysyczała ze złością. —Jest wielkim, tłustym, napalonym kretynem. — Chcesz wpaść do mnie później? — Poczekaj chwilkę — powiedziała podnieconym szeptem. — Chyba właśnie wszedł. Zadzwonię jeszcze do ciebie. To by było tyle w temacie: ,,Nie chcę już nigdy więcej widzieć tego wielkiego, tłustego, napalonego kretyna". Chris wstał i przeciągnął się. Jego ciało domagało się ćwiczeń, więc postanowił pójść na siłownię i pozbyć się stresu, który się w nim nagromadził. * ** Gospodyni Maksa, pani Conner, korpulentna kobieta w średnim wieku, z pochodzenia Szkotka, położyła na talerzu przed Lulu drugą porcję naleśników. — Bardzo lubię naleśniki—oświadczyła Lulu, zlizując z palców syrop klonowy. — Wiem, że lubisz, kochanie — odparła pani Conner. — Ja też — przyłączył się Max, spoglądając na nie znad „New York Timesa". — Dobrze je pani przyrządza, pani Conner. — Dziękuję, panie Diamond. — Lubię zostawać z moim tatusiem — zanuciła Lulu, przechylając główkę. — Tatuś! Tatuś! Mój tatuś! — Jesteś szczęściarą — powiedziała pani Conner, głaszcząc ją po głowie. — Szczęściara! Szczęściara! Szczęściara! — zapiszczała Lulu. — Kiedy tatuś ożeni się z Amy i przeprowadzimy się do nowego mieszkania — Max opuścił gazetę — urządzimy twój pokój, jak będziesz chciała. Co ty na to? — Lulu lubi Hello Kitty — zanuciła dziewczynka, klaszcząc w dłonie. — Hello Kitty na łóżku i na pościeli, i na podłodze, i na 270

suficie, i na całej mojej buzi. — Zachichotała. — I na całej buzi tatusia! — Dzięki... — I na tyłku tatusia! — zawołała i zachichotała jeszcze głośniej. — Słucham? — Tyłek! Tyłek! Tyłek! — Damie nie wypada tak mówić — upomniał ją Max. — Lulu nie jest damą, tatusiu — oświadczyła, otwierając szeroko oczy. — Lulu jest małą dziewczynką. — Kto cię nauczył mówić „tyłek"? — Nie wiem — burknęła. — Nie mów tak więcej. To nieładnie. Do jadalni weszła niania Reece. — Powinnyśmy już iść, panie Diamond — oznajmiła ze swoim sztywnym angielskim akcentem. -— Muszę przebrać Lulu do szkoły. — Mój kierowca czeka na dole — powiedział Max. — Pojadę z wami. Chcę porozmawiać z panią Diamond. — Oczywiście — odparła niania Reece. — Chodź, Lulu. — Chodź, Lulu — przedrzeźniała ją dziewczynka. — Chodź! Chodź! Chodź! Podbiegła do pani Conner i przytuliła się do niej. — Lulu idzie do szkoły. Do widzenia. — Bądź grzeczna — napomniała ją pani Conner. — Nie rób niczego, czego ja bym nie zrobiła. Lulu zachichotała i wybiegła z pokoju. Max odłożył gazetę i wstał. Szukał w prasie jakichś informacji o niezidentyfikowanych ofiarach morderstwa, ale nic nie znalazł. Doszedł do wniosku, że nie powinien wierzyć Marisce i jej groźbom pod adresem Vladimira. Z pewnością kłamała jak zwykle, blefowała i kłamała, bo taka właśnie była. Dzisiaj zamierzał wszystko wyjaśnić. Musi w końcu zrobić porządek z Mariską. A potem dopilnuje, żeby Vladimira deportowano. To jedyne rozwiązanie. * ** — Cześć — powiedziała Amy. — Jak się czujesz? Jej przyjaciółka siedziała na szpitalnym łóżku wsparta na kilku poduszkach. Dziecko leżało w stojącym obok łóżeczku. — Jakby mnie przejechał walec — mruknęła Tina. — Poza tym wszystko w porządku. 267

— Bardzo cię boli. — Owszem, ale kiedy patrzę na Brada juniora, myślę, że było warto. — Jest cudowny. — Amy pochyliła się, by zajrzeć do łóżeczka. — I jakie ma rzęsy! — Co tam rzęsy, lepiej obejrzyj sobie jego małego! — zaśmiała się Tina. — Brad tylko o tym mówi. Ma obsesję na tym punkcie! — Typowe — stwierdziła Amy. — Dumny tatuś. — Naprawdę jest dumny. Każdemu, kto tylko chce go słuchać, mówi, że taki rozmiar to u nich rodzinne! — Skoro tak, to pewnie ma powody do dumy... — Powtórzę mu to — oznajmiła Tina i napiła się wody. — Wcześnie przyszłaś. Wszystko w porządku? — Chciałam się z tobą zobaczyć, zanim pojadę do pracy. — Bo...? — Bo nic. Dopiero co urodziłaś dziecko, więc pomyślałam, że będziesz wolała, jeśli odwiedzę cię rano. — Akurat — prychnęła Tina, próbując znaleźć wygodniejszą pozycję. — Coś ci chodzi po głowie. Przecież wiesz, że nic przede mną nie ukryjesz. — Hm... — mruknęła Amy. — Mów, o co chodzi. — Rzeczywiście dobrze mnie znasz — przyznała Amy, przysiadając na skraju łóżka. — No więc? — Chodzi o mojego tajemniczego mężczyznę. — Co z nim? — spytała Tina. — Nie jest już tajemniczy. — No nie, chyba nie zrobiłaś tego! — krzyknęła Tina. — Ty niedobra dziewczyno, poszłaś do jego mieszkania? — Oczywiście, że nie. — No to co w takim razie? — Czy wczoraj na przyjęciu zauważyłaś brata Maksa, tego młodszego? — Faceta z włoską modelką? — Właśnie tego. — A o co chodzi? — Nie wydał ci się znajomy? — Teraz, kiedy o tym mówisz... Nie! — zawołała Tina i usiadła na łóżku. — Żartujesz! To niemożliwe! — Niestety, to prawda—potwierdziła Amy i poczuła się znacznie 272

lepiej, mogąc się tym podzielić z przyjaciółką. — Pan Tajemniczy nie jest już tajemniczy. Pan Tajemniczy to Jett Diamond, brat Maksa. Zanim Tina zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, do pokoju wkroczył Brad z naręczem kwiatów i magazynów oraz ogromnym pudełkiem czekoladek. — Cześć, dziewczyny — powiedział. — Co słychać? *** Chris zostawił w recepcji wiadomość dla Jetta, żeby przyszedł do siłowni. Powinien wcześniej pomyśleć o ćwiczeniach, potrzebował zastrzyku energii. Pierwszą osobą, na którą się natknął w siłowni, była Inez. Biegała po ruchomej bieżni, ubrana w szorty i odsłaniający brzuch top. — Cześć! — zawołała, machając do niego, jakby byli jedynie przygodnymi znajomymi. Max pomyślał, że właściwie tak naprawdę tylko tym dla siebie byli — przygodnymi znajomymi, którzy dobrze się bawili w nocy. — Hej — odparł i ruszył w stronę ciężarów. Na siłowni było jeszcze parę osób, ale nikogo nie znał. Przez kilka minut się rozgrzewał, a potem zaczął ćwiczyć. Lubił uczucie eksplozji siły, jakie zawsze dawał mu trening. Nie mógł przestać myśleć o tym, czy gdyby Red nie wezwał go na spotkanie do Nowego Jorku, straciłby swój dom. Może gdyby został w Los Angeles, udałoby mu się go ocalić? Zdrowy rozsądek mówił: nie. Wyobraźnia podpowiadała: tak. Cholerny Red Diamond. Wszystko, czego dotknął, zamieniało się w gówno. Nie powinien przyjeżdżać do Nowego Jorku na wezwanie ojca. To był błąd. Już nie chciał pieniędzy starego. Nie były warte swej ceny. Bo przecież na pewno trzeba będzie zapłacić jakąś cenę. O tak, jeśli chodzi o Reda Diamonda, zawsze tak było. * * * Jett nie wierzył w związki. Wszystkie związki były do dupy. To dobre dla ludzi, którzy chcą spędzić całe swoje żałosne życie przywiązani do jednej osoby. A potem spotkał Amy i przespał się z nią. I wtedy uwierzył. Był tylko jeden problem. Amy, jak się okazało, była narzeczoną jego starszego brata. 269

Co ona do cholery w nim widziała? Nudny Max, zawsze stawiający interesy na pierwszym miejscu. Nijaki Max, błyszczący tylko na sali posiedzeń. Spięty Max, bez wątpienia kiepski w łóżku. Idąc wzdłuż Park Avenue na spotkanie z Chrisem, wciąż nie mógł przestać myśleć o Amy. Ślub miał się odbyć już wkrótce, a on czuł się całkowicie bezradny — nie mógł nic zrobić, by go powstrzymać. Zupełnie nic. Chyba że... powie Maksowi prawdę. To był jedyny sposób. Powiedzieć starszemu bratu prawdę i patrzeć, jak cały świat Amy się wali. Nie, nie mógł jej tego zrobić. Zasługiwała na coś lepszego niż jego długi język. Musi się z nią spotkać, to pewne. Postanowił dowiedzieć się, dlaczego przyszła do jego mieszkania i przespała się z nim. Ale jak ma się z nią spotkać, żeby Max się o tym nie dowiedział? Chris będzie wiedział, co powinien zrobić. Był przecież ekspertem w znajdowaniu odpowiedzi na trudne pytania. * ** Lulu paplała przez całą drogę, siedząc z nianią Reece na tylnym siedzeniu samochodu Maksa. Komentowała wszystko, co zobaczyła przez okno: — Patrz, tatusiu, jaki duży pies! — Popatrz, tatusiu, na chodniku leży taki śmieszny pan... — Popatrz, tatusiu, konik robi kupkę! — Uważaj, co mówisz — napomniał ją Max. Lulu zaczęła chichotać, a jej buzia poczerwieniała z emocji. — Kupa! Kupa! Kupa! — krzyknęła. — Kupa! Kupa! Kupa! — Dość — powiedział ostro Max i odwrócił się do niani Reece, która siedziała niczym słup soli. Pomyślał, że musi porozmawiać z Mariską o zmianie niani — tej kobiecie brakowało osobowości i nie miała żadnej kontroli nad dzieckiem. Kiedy podjechali do budynku, Lulu wyskoczyła z samochodu i pobiegła do wejścia. Niania Reece ruszyła za nią w ślimaczym tempie. Max spojrzał na zegarek. Było przed ósmą. Miał jeszcze trochę czasu przed spotkaniem z Redem o dziewiątej. — Poczekaj tutaj — polecił kierowcy. — Wracam za piętnaście minut. Jadąc windą do góry, Lulu zaczęła śpiewać piosenkę Ten kąśliwy pająk. 274

— Tatusiu, lubisz pająki? — spytała, przestając na chwilę śpiewać i spoglądając na niego szeroko otwartymi oczami. Wyglądała uroczo. — Ja ich nie lubię, bo wchodzą na nogi i do tyłka. — Znowu zaczęła chichotać. — Tyłek! Tyłek! Tyłek! Niania Reece nie odezwała się ani słowem, a Max poczuł, że zaczyna boleć go głowa. Spędzanie czasu z córeczką było dość wyczerpujące. Winda zatrzymała się i cała trójka wyszła na korytarz. Max pomyślał, że powinien wcześniej zadzwonić i uprzedzić o swoim przyjściu. Nie lubił, kiedy Mariska przyjmowała go w jednym ze swoich zwiewnych peniuarów, których cienki materiał prawie niczego nie zakrywał. Zdarzyło się to już kilka razy i Max był pewien, że była żona miała nadzieję, że to go podnieci. Ale było dokładnie odwrotnie. Niania Reece wyjęła klucz i otworzyła drzwi do mieszkania. Zdecydowany nie dać się sprowokować i wciągnąć w kłótnię, Max dokładnie zaplanował, co powie Marisce. Lepiej, żeby go tym razem wysłuchała. — Mamusiu! — zawołała ż* podnieceniem Lulu, biegnąc przez marmurowy hol. — Mamusiu! Mamusiu! Mamusiu! Lulu wróciła! Max ruszył w stronę salonu. — Przekaż pani Diamond, że chciałbym z nią porozmawiać — polecił niani Reece. — I powiedz jej, że się spieszę. Kiedy tylko skończył mówić, Lulu zaczęła krzyczeć. Jej przejmujące krzyki dochodziły z sypialni Mariski. — Chryste! — zirytował się Max, bo ból głowy znowu się odezwał. Odwrócił się do niani Reece i syknął: — Czy pani nie ma nad małą żadnej kontroli? Niania Reece cofnęła się do tyłu, sztywniejąc. — Słucham? — Moja córeczka krzyczy! Zrób coś, kobieto! W tym momencie Lulu wpadła do salonu. Jej sukienka i ręce pokryte były krwią. — Mamusia jest chora! — wrzasnęła histerycznie. — Moja mamusia jest chora! Chora! Chora!

Rozdział czterdziesty — Slick Jimmy jest naprawdę wspaniały! — zawołała Cindi, wpadając w poniedziałek do mieszkania. Jej twarz była czerwona z podniecenia. — Dobrze wie, co robić i jak się poruszać! — Nie byłaś dziś w pracy — powiedziała z wyrzutem Liberty. — Miałaś być w kawiarni o szóstej rano. Dzwonił Manny, był okropnie wkurzony, że żadna z nas nie przyszła. Powiedziałam mu, że masz grypę. Cindi, obiecałaś mi, że mnie zastąpisz... Obie go zawiodłyśmy. — A kogo to, cholera, obchodzi? — prychnęła Cindi. — Mamy teraz forsę i pniemy się w górę. Nie będziemy roznosić jedzenia i dolewać kawy. — Błąd — powiedziała Liberty, która zawsze była bardziej odpowiedzialna. — Te pieniądze mają pójść na zapłacenie rachunków, pamiętasz? Wciąż potrzebujemy pracy. — Nie ja. Jimmy zatrudnił mnie do swoich chórków na trasę. — Poważnie? — Tak, śmiertelnie poważnie. Wyprowadzam się i ruszam w świat. Super, nie? Liberty pokręciła z niedowierzaniem głową. — Serio? — Cholernie serio. Facet jest na mnie napalony, więc korzystam z sytuacji. — Cindi, nie wiesz... — Oj, wiem. — Cindi była bardzo pewna siebie. — Wiem, że w końcu znalazłam mężczyznę, który da mi wszystko, czego pragnę. — A co z naszym mieszkaniem? — spytała Liberty. — Skoro ty się wyprowadzasz, to co ze mną? 272

— Wiem, że to się stało dość nagle — powiedziała ze skruchą Cindi — ale pomyślałam sobie, że mogłabyś przeprowadzić się do Keva. Przecież zawsze cię namawiał, żebyś to zrobiła. Bylibyście wspaniałą parą. — Naprawdę myślisz, że przeprowadzę się do Keva, żeby łatwiej ci było mnie zostawić? — Liberty z trudem powstrzymywała narastającą irytację. — Ja cię nie zostawiam. Ja tylko reorganizuję swoje życie, zajmuję się swoją przyszłością. — Świetnie! A co ja mam robić? — To ty jesteś ta mądrzejsza, poradzisz sobie. — Kiedy wyjeżdżasz? — Jimmy przyjedzie po mnie za parę godzin. Wrzucę tylko trochę rzeczy do torby i już mnie nie ma. — A więc to tak... — Hej, facet chce mnie mieć blisko siebie, a ja nie zamierzam protestować. — To jakieś szaleństwo. Prawie go nie znasz. — Nieprawda — odparła-Cindi i ruszyła do sypialni. — To wspaniały chłopak i nie mogę go teraz spuścić z oczu. — Więc rzucasz pracę w kawiarni? — zapytała Liberty, idąc za nią. — Dziewczyna musi wiedzieć, co dla niej najlepsze — odparła Cindi, wpychając ubrania do dużej moltonowej torby. — A Jimmy to moje przeznaczenie. — Przeznaczenie po jednej nocy... — Liberty z niedowierzaniem pokręciła głową. — To dopiero coś. Kto ma powiedzieć Manny'emu, że nie wracasz? — Pomyślałam, że mogłabyś to dla mnie zrobić, Libby. — Cindi popatrzyła na nią błagalnie. — Wiem, że to wypadło dość nagle i w ogóle, ale muszę to zrobić. Powinnaś mnie zrozumieć. — Nie zostawiasz mi wyboru. — To nie twój wybór dziewczyno, tylko mój. — Jeśli tego właśnie chcesz... — Owszem, tego właśnie chcę. Tylko nie mów nic mojej mamie, bo się wkurwi. Liberty próbowała ogarnąć to, co się działo. Jej kuzynka postanowiła zmienić swoje życie i nawet zrobiła już pierwszy krok w tym kierunku — kto wie, może to właściwy krok? Wiedziała, że nie zdoła powstrzymać Cindi, a skoro tak, może powinna zacząć martwić się o siebie. 277

Lada chwila miał wrócić Kev. Właściwie nie planowała wprowadzenia się do niego—był miłym facetem, ale ona nie zamierzała się angażować. Najpilniejszym problemem do rozwiązania było mieszkanie. Będzie musiała poszukać czegoś mniejszego albo znaleźć współlokatorkę, z którą dzieliłaby czynsz, bo nie było jej stać na płacenie go samodzielnie. Wszystko zmieniało się stanowczo za szybko, ale da sobie radę. Po zapełnieniu dwóch moltonowych toreb ubraniami Cindi zapytała w końcu Liberty, co się wydarzyło między nią i Dantonem. — Widziałam, jak się z nim wczoraj wymknęłaś — oświadczyła i pogroziła kuzynce palcem. — Wiesz, że mamy zasadę dotyczącą żonatych facetów... — W takim razie pewnie widziałaś też, jak Damon wraca na imprezę. Ja pojechałam jego samochodem do domu. — Chcesz powiedzieć, że nawet nie próbował się do ciebie dobierać? — zdziwiła się Cindi. — Był stuprocentowym dżentelmenem. — Cholera! To nudne. — Nie dla mnie. — Facet sprawiał wrażenie, że zamierza dobrać się do twoich majtek... i tak nagle odpuścił? Liberty wzruszyła ramionami, dla niej ta rozmowa była skończona. Nie zamierzała dzielić się swoimi uczuciami wobec Damona z nikim, nawet z kuzynką. — Masz ochotę na jajka? Mogę usmażyć — zaproponowała. — Musisz być głodna. Cindi popatrzyła na nią. — Nie wkurzaj się na mnie — poprosiła. — Wiesz przecież, że cię kocham, prawda? — Nie jestem na ciebie zła. I wiem, że mnie kochasz. — Myślałam, że mogłabym ci dać pieniądze z teledysku. Dodaj je do swoich i wystarczy ci do czasu, aż zdecydujesz, co robić. Czy Cindi nigdy nie słucha, co się do nie mówi? — zirytowała się Liberty. Pieniądze z teledysku miały być przeznaczone na spłatę zaległych rachunków. — Nie martw się o mnie — odparła. — Dam sobie radę. — Może później uda mi się zorganizować ci występ w chórku razem ze mną. 278

— Nie, dzięki — mruknęła Liberty i pomyślała, że chyba nie mogłoby jej spotkać nic gorszego. — Muzyka Slick Jimmy'ego nie jest w moim stylu. — Och... — Cindi poczuła się urażona. — Pewnie wolisz nosić talerze i smażyć jajka? — Nie będę tego robić do końca życia. Na pewno coś się zmieni na lepsze. — Jasne, że tak — zapewniła ją Cindi. — Musisz w to tylko mocno wierzyć. Kiedy kuzynka wreszcie poszła i do Liberty w pełni dotarło, co oznacza jej wyjazd, poczuła przygnębienie. Została zupełnie sama. Nie miała już Cindi, z którą mogła wychodzić na miasto, na zakupy, gotować, czytać magazyny, oglądać telewizję i czasem pójść do kina — chociaż zawsze się kłóciły, kto jest bardziej seksowny: Denzel Washington czy Blair Underwood. Liberty wolała Blaira — był przystojny i znacznie sympatyczniejszy. Oczywiście nadal miała Keva, ale facet to coś zupełnie innego. Facet był dobry do seksu i przytulania się, do zabijania robali i do zabawy, nie sprawdzał się jednak, kiedy chodziło o przyjaźń i koleżeństwo. Kev zadzwonił do niej, jak tylko wrócił do miasta. — Co u ciebie, kochanie? — zapytał. — Bo ja jestem w nastroju. — Już mi lepiej. — Przyjadę po ciebie. Kupimy burgery i piwo i pojedziemy do mnie. No tak, burgery i piwo. Pan Romantyczny wrócił, pomyślała. — Dzisiaj nie mogę — odparła. — Jak to? — Obiecałam Manny'emu, że będę pracować na popołudniową zmianę, bo przedtem miałam wolne — skłamała. Nie chciała, żeby Kev wiedział o jej spotkaniu z Dantonem. — Kochanie... — zaczął. — Przykro mi, Kev. — Chcesz do mnie wpaść, jak skończysz? — Nie. — Moja dziewczyna mówi nie. To dopiero powitanie. — Po pracy będę zmęczona. Może jutro wieczorem. — Oczywiście. — Będę pracować nad nową piosenką. — Czy ty nigdy nie odpoczywasz? — Chcę, żebyś jej posłuchał i powiedział mi, co o niej myślisz. 275

— No to do jutra. Nie chciała oszukiwać Keva, ale jej spotkanie z Damonem nie miało z nim nic wspólnego, a poza tym — na wypadek, gdyby nic z tego nie wyszło — wolała zachować je dla siebie. Damon P. Donnell. Nawet samo jego imię przyprawiało ją o dreszcz.

Rozdział czterdziesty pierwszy — Pańska żona została sześciokrotnie pchnięta nożem — poinformował Maksa oficer o nazwisku Rodriguez. — Sześć razy — powtórzył. Max opadł na fotel w salonie Mariski i popatrzył na niego z niedowierzaniem. — Domyśla się pan, kto mógł to zrobić? — zapytał Rodriguez, przyglądając mu się uważnie. — Mówił pan, że to włamanie... — Nie powiedziałem, że to było włamanie — odparł oficer. — Powiedziałem tylko, że to mogło być włamanie. Niech pan zacznie słuchać tego, co mówię, panie Diamond. Max nadal był w szoku. Wypadki dzisiejszego ranka wciąż jeszcze były zbyt świeże — wszystko wydarzyło się mniej niż pół godziny temu. Kiedy w salonie pojawiła się przerażona Lulu, pobiegł z nianią Reece do sypialni, gdzie odkryli Mariskę leżącą na łóżku w kałuży krwi. Pokój był splądrowany. Zachowująca do tej pory stoicki spokój niania wpadła w histerię. — Na miłość boską, ma się pani opiekować Lulu! — krzyknął Max. — Niech się pani weźmie w garść i zabierze ją stąd. Niech ją pani zabierze do sąsiadów, gdziekolwiek. — Ale panie Diamond... pańska żona nie żyje. Nie żyje. — Tego nie wiemy — odparł, choć dobrze wiedział, że to prawda — wokół było zby wiele krwi, żeby Mariska mogła jeszcze żyć. Chryste! Gdzie jest Lulu? Wybiegł z sypialni, żeby jej poszukać. Jego córeczka siedziała w korytarzu na podłodze i płakała cichutko. — Wszystko będzie dobrze, słoneczko — powiedział, biorąc ją 281

na ręce. — Niania zabierze cię do koleżanki, a tatuś niedługo po ciebie przyjedzie. — Dobrze, tatusiu. — Po policzkach małej płynęły łzy. — Będę grzeczna, tatusiu. Będę bardzo grzeczna. — Tak, skarbie, wiem, że będziesz. — Odwrócił się do niani Reece, która wyglądała, jakby znów była na skraju załamania. — C.zy Lulu ma tutaj jakieś koleżanki, do których mogłaby ją pani zabrać? Niania Reece kiwnęła głową. — Więc niech pani idzie tam razem z małą i czekajcie, aż po was przyjdę. Proszę zadzwonić do recepcji i zostawić informację, pod którym numerem będziecie. — Tak, panie Diamond. Kiedy tylko wyszły, zadzwonił pod 911. — Chciałem zgłosić morderstwo — powiedział. — Ja... nie jestem pewien. Moja była żona leży na łóżku, cała we krwi. Podał im adres, po czym zajął pozycję przy drzwiach. W ciągu piętnastu minut pod budynek zajechał patrol policyjny, a chwilę później do apartamentu wkroczyło dwóch policjantów. — Czy ktoś jeszcze tu jest? — zapytał jeden z policjantów i rozejrzał się dokoła, w każdej chwili gotów sięgnąć po pistolet. — Nie, tylko ja. Dopiero co przyszedłem. — Gdzie jest ciało? — Była ze mną moja córka i jej niania... Przyszliśmy tu i znaleźliśmy ją. — Kogo znaleźliście? — Moją byłą żonę. — Gdzie ona jest? — W sypialni — odparł Max i wskazał im drogę. — Zaraz przyjedzie oficer — oświadczył policjant. — Proszę niczego nie dotykać. Najlepiej będzie, jeśli usiądzie pan w salonie i poczeka. Zastosował się do tego polecenia zbyt zszokowany, żeby zrobić cokolwiek innego. Pomyślał, że chyba powinien zadzwonić po swojego prawnika. Ale po co miałby to robić? Był niewinny. Jednak kiedy chodziło o morderstwo przedstawione w telewizji albo na filmie, głównym podejrzanym zawsze był mąż albo były mąż. Jezu! Nie myślał w tej chwili zbyt jasno. To było absurdalne. Wszedł do apartamentu razem z Lulu i jej nianią i nie było żadnych podstaw, żeby go podejrzewać. 278

Dobrze wiedział, kto to zrobił. Vladimir. Nie miał co do tego wątpliwości. Mariskę zamordował Vladimir Bushkin. Kto mógł wiedzieć, co tych dwoje kombinowało? Popatrzył na otyłego detektywa w okularach i przyciasnej kurtce, który przed chwilą przyjechał. Mężczyzna był Latynosem, miał małe kruczoczarne wąsiki i krzywe zęby. — Słucham, panie oficerze... — powiedział, próbując wziąć się w garść. — To dla mnie okropny szok. — Rozumiem, panie Diamond. — Rodriguez wyciągnął pomięty notes i krótki ołówek. — Ale jak pan zapewne wie, muszę zadać panu kilka pytań. — Powiem wszystko, co będę mógł — odparł Max, wciąż próbując poukładać myśli. — Nie będzie tego zbyt wiele, bo pani Diamond i ja byliśmy rozwiedzeni. — Polubownie? Max pochylił się do przodu. — Nie bardzo wiem... — Czy państwo się kłócili? — przerwał mu detektyw. — Mieliście państwo jakieś problemy?"1 — Nie. — Jest pan pewien? — Tak, jestem pewien. — Hm... — mruknął oficer, zapisując coś w notesie. — Co to znaczy? — spytał zaniepokojony Max. — Czy pana była żona miała jakichś wrogów? — zapytał Rodriguez, przez cały czas pisząc coś w swoim notesie. — Nie sądzę. — A czy z kimś się widywała? — Czemu pan mnie o to pyta? — Myślałem, że pan wie. — No cóż, nie wiem. — A gdzie pan był wczoraj w nocy, panie Diamond? — Słucham...? — Gdzie pan był wczoraj w nocy? -— powtórzył Rodriguez. — Na przyjęciu. A właściwie na kolacji próbnej. — Dlaczego próbnej?

— To była moja kolacja przedślubna — wyjaśnił Max. — Żenię się. — Rozumiem — mruknął Rodriguez. — I jak przypuszczam, pana eks nie była z tego powodu szczęśliwa. — A co mój powtórny ślub ma z nią wspólnego? 284

— Nigdy nie wiadomo — mruknął Rodriguez. — Teraz proszę mi powiedzieć, panie Diamond, o której godzinie opuścił pan tę... kolację próbną? Max zmarszczył brwi. Nie podobały mu się te wszystkie pytania. — Czy powinienem zadzwonić do mojego adwokata, panie oficerze? — zapytał. — Nie wiem — odparł detektyw i przez długą chwilę mu się przyglądał. — A powinien pan? * ** — Chodź ze mną na górę, wezmę tylko szybki prysznic — powiedział Chris do brata, kiedy wyszli z hotelowej siłowni. — A potem lepiej będzie, jak od razu pójdziemy na to spotkanie. Niedobrze byłoby spóźnić się do tatusia. — Szkoda, że mi nie powiedziałeś, że będziesz ćwiczyć — zauważył Jett, gdy szli do windy. — Mógłbym do ciebie dołączyć, zamiast stać z boku i patrzeć. — No to czemu się nie przyłączyłeś? — Nie mam dresu. — Mogłeś coś pożyczyć — zauważył Chris. — Jestem pewien, że mają tutaj takie rzeczy. — E tam, przyjemniej było patrzeć na ciebie — odparł Jett, w ogóle nie zwracając uwagi na śliczną blondynkę, która wysiadła z windy. — Jesteś dość dobrze wytrenowany jak na prawnika. Chyba musisz dużo ćwiczyć. — Miałem własną siłownię... zanim mój dom zmiotła lawina błotna. — Co masz zamiar z tym zrobić? — Coś wymyślę, jak wrócę do Los Angeles. Nawet nie jestem pewien, czy ubezpieczenie pokryje cokolwiek, bo to przecież klęska żywiołowa. — No to masz problem — mruknął ze współczuciem Jett. — Nie martw się o mnie, masz własne kłopoty. — Lepiej mi o nich nie przypominaj... — Nie możesz przed tym uciekać — stwierdził Chris. — Musisz zdecydować, co zrobić w tej sytuacji. — Masz rację — przyznał Jett. — Nie mogę udawać, że nic się nie zdarzyło, a Amy nie może udawać, że nie istnieję. — Wiesz już, jak się z nią skontaktować? — Coś wymyślę. Łatwo powiedzieć, ale trudniej zrobić. Czuł się kompletnie bezradny. 285

Zadzwoniła komórka Chrisa. Telefonowała Birdy, żeby poinformować go podekscytowanym szeptem, że wszystko jest super i ślub się odbędzie. Co za niespodzianka. Weszli do jego apartamentu, w którym pokojówka właśnie sprzątała łazienkę. — Proszę nam dać pięć minut — powiedział Chris, wręczając jej dwudziestodolarowy banknot — i już nas tu nie ma. Szybko wziął prysznic, ubrał się i dołączył do Jetta w salonie. — Nie jestem pewien, czy zniosę dzisiejsze spotkanie z tym starym łajdakiem — mruknął, wypijając duszkiem szklankę soku pomarańczowego, którą wziął z wózka obsługi hotelowej. — Co on może nam mieć do powiedzenia? Że nie zostawi nam ani grosza, że nie musi? — Hej, komuś przecież musi zostawić swoje pieniądze — zauważył Jett i ugryzł kęs jabłka. — Jest cholernym miliarderem. Za wielkie z niego skąpiradło, żeby przekazać wszystko na cele charytatywne, a wiemy, że wszystkich innych nienawidzi. — Nas też nienawidzi —przypomniał mu Chris. — No dobrze, ale właściwie dlaczego myślisz, że będzie mówił o pieniądzach? To mogłoby być... — Mogłoby być co?—przerwał mu Chris. — W jego mniemaniu pieniądze to jedyna władza, jaką nad nami ma. I wiesz co? Wolę zbankrutować, niż prosić go o cokolwiek. * ** — Wcześnie przyszłaś — powiedział Nigel, gdy Amy weszła do biura. — Dzwoniła twoja matka. Muszę cię ostrzec... brzmiało to, jakby była na wojennej ścieżce. — Znowu! — westchnęła Amy. — Tak, znowu — mruknął Nigel. — Gdzie byłaś? Mówiła, że trzy razy dzwoniła do twojego mieszkania dziś rano, ale nikt nie odbierał. — Pojechałam do szpitala odwiedzić Tinę. — No i co? Jak się ma nasza kochana dziewczyna? — Świetnie, a dziecko jest naprawdę wspaniałe. Brad szaleje ze szczęścia. — Zakładam, że wczoraj dotarliście do szpitala na czas. — Ledwo, ledwo. — Dzięki Bogu! Wyobrażałem już sobie, że przyjmujesz poród na tylnym siedzeniu samochodu Maksa! 281

— Na szczęście do tego nie doszło — zaśmiała się Amy. — Cóż, mogę tylko powiedzieć, że straciłaś niezły wieczór — oświadczył Nigel. — Słyszałam. Max przyjechał po mnie do szpitala i wszystko mi opowiedział. — Oczywiście Marcello zepsuł mi cały wieczór — poskarżył się Nigel. — To zdzira. — A co tym razem zrobił? — Flirtował przez całą noc z chłopakiem Yolandy, a ja siedziałem sam. Byłem wściekły. — Chyba powinieneś pogodzić się z tym, że wasz związek dobiega końca—stwierdziła Amy. — Już czas zrobić sobie przerwę. — Może masz rację. Nie chcę być z kimś, kto cały czas flirtuje z innymi mężczyznami. — Nie zasłużyłeś na takie traktowanie, mój drogi. Jesteś dla niego za dobry. — Kiedyś go kochałem — westchnął Nigel. — Ale teraz czar prysł. — Zdarza się. — Cóż, trudno... — Max mówił mi, że Gianna była gwiazdą przyjęcia — powiedziała Amy, zmieniając temat. Nie chciała, żeby Nigel rozmyślał o Marcellu. Poza tym zamierzała dowiedzieć się czegoś więcej o Giannie, nawet jeśli miałoby to być bolesne. — Ach, tak! — z entuzjazmem zawołał Nigel. — Jest bardzo piękna. I ten styl! — Wygląda na to, że wszyscy ją uwielbiają i podziwiają. — Bo zasługuje na uwielbienie. Jest boska. A co do brata Maksa... O mój Boże! To dopiero byczek. Rozmawiałaś z nim? — Nie miałam okazji — odparła, a jej serce zabiło szybciej. — Ee... a ty? — Chciałbym! — O której przychodzi dziś Gianna? — zapytała Amy, znowu zmieniając temat. Nie chciała myśleć o Jetcie. Wcale. — Rano. Wygląda na to, że ona i Sofia są starymi przyjaciółkami. — To wspaniale. — Pewnie. — Cóż, myślę, że powinnam teraz oddzwonić do matki i trochę popracować. —- Tylko się nie denerwuj — powiedział Nigel. — Nie daj się sprowokować. Wiesz, jak Nancy uwielbia naciskać twoje guziczki. 287

— Postaram się. Zostawiła Nigela i zamknęła się w swoim pokoju, usiadła i przez chwilę nic nie robiła. Najprzyjemniejsze we wczesnym przychodzeniu do biura było to, że nic się wtedy nie działo. Nie było zamieszania i biegających dokoła ludzi, nie dzwoniły telefony. Cisza i spokój. Włączyła komputer i wpatrywała się w masę e-maili, na które nie chciało jej się odpowiadać. Nie miała zamiaru oddzwaniać do matki. Nancy natychmiast zacznie narzekać na jej brak wychowania, o którym świadczyło opuszczanie własnej kolacji próbnej, a ona nie miała ochoty tego słuchać. Po pracy znów odwiedzi Tinę i tym razem może nie będzie u niej Brada. Musiała porozmawiać z kimś o Jetcie. Rozpaczliwie potrzebowała czyjejś rady, a Tina była jedyną osobą, której mogła naprawdę zaufać. * ** Kiedy szli Park Avenue do domu Reda, Jett spytał brata, co myśli o Giannie. — Jest czarująca — odparłChris. — Dziwi mnie, że nie jesteś nią bardziej zainteresowany. — Wiem, że jest czarująca, ale to dziewczyna, za którą przez chwilę szalejesz, a potem budzisz się i myślisz: „Ta kobieta doprowadza mnie do szału". Poza tym jest maniaczką seksu — powiedział Jett, sięgając po papierosa. — To coś złego? — spytał ze śmiechem Chris. — Aha, czy już ci mówiłem, że za dużo palisz? — Przestań—burknął Jett. — To jedyny nałóg, jaki mi pozostał. — Biedaku... — Wiesz co — powiedział po chwili Jett — pomyślałem sobie, że Gianna powinna występować w filmach. Gdyby pojechała do Los Angeles, może mógłbyś ją przedstawić kilku reżyserom... masz wśród nich znajomych, prawda? — Daj spokój — odparł Chris. — Wszystkie kobiety, bez względu na wiek, chcą być w filmach. Nie wspominając już o każdej modelce, która choć raz wyszła na wybieg. Czemu chcesz, żebym umówił twoją dziewczynę? — Ona nie jest moją dziewczyną. — Jett wydmuchał obłok dymu. — Ale ma w sobie coś z gwiazdy... no wiesz, jest inna. — Każda kobieta jest inna w taki czy inny sposób. — Więc co o tym myślisz? Powinienem ją namówić, żeby pojechała do Hollywood? 283

— Chcesz się jej pozbyć? — zapytał z rozbawieniem Chris. Jett uśmiechnął się lekko. — Właśnie. *** Kiedy na pytanie Maksa, czy powinien zadzwonić do swojego adwokata, Rodriguez nic konkretnego nie odpowiedział, Max doszedł do wniosku, że jednak musi to zrobić, ponieważ zdecydowanie potrzebuje wsparcia. Świadomość tego, co się właśnie wydarzyło, dopiero zaczynała do niego docierać. Mariska nie żyła. Została zamordowana. Matka jego dziecka padła ofiarą bestialskiej przemocy. Na myśl, co się stanie, kiedy do tej historii dorwie się prasa, przeszedł go dreszcz. Chryste! A przecież to dopiero początek koszmaru. *** Lady Jane Bentley przygotowywała się do bitwy. W poniedziałek wstała wcześnie i ubrała się stosownie do okazji. Zdecydowała się na Chanel — to był dzień na Chanel. Red Diamond nie pojawił się przez cały weekend. Nie martwiło jej to. Była pewna, że zaszył się w „tajemnym" apartamencie ze swoimi nowymi dziwkami. Postanowiła, że sama spotka się z jego trzema synami. Już najwyższy czas, żeby ktoś ich poinformował o planach Reda. Niby czemu nie miałaby to być ona? Najwyraźniej Red nie zamierzał się pokazać, więc była to doskonała okazja, żeby sobie z nimi porozmawiała. Tak właśnie zrobi.

Rozdział czterdziesty drugi Sonja, ubrana w obcisły biały kostium i bluzkę z głębokim dekoltem, z długimi ognistorudymi włosami ściągniętymi w koński ogon, zupełnie nie wyglądała jak droga cali girl —już raczej przyrx>rninała kosztowną i kapryśną żonę. Famka, kruczoczarna piękność o pełnych ustach i skośnych oczach ubrana była^w równie obcisły zielony kostium. Obydwie dziewczyny, choć wysokie, miały na nogach dziesięcio-centymetrowe szpilki bez pięt, a na ramionach eleganckie torby wypełnione akcesoriami erotycznymi i gotówką. Kiedy chodziło o czerpanie przyjemności z seksu, Red Diamond zawsze był hojny. Sonja i Famka spędziły z nim prawie cały weekend i choć sporo go to kosztowało, nie narzekał. Przeciwnie. Seks za pieniądze był zdecydowanie lepszy od mieszkania z kobietą, którą zaczął nienawidzić. Lady Jane Bentley mogła sobie iść do diabła, nic go to nie obchodziło. W poniedziałkowy ranek Red wciąż był pełen wigoru. Wcześniej obydwie dziewczyny uprawiały z nim seks oralny. Sprawiło mu to ogromną przyjemność, a najlepsze ze wszystkiego było to, że żadna z nich się nie odzywała. Rzucał w nie pieniędzmi, a one robiły wszystko, czego sobie zażyczył — nie zadając zbędnych pytań. Teraz były już ubrane i gotowe do spędzenia z nim całego dnia — oczywiście również za opłatą. Dwie wysokie piękności o pełnych, soczystych ustach, z diablikami w oczach. Ciekawe, co powie lady Jane Bentley, kiedy zobaczy, kogo przyprowadził do domu. Jeśli Sonja i Famka nie zmuszą tej kobiety do spakowania się, to chyba nic nie da jej rady. * ** 290

W drodze do biblioteki lady Jane minęła znienawidzoną gospodynię. — Przepraszam, lady Bentley — powiedziała Diahann, starając się zachować spokój, choć uczucie niechęci było obopólne. — Niepokoję się o pana Diamonda. Nie wie pani, gdzie on może być? Lady Jane spojrzała na nią wyniośle. — Niepokoisz się, tak? — wycedziła. — A niby dlaczego? — Na pewno wie pani, że pana Diamonda nie było w domu przez cały weekend — odparła gospodyni. — Pani również musi się niepokoić. — Nie mam powodu — odburknęła lady Jane. — Wiem dobrze, gdzie jest. W swoim apartamencie, w którym zwykle spędza czas, pieprząc się z dziwkami. Zaskoczona Diahann cofnęła się krok do tyłu. — Co takiego? — Słyszałaś — odparła lady Jane, patrząc na nią ze złością. — Pieprzy się z dziwkami. To właśnie twój pan i władca robi, kiedy go nie ma w domu. A teraz zejdź mi z drogi — warknęła, po czym odsunęła Diahann i ruszyła do biblioteki. * ** — Boże, jak ja nienawidzę tego domu — mruknął Chris, kiedy stali na zewnątrz. — Ja też — przyznał Jett. — Nie wyniosłem stąd żadnych miłych wspomnień. — Chyba przychodzę tu po raz ostatni — powiedział Chris. Jett popatrzył na niego. — Myślisz, że Max jest już w środku? — Nie wiem. Może ma kaca. Wczoraj wyglądał, jakby doskonale się bawił... i na pewno polubił Giannę. — Może powinniśmy się zamienić — stwierdził Jett. — Ja wezmę Amy, a on Giannę. — Doskonały pomysł... — Chris włączył w komórce wibracje. — Mój mały braciszek ma duże poczucie humoru. — Staram się — odparł ze smutnym uśmiechem Jett i również włączył wibracje w swoim telefonie. — Ale to niełatwe. — No dobrze, idziemy — powiedział Chris i wziął głęboki oddech, po czym nacisnął dzwonek. — Zaczynamy ostatni akt tego przedstawienia. 291

Max zadzwonił do Chrisa do hotelu. Jego adwokat był właśnie w drodze, a Rodriguez bombardował go pytaniami, więc potrzebował wsparcia brata. To był rodzinny kryzys. W pokoju Chrisa w Four Seasons nikt nie odpowiadał, więc zadzwonił na komórkę. Odezwała się poczta głosowa. — Tu Max — powiedział. — Zadzwoń do mnie, jak tylko odsłuchasz tę wiadomość. To pilne. W apartamencie Mariski kręciło się teraz mnóstwo ludzi: policyjny fotograf, koroner, jeszcze jeden oficer — tym razem kobieta — oraz kilku policyjnych techników zajętych zdejmowaniem odcisków. — Jak długo jeszcze tu będziecie? — spytał Max. Rodriguez popatrzył na niego. — Nikt pana tutaj nie trzyma, panie Diamond — odparł. — Może pan wyjść, kiedy tylko pan będzie chciał. Powiedział mi pan, gdzie spędził wczorajszą noc, więc sprawdzimy to. — Jezu Chryste! — wybuchnął Max. — To brzmi, jakbym był podejrzany. — A czuje się pan jak podejrzany? — spytał Rodriguez, zsuwając okulary. — Nie, nie czuję się — odburknął Max. — A gdyby pan zapomniał, to właśnie straciłem żonę. — Byłą żonę, panie Diamond — powiedział Rodriguez. — Niedługo ma się pan ponownie ożenić, prawda? — Sprytny z pana sukinsyn, co? — wycedził Max. — Staram się. Na tym polega praca detektywa. — Niech pana diabli! — Max stracił panowanie nad sobą. — Mój adwokat jest już w drodze. — Czemu potrzebuje pan prawnika, panie Diamond? — zapytał Rodriguez. — Przez pana kretyńskie pytania — odparł Max. — Przykro mi, że tak bardzo pana zdenerwowały. To rutynowe pytania. Nie mógłbym wykonywać mojej pracy, gdybym ich nie zadawał. — Jasne. — Trochę mnie zdziwiło, że nie powiedział pan, iż jest przyjacielem burmistrza. Takie znajomości to zwykle pierwsza rzecz, o jakiej wspominają grube ryby. — No tak — powiedział z furią Max. — Teraz jestem grubą rybą! To dlatego pan się tak zachowuje? — Ja się nie zachowuję, panie Diamond. Jak już mówiłem, to rutynowe działania. 287

Max nie mógł się doczekać swojego prawnika. Kiedy Elliott Minor zrobi ze wszystkim porządek, będzie mógł wreszcie stąd wyjść. Jego była żona została zamordowana, a ten dupek Rodriguez przepytywał go w taki sposób, jakby to on był sprawcą. Dobrze wiedział, kto to zrobił, ale nie miał zamiaru wyjawiać tej informacji Rodriguezowi. Nie mógł pozwolić, żeby to wszystko dostało się do prasy. Gdyby odkryto, że jego małżeństwo z Mariską nie było legalne, że była bigamistką, a Lulu to dziecko z nieprawego łoża, ukrzyżowano by go. Swojemu adwokatowi również nie miał zamiaru ujawniać tej informacji. Zobaczy najpierw, co powie Chris. Wprawdzie był prawnikiem z branży rozrywkowej, ale z pewnością miał kontakty z karnistami, którzy doradzą mu, co robić. Gdzie on się do cholery podziewa? Zupełnie zapomniał o tym, że wszyscy mieli się spotkać w domu Reda. Spotkanie z ojcem było ostatnią rzeczą, o jakiej w tej chwili mógł myśleć. W apartamencie pojawiły się dwie pokojówki, które zaraz uciekły do kuchni, szepcząc coś do siebie. Max poszedł za nimi. — Proszę przygotować dla wszystkich kawę — polecił. Irena, osobista służąca Mariski, niewidzącym wzrokiem wpatrywała się w przestrzeń oparta o kuchenny stół. Max martwił się o Lulu, bo Rodriguez oznajmił, że musi z nią porozmawiać, ponieważ to ona znalazła ciało. — Moja córka ma dopiero pięć lat — zaprotestował Max. — Naprawdę musi pan z nią porozmawiać? — Muszę jej zadać parę pytań. — Nie słyszał pan, co powiedziałem? Ona ma pięć lat. Nie ma pan prawa przesłuchiwać małego dziecka. — To się jeszcze zobaczy — mruknął Rodriguez. — Porozmawia z nią pani oficer. — Czy ją także uważa pan za podejrzaną? — zapytał z sarkazmem Max. — Nigdy nic nie wiadomo — odparł Rodriguez. — Ty sukinsynu! — syknął Max. Kiedy atmosfera zrobiła się naprawdę gorąca, przybył prawnik Maksa, Elliott Minor. Był to zażywny łysiejący mężczyzna, mocno opalony. — Bardzo mi przykro, Max — powiedział, klepiąc swojego klienta po ramieniu. — To szokujące... Czy było włamanie do domu? 293

— Detekyw Rodriguez sądzi, że to całkiem możliwe — odparł Max. — Ale ponieważ mnie przesłuchuje... — Nie musisz odpowiadać na żadne pytania, na które nie chcesz odpowiadać — oświadczył Elliott. — Jestem pewien, że pan Diamond doskonale o tym wie — wtrącił Rodriguez. — I zwykle nikt nie ma nic przeciwko odpowiadaniu na pytania, jeśli nie ma nic do ukrycia. — Bardzo proszę, by pan nie używał tego tonu, kiedy pan do mnie mówi — warknął Elliott. — Wie pan dobrze, że mój klient nie musi odpowiadać na żadne pytania. — Zamilkł na chwilę, po czym zapytał: — Nie aresztuje go pan, prawda? — Dlaczego tak myślisz? — zaniepokoił się Max. — Oczywiście, że nie — odparł Rodriguez, podkręcając wąsy. Do salonu weszła pokojówka z dzbankiem kawy. Drżącą ręką napełniła Maksowi filiżankę. Upił łyk i oparzył się w język. — Chcą porozmawiać z Lulu — poinformował detektyw Rodriguez Elliotta. — Z Lulu? — Elliott uniósł-ferwi. — Po co? — Bo to ona znalazła ciało. * ** Kamerdyner wpuścił Chrisa i Jetta do domu Reda i skierował ich do biblioteki, gdzie ze zdziwieniem zobaczyli siedzącą na sofie lady Jane Bentley. — Gdzie jest Red? — spytał Chris. — Przypuszczam, że w drodze — odparła lady Jane, sącząc herbatę rumiankową z filiżanki z chińskiej porcelany w delikatny wzór. — Mam poprosić służącą, żeby wam coś przyniosła, chłopcy? — W drodze? — powtórzył zaskoczony Chris, ignorując jej propozycję. — Czy on tutaj nie mieszka? — dopytywał się Jett, żałując, że nie może zapalić papierosa, ale wiedział, że lady Jane na pewno zaprotestuje. — Jak widać nie w ten weekend — odparła z lodowatym uśmiechem. — Obawiam się, że wasz drogi ojciec dziecinnieje. — Dlaczego? — zdziwił się Chris. — Ma na mieście apartament i myśli, że o nim nie wiem. — Zamilkła na chwilę, a potem dodała: — Trzyma tam swoje dziwki. — Dziwki? — Jett wymienił szybkie spojrzenie z Chrisem. — Powiedziała pani: dziwki? 289

— Właśnie. Wasz ojciec ciągle jeszcze jest aktywnym seksualnie mężczyzną... Na szczęście nie sprawdza tego ze mną. — Jest pani pewna, że powinniśmy kontynuować tę rozmowę? — zapytał ostro Chris. — Czemu nie? — odrzekła lady Jane. — Pomyślałam sobie, że zanim wasz ojciec tu dotrze, mogę podzielić się z wami paroma szczegółami. — Jakimi szczegółami? — zaniepokoił się Chris. — Cóż, po pierwsze, twój dług hazardowy... — Skąd pani o tym wie? — Czy nigdy nie zastanawiałeś się, dlaczego Roth Giagante tak naciska na ciebie, żebyś spłacił ten dług? — Zna pani Rotha? — spytał zdumiony i zaskoczony Chris. — Ja nie, ale Red go zna. — Jezu! — A jak myślisz, kto naciskał na Rotha, żeby cię postraszył? Tu chodzi tylko o to, by dać ci nauczkę i pokazać, kto ma władzę. — Kurwa, to jakieś żarty! — wybuchnął Chris. — Uważaj na swój język. Wolałabym, żebyś mi nie przypominał swojego ojca — upomniała go lady Jane. — A ty... — dodała, odwracając się do Jetta — powinieneś wiedzieć, że Red ma swoich szpiegów w Mediolanie, którzy próbują znaleźć coś na ciebie. Miał nadzieję, że wpadłeś z powrotem w nałóg, a kiedy się okazało, że nie, zatrudnił ludzi, którzy mieli cię wciągnąć w narkotyki, ale się nie dałeś, więc stwierdził, że nie warto na ciebie tracić czasu. — Wspaniale — mruknął Jett. — Oto kopia jednego z jego e-maili — powiedziała lady Jane i podała Jettowi wydruk. Rzucił na niego okiem. Chłopak jest popieprzony. Sam się stoczy. Przestań tracić na niego czas i pieniądze. Bez słowa podał e-mail Chrisowi, który przeczytał go i z niedowierzaniem pokręcił głową. — Dlaczego mówi nam pani o tych pierdołach? — zapytał Jett. Dobrze pamiętał, kiedy tak zwani przyjaciele proponowali mu narkotyki w ciągu kilku ostatnich miesięcy, i zastanawiał się, którzy z nich pracowali dla Reda. — Mój Boże... chyba masz to po nim—westchnęła lady Jane. — Obydwaj używacie rynsztokowego języka, tak samo jak wasz ojciec. 295

— Żaden z nas nie ma tego po nim, zapewniam panią — odparł ze złością Chris. Spojrzała na swój brylantowy zegarek od Cartiera. — Czy Max przyjdzie? — spytała. — Jemu także mam do przekazania coś bardzo ważnego. — Proszę mówić — powiedział Chris. — Przekażę mu to. — Zrób to. Jestem pewna, że Maksa zainteresuje wiadomość, iż powodem wycofania się dwóch banków z jego miliardowej inwestycji na Dolnym Manhattanie były naciski Reda. Wykorzystał swoje wpływy, żeby mieć pewność, że go posłuchają. Niektórzy nazywają to szantażem... — To jakieś szaleństwo! — wymamrotał Jett. — I właśnie dlatego tutaj jesteśmy? — spytał Chris. — Żeby mógł pokazać, jaką ma nad nami władzę? — Nie mam pojęcia, dlaczego was tu wezwał. Ja byłam tylko posłańcem — odparła lady Jane. — Mogę tylko przypuszczać, że znowu chce się nad wami poznęcać... — Dlaczego pani nam to mówi? — zapytał Jett. — Pomyślałam, że już czas, abyście się dowiedzieli, jak niegodziwy jest wasz ojciec. — Jakbyśmy tego jeszcze nie wiedzieli! — prychnął Jett. — Mam pokazać blizny na moim tyłku? Chce pani porozmawiać z nami o tym tyranie i zwyrodnialcu? Chce pani poznać moją mamę, z której zrobił emocjonalnego wraka i pijaczkę? Wiemy wszystko o Redzie Diamondzie. — Daj spokój — powiedział Chris i popatrzył na lady Jane. — Będzie tu dziś czy nie? — Nie wiem. — W takim razie idziemy. — Poczekajcie — zatrzymała ich lady Jane. — Zanim pójdziecie, chciałabym wam jeszcze coś powiedzieć... to coś, co dotyczy każdego z nas. — Właściwie czemu nie? — mruknął Chris. — W takim razie proponuję, żebyście się przygotowali... Nie sądzę, by się wam to spodobało.

Rozdział czterdziesty trzeci — Cześć —powiedziała Beverly, kiedy Liberty odebrała telefon. — Cześć — odparła. — Co się wczoraj wydarzyło? — zapytała Beverly. — Dałaś kosza Damonowi? — Po prostu cię posłuchałam. —- Brawo, siostro! Kiedy Pan Kolczyk wrócił na imprezę, wyglądał na mocno wkurzonego. Chyba jeszcze nigdy nie dostał kosza. — Idę dziś do jego biura z moim demo. — Tylko nie strać głowy — ostrzegła ją Beverly. — Bo teraz na pewno spróbuje przycisnąć cię mocniej. Nie zmięknij. — Nie mam zamiaru. — Bardzo dobrze — powiedziała Beverly i dodała: — Zadzwoniłam do mojego znajomego z Madison Modelling Agency i powiedziałam mu o tobie. Chce cię zobaczyć dzisiaj, tylko musisz tam być przed południem. — Naprawdę to zrobiłaś?! — zawołała podekscytowana Liberty. — Kiedy mówię, że coś zrobię, to robię. — Jesteś wspaniała, Bev. — Bruce będzie z tobą szczery. Jeśli uzna, że nie masz szans, powie ci to. — Jak mam ci dziękować? — Poczekaj, aż coś z tego wyjdzie, zanim mi zaczniesz dziękować... Aha, a jak tam dzisiaj Cindi? Ta dziewczyna była wczoraj niezmordowana. — Chcesz usłyszeć wiadomość dnia? — Wal. 292

— Wyprowadziła się z naszego mieszkania. Zamierza zamieszkać ze Slick Jimmym. — Po jednej nocy? — Powiedziałam jej to samo. Ale jak Cindi coś postanowi, nie ma z nią dyskusji. Szukam teraz współlokatorki. — Nie śpiesz się zanadto, bo to pewnie skończy się wielkim płaczem. Jimmy to PDP. — Co to jest PDP? — Popapraniec Do Potęgi. — To znaczy? — Dupek, który rucha wszystko, co się rusza. — Może powinnam ostrzec Cindi? — Daj spokój. Niedługo sama się tego dowie. Kiedy Beverly powiedziała jej, gdzie ma się spotkać z Bruce'em, Liberty odłożyła słuchawkę. Martwiła się o Cindi, ale była bardzo podekscytowana tym wszystkim, co się wokół niej działo. Informacje o ojcu, teledysk, Damon, wyprowadzka Cindi, a teraz to spotkanie w agencji modelek. Może już nie będzie musiała wracać do pracy w kawiarni, chociaż na pewno nie'Zostawi Manny'ego tak jak Cindi. Przygotowanie się do spotkania z agentem nie było łatwe bez kuzynki, której mogłaby się poradzić. Zwykle zawsze razem zastanawiały się, co włożyć, kiedy gdzieś szły. Nigdy nie była sama. Przekopała całą szafę, lecz nic jej się nie podobało. Nie miała pieniędzy na wydawanie na ciuchy i teraz nie mogła znaleźć nic eleganckiego. Ale i tak eleganckie stroje nie były w jej stylu, więc włożyła obcisłe beżowe spodnie i biały podkoszulek Gap. Zresztą ze swoimi długimi ciemnymi włosami, aksamitną, mlecznc-czekolado-wą skórą i hipnotyzującymi zielonymi oczami wyglądała doskonale we wszystkim. * ** Madison Modelling Agency znajdowała się w budynku za Lexington i Liberty dotarła tam dokładnie na czas. Ściany w recepcji były obwieszone oprawionymi okładkami magazynów ze zdjęciami modelek. Gdy tylko weszła do środka, opuściła ją cała pewność siebie: dziewczyny na okładkach były takie zmysłowe i eleganckie, a ona? Była ładna? Może i tak, ale nie była wyjątkowa. Nie myśl w ten sposób, nie wolno, ostrzegł ją jej wewnętrzny głos. Ty też jesteś wyjątkowa i możesz zrobić wszystko, czego zapragniesz. Więcej pewności siebie, dziewczyno. 298

Podeszła do recepcjonistki. — Mam spotkanie z... Bruce'em. Siedząca za biurkiem młoda Azjatka, bardziej zainteresowana rozmową telefoniczną, którą właśnie prowadziła, rzuciła na nią okiem. — Kim jesteś? — Liberty. Umówiła mnie na spotkanie Beverly. — Powiem Bruce'owi, że jesteś — oświadczyła recepcjonistka. — Usiądź i poczekaj. Liberty usiadła i wzięła magazyn z Tyrą Banks na okładce. Modelka wyglądała fantastycznie. No tak, ta dziewczyna była naprawdę wyjątkowa. Po dziesięciu minutach recepcjonistka poinformowała ją, że może wejść. Bruce siedział za dużym, zawalonym papierami biurkiem. Był pulchnym mężczyzną w średnim wieku o wymyślnej fryzurze i krzaczastych brwiach. Z kącika jego ust zwisał papieros. — Cześć, Liberty — przywitał ją. — Wejdź i usiądź. Beverly dobrze się o tobie wyrażała. — Nie miałam zbyt wiele czasu, żeby się przygotować — powiedziała. W swoim skromnym stroju czuła się tutaj nie na miejscu. — Do czego? — spytał Bruce, przesuwając stertę papierów na biurku. — Dobra fotomodelka jest jak czyste płótno. To fotograf i klient ją tworzą. Beverly ma dobre oko. Chyba naprawdę masz to coś... cokolwiek to jest. — Bardzo mi to pochlebia... — Nie musi. To nic osobistego—mruknął i napił się dietetycznej coli z puszki, która stała na oparciu fotela. — Gdzie twoja książka? — Książka? — zdziwiła się Liberty. Popatrzył na nią i pokręcił głową. Na biurko spadł popiół z papierosa. — Zdjęcia, kochanie — wyjaśnił. — Portfolio. — Nie mam — odparła. — Widzi pan, ja nigdy nie myślałam o tym, żeby być modelką... to Beverly zasugerowała, że powinnam się z panem spotkać. Właściwie to jestem piosenkarką. — Ile masz wzrostu? — zapytał. — Metr siedemdziesiąt dwa. — Jesteś za niska na wybieg. — Rozumiem — odparła, zastanawiając się, czy to oznacza, że rozmowa jest zakończona. 294

— Wymiary? — Nie mam pojęcia... — wymamrotała, czując się jak idiotka. — Żadnej książki, żadnych zdjęć, nie zna swoich wymiarów, niezbyt wysoka —• podsumował Bruce — ale masz twarz, która krzyczy o uwagę, więc wyślę cię na kilka dzisiejszych przeglądów. — A co to takiego? — To, co słyszysz — odparł Bruce i wydmuchnął strumień dymu w jej kierunku. — Spotkasz się z klientem albo fotografem, a oni zadecydują, czy cię chcą, czy nie. — Jasne — odparła. — Jeśli wszystko pójdzie dobrze i zdecydujemy się ciebie przyjąć, zdjęcia to podstawa. Skontaktujemy cię z fotografem, który zrobi ci portfolio za darmo, a ty w zamian za to będziesz go promować. W ten sposób wszyscy będą zadowoleni. On sfotografuje piękną dziewczynę, a ty dostaniesz zdjęcia, które są ci potrzebne. Pokiwała głową. Nazwał ją piękną, to na pewno dobry znak, pomyślała. — Pierwsze spotkanie masz o drugiej, następne o trzeciej. Nie spóźnij się na żadne z nich. Kiedy skończysz, nie dzwoń do nas, sami się do ciebie odezwiemy. * ** Po wyjściu z biura Bruce'a kupiła w pobliskim barze kanapkę z tuńczykiem, a potem wskoczyła do autobusu jadącego do Tribeci, gdzie znajdowało się studio. Zanim zdążyła je znaleźć, była już spóźniona, a kolejne spotkanie miała dość daleko, w zamożnej dzielnicy przy Osiemdziesiątej Trzeciej. Był duży ruch, więc będzie miała szczęście, jeśli jej się uda dojechać tam na szesnastą zamiast na piętnastą. Później miała mieć najważniejsze spotkanie dnia: musiała zanieść swoje demo Dantonowi. Nawet mowy nie ma, żeby się spóźniła. Pierwsze spotkanie nie zapowiadało się zbyt obiecująco. Przed recepcją siedziało dwadzieścia dziewczyn z portfolio, w eleganckich ubraniach, i wszystkie wyglądały wspaniale. Najwyraźniej był to casting, a nie przegląd. Liberty doszła do wniosku, że nie opłaca się tu zostawać i spóźniać na drugie spotkanie, więc odwróciła się i wyszła. Jechała windą z wysokim chudym facetem w rybaczkach i czapce baseballowej. W jednej ręce trzymał wielkie pudło w pizzą. — Chcesz kawałek? — spytał, otwierając pudło. — A nie powinieneś jej komuś dostarczyć? — zdziwiła się. 300

— Nie. Powinienem ją zjeść — odparł z uśmiechem. — Poczęstuj się. — Dzięki, ale przed chwilą jadłam kanapkę. — Przyszłaś na casting? — zapytał, wyciągając z pudła ogromny kawałek pizzy. — Tak, ale za dużo tam dziewczyn. — Przyjechałaś tu i nawet się z nikim nie spotkasz? — Nie mogę czekać tak długo, bo muszę być gdzie indziej na piętnastą. Pracujesz tutaj? — Można powiedzieć, że pomagam. — Więc pewnie wiesz^ do czego jest ten casting. — Nowe kostiumy kąpielowe. — Jak w „Sports Illustrated" czy coś w tym rodzaju? — Bardziej jak „Staff' albo „Maxim" — odparł, wyjmując drugi kawałek pizzy. — Znasz te magazyny? — Kilka razy je przeglądałam. — Chyba nie jesteś właściwym typem — stwierdził, przełykając kęs pizzy. Po brodzie spłynęła mu strużka sosu pomidorowego. — Muszę reprezentować jakiś typ, żeby występować w takich magazynach? — Powinnaś być trochę bardziej krągła. — No tak... dzięki. — Ale jesteś bardzo ładna — dodał zachęcająco. — Mogłabyś występować w innych reklamach. Rozchmurzyła się. — Dziś miałam spotkanie z moim pierwszym agentem — poinformowała go. — Wysłał mnie na dwa przeglądy... ten jest pierwszy, ale nie powiedział mi nic o żadnym z nich. — Powiedz, jak się nazywasz, i podaj mi nazwę agencji, a ja wspomnę, że byłaś, ale nie mogłaś zostać. — Liberty. Madison Modelling Agency. A nie pomyślą, że to niegrzecznie, że wyszłam? — Przynajmniej im powiem, że się starałaś. — Dzięki — powiedziała, kiedy skrzypiąca winda zatrzymała się na parterze. — I smacznego. — Powodzenia na następnym spotkaniu — mruknął, wciąż przeżuwając pizzę. Do drugiego miejsca dotarła trochę wcześniej. Nie było żadnych dziewczyn, tylko wyglądająca jak mężczyzna kobieta siedząca w pracowni fotograficznej. 301

Kobieta dokładnie ją obejrzała, zadała kilka pytań, zrobiła kilka zdjęć polaroidem i powiedziała, że może iść. Wychodząc, Liberty czuła, że kręci jej się w głowie, lecz była pełna nadziei. Może — ale tylko może — wszystko to zmierza w końcu w kierunku zmiany, o której marzyła przez całe życie.

Rozdział czterdziesty czwarty — Gdzie idziemy? — spytała Sonja. Siedziała na tylnym siedzeniu rolls royce'a Reda Diamonda i podziwiała swoje odbicie w małej złotej puderniczce — ukradła ją z garderoby kobiety, której mąż korzystał z jej usług, gdy żony nie było w mieście. — Nie płacę ci za zadawanie pytań — warknął Red. — Pytania nie należą do twoich zadań. Sonja nie przejęła się jego gburowatością. Nie dbała o to. Skoro miała stały dopływ gotówki, kogo to obchodziło? Famka podciągnęła jeszcze wyżej spódnicę, żeby szofer, który i tak z trudem koncentrował się na prowadzeniu, lepiej widział jej krocze. Podobnie jak Sonja, nigdy nie nosiła bielizny, chyba że takie było życzenie klienta. Obydwie kilkakrotnie obejrzały Nagi instynkt i obydwie wyobrażały sobie siebie w roli Sharon Stone. Twarda, odważna, seksowna i drapieżna. Obydwie były wielbicielkami kina amerykańskiego. Sonja ziewnęła. Red Diamond był opętanym przez seks dupkiem. Miał ochotę na pełny zestaw seksualnego menu i jeszcze trochę. — Co zrobimy, jeśli wyzionie ducha, kiedy akurat będzie na nas leżał? — spytała wcześniej Famkę, która była bardziej doświadczona, jeśli chodziło o starych, opętanych seksem miliarderów. — Weźmiemy kasę i będziemy wiać, gdzie pieprz rośnie — odparła Famka. — Posłuchajcie, dziewczynki — powiedział Red, przerywając rozmyślania Sonji. — Kiedy przyjedziemy na miejsce, wejdziecie do domu u mojego boku. Mogą tam być ludzie, którzy będą was obrażać. Zignorujcie ich. W ogóle się nie odzywajcie. 298

— Jeśli mam być obrażana, stawka musi być większa — stwierdziła Sonja, z trzaskiem zamykając złotą puderniczkę. — Moja też — zawtórowała jej Famka. — O ile większa? — Dwa razy tyle co do tej pory. Red Diamond zarechotał. Podziwiał kobiety, które wiedziały, jak załatwiać interesy. * ** — Wejdź, moja droga — powiedziała Sofia Courtenelli, zapraszając Amy do swojego biura. — Poznaj moją przyjaciółkę Giannę. Będzie naszą nową modelką. Gianna, powiedz buon giorno jednej z moich najlepszych dziewczyn od PR, Amy Scott-Simon. — Ciao! — zawołała Gianna, jakby były starymi znajomymi. — To ty! — Wy się znacie? — zdziwiła się Sofia. — Wczoraj byłam na przyjęciu Amy i Maxwella Diamonda — odparła Gianna. Wyglądała bardzo stylowo i seksownie w wełnianym ciemnografitowym spodnium w prążki marki Dolce & Gab-bana. — Mój ragazzo, Jett, jest młodszym fratello Maksa. Jett będzie ze mną pozował do zdjęć. Zakochasz się w nim, Sofia. Wszystkie kobiety amore mojego Jetta. Jest delizioso, sf? — powiedziała, patrząc na Amy. Amy bez słowa kiwnęła głową. Więc to Jett był modelem, który miał wystąpić w nowej reklamie razem z Gianną. Pracował dla Courtenelli. Czy mogło być gorzej? — Gdzie było to przyjęcie? — spytała Sofia i zjeżyła się, bo nie została zaproszona. — To była moja kolacja próbna — pospiesznie wyjaśniła Amy. — Nie byłam tam długo, bo moja przyjaciółka Tina zaczęła rodzic, więc pojechałam razem z nią i jej mężem do szpitala. — Max jest molto bene, a ty jesteś buona dziewczyna — westchnęła Gianna. — On jest bello, bogaty i... jak to się mówi u was? Seksowny. Jest seksowny? — zapytała ze śmiechem. — Molto seksowny? — Słucham...? — wymamrotała zaskoczona Amy. Gianna znowu się zaśmiała, pokazując błyszczące białe zęby. — Jeśli Max jest choć trochę podobny do mojego Jetta, musisz być jedną z najbardziej contento kobiet. — Kiedy będę mogła poznać Jetta? — wtrąciła Sofia, unosząc dłoń i podziwiając swój czerwony manicure. 304

— Będzie tu później — odparła Gianna. — Wzywała mnie pani? — spytała Amy. Uświadomiła sobie, że jeśli nie chce ponownie zobaczyć Jetta, będzie musiała wymyślić jakąś wymówkę, żeby wcześniej wyjść z pracy. — Ach tak... — Sofia pstryknęła palcami. — Dobrze by było, gdybyśmy mogły zjeść lunch z Liz Smith. — Dzisiaj? — zdziwiła się Amy. Czyżby Sofia naprawdę myślała, że Liz Smith będzie mogła się umówić w ostatniej chwili? — Jeśli Liz da radę — dodała niefrasobliwie Sofia. — A jeśli nie dzisiaj, to może jutro. Kiedy masz zdjęcia, Gianna? — Nie jestem pewna—odparła modelka, wzruszając ramionami. — Spytam Nigela — powiedziała Amy. Chciała jak najprędzej wydostać się z biura. — Zadzwonię do Liz i przekażę jej wasze zaproszenie. Jestem pewna, że będzie chciała poznać Giannę. — Powinna — stwierdziła Sofia. — Gianna jest najsłynniejszą modelką we Włoszech. O kogo błaga każdy projektant podczas tygodnia mody? O Giannę i Naomi Campbell. Żadna inna modelka do pięt im nie sięga. — Na pewno — mruknęła Amy. Nie mogła się już doczekać, aż będzie mogła wyjść. — Czy coś jeszcze? — spytała, starając się nie okazywać niecierpliwości. — Nie — odparła Sofia, odprawiając ją aroganckim machnięciem ręki. — Poczekaj! — zawołała Gianna. — Jeśli ta Liz, kimkolwiek jest, nie będzie mogła zjeść z nami lunchu, może ty masz ochotę, Amy? — Dziękuję, ale nie — odparła. — Zjem coś szybko przy biurku. Nie chcę zabierać wam czasu. — Nie ma problemu — oświadczyła Sofia, rzucając jej protekcjonalne spojrzenie. — Zwykle nie jadam lunchu z moimi pracownikami, ale dziś zrobię wyjątek. Pójdziesz z nami, Amy. — Z miłą chęcią — odparła Amy, choć nie wyobrażała sobie niczego gorszego. — Sprawdzę tylko, czy Liz Smith jest wolna, i dam wam znać. Wybiegła z biura. Spotkanie z Gianną sprawiło, że jeszcze wyraźniej uświadomiła sobie absurdalność całej tej sytuacji. Przespała się z chłopakiem tej wspaniałej supermodelki i mimo że okazało się, iż jest bratem jej narzeczonego, wciąż nie mogła przestać o nim myśleć. To było chore, naprawdę chore. Miała to być szalona przygoda tylko na jedną noc, przelotny romans, który przygotowałby ją do małżeństwa, do wspaniałego, 300

bezpiecznego małżeństwa z Maksem. Potem miał być fantastyczny seks i mieli żyć długo i szczęśliwie. Tyle że ona i Max jeszcze nie spali ze sobą, a sądząc po ostatnim spotkaniu, wcale nie będzie to takie fantastyczne. Dzisiaj Max nie zadzwonił. Był na nią wściekły za wczoraj? Uważał, że za mocno naciskała? Jeśli tak, jej zdaniem było to śmieszne — wychodziła za niego za mąż, więc powinni razem rozwiązywać wszystkie problemy. Postanowiła do niego zadzwonić, ale potem pomyślała, że nie — niech on do niej zadzwoni, bo przecież to on wyprosił ją ze swego mieszkania. Pobiegła do Nigela, który siedział w pracowni projektantów. — Kiedy Gianna zaczyna zdjęcia? — spytała. — Jutro — mruknął Nigel, przyglądając się serii szkiców. — Twoja ulubiona Włoszka chce wiedzieć, kto będzie ją fotografował. — Fantastyczny Antonio — odparł Nigel. — Wszyscy powinniśmy być na planie: ty, ja, Yolanda i Dana. Będzie dobre żarcie i mnóstwo szampana. Szykuje~się niesamowity dzień. — Tego mi właśnie trzeba! — prychnęła Amy. — Zabrzmiało to trochę uszczypliwie. — Bo właśnie w takim jestem nastroju. — Dlaczego? — Sofia powiedziała, że mam pój ść razem z nią i Gianną na lunch. — No wiesz... ja czułbym się zaszczycony, gdyby Sofia zaprosiła mnie na lunch — stwierdził Nigel. — A ty nie jesteś zadowolona? — Daj spokój. Jak mam siedzieć z tymi dwoma kobietami i jeść lunch? — Spróbuj, kochanie — poradził jej Nigel. — Jeśli chcesz zajść dalej w tej firmie, chyba musisz to zrobić. Po odebraniu niani Reece i Lulu z mieszkania na dole Elliott Minor pozwolił funkcjonariuszce porozmawiać z dziewczynką przez pięć minut. Maksowi nie bardzo się to podobało, ale Elliott stwierdził, że ponieważ nikt nie ma nic do ukrycia, najlepszym wyjściem będzie współpraca. Nikt nie ma nic do ukrycia? — pomyślał ponuro Max. Ja mam. Mam do ukrycia Vladimira Bushkina, i co mam z tym zrobić? Gdyby powiedział, co wie o Vladimirze Bushkinie, rozpoczęto by dochodzenie, które mogło zniszczyć nie tylko jego, ale także Lulu, 306

a o swoją córeczkę martwił się najbardziej. Skandal zmieniłby jego życie w koszmar — ale dla Lulu byłoby to jeszcze gorsze: zostałaby już na zawsze napiętnowana jako dziecko z nieprawego łoża, w dodatku dziecko rosyjskiej bigamistki. Po rozmowie z detektywem Rodriguezem przerażona Lulu rzuciła się w ramiona ojca. — Chcę do mamusi... — zakwiliła, tuląc się do niego. — Ktoś zrobił jej krzywdę... — Wszystko będzie dobrze, skarbie — zapewnił ją. — Tatuś wszystkim się zajmie. Niania Reece rozmawiała z Rodriguezem. Max musiał uzgodnić kilka spraw z Elliottem, więc zaprowadził Lulu do kuchni, włączył telewizor i polecił pokojówkom, żeby zajęły się małą przez kilka minut, a potem poszedł szukać adwokata. — Co się dzieje? — zapytał. — Muszę zabrać stąd Lulu i jej nianię. — Cierpliwości — odparł Elliott. — Lepiej nikogo nie zrażać. — Nie mów mi nic o zrażaniu — syknął ze złością Max. — Ten detektyw potraktował mnie w okropny sposób. — Uspokój się, załatwię to. — Nic nie rozumiesz, Elliott. Oni mnie traktująjak podejrzanego. — To rutynowe przesłuchanie męża... zwłaszcza byłego męża. — Nie jestem jakimś typowym byłym mężem — wycedził z wściekłością Max. — Czy ja wyglądam jak jakiś budowlaniec, który po pijaku zadźgał żonę? — Uspokój się, Max. — Przestań mi powtarzać, żebym się uspokoił — burknął. — Moja córka jest w szoku. Ta jej pieprzona niania rozmawia z detektywem, a ja chcę stąd, kurwa, wyjść. — W porządku — odparł Elliott. — Zobaczę, co da się zrobić. Wyszedł z pokoju i prawie natychmiast wrócił. — Właśnie się dowiedziałem, że na dole są dziennikarze — oświadczył. — Żartujesz? Jak się dowiedzieli? — Słuchają policyjnych nadajników. Mają szpiegów w policji. Wiedzą wszystko. — Nie będę rozmawiał z żadnymi (Iziennikarzami — odparł Max. — W porządku. Twój kierowca będzie czekał na nas w podziemnym garażu. — To jakiś koszmar! — Cóż... takie jest życie... Jakoś to przetrzymasz. 307

— Łatwo ci mówić — stwierdził Max i ruszył z powrotem do salonu. Pięć minut później Elliott przyszedł po niego. — Rodriguez poinformował mnie, że jesteś wolny. — Naprawdę tak powiedział? Pewnie chce pobiec za mną i sprawdzić moje alibi. Chryste! Muszę porozmawiać z moim bratem. — Kiedy to powiedział, przypomniał sobie o porannym spotkaniu z Redem, na które nie poszedł. — To dlatego nie mogę się z nim skontaktować — mruknął do siebie. — Z kim nie możesz się skontaktować? — zapytał Elliott. — Z moim bratem Chrisem. — Dobrze, że masz rodzinę, do której możesz się zwrócić. Mariska była uroczą kobietą. — Nie, nie była — zaprzeczył Max i pokręcił głową. — Była pazerną karierowiczką. Wiesz to lepiej niż ktokolwiek inny. Przecież to ty przeszedłeś ze mną przez rozwód. — Mimo to jestem przekonany, że nie zasłużyła na taką śmierć — mruknął zakłopotany Elliott. — Masz rację — odparł Max, który nagle poczuł, że jest bardzo zmęczony. — Nikt na to nie zasługuje.

Rozdział czterdziesty piąty Zanim lady Jane Bentley udało się jeszcze cokolwiek powiedzieć Chrisowi i Jettowi, do biblioteki wkroczył Red Diamond z Sonją i Famką u boku. Tworzyli dziwaczne trio, stary miliarder i dwie luksusowe cali girl w wysokich szpilkach i obcisłych kostiumach. — Przepraszam za spóźnienie — powiedział Red, choć wcale nie było mu przykro. — Ale na pewno Jane się wami zajęła. Siedząca na sofie lady Jane obrzuciła go morderczym spojrzeniem. — Bardzo się cieszymy, że zdążyłeś, Red — rzekła spokojnie. — Właśnie wprowadzałam chłopców w kilka rzeczy, które powinni wiedzieć. — Popatrzyła na Sonję i Famkę. — Proszę, przedstaw nam swoje przyjaciółki. Udało jej się powiedzieć „przyjaciółki" takim tonem, że zabrzmiało to jak najpaskudniejsze słowo występujące w słowniku. — Nie pamiętam, jakie mają imiona — zarechotał Red. — Znam tylko rozmiar ich cycków. Sonja zauważyła Chrisa, a on także ją rozpoznał. Wyzywająco poprawiła ukradziony zegarek na nadgarstku i czekała na jego reakcję. Nie odezwał się jednak. Wolał siedzieć cicho i patrzeć, jak rozwija się akcja. Famka patrzyła na Jetta. Miała słabość do młodych, przystojnych facetów. Mrugnęła do niego — było to mrugnięcie, które mówiło: „Dla ciebie jestem gotowa na wszystko, i to za darmo". — Wygląda na to, że nic tu po mnie — stwierdził Chris. Nie miał zamiaru brać udziału w scenie, która za chwilę będzie miała miej304

sce. — Myślę, że nasze spotkanie, które właściwie nie doszło do skutku, jest już zakończone. — Zakończone?! — ryknął Red. — Ono się jeszcze nie zaczęło! — Trudno — odparł Chris. — Nigdy nie lubiłem cyrku, nawet w dzieciństwie. — Ty zawsze miałeś niewyparzoną gębę — wycedził Red, potrząsając głową. — Szkoda, że jesteś taki słaby. Mógłbyś coś osiągnąć, gdybyś nie był takim nieudacznikiem. — Jasne — mruknął Chris. — Mógłbym być taki jak ty, co? Mógłbym być żałosnym starym łajdakiem, który zabawia się z dziwkami młodszymi o sześćdziesiąt lat. — Idziemy, Chris — powiedział Jett, czując, że sytuacja zaczyna być nieprzyjemna i wszystko to może się skończyć awanturą, jeśli szybko stąd nie wyjdą. — Och... — Red popatrzył na swojego najmłodszego syna. — Popapraniec zabrał głos. — Sam jesteś popapraniec — odparował Jett. — Ty i twoje miliardy... Myślisz, że masz nad wszystkimi władzę? No to mam dla ciebie nowinę: nad nami jużoiie masz władzy. — Nie mam?! — krzyknął Red. — To dlaczego wszyscy tak szybciutko przyjechaliście do Nowego Jorku, kiedy was wezwałem? Tempo, tempo, tempo! Złapałeś bilet i poleciałeś do tatusia. Ciekawe, o czym myślałeś. Że jestem na łożu śmierci? Że za chwilę odziedziczysz moje pieniądze? To dlatego przyjechałeś? — Przyjechałem, bo myślałem, że może się zmieniłeś—mruknął Jett. — Kompletne wariactwo, prawda? Żeby myśleć, że mam ojca, którego choć trochę obchodzę. — On się nigdy nie zmieni — stwierdziła lady Jane. — Myślę, że wszyscy to wiemy. — A ty ciągle tutaj? — zapytał Red, patrząc na nią z udawanym zdziwieniem. — Przecież ci powiedziałem, że masz się spakować i wynosić. — Najwyraźniej tego nie usłyszałam — odparła. — Być może byłam zbyt zajęta czytaniem twojego testamentu, o którym właśnie miałam powiedzieć twoim synom. Jestem pewna, że będą nim tak samo zafascynowani jak ja. — Nic nie wiesz o moim testamencie! — warknął Red. — Ależ wiem, wiem. Sonja zaczynała się nudzić. Nie przepadała za dramatami rodzinnymi, dość miała swoich własnych, na Słowacji. Zastanawiała się, kim jest siedząca na sofie kobieta w kostiumie od Chanel i z pięknym 310

brylantowym zegarkiem na nadgarstku. Czy była żoną staruszka, którego zabawiały? A może kochanką? Kimkolwiek była, okazała się wściekłą suką, ale Sonja nie mogła jej za to winić. Która kobieta nie byłaby wściekła, gdyby jej mąż albo kochanek pojawił się w domu z dwiema seksownymi dziewczynami u boku? — Przepraszam, panie Diamond — odezwała się Diahann, kóra w tym momencie weszła do pokoju. W całym tym zamieszaniu nikt nie słyszał, jak puka. Sonja i Famka odwróciły się i zobaczyły czarną kobietę przed czterdziestką w burej sukience. Była całkiem atrakcyjna i mogłaby wyglądać naprawdę wspaniale, gdyby się postarała. — O co chodzi?! — wrzasnął Red niezadowolony, że mu się przerywa. — Telefon do Chrisa — odparła Diahann, obrzucając Sonję i Famkę pełnym dezaprobaty spojrzeniem. — Dzwoni Max, mówi, że to bardzo ważne. — Odbiorę — powiedział Chris, ciesząc się z takiego obrotu spraw. Wziął od Diahann słuchawkę i odszedł na drugą stronę pokoju. — Gdzie jesteś? — spytał przyciszonym głosem. — Nie uwierzysz, co się tutaj dzieje... — Spotkaj się ze mną w moim mieszkaniu — przerwał mu niecierpliwie Max. — Stało się coś strasznego. Mariska nie żyje. Została zamordowana. * ** Oczywiście Liz Smith nie mogła spotkać się na lunchu z Sofią Courtenelli, zwłaszcza że została powiadomiona w ostatniej chwili, więc Amy nie miała wyjścia. Pojechała samochodem ze swoją szefową i Gianną do Grill Room w Four Seasons. Obydwie kobiety przez całą drogę trajkotały po włosku, a Amy siedziała obok kierowcy i czuła się jak skazaniec wieziony na egzekucję. Pomyślała, że w Giannie nie ma nic, co by jej się nie podobało: włoska modelka była niezwykle piękna i dokładnie tak czarująca, jak wszyscy twierdzili. Zupełnie nie rozumiała, dlaczego Jett zdradził tę wspaniałą kobietę. Babunia Poppy miała rację. Wszyscy mężczyźni to psy. Wszyscy zdradzali swoje kobiety. Oczywiście poza Maksem. Była pewna, że on by tego nie zrobił — i właśnie za to go kochała. Tak, kocham go, powiedziała sobie. 306

Daj spokój. Lunch w Grill Room był rytuałem. Przychodziły tu różnego rodzaju ważne osobistości, które miały swoje stałe stoliki. Zobacz i niech ciebie zobaczą. Wejście Gianny wywołało w restauracji lekkie poruszenie—kiedy piękna supermodelka szła za Sofią do stolika, odwracały się wszystkie głowy. Amy dreptała za obydwiema kobietami i czuła się żałośnie. Zastanawiała się, o której Jett pojawi się w domu mody Courtenelli. Czy ją rozpozna, jeśli na siebie wpadną? A może zamierza zignorować ich jedyną wspólną noc pełną niewiarygodnego, niesamowitego, fantastycznego seksu? Zastanawiała się, czy myślał o niej tak samo dużo jak ona o nim. Musi iść do szpitala i omówić to wszysko z Tiną. Była zdecydowana na ucieczkę z tego okropnego lunchu. * ** Krążąc po mieszkaniu w oczekiwaniu na Chrisa, Max uświadomił sobie, że powinien zadzwonić do narzeczonej, zanim Amy usłyszy wszystko w wiadomościach. Dziennikarze zgromadzili się nie tylko pod apartamentowcem Mariski, ale także przed jego domem. Obydwa budynki były częścią imperium Maksa Diamonda. To doda całej historii smaczku. Zadzwonił do Clive'a Barnaby'ego i poinformował go o sytuacji. — Musisz sam sobie poradzić z Japończykami — oświadczył. — Jeśli nie będą zadowoleni, to przełóż moje spotkanie z nimi na jutro rano. Clive zapewnił go, że zrobi wszystko co w jego mocy, żeby namówić japońskich bankierów do wyłożenia pieniędzy. Max miał nadzieję, że kiedy skontaktuje się z Amy, narzeczona zgodzi się zabrać Lulu i będzie trzymać ją z dala od tego zamieszania, które za chwilę się zacznie. Mariska Diamond nie była byle kim — była jego żoną. Zawsze zabiegała o rozgłos i stała się częścią nowojorskiego towarzystwa. To była historia na pierwsze strony gazet. — Chcę do mamusi — wyszlochała Lulu, wchodząc do sypialni Maksa. Po jej ślicznej buzi płynęły strumienie łez. — Kiedy zobaczę moją mamusię? — Niedługo, kochanie — odparł, starając się, by zabrzmiało to pogodnie. — Nie masz ochoty pooglądać DVD z nianią, na przykład Gdzie jest Nemo albo Iniemamocnych 312

— Nie chcę Gdzie jest Nemo. Nie chcę Iniemamocnych — krzyknęła Lulu, tupiąc nóżką. —- CHCĘ DO MAMUSI! Chryste! Gdzie się podziewa niania Reece, kiedy jest mu potrzebna? Znalazł ją w kuchni, rozmawiała przez telefon. — Z kim rozmawiasz? — zapytał podejrzliwie, bo wydawało mu się, że właśnie dzwoni do „National Enquirer", sprzedając całą tę historię. — Przepraszam, panie Diamond — odparła niania Reece. — Rezerwuję właśnie bilet do domu, do Anglii. Ameryka nie jest dla mnie. Nie znoszę przemocy. — Nie możesz tego zrobić — oświadczył. Był zdumiony, że w ogóle brała pod uwagę opuszczenie Lulu w takiej sytuacji. — Oczywiście, że mogę — odparła i zacisnęła usta. — Zostawisz Lulu? — Przykro mi, panie Diamond. Muszę odejść. — Nawet jeśli podwoję ci pensję? — Nie chodzi o pieniądze. Do diabła z tą kobietą! I tak nie było z niej żadnego pożytku'— mała nic jej nie obchodziła. Powinien to wcześniej zauważyć, a już na pewno powinna to zauważyć Mariska. — Kiedy odchodzisz? — spytał z rezygnacją. — Dziś po południu. Co za nieczuła, niekompetentna krowa. Skoro takie miała podejście, lepiej im będzie bez niej. — Musimy iść — powiedział Chris do Jetta, wyłączając telefon. — Max ma pilną sprawę. — A dlaczego go tu nie ma? — zapytał Red. — Kolejne niepowodzenia finansowe, których nie jest w stanie udźwignąć? — Spodobałoby ci się to, prawda? — wtrąciła lady Jane. — Być może znajdziesz następny bank, który będziesz mógł szantażować, zmuszając go do wycofania się z projektu budowlanego Maksa. — Jak śmiesz wypowiadać się na temat spraw, które ciebie nie dotyczą? — syknął Red, a jego twarz pociemniała ze złości. — Mogę mówić, o czym zechcę — odparła z niezmąconym spokojem lady Jane. Chris był już przy drzwiach. — Włączcie telewizję — zaproponował. — Sami zobaczcie, co się dzieje. 308

Red był wściekły, bo nie miał okazji ogłosić swoim synom nowiny. To wszystko było winą Jane — to ona wszystko zepsuła. — Widzisz te urocze młode damy? — powiedział, rzucając jej mściwie spojrzenie. — Wprowadzą się tutaj do mnie. Sonja i Famka wymieniły zaskoczone spojrzenia — to było coś nowego. — Jak to miło, że masz zamiar zapełnić swój dom dziwkami — wycedziła lady Jane wciąż chłodna i opanowana. — Z twoich prywatnych dokumentów wynika, że zawsze lubiłeś pomagać dziwkom. Jeśli nie chcesz, żeby te informacje trafiły do prasy, musisz uzgodnić z moim prawnikiem wysokość alimentów. Tylko wtedy odejdę z tego domu... jeśli będą odpowiednio hojne. Wstała z sofy i wyszła z pokoju. — Wprowadzamy się? — zapytała zdziwiona Sonja. — Nie ja. — Co chcesz przez to powiedzieć?! — ryknął Red. — Za pieniądze padniesz na kolana i będziesz mi lizać buty, jeśli ci każę. — A jak myślisz, ile będzie cię kosztowało nasze wprowadzenie się tutaj? — spytała Famka, która zawsze zajmowała się finansami. — Na pewno więcej pieniędzy, niż byłbyś skłonny wydać. Jesteśmy bardzo drogie... — Skąd wiesz, ile jestem gotów wydać? — Twoja żona wygląda na dość zdecydowaną, jeśli chodzi o duże alimenty — zauważyła Sonja. — Ta suka zna się na interesach. — Nie jest moją żoną — odparł, wzruszając ramionami. — Ale zachowuje się, jakby nią była — stwierdziła Sonja, wygładzając żakiet swojego obcisłego kostiumu. — I widać, że cię nie lubi — dodała Famka. Red postanowił ich nie zatrzymywać—za dużo mówiły, zadawały niewygodne pytania, denerwowały go. Chodzenie po jego apartamencie nago i świadczenie mu seksualnych usług to jedno. Ale w domu były po prostu dwiema zbyt mocno umalowanymi dziwkami. Po za tym musi wyjaśnić sytuację z Jane. Jak ona śmie udawać, że zna wszystkie jego tajemnice? Nikt nie znał wszystkich tajemnic Red Diamonda, to pewne. — Możecie stąd iść — oświadczył, patrząc na nie z niechęcią. — Z radością — odparła Famka. — Ale najpierw nam zapłać. — Dostałyście już całkiem sporo. — Za tę wycieczkę należy nam się więcej — stwierdziła Sonja. — Jezu Chryste! — zawołał ze złością. — Jesteście dwiema pazernymi dziwkami! 314

— I dlatego właśnie nas lubisz, prawda? — zaśmiała się Famka. — Właśnie — zawtórowała jej Sonja, zerkając na ukradzionego roleksa. — Zwłaszcza kiedy bierzemy do ust twojego malutkiego fiutka, a ty spuszczasz się na nasze cycki. Sięgnął do kieszeni i rzucił w nie garścią studolarowych banknotów. — Wynocha! — krzyknął. — Wiesz, gdzie nas szukać, kiedy będziesz potrzebować naszych usług — powiedziała Famka, która zawsze myślała o przyszłości. — WYNOCHA Z MOJEGO DOMU! — wrzasnął Red. Dziewczyny pozbierały pieniądze i wyszły, zostawiając po sobie wiszący w powietrzu zapach drogich perfum. Mrucząc coś pod nosem, Red włączył telewizor. — Co się dzieje? — spytał Jett, idąc za Chrisem. — Nie uwierzysz — powiedział Chris, machając na taksówkę. — Wprowadź mnie, a wtedy ci powiem, czy wierzę, czy nie. — Chodzi o Mariskę. — Byłą Maksa? — Właśnie. Max twierdzi, że została zabita. —. Co? — Powiedział, że Mariskę zamordowano. * ** Podczas gdy Gianna i Sofia wciąż z ożywieniem rozmawiały po włosku, Amy grzebała w sałatce na swoim talerzu. W końcu powiedziała, że nie czuje się zbyt dobrze. — Pójdę z tobą do łazienki — zaofiarowała się natychmiast przejęta Gianna. — Usiądziesz na chwilę, położę ci mokry ręcznik na czoło i od razu poczujesz się lepiej. — Nie, nie, naprawdę, to tylko ból głowy — odparła Amy, nie chciała, żeby ją zatrzymywano. — Pani Courtenelli — dodała, zwracając się do swojej szefowej — nie ma pani nic przeciwko temu, że wyjdę? Sofia wzruszyła ramionami. Mało ją to obchodziło. — Weź samochód Sofii i jedź do swojego mieszkania — oświadczyła Gianna. — Zadzwoń potem do nas i powiedz, jak się czujesz. 315

— Nie — zaprotestowała Sofia zła, że Gianna śmie proponować jej samochód jednej z pracownic. — Wezwij taksówkę, Amy. I dodaj to do wydatków firmowych. — Dzięki — odparła Amy i wstała. Kiedy tylko wyszła z restauracji i przecięła kilka ulic, zamachała na taksówkę. Kazała kierowcy wieźć się do szpitala, do Tiny. Miała nadzieję, że Brada już tam nie ma. Może, jeśli będzie miała szczęście, w końcu uda jej się porozmawiać z przyjaciółką. * ** Na ulicy stały samochody telewizyjne, ich załogi i przystojniacy z programów na żywo, a wokół krążyli fotoreporterzy, zajmując strategiczne pozycje przed apartamentowcem Maksa. — Pochyl głowę i idź prosto do środka — powiedział Chris do brata. — Nie znają nas. A jeśli będą zadawać jakieś pytania, to nic nie wiemy. — Rozumiem — odparł Jett. Chris zapłacił za taksówkęi pobiegli do budynku. Zarzymał ich jednak recepcjonista. — Do kogo panowie idą? — zapytał. — Do Maksa Diamonda — odparł Chris. — Proszę mu powiedzieć, że na dole są jego bracia. Recepcjonista zadzwonił do mieszkania Maksa, a potem odprowadził ich do windy. — Penthouse — powiedział. — Jak sądzisz, co jeszcze zamierzała nam powiedzieć lady Jane? — zapytał Jett, kiedy weszli do windy. — Kto wie? Ale najwyraźniej Red wolał, żebyśmy tego nie usłyszeli. — A co myślisz o tym jego wejściu do domu z dwoma dziwkami z wieczoru kawalerskiego Maksa?—Jett zapalił papierosa i zaciągnął się głęboko. — To była wspaniała scena. — Chcesz usłyszeć nowinę? — zapytał Chris. — Jedną z nich jest dziewczyna, która mi ukradła zegarek. — Ta od ,,zajmij-się-swoim-fiutem"? — Właśnie. — Cholera! Max czekał na nich przy windzie. Uścisnął ich obu. — Dzięki, że przyszliście — powiedział. Wyglądał na wykończonego. — To dla mnie wiele znaczy. 311

— Nie ma sprawy — mruknął Chris i objął go ramieniem. — Powiedz nam, co się stało. — Chodźmy do salonu — odparł ze znużeniem Max. — Muszę się napić. * ** Zanim Amy dotarła do szpitala, pokój Tiny pękał w szwach od bukietów kwiatów, baloników i prezentów dla dziecka. Ale ku jej uldze Brada tam nie było. Młodej mamie rozjaśniła się twarz, kiedy ujrzała swoją przyjaciółkę. — Właśnie usiłuję nakarmić tego małego urwisa — jęknęła. — Wierz mi, to wcale nie takie proste, jak mówią. — Wcale nie wygląda na proste — odparła Amy, sprawdzając kartki doczepione do bukietów. Oczywiście była tam również gustowna waza z mieszanymi różami od Nancy. — Cieszę się, że wróciłaś — oświadczyła Tina. — Muszę wszystko usłyszeć. — Jak ci już wcześniej mówiłam—zaczęła Amy, przysiadając na łóżku—okazało się, że mój tajemniczy mężczyzna jest bratem Maksa. — Nie brzmi to jak dobra nowina. — Właśnie — odparła ponuro Amy. — Powiedz mi, co ja mam z tym teraz zrobić? — Nic nie możesz zrobić. — Bardzo mi pomogłaś! — prychnęła Amy. — Czy mam się zachowywać, jakbym nigdy wcześniej go nie widziała, jakbyśmy nie byli w łóżku i nie przeżyli fantastycznego seksu? Czy powinnam udawać, że to się nigdy nie zdarzyło? — Może po prostu powinnaś z nim porozmawiać? — zasugerowała Tina. — Tylko że skoro on nic nie powiedział, dlaczego to ty masz zaczynać? — Bo muszę — mruknęła Amy. — A kiedy chcesz to zrobić? — Nie wiem — odparła i jęknęła, gdy zadzwoniła jej komórka. — O Boże, czuję się komplenie zagubiona — dodała, sprawdzając, kto dzwoni. — To moja matka — powiedziała i skrzywiła się. — Nie odbieram. — Czemu? — Będzie narzekać, że wczoraj wyszłam. — Myślę, że już jej minęło. — Tina wskazała stolik obok łóżka. — Popatrz, jakie piękne róże mi przysłała. 317

— To cała ona, zawsze wie, jak się zachować. Ale na pewno jest na mnie wściekła. W tym momencie zadzwonił telefon stojący obok łóżka. Tina podniosła słuchawkę. — Cześć, Brad — powiedziała, mocniej przytulając dziecko. — Brad Junior czuje się dobrze. Czuję, że za tobą tęskni. Jest taki cudowny, rzęsy mu cały czas rosną, tak samo jak i cała reszta. — Na chwilę zamilkła i słuchała, a potem zwróciła się do Amy: — Włącz szybko telewizor i przerzuć na CNN. — Czemu? — Zrób to. W telewizji we wszystkich wiadomościach mówiono o morderstwie Mariski.

Rozdział czterdziesty szósty Damon ujął twarz Liberty w dłonie i pocałował ją z namiętnością, jakiej nigdy przedtem nie doświadczyła. Niektórzy mężczyźni potrafili całować, a inni nie. Damon był mistrzem. Zamknęła oczy i poddała się nastrojowi chwili. Jak to się stało? Jak zaczęła się ta przygoda? I gdzie to się skończy? Damon był żonaty, zajęty, niedostępny. A jednak... nie potrafiła się powstrzymać, żeby mu na to nie pozwolić. Jego usta doprowadzały ją do szaleństwa, jego język eksplorował jej usta, a ręce podejmowały niezależną wędrówkę. Kosztowało ją to sporo wysiłku, ale w końcu udało jej się go odepchnąć. — O co chodzi? — spytał niecierpliwie. — Jesteś żonaty — odparła. — Masz coś przeciwko małżeństwom? — Nie. — Hej, mógłbym powiedzieć, że moja żona mnie nie rozumie... — powiedział, uśmiechając się lekko. — Ale ona bardzo dobrze mnie rozumie. Mamy umowę. — To nie moja... Zanim udało jej się skończyć zdanie, znów ją całował, a jego dłonie powoli wsuwały się pod jej sweter. O Boże! Czemu to wszystko się działo? Umowa czy nie, należał do innej kobiety, a ona nie miała ochoty z nikim się dzielić. Przyjechała do jego biura dokładnie o osiemnastej trzydzieści, chociaż z trudem jej się to udało, bo po drugim przeglądzie pobiegła jeszcze do domu się przebrać. Włożyła miękki biały sweter, czeko-ladowobrązowe spodnie z obniżonym stanem i brązowe futrzane 314

kozaki. Nic prowokującego. Postanowiła wyglądać poważnie, a nie seksownie. Związała swoje długie ciemne włosy w kucyk i założyła zimowe okulary przeciwsłoneczne, które kupiła na straganie za dziesięć dolców. Była to podróbka Chanel i wyglądały całkiem nieźle, chociaż pewnie szybko się złamią. — Hej, LL — przywitał ją Damon. — Dobrze wyglądasz. — Cześć — odparła i wdychając jego kosztowną wodę kolońską, rozejrzała się po biurze. Zauważyła złote tablice na ścianach, statuetki, liczne nagrody Grammy oraz wiele innych. Na swoim ogromnym biurku Pespex postawił oprawione w srebrne ramki zdjęcie żony, księżniczki Tashmir. — Siadaj — powiedział i wskazał jej wygodną skórzaną kanapę. Onieśmielały ją te wszystkie dowody odniesionego sukcesu. To był Damon P. Donnell, a kim ona była? Tylko kolejną kandydatką na piosenkarkę, która zaczyna od niczego. — Daj mi to — rzekł, sięgając po jej demo. Podała mu ją, choć była przekonana, że mu się nie spodoba, ale zamierzała się bronić. Na płycie były dwie piosenki, które sama skomponowała. Ich słowa były szczere do bólu, jednak z pewnością nie był to rap ani hip-hop. Włożył płytę do odtwarzacza i usiadł za biurkiem. Słuchał uważnie z twarzą bez wyrazu, nie zdradzając, o czym myślał. Siedziała na kanapie naprzeciwko niego, zaciskając pięści. Po plecach spływał jej pot i była oszalała ze zdenerwowania. Kiedy piosenki się skończyły, wstał, podszedł do niej i zaczęło się całowanie. Wiedziała, że powinna go natychmiast odsunąć, nie pozwolić, by to się dalej rozwijało. Ale była cholernie ciekawa, co ma do powiedzenia na temat jej muzyki. Przecież właśnie dlatego tu przyszła. Te piosenki to był główny powód jej istnienia. Jednak Damon nic nie powiedział, a teraz całował ją i dotykał. Była to niezwykła i okrutna kara, a mimo to nie chciała, żeby przestawał. W końcu zebrała siły i odepchnęła go. — Moja muzyka... — zaczęła, starając się, by nie brzmiało to jak żebranie o pochwałę. — Dlatego tu jestem. — Dlatego tu jesteś? —powtórzył, obserwując jąuważnie swoimi kocimi oczami. — Tak, właśnie dlatego tu jestem — odparła i przełknęła ślinę. — I nic poza tym? — zdziwił się, rzucając jej swoje seksowne i wszystko wiedzące spojrzenie. 320

— Na przykład co? — spytała, udając, że nie wie, o czym mówi, chociaż powietrze w pokoju aż iskrzyło od pożądania. — Hej, na pewno rozumiesz, że między tobą i mną dzieje się coś niezwykłego — oświadczył, jednocześnie czarując ją oczami. Desperacko starała się przywołać słowa Beverly: „Jest żonaty... niczym nie różni się od innych napalonych ogierów... Zawsze zdobywa to, co chce... Nigdy się nie zmieni... — Posłuchaj — powiedziała, zbierając wszystkie siły — może i to niezwykłe, ale ty jesteś żonaty, więc nasze spotkanie musi dotyczyć tylko interesów. Albo ci się podoba moja muzyka, albo nie. — A co, jeśli mi się podoba... myślisz, że zdobyłbym dzięki temu kilka punktów? — Punktów? — Upieklibyśmy dwie pieczenie przy jednym ogniu. — Nie — odparła, nie patrząc mu w oczy. Były zbyt pociągające. — Ludzie, ależ ty jesteś zimna! —jęknął. — Zimna i jednocześnie gorąca. Kombinacja, której nie sposób się oprzeć, kochanie, i ty sama dobrze o tym wiesz. — Przypuszczam, że nie jesteś zainteresowany moją muzyką — stwierdziła. Była rozczarowana, że okazał się kolejnym napalonym facetem, który myśli tylko o jednym. — Hej, nie denerwuj się na mnie... masz w sobie coś. Podoba mi się twój głos. Przypomina mi Mary J. Blige połączoną z odrobiną Alicii Keys. Gardłowy. Seksowny. Masz duszę, dziewczyno. Podoba mi się twoje demo. — Naprawdę? — Przecież sama wiesz, że jesteś świetna. Tylko musisz mieć więcej pewności siebie. Oczywiście to nie jest coś dla mojej wytwórni, ale myślę, że mogę cię umówić z kimś, kto będzie wiedział, co z tobą zrobić. — Zrobiłbyś to? — spytała z nadzieją, lecz niepewna, czy może mu wierzyć, czy nie. — Muszę coś wymyślić, żebyś tu przychodziła — stwierdził, rzucając jej jeden ze swoich zabójczych uśmiechów. — Prawda, skarbie? I wtedy uświadomiła sobie, że Cindi miała rację: zakochała się w żonatym mężczyźnie. Czy mogło być coś głupszego? Doszła do wniosku, że lepiej będzie, jeśli jak najszybciej stąd wyjdzie. Zbyt niebezpieczne było zostawać. Za bardzo ją pociągał, a przecież —jak nieustannie sobie przypominała — BYŁ ŻONATY! Poza tym mieszanie interesów i przyjemności nigdy nie było dobre. 316

— Muszę iść — oświadczyła, kierując się w stronę drzwi. — Czemu? — zapytał i ruszył za nią. — Skąd ta panika? — Pracuję — skłamała, używając tego samego kłamstwa co w przypadku Keva. — Rzuć to. — Nie mogę. — Myślałem, że pójdziemy coś przekąsić — powiedział, przysuwając się bliżej. — Tylko ty, ja i twoja żona? Rzucił jej zdziwione spojrzenie. — Co z tobą nie tak? To całe pieprzenie o żonie robi się nudne. — Ee... czy już wspominałam, że mam chłopaka? — zapytała i cofnęła się o krok. — To ma mnie odstraszyć? — Nie — odparła. — Twoja żona ma cię odstraszyć. Roześmiał się. — Ludzie! — Co? — spytała zaskoczona jego niefrasobliwym zachowaniem. — Zdaje się, że ty bardziej martwisz się moją żoną niż ja. — Bo to mnie się od niej dostanie, kiedy odkryje, że ją zdradzasz. — Moja żona w ogóle się do ciebie nie zbliży — zapewnił ją. — Naprawdę? — Oczywiście. Nie pozwolę jej na to. — Mówi się, że jest szalona, kiedy chodzi o pilnowanie ciebie. — Nie, kochanie, to ty jesteś szalona — odparł i znowu się do niej przysunął. — Czuję to w twoich ustach, w twoich szalonych zielonych oczach... — Muszę już iść — powiedziała szybko, kładąc rękę na klamce. Podał jej czarną wizytówkę ze złotymi napisami. — Na wypadek gdybyś po powrocie do domu zmieniła zdanie, masz tu numer mojej prywatnej komórki. Nigdy nie wiadomo, możesz naprawdę zgłodnieć... — Kiedy się spotkam z tym twoim znajomym producentem? — spytała, zastanawiając się, czy jeśli będzie trzymać się interesów, nic jej nie grozi. — Jutro — odparł, nie odrywając wzroku od jej twarzy. — To samo miejsce, ta sama godzina. — Będę — obiecała i zanim zdążył ponownie się do niej zbliżyć, wyszła i pobiegła do windy, starając się nie myśleć o tym, jak nieodparcie ją pociągał. Damon P. Donnell. Kto by kilka dni temu pomyślał, że będzie ją 322

podrywał? Przez wiele tygodni podawała mu kawę, a on ją ignorował, zachowywał się, jakby jej w ogóle nie było. A teraz to. Dał jej nawet swój prywatny numer. To było jakieś szaleństwo, ale bardzo emocjonujące szaleństwo. Umówił ją na spotkanie z producentem, mimo że nie wskoczyła mu do łóżka ani do samochodu, ani na kanapę w biurze. On jest inny, pomyślała. Naprawdę mogłabym z nim być. Ale to się nie stanie, ostrzegł ją wewnętrzny głos. Zakochanie się w Damonie P. Donnellu byłoby najgorszą rzeczą, jaką mogłabyś zrobić. W domu błyskało światełko automatycznej sekretarki, którą dzieliła z Cindi, oznajmiając, że zostawiono pięć wiadomości. Pewnie wszystkie do Cindi, pomyślała Liberty. Zwykle tak było. Otworzyła puszkę zupy pomidorowej Campbell i wlała ją do rondelka. Uświadomiła sobie, że gdyby nie miała zasad, mogłaby teraz siedzieć z Damonem w dobrej restauracji i jeść homara i stek. A potem mogliby pójść do jakiegoś hotelu i kochać się namiętnie. Ale miała zasady i nic takiego się nie wydarzy. Będzie z nim rozmawiać wyłącznie o sprawach dotyczących jej muzyki i piosenek. Tylko o to prosiła Damona. Niech jej pomoże rozpocząć karierę piosenkarską. Przez chwilę wspominała jego pocałunki. Damon P. Donnell cholernie dobrze całował. Najlepiej. Był jednak żonaty. Żonaty, żonaty, żonaty. Musi o tym pamiętać. Pomidorowa zaczęła wrzeć, więc wyjęła miseczkę, wlała do niej zupę i usiadła przy stole oddzielającym miniaturową kuchenkę od salonu. Podczas posiłku pochyliła się i przycisnęła guzik na automatycznej sekretarce. Wiadomość pierwsza: Cindi, tu Moose, jest poniedziałek. Miałaś do mnie zadzwonić, kobieto. Nie zmuszaj mnie, żebym zbyt długo czekał. Wiadomość druga: Cześć, skarbie, tu Kev. Dzwonią tylko po to, żeby ci powiedzieć, że jadę na następny koncert. Wyjeżdżam z miasta dziś wieczorem. Na razie. Wiadomość trzecia: Liberty, tu mama. Proszę, zadzwoń do mnie. To ważne. Wiadomość czwarta: Cześć, Liberty, tu Bruce. Gratuluję, dostałaś zlecenie. Skontaktuj się z agencją, jak tylko to odsłuchasz. Cofnęła taśmę, wcisnęła przycisk „Powtórz" i jeszcze raz odsłuchała wiadomość od Bruce'a. Dostała zlecenie! Czy mogło być 323

coś lepszego? Pewnie spodobała się kobiecie, która robiła polaroidy. Niestety, nie miała pojęcia, na czym będzie polegała jej nowa praca. Żałowała, że nie ma przy niej Cindi, z którą mogłaby się podzielić dobrymi wieściami, ale kuzynka się wyprowadziła. Uśmiechając się do siebie, nacisnęła guzik, żeby odsłuchać piątą wiadomość — to była jeszcze raz Diahann. Czego chciała? Zanim udało jej się tego dowiedzieć, zadzwonił Bruce. — Naprawdę masz szczęście — oświadczył. -— Trzy dni w Malibu. Chcą, żebyś dzisiaj wieczorem wskoczyła do samolotu, który o dwudziestej drugiej leci do Los Angeles. — Słucham...? — spytała zaskoczona. — Jestem teraz w teatrze z żoną, więc nie bardzo mogę rozmawiać, ale mam nadzieję, że się zgodzisz. Zapewniam cię, takie okazje jak ta nie zdarzają się codziennie. — Dziś wieczorem? — powtórzyła. W głowie jej się kręciło. — Muszę wyjechać już dzisiaj? — Właśnie. Trzydzieści tysięcy plus zwrot kosztów. Agencja bierze trzydzieści pięć procent prowizji. Masz pocztę elektroniczną? — Ee... nie — wydukała. Gzy on właśnie powiedział „trzydzieści tysięcy"? — W takim razie przefaksuję ci dokumenty do podpisania. — Ja... ja nie mam faksu — wyjąkała wciąż w szoku. — Zarezerwowali ci pokój w Shutters w Santa Monica, więc tam ci je przefaksuję. Na lotnisku będzie na ciebie czekał samochód. A w Nowym Jorku na lotnisku odbierzesz bilet internetowy na stanowisku United. To twoja szansa, Liberty, nie zmarnuj jej. Bon voyage.

Rozdział czterdziesty siódmy Największym zmartwieniem Maksa było zapewnienie Lulu bezpiecznego schronienia, z dala od wścibskich spojrzeń dziennikarzy. Na szczęście pojawiła się Amy. Kiedy tylko zobaczyła wiadomości, natychmiast do niego przyjechała zaniepokojona i zatroskana. — Och, Max — powiedziała, przytulając się do niego. — Tak mi przykro. To straszna tragedia. W milczeniu kiwnął głową i otoczył ją ramionami. — Włamali się? To było włamanie? — spytała, uwalniając się z jego objęć. — Tak chyba myśli policja. — Nie wiem, co powiedzieć. To po prostu straszne, Max. Żałuję, że nie mogę ci w niczym pomóc. — Możesz. Chciałbym, żebyś na kilka dni zabrała moją córeczkę. Jej niania mnie zostawia, a Lulu nie powinna tu przebywać, zwłaszcza że na zewnątrz obozują dziennikarze. — Oczywiście, że ją zabiorę. Przynajmniej tyle mogę dla ciebie zrobić. — Dzięki, kochanie, to dla mnie wiele znaczy. — Nie chcę iść z Amy, tatusiu — zaprotestowała Lulu, a jej bródka zadrżała. — Chcę zostać z tobą. — Nie możesz, skarbie — odparł. — Tatuś ma do załatwienia parę rzeczy. Ważnych rzeczy. — No to chcę do mamusi — oświadczyła Lulu. — Gdzie jest moja mamusia? — Musieliśmy zabrać mamusię do szpitala, ale wszystko będzie dobrze. To właśnie mama chciała, żebyś spędziła noc u Amy. 320

— Chodźmy zobaczyć mamusię, tato—poprosiła Lulu. — Tylko ty i ja. Chodźmy zobaczyć ją teraz! — Niedługo pójdziemy — obiecał. — To ja zostanę tutaj z nianią. — Niania Reece musi wracać do Anglii. Lulu skrzywiła się. — Czemu, tatusiu? Czemu? — Bo musi. Nie martw się, kochanie, Amy się tobą zajmie. To tylko dzień albo dwa. — Muszę iść z tą głupią Amy, tatusiu? — jęknęła Lulu. — Nie obrażaj Amy — upomniał ją Max. — To nieładnie. Podszedł do nich Jett i wziął Lulu na ręce. — Hej, śliczna dziewczynko, co byś powiedziała, gdybym i ja z wami poszedł? Podoba ci się ten pomysł? — Tak! — pisnęła Lulu, a jej twarzyczka natychmiast się rozpromieniła. — Mój wujek też idzie! — Dzięki — powiedział z wdzięcznością Max, kiedy jego córeczka tuliła się do Jetta. — To dla mnie ogromna pomoc. Amy nie odzywała się. Była już wystarczająco przerażona brutalnym zabójstwem Mariski, a teraz jeszcze miała zająć się Jettem. To nie był dobry moment na rozmowę o tym, co się między nimi wydarzyło. — Zadzwonię do ciebie później — obiecał Max, całując Amy w policzek, gdy odprowadzał całą trójkę do windy. — Zajmij się moimi dziewczynkami — poprosił brata. — Są dla mnie bardzo ważne. — Oczywiście — odparł Jett. — Zrobię wszystko, co w mojej mocy. Kiedy drzwi windy się zamknęły, Amy odwróciła się do Lulu. — Będziemy się świetnie bawić — powiedziała wesoło. — Nie, nie będziemy — burknęła Lulu. — Nie będziemy! Nie będziemy! Nie będziemy! Amy wymieniła spojrzenie z Jettem. „Będzie dobrze" — uspokoił ją bezgłośnie. Łatwo mu mówić. To nie on był drżącym, zdenerwowanym, opętanym poczuciem winy wrakiem człowieka. * ** Po wyjściu wszystkich Max zaczął wprowadzać Chrisa w sprawę Vladimira — poinformował go także o groźbach Mariski, że już się nim zajęto. Chris słuchał go uważnie. 326

— Myślisz, że to on ją zamordował? — zapytał, kiedy Max skończył. — Właśnie — odparł Max z ponurym wyrazem twarzy. — Ale nie jesteś pewien? — Jestem zupełnie pewien. Vladimir to niegodziwy sukinsyn z wielkimi ambicjami. Chciał mieć pieniądze, i to dużo. Mariska w jakiś sposób musiała mu wejść w drogę, więc postanowił się jej pozbyć. — Nie powinieneś powiedzieć o tym policji? — Żartujesz chyba! — wybuchnął Max. — Masz pojęcie, co zrobią mi dziennikarze, jeśli dorwą się do tej całej historii? Ukrzyżują mnie. A wiesz, co zrobią Lulu? Jest dzieckiem z nieprawego łoża, Chris. I Bóg jeden wie, co Mariska robiła w Rosji... całkiem możliwe, że była prostytutką. — Naprawdę nie zamierzasz powiedzieć nic policji? — Chris zmarszczył brwi. — Pozwolisz temu Vladimirowi chodzić na wolności? — Muszę najpierw sprawdzić, czy Mariska trzymała w domu jakieś dokumenty na jego temat. — A co z jej przyjaciółkami? Może się którejś z nich zwierzyła? — Wątpię. Mariska dbała jedynie o zachowanie swojej pozycji towarzyskiej. Była zainteresowana tylko tym, kto ma najwięcej pieniędzy i do jakiej organizacji charytatywnej dołączyć, żeby podnieść swoją pozycję. — Nie wiedziałeś tego, zanim ją poślubiłeś? — Niestety, nie. — Szkoda — mruknął Chris. — Mógłbyś sobie zaoszczędzić wielu kłopotów. — Myślisz, że o tym nie wiem? — Cóż, jeśli chcesz mojej rady, powinieneś o tym wszystkim powiedzieć policji i pozwolić im się do tego zabrać. To ich robota. — Doceniam twoją troskę, ale muszę poczekać. — Na co? — Na Vladimire. — To twój wybór. — Wiem. — Max podszedł do okna. — Widziałeś, co się dzieje na dole? — zapytał, wyglądając na zewnątrz. — Dziennikarze przygotowują się na oblężenie. Chyba zdajesz sobie sprawę, że cała rodzina będzie w to włączona. Red, ty... a nawet Amy. I... — Ja na pewno nie — przerwał mu Chris. — Nie jestem częścią tej rodziny. 322

— Jesteś moim bratem — odparł Max. — Znajdą sposób, żeby cię w to wciągnąć. — Nigdy nie wykorzystywałem nazwiska Diamond — oświadczył Chris. — A myślisz, że ja to robiłem? — Żaden z nas tego nie robił, więc nie ma powodu, żebyśmy byli w to włączani. — Media dokopią się do wszystkiego. — Jestem prawnikiem. — Chris podrapał się w brodę. — Pozwę ich, jeśli tylko spróbująpowiedzieć albo wydrukować coś nieścisłego. — Nic ich przed tym nie powstrzyma. — Tak myślisz? — Nie nowojorską prasę. Są nie do powstrzymania. — Straciłeś spotkanie z Redem — zauważył Chris. — Zostawi nam wszystko? — zapytał z ironią Max. — Wszedł do domu z dwiema dziwkami u boku. — Wcale mnie to nie dziwi... — Lady Jane siedziała w bibliotece, a on bezczelnie wmaszerował z nimi do środka. — W piątek się nie pojawił, a dziś przyszedł z dziwkami. Co to za gra? — Nie mam pojęcia. — Lepiej zrobię, jak zadzwonię do Clive'a Barnaby'ego — stwierdził Max, spoglądając na zegarek. — Miał spotkać się z bankowcami z Japonii, którzy mieli wspomóc moją inwestycję. — Zanim do niego zadzwonisz — powiedział Chris — powinieneś wiedzieć, że lady Jane poinformowała nas, że to właśnie Red zmusił amerykańskie banki do wycofania się z twojego projektu budowlanego. Zdaje się, że miał na nich jakiegoś haka. — Co? — Max był zaskoczony i wściekły. — To Red jest za to odpowiedzialny? — Pokazała nam kopie jego e-maili do tych banków. — A to przebiegły łajdak! — Przykro mi, Max... — Czy wiesz, w co mnie ten sukinsyn wpakował? Mogłem wszystko stracić. — Ja też. Pamiętasz mój dług hazardowy? Nacisk na jego spłatę to też sprawka Reda. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby był głównym udziałowcem w tym pieprzonym kasynie. Macza swoje kościste paluchy we wszystkim. — Jezu Chryste! — syknął Max. — Nic się nie zmieniło, prawda? 328

— Cóż... stary łajdak nie może nas już bić laską, więc znalazł inne sposoby, żeby nas ukarać. Kochany tata, zawsze gotów ći zaszkodzić. * ** Jett spoglądał na Amy, kiedy stali w windzie zjeżdżającej do holu. Patrzyła prosto przed siebie, jej piękna twarz była bez wyrazu. — Wszystko w porządku? — spytał przyciszonym głosem, zastanawiając się, o czym myśli. — Dziękuję, tak—odparła, nadal na niego nie patrząc. Ale nic nie było w porządku, żołądek podjeżdżał jej do gardła i było jej niedobrze. — Ee... myślę, że powinniśmy porozmawiać — powiedział niepewnie. — Nie teraz — mruknęła, spoglądając znacząco na Lulu. Dziewczynka ssała kciuk, a drugą rączką mocno obejmowała szyję Jetta. — Nie mówię, że teraz — dodał pospiesznie, wciąż mając w pamięci aksamitną miękkość skóry Amy, jej zapach — pachniała mydłem i perfumami — i wszystkie inne przyjemne rzeczy. — Może później — odparła z wahaniem, bo wiedziała, że nie może dalej ignorować tego, co się między nimi wydarzyło. — Oczywiście — zgodził się, myśląc jednocześnie, jak bezbronnie i pięknie wygląda. Samochód Maksa czekał na dole, w garażu. Kiedy cała trójka wsiadła do auta kierowca zawiózł ich do mieszkania Amy. Gdy weszli do środka, poczuła się trochę nieswojo. Jett na jej terytorium — było to dość krępujące. Choć doszło między nimi do zbliżenia, wciąż byli nieznajomymi. — Ee... masz na coś ochotę? — spytała zadowolona, że sprzątnęła przed wyjściem. W przeciwieństwie do matki, która miała służące na zawołanie przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, wolała, żeby jej sprzątaczka przychodziła raz w tygodniu, co Nancy wciąż jej wypominała. — Nie, dzięki — odparł i postawił córeczkę Maksa na podłodze. — Chcę obejrzeć film — oświadczyła Lulu bardzo niezadowolona, że nie jest już w centrum zainteresowania. — Obawiam się, że nie mam żadnych płyt z bajkami dla dzieci — powiedziała Amy. — A chciałabyś zobaczyć coś szczególnego, moja śliczna? — zapytał Jett, kucając przy Lulu. — Chcę zobaczyć Iniemamocnych — odparła Lulu piskliwym głosikiem. — Chcę to obejrzeć razem z tobą. 329

— Może powinniśmy zabrać ją gdzieś i coś zjeść — zaproponowała Amy. — Nic nie mam w domu, ale za rogiem jest bar. — Jesteś głodna, Lulu? — zapytał Jett. — Chcę obejrzeć Iniemamocnych — powtórzyła dziewczynka. — No dobrze — powiedział — w takim razie ty, ja i Amy pójdziemy na dół do sklepu z filmami i kupimy Iniemamocnych, u potem zabierzemy cię na burgera. Lubisz duże, tłuste burgery /. cebulką i dodatkami? — Mamusia mówi, że nie wolno jeść burgerów — oświadczyła Lulu. — To specjalna okazja—wyjaśnił Jett. — Zjemy burgery i frytki, u potem wrócimy i obejrzymy film. Co o tym myślisz? — Tylko jak mnie zaniesiesz — odparła szybciutko Lulu. — Nieś mnie! Nieś mnie! Nieś mnie! — Nie mogę cię wszędzie nosić — zaprotestował Jett. — Jesteś za ciężka. Jesteś jak wór ziemniaków. — Ziemniaki—powtórzyła Lulu z bladym uśmiechem.—Wielki wór ziemniaków! — Dokładnie, malutka. — Nie jestem malutka. — W porządku, jesteś duża. — Nieś mnie! Nieś mnie! Nieś mnie! — skandowała Lulu. — Dobrze, już dobrze—odparł i wziął ją na ręce, a potem spojrzał na Amy i powiedział cicho: — Wiesz... Gianna i ja nie jesteśmy parą. — Nie musisz się przede mną tłumaczyć — mruknęła, z podziwem obserwując, jak cierpliwie zajmuje się swoją bratanicą. — Pomyślałem, że powinnaś o tym wiedzieć. To wszystko. — Teraz już wiem, ale to nie ma żadnego znaczenia. Jestem zaręczona z Maksem. — Idziemy, Lulu — powiedział Jett. — Czeka na nas wielka przygoda. Wyruszamy na podbój. — Podbój! — zachichotała Lulu. — Podbój! Podbój! Podbój! * ** Sonja chciała już znaleźć się z powrotem w domu. Prace weekendowe nie należały do jej ulubionych, mimo że były sowicie wynagradzane. Długo i ciężko pracowała, żeby mieć własne mieszkanie, a teraz, kiedy już je miała, lubiła spędzać w nim czas — sama.

Miała zasadę, by nigdy nie przyjmować klientów w domu. Zawsze odbywało się to u nich lub w hotelu. Nie robiła wyjątków. Po powrocie zastała w domu kuzyna Igora. Rozłożony na nie325

skazitelnie czystej kanapie przed jej nowym płaskim telewizorem zajadał się chipsami. — Co tu robisz, do cholery? — zapytała ze złością. — Mówiłam ci, żebyś nie używał mojego klucza. Miałeś najpierw dzwonić. Popatrzył na nią z wyrzutem. — Jestem twoim kuzynem — burknął. — Nie waż się tak do mnie mówić. Co z tobą? Nie było cię w domu przez cały weekend, więc myślałem, że nie będziesz miała nic przeciwko. — Dobrze wiesz, że mam coś przeciwko — odparła. — Lubię mieć spokój. — Spokój! — prychnął. — Ile spokoju zapewniają ci wszyscy frajerzy, z którymi spędzasz czas? — Moi klienci płacą mi sporo pieniędzy — oświadczyła, zdejmując buty. — A ty nigdy nie odmawiałeś, kiedy ci je dawałam. Igor był jej ulubionym kuzynem, jedynym członkiem rodziny, który razem z nią przyjechał do Ameryki. Miała do niego słabość, ale zawsze pakował się w kłopoty, z których musiała go wyciągać. Czemu nie potrafi sobie znaleźć uczciwej pracy i przestać na niej żerować? — Posłuchaj... mam problem — powiedział. — Lepiej, żebym przez dzień czy dwa nie wracał do siebie. — Czemu? — spytała ostro. — Co tym razem zmalowałeś? — Nic — odparł, ziewając.—Przyniosłem ci prezent, bo cię lubię. Popatrzyła na niego podejrzliwie. — Jaki prezent? — Ładny — mruknął i podrapał się po brzuchu. — Pokaż. Podniósł się z kanapy, włożył dłoń do kieszeni i wyciągnął z niej sznur białych pereł. Sonja wzięła je, uniosła do światła i zbadała doświadczonym okiem. — Prawdziwe? — spytała, chociaż była całkiem pewna, że zna właściwą odpowiedź. — Oczywiście, że prawdziwe! — oświadczył z oburzeniem Igor. — Sporo mnie kosztowały. — Kłamiesz — powiedziała Sonja, zakładając perły na szyję. Zauważyła, że misterne brylantowe zapięcie ma kształt kwiatuszka i zastanawiała się, gdzie jej kuzyn natknął się na takie cacko. Nie była już zła na niego. Prawdziwe perły to prawdziwe perły, w dodatku idealnie pasowały do niedawno zdobytego roleksa. Doszła do wniosku, że koniec końców był to całkiem owocny weekend.

Rozdział czterdziesty ósmy Dwaj bracia siedzieli w salonie Maksa i pili jacka danielsa do chińszczyzny, którą zamówił Chris. — Musisz jeść -— powiedział, patrząc na starszego brata. — Nic nie jadłeś przez cały dzień. Było już po dziewiętnastej i* Max nareszcie zaczynał jaśniej myśleć. Dzień powoli zacierał mu się w pamięci i przynajmniej wiadomości od Clive'a Barnaby'ego były dobre. Japońscy bankierzy zgodzili się wspomóc go pożyczką, której potrzebował na swoją wielomiliardową inwestycję budowlaną. To była wspaniała wiadomość. Ocalony przez Japończyków, dzięki Bogu. Nie dzięki Redowi. Ten podstępny sukinsyn omal nie wypchnął go z biznesu. — Muszę dostać się do mieszkania Mariski — stwierdził, po czym wstał i zaczął szybko chodzić po pokoju. — Po co? — spytał Chris, przeżuwając żeberko. — Miała tam ukryte pudełko. Powinienem je znaleźć przed policją. — Jej mieszkanie będzie zabezpieczone jako miejsce zbrodni — ostrzegł go Chris. — Toczy się śledztwo. Teraz nie możesz tam iść. — Zapominasz, że znajduje się w budynku, który należy do mnie — oświadczył Max. — Dostanę się tam bez problemu. — Chcesz przejść przez policyjne taśmy? — Chris pokręcił głową. — Naprawdę masz zamiar to zrobić? — Przecież to moja własność. Nie miał wątpliwości, że zabójcą Mariski był Vladimir, nawet jeśli policja uważała, że to włamanie. Wcześniej porozmawiał ze swoim prawnikiem i dowiedział się, że policja przesłuchała Irenę, 333

osobistą służącą Mariski, a ona poinformowała ich, że zginęła biżuteria i futra. I co z tego? Max był przekonany, że to nie włamanie. Mariska i Vladimir mieli jakiś wspólny plan, ale nie doszli do porozumienia, więc Vladimir stracił cierpliwość i zasztyletował swoją wspólniczkę. Żeby dowiedzieć się czegoś więcej, musi się dostać do mieszkania swojej byłej żony. Im szybciej, tym lepiej. — Idę tam — powiedział, zmierzając w stronę drzwi. — Mam iść z tobą? — spytał Chris, wycierając dłonie w serwetkę. Nie aprobował tego, ale uważał, że jeśli mają z tego wyniknąć jakieś kłopoty, lepiej, jeśli będzie towarzyszył bratu. — Nie — odparł Max i pokręcił głową. — Muszę zrobić to sam. — W takim razie wracam do swojego hotelu — oznajmił Chris. — Chyba że chcesz, żebym wpadł do Amy i sprawdził, co z Lulu. — Jestem pewien, że sobie poradzą. Mam nadzieję, pomyślał Chris. Jeśli Jett z niczym się nie wyrwie. — Powinieneś przenieść się z hotelu do mnie — stwierdził Max. — Przydałoby mi się czyjeś towarzystwo. — Myślę, że mógłbym zostać na kilka dni — powiedział Chris, który przełożył już lot powrotny do Los Angeles, choć jego asystenci donosili mu, że kilku ważnych klientów nie może się go doczekać. Poza tym miał przygotować ślub Birdy. — Potem powinienem zająć się moim domem — dodał. — No i mam jeszcze dług hazardowy, który muszę zapłacić... — Rozumiem — odparł Max. — Teraz, kiedy pojawili się Japończycy, może mógłbym ci jakoś pomóc. — Pożyczka bardzo by mi ułatwiła sytuację. — Jesteś moim bratem, więc co byś powiedział na bezprocentową pożyczkę? — W porządku. — Podaj mi wszystkie szczegóły, a ja zobaczę, co mogę dla ciebie zrobić. Aha, i jest jeden warunek... — Jaki? — To koniec twojej kariery w hazardzie. — Oczywiście. * ** Kiedy Amy, Jett i Lulu wrócili z baru za rogiem, gdzie Lulu zjadła dwa hamburgery, wypiła mleczny napój truskawkowy oraz pochłonęła pucharek lodów czekoladowych, pojawiła się Nancy. 334

— Mamo! — zawołała zdziwiona Amy. — Co ty tutaj robisz? Nancy spojrzała na Jetta i Lulu, a potem z powrotem na swoją córkę. — Może gdybyś odbierała telefony, nie musiałabym tutaj przychodzić — wycedziła ze złością. — O Boże! Przepraszam — powiedziała Amy i zniżając głos, dodała: — To przez całą tę tragedię i wszystko inne. Byłam bardzo zajęta. Max jest w okropnym stanie. Poprosił mnie, żebym wzięła Lulu, więc się zgodziłam, a Jett przyszedł mi pomóc, bo... Za jej plecami stanął Jett. — Dzień dobry, pani Scott-Simon — przywitał Nancy. — Dobry wieczór — odparła z lodowatym skinieniem. — Może pójdę włączyć film dla Lulu — powiedział po chwili. — Dzięki — mruknęła Amy i popatrzyła na Nancy. — Wejdźmy do kuchni, mamo — zaproponowała. Nancy z zaciśniętymi ustami podążyła za córką do kuchni. — Zdajesz sobie sprawę, co to oznacza? — zapytała i przetarła ręką stołek kuchenny, zanim na nim usiadła. — Tak, mamo — odpowiedziała Amy. — To oznacza, że Lulu straciła matkę, więc ja się nią opiekuję, bo jej niania odeszła i... — Amy! — przerwała jej Nancy. — Musimy odwołać ślub. — Słucham...? — Musimy odwołać ślub — powtórzyła Nancy z naciskiem. — Och... — Amy usiadła na drugim stołku. — Chcesz powiedzieć, że musimy go przełożyć? — Posłuchaj, moja droga... — Może rzeczywiście powinniśmy to zrobić — przerwała jej Amy. — Porozmawiam z Maksem. Jestem pewna, że on... — Bądź cicho, Amy! Żona tego mężczyzny... — Była żona, mamo. — Była żona tego człowieka została brutalnie zamordowana, a nazwisko naszej rodziny nie może być łączone z tym skandalem. Nie pozwolę na to. Musisz oddać Maksowi pierścionek, zerwać zaręczyny i wyjechać z miasta na dłuższe wakacje. — Chyba nie mówisz poważnie... — Amy poczuła, że kręci jej się w głowie, była kompletnie zdezorientowana. — Mówię bardzo poważnie — odparła Nancy. — Musisz odciąć się od rodziny Diamondów, zanim ten okropny skandal zniszczy nasze dobre imię. — Mamo, Max jest moim narzeczonym. Wychodzę za niego za mąż. 329

— Nie, Amy, nie wychodzisz. — Nie możesz mi mówić, za kogo mam wyjść za mąż — oświadczyła Amy. — Poza tym Max nie zabił swojej żony, nie miał z tym nic wspólnego. — Skąd wiesz? — Oj, na litość boską, mamo... — Oglądałaś wiadomości w telewizji? — Nie. — Pokazują zdjęcia Maksa, wspominają też o tobie. Aż mnie dreszcz przechodzi, kiedy wyobrażę sobie, co jutro napiszą w gazetach. — Max jest niewinną ofiarą, mamo. Nie ma wpływu na to, co wypisują dziennikarze. — Nie jest ofiarą, Amy — powiedziała Nancy. — Jest bardzo zamożnym i wpływowym człowiekiem, którego żona została brutalnie zamordowana, więc on również jest podejrzany. — To nonsens, mamo. — Musisz odwołać ślub. Omówiłam już wszystko z naszym prawnikiem, który całkowicie się ze mną zgadza. Oczekuję, że mnie posłuchasz, Amy. I na litość boską, pozbądź się tego dziecka i brata Maksa z mieszkania. — Mamo, chyba oszalałaś. — Ja tylko mówię ci, co powinnaś zrobić dla swojego własnego dobra. I lepiej zrób to, młoda damo. Inaczej będę musiała porozmawiać z babunią Poppy o twoim spadku. — Nancy wstała. — Mam nadzieję, że odezwiesz się do mnie później — powiedziała i wyszła. * ** Max wjechał na podziemny parking pod apartamentowcem Mariski i zadzwonił do recepcji. — Tu Max Diamond — powiedział. — Czy na zewnątrz ciągle są dziennikarze? — Tak proszę pana, siedzą przed domem przez cały dzień. — A co z policją? — Został tylko jeden, przed apartamentem pani Diamond. — Jesteś pewien? — Tak, proszę pana. Kiedy osobista służąca pani Diamond próbowała tam wejść, żeby zabrać jakieś swoje rzeczy, nie wpuścił jej do środka. — Rozumiem — mruknął Max. — No cóż, ja muszę się tam dostać, żeby wziąć ubrania mojej córki. Sprawdź, czy mógłbyś jakoś odciągnąć stamtąd tego policjanta. 336

— Nie sądzę, by opuścił posterunek, proszę pana. — Zaproponuj mu coś. Jestem pewien, że potrafisz go namówić, żeby sobie zrobił przerwę. — Spróbuję. — Zrób to, a ja postaram ci się to wynagrodzić. — Zobaczę, co się da zrobić. Max odczekał pięć minut, zanim wsiadł do windy. Portierowi udało się wykonać zadanie, przed drzwiami mieszkania nie było policjanta, więc przeszedł pod żółtą taśmą policyjną i otworzył drzwi kluczem, którego nigdy Marisce nie oddał. Wślizgnął się do marmurowego holu, zamknął za sobą drzwi i stał przez chwilę, mając przed oczami obraz zakrwawionego ciała Mariski. Uświadomił sobie, że ma niewiele czasu. Pamiętał, że Mariska trzymała zamykane na klucz pudełko na ostatniej półce szafy w pokoju gościnnym. — Trzymam tam biżuterię, którą chcę mieć pod ręką—poinformowała go kiedyś, gdy zobaczył, jak chowała pudełko. Nigdy nie zawracał sobie głowy sprawdzaniem tego. Wierzył jej — nie miał powodu sądzić, że kłamała. Podszedł do szafy w pokoju gościnnym, przesunął kilka rzeczy i znalazł pudełko. Na wypadek gdyby policjant wrócił, pobiegł do pokoju Lulu, zgarnął naręcze ubrań i kilka pluszowych zwierzaków, a potem wyszedł. Policjanta wciąż nie było. Chris uważał, że dostanie się do mieszkania Mariski będzie problemem, ale okazało się to bardzo łatwe. Zamierzał resztę wieczoru poświęcić szukaniu informacji na temat swojej zmarłej byłej żony. Przypuszczał, że miała wiele tajemnic, i postanowił je odkryć.

Rozdział czterdziesty dziewiąty „To twoja szansa, Liberty, nie strać jej". Słowa Bruce'a krążyły w jej głowie, gdy siedziała w samolocie w drodze do Los Angeles. Postanowiła zaryzykować, choć była to trudna decyzja, bo traciła spotkanie z producentem, które jej obiecał Damon. Pragnęła tego bardzo, ale jak mogła odrzucić pieniądze, które miała zarobić jako modelka? Nie wspominając już o wycieczce do Los Angeles — miejsca, o którym do tej pory mogła tylko pomarzyć. Taka szansa zdarzała się raz w życiu i nie mogła jej odrzucić. To była odmiana, która mogła otworzyć wiele innych możliwości. Mimo to była rozdarta, odwołując spotkanie z producentem Damona, bo śpiewanie było jej największą pasją. Zostawiła wiadomość na prywatnej komórce Damona, informując go o zmianie planów i mając nadzieję, że zrozumie jej decyzję. Potem pospiesznie wrzuciła kilka rzeczy do torby i pojechała na lotnisko. Był to jej pierwszy lot samolotem i trochę się bała. Siedząca obok niej kobieta o ponurej twarzy nie wydawała się skłonna do rozmowy, więc Liberty zapięła swój pas i usiadła wygodnie. Uświadomiła sobie, że zapomniała oddzwonić do mamy, a potem zaczęła myśleć o Cindi. Jak miała się z nią skontaktować? Kuzynka obiecała, że zadzwoni i poda jej swój numer telefonu, ale najwyraźniej była zbyt zajęta wprowadzaniem się do Slick Jimmy'ego. Jeśli samolot się rozbije, jedyną osobą, która będzie wiedziała, że nim leciała, będzie Bruce, człowiek, którego widziała raz w życiu. No i Damon, bo zostawiła mu wiadomość. Nagle ogarnęło jąpoczucie winy. Powinna oddzwonić do Diahann, 332

niedobrze jest chować urazę. Teraz przynajmniej znała prawdę o swoim ojcu. Postanowiła, że jak tylko przyjedzie do hotelu, zadzwoni najpierw do niej, a potem do Manny'ego i Goldy, żeby ich poinformować, że już nie wróci, bo skoro może zarabiać tyle pieniędzy, głupio byłoby z tego nie skorzystać. Poczuła wyrzuty sumienia, kiedy sobie przypomniała o swoich obdartusach—pewnie się zastanawiają, co się z nią stało. Obiecała sobie, że kiedy dostanie wypłatę, da im trochę pieniędzy, żeby mogli sobie kupić jedzenie. Znowu zaczęła się zastanawiać nad tym, co ją czeka. Miała nadzieję, że będzie to coś fajnego. Powinna spytać o to Bruce'a, ale wszystko wydarzyło się tak szybko, że nawet nie zdążyła o tym pomyśleć. Po chwili zasnęła i obudziła się dopiero po wylądowaniu samolotu. Przed terminalem rozejrzała się i po chwili dostrzegła czarnego mężczyznę w średnim wieku trzymającego białą tabliczkę z jej imieniem. Szybko podeszła do niego i powiedziała: — Myślę, że czeka pan na mnie. — Liberty? — Tak. — Jestem pani kierowcą — poinformował ją. — Samochód stoi na zewnątrz. Ma pani bagaż? — Tylko torbę, którą mam przy sobie. — Zaniosę ją pani — powiedział, uwalniając ją od ciężkiej torby wypełnionej wszystkim, co udało jej się wrzucić do niej w tak krótkim czasie. Auto i kierowca, ale super! Cindi zazdrościłaby jej, gdyby się o tym dowiedziała. Poszła za mężczyzną do białej limuzyny zaparkowanej przy krawężniku. — To ten samochód? — spytała, nie potrafiąc ukryć zaskoczenia. — Jest pan pewien? — Oczywiście, proszę pani — odparł, otwierając drzwi. — Mam panią zawieźć do Shutters. — To hotel, prawda? — Tak, proszę pani. W Santa Monica, nad oceanem. To było zbyt wiele. Była nad oceanem tylko jeden raz, kiedy miała czternaście lat, spędziła niedzielę na Coney Island. Nie podobało jej się tam — plaża była pełna spoconych półnagich ludzi, gigantyczna fala niemal ją zatopiła, a jakiś łobuziak zlepił jej włosy watą cukrową. W samochodzie był telefon. Zastanawiała się, czy może z niego skorzystać. Nie, lepiej poczekać, aż będzie w hotelu. Zastanawiała 339

się, ile mogą kosztować telefony z hotelu. Pewnie były drogie, chociaż Bruce powiedział, że wszystkie wydatki są opłacone, więc może jej tego nie policzą. Hotel był cały biały i bardzo wytworny. W recepcji byli dla niej niezwykle uprzejmi i zaprowadzili ją do pokoju z widokiem na ocean i malutkim balkonikiem wychodzącym na plażę. Rozglądała się wokół z zachwytem. Pokój był znacznie ładniejszy niż mieszkanie, które dzieliła z Cindi. Był w nim mały barek wypełniony miniaturowymi butelkami z alkoholem i różnego rodzaju smakołykami, telewizor z płaskim ekranem, miękkie łóżko, łazienka z prysznicem, ogromną wanną i telewizorem. Z pewnością nie było tu żadnych karaluchów ani szczurów. Zrzuciwszy buty, otworzyła przesuwane drzwi, wyszła na balkon i głęboko odetchnęła. Mimo że minęła już północ, powietrze było ciepłe, a z oddali dochodził łagodny szum oceanu. Ja śnię, powiedziała do siebie. To wszystko jest tylko jakimś zwariowanym snem. Czy to naprawdę mi się przydarzyło? Do rzeczywistości przywróciło ją pukanie do drzwi. — Kto tam? — zapytała. — Chip, twój znajomy fotograf — odparł męski głos. — Chwileczkę! — zawołała, po czym wsunęła stopy w buty i otworzyła drzwi. Przed drzwiami stał chłopak, który częstował ją pizzą w windzie, kiedy jechała na swój pierwszy przegląd. — Co, do... Uśmiechnął się do niej. — Nigdy nie ufaj mężczyźnie, który je pizzę w windzie — powiedział i mrugnął do niej. — Jesteś świeżą twarzą i sądzę, że obiektyw cię pokocha. Będziesz na okładce wielkiego nowego magazynu, więc lepiej dobrze się wyśpij i nie zawiedź mnie jutro, bo to ja cię wybrałem, a inni są wściekli, że cię nie widzieli. Jutro, szósta rano, ludzie będą już na ciebie czekać. Zrobią ci włosy, makijaż i dobiorą ubrania. Możesz z pełnym zaufaniem oddać się w ich ręce, bo naprawdę znają się na swojej robocie. Aha, i jeszcze jedno... — dodał, znowu się uśmiechając — witamy w Los Angeles. Kiedy to powiedział, zniknął, zostawiając osłupiałą Liberty na progu apartamentu. * ** Okazało się, że Chip jest jednym z najpopularniejszych fotografów w branży. Miał zaledwie dwadzieścia sześć lat, a już robił zdjęcia na 340

okładki wszystkich większych magazynów. Były bardzo seksowne i oryginalne, przyrjominały wczesne prace Annie Leibovitz. Dzisiaj miał robić zdjęcia do nowego magazynu „White Cool" adresowanego do czytelników płci męskiej w wieku od dwudziestu do czterdziestu pięciu lat. Mógł wziąć którąkolwiek top modelkę na okładkę, ale szukał kogoś nowego — i tym kimś okazała się właśnie Liberty. Rozczarowany tymi samymi twarzami przewijającymi się w jego studiu w dniu, w którym Liberty przyszła na swój pierwszy przegląd, zamówił pizzę i wyszedł, żeby się przewietrzyć, i dzięki temu znalazł się razem z nią w windzie. Uznał, że jest bardzo piękna i odrobinę naiwna, ale od razu wiedział, że to ta właściwa. Teraz pozowała na plaży w Los Angeles. Ubrana w figi i skąpy biustonosz w roślinny wzór leżała obok palmy, całe jej ciało było nasmarowane olejkiem, miała egzotyczny makijaż i przedłużone włosy. Obudziła się przed szóstą i pobiegła do okna. Kilometry białego piasku prowadzące wprost do oceanu, kępy drzew palmowych, ogrom czystego błękitnego nieba, ścieżka rowerowa i do biegania, na której kręciło się już pełno ludzi. Wow! To był raj. Wciąż nie mogła uwierzyć, że tu jest. „Ekipa" Liberty stała wokół i obserwowała każdy jej ruch, kiedy pozowała Chipowi. Składała się z Quinna, doskonałego makija-żysty — eleganckiego czarnego faceta o włosach do ramion i tlenionych brwiach, Teddy'ego —jednego z najlepszych fryzjerów w Los Angeles, oraz Umy, stylistki o genialnym oku do szczegółów. Tworzyli zgrany zespół, który pracował nad Liberty przez dwie godziny, zanim Chip był zadowolony. Jego ekipa składała się z dwóch energicznych asystentów i gońca. Był też zespół cateringowy, który przygotowywał lunch pod markizami w głębi plaży. Chip pomyślał o wszystkim, żeby stworzyć właściwą atmosferę— przyniósł nawet głośniki do swojego iPoda i plażę wypełniła seksowna brazylijska muzyka. Na początku Liberty czuła się dość dziwnie, ale potem zaczęła się powoli rozluźniać. Chip był dla niej bardzo miły i kiedy tylko poczuł, że jest gotowa, pokazał jej serię polaroidów, które zrobił. Liberty była zachwycona — nie mogła uwierzyć, że to ona. Poza tym wszystko było naprawdę łatwe i wkrótce wpadła w rytm uwodzicielskiego pozowania, jakby robiła to już setki razy. — Pokaż to! — krzyczał do niej Chip. — Wyglądasz niesamowicie. Tak! Pokaż mi to, Liberty. To jest właśnie to! Pokaż mi to! 335

Zanim rozpoczęła się przerwa na lunch, była już nieźle rozkręcona. „Ekipa" podbiegła do niej natychmiast po skończeniu zdjęć. Uma zarzuciła jej na ramiona biały szlafrok, a Teddy poinformował ją, że podczas następnych ujęć wszystko będzie wyglądało zupełnie inaczej, więc niech lepiej je szybko, bo mają sporo roboty. Czy mogło być jeszcze lepiej? Na pewno nie. W jej żyłach buzowała adrenalina. Wczoraj w nocy zasnęła w ubraniu. Położyła się na łóżku tylko na chwilkę i prawie natychmiast urwał jej się film. Do nikogo nie zadzwoniła i teraz czuła się winna, ponieważ zawiodła Goldę i Manny'ego tak samo jak Cindi. To było nie fair — z dnia na dzień zostali pozbawieni dwóch kelnerek bez słowa wyjaśnienia. Ale co mogła zrobić? Czuła się jak w pociągu ekspresowym, z którego nie mogła wysiąść. I nie chciała wysiąść. To był zupełny odlot. Lunch pod lekko kołyszącymi się palmami też był odlotowy. Homar i krewetki, różne rodzaje pieczywa, wino i muzyka. Ciocia Aretha byłaby zachwycona. Goniec Chipa przyniósł wydanie „New York Post" z Los Angeles, a Chip usiadł i zaczaj czytać rubrykę sportową. Liberty dostrzegła krzykliwy nagłówek na pierwszej stronie. MORDERSTWO NA MANHATTANIE! KOBIETA Z TOWARZYSTWA ZAMORDOWANA! MARISKA DIAMOND ZASZTYLETOWANA! O rany! To dlatego Diahann próbowała się z nią skontaktować, pomyślała. — Mogę skorzystać z twojego telefonu? — spytała Teddy'ego. — Muszę porozmawiać z mamą.

Rozdział pięćdziesiąty Siedząc w kuchni i przeglądając gazety, Max uświadomił sobie, że nagłówki prasowe są znacznie gorsze, niż mógł przypuszczać. KOBIETA Z TOWARZYSTWA ZAMORDOWANA! — krzyczał „New York Post". PIĘKNOŚĆ Z TOWARZYSTWA PCHNIĘTA NOŻEM SZEŚĆ RAZY! — pisano na okładce „Daily News". Nawet „New York Times" i „Wall Street Journal" zamieściły tę historię na pierwszych stronach. Było też mnóstwo zdjęć w większości przedstawiających Mariskę na różnych imprezach, ale także kilka wspólnych z Maksem. Było nawet jedno z Lulu, na turnieju tenisowym w Hamptons. — Jezu Chryste! — wściekł się Max. — Czemu muszą pokazywać w gazetach moją córkę? Nagle przypomniał sobie, że nie zadzwonił do Amy. Wczoraj w nocy był tak zajęty przeglądaniem papierów, które znalazł w zamkniętym pudełku Mariski, że zupełnie zapomniał o swojej narzeczonej i Lulu. Sięgnął po telefon i zadzwonił do niej. — Strasznie cię przepraszam, kochanie — powiedział. — Byłem wykończony i chyba musiałem odpłynąć. Wszystko w porządku? Czy Jett ciągle jest z wami? — Nie — odparła Amy. — Wyszedł, gdy Lulu zasnęła. — Jak ona się dzisiaj czuje? — Jest bardzo nieszczęśliwa i chce być z tobą, a ja nie mogę jej mieć tego za złe. Wczoraj przeżyła coś naprawdę strasznego i teraz powinna być ze swoim tatą. — W tej chwili to raczej trudne — mruknął, bo nie miał pojęcia, co zrobić z Lulu. 343

— Max, ona mnie prawie nie zna — naciskała Amy. — Na pewno możesz namówić jej opiekunkę, żeby wróciła. — Niania Reece poleciała do Anglii — odparł bezradnie. — No cóż... powinna być teraz z kimś, z kim czuje się bezpieczna. — Myślisz, że tego nie wiem? — Czy Mariska miała jakieś bliskie przyjaciółki, które mogłyby ją zabrać? — Nie. Zresztą nawet gdyby miała, wolałbym nie oddawać im Lulu pod opiekę. — To co w takim razie chcesz zrobić? — Przyjadę po nią. — Myślę, że tak będzie najlepiej. — Amy... nie możesz pozwolić, żeby Lulu zobaczyła gazety — ostrzegł ją. — Jest źle. — Dopilnuję tego. — Myślałem, że może w przyszły weekend moglibyśmy pojechać we trójkę do domu twojej matki w Hamptons... — To nie jest dobry pomysł—odparła, wyobrażając sobie reakcję Nancy. — Czemu? — Cóż... chyba musimy porozmawiać, Max. Moja matka jest w fatalnym nastroju. — To znaczy? — Chce, żebyśmy... żebyśmy przełożyli ślub. — Jezu, nawet nie miałem czasu o tym pomyśleć, ale być może rzeczywiście powinniśmy... z powodu tego, co się ostatnio wydarzyło. — To chyba najwłaściwsza decyzja. — Nancy musi doprowadzać cię do szaleństwa. — Owszem — przyznała Amy. — I w dodatku ona... ee... tak naprawdę chce czegoś więcej. — Więcej niż co? — spytał zdziwiony Max. — Więcej niż przełożenie ślubu. Uważa, że powinnam ci oddać pierścionek. — Co? — Wiem, że to absurdalne, i nawet nie biorę tego pod uwagę, ale Nancy tak właśnie powiedziała. — Twoja matka to suka — stwierdził. — A ja raczej nie szafuję tym słowem. — Wiem. — Co jej powiedziałaś, kiedy ci to zakomunikowała? — Że nie ma mowy, żebym z tobą zerwała. 338

— Dzięki Bogu! Nie mógłbym przez to przejść bez ciebie, Amy. Obydwoje wiemy, że nie bardzo umiem mówić o tym, co czuję, ale wierz mi, jesteś dla mnie wszystkim. — I tak nigdy nie chciałam hucznego wesela — oświadczyła ze śmiechem, starając się rozładować sytuację. — A ty? — Robiliśmy to dla twojej matki — przypomniał jej. — Oczywiście. — W takim razie może nawet lepiej, że tak wyszło... — Jak to? — Tylko pomyśl: w tej sytuacji nie będziemy musieli wyprawiać wielkiego weseliska ze wszystkimi szykanami. Możemy polecieć na Bali albo gdzieś indziej i zrobić skromne przyjęcie. — Podoba mi się ten pomysł. — To wspaniale, skarbie. Za godzinę przyjadę po moją córeczkę. Odwiesił słuchawkę i zaczął się zastanawiać, co zrobić z małą, żeby poczuła się bezpieczna i szczęśliwa. Musiał się zająć wieloma sprawami i mimo że bardzo chciał być z Lulu, nie był to odpowiedni czas. Do kuchni weszła jego gospodyni, pani Conner. — Tak mi przykro z powodu pana straty, panie Diamond — powiedziała cicho. Jej charakterystyczna szkocka wymowa brzmiała kojąco. — Nie byłam pewna, czy będzie mnie pan dziś potrzebował. Gdyby pan chciał zostać sam, mogę... — Nie, nie — odparł szybko. — Chcę, żeby pani tu była. Miałem nadzieję, że mogłaby pani zostać z Lulu. Myślę, że nie powinna jeszcze wracać do szkoły, a wiem, że lubi Spędzać czas z panią. Sytuacja jest bardzo trudna, bo niania Reece nas opuściła i... — Oczywiście, że chętnie zajmę się małą, panie Diamond. Gdzie ona jest? — Została na noc u mojej narzeczonej. Właśnie po nią jadę. — Zrobię jej pyszne naleśniki, zawsze się nimi zajada. Nie ma się co martwić, panie Diamond, będzie pod dobrą opieką. Wychowałam trójkę dzieci. — Dziękuję, pani Conner — powiedział z wdzięcznością. W kuchni pojawił się Chris. — Co się dzieje? — spytał. — Słyszałem, jak przez całą noc chodziłeś po pokoju. Te drewniane podłogi okropnie skrzypią. — Odkryłem kilka rzeczy — mruknął ponuro Max. — Coś ciekawego? — zapytał Chris, nalewając sobie szklankę soku pomarańczowego. 345

— Nawet bardzo — odparł Max, po czym zerknął na panią Conner i dodał: — Jedź ze mną po Lulu, to ci wszystko opowiem. * ** Amy odłożyła słuchawkę i poszła poszukać Lulu. Dziewczynka siedziała na środku łóżka i płakała. — Chcę do mamusi! — szlochała. — Gdzie jest moja mamusia? — Tatuś już po ciebie jedzie — powiedziała Amy. — Niedługo tutaj będzie, więc może się ubierzemy? — Nie chcę się ubierać! — krzyknęła Lulu. Ostatnie wydarzenia bardzo przygnębiły Amy i zupełnie nie czuła się na siłach zajmować się krnąbrną pięciolatką, ale robiła, co w jej mocy. — Czemu nie? — spytała cierpliwie. — Nie mam tutaj moich ubrań — burknęła Lulu. — Nieprawda, masz tu śliczną sukienkę, którą miałaś na sobie wczoraj. — Nie chcę jej znów wkładać. — Dlaczego nie? — CHCĘ DO MAMUSI! — wrzasnęła dziewczynka. — Wiem — odparła ze współczuciem Amy. — To na razie niemożliwe, ale jeśli się ubierzesz, przynajmniej będziesz gotowa, kiedy przyjdzie po ciebie tatuś. — Ja chcę do mamusi, nie do tatusia — chlipnęła Lulu. — Nie możesz teraz do niej jechać, ale tatuś już jest w samochodzie i zaraz cię stąd zabierze. Wiem, że chciałby zobaczyć swoją córeczkę ślicznie ubraną—powiedziała Amy, podając dziewczynce sukienkę. — Miałam ją wczoraj — oświadczyła Lulu i rzuciła sukienkę na podłogę — Chcę inne ubranie. — Nie masz tutaj innych ubrań. — Chcę dżinsy! -— krzyknęła Lulu. — Już ci mówiłam, że nie mamy tutaj twoich ubrań—powtórzyła cierpliwie Amy. — Ale u tatusia na pewno znajdziesz swoje dżinsy. Lulu rzuciła jej wściekłe spojrzenie. — Mam doskonały pomysł — dodała wesoło Amy. — Chodźmy zjeść śniadanie. — Nie chcę śniadania — odparła nadąsana Lulu. — A jest coś, czego chcesz? — Tak, chcę do mamusi — burknęła Lulu, a jej oczy znów napełniły się łzami. — Gdzie jest moja mamusia? 340

Amy pochyliła się i spróbowała ją przytulić, ale dziewczynka ją odepchnęła. — Posłuchaj, Lulu — zaczęła ostrożnie Amy — czy nie byłoby fajnie, gdybyśmy się zaprzyjaźniły? Mogłybyśmy razem chodzić po sklepach, kupowałabym ci te wszystkie rzeczy z Hello Kitty, które tak lubisz, i może razem pojechałybyśmy na wycieczkę do Disneylandu. — Nie chcę głupiego Disneylandu. Chcę do mojej mamusi! — powtórzyła Lulu. — No cóż — powiedziała Amy. — Zostawię ci twoją sukienkę, a kiedy ją włożysz i przyjdziesz do kuchni, zrobię gofry. Jak ci się to podoba? — Nie chcę gofrów. — W porządku. Będę w kuchni, jeśli zmienisz zdanie. Kiedy był tu Jett, zajmowanie się Lulu nie było takie trudne. Żartował i śmiał się razem z małą, która najwyraźniej go uwielbiała. Ale kiedy tylko dziewczynka zasnęła podczas oglądania filmu i Jett zaniósł ją do łóżka, Amy poprosiła go, żeby wyszedł. — Myślałem, że będziemy mogli porozmawiać — mruknął rozczarowany. — To nie jest właściwa chwila — odparła. — Kiedyś będziemy musieli porozmawiać — stwierdził, próbując zajrzeć jej w oczy, ale odwróciła wzrok. — Nie teraz. W tej chwili nie czuję się na siłach. To był niesamowity dzień, a ponieważ jest tutaj Lulu, nie możemy roztrząsać tego, co się między nami wydarzyło. — Chcesz powiedzieć, że nie zamierzasz o tym rozmawiać? — spytał. — A co mam powiedzieć? — Amy wzruszyła ramionami. — Żadne z nas nie wiedziało, jakie będą konsekwencje tej szalonej nocy... Ty nie wiedziałeś, kim ja jestem, a ja nie miałam pojęcia, kim ty jesteś. Teraz jest mi wstyd i czuję się... zagubiona. Dlatego bardzo cię proszę, idź już. Z ociąganiem wyszedł. Po jego wyjściu pożałowała, że go odprawiła, ale zaraz znowu ogarnęło ją poczucie winy. To nie było uczciwe w stosunku do Maksa, zwłaszcza po tym wszystkim, co się ostatnio wydarzyło. Znalazła się w niezwykle trudnej sytuacji, w dodatku matka naciskała na nią, by zerwała z Maksem i wyjechała na dłuższą wycieczkę. Co ona sobie myślała? Że córka tak po prostu z dnia na dzień rzuci pracę i wyjedzie? Było to typowe dla Nancy — zawsze 347

uważała, że reputacja rodziny jest najważniejsza i była gotowa zrobić wszystko, by ją ocalić. Odkąd Amy pamiętała, matka zawsze szantażowała ją groźbą utraty spadku po babuni Poppy, ale babcia nigdy by jej nie wydziedziczyła. Była dobrą, hojną i bardzo mądrą starszą panią. Na pewno by nie posłuchała Nancy. Poza tym Amy nie dbała o to, czy cokolwiek odziedziczy. W życiu nie chodziło tylko o to, ile się ma pieniędzy. Nie ma mowy, żeby tym razem zawiodła Maksa. Został zraniony tak samo jak i ona. Wzięła kołdrę, skuliła się na kanapie i w końcu zapadła w niespokojną drzemkę. Kiedy się obudziła, zabrała się do przygotowywania gofrów dla dziecka, które jej nie znosiło. * ** We wtorek rano Gianna chciała wyciągnąć Jetta do studia Antonia, ale on zamierzał odwiedzić Maksa, by zobaczyć, czy nie mógłby mu jakoś pomóc. Gianna nawet słyszeć o tym nie chciała. — Płacą ci bene stawkę — oświadczyła. — Nie możesz ich zawieść. — Tak, jasne, ale... — Masz dobrą reputację — odparła. Wyglądała olśniewająco w obcisłych dżinsach marki Seven, marynarce od Valentina i butach Jimmy'ego Choo. — Nie możesz się wycofywać w ostatniej chwili. Wczoraj opuściłeś przymiarki. Na szczęście znam twoje ciało. Znalazłam mężczyznę o tym samym rozmiarze i mogli zrobić przymiarkę. Spodobają ci się te ubrania, carino, są bardzo seksowne — dodała. — A ty jesteś seksownym chłopcem, Nie znosił, kiedy nazywała go „chłopcem". Była tylko pięć lat starsza od niego, więc o co chodzi? — Nie powinienem go zostawiać samego — mruknął, przeciągając dłonią po włosach. — Pomyśl tylko, przez co przechodzi teraz mój brat. — Wczoraj byłeś z nim przez cały czas — przypomniała mu. — A dzisiaj pracujesz, więc to już nie twój problem, carino. — To było bezduszne, Gianna — powiedział z wyrzutem. — Jego żona została zamordowana. — Nie była już jego żoną, przecież się z nią rozwiódł. — Ale i tak musi się tym zająć. Mariska była matką Lulu. — Jett... — lodowatym tonem zaczęła Gianna — przyjechałam 348

do Nowego Jorku i mamy mieć zdjęcia. Ty i ja. Nalegałam, żeby wzięli ciebie, więc nie możesz zawieść. W ten sposób znalazł się wraz z Gianną w taksówce. Mijali kioski z gazetami, których nagłówki donosiły o morderstwie. To wszystko było jedną wielką śmierdzącą beznadzieją. Ostatniego wieczoru niczego nie osiągnął z Amy. Zachowywała się jak nerwowy koń wyścigowy, w każdej chwili gotów do ucieczki. W końcu wyszedł, bo nie chciał jej jeszcze bardziej denerwować. Czy kiedykolwiek będzie miał jej szansę powiedzieć, co czuje? Musiał się jednak z nią zgodzić, że nie był to odpowiedni moment. Kiedy wczoraj w nocy wrócił do mieszkania Sama, Gianny nie było. Razem z Sofią Courtenelli ruszyły w miasto i do drugiej nad ranem odwiedzały kluby, a potem Gianna wróciła do domu i próbowała go obudzić. Udawał, że śpi, nie miał ochoty na seksualne igraszki, ale jego fiut nie współdziałał z umysłem. Wykorzystując to, Gianna dosiadła go i ujeżdżała przez pięć minut — aż zaczaj szczytować. Kiedy już było po wszystkim, zsunęła się na bok i samodzielnie dokończyła zabawę. Jett przez cały czas udawał, że śpi. Gianna niczym się nie przejmowała. Była samowystarczalna jak ognista kula. Brała, co chciała i kiedy chciała. Po raz pierwszy w życiu Jett poczuł się jak kawałek mięsa. Nie było to przyjemne uczucie, chociaż przypuszczał, że w czasach, gdy ciągle chodził nawalony, wiele kobiet mogło się przez niego czuć podobnie. Ale przecież się zmienił. Wziął się w garść i zaczął myśleć o innych. Jasne, cholernie się zmienił — tak bardzo, że nie może ani na chwilę przestać myśleć o narzeczonej swojego brata. Wspaniale. I w dodatku nic na to nie mógł poradzić.

Rozdział pięćdziesiąty pierwszy Red Diamond nie znosił, kiedy jego nazwisko pojawiało się w gazetach. Zabójstwo Mariski oraz szum, który po nim nastąpił, zburzył jego spokój. Był wściekły, że nazwisko Diamond jest łączone z tą rosyjską zdzirą, którą poślubił głupi Max. Kiedy tylko zobaczył Mariskę, ostrzegł swojego najstarszego syna: — To rosyjska prostytutka. Żeni się z tobą dla twoich pieniędzy i po to, żeby otrzymać zieloną kartę. Tak właśnie robią rosyjskie prostytutki. — Jak śmiesz mówić w ten sposób o mojej przyszłej żonie? — obruszył się Max. — Ona już ma zieloną kartę i pracę, nie potrzebuje moich pieniędzy. Poza tym jest inteligentną i uroczą kobietą. — Jeszcze się przekonasz, kim ta kobieta naprawdę jest — odparł Red. — Tak jak się przekonałeś, kim jest ta mała ulicznica, którą zabrałeś na bal. Pamiętasz ją? Nie mogła się doczekać, żebym ją przeleciał. — Zgwałciłeś ją — warknął Max. — Tak myślisz? — zaśmiał się szyderczo Red. — Synu, ona o to błagała. Błagała o twardego fiuta, którego ty nie mogłeś jej zaoferować. Max był wtedy bliski uderzenia ojca w twarz. Nie zrobił tego, ale nie odzywał się do niego przez wiele miesięcy, aż do interwencji lady Jane Bentley. Potrzebowała wsparcia dla jednej ze swoich organizacji charytatywnych, więc zaprosiła Mariskę i Maksa na kolację. Zastanawiał się, dlaczego ojciec pozwolił Marisce przyjąć jego oświadczyny. Ale, podobnie jak Chris i Jett, w głębi duszy wciąż miał nadzieję, że staruszek się zmieni i może uda im się nawiązać jakąś więź. Miło byłoby mieć ojca, którego obchodzą jego synowie. 344

Marisce imponowało przebywanie w towarzystwie miliardera oraz jego utytułowanej przyjaciółki. Jednak Red się nie zmienił — jak zwykle był okropny, a Maksa męczyła każda minuta spędzona z ojcem i pomimo nalegań Mariski odmawiał utrzymywania kontaktów. Red wciąż myślał o nagłówkach, które informowały cały Nowy Jork o brutalnym morderstwie, chodził po domu głośno tupiąc i wrzeszczał na każdego, kto wszedł mu w drogę. Był wściekły na lady Jane — ta dziwka naruszyła jego prywatność i przeczytała testament. Przejrzała też jego osobiste dokumenty i odkryła rzeczy, o których nikt nie wiedział. A teraz groziła, że niektóre z nich ujawni, jeśli jej nie zapłaci tyle, ile chciała. Jej prawnik zażądał alimentów w wysokości trzydziestu pięciu milionów dolarów. Pięć milionów za każdy spędzony z nią rok plus premia. A to był zaledwie początek. — Biorąc pod uwagę, ile jesteś wart, i tak niewiele będzie cię to kosztowało — oświadczyła. Suka. Dziwka. Wszystkie kobiety były dziwkami. Wszystkie miały swoją cenę. Powinien to wiedzieć, w końcu miał cztery żony. * ** Max na każdym czerwonym świetle mocno naciskał hamulce, co sprawiało, że mercedesem szarpało, gdy raptownie się zatrzymywał. Zwolnił kierowcę, żeby móc swobodnie porozmawiać z bratem. — Co się dzieje? — spytał Chris, upewniając się, czy dobrze zapiął pas. — Byłeś w apartamencie Mariski wczoraj wieczorem? Max kiwnął głową. — Udało ci się wejść do środka? — Bez problemu. — I co? — Mariska miała wiele tajemnic. Znalazłem pudełko, w którym je ukrywała — odparł Max i gwałtownie skręcił, aby nie przejechać pieszego, który w tym momencie wyszedł na jezdnię. — Zabrałeś to pudełko z apartamentu? — Tak. — To oznacza, że wyniosłeś z miejsca zbrodni coś, co do ciebie nie należy. Niedobrze, Max. — Zrobiłem to dla mojej córki. Muszę chronić Lulu. — Co znalazłeś? — Nie zgadłbyś... pół miliona dolarów w gotówce. — Od ciebie? 351

— Nie. Ode mnie Mariska dostała bardzo duże alimenty i apartament. Płaciłem jej też na dziecko, ale wszystkie te pieniądze szły bezpośrednio na jej konto. — Więc skąd ta gotówka? — spytał Chris. — A kto to, kurwa, może wiedzieć? I nie tylko gotówka, ale także kilka kamieni w plastikowych woreczkach. Brylanty i szmaragdy, dość duże, pewnie warte kilka milionów. To nie ma sensu. — I co jeszcze? — Jej prawdziwy akt urodzenia. Była o dziesięć lat starsza, niż mówiła, co by wskazywało, że miała czterdzieści dziewięć lat, a nie trzydzieści dziewięć. Znalazłem też kopię aktu ślubu z Vladimi-rem — powiedział Max i omal nie wjechał w taksówkę. — Zafundowała mi niezłą jazdę. Co za kłamliwa suka! — Ona nie żyje, Max — przypomniał mu Chris. — Teraz nie możesz już nic zrobić. — Wiem — odparł z goryczą Max. — Ale jak mogła to zrobić swojej córce? — Pewnie nigdy nie przypuszczała, że to się tak skończy. — Był tam również notes z numerami telefonów i mnóstwem nazwisk, których nigdy nie słyszałem, większość rosyjskich. — Może to z czasów, kiedy mieszkała w Moskwie? — Nie. Przy nazwiskach były amerykańskie numery telefonów. Mariska miała drugie życie, o którym nikt nie wiedział. A już z pewnością nie ja. — Może powinieneś oddać to wszystko detektywom z policji i pozwolić im się tym zająć? — To niczego nie załatwi — odparł Max, naciskając klakson i trąbiąc na blondynkę w volvo, która próbowała zajechać mu drogę. Chris wbił nogi w podłogę. — Dlaczego? — Muszę chronić moją córkę. — Nie wiem, czy dobrze robisz, Max. Zamierzasz sam odszukać Vladimira? Nie sprawiasz wrażenia twardziela w typie Bruce'a Willisa. — Nie mam pojęcia, co zrobię. Jestem pewien, że jeśli poczekam, Vladimir wróci z kolejnymi groźbami i dopiero wtedy zadzwonię na policję albo do FBI. — Chwileczkę... — mruknął w zamyśleniu Chris. — Czegoś tu nie chwytam. Może mi pomożesz? — Dawaj. — Teraz nie możesz powiedzieć glinom tego, co wiesz, ale jak 346

Vladimir wróci z kolejnym żądaniem pieniędzy, wtedy będziesz mógł, tak? — Dokładnie. — A co to za różnica? W gazetach i tak o wszystkim napiszą. — Wiem. Ale potrzebuję kilku dni, żeby to przemyśleć. Chris wzruszył ramionami. Jego brat grał w niebezpieczną grę, w której nie miał ochoty brać udziału. Pomyślał, że wolałby być w Los Angeles i zajmować się swoim domem i innymi problemami. — Skoro wiesz, co robisz... — Jeszcze nie wiem—odparł Max—ale na pewno coś wymyślę. * ** Antonio był wśród fotografów legendą. Należał do tego samego grona co Richard Avedon, David Bailey i Helmut Newton. Miał siedemdziesiąt pięć lat i był zrzędliwym Włochem. Powitał Giannę jak swoją dawno niewidzianą ukochaną, obsypując ją komplementami, słowami uznania i dwuznacznymi uwagami. Był drobnym mężczyzną, niskim i zadbanym i bardzo wymagającym wobec swoich licznych asystentów. Pracował'tylko wtedy, gdy miał natchnienie, a jego wczesne fotografie sprzedawały się za tysiące dolarów. Ignorując Jetta, odprowadził Giannę do charakteryzatorni, mówiąc jej po włosku, że każdego roku jej piękno rozkwita jeszcze bardziej. Włoska supermodelka czuła się jak w raju. — Pieprzyłaś się z nim? — spytał Jett, kiedy siedzieli obok siebie podczas nakładania makijażu. Gianna uśmiechnęła się enigmatycznie, co potwierdziło jego podejrzenia. — Chyba żartujesz! — prychnął, rzucając jej zniesmaczone spojrzenie. — Ten facet mógłby być twoim dziadkiem. — Miałam wtedy piętnaście lat — odparła Gianna. — Robiliśmy razem moją pierwszą okładkę dla włoskiego „Vouge'a". Antonio był taki uroczy, że nie mogłam mu się oprzeć. — Uroczy dupek — mruknął Jett. — Jest genialny, carino. Sam zobaczysz. — Jasne... będę patrzył, jak wy dwoje rozpływacie się nad sobą. Fantastyczny sposób spędzenia dnia. — Zazdrosny? — zapytała ze śmiechem Gianna. — Zwariowałaś? O tego starego kalekę? — Uwielbiam, kiedy robisz się taki zaborczy, carino — oświadczyła Gianna i wyciągnęła rękę, by dotknąć jego uda. — Jesteś taki seksowny. 353

Ale on wcale nie czuł się seksownie. Był zdenerwowany i cały czas myślał o Amy, a tymczasem rozmawiał z Gianną o zazdrości. Gdyby tylko wiedziała! To jakiś żart. *** — Tatuś! — pisnęła Lulu i rzuciła się Maksowi na szyję. — Mój tatuś! — A co ze mną? — upomniał się Chris. — Mnie nie przytulisz? Dziewczynka zachichotała szczęśliwa, że znów jest w centrum uwagi. — Ciebie Lulu też przytuli — odparła z nieśmiałym uśmiechem. — Byłaś grzeczna? — spytał Max. — Bardzo grzeczna — zapewniła go Amy. — Chcę do domu! — Lulu pociągnęła Maksa za rękaw. — Tatusiu, chcę do domu. — Już idziemy — powiedział, bezgłośnie dziękując Amy, kiedy ich odprowadzała do drzwi. — A Jett grzecznie się zachowywał? — spytał Chris i natychmiast tego pożałował, bo Amy zaczerwieniła się mocno i uświadomił sobie, iż odgadła, że on o wszystkim wie. Cholera! Popełnił niewybaczalny błąd. — Zadzwonię do ciebie później — obiecał Max, nie zdając sobie sprawy z tego, co się dzieje z Amy. Lulu wybiegła z mieszkania nawet bez „dziękuję", ale Amy o to nie dbała — była zadowolona, że już sobie poszli. Kiedy jej życie tak się skomplikowało? No tak — wtedy, gdy przespała się z Jettem. I najwyraźniej Chris o tym wiedział. Sposób, w jaki na nią patrzył... I to jego pytanie: „A Jett grzecznie się zachowywał?". To wszystko mówiło samo za siebie. A co, jeśli powiedział o wszystkim Maksowi? O Boże, to było nie do pomyślenia. A może jednak? Ale teraz nie miała czasu zastanawiać się nad tym — musiała zająć się innymi sprawami. *** Lady Jane Bentley siedziała w swojej sypialni i rozmyślała o przyszłości. Jej prawnik zaczął już działać, i to była dobra wiadomość. Niedobre było natomiast to, że znała o jeden sekret Reda Diamonda za dużo i powiedziała mu, że o nim wie, czego nie powinna robić, dopóki nie znajdzie się poza domem. 354

Jednak jeśli odejdzie — był to klasyczny paradoks hellerowskiego paragrafu dwadzieścia dwa — nigdy nie dostanie pieniędzy, które jej się należały. Przez sześć lat mieszkania z Redem zarobiła na każdy cent. Oczywiście trzydzieści pięć milionów to ogromna suma pieniędzy. Ale Red Diamond miał miliardy. Należała jej się stosowna odprawa — o którą w swoim czasie wystąpi. Prawnik powiedział jej, żeby się nie martwiła. — Nic pani nie może zrobić — uspokoił ją. — Nie może pani wyrzucić, więc proszę nie opuszczać domu. Jednak to nie prawnik musiał znosić Reda, który ciągle nachodził ją w jej pokoju i wywrzaskiwał pod jej adresem najgorsze obelgi. Kiedy zamknęła się na klucz, pogorszyło to tylko sytuację. Walił w drzwi swoją laską z metalową końcówką i dalej jej ubliżał. Zaniepokojone tymi hałasami na górę przybiegły pracujące w domu kobiety — Diahann, kucharka Mae i kilka pokojówek — ale kiedy Red ze złością zaczął wymachiwać laską, uciekły. W końcu lady Jane otworzyła drzwi i musiała znieść jeszcze więcej obelg. -N Dopóki jednak były to tylko werbalne ataki, mogła je jakoś wytrzymać. Ale jeśli sytuacja przybierze inny obrót, będzie musiała zadzwonić po policję, co z pewnością nie spodoba się Redowi. Był już wystarczająco wyprowadzony z równowagi tym okropnym szumem wokół zabójstwa byłej żony jego syna — kobiety, do której nigdy nie czuła sympatii. Biegnącą na sesję fotograficzną Amy powitał Nigel palący na zewnątrz papierosa. — Poczekaj, aż zobaczysz ich razem—powiedział, wypuszczając idealnie okrągłe kółeczka dymu. — Nasze ubrania jeszcze nigdy na nikim nie wyglądały tak fantastycznie! Linia dla mężczyzn jest po prostu boska. Szykowna, prosta i bardzo włoska. A co do Jetta... mój Boże! — Zamilkł na chwilę dla złapania oddechu, a potem spojrzał na nią i dodał: — O rany, przepraszam, ja o modzie, kiedy ty, bidulko... — Nie chcę o tym rozmawiać — przerwała mu Amy. — Chcę tylko powiedzieć, że przełożyliśmy ślub... poinformuj o tym wszystkich, dobrze? — Nie! — zawołał zaskoczony Nigel. — Dlaczego? — Biorąc pod uwagę to, co się niedawno wydarzyło, nie mogliśmy postąpić inaczej, chyba rozumiesz. 349

— Pewnie masz rację — przyznał, zadeptując papierosa. — Ale szkoda... — Jest tu dziennikarz z „People"? — spytała Amy, zmieniając temat. — Yolanda się nim zajmuje. Nie spodziewaliśmy się, że dzisiaj przyjdziesz, nie wspominając już o zdjęciach. — Wczoraj zajmowałam się Lulu, a teraz mała jest już z powrotem z ojcem, więc jestem wolna — odparła Amy. — Ale Max na pewno... — Powiedziałam ci, że jest ze swoją córką — powtórzyła Amy, wchodząc do studia. — Wszystko jest w porządku, Nigel. Nie musisz się o niego martwić. W tym momencie dostrzegła Jetta. Stał przed aparatem fotograficznym i wyglądał niesamowicie przystojnie w sportowej marynarce kremowego koloru, niebieskiej koszuli w paseczki oraz spranych dżinsach. Miał lekko rozwichrzone włosy, a jego intensywnie błękitne oczy były hipnotyzujące. Stojąca przy nim Gianna obejmowała go ramieniem. Była ubrana w niemal zupełnie przezroczystą białą bluzkę zawiązaną pod imponującym biustem, obcisłe białe spodnie i sandały na wysokich obcasach ozdobione klejnotami. Kasztanowe włosy, spięte u góry, tworzyły gęstwinę seksownych loków. Nigel miał rację, byli zachwycającą parą. Z głośników dobiegał głos Franka Sinatry śpiewającego Come Fly With Me. Antonio mógł pracować tylko przy akompaniamencie Sinatry, Tony'ego Bennetta albo Deana Martina. Był staromodnym facetem. — Amy! — zaszczebiotała Gianna i podbiegła do niej. — Tak mi przykro! Co za tragedia.—Uścisnęła ją serdecznie. — Będzie bene. — Dzięki — odparła Amy, wymieniając szybkie spojrzenie z Jettem. Czy kiedykolwiek uda im się spokojnie o wszystkim porozmawiać? Wątpiła w to. — Tutaj się pracuje! — krzyknął Antonio. — Gianna, bella, kamera, immediatamente — Maestro mnie wzywa — powiedziała Gianna, oblizując pełne usta. — Widziałaś Jetta? Mój jankeski chłopak wygląda tak deli-zioso... Jak wy to mówicie w Ameryce: aż chce się go schrupać? Amy miała ochotę krzyczeć. Ale co by to dało? Wszyscy pomyśleliby, że jest szalona, a przecież ma do wykonania pracę. Przywołując na twarz uśmiech, podeszła do Yolandy i dziennikarza z „People". Najwyższy czas przestać myśleć o sobie i wracać do swoich obowiązków.

Rozdział pięćdziesiąty drugi — Miałem nadzieję, że uda nam się porozmawiać, zanim przeczytasz w gazetach o zamordowaniu pani Diamond — powiedziała Diahann przez telefon. — Zostawiłam ci kilka wiadomości. Dlaczego wcześniej nie oddzwoniłaś? — Przepraszam—odparła Liberty. — Przed chwilą przeczytałam o tym w „New York Post". — To straszne, ale nas to nie dotyczy — dodała Diahann. — Max Diamond się z nią rozwiódł, chociaż Red Diamond bardzo się denerwuje całym tym szumem. A kogo obchodzi, czy Red Diamond jest zdenerwowany? — pomyślała Liberty. Na pewno nie mnie. — Jestem teraz w Los Angeles — oświadczyła. — Co takiego? — zdziwiła się Diahann. — Dostałam zlecenie na sesję fotograficzną. — Poleciałaś do Los Angeles i nic mi nie powiedziałaś? — To wypadło dość nagle. — Co wypadło nagle? — Moja przyjaciółka Beverly przedstawiła mnie agentowi modelek — wyjaśniła Liberty. — A on wysłał mnie na rozmowę 1 dostałam pracę. Super, nie? Ale Diahann najwyraźniej wcale nie uważała, że to super. — Masz dopiero dziewiętnaście lat i nie masz doświadczenia — stwierdziła. — Jesteś pewna, że ludzie, dla których pracujesz, robią to legalnie? Mogą cię wykorzystać, zrobić z ciebie białą niewolnicę. Takie rzeczy ciągle się zdarzają, wiesz o tym dobrze. — Za dużo oglądasz telewizji, mamo — odparła Liberty. — Zresztą w moim przypadku to będzie czarna niewolnica, prawda? 357

— To się naprawdę zdarza, Liberty — powtórzyła Diahann, ignorując sarkazm córki. — Co wiesz o ludziach, którzy cię tam zabrali? — Nikt mnie tutaj nie zabierał! — obruszyła się Liberty. — Ta agencja modelek cieszy się doskonałą reputacją. Mieszkam w świetnym hotelu przy plaży i traktująmnie tutaj, jakbym była księżniczką. Poza tym pracuję ze znanym fotografem, który robi mi zdjęcia na okładkę nowego magazynu. — Jak dla mnie, to wszystko dzieje się zbyt szybko — westchnęła Diahann. — Jednego dnia chcesz zostać piosenkarką, a następnego jesteś modelką. — Nadal chcę śpiewać, mamo — odparła Liberty. — Wiesz, że zawsze tego pragnęłam. Ale ta praca jest bardzo dobrze płatna. Nie mogłam jej odrzucić i cieszę się, że tego nie zrobiłam. — Nie zawsze chodzi tylko o pieniądze — stwierdziła Diahann. — Naprawdę? — prychnęła Liberty. — Czy to właśnie nie dlatego zaczęłaś pracować dla pana Diamonda, że potrzebowałaś pieniędzy? — To była inna sytuacja. — No dobrze, mamo... — Liberty chciała jak najszybciej skończyć tę rozmowę. — Opowiesz mi wszystko, jak wrócę do domu. Zaproszę cię wtedy na uroczystą kolację. Co ty na to? — Kiedy wracasz? — We czwartek wieczorem. — Libby... — z wahaniem zaczęła Diahann — musimy usiąść i porozmawiać. Tylko my dwie. — O czym? — spytała Liberty, zastanawiając się, czy Diahann wie, że Cindi się wyprowadziła, i zamierza poczęstować ją wykładem o niebezpieczeństwach czyhających na młodą dziewczynę, która mieszka sama w Nowym Jorku. — To, co opowiedziałam ci o twoim ojcu... nie do końca było prawdą. — Co takiego? — Powinnaś wiedzieć coś jeszcze. — Co? — spytała ostro Liberty. — To nie jest rozmowa na telefon. — Mamo, na litość boską, dlaczego mi to robisz? — Kiedy ci to wyjaśnię, zrozumiesz. — Tak myślisz? — Liberty pokręciła głową. — Zrozumiem? Zdenerwowana i zdezorientowana wróciła do stołu cateringowego i oddała komórkę Teddy'emu. Akurat kiedy już sądziła, że zna wszystkie odpowiedzi, Diahann musiała wymyślić coś nowego. 352

Żałowała, że do niej oddzwoniła, zepsuło jej to cały dzień. Gdzie była Cindi, kiedy jej potrzebowała? Zawsze o wszystkim rozmawiały, a teraz nie miała się z kim podzielić tym, co się wokół niej działo — dobrym i złym. „Ekipa" znowu wysłała ją do wizażystów na kolejne zmiany. Inna fryzura, poprawienie makijażu, seksowny jednoczęściowy czerwony kostium kąpielowy z wycięciami w strategicznych miejscach. Kiedy znaleźli się z powrotem na plaży, Teddy spytał ją, czy wszystko w porządku. — Dlaczego? — spytała z niepokojem. — Coś nie tak z moim wyglądem? — Na polaroidach sprawiasz wrażenie strasznie spiętej. — O Boże, przepraszam. To przez moją mamę — wyjaśniła. — Kompletnie jej nie rozumiem. — Aha — mruknął Teddy, kiwając głową. — Gdybyśmy rozumieli naszych rodziców, świat byłby spokojniejszym miejscem. — Pewnie tak — zgodziła się z nim Liberty. Próbując się skoncentrować, wyrzuciła z głowy rozmowę z matką i skupiła się na pozowaniu. 14 O osiemnastej Chip ogłosił, że na dziś skończyli. — Zapraszam wszystkich na kolację — powiedział, przywołując na twarz swój asymetryczny uśmiech. — Ivy at the Shore. Dziewiętnasta trzydzieści w holu. — Co to jest Ivy at the Shore? — spytała Liberty stylistkę Umę, kiedy szły w stronę hotelu. — Restauracja — odparła Urna, rzucając jej zdziwione spojrzenie, które mówiło: „Gdzie ty się, do diabła, chowałaś, dziewczyno?". — Nie mam się w co ubrać... — wymamrotała zawstydzona Liberty. — To Los Angeles — powiedział Teddy. — Nikt się tutaj nie stroi, chyba że na jakąś wielką galę albo gdy jesteś Paris Hilton. — Dżinsy wystarczą — dodał Quinn. — To zwyczajne miejsce. Ruszyli w stronę holu Shutters. Kiedy szli do windy, jakiś męski głos zawołał: — Lib? — O rrrany! — zawołał Quinn. — To Tony A. Znasz go? Liberty zatrzymała się i patrzyła, jak ubrany na biało przystojny młody mężczyzna rusza w ich stronę, a za nim jego ekipa. — Tony? — zapytała podekscytowana. — To ty? — Libby? Nie wierzę! — Przytulił ją, a potem cofnął się o krok. — No, no! Wyglądasz jak królowa. 359

— To ty jesteś królową? — mruknął pod nosem Quinn. — Zamknij się! — syknął Teddy. — Liberty naprawdę go zna! — Kto to jest Tony A? — spytała Uma, kiedy patrzyli na Liberty i Tony'ego. — To najgorętszy piosenkarz latino od czasów Ricky'ego Martina. Odniósł wielki sukces — wyjaśnił Teddy. — Gej udający hetero — dodał półgłosem Quinn. — Ale muszę przyznać, że jest wspaniały. — To niesamowite! — Tony pokręcił z podziwem głową, patrząc na Liberty. — Co ty tutaj robisz? — Zdjęcia na okładkę magazynu — odparła. — Jesteś modelką? — spytał, ukazując w olśniewającym uśmiechu śnieżnobiałe zęby. — A ty jesteś Tony A, prawda? Słyszałam twoją piosenkę w radiu. Nigdy nie przypuszczałam, że to możesz być ty. Tony Artura, Portorykańczyk, który był jej sąsiadem w Harlemie, dopóki Diahann nie zabrała jej na Manhattan, do posiadłości Diamon-dów. Chłopak, który zabierał ją na rolki do Central Parku, nauczył grać na gitarze i pomagał jej w lekcjach. Kiedy z powrotem wprowadziła się do cioci Arethy i Cindi, chodziła z nim, ale potem jego mama postanowiła przenieść się do Miami. Tony Artura, jej pierwsza wielka miłość. Teraz to Tony A — nowy gwiazdor piosenki latynoskiej, który nagrał wielki hit. Co za niespodzianka! — Często o tobie myślałem, zastanawiałem się, co robisz — powiedział, wciąż się do niej uśmiechając. — To dlaczego nigdy nie zadzwoniłeś ani nie napisałeś? Wzruszył ramionami. — Wszystko się zmieniło, kiedy wyjechałem z Nowego Jorku. Dostałem się do szkoły artystycznej i kompletnie nie miałem czasu. Tylko praca, praca, praca. Moja mama miała co do mnie wielkie plany... — Świetnie wyglądasz — stwierdziła Liberty i dotknęła jego nastroszonych blond włosów lekko rozjaśnionych słońcem. — Ty też. Zawsze wiedziałem, że wyrośniesz na piękność. — Dzięki. — Byłaś takim chudziutkim chucherkiem... miałaś strasznie długie nogi, zupełnie jak pająk, i dzikie zielone oczy. — A ty miałeś plerezę! — zrewanżowała mu się Liberty. — Chociaż teraz pewnie wolałbyś o tym nie pamiętać. Roześmieli się oboje. 360

— Masz ochotę umówić się ze mną na drinka? — zapytał Tony. — Porozmawialibyśmy o wszystkim. — O której? — Daję koncert charytatywny w Beverly Hills. Będę z powrotem koło jedenastej. — Zadzwoń do mnie — odparła. — Jeśli nie będę spać, to z przyjemnością się z tobą spotkam. Obok nich pojawił się ciemnowłosy młody mężczyzna o hiszpańskim rysach i wąskich biodrach. — Przedstaw mnie swojej przyjaciółce — powiedział do Tony'ego, unosząc idealnie wyregulowane brwi. — Jasne — mruknął odrobinę zakłopotany Tony. — Hector, to jest Liberty. — Cześć, Liberty — przywitał się Hector, obrzucając ją taksującym spojrzeniem. — Chodziłem z Libby do szkoły — wyjaśnił Tony. — Byliśmy też sąsiadami. — W dawnych czasach — dodała z uśmiechem Liberty. — To miło — powiedział «Hector, zaborczo kładąc dłoń na ramieniu Tony'ego. — Musimy już iść — oświadczył. — Nie możemy się spóźnić. — No cóż... — Liberty posmutniała. — Super, że się spotkaliśmy, Tony. Odniosłeś fantastyczny sukces. — Ty też, moja mała. Jesteś bardzo piękna. — Chodź już — ponaglił go Hector, niecierpliwie postukując w zegarek. — Limuzyna czeka. — Twoja limuzyna już czeka — powiedziała Liberty, wciąż się uśmiechając. — Chyba tak — odparł Tony i również się uśmiechnął. — Na razie. Zadzwonię do ciebie później. Pod wpływem impulsu podeszła do niego i pocałowała go w policzek. — Dzięki za wszystkie cudowne wspomnienia — szepnęła. — Dorastanie z tobą było naprawdę niezwykłe. Zanim udało jej się jeszcze cokolwiek powiedzieć, Hector już go odciągnął. Kiedy wróciła do swojej ekipy, Teddy popatrzył na nią z podziwem. — Znasz Tony'ego A — stwierdził. — Ty naprawdę go znasz. — Najwyraźniej — mruknęła Uma, zaganiając ich do windy. — Skoro go tak dobrze znasz — wtrącił Quinn — powinnaś mu 355

doradzić, żeby wyciągnął tę swoją seksowną dupę z szafy. Jego gejowscy fani nie są zachwyceni tym, że udaje hetero. Myśli, że kogoś oszuka? — Dawniej wcale nie był gejem — powiedziała Liberty. — Ale na pewno jest nim teraz — odparł Quinn. — Naprawdę? — Wszyscy to wiedzą. A Hector to jego chłopak. — Dlaczego myślisz, że to jego chłopak? — spytała Liberty. Przypomniała sobie, jak wspaniale się ze sobą bawili, choć nigdy nie poszli na całość. Była jeszcze nastolatką, ale pamiętała, że Tony fantastycznie całował — prawie równie dobrze jak Damon. I nigdy nie protestował, kiedy proponowała mu seks oralny. Były to miłe wspomnienia. — Bo to oczywiste — odparł Quinn. — Cały ślinił się do Tony'ego, a ciebie od razu znienawidził. — Nie mów głupstw. — To prawda. Gdyby Tony rozmawiał z tobą choć chwilę dłużej, Hector zrobiłby mu scenę zazdrości. Nie czekaj na telefon od niego. Hector na to nie pozwoli. Winda zatrzymała się na jej piętrze i Liberty wysiadła. — Do zobaczenia w holu za pół godziny! — zawołał za nią Teddy. — I pamiętaj: nie musisz się stroić. Jasne. Jakby miała cokolwiek eleganckiego. Od dwunastego roku życia nie nosiła sukienek. Więc to tak, pomyślała. Tony Artura to Tony A. Jeśli jemu się udało... Otworzyła drzwi do pokoju i ze zdumieniem odkryła, że jest w nim pełno orchidei. Białych orchidei, liliowych orchidei, różowych orchidei — wielkie kosze pięknych egzotycznych kwiatów zajmowały każdy wolny skrawek podłogi. W największym koszu znalazła białą kopertę. Otworzyła ją i przeczytała wiadomość: Orchidee działają oszałamiająco na moje zmysły. Tak jak i ty, 1.1. „LL?". To musiał być Damon. Nikt inny nie nazywał jej LL. Poczuła dreszcz podniecenia. I jakby same orchidee nie wystarczyły, pięć minut później zadzwonił. — Dzięki za piękne orchidee — powiedziała. — Ale jak mam je wziąć ze sobą do Nowego Jorku? 362

— Samolotem — odparł ze śmiechem. — Nie dam rady wszystkich zabrać... jest ich za dużo. Poza tym nie sądzę, żeby linie lotnicze... — Moim samolotem — przerwał jej. — Twoim samolotem? — powtórzyła z niedowierzaniem. — Oczywiście. — Masz własny? — Firma nagraniowa ma samolot. Nazywam go swoim, bo to moja firma. — Damon... — Lubię, kiedy mówisz mi po imieniu. Masz bardzo seksowny głos, LL. Wiesz o tym? — Jesteś szalony. — Nie, to ty jesteś szalona — odparł. — Zwiewasz mi, kiedy już mam cię umówić z producentem. Czy to nie ty byłaś dziewczyną, która mnie prosiła, żebym pomógł jej zrobić karierę piosenkarską? — Nadal tego chcę — oświadczyła, ciesząc się, że słyszy jego głos. — Ale to modelowanie trafiło mi się po drodze, a ja naprawdę potrzebuję pieniędzy, więc nie mogłam odmówić. — Hej, a ja odniosłem wrażenie, że doskonale potrafisz mówić ..nie". — Słucham...? — Już kilka razy udało ci się mi odmówić. — To co innego. — Naprawdę? A dlaczego? — Czy muszę ci po raz kolejny przypominać, że jesteś żonaty i... — Jesteś ubrana? — przerwał jej. — Co takiego? — Masz na sobie ubranie? — Dlaczego o to pytasz? — Bo ktoś stoi pod twoimi drzwiami. — Nie, nie stoi. W tym momencie usłyszała pukanie do drzwi. — Kto tam? — zapytała. — Obsługa hotelowa.

— Poczekaj — powiedziała do Damona, zastanawiając się, o co tym razem może chodzić. Otworzyła drzwi, spodziewając się kolejnej dostawy orchidei. Przesada najwyraźniej była w stylu Damona. Nie przypuszczała, że za drzwiami będzie stał sam Damon. Przystojny, wyluzowany, z zabójczym uśmiechem, w czarnych 357

spodniach i takiej samej koszuli. Brylantowe kolczyki w uszach, ekstrawagancki zegarek z brylantami na przegubie, w dłoni komórka. Za nim stał jakiś nieznajomy mężczyzna, znacznie większy od Damona i o ciemniejszej skórze, w swobodnym rdzawoczerwonym stroju. — LL, poznaj Parkera J. Jonesa — przedstawił go Damon. — Będzie twoim producentem.

Rozdział pięćdziesiąty trzeci Gdzieś w połowie przerwy podczas sesji zdjęciowej w domu mody Courtenelli Jettowi udało się porozmawiać z Amy. Nalegał, aby się spotkali i wszystko omówili. — Dziś wieczorem — powiedział takim tonem, jakby chodziło o spotkanie w interesach. — Nie mogę — odparła, myśląc jednocześnie, że chciałaby wreszcie przestać zmieniać się w drżący wrak za każdym razem, gdy był blisko niej. — Czemu nie? — zdziwił się. — Bo my z Maksem... odłożyliśmy ślub. Moja matka chce, żebym przyszła do domu i jeszcze raz sprawdziła, czy wszystkie zaproszenia są odwołane. — Czy nasza rozmowa nie jest trochę ważniejsza? — zapytał, kierując na nią spojrzenie swoich błękitnych niczym strumień lasera oczu. — Wybacz, ale być może będę musiała spotkać się z Maksem — dodała, choć dobrze wiedziała, że się z nim dzisiaj nie spotka. — Amy, Amy... — Jett pokręcił głową. — Przestań bronić się przed tym co nieuniknione. Wpadnę do ciebie. To jedyne miejsce, gdzie możemy w spokoju porozmawiać. Tylko powiedz, o której mam być. — Nie możemy się spotkać u mnie w mieszkaniu — odparła pospiesznie. — Dlaczego? — spytał, sprawdzając dyskretnie, czy Gianny nie ma w pobliżu. Dlaczego? Dobre pytanie. Może dlatego, że nie ufała sobie, gdy zostanie z nim sam na sam? 366

Nie. On był przygodą na jedną noc, miał zostać jej szwagrem i nic takiego jak tamtej nocy nie może się więcej zdarzyć. — No dobrze — odparła w końcu. — O siódmej wieczorem. — Będę na pewno. — Gdzie będziesz, carino! — spytała słodkim głosem Gianna, pojawiając się znikąd i kładąc rękę na ramieniu Jetta. — Amy przygotowuje niespodziankę dla Maksa, a ja jej pomagam — odparł natychmiast. — Che cosa niespodzianka? — zagruchała Gianna, głaszcząc go po policzku. — Jeśli wszystkim o niej powiemy, to już nie będzie niespodzianka, prawda? — mruknął Jett i odsunął się od niej. Amy pamiętała, co wczoraj powiedział: „Gianna i ja nie jesteśmy parą". No cóż, jednak z pewnością wyglądali jak para. Poza tym Gianna u niego mieszkała. Więc czym byli? Oczywiście parą. Przecież jej to nie obchodziło. Niby czemu miałoby? A jednak obchodziło. I to bardzo. Z każdym mijającym dniem robiła się coraz bardziej zdezorientowana. Gdyby Jett nie pojawił się w jej życiu ponownie, prawdopodobnie potrafiłaby o nim zapomnieć. Ale pojawił się i był—był wszędzie. Kiedy sesja zdjęciowa dobiegała końca, podszedł do niej Nigel. — Masz ochotę na drinka? — spytał. — Jabłkowe martini naprawdę dobrze wchodzi. — Nie mogę — odparła Amy. — Mam się spotkać się z matką, będziemy jeszcze raz sprawdzać listę zawiadomień o odwołaniu ślubu i całą resztę. — Biedactwo — westchnął współczująco Nigel. — Nancy na pewno doprowadza cię do szału. Dobrze wiem, jaka potrafi być upierdliwa. — Hm... — mruknęła Amy i pomyślała, że coraz lepiej udaje jej się kłamać. -— Ukradłem kilka polaroidów — wyznał Nigel, zniżając głos jak niegrzeczny uczniak. — Okropny jestem, prawda? Antonio nie pozwala zabierać żadnych zdjęć ze studia, ale niby czemu nie miałbym wziąć sobie kilku fotek? A to dla ciebie — powiedział, podając jej jedno ze zdjęć. Spojrzała na nie. Była to fotografia przedstawiająca Jetta wyglądającego niesamowicie przystojnie. Za jego plecami stała Gianna, oplatając mu ramionami szyję. 367

— Co mam z tym zrobić? — spytała zdziwiona. — Myślałem, że chciałabyś takie — odparł Nigel. — Mogłabyś wrzucić je sobie na wygaszacz ekranu i podziwiać. — Jestem pewna, że Max byłby tym zachwycony — burknęła zgryźliwie. — Co za zbieg okoliczności — dodał Nigel — że ten model okazał się bratem twojego narzeczonego. Teraz jest także twoją rodziną, a przynajmniej niedługo się nią stanie. Wyobrażasz sobie Boże Narodzenie, Święto Dziękczynienia i wszystkie wakacje, które razem spędzicie? Jett i Gianna będą mieli piękne dzieci. Wy z Maksem też. Będziecie taką wspaniałą rodziną z reklamy Ralpha Lorena. — Przestań — ofuknęła go. Wolałaby, żeby się zamknął. — Och, przepraszam... — zawstydził się Nigel. — Ciągle zapominam, przez co przechodzisz. Przekładanie ślubu musi być cholernie podłamujące. — I jest. — Doskonale to rozumiem — wymamrotał Nigel i pogłaskał ją po ramieniu. — Proszę, pozdrów ode mnie Maksa i powiedz mu, że bardzo mu współczuję. — Jasne — odparła i ruszyła w stronę drzwi. Nie miała zamiaru spotykać się z matką ani z Maksem. Zamierzała pobiec do domu, wziąć prysznic i przygotować się na wizytę Jetta o siódmej. * ** Jett został jeszcze w studiu i patrzył, jak Amy wychodzi. Nie pamiętał, żeby kiedykolwiek czuł się tak nieswojo. Kiedy stał przed obiektywem z Gianną wiszącą mu na szyi i próbował wyglądać jak macho, cały czas miał świadomość, że Amy patrzy na niego. To były istne tortury. Na domiar złego nie mógł znieść Antonia. Grymaśny fotograf działał mu na nerwy, bo ciągle dostawiał się do Gianny. Gdy minęło pół popołudnia, pojawiła się Sofia Courtenelli ze swoim młodym Włochem, który zaczął kręcić się po studiu, rzucając Jettowi pełne obrzydzenia spojrzenia. — Czyja naprawdę przyjąłem to zlecenie? — spytał Jett w przerwach między zdjęciami. — Nie przejmuj się, carino —powiedziała Gianna. — To dlatego, że Sofia jest taka ambitna. Myśli, że skoro ty możesz być modelem, to dlaczego nie Carlo? Nie rozumie, że jesteś profesjonalistą. — Świetnie — mruknął Jett. 361

— Zapłacą nam dużo pieniędzy, nie martw się. — A kto tu się martwi? — zirytował się. — To dobrze, bo dziś wieczorem idziemy z nimi na kolację. — Nie mogę, muszę zobaczyć się z Maksem — odparł szybko, myśląc o spotkaniu z Amy. Poza tym wcale nie miał ochoty na kolację z Sofią Courtenelli i jej chłopakiem. — Pręgo — powiedziała Gianna. — Możesz przecież dołączyć do nas później. — Dobrze — zgodził się, choć wcale nie miał takiego zamiaru. Pomyślał, że już najwyższy czas powiedzieć Giannie, że to już koniec, że nie wraca do Włoch i nie chce już z nią mieszkać. Nie była już jego dziewczyną i powinna pomyśleć o przyszłości — o znalezieniu sobie innego faceta. Ale co, jeśli Amy nie będzie go chciała? Jeśli naprawdę kocha Maksa, a on był tylko przygodą na jedną noc? Czy naprawdę chciał się pozbawić możliwości wyboru? Jednak nigdy wcześniej nie czuł do nikogo czegoś podobnego i nie działo się to dlatego, że Amy była zajęta. Naprawdę mu na niej zależało. Zakochał się w Amy na długo przedtem, zanim dowiedział się, że jest narzeczoną jego brata. * * * Po sfinalizowaniu umowy z japońskimi bankierami, spotkaniu z menedżerami, wizycie na placu budowy i upewnieniu się, że Lulu dobrze się czuje z panią Conner — która zgodziła się opiekować małą przez resztę tygodnia, do czasu, aż zostanie zatrudniona nowa niania — Max zjadł wczesną kolację z Chrisem, a potem umówił się z Rodriguezem, który poprosił go o kolejną rozmowę. Zanim spotkał się z detektywem, skonsultował się ze swoim prawnikiem Elliotem Minorem, który zapewnił go, że współpraca to właściwa droga. — Dlaczego? — spytał Max. — Bo jeśli tego nie zrobisz, mogą pomyśleć, że masz coś do ukrycia — odparł cierpliwie Elliott. — Ale nie mam. — Wiem. Tak samo jak i oni. — Więc dlaczego, Elliott? — Im nie chodzi o ciebie, Max. Chcą dowiedzieć się czegoś więcej o Marisce. — Czego? — spytał podejrzliwie. 369

— Skąd mam wiedzieć? Możesz znać odpowiedzi, których oni nie znają. Przyjaciele, rodzina... Albo czy miała jakiegoś faceta. Oni prowadzą śledztwo w sprawie morderstwa, Max. Jeśli to mogłoby ci pomóc, pojadę na to spotkanie z tobą. — Dzięki, to nie jest konieczne — odparł i pomyślał, że jeśli nie poradzi sobie z detektywem Rodriguezem, będzie to oznaczało, że naprawdę jest w kiepskiej formie. Poza tym nie miał nic do ukrycia... tylko to, że zabrał z apartamentu Mariski pudełko, które zawierało kilka rzeczy, które jego była żona chciała przed wszystkimi ukryć. Rodriguez zjawił się punktualnie. Roztaczał wokół zapach taniej wody kolońskiej i głaskał swoje śmieszne wąsiki. — Panie Diamond — powiedział, wyciągając do Maksa lepką dłoń. — Przykro mi, że znów zawracam panu głowę. Czy nie ma pan nic przeciwko temu, że ja i moja współpracownica zadamy panu kilka dodatkowych pytań? — Oczywiście — odparł Max i poprowadził ich do salonu. Towarzyszka Rodrigueza była bardzo wysoka, miała szeroką twarz, zbite w strąki włosy i duże usta pomalowane wampowatą czerwoną szminką, która jeszczerbardziej je powiększała. Była to ta sama funkcjonariuszka, która rozmawiała wczoraj z Lulu. — Dobry wieczór, panie Diamond — wychrypiała. — Proszę mi wybaczyć mój głos, ale chyba coś złapałam. Wspaniale! Policjantka rozsiewająca zarazki, pomyślał Max. — Życzą sobie państwo drinka? — spytał, nalewając sobie brandy. — Nie wolno nam pić na służbie — oświadczył detektyw Rodriguez i usiadł na kanapie. — Ale nie odmówię seven-up. — Zobaczę, czy jest — odparł Max i zajrzał do małej lodówki za barkiem. — Może być dietetyczna cola? — Dla mnie za słodka — stwierdził detektyw Rodriguez. — Poproszę wodę mineralną, jeśli pan ma. — Coś dla pani? — spytał Max jego towarzyszkę. Pokręciła głową. Max podał Rodriguezowi butelkę wody Evian i usiadł na drugiej kanapie naprzeciw obydwojga policjantów. — Pewnie zastanawia się pan, co odkryliśmy — zaczął detektyw, okręcając butelkę wody Evian w swoich ogromnych dłoniach. — Myślałem, że się pan do nas odezwie. — Dlaczego miałbym się odezwać? — zdziwił się Max. — Gdy w rodzinie zdarza się morderstwo, zwykle krewni chcą jak najszybciej dowiedzieć się, jak postępuje śledztwo. 363

— To się zdarzyło niespełna czterdzieści osiem godzin temu — zauważył Max. — Przypuszczam, że kiedy odkryjecie, kto to zrobił, natychmiast mnie powiadomicie. — Oczywiście, ale być może wcześniej pan o tym przeczyta w gazetach — odparł detektyw, gładząc wąsy. — Prasa jest tą sprawą bardzo zainteresowana. Nie zdawałem sobie sprawy, że pańska rodzina jest tak potężna. Czyżby Rodriguez próbował ironizować?—zastanawiał się Max. Postanowił jednak założyć, że mówi poważnie. — Jak mogę wam pomóc? — zapytał, mając nadzieję, że jeśli odpowie na wszystkie pytania policjantów, wreszcie zostawią go w spokoju. — Czy był pan wczoraj wieczorem w apartamencie żony? — spytał detektyw, wyciągając swój podniszczony notes i krótki, obgryziony ołówek. Było to dość nieoczekiwane pytanie. Max nie potrafił się zdecydować, czy powinien skłamać, czy powiedzieć prawdę. Ale kłamstwo nie wydawało mu się zbyt dobrym pomysłem, więc odparł: — Owszem, byłem. Wpadłem zabrać kilka ubrań i zabawek mojej córeczki. Była bardzo roztrzęsiona... chyba zdaje pan sobie sprawę, co się dzieje z dzieckiem w jej wieku, kiedy odkrywa zakrwawione ciało matki. Lulu nie zdaje sobie sprawy, że jej mama nie żyje. Powiedzieliśmy, że jest w szpitalu. Ale to i tak było dla niej bardzo traumatyczne doświadczenie i czułem, że potrzebuje wokół siebie swoich rzeczy. -— Przekroczył pan policyjne taśmy — powiedział Rodriguez, z dezaprobatą zaciskając usta. — Nie przypuszczałem, że to ma jakieś znaczenie — odparł Max. — Przecież to mój dom, wie pan o tym. Mieszkałem w nim kiedyś. — To było wtedy, gdy był pan mężem pani Diamond—stwierdził detektyw i zapisał coś w swoim notesie. — Jednak teraz pan tam nie mieszka, prawda? — Ale nadal jestem właścicielem budynku — oświadczył Max. — Oczywiście, panie Diamond, jednak są pewne zasady, których należy przestrzegać. Zabezpieczamy miejsce zbrodni, żeby nikt nie mógł wejść do środka i zniszczyć lub sfałszować dowodów. — Niczego nie dotykałem — zapewnił go Max, usiłując nie wpatrywać się w jego wyszczerbione przednie zęby. — Poszedłem prosto do pokoju mojej córki, zabrałem jej rzeczy i wyszedłem. — No dobrze... — Rodriguez odłożył na bok notes i otworzył 371 butelkę z wodą, po czym dodał: — Jestem pewien, że ucieszy się pan z wiadomości, iż pańskie alibi się potwierdziło.

— Moje alibi? — Kolacja próbna. — A dlaczego niby miałoby się nie potwierdzić? — zapytał z irytacją Max. Funkcjonariuszka zaczęła kasłać. — Był pan tam, gdzie pan mówił, że był — kontynuował Rodriguez, ignorując zarówno irytację Maksa, jak i atak kaszlu swojej współpracownicy. — Ale właśnie odkryliśmy, że Irena była matką pani Diamond... Max omal nie zakrztusił się drinkiem. — Co takiego? Irena, osobista służąca Mariski? — Tak. Kiedy ją sprawdziliśmy, okazało się, że jest matką pani Diamond, chociaż nie chce tego potwierdzić. Funkcjonariuszka, wciąż kaszląc, wstała i zapytała, gdzie jest łazienka. — Przy wejściu — odparł Max, zastanawiając się jednocześnie, co jeszcze ma do powiedzenia detektyw Rodriguez. — Dlaczego nie chce tego potwierdzić? — Cóż... ludzie, kiedy w ich otoczeniu zdarzy się morderstwo, zachowują się często bardzo dziwnie — stwierdził detektyw. — Jakby każdy miał coś do ukrycia... i czasem rzeczywiście tak jest. — Chyba nie podejrzewa pan Ireny o zamordowanie Mariski? — Nie, oczywiście, że nie. Ale to Irena poinformowała nas, że pani Diamond miała wielu przyjaciół wśród Rosjan na emigracji. Wiedział pan o tym, panie Diamond? — Nie, nie wiedziałem—odrzekł, myśląc o notesie wypełnionym nazwiskami, których nie znał. — Poinformowała nas też, że zaginął notes z numerami telefonów — dodał Rodriguez. Max popatrzył na niego. Czyżby ten człowiek umiał czytać w myślach? — Były w nim nazwiska i numery telefonów znajomych pani Diamond — kontynuował detektyw. — Problem w tym, że nie mogłem go znaleźć. Nie widział go pan przypadkiem, kiedy włamał się pan do jej apartamentu? — Nie włamałem się — odparł ze złością Max. — Myślałem, że już to wyjaśniłem. Jestem właścicielem budynku. Mieszkałem w tym apartamencie. Nie przypuszczałem, że może być coś złego w zabraniu kilku osobistych rzeczy mojego dziecka. 365

— No cóż... w porządku, panie Diamond, ale bardzo proszę, żeby się to już nie powtórzyło. — Czym jeszcze mogę służyć? — spytał Max i wstał, mając nadzieję, że jego goście zrozumieją, iż ich spotkanie jest skończone. — Zastanawiałem się, czy nie przyszło panu do głowy coś, co mogłoby nam pomóc... — W związku z czym? — W związku z rosyjskimi powiązaniami pani Diamond. — Już panu mówiłem, że nic o nich nie wiem. — Mam przeczucie, że to robota kogoś z wewnątrz —powiedział detektyw, uważnie obserwując Maksa. — Nie ma śladów włamania, a kradzież została byle jak upozorowana... jakby sprawca najpierw zamordował panią Diamond, a dopiero potem stwierdził, że lepiej byłoby, gdyby to wyglądało na rabunek. Sprawcą zbrodni był ktoś, kogo pańska była żona znała. Max ponownie napełnił swój kieliszek brandy. — Naprawdę? — Tak. Jestem prawie pewien, że znała zabójcę. — To interesujące — mruknął Max i z powrotem usiadł na kanapie. — Może domyśla się pan, kto to mógł być? — Nie — odparł szorstko Max. Nie mógł się już doczekać, kiedy ten człowiek wyjdzie. — Od ponad roku byliśmy rozwiedzeni. Wiem, że moja była żona miała wielu znajomych w nowojorskim towarzystwie, ale nawet jeśli była z kimś blisko, nic o tym nie wiedziałem. — Hm... — Detektyw Rodriguez ponownie sięgnął po swój notes. — No dobrze, ale proszę mi jeszcze przypomnieć... — dodał, obgryzając ołówek — Czy naprawdę nie wiedział pan, że Irena była matką pana byłej żony? — Nie miałem o tym pojęcia. Funkcjonariuszka wróciła do pokoju i usiadła. Już nie kaszlała, ale nadal się nie odzywała. Maksowi jej milczenie działało na nerwy. — Czy od czasu morderstwa rozmawiał pan z Ireną? — zapytał detektyw Rodriguez, coś sobie zapisując. — Nie, nie rozmawiałem — warknął Max. Miał już tego wszystkiego dość i bardzo chciał, żeby Rodriguez i jego współpracownica wreszcie sobie poszli. — Cóż... chyba mógłby pan chcieć z nią porozmawiać. — Niby czemu? — Jeśli pani Diamond była jej córką, to w takim razie jest babcią Lulu, prawda? 366

— Pewnie tak—odparł Max, choć nawet nie chciał o tym myśleć. — Irena martwi się o zaginione pieniądze. Wygląda na to, że pani Diamond była jedynym źródłem jej dochodów. Twierdzi, że w apartamencie był ukryty zapas gotówki. — Detektyw Rodriguez zamilkł na chwilę, a potem dodał niemal oskarżycielskim tonem: — Ale nie możemy jej znaleźć... To dość dziwne, nie sądzi pan? — Nie widzę w tym nic dziwnego — rzekł Max. — Najwyraźniej, jeśli były tam jakieś pieniądze, zabrał je włamywacz. Albo włamywacze. — Hm... może i tak — mruknął Rodriguez, a potem zapytał: — Irena tam nie mieszkała, prawda? — Nie. Przychodziła trzy razy w tygodniu, żeby się zająć ubraniami i innymi osobistymi rzeczami Mariski. — Miała klucz? — Chyba ją o to spytaliście? — Oczywiście, ale musieliśmy to sprawdzić — odparł detektyw i nareszcie wstał. Max również się podniósł. — Aha, tak przy okazji: czy Irena pracowała już u pana żony, gdy braliście ślub? — Nie. — Max był już zmęczony tymi wszystkimi pytaniami. — Mariska sprowadziła ją rok później. Chyba zatrudniła Irenę przez agencję. — Cóż... nie przychodzi mi już nic więcej do głowy. A tobie? — zapytał Rodriguez swojej współpracownicy. Kobieta wzruszyła ramionami i zaczęła iść w stronę drzwi. — Będziemy w kontakcie — powiedział Rodriguez. Max ruszył za nimi. — Och... -— Detektyw zatrzymał się na chwilę. — Jest pan pewien, że nie zauważył pan nigdzie tego notesu z numerami telefonów? — Jestem pewien — odparł Max. — W takim razie dobranoc, panie Diamond. — Dobranoc państwu. * * * Podczas gdy Max rozmawiał z policjantami, Chris zamknął się w pokoju gościnnym i zaczął wykonywać telefony, starając się nadrobić zaległości. Najpierw zadzwonił do Rötha Giagante — chciał sprawdzić, czy jego ludzie zajęli się już przygotowaniami do ślubu Birdy w Vegas. 374

— Lepiej martw się, jak mi oddać moje kurewskie pieniądze — odparł Roth. — Red przesyła ci pozdrowienia — powiedział spokojnie Chris. — Ten dowcip bardzo nam się spodobał. Powinieneś być aktorem, minąłeś się z powołaniem. — Jaki dowcip? — Naciski na mnie i dziwka, którą mi przysłałeś. A przy okazji, chyba już wspominałem, że ukradła mi roleksa. Następnym razem zatrudnij jakąś dziewczynę z klasą. Kradzieże nie służą twojej reputacji. — Cholera! — warknął Roth. — Masz rację — zgodził się z nim Chris. — Kiedy przylecę na ślub Birdy, będę miał dla ciebie pieniądze. Odwiesił słuchawkę z uczuciem satysfakcji. Pieprzyć Rötha Giagante. Sądził, że są przyjaciółmi, ale jedno słowo Reda i wszystko się skończyło. Przynajmniej wyszło z tego coś pozytywnego; zdecydowanie wyleczyło go to z hazardu. Potem zadzwonił do Jetta. Rozmawiał z nim wcześniej i zaprosił go na kolację z Maksem, ale Jett wyjaśnił, że musi iść z Gianną na kolację z Sofią Courtenelli i jej chłopakiem. Chris miał nadzieję, że jego młodszy brat nie wciska mu kitu. Nie powinien próbować spotkać się z Amy, chociaż może nie było jej w domu — przecież Max twierdził, że ma spędzić ten wieczór u matki. Komórka Jetta nie odpowiadała, więc Chris zadzwonił do Birdy, która była w świetnym nastroju, wesoła, radosna i pełna ślubnych planów. — Rocky leci do Vegas kilka dni wcześniej — oznajmiła. — Paru przyjaciół urządza mu tam kawalerskie rekolekcje. Super, nie? — Co to są kawalerskie rekolekcje? — spytał Chris i jęknął w duchu, bo podejrzewał, że prawdopodobnie skończy się to kłopotami. — No wiesz, chłopaki będą grać w karty, oglądać filmy, strzelą kilka rundek i popływają łódką po Lake Mead. Oznaczało to, że chłopaki pojadą do Vegas, zaleją się w trupa teąuilą i będą odwiedzać kluby ze striptizerkami. — I tobie się to podoba? — spytał Chris. — Jasne — zaszczebiotała Birdy. — Moje dziewczyny zarezerwują nam bungalow w Beverly Hills Hotel i będziemy sobie robić manipedikir, maseczki, kąpiele błotne... no wiesz, wszystko, co lubią dziewczyny. 375

Dziewczyny będą siedzieć na basenie w Beverly Hills Hotel, popijać cosmpolitany i narzekać na swoich chłopaków. — Brzmi świetnie — mruknął Chris. — Pewnie! — entuzjazmowała się Birdy. — Jutro lecę z powrotem do Los Angeles. Powinieneś lecieć ze mną. Moja wytwórnia przysyła samolot. — Rocky też w nim będzie? — Nie. Musi się zobaczyć z rodziną, a potem pojedzie prosto do Vegas. Czemu by nie polecieć z Birdy? — pomyślał Chris. Nie mógł tu siedzieć bez końca, a Max najwyraźniej chciał zostać sam, by zająć się swoimi sprawami. Skontaktował się też z Andym. Deszcz w końcu przestał padać i asystent poinformował go, że udało mu się wydobyć z jego domu całkiem sporo rzeczy — łącznie z sejfem. Kazał je oczyścić i oddał do magazynu na przechowanie, oczywiście poza sejfem, który przewiózł do swojego mieszkania. Na szczęście dom nie zsunął się ze wzgórza. To była dobra wiadomość. Andy wynajął już architektów, którzy mieli sprawdzić, jak można zabezpieczyć fundamenty i naprawić szkody. Z pewnością zasłużył na dużą podwyżkę. Chris doszedł do wniosku, że musi wrócić do Los Angeles. — O której wylatujesz? — spytał Birdy. — Koło południa — zaświergotała. — Proszę, leć ze mną. — Spotkamy się na lotnisku — powiedział. Poinformuje o tym Maksa później. Był pewien, że brat go zrozumie.

Rozdział pięćdziesiąty czwarty Soviet Club był domem na obczyźnie dla wielu Rosjan, którzy osiedlili się w Nowym Jorku. Było tu dobre jedzenie, najlepsza wódka, a atmosfera przypominała szalone nocne kluby w Europie. Sonja Sivarious bardzo lubiła spędzać tam czas. Od erotycznych występów i spania dla pieniędzy ze starymi mężczyznami dzieliły go całe lata świetlne. A w Soviet Club uważano ją za piękną kobietę, która lubi się bawić. Większość ludzi sądziła, że jest kosmetyczką. Czasami, jeśli spodobał jej się jakiś mężczyzna, szła z nim do łóżka za darmo. Jej kuzyn Igor, kiedy udało mu się lepiej ubrać, był całkiem przystojną eskortą mimo skłonności do nadwagi. Natomiast Vladimir, znajomy Igora, zawsze wyglądał nędznie, chociaż dzisiaj i on się postarał. Sonja wiedziała, że zrobił to dla Famki. Biedak był w niej zadurzony, ale ona go ignorowała. Jednak coś się zmieniło. Dzisiaj Vladimir tryskał energią, której zwykle mu brakowało. Famka, wyglądająca olśniewająco w fioletowej sukience koktajlowej, też to zauważyła. Popijając drugiego drinka White Russian, powiedziała do Sonji: — Co się stało Vladimirowi? Zauważyłaś zmianę? — Tak — przyznała Sonja. Miała na sobie obcisłą żółtą sukienkę z dżerseju i perły na szyi. — Igor mówi, że Vladimir ma nam coś do powiedzenia. — Zniżając głos, dodała: — Twierdzi, że dostanie dużo pieniędzy. — Nie! — zawołała Famka. — Nie Vladimir. — Tak — potwierdziła Sonja. — Igor jest tego pewien. Przy sąsiednim stoliku siedziała hałaśliwa grupa Amerykanek z dwoma starszymi Rosjanami. Sonja znała jednego z nich, był to 370

Alex Pinchinoff, niebezpieczny człowiek, którego lepiej było unikać. Mafia rosyjska. Przespała się z nim kiedyś, i wystarczyło. Przykuł ją kajdankami do łóżka i omal nie udławił swoim ogromnym członkiem. Współczuła trzem dziewczynom siedzącym przy jego stoliku. Jedna z nich mogła mieć dzisiaj pecha. Po solidnym posiłku składającym się z barszczu i blinów oraz befsztyka z czerwoną kapustą Vladimir powiedział, że musi coś ogłosić. Sonja opróżniła trzeci kieliszek wódki i popatrzyła na niego. — Wal — zachęciła go. — Zaskocz nas. — Pewnie, że was zaskoczę — odparł Vladimir, rzucając zachwycone spojrzenie na Famkę. Famka przysunęła się do niego, jej duże piersi niemal wyskakiwały z fioletowej sukienki. — Śmiało — powiedziała, zastanawiając się, jaki jest w łóżku. Zwykli faceci często byli lepsi w seksie niż ci wspaniali i przystojni, a ona lubiła mężczyzn, którzy doprowadzali ją do orgazmu. Jej klientom nigdy się to nie udawało, niezależnie od tego, jak bardzo się starali. — Moja żona nie żyje oznajmił Vladimir. — Żona? — prychnęła z pogardą Famka. — Przecież ty nie miałeś żony. Kto by się z tobą ożenił? — No dalej, powiedz im — ponaglał go Igor. — Sławna kobieta, moja żona... — powiedział Vladimir. — Sławna i bogata. — Julia Roberts? — zakpiła Famka. — Nicole Kidman? — dodała Sonja, dołączając się do zabawy. — Albo Angelina Jolie. Jest baaardzo seksowna... — mruknęła Famka, oblizując usta. — Ale ona jest dla mnie, nie dla ciebie. — Vladimir mówi prawdę — oświadczył Igor, stając w obronie przyjaciela. — Był żonaty z kobietą z gazet. Ofiarą morderstwa. Sławną i bogatą ofiarą morderstwa. — Bardzo bogatą— potwierdził Vladimir. — Byłem jej mężem, więc teraz wszystkie jej pieniądze są moje. — Nie! — zaśmiała się Famka. — Zmyślasz. — Pokaż im papier — powiedział Igor. — Pokaż im. Wtedy te dziwki będą musiały ci uwierzyć. — Kogo-nazywasz dziwkami? — wycedziła Sonja. Vladimir sięgnął do kieszeni i wyciągnął zmięty akt ślubu. Podał go Sonji. — Kto to jest Paulina Kuchinova? — spytała Sonja, -kiedy obejrzała dokument. — Nigdy o niej nie słyszałam. 378

— Mariska Diamond, kobieta z towarzystwa, którą zamordowano — wyjaśnił Vladimir. Sonja roześmiała się. — Pierdolisz. — Mogę to udowodnić. — Jak? — Mam zdjęcie ślubne i świadków, którzy to potwierdzą. Była prostytutką jak ty. — Ja nie jestem prostytutką — zaprotestowała Sonja. — Jestem terapeutką bogatych mężczyzn. Prostytutki pracują na ulicy. To brudne dziewczyny. — A ty nie jesteś brudną dziewczyną? — zapytał Vladimir. — Albo pokażesz mi zdjęcie, albo jesteś tylko kłamliwą szumowiną — oświadczyła Sonja i wzięła ze stolika butelkę wódki, żeby nalać sobie kolejny kieliszek. — Przyniosę ci to zdjęcie — obiecał Vladimir. — A potem co? — wtrąciła Famka. — Pójdziesz na policję i powiesz, że była twoją żoną? — Jeśli złapią mordercę, to tak. — Skąd będziesz wiedział, że go złapali? — spytała Sonja. — Mogą pomyśleć, że to ty. Może nawet cię aresztują. — Mnie? — oburzył się Vladimir. — Mam dużo złych rzeczy na sumieniu, ale nie morderstwo. — Jasne — mruknęła Sonja. Nie wierzyła w tę żałosną historię. Spojrzała na gangsterów siedzących przy sąsiednim stoliku. Jej spojrzenie pochwycił Alex Pinchinoff i uniósł kieliszek. Najwyraźniej kiedy ostatni raz się widzieli, bawił się znacznie lepiej niż ona. Pomyślała, że może powinna dać mu drugą szansę. Nigdzie w zasięgu wzroku nie było żadnych innych potencjalnych klientów. * * * — Cześć — powiedziała Amy, otwierając drzwi. — Hej — powitał ją Jett i wszedł do środka. — Dla ciebie — oświadczył, podając jej bukiet żółtych róż. Czemu kupił jej kwiaty? Nie powinien tego robić. Ale kogo chciała oszukać? To było naprawdę słodkie. — Jak się masz? — spytała, próbując ukryć zmieszanie. Było to głupie pytanie, bo kiedy godzinę temu wychodziła ze studia, miał się całkiem dobrze. — Doskonale — odparł, wchodząc do salonu. 372

— Może wypijemy po kieliszku wina? — zaproponowała. Dziwnie się czuła, idąc za nim i trzymając róże, które zaczynały już opadać. — Nie piję — odparł i w tym momencie uświadomił sobie, jak niewiele o sobie wiedzą. Czy powinien jej wyznać, że był alkoholikiem i oszalałym na punkcie seksu ćpunem? A może powinien poczekać i pozwolić, żeby sama odkryła jego przeszłość? Dyplomatyczniej było poczekać. Ale naprawdę chciał być z nią szczery we wszystkim. — Jestem w grupie wsparcia AA — dodał. — Ach... przykro mi—powiedziała, przenosząc kwiaty do swojej malutkiej kuchni i szukając flakonu. — Przykro ci z powodu mojego odwyku? Czy dlatego, że nie piję? — spytał, idąc za nią. — Nie jestem zbyt wielką zwolenniczką picia — odparła i nalała wody do flakonu. — Tamtej nocy z pewnością nie miałaś z tym problemu — zauważył, kierując rozmowę w stronę najbardziej interesującego go tematu. Teraz to ona powinna- bronić siebie i swojego zachowania. — Tak—przyznała, próbując zachować spokój.—Byłam pijana i pewnie dlatego zrobiłam to, co zrobiłam. Oparł się o kuchenny blat i obserwował, jak układa kwiaty. — Nie byłaś aż tak nawalona — stwierdził. — Owszem, byłam — odparła, starając się na niego nie patrzeć. — Czy to znaczy, że za każdym razem, gdy za dużo wypijesz, idziesz do łóżka z nieznajomym? — spytał ze śmiechem. — Nie, ale... Jett spoważniał. — Powiedz mi, Amy — zaczął — muszę to wiedzieć... co się wtedy między nami wydarzyło? — Ja... ja nie wiem — wydukała i jednocześnie pomyślała, że jeszcze nie jest gotowa do konfrontacji. — To dość oczywiste, że nie sypiasz z Maksem. Nie odpowiedziała. Zapadła niezręczna cisza. — Kochasz go? — zapytał po chwili Jett. — To nie twoja sprawa — mruknęła, po czym wzięła flakon i poszła z nim do salonu. — Cóż, dla mnie to brzmi jak nie — stwierdził, idąc za nią. — Nie wkładaj mi w usta słów, których nie powiedziałam. — Wcale tego nie robię. 380

— Owszem, robisz — odparła z rozdrażnieniem. — Ja i Max jesteśmy razem szczęśliwi. — To dlatego przespałaś się ze mną. Teraz rozumiem. To dlatego, że jesteś z nim szalenie szczęśliwa. — Wiesz co, Jett — zaczęła — myślę, że niepotrzebnie się spotkaliśmy. Nie mamy sobie nic do powiedzenia, a ja nie zamierzam się z tobą kłócić. To, co się stało... cóż, po prostu się stało. I tak to zostawmy. — A co, jeśli ja nie potrafię tego zostawić? — zapytał, przysuwając się do niej. Odsunęła się do tyłu. — Słucham...? — Co, jeśli nie potrafię, Amy? — powtórzył. — Jeśli się w tobie zakochałem? Może jesteś dziewczyną, której szukałem przez całe życie? — To jakieś szaleństwo — mruknęła, kręcąc głową, jakby chciała samą siebie przekonać, że to, co mówi Jett, nie ma sensu. — Naprawdę? — Jesteś z Gianną — powiedziała. — A ja jestem z Maksem. Przeżyliśmy chwilę zapomnienia i... — Hej — przerwał jej, wbijając w nią swoje błękitne spojrzenie. — To było znacznie więcej niż chwila zapomnienia, dobrze o tym wiesz. — Nie, nie wiem — odparła, zupełnie wytrącona z równowagi. — Nieprawda, wiesz — powiedział i znów się do niej przysunął. Zanim którekolwiek z nich zdążyło się zorientować, już dotykał jej ramienia i po paru sekundach to dotknięcie zamieniło się w przytulenie, a przytulenie w pełen namiętności pocałunek. Jestem trzeźwa, pomyślała Amy, ale znowu to robię. Co jest ze mną nie tak? Mimo to nie mogła przestać go całować. I nie chciała. Za chwilę jego dłonie były pod jej jedwabną bluzką, którą włożyła zaraz po wyjściu spod prysznica. Chciała dla niego ładnie wyglądać. W głębi duszy dobrze wiedziała, co się wydarzy. Nie możesz tego zrobić! — ostrzegł ją jej wewnętrzny głos. Ależ tak, mogę — odpowiedziała. Kiedy zaczął całować jej szyję, zadrżała z niecierpliwości, nie mogąc się doczekać tego, co miało nadejść. Próbowała go bez przekonania odepchnąć. — Nie powinniśmy tego robić — powiedziała cicho. — To nie fair wobec Maksa. — Wiem — odparł, a potem znów ją pocałował i po chwili oboje 374

znaleźli się sypialni, w jakiś tajemniczy sposób gubiąc po drodze ubrania. — Jesteś cholernie piękna — mruknął, kładąc ją na łóżku. Zaczął gładzić jej piersi i całować sutki, powoli zjeżdżając ustami do płaskiego brzucha, a potem jeszcze niżej. Po chwili rozchylił jej nogi i w ciągu kilku sekund jego głowa znalazła się między udami Amy, a język zaczął wyczyniać niewiarygodne rzeczy. Sięgnęła po poduszkę i zakryła sobie twarz, a całe jej ciało zalały fale pożądania. Zabierał ją w podróż tak ekscytującą, że ledwie mogła powstrzymać jęki rozkoszy. W końcu poddała się i krzyknęła cicho, gdy osiągnęła szczyt. Wyłonił się spomiędzy jej ud. Miał potargane włosy i zadowolony wyraz twarzy. — Dobrze było? — zapytał. — Wspaniale — wymamrotała zbyt zawstydzona, by na niego spojrzeć. — Hej — powiedział, zabierając jej poduszkę, pod którą próbowała się ukryć — to był dopiero wstęp. Położył się na niej, a ona nawet nie próbowała go powstrzymać. Chciała go czuć w środku, blisko, jak najbliżej. To było nawet lepsze niż ten pierwszy raz. Kiedy było już po wszystkim i oboje leżeli przytuleni do siebie, z powrotem ogarnęło ją poczucie winy. — Jett... — zaczęła niepewnie. — Co, kochanie? — spytał i pogłaskał ją po policzku. — To nie jest w porządku — mruknęła. — Według mnie jest — odparł, przeciągając się leniwie. — Nie, nie jest. Nie możemy tego robić. — Czemu nie? — Dobrze wiesz czemu. — Ze względu na Maksa? — zapytał, zastanawiając się jednocześnie, czy będzie jej przeszkadzać, jeśli zapali papierosa. Doszedł do wniosku, że na pewno tak, więc nawet nie zawracał sobie głowy pytaniem jej o to. — Właśnie. Uniósł się i oparł o poduszkę, spoglądając na nią. — Amy... musisz zrozumieć, że Max nie jest dla ciebie odpowiednim mężczyzną. — Proszę, posłuchaj mnie, Jett... — powiedziała. — Nie mogę 382

go zostawić, nie teraz, kiedy przez to wszystko przechodzi. Poza tym ty jesteś z Gianną, mieszkasz razem z nią we Włoszech. — Ile razy mam ci to powtarzać, że ja i Gianna nie jesteśmy parą? — Śpicie ze sobą. — To tylko seks — odparł. Zmarszczyła brwi. — Dla mnie seks to zobowiązanie. Wspólna przyszłość. Rodzina. Życie. — No, no! Widzę, że jesteś poważną dziewczyną. — Nigdy nie mówiłam, że nie jestem. A to, co robimy, jest złe. — Naprawdę czujesz się źle? — spytał, głaszcząc ją po twarzy. Usiadła i zakryła się prześcieradłem. — Tak — mruknęła. — Kłamiesz. — Jeśli tak, to dlatego, że chcę nas chronić. — Westchnęła. — To nie może posunąć się dalej. Mówię serio. — Posłuchaj... powiem Giannie, że to koniec. Jeśli to ma dla ciebie takie znaczenie, powiem jej to dzisiaj wieczorem. — Nie powinieneś tego robić ze względu na mnie, bo dla nas nie ma przyszłości. Muszę zostać z Maksem. — Przecież go nie kochasz. — Nigdy tego nie powiedziałam. — Nie musiałaś. Zaczęła płakać. Pochylił się i przytulił ją do piersi, głaskał po głowie i całował w czoło. — Coś z tym zrobimy — powiedział cicho. — Obiecuję ci to, Amy. Coś z tym zrobimy i będziemy razem, bo wiesz równie dobrze jak ja, że tak właśnie powinno być. * ** Detektyw Rodriguez zirytował Maksa. Nie mógł znieść jego głupich wąsów i wścibskich pytań. Kiedy tylko policjanci wyszli z penthouse'u, nalał sobie trzeci kieliszek brandy, a potem zapukał do drzwi pokoju gościnnego. Chris nadal rozmawiał przez telefon ze swoim biurem w Los Angeles. Uniósł do góry dłoń, dając bratu do zrozumienia, że za kilka minut skończy. Max został w pokoju, co zmusiło Chrisa do skrócenia rozmowy z Andym. — Muszę jutro wracać do Los Angeles, więc zabiorę się samolotem razem z Birdy Marvel — powiedział, kiedy się rozłączył. 383

— Jedziesz już? — Max był wyraźnie rozczarowany, bo przebywanie z bratem okazało się całkiem przyjemnym doświadczeniem. — To konieczne — odparł Chris. — Klienci nie mogą się mnie doczekać, poza tym muszę wreszcie zająć się moim domem. — Rozumiem — mruknął Max. — Dasz sobie radę? — Oczywiście. Ale pomyślałem... — Tak? — Co byś powiedział, gdybym dał ci pieniądze, które znalazłem w pudełku Mariski? To by wystarczyło na spłatę twojego długu hazardowego. — Czyś ty, kurwa, zwariował? — wybuchnął Chris i popatrzył na brata, jakby Max był kompletnie szalony. — Nawet bym tych pieniędzy nie tknął. Poza tym one nie są twoje. Musisz je oddać policji albo przynajmniej powiedzieć o nich swojemu prawnikowi. Jezu Chryste! Za mądry jesteś, żeby tak się wpieprzyć. — Myślisz, że tak właśnie powinienem zrobić? — Jasne. Mariska została zamordowana, a Vladimir to łajdak. Wycofaj się z tego jak najszybciej. — Chyba masz rację. — Kiedy to zrobisz, Max? — Niedługo. — Mam nadzieję, bo to jakieś wariactwo. — W porządku. — Miałeś jakąś wiadomość od Reda? — A niby czemu miałbym mieć? — Na pewno już wie, co się stało, bo mówią o tym w każdych wiadomościach. Mógłby do nas zadzwonić. — Ale nie zadzwonił. Wcale mnie to zresztą nie dziwi. — No tak... to typowe dla Reda—zgodził się Chris. — Ten stary drań ma wszystko w dupie. — Dokładnie. — A jak poszło spotkanie z detektywem? — Wiedział, że poszedłem do apartamentu Mariski. — Założę się, że był wkurzony.

— Cóż, nic na to nie poradzę. Aha, nie uwierzysz... — Śmiało, zaskocz mnie. — Okazuje się, że osobista służąca Mariski, Irena, ta Rosjanka, której nie znoszę, prawdopodobnie jest matką Mariski. — Żartujesz! — zawołał Chris. — Wcale nie. Myślę, że powinienem z nią porozmawiać. 377

— Po co? — Może coś wiedzieć o Vladimirze... coś, czego nie powiedziała policji. — Na litość boską! — zirytował się Chris. — Czy ty mnie nie słyszysz? Musisz skończyć z tymi bzdurami. Cokolwiek byś zrobił, i tak dowiedzą się o Vladimirze. — Tak myślisz? — Posłuchaj — zaczął cierpliwie Chris — oddaj policji pudełko razem ze wszystkim, co jest w środku... łącznie z pieniędzmi. Pamiętaj, to oni są detektywami, nie ty. I zrób to jak najszybciej, Max. Nie chcę wyciągać cię z więzienia za ukrywanie dowodów. — Daj spokój... Nic takiego się nie zdarzy. — Mam nadzieję, że masz rację. Naprawdę mam nadzieję, że masz rację. * ** Rosyjski gangster był silny i brutalny, miał duże mięsiste dłonie pasujące do jego ogromnego mięsistego fiuta. Sonja nigdy by się nikomu poza sobą nie przyznała, ale lubiła dominujących mężczyzn. Była to całkiem miła odmiana po staruszkach, z którymi sypiała dla pieniędzy. Bogaci starcy o zmęczonych penisach i perwersyjnych gustach. Pieprzenie się z młodym, pełnym energii facetem wydawało jej się miłą odmianą — dopóki Alex Pinchinoff nie wsadził jej do ust swojego ogromnego członka i nie usiłował jej udławić. To była chwila, którą na zawsze zapamiętała. Przynajmniej tym razem nie nalegał, by pozwoliła się skuć kajdankami. Był wysoki i zwalisty, miał śniadą skórę, czarne włosy i szerokie brwi. Sonja przez chwilę fantazjowała, jak by to było być żoną mężczyzny takiego jak on. Pewnie codziennie chciałby ją pieprzyć, zrobiłby jej dziecko lub dwoje i oczekiwałby, że będzie gotować, sprzątać i regularnie robić mu laskę. Potem znalazłby sobie kochankę, młodą blondwłosą Amerykankę o ciasnej cipce i szerokim amerykańskim uśmiechu. Udało jej się nie udławić. Potem znów się z nią pieprzył, aż oboje po raz drugi osiągnęli orgazm. Sonja była wykończona. — Jesteś zadowolona, że do mnie przyszłaś? — zapytał, przypalając śmierdzącego brązowego papierosa. Znajdowali się w sypialni w jego mieszkaniu, które niemal w całości urządził na czerwono. Ściany były pomalowane na czerwono, podłogę pokrywał czerwony dywan, nawet pościel była czerwona. 386

— Nie jesteś taki zły — stwierdziła z lekkim uśmiechem. Wielka dłoń Aleksa powędrowała w dół, do paska jej ufarbowanych na rudo włosów łonowych. — Miałaś orgazm? — zapytał. — Tak — odparła. — Nie był za duży dla ciebie? — Nie. — Jesteś interesującą kobietą. Kim są te głupki, które z tobą dzisiaj siedziały? — To wcale nie są głupki — obruszyła się. — Jeden z nich jest moim kuzynem. A ten drugi był mężem bogatej zamordowanej kobiety. Dostanie jej wszystkie pieniądze. Alex uniósł się na łokciu i popatrzył na nią. — Jakiej kobiety? — Zamordowanej Rosjanki z gazet — wyjaśniła Sonja, zastanawiając się, gdzie Alex znalazł czerwoną pościel. — Pauliny Kuchinovej? — spytał, wydmuchując strumień cuchnącego dymu w jej kierunku. — Znasz jej prawdziwe nazwisko? — zdziwiła się Sonja. Może jednak Vladimir mówił prawdę. Kto by pomyślał? — Skąd wiesz, jak się naprawdę nazywała? — Wiem o niej znacznie więcej — odparł Alex, drapiąc się po kroczu. — Ta suka wisiała mi sporo pieniędzy. Ktokolwiek ją zabił, zrobił dobrą robotę. Była chciwą suką i sama się o to prosiła. Dobrze ją znałem — dodał, kiwając głową. — Powiedz mi, gdzie znajdę Vladimire, bo teraz to on wisi mi dużo pieniędzy.

Rozdział pięćdziesiąty piąty Liberty była w rozterce. Powinna iść na kolację z Chipem i resztą, czy spędzić wieczór z Damonem i Parkerem J. Jonesem, swoim przyszłym producentem? Nie chciała obrazić Chipa — był dla niej taki dobry. Ale z drugiej strony, skoro Damon był w Los Angeles — żonaty czy nie — jak mogła mu odmówić? Z dala od Nowego Jorku wszystko wydawało się łatwiejsze. Jakby była na wakacjach, gdzie nic się nie liczyło poza miłym spędzaniem czasu. Ale nie była na wakacjach — to był luksus, którego jej zawsze brakowało. Tyle się wokół niej działo. Gdyby nie jej matka, która wszystko psute, skakałaby z radości. Damon zatrzymał się w tym samym hotelu. Co za niespodzianka! Powiedziała mu, że zadzwoni do niego za pięć minut. Najpierw zadzwoniła do Teddy'ego, żeby zapytać, czy mogłaby przyprowadzić na kolację Damona i Parkera. — Damona Donnella, króla hip-hopu? — zapytał podekscytowany Teddy. — Najpierw Tony A, teraz Damon Donnell! A przecież mówiłaś, że jesteś nową dziewczyną na scenie... — Ależ jestem. — Ktoś tu zmyśla jakieś historyjki... — Tony A jest moim starym znajomym — wyjaśniła Liberty. — A Damon ma mnie umówić z Parkerem J. Jonesem, producentem od nagrań. — Chip na pewno nie będzie miał nic przeciwko — stwierdził Teddy. — Chcesz, żebym do niego zadzwonił? — A mógłbyś? Ale odezwij się potem do mnie. W ciągu kilku sekund Teddy oddzwonił. 380

— Chip nie ma nic przeciwko. Teraz musiała spytać Damona, czy ma ochotę przyłączyć się do jej znajomych. Zadzwoniła do niego. — Zabawa grupowa? — zażartował Damon. — Nie, to nie dla mnie. Wolę coś bardziej osobistego, tylko my dwoje. — Daj spokój, bądź poważny — upomniała go. — Chip to fotograf, z którym pracuję, a pozostali moi koledzy też są bardzo fajni. Chciałabym, żebyście się do nas przyłączyli z Parkerem. Potem możemy porozmawiać o mojej muzyce. — Porozmawiać o jej muzyce, mówi dziewczyna... — mruknął Damon. — Jasne, kochanie. Właśnie dlatego przyleciałem do Los Angeles... żeby porozmawiać o twojej muzyce. — Przywiozłeś ze sobą producenta, prawda? — Tak. — Więc? — Więc idziemy na kolację. — O dziewiętnastej trzydzieści w holu. — Ile limuzyn mam zamówić? — Ile czego? — Limuzyn, którymi pojedziemy do restauracji. — Na pewno uda nam się złapać taksówkę. — Nikt w Los Angeles nie łapie taksówek. — Może powinieneś się z nami spotkać na miejscu, w Ivy at the Shore. — Hej, LL, wiesz przecież, że przyleciałem tu tylko po to, żeby cię zobaczyć, więc nie wykręcaj się teraz. — Nie prosiłam cię, żebyś tutaj przyjeżdżał. — Będzie warto, obiecuję. — Tak myślisz? Roześmiał się. — Tak. — Ale ciągle jeszcze masz na palcu obrączkę, prawda? — Ludzie... — jęknął. — Czemu jesteś taka trudna? — Po prostu próbuję być z tobą szczera. Wygląda na to, że ludzie, którzy są wobec ciebie szczerzy, to w twoim otoczeniu rzadkość. — Chyba masz rację — przyznał. — Damon, jesteś niesamowicie pociągający — powiedziała, bo niezależnie od tego, co myślała Beverly, sama wiedziała, jak postępować z mężczyznami. — Gdybyś był sam, na pewno byśmy tak nie rozmawiali. 389

— A jak? — zapytał zaintrygowany. — W ogóle byśmy nie rozmawiali, ale po prostu rzucilibyśmy się na łóżko i uprawiali szaleńczo dziki seks — odparła odważnie. — Teraz próbujesz podniecić mnie przez telefon — stwierdził. — Ale to działa. Lubisz seks przez telefon, kochanie? — Nie — odparła. — I wierz mi, wcale nie próbuję ciebie podniecić. Po prostu mówię ci, jak jest... bo jeśli przyleciałeś tutaj tylko po to, żeby się ze mną przespać, to możesz o tym zapomnieć. — Naprawdę jesteś twarda... — jęknął. — To się nazywa instynkt samozachowawczy. — Aha... — Odwróć role, a wtedy na pewno mnie zrozumiesz. — Mądrala. — Staram się. — No cóż, LL, myślisz, że mogłabyś ze mną pojechać do restauracji na kolację? — Mam się spotkać ze wszystkimi w holu o dziewiętnastej trzydzieści. — Przyjadę po ciebie piętnaście po dziewiętnastej. Pojedziemy wcześniej do Ivy at the Shore i wypijemy jedno albo dwa mojito. Oddzwoniła do Teddy'ego i powiedziała, że spotkają się w restauracji. — Panna Ktoś! — zawołał z zachwytem Teddy. — Ty chyba znasz wszystkich. Jestem pod wrażeniem! * ** Po nieco drętwym początku wszyscy zaczęli się dobrze bawić. Liberty musiała przyznać, że Damon naprawdę potrafi być czarujący. Był ciepły i przyjazny i wcale nie odgrywał wielkiego producenta hip-hopu. Parker J. Jones był przezabawny. Okazało się, że nagrywał Brandy, Birdy Marvel, Toni Braxton i wiele innych gwiazd. Teddy i Quinn byli nim zachwyceni i nawet Umę zafascynowały opowiadane przez niego historie — zwłaszcza o Birdy Marvel. Urna miała obsesję na jej punkcie, więc słuchała z zapartym tchem, kiedy Parker opowiadał, że Birdy to diwa o ekstrawaganckich obyczajach, lubiąca zaspokajać wszystkie zachcianki każdego faceta, z którym się spotykała. Chip i Damon szybko się dogadali, bo obydwaj lubili samochody. Chip niedawno kupił sobie ferrari 575 maranello i okazało się, że 382

Damon ma trzy unikatowe modele Ferrari, w tym także nowego superamerica i maserati. — Koniecznie muszę ci zrobić zdjęcie z twoimi samochodami — entuzjazmował się Chip. — To będzie świetna okładka do .JRolling Stone" albo „ Vanity Fair". Graydonowi na pewno się spodoba. — Nie chcę cię rozczarować, ale nie lubię angażować się w takie rzeczy — odparł Damon. — Zwykle zostawiam to mojej żonie. Zauważył, że Liberty to usłyszała, i zrobiło mu się przykro. Pieprzyć go, pomyślała Liberty. Po dwóch kieliszkach wina zaczęła sobie wyobrażać, co mogłoby się między nimi wydarzyć. Ale kiedy wspomniał o swojej żonie, przeniosła swojąuwagę na Parkera. W końcu to on był jej przyszłością, to on miał pomóc jej wystartować. — Słuchałeś może mojego demo? — spytała go. — Dlatego tu jestem — oświadczył Parker, pochłaniając tartę z krabem. — Słuchałem go razem z Damonem i podobało mi się to, co usłyszałem. Nie przyleciałbym do Los Angeles, gdyby tak nie było. Chociaż muszę powiedzieć, że za każdym razem, kiedy mam okazję przelecieć się samolotem Damona, ciężko mi odmówić. Leciałaś nim? — Jeszcze nie. — Cóż, młoda damo, czeka cię niezwykła przygoda. Ten koleś naprawdę wie, jak traktować kobiety. — Naprawdę spodobało ci się moje demo? — spytała, z powrotem kierując rozmowę na muzyczne tory. — Z kilkoma zastrzeżeniami — odparł. — Ale wszystko da się naprawić. — Zastrzeżeniami? — zaniepokoiła się Liberty. — Na przykład? — Musisz trochę zmienić swój tekst... teraz jest zbyt mroczny i ponury. I pamiętaj: nie jesteś AliciąKeys, więc przestań naśladować jej styl. Ona jest oryginalna i ty też taka będziesz. — Nikogo nie naśladuję — zaprotestowała. — Nie złość się na mnie — powiedział Parker — bo będziemy razem pracować. To ważna lekcja: musisz nauczyć się słuchać krytycznych uwag i wyciągać z nich wnioski, bo jeśli nie będziesz tego potrafiła robić, daleko nie zajdziemy. Rozumiemy się? Przytaknęła. Parker był profesjonalistą, a ona nie. Jeszcze nie. Zrobi wszystko, co jej każe, będzie słuchać i uczyć się. Miejmy nadzieję, że wszystko pójdzie jak trzeba, pomyślała. * ** 391

Kiedy wracali do hotelu, był z nią tylko Damon. — Gdzie jest Parker? — spytała zdziwiona. — Myślałam, że z nami jedzie. Damon roześmiał się. — No cóż... Parker ma tu j akąś ślicznotkę, którą ukrywa w Beverly Hills. To dlatego przyleciał ze mną do Los Angeles. — Myślałam, że to z mojego powodu. — Bez obrazy, ale z ciebie nie wyciśnie takiego słodkiego soku... — Jest żonaty? — Masz ci los, znów to samo — westchnął Damon, kręcąc głową. — Kim ty jesteś? Tajną reprezentantką jakiegoś stowarzyszenia obrony moralności? — Nic na to nie poradzę, że mam zasady — odparła z uśmiechem. — Czy to oznacza, że dziś nie mam na co liczyć? — Ani dziś, ani jutro. Wiesz dlaczego. — Tak, tak, wiem — mruknął. — Jestem żonaty. I nie ma dla ciebie znaczenia, że ja i moja żona mamy umowę? — O niczym takim nie słyszałam. — A co słyszałaś? — Że twoja żona każdej przystawiającej się do ciebie dziewczynie daje wycisk swoimi szpilkami od Manolo za osiemset dolarów... Najwyraźniej ma bardzo gwałtowny temperament. Damon wybuchnął śmiechem. — Moja żona nic by nie zrobiła tymi szpilkami, gdyby myślała, że coś mogłoby im się stać. Kochanie, ona uwielbia swoje buty. — Nieważne — mruknęła Liberty, opierając się o skórzane siedzenie. Kto by uwierzył tydzień temu, że będzie siedziała w limuzynie z samym Damonem P. Donnellem? — Dlaczego nie mówisz tak jak inne czarne laski, które znam? — zapytał Damon, ujmując jej dłoń. — Naprawdę? — Wiesz, że nie. — Myślę, że to dlatego, że moja mama dostała pracę w zamożnej dzielnicy, zabrała mnie ze szkoły w Harlemie i wysłała do eleganckiej szkoły na Manhattanie — wyjaśniła Liberty, delikatnie uwalniając rękę z jego

uścisku.—Nienawidziłam tej szkoły i wszyscy uczniowie też mnie nienawidzili. Nie pasowałam tam, ale myślę, że to właśnie tam nauczyłam się ładnie mówić. — Co robi twoja mama? — Była piosenkarką—odparła i po krótkim wahaniu dodała: — A teraz jest gospodynią u starego miliardera. 393

— Miliardera? Znam go? — To Red Diamond. Jego synowa została zamordowana w tym tygodniu. — Jezu! Ta wiadomość jest wszędzie. Ludzie panikują i zatrudniają ochroniarzy. O co w tym wszystkim chodzi? Liberty wzruszyła ramionami. — Nie mam pojęcia. — To znaczy, że twoja mama też nic nie wie. — Nie pytałam jej o to. — Pewnie, ty byś tego nie zrobiła... — Co masz na myśli? — Za dużo zasad jak na grzebanie się w brudzie, prawda? — A co w tym złego? — Nie denerwuj się. Jesteś po prostu oryginalna, a ja lubię oryginalne osoby. Limuzyna zatrzymała się przed hotelem i Damon pomógł jej wysiąść. — Mam propozycję—powiedział. — Chodźmy na romantyczny spacer po plaży. — Po pierwsze, ty i ja wcale nie jesteśmy romantyczni, poza tym jest już późno, a ja muszę jutro wcześnie wstać, no i... — Ile jeszcze wymówek wymyślisz? — zapytał. — Wyluzuj, LL, chyba nieczęsto zdarza ci się coś takiego. — No cóż... — Daj spokój, kochanie — powiedział. — Albo żyjesz pełnią życia, albo wcale. Kiedy znaleźli się na rozległej połaci piasku prowadzącej w dół do oceanu, Damon pochylił się i zaczął ściągać buty. Liberty zdjęła srebrne sandały, które dostała rano od Umy, i podwinęła spodnie. Gdy to zrobiła, Damon chwycił ją za rękę i zaczął biec plażą w stronę oceanu. Piasek był gładki i chłodny, a szum fal rozbijających się o brzeg niemal hipnotyzował. Pomyślała, że to wyjątkowa noc — noc, którą należy się rozkoszować. Kiedy byli już prawie w oceanie, Damon zatrzymał się, przyciągnął ją do siebie i zaczął całować. Nie potrafiła powiedzieć nie. Jakie to miało znaczenie, że był żonaty? Nie miała zamiaru ciągnąć tego dłużej. Ale przecież powiedział jej, że on i jego żona mają umowę, więc czemu nie? Nie! Wiedziała o mężczyznach i ich pragnieniach wystarczająco dużo, żeby zdawać sobie sprawę, że Damon proponował jej pomoc w karierze tylko dlatego, że uznał ją za dziewczynę trudną do 385

zdobycia. Mężczyzna taki jak on mógłby się przespać z każdą kobietą, na którą miałby ochotę. Miał wszystko — urodę, władzę, pieniądze, nie wspominając już o garażu pełnym ferrari i własnym samolocie. Damon P. Donnell miał wszystko, czego pragnęła większość kobiet. Ale nie miał jej. I to właśnie sprawiało, że była inna. Wszystkie te myśli przemknęły jej przez głowę, kiedy się całowali. Jego język pobudzał zmysły, jednak niewystarczająco, żeby całkiem się zatraciła. — Świetnie całujesz — powiedziała w końcu, odsuwając się od niego. — Ale ja muszę wstać o szóstej rano, więc wracam do hotelu. — Wracasz? — spytał zaskoczony. Miała rację, odmowa nieczęsto zdarzała się w jego życiu. Zaczęła iść w stronę hotelu, ale po chwili obejrzała się i zapytała: — Idziesz? — Tak, jasne — odparł, po czym ruszył za nią i znowu sięgnął po jej dłoń. — Jesteś kimś, LL. — Mam uznać to za komplement? — Chyba tak. Kiedy weszli do hotelu, zobaczyli w holu Tony'ego A w białym garniturze i z nastroszonymi włosami. Obok niego stał spięty Hector. — Gdzie byłaś? — spytał Tony z pretensją w głosie. — Myślałem, że mieliśmy się spotkać. — Była ze mną— odparł z irytacją Damon. — Więc... jeśli masz coś do powiedzenia, powiedz to mnie, koleś.

Rozdział pięćdziesiąty szósty W środowy poranek w kuchni Maksa pojawiła się pani Conner. Max nie spał już od kilku godzin, nie mógł. Niezależnie od tego, jak bardzo się starał, nie potrafił wyrzucić z myśli obrazu Mariski leżącej na łóżku w kałuży krwi. Przez chwilę próbował pracować na komputerze, ale za dużo działo się w jego głowie, żeby mógł się skoncentrować. Było tyle pytań, na które nie umiał znaleźć odpowiedzi. Chyba poczułby ulgę, gdyby Vladimir pojawił się w jego biurze, ale podejrzewał, że Rosjanin na jakiś czas się przyczai i zniknie z pola widzenia. Postanowił skontaktować się z Ireną — musi sprawdzić, co ta kobieta wie. Jeśli rzeczywiście jest matką Mariski, może znać odpowiedzi na wszystkie dręczące go pytania. Kiedy w końcu wyłączył komputer i poszedł do kuchni, żeby zrobić sobie kawę, zobaczył tam panią Conner. — Dzień dobry, panie Diamond — powiedziała i zabrała się do parzenia kawy. — Wcześnie pani wstała — mruknął, spoglądając na zegarek, który wskazywał kilka minut przed siódmą. — Zawsze byłam rannym ptaszkiem — odparła pani Conner i nalała wody do ekspresu. — W Glasgow, moim rodzinnym mieście, uważa się, że siódma rano to późna godzina na wstawanie z łóżka. — Gdzie jest Lulu? — spytał Max, tłumiąc ziewnięcie. — Ciągle jeszcze śpi — odpowiedziała pani Conner. — Zabrałam ją wczoraj po południu do parku, potem poszłyśmy na lody, a później poszła ze mną do sklepu i wybrała swoje ulubione płatki i ciastka. — Bardzo lubi spędzać z panią czas — stwierdził Max. 396

— A ja z nią — powiedziała pani Conner. — To wspaniała dziewczynka. Ta tragedia to dla niej okropne przeżycie... — Lepiej o tym nie rozmawiajmy, pani Conner — przerwał jej Max. — Myślę, że to temat, który powinniśmy uznać za zamknięty. Przede wszystkim ze względu na Lulu. — Cóż... mała i tak o wszystkim się dowie, jak tylko pójdzie do szkoły. Kiedy wczoraj wróciłyśmy do domu, przed budynkiem pełno było reporterów i ekip telewizyjnych. Chroniłam Lulu, jak tylko potrafiłam, ale oni do niej krzyczeli. — Jezu Chryste! — syknął Max. — Czy ci ludzie nikogo nie potrafią zostawić w spokoju? — Mam propozycję, panie Diamond... Moja siostra pracuje u pewnej rodziny w Montauk. Mieszkają w uroczym domu przy samej plaży i właśnie wyjechali na miesiąc do Europy. Powiedzieli mojej siostrze, że mogę się u niej zatrzymać, więc pomyślałam, że mogłabym zabrać tam Lulu na kilka dni... oczywiście jeśli pan się zgodzi. Z pewnością oderwie ją to od całego tego zgiełku. — To brzmi doskonale, pani Conner. A co na to Lulu? — Najpierw chciałam spytać pana, ale myślę, że dobrze by się tam bawiła. Moja siostra ma bliźniaki, które są tylko o kilka miesięcy młodsze od pańskiej córeczki. — Jeśli Lulu chce tam jechać, niech ją pani zabierze — zgodził się Max. — Jeszcze nie zacząłem szukać niani. Miałem nadzieję, że zostanie pani z nią do czasu, aż wszystko się uspokoi. — Z przyjemnością, panie Diamond. A teraz proszę mi wybaczyć. Muszę pójść sprawdzić, czy nasza mała księżniczka czegoś nie potrzebuje. Kilka chwil później do kuchni wszedł Chris. — Jestem spakowany i gotów do drogi — oznajmił. — Dokąd chcesz wracać? Do nieistniejącego domu? — zdziwił się Max. — Nie jest tak źle, jak myślałem — odparł Chris i nalał sobie kawy do kubka. — Andy mówi, że deszcz w końcu przestał padać i mogli zacząć wydobywać z domu błoto, więc jak już wszystko będzie oczyszczone, wprowadzę się z powrotem. — Posłuchaj... to nie były czcze obietnice, kiedy powiedziałem, że pożyczę ci pieniądze, żebyś mógł oddać dług temu facetowi w Vegas. — Naprawdę? — Chris wypił kilka łyków kawy. — Zrobiłbyś to? — Oczywiście. Ile potrzebujesz? — Cóż, Andy wydostał mój sejf... — powiedział Chris. — Mam 397

w nim dwieście pięćdziesiąt tysięcy, więc myślę, że trzysta pięćdziesiąt załatwi sprawę. — Masz to jak w banku. — Dzięki, Max. Mam zamiar jechać do Vegas na weekend, na ślub Birdy. Nawet sobie nie wyobrażasz, jaka to będzie przyjemność pozbyć się Rötha. — Wyobrażam sobie — mruknął Max. Chris dolał sobie kawy. — Więc na pokład wkroczyli Japończycy, tak? Twój projekt może ruszyć i wszystko jest super. — Jest dobrze — przyznał Max. — Wszystko wraca do normy. — Nie zapominaj, o czym wczoraj rozmawialiśmy. Oddaj pudełko policji i powiedz im, że Mariska zostawiła je u ciebie na przechowanie, ale zapomniałeś o nim. Jeśli pomyślą, że je zabrałeś z jej apartamentu, będziesz siedział po uszy w gównie. Zaufaj mi. Max kiwnął głową. Wiedział, że Chris ma rację, ale wcześniej musiał porozmawiać z Ireną. Do kuchni wpadła Lulu. — Tatusiu, mogę jechać na pTażę z panią Conner? Mogę? Mogę? Mogę? — zapytała z ożywieniem, podskakując na jednej nodze. — Oczywiście, kochanie, jeśli masz ochotę. — Tak, tatusiu, Lulu ma ochotę. Żadnej szkoły! Nie! Nie! Nie! Moja ulubiona pani Conner! — A kiedy ja stanę się twoim ulubionym wujkiem? — spytał Chris, pochylając się, żeby ją przytulić. — Jutro — odparła Lulu z chytrym uśmieszkiem. — Już nie mogę się doczekać! — zawołał Chris i mrugnął do Maksa. — Zawsze marzyłem o tym, żeby spotkać taką dziewczynę jak ty. Lulu zaniosła się chichotem. * ** Amy poruszyła się we śnie i odrzuciła rękę. Ze zdziwieniem odkryła, że uderzyła w czyjeś ciało. I wtedy wszystko jej się przypomniało. Była w łóżku z Jettem, który jakimś przedziwnym sposobem został u niej na noc. O Boże! Co ona teraz zrobi? Czy nie wystarczył już ten pierwszy raz? Jett wciąż spał, lekko pochrapując. Popatrzyła na jego twarz. Był taki przystojny. Jednak zdobył ją nie tylko swoją urodą, ale także tym, jak się wobec niej zachowywał. W nocy bardzo długo ze sobą 389

rozmawiali. Poza Tiną był pierwszą osobą, której opowiedziała o porwaniu. Była to wielka ulga móc się z kimś podzielić tym straszliwym doświadczeniem. — Byłaś potem u psychoanalityka? — spytał. — Nie. Moja matka powiedziała mi, że po prostu muszę zapomnieć o wszystkim, co się wtedy wydarzyło. — Twoja matka postąpiła bardzo nieodpowiedzialnie — stwierdził Jett. — Powinna natychmiast zorganizować ci jakąś pomoc. — Ale tego nie zrobiła. — To dlatego zawsze byłaś stłumiona seksualnie. — Naprawdę tak myślisz? — Kiedy się spotkaliśmy, byłaś dwudziestoczteroletnią dziewicą. Uważasz, że to normalne? — Nie wiem... — Wierz mi, nie jest. Amy, byłaś molestowana seksualnie w wieku czternastu lat, i to sprawiło, że boisz się seksu. — Więc dlaczego nie bałam się go z tobą? — Bo między nami jest niesamowita chemia. — Naprawdę? — Myślę, że tak... albo byłaś totalnie urżnięta — droczył się z nią. — Na pewno właśnie z tego powodu trzymałaś Maksa na dystans. — Tak myślisz? — To bardzo prawdopodobne. Zresztą to się dokładnie wpasowuje w jego własne zahamowania. — Co masz na myśli? — Nie powiedział ci? — O czym? — Znam tę historię od Chrisa, ale wiem, że Max w szkole średniej miał dziewczynę, którą w dzień balu maturalnego przyprowadził do domu. Red ich nakrył, kiedy po raz pierwszy mieli to zrobić. — O nie! — Zaczął wrzeszczeć i odesłał Maksa do jego pokoju, a potem zgwałcił tę dziewczynę. Miała dopiero szesnaście lat. — Co? To okropne. — Właśnie dlatego ma taki stosunek do seksu... nie zależy mu na nim. Więc widzisz, pod tym względem doskonale do siebie pasujecie. — Nigdy mi o tym nie mówił. — Cóż, gdyby między tobą i Maksem była jakaś prawdziwa więź, wiedzielibyście o sobie wszystko, prawda? 399

— Tak mi przykro... — Przestań, Amy. Max nie jest dla ciebie i musisz z tym skończyć. — Nie mogę mu o nas powiedzieć, Jett. Nie mogę. — Kiedyś będziesz musiała to zrobić. Albo sam się o tym dowie. Ale przez jakiś czas będziemy się ukrywać, bo teraz nie jest najlepszy moment, żeby mu o tym powiedzieć. — Nie chcę się ukrywać. — Pewnego dnia to ujawnimy — odparł Jett. — Do tego czasu Max znajdzie sobie kogoś innego, więc nie złamie mu to serca. — Nie rozumiesz... — jęknęła Amy. — Max mnie kocha, naprawdę mnie kocha. — Kocha cię, bo jesteś Panną Niewinną. Nikt oprócz niego nie może cię dotknąć. To właśnie w tobie kocha, Amy. W końcu zasnęli w splątanej pościeli, a teraz był już ranek. — Jett — szepnęła Amy, rzucając okiem na zegarek przy łóżku — jest prawie ósma, zaspaliśmy. Z trudem otworzył oczy. — O cholera — wymamrotał. — Co? — Gianna będzie wkurzona. Powinienem dać jej znać, że nie wrócę do domu. — Myślałam, że macie otwarty związek. — Tak, ale od kiedy jest w Nowym Jorku, zrobiła się jakaś taka przylepna... — Muszę iść do pracy — oświadczyła Amy, wstając z łóżka. — Ty też powinieneś zrobić, co masz do zrobienia. — Wpadnę do ciebie później. — Nie. — Dlaczego? — Bo to wszystko dzieje się zbyt szybko — odparła. — Ja naprawdę nie chcę się ukrywać. A teraz, kiedy Chris już wie... — Chris o niczym nie wie. — Nie kłam, Jett. — Ee... no cóż, być może mu wspominałem, że mi się podobasz. — Nie jestem idiotką. Powiedziałeś mu, prawda?

— Tak — przyznał w końcu. — Byłem zaskoczony, kiedy zobaczyłem cię na kolacji próbnej. Wcześniej ciągle o tobie mówiłem. Chris wiedział, że szukam pięknej nieznajomej, z którą spędziłem noc... a wtedy okazało się, że to ty. — Szukałeś mnie? — spytała miękko. — Od momentu kiedy obudziłem się i zobaczyłem, że uciekłaś 391

z mojego mieszkania — odparł Jett i wciągnął ją z powrotem do łóżka. — Naprawdę? — Oczywiście. — Och, Jett... — westchnęła. — I co my teraz zrobimy? — Będziemy bardzo, bardzo szczęśliwi. * ** Max wyprawił się do Brighton Beach, gdzie w starym bloku, otoczonym sklepami, rosyjskimi restauracjami i podejrzanie wyglądającymi klubami nocnymi, mieszkała Irena. Ponieważ nie chciał, żeby jego kierowca wiedział, dokąd się wybiera, pojechał sam. Adres Ireny znalazł w notesie Mariski, a obok niego był numer telefonu. Kilkakrotnie próbował się dodzwonić, ale ponieważ nikt nie odbierał, postanowił tam pojechać. Stał teraz przed rozpadającym się blokiem, żałując, że nie namówił Chrisa, żeby mu towarzyszył. W tym osiedlu było coś nierealnego, czuł się, jakby prosto z Manhattanu trafił do zupełnie innego świata — świata o szarym niebie, smaganego bryzą nadciągającą z pobliskiej plaży i deszczem, pełnego rozpadających się małych sklepików. Chris miał rację. Czemu nie oddał Rodriguezowi wszystkiego, co znalazł u Mariski, i nie wycofał się z całej tej sprawy? Był przecież biznesmenem, a nie jakimś cholernym detektywem. Rząd brudnych skrzynek pocztowych poinformował go, że mieszkanie Ireny znajduje się na piątym piętrze. Na windzie wisiała kartka informująca, że jest nieczynna, więc wszedł na betonowe schody. W powietrzu unosił się ostry fetor kocich odchodów oraz zapach zwietrzałego piwa i różnych gotowanych potraw. Jeśli ta kobieta rzeczywiście była matką Mariski, to córkę cholernie mało obchodziły warunki, w jakich żyła. Kiedy dotarł do mieszkania Ireny, usłyszał głośną muzykę. Nie było dzwonka, więc zapukał. Raz. Drugi. Głośniej. Żadnej reakcji. Drzwi mieszkania po drugiej stronie korytarza otworzyły się i wyjrzał z nich starszy mężczyzna w szarej piżamie, z brodą w tym samym kolorze i w zawadiacko nałożonej roboczej czapce. Popatrzył na Maksa i wymamrotał coś po rosyjsku — przynajmniej tik przypuszczał Max. — Słucham? — zapytał. 392

— Nie tak głośno — burknął mężczyzna po angielsku z mocnym obcym akcentem. — Czy kobieta, która tu mieszka, jest teraz w domu? — spytał Max głośniej niż normalnie. W tym momencie Irena otworzyła drzwi. — No english! — krzyknął mężczyzna i szybko cofnął się do swojego mieszkania. Na twarzy Ireny malował się wyraz zaskoczenia. Była brzydką korpulentną kobietą o szarawych kręconych włosach i rumianej cerze. — Pan Diamond... — powiedziała w końcu. — Co pan tutaj robi? — Przyjechałem się z tobą zobaczyć. Mogę wejść? Po chwili wahania wpuściła go do małego, jednopokojowego mieszkania. W rogu stało niepościelone łóżko, była tam także elektryczna płyta do podgrzewania jedzenia oraz starodawna lodówka. Czarno-biały telewizor głośno nadawał, a na nim spał wyliniały kot. Irena wyłączyła telewizor i załamała ręce. — Panie Diamond... Taka straszna rzecz. Taka straszna... Kiedy stojąc pośrodku pokoju załamywała ręce, zauważył nagły błysk na jej palcu. Jego źródłem był duży brylantowy pierścionek, który podarował Marisce w dniu zaręczyn. * ** Gdy Jett wpadł do mieszkania Sama, Gianna była zajęta pakowaniem. — Hej! — powiedział. Nawet na niego nie spojrzała. — Przepraszam za wczorajszy wieczór — zaczął. — To było... — Daj spokój — ucięła, rzucając mu lodowate spojrzenie. — Dlaczego? — zapytał zdziwiony i wyjął z kieszeni zmiętą paczkę papierosów. — Między nami skończone, Jett. Między tobą i mną. Skończone. Arrivederci. Były to słowa, które bardzo chciał usłyszeć, ale to on miał je powiedzieć, nie Gianna. — Muszę ci wyjaśnić, co się stało — powiedział, przypalając papierosa. — Nie, Jett — odparła Gianna, składając kosztowną haftowaną spódnicę i chowając ją do jednej z walizek. — Przez ciebie wyszłam przed Sofią na głupią. Gianna tak nie lubi. — Przepraszam — mruknął i głęboko zaciągnął się papierosem. 403

— Za późno, kochanie — stwierdziła, odrzucając długie kasztanowe włosy. — Incredibile! — Byłem z Maksem — skłamał. — Nieprawda — powiedziała, a jej oczy niebezpiecznie błysnęły. — Dzwoniłam do Maksa, nie było cię tam. Pewnie spotkałeś się z jakąś dziewczyną, zresztą non importa. Ale żeby... jak to powiedzieć?... tak mnie wystawić? O nie, nie, nie! Tego Giannie nie możesz robić. — Więc wyjeżdżasz? — Si — odparła ostro i zamknęła ostatnią walizkę. Nie wiedział, co powiedzieć. Gianna wyjeżdżała, a przecież tego właśnie chciał. Więc dlaczego czuł się teraz, jakby coś stracił? Może przyczyną tego był fakt, że jego jedynym domem był jej dom? Że jedynym miejscem, gdzie czuł sie szczęśliwy, był Mediolan? Że zrobił karierę właśnie we Włoszech? Teraz mieszkał u Sama i nie miał stałej pracy, Amy broniła się przed zaangażowaniem, a Gianna wyjeżdżała. Piękna, kapryśna, uwielbiająca zabawę, niesamowicie seksowna Gianna. Co bez niej zrobi? Bez paniki, pomyślał. Poradzę sobie. Znajdę agenta w Nowym Jorku, wynajmę mieszkanie i w końcu będę z Amy. Na dole zadzwonił dzwonek. — To mój samochód — powiedziała lodowatym głosem Gianna. —Proszę, powiedz kierowcy, żeby wszedł na górę po mój bagaż. — Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? — spytał. — Si, Jett — odparła, nie patrząc na niego. — Gianna odchodzi. I już nie wróci. * ** Kiedy Chris dojeżdżał już do lotniska, odezwała się jego komórka. Dzwonił Red Diamond. Jego kochający, troskliwy ojciec. — Gdzie jesteś? — zapytał, jakby byli w stałym kontakcie i miał prawo to wiedzieć. — W drodze powrotnej do Los Angeles — odparł Chris, zastanawiając się, jak ojciec go znalazł, chociaż Red Diamond zawsze potrafił lokalizować swoje ofiary. — Przyleciałeś do Nowego Jorku, żeby się ze mną spotkać — wytknął mu Red. Jego głos brzmiał wyjątkowo spokojnie. — A teraz wyjeżdżasz, choć nasze spotkanie jeszcze nie doszło do skutku. Czy to mądre? 404

— Wyjeżdżam, bo muszę zająć się moimi sprawami — odparł Chris. — A spotkanie z tobą nie wypaliło, prawda? — Uciekłeś ode mnie. — Zostawiłem cię, żeby być z Maksem. Na pewno słyszałeś, że jego była żona została zamordowana w swoim apartamencie. A może to przeoczyłeś? — Musimy ustalić ponowny termin spotkania — oświadczył Red, ignorując uwagę o śmierci Mariski. — Nie wiem, kiedy będę z powrotem w Nowym Jorku — powiedział Chris. — Możesz o tym zapomnieć. — Nie podoba mi się to — warknął Red. — Jutro. O dziesiątej rano. U mnie w domu. — Przecież ci mówiłem, że jestem w drodze do Los Angeles — zirytował się Chris. — Jestem pięć minut od lotniska. Czeka na mnie samolot. — Trudno — odparł Red. — Trudno co? — zapytał Chris. — Cóż... po prostu nie usłyszysz tego, co mam do powiedzenia waszej trójce. — A co ty możesz mieć nam do powiedzenia? — prychnął Chris, mając wielką ochotę wyrzucić z siebie choć część jadu, który się w nim przez lata nagromadził. — Chcesz nam powiedzieć, jacy jesteśmy beznadziejni? Jakimi się okazaliśmy pierdołami? I że nigdy niczego nie osiągniemy? To właśnie miałeś nam powiedzieć na tym spotkaniu? — Jeśli jesteś prawdziwym biznesmenem, to będziesz na nim — oświadczył Red. — Zwłaszcza jeżeli chcesz usłyszeć prawdę o śmierci swojej matki. Powiedziawszy to, Red Diamond rozłączył się.

Rozdział pięćdziesiąty siódmy Sonja opuściła jaskrawoczerwony apartament Aleksa dopiero w środę. Poprzedniego wieczoru poprosił ją, by została na noc, a ponieważ miała ochotę dowiedzieć się czegoś więcej na temat Mariski Diamond alias Pauliny Kuchinovej, została. Alex twierdził, że poznał Paulinę w klubie, kiedy przyjechała do Nowego Jorku. Zapragnął ją mieć — a potem się w niej zakochał. Paulina-Mariska twierdziła, że czuje do niego to samo, ale szybko odkrył, że nie jest dla niej wystarczająco dobry. Chciała znacznie więcej i wkrótce zagięła parol na Maxwella Diamonda, potentata rynku nieruchomości o doskonałej pozycji towarzyskiej. Spotykała się z obydwoma równocześnie i z obydwoma spała. A potem, ku wściekłości Aleksa, pewnego dnia wyszła za mąż za Maksa. Po ślubie spotykała się z Aleksem tylko sporadycznie, aż do rozwodu, po którym z powrotem wkroczyła w jego życie, twierdząc, że zawsze go kochała i że są sobie przeznaczeni. Mieli jednak utrzymywać swój związek w tajemnicy do czasu, aż otrzyma pełne alimenty. Zaczęli się znów w miarę regularnie spotykać, ale nie publicznie — chyba że w jednym z rosyjskich klubów, w których Alex często bywał. Mariska przyjeżdżała na te spotkania w czarnej peruce i używała swojego prawdziwego imienia—Paulina. Uprawiali szalony seks — gorący, perwersyjny i niepohamowany — taki, jaki obydwoje lubili. Po jakimś czasie Mariska zaproponowała mu pomoc w interesach. Wiedziała, że zajmował się sprzedawaniem kradzionej biżuterii, a kto mógłby być lepszym pośrednikiem od kobiety o wysokiej pozycji społecznej? Zaczęli więc współpracować i przez jakiś czas wszystko szło doskonale, dopóki Mariska nie postanowiła wyrolować go na kilka cennych kamieni i sporo kasy. 396

— Znalazła sobie innego bogatego faceta i już mnie nie potrzebowała — powiedział Sonji. — Mówiła, że mnie kocha, obiecywała, że będziemy razem, a potem mnie okradła. Mnie, Aleksa Pinchinoffa! Zasłużyła na śmierć. Leżąc obok niego w łóżku, Sonja zastanawiała się, czy to on zamordował Mariskę. Doszła do wniosku, że to nie mógł być on — Alex by jej nie zasztyletował, lecz po prostu udusiłby ją swoim gigantycznym fiutem. Wyczuła jednak, że można na tym zarobić pieniądze — duże pieniądze. Mariska Diamond była kobietą z towarzystwa o wielu ważnych znajomościach — nie wspominając już o tym, że kiedyś była żoną Maxwella Diamonda, potentata rynku nieruchomości, syna Reda Diamonda, starego miliardera, u którego spędziły z Famką poprzedni weekend. Według Igora, Vladimira i Aleksa Pinchinoffa Mariska Diamond naprawdę nazywała się Paulina Kuchinova, była dawną moskiewską prostytutką i żoną Vladimira — i nigdy się z nim nie rozwiodła! Teraz można było dodać jeszcze do tego historię Aleksa, chociaż Sonja zdawała sobie sprawę, że^wciąganie rosyjskiego gangstera w tę sprawę mogłoby mieć fatalne konsekwencje. Była wystarczająco sprytna, by wiedzieć, że na tym wszystkim dałoby się zarobić sporo pieniędzy. Już teraz o zamordowaniu Mariski Diamond mówiono we wszystkich wiadomościach, a ujawnienie prawdy mogło okazać się prawdziwą bombą. Historia była naprawdę bombowa i to właśnie ona, mała Sonja Sivarious, miała ją w garści. Ale musi zacząć szybko działać —jeśli tego nie zrobi, Vladimir, Igor albo Alex mogą wszystko zepsuć. Kiedy wróciła do domu, rozważyła wszystkie możliwości. Mogła sprzedać tę historię tabloidom albo sprawdzić, czy Max Diamond nie zapłaciłby znacznie więcej, żeby powstrzymać skandal, który mógł przewrócić do góry nogami cały jego uporządkowany świat. Pamiętała Maksa z wieczoru kawalerskiego — nie był naiwniakiem jak jego brat Chris, nie przypominał też w niczym nienasyconego, nafaszerowanego viagrą, ordynarnego Reda. Ile byłby gotów zapłacić za nieujawnianie tej historii prasie? Wystarczająco dużo, by mogła przejść na emeryturę i przenieść się gdzieś daleko, gdzie Vladimir, Igor i Alex jej nie znajdą? Bo przecież w końcu odkryją, że można było zarobić duże pieniądze. Ale wtedy będzie już za późno. Hm... Teraz to tylko kwestia czasu i szybkiego reagowania. Musi zacząć działać, zanim będzie za późno. Zanim Vladimir ujawni się 407

jako prawowity mąż Mariski, by móc zagarnąć jej pieniądze. Zanim Alex uświadomi sobie, że jego potajemny romans z kobietą z towarzystwa to historia, za którą można zgarnąć sporo forsy. Zanim Igor się w to wtrąci i wszystko spieprzy — jak zwykle. W środę po południu podjęła decyzję. Najpierw pojedzie do Reda Diamonda. Powie mu, co wie, i zażąda wynagrodzenia za swoje milczenie. Red na pewno będzie chciał chronić dobre imię swojej rodziny i swoją pięcioletnią wnuczkę, której zdjęcie widziała we wszystkich gazetach. Miała przewagę nad Vladimirem i Aleksem, bo wiedziała, jak skontaktować się z Redem — zapisała sobie numer jego komórki, kiedy razem z Famką spędzały u niego weekend. A jeśli nie będzie chciał płacić, trudno — pójdzie do jednego z tabloidów. Na pewno z radością zapłacą za taką soczystą historię. * ** — Cześć — powiedział do komórki Chris. — Przykro mi, Birdy, ale nie uda mi się, musisz lecieć beze mnie. — Już wcześniej poinstruował swojego kierowcę, że ma zawrócić i wracał teraz do miasta. — No nie! — pisnęła Birdy. — Uwielbiam z tobą być, Chris. Jesteś moim ulubionym starszym facetem. Starszym facetem? Na litość boską, miał dopiero trzydzieści dwa lata. Od kiedy to trzydziestodwulatków uznawano za „starszych"? — Zatrzymały mnie interesy, Birdy — wyjaśnił. — Zobaczymy się w Vegas. Aha, kiedy dostaniecie dokumenty do podpisania, musisz dopilnować, żeby Rocky je podpisał. Inaczej nie będzie ślubu. — Sporo tracisz, Chris — zaszczebiotała Birdy. — Mam w samolocie dwie gorące laski, a jedna z nich leci na... — Na co? — przerwał jej. — Na starych pierników? — Nie, skąd — odparła ze śmiechem. — Na prawników. Tak, tego właśnie mu było teraz trzeba: romansu z jedną z opętanych seksem nastoletnich koleżanek Birdy. — Będzie musiała poczekać, aż przyjadę do Vegas — odparł, myśląc o swoim egoistycznym ojcu i o tym, co miałby ochotę mu zrobić. — Powiem jej — obiecała Birdy. — Ale będzie baaardzo rozczarowana. — Jestem pewien, że jakoś to przeżyje. Chociaż bardzo chciał wrócić do Los Angeles, wiedział, że powinien pojechać na Manhattan i spotkać się z ojcem, którego nie 408

mógł znieść. Ojcem, który powiedział: „Zwłaszcza jeśli chcesz usłyszeć prawdę o śmierci twojej matki". Tak. Bardzo chciał usłyszeć tę prawdę. Na temat katastrofy samolotu matki zawsze było niewiele wiadomo, tak samo jak na temat śmierci matki Maksa rzekomo spowodowanej atakiem serca. Czy to możliwe, żeby to ojciec zaaranżował obie te śmierci? Nie. Nawet Red Diamond nie byłby zdolny do takiego zła. A może jednak? * ** — Chciała mnie pani widzieć? — zapytała Diahann, stając w drzwiach pokoju lady Jane Bentley. Czuła się bardzo nieswojo. — Owszem, chciałam — odparła lady Jane i władczo machnęła dłonią. — Wejdź i zamknij za sobą drzwi. Diahann zrobiła, jak jej kazano. Słyszała, jak Red Diamond wrzeszczał na lady Bentley, każąc jej się wynosić. Wszyscy pracownicy mieli nadzieję, że to już koniec rządów tej okropnej kobiety i jej panoszenia się w domu. Ale nie, kilka dni później wciąż była w rezydencji. Nawet nie zaczęła się pakować. — Czym mogę służyć, proszę pani? — spytała Diahann, starając się zachować spokój. Lady Bentley obrzuciła ją długim, taksującym spojrzeniem. — Ile masz lat? — spytała. — Słucham...? — Ile masz lat? — powtórzyła lady Bentley. — To chyba nie jest trudne pytanie. Diahann pomyślała, że powinna odpowiedzieć, że to nie jej interes, i opuścić pokój. W końcu co ta kobieta mogła jej zrobić? Z pewnością nie mogła jej zwolnić. Diahann była pracownicą Reda Diamonda, a on nigdy nie pozwoli jej odejść. Została jednak, choć nie wiedziała, czemu to robi. — Trzydzieści osiem—powiedziała, mając wielką ochotę dodać: ,,mniej niż pani", ale się powstrzymała. — Trzydzieści osiem... -— powtórzyła lady Bentley. — A jak długo tutaj pracujesz? — Prawie dziesięć lat. — Więc byłaś dość młoda, gdy zdecydowałaś się porzucić karierę piosenkarki i zacząć pracować dla pana Diamonda... albo Reda, jak zapewnie go nazywałaś, kiedy z nim sypiałaś. 399

Diahann poczuła, że ogarnia ją panika. Nikt nie wiedział o jej sprawach z Redem, sprawach, które zaczęły się na długo przedtem, zanim została jego gospodynią. To były ich prywatne sprawy i obydwoje mieli swoje powody, aby ich nie ujawniać. — Proszę wybaczyć... — zaczęła, starając się, by jej głos brzmiał naturalnie. W oczach lady Bentley pojawił się mściwy błysk. — Przez te wszystkie lata wyobrażałam sobie, że Red puszcza się z jakimiś dziwkami z miasta, ale odkryłam, że miał tu swoją własną czarną dziwkę, która mogła mu świadczyć usługi, kiedy tylko sobie zażyczył — syknęła. — Nie mam pojęcia, o czym pani mówi — powiedziała Diahann i pomyślała, że powinna wyjść z pokoju tej kobiety tak szybko, jak to tylko możliwe. — Proszę, oszczędź mi tych kłamstw — wycedziła lady Bentley. — Wiem o wszystkim. Rozumiesz? — Rozumiem, że nie powinnyśmy prowadzić tej rozmowy — odparła Diahann. — Nie spodobałoby się to panu Diamondowi. — Och, doprawdy? — zapytała z ironią lady Bentley. Diahann odwróciła się, zamierzając wyjść z pokoju. — Znam twój sekret — oświadczyła lady Bentley. — Znam twój mały brudny sekret. Więc jeśli jesteś mądra, powinnaś przekonać Reda, że musi dać mi wszystko, czego zażądał mój prawnik, a wtedy może twój sekret będzie u mnie bezpieczny... * ** — Gdzie byłeś? — Co? — wymamrotał do telefonu Jett. Siedział w mieszkaniu Sama i próbował oswoić się z tym, że Gianna go rzuciła. Zdarzyło mu się to po raz pierwszy i choć zaoszczędziło mu kłopotu, nie był pewien, czy jest z tego zadowolony. — Kto mówi? — zapytał. — Chris. A myślałeś, że kto? — Ee... — Co się z tobą dzieje? Piłeś? — To chyba jasne, że nie. — Mówisz, jakbyś był nawalony. — Nie jestem.

— To gdzie byłeś? — powtórzył Chris. — Zostawiłem ci wiadomości na poczcie głosowej. Jest też pewnie jedna od Reda. — Jak to? 411

— Wzywa nas na kolejne spotkanie. Chce, żebyśmy się zjawili jutro o dziesiątej rano w jego domu. — Idziemy? — No jasne, że idziemy. Właśnie zrezygnowałem z okazji lotu do Los Angeles, więc mogę iść na to spotkanie. — Myślisz, że tym razem się pojawi? — spytał Jett. — To cholerny kutafon. Sam widziałeś, co było, kiedy przyjechaliśmy do niego ostatnio. — Na pewno się pojawi — odparł Chris. — Koniecznie chce nam coś powiedzieć. — A kogo to do cholery obchodzi? — mruknął Jett. — Dzwoniłeś do Maksa? — Do Maksa? — zdziwił się Jett. — Niby po co miałbym do niego dzwonić? — Jezu! — zawołał Chris. — Widujesz się z Amy, tak? — Dlaczego tak sądzisz? — Bo sam też jesteś kutafonem! — warknął Chris. — Jak możesz to robić Maksowi? Zwłaszcza teraz. — To nie takie proste — mruknął Jett. — Daj spokój. Dorośnij wreszcie. Ona jest zajęta, więc trzymaj się od niej z daleka. — A co, jeśli nie potrafię? — To się zmuś, braciszku. Zmuś się. — Staram się. — Wcale nie. — Nie rozumiesz... — Jutro wracam do Los Angeles — przerwał mu Chris. — Spotkamy się dziś wieczorem na kolacji. W moim hotelu o siódmej. — Nie wiem, czy uda mi się przyjść... — Masz być — oświadczył Chris. — Wtedy porozmawiamy. Zdenerwowana spotkaniem z lady Bentley Diahann pobiegła na dół do swojego mieszkania, żeby zadzwonić do Liberty, do Los Angeles. Ale w pokoju hotelowym jej córki nikt nie odbierał. To wszystko było bardzo niepokojące. Nikt nie wiedział o jej związku z Redem Diamondem. A już na pewno nie Liberty. Jakim sposobem dowiedziała się o tym lady Bentley? I jaki miała dowód — jeśli w ogóle jakiś miała? Twierdziła, że wie o rzeczach, o których wiedzieli tylko Red i ona. 401

To niemożliwe. A jednak... * ** Pieniądze otworzyły Irenie usta. Jedną z niewielu pożytecznych rzeczy, jakich Red Diamond nauczył swojego najstarszego syna, było to, jak wykorzystywać siłę pieniędzy. Max szybko stwierdził, że bardzo ułatwia to różne sprawy. Starając się nie patrzeć na brylantowy pierścionek na palcu Ireny, rozpoczął zadawanie pytań. — Czy Mariska była twoją córką? Irena energicznie pokręciła głową. — Jeśli była, to nie ma w tym niczego złego, Ireno—powiedział, stojąc pośrodku pokoju, ponieważ znajdowało się w nim tylko niepościelone łóżko i jedno stare, rozklekotane krzesło. — Nikt ci nic nie zrobi. — Nie wolno mi o niczym mówić — odparła Irena. — O czym? — zapytał. — Paulina mówi, że gadanie jest niedobre — wymamrotała Irena. — Policja. Emigracja. Mówiła: siedzieć cicho. — Paulina nie żyje. — Wiem, wiem... — Skrzywiła się i po chwili dodała: — Moje dziecko nie żyje. — Przykro mi — powiedział Max. — Ameryka — mruknęła Irena, jakby to miało wszystko wyjaśnić. — Ameryka? — W Rosji to się nie zdarza. Najwyraźniej nigdy w życiu nie czytała rosyjskich gazet, które nieustannie donosiły o brutalnych zabójstwach. — Wiesz, kto to zrobił Marisce? — spytał. — Nie, nie. — Znowu pokręciła głową. — Nic nie wiem. To mówię policji. Nic nie wiem. Max wyjął z kieszeni pieniądze, gruby zwitek studolarowych banknotów okręconych gumką. Nie wręczył ich jej, trzymał tylko w dłoni — tak, by mogła je widzieć. — Ale wiesz o Vladimirze, prawda? — zapytał, obserwując ją przez cały czas. Na twarzy Ireny pojawił się niepokój. — Vladimir? Kto to Vladimir? — zapytała. Widać było, że kłamie. 413

— Koniec z gierkami — powiedział Max, wyjął ze zwitka kilka banknotów i podał je Irenie. — To zostanie między nami. Żadnej policji. Żadnego urzędu imigracyjnego. Okay? — Okay — zgodziła się. — Czy to Vladimir zabił Mariskę? Padła na niepościelone łóżko i zaczęła łkać spazmatycznie. — Nic nie wiem! — krzyknęła. — Nic! Wyjął kilka dodatkowych banknotów i podszedł do niej. — To dobrze, że nic nie wiesz. Dobrze, że policjanci nie dowiedzieli się niczego o Vladimirze od ciebie. — Podał jej pieniądze. — I niech tak zostanie. — Tak? — Chwyciła pieniądze, przestała płakać i spojrzała na niego. — Najlepiej będzie, jeśli pamięć Mariski nie zostanie zszargana, prawda? — Och tak, panie Diamond — odparła. — Nic nie powiem policji o tych mężczyznach. To nie ich sprawa. — Mężczyznach? — zdziwił się Max. — Masz chyba na myśli jednego mężczyznę? Vladimira? Wzrok kobiety przeniósł się na zwitek banknotów, który wciąż trzymał w ręce. Natychmiast zrozumiał, o co jej chodzi. Było ich więcej, ale to wszystko, co Irena mu powie. Jeśli chce się dowiedzieć czegoś więcej, musi więcej zapłacić. Jedno wiedział na pewno: ta kobieta rzeczywiście była matką Mariski.

Rozdział pięćdziesiąty ósmy Damon kręcił się po planie, a Chip i ekipa nie mieli nic przeciwko temu. — Ten facet za tobą szaleje — mruknął Teddy, patrząc na Liberty. — Ten facet jest żonaty — odparła. — Ale i tak za tobą szaleje — stwierdził Teddy. — Nic podobnego — powiedziała, starając się, by zabrzmiało to zwyczajnie. Nie chciała, żeby ktoś się zorientował, co naprawdę czuje. — Po prostu chce się z kimś przespać. — Mógłby to zrobić w Nowym Jorku — zauważył Teddy, podkręcając jej włosy podczas popołudniowej przerwy. — Na pewno mógłby. Ale nie ze mną. — Jest cudowny! — zawołał z zachwytem Quinn. — Bardzo męski, miejski i uliczny. Podnieca mnie ta jego twarda męska jakość. — W takim razie sam się z nim prześpij — poradziła mu Liberty. — Chciałbym — westchnął Quinn. — Ale myślę, że on nie chadza po tych samych bulwarach co tacy jak ja. Liberty uśmiechnęła się do siebie. Teddy i Quinn byli wspaniali, zdjęcia zrobione przez Chipa wyglądały fantastycznie, a praca była zabawą. Był też dodatkowy bonus w postaci obecności Damona i niezależnie od tego, jak bardzo zwalczała uczucia, jakie wobec niego żywiła, nie mogła nic poradzić, że za każdym razem, gdy go widziała, czuła dreszcz podniecenia. Poprzedniego wieczoru oczarował wszystkich w restauracji, potem był magiczny spacer po plaży. A teraz — choć początki nie były łatwe — zaprzyjaźnił się z Tonym A. Siedzieli w holu hotelowym i bawili się w najlepsze, kiedy o drugiej nad ranem przeprosiła ich i poszła spać. 404

W środę wstała o szóstej rano i gdy przygotowywano ją do zdjęć, ludzie z ekipy zaczęli zasypywać ją pytaniami na temat Damona. Podoba ci się? Co tutaj robi? Ile dni tu będzie? Podoba ci się? Jak bardzo jest bogaty? Podoba ci się? Przyleciał do Los Angeles, żeby się z tobą zobaczyć? Byłaś już w jego samolocie? Podoba ci się? Spałaś z nim? PODOBA CI SIĘ? Tak! Podobał jej się, ale nie miała zamiaru się do tego przyznawać. Kiedy pojawił się na planie koło trzeciej po południu, udawała, że nie interesuje jej, co robił przez cały dzień, chociaż nie mogła przestać się zastanawiać, czy nie miał ukrytej gdzieś w Beverly Hills dziewczyny jak Parker. Skoro ona nie wskakiwała mu do łóżka, może rozglądał się za innymi okazjami? W Los Angeles było mnóstwo pięknych kobiet. Widziała je, kiedy jechała do hotelu — siedziały w mercedesach, beamersach i hummerach swoich mężów. Wszystkie były olśniewające, miały doskonale ułożone blond włosy, nienaganny manikiur, wspaniałe ciała i lekko opaloną skórę. Ale Damon na żadną z nich nawet nie spojrzał. Poinformował wszystkich, którzy chcieli go słuchać, że spał do pierwszej, wziął prysznic i poszedł na zakupy. — Kupiłeś coś fajnego? — spytał go Teddy, kiedy wrócił. — Może — odparł Damon. Wyglądał bardzo stylowo w białym T-shircie, białych spodniach, tych samych co zwykle butach Nike, okularach przeciwsłonecznych i drogiej biżuterii. Liberty podobał się sposób, w jaki wszystkich traktował. Damon P. Donnell nie stroił gwiazdorskich fochów. Miał podejście do ludzi. Zastanawiała się, co myśli jego żona na temat jego pobytu w Los Angeles. Czy rozmawiają ze sobą codziennie przez telefon? Tęsknią do siebie? A może nie jest to taki bliski związek? Damon obserwował ją przez chwilę, gdy pozowała do zdjęć. Dzisiaj był dzień bikini — jeśli można było tak nazwać dwa cieniutkie paski materiału, które miała na sobie. Czuła się już znacznie pewniej — trudno było się tak nie czuć, biorąc pod uwagę całe wsparcie, jakie otrzymywała. Chip nieustannie zasypywał ją komplementami, a Teddy i Quinn rozpływali się nad zdjęciami. Nawet niewzruszonej Umie wyrwało się parę miłych uwag. Wszystko było wspaniałe. Hotel, ludzie, z którymi pracowała, pojawienie się w Los Angeles Damona z Parkerem i spotkanie z Tonym, który rano wyjechał do Chicago. Podczas kolejnej przerwy Damon poinformował ją, że wraca do hotelu na masaż. 416

— Kolacja—powiedział cicho. — Dziś wieczorem. Tylko ty i ja. Nie prosił jej, lecz rozkazywał. Zadrżała. Zwykle to ona pociągała za sznurki. Jednak Damon był facetem, który zawsze wszystkimi rządził, i musiała przyznać, że to miła odmiana. — Gdzie jest Parker? — zapytała. — Musiał wracać. — Ale... — Tylko nie marudź, kochanie. Nie może się doczekać, kiedy zacznie z tobą pracować. W przyszłym tygodniu masz się z nim spotkać w Nowym Jorku. Teraz miał cię tylko poznać. — Myślisz, że mnie polubił? — Wiedziała, że zachowuje się jak niecierpliwy dzieciak, ale nie mogła się powstrzymać. — A dlaczego miałby cię nie polubić? — odpowiedział Damon. —Aha, czy mówiłem ci już, że wyglądasz dziś OSZAŁAMIAJĄCO? — Założę się, że mówisz to każdej, z którą chcesz iść do łóżka — droczyła się z nim. — Tylko tym trudnym — odparł, poprawiając okulary przeciwsłoneczne Versace. — Do zobaczenia później, kochanie — powiedział i poszedł sobie. Żadnej świty. Żadnych ochroniarzy. Zwykły potentat hiphopowy, który ma ochotę się do niej dobrać. * ** Pojechali na kolację do Mr Chow's—znanej restauracji w Beverly Hills. Pełno tam było gwiazd, a Damon najwyraźniej wszystkie znał. Przed wejściem podbiegli do nich reporterzy i zrobili im zdjęcia, a potem zapytali Liberty, jak się nazywa. — Poznajcie przyszłą sławę, chłopaki — oznajmił Damon. Wcale się nie przejmował tym, że zostanie razem z nią sfotografowany. — Niedługo wszyscy będziecie kupować płytę tej młodej damy. Kiedy już siedzieli przy stoliku, ujął jej dłoń. — Nigdy nie jest za wcześnie na reklamę — powiedział. — Zanim ukaże się twoja płyta, wszyscy będą cię znali. — Łącznie z Tashmir? — mruknęła. — Czemu psujesz taki wspaniały wieczór? — zapytał zdziwiony. — Bo gdybym była twoją żoną i zobaczyłabym twoje zdjęcie z inną kobietą, byłabym wkurzona. — Będę o tym pamiętał, kiedy już będziemy małżeństwem. Czy on to naprawdę powiedział? A może się przesłyszała? Zamówił martini o smaku liczi i dania, jakich jeszcze nigdy nie jadła: żeberka i wodorosty, kurczak satay i naleśniki z mięsem kaczki. 406

W pewnym momencie uświadomiła sobie, że za dużo je. Damon obserwował ją z pobłażliwym uśmiechem. — Chyba byłam głodna — mruknęła, próbując nie gapić się na Catherine Zeta-Jones i Michaela Douglasa, którzy siedzieli przy stoliku obok. — Lubię dziewczyny, które mają apetyt — odparł Damon. — Kiedy jedziesz? — spytała, sącząc drinka. — Wtedy, kiedy będziesz gotowa. — Nie mówię o dzisiejszym wieczorze. Pytałam, kiedy wyjeżdżasz z Los Angeles? — Wiem, o czym mówiłaś. — Więc? — Wtedy, kiedy będziesz gotowa — powtórzył. Do ich stolika podeszła blondynka z dużymi sztucznymi piersiami i powiększonymi szminką ustami. Rzuciła się na Damona, jakby był jakimś szczególnie smacznym daniem w karcie. — Jak się masz? — powitała go i pochyliła się nad nim, by dać mu lepkiego całusa i udostępnić widok na sztuczne piersi wylewające się z kusej pomarańczowej sukienki. — Doskonale — odparł spokojnie. — A co u Tash? — spytała blondynka, obrzucając Liberty znaczącym spojrzeniem. — Też doskonale. Zapadła krępująca cisza. Sztuczne Piersi najwyraźniej spodziewała się, że Damon przedstawi ją Liberty. Kiedy to nie nastąpiło, dotarło do niej, że jej tu nie chcą, i poszła sobie. — Kto to był? — zdziwiła się Liberty. — Uwierzysz, jeśli ci powiem, że nie mam pojęcia? — Tak, uwierzę, bo to nie twój typ. Damon roześmiał się. — Myślisz, że mam jakiś typ? — A nie masz? — Tak, ciebie. Po kolacji chciał wpaść do jakiegoś klubu. — Muszę posłuchać, co grają — wyjaśnił. — Powinienem być na bieżąco.

Odwiedzili kilka klubów. Damon nie tańczył i prawie nie pił, siedział tylko i patrzył, co się dzieje — a działo się naprawdę wiele. Siedząc w boksie w jednej z sal dla VIP-ów, Liberty obserwowała, jak ładna nastolatka z telewizji wciąga kokainę, a znany gwiazdor filmowy obcałowuje się z innym równie znanym i żonatym gwiaz419

dorem. Widziała kilka pijanych wschodzących gwiazdek, które miały nadzieję na randkę, oraz bardzo samotnie wyglądającą czterdziestopięcioletnią gwiazdę, która udawała dwudziestopięciolatkę — a przynajmniej tak się zachowywała. Podobnie jak jej towarzysz lubiła przyglądać się ludziom. Siedząc obok niego, chłonęła wszystko i starała się zapamiętać każdy szczegół, żeby móc później opowiedzieć o tym Cindi. Z Damonem czuła się wspaniale — z nikim wcześniej tak się nie czuła. Owszem, chciał się z nią przespać, ale nie obmacywał jej ani nie obłapiał, próbując wykorzystać okazję. Był prawdziwym mężczyzną, wyluzowanym i niesamowicie seksownym, i im więcej czasu z nim spędzała, tym bardziej ją kusiło. Znowu zaczęła myśleć: co z tego, że jest żonaty? Skoro jemu to nie przeszkadza, dlaczego mnie ma przeszkadzać? — Lepiej będzie, jeśli odstawię cię już do łóżka... twojego łóżka — powiedział w końcu Damon. — Dziękuję, że zgodziłaś się mi towarzyszyć, LL. Był już najwyższy czas, żebym sprawdził scenę Los Angeles. — To dlatego tu przyjechałeś? — Nie, kochanie — odparł i obrzucił ją przeciągłym spojrzeniem. — Dobrze wiesz, po co przyjechałem do Los Angeles. Kiedy wsiadali do limuzyny, ignorował biegających wokół nich fotoreporterów, którzy robili im zdjęcia Pewnie jest przyzwyczajony do tego, że wszyscy zwracają na niego uwagę, pomyślała Liberty. Jak P. Diddy, po prostu nauczył się z tym żyć. Damon oparł się o skórzane oparcie i popatrzył na nią. — Więc o której jutro? — zapytał. — Zarezerwowali mi lot do Nowego Jorku o dziewiątej wieczorem. — Powiedz im, żeby odwołali rezerwację. — Dlaczego? — Mam ogromną ochotę zabrać cię do Cabo — oświadczył i znowu na nią popatrzył w sposób, któremu ciężko było się oprzeć. — Cabo? — powtórzyła niepewnie. — Cabo San Lucas. To kurort w Meksyku. Czemu mamy się spieszyć do Nowego Jorku, skoro możemy spędzić weekend w Cabo, a potem wrócić do miasta w niedzielę? Dobrze brzmi? — Cudownie — odparła. — Tylko że ja nie mogę. — A to dlaczego? — Jest wiele powodów. 420

— Podaj ten najważniejszy, a Damon go rozwiąże — obiecał. — No wiesz... — zaczęła. — Oczywiście — mruknął. — Wiem już, wiem. Jestem żonaty, tak? — Ty to powiedziałeś. — To wcale nie taki wielki problem. — Dla ciebie może nie. — Nie żartuj sobie ze mnie. — A co, jeśli ja nie chcę lecieć z tobą do Cabo? — To niemożliwe. — Naprawdę? — Nie. Ciężko było odmawiać Damonowi P. Donnellowi. Wystarczyło tylko jedno jego spojrzenie i połknęła haczyk. — Zobaczymy — powiedziała wymijająco. — Ona mówi: zobaczymy! — zawołał i przewrócił oczami. — Czyżby każda dziewczyna mówiła ci tak, Panie Nie Do Odrzucenia? — Coś w tym rodzaju — odparł i zaśmiał się. — Masz gigantycznie rozdmuchane ego. — Wierz mi, kochanie, że wcale. — Damon! — Przysuń się do mnie bliżej, LL. Jeden całus cię nie zabije. Zaczęli się całować i było tak super, że prawie zapomniała o tym, że jest żonaty. Jednak kiedy limuzyna zatrzymała się przed hotelem, wyskoczyła z niej pospiesznie. — Nie mogę! — wydyszała i wbiegła do środka. Musi znaleźć się w swoim bezpiecznym pokoju, zanim zmięknie i zmieni zdanie. Boże! Czuła się kompletnie zdezorientowana i zaczynała łamać się w swoim postanowieniu. Ale jeśli pojedzie z Damonem do Cabo, zostanie jego kolejną zdobyczą — i co wtedy? Zanim zdążyła się nad tym zastanowić, zadzwoniła Diahann. — Dlaczego do mnie nie oddzwoniłaś? — zapytała z pretensją w głosie. — Muszę z tobą koniecznie porozmawiać.

— Nie było mnie, mamo. — Zostawiałam wiadomości. — Wiem, ale myślałam, że w Nowym Jorku jest już za późno, żeby do ciebie dzwonić. Przecież tam jest teraz czwarta rano. Dlaczego jeszcze nie śpisz? — O której jutro wracasz? — spytała Diahann. 409

Liberty przez chwilę się wahała. — Znajomi namawiają mnie, żebym pojechała z nimi do Meksyku... — Nie! — zawołała Diahann. — Nie możesz. — Ja wcale nie pytam cię o pozwolenie — zripostowała Liberty. — Mówię ci to tylko dlatego, żebyś nie zaczęła sobie wyobrażać, że zostałam porwana. Diahann westchnęła głośno. — Libby... muszę ci coś powiedzieć. — W takim razie mów, słucham. — Nie przez telefon. — Czemu nie? — To coś, co muszę ci powiedzieć osobiście. — Och, na litość boską! — zirytowała się Liberty. — Mam już tego dość. Najpierw przez całe lata nic mi nie mówisz, a teraz, kiedy wyjechałam i dobrze się bawię, nie możesz się doczekać, żeby znowu doprowadzić mnie do szaleństwa. Co tym razem masz mi do powiedzenia? — Wracaj do Nowego Jorku tak szybko, jak to tylko możliwe, Libby, błagam cię. — Co może być tak cholernie ważnego? — Wracaj, a sama się tego dowiesz. Zobaczysz, to całkowicie zmieni twoje życie.

Rozdział pięćdziesiąty dziewiąty Irena wręczyła Maksowi kubek mętnej ciemnobrązowej herbaty, tak mocnej, że omal jej nie wypluł. Potem pokazała mu gestem, że ma usiąść, więc usadowił się ostrożnie na rozpadającym się krześle. Sama usiadła na brzegu niepościelonego łóżka i zaczęła mówić. Z jej ust płynął strumień ostrych, pełnych jadu słów, którymi opluwała swoją zmarłą córkę. — Ona zawsze mnie wykorzystywała — mówiła. — Zawsze chciała najlepsze. Mała ulubienica tatusia. — Gdzie jest twój mąż? — spytał Max. Na początku ich związku Mariska powiedziała mu, że jej rodzice zginęli w katastrofie kolejowej, kiedy była dzieckiem. Tak jak wszystko w przypadku Mariski, to także było kłamstwem. — Nie żyje — odparła Irena, biorąc swój kubek z herbatą. — Zastrzelony w Moskwie trzydzieści lat temu. Niedobry człowiek. Paulina do niego podobna. — Ale posłała po ciebie, ściągnęła cię do Ameryki, prawda? — Ha! — prychnęła Irena. — Po to, żebym była jej niewolnicą. Prasowała jej ubrania. Układała. Nosiła do pralni. Czyściła jej buty. Prała bieliznę. Pilnowała jej sekretów. Byłam jej niewolnicą. Ona żyła w pałacu, a ja? Max pokiwał głową. — Opowiedz mi o mężczyznach — poprosił. — Widywała Vladirnira, kiedy była moją żoną? — Vladimir! — prychnęła pogardliwie Irena. — On nic. On wieśniak. Paulina bawiła się nim tylko. — Mów dalej — zachęcił ją Max. 424

— Paulina kochała tylko siebie. I Aleksa. Ale on był tylko do seksu. — Alex? — powtórzył zdziwiony Max. — Jej chłopak. — Kiedy się z nim spotykała? — Wtedy gdy potrzebowała seksu. Albo pieniędzy. — Zamilkła na chwilę, po czym dodała: — Alex dawał pieniądze. Czy to właśnie od niego pochodziła gotówka ukryta w pudełku Mariski? Jeśli tak, musiał to być jakiś bardzo hojny chłopak, pomyślał Max. — Kto to jest Alex? — Zły człowiek — odparła Irena, a jej twarz pociemniała. — Gangster. Kryminalista. Nosi pistolet. Jezu! Mariska naprawdę prowadziła podwójne życie. — A jak ten Alex ma na nazwisko? — spytał, bo przyszło mu do głowy, że może jest w jej notesie telefonicznym. Irena wzruszyła ramionami. — Rosjanin — powiedziała tylko, jakby to wszystko wyjaśniało. — Widywała go, kiedy była moją żoną? — Może... — odparła ostrożnie Irena. Max pomyślał, że być może to Alex zamordował Mariskę, a nie Vladimir. Nie, to Vladimir był sprawcą. W tym momencie przypomniał sobie słowa Mariski tego wieczoru, gdy go wezwała przez telefon, twierdząc, że Lulu jest chora. Kiedy powiedział:, Jest moją córką, nieprawdaż?" — Mariska wymruczała: „Może". W świetle tego, co mówiła teraz Irena, było całkiem prawdopodobne, że Lulu nie jest jego dzieckiem. Mogła być córką Vladimire albo nawet Aleksa. Poczuł, że robi mu się niedobrze. — Nic nie dam policji — oświadczyła Irena. — Ty powiesz, co mówię, a ja zaprzeczę. — Wstała i wyjęła mu z dłoni kubek. — Nie lubisz herbaty? — spytała z urazą. — Nie mocna? — Trochę za mocna. — Wiem, kto zamordował Paulinę — dodała po chwili. Po ciele Maksa przebiegł dreszcz. — Kto? Na ogorzałej twarzy Ireny znowu pojawił się przebiegły wyraz. — Masz pudełko Pauliny? Jej pieniądze? — Dopiero co ci dałem... — Chcesz wiedzieć, kto ją zabił... wróć, przynieś mi pudełko. Powinno być moje. 425

— A dlaczego myślisz, że je mam? — Ktoś je zabrał z apartamentu. Myślę, że ty. — A jeśli nie ja? — Wtedy nasza rozmowa skończona. * ** — Cześć, babciu! — zawołała Amy, przybywszy bez zapowiedzi do apartamentu hotelowego starszej pani. — Co ty tutaj robisz? — spytała babunia Poppy, uciszając szczekające psy. — Przyszłam ci powiedzieć, że przekładamy ślub. — Słyszałam już ó tym. Twoja matka do mnie zadzwoniła. Cóż... po tym okropnym wypadku odłożenie go to jedyne, co można zrobić. — Mama też tak uważa — odparła Amy. — Jest wściekła, bo gazety wyciągnęły moje nazwisko. — Nie ma się co jej dziwić, kochanie. — Ale ona chce, żebym zerwała zaręczyny, oddała Maksowi pierścionek, rzuciła pracę i wyjechała z kraju — dodała Amy, przysuwając sobie krzesło. — No tak... — westchnęła babunia Poppy. — Cała Nancy. Jak zwykle przesadza. A co ty myślisz o zerwaniu zaręczyn z Maksem? — Mam teraz inny problem, znacznie gorszy. — A co może być gorszego niż twoja dramatyzująca matka, która mówi ci, co masz robić? — spytała babunia Poppy, uderzając długimi, szczupłymi palcami' w blat stolika. — Babciu, jesteś taka mądra... Dlatego do ciebie przyszłam — powiedziała Amy i spojrzała na Huenga, który kręcił się w pobliżu drzwi. Babunia Poppy podążyła za jej wzrokiem. — Hueng, wyjdź — poleciła swojemu służącemu, machając władczo ręką. — Moja wnuczka ma do mnie prywatną sprawę, więc zostaw nas same. Hueng szybko wyszedł. — O co chodzi, kochanie? Mów. — No tak... — zaczęła z wahaniem Amy. — To coś zupełnie niewiarygodnego, coś, czego moja mama nie byłaby w stanie zrozumieć. Nie jestem nawet pewna, czy tobie się uda. — Spróbuj. — Zrobiłam coś okropnie głupiego — wyjąkała Amy. — I teraz nie wiem, co z tym począć. — Mów. 413

— Pamiętasz, jak opowiadałam ci o moim wieczorze panieńskim? — Lepiej mi przypomnij. Moja pamięć nie jest już taka jak dawniej. — Wypiłyśmy kilka drinków, bawiłyśmy się i byli striptizerzy... — Oooch, striptizerzy! — zawołała babunia Poppy i klasnęła w dłonie. — Jaka szkoda, że nie mieli tego, kiedy byłam młoda. — W każdym razie trochę zaszalałyśmy. — Nie widzę nic złego w tym, że młoda dziewczyna trochę zaszaleje. — Tylko że ja za bardzo zaszalałam — wyznała Amy. — Co się stało? — Przespałam się z nieznajomym... Nie wiedziałam, jak się nazywa, w ogóle nic o nim nie wiedziałam, i on też nie wiedział, kim jestem. To właśnie jedna z tych niewiarygodnych rzeczy. — I pewnie tego żałujesz? — zapytała babunia Poppy, która wcale nie sprawiała wrażenia zaszokowanej. — Tak... to znaczy nie... — Amy była kompletnie wytracona z równowagi. — Widzisz, okazało się, że to ktoś, kogo znam. — To zrozumiałe, że go znasz, skoro poszłaś z nim do łóżka. — Jest źle, babciu. — Amy zamilkła na chwilę, a potem dodała: — To brat Maksa. — Co takiego?! — To młodszy brat Maksa, Jett. Poznałaś go na próbnej kolacji. Siedział przy twoim stole z włoską modelką, którą uznałaś za czarującą. Ona jest kimś w rodzaju jego dziewczyny. — Trochę się pogubiłam — stwierdziła babunia Poppy. — Przespałaś się z mężczyzną, którego nie znałaś, i on nie znał ciebie. A jednak ty masz narzeczonego, a on ma dziewczynę. Dobrze mówię? — Tak, właśnie tak jest. — Powiedziałaś o tym Maksowi? — Nie... czuję się zbyt winna. Chcę mu powiedzieć, ale po prostu nie mogę. — To dobrze, bo musisz to zatrzymać dla siebie. — Muszę? — Tak —- odparła stanowczo babunia Poppy. — Zdecydowanie musisz. Jeśli powiesz o tym Maksowi, zrobi się z tego jeszcze większy problem. — Ja już mam większy problem... Chcę być z Jettem, ale wiem, że po tym, co się stało, muszę zostać z Maksem. — Czy Jett czuje do ciebie to samo? 414

— Tak. — A co z jego włoską dziewczyną? — To nie jest dziewczyna na poważnie. Zamierza z nią zerwać, żeby móc być ze mną. — Mężczyźni zawsze tak mówią — powiedziała w zadumie babunia Poppy, jej wzrok błądził gdzieś daleko. — Zawsze mają ochotę na dymanko, którego nie mogą mieć. — Babciu! Gdzie się nauczyłaś takich słów jak „dymanko"? — Mówię prawdę, moja droga. Lepiej będzie, jeśli usłyszysz to ode mnie. — Babciu, potrzebuję twojej rady — jęknęła zdesperowana Amy. — Jesteś mądra, znasz życie i masz za sobą wspaniałe małżeństwo, więc proszę, powiedz mi, co powinnam zrobić. — To zabrzmi bardzo staroświecko... — mruknęła babunia Poppy, chwytając jednego ze swoich ulubieńców i głaszcząc go po łbie. — Nieważne. — No cóż, jeśli czujesz, że Jett to mężczyzna dla ciebie, musisz pójść za głosem serca, kochanie. Jeśli postąpisz inaczej, będziesz tego żałować przez resztę życia. W głowie Maksa kłębiły się tysiące różnych myśli, kiedy wracał z Brighton Beach do swojego domowego azylu. Życie Mariski okazało się bardziej skomplikowane, niż potrafił sobie wyobrazić. Po pierwsze, był Vladimir, który prawdopodobnie dzielił się z nią pieniędzmi z szantażu. Teraz dowiedział się o Aleksie, ale kto to do diabła był? Jeszcze raz przemknęła mu przez głowę myśl, czy sypiała z tym człowiekiem, kiedy byli małżeństwem. Czy kiedy byli razem, pieprzyła się z innymi mężczyznami? Może to Alex był ojcem Lulu? Czyżby Mariska tak nisko upadła? Cóż, można się było po niej spodziewać wszystkiego. Czuł, że narasta w nim furia. Tak gwałtowna, że omal nie wypadł z szosy. Mariska zawsze lubiła seks, o wiele bardziej niż on. Często proponowała trójkąt i kajdanki oraz skórzane fetysze. Wszystkie te propozycje odrzucał, odpychały go jej perwersyjne pragnienia. Po przyjściu na świat Lulu bardzo rzadko uprawiali seks. Czy to właśnie wtedy Mariska zaczęła spotykać się z Aleksem? A może sypiała z nim już wcześniej? 428

Niech piekło pochłonie tę kobietę. Nawet nie mógł z nią o tym wszystkim porozmawiać. Nie żyła. Została zamordowana. W dodatku jej zabójca był na wolności, a Irena wiedziała, kim jest. Co ma z tym teraz zrobić? Oddać pudełko Mariski Irenie czy policjantom? Był w rozterce. Ale jeśli Vladimir nie był zabójcą, co go to mogło obchodzić? Oczywiście, że go obchodziło. Mariska została brutalnie zamordowana i niezależnie od tego, co do niej czuł, był to okrutny akt przemocy. W domu czekało na niego kilka wiadomości. Jedna z Montauk, od pani Conner, która donosiła, że Lulu ma się dobrze i cudownie spędza czas — oddała także na chwilę słuchawkę małej, żeby powiedziała ojcu dobranoc. Po niej była opryskliwa wiadomość od Reda, który zażądał jego obecności na spotkaniu o dziesiątej rano następnego dnia — i nawet się nie zająknął o śmierci Mariski. Czyżby staruszek naprawdę myślał, że może ot, tak sobie zwoływać spotkania i każdy będzie na nie biegł? To był jakiś ponury żart. Trzecia wiadomość była od Chrisa, który wciąż siedział w mieście, w hotelu Four Seasons, i prosił, żeby Max zjadł razem z nim i Jettem kolację. Ale ostatnią rzeczą, na jaką Max miał w tej chwili ochotę, była kolacja z braćmi. Nie chciał widzieć nikogo, łącznie z Amy — za dużo miał teraz na głowie. Piętnaście minut później zadzwonili z recepcji i poinformowali go, że na dole czeka detektyw Rodriguez. Jezu Chryste! Czy ten denerwujący policjant kiedykolwiek zostawi go w spokoju? — Proszę wpuścić go na górę — powiedział i pomyślał, że musi się go szybko pozbyć. Kilka minut później Rodriguez wkroczył do holu w jego apartamencie. Tym razem był sam. — Zaczynam się już do pana przyzwyczajać — przywitał go Max. — Ale nie jest to przyjemne przyzwyczajenie... — Przykro mi, że panu przeszkadzam, panie Diamond — odparł detektyw. — Mam tylko kilka szybkich pytań. Robimy postępy, ale jest parę rzeczy, w których mógłby nam pan pomóc. — Tak? — burknął Max. Wciąż stali w holu, bo nie miał ochoty zapraszać Rodrigueza do salonu. — Ze słów portiera z apartamentowca pana byłej żony wynika, że pani Diamond regularnie przyjmowała u siebie mężczyzn. Wiedział pan o tym? 429

— Już panu mówiłem, że nie mam pojęcia, kogo widywała po naszej separacji — odparł Max. — Myślałem, że będzie mógł mi pan podać jakieś nazwiska. — Dlaczego miałbym móc coś takiego zrobić? — Tak tylko sobie pomyślałem, panie Diamond. — Niech pan posłucha — wycedził Max, starając się trzymać nerwy na wodzy — w przyszłości proszę kontaktować się ze mną przez mojego prawnika. Nie może pan zjawiać się w moim mieszkaniu, kiedy tylko panu przyjdzie na to ochota. — Odniosłem wrażenie, że chciałby pan, żeby ta sprawa została jak najszybciej wyjaśniona... — Detektyw Rodriguez poprawił okulary na nosie. — Wciąż dostaję telefony od kapitana. A on dostaje telefony z góry. Zaczyna się z tego robić duża sprawa. — Cóż, kobieta zamordowana w swoim własnym łóżku w samym centrum Manhattanu to z pewnością duża sprawa — prychnął Max. — Być może gdybym podał panu jakieś opisy, mógłby mi pan pomóc. — Nie — odparł ostro Max. — Nie mógłbym. — Czy wiedział pan, że odwiedzało ją trzech mężczyzn? Max myślał szybko. Jednym z nich musiał być Vladimir, to oczywiste, drugim Alex, ale kto był trzecim? Pokręcił głową. — Niech pan jeszcze raz porozmawia z jej matką... może ona będzie mogła wam pomóc. Ja z pewnością nie jestem w stanie. — A pan rozmawiał już z Ireną? — spytał policjant i dotknął swoich mizernych wąsów. Hm... ma skłamać? A może powinien się przyznać? — Poinformował mnie pan, że była matką Mariski, czyli babcią mojego dziecka, więc oczywiście pojechałem do Brighton Beach, żeby się z nią zobaczyć. — I co miała do powiedzenia? — zapytał Rodriguez, gładząc wąsy. — Nic, czego nie powiedziała już panu. Detektyw rzucił mu długie, zamyślone spojrzenie. — Może chciałby pan wiedzieć, że mamy nowe dowody. — Jakiego rodzaju? — Próbki DNA: włosy, skóra. — Znowu zamilkł na długą chwilę. — Wie pan, mordercy nigdy nie rozumieją, jak to się dzieje, że zostają złapani. A zostają złapani, ponieważ są nieuważni. Wciąż myślą, że wystarczy para rękawiczek. Już nie. — Skończył pan? — zapytał niecierpliwie Max. 417

— Na teraz tak. Max otworzył drzwi i detektyw Rodriguez wyszedł na zewnątrz. — Będą pana informował na bieżąco, panie Diamond — obiecał. — Bardzo proszę — odparł Max i zatrzasnął drzwi. Zmarszczył brwi, zastanawiając się, co dalej. Jego głównym zmartwieniem był Vladimir. Ale jeśli to nie Vladimir zabił Maris-kę, czy możliwe, że zrobił to Alex? I kim był ten trzeci mężczyzna? Musi się tego dowiedzieć. *** Jettowi nie podobała się zbytnio myśl o wspólnej kolacji z Chrisem, wolał spędzić ten czas z Amy. Ale kiedy do niej zadzwonił i powiedział, że przyjeżdża, oświadczyła, że potrzebuje czasu, by zdecydować, co ma zrobić. Zaniepokoiło go to — właśnie zerwał ze swoją poprzednią dziewczyną, a teraz Amy się wycofuje. Co to za bzdury, że potrzebuje czasu? Jakby tego jeszcze było mało, zadzwoniła jego matka. — Co się do cholery dzieje? — wybełkotała. Była pijana i agresywna. — Mówłam ci, żbyś się trzymał z dala od tych łajdaków. Ostrzegałam cię. — Posłuchaj, mamo... — Nie. To ty do diabła mnie ssłuchaj. Oni są zdegenerowani, szyscy. Trzymaj się od nich z daleka, Jett. Mówię poważnie. Skończył rozmowę tak szybko, jak to tylko było możliwe. Pomyślał, że sam też potrzebuje drinka na uspokojenie nerwów. Tylko jeden malutki łyk wódki. Przecież nie ma nic złego w jednym kieliszku wódki, prawda? Przeszukał szybko mieszkanie i odkrył na wpół opróżnioną butelkę grey goose w kuchennej szafce. Jeden drink po prawie trzech latach trzeźwości. Da sobie radę. Jasne, że da sobie radę. *** Jestem na rozdrożu, pomyślała Amy. Jestem zagubiona, nieszczęśliwa i pełna poczucia winy. Może matka miała rację. Może powinnam wyjechać z miasta. Postanowiła nie spotykać się z Jettem do czasu, aż podejmie ostateczną decyzję. Co powinna zrobić? Powiedzieć Maksowi, że między nimi koniec, a potem zacząć spotykać się z jego bratem? Czy to było w porządku? 431

Babunia Poppy powiedziała jej, by poszła za głosem serca, a co mówiło jej serce? Nie wiedziała. Nie była pewna. Kiedy o tym myślała, nagle uświadomiła sobie, że Max bardzo się od niej oddalił. Nawet nie próbował się z nią zobaczyć. Rozumiała dlaczego — biorąc pod uwagę wszystko, przez co ostatnio przechodził — ale jeśli naprawdę byliby sobie bliscy, na pewno by chciał, żeby z nim teraz była. W drodze do domu postanowiła odwiedzić w szpitalu Tinę, mając nadzieję, że uda im się porozmawiać. Kiedy weszła do sali szpitalnej, w której leżała przyjaciółka, był tam Brad i rodzice Tiny. — Cześć! — zawołała świeżo upieczona mama. — Jutro wychodzimy do domu. Wspaniale, prawda? Dziecko wyglądało kwitnąco, a Tina promieniała — ani śladu depresji poporodowej. — Już nie mogę się doczekać, aż stąd wyjdziemy — mówiła podniecona. — Czyż on nie jest uroczy? Amy przyznała, że faktycznie Brad Junior jest uroczy, i posiedziała z nimi przez chwilę, czując się jak piąte koło u wozu. Choć była blisko związana z Tiną, nie należała do jej rodziny. Po półgodzinie przeprosiła i pospieszyła do domu, gdzie znów zaczęła zastanawiać się nad swoją sytuacją. Jednak nigdzie w zasięgu wzroku nie było żadnej odpowiedzi. * ** — Jej pieprzeni ludzie doprowadzają moich pieprzonych ludzi do kurewskiej pasji! — wściekał się przez telefon Roth Giagante. — Posłuchaj, Roth, jestem prawnikiem Birdy — powiedział spokojnie Chris. — Nie zajmuję się takimi rzeczami. Powiedz im, żeby skontaktowali się z jej rzecznikiem albo którąś z asystentek. — Kurwa, różowe. Chce, żeby wszystko, kurwa, było na różowo — narzekał Roth. — Powiedziała, że nawet woda w basenie ma być zafarbowana na różowo! — Czy ty słyszałeś, co mówiłem? — Tak, tak, słyszałem. — W słuchawce przez chwilę panowała cisza, po czym Roth zapytał: — A gdzie są, kurwa, moje pieniądze? — Dostaniesz je w ten weekend — zapewnił go Chris. — Gotówką, tak jak sobie życzyłeś. — Najwyższy czas — warknął Roth. Chris rozłączył się. Ponieważ nie zamierzał mieszkać u Maksa, zameldował się w Four Seasons. Bez względu na to, jak wygodny 419

był apartament Maksa, wolał mieszkać w hotelu, gdzie czuł się bardziej swobodnie. Poza tym zaraz po spotkaniu z Redem chciał lecieć z powrotem do Los Angeles. Żadnych dodatkowych opóźnień. Nie było go już prawie tydzień, o wiele dłużej, niż planował. Nie mógł się skontaktować z Maksem. Brata nie było w biurze, a komórka nie odpowiadała, więc zostawił wiadomość o kolacji na poczcie głosowej. Miał nadzieję, że Max już oddał pudełko i całą resztę policji. Jeśli tego nie zrobił, mógł mieć kłopoty. W wiadomościach ciągle mówiono o zamordowaniu Mariski — jakby nie mieli żadnych innych tematów. Mimo to Chris mógł myśleć tylko o złowieszczych słowach Reda na temat śmierci jego matki. Jutro pozna prawdę — jeśli Red w ogóle potrafił mówić prawdę. Było to wątpliwe — bardzo wątpliwe. *** — Lady Bentley wie — powiedziała Diahann, stając w drzwiach biblioteki. Rozłożony na skórzanej kanapie Red rzucił jej zdziwione spojrzenie. — Co wie ta dziwka? — O Liberty — odparła ze znużeniem Diahann. — Obiecałeś mi, że nikt nigdy się o tym nie dowie. — Obietnice nic nie znaczą — uciął Red. — Chyba jesteś wystarczająco mądra, żeby to wiedzieć. — Co masz zamiar zrobić? — Zobaczysz, tak jak wszyscy. Chcę, żebyś przyszła na spotkanie, które zwołałem na jutro rano. Liberty też ma na nim być. — To niemożliwe. Jest w Los Angeles. — Więc ją ściągnij. — Postaram się. — Nie staraj się, tylko to zrób! — warknął. *** Po wyjściu Rodrigueza Max żałował, że nie oddał mu pudełka i nie wycofał się z tego wszystkiego, tak jak radził mu Chris. Ale przecież nie mógł. Materiały z pudełka doprowadzą w końcu policję do Vladimira i i informacja o tym, że Mariska była bigamistką, wypłynie na wierzch. Dokąd zaprowadzi to jego i Lulu? Dziecko z nieprawego łoża 433

i mąż, którym nigdy nie był. Głupek, który ożenił się z byłą rosyjską prostytutką będącą żoną innego mężczyzny. Nie mógł tego zrobić. Nie swojej ukochanej Lulu, światełku swojego życia. Postanowił oddać pudełko Irenie. Ona nigdy nie da go policji — ukryje je dobrze i zrobi właściwy użytek z pieniędzy. Tak. To było najlepsze rozwiązanie. Zaniesie jej to dzisiaj wieczorem i zakończy sprawę. Bojąc się, że zmieni zdanie, sięgnął po telefon i zadzwonił do niej. Zapytała chrapliwym głosem: — Da? — Diamond przy telefonie—powiedział. — Dzwonię w sprawie, którą omawialiśmy. Przyniosę ci to, o co prosiłaś, ale pod jednym warunkiem: nie wspomnisz o Vladimirze ani o innych mężczyznach policji. Mamy umowę? — Kiedy pan przyjedzie? — spytała. Już sobie wyobrażał, jak zaciera ręce, z niecierpliwością czekając na bogactwo, w którego posiadanie miała wkrótce wejść. — Będę u ciebie za godzinę. T oczekuję, że powiesz mi wszystko, co wiesz. Gdy wychodził z apartamentu, zadzwonił Chris. — Jesz dziś kolację ze mną i Jettem — oznajmił. — Zostawiłem ci wiadomość. — Nie dzisiaj — odparł Max. — Może jutro. — Jutro będę już w Los Angeles. — W takim razie zjemy lunch przed twoim odjazdem, po spotkaniu z Redem. — Będziesz na spotkaniu? — Skoro ty i Jett idziecie, to ja też będę. Jak sądzisz, czego tym razem chce ten stary łajdak? — Gdy rozmawiałem z nim przez telefon, gadał coś o mojej matce. — Twojej matce? — Max zmarszczył brwi. — A myślisz, że dlaczego zawróciłem z drogi? Kiedy zadzwonił, byłem już prawie na lotnisku. — Co powiedział? — Sugerował, że jej śmierć spowodowana była czymś innym niż katastrofa lotnicza. — To śmieszne. — Naprawdę? — mruknął Chris. — A czy zastanawiałeś się kiedykolwiek nad przyczyną śmiercią swojej matki? 421

— Oczywiście, że tak. Chyba nie chcesz powiedzieć... — Sam nie wiem, co chcę powiedzieć. Ale mamy do czynienia z Redem Diamondem... a wiesz przecież, co to za człowiek i do czego jest zdolny. Max rozłączył się i pogrążył w niewesołych myślach. Przez całe życie zastanawiał się nad przedwczesną śmiercią swojej matki. Rachel, piękna dwudziestosześcioletnia kobieta, zmarła we śnie, sześć miesięcy po jego narodzinach. Oficjalnie podano, że był to atak serca, a kiedy w wieku trzynastu lat Max zaczął zadawać pytania na ten temat, Red powiedział mu, że jego matka zawsze miała problemy z sercem i że ma nigdy więcej o tym nie wspominać. Max znał matkę tylko z kilku fotografii, które udało mu się znaleźć w domu. Rachel. Jego matka. Ciemne włosy. Ogromne oczy. Uśmiech Madonny. Bardzo mu jej brakowało i miał w sercu głęboką, bolesną ranę. Jeśli Red w jakikolwiek sposób był odpowiedzialny za jej śmierć... Była to myśl, której nie potrafił stawić czoła.

Rozdział sześćdziesiąty Tabloidy, które miały pojawić się na mieście we czwartek, Redowi Diamondowi dostarczono do domu już w środę wieczorem. Nagłówki brzmiały okropnie. DYNASTIA DMMONDÓW! BYŁA MODELKA ŚMIERTELNIE RANIONA NOŻEM! SEKRETY RODZINY POTENTATA MEDIALNEGO REDA DIAMONDA — SEKS, NARKOTYKI I MORDERSTWO! SZALONE DNI BRACI DIAMONDÓW! MORDERSTWO NA MANHATTANIE! PIĘKNOŚĆ Z TOWARZYSTWA ZABITA! KTO ZABIŁ MARISKĘ? „Prawda i Fakty", naj paskudniej szy szmatławiec ze wszystkich, wydobywały na światło dzienne sporo nieznanych dotąd informacji. Mariska — ofiara morderstwa — została oszczędzona, chociaż pismakom udało się dokopać do jej jednego półnagiego zdjęcia, które zostało zrobione, gdy przyjechała do Ameryki i miała nadzieję zostać modelką. Maxwella Diamonda opisano jako człowieka mającego obsesję na punkcie interesów, potentata rynku nieruchomości, zaręczonego z dziewczyną, która miała odziedziczyć miliony, gdy umrze jej bogata babka. Sugerowano, że rozwiódł się z Mariską po to, aby móc położyć łapy na spadku Amy. Pokazano zdjęcia Maksa i Amy, zrobione podczas ich próbnej kolacji, oraz dużą fotografię Maksa, Mariski i Lulu na wakacjach, na nartach, kiedy dziewczynka miała trzy lata. 436

Chrisa Diamonda przedstawiono jako prawnika-playboya z Hollywood o hazardowych skłonnościach i powiązaniach z mafią. Na zdjęciach występował z Birdy Marvel i kilkoma swoimi byłymi dziewczynami — w tym także z Holly Anton. Autor artykułu dawał do zrozumienia, że Chris wynegocjował wolność dla Birdy Marvel, by dostać nie tylko pieniądze, ale także tyle nocy z nastoletnią diwą popu, ile zapragnie. Portret Jetta wypadł najgorzej. Obok wielu półnagich zdjęć modelowych, zrobionych, kiedy był w Mediolanie, zamieszczono także fotografie z j ego szalonych dni w Nowym Jorku—pokazuj ące go pijanego, przewracającego się, w klubach i podczas imprez, najczęściej w towarzystwie półnagich dziewcząt, które wyglądały jak niepełnoletnie prostytutki. Red Diamond, patriarcha rodu i miliarder, był najbardziej kuszącym celem. Dziennikarze nie mieli problemów z dokopaniem się do różnych informacji na jego temat — o czterech żonach, ich nieszczęśliwych zgonach i skandalicznym rozwodzie, o romansie z lady Jane Bentley i licznych machinacjach w interesach, takich jak bezlitosne przejmowanie firm, oraz o napiętych kontaktach z innymi potentatami medialnymi, którzy uważali się za równych Redowi Diamondowi. Stary miliarder był megalomanem o rozdmuchanym ego, a dziennikarze brukowców z wyraźną przyjemnością korzystali z możliwości zdyskontowania swoich umiejętności śledczych — zwłaszcza „Prawda i Fakty", których właścicielem był jeden z głównych rywali Reda. Kiedy Red zobaczył brukowce, wpadł w szał. Biegał po domu półprzytomny z furii, wywrzaskując jakieś inwektywy i trzaskając drzwiami. Cały dom go słyszał: lady Jane Bentley ukryta w swoim pokoju, Diahann, która miała nadzieję na jeszcze jedną okazję do rozmowy na osobności, kucharka, praczka, pokojówki. — Pierdolić tych brudnych, kłamliwych, pieprzonych łajdaków! — krzyczał. — Pieprzyć Mariskę, tę ruską dziwkę! Pieprzyć moich głupich synów! Nigdy nie powinienem pozwolić, żeby te moje głupie, pieprzone żony wydały ich na świat! Po wyładowaniu złości wykonał jakiś telefon, wezwał swojego kierowcę i wyszedł z domu. Nikt nie miał odwagi stawać twarzą w twarz z Redem, kiedy był w takim nastroju. * ** Jett pojawił się na kolacji godzinę spóźniony i kompletnie pijany. Chris jęknął, kiedy zobaczył, jak zbliża się chwiejnym krokiem do 437

stolika. Biorąc pod uwagę wszystko, co się wokół działo, jego młodszy brat wybrał sobie świetny moment, by znowu zmienić się w pijaka, którym kiedyś był. — Przeprassam za spóźnienie — wybełkotał, kiedy znalazł się przy stoliku. — Musiłem zobaczyć się z mamą. — Edie jest w mieście? — zdziwił się Chris. Zastanawiał się, czy matka i syn razem poszli w tango. — Tak jakby... — odparł Jett, usiłując odsunąć krzesło i omal nie tracąc przy tym równowagi. — Znasz Edie... trzymała mnie strassnie duugo przy telefonie. Chris pomyślał, że udawanie, iż o niczym nie wie, byłoby tylko stratą czasu. — No dobrze — powiedział, starając się, by nie zabrzmiało to zbyt potępiająco. — Dlaczego to zrobiłeś? — Co? — spytał Jett. — Co zrobiłem? — Wypiłeś. — Co ty, kurwa, pieprzysz? — oburzył się Jett. — Dobrze wiesz, że jestem na cholernym odwyku. — Tak, wiem — odparł Chris.- — A kiedy ostatni raz byłeś na spotkaniu? — Spotkanie... — wymamrotał Jett. — Hm... niech no pomyślę. Spotkanie... — Jego oczy zrobiły się szkliste. — Z kim mam się spotkać? Chris poprosił o rachunek. — Zabieram cię na górę. — Po co? — burknął Jett. — Muszę coś zjeść, zadzwonić do dziewczyny. — Podniósł głos: — Muszę zadzwonić do mojej cholernej dziewczyny! — Wstał i kiwając się, zaczął krzyczeć: — Amy! Gdzie ty, kurwa, jesteś? Amy, kochanie! Amy, ty dziwko! Pozostali goście odwrócili się w ich stronę. Chris złapał brata za ramię. — Wychodzimy — oświadczył i poprowadził go do drzwi. — Ani słowa więcej. * ** Zanim Sonja zdążyła skontaktować się z Redem Diamondem, zadzwoniła Famka. — Chce, żebyśmy przyjechały — oznajmiła z zadowoleniem. — Kto? — spytała Sonja. Po długiej nocy brutalnego seksu z Aleksem Pinchinoffem nie miała ochoty na kolejne zabawy, nawet jeśli oznaczało to duże pieniądze. 425

— Oczywiście nasz staruszek — odparła z triumfem Famka. — Wiedziałam, że długo bez nas nie wytrzyma. — Red Diamond? — upewniła się Sonja. Jeśli to naprawdę był Red, nie mogło być lepiej. — Sam Pan Viagra — zaśmiała się Famka. — Wyglądał na bardzo pobudzonego. Powiedziałam mu: dwa tysiące na głowę, podwójna stawka i zostaniemy na całą noc. — Zgodził się? — Jasne. Weź ze sobą gumowe kajdanki i żel, bo mnie się skończył. Miałam ważnego klienta z ONZ, chciał, żebym go nasmarowała od stóp do głów, zwłaszcza jaja. Żadnego seksu, tylko żel. — Znów się roześmiała. — Dupek. — Wszyscy faceci to dupki — mruknęła Sonja. — Gdzie byłaś? — spytała Famka. — Alex Pinchinoff. — Ach, ten niebezpieczny. — Niebezpieczny i seksowny. — Mało ci tego w pracy? — To dla odmiany. — Wezmę taksówkę, podjechać po ciebie? — Jak szybko przyjedziesz? — Za piętnaście minut. — Będę na dole. Lepiej być nie mogło. Teraz mogła zaszantażować Reda osobiście. No, może nie zaszantażować—to chyba zbyt mocne słowo. Pozwoli mu tylko zapłacić za zatrzymanie dla siebie pewnej informacji. Ale co z Famką? Nie mogła tego zrobić w jej obecności. Do diabła! Musi coś wymyślić. * ** Nocą niektóre części Brighton Beach nie wyglądały zbyt przyjemnie. Restauracje i nocne kluby były oświetlone, a przed nimi kłębił się tłum hałaśliwych, podpitych klientów. Szukając miejsca parkingowego, Max przez cały czas miał świadomość, że wozi ze sobą zawierające pół miliona dolarów i kilka bezcennych kamieni pudełko, które włożył do płóciennej torby i zamknął w bagażniku. Zabrał z niego jedynie notes Mariski z adresami i numerami telefonów jej rosyjskich znajomych oraz akt urodzenia i

świadectwo ślubu z Vladimirem. Kiedy tylko wróci do domu, spali to — spali wszystkie ślady podwójnej przeszłości swojej byłej żony. 440

Do diabła, zamieniam się w kryminalistę, pomyślał. Zamierzał zniszczyć to, co mogło okazać się cennym dowodem w sprawie o morderstwo. Cień Reda Diamonda. Gdyby Red znalazł się w podobnej sytuacji, zastanawiałby się dwa razy. Nie chciał upodabniać się do ojca, ale wyglądało na to, że stracił zdolność racjonalnego myślenia. Był przekonany, że musi to zrobić, żeby chronić swoją córkę — jeśli Lulu naprawdę jest jego córką. Sama myśl, że mogłaby nią nie być, niemal go paraliżowała. Była wszystkim, co miał, ona i Amy. Z parkingu wyjechał zielony buick, więc Max tyłem wjechał na wolne miejsce, uderzając przy tym w błotnik zaparkowanego za nim starego cadillaca. Prawie natychmiast z wozu wyskoczył zapinający rozporek mężczyzna. — Co z tobą?! — wrzasnął. Był duży, łysy i wściekły. — Potrzeba ci, kurwa, kompasu, żebyś zaparkował swój gówniany niemiecki samochód? Max wysiadł z mercedesa. — Przepraszam—mruknął. Ostatnie, czego mu teraz było trzeba, to jakaś głupia awantura. — Nie sądzę, żebym coś zniszczył. — Nie sądzisz, co? — zaszydził mężczyzna. — Tu się właśnie różnimy. Popatrz na mój zderzak! To wgniecenie jest warte kilkaset dolców. Max usiłował dojrzeć rzekome zniszczenia, ale było zbyt ciemno, żeby cokolwiek zobaczyć. Ż cadillaca wysiadła dziewczyna, wystarczająco młoda, by mogła być córką łysego — choć najwyraźniej nią nie była, świadczyło o tym ubranie w nieładzie i rozmazana na brodzie szminka. — To mój świadek — oznajmił z triumfem mężczyzna. — Gdzie moje dwie dychy? — zapytała cienkim głosikiem dziewczyna i pociągnęła go za rękaw. — Zamknij się! — syknął łysy, rzucając jej gniewne spojrzenie. — Dostaniesz swoją kasę, kiedy skończymy. Do Maksa dotarło, czego tamten od niego oczekuje. — Czy dwieście wystarczy na pokrycie strat? — spytał. Łysy zastanawiał się przez chwilę. — Dwieście pięćdziesiąt i nie będę sobie zawracał głowy glinami, żeby zgłosić wypadek -— powiedział w końcu i podrapał się w krocze. — W porządku — odparł Max. Nie podobało mu się, że ulega szantażowi tego prostaka, ale był gotów na wszystko, żeby tylko 427

uniknąć awantury. Odwróciwszy się tyłem do mężczyzny, wyjął z portfela pieniądze i podał je mężczyźnie. Łysy schował banknoty do kieszeni. — Czego tu szukasz? Może mógłbym ci pomóc. — Nie trzeba — odparł Max. — Przyjechałem do rodziny. — Rodziny? — Robimy to czy nie?—miauknęła dziewczyna i znowu pociągnęła łysego za rękaw koszuli. — Jasne, robimy — powiedział i mrugnął do Maksa, po czym obydwoje wsiedli do cadillaca. Max odczekał kilka minut, zanim otworzył bagażnik mercedesa. Potem szybko wyjął z niego płócienną torbę, przeszedł przez ulicę i wszedł do bloku Ireny. * ** Stojąc okrakiem nad Redem Diamondem i mając na sobie tylko przezroczyste czarne pończochy, skórzany pas do pończoch oraz absurdalnie wysokie szpilki, Sonja pomyślała, że stary miliarder wygląda dość blado. Był już po całej serii seksualnych zabaw z nią i Famką — zabaw, które z pewnością były zbyt forsowne dla siedemdziesięciodziewięcioletniego mężczyzny — dzięki gazetom poznała jego prawdziwy wiek — a do tego dochodziła jeszcze viagra, którą brał, jak się zdawało, regularnie. To nie mogło być zdrowe dla człowieka w jego wieku. Martwiła się o jego zdrowie. Co będzie, jeśli dostanie wylewu albo zawału? Mogło się to skończyć śmiercią i co wtedy z ogromną kasą, na wyciągnięcie której tak liczyła? Teraz zażądał, żeby Sonja skuła go kajdankami i karała. Był to jeden z jego ulubionych scenariuszy — musiała dawać mu klapsy w stary, pomarszczony tyłek, aż zrobił się czerwony. Famka była w łazience i brała rekreacyjny prysznic — tak przynajmniej powiedziała. Ciężko pracowała ze swoimi klientami, ale twierdziła, że nigdy nie doprowadzają jej do orgazmu, więc kiedy tylko nadarzała się okazja, zamykała się w łazience i zabawiała sama ze sobą. Sonji to odpowiadało, bo wreszcie mogła zrealizować swój plan. — De jesteś gotów zapłacić, żeby historia Vladimira nie wyszła na jaw? — spytała. — Co?—warknął Red, wpatrując się w stojącą nad nim okrakiem kobietę. Miała się nie odzywać. Nie lubił gaduł. — Mam na myśli prawdziwego męża twojej synowej... 442

— Kogo mojej synowej? — Prawowitego męża. Przejechał dłonią po jej udzie. — Czy to część kary? — Nie. To prawda — odparła Sonja. — Mariska nie była żoną Maksa, ale żoną mojego znajomego, Vladimira. Była bigamistką. 1 nie tylko bigamistką... w Moskwie była prostytutką. — Sonja przerwała na chwilę, żeby jej słowa do niego dotarły. — Ile zapłacisz za milczenie? — Próbujesz mnie szantażować? — z niedowierzaniem zapytał Red, a potem wybuchnął drwiącym śmiechem. — Naprawdę myślisz, że nie wiedziałem, kim była Mariska? Była tanią dziwką, tak samo jak ty. Zorientowałem się, co robi, jak tylko ją zobaczyłem. — Ja nie jestem tania — obruszyła się Sonja, uświadamiając sobie, że jej marzenia o zdobyciu fortuny właśnie roztrzaskują się z hukiem. — Nie, nie jesteś — przyznał Red. — A teraz zajmij się tym, co do ciebie należy i przestań gadać, do kurwy nędzy. * ** Kiedy Max wszedł do bloku Ireny, wokół unosił się ten sam odór kocich sików i stęchłego piwa co wcześniej. Zastanawiał się, dlaczego Mariska pozwoliła, żeby jej matka mieszkała w takim brudzie i nędzy. Choć z drugiej strony było mało prawdopodobne, by kiedykolwiek odwiedziła Irenę w tym zimnym i wilgotnym mieszkaniu, więc pewnie nawet nie zdawała sobie sprawy, w jakich fatalnych warunkach żyje jej matka. Wspiął się po ciemnych schodach, mocno przyciskając torbę do piersi. Nigdy wcześniej czegoś podobnego nie robił. Czyżby postradał zmysły? To jakiś obłęd. Chris miał rację, mógł zostać aresztowany za ukrywanie dowodów. Ale przynajmniej oddając pudełko Irenie, nie będzie już za nie dłużej odpowiedzialny. A kto może udowodnić, że to właśnie on zabrał je z jej apartamentu? Nikt. Gdy był w połowie drogi, otwarły się jakieś drzwi i wybiegła z nich kobieta w powyciąganej podomce, krzycząc coś w jakimś obcym języku. Gonił ją chuderlawy mężczyzna trzymający w dłoni skórzany pas. Obydwoje przebiegli obok Maksa, jakby nie istniał. Wziął głęboki oddech i ruszył dalej. Irena będzie miała wystarczającą ilość pieniędzy, żeby zrobić to, na co tylko będzie miała ochotę, lecz musi ją ostrzec, żeby przez jakiś czas nie 429

próbowała sprzedawać kamieni. Kto wie, skąd pochodzą? Powinien jej także powiedzieć, żeby zdjęła brylantowy pierścionek Mariski i schowała go. Znowu zaczął się zastanawiać, skąd ma ten pierścionek. Musiała go ukraść, ale czy to oznacza, że była w apartamencie Mariski po jej zamordowaniu? Czy zdjęła pierścionek z palca martwej Mariski? A może była tam w chwili, gdy Mariska została śmiertelnie pchnięta nożem? Była w tym jakaś sprawiedliwość, że pieniądze Mariski — bez względu na to, skąd pochodziły — miały trafić do jej matki, kobiety, o której dobro Mariska w ogóle nie dbała. Dotarł do mieszkania Ireny i zapukał. Kiedy nikt nie zareagował, nacisnął klamkę. Drzwi ustąpiły i ze środka wybiegł syczący ze złości kot. Gdy Max wszedł do mieszkania, poczuł smród przypalonego mleka. Irena siedziała na rozklekotanym krześle i patrzyła na swój czarno-biały telewizor. Była odwrócona do niego plecami. Dźwięk był zbyt głośny, a z elektrycznej płyty w kącie leciały iskry. — Irena! — zawołał Max. — Coś się pali. Nie poruszyła się. — Możesz wyłączyć telewizor?! — krzyknął. Nadal żadnej odpowiedzi. Obszedł ją i spojrzał na jej twarz. Nie żyła. Na samym środku czoła miała dziurę po kuli.

Rozdział sześćdziesiąty pierwszy Zajęło to Chrisowi trochę czasu, ale w końcu udało mu się doprowadzić Jetta do stanu używalności. Po paru litrach kawy, lodowatym prysznicu, kilku paracetamolach i godzinie intensywnych ćwiczeń w hotelowej siłowni zaczął dochodzić do siebie. Jak mógł to zrobić? Co się z nim dzieje? Chyba naprawdę był jednym wielkim, cholernym popaprańcem. — Zdarza się — uspokajał go Chris, kiedy wrócili do jego pokoju hotelowego. — Popełniłeś błąd, ale teraz tylko od ciebie zależy, czy to się już nie powtórzy. — Czuję się jak ostatni cymbał —jęknął Jett i wczepił dłonie we włosy. — Użalanie się nad sobą w niczym ci teraz nie pomoże — stwierdził Chris. — Zrobiłeś to, już po wszystkim, a teraz jak najszybciej powinieneś pójść na spotkanie AA. Najważniejsze, żebyś na nie chodził regularnie. No i musisz znaleźć sobie opiekuna. — Miałem jednego we Włoszech — mruknął Jett i opróżnił piątą filiżankę z kawą. — Kiedy czułem pokusę, dzwoniłem do niego, a on przywoływał mnie do porządku. Świetnie to działało. — No cóż, najwyraźniej twoje chodzenie na spotkania nie działa tak świetnie — wytknął mu Chris. — Rozumiem. — Mam nadzieję. — Chyba nie myślałem sensownie... za dużo się dokoła dzieje — próbował usprawiedliwiać się Jett. — Wiesz, Gianna ode mnie odeszła. Amy nie chce zranić Maksa. — A ty chcesz go zranić? — spytał Chris. — W żadnym wypadku. Chcę tylko być z Amy. 445

— Naprawdę? — Chris westchnął. — Jesteś pewien? — Jasne. — A masz jej coś do zaoferowania, braciszku? — Nie rozumiem... — Jeśli odejdzie od Maksa, skąd wiesz, czy między wami się ułoży? Nie masz stałej pracy ani mieszkania. Nie masz nawet samochodu. — Ty to potrafisz kogoś podbudować — mruknął Jett. — Po prostu jestem realistą. A ty? — Co masz na myśli? — Gianna była naprawdę świetna. Jest piękna i zabawna, odnosi sukcesy. Może popełniasz duży błąd. — Nic nie rozumiesz, Chris — odparł Jett. — Ja kocham Amy, a ona kocha mnie. — Powiedziała ci to? — Nie, ale... — Nie powiedziała ci? — To dopiero początek. — Więc jaki macie plan? — Nie mamy jeszcze planu. — No to spróbuj inaczej. — To znaczy? — Może powinieneś dać Amy trochę czasu, pozwolić jej podjąć decyzję, a potem zobaczyć, co się wydarzy? — Chyba nie potrafię. — Posłuchaj... — powiedział Chris — jeśli teraz zmusisz ją do zrobienia czegoś, na pewno cię odrzuci. Jeżeli zdecyduje się zostawić Maksa, musi to być jej własna decyzja. Potem, jeśli się zejdziecie... to już nie będzie dla Maksa takie straszne. — Pewnie masz rację — przyznał niechętnie Jett. — Wiem, że mam. A tymczasem powinieneś polecieć ze mną do Los Angeles. Będziesz mógł oczyścić umysł i nabrać trochę dystansu do tej całej sytuacji. — Nie mogę...

— Ależ możesz — odparł Chris. — Rezerwuję ci bilet, więc bierz dupę w troki i zmykaj się pakować. Widzimy się rano w nawiedzonym domu. Wyjeżdżamy stamtąd razem. * * * Potykając się, Max wyszedł z mieszkania Ireny. Jego serce biło w szaleńczym tempie. Była to już druga martwa kobieta, którą 447

widział w ciągu niecałego tygodnia. Co się działo z jego do tej pory uporządkowanym życiem? Kilka dni temu miał wszystko pod kontrolą — wszystko poza finansami, lecz teraz ten problem był rozwiązany. Ale jego życie osobiste stało się jednym wielkim koszmarem. Wszystko przez Vladimira Bushkina, tego ruskiego gnoja, jego groźby i szantaż. Przez niego nie żyły dwie kobiety. Musiał się w jakiś sposób dowiedzieć, że Irena ma zamiar ujawnić, iż to on zabił Mariskę, więc ją uciszył. Tym razem użył pistoletu, nie noża. Spanikowany zbiegł betonowymi schodami. Tylko spojrzał na Irenę i wybiegł, chciał jak najszybciej opuścić jej mieszkanie i uciec stąd jak najdalej. Kiedy z pośpiechem biegł na dół, zaczął się zastanawiać nad tym, co zobaczył. Nie zauważył krwi, tylko małą równą dziurkę dokładnie pośrodku czoła kobiety. Może nie była martwa. Powinien sprawdzić jej puls. Może zadzwonić na policję? To było ważne pytanie. Tak. Nie! Jak ma wyjaśnić swoją drugą wizytę u Ireny? Mogą pomyśleć, że coś go łączy z tym morderstwem. Nie miał alibi. Chryste! Potrzebował alibi. Amy. Pojedzie prosto do Amy. Powie policji —jeśli o to spytają — że spędził z nią całą noc. Tak. To był dobry pomysł. Musi mieć alibi, inaczej będzie wyglądał cholernie podejrzanie. Już sobie wyobrażał minę Rodrigueza. „Niech mi pan powie, panie Diamond, dlaczego ponownie poszedł pan odwiedzić Irenę? Żeby ją zabić? Żeby powstrzymać ją przed wyjawieniem nam, że to pan zamordował swoją żonę? Przepraszam, panie Diamond... byłą żonę". Tak, detektyw Rodriguez przyjmie właśnie takie wyjaśnienie. Powinienem zadzwonić do mojego prawnika, pomyślał. Ale po co? Nic nie zrobiłem. Najlepiej siedzieć cicho. Nikt nie wie, że tu byłem. Głupio byłoby się ujawniać. Mam nie zgłosić morderstwa? Nie, nie zgłoszę. Podczas gdy te myśli przelatywały mu przez głowę, biegł schodami w dół, wciąż przyciskając do piersi płócienną torbę, pocąc się obficie i zastanawiając, co powinien zrobić. * ** 433

— Myślałam, że zostaniemy tu na całą noc—powiedziała Famka z rozczarowaną miną. — A niby czemu miałbym chcieć spędzić całą noc z takimi dziwkami jak wy? — spytał Red Diamond, podnosząc się z łóżka i zaczynając ubierać. — Bo nas lubisz — odparła Famka najsłodszym ze swoich dziewczęcych głosików. — Bo jesteśmy seksowne i lubisz nas pieprzyć. — Spytaj swojej koleżanki, dlaczego nie zostajecie — burknął Red i wskazał na Sonję. — Swojej koleżanki szantażystki. — Co ty mówisz? — zdziwiła się Famka. Jej wzrok wędrował od Reda do Sonji. — Nic ci nie powiedziała? — Uśmiechnął się szyderczo. — Wyrolowała cię? Famka wpatrywała się w swoją koleżankę. Sonja wzruszyła ramionami, jakby nie miała pojęcia, o czym jest mowa. Do diabła z nim. Jeśli ten stary pierdoła cokolwiek powie, wszystkiemu zaprzeczy. — Wyrolowała mnie z czego? — spytała w końcu Famka. — Niech sama ci to powie — odparł Red, wciągając spodnie. Był już nimi znudzony. Zrobiły, co do nich należało, i teraz chciał, żeby sobie poszły. Podszedł do kredensu, wyjął z niego portfel i rzucił w stronę dziewczyn garść studolarowych banknotów. —Wynocha — warknął. — Już. * ** W połowie drogi Max potknął się i zanim udało mu się czegoś chwycić, zaczął spadać, obijając się o betonowe schody. Płócienna torba wyleciała mu z rąk i zatrzymała się na samym dole, na parterze. — Cholera! — zaklął, złapał się poręczy i wstał chwiejnie. Czy ten dzień może być jeszcze gorszy? Miał podarte spodnie, z trudem mógł ustać, a w prawym kolanie czuł nieznośny ból. Zszedł na dół i wyciągnął dłoń po torbę dokładnie w chwili, gdy usiłował ją zgarnąć jakiś chudy chłopak o długich włosach. — To moje! — wysapał Max. — A kto tak powiedział? — prychnął chłopak. Mógł mieć szesnaście albo siedemnaście lat, miał ziemistą cerę i ponurą twarz. — To moje -— powtórzył Max. — Upuściłem ją. — Co jest w środku? — spytał chłopak, sięgając do uchwytu. — Nie twój zasrany interes! — krzyknął Max, złapał torbę i pokuśtykał do drzwi. 434

— Kurwa, powinienem dostać nagrodę! — wrzasnął za nim chłopak. — Akurat! — burknął Max, przechodząc przez ulicę. Po chwili dotarł do bezpiecznego samochodu. Zanim wsiadł do środka, stał przez chwilę oparty o bok mercedesa i oddychał głęboko. Potem wślizgnął się za kierownicę, położył torbę na miejscu pasażera i popatrzył na nią. Co ma teraz zrobić z pieniędzmi i kamieniami? * ** Amy usłyszała we śnie, że ktoś dobija się do jej drzwi i dzwoni. Powoli otworzyła oczy i uświadomiła sobie, że hałas wcale nie był częścią snu. Ktoś naprawdę dobijał się do jej drzwi. Sięgnęła po budzik i stwierdziła, że dochodzi północ. Kto może stukać do drzwi o takiej porze? Jett. To musiał być Jett. Przez chwilę leżała nieruchomo, mając nadzieję, że sobie pójdzie. Ale nie poszedł. Natarczywe dzwonienie nie ustawało, pomyślała więc, że musi wstać z łóżka i uciszyć go, zanim obudzi sąsiadów. Sięgnęła po szlafrok i ruszyła do drzwi. — Jett — powiedziała stanowczo, nie otwierając drzwi. — Odejdź. — To ja, Max. Proszę, otwórz. O Boże! Pewnie dowiedział się o niej i Jetcie i przyszedł z nią porozmawiać. Przez chwilę się wahała niepewna, co powinna zrobić. — Pospiesz się, Amy — odezwał sie głośniej. Jett mu o tym powiedział? A może to Chris przekazał mu złe wieści? Nie panikuj, przykazała sobie. Wzięła głęboki oddech i otworzyła drzwi. Max, potykając się, wpadł do środka. Wyglądał okropnie — potargany i rozczochrany, zupełnie nie przypominał Maksa, którego znała. Najwyraźniej bardzo źle przyjął wiadomość o jej zdradzie. Nie była tym zaskoczona. — Ja... ja nie wiem, co powiedzieć... — zaczęła, gorączkowo szukając właściwych słów. — Nie planowałam tego... to po prostu się stało. — Muszę do łazienki — wysapał i minął ją. — Za chwilę wszystko ci wyjaśnię. Pospieszył do jej sypialni i zaraz potem usłyszała, jak zamykają się drzwi łazienki. 450

Przez chwilę stała w przedpokoju kompletnie zaskoczona. Co miały znaczyć jego słowa: „Za chwilę wszystko ci wyjaśnię"? Czy to nie ona powinna coś mu wyjaśnić? I czy to tylko jej wyobraźnia, czy naprawdę miał spodnie podarte na kolanach? I dlaczego był taki spocony i potargany? Pobili się z Jettem? To byłoby tak straszne, że chybaby tego nie zniosła. Jett... Powinna zadzwonić do niego i dowiedzieć się, co się wydarzyło. Może to zrobić teraz, kiedy Max jest w łazience. Pobiegła do sypialni i chwyciła za telefon, przez cały czas obserwując drzwi do łazienki. — Hej! — zawołał Jett wyraźnie ucieszony, że słyszy jej głos. — Co się stało? — spytała szeptem. Jett milczał przez chwilę. — Posłuchaj, nie chciałem tego — powiedział w końcu, jednocześnie zastanawiając się, skąd Amy może wiedzieć, że pił. — To jedna z tych rzeczy, które czasem się zdarzają... — To nie w porządku — oświadczyła z furią. — Przepraszam... — wymamrotał. — Nie planowałem tego. — Jeśli ktokolwiek miał mu coś powiedzieć, powinnam to być ja. Pobiliście się? — Kto? Ja i Chris? — A co Chris ma z tym wspólnego? — No... pomógł mi. Wiesz, doprowadził mnie do porządku, pomógł wziąć się w garść. — Byłeś pijany?! — krzyknęła z przerażeniem. — A nie o tym rozmawiamy? — Nie — odparła ostro. — Rozmawiamy o tym, że powiedziałeś Maksowi o nas. — Co? — Przed chwilą pojawił się u mnie w mieszkaniu i wygląda okropnie. Pobiliście się, prawda? — Żartujesz? Nie pobiliśmy się i nic mu o nas nie mówiłem. — Więc skąd to wie? — Chris! — zawołali jednocześnie. — Co za sukinsyn! — syknął Jett. — Jak on mógł... — jęknęła Amy. — Jadę do ciebie — oświadczył Jett. — Musimy razem stawić temu czoła. — Nie — zaprotestowała. — Jeśli przyjedziesz, będzie jeszcze gorzej. 436

— Mowy nie ma, żebyś była teraz sama. Przyjeżdżam najszybciej, jak tylko się da. Trzymaj się, Amy. Obiecuję, że wszystko będzie dobrze. Odłożyła telefon, a Max wyszedł z łazienki. Rzeczywiście wyglądał na pobitego, w spodniach miał dziury, a z jego kolana sączyła się krew. — Nie wiem, co powiedzieć, Max... — zaczęła. — Nigdy nie chciałam, żebyś w ten sposób się o tym dowiedział. — Posłuchaj uważnie, Amy — powiedział niecierpliwie, ignorując jej słowa. — Gdyby ktoś pytał, byłem u ciebie przez całą noc. Zmarszczyła brwi. — Słucham? — Całą noc — powtórzył. — Rozumiesz? Była zupełnie zdezorientowana. Wiedział o niej i Jetcie czy nie? Nawet jeśli tak, teraz najwyraźniej co innego miał w głowie. — Przepraszam, że wykorzystuję cię jako alibi — dodał po chwili — ale coś dzisiaj zobaczyłem i jeśli policja domyśli się, że tam byłem, zostanę w to wplątany. — Co takiego zobaczyłeś? — Coś złego. — Jak bardzo złego? — Lepiej, żebyś nie wiedziała. Amy poczuła, że robi jej się niedobrze. Przypomniała sobie słowa matki: „Max nie jest ofiarą, Amy. Jego żona została brutalnie zamordowana, a on jest jednym z podejrzanych". — Co się dzieje, Max? — spytała, ciaśniej owijając się szlafrokiem. Usiadł na skraju łóżka. — Lepiej, żebyś nie wiedziała — powtórzył. — Jeśli mam mówić, że tu byłeś, muszę wiedzieć, przed czym cię kryję. — Jezu Chryste! — syknął z furią i wstał. — Dlaczego choć raz nie możesz zrobić tego, o co cię proszę? Nigdy wcześniej go takiego rozzłoszczonego nie widziała, nie znała go od tej strony. — Czy... czy to ma coś wspólnego z morderstwem Mariski? — zapytała ostrożnie. — Kurwa! — krzyknął, chodząc w tę i z powrotem i kopiąc ściany. — Kurwa! Kurwa! KURWA! Odsunęła się na drugi koniec pokoju, byle dalej od niego.

— Nie wiem, o co chodzi, i nie rozumiem, co się z tobą dzieje... Ale cokolwiek to jest, myślę, że lepiej będzie, jak sobie pójdziesz. 453

— Przyszedłem tutaj po pomoc, a tym mnie wyrzucasz? — zapytał z niedowierzaniem. — Amy, to coś cholernie poważnego. Lepiej zrób to, o co cię proszę. Zaczął do niej podchodzić. Cofnęła się. — Czemu się tak zachowujesz? — zapytał. — Proszę cię, żebyś zrobiła dla mnie tylko jedną małą rzecz, a ty nie możesz. Mam być twoim mężem, do licha. Pobieramy się. Jego słowa napełniły ją przerażeniem. Sądziła, że kocha Maksa, ale w tym momencie dotarło do niej, że to nieprawda. Kiedyś dawał jej poczucie bezpieczeństwa, ale teraz już nie. Uświadomiła sobie, że nigdy nie przespałaby się z innym mężczyzną, gdyby naprawdę kochała Maksa. Bez względu na to, ile alkoholu wtedy wypiła, to było po prostu niemożliwe. W tej chwili chciała tylko, żeby sobie poszedł z jej domu. — Masz zamiar dalej tam stać i nic nie mówić?! — wrzasnął. — Chryste, Amy... myślałem, że mogę na tobie polegać. — Jeśli powiesz mi, co się dzieje, może będę mogła ci pomóc — oświadczyła. — Jednak jeśli nie... — Zamilkła, bo właśnie sobie przypomniała, że za chwilę będzie tu Jett, a jeśli Max nic o nich nie wie, nie był to odpowiedni moment na ujawnianie tego. — Zapomnij — burknął Max. — Wychodzę. Myślałem, że jesteś inna. Nie mogę ci ufać — dodał i wybiegł z mieszkania. Amy została w sypialni, pozwoliła mu wyjść. Musiało się stać coś bardzo złego, jeśli Max się tak zachowywał. Coś bardzo, bardzo złego. Nagle przyszła jej do głowy przerażająca myśl — może to Max był odpowiedzialny za śmierć Mariski? Może to on ją zabił? Drżąc ze zdenerwowania, pobiegła do przedpokoju i zamknęła drzwi wejściowe na klucz. * ** Mrucząc coś do siebie, Max zszedł po schodach. Był wściekły na Amy. Po raz pierwszy poprosił ją o coś i nie mógł pojąć, dlaczego nie chciała mu pomóc. Pewnie jest jeszcze za młoda, by rozumieć, co się dzieje. Nie była dojrzałą kobietą, ale młodziutką dziewczyną. Uroczą i niewinną dziewczyną, jednak chyba błędem było myśleć, że to małżeństwo się uda. Nie radziła sobie zbyt dobrze z Lulu, a jego córeczka potrzebowała matki — teraz jeszcze bardziej niż kiedykolwiek. Przypomniał sobie Irenę siedzącą na krześle z dziurą od kuli w czole. Kto ją zabił? I dlaczego? 454

Chryste! Co się tutaj dzieje? Dlaczego wszystko wymyka się spod kontroli? Musi wziąć się w garść i zdecydować, co robić. Wychodząc z windy, natknął się na młodszego brata. — A co ty tutaj do diabła robisz? — spytał z dezaprobatą. — Uwierz mi, to niczyja wina... — zaczął Jett. — To jedna z tych szalonych rzeczy, które się po prostu zdarzają. Nie planowaliśmy tego, przysięgam. Nie miałem pojęcia, kim ona jest... ona też na pewno nie wiedziała, że jestem twoim bratem. To było coś w rodzaju... przeznaczenia. Max wpatrywał się w swojego młodszego brata, „popaprańca", jak go nazywał Red. Czyżby coś go ominęło? Wcześniej, kiedy dobijał się do drzwi Amy, myślała, że to Jett. Niby dlaczego miałaby myśleć, że to Jett przyszedł do niej w środku nocy? To nie miało sensu... a może miało? I wtedy przypomniały mu się jej słowa: „Nie wiem, co powiedzieć... nie planowałam tego... to po prostu się stało". Prawie tych samych słów użył Jett. A Amy nie była dzisiaj sobą, zachowywała się, jakby czuła się winna. Dlaczego? — Powiedz mi o tej szalonej rzeczy, która się „po prostu zdarzyła" — zażądał Max, czując, że ogarnia go złość, bo podejrzewał, że nie spodoba mu się to, co usłyszy. — Nie możesz za to winić Amy — odparł Jett. — Musisz zrozumieć, że to nie jej wina. Za dużo wypiła i jak już mówiłem, była to jedna z tych szalonych rzeczy... Nagle Max zrozumiał. Nie zastanawiając się, odwrócił się i uderzył brata w twarz. Mocno. — Ty sukinsynu! — krzyknął. — Ty kurewski sukinsynu! Jett zatoczył się. — Musisz zrozumieć... — wychrypiał. — Kocham ją, a ona czuje to samo do mnie. Nic nie możesz na to poradzić. — Naprawdę?! — wrzasnął Max. Cała złość i frustracja ostatnich kilku dni osiągnęła punkt krytyczny. — Ty pieprzony dupku! — Jesteś jak Red — stęknął Jett, masując sobie szczękę. — Masz takie samo podłe podejście do ludzi. Używasz tego samego języka. — Nie waż się mnie do niego porównywać! — Jezu, Max szkoda mi ciebie, bo jesteś dokładnie taki jak on. Czemu tego nie przyznasz? Obydwaj jesteście tacy sami. Max poczuł, że ogarnia go zimna furia. Wszystko tracił—łącznie ze swoją cholerną głową. Ale nie straci tego, kim jest. Nigdy nie będzie takim człowiekiem jak jego ojciec. Nigdy. 439

Bez słowa wybiegł z budynku, wsiadł do swojego samochodu i pojechał do domu. Po kilku pełnych napięcia minutach i mocnym drinku zadzwonił do swojego prawnika, potem do Chrisa i na samym końcu do detektywa Rodrigueza. Teraz już naprawdę nie miał nic do stracenia.

Rozdział sześćdziesiąty drugi Wczesnym rankiem we czwartek Liberty i Damon siedzieli razem przy stole cateringowym na plaży i jedli śniadanie. To był ostatni dzień zdjęć i mimo że trwały tylko trzy dni, wiedziała, że będzie za wszystkimi tęsknić. Kiedy przez cały czas wokół ciebie biegają, zaczynasz się przyzwyczajać;* a Damon był niczym wisienka na torcie — nie tylko mógł jej pomóc w karierze, ale był także niesamowicie seksowny, interesujący i hojny. Nigdy wcześniej nie czuła czegoś podobnego do żadnego faceta. Samo przebywanie w jego towarzystwie było odlotowe i nie miało nic wspólnego z tym, że wszyscy traktowali go jak gwiazdę — nie wspominając już o innych atrakcjach: limuzynach, klubach i drogich restauracjach. Dla niej był po prostu Damonem. Po prostu mężczyzną. I naprawdę się w nim zakochała. — Wczoraj wieczorem myślałam o Cabo i już miałam powiedzieć ci, że pojadę... — zaczęła, sącząc świeżo wyciśnięty sok pomarańczowy. — Mów, mów — ponaglił ją Damon. — ...ale wtedy zadzwoniła moja mama i właśnie dlatego nie mogę jechać. — Wyduś to wreszcie z siebie. — Chce mi coś powiedzieć, coś na temat mojego ojca... według niej to ważne. — Jak bardzo ważne? — Nie dowiem się, dopóki nie wrócę do Nowego Jorku. — A dwa dni to taka różnica? — spytał, rzucając jej jedno ze swoich przeciągłych spojrzeń. Przez chwilę się nie odzywała, a potem odparła: 457

— Nie rozumiesz. To zbyt osobiste. — Spróbuj. — Widzisz, ja mam tylko mamę, nigdy nic nie wiedziałam o ojcu... dopiero kilka dni temu powiedziała mi, kim był. Teraz chce się z tego wycofać, więc muszę wracać. Muszę się dowiedzieć, kim naprawdę jestem. — Jesteś sobą — powiedział cicho Damon. — Pamiętaj o tym. — Wiedziałam, że nie zrozumiesz. — Mylisz się, kochanie — odparł i spojrzał jej w oczy. — Wszystko rozumiem. — Zawsze... — Przestań z tym „zawsze", jakbym nie rozumiał — przerwał jej, mrużąc oczy. — Chcesz usłyszeć coś o mnie? Powiem ci. Mnie i mojego brata wychowała babcia. Nie mieliśmy nic prócz jej miłości. Pracowała na dwa etaty, żeby nas utrzymać. Nauczyła mnie, że jeśli czegoś naprawdę chcę, muszę ruszyć tyłek. I to właśnie zrobiłem. — Nie wiedziałam — szepnęła Liberty. — Niby skąd miałabyś wiedzieć? To są moje prywatne sprawy i zachowuję je dla siebie. Z nikim o tym nie rozmawiam. — A gdzie jest teraz twoja babcia? — Mieszka w wygodnym domu na Brooklynie razem z moim bratem, jego żoną i trójką dzieci — odparł. — Daję jej wszystko, czego tylko zapragnie. Urobiła się po pachy dla mnie i mojego młodszego brata i zasługuje na to co najlepsze. — A co z twoimi rodzicami? — Nigdy nie poznałem żadnego z nich. Nie wiem nawet, czy jeszcze żyją. Nie obchodzi mnie to. — Dlaczego? — zdziwiła się Liberty. — Mama była narkomanką, a ojciec dealerem. — Pokręcił głową i dodał: — Para narkomanów. Zostawili nas samych sobie, ale wtedy pojawiła się babcia i zabrała nas do siebie. Gdyby nie ona, trafilibyśmy do sierocińca. — Przykro mi — powiedziała miękko. — Musiało ci być ciężko. Wzruszył ramionami. — Po prostu trzeba dać oparcie osobie, która cię wychowała, i nikim się nie przejmować. Moja babcia to najlepsza kobieta na świecie. Zanim udało jej się coś powiedzieć, podszedł do nich Quinn i poinformował Liberty, że już czas iść do przyczepy, w której znajdowała się charakteryzatornia. Wstała z ociąganiem. — Nie rezygnuj z Cabo — powiedział Damon, wstając. — 458

Obydwojgu nam się to podoba, prawda? Możesz zająć się rodzinnymi sprawami, kiedy wrócisz. — Tak myślisz? — Ja to wiem, kochanie. — Jasne, że wiesz... — Uśmiechnęła się. — Wygląda na to, że wiesz wszystko. — Prawda? — Pan Rozdmuchane Ego — prychnęła. — Pamiętaj, zastanów się nad tym. — Postaram się — odparła. — Do zobaczenia później, LL — powiedział i ruszył w dół plażą. — Szkoda, że on jest hetero—mruknął Quinn. — Co za potworna strata! — Jego żona na pewno tak nie myśli — stwierdziła zgryźliwie. — Jak wiesz, jest żonaty. — Oj! oj! — zawołał Quinn. — Nigdy bym nie zgadł. Patrzyła na Damona idącego w stronę hotelu. Miał wszystko, czego chciała od mężczyzny... ale był żonaty, a ona nigdy nie lubiła się dzielić. — Chodź, kochanie — ponaglił ją Quinn. — Koniec fantazjowania, czas zrobić się na bóstwo. — Wcale nie fantazjowałam — zaprotestowała, chociaż tak właśnie było. — Prawie mnie nabrałaś. Siedząc na krześle do makijażu, wciąż myślała o Damonie. Teraz, kiedy ujawnił część swoich osobistych spraw, chciała usłyszeć więcej. Był jej inspiracją: zaczął od zera i zaszedł bardzo wysoko. Miał dopiero trzydzieści sześć lat, ale był człowiekiem, który miał odwagę i odniósł ogromny sukces. Był teraz bogatym królem hip-hopu z własnym studiem nagraniowym, jednak ciężko pracował, by to osiągnąć, i był to wielki skok z niczego do wszystkiego. Wspaniały amerykański sen. Damon go uosabiał. Nagle powrót do Nowego Jorku przestał jej się wydawać taką pilną sprawą. Cokolwiek Diahann miała jej do powiedzenia, mogło poczekać. W końcu czekała aż dziewiętnaście lat, żeby usłyszeć prawdę — czy jeden weekend robi aż taką różnicę? Poza tym Damon miał rację: jeśli ma coś osiągnąć, to tylko dzięki swojej pracy. Nie miało znaczenia, kim był jej ojciec — zresztą przecież od dawna go nie było — była po prostu sobą. Najwyższy czas, żeby przestała się nad sobą użalać i odrzucać wszystko, co oferowało jej życie. Teraz Damon zaproponował jej wycieczkę do 443

Cabo — a jeśli jego żona nie miała nic przeciwko, to dlaczego ona miała mieć? Do porannych zdjęć musiała założyć seksowną sukienkę od Versacego z miękkiej czarnej skóry — która była tak piękna, że Liberty niemal bała się w niej poruszać. Z przodu miała głębokie rozcięcie, a z tyłu duży dekolt. Teddy upiął jej włosy do góry, a Uma zorganizowała brylantowo-szmaragdową biżuterię od Neila Lane'a wartą milion dolców. Neil osobiście zjawił się na planie i nie mógł przestać się zachwycać, jak fantastycznie wygląda na niej jego biżuteria. Kiedy w końcu znalazła się na plaży, była boso i wyglądała doskonale. — Fiu! — Chip był pod wrażeniem, kiedy ją zobaczył. — To będzie zdjęcie na okładkę. Nie ma wątpliwości. — Nie w kostiumach? — spytała ze zdziwieniem. — W nowych magazynach chyba chodzi o to, żeby pokazać ciało, prawda? — Wierz mi, ta sukienka wszystko pobije — zapewnił ją Chip. — Jesteś jak skrzyżowanie Halle Berry i Angeliny Jolie, tylko młodsza i bardziej seksowna. Jesteś niesamowita! Niesamowita! Tak! Wszystko było niesamowite. Tydzień temu pracowała jako kelnerka, a teraz była w Los Angeles, miała na sobie sukienkę od Versacego i pozowała do okładki magazynu. Za dużo tego wszystkiego! Była to przygoda, w którą nigdy by nie uwierzyła. Damon wrócił na wcześniejszą przerwę na lunch. Zanim udało jej się odpowiedzieć mu twierdząco w sprawie Cabo, pojawił się roznosiciel z ogromnym czekoladowym tortem udekorowanym truskawkami, na którego środku była wyrzeźbiona jej twarz. — Co to? — zawołała zaskoczona. — To nie są moje urodziny. — Nie, to podziękowanie od nas — wyjaśnił Chip i uśmiechnął się szeroko swoim asymetrycznym uśmiechem. — Chcieliśmy, żebyś zapamiętała swoje pierwsze doświadczenie z pozowaniem. Chodźcie tutaj, zrobimy pamiątkowe zdjęcie. Damon odwrócił się, zamierzając odejść, a Chip zaczął ustawiać wszystkich wraz z jedną z asystentek. — Damon! — zawołała Liberty. — Chcę, żebyś ty także był na zdjęciu. — To twoja praca, LL — oświadczył, kręcąc głową. — Zabłyśnij. Ja nie jestem częścią tego wszystkiego. — Ależ jesteś — odparła. — I to bardzo specjalną częścią. Uśmiechnął się lekko. 460

— Tylko mi nie mów, że mój urok zmiękczył w końcu twoje kamienne serce. — Zamknij się i chodź tutaj — powiedziała ze śmiechem. — Chcę, żebyś był na tym zdjęciu. Zasalutował żartobliwie. — Tak, proszę pani. — Aha, tak przy okazji... — Co jeszcze dla mnie masz? — Jadę z tobą do Cabo. — Naprawdę? — Osobne pokoje. — Ta kobieta chce mnie wykończyć — jęknął. — Daje jedną ręką, a drugą odbiera. — Taka jest umowa. Jedziemy? — Pewnie, że jedziemy. Mam przeczucie, że ty i ja będziemy razem robić słodką muzykę soulową.

Rozdział sześćdziesiąty trzeci W czwartek rano Diahann wstała z łóżka o zwykłej porze, jednak zamiast ubrać się szybko i pójść prosto do kuchni, zajęła się sobą. Zrobiła staranny makijaż i ułożyła włosy, a potem wybrała prostą, ale stylową błękitną sukienkę, do której dodała złotą biżuterię, która została jej jeszcze z czasów, kiedy była piosenkarką. Skoro Red nalegał na jej obecność na spotkaniu, nie miała zamiaru pojawić się tam, wyglądając jak zaniedbana gospodyni. Kiedy skończyła, cofnęła się i popatrzyła na swoje odbicie w lustrze. Zmiana była uderzająca. Tak jak jej córka Diahann była pięknością — pięknością o skórze ciemniejszej niż skóra Liberty, ale równie olśniewającą, o zielonych oczach, pełnych ustach i kruczoczarnych włosach. Dziwne było widzieć siebie tak odmienioną. Dawno już nie próbowała nic ze sobą zrobić. Dlaczego wzięła się za siebie właśnie teraz? Wiedziała dlaczego. Miało się wydarzyć coś wielkiego. Coś, co wszystkich zadziwi. Chociaż może oprócz lady Bentley, która najwyraźniej odkryła sekret jej i Reda. Ale trzej synowie Reda na pewno będą zaszokowani tak samo jak Liberty, jeśli przyjedzie na czas z Los Angeles. Diahann błagała ją, żeby szybko wracała, ale Liberty lubiła robić wszystko po swojemu. Przez chwilę rozmyślała o córce. Kiedy musiała odesłać ją do Arethy, straciła nad nią wszelką kontrolę. Liberty zawsze była dzikim dzieckiem, a potem, kiedy dorastała, jeszcze bardziej odsunęła się od matki. Diahann często dziękowała Bogu za starszą o parę lat Cindi, która opiekowała się jej córką. 446

Westchnęła. Jej samej nie miał kto chronić, kiedy jako szesnastolatka opuściła dom i przyjechała do Nowego Jorku. * ** Diahann Dozier wysiadła z autobusu z Atlanty podekscytowana i pełna marzeń. Była w Nowym Jorku. Nowy Jork! I chociaż miała niewiele pieniędzy, jej pragnienie odniesienia sukcesu — być może jako nowa Anita Baker albo Diana Ross — równoważyło wszystkie niepowodzenia, które mogły ją spotkać. Potrafiła śpiewać i była ładna, więc wyobrażała sobie, że przydzie jej to dość łatwo. Ale nie. Nic nie było łatwe dla czarnej dziewczyny, która znalazła się w Nowym Jorku sama i bez pieniędzy. Dwa lata przetrwała dzięki kilku angażom. Czasem umawiała się z muzykami jazzowymi — ale nie był to dobry pomysł, bo wszyscy traktowali ją lekceważąco, przekazując ją sobie z rąk do rąk. Pewnego dnia podczas sesji nagraniowej poznała Zippy'ego Venturę, drobnego menedżera udającego grubą rybę. Spodobało mu się to, co zobaczył. — Dziecino, ty zrobisz coś dht mnie, a ja zrobię coś dla ciebie — powiedział jej. Był niskim, chudym, białym mężczyzną po czterdziestce i miał żonę Kandie — czarną kobietę z utlenionymi włosami i ogromnymi sztucznymi piersiami. Małżeństwo nie powstrzymywało Zippy 'ego od korzystania z każdej okazji, jaka mu się trafiła. W zamian za okazjonalne numerki w jego obskurnym biurze zaczął załatwiać Diahann występy w chórkach, sesje nagraniowe, a czasem nawet występy solowe w nocnym klubie w Harlemie. Właścicielka klubu, ogromna lesbijka o imieniu Gloria, od razu polubiła Diahann. Nazywała ją Dini i nieustannie przekonywała ją o wyższości bycia z kobietą zamiast z mężczyzną. Diahann nie dała się przekonać, chociaż z pewnością mogłaby żyć bez Zippy'ego i jego lubieżnych podchodów. Występowała w klubie dwa razy w tygodniu. Kiedy stała na małej zadymionej scenie, wyśpiewując jazzowe wersje takich standardów jak You Got To My Head i But Not For Me, czuła się, jakby zmierzała do wielkiego finału. Mężczyźni uganiali się za nią, zwłaszcza stali goście klubu, ale po wcześniejszych złych doświadczeniach z muzykami mężczyźni jej nie interesowali. Pewnego dnia pojawił się Red Diamond. Diahann nie miała 463

pojęcia, kim jest, ale Gloria i Zippy szybko ją wprowadzili — był wielokrotnie żonatym i obrzydliwie bogatym potentatem medialnym 0 reputacji człowieka niestroniącego od uciech. Zippy i Gloria byli zachwyceni, że odwiedził ich klub. Po pierwszej wizycie Red Diamond kilkakrotnie wracał, czasem z kobietą, a czasem sam. Siadywał przy stoliku z przodu i nie odrywał wzroku od Diahann śpiewającej stare standardy. — Podobasz mu się — poinformował ją Zippy. — I co z tego? — zapytała. — Chce cię zaprosić na drinka — poinformowała ją Gloria. — Nic z tego — odparła. Trwało to kilka tygodni, aż pewnej nocy Zippy postawił jej ultimatum: — Albo z nim usiądziesz i wypijesz drinka, albo stracisz pracę. Red Diamond miał sześćdziesiąt lat, a ona osiemnaście. Ale to zupełnie nie przeszkadzało Zippy 'emu ani Glorii, więc usiadła przy stoliku miliardera i wypiła z nim drinka. Red nalegał, by spróbowała szampana — chociaż była niepełnoletnia. Zgodziła się. Zasypał ją komplementami, mówił, że jest piękna, seksowna 1 soczysta. Soczysta? Co on ma na myśli, mówiąc, że jestem soczysta? — zastanawiała się. — Chcę się z tobą pieprzyć — oświadczył. — Mowy nie ma — odparła. Tydzień później Zippy powiedział jej, że jeśli nie prześpi się z Redem Diamondem, wyleci z pracy. Wspaniale. Nie miała nic do stracenia oprócz pracy, więc zrobiła to. Nie było to ani złe, ani dobre doświadczenie. To było po prostu... nic. Diahann wstydziła się tego, że przespała się ze starym bogatym człowiekiem, żeby utrzymać pracę. To nie było w porządku i dobrze o tym wiedziała. Jednak szybko się z tym pogodziła: nie był to pierwszy mężczyzna, z którym się przespała, i z pewnością nie będzie ostatni. Po tej nocy Red Diamond przestał przychodzić do klubu. — Co ty mu zrobiłaś, że się tak zniechęcił? — zapytał Zippy, nerwowo mrugając lewym okiem i wpatrując się w Diahann oskar-życielskim spojrzeniem. — Nic — odparła. 448

Gloria obwiniała o to Zippy'ego. — Jesteś teraz zadowolony? Zmusiłeś ją, żeby się z nim przespała, i straciliśmy świetnego klienta — narzekała. Diahann wcale się tym nie przejęła. Chciała tylko śpiewać. W ogóle nie obchodziło jej, że Red już więcej nie wróci. Sześć tygodni później zorientowała się, że jest w ciąży. Zatrzymała tę nowinę dla siebie, a kiedy było już za późno na aborcję, poinformowała Glorię i Zippy 'ego, że musi wyjechać do domu, do Atlanty, by odwiedzić rodzinę. Potem przyjęła posadę recepcjonistki w salonie kosmetycznym na Lexington, gdzie pracowała niemal do samego porodu. Nazwała swoją córeczkę Liberty — na cześć wolności. Kiedy dziewczynka miała sześć tygodni, skontaktowała się z Zippym i powiedziała mu, że wróciła do miasta i potrzebuje pracy. Oświadczył, że za długo jej nie było i to, co zdążyła wypracować, już zostało zapomniane. — Nie chcesz być moim menedżerem? — spytała go. — Ty zrobisz coś dla mnie, a... — Nie! — odparła stanowczo, nie miała ochoty na jego lepkie obmacywania. — Tylko interesy**.. — Więc poszukaj sobie nowego menedżera — mruknął obrażony jej odmową. Tak też zrobiła. Znalazła Freda Marksa, przebojowego faceta, który natychmiast załatwił jej występy w kilku klubach — niektóre znajdowały się aż w Atlantic City. Nie miało to znaczenia, przynajmniej zarabiała wystarczająco dużo pieniędzy, żeby zapłacić czynsz i wynająć opiekunkę dla Liberty. Uwielbiała swoją małą córeczkę. Według niej Liberty była najpiękniejszym stworzeniem, jakie kiedykolwiek widziała. Czasami ludzie pytali, kto jest ojcem malej, ale Diahann nie chciała, żeby Red Diamond dowiedział się, że ma dziecko. Radziła sobie bez niego całkiem dobrze, chociaż czasami — kiedy nie miała występów — musiała walczyć. Po piątych urodzinach córeczki poznała mężczyznę, który jej się spodobał. Miał na imię Leon i obydwoje śpiewali w chórkach pewnej gwiazdki jednego sezonu. Połączyła ich kawa i narzekania na piosenkarzy. Dwa tygodnie później Leon wprowadził się do niej, co było dużym udogodnieniem, bo wziął na siebie połowę wydatków. Drugą dobrą wiadomością było to, że pokochał Liberty jak własne dziecko. Ona także go uwielbiała i obydwoje świetnie się ze sobą bawili, i Diahann wiedziała, że jeśli Leon poprosi ją, by za niego wyszła, zrobi to bez wahania. 465

Ale Leon nie prosił, a rok spędzony razem zmienił się w dwa lata. W końcu Diahann zdała sobie sprawę, że nie robi się młodsza i żadnego z nich nie czeka wielka kariera, więc z nim zerwała. Liberty była załamana. Leon był dla niej Panem Tatusiem, dla niego również rozstanie z małą było bardzo bolesne. Dziewczynka miała zaledwie siedem lat, ale właśnie wtedy zaczęła sprawiać Diahann kłopoty. Fred starał się, jak mógł, jednak w miarę upływu czasu występów było coraz mniej i mniej —piosenkarki jazzowe wychodziły z mody — i pewnej nocy Diahann postanowiła odwiedzić Glorię. Klub wciąż działał i nadal prowadziła go Gloria — ogromna, ciepła i serdeczna. Niestety, był też Zippy zajmujący się teraz młodą piosenkarką, którą nazywał nową Whitney Houston. Rozwiódł się i zgorzkniał, i widok Diahann wcale go nie ucieszył, ale Glorię tak. Zaproponowała jej, by śpiewała w klubie trzy razy w tygodniu. Diahann chętnie na to przystała, co zdenerwowało Zippy'ego i doprowadziło do jego rozstania z Glorią. Diahann przyjęła to z ulgą, bo nie chciała już mieć z nim nic do czynienia. — Zippy ma problem —poinformowała ją potem Gloria, udając, że wciąga kokę. Diahann powiedziała jej o Liberty, która miała teraz dziewięć lat i zapowiadała się na prawdziwą piękność. — Kiedy się to zdarzyło? — zawołała Gloria. Diahann zmyśliła jakąś historyjkę o dawnym chłopaku w Atlancie. Wyglądało na to, że Gloria uwierzyła w jej historię i pozwalała jej czasem przyprowadzać do klubu Liberty, żeby dziewczynka mogła posłuchać, jak jej matka śpiewa. Pewnego wieczoru w klubie niespodziewanie pojawił się Zippy. Niestety, był to wieczór, gdy w klubie była również Liberty. Podczas gdy Diahann śpiewała, Zippy ślinił się do małej, mówił jej, jaka jest śliczna, i opowiadał, że jej mama jest jego najlepszą przyjaciółką, więc będą mogli się częściej widywać. — Gdzie jest twój tatuś? — spytał. — Nie mam tatusia — odparła Liberty i pomyślała, że Zippy to bardzo śmieszny pan. — He masz lat? — Dziewięć. — A kiedy będziesz mieć dziesięć? — Pierwszego maja — odpowiedziała z dumą Liberty. — Kupię ci prezent — obiecał Zippy, a jego przymulony kokainą mózg zaczął analizować uzyskane od malej informacje. 450

Kiedy Diahann zeszła ze sceny, była wściekła. Zaczęła kłócić się z Zippym tak gwałtownie, że wtrąciła się w to Gloria i wyrzuciła go z klubu. Diahann miała przeczucie, że nie po raz ostatni widzi Zippy 'ego, i miała rację. Tydzień później pojawił się w jej mieszkaniu. — Wiem, czyj jest ten dzieciak — oświadczył z szyderczym uśmieszkiem. — Daty się zgadzają, więc nawet nie myśl, że możesz mnie zrobić w konia. Próbowała ściemniać, ale nie dawał za wygraną. — Czy Red Diamond wie, że ma z tobą dziecko? — spytał. Była pewna, że blefuje, bo skąd miałby to wiedzieć? I co go to w ogóle obchodzi? Powiedziała mu, że zwariował i ma ją zostawić w spokoju, bo inaczej wezwie policję. Roześmiał się jej w twarz. — Ty głupia dziwko! Nie wiesz, że to są duże pieniądze? Musimy działać wspólnie... możemy naciągnąć staruszka na kupę kasy. Diahann zadzwoniła na policję, żeby przestał ją nachodzić. Ale była czarna, a on biały, jyięc policja nic w tej sprawie nie zrobiła. Kilka dni później Zippy zaczepił Liberty po szkole. Przypomniał' dziewczynce, że jest dobrym znajomym jej mamy i że ma dla niej prezent, który jej obiecał. Potem zabrał ją do pobliskiego baru. Liberty chętnie z nim poszła. Uznała, że skoro poznała go w klubie, rzeczywiście musiał być znajomym jej mamy. Poza tym miał dla niej prezent. Zippy zamówił dla niej koktajl truskawkowy, po czym wyciągnął tani zestaw do manikiuru. Wyjął z opakowania cążki. — Daj mi rękę — powiedział. — Wujek Zippy pokaże ci, jak się tego używa. Gdy to zrobiła, obciął jej kilka paznokci, a potem, niby przez przypadek, wbił ostrą część cążków w jej nadgarstek. — Auć! — pisnęła Liberty. Szybko wyjął wacik i starł nim krew, po czym wrzucił go do plastikowej torebki. — Zraniłeś mnie — oświadczyła dziewczynka. — Idę do domu. — Poczekaj — zatrzymał ją. — Masz coś we włosach — powiedział i wyrwał jej kilka włosów. Liberty ponownie pisnęła. — Już po wszystkim — mruknął uspokajająco i włożył włosy do plastikowego woreczka. — Chcesz jeszcze jeden koktajl? 467

Kiedy Liberty wróciła do domu i opowiedziała mamie, gdzie była, Diahann wpadła w szał. Mogła się zgodzić na wiele rzeczy, ale nie na to, żeby taki robak jak Zippy zaczepiał jej córkę. Jak on śmiał? Nie udało jej się z nim skontaktować, ale była pewna, że wróci — a kiedy wróci, odpowiednio go przyjmie. Kupiła mały pistolet i nauczyła się go używać. Następnym razem, gdy Zippy będzie kręcił się w okolicy, wetknie mu go w brzuch i powie, że jeśli jeszcze raz zbliży się do jej córki, przestrzeli mu mózg. Dwa tygodnie później, w sobotę, pojawił się u niej. Nie był sam. Towarzyszył mu Red Diamond. Obydwaj wmaszerowali do jej małego mieszkanka, jakby byli jego właścicielami. Takją to zaskoczyło, że nie próbowała ich zatrzymać. Na szczęście Liberty była poza domem, spędzała weekend u koleżanki. — Gdzie dzieciak? — zapytał Zippy, jakby w ogóle miał prawo to wiedzieć. Red Diamond spojrzał na nią zimnym, twardym wzrokiem. — Miałaś czelność urodzić moje dziecko — warknął. — Jak śmiałaś? Co ty sobie myślisz, że kim jesteś? Postarzał się od czasu, gdy go widziała po raz ostatni. Wydawał się jakby mniejszy i był bardziej pomarszczony. Przemknęło jej przez głowę, że nigdy nie powinna z nim spać. Ale gdyby tego nie zrobiła, nie miałaby Liberty, a dzięki niej każdy dzień był radością. — Czego chcesz? — spytała. — Nie ja. Czego ty chcesz? — wycedził Red. — Zamierzacie mnie szantażować, ty i twoja kohorta? Nie wiedziała, co znaczy słowo kohorta, ale zrozumiała, że mówił o Zippym, który stal za nim z pełnym zadowolenia uśmiechem na twarzy, jak gdyby właśnie odkrył Amerykę. — Milion dolców wystarczy — powiedział i mrugnął do niej, jakby byli wspólnikami. — Dasz nam milion dolców i pójdziemy sobie. Nigdy już o nas nie usłyszysz. — To wszystko? — spytał z sarkazmem Red. — Na pewno nie chcielibyście więcej? — Co? — Zippy zamrugał nerwowo lewym okiem. — Chcesz dzieciaka? Jest śliczniutka... za następne dwa miliony możeszją mieć. Diahann popatrzyła na niego z przerażeniem. Co on sobie myśli? Nie miał żadnych praw do jej dziecka. To było chore. — Moi prawnicy sprawią, że pożałujesz, iż kiedykolwiek wpadłeś na pomysł, żeby wyciągać ode mnie pieniądze — powiedział spokojnie Red. — Przyszedłem tu dzisiaj tylko po to, żeby sprawdzić, czy 468

pamiętam tę czarną dziwkę, z którą spałem. Tak, pamiętam. Nie było z niej wtedy żadnego pożytku, zresztą teraz też nie ma. — Zamilkł na chwilę, a potem dodał: — Czy naprawdę sądziliście, że uda wam się zaszantażować Reda Diamonda? Chyba nie jesteście aż tacy głupi? Diahann odzyskała nagle głos. — Wynocha z mojego mieszkania! — krzyknęła. — Obydwaj. Już! Zippy rzucił jej wściekłe spojrzenie. Byl pewien, że kiedy usłyszy, o jakie pieniądze toczy się gra, ustąpi i będzie siedzieć cicho. Ale nie, była na to zbyt głupia. — No tak — mruknął Red. — Teraz będziecie udawać, że nie macie ze sobą nic wspólnego. Trochę za późno na takie gierki. Diahann odwróciła się do niego. — Ja naprawdę nie chcę twoich pieniędzy. Nic od ciebie nie chcę. — Wskazała palcem Zippy'ego. — Ten śmieć mówi w moim imieniu, choć nie ma do tego prawa. Nic mnie z nim nie łączy. Nic — oświadczyła, a do jej oczu napłynęły łzy z powodu niesprawiedliwości lego, co się działo. — Chwileczkę, moja droga -opowiedział szybko Zippy, próbując ratować sytuację, która mogła obrócić się przeciwko niemu. — To ja cię odkryłem. Wszystko zawdzięczasz tylko mnie, więc przestań zachowywać się jak niewdzięczna dziwka i przyjmij pieniądze, które pan Diamond da nam za trzymanie języka za zębami. Diahann popatrzyła na nich. — Liberty jest moja i nie na sprzedaż — oznajmiła. — Obydwaj wynocha stąd, ale już. Zippy ruszył w jej stronę. — Kobity! — jęknął i przewrócił oczami. — Zawsze zmieniają zdanie. Mieliśmy umowę. — Chwycił Diahann za nadgarstki. — Zamknij się — syknął cicho, tak żeby tylko ona mogła to usłyszeć. — Rozwalisz ten śliczny interes, jeśli się nie zamkniesz. Diahann była w szoku. Jak to się w ogóle mogło dziać? Co ona zrobiła, żeby zasłużyć na takie traktowanie? — Milion dolców — wyszeptał Zippy. — Podzielimy się po połowie, a ty zatrzymasz dzieciaka. Ogarnął ją tak wielki gniew, że prawie nie mogła mówić. Zippy był parszywą kreaturą i próbował zrobić z niej partnerkę. Znowu wciągał do jej życia Reda Diamonda i wszystko psuł. — Wynocha — wycedziła. — Nigdzie nie pójdę, słonko, dopóki się nie zgodzisz. A jeśli tego nie zrobisz, już ja dopilnuję, żeby życie twojej dziewuszki było tego warte. 453

Spokojnie uwolniła nadgarstki z jego rąk i podeszła do półki, gdzie trzymała ukryty za stertą gazet pistolet. — Chyba się dogadaliśmy, że milion wystarczy — powiedział Zippy, odwracając się do Reda. — Jesteś idiotą — prychnął Red. — A ja nie robię interesów z takimi... Zanim skończył zdanie, Diahann wyjęła pistolet i wymierzyła go w Zippy 'ego. — Wy... nocha —powtórzyła. Zbladł na widok wycelowanej w niego broni. — Poczekaj sekundę, laluniu... — wymamrotał. — Odłóż to. — Co wy sobie myślicie?! — huknął Red, stając między nimi. — Nie jestem jakimś wsiokiem, który da się nabrać na to wasze przedstawienie. — Ta dziwka jest szalona — stwierdził Zippy. Jego lewe oko mrugało nerwowo, bo czuł, że pieniądze wyślizgują mu się z rąk. — Zwariowana suka. Powinieneś zabrać jej to cholerne dziecko. To tania dziwka i jeśli mala z nią zostanie, zamieni ją w taką samą dziwkę. Daj nam dwa miliony i dostaniesz dzieciaka. Mogę... Diahann odsunęła Reda na bok i podeszła do Zippy'ego — zapominając, że trzyma w ręku broń. Red ruszył do nich, żeby powstrzymać bójkę. Przez chwilę cała trójka szarpała się między sobą i nagłe pistolet wypalił, a Zippy osunął się na ziemię. * ** Diahann po raz ostatni spojrzała w lustro. Wciąż jestem atrakcyjna, pomyślała, wciąż mogę przyciągać uwagę mężczyzn, jeśli będę miała na to ochotę. Nie miała ochoty. Miała trzydzieści osiem lat, z czego dziewięć spędziła w domu Reda Diamonda. Dziewięć długich lat opieki nad starym bogaczem, sprawdzania, czy ma wszystko, czego mu potrzeba. Nigdy nie oddalała się od domu na Sześćdziesiątej Ósmej. Tak było bezpieczniej. A teraz Red Diamond zamierzał wyciągnąć na światło dzienne ich sekret. Ale nie ten o Zippym. O nie, zamierzał ujawnić coś, czego nikt nie może się dowiedzieć, coś, o czym wiedzieli tylko oni obydwoje. Idąc schodami na górę, wysoko trzymała głowę. Cokolwiek się zdarzy, z godnością stawi temu czoło.

Rozdział sześćdziesiąty czwarty Najpierw się pokłócili, potem pogodzili, a godzenie się było tak przyjemne, że kiedy Amy obudziła się, słysząc telefon, była w niefrasobliwym i radosnym nastroju. Był czwartkowy poranek, słońce świeciło, a Max znał prawdę o niej i o Jetcie, więc nie miała już poczucia winy. Ale wczorajszy wieczór nie był przyjemny. Max pokazał się ze strony, z której wcześniej go nie znała — przerażającej strony. Jett leżał obok niej i wciąż spał, pochrapując lekko. Kiedy podniosła słuchawkę, nadal się uśmiechała, ale pierwsze słowa matki starły jej uśmiech z twarzy. — Widziałaś już te parszywe szmatławce? — kipiała ze złości Nancy. — Wiesz, co w nich piszą? Nasze nazwisko zostało sponiewierane. To hańba! Pozwę tych wszystkich pismaków. — Mamo, uspokój się. — Nie! Sama się uspokój. — To nie ja krzyczę. — Będziesz, kiedy przeczytasz te obrzydlistwa — oznajmiła złowieszczo Nancy. — A po co ty to w ogóle czytasz? — Jak mam nie czytać, skoro służba w kuchni się z nas śmieje? — Na pewno przesadzasz. — Nasz związek z rodziną Diamondów jest skończony. Skończony — powtórzyła stanowczo Nancy. — Zrozumiałaś, Amy? — Tak, mamo — odparła Amy. — Zadzwonię do ciebie później. Odłożyła telefon i spojrzała na Jetta. Wciąż spał, jedną rękę zarzucił na twarz, odsłaniając nagi tors. Kiedy na niego patrzyła, czuła przepełniającą ją miłość. 471

Zastanawiała się, co takiego mogli napisać w tabloidach, że jej matka tak bardzo się wściekła. I tak nikt nie wierzył w bzdury, jakie w nich drukowali, więc jakie to miało znaczenie? Wczoraj w nocy najpierw kochali się z Jettem, a potem leżeli w łóżku i długo rozmawiali, aż w końcu wtuleni w siebie zapadli w sen. Tego ranka czuła się, jakby ktoś zdjął z niej ogromny ciężar. Świadomość, że jest wolna, była ogromną ulgą. Im więcej o tym myślała, tym wyraźniej zdawała sobie sprawę z tego, jak wielką pomyłką był jej związek z Maksem. On też na pewno to sobie uświadomił. Po prostu do siebie nie pasowali. Filmy. Muzyka. Książki. Ich gusty były kompletnie odmienne. Natomiast z Jettem od razu znalazła wspólny język. Lubili filmy przygodowe, słuchali Coldplay i Black Eyed Peas, a jeśli chodzi o książki, obydwoje uważali, że nie ma nic lepszego niż stary dobry thriller Johna Grishama albo Jamesa Siegela. Lubili nawet te same seriale telewizyjne — Alias i Seinfelda. Jett powiedział, że w Mediolanie udało mu się zdobyć dwa pierwsze cykle obydwu seriali na DVD. Czy mogło być lepiej? Mężczyzna, z którym mogła oglądać telewizję. Max uważał telewizję za kompletną stratę czasu. Teraz jednak musiała zdecydować, jakie powinna przygotować Jettowi śniadanie. Co lubi? Herbatę? Kawę? Pije z cukrem i mlekiem? Płatki czy jajka? Tak niewiele o nim wiedziała, a jednak czuła, że wie wszystko. Opowiedział jej o czasach, kiedy pił i zażywał narkotyki, o straconych dniach, podczas których snuł się po Nowym Jorku niczym zombie i spał z każdą kobietą, która mu się nawinęła. Opowiedział jej kilka przerażających historii rodzinnych. O swoim okropnym ojcu. O matce alkoholiczce. O tym, jak często był bity w dzieciństwie i jak rodzice przerzucali go sobie z rąk do rąk. Potem opowiedział o Włoszech i powrocie do normy. I o Giannie, której — jak przysięgał — nigdy nie kochał. — Kocham ciebie, Amy — oświadczył. — Jesteś moją jedyną. Skończyłem już z innymi kobietami. Koniec. Skończone. — Naprawdę? — droczyła się z nim, przekrzywiając głowę. — Tak, naprawdę — odparł, patrząc na nią z czułością. Uśmiechnęła się na wspomnienie jego słów: „Skończyłem już z innymi kobietami. Koniec. Kropka". Jak w szkole średniej. To było takie słodkie. Bardzo go kochała. * ** 456

Chris powoli dochodził do siebie przy filiżance mocnej czarnej kawy. Niewiele spał, najwyżej parę godzin. Nad ranem zadzwonił do niego Max, więc wyskoczył z łóżka i pospieszył do mieszkania brata, gdzie zastał Elliotta Minora i detektywa Rodrigueza. Okazało się, że Max był na miejscu zbrodni, o czym nie powiadomił policji. Była też jeszcze sprawa pudełka Mariski — dowodu, który Max zabrał z jej apartamentu i zatrzymał, oddając dopiero teraz. Niezły bajzel, ale Elliott miał odpowiednie znajomości i po kilku telefonach do właściwych osób Max został oczyszczony z wszelkich zarzutów — otrzymał tylko ostrzeżenie, aby więcej nie ukrywał żadnych istotnych informacji na temat Mariski. — Łatwo się wywinąłeś — stwierdził Chris, kiedy prawnik i policjant wyszli. Zanim jednak jemu samemu udało się wyjść, Max rozpoczął długą przemowę na temat Amy i Jetta. Jakimś sposobem dowiedział się o nich, więc Chris czuł się zobowiązany do spędzenia z nim następnych dwóch godzin, podczas których uspokajał brata i przekonywał go, że nie powinien bić Jetta ani wrzucać go do East River. Co za noc! Nie udało mu się odpocząć, bo przez cały czas odbierał telefony od Birdy Marvel, Loli Sanchez, Gregory'ego Darka i Jonathana Goode'a, swoich najważniejszych klientów. Birdy rozprawiała o zbliżającym się ślubie, Lola chciała pozwać fotoreportera, który ją śledził i specjalnie wjechał w jej nowe ferrari, Gregory żądał zmiany umowy ze studiem filmowym, a Jonathan twierdził, że poznał dziewczynę, zakochał się i chce się z nią jak najszybciej ożenić. Wariaci. Wszyscy oni byli totalnymi wariatami. Musiał się też zastanowić nad spotkaniem z Redem. To dopiero będzie zabawa, kiedy obydwaj jego bracia się tam na siebie natkną. Nie mógł się już tego doczekać. Ale nie mógł się też doczekać powrotu do Los Angeles. Rozważał nawet pogodzenie się z Veroną, swoją obecną dziewczyną. Verona potrafiła — jeśli tylko chciała — wnieść całkiem sporo spokoju do jego życia, a on teraz właśnie najbardziej potrzebował odrobiny spokoju. Poza tym jego dom musi zostać wyremontowany, a kto lepiej potrafi się tym zająć niż Verona? Minusem było jednak to, że chciała się do niego wprowadzić. Czemu nie? — pomyślał. Tylko na kilka miesięcy, żeby wszystko zorganizować. Wytrzyma. Po ostatnich tygodniach wytrzyma niemal wszystko. 473

Elliott Minor był wart każdego centa ze swojej niebotycznej pensji. Max spodziewał się, że przynajmniej kilka godzin spędzi na komisariacie, odpowiadając na pytania Rodrigueza, ale Elliott postarał się, żeby do tego nie doszło, chociaż detektyw był nieziemsko wkurzony po telefonie od swojego zwierzchnika. Maksa już nic nie obchodziło. Miał za sobą ciężką noc i chciał tylko połknąć kilka proszków nasennych i zasnąć. Rano leżał w łóżku i czuł się źle. Pierwsza jego myśl dotyczyła Amy, jego niegdyś doskonałej Amy. To był koniec, zdradziła go. Nigdy by się tego po niej nie spodziewał, bo nie tylko go zdradziła, ale na dodatek zrobiła to z jego bratem. Jetta potrafił zrozumieć. Ale Amy? O nie, nie Amy, jego niewinna narzeczona. Narzeczona, którą już nie jest. Skończył z nią. Przespała się z jego bratem. Nie ma już powrotu. Sięgnął po telefon, zadzwonił do pani Conner i sprawdził, co z Lulu. Pani Conner poinformowała go, że wszystko w porządku i że jego mała córeczka czuje się doskonale. Sama myśl o córeczce sprawiła, że oblał go zimny pot. A co, jeśli Lulu nie była jego dzieckiem? Może to Vladimir albo Alex, albo cholera wie kto jeszcze, z kim Mariska spała, jest prawdziwym ojcem małej? Chryste! Nie zniesie tego. To po prostu niemożliwe. A mimo to... Co ma teraz zrobić? Zlecić wykonanie testów DNA? Nie! Nie ma takiego zamiaru. Lulu jest jego dzieckiem. Nie miał co do tego żadnych wątpliwości. A może jednak? * ** Ponieważ Red był bogaty, ludziom zawsze wydawało się, że jest doskonałym obiektem do szantażowania. Ale chyba musieli zdawać sobie sprawę, że skoro stał się tym, kim był dzisiaj, nie mógł być człowiekiem, którego łatwo nabrać. Był niszczycielem, więc ci, którzy byli wystarczająco głupi, by wejść mu w drogę, byli mszczeni. Wczoraj jakaś nikczemna rosyjska dziwka zrobiła pierwszy ruch. Wściekał się, kiedy ludzie próbowali go wykorzystać — zwłaszcza kobiety. Wcześniej czy później wszystkie zaczynały zachowywać się jak dziwki. Wszystkie miały swoją cenę. Była to tylko kwestia sprawdzenia, jak wysoka jest ta cena. A on powinien wiedzieć to najlepiej, w końcu miał za sobą cztery małżeństwa. 474

Cztery żony — i nie było wśród nich zwyciężczyni. Jeśli zaś chodzi o lady Jane Bentley... okazała się najdroższa z jego wszystkich kobiet. Ale nie potrafiła nawet porządnie ciągnąć druta, więc niby do czego się nadawała? Zapłaci jej i krzyżyk na drogę. Jednak nie dostanie tyle, ile chce, mowy nie ma. Był przecież Redem Diamondem. Człowiekiem, który do wszystkiego doszedł własną pracą i z którym trzeba się liczyć. Nikt nigdy nie zdobył nad nim przewagi, chociaż wielu próbowało. W interesach był bezwzględny, w życiu prywatnym również. W świecie Reda Diamonda szansę przeżycia mieli tylko najsilniejsi. Przez chwilę zastanawiał się nad rudowłosą rosyjską cali girl. Niezwykła uroda i bujne kształty — takie właśnie kobiety najbardziej go podniecały. Wyskoczyła z jakimiś bzdurami na temat Mariski, ale co go to obchodziło? Mariska nie żyła, a poza tym przecież to nie on się z nią ożenił. Zrobił to Max. Jego najstarszy syn. Najstarszy syn idiota. Dlaczego jego synowie nie mogli go przypominać? Wszyscy wrodzili się w swoje bezużyteczne matki. Żaden z nich nie miał takich jaj jak on. Żelaznycfr jaj. Porządnych jaj. Nie mógł się już doczekać spotkania—to dopiero będzie zabawa. Jego trzej synowie, lady Jane i Diahann. Niezła kombinacja. Wszyscy pewnie zastanawiali się, po co kazał im przyjechać. No cóż... wkrótce się dowiedzą. Nadszedł już czas.

Rozdział sześćdziesiąty piąty Pierwsza na spotkanie w bibliotece przybyła lady Jane Bentley. Był to ogromny pokój pełen półek na książki z ciemnego drewna sięgających od podłogi do sufitu, twardych kanap ze skóry i kosztownych perskich dywanów. Lady Bentley przejechała palcami po gzymsie kominka i zebrała kurz. Do diabła z pokojówkami, nic nie robiły. Podczas lat spędzonych z Redem nigdy nie pozwolił jej zwolnić którejkolwiek z nich, twierdząc, że zwalnianie służby należy do jego przywilejów. Zatrudniał i zwalniał ludzi pod wpływem kaprysu, delektując się swoją władzą. Teraz stało się jasne, dlaczego trzymał tę bezczelną gospodynię. Diahann. Była matką jego nieślubnej córki Liberty, o której lady Jane nic nie wiedziała, dopóki nie przeczytała ukrytego w sejfie dokumentu. Był to akt podpisany przez prawnika, z którego wynikało, że chociaż Red Diamond jest ojcem dziewczynki, Diahann zobowiązuje się, że nigdy nie ogłosi tego publicznie ani nie powie swojej córce, kim jest jej ojciec. Zrzeknie się także wszelkich roszczeń do jego majątku i w zamian za to otrzyma jednorazowe wynagrodzenie w wysokości stu pięćdziesięciu tysięcy dolarów — wypłacone po jego śmierci — oraz dożywotnią pracę u niego wraz z mieszkaniem w suterenie jego domu. Dokument podpisany był przez Diahann oraz dwóch świadków. Czemu ta kobieta zgodziła się podpisać coś takiego? — zastanawiała się lady Jane. Urodziła dziecko Reda Diamonda i z dobrym prawnikiem mogłaby prawdopodobnie dostać wszystko, czego zażąda. To było niewytłumaczalne. Czyżby była aż tak tępa? 460

Pewnie tak. Musiała być tępa i niewykształcona, nie miała też szacunku dla samej siebie, bo gdyby było inaczej, nigdy nie podpisałaby takiego dokumentu. W każdym razie najwyższy czas, aby chłopcy poznali prawdę... dzisiaj dowiedzą się, że mają siostrę. Red będzie szalał z wściekłości. Nie obchodziło jej to. Jak tylko jej prawnik poinformuje ją, że wszystko przebiegło zgodnie z planem, wyniesie się stąd. Ale czemu by nie przyczynić się przedtem do wywołania małej zawieruchy w rodzinie? Skoro Red zaprosił ją na spotkanie, może to wykorzystać. Jej prawnik ostrzegał ją, że nie powinna na nie iść. — Im mniej będziesz miała z nim do czynienia, tym silniejsza będzie nasza pozycja — oświadczył. — Nic nie zyskasz, jeśli się pojawisz na tym spotkaniu. Ale nie potrafiła sobie odmówić widoku wyrazu twarzy Reda, kiedy powie jego synom o czymś, co tak skrzętnie przed nimi ukrywał. Ubrała się stosownie do okazji. Włosy zaczesane do góry. Kostium Chanel. Buty od Gucciego. Dwa sznury pereł. Dyskretne kolczyki z brylantami i perłami. Brylantowy zegarek od Cartiera. Cały ranek przeglądała katalogi z mieszkaniami i domami na sprzedaż. Penthouse na Park Avenue wydawał się idealny do przyjmowania gości — postanowiła, że kiedy tylko wyrwie się z tego mauzoleum, będzie wydawać dużo wystawnych, eleganckich kolacji. Ale tak samo podobał jej się przedwojenny dom na Sutton Place emanujący staroświeckim urokiem. Miała jeszcze sporo czasu na podjęcie decyzji, więc tymczasem wynajmie apartament w St Regis. W końcu wkrótce zostanie bogatą kobietą. Bardzo bogatą. — Dlaczego idziesz na to spotkanie? — spytała Amy wczesnym rankiem. — Ten człowiek nigdy nic dla ciebie nie zrobił. Chyba już najwyższy czas, żebyś przestał się łudzić, że uda ci się nawiązać z nim jakikolwiek kontakt, Jett. Wzruszył ramionami. Nie potrafiła tego zrozumieć. Nikt nie potrafił. To było zbyt skomplikowane. — Idę, bo moi bracia chcieli, żebym poszedł — odparł, siadając przy stole i przyglądając się Amy. Była chyba najładniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek znał. I nie chodziło tylko o wygląd, było w niej jeszcze coś innego: słodycz i dobroć. Był do szaleństwa zakochany — po raz pierwszy w życiu. 477

— Wątpię, czy Max nadal tego chce — mruknęła. — Idę tam ostatni raz. Kiwnęła głową. Wiedział, że będzie chciała z nim o tym później porozmawiać. Wziął prysznic, ubrał się i poszedł na spotkanie, które powinno się odbyć tydzień temu. Dlaczego tam szedł? To było dobre pytanie. Max pewnie nie zechce z nim rozmawiać — i nie mógł go za to winić. A Chris nie będzie chciał brać niczyjej strony. Ale w końcu było to spotkanie rodzinne i miał prawo na nim być. Postanowił zadzwonić później do Beverly i poprosić ją, by skontaktowała go z nowojorską agencją modelek i modeli. Chociaż we Włoszech był gwiazdą, nie miał nic przeciwko zaczynaniu od zera. A Beverly wszystkich znała, więc z łatwością może mu w tym pomóc. Uznał, że to w tej chwili najważniejsze. Nie ma mowy, żeby żył na koszt Amy, koniecznie musi zacząć pracować w Ameryce. Kampania reklamowa Courtenelli była doskonałym startem. Jak tylko w amerykańskich magazynach zaczną się pojawiać jego zdjęcia, wszystko wróci na swoje miejsce. A kiedy zacznie zarabiać pieniądze, pomyśli o poproszeniu Amy o rękę. Była to trochę przerażająca myśl, ale tym razem dokładnie wiedział, czego chce. W końcu. Chciał prowadzić ustabilizowane życie. Po wyjściu Jetta Amy zaczęła sprzątać. Podśpiewywała i uśmiechała się do siebie, kiedy ścieliła łóżko, strzepywała kołdrę i poprawiała poduszki. Jett był dla niej stworzony. Od razu przypadli sobie do gustu. W łóżku i poza łóżkiem. Była zakochana i tym razem nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Potem przypomniała sobie telefon od matki i stwierdziła, że powinna rzucić okiem na tabloidy, które tak bardzo zdenerwowały Nancy. Najlepiej będzie, jeśli zrobi to, zanim pójdzie do pracy. Ubrała się i pobiegła na dół do kiosku z gazetami na rogu, gdzie kupiła wszystkie najgorsze szmatławce. Po powrocie do domu ułożyła je na stole w kuchni i przejrzała tytuły. Jej matka miała rację: brzmiały okropnie. Jeszcze gorsze były fotografie — zwłaszcza ta przedstawiająca kompletnie pijanego Jetta z kilkoma roznegliżowanymi dziewczynami. 462

Nie mogła zrozumieć, czemu go w to wciągnięto. Nie miał przecież nic wspólnego z zamordowaną żoną brata. To po prostu było nie fair. O Boże! Niech no tylko Nancy dowie się, że zamieniła braci i teraz jest z Jettem. Z pewnością w domu Scott-Simonów wybuchnie straszliwa awantura. Trudno. Najwyższy czas postawić się wreszcie matce, a właśnie to miała zamiar uczynić. W mieście był korek, więc Chris postanowił pójść do domu Reda na piechotę. Chciał zadzwonić do Jetta na jego komórkę, ale się rozmyślił. Czy naprawdę chcę wejść pomiędzy moich braci? — pomyślał. To ich sprawa. Niech sobie sami z tym radzą. Po drodze wykonał kilka telefonów. Pierwszy do Loli Sanchez, latynoskiej diwy — którą odwiódł od złożenia pozwu, wyjaśniając jej, że uganianie się za jakimś tanim paparazzim to tylko strata czasu i pieniędzy. Potem zadzwonił do Gregory'ego Darka i zapewnił go, że zrobi, co w jego mocy, aby zapewnić mu kilka kolejnych korzystnych punktów w umowie ze studiem. Nie zatelefonował do Birdy Marvel, bo w Los Angeles było jeszcze zbyt wcześnie. Zadzwonił za to do Jonathana Goode'a, który był w Paryżu ze swoją narzeczoną — naiwną osiemnastoletnią aktoreczką. — To szaleństwo — poinformował go. — Musisz się tak śpieszyć? — Człowieku, jestem zakochany — entuzjazmował się Jonathan. — Ta dziewczyna jest niesamowita! — Czy to znaczy, że mam zacząć pracować nad umową przedślubną? — Nie chciałbym jej obrazić... Jasne, pomyślał Chris. Kiedy odkryje, że jesteś gejem, w ogóle nie będzie się czuła obrażona. — Wstrzymaj się, aż podpisze dokumenty — doradził mu. — Jutro rano ci je prześlę. Następna na liście była Verona. Była chłodna i rzeczowa, kiedy wyjaśniał, dlaczego nie dzwonił, tłumacząc to problemami rodzinnymi, co właściwie było zgodne z prawdą. — Może mogłabyś wyjść po mnie na lotnisko? Wpadniemy coś przekąsić do Koi's — zaproponował, próbując ją udobruchać. — Spotkałam twoją znajomą — oświadczyła lodowatym głosem. 479

— Naprawdę? Kogo? — Inez Fallon. O cholera! Inez. Aktorka z samolotu, z którą spędził noc pełną energetycznego seksu. — Ach tak, Inez — mruknął, mając nadzieję, że Inez się nie wygadała. — Miła dziewczyna. — Ona też cię polubiła — wycedziła Verona. — Powiedziała mi, że jesteś niezłym ogierem w łóżku, i prosiła, żebyś się do niej odezwał. Do diabła! Co za pech. — Posłuchaj... — zaczął. — Ty i ja byliśmy jakby na rozstaju, prawda? — Nieprawda. — Przez chwilę w słuchawce panowało milczenie. — I mam ci do powiedzenia tylko jedno: pierdol się — dodała Verona i odłożyła słuchawkę. Niech to diabli. Miał nadzieję na profesjonalny masaż i seks oralny w rytmie zen. Poza tym zamierzał poprosić Veronę, by zorganizowała remont u niego w domu. Szkoda. W końcu, stojąc przed domem Reda, zadzwonił do swojego asystenta Andy'ego. — Mam przeczytać ci listę wczorajszych telefonów? — spytał Andy. — Jest dość długa. — Prześlij mi e-mailem. Przejrzę ją w samolocie. — Dzwoniła jakaś kobieta z Włoch, Gianna. Mówiła, że przyjeżdża do Los Angeles i chce się z tobą spotkać. — Gianna? — powtórzył Chris i przed jego oczyma natychmiast pojawiła się twarz pięknej supermodelki. Hm... wszystko zaczyna się układać, pomyślał. Zwykle nie gustował w przechodzonym towarze, ale skoro Jett podjął już decyzję... — Zostawiła numer telefonu? — spytał. — Tak. — Prześlij mi e-mailem jako pierwszy. — Robi się. — Jak tam mój dom? — Zaczęli już prace. — Dzięki, Andy — powiedział i w tym momencie zobaczył Jetta. — Muszę już iść. Pogadamy, kiedy się zobaczymy. * ** Sonja czaiła się w podziemnym garażu pod budynkiem, kiedy Max wyszedł z windy. 464

Wcześniej widziała całą prasę i ekipy telewizyjne przed wejściem i doszła do wniosku, że jeśli Max Diamond opuści mieszkanie, na pewno zjedzie bezpośrednio do garażu. Zeszła na dół, oczarowując strażników swoim uśmiechem. Już w dzieciństwie nauczyła się, że uwodzicielski uśmiech może ją zaprowadzić, gdzie tylko zechce. Kręciła się między samochodem Maksa i windą, cierpliwie czekając. Skoro Red nie chciał jej zapłacić, z pewnością zrobi to Max Diamond. Musiał przecież chronić swoje dziecko. Z pewnością nie chciałby, żeby informacje o Marisce ujrzały światło dzienne. Kiedy się pojawił, była gotowa. — Panie Diamond... — zaczęła, podchodząc do niego. — Kim pani jest? — spytał. Dopiero co skończył rozmowę z Elliottem Minorem, który poinformował go, że detektyw Rodriguez ma nowe dowody w związku z zamordowaniem Mariski i jest bliski aresztowania sprawcy. Były to dość niepokojące i zdumiewające wieści. Chociaż może nie tak znowu zdumiewające, ponieważ skoro powiedział detektywowi o Vladimirze, śledztwo musiało nabrać tempa. — Chciałby się z tobą skontaktować, jak już dokona aresztowania — poinformował go Elliott. — Gdzie teraz jedziesz? — Jestem właśnie w drodze do domu ojca. — Będziemy w kontakcie — oświadczył prawnik. — Oczywiście — odparł Max. — Przykro mi z powodu tabloidów — dodał Elliott. — Ale możemy tych łajdaków pozwać, jeśli tylko powiesz słowo. Max nie miał pojęcia, o czym prawnik mówi. Nie widział dzisiejszych gazet i nie miał zamiaru ich oglądać. — Jestem znajomą pańskiego ojca — wyjaśniła Sonja. — Zasugerował, że może pan być zainteresowany pewną... informacją. Czemu Red miałby wysyłać tę kobietę, żeby mu coś przekazała, skoro mieli się spotkać? — Na jaki temat? — spytał, marszcząc brwi. — Na temat pana żony. — Mojej żony? — powtórzył, zastanawiając się jednocześnie, dlaczego sposób mówienia tej kobiety tak bardzo przypomina mu Mariskę. — Pańskiej zmarłej żony — dodała Sonja.

— Kim pani jest? — Mam na imię Sonja. Znam także pańskiego brata. Wyglądała dziwnie znajomo. Długie ognistorude włosy, posągowe kształty. Chyba już gdzieś ją widział. I nagle sobie przypomniał: 482

dziewczyna z występu na wieczorze kawalerskim. Jezu Chryste! Czego ona mogła chcieć? — Musimy porozmawiać — oświadczyła Sonja. — Nie teraz — odparł. — Jadę na spotkanie. — To pilne — stwierdziła Sonja i oblizała wargi. — Będzie musiało poczekać. — Jak długo? Cierpliwość Maksa była na wyczerpaniu. — Czego ode mnie chcesz? — zapytał ostro. — Pięćset tysięcy dolarów za milczenie na temat małżeństwa Mariski z Rosjaninem. Nigdy się nie rozwiedli. Mam dowód ich małżeństwa. Pieniądze za milczenie. To dobry amerykański interes. Najpierw Vladimir, a teraz ta kobieta. No cóż, spóźniła się, bo jego już to w ogóle nie obchodziło. Wkrótce Vladimir zostanie aresztowany i cały świat się dowie, że Mariska oszukała Maksa Diamonda. Trudno, niech tak będzie. Musi jednak chronić Lulu. Tylko to mógł zrobić. Ruszył do samochodu. Dziewczyna poszła za nim. Zatrzymał się i odwrócił głowę. — Przysłał cię Vladimir? Zaskoczyło ją, że wie o nim. — Mów — zażądał Max. — To on cię przysłał? — Pan wie o Vladimirze? — Wynoś się stąd, zanim doniosę na ciebie policji — oświadczył. — Szantaż to przestępstwo federalne. Możesz za to pójść do więzienia, więc zejdź mi z drogi. Co jest nie tak z rodziną Diamondów? — pomyślała Sonja. Mieli mnóstwo pieniędzy, dlaczego nie chcieli płacić? Ale w takim razie pójdzie do gazet i sprzeda ich brudne sekrety za znacznie więcej niż pięćset tysięcy. I nie tylko sprzeda, lecz jeszcze je podkoloruje, dodając mnóstwo seksu. W końcu pieprzyła i ojca, i syna. To powinno być sporo warte. Red Diamond — miliarder i zboczeniec seksualny. Jednak Chris Diamond nie był zainteresowany perwersyjnymi wygibasami, więc musi coś wymyślić. Kto będzie wiedział, że tó nieprawda? Famka.

No tak... Może należałoby dopuścić ją do tego interesu? Nie jako pełną partnerkę — bo w końcu nie był to jej pomysł. Ale dzięki Famce cała ta historia może stać się bardziej wiarygodna, co podniesie jej wartość. 484

Będzie z tego duża kasa, pomyślała Sonja. O to przecież chodzi w Ameryce — o dużą kasę. *** Ta noc była dla detektywa Rodrigueza bardzo pracowita. Głośne morderstwo zawsze zwiększało naciski z góry, by jak najszybciej zakończyć śledztwo. Jakby to było takie proste. A to, że te cymbały w urzędzie miasta domagały się działania, wcale nie pomagało. Rozwiązywanie sprawy zawsze przypominało układanie skomplikowanych puzzli. Składasz je kawałek po kawałku i nagle obraz staje się czytelny, a wszystkie pozostałe elementy gładko wskakują na właściwe miejsce. Pudełko Mariski, które Max Diamond ujawnił o pierwszej nad ranem, było bardzo pomocne — chociaż Rodriguez wolałby otrzymać je o przyzwoitszej godzinie i na pewno we wcześniejszej fazie śledztwa. W ciągu kilku ostatnich dni niewiele spał, więc kiedy w końcu udało mu się położyć w środę o północy, nie był zadowolony, że obudzono go o pierwszej nad ranem we czwartek i wezwano do apartamentu Maksa. Teraz miał do rozwiązania jeszcze sprawę zabójstwa Ireny. Po wysłuchaniu historii Maksa wysłał do Brighton Beach grupę do walki z przestępczością, a potem sam pojawił się na miejscu koło trzeciej nad ranem. Teraz była dziewiąta i po nieprzespanej nocy miał już zabójcę Mariski niemal w zasięgu ręki. Już niedługo.., bardzo niedługo... zostanie bohaterem wydziału. Czemu by nie? Ciężko nad tą sprawą pracował. *** — Cześć — powiedział Chris. — Cześć — odpowiedział Jett, kiedy się uścisnęli. — Ee... dzięki za wczorajszą noc. Za to, że mnie uratowałeś. Przepraszam, że okazałem się takim pieprzonym dupkiem. Nie wiem, co ja sobie myślałem. Ale to się już więcej nie powtórzy. Stali na chodniku przed domem Reda, żadnemu z nich nie spieszyło się z wchodzeniem. — Nie widzę, żebyś miał przy sobie jakiś bagaż — zauważył Chris. Jett odgarnął włosy z oczu. — Bagaż? — Los Angeles—przypomniał mu Chris. — Pamiętasz? Zarezerwowałem ci bilet na samolot. Miałeś lecieć ze mną. 467

— Ach, tak... — Jett milczał przez chwilę. — Chris, dzięki za propozycję, ale nie mogę jechać. Widzisz, wczoraj... — Wiem, co zdarzyło się wczoraj — przerwał mu Chris. — Zadzwonił do mnie Max. Byłem u niego i słyszałem całą historię. — Jest bardzo załamany? — A chciałbyś, żeby był? — W żadnym wypadku. Nie mam nic przeciwko Maksowi. Szkoda, że nie znam go lepiej. — Na to nie ma już szans, braciszku. Nie po tym, kiedy mu powiedziałeś, że jest taki sam jak Red. — Cholera.,. — Jett pokręcił głową. — Wcale nie zamierzałem tego mówić. — No to czemu powiedziałeś? — Bo mnie uderzył i nazwał nieudacznikiem — wyjaśnił Jett. — Nie mogłem mu oddać... rozłożyłbym go. Zamiast tego chyba próbowałem zranić go słowami. — I chyba ci się udało — mruknął Chris. — Nie dość, że ukradłeś mu narzeczoną, to jeszcze potem powiedziałeś, że jest dokładnie taki sam jak ojciec, którego wszyscy nienawidzimy. Dobra robota, braciszku. Na pewno cię za to polubi. — Kurwa! — Tak, jasne. Idziemy. * ** Red obserwował z okna na piętrze, jak jego dwaj młodsi synowie wchodzą do domu. Lady Jane była już bibliotece. Powiedział Diahann, żeby nie przychodziła, dopóki po nią nie zadzwoni. Teraz czekał na przybycie Maksa. Kiedy tylko się pojawi — rozpocznie się zabawa.

Rozdział sześćdziesiąty szósty Max wszedł do domu przy Sześćdziesiątej Ósmej dziesięć minut po braciach — przez kobietę w garażu, która próbowała go zatrzymać. Nie obchodziło go, że był spóźniony, już nic go nie obchodziło oprócz Lulu — która być może^wcale nie była jego dzieckiem. Pewnie Irena znała prawdę, ale już jej nie było i nie mogła odpowiedzieć na żadne pytania. Kto by pomyślał, że jeden tydzień może zupełnie zmienić czyjeś życie? Jego interesy były z powrotem na dobrej drodze, ale życie osobiste zmieniło się w kompletne szambo. Kiedy kamerdyner otworzył drzwi, Max ruszył prosto do biblioteki. Lady Jane Bentley siedziała sztywno na jednej ze skórzanych kanap, a Jett i Chris stali przy oknie. Chris podszedł się z nim przywitać. — Ciężka noc, co? — powiedział przyciszonym głosem. — Spałeś choć trochę? — Niewiele — odparł Max i popatrzył na Jetta. Zastanawiał się, czyjego młodszy brat będzie miał odwagę się do niego odezwać. — Gdzie jest Red? — zapytał, odwracając się do lady Jane. Wzruszyła ramionami. — Jestem pewna, że wkrótce przyjdzie — stwierdziła i po chwili dodała: — Wasz ojciec i ja rozchodzimy się w swoje strony. Pomyślałam, że lepiej będzie, jeśli dowiecie się tego ode mnie, a nie z gazet. Chris uniósł brwi. — Kiedy to postanowiliście? 487

— Wiesz, jaki jest Red. Zawsze był samolubnym człowiekiem, nigdy nie dbał o nikogo poza samym sobą. Nie potrafię go zmienić... nikt nie potrafi. Nie była to odpowiedź na jego pytanie, ale doszedł do wniosku, że lepiej tego nie roztrząsać. Lady Jane zachowywała się, jakby w kieszeni swojego kostiumu Chanel ukrywała pokera. — Gdzie on jest? — spytał niecierpliwie Max. — Jeśli to ma być powtórka poprzedniego razu, wychodzę. I już nigdy tutaj nie wrócę. — Ha! — zagrzmiał Red, który w tym momencie stanął w drzwiach. — Nie przypuszczaliście, że się zjawię, prawda? Ale jestem. Dzień dobry wszystkim. Sprawiał wrażenie bardzo zadowolonego, jakby właśnie otrzymał jakieś dobre wieści. Miał na sobie garnitur w błękitne prążki, świeżo wyprasowaną białą koszulę i jasnoczerwony krawat. Mimo siedemdziesięciu dziewięciu lat nadal miał gęste szpakowate włosy, które dzisiaj zaczesał do tyłu, co najwyraźniej uznał za bardzo eleganckie. Wyblakłe niebieskie oczy patrzyły czujnie, a na ustach pojawił się uśmiech satysfakcji. Najwyraźniej Red Diamond był w świetnym humorze. Max Diamond popatrzył na niego z irytacją. — Po co nas tu zebrałeś? — zapytał, nerwowo wyłamując sobie palce. — Cierpliwości — odparł Red. — To cecha, której nigdy nie posiadałeś. — Odchrząknął, a potem zwrócił się do lady Jane: — Gdzie są napoje, kobieto? Zadzwoń po pokojówkę, na litość boską. Lady Jane rzuciła mu zimne spojrzenie. — Już nie zajmuję się tym domem — oświadczyła lodowatym tonem. — A może już o tym zapomniałeś? Ignorując ją, Red sięgnął po telefon i zadzwonił do kuchni, zamawiając kawę, herbatę, zimne napoje i ciasteczka. — Lubię rano zjeść ciasteczko — oznajmił, jakby to kogokolwiek obchodziło. Chris wystąpił naprzód. — Ty lubisz sobie zjeść ciasteczko, a ja mam samolot, na który muszę zdążyć — powiedział. — Przez telefon wspominałeś coś o prawdziwej historii, jaka kryje się za katastrofą lotniczą mojej matki. Co miałeś na myśli? — Chryste! — burknął Red. — Czy nikt z was nie słyszał o dobrych manierach? Zwołałem spotkanie w moim domu, i to ja będę je prowadził... w takim porządku, jak zechcę. 470

— Porządku?—powtórzył Max. — Nie wiedziałem, że jesteśmy na sali obrad. — Dzisiaj będę mówił o rzeczach, które dotyczą was wszystkich — oświadczył Red. — Jeśli chcecie je usłyszeć, siadajcie i zamknijcie się. — Jeszcze raz sięgnął po telefon i zadzwonił do któregoś z pomieszczeń w domu. — Przychodź tutaj natychmiast! — polecił. — Myślę, że powinienem cię poinformować, iż pogrzeb Mariski odbędzie się na początku przyszłego tygodnia—powiedział Max. — Ze względu na Lulu byłbym wdzięczny, gdybyś okazał trochę szacunku i przyszedł. Przypuszczam, że wiesz, iż cztery dni temu Mariska została brutalnie zamordowana? — Jak miałbym tego nie wiedzieć? — wychrypiał Red. — Wiadomość o tym jest w każdej cholernej gazecie. Łącznie z moim zdjęciem, i to na dodatek bardzo kiepskim. Jett nadal stał przy oknie. Było mu wstyd, że porównał Maksa do tej podłej kreatury udającej ich ojca. Nic dziwnego, że Edie stała się żałosną pijaczką — była żoną tego grubiańskiego tyrana najdłużej i musiało się to tak skończyć. —, Chciał wyjść, póki jeszcze może. Ale coś go tu trzymało, potrzeba usłyszenia wszystkiego, co stary miał do powiedzenia. — Za dwa tygodnie skończę osiemdziesiąt lat — ogłosił Red. — Osiemdziesiąt lat młodości. — Zachichotał ze swojego kiepskiego żartu. —Nigdy nie myślałem o sobie jako o starym człowieku i jestem pewien, że będziecie uradowani, jeśli wam powiem, że jestem zdrowy jak trzydziestolatek. Zrobiłem badania i może na to nie wyglądam, ale moje ciało jest silniejsze niż kiedykolwiek. Dobre, chłopskie geny, odziedziczyłem je po ojcu kretynie i dziadku nieudaczniku, których mieliście szczęście nigdy nie poznać.—Zamilkł i przypalił ciemnego papierosa. Przez chwilę kaszlał, a potem podjął: — Zacznę od ciebie, Max, mojego najstarszego syna. Mojego najstarszego durnia. Nie jesteś taki mądry, jak ci się wydaje. Jednak udało ci się zbudować małe imperium... którego omal ci nie odebrałem za pomocą paru telefonów w odpowiednie miejsca. — Znowu zachichotał. — Musiałeś się czegoś ode mnie nauczyć, bo udało ci się uratować swój tyłek, wzywając na pomoc tych cholernych Japończyków. — Nie ma w tym żadnej twojej zasługi — mruknął Max, myśląc jednocześnie, że bardzo chciałby uderzyć swojego egocentrycznego ojca w twarz. — Masz wystarczająco dużo pieniędzy — mówił dalej Red. — Nie potrzebujesz ich brać ode mnie. 489

— Wezwałeś mnie tutaj, żeby mi to powiedzieć? — Nie — odparł Red. — Ale zostań, będzie jeszcze ciekawiej. Teraz jednak przejdę do Chrisa, który myśli, że jest Panem Hollywood, a nie płatnym krętaczem uzależnionym od hazardu. — Nie jestem zainteresowany twoją opinią na mój temat—odparł Chris, z trudem powstrzymując gniew i frustrację. — Lepiej powiedz mi coś o mojej matce. — Ach... — westchnął Red. — Urocza Olivia. To taka smutna historia. Postąpiła bardzo niemądrze, rozwodząc się ze mną. Gdyby tego nie zrobiła, nadal by z nami była. — Co chcesz przez to powiedzieć? — zapytał Chris z mocno bijącym sercem. — Powinieneś był zapytać swojego ojczyma, kiedy jeszcze żył. — Red wyciągnął z pudełka chusteczkę higieniczną i głośno wydmuchał w nią nos. — Katastrofa lotnicza twojej matki to wcale nie był żaden cholerny wypadek. Peter Linden, którego wybrała sobie na drugiego męża, znał ludzi, którzy mogli załatwić dla niego wszystko, czego sobie zażyczył. A ponieważ miał bzika na punkcie jakiejś gwiazdki filmowej, twoja matka stała się niewygodna... więc pozbył się jej, aby móc poślubić tamtą drugą. — Co? — wymamrotał Chris. — Skąd to wiesz? — Ale skończyło się to dla niego fatalnie — kontynuował Red, ignorując pytanie syna i wydmuchując strumień ciemnego dymu na środek pokoju. — Sześć tygodni po ślubie obydwoje mieli śmiertelny wypadek samochodowy w drodze do Palm Springs. Pewnie o tym słyszałeś? — Zamilkł na chwilę, a potem dodał: — Zabawne, czasem gówno się obraca i wali cię prosto w twarz. W tym momencie otworzyły się drzwi i dwie pokojówki wtoczyły do biblioteki wózek z napojami. Za nimi szła Diahann, która zatrzymała się w progu. Oczy wszystkich skierowały się na zwykle zaniedbaną kobietę, w której wyglądzie zaszła dziś zdumiewająca zmiana. — Wszyscy znacie Diahann — powiedział Red i dał jej znak, by weszła do pokoju. — Moją gospodynię Diahann. Z wahaniem weszła do środka, nie bardzo wiedząc, czego ma się spodziewać. Dwie pokojówki szybko opuściły bibliotekę, chcąc jak najszybciej znaleźć się z powrotem w kuchni i donieść innym, co się dzieje. Diahann usiadła na rogu kanapy, tak daleko od lady Jane, jak to tylko było możliwe. 472

Red najwyraźniej czerpał przyjemność z każdej chwili, którą spędzał ze swoją publicznością. — Ustaliliśmy, że jestem w doskonałym zdrowiu, a to dobra wiadomość... może nie dla was, ale na pewno dla mnie — ciągnął. — Ale jak przypuszczam, wszystkich cieszy fakt, że się starzeję. Pewnego dnia mnie zabraknie i nie będę już mógł was pilnować. — Milczał przez chwilę. — To oczywiście żart — dodał. — Nikt się nie śmieje? Szkoda. — Odwrócił głowę w stronę lady Jane i oświadczył: — Rozważyłem twoje żądanie wypłacenia ci niebotycznej i absurdalnej sumy trzydziestu pięciu milionów dolarów i uznałem, że jest nie do przyjęcia. Ale jeśli ty i wszystkie twoje rzeczy opuścicie mój dom dzisiaj do szóstej wieczorem, jestem gotów zaoferować ci milion dolarów za czas, jaki ze mną spędziłaś, zanudzając mnie na śmierć. To jednorazowa oferta i radzę ci ją przyjąć, bo jeśli ją odrzucisz, wypędzę cię z mojego domu. Potem możesz mnie zaskarżać o alimenty. Będę cię trzymał w sądzie do końca twojego nudnego życia i gwarantuję, że nigdy nie zobaczysz ani centa. — Ty parszywy bękarcie! — syknęła lady Jane. — Nie pierwszy raz zostałem tak nazwany—zaśmiał się Red. — A skoro już mowa o... Diahann uniosła głowę. — Przestań! — powiedziała. — Czemu? — zdziwił się Red. Skupili na sobie uwagę wszystkich obecnych w pokoju. — Mów dalej.— zachęciła go lady Jane. — Najwyższy już czas, żeby twoi synowie to usłyszeli... — Zamknij się, kurwa! — warknął Red i spojrzał na nią gniewnie. — To nie jest twój cholerny interes. Myszkowanie w moich prywatnych dokumentach będzie cię kosztować sporo pieniędzy, więc przez chwilę bądź mądra i siedź cicho. — Cóż, ja... — Czy nie słyszałaś, co mówiłem? — spytał tonem, który nie wróżył niczego dobrego. Lady Jane wzruszyła ramionami, a Red odwrócił się w stronę swojego najmłodszego syna. — Co słychać u twojej matki? — zapytał. — Wciąż co wieczór upija się do nieprzytomności? — Ktoś ją chyba do tego doprowadził — mruknął Jett, postanawiając nie dać się zastraszyć brutalnemu ojcu. — Dajesz mi do zrozumienia, że to ja, tak? — wychrypiał Red. — Ale mam dla ciebie niespodziankę: to nie byłem ja. Edie 491

była nimfomanką, pieprzyła się z każdym, kto miał fiuta. Z ogrodnikiem w naszym domu w Toskanii, szoferem w południowej Francji, dwoma moimi biznesowymi znajomymi... — Dlaczego to robisz? — przerwał mu Chris. — Czy dzięki temu czujesz się lepszy od innych? Wierz mi, w naszych oczach wcale nie jesteś. — Dzięki, że przypomniałeś mi, iż odbiegam od tematu. Przejdę teraz do prawdziwego powodu naszego spotkania. — Zamilkł na chwilę. — Pieniądze. Spadek. Forsa. Kasa. To najważniejsze, prawda, moja kochana rodzinko? W pokoju zapanowała cisza. Jett myślał o matce i czuł wzbierające w oczach łzy. Cholera! Nie wolno mu płakać. Nie ma mowy. To niemęskie. Red powiedział mu to, kiedy miał trzy lata, zaraz po tym, jak przetrzepał mu tyłek skórzanym pasem, którego ostra sprzączka poraniła go do krwi. — Jett — podjął Red — otwieram ci konto bankowe. Złożę na nim pięć milionów dolarów. Nie mogę pozwolić, by twoi bracia tak bardzo cię wyprzedzali. Duch rywalizacji, tego właśnie ci trzeba. Podwój te pięć milionów w ciągu pięciu lat, a dostaniesz więcej. A jeśli wydasz choćby centa na narkotyki, pieniądze znikną. Jett odzyskał głos. — Nie chcę ich — odparł. — Zatrzymaj swoje pieniądze. — Nazwałem cię popaprańcem, a nie głupkiem — oświadczył Red. — Masz dwadzieścia cztery godziny na zastanowienie się. Porozmawiaj z braćmi. Doradzą ci, co powinieneś zrobić. Lady Jane wstała. — Jesteś obrzydliwy — stwierdziła głosem drżącym od furii. — Dla ciebie wszystko jest obrzydliwe — burknął Red. — Zwłaszcza seks. — Wychodzę — oznajmiła tonem wielkiej damy. — Radzę ci, żebyś została—powiedział i uniósł dłoń. — Właśnie mam zamiar wyjaśnić, dlaczego was tu wezwałem. Chyba nie chcesz, żeby cię to ominęło? — Skoro już bawimy się w mówienie prawdy, to może powiesz też, jak umarła moja matka — wtrącił Max. — Czy jej śmierć także ktoś zainscenizował? — Przykro mi, ale muszę cię rozczarować — odpowiedział spokojnie Red. — Rachel miała wrodzoną wadę serca. Zmarła z przyczyn naturalnych, we śnie, pozostawiając mi opiekę nad tobą. To było raczej nierozsądne z jej strony, nie sądzisz? Dobrze wiem, jak wybierać sobie żony, prawda? 474

— Wcale się mną nie opiekowałeś — oświadczył Max. — Na każdy dzień tygodnia miałem inną nianię. Prawie nigdy cię nie widywałem, chyba że ze skórzanym paskiem w ręce. Albo kiedy gwałciłeś moje dziewczyny. — Fiu, fiu—zadrwił Red. — Biedny bogaty chłopczyk. Skoro ty nie potrafiłeś zadowolić swoich dziewczyn, musiał to zrobić ktoś inny. Max ruszył w jego stronę, ale Chris go zatrzymał. — Ktoś tu zostawił swoje jaja w domu — prowokował swojego najstarszego syna Red. — Jeśli chcesz mnie uderzyć, to śmiało. — Cokolwiek masz nam do powiedzenia, powiedz to teraz — odezwał się Chris. — Jeśli nie, wychodzimy. Red kiwnął głową. — Masz rację. Po co przedłużać to niezbyt przyjemne dla was spotkanie? Aha, Chris... jeśli zwalczysz swój pociąg do hazardu, istnieje szansa, że w końcu coś osiągniesz. Podoba mi się, że próbujesz chronić swoich braci. To wzruszające. Kiedy Diahann patrzyła na to wszystko, czuła, że robi jej się niedobrze. Jak to możliwe, żeby ojciec tak bardzo nienawidził swoich synów? Dzięki Bogu, że trzymała Liberty z dala od niego. Nie, żeby miała jakiś wybór, bo Red nigdy nie wyraził chęci poznania swojej córki. Widział Liberty tylko raz, kiedy miała dwanaście lat — tego pamiętnego dnia, gdy przyłapał ją na drzemce w swoim łóżku. Po tym niefortunnym incydencie kazał Diahann usunąć ją z domu. Zastanawiała się, dlaczego chciał, żeby ona i Liberty były obecne na tym spotkaniu. Kiedy Liberty dowie się, że ten stary okrutnik jest jej ojcem, wpadnie we wściekłość. Nigdy nie ukrywała, że go nie znosi. Diahann wiedziała, że gdy pozna prawdę, dostanie ataku szału. — Pozwólcie, że przejdę do sedna... — Red odchrząknął. — Niestety, pornimo mojego doskonałego stanu zdrowia nie będę mógł być z wami zawsze. A to oznaczą, że muszę komuś zostawić mój majątek. — Znajdź sobie jakaś organizację charytatywną, bo my nie jesteśmy zainteresowani — mruknął Max. — Kiedy mnie już nie będzie, spojrzycie na to inaczej — stwierdził Red. — Pieniądze sprawiają, że ludzie zmieniają zdanie. Więc... aby zapobiec wszelkim nieprzewidzianym roszczeniom, napisałem testament, w którym zostawiam wszystko waszym dwóm siostrom. — Siostrom? — zdziwił się Chris. — Przecież my nie mamy sióstr. 493

— Wiedziałem, że o czymś zapomnę — zaśmiał się Red. — Diahann, powiedz im o naszej córce. Przykro mi, Jane, wiem, że sama chciałaś to ujawnić, ale nie zawsze dostajemy to, czego pragniemy, prawda? Lady Jane rzuciła mu jadowite spojrzenie. Chciała jak najprędzej wyjść i zadzwonić do swojego prawnika, ale bała się, że mogłoby ją coś ominąć — coś, co mogłaby później wykorzystać. Diahann poczuła się obnażona i bezbronna. Dlaczego jej to robił? Po śmierci Zippy'ego milczała. Zrobiła wszystko, o co prosił Red. Do dzisiaj nie była pewna, czy to ona zabiła Zippy'ego, czy on. Szarpali się wszyscy troje, a potem pistolet wystrzelił. Czy to ona, czy Red pociągnął za spust? Kiedy Zippy osunął się, pistolet również upadł na podłogę i Diahann nigdy nie była pewna, kto wtedy z niego strzelił. Red za wszelką cenę chciał uniknąć skandalu, więc natychmiast wziął sprawy w swoje ręce, zorganizował usunięcie ciała Zippy'ego i zaproponował Diahann pracę gospodyni u siebie. Obiecał jej mieszkanie i wyżywienie oraz pewną sumę pieniędzy w przyszłości. Groził jej, że jeśli się nie podporządkuje, ciało Zippy'ego zostanie znalezione, a ją aresztują za jego zabicie. — Komu uwierzą gliny? — zapytał. — Czarnej kobiecie czy białemu mężczyźnie? Twój dzieciak trafi do sierocińca, a ty będziesz skończona. Przerażona Diahann zgodziła się na wszystko. W tamtym czasie nie wydawało się to takie złe, bezpieczna przystań, żadnego więcej śpiewania za pieniądze, żeby zapłacić rachunki. Red przeniósł Liberty do prywatnej szkoły na Manhattanie i pokrywał wszelkie nieprzewidziane wydatki. Zamknięta w domu przy Sześćdziesiątej Ósmej Diahann nie była zbyt szczęśliwa, ale pocieszała się myślą, że jej córka otrzyma o wiele lepsze wykształcenie niż to, które ona sama mogłaby jej zapewnić. A teraz, po prawie dziesięciu latach, siedziała w bibliotece Reda Diamonda, który miał zamiar ujawnić, że jest ojcem Liberty — bo tak mu się podobało. Tak, Red Diamond jest naprawdę złym człowiekiem, pomyślała. To okrutny, arogancki tyran i manipulator. Jak długo jeszcze z nim wytrzyma? Nie ma mowy, żeby powiedziała im o Liberty. Niech sam to zrobi, skoro tak bardzo chciał, żeby się o niej dowiedzieli. — Wygląda na to, że Diahann straciła głos — stwierdził Red. — Ładnie dziś wygląda, prawda? I dobrze sprząta. Żebyście ją widzieli 494

parę lat temu, kiedy śpiewała moje ulubione piosenki... była wtedy prawdziwą pięknością. Czarną pięknością. — Znowu odchrząknął. — Nie można winić mężczyzny, że czasem ma ochotę na czekoladowy deser. Jednak Brown Sugar zrobiła mnie w konia: zaszła w ciążę. Ale przyjąłem ją i jej dziecko. W razie gdybyście mieli wątpliwości, czy jest moje, zapewniam was, że zrobiono testy, które to potwierdziły. Cóż, mężczyzna nigdy nie może być pewien, prawda? Diahann miała ochotę zaśmiać mu się w twarz. Przyjął ją i dziecko. Naprawdę? Liberty miała już prawie dziesięć lat, kiedy z nim zamieszkały, a jedynym tego powodem była śmierć Zippy'ego i niepewność, kto go zastrzelił. — Odezwij się, Diahann — rozkazał Red. — Wszyscy czekamy. Jak ma na imię nasza córka? — Widać, że masz z nią taki sam bliski kontakt jak z nami — prychnął Chris. Niejasno pamiętał, że kiedy Diahann zaczęła pracować dla Reda, kilka razy widział chudego dzieciaka, który kręcił się w pobliżu. — Nawet nie wiesz, jak jej na imię. — Jeśli mam siostrę, chciałbym ją poznać — oświadczył Jett. — Po co? — spytał Red, ale po chwili dodał: — Ach, rozumiem. Powiedziałem wam, że dostanie wszystkie moje pieniądze, więc czemu by się z nią nie zaprzyjaźnić? — Mówiłeś o dwóch siostrach — wtrącił Max. — Jakie masz jeszcze dla nas niespodzianki? — Nie spodoba ci się to — stwierdził Red i zatarł ręce. — Chodzi o Lulu. — Co takiego? — Wiesz... Mariska i ja byliśmy ze sobą dość blisko. — Nie, nie byliście. — Ależ tak. Byliśmy. — A co z Lulu? — Przykro mi, Max, że właśnie ja muszę ci to powiedzieć, ale Mariska i ja byliśmy bliżej, niż mógłbyś przypuszczać. Lulu jest moją córką. Max z niedowierzaniem pokręcił głową. Czuł się, jakby znalazł się w samym środku jakiegoś odrażającego koszmaru. — Co powiedziałeś? — wykrztusił. — Kto smoły dotyka, ten smołą trąci. Jeśli żenisz się z dziwką, dostajesz to, na co zasługujesz. Czy niczego cię nie nauczyłem?

Zanim komukolwiek udało się coś powiedzieć, z korytarza dobiegł jakiś hałas, a potem drzwi biblioteki otworzyły się z trzaskiem. Do pokoju wszedł detektyw Rodriguez ze swoją asystentką oraz 477

dwoma umundurowanymi policjantami. Za nim dreptał oburzony kamerdyner. — Co tu się, do cholery, dzieje?! — zagrzmiał Red. — Kim są ci ludzie? I co robią w moim domu? — Mamy nakaz aresztowania, panie Diamond — oświadczył Rodriguez i pomachał dokumentem przed jego nosem. — Nakaz?! — krzyknął Red, a jego pobrużdżona twarz pociemniała. — Którego z moich niewydarzonych synów zamierzacie aresztować? — Nie chodzi o nich, ale o pana — odparł detektyw. — Panie Diamond, aresztuję pana za zabójstwo Mariski Diamond.

Rozdział sześćdziesiąty siódmy Po rewelacjach Reda i jego aresztowaniu u steru jakimś sposobem znalazł się Chris. Max był zdezorientowany i oszołomiony, Jett w szoku, a Diahann dostała ataku histerii. Błagała Chrisa, żeby odnalazł Liberty, zanim prasa odkryje, że Red Diamond miał nieślubną córkę. — Powiedz mi, gdzie ona jest, to ją tu sprowadzę — obiecał jej Chris. Ale Diahann znała tylko nazwę hotelu, w którym jej córka zatrzymała się w Los Angeles. Mając tak niewiele informacji i zdjęcie Liberty, Chris zadzwonił do Andy'ego w Los Angeles, przesłał mu fotografię e-mailem i natychmiast wysłał swojego asystenta do Shutters. Andy dotarł tam dokładnie w chwili, gdy Liberty i Damon wsiadali do limuzyny, która miała ich zawieźć na lotnisko, do samolotu Damona. Po krótkiej rozmowie Andy'emu udało się przekonać dziewczynę, że jej matka musi się z nią natychmiast zobaczyć. Damon postanowił jej towarzyszyć i zamiast do Cabo kazał pilotowi lecieć do Nowego Jorku. — Nie mam pojęcia, co się dzieje — powiedział do Liberty, kiedy samolot wylądował w Nowym Jorku — ale cokolwiek to jest, LL, możesz na mnie liczyć. Świat Liberty się zawalił, kiedy Diahann wyznała jej prawdę. Red Diamond jej ojcem? Red Diamond, człowiek, którego nienawidziła. Red Diamond, człowiek, który wygnał ją ze swego domu i zmusił jej matkę, by pracowała jako służąca. — Nie zmusił mnie — westchnęła Diahann, kiedy już opowiedziała córce tę historię, opuszczając część dotyczącą Zippy'ego. — Sama zdecydowałam się dla niego pracować. 498

— A teraz został aresztowany za morderstwo, tak? — spytała przerażona Liberty. — Przykro mi, Libby. Wiem, że powinnam ci wcześniej powiedzieć o Redzie. Nie wiem, dlaczego tego nie zrobiłam. Liberty pobiegła od matki prosto do Damona. Tylko jemu mogła ufać. — Musisz wyjechać — zadecydował. — Jak najdalej od Nowego Jorku i całego tego zamieszania. Mam dom na Paradise Island na Bahamach. Dom, studio nagraniowe i całą resztę. Już rozmawiałem z Parkerem, poleci tam z tobą. Będziecie razem pracować nad twoją muzyką. — Dlaczego to robisz? — zapytała zdziwiona. — Nic z tego nie masz. — Ależ mam, kochanie, mam — odparł i spojrzał na nią znacząco. — Dzięki tobie będę miał nową gwiazdę, więc lepiej mnie nie zawiedź. *** Jett natychmiast zadzwonił do Amy i poprosił ją, żeby się z nim spotkała w mieszkaniu Sama. Kiedy się tam znalazła, opowiedział jej wszystko. Wiedziała, że matka na pewno zrobi jej awanturę, mimo to została z nim. — A co z Maksem? — spytała. — Czy nie powinniśmy z nim teraz być? — Pewnie tak — przyznał Jett. — Ale nie wiem, czy będzie chciał nas widzieć. Nie udało im się jednak z nim skontaktować. Był już w samochodzie, w drodze do Montauk. Kiedy tam dotarł, długo tulił Lulu, a potem usiedli w ogrodzie i bawili się razem. Straciła już matkę — nie chciał, aby straciła także jego. * * * Chris zaczekał, aż Red zostanie zwolniony za kaucją w wysokości dziesięciu milionów dolarów, po czym poleciał z powrotem do Los Angeles, a stamtąd do Vegas. Birdy Marvel właśnie rozchodziła się ze swoim narzeczonym, więc musiał odwołać ślub. Zajął się też swoimi długami. Kiedy już to załatwił, postanowił znowu polecieć do Nowego Jorku, by sprawdzić, co się dzieje u braci. Dla nich wszystkich był to 499

bardzo trudny czas, więc chciał się upewnić, czy wszystko jest w porządku. Jak to się stało, że nagle poczuł się odpowiedzialny za całą rodzinę? Był prawnikiem, a opiekowanie się ludźmi było wpisane w jego profesję. Proces Reda Diamonda za zamordowanie Mariski Diamond mógł stać się wielką sensacją. Multimiliarder, który zadźgał żonę swojego syna w porywie zazdrości, kiedy odkrył, że miała innych kochanków, to historia jakby stworzona dla mediów. Jednak do procesu nie doszło. Red Diamond, aresztowany i zwolniony za kaucją w wysokości dziesięciu milionów, dwa tygodnie po wypuszczeniu z aresztu zmarł na zawał. Detektyw Rodriguez nie był zadowolony z takiego zakończenia. W końcu to on poskładał wszystko razem. Kto inny podejrzewałby tak ważnego człowieka jak Red Diamond? Zwrócił na niego uwagę^Jdedy miliarder na samym początku śledztwa odmówił spotkania. Potem były inne niepokojące sygnały. Sygnał numer jeden: została zamordowana jego synowa, a mimo to Red Diamond nie chciał odpowiedzieć na żadne dotyczące jej pytania. Dlaczego? Sygnał numer dwa: kiedy zajrzał do Internetu, odkrył mnóstwo informacji na temat Reda Diamonda, w tym także informację o kolekcjonowaniu przez niego zabytkowych mieczy i sztyletów. A według koronera Mariska została zabita jakimś starodawnym sztyletem. Sygnał numer trzy: według recepcjonisty z jej apartamentowca oraz dwóch parkingowych z podziemnego garażu Mariska regularnie zabawiała się z trzema facetami. Jeden z nich, starszy mężczyzna, zawsze był owinięty szalikiem, miał głęboko nasadzony na czoło kapelusz i okulary przeciwsłoneczne na nosie. Przyjeżdżał wynajętym samochodem, za każdym razem z innym kierowcą. Detektyw Rodriguez zbudował swoją karierę na instynkcie. Był dobry, bardzo dobry. I od samego początku miał przeczucie co do Reda Diamonda. Nie wiedział czemu, była to jedna z tych rzeczy, których nie da się racjonalnie wytłumaczyć. Przeczucie kazało mu podążać za każdym śladem, jaki się pojawił w tej sprawie. Na ciele Mariski znaleziono odciski palców i kiedy sprawdzał starego miliardera, odkrył, że dawno temu Red Diamond postanowił kupić kasyno 481

w Vegas. Potrzebował licencji na gry hazardowe, więc rada do spraw hazardu musiała mieć jego odciski palców. Odciski pasowały i Rodriguez nie miał wątpliwości, że próbki DNA także będą pasować. Sperma, włosy, skóra. Wszystko się zgadzało. W dodatku jednemu z parkingowych udało się rozpoznać Reda. Natomiast co do Ireny, matki Mariski, nie miał żadnych przeczuć. Ale kiedy już Red został aresztowany, Rodriguez natychmiast zabrał się do rozwiązywania zagadki jej śmierci. Rozpoczął od notesu Mariski, w którym była żona Maksa Diamonda zapisywała numery telefonów Rosjan.

Epilog: rok później Czasem trzeba długo czekać, zanim kariera zacznie się rozkręcać, innym razem dzieje się to błyskawicznie. Egzotyczna uroda Liberty i jej talent kwalifikowały ją do tej drugiej kategorii. Jej pierwsza płyta trafiła na szczyt listy przebojów w ciągu kilku tygodni od pojawienia się w sklepach. Nieznana nikomu dziewczyna z okładki magazynu „ White Cool" nagle stała się piosenkarką Liberty, najnowszym odkryciem na rynku płytowym. Krytycy ją uwielbiali. Entertainment Weekly" pisał o niej: Egzotycznie piękna i o równie pięknym głosie, jest połączeniem Alicii Kęys i Norab Jones, Żeńskiego odpowiednika Ushera. Zmysłowy, pełen wyrazu sposób śpiewania Liberty sprawi, że nie będziecie mogli przestać jej słuchać. Jej pierwsza płyta, 'Revelations, rzeczywiście okazała się prawdziwą rewelacją, A kolejna, Married Man, to przestroga dla dziewczyn, żeby nie umawiały się z żonatymi mezczyznami. Ta młoda piosenkarka z pewnością zajdzie bardzo daleko. Cindi czytała Liberty tę recenzję przez telefon. Dzwoniła z Cleveland, gdzie zatrzymała się podczas swojego tournee. Jej związek ze Slick Jimmym przetrwał — i chociaż nie była jeszcze panią Slick Jimmy, urodziła ślicznego chłopczyka, któremu ku przerażeniu Arethy nadali imię Baby Rap. Ale młoda mama czuła się szczęśliwa, a to było najważniejsze. — Jesteś niesamowita, dziewczyno! — entuzjazmowała się Cindi. — A co mówi Damon? — Nie wiem, czy już to widział — odparła ostrożnie Liberty. Nie chciała mówić kuzynce, że prawie go nie widuje. Po od502

wołaniu podróży do Cabo i wszystkich późniejszych dramatycznych wydarzeniach wysłał ją z Parkerem na Bahamy i zrezygnował z wszelkich kontaktów. Na początku myślała, że wkrótce się odezwie, ale po jakimś czasie doszła do wniosku, że zainteresowanie Damona jej osobą miało tylko zawodowy charakter. Był wobec niej przyjacielski i opiekuńczy, ale nie powinna spodziewać się niczego więcej. Nie rozumiała tego. — Zadzwoń do niego — powiedziała Cindi. — Niech wyśle kogoś po gazetę. Wiesz, ile dodatkowych płyt dzięki temu się sprzeda? — Jestem w drodze na lotnisko. — Gdzie jedziesz? — Do Los Angeles. Będę w The Tonight Show. — Brawo, dziewczyno! — zawołała Cindi. — Jesteś gwiazdą! Liberty rozłączyła się. Wcale nie czuła się jak gwiazda, czuła się bardzo samotna. Poza tym przerażało ją to, że nagle znalazła się w centrum uwagi. Oczywiście wszędzie towarzyszyli jej ochroniarze — dzięki Dantonowi — ale i tak była samotna. Menedżerowie, producenci i rzecznicy prasowi nie mogli jej zastąpić bliskiej osoby u boku. Kiedy przyjechała do domu Damona na Bahamach, była pewna, że jego nieobecność nie potrwa dłużej niż kilka tygodni. Po Los Angeles czuła się tak, jakby razem mieli rozpocząć wielką przygodę. Ale nie przyjechał. Dzwonił od czasu do czasu do Parkera, a on przekazywał jej potem, że jest zadowolony z nowych piosenek i kompozycji, nad którymi razem pracowali. Po kilku miesiącach postanowiła sama do niego zadzwonić i zapytać, czy nie będzie miał nic przeciwko, jeśli odwiedzi ją jej chłopak. — Oczywiście, że nie — odparł. Odłożyła słuchawkę i postanowiła, że nie będzie już więcej myśleć o Damonie. Było jasne, że on wcale o niej nie myślał. Był zajęty innymi sprawami, innymi dziewczynami. Pieprzyć go, nic jej to już nie obchodzi. Kev przyjechał do niej na tydzień i wyjechał po trzech dniach. Próbowała być dla niego miła, ale jeśli o nią chodziło, ekscytacji już nie było. Po jego wyjeździe usiadła i napisała Married Man — pożegnalną odę do Damona. Często zastanawiała się, czy nie powinna zadzwonić do matki 503

i spotkać się z nią ponownie. Kiedy się dowiedziała, że jej ojcem jest Red Diamond, nie chciała Diahann widzieć. Nie chciała też mieć do czynienia z nikim z rodziny Diamondów, chociaż w głębi duszy wiedziała, że zachowuje się nierozsądnie — to nie ich wina, że Red był jej ojcem. A jednak... była pewna, że muszą jej nienawidzić — nieślubna czarna siostra przyrodnia, która po skończeniu dwudziestu pięciu lat miała odziedziczyć połowę fortuny Reda. Ale ona wcale nie zamierzała przyjąć jego pieniędzy. Nie chciała ich, nie należały do niej i w ogóle nie zamierzała o tym myśleć. * ** Podczas pewnego upalnego weekendu na Manhattanie popełniono trzy morderstwa. Pierwsza osoba była ofiarą rozboju — została zabita, ponieważ stawiała opór. Drugie zabójstwo było wynikiem strzelaniny. Natomiast trzecią ofiarą okazała się rosyjska cali girl. Detektyw Rodriguez stał w pokoju hotelowym, w którym znaleziono zwłoki — odkryła je rozhisteryzowana pokojówka. Wpatrywał się w nagie ciało leżące w połowie na łóżku, a w połowie poza nim. Zamordowana kobieta była bardzo ładna, miała ognistoczerwone włosy i białą jak śnieg skórę. Ktoś udusił ją gołymi rękami, a siniaki na szyi zrobiły się już fioletowe. Rodriguez pamiętał tę kobietę ze śledztwa w sprawie zabójstwa matki Mariski Diamond — Ireny — zastrzelonej w jej malutkim mieszkanku w Brighton Beach. Dzięki wytężonej pracy wpadł na trop złodziei biżuterii związanych z rosyjską mafią. Mariska Diamond również z nimi współpracowała, razem ze swoim kochankiem Aleksem Pinchinoffem, bardzo nieprzyjemnym indywiduum. Kilka miesięcy wcześniej, kiedy Rodriguez przybył do mieszkania Pinchinoffa, aby go przesłuchać, otworzyła mu rudowłosa kobieta. Była dość rozmowna, powiedziała, że jest dziewczyną Aleksa, który wyjechał do Europy w interesach. Szybko odkrył, kim była. Sonja Sivarious, luksusowa call girl. Nie mógł udowodnić, że Alex Pinchinoff miał cokolwiek wspólnego z zamordowaniem Ireny, bo jeden z jego ludzi wziął winę na siebie — był to Igor, drobny kombinator, który przyznał się do zastrzelenia Ireny, ale oświadczył, że działał sam, nie wykonywał niczyich poleceń. Jasne. Nie wykonywał niczyich poleceń. Akurat. 485

Rodriguez był pewien, że to Alex — przekonany, że pudełko Mariski z gotówką i kameniami jest u Ireny — wysłał do niej Igora, żeby je odzyskał. Po zabraniu pudełka miał kobietę zabić, żeby zamknąć jej usta. I zabił, lecz pudełka nie znalazł. Od tamtej pory Rodriguez miał oko na Aleksa Pinchinoffa. W końcu go za coś przyskrzyni. Obejrzał dokładnie ciało uduszonej rudej kobiety. Być może wiedziała za dużo. Być może Alex Pinchinoff sam się jej pozbył. Sonja Sivarious miała na szyi siniaki i odciski palców. Rodriguez poczuł na karku gęsią skórkę. Miał przeczucie, że jego przypuszczenia są słuszne. * ** Chris w końcu przekonał Jetta, że powinien przyjąć pieniądze, które zostawił mu Red. — Czemu masz tego nie zrobić? — mówił. — Jesteś z dziewczyną, która pewnego dnia odziedziczy fortunę, więc dobrze byłoby, żebyś i ty coś miał. Po tym, co przeżyłeś w dzieciństwie, te pieniądze naprawdę ci się należą, braciszku... Po przemyśleniu i przedyskutowaniu tego z Amy Jett w końcu się zgodził. Zrezygnowanie z tych pieniędzy byłoby głupotą. Kupił za nie poddasze w Tribece. Wkrótce związał się ze znaną agencją i po sukcesie reklam Courtenelli zaczął otrzymywać doskonale płatne zlecenia oraz wziął udział w kilku dużych kampaniach reklamowych — jedną z nich było reklamowanie wody kolońskiej Dolce & Gabbana. Jego kariera znowu zaczęła się rozwijać. Amy wciąż pracowała w domu mody Courtenelli, ale sprzedała swoje mieszkanie i przeniosła się do Jetta. Nancy była wściekła. Natychmiast pobiegła do babuni Poppy i poinformowała starszą panią, że w żadnym wypadku nie wolno jej zostawiać pieniędzy Amy. Starsza pani była zachwycona. Powiedziała Nancy, by się uspokoiła i wyszła z jej apartamentu. — Moje pieniądze przekażę temu, komu będę chciała. Ale na pewno nie dostaną się tobie, moja droga. Masz ich już wystarczająco dużo. Nie mogła się doczekać, żeby opowiedzieć Amy o swoim spotkaniu z Nancy. Obydwie nieźle się ubawiły, a potem —jeszcze tego samego dnia wieczorem — Amy przyprowadziła Jetta na kolację. Babunia Poppy była nim zachwycona. 505

— To jest mężczyzna na stałe, moja droga — poinformowała swoją wnuczkę. Amy uśmiechnęła się. — Tak myślę. — Nie pozwól mu odejść. — Mam wrażenie, że on wcale nie chce odejść, babciu. Po kilku miesiącach szczęśliwego bycia we dwoje Jett zasugerował, że dobrze byłoby się pobrać. Amy odniosła się do tego pomysłu niechętnie. Choć bardzo go kochała, nie była pewna, czy jest gotowa. Ale po miesiącu postanowili wziąć ślub cywilny, co też uczynili tydzień później w ratuszu. Jeśli chodziło o Amy, uważała, że to w zupełności wystarczy. * ** Max zatrzymał Lulu. Zarówno Jett, jak i Chris zgodzili się, że najlepiej będzie nic nie mówić dziewczynce, aż będzie wystarczająco duża, aby zrozumieć. Nazwisko Reda Diamonda .przez wiele miesięcy pojawiało się w nagłówkach prasowych, a potem ludzie zajęli się innymi sprawami. Informacja o dwóch nieślubnych córkach Reda na szczęście nigdy nie trafiła do gazet. Był to rodzinny sekret i tak miało pozostać. Bracia zdecydowali się sprzedać dom przy Sześćdziesiątej Ósmej. Należał do zarządu powierniczego ustanowionego na ich rzecz — o czym Red nie pamiętał. A może jednak chciał im coś zostawić. Po sprzedaniu domu zapłacili lady Jane za milczenie. Diahann już wcześniej przyrzekła, że nigdy nie powie ani słowa na temat tego, czego się dowiedziała na spotkaniu z Redem, ale ponieważ stary okrutnik zostawił jej w swoim testamencie stosunkowo niewielką sumę, ją także postanowili wynagrodzić. Max rzucił się w wir interesów, ignorując szum wokół swojej osoby. Realizacja jego wielomilionowego projektu budowlanego zmierzała ku końcowi. Japońscy bankowcy byli tak zadowoleni, że zadeklarowali chęć zainwestowania w każdy następny projekt, jaki im przedstawi. Maks planował teraz postawienie kilku wysokich apartamentowców w pobliżu rzeki. Japończycy zapewnili go, że pieniądze nie stanowią żadnego problemu. Zapraszano go wszędzie. Był bogaty, odniósł sukces i był samotny, toteż każda pani domu w Nowym Jorku miała go na swojej liście. 487

Jednak do tej pory nie spotkał kobiety, z którą chciałby się związać. Ale kiedyś spotka. Był pewien, że wkrótce trafi na kogoś odpowiedniego. *** Diahann, nareszcie wolna, opuściła dom przy Sześćdziesiątej Ósmej i przeniosła się na jakiś czas do swojej siostry. Liberty z nią nie rozmawiała, ale nadal kontaktowała się z Arethą, więc Diahann miała poczucie, że utrzymuje jakąś łączność ze swoją córką. Pewnego popołudnia, będąc na zakupach, weszła do sklepu z używanymi płytami. Było tam mnóstwo starych longplayów z efektownymi zdjęciami gwiazd, takich jak Aretha Franklin i Diana Ross. Przebierając wśród albumów, Diahann wspominała dawne dni, gdy śpiewała w klubie Glorii. Zastanawiała się, czy klub wciąż jeszcze istnieje i czy Gloria nie potrzebuje nieco zardzewiałej wokalistki jazzowej. Wciąż potrafiła śpiewać, wyglądała dobrze, nie miała jeszcze czterdziestu lat, więc czemu nie? — pomyślała. Wybrała album Billy Holiday i podeszła do lady. — To wyszło na CD — poinformowała ją młoda dziewczyna przy ladzie. — Nie powinnaś tego mówić w sklepie, który sprzedaje stare nagrania — powiedział właściciel sklepu, wyłaniając się z biura na zapleczu. Był wysoki i przystojny—bardzo czarny i bardzo znajomy. Diahann natychmiast go poznała. — Leon? — zapytała. Jego twarz rozjaśnił radosny uśmiech. — Diahann? Kiwnęła głową. Minęło dwanaście lat od ich rozstania, ale w ciągu dwóch tygodni znów byli razem. *** Doprowadzenie domu do idealnego stanu zajęło Chrisowi kilka żmudnych miesięcy. Parę tygodni później zadzwoniła do niego Gianna. — Jestem w 'Ollywood — poinformowała go ze swoim uroczym akcentem. — Robię duuży film. Gram Włoszkę. Niespodzianka. — Dzwoniłaś do mnie kiedyś — powiedział — ale potem już nie miałem od ciebie żadnych wiadomości. 507

— Nie chciałam ci zawracać głowy przy twoich rodzinnych... jak to się mówi?... trudnościach. Mój angielski teraz bene, ii? — Si — odparł i uśmiechnął się do siebie. Kilka dni wcześniej, gdy siedział w swoim biurze z Birdy Marvel — zaręczoną obecnie z niechlujnym gwiazdorem rocka — młoda piosenkarka pochyliła się nad biurkiem i powiedziała: — Mój drogi, potrzeba ci trochę rozrywki. Robisz się strasznie poważny na stare lata. Stare lata? Miał zaledwie trzydzieści trzy. A teraz ona. Gianna. Po drugiej stronie telefonu. Włoska super-modelka reprezentowała rozrywkę przez duże R. — Co byś powiedziała na kolację dziś wieczorem? — zapytał. — Może być — odparła. — To wspaniale — ucieszył się. — Gdzie mam po ciebie przyjechać? — L'Hermitage. — Pasuje ci ósma wieczorem? — Bene, Chris. Molto bene. Byli razem już od kilku miesięcy. Nic na poważnie. Tylko rozrywka. * ** Siedząc w garderobie i czekając na swój występ w The Tonight Show, Liberty zadzwoniła do matki. Słyszała już, że Diahann znów jest z Leonem, i bardzo się z tego cieszyła. Nie widziała go od dwunastu lat, ale pamiętała, że był wspaniałym facetem, który zawsze się o nią troszczył. Telefon odebrał mężczyzna. — Leon? — spytała niepewnie. — Czy to moja dziewczynka?—powiedział ciepło. — Towarzyszka długich spacerów po parku i wizyt w zoo? — Tak, to ja — odparła z uśmiechem. — I wiesz co? Urosłam. — Zauważyłem. Mama ma twoje zdjęcia z okładki płyty w całym mieszkaniu. — Naprawdę się cieszę, że znów jesteście razem — oświadczyła. — Bardzo mi jej brakowało przez te wszystkie lata. — No cóż, to ty odszedłeś. — Wyrzuciła mnie, kochanie, bo nie byłem w nastroju do małżeństwa. — A teraz jesteś w nastroju do małżeństwa? — No jasne. Tylko że teraz twoja mama nie jest. 489

— A jest w domu? — Zaraz ją zawołam. Ucieszy się, że dzwonisz. Do garderoby weszła Penny, jedna ze specjalistek od reklamy. — Daj mi minutkę — poprosiła Liberty. — Jasne — odparła Penny. — Pójdę do poczekalni i zobaczę, co z innymi gośćmi. Liberty czekała cierpliwie, aż matka podejdzie do telefonu. Rozmowa z Leonem przywołała wiele wspomnień. Pamiętała, jak we trójkę słuchali nagrań z kolekcji Leona. Oboje zawsze dbali o to, by słuchała najlepszych — Marvina Gaye'a, Arethy Franklin, Ala Greena. Ale najlepiej pamiętała tamte wyjątkowe wieczory, kiedy Leon i mama śpiewali w duecie dla niej. Wydawali się wtedy tacy szczęśliwi. — Libby? To naprawdę ty? Kiedy usłyszała słodki głos mamy, bardzo chciała się do niej przytulić. Z pewnością nadszedł czas, aby zostawić przeszłość w spokoju. — Tak, mamo — powiedziała cicho — to ja. * ** Amy i Jett siedzieli w limuzynie w drodze na The Tonight Show. Ponieważ akurat byli w Los Angeles, Chris zaprosił ich na występ Gianny w programie. — Wcale nie jestem zazdrosna — oświadczyła Amy. — Na pewno? — spytał Jett. — A czemu miałabym być? Lubię Giannę. — Naprawdę? — W każdym razie lubiłam, kiedy ją poznałam. To było ponad rok temu, ale chyba się nie zmieniła. — Ja też ją bardzo lubiłem. — Ejże, chwileczkę... — Przecież nie ma nic złego w lubieniu kogoś. Poza tym teraz jest z Chrisem, więc wszystko gra, prawda? — Lepiej, żeby tak było — oświadczyła Amy. — Nie zapominaj, że jesteś żonaty, panie Diamond. — Tak, pani Diamond. — Masz obowiązki. — Oczywiście. Obydwoje uśmiechnęli się i przytulili do siebie. — Pewnie Gianna jest teraz uważana za gwiazdę filmową — zauważyła Amy. 490

— Nie po jednym filmie, który nawet jeszcze nie miał premiery. — Jest wystarczająco piękna, by nią zostać — stwierdziła Amy. — Ty jesteś piękniejsza — oświadczył Jett. Amy się zaczerwieniła. — Kłamca! Zerknęła na kierowcę. — Jak się zamyka przegrodę w tym samochodzie? — spytała Jetta szeptem. — Co? — Możesz ją zamknąć? — Aha, rozumiem — mruknął i pochylił się, żeby wcisnąć klawisz uruchamiający mechanizm. — Będziemy się teraz kochać... To będzie nasza hollywoodzka przygoda... — Przestań, Jett! — Co? — spytał i przysunął się do niej, podczas gdy przyciemniana szyba zaczęła się zasuwać, odgradzając ich od kierowcy. — Nie chcesz się ze mną kochać? — Chcę. — Więc? — Najpierw muszę ci coś powiedzieć. — Dawaj. — Jesteśmy w ciąży — szepnęła. — Powtórz to. — Panie Diamond, zostanie pan tatusiem. — O w mordę! — zawołał i uśmiechnął się szeroko. — Tatuś Jett. — Tak — potwierdziła i pocałowała go. — Tatuś Jett. * ** Penny, specjalistka od reklamy, wróciła do garderoby dokładnie pięć minut później. — Muszę już iść, mamo — powiedziała do telefonu Liberty. — Nie zapomnij obejrzeć mojego występu. — Zdenerwowana? — spytała Penny. — Trochę. — Próby wypadły doskonale — oświadczyła Penny. — Kevin Eubanks jest czarujący. — Hm... — mruknęła Liberty szczęśliwa, że wreszcie porozmawiała z matką. Umówiły się na spotkanie, jak tylko wróci do Nowego Jorku. Już nie mogła się doczekać. Zobaczy też Leona — czy mogło być coś wspanialszego? 510

— Na zewnątrz czeka facet, który chce się z tobą przywitać — dodała Penny i wzięła sobie puszkę dietetycznej coli. — Kto to taki? — zapytała Liberty, poprawiając skórzaną sukienkę. — Przyszedł ze swoją dziewczyną Gianną, która jest gościem programu. — Kto to jest, Penny? — Chris Diamond. Mówi, że go znasz. Chris Diamond. To ci niespodzianka. Przez chwilę milczała, zastanawiając się, co powinna zrobić. — No dobrze — westchnęła w końcu. — Gdzie on jest? — Pójdę po niego — zaofiarowała się Penny. — Chyba że chcesz iść do poczekalni i tam się z nim zobaczyć. — Nie, lepiej niech przyjdzie tutaj. — Dobrze, poproszę go — odparła Penny. Wieczór robił się coraz ciekawszy — najpierw mama, teraz Chris Diamond. Przez ostatni rok często myślała o swoich trzech przyrodnich braciach i malutkiej siostrzyczce, której nigdy nie poznała. Wmówiła sobie, że nie chce mieć z nimi nic do czynienia. A teraz Chris Diamond był tutaj i chciał się z nią widzieć. Kiedy Penny po niego poszła, zaczęła się gorączkowo zastanawiać, co ma mu powiedzieć. To chora sytuacja, pomyślała. Jednak Chris nie dał jej szansy, by cokolwiek powiedziała. — Wiesz, to może absurdalne — oświadczył — ale chciałbym cię lepiej poznać. Penny, która pojawiła się za jego plecami, przewróciła oczami i zapytała bezgłośnie: „Mam-się-go-pozbyć?". — W porządku, Penny — uspokoiła ją Liberty. — Zostaw nas samych. Penny zmarszczyła brwi, ale wycofała się i zamknęła drzwi. — Łączą nas więzy krwi — powiedział Chris. Niestety, jest to krew Reda, ale możemy to przeboleć. — Tak? — spytała niepewnie. — Tak — potwierdził. — A ty powinnaś wiedzieć, że nie chodzi o pieniądze. — Wcale nie chcę pieniędzy — odparła. — Nigdy nie chciałam. — No cóż, są twoje i Lulu, więc możecie z nimi zrobić, co chcecie. — Chciałabym oddać je organizacjom charytatywnym, które ich potrzebują bardziej niż ja. Potrafię sama zarobić. Nie chcę pieniędzy Reda Diamonda. 511

— Jak dla mnie w porządku. — Naprawdę? — To by doprowadziło Reda do wściekłości, więc mi się podoba. — Rozumiem. — Więc to już mamy z głowy. A teraz chciałbym poznać siostrę, której nigdy nie miałem. Co o tym myślisz? Uśmiechnęła się. — Myślę, że chyba mi się podoba. Kiedy Chris wyszedł, zza drzwi wystawiła głowę Penny. — Mogę wejść? — Jasne — odparła Liberty. Penny była okropnie ciekawa, kim jest Chris, ale jakoś się powstrzymała od zadawania pytań, zwłaszcza że Liberty nie była w zbyt rozmownym nastroju. — Przystojny facet — powiedziała tylko. Liberty pokiwała głową. — Właśnie się dowiedziałam, że może tu wpaść Jay Leno — dodała Penny. — Zwykle osobiście wita się z gośćmi, zanim wejdą do studia. Wspaniale! Jeszcze jedna denerwująca rzecz, pomyślała Liberty. — Nie masz nic przeciwko temu, żeby mnie na chwilę zostawić samą? — zapytała. — Oczywiście — odparła Penny. — Rozluźnij się. Masz jeszcze co najmniej godzinę do wejścia. Wzięłam ze sobą komórkę. Zadzwoń, jeśli będziesz mnie potrzebować. Liberty znowu kiwnęła głową i Penny wyszła. Kiedy została sama, sprawdziła swoje odbicie w dużym lustrze. Styliści próbowali zmienić jej wygląd, ale im na to nie pozwoliła. Jej długie ciemne włosy opadały na ramiona. Miała seksowny makijaż i była ubrana w elegancką skórzaną sukienkę od Versacego z sesji fotograficznej w Los Angeles z Chipem. Kiedy tylko zaczęła dobrze zarabiać, odnalazła ją i kupiła. Nazywała ją swoją szczęśliwą sukienką. Pięć minut później usłyszała pukanie do drzwi. Była pewna, że to Jay Leno — człowiek, którego razem z Cindi oglądały w telewizji, kiedy dorastały. — Proszę! — zawołała. Ktoś wszedł do garderoby — ale nie był to Jay Leno. To był Damon. Trzymał w rękach ogromną misę fioletowych i białych orchidei. — Dostawa — oznajmił. 493

— Damon! — wykrztusiła kompletnie zaskoczona Liberty. — Co ty tutaj robisz? Postawił orchidee na stole. — Jesteś moją piosenkarką. Nagrywasz w moim studiu. Pomyślałem sobie, że to właśnie ja powinien cię poinformować, że twoja płyta będzie w przyszłym tygodniu na pierwszym miejscu. Pobijesz Eminema i Mariah Carey, więc możemy uznać, że ci się udało. Proszę — powiedział, podając jej dużą szarą kopertę. — Przeczytaj. — Jeszcze jeden kontrakt? — spytała, z trudem utrzymując emocje na wodzy. — Coś w tym rodzaju — odparł. — Przeczytaj. Pokręciła głową. Tylko tego jeszcze jej w tej chwili brakowało. Była już wystarczająco zdenerwowana przed występem w programie Leno. — Nie teraz — zaprotestowała słabo. — Teraz. — Rzucił jej przeciągłe spojrzenie. — Bardzo proszę. Przez chwilę patrzyła na niego. Wciąż był tak samo przystojny, miał krótko ostrzyżone włosy i nosił brylantowy kolczyk. Tym razem był ubrany na biało — biały garnitur, biała jedwabna koszula, cienki, czarny skórzany pasek z brylantową sprzączką i jak zwykle buty Nike. Miał swój styl. — Skoro nalegasz... — mruknęła i rozdarła kopertę. — Dzięki — powiedział. — Co to jest? — spytała po chwili. — Nie rozumiesz? — Nie. — Podpisana, przypieczętowana i poświadczona notarialnie umowa pomiędzy mną a Tash. — Twoją żoną? — Widzę, że zaczynasz rozumieć — powiedział, uśmiechając się do niej. — Po co mi to pokazujesz? — zapytała, nadal nic nie rozumiejąc. — To umowa dotycząca podziału majątku. — Tak? — Widzisz, kiedy żeniłem się z Tash, nie wydawało mi się stosowne prosić ją, żeby podpisała umowę przedślubną i inne pierdoły. Więc teraz, gdy biorę rozwód, zacząłem właśnie od tego. Daję jej połowę wszystkiego. Dzięki temu pozwoli mi spokojnie odejść. — Odejść...? — Tak. Bez kłótni i złej atmosfery. 513

— Mogę spytać, dlaczego to robisz? -— Nie wiesz? — zdziwił się. — Nie mam pojęcia — odparła. — To z twojego powodu, kochanie. Poczuła, że kręci jej się w głowie i nie może złapać powietrza. — Naprawdę? — Taa... W końcu mnie przekonałaś. — O czym? — Że z tobą nie da się zabawić w „złap i uciekaj". Że z tobą, LL, trzeba się związać. Więc... jeśli nadal jesteś zainteresowana, to jestem wolny. A te papiery dowodzą, że nie żartuję. Rozumiemy się? — Tak—szepnęła, próbując powstrzymać gwałtowne trzepotanie serca. — W takim razie wszystko w porządku. Kiedy skończysz występ, czeka na nas mój samolot, tak samo jak Cabo. Wygląda na to, że zaczniemy tam, gdzie przerwaliśmy. — Zamilkł na chwilę, a potem zapytał: — Wiesz, o czym mówię? Ty, ja... i Cabo. — Osobne pokoje? — drażniła się z nim. — Mowy nie ma. — Chyba wchodzę w to — odparła wesoło.