Connelly Victoria - Uwazaj, o czym marzysz

Bobowi i Annie z najserdeczniejszymi pozdrowieniami

Podziękowania Dla mojego świetnego zespołu, na którego wsparcie zawsze mogłam liczyć: Deborah Wright, Caroline Mackworth Praed, Ruth Saberton, Bridget i Gael, oraz dla mojego męża, Roya, który musi wiele znosić, gdy jestem w trakcie pisania książki! Dla cudownej Leah Fleming i Allie Spencer za wskazówki na temat Grecji. Dziękuję również Wendy Holden, Fionie Dunbar, Brin i Helen, Andrei Jones, Annette Green, Davidowi Smithowi, Caroline Hogg oraz całemu zespołowi z wydawnictwa Avon. Szczególne podziękowania należą się Alexandrze Galani za to, że pozwoliła mi wykorzystać swoje nazwisko – kolejny raz! Dziękuję też fantastycznym ludziom z Norwich: Simonowi i Lisie Ludkin, Rogerowi i Anne Betts, Jane McInnes i Vicky Green oraz Robertowi Weltonowi z Jarrold’sa. A także moim drogim czytelnikom i przyjaciołom z Twittera i Facebooka, którzy przesyłają mi wspaniałe wiadomości – jesteście niesamowici!

Prolog Na jednej z maleńkich greckich wysepek, w samym sercu Morza Śródziemnego, wznosi się willa Argenti. Niepewnie przywiera do wysokiego, stromego klifu, który nagle gwałtownie opada, pogrążając się w niebieskozielonych wodach. Budynek ten jest dość osobliwy, raczej nieforemny i zniszczony. Jego najstarszą część datuje się na wiek czternasty, reszta zaś została dobudowana przez kolejne pokolenia właścicieli, wśród których był włoski książę, dwóch greckich potentatów oraz trzy gwiazdy rocka. Willę zdobią baszty i wieżyczki, wspaniałe drewniane drzwi oraz okna, które świetnie pasowałyby jako dekoracja któregoś z weneckich pałaców. Ogólny efekt jest nieco zaskakujący, lecz bardzo przyjemny dla oka. Jednak to nie sama rezydencja jest tym, co przyciąga turystów, lecz otaczające ją ogrody. Krąży opinia, że należą one do najpiękniejszych w całym regionie śródziemnomorskim. Być może wynika to z ich niecodziennego charakteru. Nie zaznaczają swej obecności krzykliwie i demonstracyjnie jak w przypadku innych atrakcji turystycznych – wręcz przeciwnie, jedynie wabią kuszącym klimatem i dlatego ludzie przeważnie trafiają do nich przez przypadek bądź z polecenia innych. „Czy widzieliście już ogrody w willi Argenti? Jeszcze nie? W takim razie musicie, koniecznie musicie je zobaczyć!”. Ich ozdobą są długie cieniste aleje, skąpane w słońcu tarasy i soczyste zielone trawniki, a także kamienne świątynie, ceramiczne donice z wylewającym się z nich jaskrawym kwieciem i fontanny, które chłodzą powietrze lekką wodną mgiełką. Największym zainteresowaniem cieszy się zakątek o nazwie Ogród Bogiń, w którym wznoszą się wspaniałe posągi. Ustawiono je w należytej odległości od siebie, co skłania zwiedzających do spacerów pomiędzy nimi w pełnej szacunku ciszy. To właśnie tam, tuż obok drzewa cyprysowego, stoi Artemida, bogini łowów, z dwoma wiernymi psami myśliwskimi u stóp. Nieopodal stawu widać Demeter, patronkę żniw, trzymającą w ręku kłos zboża. Jest też Atena, Hera oraz Iris. Ale dopiero gdy dotrze się na sam kraniec ogrodu, napotyka się najsłynniejszą z bogiń – skąpaną w słońcu i otoczoną krzewami róż Afrodytę, boginię miłości i piękna.

Posąg ten ma w sobie coś wyjątkowego, co wyróżnia go spośród tysięcy innych kamiennych wizerunków bogini, na które można się natknąć w całej Grecji. Początkowo trudno to dostrzec, ponieważ na pozór przypomina inne figury – widać opadające na plecy loki, zwiewne jedwabne szaty, które z ledwością zakrywają powabne kształty, oraz ręce wzniesione do góry, by odgarnąć włosy z twarzy. A mimo to od razu przyciąga wzrok. Jest w nim coś magnetycznego, a nawet – jak twierdzą niektórzy – magicznego. Afrodyta ma oczy z kamienia, a mimo to wydaje się wszystko widzieć, a przy tym uśmiecha się, zupełnie jakby była w stanie spojrzeć w przyszłość i przewidzieć, co się wydarzy. Może tak właśnie jest.

Rozdział 1 Alice Archer pierwsza przyznałaby, że nie jest piękna. Miła – być może. Ale w żadnym wypadku piękna. Słowo to o wiele bardziej pasuje do kogoś takiego jak jej siostra Stella, obdarzona przez naturę blond włosami, wystającymi kośćmi policzkowymi i figurą w kształcie klepsydry. W obecności siostry Alice wtapiała się w tło. Alice – przyzwoitka. Alice – grająca drugie skrzypce. Alice – siostra Stelli. Nigdy po prostu Alice. Nie żeby jej to specjalnie przeszkadzało, skoro tak naprawdę nigdy nie chciała znajdować się w centrum uwagi. O wiele bardziej wolała obserwować, jak przeżywają życie inni ludzie. Dlatego tak trudno zrozumieć to, co się jej przydarzyło. Wszystko zaczęło się pewnego całkiem zwyczajnego dnia w połowie lutego. Warto podkreślić, że dzień ten w przypadku Alice był rzeczywiście zwyczajny – zawsze w ten sposób traktowała walentynki. Obudziła się rankiem w niewielkim domku szeregowym, w którym mieszkała, drżąc z zimna, bo po raz kolejny zepsuł się piecyk, a teraz przygotowywała się do wyjścia do pracy. „Nie spojrzę na wycieraczkę” – obiecała sobie w duchu, idąc do kuchni na śniadanie. „I tak nie ma tam żadnych kartek walentynkowych, a ja nie zamierzam się z tego powodu martwić”. Mimo to nie mogła się powstrzymać, żeby nie zerknąć w dół. Jak można się było spodziewać, wycieraczka była pusta – nie leżał na niej ani jeden dowód skrytego uwielbienia czy nieodwzajemnionej miłości. Nie oznaczało to, że Alice nie spotykała na swej drodze zbyt wielu mężczyzn. Wręcz przeciwnie, otaczali ją ze wszystkich stron. Problem jednak w tym, jacy to byli mężczyźni. Nie mogła oprzeć się tej myśli, wychodząc z domu i dostrzegając listonosza Wilfreda, który szedł spacerkiem po podjeździe, zupełnie jakby dysponował nieskończoną ilością czasu, a roznoszenie listów było ostatnią rzeczą na jego głowie. Był już dobrze po pięćdziesiątce i miał chyba najbardziej zarośniętą twarz ze wszystkich, jakie Alice kiedykolwiek w życiu widziała – okazałe, gęste bokobrody sprawiały wrażenie, że cały jest porośnięty futrem. Zawsze przypominał jej na wpół przeobrażonego wilkołaka. – Dzień dobry, Wilfredzie – pozdrowiła go z najjaśniejszym uśmiechem, na jaki tylko mogła się zdobyć w poniedziałkowy poranek.

– Dzień dobry, Alice – odpowiedział. – Dziś tylko rachunki. Za gaz i kartę kredytową. – To dobrze – odparła. Nie przywiązywała większej wagi do tego, że Wilfred wie wszystko o jej życiu osobistym. Gdyby była listonoszem, pewnie też wiedziałaby takie rzeczy. To niewątpliwie była część jego pracy. – Nie dostałaś żadnych walentynek? – zapytał. – Prawdę mówiąc, wcale się ich nie spodziewałam. – To już trzeci rok z rzędu, dobrze liczę? Alice westchnęła. Czasami Wilfred miał zdecydowanie za dobrą pamięć. Listonosz zatrzymał się na chwilę na chodniku, zagradzając jej przejście. Wtedy zorientowała się, że nie obędzie się bez problemów. – Mój kaszel powrócił – oznajmił. – Naprawdę? – zdziwiła się Alice, doskonale znając historię kaszlu Wilfreda. – Znowu byłem u lekarza. Kompletna strata czasu. – Ojej. Wilfred głośno zakasłał. – Słyszysz? – spytał. – Jak mi tam grzechoce? Alice potaknęła. – No właśnie – dodał. – To nie może być nic dobrego. Alice nie miała zamiaru powiedzieć na głos, że dwadzieścia papierosów wypalanych przez niego dziennie z pewnością mu nie służy, bo wiedziała, że on i tak jej nie posłucha. – No cóż, źli nie zaznają spoczynku – powiedział i powlókł się dalej. – O, patrzcie państwo – zmienił temat – drugie wezwanie do zapłaty dla pani Bates spod numeru dwadzieścia dwa. I katalog bielizny. Czy ona nie jest już na coś takiego za stara? Alice przewróciła oczami. Wilfred był zwykle pierwszym męskim osobnikiem, jakiego spotykała w ciągu całego dnia. Drugi to Bruce z przystanku, który i tym razem stał na swoim miejscu w długim ciemnym prochowcu i z teczką w ręku. Skinęła głową w jego kierunku, a on zrobił to samo. I to wszystko, jak zwykle. Alice chodziła z Bruce’em do szkoły, ale nie miało to większego znaczenia, gdyż wtedy też tylko kiwali sobie głowami bez słowa. Uważała, że jest dość przystojny z tymi krótkimi

jasnymi włosami i orzechowymi oczami. Ale miał w sobie coś ze złośliwca i ponuraka, a takie cechy nigdy jej nie pociągały. Postawiła kołnierz swojego zimowego płaszcza, trzęsąc się z zimna. West Carleton, jedna z maleńkich miejscowości w Norfolku, latem należała do najpiękniejszych zakątków na świecie. Otoczona szmaragdowymi polami, gęstymi chłodnymi lasami oraz zatrzęsieniem kościołów o okrągłych wieżach i licowanych krzemieniem murach, sprawiała wrażenie jak z bajki. Jednak w środku zimy, gdy wdzierał się do niej z wyciem wiatr znad morza, rozpędziwszy się po bezkresnych polach, miejsce to stawało się bardzo nieprzyjemne. Wtedy Alice żałowała, że sprzedała samochód i musi teraz znosić na przystanku przeszywające do szpiku kości zimno lutowego poranka. Po półgodzinnej jeździe autobusem dotarła do centrum Norwich, gdzie pracowała w dziale HR spółdzielni budowlanej. Nie przepadała za swoją pracą, chociaż miała ona też swoje dobre strony, szczególnie dla osoby tak dociekliwej jak ona. Nikt, rzecz jasna, nie podejrzewał jej o wścibstwo. Była pracowita i spokojna – innymi słowy, całkowicie poza podejrzeniami. Alice często uśmiechała się pod nosem na myśl o tajnych informacjach, jakie udało się jej zdobyć. – O, Alice, czy możesz mi przynieść akta Martina Kapinsky’ego? – poprosił jej szef, Larry Baxter, gdy tylko weszła do biura. Miał pięćdziesiąt cztery lata, mieszkał w jednej z przecznic Newmarket Road, w eleganckiej dzielnicy na krańcu miasta, wziął w zeszłym roku trzy dni zwolnienia lekarskiego, a jego znakiem zodiaku był Strzelec. To jedna z zalet pracy w dziale HR – łatwy dostęp do różnego rodzaju użytecznych informacji. – Posegreguję dokumenty – mówiła zwykle koleżankom, kiedy chciała się dowiedzieć czegoś o którymś z mężczyzn. Na przykład w zeszłym roku, po tym jak Philip Brady zaprosił ją na kolację. Pracował w dziale sprzedaży, miał kruczoczarne włosy i był wyjątkowo czarujący. Tuż przed randką, w przerwie pomiędzy swoimi obowiązkami Alice pośpiesznie sprawdziła jego akta. Zauważyła, że pobierał bardzo dobrą pensję, wcześniej pracował w dwóch innych miejscach, a z egzaminów GCSE1) miał aż dziewięć najwyższych not. Niestety, zapomniała przyjrzeć się bliżej jego oświadczeniom o powodach nieobecności w pracy. Gdyby to zrobiła, dostrzegłaby, że wziął sześć pojedynczych dni urlopu z powodu dolegliwości

związanych z zespołem jelita drażliwego. Miałaby wtedy szansę przygotować się duchowo na ich wspólny wieczór i liczne momenty, gdy zostawała sama przy restauracyjnym stole. 1) GCSE – egzamin zdawany w trakcie piątego roku nauki w szkole średniej w Anglii, Walii i Irlandii Północnej (przyp. red.). Wydobyła akta Martina Kapinsky’ego i wręczyła je szefowi. Nawet na nią nie spojrzał, gdy podawała mu dokumenty, ale była już do tego przyzwyczajona. – Nadal czekamy na jego referencje – rzekł Larry. – Zadzwoń i przyciśnij ich o to. Oddał akta Alice, nie siląc się nawet na cień uśmiechu czy słowo podziękowania. Odłożyła je z powrotem na półkę i usiadła – niezauważona – przy swoim biurku w rogu wielkiej sali typu open space. Dokładnie w tym momencie do środka wszedł Ben Alexander. Pracował na stanowisku doradcy klienta, co znaczyło, że Alice nie istnieje w jego świecie. Trzeba jednak przyznać, że przynajmniej próbował sprawiać wrażenie, że ją kojarzy. – Cześć, Anno – powiedział, nawet na nią nie spojrzawszy. Nie miała zamiaru go poprawiać. I tak nie zapamiętałby jej prawdziwego imienia. Obserwowała go, kryjąc się za swoim komputerem, gdy szedł w stronę biurka jej szefa. Miał ciemnorude włosy i niebieskoszare oczy. Założył dziś granatową koszulę, przy której jego tęczówki wydawały się jeszcze jaśniejsze niż zwykle, co sprawiło, że serce Alice lekko zatrzepotało. Podkochiwała się w nim od niepamiętnych czasów. Było to zupełnie niedorzeczne, bo przecież nigdy nie spojrzałby na taką dziewczynę jak ona. Zadawał się z firmową elitą pokroju Pippy Danes, która miała platynowe blond włosy i nogi modelki. Ale cóż szkodzi odrobinę pomarzyć. Chyba było jednak inaczej, bo Alice nie była w stanie zliczyć, ile to już razy żyła nadzieją, że może choć jeden jedyny raz spojrzy na nią – naprawdę spojrzy – przystojny mężczyzna. W ten sposób, że zdoła przebić się wzrokiem przez jej nieśmiałość i zwyczajność. Tak, że zobaczy kim naprawdę jest. Bo Ben wcale jej nie widział, nawet gdy patrzył wprost na nią,

wręczając jej zwolnienie lekarskie pracownika w celu dołączenia dokumentu do akt. – Dzięki, Anno – rzucił, po czym wyszedł z biura. Alice wstała i poszła do toalety. Gdy zamykała za sobą drzwi kabiny, do środka weszły dwie rozchichotane dziewczyny z biura. – Widziałaś dziś Alice? – zapytała jedna z nich. – Nie, a co? – zdziwiła się druga. – Znowu ma nas sobie ten okropny szary sweter. – O, nie! Ten zmechacony? – Ten sam! Cała Alice! Obie wybuchły piskliwym śmiechem. – Najlepsze jest to stare brązowe cudo ze śmiesznym paskiem. – To, w czym wygląda, jakby zdechł na niej niedźwiedź? Ponownie zaniosły się śmiechem, spuściły wodę, a później umyły ręce i wyszły. Alice odczekała chwilę, zanim opuściła swoją kryjówkę. Bardzo lubiła swój szary sweter, bo był niezwykle praktyczny i wytrzymały. Jednocześnie musiała przyznać, że jego rozciągnięte rękawy i workowaty wygląd raczej nie dodają uroku młodej, dwudziestoośmioletniej kobiecie. Przyjrzała się swojemu odbiciu w wiszącym nad umywalką lustrze. Miała bladą twarz, a jej proste, pozbawione wyrazu brązowe włosy opadały kaskadą na ramiona. Jedyną rzeczą naprawdę godną uwagi były błękitne oczy, ale ona nigdy nie przywiązywała do tego wagi i wolała ukrywać je w biurze za dużymi okularami w ciemnych oprawkach, zupełnie nie dbając o takie szczegóły, jak kredka do powiek czy tusz do rzęs. Często zastanawiała się, jak wyglądałaby po zmianie wizerunku. Lubiła oglądać w telewizji program, w którym zabierano się do jakiegoś beznadziejnego przypadku z koszmarną fryzurą i w rozciągniętym swetrze, i zamieniano go w królową piękności. Gdy patrzyła na swój zmechacony sweter i praktyczne buty na płaskiej podeszwie, przyszło jej do głowy, że pewnie sama by się tam kwalifikowała. Wracając do swojego biurka, mimowolnie zastanawiała się, jak to jest być jedną z tych dziewczyn, które wiedzą, jak się ubierać i uczesać. Jak czuje się kobieta, która potrafi sprawić, że mężczyźni się za nią

oglądają i w niej zakochują? Alice westchnęła. Raz, choć jeden raz w życiu chciałaby poczuć, jak to jest być piękną!

Rozdział 2 Wiesz, na czym polega twój problem, Alice? Alice nie była pewna, czy chce tego słuchać, doskonale bowiem wiedziała, co powie Stella. – Zupełnie ci nie zależy. Popatrz tylko na siebie – rzekła jej siostra, oskarżycielsko celując palcem w sweter, który Alice miała na sobie. – Szary! – niemal wypluła to słowo z ust, jakby miało paskudny smak. – Co jest złego w szarym? Jest teraz bardzo modny. – Na pewno nie taki jak ten! Alice machinalnie skubała swój zmechacony sweter, przyglądając się, jak Stella opada na kanapę naprzeciwko niej i pakuje łyżkę do pudełka z lodami. – Mniejsza z tym – ciągnęła z ustami pełnymi lodów czekoladowych. – Dlaczego przyszłaś? Alice wzięła głęboki oddech, z góry wiedząc, jak prawdopodobnie będzie wyglądała ich dalsza rozmowa. – Tata ma urodziny za niecałe dwa tygodnie, więc pomyślałam sobie… – Urodziny? O nie, całkiem zapomniałam – przyznała Stella. – W zeszłym roku też nie pamiętałaś. – Byłam zajęta. – Tak samo jak rok wcześniej. – Nie nudź, Alice. Boże, jesteś jeszcze gorsza niż matka. Przez chwilę obie siostry siedziały w milczeniu, wspominając mamę, której zostały tak okrutnie pozbawione, gdy Alice miała zaledwie dwanaście lat, a Stella tylko osiem. – Przepraszam, nie chciałam… – W porządku – odparła Alice. – Nie powinnam była tak zrzędzić. Stella ponownie zanurzyła łyżkę w pudełku z lodami, pewna, że jej się upiekło, ale Alice nie miała zamiaru dać się jej tak łatwo wywinąć. – Więc co robimy? – zapytała. – Z czym?

– Z urodzinami taty! Stella wzruszyła ramionami, spuszczając oczy, starannie unikając wzroku siostry. – Coś musimy zrobić. W końcu nie co dzień kończy się siedemdziesiąt lat – naciskała Alice. – Jezu, to takie okropne mieć siedemdziesięcioletniego ojca – powiedziała Stella. – Co ta mama sobie myślała? – Była w nim zakochana – odrzekła Alice. – A to dobrze dla nas, bo inaczej nie byłoby na świecie ani mnie, ani ciebie. A poza tym on wcale nie był stary, gdy się urodziłyśmy, przynajmniej jak na mężczyznę. – Moim zdaniem to fatalnie, że faceci mogą mieć dzieci aż do późnej starości. – Przecież tata był ledwo po czterdziestce, gdy przyszłyśmy na świat. Jak na tamte czasy, nie był stary, a dziś siedemdziesiąt lat wcale nie oznacza starości. – Alice zamilkła na moment, wzdychając głęboko. – Zresztą nieważne. Pomyślałam sobie, że mogłybyśmy go odwiedzić. – O nie, Alice! – rzekła szybko Stella. – Wiesz, że nie znoszę tego okropnego miejsca! Śmierdzi tam szpitalem i starymi ludźmi. – Sama kiedyś się zestarzejesz i też będzie cię czuć – zauważyła Alice. – Nie bądź wredna! – Nie musimy wcale zostawać tam długo. Pomyślałam sobie, że mogłybyśmy go gdzieś zabrać. – Zabrać go? Tak po prostu, do ludzi? – zapytała Stella z przerażoną miną. – Nadal jest w stanie pojechać na jeden dzień nad morze i zjeść lody. Jeszcze nie umarł, nie zapominaj o tym! – Równie dobrze mogłoby tak być. Jego mózg już nie żyje. – Nieprawda! – Ale takie sprawia wrażenie za każdym razem, gdy go odwiedzam – nie dała się przekonać Stella. – A kiedy ostatnio u niego byłaś? – Nie wiem. Nie prowadzę ewidencji, jak to ty masz w zwyczaju. I tak zawsze byłaś jego ulubienicą. – Jak możesz tak mówić? To ty dostałaś dom! – zauważyła Alice, podnosząc wzrok ku wysokiemu sufitowi wiktoriańskiego bliźniaka.

– A więc zazdrościsz mi domu, tak? – Nie, oczywiście, że nie. – Sama mówiłaś, że chcesz mieszkać na swoim. – Masz rację, Stello. Chcę tylko, żebyś czasami odwiedziła tatę. Może zabrałybyśmy go nad morze? Zawsze bardzo je lubił. W tym momencie Alice stanęły przed oczami niekończące się wakacje nad morzem, na które jeździli całą rodziną. Do Great Yarmouth, Blackpool, Skegness, Brighton czy innych brytyjskich kurortów, gdzie cudownie spędzali czas, budując niesamowite zamki z piasku i pochłaniając całe góry waty cukrowej. – Przynajmniej tyle możemy dla niego zrobić. – Będzie strasznie zimno – Stella wzdrygnęła się teatralnie. – I co z tego? Ciepło się ubierzemy! – Ale jak się tam dostaniemy? – Sam z domu opieki zaproponował, że odwiezie nas na stację. – Do pociągu? Z jego wózkiem? – Oczywiście, że z wózkiem. Nie może już sam zbyt daleko chodzić. – Rany, wcale mi się to nie uśmiecha – przyznała się Stella. – Wiem, ale czy nie mogłabyś chociaż raz nie myśleć tylko o sobie? – A cóż to miało znaczyć? – To, że spróbowałabyś dla odmiany pomyśleć o tacie i o tym, jak bardzo chciałby nas obie zobaczyć i spędzić z nami dzień – z dala od domu opieki. Stella zmarszczyła nos. – Moglibyśmy pojechać twoim samochodem – dodała Alice. – W końcu tata mówił, że mamy się nim dzielić. – No nie, Alice! Kiedy w końcu kupisz sobie własny? Najwyższy czas. Nie możesz oczekiwać, że inni ludzie będą wiecznie pomagać ci w niezręcznych sytuacjach. Alice wzdrygnęła się na myśl, że ich ojciec został zaliczony do jednej z owych „niezręcznych sytuacji”. – Kiedy ostatnio prosiłam cię o pożyczenie samochodu? – Mówię tylko, że powinnaś mieć swój. – Nie stać mnie na kupno auta. Ledwo daję radę opłacić czynsz i rachunki.

– Nie wiem, co ty robisz z pieniędzmi, siostro, naprawdę nie wiem. Alice ugryzła się w język. Gdyby Stella, zamiast dostać wszystko od ojca, musiała sama się ruszyć i poszukać sobie pracy na pełny etat, dotarłoby do niej, jak ciężko żyje się w prawdziwym świecie. – W końcu to jest samochód taty – przypomniała jej Alice. – Wiem o tym. Stary grat. Powinien był mi kupić nowy. Nie mogę uwierzyć, że o tym nie pomyślał, zanim przeniósł się do domu opieki. – Miał ważniejsze rzeczy na głowie niż kupowanie córce nowego samochodu, gdy zaczął tracić pamięć. – A może pożyczysz samochód od Celii? Ona chyba ma jakąś wielką terenówkę? – zaproponowała Stella, mając na myśli najlepszą przyjaciółkę siostry. – Ma, ale ciągle wozi dzieciaki – zauważyła Alice. – Ostatnio prawie w ogóle się nie widujemy. Cały czas jest zajęta chłopcami. A poza tym tata nie chce widzieć Celii, tylko ciebie! Przez chwilę siedziały w milczeniu, a ich słowa wisiały ciężko w powietrzu. – Słuchaj – odezwała się w końcu Alice – nie przyszłam po to, żeby się z tobą kłócić. – To dobrze, bo nie jestem w nastroju. Miałam okropny dzień, jeśli chcesz wiedzieć – powiedziała Stella z kwaśną miną. Alice spojrzała na nią. Siostra była samolubna i irytująca, lecz dziś wyglądała jakoś blado, więc obudziły się w niej siostrzane uczucia. – Co się stało? – zapytała. Wielkie błękitne oczy Stelli jak na zawołanie wypełniły się łzami. – Chodzi o Joego! – wykrzyknęła. – Co z nim? – Zerwał ze mną! – Biedactwo! – rzekła Alice, pochylając się ku niej na kanapie i ściskając jej rękę. – Co się stało? – Powiedział, że jestem zbyt wymagająca. Co to w ogóle ma znaczyć? – To znaczy, że poświęcasz dużo czasu… – Daj spokój, przecież znam to słowo. Ale ja wcale nie jestem

wymagająca! Od dwóch tygodni nie byłam u fryzjera. Dwa bite tygodnie! A popatrz na moje paznokcie! Alice rzuciła okiem na jej nieskazitelne długie paznokcie w szkarłatnym kolorze. – Pozadzierane i z odpryskami, ale jakoś wytrzymam do jutrzejszej wizyty u kosmetyczki. Pytam się więc – czy to jest oznaka bycia wymagającym? – Ale… – Powiedział mi też, że nie cieszą mnie proste rzeczy w życiu. I to tylko dlatego, że nie chciałam z nim pojechać na jakieś beznadziejne wakacje na kempingu. Powiedz tylko, która zdrowa na umyśle dziewczyna miałaby ochotę spać w namiocie? Na gołej ziemi? Alice przypomniała sobie Joego. Był typem sportowca o ramionach silnych jak u alpinisty i atletycznej budowie ciała. Mogłaby znaleźć dowolną liczbę dziewczyn, które oddałyby wszystko, żeby tylko spędzić z nim noc pod namiotem. Ale nie jej siostra. Ją zadowoliłby tylko co najmniej pięciogwiazdkowy hotel. – To zwykły drań – dopowiedziała Stella. Alice westchnęła. Joe w żadnym wypadku nie był draniem. Alice nawet go lubiła, ale i tak z góry wiedziała, co się wydarzy – najprawdopodobniej zmęczą go kaprysy Stelli i jej nieustanne flirty. Jakby na dowód tego nie dało się nie zauważyć, że na kominku stało rzędem pięć walentynkowych kartek. Aż pięć! Od kogo je dostała? Alice z łatwością mogła sobie wyobrazić, jak Stella flirtuje z każdym z ich nadawców z osobna. – Akurat zarezerwowaliśmy wakacje w Grecji – ciągnęła Stella, głośno pociągając nosem. – Tak się na nie cieszyłam. Joe wiedział, jak bardzo potrzebny mi odpoczynek. Alice zamrugała ze zdumienia, zastanawiając się, od czego tak naprawdę miałaby odpoczywać jej siostra. – I co zrobisz? – zapytała. – Na pewno nie pozwolę, żeby przepadły. Joe oddał mi bilety, bo pewnie bał się, że zrobię mu awanturę. Zobacz sama. Stella wstała, by wziąć ze stołu broszurę, którą rzuciła na kolana Alice. – Strona osiemnasta. Alice przekartkowała folder w poszukiwaniu właściwego

miejsca, po czym aż gwizdnęła z podziwu na widok przepięknej białej willi o jasnoniebieskich okiennicach, z basenem i tarasem z widokiem na morze. Na pewno nie była to typowa grecka wyspa nastawiona wyłącznie na turystów, pełna hałaśliwych klubów nocnych i barów. Wyglądała na cichą i elegancką – idealne schronienie przed światem. Trzeba przyznać, że Joe miał dobry gust – wyspa prezentowała się rewelacyjnie. – Musisz pojechać ze mną, Alice! – Co takiego? – Musisz się wybrać ze mną. Nie mogę jechać sama, zanudziłabym się na śmierć. Prosiłam już Lily i Becks, ale one nie mogą. Pytałam nawet Jess, choć wcale jej nie lubię, ale ona też odmówiła. Zostałaś tylko ty. Nie musisz za nic płacić, chociaż mogłabyś mi kupić jakiś prezent w podziękowaniu. Widziałam ostatnio przepiękny kaszmirowy sweter, bardzo by mi się taki przydał. Proszę, powiedz, że pojedziesz! Alice zagryzła wargę. Nad czym się tutaj zastanawiać? Tydzień cudownego słońca na uroczej greckiej wyspie, z dala od ponurej aury Norfolku i biurowych problemów. Dokładnie tego było jej trzeba. – Proszę, Alice! Wiem, że nigdy byś sobie nie wybaczyła, że jadę na wakacje sama jak palec! W życiu nie pozwoliłabyś na coś takiego, prawda? Alice spojrzała na siostrę. Była bardzo dobra w przekonywaniu innych, by robili to, co chciała. Alice oczywiście miała zamiar się zgodzić, ale nie dlatego, że Stella próbuje wywołać w niej poczucie winy. Bardzo chciała pojechać, lecz jednocześnie przyszło jej do głowy, że może wykorzystać te wakacje jako kartę przetargową. – No nie, Alice! Będę taka nieszczęśliwa, jeśli pojadę sama! – ciągnęła Stella z grobową miną. Alice uniosła do góry ręce w geście rzekomej kapitulacji. – Dobrze – zgodziła się – wybiorę się z tobą. Ale pod jednym warunkiem. – Jakim? – chciała wiedzieć Stella. – Pojedziesz ze mną na urodziny taty i postarasz się, żeby przyjemnie spędził ten dzień. Stella wydała głębokie westchnienie. Nie wyglądała na uszczęśliwioną i przez chwilę Alice obawiała się, że jej szantaż nie

zadziała. Ale udało się. – W porządku – oznajmiła wreszcie Stella. – Słowo? – Słowo – potwierdziła jej młodsza siostra. – Pojadę.

Rozdział 3 Jedną z zalet mieszkania w Norfolku była bliskość morza i plaż, które rozciągały się na północy i na wschodzie. Dojazd na wybrzeże bez samochodu bywał jednak kłopotliwy, dlatego Alice nie wybierała się tam zbyt często. Dzisiejszy dzień stanowił miłą odmianę. – Dobrze, że Stella pożyczyła nam swój samochód – powiedział Terry Archer. – To jest twój samochód, tato – zauważyła Alice. Pokręcił głową. – Nie, na pewno należy do niej – stwierdził, wskazując głową różowe futrzane kostki do gry zawieszone na lusterku. Alice mruknęła coś pod nosem, a potem zdjęła je i cisnęła na tylne siedzenie. – Stella przeprasza, że nie mogła się dziś pojawić – rzekła. – Bardzo chciała tu być. Usłyszała westchnienie ojca. – Alice, nie musisz kłamać w imieniu siostry. Wiem, jaka ona jest. Zdaję sobie sprawę, że mogę ją zobaczyć tylko przy jakiejś specjalnej okazji, na przykład gdy potrzebny jej mój podpis. – Chyba nie męczy cię nadal o pieniądze? – zapytała Alice w osłupieniu. – Tylko wtedy, gdy jej na to pozwalam. – Tato! – Czasami trudno mi jej odmówić, tak samo jak twojej matce. Jej też nigdy nie potrafiłem powiedzieć „nie”. – Ale mnie byś odmówił? – spytała Alice z szerokim uśmiechem. – Przede wszystkim, moja droga, ty nigdy nie prosisz. Alice uśmiechnęła się do niego, skręcając w drogę wiodącą wzdłuż wybrzeża, ale w środku aż kipiała ze złości na wspomnienie telefonu, jaki odebrała dziś rano od siostry. – Alice? – wychrypiał w słuchawce słaby głosik. – Stella? Po drugiej stronie słuchawki rozległo się chrząknięcie i ponownie odezwał się zachrypnięty głos. – Nie czuję się najlepiej. Chyba bierze mnie grypa. Alice chciałaby jej wierzyć – naprawdę chciałaby – ale Stella

miała zwyczaj podnosić fałszywy alarm za każdym razem, gdy było jej to na rękę, więc trudno było się zorientować, czy mówi prawdę. – Leżysz w łóżku? – zapytała Alice. – Tak – wychrypiała Stella. – To dobrze. W takim razie wpadnę, żeby zabrać samochód. – Co? – krzyknęła. – Podobno straciłaś głos. W słuchawce ponownie dało się słyszeć chrząknięcie. – Bo tak jest! Po co ci mój samochód? – Na urodziny taty. Jeśli leżysz w łóżku, nie będzie ci potrzebny – wyraziła swoje zdanie Alice i natychmiast odłożyła słuchawkę. Kiedy godzinę później Stella otworzyła jej drzwi, widać było, że włożyła sporo wysiłku, żeby pieczołowicie potargać sobie włosy, ale nie dało się nie zauważyć, że pod szlafrokiem jest kompletnie ubrana, a na twarzy ma pełny makijaż. Alice nie zamierzała jednak jej tego wytykać. Jedno było pewne – nie mogła pozwolić, żeby cokolwiek zepsuło jej ten wyjątkowy dzień, który miała spędzić z ojcem. Niewielkiej miejscowości Bexley-on-Sea nie dane było, co prawda, szczycić się wesołym miasteczkiem jak Great Yarmouth czy szerokim molem jak Cromer, ale Alice miała nieodparte wrażenie, że to wręcz działa na jej korzyść. Było to staromodne miejsce z rzędami przedpotopowych pensjonatów i prostą promenadą, wzdłuż której stały urocze małe budki oferujące rybę z frytkami i lody. Miasteczka raczej nikt nie nazwałby mekką turystów mających zamiar zwiedzać Norfolk, ale chętnie przyjeżdżali do niego miejscowi, a Alice bardzo je lubiła. Zaparkowała samochód na nabrzeżu i wcisnęła na głowę wełnianą czapkę. Gdy tylko otworzyła drzwi, natychmiast przywitał ją podmuch lodowatego, przesiąkniętego zapachem soli wiatru. Wyjęła z bagażnika wózek inwalidzki, rozłożyła go w rekordowym tempie, a potem pomogła ojcu wydostać się z wnętrza samochodu i na nim usiąść. – Tylko na chwilę – zaznaczył – a potem trochę się przespaceruję. Morze odznaczało się stalowoszarym kolorem, identycznym jak barwa nieba. Na horyzoncie piętrzyły się ogromne zwały ciemnych chmur, a wiejący z północy mroźny wiatr przypomniał Alice, jak niewiele dzieli ich od bieguna północnego. – Niezbyt dobry dzień, żeby zamoczyć nogi, prawda? – zauważył

siedzący na wózku Terry. – Przepraszam, tato. To był beznadziejny pomysł. Wyciągnął rękę i ścisnął jej dłoń. – Łyk bryzy dobrze nam zrobi – powiedział – nawet gdy przy okazji chce nam ona urwać głowę. Przez chwilę przemieszczali się w milczeniu promenadą wzdłuż morza, każde z nich zatopione we własnych myślach. Budki były nieczynne, pogrążone we śnie na długie zimowe miesiące, ale Alice wypatrzyła po drodze otwartą kawiarnię – postanowiła wstąpić tam później. – Postaw mnie tutaj – poprosił tata po mniej więcej dziesięciu minutach spaceru – i usiądź na chwilę koło mnie. Czuję się samotny, gdy jesteś za moimi plecami i nie da się z tobą normalnie rozmawiać. Alice ustawiła wózek przy ławce i usiadła obok. Ławka była wilgotna od bryzy, a jej siedzenie – zimne i nieprzyjemne, mimo to dobrze było posiedzieć sobie z ojcem. Ujęła jedną z jego szerokich dłoni i ścisnęła obiema rękami. – Ale masz zimne ręce – powiedziała. – Nie powinniśmy za długo tu przesiadywać. Ojciec milczał. Dostrzegła, że patrzy daleko przed siebie na morze. Widząc jego oczy, jakby zamglone wspomnieniami z przeszłości, zaczęła się zastanawiać, o czym tak rozmyśla. – Pamiętasz, jak przyjeżdżaliśmy tutaj z mamą? – odezwał się w końcu. – Oczywiście, że tak – przytaknęła Alice. Przypomniała sobie mamę, jak wstawała dużo wcześniej od nich, żeby przygotować gigantyczny kosz piknikowy, a potem zbierała wszystkie koce, ręczniki i zabawki, jakie tylko wpadły jej w ręce, i wypychała nimi samochód, aż pękał w szwach. Wszystkie ich wyprawy nad morze przypominały operację wojskową, ale mama cieszyła się każdą chwilą i nigdy nie traciła cierpliwości, gdy Alice i Stella kłóciły się na tylnym siedzeniu albo brudziły sukienki keczupem czy lodami. – Uwielbiałaś te wakacje – rzekł ojciec. – Wystarczyło dać ci wiaderko z łopatką i mogłaś godzinami bawić się, budując swoje piaskowe królestwa. Potrząsnął głową, uśmiechając się na to wspomnienie. – Stella zaś była znudzona już po pięciu minutach.

– Obawiam się, że zbytnio się od tamtej pory nie zmieniła – zauważyła Alice. – Nie – odparł, jakby pogodzony z tym faktem. – Wyjeżdżamy razem, w kwietniu. – We dwie? Razem na wakacje? Alice przytaknęła i roześmiała się. – Mówię poważnie! Też mnie to na początku zdziwiło, ale Stella miała trochę problemów i nie chciała jechać sama. – Dokąd więc jedziecie? – Na Kethos. – A gdzie to jest? – W Grecji. Mała wysepka. – Po co chcecie tam jechać? Czy nasze plaże nie są wystarczająco dobre? – zapytał Terry z uśmiechem. – Chłopak Stelli zrobił rezerwację, ale potem zerwali ze sobą i teraz ona chce, żebym z nią tam pojechała. – Nie wiedziałem, że się z kimś spotyka – zdziwił się Terry. – To chyba nie trwało zbyt długo – wyjaśniła Alice. Ojciec potrząsnął głową. – Biedna Stella. A ty naprawdę chcesz jechać na te wakacje? – Oczywiście, że tak – odrzekła Alice, czując na sobie jego wzrok. – Bardzo chcę, naprawdę. Żałuję tylko, że to nie ty ze mną jedziesz. Roześmiał się. – Nie wyciągnęłabyś mnie teraz za granicę. – Nigdy się nam to nie udało. Wzruszył ramionami i podsumował: – Są ludzie stworzeni do podróżowania i tacy, którzy siedzą w domu. Alice uśmiechnęła się, słysząc ulubione powiedzonko ojca z dawnych lat. Przytaczał je zwykle w chwilach, gdy Stella robiła awanturę z powodu miejsca na wakacje. – Weston-super-Mare? – narzekała. – Brzmi kosz-mar-nie. Nie możemy pojechać do Włoch? Jude jedzie tam ze swoją rodziną. Nad jezioro Como. – Niech sobie jadą – zwykł mawiać przy takich okazjach ojciec. – Jezioro Como to nic, absolutnie nic ciekawego w porównaniu z

Western-super-Mare. Alice zazwyczaj zgadzała się z nim, ale ją łatwiej było zadowolić niż jej siostrę. Poza tym nigdy nie miała pieniędzy na egzotyczne wakacje i to był jeden z powodów, że tak bardzo cieszyła się z wyjazdu na Kethos. Wpatrzyła się w szare fale Morza Północnego, próbując wyobrazić sobie zamiast nich błękitnozieloną toń, która czeka na nią w Grecji. „Jak cudownie będzie pobyć w cieple” – pomyślała sobie. Kilka ostatnich zim ciągnęło się prawie bez końca, zupełnie jakby Biała Czarownica z Narnii znów odzyskała swą moc i rzuciła klątwę na cały kraj. Alice była tym już bardzo zmęczona i nie mogła się doczekać, kiedy pozbędzie się obszernych i grubych zimowych warstw i będzie się rozkoszować dotykiem słońca na swojej skórze. – Królestwo za twoje myśli – odezwał się ojciec. – Zastanawiałam się, czy będę w stanie dotrzeć na te wakacje do Grecji, czy raczej zamarznę tutaj na śmierć. Terry zaśmiał się. – Idziemy coś zjeść i się ogrzać? – Dobry pomysł – przyznała Alice, podrywając się z ławki. Udali się do malutkiej kafejki, którą wypatrzyła wcześniej. Otworzyła drzwi, odsłaniając przytulne wnętrze, i przepchnęła przez nie wózek z ojcem. Nie musiała pytać, co chciałby zjeść, bo zawsze wybierał to samo. Zamówiła więc dwa tradycyjne śniadania angielskie ze wszystkimi dodatkami, mimo że była już pierwsza po południu. Pochłonęli wszystko do końca, wypijając do tego dwa kubki gorącej herbaty. – Chciałbyś coś jeszcze, tato? – zapytała, gdy wszystko było już zjedzone. – Lody, oczywiście – powiedział. – Ale dopiero co się rozgrzaliśmy – zauważyła Alice. – Nie można przyjechać nad morze i nie zjeść lodów! Alice roześmiała się. – Poproszę o dwie porcje lodów. W rożkach – zwróciła się do kelnerki, którą mocno rozbawił ten pomysł, ale wcale jej to nie przeszkadzało. – Truskawkowe, a drugie czekoladowe. Ojciec zawsze prosił o truskawkowe. Nawet gdyby miał do wyboru pięćdziesiąt różnych smaków, od wiśniowych z kawałkami

czekolady po cytrynowe z bezami, i tak można było być pewnym, że zdecyduje się na truskawkowe. Kiedy kelnerka przyniosła lody w rożkach, oboje szeroko się do siebie uśmiechnęli. – Widzisz, co traci twoja siostra? – stwierdził tata. – Tak – zgodziła się Alice. – Zupełnie jakbyśmy znowu byli na wakacjach. Bo tak właśnie to wyglądało. Wspaniale było wbrew zdrowemu rozsądkowi zajadać się lodami w lutym, gdy za oknem kafejki szalał porywisty wiatr, a potężne szare fale nacierały złowrogo na brzeg. Jednak najcudowniejszy dla Alice był fakt, że mogła pobyć z ojcem. Nie tylko przypomniało jej to czasy dzieciństwa, gdy cała rodzina była w komplecie, ale na dodatek ktoś poświęcał jej całą swoją uwagę, a to w jej przypadku nie zdarzało się zbyt często. Zazwyczaj ludzie rozmawiali z nią, w ogóle jej nie słuchając ani na nią nie patrząc, albo w ogóle nie chciało im się do niej odezwać. Z biegiem lat zdążyła się już do tego przyzwyczaić, jednak miło było przebywać w towarzystwie kogoś, kto poświęcał jej cały swój czas, nawet jeśli wynikało to tylko z łączącego ich pokrewieństwa. Myśl ta przypomniała jej, że jest coś, o czym zamierzała porozmawiać z ojcem, a teraz nadszedł najlepszy moment. – Tato, chciałabym, żebyś jeszcze raz przemyślał pewne sprawy – poprosiła Alice. – Jakie sprawy? – Dom opieki. – Co masz na myśli? – zapytał, podnosząc wzrok znad lodów. – Jeśli zatrudnimy opiekuna, mógłbyś znowu zamieszkać we własnym domu. Potrząsnął głową. – Już na ten temat rozmawialiśmy, prawda? – odparł. – Wiem o tym, ale nie podoba mi się, że jesteś tam zupełnie sam. – Wolisz, żebym był na łasce Stelli? – Ona nie musi tam z tobą mieszkać. Jest wystarczająco dorosła, żeby sobie coś znaleźć. Trudno uwierzyć, że nigdy nie przyszło jej to do głowy. – Alice, ja wiem, że chcesz dobrze, ale znasz moje zdanie. Nie dopuszczę do tego, żebyście obie ciągle się o mnie martwiły. Z

opiekunem czy bez, gdybym był w domu, i tak skakałybyście przez cały czas wokół mnie, a przecież macie swoje własne życie. Nie pozwolę na to. A poza tym ja lubię dom opieki. – Naprawdę? – Mam tam towarzystwo. Nie jestem taki zupełnie samotny, jak ci się wydaje. Alice zmrużyła oczy ze zdziwienia. – Czyżbyś kogoś poznał? Ojciec uśmiechnął się z satysfakcją. – Może. – Naprawdę? – roześmiała się Alice. – Opowiedz mi! Ich bliźniaczo podobne niebieskie oczy spotkały się, ale Terry się nie odezwał. – Jesteś niepoprawny! – powiedziała Alice. – To ja wyobrażam sobie, że siedzisz na wózku w kącie pustej sali i nie masz nic do roboty przez cały dzień, a ty w tym czasie sobie romansujesz! – Taki już ze mnie stary drań. – Zachichotał. – Jak ona ma na imię? – Zapomniałem. – Ojej – nachmurzyła się Alice. – Na miłość boską, to był tylko żart – rzekł ze śmiechem. – Tato! – Nazywa się Rosa i ma osiemdziesiąt dwa lata. – Osiemdziesiąt dwa? – No. Kto by pomyślał, że twój staruszek będzie czyimś żigolakiem, mając siedemdziesiątkę na karku? – No wiesz! – Tak wygląda aktualnie moje życie miłosne. Opowiesz mi, co się dzieje w twoim? Pojawił się na horyzoncie jakiś miły młody człowiek? – Na horyzoncie? Nawet jeśli tak, chyba potrzebna mi będzie luneta, bo jeszcze nie udało mi się go wypatrzyć. Przez chwilę Alice pomyślała o Benie Alexandrze z pracy – jego przystojnej twarzy i ironicznym uśmieszku, który zawsze przyprawiał ją o szybsze bicie serca. – Jest ktoś – przyznała cicho – ale nawet nie wie, że ja istnieję. – Dlaczego nie? Czemu nie dostrzega takiej młodej i ładnej

dziewczyny jak ty? – Tato, nie jestem ani ładna, ani młoda. – Bzdura! – Ale to prawda. Jestem po prostu zwyczajna. Dobrze o tym wiem, nie musisz starać się być miły. To Stella zawsze była tą ładniejszą. Ojciec popatrzył na nią krzywo. – Jak możesz tak mówić? – Przecież to prawda. – Jesteś taka piękna, Alice. Masz dobre i oddane serce. – I twarz, na którą nikt po raz drugi nie spojrzy. – Kto chciałby patrzeć na piękną twarz, jeśli za nią kryje się twarde serce – powiedział i w tym momencie Alice, chcąc nie chcąc, zaczęła się zastanawiać, czy miał na myśli jakąś konkretną osobę. – Posłuchaj – ciągnął – Stella może mieć powodzenie u płci przeciwnej i umieć postawić na swoim, gdy chodzi o ciebie czy mnie, ale radzę ci, bądź ostrożna. – Co masz na myśli? – Nie powinnaś jej tak bezgranicznie ufać. Ona cię wykorzystuje. – No cóż, zdążyłam do tego przywyknąć. – Ale nie wolno ci pozwolić jej… – urwał w pół zdania. – Na co? Ojciec potrząsnął głową i w tym momencie jakby coś się w nim zablokowało. To był koniec rozmowy, nie miał zamiaru dłużej ciągnąć tego tematu. Skończyli jeść lody, a potem pojechali do domu, prawie w ogóle nie rozmawiając. Zimowe niebo gwałtownie ściemniało, więc Alice włączyła światła samochodu. Ojciec raz po raz przymykał oczy, dlatego nie chciała go budzić ani zmuszać do rozmowy, mimo że była ogromnie ciekawa, co miał na myśli, mówiąc o Stelli. „Nie powinnaś jej tak bezgranicznie ufać”. Alice, rzecz jasna, zdawała sobie sprawę, że siostra nie zawsze jest z nią całkowicie szczera, ale przyzwyczaiła się do jej niewinnych kłamstewek i uważała, że bez nich Stella nie byłaby sobą. Czy mogło się za tym kryć coś poważniejszego? Skręciła w wysadzany drzewami podjazd i po chwili ponad nieskazitelnie utrzymanym trawnikiem wyłoniła się południowa fasada

domu opieki Bellwood. Była to imponująca budowla w stylu georgiańskim, którą – z myślą o wygodzie jej mieszkańców – rozbudowano i odpowiednio zmodernizowano, aby uzyskać więcej pokoi na parterze. Ojciec jednak, mimo iż poruszał się na wózku, wolał mieszkać na pierwszym piętrze z uwagi na lepszy widok. Alice ledwo zatrzymała samochód tuż przy wejściu, gdy jak na zawołanie pojawił się Sam, jeden z opiekunów, oferując swą pomoc. Miał zadziwiającą umiejętność wyrastania jakby spod ziemi, zawsze kiedy był pilnie potrzebny. Alice przyglądała się, jak pomaga ojcu usadowić się w wózku, a potem prowadzi go po podjeździe do środka. – Nie musisz ze mną iść – powiedział do niej ojciec. – Jesteś pewien? – Już dość dzisiaj dla mnie zrobiłaś, moja droga. Alice nachyliła się i pocałowała go w policzek. – Zadzwonisz do mnie niedługo? – Oczywiście – odparł, chwytając ją za rękę. – Dziękuję. Uśmiechnęła się do niego. – Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, tato. Patrzyła, jak Sam wprowadza wózek z ojcem do windy jadącej na pierwsze piętro, gdzie miał pokój, i została jeszcze chwilę, by poczekać na jego powrót. Zerkała przy tym do wnętrza głównej sali, której okna wychodziły na frontowy trawnik, zastanawiając się, czy uda się jej wypatrzyć Rosę. Czy byłoby to zbyt natrętne, gdyby o nią zapytała? Chyba tak, a poza tym, co miałaby jej powiedzieć? „Przepraszam, czy ma pani uczciwe zamiary w stosunku do mojego ojca?”. Nie, była przekonana, że jest wystarczająco dojrzały, żeby wiedzieć, co robi, jeśli chodzi o płeć przeciwną. Wreszcie pojawił się Sam, który przed chwilą skończył pomagać ojcu ulokować się w pokoju. – Czy miał dobry dzień? – zapytał Alice i uśmiechnął się do niej szeroko. – Tak – odpowiedziała, wiedząc, że Sam ma na myśli kondycję fizyczną i psychiczną ojca, a nie to, czy miło spędził czas. – Czuł się świetnie. Obyło się bez problemów. Na koniec był jednak trochę zmęczony. – Wszyscy tak mamy, prawda? – zauważył Sam z uśmiechem.

– Dacie mi znać, gdyby nastąpił kolejny nawrót? – Proszę się nie martwić, mamy numer telefonu – zapewnił ją opiekun. – Na komórkę i do domu też? – Tak. – A do biura? – Ostatnio wszystkie sprawdzaliśmy – przypomniał Sam. – No tak – odparła. – Jest pod dobrą opieką, panno Archer – powiedział. – Zmieniliśmy mu dawkowanie leków na stwardnienie rozsiane, ma dobry apetyt, twardo śpi. Wszystko w całkowitej normie. – Wiem. Chciałam się tylko upewnić – wyjaśniła Alice. – A jeśli chodzi o demencję, cóż, bywają lepsze i gorsze dni. Alice przytaknęła. – To takie niesprawiedliwe. Czy nie wystarczy, że choruje już na stwardnienie rozsiane? Dlaczego jeszcze demencja? – Starość czasami bywa bardzo okrutna – stwierdził Sam. – Wielu naszych podopiecznych ciągle walczy z różnymi chorobami. Alice skinęła głową i szybko zamrugała, żeby z jej oczu nie polały się łzy. – Ale on nie jest jeszcze stary – rzekła z rozpaczą. – Cóż… – Właśnie, że nie. Nie jak na dzisiejsze czasy. Sam przytaknął. – W tym wieku trzeba po prostu żyć dniem dzisiejszym. Nic innego nie da się zrobić. Alice przyznała mu rację i pożegnała się, a potem opuściła Bellwood i pojechała do siostry. Było już ciemno, ale w jej domu nie świeciła się żadna lampa. Alice zaczęła się zastanawiać, czy Stella rzeczywiście leży w łóżku z gorącym termoforem i pudełkiem chusteczek. Szybko jednak odpędziła od siebie tę myśl i wrzuciła kluczyki do środka przez otwór na listy. Potem doszła na sam koniec ulicy i skręciła w lewo do przystanku. Po drodze wyjęła z kieszeni komórkę i napisała Stelli SMS. „Cudowny dzień z tatą. Samochód oddany. Mam nadzieję, że jest ci lepiej. Xx”. Niecałe pół minuty później nadeszła odpowiedź.

„Mam nadzieję, że uzupełniłaś paliwo. Sx”.

Rozdział 4 Nie możemy dłużej spotykać się z kandydatami w tym pokoju co zawsze. Za oknem rozkopują połowę ulicy i jest tam duży hałas – powiedział Larry Baxter do Alice, w ogóle nie podnosząc na nią wzroku. – A może przeniesiemy się do dawnego archiwum? – zaproponowała. – Co? – warknął Larry. – Mówię o tym pokoju na końcu korytarza. Stoi tam tylko jedna szafa z dokumentami i tak naprawdę prawie w ogóle z niego nie korzystamy. Jest cichy i ma dużo naturalnego światła. Larry łaskawie spoglądał na Alice przez krótką chwilę, sprawiając przy tym wrażenie, jakby w ogóle jej nie widział. – Muszę się nad tym zastanowić – rzekł, drapiąc się po swojej łysinie. Alice potrząsnęła głową. Za niespełna godzinę Ben Alexander miał zaplanowane trzy rozmowy z kandydatami, a oni nie wiedzieli, gdzie ich posadzić. Larry nie miał innego wyjścia, jak tylko posłuchać jej rozsądnej rady. W przeciwnym wypadku skończą w stołówce, co pewnie będzie oznaczało złamanie wszelkich zasadniczych przepisów BHP. Gdy Alice szukała w myślach innego rozwiązania, do pokoju wszedł Ben Alexander. – Cześć, Larry. Cześć, Anno – przywitał się, a jego wszystkowidzące spojrzenie jedynie na krótką – zbyt krótką – chwilę omiotło Alice. – Wszystko gotowe do rozmów? Larry odchrząknął. – Proponuję, żebyśmy przenieśli się do dawnego archiwum na końcu korytarza – oznajmił Benowi. – Jest ciche i ma dużo naturalnego światła. – Świetny pomysł! – Ben klasnął w dłonie. – Też sobie tak pomyślałem – przyznał Larry. – Twój szef potrafi czynić cuda, prawda, Anno? – zwrócił się do niej Ben. Alice odwróciła się, przewracając oczami, po czym podeszła do swojego biurka. Znalazła na nim pustą filiżankę po kawie Larry’ego, która najwyraźniej czekała, aż ją ktoś umyje. Potrząsnęła

głową, myśląc sobie, że jej sytuacja byłaby może znośniejsza, gdyby miała w pracy kogoś, z kim mogłaby pogadać. Ale jedyna kobieta zatrudniona w ich wydziale oprócz niej pracowała na niepełny etat. Nazywała się Pearl Jaggers, miała chyba ponad sto lat i interesował ją tylko jeden temat rozmów – jej jedenaścioro wnucząt. Alice nie miała pojęcia, jak wytrzyma te kilka tygodni, które dzieliły ją od wyjazdu na wakacje. Mężnie znosiła dziesiątki zimnych poranków na przystanku autobusowym, chowając szyję w wełniane zwoje szalika niczym przestraszony żółw. Bruce jak zwykle był mało komunikatywny i nawet nie próbował jej pomóc, gdy rozpędzony samochód wjechał w kałużę i ochlapał jej nogi lodowatą wodą. Listonosz Wilfred zrzędził jak zawsze, narzekając na warunki, w jakich muszą pracować jego koledzy po fachu w trakcie zimowych miesięcy, a potem kichał prosto na nią. W pracy Larry nadal ją ignorował, a Ben uparcie nazywał Anną. Jej życie wydawało się idealnie zwyczajne, nawet jeśli daleko mu było do ideału. W końcu jednak nadszedł wielki dzień. Alice poświęciła kilka wieczorów przed wyjazdem na pakowanie walizki. I jej rozpakowywanie. Zupełnie nie wiedziała, co ma ze sobą zabrać. Sprawdziła w Internecie pogodę na Kethos i dowiedziała się, że w połowie kwietnia panuje tam łagodny klimat, ale nie jest gorąco. To oznaczało, że trzeba zabrać ubrania na każdą pogodę: dżinsy i swetry, gdyby było zimno, oraz sukienki i stroje kąpielowe na wypadek upałów. Problemem nie było to, że Alice ma za dużo ciuchów; nie należała do osób mających nadmiar czegokolwiek. W odróżnieniu od swojej siostry, która potrafiła kupić ulubioną sukienkę w trzech różnych kolorach. Alice pomyślała o przepełnionej szafie Stelli i stertach ubrań zalegających dawne łóżko ojca. Nie mogła się przy tym oprzeć myśli, że coś jest nie tak z kimś, kto ma w domu więcej butów niż książek. To z kolei przypomniało jej, że musi się zdecydować, które książki zabrać na wakacje. Jej wybór padł na przewodnik oraz urocze romansidło pod tytułem Pływając z delfinami, a także zabawną małą książeczkę, którą znalazła w swoim ulubionym antykwariacie w Norwich. Była zatytułowana Poznaj swoich bogów, a ponieważ Alice ich nie znała, zdecydowała się ją kupić. Samolot do Grecji odlatywał kilka minut po siódmej, więc Stelli

nie uśmiechało się jechać samochodem tak wcześnie rano, a poza tym nie chciała płacić za cały tydzień parkowania przy lotnisku. – Mogłabyś zafundować nam taksówkę. Ostatecznie dostajesz całe wakacje za darmo – oznajmiła starszej siostrze, która z trudem to przełknęła, ale bez słowa wyjęła sporą sumę z bankomatu. Podróżowanie ze Stellą nie należało do przyjemności. Jako dziecko była ona klasycznym przypadkiem niecierpliwego marudy i mimo upływu lat wcale z tego nie wyrosła. – Nie rozumiem, dlaczego musimy być na lotnisku tak wcześnie – skarżyła się. Potem przyszła kolej na: „Tu jest za mało miejsca, żeby wyciągnąć nogi dla kogoś takiego jak ja. Co innego ty, ze swoimi krótkimi nogami” oraz „Nie mogę uwierzyć, że w tym samolocie nie dają posiłków. Mniejsza o to, że i tak byłyby niejadalne, ale chodzi przecież o zasadę”. „Świat nigdy nie zadowoli Stelli, bez względu na to, jak bardzo by się starał” – doszła do wniosku Alice, wyglądając przez okno i obserwując z uśmiechem intensywnie błękitne wody, jakie ukazały się w dole, gdy zbliżały się do celu podróży. Wyspa Kethos leżała na Morzu Śródziemnym, w bliskiej odległości od stałego lądu. Widziana z powietrza przypominała kształtem ściśnięte serce. Alice zaczęła się zastanawiać, czy ma to coś wspólnego ze związaną z wyspą legendą o Afrodycie. Wzięła do ręki przewodnik. – Chciałabyś go poczytać? – zapytała Stellę. – Nie, mam to – odpowiedziała jej siostra, wskazując na ilustrowany magazyn plotkarski. Alice miała zamiar dowiedzieć się czegoś więcej na temat słynnej bogini, ale w tym momencie rozległ się komunikat, że za chwilę lądują. – Najwyższy czas – burknęła Stella, wpychając swoje czasopismo do torebki, po czym wyjęła z niej puderniczkę z lusterkiem, aby upewnić się, że jej twarz nadal wygląda nieskazitelnie. Alice nie przyszło do głowy sięgnąć po swoją. W tym momencie zauważyła, że Stella się jej przygląda. – Mogłabyś się trochę wysilić – powiedziała. – Śpieszyłaś się rano? – Słucham?

– Spójrz tylko na siebie. – Stella, jesteśmy w podróży, nie na imprezie – odparła Alice, zauważając jednocześnie, że jej siostra ma na sobie koronkową sukienkę z głębokim dekoltem. – Właśnie. Nigdy nie wiadomo, kogo się spotka – zauważyła Stella i jakby na potwierdzenie swych słów rozejrzała się po wnętrzu samolotu. – Weźmy na przykład tego tam, jest bardzo przystojny. W zasadzie mogłabym się z nim zapoznać. – Stella, dopiero co zerwałaś z Joem! – Och, to było całe wieki temu! – oznajmiła. – Poza tym, czy odrobina flirtu to coś złego? Jestem w pełni gotowa na wakacyjny romans i ty też powinnaś. Oczywiście, najpierw musisz złapać trochę opalenizny na twarzy i zrobić coś z włosami. Alice wzięła głęboki oddech i policzyła w myślach do dziesięciu. Może i dostała wakacje za darmo, ale zdała sobie sprawę, że wiele ją będą kosztować.

Rozdział 5 Milo Galani mieszkał na Kethos przez wszystkie dwadzieścia sześć lat swego życia. Jego bracia – cała trójka – przenieśli się na stały ląd już wiele lat temu, ale on uważał, że to nie dla niego. Nie mógł sobie wyobrazić życia w żadnym innym miejscu, jak tylko otoczony ze wszystkich stron morzem, a sam pomysł zamieszkania w mieście jawił mu się jako koszmar. Kiedyś zatrzymał się na tydzień u najstarszego brata w jego niewielkim mieszkanku w Atenach i omal nie zwariował. Całe noce nie mógł zmrużyć oka, prześladowany przez odgłosy miasta: policyjne syreny, pijanych imprezowiczów i wiecznie jeżdżące po ulicach motorowery. Kiedy wrócił na Kethos, przysiągł sobie, że nigdy więcej się stąd nie ruszy. Życie w męczącym, hałaśliwym mieście mogło służyć jego braciom, ale jemu zdecydowanie nie. Wolał przespacerować się samotnie po gaju oliwnym niż wśród tłumu ludzi, a górskie ścieżki cenił wyżej niż pełne sklepów ulice. Wyspa była dla niego przedłużeniem własnego „ja” – znał tutaj każdą łąkę i każdą zatoczkę. Uwielbiał ją szczególnie, gdy zaczynała się wiosna. Tak jak teraz. Część mieszkańców niechętnie witała jej nadejście, bo gdy wyspa budziła się z zimowego snu i na łąkach zakwitały wiosenne kwiaty, pojawiali się pierwsi turyści. A to oznaczało, że zaraz zostanie ona wydarta z rąk jej właścicieli i na siłę ponownie przywrócona do życia. Niektórzy wyspiarze mieszkali w górach i dzięki temu w ogóle nie mieli do czynienia z wczasowiczami. Żyli w odosobnieniu i to im odpowiadało. Uważali, że Kethos jest ich własnością i że świat zewnętrzny nie ma prawa ingerować w ich życie. Na szczęście przeciwnicy turystyki byli na Kethos w mniejszości, a Milo zdecydowanie do nich nie należał. Zawsze z radością witał zastrzyk energii, jakim dla wyspy byli turyści – lubił z nimi rozmawiać i słuchać opowieści o miejscach, z których przybyli, i o życiu, jakie tam wiedli. Było to dla niego namiastką podróżowania i zwiedzania bez konieczności opuszczania ukochanej wyspy. Uwielbiał obserwować promy wolno sunące po morzu od strony stałego lądu i nie mógł powstrzymać się od gapienia na wycieczkowiczów, którzy z nich wysiadali. Zastanawiał się, co ich

sprowadza na jego małą wysepkę. Czy szukają wytchnienia i samotności? A może zwabiły ich greckie mity i legendy? Dziś, po zrobieniu niewielkich zakupów w miasteczku Kethos, również przyglądał się z daleka nowym przybyszom. Tym razem nie było jeszcze tłumów – pojawią się dopiero latem – ale i tak przypłynęło ich wystarczająco dużo, żeby zapełnić kilka tawern. Wypatrzył starszą parę trzymającą się pod rękę. Mężczyzna był nieco blady po morskiej podróży, a kobieta głaskała jego dłoń, zupełnie jakby uspokajała go, że już po wszystkim. Byli tam również młodzi rodzice z dwojgiem dzieci, które ciągnęły ich za sobą, jakby nie mogły już się doczekać rozpoczęcia wakacji. Chwilę później jego wzrok padł na wysiadającą z promu młodą kobietę, na której twarzy malował się zachwyt. Rozglądała się badawczo wokoło z szeroko otwartymi oczyma, jakby chciała pochłonąć wzrokiem wszystko naraz, co skłoniło go do uśmiechu. Sprawiała wrażenie, że jest zachwycona tym miejscem. Tak właśnie powinno być, ale on widywał już wiele ponurych twarzy opuszczających prom. „Takich jak ona” – pomyślał na widok młodej kobiety idącej za uśmiechniętą dziewczyną. Prawdziwa piękność – miała złote włosy do ramion i nieskazitelną figurę ubraną w koronkową suknię, ale jej twarz była pochmurna jak burzowy dzień nad morzem. Nie było widać, żeby się cieszyła, więc Milo ponownie skierował wzrok na rozpromienioną dziewczynę. Nie miała złotych włosów ani powalającej sylwetki, ale było w niej coś wyjątkowego, tak iż Milo mimowolnie zaczął się zastanawiać, czy jeszcze ją zobaczy. „Może przyjdzie do ogrodów” – pomyślał. „Oby tylko przyszła”. Nie miał czasu wałęsać się dłużej po porcie. Musiał się dostać do pracy, co w jego przypadku oznaczało krótką podróż własnym motorowerem do willi Argenti, która stała na zboczu góry po drugiej stronie wyspy. Jego szef następnego dnia wyjeżdżał i chciał załatwić z nim jeszcze kilka rzeczy, a to zawsze oznaczało kłopoty. „Im szybciej wyjedzie, tym lepiej” – pomyślał Milo, bo wówczas ogrody będą należały tylko do niego. Jego pracodawca, Cedric Carlson, był amerykańskim biznesmenem, który zajmował się czymś w branży technicznej. Milo nie wiedział dokładnie czym, ale musiało mu to przynosić wielkie pieniądze, bo miał domy w Nowym Jorku, Los Angeles, Londynie i Mediolanie, a także willę Argenti na Kethos, w której Milo pracował

jako konserwator zieleni. Uwielbiał swoją pracę w ogrodach posiadłości. Jego ekipa składała się z trzech zatrudnionych na pół etatu ogrodników, ale większość czasu pracował sam, tak jak najbardziej lubił. Kiedy pojawił się w willi, pan Carlson siedział na werandzie z ogromną gazetą w ręku, zza której prawie w ogóle nie było go widać i która całkowicie przesłaniała mu widok. „Jak to możliwe, że zajmuje się takimi rzeczami?” – zdziwił się w duchu Milo. „Czy nie mógłby choć raz usiąść wygodnie na słońcu i podziwiać widoki?”. Być może na tym polegała różnica między nimi: Milo mógł cieszyć oko widokami, jakie rozciągały się z willi Argenti, ale nigdy nie będzie ich właścicielem. Posiadanie ich na własność wymagało ciężkiej, niekończącej się pracy. A wtedy nie ma czasu na przesiadywanie i gapienie się przed siebie. – O, jesteś – powiedział pan Carlson, gdy zobaczył swojego pracownika. – Tak, proszę pana – przytaknął Milo, ze skrępowaniem przeczesując dłonią swoje ciemne włosy. Poinformowano go, żeby w ten sposób zwracał się do swojego pracodawcy, już pierwszego dnia w nowej pracy, siedem lat temu, i biada mu, gdyby kiedykolwiek o tym zapomniał. – Wyjeżdżam do Nowego Jorku za… – urwał, spoglądając na bardzo drogi zegarek na swoim nadgarstku – dokładnie trzydzieści osiem minut. Pan Carlson bardzo cenił sobie dokładność i z miejsca wyrzuciłby z pracy szofera, gdyby chociaż raz okazało się, że nie podziela on zamiłowania swego szefa do precyzji. – Rozumiem, proszę pana. – Nie będzie mnie przez dwa tygodnie. Milo kiwnął głową. – Zostawiam listę rzeczy, które trzeba zrobić. Wszystko jest dokładnie opisane. W to akurat Milo nie wątpił. Był przyzwyczajony do takich list – towarzyszyły mu one na każdym kroku. Nie tylko otrzymywał je co tydzień od pana Carlsona, lecz także znajdował porozwieszane po całym ogrodzie: we wnętrzu świątyń, na pniach drzew, a raz nawet na boku jego ulubionej taczki. To była typowa lista:

1. Wyrzucić tę taczkę na wysypisko. 2. Wymienić na nową. 3. Chować nową taczkę codziennie na noc. Milo zignorował te wytyczne. Pan Carlson nie był w stanie zrozumieć, że stara taczka nadal jest dobra. Jej uchwyty wydawały się przedłużeniem rąk użytkownika, bo pracowały razem z nim od bardzo dawna, w doskonałej harmonii. Może nie zawsze jeździła idealnie prosto, ale to jeszcze nie znaczyło, że nadaje się już tylko na śmietnik. Na pewno nie. Pan Carlson powinien zająć się sprawami, na których się znał, i w miarę możliwości trzymać się jak najdalej od ogrodu. Milo wysłuchał pozostałych poleceń, uprzejmie przytakując, chociaż tak naprawdę nie zawierały prawie niczego nowego. Powtórzył odpowiednią ilość razy: „Tak, proszę pana”, a potem życzył szefowi przyjemnej podróży i udał się do swojej pracy, oddalając się długą prostą drogą wysadzaną drzewami, którą nazywano Aleją. Zamierzał dziś popracować w ogrodzie warzywnym. Był to jeden z nielicznych zakątków niedostępny dla zwiedzających, ukryty za wysokim murem, który bardzo mocno nagrzewał się od słońca i sprawiał, że rosnące przy nim drzewa obficie owocowały. Milo bardzo lubił ten ogród z uwagi na jego odosobnienie i to, że rzadko zakłócano mu w nim spokój. W innych miejscach nieustannie natykał się na wycieczkowiczów z mnóstwem pytań i aparatami fotograficznymi. „Gdyby płacono mi po jednym euro za każde zdjęcie, jakie pstryknąłem turystom, pewnie byłoby mnie już stać na kupno willi Argenti” – pomyślał sobie. Zanim jednak dotarł do swego bezpiecznego azylu, zauważył jakąś postać na wpół pogrążoną w cieniu muru. Od razu zorientował się, że to Sabine, natrętna Francuzka, jak zwykł nazywać ją w myślach. Prawdę mówiąc, to nie była wyłącznie jej wina. Miała tylko szesnaście lat, przyjechała z rodziną na wakacje i nudziła się jak mops. Wystarczyło jedno spojrzenie na Mila pewnego wtorkowego popołudnia, gdy zwiedzała z rodzicami ogrody, by doszła do wniosku, że resztę czasu spędzanego na Kethos chce poświęcić na to, żeby go uwieść. Milo, szczerze mówiąc, nie uważał, by było w tym coś złego, a przy tym musiał uczciwie przyznać, że zdarzały mu się wakacyjne

romanse z turystkami. Dawno już doszedł do wniosku, że osoba ogrodnika najwyraźniej ma w sobie coś, co przyciągało kobiety. Może podobali im się mężczyźni, którzy pracowali fizycznie na świeżym powietrzu? Poza tym o wiele oryginalniej było zakochać się w greckim ogrodniku niż na przykład w greckim kelnerze. Wziął więc głęboki oddech i poszedł w jej kierunku. „Bądź dla niej ostry” – przykazał sobie w myślach. – Co ty tu robisz, Sabine? – zapytał, nie zatrzymując się. Mówił po angielsku, który ona również biegle znała. – Dotrzymuję ci towarzystwa – odparła i pobiegła w ślad za nim, a na jej odkrytych plecach miarowo podskakiwał długi złoty kucyk. – Nie potrzebuję towarzystwa. Jestem bardzo zajęty. A poza tym, jak udało ci się wejść? – Przeszłam przez mur. – W którym miejscu? – Nie powiem ci, bo zagrodzisz. – I słusznie – rzekł Milo. – Nie powinno cię tutaj być. – Ale ogrody są przecież otwarte dla wszystkich! – Ale nie dla ciebie – rzucił. – Dlaczego akurat nie dla mnie? – Bo ty powinnaś być ze swoją rodziną. – O, nie. Oni są tacy nudni – powiedziała i wydęła policzki, wzdychając melodramatycznie. – Cały dzień nic nie robią! – Niemożliwe. – Ale tak jest! – upierała się Sabine. – Tata bez przerwy siedzi w swoich nudnych książkach, a mama tylko się opala. – Myślałem, że byliście w muzeum. – Boże! To było jeszcze nudniejsze niż leżenie nad basenem. Milo skrzywił się. Maleńkie muzeum na Kethos raczej nie mogło rywalizować z tymi ze stałego lądu, ale on był z niego bardzo dumny i zawsze protestował, gdy ktoś z niego szydził. Co z tego, że zajmowało tylko dwie sale, skoro miało bardzo interesującą kolekcję monet i ceramiki. – Co więc chciałabyś robić przez cały dzień? – zapytał i od razu zorientował się, że popełnił błąd. – Być z tobą – odrzekła i popatrzyła na niego wielkimi, szeroko otwartymi zielonymi oczyma.

– Ale ja jestem w pracy. – Przecież nikogo tu nie ma – zauważyła, wciąż podbiegając, żeby dotrzymać mu kroku. – Sabine! – rzucił ostro i zatrzymał się na środku alejki tak gwałtownie, że wpadła prosto na niego. – Przepraszam. – Nic nie szkodzi – zapewniła go z fałszywą skromnością, trzepocząc przy tym swoimi nieprzyzwoicie długimi rzęsami i słodko się do niego uśmiechając. Była naprawdę bardzo atrakcyjną dziewczyną. Dość wysoką jak na swój wiek, o świetnej figurze i… Milo opamiętał się. Skończyła zaledwie szesnaście lat i nawet jeśli formalnie wszystko byłoby czyste i legalne, nadal pozostawała dzieckiem. Mimo iż miała ciało dojrzałej kobiety, zachowywała się jak nieznośna nastolatka, a on wolał nie mieć z nią nic wspólnego. Nie zamierzał igrać z ogniem. – Sabine… – spróbował jeszcze raz. – Tak? – zapytała, przekrzywiając głowę i skupiając na nim całą swoją uwagę. – Powinnaś już iść. – O nie, jeszcze nie! – Właśnie, że tak. Naprawdę muszę wziąć się do pracy, a ty nie możesz iść ze mną. Zrobiła kwaśną minę. – No, dobrze – zgodziła się. – Ale najpierw powiedz coś po grecku. – Co takiego? – Powiedź coś po grecku, cokolwiek! Proszę! – Sabine! – No powiedz – nalegała. – A potem sobie pójdziesz? – Tak – pokiwała głową. Milo westchnął głęboko, a potem powiedział jej – po grecku – że jest rozpieszczoną dziewczynką, która powinna być mądrzejsza, i że nie chce mieć przez nią kłopotów. – Och! – ucieszyła się, gdy skończył. – To było takie romantyczne! Pokręcił głową, a potem wskazał palcem wyjście. – Już dobrze, idę sobie – westchnęła. – Do zobaczenia jutro.

– O nie, Sabine! Ale ona już pognała, udając, że go nie słyszy. Tym razem to Milo był tym, który westchnął zrezygnowany. Czemu, ach czemu nie mógł spotkać jakiejś normalnej miłej dziewczyny?

Rozdział 6 Taksówka, samolot, prom, a później jeszcze jedna taksówka – i wreszcie Alice i Stella miały w ręku klucze do swojej willi. Kiedy kierowca wysadził je przed wielką żelazną bramą, Alice spojrzała na nią z niedowierzaniem. – Jesteś pewna, że to właściwe miejsce? – zapytała Stellę. – Najwyraźniej Joe świetnie znał mój gust – odparła jej siostra, poświęciwszy stylowej bramie zaledwie krótkie spojrzenie. – Chodź, pomożesz mi z bagażami. Stella wkroczyła do środka, a Alice podążyła za nią z walizkami, uśmiechając się na widok obsadzonego drzewami podjazdu, który prowadził do willi. – Tu jest pięknie – powiedziała z urywanym oddechem, uginając się pod ciężarem bagażu. Budynek był jaskrawobiały, a urocze turkusowe okiennice wywoływały uśmiech na twarzy każdego, kto je zobaczył. Każdego oprócz Stelli, która skrzywiła się na widok wielkiego żuka, który wylądował na jej sukience. – Sio! – wrzasnęła, odganiając natręta. – Co to w ogóle za miejsce? – Zagranica – odpowiedziała jej szorstko Alice i wzięła do ręki kolejny klucz, bo właśnie dotarły do ogromnych drewnianych drzwi wejściowych. Wrota otworzyły się z przeciągłym niskim skrzypnięciem, ukazując przestronny korytarz, po którym roznosiło się echo, z kamienną podłogą dającą uczucie cudownego chłodu. Alice spojrzała w górę na wysoki sufit, a potem znów przeniosła wzrok na posadzkę, która z powodzeniem mogłaby służyć jako parkiet taneczny na wielkim balu. – Ależ to wszystko wielkie! – aż gwizdnęła z podziwu. – No cóż, Joe dobrze wiedział, że nie zadowoli mnie byle co – powiedziała Stella, kierując się w stronę szerokich schodów, z zamiarem wybrania dla siebie najlepszego pokoju. – Przynieś na górę moje bagaże – dodała po krótkim namyśle. Alice przez chwilę wpatrywała się w nią w osłupieniu. – Przecież wiesz, że jesteś ode mnie dużo silniejsza – wyjaśniła Stella z lekkim uśmiechem. Alice przewróciła oczami, słysząc to nieszczere pochlebstwo, ale

powlekła się za nią schodami do góry. Przyglądała się, jak siostra lustruje po kolei wszystkie pięć sypialni, by wybrać dla siebie największą. Było tam ogromne łoże z kolumnami i białym baldachimem, gigantycznych rozmiarów łazienka i długi balkon z widokiem na wybrzeże ciągnące się na wschód od posiadłości. – Połóż moje rzeczy tam – zarządziła Stella, wskazując wybrane miejsce palcem, a potem opadła na nieskazitelnie białe łóżko. – Dobrze byłoby, żebyś powiesiła moje sukienki do szafy, zanim się całkiem zemną. Alice spojrzała na siostrę. Czy ona żartuje? Już miała jej powiedzieć, gdzie może sobie wsadzić swoje ciuchy, ale Stella ją ubiegła. – Przecież wiesz, że jesteś w tym o wiele lepsza ode mnie – dodała. Alice kolejny raz uległa siostrze. Doszła do wniosku, że nie zajmie jej to dużo czasu, a poza tym, jeśli teraz zepsuje Stelli nastrój, skończy się na awanturze. Tego mogła być pewna. – Idę poszukać dla siebie pokoju – odezwała się chwilę później, gdy rozwiesiła już w szafie wszystkie ubrania siostry. Stella mruknęła coś ze swojego łóżka i machnęła ręką w jej kierunku, jakby na znak przyzwolenia. Alice wyszła na półpiętro, zadowolona, że wreszcie ma trochę czasu tylko dla siebie, i zaczęła się rozglądać. Po obu stronach pokoju Stelli znajdowały się dwie duże sypialnie, a na końcu korytarza jeszcze jedna, mniejsza. Do niej właśnie się skierowała, dochodząc do wniosku, że spokój i prywatność są ważniejsze niż rozmiary pokoju. Podobnie jak w sypialni Stelli, również tutaj królowały stonowane, zgaszone kolory – łóżko było całe w bieli, a gdy Alice otworzyła okno, łagodny wietrzyk załopotał bladoniebieskimi zasłonami. Pokój nie miał, co prawda, balkonu, ale za to z jego okien rozciągał się niesamowity widok na usytuowany w dole port w miasteczku Kethos. Alice przez kilka chwil obserwowała promy kołyszące się na lśniących, niebieskozielonych wodach. – Czy ja naprawdę tutaj jestem? – zadała sobie pytanie, wpatrując się w widoczne w oddali góry, które na przemian wznosiły się i opadały, jak grzbiet śpiącego olbrzyma. – Rzeczywiście jestem na wakacjach?

Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio miała prawdziwe wakacje, takie z wyjazdem za granicę. W ciągu ostatnich lat nie było jej stać na nic więcej, jak tylko kilka weekendów poza domem. Zaliczał się do nich pobyt w skromnym hotelu w Lake District, gdzie przez cały czas padało, oraz kilka noclegów w schronisku młodzieżowym w Derbyshire, gdzie musiała dzielić pokój z grupą piętnastu nadpobudliwych uczennic. Zdecydowanie nie były to miejsca, skąd wysyła się znajomym budzące zazdrość pocztówki. A teraz była tutaj, w cudowny, słoneczny, kwietniowy dzień, a zimna i szara angielska zima, która zdawała się nie mieć końca, została daleko za nią. Ponownie rozejrzała się po pokoju, a potem postanowiła zwiedzić dom. Na początek zachwyciła się ogromną łazienką z wolno stojącą kabiną prysznicową, wanną o zaokrąglonych brzegach i oknami, które wychodziły prosto na morze. Po zejściu na dół znalazła gigantycznych rozmiarów nowoczesną kuchnię z lśniącymi czarnymi blatami roboczymi, jadalnię ze stołem przeznaczonym na dwanaście osób oraz salon wypełniony wielkimi białymi sofami. Natknęła się również na drzwi prowadzące na taras i jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia, gdy zauważyła widoczny przez nie basen. Miał tradycyjny prostokątny kształt, a jego brzegi były wyłożone mozaiką z jasnych kafelków. Tuż obok znajdowały się leżaki, parasol, szkarłatny hamak i grill – innymi słowy, wszystko, czego tylko mógł sobie życzyć turysta na wakacjach. Był tam nawet duży stół z krzesłami ustawiony w cieniu uroczej pergoli, po której pięła się Bugenwilla o jaskrawych karmazynowych kwiatach, wyraźnie odcinających się na tle błękitnego nieba. Za tarasem rozciągał się gaj oliwny, a dalej teren opadał stromo w kierunku morza, tu i ówdzie poznaczony wysokimi spiczastymi wieżyczkami drzewek cyprysowych. Wszystko to było jak z fantazji i przez moment Alice miała poczucie winy, że tu jest. Ostatecznie to Joe wykupił ten wyjazd i pewnie zapłacił za niego majątek. Mimo to nie mogła się oprzeć myśli, że pewnie doszedł do wniosku, iż warto z tego zrezygnować, żeby tylko pozbyć się Stelli. Poczuła, jak wzmaga się w niej podekscytowanie, więc nie chcąc zmarnować ani chwili, postanowiła zejść do miasteczka, aby coś zjeść i zrobić małe zakupy spożywcze.

Wyszła po schodach na górę i wetknęła głowę przez drzwi do sypialni Stelli. Okazało się, że jej siostra nadal leży na łóżku z zamkniętymi oczyma. – Przynieść ci coś do jedzenia? – wyszeptała Alice. – Co? – wychrypiała Stella, nie podnosząc powiek. – Idę do miasta po coś do jedzenia. – Coś greckiego? – Tak myślę. – To ja dziękuję – powiedziała Stella. – Przywiozłam sobie kilka batoników muesli. Alice zmarszczyła nos – jej siostra przebyła taki szmat drogi tylko po to, by spać i jeść batoniki muesli. – To ja idę, dobrze? – Proszę bardzo – zgodziła się Stella, po czym przekręciła się na drugi bok i mocniej wtuliła twarz w poduszkę. Alice wróciła do swojej sypialni, zdjęła dżinsy noszone w podróży i otworzyła walizkę w poszukiwaniu letnich ubrań, które spakowała w porywie optymizmu. Były tam koszulki z krótkim rękawem: kremowa, granatowa oraz – ręka Alice znieruchomiała nad trzecią – szara. Nie odważyłaby się nosić szarego koloru w Grecji. Stella by ją za to zabiła, a poza tym pierwszy raz w życiu sama też tego nie chciała. Cudowne barwy wyspy wydawały się szeptać wprost do jej ucha, nakłaniając ją, by była nieco śmielsza w doborze kolorów ubrań. „Zerwij z szarością” – zdawały się mówić. Cóż z tego, skoro miała jej stanowczo za dużo. Była widoczna nawet na jednej z sukienek. Co prawda, tylko jako tło, skryta za pięknymi czerwonymi różami, ale jednak. – Lepiej unikać szarego – powiedziała do siebie, zanurzając dłonie pod warstwy bieli, szarości i granatu i wyciągając stamtąd sukienkę w najcudowniejszym kolorze, jaki kiedykolwiek nosiła. Gdy go zobaczyła, aż wstrzymała oddech, mimo że był kompletnie nie w jej stylu. Przypomniała sobie dzień, w którym kupiła tę sukienkę. Wisiała na wieszaku z przecenionymi rzeczami w sklepie, obok którego normalnie przeszłaby obojętnie, ponieważ nie było to miejsce odwiedzane przez osoby jej pokroju. Ale sukienka kusiła, żeby zabrać ją ze sobą do domu i teraz, gdy trzymała w dłoniach lekkie turkusowe fałdy, poczuła ogromne zadowolenie z tego spontanicznego zakupu.

Była to jedyna naprawdę piękna rzecz, jaką miała, i właśnie teraz zamierzała ją założyć. Najpierw jednak zdjęła z siebie bure ubrania, które nosiła w samolocie, i wskoczyła pod prysznic, żeby zmyć z siebie zmęczenie po podróży. Rozczesała mokre włosy, pewna, że w tak piękną pogodę szybko wyschną na słońcu. Potem sięgnęła do walizki i wyjęła turkusową sukienkę. Maleńkie guziczki naszyte z przodu zamigotały w słonecznym pokoju, a miękki materiał okazał się niezwykle miły dla ciała i przyjemnie łaskotał ją w kolana. Gdyby tylko miała coś ładnego z biżuterii. Może udałoby się pożyczyć od Stelli jeden z jej naszyjników – przywiozła ich całe sterty. Problem polegał na tym, że jej siostra nie należała do osób, które potrafią się dzielić. Dorastając, nigdy nie pożyczały sobie kosmetyków, bo już sama myśl, żeby wspólnie z czegoś korzystać, wydawała się Stelli dość odrażająca. „Przecież ona wcale nie musi o tym wiedzieć” – pomyślała Alice, pewna, że siostra zabrała ze sobą istny skarbiec, sądząc po rozmiarach jej bagażu. W zasadzie poczuła się uprawniona do pożyczenia sobie jakiejś błyskotki, po tym jak musiała targać jej walizki. Skradając się boso, Alice po cichu zajrzała do pokoju siostry, która spała smacznie w łóżku, chrapiąc jak obudzony wulkan. Alice poszukała wzrokiem walizki. Wcześniej, na polecenie Stelli, wyjęła z niej i rozwiesiła wszystkie ubrania, ale gdzieś jeszcze musiała być schowana kasetka lub etui z biżuterią. Przeszła więc po cichu przez pokój do miejsca, w którym zostawiła pustą walizkę. Etui z biżuterią nie trzeba było długo szukać. Alice westchnęła uradowana, widząc rząd naszyjników. Były tam srebrne i złote, a oprócz nich tyle sztucznej biżuterii, że jedna kobieta na pewno nie byłaby w stanie założyć wszystkiego w ciągu tygodnia, nawet gdyby miała kilkanaście szyi. Wzrok Alice zatrzymał się na prześlicznym wisiorku w kolorze bezchmurnego letniego nieba. Uznała, że będzie się pięknie prezentował w zestawieniu z jej turkusową sukienką, a Stella w ogóle się nie zorientuje, jeśli siostra go pożyczy i zwróci po kryjomu zaraz po powrocie. Zamknęła etui oraz walizkę, a potem na palcach wycofała się z pokoju. Gdy była już bezpieczna u siebie, założyła łańcuszek na szyję i odważyła się spojrzeć do lustra. Świeżo umyte włosy przylegały jej do

głowy długimi ciemnymi pasmami, a soczysta barwa sukienki jeszcze bardziej uwydatniała błękit oczu. Zdobyła się na uśmiech – chociaż raz wydawała się sobie prawie ładna. Wsunęła na nogi sandały. Były proste, z brązowej skóry i niczym specjalnym się nie wyróżniały. Prawdę mówiąc, trochę nie pasowały do zwiewnej letniej sukienki i Stella pewnie wpadłaby w szał, gdyby je zobaczyła, ale ponieważ była to jedyna para, jaką miała, nie było innego wyjścia, jak tylko je założyć. Złapała torebkę – czarną i bardzo pojemną, w której zazwyczaj nosiła co najmniej trzy książki do czytania – i wyszła z willi. Tuż za bramą skręciła w prawo i poszła w dół stromą ścieżką, która prowadziła do miasteczka. Jak cudownie było nareszcie czuć ciepło. Od miesięcy nie chodziła z gołymi rękami i nogami, które w greckim słońcu wydawały się jej zdumiewająco blade. Droga do miasteczka była prawie pusta i Alice szybko dotarła na nabrzeże portowe, gdzie zaledwie kilka godzin temu razem z siostrą wysiadły z promu. Przyjrzała się malowniczym domkom stłoczonym nad wodą. Większość z nich była biała i miała kształt sześcianu, niektóre jednak pomalowano na jaskrawe kolory, takie jak ciemna czerwień czy żółtopomarańczowy. Nieopodal, na szczycie wzgórza, stał przepiękny kościółek, zwrócony w stronę morza, z olśniewająco błękitną kopułą. Minąwszy po drodze kilku turystów, Alice znalazła tawernę z widokiem na port. Zamówiła musakę, sałatkę i kieliszek wina, a potem przymknęła oczy, wdychając intensywny słony zapach morza i wsłuchując się, jak fale uderzają o nabrzeże. „Dlaczego tak nie może być zawsze?” – zastanawiała się. „Dlaczego życie polega głównie na przesiadywaniu w biurze, a nie na wycieczkach? I dlaczego jest więcej dni roboczych niż weekendów?”. Wyobrażała sobie, jak trudno jej będzie wrócić do Anglii i do swojej pracy po tygodniu spędzonym w tym raju. Może wyjazd na wakacje był błędem? Może byłoby lepiej w ogóle nie wiedzieć, że na świecie istnieją tak przepiękne miejsca? Kilka minut później, pałaszując musakę, Alice za wszelką cenę starała się odpędzić od siebie myśli o biurze i pracy, która czekała na nią w Anglii. Nie miała też zamiaru rozmyślać o osobie, jaką tam była.

Tutaj może być kimkolwiek zechce. Nikt jej nie zna, nikt nie będzie jej oceniał ani obgadywał w firmowej toalecie. Była jedną z wielu turystek, która przyjechała, żeby złapać trochę słońca. Ta myśl wywołała uśmiech na jej twarzy. Skończyła jedzenie, dopiła wino i gdy płaciła rachunek przy barze, jej wzrok padł na garstkę ulotek rozłożonych na stoliku obok. Jedną z nich poświęcono działającemu na wyspie muzeum, inna z kolei reklamowała rejsy statkiem. Była też wśród nich taka, która szczególnie wpadła jej w oko. Opisywała posiadłość zajmującą całe hektary atrakcyjnych terenów, położoną nad morzem w południowej części wyspy. – Willa Argenti – przeczytała szeptem jej nazwę, która zabrzmiała jak obietnica. Baszty i wieżyczki rezydencji wyglądały niesamowicie, a majestatyczne okna w weneckim stylu sprawiały wrażenie, że każde z nich skrywa jakąś tajemnicę. Otaczające ją ogrody zajmowały łagodne zbocze i kończyły się urwiskiem, które schodziło stromo prosto do morza. Postanowiła sobie, że musi tam pojechać. Może uda się jej wywabić Stellę z ich wygodnej willi. Tak, to będzie jedna z wielu cudownych przygód, jakie przeżyją razem na wyspie! Będą się śmiać, odpoczywać i staną się sobie bliskie, jak nigdy dotąd, marzyła Alice, wspinając się pod górę stromą ścieżką w drodze powrotnej do domu. Stella z pewnością będzie oczarowana takim eleganckim miejscem jak willa Argenti. Czy mogło być inaczej? – Wróciłam! – zawołała Alice, zamykając za sobą drzwi wejściowe. – Stella? – Tu jestem – dobiegł ją głos z salonu. Alice zobaczyła, że siostra wyleguje się na jednej z ogromnych kremowych sof, a przed nią na stoliku leży puste opakowanie po batoniku muesli. Usiadła obok niej, spodziewając się, że zapyta, gdzie była, ale nic takiego nie nastąpiło. Niezrażona tym faktem, wyjęła z torebki ulotkę willi Argenti i wręczyła ją siostrze. – Co to jest? – zapytała Stella. – Coś, co moim zdaniem powinnyśmy zobaczyć. – Co? Jakiś nudny stary dom? – To nie dom, to prawdziwa willa.

– Ale my już jesteśmy w willi. – Ale to nie to samo, spójrz tylko! – wykrzyknęła z entuzjazmem Alice. – Poza tym budynek nie jest dostępny dla zwiedzających, tylko ogrody. Prezentują się przepięknie, nie sądzisz? – Wyglądają jak jedno z miejsc, po których ciągają w trakcie szkolnych wycieczek! – stwierdziła Stella i oddała ulotkę siostrze. Alice ugryzła się w język i schowała ją do torby. Wyglądało na to, że ich wspólny wyjazd nie będzie wypełniony śmiechem, a one wcale nie staną się sobie bliższe. – Hej! – zawołała nagle Stella. – Skąd masz mój naszyjnik?

Rozdział 7 Gdy Milo uporał się z porządkami w ogrodzie i odłożył wszystkie narzędzia na swoje miejsce, słońce już chyliło się ku zachodowi, zostawiając na niebie wielkie fioletowe smugi i zmieniając barwę morza na lazurową. Była to pora dnia, którą szczególnie lubił, zwłaszcza wiosną, kiedy powietrze stawało się balsamiczne i można było nosić koszule z krótkim rękawem. Wyjeżdżając z willi Argenti na motorowerze, skręcił w wijącą się górską drogę, która najpierw opadała w kierunku morza, a potem pięła się stromo pod górę. Z jej najwyższego punktu można było dostrzec sąsiednią wyspę. Milo odwiedził ją kilka razy w życiu. Była co najmniej dziesięć razy większa od Kethos i kłębiły się na niej tłumy turystów. Przy niej jego ukochana wyspa mogłaby uchodzić prawie za bezludną. Nie istniały tutaj, jak w innych miejscach, osławione godziny szczytu, więc rzadko kiedy spotykał kogoś na drodze, gdy wracał z pracy, chociaż często musiał zwalniać, by ominąć błąkającą się kozę. Nieraz słyszał, jak jego bracia narzekają na dojazd do pracy w Atenach i wcale im nie zazdrościł. On sam zawsze z przyjemnością wyjeżdżał do ogrodów przy willi Argenti i stamtąd wracał. Czasami podczas jazdy zdarzało mu się nawet podśpiewywać, nie za każdym razem czysto, ale nigdy nie tracił dobrego humoru i wypełniał powietrze swoim głosem. Życie było piękne. Uwielbiał swoją wyspę, pracę i swój dom. Tego wieczoru nie pojechał jednak prosto do siebie, bo miał coś do załatwienia po drodze. Skręcił motorowerem w wąską szosę i przejechał przez maleńką wioskę. Na jej końcu znajdowało się nieduże podwórko, po którym kręciło się kilka kur, dziobiąc w ziemi. Stał tam prosty, biały dwupiętrowy dom, typowy dla zabudowy Kethos. Okna były otwarte na oścież, a zasłony łopotały na łagodnym wieczornym wietrze, tak iż Milo od razu poczuł smakowite zapachy płynące z kuchni. – Hanna? – zawołał, po czym zdjął kask i zsiadł z motoroweru. – Jest tam kto? – zapytał po grecku, wchodząc do kuchni. Nikogo w niej nie było, więc ponownie wyszedł na zewnątrz i wtedy zauważył korpulentną kobietę po sześćdziesiątce, niosącą w ręku wielki wiklinowy kosz pełen białej pościeli. Milo przebiegł przez trawnik i wyjął go z jej rąk. Okrągła twarz kobiety była zaczerwieniona z

wysiłku. – Czy Tiana nie powinna ci pomagać? Hanna machnęła pulchną ręką w jego kierunku. – To tylko dziecko. – Gdzie ona jest? – W domu, przy komputerze. Milo westchnął. Wolno, ale nieubłaganie jego wyspę zaczęły opanowywać komputery i elektroniczne gadżety. Mieli je nawet ci, po których nikt by się tego nie spodziewał, i niepokojąco często wchodzili do Internetu. – Wie, że nie lubię, gdy siedzi przy nim dzień i noc. To jeszcze dziecko. Powinna przebywać na dworze, biegać po górach i rozbijać sobie kolana na kamieniach. Weszli razem do kuchni i Milo postawił kosz z praniem na wykafelkowanej podłodze. Tuż przy kuchence, na starym skórzanym krześle spały dwa koty. Milo kolejny raz wciągnął nosem smakowity zapach przygotowywanej kolacji. – Zjesz z nami? – zapytała Hanna. – Dziękuję za zaproszenie, ale muszę wracać – powiedział, przypominając sobie, ile rzeczy ma do zrobienia w domu, żeby wszystko jako tako wyglądało. Jego najstarszy brat, Georgio, zapowiedział się z wizytą, więc Milo chciał być bez zarzutu, gdyby ten rzeczywiście się pojawił. – Jak chcesz – rzekła Hanna. Chłopak wyszedł z kuchni, a potem głośno zawołał: – Tiana! Chwilę później z pokoju na tyłach domu wyskoczyła dziesięcioletnia dziewczynka z rozwianymi długimi czarnymi włosami, które pofrunęły za nią, gdy rzuciła się w ramiona Mila. – Tiana! – ucieszył się, obejmując ją i całując w czubek głowy. – Wszystko w porządku? Jak minął dzień? – Zjadła podwieczorek – poinformowała go Hanna – a tobie też coś by się przydało! Spójrz na siebie, jak wyglądasz! – Jak? – spytał Milo. – Prawie nic z ciebie nie zostało! – Dbam o kondycję, to wszystko. – Mężczyzna, który pracuje, musi mieć na sobie trochę tłuszczu – zawyrokowała Hanna. – Tak jak moi chłopcy.

Milo przypomniał sobie czterech synów Hanny. Byli wielcy jak greckie świątynie i prawie dorównywali im szerokością. W odróżnieniu od nich Milo i jego trzej bracia wyglądali szczupło, ale on sam nigdy nie uważał się za chudzielca. Był wysportowany i tyle. Jego praca i styl życia nie pozwalały, by pojawił się na nim choć jeden zbędny kilogram. – Na pewno nie chcecie zostać na kolacji? Propozycja była bardzo kusząca, ale Milo naprawdę musiał wracać do domu. – Innym razem, Hanno – odparł z uśmiechem, a ona pomachała mu ręką z kuchni. – Byłam w Internecie – oznajmiła Tiana. – Wiem, Hanna mi mówiła – powiedział. – Nie podoba mi się, że cały czas siedzisz przy komputerze. – Ale to coś niesamowitego. Ty nigdy nie pozwalasz mi używać naszego – poskarżyła się. – Mam powody. – Jakie na przykład? – Twoje piękne ciemne oczy zrobią się kwadratowe, a mózg zamęczy się na śmierć. Tiana zmarszczyła nosek. – Nie bądź niemądry! – Mówię całkowicie poważnie. Powinnaś biegać po dworze jak ja, gdy byłem w twoim wieku. – Czasem wydajesz mi się taki stary! – roześmiała się dziewczynka. – Może i jestem – przyznał Milo – a ty powinnaś to wykorzystać i uczyć się ode mnie. Gdy wypowiedział te słowa, aż potrząsnął głową w zdumieniu. W takich chwilach nawet sam sobie wydawał się stary. – No dobra, zakładaj kask! – polecił, gdy doszli do motoroweru. – Muszę? – zaprotestowała Tiana. – Pewnie, że musisz. – Ale ja chciałabym poczuć wiatr we włosach – westchnęła. – Jeśli chcesz poczuć wiatr we włosach, to znaczy, że czeka cię długi spacer do domu. Zrobiła kwaśną minę i mocno wcisnęła kask na głowę. Milo pomógł jej zapiąć pasek pod brodą, a potem oboje wskoczyli na

siodełko i odjechali. Milo jeździł trochę wolniej, gdy woził ze sobą Tianę. Kiedy był sam, uwielbiał pędzić po wyspie, często zbyt szybko wchodząc w zakręty i mocno rozpędzając się z góry w kierunku morza, ale z Tianą zamieniał się w przepisowego motocyklistę i nigdy niepotrzebnie nie ryzykował. Uśmiechnął się do siebie, czując uścisk jej drobnych dłoni w pasie. – W porządku? – zawołał i poczuł, jak ściska go mocniej, co miało oznaczać, że tak. Minęli kolejną wioskę, rozpędzając grupkę dzieci, które zabawiały się kopaniem piłki po drodze, a potem wyjechali na wzgórza i chwilę później byli u celu. Ich dom wyglądał tak samo jak większość budynków na wyspie: mały, kwadratowy i pomalowany na biało. Z biegiem lat nadali mu jednak swój własny, odmienny charakter, malując trzy małe sypialnie, salon i kuchnię na żywe odcienie żółtego i czerwieni. Wyjątkiem był pokój Tiany, który jak większość pokoi dziesięciolatek na całym świecie tonął w różu. Milo pamiętał weekend, podczas którego wybierali razem puszki z różową farbą i spędzili całe dwa dni na pokrywaniu się warstwą farby co najmniej tak grubą jak na ścianach. Dom umeblowano prostymi, drewnianymi, ręcznie wykonanymi sprzętami, które może i były niewiele warte, ale za to porządne i wytrzymałe. Jego ulubionym meblem był wciąż jeszcze sprawny fotel na biegunach, na którym bujały się co najmniej cztery pokolenia Galanich. Do dziś go uwielbiał. Ale największą dumą Mila był ogród. Posadził w nim kwiaty, krzewy owocowe i warzywa. Jedną z zalet jego pracy w willi Argenti było to, że kieszenie miał nieustannie wypchane nasionami, więc udało mu się odtworzyć w miniaturze dla Tiany niektóre tamtejsze rabaty w ich przydomowym ogródku. I mimo iż spędzał całe dnie, pracując w ogrodzie, gdy tylko wracał do domu, nie mógł się oprzeć, żeby nie podłubać trochę na własnych grządkach. Ale dziś wieczorem nie miał na to czasu. Naczynia ze śniadania czekały na umycie, trzeba było przyrządzić kolację, zabrać się do prasowania i posprzątać, jako że ich mały domek co najmniej od kilku dni nie widział odkurzacza. Gdy znaleźli się razem w kuchni, zobaczył, jak Tiana sięga do szafki po swoją ulubioną różową szklankę, a potem napełnia ją sokiem ananasowym z lodówki. Usiadła przy stole i sączyła go w zamyśleniu.

Był to rytuał, który Milo obserwował dzień w dzień, ale widok ten jeszcze nigdy go nie znudził. Dziewczynka była dla niego małym cudem i nieraz rozmyślał, jak to wspaniale, że pojawiła się w jego życiu. Teraz spojrzała na niego swoimi wielkimi ciemnymi oczami i uśmiechnęła się. – O co chodzi? Była już w takim wieku, że nie mógł dłużej wpatrywać się w nią bez powodu, bo zaraz pojawiały się pytania: co robi, o czym myśli albo co mu chodzi po głowie. – Nic, nic – zapewnił. Nie wyglądała na przekonaną. – Powiedz mi! Wzruszył ramionami, ale jednak zapytał: – Jesteś tu szczęśliwa, prawda? Westchnęła. – Oczywiście, że tak – odparła. – Dlaczego ciągle mnie o to pytasz? – Bo się martwię. – Czym? – Wszystkim. Martwię się, że nie jesteś zadowolona, mieszkając ze mną. Że nie jesteś tutaj szczęśliwa. Na pewno nie chciałabyś mieszkać gdzie indziej? – Na przykład gdzie? – Na przykład na stałym lądzie. Potrząsnęła głową i upiła łyk soku. – Dlaczego miałabym chcieć tam mieszkać? – Tak po prostu. – Mówiłeś, że tam jest okropnie. Brudno, smród i hałas. – Zgadza się. – Po co więc miałabym tam zamieszkać? Nie zamierzasz mnie tam wysłać, prawda? Nie wyjeżdżamy? – zapytała z niepokojem w oczach. – Nie, nie wyjeżdżamy. – To dobrze – powiedziała, lekko wzruszając ramionami, a potem dopiła sok i wstała od stołu. – Idę do komputera – dodała i wyszła z kuchni.

– O nie, Tiano! Siedziałaś już dziś przy nim wystarczająco długo, jak na jeden dzień. – Ale muszę. Potrzebny mi jest do zadania domowego! – Dobrze, w takim razie daję ci chwilę. Tyle, żeby odrobić zadanie. I pamiętaj, że sprawdzę, co robisz. – Nie sprawdzisz. Pójdziesz do ogrodu i całkiem o mnie zapomnisz! – Na pewno nie, panno mądralińska! – potrząsnął głową Milo. Doprawdy, jego mała siostrzyczka czasami bywała aż za bardzo przenikliwa.

Rozdział 8 W pokoju było chłodno i ciemno, więc gdy Alice się obudziła, nie miała pojęcia, która może być godzina. Wymacała ręką swój budzik na szafce nocnej – ósma. – Ósma godzina! – wykrzyknęła, wyskakując z łóżka. Nie chciała przegapić ani jednej chwili swoich wakacji, więc szybko przebiegła przez pokój, żeby rozsunąć zasłony. Do środka wtargnęło słońce i oślepiło ją, tak iż przed jej oczami zatańczyły żywe barwy Kethos. Niebo miało idealnie błękitny kolor, a zielononiebieskie morze szkliło się bajecznie. Wzięła szybki prysznic, włożyła beżowe bawełniane spodnie i bluzkę, która wciąż jeszcze była na tyle nowa, że wydawała się biała, a nie szara, po czym udała się do kuchni, gdzie przygotowała sobie lekkie śniadanie – grzankę z miodem. Wczoraj wieczorem musiała jeszcze raz pójść do miasteczka, żeby kupić coś do jedzenia. Zamierzała zrobić zakupy wcześniej, od razu po wyjściu z tawerny, ale ulotka na temat willi Argenti tak mocno zaprzątnęła jej uwagę, że zupełnie o nich zapomniała. Alice była na nogach już od dobrej godziny, gdy na dole wreszcie pojawiła się Stella. Miała na sobie różowy satynowy szlafrok, a jej blond włosy były świeżo umyte i wysuszone. Alice zauważyła już wcześniej w jej walizce ogromną suszarkę i prostownicę do włosów. W przypływie siostrzanych uczuć postanowiła spróbować jeszcze raz, biorąc najpierw głęboki wdech. – Dzisiaj jest taki piękny dzień. Może zmienisz zdanie na temat zwiedzania? – Mam zamiar się poopalać – oznajmiła Stella. – Ale gdybyś pojechała ze mną do willi, też byłabyś na słońcu. Tam jest cudowny ogród. Możemy się w nim opalać. – To nie to samo. Chcę poleżeć nad basenem i w końcu się odprężyć. Nie masz pojęcia, w jakim stresie żyłam ostatnio – westchnęła teatralnie, po czym rozwiązała swój szlafrok i zrzuciła go na podłogę. Miała na sobie chyba najbardziej skąpe bikini na świecie, w metalicznym złotym kolorze, które jakimś sposobem wyglądało na drogie, a jednocześnie tandetne. – Nasmaruj mi plecy – poleciła, wręczając Alice wielką tubę

kokosowego mleczka do opalania. – Kurczę, zimne! – poskarżyła się. – Nie możesz najpierw nagrzać sobie dłoni czy coś zrobić? – Nie mogę – odpowiedziała Alice szorstko – bo spóźnię się na autobus. Na pewno nie chcesz pojechać ze mną? – Do tej nudnej starej willi? – Stella wydała z siebie parsknięcie, a potem tanecznym krokiem pobiegła na taras i zajęła miejsce na leżaku, który stał najbliżej basenu. Alice westchnęła. Nie mogła uwierzyć, że przeleciały taki szmat drogi, aż nad Morze Śródziemne, a Stella nie ma zamiaru robić nic innego, tylko się opalać. Nie chciała zwiedzać wyspy? Nie była w ogóle zainteresowana, żeby dowiedzieć się czegoś o jej historii i kulturze? Jedno było pewne – Alice nie zamierzała siedzieć bezczynnie. – Przyjaciółki będą mi zazdrościły opalenizny – powiedziała Stella, przeciągając się jak kot. – Będziesz musiała zrobić mi dużo zdjęć – dodała i założyła na nos ogromne czarne okulary. Jak dobrze było nareszcie wyjść z willi i udać się spacerem do miasta. Dlaczego zawsze pozwalała siostrze, żeby tak ją irytowała? Miała dwadzieścia osiem lat i musiała znosić Stellę przez całe swoje życie, nie licząc ostatnich czterech lat. Zdążyła ją przez ten czas bardzo dobrze poznać. Czemu więc nadal tak ją to bolało? Alice znalazła mały autobus w centrum miasteczka Kethos, który kursował drogą prowadzącą w góry. Pokazała kierowcy ulotkę willi Argenti, a kiedy ten pokiwał głową ze zrozumieniem, usiadła na tylnym siedzeniu i z zadowoleniem myślała o czekającej ją podróży. Bardzo jej odpowiadało, że autobus zabierze ją daleko od Stelli, najdalej jak to tylko możliwe na tej maleńkiej wyspie. Alice głęboko westchnęła. Postanowiła pozbyć się podobnych myśli i skupić się na podziwianiu okolicy. Wyjrzała przez okno i aż zaparło jej dech ze zdziwienia, gdy zorientowała się, jak wysoko już wyjechali. Droga wiła się pod górę, a widok, jaki rozpościerał się z tyłu, przyprawiał ją o gęsią skórkę, chociaż musiała przyznać, że był rewelacyjny. Mogła stąd zobaczyć większą część wyspy, a także spory kawałek jej charakterystycznie zakrzywionej linii brzegowej. Kształtem przypominała serce, co stanowiło jedną z jej atrakcji turystycznych. Mniej więcej dwadzieścia minut później autobus zatrzymał się. Kierowca skinął na nią i wskazał palcem wąską drogę. Alice spojrzała w dół, ale nie mogła nic dojrzeć.

– Willa Argenti? – zapytała. Pomachał ręką i znowu przytaknął, więc szybko wyskoczyła z autobusu. Była jedyną wysiadającą osobą, stała więc samotnie, obserwując, jak pojazd znika za zakrętem. Nagle została zupełnie sama, w kompletnej ciszy. Spojrzała w dół wąskiej drogi, którą wskazał jej kierowca, ale nie widziała tam nic oprócz drzew i pagórków. Czy rzeczywiście gdzieś pośród nich może się kryć majestatyczna willa? Wyjęła z torebki ulotkę, ale niewiele się z niej dowiedziała, ruszyła więc dziarskim krokiem we właściwym, jak miała nadzieję, kierunku. Słońce stało już wysoko na niebie, więc Alice szybko poczuła się, jakby szła już co najmniej kilka godzin. Pocieszała się jednak myślą, że na wyspie nie da się daleko zabłądzić. Chwilę potem, gdy minęła zakręt, dostrzegła duży biały drogowskaz z napisem „Willa Argenti”. Odetchnęła z ulgą i udała się wzdłuż wysadzanego drzewami podjazdu, aż dotarła do wielkiej otwartej bramy. „Co teraz?” – zastanawiała się. W pobliżu nie było nikogo, kto pobierałby opłaty za wstęp, więc na moment straciła śmiałość, żeby wejść do środka. Przebyła jednak długą drogę, by zobaczyć ogrody, i nie chciała teraz rezygnować. – Dzień dobry! – zawołała, ale nikt nie odpowiedział. Rozejrzała się dookoła i doszła do wniosku, że chyba rzeczywiście jest tu sama. W takim razie nic się nie stanie, jeżeli przez chwilę się porozgląda. Poszła przed siebie zadbaną, wybrukowaną ścieżką, pokonała kilka schodków w dół i wtedy okazało się, że jest na miejscu. Willa Argenti. Budynek przypominał piętrowy tort weselny z kolumnami, balkonami, wrotami i imponującymi schodami. Alice jeszcze nigdy w życiu nie oglądała czegoś podobnego. Miodowy kamień, z którego został wybudowany, jarzył się ciepłym blaskiem w słońcu, tak iż miała nieodparte wrażenie, że dom uśmiecha się do niej. Odpowiedziała mu więc tym samym. Miał wszelkie powody, żeby się uśmiechać, bo należał do najpiękniejszych obiektów, jakie kiedykolwiek widziała. Atutem willi, otoczonej ze wszystkich stron ogrodami, których Alice nie mogła się już doczekać, było też jej wysokie usytuowanie, dzięki czemu rozciągały się stąd chyba najcudowniejsze widoki wybrzeży Kethos. „Szkoda, że nie można zwiedzać domu” – pomyślała sobie, mimo że i tak było mnóstwo rzeczy do zobaczenia w ogrodach.

Alice zostawiła za sobą budynek, pokonując jeszcze kilka stopni w dół, i zanurzyła się w królestwie zieleni. Dostrzegła nieskazitelny szmaragdowy trawnik, który sprawiał wrażenie, jakby nigdy dotąd nie ośmieliła się na nim stanąć ludzka stopa. Wahała się przez chwilę, ale ponieważ nie zobaczyła żadnej tabliczki ostrzegawczej, przeszła po nim najszybciej i najostrożniej, jak tylko mogła. W ten sposób dotarła do wąskiej ścieżki biegnącej między dwoma niskimi murkami obrośniętymi kwitnącymi krzewami. To była jedna z tych chwil, gdy człowiek potrzebowałby co najmniej trzech par oczu, żeby wszystkiemu dokładnie się przyjrzeć, więc zwolniła kroku, chcąc zobaczyć każde drzewo, krzak i kwiat, a także każdy staw, fontannę i świątynię. Alice zawsze chciała mieć ogród. Obok jej rodzinnego domu znajdował się tylko wąski kawałek banalnego trawnika, o który nikt zbytnio nie dbał, a jej niewielki domek miał tylko miniaturowe zadaszone podwórko. Postawiła tam plastikowe krzesło i ceramiczną donicę, w której hodowała krzak róży, ale trudno to było nazwać ogrodem marzeń. W odróżnieniu od tego miejsca. Ogrody założono na szerokich tarasach, które zakończone były wysokim kamiennym murem na szczycie klifu, gwałtownie opadającego aż do morza. Widok z tego miejsca przyprawiał o zawrót głowy. Alice przekonała się o tym na własnej skórze, gdy stanęła na tarasie i odważnie oparła się o żelazną balustradę – jedyną rzecz chroniącą ją przed upadkiem na leżące daleko w dole ostre kamienie. Wpatrując się w dal, ponad linię brzegową, poczuła nagły smutek i pożałowała, że nie ma obok niej taty. Z przyjemnością obejrzałby willę i jej ogrody. Będzie musiała mu wysłać pocztówkę albo i dwie, żeby mógł przynajmniej pozachwycać się nimi z daleka. Odwróciwszy się na chwilę tyłem do morza, dostrzegła białą zdobioną ławkę, która stała pod figowcem. Usiadła na niej, zamknęła oczy i wystawiła twarz do słońca. Nie była pewna, jak długo tam siedziała i czy przypadkiem nie zdrzemnęła się na kilka cudownych chwil, bo gdy uniosła powieki, spostrzegła, że w jej kierunku idzie młody mężczyzna. Był wysoki, o ciemnych włosach i oliwkowej skórze i miał na sobie spodnie khaki oraz ciemnoszarą koszulkę. Gdyby Alice nosiła takie kolory przy jej bladej cerze, stałaby się prawie

niewidzialna, a siostra natychmiast skrytykowałaby ją za kiepski styl, jednak on wyglądał w nich niesłychanie męsko. – Dzień dobry – odezwał się po angielsku, pchając przed sobą mocno wysłużoną taczkę. – Czy ogrody są już zamykane? – zapytała Alice w obawie, że ją nakryto i zostanie wyproszona. – Straciłam poczucie czasu. – W tym miejscu to całkiem możliwe – odparł mężczyzna. – Nie, jeszcze nie zamykamy, dopiero za parę godzin. – To dobrze – ucieszyła się, zwracając jednocześnie uwagę na jego przyjemny lekki akcent. – Chyba nie jestem jeszcze gotowa, żeby stąd wyjść. – Spojrzała na jego uśmiechniętą twarz. – Pracujesz tutaj? – Nie – odrzekł. – Lubię czasami sobie tu przyjść i pojeździć trochę z taczką. Zaczerwieniła się. – Przepraszam, głupie pytanie. Uśmiechnął się do niej szeroko. – Nie, to ja przepraszam. Rzeczywiście tutaj pracuję. Już od bardzo dawna. Alice również się uśmiechnęła. – To musi być cudowne miejsce pracy. – Rzeczywiście – przytaknął. – Nie zamieniłbym go na nic innego. – Masz wielkie szczęście. – Tak – powiedział krótko, a potem odstawił taczkę i usiadł obok niej na ławce. Alice odsunęła się odrobinę, nieprzyzwyczajona do tego, by przystojni mężczyźni siadali tak blisko niej. – A ty gdzie pracujesz? Jesteś tu na wakacjach? – zapytał. Alice przytaknęła. – Przyjechałam na tydzień ze swoją siostrą. – A twoja praca? Mieszkasz w Anglii, prawda? – Tak, jestem Angielką i rzeczywiście mam tam pracę, ale wolałabym o niej nie mówić, dobrze? Nie chcę psuć tego cudownego miejsca rozmowami o czymś tak nudnym. Mężczyzna skinął głową. – Przykro mi, że taka jest. Wielka szkoda. Alice ponownie przytaknęła.

– Szczerze mówiąc, sama nie wiem, dlaczego tak się stało. Chodzi mi o to, że takich rzeczy się nie planuje, prawda? Nie dorastamy, myśląc sobie: chcę mieć beznadziejną pracę, być piekielnie znudzonym i całe dnie zajmować się bezsensownymi rzeczami, które nie przynoszą ludziom żadnego pożytku. Westchnęła cicho. – Ale mówiłam już, że nie mam zamiaru o tym rozmawiać, poza tym nie chcę cię zanudzać. – Wcale mnie nie zanudzasz – powiedział, spoglądając na nią ciepło i z uwagą. I nagle, ni stąd, ni zowąd, Alice zaczęła opowiadać. Tak jak nigdy przedtem, bo tak naprawdę nikt, nie licząc ojca, nigdy nie chciał jej wysłuchać. Opowiedziała mu o swojej pracy i o szefie, o tym jak bardzo jest nimi znużona. I że nikt jej nie dostrzega ani nie dba o to, co ona sądzi. Mówiła o swoim ojcu i o tym, jak bardzo się o niego martwi, mimo że on twierdzi, iż jest mu dobrze i nie powinna się nim przejmować. Opisała swoją siostrę, która tak ją irytuje, i przyznała się, że miała nadzieję, iż te wakacje coś między nimi zmienią. – O rany! – zorientowała się, gdy już skończyła. – Nie miałam zamiaru mówić ci tego wszystkiego. Nie wiem, dlaczego tak się stało. – W porządku – uspokoił ją. – Musiałaś to z siebie wyrzucić. Uśmiechnęła się, rozbawiona użytym przez niego zwrotem, ale nadal czuła się okropnie zażenowana tym, że otworzyła się przed kimś kompletnie obcym. Wstała więc z ławki, szukając wzrokiem drogi ucieczki, gdy nagle o czymś sobie przypomniała. – Ekhm, nie zapłaciłam za wstęp – przyznała się. – Nie było nikogo przy bramie. Mężczyzna machnął lekceważąco ręką. – Nie ma sprawy. – Utrzymanie tego miejsca musi kosztować majątek. – To prawda, ale jego właściciel ma mnóstwo pieniędzy. Nie potrzeba mu twoich. Podniósł się z ławki i podążył za nią alejką. Na moment zapanowała między nimi kompletna cisza, przerywana jedynie chrzęstem żwiru pod nogami. – Przyjechałaś obejrzeć Afrodytę? – odezwał się w końcu mężczyzna. – Słucham? – odparła Alice, zdziwiona jego pytaniem. – Posąg Afrodyty. Stoi tam, przy fontannie. Większość turystów

przychodzi tu po to, żeby go zobaczyć. Może go nie zauważyłaś. – Pewnie tak – przytaknęła. Była na siebie zła, bo myślała, że widziała już wszystko. – Legenda mówi, że potrafi spełniać życzenia – rzekł ogrodnik z lekkim uśmiechem. – Naprawdę? – zdziwiła się. – Jeśli poprosisz o miłość albo urodę, spełni twoje życzenie. – Nie wierzę w takie rzeczy – przyznała się Alice. – Nawet jeśli się w coś nie wierzy, wcale nie znaczy, że to niemożliwe. Ze zdziwienia zamrugała. – Może wypowiem życzenie kiedy indziej, jeśli tu jeszcze wrócę. – Mam nadzieję, że tak – powiedział. – Do widzenia. Odwrócił się i odszedł, a ona patrzyła za nim, aż zniknął jej z oczu. Wtedy spojrzała w kierunku alei z posągami. Przechodziła już tutaj wcześniej, ale dopiero teraz zdała sobie sprawę, że nie zwróciła na nie uwagi. Rozmyślała o Stelli, a jej głowa była pełna zmartwień. To dlatego nie zauważała prawdziwego piękna miejsca, w którym przebywała. Wyjęła z torebki ulotkę, bo przypomniała sobie, że było w niej coś na temat posągów. „Ogród Bogiń to miejsce, jakiego nie ma nigdzie na świecie” – napisano w broszurze. „Wybierzcie się w podróż w czasie do starożytnej Grecji, by spotkać Herę, Atenę, Artemidę i Afrodytę, podziwiając jednocześnie piękno bujnych ogrodów, fontann i widoków na morze”. Był to faktycznie cudowny zakątek ozdobiony ceramicznymi donicami z bujnym jaskrawym kwieciem i fontannami, które chłodziły powietrze lekką, wodną mgiełką. Alice podeszła do pierwszego posągu, kryjącego się w cieniu drzewa cyprysowego. Jej oczom ukazała się wysoka postać o chłopięcej figurze i włosach zebranych do tyłu, odsłaniających poważną twarz. Jedną ręką sięgała do wiszącego na jej plecach kołczanu, drugą zaś wspierała na łbie wiernego psa myśliwskiego. – Artemida – powiedziała do siebie Alice – bogini łowów. Przeszła dalej, do następnej figury, stojącej obok małego stawu. Po trzymanym w ręku kłosie zboża i łagodnym wyrazie twarzy

rozpoznała, że to Demeter, bogini urodzaju. Uśmiechnęła się pod nosem, doskonale wiedząc, że jej wiedza mocno drażniłaby Stellę, gdyby była tu wraz z nią. Alice podeszła do następnego posągu i wtedy ją zobaczyła. Na samym końcu alejki, w pełnym słońcu stała Afrodyta. Od razu ją rozpoznała, ponieważ w odróżnieniu od reszty bogiń ona jedna się uśmiechała. Artemida miała minę surowego wychowawcy, Demeter wydawała się rozmarzona i nieobecna, a Afrodyta wprost promieniała szczęściem. Jej długie loki opadały kaskadą na plecy, zwiewne jedwabne szaty z ledwością zakrywały powabne kształty, a ręce były wzniesione do góry, żeby odgarnąć włosy z twarzy. Alice nie mogła oderwać od niej wzroku. – Więc to ciebie wszyscy przychodzą oglądać? Zrobiła krok bliżej. – Naprawdę spełniasz życzenia? – zapytała, patrząc w jej niewidzące kamienne oczy. Wyciągnęła dłoń i oparła ją na ciepłej od słońca szacie Afrodyty. – Tylko jeden Bóg wie, jak bardzo przydałoby mi się jedno albo dwa spełnione życzenia. Alice zamyśliła się na chwilę. Czego tak naprawdę mogłaby sobie życzyć? Zdrowia i szczęścia dla ukochanego ojca, to jasne. Lepszej, bardziej normalnej relacji z siostrą. A co dla niej samej? Jeśli miałaby naprawdę pomyśleć tylko o sobie, o co powinna poprosić? Afrodyta była boginią miłości i piękna, a młody ogrodnik powiedział, że jeśli jej życzenie będzie z nimi związane, wówczas ona je spełni. „O co mogłabym prosić?” – zastanawiała się Alice, wpatrzona w cudowną twarz Afrodyty. „Żeby być tak piękną jak ty?”. Ciepło kamiennego posągu zdawało się przenikać dłoń dziewczyny. Przez krótką chwilę miała dziwne uczucie mrowienia, jakie pojawia się, gdy przebywamy zbyt długo na słońcu. Otrząsnęła się z zadumy. „To głupie” – powiedziała sobie w duchu, a potem szybko wyszła z ogrodu.

Rozdział 9 Milo żałował, że nawet nie zapytał Angielki o imię. Powinien był coś więcej się o niej dowiedzieć, ale zanim się zdecydował, już dawno odeszła. Rozpoznał w niej jedną z turystek widzianą wczoraj w miasteczku. Była w towarzystwie pięknej blondynki, która sprawiała wrażenie niezmiernie kapryśnej. Milo zdał sobie sprawę, że to była siostra Angielki. Potrząsnął głową z niedowierzaniem – znał imię siostry, ale nie miał pojęcia, jak się nazywa dziewczyna, z którą przesiedział pół godziny na ławce. Czyż to nie absurd? Czuł się, jakby wiedział o jej życiu dosłownie wszystko, począwszy od ojca, którego najwyraźniej bardzo kochała, po jej pracę, która wydawała się zabijać w niej radość, jaką niesie życie. Uśmiechnął się, przypominając sobie, jak wyrzuciła z siebie historię całego swojego życia, nie dbając o to, co on sobie pomyśli. Było w tym coś bardzo ujmującego. Miała w sobie jakiś urok, doceniał jej uczciwość, gdy próbowała zapłacić za wstęp, a na dodatek nigdy nie spotkał dziewczyny o tak pięknych błękitnych oczach. Powinien był ją zatrzymać rozmową przynajmniej do momentu, aż skończy pracę, wtedy mieliby szansę lepiej się poznać. „Może wróci” – pomyślał sobie. „Może powinienem poprosić Afrodytę, żeby Angielka wróciła”. Myśl ta skłoniła go do uśmiechu. Tak naprawdę nie wierzył w legendę o spełnianiu życzeń, chociaż mówił turystom co innego. To przecież były tylko żarty. Mimo to gdy szedł w kierunku posągu, zanim ostatnie promienie słoneczne zniknęły za willą, pogrążając Afrodytę w cieniu, wiedział, że nie pragnie niczego więcej, jak tylko tego, by bogini spełniła jego życzenie. *** Alice czuła się dziwnie rozczarowana, gdy wróciła do domu. Było to zastanawiające, bo przecież wspaniale spędziła dzień. Oczywiście zdawała sobie sprawę, kto jest tego przyczyną – ogrodnik, którego spotkała. Nie mogła się nadziwić, dlaczego o wszystkim mu opowiedziała, czerwieniła się na samą myśl, że otworzyła się przed kimś dopiero co poznanym. Może spowodowała to magia willi Argenti. Może rzuciła ona na nią jakiś czar i pozbawiła kompleksów. Z całą pewnością nigdy wcześniej tak się nie zachowywała. Nigdy nikomu nie

ujawniała swoich prawdziwych uczuć, bo nikt nie wydawał się nimi wystarczająco zainteresowany. Dopiero ten ogrodnik naprawdę ją wysłuchał. Sprawiał wrażenie, jakby rzeczywiście mu na tym zależało. Przypomniała sobie jego łagodne brązowe oczy oraz minę, jaką miał, gdy odchodziła. I wtedy uświadomiła sobie, że był przystojnym młodym mężczyzną, który pewnie co roku spotykał się i flirtował z dziesiątkami podatnych na jego urok turystek. Alice była tylko jedną z wielu młodych, łatwowiernych kobiet, które pociągał jego urok i przystojna twarz. Z tą różnicą, że nie dała mu nadziei na coś więcej i teraz czuła z tego powodu zadowolenie. „Na pewno? Jesteś zadowolona?” – zapytał ją wewnętrzny głos. „Dlaczego tak szybko od niego uciekłaś, skoro wyraźnie był tobą zainteresowany? Ile razy w życiu coś takiego ci się przydarzyło?”. Alice roześmiała się. Coś takiego jeszcze nigdy jej nie spotkało. Pomyślała o Benie Alexandrze z pracy i o tym, że jedyną sytuacją, gdy na nią patrzył, był moment, kiedy wręczał jej zwolnienie lekarskie pracownika. – Proszę, Anno. Następne do kolekcji. Ten przelotny kontakt wzrokowy był czymś, co pomagało jej przetrwać całe dnie nudy, a to oznaczało bardzo smutne życie. Tymczasem tutaj, na tej niesamowitej, zaczarowanej wyspie, udało się jej skupić na sobie uwagę jednego z najprzystojniejszych mężczyzn, jakich w życiu widziała, a ona to zignorowała, zupełnie jakby na każdym kroku spotykała się z ich zainteresowaniem. Co jej przyszło do głowy? I co miała w sobie Kethos, że tak refleksyjnie ją nastrajała? Nigdy wcześniej nie zastanawiała się w ten sposób nad swoim życiem. Dopiero w tym miejscu zaczęło do niej docierać, jak bardzo jest nieszczęśliwa, i jednocześnie nabierała przekonania, że coś musi się zmienić. – O, nareszcie jesteś – powiedziała Stella, gdy Alice wyszła na taras. – Długo cię nie było. Alice nie mogła wyjść ze zdumienia, że siostra raczyła zauważyć jej nieobecność. Siadając obok niej na leżaku, przez chwilę zastanawiała się, czy opowiedzieć Stelli o młodym ogrodniku, ale doszła do wniosku, że lepiej nie. Na razie wolała, by pozostał jej tajemnicą – cudowną tajemnicą. – Czemu się uśmiechasz? – zapytała nagle Stella, zerkając na nią

znad ogromnych okularów przeciwsłonecznych. – Bez powodu – odparła Alice. – Nie kłam. Masz głupkowaty uśmiech od ucha do ucha. – Naprawdę? – Naprawdę – potwierdziła Stella. – Po prostu jestem zadowolona. – Czyżby? – zdziwiła się. – A ja się nudzę. – Nie dziwię się, skoro siedzisz tu cały dzień i nic nie robisz. – A jak tam willa? – Jest… – Alice nie dokończyła. Gdyby opowiedziała siostrze, jaka jest piękna, Stella mogłaby chcieć ją zobaczyć, a Alice dokładnie wiedziała, co wtedy nastąpi. Jej siostra natknie się na ogrodnika i on od tej pory na nią zacznie zwracać uwagę. Schemat ten powtarzał się, odkąd obie były nastolatkami – w ten sposób straciła co najmniej dwóch swoich chłopaków. Alice wzięła głęboki oddech. Nie lubiła kłamać, ale teraz nie mogła się bez tego obejść. – Willa? Była śmiertelnie nudna – powiedziała. – Miałaś rację, nie wiem, po co tam pojechałam. – A widzisz? – ucieszyła się Stella. – Nie mówiłam? – Tak – przytaknęła Alice. – Powinnam była cię posłuchać. Stella kiwnęła głową. – Nikt nigdy mnie nie słucha, a ja zawsze mam rację. Nie wiem, jak ty – ciągnęła – ale ja zamierzam spędzić tutaj cały następny tydzień. – Mówiąc to, wyciągnęła swoje długie nogi, lśniące od mleczka do opalania, i ponownie wystawiła się do słońca. – Podobno się nudzisz. – Nudzę, ale przynajmniej będę pięknie opalona. – Nie możesz leżeć przez cały dzień na słońcu – zwróciła jej uwagę Alice. – Przestań! – oburzyła się Stella. – Nie przyjechałam do Grecji po to, żeby wyjechać stąd taka blada jak ty. – Chodzi mi o to, że powinnaś na siebie uważać. – Wyluzuj, Alice. Przestań się wiecznie o wszystko martwić i zacznij się cieszyć życiem! Alice na chwilę zamarła w osłupieniu. Nie z powodu ostrego tonu siostry – do niego była już przyzwyczajona – ale dlatego, że

pierwszy raz w życiu Stella udzieliła jej rady, której warto posłuchać. W nocy Alice nie mogła zasnąć. W jej głowie jak uporczywe echo wciąż rozbrzmiewały słowa siostry. „Przestań się wiecznie o wszystko martwić i zacznij się cieszyć życiem!”. Alice usiadła na łóżku. „Zacznij się cieszyć życiem!”. Nie potrafiła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio jej się to zdarzyło. „Stella ma rację” – pomyślała. „Zawsze się wszystkim przejmuję, to prawda. Może wreszcie pora trochę się odprężyć i zabawić”. Na moment stanął jej przed oczami ciemnooki ogrodnik z willi Argenti. Nie wiedziała nawet, jak ma na imię, ale nie mogła się oprzeć wrażeniu, że z jakiegoś powodu ma on ścisły związek z radą, jakiej udzieliła jej Stella. W tym wszystkim było jeszcze coś, jakieś dziwne przeczucie, którego Alice nie mogła się pozbyć. – Afrodyta – wyszeptała imię bogini wprost w ciszę pokoju. Zabrzmiało to jak zaklęcie i nagle poczuła, jakby przed jej oczami stanęła tęcza. Kładąc z powrotem głowę na poduszce, przymknęła powieki. Wiedziała, że to śmieszne i kompletnie niemożliwe, ale koniec końców co miała do stracenia? Jutro znowu pojedzie do willi Argenti.

Rozdział 10 Podróż autobusem z miasteczka w góry była równie przyjemna jak za pierwszym razem. Alice wyszła z domu późnym rankiem, starając się zachowywać jak najbardziej naturalnie, gdy Stella zapytała ją, dokąd idzie. – Jeszcze nie wiem – powiedziała obojętnie. – Może do jakiegoś muzeum albo czegoś podobnego. Idziesz ze mną? Jak można się było spodziewać, siostra odmówiła, co sprawiło Alice wielką ulgę. Szybko pomknęła do miasta i niedługo potem wysiadała już na przystanku nieopodal willi Argenti. Tym razem wraz z nią przyjechała para młodych ludzi, więc razem ruszyli drogą w jej kierunku. Pochodzili z Worcester i niedawno wzięli ślub. Alice przyłapała się na tym, że zazdrości im wspólnego życia. Zauważyła, z jakim uwielbieniem Tim patrzy na swą młodą żonę, Janey, oraz jak mocno ściskają się za ręce. Mimowolnie zaczęła się zastanawiać, jak to jest, gdy ktoś tak cię ubóstwia. Tym razem przy bramie stał niski staruszek, który pobrał od nich opłatę za wstęp, dziękując uprzejmym skinięciem głowy. A potem Alice zobaczyła, jak Tim i Janey, trzymając się za ręce, odchodzą w kierunku zalanej słońcem ławki. Nie poszła za nimi. Nieoczekiwanie dla samej siebie zaczęła się zastanawiać, co właściwie tutaj robi. Wówczas całe jej ciało przeszył chłód, który do złudzenia przypominał strach. Łatwo było wymyślać romantyczne scenariusze z udziałem przystojnego ogrodnika, leżąc spokojnie we własnym łóżku, ale Alice nie należała do dziewcząt, które potrafią zainicjować coś tak niezwykłego i frywolnego jak wakacyjny romans. Zatrzymała się przy małej fontannie i z westchnieniem przeciągnęła palcami po wodzie. Może w ogóle niepotrzebnie się martwi. Nigdzie nie było widać ani śladu ogrodnika, więc przyszło jej do głowy, że może dziś wcale go tu nie będzie. Myśl ta skłoniła ją do uśmiechu. Jeden jedyny raz zdobyła się na odwagę, a tymczasem mężczyzna, o którego jej chodzi, wszystko udaremnił, biorąc sobie wolny dzień. Mniejsza o to, że sam ją zapraszał, w końcu była przede wszystkim turystką, która najnormalniej w świecie rozkoszuje się pięknem ogrodów. I to wszystko. Przytaknęła sobie głową i postanowiła oddać się w ręce losu.

To przypomniało jej, że nie przyszła tutaj jedynie z nadzieją na ponowne spotkanie z młodym ogrodnikiem, lecz także po to, żeby zobaczyć posąg. Ruszyła zadbaną alejką, która prowadziła do Ogrodu Bogiń, mijając po drodze Artemidę, Demeter, Atenę i inne rzeźby. Ale to nie dla nich tutaj była. Przyszła zobaczyć Afrodytę. Również tym razem posąg bogini miłości stał w pełnym słońcu. Piękno jej rysów wywołało uśmiech na twarzy Alice. Położyła dłoń na rąbku kunsztownie wyrzeźbionej szaty i poczuła, jak jej skórę przenika magiczne ciepło. Co miała do stracenia? Zamknęła oczy. „Skoncentruj się”. O co chciałaby prosić dla siebie? Co powiedział ogrodnik? „Jeśli poprosisz o miłość albo urodę, spełni twoje życzenie”. Miłość albo uroda. Te dwa słowa wirowały w jej głowie, aż w końcu się zdecydowała. – Chciałabym – zaczęła, czując, jak jej palce oparte o ciepły kamień lekko drżą – chciałabym, żeby mężczyźni zaczęli mnie dostrzegać. Żebym już nigdy nie była dla nich niewidzialna. Żeby naprawdę mnie zauważali. Przez chwilę pomyślała o Stelli i jej niesamowitym powodzeniu u płci przeciwnej. Całe jej życie wydawało się jedną niekończącą się i pełną uniesień randką. Nieustannie obsypywano ją prezentami i rozpieszczano do granic możliwości. Alice choć raz w życiu chciałaby się przekonać, jak to naprawdę jest. – Tak – powiedziała Afrodycie. – Chcę, żeby mężczyźni w końcu zaczęli mnie zauważać! Stała nieruchomo jeszcze przez krótką chwilę, a potem otworzyła oczy. Na moment oślepiło ją słońce, ale zaraz wszystko wróciło do normy. Alice uśmiechnęła się. Świat wyglądał dokładnie tak samo jak przedtem, a ona nie poczuła nic nowego. Czego się spodziewała? To było niemądre z jej strony oczekiwać, że cokolwiek się zmieni. Posąg nie potrafi spełniać życzeń. To tylko kawałek kamienia, wyrzeźbiony, by cieszyć oko turystów. Poczuła się nagle bardzo głupio, więc szybko oddaliła się, żeby nikt jej tutaj nie zobaczył. Dotarła z powrotem do fontanny i wtedy go zauważyła.

– Cześć! – zawołał, machając do niej opaloną ręką i uśmiechając się, jakby pozdrawiał dawno niewidzianą znajomą. – Cześć! – odpowiedziała. Przyśpieszył kroku i za moment był już obok niej. – Wczoraj wyszłaś bez pożegnania. – Przepraszam, śpieszyłam się na autobus. Uniósł brwi, a ona poczuła, że się rumieni, przyłapana na kłamstwie. Pewnie doskonale wiedział, o której odjeżdżają autobusy. – To znaczy, bałam się spóźnić. – Mogłem cię odwieźć. Mam bardzo dobry motorower – rzekł z błyskiem w ciemnych oczach. – Czy to nie jest niebezpieczne? – zapytała odruchowo i od razu tego pożałowała. Takie pytanie nie przystoi odmienionej, beztroskiej dziewczynie, jaką postanowiła być wczorajszej nocy. – Chciałam powiedzieć, że brzmi super. – Miałabyś ochotę się przejechać? – O! – wyrwało jej się, zaskoczonej jego nagłym zaproszeniem. – To żaden problem – dodał. Alice uśmiechnęła się na myśl, jak śmiga na motorowerze po krętych górskich drogach, obejmując rękoma w pasie przystojnego Greka. – Dobrze – powiedziała. – Zgadzasz się? – Tak. Ogrodnik wyglądał na równie zaskoczonego jak Alice. – Ja chyba… chyba powinienem się przedstawić. Mam na imię Milo – wyciągnął do niej rękę. – A ja Alice – ścisnęła jego dłoń, jednocześnie spostrzegając, że jest ona niezwykle ciepła i silna. – A więc wróciłaś, żeby wypowiedzieć życzenie? – Możliwe – odrzekła wymijająco. – Aha – zorientował się – nie chcesz powiedzieć, bo obawiasz się, że się nie spełni, prawda? – Może – odparła, a potem zrobiła coś zupełnie nie w jej stylu, a mianowicie mrugnęła do niego. Oczy mężczyzny rozszerzyły się, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

– Wiesz co? Jutro mam wolny dzień i miałem zamiar pojechać na plażę. Jest niedaleko stąd, ale turyści o niej nie wiedzą. Ma najbardziej miękki i biały piasek w całej Grecji, a tak błękitnego morza nie zobaczysz nigdzie na świecie. Chyba by ci się spodobała. – Chcesz, żebym z tobą pojechała? – Tak – potwierdził z uśmiechem. – Będzie fajnie. Ja mam wolny dzień, a ty jesteś na wakacjach. Brzmi nieźle, nie sądzisz? Alice przygryzła wargę, a potem potaknęła: – Rzeczywiście, brzmi nieźle. – Super – ucieszył się. Alice spodziewała się, że jeszcze coś powie, a ponieważ tego nie zrobił, sama się odezwała: – Jesteś może żonaty? Wyraźnie zbladł, słysząc to pytanie. – Co takiego? Wzruszyła ramionami. – No wiesz, nie chcę się spotykać z kimś, kto ma zobowiązania, nawet jeśli to tylko wakacyjna rozrywka. – Nie mam żony – oznajmił. Alice kiwnęła głową. – Nie chcę być wścibska, ale wiesz, przy twojej pracy musisz spotykać wiele kobiet i pewnie łatwo ci… – urwała, nie wiedząc, co powiedzieć. – Łatwo mi…? – powtórzył wyczekująco. – Na pewno wiesz, co mam na myśli – wyjaśniła. – Chcę, żebyś wiedział, zanim pojedziemy razem na plażę, że ja nie jestem jedną z takich dziewczyn. – Rozumiem – odparł Milo, wkładając ręce do kieszeni swoich mocno wysłużonych spodni. – Ty nie jesteś jedną z takich dziewczyn, a ja nie jestem żonaty. Mówiąc to, uśmiechnął się do niej, a ona nie mogła się powstrzymać i zrobiła to samo. – Czyli nasz jutrzejszy wypad na plażę nadal aktualny? Alice wzięła głęboki oddech. – Tak – potwierdziła – aktualny. – Świetnie. Czy mam przyjechać po ciebie do hotelu? – O nie, nie – zaprotestowała szybko, wyobrażając sobie, co się

stanie, gdy Milo pojawi się w ich willi i wpadnie w oko Stelli. – Spotkajmy się w miasteczku. – Dobrze – zgodził się. – A może to raczej ty jesteś mężatką? – Nie! – odpowiedziała Alice. – Nie mam nic do ukrycia. Po prostu będzie lepiej, gdy umówimy się w mieście. Wybuchnął śmiechem, szczerym i z głębi serca, co sprawiło, że Alice momentalnie się uspokoiła. – Zgoda. W takim razie spotkajmy się w porcie, tam gdzie wysiadłaś z promu. – Okej – powiedziała. – Może być o jedenastej? Pomyślała, że wyjście przed południem może się wydać jej siostrze mniej podejrzane. Milo zmarszczył brwi. – To za późno. Zostanie nam już tylko połowa dnia. – To może o dziesiątej? – zaproponowała, mając nadzieję, że Stella o tej porze nadal jeszcze będzie w łóżku. Skinął głową na znak zgody. – O dziesiątej. – Czy mam coś ze sobą przynieść? – Nie, to ja cię zapraszam. Sam wszystko przygotuję. Wyjął ręce z kieszeni i zaczął gestykulować nimi w powietrzu, jakby już teraz chciał wyczarować dla niej ten dzień. – Nic nie musisz, tylko, proszę, przyjdź. Alice musiała przyznać, że ujął ją jego szczery entuzjazm. – Przyjdę – obiecała. – Świetnie, w takim razie widzimy się o dziewiątej. – O dziesiątej! – poprawiła go. – Zgoda – podniósł ręce w geście rezygnacji. – O dziesiątej! Patrzyła, jak powoli oddala się ścieżką w dół, przez chwilę machając do niej ręką, a potem znika za wysokim żywopłotem. Zaczęła się zastanawiać, czy wszystko to rzeczywiście się wydarzyło. Czyżby właśnie obiecała obcemu mężczyźnie, że spędzi z nim cały dzień na jakiejś odludnej plaży? A jednak to zrobiła. Na samą myśl o tym poczuła taką ekscytację, że mogłaby wskoczyć do najbliższej fontanny i odtańczyć w wodzie zwariowany taniec. Mężczyźni pokroju Mila nie interesowali się kimś takim jak ona. Była to smutna prawna, z którą Alice pogodziła się przez minione lata.

A mimo to ją zaprosił. Chce poświęcić cały dzień tylko jej i zabrać ją w miejsce, które wiele dla niego znaczy. Bardzo ją tym ujął. Nagle zarumieniła się na myśl o swej bezpośredniości, gdy przypomniała sobie pytanie o to, czy jest żonaty. Co w nią wstąpiło? I skąd, do diabła, wzięło się u niej to mrugnięcie? Zachowywała się, jakby kompletnie nie była sobą, i to dało jej do myślenia. Czyżby Afrodyta spełniła jej życzenie?

Rozdział 11 To był idealny wiosenny poranek. Gdy Alice wyszła po śniadaniu na taras, wciągnęła do płuc łagodne, ciepłe powietrze i od razu wiedziała, że nachodzący dzień będzie absolutnie wyjątkowy. Ta myśl przypomniała jej o turkusowej sukience, więc szybko pobiegła do sypialni, żeby wyjąć ją z szafy. Miała ją już raz na sobie, gdy była w mieście, ale Milo jeszcze jej nie widział; pomyślała, że może mu się spodoba. Przeglądając się w lustrze przed wyjściem, nie mogła się oprzeć wrażeniu, że coś się w niej zmieniło. Czy tylko dlatego, że założyła ładną sukienkę? Trudno w to uwierzyć, ale musiała się przyznać przed samą sobą, że czuła się zupełnie inaczej niż dawna Alice. Może dlatego, że była na wakacjach? W każdym razie nie miało to dla niej większego znaczenia. Wiedziała tylko, że jest z siebie zadowolona, a to stanowiło cudowną odmianę losu. Gdy dotarła do miasta, jakiś starszy pan, mijając ją, uchylił kapelusza, a jadący rowerem nastolatek pomachał do niej i krzyknął po grecku coś, czego nie zrozumiała. Patrzyła za nim, jak jedzie ulicą, a potem znowu się za nią ogląda. „To tylko jakiś uprzejmy miejscowy” – pomyślała. Zaraz jednak przestała się nad tym zastanawiać, bo spomiędzy stłoczonych na stromym zboczu domów wyłoniło się morze. Wzdłuż nabrzeża portowego siedzieli rzędem wędkarze o karkach spalonych słońcem na czarno, a na falach kołysały się łodzie, na których rufach układały się w magiczne wzory plamki odbitego światła. W porcie czekał już na nią Milo, a tuż obok niego stał motorower. Zanim ją zauważył, miała okazję lepiej mu się przyjrzeć. Był wysoki i szczupły, miał silne ramiona i ciemną kręconą czuprynę. Biła od niego jakaś żywiołowa energia, zupełnie jakby nie mógł ustać dłużej w jednym miejscu. Jego czarne oczy prześlizgnęły się po horyzoncie, a gdy się obejrzał i ją zobaczył, uśmiechnął się w taki sposób, że Alice poczuła się jak wybranka losu. „Nie daj się ponieść emocjom” – przykazała sobie w duchu. „To tylko wakacyjna przygoda. Nie łudź się, że coś z tego będzie”. – Dzień dobry – przywitała się, podchodząc do niego. – Podoba mi się – powiedział.

Alice spojrzała na niego z zaciekawieniem. – Co takiego? – To, jak mówisz „dzień dobry” po angielsku. Jakbyś bardzo chciała, żeby to był dobry dzień, nawet jeśli się na to nie zanosi. – Ale dzisiaj jest dobry dzień, prawda? – spytała. – Bardzo dobry dzień – potwierdził, po czym wręczył jej kask i pomógł zapiąć pasek pod brodą. – W porządku. Jesteśmy gotowi do startu. Alice kiwnęła potakująco głową. Podobał się jej sposób, w jaki formułował zdania. O tak, ona zdecydowanie była gotowa do startu. Przełożyła pasek torebki przez głowę, patrząc, jak Milo wskakuje na siodełko motoroweru. Usiadła za nim i objęła go w pasie rękoma, a gdy ruszyli z miejsca, wydała z siebie lekki okrzyk. Prędkość, z jaką wyjechali z miasta, sprawiła, że Alice mocno zakręciło się w głowie. Nie zdawała sobie sprawy, że motorower może mieć tak dużą moc. Nawet obciążony dwojgiem pasażerów z łatwością piął się pod górę stromymi uliczkami Kethos. Dzięki temu bardzo szybko znaleźli się za miastem, na otwartej drodze, zostawiwszy za sobą daleko w dole morze. Nad ich głowami widniało krystalicznie czyste niebo i Alice poczuła, jak wzbiera w niej fala podekscytowania. Nie mogła sobie darować, że Stella jej w tym momencie nie widzi. Nie poznałaby swej nudnej starszej siostry, tego można być pewnym. Alice musiała przyznać, że ledwo poznaje samą siebie. Jazda motorowerem dawała niesamowite poczucie wolności i Alice rozumiała już, dlaczego Milo tak to lubi. Co chwila odwracał się do tyłu, żeby się upewnić, czy u niej wszystko dobrze. Oczywiście tak było. Dzisiaj czuła się o niebo lepiej niż tylko „dobrze”. Po mniej więcej dwudziestu minutach jazdy i przebyciu kilkunastu kilometrów przeraźliwie krętych dróg, Milo zaczął zwalniać. Ta część wyspy była o wiele cichsza i spokojniejsza. Znajdowała się tu zaledwie garstka domów i ani śladu turystów. Trudno było sobie wyobrazić, że gdzieś w pobliżu tych surowych i skalistych terenów może się znajdować rajska plaża, a przecież tak obiecał jej Milo. W pewnym momencie skręcili z głównej drogi w piaszczystą ścieżkę pełną gigantycznych wybojów. – Trzymaj się mocno – zawołał do niej, zręcznie manewrując po

nierównej polnej drodze. Było jasne, że musiał pokonywać ją już nieskończenie wiele razy, ale mimo to i tak zacieśniła uścisk na jego pasie. Ścieżka prowadziła stromo w dół i już po chwili Alice aż jęknęła z zachwytu, gdy jej oczom ukazała się obiecana plaża. Był to maleńki skrawek piasku ukryty między dwoma zadrzewionymi pagórkami, prawie całkowicie odcięty od reszty świata. Nawet najbardziej gorliwi turyści nie byliby tu w stanie trafić. Odwiedzali ją tylko miejscowi, nic więc dziwnego, że Alice poczuła się ogromnie wyróżniona, mogąc się znaleźć w tym miejscu. – W porządku? – spytał Milo, gdy zsiedli z motoroweru. – Nie kręci ci się zbyt mocno w głowie? – W ogóle mi się nie kręci! – zapewniła go, zdejmując kask i potrząsając włosami. Natychmiast odgarnęła je z jej twarzy cudowna bryza, którą wciągnęła głęboko w płuca. – Idealna plaża! – To dla mnie wyjątkowe miejsce – powiedział. – Trzymałem je w tajemnicy, ale dzisiaj chcę się nim podzielić z tobą. Alice z uśmiechem patrzyła, jak otwiera zamykany bagażnik z tyłu motoroweru i wyjmuje z niego koc, żeby mieli na czym usiąść. – Pomogę ci – zaproponowała, gdy sięgnął ponownie do bagażnika i wydobył stamtąd dwie torby z jedzeniem. A potem tak długo wspólne szukali najlepszego miejsca na usianej kamieniami plaży, aż wreszcie udało im się znaleźć idealny skrawek piasku. – Jak odkryłeś ten zakątek? – zapytała Alice. Milo wzruszył ramionami. – Lubiłem się powłóczyć po wyspie. Kiedy dostałem swój pierwszy motorower, znikałem na długie godziny, by jeździć bez celu po drogach i oglądać okolicę. Wiesz, o co mi chodzi, prawda? Alice przytaknęła. – Miałam kiedyś rower i robiłam dokładnie to samo co ty. – I co odkryłaś? Alice przypomniała sobie swoje wycieczki rowerowe po otwartych przestrzeniach Norfolku. – Pola, lasy i jeziora. – Nadal jeździsz? Potrząsnęła przecząco głową. – Nie. Raczej nie mam na to czasu.

– Nie masz czasu? – No wiesz, praca i inne obowiązki. Ciągle czuję się zmęczona – wyjaśniła. – Zawsze powinno się mieć czas dla siebie – stwierdził Milo, rozkładając koc. – To nie jest takie proste – odparła. Ułożyli torby z jedzeniem i piciem na ziemi i usiedli na kocu. – Kiedy dostałem swój pierwszy rower – rzekł Milo – nie mogłem się doczekać, żeby jak najdalej na nim odjechać. – Od czego chciałeś uciec? – Od dużej rodziny! – odparł z uśmiechem. – Masz dużo braci i sióstr? – O, tak – odpowiedział. – Ja mam tylko jedną siostrę, ale to i tak za wiele! – Może teraz coś zjemy – zaproponował. Otworzył jedną z toreb i wyjął z niej duży bochenek białego chleba starannie pokrojony na kromki. – Upiekłem go dziś rano – oznajmił – więc jest jeszcze bardzo świeży. – Upiekłeś chleb? – Nie wierzysz mi? – Tak tylko… – Powiedziałem, że chcę ci podarować cały dzień. I ten dzień zaczął się bardzo wcześnie, od tego, że wstałem i upiekłem chleb. Alice uśmiechnęła się. Zdążyła się już zorientować, że wszystko, co robi Milo, niezmiennie wywołuje uśmiech na jej twarzy. Tuż za chlebem pojawił się spory kawał śmietankowego żółtego sera, pojemnik wypełniony lśniącymi oliwkami i torebka świeżych liści sałaty. – Strasznie mi głupio, że nic nie przyniosłam – zauważyła Alice. – Niepotrzebnie. Przecież ci mówiłem, że jesteś dziś moim gościem. A teraz częstuj się, proszę, a ja naleję wino. – Wino? – Oczywiście. Piknik nie może się obejść bez wina. Alice spojrzała w bezchmurne niebo. Słońce, morze i wino – prawdziwa mieszanka wybuchowa dla zmysłów. – Chyba powinnam założyć kapelusz – powiedziała.

Przez chwilę żadne z nich się nie odzywało, zajmując się wyśmienitym jedzeniem i popijając dobre wino. Alice wprost nie mogła uwierzyć, że wszystko ma tak cudowny smak. Nie pamiętała już, kiedy ostatnio jadła coś naprawdę dobrego. Co prawda, w menu firmowej stołówki pojawiło się niedawno kilka nowych sałatek, ale większość dań była ciężkostrawna, jak to, co najczęściej serwuje się w szkołach. A gdy wracała z pracy do domu, rzadko kiedy miała siłę, żeby przyrządzić sobie coś zdrowego i pożywnego. Postanowiła, że teraz to się zmieni. Czy jest na świecie prostszy posiłek niż chleb i świeże dodatki? Obserwowała swojego towarzysza, jak je – szybko i swobodnie, rozkoszując się każdym kęsem. Pomyślała sobie, że tak właśnie powinno wyglądać życie – jak nieśpieszne delektowanie się prostym jedzeniem w pięknym otoczeniu. – Dobrze się bawisz? Przytaknęła z ustami pełnymi sałaty. – Ty naprawdę wiesz, jak żyć. Milo roześmiał się. – Zabawnie powiedziane. – Ale to prawda. Zazdroszczę ci tego. – Przecież każdy może tak żyć – stwierdził, unosząc brwi ze zdumienia. Alice pokręciła głową. – Nie każdy. Do tego potrzeba odwagi. – Co masz na myśli? – Chodzi mi o to, że wydajesz się taki swobodny. Jesteś blisko z tym wszystkim, co cię otacza. Rozumiesz, o co mi chodzi? – Nie bardzo – odparł. – Obawiam się, że mój angielski nie jest za dobry. – Twój angielski jest wprost idealny – zapewniła go Alice. – Chodzi mi o to, że robisz to, co lubisz. Masz pracę, którą uwielbiasz, w miejscu, które kochasz. – To prawda. – Niewiele osób ma tyle szczęścia – zauważyła. – To bardzo smutne – odrzekł. – Nie mogę sobie wyobrazić, żebym żył gdzie indziej lub miał inną pracę. – Od urodzenia mieszkasz na Kethos? – chciała wiedzieć Alice.

Milo przytaknął i dopił resztę wina. – Oczywiście. Nie ma lepszego miejsca. Przynajmniej dla mnie. Alice spojrzała na niego i zauważyła blask w jego oczach, gdy zapatrzył się w morze. – Wspaniale jest być pewnym swojego miejsca na ziemi. – Ale ty też masz swój dom? – spytał, odwracając się w jej stronę. – Tak, ale chyba nie jestem do niego tak mocno przywiązana jak ty. Popatrzył na nią przez chwilę, a potem kiwnął głową w kierunku morza. – Przyjrzyj mu się – powiedział. – Ma sześć różnych odcieni błękitu. Wiem, bo sam policzyłem. Wczoraj miało numer czwarty, a w sobotę przed twoim przyjazdem było zielonoszare – urwał na chwilę. – Morze to coś żywego. Jak człowiek, dotrzymuje ci towarzystwa. Uczysz się rozpoznawać jego nastroje i na nim polegać. – Tam, gdzie mieszkam, też mamy morze, ale nie odwiedzam go zbyt często. – To szaleństwo – stwierdził. – Jak można mieszkać blisko morza i tam nie jeździć? – Wiem, że to wariactwo – przyznała Alice, zmieniając pozycję, tak że teraz klęczała na kocu. – Żyję w pięknym kraju, a prawie w ogóle nigdzie nie jeżdżę. – Dlaczego? – Bo ciągle pracuję! – omal się nie rozpłakała. – Ale chyba nie cały czas? – No nie, ale jest jeszcze ojciec. Odwiedzam go, kiedy tylko mogę. – Jest chory, prawda? – spytał łagodnym głosem Milo. Alice przytaknęła. – Przebywa w domu opieki. Wiem, że ma tam towarzystwo, ale to przecież nie to samo co rodzina. Dlatego jeżdżę do niego w weekendy, a gdy wracam, robię coś tam w domu i zaraz znów zaczyna się nowy tydzień pracy. – Rozumiem – powiedział Milo. – Przepraszam – zreflektowała się Alice. – Ciągle tylko narzekam, ale mam wrażenie, że dzięki tobie po raz pierwszy w życiu zaczynam inaczej postrzegać pewne sprawy.

– I co widzisz? – spytał, pochylając się ku niej i delikatnie zakładając jej za ucho kosmyk brązowych włosów. Alice lekko drgnęła zaskoczona jego gestem, co sprawiło, że musnął palcami jej policzek. – Słucham? – zapytała. – Pytałem, co widzisz? Spojrzała w jego ciemne oczy i z trudem przełknęła ślinę. Dopiero co poznała tego mężczyznę i znowu, już drugi raz, opowiada mu wszystko o sobie. – Zmiany – rzekła. – Muszę coś zmienić. Przytaknął. – Jesteś nieszczęśliwa, prawda? Powiedział to bardzo łagodnym tonem, a ona poczuła, jak w jej oczach zbierają się łzy. A potem stało się coś nieoczekiwanego – przysunął się bliżej i ją pocałował. Nie była w stanie się ruszyć, zresztą wcale nie miała zamiaru. Zamiast tego odwzajemniła pocałunek. Na krótką, cudowną chwilę szum morza w jej uszach i ciepły dotyk jego ust sprawiły, że poczuła się jak zahipnotyzowana, całkiem zapomniała o łzach. – Nie powinienem tego robić – odezwał się w końcu Milo, gdy się od siebie odsunęli. – Ale byłaś taka smutna, więc chciałem… – Chciałeś to wykorzystać? – wpadła mu w słowo Alice. Twarz mężczyzny spochmurniała. – Nie – odparł szybko. Alice lekko się roześmiała. – Tylko żartowałam. Przepraszam, nie chciałam ci dokuczać. Wszystko w porządku, naprawdę. Zamrugała, chcąc jak najszybciej odzyskać równowagę. – Nie gniewasz się? – zapytał z troską w oczach. – Nie gniewam. Przechylił głowę na bok. – Jesteś przeurocza, Alice – wyznał. – Nie mogę patrzeć, gdy się smucisz, szczególnie w tak wspaniały dzień jak dziś. A poza tym jesteś… – urwał w pół zdania. – Jestem jaka? – chciała wiedzieć, mimo że obawiała się jego odpowiedzi. – Nie potrafię znaleźć właściwego słowa.

Zapatrzył się przez chwilę w niebo, jakby miał nadzieję, że otrzyma stamtąd pomoc i spłynie mu z góry wprost do głowy właściwe określenie. – Pociągająca! – wykrztusił w końcu. – O to mi chodziło – jesteś pociągająca! Alice roześmiała się. – Tak sądzisz? Przytaknął, a jego twarz rozjaśniła się w uśmiechu. Alice siedziała przez chwilę kompletnie osłupiała, bo zdała sobie sprawę, że oto właśnie przystojny mężczyzna poświęca całą swą uwagę tylko jej. Dokładnie tak jak sobie życzyła.

Rozdział 12 Przepraszam – powiedział Milo. – Zawstydziłem cię. – Wcale nie – odparła Alice. – Tylko mnie zaskoczyłeś. – Ale pozytywnie? – spytał, uśmiechając się nieznacznie. Potaknęła, dochodząc przy tym do wniosku, że nie powinna już dzisiaj pić więcej wina. Siedzieli w ciszy, każde z nich wpatrzone w morze. Alice zastanawiała się, co się teraz wydarzy. Miała nadzieję, że Milo nie uzna ich wspólnego wyjazdu za kompletną pomyłkę i nie odwiezie jej od razu do miasteczka. On jednak niespodziewanie klasnął w dłonie. – Kiedy mieszka się blisko morza, można zrobić tylko jedną rzecz – pójść popływać! Idziesz? – zaproponował, wstając i otrzepując piasek z kolan. – Nic nie mówiłeś, że będziemy się kąpać – zauważyła Alice zawiedzionym głosem. – Jesteśmy przecież na wyspie, to naturalna kolej rzeczy – rzekł. – No chodź! – Nie mam stroju kąpielowego. – A po co ci strój? Fale cię zasłonią! – powiedział. Patrzyła za nim, jak oddala się w kierunku morza, zrzucając po drodze ubrania. Początkowo próbowała odwracać wzrok, ale potem doszła do wniosku, że nie ma takiej potrzeby. Jeśli on nie wstydził się rozebrać przed nią do naga w biały dzień, dlaczego miałaby nie patrzeć? Miał szczupłe i opalone ciało, tak że nie mogła oderwać od niego oczu. Coś podobnego raczej nie przydarzy się jej po powrocie do Norfolku, nie miała więc skrupułów, by napawać się tym widokiem. – Uwierz mi, jest rewelacyjnie! – krzyknął Milo, wchodząc do wody i radośnie uderzając w nią obiema rękami. – Jesteś szalony! – zawołała za nim. – No dalej, wchodź! – Nie mam stroju! – powtórzyła. – Człowiek rodzi się nagi – przekonywał ją Milo zza fal. – Ale zaraz zakładają mu ubranie – odcięła się Alice. – Czemu wy, Angielki, jesteście takie wstydliwe? Więc o to naprawdę mu chodziło? Na moment Alice wyobraziła

sobie, jak tą metodą uwodzi połowę mieszkanek Anglii, ale zaraz potem przyszło jej do głowy, że właściwie nie ma się czym przejmować. Co z tego, jeśli tylko o to mu chodzi i po to jest cały ten piknik, pocałunek i kąpiel w morzu? Nawet gdyby to miał być jedynie krótki, niewinny flirt, już pomijając, że na golasa, chyba jakoś da sobie radę, bo dlaczego nie? Wstała z koca, słysząc, jak w jej głowie rozbrzmiewają echem te dwa słowa: „Dlaczego nie?”. – Przyjdź, jak będziesz gotowa! – zawołał Milo. – Nie będę patrzył. Obserwowała, jak płynie w morze, mocno i pewnie zagarniając wodę, a potem wzięła głęboki oddech. Nigdy w życiu czegoś takiego nie robiła, ale teraz działo się z nią coś dziwnego. Zupełnie jakby jej wrodzoną nieśmiałość stłumiła jakaś tajemnicza moc, silniejsza od niej samej, tak że w ogóle przestała się czymkolwiek przejmować. Czuła się naturalnie, pewnie i swobodnie. Powoli zdjęła buty i rozpięła guziki z przodu sukienki. Turkusowy materiał zsunął się z niej i upadł na piasek, a w ślad za nim wylądowała jej bielizna. Idąc po miękkim, sypkim piasku, wpatrywała się w morze. Milo nadal płynął przed siebie, po czym nagle zrobił szybki zwrot i skierował się do brzegu. Dotrzymał jednak słowa i nie patrzył na nią, mogła więc niewidziana wślizgnąć się do morza. Kiedy dotarła na głębokość do kolan, wzięła głęboki oddech i zrobiła jedyną możliwą w jej sytuacji rzecz, by nie doznać szoku termicznego – rzuciła się całym ciałem do wody, aż całkiem ją przykryła. Z trudem łapiąc powietrze, wynurzyła się ponad powierzchnię, gwałtownie mrugając i głośno się śmiejąc. Milo miał rację – poczuła się wspaniale, gdy morze objęło całe jej ciało chłodnym uściskiem. Położyła się na plecach i przez moment swobodnie dryfowała, wpatrując się w błękitną głębię nieba. Potem odwróciła się twarzą w stronę brzegu, by podziwiać skalisty krajobraz i soczystą ciemną zieleń drzew. Nie pływała tak już od wielu, wielu lat, więc zdążyła zapomnieć, jak bardzo kiedyś to lubiła. Widok lądu z morza to jeden z małych cudów codzienności. Alice uwielbiała to przyjemne uczucie, gdy cała zanurzała się w wodzie i miarowo kołysały nią delikatne fale. Morze miało tę cudowną właściwość, że w jego obecności wszystko inne znikało i człowiek żył chwilą, czując w nozdrzach intensywny

słony zapach, a w uszach uspokajający szum fal. Kiedy Milo ją zauważył, pomachał ręką i zaczął płynąć w jej kierunku, zwinny i lśniący jak lew morski. – Mówiłem ci – zawołał do niej znad fal – to najlepsze miejsce na ziemi! – To prawda! – odkrzyknęła Alice. – Przyjeżdżam tu przy dobrej pogodzie, kiedy tylko mogę, ale ciągle mi mało – powiedział, podpływając ku niej z wolna. Alice nie ruszała się z miejsca; kołysała się na falach, z uczuciem jakby to był jej drugi dom. Zdając sobie sprawę, że woda jest przejrzysta, zastanawiała się, jak dużo Milo mógł zobaczyć, ale on miał cały czas wzrok utkwiony w brzegu, chłonął widok swej ukochanej wyspy. Jego zachowanie, prawdę mówiąc, nie bardzo jej pochlebiało. Jak to możliwe, że tkwi w wodzie tuż obok niego, naga i rzekomo „pociągająca”, a jego oczy są zwrócone tylko na Kethos? Alice przygryzła wargę i w tej samej chwili jej dłoń prawie bezwiednie powędrowała na bok i lekko chlapnęła wodą w kierunku głowy chłopaka. Milo odwrócił się, zdumiony jej gestem, i za moment w wodzie wybuchła zacięta walka, w efekcie której powietrze przeszywały wielkie słone krople, a z morza wystrzelały miniaturowe kaskady i opadały prosto na nich. Chlapali się nawzajem, wciągali pod wodę, ścigali do brzegu i z powrotem, aż wreszcie uszczęśliwieni unosili się razem na falach, by zaczerpnąć tchu. – O Boże! – westchnął Milo, przymknąwszy na chwilę oczy. – Poddaję się. Wygrałaś! – Zgoda! – powiedziała Alice ze śmiechem. Była całkowicie wyczerpana, ale czuła się wspaniale. – No dobra – rzekł chwilę później – wychodzimy. Już mieli płynąć do brzegu, gdy nagle spostrzegli staruszka o lasce, który wolno człapał po plaży. – O nie! – jęknął Milo. – Kto to? – zapytała Alice, mrużąc oczy od słońca. – Stary Stamos. Spaceruje tu codziennie i lubi sobie, jakby to powiedzieć… pogawędzić. – Ale jakim cudem zszedł na dół tak stromą ścieżką? – zdumiała

się Alice. – Wygląda na ponad sto lat. – Ma lepszą kondycję ode mnie – stwierdził Milo. – I jak my teraz wyjdziemy z wody? Nie mamy ubrań! – przypomniała dość niepotrzebnie Alice. – Nie przejmuj się, staremu Stamosowi to nie będzie przeszkadzało – zapewnił ją jej towarzysz. – Jemu może nie, ale mnie tak! – zauważyła. Milo przez chwilę wydawał się coś rozważać, a potem wskazał palcem na lewo. – Możemy się schować za tamtymi kamieniami i poczekać, aż sobie pójdzie – zaproponował. Popłynęli we wskazanym przez niego kierunku i dotarli do swej kryjówki dokładnie w tej samej chwili, gdy staruszek natknął się na leżącą na plaży kupkę ubrań. Obserwowali z daleka, jak rozgarnia je swoją laską. – Co on robi? – zdziwiła się Alice. – Szuka, czy nie ma tam czegoś ciekawego – odparł Milo. Wkrótce stało się jasne, co go najbardziej zainteresowało – podniósł końcem laski stanik Alice i wymachiwał nim w powietrzu jak flagą. Milo roześmiał się. – O Boże! – wykrzyknęła zawstydzona dziewczyna, ale ona też nie mogła powstrzymać się od śmiechu. W tym momencie staruszek odwrócił się w stronę morza, a oni szybko schowali głowy pod wodę. – Założę się, że przypomniał sobie swoją młodość, gdy sam też pływał nago – powiedział Milo. – Mógłby wreszcie sobie pójść. Co robi teraz? – chciała wiedzieć Alice. Milo wyjrzał znad kamienia. – W porządku, odchodzi – poinformował ją. – Dzięki Bogu – ucieszyła się. – Robi mi się już zimno. Popłynęli razem do brzegu, po czym Milo wyszedł z wody tak samo swobodnie, jak do niej wszedł, podczas gdy Alice kręciła się tam i z powrotem w płytkiej wodzie. – Nie przejmuj się, nie będę patrzył – zawołał, po czym usiadł na kocu tyłem do morza i zabrał się do wciągania ubrań. Upewniwszy się, że Milo jest pochłonięty wyłącznie suszeniem włosów, Alice wyszła z morza i od razu poczuła, jak słońce rozgrzewa

całe jej ciało. Nie odwracając się, Milo wyciągnął do niej rękę z ręcznikiem. Szybko się nim wytarła, a potem założyła sukienkę i usiadła na kocu. – Było fajnie – podsumował, wyciskając ostatnie krople wody ze swej czupryny. – Tak – zgodziła się Alice i też zajęła się wyżymaniem swoich włosów. – Daj, ja to zrobię – zaproponował i przysunął się do niej bliżej na kocu z ręcznikiem w ręku. Alice poczuła, jak jego mocne, stanowcze dłonie delikatnie wycierają jej głowę ręcznikiem, i mimowolnie przymknęła oczy, rozkoszując się każdą chwilą. – Gotowe – oznajmił chwilę potem. – Reszta wyschnie na słońcu. – Dziękuję – powiedziała, żałując, że tak szybko mu poszło. Spojrzał na nią swoimi ciemnymi oczami, zupełnie jakby upajał się jej widokiem. – Masz piękne włosy – rzekł. Alice roześmiała się. – Wcale nie. Zmarszczył brwi. – A właśnie, że tak! – Moje włosy są za cienkie i zbyt bezbarwne, żeby nazwać je pięknymi. – Ale za to są miękkie i przyjemne, a poza tym bardzo ci pasują – odparł. Uśmiechnęła się na myśl, że znowu zaczyna opowiadać tak absurdalne rzeczy. Czyżby taka była jego technika uwodzenia? – Wiem, że nie jestem piękna – stwierdziła. – Nie musisz prawić mi komplementów. Mówiąc to, popatrzyła w morze, żeby uniknąć ewentualnych dalszych uwag. Nie była przyzwyczajona do bycia w centrum zainteresowania i chociaż to bardzo miłe, nie czuła się zbyt pewnie w tego typu sytuacji. – Opowiedz mi o Afrodycie – poprosiła niespodziewanie. Milo podrapał się po brodzie i zamyślił. – Jest boginią miłości i piękna. Przyszła na świat właśnie tutaj, u wybrzeży Kethos.

Alice odwróciła się do niego. – Naprawdę? Wydawało mi się, że urodziła się na Cyprze – czy nie tak mówią wszystkie mity? – Na Cyprze! – Milo wypluł to słowo jak obelgę. – A cóż Afrodyta miałaby robić na Cyprze? Przecież to grecka bogini – potrząsnął głową, najwyraźniej mocno zniesmaczony pomysłem, że Cypr miałby mieć cokolwiek wspólnego z jego wyjątkową boginią. – Sami wymyślili tę historię, żeby przyciągnąć turystów. – Aha – zgodziła się Alice, powstrzymując się od uwagi, że mieszkańcy Kethos najwyraźniej wpadli na ten sam pomysł. – Legenda mówi – ciągnął Milo, wyprostowując na kocu swoje długie nogi – że Afrodyta uwiodła kiedyś wszystkich mieszkańców Kethos w ciągu zaledwie jednej nocy. – Jak to, mężczyzn i kobiety też? Milo przytaknął. – I dlatego dziś wszyscy się od niej wywodzimy. – Ale to przecież tylko mit? Tak naprawdę ona nigdy nie istniała. Wzruszył ramionami i uśmiechnął się szeroko. – A co ty o tym sądzisz? – Nie wiem – odparła. W rzeczywistości wcale w to nie wierzyła, ale nie miała zamiaru tego głośno mówić, na wypadek gdyby jej nowy znajomy uważał inaczej. Musiała jednak przyznać, że nigdzie wcześniej nie widziała tylu atrakcyjnych i przystojnych ludzi jak tutaj, na Kethos. „Czy w tej legendzie może być ziarnko prawdy?” – zastanawiała się. – Dlaczego tak bardzo interesujesz się Afrodytą? – spytał. – Tak tylko, z ciekawości – wyjaśniła. Milo uniósł brwi. – Wypowiedziałaś życzenie, prawda? I ono się spełniło, tak? Jego jasny uśmiech był kpiący, a jednocześnie wyrażał zadowolenie. – Już ci mówiłam, że nie wierzę w takie rzeczy – przypomniała mu Alice. – Czy to dla Afrodyty przyszłaś ponownie do ogrodów? Alice odwróciła się i spojrzała prosto na niego. – To mógł być jeden z powodów. Wytrzymał jej wzrok przez chwilę, aż wreszcie się odezwał:

– Cieszę się, że wróciłaś. *** Gdy Alice dotarła do domu, nie było tam ani śladu Stelli, nie licząc sterty brudnych naczyń w zlewie. Rzuciwszy na nie okiem, dostrzegła dwa papierki po batonikach muesli i cztery filiżanki z łyżeczkami, które zdradzały dotychczasowe spożycie kawy przez jej siostrę w dniu dzisiejszym. – Stella? – krzyknęła Alice w górę schodów, a ponieważ nie dostała żadnej odpowiedzi, udała się do swojej sypialni i wzięła szybki prysznic. To był rewelacyjny dzień. Spędziła z Milem długie godziny na plaży, rozmawiając i pływając, a poza tym – co było jeszcze lepsze – miała się spotkać z nim ponownie. Podróż powrotna do miasteczka późnym popołudniem była jak sen, z którego Alice nie miała ochoty się obudzić. Próbowała wymyślić jakiś powód, żeby opóźnić ich rozstanie, ale Milo powiedział, że musi wracać. – Chciałbym, żeby ten dzień nigdy się nie skończył – zapewnił ją. – Bardzo mi przykro, że to nie jest możliwe. Nie zapytała, dokąd musi wracać, i postanowiła poczekać, aż sam zaproponuje, żeby się znów spotkali. Jak się okazało, wytrzymała nie więcej niż dwie sekundy. – Zobaczymy się znowu? – wyrzuciła z siebie, nie dając sobie najmniejszej szansy na zastanowienie się, co na ten temat mówią zasady etykiety. – Przyjdź jutro do willi. Mój szef wyjechał. Muszę być w pracy, ale – zawahał się na chwilę – możemy przecież rozmawiać, prawda? – Tak – odparła, czując ulgę i zadowolenie. Teraz, gdy schodziła na dół po wzięciu prysznica, nie mogła się powstrzymać od uśmiechu na samą myśl, że znowu zobaczy się z Milem. Nie przypominała sobie, by kiedykolwiek potrafiła rozmawiać swobodnie z mężczyzną, tymczasem w jego towarzystwie godziny mijały szybko i przyjemnie, a ich wspólny dzień stanowczo za wcześnie się skończył. – A, tu jesteś! – w myśli Alice wdarł się głos Stelli. Jej siostra stała w kuchni, trzymając w ręku swoją piątą już tego dnia filiżankę kawy. – Cześć – przywitała się Alice. – Gdzie byłaś?

– Wychodziłam – odparła Stella tajemniczo, dopiła kawę i dołożyła filiżankę do sterty w zlewie. – Do miasta? – próbowała się dowiedzieć Alice. Jej siostra wykrzywiła usta, a potem przytaknęła: – Strasznie mi się nudziło, więc postanowiłam pójść cię poszukać. Tak trafiłam do muzeum, w którym miałaś być, ale cię nie znalazłam. Zatrzymał mnie jakiś miejscowy, który koniecznie chciał mi pokazać każdą monetę i skorupę, jakie kiedykolwiek wykopano na Kethos! – Biedna Stella – powiedziała Alice ze współczuciem, choć tak naprawdę bardzo chciało jej się śmiać. – To było okropne. Gdzie ty właściwie byłaś? Alice przełknęła ślinę. Nie znosiła kłamać, ale nie mogła ryzykować, że Stella dowie się o Milu. – Spacerowałam sobie tu i tam – wyjaśniła obojętnie, odwracając się tyłem do siostry i otwierając lodówkę, żeby nalać sobie soku. – Ale dokładnie gdzie? – Przejechałam się autobusem, a potem znalazłam małą plażę, na której spędziłam większość dnia – odpowiedziała, zadowolona, że przynajmniej częściowo nie mija się z prawdą. – Może mi ją pokażesz? – zaproponowała Stella. – Nie, na pewno by ci się nie spodobała – stwierdziła Alice. – Dlaczego miałaby mi się nie spodobać? – Pełno na niej kamieni, a morze jest strasznie zimne – Alice nie miała żadnych wyrzutów sumienia z powodu swego kłamstwa. Stawała się coraz śmielsza, bo nie mogła znieść myśli, że może więcej nie zobaczyć Mila. – Jezu, tu jest tak nudno – poskarżyła się Stella, przechodząc do salonu, po czym opadła ciężko na jedną z białych sof. – Mówiłaś, że lubisz spędzać dzień nad basenem. – Ale nie cały. – Nie zabrałaś ze sobą żadnych książek? – Nie znoszę książek! Alice westchnęła. – Może uda nam się zrobić coś wspólnie – odezwała się wreszcie. – Naprawdę? – Stella spojrzała na siostrę z nadzieją w oczach. – Jutro? Możemy gdzieś pójść jutro?

– Może pojutrze – zaproponowała Alice. – Ale ja chcę jutro! – zaprotestowała Stella. – Nie wytrzymam kolejnego dnia w tym samym miejscu. Nie mogę już tego znieść, a poza tym sama mówiłaś, że możemy zrobić coś wspólnie. – Tak, ale nie jutro – powiedziała Alice. – Dlaczego nie? Masz jakieś plany? – Nie mam żadnych pla… – Co ty przede mną ukrywasz, Alice? – Nic nie ukrywam… – Przecież mówiłaś, że możemy zrobić coś razem! – DOBRZE! – wykrzyknęła Alice. – Zrobimy. Jutro! – Masz rację – zgodziła się jeszcze raz łagodniejszym tonem – jutro gdzieś razem pójdziemy.

Rozdział 13 Milo nie miał ochoty żegnać się z Alice tak wcześnie. Był rozgoryczony, że nie mogą spędzić razem całego wieczoru. Zabrałby ją do swej ulubionej restauracji i rozmawialiby do późna, podziwiając zachód słońca. „Tak zrobiłby każdy normalny facet” – pomyślał sobie. Ale on nie był normalnym facetem. Miał obowiązki. Miał młodszą siostrę. Odebrał Tianę od Hanny o tej samej porze co zwykle i razem pojechali prosto do domu na podwieczorek. – Miałeś dziś dobry dzień? – spytała Tiana, gdy siedzieli przy kuchennym stole. – Tak – przytaknął. I wtedy się zaczęło. Jakimś cudem domyśliła się, że to nie był zwyczajny wolny dzień, bo zaczęła zadręczać go pytaniami. – Musiałeś robić coś ciekawego, bo wziąłeś ze sobą koc piknikowy. Bierzesz go tylko wtedy, gdy masz zamiar pojechać w jakieś naprawdę fajne miejsce. Milo odwrócił głowę w stronę, w którą spojrzała Tiana. Przy drzwiach stało małe wiklinowe krzesełko, na którym zazwyczaj leżał koc piknikowy. Naturalnie teraz tam go nie było, bo znajdował się w bagażniku jego motoroweru. – Byłby z ciebie niezły detektyw – stwierdził i uśmiechnął się. – Wiem. Nic przede mną nie ukryjesz. Zawsze dokładnie wiem, co robisz. – Ale ja nic przed tobą nie ukrywam – zaznaczył z możliwie najbardziej, jego zdaniem, niewinnym uśmiechem na twarzy. – Więc gdzie byłeś? – chciała wiedzieć. Westchnął. Najwyraźniej uśmiech niewiniątka niewiele zdziałał. – Tylko na plaży. – Na twojej ulubionej? – spytała z oczami rozszerzonymi ciekawością. – Tak. – Sam? Milo postukał sztućcami w talerz. – Skąd te wszystkie pytania?

– Chcę wiedzieć, żebym mogła to sobie wyobrazić – odparła Tiana z niewinną miną. Milo wstał, odsunąwszy krzesło do tyłu, i zaczął sprzątać resztki kolacji, dzięki czemu zyskał nieco czasu na odpowiedź. To był jeden z problemów, z jakim musiał się zmierzyć jako kawaler, który jest jedynym opiekunem swojej siostry – co z dziewczynami? Czy powinien im o niej powiedzieć zaraz na samym początku? Próbował już tak robić, ale nic z tego nie wychodziło. Przypomniał sobie, jak jedna z kobiet wręcz go wyśmiała, gdy wyjął telefon i pokazał jej w nim zdjęcie Tiany. A poza tym było jeszcze coś innego – co zrobić z dziewczyną, kiedy związek przeradza się w coś poważniejszego? Nie byłoby właściwe przyprowadzać ją do domu, ponieważ mieszkała tam również Tiana, a przecież nie da się być z kimś na poważnie, jeśli nie można tej osoby zapraszać do siebie. Takich odwiedzin nie sposób odkładać więcej niż kilka razy. A co w przypadku związku na dłuższą metę? Ile kobiet chciałoby być z mężczyzną, który ma pod opieką małą dziewczynkę? Jego najstarszy brat, Georgio, doskonale wiedział, w jakiej sytuacji znajduje się Milo, i już od lat nagabywał go z tego powodu, ale on nie miał zamiaru teraz o tym rozmyślać. Odwrócił się do swej małej siostrzyczki. Patrzyła na niego swymi ogromnym oczami, które zawsze kojarzyły mu się z wykrywaczem kłamstw, bo gdy się w niego wpatrywały, chcąc nie chcąc, musiał powiedzieć prawdę. – Nie pojechałem na plażę sam – przyznał się. Tiana uśmiechnęła się. – A z kim? – Nazywa się Alice. – Ładne imię. – Dla ładnej dziewczyny – dodał, ale zaraz się zawahał, nie wiedząc, czy powinien dzielić się z nią taką informacją. – Jest turystką? Przytaknął. – Pochodzi z Anglii. – Więc wkrótce wraca do siebie? – Tak – odparł Milo i ta myśl sprawiła, że nagle posmutniał. Cokolwiek się dziś wydarzyło i może się jeszcze wydarzyć, potrwa tylko jeden króciutki tydzień, a potem ona opuści jego małą wysepkę i

pojedzie do domu. – Mogę ją poznać, czy będzie tak jak z wszystkimi twoimi dziewczynami? – Co masz na myśli? – Milo był zdumiony jej pytaniem. – Nigdy żadnej nie poznałam – odparła Tiana z wyraźnym wyrzutem w głosie. – Nie wiedziałem, że tego chcesz. – Oczywiście, że tak. Muszę wiedzieć, czy się dla ciebie nadają – oznajmiła z bardzo poważną miną. – Czy się dla mnie nadają? – powtórzył, marszcząc brwi. Przytaknęła, kończąc jedzenie i dopijając sok. – Trzymasz je wszystkie w tajemnicy i nigdy nie mogę ich poznać. Milo podrapał się po głowie. Coś podobnego nigdy wcześniej nie miało miejsca. Zawsze starał się oddzielać swoje życie osobiste od rodzinnego i Tiany, bo wydawało mu się, że to właściwa decyzja. A teraz jest za to krytykowany. – Posłuchaj – zaczął – nie mogę ciągle przyprowadzać swoich dziewczyn do domu. – Dlaczego nie? – Bo niektóre znajomości nie trwają zbyt długo – wyjaśnił i jednocześnie skrzywił się, ponieważ nie zabrzmiało to zbyt dobrze. – Ale ja i tak chciałabym je poznać. – Dlaczego? – Bo nigdy nie spotykam dorosłych dziewczyn – odparła. Milo, słysząc to, poczuł ukłucie w sercu. Tęskniła za matką, to oczywiste. Rozpaczliwie szukała kogoś w jej zastępstwie. Czyż to nie był wystarczający powód, żeby nie przyprowadzać kobiet do domu? Wyobraził sobie, jak informuje je pod koniec uroczystej kolacji przy świecach, że muszą jeszcze zostać zaakceptowane przez jego młodszą siostrę. Raczej nie uznałyby tego za romantyczne. – Powinieneś był zabrać mnie dziś ze sobą – powiedziała Tiana z obrażoną miną. – Przecież miałaś szkołę. – Nienawidzę szkoły – burknęła. – Wcale nie. – Zabierz mnie na następną randkę z Alice.

– Skąd wiesz, że będzie następna? – spytał. – A nie będzie? Milo uśmiechnął się szeroko. Doszedł do wniosku, że siostra i tak mu nie odpuści, więc równie dobrze może być z nią szczery. – Może jeszcze się z nią spotkam – przyznał. – To dobrze – ucieszyła się Tiana. – Powiem ci, co o niej sądzę, gdy ją przyprowadzisz do domu. *** Spędzenie całego dnia ze Stellą, gdy powinna być z Milem, było ostatnią rzeczą, jakiej pragnęła Alice, ale czy coś innego mogło uśpić podejrzliwość siostry? Miała tylko cichą nadzieję, że Stella szybko znudzi się jej towarzystwem i wróci do domu, a wtedy ona będzie mogła się wyrwać i zobaczyć z nowo poznanym Grekiem. Doskonale wiedziała, że czas nie stoi w miejscu. Wakacje na Kethos niedługo się skończą, dlatego chciała z nim pobyć możliwie jak najdłużej. Jeszcze nigdy nie spotkała kogoś takiego jak on i chociaż przebywali ze sobą zaledwie kilka godzin, czuła, jakby naprawdę coś ich łączyło. Obie siostry wyszły z domu kilka minut po dwunastej, co zdaniem Stelli i tak było absurdalnie wczesną porą. – Lepiej, żeby warto było tam iść – powiedziała Stella, rozejrzawszy się po ulicy, gdy już wyszły za bramę. – Oczywiście, że warto. Miasteczko Kethos jest piękne – zapewniła ją Alice. – Wiesz, mnie nie interesuje, czy ono jest piękne, czy nie. Pytanie, czy są tam jakieś przyzwoite sklepy? – Wątpię, żeby było ich dużo – wyraziła swoją opinię Alice – ale jestem pewna, że będzie wiele innych ciekawych rzeczy. – Ciekawe rzeczy w mieście bez sklepów? – zapytała Stella z niedowierzaniem. W tym momencie na ulicy minął je chłopak na rowerze, ten sam co wczoraj, i tak jak poprzednio, obejrzał się za siebie. – Doprawdy – odezwała się Stella z udawanym oburzeniem. – On jest o wiele za młody, żeby gapić się na kogoś takiego jak ja! Mówiąc to, jednocześnie odrzuciła na ramiona swoje blond włosy i ruszyła przed siebie, przesadnie kołysząc biodrami. Jej siostra przewróciła oczami. Wszystko wskazywało, że to będzie wyjątkowo

długi dzień. Alice miała rację co do liczby sklepów w miasteczku. Było ich kilka, nastawionych wyłącznie na turystów, oferujących stroje kąpielowe, mleczka do opalania, kapelusze przeciwsłoneczne i pocztówki. Oprócz nich działał też niewielki butik – wyglądał dość obiecująco, nic więc dziwnego, że Stella od razu go wypatrzyła. Znajdował się na drugim końcu portu, więc żeby się tam dostać, musiały przejść wzdłuż rzędu wędkarzy, którzy łowili ryby na nabrzeżu. Początkowo Alice niczego nie podejrzewała, ale gdy mężczyźni jeden po drugim odwracali się i, zapominając o swoich wędkach, wpatrywali się tylko w nią i Stellę, zaczęło do niej docierać, że coś jest nie tak. Próbowała sobie oczywiście wmówić, że patrzą na jej siostrę. Stella musiała uważać tak samo, bo na jej ustach natychmiast pojawił się kokieteryjny uśmiech, a idąc, wciągnęła brzuch i wypięła piersi do przodu. Butik, do którego weszły, był maleńki, ale po sufit wypchany nieźle prezentującymi się ubraniami w kolorach od chłodnych błękitów po jaskrawe pomarańcze. Wnętrze dosłownie jarzyło się gamą barw i Alice od razu poczuła się nieatrakcyjna w swojej kremowej bluzce i brązowej spódnicy. Dlaczego nigdy wcześniej nie zauważyła, jak bardzo jest bezbarwna? W zasadzie dobrze o tym wiedziała, ale nigdy nie przeszkadzało jej to na tyle, żeby coś z tym zrobić. A teraz nagle i niespodziewanie zapragnęła całkowicie zmienić swój styl ubierania się. Miała zamiar nosić jasne i kolorowe stroje, w których będzie wyglądać jak motyl, nie jak ćma. Pragnęła, żeby materiał podkreślał kształty jej ciała, zamiast je ukrywać. Krótko mówiąc, chciała być piękna. Rzuciła okiem na swoje odbicie w jednym ze sklepowych luster i dostrzegła, że w jej oku pojawiła się iskra. To musiało się stać teraz. Nadeszła pora na zmiany. – Co myślisz? – spytała Stella, trzymając w rękach piękną fioletową sukienkę. Przez ułamek sekundy Alice miała wielką ochotę, żeby powiedzieć jej, co naprawdę myśli – że jest kompletnie rozpuszczona i nie powinna kupować żadnego nowego ubrania przez co najmniej dziesięć lat – ale ugryzła się w język i zamiast tego kiwnęła głową z aprobatą.

– Jest śliczna. – Hm – skrzywiła się Stella. – Sama nie wiem. Obróciła wieszak z sukienką dookoła, a potem odwiesiła go z powrotem na miejsce. Wtedy w jego kierunku pofrunęły ręce Alice. – Co ty robisz? – zdziwiła się Stella. – Chyba ją przymierzę – stwierdziła Alice. Jej młodsza siostra popatrzyła na nią oniemiała. – Naprawdę uważasz, że jest w twoim stylu? – Stello, wiecznie narzekasz, że wyglądam nieciekawie i noszę niemodne ciuchy. Nie powinnaś się cieszyć, że próbuję coś z tym zrobić? Stella wcale nie wyglądała na zadowoloną, gdy Alice zabrała wieszak z sukienką i poszła do przebieralni. Pewnie dlatego, że nigdy wcześniej nie musiała się obawiać, iż siostra może stanowić dla niej jakąkolwiek konkurencję. Dorastała przyzwyczajona, że to na niej skupia się uwaga całego otoczenia. Alice uśmiechała się do siebie, zdejmując ubranie i zakładając sukienkę. Kreacja wyglądała oszałamiająco, a ona czuła się w niej piękna i absolutnie wyjątkowa. Odsunęła zasłonę przebieralni i wyszła na zewnątrz, żeby Stella mogła ją ocenić. – Co ty na to? – spytała siostrę. Przez króciutką chwilę Stella wydawała się zszokowana, ale potem pokręciła głową. – Nie jest w twoim stylu – podsumowała. – Wiem – zgodziła się Alice. – Ale może być. – Odłóż ją. Jest po prostu niedobra. Alice wzdrygnęła się i na moment zawahała. A potem stało się coś strasznego – nowa, odmieniona Alice uległa swojemu dawnemu ja i odwiesiła sukienkę na wieszak. – Ja biorę tę – oznajmiła Stella, sięgając po suknię z błyszczącego złotego materiału, która odsłaniała kolana i znaczną część dekoltu. Nawet jej nie przymierzyła. Nie miało znaczenia, czy jest na nią dobra ani czy jej pasuje. I tak skończy na dnie szafy, a wkrótce po niej pojawią się dziesiątki nowych. Wyszły ze sklepu pół godziny później, dźwigając trzy reklamówki rzeczy zakupionych przez Stellę. Alice niosła dwie z nich, jednocześnie zastanawiając się, jakim cudem siostra zdoła zmieścić

nowe stroje w swojej i tak już wypchanej po brzegi walizce. Ale to nie nałóg kupowania ciuchów przez Stellę był tym, co ją najbardziej martwiło, gdy ukradkiem zerknęła na zegarek. Zbliżała się już pora lunchu, tymczasem po jej siostrze nie było widać żadnych oznak znudzenia, na które Alice po cichu liczyła. Czy w tej sytuacji miała jakiekolwiek szanse, żeby jeszcze dziś dotrzeć do willi Argenti? – Jestem głodna – oznajmiła Stella. Alice potaknęła i za chwilę weszły do małej tawerny, gdzie wybrały stolik z widokiem na port. – Raczej nie zjem nic greckiego – zaznaczyła Stella po przejrzeniu menu. – Może jednak spróbujesz. Mają smaczne i bardzo świeże jedzenie. Nie możesz przecież przez cały tydzień żywić się tylko batonikami muesli – powiedziała Alice. – Dlaczego nie? Przynajmniej wiadomo, co w nich jest. – O tak, cukier, konserwanty i tym podobne ohydztwa – zauważyła Alice. – Przestań, Alice! Okropna z ciebie nudziara. W tym momencie podszedł do nich kelner, więc Alice łamanym greckim złożyła u niego zamówienie. W odpowiedzi uśmiechnął się do niej. – Angielka? – zapytał. Był dobrze po pięćdziesiątce, ale mimo swojego wieku nadal zachował charakterystyczny błysk w oku. – Tak – potwierdziła Alice – mój grecki nie jest najlepszy. – Ależ skąd, jest wyśmienity! – wykrzyknął. – A pani jest bardzo piękna, jeśli wolno mi zauważyć. Po tych słowach odwrócił się i odszedł, a Alice poczuła, że się rumieni. – O co tu chodzi? – zdziwiła się Stella. – On w ogóle nie zauważył mnie! – No tak – zgodziła się z nią Alice i upiła łyk wody ze szklanki stojącej na stoliku. Kiedy przyniesiono jedzenie, Stella z ociąganiem dziobnęła swoje danie nożem. – To nie jest ryba, mam nadzieję? – Nie jest – potwierdziła Alice przekonana, że gdyby Stella dowiedziała się, co naprawdę ma na talerzu, w ogóle by tego nie tknęła. – Nie mam zamiaru jeść niczego, co pochodzi z morza.

– Jesteśmy na wyspie, Stello. Dziewięćdziesiąt procent tutejszego jedzenia pochodzi z morza. Alice obserwowała, jak siostra bierze widelcem do ust jeden kęs i zaczyna go przeżuwać. Była jedyną znaną jej osobą, która potrafiła jeść z cały czas zmarszczonym nosem. – Smakuje ci? – spytała Alice. – Trudno powiedzieć – odparła Stella, po czym włożyła do ust następny kawałek. Alice uśmiechnęła się. Potrawą tą w rzeczywistości była smażona kalamarakia, czyli kalmar. Milo twierdził, że nie można być na Kethos i jej nie spróbować. Faktycznie, smakowała wyśmienicie, pod warunkiem że podczas jedzenia nie myślało się o jej odnóżach i mackach. Udało im się przebrnąć przed następne greckie danie bez większych kaprysów ze strony Stelli. Na koniec Alice sama uregulowała rachunek, co zdaniem jej siostry było jak najbardziej uzasadnione, skoro dostała całe wakacje za darmo. Później przespacerowały się wzdłuż nabrzeża portowego. Morze miało głęboko szafirowy kolor i wiała od niego chłodna bryza, więc Alice sięgnęła do torby po swój wysłużony sweter. – O nie, Alice! Chyba nie masz zamiaru tego na siebie założyć? – oburzyła się Stella. – Dlaczego nie? Jest chłodno – zaprotestowała Alice, zagłębiwszy się w krętą alejkę, która była tak wąska, że musiały iść jedna za drugą. – Jest ohydny – skrzywiła się Stella i szarpnęła za jeden z rozciągniętych rękawów. – Sama zobacz. – Muszę sobie kupić nowy – powiedziała Alice, strząsając z siebie rękę siostry, po czym przyśpieszyła kroku. – I tak dokładnie wiem, co kupisz – nowy szary sweter! – Słuchaj – odezwała się Alice, zatrzymując się w miejscu tak gwałtownie, że jej siostra wpadła prosto na nią. – Nie podoba ci się ani jak noszę stare ubrania, ani jak przymierzam nowe! Zdecyduj się wreszcie, Stello! Stella spojrzała na nią zaskoczona jej nagłym wybuchem, ale nie miała szans cokolwiek powiedzieć, bo Alice ruszyła już przed siebie. Przez następne dwie godziny wałęsały się po bocznych uliczkach

miasteczka. Alice podziwiała uroczą prostotę zabudowy i robiła zdjęcia, Stella zaś narzekała na niewygodne buty i oglądała tworzące się na jej stopach pęcherze. Mniej więcej w połowie popołudnia trafiły na maleńki placyk otoczony schludnymi białymi domkami, których okiennice i drzwi były otwarte, by wpuścić do środka promienie słońca. W rogu na jego przeciwległym krańcu czterech robotników z podwiniętymi rękawami cięło deski. Gdy tylko Alice i Stella pojawiły się na placu, każdy z nich odłożył narzędzia i zaczął się w nie wpatrywać. Stella natychmiast się uśmiechnęła, jak zawsze przekonana, że zainteresowanie mężczyzn skupia się wyłącznie na niej. Gdy jednak Alice przesunęła się nieco do przodu, stało się jasne, komu naprawdę się przyglądają. – O mój Boże! – wykrzyknęła Stella. – Oni patrzą na ciebie! – Co takiego? – odwróciła się do niej Alice. – Ci faceci – wszyscy gapią się na ciebie! Co ty robisz? – Jak to: co robię? Tylko sobie idę. – Niemożliwe, coś musisz robić! – Stella nie dała się przekonać, po czym złapała Alice za ramię, wpatrując się w jej twarz i mierząc ją wzrokiem z góry na dół. – Stella, przecież ja nic nie robię! – Greccy mężczyźni to okropni dziwacy! Najwyraźniej pociągają ich nieatrakcyjne kobiety – zawołała Stella za oddalającą się Alice. Opuściły niewielki plac i poszły w górę krętymi schodami, które wiodły na wzgórze. Stopnie zaprowadziły je na chodnik, skąd rozciągał się widok na całe miasteczko Kethos. Alice położyła na ziemi niesione reklamówki i chłonęła wzrokiem widoczną w dole panoramę. – Jakie to piękne – zachwyciła się. Jej siostra głośno ziewnęła. – Wyglądasz na zmęczoną – stwierdziła Alice, starając się nie patrzeć na zegarek. – Jestem wyczerpana – poskarżyła się Stella. – Chyba powinnyśmy wrócić do domu i złapać resztki słońca przed zachodem. Alice potaknęła. – Dobry pomysł. – W takim razie chodźmy. – Myślałam, że mówisz tylko o sobie.

– A kto poniesie moje zakupy? Sama nie dam rady – Stella z miejsca przybrała żałosny wyraz twarzy. – Jasne, że dasz radę – odparła Alice. – Ja w każdym razie zostaję jeszcze trochę w mieście. Stella nie wyglądała na uszczęśliwioną. – Coś z tobą jest nie tak, Alice. – O co ci chodzi? – Jesteś jakaś inna. Coś kombinujesz i wcale mi się to nie podoba. – Nie mam zielonego pojęcia, o czym mówisz – zdziwiła się Alice. – Nic nie kombinuję. A teraz przestań się mną przejmować i idź do domu. Po tych słowach podniosła z ziemi dwie reklamówki z zakupami, które wcześniej niosła, i wręczyła je zdumionej siostrze. – Do zobaczenia. Na odchodne Stella odegrała scenę, udając, że ugina się pod ciężarem zakupów. Widząc to, Alice pokręciła głową z niedowierzaniem i patrzyła za nią, aż zupełnie zniknęła jej z oczu i można było mieć pewność, że już nie wróci. Chwilę później, biegnąc przez całą drogę, wróciła do małego butiku i kupiła fioletową sukienkę, którą wcześniej przymierzała. Zdecydowała się również na drugą, kremową, wyszywaną złotą nitką. Pozwoliła sobie nawet na nową torebkę, ładną i gustowną, a potem popędziła na przystanek. Nie pamiętała, o której odjeżdża ostatni autobus. Gdy dotarła na miejsce, okazało się, że przyszła za późno. Autobus już pojechał, ale i tak nie było szans, by dotrzeć nim do willi Argenti na czas. Alice pobiegła więc w stronę jedynego znanego jej miejsca w miasteczku, gdzie można było znaleźć taksówkę. Kierowca był przesadnie ostrożny, kiedy pokonywał górskie drogi, tak iż Alice nie wytrzymała nerwowo i powiedziała mu, żeby zaryzykował i dodał trochę gazu. Na dodatek więcej czasu spędzał, patrząc na jej odbicie w lusterku wstecznym niż na drogę, co również było bardzo denerwujące. Alice co chwila zerkała na zegarek. Wszystko wskazywało, że nie zdąży. Obiecała Milowi, że przyjdzie, ale się nie pojawiła. Co on sobie o niej pomyśli?

Wreszcie skręcili w drogę prowadzącą do willi, lecz gdy dojechali na koniec długiego podjazdu, Alice zobaczyła, że brama jest zamknięta. Milo poszedł już do domu, a ona nie miała pojęcia, gdzie ten dom się znajduje.

Rozdział 14 Milo rozpoczął nowy dzień, tryskając energią. Podwiózł Tianę do szkoły i pocałował ją po ojcowsku w czoło, choć wiedział, że jego siostra nie znosi takich czułości na oczach kolegów i koleżanek. Tego ranka nie mógł się jednak powstrzymać, ale dziewczynka wydawała się nie mieć nic przeciwko. – Spotkasz się z nią dzisiaj, prawda? – zapytała go. – Może – odparł. Tiana roześmiała się. Gdy wchodziła na szkolne podwórko, widać było, że ona także jest dziś w dobrym humorze. Milo jechał do pracy swoim motorowerem jak strzała, szalejąc po górskich drogach i płosząc kozy. Cały czas miał przed oczyma obraz Alice. Jeszcze nigdy w życiu nie był tak bardzo podekscytowany. Co się z nim działo? Dlaczego ona jest inna niż wszystkie? Miał w życiu wiele dziewczyn, ale nigdy przedtem nie czuł tego, co teraz. Uczucie podniecenia i oczekiwania nie opuszczało go przez kilka następnych godzin, podczas których pośpiesznie i z niezwykłą nawet jak na niego werwą wykonywał swoje codzienne prace w ogrodzie. Zazwyczaj nie śpieszył się, ciesząc się każdym drobnym zajęciem, które umożliwiało mu kontakt z ukochanymi kwiatami i innymi roślinami, dzisiaj jednak był myślami zupełnie gdzie indziej. Co ma powiedzieć, gdy ona się pojawi? Wczoraj na plaży był przy niej opanowany i pewny siebie, ale dziś z każdą mijającą godziną stopniowo zamieniał się w kłębek nerwów. Co się stanie, jeśli będzie onieśmielony i straci u niej szansę? Pokręcił głową. – Przestań się martwić – powiedział w stronę wielkiej pelargonii. – Wszystko będzie dobrze. Wkrótce jednak jego energiczny, sprężysty krok przeszedł w ciężkie człapanie. W miarę jak mijały godziny, a Alice nadal się nie pojawiała, miał wrażenie jakby zamiast butów nosił na nogach kamienie. Wtedy zaczęła działać jego wyobraźnia. Może była dziś z kimś innym – innym mężczyzną – może to z nim kąpała się nago na jakiejś plaży? Albo wybrała się w rejs z jednym z milionerów, którzy od czasu do czasu cumowali tu swoje jachty i polowali na piękne turystki?

Milo jeszcze nigdy w życiu nie zerkał tak często na zegarek. Niepotrzebnie, bo doskonale orientował się, która godzina po usytuowaniu słońca na niebie i długości cieni w ogrodzie. Dzisiaj jednak nie mógł się uspokoić. Cały czas trzymał się w pobliżu głównych alejek w obawie, że może się minąć z Alice, gdyby się pojawiła. Co chwila przerywał swoje zajęcia, żeby się za nią rozejrzeć, i wynajdował kolejne preteksty, by podejść do bramy wejściowej akurat wtedy, gdy miał przyjechać autobus z miasteczka. W końcu dał za wygraną. Stało się jasne, że Alice nie przyjdzie. To, co w według niego wydarzyło się wczoraj na plaży, i to, co naprawdę miało miejsce, najwyraźniej mocno się od siebie różniło. Myślał, że coś między nimi jest, ale może to był tylko przelotny i niezobowiązujący flirt. Jak wytłumaczy to Tianie? Będzie czekała na nowiny z dzisiejszego dnia – co ma jej powiedzieć? Że jej brat ma wielkiego pecha w miłości? Wówczas, jakby wszystkiego było jeszcze mało, zjawiła się Sabine. Otarła sobie kolano podczas wspinania się na drzewo i przechodzenia przez mur i teraz oczekiwała, że Milo opatrzy jej ranę. – Nie jesteś już dzieckiem – powiedział, przemywając jej skórę zwilżonym wacikiem. – Ale ty zawsze tak mnie traktujesz – poskarżyła się. No cóż, sam się w to wpakował. – W twoim wieku nie powinnaś już wspinać się po murach – ciągnął. – To niewłaściwe. Damy tak się nie zachowują. Poza tym brama wejściowa jest otwarta. – Ale ja chciałam przefrunąć mur jak Romeo – wyjaśniła z rzewnym westchnieniem. Milo przewrócił oczyma. – Nie było cię tu wczoraj, prawda? – chciała wiedzieć Sabine. – Nie – odparł szorstko. – A gdzie byłeś? – Nie twoja sprawa. Dziewczyna zrobiła kwaśną minę. – Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć? Milo westchnął. Skąd te wszystkie pytania? Najpierw Tiana, potem Sabine. Czy mężczyzna nie może mieć odrobiny prywatności,

jeśli chodzi o miłość jego życia? Miłość jego życia! Wyśmiał tę myśl. Chyba dał się ponieść wyobraźni, spodziewając się, że czeka go wraz z Alice wspólna przyszłość. Jedna randka najwyraźniej zupełnie jej wystarczyła. A co jeśli przeszkodziło im jakieś zwykłe nieporozumienie? Albo coś się jej stało i dlatego nie mogła pojawić się dziś w willi? Może miała jakiś straszny wypadek i w tym momencie, gdy on myśli o niej jak najgorsze rzeczy, leży gdzieś w szpitalnym łóżku? Musi się dowiedzieć. Poznać prawdę, nawet jeśli okaże się, że wcale się jej nie podoba. Musiał odnaleźć Alice, zanim ona wyjedzie z Kethos. *** Alice postanowiła wybrać się do willi Argenti następnego dnia najwcześniej, jak to tylko możliwe, i wytłumaczyć Milowi, co się stało. Co on sobie o niej pomyślał? Czuła się okropnie, że nie dotrzymała słowa. A co jeśli przyszło mu do głowy, że wcale nie chce się jej do niego przychodzić? Może już w ogóle o niej zapomniał i zajął się jakąś inną ładną turystką, którą spotkał w ogrodach. Wstała wcześnie rano z postanowieniem, że musi koniecznie złapać pierwszy autobus jadący za miasto, ale Stella jej w tym przeszkodziła. Gdy Alice weszła do jej sypialni, żeby powiedzieć, że wychodzi, przywitały ją głośne jęki. – Nie czuję się dobrze – poskarżyła się Stella. – Co się stało? – Boli mnie głowa. Alice skrzywiła się. Wczoraj wieczorem Stella znalazła w jednej z kuchennych szafek butelkę ouzo i szczodrze się nią uraczyła, zjadając przy tym tylko jeden batonik muesli. Najwyraźniej teraz odczuwała tego bolesne skutki. – Weź aspirynę i zjedź coś – poradziła jej Alice. – Przyniesiesz mi? – A ty nie masz? Stella potrząsnęła przecząco głową, krzywiąc się przy tym boleśnie. – Myślałam, że przywiozłaś ją ze sobą. – Nic nie mam. – To idź kup! – rozległ się błagalny głos.

– Musiałabym pójść do miasta. Alice zwiesiła ramiona, zrezygnowana, a potem wyszła z domu i pędem pognała w dół. Było jasne, że nie zdąży już na pierwszy autobus jadący do willi, a na dodatek będzie cała w nieładzie, gdy drugi raz pobiegnie do miasta, ale nic na to nie mogła poradzić. Znalazła aspirynę w małej aptece, kupiła dwa opakowania i popędziła z powrotem do willi. Tym razem nie spotkała po drodze chłopaka na rowerze, który oglądał się za nią, omal nie skręcając sobie szyi. Minęła za to starszego mężczyznę, który tak się jej przyglądał, że aż przystanęła. – Wszystko w porządku? – spytała go. Odrzekł coś po grecku, patrząc na nią oczyma zamglonymi z emocji, a potem pokręcił głową i poszedł w swoją stronę. Alice obserwowała go przez chwilę, zastanawiając się, co powiedział. Może po prostu nie lubił turystów. Gdy dotarła do willi, zauważyła, że szklane drzwi na taras są otwarte, a znad basenu dochodzą jakieś głosy. – Stella? – zawołała. W odpowiedzi usłyszała śmiech siostry wskazujący, że ma towarzystwo. – Jestem przy basenie z twoim przyjacielem – odkrzyknęła Stella. – Milo? – zdziwiła się Alice, kiedy wyszła na taras i dostrzegła go, jak siedzi na brzegu leżaka obok jej siostry. – Alice, ty chytrusie! – Stella zerwała się ze swojego miejsca. Ton jej głosu był żartobliwy, ale Alice zorientowała się, że w środku jej siostra aż kipi ze złości. – Nie mówiłaś mi, że zaprzyjaźniłaś się z tym oto miejscowym przystojniakiem. – Podobno boli cię głowa – przypomniała jej Alice. – Już mi przeszło! – Stella machnęła lekceważąco ręką na wręczaną jej aspirynę. – Gdy poznaliśmy się z naszym cudownym Milem, dowiedziałam się od niego, że spędziliście razem cały dzień, a ty wcale nie byłaś w żadnym nudnym muzeum. Czyż to nie zabawne? – Bardzo śmieszne – odparła Alice. – Tak – ciągnęła Stella. – Twierdziłaś, że byłaś cały dzień na plaży, ale wcale nie kamienistej, a woda też nie była zimna. – Ekhm, przepraszam! – wtrącił Milo, wstając z leżaka. – Nie miałem zamiaru robić Alice kłopotu. Zaszło nieporozumienie i to wszystko. Chyba powinienem już iść.

– Nie, zaczekaj – zawołały równocześnie obie siostry. Milo przystanął. Alice podeszła do niego i położyła mu dłoń na ramieniu. – Chciałam dziś do ciebie przyjechać. – Naprawdę? – Oczywiście, że tak – zapewniła go. – Słuchaj, możemy gdzieś pójść i porozmawiać? Mężczyzna spojrzał w kierunku Stelli, która stała z rękami opartymi na biodrach i skrzywioną miną. – Tak – zgodził się. – Chodźmy stąd. – Gdzie idziecie? – krzyknęła za nimi Stella. – Może z powrotem na plażę – odparł Milo z lekkim uśmiechem. – Czy ja też mogę pójść z wami? – Nie – sprzeciwiła się Alice. – Powinnaś wziąć aspirynę i wrócić do łóżka. – Na moim motorowerze są tylko dwa miejsca – wyjaśnił uprzejmie Milo. – Może innym razem. – To znaczy kiedy? Kiedy dokładnie? – dopytywała się Stella. – Do widzenia, Stello – pożegnała ją Alice, a potem oboje szybko wyszli, zanim Stelli przyszło do głowy, by za nimi pójść. – Przepraszam za wszystko – rzekła Alice. – Stella czasami lubi przesadzać. Mam nadzieję, że nie postawiła cię w niezręcznej sytuacji. – Niezręcznej? – Chodzi mi o to, że ona… lubi flirtować. – Ach tak – zorientował się Milo. – Pływała nago w basenie, zanim wróciłaś. Twarz Alice zasmuciła się. – O mój Boże! Mężczyzna roześmiał się. – Żartowałem – powiedział. – To jej siostra pływa nago na pierwszej randce. Alice zaczerwieniła się. Doszli do motoroweru, który stał przed bramą willi. – Nie gniewasz się, że tu przyjechałem? Musiałem cię odszukać. – Ale jak właściwie mnie znalazłeś? – chciała wiedzieć Alice. – Kethos to mała wysepka. Podpytałem przyjaciół – odpowiedział z uśmiechem, ale zaraz potem zachmurzył się. – Ale jesteś zadowolona, że cię odnalazłem, prawda?

– Oczywiście, że tak! – potwierdziła Alice. – Nie wiedziałam, co robić. Wczoraj nie mogłam się wyrwać. Stella uparła się, żebym spędziła z nią cały dzień. – Zauważyłem, że potrafi być bardzo – zawahał się na chwilę – zaborcza. – O tak. Kiwnął głową. – A ty jesteś dla niej za dobra. Podejrzewam, że ona to wykorzystuje. – Chyba masz rację. Spojrzeli na siebie przez moment. Milo uśmiechnął się, a Alice momentalnie zapomniała o Stelli. – Chciałbym ci dziś pokazać dosłownie wszystko, Alice! – obwieścił entuzjastycznym tonem. – Czy nie powinieneś być w pracy? – A tam! – machnął ręką, jakby odpędzając od siebie tę myśl. – Mój szef wyjechał, a poza tym ktoś mnie zastępuje. – A co będzie, jeśli wróci wcześniej? – Wtedy powiem mu, że chciałem spędzić dzień ze śliczną dziewczyną. Jestem pewien, że zrozumie – mrugnął do niej Milo. – Piękny dzień z piękną dziewczyną – jaki mężczyzna mógłby się temu oprzeć? Alice roześmiała się i spojrzała na idealnie czysty błękit nieba. – Rzeczywiście cudowny dzień. Czy wy kiedykolwiek macie tu chmury? – Chmury? – zdziwił się Milo. – Co to są chmury? – Na niebie – powiedziała, wskazując palcem do góry. – Takie duże, białe albo szare kłęby, które zasłaniają niebo… Milo roześmiał się. – Wiem, co to chmury! – odparł. – Oczywiście, czasem się pojawiają, ale nie tak często jak u was w Anglii. – My mamy je prawie na okrągło – przyznała Alice, przypominając sobie ołowiane niebo, jakie zostało w jej kraju, i to jak bardzo obawia się powrotu. – Ale nie tutaj i nie tym razem. – Co w takim razie będziemy robić? – zapytała, gdy podał jej kask.

– Lepiej zapytaj, czego nie będziemy robić? Zachichotała, a potem usiadła z tyłu na siodełku motoroweru i mocno objęła go w pasie.

Rozdział 15 Uśmiecham się dzisiaj od ucha do ucha” – pomyślała Alice, gdy wraz z Milem szaleli po wyspie na motorowerze. Wspólna jazda z przystojnym mężczyzną po rajskim zakątku była czymś zupełnie do niej niepodobnym. O wiele bardziej prawdopodobne byłoby, gdyby coś takiego przydarzyło się Stelli. „Ale to spotkało właśnie mnie” – powiedziała sobie w duchu, przywierając ciaśniej do pleców Mila, bo właśnie skręcili ostro za załomem góry, a potem zaczęli zjeżdżać stromo w dół w kierunku morza, które miało dzisiaj barwę kwiatów dzwonka. – To Kintos – krzyknął do niej Milo chwilę później, gdy oczom Alice ukazało się w oddali maleńkie miasteczko. Miała wrażenie, że wszystkie jego kolorowe budynki tłoczą się, jakby za chwilę miały się poturlać w stronę błękitnej wody. Z miejsca się w nim zakochała. Stał tam malutki biały kościółek, a droga, którą jechali, opadała serpentyną, mijając domy z okiennicami otwartymi na oścież, by wpuścić do środka promienie słońca. Milo wjechał do centrum i zatrzymał się obok niewielkiego rzędu sklepików. Wyglądały skromniej niż te w Kethos, ale i tak ogromnie się jej spodobały. – To jedno z moich ulubionych miasteczek – powiedział Milo. – Jeśli komuś znudzi się gwar Kethos, przyjeżdża tutaj. W tej części wyspy nie ma wielu turystów, co jest dla niej zbawieniem, ale i przekleństwem. – Dlaczego przekleństwem? – zdziwiła się Alice. – Bo panują tu cisza i spokój, ale sklepy ledwo sobie radzą. – Chyba nie jest lekko zarabiać na życie na wyspie. Milo przytaknął. – Dlatego co roku tak wielu mieszkańców wyjeżdża. To okropne, gdy trzeba opuścić rodzinne strony, które się kocha, tylko po to, żeby zarobić pieniądze. – W takim razie pokażmy im, że jestem wzorową turystką – oznajmiła Alice. Milo obserwował, jak wędruje od sklepu do sklepu i wybiera widokówki oraz przewodniki. Kupiła nawet małą rzeźbę Afrodyty, dostrzegając przy tym, że wizerunki bogini są dosłownie wszędzie i

zdobią tysiące pocztówek i obrazków. Odkąd tylko dowiedziała się, że ma jechać na Kethos, Alice chciała się dowiedzieć wszystkiego na temat greckiej bogini miłości i legend, które łączą ją z wyspą. Nakupiła więc całe mnóstwo ozdóbek z jej podobizną, od breloczka do kluczy po wisiorek na szyję. Milo śmiał się z niej. – Całkiem zwariowałaś na punkcie Afrodyty! – zauważył. – Muszę cię zabrać do jej świątyni na południu wyspy. – Świetny pomysł – ucieszyła się. W ostatnim ze sklepów sprzedawano przepiękne dywaniki i koce. – Wszystkie są zrobione z wełny tutejszych owiec – wyjaśnił Milo. – Nigdzie na świecie nie znajdziesz lepszej. Alice uśmiechnęła się. Była przekonana, że przez Mila przemawia w tym momencie duma ze swej ukochanej wyspy, ale gdy wyciągnęła rękę i dotknęła tkaniny, przekonała się, że mówi prawdę. Od razu wpadł jej w oko prześliczny wełniany koc z wielką czerwoną różą pośrodku. Musnęła palcami jego cudownie miękką powierzchnię i już wiedziała, że musi go mieć. – Chciałbym go dla ciebie kupić – rzekł Milo. – Nie mogę na to pozwolić. – Proszę – nalegał. – To będzie mój prezent dla ciebie, żebyś nigdy nie zapomniała o Kethos. Zabrał koc i wręczył sprzedawcy, który starannie go złożył i umieścił w mocnym opakowaniu, żeby nie zniszczył się podczas podróży do Anglii. – Bardzo ci dziękuję, Milo – powiedziała Alice, gdy wręczał jej prezent. – Nie zasłużyłam sobie na niego. Potrząsnął głową. – Oczywiście, że tak. Chciałbym ci w ten sposób podziękować za to, że przyjechałaś na moją wyspę. Pochyliła się ku niemu i pocałowała go w policzek, rumieniąc się przy tym ze wstydu z powodu własnej bezpośredniości. – Przepraszam – rzuciła. – Nie przepraszaj – wyszeptał, a potem razem wyszli ze sklepu. – Wiesz, że róża jest kwiatem Afrodyty? Może dlatego spodobał ci się ten koc. – Róża to symbol miłości także w naszym kraju – mówiąc to,

czuła, że jej policzki znowu się czerwienią. Kupił jej coś, na czym znajdował się symbol róży. Koc może nie był tak romantycznym prezentem jak bukiet kwiatów, ale o wiele bardziej trwałym i będzie mogła długo się nim cieszyć. – A teraz – Milo zaklaskał – pokażę ci coś specjalnego. Niektórzy turyści przyjeżdżają tu specjalnie dla niego. – Kogo? – Chodź – poprowadził ją na drugi koniec nabrzeża, wzdłuż rzędu łodzi rybackich. Stała tam tawerna, a obok niej zgromadził się mały tłumek, z którego dobiegały odgłosy śmiechów. Co tam się mogło dziać? Może występował jakiś artysta uliczny? Jednak nie. Okazało się, że to pelikan. – Ma na imię Pelagios – wyjaśnił Milo. – To znaczy „morski”. W pewnym sensie można go uznać za miejscowego celebrytę. Alice nigdy w życiu nie widziała pelikana z bliska, podziwiała więc jego masywny biały tułów i wielki żółty dziób, którym, jak podejrzewała, byłby zdolny pożreć co najmniej kilku turystów na raz. Przechadzał się majestatycznie po porcie, jakby był tutaj panem i władcą, a jego zwalista sylwetka upodabniała go do korpulentnego dżentelmena. W jednym z pobliskich sklepów sprzedawano ryby, więc Pelagios mógł liczyć na obfite datki. Otwierał szeroko płaską górną część dzioba i pozwalał napełniać worek zwisający mu luźno pod żuchwą. Później na chwilę nieruchomiał, aż wreszcie unosił do góry swoją potężną głowę, tak by jedzenie mogło spłynąć mu prosto do gardła. – Dobrze wie, gdzie najlepiej o niego zadbają – powiedział Milo. – Często tu przychodzimy, żeby go nakarmić. – My? – spytała Alice. – To znaczy przychodziliśmy, gdy byłem mały. Moja rodzina – wyjaśnił. – Jest niesamowity! – zachwycała się ptakiem Alice. – Nie mamy takiego w Norfolku. Tylko kilka kaczek w wiejskim stawie. Pelagios sprawiał wrażenie, że dobrze wie, iż o nim mówią. Utkwił swe żółte oczy w Alice, jakby chciał zapytać, czy zechce złożyć jakiś datek do jego dzioba. – Czy on nie jest niebezpieczny? – spytała, widząc, że ptak człapie w jej stronę.

– Jest bardzo łagodny – uspokoił ją Milo. Chwilę później jego oczy rozszerzyły się ze zdumienia na widok tego, jak pelikan podchodzi do Alice, wyciągając ku niej swą długą szyję, a potem siada u jej stóp. I w tym momencie wydarzyło się coś niesamowitego – jego wielki worek skórny zaczął wibrować. – Ojej! – wykrzyknęła Alice na widok tego dziwnego zachowania. – Co on robi? – Nie wiem – odpowiedział Milo. – Nigdy w życiu czegoś takiego nie widziałem, ale wygląda na to, że cię polubił! Zgromadzeni wokół mieszkańcy wszyscy, jak jeden mąż, zaczęli się śmiać, ale Alice nie odważyła się ruszyć z miejsca, bojąc się spłoszyć ptaka. Drobna starsza pani wskazała ją palcem i powiedziała coś po grecku, a potem zaśmiała się chrapliwie, a z jej oczu popłynęły łzy. – Co ona mówiła? – Alice spojrzała na Mila. – Że Pelagios wybrał cię na swoją partnerkę. – O mój Boże! Co ja mam teraz zrobić? – Alice cała zesztywniała i nie była w stanie zrobić ani kroku. Milo pochylił się i wziął ją za rękę. – Nie rób zbyt gwałtownych ruchów – polecił. Alice wolno odeszła wraz z nim na bok, ale pelikan wstał i podreptał za nią. Jego worek wibrował w niepokojąco szybkim tempie. – Idzie za nami – wyszeptała z przerażeniem. – Idzie za tobą! – poprawił ją Milo. – Masz wielbiciela! – To wcale nie jest śmieszne! – stwierdziła. – Po prostu idź dalej – poinstruował ją Milo. Na szczęście uwagę pelikana wkrótce odwróciło jakieś dziecko, które przyniosło dla niego porcję ryb, więc mieli okazję mu się wymknąć. – W porządku? – spytał Milo, gdy oddalili się już na bezpieczną odległość od kochliwego ptaka. – Mam nadzieję – odparła Alice i wzięła głęboki oddech. – Chyba powinniśmy się czegoś napić – zaproponował jej towarzysz ze śmiechem. Przechodzili właśnie wzdłuż nabrzeża portowego, gdy z jednego ze sklepów wyłonił się ciemnooki mężczyzna i złapał Alice za ramię. Wpatrując się w nią, zaczął mówić coś po grecku.

– Przepraszam, jestem Angielką – przerwała mu dziewczyna – nic nie rozumiem. Milo, którego twarz pociemniała od gniewu, wtrącił się do rozmowy tonem, jakiego Alice jeszcze u niego nie słyszała. – W porządku – uspokoił ją chwilę później, kiedy mężczyzna się oddalił. – Dotarło do niego. – Co on mówił? – Chciał wiedzieć, czy zostaniesz jego żoną. – Żoną? – powtórzyła ze zdumieniem. Greccy faceci rzeczywiście nie lubią tracić czasu. – I co mu powiedziałeś? – Że jesteś moją siostrą i masz męża oraz szóstkę dzieci. – Świetnie – podsumowała Alice, obserwując, jak ciemnooki mężczyzna odwraca się, przesyła jej błagalne spojrzenie i rozkłada przy tym ręce w pytającym geście, jakby chciał się dowiedzieć, czy rzekomy mąż i sześcioro pociech rzeczywiście stanowią dla niej przeszkodę. – Co ty w sobie masz? – zastanawiał się Milo, gdy natrętny Grek wreszcie dał im spokój. – O co ci chodzi? – zapytała. – O pelikana i tego mężczyznę. – Nie wiem, o czym mówisz. – Chodzi mi o to, że zwracasz na siebie uwagę – cały czas. – Bzdura! – stwierdziła Alice. – To nie jest bzdura. Obserwowałem cię. Gdziekolwiek się ruszyliśmy, wszyscy mężczyźni chcieli na ciebie patrzeć. Być z tobą. Alice potrząsnęła przecząco głową. – To tylko twoja wyobraźnia. – Wcale nie – odparł Milo, tym razem bardziej poważnym tonem. – Nie jestem kobietą, która miałaby aż takie powodzenie. Źle to rozumiesz. Milo zatrzymał się na chwilę, więc Alice odwróciła się, żeby na niego spojrzeć. – Masz w sobie coś niesamowitego – rzekł. – Nie, nic nie mam – zaprzeczyła, głęboko wzdychając. – Słuchaj – dodała – czuję się niezręcznie, kiedy mówisz mi takie rzeczy. Możemy zmienić temat? Milo spojrzał na nią i przytaknął. – Chodź – powiedział, a potem objął ją ramieniem w

opiekuńczym geście. – Pora coś zjeść. Znam jedno wymarzone miejsce. Zaprowadził ją do małej tawerny, gdzie zjedli górę sałaty, a po niej spanakopitę, czyli zapiekankę z ciasta filo z nadzieniem ze szpinaku, fety, dymki i szczypiorku. Była to najsmaczniejsza rzecz, jaką Alice kiedykolwiek jadła. Po lunchu wsiedli na motorower i pojechali w góry usytuowane w południowej części wyspy. Prowadziła tam droga, która stopniowo się zwężała, aż prawie nic z niej nie zostało. Tutejszy krajobraz był skalisty i surowy, a pobocze – strome i urwiste. Milo zatrzymał się w miejscu, gdzie kończyła się droga. Alice zsiadła z motoroweru i zdjęła kask, rozkoszując się powiewem chłodnego górskiego powietrza na twarzy. – Tędy – wskazał i poprowadził ją w dół polną ścieżką. Teren gwałtownie się obniżał i chwilę później ich oczom ukazały się ruiny starożytnej świątyni. Zostało z niej kilka rozsypujących się kolumn, kruszący się mur oraz coś w rodzaju ołtarza, ale największe wrażenie robił widok, jaki się stąd rozciągał – wyjątkowa panorama wyspy. – Widać dokładnie całe serce! – ucieszyła się Alice, obrysowując palcem jego kontury. – Nie jesteśmy w stanie konkurować z Partenonem, ale to i tak niesamowity zakątek – pochwalił się Milo. – Co to jest? – Świątynia Afrodyty. Ma ponad dwa tysiące lat. – Szkoda, że już się jej nie używa – powiedziała Alice, przeciągając palcami po jednej ze żłobkowanych kolumn. – Kto ci powiedział, że nie? – Przecież to ruiny. – Mieszkańcy wyspy nadal tutaj przychodzą, żeby oddawać cześć Afrodycie – rzekł Milo cichym i pełnym szacunku głosem. – Naprawdę? – O tak – potwierdził. – To święte miejsce. Mówiąc to, wziął ją za rękę i poprowadził w kierunku ołtarza. – Legenda głosi, że jeśli dwoje ludzi kochało się w tym miejscu, są złączeni już na zawsze. Serce Alice przyśpieszyło, a ona sama poczuła się, jakby coś rozgrzewało ją od środka.

– Naprawdę? – powtórzyła. Milo przytaknął i zrobił krok do przodu, tak że ich ciała przywarły do siebie. – Złączeni na zawsze. Alice zamknęła oczy i gdy poczuła na swych wargach usta Mila, nie zaprotestowała, lecz oddała pocałunek. Była przekonana, że w tej chwili uśmiecha się do nich z góry duch Afrodyty.

Rozdział 16 Gdy Alice wróciła do domu, w środku wciąż jeszcze paliło się światło. – Cześć! – zawołała, zamknąwszy za sobą drzwi. – Nie było cię tyle godzin! – powiedziała z wyrzutem Stella, wychodząc z salonu. – Mówiłam ci przecież, że wychodzę. – Zabrałam cię ze sobą na wakacje i prawie w ogóle się nie widujemy! – krzyknęła Stella. – Ale tobie wyraźnie nie odpowiada moje towarzystwo, gdy jesteśmy razem – zauważyła Alice uprzejmym tonem. – Nie o to chodzi. Wolę już nawet twoje towarzystwo niż umieranie z nudów. Alice wzdrygnęła się, wiedząc, że to nie był komplement. – W każdym razie – ciągnęła Stella – to nie w porządku, że prowadzasz się z jakimś facetem, a ja tkwię tu całkiem sama. Co ty w ogóle o nim wiesz? Może być kimkolwiek. – Nie jest kimkolwiek. Nazywa się Milo Galani i mieszka na Kethos od urodzenia. – I to wszystko, co się o nim dowiedziałaś? – W tej chwili to wszystko, co chcę wiedzieć – odparła Alice, zdejmując buty. Reklamówkę położyła na podłodze. – Co to? – spytała Stella. – Tylko koc. – Kupił go dla ciebie? – Tak, w prezencie. – Boże, Alice, jesteś taka naiwna. To jakiś marny wakacyjny lowelas. Skąd wiesz, czy nie czaruje każdej turystki, jaka wejdzie mu w drogę? – Nawet jeśli tak, czy to ma jakieś znaczenie? – zdziwiła się Alice. – A ty uważasz, że nie? – Słuchaj – zaczęła Alice z westchnieniem – rzadko kiedy potrafię się dobrze bawić – wiesz o tym, bo sama ciągle mi to wytykasz. Ale Milo jest cudownym facetem, a ja mam świadomość, że to nie może być nic więcej, jak tylko wakacyjny romans. Proszę,

pozwól mi nacieszyć się nim, dopóki trwa. Po tych słowach zostawiła siostrę w korytarzu, a sama pobiegła schodami na górę do zacisza swojej sypialni i zamknęła za sobą drzwi. To nie była prawda – jej słowa o wakacyjnym romansie i że to nie może być nic więcej. W głębi duszy doskonale wiedziała, że nie chce, by ich znajomość się skończyła. Była dla niej czymś więcej niż wakacyjną przygodą i dlatego nie mogła znieść myśli o czekającym ją pod koniec tygodnia powrocie do dawnego życia w Anglii. Oparła się o drzwi, zamknęła oczy i pomyślała o Milu. Kochali się w świątyni Afrodyty. Było cudownie – Milo okazał się czuły, a jednocześnie bardzo namiętny. A potem oboje zasnęli, spleceni w czułym uścisku. Ale mimo iż Alice nie chciała się do tego przyznać, Stella rzeczywiście miała rację. Ostatecznie co ona wiedziała o swoim nowym znajomym? Może naprawdę był facetem, który uwodził każdą turystkę, jaką spotkał. Nie miała zamiaru się tym przejmować aż do dziś, gdy tak wiele się między nimi wydarzyło, wymienili tyle spojrzeń i spędzili ze sobą przecudowne chwile. Naprawdę zaczynała coś do niego czuć. Tylko kim on naprawdę był? *** Gdy tylko Milo odwiózł Alice do domu, sięgnął do kieszeni po telefon i stwierdził, że wyładowała się w nim bateria. Ze złości aż zaklął. Chciał zawiadomić Hannę, że spóźni się po Tianę, ale już jedzie. Hanna zbytnio nie przejmowała się takimi rzeczami, a jego siostra uwielbiała u niej przebywać, więc był pewien, że nie będzie problemu. Ale i tak nie znosił się spóźniać. Będzie musiał nadrobić po drodze stracony czas. Dobrze wiedział, że powinien naładować telefon przed wyjściem z domu, ale tak bardzo śpieszył się do Alice, że nie miał na to czasu. Uśmiechnął się na myśl o dniu, jaki spędzili razem. Był bardzo szczęśliwy, że ją odnalazł, a ona chyba też się ucieszyła, że go widzi. Tym razem nie musiał sobie tego wyobrażać – czuł, że tak jest naprawdę. A potem, w świątyni… Milo wydał z siebie cichy, przeciągły gwizd. Nie wolno mu myśleć o takich rzeczach podczas jazdy – to zbyt niebezpieczne. Mimo to nie mógł się pozbyć z myśli widoku Alice. Jej

głębokich, niebieskich oczu, miękkiej w dotyku skóry i włosów rozwiewanych przez wiatr. Była taka piękna, a jednak ciągle temu zaprzeczała. Czyżby sama nie potrafiła tego zobaczyć? Kiedy się uśmiechała, cały świat wydawał się jaśnieć. Nie był jedynym, który to zauważył. Przypomniał sobie bezpośredniego ciemnookiego mężczyznę w Kintos. „I pelikana” – dodał w myślach, śmiejąc się na to wspomnienie. Ale przede wszystkim Alice była najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkał, bo dzięki niej czuł takie szczęście, o jakim dotąd jedynie mógł pomarzyć. Kiedy zjawił się w domu Hanny, drzwi otworzyła mu jakaś młoda kobieta. – Czy jest Hanna? – spytał, zdziwiony, że widzi obcą osobę w domu. Kobieta potrząsnęła przecząco głową. – Ty jesteś Milo? – Tak – odparł z rosnącym niepokojem. – Hanna jest chora. Leży w łóżku. Ja się nią zajmuję. – A Tiana? Gdzie jest Tiana? – starał się zapanować nad swoim głosem. – Mój mąż zawiózł ją do domu. – Co? Kiedy? Kobieta wzruszyła ramionami. Jej lakoniczność sprawiła, że Milo miał ochotę mocno nią potrząsnąć. – Dwie godziny temu? Może trzy, nie pamiętam dokładnie. Próbowaliśmy się do ciebie dodzwonić, ale nam się nie udało. – Telefon mi się rozładował – wyjaśnił. – Muszę już jechać. Pozdrów ode mnie Hannę, dobrze? Powiedz jej, proszę, że zadzwonię jutro. Milo wskoczył na motorower i pojechał do domu z prawie dwa razy większą prędkością niż zazwyczaj, raz po raz ścinając zakręty. Musiał jak najszybciej dotrzeć na miejsce, bo Tiana już tam była. Odwiózł ją jakiś obcy mężczyzna i zostawił samą w domu. Rozsądek podpowiadał mu, że wszystko będzie dobrze. Była rozsądną i dojrzałą dziewczynką, ale przecież tyle mogło się wydarzyć. To jeszcze dziecko, a tak nietrudno o wypadek. Może chciała coś ugotować i się oparzyła? Albo poszła pływać i się utopiła? Albo spadła z czegoś i straciła przytomność? Wizje Tiany w tysiącach niebezpiecznych sytuacji prześladowały go przez całą

powrotną drogę do domu. I mimo iż jechał o wiele szybciej niż zazwyczaj, miał wrażenie, że czas zwalnia bieg, a jazda ciągnie się w nieskończoność. W końcu dotarł na miejsce. Jak się okazało, przybył mu jeszcze jeden powód do zmartwień – przed domem stał samochód jego brata. Zaklął pod nosem. – Tiana? – zawołał, wbiegając do domu. Prawie natychmiast na jego drodze wyrosła krępa sylwetka Georgia, który całkowicie wypełniał sobą kuchenne drzwi i patrzył na niego gniewnym wzrokiem. – Nareszcie wróciłeś. – Gdzie jest Tiana? – krzyknął Milo. – W swoim pokoju z Sonyą – powiedział Georgio z twarzą pociemniałą od wzburzenia. – Czy z nią wszystko w porządku? – Tak, ale to nie twoja zasługa. Milo przeczesał palcami włosy. Że też jego brat musiał zjawić się akurat dzisiaj. – Wyładowała mi się komórka, a Hanna zachorowała, więc ktoś odwiózł Tianę do domu, zanim miałem szansę się o tym dowiedzieć – usprawiedliwiał się, doskonale wiedząc, że to i tak nic mu nie pomoże. – Hanna jest starszą kobietą – stwierdził ze złością jego brat. – Nie powinna opiekować się małą dziewczynką. – Hanna jest kobietą w pełni sił, która wychowała więcej dzieci niż ktokolwiek inny na Kethos. – Ale w jej wieku nie powinna się już nimi zajmować – wyraził swoją opinię Georgio. – Milo! – dobiegł go okrzyk Tiany, która wbiegła do kuchni, żeby uściskać brata. – Hanna zachorowała i taki pan odwiózł mnie do domu swoją starą furgonetką, z której dochodził śmieszny stukot, za każdym razem, gdy skręcaliśmy. Oczy Mila rozszerzyły się z przerażenia na widok miny, jaka pojawiła się na twarzy jego brata. Zupełnie jakby ktoś polał benzyną palące się już wcześniej ognisko. – Wyobraź sobie, jak się poczuliśmy, gdy zobaczyliśmy ją tutaj samą – powiedział Georgio. – Przecież wszystko mogło się zdarzyć! – Nic mi się nie stało, Milo. Nic nie zepsułam – zapewniła go

Tiana i w tym momencie w drzwiach pojawiła się Sonya. – Milo – zaczęła jego bratowa, a on już wiedział, że to początek, a zarazem koniec wszelkich uprzejmości. – Okropnie się martwiliśmy. Przyjechaliśmy, a Tiana była w domu sama! – Tak, wiem – odparł. – To się nigdy wcześniej nie zdarzyło, ale teraz wyładował mi się telefon, a Hanna… – To niewybaczalne – przerwała mu Sonya, podchodząc do Tiany i obejmując ją za ramiona. Dziewczynka wykręciła się, próbując się od niej uwolnić, ale uścisk miał siłę imadła. – Nie mogę uwierzyć, że jesteś tak bardzo nieodpowiedzialny. Wyobraź sobie, co by było, gdyby coś jej się stało. – Ale nic się nie stało! – zaprotestował Milo. – Zupełnie nic mi się nie stało – powtórzyła za nim Tiana. – Nie może tak dłużej być – zawyrokował Georgio. – Dokładnie czegoś takiego się obawialiśmy, prawda? Sonya przytaknęła. – Tiano – poprosił Milo – idź, proszę, do swojego pokoju i sprawdź, czy masz tam porządek, dobrze? Tym razem dziewczynka nie próbowała protestować. To był dobry pretekst, żeby wywinąć się Sonyi, więc bez wahania z niego skorzystała. – Trafiliście po prostu na zły moment – powiedział Milo, gdy Tiana nie mogła ich już usłyszeć. Wiedział, że to marne usprawiedliwienie, ale nie miał żadnego innego. – Zły moment? – warknął Georgio. – Chyba coś innego jest tutaj złe. Milo z całych sił powstrzymywał się, żeby nie zgrzytać zębami ze złości. Jego brat zawsze potrafił sprawić, że czuł się jak sześciolatek. – Dlaczego nie mogliście przyjechać innym razem, gdy oboje siedzimy w kuchni i jemy kolację? Przygotowaną ze świeżych produktów, którą sami zrobiliśmy. Albo kiedy pomagam jej w zadaniu domowym czy przemywam ranę, po tym jak spadła z drzewa. – Co? – prawie krzyknęła Sonya. Milo skrzywił się. Może to nie był najlepszy pomysł, żeby o tym wspominać. – Chodzi mi o to, że zawsze jestem przy niej. Kiedy nie potrafi odrobić zadania albo ktoś jej dokuczył w szkole i przez to płacze. Gdy

ma temperaturę, kłopoty z żołądkiem albo jest zbyt zmęczona, żeby pójść do łóżka, i trzeba ją zanieść. Kiedy chce pojechać do miasta po jakieś swoje rzeczy albo gdy wyrosła z butów. – Ale dzisiaj cię przy niej nie było – stwierdził Georgio. Milo wziął głęboki oddech. Tylko to liczyło się w oczach jego brata, nic innego. – Słuchaj, to nie jest odpowiednia pora, żeby o tym rozmawiać – odrzekł. – A kiedy będzie odpowiednia? – spytał jego brat. – Nie wiem, czego ode mnie oczekujesz – przyznał się Milo. – Musimy o tym porozmawiać, Milo. Nie możemy w nieskończoność tego odkładać. Milo potrząsnął głową. – To może poczekać. Jeśli w ogóle jest o czym rozmawiać. – Jeśli? – syknął brat. – Tak dłużej być nie może. Popatrz tylko na siebie, jak ty żyjesz! – O co ci chodzi? – Wracasz nie wiadomo jak późno do domu. – Wcale nie wracam późno, dziś to wyjątkowa sytuacja. – Młody mężczyzna nie powinien wychowywać małej dziewczynki. To nie jest w porządku – ciągnął Georgio. – To moja siostra, dlaczego to nie miałoby być w porządku? Nie mogę sobie wyobrazić nic bardziej właściwego. – Bo nie masz jeszcze rodziny. Co ty możesz jej zaoferować? Przy twoim stylu życia, pracy, co tydzień innej kobiecie… – To nieprawda! – krzyknął Milo głosem przepełnionym gniewem. – Chyba powinieneś jeszcze raz wszystko przemyśleć – oznajmił Georgio. – Sądzę, że popełniliśmy błąd, zostawiając Tianę u ciebie. Wszystko się skomplikowało po śmierci mamy i wtedy uważaliśmy, że będzie najlepiej, jeśli zostanie tutaj, w swoim własnym domu. Ale ona powinna być z nami, od samego początku. Teraz to jasne. Przede wszystkim ja i Sonya mamy dwie pensje, możemy więc zapewnić jej stabilne warunki życia. – Ale już wcześniej ustaliliśmy, Georgio, że najszczęśliwsza będzie ze mną. Niepotrzebne jej są wasze pieniądze – powinna mieszkać tutaj.

– Już tak nie uważamy – odparł Georgio. – Rozmawialiśmy o tym z Sonyą. – Rozmawialiście? – głos Mila był podszytym sarkazmem. – Nie tylko rozmawialiśmy! – wykrzyknęła Sonya. Georgio przytaknął. – Nikt nie mówi, że źle sobie radzisz z Tianą. Wszyscy wiemy, że jesteś o wiele bardziej odpowiedzialny niż większość twoich rówieśników. Milo zaśmiał się urażony. – Ale już najwyższy czas, Milo. Wszyscy dobrze o tym wiemy. – Na pewno? – spytał. – Tak – potwierdził Georgio. – Najwyższy czas, żeby pomyśleć przede wszystkim o Tianie.

Rozdział 17 Następnego ranka, gdy Milo wszedł do pokoju Tiany, żeby ją obudzić, prawie w ogóle nie było jej widać spod kołdry. Odsunął bladoróżowe zasłony i w tym momencie do pokoju wpadł strumień słonecznego światła, odbijając się od owalnego lustra i oświetlając plakaty z gwiazdami popu, których imion nigdy nie mógł zapamiętać. – Tiana? – zawołał miękkim głosem. – Pora wstawać na śniadanie. W odpowiedzi usłyszał cichutki jęk, a po nim szloch, co sprawiło, że momentalnie znalazł się przy niej. – Skarbie, coś nie tak? Odgarnął jej ciemne włosy i położył dłoń na czole. Było wyraźnie ciepłe, ale z jakiego powodu? – Źle się czujesz? Tym razem z jej ust wyrwał się cichy pisk. – Boli mnie brzuch. – W porządku – powiedział – zostań w łóżku, kochanie. Zaciągnął zasłony i pokój ponownie pogrążył się w półmroku. Przyszło mu do głowy, że musiała się zarazić od Hanny, co oznaczało, że dziś nie będzie mógł pojechać do pracy. Wyszedł z pokoju i zadzwonił do swojego współpracownika, Landera, żeby powiedzieć mu, że dzisiaj nie przyjdzie. I wtedy wpadła mu do głowy pewna myśl. „Alice!”. Miała się z nim spotkać w ogrodach, a jego nie będzie. Czy mógł zaufać Landerowi, żeby wytłumaczył jej, że nie ma go w pracy, nie ujawniając przy tym dlaczego? Zatelefonował do niego ponownie i najlepiej jak umiał, próbował mu wyjaśnić swoją sytuację, ale kolega najzwyczajniej go wyśmiał. – I tak się dowie! – usłyszał od niego Milo. Wiedział że prawdopodobnie ma rację. *** W nocy padało, więc ogrody willi Argenti były przesiąknięte tysiącami zapachów roślin, kwiatów i ziemi. Wszystko wyglądało na dopiero co umyte, odświeżone i napojone do syta przez życiodajny deszcz. Alice czytała, że na Kethos rzadko zdarzają się opady,

spodziewała się więc, że Milo ucieszy się z każdej kropli, bo dzięki temu jego ogród nadal będzie piękny i bujny. Oczywiście zainstalowano tu system nawadniania, odpowiednio zaprogramowany przez bogatego właściciela, by trawa zawsze miała szmaragdowy kolor, ale nic nie mogło się równać z dobrodziejstwem deszczu. Alice szła główną alejką i wdychała głęboko powietrze. Początkowo nie przejmowała się, że nie może znaleźć Mila. Pomyślała sobie, że zajmuje się czymś w dalszym zakątku ogrodu i prędzej czy później ich drogi i tak się skrzyżują. Podniecenie z faktu, że w każdej chwili może się wyłonić zza dowolnego zakrętu czy drzewa, rozpalało jej zmysły, więc coraz bardziej niecierpliwie go wyczekiwała. Co sobie powiedzą? Może w ogóle ani słowa. Może powita ją pocałunkiem? Spróbowała to sobie wyobrazić i z wrażenia zrobiło się jej słabo. Szybko jednak otrząsnęła się z tego rozkosznego snu na jawie, bo zobaczyła, że zbliża się do niej jakiś mężczyzna, z wyglądu nastolatek, uporczywie się w nią wpatrując. – Cześć – odezwała się pierwsza. – Czy ty jesteś Alice? – zapytał, przeciągając jej imię. – Tak. – Chciałem ci powiedzieć, ekhm, że Mila dziś nie ma. – Ach tak – stropiła się Alice. – Kazał cię przeprosić. – W porządku – odparła. – A będzie jutro? – Nie wiem – odrzekł chłopak. – Rozumiem – przygryzła wargę. Będzie musiała przyjść jutro. To wszystko, co mogła zrobić, choć szkoda jej było zmarnować ten przepiękny dzień. Tak niewiele ich już zostało. – Ale z nim wszystko w porządku? – spytała. – W porządku? – To znaczy, nie jest chory, prawda? Wzruszył ramionami, co zdaniem Alice było dość dziwną odpowiedzią, ale pomyślała sobie, że może nie zna dobrze angielskiego. – Jesteś piękną kobietą – odezwał się niespodziewanie młodzieniec. – Twoje oczy… twoje włosy… Alice potrząsnęła głową. Znów się to powtarzało. – Muszę już iść – rzekła i pośpiesznie udała się w kierunku wyjścia.

*** – Wcześnie wróciłaś – zauważyła Stella, zerkając znad okularów przeciwsłonecznych. Alice usiadła na brzegu leżaka, ale nic jej nie odpowiedziała. – Wystawił cię, prawda? – Nie było go w ogrodzie – przyznała się przygnębionym głosem. – Jednak cię wystawił – powtórzyła Stella pewnym tonem. – Nie mógł przyjść do pracy. To nie to samo. – Jakie więc miał wytłumaczenie? – Stella odłożyła czytany magazyn i wzięła się pod boki, co wyglądało śmiesznie u kogoś, kto leżał wyciągnięty na leżaku. – Nie przekazał żadnego – powiedziała Alice. – Ma żonę – zawyrokowała Stella. Na dźwięk tego słowa Alice wyraźnie się wzdrygnęła. Jej siostra to zauważyła i uśmiechnęła się. – Ma żonę, a na dodatek sześcioro dzieci. Alice zamrugała oczami ze zdumienia. Czy nie dokładnie to samo powiedział o niej Milo ciemnookiemu mężczyźnie? Zażartował, że jest zamężna i ma sześcioro dzieci. Może przyszła mu na myśl jego własna rodzina? – Opowiadasz jakieś bzdury – Alice wstała z miejsca. – Naprawdę? – zdziwiła się Stella, opuszczając okulary i zezując na siostrę. – W takim razie gdzie on jest? Dlaczego nie zostawił ci normalnej wiadomości? Czemu nie przyszedł tutaj? Alice już się nad tym zastanawiała. Przecież już raz u nich był. Nie znalazł czasu, żeby znowu to zrobić? Co mogło być tak ważne, że nie mógł jej powiadomić, co się dzieje? Przecież wie, że wkrótce wraca do domu. – Pojutrze – powiedziała sama do siebie. – Co? – spytała Stella. – Nic – odparła, wchodząc z powrotem do domu. Zamknęła za sobą szklane drzwi i opadła na jedną z sof. Czuła się przybita i przegrana. Co się działo z Milem? Jego kolega odpowiadał wymijająco i zrobił się nieswój, gdy zapytała, czy Milo jest chory. Może naprawdę tak jest? Może to coś poważnego? Bardzo chciałaby to wiedzieć. A jeśli nie zachorował, o co w takim razie chodziło? Musiała się tego dowiedzieć. Jeśli Milo był w stanie ją znaleźć,

zadając znajomym kilka pytań, dlaczego to samo nie miałoby się udać jej? *** Tiana dwa razy wymiotowała, a potem spała aż do samego popołudnia. Milo zadzwonił po doktora Papadisa, który mieszkał u stóp wzgórza. Był już na emeryturze, ale zawsze chętnie pomagał ludziom, jeśli ktoś znalazł się w potrzebie. Zmierzył Tianie temperaturę i puls, osłuchał ją, a potem powiedział, że nie ma powodu do obaw. – Jest młoda i silna, a to tylko zatrucie pokarmowe. Niedługo powinno minąć. Milo odetchnął z ulgą, że to nic poważnego. – Powinna dużo pić, dużo spać i zostać w domu przez kilka dni, aż organizm pozbędzie się wirusa. „W tym cały problem” – pomyślał Milo. Będzie musiał wziąć więcej wolnych dni. Dobrze, że jego szef wyjechał i Lander może go zastępować, ale co zrobić z Alice? Milo nie mógł się oprzeć myśli, że jego brat i Sonya powinni się byli zjawić właśnie w tym momencie. Chore dziecko leżące w łóżku przez dwa czy trzy dni mogłoby skutecznie ich zniechęcić, poza tym musiał przyznać, że przydałaby mu się pomoc. Gdyby ktoś posiedział przy Tianie przez dwie godziny, on mógłby w tym czasie zobaczyć się z Alice. Ale to oznaczałoby przyznanie się Georgiowi i Sonyi, że nie potrafi sam sobie poradzić z siostrą. W ten sposób dałby im przyzwolenie na ingerowanie w jego życie, a on nie miał takiego zamiaru. Tylko co Alice sobie teraz o nim pomyśli? To był najgorszy scenariusz z możliwych, że on nie może się z nią spotkać następnego dnia po tym, jak się kochali. A jeśli dojdzie do wniosku, że ją wykorzystał i ona wcale go nie obchodzi? I że chce się jej pozbyć za pomocą prostej wymówki, że nie może się z nią znów zobaczyć? Na tę myśl aż ścisnęło go w żołądku ze strachu, ale co miał zrobić? Nie mógł zostawić Tiany ani na chwilę, a poza tym, szczerze mówiąc, wcale nie chciał. Była najważniejsza, nawet jeśli właśnie zakochał się w tej Angielce. „Tak będzie wyglądało moje życie przez najbliższych kilka lat” – pomyślał. Tiana miała tylko dziesięć lat i był za nią całkowicie odpowiedzialny. Nie powinien teraz myśleć o sobie – zwłaszcza o

czymś tak egoistycznym jak życie miłosne. To było w tej chwili jasne jak słońce. Później, tego samego popołudnia, po tym jak prawie zrobił dziurę w starym stole, stukając nerwowo palcami o blat, wszedł na palcach do pokoju siostry. – Czujesz się trochę lepiej? – spytał, głaszcząc ją po głowie i wyczuwając, że jej czoło nadal jest ciepłe. – Chciałabyś coś zjeść? Potrząsnęła głową i wcisnęła twarz głębiej w poduszkę. – Zawołaj mnie, gdybyś czegoś potrzebowała – powiedział – dobrze? Wrócił do kuchni, w której nagle poczuł się jak w więzieniu. Jak miał się skontaktować z Alice? „Zapomnij o niej” – podpowiadał mu wewnętrzny głos. „Ona i tak wyjeżdża. Nic z tego nie będzie”. Ale mimo iż wiedział, że to prawda, bardzo chciał się z nią znowu zobaczyć. Nie zamierzał zakończyć wszystkiego w ten sposób, gdy między nimi pozostało tyle niedopowiedzeń. Chciał się pożegnać. Chciał pocałować ją na do widzenia. – Milo? – w jego myśli wdarł się słaby głosik Tiany, więc już za moment był z powrotem w jej pokoju. – Tak, skarbie? – spytał, siadając na brzegu łóżka i ściskając drobniutkie ramię, które wystawało spod kołdry. – Przestraszyłam się. Nie wiedziałam, gdzie jesteś. – Jestem tutaj, kochanie – uspokoił ją. – Jestem tutaj i nigdzie się nie wybieram.

Rozdział 18 Przez resztę dnia Alice nie opuszczała domu, bo nadal wierzyła, że Milo wpadnie i wszystko wyjaśni. Nie chciała się z nim rozminąć. To naturalnie oznaczało, że była skazana na towarzystwo Stelli, ale na szczęście ich willa należała do bardzo obszernych, a poza tym Alice postanowiła zachować optymizm. „Coś musiało mu wypaść” – cały czas powtarzała sobie w myślach. Może wydarzył się jakiś nagły wypadek, na przykład wybuchła mu pralka albo zepsuł się motorower. Na pewno istnieją tysiące powodów, dla których nie mógł zostawić jej wiadomości i wszystko dokładnie wyjaśnić. – Gdybym tylko mogła wymyślić chociaż jeden z nich – powiedziała sama do siebie. W miarę upływu godzin ponownie przyszedł jej do głowy pomysł, żeby samej poszukać Mila. Jeśli nie miał zamiaru do niej przyjść, dlaczego nie mogłaby spróbować go znaleźć? Może wytłumaczenie jest proste – na przykład skręcił kostkę albo złamał nadgarstek i nie mógł pojechać ani do pracy, ani do niej. Może jest gdzieś unieruchomiony na wyspie i pełen nadziei modli się, by spróbowała go odszukać. Myśl ta cały czas dźwięczała w jej głowie, gdy opuszczała willę, oznajmiwszy wcześniej Stelli, że wychodzi. Doszła do wniosku, że pewnie dobrze zrobiła, że nie zapytała o Mila w willi Argenti, bo mogliby ją uznać za natrętną wielbicielkę. Poza tym i tak wydawało się, że jego kolega niewiele wie, a na dodatek był z nim mały problem, bo zaczął ją podrywać. „Co się dzieje z mężczyznami na Kethos?” – zastanawiała się. Gdy była w Anglii, nigdy w ten sposób na nich nie działała. Pozbywszy się z głowy myśli na temat uwodzicielskich Greków, weszła do miasta. Dotarła do portu, jeszcze zanim wymyśliła, co ma dalej zrobić, i pięćdziesiąt pięć minut później wysiadała z małego autobusu w miasteczku Kintos. Pelagios był na swoim miejscu. Dreptał wzdłuż nabrzeża, więc Alice schyliła głowę z obawy, że ją zauważy. To nie była najlepsza pora na spotkanie z kochliwym pelikanem. Nie zwracając uwagi na kuszące sklepy, weszła do małej tawerny,

w której jadła wcześniej z Milem, i odważnie podeszła do baru. Mężczyzna, który wówczas ich obsługiwał, natychmiast ją rozpoznał i uśmiechnął się od ucha do ucha. – Ach! – zawołał. – Piękna Angielka! Alice przygryzła wargę. Była sama, pozbawiona opieki Mila przed zbyt wylewnymi mężczyznami, ale czy miała jakieś inne wyjście, jeśli chciała go odnaleźć? – Dzień dobry – powiedziała. – Byłam tu wczoraj. – Tak, tak – potwierdził z entuzjazmem. – I dzisiaj wracasz. To wspaniała wiadomość! To znaczy, że mnie lubisz, prawda? – Nie! – rzuciła szybko Alice. Może trochę za szybko, sądząc po jego rozczarowanej minie. – Przyszłam tutaj, bo mam nadzieję, że pan mi pomoże. Byłam wtedy z młodym mężczyzną, pamięta pan? – A, tak – przypomniał sobie. – Z nim! Pamiętam. Ale moim zdaniem on nie jest odpowiedni dla ciebie. Za młody, o wiele za młody! Potrzebujesz kogoś starszego. Mężczyznę z – jak to mówią – doświadczeniem! Alice potrząsnęła gwałtownie głową. – Ale ja muszę go znaleźć. To ważne. Nazywa się Milo Galani, ale nie wiem, gdzie mieszka. Miałam nadzieję, że pan mi pomoże. – Chcesz się dowiedzieć, gdzie on mieszka? Potaknęła. – Proszę mi pomóc. Zrobię dla pana wszystko. Nie powinna była tego mówić, ponieważ twarz mężczyzny natychmiast się rozjaśniła, a on sam w rekordowym tempie znalazł się po drugiej stronie baru tuż obok niej, po czym złapał ją za ręce i zaczął je żarliwie całować. – Wszystko? – spytał. Oddychał przy tym ciężko i nierówno, a jego twarz niepokojąco poczerwieniała. – Proszę mnie puścić! – krzyknęła Alice, próbując wyrwać swoje dłonie, ale jego uścisk był zbyt mocny. – Powiedziałam, zostaw mnie! Zanim zdążył zareagować na jej protesty, uniosła nogę i kopnęła go w goleń. Niezbyt mocno, ale na tyle skutecznie, że zaskoczony cofnął się. Dzięki temu miała czas, żeby uciec z tawerny i wpaść do malutkiego sklepu usytuowanego nieco dalej na nabrzeżu. Serce biło jej jak oszalałe, a w oczach stanęły łzy. Nie tak to sobie wyobrażała. Chciała tylko znaleźć Mila, ale jak miała to zrobić,

skoro nikt jej nie chciał wysłuchać? – Dzień dobry – dobiegł ją z tyłu jakiś głos. Alice odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z kobietą na oko trzydziestoparoletnią, o długich ciemnych włosach i uprzejmym uśmiechu. – Jesteś Angielką? – spytała. – Tak – potwierdziła Alice. – A ty mówisz po angielsku? – Nie najlepiej – odparła kobieta z lekkim uśmiechem. – Ale lepiej niż ja po grecku – powiedziała Alice. – Czy mogłabyś mi pomóc? Kobieta potaknęła. – Spróbuję. Alice opowiedziała jej o Milu – jak się poznali i że musi go odszukać, ale nie wie, gdzie on mieszka. Kobieta słuchała w milczeniu, co jakiś czas potakując, a gdy Alice skończyła, z przejęciem pokiwała palcem. – Musisz porozmawiać z Alexandrosem – poradziła jej. – Kto to jest? – Listonosz. Jeśli twój Milo mieszka w pobliżu, Alexandros na pewno go zna. – Oczywiście! Że też mi to nie przyszło do głowy! – zawołała Alice z podnieceniem. – Bardzo, ale to bardzo dziękuję. – Po tych słowach podeszła i uścisnęła kobietę, która zachichotała jak dziecko. Po opuszczeniu sklepu, kierując się wskazówkami, jakie dostała, Alice szybko odnalazła kafejkę, której stałym bywalcem był Alexandros. Rzeczywiście, siedział na słońcu ze szklanką zimnego koktajlu w ręce. Wyglądał na wiekowego. Zdaniem Alice mógł mieć około dziewięćdziesiątki, chociaż to niekoniecznie było prawdą, skoro nadal pracował. Zawód listonosza najprawdopodobniej narażał go na ciągły kontakt ze słońcem i dlatego jego skóra mocno od tego ucierpiała. Nagle poczuła zdenerwowanie, zaczęła przetrząsać torebkę w poszukiwaniu czegoś do pisania i skrawka papieru. Powiedziano jej, że Alexandros nie mówi ani słowa po angielsku, ale kiwnął potakująco głową, gdy pokazała mu nazwisko Mila napisane na kartce. Wziął od niej długopis i na odwrocie nabazgrał coś w rodzaju mapy, cały czas trajkocąc po grecku i gestykulując. W końcu oddał skrawek papieru Alice, a ona mu podziękowała.

Już odchodziła, gdy ją zawołał, wskazując na swojego drinka i kiwając głową w jej kierunku, z szerokim uśmiechem na swej pomarszczonej twarzy. Alice potrząsnęła odmownie głową najuprzejmiej, jak tylko potrafiła, i czym prędzej się oddaliła. Niewielki autobus, który wyjechał z miasteczka Kintos piętnaście minut później, był jeszcze mniejszy i bardziej rozklekotany niż dwa pozostałe, jakimi dotąd jeździła po wyspie, jednak wcale jej to nie przeszkadzało. „Żeby tylko zawiózł mnie do Mila” – mówiła do siebie, na przemian wyglądając przez okno i sprawdzając plan, jaki naszkicował jej Alexandros. Rozpoznała zakręt na drodze i mały kościółek, który jej wyrysował. Miała wysiąść na następnym przystanku, tuż za niewielką wioską, u stóp wzgórza. Kiedy opuściła autobus, od razu uderzyła ją panująca tutaj cisza. W miasteczkach Kethos i Kintos rozbrzmiewał wesoły gwar, ale w tym miejscu było inaczej. Poczuła, że to prawdziwa Kethos, którą Milo tak uwielbiał. Teraz już wiedziała, dlaczego. Do tej części wyspy docierało niewielu turystów. Nie było tu sklepów, zabytków ani tawern. Liczba mieszkańców też raczej była niewielka, sądząc po rozmiarach pobliskiej wioski, ale zakątek ten, z maleńkimi białymi domkami i niczym nieprzesłoniętą panoramą morza, roztaczał jakąś magiczną aurę. Spojrzawszy ponownie na mapę, poszła drogą prowadzącą na wzgórze, mijając stadko kóz wesoło dzwoniących dzwoneczkami. Według wskazówek listonosza dom Mila miał się znajdować za następnym zakrętem. Zaznaczył go wielkim krzyżykiem, jakby chodziło o ukryty skarb. Alice miała nadzieję, że się nie pomylił. Sięgnęła nerwowo dłonią do swych włosów, próbując za wszelką cenę je wygładzić, bo podejrzewała, że ciepła bryza potargała jej fryzurę na wszystkie strony. Zanim wyszła z willi, przebrała się w fioletową sukienkę, którą kupiła w małym butiku w miasteczku Kethos, i pierwszy raz w życiu nie czuła się za bardzo wystrojona. Wręcz przeciwnie, miała wrażenie, jakby nosiła na sobie dokładnie to, co trzeba. Tuż za zakrętem dostrzegła mały biały domek, zaznaczony przez listonosza, i niemal natychmiast zauważyła także Mila. Instynkt podpowiadał jej, żeby go od razu nie wołać. Był do niej odwrócony tyłem, więc z zachwytem wpatrywała się w jego ciemne kędzierzawe

włosy. Obserwowała go przez krótką chwilę. Niósł w ręku duży koszyk, a potem położył go na ziemi. Patrzyła z uśmiechem, jak wyjmuje z niego dwie pasiaste koszule i wiesza na sznurku. Jednak chwilę później jej mina momentalnie zrzedła, gdy wyciągnął z kosza sukienkę i przypiął ją klamerkami do sznurka. To była sukienka małej dziewczynki.

Rozdział 19 Alice cofnęła się i odeszła najszybciej, jak tylko mogła, po czym zniknęła za zakrętem drogi, zanim Milo zdołał ją zauważyć. W jej głowie kłębiło się wiele myśli, ale najbardziej uporczywa była ta, która wyglądała na najgłupszą. „Pływałam nago z żonatym mężczyzną!”. Zatrzymała się na chwilę i przymknęła oczy ze zgrozą. Nie była kobietą, która na co dzień robi tego typu rzeczy, więc teraz poczuła niesmak, że Milo postawił ją w niezręcznej sytuacji. Jaki mężczyzna byłby zdolny zrobić coś takiego? Dobrze wiedziała jaki – przystojny i czarujący, który doskonale wie, że może zdobyć każdą kobietę, jaką tylko zechce, i to w dowolnych okolicznościach. A ona mu uległa i zakochała się w nim. „A może wcale nie jest żonaty?” – pomyślała. Istniało prawdopodobieństwo, że tak nie jest, ale jedna rzecz była całkowicie pewna – miał rodzinę. Nie zamierzała dłużej zostać, by przekonać się, czy wiesza pranie sześciorga dzieci, bo nawet jedno i tak oznaczało, że ją okłamał. Ukrył przed nią prawdę, by osiągnąć swój cel, a to było niewybaczalne. Poszła w kierunku wioski, ale nie zatrzymała się na przystanku, żeby zaczekać na autobus. Przyjeżdżał dopiero za godzinę, a ona była tak potwornie wściekła, że nie potrafiłaby czekać. Ruszyła więc pieszo do Kintos, mając w perspektywie bardzo długi spacer. Na drodze nie było ruchu. Jej gołe nogi szybko pokryła warstwa kurzu, ale nie zwracała na to uwagi. Zastanawiała się, czy powinna jeszcze stanąć twarzą w twarz z Milem. Może należałoby wysłuchać jego wyjaśnień, ale co tu jest do wyjaśniania? Że mu przykro? Czy na pewno? A może rzuci się na nią i zapyta, o co jej właściwie chodzi – przecież dostała dokładnie to, czego chciała. Nie bardzo wierzyła, że Milo zrobiłby coś takiego, ale szczerze mówiąc, sama już nie wiedziała, w co ma wierzyć. Uważała go za zupełnie inną osobę – mężczyznę o łagodnym usposobieniu, który miał ogromny apetyt na życie – ale tak naprawdę w ogóle go nie znała. A on cały czas ukrywał przed nią swoje drugie, prawdziwe życie. Na chwilę wróciła myślą do ich spotkań. Musiała przyznać, że nie był zbyt rozmowny na temat swojej rodziny, ale wtedy nie

wzbudziło to w niej podejrzeń. Mimo że opowiedziała mu tak dużo o sobie, nie zrewanżował się i nie zdradził żadnych szczegółów ze swojego życia, więc teraz żałowała, że nie próbowała choć odrobinę podrążyć ten temat. Czuła się strasznie głupio, a jeszcze gorsze było to, że Stella miała rację – była naiwna, a Milo zręcznie to wykorzystał. Zanim dotarła do domu, wypłakała już wszystkie łzy, na jakie mogła sobie pozwolić, i teraz postanowiła, że musi o wszystkim zapomnieć. Czy to w ogóle miało jakiekolwiek znaczenie? Czego mogła się spodziewać pod koniec tygodnia? Cokolwiek było między nimi, i tak by się skończyło w taki czy inny sposób, zanim wsiądzie do samolotu. Taka była naturalna kolej rzeczy w przypadku wakacyjnych romansów. Musiała się z tym pogodzić, im szybciej, tym lepiej. Stella przebywała w salonie i gdy tylko Alice weszła do środka, natychmiast się na nią rzuciła. – Gdzie byłaś? Znalazłaś go? I co, miałam rację? Alice przez całą drogę powrotną zastanawiała się, co jej ma powiedzieć. Jeśli skłamie, że go nie znalazła, Stella będzie snuła domysły przez cały wieczór, a jeżeli przyzna się, że tak, będzie musiała w nieskończoność wysłuchiwać, że jej siostra miała rację. Wzięła więc głęboki oddech. – Miałaś rację – powiedziała, chcąc mieć to jak najszybciej za sobą i pozwolić siostrze triumfować. – Mówiłam ci! – odezwała się Stella z szerokim, zadowolonym z siebie uśmiechem. – Wiedziałam, od razu wiedziałam, gdy tylko go zobaczyłam. – Wątpię – zaprotestowała słabo Alice, nie mając siły, żeby się z nią spierać. – Na pierwszy rzut oka potrafię rozpoznać żonatego mężczyznę. Dość już się nachodziłam na randki, nie pamiętasz? – Pamiętam – potwierdziła Alice. – I co mu powiedziałaś? Mam nadzieję, że mu wygarnęłaś! – Nie chcę o tym mówić – Alice wiedziała, że siostra nie może się doczekać opowieści zawierających przynajmniej policzkowanie i rozbijanie nosów. – Ach – Stella miała rozczarowanie wypisane na twarzy. – Tylko nie mów, że cię nie ostrzegałam. To wyłącznie twoja wina. „Moja wina, że się zakochałam” – pomyślała Alice.

To było tak okrutne, aż potrząsnęła głową. Nie, nie była zakochana. Niedorzecznie byłoby myśleć, że to możliwe w tak krótkim okresie. Miłość wymaga czasu. To nie jest coś, co tworzy się z samych uśmiechów i pływania nago w morzu. Do tego potrzebne są przyjaźń i zaufanie, a w przypadku Mila żaden z tych warunków nie był spełniony. Teraz widziała to wyraźnie. – Idę wziąć prysznic – poinformowała Stellę i poszła na górę do swojej sypialni. – A mówiłam, powtarzałam – ścigał ją drwiący głos siostry, dopóki nie zamknęła za sobą drzwi. *** Następnego ranka Milo mieszał w garnku gotującą się owsiankę, gdy do kuchni weszła Tiana, chudziutka i drobna w swoim szlafroku. W nocy raz wymiotowała, a potem przespała aż do rana. – Hej! – zawołał do niej. – W porządku? Potaknęła i usiadła przy stole. Nalał jej szklankę wody mineralnej. Zauważył, że nadal jest blada, ale oczy ma odrobinę żywsze. – Proszę – powiedział, nakładając łyżką trochę owsianki do jej ulubionej różowo-niebieskiej miseczki – zjedz to. Rozgrzejesz się i nabierzesz kolorów. Uśmiechnęła się. – Spotkasz się dziś ze swoją nową przyjaciółką? Tą Angielką? – Nie – odparł Milo. – Zostaję w domu z tobą. Tiana wzięła do buzi odrobinę owsianki i doszła do wniosku, że ma dobry smak, więc zaczerpnęła łyżką większą porcję. – Ale ona dziś wyjeżdża, prawda? Milo potaknął. – Tak. – Więc to ostatnia szansa, żeby się z nią zobaczyć? – Na to wygląda. W tym momencie Tiana rzuciła łyżkę z brzękiem na stół i w jej oczach pojawiły się łzy. – Wszystko ci zepsułam! Przez moją chorobę nie mogłeś się z nią spotkać. – Wcale nie! – zaprotestował Milo, biorąc jej dłonie w swoje ręce i mocno je ściskając. – Właśnie, że tak! – upierała się i z jej oczu skapnęła na

drewniany blat stołu ciężka łza. – Posłuchaj – Milo odsunął krzesło i usiadł obok niej. – I tak nic by z tego nie wyszło. – Przeze mnie – wyszeptała Tiana. – Nie, nie przez ciebie – zapewnił ją. – W takim razie, dlaczego? Milo westchnął. Nie chciał okłamywać siostry, ale nie miał też ochoty powiedzieć jej prawdy. Miała rację, mówiąc, że nie spotkał się z Alice z jej powodu, ale nie zamierzał się do tego przyznawać. – Po prostu dlatego… – urwał, zastanawiając się, co ma jej powiedzieć – że ona jest Angielką. Musi wracać do domu. – Mogłaby mieć dom tutaj! – oznajmiła Tiana. Milo uśmiechnął się. – Skarbie, my się prawie w ogóle nie znamy. – Ale ją lubisz, prawda? Przymknął oczy. Ze wszystkich sił starał się wyrzucić Alice z pamięci dla dobra swej młodszej siostry, a ona znów mu o niej przypomina. – Tak, lubię – powiedział w końcu. – W takim razie musisz się z nią zobaczyć – stwierdziła Tiana. Potrząsnął głową. – Przecież nie zostawię cię samej. – Ale ja się już czuję lepiej – przekonywała. – O wiele lepiej! – To bez znaczenia. I tak cię nie zostawię. – Dlaczego? Zostałam już raz sama w domu i nic mi się nie stało – przypomniała mu. – To był błąd. Coś takiego nie powinno się nigdy wydarzyć i więcej się nie powtórzy – podkreślił. Tiana nachyliła się nad stołem i wzięła dłonie brata w swoje ręce. Milo stłumił śmiech, bo gest ten był dokładnym powtórzeniem tego, co sam przed chwilą zrobił, i to go wzruszyło. – Musisz się z nią zobaczyć – proszę! Zmarszczył brwi. Czuł, jakby wystawiano go na jakąś próbę. Zupełnie jakby Georgio i Sonya potajemnie zamontowali w jego domu kamerę i rejestrowali każdy jego ruch, czyhając, aż wpadanie w pułapkę, jaką było zostawienie siostry samej w domu. – Tiana, nie mogę.

– Musisz! – błagała. – Proszę! Wziął głęboki oddech. Co on wyprawia? Gdyby pojawili się teraz u nich Georgio i Sonya, mieliby używanie. Mimo to tak bardzo chciał się zobaczyć z Alice i wszystko jej wyjaśnić. Wszystko bez wyjątku. Nie powinien był ukrywać przed nią swojego prawdziwego życia, ale też nie zamierzał zostawić Tiany samej – dla nikogo. – Musimy ją sobie odpuścić, dziewczynko – odezwał się w końcu. – To po prostu nie… – Mogę pojechać z tobą – wybuchnęła nagle Tiana. – Co takiego? – Mogę pojechać z tobą, wtedy nie będziesz musiał zostawiać mnie samej! – Tiano, jesteś słaba jak mucha. – Przecież będę tylko siedzieć na motorowerze i mocno się ciebie trzymać. Robiłam to już setki razy. Serce Mila zabiło szybciej na tę myśl. Mógłby zabrać Tianę ze sobą i wszystko Alice wyjaśnić. Wtedy go zrozumie, tego był pewien. Pojedzie z siostrą i dzięki temu nie trzeba będzie jej zostawiać samej w domu. To miało szansę się udać. – Ubieraj się! – rzucił. Rozpoczęła się szalona bieganina po domu, żeby przygotować się do wyjścia. Chwilę później Milo złapał Tianę za ramiona i dokładnie się jej przyjrzał. – Włóż płaszcz – polecił. – Przecież jest za ciepło! – zaprotestowała. – Płaszcz! – powtórzył, więc popędziła do swojego pokoju, żeby go odszukać. – I nie biegaj! – krzyknął za nią. Dwie minuty później oboje siedzieli na motorowerze i pędzili ze wzgórza w dół. – Szybciej, Milo! – popędzała go siedząca za nim Tiana. Potrząsnął przecząco głową. Mimo iż bardzo chciał pognać ile tylko mocy w silniku, dzisiaj nie miał zamiaru ryzykować. – Wszystko w porządku? – zawołał do tyłu. – Nie jest ci niedobrze? Ścisnęła go mocniej rękoma w odpowiedzi, a on jechał dalej, mijając po drodze małe wioski, aż dotarli na przedmieścia miasteczka

Kethos. Nagle ogarnęło go zdenerwowanie. Czy dobrze robi? Był kompletnie zaślepiony przekonaniem, że powiedzenie Alice prawdy to najlepsze rozwiązanie z możliwych, ale co jeśli ona ma inne poglądy na tę sprawę? Jeżeli to ostatnia rzecz, jaką chciałaby o nim wiedzieć? Jeśli przed nim ucieknie? Jęknął. To oczywiste, że i tak ucieknie. Jakieś dwa i pół tysiąca kilometrów od niego. Więc co za różnica? Skręcił w drogę, która prowadziła z miasteczka na wzgórze, i niedługo potem ich oczom ukazała się willa Alice. Zaparkował przed wejściem. Brama była zamknięta, ale nie widział w tym nic niezwykłego. Zeskoczyli z siodełka. Milo udał się przodem – otworzył bramę i obszedł dom dookoła z nadzieją, że znajdzie Alice przy basenie, lecz jej nie było. Zajrzał do środka przez szklane drzwi, ale tam również nikogo nie zauważył. – Wyjechały? – spytała Tiana, przyciskając nos do szyby i osłaniając dłonią oczy, żeby lepiej widzieć. Milo odwrócił się do niej. – Musiały pojechać na pierwszy prom. Chyba jesteśmy za późno. – O której godzinie odpływa? – zadała kolejne pytanie Tiana. Przez chwilę patrzyli na siebie bez słowa, a potem pędem pobiegli do motoroweru. Tym razem Milo pędził jak szalony w dół wzgórza do Kethos, mając nadzieję, że Tiana jakoś zniesie to szaleńcze tempo. O której godzinie odpływa prom? Chyba o wpół do każdej godziny? Zerknął na zegarek. Była dziewiąta dwadzieścia sześć. Niewielkie szanse, żeby zdążyć. Gdy dotarli do miasta, zaklął, widząc przed sobą furgonetkę dostawczą, która zablokowała drogę jednokierunkową. Zatrąbił, ale kierowca tylko gestykulował w jego stronę i nie miał zamiaru się ruszyć. – Trzymaj się – powiedział do Tiany, po czym gwałtownie zawrócił w miejscu i z rykiem silnika pognał z powrotem pod górę, cudem unikając zderzenia z nadjeżdżającym rowerem, którego właściciel głośno zaklął. Tiana zachichotała i przytuliła się mocniej do jego pleców. Po kilku zręcznych manewrach Milo przebił się przez pełne

samochodów ulice w kierunku portu; miał nadzieję, że przybyli na czas i prom jeszcze nie odpłynął. Wystarczył jednak jeden rzut oka, by stwierdzić, że są za późno. Maleńki prom – chyba pierwszy raz w swej karierze – odpłynął dokładnie o czasie, zostawiwszy za sobą na wodzie piękny biały ślad. Kierował się w stronę stałego lądu. Milo czuł na swoich plecach ciężar głowy Tiany, przekonany, że oczy dziewczynki są pełne łez. Najbardziej jednak zdziwiły go łzy, które w tym momencie wypełniły jego własne.

Rozdział 20 Alice podczas lotu tylko raz odważyła się spojrzeć z góry na wysepkę. Było trochę pochmurnie, co przypomniało jej rozmowę z Milem o tym, że nad Kethos nigdy nie ma chmur. „Ale dzisiaj są” – pomyślała, wyglądając przez okno znad ramienia Stelli i przyglądając się, jak ich białe smugi przesłaniają część słynnego, sercowatego zarysu wyspy. „Złamane serce” – przyszło jej do głowy. Opadła z powrotem na oparcie i przymknęła powieki, żeby przesłonić ostatni widok wyspy. Nie chciała już więcej jej widzieć. Tak jak Milo należała do przeszłości. Ale mimo iż powtarzała to sobie setki razy, odkąd go wczoraj zobaczyła, nadal wypatrywała za nim oczy, gdy wyjeżdżały z willi. Zastanawiała się, czy nie pojawi się nagle na swoim motorowerze z jakimś zaskakująco prostym wytłumaczeniem całej sytuacji, a kiedy wsiadały na prom, mimowolnie przebiegała wzrokiem ulice miasteczka. Stella to zauważyła i potrząsnęła głową. – Widzę, że ciągle jeszcze za nim wzdychasz. Ale on nie przyjdzie. Pewnie w tej chwili robi ze swoją żoną siódmego dzidziusia. Alice pomyślała sobie, że jej siostra dokładnie wie, jak dobić leżącego. Powrotna podróż była nie do zniesienia. Na pokładzie samolotu płakało niemowlę, ale nawet ono nie robiło tyle hałasu, co Stella, która przynajmniej co dziesięć minut wynajdywała nowy powód do narzekań. Alice uparcie trzymała zamknięte oczy, udając, że śpi. Gdy w końcu dotarła do swojego małego domku, zamknęła za sobą drzwi na klucz i opadła na ulubiony fotel przy pustym kominku, rozkoszując się pierwszymi chwilami ciszy, jakich doznała od początku dnia, i przeklinając, że w ogóle zgodziła się pojechać do Grecji. Była taka głupia, spodziewając się, że wakacje ze Stellą będą czymś innym niż tylko ciągłą torturą. Powinna była jej odmówić. Lepiej byłoby, gdyby wzięła tydzień urlopu i przesiedziała go w fotelu ze stertą książek pod ręką. Kiedy kręciła się po kuchni w poszukiwaniu czegoś do jedzenia, jej myśli poszybowały z powrotem na Kethos i mimowolnie zaczęła się zastanawiać, co robi teraz Milo. Czas w Grecji był przesunięty o dwie

godziny do przodu, więc pewnie zjadł już kolację. Może właśnie kładzie któreś ze swoich licznych dzieci do łóżka. – Nie mam zamiaru o nim myśleć – powiedziała sama do siebie. On pewnie wcale o niej nie myśli, prawda? Nie przy sześciorgu czy siedmiorgu dzieciach, którymi trzeba się zająć. Po zjedzeniu mdłego w smaku dania z makaronu Alice wzięła prysznic i poszła do łóżka. „Rozpakowywanie walizki może poczekać” – stwierdziła. Teraz chciała tylko zasnąć i o wszystkim zapomnieć. Kiedy się obudziła nad ranem, przeszył ją chłód, bo zorientowała się, gdzie jest. W domu. Nie na maleńkiej greckiej wyspie, gdzie czekał ją dzień pełen słońca i zabawy. Znajdowała się na przedmieściach Norwich i miała w perspektywie kolejny dzień pracy. Życie wróciło do normalności. Wstała z łóżka i rozpoczęła codzienny rytuał przygotowywania się do pracy. Wykonywała wszystkie czynności machinalnie, prawie w ogóle nie myśląc o tym, co robi. Po otwarciu szafy jej ręce automatycznie sięgnęły po białą bluzkę, ciemną spódnicę i sweter, którego kolor miał uchodzić za gołębi, ale w rzeczywistości był po prostu szary. Czyż to nie było jej prawdziwe „ja”? Nie mogła założyć nic turkusowego czy fioletowego do biura. Nie pasowały jej te kolory. Tamta odmieniona Alice była tylko snem, z którego już się obudziła. Pogodziła się z tym, że życie jest o wiele mniej barwne. Ledwo co zamknęła za sobą drzwi, gdy na podjeździe pojawiła się znajoma postać. Listonosz Wilfred wyglądał na mocno podenerwowanego. – Wszystko w porządku? – spytała. – Jesteś cały czerwony na twarzy. Wyciągnęła rękę, żeby dotknąć jego ramienia, na co on aż podskoczył. – Alice! – wydyszał jej imię w niepokojąco dziwny sposób, głosem niższym co najmniej o jeden ton. – Wilfredzie? – Jesteś cudowna – powiedział, patrząc na nią nienaturalnie rozszerzonymi oczami i upuszczając torbę z listami na ziemię. Zmarszczyła brwi. Co, do diabła, dziś w niego wstąpiło? – Wilfredzie, zaczynam się o ciebie martwić! Chciałbyś gdzieś usiąść?

– Nie – odrzekł – czuję, że mógłbym latać, gdy jestem z tobą, Alice! Dlaczego miałbym chcieć usiąść? – Myślę, że powinieneś pójść do domu. Nie mówisz normalnie – odparła autentycznie zatroskana. – To prawda, nie mówię normalnie, bo po raz pierwszy w życiu coś sobie uświadomiłem! – Co? – Że jestem zakochany – wyznał, a jego czerwona twarz w tej chwili wręcz płonęła. – Zakochany w tobie, Alice! W tobie! – Muszę iść do pracy – powiedziała szybko Alice, zdenerwowana niecodziennym zachowaniem zazwyczaj ponurego listonosza. – Nie odchodź! – zawołał Wilfred i chwycił ją za rękę, gdy próbowała się oddalić. – Nie możesz mnie tak zostawić! – Wilfredzie, puść mnie! – szarpnęła się i uwolniła rękę. – Idź do domu – poprosiła go. – Proszę, idź do domu! Odchodząc, kręciła z niedowierzaniem głową. Co, do licha, w niego wstąpiło? Jeszcze nigdy nie widziała go w takim stanie. Szybko zerknęła do tyłu żeby się przekonać, czy za nią nie idzie, ale na szczęście tego nie zrobił. Podniósł z ziemi torbę i poszedł dalej w swoją trasę, zupełnie jakby nic się nie wydarzyło. Alice dotarła do przystanku. Bruce już tam był, jak zwykle do połowy ukryty za czytaną gazetą. Odwrócił się i jak zawsze skinął jej głową, ale w tym momencie stało się coś dziwnego – obejrzał się ponownie tak gwałtownie, że o mało nie wykręcił sobie szyi. – Cześć, Alice! – rzucił jej na powitanie. Drgnęła. Nie miała pojęcia, że w ogóle znał jej imię, bo to był pierwszy raz, gdy je wypowiedział. – Boże, wyglądasz wspaniale – zachwycił się, kręcąc głową na boki, jakby nie mógł uwierzyć w to, co widzi. – Naprawdę? – zdziwiła się Alice. – Wyglądasz rewelacyjnie. Rewelacyjnie! Jak to? Czyżbym ci tego nigdy wcześniej nie mówił? – spytał. – Nie, Bruce, nie mówiłeś. – Naprawdę? – jego brwi uniosły się niemal do linii włosów, a on sam wyglądał na szczerze zbulwersowanego tą wiadomością. – W takim razie proszę cię o wybaczenie. Wybaczysz mi, prawda? – Bruce, to wszystko jest bardzo…

– Alice! Musisz mi wybaczyć! – Po tych słowach upuścił gazetę na ziemię i złapał obie jej dłonie w swoje ręce, mocno je ściskając. – Nie potrafiłbym żyć, wiedząc, że cię skrzywdziłem. – Ależ nie skrzywdziłeś! – zapewniła go, chcąc jak najszybciej przerwać całą tę absurdalną sytuację. Potrząsnął głową. – Obawiam się, że cię zraniłem, jeśli nigdy dotąd nie powiedziałem ci, jaka jesteś dla mnie cudowna i wyjątkowa. – Co takiego? – Na pewno o tym wiesz, prawda? Kobieta taka jak ty nie może iść przez życie, nie zdając sobie sprawy, jakie robi wrażenie. – Bruce, ja naprawdę nie mam pojęcia, o czym mówisz. Zrobił krok w jej stronę, a ona instynktownie się cofnęła. – Alice – odezwał się znowu ochrypłym głosem, w którym brzmiała determinacja. Na szczęście dokładnie w tej chwili nadjechał autobus, więc Alice wskoczyła do środka i usiadła obok starszej kobiety, dzięki czemu Bruce nie mógł nadal jej nagabywać. Kwadrans później wysiadła i zniknęła w tłumie kłębiącym się w centrum Norwich. W pośpiechu udała się do pracy, nie chcąc, żeby zaczepiał ją po drodze kolejny zwariowany mężczyzna. Co dziś wstąpiło w Wilfreda i Bruce’a? Listonosz zwykle tylko narzekał na bolące stawy i swoje problemy, a Bruce w ogóle jej nie zauważał. Dlaczego więc dzisiejszy poranek był inny? Po dotarciu do biura Alice pośpiesznie udała się do toalety, gdzie stanęła przed lustrem zawieszonym nad umywalką i uważnie wpatrzyła się w swoje odbicie. O co tutaj chodzi? Przez całe życie nigdy nie zwracała na siebie uwagi mężczyzn, dlaczego teraz jest inaczej? Nie mogło chodzić tylko o to, że trochę się opaliła, a greckie słońce rozjaśniło pojedyncze pasma jej włosów. „Oczywiście, że nie” – odezwał się jej wewnętrzny głos. „To moje życzenie”. Potrząsnęła głową. To było śmieszne. A poza tym nie wierzyła w żadne spełnianie życzeń. Wypowiedziała je tylko dlatego, że była na wakacjach i chciała mieć trochę rozrywki. Nic poza tym. Co więc się robi, gdy ktoś nie wierzy w takie rzeczy, a mimo to one się spełniają? Alice zdecydowanie nie była osobą, która przywiązywałaby wagę do

jakichś urojeń, a mimo to położyła dłoń na posągu Afrodyty i wypowiedziała swoje życzenie. Wróciła pamięcią do swoich greckich wakacji, przypominając sobie chłopaka na rowerze, ciemnookiego faceta z Kintos, paplaninę mężczyzny przy ich willi i kelnera z tawerny. Nawet pelikan okazywał jej miłość. – Co dokładnie wtedy powiedziałam? – spytała swoje odbicie w lustrze. – Jakich słów użyłam? Sięgnęła pamięcią do momentu, gdy stała w ogrodzie i dotykała dłonią sukni Afrodyty. – Chciałam, żeby mężczyźni mnie dostrzegali – odpowiedziała sama sobie. Ale przecież pelikan nie był mężczyzną. Potrząsnęła głową z niedowierzaniem. Może Afrodyta miała poczucie humoru? Greccy bogowie podobno słynęli ze złośliwego charakteru. Alice wyszła z bezpiecznego schronienia, jakie dawała jej toaleta, i skierowała się w stronę swojego biurka. Jak by na to nie patrzeć, Afrodyta była tylko posągiem – martwym przedmiotem. Nie boginią, która potrafi spełniać życzenia. Bo ktoś taki nigdy nie istniał. To tylko mit, legenda, bohaterka opowiadań. Alice była pewna, że dała się ponieść emocjom. Musiało istnieć jakieś logiczne wytłumaczenie niecodziennego zachowania Wilfreda i Bruce’a. Może wypili o jeden kieliszek za dużo wczoraj wieczorem albo coś toksycznego przedostało się do ich wody? Albo chodziło o to, że zaczęła się wiosna, więc obudziła się w nich męskość. Alice włączyła komputer, nastawiając się na czekającą ją nudę. Chociaż tak naprawdę cieszył ją poranek wypełniony rutynowymi czynnościami po przeżyciach, jakich dostarczyło jej nietypowe zachowanie Wilfreda i Bruce’a. Zanim jednak nadeszła pora obiadowa, Alice zorientowała się, że coś jest nie tak. Jej skrzynka mailowa była zapchana wiadomościami, na dodatek innymi niż zwykle. Pierwszą dziwną rzeczą było to, że niepokojąco wiele z nich pochodziło od jej szefa. Pierwsza brzmiała w miarę normalnie: „Alice, muszę z tobą porozmawiać”. Miała, co prawda, odrobinę złowieszczy wydźwięk, ale odzwierciedlała lakoniczny styl pisania Larry’ego. Druga była nieco bardziej zastanawiająca:

„Koniecznie muszę z tobą porozmawiać przy najbliższej okazji. To bardzo ważne”. Co mogło być takie istotne? Pojawił się nagły wakat i trzeba było dać ogłoszenie? A może uchwalono jakiś ważny przepis, gdy była na wakacjach? Trzecia wiadomość pojawiła się prawie natychmiast po drugiej: „Alice – spotkajmy się zaraz w sali nr 1”. Podniosła głowę znad komputera. O co chodziło z tymi mailami? Larry zwykle wzywał ją do siebie, nie ruszając się od swojego biurka. Przełknęła z trudem ślinę, wstała i poszła do sali numer jeden. Drzwi były uchylone, więc weszła do środka. Przy oknie, odwrócony plecami do niej, stał Larry. – Zamknij drzwi, Alice – polecił, więc zrobiła jak kazał. – I usiądź. – Boże, czuję się, jakbyś zaraz miał mnie wylać – powiedziała, siadając na krześle zazwyczaj zajmowanym przez przesłuchiwanych kandydatów. – Nie masz zamiaru mnie zwolnić, prawda? – zażartowała, ale w tym momencie dostrzegła jego minę. Był śmiertelnie poważny. – O rany! A jednak tak. – Zwolnić cię? – powtórzył. – Żartujesz? Nie mam zamiaru cię zwalniać! Alice odetchnęła z ulgą. – Jesteś taki poważny. Myślałam, że mam kłopoty! – Nic podobnego – zaprzeczył. – O co w takim razie chodzi? – spytała, teraz już kompletnie zdezorientowana. Obserwowała, jak Larry przez chwilę przemierza pokój, rozluźnia krawat i gładzi się po łysinie. W końcu zatrzymał się i oparł obie ręce na stole pomiędzy nimi, pochylając się do przodu. – Odchodzę od żony, Alice – obwieścił. Początkowo nie wiedziała, co powiedzieć. Mimo iż pracowała z Larrym przez ostatnie trzy lata, rzadko mówili o swoim prywatnym życiu, więc ta nagła deklaracja była dla niej ogromnym zaskoczeniem. – Ach tak – odezwała się po chwili milczenia. – Przykro mi z tego powodu. Naprawdę tak uważała. Rozmawiała z Moniką Baxter na kilku firmowych przyjęciach i uważała ją za przemiłą osobę, a poza tym ona

i Larry byli małżeństwem już od dobrych parunastu lat. Alice wydawało się, że właśnie zbliżała się dwudziesta rocznica ich ślubu. Czy Larry nie wspominał o tym w zeszłym miesiącu? Była pewna, że tak. Zarezerwował nawet z tej okazji stolik w jakiejś modnej restauracji, gdzie na miejsce trzeba było czekać co najmniej pół roku. Co w takim razie mogło się stać? – Nie ukrywam, że było to dla mnie dużym szokiem – ciągnął. Alice potaknęła, miała przy tym nadzieję, że jej szef nie przyzna się, że Monica ma romans albo coś w tym stylu. Nie miałaby pojęcia, jak na coś takiego zareagować. Jak dotąd nie rozmawiała z nim o niczym ważniejszym niż kopiowanie dokumentów. Czekała, aż powie coś jeszcze, i zastanawiała się, jak długo ma zamiar ją tu trzymać. Najwyraźniej potrzebował z kimś porozmawiać i Alice, chcąc nie chcąc, zrobiło się go żal. I wtedy, dość niespodziewanie, odchrząknął i usiadł na krześle naprzeciwko niej. – O co chodzi? – odważyła się zapytać, dostrzegając, że zrobił dziwną minę. Teraz, gdy mu się lepiej przyjrzała, widać było wyraźnie, że cały poczerwieniał. Chyba nie oznaczało to, że zaraz będzie miał zawał? – Alice, odchodzę od żony – powtórzył. – Tak, już to mówiłeś. Zmarszczył brwi. – Nie zrozumiałaś mnie, odchodzę od żony dla ciebie. Przez króciutką chwilę słowa te wisiały w powietrzu między nimi, podczas gdy Alice zastanawiała się, czy dobrze usłyszała. – Słucham? – zdziwiła się. – Odchodzę od żony dla ciebie – podkreślił. – Nie rozumiem, o czym mówisz – powiedziała z lekkim nerwowym uśmiechem. – Mówię o tym, że cię kocham, Alice, i nie potrafię zrozumieć, jak mogłaś tego wcześniej nie zauważyć – oznajmił, marszcząc przy tym czoło, jakby krzywił się z bólu, i wyciągnął do niej nad stołem ręce przypominające parę drapieżców. Alice odruchowo zerwała się z krzesła. – Nie będę tego słuchać – zaprotestowała i zaczęła się wycofywać pośpiesznie w stronę drzwi.

– Nie! – zawołał Larry, wstając tak energicznie, jakby ubyło mu połowę lat. Złapał ją za ramię i odwrócił przodem do siebie. Próbowała mu się wyrwać, ale jego uścisk był zbyt mocny. – Larry! – krzyknęła. – To boli! Puścił ją, ale jednocześnie mocno przycisnął dłonią drzwi, żeby nie mogła mu uciec. – Posłuchaj, Alice. Jesteś dla mnie wszystkim, muszę być z tobą. – Na miłość boską, jesteś żonaty! – Owszem, ale z niewłaściwą kobietą. Alice potrząsnęła głową z niedowierzaniem. To nie mogło się dziać naprawdę – było zbyt surrealistyczne. – Zastanów się, co ty wygadujesz – powiedziała i rozejrzała się rozpaczliwie po pokoju za jakimś tajnym wyjściem, którego wcześniej nie zauważyła. Z ust Larry’ego wyrwał się dziwny dźwięk – ni to jęk, ni to krzyk. – Coś ty ze mną zrobiła? – Nic nie zrobiłam – odparła Alice z rozpaczą. – Nie czułem tego, co teraz, gdy wychodziłem dziś rano do pracy. Coś musiałaś zrobić, Alice! – Co twoim zdaniem mogłam uczynić? Złapał się za głowę jak kiepski aktor. – Muszę stąd wyjść. Otworzył drzwi i wypadł na korytarz. – Larry, dokąd idziesz? – zawołała Alice, idąc za nim najszybciej, jak tylko mogła. – Nie wiem – odrzekł, ocierając czoło wielgachną chustką. – Do domu. – Nie zrobisz żadnego głupstwa, prawda? – Chodzi ci o to, czy nie odejdę od żony? – odkrzyknął, aż znad komputerów w wielkiej otwartej sali biurowej uniosło się kilka głów. Alice patrzyła, jak wyciąga spod biurka swoją teczkę. – Porozmawiamy o tym jutro – zakomunikował, przystając na chwilę i obrzucając ją osobliwym, zbolałym spojrzeniem, a potem wyszedł. Alice stała w miejscu jak oniemiała. To było jakieś szaleństwo. Larry Baxter ledwie raczył ją zauważać przez ostatnich kilka lat, a teraz

wyznaje jej dozgonną miłość i oznajmia, że ma zamiar odejść od żony. Usiadła przy swoim biurku i położyła na kolanach ręce, które wyraźnie drżały. To sprawka jej życzenia, prawda? Najpierw Wilfred, potem Bruce, a teraz Larry. Zbyt wiele na raz, żeby uznać to za zwykły zbieg okoliczności. Teraz była już pewna. I wtedy przyszła jej do głowy inna myśl. „Milo”. Myślała, że spotkała mężczyznę swoich marzeń, który naprawdę się w niej zakochał, a to tylko sprawka Afrodyty i życzenia. Jej serce przepełnił smutek, gdy uświadomiła sobie, że nawet gdyby nie istniała przeszkoda w postaci jego żony i dużej rodziny, i tak nigdy nie był w niej naprawdę zakochany. Zamknęła oczy i głęboko westchnęła. Milo należał do przeszłości, a ona miała wystarczająco dużo kłopotów z dniem dzisiejszym. – O Boże! – wyszeptała. – Co ja mam zrobić?

Rozdział 21 Alice spędziła bezsenną noc, rzucając się na łóżku i przewracając z boku na bok. Głowę miała pełną obrazów, które prześladowały ją przez cały miniony dzień: purpurowa twarz Wilfreda, niepokojące spojrzenie Bruce’a i drapieżne ręce Larry’ego. Niemożliwe, żeby wszyscy oni byli w niej zakochani. To kompletnie niedorzeczne. A potem jeszcze przydarzyło się coś dziwnego, gdy wracała wieczorem do domu ze sklepu. Na jednym z boisk sportowych trenowała miejscowa drużyna rugby. Nagle jeden z zawodników uniósł głowę i na nią zagwizdał. Alice jeszcze nigdy w życiu coś takiego nie spotkało, więc nie mogła powstrzymać uśmiechu, zadowolona z komplementu. Nie przejmowała się, czy to jest politycznie poprawne, czy nie. Ale później wydarzyło się coś niesłychanego – każdy z graczy, jeden po drugim, przerywał trening i oglądał się za nią. – Hej! – krzyknął jeden z nich. – Stój! – To Alice – odezwał się inny. Nie miała pojęcia, kto to jest ani skąd zna jej imię. Gdy tylko je wypowiedział, cała drużyna zaczęła wołać: „A-lice, A-lice, A-lice!”, aż powietrze całkowicie wypełniło się ich skandowaniem. Puściła się biegiem, co okazało się błędem, bo wszyscy gracze ruszyli za nią. I gdyby nie jeden niezdara, który się przewrócił, i dwóch innych, którzy wdali się w bijatykę, Alice najprawdopodobniej znalazłaby się w samym środku młyna2). 2) Formacja w rugby (przyp. tłum). Potrząsnęła głową z niedowierzaniem, przypominając sobie, jak uciekała przed nimi z reklamówką ziemniaków w ręku. Nigdy wcześniej nie była świadkiem równie osobliwej sceny. Gdy leżała w ciemnej sypialni i wsłuchiwała się w dochodzące z pól wycie lisa, ze wszystkich sił starała się znaleźć logiczne wytłumaczenie wydarzeń z dzisiejszego dnia, ale jej myśli nieustannie krążyły wokół jednego – wypowiedzianego przez nią życzenia. Życzenia, aby mężczyźni ją dostrzegali, faktycznie dostrzegali. W tym momencie przyszło jej coś do głowy. Jeśli wszystko to działo się naprawdę, z całą pewnością nie była jedyną osobą, która wypowiedziała życzenie przy posągu Afrodyty. Może gdzieś na świecie

byli inni ludzie, którym się ono spełniło? Zsunęła nogi z łóżka i zapaliła lampkę, a potem włożyła szlafrok i pobiegła do drugiego pokoju, gdzie stał komputer. Włączyła go i czekała, aż się uruchomi. Nie była do końca pewna, czego szuka i czy w ogóle znajdzie odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Miała jednak przeczucie, że nie jest jedyną osobą, która pozostawała pod wpływem dziwnego uroku posągu greckiej bogini. Wpisała do wyszukiwarki dwa hasła: „Afrodyta” oraz „willa Argenti” i prawie natychmiast odkryła poświęcone im forum dyskusyjne. Przeglądała po kolei jego strony, czytając zamieszczone tam historie. „Zażyczyłam sobie prawdziwej miłości i już tydzień później spotkałam swojego męża. Jesteśmy razem od pięciu lat i mamy bliźniaczki!”. „Poprosiłem posąg, żeby pomógł mi odzyskać dziewczynę, i się udało! W przyszłym roku bierzemy ślub”. Wpisów było całe mnóstwo. Życzenia dotyczące wakacyjnych romansów, oświadczyn czy zwykłe prośby, żeby ktoś okazał komuś zainteresowanie – wszystkie się spełniły. Czy jednak w każdym przypadku sprawił to posąg, czy może był to zwykły zbieg okoliczności? Sceptyczna natura Alice podpowiadała jej, że zamieszczono tu tylko szczęśliwe zakończenia, a przecież musiały istnieć setki, a nawet tysiące ludzi, których życzenia się nie spełniły. Jak miała się tego dowiedzieć? – Czy to w ogóle ma jakieś znaczenie? – spytała samą siebie. Im dłużej o tym myślała, tym bardziej do niej docierało, że byłaby szalona, gdyby chciała się wyrzec zainteresowania mężczyzn i nie wykorzystała sytuacji, w której się znalazła. Wyłączyła komputer i gdy po chwili zobaczyła swoje odbicie w ciemnym ekranie, uśmiechnęła się sama do siebie. Jeśli ma skupiać na sobie uwagę panów, czy nie powinna się z tego cieszyć, dopóki jej powodzenie trwa? Co prawda perspektywa bycia osaczonym przez Larry’ego Baxtera w pokoju biurowym nie była jak z marzeń, a spotkanie z włochatym listonoszem wyznającym jej dozgonną miłość to sytuacja, której zdecydowanie należy unikać, musiała jednak przyznać, że incydent z przystojnymi rugbistami był dość zabawny. A co jeśli zwróci na siebie uwagę kogoś, kto naprawdę się jej podoba? Co

się stanie, gdy do jej wydziału następnym razem wejdzie Ben Alexander? Alice wróciła do łóżka, nie mogąc powstrzymać uśmiechu na myśl, że jest w stanie uwieść przystojnego mężczyznę. Zupełnie jakby duch Afrodyty rzucił na nią swój urok. Kiedy następnego dnia weszła do biura, napotkała na sobie wzrok Larry’ego i zauważyła, jak jej szef czerwienieje na twarzy. Od razu zaczął nerwowo przestawiać krzesło na drugą stronę biurka, żeby siedzieć tyłem do niej, co bardzo ją ucieszyło. Nie chciała przez cały dzień znosić na sobie jego lubieżnych spojrzeń. W ten sposób mogła spokojnie zająć się swoją pracą. W ciągu dnia tylko jeden raz była zmuszona spytać go o radę, której udzielił jej bez odwracania się. Dochodziła już pierwsza, gdy w ich wydziale pojawił się Ben Alexander. Alice właśnie miała wyjść na lunch. A ponieważ w jej przypadku oznaczało to zjedzenie przyniesionej z domu kanapki samotnie gdzieś na parkowej ławce, specjalnie się nie śpieszyła. – Cześć, Ben – powiedziała, gdy mijał jej biurko. Miał na sobie granatową koszulę, która uwydatniała błękit jego oczu i ciemnorudy odcień włosów. – Czy mogę ci w czymś pomóc? Początkowo wydawało się, że w ogóle jej nie zauważył. Nie było w tym oczywiście nic nadzwyczajnego i Alice nie miała zamiaru się obrażać, gdy nagle odwrócił się i na nią spojrzał – tym razem naprawdę. – Zrobiłaś coś z włosami, Anno? – spytał, przechylając głowę na bok i przyglądając się jej uważnie. – Nie – odparła i przygładziła je ze skrępowaniem. – I mam na imię Alice – zdobyła się wreszcie na odwagę, żeby mu o tym powiedzieć. – Proszę? – Mam na imię Alice, nie Anna – wyjaśniła z lekkim uśmiechem, prawie przepraszającym tonem. – Naprawdę? – zdziwił się. – Raczej tak. Jestem Alice od dwudziestu kilku lat. Twarz Bena zasmuciła się. – Dlaczego nie powiedziałaś mi tego wcześniej? Wzruszyła ramionami. – To nieważne – odparła, wyrównując stos skoroszytów leżący na

jej biurku. – Nieważne? Przecież to najważniejsza rzecz na świecie – stwierdził, podchodząc do niej, co od razu przyprawiło ją o szybsze bicie serca. – Naprawdę? – spytała. – Tak! – oświadczył żarliwie, wpatrując się głęboko w jej oczy, aż poczuła lekki zawrót głowy. – Wiesz – dodał – właśnie wychodziłem na lunch. Może poszłabyś ze mną? Oczy dziewczyny zrobiły się okrągłe ze zdziwienia. – Ja? – Oczywiście, że ty! – zaśmiał się Ben. Alice uśmiechnęła się i odsunęła na skraj biurka zakurzone skoroszyty, a potem szybko złapała torebkę i kiwnęła potakująco głową, żeby nie zdążył się rozmyślić. To było najdziwniejsze uczucie na świecie wyjść z biura w towarzystwie Bena Alexandra. Alice mogłaby przysiąc, że obie recepcjonistki obejrzały się za nimi, gdy jedno po drugim przeciągnęli swoje identyfikatory przez czytnik, a następnie weszli razem do obrotowych drzwi. A Sara Fitzgerald z wydziału finansowego, którą kiedyś przyłapano z Benem w dość niedwuznacznej sytuacji za wielką monsterą na firmowym przyjęciu świątecznym, wyglądała na wyjątkowo wściekłą, kiedy zobaczyła ich, jak razem idą ulicą. „Więc to tak wygląda uczucie, gdy ludzie uważają cię za piękną” – pomyślała Alice, gdy szli zatłoczonymi ulicami, chociaż domyślała się, że to raczej Ben, a nie ona zwraca na siebie uwagę. Bardzo zabawne było obserwować spojrzenia, jakimi obdarzały go mijane kobiety – lekkie skinięcia głową i szepty z przyjaciółkami, kiedy tylko go zauważyły. „Ale on jest ze mną” – odezwała się w duchu Alice, szeroko się uśmiechając. – Chodź – powiedział. – Pokażę ci moje ulubione miejsce. Weszli do centrum miasta i skierowali się w stronę kolorowego rynku, gdzie Alice uwielbiała robić zakupy, gdy potrzebowała uzupełnić akcesoria kuchenne. Podziwiała barwne wystawy kwiatów i owoców i nigdy nie mogła się powstrzymać, żeby nie podejść do stoiska z książkami. Dziś jednak przeszli wraz z Benem obok nich bez zatrzymywania się, po czym skręcili w prawo w wąską alejkę.

Miejsce, do którego zaprowadził ją Ben, nazywało się Wheeler’s i było maleńką restauracją, w której podawano drogie zdrowe dania, a kawę serwowano w najmniejszych filiżankach, jakie Alice kiedykolwiek widziała. Lokal był jednak o niebo lepszy od przeciętnych barów, w jakich dotąd bywała, a dodatkowo rozciągał się stamtąd efektowny widok na przypominające pasiaste leżaki dachy rynkowych stoisk. Najważniejsze jednak było to, że siedzi tu z Benem, który poświęcał jej w tej chwili więcej uwagi niż przez wszystkie minione lata, gdy pracowali razem pod jednym dachem. Po złożeniu zamówienia wybrali stolik przy oknie i usiedli. Alice przygryzła wargę i uśmiechnęła się do Bena. – No, no! – odezwał się. – Uwielbiam, gdy tak robisz. Zachichotała. Jeśli tak reagował na sam jej uśmiech, co będzie, gdy naprawdę zacznie z nim flirtować? – Przyglądasz mi się! – zauważyła. – Nic na to nie poradzę – odparł, przechylając głowę na bok. – Uśmiechnij się jeszcze raz. – Zawstydzasz mnie – powiedziała. – To ty zawstydzasz – swoją urodą. Słowa te skłoniły Alice do uśmiechu, na co Ben się roześmiał. – Nareszcie jest! – ucieszył się. – Mężczyźni wiele by dali za ten uśmiech. Przepływaliby oceany, żeby tylko go zobaczyć! Alice przewróciła oczami w udawanym zniecierpliwieniu, ale tak naprawdę chłonęła każdy komplement płynący z jego ust. – Założę się, że mówisz to wszystkim dziewczynom – odezwała się, doskonale wiedząc, że umawiał się z co najmniej połową damskiego personelu ich firmy, podczas gdy druga połowa tylko czekała, aż nadejdzie stosowny moment. Pokręcił głową. – Nie – zapewnił ją – bo one są niczym w porównaniu z tobą. Niczym! Alice ponownie się roześmiała. Zdawała sobie sprawę, że Ben powtarza okropne banały, ale mówił je z takim przejęciem, że trudno mu było nie wierzyć. Ona w każdym razie bardzo tego chciała. Spędziła przecież tyle lat, wpatrując się w niego, gdy wchodził do biura, i zastanawiając się, co by było, gdyby któregoś dnia spojrzał na nią i się uśmiechnął. I oto nadeszła chwila, że poświęca jej całą swoją

uwagę, której tak bardzo pragnęła. Wprost nie mogła w to uwierzyć. – Masz w sobie coś… – Ben zawahał się i przybrał poważną minę – promiennego. Zupełnie, jakbyś miała w środku tęczę czy coś. Alice ukryła twarz w dłoniach. – Nie mów takich rzeczy! – poprosiła go. – Dlaczego? – spytał zmartwiony. Spojrzała na niego i dostrzegła, że ma bardzo poważny wyraz twarzy. – Bo to brzmi fałszywie – wyjaśniła. – Ale ja jestem z tobą szczery, Alice. Chcę tylko, żebyś wiedziała, jak bardzo jesteś wyjątkowa. – Wcale nie jestem wyjątkowa. – Jesteś! – zawołał, chwytając ją za ręce przez stół, aż zawisły niepewnie nad zupą pomidorową z bazylią. – Nie wiem, co ty w sobie masz – ciągnął – ale jesteś inna niż wszystkie kobiety. Alice z trudem przełknęła ślinę. Nie chciała mu mówić, że jest prawdopodobnie jedyną kobietą w Norwich, która wypowiedziała życzenie przed boginią miłości, a ona je spełniła. – Porozmawiajmy o czymś innym – zaproponowała. – Gdy siedzisz tak blisko mnie, nie jestem w stanie rozmawiać o niczym innym, tylko o tobie. – Spróbuj – poprosiła. Wziął głęboki oddech i puścił jej dłonie. – No, dobrze – zgodził się. – O czym chciałabyś porozmawiać? – O czymkolwiek – odrzekła. – Nie wiem o tobie nic, oczywiście oprócz tego, czym się zajmujesz w pracy. Alice musiała przyznać w duchu, że to nie była do końca prawda. Zajrzała kiedyś do jego akt i dowiedziała się, że studiował na Wydziale Matematyki i Statystyki w St John’s College w Oksfordzie i że urodził się na przełomie Bliźniąt i Raka, co mogło być wytłumaczeniem dla jego flirciarskiego charakteru. – Co chciałabyś wiedzieć? – spytał, przełykając kęs pełnoziarnistej bułeczki. – Co tylko chcesz mi powiedzieć. Upił łyk kawy. – Urodziłem się w Londynie i przeprowadziłem do Norfolku, gdy miałem sześć lat. Mam młodszego brata, nazywa się James. Pracuje

jako nauczyciel w szkole w Ely i ma troje dzieci, które uwielbiam – mówiąc to, uśmiechnął się szeroko, na widok czego Alice zrobiło się ciepło na sercu. – Chciałbym mieć kiedyś dzieci – przyznał się. – Ale, ale! Może razem będziemy je mieli! – Ben! – oburzyła się Alice. – Ależ tak! Zawsze chciałem mieć dużą rodzinę. Taką jak Waltonowie3), pamiętasz ich? 3) Rodzina z siedmiorgiem dzieci, bohaterowie amerykańskiego serialu telewizyjnego The Waltons (przyp. tłum.). Roześmiała się, ubawiona jego entuzjazmem. – Chyba trochę za wcześnie mówić o dzieciach. – Nie chcesz ich mieć? – spytał. – Chcę – odpowiedziała – ale nie przed zamówieniem kawy. Uśmiechnął się. – W porządku. – Opowiedz mi o swojej pracy – poprosiła. – Lubisz ją? Zawsze wyglądasz na zadowolonego, gdy widzę cię w biurze. Czy to jest to, co zawsze chciałeś robić? – Czy zawsze chciałem to robić? – powtórzył nieco przygnębiony. Szczerze mówiąc, nie przypominam sobie, żebym będąc w szkole, chciał pracować w spółdzielni budowlanej. To nie jest praca, o jakiej się marzy, prawda? – Raczej nie – zgodziła się Alice. – Nie zrozum mnie źle, są gorsze zajęcia. Wiem, że mam przyzwoitą pensję, mnóstwo bonusów i tym podobnych rzeczy. Mogłem trafić o wiele gorzej, ale… – urwał w pół zdania, a w jego niebieskich oczach pojawiła się zaduma. – Ale co? – Po prostu czasami zaczyna mnie nosić – dokończył. Alice potaknęła ze zrozumieniem. – I wtedy muszę wyjechać. Alice przypomniała sobie pocztówki, jakie przez ostatnie lata Ben wysyłał do swojego działu z najodleglejszych zakątków świata, od Indii po Fidżi, Nową Zelandię czy Brazylię. – Ale w końcu zawsze tu wracam – przyznał i włożył do ust pomidorka koktajlowego. – Już wiem! Powinniśmy razem stąd uciec –

zaproponował niespodziewanie, a jego twarz rozjaśnił chłopięcy entuzjazm. – Wyjechać i nigdy nie wrócić. Czy to nie byłoby cudowne? Moglibyśmy kupić starego kampera volkswagena i pojechać nim przed siebie, aż na koniec świata. Co o tym sądzisz? – Co sądzę? – powtórzyła Alice, próbując zachować powagę, gdy wyobraziła sobie wyjazd z Benem oraz ich wspólne dni i noce, jak biwakują pod gwiazdami i wymyślają imiona dla dzieci. – Że całkiem zwariowałeś – to właśnie sądzę. – Tak – zgodził się. – Zwariowałem – na twoim punkcie. Alice zaczerwieniła się. Mogłaby siedzieć tu przez cały dzień i słuchać Bena, ale spojrzała na zegar nad barem i zorientowała się, że zrobiło się już okropnie późno. – Musimy wracać – powiedziała. – Larry mnie zabije. – Mogę mu powiedzieć, że byłaś ze mną i razem zajmowaliśmy się jakąś ważną sprawą. Wstali z krzeseł i w tym momencie Ben wziął ją za rękę. „To się nie dzieje naprawdę” – powtarzała sobie w duchu Alice. Te spojrzenia, wyznania, splecione dłonie – wszystko to nie mogło być prawdziwe. Ale gdy szli przez centrum Norwich, mijając po drodze dom handlowy Jarrold’s, Alice nie miała innego wyjścia, jak tylko udawać, że tak właśnie jest. I to było cudowne uczucie.

Rozdział 22 To dziwne” – pomyślał Milo. Od wyjazdu Alice z Kethos minął już tydzień, a bez niej wyspa wydawała mu się pusta. Jak to możliwe, żeby osoba, o której istnieniu jeszcze dwa tygodnie temu nie miał w ogóle pojęcia, mogła tak odmienić jego życie? Wydawało mu się to nieprawdopodobne, a jednak czuł się, jakby bogowie ukarali go za to, że się zakochał. To mogła być sprawka Afrodyty. Może Alice zażyczyła sobie, żeby jego uczucie do niej pozostało nieodwzajemnione? Może miała na tyle pokręconą duszę, że postanowiła odegrać się na nim za to, że tuż przed wyjazdem do Grecji ktoś złamał jej serce? Spotkał się tutaj z Alice zaledwie dwa razy, a mimo to bez niej ogrody nie były już takie jak dawniej. Gdziekolwiek się odwrócił, miał nadzieję, że ją zobaczy. Wyobrażał sobie, jak stoi w cętkowanym cieniu drzewa albo siedzi na brzegu któregoś ze stawów, przebierając smukłymi palcami w chłodnej wodzie, a na jej ustach igra słodki uśmiech. Za każdym razem, gdy przechodził obok posągu Afrodyty, rzucał jej gniewne spojrzenie. – Lubisz mnie dręczyć, prawda? Jesteś okrutną kobietą, Afrodyto – powiedział do niej. Jego udręka wcale nie kończyła się, gdy wychodził z pracy. Towarzyszyła mu w drodze do domu, by prześladować go również i tam. „Co ona sobie o tobie pomyślała?” – drwił z niego wewnętrzny głos. „Zostawiłeś ją bez słowa pożegnania – tak to wygląda w jej oczach. Nienawidzi cię i gardzi przepiękną grecką ziemią, po której stąpasz”. – Pewnie już całkiem o mnie zapomniała – rzekł sam do siebie na pocieszenie. Ale on nie zapomniał o niej. Czuł, że nigdy tego nie zrobi. „Gdybym tylko miał szansę wszystko jej wyjaśnić” – powtarzał sobie w duchu. To, rzecz jasna, wcale nie znaczyło, że Alice by go zrozumiała. Może dałaby mu w twarz i nazwała podłym kłamcą, na co w pełni sobie zasłużył. W głębi serca miał jednak nadzieję, że w końcu by mu wybaczyła. Nie należała przecież do osób, które żywią urazy. Była serdeczna i wyrozumiała. A może nie? Skąd miał to wiedzieć? Spędzili razem tak mało

czasu, że równie dobrze mogło się okazać, iż jej serdeczność i życzliwość to tylko poza. Może prowadziła z nim jakąś grę i nie był dla niej niczym więcej niż wakacyjną przygodą? Dlaczego więc tak się ekscytował z jej powodu? Musi o niej zapomnieć, bo najprawdopodobniej już nigdy się nie zobaczą. Kethos miała, co prawda, na swoim koncie sporą liczbę „recydywistów”, jak Milo określał turystów, którzy przyjeżdżali tutaj rok po roku, ale wątpliwe, żeby Alice zdecydowała się wrócić. Jeśli z jej strony to była tylko gra, więcej się nie pojawi, a jeżeli naprawdę coś do niego czuła, tym bardziej tu nie wróci, bo on wszystko spartaczył, ostatecznie i nieodwołalnie. „Skończ z tym” – powiedział do siebie. „Masz własne życie – dobre życie – i byłeś całkiem szczęśliwy, zanim pojawiła się ta dziewczyna z Anglii”. Nie mógł się jednak oprzeć myśli, że teraz, gdy odeszła, świat wydawał się ponury i bezbarwny. *** „To był dziwny tydzień” – pomyślała sobie Alice. Odkąd wróciła z Grecji, czuła się kimś innym – jakby weszła w czyjąś skórę. To była niewątpliwie sprawka jej życzenia. Zainteresowanie, jakie okazywali jej mężczyźni, miało na nią zdumiewający wpływ. Początkowo wprawiało ją w zakłopotanie i trochę przerażało, ale szybko nauczyła się czerpać z niego przyjemność i dała mu się porwać. Zyskała dzięki temu niebywałą pewność siebie, jakiej nigdy przedtem nie doświadczyła. Nie była już tamtą Alice – Alice przyzwoitką, która tylko obserwowała, jak ludzie się zakochują i cieszą życiem. Teraz sama rozdawała karty i bardzo się jej to podobało. Jakie to miało znaczenie, że przyczyniło się do tego jakieś życzenie i że wszystko było nieprawdziwe? Nie chciała myśleć, co się wydarzy, gdy czar nagle pryśnie, a ona z powrotem stanie się dawną, zwyczajną Alice, na którą mężczyźni nie zwracali uwagi. Jak na razie świetnie się z tym czuła. Jej znajomość z Benem bardzo dobrze się rozwijała. Od ich wspólnego lunchu w Wheeler’s spotkali się jeszcze dwa razy. Raz poszli do kina na dość kiepski film awangardowy zatytułowany Trzynasta odmowa, o borykającym się z trudnościami pisarzu, który popełnia samobójstwo i którego książka wkrótce po tym staje się bestsellerem. – Myślałem, że to będzie coś inspirującego – przyznał się Ben,

kiedy wyszli z kina, na co oboje głośno się roześmieli. Za drugim razem wybrali się do wytwornej galerii na wernisaż, na którym Alice o mało nie została stratowana przez tłum gości, a na jej sukienkę wylano aż dwa różne gatunki wina. – Tak mi przykro – powiedział wtedy Ben, wyprowadzając ją na ulicę. – Ale podobały ci się obrazy, prawda? Alice zatrzymała się na moment, nie wiedząc, co odpowiedzieć. – Tak naprawdę, to nie wiem – odezwała się w końcu. – Nie byłam w stanie domyślić się, co przedstawiają. Ben przytaknął w zamyśleniu. – Słuszna uwaga – stwierdził, po czym oboje zaśmiewali się z tego przez całą drogę do najbliższego pubu. Tamtej nocy po raz pierwszy ją pocałował. Odwiózł ją do domu i odprowadził do drzwi, a potem pochylił się i musnął ustami jej wargi pod rozgwieżdżonym niebem. – Jesteś niesamowita – wyszeptał. Kiedy zamknęła drzwi i wsłuchiwała się w odgłos odjeżdżającego samochodu Bena, czuła, jakby bujała w powietrzu nad dawną, przyziemną Alice. Życie nagle nabrało różowych barw. Doszło nawet do tego, że z ochotą chodziła do pracy, wiedząc, że Ben wykorzysta każdy najmniejszy pretekst, żeby przyjść do ich biura i zobaczyć się z nią. „To nie dzieje się naprawdę” – powtarzał jej wewnętrzny głos. „To nie potrwa długo”. W takich chwilach kręciła przecząco głową i za wszelką cenę starała się pozbyć tej myśli z głowy. Emocje związane z Benem sprawiły, że Alice zupełnie przeoczyła, jak do jej małego zakątka w Norfolku zawitała wiosna. Zauważyła to dopiero pewnego dnia po wyjściu z domu, kiedy przystanęła na chwilę, żeby się nią nacieszyć. Wszędzie zakwitły już pierwiosnki i żonkile, a na skarpach żółciły się złote jaskry. Powietrze było lżejsze i bardziej rześkie i mimo iż czekało ich jeszcze co najmniej kilkanaście nocy z przymrozkami, wyraźnie czuło się, że paskudna zimowa pogoda jest już tylko odległym wspomnieniem. Dlatego Alice nie była szczególnie zdziwiona faktem, że tego poranka listonosz Wilfred miał na sobie krótkie spodenki. Popełniła jednak poważny błąd, przyznając się, że to dostrzegła. – Wyglądasz dziś bardzo wiosennie, Wilfredzie – odezwała się,

niczego nie podejrzewając. – Alice! Tak się cieszę, że to zauważyłaś – wyrzucił z siebie. Pomyślała sobie, że trudno byłoby nie zauważyć jego białych kościstych kolan, które kroczyły prosto w jej stronę, ale nie zamierzała podzielić się z nim tym wnioskiem. – Piękny dzień, prawda? – powiedziała, chcąc jak najszybciej skierować rozmowę na inny temat niż jego kolana. – Każdy dzień jest piękny, gdy ty jesteś obok – stwierdził Wilfred, upuszczając swą torbę z hukiem na ziemię. Alice przełknęła nerwowo ślinę. – Alice! – odezwał się ponownie, głosem tak niskim, jakby wydobywał się z samego dołu jego brzucha. – Muszę ci coś wyznać. – Naprawdę? – jęknęła. – Ale ja się śpieszę na autobus. – Masz jeszcze co najmniej pięć minut do odjazdu – poinformował ją – a poza tym to, co mam ci do powiedzenia, nie może czekać ani chwili dłużej. Ani jednej chwili! – O Boże – wyrwało się jej odruchowo. – Chociaż byłbym w stanie wypełnić wszystkie godziny każdego dnia, jakie mi pozostały do śmierci, mówieniem o tym, jak bardzo cię uwielbiam, musi mi wystarczyć pięć minut. Przez jedną przerażającą chwilę Alice przyszło do głowy, że zaraz klęknie przed nią na jedno kolano na środku ulicy, ale on złapał jej dłoń i zaczął całować. – Wilfredzie! – krzyknęła. – Proszę, przestań! – Nie potrafię – odparł, obśliniając jej rękę. – Chcę ci pokazać, ile dla mnie znaczysz. – Wolę, żebyś tego nie robił. Ktoś nas może zobaczyć! – Niech zobaczą! – nie przejął się tym faktem. – Chcę, żeby cały świat wiedział, co do ciebie czuję! – Nawet pani Myhill? – spytała Alice, widząc, jak surowa postać zbliża się w ich kierunku zdumiewająco szybko. – Wilfredzie Cringle, co ty wyrabiasz? – zapytała z silnym norfolskim akcentem, przeszywając ich spojrzeniem. – Ja tylko mówiłem Alice, jaka jest cudowna – wyjaśnił, puszczając jej rękę. – Nic mnie to nie obchodzi. Jedno jest pewne, spóźniasz się z moją pocztą – oburzyła się i dźgnęła go ze złością palcem w ramię.

– Och, bardzo przepraszam, pani Myhill – odpowiedział Wilfred, najwyraźniej odzyskując równowagę. Alice wykorzystała ten moment, żeby uciec za róg, po czym pobiegła w stronę przystanku. Modliła się przy tym w duchu, żeby autobus jechał zgodnie z rozkładem i nie wlókł się za kombajnem jak poprzedniego dnia. Prawie zapomniała o Brusie, bo nie przychodził na przystanek od dwóch czy trzech dni, więc teraz serce jej zamarło, gdy zobaczyła go tam, gdzie zwykle. Kiedy tylko ją zauważył, miał tak oszołomioną minę, jakby widział ją po raz pierwszy w życiu. Alice wzięła głęboki oddech, przygotowując się do odparcia ataku. – Jak ty to robisz, Alice? – spytał z rozanieloną twarzą, na której malowało się uwielbienie. – Nic nie robię, Bruce – powiedziała, wiedząc, że żadne tłumaczenia i tak go nie powstrzymają. Roześmiał się. – I na dodatek jesteś taka dowcipna! – Doprawdy? Nie sądzę – odparła, starając się ze wszystkich sił zachować kamienną twarz. Tym razem Bruce aż zgiął się w pół ze śmiechu. – Och, Alice! – wykrztusił, po czym przetarł oczy staromodną chusteczką do nosa. – Jesteś niemożliwa. Nikt nie potrafi mnie rozśmieszyć tak jak ty! Alice nachmurzyła się, na co Bruce jeszcze bardziej zaczął się śmiać; wskazywał przy tym palcem jej twarz, a jego policzki robiły się coraz bardzie purpurowe z rozbawienia. O co tu chodzi? Czy to był także jeden z sposobów okazywania zainteresowania przez mężczyzn? Czyżby nie chodziło tylko o urodę? Może powinna być bardziej uważna w doborze słów, gdy wypowiadała życzenie. Albo złośliwa Afrodyta zakpiła sobie i dobrze się bawi, widząc, jak ludzie się z niej wyśmiewają. Autobus przyjechał dokładnie w tym momencie, gdy Alice zaczęła się już obawiać, że Bruce jest o krok od wyplucia sobie płuc ze śmiechu. Szybko usiadła obok jakiejś nastolatki i odetchnęła z ulgą, gdy okazało się, że Bruce musi przejść do tyłu. „Niezły początek dnia” – pomyślała sobie, chociaż prawdę mówiąc, zaczęła się już do tego przyzwyczajać. Czasami jednak czuła, że zaraz zwariuje i tylko myśl o spotkaniu z Benem na lunchu pomagała jej zarówno przetrwać codzienny kierat w pracy, jak i zmierzyć się z nadmiarem męskiego zainteresowania.

Larry Baxter cały czas umiejętnie unikał jej wzroku, co musiało być wyjątkowo krępujące dla kandydatów do pracy, z którymi spotykali się wspólnie w ciągu ostatnich kilku dni. Alice zastanawiała się, co sobie pomyśleli na temat ich dziwacznego zachowania. Pewnie zniechęcało ich to do podjęcia u nich pracy i wcale im się nie dziwiła. Podczas rozmów Larry był zdenerwowany i cały czas bawił się spinkami od mankietów, aż jedna z nich odpięła się i potoczyła po dywanie. Poderwał się, żeby ją podnieść, i w tym momencie spotkał się wzrokiem z Alice, w efekcie czego zaczął niezrozumiale bełkotać pod nosem. Chcąc go uspokoić, wyciągnęła rękę i dotknęła jego ramienia, ale to był błąd, bo wyrwał się jej i wybiegł z pokoju, zanim zdołała go zatrzymać. Kandydatce, która miała pecha być świadkiem tej niecodziennej sceny, jakiś czas potem zaoferowali pracę, ale ona nie pojawiła się więcej u nich. Z tego wszystkiego najbardziej denerwujące było to, że Alice nie mogła się zwierzyć Benowi. Rozpaczliwie pragnęła opowiedzieć mu o dziwacznym zachowaniu Larry’ego oraz żenujących spotkaniach z Wilfredem i Bruce’em, ale uświadomiła sobie już wcześniej, że Ben również jest częścią tej samej układanki. Nie mogła więc nawet zacząć z nim takiej rozmowy, bo stanowiłoby to poważne zagrożenie dla ich związku. Tego dnia, podczas przerwy na lunch, gdy jasno świeciło słońce, a niebo było błękitne jak niezapominajki, poszli razem do muzeum zamkowego, żeby poszukać wolnej ławki. Przynieśli ze sobą kupione po drodze kanapki, pączki z dżemem oraz koktajle owocowe, które miały zniwelować efekty słodyczy. – To było bardzo przyjemne – stwierdziła, gdy pochłonęli już wszystkie pączki. Nie mogła się przy tym oprzeć myśli, że zaledwie kilka tygodni wcześniej też siedziałaby na ławce, obserwując przechodzące obok szczęśliwe pary, podczas gdy ona ciągle byłaby sama. – Czy Larry mówił coś więcej o nowym stanowisku w dziale sprzedaży? Alice pokręciła przecząco głową. Jej szef w ogóle o niczym z nią nie rozmawiał. Prawdę mówiąc, zaczynało ją to już trochę martwić. Dłużej w ten sposób nie da się pracować. Myślała nawet o przejściu do innego wydziału, ale doszła do wniosku, że w nowym miejscu pracy

mogłaby mieć podobny problem, chyba że pracowałyby tam tylko kobiety. – Śmieszny z niego facet – powiedział Ben. – Nie wiem, jak ty z nim wytrzymujesz. Alice wyglądała na zdziwioną. Nie spodziewała się, że Ben powie coś takiego. – Jest w porządku – stwierdziła. – I dobrze ci się z nim pracuje? Chodzi mi o to, że on jest ciągle nadęty, a ty jesteś cudowna. Możesz pracować wszędzie, Alice – zapewnił ją i obdarzył głębokim i szczerym spojrzeniem. – Czasami rzeczywiście zastanawiam się, czy gdzieś nie czeka na mnie jakieś inne życie. – Na przykład moje! – rzucił podekscytowany Ben. Alice uśmiechnęła się. – Może. – Musimy coś z tym zrobić – rzekł i w tym momencie ponownie przeszył ją strach. Jak długo uda się jej spotykać z Benem? Powinna powiedzieć mu prawdę. Najlepiej od razu. – Ben, posłuchaj mnie, jest coś, o czym chciałabym… – Mam nadzieję, że masz dziś wolny wieczór – przerwał jej, przysuwając się bliżej. – Ben, chcę ci... – No więc masz czy nie? A może pod twoim domem czekają już w kolejce inni mężczyźni? Założę się, że tak. – Wcale nie – zaprotestowała, nie mogąc powstrzymać się od uśmiechu. – Więc jesteś wolna? – Muszę sprawdzić w swoim kalendarzu – zażartowała i od razu tego pożałowała, bo Ben posmutniał. To była jedna z wad bycia atrakcyjną dla mężczyzn – człowiek musiał się starać, żeby nikogo nie zawieść. – Żartowałam! – dodała szybko. Uśmiechnął się z ulgą. – W takim razie przyjadę po ciebie o wpół do ósmej. Zerwał się z ławki i wyciągnął do niej rękę, żeby pomóc jej wstać. „Powinnaś mu powiedzieć. Miej to w końcu za sobą” – podpowiadał jej wewnętrzny głos. Ale gdy wsunęła rękę w jego dłoń i

na swoje rozterki dostała jego uśmiech, pomyślała sobie, że równie dobrze może nieco odwlec w czasie swoje wyznanie.

Rozdział 23 Alice przyjrzała się rzędowi sukienek wiszących w szafie. Odkąd Ben zaczął ją zapraszać na randki, kupiła sobie kilka nowych kolorowych ciuchów i teraz nie mogła się zdecydować, co na siebie włożyć. Nie zdradził jej żadnych szczegółów na temat dzisiejszego spotkania, nie miała więc pojęcia, jaki strój będzie odpowiedni do okazji. W końcu wybrała aksamitną sukienkę w kolorze śliwkowym z dekoltem w łódkę i długimi rękawami. Po założeniu sukienki wsunęła stopy w nowe czółenka na miniobcasie, a potem poszła do łazienki, żeby zrobić coś ze swoją twarzą. Przyglądając się własnemu odbiciu w lustrze, zastanawiała się, jaką moc może mieć czar Afrodyty. Czy Ben cokolwiek by zauważył, gdyby pojawiła się przed nim jako dawna bezbarwna Alice, bez makijażu albo z włosami w nieładzie? Byłoby zabawnie to sprawdzić, ale brakowało jej odwagi, a poza tym chciała w jego oczach wyglądać jak najlepiej. Już przykładała szminkę do ust, gdy ktoś zadzwonił do drzwi. Przerażona zamarła. Ben najwidoczniej przyjechał po nią o wiele wcześniej, niż się umawiali. W pośpiechu nałożyła na usta warstwę szminki w kolorze Summer Rose i związała włosy w ogon. Będzie musiała wyprosić u niego jeszcze co najmniej pięć minut na przygotowania, żeby wyglądać jako tako i móc się pokazać ludziom. Okazało się jednak, że to nie Ben stoi pod drzwiami. To była Stella. Z posępną, pozbawioną wyrazu twarzą wparowała do przedpokoju, nawet się z nią nie witając. Alice nie widziała się z siostrą, odkąd wróciły z Kethos. Jej niezapowiedziana wizyta z pewnością zwiastowała kłopoty. – Wszystko w porządku? – spytała. Stella wzruszyła ramionami, po czym ciężko opadła na sofę i sięgnęła po poduszkę, którą objęła ramionami. – Mam dość – stwierdziła. Alice usiadła obok niej. – Coś nie tak? – Wszystko. – Ojej! Stella kiwnęła głową.

– Miles ze mną zerwał. – Miles? Jaki Miles? Stella odwróciła głowę i spojrzała ponuro na siostrę. – Mój chłopak – wyjaśniła. – Od powrotu z Kethos? – Oczywiście, że od powrotu z Kethos! – wyjęczała. Tym razem naprawdę wyglądała na przygnębioną. – Co się stało? – w głosie Alice było słychać autentyczną troskę. – Powiedział… – Stella zawahała się na moment. – Co takiego? Co ci powiedział? – Powiedział, że nie chce się ze mną więcej spotykać, bo jestem za młoda. – Za młoda? W takim razie ile on ma lat? – zainteresowała się Alice. – Dwadzieścia sześć – odparła Stella. – Przecież to niewiele więcej od ciebie. – Wiem! – rzuciła z irytacją. – To bez sensu. Jesteś pewna, że nie miał innego powodu? Stella wbiła wzrok w podłogę i Alice natychmiast zorientowała się, że coś przed nią ukrywa. – O co chodzi? – zapytała. Jej młodsza siostra mocno pobladła na twarzy. Widząc to, Alice zaczęła się poważnie martwić. Co, do licha, ten cały Miles naopowiadał Stelli? – Powiedział – zaczęła w końcu – że jestem dziecinna. Czy to nie okropne? Alice przygryzła wargę, żeby powstrzymać się od komentarza. – No wiesz… – Jak on mógł mi coś takiego powiedzieć? – Naprawdę nie wiem – Alice starała się podnieść ją na duchu. – Przecież ja wcale nie jestem dziecinna, prawda? – Stella zwróciła swe wielkie niebieskie oczy na starszą siostrę w oczekiwaniu na odpowiedź, dzięki której poczuje się lepiej. – Cóż, czasami bywasz trochę… – urwała Alice, starannie dobierając słowa. Nie chciała, żeby Ben zastał je w trakcie żywiołowej kłótni. – Trochę wymagająca, tak bym to ujęła. Stella zaczęła się wiercić na kanapie.

– Bzdura. Wcale nie jestem wymagająca. – Musisz jednak przyznać, że lubisz postawić na swoim – odezwała się łagodnym tonem Alice. – Oczywiście, że tak. Kto by nie lubił? – Ale nie zawsze dobrze się do tego zabierasz – zauważyła Alice. – Co masz na myśli? Alice zerknęła na zegar. Czas uciekał i wkrótce będzie musiała zrobić jakiś zdecydowany ruch. – Napijesz się herbaty? – spytała uprzejmie. Stella potaknęła. – A masz coś do jedzenia? Nie mam kompletnie nic w domu. – Możesz zobaczyć, ale sama będziesz musiała sobie coś przygotować – zaznaczyła Alice, idąc do kuchni, żeby włączyć czajnik. – Chyba powiększę swoją kuchnię – oznajmiła Stella, najwyraźniej zapominając już o okrutnych słowach Milesa. – Co takiego? – Jest za ciasna, nie sądzisz? Alice zdenerwowła się. – Dlaczego tata miałby za to płacić, skoro i tak już tam nie mieszka? – Trzeba inwestować w dom – powiedziała Stella. – Pomyśl tylko, będzie o wiele więcej wart, jeśli się ją rozbuduje. Dzisiaj nikt nie chce starych, ciasnych klitek. Nasza kuchnia jest o wiele za mała. Ciesz się, że sama nie musisz się w niej męczyć. – Żartujesz? Zobacz moją – zaproponowała jej Alice, obrzucając wzrokiem najmniejsze pomieszczenie w swoim domu. – Ma szerokość wałka do ciasta i niewiele większą długość. – Ale to dla ciebie nie ma większego znaczenia, prawda? Przecież ty tylko wynajmujesz ten dom. – Wątpię, żeby tatę było na to stać, Stello. – Ma pieniądze. – Skąd wiesz? – A poza tym warto coś takiego zrobić. To dobra inwestycja – rzekła z przekonaniem, kiwając lekko głową. – Wszystkie pieniądze taty są zamrożone w domu, a cała niewielka reszta jest przeznaczona na opiekę nad nim – zauważyła Alice. – Musisz sama zdobyć kasę, jeśli chcesz zrobić remont w domu.

Stella zaśmiała się drwiąco. – Ale ja nie mam pieniędzy! – oznajmiła. – A co z rozmową o pracę, na którą miałaś pójść? – Alice przypomniała sobie, że jej siostra coś na ten temat wspominała, gdy były na Kethos. Stella zrobiła kwaśną minę, przeglądając jednocześnie zawartość kuchennych szafek w poszukiwaniu czegoś do jedzenia. – Była okropna i nie dostałam tej pracy. Zadawali mi mnóstwo głupich pytań. – Tak zwykle bywa na rozmowach – zauważyła Alice i spojrzała na zegar zamontowany w kuchence. – Stello, przykro mi, ale muszę wyjść. – Wychodzisz? – nachmurzyła się Stella. – Owszem, od czasu do czasu mi się to zdarza, wiesz przecież. – Nie, nie wiem – odparła Stella. – Nie zamierzasz chyba pójść z takimi włosami? – Dlaczego nie? – Bo nie pasują ci spięte, tak jak mnie – mówiąc to, zebrała dłonią swoje blond włosy i przejrzała się w szybie kuchennych drzwi. – Nie mogłabyś zostać? Tak bardzo chciałabym z kimś pogadać. – Przykro mi, ale naprawdę muszę wyjść. Oczy Stelli zrobiły się okrągłe jak u postaci z kreskówki i jak na zawołanie wypełniły się łzami. – Nic mi się nie udaje i nawet nie mogę porozmawiać o tym z własną siostrą. – Oczywiście, że możesz, ale nie dzisiaj. – Jesteś okropna. – Możesz tu zostać i dopić herbatę, ale ja wychodzę – oświadczyła Alice. – Mogę pójść z tobą? – Wykluczone. Idę na randkę. W tym momencie zadzwonił dzwonek u drzwi. – O Boże! – jęknęła Alice, przypomniawszy sobie, że jeszcze nie jest gotowa. – Otworzę – zaofiarowała się Stella. – Nie ma potrzeby – zaprotestowała Alice, zręcznie wpychając się przed siostrę, zanim ta zdążyła otworzyć Benowi drzwi.

– Cześć – przywitał się, a jego oczy rozjaśniły się, gdy stanął w świetle przedpokoju. – Gotowa? – Cześć! – wykrzyknęła Stella ożywionym głosem i odepchnęła Alice na bok. – Cześć – powiedział zdumiony Ben. – Jestem Stella – przedstawiła się seksownie niskim głosem, wyciągając do niego rękę. Ben ją uścisnął, a Alice mimochodem zauważyła, że siostra trzymała jego dłoń nieprzyzwoicie długo. Ben uśmiechnął się, ale zaraz potem zwrócił wzrok na Alice. – Możemy już iść? Alice potaknęła. – Daj mi tylko chwilkę – poprosiła i cała trójka weszła do przedpokoju. Pobiegła szybko na górę, żeby dokończyć makijaż. Nie chciała zostawiać Stelli z Benem dłużej niż to było konieczne, więc wróciła na dół w rekordowym tempie. Okazało się jednak, że nie stoją w korytarzu, tam gdzie ich zostawiła. Byli w salonie – Stella rozsiadła się na sofie, ze swoimi długimi nogami założonymi jedna na drugą i twarzą wyrażającą ogromne zainteresowanie tym, co mówi Ben. – Tak właśnie kieruje się wydziałem – podsumował Ben. Stella pokiwała głową, jakby naprawdę ją to obchodziło. – Och – zachwycił się Ben, gdy Alice weszła do pokoju. – Wyglądasz rewelacyjnie. Alice wygładziła przód sukienki nerwowym ruchem i zaczęła poprawiać włosy. Nie mogła jednocześnie nie dostrzec spojrzenia rzuconego jej przez Stellę, które wyraźnie mówiło: „Jak, do diabła, udało ci się go usidlić?”. *** Ben zarezerwował najlepszy stolik w restauracji, o jakiej Alice jak dotąd mogła tylko pomarzyć. Zaprowadził ją na miejsce, oparłszy dłoń na jej plecach, a potem odsunął dla niej krzesło od stołu jak prawdziwy dżentelmen. – Wyglądasz dziś przepięknie – wyszeptał jej do ucha, zanim usiadł naprzeciwko niej. – Ty też – zrewanżowała się za komplement, a potem się uśmiechnęła. – To znaczy, jesteś przystojny. Bardzo przystojny. Gdy podszedł do nich kelner i wręczył im kartę, Alice o mało oczy nie wyskoczyły z orbit na widok cen, ale Ben najwyraźniej wcale

się nimi nie przejmował. „Tak to jest, gdy się ma pensję menadżera” – pomyślała, przypomniawszy sobie podwyżkę, jaką dostał na koniec zeszłego miesiąca. Nieśpiesznie wybierali dania z menu, rozmawiając przy tym o wydarzeniach minionego dnia i wymieniając między sobą czułe słówka. – Za nas – wzniósł toast Ben, otwarłszy butelkę szampana i napełniwszy ich kieliszki, gdy już skończyli z przystawkami i zabrali się do dania głównego. Alice przyszło na myśl, że nigdy wcześniej nikt tak wspaniale jej nie traktował, ale nagle doszła do wniosku, że to nieprawda. Przecież przy Milu również czuła się jak królowa. Niepotrzebne mu były do tego eleganckie restauracje ani drogi szampan. Sam przyrządził dla niej jedzenie i zabrał ją do miejsca, o którym nikt oprócz niego nie wiedział. „Ale też cię okłamał” – przypomniał jej wewnętrzny głos. „Oszukał, wykorzystał i wygodnie o tobie zapomniał”. Potrząsnęła głową. Dlaczego akurat teraz pomyślała sobie o Milu? Przecież on miał już swoje miejsce w najdalszym zakątku jej pamięci, w szufladce z napisem: „Do zapomnienia”. Była teraz z Benem, zadowolona i szczęśliwa. Zupełnie pewna, że tak jest. – Wiesz, nadal nie mogę zrozumieć, jak to możliwe, że nigdy przedtem cię nie dostrzegłem – przyznał się Ben. Alice uśmiechnęła się do niego. – Kogoś takiego jak ja łatwo nie zauważyć. Jej towarzysz pokręcił głową. – Zmarnowaliśmy tyle czasu – dodał – ale możemy teraz to nadrobić, prawda? Potaknęła uradowana. – Tak – powiedziała, zdając sobie sprawę, ile lat straciła jako zwyczajna i bezbarwna dziewczyna. Ale nawet jeśli ta nowa Alice była tylko oszustwem i jej urok nie potrwa wiecznie, jeżeli chodzi o Bena, zamierzała to jak najlepiej wykorzystać. Zastanawiali się właśnie nad wyborem deseru, gdy do ich stolika tanecznym krokiem podeszła wysoka blondynka, po czym bez słowa powitania schyliła się i musnęła ustami policzek Bena, zostawiając na nim podłużną smugę szkarłatnej szminki.

– Lynne! – wykrzyknął Ben. – Kopę lat, kochanie – odezwała się kobieta. Alice z przerażeniem obserwowała, jak bierze krzesło od sąsiedniego stolika i siada obok jej chłopaka. – Ekhm, poznajcie się – powiedział Ben pośpiesznie. – Alice, to jest Lynne. Lynne – to Alice. Kobieta przesłała Alice wątły uśmiech i z powrotem utkwiła wzrok w Benie. – Dawno się nie widzieliśmy, prawda? – stwierdził Ben. Lynne roześmiała się. – Próbuję sobie przypomnieć, kiedy dokładnie był ostatni raz. I nie mogę się zdecydować. Czy to było na tej okropnej konferencji w Leeds, gdzie mieszkaliśmy w małym obskurnym hoteliku, czy może podczas weekendu w Monako, gdy ukradliśmy te niesamowite ręczniki? Pamiętasz? Wszystkie były haftowane złotą nitką. Ben poczerwieniał na twarzy i Alice mimowolnie zaczęła się zastanawiać, czy to z powodu wzmianki, że mieszkał z tą kobietą w hotelach, czy raczej incydentu ze skradzionymi ręcznikami. – Ben i ja znamy się od lat, prawda, Ben? – Lynne zmierzyła Alice wzrokiem. Wyraźnie nie spodobało się jej to, co zobaczyła. – Oczywiście, oczywiście! – potwierdził zapytany, nerwowo przełknąwszy ślinę. – Często się zastanawiałam, co się z tobą stało – ciągnęła, kładąc na jego ręce dłoń z nieskazitelnym manikiurem. Ben cofnął rękę, na co ona wyraźnie się wzdrygnęła. – No cóż – odezwał się w końcu – cudownie było znowu cię zobaczyć. Lynne popatrzyła na niego rozwścieczona, jakby chciała dać mu do zrozumienia, żeby nie ważył się jej pozbywać. On jednak nie pozwolił się wytrącić z równowagi, więc po krótkiej chwili wstała od stolika i odsunęła krzesło na bok. – Do widzenia, Ben – powiedziała. – A tobie życzę powodzenia – dodała, wpatrując się lodowatym wzrokiem w Alice. – Jak tam masz na imię. – Alice – odparła Alice bez wahania. Oboje patrzyli za Lynne, jak przemierza sztywnym krokiem salę restauracyjną. – Przepraszam cię za nią – odezwał się Ben, gdy był już pewien,

że ich nie usłyszy. – O Boże! – rzekła Alice. – Była bardzo… drapieżna. – Tak – przyznał Ben. – Potrafi być przerażająca, gdy chwyci kogoś w swoje szpony – dorzucił, po czym pociągnął spory łyk wina. – Czy to się często zdarza? – Co takiego? – zdziwił się, w końcu odzyskując w miarę normalny kolor twarzy. – No wiesz, podejrzewam, że miałeś wiele dziewczyn. – Miałem jedną czy dwie – wyznał. – Każdy ma jakąś przeszłość. – Ale raczej nie tak barwną jak ty – stwierdziła Alice, karcąc się w duchu za swój rozdrażniony ton. Dlaczego incydent z Lynne tak mocno ją dotknął? Powinna się spodziewać, że tak już będzie z Benem. Był przystojnym mężczyzną – kompletnie poza jej zasięgiem – i przyciągał do siebie typ dziewczyn, które zawsze będą patrzeć na nią z góry. – Co chciałaś przez to powiedzieć? – spytał, marszcząc brwi. Alice westchnęła. „Co naprawdę chciałam przez to powiedzieć?” – zastanowiła się. – To, że jesteś bardzo przystojny. Roześmiał się. – A ty piękna. – Wcale nie – zaprzeczyła szybko. Ben pokręcił głową. – Jak zwykle nisko się cenisz, Alice. – Ale ja nie jestem piękna – powtórzyła. – Na pewno miałaś co najmniej tyle samo chłopaków, co ja dziewczyn – dorzucił. Serce Alice przyśpieszyło na myśl o żałosnym składzie jej byłych sympatii. Takich jak Michael, który ciągle jeszcze mieszkał ze swoją matką i musiał co wieczór wracać do domu przed dziewiątą. Albo Rick, który kiedyś zapomniał przyjechać po nią na randkę, bo wrócił do swojej eks. – Słuchaj – Ben wyciągnął rękę nad stołem, żeby ująć jej dłoń. – Nie rozmawiajmy o przeszłości. Interesuje mnie wyłącznie teraźniejszość. Posłał jej ciepły uśmiech i wszystkie wątpliwości Alice natychmiast zniknęły. Chwilowo.

Zamówili wyszukane desery z zakrętasami z czekolady, popili je mrożoną herbatą i pojechali do domu. Alice bardzo starała się nie myśleć o Lynne, ale ciągle miała przed oczami jej wyniosłą twarz. W rezultacie mimowolnie zaczęła się zastanawiać, ile jeszcze byłych dziewczyn Bena zmierzy ją pogardliwie wzrokiem i da do zrozumienia, że nie powinno jej być u jego boku. – Jesteś bardzo małomówna – zauważył Ben, podjeżdżając pod jej dom i wyłączając silnik. – Tak sobie rozmyślałam – przyznała się. – O czym? – spytał i przysunął się do niej bliżej. – O nas. – To bardzo dobry temat do rozmyślań – odparł, a ona nie mogła się nie uśmiechnąć. Prawie zawsze udawało mu się wywołać uśmiech na jej twarzy. – Chcesz wejść? – spytała nerwowo. Ben ujął jej dłoń, uniósł do ust i pocałował. – Bardzo bym chciał – odpowiedział – ale myślę, że powinniśmy zaczekać. – Na co mamy czekać? – zdziwiła się Alice, lekko spanikowana, że może zorientował się, kim ona naprawdę jest. – Łączy nas coś wyjątkowego, Alice – wyjaśnił – i nie chcę niczego przyśpieszać. Alice nerwowo przełknęła ślinę. To była ostatnia rzecz, jakiej się po nim spodziewała, a teraz jego delikatność sprawiła, że poczuła się winna. – Dobrze – odezwała się wreszcie, a gdy ją całował, zamknęła oczy. – Dobranoc – powiedział chwilę potem, kiedy wysiadała z samochodu. Patrzyła za nim, jak znika w ciemnościach nocy, i wtedy jej serce ogarnął ogromny smutek. Dlaczego wszystko to nie mogło się przydarzyć osobie, którą naprawdę była – jej prawdziwemu „ja”? Dlaczego Ben nie zauważył jej na długo przed tym, jak wypowiedziała swoje życzenie? Kiedy odwróciła się, żeby wejść do środka, zauważyła, że przed sąsiednim domem tkwi jak duch jakaś postać. To był jej sąsiad, starszy pan o nazwisku Montague. Stał w ogródku, za drewnianą furtką, a wokół niego kłębił się dym z cygara. Wyglądał dość śmiesznie w

blasku księżyca w swej workowatej piżamie. Alice nie widywała go zbyt często, wiedziała jednak, że jego żona jest przekonana, że rzucił palenie, i nie ma pojęcia o nocnych potajemnych eskapadach męża do ogródka na dymka. Kiedyś przyznał się Alice, że mówi małżonce, iż chodzi tępić ślimaki. – Wszystko w porządku, panie Montague? – spytała. Kiwnął potakująco głową, a wtedy nagle zaświeciły mu się oczy. – Alice! To ty? – poczłapał przed siebie w swoich futrzanych bamboszach, o mało co nie taranując małej drewnianej furtki. – Tak, panie Montague. – Późno wracasz. Masz jakiego amanta? Uśmiechnęła się, słysząc to staroświeckie określenie. – Nie jestem do końca pewna – odpowiedziała szczerze. – Upewnij się i starannie wybierz. Dziewczyna taka jak ty zasługuje na kogoś, kto będzie ją kochał i cenił za to, kim naprawdę jest. Alice ze zdumienia zamrugała w księżycowym świetle, bo słowa sąsiada idealnie trafiły w sedno. – Ale skąd mam to wiedzieć? – zapytała. – Skąd mieć pewność, że mężczyzna kocha mnie za to, kim naprawdę jestem? Pan Montague skinął na nią kościstym palcem i Alice odważyła się zbliżyć do furtki. – Podejdź bliżej – poprosił. Ostrożnie zrobiła jeszcze jeden krok do przodu. – O co chodzi? – spytała, czując na swych chłodnych policzkach jego gorący oddech. – Och, Alice! – wyszeptał i zanim zdążyła się odsunąć, chwycił ją za ramiona swoimi kościstymi dłońmi i zaczął całować po policzku, wydając przy tym nienaturalny świst. – Panie Montague! Proszę mnie puścić! – Alice! Moja Alice! – rozeszło się jego wołanie wśród nocy. – Jesteś moją jedyną prawdziwą miłością! Jak to możliwe, że wcześniej o tym nie wiedziałem? – Bo niczego takiego nie ma i nie było. Ani ja, ani pan się nie zmieniliśmy. Ma pan żonę, a to jakieś szaleństwo! Kompletne szaleństwo! Strząsnęła z siebie jego dłonie i pognała przez swój ogródek do

drzwi, po czym włożyła klucz do zamka najszybciej, jak to tylko możliwe. Trzęsła się tak mocno, że ledwo zdołała zapiąć łańcuch zabezpieczający. To się musi skończyć. Dłużej tego nie zniesie. I wtedy po raz pierwszy doszła do wniosku, że jej poprzednie życie wcale nie było takie złe. Może nie miała powodzenia u tylu mężczyzn, ale przynajmniej wszyscy byli z nią szczerzy. I nie musiała być świadkiem groteskowych wybuchów namiętności. Poszła do kuchni i zrobiła sobie filiżankę herbaty rumiankowej, żeby uspokoić skołatane nerwy, a potem zabrała ją do salonu i usiadła na sofie. Przez chwilę wydawało się jej, że słyszy odgłos radia, ale szybko zorientowała się, że dźwięk ten dochodzi z zewnątrz. Wstała i podeszła do okna, przysłuchując się uważnie i próbując zgadnąć, co to może być. Z początku przypominało jej dźwięk wydawany przez jakieś cierpiące zwierzę, ale wkrótce okazało się, że się myliła. To był pan Montague. – On śpiewa! – powiedziała do siebie i aż jęknęła z przerażenia, gdy dostrzegła staruszka stojącego przy jej furtce wciąż w tej samej workowatej piżamie. Jakby tego było mało, klęczał na jednym kolanie z przedpotopową gitarą w ręku, na której nie grał, tylko trzymał ją jako rekwizyt. Na ten widok Alice ze zgrozą zakryła ręką usta, próbując rozróżnić wypowiadane przez niego słowa. W kółko powtarzał jej imię – to było słychać wyraźnie – ale poza tym nie dało się usłyszeć żadnej melodii czy rytmu. Najwyraźniej improwizował, czego rezultatem był najokropniejszy jazgot, jaki kiedykolwiek słyszała. Musiała go powstrzymać. Otworzyła okno i wychyliła się. – Panie Montague, jest środek nocy! Co pan robi? – Ja, ja, ja – zaciął się – śpiewam ci serenadę. – Powinien pan pójść do łóżka. Potrząsnął głową z entuzjazmem. – Tak! O, tak! – Do własnego łóżka, panie Montague – podkreśliła Alice. W tym samym momencie z domu pana Montague’a dobiegł osobliwy krzyk i przez rosnące w ogrodzie krzewy zaczęła się przedzierać korpulentna postać jego małżonki.

– Co tu się dzieje, Erneście Montague? – Ja, ja, ja… śpiewam serenadę Alice – wyjaśnił tonem, jakby to była najnormalniejsza rzecz do zrobienia w środku nocy. – Ty stary głupcze! – ryknęła jego żona. – Nikt nie ma zamiaru słuchać po nocy twojego skrzeku jak u zachrypniętej ropuchy! Szczególnie Alice. Wracaj do środka, durniu jeden! Alice obserwowała z okna, jak pani Montague trzepnęła męża w głowę i pociągnęła go w stronę domu. Westchnęła z ulgą, zamknęła okno i gwałtownie zaciągnęła zasłony. A potem wzięła głęboki oddech i poszła do łazienki, gdzie zapatrzyła się w swoje odbicie w zawieszonym nad umywalką lustrze. – Dłużej tak nie dasz rady – powiedziała sama do siebie. – Stanie się coś bardzo złego, jeśli zaraz z tym nie skończysz. Ale ona nie chciała, żeby to się skończyło. Naprawdę czuła coś do Bena i zaczynała powoli wierzyć, że lubił ją za to, jaka naprawdę jest, a nie dlatego, że był chwilowo zaślepiony za sprawą wypowiedzianego przez nią życzenia. Wpatrywała się jeszcze przez chwilę w swoje odbicie w lustrze, wiedząc już, co powinna zrobić. Musi mu powiedzieć prawdę – to jedyne wyjście. Ben był przyzwoitym człowiekiem, więc jeśli jej uczucia względem niego są prawdziwe, musi być z nim szczera. Kładąc się do łóżka późną nocą, utwierdziła się w swojej decyzji. „Zrobię to” – pomyślała. „Powiem mu prawdę”.

Rozdział 24 Któregoś wieczoru, kiedy Milo wrócił wraz z Tianą do domu, na jego wycieraczce leżał list. Prawdziwy – bez foliowego okienka – z ręcznie wypisanym adresem. Byłby miłą odmianą od zwyczajowych rachunków i niechcianych reklam, gdyby Milo nie wiedział, kto go wysłał. Georgio. Poczekał, aż Tiana przebiegnie w podskokach przez korytarz do swojego pokoju, i dopiero wtedy go otworzył. Ze złością dostrzegł wielkie litery, które sprawiały wrażenie, jakby chciały na niego nakrzyczeć. Milo – zaczynał się list bez zbędnych wstępów. Nie odbierasz telefonu. Nie chcesz z nami rozmawiać, gdy cię odwiedzamy, i wynajdujesz kolejne wymówki, kiedy się spotykamy. Nie zostawiasz mi innego wyboru, jak tylko napisać do Ciebie list. Rozmawialiśmy razem ze Sonyą… Milo jęknął. Więc znowu o tym dyskutowali. …i naprawdę uważamy, że będzie lepiej dla Tiany, jeśli zamieszka z nami na lądzie. Martwimy się o nią już od dłuższego czasu. – O, naprawdę? – zdziwił się Milo. – Martwiliście się też wtedy, gdy skręciła nogę, skacząc przez skakankę? Albo gdy musiałem pędem wieźć ją do dentysty z przejmującym bólem zęba? Jesteśmy zdania, że będzie lepiej dla niej, gdy zostanie u nas z Sonyą, zwłaszcza teraz, gdy ona pracuje w domu. Będzie przy niej przez cały czas – to o wiele lepsze niż jakaś niesolidna opiekunka. Milo z drwiną przyjął aluzję do osoby jego ukochanej, wiernej Hanny. Tiana szybko dorasta – napisano dalej w liście, na co Milo aż się wzdrygnął. Ton jego brata wydawał się sugerować, że Milo nie jest tego świadomy, ale on dobrze o tym wiedział – aż za dobrze. Myślał o tym każdego dnia bez wyjątku. Uważamy, że to egoistyczne z twojej strony trzymać ją w miejscu, gdzie nie ma dla niej perspektyw. Weźmy na początek szkołę. Milo przypomniał sobie maleńką szkółkę w sąsiedniej wiosce, której jedyna klasa i tak była w połowie pusta z powodu braku dzieci. Chodził do niej zarówno on, jak i jego bracia, i miał nadzieję, że jego dzieci też będą tam uczęszczać. Szkole nieustannie groziło zamknięcie,

ale jakoś udało się jej przetrwać i wejść w dwudziesty pierwszy wiek, a mniej liczebna klasa pozwalała nauczycielowi poświęcać więcej czasu na indywidualną pracę z uczniami. Czegoś takiego Tiana z pewnością nie będzie miała w wielkiej szkole na lądzie. Milo czytał dalej. Potrzebna jej edukacja na lepszym poziomie, a poza tym powinna spotykać więcej dzieci w swoim wieku. Nie wystarczy, Milo... – Co to? – spytała Tiana, zaskakując go swoim nagłym pojawieniem się. Położyła swą małą dłoń na liście, ale Milo błyskawicznie go zabrał. – Nic – odpowiedział trochę zbyt szybko, żeby mu uwierzyła. – To tylko jakiś głupi list z prośbą o pieniądze. – Dasz im coś? – Nie – odparł, zgniatając kartkę w jak najmniejszą kulkę – ani grosza. Otworzył kosz na śmieci i wrzucił zmięty list do środka, a potem wytrząsnął na niego z miski resztki rozmoczonych płatków, które zostały od śniadania, tak żeby siostra nie mogła go wydostać i dowiedzieć się, co w nim jest naprawdę. – Chodź, Tiano – powiedział. – Ale ja mam zadanie domowe do odrobienia. – Odrobisz później. Najpierw pójdziemy na spacer. Popatrzyła na niego, jakby miał nie po kolei w głowie, ale zrobiła, o co prosił. Kilka minut później wyszli z domu. Powietrze było łagodne i ciepłe, a ziemia sucha i twarda. Tu i ówdzie zaczynała pękać, tworząc szczeliny przypominające kształtem jaszczurki. Milowi najlepiej rozmyślało się na zewnątrz, a miał teraz sporo do myślenia. Od ostatniej wizyty brata starał się zapomnieć o tej sprawie, ale wiedział, że prędzej czy później ona wróci jak zły sen i trzeba będzie coś postanowić. Szczerze współczuł Georgiowi i Sonyi, że nie mogą mieć dzieci – to musi być niesamowicie przygnębiająca sytuacja w przypadku kogoś, kto tak bardzo ich pragnie – ale to jeszcze nie dawało im prawa, żeby zmuszać go do oddania im Tiany. Poszli polną dróżką, która prowadziła do zagajnika oliwnego. Był własnością pewnego rolnika, ale on nie zabraniał miejscowym spacerować między drzewkami. Lokalna legenda głosiła, że połowa

mieszkańców w okolicy została poczęta właśnie w tym miejscu. Z tego powodu Milo czuł pewien niepokój, gdy w letnie wieczory Tiana oznajmiała mu, że idzie się tam bawić. Milo uwielbiał stare drzewa oliwkowe o grubych, sękatych pniach i pokręconych koronach. Musiał przyznać, że w przeszłości sam też przyprowadził tu dwie czy trzy swoje sympatie. Ale to nie była właściwa pora, żeby rozmyślać o romantycznych schadzkach pośród drzew. – Tiano – odezwał się, gdy w końcu doszli do miejsca, gdzie ścieżka schodziła w dół – chciałbym, żebyś była ze mną absolutnie szczera. Usiedli na trawie. Ziemia wciąż jeszcze była nagrzana po całym dniu pełnym słońca. Dziewczynka spojrzała na niego. – Będę mieć karę? – Nie – odparł. – Dlaczego pytasz? Pokręciła głową. – Tiano? Skrzywiła się. – To nie była moja wina. – Ale co? – Że Costas się przewrócił. – Mam nadzieję, że nie – powiedział, zastanawiając się, co takiego znowu zrobiła. – Ja tylko leciutko go popchnęłam – przyznała się. Milo zmarszczył brwi. Zupełnie się czegoś takiego nie spodziewał. – Dlaczego popchnęłaś Costasa? – spytał. Przypomniał sobie małego okrąglutkiego chłopca, który nawiasem mówiąc, bardzo lubił się znęcać nad innymi dziećmi. – Bo powiedział, że wyglądam jak osioł – wyjaśniła Tiana, a jej oczy zaokrągliły się i zwilgotniały. – W niczym nie przypominasz osła! – oświadczył Milo, śmiejąc się po cichu. – To samo mu powiedziałam! – dziewczynka zamrugała szybko, żeby pozbyć się łez. – I wtedy go popchnęłaś?

Przytaknęła. – Straszny z niego pulpet, nawet gdyby się przewrócił, i tak nic by nie poczuł. Milo uśmiechnął się szeroko. Był zadowolony, że jego mała siostrzyczka potrafi się sama bronić. Przez chwilę wpatrywał się w zagajnik oliwny, aż srebrnozielona barwa drzew sprawiła, że obraz przed jego oczyma zaczął się zamazywać. – Posłuchaj – odezwał się po chwili. – Wiem, że rozmawialiśmy już o tym wcześniej, ale chciałbym usłyszeć to od ciebie jeszcze raz. – Co takiego? – Że jesteś szczęśliwa. – W szkole? – spytała Tiana. – W szkole, w domu. Tutaj, na Kethos. Kiwnęła potakująco głową. – Oczywiście, że jestem. Mówię ci to cały czas! Milo roześmiał się, a potem uniósł do góry jej drobną dłoń i ją pocałował. – Wiem – odparł. – Chciałem usłyszeć to od ciebie. – Zabawny jesteś – podsumowała go. – Chcę mieć pewność – absolutną pewność – że to jest właściwe miejsce dla ciebie, bo wiesz, że mamy do wyboru inne opcje. – Wiem – powiedziała. Kiwnął głową. – Nie będę miał nic przeciwko, jeśli zdecydujesz się zamieszkać gdzie indziej. – U Georgia? – Tak – potwierdził. – Naprawdę nie będziesz miał nic przeciwko? – Nie – skłamał Milo. – Nie będę, jeśli tak postanowisz. – Czyli nie będziesz za mną tęsknił? Jego ciemne oczy rozszerzyły się. – Oczywiście, że będę za tobą tęsknił! – Próbujesz się mnie pozbyć? – Nie! – zaprzeczył, przerażony jej smutną miną. – Chodzi o to, że niektórzy ludzie mogą sobie pomyśleć, że to nie w porządku, żebym cię tutaj zatrzymywał. – Uważasz, że Georgio tak myśli? – Tak.

– Chce, żebym mieszkała z nim, prawda? – Owszem – potwierdził Milo. – Bo też jest twoim bratem i brakuje mu ciebie. – Ale ja go prawie nie znam – przyznała się Tiana, a jej szczerość sprawiła, że serce Mila zaśpiewało z radości. Georgio był dla niej jak wujek, bo wyjechał z rodzinnego domu wiele lat przed jej urodzeniem, ale on traktował to jako swą kartę przetargową, twierdząc, że jest starszy i mądrzejszy. Szczerze mówiąc, Milo z uwagi na swój wiek też mógłby być jej wujkiem, jednak ich relacje były zupełnie inne, ponieważ nadal mieszkał z rodziną, gdy Tiana przyszła na świat. Widział, jak uczy się chodzić, i słyszał jej pierwsze słowa. Był przy niej w najważniejszych momentach życia, podczas gdy Georgio przyjeżdżał w odwiedziny dwa razy do roku – na jej urodziny i na Boże Narodzenie. – Gdybyś zamieszkała z Georgiem i jego żoną, twoje życie bardzo by się zmieniło, ale to mogłoby ci wyjść na dobre – Milo z najwyższą niechęcią zmusił się do wypowiedzenia tych słów. Ale nie mógł teraz myśleć o sobie, najważniejsza była Tiana. Lada moment zmieni się w nastolatkę i co wtedy będzie? Czy mógł mieć pewność, że sobie z nią poradzi? A czy ona będzie szczęśliwa odcięta od reszty świata na wyspie? Musiał myśleć przede wszystkim o niej. Nie mógł w tym wypadku kierować się własnym dobrem – to nie byłoby ani właściwe, ani uczciwe. – Ale mnie się tutaj podoba – odparła, skubiąc małą trawkę. – Dlatego że nie znasz innego życia – rzekł Milo. – Mogłabyś poznać inne miejsce tak samo dobrze jak to. – W takim razie dlaczego się nie przeprowadzisz? Milo wzdrygnął się. Miała niesamowitą zdolność trafiania w sedno sprawy. – Bo to mój dom – odrzekł. – I mój też. Potaknął, słysząc to dojrzałe stwierdzenie. Po czymś takim nie było sensu dalej dyskutować, a on poczuł ogromną ulgę. Miał nadzieję, że tak się potoczy ta rozmowa, ale oczywiście musiał dać bratu szansę, bo chciał postąpić uczciwie. – Dobrze – uścisnął jej rękę. – Możemy już iść? – poprosiła. – Tyłek mi zdrętwiał.

Milo roześmiał się. – Mnie też – przyznał się, po czym oboje wstali i zaczęli otrzepywać siebie nawzajem. Przeszli ponownie przez gaj oliwny. Słońce zaczynało się już chylić ku zachodowi i na niebie pojawiły się żółto-pomarańczowe smugi. Lekki wietrzyk przywiał do nich zapach morza. Milo popatrzył na spokojną twarz Tiany, dobrze wiedząc, że lubi morze tak samo jak on i że nie potrafiłaby mieszkać gdzie indziej. Był za to dozgonnie wdzięczny, bo wiedział, że Georgio nie jest w stanie nic zrobić.

Rozdział 25 Dzisiejszy dzień miał być dniem prawdy – tak zdecydowała Alice. Opowie Benowi o wszystkim, co się wydarzyło od momentu, gdy wypowiedziała życzenie przy posągu Afrodyty. To był jedyny sposób, by mogła normalnie żyć. Problem polegał tylko na tym, że nigdzie nie mogła znaleźć Bena. Wiele razy próbowała dodzwonić się na jego numer wewnętrzny, ale zawsze odbierał ktoś inny. – Jest na spotkaniu – informowano ją. Przez cały ranek? Alice spojrzała na zegar – było po jedenastej. Musi się uspokoić i poczekać na przerwę obiadową. Larry nadal zachowywał się dziwacznie, cały czas unikając jej wzroku. Dreptał po biurze i burczał obcesowo w odpowiedzi, gdy próbowała z nim porozmawiać. „Jak długo to jeszcze potrwa?” – zastanawiała się. Wreszcie nadeszła pora lunchu. Nie będąc w stanie czekać ani minuty dłużej, Alice wstała od biurka i poszła na górę do działu finansowego. Gdy tylko weszła do środka, zorientowała się, że coś jest nie tak. – Już wyszedł – oznajmiła Tamara Philips, gdy Alice zapytała ją, gdzie jest Ben. Jednocześnie posłała jej chytry uśmieszek, od którego przeszły ją ciarki. Alice wyszła z biura, zastanawiając się, dokąd poszedł Ben i dlaczego schodząc na dół, nie wstąpił po nią. Zadzwoniła na jego komórkę, ale włączyła się poczta głosowa, a ona nie miała zamiaru zostawiać mu wiadomości. Poszła więc prosto do ich ulubionego baru z kanapkami, a potem do ogrodów przy muzeum zamkowym. Tam go znalazła, ale najwyraźniej wcale na nią nie czekał. Wargi Alice już złożyły się, żeby wypowiedzieć jego imię, ale na szczęście z jej ust nie wydobył się żaden głos, bo okazało się, że Ben nie jest sam. Natychmiast rozpoznała kobietę obok niego – to była Lynne. Siedzieli razem na ławce, o której Alice przyzwyczaiła się myśleć, że należy do niej i Bena. Na moment zamarła bez ruchu, nie wiedząc, co robić. Czy powinna stanąć z nim twarzą w twarz i zacząć go oskarżać, czy też uniewinnić go z braku dowodów i udawać, że nic nadzwyczajnego się nie wydarzyło? A może lepiej oddalić się

niepostrzeżenie i zapomnieć o całej sprawie? Nie miała jednak wyboru, bo Ben uniósł wzrok i zobaczył ją, jak stoi nieopodal z kanapką z sałatką w jednej ręce i malinowym koktajlem w drugiej. – Alice! – wykrzyknął, ale ona zdążyła się już odwrócić i, przyśpieszywszy kroku, poszła w kierunku centrum, mając nadzieję, że zgubi się w tłumie pracowników śpieszących na lunch. Nie była jednak wystarczająco szybka i za chwilę Ben zdołał ją dogonić. – Alice, proszę, zaczekaj! – Daj spokój, Ben – powiedziała, czując ulgę, że nie ma z nim Lynne. – To wszystko jest pomyłką! – O czym ty mówisz? – spytał, otwierając szeroko oczy ze zdumienia. – Nie jestem ci przeznaczona – oznajmiła mu wprost. – Nie powinniśmy się spotykać. – Poczekaj, czy to z powodu Lynne? Nic nas nie łączy, przysięgam! Zadzwoniła do mnie z prośbą o spotkanie. Co miałem jej powiedzieć? – Mogłeś powiedzieć „nie” – zasugerowała Alice. – Mówiła, że to ważne. – Naprawdę? O co więc jej chodziło? Widać było, że na moment się zawahał. – O co jej chodziło, Ben? – Chce, żebyśmy wrócili do siebie. Jej zdaniem nie powinniśmy byli się rozstawać. Alice wzięła głęboki wdech, a potem powoli wypuściła powietrze. – Cóż, może jednak powinniście znowu być razem. – Co takiego? – wykrzyknął Ben spanikowanym głosem. – Jak możesz tak mówić? – Bo moim zdaniem to najlepsze wyjście – odparła. – My nie jesteśmy sobie pisani. – Dlaczego ciągle to powtarzasz, Alice? Czasami nie potrafię cię zrozumieć. Zrobił krok w jej kierunku i chciał ją wziąć za rękę, ale nadal trzymała w niej kanapkę. – Chodź, zjesz swój lunch.

– Co? Z tobą i Lynne? – Nie, nie z Lynne – tylko ze mną. Alice spojrzała na niego. „Tak łatwo byłoby w tym momencie wszystko skończyć” – pomyślała sobie. Mogłaby po prostu odejść i zapomnieć o Benie. Związek z nim był wielką pomyłką, więc im prędzej go zakończy, tym będzie lepiej. – Proszę, Alice – mówiąc to, popatrzył na nią swoimi ciepłymi niebieskimi oczami, aż zmiękło jej serce. Nie była w stanie się z nim rozstać – jeszcze nie teraz. Pozwoliła więc Benowi objąć ją w pasie i poprowadzić do ławki, której tym razem nie zajmowała jego była dziewczyna. *** Milo i Tiana byli w kuchni, gdy zaczęło się trzęsienie ziemi. Na początku usłyszeli jedynie głośny huk w oddali, który można było wziąć za uderzenie pioruna. Jednak chwilę później filiżanki i talerze na kuchennym stole zaczęły drżeć, a siedząca przy nim Tiana podniosła głowę i rozejrzała się ze strachem w swoich ciemnych oczach. – Wchodź pod stół! – krzyknął do niej Milo z drugiego końca kuchni i dziewczynka posłusznie ześlizgnęła się z krzesła i rzuciła na ziemię, kładąc się pod masywnym drewnianym stołem. Ćwiczyła ten manewr już wcześniej, bo mimo iż trzęsienia ziemi na Kethos nie zdarzały się często, istniało zagrożenie, że mogą wystąpić. Gdy grzmot zaczął się nasilać, Milo wsunął się pod stół i zasłonił Tianę swoim ciałem. Czuł, jak jej palce zaciskają się na jego ramionach. – Wszystko będzie dobrze. Zaraz się skończy – zapewnił siostrę, pocałował ją w czubek głowy i przytulił mocniej do siebie. Drżała – a może to były wstrząsy? Nie wiedział, bo pewnie sam cały dygotał. Obserwował z dołu, jak całym pomieszczeniem wstrząsa niewidzialna siła. Łatwo było wyobrazić sobie w tej chwili, że to sprawka starożytnych bogów, którzy obudzili się i w ten sposób wyrażali swoje niezadowolenie. Wielu starszych mieszkańców wyspy wciąż wierzyło w takie rzeczy. – Nie wolno rozgniewać bogów – mówili, spoglądając tajemniczo na niebo lub wskazując palcem na góry. Milo oczywiście nie traktował tego poważnie. Wierzył w płyty tektoniczne i niepohamowane siły natury. Jednak niezależnie od tego,

co powodowało trzęsienia ziemi, i tak nie miało to większego znaczenia, gdy jego własnym domem rzucało i trzęsło we wszystkie strony, tak że o mało się nie zawalił. Na podłogę z hukiem upadł biały talerz. Tuż po nim stoczył się ze stołu stary porcelanowy dzbanek na herbatę, który stanowił dumę ich mamy. Bum! Matce Naturze wystarczyła jedna beztroska sekunda, żeby się z nimi rozprawić. Milo mógł tylko mieć nadzieję, że będą to jedyne straty i ich mały domek przetrwa kataklizm. Jego pensja głównego ogrodnika nie byłaby w stanie pokryć poważniejszego remontu konstrukcji starego budynku. W chwilach takich jak ta umysł zaczyna spoglądać w ciemność. „A jeśli to koniec?” – pomyślał Milo. „Jeśli mój czas się skończył?”. Czy przeżył swoje życie tak, jak chciał? Czy jego istnienie miało jakiś sens? W głowie zawirował mu kalejdoskop obrazów: jego ukochany mały domek, cudowna siostra, którą uwielbiał, i wyspa, tak bliska jego sercu. Owszem, miał dobre życie i byłoby o wiele za wcześnie, gdyby musiało się teraz skończyć. Poza tym dopiero się przecież zaczęło, tyle jeszcze rzeczy chciał zrobić. Co z jego planami, żeby udostępnić turystom swój własny ogród? Ogród, którego byłby właścicielem i w którym mógłby hodować to, co chce, a potem sprzedawać swoje sadzonki i nasiona. A co z żoną i dziećmi, o których zawsze marzył? To nie mogła być tylko czcza mrzonka. I Alice. Gdzie ona jest? Czy usłyszy wiadomości o ich maleńkiej wysepce i dowie się o jego śmierci, jeśli tak się to skończy? Czy będzie się zastanawiać, jakie były jego ostatnie słowa, i poczuje żal, że nie próbowała się z nim ponownie skontaktować? Może nawet przyjedzie na Kethos, żeby poszukać wśród ruin jego szczątków? Gwałtownie potrząsnął głową na tę myśl. Zaczyna wpadać w histerię. Musi się uspokoić i przestać myśleć, że za chwilę ziemia rozstąpi się, by go pochłonąć. Ponownie pocałował Tianę w głowę i przytulił ją mocniej do siebie. – W porządku – powiedział. – Nie ma powodu do paniki. – Ja wcale nie panikuję – odparła w tym samym momencie, gdy na podłogę spadł i roztrzaskał się kolejny talerz. Nie mógł powstrzymać się od uśmiechu, przekonany, że jego młodsza siostra działa na niego uspokajająco.

Zupełnie stracił poczucie czasu, odkąd schowali się pod stołem. Ile upłynęło od pierwszego grzmotu? Pięć minut? Dwadzieścia? Przechylił głowę na bok i nadsłuchiwał. Trzęsienie ziemi wydawało się cichnąć. Wyglądało na to, że wszystko wraca do normy. – Skończyło się? – spytała chwilę później Tiana cichym głosem. – Nie ruszaj się – przykazał jej Milo, wychodząc spod stołu. Rozprostował zdrętwiałe ręce i nogi, objął wzrokiem kuchnię oraz rozbite filiżanki i talerze, a potem odważył się przejść do korytarza i otworzył drzwi wejściowe. Na zewnątrz wszystko wyglądało dokładnie tak samo jak zwykle. Jego motorower przewrócił się, podobnie jak kilka wiader, lecz ziemia była nienaruszona. Mały kamienny murek na końcu podjazdu pękł, ale się nie zawalił. Obeszło się bez większych strat. Wtedy podeszła do niego Tiana. – Kazałem ci zostać na miejscu! – oburzył się Milo. – Przecież już po wszystkim, prawda? – Mogą się pojawić wstrząsy wtórne – rzekł. – Dzbanek mamy się rozbił – poskarżyła się dziewczynka. – Ale przynajmniej my jesteśmy w całości – zauważył jej brat. – Wolałabym, żeby to moje kości się roztrzaskały niż on – powiedziała, a Milo przytulił ją do siebie. – Nadal mamy jej brytfannę, prawda? Dobrze schowaną w szafce. Tiana przytaknęła. Trzymali ją w drewnianym pudełku wyłożonym słomą jak najcenniejszy skarb. – I całe moje zadanie domowe jest zalane sokiem pomarańczowym. – Twój nauczyciel na pewno to zrozumie – zapewnił ją Milo. Razem weszli z powrotem do domu. Ich wzrok przyciągnęły przekrzywione obrazy na ścianach i potłuczone naczynia na podłodze. – Patrz pod nogi! – ostrzegł Milo siostrę, przeprowadzając ją między skorupami dużej miski. Sprzątanie zajmie ładnych parę godzin. Tiana pobiegła do swojego pokoju. – Uważaj! – zawołał Milo i poszedł za nią korytarzem. Stanął w drzwiach jej sypialni i zobaczył, że siedzi na brzegu łóżka, trzymając w ręku pękniętą ramkę ze zdjęciem. – Nie powinnaś była tego podnosić –

Milo odebrał ją z jej rąk. – Jest pęknięte – powiedziała ze łzami w oczach. – Tylko szkło – zauważył. – Naprawimy je. Przyjrzał się fotografii. Było to jedyne wspólne zdjęcie Tiany z mamą, jakie im zostało. Dziewczynka miała na nim zaledwie kilka tygodni i mama trzymała ją w ramionach, patrząc w aparat swoimi ciemnymi oczami, z szerokim uśmiechem na twarzy. – Jest taka piękna – szepnęła Tiana. Milo przytaknął i usiadł obok niej na łóżku. – Kupimy nową ramkę. Przez moment siedzieli w ciszy, spoglądając na fotografię, każde zatopione we własnych myślach. – Dlaczego umarła? – spytała w końcu Tiana. – Zachorowała – odparł Milo. – Byłaś wtedy bardzo mała. Nie możesz tego pamiętać. Była bardzo chora i lekarze nie mogli nic zrobić. – Na co chorowała? Milo wziął głęboki oddech. – Miała nowotwór – wyjaśnił. – Taki guz, którego nie dało się wyleczyć. – I dlatego umarła? Przytaknął. – Więc jest teraz z papą? Ponownie skinął głową. – Tak, jest z papą. – On też zachorował, prawda? – chciała wiedzieć Tiana. – Papa był już bardzo stary – odrzekł Milo. – Ale bardzo cię kochał. Mama też. – Ale ty nie umrzesz, prawda? – spytała nagle. – Nie mam zamiaru – odparł z lekkim uśmiechem. – Ja też nie – powiedziała zdecydowanie, otwierając przy tym szeroko oczy. – Dobrze – skwitował. – Mamy więc siebie. Dwoje zuchów ocalałych z wielkiego trzęsienia ziemi na Kethos. Teraz przeżyjemy już wszystko. Tiana uśmiechnęła się do niego. – Tak – potwierdziła – jesteśmy niez… – urwała, szukając w

pamięci odpowiedniego słowa. – Niezniszczalni? – podpowiedział Milo. Przytaknęła. – Tak! – I niepowtarzalni – dodał. – Wcale nie! – I niejadalni – droczył się z nią z uśmiechem. – Milo! – zachichotała i uderzyła go piąstką w bok. – Auuu! – krzyknął. – I jesteśmy… – nie dokończył. – Jacy? – spytała. – Jesteśmy razem na dobre i złe! – Tak – zgodziła się. – To są właściwe słowa!

Rozdział 26 Dopiero następnego dnia po przybyciu do willi Argenti Milo zobaczył w całej okazałości rozmiar zniszczeń, jakie wyrządziło trzęsienie ziemi. Jego część wyspy doznała ich niewiele w porównaniu z tym, co widział dookoła – z rozpaczą rozglądał się po swoim ukochanym ogrodzie. Bardzo mocno ucierpiał Ogród Bogiń – jeden z kamiennych psów Artemidy był pęknięty na pół, a Atena straciła ramię. Milo nie mógł się oprzeć myśli, że tak naprawdę wyszło jej to na dobre. „Prezentuje się teraz bardziej stylowo” – pomyślał. Może nawet uchodzić za oryginalne starożytne dzieło sztuki, dzięki czemu zjadą się tutaj z całego świata naukowcy, by ją oglądać i pisać o niej sonety. Kiedy jednak zobaczył cudowną Afrodytę, omal się nie rozpłakał. Leżała na ziemi roztrzaskana na kilkanaście kawałków, a jej przepiękna twarz spoglądała niewidzącymi oczami w niebo. – Co z nią zrobimy? – spytał Lander, gdy oboje wpatrywali się w rozbitą piękność, która zamiast górować nad nimi jak zwykle, została brutalnie powalona na ziemię. – Musimy zawieźć ją do tego faceta, który zeszłego lata naprawiał Herę, po tym jak jakiś kretyński turysta wydrapał na jej tyłku swoje inicjały. Pan Carlson się wścieknie, Afrodyta to jego ulubiony posąg. Będzie wolał go naprawić niż zamówić nowy – stwierdził Milo. – Wątpię, żeby byli w stanie coś z nią zrobić – powiedział Lander, przeciągając palcem po pęknięciu na zgrabnej szyi bogini. – Musimy spróbować. – Nie znam się na rzeźbach – odparł Lander – ale ta wygląda, jakby było już po niej. Milo pokręcił głową. – Nie możemy na to pozwolić. Musimy spróbować ją naprawić. Jest zbyt ważna dla turystów, żeby z niej zrezygnować. – Nie przyznał się, że dla niego również. – A co z ogrodem? – spytał Lander, rozglądając się wokoło. Zniszczenia wśród roślin były niczym w porównaniu z ukochanymi posągami jego chlebodawcy, ale i tak mieli przed sobą mnóstwo roboty – doniczki z terakoty popękały, zawalił się mur, a szklarnia straciła większość szyb. – Posłuchaj – zaczął Milo – mamy piątkowe popołudnie. Nie

zrobimy zbyt wiele, prawda? – Chyba nie – zgodził się Lander. – Posprzątajmy, ile się da, i zastanówmy się, jak uporządkować resztę do przyszłego tygodnia, gdy wraca jego wysokość. *** Piątkowe popołudnia przeznaczano przede wszystkim na uporządkowanie biurowych spraw. Należało posortować papiery przed nadejściem weekendu, posprzątać biurka i poukładać dokumenty w segregatorach. Dopiero wtedy można było pójść do domu. Nic dziwnego, że pojawienie się o tej porze żony Larry’ego Baxtera wzbudziło zdziwienie. Monica Baxter była drobną, bardzo zadbaną kobietą. Wyglądała tak, jakby połowę życia spędziła w salonie piękności, a drugą na londyńskiej Bond Street4). Dziś jednak nie sprawiała wrażenia zadowolonej. Larry miał akurat rozmowę z jednym z kandydatów starających się o pracę, więc Alice już miała zaproponować jej filiżankę herbaty, gdy będzie czekać na męża, ale okazało się, że Monica nie przyszła do niego. Szukała Alice. 4) Ulica w Londynie słynąca z drogich i eleganckich sklepów (przyp. tłum.). – Ufałam ci, Alice Archer! – prawie wykrzyknęła. Alice wzdrygnęła się, gdy mała kobietka zawisła groźnie nad jej biurkiem. – Słucham? – Myślałam, że jesteś inna. – Pani Baxter, o czym pani mówi? – O czym mówię? – jej pomalowane na szkarłatny kolor usta niepokojąco zadrżały. – Że próbujesz uwieść mojego męża – o tym mówię! Na całej otwartej przestrzeni biurowej zapanowała cisza, a Alice zarumieniła się po czubki uszu. – Myślę, że powinnyśmy porozmawiać gdzie indziej – zaproponowała. – Nie dziwię się, chytra flądro! Alice zerwała się z krzesła i użyła wszelkich starań, żeby zaprowadzić panią Baxter do pustej sali, gdzie przesłuchiwali

kandydatów, po czym starannie zamknęła za nimi drzwi. – Proszę usiąść. – Nie mów mi, co mam robić! – oburzyła się żona jej szefa. Wyglądała w tej chwili na dość mocno rozjuszoną, aż Alice zaczęła się zastanawiać, czy to był dobry pomysł zamykać się z nią w pokoju sam na sam. – Nie wiem, co powiedział pani Larry – zaczęła Alice – ale… – Nic mi nie powiedział! – wpadła jej w słowo pani Baxter. – Tylko mówi o tobie przez sen – noc w noc. – O Boże! – jęknęła Alice, patrząc, jak jej rozmówczyni zagłębia się w jednym z foteli, zupełnie jakby uszło z niej powietrze. Nie miała innego wyjścia, jak tylko usiąść naprzeciwko niej. – Nie potrafię tego zrozumieć – stwierdziła pani Baxter ze szczerze zdumioną miną. – Przecież jesteś zupełnie zwyczajna. Nie sądziłam, że mam się czego obawiać z twojej strony. – Nie ma pani żadnych powodów do obaw – zapewniła ją Alice. – Do niczego nie doszło, przysięgam. To nieporozumienie. Nie spotykam się z pani mężem. Jeśli chce pani znać prawdę, on nawet na mnie nie spojrzy w biurze. Umawiam się z Benem Alexandrem. – Z Benem Alexandrem? Z wydziału finansowego? – Monica wyglądała na zaskoczoną. – Wybacz mi moją szczerość, ale zupełnie nie jesteś w jego typie. Alice poczuła się tym zraniona, ale jednocześnie musiała przyznać jej rację. – Proszę posłuchać – ciągnęła – dzieje się tu coś dziwnego, ale nie mogę nic więcej powiedzieć. – O czym tym mówisz? – chciała wiedzieć pani Baxter. – O tej sprawie z Larrym. Najważniejsze, że nic między nami nie ma. Przysięgam – dodała, załamując ręce jak kiepska aktorka. – Dlaczego miałabym ci wierzyć? – Bo mnie pani zna! – odparła Alice. – Rozmawiałyśmy ze sobą na kilkunastu przyjęciach, więc pani wie, jaką jestem osobą. – Myślałam, że wiem! – orzekła pani Baxter i zacisnęła swe szkarłatne usta w cienką, wściekłą kreskę. – Przecież mnie pani zna i dobrze wie, że nie mogłabym zrobić czegoś podobnego za pani plecami – Alice spojrzała na nią błagalnie, dostrzegając, że ta zaczyna się uspokajać. – A Larry, no cóż… –

urwała, zastanawiając się, jakich słów powinna użyć, żeby nie zranić tej biednej kobiety. – Po prostu nie jest w moim typie. Monica Baxter wpatrywała się w nią przez chwilę z drżącymi ustami, a potem jej twarz rozjaśnił lekki uśmiech i z gardła wydobył się chichot. – Nie jest w twoim typie! – powtórzyła i wydała z siebie dziwne parsknięcie. – Nie – potwierdziła Alice – nie jest. Monica ponownie parsknęła. – W moim też nie! – wyznała. – Pani Baxter? – Mój Boże! – wykrzyknęła nagle. – Pewnie myślisz, że jestem strasznie głupia. – Nie! – zaprzeczyła Alice. – Wcale nie. – Jak mój Larry byłby w stanie zauroczyć młodą kobietę, nawet tak zwyczajną jak ty, kiedy jest taki… taki… bądźmy szczere, nie przypomina raczej George’a Clooneya, prawda? – powiedziała, na wpół śmiejąc się, na wpół krztusząc, aż Alice zaczęła się o nią martwić. – Pani Baxter, przyniosę pani wodę! – zaproponowała i zerwała się z miejsca. – Nic mi nie jest! – rzekła Monica, odzyskując oddech, z dłonią przyciśniętą teatralnie do piersi. – Och, nie wiem, co we mnie wstąpiło. Musisz mi wybaczyć, Alice. – Nie ma czego wybaczać – zapewniła ją. – Jak kiedykolwiek mogłam sobie pomyśleć, że Larry i ty… – nie dokończyła, kręcąc przecząco głową. – Nie ma pani absolutnie żadnych powodów do obaw – oświadczyła Alice. – Nic nas nie łączy. Monica Baxter powoli wstała z krzesła i skierowała się do drzwi. – Na pewno nie chce pani filiżanki herbaty albo czegoś innego? – spytała Alice. Kobieta pokręciła głową, a potem znienacka się zatrzymała. – Nie wolno ci wspomnieć o tym Larry’emu. Nie powiesz mu, prawda? – Oczywiście, że nie – obiecała Alice. Dobrze jednak wiedziała, że plotkuje o nich już pół biura i była pewna, że nie trzeba będzie długo czekać, żeby informacja o gwałtownym wybuchu żony jej szefa dotarła

do jego uszu. Alice z ulgą patrzyła, jak Monica Baxter schodzi po schodach, a potem wróciła do swojego biurka. Nie minęło nawet pięć minut, gdy do środka wszedł Ben. – Hej! – podszedł do niej. – Co tu się, u licha, dzieje? W całym budynku aż huczy od plotek. Ktoś mi powiedział, że przyszła Monica Baxter i wdała się z tobą w kłótnię! Alice przewróciła oczami. Jak widać, wieści szybko się rozchodziły po siedzibie spółdzielni budowlanej, ale jak, na Boga, miała to wytłumaczyć Benowi? Wzięła głęboki oddech, wiedząc, że najwyższy czas to zrobić. Musiała mu wszystko wyjaśnić i nie mogła już dłużej tego odwlekać. – Jest coś, o czym powinieneś wiedzieć – powiedziała cicho. – O Boże! Tylko mi nie mów, że masz romans z Larrym! – twarz Bena wykrzywiła się z odrazy. – Mów ciszej! – poprosiła Alice, machnąwszy do niego ręką w panice. – Jasne, że nie mam z nim romansu. – W takim razie powiedz mi, o co chodzi! – Właśnie próbuję to zrobić – Alice wstała od biurka i poprowadziła Bena do jednej z pustych sal, a potem zamknęła za nimi drzwi. Nie mogła się oprzeć uczuciu déjà vu i pomyślała sobie, że chyba jej przeznaczeniem w dzisiejszym dniu jest tłumaczenie się z niezręcznych sytuacji. – O co tu, do diabła, chodzi? – spytał Ben, opierając się o stół na drugim końcu pokoju i zakładając ręce na piersi. To była tak poważna i zasadnicza postawa, że do serca Alice wkradł się lęk, a ona sama z trudem przełknęła ślinę. – Daj mi minutę – poprosiła. Potrzebowała chwili, by zastanowić się, od czego powinna zacząć. „Oczywiście od samego początku” – odpowiedziała sama sobie, próbując być opanowaną, ale pierwsze słowa, jakie padły z jej ust, były niepokojąco chaotyczne. – Wypowiedziałam życzenie i ono się spełniło – oznajmiła. Ben zmarszczył brwi. – O czym ty mówisz? Alice wzięła głęboki oddech, by uspokoić myśli. – Wiesz, że byłam na Kethos? – Tej greckiej wyspie? Przytaknęła. – Tam w ogrodzie był posąg Afrodyty, bogini

miłości. – Wiem, kim jest Afrodyta – powiedział. Alice kiwnęła głową. – Jasne, że tak – zgodziła się z nim. – W każdym razie posąg ten miał spełniać życzenia. Jeśli pragnęło się miłości. – I? – Wypowiedziałam życzenie. Chciałam, żeby mężczyźni mnie dostrzegali – ale tak naprawdę. Przerwała na chwilę, rozpaczliwie pragnąc, żeby Ben coś powiedział. – Nie rozumiem – odezwał się wreszcie. – Co ma z tym wspólnego jakieś głupie życzenie? – Wszystko! – odparła z irytacją. – Nigdy byś na mnie nie spojrzał, gdybym go nie wypowiedziała. – Co takiego? – zdumiał się Ben. – Spójrz prawdzie w oczy – wcześniej w ogóle mnie nie zauważałeś, chociaż tyle lat siedziałam tuż pod twoim nosem. – Ale to jeszcze nic nie znaczy – stwierdził Ben. – Moi rodzice pracowali ze sobą wiele lat, zanim w końcu tata zaprosił mamę na randkę. Na każdego przychodzi odpowiedni czas – takie jest moje zdanie. Alice pokręciła głową. – Tym razem jest inaczej. – Jak to inaczej? – Mam ostatnio… – urwała. – Co? – Mam ostatnio ogromne powodzenie. Ben zmarszczył brwi, a jego twarz nagle pociemniała. – Więc jednak chodzi o Larry’ego, prawda? – Nie tylko o niego. Jest, ekhm, wielu mężczyzn. – Alice! – wykrzyknął nienaturalnie wysokim głosem. – To nie tak! – zaprotestowała. – To bardzo powierzchowne znajomości. Potrząsnął głową. – Żebyśmy się dobrze zrozumieli, bo ja mam z tym pewne kłopoty. Więc twierdzisz, że zakochałem się w tobie, bo wypowiedziałaś życzenie przy jakiejś martwej kamiennej bryle? Że nie

miałem nic do powiedzenia w tej sprawie? Takie jest twoje zdanie? – Dokładnie tak. Przykro mi, Ben. Zapadła cisza, podczas której długo się sobie przyglądali. W końcu przerwał ją Ben. – Alice, ja tego nie rozumiem – przyznał. – To jakieś szaleństwo. – Nie, Ben! To prawda. Przynajmniej tak mi się wydaje. Nie potrafię tego wyjaśnić, ale wszystko stanęło na głowie, gdy wróciłam z Kethos. Wpatrywał się w nią zmrużonymi, nic nierozumiejącymi oczami. – Myślałem, że to zbyt piękne, żeby było prawdziwe – odezwał się wreszcie. – Sądziłem, że jesteś idealna. – Ale nie jestem – powiedziała Alice. – Daleko mi do ideału. Jestem zwyczajna, nudna i... – I szalona, prawda? Jesteś jedną z tych zwariowanych neurotyczek, które nie potrafią przyjąć do wiadomości, że mężczyzna się w nich zakochał. Muszą temu zaprzeczać, roztrząsać i dzielić włos na czworo, aż nic nie pozostanie. – Proszę, Ben – nie jestem taka. Naprawdę, nie mogłabym tego wymyślić. Nawet nie próbowałabym. – Więc nie wierzysz, że coś do ciebie czuję? Alice spojrzała na jego zbolałą twarz i smutek rozdarł jej serce. – Nie odważyłabym się uwierzyć. Nie mogę sobie na to pozwolić. – Cóż, jeśli tak to widzisz, chyba powinniśmy skończyć nasz związek – stwierdził, wytrzymując przez chwilę jej wzrok. Alice przytaknęła. – Też tak myślę. I nagle zrobił coś zupełnie niespodziewanego – przeszedł przez pokój, ujął jej twarz w swoje dłonie i ją pocałował. To był słodki, czuły pocałunek, aż Alice poczuła, że w jej oczach wzbierają łzy. Co ona narobiła? Dlaczego go odpycha? Kompletnie oszalała. – Żegnaj, Alice – powiedział. Zabrzmiało to dość dziwnie, bo przecież będzie go widywać prawie codziennie, dopóki pracują w jednej firmie, ale dobrze wiedziała, co znaczą te słowa. Że nigdy już nie będą razem. Zamknęła oczy, wychodząc z pokoju. Nigdy jeszcze nie czuła na sobie tak ogromnego ciężaru smutku. Była jednak pewna, że nie dało

się postąpić inaczej. Kiedy podniosła powieki i spojrzała za nim, jak odchodzi, nie mogła się oprzeć wrażeniu, że odczuwa lekką ulgę.

Rozdział 27 Bycie kobietą, której nie oprze się żaden mężczyzna, jest mocno przereklamowane” – ta myśl dźwięczała w głowie Alice, gdy wróciła wieczorem do domu. Życie zaczynało się jej wymykać spod kontroli. Myślała, że potrafi nad wszystkim zapanować, ale stawało się jasne, że to niemożliwe. Przypomniała się jej zbolała mina Bena, gdy powiedziała mu, że powinni się rozstać. Jak spojrzy mu w oczy, gdy następnym razem pojawi się w jej biurze? I jak sprawić, żeby Larry nie mówił o niej przez sen? Listonosz Wilfred i Bruce Przystankowy nadal wyznawali jej dozgonną miłość, a stary pan Montague czekał w ogródku, żeby zaśpiewać jej serenadę, gdy wróci z pracy. – Muszę z tym skończyć – postanowiła. – Na pewno jest jakieś wyjście. Rzuciła na podłogę torebkę, zsunęła buty i poszła do małego pokoju, żeby poszukać książki Poznaj swoich bogów. Ponieważ nie znalazła w niej nic na temat niepożądanych skutków życzeń, włączyła komputer, żeby przeszukać znalezione wcześniej forum, na którym inne osoby opisywały swoje przygody z życzeniami wypowiadanymi przy posągu Afrodyty. Musiały się tam również znaleźć jakieś negatywne doświadczenia. Chyba nie każdy mógł się pochwalić szczęśliwym zakończeniem? Jak można się było spodziewać, Alice szybko znalazła to, czego szukała. Dwa lata temu wypowiedziałam życzenie przy posągu Afrodyty w ogrodach willi Argenti. Chciałam działać na mężczyzn jak magnes. To było bardzo głupie, ale ja nigdy nie miałam szczęścia w miłości. Mężczyźni w ogóle nie zwracali na mnie uwagi, więc marzyłam o tym, by to zmienić. Okazało się, że zafundowałam sobie prawdziwy koszmar. Alice pokręciła głową. Więc jednak był ktoś, kto doświadczył tego samego, co ona, ale co się stało dalej? Czy koszmarna sytuacja tej biednej kobiety się skończyła? A może nadal prześladuje ją nadmiar męskiej uwagi? Alice musiała się tego dowiedzieć. „Kerry Colter-Webb” – przeczytała na górze wpisu. Doszła do wniosku, że nie może być zbyt wiele kobiet o tym samym imieniu i nazwisku, więc natychmiast zalogowała się na Facebooku. Jak się

spodziewała, była tylko jednak taka osoba, a na jej stronie wśród zainteresowań widniały greckie boginie. Co więcej, jej rodzinnym miastem okazało się Bury St Edmunds, które nie leżało daleko od miejsca zamieszkania Alice. „To musi być ta kobieta” – pomyślała, zabierając się do pisania wiadomości. Napisała jej o tym, jak ona również wypowiedziała życzenie przy posągu Afrodyty – żeby mieć powodzenie u mężczyzn – i odtąd jej życie przypomina koszmarny sen. Nie minęła nawet godzina, gdy w skrzynce odbiorczej Alice pojawiła się odpowiedź. Droga Alice – napisano w niej. Zadzwoń do mnie na podany niżej numer, a wtedy umówimy się na spotkanie. Kerry *** Był sobotni poranek. Alice przyjechała do Bury St Edmunds o wiele za wcześnie i spacerowała teraz po terenie katedry. Tutejsze ogrody pełne były krzewów różanych, dlatego gdziekolwiek spojrzała, od razu przypominała się jej Afrodyta i okropny błąd, jaki popełniła. „Kwiat Afrodyty” – pomyślała, wzdrygając się na myśl, że rośliny sprawiają wrażenie, jakby z niej drwiły. Spojrzała na zegarek. Nadal zostało jej trochę czasu, więc weszła do małej galerii i obejrzała parę olejnych pejzaży Suffolku, na których kupno nie było jej stać. Jeden z nich zwrócił jej uwagę na dłużej, bo miała wrażenie, że widzi na drugim planie świątynię. Grecka świątynia w angielskim krajobrazie? Alice przyjrzała się bliżej i wtedy okazało się, że to wcale nie jest grecka świątynia, lecz fragment ruin kościoła. Odsunęła się od obrazu, czując, jak jej serce zaczyna mocniej bić na wspomnienie świątyni na Kethos, gdzie kochała się z Milem. Nie myślała o tym już od kilku tygodni. Udało się jej wyrzucić z pamięci młodego Greka, gdy spotykała się z Benem, ale teraz nagle i niespodziewanie wróciły do niej wszystkie wspomnienia z Kethos i nie mogła się od nich uwolnić. „Legenda mówi, że jeśli dwoje ludzi kochało się w tym miejscu, są złączeni już na zawsze”. Głos Mila wkradł się do jej głowy, aż wzięła głęboki oddech. „Złączeni już na zawsze” – zamyśliła się. Nie mogła się oprzeć myśli, że najwyraźniej „zawsze” we współczesnym świecie trwa o wiele krócej, niż można by się tego spodziewać.

Wyszła z galerii i kierując się w stronę kawiarni, gdzie miała się spotkać z nową znajomą, zastanawiała się, czego się dowie w ciągu następnej godziny. Czy Kerry potwierdzi, że jej podejrzenia wobec posągu były słuszne? A może po prostu zwariowała – dokładnie tak, jak podejrzewa ją o to Ben. Jego słowa nadal ją bolały i z całego serca pragnęła, żeby jej uwierzył, ale jednocześnie wiedziała, że między nimi wszystko nieodwołalnie skończone i musi o nim zapomnieć. Usiadła w kącie kawiarni, przy oknie, i w oczekiwaniu na spotkanie zamówiła gorącą czekoladę. Gdy po raz piąty w ciągu ostatnich kilku minut spojrzała na zegarek, drzwi wejściowe otworzyły się i do środka weszła jakaś kobieta. Dostrzegła wzrok Alice i obie od razu wiedziały, że mają się ze sobą spotkać. Kerry Colter-Webb miała około czterdziestu pięciu lat. Jej krótkie ciemne włosy były poprzetykane pasmami siwizny. Nie była piękna – średniego wzrostu, z pospolitą twarzą, wyglądała, jakby ciągle próbowała się odchudzać. Alice doskonale rozumiała, dlaczego ta kobieta wypowiedziała właśnie takie, a nie inne życzenie. Były do siebie podobne, nie ulegało wątpliwości. Kerry uśmiechnęła się do Alice, odsunęła krzesło i usiadła naprzeciwko niej. – No dobrze – powiedziała bez zbędnych wstępów – opowiedz mi dokładnie, co się wydarzyło. Alice wzięła głęboki oddech i zaczęła od początku, po kolei opisując wszystkie katastrofy, jakie ją spotkały od momentu, gdy wypowiedziała swoje życzenie. Kiedy skończyła, spojrzała na Kerry i widząc, że jej rozmówczyni tylko przytakuje, poczuła się, jakby ktoś zdjął z jej ramion wielki ciężar. Ta kobieta wszystko rozumiała. Nie twierdziła, że Alice zwariowała, bo dobrze wiedziała, że mówi prawdę. Potem Kerry opowiedziała jej swoją historię. Podobnie jak Alice, ona również była na Kethos na wakacjach i całkiem przypadkowo natknęła się na posąg Afrodyty. – To było latem i w ogrodach willi spacerowało mnóstwo turystów. Zrobiła się mała kolejka do posągu, więc i ja przystanęłam i obserwowałam, jak ludzie wypowiadają życzenia – opowiadała, uśmiechając się na to wspomnienie, zupełnie jakby ta scena na nowo rozgrywała się przed jej oczami. – Jedna ręka po drugiej wyciągała się, żeby dotknąć bogini, więc ja też chciałam spróbować. To było

niemądre, bo nigdy nie wierzyłam w takie rzeczy. Wrzucanie monet do fontanny, wróżby w ciastkach – to wszystko kompletna bzdura, prawda? Ale czułam, że coś mnie ciągnie do tego posągu, więc zanim się zorientowałam, dotknęłam go i wypowiedziałam swoje życzenie. Na chwilę zadumała się, ale akurat przyniesiono jej kawę i romantyczny nastrój prysł. – Ja również nie wierzę w życzenia – wyznała Alice. – To dziwne, prawda? – stwierdziła Kerry. – Sama temu zaprzeczałam przez dłuższy czas. Wmawiałam sobie, że to z powodu mojej opalenizny czy czegoś innego nagle mam tak ogromne powodzenie. – Też tak sobie myślałam! – przyznała się Alice. – Ale wszystko dość szybko zmieniło się w koszmar. Na początku uważałam, że to cudowne. Miałam jakąś niewiarygodną moc. Czułam się jak bogini! – Uśmiech na jej twarzy sprawił, że przez moment wyglądała jak nastolatka, której po raz pierwszy ktoś mówi, że jest piękna. – I co się potem wydarzyło? – zapytała Alice. Z roztargnieniem mieszała swoją czekoladę, podczas gdy Kerry dalej opowiadała swoją historię. – Wyobrażam sobie, że to samo przydarza się teraz tobie. Mężczyźni – wszyscy bez wyjątku – zaczęli po raz pierwszy w życiu mnie zauważać. To, co się działo, komplementy, jakimi mnie obdarzali… – urwała, potrząsając głową. – Musiałam sobie powtarzać, że to nie jest prawda, chociaż bardzo chciałam w to wierzyć. Alice potaknęła. – Ja też! – powiedziała ze zrozumieniem. Kerry zaśmiała się krótko. – Był pewien mężczyzna, który miał mieszkanie nade mną. Podkochiwałam się w nim od miesięcy, ale on w ogóle mnie nie dostrzegał. Mogłabym wynosić śmieci kompletnie naga, a jemu nawet nie drgnęłaby powieka. Jednak gdy wróciłam z Kethos, nagle zaczął się mną interesować. Wysyłał kwiaty i czekoladki, a nawet kupił mi złoty wisiorek. To było naprawdę coś – przyznała. – I co się stało? – Sprzedałam go. Złoto ma teraz dobrą cenę. – Nie – sprostowała Alice – chodziło mi o to, co się stało z tym

mężczyzną? – Byliśmy na kilku randkach – ciągnęła Kerry – ale szybko doszłam do wniosku, że to całkiem zwyczajny facet. Tak to już jest z życzeniami – nawet jeśli się spełniają, nie są złotym środkiem na wszystko. Mężczyzna, o którym marzyłam, okazał się nudziarzem, a poza tym, mówiąc szczerze, mieszkał w strasznym chlewie. Wyobrażasz sobie, że znalazłam kiedyś u niego skarpetkę w zlewozmywaku? Alice uśmiechnęła się szeroko. – W każdym razie pozwoliłam, żeby sprawy zaszły dalej, niż powinny – mówiła dalej Kerry, nie rozwijając tematu skarpetki w zlewozmywaku. – Było zabawnie, wiesz, jak to jest? Podobało mi się przez jakiś czas, że znajduję się w centrum zainteresowania. Komu by się nie spodobało? Miałam przeczucie, że moje powodzenie nie potrwa wiecznie, ale nie spodziewałam się, że sama będę chciała położyć mu kres, bo stopniowo stawało się nie do zniesienia. Ostatecznie ilu można znieść mężczyzn, którzy się w tobie zakochują dzień w dzień? Po jakimś czasie staje się to już trochę nudne. – I co zrobiłaś, żeby z tym skończyć? – spytała Alice. – Pojechałam z powrotem na Kethos – wyjaśniła Kerry – i poszłam prosto do willi. Posąg oczywiście nadal tam stał, a ja nie miałam pojęcia, co zrobić. – Czy był tam ogrodnik? – wyrwało się niespodziewanie Alice. – Gdzie? – W willi. Kerry wzruszyła ramionami. – Nie pamiętam. Dlaczego pytasz? – Tak tylko, bez powodu – odparła Alice, w głębi serca zadowolona, że Kerry nie przyznała się do jakiegoś szalonego romansu z Milem, zanim odwołała swoje życzenie. – Mów dalej. – Cóż – kontynuowała swą opowieść Kerry, patrząc gdzieś przed siebie, jakby znów zobaczyła posąg – położyłam na nim dłoń i poprosiłam Afrodytę, żeby cofnęła moje życzenie. Powiedziałam jej, że nie chcę już przyciągać mężczyzn jak magnes i że może oddać moje życzenie jakiejś innej biedaczce. – I udało się? – Na to wygląda. Reszta mojego pobytu na Kethos upłynęła bez

przygód. Najwyraźniej wróciłam do swojej poprzedniej, nudnej i nijakiej osobowości. Alice uśmiechnęła się ze zrozumieniem. – I nie było żadnych dalszych incydentów? – Sama zobacz – odparła Kerry, po czym odchrząknęła i kiwnęła ręką na młodego kelnera, który przyjmował od nich zamówienie. – Jaką macie dzisiaj zupę? – zapytała, trzepocząc rzęsami i wysyłając mu promienny uśmiech. – Pieczarkową – odparł z kamienną twarzą. – Dziękuję – powiedziała Kerry, patrząc za nim, jak odchodzi w stronę baru. – Widzisz? Nic, absolutnie nic! I wiesz, co ci powiem? Że to ogromna ulga! Alice potaknęła. – Ale podobało ci się? Mówię o życzeniu. Kerry na moment głęboko się zamyśliła, a potem na jej wargach zatańczył lekki uśmiech i skinęła głową. – Trzeba być głupcem, żeby tego nie wykorzystać, prawda? Z całą pewnością mi się podobało, ale radość nie trwała wiecznie. To chyba tak jak z wygraną na loterii – początkowo człowiek nie wierzy własnemu szczęściu i szasta pieniędzmi, kupując rzeczy, na jakie nigdy wcześniej nie było go stać, ale później wszystko powszednieje i pojawia się poczucie pustki. Wiesz, o co mi chodzi, prawda? Alice skinęła twierdząco głową. Wiedziała. – Musisz cofnąć swoje życzenie, Alice – stwierdziła Kerry. – Nie pozwól, żeby zniszczyło ci życie, a tak będzie, jeśli go nie powstrzymasz. W tym momencie drzwi kawiarni otworzyły się i do środka weszła para w średnim wieku. Zajęła miejsce przy sąsiednim stoliku i nie trzeba było długo czekać, żeby mężczyzna zauważył Alice. – Witaj, ślicznotko! – odezwał się, mrugając do niej lubieżnie. Jego żona odwróciła się i spojrzała gniewnie na dziewczynę. To samo zrobiła Kerry. – Dobrze – odezwała się po chwili Alice. – Zrobię to. Polecę z powrotem na Kethos.

Rozdział 28 To był dzień pracy w kurzu i brudzie. Milo dwa razy skaleczył się odłamkami doniczek z terakoty, które roztrzaskały się w ogrodach willi Argenti podczas trzęsienia ziemi. Spędzili z Landerem prawie cały dzień, wrzucając potłuczone skorupy na taczkę. Pokruszy się je na drobne kawałki i wsypie na dno doniczek przy sadzeniu nowych roślin. Jedyne pocieszenie, że przynajmniej na coś się przydadzą. Nic nie miało prawa zmarnować się w ogrodzie – przynajmniej tak uważał Milo. Gdyby pan Carlson był na miejscu, zatrudniłby ekipę robotników, żeby zebrali wszystko i wyrzucili na śmietnik, ale Milo uważał, że nawet najmniejszy śmieć może się przydać do prac ogrodniczych. Inaczej wyglądała sprawa z posągiem Afrodyty. Nie było mowy, żeby przerobić jego szczątki na coś użytecznego. Milo był przekonany, że nie da się go już naprawić. – Trzeba będzie zastąpić go inną figurą – powiedział Landerowi. – Panu Carlsonowi to się nie spodoba – zauważył Lander. – Wiem – zgodził się Milo. – Musimy zdobyć kopię. – A co z turystami? – Nie zauważą różnicy – stwierdził Milo. – Dla nich Afrodyta to Afrodyta. Ale nie dla niego. Ta była wyjątkowa. Wiedział o tym zarówno jego pracodawca, jak i on sam. Nigdy nie uda im się znaleźć odpowiedniej kopii. Zabrali się do pracy, podnosząc z ziemi kawałki roztrzaskanej figury. To było dziwne uczucie. Milo czuł się jak chirurg, gdy odnosił fragmenty ciała bogini do taczki. Była to trudna i ciężka praca, ale w końcu udało im się przewieźć cały posąg do głównej bramy. – I co teraz? – spytał Lander. – Facet od napraw ją zabierze – wyjaśnił Milo. – Już do niego dzwoniłem. – A co z Ateną? I psem Artemidy? – Może uda mu się naprawić je na miejscu – powiedział Milo. – Rzuci na nie okiem, gdy przyjedzie po Afrodytę. Lander kiwnął głową, po czym każdy z nich poszedł w swoją stronę i zajął się porządkowaniem reszty terenu. Musieli zamknąć

ogrody dla turystów, do momentu aż można je będzie znowu bezpiecznie zwiedzać, i Milowi brakowało ich beztroskiego gwaru. Przez chwilę rozmyślał o tym, jak po raz pierwszy zobaczył w ogrodzie Alice. Dobrze im się wtedy rozmawiało na białej ławce pod drzewem figowym, zupełnie jakby byli starymi przyjaciółmi. Poczuł ogromny smutek, że już jej nie zobaczy – jasnego uśmiechu i życzliwych oczu. Zastanawiał się, do kogo się teraz uśmiecha i czy ten ktoś zdaje sobie sprawę, jakie ma szczęście. Zamrugał energicznie, chcąc się pozbyć obrazu Alice ze swych myśli. Miał sporo pracy i nie mógł stać bezczynnie i marzyć o kobiecie, której nigdy już więcej nie ujrzy. *** Tamtego wieczoru po pracy Milo zatrzymał się przed małym sklepikiem na obrzeżach miasteczka i kupił dla Tiany paczkę jej ulubionych cukierków. Nękały ją senne koszmary od dnia trzęsienia ziemi, co było dość dziwne, bo w jego trakcie zachowywała całkowity spokój. „To jeden z dowodów na to, że nie da się przewidzieć, co czuje druga osoba, opierając się jedynie na tym, jakie sprawia wrażenie na zewnątrz” – pomyślał. „Zwłaszcza jeśli chodzi o małą dziewczynkę”. Nie rozmawiał z Hanną od dnia, kiedy zatrzęsła się ziemia, ale miał nadzieję, że jej dom przetrwał bez większego uszczerbku. Kiedy wyjechał ścieżką pod górę i go zobaczył, z ulgą stwierdził, że wszystko było w porządku. Wyspa miała dużo szczęścia. Tym razem. Geolodzy nieustannie ostrzegali, że w każdej chwili może nadejść poważny kataklizm, ale co można było zrobić w tej sytuacji? Milo nie chciał wyjeżdżać z Kethos i coś takiego jak zagrożenie trzęsieniem ziemi absolutnie nie stanowiło dla niego powodu, żeby opuszczać wyspę. Poza tym na lądzie wcale nie było o wiele bezpieczniej. Jeśli ziemia wpadała w zły humor, mieszkańcy wyspy musieli radzić sobie z tym, jak najlepiej potrafili. Byli twardzi i nauczyli się, jak żyć z kaprysami Matki Natury. Zsiadł z motoroweru i podszedł do drzwi wejściowych, które jak zwykle były otwarte i zza których dolatywał smakowity zapach kolacji. – Hanna! – zawołał, wchodząc do kuchni. – Milo? – odparła zdziwionym głosem, pojawiając się w drzwiach. – Chyba się nie spóźniłem, prawda? – spytał.

Pokręciła głową. – W ogóle się ciebie nie spodziewałam. – Co masz na myśli? – Przyjechał twój brat i zabrał Tianę – odparła i ledwie przebrzmiały jej słowa, Milo poczuł, jakby miał kamień na sercu. – Nic ci nie mówił? Twierdził, że wiesz – dodała z niepokojem w głosie. – Nie, nie mówił – odrzekł, przeciągając dłonią po włosach, a potem zastygł z nią nieruchomo na głowie, jakby poraził go prąd. – Och, Milo! – Hanna uniosła rękę do twarzy. Wiedziała, że obaj bracia ciągle się kłócą o to, kto powinien opiekować się Tianą, ale coś takiego jeszcze nigdy nie miało miejsca. – Powiedział mi, że z tobą rozmawiał i że wszystko ustalone. – Kłamał – rzekł Milo przez zaciśnięte zęby. – Dlaczego mu nie przeszkodziłaś? – Przecież o niczym nie wiedziałam! Poza tym to jej brat – tłumaczyła się Hanna. – Jak miałam go powstrzymać? Milo wziął głęboki oddech. Musi się uspokoić. Denerwuje tylko Hannę, a to nie jej wina. Twarz wykrzywił mu ból, a on sam kręcił się bezwiednie po kuchni, przez chwilę zupełnie nie wiedząc, co ma robić ani dokąd pójść. Ostatni prom już odpłynął i nie było innego sposobu, żeby się wydostać z wyspy, jak tylko wziąć małą łódkę i wybrać się w rejs samemu. Ale żeglowanie nigdy nie było jego mocną stroną. – Muszę iść – powiedział w końcu i wyszedł z domu. – Milo, tak mi przykro! – Załatwię to – zawołał do niej, po czym skierował się do swojego motoroweru, klnąc pod nosem. Tego wieczoru jechał do domu tak brawurowo, jak nigdy nie pozwoliłby sobie, gdyby byli razem z Tianą. Ale dzisiaj jej nie było. Odebrano mu ją. Zamrugał szybko i wtedy z jego oczu popłynęły gorące łzy. Nieczęsto zdarzało mu się płakać, ale teraz ogarnął go gniew i strach. Chciał odzyskać siostrę, ale co mógł zrobić? Georgio nie miał prawa zabierać jej bez słowa. To nie było w porządku, a szczególnie wobec Tiany. Czy w ogóle przyszło mu do głowy, żeby zabrać jej rzeczy, zanim wywiózł ją na ląd? Wątpił w to, ale przyśpieszył jeszcze bardziej, na wypadek, gdyby jednak wstąpili do domu. Może jeszcze tam są. Może Tianie udało się uciec i przez to Georgio nie zdążył na

ostatni prom. Może… Przednie koło nagle wpadło w poślizg i gdy Milo próbował odzyskać panowanie na motorowerem, oślepił go tuman kurzu. Stracił orientację i jego pojazd potoczył się w stronę skalistej przepaści na skraju drogi.

Rozdział 29 Alice szukała właśnie na swoim domowym komputerze najtańszego lotu do Aten, gdy odezwał się telefon. Dzwonili z domu opieki. – Alice? Chyba powinnaś jak najszybciej przyjechać – powiedział Sam. – Chodzi o twojego ojca. Pyta o ciebie. Pół godziny później, gdy przybyła na miejsce, ponownie przywitał ją Sam. – Co z nim? – spytała, wchodząc do recepcji. – Niedobrze – przyznał opiekun. – Miał niespokojną noc. Wołał ciebie. Łzy zakłuły Alice pod powiekami. – Czy mogę go zobaczyć? – Oczywiście. Jest w swoim pokoju. Alice weszła schodami na piętro i przebiegła korytarz, który prowadził do pokoju jej ojca. Zapukała lekko do drzwi i weszła do środka. Ojciec siedział na łóżku z twarzą pozbawioną wyrazu. – Tato? – Momentalnie znalazła się obok niego. Usiadła na łóżku i ujęła jego wielkie dłonie w swoje ręce. – Dobrze się czujesz? Nie odezwał się, tylko patrzył gdzieś przed siebie. W końcu przemówił: – Gdzie one są, Stello? – Tato, nie jestem Stellą. Jestem Alice – powiedziała, ściskając jego dłonie. – Gdzie one są? – powtórzył. – Ale co? – Dokumenty. Te, które podpisałem. – Nie mam żadnych dokumentów, tato. Jestem Alice – wypowiadając te słowa, zmarszczyła brwi. O czym on mówił? – Nie powinienem był ich podpisywać – odezwał się. – Co z nimi zrobiłaś? Muszę porozmawiać z Alice. – Tato, to ja jestem Alice. Spójrz na mnie! – poprosiła. Ale mimo iż ujęła jego twarz w swoje dłonie, sprawiał wrażenie, jakby nic do niego nie docierało. W tym momencie w drzwiach pojawił się Sam. – Wszystko w porządku? – spytał. – Usłyszałem podniesione

głosy. – Cały czas mówi o jakichś dokumentach – wyjaśniła Alice. – Chyba wydaje mu się, że coś podpisał. Wiesz coś na ten temat? Sam potrząsnął głową. – Nie, ale już wcześniej słyszałem, jak o tym wspomina. Są momenty, gdy powtarza rzeczy całkiem pozbawione sensu – rzekł, wchodząc do pokoju i zamykając za sobą drzwi. – Trudno powiedzieć, co z tego jest prawdą, a co nie. – To znaczy? – Niektórzy pacjenci potrafią stworzyć całe światy, które istnieją wyłącznie w ich wyobraźni. Na przykład pani Plendign z parteru prowadzi długie rozmowy ze swoją córką Rose, chociaż nigdy nie miała dzieci. Albo pan Folger, który ciągle opowiada o swoim bracie, mimo że on nie żyje już od ponad pięćdziesięciu lat. Gdyby ktoś go usłyszał, pomyślałby, że ów brat nadal jest wśród żywych – wyjaśnił Sam, a potem podrapał się w brodę. – Czasem nie sposób się zorientować, o czym mówią nasi podopieczni. Może twój tato ma na myśli coś, co wydarzyło się lata temu? Alice spojrzała na bladą twarz ojca i ponownie ujęła go za ręce. Siedziała obok niego przez następną godzinę, aż zasnął. Wtedy doszła do wniosku, że powinna już pójść. Mieszkańcy domu opieki oglądali w salonie Pół żartem, pół serio. Dziś był wieczór filmowy – jeden z ulubionych dni tygodnia jej ojca – ale on nie mógł wziąć w nim udziału. Szczerze mówiąc, połowa osób w salonie już drzemała na siedząco. Sam klęczał u stóp pana Keely’ego. Staruszek miał zwyczaj zrzucać buty, a potem potykać się o nie, gdy wstawał, więc tym razem opiekun zawiązał mu sznurówki na podwójne węzły. – Wszystko w porządku? – zapytał, gdy zobaczył Alice. – Zasnął. – Będę do niego zaglądać. – Dziękuję – powiedziała, szykując się do odejścia. – Alice? Zatrzymała się przy drzwiach i wtedy Sam podszedł do niej bliżej. Do jej uszu dobiegły dźwięki piosenki I Wanna be Loved by You śpiewanej lekko zachrypniętym głosem przez Marilyn Monroe. – Tak?

Jego oczy przybrały tęskny wyraz, na widok czego Alice z trudem przełknęła ślinę. – Może nie powinienem ci tego mówić, ale nie potrafię przestać o tobie myśleć. Jesteś najcudowniejszą… – Masz rację, Sam – przerwała mu szybko. – Nie powinieneś. A potem pośpieszyła w kierunku drzwi, przekonana, że musi dostać się do domu i jak najszybciej zarezerwować lot do Aten. *** Jakaś część ciała Mila pulsowała bólem, lecz nie był w stanie zorientować się która. Próbował się poruszyć, ale tylko się, skrzywił. Miał wrażenie, że wszystko go boli. A potem zaklął pod nosem, gdy zdał sobie sprawę, co się stało. Uniósł głowę i natychmiast tego pożałował. Nadal miał na niej kask i wydawało mu się, że jest ciężki jak kula armatnia. Rozejrzał się dookoła i odkrył, że wylądował na skalnej półce, mniej więcej sześć metrów poniżej drogi. Ale gdzie był jego motorower? Próbując usiąść, wydał okrzyk bólu. Czuł się cały obolały. Miał tylko nadzieję, że nic sobie nie złamał. Od domu dzieliło go wiele kilometrów, a powoli zaczynało się ściemniać. Zdjął kask i rozglądnął się wokół. Spróbował spojrzeć w dół skalnej półki, gdzie zbocze stromo schodziło do morza. Nie było tam nic poza skałami i zaroślami, ale po krótkiej chwili Milo dostrzegł coś jeszcze. To był motorower – jego wspaniały motorower. Zmełł w ustach przekleństwo. Dobrze wiedział, że na pewno nie da się go już naprawić. Srebrny korpus był strzaskany i dogorywał na zboczu góry, a wszystko przez jego nieuwagę. Na moment z powrotem położył się na ziemi i zamknął oczy. Czy może mu się przytrafić jeszcze coś gorszego w tym feralnym dniu? „Na szczęście uchroniłem się przed upadkiem w przepaść” – pomyślał. Mógł równie dobrze runąć w dół i w tym momencie wydawałby ostatnie tchnienie tuż obok swojego motoroweru. – Powinieneś być za to wdzięczny – powiedział do siebie, wstając z jękiem i otrzepując się z pyłu. Miał poszarpane dżinsy i rozdartą kurtkę, ale wyglądało na to, że nic sobie nie złamał. Musiał wydostać się ze skalnej półki, na razie jednak serce waliło mu jak młotem i nie potrafił racjonalnie myśleć, więc stał nieruchomo przez kilka minut, wsłuchując się w szum znajdującego się pod nim morza.

Potem złapał się gałęzi starego drzewa i, modląc się, żeby zdołało utrzymać jego ciężar, z trudem podciągnął się ze skalnej półki i wdrapał po skałach na szosę. Musiał pokonać długą drogę pieszo do najbliższej wioski, wolno i krzywiąc się z bólu. Tam udało mu się kogoś przekonać, że nie zwariował i naprawdę potrzebuje, żeby ktoś podrzucił go do domu. Gdy tylko dotarł na miejsce, opadł ciężko na sofę i wykręcił domowy numer swego brata, ale jak się można było spodziewać, nikt nie odpowiadał. Istniały niewielkie szanse, że Georgio odbierze telefon. Bez jego młodszej siostry dom był nienaturalnie cichy. Milo wpatrywał się w żółty fotel, który tak lubiła, a który teraz stał pusty. Leżało na nim pełno lalek – nigdy nie chciało się jej sprzątać. Dziś wieczorem był wdzięczny za ich milczące towarzystwo. Wydawało mu się, że w ich szklanych oczach była obecna cząstka Tiany. Czuł się tak pusty w środku, jakby ktoś wyrwał mu kawałek ciała. Doszedł do wniosku, że tak właśnie jest – Tiana była jego częścią i nie potrafił znieść życia bez niej.

Rozdział 30 Alice nadal miała klucz do swojego rodzinnego domu, ale nigdy go nie używała, żeby nie denerwować Stelli, która teraz uważała dom za swoją wyłączną własność. Kiedy jednak wysiadła z autobusu na końcu ulicy, była przekonana, że nadszedł najwyższy czas, żeby się trochę rozejrzeć. Dla pewności najpierw zadzwoniła do drzwi i odetchnęła z ulgą, gdy nikt nie otworzył. Dziwnie się czuła, wchodząc tu pod nieobecność siostry. Przez krótką chwilę miała wrażenie, że cofnął się czas, a ona jak kiedyś wraca ze szkoły do domu. Ile to już czasu upłynęło, gdy po raz ostatni czuła rodzinne ciepło? Wszystko skończyło się, kiedy miała dwanaście lat. Wtedy ich matka zmarła na nowotwór, a Stella zaczęła popadać w coraz większy egoizm. Ojciec nie wiedział, jak sobie z nią radzić, więc spełniał każdą jej zachciankę i w efekcie wyrosła na kompletnie rozpieszczoną i zepsutą osobę. A Alice? Co się stało z tamtą dwunastolatką? Spojrzała w lustro wiszące w korytarzu i zobaczyła w nim odbicie swojej bladej twarzy. Walczyła, prawda? Zdała wszystkie egzaminy, znalazła sobie pracę, której nie lubiła, i dom, na który ledwo ją było stać. A potem, trzy lata temu, doznała kolejnej traumy, gdy przenosili ojca do domu opieki. Doświadczyła w życiu więcej trudów niż inni, ale nigdy się nie poddała. – I teraz też nie mam zamiaru się poddać – powiedziała do siebie, idąc korytarzem do kuchni. Popatrzyła z przerażeniem na puste tacki po jedzeniu na wynos rozłożone na ociekaczu i pudełko po pizzy rzucone niedbale na ziemię. „Czy Stella po to chce rozbudować kuchnię – pomyślała sobie – żeby mieć więcej miejsca do robienia bałaganu?”. Rozejrzała się wokoło, zastanawiając się, od czego powinna rozpocząć poszukiwania. Gdzie siostra może trzymać ważne dokumenty? W komodzie? To byłoby zbyt porządne, jak na nią, ale od czegoś musiała zacząć. Wyciągnęła dwie wielkie szuflady, ale nie znalazła w nich nic oprócz ulotek reklamowych z jedzeniem na wynos, wizytówek taksówkarzy i nowej komórki, która wyglądała na w ogóle nieużywaną. Zamknęła je więc z powrotem. Weszła do pokoju dziennego i otworzyła kredens, ale tam nie

było niczego oprócz ukochanej kolekcji kryształowych szklanek mamy, których ojciec nigdy nie pozwalał im używać. Przynajmniej to życzenie Stella respektowała. Powiodła wzrokiem dookoła i dostrzegła nowiuteńki laptop wiśniowego koloru, leżący na stoliku do kawy oraz, wyglądający na bardzo drogi, kaszmirowy sweter niedbale rzucony na oparcie krzesła. Alice pogłaskała miękką fioletową tkaninę, łudząc się, że Stella kupiła go w sklepie z używaną odzieżą. Była jednak prawie pewna, że zapłaciła za niego majątek w którymś z butików podczas jednego ze swych wypadów do Londynu. Wyszła na korytarz i wspięła się po schodach do sypialni. Nietrudno było znaleźć pokój Stelli – wyglądał, jakby ktoś wrzucił bombę do sklepu z ubraniami. Na łóżku i dywanie leżały rozrzucone swetry, marynarki i sukienki. Trudno było znaleźć choć skrawek wolnej podłogi. Tu i ówdzie zauważyła kupki poplątanej biżuterii – złote i srebrne łańcuszki bezładnie splecione ze sobą oraz broszki sczepione z bransoletkami. Na toaletce tłoczyła się cała kolekcja szklanych flakoników z perfumami, pomiędzy które wciśnięto połyskujące ramki ze zdjęciami. Kiedy Alice przyjrzała się im bliżej, dotarło do niej, że każda z wymuskanych oprawek zawiera fotografię Stelli. Otworzyła górną szufladę komody i szybko przekonała się, że jest pełna drogiej, koronkowej bielizny. Następna szuflada była zapełniona kolejnymi swetrami. Każdy z nich był tak miękki w dotyku, że Alice zaczęła podejrzewać, iż wszystkie muszą być z kaszmiru, jak ten na dole. Zmarszczyła brwi. Jak Stella zdołała zapłacić za wszystkie te drogie rzeczy, skoro nawet nie chciało się jej poszukać pracy? Alice nie była przekonana, czy koniecznie chce znać odpowiedź na to pytanie. Wysunęła trzecią, ostatnią szufladę. Znajdowało się w niej kłębowisko rajstop i pończoch, i od razu było widać, że nie znajdzie tu żadnych dokumentów. Podniosła się i wyprostowała, a wtedy jej wzrok padł na mały stolik nocny, na którym leżała sterta magazynów poświęconych modzie. Tuż pod nim Alice zauważyła kartonowy segregator. Przeszła przez pokój, podniosła go z podłogi i otworzyła, a za moment jęknęła, widząc, co znajduje się w środku. Nareszcie znalazła to, czego szukała. To był testament. Ale nie taki, jaki sporządza się u zarabiającego krocie prawnika, tylko wzór

wydrukowany z Internetu. Alice była przekonana, że coś takiego nie obroni się w sądzie. Rozpoznała na dole kartki chwiejny podpis ojca. Więc to o ten papier się tak martwił. Co dokładnie podpisał i czym się tak przejął? Alice przyjrzała się dokumentowi dokładniej. Stella nie pofatygowała się, żeby zamieścić w nim jakiekolwiek szczegóły – najwyraźniej zależało jej przede wszystkim na zdobyciu podpisu ojca. Alice potrafiła się jednak domyślić, o co jej chodzi, i nie spodziewała się, żeby gdzieś w treści dokumentu znalazło się jej własne imię. W tym momencie usłyszała trzaśnięcie frontowych drzwi. Wracała jej siostra. Szybko wyszła z sypialni, niosąc w ręku testament i czując, jak wali jej serce. Nie miała pojęcia, co powiedzieć, i wiele by dała, żeby w tej chwili znaleźć się zupełnie gdzie indziej. – ALICE! – wykrzyknęła Stella na widok siostry, unosząc dłoń do piersi teatralnym gestem. – Okropnie mnie przestraszyłaś! Alice przyglądała się jej przez chwilę, nie wiedząc, od czego zacząć. – Co ty tu robisz? – spytała Stella. – Próbuję się dowiedzieć, co ty robisz! – odpowiedziała Alice, podnosząc nieco głos. – O co ci chodzi? – Stella rzuciła kluczyki od samochodu na stolik w korytarzu. Alice wyciągnęła do niej rękę z testamentem i zobaczyła, jak jej siostra blednie na twarzy. – Grzebałaś w moich rzeczach? – Oczywiście, że grzebałam w twoich rzeczach. Jak inaczej mogłabym to znaleźć? – To jest mój dom! – krzyknęła Stella. – Nie masz prawa tego robić! – Nie, Stello, to jest dom naszego ojca – powiedziała Alice, idąc za nią do salonu. – A on jeszcze nie umarł! Stella miała przynajmniej tyle przyzwoitości, żeby przez chwilę wyglądać na zawstydzoną. – Ale… – On już napisał testament – przypomniała Alice. – Kilka lat temu, gdy zaczęła go dopadać demencja. – Ale to nie w porządku! – zaprotestowała Stella. – To było,

zanim wszystko się wydarzyło. – O czym tym mówisz? Zanim co się wydarzyło? Oczy młodszej siostry wypełniły się łzami, ale nic nie odpowiedziała. – Stella, o co chodzi? Stella osunęła się na sofę, ale Alice nadal stała. – Mam długi – odezwała się w końcu. Alice zamrugała, ale nie wyglądała na zaskoczoną. Usiadła na krześle naprzeciwko siostry. – Ile jesteś winna? – spytała. – Nie wiem – odparła Stella. – Musisz wiedzieć! A więc ile – kilkaset funtów? Ponad tysiąc? Ile? – W głosie Alice pojawiła się irytacja. – Więcej. – Czyli ile? Stella wzruszyła ramionami. – Nie jestem pewna. Pewnie około jedenastu tysięcy funtów. Oczy starszej z sióstr zrobiły się okrągłe jak spodki. – Nie patrz na mnie w ten sposób! Ciągle mnie osądzasz. – Wcale cię nie osądzam – odparła Alice, z całych sił starając się zachować spokój. – Próbuję się tylko dowiedzieć, co się dzieje. – Co masz na myśli? – Boże, Stello! Wiem, że nie jesteś największym matematykiem na świecie, ale musisz przecież wiedzieć, że jeśli wydajesz więcej, niż zarabiasz, prędzej czy później wpadniesz w kłopoty. Zobacz sama, tylko się rozejrzyj – wskazała palcem wiśniowy laptop i kaszmirowe ubrania. – Nie masz pracy. W ogóle się nie starasz, żeby ją znaleźć, a mimo to wydajesz pieniądze, jakbyś właśnie wygrała na loterii. – Należą mi się ładne rzeczy – zauważyła. – Nic ci się nie należy, chyba że najpierw sama na nie zarobisz – wyjaśniła Alice. – Mnie nie stać na kupowanie w sklepie nowych ubrań, a przecież pracuję na pełny etat! – Ale ja lubię ładne rzeczy. – Wiem o tym – powiedziała Alice. – Jesteś kompletnie zepsuta. Tata rozpieszczał cię cały czas. Nie powinien był tego robić, ale widział, jaka byłaś smutna, gdy mama umarła, a to była jedyna rzecz, jaką potrafił. Mamę też rozpieszczał, pamiętasz?

Stella pokręciła głową, a wtedy Alice przypomniała sobie, że jej siostra była bardzo mała, gdy ich matka zmarła. – Jesteś do niej bardzo podobna i wydaje mi się, że traktował cię jak mamę, obsypując prezentami. Nie sądzę, żeby to była twoja wina, bo dorastałaś przyzwyczajona do tego, że masz wszystko, czego zapragniesz. Ale to się musi skończyć. Nie jesteś już dzieckiem. Musisz dorosnąć i sama o siebie zadbać. Stella wyglądała na wstrząśniętą. Alice pochyliła się do przodu i spojrzała na siostrę. – Czego ty się spodziewałaś? Że skłonisz tatę, żeby wszystko ci przepisał? Naprawdę myślisz, że zrobiłby coś takiego? – Nie wiem, czego się spodziewałam! – wykrzyknęła Stella. – Po prostu potrzebne mi pieniądze. – I co by było, gdybyś je dostała? Zaraz znów je wydasz i zostaniesz bez grosza. Tak dłużej być nie może, Stello! Stella wbiła wzrok w dywan i Alice nie była w stanie powiedzieć, czy w ogóle coś do niej dotarło, czy raczej planuje przy najbliższej okazji wymienić go na nowego axminstera5). 5) Rodzaj dywanów początkowo produkowanych w angielskim mieście Axminster (przyp. tłum.). – Wiesz, jak bardzo ojciec się tym martwi? Prawie odchodzi od zmysłów – poinformowała ją Alice. – I tak już je postradał – zauważyła Stella. – To nie są żarty, Stello. Coś takiego może go ostatecznie załamać. Jest słaby i potrzebuje spokoju. – Przestań mnie pouczać! – Nie pouczam cię. – Alice przygryzła wargę i policzyła w myślach do dziesięciu. Musiała zachować spokój. – Obiecaj mi tylko, że spróbujesz poszukać pracy. I że ograniczysz wydatki. Odpowiedziała jej cisza. – Nikt nie wyciągnie cię z tych tarapatów, tylko ty sama możesz to zrobić – nie widzisz tego? Tata nie będzie wiecznie płacił twoich rachunków, a ja nie zarabiam dosyć, żeby starczało dla mnie, nie mówiąc już o siostrze zakupoholiczce. Musisz sama o siebie zadbać, wiesz o tym, prawda? Stella wolno pokiwała głową, a potem podniosła wzrok na starszą

siostrę. – Przepraszam, że ciągle masz przeze mnie kłopoty – odezwała się słabym głosem. To był pierwszy raz w życiu, gdy Stella za coś przeprosiła. Alice wstała z krzesła i usiadła obok niej, a potem przytuliła ją i pocałowała w policzek. – Obawiam się, że nie mam na zbyciu jedenastu tysięcy funtów, ale pomogę ci, ile będę mogła. – Pomożesz? – Oczywiście, że tak. Siedziały razem jeszcze przez chwilę, aż Alice mimowolnie zaczęła się zastanawiać, jak wyglądałoby jej życie, gdyby zawsze tak się zachowywały. W tej rzadkiej chwili spokoju poczuła, że siostra jest jej bardzo bliska. Nie trwało to jednak długo, bo nagle zadzwoniła komórka Stelli, a ona poderwała się, żeby ją odebrać. – Och, Andy! – wykrzyknęła z ulgą w głosie. – Nie, oczywiście, że nie zapomniałam. Tak, będę trochę później. Daj mi godzinę, dobrze? Muszę się przebrać. Poczekaj, aż zobaczysz moją nową sukienkę! Do zobaczenia, kotku! – rozłączyła się. – Wychodzisz? – spytała Alice. – Tak. Do takiego nowego klubu. Alice uniosła brwi. – Nie będziesz tam wydawać pieniędzy, mam nadzieję? – Oczywiście, że nie! – zaprzeczyła Stella. – Andy zapłaci za drinki, jestem pewna. Muszę tylko mieć na taksówkę do domu. Alice westchnęła. Czy jej siostra w ogóle słuchała, co się do niej mówi? Kiedy Alice dotarła do siebie, okazało się, że w jej telefonie miga światełko automatycznej sekretarki. Wtedy zorientowała się, że ma rozładowaną komórkę. Nacisnęła odtwarzanie wiadomości. – Alice? Tu Sam. Musisz jak najszybciej przyjechać. Tylko tyle. To była cała wiadomość, ale ona doskonale wiedziała, co to oznacza.

Rozdział 31 Milo z ogromną niechęcią opuszczał wyspę, ale nie miał wyboru. Zadzwonił do Landera, żeby wytłumaczyć swoją nieobecność w pracy, na co kolega powiedział mu, że bez problemu go zastąpi. Wszedł na pokład pierwszego promu, jaki odpływał rankiem w kierunku lądu, stanął przy barierce i spojrzał na Kethos. Poranne słońce sprawiło, że morze miało głęboki zielononiebieski kolor, a białe budynki błyszczały jaskrawo. Zastanawiał się, kiedy ponownie zobaczy swoją małą wyspę; jednocześnie miał nadzieję, że wtedy u jego boku będzie Tiana. Próbował nie myśleć o najgorszym, co może się wydarzyć – że Georgio nie pozwoli mu się z nią zobaczyć albo zatrudnił prawnika, który przygotował jakieś dokumenty, albo razem z Sonyą zdążyli już przeprowadzić się do innego miasta, tak by nie mógł ich odnaleźć. Chyba nie zrobiłby czegoś takiego? Milo aż się wzdrygnął, ale w tym momencie był skłonny uwierzyć, że jego brat jest zdolny do wszystkiego. Zaczął nerwowo spacerować po pokładzie. Nadal był cały obolały po wypadku na motorowerze, więc doszedł do wniosku, że jego obrażenia muszą być poważniejsze, niż początkowo myślał. Nie miał jednak teraz czasu, żeby się nimi zajmować. Zwichnięta kostka czy nadgarstek mogą poczekać, jego siostra – nie. Gdy prom powoli zbliżał się do brzegu, Milo spróbował sobie przypomnieć, ile czasu upłynęło od jego ostatniej podróży na stały ląd. Najprawdopodobniej było to z okazji wesela Georgia, które odbyło się w dużym, nowoczesnym hotelu w Atenach. Wielka, zorganizowana z rozmachem impreza była, zdaniem Mila, zupełnie pozbawiona charakteru. Jeśli on kiedykolwiek będzie się żenił, ślub odbędzie się w małym kościółku w pobliżu domu, a on i jego ukochana będą otoczeni ludźmi, wśród których dorastał. Wraz ze swoją świeżo poślubioną żoną wyjdą na zewnątrz, by podziwiać wspaniałą panoramę jasnego morza, a przyjęcie weselne będzie skromne, ale przyjemne dla żołądka – smaczne i zdrowe domowe jedzenie przygotowane na miejscu, zamiast wymyślnych potraw jak na weselu Georgia. Myśl ta sprawiła, że aż potrząsnął głową z niedowierzania. To nie była właściwa pora, żeby rozmyślać o hipotetycznej pannie młodej i

ślubie, do którego może nigdy nie dojść. W tej chwili liczyła się tylko Tiana. Milo żałował, że prom nie płynie szybciej. Czy nie widać, jak bardzo mu się śpieszy? Georgio i Sonya pewnie już zapisali Tianę do jakiejś drogiej prywatnej szkoły i próbują ją uczyć wymowy bez charakterystycznego „r”, typowego dla mowy mieszkańców wysp. Na samą myśl o tym jego dłonie mimowolnie zacisnęły się w pięści. Z łatwością mógł sobie wyobrazić, jak Sonya wciska jego małą siostrzyczkę w jakiś koszmarny mundurek i próbuje gładko zaczesać jej niesforne włosy, bo nie chce Tiany takiej, jaka jest – co to, to nie! Chciałaby zmienić ją w wystrojoną lalkę, która nosi wymuskane ubrania, ma nieskazitelne uczesanie i nigdy nie biega po sadach ani nie wspina się po drzewach, z których później spada. Wreszcie prom przybił do brzegu. Milo zbiegł z pokładu i chwilę potem siedział już w autobusie, który jechał do centrum Aten. Po przybyciu na dworzec złapał taksówkę i aż się wzdrygnął, słysząc, ile ma zapłacić. Nie był przyzwyczajony do takich wygód, ale nie miał czasu do stracenia i nie mógł sobie pozwolić na błądzenie po mieście w poszukiwaniu mieszkania brata. Georgio i Sonya mieszkali w bloku, który stał w wąskiej uliczce, tuż obok kilku innych podobnych domów. Milo skrzywił się. Nie było tu łąk, sadów ani widoku na morze. Gdy dotarł do drzwi wejściowych, zdał sobie sprawę, że przyjeżdżając tu, powinien wcześniej obmyślić jakiś plan działania. Jeśli tak po prostu zadzwoni na domofon, jakie są szanse na to, że brat wpuści go do środka? Milo miał przeczucie, że żadne. Dlatego musiał się dostać bezpośrednio do mieszkania. Kręcił się w pobliżu, czekając na stosowną okazję. Pięć minut później pod drzwiami pojawiła się starsza pani z torbą na zakupy przewieszoną przez ramię. – Proszę bardzo – powiedział, przytrzymując drzwi, kiedy wychodziła na zewnątrz. – Bardzo dziękuję – odpowiedziała i popatrzyła na niego błyszczącymi oczyma. Nie odwróciła się i nie zapytała, kim jest i czy ma prawo wejść do środka, a on szybko podszedł do schodów, zanim miała szansę zorientować się, że nie jest mieszkańcem bloku. Mieszkanie brata znajdowało się na siódmym piętrze, ale Milo nie miał zaufania do wind, a poza tym nie chciał ryzykować, że utknie

gdzieś między piętrami teraz, gdy jest już tak blisko celu. Wkrótce okazało się, że pokonuje stopnie wolniej, niż mógłby się spodziewać, a nawet musiał kilka razy przystanąć z powodu pulsującego bólu w prawej kostce. W końcu udało mu się dotrzeć do mieszkania. Zerknął na swój rozbity zegarek i zorientował się, że było wpół do jedenastej. Czy ktoś będzie w domu? Przyszło mu to do głowy dopiero teraz, pomyślał sobie jednak, że chyba nie odprowadziliby Tiany do szkoły tak od razu. Nawet oni nie byliby tacy. Na pewno dadzą jej trochę czasu, zanim wepchną ją siłą w całkiem nowe życie. Przycisnął ucho do drzwi i nadsłuchiwał – ze środka wyraźnie dochodziły jakieś głosy. Poczuł, jak wzbiera w nim gniew, uniósł rękę i głośno zapukał. Nie musiał czekać zbyt długo, by w drzwiach pojawiła się Sonya. – Milo! – krzyknęła, otwierając szeroko oczy ze zdziwienia. – Co? Myśleliście, że nie pojawię się tu od razu, po tym, co zrobiliście? – przepchnął się obok bratowej i wszedł do nieskazitelnego salonu z meblami ze skóry i szkła. Jego brat stał przy oknie i rozmawiał przez telefon, ale gdy tylko zobaczył Mila, od razu się rozłączył. – Gdzie jest Tiana? – spytał gwałtownie Georgio. Przez krótką chwilę Milo patrzył na niego kompletnie zaskoczony. – Co takiego? – Gdzie ona jest? – O czym ty mówisz? – zdziwił się Milo, a na jego twarzy odmalował się strach. – Tutaj jej nie ma – oznajmił brat. – W takim razie gdzie jest? – Myślisz, że nie próbujemy jej odnaleźć? Odchodzimy od zmysłów ze zdenerwowania! – Wy odchodzicie od zmysłów? – powtórzył Milo. – Nie tylko mi ją odebraliście, ale jeszcze naraziliście na niebezpieczeństwo, Georgio! Zabraliście ją z własnego domu do miejsca, gdzie nic jej nie trzyma. – Jej dom powinien być tutaj – z nami! – Jak możesz tak mówić? Przecież ona nienawidzi miasta, a teraz pewnie gdzieś po nim błądzi. Na Boga! – oczy Mila pociemniały z gniewu. – Jak mogłeś coś takiego zrobić? Jak mogłeś być aż takim

egoistą? – Robię to, co uważam dla niej za najlepsze. – Wcale nie, robisz to, co uważasz za najlepsze dla siebie! I tak po prostu ją zabrałeś, niech cię diabli! Zupełnie jakbyś miał do tego prawo. – Bo mam – odparł Georgio. – Niech cię szlag! – zaklął Milo. – Czy ty kiedykolwiek z nią rozmawiałeś? No powiedz, rozmawiałeś? Mam na myśli coś więcej niż pytanie o szkołę, bo rozmowy z dzieckiem nie polegają tylko na tym, rozumiesz? – A ty oczywiście najlepiej wiesz, jak należy postępować z dzieckiem. Milo najeżył się. – Może nie jestem dla niej najlepszym autorytetem. Jesteś starszy, ale to mnie kocha! – Milo, proszę! – odezwała się Sonya. – Ma dziesięć lat – ciągnął Milo – a wy zabraliście ją od wszystkiego, co zna i kocha. Ona nie chce tutaj być. Ile jeszcze razy mam wam to powtarzać? Kiedy wreszcie zrozumiecie, że Tiana jest szczęśliwa ze mną? – Przestań, proszę! – powtórzyła Sonya ze łzami w oczach. – To nie pomoże Tianie. Musimy ją odnaleźć. Georgio zaczął nerwowo spacerować tam i z powrotem po pokoju, cały blady na twarzy. Gniew Mila nagle osłabł, zdał sobie bowiem sprawę z tego, że jego brat jest równie przerażony jak on. – Czy gdzieś ją zabieraliście po przyjeździe tutaj? – spytał tym razem spokojniejszym głosem. – Nie było na to czasu – odparła Sonya, ocierając oczy nieskazitelnie czystą chusteczką. – Prosto z promu przyjechaliśmy do domu. – Gdzie jest jej pokój? Sonya zaprowadziła go do sypialni w głębi mieszkania. Pomieszczenie było maleńkie i nadal jeszcze czuć było w nim zapach świeżej farby, ale Milo nie mógł nie zauważyć, że ściany pomalowano na różowo, tak jak u nich w domu. Na łóżku leżało pełno nowych pluszaków – ich widok sprawił, że zmiękło mu serce. Może nie najlepiej się do tego zabrali, ale było jasne, że uwielbiają Tianę i za

wszelką cenę chcą jej tutaj stworzyć dom. Zaklął pod nosem i odwrócił się w ich kierunku. – Więc nie macie żadnego pomysłu, dokąd mogła pójść? Oboje pokręcili przecząco głowami. – Tutaj nie ma dokąd iść – przyznała Sonya, a jej oczy ponownie napełniły się łzami. – Są tylko ulice. Milo przytaknął, bo osobiście się o tym przekonał. Żadnych parków, placów zabaw czy łąk, które mogłyby skusić Tianę. Ale przecież nie chodziło jej o zwykłe wyjście do parku, żeby się pobawić. Uciekła, by wrócić do domu. – Będzie próbowała dostać się z powrotem na Kethos – podzielił się z nimi myślą, która nagle zaświtała mu w głowie. – Co takiego? – wykrzyknął Georgio, wypluwając słowa z prędkością karabinu maszynowego. – To jakieś szaleństwo. Dlaczego miałaby to zrobić? I jak? – Pamiętasz, jak przyjechaliśmy tu na jeden dzień w ubiegłym roku? – spytał Milo, któremu nagle przypomniało się, jak oboje zmusili się do wyjazdu z Kethos, żeby przywieźć dla Georgia i Sonyi prezenty świąteczne. Sądził, że jego ostatnia wizyta na stałym lądzie miała miejsce z okazji ślubu brata, ale było inaczej. Prawie zupełnie zapomniał o burzliwej podróży promem, jaką odbyli w grudniu. Oboje z Tianą mieli podczas niej mdłości, ale ona mogła się wtedy zorientować, w jaki sposób dotrzeć do domu. – Nie mówisz chyba poważnie, że będzie próbowała sama wrócić na Kethos – w głosie Sonyi słychać było niedowierzanie. Milo wzruszył ramionami. – Moim zdaniem trzeba to sprawdzić. To nasza jedyna nadzieja.

Rozdział 32 Alice nie potrafiła powstrzymać się od uśmiechu na widok trumny ojca. Oczywiście była na coś takiego przygotowana, bo wcześniej wiele razy na ten temat rozmawiali, ale okazało się, że trumna jest – jeśli można to w ten sposób ująć – o wiele weselsza, niż to sobie wyobrażała. „Ostatecznie ilu ludzi miałoby odwagę zafundować sobie zielono-żółtą trumnę?” – spytała w duchu samą siebie. Kolory te ojciec wybrał na cześć klubu piłkarskiego Norwich City, któremu kibicował, a jakby tego było mało, wśród jaskrawożółtych kwiatów i zielonych liści widniał pluszowy kanarek. Stella wyglądała na zażenowaną. – Nie mogę w to uwierzyć! Co też mu przyszło do głowy? – Pewnie jego ukochane Kanarki6) – stwierdziła Alice, po raz kolejny uświadamiając sobie, jak słabo jej siostra znała własnego ojca. 6) Przydomek angielskiego klubu piłkarskiego Norwich City (przyp. tłum.). – Moim zdaniem wygląda to okropnie! – To jego pogrzeb. Mógł zrobić, co tylko zechciał. – Zawsze tak było – zauważyła Stella. Alice odwróciła się i popatrzyła na nią ostro. – Co masz na myśli? – Nic – warknęła. Alice pokręciła głową z niedowierzaniem. Wciąż jeszcze nie mogła przyzwyczaić się do myśli, że odszedł. Atak serca zabrał go zadziwiająco szybko. Miał już wcześniej jeden zawał, więc lekarze ostrzegali go, że powinien się oszczędzać. – Oszczędzać? – drwił z ich zaleceń. – Jedną połowę doby tkwię w wózku inwalidzkim, a drugą w łóżku. Jak, do cholery, można się jeszcze bardziej oszczędzać? Alice uśmiechnęła się na to wspomnienie, a w jej oku zakręciła się łza, bo zdała sobie sprawę, że już nigdy nie usłyszy jego cudownego, ciepłego śmiechu. W ostatnich latach nie miał, co prawda, zbyt wielu powodów, by się śmiać, ale poczucie humoru nigdy go nie opuściło.

Alice ciągle nie mogła uwierzyć, że to prawda. Po telefonie, jaki otrzymała od Sama, wszystko wydawało się dziać w zwolnionym tempie, ale w rzeczywistości wydarzenia potoczyły się zastraszająco szybko. Miała wrażenie, że upłynęła zaledwie chwila, odkąd siedziała na łóżku ojca, trzymając jego dłonie w swoich rękach, a teraz odbywa się jego pogrzeb, a on sam już niedługo zostanie skremowany. Zamknęła oczy, czując, że zaraz poleją się z nich palące łzy. Tata nie poznał jej, gdy była u niego ostatni raz – wspomnienie to sprawiało jej ogromny ból. Gdyby tylko mogli wtedy spędzić ze sobą więcej czasu. Jaka szkoda, że tamtego dnia nie miał choćby najmniejszego przebłysku świadomości. Pogrzeb toczył się spokojnie, jak to tylko możliwe w przypadku tego typu uroczystości. Sam wziął kilka godzin wolnego, żeby na nim być, i Alice była zadowolona z jego towarzystwa, chociaż co jakiś czas dyskretnie rzucał jej zalotne spojrzenia znad śpiewnika. – Był wspaniałym człowiekiem – powiedział do niej po skończonym nabożeństwie. – Dziękuję. – Alice... – Tak? – Jest coś, o czym koniecznie muszę ci powiedzieć – zaczął. Jego oczy zrobiły się w tym momencie okrągłe i przybrały maślany wyraz, który Alice potrafiła już doskonale rozpoznać. – Nie teraz, Sam – poprosiła, wiedząc, że cokolwiek chce jej przekazać, nie ma to nic wspólnego z pogrzebem ojca. – Ale nie wiesz, o co mi chodzi – zaprotestował. – Wiem – odparła i pośpiesznie oddaliła się żwirową ścieżką z dziedzińca kościoła. To nie była właściwa pora, by wysłuchiwać miłosnych wyznań obcego mężczyzny. Kiedy było już po wszystkim, w hotelu nieopodal domu opieki odbyła się stypa. Alice była wzruszona, widząc, jak wielu pensjonariuszy pojawiło się, by pożegnać jej zmarłego ojca. – Spójrz na niego – Stella wskazała głową starszego mężczyznę, który stał przy oknie z kopiastym talerzem jedzenia z bufetu. – Przyszedł w kapciach! – Też tak będziesz chodzić, jeśli będziesz miała tyle szczęścia, żeby dożyć jego wieku.

– Wierz mi – odrzekła Stella – ja nie zrezygnuję z wysokich obcasów, nawet gdy stuknie mi dziewięćdziesiątka. Alice przewróciła oczami, gdy do jej głowy wtargnął obraz staruszki Stelli w szpilkach, flirtującej z kim się da w domu starców. – Idę coś zjeść – oznajmiła Stella i zostawiła siostrę samą. Alice nie potrafiła nic przełknąć. Czuła, jakby żołądek wywracał się jej na drugą stronę, sięgnęła jednak po kieliszek wina z najbliższej tacy. Wypiła go i właśnie zastanawiała się nad drugim, kiedy dostrzegła staruszkę siedzącą na krześle przy oknie. Nie widziała jej wcześniej, co wydało się dość dziwne, bo trudno było nie zauważyć gładkich srebrnych włosów do ramion i różowego szala, który owinęła dookoła ramion. – Dzień dobry – przywitała się Alice, siadając na krześle obok niej. – Bardzo dziękuję, że pani przyszła. – Nie dotarłam na nabożeństwo – powiedziała kobieta – bo mam problemy z kręgosłupem. Nie mogę zbyt długo wysiedzieć i od razu robi mi się okropnie zimno. – Rzeczywiście, było tam bardzo chłodno – potwierdziła Alice i zadrżała na wspomnienie lodowatego wnętrza kościoła. – Może przynieść pani coś do jedzenia? – Nie, dziękuję. Chcę sobie zostawić miejsce na kolację – starsza pani lekko się uśmiechnęła. – W moim wieku jedzenie to jedna z niewielu przyjemności, jakie mi zostały. – Ile pani ma lat, jeśli wolno spytać? – Oczywiście, moja droga. Osiemdziesiąt dwa. Alice uśmiechnęła się do niej. – Musiała pani widzieć wiele ciekawych rzeczy w swoim życiu. – I mnóstwo pogrzebów – dodała staruszka, owijając szal ciaśniej wokół ramion. – To jedna z wad starości. Jedna z wielu, rzecz jasna. Człowiekowi robi się smutno, gdy widzi, jak odchodzą przyjaciele. Alice przytaknęła ze zrozumieniem. – A twój ojciec był wyjątkowym przyjacielem – dodała z błyskiem w swoich jasnych oczach. – Wszystkim będzie go bardzo brakowało. Oczy Alice wypełniły się łzami. – Przepraszam, moja droga. Nie chciałam cię zasmucać. – To nic. Jestem szczęśliwa, naprawdę – zapewniła ją Alice. –

Płaczę tylko dlatego, że wszyscy są dziś tacy mili. Mówią o nim same dobre rzeczy, a to mi uświadamia, jak bardzo był kochany. – Z pewnością tak było. Alice zamrugała, żeby pozbyć się łez, a potem ponownie spojrzała na siedzącą obok kobietę. – Ma pani na imię Rosa, prawda? Staruszka uśmiechnęła się i kiwnęła potakująco głową. – Jaka szkoda, że nie spotkałyśmy się wcześniej – powiedziała Alice. – Nie szkodzi. Wiem, że chwile spędzane z ojcem były dla ciebie bardzo cenne. – Ma pani na myśli to, że było ich zbyt mało – w oczach Alice pojawił się smutek. Starsza pani wyglądała na szczerze zdumioną. – Wcale tego nie powiedziałam. – Wiem, ale czuję, że spędziłam z nim stanowczo za mało czasu – wyznała, uśmiechając się smutno. – Nic na to nie poradzisz. Masz pracę, a ja dobrze wiem, jak ciężko wy, dziewczęta, musicie pracować w dzisiejszych czasach. Alice pokręciła przecząco głową. – Ale to i tak kiepska wymówka. – Byłaś przy ojcu, kiedy tylko mogłaś. Wszyscy to wiedzą. Miał wielkie szczęście. Ja prawie wcale nie widuję swojej rodziny. – Naprawdę? Pokręciła głową. – Córka mieszka w Lancashire, a syn – cóż, powiedzmy, że nie przepada za domami starców. – Tak mi przykro – rzekła Alice. – To okropne. – Takie jest życie – stwierdziła Rosa. Na moment zapadła między nimi cisza i obie wyjrzały przez okno na idealnie utrzymany trawnik. Na zewnątrz lekko świeciło słońce, dzięki czemu Alice zauważyła jakąś rzeźbę ukrytą między krzewami. Wyglądała jak antyczny posąg. Czyżby to była Afrodyta, czy tylko umysł płata jej figle? – I co teraz zamierzasz? – usłyszała głos Rosy. – Co pani ma na myśli? – Twój ojciec twierdził, że mieszkasz tu tylko ze względu na

niego, więc teraz, gdy odszedł… – urwała, spoglądając na nią pytającym wzrokiem. – Nie rozumiem – zdziwiła się Alice. – Powiedział mi, że kryje się w tobie coś, co tylko czeka, żeby się ujawnić. Twierdził, że tłumisz to w sobie. Że będąc tutaj, jedynie zachowujesz pozory, ale pewnego dnia to coś całkowicie tobą zawładnie. – Naprawdę tak powiedział? Staruszka przytaknęła. – A więc jest coś, co chciałabyś zrobić? Mam nadzieję, że nie będziesz mieć mi za złe, że to powiem, ale spadek po ojcu może ci w tym pomóc. – Ale ja nie chcę niczego zmieniać – odparła zaskoczona Alice. – Jestem szczęśliwa tutaj. – Na pewno? – starsza pani nie była przekonana. – Przecież twój ojciec powiedział mi… – przerwała w pół zdania. – Co takiego? – chciała koniecznie wiedzieć Alice. – Powiedział, że wszystkich zaskoczysz. Że Stella może mieć najbardziej ekstrawaganckie pomysły, ale to ty zrobisz coś naprawdę niesamowitego. – To dziwne. Nigdy mi czegoś takiego nie mówił – przyznała Alice. – Ale na pewno tak myślał. Staruszka pochyliła się i ujęła jej dłoń w swoje ręce, a Alice zdziwiła się, czując, jak bardzo są ciepłe. – Mam nadzieję, że nie masz mi za złe, że ci o tym wszystkim mówię. On uwielbiał o tobie opowiadać. Powinnaś wiedzieć, że był z ciebie bardzo dumny. Alice znowu poczuła, że w jej oczach zbierają się łzy. – Dziękuję – szepnęła. – Bardzo dziękuję, że mi pani o tym powiedziała. U boku Rosy pojawiła się nagle młoda kobieta, która pomogła jej wstać z krzesła. – Czas wracać do domu, pani Reynolds. Rosa posłała Alice zrezygnowane spojrzenie. Dziewczyna pożegnała się z nią, a później patrzyła, jak staruszka bierze opiekunkę pod ramię i prowadzona przez nią, odchodzi.

Alice odwróciła się i obrzuciła spojrzeniem salę. Szukała Stelli, ale nigdzie jej nie było widać. „Pewnie poszła do domu – pomyślała – przekonana, że spełniła już swój obowiązek i nie ma sensu zostawać ani chwili dłużej niż to absolutnie konieczne”.

Rozdział 33 Georgio zawiadomił policję o zniknięciu Tiany, ale Milo chciał coś robić, a nie tylko czekać z nadzieją, że jakiś przepracowany policjant wreszcie do nich oddzwoni z informacją. Postanowił wyjść z mieszkania, pochodzić po ulicach i spróbować poszukać siostry na własną rękę. Zamierzał też wrócić na prom, żeby zobaczyć, czy jakimś cudem nie udało się jej tam dostać. – Idziesz ze mną? – spytał brata. Georgio pokręcił przecząco głową. – Moim zdaniem powinniśmy czekać tutaj, na wypadek gdyby wróciła. – Ona nie wróci! – wykrzyknął zdenerwowany Milo. – Przecież właśnie stąd próbuje uciec! To ostatnie miejsce, w którym chciałaby być! – O Boże, dłużej tego nie zniosę! – jęknęła Sonya, wycierając oczy i rozmazując sobie po twarzy tusz do rzęs. Po raz pierwszy w życiu Milo zobaczył ją bez perfekcyjnie wykonanego makijażu. „O Boże – pomyślał sobie – jej naprawdę zależy na mojej siostrze”. – Ja wychodzę – oznajmił Milo. – Nie potrafię siedzieć tutaj bezczynnie. – Idę z tobą – oznajmiła Sonya, wstając z sofy. Milo zamrugał ze zdziwienia. – Co? – Co? – powtórzył za nim jego brat. – Muszę coś zrobić! – wykrzyknęła. – Lepiej usiądź – poprosił ją Georgio. – To moja wina – stwierdziła Sonya. – To ja cały czas na ciebie naciskałam, aż się zgodziłeś. W ogóle nie pomyślałam o Tianie. Milo ma rację – myśleliśmy tylko o sobie. Georgio położył swoje wielkie dłonie na jej ramionach. – Nie powinnaś patrzeć na to w ten sposób. Zrobiliśmy to, co uważaliśmy za słuszne. – Ale ja muszę spróbować ją znaleźć – nalegała, rozglądając się za swoją torebką. Milo spojrzał błagalnie na Georgia, który od razu domyślił się, o co mu chodzi.

– Sonya – zaczął Georgio – to naprawdę nie jest dobry pomysł. Milo doskonale sobie poradzi. – Ale będzie sam – nie dawała za wygraną. – Jeśli pójdę z nim, przeszukamy dwa razy więcej miejsc. Przez chwilę Georgio patrzył bezradnie, jak jego żona zakłada szpilki. Wyglądała, jakby wybierała się na zakupy, a nie po to, by biegać po ulicach w poszukiwaniu zaginionego dziecka. – Kochanie – powiedział Georgio – nie musisz tego robić. – Ależ tak! – prawie wykrzyczała te słowa. – Oczywiście, że muszę to zrobić! Jakoś wszystko naprawić… – urwała, a jej piękne usta zaczęły drżeć. Georgio podszedł do niej i zaprowadził ją na sofę. – Nie możesz nigdzie iść w takim stanie – powiedział łagodnie, gładząc ją po włosach, gdy zaczęła płakać. – Muszę spróbować. Pokręcił przecząco głową. – Milo wszystkim się zajmie. Potrzebuję cię tutaj, żebyś była ze mną. – Naprawdę? – spytała. – Oczywiście, że tak – odrzekł z przekonaniem i pocałował ją w czubek głowy. – Musimy tu zostać, na wypadek gdyby pojawiła się Tiana. Oboje. Milo z ulgą opuszczał ich mieszkanie. Przed wyjściem brat wcisnął mu do ręki trochę pieniędzy, wiedząc, że prawie zawsze jest bez grosza. – Zadzwoń do nas, jak tylko czegoś się dowiesz – poprosił Georgio. – Jasne – obiecał. – Milo? – zawołał za nim Georgio, gdy szedł już w kierunku schodów. – Tak? – Przepraszam. Milo skinął mu głową i odprowadził go wzrokiem, gdy ten wrócił do mieszkania i powoli zamknął za sobą drzwi. Chwilę później zatrzymał taksówkę przed blokiem i przez dziesięć minut krążył w niej po okolicznych ulicach, uważnie wypatrując Tiany, ale nigdzie jej nie było widać.

– Proszę mnie zawieźć do portu – powiedział kierowcy. – Tylko powoli. Opuścił szybę w oknie, ale w ogóle nie słyszał żadnych odgłosów miasta. Miał wrażenie, jakby ktoś nacisnął przycisk wyciszania i zostawił mu tylko wzrok, którym omiatał ulice mijane po drodze do portu. Nerwowo obracał głową z boku na bok, próbując zajrzeć w głąb każdej przecznicy i alejki, obok której przejeżdżali. Czy Tiana rzeczywiście mogła przebyć całą tę trasę pieszo zupełnie sama? Usiłował wczuć się w jej położenie. Co zrobiłby, gdyby był na jej miejscu? Próbowałby wrócić do domu, to oczywiste, ale w jaki sposób? Czy Tiana ma jakieś pieniądze na podróż, gdyby udało się jej dotrzeć do promu? Szalał z niepokoju, wyobrażając sobie różne prawdopodobne sytuacje, w jakich mogła się znaleźć. Była zaledwie dziesięcioletnią dziewczynką, samą w wielkim mieście. Jakaś jego część miała nadzieję, że zdoła przemknąć niezauważona i uda się jej wrócić do domu, szybko i bez zbędnego rozgłosu. Z drugiej jednak strony wolałby, żeby jakaś przyjazna dusza zwróciła na nią uwagę i udzieliła jej pomocy. Ale co będzie, jeśli wcześniej wpadnie w oko niewłaściwej osobie? Przymknął powieki, a jego wyobraźnia zaczęła mu podsuwać wizje porywaczy dzieci, pedofilów i morderców. – Tiana – wyszeptał zrozpaczony i natychmiast otworzył oczy, bojąc się, że przegapi ją gdzieś na ulicy. Z całego serca pragnął, żeby w tej chwili była przy nim Alice, trzymała go za rękę i powtarzała swoim cichym, spokojnym głosem, że wszystko będzie dobrze. Ale jej tu nie było. Znajdowała się ponad trzy tysiące kilometrów stąd i z pewnością nie myślała teraz o nim i jego problemach. Kiedy taksówka dotarła do portu, Milo wyskoczył z niej jak oparzony, rzucił kierowcy kilka banknotów, a potem pobiegł w kierunku promu kursującego na Kethos, zatrzymując każdego, kogo napotkał na swej drodze. – Czy widział pan małą dziewczynkę? Ma dziesięć lat, długie ciemne włosy i mniej więcej tyle wzrostu – wyjaśniał, gestykulując. Ale każdy kręcił przecząco głową, a następnie wracał do swoich spraw. „Jak oni mogą być tak bezduszni?” – zastanawiał się Milo. „Czy nie zdają sobie sprawy, że Tiana zaginęła?”. Jego ukochana, słodka i niewinna siostrzyczka, którą kochał nad życie. Czy nikogo to nie

obchodzi? Ktoś przecież musiał ją widzieć. W jaki sposób małe dziecko – jego wyjątkowa dziewczynka – mogło tak po prostu zniknąć? Pokręcił się przez chwilę przy kasie biletowej, a potem zapytał siedzącego w niej mężczyznę, czy nie widział ciemnowłosej dziesięciolatki. – Widuję wiele małych dziewczynek. Wśród turystów. Prawie wszyscy mają je ze sobą. – Ale ona była sama. Kasjer pokręcił przecząco głową, więc Milo poszedł dalej. Wejść czy nie wejść na prom – oto jest pytanie. Czy powinien czekać w porcie, aż gdzieś ją zauważy, czy ma popłynąć na Kethos, na wypadek gdyby już wcześniej udało się jej tam dostać? „Czy to możliwe, żeby wróciła na wyspę tak szybko?” – zadał sobie w myślach pytanie. W końcu to dość zdecydowana młoda dama. Wyjął z kieszeni komórkę i zadzwonił do Georgia. – Wracam następnym promem – oznajmił mu. – Jedyne, co nam zostało, to mieć nadzieję, że udało się jej odpłynąć wcześniejszym. Georgio nie próbował go zatrzymać. Wręcz przeciwnie, uważał, że najlepiej będzie, jeśli Milo wróci do domu, gdyby okazało się, że Tiana rzeczywiście próbuje się tam dostać. Kiedy wszedł na pokład, nadal nie potrafił się rozluźnić. Spacerował tam i z powrotem, kulejąc z powodu bolącej nogi i klnąc za każdym razem, gdy na niej stanął. Powinien usiąść. Wiedział, że robi sobie tym krzywdę i w żaden sposób nie przyśpieszy czasu swoim nerwowym kuśtykaniem. Morze miało nieprzyjazną, ciemnogranatową barwę, a nad horyzontem wisiały ołowiane chmury. Tylko tego jeszcze brakowało, żeby Tiana za wszelką cenę próbowała się dostać do domu sama w środku szalejącego sztormu. Powrotna podróż na wyspę wydawała się Milowi najdłuższą w całym jego dotychczasowym życiu. Stłumiony lęk, jaki nim szarpał, sprawił, że cały czas miał wrażenie, że szybciej dopłynąłby tam wpław. Kiedy nareszcie zawinęli do brzegu, przecisnął się obok turystów i miejscowych pasażerów promu, a potem zaczął się rozglądać po całym porcie, desperacko pragnąc zobaczyć swoją małą siostrzyczkę. „ Hej, Milo!” – zawołałaby na niego jakby nigdy nic. „Co tak długo? Tkwię tu już całe wieki i powoli zaczynam się nudzić”.

Ale nigdzie jej nie było widać i na twarzy Mila odmalował się niepokój. *** – Mamy sprzedać dom? – wykrzyknęła Stella. – To niemożliwe! Przecież jest mój! – To był jego dom – zauważyła Alice tak dyplomatycznie, jak tylko mogła. Od pogrzebu ojca upłynęło już kilka dni, więc odczytano im treść jego testamentu. Życzył sobie w nim, żeby sprzedać ich rodzinny dom i po uregulowaniu wszystkich rachunków podzielić pieniądze pomiędzy obie siostry. Zostawiał im też niewielką sumę ulokowaną na koncie bankowym oraz kilka akcji, które nie miały zbyt dużej wartości. Samochód miał pozostać własnością Stelli, a stary zegarek ojca przypadł Alice. Ten ostatni był prawdopodobnie więcej wart niż auto, czego Stella nie omieszkała natychmiast jej wytknąć. Wyposażenie domu pozostawiono do ich dyspozycji, a ukochaną kolekcją kryształowych szklanek mamy miały się podzielić. Stella nie wyglądała na zadowoloną z takiego obrotu sprawy. – Przecież już od kilku lat to nie był jego dom, tylko mój. – Ale trzeba go sprzedać. Mamy rachunki do zapłacenia – powiedziała Alice. – Musimy uporządkować wiele spraw. – A co ja mam zrobić? – Na razie nie ma pośpiechu – uspokoiła ją Alice. – Nie wiadomo, ile czasu zajmie nam jego sprzedaż, więc możesz nadal w nim mieszkać. Poza tym ludzie wolą oglądać zamieszkane domy. Najpierw jednak będziesz musiała tu porządnie posprzątać – mówiąc to, obrzuciła wzrokiem stertę ubrań niedbale rzuconych na krzesło w salonie. Stella wyglądała na zszokowaną. – A potem? Co będzie potem? Alice westchnęła. Powoli zaczynało ją to już irytować. – Musisz sobie czegoś poszukać. Będziesz miała dosyć pieniędzy na wkład na własne mieszkanie. – Co? Jakąś klitkę w mieście? – Tak, na początek. – Ale mnie się podoba ten dom. – Być może, ale nie stać cię na niego.

– Jesteś strasznie pazerna, Alice. Chodzi ci tylko o swoją połowę pieniędzy. Ani przez chwilę nie pomyślisz o mnie. Tego już było dla Alice za wiele. Nie cierpiała, jak Stella oskarża ją o rzeczy, które działy się nie z jej winy, i nie zamierzała dłużej tego znosić. – Masz rację – przyznała. – Nie myślę o tobie, a wiesz dlaczego? Bo wyjeżdżam. – Wyjeżdżasz? Dokąd? – spytała Stella spanikowanym głosem. – Na Kethos. – Na Kethos? Po co, do diabła, chcesz tam jechać? – Stella przewróciła oczami. – O Boże! Masz zamiar wrócić do tego faceta, prawda? – Nie, nie mam zamiaru do niego wracać. – W takim razie po co znowu tam jedziesz? Alice przygryzła wargę. Co miała jej powiedzieć? – Jadę… – No? – Bo… – Bo co? – Bo mam tam coś do załatwienia. Twarz Stelli wykrzywiła się z niedowierzaniem. – Jesteś bardzo dziwna, Alice. Nigdy cię nie zrozumiem. – Nie zrozumiesz – stwierdziła Alice – bo wcale nie próbujesz. Liczysz się tylko ty, prawda? – Co takiego? – zdziwiła się Stella, a na jej twarzy odmalowała się konsternacja. – Uważasz, że cały świat kręci się tylko wokół ciebie, ale tak nie jest, Stello. Nie jest! Są jeszcze inni ludzie – ze swoimi marzeniami i obawami – którzy też mają uczucia! Ale ty tego nie dostrzegasz, bo jesteś za bardzo pochłonięta swoimi samolubnymi zachciankami. – Samolubnymi? Ja jestem samolubna? – zdziwiła się Stella. Poczerwieniała przy tym na twarzy, a w jej oczach pojawił się błysk oburzenia, że ktoś śmie ją krytykować. – Tak – ty! Uważasz, że w porządku jest wydawać pieniądze na niepotrzebne rzeczy, a potem oczekujesz, że ktoś inny posprząta za ciebie cały bałagan, jakiego narobiłaś. Ale to tak nie działa – im szybciej się o tym przekonasz, tym lepiej. Ja nie będę wiecznie

rozwiązywać za ciebie twoich problemów! – Alice, ja… – Nie próbuj mnie bajerować ani mi się podlizywać, ani wzbudzać we mnie poczucia winy, bo to już na mnie nie działa. Mam tego dość, Stello. Stella otworzyła usta, ale – po raz pierwszy w życiu – nie znalazła ciętej riposty ani nie zalała się łzami. Alice wykorzystała ten moment, żeby wyjść z domu i uciec od niej najdalej, jak to tylko możliwe.

Rozdział 34 Milo kręcił się nerwowo po porcie, nie wiedząc, co dalej robić. Miał wrażenie, że przeszedł już całą Grecję wzdłuż i wszerz, szukając Tiany – po prostu nie był w stanie usiedzieć na miejscu, odkąd zniknęła. Odwiedził po kolei wszystkie sklepy w porcie, żeby zapytać, czy ktoś jej nie widział. Jedna z kobiet na chwilę zawahała się nad odpowiedzią, po czym wbiła wzrok w sufit. Milo czekał z sercem walącym jak młot, ale ona spojrzała na niego jak na wariata, dając mu do zrozumienia, że oczywiście nie widziała żadnej dziewczynki. Wypytywał też wędkarzy, którzy spędzali niemal całe dnie na nabrzeżu portowym, ale oni dostrzegali tylko to, co działo się tuż pod ich nosem albo pod wodą. Kiedy doszedł do przystanku autobusowego, stwierdził, że najlepiej będzie pojechać do domu, na wypadek gdyby Tianie udało się jakimś cudem tam dotrzeć. Szukał właśnie drobnych w kieszeni, gdy ją zobaczył – dziewczynkę z długimi włosami, stojącą po drugiej stronie ulicy. Oglądała wystawę sklepową, odwrócona do niego plecami. Milo z całych sił próbował utrzymać nerwy na wodzy. Ostatecznie większość greckich dziewcząt ma długie i ciemne włosy. – Tiana? – zawołał prawie niedosłyszalnym szeptem, ale ona i tak się odwróciła i wtedy dotarło do niego, że to właśnie jego ciemnowłosa dziewczynka. – TIANA! – krzyknął ponad morzem głów turystów, które oddzielało ich od siebie. Zauważyła go, a on odetchnął z ulgą. Jego oczy wypełniły się łzami, gdy zobaczył, jak się uśmiecha i biegnie w jego kierunku. – Milo! – zawołała, prawie frunąc nad chodnikiem. Rozłożył ramiona, a ona wpadła w nie z impetem. – O mój Boże, Tiano! Tak strasznie się o ciebie martwiłem. Pogłaskał ją po długich włosach i z ulgą wciągnął głęboko jej zapach. – Szukałem cię po całych Atenach. Nie miałem pojęcia, gdzie jesteś! – Byłam tutaj – powiedziała. – Jestem tu już od jakiegoś czasu. – Jeszcze nigdy w życiu tak się nie denerwowałem! – Nic mi się nie stało – zapewniła. – Nie powinieneś się aż tak o

mnie martwić. Dam sobie radę. Objął dłońmi twarz siostry i popatrzył jej w oczy. – Teraz to wiem, ale co by było, gdyby coś ci się stało? – spytał. – Gdybyś zabłądziła na ulicach albo ktoś cię porwał, albo wpadłabyś do morza? Roześmiała się. – Ale nic mi nie jest! Jej spokój sprawił, że nagle wpadł w gniew. – Nie wolno ci nigdy więcej czegoś takiego robić. Uśmiech zniknął z jej twarzy. – Myślałam, że będziesz się martwił, jeśli zostanę z Georgiem i Sonyą. Przecież chciałeś, żebym mieszkała z tobą. – Chcę! Ale nie powinnaś była uciekać. Przyjechałbym, żeby cię zabrać do domu. – Nie mogłam zostać. Nie czułam się u nich dobrze. – Ale byłaś tam bezpieczna, Tiano. Zobaczył smutek w jej oczach i nagle poczuł się okropnie, że na nią nakrzyczał. Teraz była już z nim i tylko to się liczyło, więc ponownie ją uściskał. – Jak w ogóle udało ci się tu dostać? Tiana na chwilę się zmieszała. – Zabrałam trochę pieniędzy – przyznała się. – Ale wszystko oddam! – Skąd je wzięłaś? – Z torebki Sonyi. Milo uśmiechnął się. – Chyba ci to wybaczy. – Ale wszystko wydałam i nie wystarczyło mi na autobus do domu. – I co zamierzałaś dalej robić? – Milo starał się zachować powagę. – Pomyślałam sobie, że będziesz mnie szukał, więc postanowiłam poczekać. – Naprawdę? – Tak – odparła filozoficznie. – Wiedziałam, że prędzej czy później się pojawisz. – Wiedziałaś? – złapał ją delikatnie za szyję łokciem. – Au! – krzyknęła i oboje roześmiali się jednocześnie.

– Wiedziałaś, że będę cię szukać, prawda? Że wyciągnę cię z każdych tarapatów, w jakie się wpakujesz? – mówiąc to, zwichrzył jej włosy, a potem pocałował ją w czubek głowy. – Chodź, pójdziemy na przystanek i pojedziemy do domu. Poszli przed siebie, trzymając się za ręce. – Chyba nie pójdę dziś do szkoły – stwierdziła nagle Tiana. – Chyba nie – przytaknął Milo. – To było okropne, gdy mnie zabrali. Krzyczałam w drodze na prom i przepłakałam całą podróż. Milo uśmiechnął się z dumą, ale doszedł do wniosku, że byłoby niewłaściwe chwalić ją za takie zachowanie, nawet jeśli w głębi ducha był po jej stronie. Muszą przecież utrzymywać przyjazne stosunki z Georgiem i Sonyą. – Tak sobie pomyślałem – odezwał się po chwili – że może jednak spędziłabyś trochę czasu z Georgiem i Sonyą. Tiana spojrzała na niego z niedowierzaniem w oczach. – O czym ty mówisz? Myślałam, że nie chcesz, żebym u nich była. Przecież mówiłeś… – Ale ja nie chcę, żebyś u nich mieszkała! – zaprzeczył Milo. – Nie mówię o przeprowadzce do Aten. Pomyślałem tylko, że mogłabyś od czasu do czasu do nich pojechać – zrobić sobie małe wakacje. Miał świadomość, że niezbyt umiejętnie zachęca ją do tego pomysłu, bo sam w głębi serca nie był do niego przekonany, ale nie potrafił zapomnieć o Georgiu i Sonyi oraz strachu, jaki malował się na ich twarzach, gdy obawiali się, że coś złego mogło się przydarzyć Tianie. – Masz u nich swój pokój i potrzebne rzeczy, a poza tym oni cię kochają, Tiano! Bardzo chcą spędzać z tobą więcej czasu. Oczy dziewczynki wypełniły się łzami. – Naprawdę muszę? – Nie, nie musisz, ale byłoby miło, gdybyś tak zrobiła. Zamyśliła się na chwilę, jakby rozważała w duchu wszystkie za i przeciw, a potem przytaknęła z powagą. – Grzeczna dziewczynka – pochwalił ją i zwichrzył jej włosy. – Zadzwonię teraz do Georgia i Sonyi, żeby im powiedzieć, że jesteś cała i zdrowa. Byłoby dobrze, gdybyś też z nimi porozmawiała. – Ale co mam im powiedzieć? – spytała.

– Że ich przepraszasz. – Naprawdę muszę? – Nie, nie musisz, ale byłoby miło, gdybyś zrobiła i to – powiedział Milo, unosząc w górę brwi w oczekiwaniu na jej odpowiedź. – No dobra. – Grzeczna dziewczynka – powtórzył i kolejny raz zwichrzył jej włosy. *** „To dziwne uczucie znów wracać do Grecji” – pomyślała Alice, spoglądając przez okno w samolocie na smugi białych chmur tworzących w powietrzu dziwaczną plątaninę. Ogarnął ją smutek, bo przypomniała sobie wszystko to, co zdarzyło się od jej poprzedniej podróży. Czuła, jakby była już zupełnie kimś innym. Przede wszystkim została sierotą. Może za bardzo dramatyzuje, myśląc w ten sposób o sobie w wieku dwudziestu ośmiu lat, ale nic na to nie mogła poradzić. Nie miała już ani matki, ani ojca i ta myśl wywoływała u niej głęboki smutek. Zbliżając się do Aten, Alice przypomniała sobie rozmowę z Milem. On także kilka lat temu stracił rodziców. Wspomniał o tym jedynie przelotnie – zupełnie jakby nie miało to dla niego znaczenia – ale zdołała zauważyć smutek w jego oczach i bardzo chciała się dowiedzieć czegoś więcej. Pokręciła głową na tę myśl. Jej podróż nie miała nic wspólnego z Milem, więc nie będzie dłużej myśleć o nim i ich niedokończonych rozmowach. Nie miało dla niej znaczenia, co powiedziałby o swoich rodzicach, bo nie był częścią jej życia. Jedyną rolą, jaką mógłby w nim odegrać, to pomoc w cofnięciu życzenia, do którego sam się przyczynił. Gdyby nie wspomniał o tej głupiej rzeźbie, nic by się nie wydarzyło. Wyszłaby tamtego dnia z willi w błogiej niewiedzy jako dawna, zwyczajna Alice Archer i żyłaby sobie w spokoju, a Bruce, Wilfred, Larry, pan Montague i Ben nawet by na nią nie spojrzeli. Jadąc taksówką z lotniska, Alice przyglądała się ulicom, które prowadziły do Partenonu, i zastanawiała się, czy będzie miała czas, żeby go zwiedzić. Zarezerwowała pięć noclegów, bo tyle obejmowała promocja, a poza tym doszła do wniosku, że dobrze jej zrobi, jeśli na jakiś czas oderwie się od pracy i domu i pobędzie trochę sama.

Przyszło jej jednak do głowy, że zwiedzanie Partenonu to chyba nie najlepszy pomysł. Na pewno w jego ruinach zachowało się co najmniej kilkanaście rzeźb bogów i bogiń, a ona nie chciała, żeby któryś z nich znowu ją zaczarował. Bóg jeden wie, co mogłoby się wydarzyć, gdyby podeszła zbyt blisko Zeusa czy Ateny. Nie było jej stać na wynajęcie willi, w której wcześniej mieszkała wraz z siostrą, a w tak krótkim czasie nie udało się znaleźć żadnych wolnych miejsc na wyspie. Była pełnia sezonu i wszystkie kwatery na Kethos zostały już zarezerwowane, musiała więc zadowolić się pokojem w średniej klasy hotelu na lądzie. Znajdował się on pod Atenami, niedaleko od przystani promowej, skąd mogła łatwo i wygodnie dostać się na Kethos. Po przyjeździe do hotelu i pozbyciu się natrętnego taksówkarza rzuciła na podłogę walizkę i podeszła do okna swojego pokoju, który mieścił się na drugim piętrze. Jeśli stanęła na palcach i wyciągnęła mocno szyję, była w stanie dostrzec stąd morze. Spróbowała sobie wyobrazić sercowaty kształt Kethos na tle jego błękitnych fal. Zastanawiała się, co w tej chwili może robić Milo. Ile dzieci będzie dziś wieczorem kładł do snu? I czy zrobi sobie kolejne ze swoją piękną grecką żoną, która nie ma pojęcia o jego romantycznych schadzkach z turystkami? Wpatrywała się w skrawek morza widoczny z okna, mając nadzieję, że uda się jej dotrzeć na Kethos i nie spotkać się z Milem – mężczyzną, który miał żonę.

Rozdział 35 Dzisiejszy poranek Mila i Tiany był taki sam jak zawsze – ona wybierała się do szkoły, a on do pracy. Jedyną różnicę stanowiło to, że Milo musiał pojechać starym motorowerem, pożyczonym od sąsiada. Był to okropny grat i pewnie szybciej dotarłby na miejsce na grzbiecie muła, ale dopóki nie kupi sobie nowego, nie miał większego wyboru. Cały ranek nie potrafił oderwać wzroku od Tiany. Siedziała w blasku słońca, które wpadało przez okno i rozświetlało jej skórę, a Milo miał wrażenie, jakby w ich kuchni właśnie wydarzył się jakiś mały cud. Jak zwykle zapakował jej drugie śniadanie, sprawdził, czy ma wszystkie książki w tornistrze, i napisał usprawiedliwienie, w którym wyjaśnił, z jakiego powodu nie było jej wczoraj w szkole i dlaczego nie zdążyła odrobić zadania. – Nie będzie chciała nam uwierzyć – stwierdziła Tiana. – Pewnie nie – zgodził się z nią Milo. Jadąc wysłużonym motorowerem do pracy, przypomniał sobie rozmowę, jaką wczoraj wieczorem odbył ze swoim bratem. Georgio zadzwonił po dziesiątej, kiedy mógł być pewny, że Tiana poszła już do łóżka. – Czy z nią wszystko w porządku? – spytał z niepokojem. – Nie płacze w poduszkę, jeśli o to pytasz. – Nie musisz być złośliwy. Milo westchnął. Jedna jego część nadal pragnęła ukarać Georgia za to, co zrobił, ale druga – ta łagodniejsza – chciała, żeby doszli do porozumienia. Może i nie był w stanie zrozumieć, dlaczego brat postąpił w taki sposób, ale wiedział, że zrobił to z miłości do Tiany. I dlatego powiedział mu o swoim pomyśle, żeby odwiedzała ich raz na jakiś czas w Atenach. – Mówisz poważnie? – zdziwił się Georgio. – Tak, jeśli obiecasz, że dobrze się nią zajmiecie i nie wywieziecie jej za granicę czy coś w tym stylu. Po drugiej stronie słuchawki na chwilę zapadła cisza. – Możesz nam zaufać. Nigdy więcej czegoś podobnego nie zrobimy. Sonya jest naprawdę wstrząśnięta. Nie zdawała… nie zdawaliśmy sobie sprawy, jak bardzo Tiana kocha swój dom. – Jest wyspiarką, Georgio, tak jak ja – stwierdził Milo, a słowa,

które chwilę wcześniej usłyszał, sprawiły, że powoli odetchnął. – Teraz już o tym wiem. – Nigdy stąd nie wyjedzie – powiedział Milo. – Nie będę jej do tego zmuszał. Po tej wymianie zdań zapadła między nimi cisza, ale żaden z nich nie uważał jej za niezręczną czy kłopotliwą. Zupełnie jakby w ten sposób uznali, że doszli do porozumienia, i gdy się pożegnali, dla obu było jasne, że nie będą już wracać do tego, co między nimi zaszło. Mówiąc wprost, przeprosiny zostały przyjęte, a winni ponieśli zasłużoną karę. Skręciwszy z głównej drogi na szosę prowadzącą do willi Argenti, Milo poczuł zadowolenie, że wszystko to ma już za sobą. Zdawał sobie sprawę, że konflikt pomiędzy nimi narastał już od dłuższego czasu i nie było wiadomo, jak sprawy się rozwiną. Kiedy dotarł na miejsce, spotkał przy bramie Landera. – Wszystko w porządku? – spytał kolega, mierząc go wzrokiem. – Będę żył – uspokoił go Milo, po czym zsiadł z motoroweru i zdjął kask. Lander przyjrzał się bliżej jego twarzy. – Byłeś w szpitalu z tym rozcięciem? – Jakim rozcięciem? – Na czole. Milo uniósł rękę i wyczuł strup, jaki zaczynał się tworzyć na ranie. – To nic takiego. – Na dodatek jeszcze kulejesz – zauważył Lander, gdy Milo szedł w głąb ogrodu. – Nic mi nie będzie. Potrzebuję tylko spokojnego, cichego dnia bez żadnych nagłych wypadków – stwierdził, a potem zniknął w ogrodzie, żeby nacieszyć się samotnością, zanim pojawią się pierwsi turyści. *** Alice jeszcze nigdy w życiu nie widziała takiej barwy morza. Przypomniała sobie, jak Milo mówił o „sześciu różnych odcieniach błękitu”, ale teraz była przekonana, że jest ich o wiele więcej, bo wręcz ją oślepiało. Był tam przejrzysty seledyn, intensywny turkus, a także indygo i granat, szafirowy, lawendowy i mnóstwo pośrednich odcieni.

Jej palce mocniej zacisnęły się na barierce, gdy wpatrywała się w fale, podziwiając pienisty ślad na wodzie, jaki ciągnął się za promem niczym gigantyczny ogon na tle niezliczonych odcieni błękitu i zieleni. W taki dzień z łatwością można było uwierzyć w syreny, a nawet w to, że morskie głębiny zamieszkuje potężny Posejdon, który czyha ze swoim trójzębem na któregoś z niespodziewających się niczego złego turystów. A czy Afrodyta przypadkiem nie wyłoniła się z morskich fal? Alice przypomniała sobie, jak czytała o bogu, którego ucięte genitalia wpadły do morza i to z nich właśnie miała narodzić się bogini miłości. Potrząsnęła z niedowierzaniem głową. Dlaczego ciągle przychodzili jej do głowy bogowie i boginie? O wiele bardziej prawdopodobne było, że znajdzie w morzu tylko meduzy i jakiś zabłąkany klapek. Mimo to nie mogła się oprzeć myśli, że skoro posąg Afrodyty potrafi spełniać życzenia, to co jeszcze ze świata mitów i legend mogło być prawdą? Czy w greckich górach fruwały Pegazy? Czy Meduza istniała naprawę? Alice nie wiedziała, co o tym wszystkim sądzić, doszła jednak do wniosku, że czas przestać myśleć o mitycznych postaciach i skoncentrować się na podróży do willi Argenti. Przeszła na przód promu, żeby obserwować, jak zbliżają się do Kethos. Znajomy widok portu z rzędami białych budynków, których okiennice pomalowano na jaskrawe kolory, sprawił, że nagle zrobiła się nerwowa. Gdy podpłynęli bliżej, zauważyła wędkarzy siedzących na nabrzeżu – z powodzeniem mogłaby uwierzyć, że nie ruszyli się z miejsca, odkąd ich ostatnio widziała. Cudem uniknąwszy oświadczyn ze strony włoskiego turysty, którego błyskawicznie odciągnęła na bok jego wściekła narzeczona, udała się na przystanek i czekała na autobus, który miał ją zawieźć na miejsce. Tamtego poranka wraz z nią stało w kolejce kilkunastu, a może i więcej turystów. Domyślała się, że wielu z nich będzie towarzyszyć jej aż do samej willi. Podróż autobusem była dla Alice prawie jak sen – coś, co połowicznie zatarło się w jej pamięci, a ona nigdy by się nie spodziewała, że wydarzy się ponownie. Nie mogła nic na to poradzić, że jakaś jej część poszybowała myślami do pierwszego tygodnia spędzonego na Kethos, gdy życie było takie cudowne, a ona stopniowo zakochiwała się w Milu.

Wyjrzała przez okno, kiedy autobus minął zakręt, i podziwiała, jak teren opada gwałtownie w kierunku morza. Dotarły do niej okrzyki zachwytu innych pasażerów, którzy widzieli ten widok po raz pierwszy. Przez moment poczuła się jak jedna z miejscowych, bo już go znała i uważała za swoje wyjątkowe miejsce. Wysiadając przy willi Argenti, westchnęła na widok liczby osób, które wybierały się wraz z nią w drogę długim podjazdem prowadzącym do ogrodów. Czy nie mieli innych miejsc do zwiedzania? Musieli wszyscy przyjechać tu akurat dzisiaj? Będzie miała sporo szczęścia, jeśli uda się jej zostać sam na sam z Afrodytą, skoro pewnie wszyscy słyszeli już, że spełnia życzenia. Będą stali w kolejce godzinami, żeby położyć dłonie na jej magicznym ciele. Alice postanowiła udać się prosto do Ogrodu Bogiń, żeby zdążyć przed resztą tłumu. Chciała to mieć już jak najszybciej za sobą. Okazało się jednak, że ogród wygląda nieco inaczej, niż go zapamiętała. Wszystkie rośliny wydawały się większe i bardziej zielone, a wokoło kwitło pełno kwiatów w jaskrawych barwach. Dostrzegła też rabatkę porośniętą staromodnymi różami w kremowym i różowym kolorze. Pragnęła zatrzymać się i chłonąć wspaniałe widoki, ale jednocześnie nie mogła się doczekać, żeby załatwić swoją sprawę. Nie rozglądała się więc na boki, tylko poszła prosto przed siebie. Pod jej stopami zachrzęścił żwir alejki prowadzącej do Ogrodu Bogiń i już po chwili ujrzała przed sobą znajome twarze – Demeter z kłosem zboża i Artemidę ze swoimi psami. Nagle Alice zatrzymała się. Jeden z psów miał spore pęknięcie na szyi, a Atenie wyraźnie czegoś brakowało – straciła rękę. „Jak to się mogło stać?” – zastanawiała się. Poszła w kierunku cienistego zakątka, gdzie stała Afrodyta. U jej stóp kwitły czerwone róże i na ten widok Alice odetchnęła z ulgą, że nareszcie tu dotarła. Udało się jej wrócić i już za moment jej życie znów będzie takie samo jak przedtem, zanim wypowiedziała swoje życzenie. Wszystko będzie dobrze. Ale gdy spojrzała na piękną, łagodną twarz bogini, zdała sobie sprawę, że coś jest nie tak. Musiało się coś wydarzyć, bo wyglądała inaczej. To był ten sam posąg, a jednocześnie jakiś inny. Alice zamrugała i przechyliła głowę na bok w nadziei, że to coś zmieni, ale nic takiego nie nastąpiło. To chyba nie ona. To nie ta sama rzeźba.

Wiedziała, że to Afrodyta – a przynajmniej jej wizerunek – ale nie jej Afrodyta. Rozejrzała się po ogrodzie, jakby ktoś spłatał jej figla. Co tu się stało? Nie mogła o nic poprosić tego posągu, to było jasne. Nic by z tego nie wyszło. Ta Afrodyta była intruzem – nie miała prawa przebywać w ogrodzie. A co z psem Artemidy i ułamaną ręką Ateny? Coś musiało się wydarzyć i nagle myśli Alice zaczęły biec jak szalone, gdy zdała sobie sprawę, co to dla niej oznacza. *** W innym zakątku ogrodu Milo obserwował turystkę, która kręciła się podejrzanie blisko okazałej róży, rozglądając się przy tym na boki, jakby chciała się upewnić, czy ktoś jej nie obserwuje. – Nie do wiary! – wyszeptał sam do siebie kilka chwil później, gdy kobieta błyskawicznie odłamała kwiat od łodygi dwoma szkarłatnymi paznokciami. Odchrząknął i wyszedł z cienia, starając się nie patrzeć bezpośrednio na nią. Chciał jedynie dać jej do zrozumienia, że jest w pobliżu i kolejne próby zrywania kwiatów będą traktowane z mniejszym pobłażaniem. Szczerze mówiąc, cała ta sytuacja nieco go rozśmieszyła. To, że turyści chcieli zabrać ze sobą kawałek ogrodu, stanowiło dla niego komplement, ale gdyby każdy z nich wpadł na ten sam pomysł, wkrótce nic by nie zostało. Kiedyś natknął się na mężczyznę, który chciał wykopać z rabatki całą roślinę razem z korzeniami. Odprowadził go do bramy głównej i zagroził, że Artemida poszczuje go swoimi psami, jeśli kiedykolwiek jeszcze tutaj się pojawi. Milo skierował swe kroki do Ogrodu Bogiń. Chciał obejrzeć nowe krzewy róż, które posadzili zimą i które teraz znajdowały się w pełnym rozkwicie. Szczególnie efektownie wyglądały czerwone, rosnące wokół Afrodyty, musiał się więc upewnić, czy są w idealnym stanie. Pan Carlson lada dzień miał powrócić ze swej kolejnej podróży służbowej. Jeśli róże będą się prezentowały bez zarzutu, może nie zauważy, że jego ulubiony posąg został zniszczony przez trzęsienie ziemi. Pod stopami chrzęścił mu żwir, którym wysypana była prowadząca tam alejka. Jak na razie dotarła tu tylko jedna turystka, więc przez chwilę obserwował ją z daleka. Krążyła wokół posągu

Afrodyty, drepcząc tam i z powrotem, zupełnie jakby była czymś zdenerwowana. Początkowo wydało mu się to dość zabawne. Ostatecznie widywał już różne nietypowe zachowania u turystów. Kiedy jednak odwróciła się do niego przodem, uśmiech natychmiast znikł mu z twarzy. Postać nerwowo spacerująca obok posągu nie okazała się zwyczajną turystką. To była Alice.

Rozdział 36 Alice – wróciłaś! Alice zamarła w miejscu. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć, że stoi za nią Milo. – Alice? – powtórzył. Wzięła głęboki oddech i spojrzała w jego stronę. – Słucham? – Szkoda, że nie wiedziałem o twoim przyjeździe. Czekałbym na ciebie na przystani promowej. – Nie przyjechałam po to, żeby się z tobą spotkać, Milo – oznajmiła mu wprost. – Och – sprawiał wrażenie mocno przygnębionego jej wyznaniem. – Chciałam znów zobaczyć posąg. Milo zdziwił się. – Ale dlaczego? – Gdzie ona jest? – spytała. – Kto? – Afrodyta, Milo! Gdzie ona jest? – Ach, posąg. Rozbił się. Mieliśmy trzęsienie ziemi. Alice wbiła w niego wzrok. – Trzęsienie ziemi? – Tak. Afrodyta roztrzaskała się na kawałki, a Atena straciła rękę. Żałuj, że cię tu nie było. Wyglądało to naprawdę groźnie. – O Boże! – wykrzyknęła Alice. – Wszystko w porządku – dodał Milo. – Nikt nie został ranny. Uśmiechnął się lekko, a ona nagle zawstydziła się, że nawet nie zapytała, jak on się miewa. Patrząc na niego, domyśliła się, że chyba musiał odnieść jakieś obrażenia. Milo zorientował się, że mu się przygląda. – Ach to… To nie od trzęsienia ziemi, spadłem z motoroweru. – Wszystko w porządku? – Tak, skończyło się na kilku zadrapaniach i skręconej kostce. – Co się stało? – ledwie wypowiedziała to pytanie, od razu przeklęła się w duchu. Nie dało się jednak zaprzeczyć, że jakaś jej część wciąż była zainteresowana tym mężczyzną.

– Jechałem za szybko i nie zwracałem uwagi na drogę. – Aha – powiedziała, zastanawiając się, czy on w ogóle zdaje sobie sprawę, jak głupio postąpił, zwłaszcza że musi dbać o rodzinę. Ktoś, kto ma obowiązki, nie powinien szaleć po drogach jak pirat drogowy. – Mówiłaś, że wróciłaś ze względu na posąg – przypomniał Milo, chcąc dowiedzieć się czegoś więcej. Alice potaknęła i znów zaczęła nerwowo dreptać po alejce. – Muszę ją odnaleźć – tę, która stała tu wcześniej. Gdzie ona jest? Milo potrząsnął głową. – Mówiłem ci już, że rozbiła się podczas trzęsienia ziemi. Musieliśmy ją oddać. – Komu? – zapytała, patrząc błędnym wzrokiem. – Na wyspie jest mężczyzna, który zajmuje się naprawami rzeźb. Przyjechał i ją zabrał, ale szczerze mówiąc, nie sądzę, żeby udało mu się coś z nią zrobić. Była w bardzo złym stanie. Dlatego sprowadziliśmy nową, żeby turyści nie byli rozczarowani – wyjaśnił i na chwilę się zawahał. – Dlaczego tak ci na niej zależy? – Muszę ją znaleźć – powiedziała zdesperowana, wyrzucając z siebie słowa jak automat. – Tylko ona może mi pomóc. Przebyłam taki szmat drogi. Muszę ją odnaleźć. Milo wyglądał na zaniepokojonego. – Uspokój się. Nic z tego nie rozumiem. Spojrzała na niego z desperacją w swych błękitnych oczach. – Nie masz pojęcia, jakie to ważne. – No, nie mam – zgodził się. – Powiedz mi, o co chodzi. Alice westchnęła. – Wypowiedziałam życzenie przy posągu – tym poprzednim, który stał tu podczas moich wakacji. Powiedziałeś mi, że spełnia życzenia, a ja byłam na tyle głupia, że o coś poprosiłam i to się spełniło. Ale mam z tego powodu tylko same kłopoty, dlatego muszę je cofnąć. Milo początkowo otworzył usta ze zdumienia, ale Alice była prawie pewna, że usilnie stara się stłumić śmiech. – Alice, czy ty w ogóle masz pojęcie, jak dziwacznie to brzmi? – odezwał się w końcu.

– Słuchaj, możesz tu stać i wyśmiewać się ze mnie albo spróbować mi pomóc. – Oczywiście, że ci pomogę. – To twoja wina, że coś takiego w ogóle się wydarzyło. Nie wypowiedziałabym żadnego życzenia, gdyby nie ty. Milo podrapał się zakłopotany po brodzie. – Co dokładnie ci się przydarzyło, Alice? – spytał, kładąc rękę na jej ramieniu i prowadząc ją w kierunku białej ławki ukrytej w cętkowatym cieniu drzewa figowego. To była ta sama ławka, na której siedzieli podczas swego pierwszego spotkania. – Powiedz mi, co się dzieje. Alice wzięła głęboki oddech. Czuła w głowie zamęt i przerażenie, ale wiedziała, że musi ochłonąć, jeśli chce uporządkować swoje sprawy. Dlatego opowiedziała mu o wszystkim, co przydarzyło się jej od powrotu z Kethos, a także o tym, co działo się wcześniej, gdy była jeszcze na wyspie. – Pelikan? – powtórzył Milo z niedowierzaniem, kiedy skończyła mówić. – Jest samcem, prawda? – powiedziała. – I jesteś pewna, że wszystkie te rzeczy spowodował posąg Afrodyty? – A jak myślisz? Cóż innego mogłoby to być? Milo wzruszył ramionami. – Twój wrodzony urok i uroda? – Nie musisz się starać być dla mnie miły – stwierdziła. – Nic takiego nigdy wcześniej mnie nie spotkało, a wszystko zaczęło się od mojej wizyty w ogrodzie. Milo potrząsnął głową. – Myślę, że jesteś w błędzie. – Przecież to ty sam powiedziałeś mi, że ona potrafi spełniać życzenia. – Tak, ale to jest coś, co się mówi turystom. Tylko dla… – zawahał się, szukając odpowiedniego słowa – dla zabawy. – Zapewniam cię, że dla mnie nie ma w tym nic zabawnego – obruszyła się Alice. – A poza tym nie jestem jedyna. Znalazłam w Internecie forum, na którym mnóstwo osób przyznaje się, że ich życzenia też się spełniły.

– To tylko wakacyjna rozrywka! – Cóż, jeśli nie chcesz mi pomóc, będę musiała poradzić sobie sama. – Nie powiedziałem, że ci nie pomogę. Uważam tylko, że wszystko to brzmi bardzo… – urwał, przez chwilę nie wiedząc, co powiedzieć – bardzo nieprawdopodobnie. – Spróbowałbyś zasnąć, jak twój wiekowy sąsiad śpiewa ci pod oknem serenady, albo pracować, gdy szef próbuje przyprzeć cię do muru. Milo na chwilę pogrążył się w myślach. – Słuchaj – odezwał się wreszcie – wierzę we wszystko, co powiedziałaś, i chcę ci pomóc, jeśli naprawdę sądzisz, że to wina posągu. – Oczywiście, że tak uważam! – Dobrze – zgodził się. – W takim razie znajdziemy ją i wszystko naprawimy. *** Milo zdawał sobie sprawę, jak wiele zawdzięcza Landerowi. Zostawił Alice przy bramie, a sam udał się na poszukiwanie kolegi, który tkwił głęboko w krzakach, walcząc ze zbyt mocno rozrastającym się bluszczem. Odchrząknął. – Muszę cię prosić o kolejną przysługę. Lander zachował się wspaniale. Gdy pan Carlson wyjeżdżał, sami w dużej mierze decydowali o tym, jak pracują, dlatego kolega nie miał nic przeciwko, by Milo ruszał na wyprawę poszukiwawczą po wyspie ze swoją zwariowaną Angielką, jeśli tak mu na tym zależało. Jakby tego było jeszcze mało, pożyczył mu nawet swój samochód. – Tylko niczego sobie nie obiecuj. Nie mam zamiaru jeździć tym twoim okropnym motorowerem dłużej niż to absolutnie konieczne – oznajmił. Milo podziękował mu wylewnie i wrócił do bramy, przy której jak zwierzę w klatce niespokojnie krążyła Alice. – Mamy samochód – poinformował ją. – A co się stało z twoim motorowerem? – Spadł w przepaść, tak jak ja – powiedział z szerokim uśmiechem, a ona spojrzała na niego, jakby zwariował.

Milo nieczęsto miał okazję prowadzić samochód. Oczywiście potrafił jeździć, a kiedyś nawet przez krótki okres miał auto na spółkę z bratem, do momentu gdy Georgio wyjechał z Kethos i zabrał je ze sobą. Ale tak naprawdę wcale mu go nie brakowało. Uwielbiał poczucie swobody, jakie dawał motorower. Dzięki niemu mógł czuć wiatr na swojej twarzy i być w kontakcie z otaczającą go przyrodą, choć, musiał przyznać, w ostatnich dniach kontakt ten był zdecydowanie zbyt bliski. Dziwnie się czuł, wsiadając do samochodu wraz z Alice. Nagle znaleźli się bardzo blisko siebie na małej przestrzeni, a nie w ogrodzie, który pochłaniałby chociaż część ich uwagi. Odchrząknął i zerknął na nią – była blada i wyglądała na nieobecną. Bardzo chciał ująć ją za rękę, ale czuł, że nie byłoby to właściwe. Między nimi było zbyt wiele niedopowiedzeń, więc wyjechał na główną drogę, nie odezwawszy się ani słowem. Samochód Landera, mimo iż dość wiekowy, zaskakująco dobrze się prowadził i całkiem nieźle radził sobie na górskich serpentynach. Sama jazda byłaby dla Mila wielką przyjemnością, gdyby nie kamienna cisza, jaka panowała pomiędzy nim a jego towarzyszką podróży. Zacisnął palce na kierownicy tak mocno, aż zbielały mu kostki, jednocześnie zastanawiał się, co zrobić. Czy to odpowiedni moment, żeby jej o wszystkim powiedzieć? I tak miał zamiar to zrobić ostatniego dnia, gdy wyjeżdżała z Kethos. Powinien być z nią szczery, bo zasługiwała na to, żeby poznać prawdę. A poza tym chciał jej powiedzieć. Jeśli istniała jakaś szansa na to, że kiedyś będą razem, powinna wiedzieć, jak wygląda sytuacja. „Ale ona nie przyjechała tu dla ciebie” – przypomniał mu wewnętrzny głos. „Przyszła do Afrodyty. Nie planowała spotkać się z tobą”. Gdy zdał sobie z tego sprawę, aż jęknął w duchu. Ale to jeszcze nie oznaczało, że nie powinien powiedzieć jej prawdy. I tego, co do niej czuje. Zerknął w bok. Siedziała zapatrzona przed siebie, jakby spoglądała w najgłębszą otchłań. – Alice – odezwał się, z trudem przełykając ślinę. – Słucham? – spytała zimnym, ostrym i zniechęcającym tonem. – Jest coś, o czym muszę ci powiedzieć – zaczął przygnębiony jej małomównością, ze wszystkich sił pragnąc oczyścić atmosferę między

nimi. – Czy to nie może poczekać? Chyba że ma jakiś związek ze sprawą Afrodyty – powiedziała, odwróciwszy się w jego stronę. – Ma? – Nie – odparł. – Nie ma. – Więc nie teraz – zadecydowała. – Na razie skupmy się tylko na tym.

Rozdział 37 Milo niezbyt się orientował, dokąd ma jechać. Lander dał mu, co prawda, wskazówki, ale nie znał dobrze drogi, którą wyjechali z Kintos. Znajdowali się w części wyspy, w której rzadko bywał, dlatego gdy dotarli na szczyt wzgórza, zwolnił i jechał powoli w dół, aż zobaczyli wysoki mur. Skręcił na podjazd i nagle uderzył go niesamowity widok. Tuż przed nimi wyrósł jednopiętrowy biały dom, typowy dla zabudowy wyspy, ale to nie on sprawił, że Milo otworzył usta ze zdziwienia. Powodem tego był wielki basen znajdujący się po lewej stronie. Nie było w nim wody – zapełniały go setki rozbitych rzeźb. Wszędzie było widać odłamane nogi, głowy, ręce i tułowie. To był przerażający widok – zupełnie jakby mieli przed sobą ofiary jakiejś wielkiej wojny. Milo zaparkował samochód, a Alice wysiadła, jeszcze zanim zdążył wyłączyć silnik. Podszedł do niej, gdy stała na brzegu basenu pełnego kamiennych szczątków. – Myślisz, że ona tu jest? – spytała. – Nie wiem – odparł. – Pewnie tak. Jego oczy prześlizgiwały się po kawałkach roztrzaskanych posągów. Udało mu się rozpoznać kilku Posejdonów z połamanymi trójzębami, ale nigdzie nie widział ich Afrodyty. – Może jest gdzieś w warsztacie – powiedział, próbując podtrzymać Alice na duchu. Odwrócili się od basenu z fragmentami rzeźb i przeszli na tyły domu, gdzie stał duży przypominający stodołę budynek. Ze środka dochodził głośny warkot jakiegoś urządzenia, więc Milo przytrzymał Alice, zanim zdążyła wbiec do ciemnego wnętrza. Nie chciał, żeby jej pogruchotane ciało również skończyło w basenie. – Dzień dobry! – zawołał po angielsku i po grecku, powoli wchodząc do szopy. Alice podążyła za nim i za moment oboje dostrzegli mężczyznę stojącego obok jednej z maszyn. Miał pochyloną głowę i zajmował się czymś w pełnym skupieniu. Odczekali chwilę, nie chcąc go przestraszyć. Minutę później uniósł głowę i gdy ich zobaczył, zatrzymał urządzenie, na którym pracował. Zapadła cisza. Ciemnowłosy mężczyzna podniósł do góry okulary ochronne i przyjrzał się gościom. Milo zrobił krok do przodu i wyciągnął rękę, na

co mężczyzna otarł zakurzoną dłoń o nogawkę spodni i przywitał się z nim, mówiąc coś po grecku. Milo wymienił z nim uprzejmości, a potem powiedział, że jest z willi Argenti, na co mężczyzna kiwnął potakująco głową. – Miałem nadzieję, że spróbuje pan naprawić posąg Afrodyty – kontynuował rozmowę po grecku. – To ulubiona rzeźba turystów. Mężczyzna pokręcił głową z powagą. – Nie dało się jej naprawić. Sami na pewno o tym wiedzieliście. Milo skinął głową. W głębi serca był o tym przekonany, ale nie chciał się przyznać Alice. – Co on mówi? – spytała. Milo odwrócił się do niej. – Niestety, nie dało się jej naprawić. – Nie dało się? – wykrzyknęła spanikowanym głosem. – Na to wygląda – potwierdził Milo. – Ale ten posąg musi gdzieś być, prawda? Nawet w kawałkach. Chcę go zobaczyć. Powiedz mu, że muszę, Milo. – Nie zostawił go sobie – musiał to powiedzieć. – Co? – Już go nie ma – powtórzył Milo. Ciemnowłosy mężczyzna nadal coś mówił. – Poczekaj chwilę – poprosił Milo, wsłuchując się w jego słowa. – On twierdzi, że to był wyjątkowy posąg. Jego twórca jest tutaj bardzo znany, więc się z nim skontaktował. – I? – ponagliła go Alice, dla której cała ta rozmowa toczyła się zdecydowanie zbyt wolno. – Rzeźbiarz chciał go dostać z powrotem. – Czyli jest u niego? – upewniła się. – Tak. – A gdzie on mieszka? Milo westchnął. – Obawiam się, że nie uda się nam z nim spotkać. – Co takiego? Dlaczego? – Bo to Yanni Karalis, odludek, który nie cierpi ludzi. – Ale temu mężczyźnie jakoś udało się z nim porozmawiać. – To co innego. Miał coś, czego Karalis potrzebował. Widocznie zrobił wyjątek, żeby odzyskać swój posąg.

– Ale my musimy się z nim zobaczyć. Gdzie on mieszka? Czy to jakiś problem? Mieszka bardzo daleko stąd? – Nie, nie – tu, na Kethos. – W takim razie nie widzę żadnego problemu. – Po tych słowach Alice odwróciła się i wymaszerowała z szopy zamaszystym i zdecydowanym krokiem, jakby chciała dać mu do zrozumienia, że nie spocznie, dopóki nie odnajdzie Afrodyty. Milo podziękował mężczyźnie i poszedł za nią. – Alice, chyba musimy dać za wygraną. Alice dotarła do samochodu, otworzyła drzwi i opadła ciężko na siedzenie, jeszcze bardziej blada na twarzy niż poprzednio. – Nie mam zamiaru rezygnować – oznajmiła, wpatrując się w przednią szybę, żeby uniknąć wzroku Mila. – Ale ten rzeźbiarz słynie z tego, że nie przyjmuje żadnych gości. Kupowaliśmy już od niego posągi – wierz mi – wydaliśmy na nie mnóstwo pieniędzy. To najlepsze rzeźby na świecie. Ale on nie chce nikogo widzieć. – Musimy spróbować – powiedziała, odwracając ku niemu twarz. – Proszę, Milo. Zamyślił się na chwilę. – Cóż, chyba nic nie stoi na przeszkodzie, żebyśmy się do niego udali, ale nie rób sobie wielkiej nadziei. Jechali około dwudziestu minut, po czym nagle droga zaczęła się zwężać i piąć stromo pod górę. W miarę jak oddalali się od wybrzeża, wokoło robiło się coraz ciszej. Przez wiele kilometrów nie napotkali na drodze żadnego innego samochodu. Znajdowali się w części Kethos, do której rzadko docierali turyści. Tutejszy krajobraz był surowy, ale cechowało go osobliwe piękno. Miało się wrażenie, że powietrze jest przesiąknięte starożytnością i mitami, a na dodatek wszędzie unosił się zapach dzikich kwiatów. Milo zerknął na Alice, żeby przekonać się, czy to zauważyła, ale jej obca, wzburzona mina mówiła mu, że piękno krajobrazu to ostatnia rzecz, o jakiej mogłaby teraz myśleć. Droga skręcała ostro w prawo, więc Milo wrzucił niższy bieg i zaczął się rozglądać za domem, którego szukali. Miejsce to było wręcz stworzone dla samotników. Nic dziwnego, że do tej części wyspy nie docierali turyści, skoro nie spotykało się tu nawet miejscowych. Ile jeszcze zakątków na wyspie

oczekuje na niego, żeby je zbadał? Gdy tylko o tym pomyślał, okazało się, że tuż za zakrętem czeka go niespodzianka. Minęli małe stado kóz pasących się przy drodze i od razu dostrzegli to, czego szukali. Milo zatrzymał się na poboczu, po czym oboje wysiedli z samochodu. – To chyba tutaj – powiedział, zaglądając do środka przez wielką, masywną żelazną bramę zamkniętą na dwie kłódki. Nagle, nie wiadomo skąd, po wydeptanej ziemi podbiegł do bramy wielkimi susami ogromny pies, szczerząc zęby i wściekle na nich ujadając. Alice krzyknęła, a Milo odskoczył do tyłu. – No dobra – stwierdził. – Tędy raczej nie dostaniemy się do środka. Wziął głęboki oddech. – Dzień dobry! – krzyknął zza bramy, czym ponownie rozjuszył psa. Zauważył, że na zewnątrz nie ma dzwonka ani domofonu, ale gdyby ktoś był w domu, z pewnością usłyszałby ujadanie psa. Zastanawiał się, czy nie zatrąbić klaksonem, ale pewnie i tak zagłuszyłoby go szczekanie. Wyprostował się, żeby lepiej przyjrzeć się posiadłości. Ze wszystkich stron otaczał ją potężny mur. Nie tylko robił złowieszcze wrażenie, lecz przede wszystkim był nie do pokonania. – Chyba musimy wrócić tu jutro – oświadczył, wzruszając ramionami. – Nie, Milo, tylko nie to! – Nic nie możemy zrobić, jeśli w środku nikogo nie ma – obserwując reakcję Alice, mimo woli zrobiło mu się jej żal. Ze zwieszonymi ramionami i opuszczoną głową wyglądała na kompletnie przybitą i zrezygnowaną. – Tak mi przykro – rzekł. – Nawet nie spróbowałeś – odparła, gdy szli do samochodu. – O co ci chodzi? Przyjechałem tutaj z tobą taki kawał drogi i o mało nie dopadło mnie to bydlę. – Nie mówię o dzisiejszym dniu. Milo zmarszczył brwi. A więc nie chodziło już o to, co się wydarzyło dzisiaj. Umknęło mu, że nagle zmienił się temat rozmowy. Westchnął z rezygnacją – dlaczego kobiety muszą być takie skomplikowane?

– Chodzi mi o to, że nie próbowałeś się ze mną spotkać przed moim wyjazdem z Kethos. Nie próbowałeś mi nic wyjaśnić. Milo podrapał się po brodzie. – Próbowałem się z tobą spotkać, naprawdę. Przyjechałem do waszej willi, ale ty już wyjechałaś. – Musiałam wracać do domu – spojrzała na niego gniewnie, jakby był niespełna rozumu. – Byłam w willi Argenti, ale twój kolega powiedział mi, że masz wolne i nie można się z tobą skontaktować. Nie wiedziałam, co robić. – Tak mi przykro, Alice. Coś mi wypadło i nie mogłem się z tobą zobaczyć. Popatrzyła na niego surowym wzrokiem, jakby chciała go w ten sposób ukarać. – O co chodzi? – chciał wiedzieć. – O nic – odrzekła. – Pomyślałam sobie, że może masz mi coś do powiedzenia. Nie był pewny, czego ona oczekuje, i nie wiedział, co odpowiedzieć. Wytrzymał jej wzrok, zastanawiając się, czy powie coś więcej, ale ona już się nie odezwała. Jej zimne spojrzenie wiele mówiło, lecz niestety w języku, którego nie rozumiał. – Słuchaj – odezwał się w końcu, spoglądając na zegarek – ostatni prom z wyspy odpływa za godzinę. Musielibyśmy pędzić na złamanie karku, żeby dotrzeć na czas. Zatrzymaj się na noc u mnie. – Co takiego? – W domu jest dużo miejsca, naprawdę jesteś mile widziana. Możemy wstać wcześnie rano i zacząć od początku – znowu tu przyjechać i poszukać posągu. Jej niebieskie oczy zrobiły się okrągłe jak spodki, a usta otwarły się ze zdziwienia. – Ale… – Jakie ale? – spytał, przechylając głowę na bok. – O czym ty mówisz, Milo? Przecież nie mogę pojechać do ciebie. – Dlaczego? – na jego twarzy pojawiło się zdziwienie. – Bo… bo ty masz rodzinę! Przez moment sprawiał wrażenie zaskoczonego. – Jak się o tym dowiedziałaś?

– Och, Milo! – krzyknęła, a jej ręce wystrzeliły w górę ze złością. – Sama widziałam! Masz żonę i rodzinę! – Żonę? Chwileczkę, o jakiej żonie mówisz? – Proszę, nie okłamuj mnie więcej. Pojechałam do twojego domu. – Co? Kiedy? – Kiedy nie było cię w pracy. Spytałam kilka osób i dowiedziałam się, gdzie mieszkasz. Chciałam się z tobą spotkać przed wyjazdem, ale gdy dotarłam na miejsce, zobaczyłam… – Co? – spytał z niepokojem, czując, jak ogarnia go strach. – Co dokładnie zobaczyłaś? – Jak wieszasz pranie w ogrodzie. Dziecięce ubrania. – O Boże! – Milo potrząsnął głową. – Wiesz, czyje to ubrania, Alice? Mojej siostry! – Twojej siostry? – Mojej młodszej siostry – Tiany. Chciałem ci o niej powiedzieć. Miałem zamiar to zrobić tamtego poranka, gdy wyjeżdżałaś, ale było za późno, nie udało się nam zdążyć na prom. Tiana była chora i dlatego nie mogłem pójść do pracy. Mamy opiekunkę, która zajmuję się nią po szkole, ale ona też zachorowała, więc musiałem zostać w domu. – Masz młodszą siostrę? – Tak. Nasi rodzice nie żyją. To ja się nią teraz opiekuję. Alice oniemiała. – Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? – Chciałem, ale nie miałem okazji, a nie było sensu rozmawiać na ten temat, gdy pierwszy raz się spotkaliśmy – wyjaśnił. – Pewnie nie chciałabyś się widywać z kimś, kto ma pod opieką młodszą siostrę. – Sama powinnam była o tym zdecydować – zauważyła. – Wiem – przytaknął. – Ale początkowo myślałem, że to tylko wakacyjna przygoda. Kiedy się spotkaliśmy, nie miałem pojęcia, co do mnie czujesz, a poza tym byłem pewny, że zaraz po wyjeździe zapomnisz o mnie i o tym miejscu. Nie podejrzewałem, że chciałabyś wiedzieć wszystko o moim życiu. Spojrzał na nią i dostrzegł, że jej mina nieco złagodniała. – Przepraszam, że nie zdążyłem się wytłumaczyć – powiedział. – Naprawdę mi na tobie zależy i okropnie się czułem, że pozwoliłem ci wyjechać bez słowa wyjaśnienia. Nie wiem, co musiałaś sobie o mnie

pomyśleć. – I raczej nie chciałbyś tego wiedzieć – przyznała Alice. – Pewnie nie – odparł z lekkim uśmiechem. Zostawili za sobą nieprzyjazny mur i ujadającego psa i pojechali z powrotem drogą prowadzącą przez dziewiczy krajobraz. Milo raz po raz zerkał na Alice. Jej ramiona były już trochę mniej napięte niż przez cały miniony dzień, ale nadal wyglądała na zasmuconą, jakby czegoś jej w życiu brakowało. – Dobrze się czujesz? – zapytał. Kiwnęła głową, ale się nie odezwała. – Musisz być głodna – stwierdził. – Ja w każdym razie jestem. Nic nie jedliśmy od kilku godzin. Znów przytaknęła. – Chyba straciłam poczucie czasu. – Mam wrażenie, że nie myślisz o niczym innym, tylko o tym posągu – rzekł. – Mam rację? Spojrzała na niego, gdy powoli wchodził w zakręt. – To dla mnie trudny czas – przyznała się i nagle jej oczy wypełniły się łzami. – Alice! – krzyknął, zjeżdżając na pobocze. – Co się stało? Przez kilka chwil w ogóle się nie odzywała. Po twarzy płynęły jej łzy, a nos szybko się zaczerwienił. Milo odpiął pas i przysunął się nieco bliżej, kładąc dłoń na jej ramieniu. Nie mógł patrzeć na to, w jakim jest stanie, a przy tym czuł się za to częściowo odpowiedzialny. – Chodzi o moje głupie zachowanie, prawda? – jęknął. – Powinienem był ci powiedzieć. Wiem, że powinienem. Pokręciła przecząco głową. – Nie chodzi o ciebie – wyszeptała. – W takim razie o co? Odwróciła twarz w jego stronę i popatrzyła na niego zaczerwienionymi oczyma. – O ojca – wyjaśniła. – Mój ojciec zmarł. – Och, Alice! Tak mi przykro. Nie zastanawiając się, co robi, ujął jej dłonie w swoje ręce i mocno uścisnął. Z oczu Alice ponownie polały się łzy, gdy opowiadała mu, co się wydarzyło. – Boże – westchnął, gdy skończyła. – Masz za sobą naprawdę

ciężkie chwile. – Próbuję się jakoś trzymać – załatwiać sprawy i wszystko uporządkować. – Teraz najbardziej potrzeba ci usiąść i porządnie się wypłakać – stwierdził. – Jedźmy do mnie. Weźmiesz prysznic, odpoczniesz, a ja przygotuję dla nas kolację. Mamy pokój gościnny z czystą pościelą – możesz zostać tak długo, jak tylko chcesz. Co ty na to? – Ale nie mam ze sobą żadnych ubrań ani szczoteczki do zębów, ani… – Pożyczę ci coś do ubrania – zaproponował – a w łazience mam nową, zapasową szczoteczkę. No chodź, zawiozę cię do mojego domu.

Rozdział 38 Alice wirowało w głowie od tego, co powiedział jej Milo. Przez całe tygodnie nie myślała o nim inaczej, jak o nikczemnym żonatym oszuście, podczas gdy on w rzeczywistości był kawalerem, który musiał się opiekować młodszą siostrą, jednocześnie pracując na cały etat. Gdy minęli obrzeża miasteczka Kintos i wjechali do nieznanej jej części wyspy, spojrzała na niego ukradkiem. Miał twarz pociemniałą od przebywania przez długie godziny na słońcu, a niewielka rana na jego czole wyglądała na świeżą i zaczerwienioną. Przyszła jej ochota, żeby wyciągnąć rękę i dotknąć ją delikatnie opuszkami palców. Milo wpatrywał się w drogę swymi ciemnymi oczami, a rękawy jego ciemnozielonej koszuli były podwinięte, odkrywając opalone przedramiona. Alice przełknęła nerwowo ślinę, starając się nie myśleć o tym, jak ją obejmowały, gdy się kochali. Wydawało się jej, że od tamtego momentu upłynęło mnóstwo czasu, i miała wrażenie, jakby była wtedy zupełnie inną osobą. Dlatego teraz dziwnie się czuła, siedząc tak blisko Mila, po tym wszystkim, co się wydarzyło między nimi. Zwłaszcza że w ogóle nie wracali do tych cudownych chwil, gdy cały świat zamknął się wokół nich i nic nie było ważniejsze od nich dwojga. Wbrew sobie zaczęła się zastanawiać, czy on również o tym rozmyśla, czy tylko skupia się na zdradliwej drodze biegnącej wzdłuż wybrzeża, którą właśnie jechali. Cokolwiek myślał, nie zdradził się ani słowem i cały czas jechali w ciszy. Kiedy dotarli na miejsce, Alice rozpoznała mały domek i dostrzegła sznur do prania, który narobił im tyle kłopotów. Milo zatrzymał samochód i odwrócił głowę w jej kierunku. – Jesteśmy na miejscu – oznajmił. Alice kiwnęła głową. – Gdzie jest twoja siostra? – W domu. Miała dziś po szkole przyjęcie i jedna z moich przyjaciółek obiecała odwieźć ją do domu i z nią posiedzieć, aż wrócę. Jakby na potwierdzenie jego słów z budynku wyszła młoda kobieta i pomachała do Mila. Wysiadł z samochodu, żeby się z nią przywitać. Chwilę rozmawiali, a potem ona odwróciła się i odeszła.

– Koniecznie chciała wiedzieć, kim jest ta ładna dziewczyna – rzekł Milo, otwierając drzwi samochodu, żeby Alice mogła wysiąść. – I co jej powiedziałeś? – Nic, bo zanim usiedlibyśmy do kolacji, już wiedziałaby o tobie cała wioska. – Pewnie i tak się dowiedzą – orzekła Alice, wysiadając z auta. – Pewnie masz rację. Razem udali się w kierunku domu. – Czy Tiana mówi po angielsku? – spytała nerwowo Alice. – Tak, nauczyłem ją – odpowiedział Milo i otworzył przed nią drzwi. – Pewnie mówi już lepiej ode mnie. Alice weszła do środka i od razu natknęła się na dziewczynkę o wielkich ciemnych oczach i długich czarnych włosach. Stała w drzwiach do kuchni, szeroko się uśmiechając. – Cześć – przywitała się. – Cześć – Alice odwzajemniła uśmiech. Milo odchrząknął i zrobił krok do przodu. – Tiana, to jest Alice – przedstawił je sobie po angielsku. Dziewczynka przechyliła głowę na bok identycznie, jak robił to jej brat. – ALICE! – wykrzyknęła gwałtownie. Alice roześmiała się, słysząc ten entuzjastyczny okrzyk. – Tak – potwierdziła. – Wróciłaś. – Tak. – Wróciłaś, żeby zobaczyć się z Milem – ciągnęła dziewczynka. – Ekhm, nie do końca – przerwał jej Milo. – W takim razie po co? – Alice ma do załatwienia pewną sprawę na wyspie. – Sprawę? – zdziwiła się Tiana, wypowiadając to słowo takim tonem, jakby poczuła w ustach jakiś nieprzyjemny smak. – Jaką sprawę? – Prywatną, którą małe dziewczynki nie powinny się interesować – stwierdził. – Aha – rzuciła wyraźnie rozczarowana i przeniosła spojrzenie na Alice w nadziei, że ona zaprzeczy temu, co mówi Milo, i wyjaśni jej, dlaczego przyjechała.

– Pewnie masz zadanie do odrobienia – ponaglił ją brat. – A nie, nie, dziś nie mam – odparła z lekkim uśmiechem. – Mogę zostać z wami i cały wieczór rozmawiać z Alice. Oczy Mila rozszerzyły się z lekkim niepokojem. – Najpierw musisz posprzątać… – Mój pokój jest posprzątany – uprzedziła jego polecenie. – I ułożyć książki w kolejności alfabetycznej. – Co? – zdziwiła się Tiana. – Raz, dwa – mówiłem ci, że tak lubiła je ustawiać mama. Stała w miejscu zdumiona, ale po chwili dała za wygraną. – No dobra – zgodziła się z westchnieniem. Patrzyli za nią, jak oddala się korytarzem w kierunku swojego pokoju, starając się iść tak wolno, jak to tylko możliwe. – Przepraszam cię za nią – szepnął Milo. – Czasami bywa dość absorbująca. – Jest cudowna – zapewniła go Alice. – Szkoda, że moja siostra taka nie jest. – Jak ona się miewa? – spytał, prowadząc ją do kuchni. – Jak zwykle, nic się nie zmieniła. Milo pokiwał głową ze zrozumieniem. – A jak radzi sobie ze śmiercią ojca? – Niezbyt dobrze – powiedziała Alice. – Mieszka w naszym rodzinnym domu i nie chce się wyprowadzić, chociaż to jedno z postanowień testamentu. Mamy go sprzedać, zapłacić wszystkie rachunki, a resztę pieniędzy podzielić między siebie. – Brzmi sprawiedliwie – zauważył Milo. – Obawiam się, że ona ma na ten temat inne zdanie. – Zakładam, że cały czas mieszka tam kompletnie za darmo? Alice przytaknęła. – W takim razie to bardzo sprawiedliwie, moim zdaniem. Odsunął dla niej krzesło przy kuchennym stole. Alice usiadła, podczas gdy on krzątał się po kuchni, przygotowując kolację. – I co masz zamiar zrobić z tymi pieniędzmi? Alice uniosła wzrok do góry. – Chyba powinnam je przeznaczyć na wkład na własny dom. Od lat tylko wynajmuję. – Więc zamierzasz zostać w Anglii?

Spojrzała na niego zdumiona. – Przecież mam tam pracę. Skinął głową ze zrozumieniem, a Alice z trudem przełknęła ślinę. Miała wrażenie, że Milo nie mówi jej wszystkiego, co ma na myśli, i po raz kolejny dotarło do niej, że bliskość, jaka na chwilę stała się ich udziałem, nagle gdzieś zniknęła. – W każdym razie – ciągnęła – na razie trzeba poczekać. – Jakiej sumy się spodziewasz, jeśli wolno mi spytać? – Dokładnie jeszcze się nie dowiadywałam, ale dom nie jest obciążony hipoteką, więc powinnyśmy dostać za niego dobrą ceną. Spodziewam się, że to będzie kilkaset tysięcy. Milo zrobił minę, jakby ktoś dał mu w twarz. – Kilkaset tysięcy? – W okolicach dwustu, może więcej – powiedziała Alice. – Każda z was? W funtach? – Tak. A co? To według ciebie dużo? – spytała zdziwiona. – A według ciebie nie? – Dla mnie to majątek, ale w Anglii nie kupię za to niczego większego. – Mój Boże! – wykrzyknął. – Tutaj mogłabyś mieć sporą posiadłość. – Naprawdę? – Tak! – zawołał Milo histerycznym głosem. – Nie tak wielką jak willa Argenti, sama rozumiesz, ale naprawdę ładny dom i kawał ziemi. Alice uświadomiła sobie, że mimo woli się uśmiecha. – Może tutaj tak, ale to tysiące kilometrów ode mnie, na dodatek w kraju, gdzie zdarzają się trzęsienia ziemi. – Cóż, może nie jest idealny, ale nie przebijecie naszego błękitu nieba i morza. Alice uśmiechnęła się ponownie i zobaczyła, jak Milo sięga do szafki kuchennej i wyciąga z niej dwa duże kieliszki, żeby napełnić je miejscowym białym winem. – Gdybym ja miał kilkaset tysięcy, kupiłbym największy kawałek ziemi, na jaki byłoby mnie stać – zwierzył się Alice, podając jej kieliszek, a następnie upijając łyk ze swojego. – Dom nie miałby dla mnie większego znaczenia, byleby miał kilka pokoi, ściany i całą resztę. Założyłbym najpiękniejszy ogród na całym Kethos. Willa Argenti byłaby niczym w porównaniu z nim!

Jego ciemne oczy zaświeciły się, gdy o tym mówił. – Kupiłbym ulubione rośliny i posadził je dokładnie tam, gdzie chcę. Wszystkie wielkie i jaskrawe śródziemnomorskie kwiaty i zioła, z których słynie nasza wyspa. Hodowałbym swoje rośliny z nasion i miałbym własne sadzonki – a nawet poeksperymentowałbym z nowymi odmianami. – A nie robisz tego w willi? – zapytała Alice. – Mam pewną swobodę, jeśli chodzi o rośliny, ale to pan Carlson podejmuje ostateczną decyzję. To jego ogród. Alice przytaknęła i uśmiechnęła się, widząc nieobecne spojrzenie Mila. Był marzycielem i za to go lubiła. Dlaczego ona sama nie potrafiła taka być? Liczyło się dla niej tu i teraz, myślała tylko o przyziemnych rzeczach, takich jak praca, czynsz i rachunki. Dlaczego nie potrafiła sprawić, by jej umysł, jak w przypadku Mila, odpłynął gdzieś daleko w przyszłość wypełnioną zapachem kwiatów? – Niestety – ocknął się i wrócił do rzeczywistości – coś takiego raczej się nie zdarzy, a ja… Cóż, uwielbiam pracę w willi Argenti, naprawdę, ale chciałbym… – Chciałbyś być sam dla siebie szefem? – Właśnie! – uśmiechnął się jak mały chłopiec, a potem wrócił do przygotowywania kolacji. Alice obserwowała, jak z naturalną swobodą porusza się po kuchni. Było jasne, że świetnie się czuje wśród garnków i patelni, a gotowanie sprawia mu niekłamaną przyjemność i nie robi tego tylko po to, bo musi jeść. – Mogę jakoś pomóc? – spytała. – Nie, nie – powiedział beztrosko, machając ręką w powietrzu. – Nalej sobie jeszcze wina. Tak zrobiła. Nie była pewna, czy powodem tego, że tak szybko poczuła przyjemne odprężenie, jest wino czy płynne, rytmiczne ruchy Mila po kuchni. Zupełnie jakby spłynęło z niej całe napięcie, w jakim żyła od kilku tygodni. Może przyczynił się do tego również jej powrót na Kethos. Ostatecznie to było jedyne miejsce, w którym ostatnio czuła się naprawdę na luzie. Zanim zdążyła się obejrzeć, pojawił się przed nią rząd półmisków i miseczek z jedzeniem. – Zrobiłem prostą kolację – oznajmił Milo prawie przepraszającym tonem, gdy już wszystko rozłożył na stole. – Nazywa

się meze. To zestaw przekąsek, które zwykle podaje się do ouzo, ale my często jadamy je na kolację, bo Tianie bardzo smakują. To coś w rodzaju waszych przystawek. Alice pokiwała z aprobatą głową na widok chlebków pita, hummusu, sera halloumi, kalmarów i smażonych krewetek. – Wygląda niesamowicie – pochwaliła, nie mogąc jednocześnie powstrzymać się, by nie porównać tego egzotycznego zestawu ze swymi monotonnymi kolacjami, jakie jadała w domu. Składały się one najczęściej z zupy z puszki z grzanką albo jakiegoś gotowego dania w panierce wyciągniętego z czeluści zamrażalnika. – Kolacja! – zawołał Milo i Tiana natychmiast przybiegła, żeby do nich dołączyć. – Umyłaś ręce? Pokiwała głową. – Tak! – Poukładałaś książki? – Tak! – W porządku – powiedział z uśmiechem, gdy jego mała siostra usiadła przy stole. Jedzenie było proste, ale wyśmienite – dokładnie czegoś takiego potrzebowała teraz Alice. Przez chwilę jedli w milczeniu, z zadowoleniem wybierając i przeżuwając kolejne kąski, zupełnie jak mała rodzina. Alice jednak przez cały czas czuła na sobie spojrzenie pary oczu, więc w końcu uniosła wzrok, żeby się z nimi spotkać. Tiana uśmiechnęła się do niej szeroko. – Jesteś taka ładna – oznajmiła. Alice omal nie zakrztusiła się kawałkiem chleba. – Wcale nie. To ty jesteś ładna. – Dziękuję – odparła Tiana. Milo roześmiał się. – Widzisz? Powinnaś uczyć się od Tiany, jak należy przyjmować komplementy, Alice. – Ale ona naprawdę jest ładna – podkreśliła Alice. – Tak samo, jak ty, prawda, Tiano? – spytał Milo. – Przecież już mówiłam – dziewczynka wyglądała na zdezorientowaną. Milo roześmiał się. – Mówiłaś i na tym zakończmy ten temat. Alice ponownie zabrała się do jedzenia – tym razem czując na

sobie spojrzenie dwóch par oczu. Kiedy podniosła głowę, napotkała wzrok Mila, a on znów się do niej uśmiechnął. Posłała mu ostrzegawcze spojrzenie, więc odchrząknął i odwrócił się do siostry. – Zajmij się jedzeniem, Tiano, przeszkadzasz Alice. Dokończyli kolację, rzucając na siebie ukradkowe spojrzenia i chichocząc, gdy podawali sobie talerze. Kiedy wszystko zostało już zjedzone, Milo kazał Tianie wracać do swojego pokoju. – Nie mogę zostać i porozmawiać z Alice? – zapytała ze smutkiem w oczach. Jej brat pokręcił głową. – Ma za sobą bardzo męczący dzień – wyjaśnił. – Możesz porozmawiać z nią rano. Idź do swojego pokoju. Później przyjdę, żeby ci powiedzieć dobranoc. Wyszła z kuchni ze zrezygnowaną miną. – Dobranoc, Tiano – zawołała za nią Alice. – Jest cudowna – powiedziała do Mila. – Tak, czasami bywa – odparł z lekkim uśmiechem. – Pewnie ją uwielbiasz. Kiwnął głową. – Nie wyobrażam sobie życia bez niej. – Musi ci być ciężko wychowywać ją samemu. – Daję sobie radę – powiedział, ale jego twarz spoważniała. – Coś nie tak? – Alice zauważyła, że dotknęła czułego punktu. Wzruszył ramionami. – Ostatnio mieliśmy trudny okres. Kłopoty rodzinne. Pewnie nie chce ci się o tym słuchać. – Właśnie, że tak – zaprotestowała. – Opowiedziałam ci wszystko o swojej rodzinie, a teraz chętnie dowiem się czegoś o twojej. Milo usiadł ponownie przy stole, nalał im obojgu wina, a potem opowiedział jej o Georgiu i Sonyi, a także o tym, co się ostatnio wydarzyło. – Zabrali ją stąd, tak po prostu? – spytała zbulwersowana Alice. – Problem narastał już od jakiego czasu – poinformował ją Milo. – Ale nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo są zdeterminowani, żeby ją mieć u siebie. – Mogą spróbować ponownie? –Wątpię. Chyba doznali lekkiego szoku, widząc, jak bardzo

Tiana jest u nich nieszczęśliwa, ale czy mogli się spodziewać czegoś innego? Ona nie zna innego miejsca niż wyspa. Nie można tak po prostu wywlec dziecka z jego własnego domu i oczekiwać, że mu się to spodoba. – Musiałeś się strasznie denerwować. – Rozbiłem swój motorower, próbując ich dogonić. – Aha – powiedziała Alice. – Nie przyszłoby mi do głowy, że mógłbyś szaleć po drogach bez konkretnego celu. Spojrzała na ranę, jaką miał na czole. – Czy ona się zabliźni? Przejechał po niej palcami. – Nie wiem. Może powinien zostać ślad, żeby przypominać mi o tym, co ważne. Alice przytaknęła, a potem wstała i zaczęła sprzątać naczynia ze stołu. – Nie musisz tego robić – zauważył Milo. – Ale chcę. Zadałeś sobie tyle trudu… – To nic takiego – odparł. – Proszę, idź sobie usiąść. Wskazał ręką na salon, który znajdował się obok. Alice uległa i wyszła z kuchni, żeby rozłożyć się wygodnie na sofie. Dziwnie się czuła, będąc w czyimś domu i siedząc bezczynnie. Nie miała nawet nic do czytania. Rozejrzała się po pokoju – na małej półce obok telewizora stał rząd książek, ale wszystkie po grecku. Poza tym wcale nie miała ochoty na lekturę, była zbyt zmęczona, żeby się skoncentrować. Powieki zaczęły jej ciążyć, więc postanowiła, że przymknie je tylko na chwilę. – Alice? – dobiegł ją z daleka czyjś cichy głos. – Alice? Otworzyła oczy. – Ojej! – wykrzyknęła. – Zasnęłam? – Chyba tak – rzekł Milo, siadając obok. – Może coś ci przynieść? Filiżankę kawy? – Nie, nie, dziękuję. Chyba już pójdę do łóżka. Kiwnął potakująco głową. – Pokażę ci twój pokój. Przeszli razem przez korytarz i Milo otworzył drzwi po prawej stronie. Sypialnia była mała i prosto urządzona – stało w niej nieduże podwójne łóżko, szafka nocna z ceramiczną lampką i duża szafa w kącie.

Milo wszedł do środka, żeby zaciągnąć zasłony. – Spodoba ci się rano widok z okna – zapewnił ją. – Można stąd zobaczyć morze. Kiwnęła głową, dostrzegając, że na łóżku leży ręcznik i nowa szczoteczka do zębów, a także para skarpetek. – Na wypadek, gdyby ci było chłodno – wyjaśnił, widząc, że na nie spogląda. – Tiana ciągle narzeka, że zimno jej w nogi. Alice uśmiechnęła się. – Dziękuję. – Łazienka jest w korytarzu, po lewej. – Dobrze. – Potrzebujesz jeszcze czegoś? Coś ci przynieść? Spojrzała na niego – stał tak blisko, że czuła na twarzy jego ciepły oddech. To był ten sam mężczyzna, z którym pływała nago w morzu. I z którym kochała się w ruinach starożytnej świątyni. Przełknęła nerwowo ślinę. – Wszystko mam – powiedziała. – Będę obok, gdybyś czegoś potrzebowała – mówiąc to, obdarzył ją ciepłym spojrzeniem swoich ciemnych oczu. – Dziękuję – szepnęła, a potem popatrzyła za nim, jak wychodzi z pokoju i zamyka za sobą drzwi. Co ona tutaj robi? Wysyła mu mylne sygnały, zatrzymując się na noc w jego domu, ale wcale nie czuła się z tego powodu niezręcznie. Szczerze mówiąc, w całym swoim życiu nigdzie nie była tak mile widziana jak tutaj. Usiadła na łóżku i wzięła do ręki parę wełnianych skarpet. „Ma młodszą siostrę” – pomyślała. „To była ta tajemnica, którą przed nią ukrywał”. Nie miał żony ani sześciorga dzieci. Uważała go za zwykłego łajdaka, podczas gdy w rzeczywistości był… Kim naprawdę? Idealnym mężczyzną? Potrząsnęła głową. „Idealny mężczyzna” – powtórzyła w duchu. Zaprzepaściła już jedną szansę na szczęście z najbardziej idealnym mężczyzną, jakiego w życiu spotkała, a poza tym, czym ta znajomość mogła się skończyć? Nawet jeśli Milo to ideał, ich związek nie był przecież niczym więcej, jak tylko wakacyjną przygodą. Nie miał żadnej przyszłości. Chyba że…

Alice zapaliła lampkę stojąca obok łóżka i wpatrzyła się w ciepły złoty krąg światła. W jej głowie zawirowały nagłe i nieoczekiwane myśli. Nigdy wcześniej nie poświęcała zbyt wiele uwagi przyszłości, bo całkowicie pochłaniała ją teraźniejszość – praca i wynajmowany dom. Ale teraz, gdy dostanie spadek po ojcu, będzie miała szansę sama o niej zdecydować. „Dzięki temu mogę pojąć decyzję, która na zawsze zmieni moje życie” – pomyślała. – Jeśli tylko będę miała dość odwagi – wyszeptała sama do siebie.

Rozdział 39 Po wyjściu z pokoju Milo krążył przez chwilę w pobliżu drzwi, mając nadzieję, że Alice o czymś jeszcze sobie przypomni. Żałował, że nie została z nim trochę dłużej, żeby mogli porozmawiać. Było stanowczo zbyt wcześnie, aby kłaść się spać. W końcu wrócił do kuchni, zabrał się do robienia porządków, a potem przygotował Tianie pudełko z drugim śniadaniem na jutro. Przechodząc przez korytarz do salonu godzinę później, zauważył siostrę. Stała w drzwiach pokoju Alice. – Tiana! Uciekaj stąd. Co tu robisz? – wysyczał. – Tylko na nią patrzę – szepnęła w odpowiedzi. – Wygląda tak smutno. Chyba płakała. – Nie powinnaś otwierać tych drzwi. – Same się otworzyły. Milo westchnął, ale nie mógł się oprzeć, żeby nie dołączyć do Tiany stojącej w drzwiach sypialni i nie zajrzeć do środka. Światło padające z korytarza łagodnie oświetlało twarz leżącej w łóżku Alice. – Rzeczywiście, wygląda na smutną – przyznał. – Dlaczego, skoro jest z tobą? – spytała Tiana. – Ma teraz mnóstwo rzeczy na głowie. – Na przykład co? – Niedawno umarł jej ojciec, ma też inne zmartwienia. – I nie ma starszego brata, który by się nią opiekował tak jak ty mną? – zapytała dziewczynka. – Nie, nie ma. – Więc teraz ty się nią opiekujesz? Milo odchrząknął. – Coś w tym stylu. A teraz marsz do łóżka, młoda damo. – Czy mogę ją pocałować na dobranoc? – Nie możesz. – A ty ją pocałujesz? – Idź do łóżka. Odprowadził ją do jej sypialni i gdy już leżała pod kołdrą, obiecawszy mu wcześniej, że nie będzie chodziła do Alice w środku nocy, wyszedł i ponownie skierował się do pokoju gościnnego. Wsunął głowę przez drzwi i przyjrzał się bladej twarzy śpiącej Alice. Dziwnie

się poczuł, gdy przyszło mu do głowy, że ma na sobie jego własną koszulkę i skarpetki. Dziwnie czy może raczej przyjemnie? – Dobranoc, Alice – wyszeptał, delikatnie zamykając za sobą drzwi, a potem po cichu poszedł do swojego pokoju, który znajdował się obok. Alice obudziła się w obcym miejscu i spojrzała na bladoniebieskie zasłony, przez które przebijało słońce. Nie miała pojęcia, która godzina, więc wyskoczyła z łóżka i złapała do ręki zegarek. Było po dziesiątej! Przespała jak kamień dwanaście godzin. Gdy odsunęła zasłony, natychmiast zalał ją strumień słonecznego światła. Milo miał rację, wspominając o widoku z okna – rzeczywiście zapierał dech w piersiach. Okoliczny teren był lekko pofałdowany, z licznymi wzgórzami, a za srebrnozielonym gajem oliwnym widać było morze, które dziś miało szafirową barwę, tak głęboką, że aż raziła w oczy. Mimo to Alice nie potrafiła oderwać od niego wzroku. Była w stanie uwierzyć, że można wpatrywać się w ten fascynujący widok jak zahipnotyzowany przez długie godziny. „Jak to jest mieszkać w takim miejscu?” – zastanawiała się. Patrzeć na morze, kiedy tylko ma się ochotę, i obserwować jego zmienną naturę, niezliczone odcienie i kapryśny charakter, gdy w krótkim czasie potrafi się zmienić ze spokojnego i przeźroczystego w burzliwe i nieobliczalne. Nic dziwnego, że Tiana, a tym bardziej Milo nie chcieli mieszkać nigdzie indziej. Alice doskonale ich rozumiała. Takie miejsce jak to, stawało się częścią ludzkiej osobowości. Było obecne we wdychanym powietrzu i wypełniało serce i umysł. Stanowiło emocjonalną kotwicę, dzięki której człowiek wiedział, kim naprawdę jest i gdzie znajduje się jego dom. Alice pomyślała sobie, że to musi być jedno z najbardziej satysfakcjonujących uczuć na świecie. Ona sama jeszcze nigdy go nie doświadczyła. Pobiegła szybko do łazienki, wzięła prysznic i założyła ubranie. Nad umywalką wisiało stare lustro, więc zerknęła na swoje odbicie. Skórę miała bledszą od poprzedniego pobytu na Kethos, włosy straciły już ciepłe refleksy, którymi obdarowało ją tutejsze słońce, a oczy zamiast błękitnych były zaczerwienione od płaczu z zeszłego wieczoru. Po powrocie do swojej sypialni usiadła na brzegu łóżka i rozmyślała o możliwościach, jakie niesie ze sobą przyszłość. Poczuła przejmujący smutek, bo przecież źródłem tych perspektyw była śmierć

jej ukochanego ojca, coś, czego za żadne skarby świata by nie chciała. Wzięła głęboki oddech. Musi przez to przejść. Rozwiąże problem z Afrodytą i uporządkuje sprawy związane z domem ojca. A potem – przyrzekła sobie – zrobi coś wyjątkowego dla siebie samej. Opuściła sypialnię i poszła do kuchni, gdzie Milo właśnie robił kawę. – Dzień dobry – przywitała się. – Przepraszam, że tak długo spałam. Powinieneś był mnie obudzić. – Nie chciałem – przyznał się. – Pomyślałem sobie, że musisz być wyczerpana po wczorajszym dniu. – Gdzie Tiana? – Poszła do szkoły. – A tak, jasne – Alice przypomniała sobie, że to zwykły dzień tygodnia. – Dobrze spałaś? – Tak, dzięki. – Zostało jeszcze mnóstwo jedzenia ze śniadania – powiedział, więc Alice usiadła za stołem i zaczęła jeść. – Nie musisz iść do pracy? – spytała. Wzruszył ramionami. – Szefa nadal nie ma, a stary Costas wyjechał, więc na mnie nie doniesie. Nadrobię zaległości później, poza tym Lander mnie zastępuje – wyjaśnił. – Przykro mi, że sprawiam ci tyle kłopotu – dodała. Milo pokręcił głową. – To żaden kłopot. Obiecałem, że ci pomogę, i tak będzie. – Więc znowu jedziemy do domu rzeźbiarza? – Kiedy tylko będziesz gotowa. Alice była zdecydowana, ale nagle ogarnęło ją dziwne zdenerwowanie. To było dość niemądre, bo przecież nadszedł wreszcie długo wyczekiwany dzień – kiedy wszystko wróci do normalności. Nie będzie więcej absurdalnego zainteresowania mężczyzn jej osobą ani kuriozalnych wyznań od kompletnie obcych facetów. Wróci do swojego dawnego „ja”. Znów będzie prawdziwą Alice Archer. – Wszystko w porządku? – spytał Milo. Kiwnęła głową.

– Po prostu chciałabym jak najszybciej mieć to już za sobą. – I wrócić do domu? Spojrzała na niego. – Pewnie… tak – odparła. – Masz dużo rzeczy do załatwienia, prawda? – Owszem – przyznała. Pokiwał głową. Miał bardzo poważną minę, aż zaczęła się zastanawiać, o czym naprawdę myśli. Na pewno będzie zadowolony, gdy nareszcie pozbędzie się dziwacznej Angielki, która raz po raz pojawia się w jego życiu, a potem znika. Jak dotąd przysporzyła mu tylko samych kłopotów, więc nie miała zamiaru go winić, jeśli nie będzie chciał jej więcej widzieć. – No, dobrze – odezwał się drętwym, pozbawionym emocji głosem i z kamienną miną. – Powiedz mi, kiedy będziesz gotowa do wyjścia. Po tych słowach wyszedł z kuchni, a Alice aż zamrugała ze zdziwienia. Co się stało? Czyżby powiedziała coś, co go zdenerwowało? Dokończyła swoją kawę, a potem przeszła przez korytarz i zapukała lekko do jego drzwi. Chwilę później wyszedł z pokoju. – Gotowa? – spytał. – Gotowa – potwierdziła i jak dwoje obcych sobie ludzi wyszli z domu w kłopotliwej ciszy. Bardzo chciała z nim porozmawiać w trakcie jazdy do domu rzeźbiarza. Było tyle rzeczy, które chciałaby o nim wiedzieć, ale czuła, że z jakiegoś powodu zamknął się przed nią. Może dlatego, że oświadczyła mu, iż wraca do domu, ale co innego mogła zrobić? Spojrzała przez okno na surową, usianą skałami okolicę, przez którą przejeżdżali. Droga pięła się pod górę, więc na jakiś czas stracili z oczu morze. Opuściła szybę i wdychała przesiąknięte zapachem tymianku powietrze. Chciała coś powiedzieć – podzielić się z nim tym, co w tej chwili czuła, ale Milo wydawał się traktować ją z rezerwą, dlatego nie odzywała się ani słowem. Gdy w końcu dotarli do domu rzeźbiarza, przekonali się, że podobnie jak wczoraj, brama wciąż jest zamknięta na kłódki. Mimo to wysiedli z samochodu. – Dzień dobry! – krzyknęła głośno Alice, co natychmiast

rozjuszyło psa. Zauważyła, że dziś był przywiązany, więc na szczęście nie udało mu się doskoczyć do samej bramy. – Zatrąb klaksonem – poprosiła Mila. Wrócił do samochodu i zatrąbił trzy razy. Dźwięk ten zabrzmiał wyjątkowo głośno w ciszy wiejskiego zakątka i ponownie rozwścieczył psa. – Jak mamy wejść do środka? – spytała Alice. – Chyba nam się nie uda. – Musi być jakiś sposób – powiedziała z przekonaniem. – Co masz na myśli? – To, że trzeba się jakoś tam dostać. Jak widać, nie zostaniemy wpuszczeni, więc musimy poszukać innego wejścia. – Co? A ten olbrzymi pies? – Jest przywiązany. – Ale może się zerwać – zauważył Milo. Alice pokręciła głową i zaczęła iść wzdłuż muru. Na ziemi było pełno pyłu i kamieni i w pewnym momencie potknęła się i wykręciła nogę w kostce. Milo podbiegł do niej, ale ona machnęła lekceważąco ręką. – Nic mi nie jest – zapewniła go. – Chodźmy dalej. Mur wydawał się ciągnąć bez końca i wkrótce stało się jasne, że nie ma innego wejścia oprócz zamkniętej na kłódki bramy strzeżonej przez psa. – Przykro mi, Alice – odezwał się Milo. – Chyba nic z tego.

Rozdział 40 Alice spojrzała na ciągnący się w nieskończoność mur. Przebyła tak daleką drogę i nie miała zamiaru rezygnować. Musi być jakiś sposób, żeby się dostać do środka. Musi. I właśnie w tym momencie zauważyła drzewo. – Milo, zobacz! – Co? – Drzewo. Rosnące przy murze drzewo oliwne miało co najmniej kilka setek lat – było potężne i masywne. Alice podbiegła do niego i Milo podsadził ją, by mogła dosięgnąć srebrnozielonej korony. Pomarszczona, pełna sęków kora drapała ją po nogach, tak iż szybko zaczęła żałować, że zamiast sukienki nie ma na sobie czegoś wygodniejszego. – W porządku? – spytał Milo, wdrapując się na drzewo tuż za nią. Alice przeciskała się pomiędzy grubymi konarami w kierunku muru. – Już prawie jesteśmy – powiedziała, pociągnąwszy za brzeg sukienki, który zaczepił się o szorstką korę. Po chwili dotarła do szczytu muru, usiadła na nim i spojrzała w dół. Wzięła kilka głębokich oddechów na uspokojenie, a potem skoczyła i wylądowała z hukiem, który – jak miała wrażenie – mógłby spowodować kolejne trzęsienie ziemi. Odległość od podłoża była znacznie większa, niż jej się początkowo wydawało, aż zaczęła się zastanawiać, jakim cudem uda im się z powrotem wspiąć na mur, żeby się stąd wydostać. Doszła jednak do wniosku, że teraz nie będzie się tym przejmować. Chwilę później obok niej wylądował z głuchym łoskotem Milo. – Jesteśmy w środku – oznajmił, otrzepując się z kurzu. Alice popatrzyła na niego, a on lekko się uśmiechnął. Po chwili razem podążali w kierunku willi, starając się trzymać jak najdalej od psa. – Boże, to całe hektary – zauważyła Alice kilka minut później, gdy przeszukiwali teren posiadłości. – Nie bój się, znajdziemy ją – stwierdził Milo, zupełnie jakby czytał w jej myślach. – A jeśli nie?

Spojrzał na nią. – Wtedy nie pozostanie ci nic innego, jak tylko pogodzić się z tym, że przez resztę życia będziesz pociągająca dla mężczyzn. – To nie jest śmieszne, Milo. – Są w życiu gorsze rzeczy – rzekł. Wzięła głęboki oddech. – Muszę to zrobić. – Wiem – zgodził się. – Słuchaj, rzeźbiarz najprawdopodobniej trzyma posąg gdzieś w pobliżu domu, jeśli ma zamiar go naprawić. Musi tu gdzieś być jakiś warsztat. Pewnie jest w nim. – Tak – przytaknęła Alice z nadzieją. Okrążyli willę i wkrótce znaleźli się na placu, który najwyraźniej służył jako pracownia kamieniarska. Leżało tam pełno kamieni, od małych kawałków po wielkie bloki, ale w pobliżu nie zauważyli żadnych posągów. Milo skinął głową w kierunku budowli, która wyglądała jak połączenie garażu z kościołem. Wznosiła się strzeliście w górę, a jej wielkie łukowate drewniane wrota były otwarte. Podeszli do nich powoli, z prawie nabożnym skupieniem, starając się stąpać jak najciszej, a potem ostrożnie weszli do środka. Odczekali chwilę, aż ich oczy przyzwyczają się do ciemności, a wtedy ukazał im się zdumiewający widok. Ze wszystkich stron otaczały ich posągi. Były wszędzie, tworząc wokół nich ciasny kamienny krąg. – Jak myślisz, dlaczego są tak ustawione? – spytała Alice. – Nie wiem – odparł Milo. – Może Karalis lubi stać w środku i przyglądać się im w poszukiwaniu inspiracji. To coś jakby muzeum, prawda? – Albo raczej jakaś dziwna kostnica – stwierdziła Alice, wzruszając ramionami. – Wiesz, o co mi chodzi, takie miejsce, gdzie przetrzymuje się szczątki wykopane z grobów. Milo przytaknął. – Spójrz, żaden z posągów nie jest kompletny – zauważyła Alice. Oglądali je ze zdumieniem przemieszanym ze zgrozą. Niektóre, jak to często bywa, nie miały tylko rąk czy nosów, ale zdarzały się również rzeźby bez głów albo same tułowie na cokołach. – Biedaki – orzekła Alice, zupełnie jakby były żywymi osobami, które straciły część swojego ciała.

– Hej! – Milo wskazał głową drugi koniec pomieszczenia. Spojrzała we wskazanym kierunku i wtedy ją zobaczyła – cudowne ciało Afrodyty leżące w kawałkach na podłodze. – Tak smutno wygląda – powiedziała Alice, a następnie podeszła do zniszczonego posągu i położyła na nim dłoń jakby na znak szacunku. – Co masz zamiar zrobić? – zapytał Milo. – Nie wiem. W jaki sposób cofa się życzenie? Wzruszył ramionami. – Nie mam pojęcia – przyznał. Alice klęknęła na podłodze obok Afrodyty i wzięła głęboki oddech. – Nie wiem, co powiedzieć. – Nie będę ci przeszkadzał – rzekł Milo, odwróciwszy się do wyjścia. Alice patrzyła za nim, jak dochodzi do wielkich drzwi, a jego sylwetka odcina się na tle światła słonecznego dochodzącego z zewnątrz, po czym odwróciła się z powrotem do Afrodyty. – Witaj – odezwała się, a potem uśmiechnęła się sama do siebie. Dziwnie się czuła, rozmawiając z kamieniem, na dodatek roztrzaskanym na kawałki, ale czy nie po to właśnie przyjechała aż z tak daleka? Jakaś jej część nie mogła się oprzeć myśli, że wszystko to jest dość absurdalne. Co będzie, jeśli jej słowa nie zadziałają? Jeśli Milo miał rację, że zupełnie zwariowała? Ale przecież nie wymyśliła sobie tego wszystkiego. Jak inaczej wytłumaczyć nadmiar zainteresowania, jakim nagle zaczęli obdarzać ją mężczyźni? Nie, ten posąg musiał mieć z tym coś wspólnego i Alice postanowiła, że pora z tym definitywnie skończyć. Położyła dłoń na prawym ramieniu Afrodyty i zamknęła oczy. – Nie wiem, co powiedzieć, ale mam nadzieję, że mi pomożesz – zaczęła. – Wypowiedziałam życzenie, żeby mężczyźni mnie dostrzegali, ale potem doszłam do wniosku, że wcale tego nie chcę. To było bardzo głupie i okazało się prawdziwym koszmarem. Czy mogłabyś je cofnąć? Chciałabym być znowu sobą – zwyczajną Alice Archer, która przybyła na Kethos, jeszcze zanim wypowiedziałam życzenie. Czy możesz to dla mnie zrobić? Bardzo cię proszę. Wzięła głęboki oddech i otworzyła oczy. Udało się? Czy

wszystko wróciło do normy? Nie była pewna i doszła do wniosku, że nie dowie się, zanim nie spotka na swojej drodze jakiegoś mężczyzny. Teraz jednak, klęcząc na podłodze obok Afrodyty, naszła ją ochota, żeby mówić dalej. – Czy spełniasz też inne życzenia, Afrodyto? – spytała prawie niedosłyszalnym szeptem. – Pewnie pomyślisz, że jestem wyrachowana, bo chcę wypowiedzieć kolejne. Wiem, że nie powinnam tego robić, ale tak bardzo chciałabym zostać tu, na Kethos. Nie mam zamiaru życzyć sobie, żeby Milo nagle się we mnie zakochał do szaleństwa – to nie byłoby w porządku. Chciałabym tylko wiedzieć, czy coś do mnie czuje. Gdy znów zobaczyłam wyspę, poczułam się taka szczęśliwa. Uwielbiam ją – jej kolory, zapachy, słońce i powietrze. Nie chcę być w żadnym innym miejscu, więc tak się zastanawiam… całkiem na poważnie, że może mogłabym zacząć tutaj wszystko od nowa. To znaczy, jeszcze sama nie wiem, co zrobię, ale mam teraz trochę pieniędzy i czasu, żeby wszystko przemyśleć. Nigdy w życiu nie zrobiłam nic odważnego i nie mogę się doczekać, żeby to zmienić. Cały czas myślę o ojcu, że był taki szczęśliwy, spędzając całe życie w tym samym miejscu, ale doszłam do wniosku, że to jednak nie dla mnie. Nie będę już wypowiadała żadnych życzeń. Lepiej… – zawahała się na moment – lepiej już sobie pójdę. Zabrała dłoń z ramienia Afrodyty i wstała z kolan. Przez chwilę wpatrywała się w piękną twarz bogini, zastanawiając się, czy jej słowa zostały wysłuchane. – Mam nadzieję, że tak – odpowiedziała sama sobie i wyszła z warsztatu. Zamrugała, oślepiona jaskrawym blaskiem słońca, a potem zaczęła się rozglądać za Milem. Stał obok niskiego muru, za którym rozciągał się sad. Odwrócił się, gdy do niego podeszła. – Hej! – powiedział. – I jak ci poszło? Wzruszyła ramionami. – Sama nie wiem. – Myślisz, że się udało? – spytał. – Mam nadzieję, że tak – stwierdziła i w tym samym momencie jakaś jej część zapragnęła zapytać go, czy nadal uważa ją za atrakcyjną. Szybko jednak uznała, że byłoby okropne z jej strony zadawać mu takie pytanie. Poza tym wydawało jej się, że ma już gotową odpowiedź,

bo Milo przeniósł swój wzrok na sad. – Spójrz, ile tu miejsca – zauważył. – Wyobraź sobie, jaki można by tu urządzić ogród. Alice rozejrzała się wokoło. Tuż za sadem teren przechodził w usiane głazami zbocze, które opadało w kierunku lazurowego morza. Był olśniewająco piękny, więc Alice spróbowała spojrzeć na niego oczami Mila i zobaczyć w wyobraźni grządki pełne kwiatów i ziół oraz malownicze alejki prowadzące do ukrytych fontann. – No dobrze – odezwał się Milo chwilę później. – Chyba powinniśmy stąd iść, zanim ktoś nas tu przyłapie. Alice przytaknęła. Zapomniała, że znajdowali się na terenie prywatnej posiadłości i przeszli przez mur, żeby się tu dostać. Przemknęli się obok willi, tą samą drogą, którą przyszli. Potem Milo podsadził ją, żeby mogła się wdrapać na szczyt muru, a sam wspiął się do góry, chwytając się wystających cegieł. Ześlizgnęli się z drzewa oliwnego i pobiegli do samochodu, budząc czujność psa, który pożegnał ich wściekłym ujadaniem. – Nie wiem, jak mam ci dziękować – powiedziała Alice, gdy już siedzieli bezpiecznie w aucie. – Przepraszam, że cię w to wszystko wciągnęłam. – Za nic w świecie nie przepuściłbym tej okazji – odparł z lekkim uśmiechem i wtedy zapadła między nimi niezręczna cisza. Wreszcie Milo odchrząknął. – Pewnie chcesz, żebym teraz odwiózł cię na prom? Upłynęła chwila, zanim Alice odpowiedziała ledwo dosłyszalnym głosem: – Chyba tak. – Dobrze – zgodził się i zapalił silnik.

Rozdział 41 Milo toczył wewnętrzną walkę z samym sobą. Alice chciała wracać do domu. Drugi raz opuszczała Kethos, a on nie wiedział, jak ją zatrzymać. Przypomniał sobie tydzień, jaki spędzili razem wiosną, a potem pomyślał o tym, jak ze sobą rozmawiali – chociażby wczoraj wieczorem – zupełnie jak starzy dobrzy przyjaciele. Przebywając razem, czuli się wyjątkowo swobodnie, a przecież taka bliskość zazwyczaj wymaga czasu. Wydawała mu się czymś bardzo naturalnym i nie chciał jej stracić, bo w głębi serca był przekonany, że coś takiego już nigdy go nie spotka. Co by było, gdyby jej teraz o tym powiedział? Gdyby poprosił ją, żeby została? „Ale ona nie chce słuchać tego, co masz do powiedzenia” – podpowiadał mu wewnętrzny głos. „Okłamałeś ją. Oszukałeś. Wróciła tylko ze względu na posąg. Nie miało to nic wspólnego z tobą”. Milo westchnął. Żadna z tych rzeczy nie miała w tej chwili znaczenia. Liczyło się tylko to, że czuł, jakby paliło go w środku, i po prostu musiał jej powiedzieć, jakie żywi do niej uczucia, bo w przeciwnym razie spłonie żywcem. Dojechali do skrzyżowania, przy którym pasła się para włochatych kóz, a wtedy Milo zatrzymał samochód. – Co się stało? – spytała Alice, spojrzawszy na niego. – Zgubiliśmy się? – Nie – odparł. – Nie zgubiliśmy się. Odchrząknął. „Musisz to zrobić” – przykazał sobie w duchu. – Niedaleko stąd jest amfiteatr – powiedział. – Właśnie sobie o nim przypomniałem. Nie byłem tam już od lat. Chciałabyś go zobaczyć? Alice wyglądała na zdziwioną. – A co z promem? – Możesz popłynąć następnym. Ich spojrzenia spotkały się na chwilę. Milo prosił w duchu, żeby została. „Powiedz tak” – błagał ją bez słów. „Powiedz tak!”. – No dobrze – zgodziła się. Uśmiechnął się. – Nie będziesz żałować – zapewnił ją.

Skręcił w prawo i pojechał drogą prowadzącą w góry, zerkając jednocześnie kątem oka na Alice, która opuściła szybę ze swojej strony. Do środka wpadło ciepłe powietrze, a lekki wiaterek rozwiewał jej włosy wokół twarzy, aż się uśmiechnęła. „Jak mogłaby to wszystko zostawić?” – pomyślał sobie Milo. „Dlaczego woli wracać do odległego kraju, gdzie niebo jest szare, a morze ciągle wzburzone?”. „Jeszcze nie wyjechała” – podpowiadał mu wewnętrzny głos. „Nie poddawaj się”. Droga nagle zaczęła schodzić w dół do małej doliny. Chwilę później Alice wydała stłumiony okrzyk, gdy jej oczom ukazał się amfiteatr. Kamienny półokrąg idealnie wpasowywał się w naturalne zagłębienie terenu i sprawiał wrażenie, jakby istniał tam od zawsze. – Nie należy do najokazalszych w całej Grecji – przyznał Milo, zatrzymując samochód. – Pewnie jest jednym z najmniejszych. – Wygląda cudownie – zachwyciła się. – Nie wiem, jak mogłam go wcześniej przegapić. – Bo uciekłaś z powrotem do Anglii, zanim to miejsce zdążyło rzucić na ciebie czar. – Co masz na myśli? Przecież ja naprawdę zostałam zaczarowana! Milo pokręcił głową. – Nie mówię o twoim życzeniu, chodzi mi o samo miejsce. Można go poczuć w swojej duszy. Wysiedli z samochodu i przeszli po kamienistym terenie na szczyt amfiteatru, po czym spojrzeli na stromo ułożone rzędy siedzeń i widniejącą w dole arenę. – Jest fantastyczny, prawda? – w ciemnych oczach Mila zalśniła duma. – Ciekawe, czy moi przodkowie przychodzili tu oglądać przedstawienia albo inne rozrywki. – Nadal jest używany? – Niezbyt często. Latem wystawiają w nim czasem spektakle dla turystów, a na Nowy Rok urządzane są pokazy sztucznych ogni. Milo zaczął schodzić wzdłuż jednego z rzędów, więc Alice poszła w jego ślady. „Zrobisz to” – obiecał sobie w duchu. „Tylko zachowaj spokój i dobrze się zastanów, co chcesz powiedzieć”. Zatrzymał się gwałtownie, tak że Alice wpadła prosto na niego.

– Oj! – powiedział, odwróciwszy się do niej twarzą, która nagle się zaczerwieniła. – Przepraszam. – Milo, o co chodzi? – O nic. – Jesteś jakiś niespokojny i roztrzęsiony. – Naprawdę? – Naprawdę – Alice ujęła się pod boki. – Milo, dlaczego mnie tu przyprowadziłeś? Spojrzał w jej łagodne błękitne oczy i zauważył, jak lekko marszczy czoło, próbując domyślić się, jaki miał powód. – Dlaczego cię przyprowadziłem? – powtórzył jej pytanie. – Tak – przytaknęła, patrząc na niego twardym wzrokiem. – To bezpośrednie pytanie i wymaga bezpośredniej odpowiedzi. – Właśnie – potwierdziła. Milo wziął głęboki oddech. – Przyprowadziłem cię tutaj, bo chcę ci coś powiedzieć. – Dobrze – odparła zachęcająco. Zawahał się, pocierając butem o but, jak zdenerwowany uczeń. – Alice – zaczął – nie chcę, żebyś wyjeżdżała. Zmarszczyła brwi. – Naprawdę? – Oczywiście, że tak! Już raz wyjechałaś i to mnie prawie załamało. Nie mogę znieść myśli, że mogłabyś znowu to zrobić. Będziesz winna za to, co się ze mną stanie, gdy wyjedziesz. – Ale ja myślałam… – urwała. – Co? – Myślałam, że mnie nienawidzisz, bo z góry założyłam, że jesteś żonaty. – Jak mógłbym czuć coś takiego do ciebie! – zaprzeczył oszołomiony. – Przecież nie rozmawiałeś ze mną przez cały ranek. Przy śniadaniu patrzyłeś na mnie jak na kogoś obcego, więc nie wiedziałam, co mam o tym myśleć. – Alice, tak mi przykro. Zastanawiałem się, co robić. Powiedziałaś, że wyjeżdżasz, więc chciałem cię zatrzymać, ale nie miałem pojęcia, czy jeszcze coś do mnie czujesz. Wiedziałem, że wróciłaś na Kethos tylko ze względu na posąg i…

– Ale ja… – zawahała się, a w jej oczach pojawiły się łzy. – Bardzo cię przepraszam, Milo. Miałam ostatnio tyle na głowie. – Wiem o tym – przyznał łagodnym głosem. – Mój ojciec i to życzenie, sam przecież wiesz. Nie wiedziałam, czy jesteś mną zainteresowany. To znaczy naprawdę zainteresowany, a nie z powodu mojego życzenia. – Och, Alice! Przeze mnie wszystko się między nami popsuło. Wiem, że nie mam prawa oczekiwać, że mi wybaczysz, po tym jak cię okłamałem. Powinienem był powiedzieć ci o Tianie. Tak mi przykro, że tego nie zrobiłem. – Ale Milo – to ty powinieneś wybaczyć mnie. – Nie ma nic do wybaczania – stwierdził, podchodząc do niej krok bliżej. – Mam tylko jedno życzenie… – urwał i roześmiał się. – Może lepiej nie mówmy już o życzeniach. Bardzo żałuję, że nie postąpiłem wtedy inaczej. – Przecież zrobiłeś to dla dobra Tiany – zauważyła Alice. – Musiałeś ją chronić. Nie mogłeś wiedzieć, jak ułożą się sprawy pomiędzy nami, a nie byłoby dobrze, gdybyś sprowadzał do domu wszystkie swoje dziewczyny i mącił jej w głowie. – Jesteś jedyną, jaką do nas zaprosiłem – powiedział, a ich spojrzenia na chwilę się spotkały. – Nie wyjedziesz, prawda? Wiem, że musisz pojechać do domu i załatwić swoje sprawy, ale wrócisz? Alice uśmiechnęła się i nagle cała jej twarz pojaśniała z radości. – Chcę ci coś powiedzieć – wyznała. – Dobrze – zgodził się Milo z niespokojną miną. – Nie mam zamiaru wyjeżdżać – oświadczyła ze śmiechem. – Co? – oczy Mila omal nie wyskoczyły z orbit. – Trochę o tym myślałam – przyznała się. – Wiem, że to wygląda na wariactwo, ale w końcu mam ochotę na coś zwariowanego w swoim życiu. Zawsze robiłam same poważne rzeczy – znalazłam pracę, wynajęłam dom i próbowałam oszczędzać na własne mieszkanie – ale żadna z nich nie przyniosła mi szczęścia. Kiedy przyjechałam tutaj, wydawało mi się, że świat nagle zmienił barwy z biało-czarnego na kolorowy, i byłam tym miejscem wprost olśniona. Potem na chwilę moją uwagę odwróciło życzenie i chaos, jaki spowodowało ono w moim życiu, gdy wróciłam do domu, ale nie mogłam pozbyć się tego miejsca z pamięci. Siedziałam więc w pracy, wpatrując się w komputer,

a zamiast niego widziałam willę Argenti albo tę maleńką plażę, na którą mnie zabrałeś. Albo zobaczyłam gołębia w swoim ogrodzie i przypominał mi się pelikan Pelagios. Milo roześmiał się. – O rany, mówię kompletnie bez sensu, prawda? – W głosie Alice dało się słyszeć zakłopotanie. – Wcale nie mówisz bez sensu. – Pomyślałam więc sobie, że może znajdę dla siebie jakąś inną wyspę, jeśli nie chcesz mnie widzieć na tej. – Ależ bardzo chcę! Powinnaś mi była o tym powiedzieć! Dlaczego tego nie zrobiłaś? – Bo wydawałeś się dzisiaj taki obcy i daleki. Nie wiedziałam, co sobie myślałeś. – Co myślałem? Myślałem o tobie! Nie jestem w stanie przestać o tobie myśleć, odkąd pierwszy raz się spotkaliśmy. Odkąd pierwszy raz cię zobaczyłem. – Naprawdę? – Naprawdę! – roześmiał się. – Nadal mi nie wierzysz, prawda? Poczekaj tu chwilę – poprosił i pobiegł w dół po kamiennych stopniach w stronę areny. – Milo, co ty robisz? – zawołała za nim Alice. – Poczekaj! – krzyknął podekscytowany. Biegł, o mało nie potykając się o własne nogi. Gdy był już na samym dole, zatrzymał się na środku areny i uniósł wzrok w kierunku Alice. Stała wysoko nad nim, osłaniając dłońmi oczy przed słońcem. – Alice? – zawołał, chcąc się przekonać, jak brzmi jego głos w tej ogromnej przestrzeni. – Tak? – odkrzyknęła. – Kocham cię – powiedział niemal szeptem. – Co? – spytała. – Przecież słyszałaś! To miejsce ma najlepszą akustykę na świecie. – Tak, ale chcę to usłyszeć jeszcze raz, bo może mi się tylko wydawało. – W takim razie dobrze – KOCHAM CIĘ! Tym razem wykrzyczał te słowa ze wszystkich sił, a jego głos wypełnił cały amfiteatr i poszybował wysoko, aż do samego nieba.

– Pokochałem cię od pierwszej chwili, gdy pojawiłaś się w ogrodach willi, i to nie miało nic wspólnego z twoimi oczami, włosami czy strojem. Pokochałem cię, bo byłaś sobą! Bo byłaś Alice! – Ale przecież wcale mnie nie znałeś – powiedziała, idąc wolno schodami w dół w jego kierunku. Milo pokręcił głową. – Znałem! Od samego początku. Widziałem ciebie, Alice. Osobę, którą naprawdę jesteś. – Skąd mam wiedzieć, że to nie z powodu życzenia? – spytała, przystając w połowie schodów. – Bo zauważyłem cię, jak wysiadasz z promu – pierwszego dnia, gdy przyjechałaś na Kethos – na długo przed tym, jak wypowiedziałaś to swoje życzenie. Byłaś z siostrą, ale to na ciebie patrzyłem. Nie mogłem od ciebie oderwać oczu, Alice. Wyglądałaś na taką zadowoloną, że tu jesteś – na mojej małej wyspie – że bardzo chciałem cię poznać. A potem przyszłaś do ogrodów i zaczęliśmy rozmawiać. Pamiętasz? Opowiedziałaś mi wszystko o swoim życiu, a ja byłem szczęśliwy, że mogę cię wysłuchać. A to wszystko zdarzyło się jeszcze przed twoim niemądrym życzeniem. Alice dotarła już na sam dół, do areny, więc zobaczył, że jej oczy są mokre od łez. – Kocham cię – powtórzył. – Wiem, że dopiero się poznaliśmy i to szaleństwo mówić coś takiego, ale nic na to nie poradzę. Posłał Alice uśmiech, czując jak zalewa go fala ulgi i radości, że nareszcie powiedział jej, co do niej czuje. – Och, Milo – westchnęła. – Ja też cię kocham. – Naprawdę? – Tak myślę – dodała, po czym obaj się roześmiali. – Wiem, że to nie ma nic wspólnego z Afrodytą – zapewnił. Alice przytaknęła. – Masz rację, nie ma. Ale muszę ci się do czegoś przyznać. – Do czego? – Że poprosiłam ją jeszcze o coś. Wyglądał na zdumionego. – O co? Czego od niej chciałaś? Spojrzała na niego oczyma pełnymi uwielbienia. – Żebym mogła zostać na Kethos.

Milo odetchnął z ogromną satysfakcją. – Nie potrzeba Afrodyty, żeby spełniła twoje życzenie. Ja zrobię to za nią.

Rok później Morze miało dziś zielononiebieską barwę. Osłoniła dłońmi oczy od słońca, wpatrując się w nie ponad sadem. Na Kethos zapowiadało się cudowne lato. Czuła w powietrzu zapach tymianku i lawendy zasadzonych przez Mila w zakładanym przez niego ogrodzie i mocną cytrynową woń małego kwiatka, który rósł tylko na wyspie i którego nazwy Alice nie mogła sobie teraz przypomnieć. Ale to nic, miała mnóstwo czasu, żeby się wszystkiego nauczyć. Nie zamierzała nigdzie się stąd ruszać. Wciąż jeszcze nie mogła uwierzyć, jak wiele wydarzyło się w ciągu zaledwie jednego roku. Dom ojca został sprzedany, więc Stella spłaciła swoje długi i wpłaciła wkład na małe mieszkanko w Norwich, a nawet znalazła sobie pierwszą w życiu pracę na cały etat. – Jest strasznie malutkie! – poskarżyła się, gdy Alice ją odwiedziła. – Stello, masz dwie sypialnie z łazienkami, nowoczesną kuchnię i balkon, cały tylko dla siebie! – zauważyła Alice, kręcąc głową z rezygnacją. Jej siostra nigdy nie poczuje co to szczęście i do Alice w końcu dotarło, że nic na to nie może poradzić. Na szczęście ona potrafi być szczęśliwa. – I jestem – powiedziała sama do siebie, patrząc na srebrnozielone drzewa oliwkowe, pomiędzy którymi bawiła się Tiana. Wydawało się jej, że upłynęły już całe lata od momentu, gdy wręczyła swoje wypowiedzenie zmieszanemu Larry’emu Baxterowi. – Grecja? – spytał. – Będziesz mieszkać w Grecji? Alice przytaknęła. – Przyślę ci pocztówkę – obiecała. Ben dowiedział się o jej planach i ostatniego dnia, gdy była w pracy, zszedł na dół, żeby życzyć jej wszystkiego dobrego. To była dość niezręczna chwila, podczas której Alice zastanawiała się, co takiego w nim widziała, podejrzewała jednocześnie, że on myśli o niej dokładnie to samo. A potem pojawiła się willa na sprzedaż. Alice i Milo wprost nie mogli w to uwierzyć. Jej właściciel, rzeźbiarz Yanni Karalis, postanowił przejść na emeryturę. Miał już dziewięćdziesiąt dwa lata i jeden z synów przekonał go, żeby sprzedał dom i przeniósł się na stały

ląd. Wszystkie rzeźby Karalisa zostały sprzedane, zanim Alice i Milo nabyli jego posiadłość. Wszystkie oprócz jednego posągu. Alice dopilnowała, żeby został im przekazany w umowie sprzedaży i właśnie w tej chwili na niego spoglądała. Udało im się znaleźć rzeźbiarza, który zrobił, co mógł, żeby naprawić rozbitą Afrodytę. Stała teraz w zacienionym zakątku ogrodu, zupełnie jakby czuwała nad pracami, które wykonywali. Alice zamierzała któregoś dnia zasadzić wokół niej róże, tak aby miejsce to rzeczywiście było godne bogini. Uśmiechnęła się na myśl, że to właśnie dzięki Afrodycie jest dziś na wyspie. Niemądre życzenie, jakie kiedyś wypowiedziała, zostało cofnięte i jej życie wróciło do normalności – jeśli tak można nazwać to, że znalazła prawdziwą miłość i jest teraz bardzo szczęśliwa. Na moment przypomniała sobie ich ślub, który odbył się w małym białym kościółku na szczycie góry, i przyjęcie weselne pełne śmiechu i wyśmienitego domowego jedzenia, najlepszego, jakie kiedykolwiek jadła. Przyjechali bracia Mila, a poza tym odniosła wrażenie, że pojawili się chyba wszyscy mieszkańcy Kethos. Nigdy wcześniej nie czuła się tak dobrze i swobodnie – za to również była wdzięczna Afrodycie. Gdyby nie ona, nigdy nie wróciłaby na Kethos. – Cześć, ślicznotko – przywitał ją Milo, wychodząc na taras z dwoma szklankami domowej lemoniady. Alice przestała już mu powtarzać, że nie jest piękna, bo sama w to uwierzyła. I to nie dlatego, że słońce rozprawiło się z bladością jej twarzy, rąk i nóg czy zostawiło refleksy w jej włosach, ale z tego powodu, że była zakochana, a miłość – doszła do wniosku – sprawia, że kobieta czuje się piękna. Mąż wręczył jej szklankę lemoniady, a potem razem obserwowali, jak Tiana wspina się na jedno z drzew oliwnych rosnących w sadzie. – Uważaj! – zawołał Milo. Chwilę później mogli tylko bezradnie obserwować, jak jej ręka ześlizguje się z zawieszonej nisko gałęzi, a ona spada z łoskotem na ziemię z niewielkiej wysokości. Alice zeskoczyła z krzesła na równe nogi, ale Milo wyciągnął rękę i złapał ją za ramię. – Poczekaj chwilę – poprosił. – Tiana? – zawołała Alice. – Nic ci się nie stało?

Dziewczynka wstała z ziemi i zaczęła otrzepywać zakurzone ubranie. – W porządku! – odkrzyknęła. – Nic mi nie jest! Alice odetchnęła z ulgą. – Musisz przestać się tak przejmować – powiedział Milo, całując ją w czubek głowy. – Jeśli nasze dziecko będzie choć w połowie tak energiczne, jak Tiana, to wątpię, czy kiedykolwiek przestanę się przejmować – zauważyła Alice ze śmiechem. Milo położył dłoń na jej brzuchu. – Co u niego słychać? – zapytał. – Milo! To wcale nie musi być on, może to mała ona. Pokręcił głową. – Mam przeczucie, że to chłopiec! Uśmiechnęła się, widząc, jaki jest pewny siebie. – Będziesz rozczarowany, jeśli urodzi się dziewczynka. – Jak możesz tak mówić? Bardzo chciałbym dziewczynkę. Będziemy mieli jeszcze całe mnóstwo małych dziewczynek, ale tym razem to chłopak! – Ile dokładnie dzieci planujesz? – spytała. – Bo wiesz, dopiero zaczęłam remont warsztatu, żeby przygotować pokoje dla… turystów… – Alice, nie chcę, żebyś tyle pracowała. Zwłaszcza jeśli mamy mieć trzech chłopców i trzy dziewczynki – przerwał jej z szerokim uśmiechem, a jej oczy zrobiły się okrągłe jak spodki. – Spokojnie, na razie skupmy się na tym jednym – stwierdził i pochylił się, żeby ją pocałować. Alice uśmiechnęła się z zadowoleniem. Mieszkała na przepięknej wyspie z mężczyzną, którego kochała, a niedługo ich rodzina miała się powiększyć. Naprawdę nie mogłaby sobie życzyć niczego więcej.

Przeczytajcie wywiad na wyłączność z Victorią Connelly Skąd czerpie pani inspiracje do swoich książek? Tak naprawdę zewsząd. Najczęściej piszę o rzeczach, które mnie pasjonują. Stąd wzięła się na przykład moja trylogia dla fanów Jane Austen, dla której inspiracją były uwielbiane przeze mnie powieści tej autorki. Z kolei Molly’s Millions powstała na podstawie moich doświadczeń z niechcianą pocztą – mieszkaliśmy wtedy na przedmieściach Londynu i dostawaliśmy tony reklam. Któregoś dnia pomyślałam sobie, że byłoby cudownie, gdyby ktoś wrzucił nam do skrzynki banknot pięćdziesięciofuntowy zamiast kolejnej ulotki zachęcającej do kupna czegoś tam. Ta sama myśl przyszła do głowy bohaterce Molly’s Millions. Z kolei The Runaway Actress skupia się na fantazji, którą z pewnością miewa wielu z nas – że pewnego dnia na progu naszego domu pojawia się nasz idol. A Uważaj, o czym marzysz to powieść w konwencji „co by było gdyby”, w której zadaję sobie pytanie, co może się wydarzyć, jeśli spełni się czyjeś życzenie. Czy zawsze chciała pani być pisarką? Tak! Zaczęłam pisać w szkole średniej i robię to nieprzerwanie do dziś. Oczywiście droga od napisania do wydania książki jest długa, dlatego podejmowałam się też innych zajęć. Gdy pracowałam jako urzędniczka, często pisałam pod biurkiem i bez skrupułów wykorzystywałam służbową kserokopiarkę! A kiedy przechodziłam szkolenie, żeby móc pracować jako nauczycielka, moją pierwszą myślą było to, że będę miała długie wakacje, które mogę spędzić na pisaniu. Jakie są pani ulubione zajęcia w przerwach pomiędzy pisaniem? Jak większość pisarzy, uwielbiam czytać i oglądać filmy – wszystkie jak leci, od gangsterskich z lat trzydziestych, po musicale wytwórni MGM czy najnowsze komedie romantyczne. Poza tym bardzo lubię piec, pracować w ogrodzie, chodzić na długie spacery po okolicy i zwiedzać zabytkowe budowle. Niedawno przenieśliśmy się z przedmieść Londynu do domu na wsi w Suffolk, więc teraz sadzę w swoim ogrodzie dziesiątki klasycznych róż. Mam na ich punkcie lekką obsesję – są takie piękne i mają niesamowite nazwy, na przykład Comte de Chambord, Honorine

de Brabant czy Rambling Rector. Podejrzewam jednak, że mój mąż się załamie, jeśli poproszę go, żeby wykopał w ziemi dołek na kolejny krzew róży! Uwielbiam też spędzać czas z naszymi zwierzętami. Mamy springer spaniela ze schroniska i cztery adoptowane kurczaki z hodowli, które są absolutnie wyjątkowe. Mój wymarzony, idealny dzień to dzień spędzony z dobrą książką i filiżanką herbaty w ogrodzie, gdy mogę obserwować, jak nasze kurki tarzają się w piachu między różami! Jak wygląda pani typowy dzień pracy? Jeśli pracuję nad nową powieścią, staram się pisać około tysiąca słów dziennie. Choruję na zespół RSI, dlatego większość swojej pracy wykonuję za pomocą programów rozpoznających mowę. Przypominam wtedy pracownika wieży kontroli lotów, z mikrofonem i słuchawkami na uszach! Nie mam sztywnych godzin pracy, ale najlepiej pisze mi się rano i późnym popołudniem. Lubię w ciągu dnia pójść na spacer z psem albo wyjść do ogrodu. Z przyjemnością korzystam też z Facebooka i Twittera, żeby być w kontakcie z przyjaciółmi i czytelnikami, chociaż bardzo się staram, żeby nie pochłaniało mi to zbyt dużo czasu. Czy ma pani jakieś ukryte ambicje? Zeszłego lata po raz pierwszy wzięłam udział w lokalnym konkursie. Byłam oszołomiona, że za swoje ciasto czekoladowe udało mi się zdobyć pierwszą nagrodę oraz grawerowany dyplom. Nic dziwnego, że w tym roku czuję na sobie presję. Postanowiłam starać się o pierwszą nagrodę w każdej kategorii domowych wypieków – oczywiście nie we wszystkich na raz! Więc teraz muszę dopracować swój biszkopt królowej Wiktorii i rozwijać umiejętności w zakresie pieczenia chleba. Jeśli chodzi o moje plany pisarskie, bardzo chciałabym napisać powieść przygodową – coś w stylu Indiany Jonesa, ale z kobietą w roli głównej. Byłoby też cudownie, gdyby któraś z moich książek doczekała się ekranizacji. Co prawda nakręcono film na podstawie mojej pierwszej wydanej powieści – Flights of Angels – ale to było w Niemczech, a mnie marzy się wersja w ojczystym języku. Jeszcze gdyby ktoś zechciał obsadzić Henry’ego Cavilla albo Richarda Armitage’a w roli któregoś z moich bohaterów, uznałabym to za pełnię

szczęścia!