Contreras Claire - #1 Kaleidoscope Hearts

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

1

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Claire Contreras

2

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

TŁUMACZENIE W CAŁOŚCI NALEŻY DO AUTORKI KSIĄŻKI JAKO JEJ PRAWA AUTORSKIE, TŁUMACZENIE JEST TYLKO I WYŁĄCZNIE MATERIAŁEM MARKETINGOWYM SŁUŻĄCYM DO PROMOCJI TWÓRCZOŚCI DANEGO AUTORA, PONADTO PONIŻSZE TŁUMACZENIE NIE SŁUŻY UZYSKIWANIU KORZYŚCI MATERIALNYCH, A CO ZA TYM IDZIE KAŻDA OSOBA WYKORZYSTUJĄCA TREŚĆ PONIŻSZEGO TŁUMACZENIA W CELU INNYM NIŻ MARKETINGOWYM ŁAMIE PRAWO.

3

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

„i zawsze miała sposób na swoje rozbicie. Zbierała kawałki i tworzyła z nich coś pięknego.” -R.M. Drake

4

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Pr o l o g Pierwszy chłopak, w którym się zakochałam, miał w zwyczaju raczyć mnie opowieściami o królach i królowych, o wojnie i pokoju oraz o tym, jak to miał nadzieję, że pewnego dnia będzie czyimś rycerzem w lśniącej zbroi. Cieszyłam się jego późnonocnymi przygodami, obserwując jak machał z ożywieniem rękami, gdy je opowiadał oraz kochając to, jak jego zielone oczy błyszczały, gdy śmiałam się z jego żartów. Nauczył mnie, jakie to uczucie być dotykaną i dokładnie całowaną. Później nauczył mnie, jaki ból czuje osoba po stracie kogoś, do kogo była przywiązana. Jedyne, czego zapomniał mnie nauczyć, to jak poradzić sobie z bólem złamanego ducha serca, który we mnie pozostał. Zawsze się zastanawiałam, czy to była opuszczona lekcja. Teraz się zastanawiam, czy sam starał się to zrozumieć, czy może po prostu nigdy nic nie czuł.

4

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł1 Mówią, że najlepszym sposobem na ruszenie dalej jest odpuszczenie. Jakby odpuszczanie było tą łatwą częścią. Jakby próba przyćmienia lub wymazania trzech lat wspomnień, dobrych i złych, była czymś, co możesz zrobić w jeden dzień. Jego sandały Gigantów San Francisco nadal stały przed zlewem, tam, gdzie je zostawił. Jego zapach pozostał na niektórych koszulkach – tych, których jeszcze nie założyłam do łóżka. Jego obecność jest potężna nawet przy jego nieobecności. Gdy chodzę po domu, upewniając się, że wszystko jest poza widokiem, wiem, że dla mnie to wielki krok w procesie odpuszczania. Jestem w kuchni, zaklejając ostatnie pudła, kiedy słyszę brzęk kluczy, a następnie stukot obcasów na twardym drewnie. Kolejny dźwięk, którego z pewnością będzie mi brakować, gdy tylko opuszczę to miejsce. - Estelle? - woła delikatnym, melodyjnym głosem. - W kuchni! - Wycieram ręce o dżinsy i idę do niej. - Hej. Dużo zrobiłaś wczoraj wieczorem – mówi, uśmiechając się smutno, jej oczy błyszczą, gdy rozgląda się po prawie pustym miejscu. Ma takie same dzikie, kręcone włosy i wyraźne, karmelowe oczy, jakie miał jej syn. Widzenie jej sprawia, że moje serce znowu boli. Wzruszam ramionami i przygryzam wnętrze policzka, żeby nie płakać. Wszystko po to, aby tylko znowu przez to nie przechodzić, zwłaszcza odkąd tak 5

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

długo tego nie robiłam. Kiedy Felicia przyciąga mnie do siebie, wypuszczam powolny oddech i próbuję całkowicie tego nie stracić. Próbuję być silna dla niej i Phillipa. Wyatt był ich jedynym dzieckiem i tak ciężka, jak jest dla mnie jego strata, mogę sobie tylko wyobrazić pustkę, którą oni muszą czuć. Zazwyczaj nie płaczemy, kiedy jesteśmy razem – nawet, gdy ona tu przychodzi – ale sprzedawanie tego miejsca jest czymś więcej, niż tylko pożegnaniem się z domem. To zostawianie za sobą poranków bożonarodzeniowych i kolacji w Święta Dziękczynienia. To mówienie: „Wyatt, kochamy cię, ale życie toczy się dalej.” I tak jest, co jest jednym z powodów, przez który czuję się winna. Życie toczy się dalej, ale dlaczego musi bez niego? - Będzie dobrze – mówię, ocierając mokre policzki, gdy się od niej odsuwam. - Będzie. Będzie. Wyatt nie chciałby, żebyśmy załamały się przez dom. - Nie, pewnie pomyślałby, że jesteśmy głupie za żałobę nad budynkiem – mówię z małym śmiechem. Jeśli to byłoby zależne od Wyatta, ludzie mieszkaliby w namiotach i myli się w deszczówce. - Taa, i odciąłby prąd w tym miejscu dwa miesiące temu, skoro i tak jesz posiłki na wynos – dodaje. Kręcimy głowami. Formują się kolejne łzy, gdy zamiera śmiech i rozciąga się wokół nas cisza. - Jesteś pewna, że nie chcesz zostać z Phillipem i ze mną? - pyta, gdy przechodzimy od pokoju do pokoju, upewniając się, że nic nie zostało. Agentka 6

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

nieruchomości jutro pojawi się w domu, więc musi on być idealny dla potencjalnych kupców. - Nie. Victor byłby strasznie urażony, gdybym nie skorzystała z jego oferty. Pewnie zacząłby mówić o tym, że nie chciałam iść do tego samego college'u, co on, nie lubiłam tej samej drużyny futbolowej oraz o tym, że nigdy nie zapłaciłam za jego pranie ani go nie zrobiłam przez cały rok liceum. Właściwie to myślę, że dlatego tak bardzo chce, bym się do niego wprowadziła. Ramiona Felicii trzęsą się, gdy się śmieje. - Cóż, powiedz mu, że mówię cześć i zapraszam go na kolację z nami w niedzielę. Bardzo byśmy chcieli, żeby przyszedł! - Pewnie – mówię, mój uśmiech znika, gdy dostrzegam sandały na podłodze. - Chcesz, żebym je zabrała czy wolisz je zatrzymać? - Ja… - przerywam, aby wziąć trzęsący oddech. - Weźmiesz je? Nie sądzę, że zniosłabym patrzenie na nie codziennie w nowym miejscu. Już i tak zatrzymuję wszystkie koszulki Wyatta i to nie tak, że sandały nie będą na mnie pasować – są jakieś pięć rozmiarów za duże na moją stopę – ale są jego ulubionymi. Były. Były jego ulubionymi. To coś, nad czym mój terapeuta chciał, abym popracowała – mówienie o Wyattcie w czasie przeszłym. Czasami się wzdrygałam, gdy to robiłam, ale radziłam sobie z tym coraz lepiej. Przez jakiś czas żyłam w tej fałszywej rzeczywistości, gdzie Wyatt wyjechał na podróż biznesową albo coś. Kochał sam podróżować i pozwalać różnym kulturom inspirować jego 7

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

obrazy. Po miesiącu zaczęłam akceptować to, że nie wracał. Po trzech, na prośbę mojego terapeuty, zaczęłam wkładać jego rzeczy do pudeł, żebym nie miała ciągłego przypomnienia. Odłożenie ich za bardzo nie pomogło. Dom był przypomnieniem, a nasza galeria sztuki też nie mogła być spakowana. To było coś, z czym musiałam nauczyć się żyć… bycie bez niego. Po sześciu miesiącach byłam w stanie wchodzić i wychodzić z obu miejsc bez odczuwania za każdym razem ścisku serca w klatce piersiowej. A teraz, rok później, myślę, że jestem gotowa ruszyć dalej. Jeśli nagła śmierć Wyatta czegokolwiek mnie nauczyła, to tego, że życie jest krótkie i musimy żyć jego pełnią. To coś, co rozumiem, ale w niektóre dni nadal zmagam się z podążaniem za tym. - Kochanie, wszystko, co zostawił, jest twoje, wiesz o tym – mówi Felicia. Nie zdałam sobie nawet sprawy, że nadal płaczę, aż czuję słoną łzę na ustach. Próbuję jej podziękować, ale słowa zostają skryte w moim gardle, pod gulą, która się tam umieściła. Po ostatnim rozejrzeniu, przytulamy się, a ja obiecuję jej, że zobaczymy się w niedzielę. Zerkam za ramię, gdy idę do samochodu, pozwalając mojemu sercu ścisnąć się po raz ostatni, nim wchodzę do środka i odjeżdżam. Wspomnienia… wygoda… przeszłość… wszystko staje się odległym obrazem w lusterku, gdy jadę do domu brata. Myślę o liście rzeczy, które muszę zrobić, kiedy dzwoniący telefon przerywa moje myśli. - Hej, jak poszło? - pyta Mia w powitaniu. 8

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Było w porządku. Trochę smutno, ale nie okropnie. - Przepraszam, że nie mogłam tam być. Czy Felicia przyszła, żeby wziąć trochę jego rzeczy? Jak ona sobie teraz radzi? - Dobrze. Wygląda dobrze. - Nadal wychodzimy jutro wieczorem? - pyta powoli Mia, ostrożnie. - Pójdę, pod warunkiem, że będziemy w jednym barze. Nie jestem w nastroju na skakanie po barach i robienie tych wszystkich dziewczyńskich rzeczy, które lubisz robić. Mia nigdy nie pozbyła się swojej dzikiej strony osobowości, kiedy otrzymałyśmy dyplom i zaczęłyśmy żyć naszym „dorosłym życiem”. Tak bardzo, jak kochałam przebywanie z nią, uzupełniając wątrobę szaleńczą ilością wody po zalaniu jej alkoholem poprzedniej nocy, to nie było to coś, co mogłam robić co tydzień, tak jak ona. - Okej, żadnego skakania po barach. Zresztą i tak mam w sobotę rano randkę przy brunchu i nie mogę wyglądać do dupy, więc będzie na spokojnie. - Randkę? - pytam ze zmarszczeniem brwi, gdy wjeżdżam na podjazd brata. - Randkę w ciemno. Ma na imię Todd. Jest kuratorem w The Pelican. Maria wydaje się myśleć, że bylibyśmy razem perrrfekcyjni – mówi, przeciągając przesadnie R, żeby imitować swoją koleżankę z Włoch. - Hmm… nie sądzę, że słyszałam o Toddzie – mówię. Mia i ja znamy się, odkąd pamiętam. Nasze matki dorastały razem jako przyjaciółki, a potem poślubiły mężczyzn, którzy również byli przyjaciółmi. Ku 9

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

przerażeniu naszych matek, zdałyśmy sobie sprawę, że ta historia się nie powtórzy, jeśli Mia nadal będzie umawiała się ze złymi chłopcami, a ja pozostanę przy cichych typach. - Cholera. Miałam nadzieję, że słyszałaś. Nie znasz wszystkich w świecie sztuki? Todd Stern? - mówi z nadzieją w głosie. Śmieję się, bo to nie odbiega zbytnio od prawdy. Wyatt i ja otworzyliśmy parę lat temu Paint it Black1 - galerię sztuki – i wśród naszych artystów, znajomych właścicieli galerii oraz znajomości Mii w świecie fotografii, znaliśmy prawie wszystkich. Cóż, najwidoczniej nie wszystkich. - Nie. Rob go nie zna? - Nie będę go pytać! Wiesz, że mój brat dużo gada. Pójdzie i powie mojej mamie, a oni zaczną planować ślub z facetem, którego nawet jeszcze nie widziałam. Śmieję się, wiedząc, że ma rację. - No cóż, nigdy o nim nie słyszałam. - Maria powiedziała, że dopiero przeprowadził się tu z San Francisco, więc pomyślałam, że będziesz go znać. Nowy facet w mieście i całe te bzdury. - Teraz nie jest tak, jak w liceum, Mia. - Właściwie to jest dokładnie tak, jak w liceum, co prowadzi mnie do wierzenia w to, że jeśli do tej pory nic o nim nie słyszałyśmy, to pewnie jest brzydki. 1 Paint it Black – pomaluj to na czarno.

1 0

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Pewnie masz rację – zgadzam się ze śmiechem. - Cholera. Stefano przyszedł na sesję. Daj mi znać, jeśli będziesz chciała, żebym przyjechała potem do Vica. Kocham cię! Rozłącza się w połowie mojego pożegnania, więc odkładam telefon i gaszę samochód. Sprawdzam szybko w lusterku twarz, aby upewnić się, że tusz nadal jest nienaruszony i przesuwam palcami przez moje falowane, brązowe włosy, zbierając je w kucyk. Jedynymi dźwiękami, które słyszę, gdy wchodzę do domu z ostatnimi ubraniami w torbie, jest chrzęst piasku pod moimi baletkami i fale na plaży kilka kroków dalej. Przechodzi przeze mnie oczekiwanie, gdy podnoszę wycieraczkę z powitaniem, aby wyjąć spod niej zapasowy klucz i otwieram drzwi. Wołam imię brata, gdy przechodzę przez drzwi i salon, zakładając, że jego samochód stoi w garażu. Nie dostaję odpowiedzi. Idę na górę do pokojów gościnnych. Jego główna sypialnia jest na dole, co jest wygodne dla męskiego singla w wieku dwudziestu ośmiu lat, skoro kuchnia i salon (razem z wielkim telewizorem) są jedynie kilka metrów od jego drzwi. Wchodząc do pokoju, jestem zaskoczona tym, co widzę. Nie tylko posłał mi łóżko nową pościelą, którą kupiłam i zostawiłam tu poprzedniego dnia, ale również pomalował mój pokój na delikatny odcień szarości, który kochałam. Kładę torbę na łóżku i idę na balkon przed pokojem. Balkony są jednymi z moich ulubionych rzeczy w jego domu i takimi, przez które szalałam, gdy myślał o ich kupnie. Każda sypialnia na górze ma po jednym i obydwa wychodzą na plażę 1 1

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

za domem. Gdy wychodzę na balkon, telefon brzęczy mi z wiadomością od Vica, mówiącą, że będzie tu za parę minut. Gdy odpowiadam, podchodzę do sztalugi, której tu nie było, kiedy ostatni raz tu byłam. Obchodząc ją, czytam duże litery ręcznego pisma Vica, które mówią: „Witaj w domu, Chicken2”, a pod spodem jest rysunek kurczaka, z którego tylko pięciolatek byłby dumny. Wybucham śmiechem i robię jego zdjęcie, wysyłając je do Mii i mamy, bo one są jedynymi osobami, które to zrozumieją. Brat zaczął mnie tak nazywać, kiedy miałam pięć lat i bałam się ciemności – jak większość pięciolatków – i z jakiegoś powodu ta ksywka została. Pewnie dlatego, że za każdym razem, gdy mnie tak nazywał, kiedy dorastałam, była to forma wyzwania, z którego wiedział, że się nie wycofam. Przewracam kartkę dużego rysownika i zostawiam go na pustej stronie, odwracając uwagę do oceanu. Moje oczy obserwują różne odcienie niebieskiego, który błyszczy w słońcu – błękit, kolor wody i granat. To widok, którego nie można zignorować. Taki, który przypomina mi o tym, jaka jestem mała w dużym układzie rzeczy. Jacy wszyscy jesteśmy mali. Nie jestem pewna, jak długo tam stoję, jedynie się patrząc. Jedynie oddychając. Jedynie ciesząc się smakiem soli na języku, który wydaję się czuć od samego zapachu. Na moim ramieniu ląduje dłoń, a ja podskakuję, wyrywając się z medytacji. - Jasna cholera, Victor! - mówię, przyciskając obie dłonie do serca. - Podoba ci się prezent? - pyta ze śmiechem i przyciąga mnie do uścisku - Taa, ty dupku – mówię, uśmiechając się, żartobliwie uderzając go w pierś. 2 Chicken - kurczak, ale oznacza również tchórza.

1 2

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Dupku? Daję ci najlepszy prezent na świecie, a ty nazywasz mnie dupkiem? Chodzi o ten okropny rysunek kurczaka, prawda? - Wiesz, że nienawidzę tej ksywki. - Jęczę i wchodzę do domu, podążając za nim, gdy idzie na dół. - Gdzie jedzenie? Umieram z głodu. - Zaraz powinno być. Pójdę się przebrać – mówi. - Niedługo muszę wracać do pracy. - Wracasz? - Sprawa, nad którą pracuję, jest pieprzonym bałaganem. Żona faceta próbuje podczas rozwodu zabrać wszystko, co on ma. Nie wiem, kiedy ci sportowcy się nauczą, że potrzebują cholernej intercyzy. - Och. - Krzywię się lekko. To coś, o czym rozmawiałam z Wyattem, kiedy się zaręczyliśmy – i mieliśmy dużą różnicę zdań – za każdym razem, gdy pojawił się ten temat. Nigdy byś nie pomyślał, że obchodziłoby to artystę, ale Wyatt odnosił sukcesy i był bogaty. Do czasu, gdy skończył trzydzieści trzy lata, sprzedawał swoją sztukę dla bardzo bogatej części ludzi. Ta sama grupa ludzi sprawiła, że myślał o małżeństwie bez intercyzy jako o podstawie kłopotliwej separacji. Puknięcie w drzwi sprawia, że się obracam. Jestem we mgle, gdy podchodzę, aby je otworzyć, po czasie myśląc o tym, jakie głupie były tamte kłótnie. Nie byliśmy nawet małżeństwem, gdy Wyatt umarł, a jego rodzice nalegali na zatrzymanie wszystkiego. Są starsi – o wiele starsi, niż będą moi rodzice, gdy osiągnę wiek śmierci Wyatta – i bogaci na własną rękę. Widzą to w ten sposób, że 1 3

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

nic nie zrobią z tymi pieniędzmi i zgodnie z prawem należą one do mnie, skoro byłam współwłaścicielką Paint it Black, kiedy umarł. Ale niestety to jest przeszłość. Nie chcę myśleć o tym bardziej, niż już to zrobiłam – to mój nowy początek. Ta myśl wywołuje u mnie uśmiech, który zostaje, gdy otwieram drzwi, szybko przeistaczając się w pełne rozdziawienie ust na mężczyznę stojącego tam w zielonym stroju chirurga i białym, lekarskim płaszczu. Patrzy w dół, próbując otrzeć brud z tenisówek, piaskowe, brązowe włosy pokrywają większość jego twarzy. Mogę jedynie zobaczyć mocną szczękę i dolną wargę jego pełnych ust, ale od razu go rozpoznaję. Kiedy w końcu podnosi wzrok, jego zielone oczy mnie chłoną, gdy podróżują w górę mojego ciała, aż sięgają moich. Uśmiecha się tym powolnym, nierównym uśmieszkiem, który zawsze sprawiał, że ciężko mi było oddychać. - Bean3 – szepczę, sprawiając, że jego usta unoszą się jeszcze wyżej, ujawniając dwa dołeczki. - Hej, Elle – mówi. Chwytam mocniej klamkę. Tak długo go nie widziałam, że zapomniałam, jak brzmi jego głos. - Przyszło jedzenie. Moje oczy opadają do torby w jego dłoniach i robię krok w tył, otwierając szerzej drzwi. - Och! Tak. Nie oczekiwałam ciebie. - Minęło trochę czasu – mówi, zatrzymując się przede mną, gdy wchodzi do 3 Bean - fasolka. Nie tłumaczę, bo lepiej brzmi po angielsku.

1 4

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

środka. Wycofuję się do drzwi i przestaję całkowicie oddychać, gdy pochyla twarz do mojej i pozwala ustom otrzeć się delikatnie o mój policzek. Robię wszystko, co w mojej mocy, aby nie wdychać znajomego zapachu, który zawsze sprawiał, że miałam zawroty głowy. - Dobrze cię znowu widzieć – mówi, odsuwając się. Sposób, w jaki to mówi oraz błysk w jego oczach sprawiają, że serce opada mi do żołądka. Jak to jest możliwe, że nadal udaje mu się tak na mnie wpływać? Nawet po Wyattcie. Nienawidzę go za to. - Ciebie też dobrze widzieć – szepczę i podążam za nim po zamknięciu drzwi. Ale tak bardzo nie jest go dobrze widzieć. Przez lata dużo nauczyłam się o Oliverze Hartcie, ale jedyna, warta zapamiętania rzecz jest taka, że jest zły dla mojego zdrowia.

1 5

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł2 - Wyglądasz bajecznie – mówi Mia, gdy pojawiam się w barze, który wybrała na naszą cotygodniową wyprawę. - Tak jak ty, moja pani – odpowiadam z małym ukłonem, który sprawia, że chichocze. Ma na sobie sukienkę w stylu wiktoriańskim, z obcisłym topem bez ramiączek, który sprawia, że jej cycki wyglądają, jakby miały wyskoczyć. Jej długie blond włosy są lekko podkręcone, a przednia część związana jest do tyłu po obu stronach. - Jesteś głuptasem. Namówiłam rodziców i Roba na Halloweenową sesję zdjęciową, żebym mogła ich pokazać w następnym miesiącu w studiu i nie miałam czasu się przebrać, nim tu przyszłam. - Odwraca się do kelnerki. - Dwa razy Lemon Drop, proszę. - Za co jesteś przebrana? Za królową Victorię? - pytam, patrząc pod stolik, aby zobaczyć, jak wygląda reszta jej stroju. Kiedy znowu się prostuję, patrzy na mnie, jakbym była szalona i zdaję sobie sprawę, że ona nie ma pojęcia, kim jest królowa Victoria. - Nie! Jestem Cersei Lannister. - Ooochhh… - mówię, biorąc łyka drinka, zamieszczonego przede mną przez kelnerkę. - Rob przebrał się za Jaimego. 16

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Co? - pytam, wypluwając połowę łyka z powrotem do kieliszka. Stłumiony śmiech, który wydostaje się z jej ust, wkrótce przeradza się w pełną histerię. - Przysięgam – mówi, dysząc o powietrze. - Powinnaś widzieć twarz mojej mamy! Robert jest bratem Mii. Bliźniakiem. I… najwidoczniej żadne z nich nie jest normalne. - Jesteście chorzy. Co powiedzieli? - pytam, śmiejąc się z nią. - Mama nie wiedziała, czym, do diabła, jest Gra o Tron. Tata był przerażony, kiedy to zrozumiał. Nie chciał, żeby mama wysyłała kartki Halloweenowe, które mówiła, że zrobi, ale to był pierwszy raz, kiedy robiliśmy sobie zdjęcia na Halloween, odkąd Rob i ja mieliśmy, nie wiem, z osiem lat. W każdym razie, ona przebrała się za Mary Poppins, a tata był Bertem. - Ojej, to urocze… lecz wy dwoje jesteście tacy, tacy dziwni – mamroczę. Powiedz mi o tym Toddzie. Dowiedziałaś się czegoś? - Ma na nazwisko Stern… - Brzmi jak prawnik albo coś – wtrącam. Mia przewraca oczami. - Jest księgowym. - Myślałam, że kuratorem? - Nie wiem, o czym myślała Maria. Przysięgam, czasami myślę, że chodzi o tę rzecz z barierą językową. 17

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Co? - pytam, próbując się nie śmiać. - To piąty facet, z którym próbowała mnie umówić i jest pieprzonym księgowym! Czy ja wyglądam, jakbym chciała umawiać się z księgowym? - Cóż, nie, ale nie masz najlepszego gustu do facetów, więc może to dobra rzecz. - W każdym razieeeee – mówi, przeciągając to, nim dokańcza drinka i prosi o jeszcze dwa. - Jak twoja pierwsza noc u Vica? Wzdycham długo… moja pierwsza noc u Vica. Rozdzierająca serce, samotna, dziwna, smutna, szczęśliwa, dziwna… - Było w porządku. - Wzruszam ramionami. Mia umieszcza dłoń na mojej, aby powstrzymać mnie od rysowania linii wodą na stole, przywołując moją uwagę. - To właściwe, aby nie było w porządku, Elle. - Ale jest w porządku – odpowiadam ze zmarszczeniem brwi. - Nie musisz być silna dla każdej osoby, wiesz? Masz pozwolenie, aby być załamaną. Umarła miłość twojego życia, właśnie sprzedajesz wasz wspólny dom i wprowadziłaś się do brata. To wiele do przyswojenia. To właściwe, aby nie było w porządku. W porządku jest wziąć przerwę od pracy, jeśli jej potrzebujesz. - Minął rok. I już wzięłam przerwę od pracy – przypominam jej. Po śmierci Wyatta wzięłam dwumiesięczną przerwę, ale to oznaczało przebywanie przez cały czas w domu. Nawet na parę tygodni zamieszkałam z rodzicami, żeby stamtąd uciec. Nie mogłam znieść wspomnień i bycia tam z nim, ale nie możesz odwrócić 18

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

się plecami do twoich zmagań i oczekiwać, że same znikną. To po prostu się nie dzieje. Więc wróciłam do domu i pogodziłam się z faktem, że nie wróci. Poszłam zobaczyć się z terapeutą i dotarłam do dobrego miejsca, ale nie przebywanie już w domu wydaje się bardziej… jakby to naprawdę był koniec. - Czasami czuję się jak suka za sprzedawanie domu – mówię w końcu. Czuję, jakbym wymazywała go z życia lub coś. Mia ściska moją dłoń. - Och, kochanie, nikt nie uważa, że próbujesz to zrobić. Musisz ruszyć dalej. Jesteś młoda, mądra, utalentowana jak diabli i zabawna. Nie możesz przestać żyć przez ducha. Moje oczy przeskakują do jej. - Nie przestałam żyć. Po prostu nie chcę ruszyć dalej w ten sposób. Jeśli kogoś znajdę, to kogoś znajdę – jeśli nie, to nie. - Mia próbowała umówić mnie na dwie randki w ciemno w ciągu ostatnich paru miesięcy. Nawet Felicia próbowała mnie na jedną namówić, ale nie byłam gotowa. Nadal nie sądzę, że jestem, pomimo tego, co wszyscy myślą. Nawet moja mama doprowadza mnie do szału z tą randkową rzeczą, jakby jakiś mężczyzna mógł magicznie zabrać ból. - Elle… - Mówię tylko, że nie chcę teraz chodzić na randki. Poza tym, nie potrzebuję faceta. Kocham być sama. - Elle… - Mówię poważnie. A teraz wprowadziłam się do domu Vica, myśląc, że to 19

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

będzie jak obóz wakacyjny albo coś, i pieprzony Oliver przychodzi w ciągu moich pierwszych piętnastu minut tam, więc naprawdę to dokładnie jak… - Widziałaś Olivera? - krzyczy Mia, efektownie mnie uciszając (oraz parę osób wokół nas). Kiwam głową, pijąc drinka. - Co się stało? O. Mój. Boże. Co się stało, kiedy cię tam zobaczył? Wiedział, że tam będziesz? Wiedziałaś, że on tam będzie? Victor cię nawet nie ostrzegł? Jasna cholera! - mówi Mia, praktycznie piszcząc. - Właśnie dlatego nie chciałam o tym mówić. Strzela we mnie spojrzeniem. - Wyrzuć to z siebie. W tej chwili. Chcę usłyszeć każdy szczegół tego, co się stało. Nadal jest gorący jak cholera? - Jak myślisz? - mówię, wypuszczając krótki śmiech. - Myślę, że starzeje się jak dobre wino. Nadal ma długie włosy? Jego włosy były takie gorące – mówi, wachlując się ręką. - Jego włosy były takie gorące? Taa, nadal są długie. Nie takie długie, ale wystarczająco długie – mówię, nim zdaję sobie sprawę z tego, jak to brzmi – nie przez rzeczywiste słowa – ale przez umysłowe obrazy mnie, przeciągającej przez nie palcami. - Cóż, cały pakiet był gorący. Ale jakie to było – ponowne widzenie go? pyta. - Myślę, że dla niego to było tak, jak za starych czasów. Dla mnie, nie wiem. 20

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

To było… - Jak za starych czasów przed-Oliver czy po-Oliver? - pyta, znowu mi przerywając. - Zastopuj te pytania, Columbo.4 - Nie możesz mi czegoś takiego mówić, a potem to wstrzymywać. Udobruchaj mnie! - jęczy Mia. - Dobra. Widzenie go było… niekomfortowe. Czułam, jakbym była wciągnięta w zasadzkę, mimo że stał tam tylko z jedzeniem w rękach. Przyniósł kanapki i sushi. Mia przeszukuje moją twarz. - Zatem wiedział, że tam będziesz. Wzruszam ramionami. Najwidoczniej wiedział, że tam będę, skoro przyniósł dla mnie wystarczająco jedzenia, abym posiedziała i z nimi zjadła, ale nie wiem, od jakiego czasu wiedział, że tam będę. To nie tak, że ciężko znaleźć sushi w Santa Barbara, ale nadal. Victor i Oliver nie dbają zbytnio o sushi. To moja ulubiona potrawa. Mogę je jeść przez cały czas o każdej porze. - Nie pytałam o to – mówię jej cicho. - Nie rozmawialiśmy zbytnio o niczym innym, poza jego miejscem zamieszkania oraz moimi rzeźbami. - Pytał o serca? - pyta szeptem Mia. Kiwam głową. - Powiedziałaś mu, dlaczego je robisz? 4 Porucznik z serialu kryminalnego o takiej samej nazwie.

21

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Oczywiście, że nie – mówię, prychając. - Nie jestem taka odważna. Dzielimy mały, żałosny, współczujący uśmiech, nim ona kończy temat. - Więc, co robisz w ten weekend? Zaczynam jej opowiadać, jak wygląda reszta mojego weekendu i zaczynamy o tym rozmowę. Cokolwiek, aby zejść z tematu o Oliverze Hartcie.

22

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł3 Zaczynam przemierzać studio, umieszczając czyste płótna na każdej sztaludze, gdy chodzę po pomieszczeniu. Sobotni wieczór jest tu wieczorem panieńskim, a dzisiaj przychodzi tu grupa kobiet, jako na pierwszy przystanek ich imprezy. Wcześniej przyszła już druhna z winem i chciała, żebym je im schłodziła oraz dała mi płytę CD z muzyką, którą chce, abym włączyła. Poza robieniem prezentacji na początku imprezy, nie jestem w nic zaangażowana. Zazwyczaj płacą, aby dobrze się bawić i gadać o różnym gównie z koleżankami. Ostatnią rzeczą, jakiej chcą, to abym mówiła im, jakich używać kolorów w ich kreatywnych arcydziełach. O dziewiętnastej idę do łazienki i sprawdzam makijaż. Czuję się dobrze. Mam na sobie czerwoną koszulkę z czarnymi kokardami na rękawach, czarne czółenka i podarte, obcisłe dżinsy, o których w tamtym roku mogłam tylko pomarzyć, by wypełnił je mój tyłek. Na dźwięk kroków odchodzę od lustra i idę na przód galerii z uśmiechem na twarzy, przygotowując się, aby powitać gości. Gwałtownie się zatrzymuję, gdy znajduję Olivera stojącego w pomieszczeniu, patrzącego na jeden z obrazów Wyatta. Nie jest dzisiaj w stroju chirurga, więc zgaduję, że miał wolne. Ma na sobie dżinsy, które idealnie podkreślają jego wąskie biodra oraz niebieską koszulę.

23

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Narzucił na siebie ciemnoszarą marynarkę i wygląda całkowicie GQ5, jakby to powiedziała Mia. Zgaduję, że jest w drodze na grupową randkę, o której wspominał Vic. Powiedział, że wybierają się dzisiaj do baru z transmisją zawodów sportowych, co było dla nich kodem na: Zabieramy dziewczyny, które obecnie pieprzymy, żeby nie oskarżyły nas o to, że chcemy tylko seksu i zrobimy to grupowo w takim barze, aby wiedziały, że nie jesteśmy poważni. - Hej. Co ty tu robisz? Oliver rzuca na mnie okiem, gdy w pełni się do mnie odwraca. - Za każdym razem, gdy cię widzę, wyglądasz lepiej. Jak to jest możliwe? Nie pozwalam sobie reagować w sposób, w jaki wiem, że tego chce. Zamiast tego skupiam się na obrazie, na który patrzy. Ten z ciemnym okiem oraz skrzydłami motyla jako rzęsami. Ten, który obserwuje sposób, w jaki patrzy na mnie Oliver i podsłuchuje, gdy ze mną flirtuje. - Byłem w pobliżu i chciałem wpaść, aby zobaczyć to miejsce. Mam nadzieję, że to w porządku – mówi, idąc w moją stronę. - Nigdy wcześniej nie chciałeś go zobaczyć – mówię, utrzymując głos cichy, ale słowa krzyczą wewnątrz mnie. Nigdy się nie wysilił, aby przyjść zobaczyć studio – nawet po tym, jak wysłałam mu zaproszenie na otwarcie wystawy kilka lat temu. Spojrzenie Olivera przyszpila mnie czymś poważnym i intensywnym – czymś, co sprawia, że moje wnętrze się trzęsie – ale odpycham to uczucie. 5 Nazwa magazynu z męską modą.

24

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Odpycham wszystko, co przyciąga mnie do niego jak magnes, gdy stawia ostatni krok i staje tuż przede mną. - Powinienem – mówi, jego głos jest niskim pomrukiem, który błaga mnie, abym zamknęła oczy. Jednak nie poddaję się temu. Odwracam twarz, aby spojrzeć gdzie indziej – z powrotem do oka, które nadal na nas patrzy, oceniając. Przełykam przed ponownym przemówieniem, aby się upewnić, że mój głos brzmi silniej, niż ja się czuję. - Dlaczego przyszedłeś teraz? - Już prawie tu skończyłaś? - pyta, rozglądając się. - Właściwie to dopiero zaczynam. Mam tu wieczór panieński… - Jeszcze nie skończyłam mówić, kiedy dostrzegam otwierającą drzwi blondynkę w krótkiej, czarnej sukience. Jej pięć koleżanek podąża za nią blisko, wszystkie ubrane są na czarno, poza jedną, która ma krótką białą sukienkę i tiarę. Uśmiecham się do nich. - Już tu są. - Hej! - Gia, druhna, z którą już się kontaktowałam, uśmiecha się i mnie wita. - O mój Boże, czy to ciacho jest wliczone? - mówi jedna z dziewczyn. - Czy on jest naszą muzą na wieczór? Oliver chichocze i posyła im uśmiech, który sprawia, że wszystkie się rumienią, oprócz jednej. Z doświadczenia zakładam, że nie kręcą ją mężczyźni, bo ten uśmiech sprawia, że każda kobieta mdleje z zachwytu. - Niestety dla was, nie jest. To mój znajomy, Oliver, i właśnie idzie na 25

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

randkę – mówię, spotykając jego rozbawione oczy. - Możecie dziewczyny iść do następnego pomieszczenia, a ja zaraz przyjdę. Gia, twoje rzeczy są na stoliku. - Bardzo ci dziękuję – mówi, przechodząc obok mnie. Wszystkie dziewczyny podążają, ale ich oczy nigdy nie zostawiają Olivera. Prawie go pytam, czy nie stanie tu pewnego dnia jako wystawa. Może to sprowadziłoby tu ruch, którego potrzebuję. - Więc… - mówię, znowu się do niego odwracając. - Wpadłem, żeby spytać, czy chciałabyś do nas dzisiaj dołączyć – mówi, obniżając głos o oktawę, gdy sięga i owija moją luźną falę wokół swoich palców. - Dlaczego miałabym to zrobić? - pytam cicho, odsuwając się o krok, aż jest zmuszony opuścić kosmyk włosów, który trzyma. - Bo musisz gdzieś wyjść – mówi, jego oczy przesuwają się od moich oczu do ust. Odsuwam się o kolejny krok, nagle potrzebując więcej niż tylko trochę dystansu między nami. - Wczoraj gdzieś wyszłam. - Nie ze mną. Wspomnienie ostatniego razu, kiedy powiedział do mnie te słowa, wypełnia mój umysł, a on uśmiecha się znacząco, jakby miał pierwszy rząd w pokazie w mojej głowie, gdzie gra główną rolę. - Muszę iść. Czekają na mnie. Oliver kiwa głową, wkładając dłonie do kieszeni. Robi tą rzecz, gdzie patrzy 26

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

w dół na stopy i unosi lekko głowę, aż patrzy na mnie spod rzęs. To seksowne i urzekające i sprawia to, że czuję się niekomfortowo przez sposób, w jaki moje serce zatrzymuje się na ten widok. Patrzę znowu na obraz Wyatta, aby zgnieść to uczucie, ale ono nie odchodzi. Zostaje tam, marynując się w moim rdzeniu między kawałkami pragnienia a odrobiną winy. - Może innym razem – mówi, jego spojrzenie nadal jest na mnie. - Może. - To miejsce jest naprawdę piękne, Elle. Wykonałaś dobrą robotę. - Dzięki. Jednak to w większości robota Wyatta – odpowiadam. Uśmiech Olivera opada. Obserwuję jak jego jabłko Adama podskakuje, gdy przełyka dumę i kiwa głową. - Obydwoje wykonaliście świetną robotę – mówi. - Czy Vic dał ci mój numer, tak jak go o to prosiłem? - Nie widziałam go za dużo – mówię, co jest kłamstwem. Widziałam brata tego ranka i wczoraj wieczorem i ani razu nie wspomniał o numerze Olivera. - Myślałem, że może ci go dał, a ty go po prostu nie użyłaś. - Dlaczego miałabym go używać? - pytam, patrząc do tyłu, gdy słyszę wybuch śmiechu dziewczyn ze studia. - Byłoby miło, gdybyś dla odmiany ty to zrobiła – mówi, wzruszając ramionami. Rozdziawiam usta. - Byłoby miło, gdybym ja to zrobiła? - powtarzam. 27

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Patrzymy na siebie w ciszy, ja czekając, aby się poprawił, a on czekając, abym wyzwała go o to, co powiedział. Żadne z nas nic nie mówi. Obydwoje wiemy, że to za wiele, aby zatuszować to w ciągu paru minut, i osobiście, wolałabym w ogóle tego nie tuszować. Pamiętam wieczór panieński, który czeka na mnie obok i odchrząkuję. - Okej, cóż, jestem pewna, że się jeszcze zobaczymy. Miłej zabawy na twojej randce dzisiaj. - Macham do niego niezręcznie, gdy odwracam się, aby odejść w innym kierunku. - Byłabyś zainteresowana przychodzeniem na pediatrię do szpitala raz albo dwa razy w tygodniu? - Uśmiecha się, kiedy się odwracam i unoszę brew, nakłaniając go do kontynuowania. - Myślałem, że może mogłabyś malować z dziećmi albo coś. Wiem, że lubisz takie rzeczy – sugeruje. Odwiedzanie szpitala oznaczałoby bycie w jakiś sposób znowu połączoną z Oliverem. Jakby wyczuwał zwątpienie w moich myślach, mówi dalej: - Jestem zajęty kończeniem mieszkania, więc nie będę w stanie dużo pomóc, ale mam koleżankę, która może porozmawiać z tobą o szczegółach. - Pewnie. Zadzwoń do mnie i daj mi znać, który dzień byłby dobry, abym wpadła. - Odwracam się ostatni raz, gdy uśmiech rozprzestrzenia się po mojej twarzy i wchodzę do pomieszczenia pełnego nadmiernie podekscytowanych, nabuzowanych dziewczyn. Potem to we mnie uderza: Oliver nałożył mi ten uśmiech na twarz. Wspomnienia wszystkich poprzednich razów, kiedy nałożył mi 28

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

uśmiech na twarz, bombardują mnie na raz i nagle, gdy rozglądam się po pomieszczeniu na szczęśliwe kobiety, które świętują życie i miłość, czuję, jakbym miała się rozpłakać. Ale tego nie robię. Oliver nie ma prawa, aby doprowadzać mnie do łez. Już nie.

29

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł4 W niedzielę rano budzę się do dźwięków obijającego się metalu i półprzytomnie wychodzę z łóżka, aby znaleźć źródło hałasu. - Co ty robisz? - pytam poprzez ziewnięcie. - Cholera! Przestraszyłaś mnie. Nadal nie przywykłem do tego, że tu jesteś – mówi Vic, gdy pochyla się, aby podnieść patelnię z podłogi. - Przynajmniej masz na sobie ubrania – mówię, zerkając na jego białoniebieskie spodenki koszykarskie. - Co ty robisz? - powtarzam. Wzdycha. - Okej, to niezręczne. - Zniża głos do szeptu. - Ktoś jest w moim pokoju i próbuję zrobić śniadanie. Zakrywam usta, aby powstrzymać się od myśli o Vicu, robiącym jakiekolwiek jedzenie warte zjedzenia i wychylam głowę za ścianę, patrząc w stronę jego pokoju. - I nie jestem pewny, czy ona będzie ubrana – dodaje. Moje oczy się rozszerzają. - Może powinieneś jej powiedzieć, że tu jestem. - Taa, myślę, że będę musiał… tak jakby niweczysz to, co zaplanowałem – mówi, rozglądając się po kuchni. Zakrywam uszy. 30

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Nie mów. Pójdę wziąć prysznic i zjeść śniadanie. Oczy Vica błyszczą się w rozbawieniu. - Nie musisz. - Ćśś! Nie mów. Idę na górę i biorę ubrania, nim udaję się do łazienki i przygotowuję się tak szybko, jak tylko można w granicach ludzkich możliwości. Nie przyszło mi tak naprawdę do głowy, jak będzie wyglądało dzielenie mieszkania z bratem. Włączam komórkę, gdy wychodzę z domu, myśląc o zdesperowanym mailu, którego napiszę do agenta nieruchomości i widzę dwie nowe wiadomości od nieznanego numeru. To mój numer – Oliver

Zapisuję go, nim czytam następną wiadomość. Jen chce wiedzieć, czy wtorek będzie dobry, abyś wpadła do szpitala. Była w stanie załatwić Tobie pustą salę, którą będziesz mogła użyć do sztuki.

Po spojrzeniu na swój kalendarz na ten tydzień, jestem w stanie poprzesuwać trochę rzeczy – nie to, że w tych dniach dużo robię. Odpowiadam: Wtorek jest świetny. Powiedz jej, żeby przekazała Ci czas i gdzie mam pójść, gdy tam dotrę.

Nie oczekuję od niego odpowiedzi, bo jest dopiero dziewiąta i większość bezdzietnych ludzi w naszym wieku o tej porze śpi, ale moja komórka brzęczy, gdy zatrzymuję się przed kawiarnią, do której często chodzę. 31

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Zapytam ją. Zobaczymy się później?

Próbuję sobie przypomnieć, czy o czymś zapomniałam, ale nic mi nie przychodzi do głowy. Zobaczymy się? U Vica. Nie wiedziałam, że przychodzisz. Niedziela futbolu.

Marszczę na to brwi, zdając sobie sprawę, ile minęło czasu, odkąd dołączałam do nich w niedzielę futbolu. Vic ciągle zapomina, że przejściowo z nim mieszkam. O-cho. Powiedzmy, że ubrałam się i wyszłam z domu o wiele wcześniej, niż miałam na to nadzieję w niedzielę. LOL. Przykro mi. Gdzie teraz jesteś? Właśnie będę jadła śniadanie. Chcesz wpaść? Możesz tu spać.

Zastygam i patrzę na ekran, oczekując, że słowa się zmienią i przekażą coś innego. A propos, nie ze mną.

Zaczynam wpisywać wiadomość, ale kasuję ją, gdy przychodzi następna. Okej, to niezręczne. Jeśli nie odpowiesz, to do Ciebie zadzwonię.

Chwilę później komórka wibruje w mojej ręce i podnoszę ją, odchrząkując.

32

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Nie chciałem, żeby wyszło to w ten sposób – mówi. Jego głos. Boże, kocham jego głos. Jest niski i głęboki, i zawsze brzmi, jakby dopiero się obudził. - Jest w porządku. Ale ze mną wszystko okej. Dziękuję. - Myślę, że nigdy nie rozmawialiśmy przez telefon – mówi. - Nie, myślę, że nie rozmawialiśmy – odpowiadam, nie dodając ogromnej ilości innych rzeczy, które przychodzą mi do głowy: Bo jesteś dupkiem, bo odszedłeś, bo jestem młodszą siostrą twojego przyjaciela, bo nie mogłeś mieć związku, jeśli polegało na nim twoje życie… - Cóż, teraz tak. Okej, chciałem się tylko upewnić, że nie zrozumiałaś tego w zły sposób. To znaczy, chyba że chcesz, a to byłoby dla mnie całkowicie w porządku. - Jęczę na uśmiech w jego głosie. - Oliver… Jego chichot przeskakuje przez głośnik i odbija się rykoszetem przez moje ciało. Nienawidzę tego, co mi robi. - Tylko żartuję, Elle. W każdym razie, robisz dzisiaj dip z fasolki? - Chcesz, żebym zrobiła dip z fasolki? - Czy papież jest katolikiem? - Jeśli ładnie poprosisz, to zrobię dip z fasolki, Oliverze. Jeśli będziesz sarkastycznym dupkiem, to się rozłączam. Wzdycha. - Estelle Reuben, moja ulubiona osobo na całym świecie, proszę, czy zrobisz mi dip z fasolki? Z dodatkową ilością guacamole? 33

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Uśmiecham się na jego słowa, mimo że nie powinnam. Nie powinnam. On jest niebezpieczny, przypominam sobie. Właśnie to ci robi. Za. Każdym. Razem. - Okej. Słyszę zamknięcie drzwi, a następnie szelest, potem jeszcze więcej szelestu, a na koniec mocne westchnięcie. - Na moim łóżku jest wolne miejsce do spania, jeśli jesteś zmęczona. - Dzięki za ofertę, ale widzimy się później. Rozłączam się na dźwięk jego śmiechu i odkładam komórkę, gdy odwracam uwagę do teraz zimnej kanapki z jajkiem, którą sobie zamówiłam. Gdy już skończyłam jeść, idę do studia i zamykam za sobą drzwi. Rozglądając się po obrazach na białych ścianach, zastanawiam się, czy powinnam je poprzestawiać. Dużo z nich jest Wyatta, ale większość to praca lokalnych artystów, w której zakochałam się na przestrzeni lat. Są tu też moje obrazy, ale nie wystawiam ich na przedniej części galerii. Przednia część galerii jest zarezerwowana na rzeczy, które są na sprzedaż, a jedynym moim dziełem, które sprzedaję, są kalejdoskopowe serca. Poszłam do szkoły, aby zostać nauczycielką sztuki, ale nie byłam tego pewna. Kiedy powiedziałam Wyattowi, że chciałabym być nauczycielką sztuki, ale nie widziałam się w takiej wymagającej dziedzinie, on przedstawił mi pomysł na Paint it Black. Powiedział, że w ten sposób moja kreatywność zostanie żywa i jeśli bym chciała, to mogłabym zacząć zajęcia dla dzieci. Poprzez studio byliśmy w stanie zacząć letni program, gdzie starsze dzieciaki przychodziły po skończonym 34

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

dniu na obozie i pracowali nad obrazami. Zaczęło się to jako sposób, aby ściągnąć ich z ulicy i skupić ich energię na czymś innym, ale kiedy zaczęła się szkoła, oni nadal ustawiali wizyty, aby wpadać małymi grupami. Ustawiam

białe

płótna

na

sztalugach

na

moje

poniedziałkowe,

popołudniowe zajęcia, gdy dzwoni mi telefon. - Elle – mówi żwawo mój brat, jakby parę godzin temu nie wykopał mnie praktycznie z domu. - Zapomniałem ci powiedzieć, że później wpada kilka osób. - Och, taa? - Taa, około dwunastej. Myślisz, że możesz zrobić trochę dipu z fasolki? Z całej siły nie próbuję warknąć w odpowiedzi. - Pewnie. Ile osób? - Hmmm… ja, Bean, Jensen i Bobby… to tyle. - Zatem tylko cztery osoby jedzą? - Taa, cztery. Mrugam parę razy, zastanawiając się, czy w ogóle zamierza mnie w to włączyć. - Cóż, pięć, jeśli chcesz się gdzieś pokręcić – mówi, odchrząkując, gdy się poprawia. - Kto to Bobby? Tamten facet, z którym pracujesz? - Taa, jest nowym kolesiem. Polubisz go, jest spoko. - Jestem pewna, że taki spoko jak ty – mamroczę. Mój brat i jego przyjaciele są tajnymi nerdami komiksów pod postacią zapalonych sportowców. Od czasu 35

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

szkoły podstawowej ma tę samą grupę przyjaciół i nie często wprowadza inną osobę w ich zżytą grupę. Wyobrażam sobie, że Bobby musi pasować do tego samego opisu, co reszta. - Możesz powiedzieć Mii, jeśli chcesz – dodaje jako zachętę. - Mia i Jensen w tym samym pokoju? Nie, dziękuję. Vic się śmieje. - Nie przeszło jej? - Nie przeszło jej po tym, jak zostawił ją, aby być ze swoją byłą dziewczyną? Wątpię. - Unoszę brew, gdy wyciągam nowe pędzle z opakowania i kładę je w srebrnych pojemnikach obok każdej sztalugi. - On jest kutasem – mówi Vic. - A ona nie jest zbyt bystra. Ja nigdy nie pozwoliłbym tobie umawiać się z jednym z moich przyjaciół. Odkładam rzeczy i opieram się o krawędź blatu. - A właściwie to dlaczego? Śmieje się głębokim, niskim śmiechem, który w innych okolicznościach sprawiłby, że bym się uśmiechnęła. - No weź, Elle. Znasz ich. Jego słowa sprawiają, że się krzywię. Znam ich. Bardzo dobrze ich znam. - W każdym razie, do zobaczenia później. Będą tu o dwunastej przed meczem, więc… - Taa, rozumiem, Vic. Twój dip będzie gotowy przed rozpoczęciem. Czy ta dziewczyna już wyszła? 36

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Taa, wyszła. Zaprosiłem ją w środę na kolację. Oliver i Jensen też przychodzą z… koleżankami, więc wtedy ją poznasz. Robię sobie mentalną notatkę, aby zniknąć w środę wieczorem i mówię Vicowi, że zobaczymy się później. Wracając do części z galerią, dostrzegam, że jedno z moich kalejdoskopowych serc jest przekrzywione, więc je poprawiam. Gazeta, która opisywała organizowane tu wydarzenie, raz opisała moje serca jako „rozdzierające serce, wzruszające, piękne kawałki”. Jedno specyficzne jest na wystawie, ale nie na sprzedaż. To jedno z moich pierwszych i Wyatt odmówił pozbycia się go. Użyłam do niego dużo fioletowych kawałków i za każdym razem, gdy przebija się tu słońce, cętkowane promienie fioletowego światła odbijają się od ścian. - Jeśli ktokolwiek tu przyjdzie i będzie próbował je kupić, powiesz im, że podwajam ich cenę – powiedział do mnie z uśmiechem. Łzy zaczynają wypełniać moje oczy, gdy tam stoję, patrząc na sposób, w jaki odbija się od niego światło i myślę o Wyattcie. Ocieram oczy, biorę wdech i wychodzę, zamykając za sobą drzwi. Wracam do Vica i słyszę go pod prysznicem. Otwieram butelkę wina, gdy robię dip, wlewając zgniecione fasolki na dół, avocado w środek, a kwaśną śmietanę na górę. Gdy już zrobiłam tego dużą miskę, wyjmuję prodiż, który kupiłam bratu na Boże Narodzenie trzy lata temu i którego najwidoczniej nie używał, i zaczynam robić pulpety. Biorąc ostatniego łyka wina, wracam do pokoju i rzucam się na łóżko.

37

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł5 Nie wiem, ile spałam, ale wzburzone krzyki, dochodzące z salonu na dole, budzą mnie z drzemki. Mrugam szybko, próbując oczyścić oczy, gdy gramolę się z łóżka i idę do łazienki. Moje odbicie jest bałaganem, więc przeczesuję włosy długości do łokcia i wkrapiam krople do oczu, aż znika róż, a one wracają do jasnego brązu. Po nałożeniu makijażu, poprawiam moją czarną koszulkę z napisem Elvis jest Królem, aby jej luźna część spadała z mojego lewego barku, potem wygładzam modnie porwane dżinsy, nim udaję się do salonu. Dopiero będąc na dole zdaje sobie sprawę, że nadal mam na sobie kapcie Dartha Vadera. Jednak już za późno, aby się odwrócić, skoro już zostałam dostrzeżona. - Hej, Elle – woła Jensen, sprawiając, że wszystkie głowy odwracają się w moją stronę. - Hej, Jensen. Wprowadziłeś się z powrotem? - Nie, ale będę w okolicy przez następne parę miesięcy – mówi. - Super. Hej, chłopaki – mówię, rozglądając się i machając do Olivera, Vica i jakiegoś blondyna, którego nigdy nie poznałam. - Hej – mówią wszyscy jednocześnie. - Elle, to jest Bobby. Bobby, to moja siostra, Estelle – mówi Vic, nie odrywając oczu od telewizora. Bobby wstaje i oferuje mi dłoń, którą chwytam. Jest właściwie całkiem 38

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

przystojny w elegancki sposób chłopca z sąsiedztwa, co sprawia, że się uśmiecham, bo byłam w błędzie – nie jest taki, jak większość przyjaciół mojego brata. Nie jest wysoki i umięśniony jak Vic i Oliver. Nie roztacza wokół siebie aury niegrzecznego chłopca, jak Jensen, ale błyszczy dużym uśmiechem Colgate, gdy ściska mi dłoń, a ja jestem poddana czarującej wibracji, którą wszyscy dzielą. Takiej, która sprawia, że kobiety muszą spojrzeć ponownie, nieważne jak wygląda mężczyzna. - Kiedy powiedziałeś młodsza siostra, wyobrażałem sobie nastolatkę z aparatem na zębach – mówi Bobby, gdy jego oczy podróżują w dół mojego ciała. Odsuwam od niego rękę. - Jestem pewna, że właśnie to widzi, gdy mnie opisuje. - Z pewnością nie tak bym cię opisał. Na odrobinę flirtu w jego głosie, patrzę przez ramię, aby zobaczyć reakcję Vica, ale zamiast tego moje oczy lądują na Oliverze. Zabija mnie to, że nie mogę stwierdzić, o czym myśli. Nie wygląda na złego ani zazdrosnego, ani nawet ciekawego, po prostu się patrzy. - Nie jestem pewna, czy chcę wiedzieć, jak ktokolwiek by mnie opisał – odpowiadam. Nim może powiedzieć coś innego, odchodzę i idę do kuchni, aby wziąć rzeczy, które zrobiłam i postawić je na stole, jakoś dając sobie radę z uniknięciem butelek piwa, które go pokrywają. - Jest piękna i gotuje? - mówi Bobby, sięgając po chipsa. - Myślę, że mogę 39

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

ją zatrzymać. - Taa, jasne – mówi Jensen, lekko zaniepokojony. Przyjaciele mojego brata mają to coś. Wszyscy myślą, że muszą mnie chronić przed innymi, jakby niebezpieczeństwo czaiło się poza ich kryjówką. Myślę, że moje zaręczyny z Wyattem nimi wstrząsnęły, skoro żaden z nich ich się nie spodziewał. - Nie zamierzasz dać Bobby'emu tej całej przemowy o trzymaniu się z dala od twojej siostry? Moje oczy znowu odnajdują Olivera i uśmiecham się, gdy klepie miejsce obok siebie. Moje ciało się porusza, chcąc pójść w jego stronę, ale mózg wrzuca we mnie trochę rozsądku. Zamiast tego siadam obok Victora. - Odpuść sobie – mówi Vic w odpowiedzi na komentarz Jensena. - Gdy byliśmy młodzi, wszyscy dostaliśmy o tym cały wykład – wyjaśnia Jensen. Pochylam się, aby lepiej go widzieć, gdy opowiada historię, której nigdy wcześniej nie słyszałam. - Nie obchodziło nas to, gdy byliśmy mali, bo Elle była całkowicie jak nasza własna, mała siostra… ale potem dorosła i za każdym razem, gdy któryś z nas coś o tym wspomniał, Vic mówił tylko: Nie patrz na nią, nie dotykaj jej. Jeśli dowiem się, że to zrobiłeś, połamię ci ręce i nigdy więcej nie będziesz w stanie przyjść do mojego domu. - Tak między nami, z przyjemnością chciałbym mieć złamane ręce – ogłasza Bobby z uśmiechem, gdy jego niebieskie oczy przesuwają się do moich. - To nie złamanie rąk było problemem; tylko zakaz przyjścia do domu! On miał najlepszych rodziców! Praktycznie mieszkaliśmy w tamtym domu – mówi 40

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Jensen, śmiejąc się i biorąc łyka piwa, które unosi w moją stronę. - I miałem dobre ramię do rzucania, więc nie mogłem ryzykować dla dziewczyny. Przepraszam, Elle. - Uwierz mi, nie jest mi przykro. - Opieram się i wyciągam nogi, gdy chichoczą. - Elle wie, żeby trzymać się od was z daleka, idioci. Żaden z was nie jest dla niej dobry – mówi Vic, biorąc garść chipsów i zanurzając je w dipie. Moje oczy znajdują Olivera na czas, aby zobaczyć, że krzywi się lekko na słowa Vica. Nasze spojrzenia się łączą i milion rzeczy przesuwa się przez mój umysł: Czy to był powód tego, co się stało? Czy zgoda Vica oznaczała więcej niż moja? To pytania, do których znam odpowiedzi. To są myśli, które nawiedzały mnie przez lata, pomimo moich prób unikania ich. - Poważne pytanie – mówi Jensen, przywracając moją uwagę. - Kto był najbardziej w twoim typie, gdy dorastałaś? Próbuję się nie śmiać na pytanie i miny, które robi mój brat. Victor zawsze był tym kolesiem – tym jednym, którego wszyscy chcieli zabrać na mecz i posiedzieć z nim w barze. Junior, Jensen i Oliver są całkiem podobni w tym sensie. Z całej czwórki, Junior jest jedynym żonatym z rodziną, a reszta to wieczni kawalerzy. Albo tak się wydaje. Jensen jest typowym przykładem osoby, której nie zabierasz do domu, aby poznała twoich rodziców. Jest atrakcyjny i ma w sobie tą całą wysoką, mroczną i przystojną rzecz, ale ma również w sobie tą niebezpieczność, razem z motorem, tatuażami i osobowością złego chłopca. 41

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Patrzę na Olivera, który zawsze wydaje się taki wyluzowany, od leniwego uśmiechu do piaskowo-brązowych włosów w nieładzie, które sprawiają, że chcesz przesunąć przez nie palcami. Patrzy na ciebie w taki sposób, że czujesz się, jakbyś była jedyną kobietą w pomieszczeniu. I te dołeczki… Boże, te dołeczki. Wszystkie moje koleżanki chciały umawiać się z nieosiągalnym Oliverem. Ma w sobie ten magnetyzm, który mają silni mężczyźni. Nawet gdy byliśmy młodzi, emanowała z niego charyzma. - Taa, Elle – mówi Oliver, dając mi powolny, seksowny uśmiech, gdy jego oczy przeskakują od moich ust do oczu. - Kto był najbardziej w twoim typie? Strzelam w niego spojrzeniem, nim odrywam od niego oczy i patrzę się na Jensena, który obserwuje mnie z rozbawieniem. - Szczerze? Jensen – mówię, wzruszając ramionami. - Bum! - krzyczy Jensen. - Zawsze to, kurwa, wiedziałem! Zatem spiknęłabyś się ze mną? - Nie powiedziałam tego. Powiedziałam tylko, że byłeś najbardziej w moim typie – mówię, śmiejąc się. Nie wspominam, że w tamtym czasie był w typie prawie każdej nastolatki. - I właśnie dlatego musiałem im grozić – mówi Vic, patrząc na Bobby'ego, który kręci głową w rozbawieniu. Moje oczy skupiają się na grze w telewizji między Dallas Cowboys a SF 49ers i podskakuję lekko, gdy czuję stuknięcie w stopę. - Naprawdę? - mówi bezgłośnie Oliver, umieszczając dłonie na sercu, jakby 42

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

był zraniony. Uśmiecham się i kręcę głową. - Podobają mi się twoje buty – mówi, błyszcząc tym uśmieszkiem. - Wiem – odpowiadam z mrugnięciem, a potem mentalnie się za to kopię. Nadal na siebie patrzymy, gdy mówi Bobby, a tym razem Oliver mruży oczy na pytanie. - Zatem zakaz został zniesiony? Mogę ją zaprosić na randkę? - Nie chodzę na randki – odpowiadam, odwracając oczy od Olivera. - Niemożliwe. Dziewczyna taka jak ty z pewnością się umawia – mówi Bobby. - Dziewczyna taka jak ja. - Wypuszczam szyderczy chichot. Mam właśnie zostawić ten temat, ale potem bardziej o tym myślę. - Nawet jeśli byłabym zainteresowana umawianiem się, to nie umówiłabym się z jednym z przyjaciół mojego brata. Wszyscy jesteście kłopotami przez duże K. Nie słyszeliście wykładu? - Kłopotami przez duże K? - pyta Jensen. - Naprawdę chcesz się w to zagłębiać? - mówię, piorunując go wzrokiem, aż rozumie, co mam na myśli, a jego uśmiech opada. - Nie, masz rację. Masz rację. Vic miał rację – przyznaje Jensen. - Skończmy tę rozmowę o umawianiu się z moją siostrą i oglądajmy mecz – mówi Vic, dając każdemu z facetów długie, znaczące spojrzenie. Po paru sekundach bycia szturchaną przez niego łokciem za każdym razem, gdy sięgał po jedzenie, wstaję i siadam na podwójnej kanapie obok Olivera. 43

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Ach… czyli mimo wszystko za mną tęskniłaś – mówi, gdy tylko wygodnie się ułożyłam. - Cóż, na początek, nie mogłam myśleć z twoimi oczami, wypalającymi dziurę w mojej twarzy i byłeś moim drugim wyborem w tym, kto był najbardziej w moim typie, więc… - Wzruszam ramionami i uśmiecham się do niego. Patrzymy na siebie przez długą chwilę, nim jego oczy opadają do moich ust, a następnie w końcu przesuwają się ode mnie do telewizora. Jest kolejne podanie piłki, kolejny rzut oraz długa wiązanka przekleństw przez każdego z nich. Właśnie mam rozważyć wyjście stąd, gdy Oliver porusza się obok mnie. - Przypominam sobie inną kolejność – szepcze mi chrapliwie do ucha, sprawiając, że drżę. - Oczywiście, że sobie przypominasz – odszeptuję, niechętnie dostrzegając to, w jaki sposób moje serce uderza w piersi. - To prawda. - Zbliża się, aż jego ramię jest dociśnięte do mojego. - Ty masz swoje wspomnienia, ja mam swoje. Wyraz twarzy Olivera zmienia się z żartobliwego na poważny. - Taa, tak myślę. - Wzdycha. - Więc, gotowa na wtorek? - Tak. Jestem podekscytowana zobaczeniem miejsca i rozpoczęciem tego. Dzięki, że mnie spytałeś – mówię, mając nadzieję, że zrozumie, jak dużo coś takiego dla mnie znaczy. - Nie mógłbym pomyśleć o lepszej osobie do tej pracy. - Znowu stuka mnie w stopę, a moje serce wibruje na ten dotyk. 44

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Przestań dotykać mnie stopą – szepczę. - Albo co? - odszeptuje, pochylając głowę w sposób, który sprawia, że włosy opadają na jego lewe oko i podskakują mu na rzęsach za każdym razem, gdy mruga. - Albo Darth Vader będzie zmuszony do użycia miecza świetlnego. Jego chichot przechodzi przez kanapę i przeze mnie. - Zaufaj mi; nie chce walczyć z moim. Kiedy uderza we mnie podwójne znaczenie, moje usta się otwierają, a on się śmieje. - Niektóre rzeczy się nie zmieniają – mówię. Jego oczy ciemnieją. - Czasami się polepszają. Odwracam wzrok i siedzę tam przez parę minut, nim wracam do pokoju, używając wymówki, że muszę zobaczyć się z Mią, nim pójdę do rodziców Wyatta na kolację. Po tym, jak się pożegnałam, wciąż myślę o słowach Olivera. Przysięgam, ten mężczyzna nawiedza mnie bardziej niż mój nieżywy narzeczony. To wytrącające z równowagi.

45

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł6 Zazwyczaj byłam tą dziewczyną, która do wszystkiego podchodziła optymistycznie, ale potem życie uderzyło mnie w twarz i zmusiło mnie do zostania realistką. Nie jestem cyniczna albo coś, ale przeszłam przez wystarczająco, aby nie widzieć świata przez różowe okulary. Dzień zaczął się w miarę normalnie – mama zadzwoniła do mnie, aby spróbować umówić mnie z tym facetem, Derekiem. Próbowała mnie z nim umówić, odkąd miałam, nie wiem, z sześć lat. Tym razem się zgodziłam. Piski szczęścia, które przenikały przez telefon, były intensywne, delikatnie mówiąc. To było tak, jakby uruchomiła swoją wewnętrzną hienę. Myślę, że to wszystko stamtąd wyszło. Galeria była idealnie czysta, gdy tam dotarłam, tak jak lubię. Teraz wygląda, jakby przebiegło przez nią dziesięć grup brzdąców. Wszystko zaczęło się, gdy Finlay, trzynastoletni chłopiec, zaprosił Veronicę na randkę. Przyjaciel Finlaya, Brett, najwidoczniej też chciał ją zaprosić, więc kiedy usłyszał rozmowę, a ona się zgodziła, on to stracił. STRACIŁ. TO. W moim studiu! Rzucił pędzlem w Finlaya, wszędzie rozbryzgał niebieski kolor, którym malował ocean, a to rozpoczęło walkę na farbę, co skończyło się tym, że zadzwoniłam po ich rodziców, aby po nich przyjechali. Zatem oto jestem, godzinę po czasie, ścierając farbę z każdej powierzchni pomieszczenia. Moim jedynym zbawieniem jest to, że pomieszczenie jest osłoniętą 46

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

przestrzenią, oddzieloną od sztuki na zewnątrz, ponieważ jeśli pobrudziliby jakąkolwiek sztukę lokalnych artystów albo gorzej – Wyatta – umarłabym. Mój tyłek uderza w podłogę, gdy robię się zbyt zmęczona pochylaniem się i raz jeszcze się rozglądam. Płótna, na których malowali, nadal są na ich oznaczonych sztalugach i korzystam z chwili, aby spojrzeć na ten, nad którym pracował Fin. To ponury dzień w jego świecie. Szare niebo sprawia, że woda poniżej uderza ze złością w skały. Ciemnoniebieskie pociągnięcia pędzlem na oceanie prawie sprawiają, że czuję, jakbym mogła usłyszeć fale i decyduję, że chcę zobaczyć prawdziwą rzecz. Moje studio nie znajduje się daleko od plaży, a ja nie cieszę się nią tak często, jak bym mogła. Zbieram do pudełka wszystko, co potrzebuję na spotkanie w szpitalu, i odstawiam je obok drzwi. Gdy zamykam drzwi, widzę na ramieniu plamy farby od walki. Cholerne dzieciaki. Temperatura zazwyczaj obniża się coś koło zachodu słońca i jak w zegarku, gdy słońce zaczyna zachodzić, czuję jak uderza we mnie chłodny powiew wiatru. Zaciskam mocniej wokół siebie marynarkę, gdy idę w stronę wody. Zatrzymuję się przy latarni i słucham fal, czując się już lżej. Poza innymi galeriami w pobliżu, ocean był dla nas dużą zaletą, gdy kupiliśmy to miejsce. Jeśli zamknę oczy i pomyślę wystarczająco mocno, mogę sobie wyobrazić Wyatta biegnącego w stronę plaży, z deską pod jednym ramieniem i mokrym strojem, praktycznie spadającym z jego ciała. Te wspomnienie sprawia, że się uśmiecham, mimo że moje serce zaciska się w piersi. Kiedy pierwszy raz przyszłam do studia, to była moja pierwsza myśl. Nie galeria, nie obrazy, nad którymi pracował i które 47

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

musiałam umieścić na zapleczu, nie nasze codzienne jedzenie śniadania lub to, jak się uśmiechał, gdy wchodziłam do pokoju – ale pamiętanie tego, jak biegł w stronę wody. Surfowanie być może było jedyną rzeczą, którą miał wspólną z moim bratem. Kiedy po raz pierwszy wyszłam z Wyattem, mama zażartowała, że specjalnie przyprowadziłam do domu największego artystę, jakiego mogłam znaleźć. Zapomnij o fakcie, że miał na koncie dużo sukcesów, był starszy i założył garnitur, gdy pierwszy raz poznali się w ich domu. Mama widziała go pod tym wszystkim. Nie w zły sposób. Zaakceptowała Wyatta, tak jak tata. Vic tak naprawdę nigdy tego nie zrobił, ale nie mówił też przeciwnie. Myślę, że wszyscy widzieli go dla mnie jako rozbudowę. I tak byłam już w ich świecie osobą z zewnątrz. Nienawidziłam chodzić na te pretensjonalne imprezy i gale, na które co roku uczęszczali moi rodzice. Mój tata jest ortodontą, a mama nauczycielką angielskiego, więc wszyscy zakładali, że ich dzieci podążą ich śladami. Cóż, Vic został prawnikiem, a ja artystką. Jednak mnie wspierają. Kochają moją pracę i mnie dopingują, więc mimo świadomości, że w jakiś sposób jestem czarną owcą, to nigdy nie sprawiali, że tak się czułam. Kiedy docieram do piasku, biorę głęboki wdech i zamykam oczy, czerpiąc przyjemność z chwili. Każda sekunda się liczy. Żyj tą chwilą. To jest życie. To się właśnie liczy. To prosta myśl, ale łatwa do zapomnienia. Jednak ocean jest tam jako ciągłe przypomnienie. Duże fale, rozbijające się o skały, są tak oczyszczające, jak i niebezpieczne. Siadam na piasku i obserwuję surferów, młodych i starszych, i 48

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

pozwalam przemyć się dźwiękom. Zamiast zagłuszyć mój stłumiony smutek, przecinają mnie na pół. Rocznica śmierci Wyatta była parę dni temu. Nadeszła i odeszła bez wielu wspomnień, poza tymi ode mnie i jego rodziców poprzez telefon, bo musieliśmy sprawdzić, co u siebie. Trochę ponad rok temu, byłam na tej samej plaży z zupełnie innego powodu. Widziałam karetki jadące przez piasek i podążyłam za nimi, bo ciekawość była silniejsza ode mnie. Boże. Co bym zrobiła, gdybym za nimi nie podążyła? Jak bym się dowiedziała? Marszczyłam brwi, gdy podchodziłam do wody, pamiętając mały tłum ludzi – w większości surferów – obserwujących jak ratownicy przy kimś pracują. Gdy do nich dotarłam, było tak, jakbym przeżywała doświadczenie wyjścia z ciała. Czułam, jakby coś przyciągało mnie bliżej chaosu, ale instynktownie wiedziałam, że nie chciałam wiedzieć, co zobaczę, gdy już go sięgnę, więc szłam powoli. Zerknęłam chwilowo na mężczyznę na ziemi i pomyślałam: „Jasna cholera, to wygląda jak… ale…” i zerknęłam w panice na telefon. Patrzyłam w każdym kierunku – w stronę galerii, plaży oraz małej, kolorowej, drewnianej budki sprzedającej napoje – wszystko w czasie, gdy serce waliło mi w piersi. Stopy ciągnęły mnie naprzód, bliżej ratowników… bliżej ciała. A potem go zobaczyłam. Naprawdę go zobaczyłam. Jego długie blond włosy rozłożone były na piasku, jego brązowe oczy były zamknięte, a mokry strój był ściągnięty, aby ujawnić chudy tors. Mój wzrok zaczynał się rozmazywać, ściany, których tam nie było, zaczęły się wokół mnie zamykać. Czułam, jakbym zanikała. Jakbym tam 49

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

była, ale nie naprawdę, ponieważ nie powinnam patrzeć na to, co myślałam, że widziałam. Moje kolana zaczęły się uginać, kiedy w końcu do niego podeszłam i zobaczyłam, jak białe były jego usta oraz jak bladą miał twarz. - Wyatt? - słyszałam jak mówię, ale pisk należał do kogoś innego… kogoś panikującego… kogoś, kto czuł, jakby tracił miłość swojego życia, a tą osobą nie mogłam być ja. - Co się stało? On jest moim narzeczonym. Co się stało? Wyatt! krzyczałam w kółko, gdy przebiegała przeze mnie panika. Jeden z ratowników trzymał moje ręce, gdy obserwowałam jak nad nim pracowali. Resuscytacja… uciskanie w kółko jego brzucha… W końcu przynieśli maszynę, którą widziałam milion razy w filmach – tę, przy której mówi się „defibrylacja” i ładuje ludzi, gdy umarli i muszą zostać przywróceni do życia. Gdy zobaczyłam tamtą maszynę, opadłam na kolana z krzykiem. Chwyciłam ciepły piasek pod sobą, gdy ratownicy próbowali mnie uspokoić. - Dlaczego on się nie budzi? - łkałam. - Dlaczego nie pozwalacie mi do niego podejść? - Musisz się uspokoić… Moje błagania umarły z rykiem i dźwiękiem rozbijającej się fali za nami. - On tylko surfował – powiedział ktoś zza nas. - Po ostatniej fali zbyt długo mu zajmowało wyjście z wody – dodał ktoś inny. - Zadzwoniłem na pogotowie, kiedy dostrzegłem, że się nie pojawiał – powiedział trzeci. - Mam nadzieję, że z tego wyjdzie! 50

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ratowniczka pomogła mi wstać, gdy położyli Wyatta na noszach, a ja pozwoliłam się odprowadzić do karetki. Siedziałam tam obok nóg Wyatta, patrząc się w jego twarz. - Czy on z tego wyjdzie? - spytałam, w połowie łkając, w połowie piszcząc. Nikt nie odpowiedział. Po prostu nadal wdmuchiwali powietrze do jego ust i go pompowali. Gdy dotarliśmy do szpitala, ogłosili, że nie żyje, nim chociażby wjechali z nim do środka. Wiedziałam, że odszedł, zanim jeszcze dotarł do karetki, ale tak bardzo bolało słyszenie, jak wyrażają to słowami. Dniami czułam się zagubiona. Miał tylko trzydzieści pięć lat i był niesamowitym pływakiem. Jedyną rzeczą, o jakiej mogłam myśleć, było to, że tamte brązowe oczy nigdy więcej na mnie nie spojrzą. Tamte dłonie nigdy więcej nie pomalują. Tamte usta nigdy więcej się nie uśmiechną. A powrócenie teraz na tę plażę zawsze przynosi wspomnienia. Z autopsji wyszło, że miał zawał serca, gdy był w wodzie, a w jego płucach nie było wystarczająco wody, aby utonął. Jedyna rzecz, o jakiej myślałam to – on miał tylko trzydzieści pięć lat. Już więcej nie płakałam, gdy tu wracałam. To miejsce nie jest już wypełnione złymi wspomnieniami, ponieważ wiem, że Wyatt kochał je tak bardzo, jak kochał galerię. Jednak dzisiaj… dzisiaj płakałam. Dzisiaj pozwoliłam sobie pamiętać wyraz jego uśmiechającej się twarzy, gdy jedliśmy rano śniadanie. Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech, mając nadzieję na poczucie suchej farby na jego ciele i przytuliłam się mocno na wspomnienie leżenia w jego 51

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

ramionach w nocy. Pozwoliłam tym myślom mnie otworzyć i mieć nadzieję na to, że nawet z dystansu fale mogą zmyć mój ból. Jutro będzie ze mną w porządku, ale dzisiaj pozwalam sobie krwawić i to też jest w porządku.

52

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł7 W życiu jest tak, że nigdy nie wiesz, kiedy pokaże ci one coś, co dotknie cię tak głęboko, że będziesz jedynie za wszystko wdzięczny… nawet za te złe rzeczy. Właśnie tak się czuję, gdy przejeżdżają obok mnie wózki inwalidzkie z dziećmi, kiedy idę korytarzami szpitala z pudełkiem różnych rzeczy w rękach. Przechodzę za róg w drodze do biura Jen i zatrzymuję się gwałtownie, kiedy widzę Olivera opuszczającego salę, nadal rozmawiającego z kimś w środku. Najwidoczniej stały angaż utrzymuje go w szpitalu przez niezliczoną ilość godzin, ponieważ za każdym razem, gdy Vic wspomni jego imię, on tu jest. Nadal tam stoję, gdy zamyka drzwi i idzie w moją stronę. Ten zielony strój chirurga oraz lekarski płaszcz naprawdę nie robią nic, aby zmniejszyć jego dobry wygląd. Jeśli cokolwiek robią, to sprawiają, że wygląda jeszcze lepiej, ale to pewny siebie chód oraz krzywy uśmiech na jego twarzy sprawiają, że moje serce uderza mocno. - Jesteś wcześnie – mówi, zatrzymując się przede mną. Marszczę brwi. - Nie, nie jestem. Jestem na czas. Oliver się uśmiecha. - Na czas jest dla ciebie wcześnie. Zawsze byłaś modnie spóźniona. - Miałam w zwyczaju być modnie spóźniona. Teraz jestem na czas. - Jestem po wrażeniem – mówi, jego zielone oczy są figlarne, gdy obserwują 53

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

moją twarz. Moje dłonie są zajęte pudełkiem, które trzymam, więc jestem zmuszona, aby zdmuchnąć kosmyk włosów z twarzy. Oliver chichocze, chwytając włosy i zaczepiając je o moje ucho. To zwyczajny ruch, ale on jakoś sprawia, że wydaje się intymny. Jego oczy są na mnie, a dłoń nadal za moim uchem, gdy zbliża się o krok. Nigdy w życiu nie byłam szczęśliwsza trzymając pudełko, ponieważ sposób, w jaki na mnie patrzy, sprawia, że moje serce się potyka i nie jestem pewna, co zrobiłabym z rękami, gdyby były puste. - Co? - pytam, mój głos jest szeptem. - Tak bardzo dojrzałaś – mówi, obniżając głos, aby pasował do mojego szeptu. To sprawia, że malutkie motylki w moim brzuchu podrywają się do lotu. - Sprawiasz, że to brzmi, jakbyś był o tyle starszy ode mnie. Dorastając, Oliver uwielbiał mi przypominać, że był starszy. Czasami mówił to żartobliwie – innymi razy brzmiało to tak, jakby było przekleństwem – tylko że było nim tylko wtedy, gdy łączyło się z jesteś młodszą siostrą Vica. A potem, pewnego razu powiedział… Uśmiecha się lekko. - Jestem wystarczająco dorosły, aby wiedzieć lepiej. Moje usta się otwierają i robię krok do tyłu, więc jest zmuszony do opuszczenia ręki. To. Powiedział to. Oliver odchrząkuje, jakby wydawał się przywoływać to samo wspomnienie. - Muszę iść. Nie chcę być nieodpowiedzialnie spóźniona – mówię, odchodząc szybko, nim mógłby mnie zatrzymać. 54

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Co on robi? Co ja robię? Zatrzymuję się przed napisem, który głosi: Jennifer Darcia, Zastępczyni Koordynatora, i pukam. Woła do mnie, abym weszła, więc to robię, uderzając w drzwi biodrem, aby je zamknąć. Umieszczam pudełko na jednym z pustych krzeseł przed jej biurkiem i uśmiecham się. - Hej. Jestem Estelle – mówię, wypuszczając mocno powietrze. - Usiądź. Jestem Jen – odpowiada. Ściskamy dłonie, a ja siadam na krześle obok tego z pudełkiem. Wygląda jak wszystko, co wyobrażałam sobie, że jest w guście Olivera – blond włosy, jasnoniebieskie oczy, miły uśmiech i duże cycki. Jedyna rzecz, która mnie odrzuca, to że jest starsza. Jestem całkiem pewna, że jest dziesięć lat starsza ode mnie, co dałoby jego stwierdzeniu całkiem nowe znaczenie. Może o to mu chodzi – woli starsze kobiety, a ja jestem dla niego za młoda. - Bardzo ci dziękuję, że to dla nas robisz – zaczyna. - Zawsze szukam nowych rzeczy, aby zabawiać te dzieciaki, ale ostatnio klowny i filmy tego nie robią. Chcę tylko, żeby zrobiły coś innego albo przynajmniej z kimś innym, wiesz? Jeśli muszą tu być, to mogą równie dobrze mieć szansę na nawiązywanie kontaktów z innymi ludźmi, oprócz tych, którzy dają im ich leki. - Jej brwi ściągają się, gdy mówi i mogę stwierdzić, że jest pełna współczucia dla dzieci. Decyduję, że ją lubię. - Zrobię, co w mojej mocy, aby utrzymać ich szczęśliwymi – mówię z 55

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

pocieszającym uśmiechem. - Dziękuję. - Przerywa. - Oliver mówił, że znacie się od dawna. Wzdrygam się na nagłą zmianę tematu. - Taa, jest przyjacielem mojego brata. - Wierzę, że aby cię opisać, użył określenia „ulubiona osoba na świecie” mówi. Uśmiecha się, a ja mam wrażenie, że chce, abym powiedziała jej coś osobistego o Oliverze, ale rzecz w tym, że przez jej stwierdzenie brak mi słów. - Powiedział tak? Jen kiwa głową. - Tak. - To… interesujące. - Biorąc wszystko pod uwagę, chcę dodać, ale tego nie robię. - Pokażę ci twoje nowe miejsce pracy. Powiedziałaś, że jesteś dostępna trzy razy w tygodniu, zgadza się? - mówi, wstając. - Jestem dostępna na życzenie, coś jak klown bez pomalowanej twarzy – chyba że chcesz, abym pomalowała twarz – ale nie mogę obiecać, że rzeczy, którymi pracuję, łatwo zejdą. Śmieje się i unosi ręce. - Nie, dziękuję. Nie chcę być odpowiedzialna za tę katastrofę. Jen zabiera mnie do następnego skrzydła i pokazuje mi gdzie iść i z kim rozmawiać, nim wraca do biura. Idąc korytarzem, patrzę na przestarzałe malowidła ścienne, które pokrywają ściany. Jedynym kontrastem dla niebieskiego, który 56

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

pokrywa ściany, są ryby, które pływają w różnych kierunkach. Patrzenie na to sprawia, że czuję się, jakbym się dusiła. Kto namalowałby akwarium na ścianach szpitala dziecięcego? To nie do przyjęcia w miejscu, które powinno być pocieszające dla dzieci oraz rodziców, którzy muszą to widzieć każdego dnia. Kręcę głową w obrzydzeniu, gdy śmiech wyrywa mnie z chwili. - Zakładam, że tego nie pochwalasz? - mówi Oliver, pojawiając się obok mnie. - Nie masz żadnej pracy do wykonania? - pytam, ujawniając irytację na to, co stało się wcześniej i na szkaradny korytarz przed nami. Poruszam się, aby go obejść i lekko uderzam go w ramię. - Przepraszam – mówi, sprawiając, że się zatrzymuję. Nie odwracam się. Przepraszam za wcześniej – kontynuuje. - To tylko… widzenie ciebie, a potem ty… ja tylko… cholera. - Śmieje się. Odwracam się do niego. - Jest w porządku. Mimo wszystko przeprosiny nigdy nie były twoją mocną stroną. Krzywi się i tym razem odchodzę na dobre.

57

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł8 Każdy ma inną definicję ruszenia dalej. Dla mnie, sprzedawanie domu, który dzieliłam z Wyattem, jest sposobem na ruszenie dalej z moim życiem. Dla mojej mamy, ruszenie dalej oznacza chodzenie na randki. Zatem oto jestem, siedząc naprzeciwko Dereka, który tak naprawdę jest fajnym facetem. Był troskliwy, otwierając mi drzwi, czekając, aż usiądę, nim on to zrobił, i pytając o mój dzień, a następnie uważnie słuchając. Nie wygląda też źle. Jest w formie i ma dobre poczucie stylu, ale z jakiegoś powodu nie jestem tak naprawdę z nim tutaj. Ciągle wyłączam się myślami, gdy mówi o swojej pracy architekta. - Nie zanudzam cię, prawda? - pyta uprzejmym tonem. - Nie, ani trochę. Przepraszam! To tylko... - Wzdycham. - To dla mnie trochę dziwne. - Rozumiem. Moja mama mówiła mi o, wiesz – mówi, machając dłonią w moim kierunku. - Taa. Mogę o tym rozmawiać. Tylko trochę dziwne jest przebywanie z innym facetem. - Oferuję mu mały uśmiech. - To twoja pierwsza randka, odkąd go straciłaś – mówi z rozumiejącym uśmiechem. - Taa. - Czy ty nadal… jakby to powiedzieć… brzmi to dziwnie, gdybym 58

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

powiedział czujesz coś do niego, bo to nie tak, że on jest twoim byłym i ruszył dalej… - mówi, pozwalając zawisnąć słowom. - Nie, jest w porządku. To znaczy, to wszystko mi nie przeszkadza, naprawdę. Tylko że siedzę tutaj myśląc o tym, co stanie się dalej – czy będziesz próbował trzymać mnie za rękę albo pocałować mnie na dobranoc, albo nie wiem. - Wzruszam ramionami i śmieję się, gdy odwracam wzrok. - Myślę, że właśnie sprawiłam, że jest dziwniej. Derek się śmieje. - Co, jeśli będziemy robić krok po kroku? Żadnego trzymania się za ręce i żadnego całowania, jeśli tego nie chcesz. To znaczy, nawet jeszcze nie dostaliśmy głównego dania. - Masz rację – mówię, uśmiechając się i czując się trochę mniej niekomfortowo. To tylko obiad. Mam zły nawyk wybiegania w przyszłość w każdym aspekcie swojego życia. Czasami muszę nauczyć się hamować obawy i po prostu oddychać. Zaczynam opowiadać Derekowi o szpitalu oraz dzieciach, z którymi wczoraj pracowałam. Mówię mu, jak bardzo otworzyło mi to oczy na rzeczy, które mam i biorę za pewnik. Po tym, obiad płynie szybko, a kiedy docieramy do domu mojego brata, zaszło już słońce. - Wygląda na to, że masz dzisiaj towarzystwo – komentuje Derek, gdy światła jego samochodu padają na samochody na zewnątrz. - Taa, Victor uwielbia mieć u siebie ludzi. Szkoda tylko, że nie pamięta o wyłączaniu światła na werandzie – mówię, sprawiając, że chichocze. 59

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Dochodzimy do drzwi i stoimy tam niezręcznie, nie wiedząc, co zrobić. - Zatem… pocałunek czy nie? - pyta. Nie mogę zobaczyć jego twarzy, ale uśmiech w jego głosie sprawia, że czuję się komfortowo. Przez chwilę o tym myślę. Od Wyatta nie czułam na sobie ust, ale nie mogę powiedzieć, że nie jestem ciekawa, jakie to będzie uczucie, aby pocałować kogoś innego. Całowanie Wyatta zawsze wydawało się proste. Było wygodne, znajome. Biorąc głęboki oddech, pochylam się naprzód. Dłonie Dereka trzymają górną część moich ramion, a jego usta przyciskają się do moich. Chwilę później, włącza się światło i otwierają się drzwi. Otwieram oczy i odskakujemy od siebie z Derekiem, jakbyśmy zostali złapani na robieniu czegoś więcej, niż tylko całowaniu. To wydaje się jak powtórka z dziewiątej klasy. Nasze głowy przeskakują do Olivera, który trzyma otwarte drzwi, jego ramiona skrzyżowane są na czarnej koszulce. Jego zielone oczy przeskakują ode mnie do Dereka i z powrotem. - Przepraszam. Nie wiedziałem, że tu jesteście – mówi, mimo że w ogóle nie wygląda, jakby było mu przykro. - Dżentelmen odprowadza swoją randkę do drzwi – mówi Derek, uśmiechając się do mnie. Odwzajemniam uśmiech. - Dzięki za randkę. - Cała przyjemność po mojej stronie. Jutro do ciebie zadzwonię. Może powtórzymy to niedługo? Zerkam na Olivera, który bezwstydnie obserwuje naszą rozmowę i patrzę na 60

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

niego gniewnie, nim wracam spojrzeniem do Dereka. - Pewnie. Zadzwoń do mnie. Czekam, aż jest w połowie drogi do samochodu, nim znowu odwracam się do Olivera, mrużąc oczy. - No i? Nie wychodziłeś przypadkiem? - Nie, po prostu usłyszałem hałas i wyszedłem, aby to sprawdzić. Jego oczy błyszczą figlarnie, a to dolewa paliwa do mojego gniewu. Poruszam się, aby obok niego przejść, ale chwyta mnie za ramię i pochyla się do mojego ucha, jego pomruk sprawia, że płonę w środku. - Kiedy ja będę mógł zabrać cię na randkę? - pyta. Moje serce zaczyna szalenie bić i wyrywam ramię. - Nigdy. Słyszę, jak za mną chichocze, gdy biegnę po schodach niczym mała, przestraszona dziewczynka i zdaję sobie sprawę, że jestem przestraszona. Jestem, kurwa, przerażona posiadaniem Olivera w swoim życiu, ponieważ gdy ostatnim razem go wpuściłam, ledwo wyszłam z tego z nienaruszonym sercem. Zastanawiam się, czy on w ogóle o tym wie.

61

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł9 Rozmawianie przez cały ranek z agentką nieruchomości sprawiło, że zdałam sobie z czegoś sprawę: Możesz próbować prowadzić swoje życie w jakim tylko chcesz kierunku, ale ostatecznie wiatr jest odpowiedzialny za twoją podróż. To beznadziejne uświadomienie. Spędzam resztę poranka na malowaniu oceanu z balkonu w moim pokoju, a potem zbieram rzeczy i udaję się do szpitala. Kiedy tam docieram, idę do biura Jen i pukam, mimo że jej drzwi są lekko uchylone. - Proszę! - woła, więc wchodzę. W przeciwieństwie do większości ludzi w szpitalu, Jen ubiera do pracy luźne spodnie i koszulkę – przynajmniej to ma na sobie za każdym razem, gdy ją widzę. Patrzy w górę i uśmiecha się, kontynuując wycieranie plamy ze swojej białej koszulki. - Przepraszam. Cholerna kawa. - Właśnie to się dzieje, gdy nosisz białą koszulkę – mówię, a ona się śmieje. - Za każdym razem. Można by pomyśleć, że już się nauczyłam. Patrzę w dół na własną białą koszulkę i wzruszam ramionami. - Jestem artystką, więc może mi to ujść na sucho. W każdym razie, wpadłam, żeby cię o coś zapytać. - Oczywiście. Usiądź. - Wskazuje na krzesło naprzeciw siebie, a ja opadam na najbliższe. - Wiem, że to pewnie niemożliwa rzecz do zrobienia, ale muszę spytać – czy jest jakakolwiek możliwość, abym mogła przemalować korytarze w skrzydle 62

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

pediatrii? Brwi Jen ściągają się w zamyśleniu. - Całkowicie rozumiem, jeśli to nie jest możliwe, ale musiałam zapytać. - Nie, nie, właściwie to musimy chwilowo przenieść pacjentów do innego skrzydła, żeby wstawić trochę nowego sprzętu, więc myślę, że jeśli mogłabyś wykorzystać te dni, to byłoby to wykonalne. Ale najpierw muszę skonsultować to z moim szefem. Prawie piszczę z zachwytu. - Sale będą puste? Jen przeszukuje moją twarz i uśmiecha się. - Co masz na myśli? - Cóż – zaczynam, wykręcając dłonie. Zaczynam się czuć, jakbym wykorzystywała tę możliwość, mimo że to ja będę za wszystko płacić i spędzać tutaj czas. - Zafunduję tego sto procent. Nie chcę, abyś myślała, że chcę być za to zrekompensowana, ale jeśli uda mi się sprowadzić tu kilku znajomych, to myślę, że moglibyśmy zrobić coś naprawdę fajnego. Jest przez chwilę cicho, związując swoje piaskowe blond włosy w kucyk. - Zatem zapłaciłabyś za farbę oraz każdemu, kto ci pomoże? - Tak, oczywiście – odpowiadam szybko. Jen znowu jest cicho, przeszukując moją twarz trochę dłużej, niż jest mi z tym wygodnie, lecz odwzajemniam spojrzenie, trzymając dłonie na kolanach, gdy czekam na jej odpowiedź. 63

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Naprawdę chcesz to zrobić – mówi w końcu. - Dlaczego? Z moich ust wypada powietrze, a moje ramiona lekko opadają. - Potrzebuję powodu? - Przypuszczam, że nie – mówi ze wzruszeniem ramion. - Lecz nie ma wielu ludzi, którzy zrobiliby coś takiego bez zapłaty. - Nie jestem wieloma ludźmi – odpowiadam z uśmiechem. - Sama mogę porozmawiać z twoim szefem, jeśli chcesz. Kręci głową. - Zaraz do niego zadzwonię. Wątpię, że będzie miał z tym problem. Przez lata mówił, że skrzydło potrzebuje odnowienia. Napiszę do ciebie, gdy tylko dostanę odpowiedź. - Bardzo ci dziękuję. Nie mogę się doczekać, aż do mnie napiszesz. - Wstaję i idę do drzwi. - Estelle – woła, jej słowa przywracają mnie z powrotem do jej biura. Odwracam się, a ona uśmiecha się do mnie lekko. - Świat potrzebuje więcej takich ludzi jak ty. Jej słowa sprawiają, że uśmiecham się dumnie. Moje życie może być chaotyczne i nieciekawe, ale w większość dni chodzę do łóżka czując się pocieszaną przez myśl, że być może zmieniłam coś w życiu jednej osoby. Miło jest, jak ktoś inny to docenia. Dziękuję jej i idę do skrzydła pediatrii, nim zrobię z siebie głupka i zacznę płakać albo coś. Kiedy tam docieram, pierwszą osobą, którą dostrzegam, jest Oliver. Jest odwrócony do mnie plecami, opierając biodro o 64

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

biurko na stanowisku pielęgniarek. Nie mogę usłyszeć, co mówi, ale sądząc po chichotach dwóch pielęgniarek, z którymi rozmawia, można by pomyśleć, że to żart warty Jimiego Carreya. Jestem pewna, że tak nie jest. Oliver nie odpowiada śmiesznych żartów – mimo że się stara – ale żeński gatunek nigdy nie wydaje się tym przejmować. Kiedyś również zaliczałam się do tego grona. Zakrywam dużym uśmiechem chęć wywrócenia oczami i idę dalej, przechodząc obok nich z małym machnięciem i uśmiechem, mówiąc dzień dobry. Nie zostaję wystarczająco długo, aby spojrzeć na twarz Olivera, ale łapię jego ruch, gdy prostuje się i odchodzi od biurka. Obserwuję salę, która została mi przydzielona, moje oczy przeskakują od sztalugi do sztalugi oraz pudełek za nimi. Biorąc duży kawałek białego papieru, przypinam jeden do każdej sztalugi i spoglądam w górę, gdy słyszę otwierające się drzwi. Wchodzi Gemma, puszysta, rudowłosa pielęgniarka, pchając wózek inwalidzki. Poznałam wczoraj dzieciaków, więc rozpoznaję młodego chłopca jako Johnny'ego, trzynastolatka z porażeniem mózgowym. Witam go, a potem Danny'ego, Mae oraz Mike'a – wszystkich nastolatków – wszystkich z rakiem. - Jesteście gotowi? - pytam z uśmiechem. Każdy porusza głowami, ale nikt nic nie mówi. Oczywiście wszyscy, poza Johnnym, są zajęci telefonami. Wzdycham, wiedząc, co nadchodzi. To coś, z czym zmagam się za każdym razem, gdy po szkole do studia przychodzi nowa grupa nastolatków. Przechodząc przez to, zdałam sobie sprawę, że nastolatkowie są podobni do nowych butów – niewygodne cholerstwo, w które ciężko wejść – ale 65

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

gdy już to zrobisz, nie żałujesz żadnego bólu, który wywołały. - Chcecie nudną, ckliwą prezentację czy chcecie po prostu zacząć wymalowywać gówno z tych malarskich płócien? - pytam, na raz pozyskując od wszystkich uwagę. Ich oczy się rozszerzają, jakby nie mogli uwierzyć, że właśnie to powiedziałam. Mike wsadza telefon do kieszeni i w końcu po raz pierwszy na mnie patrzy. Nie jest w tym również nieśmiały, pozwala swoim szarym oczom wędrować po moim ciele, jakbym była jakąś dziewczyną, do której zamierza uderzyć. - Będę mógł namalować ciebie? - pyta. Kręcę głową i śmieję się. Z pewnością ma charakterek. Mae nie wydaje się być pod wrażeniem jego komentarza i wywraca oczami, wsadzając z powrotem telefon do tylnej kieszeni i krzyżując ramiona na piersi. - Okej – zaczynam. - Po pierwsze, nie malujemy ludzi. Po drugie, widzę, że będziecie kłopotami – mówię, wskazując na Mike'a z uniesioną brwią. - I zamierzam przymknąć na to oko, ponieważ tak jakby lubię kłopoty… tak długo, jak nie zaczniecie do mnie uderzać. - Jestem odwrócona plecami do drzwi, więc nie wiem, jakie inne dzieciaki przyszły, gdy zaczęłam mówić, ale nadal wygłaszam mowę, mimo iż wiem, że będę musiała się pewnie powtarzać dużo razy. - To właściwie jedna z moich zasad. Tak, mam zasady – mówię, gdy Mike jęczy. - Zasada numer jeden: Żadnego podrywania nauczycielki. Zasada numer dwa: Trzymajcie ręce przy sobie. - Patrzę między Mikem a Mae i cieszę się, że to powiedziałam, kiedy łapię jej rumieniec. - Zasada numer trzy: Szanujcie 66

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

kreatywność każdego. Wszyscy malujemy inaczej i bądźmy szczerzy – nie wszyscy dobrze malujemy, włączając w to mnie. Proszę, nie krytykujcie wzajemnie obrazów, rzeźb albo czegokolwiek innego, co tu robimy. I ostatnie, sala sztuki jest jak Vegas. W tej sali rozmawiamy o czymkolwiek i o wszystkim, o czym tylko chcecie. Krzyczymy i rzucamy farbą w nasze płótna, a nikt nie ma prawa nas oceniać. Załapaliście? Wszyscy powoli kiwają głowami. - Mam pytanie – mówi Mae, siadając na jednym ze stołków przed sztalugą. Przesuwa do tyłu wózek, którym jeździ, aby nie stał na drodze i patrzy na moją wyczekującą twarz. - Powiedziałaś, że nie malujesz dobrze, ale jesteś artystką. Czy jest w tym różnica? Uśmiecham się na jej pytanie. - Wielka różnica. Jestem najlepsza w tworzeniu rzeczy rękami. Zazwyczaj używam stłuczonego szkła, aby robić małe rzeźby. - Stłuczonego szkła? - pyta Mike z rozszerzonymi oczami. - Tak. - Co robisz? - pyta Danny. - Serca. - Robisz serca ze stłuczonego szkła? - pyta Mae z sykiem. Kiwam głową i odwracam się, moje dłonie unoszą się do piersi, gdy widzę Olivera, opierającego się o ścianę obok drzwi ze skrzyżowanymi rękami. Jego zielone oczy rozświetlają się w rozbawieniu, gdy jego usta przeobrażają się w 67

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

pełny uśmiech na wyraz mojej twarzy. - Co ty tu robisz? - pytam, nadal trzymając walące serce. - Wszyscy moi pacjenci teraz tu są. - Opuszcza ręce i wzrusza ramionami, gdy wsuwa dłonie do kieszeni białego płaszcza. - Och – odpowiadam, mrugając kilka razy i odwracając się do dzieciaków. W każdym razie, pokażę wam, o czym mówię. - Podchodzę do pudełka, które wczoraj przyniosłam i które stoi na stoliku obok Olivera. Moje ramię ociera się o przód jego ciała, gdy sięgam obok i słyszę jak chwyta powietrze, co sprawia, że robię to samo. Muszę się, kurwa, uspokoić wokół tego faceta. Chwytam małe pudełko i idę na drugą stronę sali, żebym stała twarzą do grupy oraz mogła zobaczyć, kto wchodzi. Gemma pochodzi do Olivera i mówi mu coś po cichu. Patrzę jak kiwa głową, nim ona wychodzi. - Przerwa na łazienkę – mówi bezgłośnie w wyjaśnieniu, gdy zauważa, że się patrzę. Kiwam głową i otwieram pudełko, ostrożnie wyjmując serce ze szkła oraz podkładkę, nim stawiam to na stoliku. - O mój Boże – mówi Mae, jej niebieskie oczy się rozszerzają. - Ty to zrobiłaś? - Tak – mówię, uśmiechając się z dumą. Moje oczy przeskakują do Olivera, który się uśmiecha. To sprawia, że moje serce się potyka, ponieważ to nie jest ten olśniewający uśmiech, którego używa, aby zaimponować kobietom. Zamiast tego jest on ciepły i podnoszący na duchu. Ten uśmiech oferuje jedynie wtedy, gdy zgadza się z czymś, co powiedziałeś, albo jest dumny z czegoś, co zrobiłeś. 68

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Odwracam uwagę z powrotem do serca i podnoszę je. Nazywamy to sercem 3D, ponieważ nie jest płaskie i posiada obwód. - To profesjonalne – mówi Mike. - Naprawdę ładne – zgadza się Danny. - Dziękuję. To moja specjalność. Większość artystów posiada jedną rzecz, z której są znani. Warhol używa atramentu, by tworzyć sygnaturę charakterystycznej zupy Campbella

oraz

obrazy Marilyn Monroe.

Romero Britto używa

ekscentrycznych kolorów, więc kiedy spojrzysz na jedną z jego rzeźb lub obrazów, nie ma wątpliwości, kto to zrobił. Nawet jeśli musieli zrobić coś innego, to zawsze będziecie mieli wskazówkę dającą wam znać, że to ich. Moją rzeczą są serca. Maluję je… rzeźbię… ale to tutaj, to moje kalejdoskopowe serce. To moja specjalność. - Ochhh – mówi Mae, jakby to, na co patrzyła, ją oświeciło. Sięga po nie, ale zastanawia się przez chwilę i opuszcza rękę. - Weź je – mówię. - Nie, nie chcę go rozbić. Jest zbyt ładne. - Weź je. I tak je zatrzymujesz. Możesz równie dobrze przywyknąć do trzymania go. Oczy Mae się rozszerzają. - Mogę to zatrzymać? - Oczywiście. - Ale co, jeśli się rozbije? - pyta, z wahaniem podnosząc serce z podkładki. 69

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Odwraca je na różne strony, tworząc w sali małe tęcze, gdy światło odbija się od szkła. - Cóż – mówię, unosząc oczy do Olivera, który uważnie mnie obserwuje. To serce. One zawsze w pewnym momencie się łamią. Prędzej czy później, i tak ktoś się pojawi i je roztrzaska – równie dobrze możesz to być ty. - Przerywam, moje serce uderza mocno w piersi, gdy spojrzenie Olivera poważnieje i jestem przez nie zahipnotyzowana, próbując znaleźć wyjście spod tej intensywności. Poza tym – kontynuuję, patrząc znowu na Mae – znam dziewczynę, która je robi. Jeśli się roztrzaska, mogę załatwić ci nowe. - Mrugam i klaszczę dłońmi. - A teraz porozmawiajmy o farbie! Przez kolejną godzinę oczy Olivera wypalają we mnie dziury, ale nie patrzę znowu na niego. Dzieciaki malują różne rzeczy: Mae serce, Mike logo LA Lakersów, Danny rybę. Wszyscy czują się wygodnie z pędzlami oraz płótnami przed sobą. Przechodzę po sali, pomagając im udoskonalić pociągnięcia i nauczyć się, jak kontrolować nacisk dłoni. Gdy nadchodzi czas, aby wrócili do swoich sal, dziękują mi oraz każdy mówi, że nie może się doczekać następnych zajęć. Czuję w środku ulgę i ciepło, które trwają tylko trzy minuty, nim Oliver odpycha się od ściany i podchodzi do miejsca, w którym jestem zajęta sprzątaniem sali. - Roztrzaskane serca – komentuje, zaciskając zęby. - Pasuje. - To nie są roztrzaskane serca, to kalejdoskopowe serca – poprawiam go. - Co za różnica? Robisz je ze złamanych kawałków. Zbliżam się do niego, stając wystarczająco blisko, aby poczuć jego gorący 70

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

oddech na twarzy, gdy przechylam głowę, aby patrzeć na niego gniewnie, moje dłonie mocno ściskają się w pięści po bokach. - Różnica jest taka, że one już jest złamane, ale używam kawałków, aby je odbudować. Różnica jest taka, że serce ma drugą szansę i może znowu się rozbije, ale już jest roztrzaskane, więc może upadek nie będzie taki zły. Jego oczy przeszukują moją twarz, jakby szukał innej odpowiedzi. Patrzymy na siebie przez długi czas – wystarczająco długo, aby mój oddech przyspieszył, a serce zaczęło walić. Wystarczająco długo, aby chwycił mnie za kark zwinnymi palcami i przyciągnął gwałtownie do siebie moją twarz, miażdżąc swoimi ustami moje. Determinacja szybko mnie opuszcza, gdy moje dłonie przechodzą przez jego włosy. Ciągnę za nie, błagając go, by się zbliżył, gdy nasze języki tańczą wokół siebie w pasjonującym tango. Jęczy głęboko w moje usta, a ja czuję jak podróżuje to w dół mojego ciała do miednicy, pozostając tam. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz byłam tak całowana. Czuję, jakbym się unosiła i topiła w tym samym czasie, biorąc oddech, a następnie zanurzając się. Kiedy się odsuwamy, obydwoje ciężko oddychamy, a moja twarz wydaje się zarumieniona. Przez chwilę na niego patrzę – na jego ciemne włosy w nieładzie oraz zarost. Moje spojrzenie wędruje od pulchnych ust oraz lekko zgiętego nosa do płytkiego dołeczka w brodzie oraz zielonych oczu, które już dawno temu rzuciły na mnie urok. Kiedy wraca do mnie rzeczywistość naszego pocałunku, uderza we mnie szybko, niczym wybita piłka znikąd, i odsuwam się od niego. - To nie powinno się zdarzyć – mówię, przechodząc obok niego, nim może 71

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

zareagować. Nie idzie za mną i to jest dobre, ponieważ nawet jeśli część mnie chciałaby, aby to zrobił, to nie oczekuję, że to zrobi. Nigdy tego nie robi.

72

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł1 0 Przeszłość

Oliver Dużo można powiedzieć o ewolucji oraz o tym, w jaki sposób kwitnie czasem piękno z najbardziej wątpliwych, brzydkich kaczątek. Właśnie o tym myślałem, gdy wróciłem w tym roku na wakacje. Skończyłem niedawno podrzucać pijane tyłki Jensena i Juniora, i zaparkowałem przed domem Vica. Nie był w lepszym stanie niż oni. Ja przestałem dużo pić po nauczeniu się, co to robiło z twoją wątrobą. Chłopaki przez całą noc się ze mnie nabijali, zakładając się o to, ile wytrzymam, gdy ja nadal sączyłem piwo, które zacząłem godziny temu. W czasie gdy oni byli zajęci upijaniem się i uderzaniem do kilku wątpliwych dziewczyn, które z pewnością sprawią, że rano będą się krzywić, ja wykonywałem mentalne plany z Trish, gdy jej twarz poruszała się między moimi nogami. Nie była wątpliwym numerkiem. Była modelką i spełnioną fantazją z Playboya praktycznie każdego mężczyzny. Westchnąłem i podniosłem Vica, wiedząc, że nie dojdzie do pokoju bez mojej pomocy. To było wkurzające, że musiałem niańczyć trzech facetów, którzy zazwyczaj wiedzieli, jak poradzić sobie z alkoholem, ale tej nocy wszyscy 73

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

zachowywali się jak ckliwe dziewczyny, z których naśmiewaliśmy się na imprezach. Otworzyłem drzwi, Vic dał mi pijane podziękowanie i obserwowałem jak wchodził do pokoju. Kręcąc głową, odwróciłem się, zamknąłem drzwi i włożyłem klucze do jednej z doniczek, które jego mama postawiła na zewnątrz. Zbiegłem po schodach, uśmiechając się na myśl o Trish – jej duże cycki, jędrny tyłek oraz sposób, w jaki ssała mi fiuta, nadal były świeże w moich myślach. Gdy dotarłem za róg domu, zatrzymałem się i zdałem sobie sprawę, że będę musiał dotrzeć do domu na piechotę. To było w porządku, skoro dom mojej mamy był jedynie kilka budynków dalej, ale nadal rozważałem, czy nie wrócić do domu i zostać na noc. Cichy odgłos płaczu przykuł moją uwagę. Przez chwilę się nad tym nie zastanawiałem – to mogło być cokolwiek. Na zewnątrz było ciemno i była godzina, o której każdy normalny człowiek chodził spać. Ale po odepchnięciu na bok swoich długich włosów po tym, jak wiatr zarzucił mi je na twarz, znowu to usłyszałem i zatrzymałem się. Rozejrzałem się i zdałem sobie sprawę, że pochodziło to od domu Vica. Zastygłem na moment, mając nadzieję, że to nie była pani Reuben. Ostatnim razem, gdy próbowałem pocieszyć płaczącą matkę przyjaciela, uderzyła do mnie, a ja musiałem wydostać się stamtąd w diabły. Bardzo niechętnie spojrzałem w górę i zobaczyłem małą postać siedzącą na dachu. Widok prawie zwalił mnie z nóg, po części dlatego, że mocno wyciągałem szyję, aby spojrzeć w górę, ale w większości dlatego, że mógłbym przysiąc, że to była Estelle – tylko że to nie mogła być ona. 74

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Dziewczyna siedząca na górze nie była dziewczynką. Ale potem to we mnie uderzyło – kiedy ostatni raz widziałem Elle? Zmrużyłem oczy, próbując lepiej się przyjrzeć, ale nie mogłem. Podszedłem do tyłu domu i wspiąłem się na dąb, na który wspinałem się wcześniej milion razy z różnych powodów, i wszedłem na dach. Siedziała z pochyloną głową, jej długie, kręcone włosy opadały jej na ramiona i zasłaniały twarz. Kiedy usiadłem obok niej, podskoczyła i odwróciła się do mnie z piskiem, zaskoczenie i strach widoczne były na jej pogrążonej w smutku twarzy. Znałem Estelle, odkąd miałem trzynaście lat i nigdy, przenigdy nie widziałem, aby tak wyglądała. Nawet wtedy, gdy nie dostała głównej roli w Dziadku do orzechów, przedstawieniu, do którego ćwiczyła miesiącami przed kwalifikacjami. Od razu założyłem, że powodem jej łez było zerwanie i zaczęła we mnie wrzeć krew na myśl o jakimś frajerze, który jej to zrobił. - Co się stało? - spytałem, gdy otarła łzy i pokręciła głową. Jej twarz nie była już mokra, oprócz zagłębienia nad jej ustami. Nigdy wcześniej nie dostrzegłem, jakie były pełne. Nigdy nie dostrzegłem, jakie różowe i zarysowane były jej kości policzkowe, albo tego, jak jej brwi lekko się zmarszczyły, gdy na mnie spojrzała. Nigdy nie zwracałem uwagi na to, jak urzekające były jej oczy. Różne odcienie sprawiały, że wyglądały one jak marmurowe kamienie, które zbierałem, gdy byłem dzieckiem. Moje spojrzenie powędrowało do jej szyi, gdzie dostrzegłem jak przełyka, a potem do piersi, które były teraz pełne – nie tak, jak ostatnim razem, gdy widziałem ją w kostiumie kąpielowym, nadal będącą płaską. 75

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Jezu Chryste, ta dziewczyna była gorąca. Jej odchrząknięcie sprawiło, że moje oczy przeskoczyły znowu do jej, kończąc wścibską podróż w dół jej dojrzałego ciała. - Tak bardzo dojrzałaś – powiedziałem, nim mogłem się powstrzymać, krzywiąc się na głos, jakim to powiedziałem, cały potrzebujący i chrapliwy i – pieprzyć moje życie – desperacki. Oczekiwałem, że wywróci oczami, tak jak zazwyczaj to robiła, gdy cokolwiek do niej mówiłem, ale ta dziewczyna – ta cholerna dziewczyna – spojrzała na mnie i uśmiechnęła się najseksowniejszym uśmiechem, jaki kiedykolwiek widziałem. I właśnie byłem na imprezie pełnej gorących, uśmiechających się dziewczyn, ale uśmiech Elle był powolny i zmysłowy, chociaż wcale nie starała się, aby taki był. To był po prostu jej uśmiech, ten, który widywałem od tak dawna, jak tylko pamiętam. Położenie tego uśmiechu na jej dorosłej wersji powinno być nielegalne. - Czy ty do mnie uderzasz? - spytała, używając uwodzicielskiego głosu, który cholernie mnie zaskoczył. - To zależy – powiedziałem, zbliżając się do niej, jakoś całkowicie zapominając o tym, że byłem w domu przyjaciela, a to była jego młodsza siostra. Myśl o znajdującym nas Vicu przeszła przez mój umysł, ale odepchnąłem ją. W tamtej chwili, pod niebem pełnym gwiazd, ze smutną Estelle, wszystko, o czym mogłem myśleć, to sprawienie, aby się uśmiechnęła. - Od czego to zależy? - wyszeptała. - Czy to działa – odszeptałem, unosząc dłoń i przesuwając ją w dół jej 76

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

pleców – ruch, którego nie powinienem wykonywać, ponieważ teraz wiedziałem, że Elle nie miała stanika pod za dużym swetrem, a ta wiedza obudziła wszystko w moim dolnym regionie. Pokręciła lekko głową, jej oczy przeskakiwały między moimi oczami a ustami, jakby naprawdę myślała o moich ustach na jej. Nie powinienem tak bardzo lubić tej myśli. - Nie działa – powiedziała w końcu. - Dlaczego płakałaś? - spytałem, zbierając jej włosy i zakładając je za jej ucho, abym mógł ją lepiej widzieć. Ruch jednej z jej wyciągniętych nóg przykuł moją uwagę i zdałem sobie sprawę, że miała szynę na kolanie. - Co się, do diabła, stało? - Wczoraj czwarty raz rozwaliłam kolano na zajęciach z tańca, a kiedy poszłam dzisiaj do lekarza – myśląc, że powiedzą mi, że szyna zostanie zdjęta za parę tygodni, tak jak ostatnim razem – on powiedział, że zerwałam więzadło i nie mogę więcej tańczyć – powiedziała chrapliwym szeptem. Gdy odwróciła wzrok, zobaczyłem nowe łzy zbierające się w jej oczach. - Nigdy. Moje marzenia o pójściu na Julliard zniknęły, tak po prostu. Nie to, że miałam szansę, aby się dostać, ale teraz możliwość jest zniszczona. Nie miałem na to słów. Jedynymi rzeczami, które Estelle robiła w życiu, było tańczenie oraz malowanie, ale taniec był jej pasją. Jej światłem. Można było to zobaczyć w sposobie, w jaki dzięki temu się czuła oraz jak bardzo to kochała z każdym wykonanym ruchem. 77

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Nadal masz rok szkoły, Elle. Nie wykluczaj tego. Tak jak powiedziałaś, to już się wcześniej wydarzyło – powiedziałem, chwytając jej twarz i ocierając wylaną łzę kciukiem. Znowu na mnie spojrzała i pokręciła głową, ale nie odsunęła się. - Nie w ten sposób, Bean – wyszeptała, zlizując łzy z ust. - Tym razem to dla mnie koniec. Po prostu to wiem. Przyciągnąłem jej twarz do piersi i trzymałem ją tam, pozwalając jej płakać na moją koszulkę, ponieważ to było wszystko, co mogłem zrobić. - Tak bardzo mi przykro, Chicken – wyszeptałem, przyciskając pocałunek do czubka jej głowy. To byłoby uważane jako braterska rzecz, gdybym nie zamknął oczu i nie powąchał jej włosów, wyobrażając je sobie rozrzucone na mojej poduszce. Odsunęła się od mojej piersi, otarła twarz i spojrzała na mnie. Jej rzęsy były sklejone, gdy mrugnęła. - Właściwie to dlaczego tu jesteś? Nie powinieneś być na jednej z tych szalonych imprez, o których zawsze mówisz? - Byłem. Podrzuciłem tu Vica i usłyszałem, że płaczesz. Kiwnęła, odwracając przez chwilę wzrok, nim znowu na mnie spojrzała. - Zatem tak bardzo dojrzałam – powiedziała, powtarzając moje słowa i uśmiechając się z błyskiem w oczach, który sprawił, że moja pierś się zacisnęła, a spodnie zacieśniły. - Tak. 78

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Zbliżyła twarz, aż oddychaliśmy sobą. Jeśli któreś z nas pochyliłoby się o centymetr, nasze usta dotykałyby się i Boże, jak bardzo chciałem, żeby to się wydarzyło. - O czym myślisz? - spytała szeptem. - O rzeczach, o których nie powinienem myśleć – odszeptałem, moje oczy znowu były na jej ustach, zastanawiając się, jakby było je czuć. - Na przykład? - spytała, jej oddech opadał na moje usta. Zamknąłem oczy i odsunąłem się trochę. - Na przykład o rzeczach, o których dziewiętnastolatek nie powinien myśleć o szesnastolatce. - Zachowujesz się, jakbyś był o tyle starszy ode mnie. - Obydwoje nadal szeptaliśmy, próbując utrzymać w sekrecie to, czymkolwiek była ta szalona rzecz. Byłem pewny, że trzaskanie w powietrzu między nami mogłoby zaalarmować każdego w pobliżu tego domu, że coś się działo. - Jestem wystarczająco dorosły, aby wiedzieć lepiej – odpowiedziałem, przechylając głowę i pochylając się do niej, pozwalając ustom otrzeć się lekko o jej, a następnie przeciągając je, aż sięgnąłem krawędzi jej ust. Upuściłem tam pocałunek. - Zawsze się zastanawiałam, jakby to było – powiedziała, uwalniając długi oddech, gdy moje usta utrzymywały się nad jej. - Nigdy wcześniej się nie całowałaś? - spytałem, odsuwając się. Co, do kurwy, było nie tak z kolesiami w jej szkole? Ja nawet jej nie pocałowałem. W 79

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

każdym razie, nie naprawdę. Elle roześmiała się cicho. Spojrzała na mnie, jakby wyrosła mi druga głowa. - Chodziło mi o to, jakby to było całować ciebie. - Uśmiechnęła się nieśmiało i spojrzała w dół, gdzie dotykały się nasze ręce. - Myślałaś o tym? - spytałem, uśmiechając się, chcąc, aby jej wyznanie nie sprawiło, że byłem taki szczęśliwy. - Często – powiedziała, próbując powstrzymać własny uśmiech. Westchnąłem ciężko, przesuwając dłonią przez włosy i patrząc na jej otwarte okno. Musiałem zmienić temat. Nie mogłem myśleć o tym, że marzyła o całowaniu mnie, albo o tym, jak nagle chciałem z nią zrobić o wiele więcej niż to. - Nie mogę uwierzyć, że weszłaś tu z tą szyną. Pomogę ci wejść z powrotem. Zaoferowałem swoje dłonie i pomogłem jej wstać, odwracając wzrok w inną stronę i poświęcając uwagę dźwiękom oceanu za nami – wszystko, aby na nią nie patrzeć. Nasze dłonie nadal były złączone i mogłem poczuć na sobie jej spojrzenie. Wiem, że jeśli spojrzałbym w dół, pocałowałbym ją – naprawdę bym ją pocałował – i zanurzyłbym język w jej usta, ssąc tę pełną, dolną wargę. Wiedziałem to. Chciałem tego tak cholernie mocno. Ale nie mogłem. To nie byłoby sprawiedliwe dla niej albo Vica. - Gotowa? - spytałem z ciężkim westchnięciem, gdy pociągnąłem jej ręce w kierunku okna. Obserwowałem jak przez nie wchodzi, bez odwracania się do mnie. Gdy życzyłem jej dobrej nocy i zacząłem odchodzić, zawołała mnie. Wróciłem i 80

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

pochyliłem głowę, trzymając się krawędzi okna. - Wrócisz jutro? - spytała, jej oczy były szerokie i pełne nadziei. Spojrzałem w niebo, mając nadzieję, że powie mi, jaki to był zły pomysł, potem wypuściłem oddech i znowu na nią spojrzałem. - Nie mogę pomyśleć o czymkolwiek innym, co wolałbym zrobić. - I to była prawda. Przez miesiąc wracałem po każdym wieczorze z chłopakami, a potem opowiadałem Elle o naszych przygodach. Większość moich opowieści wypełnione były ostrzeżeniami o tym, czego dziewczyny nie powinny robić na imprezach, więc pomimo przyciągania, które do niej czułem, oferowałem jej wiedzę starszego brata. Estelle sprawiała, że ciężko było trzymać się od niej z daleka, więc wracałem co noc. Uwielbiałem nasze luźne rozmowy o wszystkim i o niczym. Uwielbiałem sposób, w jaki myślała, że moje żarty były gówniane i sposób, w jaki jej oczy się rozświetlały, gdy w końcu mówiłem jakiś dobry. Ale podczas niektórych nocy, pochylała się do mnie i pytała mnie, czy pocałuję ją, gdy będzie miała osiemnaście lat i co bym zrobił, gdyby była nieznajomą w jednej z moich klas w college'u. Te pytania sprawiały, że ciężko mi było myśleć. Próbowałem ich unikać poprzez uśmiechanie się i śmianie. Nigdy jej nie powiedziałem, że jeśli byłaby nieznajomą w jednej z moich klas, od razu znalazłbym się przy niej. Nigdy nie powiedziałem, że jeśli miałaby osiemnaście lat, złamałbym zasady i stawił czoła konsekwencjom. Jednakże powiedziałem jej, że zazwyczaj umawiałem się ze starszymi kobietami, ponieważ były mniej skomplikowane i nie oczekiwały zbyt wiele. Byłem zbyt zajęty skupianiem się na szkole i doświadczeniach college'u, 81

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

aby być do kogoś przywiązany. Zawsze marszczyła brwi, gdy robiłem te małe aluzje, jakby chciała mnie wyzwać i zmienić moją niechęć do prawdziwego związku. Trochę chciałem, żeby podjęła to wyzwanie, tylko po to, aby zobaczyć, jak mocno by się starała, mimo że wiedziałem, że rezultat byłby ten sam.

82

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z a i 1 ł 1 Teraźniejszość - Co zrobiłaś? - pyta Mia oszołomionym tonem, który sprawia, że zakopuję twarz w dłoniach. - Wiem – mówię stłumionym mamrotem. - Spójrz na mnie! Chcę zobaczyć, jak naprawdę czujesz się z tym wszystkim, bo pozwól mi to powiedzieć, jestem zszokowana! Opuszczam ręce i patrzę na nią, naprawdę próbując się uspokoić i nie zacząć się śmiać na jej wyraz twarzy. - O mój Boże. Podobało ci się to. Myślałam, że zaatakował cię pocałunkiem i byłaś wkurzona, ale najwidoczniej podobało ci się to! Czy ty jesteś szalona, Elle? Marszczę brwi. - Nie, naprawdę – kontynuuje. - Chcę, żebyś ruszyła dalej ze swoim życiem, ale Bean? Tutaj jest milion innych facetów. - Wiem. Wiem. - Wypuszczam sfrustrowany warkot. Nie mogę uwierzyć, że go, kurwa, pocałowałam. - Przynajmniej tym razem od niego odeszłam. - Tak myślę – szepcze. - Tak myślisz? - dopytuję.

83

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Po prostu… ostatnim razem też odeszłaś i zobacz, dokąd to ciebie doprowadziło. - Nowy chłopak, a potem narzeczony? - Wyatt był kolejnym okropnym pocieszeniem, ale nie jestem tu po to, aby gadać na ludzi, którzy nie mogą się obronić. Wypuszczam oddech i wzruszam ramionami, ponieważ nie chcę otwierać tej puszki Pandory. Kiedy poznałam Wyatta, tego starszego – o wiele starszego ode mnie – mężczyznę, olewałam przyjaciół i rodzinę, aby spędzać z nim czas. Stałam się tą dziewczyną, którą mówiłam, że nigdy nie będę dla faceta, ale on nie był tylko facetem, był kimś o wiele więcej. Był moim mentorem, przyjacielem, kochankiem i mimo że miał w sobie tę kontrolującą aurę, a ja musiałam sobie radzić z jego szalonymi wahaniami nastrojów, on mnie kochał. Był dla mnie dobry. - Nie chcę rozmawiać o Wyattcie – mówię. - Nigdy nie chcesz – mówi Mia, unosząc brew. Wiem, że próbuje mnie sprowokować – sprawić, że się zdenerwuję – ponieważ jej słowa budzą we mnie coś, z czym nie mogę się kłócić. - Nie chcę się teraz kłócić, Meep. - Bo wiesz, że przegrasz. - Nie mogę tego teraz robić – mówię w końcu, biorąc kieliszek z winem Moscato i na raz wypijam to, co zostało, nim odstawiam kieliszek ze stuknięciem. Wyjmuję pieniądze i rzucam je na stolik. 84

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Serio przez to wychodzisz? - pyta, patrząc na mnie z niedowierzaniem. - Muszę wziąć z domu kilka rzeczy i przygotować się na obiad do Felicii, i nie jestem w tej chwili w nastroju na kłótnię z tobą. - W jaki sposób zamierzasz ruszyć dalej, jeśli nadal jesz obiad z jego rodzicami co każdy cholerny tydzień? Rozdziawiam usta. Nie mogę uwierzyć, że w tej chwili o tym mówi, wiedząc, jak mnie to smuci. Próbuję odzyskać kontrolę nad krwią wrzącą w moim ciele, ale im dłużej tam stoję, tym bardziej jest to niemożliwe. - Następnym razem, gdy będę chciała dostać od ciebie radę, poproszę o nią. Zresztą nie powinnaś mi przez to tak bardzo dokopywać! Twój były chłopak cię zostawił, żeby poślubić swoją byłą dziewczynę, a ty pocieszyłaś się jego wujkiem! Jakie to jest popieprzone? - praktycznie krzyczę. - Nie wiedziałam, że to był jego wujek! - Uderza dłońmi w stolik i wstaje, więc wygląda to tak, jakbyśmy były w ringu bokserskim, a stolik był naszym sędzią. - Ja… ja… - Kładę dłonie na głowie i ściskam nieuchronnie zbliżający się ból głowy. - Muszę iść. Nie mogę… nie mogę teraz. - Już żałuję tego, co do niej powiedziałam. Nie zasługuje na to i wiem o tym, ale cholera! Wie, że nienawidzę, gdy mówi o Wyattcie. Nawet kiedy żył, odmawiałam rozmawiania z nią o nim przez jakiś czas, ponieważ to zawsze kończyło się dużą kłótnią. Do czasu, gdy docieram do domu Vica, decyduję, że wszystkich nienawidzę i mogę się tylko modlić, żeby nikt nie wszedł mi w drogę, ponieważ czuję, jakbym 85

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

miała w sobie wystarczająco skumulowanego gniewu, aby sprawić, że rozwścieczony byk wyglądałby na oswojonego. Drzwi zatrzaskują się za mną z hukiem i idę do schodów, ignorując dochodzące z kuchni głosy. - Elle? - woła Vic. - Taa. Wpadłam tylko na chwilę. Muszę coś wziąć – odkrzykuję, docierając do drzwi sypialni i zamykając je za sobą. Opieram się o nie, czując się jak nastolatka unikająca rodziców, i skupiam się na zbieraniu myśli, nim na schodach rozbrzmiewają nieuchronnie zbliżające się kroki. Następnie nadchodzi puknięcie, a ja wzdycham, ustępując i otwierając drzwi. Od razu tego żałuję, gdy znajduję stojącego po drugiej stronie Olivera, mającego na sobie jedynie kąpielówki i uśmiech. Odmawiam pozwolenia spojrzeniu powędrować po jego nagim torsie. Moje oczy mogą spalić się w piekle przez chęć zrobienia tego. Moje dłonie mogą za nimi podążyć i usiąść obok samego Szatana przez chęć sięgnięcia i ułożenia jego brązowych włosów, które opadają mu na czoło. - Czego chcesz? - pytam, nie próbując nawet ukryć irytacji. Przestaje się uśmiechać i zaczyna marszczyć brwi, krzyżując ramiona na piersi. Odmawiam patrzenia na jego umięśnione ramiona. Całkowicie odmawiam. - Co cię ugryzło w tyłek? - pyta, a ja zaczynam zamykać drzwi, ale on zatrzymuje je dłonią. Wzdycham. - Nie mam teraz na to czasu, Oliverze. Jeśli chcesz mnie denerwować, wróć po dwudziestej pierwszej – mamroczę, patrząc w dół na jego nagie stopy. Są one prawdopodobnie najmniej atrakcyjną rzeczą na jego ciele, ale stopy zazwyczaj 86

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

takie są. - Okej – mówi, otwierając szerzej drzwi i wchodząc do środka. - Co ty robisz? - Wkurzam cię. - Powiedziałam po dwudziestej pierwszej. Jest osiemnasta czterdzieści, a ja muszę iść. - Chwytam torbę wypełnioną zdjęciami Wyatta, która leży na podłodze. - Gdzie idziesz? Na kolejną randkę? - pyta, gdy chodzi po pokoju, podnosząc wszystko i patrząc na to – nawet na różowy stanik, który wisi na krześle. Pozostaje na nim skupiony. - Myślę, że można to tak nazwać. - Odwracam się do szafy i przeszukuję ubrania, szukając czegoś skromniejszego do założenia. Czarna koszulka, którą mam na sobie, pokazuje moje całe plecy i to nie jest coś, co założyłabym do domu rodziców Wyatta bez niego tam. - Podoba mi się to, co masz na sobie – mówi mi do ucha chrapliwie Oliver, sprawiając, że podskakuję. Odwracam się szybko, obie dłonie mam przygotowane, aby go odepchnąć, ale moją uwagę odwraca to, kiedy mój nos kończy na jego mostku i nie mogę nic poradzić na wdychanie go. Pachnie słoną wodą i naturalnym zapachem, który jest słodki, ale męski. Waham się tylko przez pół sekundy, ale to wystarczająco długo dla niego, aby umieścił swoje dłonie na moich. Przyciska je do swojej ciepłej piersi, a mój oddech przyspiesza. - Spójrz na mnie, Elle – mówi, używając tego przepysznie niskiego, nakazującego głosu, który bardzo dawno temu sprawiał, że moje palce u stóp się 87

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

zwijały, a oczy wykręcały. Nie mam wyboru, jak tylko odchylić głowę i dać mu swoją uwagę. - Zapomnij o tych kiepskich facetach, z którymi się umawiasz. Pozwól mi cię gdzieś zabrać. Moje serce, jeśli to w ogóle możliwe, jeszcze bardziej przyspiesza, z góry ostrzegając o nadciągającym chaosie. Próbuję odwrócić uwagę do plakatu wiszącego obok nas, ale obraz całującej się pary sprawia, że moje oczy wracają do głębokiej zieleni oczu, które wwiercają się w moje. Mój brzuch się skręca – w sposób, w jaki zawsze to robi, gdy patrzy na mnie w ten sposób. Próbuję zabrać ręce, ponieważ te uczucia są dla mnie zbyt przerażające, żeby w tej chwili się z nimi zmagać, ale on trzyma je mocniej, unosząc je do ust i całując czubek mojego serdecznego palca. Dlaczego wybrał akurat ten palec do pocałunku? Ciągnę mocniej i w końcu pozwala opaść mojej dłoni. - Nie mogę – mówię, mój głos jest chrapliwy. Ogromna ilość emocji rozbłyska w jego oczach, nim osadzają się na determinacji, a ja jestem zmuszona do odsunięcia się o krok – z dala od jego zapachu, z dala od jego ciepła. - Dlaczego nie? Wzdycham i w końcu odwracam wzrok, z powrotem na jego nagie stopy. - Po prostu nie mogę. - On wie, dlaczego nie. Nie powinien mnie o to pytać. - W każdym razie, co robi Vic? Jego ciało porusza się do mojego tak szybko, że nie mam czasu na reakcję, gdy jego duże dłonie chwytają mnie za ramiona, a jego twarz opada, przysuwając 88

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

swój nos do mojego. Ja jedynie patrzę się z rozszerzonymi oczami, czekając, aż jego usta zamkną dystans, ale tego nie robią. Po prostu na mnie patrzy… wdycha mnie… pozwala mi wdychać siebie, a potem jęczy. I ten pieprzony jęk przechodzi przez przestrzeń między nami i wkrada się w moje sedno, owijając się wokół każdego włókna. - Czego ty chcesz, Oliverze? - szepczę przy jego ustach. - Czego ty ode mnie chcesz? Chcesz mnie pocałować? Chcesz mnie przelecieć? Chcesz wejść do mojego życia jak huragan, którym jesteś, i rozerwać wszystko, co odbudowałam, nim znowu znikniesz? Jego usta ocierają się lekko o moje – niczym dotyk oddechu – a jednak napiera na mnie, jakby miał mnie pochłonąć. Jednak tego nie robi. Nigdy nie wykorzystuje szansy. Po prostu wyrzuca przynętę, zwija mnie, a potem obcina linkę. Tak jak oczekiwałam, jego dłonie opadają i odsuwa się ode mnie tak szybko, jak podszedł. Czuję głęboko w sobie ukłucie, którego desperacko chciałabym, aby nie było. - Przepraszam – mówi cicho, kręcąc głową w ruchu, który sprawia, że jego włosy ruszają się tam i z powrotem. Jego oczy są teraz łagodne i mogę prawie usłyszeć jego myśli: Nigdy nie powinienem był jej całować. Nigdy nie powinienem… Jednak moje brwi unoszą się w zaskoczeniu na jego przeprosiny. Jest tyle rzeczy, które mogę do niego powiedzieć, ale nagły, pokonany wyraz w jego oczach sprawia, że trzymam gębę na kłódkę. W końcu wzdycham i odsuwam się 89

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

od ściany, aby stanąć przed nim, utrzymując między nami wystarczająco miejsca, żeby nie zachęcać nas do sięgnięcia po siebie. - Jest w porządku, tylko… nie rób tego więcej. Ten pocałunek wczoraj był błędem… - Przestaję mówić i przechodzę obok niego, odkładając stanik i przeszukując szufladę z bielizną, jakbym wygrzebywała ukryty skarb lub coś. Tym razem, gdy do mnie podchodzi, opuszczam głowę i wzdycham. On naprawdę musi przestać zachodzić mnie od tyłu. - Oli… - zaczynam i sapię, gdy czuję jego usta na karku, delikatne i ciepłe. Moje serce uderza i zastygam w miejscu, moje drżące dłonie nadal są w szufladzie. Zamykam oczy i skupiam się na oddychaniu, gdy on upuszcza kolejny pocałunek tuż obok tego miejsca. Nigdy nie wiedziałam, że mój kark jest taki wrażliwy. To uczucie wysyła falę doznań w dół moich ramion i przez moje ciało. - To nie był błąd – mówi chrapliwym szeptem, który sprawia, że mam gęsią skórkę. - Ty nigdy nie byłaś błędem. Chcesz, bym powiedział twojemu bratu, że chcę się z tobą umówić? Właśnie to muszę zrobić? Wyciągam ręce z szuflady, chwytam jej krawędź i jęk ucieka z moich ust. - Ten dźwięk – warczy, pchając swoje ciało na moje plecy. Mogę poczuć twardość jego klatki piersiowej… twardość jego… przy sobie. - Ten pieprzony dźwięk doprowadza mnie do szaleństwa, Elle – mówi, ssąc jedną stronę mojej szyi. Zaczynam dyszeć i nawet o to nie dbam. Już nie wiem, czego chcę. Nie wiem, czego potrzebuję. Nie wiem, czy to się liczy – czy cokolwiek się liczy – gdy Oliver sprawia, że czuję się w ten sposób. Nie mam nawet czasu na pozwolenie 90

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

wsiąknąć się winie, ponieważ nawet to jest teraz obce uczucie. Rośnie we mnie burza pożądania, a moje serce nadal się o siebie potyka, gdy jego usta wciąż na mnie osiadają. - Nie mogę znowu tego zrobić – szepczę drżąco. - Nie mogę… o Boże, musisz przestać. - Jęczę, gdy przesuwa dłońmi po moich bokach, czubki jego palców ocierają się o moje sterczące sutki. Znowu się do mnie przyciska, pchając mnie na komodę. - Byłem dla ciebie błędem? - Oliver – błagam w cichym jęku. Moje oczy wywracają się do tyłu, gdy jego dłonie rozpoczynają zmysłowe drażnienie – w górę i w dół, ściskając i ugniatając – bez pośpiechu… jakbyśmy mieli na jego uwodzenie cały czas na tym świecie. Jakbyśmy oboje nie wiedzieli, że gdy tylko wyjdzie z tego pokoju, to cokolwiek, co właśnie robimy, skończy się… tak jak zawsze. - Czego chcesz, Elle? Chcesz, żebym cię pocałował? Chcesz, żebym cię przeleciał? Chcesz udawać, że to ja jestem tym, kto przejdzie przez twoje życie niczym huragan? - Jego głos jest gardłowy, gdy ociera się o mój tyłek. Ucieka mi kolejny jęk. Nagle wtapiają się jego słowa i otwieram oczy. Właśnie w tej chwili wyrywam się z jego uchwytu i odwracam się, aby spojrzeć na niego gniewnie. Jego oczy są zamglone, gdy na mnie patrzy, a włosy rozczochrane i seksowne. Do diabła, wszystko w nim jest seksowne. Oliver Hart jest definicją seksu w mojej książce, ale jestem teraz zbyt wkurzona, żeby się rozpraszać. 91

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Ja jestem huraganem? - mówię, wskazując na siebie. - Ja? - Zerkam na zegar na komodzie i zdaję sobie sprawę, że już się spóźniam, dzięki temu… cokolwiek robimy. - Myślisz, że nie jesteś? - odpiera Oliver, patrząc na mnie teraz poprzez zmrużone oczy. - Masz urojenia. - Wracam do szafy i stojąc plecami do niego, zdejmuję koszulkę przez głowę. Słyszę jego mocne zaczerpnięcie oddechu, ale nie czerpię z tego przyjemności, tak jak normalnie bym to zrobiła. W tej chwili oficjalnie wrócił na moją czarną listę. - Nie. To ty masz urojenia, Estelle – mówi, zbliżając się, aż znowu stoi za mną, jego głos jest obok mojego ucha. Tym razem mnie nie dotyka. - Jesteś tak cholernie szalona i w tej chwili tak bardzo chcę ciebie dotknąć i wypieprzyć z ciebie ten obłęd. Dreszcz przechodzi przez całe moje ciało i wkładam inną koszulkę przez głowę. - To się nie stanie. - Nie teraz, ale to się stanie. Nie idź na tę randkę – mówi. Delikatne błaganie w jego głosie trochę mnie roztapia i odwracam się do niego. - Dlaczego? Dlaczego nie powinnam iść na randkę? - Ponieważ – wydycha, przesuwając ręką przez włosy. Jego oczy szybko przeszukują mój pokój, jakby szukał odpowiedzi na moich cholernych ścianach. Kiedy już mój gniew znowu się gotuje, ponieważ to po raz kolejny wydaje się 92

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

niczym deja vu, jego oczy do mnie wracają, a to, co w nich widzę, jest tak potężne, że mnie zamraża. - Ponieważ nie chcę, żebyś szła. Ponieważ to moja kolej. Ponieważ wcześniej pozwoliłem ci odejść milion razy i nie chcę przepuścić z tobą tej szansy. Pozwól mi cię gdzieś zabrać. Pozwól mi pokazać tobie, jaki mogę być dobry, i nie mówię o pieprzeniu, chodzi mi o mnie. Jedna randka, Elle. Kiedy moje serce znowu zaczyna bić, wypuszczam w pośpiechu oddech. - Jedna randka. Oliver uśmiecha się. To ten uśmiech, który sprawia, że omdlewam – szeroki uśmiech, pokazujący jego dołeczki. - Jedna randka. - Nasze definicje randek są zupełnie inne – mówię, rozglądając się po pokoju. Moje oczy zerkają na wszystko – cokolwiek – żebym nie musiała patrzeć na Olivera, ale potem on podchodzi bliżej i moje oczy przeskakują do jego, aby przestał się poruszać. - Okej, sprecyzujemy je, żebyśmy mieli to samo zdanie. Wypuszczam krótki śmiech. - Okej, pomyślę o tym. Ale jeśli się zgodzę, mam zasady. Chichocze. - Napisz mi zasady. - Tak zrobię. Kiedy idę na dół, słyszę go i Vica w kuchni, i wchodzę do niej, aby się pożegnać. Oczy Olivera powoli mnie ogarniają, jakbym była kawałkiem pizzy, w 93

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

który właśnie ma się zanurzyć, i odwracam szybko wzrok, nim zatracę się w jego spojrzeniu. - Idziesz do Felicii, tak? - pyta Vic. - Tak. Wrócę wcześnie. Pa, chłopaki. - Do Felicii? - pyta Oliver, kiedy jestem w połowie drogi do drzwi. - Taa, do mamy Wyatta – odpowiada Vic. - Co? - pyta Oliver, osłupiały. Śmieję się przez całą drogę do samochodu, a kiedy tam docieram, widzę od niego wiadomość. Pograłaś sobie ze mną.

Śmieję się, ale nie odpowiadam. Jakie są zasady? 1. Żadnego dotykania. 2. Żadnego całowania… Jeśli jeszcze jakieś przyjdą mi na myśl, dam Ci znać. Piątek Tobie pasuje? Jeszcze się nie zgodziłam. Ale to zrobisz.

Nie odpowiadam. Zastanawiam się, czy naprawdę zapytałby Vica, czy może mnie gdzieś zaprosić. Z jakiegoś powodu sprawia to, że głęboko w moim brzuchu czuję motylki. Potem jęczę, przypominając sobie, dokąd jadę i dlaczego. Może Mia ma rację. Oliver jest ostatnią osobą, z którą powinnam grać w tę grę. To on wymyślił tę grę. Ja jestem tylko nowicjuszką, mającą nadzieję na wygraną. 94

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł1 2 Przeszłość

Oliver Gdy dorastałem, przyjacielem, do którego mogłem się najbardziej odnosić, był Jensen – obydwoje pochodziliśmy ze złamanych domów. Nasze rodziny nie były takie bogate, jak Victora albo Juniora, i pracowaliśmy już w wieku piętnastu lat. Mimo że dorastaliśmy w podobnym środowisku, to Jensen i ja posiadaliśmy różnice. On zawsze potrzebował dziewczyny, podczas gdy ostatnią rzeczą, której ja chciałem, było przywiązanie do kogoś. Duży wpływ na to miał pewnie rozwód moich rodziców. To oraz fakt, że kiedy z moją starszą siostrą co weekend zostawaliśmy w domu taty, on otwarcie rozmawiał z nami o problemach, które miał z matką. Zdaniem mojej siostry głównym problemem było to, że nasi rodzice zbyt szybko się pobrali i nie mieli szansy doświadczyć życia bez siebie. Miała szesnaście lat, gdy mi to powiedziała. Ja miałem dziewięć. Z jakiegoś powodu jej słowa ze mną utknęły. Pewnie dlatego, że zawsze szukałem „prawdziwego powodu”, przez który im się nie udało. Tak bardzo, jak kochałem i szanowałem ojca, to zawsze mówiłem, że nie skończę tak jak on. Nie zostawię swojej rodziny przez to, że posiadam żądną 95

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

przygód potrzebę, którą trzeba zaspokoić. Kiedy byłem nastolatkiem, miałem dziewczyny, ale żadna z nich nie utrzymywała mojej uwagi na wystarczająco długi czas, aby było to coś długoterminowego. Nie chodziło o to, że chciałem robić różne rzeczy i spać z kimś innym. Chodziło o takie zwyczajne rzeczy, jak posiadanie innych zainteresowań albo fakt, że nie mogłem rozmawiać przez telefon wystarczająco długo bez zasypiania. Poza tym, naprawdę lubiłem kobiety. Lubiłem ich zapach… smak… i lubiłem pojmować ich zachowanie. Moja siostra, Sophie, zamęczała mnie i mówiła, że staję się naszym ojcem – czego nie rozumiałem – a potem przypominałem jej, że nie byłem z nikim zaangażowany. - Właśnie w tym problem, Bean, nie jesteś Georgem Clooneyem. Nie możesz być dożywotnim kawalerem. - Clooney zgarnia niezłe dupeczki. Nie przeszkadzałoby mi bycie nim. - Taa, ale chcę, żeby kiedyś moje dzieci bawiły się z twoimi dziećmi – przypominała mi. - Cóż, jeszcze nie znalazłem właściwej dziewczyny. I w tym rzecz. Nie znalazłem. Nie że szukałem, ale lubiłem myśleć, że jeśli bym ją pieprzył, to wiedziałbym, że jest dla mnie tą jedyną. To nie tak, że zaciągałem do łóżka kobiety bez uprzedniego porozmawiania z nimi. Wszystkie z nich sprawiały, że krew pędziła prosto do mojego fiuta, ale to byłoby na tyle. Ostatnim razem, gdy byłem zakochany, miałem dwanaście lat i według Sophie, to się tak naprawdę nie liczyło. Chciałem jedynie się bawić, będąc w college'u – wszystko inne przyjdzie z czasem. 96

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Dokładnie tam były moje myśli, kiedy zadzwonił do mnie Vic, aby zaprosić mnie na imprezę, którą organizował z bractwem. Uczęszczał do UCLA6, gdy ja byłem w Cal Tech7 – co jest bardzo blisko – więc byliśmy w stanie przebywać ze sobą co weekend. Już i tak planowałem przyjście na tamtą imprezę, ale gdy wspomniał, że Elle odwiedza go na weekend i tam będzie, byłem już przekonany. Wziąłem prysznic i unikałem telefonów od Pam, dziewczyny na obecną chwilę. Byłem zdeterminowany, aby pójść na imprezę i zrelaksować się z przyjaciółmi, a zabranie Pam oznaczałoby to, że musiałbym ją niańczyć, ponieważ była jedną z tych dziewczyn, które są pijane po jednym drinku, a potem nadal piją dziesięć. Wszedłem na przyjęcie i powitałem paru gości, których znałem, nim udałem się do miejsca, w którym zawsze przebywał Vic, grając w rzutki. Pojawił mi się na widoku i musiałem się roześmiać, ponieważ ochraniał beczkę z piwem, jakby była sanktuarium. - Co tam, dupku? - powiedziałem, klepiąc go w plecy, gdy do niego dotarłem. Odsunął się i odwrócił się do mnie z leniwym uśmiechem na twarzy, który sprawił, że zachichotałem. - Bean! Weź kubek. Właściwie to weź dwa. Stałem przed tym gównem przez godzinę i czekałem, aż tu przyjdziesz. - Mogłeś mi powiedzieć, żebym przyniósł więcej piwa – powiedziałem, śmiejąc się, gdy sięgnąłem po czerwony kubek. 6 University of California, Los Angeles - Uniwersytet Kalifornijski 7 California Institute of Technology (Caltech) – Kalifornijski Instytut Technologiczny

97

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Nie, ogarniam to, ogarniam. - Nalał mi piwo i w końcu odsunął się od beczki. - Ktoś jeszcze przychodzi? Jensen? Junior? - Jensen… nie wiem, co robi, ale wrócił do domu, a Junior pojechał odwiedzić rodzinę Rose. Gwizdnąłem cicho. - To staje się poważne. Vic kiwnął głową, jego twarz wyglądała na taką przerażoną, jak ja się czułem na myśl o byciu z kimś na poważnie. - Cokolwiek. O ile to nie ja, to jest dobrze – powiedział Vic, wzruszając ramionami. Zachichotałem. - Ty i ja. - Nie podziękowałem ci wczoraj… za to, że ze mną poszedłeś – powiedział, jego głos stał się poważny. Uderzyłem kubkiem w jego i wzruszyłem ramionami. Poszedłem z nim do lekarza, ponieważ jakaś dziewczyna, z którą się pieprzył, zadzwoniła do niego i powiedziała mu, że ma STD8. To nie tak, że wszedłem z nim do sali czy coś, ale mogłem stwierdzić, że był całkiem przestraszony tą informacją, więc dałem mu moralne wsparcie. Nie chciał mówić o tym nikomu innemu. Nie jestem nawet pewien, czy powiedziałby mi, gdyby nie odebrał od niej telefonu w czasie gdy surfowaliśmy. 8 Choroba przenoszona drogą płciową.

98

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Po to są bracia. Czy… - Dostałeś wyniki, było moim pytaniem, ale to wydawało się zbyt poważne, aby mówić to na głos na imprezie i nie byłem pewny, czy był gotowy, aby odpowiedzieć. - Negatywne – powiedział, dopijając resztę piwa. - Wszystko wyszło negatywne. Wypuściłem długi oddech ulgi. Nie byłem pewien, co bym poczuł, gdyby miał inną odpowiedź. Nie żartowaliśmy, nazywając siebie braćmi. Nie mogłem przypomnieć sobie chwili, w której nie było w moim życiu Vica, co w obecnych czasach było czymś wielkim, bo przyjaciele byli zmienni jak pogoda. Był tam, gdy moi rodzice się rozwiedli, gdy zachorował mój tata – i we wszystkim pomiędzy. Pod koniec lata jego rodzice przyjmowali mnie do siebie na kilka tygodni, kiedy moja mama zawsze była na wycieczkach z pracy, a Sophie w szkole. Nie to, że STD oznaczało śmierć, ale było wystarczająco poważne, żebym zdał sobie sprawę, jakimi byliśmy szczęściarzami, że do tego czasu uniknęliśmy tego gówna. - Musisz używać prezerwatywy za każdym, kurwa, razem, koleś – powiedziałem, biorąc łyka piwa. - Wiem. Wiem. Stałem obok niego, kiwając i odwracając się w stronę podwórka, które było pełne facetów w różowych koszulkach oraz pijących i śmiejących się dziewczyn. Po lewej stronie było miejsce, w którym ustawiony był prowizoryczny parkiet z DJ-em. Tańczyło tam jedynie kilka osób, a jedna para w szczególności przykuła moją uwagę. Facet zwyczajnie tam stał, ruszając się po dwa kroki, natomiast 99

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

dziewczyna miała ręce w górze, przesuwając palcami przez długie, brązowe włosy. Miała na sobie krótką, obcisłą, czarną sukienkę, która ukazywała każdą krzywiznę jej ciała, a na stopach miała czarne trampki. Byłem całkowicie zauroczony nią oraz tym, jak się ruszała. To wyglądało tak, jakby robiła striptiz bez rozbierania się. Jakimś cudem krótka sukienka pokrywała jej kształtny tyłek. Otworzyłem usta, aby powiedzieć coś o niej Victorowi, ale potem się odwróciła, uśmiechając się, jej plecy zwrócone były do faceta, z którym tańczyła, i zdałem sobie sprawę, że ją znam. - Co jest kurwa? - prawie warknąłem. - Co? - powiedział Vic, przesuwając oczy, aby spotkały moje. - Pozwoliłeś Elle założyć to na imprezę? - Wiedziałem, że brzmiałem jak zazdrosny chłopak i nie miałem do tego prawa, ale była tu dziewczyna, od której wciąż byliśmy ostrzegani, aby trzymać się z daleka, i dorastaliśmy troszcząc się o nią, jakby była naszą własną siostrą, a potem… cokolwiek… i była tu… i był tu Vic. - Co jest kurwa? - powtórzyłem, patrząc na niego gniewnie. Spojrzał na mnie, jakbym był szalony i roześmiał się na to, co było prawdopodobnie wściekłym wyrazem mojej twarzy. - Ona ma osiemnaście lat. Nie mogę jej mówić, co ma nosić, i halo… czy kiedykolwiek widziałeś, żeby nosiła coś więcej? Poza tym… cały czas tu stoję i obserwuję ją jak jastrząb, na wszelki wypadek, gdyby tamten dupek próbował czegoś głupiego. Zebrałem włosy, które wypadły mi z kucyka i wsadziłem je w niego, myśląc 100

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

o tym, co powiedział. Tak naprawdę tego nie dostrzegłem. Spędzaliśmy razem to lato, prawie każdą noc przesiadując na jej dachu i zawsze wyglądała wystarczająco ubrana. Cóż, teraz, gdy o tym pomyślałem, to nie bardzo. Zawsze miała na sobie luźne koszulki i krótkie spodenki, albo spodnie od piżamy i małe koszulki. Nigdy tak naprawdę nie dostrzegałem jej na innych imprezach, oprócz jej własnych lub Vica. Wtedy nie miała makijażu ani obcisłych sukienek, które mogłyby sprawić, że każdy oddychający mężczyzna chciałby pochylić ją nad krzakiem i przelecieć. - Nie, nigdy tak naprawdę nie dostrzegłem – powiedziałem w końcu. Roześmiał się. - Dlatego, że jest dla ciebie jak siostra. Zastygłem. Przed tym latem była dla mnie jak siostra, a potem dorosła. Nie sądziłem, że moje serce może znieść obserwowanie jak tańczy, wiedząc, że to jest ona, a ja nie byłem tamtym facetem. - Kim jest tamten koleś? - Hm, to jest Adam. Myślę, że nazwała go Adam. - Przyprowadziła go? - Dlaczego mi to przeszkadzało? - Taa. Mówiła coś o tym, że Mia nie jest w stanie przyjść i że nie chciała przyjść sama, aby przebywać z grupą napalonych facetów i wkurzających dziewczyn, których nie znała. Roześmiałem się. Wkurzających dziewczyn. To brzmiało jak coś, co by powiedziała, ale co ja wiedziałem? Nie znałem tej Elle. - Zatem umawiają się? - Wskazałem na nich. W końcu się od siebie odsunęli 101

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

i zeszli z parkietu. Gdy udali się w naszym kierunku, Elle zebrała włosy w kucyk, a następnie pozwoliła im przepłynąć przez palce, aby znowu były rozpuszczone. Śmiała się z czegoś, co mówił obok niej Adam, i zastanawiałem się, czy żartował sobie z jej tyłka, ponieważ tam były jego oczy. - Nie, nie sądzę. Ona nie jest zainteresowana poważnym związkiem. Spojrzałem niedowierzająco na Victora, a on wzruszył ramionami. - Nie przeszkadza ci to? Znowu wzruszył ramionami, pijąc piwo. - Co miałbym jej powiedzieć? Wyjdź za mąż, Elle, musisz teraz wyjść za mąż? Ona ma osiemnaście lat! Myśl o wychodzącej za mąż Elle nie pasowała mi za bardzo w tej chwili, więc zostałem cicho i zerknąłem znowu w jej kierunku. Mogłem zobaczyć jak jej brwi się ściągają, gdy się zbliżała, a uśmiech na jej twarzy zanikał, gdy mnie zobaczyła. Moja klatka piersiowa trochę się ścisnęła. Co ja jej kiedykolwiek zrobiłem? Nie powinna się uśmiechać? - Hej, Bean – powiedziała, będąc blisko mnie. W tamtej chwili, po raz pierwszy – gdy obserwowałem jak jej pełne usta poruszały się przy mówieniu – nienawidziłem tego, że użyła mojej ksywki. Ksywki, którą dała mi mama. Zazwyczaj nazywała mnie kiełkiem fasoli. I zostało to do momentu, w którym wszyscy moi znajomi używali tego pod moim adresem. Nigdy nie przeszkadzało mi, gdy nazywała mnie tak mała Elle, ale dorosła Elle? Chciałem, żeby nazywała mnie Oliverem. Chciałem, żeby krzyczała Oliver. I na tę myśl odchrząknąłem. 102

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Hej, Chicken – powiedziałem, mój uśmiech się powiększył, gdy spojrzała na mnie gniewnie na użycie jej ksywki. Adam się roześmiał. - Chicken? Elle jęknęła. - Długa historia. - Nie jest taka długa – powiedział Vic. - Jako dziecko wszystkiego się bała, stąd ksywka Chicken. Wywróciła oczami i wzięła kubek z piwem, który nalał sobie właśnie Vic, opróżniając go szybko. Stałem tam, oszołomiony i całkowicie, kurwa, urzeczony przez sposób, w jaki wytarła się pod ustami dwoma palcami, oraz przez jej szeroki uśmiech na to, co mówił Adam. Nie mogłem skupić się na jego słowach – mogłem jedynie słyszeć jej gardłowy śmiech i widzieć jej twarz… ciało… i naprawdę musiałem przestać. Wiedziałem, że musiałem przestać. Adam powiedział coś o łazience, Vic ją wskazał, a ja kipiałem ze złości, gdy Elle obserwowała jak odchodził. - Jak tam bazylia? - spytała Vica, który wzruszył ramionami. - Twoja roślina, nie moja. - Żartujesz sobie. Victor, jak oczekujesz, że będzie rosła, jeśli o nią nie dbasz? - spytała. - Pójdę ją sprawdzić. - Jaka bazylia? - spytałem, obserwując jak kołysał się jej tyłek, gdy odchodziła. 103

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Posadziła jakąś bazylię obok domu, ponieważ jej mieszkanie nie ma odpowiedniego naświetlenia czy coś i oczekuje, że będę się nią zajmował. Nie wiem. - Wzruszył ramionami. - Hm. Pójdę zobaczyć. - Dobrze, w ten sposób możesz trzymać na nią oko – powiedział. Uniosłem brew. - Co się stało z „ona ma osiemnaście lat”? - Cóż, taa, może mieć osiemnaście lat z Adamem i całym tym gównem – ale nie z kolesiami z bractwa. To co innego. Patrzyłem na

niego, czekając, aż będzie kontynuował. Wypuścił

niecierpliwy oddech i pokręcił głową. - To jest święte. To tak, jakbym uderzał do Sophie albo coś. Po prostu nie robi się tego gówna. Nie chciałem mu przypominać, że Sophie była od nas starsza i była mężatką, ponieważ rozumiałem, o co mu chodziło. To była Elle, młodsza siostra, a my byliśmy kretyńskimi kumplami Vica, tymi, którzy lubili sypiać z dziewczynami i bać się o STD. Nie byliśmy facetami, których chce się wokół swojej siostry. To jednak bolało. Realizacja tego, co czuł oraz czego oczekiwał, razem z tym, że patrzenie na Elle sprawiało, że pragnąłem czegoś, czego nigdy nie mógłbym mieć. Głośne dźwięki imprezy stawały się coraz cichsze z każdym krokiem, jaki stawiałem w stronę boku domu – kierunku, w którym zniknęła. Zatrzymałem się, 104

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

gdy ją znalazłem. Była pochylona, patrząc na roślinę na ziemi, i skorzystałem z paru sekund, aby podziwiać to, jak dobrze wyglądała w tej pozycji. - Kiedy zainteresowałaś się ogrodnictwem? - spytałem, podchodząc bliżej. Jej głowa podskoczyła i wyprostowała się ze wzruszeniem ramion oraz uśmiechem. - To coś nowego. Próbuję zdrowo się odżywiać. Chcę posadzić własne plony, ale to niemożliwe w moim akademiku. Stanąłem obok niej i spojrzałem na rośliny. - Wyglądają dobrze. - Taa, i dobrze pachną – powiedziała. Mogłem usłyszeć uśmiech w jej głosie, a to sprawiło, że sam się uśmiechnąłem. - Więc, jak tam twój pierwszy semestr? - Właściwie to był… dobry. Zabawny. Odwróciłem ciało, aby stanąć z nią twarzą w twarz, wsadzając kciuki do kieszeni dżinsów. - Brzmi to tak, jakbyś miała zbyt dużo zabawy. Elle uniosła głowę, aby na mnie spojrzeć, marszcząc lekko brwi, jakby próbowała coś zrozumieć. - Co sprawia, że tak mówisz? - Nie wiem. Adam… ty tańcząca… Vic mówiący, że nie interesują cię związki… - Wzruszyłem ramionami. Roześmiała się, jej oczy błysnęły w rozbawieniu. 105

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- To dopiero coś, pochodzące od ciebie. - Co to ma znaczyć? - Ciebie nigdy nie interesowały związki. Korzystasz z całej zabawy, jaka jest dostępna na tym świecie. - To co innego. - Pod jakim względem? Dlatego, że jestem dziewczyną? - spytała, krzyżując ręce na piersi. - Nie – powiedziałem szybko. - Nie o to chodzi. - Nie chodziło. Kobiety, które pieprzyłem, były wolne i nie chciały związków – to nas łączyło. Ale to była Elle. To była… Elle. - Zatem o co chodzi? - kwestionowała. Jęknąłem, przesuwając ręką przez włosy i zostawiając ją tam. - Nie wiem. Ja… nie wiem. Masz rację. Powinnaś robić, co tylko chcesz. - Twoje włosy są dłuższe – powiedziała, jej oczy wędrowały od moich oczu do bicepsa, a następnie do głowy. Uśmiechnąłem się. - Możesz je teraz lepiej związywać. Uśmiechnęła się. - Odwróć się. Zrobiłem to. Moje ramiona zesztywniały, gdy poczułem na nich jej dłonie. - Nie mogę sięgnąć. Musisz kucnąć – wyszeptała przy mojej szyi. Moje oczy się zamknęły, gdy próbowałem uspokoić ogień zaczynający się we mnie rozpalać. Odwróciłem się i podszedłem do ławki. Była ohydna, a Vic próbował się 106

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

jej pozbyć przez lata, ale w tamtej chwili cieszyłem się, że tam stała. Elle usiadła obok mnie, a ja odwróciłem się do niej plecami, żeby mogła rozpleść mi włosy. Skrzywiłem się, gdy pociągnęła za gumkę. - Mówiłam ci, żebyś przestał ich używać – powiedziała, wzdychając ciężko, gdy przesunęła palcami przez moje włosy. Masowała mój skalp, jakby je myła. Powstrzymałem jęk na to dobre uczucie. Kobiety uwielbiały ciągnąć mnie za włosy, a ja nigdy na to nie narzekałem, ale było coś w sposobie, w jaki Elle ich dotykała, co sprawiało, że przechodziły przeze mnie ciarki. Gdy skończyła je rozczesywać palcami, opuściła ręce. Przerwa była dla mnie wystarczająco długa, abym się do niej odwrócił. - Nie zamierzasz ich związywać? - spytałem, marszcząc brwi, gdy obserwowałem jej odległy wyraz twarzy. Pokręciła głową, jej oczy opadły do mojej piersi. Zbliżyłem się, aż nasze twarze były milimetry od siebie, ale nie spojrzała na mnie. - Elle? - spytałem, mój głos był szeptem. Jej oczy przeskoczyły do moich i przez chwilę zatraciłem się w kłębowisku różnych kolorów. Zawsze przypominały mi marmur. Mój ulubiony – niebieski, zielony i brązowy. Sposób, w jaki na mnie patrzyła, sprawiał, że waliło mi serce. To było tak, jakby w tamtych oczach żył świat myśli. Chciałbym zobaczyć siebie tak, jak ona mnie widziała. Może byłbym inną osobą, gdybym mógł to zrobić. Może byłbym mężczyzną jednej kobiety – mężczyzną, który co weekend chciał odwiedzać jej rodziców oraz mieć poważny związek. Patrzenie na Elle – właśnie 107

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

tam i w tamtej chwili – sprawiło, że chciałem być takim facetem. - Chciałam, ale to przynosi wspomnienia – wyszeptała. - To znaczy, związywanie twoich włosów. Kiwnąłem głową i przełknąłem, wciskając dłonie w uda, żebym jej nie dotknął. - Pamiętasz jak cię pytałam, czy pocałujesz mnie, gdy będę miała osiemnaście lat? - spytała szeptem. Sięgnęła do mnie i przesunęła opuszkami palców po moich knykciach, jakby były klawiszami pianina. Sprawiło to, że przyspieszyło mi serce. - Taa – dopasowałem się do jej szeptu, ale mój brzmiał chrapliwiej. - Zrobisz to? - Jej oczy przeskakiwały między moimi, a dłonie się zatrzymały. - Pocałujesz mnie, Oliverze? Moje serce biło tak szybko, że nie mogłem myśleć. Moje wargi lekko się rozchyliły i kiwnąłem głową. Zawsze byłem kobieciarzem – tym, który dla każdej dziewczyny miał ułożoną uroczą gadkę – ale ta dziewczyna sprawiała, że nie wiedziałem, co powiedzieć. Wyprowadzała mnie z równowagi. Zbliżyliśmy się do siebie, aż dotknęły się czubki naszych nosów. Utrzymywaliśmy swoje spojrzenie i milisekundy od siebie zamknęliśmy oczy. Nasze usta się dotknęły… moje wargi przesunęły się po jej… jej język wsunął się do moich ust… i gdy tylko dotknął mojego, poczułem jak rozpalony wcześniej ogień przechodzi przeze mnie pełnym buchnięciem. Całowanie Estelle wydawało się jak to, co mogłem jedynie opisać jako 108

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

całowanie chmury – lekkie, słodkie i konsumujące. Nasze usta poruszały się w synchronizacji, jakbyśmy całowali się od urodzenia. Nasze dłonie trzymały wzajemnie nasze twarze, jakbyśmy bali się odsunąć, ponieważ ta chwila się skończy. Nigdy nie chciałem się stopić i zniknąć w ustach dziewczyny tak bardzo, jak chciałem właśnie w tamtej chwili. Kiedy w końcu zatrzymaliśmy pocałunek – ponieważ moje dłonie miały swój własny umysł i nie chciałem zrobić czegoś, czego będę jutro żałować – otworzyła oczy. Patrzyła na mnie, jakby widziała mnie po raz pierwszy – albo może tylko tak myślałem, bo chciałem, żeby tak na mnie patrzyła. Znowu ją pocałowałem, tym razem bardziej nagląco, i jęknąłem w jej usta, kiedy pociągnęła mnie za włosy. Odsunęliśmy się od siebie ostatni raz, nasze klatki piersiowe unosiły się ciężko, gdy usłyszeliśmy jak ktoś woła jej imię. - To Adam. Pewnie chce już iść – powiedziała, dysząc. - Zamierzasz się z nim dobrze bawić? - spytałem, pochylając głowę i chwytając jej dolną wargę między zęby. Jęknęła i pociągnęła za moje włosy, przesuwając się, aż mogła siedzieć na mnie okrakiem. Moje dłonie same z siebie przesunęły się do jej bioder. Wszystko we mnie tak bardzo ją pragnęło – całą. I na o wiele więcej niż sesję obściskiwania. - Dobrze bawię się z tobą – powiedziała przy moich ustach, ocierając się o mnie. - Kurwa, tak – powiedziałem w jęku, gdy znowu to zrobiła. Nasze języki się spotkały i gdy Estelle się ruszała, ja kierowałem jej biodra, aby spotykała moje pchnięcia. To było szalone. My byliśmy szaleni. Każdy z 109

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

imprezy mógłby skręcić za róg i nas znaleźć, uprawiających seks bez penetracji na ławce, ale nie obchodziło nas to. Nie uprawialiśmy tak naprawdę seksu, mimo że bardzo tego chciałem. Bardziej niż cokolwiek chciałem wyciągnąć kutasa ze spodni i wsunąć się w nią, ale to była Estelle i nie zasługiwała na szybkie pieprzenie na imprezie. Jej imię stało się głośniejsze i szybko się od siebie oderwaliśmy. Usiadła obok mnie, gdy uspokajaliśmy oddechy, i w końcu postać pojawiła się zza rogu. - Elle, wszędzie cię szukałem. Nadal patrzysz na te cholerne rośliny? powiedział Vic, podchodząc do nas. - Taa, cóż, rozmawialiśmy – powiedziała, wstając i wygładzając sukienkę. - Adam wszędzie wymiotuje. Możesz chcieć zabrać go do domu – powiedział. Westchnęła ciężko. - Mówisz poważnie? Nie przyprowadziłam ze sobą dziewczyny, bo nie chciałam jej niańczyć, a teraz facet, którego przyprowadziłam, zachowuje się jak pijana dziewczyna ze zgromadzenia? Zachichotałem. - Pomóc ci? Wzruszyła ramionami. - Mógłbyś. Jeśli to nie problem. Wstałem i podążyłem za nią do miejsca, w którym był. Czekaliśmy, aż przestanie wymiotować i pomogliśmy mu wejść do samochodu – błyszczącego, 110

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

czarnego BMW, które najwyraźniej posiadał. Akurat zdarzyło się tak, że zaparkowane było obok mojego starego Maximy i z jakiegoś powodu przeszkadzał mi ten mały pijany gnojek, posiadający ten samochód oraz próbujący podbijać do Elle. Ona nigdy nie była materialistką. Wiedziałem, że nie potrzebowała wiele, ale to sprawiło, że czułem się trochę niewystarczający i przypomniało mi, dlaczego czekałem, aby się ustatkować. Chciałem znajdować się w bezpiecznym miejscu w życiu, gdy się ustatkuję. Chciałem mieć samochód, dom – i wszystko inne, co mój umysł mógł uważać za konieczność – nim to się stanie, a wiedziałem, że to nie stanie się w najbliższym czasie. Kiedy wsiadła na siedzenie kierowcy i odpaliła samochód, podszedłem do jej okna. Patrzyliśmy się na siebie przez długą chwilę, a potem uśmiechnęła się nieśmiało. - Zawsze się zastanawiałam, jakby to było cię całować – wyszeptała. Uśmiechnąłem się i rozejrzałem po podjeździe. Wszyscy byli na imprezie, więc wsunąłem głowę przez jej okno i znowu ją pocałowałem, nie dbając o to, że Adam tam siedział. I tak odpłynął. - I? - spytałem, kiedy się odsunąłem. - To było… wszystkim. - Jej twarz się rozjaśniła, gdy to powiedziała. - Ale nie martw się; wiem, że to jednorazowa rzecz. Mój uśmiech zniknął. Chciałem jej powiedzieć, że to mogłoby być coś więcej. Chodziliśmy do szkół, które znajdowały się blisko siebie. To mogłoby być coś więcej. Potem przypomniałem sobie to, kim była i że jej brat nigdy nie 111

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

pochwalałby tego, gdybym chodził z jego siostrą. Razem z moimi osiągnięciami, ja również bym tego nie pochwalał. I ona miała tylko osiemnaście lat. To był jej pierwszy semestr college'u, a ja miałem właśnie otrzymać dyplom i iść do szkoły medycznej. - To ty jesteś tą, która chce się teraz zabawić, bo jesteś w college'u – powiedziałem żartobliwie, trochę mając nadzieję na to, że powie co innego. Zamiast tego uśmiechnęła się szerzej. - Tak, chcę. Do zobaczenia następnym razem, Bean. Adam jęknął obok niej i obydwoje zastygliśmy, zerkając w jego stronę. Został na swoim miejscu. - Taa, do następnego razu – powiedziałem, gdy odjechała. Westchnąłem. Moje serce wydawało się ciężkie, gdy tylne światła zniknęły za zakrętem. Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek jeszcze zachwieje się i szarpnie w taki sposób, jak w tamtej chwili.

112

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł1 3 Teraźniejszość

Estelle Nienawidzę kłótni. Nienawidzę się mylić, ale nienawidzę kłótni bardziej, niż nienawidzę się mylić. Po prostu nie jestem dobra w tym całym chowaniu urazy. Złoszczę się, krzyczę i odpuszczam. Z drugiej strony, Mia się złości, krzyczy, a potem trzyma się swojego gniewu niczym pijawka. Nie trzeba dodawać, że nie rozmawiałyśmy od paru dni. Udało mi się unikać w szpitalu Olivera przez ostatnie kilka dni, gdy malowałam z dziećmi płyty winylowe oraz deski surfingowe. Jednak parę razy widziałam go obok stanowiska pielęgniarek oraz raz, gdy opuszczał biuro Jen. Łapałam szybki wgląd na to, jakie musiało być jego życie – flirtowanie, ogromna ilość partnerek seksualnych, późnonocne schadzki, które prawdopodobnie miał w szpitalu podczas nocnej zmiany. To nie są rzeczy, które koniecznie chcę sobie wyobrażać, ale właśnie tam idzie automatycznie mój umysł, jeśli chodzi o Olivera. Moi dwaj znajomi, Micah i Dallas, stoją na środku korytarza piętra pediatrii, obydwoje z takim samym zniesmaczonym wyrazem na twarzach, jaki miałam ja, gdy zobaczyłam ściany. Po sposobie, w jaki Micah wciąż przesuwa dłońmi po 113

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

swoich długich blond włosach, mogę stwierdzić, że denerwuje się tym projektem. Dallas zwyczajnie się gapi, jakby ściany z niego drwiły. Micah pierwszy się odwraca i strzela we mnie spojrzeniem w co ty nas, kurwa, wpakowałaś, na które muszę się roześmiać. - Ale naprawdę – mówi, gdy do niego podchodzę. Zarzucam wokół niego ramiona i go ściskam. - Dziękuję, dziękuję, dziękuję – mówię przy jego plecach, a potem robię to samo Dallasowi. - Kochanie, lepiej żeby to podziękowanie szło razem z robieniem loda – mówi Dallas, gdy się odsuwam, śmiejąc się głośno, aż słyszę odchrząkiwanie. Odwracam się, aby znaleźć za sobą Olivera z dziwnym wyrazem twarzy. To sprawia, że śmieję się jeszcze mocniej, ponieważ najwyraźniej usłyszał Dallasa. - Hej – mówię. - To Micah i Dallas. Chłopaki, to jest Oliver, przyjaciel mojego brata – ten, który załatwił mi to wszystko. Gdy kiwają do siebie, Dallas, który jest trochę wyższy ode mnie, mierzy szybko wzrokiem Olivera, a Micah rzuca „hej, człowieku”, co sprawia, że brzmi jak zjarany koleś prosto z Woodstocku. Oliver również ich miło wita, nim jego oczy powracają do mnie. - Mogę z tobą przez chwilę porozmawiać? - pyta, intensywność w jego oczach sprawia, że mój żołądek się przewraca. - Pewnie. Chłopaki, farba jest tutaj. Myślę, że powinniśmy zacząć z salą na samym końcu po lewej. Zaraz wrócę – mówię, wskazując na salę, nim odwracam 114

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

się do Olivera, aby podążyć za nim ze zmarszczeniem brwi. - Gdzie idziemy? Otwiera drzwi i wskazuje, żebym weszła, ale ja stoję w miejscu. Ta strona szpitala jest pusta przez malowanie, ale nie chcę, żeby ktoś nas zobaczył i coś sobie pomyślał. - Wejdź. - Możemy porozmawiać tutaj. Oliver zamyka oczy i bierze głęboki wdech, jakby próbował się uspokoić. Kiedy je otwiera, wyglądają one na bardziej zmęczone niż wcześniej, jeśli to w ogóle możliwe. - Proszę, Elle. Po prostu mi ustąp. Kręcę głową, ale robię, co mówi, ponieważ nie chcę zostawiać chłopaków na długo. Wprowadza mnie do jakiegoś magazynu z szafkami poustawianymi wzdłuż ścian. - Więc? - pytam, odwracając się do niego. Opiera się o drzwi z rękami w kieszeniach białego płaszcza, patrząc się na mnie. - Co? - Nie słyszałem od ciebie żadnych wieści. Nie widziałem cię, a potem, kiedy w końcu cię widzę, jakiś facet mówi o tobie robiącej mu loda? - Nie brzmi na złego, ale na zdezorientowanego i może trochę zranionego, tak myślę, co jest niedorzeczne i niemożliwe – bo mówimy tu o Oliverze. - I? - I tęsknię za tobą. Moje serce szarpie się trochę na jego wyznanie oraz sposób, w jaki to mówi, 115

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

łagodny i niski. Potem przypominam sobie Wyatta oraz jego „tęsknię za tobą”, które nie było mówione często, tylko wtedy, gdy był na jednej ze swoich podróży i minęło parę dni, odkąd rozmawialiśmy. Nigdy nie kwestionowałam go ani tego, co robił. Nigdy nie zastanawiałam się, czy był z inną kobietą, i nawet gdy czasami Mia zasiewała to ziarenko w mojej głowie, to nic z niego nie wyrastało, ponieważ z jakiegoś powodu mnie to nie obchodziło. Zawsze zastanawiałam się, czy było ze mną coś nie tak dlatego, że o to nie dbałam. - Nie tęsknisz za mną, Oliverze. Poza tym, czy ty przypadkiem z nikim się nie umawiasz? - przypominam mu z gniewnym spojrzeniem. Przewraca oczami. - To tylko zwykła rzecz, nie nazwałbym tego umawianiem. - Tylko pieprzeniem – mówię, brzmiąc na bardziej rozgoryczoną, niż zamierzałam. - Nie że mnie to obchodzi – dodaję szybko. Oliver uśmiecha się ironicznie, a ja czuję jak moja twarz się rumieni. - Mam trochę rzeczy do zrobienia – mówię, w końcu odzyskując zmysły i poruszając się do przodu, ale on nie odsuwa się od drzwi. - Dobrze się z nim bawisz? - pyta, kiwając głową na zewnątrz. Dobrze się z nim bawię. To zabawne, że ja mogę bezpośrednio go zapytać o to, czy kogoś pieprzy, ale kiedy on mnie pyta, używa określenia dobrze się bawić. To przypomina mi o czasie, gdy byliśmy nastolatkami, a mama Mii nazywała jej chłopaków młodszymi przyjaciółmi. - Czy może lubisz tego z długimi włosami? Wiem, że ci się to podoba. 116

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Robię krok w tył. Podobają mi się faceci z długimi włosami, pewnie przez niego. Przez niego powinnam nienawidzić facetów z długimi włosami. Powinnam, ale oczywiście tak nie jest. Włosy Olivera nie są już długie, ale nadal wystarczająco długie, aby przesunąć przez nie dłońmi i ciągnąć za jego głowę, gdy jest między twoimi nogami. Na szczęce ma piaskowo-brązowy zarost, który nie jest już kilkudniowym zarostem. Pewnie wspaniale byłoby go czuć na moich udach. - Dlaczego tak na mnie patrzysz? - pyta, chrapliwość w jego głosie wyrywa mnie z fantazji. - Co? Stawia krok w przód, aż znajduje się tuż przede mną, moje oczy są na poziomie plakietki Doktor Hart na lewej kieszeni jego płaszcza. - Elle. Spójrz na mnie – mówi. Powolne, zwijające się pragnienie owija się wokół mojego brzucha. Mam dwie opcje: przepchnąć się obok niego i wyjść albo spojrzeć mu w oczy i potwierdzić pragnienie, które ogrzewa powietrze między nami jak opalarka. Wybieram to drugie, bo jestem kretynką i najwidoczniej lubię jak moje serce wciąż drze się na strzępy. - Chcesz mnie. Po tym całym czasie, nadal mnie chcesz. - Nie mam teraz na to czasu. Czekają na mnie – szepczę, próbując odsunąć się od tego prądu elektrycznego, który jest jego spojrzeniem. - Jedna randka, Elle. Jedna randka. Dotrzymam słowa i nie będę cię dotykał. Obiecuję. 117

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Już i tak kogoś pieprzysz. Naprawdę potrzebujesz kolejnej? Jego oczy lekko się mrużą. - Dla twojej informacji, nie pieprzę. Naprawdę myślisz, że chodzi o pieprzenie ciebie? Nie wiem, chcę powiedzieć. Historia lubi się powtarzać, ale wstrzymuję się w tej części. - Nie wiem, o co chodzi – odpowiadam, odrywając spojrzenie. Czuję, jakbym dusiła się z nim w tej małej przestrzeni. Próbuję przejść obok, ale chwyta mnie za ramię. - Jedna randka. Zamykam oczy i kręcę głową, żałując tego, gdy czuję szczypiące łzy. - Nie jestem gotowa. Opuszcza dłoń, wyglądając na zbolałego. Przeżyje to; zawsze znajdzie rzeczy, którymi wypełni czas. Gdy otwieram drzwi, patrzę na niego przez ramię. - A tak poza tym, Dallas, facet od loda, jest gejem. Micah, facet z włosami, był jednym z przyjaciół Wyatta i w ogóle nie jest w moim typie.

- Jest uroczy – mówi później Dallas, gdy gruntujemy ściany i wiem, że mówi o Oliverze, więc wydaję z siebie stękający, wkurzony dźwięk, który sprawia, że się śmieje. Moje oczy przesuwają się do Micaha, który tego nie komentuje. 118

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Tak tylko mówię, całkowicie bym go przeleciał – dodaje Dallas. - On ciebie pewnie też, gdyby był po twojej stronie. Jesteś starszy, dosyć przystojny z tym całym wyglądem nerda z okularami i muchą… taa, myślę, że by cię przeleciał. - Moje słowa sprawiają, że się uśmiecha i przewraca oczami. - O czym chciał porozmawiać? - pyta Micah, a serce zaczyna uderzać mi w uszach. Jego ton zawsze jest nonszalancki, więc nie mogę go dokładnie odczytać, a to mnie zabija. - O takich tam rzeczach. - Umawiasz się z nim? - pyta. Zasysam oddech. W pewnym sensie mam wrażenie, jakby Micah był sznurem telefonicznym między Wyattem a mną, i gdy tylko czuję, jakbym przecinała sznurek, on zaciska supeł, żebym nie mogła tego zrobić. - Nie, nie umawiam się z nim! Z nikim się nie umawiam. Micah wzdycha ciężko i odkłada wałek do malowania, nim odwraca się w moją stronę. - On nie wróci, wiesz? Nie jest na jednej ze swoich podróży dookoła świata, z której wróci w następnym tygodniu. Masz prawo, by ruszyć dalej. - Nie jestem gotowa – mówię, mój głos się załamuje, nim podnoszę wałek i kontynuuję malowanie. Słyszę jak metalowa rączka wałka, którą trzyma, spada na ziemię, a za tym dźwiękiem podążają kroki. Wiem, że jest za mną, ale nie odwracam się. Wiem, że jeśli to zrobię, rozpłaczę się. Wiem, że jeśli nadal będzie mówił, rozpłaczę się. Nie chcę tu płakać. Chcę, żeby ten projekt był o nadziei i 119

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

życiu, a nie o bólu i stracie. - Ta ściana – mówi Micah, stając obok mnie, gdy wskazuje na ścianę. - Ta ściana to twoje życie, Elle. Niebieski nie jest brzydki i nie jest smutny, ale zamalowujemy go, ponieważ jego czas się skończył. Pielęgniarki, które będą tu przechodzić, nie zapomną, jak ona wyglądała. Dzieciaki, które patrzyły się na te ściany przez cały dzień, nie zapomną i może będą czasami za nią tęsknić, ale musimy dać im coś, co sprawi, że będą szczęśliwi, gdy będą na nią patrzeć. Życie jest krótkie, brutalne, bolesne i zabiera od nas ukochane osoby tak szybko, jak wprowadza je w nasze życie, ale to również jest piękne. Wyatt chciałby, żebyś ruszyła dalej i była szczęśliwa. Chodziła na randki, wyszła za mąż, miała dzieci, podróżowała… robiła to, co sprawia, że czujesz się żywa. Im dłużej go opłakujesz, tym mniej żyjesz, a sama wiesz, jaki krótki może być nasz czas. Zmyślone palce owijają się wokół mojego gardła i ściskają tak mocno, że nie mogę nawet odpowiedzieć. Nie zdaję sobie nawet sprawy, że płaczę, aż Micah przyciąga mnie do piersi i ucieka ze mnie głośny, mokry szloch. Słyszę jak coś upada po drugiej stronie pomieszczenia i czuję jak owijają się wokół nas ramiona Dallasa, aż stoimy tam, nasza trójka płacze za brakującą parę ramion, która przykryłaby nas wszystkich. Po tym ogłaszam koniec pracy na dziś, ponieważ nie mogę patrzeć na ścianę bez płakania. Gdy wychodzę, widzę jak Oliver opiera łokcie na blacie z twarzą zakopaną w dłoniach. Zastanawiam się, czy jest zmęczony, czy może jeden z jego pacjentów nie czuje się dobrze. Wciąż myślę o tych cholernych niebieskich ścianach i mimo że mam 120

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

powody, aby tego nie robić, chcę go pocieszyć. Przeszukując negatywne wspomnienia z przeszłości, skupiam się na tych dobrych i chwytam się ich. Bez dalszego wahania, podchodzę do niego i owijam wokół niego ramiona od tyłu, kładąc policzek na jego plecach. Jego ciało zastyga. - Wyjdziemy jako przyjaciele. Nie na randkę – mówię przy nim i czuję jak wypuszcza długi wydech. Opuszczam ręce, kiedy prostuje się i odwraca do mnie, jego brwi się marszczą, gdy przeszukuje moją twarz. - Okej? - pytam szeptem. Nie odpowiada. Zamiast tego unosi jedną dłoń, aby chwycić mój policzek. Drżę, gdy przesuwa powoli po nim kciukiem. - Okej. Przyjacielska randka – odpowiada. Utrzymuje moje spojrzenie, gdy pochyla głowę. Zaczynam tracić opanowanie. Oliver wie, że moje zasady odnośnie randki zawierają żadnego całowania i nie jesteśmy nawet na randce, przyjacielskiej lub przeciwnie. Ale kiedy jego oddech opada na moje usta, zamykam oczy. Jednak mnie nie całuje. Jego usta lądują na kąciku moich ust, jak robiły to wiele lat temu na dachu domu moich rodziców. Przez orkiestrę w mojej klatce piersiowej można by pomyśleć, że zrobił coś bardziej ryzykownego. Otwieram powoli oczy, gdy się ode mnie odsuwa, jego oczy mnie obserwują, jakbym była jakimś artefaktem wypadku. - To nadal jest tak, prawda? Nie złamałem żadnej z zasad. Kiwam powoli głową, urzeczona, pomimo myśli krzyczących NIE. Jeśli to był jego przyjacielski pocałunek, to nie sądzę, że przetrwałabym prawdziwy, nawet teraz, gdy wiem lepiej. 121

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Wyślesz mi resztę zasad? Nawet jeśli idziemy jako przyjaciele? - pyta z błyskiem w oczach, który sprawia, że robię się nerwowa. Znowu kiwam głową. - Nie wiesz, co powiedzieć? - Zaskoczyłeś mnie – szepczę. Próbuje ukryć uśmiech, ale widzę jak dołeczki pogłębiają się w jego policzkach, więc wiem, że tam jest. - Właśnie sprawiłaś, że naprawdę zły dzień stał się dla mnie o wiele lepszy – odpowiada, chwytając moją twarz i przesuwając kciukiem po mojej dolnej wardze. - Chcesz o tym pogadać? - pytam, pochylając się do jego dotyku. Kręci głową i uśmiecha się smutno. - To mi wystarczy. Nie mogę nic na to poradzić; odwzajemniam uśmiech. Stoimy tam przez chwilę, patrząc sobie w oczy, jego palec jest na moich ustach, a moje serce w jego dłoniach, aż szpitalny głośnik wywołuje jego imię. - Powinnam iść. Ty masz pracę, a ja, w przeciwieństwie do innych, potrzebuję snu. Oliver kiwa głową, opuszcza dłoń od mojej twarzy i idzie w stronę sal pacjentów. - Dobranoc, piękna Elle. - Dobranoc, przystojny Oliverze – mówię z uśmiechem. Uśmiecha się i odwraca, aby odejść. 122

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Napisz do mnie, gdy dotrzesz do domu – woła. Opuszczam szpital, czując się o wiele lżej, niż gdy do niego wchodziłam. Kiedy docieram do samochodu i przyciskam dłoń do miejsca, które dotknęły jego usta, przysięgam, że mogę poczuć jak mrowi. Zamykam oczy i próbuję sobie przypomnieć, czy Wyatt kiedykolwiek sprawił, że czułam się w ten sposób. Kochałam go – naprawdę – ale za każdym razem, gdy jestem przy Oliverze, to jest coś, co kwestionuję. To sprawia, że czuję się okropnie przez to, że ich porównuję. Może po prostu inaczej ich kochałam. Może Oliver był bardziej znajomym rodzajem miłości nastoletnich hormonów, a Wyatt był dorosłym, przewidywalnie stabilnym rodzajem miłości. Nie mogę zdecydować, który jest lepszy, albo czy tak naprawdę którykolwiek z nich jest. Nie to, że muszę. Wyatta nie ma i nie mogę nic z tym zrobić. Zatem dlaczego wychodzenie na przyjacielską randkę z Oliverem sprawia, że czuję się, jakbym wykonywała największą zdradę jego pamięci?

123

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł1 4 Przechodzę galerię, gdy kobieta otwiera drzwi i sprawia, że się zatrzymuję. Uśmiecha się, wsuwając okulary przeciwsłoneczne we włosy. Jest starsza – prawdopodobnie w tym samym wieku, co moja mama – i nosi się z gracją baletnicy. - Jesteś właścicielką? - pyta, rozglądając się, nim znowu skupia się na mnie. - Tak – odpowiadam i podchodzę do niej. - Estelle Reuben. Byłaś tu wcześniej? - pytam. Wygląda znajomo, ale nie mogę sobie jej przypomnieć. W przeszłości Wyatt i ja gościliśmy w naszej galerii kilka malarskich wystaw, więc może przyszła z jednej z nich. - Właściwie to nie. Myślę, że mogłyśmy poznać się raz w Nowym Jorku – mówi, przechylając głowę, aby mi się przyjrzeć. - Jesteś Wyatta… - Narzeczoną – dokańczam. Narzeczona, była narzeczona, narzeczona przed śmiercią, nigdy tak naprawdę nie wiem, co powiedzieć dla obcej osoby, która o mnie słyszała. - Przykro mi za twoją stratę – mówi, uśmiechając się smutno. Jej mięśnie twarzy nie poruszają się zbyt dużo, gdy się uśmiecha i sprawia to, że wygląda bardziej ponuro niż współczująco, ale i tak odwzajemniam uśmiech. - Dziękuję. Kolekcjonujesz? - pytam, myśląc, że musi to robić, skoro poznałyśmy się w Nowym Jorku. 124

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Tak. Od bardzo długiego czasu chciałam to mieć. - Unosi delikatną dłoń i wskazuje na moją główną atrakcję, oko, które obserwuje galerię. - Och – mówię szeptem. - Ile za nie? - pyta. - Bez skutku chciałam je kiedyś kupić. Moje oczy się rozszerzają, gdy przemywa się przeze mnie rozpoznanie. - Priscilla? - mówię, odwracając się do niej. Priscilla Woods – oraz asystent jej męża – dzwonili przez prawie rok. Wciąż odrzucałam ich oferty, mimo że były dużymi sumami, ponieważ chciała moje dwa ulubione obrazy, a ja nie byłam gotowa ich oddać. - Pamiętasz – mówi, uśmiechając się. - Jestem w mieście na parę dni, więc pomyślałam, że wpadnę, aby zobaczyć, czy jesteś gotowa mi je sprzedać. - To nie jest na sprzedaż – mówię, odchrząkując, by upewnić się, że mnie słyszy. - A drugi obraz? Roztrzaskane serca ze skrzydłami? Odwracam od niej wzrok, patrząc na obraz, który wisi na drugiej ścianie. - Nazywa się Uskrzydlone Kalejdoskopy – odpowiadam, nagle czując gulę w gardle. Wyatt namalował ten obraz krótko po naszych zaręczynach. Namalował trzy, dwa sprzedał, a jeden zatrzymał w galerii. Nigdy nie byłam pewna, czy go sprzeda, mimo że jego znaczenie zawsze sprawiało, że się uśmiechałam. W końcu to był jego obraz. - Jest piękny – mówi i podchodzi, aby obok niego ustać. - Przypomina mi o jakimś odrodzeniu. 125

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Kiwam

głową

i

przełykam,

mając

nadzieję

na

opanowanie

się

wystarczająco, żeby przejść przez rozmowę. - To w większości odrodzenie. - To odrodzenie mojego serca, mojej nadziei miłości, mojego życia miłosnego oraz narodzin naszego związku. - Nie ma ceny – mówi. - Niektóre rzeczy nie mają ceny. Odwraca się do mnie i przechyla głowę. - Nic dostrzegalnego nie jest bezcenne. - Może nie, ale wspomnienia, które kryją się za tym, są. Moja odpowiedź sprawia, że kiwa głową w zrozumieniu. Jej oczy odsuwają się ode mnie i znowu patrzy na obraz. - Zatem nie chcesz pozwolić odejść wspomnieniom, które trzyma ten obraz? Patrzę się w ciszy na obraz. Wiem, że żadna cena nie będzie wystarczająca, aby pokryć te wspomnienia, ale one zawsze będą osadzone w moim umyśle, więc może powinnam przestać myśleć o jego obrazach z tego punktu widzenia. W ciągu ostatnich paru tygodni zdołałam rozpocząć nowe życie. Czuję, jakbym zmierzała we właściwym kierunku, ale kiedy stawiam czoła czemuś takiemu – rzeczywistości pozwolenia odejść, naprawdę pozwolenia odejść, ostatnim trzem latom mojego życia – zagasam niczym samochód zmieniający biegi. Biorę długi wdech, wdychając zawsze obecny zapach drewna i farby, a kiedy go wypuszczam, podejmuję decyzję. - Jestem gotowa pozwolić im odejść – mówię, mój głos jest silny i 126

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

zdeterminowany. Priscilla odwraca się i klaszcze przed sobą dłońmi ze szczęśliwym piskiem – dokładnym przeciwieństwem tego, jak wygląda – z perłami i idealnym bobem. To sprawia, że trochę się uśmiecham i czuję się mniej smutna przez sprzedawanie obrazu. - Mogę go dostarczyć do twojego domu – mówię, wiedząc, że jest już sprzedany, ponieważ kiedy ktoś z pieniędzmi czymś się zainteresuje, nie wychodzi bez tego. - Mieszkam w Nowym Jorku – odpowiada. - Nie oczekiwałabym, żebyś tam leciała, aby go dostarczyć. - Cały czas to robimy. To nie wydawałoby się właściwe, aby go tobie wysyłać. Nie ten. Oferuje mi mały uśmiech. - Sama go wezmę. Mamy odrzutowiec, więc nie będzie nawet leciał w szafie. Dobrze się nim zajmiemy. Sposób, w jaki o tym mówi – jakby to było dziecko – sprawia, że czuję się lepiej odnośnie sprzedawania go. - Wypełnię tylko dla ciebie dokumenty. - Mam czas, żeby pobiec naprzeciwko ulicy? Miałam spotkać się na lunch z przyjaciółką – mówi, patrząc na zegarek. - Oczywiście. Potrzebuję tylko kilku informacji. Będę miała wszystko gotowe i spakowane do czasu, aż wrócisz. 127

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Idealnie. Nie mogę się doczekać, aż powieszę go nad kominkiem i pokażę wszystkim mój nowy obraz – mówi. Jej obraz. Próbuję nie pozwolić słowom mnie zranić, ale i tak to robią. Kiedy wychodzi, a ja dokańczam robotę, biorę obraz, chwytając krawędzie płótna, i stawiam go na podłodze. Zwijam pod siebie nogi i pozwalam palcom przesuwać się po każdym roztrzaskanym sercu, kolorowym i pięknym, oraz po skrzydłach, które je unoszą. Łzy spływają po mojej twarzy, gdy dotykam każdego i się żegnam. Zaczynam je zakrywać, jedna warstwa, dwie warstwy, trzy… zatrzymując się, aby otrzeć twarz po każdym owinięciu. Myślę o poważnym wyrazie twarzy Wyatta, gdy mieszał kolory… wyrazie euforii, gdy dotarł do skrzydeł o kolorze kości słoniowej, a jego wizja ukazała się na płótnie. - Podoba ci się? - spytał. Jego twarz promieniowała, kiedy stało się jasne, że bardzo mi się podobał. - Nigdy nie chcę go sprzedawać – powiedziałam, a on się roześmiał i owinął wokół mnie ramiona, ściskając mnie. - Pewnego dnia sprzedamy. Kiedy znudzi nam się patrzenie na niego. Mam nadzieję, że tak nie myśli, bo tak nie jest. Nie sądzę, że kiedykolwiek znudzi mi się patrzenie na jego obrazy, ale tu nie chodzi o to. To moje pożegnanie, mówię sobie, gdy wstaję i z ciężkim sercem podaję kawałek przeszłości komuś innemu. Ona nigdy nie pozna kryjącej się za nim historii, ale niemniej jednak go doceni.

128

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł1 5 Czwartego dnia przerwy od Mii, dzwonię do niej, i po długiej rozmowie o różnych rzeczach, jadę do jej studia. Gdy tam docieram, otwieram drzwi i korzystam z chwili, aby podziwiać zdjęcia, które powiesiła na ścianach. Od mojej ostatniej wizyty wszystkie zmieniła. Po prawej stronie wisi czarno-białe zdjęcie kobiety leżącej na łóżku. Twarz ma odwróconą od aparatu, a biała pościel jest zwinięta przy dolnej partii jej ciała, więc wszystko, co widzisz, to krzywizna jej nagich pleców oraz czarne włosy pokrywające połowę jej ramienia. Oświetlenie oraz pozycja tworzą zdjęcie, które jest całkowicie niesamowite. Ściana naprzeciwko drzwi przedstawia rodzinę: tata ma na sobie brązowe spodnie ze sztruksu, granatową koszulę, a na głowie ma maskę Chewbaccy, która zakrywa jego twarz. Mały chłopak obok niego jest ubrany podobnie i ma maskę żołnierza oddziału szturmowego. Mama stoi po drugiej stronie ich syna i ma na sobie obcisłe brązowe spodnie, białą koszulkę, a jej ułożone brązowe włosy wyglądają, jakby była księżniczką Leią. Gdy śmieję się na to, jakie to jest urocze, wzdrygam się, gdy zza rogu pojawia się Mia, by mnie powitać. Zerkam w dół i dostrzegam, że ma na sobie czerwoną sukienkę oraz nie ma butów, co jest zabawne, bo ja mam tę samą sukienkę, ale czarną. Zerkamy na siebie szybko i śmiejemy się. - Hej – mówię nieśmiało. 129

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Przepraszam, że jestem taką idiotką i przepraszam, że nie było mnie tam, gdy sprzedałaś obraz – odpowiada, powtarzając to, co mówiła przez telefon. - Jest w porządku. Nie było tak źle. Przepraszam, że powiedziałam to, co powiedziałam – nie powinnam. Obydwoje wypuszczamy oddech i podchodzimy do siebie z wyciągniętymi ramionami, owijając się w mocnym uścisku. - Czasami jesteś taką suką – mówi przy mojej szyi. - Dlatego się przyjaźnimy. - Odsuwamy się od siebie, a ja patrzę na ścianę przed nami. - Naprawdę uwielbiam ich zdjęcie. Mia uśmiecha się. - Czyż nie jest wspaniałe? To ich Halloweenowa kartka na ten rok. - To jest olśniewające – mówię, kiwając w stronę zdjęcia pleców kobiety. - Taa, staromodna sesja zdjęciowa dla jej przyszłego męża. Urocza dziewczyna. - Zwraca swoje niebieskie oczy do mnie. - Kiedy pozwolisz mi zrobić jakąś sesję dla ciebie? Byłabyś idealna. Prycham. - Byłabym w tym beznadziejna. Nie wiem, jak wyglądać celowo seksownie. Mia śmieje się. - I to właśnie sprawia, że jest się seksownym, ty seksowna kobieto! Jeśli zbyt mocno się starasz, kończysz wyglądając jak idiotka. Ale pomogę ci – wiesz, że wiem, jak czynić cuda. - Taa, najwidoczniej – mówię, machając wokół jej studia. 130

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Hej, chcesz w ten weekend sesję zdjęciową? - Sesję zdjęciową? Przyszłam, żeby zabrać cię na lunch i płaszczyć się o twoje przebaczenie, a nie umawiać się na seksowną sesję zdjęciową! - Wiem, ale mam tego modela, któremu będę robić zdjęcia, a dziewczyna właśnie powiedziała, że nie będzie mogła przyjść, bo jest zbyt chora, a do tego wszystkiego to profesjonalna sesja dla lokalnej gazety, więc powinnam mieć dla nich te zdjęcia do następnego tygodnia. To coś wielkiego, Elle. To mogłaby być moja chwila. - Cholera - mówię, wypuszczając powolny oddech. - Taa, cholera. Każda modelka, z którą pracowałam, powiedziała „może”, a ja nie mogę teraz polegać na „może”. Wygląda, jakby miała się rozpłakać, a ja nienawidzę widzieć jej takiej zestresowanej z powodu pracy. - Okej, zrobię to – mówię. To znaczy, robiłam już to dla niej wcześniej. Jak złe to może być? - Ach! Dziękuję! - mówi, podskakując i znowu mnie przytulając. - Czy to… okej, pamiętasz jak robiłaś mi te zdjęcia z facetem na plaży? Czy to coś takiego? - Nie było tak źle, dopóki nie pokazał się Wyatt. Bawiliśmy się w wodzie, robiąc co w naszej mocy, aby nie patrzeć w aparat i udawać, że mamy chemię – co było trudne z facetem, którego nie znasz, nieważne jaki był uroczy. Do czasu, gdy było nam ze sobą wygodnie – wystarczająco wygodnie, aby ludzie uwierzyli, że robimy sesję zdjęciową z momentu „właśnie mamy się 131

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

pocałować” – pokazał się Wyatt. Sprawił, że się denerwowałam i nie mogłam wrócić do czucia się naturalnie z tamtym facetem. Nie trzeba dodawać, że zarobił tym minusa u Mii. To było okropne. Śmiech Mii wyrywa mnie z myśli. - Nie, to będzie wewnątrz i o wiele intymniejsze, więc to dobra rzecz, że nie znalazłaś jeszcze chłopaka. - Taa, dzięki Bogu za to – mówię bez przekonania, nim pozwalam jej wrócić do pracy i udaję się do własnego studia. Robię mentalną notatkę, aby po drodze zajechać po kanapkę. Później, gdy ustawiam wszystko dzieciakom, które mają przyjść, dostaję wiadomość od Olivera, która sprawia, że marszczę brwi. Zasada #1: Żadnych krótkich sukienek.

Patrzę się na nią przez dłuższą chwilę, potem na siebie, a następnie na zewnątrz, aby zobaczyć, czy mnie śledzi. Czy Ty mnie śledzisz? ?? Obserwujesz mnie teraz skądś?

Mój telefon zaczyna wibrować z jego imieniem na ekranie. - Czy to oznacza, że masz teraz na sobie krótką sukienkę? - pyta szeptem. - Tak, i z dźwięku twojego głosu zgaduję, że jesteś w szpitalu. - Jak krótką? - pyta, ignorując moje stwierdzenie. - Przyjaciele, Oliverze – przypominam mu. 132

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Po prostu powiedz mi, jaka jest krótka, na miłość boską. Potrzebuję wizualizacji. - Tuż nad kolanami. - Jakiego koloru? - Czarna. Słyszę otwarcie drzwi, a następnie zamknięcie, nim jego oddech wraca do mojego ucha. Drżę, jakby stał za mną. - Jest obcisła? Śmieję się. - Czy ty próbujesz uprawiać ze mną seks przez telefon o piętnastej? W pracy? Wzdycha. - Wysyłam ci wiadomość, żebyś nie ubrała krótkiej sukienki na naszą przyjacielską randkę, a ty mi mówisz, że masz taką na sobie w tej chwili i wszyscy mogą ją zobaczyć. - No i? Zachowujesz się, jakbym miała na sobie tylko bieliznę. - Nie, ale każdy mężczyzna w Santa Barbara będzie patrzył na twoje nogi i pragnął, aby były owinięte wokół jego talii, oraz widział szczyty twoich piersi i pragnął, aby mógł ściągnąć sukienkę w dół i mieć lepszy widok… - Oliver! - wtrącam, całkowicie nerwowo. Zaczynam się rumienić i ciężko oddychać, a go tu nawet nie ma, żeby robić mi coś takiego. - Przyjaciele! krzyczę. - Przyjaciele! Nie wyjdę nigdzie z tobą, jeśli nadal będziesz mówił do 133

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

mnie takie rzeczy. Nie odzywa się przez tak długi czas, że aż patrzę na ekran, aby upewnić się, że nadal tam jest. - Co tobie robi mówienie przeze mnie takich rzeczy, Estelle? - pyta, jego głos przeze mnie przechodzi, sprawiając, że mimowolnie drżę. - Nic – szepczę. - Nic? - Zamykam oczy na wyzwanie w jego głosie, wiedząc, że powinnam zignorować te wszystkie pytania. - Nie sprawia, że chciałabyś, abyśmy byli gdzieś sami? - Dlaczego miałabym tego chcieć? - pytam, mając nadzieję, że mój głos brzmi mocniej, niż się wydaje. - Ponieważ jeśli bylibyśmy sami, wsunąłbym dłoń pod twoją sukienkę… przerywa i jeszcze bardziej obniża głos. - Do twoich majtek. - Kto powiedział, że jakieś na sobie mam? - pytam na wydechu. - Nie masz na sobie majtek, niegrzeczna Elle? - Uśmiech w jego głosie sprawia, że się rumienię. - Może. - Jeśli wsunąłbym dłoń pod twoją sukienkę i odkrył, że nic tam nie masz, nie byłbym w stanie się oprzeć. Musiałbym zdjąć ci sukienkę przez głowę i dowiedzieć się, czy jesteś pod spodem całkowicie naga. - I co, jeśli bym była? - pytam cicho. Dlaczego gram w tę grę? Dlaczego, dlaczego, dlaczego w tym uczestniczę? Dlaczego mi się to podoba? 134

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Miałabyś kłopoty – mówi z chropowatym pomrukiem, który sprawia, że moje serce się zatrzymuje. - O tak? Jakie kłopoty? - drażnię się. - Najpierw chciałbym cię spróbować – zaczyna. - Żadnego całowania na przyjacielskich randkach – dokuczam, uśmiechając się. - Nie całowałbym twoich ust – mówi głosem, który sprawia, że moje serce się szarpie, nim kontynuuje: - Nie spieszyłbym się, całując ścieżkę w dół twojego ciała, aż dotarłbym do twoich kostek, potem powoli wróciłbym na górę, mój język śledziłby twoje uda… smakował każdy centymetr… - Jego słowa są pomrukiem, a ja dyszę na sugestywny obraz, który maluje, jakbym mogła poczuć jego język na wrażliwej skórze. - Rozkoszowałbym się tobą, aż błagałabyś, aby mojego usta i język pieprzyły tę… - Oliver! - urywam, jęk ucieka z moich ust. Całkowicie o to prosiłam – wiem, że tak było – ale słyszenie od niego tych słów sprawia, że czuję się zbyt gorąca, zbyt zaniepokojona, zbyt… wszystko. Nabieram powietrza i udaje mi się powiedzieć: - Nie masz przypadkiem żyć do ocalenia? - Mam przerwę – odpowiada nonszalancko, jakby nie powiedział właśnie do mnie tych rzeczy. - Jem lunch, wiesz. - W trakcie przerwy na lunch uprawiasz ze mną seks przez telefon? Otwieram oczy i mrugam, żeby przyzwyczaić się do światła w studiu. Chichocze. 135

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Mam takie umiejętności. - Okej… Pozwolę ci teraz pójść dokończyć cieszenie się przerwą na lunch. - Nie musisz. Mam teraz dokuczliwą erekcję i muszę chować się w tym ciemnym schowku, aż wymyślę, co z tym zrobić, nim będę mógł dokończyć dzień. Wzdycham, siadając na krześle. Przez mój umysł przechodzą jego obrazy, flirtującego z pielęgniarkami, nim mogę je powstrzymać. - Jestem pewna, że jest tam wiele pielęgniarek… oraz kierowniczek szpitala, które z chęcią ci z tym pomogą. Znowu cisza, a następnie mocne westchnięcie. - Chciałbym, żebyś nie myślała o mnie tak źle. - A ja chciałabym, żebyś nie umieścił w moim umyśle rzeczy, przez które tak jest, ale to życie, Bean. - Nienawidzę, gdy nazywasz mnie Bean – szepcze, jego głos nagle przeobraża się w coś głębszego, coś smutniejszego. - Dlaczego? - odszeptuję, mimo że jestem sama. - Mam swoje powody – mówi, nim odchrząkuje. - W każdym razie, problem zniknął, więc nie trzeba dzwonić po wsparcie. Nie to, że bym zadzwonił. - Okej, cóż… miłego dnia – mówię, nie wiedząc, co innego powiedzieć. - Tobie też. Odkładam telefon i gdy mam właśnie podnieść kawałek stłuczonego szkła, żeby zacząć rzeźbę, on znowu wibruje. Następna zasada: żadnego „Bean” na naszej przyjacielskiej randce. 136

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Okej. I żadnego Chicken. Tylko Estelle i Oliver.

Trzepoczą we mnie motylki. E&O Dziękuję. To był ciężki tydzień. Potrzebowałem dzisiaj tego uśmiechu.

Kiedy mówi takie rzeczy, sprawia, że chcę płakać. Wiem, że jego praca jest ciężka, a to, że chce kontynuować pediatrię, gdy skończy stały angaż, jest czymś, czego nie mogę pojąć. Wczorajsze widzenie go takiego pokonanego było niepodobne do niego. A teraz ta wiadomość? Łamie mi serce. ::ukłon:: Będę tu cały dzień. W Twojej sukience? LOL. W mojej sukience!

Po tym żadne z nas nic nie pisze i gdy kontynuuję robienie mojego kalejdoskopowego serca, uśmiecham się. On jest powodem, przez który zaczęłam je robić, mimo że Wyatt był tym, który nauczył mnie, jak je doskonalić, aby serce się nie rozpadło. Nie mogę nic poradzić na zastanawianie się, czy to był jakiś znak, ale nie pozwalam temu pomysłowi zbyt długo się pojawiać. Nie ma sensu wierzyć w przeznaczenie, jeśli jesteś zbyt uparty, aby mu się poddać.

137

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł1 6 Moja przyjacielska randka z Oliverem wypada w sobotę. Widzieliśmy się jedynie przelotem od naszej ostatniej rozmowy przez telefon i w większości skupiałam się na malowaniu ścian z Micahem i Dallasem. Oliver dał mi trzy zasady na naszą randkę: żadnych krótkich sukienek, załóż wygodne buty i żadnej szminki. Na ostatnią zasadę musiałam się roześmiać i oczywiście nie zastosowałam się do niej. Ubrałam dżinsy, czarne buty i marszczoną, białą koszulkę na ramiączka, razem z ciemnozieloną kurtką, gdyby było później zimno. Włosy wyprostowałam i zostawiłam rozpuszczone, umalowałam się – włączając w to ciemnoczerwoną szminkę. Gdy spojrzałam w lustro, uśmiechnęłam się na odbicie. Nim poznałam Wyatta, nigdy nie malowałam ust szminką. On był tym, który to zasugerował, razem z dorosłymi ubraniami. Lubiłam zmianę. Był ode mnie starszy i bardziej obeznany. Żył pełniejszym życiem, więc gdy tylko robił jakąś sugestię, ja brałam ją do serca. Przed Wyattem ubierałam się jak tylko chciałam – krótkie sukienki, obcisłe spódniczki, wysokie szpilki, sam wybierasz. Powoli odwiódł mnie od tych rzeczy i wprowadził w więcej, jakby on to nazwał, „dorosłych ubrań”. Mia uważała, że byłam idiotką. Jej zdaniem mogłyśmy (i powinnyśmy) pokazywać nasze atuty dlatego, że miałyśmy dwadzieścia jeden lat. - Zwłaszcza ty, z tym ciałem tancerki – mówiła. 138

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Nadal nosiłam tenisówki i martensy, i raz nawet miałam przekuty nos. Po prostu nie pokazywałam dłużej zbyt dużego obszaru nóg albo zbyt dużo dekoltu i nie było w tym nic złego. Jestem wdzięczna za Wyatta i wszystko, co mi dał, ale zdecydowałam, że już nie będę zmieniać dla nikogo tego, kim jestem – zwłaszcza dla mężczyzny. Zbiegam po schodach i chwytam butelkę wody, pijąc ją, gdy przemieszczam się po kuchni, poszukując przekąski. - Ładnie wyglądasz – mówi Vic, otwierając lodówkę. Odwracam się i uśmiecham. - Dzięki. - Tak wcześnie idziesz na randkę? Patrzę na godzinę, jest dziesiąta, a Oliver powinien tu być w każdej chwili. I nagle zaczynam się denerwować. Cała ta rzeczywistość powoli zaczyna docierać mi do świadomości – Oliver zabiera mnie na przyjacielską randkę z domu mojego brata – z domu jego przyjaciela. Najwidoczniej nie przemyśleliśmy tego tak bardzo, jak powinniśmy. Mam dwadzieścia pięć lat. Nie jestem już dzieckiem, ale dla Victora to całkowite nie. Wiem, ponieważ wciąż o tym słuchałam. Wiem, ponieważ tak bardzo, jak kocha Olivera, i nawet posuwa się tak daleko, że przestawia go jako brata, gdy są razem, to nie spodobałby mu się pomysł, gdyby się ze mną umawiał. - To nie jest tak właściwie randka – mówię. - Wychodzę na jakiś czas z Beanem. 139

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Victor marszczy brwi, przeszukując moją twarz, ale kiwa powoli głową. - Wydajecie się wiązać przez tę rzecz ze szpitalem? - Układa to jako pytanie. Bardzo zaciekawione pytanie. Zbyt zaciekawione, pochodzące od mojego brata prawnika. Uśmiecham się do niego i potakuję w odpowiedzi. Dzwoni dzwonek, nim ma szanse powiedzieć coś jeszcze, a ja praktycznie biegnę w ich stronę. - Do zobaczenia później – wołam przez ramię, chwytając torebkę i otwierając drzwi. Wychodzę bez spoglądania na Olivera, który stoi tak blisko, że zapach jego wody kolońskiej uderza we mnie jak ściana. Jednak muszę zamknąć drzwi, nim na niego spojrzę. Musimy się stąd wydostać, zanim wyjdzie Victor i powie coś, co sprawiłoby, że na zawsze zapomnimy o tej rzeczy z przyjaźnią. - Jesteś w pośpiechu? - mówi Oliver z chichotem, gdy przeszukuję milion kluczy na breloczku. Moje oczy przeskakują do jego ciemnych dżinsów i wędrują powoli w górę, po wąskiej talii, do ciemnoczerwonej koszulki, przylegającej do jego szczupłego ciała. Zerkam na jego twarz, patrząc na zarost, który trochę ukrywa dołeczki oraz na to, jak jego długie włosy ocierają wysokie kości policzkowe. Te niesamowite, zielone oczy błyszczą rozbawieniem. Kurwa. Wygląda zbyt dobrze na przyjacielską randkę. Jego oczy zostają przyklejone do moich ust, gdy otwieram je, aby odpowiedzieć, a on w tym samym momencie otwiera swoje usta, ale nim którekolwiek z nas może przemówić, otwierają się drzwi i wygląda przez nie Victor. - Hę. Myślałem, że żartowałaś – mówi, patrząc na Olivera. 140

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Z czym? - pytam. - Co tam, koleś? - mówi w tym samym czasie Oliver, przybijając żółwika Vicowi. - Powiedziała, że z tobą wychodzi, ale zachowywała się, jakby coś przede mną ukrywała, więc założyłem, że kłamie. Moje serce groziło wypadnięciem z piersi, więc odwróciłam wzrok, skupiając się na odległych górach. - Dlaczego miałaby coś ukrywać? - mówi Oliver, jego głos jest pełen zastanowienia. - Ukrywasz coś przed nami, Elle? Podrywam głowę, by spojrzeć na niego gniewnie. - Idziemy gdzieś czy zaczniecie mnie przepytywać? To jest bardziej niż niedorzeczne. - Odwracam się, żeby spiorunować wzrokiem Vica, który się śmieje, kręci głową i wraca do środka. - Miłej zabawy z panienką zrzędliwą – krzyczy przez ramię. Pokazuję mu środkowy palec, co sprawia, że śmieje się głośniej, a ja schodzę po schodach i zmierzam do czarnego Cadillaca Olivera. Chwytam za klamkę, gdy słyszę jego kroki, ale drzwi pozostają zamknięte. Zatrzymuje się obok mnie i widzę w jego dłoni kluczyki oraz kciuk unoszący się nad guzikiem odblokowania. - Nie lubię źle zaczynać randek – przyjacielskich lub innych – mówi, przywołując moje spojrzenie do swojej przystojnej, poważnej twarzy. - Ja nie lubię zaczynać randek poprzez bycie przepytywaną przez brata i 141

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

randkę. Jego usta drgają. - Randkę? - Wiesz, co mam na myśli – mamroczę. Oliver uśmiecha się szeroko. - Nie wiem. Wolałbym, abyś to wyjaśniła, żebym nie miał żadnych niewłaściwych pomysłów. - Oliver. - Estelle. - Znasz zasady – żadnego całowania, dotykania i niewłaściwych interesów. - A ty znasz moje. Żadnych krótkich sukienek, szminki… a jednak masz na sobie czerwoną szminkę. Czerwoną. Swoją drogą, całkowicie randkowy kolor. Przygryzam wnętrze policzka, żeby się nie roześmiać, ale nie udaje mi się to. - Czerwony jest randkowym kolorem? - Na tych ustach tak. Przytrzymuje przez chwile moje spojrzenie – jest to naprawdę elektryzujący moment, gdzie prąd przechodzi przez mój puls – nim odblokowuje samochód i sięga, by otworzyć mi drzwi. Wchodzę do środka i czekam, aż on również wejdzie. - Fajny samochód – mówię, gdy wchodzi i go odpala. - Dzięki. To był prezent od mojego taty z okazji ukończenia szkoły medycznej. 142

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Kiwam głową. - Jak on się ma? Tylko raz spotkałam jego tatę, przelotem, ale słyszałam wystarczająco dużo, by wiedzieć, że nadal odczuwa efekty zawałów. - Ma się… w porządku. Znów się ożenił. Wydaje się szczęśliwy, a jego żona jest miła. Dba o jego zdrowie, więc to jest dobre. - Jak się ma twoja mama i Sophie? Uśmiecha się do mnie szybko, nim znów odwraca uwagę do drogi. - Mają się naprawdę dobrze. Sophie znowu jest w ciąży, a Sander z każdą minutą staje się większy. Mama tak bardzo nie posiada się za nich ze szczęścia, że aż skraca godziny pracy i zostaje w domu, by pomagać Soph. - Łał. Jestem pod wrażeniem. Myślę, że ludzie się zmieniają. - Zdziwiłabyś się, jak bardzo – mówi niskim głosem, który wyśmienicie przeze mnie przechodzi. - Więc – mówię, uderzając w uda dłońmi. - Gdzie jedziemy? - Najpierw śniadanie. Potem winnica. Odwracam twarz w jego stronę. - Próbujesz mnie upić na przyjacielskiej randce? Mogę stwierdzić, że naprawdę próbuje się nie uśmiechnąć ani roześmiać. - Na tę przyjacielską randkę pomalowałaś usta czerwoną szminką. Śmieję się, wzdycham i jęczę w trakcie trzech sekund. - Jesteś niemożliwy. 143

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Ty sprawiasz, że taki jestem. - Porozmawiajmy o czymś innym – mówię, wyglądając za okno. - Czy ten samochód ma Bluetootha? Oliver chichocze. - Tak, księżniczko Estelle, czy to dorównuje twojej inspekcji? Przestaję poruszać ręką po desce rozdzielczej i kładę ją z powrotem na kolanie, czując jak się rumienię. - Twój stary samochód bardziej mi się podobał – mówię. Brwi Olivera unoszą się i odwraca się do mnie z rozdziawioną buzią. - Podobał ci się bardziej mój zniszczony Nissan Maxima? Wzruszam ramionami. - Był przytulniejszy. Ten przypomina mi Batmobil i nie ma nic złego w Batmobilu, ale lubię jak jest przytulnie. Kręci głową i mamrocze coś pod nosem, ale zaczyna szukać mojego telefonu, żeby podłączyć go do Bluetootha. Wie, że chodziło mi o puszczenie własnej muzyki – nie muszę nawet wyjaśniać. Gdy przebywałam z nim w samochodzie, miałam w zwyczaju przynosić swoją płytę CD. Oliver słuchał dwóch rodzajów muzyki: mocnego rocka i rapu, i w czasie gdy oba gatunki mi nie przeszkadzały, to wolałam klasykę. Steve Miller Band nie dotarł nawet do refrenu, nim przeszkodził telefon od Mii. Oliver patrzy na mnie z pytaniem w oczach. - Jeśli ci to nie przeszkadza – mówię. Wciska przycisk i nim mogę 144

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

powiedzieć halo, słychać rozgorączkowany głos Mii. - Jaką masz na sobie bieliznę? - pyta. Po raz drugi tego ranka się rumienię. Kątem oka widzę jak Oliver przygryza wargę. - Co? - pytam. - Mia, jesteś na głośniku! - Nie obchodzi mnie to. To nagły wypadek. Nie słyszysz pisku w moim głosie? Co masz pod ubraniem? Moje oczy przeskakują do twarzy Olivera, potem przez okno i w końcu odsuwam lekko koszulkę i patrzę w dół, ponieważ całkowicie zapomniałam, co mam pod spodem. - Możesz rozłączyć telefon? - mówię do Olivera, który kręci głową w odmowie. - Proszę. To jest… strasznie zawstydzające. - Po prostu odpowiedz – szepcze. - Kto to jest? - pyta Mia. - Oliver. Jesteśmy w jego samochodzie, a ty jesteś na pieprzonym Bluetoothcie. Śmieje się. - O mój Boże! Tak bardzo przepraszam, Bean! - Co? - krzyczę. - To nie on jest nękany! - Och, teraz jest. Zatem mów – bielizna? - Biały koronkowy stanik i pasujące bokserki – mówię prawie przez zęby, nie unikając sposobu, w jaki oczy Olivera przesuwają się do mnie z pełnym 145

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

aprobaty spojrzeniem. Chcę go za to uderzyć, ale wiem, że nic dobrego by z tego nie wyszło, więc krzyżuję ręce na piersi jak nadąsane dziecko. - Cóż, chodzi o tę przysługę, którą mi wisisz – zaczyna. - Model może przyjść tylko w południe. Będziesz dostępna w tym czasie? Wracam spojrzeniem do Olivera, który kręci głową. - Możemy zrobić to później? Na przykład o… osiemnastej? - mówię, pytając bardziej go, a nie ją. - Elle! To coś wielkiego. Będę musiała wykonać więcej telefonów, a nikt nie może uczestniczyć w szybkiej sesji, ponieważ wszyscy są w LA na jakiejś rzeczy związanej z modą! Wypuszczam oddech i zamykam oczy, opierając się na zagłówku. - Oddzwonię do ciebie. - Proszę, daj mi znać w trakcie godziny. Proszę. - Dobrze. Oliver rozłącza połączenie, gdy parkujemy przed małą knajpą obok wody. - O co chodziło? - pyta, gasząc silnik i odwracając się w moją stronę. - Ma tę sesję zdjęciową, która poszła źle w każdy możliwy sposób i poprosiła mnie, żebym dla niej pozowała, ale najwidoczniej nie może znaleźć faceta, który nagle by razem ze mną pozował. - Chcesz to zrobić? To znaczy, możemy zjeść i jechać tam, zamiast… Wzdycham, wyglądając przez okno. - Wiem, że to nie jest coś, co zaplanowałeś na naszą przyjacielską randkę. 146

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Ale chcesz być tam dla przyjaciółki. Rozumiem to, Elle. Możemy później tam pojechać. Odwracam się do niego z uśmiechem. - Dziękuję. Wzrusza ramionami, jakby to nie był wielki problem. - Jesteś głodna? - Umieram z głodu. Zmierzamy do środka i siadamy na tarasie, gdzie jesteśmy parę kroków od wody. Jest tam grupa surferów, która przygotowuje deski, a inni są w wodzie, czekając na lepsze fale. - To jest w porządku? - pyta Oliver, kiwając w stronę surferów. Uśmiecham się. - Jest idealnie. - Okej. Nie byłem pewny. - Uświadamiam sobie o co chodzi, gdy jego oczy przeskakują z powrotem do plaży pełnej surferów. - Możemy o tym porozmawiać, wiesz? Naprawdę czuję się w porządku. Uśmiecha się lekko. - Nie chciałem, żebyś źle się czuła. - Jest dobrze. Kiwa głową. - Wróciłaś po tym, co się stało? - Na plażę? - pytam, marszcząc brwi. - Oczywiście. Niedawno tam byłam… 147

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

parę dni po rocznicy. Zaskoczenie błyska w jego oczach. - Chciałem się z tobą skontaktować po tym, co się stało. Przepraszam, że tego nie zrobiłem. Miałem sprawy na oku poprzez Vica, ale powinienem tam być. Za każdym razem, gdy pomyślałem o pojawieniu się w galerii albo poszukaniu ciebie, ja… - Wzdycha i odwraca twarz, jego spojrzenie znowu jest na wodzie. Tak jakby panikowałem. Kiedy podchodzi kelnerka, a my zamawiamy picie i jedzenie, wiem, że nie mogę odpuścić tego, co powiedział. To jest dla nas wyjście powrotne do stąpania po bardziej komfortowej ziemi, ale jego słowa wciąż odtwarzają się w mojej głowie. - Dlaczego panikowałeś? - pytam cicho, łamiąc kawałek chleba i smarując go dżemem truskawkowym, tak samo jak on. Czuję na sobie jego oczy i spoglądam w górę, by zobaczyć, że wzrusza ramionami. - Przez ostatni raz, kiedy cię widziałem. - W domu moich rodziców – mówię, kiwając głową w zrozumieniu. Gdy wraca kelnerka z naszym piciem, porzucamy temat, ponieważ jest zbyt poważny na naszą przyjacielską randkę. - Więc, doktorze Hart, jak sobie radzisz ze stałym angażem? Przechodziłeś testy? Jak to działa? - pytam, uśmiechając się. Oliver chichocze, gdy jego oczy się rozświetlają, a te dołeczki pojawiają się w rozbawieniu. - Mogę z dumą powiedzieć, że wszystkie testy mam za sobą, ale obserwują 148

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

mnie na tyle, żeby wiedzieć, czy coś nabroję… czego nie robię – dodaje z mrugnięciem. Uśmiecham się. - Oczywiście, że nie, Panie Idealny. - Doktorze Idealny – poprawia, unosząc brew. Śmiejemy się przez to, ale umiera to tak szybko, jak jego spojrzenie poważnieje. - Mogę cię o coś spytać? - Oczywiście – odpowiadam, gdy kelnerka stawia nasze jedzenie. On zamówił białko i jajecznice z bekonem, a ja mam jajka Benedykta na avocado. Popychamy talerze na środek stolika, żebyśmy mogli się podzielić, tak jak mieliśmy w zwyczaju to robić. Wszystko wydaje się takie… naturalne. Uśmiecham się, obserwując jak bierze gryza avocado i jajek. Jęczy, robiąc minę czystej rozkoszy, a potem uśmiecha się i kroi kawałek, żeby mnie nakarmić. Umieszczam dłonie na krawędzi stołu i pochylam się do widelca, moje oczy są na jego, gdy to robię. Gdy tylko eksplozja smaków uderza w mój język, dopasowuję się do jego jęku i zamykam oczy. - To jest takie dobre – mówię po tym, jak kończę przeżuwać. Uśmiecham się, kiedy dostrzegam, że oczy Olivera nadal są na moich ustach. - Miałeś mnie o coś spytać – przypominam. Przełyka i kiwa głową. - Czy on naprawdę cię kontrolował? - pyta. Domyślam się, że moja twarz pokazuje to, jaka zostałam zaskoczona przez jego pytanie, ponieważ dodaje szybko: - Jeśli mogę zapytać. - Nie powiedziałabym, że mnie kontrolował… w każdym razie, nie w zły 149

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

sposób. Jestem pewna, że Vic przedstawił tobie okropny obraz naszego związku – ten facet ciągle wyjeżdża z miasta i zostawia ją samą, nie dzwoniąc przez wiele dni, a potem wraca i mówi jej, że nie może się ubierać w sposób, w jaki normalnie się ubiera oraz musi zrezygnować z zajęć tanecznych – mówię, naśladując zagniewany głos brata. - Ale on nie zmuszał mnie do robienia tego wszystkiego. Robiłam te rzeczy, ponieważ chciałam. Twarz Olivera wykrzywia się z czymś, czego nigdy wcześniej nie widziałam. To jak cierpienie czy coś, nie wiem – ale ten widok sprawia, że serce opada mi do żołądka. Po chwili szepczę: - O czym myślisz? Odwraca ode mnie wzrok do oceanu, a kiedy jego zielone oczy znowu znajdują moje, ten wyraz nie zniknął. - Myślę… - Zatrzymuje się, jakby toczył w myśli wojnę o tym, czy mi powiedzieć, czy nie. Kiwam głową, zachęcając go. - Myślę o tym, że nie mógłbym przetrwać wielu dni bez słyszenia twojego głosu. Jego odpowiedź nie jest tym, czego oczekiwałam. Sposób, w jaki się przez nią czuję, również nie jest tym, czego oczekiwałam. A to, że podobają mi się obie rzeczy, sprawia, że czuję się zdezorientowana. - O czym myślisz? - pyta po chwili. - Że to całkowicie różni się od mojej ostatniej randki. Oliver chichocze. 150

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Z tamtym Derekiem? - Dlaczego musisz mieć taką dobrą pamięć? - pytam, uśmiechając się i kręcąc głową. - Umówisz się z nim jeszcze? - Nie. To z pewnością nie mój typ. - A jaki jest twój typ? - pyta, jego oczy opadają do moich ust, które oblizuję, ponieważ nagle są suche. - Właściwie to go nie mam. Po prostu wiem, że on nim nie jest – mówię, wzruszając ramionami. - Myślę, że masz. - Naprawdę? - mówię. - Oświeć mnie, och, ty mędrcu. Jaki jest mój typ? Oliver uśmiecha się tym leniwym uśmiechem i opiera się na krześle, odsuwając na bok szklankę z wodą. - Lubisz facetów z długimi włosami. - Mówisz tak tylko dlatego, że Wyatt miał długie włosy – mówię. Posyła mi sarkastyczne spojrzenie. - I ty miałeś długie włosy. - Mam – poprawia. - Kiedyś były dłuższe. - Chcesz, żebym je zapuścił? Wzruszam ramionami, ignorując motylki w brzuchu. - Nie ma to dla mnie znaczenia. Co lubi Jen? Oliver uśmiecha się szerzej, drapiąc zarost na podbródku. 151

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Nigdy tak naprawdę nie pomyślałem, żeby zapytać ją o opinię. Fakt, że nie zaprzecza, że coś jest z nią na rzeczy, sprawia, że chcę rzucić w nim sztućcami. Jego głęboki chichot wyrywa mnie z morderczych myśli. - Co? - pytam, brzmiąc opryskliwiej, niż zamierzałam. - Jesteś taka urocza, gdy jesteś zazdrosna. Rozdziawiam usta. - Nie jestem zazdrosna. Ja nie robię się zazdrosna – nigdy. Nie obchodzi mnie to, co robisz w wolnym czasie. Nadal się do mnie uśmiecha, tym razem obie brwi ma uniesione. Zamykam oczy, gdy czuję, jak się rumienię, ponieważ nie mogę znieść patrzenia na śmiech w jego oczach. - Elle – mówi. Wzdrygam się i otwieram oczy, gdy czuję jego duże dłonie, pokrywające moje na stoliku. - Już ci powiedziałem, że z nikim nie sypiam. A teraz mi powiedz – co ci się podoba? - Nieważne, co mi się podoba. Zapytaj jednej z pielęgniarek – wyrzucam z siebie i od razu tego żałuję, ponieważ zdaję sobie sprawę, że brzmię na zazdrosną. Oliver znowu się śmieje. - Ich opinie też się nie liczą. - A moja tak. - Unoszę brew. - Twoja tak – odpowiada, jego tlące spojrzenie zaczyna wpływać na mnie w sposób, z jakim nie bardzo mogę sobie poradzić. - Co jeszcze jest w moim typie? - pytam, zabierając od niego ręce i kładąc je 152

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

na kolanach. - Lubisz starszych mężczyzn. - I znowu tak mówisz, ponieważ Wyatt był starszy. - Za stary – poprawia. - Nic wielkiego. Zaciska szczękę, a następnie mnie zaskakuje. - Wiesz, jaki byłem zaskoczony, kiedy dowiedziałem się, że zaręczyłaś się z nim? Mój brzuch się skręca. Znam na to odpowiedź. Nigdy nie mogłabym jej zapomnieć, ale jakoś udaje mi się pokręcić powoli głową, nagle chcąc, aby wiatr mógł mnie stąd zabrać, nim zatracę się w jego spojrzeniu. - Jak zaskoczony? - Bardzo. - Dlaczego? Oliver zamyka oczy i wydycha chrapliwie powietrze. Gdy znowu je otwiera, podchodzi do nas kelnerka z rachunkiem. Płaci i dziękujemy jej, gdy wychodzimy bocznymi drzwiami, blisko plaży. - Zawsze myślałem, że byłaś moja – mówi. Jego słowa są takie ciche, że prawie zanikają na wietrze, który atakuje nasze twarze, ale słyszę je, jakby do mnie krzyczał. Co mam na to powiedzieć? Jak miałabym na to odpowiedzieć po tym całym czasie? Jestem wdzięczna, kiedy przerywa nam telefon od Mii. Zamykam oczy. 153

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Zapomniałam do niej oddzwonić – mówię, do niego… do plaży… do nikogo w szczególności, nim odbieram. - Elle, dwunasta to wszystko, co mogę zaproponować. Nikt inny w tym czasie nie przyjdzie. Spoglądam na Olivera, który się na mnie patrzy i zakrywam telefon. - Jesteś pewny, że będzie w porządku, jak wcześniej zakończymy? Chcesz ze mną iść? - I patrzeć jak pozujesz z innym facetem? - mówi z uśmiechem i wzruszeniem ramion. - Jebać to. Czemu nie? Uśmiecham się do niego promiennie i odkrywam telefon. - Będę tam na dwunastą, ale Oliver ze mną przychodzi. Mia śmieje się głośno. - To będzie zabawa.

154

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł1 7 Zabawa to budzenie się w świąteczny poranek, jazda w nowym samochodzie, picie alkoholu ze znajomymi… albo nawet ten pierwszy kubek kawy z rana, który daje tobie czasami błędne odczucie, że może dzień będzie wspaniały. Zabawa to wiele rzeczy. Zdejmowanie ubrań i wiedza, że zgodziłaś się, aby twój były przelotny związek, albo cokolwiek to było, oglądał cię w bieliźnie w łóżku z innym mężczyzną, również w bieliźnie? To jest całkowite przeciwieństwo zabawy. - Elle, możesz już wyjść! - mówi Mia, uderzając drugi raz w drzwi. Otwieram je lekko, wystarczająco, żeby wystawić głowę i rozejrzeć się po pomieszczeniu. Łóżko pokryte jest pierzastą, białą pościelą, okno za nim jest otwarte, aby wpuszczać naturalne światło, a na środku Oliver rozmawia z w połowie nagim modelem. Wciąż potakuje na to, co mówi model. - Czy ten facet jest gejem? - pytam Mię szeptem. - Marlon? - pyta ze śmiechem. - Z pewnością nie, odwołując się do wszystkich kobiet, z którymi wcześniej pracował. Rozszerzam oczy. Już wyobrażam sobie jego niechcianą erekcję, szturchającą mnie w tyłek. - Rozluźnij się. Jest całkowicie profesjonalny. To znaczy, potem pieprzył niektóre z nich. Nie na moim łóżku… na ich. - Och. - Zaciskam szlafrok i podążam za nią. Marlon i Oliver odwracają 155

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

głowy, aby na mnie spojrzeć. Oliver jest poważny, a Marlon błyska we mnie dużym, modelowym uśmiechem, podchodząc do mnie. - Jestem Marlon – mówi, wyciągając do mnie rękę. - Estelle – odpowiadam, ściskając ją. - Wiem, że zazwyczaj tego nie robisz, ale rozluźnij się, zajmę się tobą – mówi, ciągnąc mnie w stronę łóżka. Zerkam na Olivera, który unosi brwi i kręci głową na tę całą rzecz. - Ile to zajmie? - pytam Mię. - Około godziny, więc rozsiądź się wygodnie, Bean. - Nie jestem pewny, czy wygoda jest teraz możliwa. Mia patrzy na niego ze złośliwym uśmieszkiem. - Byłoby ci wygodniej, gdybyś zajął miejsce Marlona? Gdy Oliver wydaje się to rozważać, Mia mówi mi, bym zdjęła szlafrok, więc to robię. Zsuwa się i opada przy moich gołych stopach. Marlon już siedzi na środku łóżka, poprawiając bokserki. - Mogę? - pyta nagle Oliver. Patrzę przez ramię z rozszerzonymi oczami. - Jesteś poważny? - pyta Mia, gapiąc się na niego. - Jeśli Elle to nie przeszkadza. Nie jestem tu po to, by dyktować ci, co masz robić na twojej sesji zdjęciowej. Mia nie myśli dwa razy, nim wydaje mu polecenie. - Zdejmij koszulkę. Muszę się upewnić, że nadal jesteś w dobrej formie, nim wykopię Marlona. 156

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Mam właśnie wtrącić swoje dwa grosze, kiedy Oliver ściąga koszulkę przez głowę i wszystkie moje słowa, razem ze wzrokiem, gubią się gdzieś między jego mostkiem a wgłębieniami w wąskiej talii. - Taa, nadal gorący – mówi Mia. - Marlon, zejdź z łóżka. Nie jesteś potrzebny. - Co? - mówi w niedowierzaniu. - Co masz na myśli mówiąc, że nie jestem potrzebny? - Przepraszam. Ty i Elle nie macie chemii, a ja potrzebuję na tej sesji dużo chemii. - Dopiero się poznaliśmy – kłóci się, schodząc z łóżka. - A ja już wiem, że nie ma tu chemii – mówi Mia. - Zadzwonię do ciebie w następnym tygodniu, kiedy wróci Miranda i wtedy coś ustalimy. - Okej – mówi ze wzruszeniem ramion. - Miłej zabawy – mówi do mnie. Kiedy wychodzi, aby się ubrać, Mia odwraca się do mnie i mówi: - Tak dla jasności, nie wykopałabym go z łóżka w normalnych okolicznościach, jeśli wiesz, o co mi chodzi. Śmieję się. - Ja też nie. Oliver odchrząkuje za mną, a ja patrzę na niego z uśmiechem i wzruszam ramionami. - Dobra, chłopczyku Ollie, rozbierz się i wchodź na łóżko. Elle, ułóż się wygodnie. Chcesz muzykę? I tak włączę muzykę, więc tylko kiwnij głową. 157

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Jesteś takim wrzodem na tyłku. - Śmieję się, gdy wciska coś na iPodzie i zaczyna grać Pearl Jam „Just Breathe”. Przestaję się śmiać i patrzę na nią gniewnie. - Zamierzasz grać taki rodzaj muzyki? Wzrusza ramionami. - Moja sesja, moje zasady. Oliver podchodzi do mnie na łóżko, mając na sobie parę czarnych bokserek i nic innego. Wykorzystuję każdy gram wszystkiego w sobie, aby nie pożerać jego ciała oczami. Nie jest nawet taki umięśniony jak Marlon, ale jest idealny w ten sposób kalifornijskiego-surfera-i-byłego-miotacza-w-bejsbolu. Wchodzi na łóżko i praktycznie zbliża się do mnie jak pieprzony lew, a ja zaczynam się czuć jak kotka w rui, więc odwracam wzrok. - Wszystko w porządku? - pyta, wystarczająco nisko, żebym tylko ja mogła usłyszeć. Potakuję, nadal na niego nie patrząc. - Nie czujesz się tak, jakbym całkowicie przejął sesję, prawda? Albo jakbym wszystko kontrolował lub coś, prawda? - pyta. Spotykam jego spojrzenie ze zmarszczeniem brwi i zdaję sobie sprawę, że w ogóle się tak nie czuję, pomimo tego, że trochę to zrobił i jest trochę kontrolujący… trochę… prawda? To znaczy, on jest cholernym lekarzem, a nie modelem. To nie jest nawet jego świat! - Nie jestem zła czy coś, jeśli o to pytasz. - Nie o to pytam. 158

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ustawia się tak, że jego nogi są wokół mojego ciała, nie dotykając mnie, ale tylko… wokół, a moje nogi są złączone i zgięte. Przysuwam je do siebie i umieszczam podbródek na kolanach. - Ty to co innego, wiesz – szepczę. Uśmiech ciągnie za jego usta. - Zatem zgadzasz się, że dobrze zrobiłem pozwalając odejść modelowi, który lubi pieprzyć kobiety, z którymi pozuje? - Nie powiedziałam tego – odpowiadam, ukrywając uśmiech między nogami. - Ale zgodziłaś się. Znam cię – mówi, przesuwając delikatnie dłonią w górę mojej nogi, aż sięga dłoni, która spoczywa na moim kolanie. Trzyma czubek mojego serdecznego palca i przypominam sobie o ostatnim razie, kiedy go dotykał. - Masz obsesję na punkcie mojego serdecznego palca. Zauważyłeś? Od razu puszcza moją dłoń. - Tak? Kiwam głową, nie przerywając kontaktu wzrokowego. - Zawsze go dotykasz. Nic nie mówi, ale coś w jego oczach sprawia, że moje wnętrze się zaciska, a słowa z wcześniej – te, które nie sądzi, że usłyszałam – wracają do mnie szeptem. Zawsze myślałem, że byłaś moja. Chciałabym mieć jaja, aby go o to zapytać, ale nie mam, a pstrykający aparat Mii i tak nam przerywa. 159

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Okej, robimy tak, będę dawała wam wskazówki, ale chcę, żeby to było tak naturalne, jak tylko możliwe. Najpierw zrobimy kilka zdjęć, gdzie patrzycie na siebie, a potem zobaczymy, co dalej. - Trochę się martwię tym twoim „zobaczymy, co dalej” - mamroczę pod nosem, zarabiając śmiech od Olivera. - Dobra, kochani, pozwólmy, aby wyszło to całe stłumione seksualne napięcie i pobawiło się – mówi, odsuwając się. Oliver i ja patrzymy na siebie z rozszerzonymi oczami, zastanawiając się, w co się wpakowaliśmy. Albo przynajmniej myślę, że obydwoje się nad tym zastanawiamy, aż jego szok znika, a twarz ciemnieje i jestem zostawiona z hałaśliwym poczuciem jasnej cholery, gdy Mia odsuwa rolety. Nagle uderza we mnie to, że jestem w bieliźnie z Oliverem – który również jest w bieliźnie – i jesteśmy otoczeni potrzebującą muzyką. Zasysam głęboki oddech. - Wszystko w porządku? - pyta, jego głos jest zbyt niski, zbyt chrapliwy, gdy palcami przesuwa po moich łydkach. Drżę, zamykam oczy i kiwam głową. Łóżko się porusza i czuję, jak się zbliża. Kiedy znowu otwieram oczy, jego nos prawie dotyka mojego. - Idealnie! - mówi Mia. - Utrzymajcie tę pozycję! Wyraz w jego oczach mnie tam utrzymuje. Nawet nie mogę pomyśleć o mrugnięciu. - Elle, możesz zdjąć stanik? - pyta Mia, zatracona za obiektywem, a Oliver 160

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

mocno wciąga powietrze, jego oczy rozszerzają się na tę prośbę. - Nie będziesz pokazywać cycków na zdjęciach, obiecuję. - Eeee… okej. - Nie mam żadnych skrupułów w związku z nagością, chociaż muszę przyznać, że ta cała rzecz denerwuje mnie jak diabli. - Potrzebujesz pomocy? - pyta Oliver. - Nie. - Właściwie to byłoby dobre do zdjęć – wtrąca Mia, a ja piorunuję ją wzrokiem. Wzrusza ramionami. - Co? Bean, widziałeś już wcześniej cycki, prawda? Nie przeszkadza ci to? - To z pewnością jest najbardziej niezręczna forma kary, jaką kiedykolwiek otrzymałam. Myślę, że następnym razem będę wolała klapsy – mówię do Mii, sprawiając, że się uśmiecha, a Oliver śmieje. Opuszczam głowę, gdy owija wokół mnie ramiona i znajduje klamrę od stanika. - Musisz na niego patrzeć – mówi Mia. Nabieram powietrza, a to, co znajduję w jego oczach, sprawia, że robię wszystko, co w mojej mocy, aby nie odwrócić wzroku albo znowu nie zamknąć oczu. Jego palce rozpinają mi stanik i gdy tylko się rozluźnia, przesuwa dłonie do moich ramion i powoli ściąga mi ramiączka, nie przerywając kontaktu wzrokowego. Mój brzuch się skręca, serce podchodzi do gardła i czuję, jakbym mogła zwymiotować przez ilość nerwów, które we mnie teraz krążą. Modlę się tylko, żeby to się nie stało. 161

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- W porządku? - szepcze, jego oddech jest na moich ustach. - Idealnie – odszeptuję. Nasze nosy się dotykają. - Elle, połóż prawą rękę na cyckach, jakbyś je osłaniała. Bean, nadal tak na nią patrz i odsuń jej włosy z twarzy od mojej strony – mówi Mia. Zakrywam się, gdy jedna z dłoni Olivera wsuwa się w moje włosy, a druga chwyta moją twarz. Jestem całkowicie zatracona w jego oczach. Urzeczona przez sposób, w jaki się mną zajmuje, patrzy na mnie. Wydaję się nie robić nic innego, jak tylko oddychać i odwzajemniać spojrzenie. - Jesteś taka piękna – mówi. Jego gardłowy głos połączony z pożądaniem w oczach sprawiają, że mój żołądek opada, a usta się rozdzielają. Oliver bierze to za wskazówkę, by zbliżyć twarz i otrzeć ustami o moje. - Idealnie – mówi Mia, przypominając mi, że mamy widownię. - Cholera. Zaraz wrócę. Potrzebuję zapasowej baterii, a zostawiłam ją w pieprzonym samochodzie. Odsuwam się, nie odrywając od niego oczu i opuszczam dłoń z piersi. Mogę stwierdzić, że naprawdę bardzo się stara, by nie patrzeć w dół. Uśmiecham się do niego, zastanawiając się, ile czasu zajmie jego oczom opadnięcie, ale tego nie robią. Nadal patrzy mi w oczy, przeszukuje moją twarz, dotyka włosy, policzki… Zbliża się i rozszerza mi nogi, aż pokrywają jego po każdej stronie niczym nożyczki, a nasze nagie klatki piersiowe prawie się dotykają. - Jak myślisz, ile jeszcze będziemy musieli to robić? - szepczę, moje oczy 162

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

przeskakują między jego ustami a oczami. - Nie wiem. Mam nadzieję, że cały dzień. - To z pewnością sprawia, że mamy interesującą przyjacielską randkę – mówię z uśmiechem. Błyska swoim czarującym uśmiechem. - Nadal myślisz, że to przyjacielska randka? Drzwi otwierają się i zamykają, a my odwracamy głowy na powrót Mii. Zatrzymuje się, gdy nas widzi. - Cholera jasna. Ta pozycja! Jeśli zrobię kilka zdjęć tej pozycji, to myślę, że skończymy! Oliver i ja znowu się do siebie odwracamy, gdy ona ustawia aparat. - Właściwie to dlaczego to robisz? Zajmujesz miejsce Marlona. To znaczy, poza tą nadopiekuńczą rzeczą starszego brata. Posyła mi zmieszane spojrzenie, które wygląda prawie komicznie z tym, jak rozdziawia usta. - Myślisz, że chodzi o starszego brata? Wzruszam ramionami. - Ty mi powiedz. - Elle, siedzę z tobą w łóżku praktycznie nago, robiąc wszystko, co w mojej mocy, aby nie mieć erekcji, ponieważ mamy widownię, i jak widzisz nic nie działa. - Oczywiście patrzę w dół i gapię się na wybrzuszenie w jego bokserkach. Taa. Więc najwidoczniej nie widzę cię jako młodszej siostry. Nie mogę uwierzyć, 163

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

że ty nawet… - urywa z prychnięciem. - Okej. Znowu na siebie spójrzcie – mówi Mia. - Ta sama pozycja. I utrzymajcie ją. Jego dłoń wraca do moich włosów, moja do cycków, i znowu patrzymy sobie w oczy. - Tak bardzo chcę cię teraz pocałować – szepcze przy moich ustach. - Nie rób tego – dyszę. - To zasada. - Nie lubię zasad. - Oliver, proszę, nie. - Uwielbiam, kiedy nazywasz mnie Oliver – mówi, jego dolna warga ustawia się między moimi. Jednak się nie rusza, jedynie pozostaje w miejscu, aż muszę zamknąć usta na jego wardze. Potem jęczy i porusza przy mnie ustami, i nim wiem, co się dzieje, leżę na plecach, a on jest nade mną, pogłębiając pocałunek, który nie miał się wydarzyć. Ale kiedy jego język dotyka mojego, a palce wsuwają się w moje włosy, nie mogę nic poradzić na odwzajemnianie go, i kończymy w bałaganie pościeli, języków, jego mocnych dłoni po moich bokach, a moich na jego plecach. Dopiero gdy słyszymy głośne kaszlnięcie, otrząsamy się i odrywamy od siebie. - Cóż… to było… - mówi Mia, wachlując się ręką. - Mogę szczerze powiedzieć, że widziałam dużo rzeczy na sesjach zdjęciowych, ale ta była najgorętsza. Okej, kochani, skończyliśmy. Idźcie się ubrać. Elle, musimy porozmawiać. 164

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Oliver odsuwa się ode mnie i pociąga mnie ze sobą. Nadal łapiemy oddech od pocałunku, ale teraz, gdy światła znowu są zapalone, a chwila odeszła, czuję wagę tego, co się stało, i nie mogę się zmusić, żeby na niego spojrzeć. Zamiast tego rozglądam się, szukając szlafroka, który owijam wokół siebie, gdy tylko wstaję. Zmierzając do łazienki, odmawiam odwrócenia się i spojrzenia na niego. Zresztą i tak właśnie to robimy. Mamy swoje chwile, a potem nic. A to nawet nie miała być chwila, więc mogę winić jedynie siebie za sposób, w jaki moje serce wydaje się, jakby mogło się złamać w każdej chwili. W łazience patrzę w lustro i unoszę dłoń do ust. Dlaczego za każdym razem sprawia, że tak się czuję? Zamykam oczy, myślę o Wyattcie i jego ustach… jego dotyku… i czuję się winna za dzielenie tej chwili z mężczyzną, którego on by nigdy nie pochwalał. Nie to, że Wyatt znał Olivera, ale słyszał o nim. Dostał ode mnie dużo informacji, gdy pierwszy raz się poznaliśmy, a potem po prostu nigdy go nie lubił. Był wściekły, kiedy dowiedział się, że wysłałam mu zaproszenie na otwarcie galerii, ponieważ powiedział, że Oliver nie zasługiwał na oddychanie tym samym powietrzem, co ja. Powiedział, że byłam zbyt dobra dla kogoś takiego jak on. W tamtym czasie w to wierzyłam. Wierzyłam w to, ponieważ kiedy chcemy w coś wierzyć, robimy to. Wyatt kochał mnie pomimo mojego rozbicia. Ja kochałam go przez jego rozbicie. Ale teraz wróciłam do punktu wyjścia i nie mogę stwierdzić, czy naprawdę zostało we mnie coś do kochania.

165

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł1 8 Wychodzę z łazienki i znajduję Mię oraz Olivera zatraconych w cichej rozmowie. Z wyrazu jej twarzy wiem, że mówi mu, aby trzymał się ode mnie z daleka, jakbym była jakąś damą w opałach, która nie może sama się bronić. Kiedy słyszą jak podchodzę, przestają rozmawiać i odwracają uwagę z powrotem do aparatu w jej dłoniach. - Zdjęcia wyglądają niesamowicie – mówi Mia z entuzjazmem, odwracając go, żebym mogła zobaczyć mały ekran. - Łał. Nie mogę uwierzyć, że to my. Wyglądamy tak… - Moje oczy unoszą się do Olivera, który patrzy na mnie spojrzeniem, w którym chcę się na zawsze zatracić. Szybko odwracam wzrok z powrotem na resztę zdjęć. - Czy to nie będzie dla ciebie złe? - pytam, znowu na niego patrząc. - To znaczy, dla pracy. Dla twojego stałego angażu lub przyszłej pracy. Wzrusza ramionami i patrzy na zdjęcia. - Chcę kopie. - Po co? - pytam zbyt obronnie. - Wasze twarze nie pokażą zbyt wiele – mówi Mia, przerywając nam. Zaufajcie mi, kiedy skończę je przerabiać, obydwoje będziecie chcieli je oprawić. - Mówiłaś, że dla jakiej gazety to będzie? - pytam. - V! 166

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Jasna cholera – mówię, patrząc na Olivera, który wygląda, jakby był pod wrażeniem. - Wiem. Jestem taka podekscytowana! - Taa. Ekscytujące. Czuję, jakbym miała zwymiotować – mówię cicho. - Co? To są piękne zdjęcia. - Taa, ale pozuję prawie nago z przyjacielem Victora! - No i? - mówi. Patrzę na nią, jakby była szalona i odwracam uwagę do Olivera, który patrzy teraz w inną stronę. Oczywiście o tym nie pomyślał. - Kiedy to wychodzi? - pytam. - Za… miesiąc? Tuż przed Świętem Dziękczynienia. Kiwam głową. Myślę, że jak powiem to rodzicom i Victorowi, nim będą mieli szansę to zobaczyć, nie będzie tak źle. Victor z pewnością będzie potrzebował czasu, żeby to przetrawić. - Okej. Czego jeszcze potrzebujesz? Mia patrzy na Olivera. - Musze porozmawiać z Elle. Mogę zabrać ją do domu, jeśli chcesz. Patrzy na mnie, drapiąc się w kark. Wzruszam ramionami, on również, a potem mówi: - Pewnie. - Całuje nas w policzki i wychodzi. Właśnie wtedy zaczynam się czuć morderczo. Jak mógł tak po prostu sobie wyjść? 167

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Możesz uwierzyć w to gówno? - mówię, gdy jest poza zasięgiem słuchu. Właśnie zrobiliśmy to wszystko - wskazuję na łóżko - a on nadal wychodzi w środku tego, co miało być naszą randką, tuż po tym, jak został wspomniany mój brat oraz te zdjęcia, które zostaną upublicznione. Nawet nie wiem, czemu mnie to obchodzi. Mia przewraca oczami. - Dokładnie wiesz, dlaczego cię to obchodzi. On jest jak twój narkotyk. Nieważne, jak daleko będziesz od niego albo jakie szalone działania będziesz robić, żeby trzymać się od niego z daleka, to zawsze skończysz tam, gdzie zaczęłaś. - Nie tym razem – mówię stanowczo. - Nic takiego się tym razem nie stało. Mia śmieje się. - Elle, to, co zobaczyłam, albo może to, co uchwyciłam, mówi inaczej – mówi, machając aparatem. - Nie możesz zmyślić czegoś takiego. - To nie ma znaczenia. - Mówiłaś, że musisz ruszyć dalej. - Taa, ale nie z nim. Sama powiedziałaś, że to zły pomysł. - Może się myliłam. Może to nie jest zły pomysł. - Och, naprawdę? - Przewracam oczami. - Uważasz tak przez kilka zdjęć? - Nie. Przez rozmowę z nim. Myślę, że dorósł. Macham szalenie w stronę drzwi. - Właśnie wyszedł! Znowu! 168

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Mia wzrusza ramionami. - Taa, ponieważ chciałaś, żeby to zrobił. Czujesz się winna przez rozważanie pomysłu umawiania się z kimś? - Nie sądzę. Myślę, że po prostu to jego się boję. Mia pochyla się i mnie przytula. - Miłość powinna być przerażająca. - Miłość powinna być wygodna – odpowiadam. - Naprawdę w to wierzysz? - Wyatt był wygodny. - Wyatt nie sprawił, że wpadłaś w szał i stłukłaś swoje nowe talerze przez to, że nie zadzwonił, albo przez tygodnie żyłaś w izolacji, gdy usłyszałaś, że będzie mieszkał cztery godziny drogi stąd. Opuszczam ręce i patrzę się na nią, czując się tak, jakby właśnie powiedziała najważniejszą rzecz na świecie. - Myślisz, że to możliwe, aby czuć różne rodzaje miłości? - Chodzi ci o bycie głęboko zakochaną, a następnie tylko zakochaną? - pyta. Wzruszam ramionami, podążając za nią przez drzwi. - Taa, jak miłość pokrewnych dusz w przeciwieństwie do zwyczajnej miłości. - Miłość pokrewnych dusz? - pyta, śmiejąc się. - Z tego, co wiem, jedyną pokrewną duszą, jaką mam, jesteś ty. I może Robert, skoro to mój brat bliźniak, a wiesz jacy my, bliźniacy, jesteśmy. 169

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Nie myślę… to znaczy, nie chcę myśleć, że nie kochałam Wyatta ze wszystkim, co w sobie miałam. To sprawia, że czuję się źle, wiesz? Zginął w takim młodym wieku, a myśl, że nie byłam miłością jego życia, sprawia, że jestem smutna. - Och, kochanie – mówi Mia, przyciągając mnie do siebie, gdy idziemy do jej samochodu. - Ale bardzo mocno go kochałaś. Tak wiele dla niego oddałaś, Elle. Taniec, przyjaciół, czas, który spędzałaś z rodziną… - Taa, ale on też dużo mi dał. Studio… nauczył mnie, jak doskonalić rzeźby… i zostawił mi swój dom. - Nie mówię, że nie był dla ciebie dobry, ale czy był twoim facetem na zawsze? Wiesz, że nie mogę się z tym zgodzić. Jedziemy w ciszy, śpiewając jedynie do Taylor Swift, kiedy gra piosenka, którą obydwie lubimy. Gdy dojeżdżamy do domu mojego brata, jestem trochę smutna, że nie ma tu samochodu Olivera. Naprawdę uciekł. Znowu. Niewiarygodne. Dopiero po prysznicu i wejściu do łóżka decyduję, że nie mogę tego tak zostawić. Nie tym razem. Wysyłam mu wiadomość i patrzę na telefon, aż odpowie. Nie mogę uwierzyć, że wyszedłeś. Mia powiedziała, że musicie porozmawiać. Zostałbym, gdybyś tego chciała. Chciałam. Dlaczego?

Patrzę się na telefon, jakby miał mi wytłumaczyć, dlaczego mężczyźni są 170

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

tacy głupi, a kiedy tego nie robi, decyduję, że nie mogę dać mu odpowiedzi. Rzucam telefon na stolik nocny i naciągam pościel na głowę. Słońce dopiero zachodzi, więc nadal jest wcześnie, ale czuję się wykończona. Śpię, aż coś mnie budzi… szept na mojej twarzy… pieszczota dłoni na mojej głowie. Otwieram oczy i siadam szybko. - To tylko ja. Sapię i patrzę na Olivera obok mnie. - Co ty tu robisz? - szepczę, patrząc od niego do lekko uchylonych drzwi. Gdzie Vic? Wzrusza jednym ramieniem i kładzie palec na moich ustach, żeby mnie uciszyć. - Już odpłynął. Mogę zostać? Marszczę brwi. - Co jest nie tak z twoim łóżkiem? - Nie ma w nim ciebie. Odsuwam na bok sposób, w jaki moje serce uderza. - Nigdy nawet nie widziałam twojego łóżka. - Chciałabyś? - pyta, obniżając głos. - Przestań tak na mnie patrzeć. - Jak, kochana Elle? - pyta, próbując powstrzymać uśmiech. - Jakbyś chciał mnie całą pochłonąć. - Czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, że może chcę? - Zbliża się, a ja 171

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

wstrzymuję oddech. - Ale dzisiaj wieczorem żadnych nieczystych zagrań. Obiecuję. Słowo harcerza. - Nigdy nie byłeś harcerzem. Uśmiecha się. - Okej, ale obiecuję, że nie będę niczego próbował. Chcę tylko dzisiaj z tobą być. - Ostatnim razem, gdy to powiedziałeś… - Byłem idiotą. Zamykam oczy. - Co z moim bratem? - Co z nim? - Co, jeśli tu przyjdzie i cię zobaczy? Dłoń Olivera chwyta moją talię i przyciąga mnie do siebie, aż jesteśmy nos w nos. - Co byś chciała, żebym zrobił, jeśli przyjdzie? - Nie wiem – szepczę, mój oddech się urywa na mroczny wyraz w jego oczach. - Chcesz, bym mu powiedział, że jesteś wszystkim, o czym myślę? - pyta, dopasowując się do mojego szeptu. Kręcę głową, a nasze nosy się całują. Nie jestem jeszcze gotowa, żeby Victor się o tym dowiedział, czymkolwiek to jest. - Powiedz mi, dlaczego chciałaś, żebym został. 172

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Ponieważ nie skończyliśmy naszej przyjacielskiej randki. Oliver chichocze. - Ta przyjacielska randka sprawiła, że pojechałem do domu i wziąłem najdłuższy prysznic w życiu. - Ja też – mówię szeptem, moje policzki palą, gdy patrzę na niego spod rzęs. Jego twarz całkowicie poważnieje i jęczy. - Boże, Elle, dlaczego musiałaś mi to powiedzieć? Śmieję się. - Co powiedzieć? Że dotykałam się, myśląc o tobie? Jego oczy lekko się mrużą. - Jeśli chcesz, żebym dotrzymał słowo, musisz przestać o tym mówić. - Okej. - Uśmiecham się i odwracam, aż moje plecy są przy jego klatce piersiowej. Przytula mnie, tworząc wnękę dla mojego ciała. - Opowiedz mi historię – mówię, ziewając. - O czym? - mruczy, całując mnie w głowę. - O czymkolwiek. Taką, jakie opowiadałeś mi, gdy byliśmy młodzi. - Okej. - Chwyta mnie mocniej. - Pewnego razu była ta mała dziewczynka imieniem Cassia. Miała w zwyczaju chodzić dookoła i mówić do siebie. Szturcham go. - Do roślin, nie do siebie. Śmieje się. - Och, racja. Miała w zwyczaju mówić do roślin. Pewnego dnia ten mały 173

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

chłopiec imieniem Jeter spytał ją… - Jeter? - pytam, patrząc na niego przez ramię. - Jak ten gracz bejsbolu? Oliver śmieje się i kręci głową, wtulając się we mnie. - Zapomniałem, ile wtrąceń mają te opowieści – mówi przy mojej szyi. - Cóż, zawsze mówisz o tym, jaka jestem dziwna, ale słucham twoich opowieści. Jego westchnięcie wysyła drżenie w dół mojego ciała. - Okej, zatem przejdźmy do żartów. Jęczę. - Nienawidzę twoich żartów. - Nie miałaś mi tego mówić! - prycha, gdy jego ręce podróżują w dół mojego ciała – W każdym razie, co masz na sobie? Otwieram oczy i cieszę się, że jesteśmy w ciemności. - To jedna z koszulek Wyatta – szepczę. Dłonie Olivera przestają się ruszać po moim brzuchu. - Zatrzymałaś dużo jego rzeczy? Odwracam się w jego ramionach i kładę łokieć na poduszce. On robi to samo. - Tylko koszulki. Oddałam jego rodzicom jego zdjęcia i kilka innych rzeczy, których nie chciałam. Ale wydaje się, że nie mogę się pozbyć jego koszulek. - Dlatego, że za nim tęsknisz? - pyta. - Czy to źle, że wczoraj zastanawiałam się nad tym samym? Że te wszystkie 174

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

pytania nagle wchodzą mi do głowy? Oliver głaszcze tyłem dłoni moją twarz. - Na przykład? - Naprawdę chcesz wiedzieć? - Oczywiście. Chcę wiedzieć wszystko, co chcesz mi powiedzieć. Nic nie mówię przez długi czas i znowu się zastanawiam, dlaczego zastąpił Marlona na sesji. Może po prostu ochraniał mnie przed dziwakiem i to nie był jego sposób zaznaczania terytorium. W końcu to Oliver. On nie zaznacza terytorium; po prostu przejeżdża po nim jak buldożer i odjeżdża, nim ktokolwiek może dostrzec zniszczenie. - Okej. Cóż, kiedy umarł, czułam, jakbym nie mogła oddychać… zwłaszcza w nocy, gdy byłam sama – ale z biegiem czasu się polepszyło… - A teraz? - A teraz czasami w ogóle za nim nie tęsknię – szepczę. Czuję się niewdzięczna… nielojalna. Jakby hańbą było myślenie o tym, powiedzenie tego, zwłaszcza Oliverowi. Znowu się odwracam i wtulam w ciepło Olivera. - To w porządku, żebyś znalazła po nim szczęście. Wiesz o tym, prawda? mówi, jego głos znowu jest na mojej szyi. Przełykam. - Tak myślę. Czasami jednak czuję się winna. Żyliśmy razem. Byliśmy zaręczeni. To było duże zobowiązanie. Oliver zostaje cicho przez długi czas, nim zaczyna mówić. 175

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Przez długi czas nie mogłem sobie wyobrazić, że kiedykolwiek się ożenię. Nie jest sekretem to, że czułem odrazę do zobowiązania – mówi cicho. - Chyba że liczy się szkoła i praca – do tych rzeczy mogłem się zobowiązać – ale kobiety… gdy dorastałem, nigdy nie znalazłem tej, z którą chciałem się związać – szepcze ostatnią część, a serce podchodzi mi do gardła, nim kontynuuje: - Poza tą jedną dziewczyną. Zawsze patrzyła na mnie, jakbym był kimś, mimo że nie byłem. I oczywiście moje szczęście sprawiło, że ta jedna osoba, z którą czułem, że mogłem się związać, była tą, której nie mogłem mieć. Tak mocno starałem się trzymać od niej z daleka. - Upuszcza pocałunek na moim ramieniu. - Przypominałem sobie, co by się stało, gdyby mój przyjaciel dowiedział się o moich uczuciach. Tak długo je w sobie trzymałem, nawet po tym, jak dziewczyna poprosiła mnie, żebym ją pocałował. I po tym, jak poprosiłem tę dziewczynę, żeby pozwoliła mi się pocałować. I po tym, jak pozwoliła mi się dotknąć w łazience na imprezie. I po tym, jak dotknęła mnie w sypialni. - Dlaczego nigdy jej nie powiedziałeś, co czułeś? - szepczę. Wsadza twarz w moją szyję, a ja zamykam oczy, czując na sobie jego oddech. - Ponieważ byłem idiotą. - Hej, Oliver? - Taa? - Myślisz, że mogę dzisiaj spać w twojej koszulce? - szepczę. Jeśli to w ogóle jest możliwe, ściska mnie jeszcze mocniej i zakopuje twarz dalej. Właśnie mam cofnąć słowa i powiedzieć, że żartowałam albo coś, kiedy 176

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

odsuwa ramiona i siada. Podążam za jego ruchem i patrzę w ciemności jak zdejmuje przez głowę koszulkę. Robię to samo, powoli ściągając swoją i rzucając ją w najbliższy kąt pokoju, obok szafy. - Hej, Oliver – znowu szepczę. - Tak, Elle? - odszeptuje. Mogę zobaczyć jak jego klatka piersiowa unosi się i opada, ale nic więcej, więc się zbliżam. - Chcę, żebyś mnie dotknął. - Zaciskam oczy. Nie dlatego, że jestem nieśmiała, ale dlatego, że tak długo tego nie miałam. Tak bardzo, bardzo długo. I boję się, jaka będzie jego reakcja. Gorzej, boję się, jaka będzie moja, jeśli to zrobi. Odrzuca głowę do tyłu i wzdycha. Już kiedy myślę, że powie mi, że nie może, mój brat obudzi się w każdej chwili, albo że musi iść, jego dłonie do mnie sięgają i ocierają moje ramiona. - Jeśli tylko chcesz – dodaję, gdy jego dłonie przestają się ruszać. Jego głęboki chichot wibruje przez łóżko. - Jeśli tylko chcę – powtarza, pochylając się bliżej, jego dłonie rozkładają się na moich żebrach po obu stronach. - Boże, Estelle, nie wiesz, jak bardzo chcę. Pchając ciało naprzód, trzymam się jego ramion. Jego kciuki przesuwają się pod moimi piersiami, więc pochylam się jeszcze bardziej, mając nadzieję, że załapie wskazówkę. Jego śmiech daje mi znać, że całkowicie ją załapał i specjalnie ją ignoruje. - Bean, proszę – szepczę, dysząc, gdy moje dłonie mocniej go chwytają. - Beana teraz tu nie ma – szepcze, pochylając głowę i umieszczając czułe 177

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

pocałunki od mojej szyi do obojczyka, przez bark i z powrotem. - Oliver, proszę – mówię, odrzucając głowę, gdy jego usta sięgają wgłębienia mojego gardła. - Powiedz mi, czego chcesz, kochanie. Powiedz mi, gdzie chcesz, żebym cię dotknął – mruczy przy mnie głosem, który mnie rozgrzewa. - Wszędzie. Po prostu… gdziekolwiek. Jego dłonie w końcu przechodzą w górę, aż jego kciuki powoli przesuwają się po moich sutkach, wywołując przechodzący przeze mnie dreszcz przyjemności. - Więcej – mówię, pociągając go na łóżko, żebym mogła usiąść okrakiem na jego nogach. Ocieram się o niego i przyciskam do niego usta. Jęczy przy nich, wsuwając w nie język i zgłębiając niczym umierający z głodu mężczyzna, szukający następnego posiłku. Jednak nacisk jego dłoni się nie zwiększa. Nadal delikatnie bada moje ciało, jakbym była zrobiona ze szkła. Jego palce wędrują w górę i w dół po moich bokach, piersiach, wzdłuż szyi, po brzuchu i zatrzymują się tuż nad gumką majtek. - Proszę, nie przestawaj – mówię głosem, który nie jest mój. Nogi mi drżą, a on tak naprawdę nawet nie dotknął mnie tam, gdzie go potrzebuję. Oliver odsuwa głowę i przesuwa moją twarz w stronę blasku księżyca, przechodzącego przez okno. Przeszukuje moją twarz, a ja kiwam szaleńczo głową, gdy się uśmiecha. - Jeśli to zrobię, to czy nadal jesteśmy na przyjacielskiej randce? - pyta. Fakt, że może sobie żartować, gdy ja czuję, jakbym miała się rozpaść, jest ogromnie irytujący, więc zamiast odpowiedzi chwytam jego ręce i spycham je w 178

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

dół, aby załapał wskazówkę. Oliver kręci głową. - Czy to nadal przyjacielska randka? - Nie wiem – szepczę, raczej głośno, moja niecierpliwość zaczyna mnie przejmować. - Nie obchodzi mnie to. Po prostu mnie dotknij! Uśmiecha się i wsuwa dłoń w moje majtki, jego jęk dopasowuje się do mojego, kiedy dowiaduje się, jaka jestem już mokra. - Jesteś niebezpieczna dla mojego zdrowia. Wiesz o tym? - Zatem dobrze, że jesteś lekarzem – jęczę, gdy wsuwa we mnie palec. Lekko go ugina, aż wywracam oczy. - Lubisz to? - pyta przy mojej skórze. Zwiększa tempo, gdy kiwam głową. Moje dłonie przesuwają się od jego ramion do klatki piersiowej i w bokserki. Nim ma szansę cokolwiek powiedzieć, zamykam dłoń na jego długości i ściskam. - Jezu pieprzony Chryste, Estelle – jęczy, przesuwając się, aby dać mi lepszy dostęp. - Jesteś taki twardy – szepczę, pochylając się, by znowu go pocałować. - Jesteś taka mokra – mówi przy moich ustach. - Jesteś taki duży – mówię. Zapomniałam, jak wyglądał, jak było go czuć. Chichocze bez tchu, gdy ja kontynuuję poruszanie dłonią, aby dopasować się do rytmu, który tworzy swoją. - Jesteś taka ciasna – jęczy, jego kciuk robi kółka na mojej łechtaczce, gdy wsuwa we mnie kolejne palce. 179

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Zaraz… zaraz… - dyszę, tuż nim mój wzrok staje się jasnym światłem. Nadal poruszam na nim ręką, aż stęka i czuję na dłoni gorącą ciecz. Siedzimy tak przez chwilę, cicho, jedynymi dźwiękami w pokoju są nasze ciężkie oddechy. W końcu całuje mnie w czoło i wstaje, żeby się wyczyścić. Nie wiem, czy oczekuje, że za nim podążę, ale gdy patrzę na jego szerokie ramiona wychodzące z pokoju, zastanawiam się, czy to był błąd. Przynosi mokry ręcznik i wyciera dokładnie moje dłonie, a kiedy znowu wraca, usadawia się tam, gdzie wcześniej. Żadne z nas nic nie mówi, gdy znowu się przytulamy, jego ramiona są wokół mnie, gdy leżę w małym kokonie, który równie dobrze mógłby być wyrzeźbiony specjalnie dla mojego ciała. - Lubię cię w moich ramionach – mówi w końcu, jego oddech jest przy moim uchu. Zamykam oczy. - Ja też. - Za bardzo. O wiele za bardzo. - Złamaliśmy dzisiaj dużo twoich zasad. - Tak. Zbyt dużo – mówię, uśmiechając się w ciemności. - Kiedy pójdziemy na następną przyjacielską randkę? - Śpisz dzisiaj w moim łóżku – przypominam mu. - Miałaś na sobie czerwoną szminkę. Śmieję się. - Ty i ta głupia szminka. 180

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Tak tylko mówię… kobieta nosi ten kolor na randkę tylko wtedy, gdy chce zaliczyć. Kręcę głową, śmiejąc się, a on również się śmieje, trzymając mnie mocniej. Jesteśmy przez chwilę cicho i myślę, że może zasnął. Czuję jak się rozluźniam i znowu zaczyna mnie wciągać sen. Kiedy budzę się następnego dnia do słońca oświetlającego mi twarz, zdaję sobie sprawę, że jestem sama w łóżku. Uczucie smutku grozi przemyciem się przeze mnie, ale odpycham je. To była moja decyzja. Ja o to prosiłam. Ja go do tego popchnęłam. Ale te myśli nie łagodzą bólu, który czuję. Zamykam znowu oczy i wzdycham. Kiedy znowu je otwieram, dostrzegam koszulkę Wyatta, rzuconą w kąt jak jakieś zmyte wspomnienie, i nagle robię się jeszcze smutniejsza. Może i nie był idealnym mężczyzną i może mieliśmy wiele różnic, ale Wyatt nigdy nie sprawił, że nie czułam się dla niego wyjątkowa. Nigdy nie wyszedł po naszym seksie bez pocałowania mnie albo powiedzenia mi, jaka byłam kochana. Nigdy, przenigdy nie zostawiłby mnie samej w łóżku bez przekazania mi, że dzieliliśmy coś wyjątkowego. Łzy zalewają mi oczy, gdy chwieję się do szafy i podnoszę koszulkę. Przytulam ją, prosząc o wybaczenie, ponieważ to był z mojej strony całkowicie zły ruch. Potem zaczynam płakać, ponieważ mówię do koszulki, nosząc koszulkę innego mężczyzny. Mężczyzny, któremu pozwoliłam się dotknąć, mężczyzny, który kolejny raz zostawił mnie bez pożegnania. Nagle otwierają się drzwi, a ja spoglądam na czas, aby zobaczyć, że wchodzi Oliver. Uśmiech na jego twarzy nagle opada, gdy mnie zauważa – płaczącą twarz… mnie trzymającą koszulkę 181

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

zmarłego narzeczonego… - Myślałam, że wyszedłeś – mówię chrapliwym szeptem. Nie porusza się, nie mówi… tylko patrzy się jeszcze przez chwilę. W końcu do mnie podchodzi i owija ramiona wokół mojej głowy, przyciągając mnie do swojej twardej klatki piersiowej. - Nie zamierzałem wychodzić bez pożegnania – mówi przy moich włosach. Myślę o tych wszystkich chwilach, kiedy to zrobił… o wszystkich chwilach, kiedy my to zrobiliśmy… i zastanawiam się, czy tym razem będzie inaczej. - Spędziłem wspaniałą noc. - Ja też – szepczę przy nim. Całuje mnie w głowę. - Nie chcę tego zepsuć, Elle. Więc dam ci trochę przestrzeni, okej? Nie dlatego, że ciebie nie chcę… nie dlatego, że moim zdaniem ostatnia noc była niesamowita… ale dlatego, że nie chcę cię naciskać. - Przechyla moją twarz, żebym na niego spojrzała, a serce podchodzi mi do gardła, gdy czekam, aby te zielone oczy mnie przebiły. - Chcę, żeby to się stało. - Okej – jest wszystkim, co mogę wyszeptać, nim opuszcza dłoń i wychodzi. Nie jestem pewna, co z tym wszystkim zrobić. Nie wiem, czym „to” jest. Wiem tylko, że boję się chcieć go tak bardzo, jak chcę. Jestem przerażona, że znowu się spalę.

182

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Parę dni później budzę się i zarzucam na siebie strój pielęgniarki, który dała mi pewnego dnia Gemma, gdy malowanie stało się dodatkowo brudne. Kiedy pokazuję się w szpitalu, zauważam ją, a ona się śmieje. - Jesteś tu po to, żeby zaoferować wsparcie? - pyta. - Nie, chyba że chcesz, by zaczęły przychodzić pozwy sądowe za złe postępowanie. - Nigdy nie dawaj Estelle niczego z igłą. Zanotowane. Śmieję się, kręcąc głową. - Dzisiaj nie będę długo. Chcę się tylko upewnić, że wszystko wygląda idealnie. - Ostatni dzień – mówi, uśmiechając się. - Nie będę kłamać; będzie mi brakować tego Micaha. - Cóż, zawsze jest skrzydło macierzyństwa. - Nieee! Nie wysyłaj go tam! Muszę najpierw zgłosić do niego roszczenia! Po porozmawianiu z nią przez chwilę, w końcu dochodzę do sali, w której pracowaliśmy i odsłaniam zasłony, żeby sprawdzić postęp wysychającej farby. Uśmiecham się na piękno, które stworzyliśmy i wybieram mały pędzelek, by poprawić chmury, którym brakuje koloru. - Słyszałem, że tu jesteś – mówi zza mnie Oliver, prawie sprawiając, że wychodzę za linię. - Nigdy nie podkradaj się do osoby trzymającej pędzel. 183

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Chichocze. - Przepraszam. Potrzebujesz pomocy? Przestaję poruszać pędzlem i marszczę na niego brwi przez ramię, co sprawia, że wzrusza ramionami. - Mogę się wpasować. - Weź pędzel. Chmury potrzebują kolejnej warstwy. Robi to, o co proszę, i staje obok mnie. Patrzę na chmurę, którą poprawia i przechodzę do kolejnej, która jest parę metrów dalej. - Tak poza tym, świetnie wyglądasz w stroju pielęgniarki. Próbuję się nie uśmiechnąć, ale nie udaje mi się to. - Dzięki. - Byłabyś dobrą pielęgniarką – dodaje. Przestaję malować i odwracam się do niego z uniesioną brwią. - Ale nie dobrą lekarką? - Rozważanie tego pytania oznaczałoby, że moim zdaniem lekarze są ważniejsi od pielęgniarek, a nie są. Jeśli cokolwiek, to jest odwrotnie… w każdym razie, nie zagłębiam się w to. Jednak powiem, że byłabyś dobra w każdym zawodzie zajmowania się ludźmi. - Zapamiętam to, jeśli malowanie nie wyjdzie – mówię z uśmiechem. - Czyli nigdy? - odpowiada z chichotem i przechodzi do kolejnej chmury po przeciwnej stronie sali. - Co byś robiła, gdyby sztuka nie istniała? - Nie żyłabym. 184

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Oliver obniża pędzel i patrzy na mnie. - Nigdy tak mów. Jakoś jednym spojrzeniem sprawia, że czuję intensywność jego słów. - Okej, dobra, prawdopodobnie byłabym nauczycielką albo psychologiem szkolnym. Kiwa głową i wraca do malowania. - Tak a propos, myślę, że to, co robisz w życiu, jest idealne. Ten cały projekt jest naprawdę niesamowity. - Po prostu robię to, co mogę. - Wzruszam ramionami. - Dlaczego to robisz? - pyta, podchodząc do mnie. - Wiem, jak bardzo kochasz pracowanie z dziećmi, więc wiedziałem, że przyjście tutaj i malowanie z nimi będzie czymś, co ci się spodoba… ale to? To dużo, Elle. Odwracam się od jego spojrzenia – z powrotem do chmury przede mną – i patrzę na ścianę, gdy odpowiadam. - Nie jest fajnie mieć zły dzień i wstawać rano oraz iść do pracy, ponieważ tego od ciebie oczekują. Wyobraź sobie chorobę i brak wyboru, jak tylko przyjść tu i patrzeć na te same cztery brzydkie ściany każdego dnia. To sprawia, że wszystkie moje złe dni wydają się takie głupie, kiedy słyszę jak te dzieciaki mówią o tym, z czym się zmagają, i nawet na to nie narzekają – mówię, wypuszczając oddech, gdy opuszczam dłoń i odwracam się do niego. Moje serce przestaje bić, gdy odnajduję jego oczy. Podchodzę do niego i przesuwam palcami pod jego lewym okiem. - Wyglądasz na takiego zmęczonego. 185

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Tak właśnie wygląda dwadzieścia godzin pracy, ale tak jak powiedziałaś, oni nie narzekają, a to daje mi powód, żebym też nie narzekał – mówi. Opuszczam dłoń i odsuwam się, nadal na niego patrząc. - Jesteś dobrym człowiekiem, Oliverze Hartcie. Jego usta unoszą się w uśmiechu i obserwuję jak unosi rękę. Przygotowuję się na jego dotyk, ale opuszcza dłoń, nim dosięga mojej twarzy. - Jesteś niesamowitą kobietą, Estelle Reuben. - Sztuka jest całkiem samolubna. Tworzę dla siebie rzeczy i mam nadzieję, że innym się spodobają, ale to nie tak, że mam w głowie wyższe dobro, kiedy cokolwiek robię. Z drugiej strony to, co ty robisz, jest całkowicie bezinteresowne. Jego zielone oczy błyszczą. - I tu się mylisz. Ta praca może się wydawać bezinteresowna, ale pomaganie tym dzieciom sprawia, że czuję, jakbym zostawiał swój odcisk. Kiedy pomagam im dotrzeć do zdrowszego stanu, niż kiedy tu przyszli, to… - Wzdycha, odwracając na chwilę wzrok. Gdy jego oczy znowu spotykają moje, wygląda całkowicie szczęśliwie. - To wszystko. To sprawia, że czuję, jakbym się liczył. - Liczysz się – mówię z uśmiechem. - Ty także. Myślisz, że sztuka jest samolubna, ale ja myślę, że to dawanie. Ja nie mogę tego zrobić. - Macha ręką dookoła sali. - Spędzam bezsenne noce i niekończące się dni upewniając się, że tym dzieciom się poprawi, ale oprócz dni, kiedy ogłaszam, że mogą iść do domu, nie sprawię, że będą się uśmiechać, tak jak sprawi to. 186

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Jego słowa sprawiają, że rośnie mi serce. Odwracam się do ściany i kończę chmurę, nim podchodzę do swoich rzeczy i upuszczam tam pędzel. Oliver ma sposób sprawiania, że nawet najmniejsze rzeczy, które robisz, wydają się robić światową różnicę. Myślę, że to część jego uroku. Żegnamy się, balansując na niezbadanym terenie. Nigdy nie dostanę stu procent Olivera. Z tego, co wiem, dostaje je jedynie jego praca. W przeszłości byliśmy przyjaciółmi… potem więcej niż przyjaciółmi… ale to wydaje się czymś innym. Boję się odpuścić i dostać więcej, niż na to liczę. Ale boję się również, że tego nie dostanę.

187

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł1 9 Przeszłość

Oliver Nie pamiętam, kiedy ostatnio płakałem, jeśli w ogóle, ale kiedy odwiedziłem tatę w szpitalu i zobaczyłem sposób, w jaki połowa jego ciała była przygarbiona, czułem, że właśnie to robiłem. Może i nie był dla nas idealnym ojcem, ale zawsze był lubiany. Pomiędzy widzeniem go takiego mizernego, próbowaniem poradzić sobie ze wszystkimi końcowymi egzaminami oraz moją pracą pomocnika studentów – co zawierało wszystko od nauczania do pomagania im zaliczyć zajęcia – byłem zestresowany. Tego ranka usiadłem przy stoliku w rogu kawiarni obok domu mamy i pracowałem nad fizyką kwantową oraz próbowałem nie myśleć o stanie mojego taty, kiedy usiadła przede mną Estelle. Spojrzałem w górę, by zobaczyć jak krzyżuje nogi i uśmiecha się do mnie, zamykając usta wokół słomki w kubku, który trzymała. - Co robisz w tej okolicy? - spytała. Wypuściłem głęboko powietrze i odłożyłem długopis. Nie widziałem jej od paru tygodni. Ostatnim razem, gdy ze sobą przebywaliśmy, byliśmy w 188

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

zatłoczonym Chili. Wybrałem się tam z Victorem i wziąłem ze sobą dziewczynę, bo nie miałem pojęcia, że będzie tam Estelle. Nie zachowywała się tak, jakby ją to obchodziło. Przez większość czasu rozmawiała z Mią i Jensenem, ale to było dla mnie niezręczne, widzenie jej tam po tym, jak tyle razy się całowaliśmy… po tym, jak chciałem więcej tych razy… a byłem tam z kimś innym. Czułem ulgę, widząc ją teraz, mówiącą do mnie, jakby wszystko było całkowicie w porządku, co obawiałem się, że po tamtej nocy już się nie stanie. - Ścięłaś włosy – powiedziałem po chwili. - Tylko z przodu i już żałuję tej decyzji. - Odsunęła długą grzywkę z twarzy. - Dobrze na tobie wygląda. - Spotykasz się tu z kimś? - spytała, rozglądając się. Wyglądała nagle niepewnie. Uśmiechnąłem się, zastanawiając się, czy chodziło jej o dziewczynę z Chili. - Przeszkadzałoby ci to, gdyby tak było? Rozszerzyła oczy, nim jej twarz się zamyśliła. - Nie bardzo. - Czy ty się z kimś tu spotykasz? - spytałem, mając nadzieję, że nie. Dlaczego? Nie wiedziałem. Mogła się umawiać z kimkolwiek chciała, ale to nie oznaczało, że chciałem być tego świadkiem. Jej usta powoli się uniosły, jakby mogła odczytać moje myśli. Zaczynałem myśleć, że może to zrobić. - Nie. Właśnie wyszłam z okropnej randki. - Dlaczego była okropna? - spytałem, pochylając się bliżej, obydwa moje 189

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

łokcie spoczywały na stole, tak jak jej. - Przez cały czas o sobie gadał. Całkowicie frajerski ruch. Wszystkie dziewczyny go chcą, wszyscy faceci chcą nim być – powiedziała, naśladując jego głos, gdy przewróciła oczami. Roześmiałem się. - To brzmi całkiem okropnie. Dlaczego w ogóle miałabyś poświęcać czas frajerowi? - spytałem, unosząc brew. - Jest taki jeden, którego lubię… ale on jest taaaki frajerski – powiedziała, jej oczy były takie rozbawione, że musiałem zachichotać. - Powiedz mi więcej o tym frajerskim frajerze. - Cóż – zaczęła, opuszczając spojrzenie. Używała skroplonej pary od swojej mrożonej kawy, aby rysować nią kółka na stole, gdy mówiła. - Jest naprawdę przystojny, jeśli lubisz opalonych surferów z długimi włosami… i niedorzecznymi dołeczkami… - Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się nieśmiało w taki sposób, że zatrzymało mi się serce. - Jest naprawdę dobrym facetem, ale krąży plotka, że nie obchodzą go związki. - Brzmi to tak, że nie jest dla ciebie dobry. Nie możesz opierać związku na twardych mięśniach brzucha i dołeczkach. Uśmiechnęła się. - Nie mówiłam nic o twardych mięśniach brzucha. Wzruszyłem ramionami. - Dodałem dwa do dwóch. Co jeszcze lubisz w tym frajerskim frajerze? - Lubię to, jaki jest mądry. Lubię to, jak sprawia, że się czuję, gdy ze mną 190

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

rozmawia… gdy na mnie patrzy… - Rumieniec rozszedł się po jej policzkach. Gdy mnie całuje. Próbowałem zignorować uderzanie w piersi. - Bardzo dużo myślisz o facecie, który nie lubi związków. - Wszyscy mamy swoje odchylenia, a to jest jego – powiedziała, wzruszając ramionami, gdy odwróciła wzrok. - Co, jeśli lubiłby związki? - Nawet nie wiem, dlaczego zapytałem. To nie miało znaczenia. Nie tylko nie lubiłem związków, ale byłem całkowicie przeciwko nim. Jej spojrzenie znowu do mnie powędrowało. - Jestem przekonana, że tak nie jest. Kiwnąłem krótko i westchnąłem, odwracając wzrok. - Zdenerwowałam cię? - spytała, jej słowa znowu przyciągnęły moje oczy do jej. - Nie. Dlaczego? - Wyglądasz… nie wiem… dziwnie się zachowujesz. - Ja… - Przesunąłem dłońmi po twarzy. Nie planowałem mówić o tym jej albo komukolwiek innemu, ale sposób, w jaki na mnie patrzyła tymi pięknymi, troskliwymi oczami, sprawił, że chciałem jej to wszystko powiedzieć. - Mój tata jest w szpitalu. Sapnęła i sięgnęła po moje dłonie. Pozwoliłem jej je chwycić. Jej były małe i zimne, ale ten dotyk mnie ogrzał. 191

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Znowu? Wyzdrowieje? Wypuściłem krótki śmiech. - Miał kolejny zawał. Powinno być w porządku, jeśli tym razem o siebie zadba. Ale jest taki uparty. Nie rzuci palenia. Nie będzie korzystał z diety ani ćwiczeń. To doprowadza mnie do szaleństwa. - Estelle ścisnęła moje dłonie i uśmiechnęła się lekko. - Będzie w porządku. Wierzę, że się zmieni. Jej słowa sprawiły, że się uśmiechnąłem. Spotkała go tylko raz. Nie miała pojęcia, jaki był. - Myślisz, że ludzie mogą się zmienić? Jej oczy przeskakiwały między moimi. Pochyliła się do przodu, aż połowa jej torsu była nad stołem, bliżej mnie. Chciałem zabrać od niej dłonie i przyciągnąć do siebie jej twarz. Chciałem ją pocałować i zatracić się w tym uczuciu, tak jak zawsze. Jej twarz zatrzymała się centymetry od mojej. - Wiem, że mogą. Muszą tylko tego chcieć – wyszeptała przy mnie. - Masz dużo wiary w ludzi. Odsunęła się, opierając się na krześle. Uśmiechnęła się, szeroko i z pewnością siebie, podnosząc kubek i znowu zamykając usta wokół słomki. - Na pewno mam. Sprawiasz, że chcę się zmienić, nie powiedziałem. Sprawiasz, że wierzę w to, że mogę. Następnego dnia, o tej samej porze, znowu tam na siebie wpadliśmy, a 192

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

potem znowu następnego dnia. Siedzieliśmy, rozmawialiśmy, rozśmieszaliśmy się, a potem się rozchodziliśmy w różne strony. Sprawiała, że uśmiechałem się w dni, kiedy śmiech wydawał się niemożliwy. Sprawiała, że widziałem nadzieję w rzeczach, które nie wiedziałem, że istniały. To właśnie wtedy naprawdę stała się moją Estelle. Po prostu o tym nie wiedziała. Do diabła, ja też nie.

193

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł2 0 Teraźniejszość

Estelle Tydzień później moja grupa od malowania skończyła sale i korytarze. Zamieniliśmy ocen w obszar wypełniony kwiatami i bawiącymi się dziećmi. Wszyscy pracowali na okrągło, by mieć pewność, że skończymy w ostatecznym terminie, więc rzecz jasna, kiedy w końcu skończyliśmy, wszyscy głośno się tym cieszyliśmy. Wychodzimy stamtąd ze złączonymi razem ramionami, zwalczając chęć zamknięcia oczu w wyczerpaniu. - Jestem taki gotowy na sen – mówi Micah, opierając głowę o moją. - Ja też – mówię z ziewnięciem. Prawie potykam się o własne stopy, kiedy wychodzimy zza rogu i widzę jak Oliver rozmawia z pielęgniarką, której wcześniej nie widziałam. On stoi przy ścianie, a ona pochyla się do niego, jakby był jej następnym posiłkiem. Łapię jego wzrok, a on lekko się prostuje, ale odwracam spojrzenie i pochylam się do Micaha, wychodząc ze szpitala, nim mógłby do mnie podejść – nie że tego oczekuję. Zabija mnie przyznanie się przed sobą, że cokolwiek czuję, kiedy widzę coś takiego. Zabija mnie to, ponieważ nie jestem taką dziewczyną, która robi się zazdrosna o 194

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

cokolwiek, a jednak kiedy chodzi o Olivera, czuję się zaborcza. Wracam do domu i śpię jak zabita. Nie słyszę telefonów, wiadomości ani krzyków brata z dołu, mówiącego, że muszę zjeść. Nawet o to nie dbam, aż zdaję sobie sprawę, że mam nieodebrane połączenie od mojej agentki nieruchomości, więc szybko do niej oddzwaniam, mając nadzieję na dobre wieści. - Halo? - Nie chcę ci robić nadziei, ale chyba mamy kupców. - Och, dzięki Bogu! W końcu! Mówi mi, ile zaoferowali i daje mi znać, że skontaktuje się ze mną od razu, gdy tylko znowu będzie mnie potrzebować. Przeciągam się i idę na dół, w połowie oczekując, że nie zastanę tam brata, ale niestety spotykam tam nie tylko go, ale również jego kolegę z pracy, Bobby'ego. I wyglądam jak gówno. - Hej, Elle, dobrze cię znowu widzieć – mówi Bobby, uśmiechając się, gdy jego oczy przebiegają po moim ciele. - Hej. Przepraszam, że musisz mnie widzieć w takim stanie, ale spałam jakieś… - Osiemnaście godzin – wtrąca Vic. - Nie gadaj. - Tak, gadam. - Łał. Myślę, że naprawdę byłam zmęczona. - Taa, tak myślę. Dzwonił Bean i o ciebie pytał. Marszczę brwi i wychylam głowę z lodówki. 195

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- I? - I pomyślałem, że to dziwne – mówi Vic ze wzruszeniem ramion. - Dużo razem przebywacie, prawda? - Nie bardzo. - Odwracam uwagę do lodówki, nie szukając niczego szczególnego. - Mówił, że próbował się do ciebie dodzwonić, ale bez skutku. - Później do niego oddzwonię. Zresztą i tak myślę, że dzisiaj wieczorem pracuje. - Taa, czy dzisiaj nie jest wieczór Grace? - pyta Bobby ze śmiechem, z buzią pełną babeczki. Vic nie odpowiada, tylko szuka u mnie reakcji, której mu nie daję. W środku krzyczę „kto to, kurwa, jest Grace?”, ale nie mogę tego pokazać. Jeśli cokolwiek to robi, to cementuje powód, przez który mój brat nie powinien niczego się dowiedzieć o mnie i Oliverze. Po prostu wkurza mnie to, że wydają się znać każdy jego ruch. Przez to zdaję sobie sprawę, że ja nie znam. - Mama też dzwoniła. - Dobrze, Vic. Kim ty jesteś, pieprzonym operatorem komórki? Oddzwonię do każdego, kiedy będę chciała. - Odwracam się i wracam do pokoju. - Cholera. Może potrzebuje więcej snu. Vic prycha. - Ona urodziła się jędzowata.

196

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł2 1 Kiedy wszystko inne zawiedzie, pojedź do swojej matki. Przynajmniej takie miałam myśli, gdy obudziłam się tego ranka. Nie rozważyłam tego, że gdy wjadę na podjazd, będę napastowana ogromną ilością pytań, z którymi nie chciałam się zmagać. Dobrze się odżywiasz? Jak mieszka się z bratem? Czy on dobrze się odżywia? Jak poszło z Derekiem? Szykuję ci kolejną randkę, polubisz tego faceta, obiecuję. Jak tam w studiu? Słyszałam, że dobrze ci poszło ze szpitalem. I ostatnie… Wejdź, niech ja cię nakarmię! Co oczywiście zrobiła. Siedziałam w jadalni, patrząc na góry oraz ocean za nimi. Vic i ja lubiliśmy wodę, ale rodzice woleli widok gór w Santa Barbara. Mieli dom w Malibu, do którego jeździliśmy w weekendy. Czasami z nimi, ale częściej ze znajomymi. - Vic mówił, że ostatnio dużo przebywasz z Oliverem – komentuje mama, używając nonszalanckiego tonu, jakby nie ubarwiała go ciekawość. Jęczę. - Vic jest taki irytujący. Dużo się widzimy w szpitalu. Raz byliśmy razem poza pracą. Wielka sprawa! - Jej śmiech sprawia, że przesuwam do niej oczy. Co? Wzrusza ramionami. - Twój brat nic o tym nie myślał, aż wspomniałam, że to dziwne. Zazwyczaj 197

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

go nienawidziłaś, prawda? - Wcale nie. - Marszczę brwi. Skąd, do diabła, wzięła ten pomysł? - Myślałam, że tak było. Zawsze mówiłaś o tym, jakim był graczem. - Bo był – mówię, patrząc na nią wzrokiem „no nie pierdol”. - A teraz? Patrzę na nią przez chwilę, moje dłonie bawią się serwetką na stole. Ludzie mówią, że jestem jej wierną kopią i że jeśli by mnie sklonowali, nie byłabym do niej bardziej podobna, niż jestem teraz. Ta myśl sprawia, że się uśmiecham, ponieważ moja matka jest naprawdę piękną osobą, w środku i na zewnątrz. Nawet ze swoją wymagającą karierą nauczycielki, rodzina zawsze była dla niej najważniejsza. Tak jak dzisiaj, kiedy zobaczyła jak wjeżdżam na podjazd, od razu zadzwoniła do pracy i powiedziała, że jest chora. Zazwyczaj wszystko jej mówiłam, ale z jakiegoś powodu nie mogę rozmawiać z nią o Oliverze. Po prostu nie mogę. On jest jak trzecie dziecko w tym domu. Nie jest jak Wyatt, gdzie mogłabym przyjść i na niego ponarzekać albo mówić o nim piękne rzeczy, a to i tak nie miałoby znaczenia, ponieważ był dla wszystkich obcy. Oliver praktycznie tu mieszkał i dorastał. I mimo że jak zwykle absolutnie nic się nie dzieje, to nienawidziłabym przedstawiać go w złym świetle. - Nie wiem, mamo – mówię w końcu. - Szczerze nie wiem. Jestem pewna, że Vic może powiedzieć ci lepiej niż ja. - Ale widujesz go w pracy. - Taa, i? 198

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Czy on ma dziewczynę? Albo dziewczyny? - pyta, przewracając swoimi orzechowymi oczami. Wzruszam ramionami. - Znasz go. Flirtuje ze wszystkim, co chodzi, więc myślę, że tak. - Myślisz, że sypia ze wszystkimi? Rozszerzam oczy. - Okej, to robi się niezręczne i po raz kolejny mówię, że nie wiem. - Czasami tacy jak on zostają fałszywie oskarżeni, nie sądzisz? To znaczy, on zawsze był takim dobrym chłopakiem. Macham wymijająco rękami. - Nie obchodzi mnie to. Dlaczego o tym rozmawiamy? Potem się uśmiecha, naprawdę szeroko, a ja opieram się na siedzeniu. W połowie oczekuję, że zaraz mi powie, że umawia mnie z nim na randkę. - Bo ten facet, Zach, ma taką reputację z paniami, ale słyszałam, że w ogóle nie jest graczem – zaczyna. - Mamo. - I jest taki uroczy, Estelle! - Mamo. - Ma galerię w Malibu. - Zach Edwin? - praktycznie krzyczę. Mama się uśmiecha, potakując i unosząc brwi, jakby właśnie zjadła wszystkie ciasteczka ze słoika i nie została przyłapana. 199

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Skąd ty, do diabła, go znasz? - pytam, trochę zbyt entuzjastycznie dla własnego dobra. - Cóż, to zabawna historia, Bettina i ja parę tygodni temu byłyśmy na zakupach i akurat wstąpiłyśmy do jego sklepu. Ma tam wspaniałe rzeczy, tak przy okazji, ale tym, co przykuło nasz wzrok, było serce – jedno z twoich. Weszłyśmy do środka, udając, że nic o niczym nie wiemy i spytałam go, po ile jest serce. Przerywa dla dramatycznego efektu. - Cztery tysiące dolarów. Rozdziawiam usta. - Powiedział, że ostatnie sprzedał za trzy tysiące, a to jest jedyne, które mu zostało, ale osoba, od której je kupił, nie zostawiła wizytówki, więc nie może się skontaktować z osobą, która je zrobiła. Elle, dobrze się czujesz? Kręcę głową, nadal z rozdziawionymi ustami. Mama się śmieje i klepie mnie w dłoń swoją. - Możesz w to uwierzyć? Zakładam, że kupił je od Wyatta. Przełykam, uspokajając się. - Taa, Wyatt wspominał, że kilka lat temu sprzedał mu kilka serc, ale… łał… cztery tysiące dolarów? - Zatem nie wiedziałaś o tym? - pyta mnie mama, marszcząc brwi. - Nie było mnie przy wysyłce. Sprzedał je, żeby się ich pozbyć, ponieważ zrobiłam ich zbyt dużo na pokaz, a Wyatt pomyślał, że sprzedawanie ich Zachowi byłoby później dla mnie dobre. Oczywiście nie pytałam o to więcej, a Wyatt jak zwykle pewnie zapomniał o wizytówce, ale o mój Boże. 200

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Wiem! - piszczy mama. - Okej, więc jak wyszła ta sprawa z randką? - Och. Cóż, powiedziałam mu, że zrobiła je moja córka, a on był pod wrażeniem. - Mhm? - A potem wyciągnęłam telefon i pokazałam mu stronę twojego studia. Zobaczył twoje zdjęcie i widziałam jak rozświetlają się mu oczy. - O mój Boże, mamo – mówię, zakopując twarz w dłoniach. - Więc opowiedziałam mu krótką wersję tego, co stało się z Wyattem i że teraz się umawiasz. Spytałam go, czy byłby zainteresowany, a on skorzystał z okazji. - O mój Boże, mamo! - mówię znowu, nadal gadając do dłoni. - Widziałaś go, Elle? - pyta. Wyglądam na nią przez palce i kiwam głową. Jest przystojny! - Jest cholernie gorący, ale nie mogę z nim się umówić! To nie jest 1500 rok. Nie możesz próbować zmuszać mnie do ludzi! - Dlaczego nie, do diabła? - mówi, marszcząc brwi. - Nie widziałaś tych programów w telewizji, gdzie ludzie naprawdę płacą za to, by się z kimś umówić? Żona dla milionera czy coś? Patrzę się na nią tępo. - Nie, nie miałam przyjemności tego oglądać. Po prostu… nie wiem, to znaczy, chciałabym mu sprzedać trochę moich rzeźb, ale nie mogę się z nim 201

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

umówić! - Dlatego, że jest graczem? - Co? Nie! Zach ma tę całą reputację gracza z dobrego powodu. Zazwyczaj nie umawia się z kobietami z branży, ale ożenił się z jedną dziewczyną, z którą się umawiał, potem ją zdradził i rozwiódł się w ciągu roku. Następnie był znany ze spania z modelkami, aktorkami oraz jakąkolwiek inną kobietą, która weszła do jego sklepu na dwóch szczupłych nogach oraz w krótkiej spódniczce. - Jesteś pewna? - Bardzo pewna! Nie szukam niczego poważnego, więc dlaczego miałabym przejmować się jego reputacją? - Nie uważam, że jego reputacja go opisuje. Mówię ci, jest czarujący, ale myślę, że nie sypia tyle, ile jest nam wpajane. - Już skończyłyśmy? Naprawdę chciałabym zjeść teraz w spokoju naleśniki – mamroczę. - Oczywiście, kochanie. Więcej kawy? - Pewnie. Gdzie tata? - Wyszedł o świcie. Dzisiaj ma długi dzień. Jego klientami jest troje znanych osób. - Fajnie. - Taa. Jestem pewna, że usłyszymy o tym wszystko, gdy wróci. Zostajesz dzisiaj na noc? 202

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Wzdycham i polewam syropem naleśniki. - Taa, myślę, że tak. - Jesteś pewna, że nie chcesz się spotkać z Zachem? Mieszka kilka przecznic dalej. Moje spojrzenie do niej przeskakuje. - Żartujesz. - Co, jeśli przyszedłby na kolację? W ten sposób to nie będzie randka, ale szansa dla ciebie, żebyś porozmawiała o twojej sztuce. - Od kiedy interesujesz się sztuką? Nienawidziłaś, gdy Wyatt tu przychodził i o niej rozmawiał. Sapie, kładąc dłoń nad sercem. - Nigdy nie nienawidziłam, gdy przychodził! Po prostu nie lubiłam, jak czasami się do ciebie odzywał. - Naprawdę? Czyli jak? - mówię, dźgając kawałek naleśnika. Nie chodziło mi o to, żeby odpowiedziała, ale i tak to robi. - Jakbyś była dzieckiem. Spowalniam przeżuwanie. Byłam dzieckiem. On był ode mnie jedenaście lat starszy i miał doświadczenie osiemdziesięciolatka. - Nie odzywał się do mnie, jakbym była dzieckiem – mówię. - Byłaś jego muzą… światłem, tak myślę. Teraz to widzę, ale w tamtym czasie to było denerwujące. Sposób, w jaki chciał, byś była przykuta do jego boku, gdy niedaleko byli znajomi twojego ojca. Jakby myślał, że cię od niego zabiorą. 203

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Nigdy tego nie odczułaś? Strzelam w nią spojrzeniem. - Oczywiście, że tak. Mężczyźni tacy są. Przechyla głowę, pozornie rozważając moje słowa. - Myślę, że tak. W każdym razie, najwidoczniej kochał ciebie na swój własny sposób i dużo ci pomógł. Ale tylko pomyśl, Zach Edwin! Reszta dnia mija na zakupach z mamą i Bettiną (mamą Mii), rozmawiających o Zachu i o tym, że przychodzi na kolację. Mia do mnie zadzwoniła i groziła, że mnie zabije, jeśli nie zadzwonię do niej, gdy tylko on wyjdzie. W pewnym momencie, pomiędzy mierzeniem butów w Neimanie Marcusie9 i zajściem na drinki do Chili, mój brat wszystkiego się dowiaduje i dzwoni do mnie, by mi powiedzieć, że mnie zabije, jeśli umówię się z Zachem, ponieważ słyszał, że on sypia ze wszystkimi, włączając w to byłą żonę swojego klienta. Po tym wyłączam telefon. Mam wystarczająco do słuchania od Bettiny i mamy, gdy wciąż mówią o wszystkich facetach, za których do tego czasu mogłyśmy wyjść z Mią. Nie wiem, czy zapomniały, że byłam zaręczona, czy po prostu postanowiły to zignorować, ponieważ nie byłam zaręczona z kimś, kogo lubiły. Na wieczór zakładam jedną z sukienek, którą wcześniej kupiłam, krótką – ale nie za krótką – kwiecistą sukienkę, która jest obcisła na torsie, ale rozchyla się i opada poniżej talii. Mama nalegała, żebym nałożyła parę czerwonych szpilek, 9 Centrum handlowe.

204

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

ponieważ sprawiają, że moje nogi wyglądają cudownie (jej słowa). Kiedy drzwi otwierają się o dziewiętnastej, praktycznie wskakuję na ojca, nim ma szansę odłożyć walizkę. Śmieje się, jego śmiech Świętego Mikołaja pochodzi prosto z jego rdzenia i przytula mnie mocno. - Ktoś za mną tęsknił – mówi, uśmiechając się, gdy mnie puszcza. Jego kiedyś piaskowo-brązowe włosy teraz są pokryte siwizną, a linie jego twarzy zaznaczone są za każdym razem, gdy się śmieje – a jest dużo takich razy. Jego brązowe oczy błyszczą, gdy na mnie patrzy, a to sprawia, że znowu czuję się jak dziecko. - Jesteś jedyną normalną osobą w tym domu – szepczę dramatycznie, gdy on nadal chichocze i kręci głową. - Nikt ci nie kazał zostawać samej z matką – odszeptuje w spiskowy sposób. - I Bettiną! Rozszerza oczy. - O Jezu, potrzebujesz drinka. - Albo dwadzieścia. Znowu się śmieje, kładąc dłoń na moim ramieniu. - Thomas! Jesteś w domu! - mówi mama, uśmiechając się szeroko, gdy podchodzi do nas, mając na sobie czarną sukienkę do kolan. - Próbujesz zapewnić mężczyźnie zawał serca, Hannah? Co ty masz na sobie? - pyta, opuszczając rękę z mojego ramienia i sięgając po mamę. Obserwowanie ich jest jak obserwowanie Przeminęło z wiatrem. Wiesz, ta 205

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

ostatnia część, kiedy to Rhett Butler trzyma w dłoniach twarz Scarlett O'Hara? To podsumowuje moich rodziców. Każdego. Dnia. - Och, przestań, Tom, wiesz, że Elle nienawidzi publicznego okazywania uczuć – grucha mama, zarzucając ramiona wokół jego szyi. Śmieję się, kręcąc głową. - Wcale nie, ale będę na zewnątrz, jeśli będziecie mnie potrzebować. - Dlaczego nalegasz na umawianie ją na te głupie randki? - słyszę jak szepcze do niej tata, gdy odchodzę. - Ponieważ musi ruszyć dalej! - Ruszy dalej, kiedy będzie gotowa, kochanie. Twoje wtrącanie się nie pomaga. A teraz jeszcze dzwonił do mnie Victor, by mi powiedzieć, że przyjeżdża zainterweniować – mówi. Zastygam z dłonią na klamce. Mam chwilę czystości, kiedy to myślę, że może zrezygnuję i pojadę do domu, ale potem przypominam sobie, gdzie jest w tej chwili dom i decyduję się wyjść na zewnątrz i usiąść w ogródku rodziców. Gdy dorastałam, miałam dwa rodzaje przyjaciół: tych, którzy mieli narzucających się rodziców oraz tych, których rodzice nie dbali o to, co robią ich dzieci. Zawsze chciałam mieć ten drugi rodzaj rodziców. Moi nie byli wymagający, chyba że miałam złe oceny, i wtrącali się tylko wtedy, gdy… cóż, zawsze się wtrącali. Kiedy umarł Wyatt, byłam za to wdzięczna, ponieważ pewnie tygodniami bym nie jadła, gdyby praktycznie mnie nie karmili. Muszę stwierdzić, że nie jestem zaskoczona tym, że Vic zdecydował podążyć za mną do domu po 206

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

tym, co dowiedział się o Zachu, zwłaszcza gdy powiedział o jego kliencie. To coś więcej niż jego normalna nadopiekuńczość starszego brata; chodzi o pracę. Tata dołącza do mnie na zewnątrz po tym, jak wziął prysznic i podaje mi kieliszek białego wina. - Pomyślałem, że będziesz go potrzebować – mówi, stukając w niego własnym. - Dzięki – odpowiadam, biorąc łyka i opierając się na siedzeniu. - Słyszałem, że wykonałaś świetną robotę w szpitalu. Zerkam na niego i uśmiecham się. - Myślę, że tak. - Jestem z ciebie dumny, Elle. Wiem, że zawsze mówię, że sztuka była stratą czasu i powinnaś robić coś innego, ale potem robisz takie rzeczy i nie mogę nic poradzić na to, że jestem z ciebie dumny. - Dziękuję – mówię, pochylając się i całując go w policzek. - Twoja mama się nie podda, aż znajdziesz nowego chłopaka, wiesz? Myślę, że powinnaś udawać zakochaną, by mogła w końcu sobie odpuścić. - Mama nie przestanie, aż będę miała dzieci. - Myślałem, że nie chcesz mieć dzieci – mówi, biorąc łyk wina. Nie patrzy na mnie, gdy to mówi. Jego oczy są daleko, patrząc w dystans. Nie widzi załamanego wyrazu mojej twarzy. Wyatt nie chciał dzieci. Odwracam ciało i naśladuję jego pozycję, patrząc na góry – na miejsce, w którym wiem, że jest ocean, ale jest zbyt ciemno, aby go teraz zobaczyć. 207

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Jeszcze nie zdecydowałam – mówię w końcu. - Czasami wiele oddajemy z siebie dla ludzi, których kochamy – mówi tata. - Ciężko jest wiedzieć, kiedy przestać to robić, ponieważ czujesz, że jeśli kogoś kochasz, powinnaś rezygnować dla nich z niektórych rzeczy. - Potakuję i piję wino. - Kiedy ożeniłem się z Eriką – mówi, odwołując się do zmarłej żony – kobiety, którą stracił lata przed poznaniem mojej matki. - Oddałem wszystko, co kochałem. Zrezygnowałem ze szkoły i znalazłem pracę, ponieważ czułem, że musiałem jej coś udowodnić. To robią mężczyźni, wiesz, udowadniamy się kobietom… naszej rodzinie. Potem straciłem ją przez pijanego kierowce i pomyślałem – czym jest teraz moje życie? Nie mam nic. A rzecz w tym, że nie czułem się w ten sposób przez to, że ją straciłem, lecz przez rzeczy, z których dla niej zrezygnowałem. Biorę duży łyk wina, wiedząc dokładnie, jak on się czuje. - A z mamą? Z nami? - Cóż, do czasu, gdy poznałem twoją matkę, wróciłem do gry. Ona była młodsza, więc czekałem, aż otrzyma dyplom, bo nie chciałem, żeby popełniła ten sam błąd, co ja z Eriką. Nigdy nie chciałem być powodem, przez który spojrzy na swoje życie i będzie żałowała rzeczy, których nie zrobiła. - Myślisz, że wszyscy mężczyźni tacy są? Czekają na odpowiedni czas, by coś zrobić? - pytam, myśląc o Oliverze. - Nie, nie wszyscy. Myślę, że twój brat taki jest. Myślę, że czeka, aż jego kariera rozkwitnie,

nim się z kimś ustatkuje, a jeśli już kogoś poznał, 208

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

powiedziałbym mu, że jest idiotą przez robienie tego w jego wieku, ale nie poznał nikogo, kto sprawiłby, że na nowo rozważałby swoją decyzję, więc myślę, że jest na dobrej drodze. - Taa, tak myślę. - Chodzi mi o to, Elle, że kiedy byłaś z Wyattem, prawdopodobnie zrezygnowałaś z większej ilości rzeczy, niż myślisz, a to nie jest zła rzecz. To sposób życia. Ja tylko nie chcę, żebyś zawikłała się w kolejny związek z takim sposobem myślenia. Nieważne jaki przystojny jest facet zdaniem twojej mamy. Błyska we mnie uśmiechem, który odwzajemniam. - Cóż, obydwoje wiemy, że gust mamy często jest trochę popaprany – mówię, sprawiając, że się śmieje. - I czy to nie jest prawda.

209

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł 2 2 Przeszłość

Oliver Zawsze twierdziłem, że jestem szczęściarzem przez to, że Victor jest moim przyjacielem. Był bezinteresowny, bezwzględny i przede wszystkim lojalny. Kiedy po otrzymaniu dyplomu nie miałem żadnego miejsca, do którego mogłem iść, a umowa o najem się skończyła, Vic nie wahał się ani chwili. - Zamieszkasz ze mną – powiedział. - Okej, daj mi znać, ile jestem ci winien. Potrzebuję jedynie miejsca na parę tygodni – powiedziałem, a on spojrzał na mnie, jakbym był szalony. - Jesteś moim bratem. Nic mi nie jesteś winien! I w taki sposób skończyłem śpiąc w małej chatce obok domu, którą wypożyczał na lato. Wakacje – ostatnie osiągnięcie, tak to nazywał. Ostatnie osiągnięcie, nim wyjadę do szkoły medycznej, a on osiedli się w szkole prawniczej w UCLA. Życie było dobre podczas tych tygodni – pobudka, złapanie kilku fal, zjedzenie czegoś, wypicie, impreza i przygodny seks z dziewczynami, które przebywały w

pobliżu.

Traktowaliśmy studia

jak

niektórzy

mężczyźni

traktowaliby swój ostatni kawalerski weekend, co było zabawne, bo byliśmy 210

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

samozwańczymi, skazanymi na dożywocie kawalerami. - Kto potrzebuje jednej kobiety, kiedy może mieć dziesięć? - To były słowa Vica, a następnie Jensena: - Bracia ważniejsi od dziwek. - Junior był jedynym, który nie mógł uczestniczyć w naszym szalonym lecie, odkąd był przywiązany do tej samej dziewczyny od początku pierwszego semestru szkoły. Tak bardzo, jak się z niego naśmiewaliśmy, myślę, że wszyscy byliśmy lekko zazdrośni przez to, że znalazł dziewczynę, z którą naprawdę chciał przebywać każdego dnia. Ubrałem się elegancko tamtego wieczoru, tak jak robiłem każdej innej nocy, ale byłem wyczerpany przebywaniem cały dzień na słońcu i musiałem rano wcześnie wstać, żeby zacząć przewozić swoje rzeczy na północną część stanu. Jeden drink… może dwa… potem sen, obiecywałem sobie, gdy szedłem w stronę domu, w którym zaczęła się już impreza. Jeden drink, może dwa, potem sen, powtarzałem sobie, ta mantra stawała się drugim tekstem do piosenki lecącej z głośników. Jeden drink, może dwa, miałem znowu sobie powiedzieć, kiedy dostrzegłem wchodzącą do domu Estelle. Poczułem jak powolny uśmiech pojawia mi się na twarzy, gdy obserwowałem jak jej palce poprawiają zmierzwione od wiatru włosy. Jej usta ułożone były w seksowne nadąsanie, gdy jej oczy wędrowały po pomieszczeniu. Zdjęła kurtkę, która ukazała czarną koszulkę, unoszącą jej piersi, oraz krótką, wyszywaną cekinami spódniczkę, ukazującą każdą krzywiznę jej nóg. Zgaduję, że wyczuła mój wzrok, ponieważ jej oczy chwilę później złapały moje i uśmiechnęła się szeroko. Powiedziało mi to, że coś kombinowała i 211

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

zastanawiała się, czy byłem uczciwą grą. Jeden drink, może dwa, potem sen, powiedziałem znowu do siebie, tym razem kopiąc płat czołowy mózgu w nadziei, że nakopię w siebie trochę rozsądku, nim się do niej zbliżę. Moje zdradzieckie stopy do niej podeszły, tak jak zwykle to robiły, a ona stała tam czekając na mnie, tak jak zwykle to robiła. - Nie widziałem cię jakiś czas – powiedziałem, moje oczy ogarniały jej, gdy powoli mierzyła mnie wzrokiem od stóp do głów. - Jaki jest werdykt? - spytałem, kiedy jej oczy w końcu zatrzymały się na moich. Lekko się zarumieniła i odwróciła wzrok, śmiejąc się. - Dobrze wyglądasz – powiedziała, znowu wracając do mnie spojrzeniem. - Świetnie wyglądasz – powiedziałem, a ona się uśmiechnęła. - Co tam u ciebie? Minęły może z dwa miesiące, odkąd ostatni raz się widzieliśmy. Dwa miesiące, odkąd nasze języki grały muzykę i tańczyły tak jak zwykle, gdy byliśmy na jednej z tych imprez… albo na filmie… albo gdziekolwiek pozwoliliśmy sobie się zakraść. Nigdy nie zaszliśmy zbyt daleko, zazwyczaj całowaliśmy się i dotykaliśmy przez ubrania, nim coś nam przerwało. Nasza długa przerwa nie była zwykłym przypadkiem. Chodziłem na imprezy do Cala, zamiast do Vica, ponieważ przygniatała mnie wina wszystkiego, co czułem, gdy Estelle była w pobliżu. Tak jak wtedy, gdy zobaczyłem ją w centrum handlowym parę miesięcy temu i zaciągnąłem ją na długi korytarz, który prowadził do łazienek. Chciałem jej tylko powiedzieć, żebyśmy zakończyli to szaleństwo między nami, ale potem 212

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

przyciągnęła do siebie moją twarz i pocałowała mnie tak głęboko, że zapomniałem wtedy swojego pieprzonego imienia. Była dla mnie niebezpieczna. To, co czułem, gdy przebywałem wokół niej, nie było właściwe. Miałem zaplanowane życie, a rzeczy, które przez nią pragnąłem, do niego nie pasowały. Jeszcze nie. - Całkiem dobrze – powiedziała. Zaczęliśmy iść do kuchni i chwyciliśmy czerwone kubki z piwem ze stołu. - A u ciebie? Słyszałam, że niedługo wyjeżdżasz do Berkeley. Wiedziałam, że się dostaniesz. Uśmiechnąłem się. Gdy ostatnim razem ją widziałem, nadal czekałem na odpowiedź. - To prawie wydaje się surrealistyczne. Przechyliła głowę i patrzyła na mnie przez długą chwilę, nim jej usta uniosły się w małym, ciepłym uśmiechu. - Jestem z ciebie dumna, Oliverze. Moje serce lekko na to załomotało. Uśmiechnąłem się i wypiłem trochę piwa. - Nadal myślisz tylko o zabawie? - spytałem. Niekoniecznie chciałem słyszeć o jej życiu miłosnym, ale chciałem wszystko wiedzieć. Wszystko, co mnie opuściło. Elle roześmiała się, gdy dotarliśmy do ławki na zewnątrz i usiedliśmy. - Myślę, że można tak powiedzieć. - Nadal nie spotkałaś tego jedynego? - spytałem, mając nadzieję, że mój głos brzmiał zwyczajnie – w przeciwieństwie do wszystkiego, co się we mnie 213

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

zaciskało. - Może tak, może nie. Skąd miałabym wiedzieć, czy on jest tym jedynym? powiedziała z uśmieszkiem i wzruszeniem ramion. Odwróciłem wzrok w kierunku plaży. - Lubię myśleć, że wiemy, gdy spotkamy tę wyjątkową osobę. - Spotkałeś ją? Tą jedyną? - spytała. Przełknąłem, zamknąłem oczy, wypiłem jeszcze więcej piwa i wypuściłem oddech. - Dawno temu zdecydowałem, że będę jej unikał, aż nadejdzie właściwy czas – powiedziałem niskim głosem, jakbym wyznawał dla księdza przestępstwo. Estelle zbliżyła się do mnie, aż dotykały się nasze ręce, a następnie oparła głowę na moim ramieniu. - Czy kiedykolwiek jest właściwy czas? - Nie wiem – wyszeptałem, odwracając twarz, by powąchać jej włosy. - Poznałam faceta – powiedziała nagle, cicho, a moje serce opadło. - Taa? - powiedziałem, dopijając piwo. - On jest… inny. Jest miły. Starszy. - O ile starszy? Uniosła głowę, by na mnie spojrzeć, a ten ruch sprawił, że siedzieliśmy nos w nos. Przeszedł przeze mnie wstrząs i zbliżyłem się jeszcze bardziej. Ponieważ jestem gnojkiem. Ponieważ jestem samolubny. Ponieważ chciałem, żeby te usta i oczy były moje, a ten głos słyszany był tylko przeze mnie – nawet jeśli tylko na 214

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

jedną noc. - Starszy ode mnie – wyszeptała, jej nos ocierał się o mój. - Starszy od ciebie. - Odsunąłem się, zerkając szybko dookoła, gdy przepłynęła przeze mnie adrenalina z możliwości, że zostaniemy przyłapani. Zbeształem się przez chwilę – szybką, niewielką chwilę – co odeszło, gdy tylko wróciłem spojrzeniem do jej oczu. - Lubisz starszych facetów? - wyszeptałem, moje usta unosiły się nad jej. Jej oczy błysnęły. - Niektórych lubię. - Taa? - spytałem, skubiąc jej dolną wargę zębami. - Taa – powiedziała bez tchu. - Myślisz, że jest tym jedynym? - Nie – powiedziała, powtarzając mój ruch i całując kącik moich ust. - Czy kiedykolwiek byłaś zakochana, Estelle? - spytałem cicho, odsuwając się lekko, by przeszukać jej rozszerzone oczy. - A ty? - wyszeptała, patrząc się na mnie, czekając. - Ja… - Nie wiedziałem, co powiedzieć, i nim mogłem powiedzieć cokolwiek, nadeszły za nami wzburzone głosy i szybko się od siebie odsunęliśmy. Odwróciliśmy się, żeby zobaczyć jak kilku kolesi dopinguje innego, który pił piwo. Tłum krzyczał i gwizdał, ale szybko się oddalił i znowu na siebie spojrzeliśmy. - Naprawdę chcę, żebyś mnie pocałował – powiedziała. 215

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Jeśli to w ogóle było możliwe, moje serce jeszcze bardziej przyspieszyło. Pochyliłem głowę, aż byliśmy nos w nos. - Naprawdę chcę cię znowu pocałować. - Chcę, żebyś tym razem zrobił coś więcej niż całowanie. Wstrzymałem oddech. - Estelle… - Proszę. Zamknąłem oczy na jej błaganie. Skorzystałem z chwili, by wyciszyć głośną imprezę i skupić się na tym, dlaczego to nie mogło się stać. Victor jest twoim przyjacielem, a ty mu obiecałeś, że się o nią zatroszczysz, a nie zranisz. On cię zabije. On jest twoim bratem. Jak byś się czuł, gdyby zrobił to Sophie? Ale potem poczułem jak Estelle jeszcze bardziej się przybliżyła. Poczułem jej delikatny oddech na uchu, a gdy jej dłoń sięgnęła między nami i umieściła się na moim kutasie, nie mogłem oddychać, a co dopiero myśleć. - Chcę cię, Oliverze – wyszeptała. Otworzyłem oczy i kiedy na nią spojrzałem, wiedziałem, że nie mogłem jej odmówić, nawet jeśli chciałem. Nawet jeśli powinienem. Wstała, chwyciła moją dłoń i zaczęła iść w stronę chatki. Spojrzałem za ramię, by się upewnić, że nikt nas nie widział. Moje oczy przeszukały imprezę i szukały Vica, ale nigdzie go nie znalazły. Potem poczułem się przez to jak dupek. Miałem właśnie zniknąć w pokoju z jego młodszą siostrą i upewniałem się, że nas nie widział. Miałem ją chronić przed wielkim, złym wilkiem, a oto byłem ja, 216

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

czując się właśnie jak wilk. Ale nie mogłem nic na to poradzić. Nie widziałem czerwonego światła, jeśli chodziło o Elle, widziałem jedynie zielone i czułem rzeczy, które sprawiały, że chciałem stać się dla niej lepszym mężczyzną, mimo iż wiedziałem, że nie potrafię. Drzwi otworzyły się i zamknęły za nami. Gdy tylko odwróciliśmy się do siebie, wskoczyła na mnie, owijając nogi wokół mojej talii i zarzucając ręce wokół mojej szyi, uderzając ustami w moje. Trzymałem ją, chwytając jej tyłek, gdy zanurzałem język w jej usta. Nie mogłem nic poradzić na jęknięcie, kiedy przygryzła go lekko, ssąc. Postawiłem ją po to, by pozwolić jej zdjąć mi koszulkę. Jej oczy zapłonęły, gdy spojrzała na mnie od twarzy do torsu. Jej małe palce dotykały każdej krzywizny, pozostawiając ścieżkę ognia za każdym miejscem, które dotknęła. - Masz łaskotki – powiedziała, patrząc na mnie w zastanowieniu. Nie miałem, nie bardzo, ale kiedy mnie tak dotykała, moje mięśnie się kurczyły, więc wzruszyłem ramionami i pozwoliłem jej myśleć, że miałem. Nie chciałem jej popędzać, więc pozwoliłem jej mnie rozebrać. Pozwoliłem jej przejąć dowodzenie i zdecydować, co dalej. - Jesteś piękny – wydyszała, gdy stałem przed nią nago. Jej dłoń sięgnęła i chwyciła mojego kutasa, a on drgnął. Jęknąłem, przygryzając wargę i odrzucając do tyłu głowę, prosząc wszystkich bogów, by dały mi wystarczająco kontroli, żebym nie doszedł w jej dłoniach, gdy mnie głaskała. W końcu moja samokontrola pękła i wyszedłem naprzód, sięgając po rąbek jej koszulki. Czekałem, obserwując 217

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

jak kiwnęła głową, żebym ją zdjął. Zrobiłem to, a następnie skupiłem się na jej nagiej klatce piersiowej. Milion razy wyobrażałem sobie, jak wyglądała, i nic z tego nie odwzorowywało rzeczywistości. Była… idealna. Rozpiąłem spódniczkę i pozwoliłem jej zebrać się wokół jej szpilek. Potem pochyliłem głowę i pocałowałem ją – powolny, spokojny pocałunek, który się pogłębił, gdy moje dłonie podróżowały po jej ciele. Moje wargi opuściły jej i powędrowały do jej szyi, obojczyka, między piersi… a potem wciągnęły każdy sutek do ust. Chwyciła się moich włosów z głębokim jękiem zachęty, więc dalej zamieszczałem pocałunki w dół jej ciała i przez majtki, które ściągnąłem zębami. Zepchnąłem je w dół jej łydek, a następnie przez stopy, gdzie odpiąłem każdego buta i pozwoliłem jej z nich wyjść. Nadal byłem na kolanach, wracając w górę jej ciała, gdy uderzyła we mnie potężna fala pożądania. Zatrzymałem się i spojrzałem jej w oczy, sięgając wnętrza jej ud, by je rozsunąć. Obserwowała mnie z uwagą, jakbym był jakimś rodzajem pięknych puzzli, które musiała ułożyć. - Łóżko? - spytałem, gdy moje dłonie powoli muskały jej uda. Kiwnęła głową, rozchyliła usta, a te wielokolorowe oczy błysnęły. Wstałem i zaniosłem ją do łóżka niczym pannę młodą. Żadne z nas się nie odzywało, gdy znowu poruszyłem się w dół jej ciała, moje usta ją całowały, drażniły, przekazywały to, jak bardzo ją chciałem. Jej ciało drgnęło przy łóżku… przy moich wilgotnych ustach… i pociągnęła mnie za włosy, mówiąc w kółko moje imię. Oliver, och, Oliver. Nigdy nie słyszałem piękniejszej melodii. 218

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Moje palce zastąpiły usta, gdy wróciłem do jej piersi, szczypiąc sutki i lekko je ściskając. - Tak dobrze – jęknęła na wydechu, a ja się uśmiechnąłem. Chciałem, żeby czuła się dobrze. Umieściłem się między jej nogami i zatrzymałem się. Nigdy się nie

zatrzymywałem.

Zawsze

szukałem

prezerwatywy,

zakładałem

ją

i

kontynuowałem. Nigdy się nie zatrzymywałem i zastanawiałem, czy była możliwość zrobienia tego bez prezerwatywy. Nigdy się nie zatrzymywałem i pragnąłem, by nie było między nami żadnej bariery. Ale to była Elle. Moja Elle. Jej dłonie przesunęły się po mojej piersi i do kutasa, gdzie znowu ścisnęła. - Jestem na pigułce – powiedziała cicho. - Często to robisz? Bez prezerwatywy? - spytałem, dopasowując się do jej tonu. Moje serce potykało się w oczekiwaniu. Dlaczego zadałem to pytanie? Czy to miało znaczenie? Od kiedy obchodziło mnie to, co moje kochanki robiły z innymi partnerami? Pokręciła głową. - Nigdy. Wypuściłem oddech ulgi. Czułem się na haju. Mogłem dać jej coś, czego nigdy nie miała. Nie byłem tym, który odebrał jej dziewictwo. Nie byłem tym, który czerpał przyjemność z jej pierwszego pocałunku – ale to mogłem jej dać. Pochyliłem się i zacząłem drażnić jej fałdki penisem. - Proszę, Oliver – powiedziała, chybocząc się pode mną. - Proszę. Zanurzyłem głowę i znowu ją pocałowałem, pozwalając jej spróbować się 219

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

na moich ustach, jęcząc, gdy pociągnęła mnie za włosy. - Zrobimy to wolno – wyszeptałem przy niej. - Nie. Nie chcę wolno – powiedziała z rozszerzonymi oczami. Uniosła biodra. Uśmiechnąłem się. - Ja chcę wolno – powiedziałem, wchodząc w nią jednym, głębokim pchnięciem. Jej ciało wygięło się z łóżka z krzykiem. Wysunąłem się z niej, a ona westchnęła, następnie wsunąłem się, a ona znowu krzyknęła. - Nadal chcesz szybko? - spytałem, jęcząc, gdy się wokół mnie zacisnęła. - Nadal chcę szybko – wydyszała, spotykając moje pchnięcia. Wysunąłem się całkowicie, potem wsunąłem się powoli i uśmiechnąłem się, gdy na mnie warknęła. Moje pchnięcia były długie i mocne. Czerpałem przyjemność z tego, jak czułem ją wokół siebie. Próbowałem wchłaniać jej ciepło, wilgoć – wszystko, co mogłem – więc nie spieszyłem się. Nie spieszyłem się, aż przesunęła dłonią przez swój płaski brzuch, do miejsca, w którym łączyły się nasze ciała i zaczęła się pocierać, a potem to straciłem. Uniosłem jej nogę i zacząłem się poruszać – naprawdę poruszać. Wykrzyczała moje imię, a ja wyjęczałem jej. Uczepiła się mnie, a to sprawiło, że poruszałem się jeszcze szybciej. Potem zaczęła skomleć Oliver, Oliver, nie mogę, nie mogę, gdy jej głowa poruszała się na boki. Wyszedłem z niej, a ona sapnęła i wyglądała, jakby miała mnie zabić, więc przesunąłem się i usiadłem, podnosząc ją i umieszczając na biodrach. Nigdy nie przerywaliśmy kontaktu wzrokowego, a kiedy wzięła mnie i zaczęła się ruszać, przepadłem. 220

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Sposób, w jaki jej oczy przeszukiwały moje, mówił: Czujesz to? Też możesz to poczuć? Czy ja to sobie zmyślam? Słowa nigdy nie zostały zwerbalizowane. Były wypowiedziane naszymi poruszającymi się przy sobie językami. Nadal poszukujesz? Nadal wierzysz, że ktoś inny jest dla ciebie lepszy? Moje dłonie chwyciły jej twarz, gdy jej chwyciły moją, i trzymaliśmy się, kiedy sięgnęła orgazmu. Ja zrobiłem to tuż po niej. Na początku był wolny, następnie pochłaniający

i

potężny.

Patrzyliśmy

na

siebie,

łapiąc

oddech,

nadal

przeszukując… pytając… zastanawiając się nad rzeczami, o które nie odważyliśmy się zapytać.

221

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł2 3 Teraźniejszość

Estelle - Nowa sukienka? - pyta Vic, gdy siadam przed nim przy stole. - Kupiłam ją wczoraj z mamą. I Bettiną. Vic jęczy. - Boże, co za para. I zdołały wybrać dla ciebie jakiegoś kretyna, gdy ty robiłaś zakupy. Śmieję się, ponieważ nie jest całkiem w błędzie. Wczorajsze przyjście Zacha umocniło moją wiarę w to, że dostępna w tej chwili pula randkowania jest mniej niż spektakularna. Jest przystojny, czarujący i mówi o sobie przez dziewięćdziesiąt procent czasu. Użył pozostałych dziesięciu procent, żeby mi powiedzieć, jak wiele by zyskał dzięki moim kalejdoskopowym sercom. Do czasu, gdy dotarł tu Victor, byłam gotowa iść spać, ale zostałam, ponieważ był taki skołowany. W drodze do domu naszych rodziców złapał gumę, a że już i tak jechał na zapasowej oponie, to zajechał po niego Oliver. To zaprowadziło do zdezorientowanego Olivera stojącego w salonie, patrzącego między Zachem a mną z dziwnym wyrazem twarzy. Nie byłam pewna, czy był zazdrosny, czy może 222

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

zaskoczony tym, jak dużo gadał Zach. W każdym razie, wyszedł całkiem wcześnie i gdy tylko to zrobił, ja udałam się na górę. - Wszystko, co robił, to mówienie o sobie – mówię, kręcąc głową. - Jak prawdziwy artysta – mówi Vic i uśmiecha się, gdy uderzam go w ramię. - Masz wielkie szczęście z randkami, co? - Byłeś z nim na randce dłużej ode mnie. Ja poszłam spać – mówię, unosząc brew. - Wszystko jedno. Nie umawiasz się z nim. Jest kobieciarzem i zdrajcą oraz jestem całkiem pewny, że jest zamieszany w jakieś dziwne gówno. - Mówisz tak o wszystkich. „Jestem całkiem pewny, że jest zamieszany w jakieś dziwne gówno” - naśladuję go, przewracając oczami. Wzrusza ramionami. - Zazwyczaj mam rację. - Jesteś gorszy niż tata. Nigdy nie będziesz pochwalał kogokolwiek, z kim będę się umawiać. - To nieprawda – mówi, jego brwi się marszczą. Patrzy w górę na dźwięk zamykających się za mną drzwi i nim mogę się odwrócić, jego oczy złączają się z moimi. - Jeśli jest dobrym facetem, a nie graczem i nie jest zamieszany w dziwne gówno, pochwalam to. - Pochwalasz co? - pyta Oliver, którego głos sprawia, że drżę. Wstaję i idę do kuchni, zerkając do tyłu i witając go z uśmiechem. - Vic mi mówi z kim mogę, a z kim nie mogę się umawiać. Nie martw się, 223

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

jak dotąd nie jesteś na liście kandydatów. Vic śmieje się i mamrocze coś w stylu „to byłby dzień”. Gdy Oliver tylko na mnie patrzy, jakby nie mógł uwierzyć, że właśnie to powiedziałam, robię co w mojej mocy, by nie pokazać mu środkowego palca. Zamiast tego skupiam się na spiżarni i szukam płatków. Nie wiem, na co jestem taka wściekła, ale wydaje się, że za każdym razem, gdy moje serce wiąże się z Oliverem, wszystko we mnie staje się pogmatwane. Moje już i tak luźne śruby szczękają. Mój już i tak niepewny osąd zanika. I ostatnie, zaborczy czip, którego nigdy nie byłam świadoma, wychodzi na powierzchnię. Jedyna rzecz, którą pamiętam, to Bobby wspominający o „nocy Grace”, a to wystarczy, żebym chciała rzucić czymś w mężczyznę, który nie jest nawet mój. - Mama ma tu tylko płatki zbożowe – wołam. - Co do diabła! - mówię, gdy spiżarnia zamyka się przede mną z trzaskiem i znajduję patrzącego na mnie gniewnie Olivera. Marszczę brwi. - Co? - Kto jest na liście? - pyta i parę sekund zajmuje mi zrozumienie, do czego się odwołuje. Śmieję się. - Czy to ma jakieś znaczenie? - Ma – naciska. Unoszę brew. - Jak tam „noc Grace?” Oczy Olivera rozszerzają się w szoku. - Co? 224

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Znowu otwieram spiżarnię, efektywnie sprawiając, że przesuwa mi się z drogi. - Nie ma żadnej nocy Grace – szepcze głośno. Czuję jak jego oczy wypalają dziury w mojej twarzy, gdy patrzy na mnie gniewnie przy drzwiach spiżarni. - Jest tylko noc Mae, noc Danny'ego, noc Patricka, noc Justina… chcesz, żebym kontynuował? Ponieważ spędzam większość nocy robiąc rundy w szpitalu, chyba że naprawdę mi się poszczęści i potem jest noc Estelle. - Jego słowa sprawiają, że przyspiesza mi serce, ale nie patrzę na niego. - A teraz mi powiedz, kto jest na liście kandydatów? - Naprawdę chcesz wiedzieć? - pytam cicho, zamykając spiżarnię. Krzyżuje ramiona na piersi. Nie ma na sobie dzisiaj stroju chirurga, ale zamiast tego granatową koszulkę, która ukazuje jego mięśnie oraz dżinsy, które trzymają się jego bioder, jakby były szyte na miarę. Włosy ma mokre i zaczesane do tyłu, a zarost wygląda na świeży. Wygląda jak cholerny model i nienawidzę tego. Głupi chłopak. Głupi, uroczy chłopak. - Przecież pytam. - Idź zapytaj mojego brata – mówię, kiwając w jego kierunku. - Pytam ciebie. Krzyżuję ramiona na piersi i staję przed nim. - A ja ci mówię, żebyś poszedł zapytać go, ponieważ nie wiem, kto jest na tej liście. Jest jakiś powód, dlaczego zamknąłeś mi spiżarnie przed twarzą, czy po prostu jesteś tu po to, by mnie denerwować, Bean? 225

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Otwiera usta, zamyka je, a następnie znowu otwiera. - Chcę twoją listę. Nie obchodzi mnie lista Vica. Wiem, że nigdy się na nią nie dostanę. Chcę twoją listę. Nie mogę nic na to powiedzieć, więc cieszę się, gdy wchodzi mój tata, odchrząkując, i muszę odciągnąć oczy od intensywności w oczach Olivera. Brązowe oczy taty przeskakują między nami, a jego brwi unoszą się w pytaniu. - Przeszkadzam w czymś? - Nie – Oliver i ja mówimy jednocześnie. - Słyszałem, że to twój ostatni tydzień w szpitalu – mówi tata, używając swojego entuzjastycznego głosu, gdy podchodzi i przytula Olivera. - Gratulacje, mój chłopcze. Wiedziałem, że masz to sobie, pomimo tych późnonocnych wypadów. Jęczę i udaję odruch wymiotny. Czy ludzie w tym domu nie przestaną mówić o przeszłości tego faceta? Jezu. - Dziękuję – mówi Oliver, śmiejąc się. - Teraz jest czas na prawdziwy świat. - Wiesz już, gdzie będziesz pracował? - pyta mój tata, otwierając lodówkę. Oliver odwraca się do mnie, gdy odpowiada. - Dostałem kilka telefonów, ale czekam na odpowiedni – mówi. Prycham jak rozwydrzona uczennica i odwracam się. - Tato, gdzie są Lucky Charms? - Twoja mama już ich nie kupuje. - Co? Czemu? - pytam, otwierając zamrażalkę. - Nie macie nic do jedzenia! 226

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Przez dom rozbrzmiewa śmiech mamy. - Nie mamy nic, co ty byś chciała zjeść, ale mamy dużo do jedzenia. Usiądź, zrobię ci jajka. - Nienawidzę jajek – mamroczę pod nosem. Gdy stoję, opierając plecy o blat, palce Olivera ocierają się o moje i czuję wstrząs, który sprawia, że moje oczy przeskakują do jego. - Lubisz jajka – mówi. Kręcę głową. - Naprawdę nie lubię. - Z kozim serem? - pyta, jego palce teraz splatają się z moimi. - Lubię je trochę, gdy mają kozi ser – szepczę, próbując odsunąć dłoń od jego, ale on sprawia, że jest to niemożliwe. - Co robisz? - Chcę być na tej liście – mówi cicho, żebym tylko ja mogła usłyszeć, ale moje oczy automatycznie przeskakują po pomieszczeniu, upewniając się, że nikt nie poświęca nam uwagi. - Zatem się na nią dostań. - Twoją listę czy jego? - pyta, kiwając w stronę Victora. - Na tę, która ma dla ciebie największe znaczenie. Sięgam w górę, by odsunąć mu włosy z twarzy, przeplatając przez nie palce, żeby odgarnąć je do tyłu. Zamyka oczy na ten ruch, a moje serce przyspiesza na intymność tego wszystkiego. Tata znowu odchrząkuje, a ja odsuwam się od Olivera, dając nam wystarczająco dystansu, by wyglądało na to, że nic się nie 227

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

dzieje. Ponieważ nic się nie dzieje. W ogóle. - Chcesz kawę, Oliverze? - pyta tata. - Tak, poproszę. Gdy przechodzę, usta taty unoszą się w uśmiechu. - Twój brat by go zabił. Wiesz o tym, prawda? Chwytam krawędź blatu. - Nie ma powodu. Śmieje się. - Jesteś tego pewna? I z tym mknę do stołu i siadam przed bratem, jak zwykle. Oliver siada obok mnie, jak zwykle, mama i tata siadają na swoich miejscach, a ona umieszcza na środku stołu jedzenie – jajecznicę, jajka sadzone, jajka gotowane bez skorupki, tosty, dżem i masło. Biorę tosty. Oliver sam podaje mi jajecznicę, ponieważ jest z kozim serem i bekonem. Dziękuję mu i jem jedną ręką, a drugą bawię się serwetką na kolanach. Tata patrzy na nas, jakbym miała właśnie ogłosić, że jestem w ciąży, i całe śniadanie wydaje się niezręczne. - Podoba mi się na tobie ta sukienka – szepcze Oliver, a ja się rumienię. - Oliverze, Tom mówił, że niedługo skończysz stały angaż. Nadal zostaniesz przy pediatrii? - pyta mama. - Z pewnością. Uwielbiam pracować z dziećmi, więc próbuję znaleźć jakąś małą praktykę lekarską, do której będę mógł dołączyć. - Ale pewnie musisz tak wiele widzieć w szpitalu – mówi smutno mama. 228

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Nie jest łatwo – mówi Oliver, jego dłoń sięga po moją pod stołem. - To tak naprawdę sprawia, że zdajesz sobie sprawę, co masz i jakie mamy szczęście, że jesteśmy zdrowi. - Założę się. Jestem pewna, że to rzuciło inne światło na twoje życie – komentuje tata. - Tak – odpowiada Oliver, ściskając moją dłoń. Czuję, jakby ściskał moje serce. - To sprawia, że widzę wyraźniej wiele rzeczy. - Myślę, że ten rok otworzył ci oczy na wiele rzeczy – zaczyna mama, aż wtrąca się Victor. - Czy ominęło mnie zawiadomienie, że to będzie śniadanie z okazji Święta Dziękczynienia? Przygryzam wargę, próbując się nie roześmiać i zerkam na Olivera, który najwidoczniej robi to samo. Nasze dłonie ściskają się jeszcze mocniej. - Nie musi być Święto Dziękczynienia, by być za coś wdzięcznym – mówi mama. - Vic jest po prostu smutny, bo ta dziewczyna, z którą się widuje, nie przyszła w ciągu ostatnich paru dni – mówię, pokazując mu język, gdy stroi minę. - Wszystko jedno. Przynajmniej mama nie musi grać dla mnie swatki. - Dla mnie też nie! - mówię, piorunując wzrokiem mamę. - Udowodnij – mówi Vic. - Udowodnij to. Wyjdź dzisiaj wieczorem i znajdź sobie randkę w stary sposób. Śmieję się. 229

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Poprzez wyjście zakładam, że masz na myśli klub, a to jest ostatnie miejsce, w którym chcę znaleźć sobie randkę. Poza tym, od kiedy chcesz, żebym się umawiała? - Odkąd zaczęłaś przykuwać uwagę do mojego randkowego życia, gdy ty takiego nie masz. Przewracam oczami. - Jestem szczęśliwie samotna, dziękuję bardzo. - Tak tylko mówię… Nie mam problemu ze znalezieniem kobiet, które chciałyby się ze mną umawiać. - Ja też nie mam problemu ze znalezieniem facetów, którzy chcieliby się ze mną umawiać. Unosi brwi, ale nie komentuje. - Mówię poważnie, Victorze. Unosi dłonie. - Odpuszczam, Elle. Nadal wychodzimy, żeby świętować moje zamknięcie sprawy? - Myślę, że tak, prawda? - mówię ze wzruszeniem ramion. - Może znajdziesz tam randkę. - Jesteś taki irytujący. - Nigdy nie wiesz. Może znajdziesz miłość w beznadziejnym miejscu – mówi i śmieje się. - Mamo, nie powiesz nic do swojego syna idioty? 230

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Estelle! - Estelle, co? On jest kretynem! - Myślę, że twój brat chce, żebyś ruszyła dalej ze swoim życiem – wtrąca tata. - Po prostu ma dziwny sposób okazywania swoich uczuć. Poza tym, kto powiedział, że ona nie robi tego z kimś tuż pod naszymi nosami? Victor prycha. - Po pierwsze, zauważyłbym. Po drugie, nie znamy nikogo, z kim mogłaby się umawiać. - To się nie dzieje – mówię w dłonie, gdy Oliver się śmieje. Victor dzwoni do Jensena, który wydaje się co weekend być w mieście, by do nas dołączył. Kończy się na tym, że zaproszeni są: Mia, Jensen, Victor, Oliver, Bobby i ja. Och, i ktokolwiek, kogo zdecydują wziąć ze sobą Oliver i Jensen, ponieważ Bóg wie, że nie podróżują bez randek, chyba że zamierzają jakąś tam znaleźć.

- Dlaczego, do diabła, on chciał iść do klubu? - pyta Mia, gdy przeszukujemy jej szafę. - Ponieważ najwidoczniej Victor nie ma życia poza pracą, która, przypomnę ci, zawiera strony rozwodu, próbujące w kółko ze sobą zadzierać. - Ugh. Dlaczego w ogóle Jensen znowu tu jest? To staje się wkurzające. 231

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Wolę jak zostaje na wschodnim wybrzeżu – mówi i nagle przestaje przeszukiwać ubrania, by usiąść na łóżku. Odwracam się do niej i obserwuję smutny wyraz, który pojawia się na jej twarzy za każdym razem, gdy wspomniany jest Jensen. - Nie musisz iść – mówię. - Po prostu tę imprezę przesiedź w domu. Mia unosi do mnie spojrzenie. - Jesteś pewna, że będzie z tobą w porządku? - Będzie dobrze. Mam trzech ochroniarzy i nie mogę cię winić za to, że nie chcesz widzieć Jensena. Wzdycha. - Po prostu nie jestem gotowa. Siadam obok niej i chwytam jej dłonie w swoje. - Wiem. - Nie wspominam o tym, jaki zmartwiony wydaje się być Jensen za każdym razem, gdy wspominane jest imię Mii, ponieważ nie ma po co. Nienawidzę tego, że przez niego jesteś taka smutna. Mia uśmiecha się. - Ja też, ale takie jest życie. Rozmowa przenosi się do mojego stroju i włosów, gdy zaczynam się szykować i przez chwilę obydwie zapominamy o duchach naszej przeszłości.

232

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł2 4 Kiedy docieram do klubu, zostaję zaprowadzona do miejsca VIP, gdzie Victor, Bobby, Jensen i Oliver rozmawiają z jakimiś kobietami przy stoliku obok. Obserwuję ich przez chwilę, ale głośna house'owa muzyka i przyciemnione światła sprawiają, że niemożliwe jest zrozumieć, co mówią. Fakt, że żaden z nich nie wyczuwa na sobie moich oczu na tyle, by spojrzeć w górę, mówi jedno – wszyscy są całkowicie zatraceni w rozmowie. Oliver odrzuca głowę do tyłu, śmiejąc się i przysięgam, że mogę poczuć, jak przechodzi to od jego piersi do mojej. Albo może to głośnik, o który się opieram. Tak czy siak, to dla mnie wystarczy, by w końcu ruszyć się w przeciwnym kierunku i udać się do baru. Wrócę tam po tym, jak dostarczę do ciała płynną odwagę, której potrzebuję, żeby siedzieć obok nich… obok niego. Gdy tylko mój tyłek dotyka stołka, proszę o drinka i zaczynam się rozglądać, obserwując poruszające się ciała oraz kroczące dumnie kobiety w poszukiwaniu kolejnej ofiary. Dwa drinki później wstaję i wracam do miejsca VIP, machając do dziewczyny, która wcześniej mnie wprowadziła. Uśmiecha się i prowadzi mnie tam, gdzie jest Vic, a ja staję dokładnie przed nimi, żeby usłyszeli mnie przez muzykę. - Hej. Victor odrywa wzrok od kobiety, która praktycznie siedzi mu na kolanach, 233

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

ale wydaje się, że wszystkie kobiety praktycznie siedzą im na kolanach. Próbuję uniknąć pozwolenia oczom powędrować do Olivera. - W końcu! Dotarłaś – mówi mój brat, wyglądając na szczerze zadowolonego, gdy wstaje i mnie przytula. - To moja siostra Estelle. Może za nas ręczyć i powiedzieć wam, że wszyscy jesteśmy wolni. Muszę stroić minę, ponieważ ta, która się do niego uczepiła, śmieje się głośno. - Hej, Estelle. Jestem Marie. - Potem wszystkie cztery kobiety się przedstawiają. - Zatem są wolni – mówi brunetka. Wygląda na trochę pijaną, razem ze zbyt szerokim uśmiechem i parszywymi dłońmi na kolanach Olivera. I tak się uśmiecham, mimo że wydaje się to kwaśne na mojej twarzy. - Pewnie. Niektórzy z większym bagażem niż inni. Wybierz sobie. Strzelam w Jensena spojrzeniem, a on kręci na mnie głową z niedowierzaniem. Zgaduję, że to była złośliwa rzecz do powiedzenia. Jęczę. - Tylko żartuję. Zobaczę się z wami później. - Macham do nich i uśmiecham się po raz ostatni, nim zmierzam do tego samego baru, co wcześniej. Czuję jak ktoś obok mnie siada, ale nic z tym nie robię. Nadal piję drinka i stukam w bar palcami, gdy rozmyślam, czy powinnam zostać dłużej, czy może wyjść i zadzwonić do Mii, żebyśmy gdzieś poszły. - Co taka piękna kobieta jak ty robi tutaj sama? - pyta, a ja prawie wytrzeszczam oczy, bo ma najseksowniejszy brytyjski akcent, jaki kiedykolwiek 234

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

słyszałam. Nie że słyszałam dużo, pomijając filmy. Obracam się na siedzeniu i znajduję przystojnego, starszego mężczyznę. Wygląda jak biznesmen, co ma więcej wspólnego z garniturem, który ma na sobie, niż z czymkolwiek innym. - Nie sama. Po prostu potrzebowałam trochę przestrzeni od ludzi, z którymi powinnam być. Jego usta się unoszą. - Aż tak źle? Moje oczy wędrują po jego rysach i dostrzegam cienkie usta, ciemne oczy, krótkie, jasne loki na głowie oraz brak włosów na twarzy. Zastanawiam się, czy jest taka gładka, na jaką wygląda. Jego uśmiech się poszerza, tak samo jak mój. - Jestem tu z bratem i jego przyjaciółmi. Świętują jakąś wielką rzecz związaną z pracą. To całkiem słabe. - W takim przypadku chciałabyś jeszcze jednego? - pyta, patrząc na moją prawie pustą szklankę wódki z tonikiem. - Pewnie – mówię, uśmiechając się. - Jesteś tu sam? - Z kilkoma facetami z pracy. - Wskazuje na stolik niedaleko tego, przy którym siedzą Vic i reszta. - Siedzisz na miejscu VIP i przeszedłeś całą drogę tutaj, żeby napełnić drinka? Pochyla się tak, że jego usta są obok mojej twarzy. - Zobaczyłem cię i pomyślałem, że powinienem przyjść i się przedstawić, nim ktoś inny będzie miał szansę to zrobić. 235

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Uśmiecham się i skupiam uwagę na drinku, który zamieszcza przede mną barman. - Miles – mówi, oferując dłoń. - Estelle. - Piękne imię. Co robisz dla zabawy, Estelle? Poza unikaniem nudnych świętowań z bratem? Moje oczy znajdują jego i błyskam w niego uśmiechem. - Tańczę. Unosi brew. - Pokaż mi. Wstaję, dopijam drinka w sposób, jaki nie przystaje damie, i chwytam jego dłoń, pociągając go ze sobą na parkiet. Zerkam przez ramię, tam gdzie siedzą faceci, i widzę, że nadal rozmawiają, oprócz Victora, który tańczy teraz z jedną z dziewczyn. Jedyny, który mnie dostrzega, to Oliver, a spojrzenie, które mi daje, jest wystarczające, by rozpalić moje wnętrze. Miles chwyta moje biodra i zaczynamy ruszać się do muzyki. W końcu zamykam oczy i ignoruję spojrzenie Olivera, razem ze wszystkim innym. Pozwalam wędrować przeze mnie muzyce, a ciału przejąć kontrolę do momentu, aż zapominam, gdzie jestem i z kim jestem. - Naprawdę jesteś w tym dobra – mówi mi do ucha Miles. - W czym jeszcze jesteś dobra? Nie mogę powstrzymać uśmiechu, ale nadal tańczę i ignoruję jego pytanie. Zostajemy na parkiecie i gdy piosenki stają się bardziej prowokacyjne, to samo 236

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

robią moje ruchy oraz ręce Milesa na moim ciele. Gdy wcześniej były na mojej talii, teraz przesunęły się do tyłka. Odwracam się w jego uchwycie i unoszę jego ręce wyżej, by były na mojej talii, a gdy to robię, dostrzegam podchodzącą do nas wysoką postać. Normalnie to byłoby dziwne, skoro jesteśmy na środku zatłoczonego klubu, ale wszędzie poznam ten chód. Moje serce trochę przyspiesza, gdy spojrzenie odnajduje Olivera. Patrzę obok niego i dostrzegam Vica oraz Bobby'ego owiniętych panienkami obok nich. Jeśli dostrzegli, że Olivera nie ma, nie pokazali tego po sobie. Nie zatrzymuje się, aż do mnie dociera. - Muszę z tobą porozmawiać – mówi, pochylając twarz między mojego partnera do tańca a mnie. - Tańczymy – mówi Miles, marszcząc brwi, ale przestaje się ruszać, aż nasza trójka stoi. - Teraz nie – mówi Oliver głosem, który sprawia, że stają mi włoski na karku. Miles bierze to jako wyzwanie i unosi na mnie brew, przekazując: możesz w to uwierzyć? I szczerze, nie, nie mogę w to uwierzyć. - Oliverze, czego chcesz? - pytam. Nawet na mnie nie patrzy. Nadal piorunuje wzrokiem Milesa. - Chciałbym zostawić za sobą moje dni bicia się w gimnazjum, więc będzie dobrze, jeśli mógłbyś wyświadczyć mi przysługę i zabrać swoje ręce z jej tyłka oraz się odsunąć – mówi Oliver. Gniew buzuje mi w brzuchu, gdy obserwuję wymianę. Jedyna rzecz, o jakiej 237

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

mogę myśleć, to „noc Grace”. Słowa powtarzają się w mojej głowie. „Noc Grace”, a następnie rozbawiony chichot Bobby'ego i nagle jestem wściekła, ot tak. Odsuwam się i strzelam w niego morderczym spojrzeniem. - Jaki jest twój problem? - Rozumiem, że się znacie – mówi Miles, kręcąc głową. Patrzy na mnie ostatni raz. - Jeśli skończysz grać w jakąkolwiek grę, w którą on chce, byś grała, możesz dołączyć do naszego stolika. - Potem się odwraca i znika w tłumie, zostawiając mnie gapiącą się na puste miejsce, w którym stał. - Elle – mówi Oliver, ale unoszę dłoń, by go zatrzymać, i odwracam się, idąc na tył klubu. Kolejka do łazienki kobiet jak zwykle jest ogromna, więc patrzę w obie strony i rozmyślam nad planem. Kiedy widzę podchodzącą do mnie postać, rzucam się do najbliższego wyjścia, drżąc na ścianę zimnego powietrza, które we mnie uderza. - Estelle! - krzyczy, gdy zamykają się za nim drzwi, hałas klubu zanika za nimi. - Czego chcesz? - mówię. Czego on może chcieć? Trzymam razem dłonie, gdy przepływają przeze mnie resztki alkoholu, ocieplając mnie przed powietrzem na zewnątrz. Nagle jestem taka smutna przez wszystko – przez wszystkich. To miało być wieczorne wyjście. Może nawet wieczór, w którym mogłabym pokazać Vicowi, że sama mogę zdobyć faceta, bez pomocy mamy, bez szkoły, bez sztuki, tylko ja. A to jest głupie. To jest głupie, ponieważ jestem w klubie tanecznym, 238

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

próbując udowodnić rzeczy, których nie zdawałam sobie sprawy, że potrzebuję. Zresztą co zamierzałam zrobić? Przeżyć numerek z jakimś przypadkowym facetem? Znaleźć prawdziwą szansę zaczęcia na nowo w miejscu, w którym rozmowa jest całkowicie nieobowiązkowa, a seks bez penetracji jest normą? Śmiech ucieka z moich ust na głupie, idiotyczne myśli. I podąża za nim kolejny, kiedy przypominam sobie, kto za mną stoi – jedyny facet, którego chcę, ale nie powinnam. Jedyny, którego nie chcę chcieć. Jedyny, którego boję się chcieć. Kiedy Oliver nie odpowiada, odwracam się do niego. Ma zamknięte oczy i przesuwa ręką przez włosy, odsuwając je do tyłu, jakby występował w reklamie Pantene. Wygląda na wyczerpanego, jak mężczyzna, który skończył tydzień pracy, zawierający osiemdziesiąt godzin, ale nadal zdołał dzisiaj wyjść i pomóc przyjacielowi świętować wygraną. Ale kiedy otwiera oczy i na mnie patrzy, wygląda tak, jakby złapał drugi oddech. - Wiem, że jestem popieprzony, Elle. Albo przynajmniej byłem kiedyś – mówi z krótkim śmiechem. Podchodzi do mnie, a ja zostaję w miejscu. Nie chcę przeszkadzać temu, co zamierza mi powiedzieć tym głosem, patrząc na mnie tymi oczami. - Nie masz powodu, żeby się dla mnie otwierać. Wiem, że nie mogę cię mieć, Elle. Wiem, że nie powinienem cię mieć. Oferty pracy, które otrzymuję, są w San Francisco, co oznacza, że prawdopodobnie niedługo wyjadę… znowu. Twój brat nigdy nie pochwalałby tego… nas… mnie będącego z tobą – mówi, wzdychając. Znowu przesuwa dłońmi przez włosy, stając przede mną. Jest tak blisko, że jedyną rzeczą między nami są moje skrzyżowane ramiona. Opuszcza 239

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

czoło na czubek mojej głowy i wypuszcza długi oddech, który przelatuje przez moją twarz. - Więc dlaczego tak mocno cię pragnę? - Ile razy będziemy przez to przechodzić? - szepczę. Ile razy pozwolę ci złamać mi serce? - Daj mi tylko jedną randkę – mówi nisko, poruszając twarzą tak, że ocierają się nasze nosy. - Tylko jedną randkę, a potem co? Odejdziesz następnego dnia? - mówię, odsuwając się. - Daj mi czas, żeby nad tym pomyśleć – mówi, jego oczy mnie błagają. Kręcę głową. - Nie mogę. - Dlaczego nie? - Ponieważ ostatnim razem, gdy to robiliśmy, zostawiłeś mnie! - mówię trochę głośniej, niż zamierzałam. Wzdryga się. - Mieliśmy tamtą noc, a ty mnie zostawiłeś! Obudziłam się następnego dnia, a ciebie nie było. Wszystkie twoje rzeczy zniknęły! Nawet nie zostawiłeś listu, było jedynie „Bean wyjechał dzisiaj do Berkeley, powiedział, że następnym razem pogadacie” od Victora, który myślał, że nie widzieliśmy się na imprezie. Wiesz, jak bardzo to bolało? Odwraca wzrok. - Myślałem, że stwierdziliśmy, że jestem popieprzony. - Taa, cóż, przestań spieprzać nas wszystkich razem ze sobą! Jego oczy przeskakują do moich. 240

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Zaręczyłaś się rok później! - Och, miałam na ciebie czekać? Czy przeoczyłam notatkę, w której napisałeś, że wrócisz i moglibyśmy mieć w czymś szansę? Tak bardzo przepraszam, królu Olivierze. Musiałam to przeoczyć, razem z przeprosinami za zostawienie mnie, a potem sprawienie, że byłam nieszczęśliwa na własne… Jego usta uderzają w moje, nim mogę skończyć, a ja wycofuję go do ściany za nim. Jęczy, gdy przyciskam do niego ciało i zanurzam język w jego usta. Moja głowa szumi jego zapachem, smakiem oraz odrobiną ciężaru w naszych ustach, który wytworzyły nasze przygryzające się zęby. Całujemy się, jakbyśmy byli głodni… umierający z głodu… z siebie. Przez mgłę w mojej głowię słyszę nasze imiona, ale tego nie przetwarzam, aż słyszę głos, który staje się głośniejszy, bliższy, a nasze telefony zaczynają wibrować (jego w kieszeni, a mój w pasku, który noszę na nadgarstku. - Elle? - Bean? Przechodzi przez nas głos Jensena, a Oliver sapie przy moich ustach i odsuwa się albo mnie odpycha. To wydaje się takie same. Wibrowanie naszych telefonów staje się oszalałe. Patrzę w dół, wyjmując go i widzę imię Vica na ekranie. Moje oczy przeskakują do Olivera, który mówi, że dzwoni do niego Jensen. Kiwamy do siebie i odbieramy telefony w tym samym czasie. - Taa, jest ze mną. Jesteśmy na zewnątrz – mówi Oliver do telefonu. - Jestem na zewnątrz – mówię do Vica. 241

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Och. Jensen jest z tobą? Poszedł zapalić. - Nie. Nie widziałam go. - Wracasz z nami? Nie posiedziałem z tobą za dużo w środku. - Byłeś trochę zajęty – mówię i otwieram usta, żeby się zgodzić, kiedy mi przerywa: - Okej, zatem zobaczymy się w domu. Powiedz Beanowi, że przychodzą dziewczyny, z którymi rozmawialiśmy – mówi Victor, a mój brzuch się skręca. - Pewnie. Powiem mu – mówię, patrząc na Olivera, który obserwuje mnie uważnie. Gdy tylko się rozłączam i wkładam telefon do torebki, Oliver po mnie sięga, ale unoszę dłonie, by go powstrzymać. - Nie kłopocz się. Victor mówi, że masz na dzisiaj towarzystwo. Chce, abyś wiedział, że przychodzą dziewczyny – mówię, odchodząc alejką na przód klubu. Łapię widok stojącego Jensena, gapiącego się na nas z otwartymi ustami. Nawet nie obchodzi mnie to, czy nas w tej chwili widział. Jestem pewna, że jutro o tym pomyślę, ale w tej chwili czuję, że muszę się stąd wydostać. - Zamawiam taksówkę – mówię, gdy do niego podchodzę i otwieram drzwi do pierwszej, którą widzę. Zerkam za ramię i łapię załamany wyraz na twarzy Olivera, nim wsuwam się do samochodu i zamykam drzwi – a potem udaję się do jedynego miejsca, które mogłam nazywać domem przez ostatnie dwa lata. Na szczęście nadal mam klucz.

242

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł 2 5 Przeszłość

Oliver Czasami upadek ambicji pozwala życiu przejść obok ciebie i dopiero po fakcie zdajesz sobie sprawę, że tak się stało. Tak jak pory roku, ludzie się zmieniają – ich życia się zmieniają – i nagle zatrzymujesz się między jesienią a zimą, nie wiedząc, czy powinieneś zrobić krok do tyłu, czy do przodu. Nie wracałem do domu w trakcie przerw w czasie moich dwóch lat szkoły, ponieważ mama i Sophie przyjeżdżały zobaczyć mnie w Berkeley. Potem, jednego roku, chłopaki przyjechali na przerwę wiosenną, a potem pojechaliśmy do Vegas. Na początku bycie w domu wydawało się dziwne, jakby wszystko oprócz mnie zostało takie same. Tak myślałem, aż pewnego ranka spotkałem się z zestresowanym Victorem w Starbucksie. - Jeśli nie przestaniesz ruszać nogą, zamierzam ją dźgnąć – powiedziałem, patrząc na niego znad podręcznika, który trzymałem w dłoni. Mieliśmy się uczyć – on na LSAT10, a ja na ostatni egzamin z genetyki. - Ja tylko… przepraszam. Po prostu mam na głowie teraz dużo różnego 10 Law School Admission Test – egzamin wstępny do szkoły prawniczej.

243

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

gówna. Odłożyłem książkę i oparłem się na siedzeniu. - Mów. Zamknął oczy i wypuścił powietrze przez nos, długo i ciężko. Nie wiedziałem, co mogłem oczekiwać, że powie. Może oblał zajęcia. Może zaciążył dziewczynę. Może kupił sobie chomika. Z Victorem nigdy nic nie było wiadomo. - Ona się zaręczyła – powiedział w końcu. - Okej? - powiedziałem powoli, czekając, aż rozwinie. - Estelle – powiedział, jego brwi się zmarszczyły. - Zaręczyła się. Kilka rzeczy wydarzyło się na raz: rozdziawiłem usta, powietrze opuściło moje ciało, a baristka upuściła kawę, którą robiła, wywołując zamieszanie w kawiarni. - Ona co? - powiedziałem. Kiwnął głową, unosząc brwi, jakbyśmy nadawali na tych samych falach. Tylko że nie wiedział, że jego fale spoczywały na rodzinnym terytorium, a moje uderzały w góry, gdzie dzwoniły ostrzegające dzwony. Czułem, jakby wielkie szczypce ściskały moją szyję. Estelle była zaręczona. Moja Estelle. - Z kim? Nawet nie wiedziałem, że miała chłopaka na poważnie – powiedziałem, próbując utrzymać głos spokojny, próbując się nie zezłościć, ponieważ wtedy moje uszy by poczerwieniały, a on wiedziałby, że coś jest nie tak. Gdzie ja, kurwa, byłem? Gdzie, kurwa… dlaczego nikt mi nic nie powiedział? - Od czasu do czasu umawiała się z tym malarzem, Wyattem. 244

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Taa, częściej się umawiała, prawda? - Czy ja byłem szalony? Słyszałem, że to nie było nic poważnego. Albo może tylko tak zakładałem. Vic wzruszył ramionami. - Cóż, teraz to jest, kurwa, poważne. Zamieszkają razem, zaręczeni… to po prostu… ona jest moją młodszą siostrą, wiesz? Jedna rzecz to zaręczający się Junior, ale kiedy Elle to robi, to jak… nie wiem. Czuję, jakbym przechodził przez kryzys wieku średniego. Nie mogłem nawet się roześmiać albo zażartować na to, co powiedział. Byłem zbyt wstrząśnięty tym, że Estelle się zaręczyła. Estelle z kimś zamieszka – z kimś, kto nie jest mną. Z kimś, kto najwyraźniej jest dojrzały i wystarczająco mądry, żeby nie pozwolić komuś tak idealnemu prześlizgnąć się przez jego życie. - Czy oni przypadkiem zawsze ze sobą nie zrywają? - powiedziałem znowu. - Zgaduję, że on chce zrobić to tak, by tego nie robili – powiedział, przygryzając czubek długopisu w dłoni. - On jest takim nadętym kutasem. Uważa, że jest lepszy od innych. - Naprawdę? I Estelle z nim zamieszka? - Spojrzałem w dół na odbarwione drewno między nami. - Mówi, że go kocha. Moja pierś się ścisnęła, ale kiwnąłem głową i wydobyłem z siebie dźwięk, by przekazać, że słuchałem. - Mówi, że jest z nim szczęśliwa i że tak wiele ją nauczył. Myślę, że czuje się z nim komfortowo. To znaczy, on jest starszy, ma na koncie tyle sukcesów i 245

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

otwierają razem galerię. - Otwierają razem galerię? - spytałem. To nie mogło być gorsze. - Koleś. Nie pokazałem ci zdjęć? - spytał Vic, wyjmując telefon i przeszukując zdjęcia. Tak się złożyło, że to, na którym się zatrzymał, było zdjęciem, którego użyli, by ogłosić zaręczyny. Estelle miała dłoń na jego klatce piersiowej i obydwoje uśmiechali się szeroko do aparatu. On miał długie blond włosy, jak moje… zarost, jak mój… oraz dziewczynę, która powinna być moja. Estelle miała swoje ciemne włosy rozpuszczone, loki powiewały na wietrze wokół jej szczupłego ciała. Jej orzechowe oczy były szerokie i uśmiechały się tak samo, jak jej piękne usta. Spojrzałem na diament na jej palcu i szybko odwróciłem wzrok. Czułem, jakby przygniatał mnie głaz. Nie mogłem oddychać. Odłożyłem telefon i spojrzałem w inną stronę. - Zatem zgaduję, że jest szczęśliwa – skomentowałem, podnosząc z powrotem książkę. Mogłem wyczuć, że Vic na mnie patrzy. W połowie oczekiwałem, że zapyta, dlaczego dziwnie się zachowuję. Przygotowałem sobie małą przemowę, w trakcie której powiedziałbym mu, że byłem zakochany w jego siostrze i wiedziałem, że tego nie pochwala, ale nie obchodziło mnie to. Pomyślałem sobie, że bym to zrobił. Zapytaj mnie, błagałem, ale tego nie zrobił. Westchnął i oparł się na siedzeniu. - Czuję się jak starzec. Moja siostra wychodzi za mąż… - Jest zaręczona – poprawiłem go. - Wiele osób się zaręcza i nie biorą ślubu. Czy byłem kutasem, że tego chciałem? Czy byłem okropny przez posiadanie 246

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

nadziei, że te zaręczyny się rozpadną? Zresztą dlaczego to tak bardzo mi przeszkadzało? Nie było mnie tam. Wyjechałem. Wyjechałem. Mogłem winić tylko siebie. - Chcesz przyjść dzisiaj na przyjęcie zaręczynowe? Mógłby równie dobrze mnie zapytać, czy chciałbym ubrać różowy trykot na mecz futbolu. - Co? Możesz dotrzymać mi towarzystwa – powiedział, śmiejąc się na wyraz mojej twarzy. Zgodziłem się dlatego, że potrzebowałem ją zobaczyć pomimo okoliczności. Oczywiście, że się zgodziłem. Pójdę i poproszę ją, żeby nie wychodziła za tego głupiego malarza. Albo może po prostu muszę ją zobaczyć, by się upewnić, że była naprawdę szczęśliwa. Upewnić się, że ta iskra między nami już nie istniała. Może coś, co mieliśmy kiedyś, teraz zniknęło, skoro miała coś prawdziwego. Może czekałem zbyt długo. Oczywiście, że czekałem zbyt długo. Każda sekunda, którą zajęło mi przygotowanie się do domu Vica, stała się odliczaniem do fatum. Zmieniłem ubrania pięć razy. Pięć. Czułem się jak Sophie. W tej kwestii zadzwoniłem do siostry. Nigdy nie powiedziałem jej o Elle, ponieważ wiedziałem, że by tego nie pochwalała, ale musiałem komuś powiedzieć, komukolwiek. Musiałem wyłożyć to na tacy, żeby wszechświat mnie usłyszał i może powiedzenie tego Sophie sprawi, że to będzie prawdziwe. Może powiedzenie jej zatrzyma zaręczyny… zatrzyma ślub – nie wiedziałem. - Jeśli nie dzwonisz do mnie po to, by mi powiedzieć, że przyjeżdżasz 247

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

nakarmić Sandera, twój głos nie jest w tej chwili pożądany – powiedziała, brzmiąc na kompletnie wyczerpaną. - Soph, spieprzyłem. Była cicho przez dłuższą chwilę. - Czy ty… okej, nie mogę myśleć o tym, jak mógłbyś spieprzyć, zatem oświeć mnie, och ty idealny, co zrobiłeś? - Pamiętasz Estelle, tak? - Mhm. - Cóż, tak jakby spotykaliśmy się kiedyś. Kilka razy… więcej niż kilka razy – przyznałem cicho. - O mój Boże, nie mów, że ją zaciążyłeś. - Nie! Boże. Nie – powiedziałem, mój głos był lekko obronny. Czy to byłyby najgorsze wieści? Że ją zaciążyłem? Normalnie powiedziałbym, że tak, ale dzisiaj nie byłem taki pewny. - Okej, więc? Victor was przyłapał i podbił ci oko? - znowu zgadywała. - Nie! - powiedziałem, jęcząc. - Zaręczyła się! Więcej ciszy. Jedynie przez gaworzenie Sandera mogłem stwierdzić, że nadal była na linii. - I jesteś przez to zły, ponieważ nie możecie się już spotkać? - powiedziała. - Jestem przez to zły, ponieważ myślę, że jestem w niej zakochany – powiedziałem, mój głos był cichy. Nawet sam sobie tego nie przyznałem. - To znaczy, nie jestem pewny, ale tak myślę – dodałem. 248

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Sophie się roześmiała. - Cóż, to jest… - Westchnęła. - To jest coś… - Sophie! - Bean, dzwonisz do mnie w środku karmienia, by mi powiedzieć, że bardzo możliwe – ale nie jesteś pewny – że jesteś zakochany w młodszej siostrze twojego przyjaciela od czasu trzeciej klasy i że jest zaręczona z kimś innym? Chodzi mi o to, że… nie mam słów. Kiedy to się zaczęło? Kiedy doszedłeś do tego wniosku? - To zaczęło się lata temu, ale nigdy nie było czymś prawdziwym, wiesz? - Jedynie wystarczająco prawdziwym, żebyś ześwirował, kiedy usłyszałeś, że się zaręczyła? Zacisnąłem oczy. - Dlaczego nie jesteś pewny, że jesteś w niej zakochany? Utrzymujecie kontakt? - Nie. Nie. Nie rozmawialiśmy od… jakiegoś czasu. Odkąd wróciłem do domu ostatnim razem… a nawet wtedy to było szybkie hej i pa – niezręczne, ponieważ wychodziłem z restauracji z randką, a ona tam była, żeby spotkać się ze swoją. - A teraz? - A teraz… zaręczyła się z jakimś kretynem. Sophie znowu się roześmiała. - A ty jesteś księciem. - Nie wiem, co robić. Wybieram się na jej przyjęcie zaręczynowe i nie 249

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

wiem, co robić. - Wybierasz się na jej przyjęcie zaręczynowe? - powiedziała. Zwariowałeś? Myślisz, że co ona powie? - Nie wiem. Mam nadzieję, że zdejmie pierścionek i rzuci nim facetowi w twarz. - Ollie… Jęknąłem. Moja siostra nazywała mnie tak tylko wtedy, gdy miała się przymilić i powiedzieć coś, czego nie chciałem usłyszeć. - Może powinieneś dać jej odejść. Może nie była tą jedyną. - Była! Jest! - powiedziałem, przechodząc przez pokój. - Jeśli czujesz w ten sposób, dlaczego wcześniej czegoś nie próbowałeś? spytała z westchnięciem. - Pamiętasz jak to było, gdy odszedł tata? - Tata nie odszedł. Rozwiedli się. To różnica. - Wszystko jedno. Pamiętasz, kiedy to się stało? Co powiedział? Że czuł się niezrealizowany i nie mógł niczego udowodnić mamie? - O mój Boże. Ty naprawdę słuchałeś tych bzdur, którymi karmił nas tata, kiedy prawdopodobnie był pijany? - Oczywiście, że tak! Byłem dzieckiem! On był moim tatą! A wszyscy moi znajomi byli tacy… nie wiem. Miałem po prostu wizję tego, kim chciałem być, gdy dorosnę. Chciałem mieć na koncie sukcesy, żeby moja żona nie musiała pracować, chyba że by chciała. 250

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Zatem zaplanowałeś tę całą rzeczywistość dla ciebie oraz twojej żony bez wzięcia pod uwagę tego, że życie tak naprawdę ruszy dalej z tobą lub bez ciebie? powiedziała po długiej pauzie. Wypuściłem szorstki wydech. - Kurwa. Kurwa. Kurwa. Kurwa – wyrzucałem z siebie, kopiąc w ścianę obok szafy. - Cóż, to mój sygnał – powiedziała, gdy Sander zaczął płakać. - Powodzenia dzisiaj. I Bean? - Taa? - Czasami pozwalamy tym pierwszym odejść, ale to uczy nas tego, żeby pielęgnować tych drugich o wiele bardziej. Wymamrotałem taa, dzięki, i obiecałem, że jutro ją odwiedzę. Nie mogłem poradzić sobie z pomysłem pozwolenia Elle odejść. Czy to było takie złe, że chciałem ją zatrzymać? W końcu stwierdziłem, że pójdę w tym, co już miałem na sobie i opuściłem dom. Zamiast wzięcia samochodu, wybrałem się do Vica na piechotę. Musiałem pomyśleć o tym, co zrobię, gdy tam dotrę. Myślenie nie pomagało. Jeśli cokolwiek, to uderzający w moje uszy wiatr mieszał jeszcze bardziej moje myśli. Kiedy w końcu tam dotarłem, nie wiedziałem, co robić. Normalnie wszedłbym przez tylne drzwi, ale dzisiaj nie byłem tu jako przyjaciel Victora, byłem jako Estelle… coś… więc użyłem drzwi wejściowych. Thomas, tata Victora, miał zszokowany wyraz twarzy, gdy otworzył dla mnie drzwi. 251

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Nie sądzę, że kiedykolwiek używałeś tych drzwi – powiedział ze zmarszczeniem brwi. - Pomyślałem, że powinienem, skoro nie było mnie tu jakiś czas. - Nadal jesteś naszym chłopcem, nieważne jak się starzejesz ani ile żyć ratujesz, doktorze. - Roześmiał się tym samym śmiechem, co Victor, z trzęsącymi się ramionami oraz błyszczącymi, idealnymi, prostymi zębami. - Zatem wielki dzień – powiedziałem. - Wielki dzień… - zgodził się, rozglądając się dookoła. Była tam jedynie garstka osób, ale pomyślałem, że to był dopiero początek. - Vic jest w pokoju gier z bratem Mii, a Estelle jest w kuchni. Jej narzeczony jest… w pobliżu. Nie chciałem go poznawać, ale gdy tylko słowa opuściły jego usta, pojawił się przed nami narzeczony ze zdjęcia. Szybko zmierzyłem go wzrokiem. Z pewnością był starszy ode mnie, chudszy ode mnie, trochę niższy ode mnie, ale miał uśmiech, który domagał się uwagi. Znałem ten uśmiech, ponieważ widziałem go na własnej twarzy, gdy patrzyłem w lustro. Zatem najwidoczniej Elle miała typ. Jeśli nie włożyłby jej pierścionka na palec, pewnie też bym się uśmiechnął. - Wyatt! Ten tutaj to Oliver, jeden z najstarszych przyjaciół Victora – powiedział Thomas, obracając się i wskazując na mnie. Wyatt spojrzał na mnie najbardziej poważnymi brązowymi oczami. Na początku zmarszczył brwi, a potem się uśmiechnął, jakby coś go oświeciło. - Oczywiście! Oliver! Dużo o tobie słyszałem. Dobrze jest w końcu połączyć twarz z imieniem – powiedział, oferując mi dłoń, którą chwyciłem i 252

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

ścisnąłem trochę mocniej, niż zazwyczaj to robiłem. - Interesujące. Ja dopiero usłyszałem o tobie dzisiaj i myślę, że w tej kwestii muszę powiedzieć, że jesteś szczęśliwym gnojkiem – powiedziałem, zarabiając od niego uniesienie brwi. Powinienem pewnie trochę stonować wesołość w głosie, zwłaszcza, że stał tam tata Elle, ale filtr w mojej buzi nie istniał. - Wiesz, co mówią o rannych ptaszkach – powiedział z mrugnięciem i odszedł. Chciałem go uderzyć. - Co ona widzi w tym kolesiu? - wymamrotałem pod nosem, wystarczająco cicho, żeby Thomas mnie nie usłyszał, ale zabrzmiał jego zdrowy chichot. Klepnął mnie dłonią w plecy i zaprowadził w stronę pokoju gier. Przez coś, co wydawało się jak wieczność, obserwowałem jak Robert i Victor grają w jakąś głupią grę, gdzie strzelali we wszystko, co przechodziło. Takie bezsensowne śmieci. - Idę po piwo. Chcecie coś? - powiedziałem, wstając. - Jesteś pewny, że nie chcesz zagrać? - spytał Vic, mimo iż wiedział, że grałem tylko w Madden. Kiedy nie odpowiedziałem, krzyknął, żebym przyniósł mu piwo. Poszedłem do kuchni i powitałem ludzi, których znałem. Mia, która kłóciła się przez telefon, zdołała przewrócić oczami i zasygnalizować mi coś, co zrozumiałem jako: możesz uwierzyć w to gówno? Zobaczyłem jej mamę oraz mamę Elle, szybko je przytuliłem i porozmawiałem z nimi o Berkeley. Dostrzegłem przez okno Wyatta. Rozmawiał przez telefon, paląc papierosa. 253

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Zatrzymałem się. Elle wychodziła za palacza? Każda odrobina, którą dostawałem z jej obecnego życia, wydawała się przeciwnością tego, czym myślałem, że będzie. Wyobrażałem sobie jak maluje, robi swoje piękne rzeźby, je tę granolę, którą lubiła jeść i pije latte. Nie wyobrażałem jej sobie z… tym facetem. Może nie było z nim nic złego. Może to było tylko szukanie wymówki, by go nienawidzić, ale nie lubiłem sposobu, w jaki mnie powitał, jakby mnie znał. Jakby słyszał o każdym głupim będzie, który popełniłem, kiedy chodziło o Elle, a on naprawił je wszystkie. Kiedy wszedłem do kuchni, w końcu ją zobaczyłem i zatrzymałem się w drzwiach. Była z pewnością jedną z tych kobiet, które polepszają się z czasem – jak dobra szkocka. Miała na sobie sukienkę w kolorze kości słoniowej, która sięgała jej do kolan i dopasowywała się do jej ciała jak rękawiczka. Jej buty były złote, z kolcami na szpilkach. Włosy opadały jej na plecy w naturalnych falach, ale przód był krótszy i za każdym razem, gdy się pochylała, musiała zdmuchiwać je z twarzy. Czekałem, aż stanie prosto, nim się wprosiłem, ponieważ kiedy chodziło o nas, właśnie to robiliśmy. Nie pukaliśmy i nie pytaliśmy o pozwolenie. Po prostu nachodziliśmy. - Hej – powiedziałem do jej pleców. Sapnęła i zesztywniała, korzystając z chwili, nim się odwróciła, żeby na mnie spojrzeć. Przez coś, co wydawało się jak wieczność, po prostu patrzyła się na mnie z rozszerzonymi oczami, najwyraźniej kwestionując to, co, do diabła, tu robiłem. - Hej – powiedziała w końcu, jej głos się załamał, nim odchrząknęła. 254

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Słyszałem, że… - Nie mogłem nawet powiedzieć tych słów. Moje oczy opadły na jej palec. Pierścionek patrzył na mnie gniewnie. Krzyczał. - Taa – powiedziała. Nasze oczy znowu się spotkały. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Nie mogłem gratulować jej czegoś, z czego się nie cieszyłem. - Jesteś szczęśliwa? - spytałem, zbliżając się do niej. Zrobiła krok do tyłu, uderzając z sapnięciem w blat za sobą. - Przestań – powiedziała, unosząc obronnie ręce. - Ja… tak. Jestem. - Zatem to ten jedyny? - spytałem, mój głos był pewny, serce bębniło, a oczy błagały. Oderwała ode mnie spojrzenie. - Sprawia, że jestem szczęśliwa, jeśli o to ci chodzi. Zbliżyłem się jeszcze bardziej. - Właśnie to jest potrzebne, by być tym jedynym? Jej oczy przesunęły się do moich i przysięgam, w tamtej chwili straciłem jakiekolwiek wątpliwości, które we mnie zostały. Właśnie tam, w tamtych oczach, we wzburzonym morzu, które stworzyła jednym spojrzeniem. - Potrzebne jest pokazywanie się. Potrzebne jest nie odchodzenie za każdym razem, gdy staje się coś, co ma znaczenie. Potrzebne… Jezu, Oliver. Nawet nie wiem, co chcesz, żebym ci powiedziała – wyszeptała. - Powiedz mi, że on jest tym jedynym. Powiedz mi, że przez niego czujesz się tak, jak czułaś się, gdy byłaś ze mną – nakłaniałem, zbliżając się do jej twarzy. 255

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Wypuściła krótki śmiech. - Nie widziałam cię ile? Ponad rok? A ty przychodzisz tu patrząc się na mnie w ten sposób i mówiąc o tym, jak się czuję, kiedy jestem z tobą. Co mam z tym zrobić, Oliverze? Chwyciłem jej łokcie i trzymałem ją tak, że oddychaliśmy przy swoich twarzach. Zapach ciastek i wina przesączyły się przez mój nos i mogłem jedynie zamknąć oczy i wyobrazić sobie, jak smakowałyby na moim języku. - Puść mnie – powiedziała nisko. - Nie pocałujesz mnie. Nie możesz mnie pocałować. Nie dzisiaj. - To może być moja ostatnia szansa, żeby cię pocałować – powiedziałem cicho, moje usta opadły na jej policzek. - To może być moja ostatnia szansa, żeby cię trzymać. - Oliverze, proszę – powiedziała pomiędzy szeptem a błaganiem. - Czy on sprawia, że twoje serce pędzi? - wyszeptałem przy kąciku jej ust. Czy on sprawia, że czujesz, jakbyś czasami nie mogła oddychać? - Lubię oddychać, dziękuję ci bardzo – wyszeptała, ale ugięła się pod moim dotykiem. - Jak często o mnie myślisz, Elle? - Nie odpowiadam na to – powiedziała, zamykając oczy, gdy moje usta otarły się o jej. - Nie zatrzymasz mnie od pocałowania ciebie – powiedziałem w ostrzeżeniu. 256

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Powinnam. Jeśli tu przyjdzie, będzie zły. - Nie powinien w ogóle opuszczać twojego boku. Przycisnęła się do mnie, odpychając mnie lekko. Wzdrygnąłem się na dźwięk szpilek uderzających w kafelki i opuściłem dłonie z jej łokci, odsuwając się. - Ciasteczka są już gotowe, kochanie? Nie mam już nic innego, co mogłabym dać gościom – powiedziała jej mama, pojawiając się obok nas. - Taa, tutaj. Zrobię jeszcze blaszkę parówek w cieście i to wszystko – odpowiedziała. Hannah zatrzymała się obok mnie z tacą w jednej dłoni i chwyciła mój podbródek. - Czy on nie robi się przystojniejszy za każdym razem, gdy tu przychodzi? powiedziała, szczypiąc mnie w policzek, gdy odeszła. Estelle piorunowała wzrokiem plecy matki, a ja lekko się uśmiechnąłem. - On wydaje się dużo o mnie wiedzieć – powiedziałem, gdy znowu byliśmy sami. Jej twarz się nachmurzyła. - Wie wystarczająco. - Wystarczająco, by wiedzieć, że powinien martwić się o to, że jesteśmy razem sami? - Wystarczająco, by wiedzieć, że jesteś kłopotliwy. Śmiercionośny. Niebezpieczny dla mojego zdrowia. 257

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Westchnąłem, przesuwając dłonią przez włosy. To nie szło tak, jak zaplanowałem. - Zatem zrobisz to? Zamierzasz go poślubić? - powiedziałem, w końcu zdając sobie sprawę, że przegrywałem bitwę. - Jesteśmy zaręczeni, Oliverze. Żyjemy razem. Otwieramy razem galerię. A to samo w sobie jest jak posiadanie dziecka – powiedziała, jej słowa sprawiły, że się wzdrygnąłem. Dziecko z nim. - To jest dla mnie takie ciężkie – wyszeptałem, znowu do niej podchodząc. - To, co mieliśmy… minęło – powiedziała, jej oczy były skierowane na podłogę między nami. - Naprawdę w to wierzysz? - spytałem, chwytając jej podbródek, by mogła na mnie spojrzeć. - Musisz przestać – wyszeptała, jej oczy błyszczały niewylanymi łzami. Nienawidziłem być ich przyczyną. Zastanawiałem się, za ile z nich byłem odpowiedzialny przez lata. Właśnie wtedy to naprawdę we mnie uderzyło: nawaliłem po królewsku. To nie było coś łatwego do naprawienia. To nie było pozwól mi wrócić jutro i naprawić trzecie kółko w rowerku dziecięcym, które niechcący złamałem. Albo pozwól mi wymienić płótno, w które rzuciłem piłką. To było życie. Właśnie to się dzieje, kiedy przestajesz żyć chwilą. Ludzie dorastają. Zmieniają się, ruszają dalej, a ty znajdujesz się w miejscu, w którym żałujesz, że nie spojrzałeś na czas i poszedłeś z nimi. - Masz rację – powiedziałem, odsuwając się i opuszczając dłoń. - Masz 258

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

rację. Przepraszam. Jeśli jesteś szczęśliwa, to ja jestem za ciebie szczęśliwy, moja piękna Elle. Pochyliłem się, pocałowałem ją w policzek, korzystając ostatniej chwili do powąchania jej, i odszedłem.

259

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł2 6 Teraźniejszość

Estelle Mój telefon rozładował się parę minut po tym, jak ostatniej nocy przeszłam przez drzwi i właściwie to byłam wdzięczna za ciszę. Spałam na kanapie, którą agentka nieruchomości nalegała, by zostawić w salonie, będącym jedynym pomieszczeniem w domu, które było w jakiś sposób udekorowane. Kiedy obudziłam się tego ranka, poszłam na górę i usiadłam na środku mojej nieumeblowanej sypialni, myśląc o ostatnim razie, kiedy to robiłam. To było wtedy, gdy Wyatt nalegał, żebym kupiła nowe łóżko, skoro się wprowadzałam. Kupił dom ze swoją byłą dziewczyną o wiele wcześniej, zanim się poznaliśmy. Nie przeszkadzało mi to, aż zdałam sobie sprawę, że spałabym w łóżku, które razem kupili. Właśnie wtedy wyrzucił stary materac i powiedział mi, żebym poszła do West Elm11 i wybrała nowe łóżko, co zrobiłam. Jednak teraz ten pokój jest taki nieciekawy – taki pusty bez łóżka pośrodku. Łóżka, które oddałam jego matce. Nie mogłam znieść spania w nim. Spałam w nim przez cały rok po tym, jak umarł i skończyłam z tym. Ruszenie dalej oznaczało oddanie nawet najmniejszego uczucia 11 Sklep meblowy.

260

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

komfortu, który z nim dzieliłam. Ale jestem z powrotem tam, gdzie zaczęłam. To nie tak, że nie posiadam tożsamości bez Wyatta albo naszego wspólnego życia, ale lubiłam zwyczajne przychodzenie do domu i wiedza, co tu znajdę. Z jakiegoś powodu wiedza, że to miejsce niedługo już nie będzie moje, sprawia, że czuję się trochę zagubiona. Gdzie teraz pójdę? Pewnie, kupię sobie nowe mieszkanie. Pewnie, przyozdobię je tak, jak będzie mi się podobało, ale czy będzie dla mnie jak dom? Zbieram się i znowu schodzę na dół, zaglądając po drodze we wszystkie pokoje. A kiedy otwieram drzwi wejściowe, upuszczam wszystko, co mam w dłoniach, ponieważ Oliver siedzi na schodach, plecami do mnie. - Co ty tu robisz? - pytam. Wzdycha, ale nie odwraca się do mnie. Przesuwa dłonią przez swoje włosy. Znowu robią się długie. Jestem zdziwiona, że jeszcze ich nie związał. - Miałem zaplanowaną tę całą przemowę, a teraz, kiedy w końcu wyszłaś, nie mogę nawet myśleć – mówi. - Jak długo tu byłeś? - pytam, siadając na schodku obok niego. Wzrusza ramionami, nadal na mnie nie patrząc. - To nie ma znaczenia. - Jaka to była przemowa, którą zaplanowałeś? Zanurza głowę między nogi, zakopując ją w dłoniach. - W tym problem, Elle. Wszystko, co zaplanowałem, sprawia, że brzmię jak totalny dupek,

gdy powtarzam to sobie w głowie. Przez całe życie 261

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

przygotowywałem się na różne rzeczy i planowałem rzeczy, a kiedy chodzi o ciebie… jestem całkowicie zagubiony, kiedy chodzi o ciebie – mówi, unosząc twarz, by na mnie spojrzeć. - Nie jestem taka dezorientująca. Jestem prosta – mówię, wsadzając dłonie za kolana, żeby oprzeć się chęci dotknięcia jego włosów… zarostu na twarzy… pełnych ust. - Twoja prostota doprowadza do szału. Wszystko w tobie doprowadza mnie do szaleństwa. Sposób, w jaki się do mnie uśmiechasz, jak na mnie patrzysz, jak mówisz do tych dzieciaków w szpitalu, jakby byli dorośli – jakby się liczyli… Niewiele osób tak robi, wiesz. Czasami nawet ja. Kiedy pracuję przez szaloną ilość godzin, idę do ich sal i przemawiam tylko do ich rodziców. Widziałem jak uczyłaś ich malować – uczyłaś ich robić coś z rękami, z ich czasem – a sposób, w jaki na nich patrzyłaś… - przerywa, wzdychając, i patrzy na mnie tymi wiecznie zielonymi oczami, błyszczącymi, jakbym była jego światem. - Wiesz, o czym przez to myślałem? Chciałem mieć dzieci z tamtą dziewczyną, ponieważ każde dziecko zasługuje na to, by patrzono na nie w taki sposób. Każdy zasługuje na to, żeby czuć się takim ważnym. Moje serce ściska się na jego wyznanie. Otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale słowa zawodzą, więc zamiast tego przybliżam się i opieram głowę na jego ramieniu. Całuje czubek mojej głowy i owija wokół mnie ramię. - Myślisz, że jestem szalony? - pyta po chwili. - Absolutnie – mówię, uśmiechając się, gdy odsuwam się, by na niego 262

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

spojrzeć. - Twoje komplikacje doprowadzają do szału. Wszystko w tobie doprowadza mnie do szaleństwa. Chichocze, kręcąc głową. - To brzmiało lepiej w mojej głowie. Pochylam się do niego i ocieram nos o jego zimny, pokryty zarostem policzek. - Myślę, że brzmiało całkiem dobrze. - Nie jesteś zła, że tu przyszedłem? - pyta, przesuwając dłonią po moim boku. - Jak w ogóle mnie znalazłeś? - Zadzwoniłem do Mii. To znaczy… po jakimś czasie miałem przeczucie, że nie wrócisz do domu Vica, a potem zadzwoniłem do Mii. Kiedy powiedziała, że cię tam nie było, poprosiłem ją o ten adres. - Ta dziewczyna… - Jestem jej winny tydzień dobrej kawy. Śmieję się. - Będzie cię stać na jej uzależnienie z wypłaty? Uśmiecha się. - Może nie zauważy, gdy sam będę ją robić. - Wątpliwe – mówię. Obydwoje się śmiejemy i patrzymy na siebie, a ja wstrzymuję oddech na emocje widoczne w jego oczach. Ociera dłonią delikatnie o mój policzek. 263

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Jedna randka, piękna Elle – mówi szeptem, który sprawia, że ściska mi się brzuch. Biorę głęboki wdech i razem z wydechem wypuszczam wszystkie zastrzeżenia. Chcę tego. Wierzę w to. - Jedna randka – zgadzam się, uśmiechając się na jego szeroki uśmiech. Patrzę przez ramię na dom, który dzieliłam z mężczyzną, którego kochałam, i wzdycham. Nie czuję się tak źle, jak myślałam, że będę się czuć, zgadzając się na tę randkę. Może chociaż raz ułożą się dla nas gwiazdy.

264

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł2 7 Decyduję, że nie powiem bratu o randce z Oliverem, ponieważ, cóż, nie mam do tego odwagi. Wiem, że próbowałby to powstrzymać, nim się zacznie. Nie potrzebuję, by ubierał w słowa to, że jego zdaniem Oliver jest wielkim graczem i nie jest mnie wart. Poza tym, to tylko jedna randka. Są duże szanse, że będzie ona o wiele spokojniejsza od naszej przyjacielskiej randki. Z tyłu umysłu krzyczę jeszcze się nie przywiązuj! Ale rzecz w tym, że to Bean. Zawsze będę do niego przywiązana, nieważne, co się stanie. Jadę do Mii i parkuję samochód na miejscu dla gości, gdzie zostanie, aż wrócimy, potem idę na górę i czekam. - Słyszałem, że masz randkę z Oliverem, a z tego, jak wyglądasz, z pewnością masz. Pocisz się jak dziwka w kościele! - mówi Rob, gdy tylko mnie widzi. Uderzam go w ramię. - Nie, wcale się nie pocę! O Boże, tak? - Idę do łazienki i patrzę na siebie, zdając sobie sprawę, że przesadzał. Ale cholera. Jestem zdenerwowana. - Dlaczego tak bardzo się tym denerwuję? I gdzie jest Meep? - Jest pod prysznicem, a ty się denerwujesz, ponieważ to wasza pierwsza randka. To znaczy, prawdziwa randka. Błazenada się nie liczy. - Unosi swoją blond brew i śmieje się, gdy piorunuję go wzrokiem. - Potrzebuję drinka – ogłaszam, idąc do kuchni. - Nie, nie potrzebujesz. Musisz usiąść, zrelaksować się i uspokoić. Przez 265

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

ciebie dostanę zawału! - Przestań być utrapieniem – mamroczę, opadając na kanapę. - Okej, ale na twojej randce tak nie siadaj. Nic nie jest ohydniejsze od niedbałego siedzenia w sukience. Rozszerzam oczy i krzyżuję nogi, siadając prosto. - Niech cię cholera. Może powinnam założyć spodnie. Robert się śmieje, odrzucając do tyłu głowę. Jest wtedy taki podobny do Mii. - Żartowałem! Jezu, naprawdę się denerwujesz. - Kto się denerwuje? - pyta Mia, pochodząc do nas. - Ten nerwus tutaj zachowuje się jak dziewica idąca na bal – mówi Rob, zarabiając ode mnie śmiech oraz spojrzenie od Mii. - I to jest sposób, żeby wszystko wyjaśnić – mówię. - Dobrze wygląda – mówi Mia, podchodząc do mnie. - To tylko Bean. - Dokładnie. To tylko Bean… naprawdę dobrze wyglądam? Mia patrzy na mnie od góry do dołu i kiwa głową. - Wyglądasz pięknie, jak każdego dnia, kiedy jesteś umalowana, uczeszesz włosy i się wystroisz. - Czyli nie tak, jak każdego dnia? - Cóż, musisz zachowywać piękno na specjalne okazje, Chicken. - Suka – mówię, śmiejąc się, aż puknięcie w drzwi zatrzymuje mój uśmiech.

266

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Ooch, nadchodzi on12 – zaczyna śpiewać, jakby śpiewał Maneater, a ja chcę wpełznąć do dziury i umrzeć. Mia otwiera drzwi i głośno gwiżdże. - Wygląda na to, że ktoś chce dzisiaj zaliczyć – ogłasza. I tym razem naprawdę chcę wpełznąć do dziury i umrzeć. Mogę poczuć jak płonie mi twarz, gdy podchodzę do drzwi, mówiąc Mii i Robertowi, by się zamknęli. Oliver ma na sobie ciemne dżinsy, czarne buty, szarą, zapinaną na guziki koszulę i ciemny kapelusz. To zwyczajne, seksowne i pasuje do szarej sukienki, którą mam na sobie, więc muszę się roześmiać. - Jakby byli sobie przeznaczeni! - ogłasza głośno Rob. - Pasują do siebie! To tak cholernie urocze! Mia! Idź po aparat! - Nienawidzę cię – mówię, patrząc na niego. - Nienawidzę cię - mówię, odwracając się do czerwonej od śmiechu twarzy Mii. - Nie nienawidzę cię… jeszcze – mówię, odwracając się do Olivera, który daje mi ten powolny, krzywy uśmiech, który lekko mnie roztapia. - Proszę, przyprowadź ją do domu do północy i upewnij się, że nie będzie piła wódki. - Gdy Mia zaczyna paplać swoją listę, zatrzymuje się, żeby spojrzeć na moją rumieniącą się twarz i wybucha śmiechem. - Ojeeej… przepraszam, Elle, ale to takie urocze. Nie byłaś taka nerwowa, odkąd straciłaś dziewictwo z Hunterem Graysonem. - Przestaje się śmiać i odwraca się do Olivera z poważnym wyrazem twarzy. - Wszystkie żarty na bok, jeśli znowu ją zranisz, to cię, kurwa, zamorduję, 12 Myślę, że większość wie, o jaką piosenkę chodzi :D W piosence jest „ohh here she comes”, a Rob śpiewa „ohh here he comes” - https://www.youtube.com/watch?v=yRYFKcMa_Ek

267

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

i nie mówię o spokojnym, cichym zabójstwie, mówię o rodzaju zabójstwa, które wlicza odcięcie ci fiuta i wszystkich wewnętrznych organów. Więc proszę, miej to na uwadze. - Okej, czas iść – mówię, wyciągając ramię Olivera za drzwi. - Niektórzy ludzie oficjalnie stracili rozum. Oliver jest zgięty w pół ze śmiechu, gdy schodzimy o schodach, więc musi co chwilę się zatrzymywać, by złapać oddech. Nie mogę nawet się odwrócić i na niego spojrzeć, ponieważ jestem taka zawstydzona. I nie powinnam być nawet zawstydzona! WSZYSCY razem dorastaliśmy! To całkowicie niedorzeczne. Kiedy docieramy do jego samochodu, ociera łzę z oka, otwierając dla mnie drzwi. Nawet na niego nie patrzę, kiedy wsiada. Jedynie patrzę przed siebie. Ale potem ucicha, a jego dłoń sięga po moją na kolanie. Ściska ją delikatnie, by mieć moją uwagę. - Hej – mówi cicho, jego oczy się uśmiechają. - Cieszę się, że podobał ci się pokaz. Będziemy tutaj cały tydzień – mamroczę, sprawiając, że chichocze. Unosi moją dłoń do ust i ociera ją o nie. Drżę na uczucie jego zarostu. - Chcieli dobrze – mówi, całując moją dłoń. - Wyglądasz pięknie. Tak się cieszę, że w końcu zgodziłem się na tę randkę. To sprawia, że się śmieję. - Naprawdę? Bez przerwy byłeś prześladowany? - Nie uwierzyłabyś jak – mówi, unosząc brwi. - Unikanie twoich zalotów było wyczerpujące. 268

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

W końcu wzdycham i rozsiadam się wygodnie na siedzeniu. Oliver ma sposób sprawiania, że w jednej chwili czuję się zrelaksowana. Jego palce ocierają się o moje kolano, a ja drżę. I całkowicie zelektryzowana w następnej chwili. - A więc gdzie mnie zabierasz? - pytam, odwracając twarz, by na niego spojrzeć. Uśmiecha się, patrząc prosto przed siebie. - Jeśli ci powiem, to zrujnowałoby aspekt niespodzianki na randce. - Nie idziemy do restauracji ani do kina, prawda? - mówię, powstrzymując śmiech, gdy strzela we mnie spojrzeniem. - Czy wyglądam dla ciebie na takiego nudziarza? Wzruszam ramionami. - Gdzie zazwyczaj zabierasz swoje randki? Jego spojrzenie znowu przeskakuje do mojego. - By zjeść. - I… to wszystko? - pytam, trochę nieporuszona. - Cóż, nie wszystko, ale nie sądzę, że chcesz o tym rozmawiać bardziej, niż ja chcę rozmawiać o Hunterze Graysonie. Odwracam wzrok, uśmiechając się. - Zgoda. - Chyba że, oczywiście, chcesz porozmawiać o Hunterze Graysonie – mówi, gdy parkuje samochód na przystani. - Wolałabym nie – mówię, czując jak się rumienię. Hunter nadal jest moim kolegą i wykonaliśmy całkiem dobrą robotę w zakopaniu wspomnień z naszej 269

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

wspólnej nocy. Oliver odwraca do mnie ciało i przesuwa tyłem dłoni od mojego policzka do szyi, jego oczy przez cały czas są na moich. - Naprawdę się cieszę, że to robimy. Uśmiecham się lekko, nagle czując się nieśmiała pod jego spojrzeniem. - Ja też. Opuszcza dłoń, wychodzi z samochodu i w czasie, gdy ja biorę torebkę, obchodzi samochód, by otworzyć mi drzwi. Przechodzimy kilka kroków, nim jego dłoń zamyka się na mojej i splata razem nasze palce. To taki mały gest, ale rozgrzewa mój puls. - Idziemy na łódkę? - pytam, gdy przechodzimy obok restauracji i zmierzamy w stronę statków. - Nie całkiem – mówi. - Może następnym razem. - Pochyla głowę, by na mnie spojrzeć, a ja czuję jak przechodzi przeze mnie ciepło jego uśmiechu. Podchodzimy do krańca doku, gdzie ustawiony jest stół. Wokół niego ustawione są świeczki i to całkowicie wyludnione miejsce, oprócz stojącego obok kelnera, z butelką szampana w dłoniach i uśmiechem na twarzy. - Mario, dobrze cię znów widzieć – mówi Oliver, puszczając moją dłoń i oferując ją kelnerowi. - Przyjemność po mojej stronie, doktorze Hart – mówi z odrobiną hiszpańskiego akcentu, uśmiechając się i kiwając głową, gdy chwyta dłoń Olivera i ją ściska. 270

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- To jest Estelle – mówi Oliver. - Elle, to jest Mario. - Miło mi cię poznać – mówię, również oferując mu dłoń. Gdy już usiedliśmy, Mario nalewa nam szampana, podaje menu i mówi, że wróci. Moje oczy znowu wszystko oglądają – świeczki, stolik, łodzie, słońce, które nadal znajduje się nad oceanem – i w końcu unoszą się w górę na przystojną twarz Olivera. - Wiesz, że mogłeś mnie zabrać do fast foodu, a ja byłabym tak samo szczęśliwa, prawda? Jego oczy przesuwają się do mnie i daje mi ten powolny, krzywy uśmiech. - Noc jest nadal młoda. Uśmiecham się i sięgam po kieliszek szampana. - Właściwie to jak to wszystko przygotowałeś? - pytam, gdy widzę jak podchodzi do nas Mario z tacą w dłoniach. Umieszcza ją między nami, kłania się i odchodzi. - Gdzie go znalazłeś? - pytam, gdy jest poza zasięgiem słuchu. Oliver chichocze, jego ramiona się trzęsą. Uwielbiam to, że jego dołeczki – mimo że pokryte zarostem – są widoczne. - Gramy w dwadzieścia pytań? - pyta po chwili, jego oczy błyszczą rozbawieniem pod rondem kapelusza. - Moglibyśmy – odpowiadam, odwzajemniając uśmiech. - Spotkałem go, gdy przyprowadził swoje dziecko do oddziału nagłych wypadków. Właśnie wychodziłem, a on wraz z żoną byli rozgorączkowani, ponieważ David, ich syn, upadł i uderzył się w głowę. Więc im pomogłem. 271

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- I utrzymaliście do tej pory kontakt? - pytam, marszcząc brwi. - Cóż, musiałem wykonać domowe wizyty – mówi, odwracając wzrok. - Wykonujesz domowe wizyty? Wzdycha i znowu na mnie patrzy. - Zazwyczaj nie. - Unoszę brew i sygnalizuję mu, by kontynuował. W końcu znowu wzdycha i mówi: - Nie mieli ubezpieczenia zdrowotnego, więc tak jakby musiałem zrobić to, czego nie powinienem. Moje serce zaciska się w piersi i uśmiecham się, sięgając dłonią przez stół i umieszczając ją na jego. Odwraca swoją i trzyma ją tam. Nic nie mówimy. Nie mówię mu, jakim jest niesamowitym mężczyzną za robienie tego, a on nie rozwija tematu. Z doświadczenia wiem, że Oliver jest takim rodzajem faceta, który rzuciłby się dla ciebie przed autobus, a potem zaprzeczył, że uratował ci życie. Stwierdziłby, że każdy zrobiłby to samo. Nie zdaje sobie sprawy, że ludzie tacy nie są. Ludzie nie odpychają na bok własnych problemów przez wzgląd na większe dobro. Patrzy w moje oczy z pragnieniem – tą potrzebą – gdy pociera kółka na mojej dłoni. Przez chwilę nie mogę sobie przypomnieć, o czym rozmawiamy, co robimy, gdzie jesteśmy albo jaki jest dzień. - Jemy? - mówi, błyskając tym zwyczajnym uśmiechem, który sprawia, że zatrzymuje mi się serce. Potakuję i zabieram dłoń, kładąc ją na kolanie i splatając ją z drugą, gdy czekam, aż odkryje talerz z ostrygami. - Już przepracowałeś ostatni dzień w szpitalu? - pytam, władając widelec do buzi. 272

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Cóż, skończyłem stały angaż, więc tak, ale biorę zmiany tu i tam, decydując się, co robić dalej. - Muszę wrócić we wtorek na zajęcia. Mae chce, żebym nauczyła grupę, jak robić rzeźby ze szkła. Oliver unosi spojrzenie znad talerza i na mnie patrzy, ale nic nie mówi, więc kontynuuję: - Chciałabym, żeby zamiast tego siły pozwoliły przyjść dzieciom do studia. Jen spyta pana Fredericka, czy pozwoli mi zorganizować wycieczkę, tylko po to, by mogły na jakiś czas wyjść. To znaczy, jeśli to możliwe. Jestem pewna, że ciężko będzie pokryć koszty lekarzy, pielęgniarek i różnych rzeczy… chciałabym, żeby dom był już sprzedany – mówię, wzdychając. - Co zrobisz, gdy już będzie? - Początkowo planowałam oddać wszystkie pieniądze rodzicom Wyatta. Założyć konto i skończyć z tym. Ale potem pomyślałam, że… to też był mój dom. Może powinnam wziąć trochę pieniędzy, a resztę oddać im. Nie wiem. To dezorientujące. Oni ich nie chcą, a ja ich nie potrzebuję, więc w kółko o tym myślę. Oliver kiwa głową i bierze łyk szampana. - Tęsknisz za życiem w nim? Moje oczy przeszukują jego. Wiem, o co pyta. Nie wiem, czy chcę odpowiadać. W końcu biorę wdech i odwracam na chwilę wzrok. Nim odpowiadam, on znowu przemawia. 273

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Zróbmy coś – mówi, jego dłoń znowu sięga po moją. - Przez resztę tej randki zadamy i odpowiemy na każde możliwe pytanie. Nieważne, jakie będzie głupie lub trudne. Chcę wszystko wiedzieć. Nic nie pozostanie niewypowiedziane, okej? - To dużo jak na jedną randkę – mówię na wydechu. Ściska moją dłoń. - Czasami jedna randka jest wszystkim, co mamy. - Jego odpowiedź sprawia, że chce mi się płakać i myślę, że to widzi, ponieważ unosi moją dłoń i ją całuje. - Chcę dużo takich randek, Elle. Dużo. Ale kiedyś zrobiliśmy różne rzeczy i nie rozmawialiśmy ze sobą i, cóż… nie chcę, żeby to się znowu stało. Biorę kolejny wdech. - Nie tęsknię. To znaczy, tęsknię za chodzeniem tam i wiedzą, że byłam w domu. Czasami tęsknię za Wyattem – mówię, mój głos się załamuje. Przełykam łzy, które nadchodzą. - Tęsknię za entuzjazmem odnośnie sztuki, życia i za opowieściami z jego podróży. Czy to dziwne? - szepczę, patrząc na niego i ocierając łzy. Wygląda, jakby został uderzony, ale kręci głową. - Jest… jest w porządku. Chcę to usłyszeć. Nie chcę, byś myślała, że musisz wymazać przeze mnie przeszłość albo zapominać o nim lub o waszym życiu razem. Ja tylko… nigdy nie czułem, jakbym musiał z kimkolwiek walczyć o czyjeś uczucie, a teraz czuję, jakbym walczył z duchem, a czasami wspomnienia są lepsze niż rzeczywistość. Patrzę się na niego przez chwilę, nim wstaję i obchodzę stół. Oliver odchyla 274

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

się, bez słów robiąc mi miejsce na swoich kolanach. Siadam tam i owijam ramiona wokół jego szyi, umieszczając głowę na jego piersi. Jego ramiona automatycznie owijają się wokół mnie, trzymając mnie tam tak idealnie, jakby moje ciało było kawałkiem puzzla pasującym do miejsca. Przez tyle lat marzyłam o robieniu tego z nim, a kiedy w końcu to robimy, mamy nad sobą cień mojej przeszłości. Właśnie takie jest życie – wiem o tym – ale to nadal łamie mi serce dla niego… dla nas. - Czy pomogłoby, gdybym powiedziała, że przez cały czas, gdy byłam z Wyattem, on walczył z twoim duchem? - szepczę przy jego szyi, wdychając jego uspokajający, czysty zapach. Przechodzi przeze mnie jego chichot. - Nie bardzo. To by tylko oznaczało, że powinienem się wcześniej bardziej starać. Może jeśli bym to zrobił, nie musiałabyś doświadczać takiej okropnej straty. Odsuwam się od niego, by spojrzeć na jego twarz. - Dlaczego jeszcze nie znalazłeś kobiety? Te, z którymi pracujesz – z którymi chodziłeś do szkoły – wszystkie są mądre i piękne. Jakim cudem idealny Oliver nikogo nie znalazł? Znowu chichocze, jego oczy błyszczą, gdy sięga w górę i odsuwa mi włosy z twarzy. Robię mu to samo, ale zostawiam dłoń na jego karku. Zamyka na chwilę oczy i przełyka. - Nie jestem idealny, Elle. Ani trochę. - Dla mnie jesteś – szepczę. 275

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Jego oczy ciemnieją, gdy na mnie patrzy. - Może to jest twoja odpowiedź.

276

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł2 8 - W skali od szczęśliwej do takiej podekscytowanej, że nie możesz przestać się uśmiechać, jak byś się czuła, gdybym ci powiedział, że Mia spakowała tobie torbę na noc? - pyta Oliver, umieszczając kapelusz na desce rozdzielczej. Po kolacji siedzieliśmy i rozmawialiśmy o Wyattcie oraz w większości o domu, a teraz siedząc w samochodzie i jadąc, jestem trochę przygnębiona. Naprawdę nie chcę, żeby randka się kończyła. Jedziemy już jakiś czas, słuchając muzyki, rozmawiając o filmach… więc dopiero jak zadaje mi to pytanie, zdaję sobie sprawę, że jedyną rzeczą, o jakiej nie rozmawialiśmy, były moje plany na jutro. - Cóż… - zaczynam, przerywając, by się roześmiać. - Myślę, że dałeś mi tylko te wybory, na które muszę się uśmiechnąć, więc… bardzo szczęśliwa? Uśmiecha się i patrzy w moją stronę. - Dobrze, ponieważ jest w bagażniku, a ja porywam cię na noc. Może nawet na resztę weekendu. - Zdajesz sobie sprawę, że nastawiasz się na niepowodzenie w jakiejkolwiek przyszłej randce, prawda? - Nigdy nie wątp w ambitną osobę – mówi, uśmiechając się, gdy odpycha włosy z oczu. Śmieję się i opieram się chęci pochylenia i przesunięcia dłońmi przez jego 277

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

włosy. - Twoje włosy tak szybko rosną – mówię zamiast tego. - Taa, to pozytywna strona. Szkoda, że niedługo znowu muszę je ściąć. I się ogolić. - Na rozmowy o pracę? - zgaduję. - Taa, pozwolę im najpierw mnie zatrudnić, nim znowu zapuszczę włosy. Nikt nie chce zatrudniać lekarza z męskim kucykiem. - Nie są nawet jeszcze dosyć długie na kucyk, ale tak się składa, że znam kogoś, kto uważa, że lekarze z kucykami są seksowni. - Tak? - mówi, uśmiechając się. - Z pewnością. - Czy jej imię zaczyna się na E? - Możliwe. - Czy boi się ciemności? - Nie – mamroczę i odwracam wzrok, sprawiając, że się śmieje. - Czy miała w zwyczaju nienawidzić moich żartów? Unoszę usta, ale nadal patrzę za okno. - Nie mogę sobie wyobrazić, żeby ktokolwiek lubił twoje żarty. - Och, lubią. - Oliverze – mówię, odwracając się do niego z długim westchnięciem. Przepraszam, że muszę ci to powiedzieć, ale one tylko udają. Prycha, dając mi zdumione spojrzenie. 278

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Udają? Okej, rozumiem. Nie słyszałaś po prostu mojego ostatniego. Jęczę i śmieję się w tym samym czasie. - Usłyszmy go. Czeka, aż zatrzymujemy się na czerwonym świetle, by pochylić się w taki sposób, że jego podbródek jest prawie na moim barku. Przez chwilę zapominam jak oddychać. Potem zaczyna mówić i tak obniża głos, że wszystko we mnie wrze i wstrzymuję oddech. - Jeśli byłbym enzymem – mówi, jego usta lekko muskają moje ucho. - To byłbym helikazą DNA – kontynuuje, gdy przesuwa ustami po mojej szyi. Zamykam oczy i chwytam się kolan. - Żebym mógł rozpiąć twoje geny. Otwieram oczy, gdy się odsuwa, a serce opada mi do żołądka na spragniony wyraz w jego oczach. Kiedy jego spojrzenie przenosi się do moich ust, nie mogę już tego znieść. Tracę całe udawanie. Przyciągam go do siebie i całuję, najpierw szalenie, potem wolno, by pocałunek drażnił… smakował… nasze języki ledwo się dotykają. Odsuwa się i podziwia mnie przez chwilę, nim dźwięk klaksonu wyrywa nas z chwili, a on przejeżdża przez skrzyżowanie. - Nieźle, co? - mówi po chwili. Nadal próbuję odzyskać oddech. Oblizuję usta i zamykam oczy na jego smak. - To nie był żart. To było naukowe uwodzenie – mówię na wydechu. Nie mogę nic poradzić na uśmiechnięcie się, gdy zaczyna się śmiać. - Naukowe uwodzenie – mówi, nadal chichocząc. - Następne pytanie, nadal umawiasz się, sypiasz albo robisz cokolwiek 279

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

innego z Grace… czy kimkolwiek innym w szpitalu… albo gdziekolwiek? Obserwuję bok jego twarzy, gdy marszczy brwi. Kiedy zatrzymuje się za samochodem, strzela we mnie spojrzeniem. - Mówiłem ci już, że nie, Elle. Myślisz, że nalegałbym na tę randkę, gdybym spotykałbym się z kimś innym? - Nie wiem. - Wzruszam ramionami. - Nie jestem pewna, jak działasz na tym oddziale. Unosi brew. - Wiesz dokładnie, jak działam na tym oddziale. - Zatem nie widujesz się z kimś innym w tej chwili? - pytam, ignorując jego komentarz. - Insynuujesz, że się widujemy? - mówi. - Nie. Dlaczego… - Powiedziałaś z kimś innym, co oznacza, że się widujemy. - Cóż, nie to miałam na myśli. Skręca do ładnego hotelu na wodzie i zatrzymuje się przed parkingowym. Palce Olivera ocierają się o moje. - To jest to, co chcę, żeby oznaczało. Serce zgniata mi się w piersi, gdy parkingowy otwiera mi drzwi. Zmuszam stopy do ruchu i wychodzę z samochodu, ledwo zachowując spokój. Oliver idzie z dwiema torbami w dłoniach, a ja podążam za nim do środka. Rozglądam się, wdychając aromaty pochodzące od spa i czytam, że jesteśmy na wybrzeżu 280

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Sanoma. Nie mogę uwierzyć, że jazda samochodem wydawała się taka krótka – nie że kiedykolwiek tu byłam, ale przejeżdżałam wiele razy. To jest miejsce, przy którym zazwyczaj Vic i ja zaczynaliśmy się kłócić, bo podróż była taka długa. Odchodzę na bok, gdy on podchodzi do lady. Obserwuję jak rozmawia z kobietą, sprawiając, że śmieje się na coś, co mówi, a potem spotykam jego oczy, gdy do mnie wraca. Oliver zawsze to w sobie miał – tę swobodę, którą ze sobą nosi. Pasuje do każdej grupy ludzi, ponieważ przyjmuje każdego takim, jaki jest. Nosi się z taką pewnością siebie, że można by pomyśleć, że posiada świat. Jest takim rodzajem faceta, który może uczestniczyć w rozmowie pośród ważnych biznesmenów i lekarzy, a oni nigdy nie będą kwestionować tego, kim jest. Nigdy nie będą podejrzewać, że jest facetem, który przyjechał zniszczonym samochodem i pracował w dwóch pracach, żeby go zdobyć. Ma uśmiech, który zauroczy każdego, kto nie będzie wystarczająco ostrożny, a do tego serce ze złota. Gdy podchodzi i błyszczy tym uśmiechem, czuję jak topnieję. - Gotowa? - pyta. Zaczepiam ramię o jego i potakuję, podążając za nim do windy. Zdaję sobie sprawę, że nie zapytałam go, dlaczego przywiózł mnie do hotelu ani jakie ma plany. Coś się ze mną dzieje, gdy jestem obok Olivera. Jakby zanikał wokół mnie świat. Wszystko może się rozpadać, ale w jego ramionach jestem cała. Kiedy docieramy do pokoju, kładzie torby obok drzwi i czeka, aż go zwiedzę. To naprawdę duży pokój z ogromnym łóżkiem, ławką obok okna oraz pluszowymi kanapami i kominkiem. Podchodzę do okna i siadam na pokrytej 281

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

poduszkami ławce, dotykając dłonią zimną szybę. Oliver nic nie powiedział, odkąd weszliśmy do pokoju, a kiedy się odwracam, znajduję go opartego o ścianę po jednej stronie łóżka, ze skrzyżowanymi nogami oraz dłońmi w przednich kieszeniach spodni. Jego kapelusz jest lekko pochylony w dół i wychodzą z niego włosy. To, co mogę wyczytać z jego oczu, sprawia, że mój brzuch zaciska się niekontrolowanie. - Dlaczego tam stoisz? - pytam z nerwowym śmiechem. - Trochę się boję, co się stanie, gdy się zbliżę – mówi. Wdycham ostro powietrze. - Może chcę, żebyś się zbliżył. Kręci głową i powstrzymuje uśmiech. - Powinienem powiedzieć to wcześniej, ale nie przywiozłem cię tu po to, by zaprowadzić to dalej niż, cóż, sen. - Otwieram usta, by coś powiedzieć, ale zatrzymuję się i czekam, aż będzie mówił dalej. - To nadal część naszej randki. Jutro winnica. Nie dotarliśmy do niej ostatnim razem. Wstaję i do niego podchodzę, zatrzymując się przed nim i unosząc głowę, by na niego spojrzeć. Sięgam w górę, zdejmuję mu z głowy kapelusz i rzucam go na podłogę obok kominka. - Co, jeśli chcę zaprowadzić to dalej niż tylko sen? Jego twarz ciemnieje. Powolny uśmiech pojawia się na jego twarzy, gdy sięga do mnie i delikatnie głaszcze mój policzek. - Chcę tym razem zrobić wszystko właściwie, Elle. Nie chcę cię popychać. 282

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Nie chcę, żebyś jutro się obudziła i żałowała czegoś, co dzisiaj zrobimy. - Nie będę – szepczę, pochylając się do jego dotyku. - Ostatnim razem, gdy ze sobą spaliśmy, płakałaś nad koszulką – mówi, jego głos jest delikatny i lekko zbolały. - To było inne. - Jak? - pyta, odpychając się od ściany i chwytając mój kark. - Powiedz mi jak to było inne, ponieważ jeśli coś się dzisiaj wydarzy, to będzie o wiele więcej niż tylko dotykanie. Wiesz o tym, prawda? I chodzi mi o coś więcej niż fizycznie. Nawet jeśli tylko się dotkniemy albo pocałujemy, to będzie więcej, a ja nie chcę, żebyś jutro się obudziła i czuła, że go zdradzasz albo jesteś niesprawiedliwa dla jego pamięci. Zamykam oczy, potrzebując odwrócić wzrok od jego rozumiejącego spojrzenia, od miłości, którą w nim widzę. On ma rację. Wiem o tym i wiem, że nie zasługuje na to, bym później tego żałowała, ale rzecz w tym, że nigdy nie żałowałam Olivera. Nawet kiedy to bolało… nawet kiedy odszedł. Nawet kiedy wrócił i znowu otworzył ranę, nie żałowałam, ponieważ go kochałam. Wyatt mógł nie być najbardziej wyrozumiałym mężczyzną – i może jego sposoby na to, abym odpuściła różne rzeczy, nie były idealne – ale sprawił, że rozumiałam miłość. To jest mały dopisek, który wysyłałam razem z roztrzaskanymi sercami. Wyatt był tym, który otworzył mi na to oczy, ale Oliver był powodem serc oraz tych dopisków. Był tym, którego pokochałam pierwszego. Był tym, który pierwszy złamał mi serce i jest tu znowu. Zastanawiam się na jak długo tym razem? Czy to 283

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

ma znaczenie? Moje serce krwawi. Kiedy znowu otwieram oczy, Oliver patrzy na mnie, jakbym mogła rzucić się do ucieczki. Owijam ręce wokół jego szyi i unoszę się, całując jego policzek, silną szczękę, a potem przenoszę się do ucha. - To, co mamy, nie jest związane z tą częścią mojego życia. Żyjemy w galaktyce własnego – szepczę, całując płatek jego ucha. Uśmiecham się, gdy jego oddech przyspiesza. - Tam, gdzie przechodzi burza, słabnie światło i wszystko poza nami przestaje istnieć. Jego dłonie ściskają moją talię i delikatnie mnie odsuwają. - Zaplanowałem tę noc, gdzie trzymałbym ręce przy sobie i spałbym na kanapie, jeśli bym musiał, ale potem mówisz takie rzeczy i rozpraszasz każdą część mojego mózgu – tak jak tylko ty umiesz. - Pochyla twarz i całuje moją szyję raz, dwa, trzy razy… delikatne, wilgotne pocałunki… nim odchyla się i znowu przyszpila mnie spojrzeniem. - Sprawiasz, że się w tobie zatracam, Elle. Sposób, w jaki na mnie patrzysz, sposób, w jaki mnie dotykasz… - Nie kończy zdania, ale zamiast tego przysuwa usta do moich w długim, powolnym pocałunku. Gdy nasze serca biją przy sobie, a języki tańczą powolne, zmysłowe mambo, wszystko inne zanika. Dłonie Olivera poruszają się w dół mojego ciała, aż sięgają brzegu sukienki. Ściąga ją ze mnie bez przerywania pocałunku, a ja rozpinam jego koszulę i pomagam mu się z niej wydostać. Mimo że nie minęło aż tyle czasu, odkąd ostatnio tak razem byliśmy, to czuję, że nie widziałam jego ciała od wieków. Moje 284

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

oczy opadają od jego twarzy do piersi. Moje dłonie śledzą każdy mięsień, każdą krzywiznę i każdą linię na tym pięknym mężczyźnie przede mną. Palcami sięgam jego dżinsów i zaczynam odpinać mu pasek, a kiedy unoszę spojrzenie do jego, obserwuję go, gdy on obserwuje mnie. Wyraz uniesienia nachodzi jego twarz, gdy zanurzam dłoń w jego bokserkach i testuję jego wagę, moja dłoń ściska, gdy on zasysa oddech między zębami. - Elle – mówi, jego głos jest chrapliwym szeptem, gdy przed nim klękam. Skopuje na bok buty, a ja pomagam mu wyjść ze spodni, bokserek, skarpetek… i ustawiam twarz na wysokości jego długości. Pochylam się, umieszczając delikatne, mokre pocałunki wzdłuż jego brzucha, uśmiechając się, gdy jego mięśnie się kurczą. Przechodzę w dół, liżąc każdą stronę „V” na jego bokach, aż sięgam tego, co mnie przywołuje. Mój język prześlizguje się pod jego trzonem, a on jęczy, wplątując dłonie w moje włosy. Powtarzam ruch po każdej stronie, dłońmi chwytając jądra. Znowu jęczy, głośniej, kiedy biorę do ust to, co mogę zmieścić. - Elle – mówi znowu Oliver, jego głos jest niski i gardłowy. Spoglądam w górę,

spotykając

jego

zamglone

spojrzenie

i przechodzi przeze

mnie

podekscytowanie, gdy dłonią odsuwa mi włosy z twarzy, obserwując mnie. Chwyta mnie za ramiona i odsuwa, aż całkowicie wychodzi z moich ust, a następnie unosi mnie tak, że jego nos spoczywa na moim czole. - Co ty mi robisz, Elle – szepcze przy mnie, gdy ja wdycham jego zapach przy piersi. - To niewytłumaczalne. - Upuszcza pocałunek na moim czole i 285

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

prowadzi mnie do tyłu, aż jestem zmuszona usiąść na łóżku. Powoli odpina mi stanik i ściąga go po ramionach. Robi to samo z majtkami, zsuwając je po udach, aż leżą na podłodze z resztą ubrań. Biorąc krok do tyłu, patrzy na mnie – naprawdę na mnie patrzy. Jego spojrzenie zostawia ścieżkę ciepła na każdym centymetrze, po którym przechodzi, a następnie wypuszcza z siebie śmiech. - Przez może drugi raz w moim życiu nie wiem, gdzie zacząć – mruczy, klęcząc przede mną i rozkładając mi nogi. Całując najpierw moje kolano, przechodzi do uda, aż sięga miednicy, ocierając znajdujący się tam skrawek włosów, a następnie zostawia pocałunki w górę mojego brzucha. Kiedy dociera do prawej piersi, zatrzymuje się i patrzy na mnie znad mojego sutka. - Nawet nie wiesz, ile razy marzyłem o ponownym robieniu tego – mówi, przesuwając po nim wilgotnym językiem. Sapię. Moje dłonie wystrzelają do jego ramion, gdy znowu to robi. Dmucha na niego delikatnie, uczucie gorąca i zimna sprawia, że drżę. Przesuwa twarz do drugiej piersi i znowu drżę, tym razem na uczucie jego podbródka ocierającego o moją skórę. Jego usta zamykają się wokół mojego sutka, wsysając go do ust. Gdy odsuwa się i lekko dmucha, jego dłoń chwyta drugą pierś. Moje ciało wydaje palić, a on nawet nie opuścił jeszcze moich piersi. Jakby słyszał moje myśli, Oliver na mnie patrzy i błyska zadowolonym z siebie uśmiechem, nim kontynuuje badanie. Sięgając do wnętrza moich ud, odpycha je na boki i trzyma je dłońmi, ściskając, gdy zanurza twarz do mojego centrum. Jego język wysuwa się i mnie smakuje – tylko smakuje – i jęczy, jego 286

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

usta przy mnie wibrują. Trzęsącymi dłońmi znajduję jego włosy i ciągnę lekko, obracając przy jego twarzy biodrami. Unieruchamia mnie uchwytem na moich kolanach i unosi spojrzenie, by znalazło moje. Intensywność w nim jest taka surowa, taka czysta, że czuję jak mój brzuch zaczyna się skręcać. W jego oczach znajduję naszą przeszłość i niepewną przyszłość. Trzymają one smutek straconych lat, będące torturą pragnienie miliona „co, jeśli”, oraz możliwość tego, co mogłoby się wydarzyć. Próbuję odwrócić wzrok… próbuję zamknąć oczy i odciąć żar jego zielonych oczu, ponieważ nie chcę przyznać, że się boję. Nie chcę się otwierać i przyznać, że nadal ma zdolność do zdruzgotania mnie – do całkowitego zniszczenia mnie. Jeszcze raz przeciąga po mnie językiem i tracę wszystkie myśli – cały rozsądek – i rozpadam się pod jego językiem. W końcu zamykam oczy i jęczę jego imię, unosząc z łóżka plecy, gdy przechodzi przeze mnie orgazm. Oliver wraca w górę mojego ciała, zostawiając po drodze pocałunki. Otwieram oczy, a on się nade mną utrzymuje, trzymając po każdej stronie ramiona i przez dłuższy czas tylko na mnie patrzy, jego oczy przeszukują moje. Moja dłoń przenosi się między nas. Jego ciało drży, gdy zamykam dłoń wokół jego penisa i chwytam go, powoli przesuwając dłonią w górę i w dół, aż zaczyna ciężko oddychać. - Powinniśmy wziąć prezerwatywę – mówi, jego oczy przeskakują między moimi. Kręcę głową, unosząc drugą rękę, by chwycić dłonią jego kark i przyciągam jego twarz do swojej. - Żadnej prezerwatywy – szepczę przy jego ustach. Zastyga i przez chwile 287

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

się zastanawiam, czy wolałby ją użyć. Może żałuje nie użycia jej lata temu. - Elle – mówi, wypuszczając oddech. Jestem pewna, że właśnie ma ze mnie zejść i sięgnąć po prezerwatywę, ale zamiast tego owija ramię wokół moich pleców i przyciąga mnie bliżej, umieszczając się między moimi fałdami. Powoli i ostrożnie się wsuwa, dając mojemu ciału czas do przyzwyczajenia się do jego obwodu. Sapię, gdy czuję jak we mnie pulsuje. Zatrzymuje się, by nabrać powietrza i chichocze w moją szyję. - Moja piękna, mała Elle – mówi przy mojej szyi. Uśmiech w jego głosie sprawia, że się uśmiecham. - Nie masz pojęcia, jak cholernie dobrze czuć cię wokół mnie. - Wyginam plecy, nakłaniając go do kontynuowania, ponieważ mam pojęcie. Mam bardzo dobre pojęcie. Znowu się porusza, tym razem nie zatrzymując się, a zamiast tego dając mi długie, głębokie pchnięcia. - Ty po prostu… mnie pochłaniasz – warczy, poruszając się teraz szybciej, jego pchnięcia stają się mocniejsze, jakby mnie pieczętował. - Czy kiedykolwiek o tym myślisz? - pyta, jego głos jest gdzieś między jękiem a warknięciem, gdy poprawia naszą pozycję tak, że moja noga jest zarzucona na jego ramię i może wejść we mnie jeszcze głębiej. Krzyczę, kiwając głową. - Powiedz mi – mówi. Oliver się odsuwa, by spojrzeć na miejsce, w którym jesteśmy złączeni, a następnie na moją twarz, gdzie jestem pewna, że może zobaczyć moje pożądanie do niego. - Dotykam się, myśląc o tobie – przyznaję cicho, moje oczy nie chcą opuścić jego. Jęczy i przestaje się ruszać, zamykając oczy, jakby się skupiał. - Wyobrażam 288

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

sobie, że mnie tak bierzesz, będąc nade mną – kontynuuję, pchając ciało w jego stronę. - A czasami od tyłu. Oliver otwiera oczy, a ja jęczę, gdy powoli się ze mnie wysuwa, a następnie pcha mocno i szybko. Zwijam palce u stóp, a moje oczy zaczynają wywracać się do tyłu, gdy chwytam jego tyłek i zachęcam go do ruszania się szybciej. Powstrzymuję się od płaczu przez ilość przechodzących przeze mnie emocji. - Proszę… - naprawdę go błagam. - Proszę, proszę, proszę, ruszaj się szybciej. Uśmiecha się, powoli i szeroko, i robi to, o co proszę, przez cztery pchnięcia. Zaciskam oczy. - Proszę, proszę, proszę. Tylko… szybciej… mocniej… Ale Oliver ma inne plany. Pochyla się, rozchylając szerzej moje nogi i całuje moją łydkę, która spoczywa na jego piersi. Pociera twarzą przez delikatną skórę, gdy jego usta przesuwają się w górę i w dół, dopasowując się do ruchów jego bioder w delikatnych, powolnych, długich, mocnych przesunięciach. - Chcę, żeby to trwało wiecznie – mówi, podgryzając wnętrze mojej nogi. Chcę zrobić mały domek w twojej cipce – mówi, i gdyby nie jego dłoń skręcająca mój sutek oraz jego penis wbijający się we mnie mocniej, zażartowałabym z tego. Ale zaczyna budować się we mnie orgazm i nie mogę dłużej myśleć. Puszcza moją dłoń i znowu się nade mną unosi, jego klatka piersiowa jest nad moją, a jego twarz jest jedyną rzeczą, którą mogę zobaczyć. Nie wiem, co chce odnaleźć w moich 289

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

oczach, ale czuję, jakby wwiercał się w moją duszę, jakby przeszukiwał znalezione rzeczy. Już kiedy otwieram usta, by coś powiedzieć, uderza we mnie orgazm i wykrzykuję jego imię. Jakby na zawołanie, on warczy moje imię, a jego oczy zamykają się w wyczerpaniu. Oliver wypuszcza długi oddech, a kiedy znowu otwiera oczy, ma ten głupkowaty, krzywy uśmiech, który zawsze kochałam, a to sprawia, że czuję, jakby odnalazł to, czego szukał. Leżymy w łóżku, nadzy, zwróceni do siebie twarzami, jego dłoń leniwie przesuwa się po mojej talii, a moja przez jego klatkę piersiową. Zawsze byłam dziewczyną rodzaju iść z nurtem. Nigdy nie zastanawiałam się, gdzie zabierze mnie związek – nigdy tak naprawdę nie siliłam się na to, by mnie to obchodziło. Ale leżenie obok Olivera sprawia, że myślę o przyszłości. To sprawia, że mam nadzieję na przyszłość. I mimo że powiedziałam sobie, że to była tylko jedna randka, to nie mogę nic poradzić na bańkę możliwości, która tworzy się w mojej głowie. - O czym myślisz? - szepczę. Przysuwa moją twarz do swojej piersi, a potem całuje czubek mojej głowy. - Myślę, że to jest najlepsza randka, na jakiej kiedykolwiek byłem. Uśmiecham się. - Naprawdę? - Tak, naprawdę. - Zdajesz sobie sprawę, że całkowicie oszukiwałeś? Jedna randka oznacza jedną randkę, a ty zaplanowałeś, że to będą dwie randki. 290

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Chichocze pode mną. - Powiedziałem ci, że nie lubię zasad. - Dzięki Bogu za to – mówię, ziewając. Zasypiam w jego ramionach i mimo że nie mogę się doczekać jutrzejszej reszty naszej randki, to część mnie jest przerażona, by opuścić ten pokój i stawić czoła rzeczywistości.

291

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł2 9 Budzę się, czując się nazbyt ciepło, jakby przykrywał mnie nastawiony maksymalnie koc grzewczy. Kiedy otwieram oczy, zdaję sobie sprawę, że tym kocem jest Oliver. Nasze ciała są ze sobą splecione w taki sposób, że gdyby ten moment miałby być namalowany, to jestem pewna, że dla odbiorcy ciężko byłoby określić, które kończyny są czyje. Mój wzrok przechodzi od jego klatki piersiowej do zmierzwionych włosów, podziwiając wszystko pomiędzy, i wzdycham z zadowoleniem. Oliver rozchyla powieki, a kiedy jego senne, zielone oczy znajdują moje, jestem powitana zapierającym dech w piersi uśmiechem, który sprawia, że budzą się do życia magiczne stworzenia w moim brzuchu. - Hej – szepcze seksowną chrypką, która wznieca moje pragnienie. Uśmiecham się, nagle czując się trochę nieśmiało. - Hej. Unosi dłoń z mojej talii i przeplata palce przez moje włosy, odsuwając mi z twarzy długą grzywkę. Pochyla się powoli i ociera swoimi miękkimi ustami o moje. Czułe, krótkie ugryzienia sprawiają, że zamykam oczy. Wydostaje się ze mnie jęk, gdy jego język spotyka mój, owijając się wokół niego delikatnie i zaczynając uwodzicielski taniec, który sprawia, że przyspiesza mi oddech. Oliver przerywa pocałunek tymi samymi delikatnymi ugryzieniami, którymi go zaczął, i przesuwa ustami w dół mojej szyi, przez pierś, brzuch… 292

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Moje dłonie przenoszą się do jego włosów, chwytając je w garści, kiedy dociera do mojej łechtaczki i zaczyna lekko ssać. Przesuwa po niej szybko językiem, wczorajszy wieczór odnawia mi się w myślach. Mój uchwyt się zaciska, a gdy moja głowa opada na bok, sapię jednocześnie przez czas na zegarku oraz uczucie jego palców we mnie. - Spóźnimy się – mówię, sapiąc znowu, gdy jego dłonie sięgają w górę i chwytają moje piersi, szczypiąc sutki. - Sprawię, że to będzie tego warte – mruczy przy mnie, ssąc mocniej. Wywracam do tyłu oczy. - Oliver – mówię, jego imię jest gardłowym jękiem. - Estelle – odpowiada, gdy jego palce kontynuują poruszanie się we mnie. - O Boże. - Mmmm – jęczy, gdy przyspiesza ruch języka. Wyginam plecy na falę ciepła, która przeze mnie przechodzi. Wraca w górę mojego ciała razem z otwartymi, wilgotnymi pocałunkami i umieszcza czubek penisa przy moim wejściu. Otwieram oczy, by zobaczyć jak się we mnie wpatruje, jego oczy są zamglone pożądaniem. Oblizuje powoli swoją dolną wargę i przygryza ją, gdy zaczyna we mnie wchodzić miarowym pchnięciem. - Tak powinny zaczynać się wszystkie nasze poranki – warczy, gdy jest we mnie cały. Moje oczy wywracają się do tyłu na sposób, w jaki mnie wypełnia. A potem zaczyna się ruszać i czuję jak spadam z każdym pchnięciem, z każdą chwilą, w której jego zielone oczy zostają na moich, oraz z każdą zmarszczką, 293

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

która tworzy się między jego brwiami, gdy sprawia, że czuję się jak najpiękniejsza kobieta na świecie. Tak, właśnie tak powinny zaczynać się wszystkie nasze poranki, myślę sobie. Właśnie tak mogło być wcześniej, ale myślę, że bym ich nie przeżyła, gdyby odszedł.

- Jak się oświadczył? - pyta później Oliver, gdy jesteśmy po wystarczającej ilości próbek wina, aby napełnić dwie butelki. Przez cały dzień zadawaliśmy sobie pytania. Zaczęło się to jako gra – tak więc osoba, która nie chciała odpowiedzieć, musiała wypić kieliszek – ale potem nękaliśmy się do czasu, aż i tak musieliśmy odpowiedzieć, więc odpuściliśmy grę i kontynuowaliśmy zadawanie pytań. Biorę duży łyk wina. Tym razem się nie śmieje, ponieważ to pytanie jest tak niekomfortowe dla niego do usłyszenia, jak dla mnie odpowiedzenie na nie. - To był dzień, w którym dostaliśmy miejsce na galerię. Byliśmy w domu, świętując z kilkoma znajomymi. Dallas i Micah tam byli – mówię, przerywając. Kiedy kiwa głową, przekazując, że rozpoznaje imiona, kontynuuję: - No więc byliśmy w domu, piliśmy… faceci opowiadali kawały, dziewczyny się śmiały… i nagle klęknął przede mną na jedno kolano i po prostu się oświadczył. - Wzruszam ramionami, przypominając to sobie i uśmiechając się smutno. Pamiętam, że czułam się taka podekscytowana. Nie płakałam ze szczęścia. Nie byłam przytłoczona, ale byłam tak bardzo, bardzo szczęśliwa. 294

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Oliver bierze mój pusty kieliszek i stawia go obok swojego, podnosząc naszą małą tacę winogron i sera, gdy idziemy dalej winiarnią. - Czy to było wszystko, czym miałaś nadzieję, że będzie? - pyta. Zerkam w górę, by przeszukać jego twarz. Nie wydaje się zły albo zazdrosny, tylko ciekawy. - Nigdy wcześniej o tym nie myślałam przed tamtym wieczorem – mówię ze wzruszeniem ramion. - Nasz związek był trochę… nie wiem. Po prostu nigdy tak naprawdę nie sądziłam, że się zaręczymy albo pobierzemy. Żyliśmy ze sobą i w ogóle, zatem można by pomyśleć, że taki byłby następny krok, ale ja nigdy tak naprawdę… - Nigdy tego nie oczekiwałam. Nigdy tego nie potrzebowałam. Nigdy tego nie chciałam, aż do dnia, kiedy o to zapytał, a potem nagle chciałam tego wszystkiego. Nie mówię tego, ponieważ nie chcę iść w tę stronę. - Jesteś szczęśliwa, że to zrobiłaś? Że zaręczyłaś się i zamieszkaliście razem? Tym razem się zatrzymujemy. Unoszę głowę, bym mogła go widzieć, mimo że trzyma swoje oczy patrząc gdzieś w oddali. Za każdym razem, gdy na niego patrzę, nawet teraz, czuję, jakby moje serce szalało. Muszę sobie przypominać, że ten mężczyzna – ten, którego zawsze chciałam – naprawdę tu ze mną jest. - Jestem – mówię, ponieważ to prawda. Kochałam go i nie żałuję żadnej chwili, którą z nim spędziłam. Oliver kiwa głową i wrzuca winogrono do buzi. Kiedy na mnie nie patrzy, sięgam po niego, wsadzając dłoń pod jego biceps, potrzebując go dotknąć i upewnić się, że nadal jest w porządku. Jego spojrzenie przenosi się do mnie i jedna 295

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

strona jego ust unosi się w uśmiechu, który jakoś jest pełen żalu. - Przepraszam. Nie chcę psuć nastroju. To było po prostu trochę trudniejsze do przyjęcia, niż myślałem, że będzie. Sięgam w górę i przesuwam dłonią przez jego grube włosy. Zamyka oczy i pochyla się do mojego dotyku, jego nozdrza lekko się rozszerzają, gdy nabiera głęboko powietrza. - Dlaczego nie wyszłaś za mąż? To były długie zaręczyny – mówi, utrzymując oczy zamknięte. Moja dłoń zastyga w jego włosach. Opuszczam ją i odsuwam się o krok. Otwiera oczy, gdy to robię, i patrzymy na siebie przez coś, co wydaje się jak wieczność, nim odpowiadam. - Nigdy o tym nie rozmawialiśmy – mówię, mój głos jest szeptem. Odwracam wzrok od jego skupionego spojrzenia. Muszę. Jedyną osobą, z którą o tym rozmawiałam, była Mia, i mimo że trzymała moją dłoń i całowała moją głowę, mogłam zobaczyć osąd oraz sympatię, które trzymała w oczach. Wiem, że myślała o tym samym, co ja, ale obydwie bałyśmy się powiedzieć to na głos. Rzecz w tym, że byliśmy szczęśliwi, Wyatt i ja. Kłóciliśmy się jak każda inna para, ale przez większość czasu byliśmy szczęśliwi. Rzeczy były z nim wygodne i nigdy nie chciałam kwestionować większych rzeczy przez strach, że to oznaczałoby koniec naszego związku. Pomyślałam, że kiedy naprawdę dotrzemy do tych punktów w naszym wspólnym życiu, to stawimy czoła jakimkolwiek problemom w czasie rzeczywistym. - Nigdy? - pyta Oliver i mogę usłyszeć w jego głosie niezadowolenie. 296

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Kręcę głową. - Powiedz mi coś innego – mówi w taki sposób, że chcę powiedzieć mu wszystko, ponieważ jego głos trzyma zrozumienie oraz smutek, które mogą być uformowane jedynie przez prawdziwą zdolność pojmowania. - Nie chciał mieć dzieci – mówię, nadal szepcząc, jakby to był wielki sekret, który trzymam przed wszechświatem i myślę, że przez jakiś czas to robiłam. Albo przynajmniej nie chciał mieć dzieci ze mną. Nie mogę być pewna. Dłoń Olivera znajduje moją i w końcu się odwracam, by spotkać jego spojrzenie. Gdy tylko to robię, żałuję tego, ponieważ wyraz na jego twarzy sprawia, że chcę płakać. - Niechęć posiadania z tobą dzieci jest szalona. Pewnie po prostu żadnych nie chciał. Niektórzy nie chcą. - Kiedy dalej milczę, ściska moją dłoń. - Pewnego dnia będziesz niesamowitą matką, Elle. - Pochyla się i całuje mnie lekko w usta. To nie jest długi, utrzymujący się pocałunek, ale wystarczy, by mnie rozgrzać. - W każdym razie – mówię na wydechu, gdy sięgam po mały kawałek sera i wrzucam go do buzi. - Twoja kolej… Jak długo jesteś zazwyczaj z kobietą, nim rozchodzicie się w różne strony? Jego usta się unoszą i mogę stwierdzić, że próbuje się nie roześmiać. - To zależy. - Od kobiety? - Taa, i od sytuacji. - Ile najdłużej zostałeś? Nie jestem pewna, czy powinnam powiedzieć ile 297

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

trwał najdłuższy związek, w którym byłeś, bo wiem, że ich tak nie nazywasz – mówię, odwracając wzrok, gdy czuję, że się rumienię. To bardziej niezręczne, niż gdy spytał mnie o Wyatta. Oliver chichocze. - Ile najdłużej zostałem… - Moje oczy przeskakują do jego, gdy głośno wzdycha. - Prawdopodobnie dwa miesiące lub coś takiego. - To wszystko? Uśmiecha się, przesuwając kciukiem przez moje brwi, bym ich nie marszczyła. - Mam romans z pracą. Wiesz, że to zawsze był dla mnie najwyższy priorytet. Wzdycham i owijam wokół niego ramiona, zakopując twarz w jego twardej klatce piersiowej. - Dziękuję. Ta randka była wszystkim. Naprawdę. - Czuję przy twarzy jak jego brzuch się ściska i słyszę jak bierze głęboki wdech. - Dziękuję za to, że pozwoliłaś mi cię porwać. Uśmiecham się, unosząc głowę, by oprzeć podbródek na jego piersi, gdy na mnie patrzy. - Możesz mnie porywać, gdy tylko chcesz. Jego cała twarz promienieje, gdy się do mnie uśmiecha, jego dołeczki się pogłębiają, a oczy błyszczą. Czuję, jakby moje urodziny oraz Boże Narodzenie zawinięte były w tej jednej pięknej twarzy. 298

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- A żebyś wiedziała, że będę to robił – mówi z obietnicą w swoim niskim głosie.

299

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł3 0 Wycieram ręce w ręcznik kuchenny i podnoszę telefon, by przeczytać wiadomość od Olivera. Wyjdź na zewnątrz.

Marszczę brwi i zerkam przez ramię na tylne drzwi, przy których stoi mój brat. Nie mogę stwierdzić, co robi, ale jestem całkiem pewna, że wliczona jest w to jego deska surfingowa. Idę na przód domu i wyglądam przez wizjer, uśmiechając się na widok Olivera po drugiej stronie z dłońmi wsadzonymi w przednie kieszenie dżinsów. Ma na sobie szarą koszulę w kratę i pasującą czapkę, która jest naciągnięta tak nisko, że jego piaskowe włosy ocierają się o kołnierzyk koszuli. Otwieram drzwi i opieram się o nie, trzymając gałkę, gdy powoli ogarnia mnie wzrokiem. Jak zwykle jego oczy zostawiają ścieżkę ciepła, gdy podróżują po moim ciele. - Wyglądasz uroczo – mówię i śmieję się, gdy unosi brew. - Uroczo? - Uroczo to komplement. - Może dla czterolatka – mówi, wchodząc do środka, aby dzielić ze mną obszar progu. Uśmiecham się. - Nie. Świat trzyma cały ciężar życia. Możesz być uroczy nawet będąc 300

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

osiemdziesięciolatkiem. Jedna strona jego ust powoli się unosi, gdy pochyla się do mnie, wyciągając nade mną ramiona w taki sposób, że trzyma futrynę, a jego klatka piersiowa przyciśnięta jest do mojej. Łapię widok opalonego brzucha pojawiającego się spod jego koszuli i sięgam, by go dotknąć. Zanurza twarz w moją szyję, całując mnie tam i sapiąc, gdy chwytam mocniej. - Pokażę ci urocze – mówi, jego głos jest niski i chrapliwy. Uśmiecham się i odrzucam do tyłu głowę. - Gdzie twój brat? - pyta, gdy jego usta poruszają się od mojego gardła do ramienia. - Z tyłu – szepczę, zamykając oczy, gdy przyciskam się do niego bardziej. - Chodźmy gdzieś. Przygryzam wargę, by stłumić jęk, gdy jego język przesuwa się po moim obojczyku. - Gdzie? - Gdziekolwiek. Na plażę, dok, zjeść sushi… gdziekolwiek chcesz. - Całuje moją szczękę, a następnie policzek. - Nienawidzisz sushi – mówię, otwierając oczy, aby spotkały jego. Opuszcza dłonie z framugi i prostuje się, ocierając tyłem dłoni moją twarz. - Mogę zamówić sobie tempurę.13 - Okej. Powiem Vicowi, że wychodzę. Oliver odsuwa się i wskazuje, żebym prowadziła. 13 Japońska gorąca potrawa z ryb i warzyw.

301

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Co on tak właściwie robi? - pyta, gdy docieramy do tylnych drzwi. - Nie jestem pewna. Chyba czyści swoje deski. - Woskuje – poprawia mnie Victor, strasząc mnie. - Dlaczego ostatnio jesteś taka nerwowa? - Nie jestem nerwowa – mówię, przełykając, by uspokoić walące serce. - Jesteś. - Unosi brew i przesuwa dłonią przez włosy. - Co tam, człowieku? mówi do Olivera. - Nie za dużo. Mam dzień wolny. - Dziwię się, że nie śpisz – mówi Victor, wracając do swojej deski. - Nie. Chciałem wykorzystać dzień. Estelle i ja wybieramy się na sushi. Chcesz iść z nami? Dłoń Victora zatrzymuje się na desce i patrzy w górę, jego oczy się mrużą, gdy patrzy między mną a Oliverem. - Nie, dzięki – mówi, patrząc jeszcze raz na deskę, a następnie z powrotem na nas. Jestem całkiem pewna, że z miejsca, w którym siedzi, może usłyszeć uderzanie serca w mojej piersi. Przygotowuję się na nieuniknione pytanie, kiedy otwiera usta. - Nigdy nie wrócisz do randkowania, jeśli ciągle będziesz przebywać z Oliverem. Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? - Ile razy zamierzasz woskować to samo miejsce? - pytam, odwracając się od niego i wracając do domu, by ukryć irytację. - To jest inna deska – woła. - Nie, nie jest. Nigdy nie widziałam, żeby ktokolwiek woskował tę samą 302

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

deskę tyle razy, co ty – wołam w odpowiedzi. Słyszę jak Oliver się z nim żegna, nim wraca do środka i chwilę później czuję go za sobą. - Niektórzy ludzie po prostu nie wiedzą jak woskować deski – mruczy, jego oddech łaskocze mój kark. - A ty? - pytam, uśmiechając się do niego przez ramię. Pochyla się i mnie całuje – szybki, mocny całus w usta. - Co ty na to, żebym ci pokazał? - mówi mi do ucha. - Co masz na myśli? - pytam, gdy wychodzimy i idziemy do jego samochodu. - Zajedźmy po sushi i chodźmy na plażę na piknik. - Podoba mi się ten plan. - Uwielbiam ten plan – mówi, umieszczając pocałunek na moim policzku, nim opuszcza ramiona i otwiera mi drzwi. Zamawia dla nas jedzenie, zatrzymując się i zerkając w moją stronę po zatwierdzenie za każdym razem, gdy nazwie sushi, które jego zdaniem mi posmakuje. Gdy już się rozłącza, jesteśmy cicho przez dłuższą chwilę, aż znowu przemawia. - Myślę, że powinniśmy mu powiedzieć – mówi, splatając swoje palce z moimi. Moje serce grozi wypadnięciem z piersi na jego sugestię. - Co powinniśmy mu powiedzieć? - pytam cicho, patrząc przed siebie. - Że jesteśmy razem. 303

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Jesteśmy razem? - pytam cicho, uśmiechając się na tę myśl. Oliver chichocze i puszcza moją dłoń, unosząc swoją, by dotknąć mój podbródek. - Nie jesteśmy? Mój uśmiech się powiększa. - Nie wiem, doktorze. Jesteśmy? Jego dłoń przechodzi do mojej szyi. Przysuwa moją twarz bliżej, aż dotykają się czubki naszych nosów. - Można powiedzieć, że jesteśmy. - Co twoim zdaniem powie, jeśli mu powiemy? - pytam przy jego ustach. - Będzie wkurzony. - Przeszukuje moje oczy. - Na mnie, nie na ciebie. - Nie martwisz się, że to zrujnuje waszą przyjaźń? - szepczę. Oddech, który uwalnia, przechodzi przez moje usta. Pachnie miętą, pozostałością miętówek, które wciąż wrzuca do buzi. - Dlaczego uważasz, że tak długo zajęło mi przyjście, Elle? - mówi niskim głosem, całując jedną stronę moich ust, a następnie drugą. Zamykam oczy, rozkoszując się uczuciem jego miękkich ust na moich. - Myślę, że powinniśmy jeszcze trochę poczekać – mówię w końcu. Oliver odsuwa się i patrzy na mnie, czekając na wyjaśnienie. Po chwili w końcu otwieram usta, by wyjaśnić swoją opinię, ale znowu je zamykam, gdy wibruje jego telefon. Odbiera, mówiąc restauracji, że zaraz będzie po jedzenie. - Zatrzymaj tę myśl – mówi, stukając w czubek mojego nosa, nim wychodzi 304

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

z samochodu. Opadam na siedzenie i wypuszczam długi oddech. Jak mam wyjaśnić wszystko, co czuję? Nie jestem pewna, czy mogę to ułożyć w słowa. Mogę jedynie sobie przypomnieć, co wszyscy mówili, gdy zaczęłam umawiać się z Wyattem. Ich szepty dezaprobaty stały się krzykiem w mojej głowie, gdy tam siedziałam, zastanawiając się, czy Oliver i ja mamy to samo przeznaczenie. Wyatt był dla wszystkich kimś nieznajomym. Oliver jest dla nas rodziną. Nie mam wątpliwości, że Victor widziałby nasz związek jako kazirodczy, mimo że nie jesteśmy połączeni więzami krwi. Obserwuję jak Oliver wraca do samochodu z torbą w jednej dłoni i telefonem w drugiej. Ma zmartwiony wyraz twarzy, który od razu mnie alarmuje. - Wszystko w porządku? - pytam, gdy wsiada i zamyka drzwi. - Taa, musiałem zadzwonić do szpitala i sprawdzić pacjenta – odpowiada, zaciskając usta. - Ktoś, kogo znam? - pytam, czekając z zapartym tchem, gdy nie odpowiada od razu. Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby coś się stało dzieciom, które tak bardzo pokochałam. - Nie. To jeden z moich brzdąców. - Nie wiem, jak ty to robisz – szepczę. - Czasami ja też nie – mówi cicho, wzdychając. Klaszcze głośno dłońmi, sprawiając, że podskakuję na siedzeniu i na niego patrzę. Chichocze na wyraz mojej twarzy. - Naprawdę ostatnio łatwo cię wystraszyć. Próbuję ukryć uśmiech poprzez odwrócenie się, gdy zaczyna jechać. 305

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Nie odpowiedziałaś, dlaczego chcesz poczekać – mówi, gdy wracamy na jezdnię. Wzdycham. - Chcę przez jakiś czas zachować to dla siebie. - Chcesz, żebym był twoim małym, brudnym sekretem – mówi z wilczym uśmiechem. - Nie powiedziałam tego. Wzrusza ramionami. - Nie mam nic przeciwko. Lubię być małym, brudnym sekretem. Za każdym razem, gdy mówi mały, brudny sekret, coś we mnie wrze. Jakimś cudem Oliver sprawia, że wszystko brzmi seksownie. - Nie mówię, że nie chcę, by ktokolwiek wiedział, bo się wstydzę albo coś – mówię, czując potrzebę wyjaśnienia tego. Zatrzymuje się na parkingu obok plaży i uśmiecha się, gdy wychodzi z samochodu, żeby otworzyć mi drzwi. Gdy już jestem na zewnątrz, otwiera bagażnik i chwyta kilka ręczników. - Często masz improwizowane pikniki? - pytam, unosząc brew, gdy wyciągam rękę, by wziąć ręczniki. Oliver śmieje się, kręci głową i przyciąga mnie do siebie. - Tylko z kobietą imieniem Estelle. - Mogę pomyśleć o kilku kobietach imieniem Estelle – mówię, odpychając go lekko od siebie, gdy udaję złość. 306

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Przechyla głowę, nadal się uśmiechając. - Ja też, ale mogę pomyśleć tylko o jednej, dla której jadłbym japońskie jedzenie i zabrałbym ją na plażę bez wymagania, by rozebrała się do bikini. Ściągam usta i idę do schodów. - Czy to oznacza, że nie lubisz widzieć mnie w bikini? Odchodzimy na bok, żeby ludzie wychodzący z plaży mogli przejść obok nas, a Oliver pochyla się, by wyszeptać mi do ucha: - Świetnie wyglądasz w bikini, ale lepiej wyglądasz nago, na moim łóżku, z rozłożonymi dla mnie nogami. Zatrzymuję się nagle, chwytając się ściany z kamieni obok mnie. Ramię Olivera wsuwa się wokół mojej talii, by utrzymać nas od spadnięcia w dół schodów, które zostały nam do przebrnięcia. Odwracam się w jego ramieniu i unoszę głowę, by na niego spojrzeć. - Musisz zatrzymać te komentarze dla siebie, gdy jesteśmy w miejscu publicznym – mówię. Przygryza dolną wargę, próbując i oblewając w powstrzymaniu uśmiechu. - Dlaczego? Bo to sprawia, że jest ci gorąco i jest to udręką? - pyta, pochylając twarz, by spotkała moją, gdy potakuję. Przesuwa czubkiem nosa od mojej szczęki do ucha w powolnym muśnięciu, wdychając mnie, gdy to robi. - Co, jeśli bym ci powiedział, że chcę ciebie w ten sposób? - Dlaczego chciałbyś to dla mnie zrobić, kiedy właśnie mamy zjeść na publicznej plaży? - pytam szeptem przy jego szyi. 307

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Chichocze. - Może lubię wiedzieć, że się do ciebie dostaję. - Wiesz, że się do mnie dostajesz – mówię, odchylając się, by mieć dobry widok na jego twarz. Jego zielone oczy błyszczą. - Może chcę, abyś mnie błagała, żebym zabrał cię do siebie – mówi, jego głos jest niski, gdy przesuwa dłonią pod cienką koszulką, którą mam na sobie. Zasysam oddech, moje oczy się rozszerzają, gdy rozglądam się na przechodzących obok nas ludzi. - Oliverze – mówię w ostrzeżeniu. - Estelle – mówi, naśladując mój głos, gdy jego dłoń unosi się do moich żeber i zatrzymuje się tam, tuż pod lewą piersią. - Może chcesz wrócić do ciebie? - pytam bez tchu. Jego usta lekko się rozchylają, gdy kręci powoli głową. Kiedy patrzy na mnie tak jak teraz, jakby po raz pierwszy mnie widział – jakbym była najbardziej fascynującą kobietą, na jakiej kiedykolwiek położył oczy – topnieję w jego ramionach. - Chcę zrobić to, co obiecałem, i zabrać moją dziewczynę na piknik – mówi cicho, nim pochyla się bliżej i pozwala ustom opaść na moje. Jego usta dopasowują się do moich, poruszając się powoli, gdy korzysta z czasu, by mnie poczuć. Jego język tańczy z moim w powolnym uwodzeniu – całkowitym przeciwieństwie ognia, który się we mnie tli. Na dźwięk gwizdu od jednego z 308

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

przechodniów odsuwamy się i patrzymy sobie w oczy z krótkim śmiechem. Przesuwa czubkami palców przez moją dolną wargę i uśmiecha się. - Chodźmy zjeść, nim to sushi się zepsuje i skończymy w szpitalu – mówi, odwracając się, by iść dalej. Po zjedzeniu siedzimy na plaży z wyciągniętymi i splecionymi ze sobą nogami. Obserwujemy ludzi, plaża pełna jest biegaczy, surferów, plażowiczów i turystów. - Myślę, że byłem tu tylko kilka razy – mówi po chwili. - Taa? - Moi rodzice przyprowadzali nas tu, gdy byliśmy dziećmi. Za każdym razem, gdy przyszliśmy, Sophie zakopywała mnie w piasku, aż pewnego dnia położyła na mnie tyle piasku, że prawie w nim utonąłem – mówi, chichocząc na wspomnienie. - Na początku mój tata był na nią taki wściekły, ponieważ musiał mnie szybko odkopać, ale potem było w porządku i wszyscy się śmieliśmy, aż mieliśmy łzy w oczach. - Zatrzymuje się i uśmiecha się do mnie smutno. - Myślę, że to był jedyny raz, gdy moi rodzice płakali ze szczęścia. W każdym razie, gdy widziałem. Przybliżam się do niego i opieram głowę na jego ramieniu. Opiera głowę o moją i sięga, by chwycić moją dłoń. - To dobre wspomnienie – komentuję. - To jest lepsze – odpowiada, ściskając moją dłoń. Przez następny tydzień Oliver i ja spotykamy się w ten sposób. Nie na plaży, 309

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

ale w różnych miejscach na spotkania, które zamieniają się w długie schadzki. Rozmawiamy, śmiejemy się, całujemy, kochamy i żartujemy. Nie chcę powiedzieć, że czuję się kompletna, gdy z nim jestem – ponieważ jestem kompletna bez niego – ale kiedy z nim jestem, czuję się jak lepsza wersja siebie. I myślę, że właśnie to zawsze przyciągało mnie do Olivera. Sprawia, że czuję się dobrze z tym, kim jestem, i nie czuję, że muszę się zmienić albo udawać, gdy jestem wokół niego. Jestem po prostu sobą, a bycie sobą nigdy nie było lepsze.

310

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł3 1 W następną niedzielę rezygnuję z kolacji u rodziców Wyatta. Nawet nie ukrywam powodu przed Felicią. - Byłam na randce w tamtym tygodniu – mówię jej, na co sapie. Nie wspominam, że randka przeistoczyła się w cały tydzień randek. Nawet kiedy się nie widzieliśmy, rozmawialiśmy przez telefon albo wysyłaliśmy do siebie wiadomości. - I? Jak poszło? - Poszło dobrze – mówię, wstrzymując oddech. - Ja… poszło naprawdę dobrze. - Dobrze. Cieszę się. Cieszymy się z twojego powodu, Elle. Wiesz o tym, prawda? Będziemy szczęśliwi, gdy ruszysz dalej. Jesteś młoda, piękna… zasługujesz na to. Wyatt by tego chciał. Nie mówię jej, że trochę w to wątpię, ponieważ nie mogę sobie wyobrazić, że chciałby, abym ruszyła dalej, ale najwidoczniej i tak to robię. Najgorsze jest to, że nawet nie czuję się z tego powodu winna. Przesącza się to dopiero późno w nocy, gdy jestem sama i myślę o tym, jak Oliver sprawia, że jestem szczęśliwa. To tak, jakby moje serce już zdecydowało, co ze sobą zrobić, ale umysł wciąż potyka się o pudełko winy. Kiedy się rozłączam, idę na dół, by zrobić sobie kanapkę, bo umieram z głodu. Wydaje się, że nikt oprócz mnie tu nie jada, chyba że nastawię 311

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

prodiż. - Elle, możesz zamówić pizzę? - krzyczy Victor z salonu, a następnie słychać kilka przekleństw wymierzonych w telewizję. Zgaduję, że 49ersi przegrywają. - Tak! - odkrzykuję. Zamawiam ją, robię sobie kanapkę i biorę gryza, gdy do niego podchodzę. - Co ty, do diabła, robiłeś, gdy mnie nie było? - pytam i otwieram usta, by wziąć kolejnego gryza, gdy dostrzegam, że nie jest sam. Oliver unosi do mnie piwo, tak samo jak Jensen, który spogląda dziwnie między Oliverem a mną. Wiem, że chodzi o to, co widział – albo myślał, że widział – przed klubem parę tygodni temu. Victor tylko obserwuje mecz i macha ręką. - Jak widać przeżyłem – mówi. Normalnie Oliver poklepałby miejsce obok siebie, ale dzisiaj tego nie robi. Siadam obok Victora i kładę stopę na stoliku, gdy biorę kolejnego gryza kanapki. - Co w niej jest? - pyta Jensen, patrząc na moją kanapkę, jakby zamierzał wygryźć mi ją z ręki. - Tuńczyk i ser – odpowiadam i podaję mu ją, ponieważ albo to, zrobienie mu własnej, albo powiedzenie mu, żeby się pieprzył – czego rezultatem byłaby kłótnia, której nie chcę zaczynać – zwłaszcza z jego niewyparzoną gębą. - Dzięki – mówi, biorąc ją ode mnie z szerokim uśmiechem. Mruga do mnie, a następnie wydaje z siebie usatysfakcjonowany dźwięk, gdy się w nią wgryza. Przewracam oczami i opieram się na kanapie. Po części oglądam mecz, aż dociera pizza, a potem kończę zasypiając oparta o umięśnione ramię Jensena. Budzę się 312

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

tylko dlatego, że znowu słyszę krzyk Vica, a to mnie wzdryga. Właśnie wtedy zdaję sobie sprawę, że jestem całkowicie owinięta ramieniem Jensena. Przytula mnie mocniej, gdy się wzdrygam i próbuję się odsunąć. Moje oczy przesuwają się do Olivera, który siedzi zrelaksowany i ogląda mecz, ale wciąż się patrzę, aż jego spojrzenie znajduje moje. Łapię dyskomfort w jego oczach, gdy przeskakują ode mnie do Jensena. Burczy, wzdycha i odwraca wzrok. Nie wiem, co oczekiwałam, że zrobi, ale fakt, że w ogóle nic nie robi, sprawia, że chcę krzyczeć. To nie tak, że chcę, by był przez to zazdrosny – niedorzeczne byłoby to, żeby czuł się zagrożony przez Jensena – ale nadal. Besztam się, skoro to ja nalegałam, żebyśmy trzymali w sekrecie to, co się między nami dzieje. Daj mi czas, powiedziałam, ale w pewnym sensie chciałabym, żeby mimo tego po prostu powiedział Victorowi. Chciałabym, żeby chociaż raz mnie nie posłuchał. Wzdycham i mocno szczypię wnętrze ramienia Jensena. Krzyczy i mnie puszcza. - Należało ci się – mówi Victor z chichotem. - Żałujesz przeprowadzenia się do Nowego Jorku? - pytam Jensena, gdy zwijam pod siebie nogi. - Nie. Przez większość czasu mi się podoba, ale tęsknię za domem… i mam rzeczy, o które muszę tutaj zadbać. Opadam na kanapę i myślę o tym scenariuszu, zastanawiając się, czy właśnie

tak

by

było,

gdybym

naprawdę

umawiała

się

z

Oliverem.

Przebywalibyśmy z moim bratem i ich znajomymi. Czy byłoby niezręcznie? Czy siedzielibyśmy naprzeciwko siebie, ponieważ on za bardzo boi się swojego 313

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

przyjaciela oraz tego, co miałby do powiedzenia odnośnie naszego związku? Moje ramiona opadają na tę myśl. Patrzę w górę, gdy czuję na sobie oczy Olivera i uśmiecham się, gdy klepie miejsce obok siebie na kanapie. W końcu, wbrew zdrowemu rozsądkowi, albo może przez niego, wstaję i siadam obok niego, biorąc ze sobą narzutę 49ersów. - Tęskniłem dzisiaj za tobą – szepcze, gdy tylko mój tyłek dotyka kanapy. Próbuję ukryć uśmiech narzutą, którą poprawiam, ale nie udaje mi się to, gdy znowu mówi, tym razem głośniej: - Dzielimy się tym? Zimno tu jak diabli. - Pewnie. - Nie jest zimno – mówi Jensen, unosząc na nas brwi. - Siedzimy tuż przed odpowietrznikiem – mówi Oliver, kiwając w górę. Unoszę kolana tak, że dotykają jego nóg, a on przybliża się do mnie, podciągając moje kolana, aż leżą całkowicie na jego. Zostawia tam dłoń, przesuwając nią przez moje uda, sprawiając, że drżę na ten ruch. Nasze oczy spotykają się w tej samej chwili i skręca mnie w żołądku, ponieważ znam to spojrzenie. Od razu wiem, że jego spojrzenie opadnie od moich oczu do ust, a potem powoli obliże swoje, gdy serce zacznie uderzać mi w uszach. W grze coś się dzieje, a Victor i Jensen krzyczą na coś, co zrobił Frank Gore. Tak czy siak, to nie ma dla mnie znaczenia, ponieważ jedyna gra, w jaką chcę grać, zawiera długie palce przesuwające się po moim udzie oraz usta, które się rozchylają, gdy jestem blisko nich. Głośny kaszel sprawia, że wracamy do rzeczywistości i praktycznie odskakujemy od siebie, by spojrzeć na Jensena, który strzela w nas spojrzeniem co 314

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

wy, kurwa, wyprawiacie. - Wszystko w porządku? - pyta Victor, odrywając wzrok od telewizora, by na niego spojrzeć. - Taa, pewnie. Piwo weszło nie w tę dziurkę. Vic kręci głową i otwiera kolejną puszkę. - Hej, Bean, miałeś wieści z tamtej praktyki lekarskiej? - Pod koniec tygodnia mam rozmowę o pracę – odpowiada. - W San Francisco? - pyta Jensen. - Taa. - Cholera. Nie będziesz tęsknił za domem? Naprawdę próbuję na niego nie patrzeć, gdy odpowiada. Próbuję nie skupiać się na sposobie, w jaki wzrusza ramionami albo jak jego dłonie poruszają się w ruchu, który mówi, że tak czy inaczej jest w porządku. Próbuję nie pozwolić temu wyryć dziury w moim sercu, ale to i tak się dzieje. Wszystko się dzieje. Rozmawialiśmy o jego pracy oraz fakcie, że tutaj nie ma dla niego zbyt wiele możliwości. To i tak nie zmniejsza siły uderzenia z wiedzy, że szukał miejsc, które są daleko stąd, gdy nasz związek w końcu chociaż raz jest na dobrej drodze. Tak było, aż została wspomniana jego praca i przejęła kontrolę jego wrodzona ambicja, wszystko zgniatając. Jak zwykle. - Dom jest tam, gdzie go stworzysz – mówi. Zamykam oczy i wstaję, odrzucając narzutę i obchodząc kanapę, by opuścić pokój. 315

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Idę, żeby… - Mój głos się urywa i po prostu idę dalej, gdy nie mogę znaleźć wymówki. Zatrzymuję się w kuchni, by chwycić butelkę wody i gdy zamykam lodówkę, wchodzi Oliver. - Jesteś zła – szepcze. Wzdycham. - Tak, jestem zła, geniuszu! Patrzy na mnie, jakby odpowiedź mogła być wypisana gdzieś na mojej twarzy i właśnie wtedy zdaję sobie sprawę, że on naprawdę nie łapie. On naprawdę nie rozumie, jak wpłynęłaby na mnie możliwość jego pracy w San Francisco. - Dlaczego nie powiedziałeś mi o rozmowie? - szepczę. Gdy nie odpowiada, kręcę głową. - Nie mogę tego teraz robić. Obiecałam mamie, że pomogę jej z paroma rzeczami. Muszę iść. - Nie możesz wyjść w środku tego – mówi, odwracając mnie do siebie i pochylając głowę, by spojrzeć mi w oczy. - Nawet jeszcze nie byłem na tej rozmowie, Elle. To nie tak, że dostanę tam pracę. - Ale dostaniesz. - Mogę nie dostać, kochanie – mówi, jego głos jest chrapliwy przy moim uchu. - Dostaniesz – mówię, czując łzy szczypiące mnie w oczy. - Dostaniesz, ponieważ jesteś mądry, ciężko pracujesz, otrzymałeś dyplom z prawie idealnym cholernym wynikiem i każda prywatna praktyka lekarska miałaby szczęście, by cię mieć. Powiedziałeś mi, że nie możesz konkurować z duchem. Cóż, ja nie mogę 316

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

konkurować z twoją pracą. - Odsuwam się od niego. - Nie konkurujesz – mówi Oliver, gdy Victor wchodzi do kuchni i na mnie wpada. - Co jest? - pyta. - Co się dzieje? - Nic – mówię. - Tylko rozmawiamy o życiu – wtrąca Oliver. - Wychodzę. Nie wrócę dzisiaj na noc – odpowiadam, gdy idę w stronę drzwi. Victor gwiżdże. - Cholera, trzecia noc z rzędu? Czy w najbliższym czasie poznam tego gnojka? Powiedziałaś mu, że twój brat jest prawnikiem, ma pistolet i zna dużo ludzi w egzekwowaniu prawa? - Wybieram się do domu mamy, głupku – mówię, kręcąc głową. Patrzę za niego, gdy idzie do lodówki i łapię wzrok Olivera. - Musimy porozmawiać – mówi bezgłośnie. Potakuję i pokazuję mu, by później do mnie zadzwonił, nim odwracam się, by wyjść. Godzinę oraz sto pozaginanych i zapakowanych w koperty wakacyjnych kartek później idę na górę i sprawdzam telefon. Widząc nieodebrane połączenie od Olivera, oddzwaniam do niego. - Gdzie jesteś? - pyta po jednym sygnale. - U rodziców. - Jestem w drodze. 317

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Co? Nie – mówię, rozglądając się na bałagan, który zrobiłam w mniej niż dziesięć minut przebywania w starym pokoju. - Zostaw otwarte okno. - Oliver! Nie jesteśmy nastolatkami. Jak zamierzasz wspiąć się na drzewo? - Nazywasz mnie starym? - pyta i mogę usłyszeć uśmiech w jego głosie. - Jeśli but pasuje.14 - Nie pasuje – mówi w lekkim warknięciu, które sprawia, że wbrew sobie się śmieję. - Mówisz, że mam małą stopę? - Mówisz mi, że muszę ci przypomnieć, że nie mam? Jakoś udaje mi się roześmiać, pomimo zacinającego się serca. - Dobra. Zostawię otwarte okno. Coś około tego, co wydaje się jak godzina później, Oliver wchodzi przez moje okno i usadawia się obok mnie na łóżku, przyciągając mnie tak, że moje plecy są przyciśnięte do jego piersi. - Zajęło ci to wieczność – szepczę. - Zajęło mi to dziesięć minut. - Wydawało się jak wieczność. - Zawsze się tak wydaje, gdy nie jestem przy tobie – mruczy, przyciągając mnie do siebie. 14 „If the shoe fits, wear it” to przysłowie angielskie oznaczające coś w stylu: „Jeśli krytyka jest słuszna, przyjmij ją”, ale w tym wypadku musiałam przetłumaczyć dosłownie.

318

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Powiedziałaś, że nie możesz konkurować z moją pracą – mówi przy mojej szyi. - I zgadzam się. Czy to jedyna część, której nie możesz robić? Wzdycham głośno. - To oraz część, w której przeżywamy razem niesamowity weekend, a potem mnie zostawiasz. Nie mam w sobie tego, aby całkowicie cię wpuścić, a następnie cię stracić. Ale tak zrobiłam, Oliverze. Tym razem całkowicie cię wpuściłam, pomimo moich zastrzeżeń – odpowiadam, zamykając oczy. Wydaje się, że przeżywaliśmy tę piosenkę oraz taniec milion razy wcześniej. Ale nadal tu jesteśmy i zdaję sobie sprawę, że wolałabym pozwolić historii się powtórzyć, ponieważ inna opcja – ta, w której żyję życiem bez tego, jak sprawia, że się czuję, gdy z nim jestem – wydaje się, jakby brakowało jej wszystkiego, czego potrzebuję. Jeśli to jest miłość… prawdziwa miłość… tak jak zawsze myślałam, to nic więcej niż agresywna gra w rosyjską ruletkę. Pistolet się ładuje, gdy dochodzi do ciebie, a ty krzywisz się w oczekiwaniu, że to może być ostatni oddech, który bierzesz, ale potem gra toczy się dalej, aż do następnej rundy… i następnej. Potem jest ten jeden raz, gdy broń się ładuje i w ciebie strzela, a ty nie możesz odejść. - I jestem za to wdzięczny, Estelle. Naprawdę jestem. - Wzdycha. Chciałbym mieć wszystkie odpowiedzi. Chciałbym wiedzieć, co przyniesie jutro, żeby to nie było takie trudne. - Nie obchodzi mnie to, co przyniesie jutro, Oliverze. - Obchodzi cię, Elle. Możesz siebie okłamywać i mówić, że tak nie jest i że 319

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

chcesz tylko się bawić oraz brać to, co możesz, ale obchodzi cię to. - Umawiasz się z kobietami i nigdy nie angażujesz się w coś poważnego. Wszystko, o czym mówi mój brat, to jak łatwo jest ci odejść oraz jak mało cię obchodzi to, kiedy one to robią, zatem dlaczego się przejmujesz, jeśli chodzi o mnie? Całuje moje ramię i umieszcza twarz w mojej szyi. - Jeśli zaoferują mi pracę, którą będę chciał, powiem ci i razem będziemy mogli coś wymyślić, dobrze? Nie wspinam się do okien, Elle. Nie ganiam. Nie wyjaśniam swoich decyzji kobietom, z którymi się umawiam. Jeśli coś im się we mnie nie podoba, to mogą odejść, tak samo jak ja. Myślę, że to, że tutaj jestem, dużo mówi. - Wiem, że tak jest – szepczę. - Zatem wierzysz mi, kiedy ci mówię, że się przejmuję? - mruczy przy moim ramieniu. - Wierzę ci i nie chcę, żebyś się o mnie martwił, gdy w następnym tygodniu tam pojedziesz. - Wątpię, że martwiłby się o mnie. Gdy jest na coś gotowy, wykonuje dobrą robotę w wyciszaniu wszystkiego innego, ale pomyślałam, że i tak powinnam to powiedzieć. Czuję jak zaczynam się odsuwać, zbierając te zdruzgotane pokłady nadziei, które układałam między nami w różne rzeczy. Wypuszcza ciężki oddech i owija wokół mnie nogę, jego twarz jest w mojej szyi, a ramiona wokół talii… i właśnie tak spędzamy noc. Ale mimo że jestem owinięta w moją ulubioną, małą wnękę, mało śpię. Jedyna rzecz, o jakiej mogę 320

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

myśleć, to jak głęboko w tym siedzę, jak zwykle, i wiem, że nie wyjdę z tego bez szwanku.

Kilka dni później, gdy wchodzę do szpitala, dostrzegam z daleka Olivera rozmawiającego z lekarzem – mężczyzną, którego widziałam, ale nie znam. Nie łapię jego wzroku, nim wchodzę do sali sztuki i wolę, żeby było w ten sposób. Powiedziałam sobie, że nie stracę głowy dla tego mężczyzny, nawet jeśli jej od niego nie odzyskałam. Nadal muszę żyć dniem dzisiejszym przez jego rozmowy o pracę. Ostatnim razem, gdy razem byliśmy, kiedy opuszczał dom moich rodziców o świcie, powiedziałam mu, że muszę zwolnić. Unikałam jego telefonów, chociaż nie było ich wiele. Słyszałam plotkę (albo tak naprawdę słyszałam od Mae), że przez te ostatnie parę dni bez przerwy pracował, więc wiem, że nie miał zbyt dużo wolnego czasu. W sali sztuki kładę gazetę na długim stole i umieszczam tam przezroczyste, puste pudełka. W pudełkach umieszczam różne kawałki szkła, wszystkie kolorowe i ładne, a następnie obok każdego pudełka kładę pobijak. Gdy dzieciaki przychodzą z ich pielęgniarką na dzień (dzisiaj to Tara), witam każdego z nich i wskazuję im, by usiedli. Oliver wchodzi krótko po tym, uśmiechając się w moją stronę i mrugając. Podchodzi do Danny'ego i sprawdza kartę pacjenta, która zwisa z jego aparatu tlenowego. 321

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Nie mów mi, że będziemy rozbijać te rzeczy – mówi Mae. - Jasna cholera, będziemy rozbijać rzeczy! - krzyczy Mike, wyrzucając pięść w górę. Tara, Oliver i ja śmiejemy się i kręcimy głowami na jego podekscytowanie. - Mógłbyś chcieć odłożyć na chwilę pobijak, Thornie – mówię, unosząc brew na Mike'a, który uśmiecha się szeroko. - Thornie, co? - mówi. Przewracam oczami. - Pamiętaj o zasadach. - Nie bardzo lubię zasady – mówi, a ja się śmieję, patrząc na Olivera. Oczekuję, że będzie się śmiał, ale zamiast tego patrzy gniewnie na Mike'a, co sprawia, że ta cała rzecz jest jeszcze bardziej komiczna. - W każdym razie, odpowiedzią na twój pytanie jest tak, będziemy dzisiaj rozbijać rzeczy. - Ale… delfina? - mówi Mae, unosząc szklanego delfina z pudełka. - I deskę surfingową? Uśmiecham się i kiwam głową. - To tylko rzeczy. - Ładne rzeczy. - Cóż, zrobimy z nich coś ładniejszego. Poza tym, jeśli dostrzegłaś, one wszystkie są trochę stłuczone – mówię, wskazując na delfina bez ogona oraz na odprysk w desce. Nie dostrzegam, kiedy Oliver wychodzi z sali, ale kiedy zerkam na dźwięk 322

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

zamykających się za nim drzwi, jesteśmy już w trakcie projektu. Jesteśmy w stanie zrobić bardzo małe wersje serc, mimo że wszystkie z nich przypominają bardziej piłki, ale dzieciaki i tak są dzięki nim podekscytowane. - Teraz muszę zabrać je do domu i upiec – mówię. - Upiec? - pyta Danny. - Taa, muszą się upiec, potem wyschnąć, a potem będą gotowe. Chcecie przemienić je na łańcuszki na klucze czy zostawić tak? - Łańcuszki na klucze! - mówi Mae. Mike marszczy na nią brwi. - My nawet nie jeździmy samochodami. Ona się uśmiecha. - Mów za siebie. Ja niedługo będę jeździć. - Dobra. Wezmę łańcuszek na klucze – mamrocze Mike. Zaczynają wychodzić, a gdy sprzątam, drzwi znów się otwierają, a do środka wchodzi Jen z facetem w garniturze. - Hej! Tak się cieszę, że cię złapałam – mówi, uśmiechając się. - To jest Chris. Jest głową mojego wydziału oraz powodem, dzięki któremu twój projekt zyskał zielone światło. Odsuwam się, trochę zaskoczona, ponieważ Chris wygląda, jakby był w moim wieku, więc jestem zaskoczona, że kieruje Jen. - Bardzo miło mi cię poznać – mówię, ocierając dłonie o teraz brudny fartuch, który mam na sobie. - Przepraszam, jestem teraz trochę… brudna. 323

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Wypuszczam mały, nerwowy śmiech. Jen się uśmiecha. - Hej, przynajmniej nikt nie może powiedzieć, że nie pracowałaś… Rozgląda się i sapie, gdy widzi to, co zrobiliśmy. - Wy to dzisiaj zrobiliście? Są piękne. - Jeszcze nie są gotowe, więc muszę zabrać je do domu – mówię, mając nadzieję, że załapie ostrzeżenie w moim głosie i nie będzie próbować ich podnieść. Na szczęście tylko patrzy na nie w zdumieniu, co sprawia, że uśmiecham się szerzej. - Uwielbiam to, co zrobiłaś z tym miejscem, Estelle. Właściwie to wszyscy uwielbiają. Sale, korytarze… to już nie wydaje się jak szpital – mówi Chris, odwracając do mnie uwagę. Jen patrzy w dół na swój zegarek. - Tak bardzo przepraszam, że muszę wyjść, ale mam spotkanie ze sprzedawcą. - Patrzy na Chrisa, który uśmiecha się i kiwa głową. Gdy ona wychodzi i zamykają się drzwi, zaczynam czuć się trochę niezręcznie stojąc tu z tym facetem w garniturze i nie wiedząc, co powiedzieć. Jednak on się rozgląda, więc nie czuję się dziwnie przez długi czas. Myję ręce i zdejmuję fartuch, trochę podskakując z jednej stopy na drugą, nim udaję się w stronę drzwi. Otwiera mi je i razem wychodzimy. - Jak długo myślałaś o kontynuowaniu tego programu? - pyta. - Szczerze? Nie myślałam o tym. Pomyślałam, że Jen każe mi przestać 324

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

wtedy, gdy nie będę już chciana – mówię z uśmiechem. - Cóż, właśnie dlatego chciałem się z tobą spotkać – mówi, zatrzymując się, gdy dochodzimy do stanowiska pielęgniarek, które zostało przeniesione z powrotem, odkąd ta część szpitala znowu jest otwarta. - Bo chcesz, żebym przestała przychodzić? - pytam powoli. Nie przyjęłabym tego osobiście, gdyby tak było, ponieważ wiem, że to było chwilowe, ale z pewnością muszę przejrzeć ten projekt. Zbieram się, by mu to powiedzieć, gdy czekam na jego odpowiedź. Chris marszczy brwi i patrzy za siebie na rozmawiające pielęgniarki, a następnie znowu się do mnie odwraca. - Myślisz, że moglibyśmy gdzieś pójść i porozmawiać? - Pewnie. Do twojego biura? - Właściwie – mówi, krzywiąc się lekko i wyglądając na zmieszanego. Przeszkadzałoby ci to, gdybyśmy zeszli na dół do stołówki? Tak jakby przegapiłem lunch… znowu. Śmieję się. - Ani trochę. W drodze na dół Chris opowiada mi, że mimo iż zaczął pracować w szpitalu będąc w college'u, to przeniósł się na wyższe stanowisko po otrzymaniu dyplomu, a potem na jeszcze wyższe, gdy zdobył tytuł. - Co robisz, gdy nie jesteś tutaj? - pyta, biorąc tacę z jedzeniem i spotykając się ze mną przy stoliku. 325

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Tworzę sztukę – mówię i uśmiecham się, gdy kiwa głową, jakby tworzenie sztuki było hobby. - Mam również pozaszkolny program dla dzieciaków, które nie mają dokąd iść. - Łał. Musisz naprawdę lubić dzieci – mówi, ocierając usta. - Myślę, że tak. - Masz dużo rodzeństwa? - Tylko jedno. Starszego brata, ale dorastając mieliśmy dom pełen chłopaków, więc myślę, że mogę równie dobrze powiedzieć, że jestem najmłodsza z czwórki – mówię ze śmiechem. Odwracam wzrok, gdy je, i dostrzegam Olivera siedzącego przy stole po przeciwnej stronie pomieszczenia. Jest z tym samym lekarzem, z którym wcześniej go widziałam. Nie wiem, czemu go nie dostrzegłam, ale ze sposobu, w jaki na mnie patrzy, wydaje się, że on zauważył mnie jakiś czas temu. Wsadzam dłonie do torebki, by znaleźć telefon i dostrzegam, że mam jedno nieodebrane połączenie oraz dwie wiadomości. - Trochę wiem, jak to jest. Mam dwóch młodszych braci – mówi Chris. Wydobywam z siebie dźwięk, dając mu znać, że go usłyszałam, gdy przeszukuję wiadomości. Wyszłaś? Nieważne. Właśnie Cię zobaczyłem.

Marszczę brwi. - Wszystko w porządku? - pyta Chris. Przenoszę na niego oczy. 326

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Taa, pewnie. Zatem co chciałeś mi powiedzieć o programie? - pytam, wpisując wiadomość. Też właśnie Cię zobaczyłam.

- Zastanawiałem się, czy mogłabyś wciąż przychodzić. Gdy ostatnio ten program prowadziła pewna pani, był on trochę nudny. Myślę, że może dzieciaki nie mogły nawiązać z nią kontaktu, skoro była starsza, bardziej wymagająca i szczerze, jej sztuka nie była ładna – mówi, uśmiechając się. - To ona była odpowiedzialna za ryby na ścianach? - pytam. - Nie masz pojęcia, jak bardzo sam chciałem zakryć te ściany. Śmieję się na przerażony wyraz jego twarzy. - A już myślałam, że nikt w tym szpitalu nie ma dobrego gustu. - Mój gust jest idealny. W każdym razie, może raz w tygodniu? Pasowałoby ci to? Chcielibyśmy mieć cię tutaj dwa razy w tygodniu, ale nie jestem pewny, czy zarząd byłby w stanie za to zapłacić. Wspomnienie zapłaty mnie zaskakuje. - Nie podpisywałam niczego mówiącego, że to ma być zrekompensowane. - Wiem, ale każdy czegoś potrzebuje – mówi ze wzruszeniem ramion, sprawdzając własny telefon. - Nie ja. - Również wzruszam ramionami i patrzę w dół na swój. Tęsknię za Tobą.

Czuję trzepotanie w brzuchu. Spoglądam w górę i widzę, że nadal siedzi przy tym samym stoliku, teraz sam, nadal na mnie patrząc. 327

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

To dlatego patrzysz na mnie, jakbyś był zły na świat?

- Tamte serca, które robiłaś z dziećmi – mówi nagle Chris. - Tym się zajmujesz? Potakuję. - Sprzedajesz je? Znowu potakuję. - Taa. - Ile kosztują? - Cóż, myślę, że to zależy od rozmiaru. - Robisz je na zamówienie czy masz już zrobione? Marszczę lekko brwi, uśmiechając się. - Mam kilka zrobionych, ale również akceptuję zlecenia. Chris wydycha mocno powietrze i pociera czoło. - Muszę znaleźć narzeczonej prezent na naszą rocznicę i nie mam pojęcia, co jej dać. Można by pomyśleć, że po ośmiu latach bycia razem powinienem wiedzieć, prawda? - Śmieje się. - Ale pokochałaby jedno z tych serc. - Cóż, mogę trochę przynieść we wtorek, gdy wrócę z tymi dla dzieci. Uśmiecha się. - To byłoby wspaniałe. Wiesz, gdzie jest moje biuro? Po przeciwnej stronie biura Jen. - Jestem pewna, że je znajdę. Wstajemy w tym samym czasie i niezręcznie na siebie patrzymy, następnie 328

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

do telefonów, a potem znowu na siebie. W końcu on wysuwa rękę, a ja ją ściskam. - Do zobaczenia we wtorek. Żegnam się i podchodzę do stolika Olivera, ale on wstaje, nim tam docieram i wskazuje, żebym wyszła na korytarz. Podążam za nim do pomieszczenia obok stołówki. Zamyka za nami drzwi i przyszpila mnie do ściany, całując mnie, nim mogę powiedzieć chociażby słowo. Ciągnę go za włosy, on za moje, a nasze dłonie trzymają się wzajemnie za twarze, gdy nasze języki się zderzają. Odsuwam się, by zaczerpnąć powietrza. - Naprawdę za mną tęskniłeś – dyszę. - Czy normalnie napastujesz kobiety w losowych, szpitalnych pomieszczeniach? Oliver opiera czoło o moje i wzdycha ciężko. - Z pewnością nie. Zazwyczaj nigdy nie jestem taki zdesperowany. Jęczy, gdy przesuwam paznokciami po jego klatce piersiowej. - Powiedz mi więcej o tej desperacji, doktorze Hart – mruczę, pochylając się i liżąc złączenie jego ust. Popycha na mnie biodra, a ja jęczę na to, jakie są twarde. - Potrzebuję kolejnej randki – szepcze przy moich ustach, jego dłonie wsuwają się pod moją koszulkę. - Próbujesz mnie wykorzystać w środku pracy? - pytam, wyginając plecy, gdy wsuwa dłonie pod stanik. - Skończyłem ponad godzinę temu – mówi, ocierając moje sutki kciukami. - Zostałeś? - Chciałem na ciebie poczekać. 329

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Naprawdę? - pytam, sapiąc, gdy zanurza usta i chwyta mój sutek. - Hmmm – odpowiada przy mojej skórze. - A potem siedziałeś tutaj gapiąc się na mnie z drugiego końca pomieszczenia? - On nie jest w twoim typie – mówi, liżąc mój drugi sutek. - Co? - Chwytam jego głowę, by zatrzymać jego ruchy, a on na mnie spogląda. - Tamten facet, z którym jadłaś swój mały lunch. Nie jest w twoim typie. Nie mogę się nie uśmiechnąć. - Myślisz, że byłam na randce z facetem w szpitalnej stołówce, gdzie pracujesz? Wypuszcza długi oddech, nadal trzymając moje piersi. - Jak byś to nazwała? Śmieję się, kręcąc głową i chwytając jego podbródek tak, że znowu na mnie patrzy. - Nazywanie tego randką byłoby niedorzeczne. Przeszkadzałoby ci to, gdyby to była randka? Robię wszystko, co w mojej mocy, by nie śmiać się na sposób, w jaki wzrusza ramionami i odwraca wzrok. - Mówisz mi, że przyprowadziłeś mnie tutaj, bo jesteś zazdrosny? Jego oczy przeskakują do moich. - Nie jestem zazdrosny. 330

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Zatem jeśli powiedziałabym ci, że facet, z którym mnie widziałeś, zaprosił mnie na randkę – prawdziwą – poza szpitalem, nie przeszkadzałoby ci to? - Zaprosił cię? - warczy. - Miałoby to jakieś znaczenie? - Tak. - Ponieważ? - pytam, przesuwając dłońmi przez jego włosy. Zamyka oczy na ten ruch. - Ponieważ. - Pochyla się do mojego dotyku. - Ponieważ… - Hm? Otwiera oczy. - Ponieważ chcę, żebym to był ja. Chcę być facetem, który cały czas gdzieś cię zabiera. - Zatem bądź nim – odpowiadam. - Będę – mówi, pochylając się, by mnie pocałować. - Będę. - Okej – odpowiadam, wtulając się w jego ramiona, chcąc zostać w nich na zawsze. Rzeczywistość tego, że to może być coś, czego nie będę mogła robić każdego dnia, sprawia, że cierpię. Jakby wyciekał ze mnie niepokój, on się odsuwa i dotyka mój policzek tyłem dłoni. - To tylko rozmowa o pracę, Elle – szepcze, patrząc na mnie. Biorę długi, głęboki wdech i zamykam oczy. To nie jest tylko rozmowa o 331

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

pracę. To coś, co zmienia życie. Życie jest krótkie, przypominam sobie. Spójrz na to, co stało się z Wyattem. Nie zamierzam sprawiać, że Oliver będzie czuł się źle za robienie czegoś, co kocha. Nie mogę być tą dziewczyną – tą, która domaga się, by ktoś oddał swoje marzenia w zamian za moje szczęście. Gdy znowu czuję spokój, otwieram oczy. - Wiem. Idź skop tyłki na twojej rozmowie, Bean. Zrób to, co musisz zrobić. Sięgam w górę i całuję go w policzek. Znowu po mnie sięga, ale zatrzymuję go. - Zadzwoń, gdy wrócisz. Jakoś odwracam się od jego dużych, zielonych oczu, od wielkich, ciepłych dłoni oraz od uczucia komfortu, który mi zapewnia. Wychodzę z pokoju i szpitala bez oglądania się za siebie.

332

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł3 2 Siedząc na zewnątrz na jednym z krzeseł u rodziców, sięgam po większy kawałek szkła i kaleczę się nim. Zaczynam przeklinać oraz na przemian poruszać nadgarstkiem i ssać nacięcie na czubku palca. To nie przytrafiło mi się przez… jakiś czas. - Dzisiaj powinno być świętowanie – mówi mama, podchodząc do mnie z dwiema szklankami lemoniady. - Jest – mówię, sięgając po tę, którą mi podaje. - Jesteś szczęśliwa, że w końcu sprzedałaś dom? Wzdycham, zdejmując z kolan pudełko i zginając nogi na krześle. - Szczęśliwa, czująca ulgę, troszeczkę podekscytowana. - Nie smutna – stwierdza. Patrzę na nią i łapię jak się do mnie uśmiecha. - Nie smutna – odpowiadam i czuję ulgę, że to prawda. Może ma to coś wspólnego z tym, że mieszkałam teraz przez długi czas z Victorem. Może to zaakceptowałam. Mimo że część mnie zawsze będzie smutna, gdy pomyślę o straceniu Wyatta oraz sposobie, w jaki to się stało, to przeżyłam i znalazłam sposób, by ruszyć dalej. - I sprzedałaś ten obraz Wyatta, który tak bardzo kochałaś. Robisz naprawdę duże kroki. Jestem z ciebie dumna – mówi z uśmiechem. - Dzięki. Ja też – odpowiadam z krótkim śmiechem. 333

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Ale zatrzymasz galerię? - pyta mama, znowu bardziej stwierdzając, niż pytając. Marszczę brwi na jej słowa. - Oczywiście. - Wiesz, że jeśli będziesz potrzebowała pomocy z otwarciem nowej i zaczęciem od nowa, z przyjemnością to dla ciebie zrobimy, tak? Jestem cicho przez chwilę. Ta galeria ma tyle wspomnień, ile dom, ale jakoś udało mi się inaczej je zaszufladkować. Kiedy byliśmy tam razem, ja byłam w swoim studiu, a Wyatt w swoim. Nie dzieliliśmy tamtego miejsca w ten sposób, co sypialnię. - Dzięki, ale na razie jest dobrze. Rozważę to, gdy skończy mi się umowa najmu. - Czyli kiedy? - Pod koniec miesiąca – prycham. Mama kręci głową. - Tak dobrze odkładasz sprawy na później – odpowiada, śmiejąc się. - To dużo szkła. Ile serc zostało tym razem pobitych? Moi rodzice lubią żartować z moich serc. Nawet nie wiedzą, jak one powstają, ale myślą, że są ładne i wspierają mnie w robieniu ich. Pierwszymi ludźmi, którzy przynieśli serca, była grupa wkurzonych starszych kobiet bez randek na Walentynki. Sprawiły, że były one centrum ich imprezy pod tytułem: „Kto w ogóle potrzebuje faceta?”. Następnego roku wszystkie wyszły za mąż. Ta ostatnia część jest zazwyczaj ignorowana w rozmowie o roztrzaskanych sercach, 334

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

ponieważ wszyscy wolą relacjonować smutniejszą część, w której było to, że były rozwódkami, które miały dosyć chodzenia na złe randki. Uśmiecham się. - Z miłą chęcią mogę ogłosić, że te serca są dla gości panny młodej. - Naprawdę? - Naprawdę. Taki facet, który zarządza programem sztuki w szpitalu, kupił jedno dla swojej narzeczonej, a ona zdecydowała, że chce po jednym dla każdej z druhen. - To miłe. Musi mieć dużo pieniędzy do wydania – komentuje. Obydwie odwracamy się na dźwięk krzyczącego ojca, który przekazuje, że zaczynają przychodzić ludzie na grilla. - Pójdę to odłożyć – mówię, wstając i przeciągając się. - Jestem – woła Mia, wchodząc do ogrodu. Po raz pierwszy od paru dni czuję coś innego niż stres. - Pomóż mi z tym, proszę – wołam, podnosząc jedno z pudeł. Podchodzi do mnie i podnosi drugie pudełko. - One są takie ładne – mówi, gdy idziemy do domu. Stawiamy je niedaleko drzwi wejściowych i zostajemy tam, gdy przychodzi jej mama. Ciągnie się rozmowa o sercach, zdjęciach Mii oraz chłopakach. To ta sama rzecz za każdym razem, gdy rodzice robią grilla. Te same rozmowy… ci sami ludzie… ale i tak to nigdy się nie nudzi. Ominęłam dużo takich spotkań, gdy byłam z Wyattem, ponieważ, cóż, on nie lubił przychodzić. Powiedział, że wszyscy sprawiają, że 335

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

czuje się jak ktoś obcy, a to mnie bolało, że tak myślał, więc też nie przychodziłam. Nie żałuję tych decyzji, mimo że brakowało mi tego wtedy. Moja rodzina to rozumiała. Wiedzieli, że jeśli byliby na moim miejscu, postąpiliby tak samo. Chwilę później przychodzi Victor z jakąś dziewczyną, której nigdy wcześniej nie widziałam, a do towarzystwa przyszli jej znajomi. - To Madelyn i jej przyjaciółka Emma – mówi. - Madelyn jest siostrą Bobby'ego. Mia i ja wymieniamy spojrzenie, a potem wymieniamy je z Victorem, nim witamy Madelyn i Emmę, które wyglądają, jakby mogły być moimi młodszymi siostrami. Moją pierwszą myślą jest – zastanawiam się, co Oliver myśli o tym wszystkim. Nie rozmawialiśmy zbyt wiele, odkąd wyjechał na rozmowę o pracę w tamtym tygodniu. Było parę wiadomości oraz rozmowa telefoniczna pewnej nocy, gdy zadzwonił „chcąc usłyszeć mój głos”, ale to wszystko. Na szczęście byłam wystarczająco zajęta, że zastanawiam się tylko nad tym w nocy albo w takich chwilach jak ta, kiedy przytłaczała mnie rzeczywistość wszystkiego. - Jensen już jedzie – mówi Vic po tym, jak odeszły dziewczyny. Lubi ostrzegać Mię statusem swojego przyjaciela. Przynajmniej nie jest wystarczająco ciemny, by pozwolić mu tu wpaść i zaskoczyć Mię. - Myślałam, że jest w pracy – mówi Mia, jej głos jest cichszy, niż był wcześniej. - Przełożyli ją – mówi Vic, odwracając się. 336

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Tak właściwie to dlaczego przyprowadziłeś siostrę Bobby'ego? - pytam, kiwając na kobietę, która teraz rozmawia z mamą i Bettiną. - Została na noc. Gapię się na niego. - Przespałeś się z siostrą przyjaciela? Ile ona ma lat? - Spokojnie – mówi, śmiejąc się na wyraz mojej twarzy. - Jest wystarczająco dorosła i jesteśmy świadomi swoich czynów. Zostanie na noc wydawało się jak właściwa rzecz do zrobienia, skoro zostały tak długo, a Emma źle się czuła przez cały dzień picia. Czuję jak moje uszy się rozgrzewają na jego zwyczajne wyznanie, ale próbuję nie pozwolić mojemu wrzącemu gniewowi się pokazać. Ma rację odnośnie świadomych swoich czynów dorosłych, ale jest takim hipokrytą za przespanie się z młodszą siostrą przyjaciela, gdy wszystko, co kiedykolwiek robił, to ostrzeganie przede mną swoich przyjaciół. - Gdzie był jej brat? - Pracował nad sprawą. - Nie mogę uwierzyć, że się z nią przespałeś – mówię, piorunując go wzrokiem. - To nie tak, że ona ma siedemnaście lat – odpowiada, jakby był urażony albo coś. Kątem oka widzę jak Mia krzyżuje ramiona. Robię to samo i piorunuję go wzrokiem mocniej, mentalnie przebijając sztyletami jego mózg. Vic śmieje się pod 337

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

nosem, a potem patrzy na podłogę. - Lubię ją, okej? - mówi, odchodząc. Odwracam się do Mii i bez słów przekazuję jej, że go nienawidzę, na co ona kiwa głową w zgodzie. Po wspólnej nienawiści do mojego brata zmierzamy do środka i nalewamy sobie po dużym kieliszku Sangrii jej mamy. - Wszystko w porządku? - pytam Mię, która wygląda, jakby połknęła żabę. Kiedy potakuje bez wypowiadania słowa, moje spojrzenie podąża za jej do Jensena i Olivera, którzy śmieją się i rozmawiają, wchodząc do środka, wyglądając, jakby właśnie wyszli z cholernej sesji zdjęciowej Abercrombie. Jakby nie byli odpowiedzialni za nasze skrępowanie i niepokój. Ich widok sprawia, że skręca mnie w środku. - Chcesz wyjść? Możemy to ominąć – sugeruję, mając nadzieję, że się zgodzi, ale tego nie robi. Nakłada uśmiech na twarz i odwraca się do mnie z nagle przejrzystymi oczami. - Nie. Twoi rodzice są naprawdę szczęśliwi, że jesteś tutaj w tym roku – mówi, umieszczając dłoń na mojej. - Przeżyję. - Zawsze to robimy, prawda? - mówię, uśmiechając się smutno, gdy obserwuję jak Oliver i Jensen podchodzą do Vica i dziewczyn. Obydwoje witają się ze zbyt podekscytowanymi uściskami, które sprawiają, że kurczy mi się żołądek. Ściskam mocniej dłoń Mii, obserwując jak Emma praktycznie owija się o Olivera, który się do niej uśmiecha. - Dzwonię do Nathana – mówi nagle, co sprawia, że rozdziawiam usta. 338

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Nie robisz tego – mówię, uśmiechając się wbrew sobie. Żadna z nas normalnie nie używa takich gierek ani nie próbuje doprowadzić nikogo do zazdrości. Myślę, że nigdy nie próbowałam wywołać jej u Wyatta, ponieważ urodził się z przerośniętą kością zazdrości, ale Mia również nigdy taka nie była. Przyjaciele mojego brata są podobni w jednej rzeczy: wszyscy są pewni siebie. Tacy pewni, że ich zdaniem każda kobieta jest dla nich pewnikiem. Jensen zawsze traktował Mię, jakby ona nigdzie się nie wybierała – nie to, że był niemiły, ale wyraźnie brał ją za pewnik. Tak dziwaczna, jak jest teraz Mia, z Jensenem była przeciwieństwem – zawsze mu usługiwała, zawsze była cicho, gdy on był w pobliżu, ponieważ on był tym hałaśliwym. Kiedy rzeczy potoczyły się w złym kierunku, ona wyszła ze swojej skorupy niczym mumia gotowa na odrodzenie. Wiem, że używała swoich głośnych komentarzy jako skorupy bardziej niż cokolwiek, ponieważ nigdy nie była taka sama po Jensenie. W każdym razie, nie publicznie. Dostaję prawdziwą Mię tylko w takich chwilach jak ta, gdzie jest bezbronna. Patrzę na nich, rozmawiających i śmiejących się z dziewczynami. Decyduję, że… pieprzyć to… my też możemy się dobrze bawić. - Powiedz mu, żeby przyprowadził znajomych – mówię, piorunując wzrokiem tył teraz krótkich włosów Olivera. Musiał je ściąć przed rozmową o pracę. Oczywiście nadal są olśniewające, zaczesane do tyłu w taki sposób, że kręcą się przy kołnierzyku jego koszulki. Również zgolił zarost, tak, że wygląda jaśniej, jakby ledwo tam był. - Chodźmy – mówi Mia, wpisując coś z furią w telefonie. - Wrócimy. 339

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Podążam za nią do drzwi i śmieję się, gdy burczy pod nosem „skurwysyny”. Kocham ją. Idziemy na górę do mojego pokoju, a ona pomaga mi poukładać serca, nad którymi pracowałam, aż dzwoni Nathan, by dać nam znać, że są na zewnątrz. Praktycznie zbiegamy na dół i wybiegamy na zewnątrz, by powitać Nathana, Huntera (tak, mojego „pierwszego” Huntera) oraz Stevena. To kolesie, z którymi przebywałyśmy w trakcie liceum i college'u. Są zwyczajnie zabawnymi, fajnymi ludźmi. - Nie widziałem was od wieków – mówi do mnie Hunter, gdy ściska mocno każdą z nas. - Wiem. Co się stało z dziewczyną, z którą się umawiałeś? Emily? - Tak jakby mamy przerwę. Długodystansowe związki są ciężkie – mówi ze wzruszeniem ramion. - Jednak myślę, że my coś mamy. Uśmiecham się na to. Rozmawiamy przez jakiś czas i całkowicie zapominam o imprezie w ogrodzie oraz o facetach, w których miałyśmy wywołać zazdrość. Jestem całkiem pewna, że Mia też. To znowu jest jak liceum i czasami zachowywanie się jak nastolatek jest wszystkim, czego potrzebujesz. Śmiejemy się i żartujemy o dniach, kiedy to Nathan brał udział w zapasach i po głupiej demonstracji jednego ze swoich ruchów – gdzie jestem użyta jako partnerka w sparingu – ląduję na kolanach na ziemi. Mimo że się śmieję, to boli. - Wszystko w porządku? - pyta Nathan, patrząc na mnie jak zmartwiony sanitariusz, którym jest. 340

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Tak. Najwidoczniej jestem zbyt stara, by bawić się w to gówno, ale przeżyję – mówię, sprawiając, że wszyscy się śmiejemy. - Chodź, zaniosę cię na barana do środka jak za dawnych czasów – mówi Hunter z mrugnięciem. Z jakiegoś dziwnego powodu Hunter wbiega do ogrodu krzycząc coś o apokalipsie zombie. Jestem całkiem pewna, że próbuje naśladować kogoś z The Walking Dead, ale głos, którego używa, w ogóle nie jest podobny. Trzymam się go mocno, śmiejąc się histerycznie, moje włosy ruszają się w tył i w przód, gdy Mia, Nathan i Steven podążają za nami. Wszyscy śmiejemy się tak mocno, że tłum w ogrodzie odwraca się jednocześnie, by na nas spojrzeć. - Świetnie, oto nadchodzi sąsiedztwo – mówi Vic, uśmiechając się, gdy Hunter zatrzymuje się, by go powitać, nadal trzymając mnie na ramionach. Vic i jego znajomi zawsze się z nimi lubili. Mieli w zwyczaju razem surfować i jestem całkiem pewna, że nadal grają w futbol w Święto Dziękczynienia. - Długo się nie widzieliśmy, koleś – mówi Hunter, chodząc w kółko i witając wszystkich, ze mną nadal trzymającą się jego pleców. Narzekam na kolano i mam właśnie zeskoczyć, gdy on mnie obraca i kołysze, jakbyśmy byli w składzie cheerleaderek, moja głowa wisi, a włosy przesuwają się po trawie. - Zamierzasz ją postawić? Wiesz, że niebezpiecznie jest, by jej krążenie było w tej pozycji zbyt długo – mówi doktor Oliver, jakby ktokolwiek pytał go o zdanie. Wszyscy na to prychają. 341

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Człowieku, proszę cię, zostaw pracę tam, gdzie powinna być – mówi Jensen. - Postawisz mnie? - mówię, śmiejąc się, gdy odpycham włosy z twarzy. Hunter śmieje się, patrząc na mnie w dół i kręcąc głową. Kiedy pochyla się do mnie, rozszerzam oczy. Nie sądzę, że zamierza mnie pocałować czy coś, ale i tak wariuję w duchu. Pochyla się do mojego ucha i szepcze głośno, by wszyscy mogli go usłyszeć. - Zombie nadal tam są, ale pewnie, jeśli twoje kolano już nie boli, to mogę cię postawić. Śmieję się, gdy się odsuwa, uderzam go w pierś, a potem wiercę się, aż mnie stawia. Trzymam się jego ramion, podpierając się. - Jeśli chciałaś je poczuć, mogłaś jedynie poprosić – mówi, flirtując. - Mówiłam ci, że jesteśmy na to za starzy. Teraz czuję, jakbym miała zawroty głowy – mówię. - Ty jesteś na to za stara. Ja czuję się dobrze. Jeśli chcesz znowu tak się poczuć, to wiesz, gdzie mnie znaleźć. - Elle, mogę z tobą chwilę porozmawiać? - mówi nagle Oliver. Obydwoje Hunter i ja przenosimy na niego oczy, to samo robią Vic i Jensen. - Chyba? - piszczę. Kiedy moje oczy spotykają jego wkurzone zielone, moje serce opada gdzieś pomiędzy wątrobą a pęcherzykiem żółciowym. Patrzę na Huntera i uśmiecham się. - Zaraz wrócę. Uśmiecha się i wzrusza ramionami. 342

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Będziemy tutaj. Chodź tu, Meep, ty jesteś następna – mówi, rzucając się na Mię, która śmieje się i odsuwa. - To właśnie stało się interesujące – mamrocze pod nosem Jensen. - Nie możesz zarobić kolejnego podbitego oka – mówi Vic, gdy podążam za Oliverem. Prowadzi mnie pod duże drzewo po drugiej stronie ogrodu. Idę, aż staję przed nim, gdzie pień drzewa w większości zasłania nas przed moim bratem i resztą ludzi. - Co tam – mówię, utrzymując spojrzenie na trawie między naszymi stopami. - Co tam? - mówi. - Co tam? Właśnie to zamierzasz powiedzieć? Wzdycham i patrzę na niego zmęczona. Nienawidzę tego, jak jego twarz sprawia, że serce uderza mi w ten sposób. Nienawidzę tego, że jego oczy oraz sposób, w jaki na mnie patrzy, sprawiają, że wszystko inne wydaje się takie… małe. - Jak poszła rozmowa? - pytam. Zamyka na chwilę oczy i przesuwa dłonią przez włosy. - Lubię twoje włosy w ten sposób – mówię. - I twoją podciętą brodę. Oliver otwiera oczy i się uśmiecha – lekko – ale przyjmuję to. - Dziękuję, a rozmowa poszła świetnie. Rozmowy… były dwie… - Odwraca wzrok, patrząc przez moje ramię, więc czekam. Gdy nie mówi nic więcej, uśmiecham się lekko. 343

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Dobrze. Wiedziałam, że tak będzie. Patrzymy na siebie przez długą, cichą chwilę, i tak bardzo pragnę, żeby położył swoje miękkie usta na moich i wycałował wahanie. - Zatem… Hunter… - mówi w końcu. Wypuszczam krótki śmiech. - Nie umawiamy się czy coś, jeśli o to ci chodzi – mówię, przypominając sobie nasze spotkanie w szpitalu. - Nie miałem… - Przestaje mówić, wzdycha i przyciska plecy do pnia, unosząc głowę w ten sposób, że jego gardło jest wyeksponowane. Chcę się pochylić i pocałować jego jabłko Adama. - To jest dla mnie takie trudne, Elle. Nie sądzę, że rozumiesz, jak bardzo. - Co jest trudne? - pytam, serce podchodzi mi do gardła, gdy czekam, aż upuści bombę. Znowu na mnie patrzy. - Naprawdę myślałem, że go uderzę. Mam na myśli Huntera. Moje serce szarpie się na jego wyznanie i czuję się dziwne przez to, jaki wpływ ma na mnie jego zazdrość. Nienawidziłam zazdrości Wyatta; irytowała mnie i sprawiała, że byłam zła, ale Oliver mówiący te rzeczy sprawia, że moje ciało wydaje się przełamywać w pieśń. - Dlaczego? - pytam, podchodząc bliżej. - Przyszedł tutaj niosąc cię bez troski o świat. To dla niego takie łatwe. Vic nawet nie mrugnął okiem, gdy was zobaczył. 344

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Ponieważ jesteśmy przyjaciółmi – szepczę, zbliżając się jeszcze bardziej. - Wiem o tym, ale i tak wyobraziłem sobie, co by się stało, gdybym ja zrobił to samo i rezultat nie wyszedł taki fajny w mojej głowie. - Mówisz, że powinniśmy przestać? - pytam, patrząc między nasze stopy. - Nie. Nigdy tego nie powiedziałem. - Stanowczość w jego głosie sprawia, że unoszę do niego oczy. - Dlaczego? - Już o tym rozmawialiśmy – mówi cicho, jego dłoń sięga, by chwycić moją. - Chcę ciebie. - Zatem mnie weź – odpowiadam, a jego twarz ciemnieje. Przeplata palce z moimi i przyciąga mnie bliżej. - Zostaniemy złapani – szepczę. - Chcę ciebie tak mocno w tej chwili – mówi, jego głos jest pomrukiem przy moim policzku. Odsuwam się od niego i puszczam jego dłoń, patrząc na niego spod rzęs. - Może powinieneś iść do łazienki za parę minut – szepczę w spisku. Chcę tego… cokolwiek to jest. Tak długo, jak będę mogła to mieć, chcę tego. Przygryza dolną wargę. - Pięć minut. - Pięć minut – mówię, uśmiechając się, gdy odchodzę od niego i idę do Mii. - Czego chciał? - szepcze. - Powiedział, że chciał zabić Huntera, gdy nas zobaczył. Śmieje się. 345

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- To był niezły występ. Jensen też piorunował mnie wzrokiem, odkąd tu przyszłyśmy. - Cóż, wiedziałyśmy, że to się stanie. - On jest takim dupkiem. Takim przystojnym, zbyt odpowiedzialnym dupkiem – mówi na wydechu, odnosząc się do Jensena, gdy kręci głową. - Bean mówił, czy wziął pracę? Zaciskam usta. - Miał rozmowy. Wątpię, że od razu coś zaoferowali. - Sama myśl o tym, że pracowałby niedługo gdzieś daleko, sprawia, że boli mnie serce. Zdecydowałam, że użyję tych ostatnich tygodni albo miesięcy razem, by po prostu to robić – być razem. O resztę będę martwić się później. Poradzę sobie z bólem, gdy nadejdzie, ale w ciszy mam nadzieję, że nie nadejdzie. - Ludzie! Steki są gotowe! - woła mama. Tłum wydaje się odchodzić jako grupa. - Nie idziesz? - pyta Mia, gdy dostrzega, że się nie ruszyłam. - Zaraz przyjdę. Muszę iść po coś do środka – mówię, idąc w przeciwną stronę, a ona biegnie dogonić Stevena, Nathana oraz resztę. Gdy już jestem w łazience, wypuszczam oddech w oczekiwaniu. Na dźwięk kroków moje serce pomija uderzenie, a następnie się zatrzymuje, gdy Oliver wchodzi ze mną do łazienki, jego obecność pochłania każdy skrawek mojej uwagi. Moje oczy podróżują po długości jego ciała, którego widok nigdy mi się nie znudzi. Dostawał ode mnie taką reakcję, odkąd tylko pamiętam. Jego ramię sięga 346

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

do tyłu, by zamknąć drzwi i uśmiecha się tym powolnym, uwodzicielskim uśmiechem, który zawsze sprawiał, że zamieniałam się w łagodniejszą wersję siebie. Następnie jego dłonie są wokół mojej talii, przyciągając mnie, gdy jego usta pochłaniają moje w powolnym pocałunku. Jest to słodki, czuły pocałunek, który owija się wokół mnie w supłach. Dłońmi sięgam do jego twarzy, chcąc dotknąć wszystko na raz – jego szyję, ramiona, koszulkę… i mimo że jesteśmy w łazience, a to powinno być szybkie, jego spojrzenie mówi inaczej. Rozpina spodnie i zsuwa je razem z bokserkami. Jego oczy rozrywają każdy kawałek wątpliwości, który się we mnie budował, gdy obserwuje jak robię to samo. Wychodzę z sandałów, dżinsów, stringów, i odwracam się, podtrzymując się zlewu, a moje oczy spotykają jego w lustrze. Kiedy pochylam się, jego spojrzenie zostawia chwilowo moje, by spojrzeć na to, co dla niego obnażam. Kiedy jego oczy wracają do moich, głód w nich sprawia, że chwytam się mocniej. Moje oczy utrzymują się na jego długości i oblizuję usta w oczekiwaniu na poczucie go w sobie. Oliver porusza się między moimi nogami i przez długą chwilę zwyczajnie chwyta mój tyłek w dłonie, oczy ma zamknięte, a jego klatka piersiowa porusza się ciężko. Robię krok w tył i nakłaniam go do pchnięcia we mnie, ale on kontynuuje czucie moich pośladków i przesuwa palcami w górę i w dół moich mokrych fałd. - Jestem dla ciebie gotowa – szepczę, drżąc na jego dotyk. - Wiem. - Pochyla się i całuje mnie między łopatkami. - Zawsze byłaś dla mnie gotowa. - Wsuwa się we mnie powoli, cały, a ja przygryzam wargę, by 347

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

powstrzymać się od krzyknięcia. - Jesteś dla mnie taka gotowa – mówi, jęcząc, gdy przyspiesza. Jedno z jego ramion owija się wokół mojego, a druga przechodzi do mojej talii, gdy jego pchnięcia stają się mocniejsze. Próbuję nie wydawać dźwięków, ale nie mogę nic na to poradzić. Czuję się taka pełna. - Ćśś – mruczy pod moim uchem, liżąc mnie tam. - Jesteś taka idealna, Elle. Taka idealna dla mnie. Jego słowa oraz wyraz uwielbienia, który widzę w lustrze, sprawiają, że moje serce jeszcze bardziej przyspiesza. Pchnę w jego stronę, gdy jego zęby przygryzają moje ramię. - Oliver – jęczę, przygryzając wargę, kiedy jego dłoń przenosi się niżej, by pocierać łechtaczkę. Jego pchnięcia przyspieszają, mokry dźwięk jego miednicy uderzającej w mój tyłek staje się głośniejszy i szybszy. - Elle – jęczy przy mnie, a następnie słychać dojdź, proszę dojdź, kochanie. Nie mogę tego znieść, gdy tak się wokół mnie zaciskasz. Przechodzi przeze mnie iskra, zaczynając od palców u stóp i kończąc na czubku głowy, a następnie rozprzestrzeniając się niczym ogień, gdy się zaciskam. Przepływa przeze mnie orgazm, gdy on wyładowuje się we mnie, jego kutas szarpie się, tryskając. Oliver wsadza głowę w moją szyję i oddycha mocno, gdy moja głowa opada do przodu i próbuję złapać oddech. Na zewnątrz rozbrzmiewają kroki, a nasze głowy się unoszą, by spojrzeć na siebie z niepokojem. Wzdrygam się, gdy szybko się ze mnie wysuwa, podając mi chusteczki i zaczynając się ubierać. Nie jesteśmy nawet blisko do wyglądania przyzwoicie – moje włosy są bałaganem, nasze twarze 348

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

błyszczą po szybkim seksie – ale i tak sygnalizuję mu, by wyszedł. Zamyka za sobą drzwi, ale gdy tylko wychodzi, słyszę głos, a następnie przekręcanie gałki w drzwiach. - Kto tam, kurwa, jest? Zasysam oddech w spanikowanym sapnięciu, gdy zdaję sobie sprawę, że za drzwiami jest oskarżający głos mojego brata. - Przysięgam na Boga, Oliverze, kocham cię. Jesteś moim bratem, ale jeśli tam jest osoba, o której myślę… - mówi, pozwalając tej myśli przez chwilę zawisnąć. Uderza dłonią w drzwi. - Otwórz te drzwi! - krzyczy, sprawiając, że podskakuję i cofam się o krok. Ale nie mogę, ponieważ jestem w całkowitym bezruchu. Całkowitym, zupełnym bezruchu, jedynie patrząc na drzwi, gdy przechodzi przeze mnie nowa fala oczekiwania – zupełnie inna od tej, którą czułam, gdy wchodziłam do tej łazienki. W końcu czuję jak łzy szczypią mnie w oczy, więc ruszam się, by otworzyć drzwi, ale zatrzymuję się, gdy słyszę jak znowu przemawia. - Estelle nie ma przy stole… nie ma tylko ciebie i Estelle. Nie ma jej w pokoju; Mia nie ma pojęcia, gdzie ona jest… Hunter nie wie, gdzie ona jest… a ja naprawdę próbuję zakładać, że jej tam z tobą nie było – mówi Victor, jego głos jest niski i groźny. - Jestem w niej zakochany, okej? - mówi nagle Oliver. Moje kolana słabną i łzy zbierają mi się w oczach. Przekręcam zamek i otwieram drzwi. Usta mojego brata stają się zupełnie martwe i gdy tylko się otrząsa, jego spojrzenie zamienia się 349

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

w mordercze. - Moją siostrę? - mówi. - Pieprzysz moją siostrę? - krzyczy, jakby potrzebował innego potwierdzenia, oprócz widzenia mnie tu. Oliver strzela we mnie spojrzeniem, które sprawia, że pierś jeszcze mocniej mi się zaciska. - Jestem w niej zakochany. - Zakochany? - krzyczy Victor, popychając go. Pędzę w ich stronę i chwytam ramię Victora. - Vic, przestań! - Jesteś w niej zakochany? Jak możesz być w niej zakochany, jeśli wyjeżdżasz? Właśnie zaakceptowałeś pracę cztery godziny na północ stąd, ty gnojku – krzyczy. - Zaoferowali ci tam pracę i ją przyjąłeś? - pytam cicho, mój głos jest roztrzęsiony, gdy opuszczam dłoń z ramienia Victora. Używa tej chwili, by rzucić się na Olivera, uderzając go w twarz. Oliver krzywi się i chwyta twarz, ale jego oczy zostają na moich. - Zamierzałem z tobą o tym porozmawiać. - Nawet jej nie powiedziałeś? - krzyczy Victor, znowu go uderzając. Pieprzysz moją siostrę i nie miałeś nawet przyzwoitości, by powiedzieć jej, że wyjeżdżasz? Jak długo to trwa? - To jest sprawia między nią a mną – mówi Oliver, wypluwając krew, jego dłonie są zaciśnięte po bokach w pięści, jakby z całych sił próbował nie oddać 350

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

uderzenia. - Między nią a tobą? Nie ma żadnego ciebie i jej! - krzyczy Victor, wypuszczając oddech i odwracając się w moją stronę. - Elle, nie ma żadnego ciebie i Olivera. Mówi te słowa i nie wiem, jak musi wyglądać moja twarz, ale jeśli jest tak skrzywiona jak moje wnętrze, to zgaduję, że to widzi. To rozpala w nim kolejną porcję gniewu. - Ty skurwysynie – mówi, znowu podchodząc do Olivera i właśnie wtedy się otrząsam i reaguję, chwytając ramię Victora i odciągając go. Tak bardzo, jak cierpię, nie chcę, żeby wciąż wyrzucał niechronione uderzenia w Olivera, który przyjmuje je, jakby na nie zasługiwał. - Przestań, Victorze. Po prostu przestań – krzyczę. - Czy wiesz, przez ile ona przeszła? Czy wiesz, kurwa, przez ile ona przeszła w ciągu ostatnich kilku lat? Nie potrzebuje takiego faceta jak ty, żeby znowu ją zniszczył! - kontynuuje Victor, krzycząc. W końcu tłum biegnie w naszą stronę, wszyscy na raz pojawiają się znikąd. Jensen upuszcza talerz na ziemię i biegnie do nas szybko, odpychając Victora. - Ten gnojek… - Chwyta chrapliwie powietrze. - Pieprzy się z Estelle! - Nie pieprzę się z nią! - warczy Oliver. Victor znowu rzuca się do przodu, ale Jensen go powstrzymuje. - Ufałem ci. Kiedy to się zaczęło? Ja ci, kurwa, ufałem! Jesteś dla mnie jak brat. Jak mogłeś to, kurwa, zrobić? - krzyczy Victor. 351

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Dopiero gdy podbiega do mnie Mia i owija wokół mnie ramiona, zdaję sobie sprawę, jak bardzo drżę. Odsuwa mnie od zamieszania, ale poruszam się dopiero wtedy, gdy wkracza tata. - Victorze, moje biuro. Teraz – mówi tonem, który nie pozostawia nic do dyskusji. - Oliverze. Moje biuro. Teraz. Victor patrzy na niego. - Możesz uwierzyć… - Zamknij się, idź do mojego biura i więcej go nie dotykaj. Zapada wokół nas cisza, a Oliver próbuje przejść obok nich, w moją stronę, ale kręcę powoli głową, nie chcąc, by wszystko się pogorszyło. Muszę pomyśleć. Muszę odejść od tych ludzi i pomyśleć. Przełykam załamane emocje i idę w ciszy do samochodu Mii. Moja mama i jej mama zatrzymują nas, by mnie przytulić i powiedzieć, jak im przykro, pomiędzy milionem różnych pytań. Kiedy to się stało? Jesteś w nim zakochana? Dlaczego to przed nami ukrywałaś? Ale nie odpowiadam. Nie mówię, że to stało się tak bardzo dawno temu, że nie pamiętam chwili, w której to się nie działo. Nie krzyczę, że ukrywałam to przed nimi, ponieważ chciałam uniknąć dokładnie tego, co się stało albo że nie wiedziałam, co na początku miałam ogłosić. I ostatnie, z pewnością nie mówię o tym, że moje serce wydaje się rozdarte tak całkowicie, że nawet nie drży. Eksplodowało w wielkim, krwawym bałaganie. Wchodzę do samochodu, a Nathan, Steven i Hunter wsiadają z nami. Steven i Nathan jakoś ściskają się z tyłu, a ja jestem zmuszona usiąść na kolanach Huntera 352

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

z przodu. Gdy tylko moja twarz dotyka jego piersi, tracę to i płaczę. On mnie jedynie trzyma bez słów, aż docieramy do domu Nathana i wychodzą z samochodu. - Tak mi przykro, Elle – mówią wszyscy trzej, dając mi szybki uścisk. Wiedzą przez co przeszłam. Byli obecni na pogrzebie i po nim. Przez lata trzymali moją dłoń, gdy moje serce było tylko trochę ułamane, a potem tylko trochę złamane, zatem to właściwe, by byli obecni widząc jego całkowity upadek. Kiedy wracam do samochodu, jedziemy w ciszy na plażę, gdzie zazwyczaj jeździmy, gdy mamy bardzo dobre dni oraz boleśnie złe. Podchodzimy do czarnych kamieni, które stały się naszymi przyzwoitkami – naszymi dodatkowymi przyjaciółmi – schodkiem dla naszych sukcesów i mułem dla problemów. Gdy już siadamy obok siebie, ona oferuje mi dłoń… ramię… ucho… a ja płaczę, aż moje łzy łączą się z falami w smutnej, złamanej symfonii.

353

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł 3 3 Uważam się za szczęściarę dlatego, że byłam dwa razy zakochana. Niektórzy nie dostają luksusu znalezienia tej jednej osoby, z którą łączą się na głębszym poziomie. Ja znalazłam dwie. Kochałam obydwu tak samo, a jednak inaczej. Jeden był moim mentorem, przyjacielem, kochankiem. Otworzył mi oczy na świetność, którą umiałam stworzyć. Wierzył we mnie, gdy inni myśleli, że zawiodę. Kiedy go straciłam, płakałam tygodniami, rozpaczałam miesiącami. Rozpaczałam przez stratę młodego życia, ukochanego artysty, światła w naszej społeczności i moim życiu. Nadal brakuje mi jego uśmiechu oraz zapachu jego dłoni, nawet po tym, jak wypalił dziesięć papierosów. Brakuje mi słuchania jak opowiadał mi o wioskach, które widział oraz o ludziach, których w nich poznał. Nawet brakuje mi jego napadów złości oraz sposobu, w jaki rzucał wszędzie farbą, gdy światło na zewnątrz zanikało w blasku księżyca. Dzień, w którym Wyatt nauczył mnie, by kierować ból w sztukę, był dniem, w którym się w nim zakochałam. Rozbij wszystko, powiedział, pomagając mi łamać talerze i szkło. Znienawidź świat, krzyczał, biorąc pobijak. Obserwował jak się załamuję, a kiedy skończyłam, podnosił razem ze mną każdy połamany kawałek szkła wokół mnie. Łączyliśmy razem jeden po drugim, a kiedy skończyliśmy, zrobiliśmy najpiękniejsze złamane serce, jakie kiedykolwiek widziałam. Pierwszy chłopak, w którym się zakochałam, miał w zwyczaju raczyć mnie 354

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

opowieściami o królach i królowych, o wojnie i pokoju oraz o tym, jak to miał nadzieję, że pewnego dnia będzie czyimś rycerzem w lśniącej zbroi. Cieszyłam się jego późnonocnymi przygodami, obserwując jak machał z ożywieniem rękami, gdy je opowiadał oraz kochając to, jak jego zielone oczy błyszczały, gdy śmiałam się z jego żartów. Nauczył mnie, jakie to uczucie być dotykaną i dokładnie całowaną. Później nauczył mnie, jaki ból czuje osoba po stracie kogoś, do kogo była przywiązana. Jedyne, czego zapomniał mnie nauczyć, to jak poradzić sobie z bólem złamanego ducha serca, który we mnie pozostał. Zawsze się zastanawiałam, czy to była opuszczona lekcja. Teraz się zastanawiam, czy sam starał się to zrozumieć, czy może po prostu nigdy nic nie czuł. Kiedy tamtej nocy wyjechał, zastanawiałam się, czy wróci. Kiedy rzeczy stały się poważne z Wyattem, leżałam w nocy i myślałam co, jeśli Oliver wszedłby w tym momencie przez te drzwi i poprosił mnie, bym z nim była? Odeszłabym? Nigdy nie znalazłam odpowiedzi, ponieważ on nigdy nie przyszedł. Lubię myśleć, że nie opierałam moich zaręczyn na niczym innym prócz miłości do Wyatta, ale te „co, jeśli” wciąż pozostawało. W przeciwieństwie do straty Wyatta, nigdy nie przestałam opłakiwać Olivera. Nigdy nie przestałam, ponieważ moje serce nie miało czasu wyzdrowieć, nim wrócił i znowu je naruszył. Oliver nauczył mnie cierpienia i tęsknoty. Nauczył mnie witać ból z uśmiechem, ponieważ takie piękne, jak jest życie, czasami przychodzi do nas w formach, których nie rozpoznajemy. Nauczył mnie rozumieć, że w miłości – prawdziwym, doprowadzającym cię do szaleństwa, przemożnym 355

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

rodzaju miłości – chodzi o to, że kiedy się wznosisz, jesteś wyżej niż mogłaś to sobie wyobrazić. Ale kiedy upadasz, lądujesz w najgłębszych, najciemniejszych szczelinach i zostajesz sama, by się poskładać. Serca, które robię, są roztrzaskane, ale całe. Są kalejdoskopami, które promieniują pod słońcem. Wyrażają nadzieję w miłości, gdy ją stracisz, ponieważ, tak jak w miłości, możesz patrzeć na kalejdoskop na tysiąc różnych sposobów i za każdym razem znajdujesz coś innego. Roztrzaskane czy nie, jeśli przyjrzysz się wystarczająco blisko, znajdziesz w nich coś pięknego, a wszystkie piękne rzeczy są trochę złamane.

356

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł3 4 Dlaczego nie mogę po prostu wysłać obrazu? Wzdycham chyba po raz milionowy, a Mia w końcu wyłącza muzykę. - Okej, mów. Wiem, że jesteś nieszczęśliwa i wiem jaka stajesz się irytująca, gdy jesteś wewnętrznie przygnębiona, więc wyrzuć to z siebie. O czym myślisz? Znowu wzdycham. - I przestań, kurwa, wzdychać! - mówi tonem, który sprawia, że się śmieję. - Przepraszam. Ja tylko… czuję się jak idiotka. Wiedziałam – przerywam, by nabrać powietrza i wstrzymać świeże łzy. Mam już dosyć płakania przez niego. - Znam go… - Wiesz, czego w nim nie rozumiem? - mówi nagle Mia, sięgając po moją dłoń, by ją ścisnąć. - Jak ktoś taki mądry może być tak cholernie głupi? Ocieram twarz ze śmiechem. - Cały czas się nad tym zastanawiam. - Mężczyźni. Nieważne jacy silni, jacy mądrzy, jak bardzo odnoszący sukcesy są… to po prostu brakuje im tego czipu, który oddziela ich od lepszej płci. Kiedy nasz śmiech zanika, odwracam się do niej. - Wiesz, czego w nim nie rozumiem? Tego, że naprawdę wierzę, że mnie kocha. Widzę to, gdy na mnie patrzy. Czuję to, gdy mnie dotyka. Przez dłuższy czas zastanawiałam się, czym to dla niego było, a to, że nadal nie mogę sprawić, 357

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

aby został, coś mówi, prawda? Opieram się na siedzeniu i kręcę głową, ucieka ze mnie krótki śmiech. - Śmieszne, wszyscy myślicie, że jestem zakochana w duchu i tak, kocham Wyatta, ale byłam zakochana w Oliverze, odkąd tylko pamiętam. I wszystko, co w nim kocham, to wspomnienia. Dobre wspomnienia, złe wspomnienia… i to boli bardziej, bo Oliver jest duchem, którego mogę dotknąć i poczuć oraz tym, który mnie przyciąga i rzuca na mnie urok za każdym razem, gdy jest w pobliżu. Wzdycham. - Życie jest dziwką.

Sprawdzam obraz i docieram na czas na lot, i gdy mam wyłączyć telefon, wibruje on z połączeniem od Olivera. Patrzę na niego, aż włącza się poczta, nim przełączam go w tryb samolotowy. Podczas lotu oglądam film, który doprowadza mnie do łez, ponieważ jestem idiotką i wybieram ten, który nominowany był do tony Złotych Globów. Do czasu, gdy docieram do Nowego Jorku, jestem gotowa na prysznic i łóżko, a po długiej rozmowie z moją agentką nieruchomości w trakcie jazdy taksówką, czuję, jakbym musiała do tego wszystkiego dodać drinka. Po długim prysznicu usadawiam się w łóżku i słucham wiadomości głosowej od Olivera. Mój telefon ma właśnie się rozładować, więc chcę tylko wysłuchać tej wiadomości, nim pójdę spać. Gdy tylko słyszę jego głos, zamykam oczy i owijam ramiona wokół… siebie. 358

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Tak bardzo przepraszam, Elle – mówi, jego głos jest niską chrypką. Wiem, że jesteś w Nowym Jorku, ale musimy porozmawiać. Zadzwoń do mnie, proszę. Rozumiem, że jesteś zajęta, ale będę tutaj, więc proszę… Bateria się rozładowuje, nim kończy zdanie. Odkładam telefon trzęsącą dłonią i zamykam oczy. Mam inne rzeczy, na których muszę się teraz skupić, i mimo że dla kogoś to może nie być coś wielkiego, to dla mnie jest. Sprzedanie obrazu Wyatta to jedna rzecz, ale fizyczne odpuszczenie będzie zupełnie innym zadaniem. Następnego ranka, po naciskaniu drzemki milion razy, spieszę się, by dotrzeć na czas do mieszkania kupca. Gdy jestem na jej piętrze, mój telefon znowu wibruje. Odrywam oczy od obrazu, który stoi na wózku boya hotelowego, by przeszukać torebkę. Kiedy znajduję telefon, widzę zdjęcie, które zrobiłam Oliverowi pewnej nocy w szpitalu. Jego zalotny uśmiech, błysk w zielonych oczach, dołeczki, wszystko do mnie promieniuje, gdy trzymam dzwoniący telefon. Kiedy nie mogę już znieść patrzenia na niego, odbieram. - Elle, przepraszam – mówi od razu, jakbym miała się rozłączyć, nim cokolwiek powie. Jego słowa nie robią nic, by zmniejszyć ból, który czuję w środku. Jeśli cokolwiek, to czuję, jakby jego głos znowu mnie rozrywał. Biorę wdech, gdy drzwi od windy się otwierają i stoję na korytarzu. Priscilla Woods, kupiec, posiada apartament na ostatnim piętrze. - Hej – odpowiadam. 359

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Jak tam lot? - pyta, a kiedy nie odpowiadam, kontynuuje: - Elle? Jesteś tam? - Taa, taa, jestem tu – odpowiadam, patrząc się na ciemne, wyłożone boazerią drzwi, jakby miały dać mi siłę, której potrzebuję, by przebrnąć przez tę rozmowę i spotkanie wewnątrz. - Jesteś zajęta? Odchrząkuję, gdy otwierają się drzwi, a boy hotelowy wita bywalczynię w środku. - Taa. Zadzwonię do ciebie, gdy wrócę do domu. Nie mówi nic przez długi czas i mogę usłyszeć jego myśli. Wymusić problem czy dać jej trochę przestrzeni? Kiedy w końcu przemawia, brzmi na pokonanego. - Proszę, zrób to. Musimy porozmawiać. Kończę rozmowę bez pożegnania i zerkam w górę, gdy Priscilla prowadzi boya hotelowego do środka. - Estelle – mówi, uśmiechając się do mnie. - Świetnie jest cię znowu widzieć. - Wzajemnie, pani Woods. - Podchodzę do niej i wysuwam rękę, którą ściska. - Proszę, mów mi Priscilla. Podążam za nią, nasze obcasy stukają na marmurowej podłodze jej ogromnego mieszkania. 360

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Connor, postaw go tutaj, proszę – mówi do boya hotelowego. Robi to, o co ona prosi, i kłania się, nim wychodzi. - Jestem podekscytowana, że w końcu mam swój obraz – mówi, znowu na mnie patrząc. - Zdziwiłam się, gdy dałaś mi znać. Co sprawiło, że zdecydowałaś się go oddać? Patrzę na płótno, nadal zabezpieczone kilkoma warstwami, i wzruszam ramionami. - Zdałam sobie sprawę, że czasami, aby ruszyć dalej, musisz zostawić za sobą przeszłość, nawet jeśli to boli. Zwłaszcza, gdy to boli – poprawiam, uśmiechając się smutno. Priscilla kiwa głową. Jej nieskazitelne dłonie sięgają do dwóch kieliszków szampana na stole. Nie dostrzegłam ich tam. Podaje mi jeden i bierze łyk własnego. - Straciłam pierwszego męża, gdy byliśmy całkiem młodzi. Byliśmy tacy zakochani. - Jej spojrzenie wędruje na bok, gdy uśmiecha się na wspomnienia. Zginął w wypadku samochodowym. Przez pijanego kierowcę. Byliśmy razem tylko przez parę miesięcy. Pobraliśmy się po tygodniu znania siebie. To był szalony romans – mówi, śmiejąc się lekko, nim bierze kolejnego łyka. - Kiedy go straciłam, myślałam, że umrę, ale nie umarłam… i znalazłam znowu miłość w Matthewie. Jesteśmy razem dwadzieścia lat. Minęły dwadzieścia trzy lata, odkąd straciłam Erica, ale nadal nie ma dnia, w którym o nim nie myślę. Biorę łyk szampana, mając nadzieję, że przepchnę gulę w gardle i zdaję sobie sprawę, że ta gula nie jest tam przez Wyatta. 361

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Tworzysz z nim piękne życie – mówię, wskazując na ramki, które trzymają zdjęcia jej z uśmiechającym się mężczyzną. Na innych są małe dzieci oraz uroczystość rozdania dyplomów. - Mamy piękne życie – mówi, uśmiechając się, gdy jej oczy podążają za moimi. Kiedy nasze oczy znowu się spotykają, jej są pełne współczucia. - Okej, zobaczmy mój nowy obraz. Jej obraz. Nabieram powietrza i zdaję sobie sprawę, że tym razem jest mi z tym w porządku. Rozpakowuję go i gdy zrywam ostatnią warstwę, obraz staje się widoczny. Moje palce przesuwają się po zewnętrznej części oka i powraca wspomnienie obserwowania jak on je malował. To jest moje pożegnanie, mówię sobie. Priscilla chwyta perły na naszyjniku, gdy go podziwia. - Jest jeszcze piękniejszy, niż pamiętam – szepcze. - To prawda – zgadzam się, zgniatając papier w dłoniach, gdy patrzę na oko, które obserwowało mnie przez ostatnie parę lat – te, które po śmierci Wyatta wydawało się bardziej uważne. Rozmawiamy przez chwilę, a kiedy moje kalejdoskopowe serce przyciąga jej uwagę, obiecuje, że zadzwoni do mnie, gdy tylko będzie mogła spojrzeć na resztę katalogu. Kiedy się żegnamy, patrzę ostatni raz przez ramię i zakopuję w banku pamięci to, jak ten obraz wygląda na jej ścianie. Wracam do hotelu i pozwalam sobie płakać przez moją stratę, a kiedy kończę płakać, nakładam uśmiech na twarz. Czuję się w porządku pomimo tych rzeczy i może nawet lepiej, 362

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

niż czułam się wcześniej. Gdy zachodzi zmierzch, a ja zdaję sobie sprawę, że mam jeszcze jedną noc w mieście i nie mam nic ciekawego do roboty, decyduję wyrwać stronę z książki Wyatta i iść samodzielnie pozwiedzać.

363

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł3 5 Oliver Teraźniejszość Na palcach jednej ręki mogę policzyć chwile, w trakcie których czułem się niespokojnie, i nie jestem dumny przyznając, że to jest jedna z tych chwil, a co gorsza, mogę za to winić tylko siebie. Nie pozwalam sobie przyjąć myśli, że może tym razem ją straciłem, ponieważ odmawiam zaakceptowania takiej możliwości. Podnoszę telefon i wybieram numer, na który dzwoniłem każdego dnia, odkąd wyleciała. - Co jest? - mówi Victor po dwóch sygnałach. - Dzwoniła już? - pytam. - Koleś, musisz wyluzować. Może powinieneś skorzystać z dodatkowej zmiany albo coś – oferuje. Śmieję się. - Dopiero co pracowałem przez czternaście godzin. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuję, jest dodatkowa zmiana. - Nie wiem, co jeszcze ci powiedzieć, człowieku. Wzdycham. Powiedz mi, że nadal mam szansę. Powiedz mi, że o mnie 364

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

wspominała, że o mnie myśli i że nie poddała się, jeśli chodzi o nas. Nie mówię żadnej z tych rzeczy tylko dlatego, że nigdy nie usłyszałbym końca. - Rozmawiałeś z nią? - pytam w końcu. Jest w domu przez dwa dni i nie usłyszałem od niej ani słowa. - Jakieś dwie sekundy. Oprócz tego, że jest na mnie wkurzona, była zajęta. Ona… - przerywa, wypuszczając oddech. - Wynosi swoje rzeczy z mojego domu. Najwidoczniej agentka nieruchomości załatwiła jej mieszkanie niedaleko plaży, w którym się zakochała – dodaje ciszej. W którym się zakochała. Jego słowa powtarzają się przez chwilę w mojej głowie. Chcę być obiektem tej miłości. Nie jestem jej wart, ale chcę jej. - Kiedy się wyprowadza? - pytam. - Mam jej pomóc w ten weekend. Była też zajęta galerią, więc nie sądzę, że specjalnie ciebie unika, myślę tylko, że to złe wyczucie czasu. - Pieprzyć złe wyczucie czasu – mówię, uderzając w kierownicę. Wypuszczam długi oddech. - Ja… - przerywa. - Bean, jesteś moim bratem, wiesz o tym. Byłeś dla mnie obecny więcej razy, niż mogę zliczyć, ale ona jest moją młodszą siostrą. - Kocham ją bardziej, niż możesz to sobie wyobrazić – mówię, nie przejmując się tym, czy brzmię jak cipka, bo to prawda. - Wiem. Dlatego zamierzam z nią porozmawiać, ale naprawdę uważam, że do ciebie zadzwoni. - Po prostu jej powiedz, proszę. Jeśli porozmawiasz z nią szybciej niż ja, 365

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

upewnij się, że jej powiesz. - Zrobię to – obiecuje. - Dobra, muszę lecieć. Przyszedł mój klient.

366

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł 3 6 Estelle Gdy opuszczam biuro agentki nieruchomości z kluczami do nowego mieszkania, przechodzi przeze mnie wir emocji. Kiedy wychodziłam, obiecała mi, że zadzwoni do mnie, gdy tylko będą dostępne jakieś miejsca na galerię. Umowa najmu dobiegła końca i po przedyskutowaniu tego z

mamą Wyatta,

zdecydowałam, że chcę przenieść galerię bliżej mnie. Obecnie jest umiejscowiona blisko naszego starego domu oraz domu jego rodziców, co jest bardzo daleko od mojego nowego mieszkania i domu moich rodziców. Felicia znowu dała mi błogosławieństwo i powiedziała, żebym robiła to, co tylko chcę. Poprosiła o jeden z obrazów Wyatta, ale to wszystko. Parkuję przed galerią, gdzie Dallas przygotowywał osprzęt przez kilka tygodni i jestem za to wdzięczna. Stoi obok drzwi wejściowych, dając mi szeroki uśmiech, gdy wchodzę, i wita mnie jak gospodarz jakiegoś programu. - O Boże, mam nadzieję, że nie witasz tak ludzi, ponieważ w takim wypadku moi trzej klienci zamienią się w zero – mówię i śmieję się, gdy porusza w górę i w dół brwiami. - Ten ktoś o tutaj – mówi, wskazując na siebie – sprzedał dzisiaj obraz!

367

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Rozdziawiam usta w zdziwieniu, nim uśmiecham się do niego szeroko. - Co? Mówisz poważnie? Który? - Jeden z Wyatta – mówi ze wzruszeniem ramion, podchodząc do tego z nalepką oznajmiającą, że obraz jest sprzedany. To obraz nagiej kobiety… cóż, jej sylwetka. Nigdy nie powiedział mi, kim ona była, ale zakładałam, że jego byłą. - O mój Boże – mówię. - Naprawdę powinieneś tu pracować. Dallas się śmieje. - Robię, co mogę. Położyłem papiery w twoim studiu. Tak poza tym, Oliver był tu kilka razy. Przestaję iść i odwracam się. - I? - Tylko daję ci znać. Ma rozciętą wargę, ale nadal wygląda dobrze – mówi z mrugnięciem. Przewracam oczami i uśmiecham się. Wchodzę do studia, podnoszę papiery i siadam na krześle. Przeszukuję je, upewniając się, że Dallas odpowiednio je wypełnił i spoglądam w górę, gdy dostrzegam coś przed sobą. Jest tam duże, białe płótno, które ułożone jest na sztaludze stojącej przodem do mojego biurka. Pokrywa je pismo Olivera. To jest nasze płótno. Pomalujmy je tak, jak chcemy. Kocham Cię, zawsze, Oliver. Wybucha we mnie szczęście, gdy na to patrzę. To takie zwyczajne… takie jego… i uwielbiam to. Wiem, że muszę do niego zadzwonić, ale za każdym razem, gdy o tym myślę, moje serce opada na myśl, że mógłby odejść. Kończę podpisywać papiery i zostawiam je w tym samym miejscu. Kiedy wychodzę z 368

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

pokoju i zaczynam iść do drzwi, widzę jak Dallas stoi z telefonem w ręku. - Kiedy on to zrobił? - pytam, kiwając w stronę studia. - Wczoraj wieczorem. - Wie, że nie było mnie tu, odkąd wróciłam? - Powiedziałem mu to – mówi. - Jeśli wróci, powiedz mu, że to widziałam. Zostawiłam umowę na stole. Tak bardzo ci dziękuję, Dal – mówię, całując go w policzek. - Dla ciebie wszystko, kochanie – odpowiada. - Za dwie minuty idę na lunch, chcesz coś zjeść? - Nie dzisiaj. Muszę iść na prawdziwą rozmowę z bratem i przekonać go, by pomógł mi się przeprowadzić w ten weekend. - Daj mi znać, gdy będziesz czegoś potrzebowała – woła Dallas, gdy zamykam za sobą drzwi. W drodze do Victora dzwonię do Mii i mówię jej o płótnie. - To takie urocze – mówi. - Zamierzasz do niego zadzwonić przed czy po tym, jak się przeprowadzisz? Jęczę, gdy parkuję samochód przed firmą prawniczą Victora. - Nie miałam czasu i nie sądzę, że to, co trzeba powiedzieć, można powiedzieć przez telefon. - Myślę, że jeszcze nie wyjechał do San Francisco – mówi. - Nie wiem, czego się bardziej boję – zadzwonienia do niego i tego, że on tam będzie, czy zadzwonienia do niego i tego, że będzie tutaj. Jeśli jest tam, wiem, 369

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

że wyjechał na dobre. Jeśli jest tu, będę miała nadzieję, że może zostaje… ale to Oliver. On nie wycofuje się z pracy, gdy już ją dostanie – mówię z westchnięciem, gdy gaszę samochód i idę w stronę budynku. - Może cię zaskoczyć, Elle – mówi pocieszająco. - Nie wiem, czy chcę, żeby to robił. Nie chcę, żeby nie przyjmował pracy i nienawidził mnie przez to. - Wymyślisz coś. Gdy rozłączam się z Mią, witam sekretarkę Victora i siadam, czekając, aż skończy ze spotkaniem. Ona dzwoni i mówi mu, że przyszedł ktoś poza terminem, by go zobaczyć. Warczy do niej, by wpuściła tego, ktokolwiek przyszedł, a ja już mogę sobie wyobrazić, jak pociera czoło, jakby miał na nim tonę cegieł. - Nigdy bym cię nie zatrudniła, gdybym była nową klientką – mówię, wchodząc. Jego głowa podskakuje znad dłoni, a oczy się rozszerzają. Wstaje szybko, ale zostaje za biurkiem. - Nie oczekiwałem ciebie. - Zauważyłam. - Staję przed jednym z krzeseł naprzeciwko niego. - Nie martw się, będę tylko dziesięć minut. - Mogę odwołać moje następne spotkanie. Unoszę dłoń. - Nie jest to konieczne. Jego usta unoszą się w uśmiechu. - Jesteś gotowa, by ze mną porozmawiać bez odcinania mi głowy? 370

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Nie mogę obiecać tego ostatniego, ale taa – mówię z uśmiechem. - Usiądź – mówi, siadając naprzeciwko mnie. Nabieram powietrza i wypuszczam je, próbując wymyślić, od czego zacząć. - Próbowałeś zabić Olivera – mówię, przerywając, gdy przewraca oczami i kręci głową. - Faceta, który pobił kolesi, którzy naśmiewali się z ciebie i kopali cię na ziemi w szóstej klasie. Tego, który był dla ciebie obecny, gdy nie dostałeś się do reprezentacji szkolnej w bejsbolu i zdecydowałeś się to rzucić, mimo że on był początkującym miotaczem. Faceta, który niezliczoną ilość razy wyszedł z domu w środku nocy, żeby zabrać cię z imprezy, ponieważ byłeś zbyt pijany, by prowadzić. Tego, który zabierał cię do domu i upewniał się, że dotarłeś do pokoju. - Skąd o tym wiesz? - pyta cicho. - Bo mi powiedział. Bo za każdym razem, gdy robił dla ciebie te rzeczy, przychodził na dach, by ze mną porozmawiać, ponieważ nie spałam. Victor odwraca wzrok, jego oczy zatrzymują się gdzieś między dużym globusem w rogu biura a półką na książki obok. - Byłem wkurzony. Już to rozstrzygnęliśmy, Elle. To było tylko trudne do przyjęcia… i to Bean, wiesz? Ześwirowałem. - On jest dobrym facetem – mówię cicho. - On jest świetnym facetem, ale ty jesteś moją młodszą siostrą. Nikt nie jest dla ciebie wystarczająco dobry – mówi, błyskając uśmiechem w moją stronę. Odwzajemniam go i pochylam się, kładąc łokcie na jego biurku. - Nie wiedziałam, czy to wypali – szepczę, opuszczając oczy do sterty 371

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

papierów na jego biurku. - Dlaczego nie? Przez pracę? Potakuję, znowu na niego patrząc. - Taa. Okłamał mnie. Albo raczej pominął prawdę. Victor wzrusza ramionami. - To nie liczy się w sądzie, wiesz? Marszczę brwi. - Co? - Pomijanie prawdy… to nie jest tak naprawdę to samo, co kłamstwo. Jeśli brałabyś rozwód… Unoszę dłonie, nim może skończyć zdanie. - Victorze. Czy możesz, proszę, przez pięć minut nie rozmawiać o pracy, rozwodach i sądzie? Robi przepraszający wyraz twarzy. - Przepraszam. W każdym razie, myślę, że powinnaś z nim porozmawiać, Elle. Wysłuchać go. Kiwam powoli głową, odrywając od niego oczy. - Skąd wiedziałaś? - pyta. - Skąd wiedziałaś, że jesteś w nim zakochana? Wzruszam ramionami, uśmiechając się. - Pewnej nocy, gdy podrzucił cię po imprezie, a ja płakałam nad złamanym kolanem. To był dzień, w którym dowiedziałam się, że nie będę w stanie tańczyć. Przyszedł do mnie i porozmawiał ze mną. Poprosiłam go, by wrócił i to zrobił. To 372

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

było niewinne. Tylko rozmawialiśmy, ale wiesz, jaki jest Oliver, gdy coś opowiada. Robi się taki ożywiony, a jego oczy błyszczą i, cóż… zakochałam się w nim. Zakochałam się w tym, jaki był, z jego czułym sercem i lojalnością do was. Myślę, że od tamtego czasu byłam w nim zakochana – kończę szeptem. - Byłaś zaręczona z innym mężczyzną. Najwyraźniej była to szczenięca miłość i wyrosłaś z niej – zauważa. - Tylko gram adwokata Diabła – dodaje ze wzruszeniem ramion. - Czasami chciałabym, żeby tak było. Nie wiesz, ile razy tak bardzo chciałam, żeby to, co mieliśmy, było tylko głupim przelotnym związkiem. Próbowałam siebie okłamywać i mówić, że chodziło tylko o zwykłe spotkania. Niezliczoną ilość razy próbowałam zakopać każdą pozostałość moich uczuć do niego. Nic nie działało, Vic. Serce chce tego, czego chce, a moje najwidoczniej lubi ból. Pociera swoją skroń. - Byłem na niego taki zły. Na początku dlatego, że działał za moimi plecami, a potem, im więcej o tym myślałem, tym bardziej zły się stawałem. On wciąż się umawiał, wiesz? Lubi kobiety. Lubi starsze kobiety. Myślę, że w ciągu tych wszystkich lat umawiał się tylko z jedną dziewczyną w naszym wieku, a to było w gimnazjum, więc kiedy się o was dowiedziałem, to ja… straciłem to, tak myślę. - Wiem. Rozumiem to. Widzisz Beana, gracza… faceta, który co każdy miesiąc miał inną dziewczynę… więc to rozumiem. Ja też z nim dorastałam, ale 373

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

naprawdę wierzę, że mnie kocha. Mimo że jestem młodsza niż jego zwyczajne kobiety – dodaję ze śmiechem. Jest lekki uśmiech na jego twarzy, gdy kręci głową. - Ja też myślę, że cię kocha. - Ale to nie ma znaczenia – dodaję. - Jego zawód jest na pierwszym miejscu i szczerze go za to nie winię. To też rozumiem. Zamyka na sekundę oczy i bierze głęboki wdech. - On zawsze wszystko planował… był perfekcjonistą… tym, który musiał mieć wszystko ułożone, nim zaatakuje. Nie znam nikogo, kto tworzyłby arkusz kalkulacyjny naboru do gry w lidze. - Unosi brwi. - A znam wiele kujonów. Jego sekretarka informująca o następnym kliencie przerywa nasz śmiech, więc wstaję. Victor obchodzi biurko i owija wokół mnie ramiona. - Kocham cię i jestem z tobą, okej? Jeśli chcesz z nim być, nie mam nic przeciwko. Przepraszam, że tak ześwirowałem, ponieważ masz rację – jeśli nie Bean, to żadnego z nas by tu nie było. Chociaż chciałbym, żebyś się nie wyprowadzała. Całuję jego pierś i odsuwam się, by spojrzeć na jego twarz. - Chcesz tylko, żebym została, aby gotować ci jedzenie. Śmieje się. - Taa, to część tego, ale lubię posiadanie cię blisko. - Nie przeprowadzam się daleko, Vic. - Wiem, wiem. Zatem w ten weekend? - pyta. 374

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Ten weekend – odpowiadam z uśmiechem, gdy się odsuwam. - I tak przy okazji, jestem naprawdę wkurzona, że stało się to w dniu, w którym przyznałeś, że przespałeś się z młodszą siostrą twojego przyjaciela. Victor śmieje się głośno. - Bean powiedział to samo. - Z pewnością – odpowiadam, kręcąc głową, gdy wychodzę. Wpadam na starszego mężczyznę w garniturze i przepraszam. - Piekło zamarzło czy właśnie słyszałem, że się śmiejesz? - mówi mężczyzna, wchodząc do środka. Sekretarka Vica dziękuje mi za poprawienie mu humoru, a ja robię mentalną notatkę, by wysłać tym ludziom pudełko pączków albo coś innego za to, że muszą codziennie zmagać się z moim kretyńskim bratem. Potem się uśmiecham, ponieważ wiem, jaką jestem szczęściarą, że go mam.

375

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł3 7 Na randkę w trakcie lunchu, na którą umówiła mnie mama, nie idę dlatego, że chcę. Idę, ponieważ stwierdziła, że to okazja na interes. Naprawdę, to bardziej dostawa niż randka, ale Derek powiedział, że możemy równie dobrze zjeść, gdy tam będziemy, więc się zgodziłam. Kiedy docieram na miejsce, czuję się strasznie nieodpowiednio ubrana, mimo że to piątkowe popołudnie, a my jemy w restauracji w centrum handlowym. Wszyscy inni wydają się mieć na sobie ładniejsze ubrania, a ja jestem w porwanych spodniach, zwykłych butach i sweterku, który opada mi z jednego ramienia. Kładę pudełko z sercami, które kupiła dla mnie jego matka, siadam i patrzę na menu, wypatrując Dereka. Kiedy telefon wibruje mi w torebce, zaczynam przeglądać milion rzeczy, które w nim mam, gdy mój gość w końcu dociera i siada naprzeciwko mnie. - Przez chwilę myślałam, że się nie zjawisz – mówię bez spoglądania w górę. - Przez chwilę myślałem, że nie gryziesz – mówi głos, a moje serce się zatrzymuje. Patrzę w górę, żeby znaleźć Olivera, który siedzi na krześle zarezerwowanym dla Dereka i przez wiele powodów dziwi mnie jego obecność. Jednak nie sapię dlatego, że tu jest, ale dlatego, że jego usta nadal są opuchnięte i ma kilka szwów na szczęce. Jego zielone oczy przeszukują moją twarz, a usta lekko się rozchylają z tęsknotą, którą widzę na jego twarzy. 376

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Co ty tu robisz? - Przyszedłem po serce – mówi, kładąc dłonie na stoliku. Wypuszczam sarkastyczny śmiech. - Mówię poważnie – dodaje. - Okej. Cóż, jest w pudełku – mówię, kiwając w jego stronę. Pochyla się i podnosi pudełko obok moich stóp, stawiając je na stoliku. Gdy w końcu wraca kelner, obydwoje prosimy o więcej czasu i odsyłamy go. Oliver otwiera pudełko i zagląda do środka, wyjmując serce oraz etykietę, która z nim jest, nim odkłada pudełko pod stół. Obserwuję jak patrzy na serce, obracając je, światło z zewnątrz odbija się od niego z każdym obróceniem jego ręki. - Przyjąłem tę pracę, ponieważ myślałem jak dawny ja – jak Oliver, facet, który próbuje ułożyć wszystko w życiu, ponieważ chce, by było one idealne – mówi, jego oczy przechodzą od serca do mnie. - Przepraszam, że nie pomyślałem, by cię spytać, co o tym wszystkim myślisz. - Nie byłam zła, bo przyjąłeś tę pracę, byłam zła, bo nie powiedziałeś mi o tym. Otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale zamyka je szybko, nim zwraca spojrzenie z powrotem do serca w dłoniach. - To twoja definicja miłości? - pyta, czytając tekst z małej etykiety. Przełykam i kiwam głową. - Miłość jest piękna, druzgocąca, poruszająca, zapadająca w pamięć. Miłość jest wszystkim – czyta. Jego oczy przechodzą do moich. - Kto określa miłość? - Ludzie, którzy ją mają. Ludzie, którzy ją mieli i stracili. 377

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Którą grupą jesteś ty? - I tą i tą. - Rozglądam się dookoła. - Czy Derek naprawdę nie przychodzi? Podnosi serce i wkłada je z powrotem do pudełka, wsuwając etykietę i zamykając je. Znowu na mnie patrzy, składając dłonie na stole i uśmiechając się powoli. - Naprawdę nie przychodzi. - Ale rozmawiałam z nim. - I skłamał, tak jak go o to poproszono. Kręcę głową. - Ludzie w moim życiu nie znają granic. - Wyjdź ze mną dzisiaj. Moje spojrzenie przeskakuje do jego. - Dlaczego miałabym to zrobić? - Bo cię o to proszę – mówi cicho, sięgając po moje dłonie, które szybko chowam pod stolikiem. Jeśli mnie dotknie, zgodzę się. I tak się pewnie zgodzę, ale jeśli mnie dotknie, zgodzę się za szybko. Podchodzi do nas kelner i pyta, czy chcielibyśmy coś zamówić, a my na siebie patrzymy, jakbyśmy mówili zostajemy? Wychodzimy? Naprawdę możesz teraz jeść? Obydwoje prosimy kelnera o czas. - Więc wyjdę z tobą, a potem… ? Wzdycha. - Daj mi jedną randkę, Elle. 378

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Również wzdycham i odwracam wzrok. - Czuję, jakbyśmy już to wcześniej przerabiali. Oliver nagle wstaje i obchodzi stolik, przesuwając również swoje krzesło, aż siedzi obok mnie. Odwraca moje krzesło tak, że nasze kolana się dotykają, a kiedy bierze obydwie moje dłonie w swoje, moje serce zaczyna uderzać dziko w piersi. - Co ty robisz? - szepczę głośno, rozglądając się na zajęte stoliki z zaciekawionymi klientami, którzy teraz zainteresowani są tym pięknym, szalonym mężczyzną, który bawi się w krzesła na środku cichej restauracji. Jedna strona jego ust się unosi i przez ułamek sekundy zatracam się w dołeczku, który widzę, w końcu nie ukrytym pod włosami. - Spokojnie. Nie proszę cię, żebyś za mnie wyszła… jeszcze – mówi. Wszystkie moje myśli przez sekundę się ulatniają… Jeszcze? - Więc co robisz? Oliver się do mnie pochyla, jego twarz zbliża się do mojej, a ja wstrzymuję oddech. Zamykam oczy, gdy jego oddech przechodzi przez moją twarz, powoli przemieszczając się po policzkach, nosie… ustach. Jego powietrze jest wszędzie. Jego usta dotykają czubka mojego nosa, moich policzków, potem kącików moich ust, a kiedy już nie czuję na sobie jego oddechu, otwieram oczy i go szukam. - Wiem, że kiedyś byłaś ze mną wystarczająco cierpliwa i proszę cię, żebyś była ze mną cierpliwa jeszcze jeden raz. - Nie odsuwam się, gdy jego dłonie zamykają się na moich. - Nie mogę tego wciąż robić, Oliverze. Nie mogę poradzić sobie z 379

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

zajmowaniem czasami drugiego miejsca z twoją pracą, ponieważ wiem, jaka ona jest wymagająca i jaka gorsza się pewnie stanie, ale nie mogę wciąż być nieoczekiwanie raniona, kiedy zdecydujesz się zrobić coś lepszego dla twojej kariery – mówię, przeszukując jego twarz na znak zrozumienia. Otwiera usta, potem je zamyka, przerywając na chwilę, gdy jego oczy przechodzą przez każdą moją rysę, jakby przez te kilka tygodni zapomniał jak wyglądają. - Przyjęcie pracy było odruchową reakcją. Myślałem jak samotny, ambitny Oliver i spieprzyłem. Często to robię. Nie powiedziałem ci o tym, ponieważ kiedy zobaczyłem cię na tym grillu, wiedziałem, że tego nie zrobię. Nie chcę wyprowadzać się cztery godziny z dala od ciebie – przerywa, by przeszukać moją twarz. - Nigdy nie będziesz dla mnie na drugim miejscu w jakimkolwiek aspekcie mojego życia, Estelle. Tak, czasami rzeczy będą ciężkie. Tak, niektórymi dniami mogę pracować więcej niż innymi, ale ty nigdy nie będziesz druga. Obiecuję ci to. To, co mamy, jest takie wyjątkowe. Takie prawdziwe. Nie chcę tego kiedykolwiek stracić. - Jego palce przeplatają się przez moje, gdy mówi. - Właśnie o tym ciągle marzą ludzie. Proszę cię, żebyś umówiła się dzisiaj ze mną – mówi, przysuwając moje dłonie do ust i trzymając je tam. - Błagam cię, żebyś umówiła się dzisiaj ze mną. Ma ten wyraz twarzy, który widziałam już milion razy wcześniej, gdy zmieniał oponę albo czytał kartę pacjenta w szpitalu. Zdaję sobie sprawę, że jest to 380

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

jego zdeterminowany wyraz twarzy. Jego spojrzenie nie zamierzam przestać, aż się zgodzisz. A potem się uśmiecha, tym uroczym, czarującym rodzajem uśmiechu chłopca z sąsiedztwa, który oznacza udawajmy, że nie jestem wilkiem w przebraniu owieczki, i wiem, że mu nie odmówię. - To ostatni raz, gdy się na to zgadzam – mówię po długiej przerwie. - To ostatni raz, gdy proszę – odpowiada, mrugając, gdy wstaje i podnosi mnie ze sobą. Zbieramy swoje rzeczy i wychodzimy po tym, jak daję mu adres mojego nowego mieszkania. Potem, będąc w domu, zastanawiam się, czy częścią jego planu jest poproszenie mnie, bym przeprowadziła się z nim do San Francisco. Szczerze nie wiem, czy bym to zrobiła, ale również nie wiem, jak mogłabym nie. Czuję, jakbym czekała na to… wieki. Biorę prysznic i ubieram się zwyczajnie, tak jak mnie poprosił. Mam dżinsy, zwykłe buty i szalik narzucony na moją zwyczajną koszulkę. Po tym, jak zamknęłam wszędzie okna, siadam na ganku i cieszę się widokiem, czekając. Domek jest mały, a drzwi wejściowe są tak naprawdę tylnymi drzwiami, bo ganek jest naprzeciwko plaży, a miejsce, gdzie parkuje się samochody, jest obok autostrady. Nie jestem zdziwiona, gdy słyszę dźwięk jego kroków na chodniku obok domu. Oliver nigdy nie używał drzwi wejściowych. Pojawia się przy schodkach, ale mnie nie zauważa, a jeśli to zrobił, to nie daje po sobie tego poznać. Widzę jak zamyka oczy, gdy stoi twarzą do wody, i uśmiecham się. Dłonie ma wsadzone w kieszenie spodni, jego twarz jest lekko uniesiona, a wyraz na niej jest ucieleśnieniem rozluźnienia. Przesuwa dłonią przez 381

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

swoje jasnobrązowe włosy, gdy mierzwi je wiatr. Po tym, jak chwilę tam stał, prostuje się i odwraca się do mnie, jego zielone oczy błyszczą zdziwieniem, gdy mnie dostrzega. - Trochę się rozkojarzyłem – mówi z chichotem. - Ciężko jest nie – odpowiadam, wstając. Victor pomógł mi przynieść tu większość potrzebnych rzeczy, ponieważ gdy już dostałam klucze, nie chciałam czekać do weekendu, by się przeprowadzić. Oliver wchodzi na dwa schodki i wzdycha, gdy patrzy na mnie. - Gotowa? - Wyglądasz, jakbyś żałował tej randki – mówię ze śmiechem. Patrzy przez ramię, a moje oczy podążają. Fale powoli wpływają na piasek, zanikając, gdy słońce zaczyna zachodzić. Jego spojrzenie znów odnajduje moje i się uśmiecha. - Jeśli widziałbym wcześniej to miejsce, przeniósłbym randkę tutaj. Uśmiecham się i chwytam jego dłoń, kiedy zaczyna sprowadzać mnie po schodach. - Samochód jest tam – mówię, gdy daje plaży ostatnie, smutne spojrzenie. Możemy wrócić – szepczę, jakby to był jakiś wielki sekret. Jego twarz jest poważna, gdy znowu się do mnie odwraca, kierując mnie do tyłu, aż moje plecy uderzają w zamknięte drzwi. Nagle, jakby toczył ze sobą wojnę, odsuwa się z wydechem. - Chodźmy. Prowadź. 382

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Odwracając się, otwieram drzwi, zamykam je za nami na klucz, i przechodzimy powoli przez dom, aby mógł się rozejrzeć. - Podoba ci się? - pytam. - Myślę, że miłość jest lepszym słowem – mówi, patrząc na mnie. Mój brzuch lekko się zaciska i uśmiecham się. Jedziemy bardzo znajomą drogą, a on ignoruje pytające spojrzenia, które mu daję, ale cień uśmiechu na jego twarzy daje mi znać, że je czuje. Mimo że chcę zapytać, jestem cicho, czekając, aż pierwszy coś powie. Jednak tego nie robi; jest cicho, aż docieramy do domku na wzgórzach. Samochód zatrzymuje się przed bramą, a ona wciska przycisk, który ją otwiera. Wjeżdża powoli i parkuje samochód na okrągłym podjeździe. - Muszę coś podrzucić Sanderowi – mówi. - Będziemy tylko minutę. - Okej. - Nie jestem pewna, czy wysiąść z samochodu. Nie widziałam jego siostry od lat. Gdy ostatnim razem ją widziałam, nosiła w brzuchu Sandera, a z tego, co Oliver mi powiedział, ma on teraz prawie cztery lata. Gasi silnik i uśmiecha się do mnie. - Tylko minutę. Uśmiecham się i wychodzę, podchodząc do bagażnika, gdy on to robi. - Musisz być najbardziej schludną osobą, jaką znam – komentuję, patrząc na jego prawie pusty bagażnik. To, co tam ma – biały płaszcz lekarski i parę tenisówek – leży ułożone po jednej stronie. Uśmiecha się, kładąc na ziemi torbę, którą trzymał, gdy zdejmuje czarny sweter, który miał na sobie. Podciąga on jego 383

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

szarą koszulkę, którą ma pod spodem, ukazując brzuch, a moje oczy są tam przyklejone, aż śmieje się i ją obsuwa. Unoszę do niego oczy, a jego dłoń unosi mój podbródek i pochyla twarz do mojej. - Ty, moja mała Elle, jesteś kłopotami – mówi, jego zielone oczy błyszczą. Opuszcza dłoń, podnosi torbę i zaczyna iść w stronę domu. Podążam za nim blisko i patrzę na drzwi, gdy czekamy, aby ktoś otworzył. Przebłysk brązowych loków biegnie do drzwi i po drugiej stronie szyby pojawia się mała twarz Sandera. Jego duże zielone oczy rozszerzają się, gdy dostrzega Olivera. - To wujek Bean! - krzyczy. - Mamusiu, wujek Bean tu jest! - Słyszałam cię. Idę – krzyczy, idąc korytarzem i uśmiechając się szeroko, gdy mnie widzi. Oliver kuca i gdy tylko ona otwiera drzwi, Sander rzuca się na Olivera, robiąc mu malinki na szyi. Widok jego z tym uroczym, małym chłopcem, jest dla mnie prawie zbyt duży do zniesienia. - Długo się nie widziałyśmy, Elle – mówi Sophie, sięgając do mnie, by mnie przytulić. - Wydaje się, że za każdym razem, gdy cię widzę, masz ekscytujące wieści – mówię, uśmiechając się, gdy moje ręce pocierają jej duży brzuch ciążowy. Stroi minę, uśmiechając się i kręcąc głową. - Te wieści nie były planowane. - Wskazuje nam, żebyśmy weszli do środka, a my podążamy za nią do kuchni. - Sander, to jest Estelle. Myślę, że raz ją poznałeś, ale byłeś dzidziusiem, 384

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

więc pewnie jej nie pamiętasz – mówi Oliver, przerzucając go tak, że patrzy na mnie do góry nogami. - Hej, Estelle. Masz ładne włosy – mówi, sprawiając, że się śmieję. - Hej, Sander, masz ładne oczy. Oliver uśmiecha się do mnie, a ja czuję, jakby sięgał moich jajników i ściskał je, by się upewnić, że poświęcam uwagę. - Twój dom jest piękny – komentuję, rozglądając się. - Dziękuję. Dan z przyjemnością to usłyszy – mówi Sophie, uśmiechając się. - Jak tam idą interesy ze sztuką? - Bardzo dobrze. - Uśmiecham się i myślę o sprzedanym obrazie przez Dallasa oraz ilości kalejdoskopowych serc, które ostatnio sprzedaję. - Jestem zakochana w sercach, które robisz – mówi. - Mówiąc o tym – mówi Oliver, umieszczając Sandera na blacie i sięgając do torby po pudełko, które mu rano dałam. Podaje je siostrze, a następnie sięga znowu do torby, podnosząc zabawkę superbohatera dla Sandera. - Łoo! Super! Dzięki, wujku Beanie – mówi Sander, próbując wyrwać zabawkę z opakowania. - To jest takie piękne – mówi Sophie, trzymając serce w dłoniach. Dziękuję. Uśmiecham się, rumieniąc się trochę i patrząc w dół. Chichot Olivera sprawia, że rumienię się jeszcze bardziej. Kocham to, co robię. Jestem dumna ze swojej sztuki, ale gdy ktoś taki jak Sophie, od kogo tak jakby potrzebuję aprobaty, 385

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

je chwali, czuję się dziwnie. - Przestań być tak cholernie urocza – warczy mi do ucha Oliver. Uśmiecham się i popycham go łokciem. - Dużo ich robisz? - pyta Sophie. - Właściwie to tak, ale przestanę na jakiś czas. - Naprawdę? - pyta, zdziwiona. Mogę również poczuć na sobie oczy Olivera. Tak naprawdę nikomu jeszcze nie powiedziałam. - Czuję, że jeśli zrobię ich zbyt wiele, stracą swoją wyjątkowość. Nie to, że są takie wyjątkowe, ale wiesz, o co mi chodzi. - Znowu się rumienię. Nie mogę sobie przypomnieć, kiedy ostatnio czułam się jak pod mikroskopem. - Wiem dokładnie, o co ci chodzi – mówi Sophie, kiwając głową. - Właśnie tak się czuję odnośnie moich opowieści. Kocham pisać i je ilustrować, ale czasami czuję, że jeśli zbyt dużo na raz tam włożę, to będzie „tylko kolejna opowieść Sophie Hart”. Rozumiem to. - Taa, więc pewnie zrobię sobie małą przerwę. To znaczy, nadal będę malować i je robić – to nie tak, że mogę się wyłączyć – ale pewnie nie będę ich przez jakiś czas sprzedawać. - Dobra, ludzie, musimy iść. Chciałem tylko to podrzucić, nim będę zajęty – mówi Oliver, całując Sandera w czoło i pomagając mu zejść z blatu. Obchodzi blat i przytula siostrę, śmiejąc się na to, co szepcze mu ona do ucha. Żegnam się z Sanderem i Sophie. - Wiesz, co będziesz miała? - pytam po tym, jak ją przytulam. 386

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Chcemy, żeby to była niespodzianka. W tej chwili to nie ma znaczenia, i tak wychodzi – mówi ze śmiechem, który sprawia, że się uśmiecham. - To tak jakby fajne. - To całkowicie szalone, właśnie tym to jest – mówi Oliver, kręcąc głową. - Nie zaczynaj, Oliverze. - Tak tylko mówię. - Wzrusza ramionami. Sophie przewraca oczami i patrzy na mnie, wskazując na niego. - Właśnie dlatego tak długo mu zajęło zdobycie cię, wiesz o tym, prawda? - Sophie – jęczy Oliver. - Tak tylko mówię – odpowiada, naśladując go. Owija ramiona wokół moich barków od tyłu, gdy idziemy do samochodu, wsadzając twarz w moją szyję. - Myślisz, że to śmieszne? - To, że wszyscy mówią, że masz chorobliwie analną osobowość 15? Tak. Przygryza mi płatek ucha i otwiera dla mnie drzwi. - Mówiąc o analu… - O mój Boże – mówię, jęcząc i śmiejąc się, gdy wsiadam do środka. - Tak tylko mówię – mówi, uśmiechając się, gdy odpala samochód. Po paru minutach sprzeczania się odnośnie tego, jakiej muzyki będziemy słuchać – jego hip hopu czy mojego folku – nie włączamy nic, ponieważ dzwoni 15 Cechy osobowości analnej skupiają się wokół uporu, uporządkowania, czystości. Inaczej: chorobliwie pedantyczny.

387

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

jego telefon, a przez głośnik przechodzi głos mojego brata. - Jesteś z moją siostrą? - pyta od razu. - Taa, a ty jesteś na Bluetoothcie – odpowiada Oliver. - Hej, Elle – mówi Victor. - Hej, Vic – odpowiadam. - Co robicie? Jensen znowu jest w mieście i chce się spotkać na drinki w naszym barze, chcecie wpaść? - pyta. Oliver zerka na mnie kątem oka. - Czy to jest kod na „przyprowadź ją do baru na grupową randkę, aby wiedziała, że nie myślisz o niej na poważnie”? - pytam, unosząc na Olivera brew. Jego usta się rozchylają i opuszcza je zaskoczony śmiech. Victor jest cicho przez chwilę, nim dołącza do śmiechu Olivera. - Do diabła nie – mówi Victor. Oliver odnajduje moją dłoń i ściska ją. - Żeby było jasne, to będzie całkowite przeciwieństwo tego. To będę ja, mówiący „Jestem poważny, jeśli chodzi o tę dziewczynę. Chcę zabrać ją ze sobą wszędzie, przy każdej okazji” – mówi, patrząc na mnie, gdy dojeżdżamy do czerwonego światła. - To będzie interesujące – mamrocze Victor. - Zajmę wam dwa miejsca. Śmiejemy się, gdy Vic się rozłącza. - Chcę, żeby tak było, Elle. Zawsze – mówi, parkując przed barem. Kiedy wychodzimy, owija wokół mnie ramię i przyciąga mnie do siebie. - Chcę cię tu 388

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

przyprowadzać i jeśli zdecydujesz, że nie chcesz przyjść, chcę dostawać od ciebie wiadomości, które mówią, że za mną tęsknisz. Odwracam się do niego, gdy docieramy do drzwi. - Ja też tego chcę – odpowiadam z uśmiechem. Wchodzimy ze splecionymi palcami i jesteśmy powitani gwizdem od Jensena i klaśnięciem od Victora. Siadamy obok siebie, rozmawiając i śmiejąc się w ten sposób, co zawsze, ale tym razem swobodnie, i wszystko wydaje się w końcu układać.

389

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ro z d z i a ł3 8 - Tak dobrze sobie radzisz z dziećmi. Chcesz jakieś? - pytam, gdy Oliver jedzie drogą po tym, jak wyszliśmy ze spotkania dobroczynnego w szpitalu. Jego dłoń znajduje moją na kolanie, a ja patrzę na jego poważną twarz. - Zaczynamy dwadzieścia pytań? - Może – mówię, uśmiech unosi moje usta. - Możemy zacząć za jakieś… trzy minuty? - mówi. - Myślisz, że na ilu randkach już byliśmy? Marszczę brwi, próbując zliczyć to w głowie. - Nie wiem… łał, naprawdę nie wiem – mówię cicho. - Z pewnością było ich więcej, niż się spodziewałam. Oliver chichocze. - Nieźle, Elle. Naprawdę nieźle – mówi, wjeżdżając na ulicę moich rodziców. - Co do diabła? - mówię na wydechu, bardziej do siebie niż do niego. Ściska moją dłoń i nie odpowiada, tylko mruga, gdy parkuje na podjeździe moich rodziców. - Wiesz, że nie ma ich w ten weekend, prawda? Oliver nic nie mówi, tylko wychodzi z samochodu i obchodzi go, by szybko otworzyć mi drzwi. Chwyta moją dłoń i patrzy na mnie, nim wzdycha i umieszcza pocałunek na czubku mojej głowy. Podążam za nim, gdy otwiera bramę i idzie na 390

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

tył domu, przechodząc obok łazienki, w której ostatnio razem byliśmy. Zatrzymuje się, gdy dochodzi do tylnych drzwi. - Idź do kuchni. Zostawiłem tam coś – mówi. Gapię się na niego. - Zamierzasz wspiąć się na drzewo? Chichocze. - Przestaniesz zadawać pytania, aż będzie na to czas? - Okej – mówię, nie brzmiąc na przekonaną. Otwieram drzwi, zmierzając do kuchni. Podnoszę karteczkę, na której jest napisane:

Marszczę brwi, aż dostrzegam pod nią kawałek stłuczonego, czarnego szkła. Walczę z ogarniającymi mnie emocjami, które zaczynają budować się w mojej piersi, gdy go podnoszę. Opuszczam kuchnię i idę do schodów. Unoszę stopę, by 391

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

zrobić krok, ale zatrzymuję się z sapnięciem, gdy dostrzegam, że na każdym stopniu jest kartka, wszystkie obok kawałków stłuczonego, czarnego szkła.

Za taniec. Za to, kiedy zamknąłem Cię w ciemnym pokoju. Za to, kiedy zniszczyłem Twoje płótno. Za to, kiedy nazwałem Cię Chicken (i miałem to na myśli). Za każdą chwilę, w której udawałem, że Cię nie widzę. Za każdy pocałunek, którego Ci nie dałem. Za każdy śmiech, który mnie ominął. Za każde osiągnięcie, którego nie mogliśmy dzielić. Za każdą chwilę, kiedy odszedłem. Za każdą łzę, którą przeze mnie uroniłaś. Gdy docieram do pokoju, trzymam jedenaście kawałków stłuczonego, 392

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

czarnego szkła z taką samą ilością karteczek, a łzy spływają po mojej twarzy. Otwieram stopą drzwi i znajduję Olivera siedzącego na dachu przed moim oknem, trzymając małe białe pudełko w dłoniach. Podchodzę do niego, umieszczając na biurku kawałki szkła i pochylam głowę, gdy do niego idę. Chwyta moją twarz dłońmi i ociera łzy kciukami, ale ten ruch sprawia, że płaczę jeszcze mocniej, aż śmieję się i płaczę jednocześnie. - Przepraszam. Myślę, że łzy już się zatrzymują – mówię, ocierając nos dłonią, gdy klękam przed nim tak, jak on przede mną. Otwiera pudełko i patrzy mi w oczy, a moje zostawiają jego tylko po to, by zobaczyć, co jest w pudełku. Zawiera ono więcej stłuczonych kawałków szkła, ale te są kolorowe i jaskrawe. - Za każdy uśmiech – mówi, wyjmując pierwszy kawałek i kładąc go między nami. - Za każdą szczęśliwą łzę. - Kładzie kolejny. - Za każdy śmiech. - Za każdą chwilę, gdy rozświetlały ci się oczy. - Za każdy kawałek dobrych wieści. - Za każdy kawałek złych wieści. - Za każdą kłótnię. - Za każdy pocałunek. - Za każdy uścisk. - Za każdy poranek. - Za każdą noc. 393

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Za każdy błąd, który będę próbował naprawić. Kiedy kończy kładzenie każdego kawałka, patrzy na mnie. - Chcę, aby był 21 października – mówi i kontynuuje, gdy ja jedynie się patrzę. - Chcę cofnąć się w czasie i wrócić na początek. Chcę powiedzieć ojcu, że mylił się co do życia. Chcę mu powiedzieć, że życie na nikogo nie czeka i że nie możesz wstrzymać miłości dla takich błahych rzeczy jak pieniądze. Chcę znowu wspiąć się na ten dach i krzyczeć tego dnia, w którym się w tobie zakochałem. Ponieważ kocham cię, Elle. I pomimo mojej głupoty oraz uciekania, nigdy nie przestałem cię kochać. Chcę wrócić na tamtą imprezę i sprawić, że zostanę z tobą w łóżku, abym mógł sobie z tym poradzić. - Wskazuje na swój podbródek. - I razem moglibyśmy pomyśleć o konsekwencjach. Ale najbardziej chcę wrócić do wszystkich chwil, w których unikałem twoich pytań o miłości i powiedzieć ci, że znalazłem ją. Znalazłem ją płaczącą na dachu tamtej nocy. Znalazłem ją w kawiarni, gdy jej potrzebowałem. Znalazłem ją tańczącą z innym facetem i sadzącą jadalne drzewka. Znalazłem ją dbającą o nieznajomych i o dzieci, które potrzebowały, by ktoś ich wysłuchał. - I skąd wiesz, że to ta jedyna? - szepczę, ocierając łzy, które spływają mi po twarzy. Unosi dłoń do mojego policzka i głaszcze go kciukiem. - Wiem, ponieważ kiedy nie ma jej ze mną, czuję, jakby brakowało mi tlenu, a nawet kiedy jestem z nią, czuję, jakbym nie mógł wystarczająco oddychać. Spytałaś mnie, czy chcę dzieci, a odpowiedź jest taka, że chcę cokolwiek – 394

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

wszystko – co chcesz mi dać. Chcę twoje poranki i noce. Chcę twoje kłótnie i przewracanie oczami. Chcę twoje szturchnięcia, gdy zbyt mocno przytulam cię w nocy. Chcę twoje jęki, gdy opowiadam ci dowcip oraz twoje jęki, gdy sprawiam, że dobrze się czujesz. - A co ja dostanę? - pytam, mój głos jest chrapliwym szeptem. - Dostaniesz wszystko – mówi, patrząc na mnie, jakbym była szalona przez samo pytanie. - Moja kariera dopiero się zaczyna i mam milion pożyczek studenckich. Nie mam miliona dolarów i nie mogę kupić ci jeszcze galerii – przerywa, by uśmiechnąć się do mnie. - Albo zabrać cię na sto wycieczek. I może znalezienie tu pracy z bardziej stabilnymi godzinami, niż szpital ma do zaoferowania, zajmie trochę czasu, ale jeśli ze mną jesteś, Elle, nie dbam o to. Moje ciało jest twoje. - Kładzie moje dłonie na swojej piersi. - Mój umysł jest twój. Moje dłonie są twoje. Moje serce jest twoje. Wszystko, co mam, jest twoje. Wszystko, czym jestem, jest twoje. Unoszę się na kolanach i zabieram dłonie od jego, owijając je wokół jego szyi. - Za każdą chwilę, w której sprawiłeś, że czułam się mądra – mówię, całując go w skroń. - Za patrzenie na mnie, jakbym była jedyną dziewczyną na świecie. Całuję kącik jego oka. - Jesteś moja ulubioną dziewczyną na świecie – mruczy, zamykając oczy i wdychając głęboko, jakby pochłaniał mój zapach. - Za traktowanie mnie, jakbym była ważna. - Całuję jego policzek. 395

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

- Jesteś najważniejszą osobą w moim życiu – mówi, otwierając oczy, aby spotkać moje spojrzenie. - Za podarowanie mi przestrzeni, żebym mogła dorosnąć. - Całuję kącik jego ust. - Za kochanie mnie. - Całuję jego szczękę, nad szwami. Obserwuje mnie w uwielbieniu, gdy odsuwam się i uśmiecham. - Wyjdź za mnie – mówi z determinacją w głosie, która sprawia, że moje serce niekontrolowanie się trzęsie. - Nie chodzi mi o zaręczenie się tylko na rok i po prostu życie razem. Nie chcę włożyć pierścionka na twój palec, aby rościć sobie do ciebie prawa, by świat mógł wiedzieć, że jesteś moja. Ja chcę wiedzieć, że jesteś moja. Chcę wiedzieć, że jestem twój, a to nie jest jakiś związek, z którego możemy się łatwo wydostać. Chcę twojego na zawsze i chcę, aby zaczęło się teraz. - Nabiera powietrza, jego oczy przeskakują między moimi, by się upewnić, że nadal z nim jestem. - Pobierzmy się jutro. Jeśli chcesz wielkiego wesela, możemy to zrobić później. Kiedy zbyt długo jestem cicho, ponieważ jestem w całkowitym szoku, on chichocze. - Albo i nie. Jeśli chcesz tylko razem zamieszkać, zróbmy to zamiast tego, ale nie chcę robić tej rzeczy, kiedy to rozchodzimy się po naszych randkach. Nie chcę jednej szuflady w każdym domu. Chcę całej szafy pełnej naszych ubrań – mówi, chwytając obie strony mojej twarzy. - Chcę wpadać na siebie, gdy będziemy próbować rano się ubrać. Chcę tego wszystkiego, Elle. Ja nie… Pochylam się i go całuję, przełykając jego zbliżające się słowa i mam 396

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

nadzieję, że jakiekolwiek myśli, które przechodzą teraz przez jego głowę. Obraz, który maluje, jest dla mnie zbyt piękny, by go nie chcieć. Chcę wszystkie jego poranki i noce. Czuję, jakbym dziesięć lat czekała na usłyszenie tych słów, i mimo że zaręczyłam się i mieszkałam z kimś innym przez jakiś czas, nigdy nie wydostałam z głowy tego co, jeśli to byłby Oliver. Całujemy się przez długą chwilę, nasze języki są połączone, moje palce zakopane w jego włosach, jego dłonie na mojej twarzy, a nasze serca biją obok siebie. Kiedy przerywamy pocałunek, kiwam głową jak szalona, a on wypuszcza najdłuższy oddech ulgi i patrzy na mnie, jakby wygrał niemą aukcję. - Też tego chcę. Chcę wszystkiego – szepczę, zarabiając od niego wielki uśmiech. - Mogę się wprowadzić, wiesz… moja umowa najmu galerii prawie się skończyła – przerywam, by nabrać głęboko powietrza. - Mogę się z tobą wprowadzić, wszędzie – mówię, uśmiechając się do niego, gdy wracamy do mojego pokoju. - Wprowadzić? Żartujesz sobie? Myślę o wzięciu wszystkiego, co mam na koncie oszczędnościowym, żeby wykupić ten dom, w którym mieszkasz. Śmieję się. - Mówię tylko, że – jeśli chcesz wyjechać – masz moje pełne wsparcie. - To jest dom, Elle. Chcę zostać. - Zatrzymuje się, gdy dochodzi do ostatniego schodka i unosi swoją dłoń do mojej twarzy, ocierając nią o moje usta. Poza tym, jestem prosty. Potrzebuję tylko ciebie. I to jest obietnica, którą sobie składamy. Nieważne, jakie szalone stanie się 397

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

życie, zawsze będziemy się siebie trzymać. Będziemy dzielić się marzeniami, porażkami, uśmiechami i nachmurzeniami. Dzień po dniu będziemy doprowadzać się trochę do szaleństwa i przypominać sobie, jacy jesteśmy zakochani po uszy. Ponieważ to jest miłość, którą mamy – taka, która nie przychodzi w butelce, ale może wypełnić ich tysiące, ponieważ mamy jej tyle w zapasie.

398

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

Ep i l o g Oliver Gdy byliśmy dziećmi, moja siostra zawsze wypowiadała życzenia do gwiazd. Przysięgała, że wszystkie jej życzenia się spełnią dlatego, że to robiła. Przez to, że była starsza i mądrzejsza, wierzyłem jej i również zacząłem robić to samo. Kiedy miałem pięć lat, chciałem zabawkę dinozaura. Kiedy miałem siedem lat, chciałem, żeby tata wrócił do domu. Kiedy miałem osiem lat, chciałem, żeby mama pracowała mniej godzin. Kiedy miałem dziewięć lat, zdałem sobie sprawę, że wypowiadanie życzeń do gwiazd było stratą czasu, ponieważ żadne moje życzenie się nie spełniło. Ale i tak, gdy miałem dziewiętnaście lat, usiadłem na dachu domu pięknej dziewczyny i chciałem, żeby rzeczy były inne. Kiedy miałem dwadzieścia jeden lat, zdałem sobie sprawę, że okoliczności były wszystkim, a ja chciałem, żebyśmy poznali się w innych. W wieku dwudziestu sześciu lat, chciałem, żeby rzeczy ułożyły się inaczej i żebym jej nie stracił. W wieku dwudziestu ośmiu lat, kiedy życie znowu nas do siebie sprowadziło, przestałem chcieć i zacząłem działać. I oto jestem, w wieku dwudziestu dziewięciu lat, obserwując jak podchodzi do mnie w długiej, białej sukni, przed tłumem naszych ukochanych, chcąc

399

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

zatrzymać tę chwilę w czasie. Chcę pamiętać moment, w którym jej orzechowe oczy znajdują moje i jest widocznie zaskoczona przez emocje, które widzi na mojej twarzy. Bez cienia zwątpienia wiem, że nigdy nie znudzi mi się patrzenie jak do mnie podchodzi. Słyszę obok mnie pstrykanie aparatu i uśmiecham się, gdy uderza w nas powiew wiatru. Budzi on do życia fale za nami i sprawia, że długie, ciemne włosy Estelle powiewają wokół jej twarzy. Korzysta z chwili, by zebrać je w dłoni i odepchnąć na bok, gdy ja daję jej ojcowi mocny uścisk. - Nie muszę witać cię w rodzinie, której cały czas byłeś częścią, ale jestem dumny, by móc nazywać cię moim synem. Oficjalnie. Znowu – mówi Thomas z serdecznym chichotem i uściskiem. Nie odpowiadam, wybierając zamiast tego uśmiechnięcie się. Nie jestem beksą, ale jego słowa sprawiają, że rosną we mnie emocje. Odwracam się do kobiety, która była moją żoną przez ostatnie cztery miesiące i uśmiecham się, czując się jak najszczęśliwszy skurwysyn na świecie, bo nim jestem. Pobraliśmy się dzień po tym, jak się oświadczyłem, tak jak powiedziałem jej, że zrobimy. Gdy tylko wylądowali jej rodzice, odebraliśmy ich z lotniska i zadzwoniliśmy do Vica i Mii, żeby przyjechali do gmachu sądu. Nawet Dallas się pokazał, żeby z nami świętować, co było dodatkowym bonusem, skoro wiązałem go z erą Wyatta, lub miałem w zwyczaju to robić. Przeniosłem swoje rzeczy do jej domku na plaży i pracowałem w szpitalu, znajdując stałą pracę, co zajęło parę miesięcy, ale stało się. Najlepszą rzeczą w mojej pracy, poza faktem, że pracuję ze świetną grupą lekarzy w dobrym 400

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

środowisku, jest to, że zostaliśmy w Santa Barbara. Gdy skończyła się umowa najmu Estelle, kupiliśmy razem miejsce blisko naszego domku na plaży. Praca nad nim nadal jest w toku i mimo że pomagam jej na tyle, na ile mogę, to ostatecznie jest to jej miejsce. To jej marzenie, które ożywia za każdym razem, gdy tam wchodzi. Jestem tylko szczęśliwy, że pozwala mi być częścią tego wszystkiego. Na uczucie dłoni Estelle wsuwającej się w moją, uśmiecham się i prowadzę ją, żeby znowu wziąć ślub, przed wszystkimi naszymi przyjaciółmi i rodziną. - Powinieneś na niego patrzeć – szepcze. - Jestem tu, żeby wyjść za ciebie, a nie za niego. Śmieje się, jej oczy unoszą się do moich. - Obiecuję, że możesz patrzeć na mnie przez resztę życia. Ale nie cały czas, bo to byłoby całkowicie przerażające. Pochylam się i całuję czubek jej nosa. - Tak jak ty patrzyłaś… - Okej, naprawdę musicie się zamknąć – wtrąca zza mnie Victor z jękiem. - Taa, nikt nie chce wiedzieć, gdzie zmierzała ta rozmowa – dodaje Mia. - Zatrzymajcie ją dla siebie – dodaje Jensen. - Zamierzam wszystkich stąd wykopać – mówię w odpowiedzi do odchrząkującego i unoszącego z niecierpliwością brwi przewodniczącego. Ceremonia idzie dalej bez przerywania. Mówimy nasze przysięgi, które są krótkie i pospolite, i obydwoje uśmiechamy się na wspomnienie naszych dłuższych przysiąg, tych, które recytowaliśmy sobie w łóżku po tym, jak byliśmy 401

Tł uma c z e ni ei kor e k t a : Re b i r t h_

małżeństwem. Wsuwamy obrączki na swoje palce i trzymamy się znowu za dłonie i gdy tylko jesteśmy ogłoszeni jako pan i pani Hart, odwracamy się do siebie. Jest tak, jakby wszyscy wokół nas zniknęli. Nasze oczy się złączają, moje dłonie wplątują się w jej włosy, jej chwytają moją szczękę i poruszamy się prawie w zwolnionym tempie, nasze oczy przeszukują wzajemnie każdy centymetr naszych twarzy, całkowicie zanurzeni w tej chwili. Na dźwięk rozbijających się w oddali fal, oczy Estelle zaczynają błyszczeć łzami, ale się uśmiecha, radość w jej oczach pasuje do tego, co czuję w środku. Nagle, tuż przed dotknięciem się naszych ust, zaczynają spadać wokół nas krople deszczu. Odsuwamy się lekko i unosimy głowy do nieba. Nasi goście zaczynają nam skandować, żebyśmy się pocałowali. Otacza nas masa „Pośpieszcie się już! Na co czekacie?”, ale Elle i ja pozostajemy w bezruchu. Uśmiechamy się, śmiejemy, i w końcu przyciągam jej twarz do swojej, a moje usta zamykają się na jej, biorąc, dając, oferując, prosząc, błagając, obiecując. Całuję ją ze wszystkim, co w sobie mam, niedoskonały, ale ochoczy, pełen nadziei i potencjału. Weź mnie, mówię językiem. Pozwól mi się tobie udowodnić. Będę tego wart, obiecuję. A ona odwzajemnia pocałunek z takim samym zapałem, pieczętując naszą przysięgę.

KONIEC 402