Cook Robin - Cialo obce - PDF Free Download

18 downloads 32 Views 2MB Size

CIAŁO OBCE PrzełoŜył Maciej Szymański

DOM WYDAWNICZY REBIS

Tytuł oryginału Foreign Body Copyright © 2008 by Robin Cook AU rights reserved Copyright © for the Polish edition by REBIS Publishing House Ltd., Poznań 2009 Redaktor ElŜbieta Bandel Konsultant lek. med. Maciej Karczewski Projekt i opracowanie graficzne okładki oraz ilustracja na okładce Zbigniew Mielnik

Wydanie I

ISBN 978-83-7510-347-2

Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o. ul. śmigrodzka 41/49, 60- I71 Poznań tel. 061-867-47-08, 061-867-81-40; fax 061-867-37-74 e-mail: [email protected] www.rebis.com.pl

KsiąŜkę tę dedykuję Samarthowi Gautamowi, w nadziei, Ŝe jego pokolenie oraz te wcześniejsze Ŝyć będą w harmonii i wzajemnym szacunku. Wspaniałego Ŝycia, mały!

Podziękowania

Pragnę podziękować kilku indyjskim lekarzom, którzy okazali mi nadzwyczajną gościnność podczas mego pobytu w Indiach, a zwłaszcza doktorowi Gaganowi Gautamowi, który w swym napiętym terminarzu zajęć znalazł dla mnie cały dzień, by pokazać mi prywatne i publiczne szpitale. Dziękuję teŜ doktorowi Ajitowi Saxenie, który nie tylko oprowadził mnie po swoim prywatnym szpitalu, ale takŜe zaprosił do domu, przedstawił rodzinie i ugościł wspaniałą domową kolacją złoŜoną z potraw kuchni indyjskiej. Wspomnieć naleŜy wreszcie o doktorze Sudhaku Krishnamurtcie, który poznał mnie z wyŜej wymienionymi. Dziękując im, pragnę jednocześnie rozgrzeszyć ich z odpowiedzialności za fabułę Ciała obcego, zawarte w powieści opisy oraz przypadki lekkiego wyolbrzymienia faktów - to ja biorę za nie pełną odpowiedzialność. Czytając rękopis, doktor Gautam stwierdził na przykład: Nie widziałem w Delhi ludzi jeŜdŜących na dachu autobusu. Uwieszonych - tak (...) ale nie jeŜdŜących na dachu. Po namyśle doszedłem do wniosku, Ŝe to słuszne spostrzeŜenie: istotnie, ja zaobserwowałem to zjawisko poza rogatkami miasta. Pragnę wreszcie podziękować samym Indiom. Przekonałem się, Ŝe to niezwykle fascynujący kraj, pełen kontrastów: bogaty, a jednak biedny; pełen spokojnego piękna, choć tylko na pozór; nowoczesny, a zarazem tkwiący w średniowieczu. Jest to kraj, który egzystuje w trzech stuleciach jednocześnie, o fascynującej historii, której prawie nie znałem, zamieszkany przez twórczych, inteligentnych, pięknych i gościnnych ludzi. Krótko mówiąc, nie mogę się doczekać, kiedy odwiedzę go ponownie. 5

Kto myśli o sobie, Ŝe jest wolny, ten jest wolny, kto zaś myśli o sobie, Ŝe jest spętany, ten jest spętany. Bo prawdą jest powiedzenie: Myślenie sprawia. Aśtawakragita, 1,11 Na podstawie angielskiego tłumaczenia Johna Richardsa

Prolog

15 października 2007 poniedziałek, 19.00 Delhi, Indie Tylko stali mieszkańcy Delhi, nadzwyczaj wyczuleni na zmiany w rytmie Ŝycia miasta, potrafili stwierdzić, Ŝe godziny szczytu minęły i ruch zaczyna się zmniejszać. Kakofonia klaksonów, syren i pisku opon wydawała się bowiem niezmienna dla umęczonych, niewprawnych uszu; brutalny atak na nie nie ustawał. Ulicami sunęły krzykliwie pomalowane cięŜarówki; autobusy, na których ścianach i dachach gnieździło się drugie tyle pasaŜerów, ile w środku; samochody osobowe - od wielkich mercedesów po malutkie maruti; czarno-Ŝółte taksówki; riksze motorowe; przeróŜne motocykle i skutery (niektóre przewoziły całe rodziny) oraz roje starych, czarnych rowerów. Tysiące pieszych przecinały raz po raz strumienie przystających pojazdów, a hordy umorusanych dzieciaków odzianych w łachmany wyciągały brudne ręce ku otwartym oknom, prosząc o drobne. Krowy, psy i stada dzikich małp włóczyły się ulicami. Nad wszystkim zaś unosił się gęsty całun pyłu, smogu i mgły. Dla Basanta Chandry był to typowy, frustrujący, wieczorny powrót do domu ulicami miasta, w którym spędził czterdzieści siedem lat Ŝycia. Trudno uniknąć korków w czternastomilionowej aglomeracji; Basant, jak wszyscy inni mieszkańcy Delhi, nauczył się jakoś je znosić. A tego wieczoru miał dla nich jeszcze więcej zrozumienia niŜ zwykle: był zrelaksowany i zadowolony z siebie po wizycie u swej ulubionej call girl, Kaumudi. Na co dzień Basant był leniwym, porywczym i brutalnym człowiekiem, 11

a na dodatek czuł się oszukany przez Ŝycie. NaleŜał do wyŜszej kasty kszatrijów i uwaŜał, Ŝe rodzice zmusili go do mezaliansu, aranŜując mu ślub z kobietą z kasty waiśjów - nawet jeśli jego ojciec dostał dzięki temu kierownicze stanowisko w firmie farmaceutycznej teściów, on sam zaś zyskał intratną posadę sprzedawcy cięŜarówek marki Tata. Ostatecznym ciosem w jego nadweręŜone poczucie własnej wartości było przyjście na świat dzieci. Najstarsze z nich miało juŜ dwadzieścia dwa lata, a kolejne szesnaście, dwanaście, dziewięć i sześć - były to same dziewczynki. Raz omal nie doczekał się syna, ale jego Ŝona poroniła w piątym miesiącu, za co Basant otwarcie ją winił. Jego zdaniem straciła dziecko umyślnie, przepracowując się jako lekarz na oddziale wewnętrznym szpitala publicznego. Pamiętał ten dzień, jakby to było wczoraj: był gotów ją zabić. PogrąŜony w takich rozmyślaniach Basant huknął pięścią w kierownicę, by rozładować frustrację, po czym skręcił na zarezerwowane miejsce parkingowe przed domem rodziców, w którym mieszkał wraz z rodziną. Był to brudny dwupiętrowy budynek z betonu, pomalowany na biało w bliŜej nieokreślonej, raczej odległej przeszłości, z płaskim dachem i metalowymi ramami okien. Na parterze znajdował się mały gabinet, w którym Ŝona Basanta, Meeta, od czasu do czasu przyjmowała swych nielicznych prywatnych pacjentów. Pozostałą część kondygnacji zajmowali jego starzejący się rodzice. Basant z rodziną mieszkał na pierwszym piętrze, jego zaś młodszy brat, Tapasbrati, zajmował drugie piętro. Spoglądając krytycznie na budynek, który nijak nie pasował do jego wymarzonego stylu Ŝycia, usłyszał nagle, Ŝe tuŜ za jego wozem parkuje inny samochód, blokując mu wyjazd. Spojrzał w lusterko i zmruŜył oczy, oślepiony reflektorami. W jaskrawej plamie światła dostrzegł jedynie emblemat Mercedesa. - Co, u diabła? - warknął. Nikt nie miał prawa parkować w tym miejscu. Otworzył drzwi i wysiadł, gotów podzielić się z kierowcą mercedesa wiązanką bardzo szczerych myśli, ale nie musiał się fatygować. Kierowca 12

i dwaj pasaŜerowie juŜ szli w jego stronę, z dość posępnymi minami. - Basant Chandra? - spytał męŜczyzna idący na czele. Nie był zbyt rosły, ale roztaczał wokół siebie aurę niekwestionowanej władczości: miał ciemną cerę i kolczastą fryzurę, a pod czarną motocyklową kurtką ze skóry nosił biały, bardzo obcisły T-shirt podkreślający rozwiniętą muskulaturę. Niemal równie imponująco prezentował się potęŜny kierowca. Basant odruchowo cofnął się o krok, a w jego głowie odezwał się sygnał alarmowy. Spotkanie nie było przypadkowe. - To jest teren prywatny - powiedział, siląc się na pewność siebie, której mu zdecydowanie brakowało. - Nie o to pytałem - odparł męŜczyzna w kurtce motocyklisty: - Pytałem, czy jesteś tym oślim klocem zwanym Basantem Chandrą. Basant z wysiłkiem przełknął ślinę. Wewnętrzny alarm dzwonił teraz w jego głowie z maksymalną natarczywością. MoŜe nie powinien był uderzyć tej dziwki aŜ tak mocno? Przeniósł wzrok z Sikha - kierowcy na drugiego pasaŜera, który właśnie wyjął pistolet z kieszeni marynarki. - Jestem Basant Chandra - wybąkał Basant głosem tak piskliwym, Ŝe sam z trudem go rozpoznał. - W czym problem? - Ty jesteś problemem - odrzekł męŜczyzna w kurtce motocyklisty, po czym wskazał kciukiem ponad swoim ramieniem. - Wsiadaj do samochodu. Wynajęto nas, Ŝebyśmy przemówili ci do rozumu. Wybierzemy się na przejaŜdŜkę. - Ale ja... ja... ja nie mogę jechać. Rodzina czeka. - Jasne! - parsknął przywódca grupy i zaśmiał się cynicznie. - Właśnie o tym musimy pogadać. Wsiadaj do wozu, zanim Subrata straci panowanie nad sobą i zastrzeli cię, na co, jak wiem, ma wielką ochotę. Basant trząsł się ze strachu. Spoglądał rozpaczliwie po groźnych twarzach, aŜ wreszcie skierował wzrok na pistolet w dłoni Subraty. - Zastrzelić go, Sachin? - spytał Subrata, unosząc nieco wyŜej pistolet automatyczny z tłumikiem. 13

- Sam widzisz - rzucił Sachin do Chandry, rozkładając bezradnie ręce. - Wsiadasz do samochodu czy nie? Basant bardzo chciał uciec i zniknąć w ciemności, ale bał się, Ŝe skończy z kulą w plecach. Zmusił się do uczynienia pierwszego kroku naprzód. Zastanawiał się, czy nie warto wybiec na środek zakorkowanej ulicy, ale nie umiał podjąć decyzji; jego mózg był jak sparaliŜowany. Po chwili stał juŜ przy czarnym mercedesie. Subrata wolną ręką otworzył tylne drzwi, siłą pochylił głowę Basanta i wepchnął go do wozu, po czym obszedł maskę i wsiadł z drugiej strony. Starał się przy tym, by Basant ani na chwilę nie stracił z oczu pistoletu. Sachin i kierowca bez słowa usiedli z przodu. Samochód odbił od krawęŜnika, gdy tylko pojawiła się przerwa w nieskończonym strumieniu pojazdów. - Na wysypisko? - spytał kierowca. - Na wysypisko, Suresh - zgodził się Sachin. Boleśnie świadom bliskości broni Basant był z początku zbyt przeraŜony, by się odezwać, ale po dziesięciu minutach przewaŜył strach na myśl o tym, Ŝe być moŜe za długo milczy. - O co właściwie chodzi? - spytał. Jego głos, z początku drŜący, nabierał niepewnej jeszcze mocy. - Dokąd mnie wieziecie i po co? - Wieziemy cię na wysypisko - odparł Sachin, odwracając się ku niemu. - Zgodnie uznaliśmy, Ŝe właśnie tam jest twoje miejsce. - Nic nie rozumiem! - wybuchnął Basant. - PrzecieŜ ja was nie znam. - Od dziś będzie inaczej. Basant dostrzegł cień nadziei. Perspektywy nie były zachwycające, ale skoro Sachin sugerował dłuŜszą znajomość, to być moŜe nie zamierzał go zastrzelić. Przyszło mu do głowy, Ŝe skoro zajmuje się sprzedaŜą leków, właśnie one mogą interesować napastników. Problem polegał jednak na tym, Ŝe miał dostęp wyłącznie do preparatów produkowanych przez firmę teścia - w większości antybiotyków - a akcja, której padł ofiarą, wydawała się nieco zbyt ostra, by mogła być dziełem miłośników antybiotyków. 14

- Czy mógłbym wam jakoś pomóc? - zapytał z nadzieją. - AleŜ tak! Jasne! - odpowiedział Sachin i umilkł. Przez chwilę jechali w ciszy. Wreszcie Basant odwaŜył się ponownie przemówić: - Gdybyście mi powiedzieli, o co chodzi, z radością bym wam pomógł. Sachin odwrócił się i przez chwilę spoglądał na niego spode łba, ale nie odezwał się. Cień nadziei, który dodał Basantowi otuchy, znikł bez śladu. DrŜenie rąk powróciło ze zdwojoną siłą. Intuicja podpowiadała mu, Ŝe ta sprawa nie skończy się dobrze. Gdy kierowca zwolnił prawie do zera, czekając, aŜ wyminą się dwa auta zaprzęŜone w woły, Basant pomyślał, Ŝe moŜe udałoby się otworzyć drzwi auta, wyskoczyć i oddalić się sprintem w mglistą ciemność. Ukradkowe spojrzenie na pistolet leŜący na kolanach Subraty wywołało natychmiastową ripostę. - Nawet o tym nie myśl - powiedział Subrata, jakby czytał w jego myślach. Piętnaście minut później zjechali z drogi głównej na ogromne wysypisko. Za oknami mercedesa widać było małe ogniska, których blask wyławiał z mroku sterty śmieci spowite spiralami dymu. Pośród odpadków uwijały się dzieci, poszukujące jedzenia i czegokolwiek, co miało - choćby i wątpliwą - wartość. Szczury wielkości sporych królików pierzchały spod kół samochodu, spłoszone światłem reflektorów. Kierowca zatrzymał wóz między dwiema górami śmieci, wysokimi jak parterowy dom, i nawrócił trzema manewrami, kierując go w tę stronę, z której przybyli. Nie wyłączył silnika. Wszyscy trzej napastnicy wysiedli; kierowca otworzył drzwi Basantowi. Wobec braku reakcji pochwycił go za kurtę i wywlókł z samochodu, w duszący smród i dym wysypiska. Zaciągnął go w plamę światła z reflektorów i tam dopiero puścił bez ceregieli. Basant omal nie upadł. Sachin, który właśnie wkładał na prawą dłoń cięŜką rękawicę, zbliŜył się nagle i zanim porwany zdąŜył zareagować, wymierzył mu potęŜny cios w twarz. Basant zachwiał się, cofnął i straciwszy równowagę, runął wprost w stertę cuchnących odpadów. Dzwoniło mu w uszach 15

i krwawił z nosa, gdy z wysiłkiem przewracał się na brzuch. Spróbował się podeprzeć i wstać, ale jego ręce zagłębiły się w luźnych śmieciach. Poczuł, Ŝe odłamek szkła rozcina skórę na jego lewym ramieniu. Ktoś szarpnął go za kostkę i wyciągnął na drogę utwardzoną kołami cięŜarówek. Zaraz potem kopniak w brzuch na nowo pozbawił go tchu. Minęło kilka minut, zanim Basant złapał oddech, a gdy mu się to udało, Sachin pochylił się nad nim, chwycił za kurtę i szarpnięciem podniósł do pozycji siedzącej. Basant uniósł ręce, by osłonić twarz przed kolejnym ciosem, ale nie doczekał się nowego ataku. Z wahaniem uchylił powieki, by spojrzeć na okrutną twarz napastnika. - Teraz, kiedy wiem, Ŝe słuchasz bardzo uwaŜnie - wycedził Sachin - powiem ci o paru sprawach. Wiadomo nam doskonale, jakim jesteś zasrańcem. Wiemy, co robiłeś ze swoją najstarszą córką Veeną, odkąd skończyła sześć lat. Wiemy, Ŝe trzymasz ją w szachu, groŜąc, Ŝe zrobisz to samo z jej czterema młodszymi siostrami. Wiemy teŜ, co robiłeś z ich matką. - Ja nigdy... - zaczął Basant, ale urwał, gdy Sachin wymierzył mu siarczysty policzek. - Nawet nie próbuj zaprzeczać, draniu, bo stłukę cię na miazgę i zostawię tutaj, Ŝeby zŜarły cię szczury i zdziczałe psy. - Sachin umilkł na moment, mierząc Basanta wściekłym spojrzeniem. - Niech ci się nie wydaje, Ŝe stoisz przed sądem. My po prostu wiemy, Ŝe wszystko to prawda, obleśny sukinsynu. I powiem ci coś jeszcze: to jest ostrzeŜenie! JeŜeli kiedykolwiek waŜysz się tknąć którąś ze swoich córek albo Ŝonę, zabijemy cię. Prosta sprawa. Wynajęto nas, Ŝebyśmy to zrobili, a poniewaŜ znam całą prawdę na twój temat, mam wielką ochotę z tobą skończyć. Przyznaję, mam wręcz nadzieję, Ŝe dasz mi jakiś pretekst. Tak czy owak, usłyszałeś, co miałeś usłyszeć. Jakieś pytania? Bo chcę mieć pewność, Ŝe dobrze zrozumiałeś. Basant skinął głową, a w jego przeraŜonym umyśle znowu pojawił się cień nadziei. Ten koszmar był tylko ostrzeŜeniem. Sachin wymierzył mu znienacka kolejny policzek. 16

Basant upadł na plecy; dzwonienie w uszach wróciło, a z nosa popłynął nowy strumień krwi. Sachin bez słowa zdjął skórzaną rękawicę, jeszcze przez chwilę wpatrywał się nienawistnie w swą ofiarę, a potem skinął na towarzyszy i razem wrócili do czarnego mercedesa. Czując niezmierzoną ulgę na myśl o tym, Ŝe jednak zostawili go przy Ŝyciu, Basant usiadł z wysiłkiem, a potem spróbował wstać. Zaraz potem znowu zanurkował w stertę śmieci, gdy wóz ostro ruszył w jego stronę, mijając go o centymetry. Przez chwilę spoglądał na czerwone tylne światła mercedesa, z wolna gasnące w smugach dymu i mgły. Dopiero teraz uświadomił sobie, jak głęboka ciemność go otacza i jak odraŜający jest fetor odpadów, to, Ŝe jego nos i ramię wciąŜ krwawią, Ŝe całej scenie przyglądała się publiczność złoŜona z milczących urwisów, mieszkańców wysypiska, a takŜe to, Ŝe szczury zaczynają podchodzić coraz bliŜej. W nagłym napadzie strachu i obrzydzenia zerwał się niezgrabnie na równe nogi i brnąc w luźnych śmieciach, wrócił na ubity trakt, nie przestając krzywić się z bólu po kopniaku w brzuch. Noc była bezksięŜycowa i niewiele widział, lecz mimo to puścił się biegiem, wyciągając ręce przed siebie niczym ślepiec. Czekała go długa i nieprzyjemna droga do miejsca, w którym mógł złapać jakąś okazję. Bał się, ale przynajmniej Ŝył. W tym samym czasie w Nowym Delhi Przy ruchliwej ulicy, między typowymi trzykondygnacyjnymi budynkami z betonu, o fasadach niemal w całości pokrytych napisami w językach hindi i angielskim, mieścił się zdumiewająco nowoczesny, pięciopiętrowy Queen Victoria Hospital. WyłoŜony lustrzanymi taflami bursztynowego szkła oraz zielonym marmurem, ostro kontrastował z otoczeniem. Imię kochanej przez lud dziewiętnastowiecznej monarchini brytyjskiej miało być magnesem nie tylko dla miłośników turystyki medycznej zza granicy, ale i dla członków szybko rozrastającej się indyjskiej wyŜszej klasy średniej. Elegancki szpital był samotną latarnią 17

nowoczesności rzuconą w sam środek bezczasu miejscowych realiów. OdróŜniało go od sąsiadujących z nim niezliczonych firm - w większości jeszcze czynnych i rzucających z okien na ulicę błękitnawy blask świetlówek - takŜe i to, Ŝe wydawał się pogrąŜony we śnie. Przez barwione szkło wydostawało się na zewnątrz bardzo niewiele z łagodnego światła jego sal i korytarzy. Gdyby nie dwóch portierów w tradycyjnych sikhijskich strojach, moŜna by uznać, Ŝe szpital jest zamknięty. W jego salach dzień pracy istotnie dobiegał końca. Queen Victoria Hospital był placówką wysokiej klasy, ale jako Ŝe nie posiadał oddziału ratunkowego, przeprowadzano tu wyłącznie zaplanowane operacje. Dawno juŜ zebrano, umyto i schowano w kredensach talerze po kolacji, a większość odwiedzających zdąŜyła wrócić do domów. Pielęgniarki roznosiły wieczorne porcje leków, sprawdzały dreny i opatrunki po wykonanych w ciągu dnia zabiegach albo, siedząc w stoŜkach jaskrawego światła okalających ich stanowiska, wypełniały komputerowe karty pacjentów. Po nerwowym dniu, wypełnionym między innymi trzydziestoma siedmioma powaŜnymi operacjami, była to chwila odpręŜenia i wyciszenia dla wszystkich, w tym dla stu siedemnastu pacjentów. Dla wszystkich, z wyjątkiem Veeny Chandry. Podczas gdy jej ojciec brnął przez cuchnące wysypisko, Veena toczyła swoją walkę w półmroku pokoju anestezjologicznego naleŜącego do pustego juŜ bloku operacyjnego, gdzie docierało jedynie przytłumione światło z głównego korytarza. DrŜącymi palcami usiłowała wprowadzić igłę dziesięciomilimetrowej strzykawki w gumową zatyczkę fiolki z chlorkiem suksametonium*, silnym środkiem o działaniu podobnym do kurary - słynnej trucizny, w której amazońscy Indianie maczają strzałki do swoich dmuchawek. W normalnych okolicznościach napełniłaby strzykawkę z łatwością. Była pielęgniarką; prawie trzy miesiące wcześniej ukończyła All India Institute of Health Sciences, przy którym działa słynny szpital * Lek zwiotczający mięśnie szkieletowe, o bardzo szybkim i krótkotrwałym działaniu, stosowany w anestezjologii w czasie wprowadzenia do znieczulenia (przyp. M. K.).

18

publiczny. Zaraz potem została zatrudniona przez amerykańską firmę zwaną Nurses International, która z kolei - po dodatkowym szkoleniu specjalistycznym - skierowała ją do Queen Victoria Hospital. Nie chcąc się skaleczyć igłą, co mogłoby się skończyć nawet śmiercią, Veena opuściła na chwilę ręce, by się odpręŜyć. Była kłębkiem nerwów. Naprawdę nie wiedziała, czy będzie w stanie zrobić to, o co ją poproszono i na co się zgodziła. Nie mogła uwierzyć, Ŝe dała się namówić. Miała napełnić strzykawkę, zanieść ją do pokoju Marii Hernandez, która spała właśnie po znieczuleniu ogólnym wykonanym rano na czas operacji wszczepienia protezy biodra, wstrzyknąć preparat do kroplówki i wycofać się czym prędzej - a wszystko to w całkowitej tajemnicy. Veena miała świadomość, Ŝe uniknięcie spotkania z kimś na szpitalnym oddziale pełnym pacjentów i personelu graniczyło z cudem, i dlatego nie zdjęła tradycyjnego białego stroju pielęgniarki, który nosiła przez cały dzień. Miała nadzieję, Ŝe nawet jeśli ktoś ją zobaczy, nie nabierze Ŝadnych podejrzeń, choć pracowała na dzienną, nie nocną zmianę. Próbując się opanować, Veena przymknęła powieki, a gdy tylko to uczyniła, natychmiast wróciło wspomnienie o tym, co zdarzyło się cztery miesiące wcześniej: o ostatnich groźbach ojca. Byli wtedy w domu, jego rodzice w salonie, matka w szpitalu, a siostry bawiły się gdzieś z koleŜankami, jak to zwykle w sobotnie popołudnie. Całkiem niespodziewanie dopadł ją w łazience. Telewizor ryczał w sąsiednim pokoju, a on zaczął krzyczeć i kląć. Zawsze bił ją inteligentnie: w twarz, a jednak nie pozostawiając śladów. Veena potrzebowała wszystkich sił, by nie zareagować krzykiem na kolejną erupcję jego gniewu. Od ponad roku nic się nie działo i sądziła, Ŝe jest juŜ po wszystkim. Teraz jednak nabrała pewności, Ŝe to się nigdy nie skończy; jeśli miała wyrwać się spod władzy ojca, to tylko w jeden sposób: opuszczając Indie. Tyle Ŝe bała się o swoje siostry. Wiedziała, Ŝe on nie potrafi nad sobą zapanować, Ŝe bez wątpienia wybierze jedną z nich i wszystko zacznie się od nowa, a tego by nie zniosła. Nagły huk metalu o podłogę wyrwał ją z zamyślenia i przyspieszył 19

bicie serca. W panice wrzuciła fiolkę i strzykawkę do szuflady pełnej venflonów. Mocne światła zapaliły się niespodziewanie tuŜ obok, w głównym korytarzu przy sali operacyjnej. Czując wyraźnie własny puls, Veena zbliŜyła się do małego okienka ze zbrojoną szybą i wyjrzała. Wiedziała, Ŝe póki pozostaje w ciemnym pokoju, nikt jej nie zauwaŜy. Kątem oka dostrzegła, Ŝe po prawej stronie otwierają się drzwi. Sekundę później zjawili się dwaj salowi w szpitalnych uniformach, z mopami w dłoniach. Podnieśli puste wiadra, które chwilę wcześniej z hukiem zostawili na podłodze, i ruszyli w głąb korytarza, przechodząc moŜe o metr od miejsca, w którym stała Veena. Świadomość, Ŝe to tylko salowi, przyniosła jej pewną ulgę. Wróciła w głąb pokoju i wyjęła z szuflady fiolkę oraz strzykawkę. Teraz denerwowała się jeszcze bardziej niŜ przed chwilą. Niespodziewane pojawienie się salowych przypomniało jej, jak łatwo moŜe zostać przyłapana na bloku operacyjnym i - gdyby tak się stało - jak trudno byłoby wyjaśnić, co tu robi. Mimo narastającego drŜenia rąk wreszcie zdołała wprowadzić igłę do fiolki. Pociągnęła tłok, by napełnić strzykawkę wcześniej ustaloną ilością płynu. Potrzebowała właściwej dawki, ale nie za duŜej. Jedna krótka i nieprzyjemna chwila uświadomiła jej teŜ z bolesną jasnością, Ŝe naprawdę musi zrobić to, o co ją poproszono. Zgodziła się uśpić pewną Amerykankę, chorą na serce, w zamian za gwarancję swego pracodawcy, iŜ jej matka i siostry będą odtąd chronione przed ojcem tyranem. Nie był to łatwy wybór, ale nie widziała innego wyjścia: jedynie w ten sposób mogła zyskać coś w rodzaju wolności, nie tylko dla siebie, ale takŜe dla koleŜanek, które wstąpiły do Nurses International mniej więcej w tym samym czasie. Veena odłoŜyła fiolkę, wyrzuciła opakowanie od strzykawki i podeszła do drzwi. JeŜeli miała zrealizować plan, musiała się skoncentrować i zachować ostroŜność. Przede wszystkim zaś musiała unikać nieoczekiwanych spotkań, zwłaszcza w sąsiedztwie pokoju ofiary. Gdyby ktoś ją wypatrzył w innej części budynku, wyjaśniłaby, Ŝe przyszła do archiwum, Ŝeby przejrzeć historię choroby jednego z byłych pacjentów. 20

Uchyliła drzwi i ostroŜnie wyjrzała na korytarz. Dostrzegła kilka osób, zajętych sprzątaniem i rozmową. Zaczęli od końca korytarza i posuwali się w kierunku drzwi; na szczęście byli zwróceni plecami do Veeny. Wyszedłszy z pokoju, przytrzymała drzwi i domknęła je delikatnie, po czym ruszyła w stronę wyjścia z bloku operacyjnego. Zanim zamknęły się za nią główne drzwi, raz jeszcze zerknęła na sprzątających. Poczuła ulgę, widząc, Ŝe nikt jej nie widział. Nie chciała, Ŝeby ktoś ją zauwaŜył albo, co gorsza, zaczepił, więc minęła windę i zeszła schodami na czwarte piętro. I tu najpierw uchyliła drzwi, by rozejrzeć się w półmroku korytarza. Nie zobaczyła nikogo, nawet przy stanowisku pielęgniarek, które było jedyną oazą jasnego światła na całym piętrze. Jej koleŜanki najwyraźniej rozeszły się po salach, wykonując swoje obowiązki. Veena miała nadzieję, Ŝe nie zastanie Ŝadnej z nich w pokoju Marii Hernandez, połoŜonym daleko od stanowiska: za trzecimi drzwiami po prawej stronie, licząc od klatki schodowej. Słyszała tylko stłumiony pomruk telewizorów i dalekie popiskiwanie aparatury medycznej. Veena postanowiła dać sobie chwilę na zebranie odwagi; przymknęła drzwi, opuściła powieki i oparła głowę o betonową ścianę klatki schodowej. Krok za krokiem prześledziła w myśli cały plan działania, by uniknąć błędów, a potem zaczęła się zastanawiać, jak to się stało, Ŝe znalazła się w tak niepojętej sytuacji. Wszystkie wątki jej skomplikowanego Ŝycia zbiegły się w jednym punkcie tego popołudnia, gdy wróciła po pracy do bungalowu. Podobnie jak pozostałych jedenaście osób zatrudnionych w Nurses International, musiała mieszkać właśnie tam: choć nazwa sugerowała, Ŝe jest to skromny domek, w rzeczywistości ulokowano ich w ogromnej rezydencji z czasów kolonialnych. Zaoferowano im równie luksusowe warunki jak zarządowi Nurses International. Mimo to, przekraczając próg rezydencji, jak zawsze czuła przyspieszony puls i napięcie mięśni. Veena musiała się mieć na baczności. Wychowana w hinduskiej kulturze nie umiała się wyzbyć uległości wobec dominacji męŜczyzn. Gdy zatrudniła się w Nurses International skuszona przede wszystkim obietnicą pomocy w wyemigrowaniu do 21

Ameryki - w naturalny sposób zaczęła traktować Cala Morgana, szefa firmy, z szacunkiem naleŜnym ojcu. Niestety, ów odruch przysporzył jej problemów. Cal, typowy młody Amerykanin, zinterpretował kulturowo umotywowaną postawę Veeny, pełną troski i respektu, jako zachętę. Wynikło z tego sporo nieporozumień. Sytuacja stała się trudna dla obojga i nie zmieniała się, brakowało między nimi bowiem właściwej komunikacji. Veena obawiała się, Ŝe Nurses International nie pomoŜe jej w zdobyciu upragnionej wolności na emigracji, Cal zaś lękał się, Ŝe ją straci - była najlepszą z pracownic i przewodziła całej grupie pielęgniarek. Tego popołudnia, jak zawsze w dni powszednie, wróciła do rezydencji i mimo wyczuwalnego napięcia sama odszukała Cala w wyłoŜonej drewnem bibliotece, gdzie urządził swój gabinet. Po kaŜdej zmianie pielęgniarki miały obowiązek zgłaszać się do któregoś z czworga pryncypałów - prezesa Cala Morgana, wiceprezes Petry Danderoff, informatyka Durella Williamsa albo psycholog Santany Ramos - w zaleŜności od tego, które z nich zwerbowało ją do pracy. Veena meldowała się u Morgana, to on bowiem zatrudnił ją dwa miesiące wcześniej, gdy powstawała firma. Wszystkie pielęgniarki, poza normalną słuŜbą, miały obowiązek dyskretnie gromadzić dane pacjentów z centralnych komputerów sześciu prywatnych szpitali, w których pracowały, a następnie dostarczać je odpowiedniemu członkowi zarządu i składać meldunek. Podczas miesięcznego szkolenia w Stanach pouczono je bardzo szczegółowo, jak mają wykonywać to zadanie. Wyjaśniono, Ŝe jedną z najwaŜniejszych funkcji Nurses International jest gromadzenie danych z dziedziny chirurgii. Nie było jasne, po co firmie takie informacje, ale teŜ nikogo to specjalnie nie obchodziło. Realizowanie skomplikowanej i tajnej procedury zbierania danych wydawało się niską ceną za wynagrodzenie według amerykańskiej stawki, dziesięciokrotnie wyŜszej od indyjskiej oraz - co waŜniejsze - za obietnicę przeniesienia do Stanów po sześciu miesiącach pracy. Napięcie, do którego Veena juŜ przywykła, spotęgowało się jeszcze, gdy Cal polecił jej zamknąć za sobą drzwi gabinetu i usiąść na kanapie. Obawiała się kolejnej próby uwiedzenia, ale uczyniła to, czego sobie 22

Ŝyczył. On jednak zaszokował ją w zupełnie nowy sposób: powiedział, Ŝe tego dnia dowiedział się o tym, jak była terroryzowana przez ojca. Veena była nie tylko oszołomiona i upokorzona, ale takŜe wściekła na swą najlepszą przyjaciółkę, Samirę Patel; to ona musiała ujawnić najmroczniejszy sekret Veeny. Podobnie jak Veena, Samira była pielęgniarką - razem przeszły szkolenie i razem wstąpiły do Nurses International. I ona pragnęła wyemigrować do Stanów Zjednoczonych, ale z bardziej typowych powodów. Dzięki Internetowi posmakowała wolności Zachodu i nauczyła się gardzić ograniczeniami, które narzucało jej Ŝycie w Indiach. Lubiła określać się mianem swobodnego ducha. Gdy Cal ujawnił, co wie, Veena zerwała się, gotowa uciec wszystko jedno dokąd, lecz on chwycił ją za ramię i z powrotem posadził na kanapie. Ku swemu zdumieniu, zamiast oskarŜeń i potępień, których się spodziewała, usłyszała przekonująco brzmiące słowa współczucia. Cal był wręcz zirytowany tym, Ŝe w głębi duszy uwaŜała się za winną, przynajmniej w części, zachowania ojca. Zaczął przekonywać, Ŝe moŜe jej pomóc, jeśli tylko ona zechce pomóc jemu. Gwarantował, Ŝe ojciec nie tknie nigdy więcej ani jej, ani jej sióstr, ani matki, a jeśli się ośmieli - zniknie na zawsze. Przekonana, Ŝe Cal mówi powaŜnie, Veena zapytała go wreszcie, co takiego miałaby dla niego zrobić. Wyjaśnił, Ŝe dane, które zbierają w szpitalach, wydają się rozczarowujące: są zbyt dobre. NaleŜało więc wykreować własne dane, mniej korzystne, a jego zdaniem najlepszym sposobem było uŜycie chlorku suksametonium. W pierwszej chwili Veena była zszokowana - zwłaszcza Ŝe nie miała pojęcia, po co komu złe dane - ale im dłuŜej słuchała Cala, który zapewniał, Ŝe musiałaby to zrobić tylko raz, a w zamian uwolniłaby się od ojca i mogła wyemigrować bez poczucia winy na myśl o tym, Ŝe zostawia w kraju bezbronne siostry i matkę, tym bardziej była przekonana. Wreszcie nie tylko zgodziła się wykonać plan, ale takŜe uczynić to natychmiast, tej nocy, by nie zastanawiać się zbyt długo nad tym, co ma zrobić. Na nowo umocniona w swej determinacji i doskonale świadoma 23

sekwencji czynności, które musi wykonać, Veena odetchnęła głęboko. Oderwała się od ściany, otworzyła oczy i raz jeszcze upewniła się, czy korytarz jest pusty. WciąŜ czuła w skroniach przyspieszony puls, gdy energicznym krokiem zmierzała do pokoju pani Hernandez. ZdąŜyła jednak zrobić ledwie kilka kroków, gdy otworzyły się przeciwległe drzwi i z sali wyszła pielęgniarka. Veena zatrzymała się gwałtownie. Miała szczęście: pielęgniarka jej nie zauwaŜyła i w skupieniu niosąc tacę z lekarstwami, oddaliła się w głąb korytarza. Zniknęła równie nagle, jak się pojawiła, zamykając za sobą drzwi pokoju innego pacjenta. Veena bezgłośnie odetchnęła z ulgą i spojrzała na stanowisko pielęgniarek. Panowała niczym niezmącona cisza. Ruszyła, by po paru sekundach stanąć przy lekko uchylonych drzwiach od pokoju pani Hernandez. Weszła do środka i przymknęła je za sobą, ale nie do końca. Włączony telewizor był prawie zupełnie wyciszony. Światła były przygaszone, tak Ŝe kąty tonęły w zupełnej ciemności. Mimo półmroku Veena bez trudu dostrzegła panią Hernandez. Kobieta była pogrąŜona w głębokim śnie. Połowa jej łóŜka była uniesiona pod kątem mniej więcej czterdziestu pięciu stopni. Poświata z telewizora wyławiała z ciemności rysy jej twarzy, lecz oczodoły były tylko głębokimi cieniami. Wyglądała upiornie, jakby juŜ była martwa. Dziękując losowi za to, Ŝe pacjentka śpi - a takŜe pragnąc jak najszybciej zakończyć tę nerwową misję - Veena podeszła do łóŜka i wyjęła z kieszeni strzykawkę. Sięgając do kroplówki, uwaŜała, by nie trącić ruchomej metalowej barierki okalającej posłanie. Starała się teŜ nie poruszyć niczym innym, aby nie obudzić śpiącej. Zębami ściągnęła osłonkę z igły, a potem, wstrzymując oddech, wprowadziła igłę w port do wstrzykiwań. Gdy tylko zobaczyła jej koniec we wnętrzu pojemnika, była gotowa niespiesznie nacisnąć tłok... lecz w tym momencie omal nie wyskoczyła z butów: pani Hernandez, bez Ŝadnego powodu, nagle odwróciła głowę i spojrzała jej w oczy, a potem uśmiechnęła się lekko. - Dziękuję, skarbie - powiedziała. Veena poczuła, Ŝe krew tęŜeje jej w Ŝyłach. Wiedziała, Ŝe musi działać 24

natychmiast albo nigdy nie wykona planu. Z mocą docisnęła tłok, pompując duŜą dawkę leku wprost do krwiobiegu pacjentki. Tym, co zmusiło ją do czynu, był niespodziewany i co najmniej niestosowny atak złości: ta niedelikatna kobieta miała czelność nie tylko ocknąć się nie w porę, ale jeszcze podziękować za podanie czegoś, co, jak sądziła, było potrzebnym jej lekiem. Do tej pory Veena nie zastanawiała się zbyt głęboko nad tym, co zobaczy, gdy poda ofierze zwiotczający specyfik. Scena, która teraz rozgrywała się na jej oczach, była przeraŜająca. To nie było ciche, spokojne odejście, jakie widuje się w filmach i na jakie przygotował ją Cal. JuŜ po paru sekundach ciało pani Hernandez zareagowało na duŜą dawkę chlorku suksametonium drŜeniem pęczkowym mięśni. Zaczęło się od mięśni twarzy, których skurcze wykrzywiły oblicze chorej w serii groteskowych grymasów. W jej oczach pojawił się paniczny strach. Ręka, którą uniosła, daremnie i bezgłośnie prosząc Veenę o pomoc, takŜe zaczęła drŜeć w niekontrolowany sposób. Zaraz potem pojawiło się złowrogie zsinienie, które stopniowo ogarnęło całą jej twarz niczym mrok przesłaniający tarczę księŜyca podczas zaćmienia. Pani Hernandez nie mogła oddychać, ale była w pełni świadoma. Dusiła się. PrzeraŜona tym, co zrobiła, Veena pragnęła uciec stąd dokądkolwiek, ale poczucie winy kazało jej pozostać i patrzeć na agonię pacjentki. Na szczęście dla nich obu, wkrótce było juŜ po wszystkim i oczy pani Hernandez zaszły mgłą, wpatrzone nieruchomo w wieczność. - Co ja narobiłam? - szepnęła Veena. - Dlaczego ona musiała się obudzić? Wyrwawszy się wreszcie z psychicznego paraliŜu, Veena obróciła się na pięcie i wybiegła z pokoju. Nie zastanawiając się nad konsekwencjami, pomknęła korytarzem, mimochodem zauwaŜając, Ŝe w dyŜurce pielęgniarek wciąŜ jest pusto. Za dnia dyŜurowała tu co najmniej jedna osoba, ale wieczorami i nocą było inaczej. Jadąc windą w dół, Veena była tylko po części świadoma tego, Ŝe jest sama w kabinie. Przed oczami wciąŜ miała koszmarnie wykrzywioną 25

twarz pani Hernandez. W holu szpitala zastała kilka osób, w tym paru pacjentów ambulatoryjnych i ich krewnych, ale nikt nie zwrócił na nią uwagi. Wiedziała, co musi zrobić: jak najszybciej wydostać się ze szpitala. Widząc, Ŝe nadchodzi, portierzy otworzyli przed nią szklane drzwi. Rzucili uprzejme dobranoc, ale nawet nie odpowiedziała, mijając ich w pośpiechu. Pierwotnie zamierzała wyjść bramą dla personelu i dostawców, lecz teraz nie miało to juŜ Ŝadnego znaczenia. Z jej punktu widzenia nie liczyło się nawet to, czy ktoś ją teraz zobaczy. Znalazłszy się na ulicy, Veena zatrzymała jedną z Ŝółto-zielonych motoriksz, które nie były niczym więcej, jak tylko trójkołowymi skuterami z ławką dla pasaŜera z tyłu i z otwartymi burtami. Podała adres bungalowu w modnej dzielnicy Ćanakjapuri i zajęła miejsce. Kierowca ruszył gwałtownie, jakby do wyścigu, raz po raz całkiem niepotrzebnie uŜywając klaksonu. Ruch na ulicach był teraz wyraźnie mniejszy, zwłaszcza w rejonie Ćanakjapuri, więc dość szybko dotarli na miejsce. Veena przez całą drogę wpatrywała się nieruchomo w przestrzeń, próbując o niczym nie myśleć, ale nie umiała zapomnieć o agonalnych skurczach twarzy pani Hernandez. Nie zdołała przekonać kierowcy, by wjechał za bramę i stanął pod porte-cochere. Nie wierzył, Ŝe Veena naprawdę mieszka w rezydencji, i bał się kłopotów z policją. Jako Ŝe w ciągu niespełna miesiąca doświadczyła podobnych scen juŜ dwukrotnie, nie spierała się z nim zbyt długo. Zapłaciła i w pośpiechu minęła bramę w ogrodzeniu z cegieł i kutego Ŝelaza. Wszedłszy do rezydencji, nie ruszyła ku pokojowi, który dzieliła z Samirą, lecz poszła wprost do biblioteki, w nadziei, Ŝe zastanie tam jeszcze Cala. Nie było go tam jednak, więc zajrzała do salonu, który firma Nurses International zaopatrzyła niedawno w duŜy telewizor o płaskim ekranie. Cal i Durell oglądali powtórkę meczu futbolu amerykańskiego z poprzedniego dnia. PółleŜeli na eleganckich kanapach, z butelkami piwa Kingfisher w dłoniach. - Aha! - wykrzyknął Cal, gdy tylko spostrzegł Veenę. 26

Spuścił nogi z podłokietnika kanapy i usiadł. - Szybko poszło! Załatwione? Veena nie odpowiedziała. Z posępną miną skinęła tylko na Cala, by poszedł za nią, i ruszyła z powrotem w stronę biblioteki. Zaczekała, aŜ wszedł tam za nią, i - co zauwaŜył ze zdziwieniem zamknęła drzwi na klucz. - Co się dzieje? - spytał. Dopiero teraz poczuł, Ŝe coś jest nie tak. Spojrzał na Veenę nieco uwaŜniej. Podobnie jak większość osób, które miały okazję ją poznać, uwaŜał, Ŝe jej twarz była nadzwyczaj pięknym połączeniem kanciastych rysów Ariów i krągłości właściwych Hindusom. Miała oczy o egzotycznym kształcie i intensywnym, zielononiebieskim kolorze, włosy czarniejsze niŜ noc i złocistobrązową cerę. Na co dzień wydawała się nader spokojną osobą. Teraz coś się zmieniło. Jej zwykle pełne, ciemne usta były teraz zaciśnięte i pobladłe. Cal nie umiał stwierdzić, czy był to przejaw gniewu, determinacji czy moŜe kombinacji tych uczuć. - Załatwione? - spytał powtórnie. - Załatwione - odpowiedziała Veena, wręczając mu breloczek z pamięcią USB, zawierający historię choroby Marii Hernandez. - Ale pojawił się problem. - Tak? - spytał Cal, spoglądając na urządzenie, jakby to ono było przyczyną kłopotów. - Miałaś problem z przegraniem danych? - Nie! Zdobycie historii choroby było łatwe. - W porządku - mruknął Cal, przeciągając sylaby. - Zatem w czym rzecz? - Ta Hernandez się przebudziła i odezwała się do mnie. - I co? - Cal widział, Ŝe Veena jest rozstrojona, ale nie dostrzegał niczego nadzwyczajnego w tym, Ŝe chora coś powiedziała. - Co mówiła? - Podziękowała mi - odparła dziewczyna. W jej oczach pojawiły się łzy. Odetchnęła głęboko i odwróciła głowę, próbując zapanować nad emocjami. - To miło z jej strony - powiedział Cal, starając się rozluźnić atmosferę. 27

- Podziękowała mi tuŜ przed podaniem leku - dodała gniewnie Veena, miotając oczami błyskawice. - Uspokój się! - na wpół poprosił, na wpół rozkazał Cal. - Łatwo panu mówić. Nie musiał pan patrzeć jej w oczy i obserwować, jak skurcze wykrzywiają jej twarz. Nie ostrzegł mnie pan, Ŝe będzie miała drgawki, Ŝe zsinieje i udusi się na moich oczach. - Nie wiedziałem. Veena spojrzała na niego wilkiem i potrząsnęła głową z wyraźnym niesmakiem. - Ludzie, którzy mnie instruowali, jak naleŜy to zrobić, twierdzili, Ŝe pacjentka umrze w spokoju, całkowicie sparaliŜowana. - Zatem kłamali. - Przykro mi - odrzekł Cal, wzruszając ramionami. - Tak czy owak, jestem z ciebie dumny. I tak jak obiecałem, od paru minut wiem, Ŝe rozmowa moich kolegów z twoim ojcem przebiegła doskonale. Są bardzo, ale to bardzo pewni, Ŝe spełni ich Ŝyczenia co do joty. Co oznacza, Ŝe od tej chwili nie musisz się juŜ martwić, Ŝe będzie niepokoił ciebie, twoje siostry czy twoją mamę. Ludzie, których do niego wysłałem, są głęboko przekonani, Ŝe odnieśli sukces, ale na wszelki wypadek będą do niego zaglądać co miesiąc, Ŝeby mu przypomnieć, jak ma się zachowywać. Ty zaś jesteś wolna. Cal patrzył przez kilka chwil w jej gniewne oczy. Spodziewał się pozytywnej reakcji, ale nie doczekał się. Właśnie miał zapytać, czy nie jest szczęśliwa, odzyskawszy wolność, gdy wprawiła go w osłupienie, rzucając się ku niemu gwałtownym ruchem. Zanim zrozumiał, co się dzieje, chwyciła go za koszulę na piersiach i szarpnęła, aŜ guziki poleciały z impetem na wszystkie strony. Odruchowo złapał ją za przedramiona, ale zanim to zrobił, zdąŜyła zedrzeć koszulę z jego barków i pociągnąć w dół. Kompletnie skołowany Cal pozwolił, by zdjęła ją do końca, zwinęła w kłębek i cisnęła w bok. Próbował przechwycić jej spojrzenie, szukając wyjaśnienia, ale była zbyt zajęta, by na niego patrzeć. Bez wahania połoŜyła dłonie na 28

jego nagiej piersi i popchnęła, aŜ uderzył piętami o kanapę, a wtedy kolana ugięły się pod nim i siadł z impetem. Nie zatrzymując się ani na chwilę i niczego nie wyjaśniając, Veena uniosła jego nogę, zdjęła z niej but i cisnęła go w ślad za koszulą. To samo uczyniła z drugim. Zaraz potem dobrała się do paska i suwaka, po czym szarpnęła za mankiety nogawek i spodnie dołączyły do koszuli i butów. - Co, u diabła? - odezwał się wreszcie Cal, gdy bezwstydnie wsunęła kciuki za gumkę jego bokserek. Teraz Veena miała przed sobą jego atletycznie zbudowane ciało w pełnej krasie. To, co się działo, przerastało nawet jego najbardziej wyuzdane fantazje. Rzeczywiście, Cal Morgan czuł pociąg do Veeny Chandry od pierwszej chwili, od rozmowy kwalifikacyjnej sprzed dziewięciu tygodni, i nawet próbował z nią flirtować, ale zupełnie bez skutku. Fakt ten wprawił go zresztą w zdumienie. JuŜ w szkole średniej w Beverly Hills uchodził nie tylko za prymusa, ale i za najseksowniejszy towar; podobnie było podczas studiów na UCLA. Nigdy nie brakowało mu damskiego towarzystwa, a podryw uwaŜał za swój ulubiony sport. Z Veeną jednak nie poczynił Ŝadnych postępów, co go dziwiło, tym bardziej Ŝe sama, jak mu się wydawało, od początku darzyła go wyjątkowymi względami. - Dlaczego to robisz? - spytał, nie kryjąc konsternacji, choć wcale nie zamierzał zabraniać jej kontynuowania tego, co rozpoczęła, bo właśnie energicznymi ruchami odpinała guziki swego pielęgniarskiego uniformu. Teraz dopiero spojrzała mu w oczy - z ponurą determinacją. Po raz pierwszy, odkąd się znali, przyszło mu do głowy, Ŝe Veena moŜe być niezrównowaŜona emocjonalnie. Zwłaszcza Ŝe - jak się dowiedział tego dnia - od szesnastu lat była wykorzystywana przez ojca. Veena bez słowa zsunęła z siebie ubranie. Nie spuszczając wzroku, rozpięła stanik i uwolniła kształtne piersi. Cal błądził spojrzeniem po jej nagim ciele. Wiedział, Ŝe jest niezwykle piękne, odkąd zobaczył ją w skromnym bikini, gdy ekipa pielęgniarek przez miesiąc szkoliła się w Kalifornii w obsłudze komputerów i poznawała zachodnią kulturę, ale to, co widział teraz, było nieskończenie bardziej interesujące. 29

Veena wciąŜ się nie odzywała i nie zwalniała tempa. Gdy tylko zrzuciła do końca ubranie, dosiadła Cala. PołoŜyła ręce na jego barkach i zaczęła się rytmicznie kołysać. Cal zadarł głowę, by spojrzeć na jej twarz, na której wciąŜ malowała się ta sama zawziętość. Gdyby nie było mu tak przyjemnie, zapewne pomyślałby, Ŝe Veena wymierza mu karę za to, czego doświadczyła w szpitalu. Nie zwalniała ani na chwilę, aŜ wreszcie przestał panować nad sobą i szczytował. WciąŜ kołysała się nad jego udami; musiał poprosić, Ŝeby skończyła. - Daj mi odpocząć - powiedział cicho. Zareagowała natychmiast: zeszła z niego i bez najmniejszego wahania zaczęła się ubierać. Wyraz jej twarzy nie zmienił się ani trochę. Cal obserwował ją, odrobinę zamroczony chwilą rozkoszy i coraz bardziej skonsternowany. Wreszcie usiadł prosto. - Co robisz? - Ubieram się, to chyba jasne — odezwała się po raz pierwszy, odkąd zaczęła swą agresywną erotyczną grę. W jej głosie słychać było otwarte wyzwanie, jakby uwaŜała pytanie Cala za z gruntu idiotyczne. - I wychodzisz? - Tak jest - odpowiedziała, zapinając stanik. Cal przyglądał się, jak zbiera ubranie z podłogi. - Podobało ci się? - spytał. Doskonale wiedział, Ŝe nie miała orgazmu. Zachowywała się tak mechanicznie, Ŝe w duchu nazwał ją nawet zmotoryzowanym manekinem. - A co, miało mi się podobać? - Naturalnie - odparł Cal, lekko uraŜony i jeszcze bardziej zdziwiony. - MoŜe jednak zostaniesz? Muszę spisać raport o pani Hernandez, ale potem moglibyśmy porozmawiać o tym, co przeŜyłaś w szpitalu. Wyczuwam, Ŝe chciałabyś o tym pogadać. - Niby o czym mielibyśmy rozmawiać? - No wiesz, o szczegółach. - Szczegóły są następujące: obudziła się, podziękowała mi i wcale nie miała ochoty odejść w pokoju. - Jestem pewny, Ŝe opowiedziałabyś mi więcej. 30

- Muszę iść - odparła z naciskiem Veena. Rozejrzała się, sprawdzając, czy zebrała całą garderobę, po czym ruszyła w stronę drzwi. - Zaczekaj! Dlaczego kochałaś się ze mną? I dlaczego w taki sposób? - To znaczy w jaki? - Tak... agresywnie. To chyba najtrafniejsze określenie. - Raz w Ŝyciu chciałam dowieść, Ŝe mój ojciec się myli. - Nie rozumiem. Co masz na myśli? — spytał Cal i zaśmiał się cynicznie. Zaczynał się czuć wykorzystany, choć w sensie fizycznym było to całkiem przyjemne doświadczenie. - Ojciec zawsze mi mówił, Ŝe Ŝaden męŜczyzna nie zechciałby mnie, gdyby znał moją tajemnicę. Pan ją poznał, a mimo to chciał pan się ze mną kochać. Mój ojciec się mylił. Na miłość boską, pomyślał zirytowany Cal. Po chwili odezwał się z fałszywym uśmiechem na ustach: - Cudownie, teraz juŜ wiesz. Do zobaczenia w rezydencji. Wstał i zaczął się ubierać. Czuł, Ŝe Veena go obserwuje, ale celowo unikał jej wzroku. Po chwili zniknęła za drzwiami. Ubierając się, Cal wymamrotał wiązankę przekleństw. Miał trzydzieści dwa lata i nie zamierzał wplątywać się w romantyczne związki, a doświadczenia takie jak to skłaniały go do zastanowienia się, czy kiedykolwiek będzie miał ochotę na powaŜną znajomość. Kobiety wydawały mu się zaiste zagadkowymi istotami, a moŜe nawet całkiem zwariowanymi. Z nośnikiem pamięci w kieszeni opuścił bibliotekę, by odnaleźć Santanę Ramos, specjalistkę nie tylko od psychologii, ale i od mediów. Sam miał niemałe doświadczenie w tej materii, zdobyte na stanowisku szefa działu PR w poprzedniej firmie - SuperiorCare Hospital Corporation - gdzie pracował wraz z Petrą Danderoff, ale w przeciwieństwie do Santany, która przepracowała pięć lat w CNN, nie miał kontaktów w branŜy. Zastał ją w jej pokoju, zatopioną w lekturze jednego z ulubionych periodyków psychologicznych. Nie wchodząc w upiorne szczegóły, o których doniosła mu Veena, poinformował Santanę Ramos, Ŝe 31

pierwszą pacjentkę mają juŜ z głowy, i przekazał jej nośnik pamięci. O ostrym zbliŜeniu z pielęgniarką nie wspomniał ani słowem. - Zadzwoń do kolegów z CNN - rzekł. - W tej chwili jest u nich mniej więcej dziesiąta rano. MoŜesz ubarwić nieco całą historię; zrobić z niej z trudem zdobyty przeciek i zaznaczyć, Ŝe rząd Indii zwykle tuszuje takie sprawy. Powiedz im, Ŝe zwerbowaliśmy ludzi, gdzie trzeba, i wkrótce będziemy mieli więcej podobnych informacji. Niech zaczną jak najszybciej o tym trąbić. - Doskonale - mruknęła Santana, waŜąc w dłoni niepozorne urządzenie. - Naprawdę myślę, Ŝe się uda - dodała, wstając. - Ja teŜ - odparł Cal. - Do roboty. - Załatwione. Przekonany, Ŝe moŜe na nią liczyć, Cal poufale poklepał Santanę po ramieniu. Wyszedłszy z jej pokoju, skierował kroki wprost ku salonowi, gdzie zamierzał obejrzeć do końca przerwany mecz. Nie mógł jednak przestać myśleć o niepokojącym epizodzie z Veeną. Była najlepszą z pracownic, ale zastanawiał się powaŜnie, czy nie powinien porozmawiać z kolegami o tym, co bez wątpienia było przejawem braku emocjonalnej równowagi. Powstrzymywała go jednak myśl o tym, Ŝe Petra, która opowiadała się zdecydowanie przeciwko jakimkolwiek związkom Cala i Durella z pielęgniarkami, nie dałaby mu spokoju z tym swoim triumfującym a nie mówiłam. Nie mówiąc o tym, Ŝe wstyd było się przyznać, iŜ został zwyczajnie wykorzystany przez tę Hinduskę... Cal stanął nagle jak wryty. Odtworzył w pamięci ostatnie słowa Veeny: chciała raz w Ŝyciu dowieść, Ŝe jej ojciec się myli. Dlaczego tylko raz? Machinalnie uniósł zaciśniętą pięść do ust i wbił zęby w kłykcie. - O BoŜe! - zawołał nagle. Obrócił się w miejscu i ruszył biegiem w stronę skrzydła gościnnego, gdzie mieszkały pielęgniarki. Dopadłszy do drzwi pokoju, zaczął wołać Veenę po imieniu i dobijać się pięściami. Nie odpowiadała, więc chwycił za klamkę, modląc się w duchu, by jego obawy okazały się płonne. Niestety, było inaczej. 32

Veena leŜała spokojnie na swoim łóŜku, z zamkniętymi oczami. Ściskała w dłoni pusty pojemnik po Ambienie*. Cal chwycił ją za ramiona i usadził brutalnym szarpnięciem. Jej głowa pozostała bezwładna, ale cięŜkie powieki uniosły się nieco. - Na Boga, Veena! - krzyknął Cal. - Dlaczego? Dlaczego to zrobiłaś?! - Wiedział, Ŝe gdyby zmarła, całe przedsięwzięcie, które tak starannie zaplanował, ległoby w gruzach. - Tak trzeba - wymamrotała Veena. - śycie za Ŝycie. Spróbowała wrócić do pozycji leŜącej, a Cal pozwolił jej opaść na posłanie. Wyjął z kieszeni komórkę i wybrał numer Durella, który nie zdąŜył się nawet poskarŜyć, Ŝe przerwano mu oglądanie meczu. Cal polecił mu natychmiast wezwać karetkę do Veeny, która właśnie przedawkowała lek i wymaga płukania Ŝołądka. Rzuciwszy telefon na łóŜko, Cal przeciągnął coraz bardziej bezwładne ciało Veeny na jego skraj, tak by głowa zwisła w dół, po czym uŜył palca wskazującego, aby sprowokować wymioty. Nie było to przyjemne, ale przyniosło skutek: ponad tuzin nienaruszonych tabletek Ambienu i kilka lekko rozpuszczonych znalazło się na dywanie. Jeszcze bardziej przykre było jednak dla Cala to, Ŝe i on przy okazji zwymiotował. * Ambien - preparat zawierający zolpidem, krótko działający lek nasenny stosowany w leczeniu bezsenności (przyp. M. K.).

Rozdział 1

15 października 2007 poniedziałek, 7.35 Los Angeles, Stany Zjednoczone (W czasie sprowokowanych wymiotów Veeny) To był cudowny dzień w Los Angeles. Upał, smog i dym z nieuniknionych późnym latem i wczesną jesienią poŜarów nareszcie oddaliły się w głąb lądu i po raz pierwszy od miesięcy do miasta dotarło czyste powietrze. Jennifer Hernandez mogła dzięki temu dostrzec w drodze do Centrum Medycznego UCLA nie tylko góry Santa Monica, ale nawet daleki zarys grzbietu San Gabriel, pięknie podświetlonego promieniami wschodzącego słońca. Lecz nie tylko pogoda sprawiła, Ŝe Jennifer była tak podniecona w ten rześki poranek. Zaczynał się pierwszy dzień nowej zmiany na oddziale chirurgii ogólnej. Jennifer była studentką czwartego roku medycyny na UCLA i trzyletni program chirurgii podobał jej się tak bardzo, Ŝe zastanawiała się, czy nie robić specjalizacji w tym kierunku. Uznała jednak, Ŝe ma jeszcze za mało doświadczenia, by podjąć tak waŜną decyzję. Wprawdzie znacznie więcej kobiet niŜ dawniej decydowało się na chirurgię, ale wciąŜ jeszcze były w mniejszości. Decyzja nie była łatwa. Chirurgia ogólna to szczególnie czasochłonna dziedzina medycyny, trudna zwłaszcza dla młodej kobiety, która pragnie połączyć karierę z Ŝyciem rodzinnym - a Jennifer chciała mieć rodzinę. Potrzebowała więcej doświadczenia, by móc podjąć właściwą decyzję; dlatego właśnie wybrała chirurgię ogólną jako jeden z fakultetów na ostatnim, czwartym roku. Była świadoma swoich mocnych punktów: zdecydowania i pewnej ręki, cech niezbędnych chirurgowi. Po trzecim roku 35

wiedziała teŜ, Ŝe jest to dziedzina trudna, a zarazem ekscytująca. Zgodnie z planem na pierwszy dzień zajęć, juŜ o ósmej rano studenci medycyny, przebrani w szpitalne stroje, mieli się spotkać z wykładowcami w sali oddziału chirurgicznego. Jennifer, jak zwykle, zjawiła się za wcześnie. Była dopiero siódma trzydzieści pięć, a ona juŜ czekała w sali, dość bezmyślnie przerzucając kartki nie najświeŜszego wydania Time'a. Jednocześnie słuchała jednym uchem doniesień CNN płynących z telewizora i zerkała na wchodzących i wychodzących lekarzy, pielęgniarki i inne osoby. Na chirurgii dzień rozpoczął się juŜ dawno. Jennifer słyszała, Ŝe w poniedziałki zawsze panował tu ruch, a z notatek na tablicy wynikało, Ŝe o tej porze zajęte są juŜ wszystkie z dwudziestu trzech sal operacyjnych. Upiła łyk kawy. Pomału zapominała o strachu przed spóźnieniem na zajęcia i zaczynała się zastanawiać, czy zostałaby przyjęta na chirurgię w UCLA, gdyby zdecydowała się robić tu specjalizację. Dodatkową pokusą był fakt, iŜ juŜ za rok cały szpital miał się przenieść do nowiutkiego kompleksu imienia Ronalda Reagana, po drugiej stronie ulicy, w którym sale operacyjne miały być najnowocześniejsze na świecie. Jako jedna z najcięŜej pracujących studentek Jennifer naleŜała do czołówki na swoim roku i wierzyła, Ŝe ma spore szanse, by tu pozostać, gdyby tylko złoŜyła podanie. Tyle Ŝe pozostanie w Los Angeles nigdy nie było dla niej opcją numer jeden. To nie było jej miasto; nie pochodziła nawet z Zachodniego WybrzeŜa, jak większość jej kolegów i koleŜanek. Przyjechała z Nowego Jorku, by skorzystać z czteroletniego stypendium, ufundowanego przez pewnego wdzięcznego i zamoŜnego Meksykanina, którego wyleczono z raka w Centrum Medycznym UCLA. Uczelnia mogła je przyznać wyłącznie niezamoŜnej osobie płci Ŝeńskiej pochodzenia latynoskiego. Jennifer spełniała wszystkie trzy warunki, więc zgłosiła się i została przyjęta - tak rozpoczęła się jej niespodziewana przygoda w Kalifornii. Teraz jednak, gdy studia pomału dobiegały końca, chciała wrócić na Wschód. Uwielbiała Ŝycie w Wielkim Jabłku i uwaŜała się za nowojorczankę. Tam się urodziła i - choć nie było to łatwe - tam się wychowała. 36

Znowu łyknęła kawy i skupiła się na przekazie CNN. Dwie gadające głowy wspomniały o czymś, co przykuło jej uwagę: podobno turystyka medyczna stawała się potęŜną gałęzią przemysłu w krajach rozwijających się, zwłaszcza tych południowoazjatyckich, jak Indie i Tajlandia. Co gorsza, nie chodziło juŜ o operacje plastyczne czy podejrzane terapie - jak choćby nigdzie nietestowanymi lekami przeciwnowotworowymi - jak to dawniej bywało. Wykonywano tam takŜe zabiegi typowe dla medycyny dwudziestego pierwszego wieku, w tym przeszczepy szpiku i operacje na otwartym sercu. Jennifer pochyliła się odruchowo, słuchając z rosnącym zainteresowaniem. Do tej pory nawet nie słyszała terminu turystyka medyczna; w pewnym sensie wydawało jej się, Ŝe to wręcz oksymoron. Nigdy nie była w Indiach, a szczątkowa wiedza na ich temat oraz wyobraźnia tworzyły w jej umyśle obraz niewiarygodnie biednego kraju, pełnego wychudzonych, niedoŜywionych ludzi w łachmanach, przez pół roku nękanego monsunowymi deszczami, a na drugą połowę zamieniającego się w spieczoną słońcem pustynię. Była wystarczająco bystra, by wiedzieć, Ŝe ta stereotypowa wizja nie musi być prawdą, ale uwaŜała, Ŝe moŜe mieć coś wspólnego z rzeczywistością - jak zawsze w wypadku stereotypów. Co do jednego nie miała zaś Ŝadnych wątpliwości: wedle tego stereotypu Indie nie były właściwym punktem docelowym dla kogoś, komu zaleŜało na leczeniu przez najlepszych lekarzy, z uŜyciem najnowocześniejszego i najdroŜszego sprzętu oraz wedle najnowszych procedur. Po chwili wiedziała juŜ, Ŝe prowadzący program podzielają jej niedowierzanie. - To szokujące - mówił właśnie dziennikarz. - W 2005 roku ponad siedemdziesiąt pięć tysięcy Amerykanów odwiedziło Indie, by poddać się tam powaŜnej operacji. Od tamtej pory, według danych indyjskiego rządu, rynek tych usług rośnie o dwadzieścia procent rocznie. Oczekuje się, Ŝe do 2010 roku osiągnie wartość dwóch miliardów dwustu milionów dolarów rocznie. - Zdumiewające, absolutnie zdumiewające! – zawtórowała mu siedząca obok kobieta. - Po co ludzie tam jeŜdŜą? Czy ktoś mi to wytłumaczy? 37

- Głównym powodem jest brak ubezpieczenia tu, w Stanach, a innym oczywiście cena - odparł męŜczyzna. - Operacja, która tu, w Atlancie, kosztowałaby osiemdziesiąt tysięcy dolarów, tam moŜe kosztować dwadzieścia, na dodatek włącznie z pobytem w pięciogwiazdkowym indyjskim ośrodku wypoczynkowym. - Ale czy to bezpieczne? - indagowała kobieta. - TeŜ się nad tym zastanawiam - przyznał męŜczyzna. - I dlatego ta historia wydaje się tak interesująca. Władze Indii, które wspierają turystykę medyczną z przyczyn ekonomicznych, twierdziły od lat, Ŝe rezultaty operacji są równie dobre, jeśli nie lepsze niŜ na Zachodzie. Podobno jest tak dlatego, Ŝe lekarze mają międzynarodowe kwalifikacje, a sprzęt dostępny w szpitalach akredytowanych przez Joint Commission International* jest ponoć supernowoczesny. Tyle Ŝe z danych i statystyk prezentowanych w czasopismach medycznych nie wynika nic takiego. Właśnie przed chwilą dziennikarze CNN dowiedzieli się z wiarygodnego źródła o przypadku ogólnie zdrowej, sześcdziesięcioczteroletniej Amerykanki z Queens w Nowym Jorku, Marii Hernandez, która mniej więcej dwanaście godzin wcześniej przeszła nieskomplikowaną operację wymiany stawu biodrowego, a następnie, w poniedziałek o siódmej pięćdziesiąt cztery czasu indyjskiego, zmarła niespodziewanie w Queen Victoria Hospital w Nowym Delhi. Szczególnie interesujące jest to, iŜ zdaniem informatora CNN, tragiczne zejście zdrowej, sześcdziesięcioczteroletniej kobiety jest zaledwie wierzchołkiem góry lodowej. - Bardzo ciekawe - odezwała się kobieta. - Wierzę, Ŝe usłyszymy jeszcze o tej sprawie. - Spodziewam się, Ŝe tak - zgodził się męŜczyzna. - Przejdźmy teraz do niekończącej się kampanii prezydenckiej roku 2008... Jennifer wyprostowała się w fotelu, w oszołomieniu powtarzając w * Instytucja powołana przez Światową Organizację Zdrowia mająca na celu dbałość o dobro i bezpieczeństwo pacjenta poddawanego róŜnym zabiegom medycznym, a takŜe koordynująca działania międzynarodowe na rzecz procedur obarczonych niskim ryzykiem powikłań (przyp. M. K.).

38

myśli słowa: Maria Hernandez z Queens w Nowym Jorku. Babcia ze strony ojca, najwaŜniejsza osoba w jej Ŝyciu, nazywała się Maria Hernandez i, co zmroziło ją jeszcze bardziej, naprawdę mieszkała w Queens. Co gorsza, rzeczywiście miała coraz powaŜniejsze kłopoty z biodrem. Ledwie miesiąc wcześniej pytała Jennifer, czy nie powinna się poddać operacji. Usłyszała w odpowiedzi, Ŝe decyzja naleŜy wyłącznie do niej, a powinna zaleŜeć od tego, jak duŜe ma dolegliwości. - Ale Ŝeby do Indii...? - wyszeptała Jennifer, kręcąc głową. Nie mogła uwierzyć, Ŝe babcia mogłaby wybrać się w taką podróŜ bez konsultacji z nią - i na tym opierała całą nadzieję, iŜ cała sprawa jest tylko zbiegiem okoliczności i Ŝe chodzi o jakąś inną Marię Hernandez z Queens. Babcia była bardzo bliska Jennifer; w praktyce zastępowała jej matkę, która zginęła w wypadku drogowym na Manhattanie. Jennifer, jej dwaj starsi bracia, Ramon i Diego, a takŜe ich ojciec próŜniak Juan, niemal od dnia wypadku mieszkali u babci, w ciasnym mieszkanku z jedną sypialnią, w szeregowcu w rejonie Woodside. Jennifer wyprowadziła się stamtąd jako ostatnia, ale dopiero wtedy, gdy rozpoczęła studia medyczne. UwaŜała babcię za świętą, na dodatek porzuconą przez męŜa. Maria nie tylko pozwoliła im zamieszkać u siebie, ale takŜe opiekowała się nimi i karmiła - a wszystko to ze skromnej pensji niani i gospodyni. Jennifer i jej bracia zaczęli pracować popołudniami, gdy podrośli, ale to babcia pozostała głównym Ŝywicielem rodziny. Juan, odkąd Jennifer sięgała pamięcią, nigdy nie trudził się zarabianiem pieniędzy. Podobno doznał groźnego urazu kręgosłupa, zanim przyszła na świat, i nie mógł pracować. Mariana, matka Jennifer, aŜ do śmierci utrzymywała całą rodzinę z jednej pensji; pracowała w dziale zamówień u Bloomingdale'a. Teraz, gdy Jennifer kończyła studia i wiedziała co nieco o chorobach psychosomatycznych oraz symulowaniu, miała znacznie więcej powodów, by kwestionować domniemane inwalidztwo ojca i gardzić nim jeszcze bardziej. Fotel, w którym siedziała, był niski i głęboki; niełatwo było zeń wstać, ale nie mogła siedzieć tu bezczynnie, zamartwiając się losem babci. Wiedziała, Ŝe choćby cień niepokoju wystarczy, by nie mogła 39

skupić się na spotkaniu z nowym prowadzącym. Musiała się upewnić. Musiała zrobić coś, czego szczerze nienawidziła: zadzwonić do swego leniwego ojca, którego nie znosiła. Odkąd skończyła dziewięć lat, prawie nie odzywała się do niego. Wolała udawać, Ŝe on nie istnieje, co było o tyle trudne, Ŝe mieszkali razem w nader ciasnym domu. Z tego punktu widzenia przenosiny do Los Angeles były dla niej prawdziwym wybawieniem - nie rozmawiała z ojcem od początku studiów. Na pierwszym roku, jeśli zdarzyło się, Ŝe podniósł słuchawkę, gdy dzwoniła do Marii, po prostu się rozłączała, by spróbować później. Zwykle jednak pozwalała, by to babcia telefonowała do niej, co zresztą czyniła regularnie. Telefon stacjonarny przestał być problemem, gdy za namową Jennifer Maria zafundowała sobie komórkę, a linię naziemną zostawiła synowi. W ciągu czterech lat studiów Jennifer ani razu nie odwiedziła Nowego Jorku - po części z powodu ojca, a po części z powodu kosztów. Babcia natomiast bywała na Zachodnim WybrzeŜu co sześć miesięcy i była zachwycona tymi podróŜami. Wyznała Jennifer, Ŝe wizyty w Kalifornii są najwspanialszymi wydarzeniami w jej Ŝyciu. Wszedłszy do damskiej szatni, Jennifer odpięła od fartucha klucz, otworzyła szafkę i wyjęła telefon. Obeszła całe pomieszczenie, szukając najmocniejszego sygnału, zanim wybrała numer. Czekając na połączenie, mimowolnie zgrzytała zębami na samą myśl o tym, Ŝe za chwilę usłyszy głos ojca. W Los Angeles dochodziła siódma czterdzieści pięć, zatem w Nowym Jorku była dziesiąta czterdzieści pięć - mniej więcej o tej porze Juan zwykle wstawał z martwych. - Proszę, proszę, moja zarozumiała córeczka – powiedział z pretensją w głosie, gdy się przywitali. - CóŜ to za okazja, Ŝe dzwoni do mnie przemądrzała przyszła pani doktor? Jennifer zignorowała prowokację. - Chodzi o babcię - powiedziała zwięźle, z mocnym postanowieniem, Ŝe nie pozwoli wmanewrować się w rozmowę na Ŝaden inny temat. - Co z nią? 40

- Gdzie jest? - A dlaczego pytasz? - Powiedz mi, gdzie jest. - W Indiach. Wreszcie zrobiła sobie to biodro. Wiesz, jaka jest uparta. Od paru lat prosiłem, Ŝeby się tym zajęła, bo ból przeszkadzał jej w pracy. Jennifer ugryzła się w język na wzmiankę o pracy. Zbyt dobrze pamiętała historię Ŝycia ojca. - Miałeś jakieś wieści od jej lekarza albo ze szpitala? - Nie. A dlaczego miałbym mieć? - Domyślam się, Ŝe mają numer twojego telefonu. - Jasne. - Jak to moŜliwe, Ŝe z nią nie pojechałeś? - nie wytrzymała Jennifer. Trudno jej było sobie wyobrazić, Ŝe babcia wybrała się w podróŜ do Indii samotnie - i Ŝe samotnie poddała się operacji - skoro do tej pory najdłuŜszymi wyprawami w jej Ŝyciu były wyjazdy do Kalifornii. - Nie mogłem. Wiesz, kręgosłup i w ogóle... - Kto jej nagrał tę operację? - spytała Jennifer. Chciała wreszcie zakończyć tę rozmowę. Fakt, iŜ nikt nie telefonował jeszcze do Juana, dodał jej otuchy. - Firma z Chicago. Nazywa się Foreign Medical Solutions. - Masz jej numer? - Mam. Zaczekaj. Usłyszała stukot słuchawki rzuconej na mały stolik. Widziała go oczami wyobraźni: stał tuŜ przy drzwiach wejściowych, w tej części mieszkania, w której powinien się znajdować stół, a którą zajmowało łóŜko Juana. Ojciec wrócił po minucie i wyrecytował numer z Chicago. Jennifer zakończyła połączenie, gdy tylko go zapisała. Nie miała najmniejszej ochoty ani na rozmowy o niczym, ani na zwykłe do widzenia. Ściskając w dłoni kartkę z numerem, zatelefonowała do Foreign Medical Solutions. Gdy się przedstawiła i powiedziała, w jakiej sprawie dzwoni, telefonistka przełączyła ją do niejakiej Michelle, menedŜera sprawy. Była to kobieta o zdumiewająco głębokim, dźwięcznym głosie, mówiąca z lekko południowym akcentem. Gdy Jennifer wyjaśniła, o co jej chodzi, Michelle kazała jej chwilę zaczekać. Przez moment w słuchawce 41

słychać było charakterystyczny klekot klawiatury; Michelle wyszukiwała dane Marii Hernandez. - Czego właściwie chciałaby się pani dowiedzieć? - spytała po chwili. - Jako studentka medycyny zapewne wie pani, Ŝe zgodnie z zasadami HIPAA*, nawet jeśli jest pani osobą, za którą się podaje, moŜemy udzielić jedynie ograniczonych informacji. - Przede wszystkim chcę wiedzieć, czy wszystko z nią w porządku. - Jak najbardziej. Operacja przebiegła bez komplikacji. Pacjentka spędziła niespełna godzinę w sali pooperacyjnej, a następnie została przewieziona do swojego pokoju. Mam informację, Ŝe zaczęła przyjmować płyny doustnie. To ostatni wpis. - ŚwieŜy? - ŚwieŜy. Sprzed nieco ponad godziny. - To dobra wiadomość - stwierdziła Jennifer. Poczuła jeszcze większą ulgę niŜ wtedy, gdy Juan powiedział, Ŝe nie ma Ŝadnych nowin. Czy większość z państwa pacjentów leczonych w Queen Victoria Hospital wraca do zdrowia? - Tak jest. To popularny szpital. Mamy nawet jednego pacjenta, który koniecznie chce tam wrócić na operację drugiego kolana. - Nie ma to jak świadectwo naocznego świadka. Czy mogę zadzwonić do szpitala i spróbować porozmawiać z babcią? - Oczywiście - odpowiedziała Michelle, po czym wyrecytowała numer. - Która jest teraz godzina w Nowym Delhi? - spytała Jennifer. - Sprawdźmy... - Nastała chwila ciszy. - Często mi się to wszystko miesza. Jest dziewiąta pięćdziesiąt pięć, zatem w Nowym Delhi powinna być dwudziesta pierwsza dwadzieścia pięć. Dziesięć i pół godziny później niŜ tu, w Chicago. * Ustawa o przenoszeniu ubezpieczeń zdrowotnych i odpowiedzialności ubezpieczeniowej obowiązująca w Stanach Zjednoczonych ustawa m.in. dotycząca ochrony danych osobowych i zdrowotnych (przyp. tłum.).

42

- Zatem wypada jeszcze zadzwonić? - Naprawdę nie wiem - odrzekła Michelle. Jennifer podziękowała i przerwała połączenie. Przyszło jej do głowy, Ŝe moŜe warto spróbować dodzwonić się wprost na komórkę babci, ale zaraz porzuciła tę myśl. Być moŜe jej AT&T działałby w Indiach, ale na pewno nie Verizon, którym posługiwała się babcia. Wybrała numer Queen Victoria Hospital. Była pod wraŜeniem, gdy połączenie nastąpiło juŜ po paru sekundach, zwłaszcza Ŝe nie miała pojęcia, jak działają telefony komórkowe czy choćby zwykłe. Nie minęła chwila, a juŜ rozmawiała po angielsku z kobietą z drugiego końca świata, o przyjemnie melodyjnym głosie i typowo hinduskim akcencie, który wydawał się Jennifer podobny do brytyjskiego, ale był bardziej melodyjny. - Nie do wiary, Ŝe rozmawiam z kimś w Indiach - wyznała. - AleŜ proszę bardzo - odpowiedziała, cokolwiek od rzeczy, szpitalna telefonistka. - Choć pewnie rozmawia pani z Indiami częściej, niŜ się pani wydaje. Mamy tu centra telefoniczne wielu światowych firm. Jennifer podała nazwisko babci i poprosiła o połączenie z jej pokojem. - Bardzo mi przykro - odrzekła telefonistka - ale nie moŜemy łączyć rozmów po dwudziestej. Gdyby znała pani numer wewnętrzny, mogłaby pani zadzwonić bezpośrednio. - A poda mi pani wewnętrzny? - Niestety, nie mogę, z oczywistych powodów. Połączyłabym panią, gdyby było inaczej. - Rozumiem - odparła Jennifer, mówiąc sobie w duchu, Ŝe i tak warto było spróbować. - Powie mi pani chociaŜ, jak się miewa moja babcia? - AleŜ oczywiście. Mam tu listę pacjentów... Proszę powtórzyć nazwisko. - Hernandez. - Jest. Ma się doskonale, jest przytomna i zaczyna przyjmować pokarm. Lekarze są bardzo zadowoleni z jej stanu. 43

- Fantastycznie - ucieszyła się Jennifer. - Proszę mi jeszcze powiedzieć, kto jest lekarzem prowadzącym? - Naturalnie. Wszyscy nasi zagraniczni pacjenci mają swoich opiekunów. Pani babcią zajmuje się Kashmira Varini. - Mogę zostawić dla niej wiadomość? - Tak. Mam zanotować czy zostawi pani wiadomość głosową w jej skrzynce? Mogę przełączyć. - Niech będzie poczta głosowa - odparła Jennifer. Była pod wraŜeniem. Przelotny kontakt z pracownicą indyjskiego szpitala sugerował, Ŝe jest to placówka całkiem cywilizowana, a w kaŜdym razie wyposaŜona w nowoczesny system łączności. Wysłuchawszy wiadomości powitalnej Kashmiry Varini, Jennifer przedstawiła się i poprosiła o informacje o stanie zdrowia babci, a przynajmniej o sygnał, gdyby pojawiły się jakiekolwiek komplikacje czy problemy. Zanim przerwała połączenie, wolno i wyraźnie podała numer swojego telefonu komórkowego. Chciała mieć pewność, Ŝe jej silny, nowojorski akcent nie będzie powodem nieporozumienia. Zamknęła telefon i juŜ miała schować go na powrót do szafki, ale zatrzymała rękę wpół drogi. Zastanawiała się, jakie jest prawdopodobieństwo, Ŝe jakaś inna Maria Hernandez z Queens przeszła operację w tym samym czasie, w tym samym indyjskim szpitalu. Bardzo małe. Właściwie było to praktycznie niemoŜliwe i przyszła jej do głowy myśl, Ŝe moŜe warto zatelefonować do CNN i powiedzieć im o tym. Zawsze wolała raczej działać, niŜ dumać, i nigdy nie wahała się mówić tego, co myślała - a w tej chwili myślała, Ŝe CNN powinna lepiej sprawdzać wiadomości, które publikuje. Po chwili jednak zwycięŜyła ta bardziej rozsądna, a mniej emocjonalna część jej osobowości. Do kogo niby miałaby zadzwonić w CNN? I jakie były szanse, Ŝe cokolwiek osiągnie? Spojrzała na zegarek. Widząc, Ŝe jest juŜ po ósmej, poczuła dreszcz niepokoju, który przeszył jej kręgosłup jak wyładowanie elektryczne. Była spóźniona na pierwszy dzień zajęć z chirurgii, choć tak bardzo starała się tego uniknąć. Zatrzasnęła drzwi szafki i pobiegła w stronę drzwi. Włączyła sygnał 44

wibracyjny i wsunęła telefon do kieszeni spodni, wraz z agrafką i kluczem. Była naprawdę niespokojna. Spóźnienie nie było najlepszym akcentem na rozpoczęcie nowego fakultetu, zwłaszcza pod skrzydłami nałogowego chirurga, a po doświadczeniach z trzeciego roku wiedziała juŜ, Ŝe wszyscy chirurdzy są uzaleŜnieni od swojej pracy.

Rozdział 2

15 października 2007 poniedziałek, 11.05 Nowy Jork, Stany Zjednoczone (W chwili, gdy nowy prowadzący karcił Jennifer za spóźnienie) - Widzisz je? - spytała doktor Shirley Schoener. Była ginekologiem i specjalizowała się w leczeniu niepłodności. Choć nigdy się do tego nie przyznawała, studiowała medycynę z przesądnego przekonania, Ŝe tylko tak rozprawi się z własnym strachem przed chorobą, a leczeniem niepłodności zajęła się głównie dlatego, Ŝe sama bała się tej przypadłości. Udało się, i to podwójnie: była zdrowa i miała dwoje wspaniałych dzieci. Prowadziła teŜ świetnie prosperującą praktykę, a statystyka skuteczności prowadzonych przez nią terapii była doprawdy imponująca. - Chyba - odrzekła doktor Laurie Montgomery. Była lekarzem zatrudnionym w Inspektoracie Medycyny Sądowej dla Miasta Nowy Jork. Miała czterdzieści trzy lata i była rówieśnicą doktor Schoener. Razem studiowały medycynę; były koleŜankami z grupy i przyjaciółkami. RóŜniło je - poza specjalizacją - to, Ŝe Shirley dość wcześnie wyszła za mąŜ (gdy tylko skończyła rezydenturę, w wieku lat trzydziestu) i równie wcześnie doczekała się dzieci, Laurie zaś znalazła męŜa - kolegę z pracy, Jacka Stapletona - zaledwie przed dwoma laty, w czterdziestym pierwszym roku Ŝycia, i dopiero teraz zrezygnowała z bramkarzy, jak zwykła nazywać rozmaite środki antykoncepcyjne, z których korzystała przez lata. Zdawało jej się, Ŝe gdy tylko to uczyni, natychmiast zajdzie w ciąŜę i urodzi dziecko, które zawsze pragnęła mieć. W końcu raz juŜ 46

się to zdarzyło, w czasach, gdy polegała jeszcze wyłącznie na kalendarzyku i moŜe zbytnio przywiązywała się do konkretnych dat. Niestety, była to ciąŜa pozamaciczna i musiała zostać przerwana. Teraz zaś, gdy oboje marzyli o poczęciu, nic z tego nie wychodziło i po przykładnym roku wolnego seksu bez bramkarza nadszedł czas, by spojrzeć prawdzie w oczy i zacząć działać. To dlatego rozpoczęła leczenie u swej starej przyjaciółki Shirley. Na początku naleŜało ustalić, czy z punktu widzenia anatomii i fizjologii oboje z Jackiem są zdrowi. Badania wypadły pomyślnie, choć wtedy po raz pierwszy w Ŝyciu pragnęła, by udało się znaleźć jakiś defekt i zwyczajnie go naprawić. Badania wykazały jednak, Ŝe jeden z jej jajowodów istotnie jest uszkodzony, jak moŜna się było spodziewać po ciąŜy pozamacicznej, ale drugi jest droŜny i funkcjonuje całkiem normalnie, zatem nie powinien być przeszkodą w zapłodnieniu. Laurie zaczęła wtedy brać Clomid, preparat stosowany do wywoływania jajeczkowania w zaburzeniach cyklu miesiączkowego, wspomagający próby zapłodnienia wewnątrzmacicznego, jak nazywano - eufemistycznie - to, co kiedyś zwane było po prostu sztucznym zapłodnieniem. Po kilku nieudanych cyklach zmienili metodę na hormonalną stymulację owulacji. Laurie rozpoczęła właśnie trzeci cykl zastrzyków. Gdyby i on zakończył się niepowodzeniem, jak dwa poprzednie, miała spróbować ostatniej szansy: zapłodnienia in vitro. Trudno się dziwić, Ŝe była podenerwowana, a moŜe nawet zdradzała objawy lekkiej depresji. Nie miała pojęcia, Ŝe leczenie niepłodności moŜe być tak stresujące, Ŝe będzie stanowiło dla obojga tak wielkie brzemię emocjonalne. Była sfrustrowana, zniechęcona, zirytowana i wyczerpana. Miała wraŜenie, Ŝe własne ciało zabawia się z nią w taki sposób za to, Ŝe przez tyle lat robiła wszystko, by nie zajść w ciąŜę. - Nie rozumiem, jak moŜesz ich nie widzieć - powiedziała doktor Schoener. - Pęcherzyki są doskonale widoczne. Masz co najmniej cztery; wyglądają świetnie. Są odpowiedniej wielkości, ani za duŜe, ani za małe. Wolną ręką skierowała obrotowy monitor aparatu USG bardziej 47

prostopadle do linii wzroku Laurie, po czym raz jeszcze kolejno wskazała kaŜdy z pęcherzyków. Prawą ręką, dyskretnie ukrytą pod prześcieradłem, skierowała końcówkę aparatu bardziej ku lewej ścianie pochwy pacjentki. - W porządku, widzę je - odparła Laurie. LeŜała na fotelu ginekologicznym, z szeroko rozłoŜonymi nogami wspartymi na strzemionach. Podczas pierwszego badania w gabinecie leczenia niepłodności przeŜyła leciutki szok, spodziewała się bowiem badania przez powłoki brzuszne. Teraz jednak, gdy co parę dni przechodziła tę samą procedurę - moŜe i nieprzyjemną, ale na pewno nie bolesną - nie robiła ona na niej Ŝadnego wraŜenia. Problemem pozostało to, Ŝe badanie przez pochwę było lekko upokarzające, choć z drugiej strony, podobnie odbierała cały ten cyrk związany z leczeniem niepłodności. - Wyglądają lepiej niŜ w poprzednich cyklach? - spytała. Naprawdę potrzebowała słów otuchy. - Nieznacznie - przyznała doktor Schoener. - Ale najbardziej cieszy mnie to, Ŝe większość z nich pojawiła się w lewym, nie w prawym jajniku. Jak pamiętasz, lewy jajowód masz droŜny. - Myślisz, Ŝe to coś zmienia? - CzyŜbym wyczuwała negatywne myślenie? - odpowiedziała doktor Schoener, wyjmując aparat i odsuwając monitor. Laurie zaśmiała się drwiąco, uniosła nogi nad strzemiona i usiadła na brzegu fotela, ciasno owijając biodra prześcieradłem. - Musisz być dobrej myśli - ciągnęła doktor Schoener. - Masz jakieś objawy hormonalne? Tym razem drwiący śmiech Laurie był nieco bardziej wymuszony. Na dokładkę przewróciła oczami. - Kiedy zaczynałam to wszystko, obiecywałam sobie, Ŝe nie pozwolę, Ŝeby mnie to przybiło. BoŜe, jak się myliłam! śałuj, Ŝe nie słyszałaś, jak nawrzeszczałam wczoraj na pewną osiemdziesięciolatkę, która próbowała wepchnąć się przede mną do kolejki do kasy w Whole Foods. Jak to mówią, szewc by się zarumienił. - Co z bólami głowy? 48

- Mam. - Napady gorąca? - Jak w podręczniku. Ale najbardziej martwi mnie Jack. Zachowuje się tak, jakby jego to nie dotyczyło. Za kaŜdym razem, gdy dostaję okres i załamuję się, bo znowu nie zaszłam w ciąŜę, on tylko stwierdza beztrosko: CóŜ, moŜe w przyszłym miesiącu, i wraca do swoich spraw. W takich chwilach mam ochotę zdzielić go patelnią w łeb. - Ale chce mieć dzieci, prawda? - spytała doktor Schoener. - Prawdę mówiąc, przechodzimy przez to wszystko głównie ze względu na mnie, ale kiedy juŜ będziemy mieli dzieci, jeŜeli będziemy mieli, stanie się najlepszym tatusiem na świecie. Jestem tego pewna. Jego problem polega na tym, Ŝe z poprzednią Ŝoną miał dwie śliczne córeczki, ale cała trójka zginęła tragicznie w wypadku samolotowym. Tak bardzo cierpiał, Ŝe teraz boi się mieć nowy słaby punkt. Trudno było nawet przekonać go do małŜeństwa. - Nie wiedziałam - odpowiedziała doktor Schoener ze szczerym współczuciem. - Niewiele osób wie. Jack niechętnie mówi o swoich uczuciach. - Nie ma w tym nic dziwnego. - Doktor Schoener zgniotła papierowe ręczniki pozostałe po badaniu i wrzuciła je do kosza na śmieci. Dopóki nie stwierdzi się, Ŝe przyczyną niepłodności jest on sam, co z reguły traktuje bardzo powaŜnie, męŜczyzna traktuje cały problem i samą terapię zupełnie inaczej niŜ kobieta. - Wiem, wiem - mruknęła niecierpliwie Laurie. Wstała, wciąŜ przepasana prześcieradłem. - Wiem, ale i tak gryzę się tym, Ŝe Jack nie wykazuje większego zaangaŜowania czy choćby zrozumienia dla tego, przez co przechodzę. To naprawdę nie jest proste, zwłaszcza gdy nad moją głową wisi groźba hiperstymulacji jajników*. Bo cały kłopot w tym, Ŝe jako lekarz wiem, czego naleŜy się bać. * Zespół hiperstymulacji jajników - najcięŜsze powikłanie stymulacji jajeczkowania, potencjalnie stan zagroŜenia Ŝycia (przyp. M. K.).

49

- Na szczęście wydaje się, Ŝe w tym cyklu raczej nie grozi ci hiperstymulacja, zresztą podobnie jak w poprzednich. Chcę, Ŝebyś kontynuowała przyjmowanie tej samej dawki hormonów. Jeśli stęŜenie okaŜe się zbyt wysokie w próbce krwi, którą dziś pobraliśmy, zadzwonię i powiem ci, co trzeba zmienić. Jeśli tego nie zrobię, utrzymuj kurs. Radzisz sobie doskonale, a ja mam dobre przeczucia. - To samo mówiłaś w zeszłym miesiącu. - Bo wtedy teŜ miałam dobre przeczucia. Ale teraz mam jeszcze lepsze, bo twój lewy jajnik wreszcie wziął się do roboty. - Jak sądzisz, kiedy będę gotowa do zapłodnienia wewnątrzmacicznego? Jack lubi wiedzieć, kiedy będzie musiał być w gotowości. - Biorąc pod uwagę obecną wielkość pęcherzyków jajnikowych, powiedziałabym, Ŝe za pięć, moŜe sześć dni. Zapisz się w recepcji na kolejne USG i estradiol za dwa, trzy dni, jak ci będzie pasowało. Wtedy powiem ci jeszcze dokładniej. - Coś jeszcze - odezwała się Laurie, gdy doktor Schoener zbierała się do wyjścia. - Ostatniej nocy nie mogłam zasnąć i zaczęłam się zastanawiać nad moją pracą. Jak sądzisz, czy w kostnicy mogą panować jakieś specyficzne warunki powodujące niepłodność? MoŜe to wpływ preparatów do konserwacji tkanek czy czegoś takiego? - Bardzo wątpię - odpowiedziała bez wahania doktor Schoener. Gdyby patolodzy mieli większe problemy z płodnością niŜ inni lekarze, pewnie coś bym o tym słyszała. Pamiętaj, Ŝe w centrum widuję mnóstwo lekarzy, w tym takŜe patomorfologów. Laurie podziękowała przyjaciółce, uścisnęła ją przelotnie i przeszła chyłkiem do przebieralni, gdzie zostawiła ubranie. W pierwszym odruchu sięgnęła po zegarek. ZbliŜała się jedenasta trzydzieści. W samą porę, pomyślała. ZdąŜę wrócić do pracy w południe i zrobić sobie zastrzyk hormonalny.

Rozdział 3

15 października 2007 poniedziałek, 9.30 Los Angeles, Stany Zjednoczone (20 minut po przyjęciu przez Laurie zastrzyku hormonalnego) Wibracje telefonu kompletnie zaskoczyły Jennifer. Zupełnie zapomniała, Ŝe wsunęła go do kieszeni spodni, zamiast zostawić w szafce. Podskoczyła ze strachu, a to wystarczyło, by opiekun grupy, doktor Robert Peyton, znowu zwrócił na nią uwagę. ZdąŜył jej dobitnie uświadomić, Ŝe fatalnie rozpoczęła naukę pod jego skrzydłami, spóźniając się o prawie cztery minuty juŜ pierwszego dnia, a teraz ledwie słyszalny sygnał wibrującego telefonu mógł oznaczać katastrofę. Jennifer wsunęła rękę do kieszeni, próbując wyciszyć uparte urządzenie, ale nic to nie dało. Nie wyczuwała klawiszy, nie mówiąc o tym, by wcisnąć ten właściwy. Doktor Peyton - elegancki i nadzwyczaj przystojny męŜczyzna Jennifer oraz siedmioro kolegów, którzy zapisali się na ten sam fakultet, stali w cichym jak mauzoleum pokoju anestezjologów, będącym łącznikiem między salami operacyjnymi numer osiem i dziesięć, omawiając plan zajęć na najbliŜszy miesiąc. Ośmioosobowa grupa miała być podzielona na cztery Pary i przypisana w zmiennym cyklu tygodniowym do przedstawicieli poszczególnych specjalności zabiegowych - w tym anestezjologii. Ku swemu niezadowoleniu, Jennifer i jeden z jej kolegów trafili właśnie tam. Pomyślała, Ŝe gdyby interesowała ją anestezjologia, toby ją wybrała, ale mając za sobą raczej nieudaną inaugurację zajęć, wolała się nie skarŜyć. 51

- Czy młoda dama pragnie podzielić się z grupą swoimi przemyśleniami na temat tego, co tak bardzo ją wystraszyło, a takŜe tego, co skłoniło ją do przyniesienia telefonu komórkowego do sali operacyjnej? - spytał doktor Peyton drwiącym tonem z nutą czegoś, co Jennifer odebrała jako całkiem nie potrzebny seksizm. Kusiło ją, by odgryźć się w swoim stylu, ale rozsądek zwycięŜył; zresztą w tej chwili mogła myśleć wyłącznie o telefonie, który wibrował w jej kieszeni. Naprawdę nie spodziewała się, by ktoś mógł zadzwonić o tej porze - mogło chodzić jedynie o babcię. Pod wpływem impulsu, nie zwaŜając na to, Ŝe wszyscy patrzą właśnie na nią, wyjęła telefon z kieszeni, Ŝeby go wyłączyć, ale takŜe po to, by zerknąć na wyświetlacz LCD. Natychmiast rozpoznała zagraniczny numer, numer Queen Victoria Hospital. - Najmocniej wszystkich przepraszam - powiedziała – ale muszę odebrać. Chodzi o moją babcię. Nie czekając na odpowiedź doktora Peytona, wybiegła na korytarz i wyczuwając, Ŝe uŜycie telefonu w tej okolicy byłoby bardzo niemile widziane, otworzyła klapkę tylko na moment, by zawołać do mikrofonu: - Proszę chwilkę zaczekać! Pobiegła dalej, w stronę podwójnych wahadłowych drzwi. Dopiero gdy dotarła do szatni, podjęła rozmowę, rozpoczynając od przeprosin. - Nie ma problemu - odpowiedział jej dość piskliwy głos z hinduskim akcentem. - Nazywam się Kashmira Varini; zostawiła pani wiadomość w mojej poczcie głosowej. Jestem opiekunem Marii Hernandez. - Rzeczywiście, zostawiłam wiadomość - przyznała Jennifer. Zastanawiając się, dlaczego Kashmira do niej dzwoni, czuła, jak z kaŜdą chwilą narasta jej niepokój. Doskonale wiedziała, Ŝe nie chodzi o towarzyską pogawędkę, w Nowym Delhi dochodziła bowiem północ. - Dzwonię, tak jak pani sobie Ŝyczyła. Poza tym rozmawiałam właśnie z pani ojcem i poradził mi, Ŝebym zwróciła się do pani. Stwierdził, Ŝe pani zadecyduje. 52

- Zadecyduje o czym? - spytała Jennifer. Czuła, Ŝe zgrywa idiotkę, ale robiła to po to, by jak najdalej odsunąć od siebie to, co nie mieściło się jej w głowie. Ta rozmowa musiała dotyczyć stanu zdrowia babci, a szanse na to, Ŝe będą to dobre wieści, były nikłe. - O tym, co dalej. Niestety, muszę przekazać pani przykrą wiadomość: Maria Hernandez zmarła. Przez dłuŜszą chwilę Jennifer nie mogła wydobyć z siebie głosu. Nie mogła uwierzyć, Ŝe jej babcia odeszła. - Słyszy mnie pani? - spytała Kashmira. - Słyszę - odpowiedziała Jennifer. Czuła się tak, jakby poraził ją piorun. Nie docierało do niej, Ŝe dzień, który zaczął się tak obiecująco, zmienił się w kompletną katastrofę. - Jak to moŜliwe? - spytała gniewnie. - MoŜe godzinę temu dzwoniłam do waszego szpitala i telefonistka zapewniła mnie, Ŝe moja babcia ma się doskonale. Podobno nawet mogła się poruszać i zaczęła przyjmować pokarm. - Obawiam się, Ŝe telefonistka o niczym nie wiedziała. Jest nam wszystkim niezmiernie przykro, Ŝe sprawy przybrały taki obrót. Pani babcia naprawdę czuła się doskonale, a operacja wymiany stawu biodrowego zakończyła się pełnym sukcesem. Nikt się nie spodziewał takiego finału. Mam nadzieję, Ŝe przyjmie pani nasze najszczersze wyrazy współczucia. Umysł Jennifer nie był w stanie tego ogarnąć, jakby otrzymała potęŜny cios w głowę. - Wiem, Ŝe to dla pani szok - ciągnęła Kashmira - ale pragnę panią zapewnić, Ŝe zrobiliśmy dla Marii Hernandez wszystko, co było w naszej mocy. Teraz, rzecz jasna... - Dlaczego umarła? - przerwała jej nagle Jennifer. - Lekarze twierdzą, Ŝe na zawał serca. Nie było Ŝadnych sygnałów ostrzegawczych, Ŝadnych problemów, po prostu znaleziono ją nieprzytomną w jej pokoju. Naturalnie podjęto próbę reanimacji, ale bez rezultatu. - Jakoś trudno mi uwierzyć w zawał serca - odparła Jennifer, czując, jak ból szybko przemienia się w gniew. - Tak się składa, Ŝe wiem, iŜ miała niskie stęŜenie cholesterolu, niskie ciśnienie i prawidłowe stęŜenie cukru we krwi oraz Ŝe jej ostatni elektrokardiogram nie wykazał 53

niczego niepokojącego. Jestem studentką medycyny. Dopilnowałam, Ŝeby przebadano babcię nader skrupulatnie tu, w Centrum Medycznym UCLA, kiedy odwiedziła mnie zaledwie przed paroma miesiącami. - Jeden z lekarzy wspomniał, Ŝe miewała zaburzenia rytmu serca. - Gówno prawda - warknęła Jennifer. - Owszem, zdarzały jej się pojedyncze komorowe skurcze dodatkowe, ale to było dawno temu i ustalono, Ŝe przyczyną była efedryna zawarta w ogólnie dostępnym leku na przeziębienie. WaŜne jest to, Ŝe skurcze ustąpiły, gdy przestała brać lek, i nigdy nie wróciły. Tym razem to Kashmira umilkła na dłuŜszą chwilę i Jennifer musiała się upewnić, czy połączenie nie zostało przerwane. - Jestem - odezwała się wreszcie Kashmira. - Tylko nie bardzo wiem, co powiedzieć. Nie jestem lekarzem, powtarzam tylko to, co usłyszałam od specjalistów. Odrobina poczucia winy złagodziła reakcję Jennifer na fatalne wieści. Chwilę później poczuła zaŜenowanie; niepotrzebnie próbowała zwalić winę na posłańca. - Przepraszam. Jestem rozstrojona... Babcia była mi bardzo bliska. Jak matka. - Naprawdę bardzo mi przykro i rozumiem, jaka to strata. Musi pani jednak podjąć pewne decyzje. - Jakiego rodzaju? - Chodzi głównie o to, co mamy zrobić z ciałem zmarłej. Przygotowaliśmy juŜ akt zgonu; teraz musimy wiedzieć, czy Ŝyczy pani sobie kremacji, czy zabalsamowania zwłok, czy moŜe odesłania ich do Stanów. - Och, dobry BoŜe... - wymamrotała Jennifer. - Wiem, Ŝe niełatwo podejmować decyzję w takich okolicznościach, ale to naprawdę konieczne. Pytaliśmy o zdanie pani ojca, jako najbliŜszego krewnego zmarłej, ale on wskazał na panią, przyszłego lekarza. Oczekujemy, Ŝe potwierdzi swoją wolę faksem. Jennifer przewróciła oczami. To jego typowy trik: zwalić odpowiedzialność na innych. Bezwstydny łajdak, pomyślała. 54

- Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, spodziewaliśmy się, Ŝe pan Hernandez przybędzie do Indii na nasz koszt, ale wyjaśnił nam, Ŝe nie moŜe podróŜować ze względu na uraz kręgosłupa. Naturalnie to samo zaproszenie dotyczy takŜe pani, jako bliskiej krewnej zmarłej. Umowa, którą podpisała pani babcia, zawiera klauzulę o zapewnieniu przelotu i mieszkania dla krewnego, który mógłby jej towarzyszyć. Pani Hernandez uznała jednak, Ŝe to nie będzie konieczne. Tak czy owak, fundusze na ten cel są nadal dostępne. śal ścisnął gardło Jennifer, gdy wyobraziła sobie babcię, umierającą gdzieś w dalekich Indiach, a zaraz potem jej ciało spoczywające samotnie w chłodni miejscowej kostnicy. Nie mogła jej tak zostawić. Oferowano jej zwrot kosztów podróŜy i dach nad głową; niewygody i obowiązki - zwłaszcza nowo rozpoczęty rok akademicki - nie mogły jej powstrzymać. Nigdy by sobie nie wybaczyła, gdyby teraz do niej nie poleciała, nawet jeśli babcia nie uznała za stosowne zawiadomić jej o swoim wyjeździe. - Wszelkie formalności, włącznie z podpisaniem dokumentów, moŜna załatwić przez ambasadę amerykańską, ale pani obecność jest bardzo poŜądana. Gdy członek rodziny bierze udział w załatwianiu tego typu spraw, łatwiej uniknąć pomyłek i nieporozumień. - W porządku, przyjadę - odezwała się nagle Jennifer - i to natychmiast. To znaczy: jeszcze dziś, jeśli to moŜliwe. - Nie powinno to być problemem, jeśli są jeszcze wolne miejsca na popołudniowy lot do Singapuru, przez Tokio. Przyjmowaliśmy juŜ amerykańskich pacjentów z okolic Los Angeles, więc orientuję się w rozkładzie lotów. Większym problemem będzie wiza dla pani, ale sądzę, Ŝe uda nam się załatwić w naszym Ministerstwie Zdrowia wizę M, wydawaną przy okazji szczególnych wydarzeń losowych. Mogę teŜ skontaktować się z liniami lotniczymi, ale musiałaby pani jak najszybciej podać mi numer paszportu. - Zadzwonię do pani, gdy tylko dotrę do domu – obiecała Jennifer. Ucieszyła się w duchu, Ŝe ma paszport, a jedynym powodem, dla którego go miała, były nalegania babci. Gdy miała dziewięć lat, Maria 55

zabrała ją i jej dwóch braci do Kolumbii, by poznali krewnych. Całe szczęście, Ŝe w porę go odnowiłam, pomyślała. - MoŜliwe, Ŝe większość spraw zdąŜę załatwić, zanim pani oddzwoni. Mimo późnej pory natychmiast się nimi zajmę. Ale zanim zakończymy tę rozmowę, spytam jeszcze raz: Ŝyczy pani sobie kremacji ciała babci, co zresztą polecamy, czy balsamowania? - Ani jednego, ani drugiego, dopóki nie dotrę na miejsce - odrzekła Jennifer. - A tymczasem zapytam braci o zdanie. - Skłamała całkiem świadomie. Jej bracia rzadko się do niej odzywali. Nie wiedziała nawet, gdzie ich szukać; całkiem moŜliwe, Ŝe nadal siedzieli w więzieniu za handel narkotykami. - Musi pani odpowiedzieć. Akt zgonu jest juŜ wypisany, ale ta decyzja jest konieczna. Jennifer zawahała się. Gdy ktoś naciskał, miała zwyczaj odpowiadać tym samym. - Domyślam się, Ŝe ciało jest w chłodni? - Tak jest, ale nasze prawo nakazuje natychmiastowe zajęcie się zmarłym. Nie mamy tu odpowiednich urządzeń, jako Ŝe zgodnie z hinduską tradycją rodziny odbierają zmarłych bardzo szybko, by ich pochować lub, co zdarza się znacznie częściej, poddać kremacji. - Wybieram się do Indii głównie po to, Ŝeby zobaczyć moją babcię. - Zatem zlecimy balsamowanie. Zapewniam, Ŝe ciało będzie wyglądało znacznie lepiej niŜ teraz. - Proszę mnie posłuchać, pani Varini - odpowiedziała Jennifer. Przelecę pół świata, Ŝeby zobaczyć moją babcię. Nie chcę, Ŝeby ktokolwiek naruszał jej spokój, zanim dotrę na miejsce. A juŜ na pewno nie Ŝyczę sobie, by kroił ją i łatał jakiś balsamista. Najprawdopodobniej poproszę o kremację, ale nie chcę o tym decydować, póki nie zobaczę babci po raz ostatni. Czy wyraŜam się jasno? - Jak pani sobie Ŝyczy - odrzekła Kashmira tonem, który jednoznacznie sugerował, Ŝe nie pochwala tej decyzji. Zanim się poŜegnały, podała Jennifer swój bezpośredni numer i przypomniała, Ŝe dane 56

paszportowe będą potrzebne jak najszybciej. Jennifer zamknęła klapkę telefonu. Zdziwienie i irytacja, które ogarnęły ją, gdy opiekunka babci tak niedelikatnie i natarczywie nalegała na podjęcie szybkiej decyzji w sprawie ciała, pomogły przynajmniej na chwilę zapomnieć o bólu. Po chwili wzruszyła ramionami. Cała ta sytuacja była kolejnym dowodem na to, jak niektórym ludziom brakuje zdrowego rozsądku w stosunkach z bliźnimi. Kashmira Varini musiała być zwykłą urzędniczką średniego szczebla, której kazano postawić krzyŜyk w rubryczce przekazanie zwłok. Wychodząc energicznym krokiem z szatni, Jennifer starannie planowała kilka najbliŜszych godzin - między innymi po to, by nie myśleć o zmarłej babci. Przede wszystkim musiała powrócić na blok operacyjny, odnaleźć doktora Peytona i wyjaśnić mu sytuację. Następnie pognać do mieszkania, odnaleźć paszport i podać numer Kashmirze. Wypadało teŜ zajechać na uczelnię i naświetlić sprawę dziekanowi do spraw studenckich. Minąwszy drzwi prowadzące do głównego korytarza przy salach operacyjnych, Jennifer zatrzymała się przy dyŜurce. Gdy czekała, by zapytać jedną z zabieganych pielęgniarek, czy doktor Peyton i jego studenci są jeszcze w pokoju anestezjologów, przyszło jej do głowy nader interesujące pytanie. Jak to moŜliwe, Ŝe dowiedziała się o śmierci babci z CNN, dobre półtorej godziny przed tym, jak zgłosił się do niej szpital? Wedle ogólnie przyjętych zasad najbliŜsi krewni powinni dowiadywać się o zgonie bliskich jako pierwsi, zanim ktokolwiek wpadnie na pomysł, by przekazać nazwiska mediom. A moŜe była to reguła stosowana tylko w Stanach, a niekoniecznie w Indiach? Z drugiej strony jednak: dlaczego CNN w ogóle uznała za stosowne podać nazwisko jej babci do publicznej wiadomości? W końcu nie była nikim sławnym. Czy chodziło wyłącznie o zgrabne wprowadzenie widzów w kwestię turystyki medycznej? I kto był owym zaufanym źródłem informacji, twierdzącym na dokładkę, Ŝe śmierć Marii Hernandez to zaledwie wierzchołek góry lodowej?

Rozdział 4

15 października 2007 poniedziałek, 11.40 Nowe Delhi, Indie (W czasie, gdy Jennifer się zastanawiała, dlaczego stacja CNN poinformowała o śmierci jej babci) Kashmira Varini była szczupłą, konkretną, rzadko uśmiechającą się kobietą o ziemistej cerze, silnie kontrastującej z Ŝywymi barwami sari, które lubiła nosić. Nawet teraz, późnym wieczorem, gdy wezwano ją do szpitala w trybie pilnym, by zajęła się sprawą śmierci pani Hernandez, zadała sobie trud, by zjawić się w świeŜo wyprasowanej, bogato zdobionej, czerwono-złotej szacie. MoŜe nie sprawiała wraŜenia osoby zbyt Ŝwawej czy choćby sympatycznej, ale bardzo dobrze wykonywała swoją pracę: w kontaktach z pacjentami emanowała uspokajającą pewnością siebie, oddaniem i skutecznością, zwłaszcza dzięki znakomitej znajomości brytyjskiej odmiany angielszczyzny. Pacjenci przybywający do szpitala z dalekich stron niemal zawsze byli wystraszeni, a co za tym idzie - nerwowi, ona zaś potrafiła w jednej chwili przywrócić im spokój. - Słyszał pan wystarczająco duŜo, Ŝeby się domyślić, co mówiła panna Hernandez? - spytała Kashmira. Siedziała przy stole, w biurze naczelnego dyrektora szpitala, który zajął miejsce naprzeciwko niej. W przeciwieństwie do niej, ubranej w elegancki i bardzo tradycyjny strój, krągły Rajish Bhurgava miał na sobie ubranie w raczej niedbałym, kowbojskim stylu: niedopasowane dŜinsy oraz flanelową koszulę zapinaną na zatrzaski. Stopy w kowbojkach oparł dość ryzykownie o naroŜnik blatu. 58

- Zrozumiałem, Ŝe nie uzyskała pani pozwolenia na balsamowanie ani na kremację, a przecieŜ głównie o to chodziło. Nie jestem zadowolony. - Robiłam, co mogłam - broniła się Kashmira. - W porównaniu z synem, wnuczka pani Hernandez jest osobą bardzo zdecydowaną. MoŜe trzeba było dokonać kremacji, nie pytając jej o zdanie. - Nie sądzę, by stać nas było na takie ryzyko. Ramesh Srivastava wyraził się bardzo jasno, gdy zadzwonił do mnie, domagając się wyciszenia tej sprawy. Dobitnie stwierdził, Ŝe nie Ŝyczy sobie zainteresowania mediów, a jeśli wnuczka jest tak uparta, jak pani podejrzewa, kremacja bez pozwolenia oznaczałaby istną bombę medialną. - Właśnie, wspomniał pan przez telefon o tym Rameshu Srivstavie. Pierwszy raz słyszę to nazwisko. Kto to taki? - Przepraszam, sądziłem, Ŝe pani wie. To nowy szef departamentu turystyki medycznej w Ministerstwie Zdrowia. - I to on dzwonił w sprawie śmierci pacjentki? - Tak, to doprawdy szokujące. Nigdy go nie spotkałem, ale to waŜna figura. Sam fakt, Ŝe powierzono mu to stanowisko, świadczy o wadze, jaką rząd przywiązuje do turystyki medycznej. - Ale jakim cudem dowiedział się o zgonie wcześniej niŜ my? - Dobre pytanie. Jeden z jego podwładnych zobaczył materiał o tej sprawie w CNN International i uznał, Ŝe sprawa jest powaŜna, szczególnie w obliczu rozpoczynającej się właśnie kampanii reklamowej, prowadzonej wspólnie przez Ministerstwo Turystyki i Indyjską Federację Ochrony Zdrowia. Mimo późnej pory natychmiast zawiadomił Srivastavę. Muszę powiedzieć, Ŝe jestem pod wraŜeniem tego, jak szybko Srivastava zadzwonił bezpośrednio do mnie, zamiast wysłać któregoś ze swoich podwładnych. To dowód na to, jak powaŜna jest jego zdaniem ta sprawa. Dlatego teŜ chce, Ŝeby zaginął po niej wszelki ślad, w tym takŜe ciało zmarłej. Zapewnił mi pomoc, między innymi w natychmiastowym podpisaniu aktu zgonu. Zarządził teŜ, by nikt z personelu szpitala pod Ŝadnym Pozorem nie rozmawiał z mediami. Jak 59

powiedział, w CNN sugerowano, Ŝe ma się rozpocząć jakieś śledztwo, a on wcale sobie tego nie Ŝyczy. - Zrozumiałam to doskonale, podobnie jak wszyscy w szpitalu. - Zatem zróbmy wszystko, by uzyskać zgodę na kremację lub balsamowanie ciała, i pozbądźmy się go wreszcie. - Rajish opuścił nogi na podłogę i z głośnym plaśnięciem uderzył dłońmi w stół. Kashmira odsunęła krzesło. Drewniane nogi zaskrzypiały protestująco. - Natychmiast zabiorę się do pracy. Na początek zorganizuję jak najszybszy przylot panny Hernandez. Będzie pan jeszcze dziś rozmawiał z panem Srivastavą? - Prosił, Ŝebym do niego zadzwonił i poinformował go na bieŜąco o postępach. Wobec tego: tak, będę z nim rozmawiał. - Proszę wspomnieć, Ŝe przydałaby się jego pomoc w szybkim zdobyciu wizy M dla panny Hernandez. - Tak zrobię - obiecał Rajish, notując w pośpiechu kilka słów. Odprowadziwszy wzrokiem wychodzącą Kashmirę, spojrzał na telefon, przez który chwilę wcześniej rozmawiała z Jennifer. Sięgnął po karteczkę z numerem sekretarza Srivastavy i wcisnął serię klawiszy. Fakt, Ŝe telefonuje o tak niezwykłej porze do kogoś tak wysoko postawionego w hierarchii Ministerstwa Zdrowia, napawał go autentyczną dumą. Ramesh Srivastava, który odpowiedział juŜ po pierwszym sygnale, jakby czuwał przy telefonie, nie zamierzał marnować czasu na pogawędki. Zapytał wprost, czy juŜ pozbyto się ciała tak, jak zarządził. - Niezupełnie - przyznał Rajish, po czym opowiedział, jak udało się nawiązać kontakt z synem, który wyznaczył z kolei nadzwyczaj upartą wnuczkę zmarłej jako osobę odpowiedzialną za doprowadzenie sprawy do końca. - Dobra wiadomość jest taka, Ŝe owa wnuczka juŜ za kilka godzin będzie w drodze do Delhi, a gdy tylko się tu zjawi, postaramy się, by podjęła szybką decyzję. - Co z mediami? - spytał Ramesh. - Nie widziano jeszcze Ŝadnych dziennikarzy w okolicy szpitala? 60

- Ani jednego. - Dziwne to, ale i dodające otuchy. A im więcej o tym myślę, tym bardziej jestem ciekaw, w jaki sposób media w ogóle dowiedziały się o tej sprawie. Z kontekstu telewizyjnej rozmowy moŜna było odnieść wraŜenie, Ŝe moŜe to być donos jakiegoś studenta-lewaka, któremu nie podoba się szybki rozwój sektora prywatnych szpitali w Indiach. Czy wśród personelu Queen Victoria Hospital moŜe się znajdować ktoś taki? - Absolutnie nie. Jestem pewny, Ŝe administracja by o tym wiedziała. - Mimo wszystko proszę o tym pamiętać. Teraz, gdy zamroŜono budŜety publicznych szpitali, a zwłaszcza środki przeznaczane na zwalczanie chorób zakaźnych, wielu ludzi podchodzi do sprawy bardzo emocjonalnie. - Na pewno będę pamiętał - zapewnił go Rajish. Myśl o tym, iŜ ktoś z podległych mu ludzi moŜe być zdrajcą, była bardzo niepokojąca. Postanowił, Ŝe będzie to pierwsza sprawa, którą poruszy rano w rozmowie z szefem personelu.

Rozdział 5

15 października 2007 poniedziałek, 10.45 Los Angeles, Stany Zjednoczone (W czasie, gdy Rajish Bhurgava opuszczał Queen Victoria Hospital) Jennifer wracała właśnie z uczelni do głównego gmachu Centrum Medycznego UCLA, dziwiąc się samej sobie, Ŝe mimo emocjonalnej zawieruchy osiągnęła tak wiele. W ciągu godziny, która minęła od zakończenia rozmowy z przedstawicielką Queen Victoria Hospital, zdąŜyła rozmówić się z opiekunem grupy, dotrzeć do domu, zatelefonować do Indii i podać numer paszportu, wrócić na uczelnię, zwolnić się na tydzień u dziekana oraz znaleźć zastępstwo na swoje miejsce w dorywczej pracy w banku krwi. Teraz miała zamiar rozprawić się do końca z własnym strachem i problemami natury finansowej, a takŜe poddać się szczepieniu przeciwko malarii. Zabrała ze sobą prawie czterysta dolarów - bo tyle udało jej się dotychczas zaoszczędzić - oraz kartę kredytową, ale obawiała się, Ŝe to za mało, nawet jeśli firma Foreign Medical Solutions z Chicago miała pokryć koszty podróŜy. Jennifer nigdy nie była w Indiach, a juŜ zupełnie blade było jej pojęcie o tym, w jaki sposób załatwia się tam sprawy związane ze zgonem. Naprawdę musiała się liczyć z tym, Ŝe będzie musiała ponieść znaczące wydatki, zwłaszcza jeśli firma nie zamierzała pokryć kosztów kremacji lub balsamowania. To, Ŝe spędzała czas tak pracowicie, miało jedną niespodziewaną zaletę: nie miała ani chwili na obsesyjne rozmyślania o Ŝyciu bez babci. Nawet pogoda jej sprzyjała - dzień był dokładnie tak piękny, jak zapowiadał to 62

świt. WciąŜ jeszcze dostrzegała na horyzoncie góry, choć juŜ nie tak uderzająco wyraziście zarysowane na tle nieba. Niestety teraz, gdy załatwiła juŜ prawie wszystkie sprawy, nowa rzeczywistość z wolna zaczęła dawać o sobie znać. Jennifer wiedziała, jak bardzo będzie jej brakować babci. Odkąd skończyła trzy lata, to właśnie ona była dla niej najbliŜszą osobą. Nie miała nikogo, poza braćmi, z którymi nie miała kontaktu od miesięcy, oraz daleką rodziną z Kolumbii, z którą spotkała się tylko raz, przed laty, nawiasem mówiąc, wyłącznie dzięki uporowi Marii. Krewnych od strony matki nie znała w ogóle. Ojciec praktycznie się dla niej nie liczył. Mijała właśnie obrotowe drzwi wejściowe zbudowanego z czerwonej cegły głównego gmachu szpitala, gdy odezwał się jej telefon. Zerknęła na ekran: znowu ktoś z Indii. Odebrała, cofnąwszy się na zewnątrz, ku plamie słonecznego światła. - Mam dobre nowiny - oznajmiła Kashmira. - Udało mi się załatwić wszystkie formalności. Ma pani pod ręką coś do pisania? - Mam - odrzekła Jennifer. Wyjęła z torebki mały notes w sztywnej oprawie i przytrzymując telefon ramieniem do ucha, zanotowała dane lotu. Słysząc, Ŝe wystartuje jeszcze tego popołudnia, ale na miejsce dotrze dopiero w środę nad ranem, skrzywiła się mimowolnie. - Nie wiedziałam, Ŝe to tyle trwa. - To długi lot - przyznała Kashmira. - Ale przecieŜ dzieli nas pół świata. Gdy tylko znajdzie się pani na lotnisku w Nowym Delhi, w sali kontroli paszportowej proszę stanąć w kolejce dla korpusu dyplomatycznego. Wiza będzie tam na panią czekać. Kiedy odbierze pani bagaŜ i przejdzie odprawę, proszę Wypatrywać przedstawiciela hotelu Amal Palace, z tabliczką z pani nazwiskiem. Zajmie się bagaŜem i zaprowadzi panią do kierowcy. - Brzmi to całkiem prosto - powiedziała Jennifer, próbując Jednocześnie obliczyć, ile godzin spędzi w powietrzu. Szybko Uwiadomiła sobie, Ŝe godziny startu i powrotu nie wystarczą; Potrzebna jest teŜ wiedza o strefach czasowych. Dodatkowym utrudnieniem był fakt, Ŝe 63

czekało ją przekroczenie międzynarodowej linii zmiany daty. - Jeśli nie ma pani nic przeciwko temu, w środę o ósmej rano przyślemy do hotelu samochód. - Chyba nie - odpowiedziała Jennifer, zastanawiając się, jak się będzie czuła po tak długim locie. Nie miała pojęcia, ile snu zdąŜy złapać. - W takim razie czekamy na panią. - Dziękuję. - I jeszcze tylko raz spytam: czy dokonała pani wyboru między kremacją a balsamowaniem? Fala irytacji ogarnęła Jennifer akurat w chwili, gdy zaczynała lubić Kashmirę. Czy ona nie ma za grosz taktu, zastanawiała się z niedowierzaniem. - Niby dlaczego miałabym zmienić zdanie w ciągu paru godzin? spytała z irytacją. - Zarząd szpitala zajmuje jasne stanowisko: tak byłoby najlepiej dla wszystkich; równieŜ dla ciała pani babci. - CóŜ, przykro mi, ale moje uczucia nie uległy zmianie, zwłaszcza Ŝe byłam tak zajęta, Ŝe nie miałam czasu o tym pomyśleć. Co więcej, nie chciałabym poczuć, Ŝe pani mnie naciska. I tak przyjeŜdŜam najszybciej, jak to tylko moŜliwe. - AleŜ oczywiście, Ŝe nie ma mowy o nacisku. Po prostu rekomenduję najlepsze rozwiązanie. - Nie uwaŜam, Ŝeby było najlepsze dla mnie. Mam nadzieję, Ŝe państwo zdają sobie sprawę z jednej rzeczy: Ŝe jeśli zjawię się na miejscu i stwierdzę, Ŝe bez mojej zgody ktoś zajął się ciałem mojej babci, zrobię z tego potęŜną aferę. Ja nie Ŝartuję. Jestem pewna, Ŝe w tej kwestii prawa obowiązujące w naszych krajach nie róŜnią się zbytnio. Ciało naleŜy do mnie, bo to ja jestem najbliŜszą krewną. - Naturalnie, nie zrobimy absolutnie nic bez pani zgody. - To dobrze. - Jennifer uspokoiła się nieco, zdziwiona własną zaciętością. Nie mogła nie zauwaŜyć, Ŝe najprawdopodobniej właśnie w ten sposób odreagowuje stres: obwiniając szpital, a nawet samą Marię. Była bowiem nie tylko zasmucona tym, co się stało, ale i naprawdę wściekła. To nie fair, myślała, Ŝe babcia pojechała na powaŜną operację 64

do Indii, nie mówiąc mi ani słowa, i w dodatku pozwoliła się zabić. Zakończywszy rozmowę, Jennifer nadal stała nieruchomo. Pomyślała, Ŝe minie sporo czasu, zanim dojdzie do ładu z własnymi emocjami. Zaraz jednak uświadomiła sobie, jak jest późno i Ŝe musi zdąŜyć na samolot juŜ za kilka godzin. Z tą myślą weszła znów w obrotowe drzwi i pospieszyła ku oddziałowi ratunkowemu. Jak zwykle panował tu kompletny chaos. Jennifer szukała doktora Neila McCulgana, który jeszcze niedawno był głównym rezydentem na tym oddziale, nim w imponującym tempie awansował na asystenta dyrektora oddziału, odpowiedzialnego za układ dyŜurów. Jennifer poznała go na pierwszym roku, jeszcze jako rezydenta. Takich ludzi nie spotyka się na Wschodnim WybrzeŜu, toteŜ Neil bardzo ją zaintrygował. Był uosobieniem stereotypowego mieszkańca południowej Kalifornii, klasycznym surferem - jeśli nie liczyć czupryny, bardziej brązowej niŜ blond. Wyluzowany, przyjacielski i otwarty, był - wbrew pozorom - typem intelektualisty i miłośnikiem nauki, na dodatek obdarzonym niemalŜe fotograficzną pamięcią. Gdy się poznali, Jennifer nie mogła uwierzyć, Ŝe taki luzak moŜe pasjonować się medycyną ratunkową, dziedziną tak trudną i stresującą. Jennifer miała świadomość, Ŝe daleko jej do czaru, który roztaczał Neil, ale łączyła ich wspólna pasja zdobywania wiedzy; był dla niej niewyczerpanym źródłem wszelakich informacji. Wystarczył rok, by Neil stał się pierwszym w jej Ŝyciu męŜczyzną, z którym naprawdę potrafiła rozmawiać, i to nie tylko o medycynie. Tak zostali przyjaciółmi, a ściślej mówiąc, Neil został jej pierwszym prawdziwym chłopakiem. Owszem, spotykała się dawniej i z innymi, ale dopiero ten uświadomił jej, Ŝe tamte związki nic nie znaczyły. Neil był pierwszą osobą, której Jennifer była gotowa powierzyć najbardziej intymne sekrety. - Przepraszam! - zawołała do jednego z zapracowanych pielęgniarzy, krzątających się w centralnie połoŜonym stanowisku pielęgniarskim. MęŜczyzna właśnie krzyczał coś do koleŜanki stojącej w 65

głębi korytarza, w uchylonych drzwiach jednego z pokojów. - Nie wie pan, gdzie znajdę doktora McCulgana? - Pojęcia nie mam - odparł pielęgniarz. Z jakiegoś powodu nosił na szyi nie jeden, a dwa stetoskopy. - Sprawdzała pani w gabinecie? Idąc za jego sugestią, Jennifer pospieszyła do sekcji, w której dokonywano wstępnej selekcji pacjentów. Zajrzała do gabinetu i juŜ wiedziała, Ŝe dopisało jej szczęście. Siedział przy biurku, plecami do niej, w wykrochmalonym fartuchu narzuconym na zielone ubranie operacyjne. Jennifer przysiadła na krześle wciśniętym między biurko a ścianę. Uniósł głowę i spojrzał na nią, lekko przestraszony. - Zajęty? - zapytała niewinnie. Zaśmiał się w odpowiedzi, nim znowu pochylił głowę nad rozległą płachtą grafiku listopadowych dyŜurów. Neil miał przyjemne rysy twarzy, inteligentne oczy i odrobinę przedwczesnej siwizny na skroniach. Miał teŜ szerokie barki i nadzwyczaj wąską talię surfera. Nosił białe skórzane drewniaki. - MoŜemy chwilę pogadać? - spytała Jennifer, czując, Ŝe znowu ma ochotę płakać. - Ale naprawdę chwilę - odpowiedział stanowczo, choć z uśmiechem. - Za godzinę muszę mieć grafik gotowy do druku. - Neil znów uniósł głowę i teraz dopiero dostrzegł, Ŝe Jennifer walczy z emocjami. Co się stało? - spytał z nagłą troską. OdłoŜył pióro i pochylił się ku niej. - Dziś rano dostałam fatalne wieści. - Tak mi przykro - odpowiedział, chwytając ją pod ramię. Nie zapytał, czego dotyczyły nowiny; znał ją wystarczająco dobrze, by wiedzieć, Ŝe sama mu powie, jeśli będzie miała na to ochotę, a jeśli nie, to nie zmusi jej do tego Ŝadnymi słowami zachęty. - Dziękuję. Chodzi o moją babcię. - Jennifer uwolniła ramię, by sięgnąć po chusteczkę z paczki leŜącej na biurku Neila. - O Marię, jeśli dobrze pamiętam? - Tak. Zmarła kilka godzin temu. I wierz lub nie, ale mówili o tym nawet w CNN. 66

- O nie! Rany, naprawdę strasznie mi przykro. Wiem, ile dla ciebie znaczyła. Co się stało? - Podobno miała zawał serca, w co trudno mi uwierzyć. - Nie dziwię się. Zdaje się, Ŝe nasi lekarze gruntownie ją ostatnio przebadali i była zdrowa? - OtóŜ to. Zrobili jej nawet próbę wysiłkową. - Wracasz do domu czy masz z tym jakiś problem? W końcu dziś pierwszy dzień twojej praktyki na chirurgii. - I tak, i nie - odpowiedziała tajemniczo. - Sytuacja trochę się skomplikowała. Jennifer streściła Neilowi całą historię o Indiach, o tym, jak nakłaniano ją do podjęcia decyzji w sprawie balsamowania lub kremacji, o tygodniowym zwolnieniu uzyskanym od dziekana, o firmie fundującej jej podróŜ i wreszcie o tym, Ŝe odlatuje juŜ za kilka godzin. - Rany - mruknął Neil. - Rzeczywiście, masz za sobą niezły poranek. Szkoda, Ŝe jedziesz do Indii w takich okolicznościach. Jak mówiłem ci w maju, kiedy wróciłem, to fascynujący kraj, pełen niewiarygodnych kontrastów. Tylko Ŝe ty nie wybierasz się tam dla przyjemności. - Neil spędził w Indiach pięć miesięcy, zanim wystąpił na konferencji medycznej w Nowym Delhi. - Nie wyobraŜam sobie, by było w tej wyprawie cokolwiek przyjemnego... A skoro o tym mowa, zastanawiam się, co z malarią. Jak myślisz, co powinnam zrobić? - Och. - Neil skrzywił się. - Przykro mi to mówić, ale szczepienia powinnaś była zacząć tydzień wcześniej. - Nie mogłam przewidzieć tego, co się stało. Inne choroby nie stanowią problemu, nawet tyfus, po tym, jak w zeszłym roku napędził mi strachu pacjent z wewnętrznego. Neil wyjął z szuflady bloczek recept i szybko wypisawszy tek, podał druczek Jennifer. - Doksycyklina? - przeczytała na głos. - MoŜe nie jest najlepsza, ale za to zapewnia natychmiastową ochronę. I tak najwaŜniejsze jest to, Ŝe pewnie nie będzie ci potrzebna: malaria jest problemem przede wszystkim aa południu Indii. 67

Jennifer skinęła głową i schowała receptę do torebki. - Dlaczego twoja babcia pojechała na operację właśnie tam? - Przypuszczam, Ŝe wyłącznie z powodu ceny. Nie miała ubezpieczenia zdrowotnego. Na dodatek jestem pewna, Ŝe mój cholerny tatulek nakłaniał ją do tego. - Czytałem trochę o turystyce medycznej w Indiach, ale nie znałem nikogo, kto by się na to zdecydował. - Ja teŜ o niczym nie wiedziałam. - Gdzie się zatrzymasz? - W hotelu Amal Palace. - Fiuu! - zdziwił się Neil. - Podobno pięciogwiazdkowy - wyjaśnił ze śmiechem. - Ale bądź ostroŜna, najwyraźniej próbują cię kupić... Nie, oczywiście Ŝartuję. Nie muszą próbować. Jednym z cieni turystyki medycznej jest to, Ŝe w razie nieszczęścia nie masz Ŝadnych praw. Nie oskarŜysz nikogo o błąd w sztuce. Nawet jeśli gruntownie spierniczą zabieg, wytną zdrowy narząd czy przypadkowo albo z braku umiejętności doprowadzą do zgonu pacjenta, właściwie nic nie moŜna im zrobić. - A ja myślę, Ŝe mają stały układ z hotelem Amal Palace i zawsze wysyłają tam swoich klientów. Nie wydaje mi się, Ŝeby traktowali mnie w szczególny sposób. Podobno zawsze opłacają przelot i zakwaterowanie dla osoby towarzyszącej. Tylko dlatego tam lecę... Bo oczywiście mój leniwy ojciec ani myśli wybrać się w podróŜ. - Mimo wszystko mam nadzieję, Ŝe z twojego wyjazdu wyniknie coś pozytywnego - odparł Neil, po raz ostatni ściskając rękę Jennifer. Proszę, informuj mnie o wszystkim. Dzwoń, kiedy zechcesz: rano, w południe czy nocą. Strasznie mi przykro z powodu twojej babci - powtórzył, po czym sięgnął po pióro. - Jeszcze parę spraw - odrzekła Jennifer, nie wstając. - Jasne. Co takiego? - MoŜe pojechałbyś ze mną? Myślę, Ŝe będziesz mi potrzebny. Chodzi o to, Ŝe wyrywam się w zupełnie nowe otoczenie. Jeśli nie liczyć wycieczki do Kolumbii, którą odbyłam, mając dziewięć lat, nigdy 68

nie wyjeŜdŜałam z kraju, a Indie to zupełna egzotyka. Ty juŜ tam byłeś i masz wizę. Nie masz pojęcia, o ile swobodniej bym się czuła. Wiem, Ŝe proszę o wiele, ale czuję się taką prowincjuszką; swego czasu niepokoiłam się nawet wyjazdem do New Jersey. śartuję, ale naprawdę Ŝadna ze mnie podróŜniczka. Wiem teŜ, Ŝe jednym z dobrodziejstw twojej specjalności jest to, Ŝe moŜesz czasem wziąć wolne, a przecieŜ parę tygodni temu zastępowałeś Clarence'a i jest ci coś winien. Neil westchnął i pokręcił głową. Ostatnią rzeczą, której teraz potrzebował, była niespodziewana wycieczka do Indii, nawet jeśli rzeczywiście mógł wziąć krótki urlop. W gruncie rzeczy między innymi dlatego wybrał tę specjalizację i dlatego zdecydował się na schemat dwudziestu czterech godzin w pracy i dwudziestu czterech godzin wolnego: gdy zaczynał tydzień roboczy w poniedziałek o siódmej rano, kończył go w czwartek o siódmej, chyba Ŝe potrzebował nadgodzin. Pozostałe cztery dni tygodnia miał wolne i mógł oddawać się swej prawdziwej namiętności: surfingowi. Na ten weekend planował właśnie spotkanie z miłośnikami deski w San Diego. Jego przyjaciel i kolega, równieŜ wielbiciel surfingu, Clarence Hodges, rzeczywiście był mu winien przysługę za to, Ŝe niedawno mógł się wybrać na Hawaje. Wszystko to jednak nie miało znaczenia. Neil po prostu nie chciał jechać do Indii z powodu śmierci babci Jennifer. - Nie mogę - odezwał się po chwili, jakby naprawdę zastanawiał się nad odpowiedzią. - Przykro mi, ale nie mogę. W kaŜdym razie nie teraz. Gdybyś mogła zaczekać tydzień, wtedy być moŜe, ale to naprawdę nie jest najlepszy moment. - Neil niezręcznie rozłoŜył ręce nad grafikiem, nad którym pracował, jakby właśnie on był największym problemem. Jennifer była zawiedziona, a nawet zniesmaczona. Naprawdę długo się zastanawiała nad tym, czy powinna go o to prosie i czy naprawdę tak bardzo go potrzebuje. PrzewaŜyła odpowiedź, której udzieliła sobie w duchu na pytanie: czy rzeczywiście potrafi samodzielnie zapanować nad sytuacją, gdy dotrze do Indii. Doskonale rozumiała, Ŝe po wstępnym szoku, jakim była wiadomość o śmierci babci, zbudowała w sobie 69

mocną barierę obronną, między innymi w pośpiechu załatwiając tyle spraw, planując podróŜ i wytwarzając w umyśle to, co psychiatrzy nazywają blokadą. Jak dotąd radziła sobie całkiem nieźle, mogła funkcjonować. Bała się jednak, Ŝe sprawy mogą przybrać znacznie gorszy obrót, gdy wreszcie z pełną siłą dotrze do niej świadomość, Ŝe straciła tak bliską osobę; Ŝe dotarłszy do Indii będzie juŜ tylko emocjonalnym wrakiem. Spojrzała wilkiem na Neila. Zaskoczenie i rozczarowanie w jednej chwili zmieniły się w gniew. Jennifer była prawie pewna, Ŝe kiedy poprosi go wprost i wyzna, Ŝe go potrzebuje, Neil nie odmówi. PrzecieŜ tak sobie ufali. Fakt, Ŝe odmówił jej tak szybko, i to uciekając się do tak Ŝałosnej wymówki - czego sama nigdy by nie uczyniła - mógł oznaczać tylko jedno: ich związek nie był tym, za co go uwaŜała. Krótko mówiąc, Neil dowiódł właśnie, Ŝe podobnie jak na większość męŜczyzn, na niego takŜe nie moŜna było liczyć. Wstała gwałtownie i bez słowa wyszła do zatłoczonego holu oddziału ratunkowego. Słyszała, Ŝe Neil woła ją po imieniu, ale nie zatrzymała się i nie odpowiedziała. Najbardziej bolało ją to, Ŝe popełniła błąd, okazując mu takie zaufanie. O tym, by poŜyczyć od niego pieniądze na podróŜ, wolała juŜ nawet nie myśleć.

Rozdział 6

16 października 2007 wtorek, 6.30 Nowe Delhi, Indie Cal Morgan zawsze spał głębokim snem i potrzebował radykalnych środków, by się obudzić. Ostatnio stosował budzik z radiem i odtwarzaczem CD, do którego wkładał płytę z muzyką marszową. Głośność ustawiona na trzy czwarte wystarczyła, by stolik nocny zaczął wibrować i przesuwać się po podłodze, potrącając inne przedmioty w ciasnym pokoju. Petra, która spała w sąsiedniej sypialni, słyszała ten dźwięk niemal tak samo wyraźnie. Dlatego Cal starał się wyłączać muzykę, gdy tylko wracała mu świadomość. Mimo to zdarzało się, Ŝe znowu zapadał w głęboki sen. Tego ranka miało jednak być inaczej. Zbyt mocno nakręciły go wydarzenia poprzedniego wieczoru, by mógł jeszcze zasnąć. Spoglądając na wysoki strop sypialni, zastanawiał się nad tym, co się stało. Nie dawała mu spokoju myśl o tym, jak niewiele brakowało, by próba samobójcza Veeny zniweczyła cały jego plan. Gdyby nie poszedł do niej, by sprawdzić, co robi, umarłaby, a wtedy wszczęto by śledztwo, które doprowadziłoby do katastrofy. Bez wątpienia ktoś wydałby rozkaz zamknięcia Nurses International, przy okazji spowalniając marsz Cala ku ostatecznemu celowi: zbiciu fortuny na stanowisku naczelnego dyrektora w SuperiorCare Hospital Corporation. Cal od początku nie interesował się zbytnio słuŜbą zdrowia i to się nie zmieniło - nie liczyło się dla niego dobro pacjentów i równie niewiele obchodził go los pielęgniarek. Po prostu podobały mu się pieniądze 71

- dwa miliardy dolarów rocznie w samych Stanach Zjednoczonych oraz nieustający od lat wzrost obrotów w tej branŜy. Gdy był w szkole średniej, marzył o karierze w reklamie i właśnie dlatego wybrał studia w UCLA i w Rhode Island School of Design. Krótkotrwały kontakt z branŜą wystarczył mu, by poznać jej ograniczenia, zwłaszcza finansowe. Porzucił więc reklamę, ale nie zapomniał o naczelnej zasadzie jej funkcjonowania: o kłamstwie. Wstąpił do Harvard Business School i tam po raz pierwszy zetknął się z niewyobraŜalnymi pieniędzmi przepływającymi przez tak zwaną słuŜbę zdrowia. Skończywszy studia, znalazł niezbyt atrakcyjną posadę w SuperiorCare Hospital Corporation, firmie będącej jednym z najpotęŜniejszych graczy w tej dziedzinie usług. NaleŜały do niej szpitale, kliniki Ŝywieniowe i programy opieki zdrowotnej w niemal wszystkich stanach i większych miastach Ameryki. Chcąc jak najlepiej wykorzystać swą twórczą naturę, Cal wszedł do firmy przez dział public relations, gdzie dostrzegł najciekawsze moŜliwości wyrobienia sobie dobrej opinii, a tym samym przyciągnięcia uwagi szefów. Pierwszego dnia pochwalił się, Ŝe za dziesięć lat będzie naczelnym dyrektorem firmy, i wydawało się, Ŝe po dwóch latach pracy jest na najlepszej drodze do spełnienia tej buńczucznej zapowiedzi. Wraz z piękną kobietą - o pięć lat starszą i o trzy centymetry wyŜszą, choć sam miał pełne sto osiemdziesiąt trzy centymetry - Petrą Danderoff, która w owym czasie równieŜ pracowała w dziale PR, kierował teraz całym departamentem. Stało się tak głównie dzięki serii nadzwyczaj udanych kampanii reklamowych, które razem przygotowali i poprowadzili, a które nieomalŜe podwoiły liczbę uczestników planów zdrowotnych realizowanych przez firmę. Niektórzy byli zaskoczeni tą błyskawiczną karierą, ale nie Cal. Od najmłodszych lat był przyzwyczajony do odnoszenia sukcesów, po części z mocy samospełniającej się przepowiedni o nieskończonej pewności siebie i niepokonanym duchu współzawodnictwa, które były elementem jego genetycznego dziedzictwa i które nabrały charakteru obsesji pod wpływem jego równie ambitnego ojca. Od dzieciństwa pragnął 72

zwycięŜać we wszystkim, a zwłaszcza we współzawodnictwie z dwoma starszymi braćmi. Od gier planszowych, takich jak Monopol, po wyniki w nauce i od rezultatów osiąganych w sporcie po wartość prezentów, które dawał rodzicom na Gwiazdkę, Cal zawsze musiał być pierwszy i osiągał swój cel z rzadko spotykanym uporem. Sukces tylko potęgował jego apetyt na kolejne zwycięstwa, do tego stopnia, Ŝe z biegiem lat był w zasadzie gotów osiągać je, nie zwaŜając na jakiekolwiek zasady moralne. UwaŜał, Ŝe oszustwo - którego w myślach wcale tak nie nazywał - i ignorowanie etyki, którą uwaŜał za barierę dla słabeuszy, to tylko narzędzia do osiągnięcia zamierzonego celu. Szefowie SuperiorCare Hospital Corporation nie mieli wielkiego pojęcia o prawdziwej osobowości Cala. Wiedzieli natomiast doskonale o jego zasługach dla firmy i byli więcej niŜ chętni do nagradzania go, w czym celował zwłaszcza sam CEO, dyrektor naczelny, Raymond Housman. Dziwnym trafem uznanie dla osiągnięć Cala zbiegło się w czasie z narastającymi problemami finansowymi, o których zawiadomił dyrektora naczelnego szef finansów (CFO), Clyde English. Ku swemu przeraŜeniu księgowi firmy odkryli, Ŝe rok 2006 przyniósł mniej więcej dwadzieścia siedem milionów dolarów straty. Jej przyczyną było nasilające się zjawisko turystyki medycznej; amerykańscy pacjenci woleli zaryzykować wyprawę do Indii, niŜ skorzystać z oferty szpitali naleŜących do SuperiorCare. Raymond Housman postanowił połączyć te dwie sprawy: zaprosił Cala na tajne spotkanie w swoim biurze. Wyjaśnił mu istotę zagroŜenia ze strony zjawiska turystyki medycznej oraz potrzebę zmiany obecnych trendów, a następnie zaproponował unikatową szansę. Stwierdził mianowicie, Ŝe SuperiorCare jest gotowa skorzystać z usług dyskretnego banku z Lugano w Szwajcarii, by hojnie zasponsorować działalność firmy, której wyłącznym celem działania będzie zmniejszenie popytu na usługi zdrowotne w Indiach - jeŜeli Cal zgodzi się taką firmę utworzyć. Raymond wyraził się zupełnie jasno: SuperiorCare Hospital Corporation nie Ŝyczy sobie jawnych związków z taką firmą i stanowczo zaprzeczy istnieniu takowych, jeśli ktoś zechce o to spytać. Jednocześnie 73

zaś zarząd nie będzie się interesował tym, jakimi metodami osiągnięty zostanie cel. Nie powiedział natomiast - ale Cal głęboko wierzył, Ŝe słyszał takie zapewnienie - Ŝe będzie to dla Cala koniec terminowania w SuperiorCare, sukces w tajnym przedsięwzięciu otworzy mu bowiem drogę na sam szczyt, z pominięciem wielu szczebli firmowej hierarchii. Cal nie miał pojęcia, w jaki sposób zrealizuje cel misji, lecz mimo to bez zastanowienia przyjął propozycję, stawiając jedynie warunek, Ŝe dzieląca z nim obowiązki szefa departamentu PR Petra Danderoff równieŜ weźmie udział w nowym przedsięwzięciu. Housman wzbraniał się, twierdząc, Ŝe nie zostanie mu nikt, kto potrafiłby poprowadzić dział public relations, ale ustąpił, przekonany argumentem o powadze zagroŜenia ze strony turystyki medycznej. Dwa tygodnie później Cal był juŜ z Petrą w swym rodzinnym mieście, Los Angeles, gdzie razem urządzili burzę mózgów, próbując wypracować sposób działania nowej firmy. KaŜde z nich zatrudniło do pomocy utalentowanego przyjaciela: Cal wybrał Durella Williamsa, Murzyna, z którym zaprzyjaźnił się w UCLA i który specjalizował się w zabezpieczeniach systemów komputerowych. Petra zaprosiła Santanę Ramos, doktora psychologii, która po pięciu latach prowadzenia prywatnej praktyki podjęła pracę w CNN. NajwaŜniejsze było to, Ŝe wszyscy czworo byli równie ambitni, równie wyzuci z zasad (dobrych dla słabeuszy) oraz w równym stopniu przekonani, Ŝe ukrócenie zjawiska turystyki medycznej na zlecenie wielkiej korporacji jest dla nich Ŝyciową szansą. Poprzysięgli sobie, Ŝe zrobią wszystko, by osiągnąć cel. Bardzo szybko ustalili, Ŝe najlepszym sposobem na zmniejszenie popytu na tanie usługi medyczne będzie rozbudzenie lęku w potencjalnych pacjentach. Dopóki nie ulegli pozytywnej propagandzie, chorzy czekający na operacje mieli powaŜne i całkiem zrozumiałe obawy przed poddaniem się im w Indiach czy innych krajach rozwijających się. Przede wszystkim dotyczyły one niskich standardów higieny, a co za tym idzie, ryzyka zakaŜenia ran czy złapania groźnej choroby zakaźnej. Równie nieufnie pacjenci podchodzili 74

do kwestii umiejętności miejscowych lekarzy i personelu pomocniczego, choćby pielęgniarek. Nie bez znaczenia był standard samych szpitali i dostępność nowoczesnego sprzętu. Niepokój budził teŜ brak danych na temat skuteczności przeprowadzanych tam zabiegów. Gdy ekipa Cala przyjrzała się bliŜej akcji propagandowej Indyjskiego Biura Turystyki, odkryła, Ŝe działania marketingowe polegają przede wszystkim na wyjaśnianiu tych draŜliwych kwestii. Zadaniem nowej firmy musiało więc być prowadzenie działań dokładnie odwrotnych i granie na ludzkim strachu. Czworo członków zarządu nie miało wątpliwości, Ŝe kampania odniesie sukces, znacznie łatwiej jest bowiem promować przekonania i uprzedzenia, które juŜ podziela większość grupy docelowej. Niestety, dość szybko pojawił się powaŜny problem. Skoro rząd indyjski wydawał powaŜne kwoty na akcję promocyjną, to bez wątpienia wszcząłby dochodzenie, gdyby ktoś rozpoczął nagle otwarty kontratak. Śledztwo zaś oznaczałoby kłopoty, gdyby firma nie miała Ŝadnych dowodów na poparcie lansowanych przez siebie tez. Stało się jasne, Ŝe potrzebne będą prawdziwe dane z indyjskich szpitali prywatnych, zwłaszcza dotyczące wyników przeprowadzanych operacji, śmiertelności wśród pacjentów oraz częstotliwości występowania komplikacji pooperacyjnych, w tym zakaŜeń. Takich danych nikt jednak nie publikował. Grupa dokładnie sprawdziła zasoby internetowe, czasopisma medyczne, a nawet źródła w indyjskim Ministerstwie Zdrowia, które, jak się okazało, nie tylko nie ujawniało tego typu statystyk, ale wręcz zaprzeczało ich istnieniu. W materiałach propagandowych nie było Ŝadnych konkretnych danych, a co najwyŜej twierdzenia, Ŝe wyniki operacji są równie dobre, a moŜe nawet lepsze niŜ na Zachodzie. Impas nie trwał długo: Cal i jego ludzie doszli do wniosku, ze konieczne będzie stworzenie piątej kolumny z ludzi pracujących w prywatnych szpitalach uczestniczących w procederze turystyki medycznej. Najlepszymi kandydatami wydawali się księgowi, ale ich pozyskanie w praktyce graniczyło z cudem. 75

Wtedy pojawił się pomysł skorzystania z usług pielęgniarek - głównie dlatego, Ŝe Santana wiedziała o czymś, o czym pozostali nie mieli pojęcia: pośrednictwo w zatrudnianiu pielęgniarek było potęŜnym biznesem na skalę światową. Na Zachodzie brakowało chętnych do pracy w tym zawodzie, na Wschodzie zaś - głównie na Filipinach i w Indiach, było ich zbyt wiele. Z przyczyn ekonomicznych lub kulturowych wiele młodych pielęgniarek z krajów rozwijających się rozpaczliwie pragnęło wyemigrować do Stanów Zjednoczonych, jednak napotykały trudności - niekiedy nie do przezwycięŜenia. Rozpoznawszy sytuację, po zaŜartej dyskusji Cal i jego wspólnicy postanowili zacząć od załoŜenia firmy zatrudniającej pielęgniarki, którą nazwali Nurses International. Planowali zatrudnić w Indiach tuzin młodych, wraŜliwych, atrakcyjnych, łatwowiernych, świeŜo wykształconych pielęgniarek, zaproponować im pensje na amerykańskim poziomie, sprowadzić je do Stanów - a ściślej do Kalifornii - z wykorzystaniem wiz turystycznych i wykorzystując ich wdzięczność za wszystkie te dobrodziejstwa, metodą manipulacji przemienić je w oddział szpiegów. Celowo rozpieszczali dziewczęta podczas ich pobytu w Ameryce, by zyskać jak największy wpływ na ich postawę i do maksimum wykorzystać pragnienie wyemigrowania z Indii. Jednocześnie w godzinach porannych zapewniali im szkolenie w obsłudze komputerów i technikach hackerskich. Popołudniami pielęgniarki spędzały kilka godzin, pracując w szpitalach naleŜących do SuperiorCare, by podszlifować angielski i zapoznać się z oczekiwaniami amerykańskich pacjentów, co, jak się spodziewano, miało ułatwić im znalezienie pracy w prywatnych szpitalach w Indiach. O dziwo, operacja przebiegła bez najmniejszych problemów i teraz sześć par specjalnie przeszkolonych pielęgniarek pracowało w prywatnych szpitalach obsługujących medycznych turystów. Wszystkim nakazano zamieszkać w rezydencji wynajętej przez Nurses International w dyplomatycznej dzielnicy Nowego Delhi. Decyzja ta wzbudziła początkowo niechęć ich rodzin, ale głosy sprzeciwu stopniowo milkły, w miarę jak na konta pielęgniarek spływały pieniądze. 76

Po tygodniu pracy wszystkie dziewczyny skarŜyły się juŜ, Ŝe wolą wrócić do Kalifornii znacznie szybciej niŜ po umówionych sześciu miesiącach spędzonych w Indiach. Otrzymały wtedy polecenie zbierania danych o stanie pacjentów, a ściślej wykradania ich z sieci komputerowych szpitali, w których pracowały. Celem akcji było obliczenie odsetka infekcji pooperacyjnych, nieudanych zabiegów oraz zgonów, słowem, przygotowanie materiału do przyszłych negatywnych kampanii reklamowych. Ku zaskoczeniu Cala i pozostałych Ŝadna z pielęgniarek nie wyraziła sprzeciwu; co więcej, wszystkie wykazały się wręcz fantastyczną skutecznością w działaniu. I wtedy nastąpiła katastrofa, której nikt nie przewidział: statystyki były całkiem dobre, a w niektórych placówkach wręcz znakomite. Przygnębienie ogarnęło Cala i Petrę na kilka dni; nie bardzo wiedzieli, co dalej począć. Firma matka zainwestowała mnóstwo pieniędzy w wyrafinowany system szpiegowski i juŜ pojawiała się presja: oczekiwano rezultatów. Raymond Housman skierował nawet do nich specjalnego, tajnego wysłannika, by się dowiedzieć, kiedy moŜna oczekiwać pierwszych wyników akcji. Wydawało się, Ŝe dalsze straty koncernu z tytułu rozkwitu turystyki medycznej rosną w alarmującym tempie. Cal obiecał wysłannikowi, Ŝe juŜ wkrótce pojawią się pierwsze rezultaty, bo w dniu jego wizyty dane dopiero zaczynały spływać. Wkrótce po tym Cal, z natury kreatywny i napędzany Ŝądzą zwycięstwa, wpadł na nowy pomysł. Skoro nie istniały złe dane statystyczne, mogące posłuŜyć jako podstawa negatywnej kampanii reklamowej, to dlaczego by nie stworzyć - z pomocą piątej kolumny - serii własnych pechowych przypadków i nie nakarmić nią mediów w czasie rzeczywistym? Cal skorzystał z rady niczego nie podejrzewającego anestezjologa i patologa, którego poznał w Charlotte w Karolinie Północnej, gdy pracował w centrali SuperiorCare, i zdecydował się na wykorzystanie chlorku suksametonium jako środka powodującego nagłą śmierć. Planował wyszukać pacjentów z chorobą serca, Którym w trakcie znieczulenia podawano właśnie ten preparat, a następnie zlecić podanie im dodatkowej dawki wieczorem, po operacji. Znajomy zapewnił go, Ŝe 77

preparatu nie da się wykryć we krwi ofiary, a nawet gdyby się to udało, to wniosek byłby jasny: to pozostałość po mieszance podanej przez anestezjologa. Co najlepsze, historia choroby serca sprzyjałaby wystawieniu szybkiej diagnozy, iŜ przyczyną zgonu był zawał. Gdy tylko Cal i Petra dopracowali plan, przedstawili go Durellowi i Santanie. Durell zaaprobował go bez zastrzeŜeń, natomiast Santana miała wątpliwości. Wykradanie zastrzeŜonych informacji było jej zdaniem czymś zgoła odmiennym niŜ zabijanie ludzi. I ona jednak uległa, i to z kilku powodów: po części zaraŜona entuzjazmem pozostałych, po części dlatego, Ŝe sama nade wszystko pragnęła sukcesu, po części dlatego, Ŝe nabrała przekonania, iŜ nikt nigdy nie odkryje prawdy, po części dlatego, Ŝe ofiar miało być niewiele, ale przede wszystkim dlatego, Ŝe podobnie jak pozostali wierzyła, iŜ jest to jedyna droga do ocalenia Nurses International, a przecieŜ cała czwórka liczyła, Ŝe właśnie ta firma będzie dla nich odskocznią do kariery i bogactwa, na które, jak im się wydawało, zasługują. Istniał teŜ pomniejszy powód zmiany jej nastawienia: odkąd przebywała w Indiach, prowadziła intensywne studia nad kulturą hinduizmu. Pociągała ją zwłaszcza wiara w reinkarnację. Wedle jej zasad ten, kto umiera, nie odchodzi w niebyt, a jedynie mija bramę do nowej egzystencji - lepszej, jeśli za Ŝycia przestrzegał zasad swej wiary. I wreszcie pomogło Santanie to, Ŝe wraz z pozostałymi złoŜyła przysięgę, Ŝe zrobi wszystko, by ograniczyć turystykę medyczną. Gdy cała czwórka zaakceptowała nową strategię, naleŜało się zastanowić, jak zareagują pielęgniarki i czy nadal będą skłonne do współpracy. Miesiąc spędzony w Los Angeles wystarczył grupie, by tak bardzo przywyknąć do amerykańskiej kultury, tak bardzo uzaleŜnić się od regularnie wypłacanych pieniędzy i wreszcie tak bardzo liczyć na rychły wyjazd na stałe, Ŝe najprawdopodobniej dziewczyny były gotowe zrobić wszystko, o co zostaną poproszone, lecz mimo to Cal, Petra i Durell mieli wątpliwości. Tymczasem Santana uwaŜała, Ŝe pielęgniarki nie będą miały problemu z zaakceptowaniem nowego zadania, bo pomoŜe im wiara w samsarę, czyli kołowrót narodzin i śmierci, a zwłaszcza 78

przekonanie o większym znaczeniu grupy niŜ jednostki. Stwierdziła teŜ, Ŝe kluczową postacią będzie Veena i Ŝe naleŜy za wszelką cenę przekonać ją, Ŝe jej dharmą jest uśpić jednego z amerykańskich pacjentów. Gdyby bowiem ona, de facto liderka grupy, zdecydowała się na taki krok, pozostałe pielęgniarki uczyniłyby to samo. Ale to, czy Veena da się przekonać, wcale nie było pewne. Wszyscy byli zgodni co do tego, Ŝe właśnie ona była najbardziej związana z grupą i najgoręcej pragnęła wyjechać z ojczyzny, jednakŜe dawał się wyczuć wyraźny rozdźwięk między jej nieprzeciętną inteligencją, wrodzonymi zdolnościami przywódczymi i nadzwyczajną urodą a ewidentnie niską samooceną. Dysponując takimi danymi, Santana stwierdziła jako psycholog, Ŝe Veena zmaga się z brzemieniem trudnych doświadczeń, a sytuację pogarsza jej przywiązanie do tradycyjnej kultury i religii. Zasugerowała teŜ, Ŝe odkrycie prawdy i zaoferowanie pomocy w rozwiązaniu problemu Veeny moŜe być kluczem do pozyskania jej współpracy. W tym momencie wiele zaleŜało od postawy Durella, który - jak wszyscy wiedzieli - utrzymywał bliskie stosunki z jedną z pielęgniarek, Samirą Patel. Petra i Santana od początku potępiały ten związek, ale w końcu okazał się on przydatny. Jako Ŝe Samira dzieliła z Veeną pokój i była jej najbliŜszą przyjaciółką, zarząd firmy wierzył, Ŝe jeśli Veena ma się komuś zwierzyć, to właśnie jej. Durell otrzymał więc zadanie wyłuskania prawdy i wykonał je, przekonując Samirę, ze Nurses International chce pomóc Veenie, a nie moŜe tego dokonać, nie wiedząc dokładnie, na czym polega jej problem. Wmówił jej, Ŝe cały program jest przez to zagroŜony - w tym takŜe i plan wysłania pielęgniarek na stałe do Ameryki. Samira uwierzyła w kaŜde jego słowo i choć przysięgła Veenie, Ŝe zachowa dyskrecję, ujawniła bolesną tajemnicę jej rodziny. Uzbrojony w tę cenną informację Cal zwrócił się do Veeny poprzedniego popołudnia, oferując, Ŝe raz na zawsze skończy z molestowaniem w jej rodzinie, jeśli tylko dziewczyna zechce realizować nową strategię firmy i nadal przewodzić Skipie koleŜanek. W pierwszej chwili Veena odmówiła, lecz po namyśle zmieniła zdanie - przekonała ją obietnica, Ŝe jej 79

siostry i matka nie będą juŜ zagroŜone, a przecieŜ właśnie troska o nie była główną przeszkodą, która aŜ do tej chwili nie pozwalała jej powaŜnie myśleć o emigracji. Cal Morgan westchnął. OdświeŜywszy w pamięci całą historię, zdał sobie sprawę, Ŝe cały ten program zniechęcania Amerykanów do szukania pomocy lekarskiej w Indiach nie będzie aŜ takim spacerkiem, jakim się początkowo wydawał. Potrząsając głową, zastanawiał się, co się jeszcze wydarzy. Nie był w stanie przewidzieć tego, co nieprzewidywalne; potrzebował więc strategii awaryjnej. Gdyby bowiem sytuacja bardzo się pogorszyła, musiał mieć plan i środki, które umoŜliwią ucieczkę z Indii jemu i pozostałym trzem osobom. Obiecał sobie w duchu, Ŝe poruszy tę sprawę na spotkaniu, które miało się rozpocząć o ósmej. Przewróciwszy się na drugi bok, spojrzał na tarczę budzika. Musiał wstać o szóstej czterdzieści pięć, jeśli chciał pobiegać jeszcze przed śniadaniem. Zamierzał teŜ sprawdzić, czy Veena wstała i wybiera się do pracy. Lekarze pogotowia zrobili jej solidne płukanie Ŝołądka i uznali, Ŝe dzięki wysiłkom Cala jej organizm wchłonął jedynie minimalną dawkę Ambienu, ale on wolał mieć pewność. Gdyby nie pojawiła się w pracy następnego dnia po śmierci pani Hernandez, ktoś mógłby zainteresować się tym faktem, jeśli pojawiłyby się jakiekolwiek wątpliwości co do przyczyn zgonu. Zwłaszcza Ŝe ktoś mógł ją widzieć tamtej nocy, gdy kręciła się po szpitalu długo po zakończeniu swojej zmiany. WłoŜywszy strój sportowy, Cal ruszył w stronę skrzydła gościnnego. Minął ostatni zakręt korytarza i z ulgą zauwaŜył, Ŝe drzwi pokoju Veeny są uchylone. Zapukał w ościeŜnicę i powiedział dzień dobry, jednocześnie zaglądając do środka. Veena, ubrana w szlafrok, siedziała na łóŜku. Jeśli nie liczyć lekkiego zaczerwienienia oczu, wyglądała całkiem normalnie, to jest fantastycznie. Nie była sama. Naprzeciwko, na łóŜku Samiry, siedziała Santana. - Miło mi stwierdzić, Ŝe pacjentka czuje się dobrze - oznajmiła. Była 80

pięć lat starsza od Cala. Podobnie jak on, miała na sobie strój do joggingu, tyle Ŝe stylowy: czarne, lekko połyskujące legginsy i równie obcisłą, czarną koszulkę z krótkim rękawem, z syntetycznego tworzywa. Ciemne, gęste włosy związała w koński ogon z tyłu głowy. - To wspaniale! - odparł Cal całkiem szczerze. - Domyślam się, Ŝe idziesz do pracy? - dodał, spoglądając na Veenę. - Oczywiście - odparła. Po głosie moŜna było stwierdzić, Ŝe jest jeszcze odrobinę oszołomiona działaniem leków. - Rozmawiałyśmy o tym, co się wczoraj wydarzyło - wyjaśniła Santana. - Wspaniale - powtórzył Cal z jakby mniejszym entuzjazmem. Nie bardzo umiał rozmawiać o sprawie, która wprawiała go w zakłopotanie. - Veena zapewniła mnie, Ŝe nie podejmie więcej takiej próby. - Jak miło - odparł Cal, myśląc jednocześnie: Niechby tylko spróbowała. - Wyjaśniła mi, Ŝe zrobiła to, poniewaŜ czuła, Ŝe podobałoby się to bogom: Ŝycie za Ŝycie. Ale teraz, jako Ŝe bogowie ją ocalili, twierdzi, Ŝe chce pozostać przy Ŝyciu. Wierzy, Ŝe cały ten epizod był po prostu elementem jej karmy. Bogowie ocalili, akurat! - pomyślał Cal, ale powstrzymał się od komentarza. - Bardzo mnie to cieszy - rzekł - bo naprawdę jej potrzebujemy. Przyglądając się Veenie, zastanawiał się, czy powiedziała Santanie o agresywnym seksie, który uprawiali poprzedniego dnia, albo o nieprzyjemnych okolicznościach śmierci pacjentki, lecz jej twarz była równie spokojna i nieprzenikniona jak zwykle. Poprzedniego wieczoru, podczas rozmowy z partnerami, i on nie wspomniał o tym ani słowem sam nie wiedział dlaczego. Domyślał się, Ŝe czułby zakłopotanie, wyjawiając, iŜ w tak oczywisty sposób wykorzystał seksualną agresję Veeny. Przywykł do tego, Ŝe to on wykorzystuje kobiety, nie zaś na odwrót. Co się zaś tyczy okoliczności zgonu pani Hernandez, bacznie róŜniących się od wersji łagodnego paraliŜu, którą usłyszał od fachowca 81

i którą przekazał pozostałym, to zwyczajnie się bał, Ŝe dyskusja na ten temat ostudzi zapał pozostałych do wykonania planu. Cal przeprosił kobiety i oddalił się, choć przyszła mu do głowy myśl, Ŝe być moŜe właśnie teraz zaczną o nim rozmawiać. Nie przejmował się tym jednak zbyt długo. Wyszedł z bungalowu, minął frontową bramę i zaczął biec. Ćanakjapuri było jednym z niewielu miejsc w całym mieście - jeśli nie liczyć nadbrzeŜnego rezerwatu leśnego - gdzie uprawianie joggingu było przyjemnością. Niestety, tego dnia rozpoczął bieg później niŜ zwykle i ruch na ulicach wzmagał się z kaŜdą minutą. StęŜenie pyłów i dymów było juŜ niemal tak wysokie jak w południe. Szybko zmienił trasę, oddalając się wąskimi uliczkami od głównej drogi. Tu powietrze było nieco lepsze, ale wkrótce trafił na spore stado małp, których zawsze trochę się bał. Małpy w Delhi były zresztą wyjątkowo bezczelne, a przynajmniej tak się Calowi wydawało. MoŜe nie groził mu zmasowany atak z ich strony, ale niepokoiła go sama myśl o egzotycznych chorobach, które mógłby od nich złapać, gdyby go któraś ugryzła. Tego ranka było tak, jakby wyczuły jego lęk: podąŜały za nim, szczerząc poŜółkłe kły, gaworząc po swojemu i wrzeszcząc jak opętane. Cal uznał, Ŝe małpy i zanieczyszczone powietrze to wystarczające powody, by odpuścić sobie dalszy bieg. Zaczął wykonywać gwałtowne zwroty, czym sprawił, Ŝe małpy uciekły w panice. Niczym koń instynktownie powracający do stajni, w dobrym tempie puścił się z powrotem ku rezydencji. Nie było go zaledwie pół godziny, ale dobrze się poczuł, mijając znów bramę, a jeszcze lepiej chwilę później, gdy stanął pod prysznicem. Choć bieg nie naleŜał do udanych, kąpiąc się i goląc, Cal ani myślał spisać ten poranek na straty. Krótka rozmowa z Santaną w duŜym stopniu rozwiała jego obawy co do Veeny. Wystraszyła go swą próbą samobójczą i aŜ do chwili, gdy Santana zapewniła go, Ŝe wszystko będzie w porządku, powaŜnie obawiał się powtórki. Teraz poczuł się pewniej: skoro Veena uznała, Ŝe epizod z panią Hernandez to część jej karmy, przeznaczenia, to widoki na dalszą współpracę z pozostałymi pielęgniarkami były całkiem niezłe. 82

Zjadłszy jaja na szynce, usmaŜone przez kucharza zatrudnionego w rezydencji, Cal udał się do oszklonej oranŜerii na tyłach budynku. Gdy wynajmowali ten dom, stały tu jedynie krzesła; teraz, gdy dodali okrągły stół, pomieszczenie to kaŜdego ranka słuŜyło im za salę konferencyjną. Gdy wszedł do oranŜerii, pozostali juŜ siedzieli przy stole, a ich oŜywiona rozmowa nagle ucichła. Zajął to samo miejsce co zwykle: twarzą w stronę ogrodu i plecami do wnętrza domu. Cała czwórka wykazywała skłonność do silnych przyzwyczajeń: zawsze zajmowali te same miejsca. Santana siedziała na prawo od Cala, Petra po lewej, a Durell naprzeciwko. Postawy, które przyjęli, do pewnego stopnia odzwierciedlały ich charakter. Durell siedział lekko przygarbiony, opierając rękę na podłokietniku, a podbródek na dłoni. Był potęŜnie zbudowanym, mocno umięśnionym męŜczyzną o mahoniowej skórze. Nosił cieniutki wąs i równie dyskretną kozią bródkę. Petra siedziała prosto, niczym prymuska szkółki niedzielnej pragnąca wywrzeć swą pilnością jak najlepsze wraŜenie na nauczycielu. Była wyjątkowo wysoką i naprawdę ładną kobietą, rumianą i pełną zapału. Santana siedziała wygodnie, z dłońmi splecionymi na brzuchu jak rasowy psycholog (którym przecieŜ była) czekający, aŜ pacjent zacznie mówić. Zawsze wydawała się spokojna; doskonale panowała nad emocjami. Cal zaczął spotkanie od przypomnienia o próbie samobójczej Veeny, by mieć pewność, Ŝe wszyscy są dobrze poinformowani. Poprosił Santanę, Ŝeby opowiedziała dokładnie, czego się dowiedziała tego ranka podczas rozmowy z pielęgniarką, zwłaszcza o jej zapewnieniach, iŜ nie podejmie kolejnej próby. Cal przyznał, Ŝe cała ta sprawa wystraszyła go na tyle, Ŝe uznał za celowe opracowanie - na wszelki wypadek strategii szybkiej ewakuacji. - Bo gdyby Veena naprawdę popełniła samobójstwo - ciągał - to mielibyśmy śledztwo, które bez wątpienia oznaczałoby powaŜne kłopoty dla Nurses International. - Co właściwie masz na myśli, mówiąc o strategii ewakuacji? spytała Petra. - Dokładnie to, co słyszysz - odparł Cal. - To Ŝadna filozofia; mówię 83

absolutnie dosłownie. Jeśli sprawy potoczą się wedle najgorszego scenariusza, to znaczy tak, Ŝe będziemy musieli błyskawicznie opuścić Indie, powinniśmy być do tego przygotowani, i to w najdrobniejszych szczegółach. Nie ma tu miejsca na improwizację, po prostu nie będzie na nią czasu. Petra i Santana skinęły głowami. Durell tylko uniósł pytająco brew. - Drogą lądową, morską czy powietrzną? - spytał. - Jestem otwarty na sugestie - odparł Cal. Spojrzał kolejno na swych współpracowników, aŜ zatrzymał wzrok na Petrze, która miała smykałkę do dopracowywania takich szczegółów. - Drogą powietrzną byłoby cięŜko - powiedziała. - Musielibyśmy przejść odprawę paszportową na Gandhi International. To oznacza łapówki dla bardzo wielu ludzi, bo przecieŜ nie sposób przewidzieć, o jakiej porze zdarzy nam się ta cała ewakuacja. Jeśli mielibyśmy uciekać po cichu, to tylko lądem. - Zgadzam się - rzekł Durell. Pochylił się nieco, oparł łokcie na stole i splótł dłonie. - Myślę, Ŝe powinniśmy ruszyć na północny wschód samochodem, najlepiej terenowym, który kupimy specjalnie w tym celu, zapakujemy i będziemy trzymać w pełnej gotowości do podróŜy. Moglibyśmy przekroczyć granicę z Nepalem w miejscu, które uznamy za najkorzystniejsze, choć tak naprawdę nie mamy wielkiego wyboru. I wreszcie powinniśmy przechowywać w wozie stosowną kwotę na łapówki. To kluczowa sprawa. - Sugerujesz, Ŝebyśmy kupili samochód, wyposaŜyli go i trzymali gdzieś w ukryciu? - upewnił się Cal. - Tak jest - przytaknął Durell. - MoŜemy od czasu do czasu odpalić silnik, ale niech wóz stoi sobie dyskretnie w tym wielkim garaŜu na terenie posiadłości. Cal wzruszył ramionami. Spojrzał na kobiety, próbując wyczuć, co myślą. Milczeli przez chwilę, a potem Cal znowu zwrócił się do Durella: - Mogę prosić, Ŝebyś się zajął realizacją tego pomysłu? - Nie ma sprawy. 84

- Powróćmy teraz do naszej nowej strategii. Czy mamy juŜ jakieś informacje zwrotne? - AleŜ oczywiście - odezwała się Santana. - Parę godzin temu dostałam sygnał z CNN. Nadali materiał niemal natychmiast, dokładnie tak, jak na to liczyłam. Odzew był świetny i ponoć znacznie bardziej oŜywiony, niŜ się spodziewali. Niemal natychmiast dostali całe morze e-maili od widzów. Było tego więcej niŜ po tygodniu nadawania programu o polityce prezydenta. Nie mogą się doczekać, kiedy dostaną od nas więcej danych. Cal rozsiadł się nieco wygodniej i nawet uśmiechnął się lekko. Od początku pracy nad tym projektem nie słyszał tak dobrych wieści. - Kiedy się obudziłam, czekała na mnie jeszcze jedna wiadomość od Rosalyn Beekman, mojego człowieka w CNN. Napisała, Ŝe wszystkie trzy programy informacyjne nadawane przez sieć podchwyciły temat, przygotowując bardziej ogólne materiały na temat turystyki medycznej. Na koniec kaŜdego z programów prowadzący w jasny sposób sugerowali, Ŝe nie moŜna mieć pewności, czy operacje wykonywane w Indiach są całkiem bezpieczne. - Fantastycznie! - wykrzyknął Cal, akcentując kaŜdą sylabę lekkim uderzeniem dłoni w blat. - Tego mi było trzeba. Ale zaraz pojawia się pytanie: kiedy powinniśmy ponowić próbę? Skoro CNN, jak mówi Santana, nie moŜe się doczekać nowych danych, to chyba nie powinniśmy odmawiać. - Zgoda - przytaknął Durell. - Bez dwóch zdań. Skoro ryba bierze, trzeba ją poderwać. I powiem wam jeszcze, Ŝe Samira jest gotowa do działania. Uraziliśmy ją, wybierając Veenę jako pierwszą. Twierdzi, Ŝe ma u siebie pacjenta z chorobą serca, który dziś rano przechodzi operację nogi i byłby świetnym kandydatem. Cal zaśmiał się lekko. - Ja się martwiłem, Ŝe będzie problem ze skłonieniem pielęgniarek do współpracy, a one zgłaszają się na ochotnika - Spojrzał kolejno na Petrę i Santanę. - Co wy na to, moje panie? Czy powinniśmy się zająć kolejnym pacjentem? Wczoraj wieczorem, kiedy znalazłem Veenę po 85

przedawkowaniu leków, nie sądziłem, Ŝe będę dziś pytał o powtórkę, a jednak. - Rosalyn naprawdę domagała się więcej materiału - odrzekła Santana, spoglądając na Petrę. - Skoro wiemy, Ŝe nowiny natychmiast trafią na antenę, głosuję na tak. - Czy istnieje ryzyko, Ŝe Samira zareaguje tak emocjonalnie jak Veena? - spytała Petra, odwzajemniając spojrzenie. - Niepotrzebna nam kolejna próba samobójcza. - Samira? Nigdy w Ŝyciu - odparł z przekonaniem Durell. - MoŜe i jest w wieku Veeny, moŜe jest jej najlepszą przyjaciółką i mieszkają w jednym pokoju, ale jeśli chodzi o osobowość, to są jak ogień i woda. Być moŜe zresztą właśnie dlatego trzymają się tak blisko, a przynajmniej trzymały. Wczoraj po południu, zanim Veena wyruszyła z misją, porządnie ochrzaniła Samirę za ujawnienie rodzinnej tajemnicy. - Zgadzasz się, Santana? - spytała Petra. - Tak. Samira jest bardzo ambitna, ale nie ma natury przywódcy. Co waŜniejsze, jest bardziej skupiona na sobie i wszystko w sobie tłumi. - W takim razie ja teŜ się zgadzam. - Co będzie, jeśli dzień po dniu, w tym samym szpitalu, dojdzie do dwóch zgonów w podobnych okolicznościach? UwaŜacie, Ŝe będzie z tym problem? Wszyscy spojrzeli teraz na Cala, który wzruszył ramionami. - Moim zdaniem to nie ma znaczenia. Zapewniono mnie, Ŝe z kilku powodów sprawy po prostu nie da się wykryć. Poza tym władze szpitala i jego właściciele będą chcieli jak najszybciej zatuszować oba incydenty, Ŝeby w miarę moŜliwości uniknąć negatywnego rozgłosu. W Indiach nie ma odpowiedniego systemu nadzoru, ale gdyby jakimś cudem ktoś zwęszył podstęp i jeszcze mniej prawdopodobnym cudem wpadł na pomysł, Ŝe uŜyto chlorku suksametonium, to i tak nie da się go juŜ wykryć, a jeŜeli pozostaną śladowe ilości, czy jak to się tam nazywa, to zostaną uznane za pozostałość po znieczuleniu. 86

- Szczerze mówiąc, dwa zgony dzień po dniu to jeszcze lepszy materiał dla mediów - wtrąciła Santana. - Sądzę, Ŝe dobrze się przysłuŜy naszej sprawie. Cal skinął głową i spojrzał na Petrę i Durella. Oboje pokiwali głowami. - Cudownie - rzekł z uśmiechem, kładąc dłonie na stole. - Cudownie widzieć taką jednomyślność. Zatem do dzieła - rzucił, a po chwili dodał, spoglądając na Durella: - PrzekaŜesz Samirze dobrą wiadomość, kiedy wróci z pracy. - Z przyjemnością.

Rozdział 7

15 października 2007 poniedziałek, 19.54 Los Angeles, Stany Zjednoczone (W czasie, gdy poranne spotkanie zarządu Nurses International dobiegało końca) Neil McCulgan odłoŜył pióro i potarł dłonią oczy. Grafik, nad którym pracował, jeszcze nie był gotowy. Firma informatyczna, której program miał automatycznie tworzyć rozkład dyŜurów, przeszła niedawno w ręce nowych właścicieli i odkąd zabrakło dawnego szefa, który trzymał rękę na pulsie, program zaczął wariować i pojawiła się konieczność, by Neil zajął się Ŝmudnym, ręcznym tworzeniem grafiku. Spojrzał na zegarek. Dochodziła dwudziesta, a on był wyczerpany i miał godzinę spóźnienia. Kłopoty z dotrzymaniem terminu wynikały z dwóch przyczyn. Pierwszą był karambol na drodze numer 405, w którym zginęło kilka osób i z którego dostarczono wielu powaŜnie rannych. Karetki zaczęły podjeŜdŜać ledwie pół godziny po tym, jak Jennifer Hernandez w dziecinny sposób wymaszerowała z jego gabinetu. Opanowanie sytuacji czyli ocena stanu Ŝywych, ustabilizowanie stanu najpowaŜniej poszkodowanych, odesłanie ich do sal operacyjnych i wreszcie opatrzenie lŜej rannych (załoŜenie szwów i nastawienie złamań) - wymagało kilku godzin. Druga przyczyna opóźnienia była bardziej prozaiczna: nie mógł się skupić. - Szlag! - wykrzyknął do pustej ściany i zaraz poczuł się dość głupio. Obrócił się na krześle i wyjrzał na korytarz. Dwoje pacjentów 88

spoglądało na niego spod uniesionych brwi. Zawstydzony swoim wybuchem Neil wstał i z uśmiechem pomachał do wystraszonych pacjentów, a potem zamknął drzwi i na powrót usiadł za biurkiem. Nie mógł się skoncentrować, poniewaŜ myślał o Jennifer. Choć w duchu starał się wykorzystać jej infantylne zachowanie jako dodatkowy argument na poparcie swojej decyzji o rezygnacji z wyjazdu do Indii, musiał przyznać sam przed sobą, Ŝe nader marnie rozegrał tę sytuację. Po pierwsze, prawdziwe przyczyny odmowy miały wiele wspólnego z jego egoizmem. W końcu przyznał się i do tego, Ŝe wymówka, którą jej podał - rzekomy nawał pracy nad grafikiem - była oczywistym kłamstwem. Powinien był zdobyć się na więcej, choćby na uczciwą dyskusję. Wreszcie powiedział sobie otwarcie, Ŝe największe poczucie winy wzbudziła w nim wymówka, którą stworzył sobie na własny uŜytek: Ŝe postąpiłby inaczej, gdyby chodziło o matkę, nie o babcię. Doskonale wiedział, Ŝe babcia pod kaŜdym względem zastępowała Jennifer matkę. Wreszcie dojrzał do tego, by zadzwonić na jej komórkę, ale nie odpowiedziała. Nie miał pojęcia, czy to dlatego, Ŝe zobaczyła, kto dzwoni, czy moŜe dlatego, Ŝe juŜ odleciała. W Ŝaden sposób nie mógł tego sprawdzić. Pomyślał nawet, dość nieracjonalnie, Ŝe powinien pojechać na lotnisko i spróbować ją złapać, lecz porzucił ten plan, bo nie miał pojęcia, z których linii zamierzała skorzystać. Sam przecieŜ załatwiał podobne formalności ledwie pięć miesięcy wcześniej, toteŜ wiedział, Ŝe wielu przewoźników oferuje połączenia z Los Angeles do Nowego Delhi. Przez całe popołudnie Neil zŜymał się na własną głupotę, na to, Ŝe tak fatalnie potraktował Jennifer, aŜ wreszcie zaczął oskarŜać sam siebie o infantylizm i egoizm, choć jeszcze niedawno przypisywał te cechy swojej dziewczynie. Zaczął nawet wierzyć, Ŝe Jennifer zachowała się całkiem właściwie, wychodząc bez słowa z jego gabinetu. Podejrzewał, Ŝe gdyby postąpiła inaczej, okopałby się jeszcze głębiej na swojej pozycji i zrobił z siebie jeszcze większego durnia. Pod wpływem nagłego impulsu wstał z takim impetem, Ŝe krzesło odjechało do tyłu i uderzyło w zamknięte drzwi. Zdjął z haczyka 89

czysty fartuch, włoŜył go i poszedł do głównego punktu pielęgniarskiego. Zapytał jedną z sióstr, czy Clarence Hodges juŜ wyszedł. Oficjalnie kończył pracę o tej samej porze co Neil, lecz podobnie jak on, rzadko wychodził o czasie. Na szczęście okazało się, Ŝe jeszcze jest i zszywa ranę przy jednym ze stanowisk. Pielęgniarka wskazała Neilowi kierunek. - Rany! - zawołał Neil, spojrzawszy ponad ramieniem Clarence'a, który właśnie przyszywał prawe ucho do głowy pacjenta. Wykonywał drobiazgową rekonstrukcję plastyczną, zakładając liczne szwy za pomocą cienkiego jak pajęcza nić czarnego jedwabiu. To Neil zwerbował go do tej pracy. Razem chodzili do ogólniaka, potem wybrali inne uczelnie – Neil UCLA, a Clarence USC - lecz studia medyczne obaj rozpoczęli juŜ w UCLA. Lecz najbardziej zbliŜyła ich do siebie wspólna miłość do surfingu. - Ładna ranka! Clarence wyprostował się i przeciągnął. - Bobby i jego deskorolka popadli w mały konflikt z drzewem i zdaje się, Ŝe drzewo wygrało. - Uniósłszy róg płótna, które zakrywało twarz pacjenta, ze zdziwieniem stwierdził, Ŝe chłopak śpi. - Dobry BoŜe, zdaje się, Ŝe spędziłem tu ładny kawał czasu. - Dlaczego nie poprosiłeś na dół chłopaków z chirurgii plastycznej? - spytał Neil. - Przez Bobby'ego - odparł Clarence, łapiąc igłę imadłem, czyli specjalnym narzędziem chirurgicznym, słuŜącym m.in. do zakładania szwów. - Kiedy to zasugerowałem, zapowiedział, Ŝe wyjdzie stąd, nie zwaŜając na to, Ŝe ucho wisi ledwie na paru włókienkach tkanki. Mówił, Ŝe czekał juŜ zbyt długo i dłuŜej nie zamierza. Chciał, Ŝebym zaczął szyć, chociaŜ powiedziałem, Ŝe nie jestem chirurgiem plastycznym. Naprawdę był uparty; nawet wstał ze stołu, gotów ruszyć w stronę drzwi. Krótko mówiąc: właśnie dlatego go szyję. - Nie przeszkodzę ci w robocie, jeśli spytam o zdanie w pewnej sprawie? - Jasne, Ŝe nie. Skoro Bobby śpi, przyda mi się towarzystwo. Choć oczywiście dwie sekundy temu nie wiedziałem, Ŝe śpi. 90

Neil streścił mu historię Jennifer. Clarence wysłuchał bez słowa, pracując nad urwanym uchem Bobby'ego. - I tak to w skrócie wygląda - zakończył Neil. - To właściwie w jakiej sprawie chcesz znać moje zdanie? Czy pojechałbym do Indii na wymianę stawu biodrowego? Odpowiedź brzmi: Nie. - Nie o to chodzi. Mam na myśli to, w jaki sposób zareagowałem na prośbę Jennifer. Zdaje mi się, Ŝe schrzaniłem sprawę. Jak myślisz? Clarence odwrócił głowę, by spojrzeć przyjacielowi w oczy. - Mówisz powaŜnie? A niby jak inaczej miałbyś zareagować? - Mogłem być z nią bardziej uczciwy. - W jakim sensie? Bo wiesz, nie wyobraŜam sobie, Ŝeby chciało ci się pędzić do Indii z powodu czyjejś babci. W końcu Ŝycia jej nie przywrócisz, prawda? - Fakt, Ŝe akurat w tej chwili nie uśmiecha mi się podróŜ do Indii przyznał Neil. - No widzisz. Wobec tego zareagowałeś całkiem słusznie. To ona ma problem, sądząc po tym, jak się zachowała. Nie powinna była tak po prostu wyjść. - Tak sądzisz? - Neil nie był przekonany. Teraz, kiedy wyjaśnił Clarence’owi sytuację, czuł się jeszcze bardziej winny. - Zaraz, zaraz - odezwał się Clarence, unosząc imadło i znów spoglądając na Neila. - Zaczynam podejrzewać, Ŝe o czymś mi nie powiedziałeś. Co właściwie łączy cię z tą kobietą? Kochasz się w niej, czy jak? Chodzicie ze sobą? - W pewnym sensie - przyznał Neil. - ChociaŜ właściwie to nie jestem pewny. Mam wraŜenie, Ŝe Jennifer trzyma mnie na dystans. Spędzamy razem mnóstwo czasu i jest cudownie. Nigdy nie kończą nam się tematy do rozmowy. Ona jest przy mnie taka otwarta, mówi mi o tylu rzeczach, o których nigdy nie wspominała nikomu innemu... Wiem, Ŝe tak jest. - A zabawialiście się kiedy? - Nie, co nie znaczy, Ŝe nie próbowaliśmy. To znaczy, raz spróbowaliśmy, ale było jakoś tak.... niezręcznie. Dziwnie. 91

Oboje moŜemy mówić o najintymniejszych sprawach, ale gdy tylko próbuję wykonać jakiś ruch: łup, pojawia się ściana! - Nie brzmi to najlepiej. - Wiem, ale z drugiej strony to naprawdę mądra dziewczyna, pracuje i studiuje jak szalona i naprawdę fantastycznie spędzamy razem czas. Nigdy nie miałem takiej dziewczyny. - A jeśli dobrze ją kojarzę, jest teŜ niezłą dupą. - Niezaprzeczalnie. Wpadła mi w oko, gdy tylko ją zobaczyłem, jeszcze jako studentkę pierwszego roku. - Dobra - odparł Clarence - ale to wszystko zmienia. Z tego, co słyszę, tyją po prostu kochasz. - Powiedzmy raczej, Ŝe jestem zainteresowany, ale jako Ŝe ona ma pewien Ŝyciowy bagaŜ, muszę ją lepiej poznać. - I myślisz, Ŝe powinieneś polecieć za nią do Indii? W tej sprawie chcesz znać mojej zdanie? - Właśnie. Z całkowitą pewnością mogę o niej powiedzieć tylko jedno: jest uparta. Szybko wyrabia sobie opinię i trzyma się jej zaŜarcie jak pies kości. W tej chwili jest na mnie porządnie wkurzona i dobrze rozumiem dlaczego. Obdarzyła mnie zaufaniem, a teraz, kiedy poprosiła o wsparcie, potwierdziłem jej najgorsze obawy: odmówiłem. JeŜeli tam nie pojadę, mogę zapomnieć o wszelkich szansach na bliŜsze jej poznanie. - Więc jedź! To moja rada. Załatwienie formalności związanych ze sprowadzeniem ciała zajmie pewnie z pół godziny i tyle; wtedy będziecie mieli czas, Ŝeby się godzić. Nie spalisz za sobą mostów. - Naprawdę myślisz, Ŝe powinienem jechać? - Oczywiście. W dodatku mówiłeś, Ŝe w Indiach było fajnie, więc moŜesz upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. - Mówiłem, Ŝe było ciekawie. - Fajnie czy ciekawie, co za róŜnica? A jeśli chodzi o twoje obowiązki tutaj, to moŜesz się nie martwić. - NajbliŜsze cztery dni i tak mam wolne. - No widzisz. Tak miało być, stary. Jedź! Po czterech dniach teŜ nic wielkiego się nie stanie. Zastąpię cię, jestem ci to winien. Jeśli nie będę mógł, znajdę kogoś innego. 92

- Na pewno będę potrzebował więcej niŜ czterech dni. Tyle czasu potrwa sama podróŜ. - Spokojna głowa, przecieŜ mówię, Ŝe cię zastąpię. Wiesz, gdzie się zatrzyma? - Wiem. - I niczego więcej nie potrzebujesz. To kiedy wylatujesz? - Chyba jutro - odparł Neil, zastanawiając się, czy właśnie nie dał się przyjacielowi namówić na przygodę, która okaŜe się trudniejsza i bardziej stresująca, niŜ mu się zdawało. Gdyby tylko wiedział...

Rozdział 8

16 października 2007 wtorek, 19.45 Nowe Delhi, Indie Samira Patel odruchowo uśmiechnęła się zalotnie do dwóch Sikhów strzegących głównego wejścia do Queen Victoria Hospital. Miała na sobie strój pielęgniarki, dokładnie tak samo jak Veena poprzedniego wieczoru. Nie zareagowali na prowokację, ale bez wątpienia rozpoznali ją. Bez słowa otworzyli przed nią oba skrzydła drzwi i kłaniając się lekko, wpuścili ją do środka. Po południu Durell uczył ją przez kilka godzin, jak ma się zachować podczas misji - między innymi w chwili, gdy znajdzie się w szpitalu. Mimo podniecenia wypełniła instrukcję co do joty. Pomaszerowała w głąb holu, unikając kontaktu wzrokowego z ludźmi, których spotykała. Zamiast windy wybrała schody prowadzące na piętro, na którym znajdowała się biblioteka. Włączywszy światło, zdjęła z półek kilka ksiąŜek z dziedziny ortopedii, ułoŜyła je na stoliku i nawet otworzyła jedną z nich na rozdziale poświęconym wymianie stawu kolanowego, bo właśnie takiej operacji poddano rankiem jej pacjenta, Herberta Benfattiego. Był to pomysł Durella, który chciał stworzyć jej jasne, moŜliwe do potwierdzenia alibi, na wypadek gdyby którąś ze starszych pielęgniarek zdziwiła jej obecność w szpitalu po godzinach. Gdy przygotowała stanowisko w bibliotece tak, jak zamierzała, i gdy załadowała do przenośnej pamięci USB dane Benfattiego, uŜywając w tym celu terminalu dostępnego uŜytkownikom biblioteki, wróciła 94

na klatkę schodową i weszła na piąte piętro, gdzie mieścił się blok operacyjny. Jej podniecenie narastało i teraz juŜ czuła autentyczny lęk mocniejszy, niŜ się spodziewała - aŜ wreszcie zaczęła zadawać sobie pytanie, dlaczego właściwie tak chętnie zgłosiła się do wykonania zadania. Choć z drugiej strony doskonale wiedziała dlaczego. Mimo Ŝe przyjaźniła się z Veeną Chandrą od trzeciej klasy, zawsze czuła się od niej gorsza. Problem polegał na tym, Ŝe zazdrościła jej niedościgłej urody; stąd wzięło się w niej pragnienie współzawodnictwa we wszystkich innych dziedzinach. Samira była przekonana, Ŝe włosy Veeny są ciemniejsze i bardziej lśniące, jej skóra bardziej złocista, a nos mniejszy i kształtniejszy. Mimo dobrze ukrytych ambicji Samiry, o których Veena nie miała pojęcia, dziewczyny naprawdę się przyjaźniły, dzieląc marzenie o wyjeździe do Ameryki. Podobnie jak inne koleŜanki ze szkoły, wcześnie uzyskały dostęp do Internetu, z którego Samira korzystała znacznie chętniej niŜ Veena. Obie poznały dzięki niemu, czym jest wolność osobista i inne idee pielęgnowane na Zachodzie. Jako nastolatki były juŜ nierozłączne i nie miały przed sobą sekretów - to wtedy Veena opowiedziała jej o tym, jak jest wykorzystywana przez ojca. Nie mówiła o tej sprawie nikomu innemu, obawiając się hańby, która spadłaby na całą rodzinę. Sekret Samiry był zgoła odmienny: fascynowała ją internetowa pornografia, a z czasem i sam seks - do tego stopnia, Ŝe trudno jej było myśleć o czymś innym. Gorąco pragnęła zasmakować go osobiście i czuła się jak zwierzę w klatce, zapewne głównie z powodu surowego muzułmańskiego wychowania, które odebrała. Tym, co naprawdę scementowało przyjaźń dwu młodych kobiet, była wzajemna gotowość do stawania w swojej obronie. Potrafiły na przykład jednocześnie powiedzieć swoim rodzicom, Ŝe będą spać u najlepszej przyjaciółki, by spędzić noc w klubach Przypominających te z Zachodu. Zamiast akceptować tradycyjne wartości hinduskiej kultury: bierność, posłuszeństwo i akceptację trudów codzienności, oparte na wierze w nagrodę w przyszłym Ŝyciu, Samira i Veena coraz bardziej pragnęły uroków doczesnej egzystencji. 95

Poprzedniego dnia, gdy Samira usłyszała, Ŝe to Veenę wybrano jako pierwszą wykonawczynię nowej strategii, była zwyczajnie zazdrosna. Właśnie to popchnęło ją do działania: zgłosiła się na ochotnika do drugiej misji, twierdząc, Ŝe wykona ją lepiej i bez wahania. Czuła się tak pewnie, poniewaŜ istniało jedno pole, na którym dokonała większego postępu niŜ jej przyjaciółka: znacznie bardziej oddaliła się od kulturowego dziedzictwa Indii, w stronę kultury Zachodu. Oczywistym dowodem na to był jej związek z Durellem. DrŜącą ręką Samira otworzyła drzwi klatki schodowej na piątym piętrze. Było dość ciemno. Przez kilka sekund tylko nasłuchiwała. Jedynym dźwiękiem był cichy, jednostajny pomruk klimatyzatorów. Samira wyszła na korytarz i pozwoliła, by drzwi zamknęły się za nią. Upewniwszy się, Ŝe jest sama, ruszyła w stronę sal operacyjnych, starając się nie stukać zbytnio obcasami o podłogę. Światła były przygaszone, ale wystarczająco jasne. Mijając zewnętrzne podwójne drzwi, sprawdziła, czy pokój chirurgów jest pusty. Wiedziała, Ŝe czasem zagląda tam ktoś z nocnej zmiany, by w wolnej chwili popatrzeć na telewizję, choć oficjalnie było to zabronione. Stanąwszy przed podwójnymi drzwiami prowadzącymi na blok operacyjny, uchyliła je ostroŜnie. Skrzywiła się mimowolnie, gdy zaskrzypiały. Czuła, jak serce tłucze jej się w piersi; w uszach słyszała własny puls. Znieruchomiała na kilka sekund, czekając na reakcję na przenikliwy dźwięk, a potem weszła na blok. Skrzywiła się po raz drugi, gdy zamykane drzwi ponownie skrzypnęły, ale i teraz odpowiedziała jej tylko głęboka cisza. Samira chciała mieć juŜ za sobą tę część zadania. Klimatyzacja działała bez zarzutu, lecz mimo to na czole dziewczyny pojawiły się krople potu. Nie lubiła czuć takiego niepokoju, a jako Ŝe juŜ jako nastolatka prowadziła podwójne Ŝycie, ukrywając wiele spraw przed rodzicami, znała go aŜ za dobrze. Upewniwszy się, Ŝe jest sama na bloku operacyjnym, Samira szybko napełniła strzykawkę chlorkiem suksametonium. Jedynym potencjalnym problemem w tej fazie akcji byłoby upuszczenie szklanej fiolki ze środkiem zwiotczającym. Samira nie była pewna, czy odwaŜyłaby się 96

sprzątnąć odłamki, z których kaŜdy mógł zadziałać jak strzałka zatruta kurarą przez peruwiańskich Indian. Nie umknęła jej uwagi ironia takiej perspektywy: to ją odnaleziono by rankiem martwą w sali operacyjnej. Z wielką ulgą powróciła na klatkę schodową, dokładnie tą samą drogą, którą pokonała wcześniej. Zdawało jej się, Ŝe reszta misji pójdzie jak z płatka, ale głęboko się myliła. Zeszła dwa piętra niŜej i spojrzała na zegarek. Było po ósmej. Z niepokojem myślała jedynie o pani Benfatti, którą spotkała w szpitalu po południu. Czyjej wizyta mogła jeszcze trwać? Korzystną okolicznością wydawało się natomiast to, Ŝe Herbert Benfatti był świeŜo po operacji i prawdopodobnie odczuwał jeszcze skutki znieczulenia - najpewniej był bardzo śpiący albo wręcz spał. Mogła to sprawdzić tylko w jeden sposób: zaglądając do jego pokoju. Samira otworzyła drzwi klatki schodowej na trzecim piętrze i wyjrzała na korytarz. Przy rzęsiście oświetlonym stanowisku pielęgniarek zobaczyła dwie siostry, co oznaczało, Ŝe dwie pozostałe albo mają przerwę, albo doglądają pacjentów. Tej zagadki nie mogła rozwiązać. Czując, Ŝe niepokój znowu się nasila, Samira powiedziała sobie w duchu, Ŝe albo wykona misję teraz, albo nigdy. Odetchnęła głęboko i wyszła na korytarz. Wszystko szło jak po maśle, dopóki nie stanęła u drzwi pokoju pana Benfattiego, uchylonych moŜe na piętnaście centymetrów. Chcąc mieć to wszystko wreszcie za sobą, uniosła rękę, by zapukać - i zamarła. Odruchowo jęknęła ze strachu, gdy drzwi otworzyły się nagle, zanim zdąŜyła ich dotknąć. Stanęła w nich jedna z pielęgniarek z nocnej zmiany, którą Samira znała tylko z imienia. Była to wyjątkowo otyła i szorstka Charu; jej masywna postać wypełniła całe drzwi. O ile Samira była zdumiona tym spotkaniem, o tyle Charu sprawiała wraŜenie jedynie zirytowanej tym, Ŝe ktoś stanął na jej drodze. Zmierzyła Samirę gniewnym spojrzeniem i odezwała się nieprzyjaźnie: - Co ty tu robisz? Pracujesz na dziennej. Charu i Samira spotykały się tylko podczas odprawy, gdy siostry z 97

dziennej zmiany przekazywały koleŜankom z nocnej informacje o stanie i potrzebach poszczególnych pacjentów. - Chciałam tylko zajrzeć do mojego pacjenta - odpowiedziała Samira z większym wahaniem, niŜ sobie tego Ŝyczyła. - Przyszłam do biblioteki, Ŝeby poczytać o operacji wymiany stawu kolanowego. - Naprawdę? - rzuciła z powątpiewaniem Charu. - Naprawdę - powtórzyła Samira, siląc się na stanowczy ton. Charu jeszcze przez chwilę spoglądała na nią nieufnie, ale nic nie mówiła. - Pani Benfatti jeszcze nie wyszła - odezwała się po długiej chwili. - Ale niedługo wyjdzie? Bo chciałabym zadać panu Benfattiemu parę pytań o objawy. Charu tylko wzruszyła ramionami, po czym przepchnęła się obok Samiry. Samira popatrzyła za koleŜanką odchodzącą w stronę dyŜurki. Nie bardzo wiedziała, co robić. Nie mogła kręcić się po korytarzu, czekając, aŜ pani Benfatti wyjdzie, a z drugiej strony, gdyby wróciła do biblioteki, nie umiałaby stwierdzić, czy Ŝona chorego juŜ zakończyła wizytę. Zastanawiała się teŜ, czy przypadkowe spotkanie z Charu nie oznacza, Ŝe powinna przerwać misję. Problem polegał na tym, Ŝe mógł minąć tydzień, nim znowu trafiłaby na amerykańskiego pacjenta z chorym sercem, który nadawałby się na cel. Współzawodnictwo z Veeną nie smakowałoby jej wtedy tak bardzo. Samira wciąŜ jeszcze dumała nad tą kwestią, gdy dała się zaskoczyć po raz drugi. Tym razem omal nie wpadła na nią pani Lucinda Benfatti, średniego wzrostu, krępa kobieta po pięćdziesiątce, z trwałą na głowie. Widziały się juŜ tego dnia, toteŜ natychmiast rozpoznała Samirę. - Słowo daję, długie macie te dyŜury. - Czasami - wydukała Samira. Misja, podczas której miała za wszelką cenę unikać przypadkowych spotkań, zamieniała się powoli w kiepski Ŝart. - Do której pani pracuje? - RóŜnie bywa - skłamała Samira. - Ale niedługo idę do domu. Jak 98

się miewa pacjent? Chciałam tylko zajrzeć i sprawdzić. - AleŜ to miłe z pani strony! A miewa się całkiem nieźle, tylko Ŝe z natury kiepsko znosi ból, a ból po takiej operacji jest spory. Siostra, która właśnie wyszła, dała mu dodatkowy zastrzyk przeciwbólowy. Mam nadzieję, Ŝe zadziała. Ale proszę, niech pani wejdzie i z nim porozmawia. MąŜ na pewno się ucieszy. - Nie jestem pewna, czy wypada, skoro przed chwilą dostał zastrzyk. Nie chcę mu przeszkadzać. - Nie ma o czym mówić. Proszę! - Pani Benfatti wzięła Samirę pod łokieć i wprowadziła do pokoju, w którym leŜał jej mąŜ. I tu światła były przygaszone, ale silna poświata biła od duŜego telewizora LCD, nastawionego na BBC. Pan Benfatti półleŜał na szpitalnym łóŜku. Jego lewa noga była zamknięta w urządzeniu, które wolno, ale nieustannie - kilka razy na minutę - zginało ją w kolanie o trzydzieści stopni. - Herbert, kochanie! - zawołała pani Benfatti, przekrzykując telewizor. - Zobacz, kto przyszedł. Pan Benfatti ściszył telewizor pilotem i spojrzał na Samirę. Rozpoznał ją i podobnie jak Ŝona, pozwolił sobie na komentarz na temat jej imponująco długiego dnia pracy. Zanim Samira zdąŜyła odpowiedzieć, wtrąciła się pani Benfatti: - Nie wiem jak wy, ale ja jestem wykończona. Wracam do hotelu i chyba padnę. Dobrej nocy, kochanie - powiedziała, całując szerokie czoło męŜa. - Śpij dobrze. Pan Benfatti z wysiłkiem pomachał prawą dłonią. Lewa, w której tkwił venflon, spoczywała nieruchomo. Pani Benfatti poŜegnała się z Samirą i wyszła. Samira zdawała sobie sprawę, Ŝe znalazła się w niezręcznej sytuacji. Nie była zainteresowana rozmową z tym człowiekiem, skoro miała wykonać swój plan, ale z drugiej strony - nie mogła tak po prostu stać na środku pokoju. Czy przypadkowe spotkanie z jego Ŝoną oznaczało, Ŝe tym bardziej powinna Zrezygnować z misji? W tej chwili była pewna tylko jednego: zadanie, które uwaŜała za tak proste, zmieniało się w 99

koszmar. Nie mogąc się zdecydować, Samira tkwiła tępo tam, gdzie się zatrzymała. Pan Benfatti uprzejmie odczekał chwilę, zanim zapytał: - Czy mogę czymś pani słuŜyć? MoŜe skoczę do kuchni i zrobię kanapeczkę? Zachichotał, ubawiony własnym Ŝartem. - Jak tam pańskie kolano? - odpowiedziała pytaniem Samira, próbując poukładać myśli. - O, fantastycznie - odparł ironicznie pan Benfatti. - Jestem gotów na małą przebieŜkę. Dłoń Samiry mimowolnie wsunęła się do kieszeni, a palce dotknęły pełnej strzykawki. Drgnęła, przypomniawszy sobie, po co tu przyszła. Pan Benfatti mówił dalej, o bólu, którego doświadczał, Samira zaś próbowała podjąć decyzję. Nie umiała dokonać tego w racjonalny sposób i nie miała kryształowej kuli; postanowiła więc po prostu poddać się swej impulsywnej naturze i wykonać zadanie zgodnie z planem. Zadecydowała prosta myśl: ciało pana Benfattiego nie zostanie odkryte być moŜe przez kilka najbliŜszych godzin, poniewaŜ Ŝona dopiero wyszła, a pielęgniarka przed chwilą dała mu zastrzyk. Samira miała więc mnóstwo czasu, by bezpiecznie ulotnić się z miejsca przestępstwa. Wyjęła z kieszeni strzykawkę, zębami zdjęła osłonkę i sięgnęła do kroplówki, tuŜ pod filtrem. Pan Benfatti spojrzał na nią, gdy tylko zbliŜyła się nagle do łóŜka, dostrzegł strzykawkę w jej dłoni i w jednej chwili przerwał swą skargę. - Co to? - zapytał. Gdy w odpowiedzi bez słowa uniosła strzykawkę, by wprowadzić igłę w port do wstrzykiwań, wyciągnął prawą rękę i pochwycił prawy nadgarstek Samiry. Spojrzeli sobie w oczy. - Co pani mi podaje? - Lek przeciwbólowy - zaimprowizowała nerwowo Samira. Uścisk jego dłoni sprawił, Ŝe sparaliŜował ją strach. Czuła irracjonalny lęk, jakby jego dotyk mógł wystarczyć, Ŝe śmiercionośny preparat zadziała i na nią. 100

- Dostałem juŜ coś takiego, jakieś dwie minuty temu. Nie przedawkuje pani? - Tak zalecił lekarz. Dzięki temu będzie pan dłuŜej spał. - Naprawdę? - Naprawdę - powtórzyła Samira, wspominając nieprzyjemną rozmowę z Charu. Spojrzała na rękę pana Benfattiego, wciąŜ zaciśniętą na jej nadgarstku. MęŜczyzna był na tyle silny, Ŝe lada chwila uścisk mógł się stać bolesny. Krew nie dopływała do jej palców. - Jest gdzieś w pobliŜu? - Nie, juŜ poszedł. Ale dzwonił. Pan Benfatti ściskał jej rękę jeszcze przez parę sekund, nim nagle rozluźnił uchwyt. Samira odetchnęła bezgłośnie. Czuła mrowienie w opuszkach palców. Nie tracąc ani chwili, z trudem wprowadziła igłę do pojemnika, starając się nie skaleczyć przy tym dłoni. Nawet mała dawka chlorku mogła oznaczać powaŜny problem. Docisnęła tłok i sekundę później z ust pana Benfattiego dobiegł krzyk. Samira bez namysłu zakryła je dłonią. Pan Benfatti zareagował równie szybko, sięgając po przycisk alarmu, przyczepiony do jego poduszki, lecz Samira zdąŜyła wyrwać go spod jego ręki tą samą dłonią, w której trzymała strzykawkę. Niemal natychmiast stwierdziła, Ŝe opór, który wyczuwała pod palcami zaciśniętymi wokół jego ust, nagle ustaje. Wolno cofnęła dłoń, obserwując dziwne ruchy pod skórą męŜczyzny, jakby w jego twarzy zagnieździły się nagle robaki. Jednocześnie jego ręce i zdrowa noga zaczęły poruszać się w niekontrolowany sposób, wstrząsane skurczami. DrŜenia ustały bardzo szybko, za to twarz pacjenta, dobrze widoczna w blasku telewizora, zaczęła sinieć w oczach: najpierw powoli, a potem coraz szybciej, aŜ wreszcie skóra nabrała złowieszczego fioletowego odcienia. Do tej pory Samira celowo unikała jego wzroku, ale teraz, gdy wszystko dobiegło końca, nie mogła się oprzeć. Powieki Pacjenta były półprzymknięte, a źrenice puste. Cofając się w kierunku drzwi, Samira potknęła się o krzesło i chwyciła je w samą porę, nim upadło. Ostatnią rzeczą, której teraz potrzebowała, był hałas, który mógł kogoś zwabić. 101

Stojąc u drzwi, po raz ostatni spojrzała na Benfattiego. Na krótką chwilę zahipnotyzował ją widok jego nogi, którą mechanizm wciąŜ zginał i prostował rytmicznie, jakby chory jeszcze Ŝył. Obróciwszy się w miejscu, Samira uciekła z pokoju, lecz zaraz resztką woli zmusiła się do spokojnego marszu, by nie zwracać na siebie niczyjej uwagi. Bacznie obserwując stanowisko pielęgniarskie, gdzie zgromadziły się teraz wszystkie cztery siostry, dotarła do drzwi klatki schodowej. Dopiero gdy znalazła się za nimi, pozwoliła sobie na głębokie westchnienie. Nawet nie zauwaŜyła, Ŝe przez całą drogę wstrzymywała oddech. Zebrawszy ksiąŜki, wyłączyła światło w bibliotece i zeszła na parter. Ucieszyła się, widząc, Ŝe hol jest pusty. Jeszcze większą ulgę poczuła, stwierdziwszy, Ŝe i portierzy opuścili swój posterunek. Wyszła na ulicę i złapała motorikszę. OdjeŜdŜając, spojrzała jeszcze raz na gmach Queen Victoria Hospital. Był mroczny, a co najwaŜniejsze - cichy. Jadąc w stronę domu, z kaŜdą chwilą czuła się coraz lepiej na myśl o tym, czego dokonała. Strach i niezdecydowanie ustępowały szybko, stapiały się z tłem wydarzeń. Gdy motoriksza hamowała na podjeździe przed bramą rezydencji, Samira miała wraŜenie, Ŝe wszystkie problemy ostatnich godzin były juŜ ledwie drobnymi punktami na ekranie radaru. - Tu muszę panią wysadzić - powiedział kierowca w języku hindi, zatrzymując pojazd. - Nie chcę tu wysiadać; proszę mnie zawieźć pod same drzwi! Kierowca spojrzał nerwowo w mrok, a potem znowu na Samirę. Widać było, Ŝe jest wystraszony. - Właściciel takiego domu na pewno będzie wściekły. MoŜe nawet wezwie policję, a policja zaŜąda pieniędzy. - Ja tu mieszkam - rzuciła oschle Samira, dokładając wiązankę angielskich przekleństw, które poznała w Internecie. - Jeśli mnie pan tam nie zawiezie, nie zapłacę. - Trudno. Policja zaŜądałaby dziesięć razy więcej. 102

Samira dorzuciła jeszcze parę gniewnych słów, a potem wysiadła z trójkołowego wehikułu i nie oglądając się za siebie, ruszyła podjazdem w stronę rezydencji. Do jej uszu dobiegła jeszcze wiązanka równie kwiecistych przekleństw, a potem motoriksza oddaliła się z głośnym warkotem. Idąc w stronę domu, Samira zastanawiała się, jak opisać swoją przeprawę z chorym Amerykaninem. Szybko uznała, Ŝe naleŜy pominąć drobne problemy i skupić się na sukcesie: przecieŜ zajęła się panem Benfattim. To się liczyło. Z pewnością nie zamierzała narzekać tak jak Veena. Zastała całe towarzystwo w salonie - czworo członków zarządu i dziesięć pielęgniarek oraz jeden pielęgniarz oglądali na DVD stary film, Animal House. Gdy tyko minęła próg, Cal zatrzymał odtwarzacz. Wszyscy spojrzeli na nią z wyczekiwaniem. - I co? - spytał Cal. Samira z wyraźną satysfakcją droczyła się ze wszystkimi. Wzięła z talerza jabłko i bez słowa usiadła, jakby zamierzała oglądać film. - Co co? - spytała, przeciągając grę. - Nie kaŜ nam błagać! - rzucił groźnie Durell. - Ach, pewnie chodzi wam o to, co się stało z panem Benfattim? - Samiro... - Durell silił się na ostrzegawczy ton. - Poszło gładko, dokładnie tak, jak przewidywaliście. Oczywiście nie spodziewałam się niczego innego. - Nie bałaś się? - spytał Raj. - Veena się bała. Raj był jedynym męŜczyzną w pielęgniarskiej ekipie. Miał ciało kulturysty i miękki, niemal kobiecy głos. - Ani trochę - odrzekła Samira, choć doskonale pamiętała, jak się czuła, kiedy Benfatti chwycił ją za rękę wystarczająco mocno, by powstrzymać przepływ krwi. - Raj właśnie się zgłosił na jutrzejszą misję - wyjaśnił Cal. - Jeden z jego pacjentów, idealny kandydat, rano przejdzie operację. Samira odwróciła się ku Rajowi. Był przystojny. Wieczorami celowo nosił o numer za ciasne koszule, by podkreślić imponujące kształty swego ciała. 103

- Nie martw się, poradzisz sobie - zapewniła go. - Chlorek suksametonium działa dosłownie po paru sekundach. - Veena mówiła, Ŝe jej pacjent dostał skurczów mięśni twarzy przypomniał wyraźnie zaniepokojony Raj. - Podobno strasznie to wyglądało. - Owszem, były jakieś drgawki, ale minęły, zanim jeszcze się na dobre zaczęły. - Veena mówiła, Ŝe chory zsiniał. - Owszem, ale pamiętaj, Ŝe nie musisz tam stać i podziwiać swojego dzieła. Niektóre pielęgniarki się roześmiały. Cal, Petra i Santana zachowali powagę. - Co z danymi Benfattiego? - spytała Santana, obawiając się, Ŝe skoro Samira nie wspomniała o nich ani słowem, być moŜe zapomniała o tej części zadania. Historia choroby była potrzebna, by nadać przekazowi telewizyjnemu bardziej osobisty charakter. Samira wyciągnęła się nieco na kanapie i sięgnęła do kieszeni. Po chwili rzuciła Santanie urządzenie niemal identyczne jak to, które poprzedniej nocy Veena przekazała Calowi. Santana złapała je z wprawą bramkarza hokejowego i zwaŜyła w dłoni, jakby tym sposobem chciała stwierdzić, czy zawiera jakieś dane, po czym wstała. - Muszę przekazać tę historię do CNN. Czekają niecierpliwie, bo dostali juŜ skromny wstęp. Moja łączniczka zapewnia, Ŝe sprawa natychmiast pójdzie w eter. - Siedzący obok unieśli nogi, by mogła obejść stolik do kawy i oddalić się w stronę swego gabinetu. - Chciałabym coś zasugerować - powiedziała Samira, gdy Santana odeszła. - Myślę, Ŝe powinniśmy mieć własny chlorek suksametonium. To całe zakradanie się do sal operacyjnych jest najsłabszym elementem planu. To jedyne miejsce, w którym raczej nie mamy prawa przebywać. Jeśli ktoś nas tam przyłapie, nie wytłumaczymy się łatwo. - Trudno byłoby go zdobyć? - spytał Durell. - Za odpowiednią cenę moŜna w Indiach kupić kaŜdy lek - odparła Samira. 104

- Zatem sprawa jest prosta - stwierdziła Petra, spoglądając na Cala. Cal skinął głową i zwrócił się do Durella: - Zobacz, co się da zrobić. - Nie ma problemu. Cal był bardzo, ale to bardzo zadowolony. Nowa strategia zaczynała działać i wszyscy nie tylko gotowi byli ją realizować, ale wręcz dorzucali własne sugestie. Nie mógł odmówić pochwały i sobie: rozpoczęcie akcji od Veeny było genialnym posunięciem, nawet jeśli skończyło się na odrobinie strachu po jej próbie samobójczej. Zaledwie kilka dni wcześniej obawiał się rozmowy z Raymondem Housmanem. Teraz nie mógł się jej doczekać. Inwestycja pod nazwą Nurses International zaczynała się zwracać i czuł, Ŝe to wielki sukces, choć osiągnięty w niespodziewany sposób. Ale kogo to obchodzi, pomyślał. Liczą się rezultaty, nie metody. - Hej, kto ma ochotę oglądać dalej? - zawołał, machając nad głową pilotem od kina domowego.

Rozdział 9

16 października 2007 wtorek, 23.02 Nowe Delhi, Indie Jennifer ocknęła się nagle, gdy koła szerokokadłubowego odrzutowca z impetem uderzyły o płytę międzynarodowego lotniska imienia Indiry Gandhi. Dwadzieścia minut wcześniej obudziła ją jedna ze stewardes, podnosząc oparcie fotela, gdy maszyna zaczęła podchodzić do lądowania, ale Jennifer zdołała jakoś zasnąć. Okrutną ironią było to, Ŝe niemal do ostatniej godziny podróŜy nie była w stanie złapać ani chwili snu. Przyciskając nos do szyby, próbowała nacieszyć się pierwszymi widokami Indii. Nie zobaczyła jednak wiele więcej ponad światła pasów startowych, migające w oddali za silnikami pracującymi juŜ na wstecznym ciągu. W dali majaczyły lekko oświetlone ogony stojących samolotów. Sam terminal teŜ był zaledwie plamą światła. Jennifer spojrzała w górę i zobaczyła niemal całą tarczę księŜyca na ciemnoszarym niebie bez gwiazd. Zaczęła zbierać swoje rzeczy. Na jej szczęście sąsiedni fotel był pusty i podczas długiego lotu, a ściślej mówiąc - trzech lotów, mogła wygodnie zająć się czytaniem ksiąŜki o chirurgii, przewodnika po Indiach oraz powieści. Mieli dwa międzylądowania, podczas których ochoczo skorzystała z moŜliwości pospacerowania, ale tylko jedną przesiadkę do innego samolotu. Zanim potęŜna maszyna dotoczyła się do rękawa i zgasła lampka nakazująca pozostanie w zapiętych pasach, Jennifer miała juŜ spakowany bagaŜ podręczny w małej walizeczce na kółkach, ale musiała zaczekać, aŜ siedzący bliŜej drzwi niespiesznie wyjdą na zewnątrz. 106

Wszyscy wyglądali mniej więcej tak samo, jak czuła się Jennifer: wymęczeni, ale oŜywieni drugim - a moŜe trzecim lub czwartym - przypływem sił, który towarzyszy zwykle wizycie w nowym, egzotycznym miejscu. Przyjechała tu z powodu śmierci babci, ale nic nie mogła poradzić na to, Ŝe prócz zdenerwowania czuła teŜ coś na kształt podniecenia. Trzy loty, które złoŜyły się na tę podróŜ, trwały długo, ale o dziwo były całkiem znośne. Wbrew swym obawom Jennifer nie rozpaczała przez całą drogę nad utratą najbliŜszej osoby. Wręcz przeciwnie, wymuszona samotność w pewnym sensie pomogła jej pogodzić się z tym ciosem, głównie dzięki lekcji, którą zawdzięczała studiom medycznym: śmierć jest nieodłączną częścią Ŝycia, a jej istnienie jest jedną z tych rzeczy, które czynią Ŝycie tak wyjątkowym darem. Jennifer wiedziała, Ŝe dzięki tym przemyśleniom nie będzie mniej tęsknić za babcią, ale czuła, Ŝe poczucie straty przynajmniej jej nie sparaliŜuje. Opuściwszy pokład samolotu, weszła do raczej zaniedbanego, a moŜe nawet rozpadającego się budynku terminalu i teraz dopiero poczuła, Ŝe naprawdę jest w Indiach. Wszyscy pasaŜerowie jej samolotu nosili europejskie ubrania; teraz zaczęła dostrzegać tu i tam jaskrawe sari oraz równie barwne stroje kobiece, zwane - jak się później dowiedziała salwar-kamiz. MęŜczyźni nosili długie tuniki zwane dhoti, a pod nimi obszerne lungi - luźne spodnie przewiązane na wysokości kostek. Przeczuwając problemy, zbliŜyła się do pierwszej przeszkody: stanowiska kontroli paszportowej. Nie mogła nie zauwaŜyć, Ŝe kolejki do nielicznych kontuarów, za którymi siedzieli urzędnicy obsługujący zarówno gości zagranicznych, jak i miejscowych, były długie i przesuwały się nader Wolno. Przy stanowisku dla dyplomatów nie było zaś nikogo; pracownicy tego punktu zajęci byli rozmową lub czytaniem gazet. Pozbawiona wielkiej wiary w skuteczność biurokracji jako takiej - a juŜ zwłaszcza indyjskiej, po niedawnej lekturze przewodnika - Jennifer spodziewała się, Ŝe brak wizy będzie oznaczał problem, nawet jeśli zapewniano ją, Ŝe linie lotnicze zostały zawiadomione o jej przybyciu. 107

Wszystko zaleŜało od tego, jak spisała się Kashmira Varini, czy zadzwoniła tam, gdzie obiecała zadzwonić, i czy rozmawiała z właściwymi osobami. - Przepraszam - zawołała Jennifer wprost do okienka, by zwrócić na siebie uwagę urzędników. Rozmowy umilkły, gazety zostały opuszczone. Załoga była tu dość liczna, w przeciwieństwie do innych stanowisk, w większości obsługiwanych przez jedną osobę. Urzędnicy, ubrani w obwisłe brązowe mundury - lekko zaniedbane, choć nie w oczywisty sposób brudne - spojrzeli na nią tępo, jakby zszokowani tym, Ŝe zjawił się choć jeden interesant. Zgodnie z instrukcją Jennifer podała im swój paszport i zaczęła wyjaśniać sytuację, lecz po chwili jeden z urzędników zwrócił jej dokument i bez słowa wskazał miejsce w jednej z długich kolejek. - Kazano mi podejść do stanowiska obsługi dyplomatycznej - wyjaśniła cierpliwie Jennifer, choć lekko podłamała ją myśl, Ŝe być moŜe po tak długiej podróŜy nawet nie zostanie wpuszczona do kraju. Czym prędzej dokończyła swoją opowieść i stwierdziła, Ŝe wiza na pewno miała czekać na nią w okienku obsługi dyplomatycznej. Urzędnik wciąŜ milczał, ale przynajmniej sięgnął po telefon. Stojąc za szybą, Jennifer słyszała wyraźnie krzyki, które rozległy się po chwili w słuchawce. Minutę później zobaczyła, Ŝe urzędnik otwiera szufladę pod kontuarem, za którym siedział, i wyciąga jakieś papiery. Po chwili gestem poprosił o paszport, a Jennifer wręczyła mu go z radością. Urzędnik wkleił do niego nieduŜą kartkę - zapewne wizę - podpisał ją z rozmachem i przypieczętował, a następnie zwrócił paszport Jennifer i ruchem ręki pokazał, Ŝe moŜe juŜ przejść. Chwilę wcześniej spodziewała się najgorszego, a teraz czuła ogromną ulgę, zwłaszcza Ŝe nie kazano jej zapłacić za wizę. Chwyciła walizeczkę i nie czekając, aŜ urzędnicy się rozmyślą, ruszyła dalej. Fakt, iŜ ten, który ją obsługiwał, nie wypowiedział ani jednego słowa, przypomniał jej dobitnie, dlaczego tak nie znosi biurokracji. Wydawanie bagaŜu, ku jej zdziwieniu, odbywało się sprawniej niŜ 108

na nowojorskim lotnisku JFK. Zanim odnalazła właściwą karuzelę, jej walizka zdąŜyła wykonać juŜ kilka okrąŜeń. Celnicy wyglądali na jeszcze bardziej wymiętych niŜ urzędnicy kontroli paszportowej, i chyba byli jeszcze mniej zaangaŜowani w swoją pracę. Siedzieli na brzegu długich kontuarów, które ustawiono specjalnie po to, by wygodnie było przeglądać zawartość bagaŜy, ale wcale nie zamierzali tego czynić. Jennifer przeszła obok nich wolniejszym krokiem, lecz zdobyli się jedynie na machnięcie ręką, pokazując, Ŝe moŜe juŜ iść. Po chwili minęła drzwi sali odpraw i znalazła się w głównej hali przylotów. W tym momencie po raz pierwszy zetknęła się z próbką tego, co jest dziś najbardziej charakterystyczną cechą Indii: ich ogromnej populacji. W hali panował niesłychany ścisk. Jako Ŝe wiele lotów międzynarodowych przyjmowano na tym lotnisku jednocześnie, Jennifer znalazła się w tłumie pasaŜerów, ale nie to zrobiło na niej największe wraŜenie. Nieco dalej, za szeroką na dziesięć i długą na dwadzieścia pięć metrów, pochyłą rampą otoczoną metalową barierą, kłębiło się morze ciał. Stłoczeni jak sardynki ludzie trzymali nad głowami byle jak sklecone tabliczki. Mniej więcej połowa z nich miała na sobie europejskie ubrania; spora grupa nawet eleganckie uniformy oraz czapki z daszkiem i insygniami hoteli. Jennifer zatrzymała się jak wryta, oszołomiona tym widokiem. Uprzedzono ją, Ŝe pracownik hotelu Amal Palace będzie na nią czekał, ale nie spodziewała się czegoś takiego. To nie było mądre posunięcie, pomyślała. Z miejsca, w którym się znajdowała, widać było tysiące tabliczek z nazwiskami i jeszcze liczniejszy tłum ludzi. Nigdy nie lubiła znajdować się w centrum uwagi, ale tym razem robiła wszystko, by zostać dostrzeŜona, posuwając się wolno po pochyłości rampy. Daremnie wypatrywała swojego nazwiska, od czasu do czasu przypadkowo spoglądając w oczy nieznajomym o egzotycznej urodzie. Była młodą, samotną kobietą bez wielkiego doświadczenia w podróŜach i zaczynała trochę się bać, szczególnie Ŝe w zasięgu wzroku nie było ani policjantów, ani ochrony. 109

Tylko spokojnie, powtarzała w duchu, mając nadzieję, Ŝe lada chwila przez zgiełk hali przebije się czyjś głos wołający ją po nazwisku. Niestety - a moŜe na szczęście? - nikt jej nie zagadnął, choć dotarła juŜ do szczytu rampy. Nie chciała wchodzić w tłum; zawróciła i równie wolnym krokiem ruszyła z powrotem w dół. I tym razem nikt jej nie zawołał, a jeśli nawet, to nie usłyszała. Właśnie przyszło jej do głowy, Ŝe moŜe warto wrócić do poprzedniej sali i zapytać o stanowisko informacji hotelowej, gdy drzwi otworzyły się tuŜ przed nią i pojawił się w nich młody męŜczyzna w uniformie bagaŜowego, jeszcze mniej efektownym niŜ mundury celników. Wyglądał raczej na studenta niŜ na zawodowego bagaŜowego, uniform zaś był nie tylko wyświechtany, ale i zdecydowanie za duŜy. MęŜczyzna pchał przed sobą czterokołowy wózek załadowany walizkami. Celowo przejechał przez drzwi z impetem, wiedząc, Ŝe czeka go przeszkoda w postaci pochyłej rampy, i w konsekwencji omal nie rozjechał Jennifer. - Najmocniej przepraszam! - zawołał, z niemałym trudem wyhamowując pęd wózka. Jennifer zeszła mu z drogi. - To moja wina - powiedziała. - Nie powinnam była próbować wejść drzwiami wyjściowymi. Nie wie pan, czy jest tu gdzieś stanowisko informacji? Ktoś z hotelu miał na mnie czekać, ale nie wiem w którym miejscu. - Z którego hotelu? - Amal Palace. BagaŜowy gwizdnął z uznaniem. - Skoro miał panią odebrać ktoś z hotelu Amal, to z całą pewnością zjawił się o czasie. - Ale gdzie? - Proszę wejść po rampie do końca i skręcić w prawo. Znajdzie pani na pewno całą grupę takich wysłanników. Będą mieli na sobie granatowe mundury. Jennifer podziękowała i po raz drugi wspięła się po pochyłości. Z niechęcią wcisnęła się w tłum i dość szybko odnalazła przedstawicieli 110

hotelu Amal w miejscu, o którym mówił bagaŜowy. Rzeczywiście, mieli na sobie eleganckie mundury, do tego nienagannie odprasowane. Jennifer pomyślała, Ŝe powinni starać się być bardziej widoczni w tej ciŜbie. Chwilę później stanęła przed męŜczyzną, który trzymał w dłoni tabliczkę z jej nazwiskiem wypisanym kredą. Przedstawił się jako Nitin i natychmiast zajął się obiema walizkami Jennifer. Zanim wyszli z terminalu, zatelefonował jeszcze do kierowcy, Rajiva, i gawędził z nim po przyjacielsku przez całą drogę. Wyszedłszy z budynku, stanęli przy krawęŜniku, czekając, aŜ Rajiv podstawi wóz. Jennifer zauwaŜyła, Ŝe w powietrzu unosi się dziwna, cięŜka mgła, tworząca aureole wokół lamp ulicznych i reflektorów samochodowych. Z bliska wyglądało to tak samo jak z okna samolotu, ale przykre doznanie potęgowała jeszcze nieprzyjemna woń. - Tu zawsze tak mglisto? - spytała, marszcząc nos. - O tak - odparł Nitin. - Przynajmniej o tej porze roku. - A kiedy bywa inaczej? - W czasie monsunu. - Tylko wtedy? - Tylko. - Skąd się to bierze? - Z kurzu i zanieczyszczeń, niestety. Mamy w Delhi, przynajmniej oficjalnie, jedenaście i pół miliona mieszkańców, a kaŜdego dnia więcej przybywa z zewnątrz, niŜ rodzi się tu, w mieście. Moim zdaniem prawdziwa liczba mieszkańców wynosi mniej więcej czternaście milionów. Wszystkiemu winna masowa migracja ze wsi; miasto pęka w szwach, a ruch jest nie do zniesienia. Smog powstaje ze spalin i kurzu ulicznego, choć i fabryki z peryferii dokładają swoje. Jennifer słuchała tego z przeraŜeniem, ale nie komentowała. Sądziła dotąd, Ŝe Los Angeles we wrześniu bywa okropne, ale w porównaniu z Delhi było jak wiosna na alpejskich pastwiskach. - Jest i Rajiv - rzekł Nitin, widząc zbliŜającego się forda explorera o lśniącej, czarnej karoserii i przyciemnionych szybach. 111

Kierowca wyskoczył z auta, obiegł pojazd i powitał Jennifer w typowo hinduski sposób, kłaniając się przed nią ze złoŜonymi dłońmi i mówiąc namaste. Miał na sobie olśniewająco biały, świeŜo wyprasowany mundur, białą czapkę z daszkiem oraz rękawiczki w tym samym kolorze. Gdy otwierał tylne drzwi przed Jennifer, Nitin ładował juŜ bagaŜe. Chwilę później byli w drodze do Nowego Delhi. Pierwsza niespodzianka czekała Jennifer juŜ przy wymijaniu pierwszego pojazdu nadjeŜdŜającego z naprzeciwka. Nie od razu skojarzyła implikacje faktu, iŜ kierownica auta znajduje się po prawej stronie. Gdy w mroku pojawiły się światła zbliŜającego się wozu, spodziewała się, Ŝe miną je prawą stroną, lecz choć dystans szybko się kurczył, nie zanosiło się na zmianę pasa. Wręcz przeciwnie, samochód zaczął nawet lekko dryfować w lewo. W chwili wymijania Jennifer z wysiłkiem powstrzymała się od krzyku, przekonana, Ŝe czeka ich czołowe zderzenie. I nagle zrozumiała: w Indiach, podobnie jak w Wielkiej Brytanii, obowiązuje ruch lewostronny. Z mocno bijącym sercem wtuliła się w miękką kanapę, zawstydzona własną naiwnością. Próbując zapanować nad sobą, sięgnęła po chłodny ręcznik, który Rajiv podał jej, by otarła czoło, i pociągnęła łyk lodowatej wody z butelki, którą jej ofiarował. Obserwowała zadziwiający pejzaŜ za oknami auta. Gdy tylko skręcili z drogi ekspresowej prowadzącej na lotnisko w drogę główną ku miastu, tempo podróŜy gwałtownie spadło. Było juŜ po północy, lecz mimo to trasa była zakorkowana pojazdami wszelkich typów, wśród których przewaŜały cięŜarówki przeładowane do granic moŜliwości. Nad wszystkim unosiła się dławiąca chmura spalin i kurzu, a powolnej procesji towarzyszył ryk niewytłumionych silników oraz wycie klaksonów, których uŜywano tu najwyraźniej bez Ŝadnej konkretnej przyczyny. Jennifer rozglądała się, z niedowierzaniem potrząsając głową. Wydawało jej się, Ŝe to jakiś koszmar senny, bo skoro tak wyglądały drogi o północy, to tego, jaki ruch panuje za dnia, nie umiała sobie nawet wyobrazić. Kierowca mówił po angielsku całkiem znośnie i bardziej niŜ chętnie odgrywał rolę przewodnika wycieczki, w miarę jak zagłębiali się w 112

miasto. Jennifer zasypywała go pytaniami, zwłaszcza od chwili, gdy zjechali z przelotowej trasy w uliczki dzielnicy willowej Ćanakjapuri. Tu przynajmniej nie było cięŜarówek i autobusów; ruch odbywał się znacznie swobodniej. ZauwaŜyła, Ŝe niemal wszystkie kwartały, które mijali, zabudowano wielkimi, białymi rezydencjami, być moŜe nieco zaniedbanymi, ale wciąŜ imponującymi. - To bungalowy z okresu panowania brytyjskiego - wyjaśnił kierowca, gdy o nie zapytała. - SłuŜyły brytyjskim dyplomatom; niektóre zresztą do dziś słuŜą, ale juŜ nie tylko Anglikom. - Po chwili Rajiv zaczął z wyraźną dumą wskazywać majaczące w mroku budynki, w których ulokowały się ambasady róŜnych państw. W porównaniu z innymi, amerykańska wyglądała dość paskudnie - była przede wszystkim wielka. Jennifer odwróciła się, gdy mijali ją z lewej strony, by się lepiej przyjrzeć. Przypuszczała, Ŝe będzie musiała odwiedzić ambasadę, by załatwić formalności po śmierci babci. Kierowca wskazał teraz na gmachy indyjskich władz. Prezentowały się doprawdy imponująco; jak twierdził Rajiv, zostały zaprojektowane przez słynnego angielskiego architekta, o którym Jennifer w Ŝyciu nie słyszała. Kilka minut później byli juŜ przed hotelem i wóz zatrzymał się tuŜ przed frontową bramą. W pierwszej chwili Jennifer była zawiedziona: miała przed sobą zwyczajny wysokościowiec, który pasowałby do kaŜdego miasta we współczesnym świecie. Spodziewała się czegoś zdecydowanie bardziej indyjskiego. Wnętrze zaskoczyło ją kompletnie. Mimo późnej pory tętniło Ŝyciem, a Jennifer musiała zaczekać w kolejce, by się zameldować. Ściślej mówiąc, nie stała w kolejce - wskazano jej wygodny fotel i zaproponowano napoje. Miała dość czasu, by się rozejrzeć. Szybko zrozumiała, dlaczego bagaŜowy z lotniska aŜ gwizdnął z podziwem, gdy usłyszał, w którym hotelu będzie nocowała. Nie miała wielkiego doświadczenia w tych sprawach, ale jednego była absolutnie pewna: takiego przybytku jak Amal Palace jeszcze nie widziała. Przyszło jej na myśl, Ŝe to juŜ nie przepych, ale dekadencja. 113

Dwadzieścia minut później elegancko ubrany opiekun gości zaprowadził ją do pokoju na dziewiątym piętrze, po czym wycofał się dyskretnie i zamknął za sobą drzwi. Po drodze opowiedział jej o atrakcjach hotelu, w tym między innymi o czynnym przez dwadzieścia cztery godziny na dobę spa z siłownią oraz o odkrytym basenie olimpijskim. Jennifer postanowiła, Ŝe postara się choć trochę nacieszyć pobytem w Indiach, tak jak sugerował Neil. Na wspomnienie o nim poczuła złość i szybko skierowała myśli ku innym sprawom. Przekręciwszy klucz w drzwiach, Jennifer rozpakowała się i wzięła długi, gorący prysznic. Wyszedłszy z łazienki, zaczęła się zastanawiać, co dalej. Choć wiedziała, Ŝe musi być zmęczona, czuła nowy przypływ sił, wspomagany z jednej strony podnieceniem towarzyszącym podróŜy, a z drugiej strony świadomością, Ŝe w Los Angeles jest teraz środek dnia. Wiedziała i o tym, Ŝe jeśli się połoŜy, będzie się przewracać z boku na bok, coraz bardziej sfrustrowana. WłoŜyła więc jeden z luksusowych szlafroków wiszących za drzwiami łazienki, zdjęła narzutę z iście królewskiego łoŜa, uformowała sporą górę z poduszek u wezgłowia i ułoŜywszy się wygodnie, włączyła wielki, płaski telewizor. Nie miała pojęcia, co będzie oglądać, i nie dbała o to. Zamierzała po prostu odpręŜyć się i oszukać własne ciało, przekonać je, Ŝe pora spać. Znalazła znacznie więcej angielskojęzycznych programów, niŜ się spodziewała, toteŜ skakanie z kanału na kanał sprawiło jej zaskakująco duŜą frajdę. Trafiwszy na BBC, zatrzymała się na chwilę, ale nie mogła się skupić i zaraz ruszyła dalej, by po chwili odnaleźć CNN. Zdziwiona, Ŝe odkryła amerykański program, oglądała przez chwilę, choć nie znała Ŝadnego z prezenterów. Po piętnastu minutach, gdy właśnie miała zmienić kanał, spikerka przykuła jej uwagę wzmianką o materiale na temat turystyki medycznej. Zapowiedź brzmiała podobnie do tej, którą Jennifer słyszała w pokoju chirurgów Centrum Medycznego UCLA. Zastanawiając się, czy znowu wspomną ojej babci, słuchała z uwagą. Tym razem bohaterem materiału był jednak inny pacjent z Queen Victoria Hospital. Jennifer usiadła prosto i jak zahipnotyzowana słuchała słów dziennikarki. 114

- Twierdzenia władz indyjskich, jakoby wyniki przeprowadzanych tam operacji były równie dobre, a moŜe nawet lepsze niŜ na Zachodzie, zostały raz jeszcze podwaŜone, gdy kolejny pacjent, pan Herbert Benfatti z Baltimore w stanie Maryland, zmarł na zawał serca około dziewiątej wieczorem czasu Nowego Delhi. Tragiczny zgon nastąpił po nieskomplikowanej operacji wymiany stawu kolanowego, przeprowadzonej mniej więcej dwanaście godzin wcześniej. Choć pan Benfatti cierpiał niegdyś na arytmię, w ostatnim miesiącu, gdy przygotowywał się do operacji, stan jego zdrowia był zadowalający, a jego angiogram nie wykazywał odchyleń od normy. Według naszych źródeł taka przypadkowa śmierć pacjenta nie jest niczym nadzwyczajnym w prywatnych indyjskich szpitalach. Rzecz w tym, Ŝe władzom udawało się do tej pory utrzymywać ten fakt w tajemnicy. Nasi informatorzy zapewniają, Ŝe będą nadal informować o nowych i dawnych przypadkach zgonów, by przyszli pacjenci mogli dokonać w pełni świadomego wyboru i zadecydować, czy warto podjąć takie ryzyko dla paru dolarów. CNN będzie, rzecz jasna, natychmiast o tym informować. A teraz wróćmy do... W pierwszej chwili Jennifer po ludzku współczuła rodzinie Benfattich i miała nadzieję, Ŝe przynajmniej ci ludzie nie usłyszeli tej smutnej wiadomości w telewizji. Zaraz potem zaczęła się zastanawiać nad sytuacją panującą w szpitalu. Dwa niespodziewane zgony po niegroźnych operacjach, dzień po dniu. To bardzo duŜo, myślała. Na pewno moŜna było im zapobiec i tym bardziej boli to, co się stało. Ciekawe, czy pan Benfatti był Ŝonaty, a jeśli tak, to czy pani Benfatti jest w Indiach. Bo jeśli jest, to moŜe byłoby miło złoŜyć jej kondolencje? Jeśli będzie miała dość siły. Ostatnią rzeczą, której sobie Ŝyczyła, było niepokojenie krewnych zmarłego, ale z drugiej strony, mając za sobą podobne doświadczenie, być moŜe była najwłaściwszą osobą do wykonania takiego gestu.

Rozdział 10

17 października 2007 środa, 8.31 Nowe Delhi, Indie Jennifer wysiadła z czarnego mercedesa, który władze Queen Victoria Hospital przysłały po nią do hotelu Amal Palace., Było ciepło, ale nie gorąco. Anemiczne poranne słońce z trudem przebijało się przez smog, a jego promienie z ledwością odbijały się od lustrzanej fasady. Jennifer nie musiała nawet osłaniać oczu, by przyjrzeć się bryle szpitala. Pięciopiętrowy budynek, choć zimny i na wskroś nowoczesny, był, jak zauwaŜyła z uznaniem, całkiem przyjemną mieszanką szkła w kolorze miedzi i dobrze dopasowanego marmuru. Najbardziej wyróŜniało go jednak otoczenie, w którym został wzniesiony. Naprawdę kosztowny budynek wpasowano bowiem klinem tuŜ obok zapuszczonego, dawniej białego, a obecnie pokrytego wielkimi plamami, kanciastego pudła z betonu, w którym mieściły się małe sklepiki sprzedające wszystko od pepsi po obleśne wanny. Sama ulica prezentowała się równie Ŝałośnie: pełna dziur i zaśmiecona, słuŜyła za promenadę stadku krów, które nic sobie nie robiły ani z przejeŜdŜających aut, ani z kakofonii klaksonów. Zgodnie z przewidywaniami Jennifer, ruch był jeszcze większy niŜ nocą. Odniosła wraŜenie, Ŝe mniej jest krzykliwie pomalowanych, poobijanych cięŜarówek, za to znacznie więcej zatłoczonych ponad ludzkie pojęcie autobusów, riksz, rowerów oraz pieszych. Ze szczególną troską spoglądała na grupki bosych dzieci odzianych w łachmany; niektóre z nich były kalekie, inne wyraźnie chore i niedoŜywione, a wszystkie, nie bacząc na niebezpieczeństwo, śmigały między wolno 116

sunącymi pojazdami, prosząc o datki. Jakby tego było mało, kilka budynków od szpitala znajdował się pusty plac, usiany kawałkami betonu i kamieniami oraz najeŜony kupami piachu i zwykłych śmieci. Miejsce to było domem dla kilku rodzin, gnieŜdŜących się w ruderach skleconych z kawałków pordzewiałej blachy, kartonów i strzępów tkaniny. Jennifer wypatrzyła teŜ kilka bezpańskich psów, a nawet jednego szczura. - Zaczekam tu na panią - powiedział kierowca, gdy obszedłszy wóz, otworzył przed nią drzwi. - Orientuje się pani, ile to moŜe potrwać? - Nie mam pojęcia - odrzekła Jennifer. - Gdyby mnie tu nie było, proszę zadzwonić na komórkę, kiedy będzie pani gotowa do wyjścia. Jennifer przytaknęła, ale myślami była juŜ w szpitalu. Nie wiedziała, czego się spodziewać, i nagle odkryła, Ŝe nie do końca panuje nad emocjami. Teraz, gdy wreszcie dotarła do celu, miejsce smutku po odejściu babci zastępowała stopniowo irytacja. Po tym, jak usłyszała o drugim, podobnym przypadku, nie mogła przestać myśleć o tym, Ŝe były to zgony, których moŜna było uniknąć. Wiedziała, Ŝe nie jest to myślenie do końca racjonalne i być moŜe było skutkiem ogólnego stanu jej ducha, ale nic nie mogła na to poradzić. Podstawowym problemem było to, Ŝe dotarła do Indii bardziej wyczerpana - podróŜą oraz zmianą czasu - niŜ się spodziewała, a na dodatek prawie wcale nie spała. Na domiar złego kierowca się spóźnił (wkrótce miała się przekonać, Ŝe to miejscowa tradycja), zmuszając ją do nerwowego oczekiwania w hotelowym holu. Bojąc się, Ŝe zaśnie na siedząco, wykorzystała ten czas do zasięgnięcia informacji o pani Benfatti, która, jak udało jej się ustalić, zamieszkała w tym samym hotelu. Jennifer nie była jeszcze pewna, czy do niej zatelefonuje, ale na wszelki wypadek wolała wiedzieć, czy ma taką moŜliwość. Gdy podeszła do dwóch rosłych, tradycyjnie odzianych portierów w turbanach, tkwiących na posterunku równie niewzruszenie jak sam gmach, pozdrowili ją hinduskim ukłonem i odchylili oba skrzydła drzwi. śaden z nich się nie odezwał; nie drgnął teŜ ani jeden mięsień na ich obojętnych twarzach. 117

JuŜ w holu czuło się wyraźnie, Ŝe klimatyzacja pracuje na zbyt wysokich obrotach, jakby ktoś chciał zademonstrować przesadny luksus tego miejsca oraz to, Ŝe wnętrza są równie imponujące jak fasada szpitala. Posadzki były marmurowe, ściany wyłoŜono lśniącymi panelami z jasnego drewna. Nowoczesne meble były połączeniem eleganckiej nierdzewnej stali i aksamitu. Po lewej stronie znajdowała się kawiarenka, której nie powstydziłby się pięciogwiazdkowy hotel na Zachodzie. Nie bardzo wiedząc, co dalej, Jennifer podeszła do stanowiska informacji, bardziej przypominającego recepcję Ritza-Carltona czy Four Season niŜ szpitala - zwłaszcza Ŝe za kontuarem czekały młode, atrakcyjne kobiety w ozdobnych sari, a nie ochotniczki w róŜowych fartuszkach. Jedna z nich zauwaŜyła Jennifer i uprzejmie spytała, czy moŜe w czymś pomóc. Jennifer pamiętała aŜ za dobrze, jak udręczeni bywają pracownicy i ochotnicy zatrudnieni w amerykańskich szpitalach, toteŜ przyjęła z uznaniem ten gest dobrej woli. Gdy tylko się przedstawiła, recepcjonistka oznajmiła, Ŝe pani Kashmira Varini juŜ na nią czeka i Ŝe natychmiast zostanie poinformowana ojej przybyciu. Gdy młoda kobieta sięgnęła po słuchawkę, Jennifer rozejrzała się raz jeszcze po holu. Wypatrzyła nawet uroczą księgarenkę i sklepik z pamiątkami. Chwilę później pani Varini pojawiła się w drzwiach jednego z kilku gabinetów ulokowanych za punktem informacji i gdy się zbliŜała, Jennifer miała okazję przyjrzeć się jej dokładnie. Miała na sobie wyjątkowo efektowne sari z dość niezwykłej tkaniny. Była szczupła i nieznacznie niŜsza od Jennifer, która miała sto siedemdziesiąt centymetrów wzrostu. Miała teŜ ciemniejsze oczy i włosy, zaczesane do góry i spięte ciasno z tyłu głowy ozdobną srebrną spinką. Wyglądała sympatycznie, ale jej wąskie usta sprawiałyby wraŜenie zaciętych, gdyby nie łagodny uśmiech, który, jak Jennifer ustaliła nieco później, był fałszywy. - Namaste - rzekła na powitanie Hinduska. Jennifer czuła się raczej niezręcznie, ale odpowiedziała tym samym. 118

Kashmira zaczęła rozmowę od standardowych pytań o podróŜ ze Stanów i zakwaterowanie w hotelu, a takŜe o drogę do szpitala. Uśmiech zniknął z jej twarzy - pojawiał się tylko w krótkich chwilach, gdy wymagał tego tok rozmowy, i z pewnością był wymuszony. Z naleŜytą powagą przekazała kondolencje w imieniu własnym, a takŜe lekarzy i całego personelu szpitala. - Zgon pani babci był zupełnie nieoczekiwanym i tragicznym wydarzeniem - dodała. - W rzeczy samej - przytaknęła Jennifer, przyglądając się Kashmirze i czując, Ŝe gniew, który ogarnął ją z rana, zaczyna powracać: nie tylko straciła najbliŜszą osobę, ale na dodatek oderwano ją siłą od bodaj najwaŜniejszego etapu w jej całym studenckim Ŝyciu. Wiedziała, Ŝe to jej ojciec jest prawdopodobnie głównym winowajcą obecnej sytuacji, ale w tym momencie świadomie przerzucała całą winę na szpital, reprezentowany przez Kashmirę Varini, która na dodatek w bardzo nieprzekonujący sposób udawała współczucie. - Proszę mi powiedzieć - odezwała się Kashmira, zupełnie nieświadoma fatalnego stanu ducha Jennifer, spowodowanego po części zmęczeniem - gdzie chciałaby pani dopełnić przykrych formalności? MoŜemy usiąść w kawiarni albo przejść do mojego gabinetu. Decyzja naleŜy do pani. Jennifer spojrzała niespiesznie najpierw w stronę otwartych drzwi pokoju Kashmiry, a potem w przeciwnym kierunku, ku szklanej ścianie kawiarni. W podjęciu decyzji pomogła jej świadomość oczywistego faktu: gdyby nie napiła się teraz kawy, mogłaby zasnąć w połowie rozmowy. Gdy obwieściła swoją decyzję, Kashmira wyglądała na zadowoloną i nawet uśmiechnęła się przelotnie, jakby utwierdzona w przekonaniu, ze łatwo będzie manipulować przybyszem zza oceanu. Jennifer wypiła kawę, ale nie zauwaŜyła jej oŜywczego działania i wkrótce nabrała przekonania, Ŝe powrót do hotelu na krótką drzemkę będzie konieczny. Próbując wyjaśnić sobie ten stan nagłego osłabienia, szybko policzyła, Ŝe gdyby znajdowała się teraz w Los Angeles, właśnie wybierałaby się do łóŜka. - Pani Varini - powiedziała, przerywając Hindusce w pół zdania 119

opowieść o niedogodności, jaką jest dla szpitala brak kostnicy - bardzo mi przykro, ale niewiele spałam i zupełnie nie mogę się skupić, a tym bardziej podejmować waŜnych decyzji. Obawiam się, Ŝe muszę wrócić do hotelu i odpocząć choć kilka godzin. - Jeśli jest w tym czyjakolwiek wina, to tylko moja - odparła Kashmira bez zbytniego przekonania. - Mogłam inaczej zaplanować pani rozkład zajęć. MoŜemy ograniczyć się teraz do najwaŜniejszej sprawy: proszę podjąć jedną prostą decyzję, a my zajmiemy się resztą. Chcemy wiedzieć, czy zdecydowała się pani na kremację, czy na balsamowanie. Proszę powiedzieć, a my wykonamy pani wolę. Jennifer potarła zmęczone oczy i głośno westchnęła. - Mogłam to zrobić w Los Angeles. - Owszem, mogła pani - zgodziła się Kashmira. Jennifer otworzyła oczy i zatrzepotała powiekami, by złagodzić przykre szczypanie, po czym spojrzała na Hinduskę, zastygłą w niemym oczekiwaniu. - W porządku. Muszę zobaczyć moją babcię. Po to tu przyjechałam. - Jest pani pewna? - Jasne, Ŝe jestem pewna! - warknęła Jennifer, zanim zdąŜyła ugryźć się w język. Nie chciała, by zabrzmiało to aŜ tak ostro. - Jest tutaj, prawda? - Z całą pewnością. Po prostu nie byłam pewna, czy takie jest pani Ŝyczenie. Zgon nastąpił w poniedziałek wieczorem. - Ale ciało umieszczono w lodówce? - Naturalnie. Jednak być moŜe tak młoda osoba jak pani nie chciałaby... - Mam dwadzieścia sześć lat i od czterech lat studiuję medycynę przerwała jej zirytowana Jennifer. - Nie wydaje mi się, Ŝeby musiała się pani martwić moją nadwraŜliwością. - Doskonale. W takim razie gdy tylko dopije pani kawę, pójdziemy zobaczyć pani babcię. - Dość juŜ wypiłam; ręce zaczynają mi się trząść. - Jennifer odsunęła spodek z na wpół opróŜnioną filiŜanką i wstała. Znieruchomiała na moment, czekając, aŜ ustaną zawroty głowy. 120

Supernowoczesną, bezszelestną windą zjechały do piwnicy, gdzie znajdowały się maszynownia, schludna stołówka dla personelu, szatnie oraz magazyny. Przy końcu głównego korytarza, za stołówką, znajdowało się wyjście na rampę towarową. Strzegł go podstarzały ochroniarz w zbyt obszernym mundurze, siedzący niedbale na prostym krześle. Obie szpitalne chłodnie mieściły się bliŜej windy niŜ stołówka. Kashmira bez słowa poprowadziła Jennifer do pierwszej z nich i szarpnęła cięŜkie drzwi. Jennifer musiała jej pomóc. Wnętrze wypełnione było półkami rozmieszczonymi w równych odstępach od podłogi po strop, na całych dwunastu metrach długości pomieszczenia. Szybkie spojrzenie uświadomiło Jennifer, Ŝe przechowuje się tu głównie hermetycznie zapakowaną Ŝywność, ale takŜe leki i inne substancje wymagające schłodzenia. Pośrodku salki stały szpitalne nosze na kółkach, a leŜące na nich ciało było okryte czystym prześcieradłem. Panowała tu lekko mdląca woń. - Ciasno tu - zauwaŜyła Kashmira. - MoŜe powinna pani wejść sama. Jennifer bez słowa przekroczyła próg. Temperatura we wnętrzu musiała sięgać zera stopni. Teraz, gdy ciało babci było tak blisko, Jennifer nie była juŜ pewna, czy naprawdę chce spojrzeć na nie po raz ostatni. Choć sama twierdziła, Ŝe jest doświadczoną studentką medycyny, nie przywykła do obcowania ze zmarłymi, nawet po tygodniowej praktyce w prosektorium. Spojrzała na Kashmirę, która pytająco uniosła brwi, jakby chciała powiedzieć: I co, oglądasz czy nie? Czuła jednak, Ŝe nie moŜe dłuŜej zwlekać. Chwyciła róg prześcieradła i powstrzymując łzy, uniosła go, by odsłonić twarz babci. Zmarła wyglądała szokująco naturalnie - była tą samą ciepłą, szczodrą, siwowłosą babunią, którą Jennifer znała przez całe Ŝycie; zawsze współczującą i zawsze gotową stanąć po jej stronie. Dopiero z bliska widać było, Ŝe to nie zimny blask świetlówek nadaje alabastrową barwę jej skórze 1 wargom. Na szyi widać było ciemnopurpurową plamę. Babcia bez wątpienia była martwa, a jej morelowa skóra była jakby Półprzezroczysta, plamista i zimna. 121

Huśtawka emocji powróciła: smutek Jennifer znowu zmienił się w gniew. Opuściła rąbek prześcieradła i spojrzała znów na Kashmirę Varini. Wyraz fałszywego współczucia na jej twarzy zirytował ją jeszcze bardziej. Jennifer wyszła z chłodni i bez słowa popatrzyła, jak kobieta zmaga się z cięŜarem drzwi. Ani myślała jej pomóc. - Gotowe! - odezwała się Kashmira, wycierając ręce, gdy zamek wreszcie zaskoczył. - Teraz pani widzi, dlaczego tak nam zaleŜy na pani decyzji w sprawie ukochanej babci. Ciało naprawdę nie powinno tu dłuŜej zostać. - Wydano akt zgonu? - spytała znienacka Jennifer. Nie wiedzieć czemu, nagle przypomniała sobie o sprawie pana Benfattiego. - Oczywiście. Jest niezbędny, jeśli mamy dokonać balsamowania lub kremacji. Podpisał go chirurg odpowiedzialny za leczenie pani Marii Hernandez. - I przyczyną śmierci ponad wszelką wątpliwość był zawał serca? - Tak! - A co go wywołało? Przez kilka sekund Kashmira spoglądała na nią bez słowa. Jennifer nie umiała ocenić, czy pytanie wywołało w niej zdumienie, irytację czy frustrację. A moŜe po prostu miała dość odwlekania decyzji w sprawie zwłok? - Nie wiem, co wywołało zawał serca. Nie jestem lekarzem. - A ja wkrótce nim będę i naprawdę nie wyobraŜam sobie, jaka przyczyna mogła go wywołać. Jej serce, dosłownie i w przenośni, było doskonałe. A co z sekcją zwłok? Czy nikt nie wpadł na to, by ją przeprowadzić? Bo jeśli lekarze nie wiedzą, co spotkało pacjenta, zwykle próbują się dowiedzieć. To dobry powód do dokonania sekcji. Kashmira wyglądała na zaskoczoną, ale i sama Jennifer nie bardzo wiedziała, jak wpadła na ten pomysł. AŜ do tej chwili nie brała pod uwagę takiej opcji, a i teraz nie była pewna, czy naprawdę tego chce. MoŜliwe, Ŝe chciała zrobić na złość Kashmirze albo odegrać się na władzach szpitala, które zmuszały ją do podjęcia szybkiej decyzji. Sekcja, 122

kremacja czy nawet balsamowanie wydawały jej się aktami przemocy i choć był to całkiem irracjonalny lęk, Jennifer nie chciała czuć się za nie odpowiedzialna. Zaraz jednak przyszła jej do głowy nowa myśl: na ile podobne były zgony babci i Herberta Benfattiego? Czy obu moŜna było zapobiec? - Tylko policja lub sędziowie pokoju mogą w Indiach wnioskować o dokonanie sekcji zwłok. Lekarz nie ma takiego prawa. - śartuje pani. - Z całą pewnością nie. - Jeśli chce pani znać moje zdanie, to w tej sytuacji tylko czekać, aŜ dojdzie do zmowy między policją a sędziami. A moŜe śmierć mojej babci mogłaby was czegoś nauczyć? Czegoś, co w przyszłości pozwoli ocalić innych pacjentów. Bo przecieŜ ostatniej nocy nastąpił podobny zgon. Gdyby lekarze znali przyczynę śmierci mojej babci, moŜe zdołaliby zapobiec zawałowi serca pana Benfattiego i ocalić mu Ŝycie? - Nic mi nie wiadomo o panu Benfattim - odparła pospiesznie Kashmira. - Wiem tylko, Ŝe mamy w chłodni ciało, które spoczywa tam zbyt długo i które naleŜy zabrać. Z doświadczenia wiemy, Ŝe rodziny odbierają zmarłych natychmiast, i dlatego juŜ teraz chcemy jasnej decyzji. Sama pani widziała, Ŝe ciało nie moŜe tam zostać. To nie jest odpowiednie miejsce, a zmarła leŜy tu juŜ od poniedziałku. - To wasz problem - odrzekła Jennifer. - Zdumiewające, Ŝe w takim szpitalu brakuje porządnej kostnicy. Dotarłam do Indii po prawie dwudziestu czterech godzinach lotu i dopiero poznaję szczegóły tej sprawy. Problem polega na tym, Ŝe jestem psychicznie i fizycznie wyczerpana. Zamierzam wrócić teraz do hotelu i przespać się kilka godzin, zanim podejmę decyzję. Odwiedzę teŜ ambasadę, Ŝeby porozmawiać o logistycznej stronie całej sprawy. Wiem, Ŝe pani jest pewna tego, co tam usłyszę, ale ja wcale nie mam takiej pewności i po prostu wolę to usłyszeć z pierwszej ręki. - Usłyszeć z ręki? - zdziwiła się Kashmira. 123

- To takie powiedzenie. Innymi słowy: bezpośrednio ze źródła. Wyśpię się, zajrzę do ambasady, jeśli się uda, i wrócę do pani. - Będzie za późno. Musi pani podjąć decyzję juŜ teraz. - Będę szczera, pani Varini. Zaczynam mieć przykre wraŜenie, Ŝe jestem tu do czegoś zmuszana. To, Ŝe ostatniej nocy doszło do kolejnego zgonu, podejrzanie podobnego do zgonu mojej babci, kaŜe mi tym bardziej powstrzymać się od pochopnej decyzji. Twierdzi pani, Ŝe nic o tym nie wie, i być moŜe jest to prawdą, ale ja chcę wiedzieć. Ten drugi przypadek wydarzył się zbyt szybko i okoliczności są zbyt podobne. - Przykro mi, ale dane innych pacjentów są poufne. A jeśli chodzi o pani sprawę, to otrzymałam precyzyjne instrukcje: mam jeszcze tego ranka usłyszeć pani decyzję. Ciało pani babci nie moŜe tu zostać ani godziny dłuŜej. - Jakby chcąc dodać wagi swoim słowom, Kashmira oparła dłoń o drzwi chłodni. - JeŜeli nie będzie pani skłonna do współpracy, obawiam się, Ŝe czeka panią bezpośrednia rozmowa z prezydentem kraju, bo tylko on moŜe wydać polecenie sędziom pokoju i domagać się od sądu wydania decyzji w pani sprawie. - Przez najbliŜszych kilka godzin nie będę rozmawiać juŜ z nikim odparła oschle Jennifer. Naprawdę była wściekła. Wcześniej miała jedynie niejasne wraŜenie, Ŝe władze szpitala stosują przymus, teraz była juŜ pewna. Choć z jednej strony wydawało się to całkiem logiczne - bo rzeczywiście nie było tu warunków do przechowywania zwłok - to z drugiej było to działanie prowokacyjne, zwłaszcza w obliczu wyraźnej niechęci władz szpitala do przeprowadzenia autopsji, nawet na wyraźne Ŝyczenie najbliŜszej krewnej zmarłej. - Zadzwonię do pani, kiedy będę w stanie trzeźwo myśleć, albo po prostu przyjadę. A tymczasem ostrzegam was: niech nikt nie ośmieli się samowolnie tknąć ciała mojej babci, jeśli nie chcecie mieć ze mną ostrej jazdy bez trzymanki. - Jazdy bez trzymanki? - spytała zupełnie zdezorientowana Kashmira. Jennifer przewróciła oczami. - Jeśli nie chcecie mnie bardzo, ale to bardzo wkurzyć.

Rozdział 11

17 października 2007 środa, 8.31 Delhi, Indie Jennifer spoglądała przez okno mercedesa. Tak głęboko pogrąŜyła się w rozmyślaniach, Ŝe przestała zauwaŜać uliczny zgiełk. W istocie była bardzo, ale to bardzo wkurzona znacznie wcześniej, niŜ się do tego przyznała. Queen Victoria Hospital bez wątpienia wyraźnie próbował nią manipulować, a jako Ŝe w swym względnie krótkim Ŝyciu doświadczała tego przez wystarczająco długi czas, wcale nie była zachwycona rolą ofiary. Wyrwanie się z owej roli było dla niej kiedyś wielkim wyzwaniem. Dokonała tego w szkole średniej, gdy wagary i bójki były dla niej codziennością. Nie wiedząc, co z nią począć, babcia, osoba nadzwyczaj dumna, zrobiła wtedy coś, czego zwykle nie robiła: błagała kogoś o pomoc. Osobą, do której się zwróciła, była doktor Laurie Montgomery, anatomopatolog z Nowego Jorku, którą babcia wychowywała od pierwszego do trzynastego roku Ŝycia, jako niania. Dziwnie było spotkać wtedy kogoś, kto teŜ nazywał Marię babcią, ale dwanaście lat bliskiego kontaktu sprawiło, Ŝe Laurie Montgomery naprawdę pokochała babcię i uwaŜała ją za członka rodziny. Kiedy więc demony młodzieńczego buntu ściągały Jennifer na dno, właśnie ją Maria Hernandez poprosiła o wsparcie. Laurie kochała ją i szanowała tak bardzo, Ŝe z radością zgodziła się pomóc. Zaprosiła krnąbrną Jennifer po lekcjach do siedziby Inspektoratu Medycyny Sądowej i zaproponowała, by dziewczyna przez tydzień przyglądała się jej pracy. 125

Inni patomorfolodzy odnieśli się sceptycznie do pomysłu tygodniowego turnusu w kostnicy jako środka wychowawczego dla dwunastolatki, ale Laurie się uparła, a wyniki terapii przerosły jej oczekiwania. Okoliczności były wystarczająco dziwne i rzygowne, jak wyraziła się sama Jennifer, by bez reszty zawładnąć wyobraźnią dorastającej dziewczynki, zwłaszcza Ŝe był to jej pierwszy kontakt z powaŜną nauką. Jennifer radziła sobie znakomicie aŜ do trzeciego dnia, kiedy to przywieziono do kostnicy dziewczynkę w jej wieku, z idealnie okrągłą dziurką w czole. Została zastrzelona przez bandytów z konkurencyjnego gangu. Na szczęście historia Jennifer doczekała się szczęśliwego zakończenia. Zaprzyjaźniły się z Laurie bardziej, niŜ obie uwaŜały za moŜliwe, a to z kolei skłoniło lekarkę do sprawdzenia, czy w szkole prowadzonej przez jej matkę nie znalazłaby się moŜliwość ufundowania stypendium dla Jennifer. Miesiąc później dziewczyna znalazła się w instytucji nie tylko oferującej wysoki poziom nauczania, ale i doskonale odizolowanej od wszelkich gangów. Reszta była juŜ historią. - Właśnie! - powiedziała Jennifer na tyle głośno, by wystraszyć kierowcę. - Jakiś problem, proszę pani? - spytał szofer, spoglądając na nią w lusterku wstecznym. - Nie, Ŝadnego - odparła, grzebiąc w torebce w poszukiwaniu telefonu. Nie miała pojęcia, ile kosztuje połączenie z Nowym Jorkiem, ale nie zamierzała się tym przejmować. Musiała zadzwonić do Laurie Montgomery, która nawet nie wiedziała, Ŝe babcia nie Ŝyje. JuŜ to było wystarczającym powodem do rozmowy, nie mówiąc o pilnej decyzji i o pomyśle przeprowadzenia sekcji. Jennifer nie bardzo umiała sobie wyjaśnić, dlaczego dopiero teraz wpadła na ten pomysł. Właśnie próbowała rozgryźć technikę wybierania numeru do Stanów Zjednoczonych, gdy przyszło jej do głowy nowe pytanie: która godzina moŜe być teraz na Wschodnim WybrzeŜu? Wiedziała, Ŝe jest dziewięć i pół godziny róŜnicy, ale w którą stronę? Mimo wyczerpania Jennifer zdobyła się na chwilę skupienia. Skoro Nowy Jork był dalej, to 126

czas powinien biec do tyłu - brzmiało to całkiem absurdalnie, ale była prawie pewna, Ŝe dobrze rozumuje. Prawie. Znowu zaczęła dumać, ale po chwili postanowiła przyjąć na wiarę, Ŝe w Nowym Jorku dochodzi teraz północ poprzedniego dnia. Z zamierzchłych czasów pamiętała, Ŝe Laurie jest nocnym markiem, i głównie dlatego zdecydowała się zadzwonić. Czekała ją rozmowa w nader przykrej sprawie, lecz mimo to nie umiała się powstrzymać od radosnego podniecenia, słysząc sygnał łączenia. Wielkie wraŜenie robiło na niej i to, Ŝe moŜe pogadać z Laurie z drugiego końca świata, szczególnie Ŝe od ponad roku nie zamieniły ani słowa. Laurie odebrała juŜ po pierwszym dzwonku. - Mam nadzieję, Ŝe nie dzwonię zbyt późno - powiedziała Jennifer bez powitania. - Broń BoŜe - odrzekła Laurie. - To ty, Jennifer? - Ja. Laurie dała upust radości, słysząc jej głos, pewna, Ŝe Jennifer dzwoni z Kalifornii. Przez kilka minut prowadziły całkiem zwyczajną rozmowę. Jennifer zapytała o Jacka, a Laurie przeprosiła, Ŝe nie dzwoniła od ślubu, jako główny powód podając zamieszanie z leczeniem niepłodności. Jennifer Ŝyczyła jej powodzenia. - Zatem - odezwała się Laurie po krótkiej chwili milczenia - dzwonisz wyłącznie z przyczyn towarzyskich? Nie to, Ŝebym się nie ucieszyła, ale moŜe mogę ci jakoś pomóc? Potrzebujesz rekomendacji, Ŝeby dostać rezydenturę? - Niestety, masz rację: nie dzwonię bez powodu, ale nie ma on nic wspólnego z moimi studiami - odpowiedziała Jennifer, po czym wyjaśniła, dlaczego nagle znalazła się w Indiach. Kilka razy musiała przerwać opowieść, Ŝeby nad sobą zapanować. - O nie! - zawołała Laurie, gdy wysłuchała jej do końca. - O niczym nie wiedziałam. Jezu, tak mi przykro! - Głos jej się łamał. - Pojechałaś do Indii, Ŝeby sprowadzić jej ciało lub prochy do Stanów, czy zamierzasz je tam zostawić? W końcu Indie to bodaj najbardziej uduchowiony kraj świata. Gdybym tam umarła, chyba chciałabym, Ŝeby 127

moje prochy rozsypano nad Gangesem, z miliardami innych dusz. - O widzisz, o tym nie pomyślałam - przyznała Jennifer i wyjaśniła, Ŝe sama ma problem z rozstrzygnięciem, czy lepsza będzie kremacja, czy balsamowanie ciała, nie mówiąc o tym, co będzie dalej. - Jeszcze dziś spróbuję dotrzeć do amerykańskiej ambasady. Przypuszczam, Ŝe mają jakieś pojęcie o kosztach sprowadzenia ciała i całej biurokratycznej otoczce. - TeŜ tak sądzę. Rany, strasznie mi przykro, Ŝe musisz sama zmagać się z tym wszystkim. Tak bym chciała ci pomóc. Maria naprawdę była dla mnie jak matka, do tego stopnia, Ŝe moja rodzona matka bywała chyba czasem zazdrosna, ale to była jej wina. Sama mnie oddała w jej ręce. - Zapewniam cię, Ŝe była to miłość odwzajemniona - odpowiedziała Jennifer. - Miło mi to słyszeć, ale nie jestem zaskoczona. Dzieci potrafią to wyczuć. Ja wyczuwałam. - Chciałabym ci jeszcze o czymś powiedzieć. Masz parę minut? - Jak najbardziej. Zamieniam się w słuch. - Władze szpitala naprawdę mocno mnie naciskają, a ja, mówiąc szczerze, nie jestem tym zachwycona. Z drugiej strony, mają swoje racje. Szpital, o którym mowa, jest naprawdę świetny i bardzo nowoczesny, a jednak, gdy go budowano, jakoś nie pomyślano o kostnicy. Ponoć w Indiach krewni - i Hindusi, i muzułmanie - z przyczyn religijnych natychmiast odbierają ciała swoich zmarłych. - A moŜe właściciele szpitala uznali, Ŝe w uduchowionych Indiach bogowie muszą stać po ich stronie i w ogóle nie będzie tam zgonów. Jennifer zachichotała, nim podjęła przerwany wątek. - Ciało babci umieścili w chłodni pełnej szczelnie zamkniętych pojemników z Ŝywnością, tuŜ obok stołówki. Podobno to jedyne miejsce, w którym mogli je przechować. - Fuj - mruknęła Laurie. - Mówię ci o tym, bo z ich punktu widzenia naprawdę naleŜałoby pozbyć się ciała, zwłaszcza Ŝe wystawili juŜ akt zgonu. 128

- Zrozumiałe. - Tylko Ŝe chcieli, Ŝebym podjęła decyzję, zanim jeszcze tu przyjechałam. A teraz, kiedy jestem na miejscu, minęło ledwie parę godzin, a oni cały czas naciskają: kremacja albo balsamowanie. Najchętniej zrobiliby to wczoraj, bo inaczej niebo się zawali. MoŜliwe, Ŝe z początku opierałam się głównie dlatego, Ŝe byłam wściekła: w końcu to oni zabili moją babcię. Ale teraz chodzi o coś innego. - O co? Co sugerujesz? - Zapytałam o przyczynę zgonu Marii i usłyszałam, Ŝe zmarła na zawał serca. Zapytałam więc o jego przyczynę, bo przecieŜ nie tak dawno temu babci wykonywano bardzo szczegółowe badania w Centrum Medycznym UCLA. Wiem, Ŝe badania serca przeszła na piątkę z plusem. Powiedz, jakim cudem ktoś taki po paru miesiącach umiera na serce, na dodatek dziwnym trafem dwanaście godzin po planowej operacji? Rozumiem, Ŝe podczas niej mogłoby dojść do reakcji idiosynkratycznej*, ale nie po dwunastu godzinach. Tak mi się przynajmniej wydaje. - Zgoda - odrzekła Laurie. - Skoro brak czynników ryzyka, musisz zadać pytanie: dlaczego? - I zadałam, tylko Ŝe nie udzielono mi satysfakcjonujących wyjaśnień, a przynajmniej opiekunka mojej babci nie umiała mi ich udzielić. Oznajmiła mi, Ŝe nie jest lekarzem, i chyba uznała to za wystarczającą odpowiedź. Właśnie wtedy zasugerowałam przeprowadzenie autopsji. - Bardzo słusznie - skomentowała Laurie. - Właśnie tego potrzeba, skoro pojawiły się wątpliwości. - Akurat. Ta opiekunka babci, Kashmira Varini, powiedziała mi, Ŝe o konieczności przeprowadzenia autopsji nie decydują lekarze czy krewni, ale policja i sędziowie pokoju. Dodała, Ŝe skoro wydano juŜ akt zgonu, autopsji po prostu nie będzie, bo sprawa jest zamknięta i koniec! Idiosynkrazja - zwiększona odczynowość organizmu na określoną substancję chemiczną; odmienna reakcja na lek związana jest z osobniczą wraŜliwością i wynika z jego nieprawidłowej przemiany biochemicznej w organizmie. Jej przyczyna moŜe być wrodzona (genetyczna) lub nabyta (np. wskutek choroby) (przyp. M. K.).

129

- Słyszałam, Ŝe medycyna sądowa w Indiach nie nadąŜa za współczesnością. A szkoda. W takich okolicznościach nietrudno o pomyłki wymiaru sprawiedliwości. W wielu krajach rozwijających się policjanci i sędziowie często bywają skorumpowani; zazwyczaj zresztą działają w zmowie. - To jeszcze nie wszystko - odparła Jennifer. - Kolejnej nocy w tym samym szpitalu znowu zdarzył się nagły zgon, w dziwnie podobnych okolicznościach. Najpierw zmarła moja babcia, a potem męŜczyzna, niejaki Herbert Benfatti. Oboje ponoć na zawał serca, wieczorem w dniu operacji. Podobnie jak babcia, pan Benfatti miał zupełnie prawidłowy angiogram, zrobiony przed zabiegiem. - Czy u tego pacjenta wykonano badanie pośmiertne? - Nie mam pojęcia. Gdy zapytałam o niego tę Varini, odpowiedziała, Ŝe nic nie wie o kolejnym zgonie, ale ja jej nie wierzę. - Dlaczego? - Chyba głównie intuicyjnie, czyli z mało naukowych pobudek. Nie wydaje mi się, Ŝeby była szczerą osobą. ZaleŜało jej na tym, Ŝebym zadysponowała ciałem babci, i chyba chciała, Ŝebym omijała ten temat. Sama juŜ nie wiem. - Sądzisz, Ŝe uda ci się przeciągnąć sprawę jeszcze trochę? - Naprawdę nie wiem. Jestem wkurzona i wiem, Ŝe oni teŜ, a przynajmniej widać to po tej Varini. Dlaczego pytasz? - Bo zamierzam tam przyjechać, Ŝeby ci pomóc, i to jak najszybciej. Chyba bym sobie nie wybaczyła, gdybym tego nie zrobiła. Pamiętaj, Ŝe Maria była dla mnie matką w takim samym stopniu jak dla ciebie i twoich braci. Dlatego przyjadę. Chyba Ŝe nie będziesz w stanie znosić humorów wariatki napakowanej hormonami. Zdumienie odebrało Jennifer mowę. Nie spodziewała się, Ŝe Laurie będzie gotowa wybrać się w taką podróŜ. - Na hormonach czy nie, nie widzę Ŝadnej róŜnicy, ale czeka cię cholernie długa podróŜ - ostrzegła. - To znaczy... nie zrozum mnie źle: bardzo bym chciała, Ŝebyś mnie wsparła. - Niewątpliwie jedna z dłuŜszych - zgodziła się Laurie. - Ale czy 130

moŜe być aŜ taka straszna? Czytałam niedawno, Ŝe Air India oferuje lot Nowy Jork-Nowe Delhi bez międzylądowania. - To pewnie lepsze niŜ moja wyprawa z dwoma przystankami. - Gdzie się zatrzymałaś? - Hotel nazywa się Amal Palace i w Ŝyciu nie byłam w równie luksusowym. Choć oczywiście nie znam zbyt wielu hoteli. - Zaraz, zaraz! - odezwała się nagle Laurie, jakby zniesmaczona własnym gapiostwem. - Co ja wygaduję? Nie mogę tak sobie polecieć do Indii. Jestem w samym środku cyklu owulacyjnego. - Słusznie! Mówiłaś mi przecieŜ, a ja zapomniałam - odpowiedziała Jennifer i samolubnie pomyślała, Ŝe spotkał ją kolejny zawód. Cudownie byłoby mieć przy sobie Laurie. - ChociaŜ właściwie... - odezwała się po chwili Laurie. - Chyba jednak mogłabym przylecieć, jeśli zabiorę ze sobą moją fabrykę spermy. Jack tak właśnie nazywa siebie od paru miesięcy... W tym układzie wszystko zaleŜy od wiceszefa, doktora Calvina Washingtona. Wiem, Ŝe puściłby mnie samą, ale czy wypuści bez zapowiedzi dwie osoby, trudno zgadnąć. Chyba warto spróbować. Albo przyjedziemy razem, albo Ŝadne z nas. Przykro mi, Ŝe tak to wygląda. PrzeŜyjesz jakoś tę niepewność? - Jasne - odparła Jennifer. - Powiedz doktorowi Washingtonowi, Ŝe ślicznie proszę, Ŝeby was puścił. - Świetny podstęp; do dziś pamięta ten twój tygodniowy pobyt sprzed czternastu lat. - Ja teŜ nie zapominam. A w czerwcu wreszcie spłacę dług, odbierając dyplom uczelni. - Zamierzam się zjawić na rozdaniu - zapowiedziała Laurie. - A co z czasem? Jeśli się wybierzemy, jak szybko moŜemy dotrzeć na miejsce? Orientujesz się? - Tak - odparła Jennifer. - Popraw mnie, jeśli się mylę: u was jest jeszcze wtorek? - Tak jest. Dochodzi północ. 131

- JeŜeli wylecicie jutro w nocy, czyli w środę, dotrzecie na miejsce w czwartek późnym wieczorem. - Myślisz, Ŝe zdołasz przeciągnąć sprawę do naszego przyjazdu? Jeśli chcemy autopsji, kremacja ani balsamowanie nie wchodzą w grę. - Postaram się. Mogę teŜ przyjechać po was na lotnisko. - O tym porozmawiamy, gdy będziemy pewni, Ŝe moŜemy przyjechać. - Laurie - odezwała się jeszcze Jennifer, nim się rozłączyły. - Czy mogę ci zadać osobiste pytanie? - Oczywiście. - Nie masz mi za złe, Ŝe pozwoliłam, Ŝeby te wszystkie powierzchowne sprawy przesłoniły mi rozpacz po stracie Marii? Chodzi o to, Ŝe pewnie większość ludzi tak głęboko przeŜywałaby Ŝałobę, Ŝe nie byliby zdolni do zastanawiania się, czy ich najbliŜsza osoba powinna zostać poddana autopsji czy teŜ nie. Czy ja nie jestem jakaś dziwna? - Absolutnie, bezwzględnie, na sto procent nie! Ja zareagowałabym dokładnie tak samo. Normalni ludzie kochają osobę, nie jej ciało. Ciało jest tylko zewnętrzną powłoką, która prędzej czy później musi się zuŜyć. Fakt, Ŝe kochasz babcię tak bardzo, iŜ przejmujesz się sprawami o wiele bardziej istotnymi niŜ kwestia pochówku, przynosi ci, moim zdaniem, chlubę. - Mam nadzieję, Ŝe tak jest. - A ja wiem - zapewniła ją Laurie. - Jako patomorfolog widuję zwłoki na co dzień i doskonale wiem, jak reagują rodziny zmarłych. Kilka minut później poŜegnały się i Jennifer przerwała połączenie. Nie była przesądna, ale w duchu podziękowała swej szczęśliwej gwieździe za to, Ŝe wpadła na pomysł, by zatelefonować do Laurie Montgomery. Decyzja Laurie o przyjeździe do Indii zdecydowanie poprawiła jej nastrój, choć z drugiej strony uświadomiła z całą mocą, jakim zasrańcem okazał się jej domniemany przyjaciel Neil McCulgan. Nie pozostało jej nic innego, jak tylko trzymać kciuki za to, Ŝeby szef zezwolił Laurie i Jackowi na wyjazd. 132

- ZbliŜamy się do hotelu - obwieścił szofer. - Mam na panią zaczekać? Jennifer nawet o tym nie pomyślała, ale skoro to firma od turystyki medycznej, która zabiła jej babcię, fundowała takie wygody, to dlaczego nie? W końcu przecieŜ musiała wrócić do szpitala. - MoŜe pan zaczekać albo wrócić do hotelu za kilka godzin. Tak czy inaczej, kiedy będę się wybierać z powrotem do szpitala, zadzwonię. - Doskonale, proszę pani - odpowiedział kierowca.

Rozdział 12

16 października 2007 środa, 1.15 Nowy Jork, Stany Zjednoczone - Jack! - zawołała Laurie. - Wstawaj! Włączyła światło w sypialni, ale - przez wzgląd na męŜa - na najniŜszym poziomie jasności. Jako Ŝe chwilę wcześniej pracowała przy komputerze w rzęsiście oświetlonym gabinecie, sypialnia wydawała jej się zupełnie ciemna. - No, dalej, kochanie - mówiła. - Rusz się, musimy pogadać! Jack leŜał na boku, twarzą ku niej. Nie wiedziała, jak długo spał, ale przypuszczała, Ŝe mniej więcej od dwóch godzin. Wieczorami zwykle ganiał za piłką na boisku do koszykówki, a potem jedli lekką kolację. Oglądali przy tym moŜe pół filmu na DVD, by drugą część dokończyć następnego wieczoru, a potem sprzątali po sobie. Mniej więcej o dziewiątej przenosili się do podwójnego gabinetu z oknami wychodzącymi na Sto Szóstą Ulicę oraz na skrawek parku i pobliskie boisko do koszykówki, które Jack za własne pieniądze kazał odnowić i oświetlić. Godzinę później zaczynał ziewać, dawał Laurie całusa w czubek głowy i wycofywał się do sypialni - podobno po to, by czytać. JednakŜe bez względu na to, o której do niego zaglądała, nigdy nie widziała go czytającego: zawsze spał i tylko czasem na jego piersi leŜała ksiąŜka czy pismo medyczne, a lampka nocna świeciła mu prosto w twarz. - Jack! - zawołała znów Laurie. Wiedziała, Ŝe niełatwo będzie go obudzić, ale nie zamierzała ustąpić. Zaczęła od trącania jego ramienia, ale zaraz przeszła do mocnego potrząsania. Spał dalej. Laurie nie mogła 134

powstrzymać uśmiechu. Był światowej klasy śpiochem. Zdarzały się sytuacje, w których ją to frustrowało, ale na ogół zazdrościła mu tej umiejętności. Sama miała raczej lekki sen, aŜ do tych godzin nad ranem, kiedy trzeba było wstać - wtedy akurat zasypiała naprawdę głęboko. Raz jeszcze szarpnęła go za muskularne ramię i głośno zawołała po imieniu. Otworzył najpierw jedno oko, potem drugie. - Która godzina? - spytał ochryple. - Mniej więcej pierwsza piętnaście. Musimy pogadać. Coś się wydarzyło. - Zaraz po zakończeniu rozmowy z Jennifer Laurie nie zamierzała budzić Jacka. Przypuszczała, Ŝe śpi, i nie pomyliła się. Potem jednak zajrzała do Internetu, Ŝeby dowiedzieć się jak najwięcej o podróŜy do Indii - i zdobyła mnóstwo informacji. - Dom się pali? - zapytał z typowym dla siebie sarkazmem. - Nie! Bądź powaŜny. Musimy porozmawiać. - A nie moŜemy rano? - Pewnie moglibyśmy - przyznała. - Ale wolałam zawiadomić cię od razu. Zawsze mówiłeś, Ŝe nie lubisz niespodzianek, zwłaszcza wielkich. - Jesteś w ciąŜy? - Chciałabym. Ale dzięki za tę próbę. Nie, nie jestem w ciąŜy. Przed chwilą rozmawiałam przez telefon z tą młodą kobietą, która w czerwcu będzie kończyć medycynę na UCLA. Z Jennifer Hernandez, pamiętasz ją? Była na naszym ślubie. Miała na sobie seksowną czerwoną suknię. Pamiętasz? Fantastyczna figura. - Jezu Chryste - wymamrotał Jack. - Dawno po północy, a ty mnie budzisz, Ŝeby przepytywać o to, co kto włoŜył na nasz ślub? Daj spokój! - Nie chodzi o suknię. Próbuję ci przypomnieć tę studentkę. To ona spędziła tydzień u nas, w Inspektoracie, gdy miała dwanaście lat. W tym samym roku załatwiłyśmy jej z matką stypendium. 135

- Dobra, pamiętam - powiedział Jack, kłamiąc bez Ŝenady. Najwyraźniej wciąŜ zaleŜało mu na szybkim powrocie do łóŜka. - Dzwoniła ponad godzinę temu, z Indii. Pojechała tam, bo jej babcia zmarła po operacji przeprowadzonej w Nowym Delhi. Szpital mocno ją naciska, Ŝeby podjęła decyzję w sprawie ciała. - Z Indii? - zapytał Jack, unosząc głowę i szerzej otwierając oczy. - Z Indii - przytaknęła Laurie i opowiedziała mu całą historię usłyszaną od Jennifer. Na zakończenie dodała: - Nie wiem, czy to pamiętasz, ale Maria Hernandez była moją nianią, póki nie skończyłam trzynastu lat, a przestała nią być tylko dlatego, Ŝe moja matka była juŜ zbyt zazdrosna. Byłam wtedy zdruzgotana. Opinia Marii znaczyła dla mnie więcej niŜ słowa matki: i w sprawie ciuchów, i wszystkiego innego. Kochałam ją. W najwaŜniejszych latach Ŝycia była dla mnie jak matka. Potem wymykałam się do Woodside w Queens, Ŝeby ją odwiedzać. - Dlaczego pojechała na operację aŜ do Indii? - Nie jestem pewna. Prawdopodobnie chodziło o pieniądze. - Naprawdę sądzisz, Ŝe padła ofiarą jakiegoś spisku? - spytał sceptycznie Jack. - Jasne, Ŝe nie. Wsparłam Jennifer, bo wyczułam, Ŝe ona tak uwaŜa. JeŜeli jest w tym szpitalu jakiś problem, to bez wątpienia ma charakter systemowy. Jestem jednak pewna, Ŝe szpital naprawdę naciska Jennifer w sprawie ciała. PrzeleŜało w chłodni od poniedziałkowego wieczoru, ale chłodnia to nie kostnica. Zdaje się, Ŝe trzymają tam zapasy dla stołówki. - Chcesz powiedzieć, Ŝe przechowują jedzenie razem z trupem? - Na to wygląda. Choć ściślej mówiąc, jest raczej odwrotnie: przechowują trupa razem zjedzeniem i lekami. Brzmi to okropnie, ale nie jest aŜ tak źle; produkty są hermetycznie zamknięte. Tak czy inaczej, zdaniem Jennifer w grę wchodzą jakieś machinacje. 136

- To szaleństwo! Mam wraŜenie, Ŝe misja odrobinę przerosła pannę Hernandez i stąd lekki atak paranoi. - Całkowicie się z tobą zgadzam i jest to jeden z powodów, dla których pojedziemy do niej jeszcze dziś wieczorem. - Słucham? - spytał Jack. Zdawało mu się, Ŝe dobrze słyszał, ale wolał się upewnić. - Z samego rana wybieram się do biura Calvina. Mam nadzieję, Ŝe w nadzwyczajnych okolicznościach da nam obojgu tydzień urlopu. Jeśli będzie zielone światło z jego strony, od razu idę po indyjskie wizy i płacę za bilety, które juŜ zarezerwowałam przez Internet. Potem... - Chwileczkę! - przerwał jej Jack. Usiadł, otulony kocem. Patrzył na Ŝonę bardzo szeroko otwartymi oczami. - Wstrzymaj konia. Ty naprawdę postanowiłaś wybrać się w podróŜ na drugi koniec świata? - Jeśli chodzi ci o to, czy obiecałam Jennifer zrobić wszystko, Ŝeby do niej dołączyć, to odpowiedź brzmi: tak. Powiedziałam, Ŝe przyjedziemy, jeśli Calvin nas puści. - Bo widzisz, moim zdaniem paranoiczne zwidy zestresowanej panienki to dla mnie marny powód do pokonania Iluś tam tysięcy mil tylko po to, Ŝeby potrzymać ją za rączkę. - Nie lecimy tam tylko po to, Ŝeby wesprzeć Jennifer - odpowiedziała Laurie, lekko wytrącona z równowagi. - To podaj mi inny powód! - JuŜ mówiłam! - odpowiedziała ostro. - Maria Hernandez przez dwanaście lat była dla mnie jak matka. Jej odejście to prawdziwa strata. - Skoro aŜ taka wielka, to dlaczego nie widziałaś się z nią od Bóg wie kiedy? Laurie umilkła na kilka chwil. Komentarz Jacka zaognił konflikt, poniewaŜ trafił celnie w jej narastające poczucie winy. Prawdą było, Ŝe od bardzo dawna nie widziała się z Marią, a nawet z nią nie rozmawiała. Myślała o tym, planowała, ale na tym poprzestała. - Piszę pracę i muszę dotrzymać terminu - dodał Jack. - Na dodatek w sobotę gramy mecz, na który czekam od tygodni. Cholera, sam skrzyknąłem druŜyny! 137

- Nawet mi nie wspominaj o tej durnej koszykówce! - wrzasnęła Laurie. Zgrzytając zębami, mierzyła męŜa wściekłym wzrokiem. Cały stres związany z leczeniem niepłodności, który kumulował się w niej jak energia wulkanu, uzewnętrznił się teraz w jednej potęŜnej eksplozji. W tej chwili naprawdę nienawidziła tej jego koszykówki, która jej zdaniem była niebezpieczną grą. Jack jako pierwszy przypomniał sobie, Ŝe Laurie przechodzi kurację hormonalną, i choć nawet nie przeczuwał, jak razi ją jego postawa (którą zresztą uwaŜał za całkiem właściwą), to miał juŜ spore doświadczenie w znoszeniu zaskakujących napadów złości wywołanych działaniem leków. To tylko kolejny atak, pomyślał, unosząc ręce w geście kapitulacji. - Przepraszam - powiedział, siląc się na szczerość. - Zapomniałem o hormonach. Na krótką chwilę ten komentarz tylko pogorszył sprawę. Laurie pomyślała irracjonalnie, Ŝe Jack usiłuje jedynie zwalić na nią całą winę za tę sprzeczkę. Im dłuŜej jednak zastanawiała się nad sytuacją, tym więcej dostrzegała podobieństw między swym obecnym stanem umysłu a tym, co czuła przy kasie Whole Foods, gdy krzyczała na osiemdziesięcioparoletnią starowinkę. Samo wspomnienie wystarczyło, by wybuchnęła płaczem. Jack przesunął się na skraj łóŜka i objął Ŝonę ramieniem. Przez chwilę milczał, bo metodą prób i błędów zdąŜył juŜ odkryć, Ŝe w takich chwilach to najlepsza taktyka. Musiał zaczekać, aŜ Laurie sama się uspokoi. Mniej więcej po minucie przestała płakać, ale jej oczy były jeszcze mokre i zaczerwienione, gdy spoglądała na Jacka. - Naprawdę nie bardzo mi pomagasz w tej całej kuracji! Jack musiał się wysilić, Ŝeby nie przewrócić oczami. Z jego punktu widzenia wyglądało to inaczej: robił wszystko, co mógł, a nie mógł robić wiele więcej ponad to, Ŝe dostarczał spermę, kiedy była potrzebna. - Za kaŜdym razem, gdy znowu dostaję okres, jesteś tak cholernie zblazowany - ciągnęła Laurie, powstrzymując łzy. - Mówisz tylko: Och, moŜe następnym razem, i to wszystko. Nawet nie próbujesz przejąć 138

się tym tak jak ja. Dla ciebie to tylko kolejny cykl, nic więcej. - Zdawało mi się, Ŝe pomagam ci, siląc się na nonszalancję. Szczerze mówiąc, duŜo łatwiej byłoby mi po prostu wyraŜać przygnębienie, tylko Ŝe nie przyszło mi do głowy, Ŝe tak byłoby dla ciebie lepiej. Pamiętam dokładnie, co mówiła doktor Schoener: Ŝe muszę się starać reagować obojętnie. - Naprawdę? - zdziwiła się Laurie. - Naprawdę - odparł Jack, odgarniając wilgotne kosmyki kasztanowych włosów z jej czoła. - A jeśli chodzi o Indie, nie mam nic przeciwko temu, Ŝebyś pojechała. Nie znam ani Marii Hernandez, ani jej wnuczki Jennifer. Dla mnie lot na drugi koniec świata po prostu nie ma sensu, ze względu na czas i pieniądze; głównie pieniądze. Ale oczywiście będę za tobą tęsknił i pojechałbym, gdybyś mnie potrzebowała. - Mówisz powaŜnie? - Tak. Gdybyś mnie potrzebowała, pojechałbym. To pewne, ale... - Potrzebuję cię - wtrąciła Laurie z nagłym entuzjazmem. - Jesteś niezbędny. - Doprawdy? - spytał Jack, pytająco marszcząc brwi. - W jakim sensie? - Chodzi o cykl, głuptasie - wyjaśniła podniecona Laurie. - Wczoraj doktor Schoener uznała, Ŝe za cztery do pięciu dni będę mogła zrobić sobie zastrzyk stymulacyjny i dojdzie do jajeczkowania. Wtedy ty będziesz musiał wykonać swoją robotę. Jack odetchnął głęboko. Jakoś nie przyszło mu na myśl, by spleść w jedno kwestię leczenia niepłodności z wyprawą do Indii. - Nie patrz na mnie tak ponuro. MoŜe powinniśmy zapomnieć o całej tej naukowej otoczce i zabrać się do rzeczy w tradycyjny sposób? Ale powiem ci jedno: gdy po tylu wysiłkach i stresach zanosi się na porządne jajeczkowanie, nie pozwolę, Ŝebyś siedział w domu, kiedy ja będę w Indiach. Doktor Schoener widzi spore szanse, bo do strzału szykuje się mój lewy jajnik, ten ze zdrowym jajowodem. 139

Jack zdjął rękę z ramienia Laurie i usiadł wsparty o wezgłowie. - W takim razie zanosi się na szybki wypad do Indii, oczywiście pod warunkiem Ŝe nasz nieustraszony zastępca dowódcy pozwoli nam lecieć. MoŜe dam mu łapówkę, Ŝeby odmówił? Laurie z uśmiechem zdzieliła go przez kołdrę w udo i wstała. - Przyszła mi do głowy niezła myśl: skoro potrzebna mi konsultacja ginekologiczna i badanie krwi, moŜe znajdę lekarza w tym samym szpitalu, Queen Victoria. Łatwiej będzie rozwiązać problem Jennifer, jeśli wśród personelu znajdzie się Ŝyczliwa dusza. - Niewykluczone - odparł Jack. PołoŜył się i szczelnie otulił kołdrą. - Ale ja widzę problem logistyczny: skoro musimy mieć wizy, potrzebne będą zdjęcia paszportowe. - Rano moŜemy zajść do całodobowego sklepu z punktem fotograficznym, tego przy Columbus Avenue. - TeŜ o tym pomyślałem - odrzekł Jack, westchnąwszy głęboko. - Będziesz spał? - Jasne, Ŝe będę spał. A co innego miałbym robić o tej porze? - Szkoda, Ŝe ja tak nie potrafię. Sęk w tym, Ŝe za bardzo się rozbudziłam.

Rozdział 13

17 października 2007 środa, 11.42 Nowe Delhi, Indie Jennifer była głęboko sfrustrowana. Mimo skrajnego wyczerpania, wciąŜ nie mogła zasnąć. Zaciągnęła cięŜkie płócienne zasłony, tak Ŝe pokój pogrąŜył się w mroku. Problem polegał na tym, Ŝe była zbyt zmęczona, a zarazem zbyt podniecona. WciąŜ nie mogła uwierzyć, Ŝe Laurie naprawdę przyjeŜdŜa; myśli bezustannie kłębiły się jej w głowie. Wreszcie pomyślała chrzanić to i wyskoczyła z łóŜka. Ubrana jedynie w majtki - bo w takim stroju próbowała zasnąć - podeszła do okna. Na powrót rozsunęła zasłony i przefiltrowany smogiem blask południowego słońca wypełnił pokój. Ciekawe, o ile cieplej byłoby w mieście, gdyby zanieczyszczenia nie blokowały znaczącej części promieni słonecznych, pomyślała mimowolnie. Spojrzała przez okno w dół, na basen. Spora grupka gości zaŜywała kąpieli, ale tłoku nie było. Basen był naprawdę spory. Jennifer poŜałowała nagle, Ŝe nie wzięła stroju kąpielowego. Nie pomyślała o tym, gdy szykowała się do podróŜy, ale teraz, spoglądając na imponującą błękitną taflę, zrozumiała swój błąd. Wiedziała przecieŜ, Ŝe zatrzyma się w luksusowym hotelu w tropikalnym kraju. Wzruszyła ramionami. Przyszło jej do głowy, Ŝe pewnie mają tu na sprzedaŜ jakieś niedrogie kostiumy, ale po namyśle pokręciła głową. Hotel był ekskluzywny, więc jeśli nawet sprzedawano tu takie akcesoria, to z pewnością znanych projektantów i w odpowiedniej cenie. 141

Naprawdę Ŝałowała, bo odrobina ruchu mogła się okazać najlepszym remedium na skutki zmiany czasu. Myśl o odrobinie ruchu przypomniała Jennifer o hotelowej siłowni. Mogła przecieŜ włoŜyć strój do biegania, który na szczęście miała ze sobą, i pojeździć trochę na rowerku albo poćwiczyć z cięŜarami. JuŜ miała wcielić zamiar w czyn, gdy spojrzała na zegarek. Dochodziło południe. Czas na lunch, pomyślała. Czuła lekkie nudności, ale uznała, Ŝe warto powrócić do normalnego rytmu posiłków, co mogłoby pomóc w zapanowaniu nad kompletnie rozregulowanym cyklem snu i czuwania. Jadąc rankiem do szpitala, Jennifer nie zamierzała wywierać na nikim wielkiego wraŜenia: miała na sobie prostą koszulkę polo i dopasowane dŜinsy. Teraz, po nieudanej drzemce, włoŜyła to samo ubranie. Dopinając spodnie, pomyślała, Ŝe moŜe warto zapytać panią Benfatti, czy nie miałaby ochoty na wspólny lunch. Naturalnie istniała moŜliwość, Ŝe kobieta pogrąŜyła się w głębokiej Ŝałobie i w stanie takiego przygnębienia nie ma ochoty pokazywać się publicznie. Z drugiej jednak strony, tym bardziej naleŜało zaproponować jej spotkanie. Jako studentka medycyny, Jennifer aŜ nazbyt często widziała, jak śmierć i choroba potrafią odizolować od społeczeństwa osoby najbardziej potrzebujące wsparcia. Postanowiła zadzwonić, zanim ulotni się z niej resztka odwagi. Poprosiła telefonistkę o połączenie z pokojem pani Benfatti. Na moment odsunęła słuchawkę od ucha, by sprawdzić, czy sygnał nie odezwie się w którymś z sąsiednich pokojów, ale niczego nie usłyszała. JuŜ miała się rozłączyć, gdy wreszcie ktoś odebrał. Kobiecy głos był lekko chrapliwy, a słowa powolne; Jennifer domyślała się, Ŝe jej rozmówczyni płakała. - Pani Benfatti? - Tak - odrzekła ostroŜnie kobieta. Jennifer przedstawiła się i w krótkich słowach streściła historię swej wyprawy do Indii. Odniosła wraŜenie, Ŝe gdy wspomniała o śmierci babci dzień wcześniej, w okolicznościach podobnych do tych, w których odszedł pan Benfatti, wdowa wstrzymała oddech z wraŜenia. 142

- Przykro mi z powodu tego, co spotkało pani męŜa - ciągnęła Jennifer. - A jako Ŝe sama straciłam babcię ledwie dzień wcześniej, doskonale wiem, co pani czuje. - Ja równieŜ pani współczuję. To wielka tragedia, zwłaszcza gdy jest się tak daleko od domu. - Zadzwoniłam do pani w nadziei, Ŝe moŜe miałaby pani ochotę zjeść ze mną lunch. Pani Benfatti nie odpowiedziała od razu. Jennifer czekała cierpliwie; rozumiała, Ŝe kobieta toczy wewnętrzną walkę. Zapewne wyglądała fatalnie, zapłakana i przygnębiona, a był to powaŜny argument za pozostaniem w pokoju. Z drugiej strony jednak była zaintrygowana osobliwym zbiegiem okoliczności i prawdopodobnie miała chęć pomówić z kimś, kto znalazł się w równie okropnej sytuacji. - Muszę się ubrać - odezwała się w końcu pani Benfatti. - I zrobić coś z twarzą. Z tego, co widziałam w lustrze, sama wyglądam niewiele lepiej niŜ nieboszczyk. - Proszę się nie spieszyć - odparła Jennifer. JuŜ zaczynała lubić tę kobietę, która miała tyle siły, Ŝe nawet w tak trudnym momencie gotowa była drwić z samej siebie. - Nie pali się. Mogę zaczekać na panią w pokoju albo w którejś z restauracji. MoŜe w tej tuŜ przy holu? A moŜe woli pani chińszczyznę? - Zwykła restauracja wystarczy. Nie jestem specjalnie głodna. Będę za pół godziny; przyjdę w fioletowej bluzce. - A ja w dŜinsach i białej koszulce polo. - Zatem do zobaczenia. I jeszcze jedno: mam na imię Lucinda. - Świetnie. Do zobaczenia, Lucindo. Jennifer powoli odłoŜyła słuchawkę. Nie wiedzieć czemu, miała dobre przeczucia względem Lucindy i nagle nabrała ochoty na lunch. O dziwo, nawet mdłości minęły jak ręką odjął. Zasiadłszy przy stoliku w wielopoziomowej restauracji, w miejscu, z którego mogła obserwować stanowisko hostessy witającej gości, Jennifer bez trudu wypatrzyła panią Benfatti, gdy tylko stanęła w drzwiach. 143

Wdowa miała na sobie starannie wyprasowaną bluzkę i równieŜ fioletową, o ton ciemniejszą, spódnicę. Miała raczej bujne ciało i średniej długości włosy w mysim odcieniu, potraktowane trwałą. Zdaniem Jennifer, mogła mieć pięćdziesiąt kilka lat. Podeszła do szefa sali, który po krótkiej rozmowie poprowadził ją wprost do stolika. Jennifer pomachała do niej, a pani Benfatti odwzajemniła pozdrowienie. To, Ŝe wdowa kroczyła z wysoko uniesioną głową, zrobiło na niej spore wraŜenie. Dopiero gdy kobieta podeszła bliŜej, moŜna było dostrzec jej udręczone oczy nabiegłe krwią, które zdradzały, Ŝe przeŜyła tragedię. Jennifer wstała i wyciągnęła rękę. - Pani Benfatti, bardzo mi miło panią poznać, Ŝałuję tylko, Ŝe w takich okolicznościach. Dziękuję, Ŝe zgodziła się pani na ten wspólny lunch. Nie odpowiedziała od razu. Zaczekała, aŜ szef sali najpierw odsunie, a potem przysunie jej krzesło, gdy siadała. - Przepraszam - rzekła, gdy męŜczyzna się oddalił. - Obawiam się, Ŝe z trudem nad sobą panuję. Wszystko wydarzyło się tak nagle. Wczoraj, kiedy tak łatwo wybudził się ze znieczulenia i przez cały dzień czuł się doskonale, byłam pewna, Ŝe najgorsze za nami. I nagle coś takiego. - Rozumiem... - zaczęła Jennifer. - Proszę, po prostu Lucindo - przerwała jej wdowa, dyskretnie ocierając kąciki oczu. Wyprostowała się nieco na krześle, najwyraźniej starając się zapanować nad sobą. - Tak, oczywiście. Dziękuję, Lucindo. Jennifer postanowiła przejąć inicjatywę: zaproponowała, by najpierw zamówiły posiłek, a potem spokojnie porozmawiały. Gdy kelner odszedł, zaczęła opowiadać o sobie - o tym, Ŝe wkrótce kończy studia medyczne, o tym, jak straciła matkę, i wreszcie o tym, jak wychowywała ją babcia. Gdy kelner powrócił, umilkła na chwilę i wtedy, ku jej zadowoleniu, Lucinda zadała pytanie o ojca: dlaczego nie wspomniała o nim ani słowem? - Nie wspomniałam? - powtórzyła Jennifer, z celowo przesadną emfazą. - Szokujące. Ale moŜe niekoniecznie. MoŜe po prostu nie 144

wspomniałam o nim, bo nigdy tego nie robimy, ani ja, ani moi dwaj starsi bracia. On po prostu na to nie zasługuje. Lucinda zaśmiała się mimowolnie i dyskretnie zasłoniła usta dłonią. - Znam ten typ - powiedziała. - W naszej rodzinie teŜ jest jeden taki. Ku zadowoleniu Jennifer, pani Benfatti nie poprzestała na jednym zdaniu. Gdy zaczęły jeść, opowiedziała najpierw o wuju, którego wyrzekła się rodzina, gdy wylądował w więzieniu, a potem o swoich dwóch synach. Jeden z nich był oceanografem w Woods Hole w Massachusetts i miał juŜ dziecko, a drugi był herpetologiem w Muzeum Historii Naturalnej w Nowym Jorku i miał nawet troje. - A jaki był pani zmarły mąŜ? - spytała z wahaniem Jennifer. Nie wiedziała, jaka będzie reakcja Lucindy, ale zaleŜało jej na poruszeniu tematu zagadkowych zgonów. Chciała wiedzieć, na ile podobne są oba przypadki. - Przez wiele lat prowadził sklep zoologiczny. - Teraz rozumiem, skąd tylu biologów w rodzinie. - To prawda, chłopcy uwielbiali sklep i pracę z całym tym zwierzyńcem, rybami i Bóg wie czym jeszcze. - Dlaczego przyjechali państwo do Indii na operację? - spytała Jennifer, wstrzymując oddech. Gdyby Lucinda dobrze zniosła pytanie, którego niedopowiedziana część brzmiała: bo przecieŜ gdyby podjęli państwo inną decyzję, mąŜ zapewne byłby dziś wśród Ŝywych, oznaczałoby to, Ŝe będzie w stanie rozmawiać o wszelkich szczegółach. - To proste: nie było nas stać na operację w kraju. - Myślę, Ŝe tak samo było z moją babcią - powiedziała Jennifer. Była zadowolona, Ŝe Lucinda zachowała spokój; jej głos nieznacznie zadrŜał, ale w oczach nie pojawiły się łzy. - Powiedz mi, jakie wraŜenie zrobił na was Queen Victoria Hospital? Czy łatwo było dogadać się z personelem? Czy obsługa była profesjonalna? Bo sam budynek wygląda fantastycznie, czego nie moŜna powiedzieć o sąsiedztwie. Lucinda znów zachichotała cicho i Jennifer pomyślała, Ŝe to jej stały odruch, podobnie jak zasłanianie ust. 145

- Prawda, Ŝe otoczenie jest okropnie zaśmiecone? Pracownicy szpitala, zwłaszcza lekarze, zachowują się tak, jakby niczego nie widzieli, a przede wszystkim tych dzieci-Ŝebraków, z których wiele wygląda na chore. - Mnie teŜ to zdumiewa. Ale jak personel was traktował? - Doskonale, przynajmniej na początku. - To znaczy? - Kiedy przyjechaliśmy, przyjęto nas wspaniale. Zresztą wystarczy popatrzeć na ten hotel - wyjaśniła Lucinda, szerokim gestem wskazując na restaurację. - W Ŝyciu nie nocowałam w takich warunkach. W szpitalu było tak samo; do tego stopnia, Ŝe czułam się tam chwilami jak w hotelu. Herbert nawet o tym wspomniał. Wspomniawszy tak swobodnie męŜa, Lucinda umilkła na moment, a potem westchnęła. Jennifer zaczekała taktownie. - Ale dziś rano było juŜ trochę inaczej. - Tak? - zainteresowała się Jennifer. - W jakim sensie? - Zaczęłam ich denerwować - odparła Lucinda. - Wszystko było w porządku, póki nie zaczęli naciskać, Ŝebym zadecydowała, czy ciało męŜa ma zostać skremowane, czy zabalsamowane. Powiedzieli, Ŝe muszę odpowiedzieć natychmiast. Odrzekłam, Ŝe nie mogę, bo mój mąŜ był przesądny i wolał wcale o tym nie rozmawiać. Wtedy próbowali mnie zmusić. Broniłam się, mówiąc, Ŝe moi dwaj synowie są juŜ w drodze i to oni podejmą decyzję, ale przedstawicielka szpitala stwierdziła, Ŝe nie mogą czekać, aŜ ktoś dotrze tu aŜ z Ameryki. Koniecznie chcieli wiedzieć juŜ dziś i widziałam, Ŝe są naprawdę wkurzeni. Tym razem to Jennifer zachichotała. - Jestem w identycznej sytuacji. I wściekają się na mnie z tego samego powodu. - CóŜ za zbieg okoliczności. - Zaczynam się zastanawiać, czy to rzeczywiście jest zbieg okoliczności - dodała Jennifer. - Gdzie umieścili ciało pani męŜa? - W jakiejś chłodni, ale tak naprawdę, nie jestem pewna gdzie. 146

- Zapewne w jednej z dwóch chłodni w piwnicy, niedaleko stołówki dla personelu. W jednej z nich czeka ciało mojej babci. - Ale na co właściwie czeka? - Moja dobra przyjaciółka jest w drodze, a przynajmniej taką mam nadzieję. Jest anatomopatologiem i pracuje jako lekarz sądowy. PomoŜe mi w róŜnych sprawach, a przy okazji rzuci okiem na babcię. Zaczynam wierzyć, Ŝe tu potrzebna jest sekcja zwłok, a im bardziej naciskają mnie władze szpitala, tym bardziej utwierdzam się w tym przekonaniu. Bo widzisz, moja babcia wcale nie miała Ŝadnych czynników ryzyka zawału serca. Jestem tego absolutnie pewna. - Naszym zdaniem Herbert teŜ był zdrowy. Jego kardiolog badał go ledwie miesiąc przed wyjazdem do Indii. Powiedział, Ŝe Herbert ma serce jak dzwon i niskie stęŜenie cholesterolu. - W takim razie po co twój mąŜ chodził do kardiologa? - Trzy lata temu wybraliśmy się na wyprawę do Afryki. Oboje musieliśmy przyjąć sporo zastrzyków i wziąć lek przeciwko malarii, meflochinę. Niestety, u męŜa wystąpiły działania uboczne, a konkretnie miał kołatanie serca, ale wszystko to minęło samoistnie. - Co oznacza, Ŝe twój mąŜ miał całkiem zdrowe serce - skonkludowała Jennifer. - Z moją babcią było tak samo. Pamiętała, Ŝe kiedyś, w dzieciństwie, słyszano szmery w jej sercu, i zawsze sądziła, Ŝe coś jest z nim nie tak. Ale ja sama dopilnowałam, by w Centrum Medycznym UCLA zbadał ją najlepszy kardiolog. Uznał, Ŝe prawdopodobnie miała kiedyś przetrwały przewód tętniczy, niewielkie naczynie łączące aortę z pniem płucnym, potrzebne w Ŝyciu płodowym, które zamyka się fizjologicznie w pierwszych dobach Ŝycia. Wykrył teŜ podobne odchylenia, jakie zaobserwowano u twojego męŜa, ale ustaliliśmy, Ŝe były skutkiem ubocznym działania leku na przeziębienie i ustąpiły wraz z jego odstawieniem. Serce babci było w zupełnie dobrym stanie, a nawet nadzwyczaj zdrowe jak na jej wiek. Łatwo o paranoiczne myśli, kiedy się zauwaŜy, Ŝe twój mąŜ i moja babcia mieli tak podobne, naprawdę dobre wyniki badań serca. - Sądzisz, Ŝe twoja przyjaciółka zechciałaby teŜ obejrzeć mojego Herberta? 147

Gdy kelner podawał kawę i zabierał talerze, nie odzywały się; w milczeniu analizowały sytuację. Kiedy się oddalił, znów pochyliły się nad stołem. Jennifer przemówiła pierwsza. - Na pewno spytam ją, czy mogłaby to zrobić. To naprawdę świetna osoba i bardzo znany anatomopatolog, zresztą podobnie jak jej mąŜ. Pracują razem w Nowym Jorku. Kiedy się dowiedziałaś o śmierci Herberta? - To było chyba najdziwaczniejsze w tym wszystkim - wyznała Lucinda. - Obudził mnie telefon z Nowego Jorku, od przyjaciela rodziny, który chciał mi złoŜyć kondolencje z powodu śmierci Herberta. Szkopuł w tym, Ŝe ja o niczym nie wiedziałam. Sądziłam, Ŝe Herbert ma się doskonale, bo w takim stanie zostawiłam go trzy godziny wcześniej. Lucinda umilkła, a jej wargi zadrŜały, gdy próbowała powstrzymać łzy. Wreszcie westchnęła głośno i otarła kąciki oczu. Spojrzała na Jennifer, uśmiechnęła się słabo i przeprosiła. - Nie ma za co przepraszać - zapewniła ją Jennifer. W głębi duszy czuła się jednak trochę winna; moŜe nie powinna była przyciskać Lucindy tak mocno. JednakŜe podobieństwa między oboma przypadkami były uderzające i z kaŜdą chwilą większe. - JuŜ dobrze? - spytała po chwili i nie bardzo zastanawiając się nad tym, co robi, wyciągnęła rękę, by uścisnąć dłoń Lucindy w spontanicznym geście otuchy. Sama siebie zaskoczyła tą poufałością w stosunku do kobiety, której prawie nie znała. - MoŜe porozmawiamy o czymś innym - dodała, cofając rękę. - Nie, w porządku. Właściwie to nawet chciałabym o tym pogadać. Siedząc w pokoju, rozmyślałam o tym w kółko i nic z tego nie wynikało. Poczuję się lepiej, jeśli opowiem. - Zatem co zrobiłaś po rozmowie z przyjacielem z Nowego Jorku? - Byłam wstrząśnięta. Zapytałam go, skąd, u diabła, wziął takie nowiny. Okazało się, Ŝe usłyszał w CNN, w programie o turystyce medycznej. WyobraŜasz to sobie? Jennifer otworzyła usta ze zdziwienia. To musiał być ten sam materiał, choć moŜe nadany w innym czasie. 148

- Tak czy owak - ciągnęła Lucinda, coraz lepiej panując nad rozchwianymi emocjami - kiedy jeszcze z nim rozmawiałam, tłumacząc, Ŝe Herbert ma się świetnie, ktoś zatelefonował na drugiej linii. Poprosiłam przyjaciela, Ŝeby chwilę zaczekał, i wcisnęłam guzik... Okazało się, Ŝe to ktoś ze szpitala, ściślej mówiąc, opiekunka Herberta. Dzwoniła, Ŝeby mnie zawiadomić o jego śmierci. Lucinda znowu umilkła. Nie płakała juŜ, tylko głęboko oddychała. - Spokojnie, nie spiesz się - powiedziała Jennifer. Lucinda tylko skinęła głową, bo właśnie podszedł kelner, by zapytać, czy napiją się jeszcze kawy. Obie kobiety pokręciły głowami; w tej chwili interesowała je wyłącznie rozmowa. - Pomyślałam, Ŝe to straszne, Ŝe CNN wcześniej ode mnie dowiaduje się o śmierci mojego męŜa, ale nic nie powiedziałam. Za bardzo przygnębiła mnie sama wiadomość. Byłam w stanie jedynie powiedzieć Kashmirze Varini, Ŝe natychmiast jadę do szpitala. - Zaraz, zaraz! - odezwała się Jennifer, odruchowo unosząc ręce. Kashmira Varini opiekowała się twoim męŜem? - Tak jest. Znasz ją? - Nie powiem, Ŝe znam, ale spotkałyśmy się, bo zajmowała się teŜ moją babcią. Bardzo dziwne; dziś rano pytałam ją o twojego męŜa i powiedziała, Ŝe nic nie wie. - AleŜ oczywiście, Ŝe wie. PrzecieŜ to z nią widziałam się ostatniej nocy. - Ładne kwiatki - mruknęła Jennifer. - Przeczuwałam, Ŝe nie naleŜy jej ufać, ale dlaczego okłamała mnie w kwestii, którą tak łatwo sprawdzić? - To bez sensu. - Powiem ci jedno. Będę się z nią widzieć dziś po południu i zapytam ją o to wprost. To niedorzeczne; za kogo ona nas ma? Za dzieci, którym moŜe łgać prosto w oczy? - Być moŜe chodzi o ochronę danych. - Gówno prawda! - wyrwało się Jennifer. – Przepraszam za język, ale jestem coraz bardziej wkurzona. - Nie musisz przepraszać. Wychowałam dwóch chłopców. - MoŜliwe, ale większość ludzi odmawia kobietom takiej swobody. 149

Wróćmy jeszcze do CNN. Wiesz, Ŝe mnie przydarzyło się coś bardzo podobnego? - Jennifer opowiedziała o tym, jak usłyszała o śmierci babci w CNN i jak zadzwoniła najpierw do firmy organizującej wyjazd, a potem do samego szpitala, by usłyszeć, Ŝe pacjentka ma się doskonale. Dopiero później, gdy niejaka pani Varini oddzwoniła ze szpitala, okazało się, Ŝe babcia rzeczywiście zmarła. - Dziwaczna sprawa. Wydaje się, Ŝe w Queen Victoria Hospital prawa ręka nie wie, co robi lewa. - Zastanawiam się, czy nie jest jeszcze gorzej - odparła Jennifer. - To znaczy jak? Jennifer uśmiechnęła się, pokręciła głową i wzruszyła ramionami. - Nie mam bladego pojęcia. I naprawdę moŜliwe, Ŝe popadamy w paranoję napędzaną rozpaczą. Pierwsza chętnie przyznam, Ŝe stan mego ducha jest daleki od normy, bo wciąŜ jestem w szoku, straciwszy za jednym zamachem najlepszą przyjaciółkę, matkę i babcię. Do tego w bolesny sposób doświadczam skutków międzykontynentalnej podróŜy: jestem wyczerpana, ale nie mogę spać. Mój mózg pewnie nie pracuje jak naleŜy. MoŜe jest tak, Ŝe zgony po planowych operacjach są w Queen Victoria zjawiskiem tak rzadkim, Ŝe personel nie bardzo wie, jak postępować w takich przypadkach? PrzecieŜ oni nawet nie zbudowali kostnicy. - Co teraz zrobisz? - Będę się modlić o przyjazd mojej przyjaciółki, Laurie Montgomery. Jeśli się nie zjawi, naprawdę nie wiem, co zrobię. A tymczasem jeszcze dziś wybiorę się do szpitala. Zapytam panią Varini, dlaczego mnie okłamała, i dam jej bardzo jasno do zrozumienia, jeśli jeszcze tego nie zrobiłam, Ŝe nie Ŝyczę sobie, by ktokolwiek choćby tknął moją babcię. A ty, Lucindo? MoŜe zjemy razem kolację? - Bardzo dziękuję za zaproszenie. Mogę odpowiedzieć później? Po prostu nie wiem, w jakim stanie będę wieczorem. - MoŜesz odpowiedzieć, kiedy zechcesz. Tyle Ŝe chyba będzie to wczesna kolacja, bo podejrzewam, Ŝe wkrótce zwyczajnie zabraknie mi 150

energii, padnę i prześpię ze dwanaście godzin. A co ze szpitalem? Będziesz czekać, aŜ twoi synowie przyjadą i podejmą decyzję? - Właśnie tak zrobię. - MoŜe powinnaś zadzwonić do naszej wspólnej przyjaciółki, pani Varini, i upewnić się, czy nie zamierza zrobić czegoś na własną rękę, a potem się tłumaczyć, Ŝe źle cię zrozumiała? Bo łatwo jest zastraszyć czy skołować kogoś, kto właśnie stracił najbliŜszą osobę. Tylko Ŝe jak na ironię, z reguły chodzi o skłonienie kogoś do zgody na sekcję zwłok, a nie odwrotnie. - Chyba skorzystam z twojej rady. Ostatniej nocy nie byłam sobą. - Jeśli lunch moŜemy uznać za zakończony, pojadę prosto do szpitala - zapowiedziała Jennifer. - Zamierzałam zajrzeć jeszcze do ambasady, ale to moŜe poczekać. Zapytam panią opiekunkę, dlaczego łgała, i dam ci znać, jeśli dowiem się czegoś niepokojącego. Gdy wypisały czeki i wstały, pomocnicy kelnerów rzucili się, by odsunąć krzesła. Restauracja była teraz pełna i musiały kluczyć w tłumie ludzi czekających na stoliki. W holu poŜegnały się, obiecując sobie, Ŝe skontaktują się wkrótce. Gdy juŜ miały się rozstać, Jennifer wpadła na pewien pomysł. - Myślę, Ŝe warto zbadać bliŜej motyw CNN. Czy byłoby dla ciebie wielkim problemem dowiedzieć się od przyjaciela, kiedy dokładnie, według nowojorskiego czasu, oglądał ten materiał o twoim męŜu? - Chętnie to zrobię. I tak zamierzałam do niego zadzwonić; wiem, Ŝe czuł się kiepsko po tym, jak przekazał mi tę fatalną nowinę - odpowiedziała Lucinda i dodała po chwili: - Dziękuję, ze zachęciłaś mnie do wyjścia z pokoju. To mi dobrze zrobiło, a sama raczej bym się na to nie zdobyła. - Cała przyjemność po mojej stronie - odpowiedziała Jennifer. Trzymała juŜ w dłoni telefon, gotowa wezwać kierowcę.

Rozdział 14

17 października 2007 środa, 13.42 Nowe Delhi, Indie - Jak długo to potrwa, proszę pani? - zapytał kierowca. Przytrzymywał właśnie drzwi dla wysiadającej Jennifer. W drodze między hotelem a szpitalem drzemała moŜe przez dwadzieścia minut i teraz czuła się znacznie gorzej niŜ przedtem. Mimo to chciała porozmawiać z Kashmirą Varini. - Nie jestem pewna - odpowiedziała, spoglądając na gmach szpitala. Właśnie przyszło jej do głowy, Ŝe moŜe warto pójść na czwarte piętro, gdzie podobno znajdował się pokój, w którym babcia leŜała po operacji, i spróbować odnaleźć pielęgniarkę, która opiekowała się nią owego dnia. - Ale biorąc pod uwagę to, jak się czuję, to raczej niedługo. - W takim razie spróbuję tu zostać - powiedział kierowca, wskazując palcem na ziemię - ale jeśli portierzy mnie przegonią, będzie pani musiała wezwać mnie przez telefon. - Nie ma sprawy. Podobnie jak poprzednim razem, dwaj barwnie ubrani portierzy bez słowa otworzyli przed nią podwójne drzwi. Powietrze na zewnątrz było bardziej gorące niŜ rankiem, toteŜ i chłód wnętrza stał się bardziej odczuwalny. Zdaniem Jennifer klimatyzacja pracowała na zbyt wysokich obrotach. W holu znajdowało się czterdzieści, moŜe pięćdziesiąt osób, przedstawicieli hinduskiej wyŜszej klasy średniej oraz cudzoziemców. Przy stanowisku recepcji stała garstka przyszłych pacjentów, kilkoro siedziało na wózkach. Pracownicy szpitala krzątali się przy nich, realizując 152

róŜne etapy procesu rejestracji. Jennifer zajrzała do kawiarni: była pełna, a przy wejściu zebrała się nawet grupka osób czekających na stolik. Z pewnością siebie wyrobioną długimi godzinami praktyk w szpitalu Jennifer bez wahania ruszyła w stronę wind. Gdy weszła do kabiny, upewniła się, Ŝe przycisk z czwórką został juŜ wciśnięty, i wtopiła się w tłumek. Jennifer widziała w swoim Ŝyciu wiele oddziałów szpitalnych, ale ten na czwartym piętrze Queen Victoria Hospital wydał jej się najładniejszy. Podłogę pokryto barwną wykładziną dywanową wysokiej jakości, tłumiącą dźwięki. W połączeniu z nowoczesnym stropem o podobnych właściwościach oraz ścianami zawierającymi wkładkę dźwiękochłonną dało to znakomity efekt: wszelkie odgłosy zmieniały się tu w stłumiony szmer. Nawet wielki, załadowany po brzegi wózek z talerzami przejechał obok Jennifer prawie bezszelestnie, gdy zmierzała w stronę dyŜurki pielęgniarek. Kilkoro pacjentów właśnie powróciło z sal operacyjnych, więc niemal wszyscy pracownicy byli zajęci, łącznie z rejestratorką. Jennifer przyglądała się ich pracy. Procedura obowiązująca w tym oddziale wydała jej się uderzająco podobna do tej, którą znała z Centrum Medycznego UCLA - a przecieŜ znajdowała się na drugim końcu świata, w kraju rozwijającym się. W krótkim czasie pacjenci powracający z operacji zostali umieszczeni w swoich pokojach, gdzie ustabilizowano ich stan; zaraz potem dołączyli do nich krewni. Eksplozja aktywności wygasła równie nagle, jak się rozpoczęła. Dopiero wtedy rejestratorka, której fartuch zdobił identyfikator z napisem „Kamna”, zauwaŜyła Jennifer. - Mogę w czymś pomóc? - spytała. - Chyba tak - odrzekła Jennifer. Zastanawiała się, czy „Kamna” to imię, nazwisko czy moŜe nazwa funkcji. - Nazywam się Jennifer Hernandez i jestem wnuczką Marii Hernandez. O ile wiem, była pacjentką tego oddziału. - Tak jest - potwierdziła Kamna. - Zajmowała pokój czterysta osiem. Bardzo mi przykro z powodu tego, co się stało. - Mnie teŜ. Czy to powszechny problem w tym szpitalu? - Nie jestem pewna, czy wiem, co pani ma na myśli. 153

- Czy zgony zdarzają się tu często? Kamna zareagowała prawie tak, jakby Jennifer ją uderzyła. Nawet jedna z pielęgniarek pochylonych nad komputerem odwróciła głowę w jej stronę; wyglądała na zszokowaną. - Nie, bardzo rzadko - odpowiedziała Kamna. - A jednak kolejny przypadek zdarzył się ostatniej nocy. To juŜ dwa z rzędu. - To prawda - zgodziła się Kamna, coraz bardziej zdenerwowana. Spojrzała na jedną z koleŜanek siedzących opodal, szukając wsparcia. - Siostra Kumar - przedstawiła się pielęgniarka. - Jestem tu pielęgniarką oddziałową. W czym mogę pomóc? - Chciałabym porozmawiać z osobą, która opiekowała się moją babcią. - Czyli z dwiema osobami. Pierwszą jest panna Veena Chandra, nowa w naszym zespole, a drugą bardziej doświadczona siostra Shruti Aggrawal, która nadzorowała jej pracę. - Ale domyślam się, Ŝe to panna Chandra miała więcej do czynienia z moją babcią? - Zgadza się. Wszystko przebiegało zupełnie normalnie. Nie mieliśmy Ŝadnych problemów. Pani Hernandez czuła się doskonale. - Czy mogłabym zobaczyć się z panną Chandrą? Siostra Kumar nie odpowiedziała od razu, tylko zmierzyła Jennifer wzrokiem, jakby obawiała się, Ŝe ma do czynienia z wariatką, która właśnie zamierza się zemścić za krzywdę Marii Hernandez, o której juŜ wszyscy wiedzieli. Oględziny wypadły pomyślnie. - Nie widzę przeszkód. Sprawdzę, czy w tej chwili jest wolna. - Doskonale. Siostra Kumar wstała i ruszyła w głąb korytarza, po czym raz jeszcze zerknęła przelotnie na Jennifer i zniknęła w jednym z pokojów pacjentów. Jennifer spojrzała znowu na Kamnę, która stała nieruchomo jak posąg, najwyraźniej niepewna jej zamiarów. Uśmiechnęła się do niej w 154

nadziei, Ŝe trochę uspokoi dziewczynę, która przypominała teraz przeraŜonego królika gotowego rzucić się do ucieczki. Kamna odpowiedziała lekkim i jeszcze bardziej sztucznym uśmiechem. Zanim jednak Jennifer zdąŜyła podjąć dalsze działania uspokajające, zobaczyła siostrę Kumar, która właśnie wyszła z pokoju, prowadząc ze sobą młodą pielęgniarkę. Jennifer zatrzepotała powiekami. Nawet w pielęgniarskim uniformie nowo zatrudniona siostra wyglądała jak królowa piękności albo gwiazda filmowa lub teŜ, co było nawet bardziej irytujące z punktu widzenia Jennifer, jak modelka reklamująca bieliznę. NaleŜała do tego rodzaju kobiet, przy których Jennifer zawsze i nieuchronnie czuła się gruba. Miała doskonałe ciało i twarz wprost z najsłodszych snów fotografików. - Siostra Veena Chandra - przedstawiła ją oddziałowa, gdy przystanęły obok dyŜurki pielęgniarek. W tej samej chwili otworzyły się drzwi windy i na korytarz wyszedł jeden z umundurowanych ochroniarzy, których Jennifer widziała w holu. Jako Ŝe nie zajął się niczym konkretnym, tylko przystanął sobie gdzieś w kącie, Jennifer wyczuła, Ŝe to oddziałowa dyskretnie wezwała go na górę. Veena powitała Jennifer, składając dłonie, a Jennifer spróbowała odpowiedzieć tym samym gestem. Z bliska dziewczyna wyglądała jeszcze piękniej: miała nieskazitelną brązową cerę i hipnotyzująco piękne zielone oczy, które jednak nie patrzyły na Jennifer dłuŜej niŜ sekundę - było tak, jakby Veena czegoś się wstydziła albo czuła się niezręcznie w jej obecności. - Jestem Jennifer, wnuczka pani Hernandez. - Tak, wiem, siostra Kumar mi mówiła. - Czy mogę zadać pani kilka pytań? Veena zerknęła niepewnie na oddziałową, która przyzwalająco skinęła głową. - Proszę pytać. - MoŜe usiądziemy na tych fotelach pod oknem? - zaproponowała Jennifer, wskazując na kąt dla odwiedzających, z nowoczesną kanapą i dwoma fotelami. Nie czuła się swobodnie w towarzystwie oddziałowej i rejestratorki, które stały nieruchomo jak rzeźby, chłonąc kaŜde jej słowo. Veena i tym razem spojrzała na siostrę Kumar. Jej postawa coraz 155

bardziej dziwiła Jennifer. Piękna Hinduska zachowywała się jak dwunastolatka, a musiała mieć dwadzieścia parę lat. MoŜna było odnieść wraŜenie, Ŝe wolałaby znaleźć się w dowolnym miejscu, byle nie tu, byle nie musiała kontynuować tej rozmowy. Siostra Kumar wzruszyła ramionami i wskazała na fotele. - Mam nadzieję, Ŝe nie czuje się pani przy mnie niezręcznie - powiedziała Jennifer, gdy siadały. - Nie wiedziałam nawet, Ŝe moja babcia jest w Indiach, gdy dostałam wiadomość ojej śmierci. Delikatnie mówiąc, nie była to dobra wiadomość, więc chcę się przyjrzeć całej sprawie z bliska. - Nie czuję się niezręcznie - odpowiedziała wyraźnie spięta Veena. - Naprawdę. - Przez ułamek sekundy miała przed oczami obraz wykrzywionej agonią twarzy Marii Hernandez. - A jednak wygląda pani na bardzo zdenerwowaną - zauwaŜyła Jennifer, daremnie usiłując utrzymać z nią kontakt wzrokowy. - MoŜe po prostu boję się, Ŝe jest pani na mnie zła. Jennifer zaśmiała się mimowolnie, nie głośno, za to ze zdziwieniem. - Dlaczego miałabym być zła? PrzecieŜ pomagała pani mojej babci. Na Boga, nie, nie jestem zła. Jestem wdzięczna. Veena skinęła głową, ale nie wyglądała na przekonaną. Pozwoliła sobie jednak na przelotne spojrzenie w oczy Jennifer. - Chciałabym się dowiedzieć, jak ona się czuła. Czy wyglądała na szczęśliwą? Czy cierpiała? - Czuła się dobrze, nie cierpiała. Nawet wspominała o pani. Mówiła, Ŝe wkrótce będzie pani lekarzem. - To prawda - odrzekła Jennifer. Nie była zdziwiona. Babcia była bardzo dumna z jej osiągnięć i - ku irytacji wnuczki - chwaliła się nimi przed kaŜdym, kto tylko chciał słuchać. Jennifer zastanawiała się, o co jeszcze powinna zapytać; wcześniej jakoś nie przyszło jej to do głowy. - Czy to pani odnalazła babcię po domniemanym zawale serca? - Nie! - zaprzeczyła gwałtownie Veena. - Nie, nie - powtórzyła. Pani Hernandez zmarła podczas nocnej zmiany, a ja pracuję w dzień. 156

Wychodzę o piętnastej trzydzieści. Byłam w domu. To mój pierwszy miesiąc pracy w tym szpitalu; dyŜuruję tylko za dnia, pod nadzorem. Jennifer spojrzała na młodą pielęgniarkę, która mogła być jej rówieśnicą. Nie mogła oprzeć się wraŜeniu, Ŝe coś jest nie tak, jakby nie nadawały na tych samych falach. - Czy mogę zadać pani kilka bardziej osobistych pytań? Veena z wahaniem skinęła głową. - Niedawno skończyła pani szkołę pielęgniarską, prawda? - Mniej więcej trzy miesiące temu - odpowiedziała Veena, kiwając głową. - Czy moja babcia była pierwszą pacjentką, którą pani straciła? - Tak. Pierwszą. - Przykro mi to słyszeć. Nigdy nie jest to łatwe, czy się jest lekarzem, czy pielęgniarką, czy choćby studentem medycyny. I na pewno nie Ŝywię za to do pani urazy. Mogę być zła na los, ale nie na panią. Nie wiem, czy jest pani wierząca, ale jeśli tak, to czy wasza religia nie powinna nieść pocieszenia? Bo przecieŜ taka była karma mojej babci: jedno Ŝycie się skończyło, ale moŜe w następnym nie będzie musiała pracować tak cięŜko. A naprawdę pracowała, od zawsze, i nie dla własnej korzyści. Była bardzo szczodrą osobą. Najlepszą. - Widząc łzy w oczach Veeny, Jennifer poczuła, Ŝe dotarła do źródła jej niepokoju. Babcia była pierwszą zmarłą pacjentką w jej zawodowym Ŝyciu, a to zawsze bywa kamieniem milowym - rozumiała to doskonale. - To naprawdę miłe, Ŝe tak się pani tym przejmuje - dodała po chwili. - Zapewniam, Ŝe nie chcę wprawiać pani w zakłopotanie, ale mam jeszcze kilka pytań. Co jeszcze wie pani o śmierci mojej babci? Na przykład: kto znalazł ciało i w jakich okolicznościach? O której godzinie? - Znalazł ją Theru Wadhwa, kiedy poszedł sprawdzić, czy nie jest jej potrzebny środek nasenny - odpowiedziała Veena. - Sądził, Ŝe zasnęła, póki nie zauwaŜył, Ŝe ma otwarte oczy. Pytałam go o to ostatniej nocy, kiedy przyszedł do pracy; w końcu chodzi o moją pacjentkę i w ogóle. - Czy wie pani, która była godzina? - spytała Jennifer. Teraz, gdy juŜ znała sekret dziewczyny, spodziewała się większego otwarcia, 157

odpręŜenia. Nic takiego jednak nie nastąpiło; młoda pielęgniarka wyglądała na jeszcze bardziej zaniepokojoną. Dłonie miała kurczowo splecione na kolanach. - Mniej więcej o dwudziestej drugiej trzydzieści. - Skoro rozmawiała pani bezpośrednio z tym pielęgniarzem, moŜe opisał bardziej szczegółowo stan zmarłej? Czy wyglądała na spokojną, czy miała łatwą śmierć? Nie wspominał o tym? - Mówił, Ŝe była sina, gdy zapalił światło i uruchomił sygnał. - Próbowali ją reanimować. - Przez chwilę. Theru mówił, Ŝe juŜ wtedy był pewien, Ŝe ona nie Ŝyje. Zatrzymanie akcji serca, ciało chłodne i nawet lekko sztywniejące. - Rzeczywiście. A co z tym zsinieniem? Pamięta pani, czy mówił, Ŝe skóra miała odcień szarawy czy naprawdę siny? Veena odwróciła głowę, jakby się zastanawiała. Rozplotła dłonie, by zaraz zacisnąć je na podłokietnikach. - Myślę, Ŝe raczej siny. - Jak przy sinicy? - Tak sądzę. Tak go zrozumiałam. - To osobliwe przy zawale serca. - Naprawdę? - spytała ze zdziwieniem Veena. - Mówił, Ŝe była cała sina, czy Ŝe miała sine tylko usta i koniuszki palców? - Nie jestem pewna. Chyba cała. - A jak było z panem Benfattim? - spytała Jennifer, znienacka zmieniając temat. Nagle przypomniały jej się historie o tak zwanych aniołach śmierci, pielęgniarkach - seryjnych zabójczyniach, które zwykle teŜ znajdowały swoje ofiary po tym, jak same odebrały im Ŝycie, a czasem nawet próbowały je ratować. - Z panem Benfattim? - powtórzyła zaskoczona Veena. - Czy i jego znalazł ostatniej nocy pielęgniarz Wad- jak-mu-tam? Wiedziała, Ŝe usłyszy przeczącą odpowiedź, ale i tak zadała to pytanie. 158

- Nie - odparła szybko Veena. - Pan Benfatti leŜał na innym piętrze, na trzecim. Nie wiem, kto go znalazł. - Panno Hernandez! - rozległ się nagle głos tuŜ za plecami Jennifer. Wystraszona, odwróciła się, zadarła głowę i zobaczyła siostrę Kumar. Obawiam się, Ŝe siostra musi juŜ wracać do swojego pacjenta. Poza tym dzwoniłam do Kashmiry Varini, Ŝeby ją poinformować o pani wizycie. Mówiła, Ŝebym poprosiła panią do jej gabinetu; podobno wie pani, gdzie to jest. Jestem pewna, Ŝe uzyska pani od niej odpowiedzi na wszelkie pytania. - Siostra Kumar gestem poleciła Veenie wrócić do przerwanych zajęć. Kobiety wstały. - Bardzo pani dziękuję - powiedziała Jennifer i wyciągnęła rękę. Ze zdziwieniem stwierdziła, Ŝe dłoń pielęgniarki jest zimna jak lód. - Nie ma za co - odrzekła z wahaniem Veena, znowu zachowując się jak nieśmiała dziewczynka. Niespokojnie wodziła spojrzeniem od Jennifer do Kumar. - Muszę wracać do pracy. Jennifer odprowadziła ją wzrokiem, lamentując w duchu nad tym, jak mało musiałaby jeść i jak wiele czasu spędzać na siłowni, by dopracować się takiego ciała. - Piękna kobieta - rzekła po chwili, zwracając się do siostry Kumar. - Tak pani sądzi? - odparła tamta sztywno. - Wie pani, jak sądzę, jak trafić do gabinetu pani Varini. - Wiem. Dziękuję za pomoc i za umoŜliwienie mi tej rozmowy. - AleŜ proszę - odpowiedziała uprzejmie siostra Kumar, po czym gwałtownie obróciła się na pięcie i odmaszerowała w kierunku dyŜurki. Jennifer poczuła się nieco zlekcewaŜona, ale bez słowa ruszyła ku windzie. Pomyślała, Ŝe moŜe warto poprosić o pozwolenie na wizytę w pokoju babci, ale zaraz zmieniła zdanie. Wiedziała, ze zobaczyłaby zwyczajny pokój szpitalny, moŜe trochę lepiej wyposaŜony. Wchodząc do kabiny, spostrzegła, Ŝe ochroniarz czyni to samo. Najwyraźniej traktowano ją tu bardzo podejrzliwie. 159

Jadąc na dół, analizowała rozmowę z początkującą pielęgniarką. Naprawdę wzruszyło ją to głębokie przejęcie, z jakim Veena przyjęła śmierć jej babci, choć spędziła z nią ledwie parę godzin dziennie w ciągu kilku dni. Ale najciekawsze było to, co usłyszała na temat domniemanej sinicy. Jennifer przymknęła oczy i wróciła myślą do zajęć z fizjologii, próbując w naukowy sposób ustalić, jaki to zawał serca mógł wywołać uogólnioną sinicę. śaden - pomyślała po chwili. Jedyną moŜliwą przyczyną, którą znała, mogło być zachłyśnięcie albo zadławienie pokarmem. Skoro wystąpiła sinica uogólniona, to nie serce zawiodło, ale płuca. Jennifer otworzyła oczy. Ten tok myślenia musiał doprowadzić do jeszcze jednego wniosku: mogło dojść do uduszenia. Ktoś udusił jej babcię i stąd sinica uogólniona... Jennifer pokręciła głową, odrzucając ten pomysł; nie mogła uwierzyć, w jaką paranoję popada. Poczuła zaŜenowanie i absolutną pewność, Ŝe to niemoŜliwe - nikt nie udusił jej babci. Drzwi windy rozsunęły się w holu i prawie wszyscy wysiedli, w tym i Jennifer, która na krótką chwilę celowo spojrzała w oczy ochroniarza przytrzymującego drzwi. - Dziękuję - powiedziała pogodnie. Ochroniarz nieźle udałzdziwienie, ale nie odpowiedział. Nie tracąc czasu, ruszyła wprost ku marmurowemu kontuarowi, obeszła go i przystanąwszy przy otwartych drzwiach gabinetu Kashmiry Varini, zapukała w ościeŜnicę. Kashmira siedziała za biurkiem, wypełniając jakiś formularz. - Proszę wejść - powiedziała, unosząc głowę. Zaraz potem wstała i wykonała zwyczajowy gest powitania, na który Jennifer odpowiedziała lekkim skinieniem głowy. Usiadła na wskazanym miejscu i spojrzała na Kashmirę. - Dziękuję, Ŝe pani wróciła - powiedziała Varini. - Mam nadzieję, Ŝe drzemka pomogła. - Nie zmruŜyłam oka. - O - zdziwiła się Kashmira, która najwyraźniej oczekiwała bardziej pozytywnej odpowiedzi na to, co miało być raczej retorycznym pytaniem. Zapewne miała teŜ nadzieję, Ŝe dalszy ciąg rozmowy przebiegnie w bardziej serdecznej atmosferze niŜ poranna jej część. - A moŜe 160

jest pani głodna? Mogę zamówić kanapkę lub sałatkę. - Dziękuję, zjadłam lunch. - ZdąŜyła pani odwiedzić ambasadę? - Nie. Pani Varini... - Proszę mi mówić: Kashmiro. - Zgoda, Kashmiro. Sądzę, Ŝe powinnyśmy oczyścić atmosferę. Dziś rano zapytałam o pana Benfattiego i okłamałaś mnie. Powiedziałaś, Ŝe nic o nim nie wiesz, a ja ustaliłam, Ŝe prowadziłaś sprawę tego pacjenta. Co to oznacza? Kashmira dobrze się zastanowiła, zanim odchrząknęła i odpowiedziała: - Przepraszam za to. Byłam lekko zdesperowana, to wszystko. Próbowałam panią przekonać, abyśmy trzymały się tematu pani babci, i liczyłam, Ŝe wreszcie podejmie pani decyzję, która naprawdę nie powinna być trudna. Jednocześnie nie wątpię, Ŝe wie pani, iŜ nie wolno nam udzielać informacji o innych pacjentach. To dlatego odpowiedziałam tak, jak odpowiedziałam. Wyznaję, Ŝe byłam juŜ zirytowana tą sprawą i nadal trochę jestem. Dzwoniła do mnie Lucinda Benfatti, Ŝeby poinformować, Ŝe idąc za pani radą, zamierza równieŜ wstrzymać się z decyzją. Wiem, Ŝe zastanawiała się, czy nie zaczekać na synów, ale miałam nadzieję, Ŝe kiedy minie pierwszy szok, skłonię ją do tego, Ŝe zapyta ich o zdanie, zanim jeszcze wyruszą w podróŜ, co umoŜliwi nam odpowiednie zajęcie się ciałem zmarłego. Do tej pory zawsze tak robiliśmy, system się sprawdzał i nigdy nie mieliśmy tego rodzaju problemów. - Chcesz powiedzieć, Ŝe często macie do czynienia ze śmiercią pacjentów? - Wręcz przeciwnie - odparła z naciskiem Kashmira. - Proszę nie wkładać w moje usta słów, których nie wypowiedziałam. - Dobrze juŜ, dobrze - mruknęła Jennifer, obawiając się, Ŝe być moŜe posunęła się trochę za daleko. - Dziękuję za te przeprosiny i przyjmuję je. Jestem nawet pod wraŜeniem tego, jak zgrabnie mi to wszystko wyjaśniłaś. Byłam bardzo ciekawa, jak to zrobisz, bo zdawało mi się, Ŝe to niemoŜliwe. 161

- Sprawa pani babci wprawia mnie w głęboką konsternację. - Miło, Ŝe przynajmniej w tym się zgadzamy - wymamrotała Jennifer. - Słucham? - NiewaŜne; to był kiepski Ŝart. Jest jednak coś, co chciałabym obejrzeć: akt zgonu mojej babci. - Nie rozumiem po co. - Chcę zobaczyć, jaką wpisano przyczynę śmierci. - Jak juŜ mówiłam, zawał serca. - Mimo to chcę go obejrzeć. Masz tu chociaŜ kopię? - Mam, jest w głównym folderze. - Mogę? Bo przecieŜ w pewnym momencie i tak dostanę kopię, prawda? To nie jest tajemnica państwowa. Po krótkim namyśle Kashmira wzruszyła ramionami i przejechała z krzesłem do regału na segregatory. Otworzyła jedną z szuflad, przejrzała nagłówki teczek i wreszcie wyjęła jedną z nich. Wyjęła z niej dość egzotycznie wyglądający dokument, wróciła do biurka i wręczyła arkusz Jennifer. Widok imienia i nazwiska babci przyprawiał o szybsze bicie serca. Akt zgonu wystawiono w językach hindi i angielskim, więc nie miała problemu z odczytaniem go. Przebiegła wzrokiem po ręcznie uzupełnionych rubrykach: przyczyna śmierci - zawał mięśnia sercowego, czas zgonu - dwudziesta druga trzydzieści pięć, data - 15 października 2007. Jennifer zapamiętała te dane, nim oddała dokument Kashmirze, która włoŜyła go na powrót do teczki, a teczkę do szuflady. Powróciwszy za biurko, Hinduska spojrzała na Jennifer. - A zatem, skoro juŜ wszystko zostało powiedziane, a formalności dopełnione, czy jest pani gotowa podjąć decyzję w sprawie balsamowania lub kremacji ciała? Jennifer pokręciła głową. - Sama jestem zagubiona, Kashmiro, ale widzę nadzieję na horyzoncie. Moja babcia była kiedyś nianią pewnej osoby, która, jak się cudownie złoŜyło, jest dziś specjalistą medycyny sądowej. Rozmawiałam z tą osobą. Jest juŜ w drodze i jutro wieczorem powinna tu dotrzeć. 162

Zamierzam prosić o pomoc ją i jej męŜa, który równieŜ jest lekarzem sądowym. - Przypominam pani, Ŝe nie ma to Ŝadnego znaczenia. Sekcji nie będzie, koniec, kropka. Nie udzielimy na nią zgody. - MoŜe tak, a moŜe nie. Teraz przynajmniej czuję, Ŝe ktoś jest po mojej stronie. Wiem, Ŝe mój umysł nie działa teraz zbyt sprawnie. Jestem wyczerpana, ale nie mogę zasnąć. - MoŜe mogłabym zdobyć dla pani jakiś lek nasenny? - Dziękuję, nie trzeba - odparła Jennifer. - Wolałabym dostać kopię historii choroby mojej babci. - Oczywiście mogę się tym zająć, ale potrzebuję dwudziestu czterech godzin. - Wszystko jedno. Chciałabym teŜ porozmawiać z ordynatorem chirurgii. - Jest bardzo zajęty. JeŜeli ma pani konkretne pytania, zapiszę je i spróbuję zdobyć odpowiedzi. - A jeśli mamy tu do czynienia z błędem w sztuce lekarskiej? - W zabiegach realizowanych w ramach turystyki medycznej nie istnieje takie pojęcie. Przykro mi. - Muszę powiedzieć, Ŝe nie starasz się być zbyt pomocna, Kashmiro. - Proszę posłuchać, panno Hernandez. Bez wątpienia bylibyśmy bardziej pomocni, gdyby zechciała pani z nami współpracować. Jennifer wstała. - Naprawdę mogłabym dać pani jakiś środek nasenny - powtórzyła Kashmira. - MoŜe kiedy wyśpi się pani jak naleŜy, zdoła zastanowić się trzeźwo nad sytuacją i zrozumie, Ŝe tę decyzję trzeba w końcu podjąć. Ciało pani babci nie moŜe dłuŜej leŜeć w naszej chłodni. - Tyle juŜ zrozumiałam - odparła Jennifer. - Dlaczego nie przeniesiecie jej do miejskiej kostnicy? - To niemoŜliwe. Publiczne kostnice w naszym kraju są w opłakanym stanie, głównie za sprawą naszej przerośniętej biurokracji. Podlegają Ministerstwu Spraw Wewnętrznych, a nie Ministerstwu Zdrowia i 163

Rodziny, jak powinno być, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych nie dba zaś o nie jak naleŜy i nie finansuje ich dostatecznie. W niektórych w ogóle nie działają agregaty chłodzące, w innych tylko od czasu do czasu. Ciała gniją, panno Hernandez. Jeśli mam być brutalnie szczera, nie moŜemy na to pozwolić w przypadku ciała pani babci, bo mogłoby to mieć bardzo niekorzystne dla nas konsekwencje natury medialnej. Naprawdę próbujemy pani pomóc. Proszę, niech i pani nam pomoŜe! Jennifer poczuła nagle, Ŝe kręci jej się w głowie. Wstała ostroŜnie. Choć nadal w mało taktowny sposób, szpital najwyraźniej przechodził od taktyki zastraszania do taktyki błagalnych próśb. - Wracam do hotelu - oznajmiła z pewnym trudem. - Muszę odpocząć. - To prawda, niech się pani porządnie wyśpi - odpowiedziała Kashmira. Wstała i ukłoniła się ze złoŜonymi dłońmi. Jennifer wyszła chwiejnym krokiem do zatłoczonego holu, gdzie kolejnych kilkunastu pacjentów czekało na przyjęcie do szpitala. Stanąwszy przed szklanymi drzwiami, spojrzała na podjazd, szukając wzrokiem wozu i kierowcy. Nie widząc ani jednego, ani drugiego, sięgnęła po telefon i wybrała numer.

Rozdział 15

17 października 2007 środa, 14.55 Nowe Delhi, Indie Kashmira obserwowała Jennifer lawirującą w tłumie wypełniającym hol. Jeszcze nigdy krewny Ŝadnego z pacjentów nie rozzłościł jej do tego stopnia. Gdy udało jej się namówić tę kobietę na podróŜ do Indii, sądziła, Ŝe to juŜ koniec problemu z ciałem Marii Hernandez. Tymczasem sprawa stała się jeszcze bardziej paląca, bo wkrótce miało się w nią wmieszać aŜ dwoje anatomopatologów. Kashmira wiedziała, Ŝe Rajish Bhurgava nie będzie zachwycony. Gdy tylko Jennifer opuściła szpital, Kashmira wyszła z pokoju i udała się do naroŜnego gabinetu Rajisha, na końcu korytarza. - Jest wolny? - spytała jego osobistą sekretarkę. - Tak sądzę - odparła sekretarka. - Ale chyba ma kiepski humor. Gestem zaprosiła Kashmirę do środka, jednocześnie odbierając połączenie na zewnętrznej linii. W przerwach między rozmowami telefonicznymi Rajish starał się czytać listy, które piętrzyły się przed nim, i podpisywać je szybkim ruchem. Na noszenie kowbojskiego stroju pozwalał sobie tylko nocą, gdy wzywano go w trybie pilnym; teraz miał na sobie garnitur zachodniego kroju, białą koszulę i krawat od Gucciego. - Znowu tu była? - spytał, gdy Kashmira zamknęła drzwi i podeszła do biurka. 165

W porze lunchu zdąŜyła mu opowiedzieć o porannym uporze Jennifer, ale z optymizmem patrzyła w przyszłość, licząc na to, Ŝe nastrój Amerykanki zmieni się, gdy dziewczyna się wyśpi. Wspomniała wtedy takŜe o propozycji przeprowadzenia autopsji. Rajish się zirytował i zdecydowanie odrzucił ten pomysł. Powiedział, Ŝe ostatnią rzeczą, której by sobie Ŝyczył, byłoby stwierdzenie w ciele zmarłej śladów choroby, którą naleŜało wykryć jeszcze przed operacją. Kashmira poinformowała go teŜ, Ŝe Jennifer wspomniała o sprawie Benfattiego; Rajish zapytał wtedy, w jaki sposób mogła się o niej dowiedzieć. Kashmira wyznała otwarcie, Ŝe nie ma pojęcia. Rajish wiedział jedno: nie jest wielkim fanem Jennifer Hernandez. - Właśnie wyszła - powiedziała Kashmira, kiwając głową w odpowiedzi na pytanie Rajisha. - I co? - spytał ostro. Dwa zgony dzień po dniu sprawiły, Ŝe naprawdę nie był w humorze. Wpływowy Ramesh Srivastava dzwonił do niego nocą juŜ po raz drugi, by poinformować, Ŝe CNN International donosi o kolejnej śmierci pacjenta - i drugi raz zrobił to, zanim Rajish został uprzedzony przez swoich podwładnych. Wysoko postawiony urzędnik nie groził wprost, ale wyraźnie dał do zrozumienia, Ŝe wie, kogo obarczyć odpowiedzialnością. - Obawiam się, Ŝe jest coraz gorzej. Hernandez twierdzi, Ŝe chce się wstrzymać z decyzją do piątku. Podobno zmarła pracowała kiedyś dla kogoś, kto jest obecnie anatomopatologiem. Ta osoba ma przyjechać do Indii jutro wieczorem. Rajish z głośnym plaśnięciem przyłoŜył dłoń do czoła i mocno potarł skronie kciukiem i palcem wskazującym. - To niemoŜliwe - jęknął. - Będzie jeszcze gorzej. Ta kobieta przywiezie tu swojego męŜa, który teŜ zajmuje się medycyną sądową. Ogarnięty juŜ lekką paniką, Rajish opuścił rękę i spojrzał na Kashmirę. - Będziemy mieli do czynienia z parą specjalistów z Ameryki? - Na to wygląda. 166

- Czy wyjaśniła pani pannie Hernandez w absolutnie jasny sposób, Ŝe sekcja jest absolutnie wykluczona? - Oczywiście, i to kilka razy. Według mnie to, Ŝe kobieta, która tu przyjedzie, jest anatomopatologiem, to tylko zbieg okoliczności. Nie powinniśmy wyciągać z tego pochopnych wniosków. Rajish odchylił się z fotelem. - Co ja takiego zrobiłem, Ŝe zasłuŜyłem na te kłopoty? Staram się utrzymać z dala media, by nie rozgłaszały tego, o czym donosi CNN. - Właściwie nadal panuje cisza w tej materii. Ani wczoraj, ani dzisiaj nie mieliśmy tu Ŝadnych dziennikarzy. - Dziękujmy bogom za ten stan rzeczy, ale moŜe on ulec zmianie w kaŜdej chwili, zwłaszcza teraz, gdy doszło do drugiego zgonu. - Panna Hernandez jest w stanie przyłoŜyć do tego rękę. Fotel skrzypnął głośno, gdy Rajish pochylił się nagle, z otwartymi ustami wpatrując się w Kashmirę. - Niby jak? - W jakiś sposób nawiązała kontakt z panią Benfatti. Wdowa dzwoniła do mnie niedawno, by raz jeszcze przypomnieć, Ŝe nie Ŝyczy sobie, by ciało poddawano jakimkolwiek zabiegom, bo chce zaczekać z decyzją do piątku, aŜ przyjadą jej synowie. Sam pan wie, Ŝe ostatniej nocy juŜ o tym mówiła, ale zdawało nam się, Ŝe mamy spore szanse na to, Ŝe zmieni zdanie po dzisiejszej rozmowie. Nic z tego. Benfatti wspomniała teŜ o przyjeździe przyjaciół panny Hernandez. Podobno poprosiła, by zajęli się teŜ sprawą pana Benfattiego. JeŜeli media się o tym dowiedzą, nie przepuszczą okazji. Rajish huknął otwartą dłonią w blat biurka, tak Ŝe podskoczyły leŜące na nim listy. - Ta kobieta to plaga, a na dodatek zaraŜa innych swoim uporem. Obawiam się, Ŝe sytuacja wymyka nam się spod kontroli i nie mamy wielkich szans na utrzymanie jej w tajemnicy. Większość ludzi pogrąŜonych w Ŝałobie doświadcza paraliŜu emocjonalnego i nie sprawia problemów... Zatem co wstąpiło w tę Hernandez? 167

- Jak mówiłam, ma silną wolę - przypomniała Kashmira. - Czy to uduchowiona osoba? - Nie mam pojęcia. Z jej słów trudno coś wywnioskować w tej kwestii. Dlaczego pan pyta? - JeŜeli jest właśnie taka, moglibyśmy skusić ją specjalnymi względami dla jej zmarłej babci. - To znaczy? - Zaoferować jej kremację na słynnych ghatach w Waranasi i rozsypanie prochów nad Gangesem. - To przywilej zarezerwowany dla Hindusów. Rajish machnął ręką, jakby odganiał muchę. - Parę miłych gestów w kierunku braminów z ghatów powinno rozwiązać problem. MoŜe panna Hernandez da się skusić na tę przysługę dla zmarłej? Moglibyśmy zaproponować to samo pani Benfatti. - Czarno to widzę - przyznała Kashmira. - śadna z nich nie sprawia wraŜenia szczególnie religijnej, a kremacja w Waranasi ma prawdziwą wartość jedynie dla Hindusów. Mimo to spróbuję. Jennifer Hernandez sama przyznała, Ŝe być moŜe zmieni zdanie, kiedy się prześpi. Jest wyczerpana podróŜą i zmianą czasu. MoŜe tego typu łapówka pomoŜe jej podjąć decyzję. - Musimy pozbyć się tych ciał z chłodni stołówki - rzekł z naciskiem Rajish. - To szczególnie waŜne teraz, gdy szpital znalazł się pod obserwacją Joint Commission International. Nie moŜemy sobie pozwolić na wpadkę z takiego powodu. A tymczasem oddzwonię do Ramesha Srivastavy i zamelduję, Ŝe ta Hernandez wciąŜ sprawia nam kłopoty. - Zapewniam, Ŝe próbowałam juŜ wszystkiego. Byłam naprawdę bezpośrednia, bardziej niŜ do tej pory. - Wiem, Ŝe się pani starała. Problem w tym, Ŝe mamy ograniczone moŜliwości. Inaczej jest z Rameshem Srivastavą; za nim stoi potęga całej indyjskiej biurokracji. Gdyby sobie tego zaŜyczył, mógłby na przykład nie wpuścić do kraju dwojga przyjaciół panny Hernandez. - Będę pana o wszystkim informować - obiecała Kashmira, zbierając się do wyjścia. 168

- Bardzo proszę - odrzekł Rajish i skinął ręką na poŜegnanie. Zaraz potem włączył interkom i polecił sekretarce, by połączyła go z panem Rameshem Srivastavą. Nie spieszyło mu się do tej rozmowy. Wiedział, jak wpływowy jest Srivastava, jak łatwo - dosłownie jednym pstryknięciem palcami - mógłby pozbawić go stanowiska.

Rozdział 16

17 października 2007 środa, 15.15 Nowe Delhi, Indie Nie był to udany dzień dla Ramesha Srivastavy. Zaczęło się z samego rana, gdy tylko wszedł do biura. Zastępca sekretarza stanu do spraw zdrowia zatelefonował, by oznajmić mu, Ŝe jego zwierzchnik jest wściekły z powodu drugiego materiału nadanego przez CNN, dotyczącego dynamicznie rozwijającej się turystyki medycznej w Indiach. Był to początek istnej lawiny telefonów. Zadzwoniło kolejno sześciu sekretarzy z Ministerstwa Zdrowia i Rodziny, następnie prezes Indyjskiej Federacji Zdrowia, a w końcu nawet sam sekretarz stanu do spraw turystyki. Wszyscy przypominali mu, Ŝe to on jest odpowiedzialny za pracę departamentu turystyki medycznej, który przeŜywa właśnie okres najgorszej prasy w całej swej krótkiej historii. Rozmówcy ostrzegali teŜ zgodnie, Ŝe są władni zakończyć jego błyskotliwą karierę, jeŜeli nie podejmie szybkich działań zaradczych. Problem polegał na tym, Ŝe Ramesh Srivastava nie wiedział, co robić. Nie udało mu się nawet ustalić, w jaki sposób CNN International pozyskuje informacje. - Pan Rajish Bhurgava na linii - zameldowała sekretarka w chwili, gdy Ramesh minął próg swego biura, wracając po trzygodzinnym lunchu. Przyspieszył kroku i znalazłszy się w swoim gabinecie, poderwał słuchawkę z widełek. - Znaleźliście przeciek? - spytał prosto z mostu. - Jeszcze chwileczkę - odpowiedziała mu sekretarka. - Właśnie łączę z panem Bhurgavą. 170

Ramesh zaklął bezgłośnie i opadł cięŜko na fotel. Był tęgim, łysiejącym męŜczyzną o wodnistych oczach i policzkach pokrytych bliznami po trądziku młodzieńczym. Nerwowo zabębnił pękatymi palcami o biurko, a gdy tylko w słuchawce rozległ się głos Rajisha Bhurgavy, z równą emfazą powtórzył swoje pytanie. - Nie znaleźliśmy - przyznał Rajish. - Odbyłem kolejną długą rozmowę z szefem personelu medycznego. WciąŜ wierzymy, Ŝe najbardziej prawdopodobnym winowajcą jest któryś z lekarzy związanych z uczelnią, którym pozwalamy przyjmować nielicznych prywatnych pacjentów. Wiemy, Ŝe niektórzy z nich są gorliwymi przeciwnikami ulg podatkowych, które wprowadził dla nas rząd, kosztem zmniejszenia wydatków na zwalczanie chorób zakaźnych w regionach wiejskich. W tej chwili szef personelu stara się ustalić, czy któryś z największych krzykaczy z tego grona był w szpitalu i w poniedziałkową, i w ostatnią noc. - A co miał do powiedzenia o samych zgonach? - spytał oschle Ramesh. - Dwie noce, dwie ofiary, to nie do przyjęcia! W czym tkwi błąd? CNN nadaje informacje o tych zgonach siedem czy osiem razy dziennie, co oznacza, Ŝe udało wam się zmarnować sześć miesięcy naszej kampanii reklamowej, zwłaszcza tej prowadzonej w Stanach, na naszym największym rynku. - Zadałem mu to samo pytanie. Nie ma pojęcia, w czym tkwi przyczyna. U Ŝadnego z pacjentów nie stwierdzono niepokojących objawów, Ŝadnego sygnału ostrzegawczego. Ani ich lekarze domowi, ani nasi nic nie znaleźli. - Przed operacją wykonano EKG? - Tak, oczywiście, w dodatku obie osoby dotarły tu z prawidłowymi wynikami badań u amerykańskich kardiologów. Nasz szef personelu medycznego powiedział nawet, Ŝe nie mieliśmy absolutnie Ŝadnych podstaw, Ŝeby przewidzieć to, co się wydarzyło. W obu przypadkach operacje i okres pooperacyjny przebiegały bez najmniejszych komplikacji. - A jak się ma sprawa tej dziewczyny, Hernandez? Czy przynajmniej ten wątek udało się doprowadzić do końca? 171

- Obawiam się, Ŝe nie - przyznał Rajish. - Jeszcze nie podjęła decyzji odnośnie do ciała zmarłej. Zaczęła natomiast wspominać, Ŝe być moŜe będzie chciała dokonać sekcji zwłok. - Dlaczego? - Nie jesteśmy pewni, ale zdaje się, Ŝe chodzi tylko o to, Ŝe według niej serce zmarłej było w najlepszym porządku. - Nie Ŝyczę sobie Ŝadnej sekcji - oznajmił kategorycznie Ramesh. To nam w niczym nie pomoŜe. Gdyby nic nie wykazała, nie zostalibyśmy oczyszczeni, bo to Ŝadna wiadomość dla prasy, a gdyby wykryto zmiany patologiczne, o których powinniśmy wiedzieć juŜ przed operacją, media zrównałyby nas z ziemią. Nie, nie ma mowy o autopsji. - Na domiar złego, panna Hernandez najwyraźniej nawiązała kontakt z dawną znajomą zmarłej. Osoba ta, podobnie jak jej mąŜ, jest anatomopatologiem; oboje wybierają się do Indii i w piątek zapewne dotrą do Delhi. - O bogowie - jęknął Ramesh. - JeŜeli złoŜą formalny wniosek o przeprowadzenie sekcji, proszę dopilnować, by trafił do jednego z sędziów pokoju, z którymi mamy dobry układ. - Postaram się - odpowiedział Rajish. - Ale moŜe mógłby pan uŜyć swoich wpływów, gdyby się okazało, Ŝe ci ludzie nie są tu mile widziani. - Musiałbym mieć powaŜniejsze powody. W przeciwnym razie, gdyby tylko zatrzymano ich na lotnisku, mielibyśmy problem z mediami; wystarczy, Ŝe ktoś skojarzyłby ich obecność ze sprawami zgonów w prywatnym szpitalu, o których donosi CNN. Wolne media to takie nudziarstwo; wprost uwielbiają plotkarskie historyjki. - Panna Hernandez utrudnia nam Ŝycie w jeszcze inny sposób. O ile wiem, dziś rano odszukała panią Benfatti i przekonała ją, by idąc jej śladem, nie zezwoliła nam na zajęcie się ciałem jej zmarłego męŜa. - O nie! - wykrzyknął z niedowierzaniem Ramesh. - Niestety tak. Po rozmowie z moją pracownicą zaczynam sądzić, Ŝe ta Hernandez celowo próbuje stwarzać problemy. Podejrzewam teŜ, Ŝe wpada w paranoję i zaczyna winić nas za to, co się stało, jakbyśmy rozmyślnie doprowadzili do tej tragedii. 172

- Zatem skończmy z tym - postanowił Ramesh. - Nie moŜemy pozwolić na takie gry. - Ale czy moŜe pan jakoś im zaradzić? - spytał z nadzieją Rajish. - Być moŜe. Nie moŜemy biernie czekać, pozwalając, aŜ ta kobieta zaspokoi swoje paranoiczne ambicje. - Z ust mi pan to wyjął. - Proszę mnie informować o wszelkich postępach w sprawie - polecił Ramesh. - Oczywiście - odrzekł Rajish. Ramesh odłoŜył słuchawkę i odwrócił się do komputera. Wybrał ksiąŜkę adresową i odnalazł numer telefonu komórkowego inspektora Naresha Prasada z policji Nowego Delhi, który kierował małą tajną Jednostką Bezpieczeństwa Przemysłowego. Sięgnąwszy ponownie po słuchawkę, wybrał numer. Nie rozmawiali ze sobą od prawie sześciu miesięcy, więc zaczęli od wymiany bardziej osobistych nowin, zanim Ramesh doszedł do sedna sprawy. - Mamy tu, w departamencie turystyki medycznej, problem, który wymaga twojego doświadczenia. - Zamieniam się w słuch - odparł Naresh. - Czy to na pewno właściwy moment na rozmowę? - Lepszego nie będzie. - Chodzi o pewną młodą kobietę, Jennifer Hernandez, której babcia w poniedziałek wieczorem zmarła na zawał serca w Queen Victoria Hospital. W jakiś sposób CNN dowiedziała się o tym zdarzeniu i wykorzystała je do podwaŜania bezpieczeństwa zabiegów, które przeprowadza się w naszym kraju. - To niedobrze. - Mało powiedziane - odparł Ramesh, po czym wyłuszczył Nareshowi cały problem, włącznie ze szczegółami drugiego zgonu. Następnie opisał wszystkie działania Jennifer, za których sprawą z kaŜdą chwilą stawała się coraz bardziej persona non grata. - Ta sprawa zaczyna się fatalnie odbijać na naszej kampanii reklamującej turystykę medyczną, a zatem i na celach, które chcemy osiągnąć. Nie wiem, czy jesteś na bieŜąco, ale podwyŜszyliśmy nasze prognozy i w tej chwili zakładamy, Ŝe 173

turystyka medyczna w Indiach będzie w roku dwa tysiące dziesiątym biznesem wartym dwa i dwie dziesiąte miliarda dolarów. Naresh aŜ gwizdnął z cicha. Kwota zrobiła na nim wraŜenie. - Nie wiedziałem, Ŝe chodzi o takie pieniądze. Zamierzacie dogonić sektor IT? Informatycy będą zazdrośni; to oni dzierŜą palmę pierwszeństwa w interesach z zagranicą. - Niestety, problem, o którym mówiłem, moŜe mieć powaŜny negatywny wpływ na realizację naszych celów - ciągnął Ramesh, ignorując pytanie. - Potrzebujemy pomocy. - Od tego jesteśmy. Co moŜemy zrobić? - Dwie rzeczy. Mam jedno zadanie dla twojej jednostki i jedno dla ciebie osobiście. Jeśli chodzi o to pierwsze, przydałoby się śledztwo, które pozwoli ustalić, kto dostarcza tajne informacje dziennikarzom CNN International. Dyrektor Queen Victoria Hospital i jego szef personelu medycznego uwaŜają, Ŝe to któryś z radykałów w gronie lekarzy związanych z uczelnią, mających ograniczone prawo przyjmowania pacjentów. Nie wiem, ilu ich jest w tym szpitalu, ale chcę, by natychmiast zajęli się nimi śledczy. Chcę wiedzieć, kto nam to robi. - Łatwo to będzie zorganizować. Wyślę najlepszych ludzi. A moja rola? - Chodzi o tę dziewczynę, Jennifer Hernandez. Chcę, Ŝebyś się nią zajął; to nie powinno być trudne. Zatrzymała się w hotelu Amal. - MoŜe zadzwonimy do któregoś z przyjaciół ze słuŜb imigracyjnych? Niech ją zgarną i deportują, będzie po problemie! - Wyczuwam, Ŝe to bojowa, uparta i pomysłowa osoba. Jeśli zgarną ją słuŜby imigracyjne, narobi szumu, a jeśli media skojarzą jej sprawę ze zgonem, o którym mówiono w CNN, będziemy mieli jeszcze większą aferę, z udziałem rządu, który próbuje zacierać ślady. Wtedy sprawy wyglądałyby jeszcze gorzej. - Słusznie. Zatem jak konkretnie miałbym się nią zająć? Proszę jasno powiedzieć, co pan ma na myśli. 174

- Zdam się na twoją - zasłuŜenie słynną - pomysłowość. Chcę, Ŝeby przestała być nam solą w oku. Będę zadowolony, bez względu na to, jak to zorganizujesz. Właściwie to będzie nawet lepiej, jeśli się nie dowiem, jak to zrobisz. Dzięki temu, jeśli ktoś będzie mnie o to kiedyś pytał, jako osobę zainteresowaną sprawą panny Hernandez, nie będę musiał kłamać. - A jeśli dostarczę dowodów, Ŝe ona nie ma złych intencji, a jej groźby nie są realne? - Oczywiście będę w pełni usatysfakcjonowany. Zwłaszcza jeśli twoi ludzie zdołają wykryć kreta, o którym mówiłem. Muszę zaatakować problem z obu stron jednocześnie. - Zakładam, Ŝe mogę się spodziewać takiej samej gratyfikacji jak zwykle? - Powiedzmy, Ŝe podobnej. Rozejrzyj się najpierw. Pochodź za nią. Pamiętaj, Ŝe nie chcemy, Ŝeby trafiła na pierwsze strony gazet, a juŜ na pewno nie Ŝyczymy sobie, Ŝeby została męczennicą za sprawę. Co się zaś tyczy gratyfikacji, to będzie zaleŜna od tego, jak załatwisz sprawę. Znamy się od dawna, Naresh, przecieŜ moŜemy sobie ufać, prawda? - Odezwę się. - Doskonale. Ramesh przerwał połączenie. Pod koniec rozmowy przyszła mu do głowy całkiem nowa myśl; potencjalnie łatwiejsze, tańsze i zasadniczo lepsze rozwiązanie problemu Jennifer Hernandez, a przede wszystkim niewymagające zaangaŜowania administracji państwowej. Musiał tylko dostatecznie rozgniewać pewną osobę, a tak się złoŜyło, Ŝe osoba, którą miał na myśli, łatwo wpadała w gniew, gdy chodziło o pieniądze. Ramesh aŜ się zdziwił w duchu, Ŝe nie pomyślał wcześniej o Shashanku Malhotrze. W końcu ten człowiek regularnie dawał mu łapówki, a nawet zafundował mu pamiętną wycieczkę do Dubaju. - Witaj, drogi przyjacielu - odezwał się w słuchawce uradowany głos Shashanka, o kilka tonów głośniejszy, niŜ było to konieczne. Wspaniale, Ŝe się odezwałeś. Jak się miewa rodzina? Ramesh wyobraził go sobie siedzącego w gabinecie, urządzonym z przepychem w gmachu modnego centrum biznesu Connaught Place. 175

Shashank był jednym z indyjskich przedsiębiorców całkiem nowego typu, operujących w wielu branŜach jednocześnie - czasem legalnie, a czasem mniej legalnie. Ostatnio namiętnie inwestował w opiekę zdrowotną, turystykę medyczną uwaŜał bowiem za najlepszą drogę do zrobienia drugiej juŜ fortuny. W ciągu trzech lat zainwestował powaŜną kwotę i był głównym udziałowcem firmy, która - jak się szczęśliwie złoŜyło - posiadała placówki o nazwie Queen Victoria Hospital w Delhi, Bangalurze i Madrasie oraz Aesculapian Medical Center w Delhi, Bombaju i Hajdarabadzie. Był on takŜe najpowaŜniejszym inwestorem niedawnej kampanii reklamowej w Europie i Ameryce Północnej, której celem było doprowadzenie do tego, by Indie zostały liderem turystyki medycznej dwudziestego pierwszego wieku. Shashank Malhotra był powaŜnym graczem. Gdy juŜ wymienili zwyczajową dawkę uprzejmości, Ramesh przeszedł do konkretów. - Dzwonię przede wszystkim w związku z problemem w Queen Victoria Hospital, tu, w Delhi. Wiesz juŜ o sprawie? - Słyszałem, Ŝe jest mały problem - odparł z rezerwą Shashank. Po pierwsze, wyczuł nieznaczną zmianę tonu głosu Ramesha, a po drugie, wręcz legendarna była jego wraŜliwość na słowo problem, które oznaczało zwykle konieczność wydawania pieniędzy. Szczególnie czuły był na punkcie problemów z grupą szpitali i centrów medycznych, najnowszego nabytku jego imperium finansowego, jeszcze nie przynoszącego spodziewanych zysków. - Nie taki mały - poprawił go Ramesh. - I myślę, Ŝe powinieneś o nim wiedzieć. Masz dla mnie chwilę? - śartujesz? Chcę znać kaŜdy szczegół. Ramesh opowiedział mu całą historię, podobnie jak inspektorowi Nareshowi Prasadowi, choć pominął optymistyczne prognozy rządowe odnośnie do turystyki medycznej, które Shashank doskonale znał. Pytania, które biznesmen zadawał w trakcie jego wywodu, świadczyły o tym, Ŝe w pełni rozumie powagę sytuacji. 176

Wreszcie Ramesh umilkł i na dłuŜszą chwilę zapadła cisza. Czekał cierpliwie, aŜ Shashank przetrawi informacje, zwłaszcza fragment dotyczący zaprzepaszczenia efektów kampanii reklamowej. - Sądzę, Ŝe powinieneś był powiedzieć mi o tym wszystkim nieco wcześniej - wycedził wreszcie. MoŜna było odnieść wraŜenie, Ŝe to zupełnie inna osoba; jego głos był teraz cichszy i brzmiał złowróŜbnie. - Myślę, Ŝe wszystko będzie dobrze, jeśli ta młoda kobieta wreszcie podejmie decyzję w sprawie zwłok babci i wróci do domu. Jestem pewny, Ŝe znasz kogoś odpowiednio wykwalifikowanego, kto przekaŜe jej stosowne sugestie; kogoś, kogo Jennifer Hernandez usłucha. - Gdzie się zatrzymała? - W Amal Palace. Chwilę później Ramesh stwierdził, Ŝe połączenie zostało przerwane.

Rozdział 17

17 października 2007 środa, 15.45 Nowe Delhi, Indie Veena spojrzała na zegarek. Odprawy nigdy nie trwały tak długo; powinna była wyjść o piętnastej trzydzieści, a dochodziła piętnasta czterdzieści pięć. - Zatem to wszystko - powiedziała siostra Kumar do głównej pielęgniarki z nocnej zmiany. - Jakieś pytania? - Chyba nie - odpowiedziała główna pielęgniarka. - Dziękuję. Wszyscy wstali i rozbrzmiał gwar głosów, ale Veena nie słuchała. Pomknęła w stronę windy tak szybko, Ŝe Samira musiała nieźle wyciągać nogi, Ŝeby ją dogonić. - Dokąd się tak spieszysz? - spytała. Veena nie odpowiedziała. Spoglądała to na jedne, to na drugie drzwi, jakby chciała odgadnąć, która z kabin przyjedzie pierwsza. - Veena! - odezwała się z naciskiem Samira. – Naprawdę nie zamierzasz się do mnie odzywać? Mam wraŜenie, Ŝe posuwasz się za daleko. Veena zignorowała ją po raz kolejny i podeszła do jednej z wind. Samira podąŜyła za nią. - Wiem, Ŝe z początku słusznie się na mnie gniewałaś - wyszeptała, stając za plecami przyjaciółki. Dołączyło do nich kilka innych pielęgniarek, zajętych rozmową o wydarzeniach dnia. - Ale chyba miałaś dość czasu, Ŝeby przemyśleć sprawę i zrozumieć, Ŝe działałam nie tylko w interesie własnym i całego zespołu, ale przede wszystkim w twoim. 178

Drzwi rozsunęły się wreszcie i cała grupa weszła do kabiny. Veena stanęła w głębi, pod ścianą, i odwróciła się twarzą do wyjścia. Samira zajęła miejsce u jej boku. - To milczenie jest nie fair - ciągnęła szeptem. - Nie chcesz nawet znać szczegółów z ostatniej nocy? - Nie - odpowiedziała wreszcie Veena, równieŜ szeptem. Było to pierwsze słowo, które skierowała do Samiry od poniedziałku, kiedy to Cal wyznał, Ŝe wie o jej problemach rodzinnych. Jedyną osobą na świecie, która dotąd o nich wiedziała, była Samira, zatem źródło przecieku było oczywiste. - Dzięki, Ŝe wreszcie się odezwałaś - powiedziała Samira na tyle głośno, by przebić się przez paplaninę koleŜanek. - Wiem, Ŝe miałam nikomu nie mówić o twoim ojcu, ale tym razem sprawa wyglądała inaczej. Durell powiedział mi, Ŝe od tego zaleŜy sprawa naszego wyjazdu z kraju. Obiecał mi teŜ, Ŝe twój problem zostanie rozwiązany i będziesz wolna, podobnie jak reszta twojej rodziny. - Moja rodzina została zhańbiona - odparła Veena. - Nieodwracalnie zhańbiona. Samira nie odpowiedziała. Spodziewała się, Ŝe Veena będzie początkowo rozmyślać głównie o zszarganej reputacji rodziny, a nie o tym, Ŝe nareszcie uwolniła siebie i siostry od ojca potwora. Sądziła jednak, Ŝe jasne strony tego, co się wydarzyło, szybko przewaŜą. Bardziej niŜ kiedykolwiek pragnęła teraz zerwać z tym, co nazywała w duchu kulturowymi kajdanami współczesnych Indii; nie mogła się doczekać, kiedy - z pomocą Nurses International - wreszcie wyemigruje. Jak zwykle w porze wymiany personelu, winda zatrzymywała się na kaŜdym piętrze. - Nie wracam prosto do bungalowu - powiedziała Veena, nie odrywając wzroku od wskaźnika wyświetlającego numer piętra. - Zamierzam się zobaczyć ze Śrimati Kashmirą Varini. - Na bogów, po co? - spytała szeptem Samira. - Wnuczka mojej ofiary odwiedziła mnie dziś po południu; rozmowa z nią była dla mnie bardzo trudna. Cal nigdy nie wspominał, Ŝe będę 179

musiała znosić coś takiego. Boję się jej. Powiedziała, Ŝe jest nieszczęśliwa z powodu śmierci babci i Ŝe przyjrzy się tej sprawie. Nie podoba mi się to. Winda zatrzymała się dość gwałtownie na parterze i gromada pasaŜerów wysypała się wprost do holu. Po kilku krokach Veena stanęła jak wryta, a wraz z nią Samira. - MoŜe byłoby lepiej, gdybyś nic nie robiła, póki nie porozmawiamy z Calem i Durellem - zasugerowała Samira, upewniwszy się, czy nikt nie podsłuchuje. - Chcę się dowiedzieć, gdzie zamieszkała ta kobieta, na wypadek gdyby interesowało to Cala. Jestem pewna, Ŝe opiekunka zmarłej będzie wiedziała. - TeŜ tak sądzę. - Wnuczka pani Hernandez wspomniała teŜ o twojej ofierze. - W jakim kontekście? - spytała zaniepokojona Samira. - Zastanawiała się, czy ta sama osoba, która znalazła jej babcię, znalazła teŜ pana Benfattiego. - Dlaczego ją to obchodzi? - Nie wiem. - No, teraz to mnie zmartwiłaś - przyznała Samira. - Zaczekam na ciebie - dodała, widząc, Ŝe Veena odwraca się, by ruszyć w stronę stanowiska informacji. Veena tylko skinęła dłonią w odpowiedzi, okrąŜyła kontuar i zajrzała do otwartego gabinetu Kashmiry Varini. Miała nadzieję, Ŝe będzie sama. Tak było. - Przepraszam - zawołała cicho i ukłoniła się, gdy Kashmira uniosła głowę. - Czy mogę o coś spytać? - Naturalnie - odpowiedziała Kashmira, odpowiadając identycznym pozdrowieniem. Pielęgniarka zbliŜyła się do jej biurka. - Dziś po południu rozmawiałam z panną Jennifer, wnuczką pani Hernandez. - Tak, wiem, siostra Kumar mówiła mi o tym, gdy meldowała o jej przybyciu. Proszę usiąść. - Kashmira ruchem podbródka wskazała na jedno z wolnych krzeseł. Veena zamierzała spędzić w jej gabinecie tylko kilka chwil, lecz mimo to usiadła. 180

- Ciekawi mnie pani reakcja na jej osobę. Ja sama mam z nią problem. - W jakim sensie? - spytała Veena, czując, Ŝe coraz bardziej obawia się tej Amerykanki. - Niemal w kaŜdym. Chcemy tylko, by podjęła decyzję, w jaki sposób mamy zająć się ciałem jej babci, ale ona odmawia. Obawiam się, Ŝe tkwi w paranoicznym przekonaniu, iŜ albo doszło do błędu w sztuce medycznej, albo do celowego działania. Postarała się nawet, by przyjechali tu anatomopatolodzy ze Stanów, bogowie wiedzą po co. Wiele razy powtarzałam jej, Ŝe sekcji po prostu nie będzie. Na wzmiankę o celowym działaniu Veena odruchowo wstrzymała oddech i teraz miała nadzieję, Ŝe nie było to zbyt widoczne. Jej poczucie zagroŜenia ze strony Jennifer Hernandez jeszcze wzrosło. - Dobrze się pani czuje? - spytała Kashmira, pochylając się ku niej. - Tak, bardzo dobrze. Po prostu mam za sobą długi dzień. - MoŜe podać pani wody? - Nie trzeba. Zajrzałam tu tylko po to, Ŝeby zapytać, gdzie zamieszkała panna Hernandez, bo zastanawiam się, czy do niej nie zadzwonić. Chcę się upewnić, czy odpowiedziałam na wszystkie jej pytania. Byłam bardzo zajęta, kiedy nas odwiedziła, a na dodatek siostra Kumar przerwała naszą rozmowę, wzywając mnie do pacjenta. - Nocuje w hotelu Amal - odpowiedziała Kashmira. - Proszę mi powiedzieć, jakie wraŜenie zrobiła na pani ta dziewczyna? Zachowywała się wrogo? W kontaktach ze mną jej nastrój zmienia się co chwilę. Nie wiem, czy jest taka zmęczona, czy tyle w niej gniewu. - Nie była wrogo nastawiona. Wręcz przeciwnie; współczuła mi, bo jej babcia była pierwszą pacjentką, która zmarła pod moją opieką. - To do niej niepodobne. - A jednak powiedziała, Ŝe jest nieszczęśliwa, cokolwiek to miało znaczyć, i Ŝe przyjrzy się bliŜej całej sprawie. Mówiła o tym całkiem rzeczowo. 181

- JeŜeli rzeczywiście będziecie jeszcze rozmawiać, proszę, niech ją pani zachęci do podjęcia decyzji w sprawie ciała. Bardzo by nam to pomogło. Obiecawszy, Ŝe wspomni o tym, jeśli tylko nadarzy się okazja, Veena poŜegnała Śrimati Kashmirę Varini i szybkim krokiem wróciła do holu. Odnalazła Samirę i razem wyszły na zewnątrz. - Czego się dowiedziałaś? - spytała Samira, gdy znalazły się na podjeździe. - Musimy pogadać z Calem o tej Hernandez. Ona mnie naprawdę niepokoi. Nawet Kashmira Varini ma z nią problem. Powiedziała, Ŝe według niej Jennifer Hernandez podejrzewa, Ŝe śmierć babci była wynikiem błędu w sztuce albo celowego działania. Innymi słowy, nie była naturalna. Samira zatrzymała się nagle i pochwyciła Veenę za łokieć, zmuszając ją, by przystanęła obok. - Chcesz powiedzieć, Ŝe jej zdaniem babcia mogła zostać zamordowana? - MoŜna tak to ująć - odparła Veena. - Myślę, Ŝe powinnyśmy natychmiast wracać do bungalowu. - Święte słowa. ZbliŜały się godziny szczytu, ale dopisało im szczęście i wkrótce wypatrzyły wolną motorikszę. Usiadły na ławce w tylnej części pojazdu, podały kierowcy adres i chwyciwszy się mocno poręczy, ruszyły w drogę.

Rozdział 18

17 października 2007 środa, 16.26 Nowe Delhi, Indie - Masz chwilkę? - spytał Durell, stając w drzwiach biblioteki. Cal uniósł głowę znad arkusza wydatków firmy Nurses International. Wydawali pieniądze w zastraszającym tempie, ale sprawy układały się teraz tak pomyślnie, Ŝe nie martwił się tym tak bardzo jak dwa czy trzy dni wcześniej. - Jasne - odpowiedział. Wyprostował się w fotelu i przeciągnął, unosząc ręce wysoko nad głowę. W milczeniu obserwował Durella, który wszedł do pokoju i rozłoŜył kilka map na stole słuŜącym mu za biurko. Durell przyniósł teŜ fotografie kilku pojazdów, które starannie ułoŜył na mapach swoimi wielkimi, mocarnymi dłońmi. Miał na sobie, jak zawsze, elastyczny czarny T-shirt, który przylegał do jego mięśni jak warstwa farby w sprayu. - Dobra - mruknął, prostując się i z zadowoleniem zacierając ręce. Zobacz, co wymyśliłem. Zanim jednak zdąŜył zacząć, rozległ się huk frontowych drzwi, tak potęŜny, Ŝe wprawił w wibracje filiŜankę stojącą na spodku na biurku Cala. MęŜczyźni wymienili pytające spojrzenia. - Co, u diabła? - odezwał się Cal. - Ktoś chce nas zawiadomić, Ŝe wrócił do domu – odparł Aureli i spojrzał na zegarek. Dochodziła szesnasta trzydzieści - Pewnie któraś z naszych pielęgniarek miała kiepski dzień. 183

Ledwie zdąŜył to powiedzieć, Veena i Samira wpadły do biblioteki i zaczęły jednocześnie mówić. - Hej! - zawołał Cal, unosząc ręce w uspokajającym geście. - Pojedynczo, proszę. I lepiej, Ŝeby to była waŜna sprawa, bo właśnie przerwałyście Durellowi. Veena i Samira spojrzały po sobie. - MoŜliwe - odezwała się Veena - Ŝe mamy problem w Queen Victoria... - MoŜliwe? - przerwał jej Cal. Dziewczyna z oŜywieniem pokiwała głową. - Wobec tego powinnyście lepiej nad sobą panować. Durell właśnie mówił o czymś waŜnym. - MoŜemy wrócić do tego później - wtrącił Durell, zbierając fotografie samochodów. Cal złapał go za rękę i przez chwilę patrzyli sobie w oczy. - Nie, kontynuuj! Niech zaczekają. - Na pewno? - spytał Durell, pochylając się do jego ucha. - Zdawało mi się, Ŝe plany ucieczki trzymamy w sekrecie. - Nie trzeba. Jeśli przydarzy nam się Armagedon, i tak pojadą z nami. Niech posłuchają, moŜe się przydadzą. Durell pokazał mu uniesiony kciuk i wyprostował się. - Posłuchajcie - zaczął Cal. - Durell opracował tak zwany plan awaryjny na wypadek niepowodzenia. Potraktujcie to, co usłyszycie, jako tajemnicę. Nie dzielcie się nią z pozostałymi. Zaciekawione kobiety podeszły bliŜej, zerkając na mapy. - Mam nadzieję, Ŝe rozumiesz jedno: jeśli je wprowadzimy, sprawa stanie się jeszcze bardziej złoŜona i trudniej będzie zrealizować plan zastrzegł Durell. - Później dopracujesz szczegóły - odparł Cal. - Teraz mów o załoŜeniach. Durell na powrót zajął się układaniem zdjęć, a kiedy skończył, wyjaśnił kobietom, Ŝe wymyślił plan ucieczki z kraju, na wypadek gdyby zaistniała taka konieczność. Veena i Samira wymieniły niespokojne spojrzenia. Ta sprawa miała związek z problemem, o którym chciały im powiedzieć. 184

- Po pierwsze, oto kilka pojazdów. Jeden z nich powinniśmy kupić, a potem ukryć w tym fortecopodobnym garaŜu na terenie posiadłości. Chodzi o to, Ŝeby był zatankowany, spakowany i zawsze gotowy do drogi. UwaŜam, Ŝe powinien to być samochód z napędem na cztery koła, bo drogi, które wybrałem, nie są w najlepszym stanie. - Jaką trasę sugerujesz? - spytał Cal. - Pojedziemy na południowy wschód, główną drogą do Waranasi. Stamtąd udamy się na północny wschód, by przekroczyć granicę z Nepalem w Raxaul-BirgandŜ - objaśnił Durell, wodząc palcem po mapach. - Czy to odpowiednie przejście graniczne? - Myślę, Ŝe najlepsze. Raxaul to jeszcze Indie, BirgandŜ to juŜ Nepal. Oba wyglądają mi na zadupia, odległe od siebie ledwie o kilkaset metrów, a najsilniejszą gałęzią ich gospodarki jest komercyjna wymiana usług seksualnych, których odbiorcami są dwa tysiące kierowców cięŜarówek codziennie przekraczających granicę. - Urocze miejsce. - Właśnie takiego szukamy. To naprawdę głęboka prowincja, a do przekroczenia granicy nie potrzeba nawet wiz. Jest tam tylko posterunek celników. - I góry dookoła? - spytał Cal. - Nie, to płaski, tropikalny region. - Rzeczywiście idealny. A co potem, kiedy będziemy po drugiej stronie? - Dalej, po nepalskiej stronie, juŜ prosta droga: szosą Prethir do Katmandu, na lotnisko międzynarodowe. Stamtąd juŜ prosto do domu. - I góry po drodze, jak się domyślam? - O tak! - W takim razie polecam toyotę land cruiser - rzekł Cal, biorąc do ręki jej zdjęcie. - Sześć miejsc i napęd na cztery koła. - Załatwione - odparł Durell, zbierając pozostałe fotografie. - Ja teŜ miałem ją zarekomendować. - Kup wóz, przygotuj do drogi i zamknij w garaŜu. Trzeba odpalać 185

silnik przynajmniej raz w tygodniu. I niech kaŜde z nas spakuje podręczny bagaŜ. - Nie jestem pewny, czy powinniśmy trzymać tam bagaŜe. Ogrodzenie na tyłach posiadłości zawaliło się w jednym miejscu. - W takim razie skorzystajmy z loszku poniŜej. Drzwi zdaje się mają zamek? - A klucz do nich wygląda jak poŜyczony z średniowiecznego zamku. - Zatem tak zrobimy. Niech kaŜdy spakuje małą walizkę i zamkniemy je wszystkie w loszku. - A co z kluczem? - spytał Durell. - Wszyscy powinniśmy wiedzieć, gdzie jest klucz. JeŜeli będziemy musieli nagle wcielić w Ŝycie nasz plan, kaŜde z nas musi znać miejsce jego ukrycia. Nie moŜemy sobie pozwolić na opóźnienia. Cal rozejrzał się po bibliotece. Oprócz pokaźnej kolekcji zabytkowych ksiąŜek, na półkach i stolikach poustawiano mnóstwo bibelotów. Spojrzenie Cala spoczęło wkrótce na starym indyjskim pudełku z masy papierowej, stojącym na marmurowym kominku. Wstał i podszedł do niego. Misternie pomalowane i polakierowane z pewnością było wystarczająco duŜe. Otworzył je z niemałym wysiłkiem; było puste. - Klucz się zmieści. Co wy na to? - spytał, unosząc pudełko, by wszyscy mogli je zobaczyć. Skinęli głowami, a Cal odstawił pudełko na miejsce. Idąc z powrotem w stronę fotela, spojrzał pytająco na kobiety. - Nie macie nic przeciwko temu? MoŜecie spakować trochę rzeczy i dostarczyć je Durellowi? Ale naprawdę nieduŜo, tylko na kilka dni. Raz jeszcze kiwnęły głowami. - Wszystko to brzmi świetnie, Durell - dodał Cal. - Zwłaszcza Ŝe szanse na to, iŜ będziemy musieli zrealizować ten plan, są bliskie zeru. Ale oczywiście lepiej być gotowym na wszystko. - W duchu dodał jeszcze, Ŝe impulsem do rozpoczęcia przygotowań była samobójcza próba Veeny, ale nie powiedział tego głośno. Spojrzał na nią za to, dziwiąc się niepomiernie, jak bardzo się zmieniła. 186

Z drugiej strony, znając historię cierpień, które przeszła w domu, wcale nie był pewny, czy naprawdę jest na tyle zrównowaŜona, by mogła się przydać. - Wprowadzę Petrę i Santanę w szczegóły – powiedział Durell do Cala, zbierając mapy. Cal pokiwał głową, ale jego uwaga skupiona juŜ była na pielęgniarkach. - W porządku - rzekł. - Teraz wasza kolej. Co to za moŜliwy problem? Veena i Samira znowu odezwały się jednocześnie. Umilkły, speszone, i znowu wystartowały razem, aŜ wreszcie Samira ustąpiła, gestem wskazując przyjaciółce, Ŝe ma mówić dalej. Veena opowiedziała więc o spotkaniu z Jennifer Hernandez i Kashmirą Varini. Cal powstrzymał ją po chwili, uniósł rękę, po czym zawołał do Durella, który właśnie opuszczał pokój. - Durell, chyba powinieneś tego posłuchać! Gdy zawrócił, Cal streścił mu słowa Veeny i polecił jej kontynuować. Dziewczyna opowiedziała o tym, jak Jennifer uniemoŜliwiała szpitalowi pozbycie się ciała zmarłej i, co waŜniejsze, postanowiła wszcząć śledztwo w sprawie śmierci babci. Zacytowała nawet słowa Kashmiry o błędzie w sztuce lub celowym działaniu, by precyzyjnie oddać poglądy Jennifer na kwestię zagadkowej śmierci pani Hernandez. - Obawiam się, Ŝe według niej nie była to śmierć z przyczyn naturalnych - podsumowała Veena. - Mówiono nam, Ŝe to się nie moŜe zdarzyć, Ŝe nikomu nawet nie przyjdzie do głowy taka wersja wydarzeń. A przecieŜ ta Jennifer Hernandez właśnie tak uwaŜa i naprawdę mam jak najgorsze przeczucia... - Dobrze juŜ, dobrze - przerwał jej Cal, unosząc dłoń w uspokajającym geście. - Za bardzo się tym przejmujesz - dodał, po czym spojrzał na Durella. - Skąd, u diabła, ta Hernandez ma takie pomysły, co? Durell pokręcił głową. - Nie mam pojęcia, ale sądzę, Ŝe warto się dowiedzieć. MoŜliwe, Ŝe 187

nie wzięliśmy pod uwagę jakiegoś aspektu działania chlorku suksametonium. - Trudno mi to sobie wyobrazić - odparł Cal. - Anestezjolog wyraŜał się bardzo konkretnie na temat naszego hipotetycznego przypadku. Mówił, Ŝe ofiara powinna mieć w przeszłości problemy z sercem, wszystko jedno jakie. Lek powinien zostać podany w ciągu dwunastu godzin od operacji, do juŜ podawanej kroplówki. Tak było, nieprawdaŜ? - O ile pamiętam - przytaknął Durell. - Ona jest studentką medycyny - wtrąciła Veena. - Zna się na tych sprawach. - To nie powinno mieć znaczenia - odrzekł Cal. - Nasz plan wymyślił anestezjolog, nie ma w nim słabych punktów. - Ta dziewczyna sprowadza do Indii dwóch speców od medycyny sądowej - dorzuciła Samira. - To prawda - zawtórowała jej Veena. - Nie tylko o nią powinniśmy się martwić. - Wspomniała teŜ o moim pacjencie, panu Benfattim, a to oznacza, Ŝe słyszała o jego śmierci - dodała Samira. - CNN podała informację; kaŜdy moŜe o tym wiedzieć - odpowiedział Cal. - Tym nie musimy się przejmować. - Ale czy nie martwi pana przyjazd tych Amerykanów? - spytała Veena. - Zajmują się na co dzień medycyną sądową i to mnie niepokoi. - A mnie nie, i to z dwóch powodów. Po pierwsze, z tego, co mówiłaś, wynika, Ŝe Queen Victoria Hospital nie zamierza zezwolić na sekcję zwłok. Po drugie, nawet jeśli autopsja zostałaby przeprowadzona i w jej toku znaleziono by ślady chlorku suksametonium, uznano by, Ŝe to pozostałość po znieczuleniu pacjentki. Niepokoi mnie trochę tylko to, Ŝe ta Hernandez w ogóle ma jakieś podejrzenia. Skąd się wzięły? - MoŜe jest zwykłą paranoiczką - zasugerował Durell. - MoŜe dwa zgony z rzędu tak ją nakręciły? - Ciekawa myśl - przyznał Cal. - Wiesz, całkiem moŜliwe, Ŝe masz rację. Zastanówmy się: dziewczyna ni stąd ni zowąd dowiaduje się, Ŝe jej babcia zmarła po operacji, i to gdzie, w dalekich Indiach! Musi lecieć na drugi koniec świata. Na miejscu szpital naciska, Ŝeby podjęła 188

decyzję w sprawie zwłok, na co ona wcale nie jest gotowa. Na dokładkę dochodzi do kolejnego zgonu w podobnych okolicznościach. KaŜdy popadłby w paranoję. Być moŜe powinniśmy z tego wyciągnąć wniosek na przyszłość: nie naleŜy wykonywać dwóch akcji z rzędu w jednym szpitalu. - Ale pacjent Samiry nadawał się idealnie - odparł Durell, broniąc swojej dziewczyny. - W dodatku paliła się do wykonania zadania. Musimy nagradzać taki entuzjazm. - Bez wątpienia. JuŜ to zrobiliśmy. Świetnie się spisałaś, Samiro. Tyle Ŝe od dziś zmienimy sposób działania. Nie będziemy przeprowadzać naszych akcji tak często w jednym szpitalu. Rozciągniemy to w czasie. W końcu mamy pielęgniarki w sześciu placówkach; podejmowanie takiego ryzyka nie ma Ŝadnego sensu. - W kaŜdym razie dziś obejdzie się bez ryzyka - rzekł Durell. - Dziś w nocy? - spytała wystraszona Veena. - A nie sądzą panowie, Ŝe lepiej poczekać parę dni czy tydzień, a przynajmniej do wyjazdu Jennifer Hernandez? - Trudno rezygnować, kiedy odnosimy takie sukcesy - odparł Cal. Wczorajszej nocy w Stanach wszystkie trzy liczące się sieci podjęły temat rozpoczęty przez CNN: nadały programy, których wydźwięk jest taki, Ŝe turystyka medyczna w Azji moŜe nie być tak bezpieczna, jak się wydawało. To był mocny atak. - Fakt - przyznał Durell. - Mocny i celny. Santana słyszała od koleŜanki z CNN, Ŝe juŜ pojawiają się doniesienia o odwołanych wyjazdach na operacje. A z sukcesem się nie dyskutuje, jak mawiał mój tata. - W którym szpitalu będziemy dziś działać? - spytała Veena tym samym, powaŜnym tonem. Nie próbowała ukrywać, z© jest przeciwna tej akcji, zwłaszcza Ŝe to od niej zaczęła się cała seria. - Aesculapian Medical Center - odparł Cal. - Raj dzwoni dziś i mówił, Ŝe jego pacjent, David Lucas, męŜczyzna po czterdziestce, jest świetnym kandydatem. Rano przeszedł operację zmniejszenia Ŝołądka. 189

Jeśli chodzi o kondycję serca, jest wprost idealny: trzy lata temu miał wstawiony stent z powodu choroby wieńcowej. - Zadanie będzie łatwiejsze - wtrącił Durell. - Pomysł Samiry odnośnie do chlorku suksametonium był świetny. Mamy teraz własny zapas, więc zakradanie się do sali operacyjnej nie będzie juŜ konieczne. - Zgadza się - przytaknął Cal. - Dzisiaj zdobyliśmy chlorek. Właśnie takich pomysłów nam potrzeba, Ŝeby ulepszyć nasz plan i uczynić go jeszcze bezpieczniejszym. Sądzę, Ŝe powinniśmy wypłacać premie, by zachęcić wszystkich do tak konstruktywnego myślenia. - Wobec tego Samira juŜ powinna dostać bonus - stwierdził Durell, z uznaniem obejmując dziewczynę. - Veenie teŜ się naleŜy, za przełamanie lodów - dodał Cal. Uścisnął i ją, nie bez przyjemności wyczuwając pod pielęgniarskim fartuchem jej kształtne, jędrne ciało. - Czy to oznacza, Ŝe nie planują panowie zrobić nic więcej w sprawie Jennifer Hernandez? - spytała Veena. W jednej chwili odsunęła się od Cala. Zaskoczyło ją to, Ŝe obaj z Durellem nie wyglądali na przejętych wścibstwem amerykańskiej studentki. - Zadałam sobie dodatkowy trud, Ŝeby się dowiedzieć, gdzie zamieszkała. Sądziłam, Ŝe będą panowie chcieli wiedzieć. - Zatem gdzie? - W Amal Palace. - No proszę! CóŜ za zbieg okoliczności. Czy nie tam mieszkaliśmy wszyscy, gdy spotykaliśmy się z wami, kandydatkami do pracy w Nurses International? - Proszę pana, ja próbuję być powaŜna... - Ja teŜ. Ale nie chcę mieć nic wspólnego z tą kobietą; nie jako jeden z szefów Nurses International. Ty natomiast mogłabyś się z nią spotkać, nie wzbudzając niczyich podejrzeń. Skoro tak się niepokoisz, to moŜe wymyślisz jakiś powód do ponownego spotkania i spróbujesz ustalić, skąd wzięła tę swoją teorię? Jestem pewny, Ŝe potwierdzi się opinia Durella: to tylko paranoja. Przekonaj się o tym, a uspokoisz i siebie, i nas. Będziemy pewni, Ŝe niczego nie przegapiliśmy. 190

- Nie mogłabym - odpowiedziała Veena, potrząsając głową, jakby próbowała zapanować nad nudnościami. - Dlaczego nie. - Na samą myśl o niej widzę przed oczami twarz jej babci, wykrzywioną w śmiertelnym grymasie. Co gorsza, słyszę nieustannie, jak mi dziękuje za lek. - Wobec tego nie spotykaj się z nią pod Ŝadnym pozorem - stwierdził ostro Cal. - Ja tylko próbuję znaleźć sposób, w jaki mogłabyś sobie poradzić z własnymi lękami. - MoŜe w ogóle nie powinnam tego robić - rzuciła nieoczekiwanie Veena. - Nie popadajmy w przesadę. Pamiętaj, Ŝe nie musisz juŜ zajmować się Ŝadnym pacjentem. Skończyłaś swoją robotę. Miałaś zapoczątkować akcję, to wszystko. Teraz schodzisz na drugi plan. - Chciałam powiedzieć, Ŝe moŜe Ŝadne z nas nie powinno tego robić. - Decyzja w tej sprawie nie naleŜy do ciebie - stwierdził Cal. Uznaj, Ŝe twoim dharmicznym obowiązkiem jest wspierać pozostałych. I pamiętaj: twój czyn uwolnił cię od ojca i pomoŜe tobie oraz reszcie zespołu, włącznie z Samirą, odnaleźć całkiem nową wolność, w Stanach. Przez chwilę Veena kiwała głową, jakby potakiwała, a potem obróciła się bez słowa i wyszła. - Pozbiera się? - spytał Durell, spoglądając na pozostałych. - Nic jej nie będzie - odpowiedziała Samira. - Potrzeba jej tylko trochę czasu. Cierpi bardziej niŜ my. Problem w tym, Ŝe nie miała aŜ tak długiego kontaktu z Zachodem przez Internet i wciąŜ głębiej niŜ pozostali tkwi w hinduskiej tradycji. Podam przykład: dziś, kiedy wreszcie odezwała się do mnie po tym, jak rozzłościłam ją, ujawniając przed wami jej najmroczniejszy sekret, wcale nie wspomniała o tym, jak się cieszy z uwolnienia się spod władzy ojca i z moŜliwości realizacji marzeń, tylko o tym, Ŝe jej rodzina została zhańbiona. - Myślę, Ŝe zaczynam ją rozumieć - odezwał się Cal. - bardziej jednak martwi mnie cała ta afera z samobójstwem. Czy Powinniśmy się obawiać, Ŝe spróbuje jeszcze raz? 191

- Nie! Absolutnie nie! Zrobiła to, bo czuła, Ŝe tego się od niej oczekuje w kontekście religii i rodziny, ale pan ją ocalił. To wszystko. W jej karmie nie było miejsca na śmierć, nawet jeśli Veena sądziła inaczej. Nie, na pewno nie spróbuje ponownie. - Pozwól, Ŝe jeszcze o coś zapytam - powiedział Cal. - Skoro jesteś jej najlepszą przyjaciółką, zapewne wiesz... czy ona mówiła kiedykolwiek o seksie? Samira zaśmiała się głucho. - O seksie? Pan Ŝartuje? Nie, ona nigdy o tym nie wspomina. Nienawidzi seksu. Powiem więcej: chciałaby mieć kiedyś dzieci, ale Ŝeby uprawiać seks dla przyjemności? Wykluczone. W przeciwieństwie do innych znanych mi osób - dodała, mrugając do Durella, który ukrył uśmiech za zaciśniętą pięścią. - Dzięki - rzekł Cal. - Powinienem był zadać ci to pytanie wiele tygodni temu.

Rozdział 19

17 października 2007 środa, 6.15 Nowy Jork, Stany Zjednoczone Zanim jeszcze doktor Jack Stapleton otworzył oczy, usłyszał dźwięk, którego nie znał. Przypominał daleki, stłumiony ryk, trudny do konkretniejszego opisania. Przez chwilę Jack zastanawiał się, co moŜe być jego źródłem. Dom, w którym mieszkali - przy Sto Szóstej Ulicy na Manhattanie, wzniesiony z cegły - przeszedł renowację zaledwie dwa lata wcześniej i być moŜe był to odgłos typowy dla świeŜo wyremontowanego budynku, tyle Ŝe wcześniej umknął jego uwagi. Z drugiej strony jednak był zdecydowanie zbyt głośny. Szukając w wyobraźni precyzyjnego skojarzenia, Jack pomyślał o wodospadzie. Uniósł powieki. Wsunął rękę pod kołdrę po drugiej stronie łóŜka i gdy tylko stwierdził, Ŝe nie ma przy nim Ŝony, zrozumiał, co jest źródłem osobliwego dźwięku: prysznic. Laurie juŜ wstała i był to fenomen, o którym świat nie słyszał. Była nocnym markiem i rano trzeba było zwlec ją siłą z łóŜka, wierzgającą i krzyczącą, by na czas dowieźć ją do pracy. Jack tymczasem lubił zjawiać się tam wcześniej niŜ pozostali, by w spokoju wybrać sobie najciekawsze sprawy. W bezbrzeŜnym zdumieniu zrzucił z siebie kołdrę i zupełnie nagi bo tak lubił spać - wszedł do zaparowanej łazienki, Laurie była praktycznie niewidoczna w kabinie prysznicowej. Jack uchylił drzwi. - Hej tam - zawołał przez szum wody. Z obłoku pary wynurzyła się namydlona głowa Laurie. 193

- Dzień dobry, śpiochu - powiedziała. - NajwyŜszy czas. Czeka nas pracowity dzień. - O czym ty mówisz? - O podróŜy do Indii! - odpowiedziała Laurie. Cofnęła się pod strumień gorącej wody i zaczęła energicznie płukać włosy. Jack uskoczył, by nie dać się ochlapać, i przymknął drzwi kabiny. Przypomniał sobie urywki nocnej rozmowy, gdy tylko się ocknął, ale zdawało mu się, Ŝe to jedynie ślady sennego koszmaru. Nie widział Laurie tak zmotywowanej, odkąd wraz z matką planowała ślub i wesele. Wkrótce się dowiedział, Ŝe załatwiła juŜ przelot i zakwaterowanie, choć jeszcze nie wiedzieli, czy Calvin w ogóle pozwoli im obojgu na jednoczesny urlop. Mieli wyruszyć wieczorem, z przesiadką w ParyŜu, i dotrzeć do Nowego Delhi nazajutrz późnym wieczorem. Zarezerwowała pokój w tym samym hotelu, w którym zatrzymała się Jennifer Hernandez. O siódmej rano Jack spoglądał juŜ w obiektyw cyfrowego aparatu w salonie przy Columbus Avenue. Podskoczył, gdy błysnął flesz. Kilka minut później byli z Laurie z powrotem na ulicy. - PokaŜ zdjęcie! - poprosiła Laurie i zachichotała, gdy je zobaczyła. Jack odebrał jej fotkę, zirytowany jej reakcją. – Chcesz zobaczyć moją? - spytała. Tak jak się spodziewał, wyszła znacznie lepiej; lampa błyskowa wydobyła z jej ciemnych włosów kasztanowe tony, jakby szeregowy pracownik salonu fotograficznego był zawodowym artystą fotografikiem. Największa róŜnica tkwiła w oczach. Brązowe, głęboko osadzone oczy Jacka wyglądały tak, jakby miał cięŜkiego kaca, niebieskozielone oczy Laurie błyszczały zaś energią. Gdy o siódmej trzydzieści dotarli do Inspektoratu, Laurie pomyślała, Ŝe sprawy prezentują się całkiem obiecująco. Gdyby zanosiło się na pracowity dzień, Calvin nie miałby specjalnej ochoty udzielić obojgu tygodniowego urlopu. Ruchu jednak nie było, a przynajmniej nie o tej 194

porze. Gdy weszli do pomieszczenia, w którym rozpoczynali dzień pracy wszyscy zatrudnieni tu lekarze, ich kolega, doktor Paul Plodget, odpowiedzialny za wstępne rozpoznanie spraw, które napłynęły podczas nocy, siedział za biurkiem i czytał New York Timesa. LeŜała przed nim nadzwyczaj skromna kupka przejrzanych juŜ teczek. Obok niego, na brązowym, winylowym krześle, siedział Vinnie Amendola, jeden z techników zatrudnionych w prosektorium, którego zadaniem było zjawianie się na tyle wcześnie, by mógł pomóc w przekazaniu obowiązków technikom z nocnej zmiany. Ponadto zajmował się parzeniem kawy dla wszystkich. W tej chwili jednak był pochłonięty lekturą New York Posta. - Mamy dziś lekki dzień? - spytała Laurie, Ŝeby się upewnić. - Jeden z najlŜejszych - odparł Paul, nawet nie opuszczając gazety. - Jakieś ciekawe sprawy? - zainteresował się Jack i zaczął przeglądać stosik teczek. - ZaleŜy, kto pyta - odparł Paul. - Mamy jednego samobójcę, z którym będzie kłopot. MoŜe widziałeś jego rodziców, siedzieli tu wcześniej. NaleŜą do bardzo dobrej i wielce ustosunkowanej Ŝydowskiej rodziny. Mówiąc wprost, nie Ŝyczą sobie autopsji i są dość stanowczy w tej sprawie. - Paul wyjrzał znad skraju gazety i spojrzał na Jacka, by się upewnić, czy słyszał. - A czy sprawa naprawdę wymaga autopsji? - spytał. Z mocy prawa zawsze dokonywano sekcji samobójców, ale pracownicy Inspektoratu starali się okazywać wyrozumiałość rodzinom, zwłaszcza gdy chodziło o względy religijne. Paul wzruszył ramionami. - Powiedziałbym, Ŝe tak, więc potrzeba tu pewnej finezji. - Czyli doktor Stapleton wykluczony - skomentował Vinnie. Zaraz potem podskoczył wystraszony, gdy Jack znienacka trzepnął palcami w jego rozpostartą gazetę. - Po takiej rekomendacji chyba mogę wziąć tę sprawę? - spytał Stapleton. - AleŜ proszę - odparł Paul. 195

- Calvin juŜ jest? - spytała Laurie. Paul opuścił gazetę, by spojrzeć na Laurie z przesadnym zdziwieniem, jakby chciał powiedzieć: Zwariowałaś? - MoŜliwe, Ŝe jeszcze dziś pójdziemy z Jackiem na urlop; powiedzmy, Ŝe to nagły wypadek - wyjaśniła Laurie. - Gdyby to nie było problemem, a z tego, co widzę, raczej nie będzie, chciałabym spędzić dzień na papierkowej robocie, Ŝeby dokończyć formalności we wszystkich moich sprawach. - Fakt, nie powinno być problemu - zgodził się Paul. - Pójdę porozmawiać z jego rodzicami - rzucił Jack do wszystkich i do nikogo, machając nad głową teczką sprawy. Laurie chwyciła go za ramię. - Ja zaczekam na Calvina. Chcę, Ŝeby jak najszybciej dał odpowiedź. Jeśli się zgodzi, zajrzę do ciebie, zanim pójdę po wizy. - Dobra - odparł Jack, ale widać było, Ŝe myśli juŜ przede wszystkim o sprawie. Poprosiwszy Marlenę z portierni, by dała jej znać, gdy tylko zjawi się Calvin, Laurie pojechała windą do swego biura na piątym piętrze. Usiadłszy, zagłębiła się w papierach spraw niedokończonych od strony formalnej, ale nie było jej dane wiele zdziałać. Ledwie dwadzieścia dwie minuty później Marlenę powiadomiła ją, Ŝe Calvin właśnie wszedł - znacznie wcześniej niŜ zwykle. Zastępca szefa Inspektoratu Medycyny Sądowej urzędował w gabinecie tuŜ obok znacznie większego biura swego zwierzchnika, opodal głównego wejścia do budynku. O tej porze - a dochodziła ósma - sekretarek jeszcze nie było, toteŜ Laurie sama musiała się zaanonsować. - Wejdź - powiedział Calvin, widząc ją w drzwiach pokoju. - Cokolwiek cię sprowadza, streszczaj się; mam spotkanie w ratuszu. - Calvin był potęŜnym Murzynem i zapewne zrobiłby karierę w NFL, gdyby po ukończeniu college'u nie był tak bardzo zainteresowany studiowaniem medycyny. Potrafił wzbudzać respekt, był gwałtownego usposobienia i miał naturę perfekcjonisty, słowem - idealnie nadawał się na szefa. I choć Inspektorat był jedną z wielu miejskich agencji, pod rządami 196

doktora Calvina Washingtona funkcjonował nadzwyczaj sprawnie. - Przepraszam, Ŝe nachodzę cię o tej porze - zaczęła Laurie - ale obawiam się, Ŝe znaleźliśmy się z Jackiem w awaryjnej sytuacji. - O-oo - zaintonował Calvin, zbierając materiały potrzebne na spotkanie w biurze burmistrza. - Dlaczego mam przeczucie, Ŝe będę musiał obyć się bez dwojga moich najwydajniejszych pracowników? No dobrze, poproszę o najkrótszą wersję wyjaśnień. Laurie odchrząknęła. - Pamiętasz tę dziewczynkę, Jennifer Hernandez, którą zaprosiłam tu czternaście lat temu? - Jak mógłbym zapomnieć! Byłem temu bardzo przeciwny, ale dałem się namówić i okazało się, Ŝe była to jedna z najmądrzejszych decyzji, jakie podjęto w tym biurze. To juŜ czternaście lat? Dobry BoŜe! - AŜ tyle. Na wiosnę Jennifer kończy studia medyczne na UCLA. - Wspaniale. Uwielbiam tę małą. - Przesyła pozdrowienia. - Wzajemnie - odpowiedział Calvin. - Laurie, musisz przyspieszyć; powinienem był wyjść stąd pięć minut temu. Laurie streściła mu historię śmierci Marii Hernandez oraz kłopotów Jennifer z zadysponowaniem jej ciałem. Opowiedziała teŜ o bliskiej więzi z Marią, która była jak matka nie tylko dla Jennifer, ale i dla niej, od dzieciństwa do wczesnej młodości. Zakończyła stwierdzeniem, Ŝe pragnie wybrać się z Jackiem do Indii, najprawdopodobniej na tydzień. - Moje kondolencje - odparł Calvin. - Oczywiście rozumiem twoje uczucia, ale nie bardzo wiem, dlaczego Jack musi z tobą jechać. Jeśli wybierzecie się do Indii razem, praktycznie bez uprzedzenia, zespół będzie powaŜnie obciąŜony pracą. - Powód, dla którego Jack musi jechać, nie ma nic wspólnego ze śmiercią Marii Hernandez - przyznała Laurie. - Mniej więcej od ośmiu miesięcy poddajemy się terapii, leczeniu z powodu niepłodności. W tej chwili jestem w trakcie przyjmowania wysokich dawek hormonów i w 197

najbliŜszych dniach będę miała owulację. W tym momencie... - Dobrze juŜ, dobrze! - zawołał Calvin, przerywając jej w pół zdania. - Rozumiem. Niech będzie. Macie tydzień wolnego; jakoś sobie bez was poradzimy. - Calvin sięgnął po aktówkę. - Dziękuję, doktorze Washington - powiedziała oficjalnie Laurie. Naprawdę wyruszamy w tę podróŜ, pomyślała z podnieceniem, wychodząc za szefem z gabinetu. - Zadzwońcie do mnie, kiedy będziecie wracać - rzucił Calvin przez ramię, maszerując w stronę drzwi frontowych. - Zrobi się! - odkrzyknęła Laurie, skręcając ku windom. - I jeszcze jedno - dorzucił Calvin, przytrzymując pośladkami na wpół otwarte drzwi. - Przywieź mi pamiątkę: wróć w ciąŜy! To powiedziawszy, wyszedł, a drzwi zatrzasnęły się za nim. Podniecenie Laurie zgasło w jednej chwili, jakby zasłoniła je ciemna chmura burzowa. Ostatnie słowa Calvina wyprowadziły ją z równowagi i odwracając się ku drzwiom windy, puściła pod jego adresem soczystą wiązankę przekleństw. Terapia kosztowała ją tyle wysiłku, a przyniosła tyle zniechęcenia, Ŝe naprawdę nie potrzebowała tego rodzaju komentarzy. Miała wraŜenie, Ŝe Calvin dopuścił się seksualnej dyskryminacji - w końcu na Jacka nie wywierał podobnych nacisków. Weszła do kabiny i huknęła pięścią w klawisz z cyfrą 5. Nie do wiary, jak niewraŜliwi bywają faceci, myślała. Nie wybaczę mu tego. I wtedy gniew minął równie szybko, jak się pojawił, a Laurie nagle pojęła, Ŝe to tylko hormony, te same, które ostatniej nocy kierowały nią w rozmowie z Jackiem i które wcześniej sprowokowały ją do słownego ataku na staruszkę w sklepie spoŜywczym. Zdumiewające i Ŝenujące było tylko to, z jaką szybkością dokonywały się te zmiany nastroju; brakowało czasu na odrobinę racjonalnego myślenia. Laurie wróciła do swojego pokoju i czując, Ŝe odzyskała panowanie nad emocjami, zadzwoniła do swojej przyjaciółki Shirley Schoener. 198

Wiedziała, Ŝe to właściwy moment, bo właśnie między ósmą a dziewiątą Shirley spędzała czas na rozmowach telefonicznych i odpisywaniu na e-maile swoich pacjentek. Podniosła słuchawkę niemal natychmiast. Laurie wiedziała, Ŝe wiele pacjentek chce wykorzystać tę godzinę, toteŜ od razu przeszła do rzeczy i wyjaśniła, dlaczego jeszcze tego wieczoru wybiera się z Jackiem do Indii. - Zazdroszczę wam - odpowiedziała Shirley. - Przekonasz się, Ŝe będzie bardzo... ciekawie. - Ludzie mówią w taki dyplomatyczny sposób o rzeczach, które im się nie spodobały - zauwaŜyła Laurie. - CóŜ, trudno to inaczej opisać - wyjaśniła Shirley. - Ten kraj budzi tak wiele sprzecznych emocji, Ŝe zwyczajne, typowe określenia po prostu tracą sens. Ale bardzo mi się tam podobało! - Nie będziemy mieli czasu na zwiedzanie. Obawiam się, Ŝe po prostu pojedziemy i wrócimy - odparła Laurie. - Nie szkodzi. Indie to kraj przeciwieństw i zorientujesz się doskonale, o czym mówię, bez względu na to, jak wiele spędzisz tam czasu i czy pojedziesz do Delhi, Bombaju czy Kalkuty. To takie skomplikowane... Byłam tam rok temu, na konferencji medycznej, i od tamtej pory nie mogę przestać o tym myśleć. Zobaczysz mieszankę wysublimowanego piękna i niesamowitej brzydoty. Niepojęte bogactwo i najbardziej przeraŜającą nędzę. Mówię ci, to po prostu zapiera dech w piersiach. Nie sposób oprzeć się emocjom. - Na pewno będziemy się rozglądać, ale przede wszystkim interesuje nas śmierć Marii Hernandez. I mój cykl na dokładkę. - Mój BoŜe! - wykrzyknęła Shirley. - Przez ten mój entuzjazm do Indii na chwilę o tym zapomniałam. Mam tak dobre przeczucia względem tego cyklu, Ŝe wolałabym, Ŝebyś nie jechała. Jeśli zajdziesz w ciąŜę, nie będę mogła przypisać sobie zasługi. A ty na pewno pojedziesz, prawda? - Nawet nie próbuj naciskać - odparła Laurie, chichocąc, Po czym opowiedziała o swej niedawnej reakcji na niewinny komentarz Calvina. 199

- I pomyśleć, Ŝe nie chciałaś uwierzyć, Ŝe masz problem z hormonami! - odrzekła ze śmiechem Shirley. - Nie przypominaj mi. Ale to fakt, nie chciałam; nigdy nie miałam problemu z zespołem przedmiesiączkowym, a znam takie, które mają. - Ktoś powinien cię zbadać dzień po przyjeździe do Delhi. Nie moŜemy ryzykować hiperstymulacji. - Właśnie dlatego dzwonię. Znasz tam kogoś godnego polecenia? - Wiele osób - odparła Shirley. - Wszystko dzięki tamtej konferencji; nawiązałam świetne kontakty. Indyjska medycyna jest całkiem zaawansowana, bardziej, niŜ się to wydaje większości ludzi. Znam co najmniej pół tuzina tamtejszych lekarzy, których spokojnie mogę ci polecić. Masz jakieś specjalne Ŝyczenia? Facet? Babka? Konkretna dzielnica miasta? - Przydałby się ktoś związany z Queen Victoria Hospital - odrzekła Laurie. - Łatwiej byłoby poradzić sobie z administracją, mając znajomego wśród personelu. - Bezapelacyjnie. Powiem ci, co zrobimy. W Delhi jest teraz mniej więcej siedemnasta czterdzieści pięć, a to świetny moment, Ŝeby do kogoś zadzwonić. Mogłabym wysłać e-mail, ale myślę, Ŝe rozmowa przyniesie lepszy skutek, zwłaszcza Ŝe jakoś nikt nie próbuje się do mnie dodzwonić. - Dzięki, Shirley - powiedziała Laurie. - Będę twoją dłuŜniczką, tylko nie bardzo wiem, jak mogłabym się odwdzięczyć. Naprawdę wątpię, Ŝebyś miała ochotę skorzystać z moich usług. - Nawet nie Ŝartuj w ten sposób. Jestem przesądna. Laurie odłoŜyła słuchawkę i odruchowo spojrzała na zegarek. Indyjska firma wydająca wizy rozpoczynała pracę o dziewiątej, zatem zostało jeszcze trochę czasu. Zatelefonowała więc do linii lotniczych i zapłaciła kartą kredytową za wcześniej zarezerwowane bilety. Potem wybrała numer Jennifer. Musiała odczekać cztery albo pięć sygnałów i juŜ spodziewała się komunikatu poczty głosowej, gdy odezwała się cokolwiek zdyszana Jennifer. 200

Laurie spytała, czy to niewłaściwy moment, bo jeśli tak, to moŜe zadzwonić później. - Nie, nie ma problemu - odpowiedziała Jennifer, oddychając głęboko. - Jem właśnie kolację w eleganckiej chińskiej restauracji w moim hotelu i musiałam wybiec do holu, Ŝeby odebrać. Zgadnij, kto mi towarzyszy przy stole. - Nie mam bladego pojęcia. - Pani Benfatti. śona tego człowieka, który zmarł ostatniej nocy w Queen Victoria. - CóŜ za zbieg okoliczności. - Niezupełnie. To ja ją odszukałam i zjadłyśmy razem lunch. Muszę ci powiedzieć, Ŝe zgon jej męŜa był dziwnie podobny do śmierci babci. - Naprawdę? - spytała Laurie, zastanawiając się jednocześnie, czy podobieństwo istnieje naprawdę, czy tylko w wyobraźni dziewczyny. - Rany, ja tu paplam, a przecieŜ to ty dzwonisz. Proszę, powiedz, Ŝe przyjeŜdŜacie! - Rzeczywiście, przyjeŜdŜamy do Indii - potwierdziła Laurie, nie kryjąc podekscytowania. - Wspaniale! - ucieszyła się Jennifer. - Nie masz pojęcia, jak się cieszę. PrzekaŜ doktorowi Washingtonowi moje podziękowania. - Masz pozdrowienia od niego - odparła Laurie. - Czy sytuacja jakoś się zmieniła? - Raczej nie. Szpital wciąŜ naciska, Ŝebym dała zielone światło. Zapowiedziałam wasz przyjazd na piątek rano. - Wspomniałaś moŜe, Ŝe jesteśmy lekarzami sądowymi? - Oczywiście. - I co oni na to? - Usłyszałam po raz kolejny, Ŝe autopsji nie będzie. Są bardzo stanowczy w tej sprawie. - Zobaczymy - mruknęła Laurie. - Postarałam się teŜ o chwilę rozmowy z pielęgniarką, która opiekowała się babcią. Nie uwierzysz, jaka królowa piękności; za taką figurę mogłabym zabić. - W twoich ustach to autentyczny komplement. 201

- Daj spokój, gdzie mi do niej! To pewnie jedna z tych, które mogą jeść wszystko, a i tak będą wyglądały coraz lepiej. Na dodatek miła dziewczyna. Tylko z początku dziwnie się zachowywała. - To znaczy? - Była zawstydzona czy zaŜenowana, nie jestem pewna. Okazało się, Ŝe bała się mojego gniewu. - A dlaczego niby miałabyś się na nią gniewać? - Sama ją o to spytałam. I wiesz co? Babcia była pierwszą pacjentką, którą straciła, odkąd skończyła szkołę pielęgniarską. Czy to nie wzruszające? - Dowiedziałaś się od niej czegoś o babci? - spytała Laurie. Nie skomentowała retorycznego pytania Jennifer, choć w pierwszej chwili nie bardzo rozumiała, co ma wspólnego pierwszy zgon pacjentki młodej pielęgniarki z jej lękiem przed gniewem krewnej. Po chwili zastanowienia uznała, Ŝe musiała to być reakcja uwarunkowana kulturowo. - Właściwie to nie - odpowiedziała Jennifer i zaraz się poprawiła: Poza tym, Ŝe babcia miała sinicę, kiedy ją znaleziono. - Autentyczną sinicę? - upewniła się Laurie. - Tak mi powiedziała, a pytałam bardzo konkretnie. Tylko Ŝe była to relacja z drugiej ręki, bo babcia nie zmarła przy niej, tylko podczas nocnej zmiany. Szczegóły poznała od osoby, która znalazła zwłoki. - MoŜe byłoby lepiej, gdybyś nie bawiła się w anatomopatologa zasugerowała Laurie. - Lepiej, Ŝebyś nie narobiła niepotrzebnego szumu. - Pewnie masz rację - zgodziła się Jennifer. - Zwłaszcza teraz, kiedy wiem, Ŝe przyjedziecie. Podasz mi szczegóły? Laurie podała numer lotu i spodziewaną godzinę przybycia. - Pamiętam, Ŝe proponowałaś, ale naprawdę nie musisz przyjeŜdŜać na lotnisko - dodała. - Po prostu weźmiemy taksówkę. - Ale ja chcę przyjechać. Wezmę wóz naleŜący do hotelu. W końcu pokrywają tu wszystkie moje wydatki. Laurie skapitulowała. 202

- A teraz wracaj do stołu i do swojej towarzyszki - dorzuciła. - Skoro wspomniałaś o pani Benfatti. Zaproponowałam jej, by pozwoliła wam rzucić okiem na zwłoki swojego męŜa. Mam nadzieję, Ŝe się nie gniewasz; jak wspomniałam, dostrzegam wyraźne podobieństwa. - Najpierw przyjrzymy się tym podobieństwom, a potem podejmiemy decyzję - orzekła Laurie. - Jeszcze jedno - przypomniała sobie Jennifer. - Po południu byłam w ambasadzie amerykańskiej i rozmawiałam z przemiłym i bardzo pomocnym urzędnikiem. - Dowiedziałaś się czegoś? - Okazuje się, Ŝe opiekunka z Queen Victoria mówiła prawdę na temat sprowadzenia ciała do Stanów: mnóstwo biurokratycznych przeszkód, a na dodatek spore koszta. Dlatego oswajam się z myślą o kremacji. - Pogadamy o tym, kiedy dotrę na miejsce. A teraz wracaj do kolacji. - Tak jest, kapitanie. Do zobaczenia jutro wieczorem - odpowiedziała wesoło Jennifer. Laurie odłoŜyła słuchawkę, ale jeszcze przez chwilę zatrzymała na niej dłoń, zastanawiając się nad związkiem zawału serca z sinicą. Gdy zawodzi serce, ustaje krąŜenie krwi i nie dochodzi do uogólnionej sinicy; zazwyczaj jest ona skutkiem uszkodzenia płuc przy zachowaniu krąŜenia. Laurie drgnęła mimowolnie, gdy tuŜ pod jej dłonią rozległ się terkot dzwonka. Z mocno bijącym sercem podniosła słuchawkę i rzuciła nerwowe halo. - Chciałbym rozmawiać z doktor Laurie Montgomery - odezwał się przyjemny głos. - Mówi doktor Arun Ram. Właśnie rozmawiałem z doktor Shirley Schoener. Mówiła, Ŝe wkrótce przyjeŜdŜa pani do Delhi i jest w trakcie cyklu wspomaganego hormonalnie. Wspomniała teŜ, Ŝe trzeba będzie kontrolować wielkość pęcherzyków i poziom estradiolu we krwi. - To prawda. Dziękuję, Ŝe pan dzwoni. Spodziewałam się raczej, Ŝe doktor Schoener oddzwoni do mnie, poda numery i sama nawiąŜę kontakt. 203

- Nie trzeba. Zaproponowałem, Ŝe zatelefonuję, wiedząc o tym, Ŝe doktor Schoener rozmawiała z panią ledwie przed chwilą. Opowiedziała mi trochę o pani i muszę przyznać, Ŝe jestem pod wraŜeniem. Przyznaję, Ŝe pod wpływem amerykańskich programów telewizyjnych na początku studiów sam marzyłem o karierze w medycynie sądowej. Niestety, szybko się zniechęciłem. W moim kraju anatomopatolodzy pracują w raczej prymitywnych warunkach, a to za sprawą naszej niesławnej biurokracji. - Wielka szkoda. Potrzeba dobrych fachowców w tej specjalności i Indie bardzo by zyskały, gdyby tylko udało się zapewnić odpowiednie warunki do pracy. - Doktor Schoener dzwoniła najpierw do mojej koleŜanki, doktor Dayi Mishry, i domyślam się, Ŝe wolałaby pani, aby zajęła się panią kobieta. JednakŜe doktor Schoener wspomniała jej, iŜ przydałby się pani ktoś współpracujący z Queen Victoria Hospital, a wtedy doktor Mishra poleciła mnie. - Naprawdę będę bardzo wdzięczna, jeśli pan mnie przyjmie. Mamy z męŜem pewną sprawę do załatwienia w tym szpitalu i tak będzie nam po prostu najwygodniej. - Kiedy dokładnie pani przyjeŜdŜa? - Dziś wieczorem wyruszamy z Nowego Jorku, a w Delhi mamy być w czwartek, dziewiętnastego października, późnym wieczorem, o dwudziestej drugiej pięćdziesiąt. - W której fazie cyklu jest pani w tej chwili? - W siódmym dniu, ale co waŜniejsze, w poniedziałek doktor Schoener oceniła, Ŝe zastrzyk uwalniający powinnam otrzymać za pięć dni. - Zatem badała panią w poniedziałek i wszystko było w porządku? - W jak najlepszym. - Wobec tego chciałbym panią zobaczyć w piątek rano. O której godzinie pani sobie Ŝyczy? W piątki prowadzę prace badawcze i mój terminarz jest pusty. - Sama nie wiem - odpowiedziała Laurie. - MoŜe koło ósmej? - Zatem o ósmej - potwierdził doktor Arun Ram. 204

Laurie zakończyła rozmowę i niemal natychmiast oddzwoniła do Shirley, by jej podziękować. - Polubisz go - zapewniła ją lekarka. - To bardzo bystry facet; ma świetne poczucie humoru i jeszcze lepsze wyniki w leczeniu. - CzegóŜ więcej mogłabym sobie Ŝyczyć - odparła Laurie. Uporawszy się ze wszystkimi zaplanowanymi rozmowami telefonicznymi, Laurie znowu spojrzała na zegarek. ZbliŜała się pora wizyty w firmie, której rząd indyjski zlecił obsługę wizową turystów. Wyjęła z neseseru paszporty i dołoŜyła do nich fotografie, które zrobili sobie tego ranka. Umieściwszy je w torebce wraz z telefonem komórkowym, Laurie wyszła z gabinetu i ruszyła w stronę wind. Przyspieszyła kroku, słysząc, Ŝe drzwi jednej z nich właśnie się otwierają, i zderzyła się czołowo z koleŜanką po fachu, doktor Rivą Mehtą, która właśnie wychodziła z kabiny. Przeprosiły się nawzajem; Laurie ze śmiechem. - AleŜ ci humor dopisuje - zauwaŜyła Riva. - Chyba tak - odparła pogodnie Laurie. - Tylko nie mów, Ŝe jesteś w ciąŜy. - Riva była nie tylko koleŜanką Laurie, ale i jej powierniczką, jedyną osobą prócz Shirley, której Laurie zwierzała się ze wszystkich stresów związanych z leczeniem niepłodności. - Chciałabym - orzekła tęsknie Laurie. - Ale nie, chodzi o to, Ŝe w trybie ekspresowym musimy z Jackiem wybrać się do Indii - wyjaśniła, walcząc z drzwiami windy, które bardzo chciały się zamknąć. - To wspaniale. Dokąd konkretnie? - Riva wyemigrowała z rodzicami z Indii, gdy miała jedenaście lat. - Do Nowego Delhi. Właśnie idę po wizy, powinnam wrócić mniej więcej za pół godziny. Bardzo bym chciała porozmawiać z tobą o Indiach; moŜe doradzisz mi to i owo. - Nie ma problemu - odpowiedziała Riva, machając jej na poŜegnanie. Laurie wskoczyła do kabiny, a uparte drzwi domknęły się za nią. Jadąc w dół, pomyślała o komentarzu Rivy na temat jej świetnego humoru i nagle uświadomiła sobie, Ŝe istotnie czuje coś na kształt uniesienia, 205

Ŝywo kontrastującego z głębokimi dołami psychicznymi ostatnich dwóch czy trzech miesięcy. Miała cichą nadzieję, Ŝe leczenie niepłodności nie spowoduje, Ŝe takie huśtawki nastrojów pozostaną jej na zawsze. Wysiadła w podziemiu i puściła się prawie biegiem do sali sekcyjnej. Wiedząc, Ŝe będzie tam tylko przez kilka chwil, narzuciła jedynie fartuch i czepek, nim pchnęła podwójne drzwi oddziału. Dochodziła ósma czterdzieści pięć, a mimo to Jack i Vinnie byli jedynym pracującym zespołem. Kilku innych techników przygotowywało narzędzia i układało ciała, ale lekarzy jeszcze nie było. Jack i Vinnie nie obijali się: wielkie nacięcie w kształcie litery Y na piersi i brzuchu zmarłego zostało juŜ zaszyte. W tej chwili mieli przed sobą otwartą czaszkę i pracowali nad mózgiem. - Jak idzie? - spytała Laurie, stając obok Jacka. - Jak zwykle mamy kulkę - odparł Jack, prostując się i przeciągając. - Typowy postrzał samobójczy? - upewniła się Laurie. Jack zaśmiał się krótko. - Nie bardzo. W tym momencie jestem praktycznie pewny, Ŝe było to zabójstwo. - Naprawdę? Skąd wiesz? Jack chwycił płat skóry zdjęty z głowy zabitego i zasłaniający teraz jego twarz, po czym naciągnął ją na jej dawne miejsce. Wysoko, z boku głowy, w samym środku wygolonego placka, widać było wyraźny, ciemnoczerwony, okrągły otwór wlotowy, otoczony kilkoma niewielkimi czarnymi plamkami. - Rany, masz rację. To nie było samobójstwo. - To jeszcze nie wszystko - dorzucił Jack. - Tor lotu pocisku jest stromy, skierowany w dół. Kula utkwiła w szyi, tuŜ pod skórą. - Skąd to wszystko wiecie? - spytał Vinnie. - To proste - odparła Laurie. - Gdy ktoś strzela sobie w głowę, niemal zawsze przyciska lufę do skóry. W chwili strzału gazy wylotowe wpadają do rany wraz z kulą. W rezultacie rana wlotowa ma kształt nierównomiernie gwiaździsty, bo skóra odrywa się od czaszki i rozrywa. 206

- Widzisz te szorstkie plamki? - spytał Jack, wskazując czubkiem skalpela na czarne punkty wokół rany. - To osad z prochu. Strzał samobójczy sprawiłby, Ŝe wszystko to znalazłoby się w środku. Jak sądzisz, w jakiej odległości znajdowała się lufa? - spytał, zwracając się do Laurie. Wzruszyła ramionami. - Czterdzieści, moŜe pięćdziesiąt centymetrów. - TeŜ tak pomyślałem - zgodził się Jack. - Poza tym sądzę, Ŝe ofiara leŜała w chwili strzału. - Lepiej od razu zawiadom szefa - poradziła mu Laurie. - Takie sprawy zawsze mają polityczne konotacje. - Właśnie zamierzałem to zrobić. Niesamowite, w ilu sprawach okazuje się, Ŝe przyczyna śmierci była zupełnie inna, niŜ się wydawało na pierwszy rzut oka. - I dlatego nasza robota jest taka waŜna - skonkludowała Laurie. - Słuchaj, udało ci się złapać Calvina? - spytał Jack. - A, tak! - odpowiedziała Laurie, teraz dopiero przypomniawszy sobie o misji. - Właśnie dlatego tu wpadłam. Idę do Travisy po nasze indyjskie wizy. Calvin dał nam tydzień. - Cholera - mruknął Jack i czym prędzej roześmiał się, by nie wyprowadzić Laurie z równowagi.

Rozdział 20

17 października 2007 środa, 19.40 Nowe Delhi, Indie Raj Khatwani uchylił drzwi klatki schodowej i wyjrzał wprost w ciemny klin korytarza na trzecim piętrze szpitala Aesculapian Medical Center. Nie dostrzegł nikogo, ale słyszał charakterystyczne pobrzękiwanie szkła: ktoś prowadził wózek z lekami. Pozwolił, by drzwi domknęły się cicho, i ukryty za ich ognioodporną płytą zaczekał, aŜ wózek minie go i się oddali. Oparł się plecami o ścianę i spróbował wyrównać oddech. Nie było to łatwe; napięcie rosło przecieŜ z kaŜdą chwilą. Czując, jak krople potu pojawiają się na jego czole, nie mógł myśleć o niczym innym, jak tylko o szacunku, który naleŜał się Veenie i Samirze. Teraz, gdy sam miał uśpić swego pacjenta, zrozumiał, Ŝe jest to zadanie znacznie bardziej stresujące, niŜ mu się zdawało. Ładne mi gładko, pomyślał, wspominając relację Samiry. Odczekał dłuŜszą chwilę, nim znowu uchylił drzwi. PoniewaŜ nie widział i nie słyszał juŜ nikogo, odwaŜył się otworzyć je szerzej. Tym razem wysunął głowę i rozejrzał się w obu kierunkach. W głębi głównego korytarza dostrzegł tylko trzy osoby: pielęgniarki przy dyŜurce rozmawiały z pacjentem ambulatoryjnym. Odległość była tak duŜa, Ŝe ledwie je słyszał. Po przeciwnej stronie znajdowały się juŜ tylko trzy pokoje pacjentów, a dalej oranŜeria. Pomieszczenia pełne roślin ulokowano zresztą na obu końcach korytarza; pacjenci, którzy mogli się poruszać, mieli tam do dyspozycji wygodne fotele. Raj przypomniał sobie poradę Samiry: staraj się być niewidoczny, 208

ale jeśli cię zobaczą, zachowuj się normalnie. Niech strój pielęgniarza mówi za ciebie. Niewidoczny, pomyślał ze złością. Był rosłym męŜczyzną, waŜył ponad dziewięćdziesiąt kilogramów i trudno mu było pozostać niewidocznym, zwłaszcza w szpitalu pełnym pielęgniarek i salowych wykonujących w pośpiechu mnóstwo róŜnych czynności. Licząc na cenne sugestie, poprzedniego wieczoru Raj odwiedził Samirę i Veenę w ich pokoju. Właściwie nie sądził, by naprawdę potrzebował pomocy, ale poszedł do nich mimo wszystko, głównie z szacunku - i nie Ŝałował. Samira wreszcie przyznała, Ŝe się denerwowała, i teraz, gdy sam doświadczał tego uczucia, było mu raźniej. Od Veeny nie dowiedział się niczego. Jako jedyny męŜczyzna w ekipie pielęgniarskiej Nurses International, Raj wyróŜniał się zdecydowanie wśród atrakcyjnych i nader kobiecych koleŜanek. Miał niezbyt ciemną, gładką cerę, intensywnie czarne, gęste włosy, mroczne, przenikliwe oczy i cieniutki wąsik pod lekko haczykowatym nosem. Miał szerokie bary, szczupłą talię i wyraźnie zaznaczone, potęŜne mięśnie. Był miłośnikiem kulturystyki i sztuk walki. Pozory były jednak mylące, bo w zachowaniu Raj nie przejawiał nadmiernie męskiego charakteru, choć z drugiej strony był całkiem pewny, Ŝe nie jest zniewieściały. Nie był teŜ gejem. Był sobą, Rajem, i tak właśnie o sobie myślał. Nie pasujące do jego natury mięśnie i umiejętności walki nie były spełnieniem jego marzeń, lecz marzeń jego ojca. Wcześnie rozpoznawszy łagodną naturę syna, ojciec chciał zapewnić mu ochronę w brutalnym świecie. Z wiekiem Raj polubił machanie sztangą, bo odkrył, Ŝe muskularne ciało robi wraŜenie na jego licznych przyjaciółkach. Polubił teŜ sztuki walki, dostrzegał w nich bowiem więcej tańca niŜ agresywnego sportu. Nagle rozległy się głośne kroki. Ktoś schodził z góry po betonowych schodach, a bliskość dźwięku wskazywała, Ŝe lada chwila znajdzie się na półpiętrze między trzecią a czwartą kondygnacją, a wtedy bez trudu ujrzy barczystego pielęgniarza czającego się przy półotwartych drzwiach! Raj wiedział, ze ma tylko dwa wyjścia: jeśli chce pozostać niezauwaŜony: 209

albo zbiec na dół, być moŜe aŜ do piwnicy, albo wyjść na korytarz, ryzykując, Ŝe zobaczą go pielęgniarki pracujące na trzecim piętrze. Kroki zbliŜały się szybko i musiał podjąć błyskawiczną decyzję. Raj wpadł w panikę. Dźwięk stał się bardziej głuchy; ktokolwiek to był, znalazł się juŜ na półpiętrze. Owładnięty strachem Raj otworzył szerzej drzwi, wymknął się na korytarz i biodrem docisnął drzwi. Do tej pory mimowolnie wstrzymywał oddech. Teraz wypuścił powietrze i spojrzał w obie strony. Słyszał za plecami kroki na schodach: zbliŜały się juŜ do trzeciego piętra. Obawiając się, Ŝe ktoś zechce wyjść na korytarz tuŜ obok niego, Raj zebrał się w sobie, odkleił wreszcie od drzwi i ruszył w stronę pokoju swego pacjenta. Został zmuszony do działania i czuł się tak, jakby stał na brzegu basenu, bojąc się wody, a potem nagle został doń wepchnięty. Nie oglądał się za siebie, póki nie dotarł do drzwi Davida Lucasa. W tym momencie z sąsiedniego pokoju wyszły dwie pielęgniarki, bez reszty pochłonięte rozmową o swoich sprawach. Na szczęście natychmiast skręciły w stronę dyŜurki. Gdyby spojrzały w przeciwnym kierunku, w odległości ledwie dziesięciu stóp zobaczyłyby Raja i musiałby się gęsto tłumaczyć z tej wieczornej wizyty. Z ulgą wśliznął się do pokoju swego pacjenta i natychmiast stanął jak wryty. Usłyszał cichą rozmowę; pan David Lucas nie był sam! Raj zamarł, nie umiejąc zadecydować, czy lepiej będzie się wycofać, czy pozostać. Sekundę później poczuł nową falę ulgi: pacjent nie przyjmował gości, głos dobiegał z telewizora. W nagłym przypływie odwagi ruszył dalej, w głąb pokoju, a gdy wyłonił się zza rogu pomieszczenia, w którym mieściła się prywatna łazienka, zobaczył szokująco otyłego pacjenta spoczywającego na szpitalnym łóŜku. Chory spał. Z jego nosa wystawała sonda Ŝołądkowa podłączona do urządzenia ssącego i pojemnika, w którym zebrała się juŜ pewna ilość Ŝółtawego, podbarwionego krwią płynu. Z kardiomonitora, zawieszonego na ścianie za łóŜkiem, dobiegało regularne pikanie. Nic się nie zmieniło, odkąd Raj wyszedł stąd o piętnastej, zakończywszy swoją zmianę. 210

Sięgnął do kieszeni białych spodni i wyjął strzykawkę, którą przygotował jeszcze w bungalowie. W odróŜnieniu od Veeny i Samiry, nie musiał zakradać się do pustego bloku operacyjnego, by zdobyć chlorek suksametonium, co zresztą bardzo go ucieszyło. ZdąŜył juŜ nawet podziękować za to Samirze. Sprawdził, czy płyn nie wyciekł z dziesięciomilimetrowej strzykawki, co wcale nie było aŜ tak nieprawdopodobne, skoro napełnił ją ponad miarę. Celowo pobrał więcej leku, obawiając się, by dawka nie była zbyt mała dla tego pacjenta. Teraz był gotów do działania. Powrócił do drzwi i po raz ostatni rozejrzał się po korytarzu. Jedna z sióstr szła w jego kierunku, ale skręciła do jednego z pokojów i zniknęła. Raj wyczuł, Ŝe lepszej okazji nie będzie. Podszedł do łóŜka, ostroŜnie chwycił przewód kroplówki, zębami zdjął osłonkę i wprowadził igłę do portu. Nie musiał się martwić o zachowanie sterylności. Zastygł jeszcze na moment w bezruchu, nasłuchując odgłosów z korytarza. Telewizor pracował cicho i Raj był pewny, Ŝe jest to jedyny dźwięk. Pochwycił strzykawkę oburącz i jednym zdecydowanym pchnięciem tłoka wprowadził porcję leku do kroplówki. Jako Ŝe rurka była droŜna w obu kierunkach, natychmiast zauwaŜył podniesienie poziomu płynu w naczyniu, ale niemal w tej samej chwili jego uwagę przykuła reakcja pacjenta. Dokładnie tak, jak uprzedzała Samira, mięśnie twarzy chorego ogarnęły gwałtowne skurcze, a jego oczy otworzyły się w jednej chwili. PrzeraŜony zaczął krzyczeć. Raj cofnął się o krok, zszokowany tym widokiem. Wiedział, Ŝe reakcja nastąpi, ale była o wiele bardziej gwałtowna i przeraŜająca, niŜ się spodziewał. Przyglądał się w milczeniu, jak pacjent próbuje jeszcze usiąść i natychmiast opada z powrotem na plecy, niczym worek pełen wody. Nie mogąc znieść tego widoku, Raj odwrócił się i skoczył w stronę wyjścia, ale nie uciekł daleko: otworzywszy drzwi na korytarz, dosłownie zderzył się z postacią w białym fartuchu, która znieruchomiała z uniesioną dłonią, gotowa pchnąć otwarte juŜ drzwi. Raj pochwycił męŜczyznę wpół, ratując go przed upadkiem na plecy. 211

- Najmocniej przepraszam - wybełkotał odruchowo. Zderzenie było niespodziewane, ale jeszcze gorszy był moment, w którym Raj rozpoznał doktora Nirava Krishnę, chirurga, który operował Davida Lucasa, a teraz dokonywał ostatniego obchodu przed wyjściem ze szpitala. - Człowieku! - wykrzyknął doktor Krishna. - Po co, u diabła, ten pośpiech? Raj w panice szukał stosownej wymówki, a gdy dotarło do niego, Ŝe nie ma wyboru, postawił na prawdę: - Nagły wypadek... Pan Lucas ma jakiś atak! Doktor Krishna odepchnął go bez słowa i wbiegł do pokoju. Podchodząc do łóŜka, zobaczył, Ŝe David Lucas zaczyna sinieć, a kątem oka dostrzegł na monitorze względnie prawidłowy rytm serca. W tej samej chwili zorientował się, Ŝe pacjent nie oddycha; nie zauwaŜył natomiast skurczów mięśni, poniewaŜ juŜ ustąpiły. - Leć po wózek reanimacyjny! - krzyknął przez ramię. Wyciągnął sondę z nosa pacjenta i sięgnął do klawiszy sterujących łóŜkiem, by opuścić podgłówek. Widząc, Ŝe Raj tkwi w miejscu jak przyklejony, raz jeszcze zaŜądał wózka ze sprzętem do reanimacji. Raj poradził sobie wreszcie z paraliŜem, ale nie ze strachem. PrzeraŜony, puścił się sprintem w stronę dyŜurki pielęgniarek, gdzie przechowywano sprzęt reanimacyjny. Biegnąc, zastanawiał się, co powinien teraz zrobić, ale tylko jedno wyjście wydawało mu się sensowne: pomóc. Lekarz zdąŜył mu się dobrze przyjrzeć; gdyby teraz Raj zniknął, podejrzenie natychmiast padłoby na niego. Mijając dyŜurkę, zawiadomił pielęgniarki o nagłym wypadku w pokoju 304, a następnie, nie zwlekając, szarpnął drzwi schowka, w którym znajdował się wózek, wyprowadził go na korytarz i ciągnąc za sobą z głośnym rumorem pognał z powrotem do pokoju Davida Lucasa. Gdy tam dotarł, światło było włączone, doktor Krishna reanimował chorego metodą usta-usta, a pan Lucas - ku przeraŜeniu Raja - wyglądał znacznie lepiej: na jego twarzy prawie nie było juŜ widać sinicy. - Worek Ambu! - krzyknął doktor Krishna. Jedna z pielęgniarek, 212

które przybiegły za Rajem, wyjęła przyrząd z wózka i rzuciła chirurgowi. Krishna poprawił ułoŜenie głowy pacjenta, przyłoŜył maskę to jego twarzy i zaczął rytmicznie uciskać worek. Teraz pierś pana Lucasa unosiła się jeszcze wyraźniej niŜ przy wentylacji metodą usta-usta. - Tlen! - zaordynował lekarz. Druga z pielęgniarek podbiegła z butlą, stanęła u wezgłowia i podłączyła ją do worka Ambu pomiędzy uciśnięciami. Twarz pana Lucasa w oczach odzyskiwała naturalną barwę, była juŜ róŜowawa. Raj przyglądał się temu wszystkiemu, coraz lepiej uświadamiając sobie, w jak katastrofalnej sytuacji się znalazł. Nie był juŜ nawet pewny, czy lepiej będzie, jeśli pacjent umrze, czy jeśli uda się go uratować. Nie wiedział teŜ, czy lepiej byłoby wymknąć się ze szpitala, czy zostać na miejscu. Niepewność sprawiła, Ŝe pozostał. Do pokoju wbiegła doktor Sarla Dayal, lekarz dyŜurny. Dołączyła do ekipy stojącej przy łóŜku, a doktor Krishna błyskawicznie objaśnił jej sytuację. - Kiedy tu wszedłem, miał ewidentną sinicę - powiedział. - Dane z kardiomonitora wyglądały nieźle, ale to tylko jeden parametr. Problem polegał na tym, Ŝe męŜczyzna nie oddychał. - Myśli pan, Ŝe to udar? - spytała doktor Dayal. - MoŜe to zawał serca spowodował udar? Pacjent cierpiał na miaŜdŜycę naczyń wieńcowych. - MoŜliwe - zgodził się Krishna. - Ale zdaje się, Ŝe monitor właśnie nam coś podpowiada. Rytm jest coraz wolniejszy. Doktor Dayal połoŜyła dłoń na piersi pacjenta. - Pracuje coraz wolniej i coraz słabiej. - Prawdopodobnie z powodu otyłości. - Na dodatek pacjent ma gorączkę. Niech pan sam sprawdzi, ja będę wentylować. Doktor Krishna przekazał jej worek Ambu i połoŜył rękę na piersi Davida Lucasa. - Potwierdzam - powiedział, po czym spojrzał na jedną z pielęgniarek. - Zmierzmy temperaturę. Pielęgniarka skinęła głową i sięgnęła po termometr. - Mamy pod ręką kardiologa? - spytał Krishna. 213

- Oczywiście - odpowiedziała doktor Dayal i przywołała do siebie inną pielęgniarkę, by nakazać jej natychmiastowe wezwanie doktora Ashoka Mishry. - Proszę mu powiedzieć, Ŝe to pilna sprawa - dodała. - Nie podoba mi się to zwolnienie akcji serca - powiedział Krishna, spoglądając na monitor. - Sprawdźmy poziom potasu. Wolna pielęgniarka pobrała krew i pobiegła w stronę laboratorium. Raj starał się nie rzucać nikomu w oczy; cofał się powoli tak długo, aŜ wreszcie oparł się plecami o ścianę. Dziękował opatrzności, Ŝe ekipa ratunkowa jest tak pochłonięta reanimowaniem chorego, Ŝe nikt nie zwraca na niego najmniejszej uwagi. Zaczął juŜ nawet myśleć o wymknięciu się po cichu z pokoju, ale bał się, Ŝe właśnie w tym momencie ktoś go dostrzeŜe. - Doktor Mishra przyjdzie, gdy tylko będzie mógł - zawołała pielęgniarka, wyłączywszy telefon. - Kończy pracę przy innym nagłym wypadku. - Niedobrze - stwierdził doktor Krishna. - Mam złe przeczucia. Przez tę postępującą bradykardię moŜe być juŜ po wszystkim. Serce nie daje rady. Nawet moim niewprawnym okiem widzę, Ŝe chyba poszerzają się interwały zespołu QRS. - Pacjent ma wysoką gorączkę - zameldowała pielęgniarka, wpatrując się z niedowierzaniem w termometr. - A dokładniej? - spytał Krishna. - Prawie czterdzieści trzy stopnie. - Szlag! - wykrzyknął doktor Krishna. - To juŜ hipertermia. Prędko, lód! Pielęgniarka wybiegła z pokoju. - Na pewno ma pani rację, doktor Dayal - jęknął Krishna. - Musimy mieć do czynienia z zawałem serca oraz udarem. Pielęgniarka, która zaniosła próbkę krwi do laboratorium, wróciła biegiem i choć nie mogła złapać tchu, zameldowała: - StęŜenie potasu: dziesięć koma jeden miliekwiwalentu na litr. 214

Technik powiedział, Ŝe nigdy nie widział tak wysokiego stęŜenia, więc powtórzy badanie. - Matko! - wykrzyknął doktor Krishna. - Ja teŜ nigdy nie widziałem takiej hiperkaliemii. Podajmy mu dziesięć mililitrów dziesięcioprocentowego roztworu glukonianu wapnia. Proszę przygotować; niech leci przez kilka minut. Potrzebuję teŜ dwadzieścia jednostek zwykłej insuliny. Czy mamy Ŝywicę jonowymienną? Jeśli tak, proszę przynieść. Pielęgniarka oddziałowa wróciła z lodem, który doktor Krishna rozsypał na ciele pacjenta, nie dbając o to, Ŝe część kawałków spadła na podłogę. Zaraz potem znowu zniknęła, by poszukać Ŝywicy; jej koleŜanka zajęła się przygotowaniem leku. - Cholera! - wykrzyknął chirurg, widząc, Ŝe linia na monitorze prostuje się. - Asystolia! Wspiął się na łóŜko i rozpoczął masaŜ zewnętrzny klatki piersiowej. Próby resuscytacji krąŜeniowo-oddechowej trwały przez dwadzieścia minut, ale Ŝadne wysiłki nie przywróciły akcji serca. - Myślę, Ŝe moŜemy przestać - odezwał się wreszcie doktor Krishna. - To jasne, Ŝe nasze zabiegi nic nie dają. Obawiam się, Ŝe pacjent zaczyna juŜ sztywnieć, zapewne z powodu hipertermii. To juŜ koniec. Dopiero teraz zaprzestał uciskania klatki piersiowej Davida Lucasa. Wcześniej nie przerywał zabiegu ani na chwilę, a gdy doktor Dayal proponowała mu zmianę, odmówił, twierdząc, Ŝe to jego pacjent. Krishna podziękował pielęgniarkom i lekarce za pomoc, opuścił rękawy fartucha, które podwinął na samym początku akcji reanimacyjnej, i ruszył w stronę drzwi. - Zajmę się papierkami - zawołał jeszcze do pielęgniarek, które zaczęły zbierać z podłogi rozrzucone przedmioty, ustawiać sprzęty i doprowadzać do porządku ciało zmarłego. - A w związku z tym, Ŝe dostaliśmy dziś pocztą elektroniczną nową dyrektywę o natychmiastowym 215

zgłaszaniu zgonów, zadzwonię teŜ do naczelnego dyrektora, Ŝeby przekazać mu złą wiadomość. - Dziękujemy, doktorze Krishna - odpowiedziały jednocześnie pielęgniarki. - Jeśli pan woli, sama zadzwonię do Khajana - zaproponowała doktor Dayal. - Myślę, Ŝe to moje zadanie - odparł Krishna. - Pan Lucas był moim pacjentem i jeśli posypią się gromy, to na moją głowę. Teraz, kiedy światowe media tak się rzuciły na te dwa przypadki w Queen Victoria, ta śmierć moŜe się okazać, mówiąc delikatnie, bardzo niewygodnym faktem. A szkoda, bo w normalnej sytuacji bardzo bym chciał przyjrzeć się bliŜej patofizjologicznej stronie tego, co się stało, począwszy od miaŜdŜycy naczyń, a skończywszy na hipertermii i niespotykanie wysokim stęŜeniu potasu. - Wątpię, czy kiedykolwiek się dowiemy, co się stało - odparła doktor Dayal. - I zgadzam się z panem co do tego, Ŝe administracja będzie chciała wyciszyć sprawę. Ale jeśli Khajan zechce ze mną porozmawiać, proszę mu powiedzieć, Ŝe jestem w szpitalu, niech dzwoni. Doktor Krishna skinął ręką na znak, Ŝe słyszał. I juŜ miał zniknąć w króciutkim przejściu łączącym pokój z korytarzem, gdy nieruchomy jak pomnik Raj znalazł się w jego polu widzenia. - Do licha, synu, całkiem o tobie zapomniałem. Chodź ze mną! polecił, przywołując go ruchem dłoni, a sam ruszył w stronę drzwi. Nadzieja, Ŝe zostanie zignorowany, jakby był niewidzialny, prysła w jednej chwili i Raj niechętnie podąŜył za chirurgiem. Jego serce znowu zaczęło się tłuc jak oszalałe. Nie miał pojęcia, czego się spodziewać; wiedział jedynie, Ŝe nie będzie to nic dobrego. Doktor Krishna czekał na niego na korytarzu. - Przepraszam, Ŝe cię zignorowałem, młody człowieku - powiedział. - Naprawdę byłem zajęty, ale teraz juŜ cię poznaję. Widzieliśmy się dziś rano, gdy zajrzałem do pana Lucasa. O ile się nie mylę, jesteś pielęgniarzem z dziennej zmiany. Przypomnisz mi, jak się nazywasz? 216

- Raj Khatwani - odparł z wahaniem Raj. - A tak, Raj! Wielkie nieba, długo dziś pracujesz. - Nie jestem tu słuŜbowo. Skończyłem o trzeciej. - A jednak jesteś w szpitalu. W tym stroju wyglądasz, jakbyś był w pracy. - Wróciłem, Ŝeby skorzystać z biblioteki. Chciałem się czegoś dowiedzieć o tej operacji, którą przeszedł dziś pan Lucas. W programie szkoły pielęgniarskiej nie mieści się chirurgia bowiatryczna. - Teraz mi zaimponowałeś! Przypominasz mnie samego sprzed lat, gdy byłem studentem. Motywacja do nauki to klucz do sukcesu w medycynie. Odprowadź mnie, proszę, do dyŜurki pielęgniarek. Idąc obok lekarza, Raj z trudem opierał się pokusie ucieczki. Wiedział, Ŝe im dłuŜej pozostaje w towarzystwie Krishny i im więcej mówi, tym większe jest ryzyko, Ŝe się zdradzi. Doskonale wyczuwał na udzie strzykawkę po chlorku suksametonium, którą wcisnął do kieszeni spodni. - MoŜe masz jakieś pytania, na które mógłbym ci odpowiedzieć? Przez moment Raj rozpaczliwie szukał w myślach sensownej odpowiedzi. O co mógłby zapytać, gdyby naprawdę interesował go ten temat? - Hmm... - mruknął. - MoŜe powie mi pan, skąd wiadomo, jak bardzo moŜna zmniejszyć pacjentowi Ŝołądek? - Dobre pytanie - pochwalił go doktor Krishna tonem doświadczonego wykładowcy, wykonując przy tym efektowny gest. W tej samej chwili przechwycił jednak tęskne spojrzenie Raja w kierunku drzwi klatki schodowej, które właśnie mijali. Zatrzymał się, rezygnując z kontynuowania wątku. - Przepraszam, ale moŜe dokądś się spieszysz? - Rzeczywiście, powinienem juŜ iść - odparł Raj. - W takim razie nie zatrzymuję. Mam jeszcze tylko jedno Pytanie: Jak to się stało, Ŝe znalazłeś się w pokoju pana Lucasa w chwili, kiedy dostał śmiertelnego, jak się okazało, ataku? Raj w panice szukał nie budzącego podejrzeń wyjaśnienia. 217

Stres potęgowała jeszcze świadomość, Ŝe kaŜda sekunda zwłoki czyni odpowiedź coraz mniej wiarygodną. - Kiedy skończyłem czytanie, miałem kilka pytań do pacjenta. Niestety, gdy tylko wszedłem do jego pokoju, zrozumiałem, Ŝe sytuacja jest bardzo zła. - Pan Lucas był przytomny? - Nie wiem. Wił się, jakby w bólu. - Najprawdopodobniej byłeś świadkiem zawału serca. To najczęstsza przyczyna śmierci tak otyłych pacjentów. Niewiele brakowało, a ocaliłbyś mu Ŝycie. Dziękuję ci. - Nie ma za co - odparł Raj. Tak niewiele brakowało, by się zdradził; nie mógł uwierzyć, Ŝe chirurg jeszcze mu dziękuje. - Jeśli chcesz, mogę ci poŜyczyć kilka dobrych artykułów o chirurgicznym leczeniu otyłości. - Byłoby wspaniale, panie doktorze - wybąkał Raj. Gdy uścisnęli sobie dłonie i rozstali się, Raj czym prędzej zniknął za drzwiami klatki schodowej, a doktor Krishna ruszył dalej w kierunku dyŜurki pielęgniarek, by wypełnić kartę zgonu i zatelefonować najpierw do opiekuna zmarłego pacjenta, a potem do Khajana Chawdhry'ego. Dotarłszy na schody, Raj musiał się zatrzymać. Jego serce biło w takim tempie, Ŝe zaczynał czuć lekkie zawroty głowy. Przykucnął na dwadzieścia sekund i zaraz poczuł się lepiej. Otarł z czoła zimny pot i wstał, trzymając się poręczy. Z ulgą zaczął schodzić w dół, a kiedy poczuł, Ŝe jego puls wraca do normy, przyspieszył i zbiegł po schodach aŜ na parter. Ucieszony widokiem pustego holu, nieomalŜe sprintem przemknął do głównego wyjścia i opuścił budynek. Na zewnątrz zmusił się do wolniejszego tempa; idąc szybkim krokiem, siłą woli panował nad chęcią panicznej ucieczki. Czuł się tak, jakby obrabował bank i właśnie oddalał się z workiem pieniędzy, odprowadzany spojrzeniem tłumu. Spodziewał się, Ŝe lada chwila odezwą się gwizdki policjantów i ktoś krzyknie, by się zatrzymał. Na zatłoczonej mimo późnej pory ulicy udało mu się zatrzymać motorikszę, ale czuł niepokój dopóty, dopóki sylwetka Aesculapian Medical Center, widoczna w małym, tylnym okienku pojazdu, nie znikła w 218

ciemności. Wtedy Raj odwrócił się i spoglądając przed siebie - jak w transie - przypomniał sobie przebieg wydarzeń. Znowu poczuł strach. Nie wiedział, jak to wszystko się skończy; bał się opowiedzieć zwierzchnikom o przebiegu akcji, ale myśl o tym, Ŝe mógłby ukryć prawdę, przeraŜała go jeszcze bardziej. Minąwszy próg bungalowu, zatrzymał się, nasłuchując. Wyczuwał wibracje, których źródłem był potęŜny głośnik basowy kina domowego zainstalowanego w salonie. Raj ruszył więc właśnie w tym kierunku i zastał Cala, Durella, Petrę, Santanę, Veenę, Samirę i dwie inne pielęgniarki przed telewizorem. Durell kibicował bohaterom filmu akcji z takim entuzjazmem, Ŝe raz po raz pokrzykiwał na nich, gdy, jak to zwykle bywa, mieli do pokonania nieprzezwycięŜalne przeszkody. Raj podszedł od tyłu do Cala i po krótkim wahaniu lekko poklepał go po ramieniu. Cal, wpatrując się z napięciem w ekran, aŜ podskoczył z wraŜenia. Gdy się obejrzał i zobaczył przybysza, natychmiast zatrzymał film. - Raj! Jak dobrze, Ŝe juŜ jesteś. Jak poszło? - Obawiam się, Ŝe bardzo źle - przyznał Raj i spuściwszy głowę, wbił wzrok w podłogę. - To była katastrofa. Nastała chwila milczenia, wszystkie oczy skierowały się na Raja. - Mówiłam, Ŝe nie naleŜy tak szybko zajmować się kolejnym pacjentem - wybuchnęła Veena. - Trzeba było mnie słuchać! Cal uciszył ją, unosząc dłoń. - Myślę, Ŝe powinniśmy wysłuchać Raja, a nie ferować przedwczesne wyroki. Opowiedz, co się stało. Ze szczegółami. Nie ubarwiając całej historii, chłopak opowiedział o wszystkim: od chwili, gdy wpadł na lekarza w drzwiach pokoju pacjenta, przez nieudaną reanimację, aŜ po dziwną scenę podziękowania na korytarzu. Gdy skończył, umilkł i wciąŜ zapatrzony w podłogę unikał kontaktu wzrokowego z pozostałymi. - To wszystko? - spytał Cal po krótkiej chwili ciszy. Czuł ulgę, bo podobnie jak pozostali, spodziewał się czegoś znacznie gorszego; moŜe nawet tego, Ŝe Raj został oskarŜony o to, czego rzeczywiście się dopuścił. 219

- Pozwól, Ŝe jeszcze się upewnię: wedle roboczej diagnozy doszło do zawału serca oraz bliŜej nieokreślonego udaru? Taka informacja pojawi się w akcie zgonu? Raj skinął głową. - Tak to zrozumiałem. - I nie słyszałeś ani słowa o dochodzeniu przyczyny zgonu, autopsji czy śledztwie? - Ani słowa na ten temat. Przypadkiem usłyszałem tylko od chirurga, Ŝe rozesłano e-mail z poleceniem słuŜbowym w sprawie obowiązkowego i natychmiastowego zawiadamiania dyrektora szpitala o wszystkich zgonach. Najwyraźniej śmierć dwóch pacjentów Queen Victoria Hospital zmartwiła szefów, choćby dlatego, Ŝe wywołała zainteresowanie w świecie. Zrobią wszystko, Ŝeby nikt się nie dowiedział o tym, co się dzisiaj stało. - Dla mnie to znakomite nowiny - oznajmił Cal. - W zaistniałej sytuacji trudno mi sobie wyobrazić, by to, co omal nie stało się katastrofą, mogło się lepiej zakończyć. Raj, moim zdaniem wykonałeś fantastyczną robotę. Pielęgniarz poczuł się raźniej i nawet zaczął rozglądać się po zebranych. Najpierw Cal, a potem i pozostali nagrodzili go głośnym aplauzem. - Niech ktoś skoczy po parę kingfisherów z lodówki; wypijemy zdrowie Raja - zaproponował Cal. - Ale czy teraz moŜemy się wstrzymać z kolejnymi akcjami? - spytała Veena. - Myślę, Ŝe powinniśmy zaczekać przynajmniej kilka dni. Nie przeciągajmy struny. - Brzmi to rozsądnie - odparł Cal - ale najpierw wykorzystajmy w pełni dzisiejszy sukces. Pamiętałeś o danych z karty pacjenta? - spytał, zwracając się do Raja, który bez słowa sięgnął do kieszeni i po chwili podał mu pamięć USB i pustą strzykawkę. Cal podał urządzenie Santanie. - Postaraj się, Ŝeby ta historia natychmiast trafiła do CNN. Śmierć po nieudanej reanimacji powinna zrobić jeszcze większe wraŜenie. Zachęć ich, Ŝeby jak najszybciej nadali materiał. Santana zwaŜyła urządzenie w dłoni. - To potrwa tylko parę minut; zaraz wracam na piwo. MoŜe zaczekacie? 220

Rozdział 21

17 października 2007 środa, 21.05 Nowe Delhi, Indie Cykl snu i czuwania Jennifer jeszcze nigdy nie był tak powaŜnie zakłócony. Gdy powróciła do swego pokoju po kolacji z Lucindą Benfatti, była tak zmęczona, Ŝe omal nie zasnęła podczas szczotkowania zębów. Ale kiedy juŜ weszła do łóŜka i wyłączyła światło, jej umysł zaczął się budzić. JuŜ po chwili z wielkim podnieceniem myślała o rychłym spotkaniu z Laurie i Jackiem. Zastanawiała się, czy nie powinna juŜ zarezerwować któregoś z hotelowych aut, by ich odebrać. Miała wraŜenie, Ŝe między dwudziestą drugą a drugą nad ranem przylatuje najwięcej samolotów z zagranicy, toteŜ i popyt na hotelowe samochody musiał być wtedy największy. Zaniepokojona, Ŝe być moŜe jest juŜ za późno, usiadła na łóŜku, włączyła lampkę i zatelefonowała do recepcji. Wkrótce dowiedziała się czegoś ciekawego: wszyscy goście, którzy zarezerwowali nocleg w Amal Palace, są za darmo przewoŜeni samochodami naleŜącymi do hotelu. Dotyczyło to zatem takŜe Laurie i Jacka. Jennifer zapytała więc, czy wyznaczony juŜ kierowca mógłby i ją zabrać na lotnisko. Recepcjonistka zapewniła ją, Ŝe tak, a następnie podała godzinę wyjazdu i obiecała, Ŝe powiadomi kierowcę o dodatkowej pasaŜerce. Uporawszy się z tą sprawą, Jennifer znowu wyłączyła światło i zaczęła układać się do snu. Najpierw leŜała na plecach, z dłońmi wygodnie złoŜonymi na piersi. Jej umysł, rozbudzony sprawą rezerwacji samochodu, nie zamierzał jednak spać. Zaczęła się zastanawiać, czy Laurie i Jack będą mieli więcej szczęścia niŜ ona i czy uda im się cokolwiek 221

zwojować w kwestii sekcji zwłok. Po paru minutach przewróciła się na bok; myślała o sinicy oraz o tym, czy miał ją takŜe Herbert Benfatti. W jaki sposób mogła się tego dowiedzieć? Pięć minut później leŜała juŜ na brzuchu, planując kolejny dzień. Na pewno nie zamierzała spędzić go w szpitalu, gdzie nękano by ją nieustannie w wiadomej sprawie. Pomyślała, Ŝe mogłaby trochę pozwiedzać, choć biorąc pod uwagę to, ile myśli zaprzątało ostatnio jej uwagę, podziwianie widoków byłoby raczej uciąŜliwe niŜ przyjemne. Znała samą siebie wystarczająco dobrze, by wiedzieć, Ŝe nawet w duŜo bardziej sprzyjających okolicznościach nie była wielką turystką; bardziej niŜ zabytkowe budynki czy grobowce interesowali ją ludzie. W tym momencie zaczęła się zastanawiać nad tym, jak niewiele wie o Indiach, ich mieszkańcach i kulturze. - Niech to szlag! - odezwała się nagle w zupełnej ciemności. Jej ciało było skrajnie wyczerpane, ale myśli kłębiły się w jej głowie jak pszczoły w ulu. Usiadła, sfrustrowana, po raz kolejny włączyła lampkę nocną i po chwili wstała z łóŜka. Weszła do garderoby, gdzie przechowywała przewodniki kupione jeszcze na lotnisku w Los Angeles. Rzuciła je na łóŜko, po czym podeszła do telewizora stojącego naprzeciwko kanapy i odwróciła go ekranem w stronę łóŜka. Wskoczywszy na posłanie, sięgnęła po pilota i wybrała kanał CNN International. Zaraz jednak znowu zaklęła pod nosem: zapomniała o wodzie. Wygramoliła się z łóŜka i przyniosła z lodówki w minibarku butelkę zimnej mineralnej. Otworzyła ją po drodze, ułoŜyła wysoko poduszki i usiadła wygodnie. Wreszcie sięgnęła po jeden z przewodników i odnalazła rozdział poświęcony zabytkom Delhi. Podczas gdy spikerzy CNN nudzili o sprytnych francuskich przedsiębiorcach, którym marzyło się wybudowanie w Dubaju hoteli urządzonych w disneyowskim stylu, Jennifer czytała o Czerwonym Forcie, wzniesionym przez Wielkich Mogołów. Nota na jego temat była pełna suchych faktów, liczb, imion i dat. Na kolejnej stronie znalazła opis 222

największego z indyjskich meczetów, równieŜ przepełniony nudnymi danymi statystycznymi, takimi jak choćby maksymalna liczba wiernych, którzy mogli się w nim pomieścić podczas piątkowej modlitwy. Zaraz potem natknęła się jednak na coś naprawdę interesującego: obszerny opis słynnego bazaru w Starym Delhi. Jennifer próbowała właśnie zlokalizować słynny na cały świat targ przypraw na mapce dołączonej do przewodnika, gdy jej uwagę przykuły słowa płynące z telewizora. - Po tym, jak donieśliśmy państwu o dwóch zgonach w cieszącym się dotychczas renomą szpitalu w Nowym Delhi, będącym ośrodkiem turystyki medycznej - mówiła właśnie spikerka - mamy kolejną smutną informację, zaledwie sprzed godziny. Materiały, które wcześniej emitowaliśmy, dotyczyły szpitala Queen Victoria w Nowym Delhi; dziś doszło do tragicznej śmierci pacjenta Aesculapian Medical Center, równieŜ w Nowym Delhi. Ofiarą jest zdrowy - choć otyły - czterdziestoośmiolatek z Jacksonville na Florydzie, David Lucas. Dziś rano poddał się operacji zmniejszenia Ŝołądka. Zmarł wieczorem, pozostawiając Ŝonę i dwoje dzieci, w wieku dziesięciu i dwunastu lat. Jennifer usiadła prosto, słuchając jak zahipnotyzowana. - CóŜ za tragedia - odezwał się tym razem spiker. - Zwłaszcza Ŝe ucierpią dzieci. Czy wiemy, co było przyczyną śmierci? - Poinformowano, Ŝe połączenie zawału serca i udaru mózgu. - To straszne. Ludzie wybierają się do Indii, by zaoszczędzić parę dolarów, a wracają w trumnie. Gdyby czekała mnie operacja i miałbym wybierać między nieco niŜszą ceną i śmiercią a nieco wyŜszą ceną i Ŝyciem, doskonale wiedziałbym, na co się zdecydować. - Ja równieŜ. Wydaje się, Ŝe wiele osób jest podobnego zdania. Otrzymujemy sygnały, drogą telefoniczną i e-mailową, ze wiele osób rezygnuje z operacji, którym mieli się poddać w Indiach. - Wcale mnie to nie dziwi - stwierdził spiker. - Jak mówiłem, na ich miejscu uczyniłbym to samo. Gdy zaczęli omawiać nowy temat - święto Halloween, do którego 223

pozostały ledwie dwa tygodnie - Jennifer wyciszyła telewizor. Doniesienia CNN znowu wprawiły ją w osłupienie. Kolejny przypadek ataku serca w prywatnym indyjskim szpitalu, kolejny zdrowy Amerykanin, kolejna śmierć wkrótce po operacji. Spojrzała na zegarek, próbując obliczyć w pamięci, która godzina moŜe być w Atlancie. Doszła do wniosku, Ŝe jedenasta trzydzieści. Pod wpływem impulsu chwyciła za telefon i skorzystała z usługi biura numerów oferowanej przez AT&T, by połączyć się z CNN. Gdy wyjaśniła, w jakiej sprawie dzwoni, zaczęło się przełączanie rozmowy między róŜnymi działami stacji, aŜ wreszcie słuchawkę podniosła kobieta, która zdawała się wiedzieć, o czym mówi. Przedstawiła się jako Jamielynn. - Właśnie obejrzałam w CNN International materiał o kolejnym zgonie medycznego turysty - wyjaśniła Jennifer. - Chciałabym wiedzieć, kto... - Przykro mi, ale nie ujawniamy naszych źródeł - wpadła jej w słowo Jamielynn. - Tego się obawiałam. Ale moŜe dowiem się, o której godzinie dostali państwo wiadomość? Ujawnienie takiej informacji w Ŝaden sposób nie zaszkodzi źródłu. - Chyba nie - zgodziła się Jamielynn. - Zaraz zapytam. Proszę zaczekać. - Przerwa w rozmowie potrwała kilka minut. - Mogę pani powiedzieć, kiedy wpłynęła informacja, ale nic ponadto. O dziesiątej czterdzieści jeden czasu wschodniego. Gotowy materiał nadaliśmy po raz pierwszy dwie minuty po jedenastej. - Dziękuję - odpowiedziała Jennifer. Zapisała godziny w notesie leŜącym przy telefonie, po czym zadzwoniła do recepcji, by spytać o numer telefonu Aesculapian Medical Center. Wystukała go natychmiast, ale musiała odczekać kilka sygnałów, zanim ktoś podniósł słuchawkę. Zapytała, czy moŜe prosić o połączenie z pokojem Davida Lucasa. - Przykro mi, ale po dwudziestej nie moŜemy łączyć z pokojami pacjentów. - Zatem w jaki sposób członkowie rodziny mogą się z nimi kontaktować o tej porze? - Jennifer znała odpowiedź, ale wolała się upewnić. 224

- Muszą dzwonić na numer bezpośredni. Jennifer zakończyła rozmowę bez poŜegnania. Czuła potrzebę działania; nie czekając, raz jeszcze połączyła się z recepcją i spytała, czy wśród gości hotelowych jest pani Lucas, Ŝona Davida. Czekając na odpowiedź, zastanawiała się, wystarczy jej odwagi, by zadzwonić do tej kobiety w tak krótkim czasie po tym, co się wydarzyło. - Przykro mi, ale nazwisko pani Lucas nie figuruje na liście gości zameldowała recepcjonistka. - Na pewno? - Jennifer była rozczarowana. Recepcjonistka przeliterowała nazwisko. Jennifer potwierdziła i zniechęcona juŜ miała odłoŜyć słuchawkę, gdy przyszła jej do głowy nowa myśl. - Trafiłam tu, do hotelu Amal Palace, na zaproszenie Queen Victoria Hospital. Czy inne prywatne szpitale umieszczają krewnych swych zagranicznych pacjentów w innych hotelach? - Tak jest - potwierdziła recepcjonistka. - Queen Victoria teŜ tak czyni, kiedy u nas brakuje miejsc. - Powie mi pani, w których hotelach powinnam spróbować szczęścia? - AleŜ oczywiście. W dowolnym z pozostałych hoteli pięciogwiazdkowych. Tadź Mahal, Oberoi, Imperial, Ashok i Grand to najpopularniejsze z nich, ale Park i Hyatt Regency równieŜ bywają wykorzystywane. Wszystko zaleŜy od dostępności miejsc. Jeśli chciałaby pani połączyć się z którymś z tych hoteli, telefonistka z przyjemnością pomoŜe. Idąc za jej radą, Jennifer zaczęła dzwonić do pozostałych hoteli w podanej kolejności. Nie szukała długo: trafiła za trzecim razem. - Mam połączyć? - spytała telefonistka z hotelu Imperial. Jennifer zawahała się. Wiedziała, Ŝe jeśli to zrobi, w powaŜny sposób zakłóci spokój pani Lucas, bez względu na to, czy przekazano jej juŜ informację o męŜu czy nie. Podobieństwo nowej sprawy do przypadku jej babci i pana Benfattiego było jednak zbyt oczywiste i czuła, Ŝe nie ma wielkiego wyboru. - Tak - odpowiedziała. 225

Krzywiąc się na myśl o tym, co ją czeka, słuchała sygnału, a gdy wreszcie ktoś podniósł słuchawkę, aŜ podskoczyła z wraŜenia i w pierwszej chwili zaczęła się jąkać, przedstawiając się i gorąco przepraszając za telefon nie w porę. - AleŜ nie przeszkadza mi pani - odpowiedziała pani Lucas. - I proszę mi mówić Rito. Gdy tylko ci wyjaśnię, dlaczego dzwonię, juŜ nie będziesz chciała, Ŝebym mówiła ci po imieniu, pomyślała Jennifer, zbierając się na odwagę. Nie miała wątpliwości, Ŝe podobnie jak ona sama, a potem pani Benfatti, takŜe i Rita nie została jeszcze poinformowana o śmierci męŜa, choć telewizja juŜ nagłośniła tę sprawę. Jennifer pragnęła złagodzić cios i na początek wyjaśniła, co spotkało ją i Lucindę za pośrednictwem CNN. - To okropne - stwierdziła współczująco Rita, ale Jennifer wyczuła w jej cichnącym głosie, Ŝe kobieta zaczyna się domyślać przyczyn tej nocnej rozmowy. - Rzeczywiście - zgodziła się Jennifer. - Zwłaszcza Ŝe amerykańskie media zwykle unikają takich praktyk, przez wzgląd na dobro rodzin zmarłych. A jednak, pani Lucas, ledwie kilka chwil temu oglądałam CNN International i prowadzący dyskutowali o tragicznej śmierci pani męŜa. Powiedziawszy to, co wydawało jej się najtrudniejsze, Jennifer umilkła. Mijały sekundy, a ona zastanawiała się, czy powinna czekać na odpowiedź pani Lucas, czy moŜe przekazać wyrazy współczucia. Wreszcie nie mogła znieść ciszy. - Bardzo mi przykro, Ŝe to właśnie ja przekazałam pani tę smutną nowinę, ale nie uczyniłam tego bez powodu. - Czy to jakiś okrutny Ŝart? - spytała gniewnie Rita Lucas. - Zapewniam, Ŝe nie - odparła Jennifer, doskonale wyczuwając jej wściekłość i ból. - PrzecieŜ wyszłam od Davida ledwie godzinę temu i był w świetnym stanie! - wykrzyknęła Rita. - Rozumiem pani uczucia, pani Lucas: obca osoba dzwoni wieczorem z taką wiadomością... Ale zapewniam raz jeszcze, Ŝe przed chwilą poszła w świat informacja, Ŝe David Lucas z Jacksonville na Florydzie zmarł mniej więcej godzinę temu w Aesculapian Medical Center, pozostawiając Ŝonę i dwoje dzieci. 226

- Mój BoŜe! - zawołała zrozpaczona Rita. - Pani Lucas, bardzo proszę zadzwonić do szpitala i upewnić się, czy to prawda. JeŜeli tak, a mam głęboką nadzieję, Ŝe jednak nie, to proszę do mnie oddzwonić. Ja naprawdę staram się tylko pani pomóc. JeŜeli wiadomość się potwierdzi, a administracja szpitala będzie nalegać, by zgodziła się pani na kremację lub balsamowanie ciała, proszę odmówić. Bazując na doświadczeniach z innego szpitala, w którym operowano moją babcię i pana Benfattiego, skłonna jestem sądzić, Ŝe z indyjską turystyką medyczną dzieje się coś bardzo, bardzo złego. - Nie wiem, co powiedzieć! - odrzekła Rita, wyraźnie zirytowana, ale jednocześnie zdezorientowana, bo słowa Jennifer brzmiały szczerze. - Proszę juŜ nic nie mówić. Niech pani zatelefonuje do szpitala, a potem oddzwoni do mnie. Przyznam, Ŝe sama juŜ próbowałam zasięgnąć informacji, ale odmówiono mi, co jest oczywistą głupotą, skoro o sprawie doniosła telewizja nadająca program na cały świat. Mieszkam w hotelu Amal Palace i będę czuwać przy telefonie. Jeszcze raz przepraszam, Ŝe musiałam zrobić to, co jest świętym obowiązkiem szpitala. Jennifer usłyszała w słuchawce sygnał. Rita przerwała połączenie. Jennifer pomyślała, Ŝe pewnie na jej miejscu zrobiłaby to samo. Wolno odłoŜyła słuchawkę, nie mogąc oprzeć się wraŜeniu, Ŝe było to jedno z najokropniejszych doświadczeń w jej Ŝyciu. Z drugiej strony jednak, jako przyszły lekarz wiedziała, Ŝe zapewne jeszcze nieraz będzie jej dane wystąpić w tej roli. Wiedząc, Ŝe absolutnie nie będzie w stanie zasnąć, przez chwilę zastanawiała się, co robić. Pomyślała, Ŝe spróbuje jeszcze poczytać przewodnik, ale poddała się - nie mogła się skupić. W końcu zaczęła się martwić, Ŝe nawet jeśli wiadomość podana przez CNN okaŜe się prawdziwa, Rita i tak nie oddzwoni - typowa bierna agresja, obwini posłańca o to, co się stało. Nie mając nic lepszego do roboty, Jennifer zgłośniła telewizor i zaczęła oglądać na CNN reportaŜ o Darfurze. Gdy tylko ułoŜyła się wygodnie, zadzwonił telefon. Poderwała się tak szybko, Ŝe zdąŜyła podnieść słuchawkę, zanim wybrzmiał pierwszy sygnał. Miała nadzieję, 227

Ŝe to pani Lucas, i nie pomyliła się. Głos Rity był jednak inny; mówiła z trudem, przez ściśnięte gardło. - Nie wiem, kim pani jest i co z pani za człowiek, ale mój mąŜ rzeczywiście nie Ŝyje. - Bardzo mi przykro i zapewniam, Ŝe przekazanie pani tej smutnej informacji nie było dla mnie ani łatwe, ani przyjemne. Zrobiłam to tylko po to, by panią ostrzec: moŜliwe, Ŝe szpital będzie się starał zmusić panią do poddania ciała męŜa kremacji lub balsamowaniu. - I co z tego? - spytała ze złością Rita. - To, Ŝe jeśli pani na to pozwoli, nie będzie moŜna przeprowadzić sekcji zwłok. Widzę wyraźne podobieństwa między niespodziewaną śmiercią pani męŜa a równie zaskakującymi zgonami mojej babci i pana Benfattiego. Słusznie zakładam, Ŝe niespodziewaną? - O tak! Ledwie miesiąc temu badał go kardiolog. - Podobnie było z moją babcią i panem Benfattim. Szczerze mówiąc, podejrzewam, Ŝe te zgony nie nastąpiły z przyczyn naturalnych. Właśnie to miałam na myśli, mówiąc, Ŝe dzieje się coś bardzo złego. - Co chce pani przez to powiedzieć? - Podejrzewam, Ŝe są skutkiem celowego działania. - To znaczy, Ŝe ktoś zabił mojego męŜa? - W jakiś sposób... tak - przytaknęła Jennifer, zdając sobie sprawę, jak bardzo jej słowa trącą paranoją. - Ale dlaczego? PrzecieŜ nikt nas tu nie zna. Kto mógłby na tym skorzystać? - Niestety, nie mam pojęcia. Ale jutro przyjeŜdŜają do Delhi moi przyjaciele. Są specjalistami w dziedzinie medycyny sądowej. Pomogą mi wyjaśnić przyczynę śmierci babci. Mogłabym ich poprosić, by zajęli się takŜe pani męŜem. - Jennifer wiedziała, Ŝe przesadza, oferując usługi Laurie i Jacka bez ich zgody, ale podejrzewała, Ŝe będą chętni do pomocy. Rozumiała teŜ, Ŝe im więcej podobnych spraw uda się zbadać, tym większe będą szanse na odkrycie spisku - jeśli w ogóle istniał jakiś spisek. 228

Rita wydmuchała nos, a kiedy się odezwała, słychać było, Ŝe cierpi: z trudem łapała oddech. - Proszę, pani Lucas, niech pani nie pozwoli im na zniszczenie potencjalnych dowodów. Jesteśmy to winni naszym najbliŜszym. Poza tym, proszę spytać osobę, która pierwsza zobaczyła pani męŜa, czy był siny. Ten objaw stwierdzono u mojej babci i u pana Benfattiego. - Niby w czym miałoby to pomóc? - spytała Rita, z trudem powstrzymując łzy. - Nie wiem. W naszej sytuacji, jeśli potwierdzą się moje obawy, nie sposób przewidzieć, które fakty mogą pomóc w rozwiązaniu zagadki. Nauczyłam się tego, studiując medycynę i próbując stawiać diagnozy. Po prostu nie wiadomo, co tak naprawdę jest waŜne. - Pani jest lekarzem? - Jeszcze nie. Jestem na ostatnim roku. Kończę w czerwcu dwa tysiące ósmego. - Dlaczego wcześniej mi pani o tym nie powiedziała? - spytała Rita nieco łagodniejszym tonem. - Nie sądziłam, Ŝe to waŜne - odpowiedziała Jennifer, ale prawda była taka, Ŝe gdy się nad tym zastanawiała, przypomniała sobie sytuacje, w których ludzie nie uwaŜali za stosowne polegać zbytnio na jej opinii - nawet w sprawach niezwiązanych z medycyną - gdy dowiadywali się, Ŝe jest tylko studentką medycyny. - Niczego nie obiecuję - zastrzegła Rita. - Ale zamierzam właśnie jechać do szpitala. W drodze zastanowię się nad tym, co od pani usłyszałam. Zadzwonię rano. - W porządku, dziękuję - odparła Jennifer. Fakt, Ŝe Rita zdobyła się jeszcze na względnie normalne poŜegnanie, napawał optymizmem. Jennifer wierzyła, Ŝe wdowa nie tylko odezwie się jeszcze, ale takŜe, Ŝe będzie skłonna do współpracy. Trzecia śmierć w tak krótkim czasie, pomyślała. AŜ chce się zacytować Szekspira: Źle się dzieje w państwie duńskim. Ale jednocześnie była świadoma, Ŝe cała ta teoria spiskowa moŜe być jedynie kolejnym podświadomym unikiem, próbą odsunięcia od siebie smutnej prawdy, Ŝe utraciła najbliŜszą osobę.

Rozdział 22

17 października 2007 środa, 22.11 Nowe Delhi, Indie Ramesh Srivastava robił wszystko, co mógł, by zachować spokój. Minęła dwudziesta druga, a on odbierał kolejny telefon i miał wraŜenie, Ŝe spędził cały wieczór ze słuchawką przy uchu. Najpierw zadzwonił jego zastępca z departamentu turystyki medycznej, by poinformować, Ŝe parę minut wcześniej rozmawiał ze swym bezpośrednim zastępcą, który doniósł mu o nowym materiale CNN: podobno zmarł kolejny amerykański pacjent w prywatnym indyjskim szpitalu. Trzeci w ciągu trzech dni, tym razem w Aesculapian Medical Center. Szczególnie ciekawe było to, Ŝe zmarły, David Lucas, miał tylko czterdzieści kilka lat. Ledwie Ramesh zakończył tę niepokojącą rozmowę, zatelefonował Khajan Chawdhry, naczelny dyrektor wspomnianego szpitala, by zdać bardziej szczegółową relację. Teraz znowu ktoś próbował się dodzwonić... - O co chodzi? - spytał Ramesh, nie siląc się nawet na uprzejmość. Nie spodziewał się, Ŝe będzie tak cięŜko pracował jako wysoki rangą urzędnik indyjskiej słuŜby cywilnej. - To znowu ja, Khajan Chawdhry, panie sekretarzu. Przepraszam, Ŝe niepokoję, ale pojawił się pewien problem w związku z poleceniem, które pan wydał. Chodzi o pański zakaz wykonywania badań pośmiertnych. - Jaki znowu problem? - zdziwił się Ramesh. - Chyba wyraziłem się jasno. Wcześniej tego wieczoru Khajan opowiedział mu o dziwnej sekwencji zdarzeń związanych ze śmiercią Davida Lucasa. 230

Zaczęło się od wystąpienia u pacjenta sinicy, bez zaburzeń ze strony układu oddechowego. Następnie doszło do zaburzeń rytmu serca, przy jednoczesnym dramatycznym wzroście temperatury i stęŜenia potasu. Ramesh nie był lekarzem i natychmiast poprosił o przetłumaczenie tego medycznego bełkotu na ludzki język. Usłyszał, Ŝe przyczyną zgonu był jednoczesny zawał serca i udar mózgu - tak przynajmniej brzmiała najlepsza z roboczych hipotez. Właśnie wtedy zadecydował, by chirurg prowadzący sprawę wpisał w karcie zgonu taką przyczynę i pod Ŝadnym pozorem nie zezwalał na dokonanie sekcji. - Problemem jest Ŝona - wyjaśnił zmieszany Khajan. -Powiedziała, Ŝe być moŜe zaŜąda autopsji. - Zwykle ludzie wyraŜają wręcz odwrotne Ŝyczenie - odparł zirytowany Ramesh. - Czy to chirurg ją namówił, wbrew moim wyraźnym zaleceniom? - Nie, wie doskonale, Ŝe w prywatnych szpitalach jest to niemile widziana praktyka, i równie jasne jest dla niego to, jakie są pańskie preferencje w tej kwestii. To nie on rozmawiał z wdową o sekcji, tylko pewna Amerykanka, niejaka Jennifer Hernandez, która zadzwoniła do niej, jeszcze zanim zawiadomiliśmy ją o śmierci męŜa. Hernandez podsunęła jej myśl o sekcji, twierdząc, Ŝe para amerykańskich lekarzy sądowych, którzy mają zająć się ciałem jej babci, jest juŜ w drodze do Indii i Ŝe mogliby oni obejrzeć takŜe zwłoki jej męŜa, oczywiście pod warunkiem Ŝe nie zostaną skremowane ani zabalsamowane. - Tylko nie ona! - jęknął głośno Ramesh. - Mam po dziurki w nosie tej Hernandez. - Co mam zrobić, jeśli pani Lucas będzie się upierać przy sekcji? - Jak juŜ mówiłem Rajishowi Bhurgavie z Queen Victoria, naleŜy dopilnować, Ŝeby sprawą zajął się jeden z sędziów pokoju, z którymi mamy dobre układy, oraz poinformować go, ze nie wolno mu udzielić zgody. A tymczasem proszę się starać przekonać panią Lucas do kremacji lub balsamowania zwłok. Niech pan ją przyciśnie! Jest jeszcze w szpitalu? - Jest, panie sekretarzu. - Więc proszę się postarać. 231

- Tak jest, panie sekretarzu. Ramesh przerwał połączenie i natychmiast wybrał numer inspektora Naresha Prasada. - Dobry wieczór panu - powiedział Naresh. - Najpierw miesiącami nie mam od pana wiadomości, a potem słyszymy się dwa razy dziennie. Czym mogę słuŜyć? - Czego się dowiedziałeś? - W jakiej sprawie? - W sprawie kreta w Queen Victoria Hospital oraz soli w moim oku, zwanej dalej Jennifer Hernandez. - Chyba pan Ŝartuje. PrzecieŜ rozmawialiśmy dzisiaj! Nawet jeszcze nie zacząłem pracować nad tymi sprawami; zbieram ekipę na jutro. - Chodzi o to, Ŝe w obu przypadkach sytuacja się pogarsza i oczekuję szybkiego działania. - W jakim sensie się pogarsza? - Doszło do kolejnego zgonu i CNN znowu nagłośniła sprawę niemal natychmiast. Dowiedziałem się o tym, bo zastępca mojego zastępcy oglądał telewizję. Chwilę wcześniej wiadomość dotarła do dyrektora naczelnego szpitala od jednego z lekarzy, którzy próbowali reanimować pacjenta. - Domyślam się, Ŝe chodzi o ten sam szpital, Queen Victoria? - Nie, tym razem chodzi o Aesculapian Medical Center. - Ciekawe! Zmiana miejsca akcji moŜe pomóc, jeśli winowajcą jest ktoś z personelu medycznego. MoŜliwe, Ŝe udziela się w obu placówkach, co oznacza, Ŝe bardzo ładnie skraca nam się lista podejrzanych. - Dobra myśl. Nie wpadłem na to. - MoŜe właśnie dlatego pan jest urzędnikiem, a ja śledczym w policji. A co z tą kobietą? Co tym razem zmalowała? Ramesh przekazał Nareshowi relację Khajana o tym, jak Jennifer namówiła wdowę do zaŜądania autopsji, zanim jeszcze szpital zdąŜył zawiadomić ją o śmierci męŜa. - Skąd ta Hernandez wiedziała, co się stało? - Nie jestem pewny, ale domyślam się, Ŝe oglądała CNN International. 232

- A moŜe ma kogoś w CNN, kto informuje ją na bieŜąco? Co pan o tym sądzi? Ramesh nie odpowiadał przez dłuŜszą chwilę. Zaczynało go irytować to marnowanie czasu na umysłową gimnastykę. To była robota Naresha, nie jego. Oczekiwał wyników. Chciał jak najszybciej pozbyć się tego całego bałaganu, a potem ocenić straty w wizerunku całego przedsięwzięcia i przystąpić do programu naprawczego. - Posłuchaj! - odezwał się w końcu, ignorując pytanie Naresha. Jennifer Hernandez jest dla nas istnym utrapieniem. Jej działalność zagraŜa przyszłości indyjskiej turystyki medycznej, zwłaszcza z perspektywy Stanów Zjednoczonych, które z uwagi na swój idiotyczny system opieki zdrowotnej i niekontrolowany wzrost cen usług medycznych są dla nas potencjalnie najlepszym rynkiem. Chcę, Ŝebyś coś z nią zrobił, albo osobiście, albo poprzez zaufanego agenta. Siedźcie ją przez parę dni i informujcie na bieŜąco, z kim się spotyka, z kim rozmawia i dokąd chodzi. Chcę dostać pełny raport, a jeszcze bardziej chcę znaleźć powód do deportowania jej bez wywoływania skandalu. JeŜeli nie robi niczego nielegalnego, naleŜy spreparować taką sytuację. Ale, na bogów, nie zróbcie z niej męczennicy; pod Ŝadnym pozorem nie wolno stosować siły. Rozumiemy się? - Doskonale - odparł Naresh. - Zajmę się nią z rana, osobiście. Zaufanemu człowiekowi powierzę wytropienie kreta, który informuje o wszystkim CNN. - Świetnie - powiedział Ramesh. - Jak mówiłem, informuj mnie o wszystkim. Odkładając słuchawkę, westchnął głośno i cokolwiek bezradnie. Wprawdzie poczuł się lepiej, ustawiwszy Naresha do pionu, i naprawdę wierzył, Ŝe Jennifer Hernandez juŜ od rana znajdzie się pod obserwacją, ale wcale nie był pewny, czy wszystkie te zabiegi odniosą skutek, czy nie jest za późno. UwaŜał Naresha za solidnego i w miarę kompetentnego policjanta, ale z całą pewnością nie najbystrzejszego pod słońcem. Niepokoił się takŜe tym, jakie wraŜenie zrobi kolejny materiał CNN na wyŜej postawionych urzędnikach, którzy dzwonili do niego juŜ po 233

południu, wypytując o poprzednie dwie sprawy. Było dlań zupełnie jasne, Ŝe nie będzie to wraŜenie pozytywne, wobec czego z tym większym sceptycyzmem patrzył na powolny, metodyczny styl pracy Naresha. Ramesh przypomniał sobie teŜ popołudniową rozmowę z Shashankiem Malhotrą, człowiekiem, który zdecydowanie nie był ani powolny, ani metodyczny. Pomyślał, Ŝe nie zaszkodzi zachęcić biznesmena do jeszcze energiczniejszego działania - sięgnął po słuchawkę, by wykonać ostatni, jak sądził, telefon tego wieczoru. - Mam nadzieję, Ŝe tym razem masz dla mnie dobre wieści? - spytał Shashank, gdy tylko usłyszał, kto dzwoni. - Chciałbym, Ŝeby tak było - odparł Ramesh. - Niestety, dziś wieczorem zmarł kolejny zagraniczny pacjent i juŜ donosi o tym CNN International. - Znowu w Queen Victoria? - spytał Shashank. Jego ton nie pozostawiał złudzeń: nie miał najmniejszej ochoty na przyjacielskie pogawędki. - To chyba jedyny pozytywny aspekt całej sprawy - odparł Ramesh. - Tym razem chodzi o Aesculapian Medical Center. - Wiedział, Ŝe w pewien sposób prowokuje Shashanka, placówki Aesculapian bowiem, podobnie jak Queen Victoria, były jego własnością. - Gorsze jest to, Ŝe pacjent był relatywnie młody i pozostawił Ŝonę oraz dwoje dzieci. Takie historie z reguły budzą współczucie i zyskują większą uwagę mediów. - Nie musisz mi mówić tego, o czym doskonale wiem. - Innym problemem jest Jennifer Hernandez. W jakiś sposób wplątała się w tę sprawę, podobnie jak w poprzednią, choć przecieŜ tym razem chodzi o pacjenta z innego szpitala. - Co znowu zrobiła? - Na pewno rozumiesz, Ŝe w tak delikatnych przypadkach zaleŜy nam na uniknięciu autopsji, bo nie chcemy, Ŝe się tak wyraŜę, dolewać oliwy do ognia. Im mniej uwagi na siebie zwracamy, tym lepiej, dlatego unikamy mediów - a juŜ zwłaszcza karmienia ich tak nośnymi tematami jak sekcja zwłok zagranicznego turysty. - Rozumiem. Brzmi to sensownie, ale nie kaŜ mi pytać po raz drugi - warknął Shashank. - Co takiego zrobiła? 234

- W jakiś sposób przekonała obie wdowy, Ŝeby domagały się sekcji zwłok. - Cholera! - mruknął Shashank. - A tak z ciekawości - ciągnął Ramesh, siląc się na nonszalancki ton - dziś po południu pytałem, czy znalazłbyś kogoś, kto mógłby z nią porozmawiać i przekonać ją, Ŝe to, co robi, nie leŜy w jej interesie i moŜe, ale tylko moŜe, byłoby dla niej znacznie lepiej, gdyby zabrała ciało babci do Ameryki, zanim w powaŜny sposób zaszkodzi indyjskiej turystyce medycznej. Doniesiono mi dziś, Ŝe wielu pacjentów rezygnuje z naszych usług; dotyczy to nie tylko Amerykanów, ale i Europejczyków. - Rezygnują, powiadasz? - Tak, rezygnują - powtórzył Ramesh, doskonale wiedząc, Ŝe w umyśle biznesmena słowo rezygnacja oznacza: utracony zysk. - Muszę wyznać, Ŝe po dzisiejszej rozmowie nie paliłem się zbytnio do skorzystania z tej sugestii - powiedział Shashank. - Ale teraz zobaczę, co się da zrobić. - Myślę, Ŝe wyświadczyłbyś wielką przysługę indyjskiej turystyce medycznej. Aha, na wypadek gdybyś zapomniał: Hernandez zatrzymała się w hotelu Amal Palace.

Rozdział 23

17 października 2007 środa, 22.58 Nowe Delhi, Indie - Przepraszam pana - powiedziała stewardesa, delikatnie potrząsając ramieniem Neila McCulgana. - Zechce pan podnieść oparcie fotela? To juŜ ostatnia faza podejścia i za kilka minut będziemy lądować w Międzynarodowym Porcie Lotniczym imienia Indiry Gandhi. - Dziękuję - odpowiedział Neil i podniósł oparcie. Ziewnął, przeciągnął się w fotelu i przez chwilę szukał nowej, wygodnej pozycji. Choć opuścili Singapur z półtoragodzinnym opóźnieniem, teraz mieli juŜ tylko godzinę spóźnienia. W jakiś sposób zdołali nadrobić pół godziny, mimo iŜ nie sprzyjał im kierunek prądu strumieniowego. - Imponujące, jak dobrze pan sypia w samolocie - odezwał się podróŜny z sąsiedniego fotela. - Taki ze mnie szczęściarz - odparł Neil. Rozmawiali ze sobą przez pierwszą godzinę lotu i wiedział, Ŝe męŜczyzna jest przedstawicielem firmy Viking i sprzedaje sprzęty kuchenne w północno-zachodnich Indiach. Wydał się Neilowi ciekawym człowiekiem, bo z kaŜdym zdaniem uświadamiał mu, Ŝe jako lekarz medycyny ratunkowej bardzo niewiele wie o świecie. - Gdzie się pan zatrzyma w Delhi? - spytał męŜczyzna. - W Amal Palace - odrzekł Neil. - MoŜe pojedziemy razem taksówką? Mieszkam niedaleko hotelu. - Spodziewam się, Ŝe hotel przyśle po mnie samochód. MoŜe pan 236

się ze mną zabrać, jeŜeli nie musi pan czekać na bagaŜ. Ja mam tylko podręczny. - Ja teŜ. - MęŜczyzna wyciągnął rękę. - Mam na imię Stuart. Powinienem był wcześniej się przedstawić. - Neil. Bardzo mi miło - odpowiedział Neil, ściskając jego dłoń. Pochylił się nieco, próbując wyjrzeć przez iluminator. - śadnych świateł? - Nie o tej porze roku, nie w takim smogu. Jadąc do miasta, będziesz miał okazję zobaczyć, co to takiego. Wygląda jak gęsta mgła, ale w rzeczywistości to głównie zanieczyszczenia. - Jak uroczo - mruknął sarkastycznie Neil. Oparł głowę na podgłówku i przymknął powieki. Teraz, gdy podróŜ dobiegała końca, zaczął się powaŜnie zastanawiać, jak spotkać się z Jennifer. Wcześniej, podczas międzylądowań, kusiło go, Ŝeby do niej zadzwonić, ale nie mógł się zdecydować, czy lepiej będzie zaskoczyć ją przez telefon, czy zjawiając się osobiście. Pierwsze rozwiązanie było o tyle lepsze, Ŝe miałaby czas otrząsnąć się z zaskoczenia i oswoić z nową sytuacją. Problem polegał jednak na tym, Ŝe mogłaby teŜ kazać mu najzwyczajniej w świecie wracać do domu. Obawiał się tego na tyle, Ŝe postanowił nie dzwonić. Koła wielkiej maszyny uderzyły w pas startowy tak gwałtownie, Ŝe Neil mimowolnie szeroko otworzył oczy. Czując, Ŝe samolot zaczyna ostro hamować, na wszelki wypadek połoŜył dłonie na podłokietnikach. - Długo zostaniesz w Delhi? - spytał Stuart. - Niedługo - odparł oględnie Neil. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie powinien wycofać się z zaproszenia; doprawdy nie był w nastroju do prywatnych rozmów przez całą drogę do miasta. Stuart najwyraźniej wyczuł jego niechęć, bo nie odezwał się juŜ, póki nie przeszli razem kontroli paszportowej i celnej. - Przyjechałeś w interesach? - spytał wreszcie, gdy czekali, aŜ wóz przysłany z hotelu nawróci na podjeździe. - Po części - skłamał Neil, nie okazując zbytniego zainteresowania rozmową. - A ty? 237

- Ja teŜ - odparł Stuart. - Często tu bywam, dlatego utrzymuję mieszkanie. Miasto jest imponujące, ale dla swoich celów wolę Bangkok. - Ach tak - mruknął obojętnie Neil, woląc nie pytać, o jakie cele chodzi. - A gdybyś miał jakieś pytania na temat Delhi, po prostu zadzwoń dodał męŜczyzna, podając mu firmową wizytówkę. - Tak zrobię - odrzekł nieszczerze Neil. Zerknąwszy pobieŜnie na wizytówkę, schował ją do kieszeni. Obaj zmęczeni podróŜni zajęli miejsca na tylnej kanapie SUV-a przysłanego z hotelu. Neil zamknął oczy i znów oddał się rozmyślaniom o rychłym spotkaniu z Jennifer. Teraz, gdy zbliŜał się do miasta, w którym przebywała, był jeszcze bardziej podekscytowany, niŜ się spodziewał. Nie mógł się doczekać nie tylko samego spotkania, ale i tego, Ŝe będzie mógł wreszcie ją przeprosić za to, Ŝe nie zgodził się na wspólny wyjazd, gdy go o to prosiła. Uchylił powieki, by spojrzeć na zegarek. Było pięć minut po północy. Uświadomił sobie, Ŝe bez względu na to, co czuje, będzie musiał zaczekać na spotkanie do rana. To zaś oznaczało kolejną niewiadomą: nie był w stanie przewidzieć, co zaplanowała na najbliŜszy dzień. Ogarnął go strach na myśl o tym, co jakimś cudem wcześniej nie przyszło mu do głowy: co będzie z jego niespodzianką, jeśli Jennifer juŜ w środę, w pierwszym całym dniu pobytu w Delhi, załatwiła sprawę zmarłej babci i w tej chwili odlatuje, moŜe nawet tym samym samolotem, którym on przyleciał? Otworzył oczy i potrząsnął głową, odsuwając od siebie tę obawę. Zaśmiał się nawet w duchu i wyjrzał przez okno wozu, na osobliwą mgłę, którą wcześniej opisał mu Stuart. Sam widok wystarczył, by przyprawić o duszność kogoś tak uczulonego na punkcie zdrowia jak Neil. Wkrótce potem samochód zatrzymał się przed głównym wejściem do hotelu. Kilku portierów i bagaŜowych otoczyło go natychmiast, by otworzyć pasaŜerom drzwi. - Zadzwoń, jeśli mógłbym ci w czymś pomóc - przypomniał Stuart, podając Neilowi rękę. - I dzięki za podwiezienie. 238

- W porządku - odparł Neil. Z niemałym trudem przekonał bagaŜowego, by oddał mu podręczną torbę; nie była zbyt cięŜka, a na dodatek mógł ciągnąć ją na kółkach. Siedząc przy biurku, czekał na dopełnienie formalności meldunkowych. Dyskretnie krzyŜując palce na szczęście, podał paszport elegancko ubranemu recepcjoniście, który przedstawił się jako Arvind Sinha, i zapytał, czy na liście gości figuruje nazwisko Jennifer Hernandez. - Zaraz sprawdzę, sahib - odpowiedział Arvind, wysuwając klawiaturę spod blatu. - Tak, figuruje - dodał po chwili. Neil się ucieszył. AŜ do tej chwili myśl o tym, Ŝe Jennifer mogła juŜ wyjechać, nie dawała mu spokoju. - Poda mi pan numer jej pokoju? - Niestety, nie mogę - odparł Arvind. - Ze względu na bezpieczeństwo gości nie moŜemy udostępniać takich informacji. Centrala telefoniczna moŜe natomiast połączyć pana z panną Hernandez, chyba Ŝe zastrzegła, Ŝe sobie tego nie Ŝyczy. I, rzecz jasna, jeśli uwaŜa pan, Ŝe nie będzie to niestosowne. Jest po północy. - Rozumiem - powiedział Neil. Teraz, gdy była tak blisko, nie mógł nie czuć lekkiego rozczarowania. Planował przynajmniej zakraść się pod jej drzwi i przyłoŜyć do nich ucho. Gdyby tylko usłyszał odgłos włączonego telewizora, zapukałby. - A czy moŜe pan sprawdzić, kiedy panna Hernandez zamierza wymeldować się z hotelu? - spytał. Arvind znowu pochylił się nad klawiaturą, po czym spojrzał na monitor. - Data wyjazdu nie została ustalona. - To dobrze. Gdy wszystkie formalności zostały dopełnione, Arvind wstał i odsunął swoje krzesło. - MoŜe zaprowadzę pana teraz do pokoju? Neil równieŜ wstał. - Ma pan moŜe kwit bagaŜowy? - Nie, tylko to - odparł Neil, unosząc nieduŜą torbę. - Cenię wygodę w podróŜy. Ruszył za recepcjonistą obok głównego wejścia, w stronę wind, zastanawiając się, jak zaskoczyć Jennifer z samego rana. 239

Nie znał jej planów i tym trudniej było mu podjąć konkretną decyzję; wreszcie postanowił, Ŝe zaimprowizuje. - Przepraszam, panie Sinha - powiedział, gdy winda ruszyła. - Zechce pan dopilnować, Ŝeby obudzono mnie o ósmej piętnaście? - AleŜ oczywiście, proszę pana!

Rozdział 24

18 października 2007 czwartek, 7.30 Nowe Delhi, Indie Jennifer, jak to zwykle bywało, gdy Ŝyła w stresie, śniła ponury koszmar, który powracał co jakiś czas i z którego nie umiała się wyrwać. Nigdy nikomu o nim nie mówiła, bo bała się, co ludzie o niej powiedzą, tym bardziej Ŝe sama nie wiedziała, co ma o nim sądzić. We śnie prześladował ją ojciec; skradał się z okrutnym wyrazem twarzy, a ona krzyczała, Ŝeby przestał. Kończyło się zawsze na tym, Ŝe uciekała do kuchni i chwytała rzeźnicki nóŜ. Wymachiwała nim, ale ojciec wciąŜ się zbliŜał, powtarzając drwiąco, Ŝe i tak nigdy nie odwaŜyłaby się go uŜyć. A jednak to robiła: dźgała bez opamiętania, ale ojciec tylko się śmiał. Zwykle budziła się w tym momencie zlana potem - i tak teŜ było tego ranka. Zdezorientowana, potrzebowała kilku chwil, by uświadomić sobie, Ŝe jest w Indiach i Ŝe dzwoni telefon. Sięgnęła po słuchawkę w lekkiej panice, wywołanej irracjonalnym przekonaniem, Ŝe ten, kto dzwoni, zapewne był świadkiem jej morderczych wyczynów. Rita Lucas, bo właśnie ona dzwoniła, od razu wyczuła napięcie w głosie Jennifer. - Mam nadzieję, Ŝe nie dzwonię w nieodpowiednim momencie? - Nie, nie - zapewniła ją Jennifer, szybko powracając do rzeczywistości. - Miałam zły sen. - Przepraszam, Ŝe dzwonię tak wcześnie, ale chciałam mieć pewność, Ŝe panią zastanę. Szczerze mówiąc, czekałam aŜ do tej godziny; 241

przez całą noc nie zmruŜyłam oka, a większość czasu spędziłam w szpitalu. Jennifer spojrzała na budzik z radiem. Potrzebowała chwili, by odczytać godzinę, bo wskazówki nie róŜniły się zbytnio długością. - Miałam nadzieję, Ŝe zjemy razem śniadanie. - Bardzo chętnie. - MoŜe juŜ niedługo? Jestem wykończona. I jeśli nie ma pani nic przeciwko, moŜe spotkamy się tu, w Imperialu? Obawiam się, Ŝe wyglądam mniej więcej tak samo, jak się czuję, czyli fatalnie. - Z przyjemnością przyjdę. Muszę się przygotować, ale to zajmie mi mniej niŜ pół godziny. Czy daleko jest z Amal Palace do Imperiała? - Bardzo blisko - odparła Rita Lucas. - Wystarczy przejechać kawałek po DŜanpath. - Obawiam się, Ŝe nawet nie wiem, co to jest. - Bardzo blisko. MoŜe pięć minut taksówką. - W takim razie powinnam się zjawić koło ósmej - powiedziała Jennifer, odrzucając kołdrę i zsuwając nogi z łóŜka. - Spotkajmy się w sali śniadaniowej. Proszę wejść frontowymi drzwiami i dalej prosto przez hol. Sala śniadaniowa będzie po prawej stronie. - Do zobaczenia za pół godziny - zakończyła Jennifer. OdłoŜywszy słuchawkę, natychmiast wrzuciła wyŜszy bieg. Jako studentka medycyny, opanowała do perfekcji sztukę szybkiego przygotowywania się, bo dokonała prostego rachunku: dodatkowych piętnaście minut snu wartych było chwili wariackiego pośpiechu. Cieszyła się, Ŝe Rita Lucas zaproponowała spotkanie. Chciała się dowiedzieć wszystkiego na temat śmierci trzeciego Amerykanina, a zwłaszcza na temat podobieństw okoliczności tego zgonu do dwóch poprzednich. Myjąc się pod prysznicem i ubierając, zastanawiała się nad planem dnia. Wolała trzymać się z daleka od Queen Victoria Hospital, by oszczędzić sobie kontaktów z namolną Kashmirą Varini. To oznaczało, Ŝe musiała wymyślić sobie zajęcie na większość poranka, porę lunchu, 242

popołudnie oraz kolację, by nie myśleć obsesyjnie o frustracji wywołanej prostym faktem: nie mogła nic zdziałać w sprawie babci aŜ do przyjazdu Laurie. Wiedziała natomiast dokładnie, co będzie robić późnym wieczorem, i juŜ się cieszyła na zaplanowany wyjazd na lotnisko. Dumna z siebie wyszła z pokoju z jednym z przewodników w dłoni. Była dopiero siódma pięćdziesiąt trzy i być moŜe był to jej nowy rekord szybkości. Jadąc windą na dół, znowu zastanawiała się nad rozkładem zajęć. Postanowiła, Ŝe spróbuje umówić się na lunch lub kolację - a moŜe na jedno i drugie - z Lucindą Benfatti. Ranek, jeŜeli śniadanie nie przedłuŜyłoby się ponad miarę, zamierzała poświęcić na zwiedzanie, nawet jeśli podziwianie widoków nie było jej pasją. Pomyślała, Ŝe wstyd byłoby odbyć tak daleką podróŜ i nie poznać bliŜej miasta. Na popołudnie zostawiła sobie ćwiczenia w siłowni oraz wyjątkową gratkę: głęboki relaks na basenie. Jeden z portierów hotelu Amal Palace, któremu powiedziała, Ŝe wybiera się do hotelu Imperial, poradził jej, by doszła do końca podjazdu i na ulicy spróbowała zatrzymać Ŝółto-zieloną motorikszę, jeśli ma w sobie choć trochę awanturniczej Ŝyłki. Traktując tę radę jako wyzwanie, Jennifer usłuchała; zainteresowało ją zwłaszcza to, Ŝe w porannym szczycie tym sposobem dotrze na miejsce zdecydowanie szybciej niŜ taksówką. W pierwszej chwili trójkołowy, przewiewny pojazd wydał się Jennifer uroczy. Kiedy jednak usadowiła się na śliskiej plastikowej ławeczce i kierowca ruszył z miejsca w wyścigowym tempie, szybko zmieniła zdanie. Szarpana w przód i w tył w rytmie szybkich zmian biegów, skupiła się na znalezieniu pewnych uchwytów dla rąk. Gdy się rozpędzili, wehikułem zaczęło rzucać takŜe na boki, bo kierowca uznał za stosowne kluczyć pomiędzy autobusami tonącymi w kłębach spalin. W pewnym momencie wjechali w potęŜną dziurę i wstrząs wyrzucił Jennifer w górę tak wysoko, Ŝe uderzyła głową o dach z profilowanego włókna węglowego. Najgorsze było jednak dopiero przed nimi. Kierowca przyspieszył, by zmieścić się pomiędzy dwoma autobusami, które zbliŜały się do 243

siebie burtami. Wydawało się, Ŝe jest całkowicie nieświadomy niebezpieczeństwa zgniecenia przez pięćdziesiąt razy większe monstra; choć przestrzeń między nimi kurczyła się gwałtownie, nie zwolnił ani na chwilę. Ludzie, którzy podróŜowali uwieszeni na zewnątrz autobusów, byli tak blisko, Ŝe Jennifer mogła podać im rękę. Pewna, Ŝe lada chwila dojdzie do kontaktu między niepozorną motorikszą a autobusami, Jennifer puściła reling, skuliła się i pochwyciła mocno krawędź ławki. Zamknęła oczy i zacisnęła zęby w przekonaniu, Ŝe zaraz usłyszy przeraźliwy zgrzyt metalu. Nic jednak się nie wydarzyło, jeśli nie liczyć ogłuszającego pisku opon: autobusy zaczęły gwałtownie hamować przed czerwonym światłem. Jennifer otworzyła oczy. Kierowca motorikszy mógł wytracić prędkość na znacznie krótszym dystansie, więc przyspieszył i wyprzedził oba pojazdy, zanim sam zaczął hamować. Gdy tylko pojazd zatrzymał się na światłach, otoczyła go gromadka bosych, brudnych dzieciaków w wieku od trzech do dwunastu lat, ubranych w łachmany. Wyciągały lewe ręce ku Jennifer, prawymi wykonując gesty symulujące jedzenie. Niektóre ze starszych dziewcząt trzymały u bioder owinięte szmatami niemowlęta. Jennifer skurczyła się w sobie, spoglądając w smutne, ciemne oczy dzieci; wokół niektórych dostrzegła strupy z zaschniętej ropy. Bała się dać im pieniądze, by nie spowodować jeszcze większego zbiegowiska. Spojrzała na kierowcę, szukając pomocy, ale on nawet się nie odwrócił; zajęty własnymi myślami raz po raz dodawał gazu, trzymając wciśnięte sprzęgło. Głęboko poruszona tak bliskim spotkaniem z przeraŜającą biedą Jennifer czuła na przemian odrazę i podziw dla zasad hinduizmu - koncepcji reinkarnacji i karmy - które pozwalały wyznawcom łatwiej znieść takie kontrasty i jawną niesprawiedliwość świata. Ku jej uldze, wreszcie zapaliło się zielone światło i chmara motoriksz, skuterów, motocykli, autobusów, cięŜarówek i samochodów osobowych wyrwała do przodu. Nikt nie zwracał uwagi na dzieci, które musiały zwinnie lawirować między pojazdami, by nie dać się zabić. 244

PodróŜ z Amal Palace do Imperiała rzeczywiście nie była długa, ale Jennifer musiała zapłacić kierowcy i wysiąść na ulicy, bowiem, jak usłyszała, motorikszom nie wolno było wjeŜdŜać na długi podjazd przed hotelem. Idąc w stronę głównego wejścia, fizycznie i psychicznie czuła się tak, jakby właśnie przebiegła maraton. Na domiar złego, tumany dieslowskich spalin, którymi musiała oddychać, przyprawiły ją o ból głowy. Podobała jej się bryła tego hotelu, nawiązująca do czasów kolonialnych, ale otoczenie - znacznie mniej. W pewnym sensie było podobne do otoczenia szpitala: Imperial został wciśnięty między znacznie mniej atrakcyjne budynki pełne sklepów. Dhaval Narang uwaŜał, Ŝe ma najlepszą pracę na świecie, większość czasu spędzał bowiem, siedząc wygodnie i grając w karty z kilkoma innymi pracownikami Shashanka Malhotry. A kiedy juŜ wzywano go, by wykonał zadanie, zawsze było ono interesujące, choć zwykle niełatwe. Tak było i tym razem. Miał się pozbyć młodej Amerykanki, niejakiej Jennifer Hernandez. Wiedział jedynie, Ŝe zatrzymała się w hotelu Amal Palace. Nie powiedziano mu, jak długo zamierza tam pozostać, toteŜ nie mógł sobie pozwolić na luksus długotrwałego poszukiwania ofiary, wnikliwej obserwacji i poznawania jej zwyczajów. Rozkaz Shashanka był jasny: sprawę naleŜy załatwić szybko i skutecznie. Słuchając radia, z którego płynęła muzyka inspirowana hitami Bollywoodu, ubrany w czarną, rozpiętą pod szyją koszulę i obwieszony złotymi łańcuchami Dhaval wjechał właśnie swym ukochanym czarnym mercedesem klasy E na podjazd hotelu Amal Palace i zatrzymał się pod porte-cochere. W zamkniętym na klucz schowku na rękawiczki trzymał pistolet marki Beretta z tłumikiem, jeden z wielu, z którymi rozstawał się bez Ŝalu. Była to jedna z zasad jego pracy: po wykonaniu zlecenia zawsze pozbywał się broni lub zostawiał ją na miejscu zbrodni. Na samym początku współpracy Shashank skarŜył się, Ŝe to dość kosztowny nawyk, ale Dhaval nie dał się przekonać i zagroził, Ŝe odejdzie, jeśli nie będzie mógł postępować według swoich zasad. Shashank 245

w końcu ustąpił. W Indiach znacznie łatwiej było kupić broń, niŜ znaleźć ludzi z takim doświadczeniem jak Dhaval. Pochodził z małego miasteczka w RadŜastanie i pragnąc wyrwać się z nudy prowincjonalnego Ŝycia, wstąpił do armii. Decyzja ta zmieniła jego los pod wieloma względami. Pokochał wojskowe Ŝycie i dreszcz emocji, które wiązały się z szansą na bezkarne zabijanie. Zgłosił się - i został przyjęty - do nowo utworzonych indyjskich Sił Specjalnych i wkrótce został Czarnym Kotem z elitarnej Gwardii Bezpieczeństwa Narodowego. Jego kariera rozwijała się dynamicznie aŜ do roku 1999, kiedy to wziął udział w prawdziwej walce, podczas operacji w Kaszmirze. Podczas nocnej napaści na grupę domniemanych powstańców wspieranych przez Pakistan wykazał się szokującym okrucieństwem: zabił siedemnastu podejrzanych, którzy usiłowali się poddać. Dowództwo uznało jego obecność w szeregach armii za kłopotliwą; najpierw został wycofany z operacji, a miesiąc później zwolniony ze słuŜby. Na szczęście dla Dhavala historia jego wyczynów, którą Gwardia Bezpieczeństwa Narodowego starała się zachować w tajemnicy, dotarła w jakiś sposób do Shashanka Malhotry, który w owym czasie intensywnie rozwijał swą działalność w róŜnych gałęziach biznesu, przy okazji zyskując wielu wrogów. Potrzebował właśnie kogoś takiego jak Dhaval, odpowiednio wyszkolonego i gorliwego. Wszczął poszukiwania i wkrótce odnalazł zwolnionego ze słuŜby komandosa - reszta była historią. Dhaval opuścił szybę, widząc, Ŝe zbliŜa się jeden z portierów z Amal Palace, z ksiąŜeczką kwitów parkingowych w jednej dłoni i ołówkiem w drugiej. - Na jak długo chciałby pan zostawić samochód? - spytał portier. Był zajęty, bo o tej porze przybywało wielu biznesmenów, by przy śniadaniu w hotelowej restauracji załatwiać interesy. Dhaval wyjął z kieszeni zwitek rupii i wręczył go portierowi. Zniknęły natychmiast w głębokiej kieszeni szkarłatnej tuniki. 246

- Chciałbym zaparkować tu, przy samym wejściu. Pewnie spędzę w hotelu godzinę, na pewno mniej niŜ dwie. Nie odzywając się ani słowem, portier wskazał mu ostatnie wolne miejsce parkingowe, dokładnie naprzeciwko wejścia, po czym skinął na następny samochód czekający w kolejce. Dhaval zawrócił za kolumnami wspierającymi daszek nad wejściem i zajął zaoferowane mu miejsce. Było znakomite. Siedząc w środku, mógł bez przeszkód obserwować główną bramę, a wyjazd na ulicę miał wprost przed maską samochodu. Dhaval wysiadł z wozu, wszedł do holu i uŜywając jednego z hotelowych telefonów, poprosił o połączenie z pokojem Jennifer Hernandez. Odwiesił słuchawkę, gdy po sześciu sygnałach odezwała się poczta głosowa. Przeszedł do głównej restauracji, gdzie goście zwykle jadali śniadanie, i spytał szefa sali, czy panna Jennifer Hernandez juŜ się zjawiła. - Nie, proszę pana - odpowiedział męŜczyzna. - Mam się z nią spotkać, a nie mam pojęcia, jak wygląda. Mógłby mi pan pomóc? - To bardzo ładna, młoda kobieta, średniego wzrostu, o ciemnych, gęstych włosach sięgających ramion. Ma niezłą figurę. Zwykle nosi obcisłe dŜinsy i bawełniane koszulki. - Jestem pod wraŜeniem - odpowiedział Dhaval. - To znacznie bardziej szczegółowy opis, niŜ się spodziewałem. Dziękuję. - Muszę przyznać, Ŝe zapamiętywanie atrakcyjnych kobiet to moja specjalność - odrzekł szef sali, uśmiechając się i mrugając porozumiewawczo. - A panna Hernandez jest doprawdy atrakcyjną kobietą. Dhaval bez pośpiechu wyszedł z restauracji, lekko zdziwiony. Było parę minut po ósmej, a Jennifer zdąŜyła juŜ opuścić pokój i nie zjawiła się na śniadaniu. Zatrzymał się prawie pośrodku holu i rozejrzał się, sprawdzając, czy ktoś z obecnych nie odpowiada opisowi podanemu przez szefa sali. Nie wypatrzył nikogo takiego. Wreszcie jego wzrok spoczął na wielkich oknach, za którymi widać było basen. Pływało w nim kilka osób. Wyszedł na zewnątrz, by przyjrzeć im się z bliska. Zobaczył między 247

innymi dwie młode kobiety. Jedna miała brązowe włosy, ale niezbyt dobrą figurę. Druga była blondynką. Dhaval powrócił do hotelu bocznym wejściem, by przejść obok spa i siłowni. Przy maszynach i rowerkach treningowych kręciło się tylko dwóch męŜczyzn. Lekko zniechęcony wspiął się po schodach z powrotem do głównego holu i ruszył w stronę stanowiska organizacji transportu. Pracownik, który obsługiwał ten punkt, nazywał się Smarjit Rao - dla znajomych po prostu Sam. Był on jednym z wielu ludzi, którzy przyjmowali ciche datki od Shashanka Malhotry. Gdy Shashank zapraszał do Delhi jakiegoś biznesmena, zawsze umieszczał go w Amal Palace i lubił wiedzieć, dokąd i kiedy podróŜuje. - Pan Narang - odezwał się Sam, kłaniając się z szacunkiem. - Namaste. Sam wiedział, kim jest Dhaval, i bał się go, zresztą całkiem słusznie. - Pewna młoda kobieta, atrakcyjna, zdaniem szefa sali, zatrzymała się w tym hotelu. Nazywa się Jennifer Hernandez. Znasz ją? - Tak - odparł Sam, rozglądając się nerwowo. Kilku innych pracowników hotelu równieŜ wiedziało, kim jest Dhaval. - Chcę, Ŝeby ktoś mi ją pokazał. MoŜesz to zrobić? - Oczywiście, proszę pana. Gdy tylko wróci. - Nie ma jej w hotelu? - Nie ma. Widziałem, jak wychodziła krótko przed ósmą. Dhaval westchnął. Miał nadzieję, Ŝe zlokalizuje ją na tyle wcześnie, by mocją śledzić, gdy wyjdzie. - CóŜ, w takim razie zaczekam - powiedział. – Wezmę gazetę i siądę tam, pod ścianą - dodał, wskazując wolne fotele. - Daj mi znać, gdy tylko ją zobaczysz. Telefon zadzwonił o 8.15, wyrywając Neila z głębokiego snu. Odebrał w panice, nie całkiem świadomy, gdzie się znajduje, ale szybko rozbudził się na tyle, by podziękować telefonistce i wygrzebać się z łóŜka. Na początek rozsunął zasłony i spojrzał na zmętniałe od smogu 248

słońce. Z okna jego pokoju widać było basen, w którym pływało kilka osób. Neil pomyślał, Ŝe w wolnej chwili warto będzie wziąć z nich przykład. Czuł, Ŝe dobrze mu to zrobi na stres i zmęczenie podróŜą. Nie mogąc doczekać się spotkania z Jennifer, pobiegł do łazienki i wskoczył pod prysznic. Umył zęby, doprowadził fryzurę do względnego ładu i wyjął z torby świeŜą koszulę oraz czyste dŜinsy. Tak przygotowany, przysiadł na skraju łóŜka i lekko drŜącym palcem wcisnął klawisz telefonu, aby wywołać centralę. Zamierzał udawać, Ŝe dzwoni z Los Angeles i w toku rozmowy ustalić, jakie Jennifer ma plany na ten dzień. Gdyby się udało, zorganizowanie niespodzianki byłoby duŜo łatwiejsze. Wydawało mu się, Ŝe mijają wieki. - No prędzej! - mruknął niecierpliwie, a gdy telefonistka wreszcie się zgłosiła, podał jej nazwisko Jennifer. Z rosnącym podnieceniem słuchał sygnału, licząc, Ŝe lada chwila usłyszy jej głos. Po dziesięciu sygnałach nabrał przekonania, Ŝe Jennifer nie odbierze, i odłoŜył słuchawkę. Spróbował wywołać jej komórkę, ale poczta głosowa, która włączyła się po pierwszym sygnale, sugerowała, Ŝe telefon jest wyłączony. Lekko rozczarowany, Neil zastanawiał się przez chwilę, co dalej. Była oczywiście szansa, Ŝe Jennifer nie odebrała tylko dlatego, Ŝe była pod prysznicem, i naleŜało ponowić próbę pięć czy dziesięć minut później, ale w tym stanie ducha nie zamierzał siedzieć bezczynnie i czekać. Neil zabrał ze sobą kartę-klucz do pokoju i zszedł do holu. Teraz dopiero przyszło mu do głowy, Ŝe Jennifer mogła pójść na śniadanie. Restauracja była prawie pełna i czekając w kolejce, by porozmawiać z szefem, zdąŜył się rozejrzeć po wielopoziomowej sali. W najwyŜszej jej części, w głębi, po lewej stronie, dostrzegł suto zastawiony bufet imponujących rozmiarów. Po prawej, kilka poziomów niŜej, umieszczono panoramiczne okna z widokiem na ogrody i basen. Neil znowu poczuł smak rozczarowania: nigdzie nie było Jennifer. - Ile osób? - spytał szef sali, gdy nadeszła kolej Neila. - Tylko jedna - odpowiedział. 249

Gdy szef sięgnął po menu, by wręczyć je jednej z siedzących obok hostess, Neil spytał: - Zna pan moŜe pannę Jennifer Hernandez? Jest gościem hotelu i... - Znam - odpowiedział szef. - A pan jest dziś drugim dŜentelmenem, który pyta o pannę Hernandez. Jeszcze nie była na śniadaniu. - Dzięki - odrzekł z otuchą Neil. Rzeczywiście musiała być pod prysznicem, kiedy dzwoniłem, pomyślał. Ruszył za hostessą w stronę stolika dla dwojga, przy oknie, ale gdy doń dotarli, nie usiadł. - Gdzie znajdę najbliŜszy telefon wewnętrzny? - W korytarzu prowadzącym do toalet - odpowiedziała młoda kobieta, wskazując kierunek. Neil podziękował i pospieszył w stronę korytarza, znowu - ku swemu zdziwieniu - czując mocniejsze bicie serca. Nie spodziewał się tej niecierpliwości, tego podniecenia. Zastanawiał się, czy nie związał się z Jennifer mocniej, niŜ był skłonny przyznać. Gdy zgłosiła się telefonistka, raz jeszcze poprosił o połączenie z pokojem panny Hernandez. Pewny, Ŝe tym razem się uda, zaczął nawet dobierać słowa, którymi ją powita. Nie przydały się jednak: sygnał wolnego telefonu powtarzał się bez końca. Wreszcie Neil odwiesił słuchawkę, zawiedziony jeszcze bardziej niŜ poprzednim razem - zapewne dlatego, Ŝe był tak pewny sukcesu. Zastanawiał się nawet irracjonalnie, czy ktoś nie ostrzegł Jennifer o jego przyjeździe i czy nie unikała go celowo. - Kompletna bzdura - mruknął do siebie, gdy odezwała się bardziej racjonalna część jego natury. Uznawszy, Ŝe solidne śniadanie będzie jak najbardziej na miejscu, wrócił do stolika. Po drodze zastanawiał się, czy nieobecność Jennifer nie ma nic wspólnego z owym dŜentelmenem, który teŜ o nią pytał, a kiedy o tym myślał, uświadomił sobie, Ŝe czuje coś nowego: zazdrość. Usiadł przy stole tak, by móc obserwować pulpit szefa sali, sięgnął po menu i skinął na kelnera.

250

Inspektor Naresh Prasad wprowadził swego słuŜbowego, starego albo klasycznego - białego ambassadora na podjazd hotelu Amal Palace i przyspieszył na stromym odcinku przed głównym wejściem, by zaraz zwolnić. Dochodziła dziewiąta i alejka pełna była wozów, z których wysiadali pasaŜerowie o wyglądzie powaŜnych biznesmenów. Gdy przyszła jego kolej, jeden z elegancko ubranych portierów, w turbanie na głowie, najpierw przywołał go bliŜej, a potem dał ręką sygnał, by zatrzymał samochód. Otworzył drzwi ambassadora, wyprostował się i zasalutował, czekając, aŜ Naresh wysiądzie. Inspektor znał ten rytuał i dlatego trzymał w wyciągniętej ręce otwartą policyjną odznakę, by imponująco wysoki portier mógł odczytać dane i obejrzeć zdjęcie, jeśli miał ochotę. Wiedząc, Ŝe nie naleŜy do wysokich, Naresh doskonale wyczuwał humorystyczny charakter tej sceny. Miał niecałe sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu, toteŜ wysoki na ponad dwa metry Sikh wyglądał przy nim jak olbrzym z bajki. - Chcę, Ŝeby samochód został tu, w pobliŜu drzwi, w razie gdybym musiał natychmiast wyjechać - powiedział Naresh. - Tak jest, inspektorze Prasad - odpowiedział portier, dowodząc tym samym, Ŝe uwaŜnie obejrzał jego odznakę. Pstryknął palcami i wskazał odpowiednie miejsce jednemu z umundurowanych parkingowych. Idąc w stronę stopni prowadzących do głównego wejścia i mijając grupkę gości hotelowych czekających na samochód, Naresh starał się wyglądać na wyŜszego, niŜ był w rzeczywistości. Znalazłszy się w środku, rozejrzał się po przestronnym holu, zastanawiając się nad kolejnością działań. Po krótkim namyśle uznał, Ŝe największy sens będzie miało skorzystanie z pomocy concierge'a. Nie chcąc wzbudzać sensacji, zaczekał pokornie w kolejce gości, którzy załatwiali właśnie rezerwację stolików na kolację. - Czym mogę panu słuŜyć? - spytał elegancko ubrany concierge, błyskając czarującym uśmiechem. Naresh był pod wraŜeniem. Obaj przedstawiciele hotelu tryskali entuzjazmem, który sugerował, Ŝe naprawdę uwielbiają swoją pracę. 251

Naresh rzadko widywał podobną postawę u urzędników państwowych, z którymi miał na co dzień do czynienia. Dyskretnie pokazał policyjną odznakę. - Interesuje mnie jeden z gości waszego hotelu. Nie jest to sprawa wielkiej wagi; ot, zwykła formalność. Przede wszystkim interesuje nas bezpieczeństwo tej pani. - W jaki sposób moŜemy pomóc, panie inspektorze? - odpowiedział pytaniem przedstawiciel hotelu imieniem Sumit, zniŜając głos. Jego kolega, który właśnie obsłuŜył jednego z gości, pochylił się nad pulpitem, by dołączyć do rozmowy, bo w porę spostrzegł odznakę Naresha. Miał na imię Lakshay. - Czy któryś z panów zna młodą Amerykankę nocującą w tym hotelu, niejaką Jennifer Hernandez? - O tak! - odpowiedział Lakshay. - To jedna z milszych osób, które tu gościmy... i bardziej atrakcyjnych, jeśli wolno zauwaŜyć. Ale jak dotąd zaŜyczyła sobie od nas jedynie planu miasta, Ŝadnych innych usług. To ja ją obsłuŜyłem. - Wyglądała na bardzo przyjacielską - dodał Sumit. - Zawsze się uśmiecha, kiedy przechodzi obok. - Była tu dzisiaj? - Tak, ja ją widziałem - odpowiedział Sumit. - Wyszła z hotelu mniej więcej czterdzieści minut temu. Odszedłeś wtedy na chwilę ze stanowiska - dodał, widząc pytające spojrzenie swojego kolegi. Naresh westchnął. - A to pech. Była sama? - Sama, ale nie wiem, czy ktoś na nią nie czekał na zewnątrz. - Jak była ubrana? - Całkiem zwyczajnie: w koszulkę polo w Ŝywych kolorach i błękitne dŜinsy. Naresh pokiwał głową, zastanawiając się, co dalej. - Jeśli pan pozwoli, zapytam portierów. MoŜe będą ją pamiętać. Sumit wyszedł zza pulpitu i energicznym krokiem ruszył w stronę wyjścia. 252

- Wydaje się, Ŝe lubi swoją pracę - zauwaŜył Naresh, obserwując go przez szybę. Wiatr szarpał marynarką Sumita. - Zawsze - przytaknął Lakshay. - Czy ta młoda dama popełniła jakieś wykroczenie? - Naprawdę nie wolno mi o tym mówić. Lakshay skinął głową, lekko zawstydzony własnym wścibstwem. Razem spoglądali na Sumita, który odbył krótką, oŜywioną rozmowę z jednym z Sikhów, po czym wrócił do holu. - Wygląda na to, Ŝe pojechała tylko do hotelu Imperial. Oczywiście zakładając, Ŝe wszyscy mówimy o tej samej osobie, ale tego jestem prawie pewny. Angielska para w średnim wieku przystanęła obok pulpitu i Naresh odsunął się, by mogła zostać obsłuŜona. Gdy goście pytali o dobrą restaurację w zabytkowej części Delhi, Naresh zastanawiał się, co powinien zrobić. W pierwszej chwili chciał pospieszyć do hotelu Imperial, ale zmienił zdanie, gdy uświadomił sobie, Ŝe minęła prawie godzina od wyjścia Jennifer i Ŝe mógłby się z nią rozminąć, zwłaszcza Ŝe nikt nie mógłby mu wtedy potwierdzić jej toŜsamości. Postanowił więc pozostać w Amal Palace, w nadziei, Ŝe dziewczyna nie wyszła na cały dzień i wkrótce wróci. Tu przynajmniej ktoś mógł mu pomóc w identyfikacji. - Dziękuję za pomoc - powiedziała Angielka, gdy Sumit podał jej potwierdzenie rezerwacji miejsca na lunch. Gdy tylko odeszła wraz z męŜem, Naresh wrócił do pulpitu. - Postanowiłem, Ŝe zostanę w hotelu. Usiądę tam, pośrodku holu. Proszę, dajcie mi znak, gdy tylko panna Jennifer wróci. - Z przyjemnością pomoŜemy, panie inspektorze - zapewnił go Sumit. Lakshay tylko skinął głową. Jennifer spojrzała ponad stołem na Ritę Lucas i z uznaniem pomyślała, Ŝe kobieta trzyma się całkiem nieźle. Gdy tylko Jennifer zjawiła się w hotelu Imperial, pani Lucas przeprosiła za swój wygląd i wyjaśniła, Ŝe nawet nie miała ochoty na siebie patrzeć po nieprzespanej nocy. 253

Kilka godzin spędziła w szpitalu, a potem wróciła, by odbyć serię rozmów telefonicznych z krewnymi i przyjaciółmi. Była szczupłą osobą o bladej cerze, istnym przeciwieństwem swego zmarłego męŜa. Wyczuwało się wokół niej delikatną aurę rozpaczliwego buntu w obliczu tragedii, która spadła na nią tak niespodziewanie. - Był porządnym człowiekiem - mówiła właśnie. – Tylko nie umiał zapanować nad apetytem. Próbował, przyznaję, ale po prostu nie umiał, choć bardzo się wstydził tego, jak wyglądał, i tego, jakie ograniczenia narzuciła mu tusza. Jennifer kiwała głową, wyczuwając, Ŝe kobieta pragnie się wygadać. Miała wraŜenie, Ŝe to Rita bardziej niŜ mąŜ wstydziła się jego otyłości i to ona zachęcała go do poddania się operacji, która skończyła się dlań śmiercią. Wcześniej wdowa wspomniała, Ŝe szpital rzeczywiście próbował przymusić ją do podjęcia decyzji w sprawie zwłok. Jak powiedziała, najpierw były to łagodne sugestie, ale z kaŜdą kolejną próbą stawały się coraz bardziej natarczywe. Przyznała teŜ, Ŝe gdyby nie rozmowa z Jennifer, z pewnością ugięłaby się i zezwoliła na kremację ciała. - Ale tak naprawdę to największy wpływ na mnie miało to, Ŝe nie umieli sensownie wytłumaczyć śmierci Davida - wyjaśniła. - Początkowo miał to być zwykły zawał serca, potem udar z zawałem serca i wreszcie zawał serca, który wywołał udar mózgu. Jakby nie mogli się zdecydować. Gdy zaproponowałam przeprowadzenie sekcji, stali się wyraźnie bardziej bojowi; w kaŜdym razie opiekunka mojego męŜa była wściekła. Chirurg jakby się nie przejął. - Wspomnieli, czy twój mąŜ był siny, gdy dostał zawału serca? spytała Jennifer. - Lekarz o tym wspominał - odparła Rita. - Mówił, Ŝe sinica ustąpiła tak szybko po rozpoczęciu sztucznego oddychania, Ŝe był jak najlepszej myśli i spodziewał się, Ŝe wszystko skończy się szczęśliwie. - Rita umilkła na chwilę, a potem spytała: - A co z twoimi przyjaciółmi? 254

Wspominałaś, Ŝe pomogą w sprawie twojej babci, ale czy naprawdę jest szansa, Ŝe zajmą się teŜ moim męŜem? - Są w drodze, więc nie miałam okazji zapytać, ale jestem pewna, Ŝe da się to załatwić. - Naprawdę byłabym wdzięczna. Im dłuŜej myślę o tym, co mówiłaś, Ŝe jesteśmy winni prawdę naszym najbliŜszym, tym bardziej się z tym zgadzam. Po tym wszystkim, co od ciebie usłyszałam, sama stałam się podejrzliwa. - Spytam ich dziś wieczorem, kiedy tu dotrą, a jutro dam ci znać odpowiedziała Jennifer. Rita westchnęła i delikatnie przycisnęła chustkę do oczu, w których znowu zebrały się łzy. - Chyba juŜ się nagadałam. Jestem wykończona po tej nocy. Będzie lepiej, jeśli wrócę na górę. Na szczęście mam parę starych tabletek Xanaxu. JeŜeli kiedykolwiek ich potrzebowałam, to właśnie teraz. Kobiety wstały jednocześnie i uścisnęły się spontanicznie. Jennifer była zaskoczona tym, jak delikatnej budowy jest Rita; miała wraŜenie, Ŝe jeśli mocniej zaciśnie ramiona, połamie jej kości. PoŜegnały się w holu. Zanim się rozstały, Jennifer jeszcze raz obiecała, Ŝe zadzwoni rano, a Rita podziękowała jej za cierpliwe wysłuchanie. Wychodząc z hotelu, Jennifer obiecała sobie w duchu, Ŝe tym razem weźmie normalną taksówkę, by w spokoju wrócić do Amal Palace.

Rozdział 25

18 października 2007 czwartek, 9.45 Nowe Delhi, Indie Względnie krótka trasa między hotelami Imperial a Amal Palace wystarczyła, by Jennifer nabrała przekonania, iŜ podróŜ zwykłą taksówką nie jest znacząco spokojniejsza od dzikiej jazdy motorikszą; zasadniczą róŜnicą była jedynie obecność ścian bocznych, dających nieco iluzoryczne wraŜenie bezpieczeństwa. Taksówkarz był w kaŜdym razie równie agresywny jak kierowca rikszy, ale jego pojazd był zdecydowanie mniej zwrotny. Po drodze, spojrzawszy na zegarek, Jennifer pomyślała, Ŝe zwiedzanie miasta z rana, a ćwiczenie i wylegiwanie się przy basenie po południu to najwłaściwszy plan dnia. Śniadanie z Ritą tylko utwierdziło ją w przekonaniu, Ŝe dzieje się coś bardzo dziwnego, a przecieŜ nie chciała myśleć o tym obsesyjnie; potrzebowała odskoczni. Wyjrzała przez okno samochodu. Oswoiła się juŜ z ruchem ulicznym w Delhi na tyle, by umieć stwierdzić, Ŝe poranne godziny szczytu dobiegają końca. Zamiast na przemian zatrzymywać się i pędzić, pojazdy zatrzymywały się i pełzły, co zdaniem Jennifer było o wiele przyjemniejszym sposobem przemieszczania się po mieście. Dotarłszy do hotelu, nawet nie wróciła do swojego pokoju. UŜyła ogólnodostępnego telefonu, by skontaktować się z Lucindą Benfatti. - Mam nadzieję, Ŝe nie dzwonię za wcześnie - powiedziała przepraszającym tonem. - AleŜ skąd - zaoponowała Lucinda. 256

- Właśnie zjadłam śniadanie z kobietą, której mąŜ zmarł ostatniej nocy w innym szpitalu, nie w Queen Victoria. - Mniej więcej wiemy, co przeszła. - I to lepiej, niŜ myślisz. Sprawa jest bardzo podobna do naszych. I tym razem dziennikarze CNN wiedzieli o wypadku szybciej niŜ najbliŜsza rodzina. - To juŜ trzeci raz - stwierdziła Lucinda. Była zszokowana. - Dwa zgony w dwa dni to moŜe być zbieg okoliczności. Ale trzy w trzy dni absolutnie nie. - Tak samo pomyślałam. - Coraz bardziej się cieszę, Ŝe twoi przyjaciele wkrótce tu będą. - Ja teŜ, ale okropna jest ta bezczynność w oczekiwaniu na ich przylot. Spróbuję dziś juŜ nie myśleć o spawie, a moŜe nawet pobawię się w turystkę. Chciałabyś wybrać się ze mną? Naprawdę obojętne mi, co będę zwiedzać. Po prostu chcę się oderwać od tego wszystkiego. - To pewnie dobry pomysł, ale nie dla mnie. Nie mogłabym. - Jesteś pewna? - spytała Jennifer, nie bardzo wiedząc, czy dla dobra Lucindy nie powinna mocniej naciskać. - Jestem pewna. - O, widzisz, mówię, Ŝe trzeba oderwać się od tego wszystkiego, a sama mam do ciebie parę pytań. Po pierwsze, czy pytałaś przyjaciela z Nowego Jorku, o której godzinie dowiedział się z CNN o śmierci Herberta? - Tak - odrzekła Lucinda. - Gdzieś to sobie zapisałam... Zaczekaj! Jennifer usłyszała, jak Lucinda przesuwa jakieś przedmioty po biurku i mamrocze coś pod nosem. Odezwała się ponownie po dobrej minucie. - JuŜ mam. Zapisałam na odwrocie koperty... Było to tuŜ przed jedenastą rano. Zapamiętał, bo włączył telewizor, Ŝeby obejrzeć program, który miał się zacząć o jedenastej. - W porządku - mruknęła Jennifer, notując godzinę. - I jeszcze jedna sprawa, jeśli nie masz nic przeciwko. - Absolutnie nie. 257

- Zadzwoń do naszej drogiej przyjaciółki Varini i spytaj ją, którą godzinę wpisano w akcie zgonu, a gdybyś przypadkiem była w szpitalu, powiedz, Ŝe chcesz zobaczyć ten dokument na własne oczy, bo masz do tego prawo. Powiem ci, dlaczego chcę znać tę godzinę. Z moją babcią było tak, Ŝe usłyszałam ojej śmierci mniej więcej o siódmej czterdzieści pięć czasu Los Angeles, czyli około ósmej piętnaście czasu Nowego Delhi. Gdy poprosiłam o pokazanie mi aktu zgonu, stwierdziłam, Ŝe jako godzinę zgonu wpisano dwudziestą drugą trzydzieści pięć, co jest, delikatnie mówiąc, bardzo ciekawe. Wychodzi na to, Ŝe najpierw ogłoszono rzecz w telewizji, a potem nastąpił zgon. - Rzeczywiście ciekawe! Wynika z tego, Ŝe ktoś wiedział, Ŝe ona umrze, zanim jeszcze się to stało. - OtóŜ to - przytaknęła Jennifer. - Oczywiście rozumiem, Ŝe tu, w Indiach, ktoś mógł się zwyczajnie pomylić i wpisać dwudziestą drugą trzydzieści pięć zamiast dwudziestej pierwszej trzydzieści pięć, ale i tak CNN miałaby zbyt mało czasu, by zdobyć informację, zweryfikować ją jakoś, napisać tekst o turystyce medycznej i wyemitować gotowy materiał. - To prawda. Chętnie się dowiem, jak było z Herbertem. - I ostatnia sprawa - ciągnęła Jennifer. - Gdy zorientowano się, Ŝe moja babcia nie Ŝyje, stwierdzono u niej sinicę. Trudno mi wyjaśnić, skąd u niej taki objaw. Niekiedy po zawale serca pacjent moŜe być trochę siny, zwłaszcza na koniuszkach palców, ale nigdy na całym ciele. Skoro odkryłyśmy juŜ tyle podobieństw między przypadkami babci i Herberta, chciałabym wiedzieć, czy i on był siny. - Kogo mam o to spytać? - Zwykle to pielęgniarki wiedzą, co się naprawdę dzieje w szpitalu. Albo studenci medycyny, jeŜeli są tam jacyś. - Spróbuję. - Przykro mi, Ŝe obarczam cię tymi zadaniami... - Nie ma sprawy. Lubię mieć coś do roboty; dzięki temu nie rozpamiętuję tak obsesyjnie własnych uczuć. - Skoro nie wybierzesz się ze mną, Ŝeby pozwiedzać miasto, to moŜe zjemy razem kolację? Wybierasz się na lotnisko po synów czy czekasz na nich w hotelu? 258

- Jadę na lotnisko. Nie mogę się doczekać, kiedy ich zobaczę. A co do kolacji, mogę odpowiedzieć później? - Jasne - odrzekła Jennifer. - Zadzwonię po południu. PoŜegnawszy się, odwiesiła słuchawkę hotelowego telefonu i pospieszyła w stronę pulpitu, przy którym stał concierge. Teraz, gdy postanowiła wybrać się do miasta, nie było sensu zwlekać. Niestety, musiała zaczekać w kolejce, ale gdy w końcu stanęła oko w oko z uśmiechniętym Hindusem, zdziwiła ją jego reakcja. Zachował się tak, jakby zobaczył starą przyjaciółkę, co było o tyle dziwne, Ŝe poprzedniego dnia to nie on wydawał jej plan miasta. - Potrzebuję porady - powiedziała, patrząc w jego ciemne oczy. Unikał jej spojrzenia; wydawało się, Ŝe wypatruje czegoś ponad ramieniem Jennifer, gdzieś w głębi holu. Odwróciła się, by sprawdzić, czy dzieje się coś nadzwyczajnego, ale niczego nie zauwaŜyła. - W jakiej sprawie? - spytał męŜczyzna, nareszcie patrząc jej prosto w oczy. - Chciałabym dziś pozwiedzać miasto - odpowiedziała, spoglądając na plakietkę na jego piersi. Miał na imię Sumit. - Co by pan polecał na dwie do trzech godzin tego poranka? - Widziała pani juŜ Stare Delhi? - spytał Sumit. - Nic jeszcze nie widziałam. - Zatem z pewnością polecałbym Stare Delhi - powiedział Sumit, sięgając po plan miasta. Otworzył go jednym, dobrze wyćwiczonym wstrząśnięciem i rozpostarł na pulpicie. Jennifer spojrzała na plan - był identyczny z tym, który dostała poprzedniego dnia. - Oto rejon Starego Delhi - ciągnął Sumit, wskazując miejsce palcem lewej ręki. Jennifer patrzyła na plan, ale kątem oka dostrzegła, Ŝe concierge macha nad głową prawą ręką, jakby próbował zwrócić na siebie czyjąś uwagę. Odwróciła się, by zobaczyć, o kogo chodzi, ale nikt nie odpowiedział Sumitowi podobnym gestem. Znowu popatrzyła na niego: wyglądał na lekko zaŜenowanego i niezdarnym ruchem opuścił rękę, jak dziecko przyłapane na wyjadaniu ciasteczek. - Przepraszam - powiedział. - Chciałem tylko pomachać staremu przyjacielowi. 259

- Nic nie szkodzi - odparła. - Co konkretnie powinnam zobaczyć w Starym Delhi? - Bez wątpienia Czerwony Fort - odrzekł Sumit, pokazując punkt na mapie. Wziął do ręki przewodnik, który przyniosła ze sobą, i otworzył go na właściwej stronie. - To jedno z najbardziej interesujących miejsc w całych Indiach, bardziej atrakcyjny jest moŜe jedynie pałac Tadź Mahal w Agrze. Ja osobiście lubię szczególnie Diwan-i-Aam. - Brzmi obiecująco - powiedziała Jennifer. ZauwaŜyła, Ŝe concierge poświęca jej teraz całą uwagę. - Dzień dobry, panno Hernandez - odezwał się jego kolega, który właśnie skończył obsługiwać klienta i czekał, aŜ zbliŜy się kolejny. Poprzedniego dnia to właśnie od niego dostała plan miasta. - Dzień dobry panu - odpowiedziała Jennifer. - Panna Hernandez wybiera się do Starego Delhi - wyjaśnił Lakshayowi Sumit. - Spodoba się pani - stwierdził Lakshay, ruchem ręki zachęcając kolejnego gościa hotelowego, by się zbliŜył. - Dokąd mogłabym jeszcze pójść, gdy zwiedzę Czerwony Fort? spytała Jennifer. - Proponuję wizytę w meczecie DŜami MasdŜid, wzniesionym przez tego samego władcę z dynastii Wielkich Mogołów, SzahdŜahana. To największa tego typu świątynia w Indiach. - Czy plac w pobliŜu tych wielkich budowli to bazar? - Nie byle jaki bazar, ale ten jeden, jedyny. To najcudowniejszy labirynt wąskich gali i jeszcze węŜszych katra; kupi tam pani niemal wszystko. Sklepiki są tam małe i naleŜą do najprawdziwszych kupców, z którymi wręcz wypada się targować. Naprawdę wspaniałe miejsce. Sugeruję, by zrobiła pani zakupy na bazarze, jeśli będzie pani miała ochotę, a następnie udała się na lunch do restauracji Karima - objaśniał Sumit, wodząc palcem po planie miasta. - To najbardziej autentyczny lokal kuchni Mughlai w całym Nowym Delhi. - Czy to bezpieczne miejsce? Wolałabym nie zaczynać poznawania kuchni indyjskiej od niestrawności. 260

- Absolutnie bezpieczne. Znam szefa sali. Zadzwonię do niego i uprzedzę, Ŝe moŜe pani tam zajrzeć. A jeśli pani to zrobi, proszę pytać o Amita Singha. Zadba o panią jak naleŜy. - Dziękuję. To chyba dobry pomysł - odpowiedziała Jennifer, próbując złoŜyć plan. Sumit pomógł jej z wielką wprawą. - Mogę spytać, w jaki sposób zamierza pani dotrzeć do Starego Delhi? - Jeszcze się nad tym nie zastanawiałam. - Pozwolę sobie polecić skorzystanie z jednego z hotelowych samochodów. MoŜemy zaproponować kierowcę znającego angielski, a wóz będzie klimatyzowany. Zapłaci pani moŜe nieco więcej niŜ za taksówkę, ale kierowca będzie pani towarzyszył, choć nie podczas zwiedzania budowli i bazaru. Wiele pań uwaŜa, Ŝe to bardzo wygodne. Jennifer uznała, Ŝe pomysł jest rzeczywiście dobry. Skoro zanosiło się na to, Ŝe będzie to jedyna wycieczka w głąb miasta, warto było przygotować się do niej jak najlepiej; dla tak niedoświadczonej turystki jak ona mogło to mieć decydujące znaczenie. - Powiada pan, Ŝe zapłacę trochę więcej niŜ za taksówkę? - upewniła się. - Tak jest, oczywiście przy załoŜeniu, Ŝe i taksówkę chciałaby pani wynająć na godziny. To standardowa usługa, którą oferujemy gościom hotelu. - W jaki sposób mam to załatwić? Nie skorzystam, jeśli samochód nie będzie dostępny od zaraz. Sumit wskazał na podobny pulpit po drugiej stronie głównego wejścia. - To stanowisko organizacji transportu. ObsłuŜy panią mój kolega, o, ten ubrany podobnie jak ja. Zapewniam, Ŝe będzie bardzo pomocny. Przemknąwszy przez strumień ludzi wchodzących i wychodzących z hotelu, Jennifer stanęła przy stanowisku organizacji transportu. Nie zauwaŜyła, Ŝe za jej plecami łysiejący męŜczyzna o okrągłej twarzy, dobre dziesięć centymetrów niŜszy od niej, wstał z fotela pośrodku holu 261

i zbliŜył się do pulpitu, od którego właśnie odeszła. Dostrzegła go natomiast chwilę później, gdy menedŜer transportu kończył rozmowę telefoniczną: rzucał się w oczy, rozmawiał bowiem z jednym z rosłych portierów w turbanie i wydawał się przy nim jeszcze niŜszy, niŜ był w istocie. - Czym mogę słuŜyć? - spytał menedŜer transportu, odkładając słuchawkę. Gdy zaczęła mówić, zauwaŜyła u niego tę samą reakcję, która zdziwiła ją przy poprzednim stanowisku: wydawało się, Ŝe lekko roztargniony pracownik hotelu rozpoznał ją, chociaŜ nie powinien. Jennifer zaczęła się zastanawiać, czy coś jest nie tak z jej wyglądem - moŜe coś jej utkwiło między zębami? Odruchowo przesunęła po nich językiem. - Czym mogę słuŜyć? - powtórzył męŜczyzna. Jennifer przeczytała jego imię i nazwisko: Samarjit Rao. Z całą pewnością jeszcze go nie spotkała. - Czy my się znamy? - spytała. - Niestety, jeszcze nie; w kaŜdym razie nie osobiście. Ale to ja organizowałem we wtorek pani przyjazd z lotniska i wiem, Ŝe dziś wieczorem wybiera się tam pani ponownie, by kogoś odebrać. Poza tym zarząd nalega, byśmy próbowali pamiętać twarze i nazwiska gości. - Co tu kryć, imponujące - stwierdziła Jennifer, a potem zapytała o cenę za natychmiastowe wynajęcie na trzy godziny samochodu z kierowcą znającym angielski. Samarjit podał cenę, niŜszą, niŜ się spodziewała. Gdy tylko sprawdził, Ŝe wóz z szoferem znającym angielski rzeczywiście jest dostępny, Jennifer stwierdziła, Ŝe skorzysta. Pięć minut później polecono jej zaczekać pod porte-cochere na mercedesa, który juŜ wyjeŜdŜał z garaŜu. Sikh pełniący słuŜbę przy głównym wejściu miał wskazać jej właściwy wóz i kierowcę, Ranjeeta Basokę. Czekając na samochód, przyglądała się ciekawie turystom ze wszystkich stron świata, ale nie zwróciła uwagi na męŜczyznę w czerni, obwieszonego złotymi łańcuszkami, który właśnie wyszedł z hotelu i wsiadł do czarnego mercedesa. Nie dostrzegła teŜ, Ŝe nie uruchomił silnika; siedział, bębniąc palcami o kierownicę. 262

- Jeszcze kawy? - spytał kelner. - Nie, dziękuję - odrzekł Neil. ZłoŜył gazetę, którą mu wcześniej podano, wstał i przeciągnął się. Śniadanie było świetne; tak bogatego menu szwedzkiego stołu dawno nie widział, a spróbował prawie wszystkiego. Podpisawszy wcześniej rachunek, mógł od razu udać się do dość zatłoczonego o tej porze holu, zastanawiając się po drodze, co robić. Pomyślał, Ŝe zacznie od rozmowy z którymś z concierge'ów. Minęła dłuŜsza chwila, zanim nadeszła jego kolej. - Jestem gościem hotelu i... - zaczął. - Naturalnie - wpadł mu w słowo Lakshay. - Sahib Neil McCulgan, jak sądzę? - Skąd pan wie? - JeŜeli mam chwilę czasu rankiem, przed pracą, zawsze staram się poznać nowych gości. Czasem się mylę, ale doprawdy rzadko. - W takim razie musi pan znać pannę Jennifer Hernandez. - Oczywiście. Jest pan jej znajomym? - Tak. Ale ona nie wie, Ŝe tu jestem. To ma być niespodzianka. - Chwileczkę - powiedział Lakshay, pospiesznie wychodząc zza pulpitu. - Proszę zaczekać - dodał, biegnąc w kierunku drzwi. Zdumiony Neil odprowadził go wzrokiem i był świadkiem krótkiej rozmowy, którą Lakshay odbył na zewnątrz z barwnie odzianym portierem. Po chwili wrócił, nieco zdyszany. - Najmocniej przepraszam - rzekł, zwracając się do Neila. - Panna Hernandez była tu ledwie dwie minuty temu. Pomyślałem, Ŝe moŜe jeszcze ją złapię, ale juŜ wsiadła do samochodu. Neil rozpromienił się. - Była tu, przy tym stanowisku, parę minut temu? - upewnił się. - Tak. Pytała o radę w kwestii miejsc wartych zwiedzenia. Poleciliśmy jej Czerwony Fort w Starym Delhi, meczet DŜami MasdŜid oraz bazar, a takŜe lunch w restauracji Karima. - W tej kolejności? 263

- Tak jest. Sądzę, Ŝe jeśli się pan pospieszy, dogoni ją pan przy Czerwonym Forcie. - Neil szedł juŜ w stronę wyjścia, gdy concierge zawołał za nim: - Wzięła hotelowy samochód; czarnego mercedesa. Proszę spytać menedŜera transportu o numer, moŜe się przydać. Neil skinął głową i machnął ręką w podziękowaniu, po czym skręcił w stronę stanowiska organizacji transportu. Uzyskawszy numer wozu oraz telefonu komórkowego kierowcy, wybiegł na ulicę, by poszukać taksówki. Jennifer gratulowała sobie w duchu, Ŝe dała się namówić na wynajęcie wozu naleŜącego do hotelu. Gdy tylko zasiadła w wyciszonym i chłodnym, komfortowym wnętrzu mercedesa, poczuła się jak na innej planecie - przynajmniej w porównaniu z tym, czego doświadczyła w taksówce i motorikszy. Przez pierwszych piętnaście minut jazdy podziwiała spektakl codziennego Ŝycia indyjskich ulic, fantastyczną róŜnorodność pojazdów, mrowie ludzi i szokującą mieszankę zwierząt, od nerwowych małp po znudzone krowy. Dostrzegła nawet pierwszego indyjskiego słonia. Kierowca, Ranjeet, był ubrany w dobrze dopasowany i starannie wyprasowany granatowy mundur. Wprawdzie rzeczywiście znał angielski, ale mówił z tak silnym akcentem, Ŝe Jennifer z trudem go rozumiała. Starała się uwaŜać, gdy wskazywał jej co ciekawsze obiekty za szybą, ale w końcu poddała się i poprzestała na kiwaniu głową i wtrącaniu od czasu do czasu: A to ciekawe albo: Cudowne. W końcu otworzyła przewodnik i odnalazła rozdział na temat Czerwonego Fortu. Szofer umilkł po paru minutach, gdy zobaczył, Ŝe skupiła się na czytaniu. Przez prawie pół godziny czytała o architekturze i historii Fortu, pochłonięta lekturą tak bardzo, Ŝe nie zwracała uwagi na ruch za oknami i na trasę, którą podąŜali. Nie była teŜ świadoma faktu, Ŝe śledzą ich dwa pojazdy: biały ambassador oraz czarny mercedes. Chwilami zbliŜały się do samochodu, którym jechała Jennifer - zwłaszcza na czerwonym świetle albo w korku, a czasem trzymały się daleko, choć nigdy poza zasięgiem wzroku. 264

- Wkrótce zobaczy pani po prawej stronie Czerwony Fort - odezwał się Ranjeet. - Zaraz za tymi światłami. Jennifer uniosła głowę znad przewodnika, w którym dotarła juŜ do rozdziału o DŜama MasdŜid. Od razu zauwaŜyła, Ŝe Stare Delhi jest znacznie bardziej zatłoczone niŜ Nowe - więcej tu było i ludzi, i pojazdów, ale przede wszystkim riksz oraz zaprzęgów. Było teŜ o wiele brudniej. Ludzie uwijali się przy pracy: golili, strzygli, leczyli, karmili, masowali, czyścili uszy, szczotkowali ubrania, naprawiali buty, plombowali zęby - a wszystko pod gołym niebem. Fryzjer potrzebował jedynie krzesła, kawałka pękniętego lustra, podstawowych przyborów, wiaderka wody i wielkiej szmaty. Jennifer przyglądała się temu wszystkiemu jak zahipnotyzowana. Wszystkie te Ŝyciowe czynności, które na Zachodzie skrywano za zamkniętymi drzwiami, tu wykonywano wprost na ulicy. Czuła się przytłoczona: gdziekolwiek spojrzała, natychmiast chciała zapytać kierowcę o to, co robią ci ludzie i dlaczego na ulicy, ale w tej samej chwili pojawił się jeszcze bardziej zaskakujący widok. - Oto i Czerwony Fort - oznajmił z dumą Ranjeet. Jennifer zobaczyła za przednią szybą ogromną, zwieńczoną blankami budowlę z czerwonego piaskowca, o wiele większą, niŜ się spodziewała. - AleŜ ogromny - wyjąkała wreszcie. Przypatrywała się fortowi z otwartymi ustami. Jechali wzdłuŜ zachodniej ściany, która zdawała się ciągnąć w nieskończoność. - Wejście jest tam, po prawej - powiedział Ranjeet, wskazując ręką kierunek. - Nazywamy je Bramą Lahore. To z niej w Dniu Niepodległości przemawia premier. Jennifer nie słuchała. Czerwony Fort przytłaczał ją swym ogromem. Gdy o nim czytała, wyobraŜała sobie coś w rozmiarze Biblioteki Publicznej w Nowym Jorku, ale to, co miała przed sobą, było nieporównywalnie większe, a przy tym zbudowane w zupełnie innym, egzotycznym stylu. Poznanie tego kolosa wymagałoby pewnie dnia, nie godziny zwiedzania. Ranjeet skręcił na parking przed Bramą Lahore. WzdłuŜ jednego z boków placu stał rząd wielkich autokarów. Minęli je, by zatrzymać się 265

w pobliŜu skupiska sklepików z pamiątkami. - Zaczekam tu - powiedział Ranjeet, wskazując na kępę wątłych drzew, dających odrobinę cienia. - Jeśli nie będzie mnie pani mogła znaleźć, proszę zadzwonić, a zjawię się natychmiast. Jennifer przyjęła wizytówkę, którą jej podał, ale nie odpowiedziała. WciąŜ spoglądała na ogromną bryłę fortu, zastanawiając się nad tym, jak daremna jest próba zwiedzenia go w ciągu godziny. Z pewnością nie miała dość czasu, by w pełni docenić jego majestat. Prócz zniechęcenia czuła teŜ znuŜenie transkontynentalną podróŜą, które jeszcze nie ustąpiło, spotęgowane kołysaniem samochodu na wyboistej drodze oraz wewnętrznym przekonaniem o braku zamiłowania do podziwiania budowli. Była towarzyską osobą. Skoro juŜ miała dokonać turystycznego wysiłku, to raczej po to, by spotykać ludzi, nie rozpadające się gmachy. Znacznie bardziej interesowało ją uliczne Ŝycie Delhi, którego przedsmak dała jej jazda przez miasto. - Coś nie tak, panno Hernandez? - spytał Ranjeet, który obserwował ją od dłuŜszej chwili. Nie poruszyła się. - Nie - odpowiedziała wreszcie. - Po prostu zmieniłam zdanie. Jesteśmy chyba niedaleko od bazaru, prawda? - O tak - potwierdził Ranjeet i wskazał na ulicę biegnącą wzdłuŜ muru Czerwonego Fortu. - Cały teren na południe od Candni Cauk, tej głównej ulicy oddalającej się od fortu, naleŜy juŜ do bazaru. - Czy i tam moŜemy wygodnie zaparkować, Ŝebym mogła pobuszować po bazarze? - MoŜemy. Parking znajduje się przy meczecie DŜami MasdŜid, na południowym końcu bazaru. - Pojedźmy tam. Ranjeet wykonał mercedesem szybki nawrót na trzy i pospieszyli z powrotem tą samą drogą, którą przyjechali, wzbijając kołami tumany Ŝółtawego pyłu. Zatrąbił, gdy zbliŜali się do męŜczyzny w czarnym ubraniu, niosącego w ręku marynarkę. Nie zauwaŜył natomiast niewysokiego jegomościa stojącego przy budce z napojami, który nagle cisnął 266

puszkę lemoniady i rzucił się pędem do swego samochodu. - Candni Cauk to ulica i dzielnica? - spytała Jennifer, zaczytana w przewodniku. - To trochę mylące. - Rzeczywiście, to prawda - potwierdził Ranjeet. Choć stali na światłach, ponownie uŜył klaksonu, gdy taksówka minęła ich o kilkanaście centymetrów, skręcając stanowczo zbyt gwałtownie z ulicy w alejkę wiodącą do parkingu przy Bramie Lahore. Ranjeet pogroził jej kierowcy pięścią i wykrzyknął kilka słów w języku hindi, które, jak domyślała się Jennifer, nie naleŜały do najwytworniejszych. - Przepraszam - powiedział Ranjeet. - Nic nie szkodzi - odrzekła Jennifer, bo i ją taksówkarz nastraszył. Zapaliło się zielone światło. Ranjeet ruszył ostro i wjechali na szeroką, wielopasmową ulicę biegnącą na południe wzdłuŜ murów Czerwonego Fortu. - Jechała pani juŜ tradycyjną rikszą, panno Hernandez? - Nie. Za to wieziono mnie juŜ motorikszą. - Polecam tradycyjną, zwłaszcza tu, w Ćandni Ćauk. Mogę znaleźć ją dla pani przy DŜami MasdŜid; rikszarz obwiezie panią po całym bazarze. Alejki, zwane gali, są tam wąskie i zatłoczone; katra są jeszcze węŜsze. Jeśli nie skorzysta pani z rikszy, moŜe się pani zgubić. Wystarczy jedno słowo, a kierowca przywiezie panią z powrotem. - Chyba rzeczywiście spróbuję - powiedziała Jennifer, wmawiając sobie w duchu, Ŝe powinna częściej pozwalać sobie na odrobinę ryzyka. Ranjeet skręcił w prawo z szerokiego bulwaru i szybko zwolnił, dostosowując się do urywanego rytmu jazdy wąską uliczką. Jeszcze nie dotarli do bazaru, ale juŜ otaczały ich niewielkie sklepy oferujące przeróŜne dobra, od przyborów kuchennych z nierdzewnej stali po wycieczki autokarowe do RadŜastanu. Samochód posuwał się wolno, toteŜ Jennifer miała dość czasu, by przyglądać się niezliczonym twarzom przechodniów, odzwierciedlającym oszałamiającą róŜnorodność grup 267

etnicznych i kultur, które jakimś cudem zrosły się przez tysiąclecia w jedno, tworząc współczesne Indie. Wąska uliczka kończyła się przy egzotycznej bryle meczetu DŜami MasdŜid i Ranjeet musiał odbić w lewo, na dość zatłoczony parking. Wyskoczył z wozu i polecił Jennifer, by chwilę zaczekała. Miała teraz okazję dowiedzieć się czegoś o temperamencie Hindusów. Choć Ranjeet zostawił samochód pośrodku zatłoczonego parkingu, Ŝaden z pilnujących porządku nie zainteresował się tym faktem. Było tak, jakby mercedes blokujący drogę był po prostu niewidoczny. Jennifer wyobraziła sobie, jaką burzę wywołałaby taka beztroska na nowojorskim parkingu. Ranjeet powrócił w towarzystwie rikszarza, który przeraził Jennifer swą prezencją. Był chudy jak patyk, a jego zapadnięte policzki wskazywały na ewidentny brak białka w diecie. Wydawało się, Ŝe nie jest zdolny do samodzielnego chodzenia na dłuŜszym dystansie, nie mówiąc o napędzaniu siłą własnych mięśni trójkołowego pojazdu obciąŜonego pięćdziesięcioma kilogramami ciała Jennifer. - To jest Ajay - przedstawił go Ranjeet. - Obwiezie panią po bazarze, dokądkolwiek zechce pani pojechać. Zaproponowałem, Ŝeby pokazał pani Dariba Kalan i tamtejsze sklepy ze złotą i srebrną biŜuterią. Zapewne zainteresują panią takŜe niektóre świątynie. Gdy zechce pani wrócić do samochodu, wystarczy mu powiedzieć. Jennifer wysiadła i nie bez oporów zajęła miejsce na twardym siedzisku rikszy. Czuła się niepewnie, nie mając niczego, na czym mogłaby zacisnąć dłonie. Ajay ukłonił się i bez słowa zaczął pedałować. Ku jej zdziwieniu, radził sobie z łatwością, stając na pedałach. Przejechali przed frontową ścianą DŜama MasdŜid, a potem wchłonął ich ogromny bazar. Gdy Dhaval Narang wsiadał do swego samochodu, zaparkowanego przy Bramie Lahore w Czerwonym Forcie, Ranjeet właśnie ruszał na zielonym świetle, by podąŜyć na południe, wraz ze strumieniem pojazdów wypełniających wszystkie 268

pasy bulwaru Ćandni Ćauk. Przyspieszywszy ostro, Dhaval zdąŜył jeszcze przed czerwonym światłem i popędził dalej, starając się nie tracić z oczu hotelowego wozu. Na jezdni było tłoczno i trudno było utrzymać tempo, nawet przy agresywnym manewrowaniu. Mimo to Dhaval radził sobie całkiem nieźle, póki od krawęŜnika nie odbił powolny autobus, który przesłonił mu widok. Postanowił raz jeszcze zaryzykować: dodał gazu, wcisnął się tuŜ przed maskę jadącej obok cięŜarówki i zdołał wyprzedzić obwieszony ludźmi autobus. Niestety, zanim tego dokonał, wóz Ranjeeta zniknął mu z oczu. Dhaval zwolnił nieco i zaczął przyglądać się mijanym bocznym ulicom, prowadzącym na zachód. Po chwili musiał zatrzymać się na światłach, przepuszczając tłum ludzi przechodzących na drugą stronę kilkupasmowej ulicy. Zniechęcony, niecierpliwie bębnił palcami po kierownicy, czekając na zmianę świateł. Początkowo cieszył się, Ŝe Hernandez wybrała Czerwony Fort, miejsce przestronne i zawsze pełne turystów, gdzie łatwo było zaatakować i wtopić się w tłum, nie obawiając się pościgu. Teraz jednak Ranjeet oddalał się i nie sposób było odgadnąć dokąd i po co. Gdy zapaliło się zielone światło, Dhaval musiał jeszcze cierpliwie zaczekać, aŜ ruszą powolne pojazdy, które stały przed nim. Dotarłszy na róg ulicy, spojrzał w bok, na wieŜę meczetu, i podjął szybką decyzję, w połowie bowiem długości bocznej ulicy, w długiej kolumnie samochodów, dostrzegł kształt, który mógł być mercedesem z hotelu Amal Palace. Szarpnął kierownicą w prawo i w dość ryzykowny sposób zmienił pas, zmuszając innych do gwałtownego hamowania. Zacisnął zęby, oczekując zderzenia, ale miał szczęście: skończyło się na pisku opon, ryku klaksonów i gniewnych okrzykach. Bez względu na to, czy samochód widoczny w oddali był tym, który ścigał, postanowił rozejrzeć się w okolicy meczetu. Gdyby nie znalazł tam Jennifer Hernandez, zawsze przecieŜ mógł wrócić do hotelu. Posuwając się wolno, krótkimi zrywami, jak to zwykle bywało w bocznych uliczkach, potrzebował sporo czasu, by 269

dotrzeć do świątyni. Na parkingu po lewej stronie zobaczył hotelowy wóz. Obejrzał się szybko przez ramię i zdąŜył jeszcze zobaczyć Jennifer, która właśnie odjeŜdŜała rikszą, by zniknąć w jednej z wąskich gali. Znając plan wycieczki Jennifer do Starego Delhi, inspektor Naresh Prasad pomyślał jedynie, Ŝe dziewczyna zmieniła zdanie i zamiast rozpocząć zwiedzanie od Czerwonego Fortu, postanowiła udać się do DŜama MasdŜid. Spieszył się więc, jadąc za nią, ale nie przesadnie, uznał bowiem, Ŝe nie ma sensu naraŜać się na niebezpieczeństwo. Z drugiej strony jednak nie chciał stracić Amerykanki z oczu, nawet jeśli z kaŜdą chwilą coraz bardziej wątpił w sens śledzenia jej, kiedy zachowywała się jak typowa turystka. Zdecydowanie bardziej wolałby wiedzieć, z kim zjadła śniadanie, niŜ włóczyć się za nią od rana, gdy podziwiała widoki. Zatrzymując wóz na parkingu, zauwaŜył męŜczyznę w czerni, który właśnie wysiadał ze swojego mercedesa. Był to ten sam człowiek, którego Naresh widział ledwie parę minut wcześniej, w wielkim pędzie wsiadającego do wozu pod murami Czerwonego Fortu, gdy Jennifer Hernandez niespodziewanie zmieniła zdanie. Zaciekawiony Naresh czym prędzej wysiadł z samochodu. Neil uśmiechał się do siebie, biegnąc wzdłuŜ ściany meczetu. Cała ta niespodzianka dla Jennifer zmieniła się nagle w niezłą zabawę. Zastanawiał się, co w nią wstąpiło na parkingu przed Czerwonym Fortem. Gdy pięć miesięcy wcześniej sam odwiedził Indie, fort stał się jednym z jego ulubionych miejsc, ale Jennifer najwyraźniej była innego zdania. Minutę wcześniej, dzięki łutowi szczęścia, wypatrzył Jennifer w rikszy, nim zniknęła w labiryncie alejek. Neil wrzasnął wtedy do jej kierowcy, by się zatrzymał, po czym rzucił swemu taksówkarzowi pieniądze i wyskoczył z wozu, ale zaraz utknął w nieprzebranych tłumach zgromadzonych u wejścia do świątyni. Gdy wreszcie się uwolnił, po Jennifer nie było nawet śladu. 270

Dotarłszy do bazaru, musiał zwolnić i teraz poruszał się truchtem. Początkowo nie był pewny, dokąd pojechała Jennifer, ale po minucie lekkiego biegu znowu ją wypatrzył i teraz miała nad nim nie więcej niŜ piętnaście metrów przewagi. Jennifer nie bawiła się zbyt dobrze. Siedzisko rikszy było twarde, a alejka wyboista. Kilkakrotnie bała się, Ŝe spadnie, gdy rowerowe koła zapadały się w głębokich dziurach. ŚcieŜki, z kaŜdą chwilą coraz węŜsze, były straszliwie zatłoczone, a wokół panował nieopisany zgiełk i chaos. Nad głowami przechodniów wisiała gęsta sieć przewodów elektrycznych i rur doprowadzających wodę. Powietrze przesycone było istną symfonią woni, po części apetycznych, a po części odraŜających: przyprawy mieszały się z uryną, a zwierzęce odchody z jaśminem. Próbując nie spaść na ziemię, Jennifer pomyślała, Ŝe być moŜe bardziej cieszyłaby się z tej wyprawy, gdyby nie śmierć babci, przygnębiające zdarzenie, o którym ani na chwilę nie mogła do końca zapomnieć, nawet gdy tysiące doznań bombardowały jej zmysły. Radziła sobie z tą tragedią znacznie lepiej, niŜ się spodziewała przed przyjazdem do Indii, lecz mimo to na wiele sposobów odczuwała jej negatywny wpływ. Być moŜe dlatego miała wraŜenie, Ŝe w tej części bazaru panuje brud, Ŝe otaczają zdecydowanie zbyt wiele śmieci i odchodów, a takŜe zbyt wielu ludzi. Sklepiki były w większości nędznymi dziurami w murze, a tandeta, którą w nich sprzedawano, wprost wylewała się na alejki. Wiedziała, Ŝe celem tej przeprawy jest ulica salonów jubilerskich i sklepów z przyprawami, ale juŜ miała dość. Po prostu nie była w nastroju. Właśnie miała zawołać do zawzięcie pedałującego rikszarza, by poprosić, aby zawrócił - i nawet pochyliła się, uchwyciwszy się czegoś lewą ręką, a prawą przycisnąwszy torebkę do kolan, by zwrócić na siebie jego uwagę - gdy nagle dostrzegła kątem oka jakieś zamieszanie. Odwróciła głowę w lewo i zerknąwszy w dół, zobaczyła wylot lufy. TuŜ nad nim ujrzała kanciastą, szczupłą twarz bez wyrazu, twarz męŜczyzny, który mierzył do niej z pistoletu. 271

W następnej sekundzie tłum wypełniający wąską gali usłyszał ogłuszający huk dwóch wystrzałów. Ci, którzy stali najbliŜej ofiary i akurat patrzyli w jej stronę, byli świadkami niszczycielskiej potęgi strzału oddanego z bliskiej odległości: kula kalibru dziewięć milimetrów przebiła czaszkę męŜczyzny i wyszła lewą stroną, odrywając cały policzek i odsłaniając przy tym kości szczęki.

Rozdział 26

18 października 2007 czwartek, 9.45 Delhi, Indie Na krótką chwilę czas stanął w miejscu. Zapadła absolutna cisza; wszyscy, którzy stali w najbliŜszej okolicy, zamarli w bezruchu. Dzwoniło im w uszach od huku wystrzałów w wąskiej, ciasnej alejce bazaru. Sekundę później rozpętało się tornado: ludzie zaczęli wrzeszczeć i w dzikim popłochu rozpierzchli się na wszystkie strony. Wygłodzony kierowca rikszy zmył się jako jeden z pierwszych: dosłownie wyskoczył z pojazdu i puścił się sprintem, nawet nie próbując podtrzymywać swego dhoti. MoŜliwe, Ŝe wyglądał na niedoŜywionego, ale z całą pewnością miał zdrowy instynkt samozachowawczy. W chwili, gdy się ewakuował, odepchnął się obiema nogami tak mocno, Ŝe przednie koło gwałtownie skręciło i cały pojazd runął na ziemię. Jennifer wylądowała wprost na brudnym chodniku. Nie zgubiła torebki przerzuconej przez szyję i ramię, ale podrapała sobie boczną część nosa oraz prawy łokieć. W tym momencie właściwie było jej obojętne, na czym wylądowała, zwłaszcza Ŝe poderwała się w tej samej sekundzie i jak wszyscy inni - rzuciła się do ucieczki. Panika błyskawicznie ogarnęła cały bazar, niczym kręgi fali dosięgając kolejnych sklepików, które zamykały się jak skorupy małŜy. Kupcy jak na komendę zatrzaskiwali drzwi i przekręcali klucze, pozostawiając na uliczkach porozrzucany i stratowany towar. Jennifer nie wiedziała, dokąd biegnie, ale cieszyła się, Ŝe nogi niosą 273

ją chyŜo, byle dalej od miejsca, w którym padły strzały. WciąŜ jednak miała przed oczami obraz człowieka w czerni mierzącego prosto w jej twarz. W ostatnim ułamku sekundy zobaczyła jeszcze, jak jego lewy policzek dosłownie znika: w jednej chwili był na swoim miejscu, a w następnej juŜ go nie było. W tym krótkim, ulotnym momencie nieznajomy wyglądał jak wcielenie kostuchy. Jennifer była świadoma, Ŝe wszyscy wokół niej dokądś biegną, choć niekoniecznie w tym samym kierunku: większość poruszała się po prostej tylko przez chwilę, by skręcić w pierwszą napotkaną przecznicę. Czując narastające zmęczenie, uznała, Ŝe warto wziąć przykład z tych, którzy właśnie znikali grupką w drzwiach jednego z większych sklepów, tuŜ za rogiem. Właściciel głośno protestował i próbował zatrzasnąć drzwi, ale pół tuzina ludzi nie zamierzało go słuchać. Jennifer wepchnęła się do wnętrza w ślad za nimi, w oddali bowiem dostrzegła dwóch policjantów w wymiętych mundurach khaki, próbujących opanować panikę sprawdzonym sposobem: pałując nadbiegających ludzi długimi bambusowymi laskami. Rozejrzawszy się we wnętrzu, Jennifer zrozumiała, Ŝe trafiła do rzeźnika. Przy frontowej ścianie sklepu stały wysokie sterty płaskich skrzynek, pełnych małych, Ŝywych i dość głośnych kurczaków oraz kacząt. Nieco dalej ujrzała kilka świń i owcę. Nie wiedziała, co było gorsze: brud czy smród panujący wokoło. Podłogę pokrywały plamy zaschniętej krwi. Muchy kłębiły się rojami i Jennifer z trudem nadąŜała z odganianiem ich od twarzy. Gdy właściciel wdał się w kłótnię z dwoma kolejnymi intruzami, postanowiła poszukać kryjówki, w której mogłaby uspokoić oddech i przeprogramować umysł. WciąŜ była przeraŜona i nie zamierzała wybrzydzać: bez wahania odsunęła brudną zasłonę i weszła w głąb sklepu. Zbyt późno zrozumiała, Ŝe naleŜało postawić stopy na cegłach, które leŜały na ziemi w tym ciasnym pomieszczeniu. Znalazła się w toalecie. Z trudem utrzymując równowagę, zaciągnęła za sobą zasłonkę i ostroŜnie, by nie zsunąć się ponownie z cegieł, odwróciła się plecami do dziury w ziemi, która była jedynym urządzeniem sanitarnym w tym przybytku, 274

prócz dwóch cegieł i kranu. Kłótnia między intruzami a właścicielem sklepu wciąŜ trwała. Jennifer miała wraŜenie, Ŝe posługują się językiem hindi. Starała się nie oddychać przez nos, fetor bowiem był odraŜający. Teraz, gdy mogła chwilę odpocząć, przeszył ją zimny dreszcz. Spojrzała na swoje dłonie i po chwili wahania powąchała je. To, w czym wylądowała, spadając z rikszy, nie pachniało najlepiej, ale przynajmniej nie były to odchody. Spojrzała w dół, na pordzewiały kran, i pochyliła się, Ŝeby opłukać ręce. Odniosła wraŜenie, Ŝe ktoś jeszcze wcisnął się do sklepu i rozpoczął spór z właścicielem, tym razem po angielsku. Przybysz jednak odzywał się niewiele; to jego adwersarz grzmiał gniewnym głosem. Wreszcie rozległ się donośny trzask, a potem kwik świń i beczenie owcy. Zaniepokojona Jennifer wyprostowała się i odwróciła, nasłuchując. Odniosła wraŜenie, Ŝe właściciel próbuje wstać z podłogi. W końcu zebrała się na odwagę i gdy juŜ miała uchylić zasłonę, ktoś jednym zdecydowanym ruchem odsunął ją na bok. Krzyknęła mimowolnie, podobnie jak ten, kto szarpnął zasłoną. Neil McCulgan. - BoŜe, mało nie umarłem ze strachu - poskarŜył się Neil, przyciskając dłoń do piersi. - Ty?! - odpowiedziała Jennifer z równie silną pretensją w głosie. A co ze mną? I co ty tu robisz, na Boga? - Później będzie czas na wyjaśnienia - odpowiedział. Wyciągnął rękę do Jennifer, by pomóc jej zeskoczyć z cegieł. Za jego plecami trwała przepychanka: rzeźnik próbował wyplątać się ze szczątków drewnianych klatek, na które zapewne został popchnięty. Kilka z nich rozleciało się na kawałki i gromada kurczaków spacerowała niespokojnie wokół leŜącego. Jennifer pokręciła głową i ostrzegawczo uniosła dłonie. - Lepiej mnie nie dotykaj. Spadłam z rikszy w coś... - Wiem. Widziałem. - Widziałeś? - Spojrzała po twarzach Hindusów, za którymi wcześniej wcisnęła się do sklepu. 275

- Jasne, Ŝe widziałem. - Wynocha mi stąd, Amerykanie! - wrzasnął właściciel, ganiając nieszczęsne kurczaki i pakując je do i tak przepełnionych, ocalałych skrzynek. - I wy teŜ! Wszyscy wynocha! - Chodźmy - powiedział Neil, stając pomiędzy właścicielem a Jennifer. - JuŜ nie ma się czego bać. Rzeczywiście, wydawało się, Ŝe na zewnątrz Ŝycie toczy się znów normalnym torem. Nikt juŜ nie panikował i alejki z wolna zapełniały się na nowo tłumem handlujących. Sklepy otwierały się jeden po drugim, a policjanci juŜ nikogo nie bili. Najlepsze jednak było to, Ŝe najwyraźniej nie ucierpiał nikt poza człowiekiem z pistoletem. - Dobra, dosyć tego biegania! - zawołała Jennifer, zatrzymując się pośrodku alejki. Teraz, gdy miała czas, by zastanowić się nad tym, co się wydarzyło - i jak szybko! - poczuła dreszcze. - Czy ty wiesz, co się właściwie stało? - Mniej więcej - odparł Neil. - Biegłem, próbując cię dogonić, kiedy rozległy się strzały. Usiłowałem cię złapać od chwili, kiedy wyszłaś z hotelu. Minęliśmy się przy Czerwonym Forcie. - Nie mogłam się zmusić, Ŝeby go zwiedzić - wyznała Jennifer. - I jak się okazało, bazar teŜ mi się nie spodobał. Właśnie chciałam powiedzieć kierowcy rikszy, Ŝeby odwiózł mnie do samochodu, kiedy rozległ się huk. - A ja dotarłem za tobą aŜ do meczetu i zauwaŜyłem cię, kiedy znikałaś w tłumie, jadąc rikszą. Musiałem się przebić przez tłum ludzi przed świątynią, a potem nie zgubić cię w tym labiryncie - wyjaśnił, zataczając ramieniem krąg. - Nie wiedziałem nawet, w którą stronę odjechałaś. Ale mimo tłoku biegłem najszybciej, jak umiałem. W tej samej chwili, kiedy cię wypatrzyłem, zobaczyłem teŜ, Ŝe ktoś tuŜ za twoimi plecami wyciąga pistolet. Wrzasnąłem jak opętany i przyspieszyłem jeszcze, ale niewysoki facet, który szedł za tamtym, był szybszy. Zachował się jak rewolwerowiec. Jednym ruchem wyjął broń, bam, bam i ryknął: Policja!, podnosząc odznakę. I tyle. Widziałem, Ŝe wypadłaś z rikszy i rzuciłaś się do ucieczki; mogłem jedynie spróbować nie stracić cię z oczu. Niezła z ciebie sprinterka. 276

- Myślisz, Ŝe ten człowiek z pistoletem naprawdę zamierzał mnie zastrzelić? - spytała niespokojnie Jennifer. Wykonała ruch ręką, jakby chciała zasłonić usta, ale zmieniła zdanie. Neil zacisnął usta i wzruszył ramionami. - Na to wyglądało. Oczywiście istnieje moŜliwość, Ŝe chciał cię tylko okraść, ale wątpię w to. Wyglądał na zdesperowanego. A czy jest ktoś, kto chciałby cię zabić? - Neil zawiesił głos, jakby sam nie mógł uwierzyć, o co pyta. - Pewnie zirytowałam parę osób, ale nie na tyle, by Ŝyczyły mi śmierci. Przynajmniej tak mi się wydaje. - A moŜe cię z kimś pomylił? Jennifer odwróciła wzrok, potrząsnęła głową i zaśmiała się smutno. - BoŜe, to, co tu robię, z całą pewnością nie jest warte naraŜania Ŝycia. Absolutnie. Jeśli nie doszło do pomyłki, wynoszę się stąd natychmiast, z babcią i całym majdanem. - Jesteś pewna, Ŝe nikogo naprawdę mocno nie wkurzyłaś? - MoŜe opiekunkę babci, ale to jej praca, do cholery! Nie zabija się ludzi za coś takiego. - Tak czy inaczej, miałaś wielkie szczęście, Ŝe ten policjant po cywilnemu znalazł się w odpowiednim miejscu. - śebyś wiedział. Chodźmy. Trzeba z nim porozmawiać, moŜe coś wie? MoŜe nawet śledził tamtego? Teraz, kiedy mają trupa, moŜe uda im się ustalić, czy polował na mnie czy nie. Warto spróbować wydobyć z nich jakieś informacje. Neil wyciągnął rękę, by zatrzymać Jennifer w miejscu. - Odradzam. - Dlaczego? - spytała, wyrywając ramię z jego uścisku. - Kiedy byłem tu niedawno w sprawach medycznych, sporo się dowiedziałem od gospodarzy o indyjskich władzach i policji. JeŜeli nie ma palącej konieczności, najlepiej jest trzymać się z daleka i od jednych, i od drugich. Korupcja to w Indiach sposób na Ŝycie. Nie postrzega się jej tak jak na Zachodzie. Cokolwiek chcesz załatwić, musisz płacić. CBI, które jest odpowiednikiem naszego FBI, podobno działa zupełnie inaczej, ale w tej sytuacji, w którą się wpakowałaś, miałabyś 277

do czynienia ze zwykłymi policjantami. Nie jestem nawet pewny, czy nie posadziliby cię do aresztu za sprowokowanie strzelaniny. - Nie gadaj głupstw - skarciła go Jennifer, przekonana, Ŝe Ŝartuje, po czym znowu ruszyła w stronę miejsca napaści. - Zaczynasz przesadzać. - MoŜe trochę - przyznał Neil, doganiając ją. - Ale uwierz mi: wszyscy wiedzą, Ŝe tutejsza policja jest skorumpowana. Podobnie zresztą jak większość urzędników słuŜby cywilnej. Najlepiej się nie angaŜować. JeŜeli zaŜądasz informacji w sprawie przestępstwa, będą musieli wypełnić FIR, zgłoszenie informacyjne, oczywiście w pięciu milionach egzemplarzy. Będą mieli kupę roboty, której nienawidzą - i z tej przyczyny znienawidzą i ciebie. - Tu zginął człowiek, Neil. Zgłoszenie byłoby jak najbardziej na miejscu, nie sądzisz? - Owszem, ale to jego sprawa. - Im dłuŜej o tym myślę, tym bardziej jestem przekonana, Ŝe z jakiegoś powodu polował na mnie. - MoŜe tak, moŜe nie - odparł Neil. - Mówię ci, Ŝe podejmujesz ryzyko. Mówiono mi to całkiem powaŜnie: lepiej nie mieć do czynienia z miejscową policją. Trudno było iść ramię w ramię w tłumie, zwłaszcza Ŝe stawał się coraz gęstszy, w miarę jak zbliŜali się do miejsca strzelaniny. Neil przepuścił Jennifer przodem i szedł za nią, póki nie zatrzymała się znienacka i nie odwróciła na pięcie. - Zaraz, zaraz! - powiedziała. - MoŜe i jestem roztrzęsiona po tym, co się stało, ale pozwól, Ŝe zapytam jeszcze raz: co, na miłość boską, robisz w Indiach? Zastanawiałam się nad tym, ale sprawa zamachu na moje Ŝycie wydawała mi się jakby waŜniejsza. - Nie dziwię się - odparł Neil, jednocześnie myśląc intensywnie nad najlepszą odpowiedzią. Gdyby nie okoliczności, pewnie zacząłby od przeprosin. Ale co za róŜnica, pomyślał, wzruszając ramionami. - Przyjechałem tu, bo mnie prosiłaś i mówiłaś, Ŝe mnie potrzebujesz. Wtedy w Los Angeles nie wziąłem twoich słów powaŜnie; obawiam się, Ŝe bardziej mi zaleŜało na surfowaniu w La Jolla. Niestety, wyszłaś, zanim 278

zdąŜyliśmy o tym porozmawiać, więc się wściekłem. Minęło trochę czasu, zanim mi przeszło, a kiedy to się stało, ciebie juŜ nie było. - Kiedy przyleciałeś? - Wczoraj późnym wieczorem. Nie chciałem ci przeszkadzać, bo pewnie spałaś. Problem w tym, Ŝe nie chcieli mi podać numeru twojego pokoju, więc nie mogłem zwyczajnie pójść i posłuchać pod drzwiami. - A dlaczego nie zadzwoniłeś, Ŝeby mi powiedzieć, Ŝe przyjeŜdŜasz? - To chyba jasne - odparł Neil i zaśmiał się, jakby drwił z własnej głupoty. - Bałem się, Ŝe kaŜesz mi wracać do domu. Właściwie to nawet nie byłem pewny, czy odbierzesz telefon albo, gdybyś jednak odebrała, czy nie powiesz mi, Ŝebym się wypchał, i nie trzaśniesz słuchawką. Znam cię i wiem, Ŝe mogłabyś tak zrobić. - Mogłabym - przyznała Jennifer. - Twoja reakcja była więcej niŜ rozczarowująca, to pewne. - Przykro mi, Ŝe nie od razu zauwaŜyłem, jak waŜna jest dla ciebie ta sprawa. Jennifer dumała nad czymś przez moment, przygryzając wewnętrzną stronę policzka. Wreszcie odwróciła się w miejscu i znów ruszyła przed siebie, w ostatnią warstwę tłumu gapiów. Riksza wciąŜ leŜała na boku, a zwłoki tuŜ obok, niczym nie zakryte. Spoglądając na odsłonięte zęby nieboszczyka, moŜna było odnieść wraŜenie, Ŝe uśmiecha się krzywo. - To rikszarz - szepnęła Jennifer, nieznacznym ruchem podbródka wskazując na chudzielca kucającego opodal. Dwaj umundurowani policjanci stali obok niego. - Widzisz, co miałem na myśli? - odszepnął Neil. - Pewnie aresztowali biedaka. - Naprawdę tak sądzisz? - Nie zdziwiłbym się. - Zdaje się, Ŝe ten niski jest dowódcą. Nie uwaŜasz? Naresh Prasad właśnie rozmawiał z kilkoma umundurowanymi funkcjonariuszami, stojąc tuŜ obok zwłok. - To pewnie odpowiednik naszego detektywa. 279

- Naprawdę uwaŜasz, Ŝe nie powinnam z nimi rozmawiać? - spytała Jennifer. - Spójrz na to z tej strony: Co ty właściwie wiesz? Nic. Nie wiesz nawet, czy ten typ śledził cię od Amal Palace, czy wypatrzył cię tutaj i uznał za milionerkę z Zachodu. - Daj spokój! - PrzecieŜ nie moŜesz tego wiedzieć. W tym rzecz. Oni teŜ nie wiedzą. JeŜeli przez swój upór włączysz się w tę sprawę, niczego nowego się nie dowiesz i niczego odkrywczego nie wniesiesz, a prawdopodobnie będziesz musiała wydać trochę pieniędzy. Poza tym, jeśli zmienisz zdanie, będziesz mogła zgłosić się do nich jutro czy choćby dziś po południu. Nikt cię nie będzie winił za to, Ŝe zmyłaś się stąd w cholerę, skoro sytuacja była taka, jaka była. - Dobrze juŜ - ucięła Jennifer. - Przekonałeś mnie, przynajmniej na razie. Wracajmy do hotelu. Chyba muszę się napić; jeszcze się cała trzęsę. - Słuszna decyzja - skomentował Neil. - MoŜemy teŜ się wybrać do amerykańskiej ambasady, albo dziś, albo jutro, Ŝeby zapytać o zdanie urzędników. Jeśli powiedzą, Ŝe powinnaś złoŜyć FIR, zrobimy to, bo skoro oni się w to zaangaŜują, nikt nie będzie próbował nas naciągnąć. - W porządku - odrzekła Jennifer. Tłum w miejscu zabójstwa praktycznie zatrzymał ruch w alejce. Tylko po jednej stronie, przy samym murze, policjanci starali się utrzymać wąskie, ale droŜne przejście. śeby tego dokonać, nakazali kupcom usunięcie towaru z ulicy. Jennifer i Neil musieli iść gęsiego. Gdy Jennifer mijała zwęŜenie, raz jeszcze spojrzała na rikszę leŜącą na boku. Widziała dokładnie miejsce, w którym upadła. Przelotnie zerknęła na kierowcę, któremu policjanci najwyraźniej zabronili wykonywania jakichkolwiek ruchów, co zdawało się potwierdzać teorię Neila. Popatrzyła teŜ na niewysokiego policjanta w cywilnym ubraniu. Oficer odwzajemnił spojrzenie. Przez krótką chwilę Jennifer i inspektor Naresh Prasad patrzyli sobie prosto w oczy, zanim wstydliwie odwróciła wzrok. 280

- Nie patrz tam teraz - szepnęła przez ramię do Neila. - Ten niski gapił się na mnie. - Nie wpadaj w paranoję. - Mówię powaŜnie. Myślisz, Ŝe mnie rozpoznał? - Nie mam pojęcia. Stań i odwróć się; zobaczymy, co zrobi. Bo jeśli skojarzy, Ŝe widział cię w rikszy, nie będziemy mieli wyboru; trzeba będzie z nim pogadać. Jennifer zatrzymała się, ale nie odwróciła. - Denerwuję się - wyznała. - Odwróć się! - powtórzył Neil, osłaniając usta dłonią. Stali ledwie kilka metrów od policjantów. Gdyby na bazarze nie panował taki zgiełk, mogliby usłyszeć strzępy ich rozmowy. Jennifer odetchnęła głęboko i odwróciła się z wolna. Z tego miejsca nie mogła juŜ spojrzeć wprost na inspektora Prasada. Gdy zatrzymali się z Neilem tak nagle, zablokowali wąskie przejście i teraz stała za nimi spora grupa ludzi, którzy chcieli ich minąć. Po chwili Jennifer dostrzegła między głowami profil twarzy policjanta. Gdyby obrócił się o dziewięćdziesiąt stopni, patrzyłby prosto na nią. Nie uczynił tego jednak; nie przerwał teŜ rozmowy z umundurowanymi kolegami. - Nie patrzy na ciebie - stwierdził Neil. - Rzeczywiście - zgodziła się Jennifer. - Zabierajmy się stąd, zanim zmieni zdanie - zarządził Neil. Chwycił ją pod ramię i pociągnął za sobą. Tłum nie był juŜ tak gęsty, więc mogli przyspieszyć i wkrótce wydostali się z cienistych alejek bazaru, ciasnych jak tunele. PotęŜną bryłę DŜama MasdŜid mieli teraz przed sobą, nieco po prawej. Jennifer zwolniła po chwili i obejrzała się przez ramię, ale niewiele mogła zobaczyć u wylotu uliczki. - Poza bazarem czuję się jeszcze bardziej wystawiona na strzał niŜ w tych alejkach - powiedziała. - Znikajmy stąd. - Z ust mi to wyjęłaś - odparł Neil. Ruszyli biegiem, lecz mimo to Jennifer nie przestała oglądać się za siebie. - Obawiam się, Ŝe twoja paranoja postępuje – zauwaŜył Neil, oddychając cięŜko. 281

- TeŜ byś się tak zachowywał, gdyby ktoś wycelował w ciebie pistolet i zaraz potem kopnął w kalendarz. - Nie zaprzeczę. W okolicy głównego wejścia do meczetu znowu musieli zwolnić, powstrzymani przez gromadę wiernych i turystów. Jennifer rozglądała się niespokojnie - i słusznie, jak się okazało. - Nie oglądaj się! - powiedziała nagle, maszerując prosto przed siebie. - Ten niski gliniarz nas śledzi. Neil zatrzymał się, ale nie odwrócił. - Gdzie jest? - Za nami. Chodź! Musimy stąd odejść. - Nie. Przekonajmy się, czy do nas podejdzie - odparł Neil. - Pamiętaj, Ŝe to ja jestem odpowiedzialny za twoją ucieczkę z miejsca przestępstwa. Nie chcę, Ŝebyś miała kłopoty z tego powodu. - Zaczynasz gadać bez sensu. - Nic podobnego. PrzecieŜ juŜ mówiłem: jeśli cię rozpozna jako pasaŜerkę rikszy, musimy z nim pogadać. Widzisz go jeszcze? Jennifer odwróciła się, zapatrzona w tłum. - Nie. Neil takŜe się odwrócił i przyglądał bacznie ludziom. - A ja widzę. Jest tam, oddala się od meczetu. Kolejny fałszywy alarm. - Gdzie? Neil wskazał ręką kierunek. - Masz rację. Przez chwilę przyglądali się, jak inspektor Prasad znika w alejce, która kończyła się przy murach świątyni. Jennifer spojrzała na Neila i wzruszyła ramionami. - Przepraszam. - Nie wygłupiaj się. Dopóki nie skręcił w tamtą alejkę, sam podejrzewałem, Ŝe nas śledzi. Ruszyli dalej i wkrótce dotarli do parkingu. Neil stanął na palcach, by rozejrzeć się ponad morzem samochodowych dachów. Pierwszy czarny mercedes, którego wypatrzył, nie naleŜał do hotelu Amal Palace; trafili za drugim razem. Parkingowi potrzebowali prawie dwudziestu 282

minut, by usunąć wszystkie wozy, które blokowały mu drogę. Po kolejnych pięciu Jennifer i Neil byli juŜ na drodze głównej, kierując się na południe, w kierunku hotelu. - Myślałem, Ŝe wybierała się pani do restauracji - powiedział kierowca, spoglądając na Jennifer w lusterku wstecznym. - Straciłam apetyt - odpowiedziała z tylnego siedzenia. - Chcę wrócić do hotelu. - ZdąŜyłaś zobaczyć w Delhi coś ciekawego? - spytał Neil. - Ani jednego zabytku - odrzekła. - To miał być mój debiut w roli turystki, ale, jak widzisz, nieudany - wyjaśniła i wyciągnęła przed siebie rękę. Jej dłoń wciąŜ drŜała, choć juŜ nie tak bardzo jak chwilę po strzelaninie. - Ze zwiedzania nici, ale zdaje się, Ŝe w sprawie babci radzisz sobie znacznie lepiej, niŜ się spodziewałaś. Jennifer nabrała powietrza i wypuściła je przez wąską szparkę w zaciśniętych ustach. - Chyba tak. Nie wiedziałam, Ŝe będę umiała tak dalece oddzielić w myślach duszę babci od jej ciała. Nie wiem, moŜe to skutek studiów medycznych i praktyk w prosektorium. Oczywiście wzięło mnie mocno, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam ją martwą, ale od tamtej pory traktuję jej ciało juŜ tylko jako dowód rzeczowy, który moŜe nam pomóc w ustaleniu przyczyn śmierci. I naprawdę chcę, Ŝeby wykonano sekcję zwłok. - Przeprowadzą ją na twoje Ŝyczenie? - Akurat. Ani myślą. Wypisali akt zgonu i twierdzą, Ŝe teraz moŜliwe jest jedynie balsamowanie lub kremacja ciała. MenedŜerka sprawy, czyli opiekunka mojej babci, jest absolutnie zdeterminowana; chce koniecznie pozbyć się ciała i nęka mnie w tej sprawie od samego początku, to jest od poniedziałkowego ranka. - Gdzie jest teraz twoja babcia? W kostnicy? - Niestety nie - prychnęła Jennifer. - Trzymają ją, podobnie jak zwłoki niejakiego pana Benfattiego, w chłodni naleŜącej do szpitalnej stołówki. Wczoraj rano byłam tam i oglądałam ciało. Z wielu powodów nie jest to najlepsze miejsce, ale ujdzie w tłoku. Wystarczająco chłodne. 283

- A te drugie zwłoki, o których wspomniałaś? - Doszło do dwóch bardzo podobnych przypadków. Pierwszy jest praktycznie identyczny; to wręcz upiorna sprawa. Ten drugi podobny, ale domyślam się, Ŝe choć przyczyna śmierci mogła być ta sama, pacjenta znaleziono po prostu wcześniej i dlatego próbowano jeszcze reanimacji. - Skąd tyle wiesz? - Spotkałam się z wdowami. Namówiłam obie, Ŝeby nie zezwalały na kremację ani balsamowanie zwłok męŜów. Jestem przekonana, Ŝe mamy do czynienia z trzema przypadkami śmierci spowodowanej tą samą, niezidentyfikowaną przyczyną natury medycznej. Przedstawiciele szpitali uparcie twierdzą, Ŝe to zawał serca, bo wszyscy zmarli pacjenci mieli w przeszłości kłopoty z sercem. Prawdę mówiąc, wyczuwam wyraźnie, Ŝe po prostu chcą jak najszybciej pozbyć się ciał i zapomnieć o sprawie. To dlatego od początku jestem taka podejrzliwa. - A czy nie jest moŜliwe, Ŝe to tylko twoja defensywna postawa, która ma ci pomóc w opanowaniu kryzysu emocjonalnego po stracie babci? Jennifer odwróciła głowę i przez chwilę spoglądała przez okno wozu. Pytanie było dobre, choć w pierwszym odruchu poczuła irytację na myśl o tym, Ŝe Neil mógł uznać jej podejrzenia za czcze wymysły. - Sądzę, Ŝe we wszystkich trzech zgonach jest coś podejrzanego. Ci ludzie nie umarli z przyczyn naturalnych, Neil. Tym razem to on zapatrzył się w obraz za szybą - przednią, dla odmiany. Gdy ponownie spojrzał na Jennifer, wciąŜ unikała jego wzroku. - Trudno byłoby to udowodnić, nie przeprowadzając badań pośmiertnych. Domyślam się, Ŝe starasz się o ich wykonanie? - W pewnym sensie - przyznała Jennifer. - Jak mówiłam, podobno nie przeprowadza się tu sekcji, kiedy akt zgonu został wypisany. Władze szpitala po prostu chcą się pozbyć ciała z chłodni, w której nie powinno się znajdować. W tej chwili nic nie robię w tej sprawie, ale nie bez powodu: dziś wieczorem zdarzy się coś, co moŜe odmienić sytuację. 284

- Czekasz, aŜ zgadnę, co to takiego? - spytał Neil, gdy umilkła. - Chcę się upewnić, czy uwaŜnie słuchasz - odrzekła. - Czy wspominałam ci kiedyś, Ŝe babcia była w przeszłości nianią kobiety, która jest dziś dość znanym anatomopatologiem? - Chyba tak, ale przypomnij mi szczegóły. - Ta kobieta nazywa się Laurie Montgomery. Pracuje jako ekspert medycyny sądowej w Nowym Jorku, razem ze swoim męŜem Jackiem Stapletonem. - Pamiętam, Ŝe wspominałaś mi o Laurie Montgomery, ale nie o Jacku. - Wzięli ślub ledwie parę lat temu. Dzwoniłam do niej we wtorek, zaraz po tym, jak zobaczyłam ciało babci. Chciałam ją spytać o parę szczegółów, a ona zszokowała mnie, proponując, Ŝe natychmiast przyjedzie do Indii. Chyba się nie spodziewałam, Ŝe babcia znaczyła dla niej aŜ tak wiele. A powinnam była, bo Maria miała na ludzi niezwykły wpływ. Wracając do sprawy: pojawił się pewien problem. Laurie i Jack są w trakcie leczenia niepłodności i w najbliŜszych dniach Jack musi być obecny, Ŝeby... spróbować. Neil przewrócił oczami. - Tak czy owak, i ten problem został rozwiązany: przyjeŜdŜają razem, juŜ dziś wieczorem. - Nie zaszkodzi, Ŝe się tu zjawią - powiedział Neil. - Ale chyba nie powinnaś wiązać z ich przylotem aŜ takich nadziei. Skoro ty nie zdołałaś wpłynąć na miejscowe władze, to nie wydaje mi się, by im się to udało. Wiem, Ŝe ich specjalność nie cieszy się w Indiach wielką popularnością, a to, czy sekcja zostanie wykonana czy nie, raczej nie zaleŜy od lekarzy. - Słyszałam o tym. Co gorsza, nie jest zupełnie jasne, które ministerstwo powinno sprawować pieczę nad tą gałęzią medycyny. Prosektoria naleŜą do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, a lekarze, którzy ich uŜywają, podlegają Ministerstwu Zdrowia. W dodatku decyzja o ewentualnym przeprowadzeniu badań pośmiertnych w danej sprawie leŜy w gestii policji i sędziów pokoju, nie lekarzy. - O to mi właśnie chodzi. Więc nie licz na wiele tylko dlatego, Ŝe 285

zjawi się tu para zdolnych anatomopatologów. Mam wraŜenie, Ŝe zrobiłaś juŜ wszystko, co się dało. - MoŜliwe, ale nie zamierzam się jeszcze poddać, nawet jeśli dzisiejsze wydarzenia skłaniają mnie, by to zrobić. Mówię ci, gdyby nie to, Ŝe Laurie i Jack są w drodze, juŜ bym stąd uciekała. - A ja byłbym pierwszym, który by cię do tego namawiał. Naprawdę nie wiem, czy nie byłoby to najlepsze rozwiązanie. Jechali dalej milczący i zamyśleni, spoglądając na kalejdoskop ulicznych scen. Po długiej chwili Jennifer posłała Neilowi ukradkowe spojrzenie. Jeszcze nie oswoiła się z myślą, Ŝe naprawdę do niej przyjechał. Był bodaj ostatnią osobą, którą spodziewała się zobaczyć, gdy czyjaś ręka jednym szarpnięciem odsunęła zasłonę toalety w brudnym sklepiku rzeźnika. Spojrzała uwaŜniej na jego profil. Drobna nierówność znaczyła linię jego nosa w miejscu, gdzie łączył się z czołem - jak na portrecie z greckiej monety. Miał pełne usta i wydatne jabłko Adama. Pomyślała, Ŝe to przystojny męŜczyzna; pochlebiało jej, Ŝe przybył tu dla niej. Ale co to oznaczało? PrzecieŜ praktycznie juŜ go skreśliła, z powodu sposobu, w jaki ją zbył. Nigdy nie zmieniała zdania, gdy juŜ raz podjęła decyzję, ale to, Ŝe Neil przebył dla niej taki kawał świata, skłaniało ją ku refleksji, Ŝe być moŜe kiedyś musi być ten pierwszy raz. - Zamierzasz pojechać na lotnisko po swoich przyjaciół? spytał nagle Neil. - Tak. Chcesz się wybrać ze mną? - A nie sądzisz, Ŝe w hotelu byłabyś bardziej bezpieczna? - MoŜliwe, ale i na lotnisku jest ochrona. Nic mi się nie stanie. - Pojadę z tobą, jeśli pozwolisz. - Pewnie - odrzekła Jennifer. Znowu uniosła rękę. Dłoń wciąŜ drŜała, jak po jedenastu filiŜankach kawy. Od czasu do czasu Jennifer spoglądała przez tylną szybę wozu. Obawiała się, Ŝe znowu ktoś będzie ją śledził - tak jak najwyraźniej działo się od rana, odkąd opuściła hotel. Niestety, na tak ruchliwych 286

ulicach, w takim chaosie, trudno było cokolwiek stwierdzić. Kiedy jednak byli juŜ na długim podjeździe przy Amal Palace, wydarzyło się coś lekko niepokojącego. Gdy skręcali z ulicy, obejrzała się raz jeszcze i zobaczyła mały, biały samochód, który podąŜał za nimi i zatrzymał się nagle, blokując podjazd. Jennifer starała się dostrzec, ile siedzi w nim osób, ale nie zdołała: wątłe promienie słońca odbijały się od przedniej szyby. Spojrzała w przód: dojeŜdŜali juŜ do porte-cochere. Odwróciwszy się ponownie, zobaczyła, Ŝe samochód wycofuje się z podjazdu, przy wtórze buczenia klaksonów i gniewnych okrzyków. Ktoś pomylił drogę, pomyślała, ale była zbyt pobudzona, by nie dopatrywać się w tym czegoś podejrzanego. - Nie będzie juŜ pani korzystać z samochodu? - spytał kierowca, odrywając jej uwagę od wyczynów małego, białego samochodu. - Absolutnie nie - potwierdziła Jennifer, nie mogąc się doczekać, kiedy znajdzie się w hotelu. - Dziękuję. - Nie mogę się nadziwić, Ŝe wynajęłaś wóz - powiedział Neil, gdy mijali główne wejście. - A ja nie wiem, czy ujdzie mi to płazem - odparła szczerze Jennifer. - Ta firma, Foreign Medical Solutions z Chicago, zapłaci za mój pobyt w hotelu, ale nie jestem pewna, czy za takie fanaberie teŜ. Jeśli nie, będę musiała skorzystać z karty kredytowej. W holu przystanęli na chwilę. - Jesteś głodna? - spytał Neil. - Ani trochę. Czuję się tak, jakbym przedawkowała kofeinę. - To na co masz ochotę? A moŜe ja coś zaproponuję, skoro jesteś tak nakręcona? - To drugie - odpowiedziała bez wahania. Nie czuła się na siłach, by podejmować teraz decyzje w sprawach praktycznych. - Wieczorem, kiedy się meldowałem, powiedziano mi, Ŝe mają tu siłownię z urządzeniami, rowerkami i całą resztą. Zabrałaś strój sportowy? 287

- Tak. - Doskonale. MoŜe potrzeba ci odrobiny ruchu? Jeśli wtedy zgłodniejesz, moŜemy zjeść przy basenie, a po południu, jeŜeli będziesz miała ochotę, pogadamy z kimś z wydziału konsularnego amerykańskiej ambasady. Dowiesz się, co myślą fachowcy o tym zdarzeniu na bazarze; niech coś doradzą. - Nie wiem, czy chcę iść z tą sprawą do ambasady, ale jeśli chodzi o ćwiczenia w siłowni i skorzystanie z basenu, to pierwotnie właśnie taki był mój plan. Na to zdecydowanie jestem gotowa. - Panno Hernandez! - zawołał ktoś. Jennifer odwróciła się i zobaczyła, Ŝe jeden z concierge'ów macha do niej nieduŜą kartką. Przeprosiła Neila i podeszła do pulpitu. - Wcześnie pani wróciła - zauwaŜył Sumit. - Mam nadzieję, Ŝe podobały się pani atrakcje miasta. - Zwiedzanie nie wypadło całkiem tak, jak się spodziewałam - odpowiedziała Jennifer, nie mając ochoty na relacjonowanie tego, co zaszło. - Bardzo mi przykro. Czy to z naszej winy coś poszło nie tak? - Sądzę, Ŝe problem tkwi po mojej stronie - przyznała Jennifer, po czym zmieniła temat. - Ma pan coś dla mnie? - Tak, rzeczywiście. To pilna sprawa: proszę zadzwonić do Kashmiry Varini; zostawiła numer telefonu oraz wiadomość. Jennifer z lekką irytacją odebrała karteczkę z notatką i rozwinęła ją, wracając do Neila. Wiadomość brzmiała: „Zorganizowaliśmy dla pani Babci coś specjalnego. Proszę zadzwonić. Kashmira Varini.” Jennifer przystanęła, zdziwiona, by przeczytać ją ponownie. W pierwszej chwili pomyślała, Ŝe być moŜe władze szpitala nareszcie doznały oświecenia i postanowiły zezwolić na przeprowadzenie sekcji. Chwilę później przekazała karteczkę Neilowi. - To od tej kobiety, która tak mnie nęka - wyjaśniła. - Zadzwoń do niej! - odpowiedział krótko Neil, oddając jej wiadomość. - Sądzisz, Ŝe powinnam? Jakoś nie chce mi się wierzyć, Ŝeby miała dla mnie naprawdę rozsądną propozycję. 288

- Jest tylko jeden sposób, Ŝeby się dowiedzieć. Razem podeszli z powrotem do pulpitu. Jennifer zapytała, gdzie znajdą telefon, z którego mogłaby zadzwonić do miasta, a Sumit bez wahania chwycił jeden z aparatów, które stały pod blatem, i postawił go przed nią. Jakby tego było mało, podniósł słuchawkę, podał jej i palcem wskazującym wystukał numer wyjścia na miasto - a wszystko to z uprzejmym uśmiechem. Jennifer wybrała numer i spoglądając na Neila, czekała na połączenie. Naprawdę nie wiedziała, czego się spodziewać. - O, właśnie - powiedziała Kashmira, gdy Jennifer się przedstawiła. - Dziękuję, Ŝe pani oddzwoniła. Mam doskonałą wiadomość. Nasz dyrektor, Rajish Bhurgava, załatwił dla pani babci coś naprawdę wyjątkowego. Słyszała pani kiedyś o ghatach w Waranasi? - Szczerze mówiąc, nie - odparła Jennifer. - Waranasi, albo Benares, jak nazywali je Anglicy, lub teŜ Kashi, jak mawiali staroŜytni, jest bez wątpienia najświętszym miastem Hindusów, a jego religijne dziedzictwo liczy ponad trzy tysiące lat. Jennifer wzruszyła ramionami, dając Neilowi znak, Ŝe nadal nie ma pojęcia, co takiego wymyśliły władze szpitala. - To miasto uświęcone przez Siwe i Ganges, najświętsze miejsce rytuału przejścia. - Ale moŜe powie mi pani wreszcie, jaki to ma związek z moją babcią? - spytała zniecierpliwiona Jennifer, zdając sobie sprawę, Ŝe propozycja nie ma nic wspólnego z sekcją. - Oczywiście - odparła z entuzjazmem Kashmira. - Pan Bhurgava załatwił dla pani babci coś absolutnie niesłychanego. Choć kremacja na ghatach w Waranasi jest przywilejem zarezerwowanym dla Hindusów, uzyskał pozwolenie na to, by pani babcia właśnie tam została poddana rytuałowi przejścia. Wystarczy, Ŝe przyjedzie pani do szpitala i podpisze stosowny dokument. - Nie chcę nikogo urazić - odparła Jennifer - ale to, czy babcia zostanie skremowana w Waranasi, czy w Nowym Delhi, nie robi mi wielkiej róŜnicy. - Nie zrozumiała mnie pani. Ci, których ciała spłoną w Waranasi, 289

mają zapewnioną szczególnie dobrą karmę i nader szczęśliwe odrodzenie w następnym Ŝyciu. Wystarczy pani pozwolenie. - Pani Varini - wycedziła Jennifer - jutro rano przyjedziemy do szpitala. Będą mi towarzyszyli moi przyjaciele, anatomopatolodzy, i wtedy dojdziemy do jakiegoś porozumienia. - UwaŜam, Ŝe popełnia pani błąd, nie korzystając z tej wyjątkowej sposobności. W dodatku zupełnie za darmo. Robimy to wszystko specjalnie dla pani i dla pani babci. - Jak powiedziałam, nie chcę nikogo urazić. Doceniam państwa wysiłki, ale wolałabym otrzymać zgodę na dokonanie sekcji zwłok. Moja odpowiedź brzmi: Nie. - W takim razie mam obowiązek poinformować panią, Ŝe Queen Victoria Hospital wystąpił juŜ do sądu i spodziewamy się, Ŝe jutro w południe otrzymamy urzędowy nakaz usunięcia ze szpitala, przetransportowania do Waranasi i skremowania ciał pani babci i pana Benfattiego. Wiem, Ŝe podobnie postąpiły władze Aesculapian Medical Center. Przykro mi, Ŝe zmusiła nas pani do podjęcia takich kroków, ale ciało pani babci, podobnie jak ciało pana Benfattiego, stanowi zagroŜenie dla dobra naszej instytucji. Trzask odkładanej słuchawki był tak głośny, Ŝe Jennifer odruchowo odchyliła głowę. Oddała słuchawkę Sumitowi i podziękowała mu, po czym odezwała się do Neila: - Rozłączyła się. Wystąpili o sądowy nakaz usunięcia ze szpitala ciała mojej babci i skremowania go. - W takim razie dobrze, Ŝe twoi przyjaciele przyjeŜdŜają juŜ dziś wieczorem. - Mów tak dalej, bo to święte słowa. Nie mam pojęcia, co bym zrobiła, gdybym była tu sama. - W takim razie dobrze, Ŝe... - powiedział Neil, dla Ŝartu spełniając jej retoryczne Ŝyczenie. - Wystarczy! - przerwała mu ze śmiechem, oburącz ciągnąc go za ramię. - Pójdziemy się przebrać? - To jak dotąd twój najlepszy pomysł – odpowiedziała – i ruszyli w stronę wind.

Rozdział 27

18 października 2007 czwartek, 14.17 Nowe Delhi, Indie Inspektor Naresh Prasad wszedł do gmachu Ministerstwa Zdrowia i natychmiast zauwaŜył, jak wiele róŜni to miejsce od budynku mieszczącego kwaterę główną policji w Nowym Delhi. W miejscu, w którym pracował, normą była łuszcząca się farba na ścianach i śmieci walające się po kątach; tutaj było znacznie czyściej. Nawet system bezpieczeństwa był tu nowocześniejszy, a ludzie, którzy go obsługiwali, jakby chętniej wykonywali swoją pracę. Jak zwykle, musiał zostawić swój słuŜbowy rewolwer przy wejściu do budynku. Wysiadłszy z windy na drugim piętrze, ruszył długim korytarzem, w którym głośne echo powielało dźwięk jego kroków, w stronę pokojów względnie nowej instytucji, jaką był departament turystyki medycznej. Wszedł bez pukania. Kontrast między jego słuŜbową klitką a kompleksem pomieszczeń Ramesha Srivastavy był jeszcze bardziej uderzający niŜ między budynkami. Ściany były tu świeŜo odmalowane, a meble całkiem nowe. Fakt, iŜ Ramesh stał znacznie wyŜej w hierarchii słuŜby cywilnej, był doskonale widoczny w kaŜdym szczególe, nie wyłączając przyborów na biurku sekretarki. Dokładnie tak, jak się spodziewał, musiał zaczekać jakiś czas, choć najpewniej gospodarz nie był w tej chwili zbytnio zajęty. Była to nieodłączna część biurokratycznego rytuału, mechanizm okazywania wyŜszości. Naresh nie buntował się przeciwko temu. Był przyzwyczajony. Poza tym przyjemnie było posiedzieć na nowiutkiej kanapie, z nogami 291

na nowiutkim dywanie, nawet jeśli czasopisma, które leŜały obok, nie były szczególnie nowiutkie. - Pan Srivastava moŜe juŜ pana przyjąć - odezwała się jedna z sekretarek po piętnastu minutach, wskazując na drzwi gabinetu szefa. Naresh dźwignął się cięŜko i kilka sekund później stał przed biurkiem Ramesha. Gospodarz nie zaproponował mu, by usiadł, choć sam siedział w fotelu, opierając łokcie na blacie. Jego wodniste oczy z nieukrywaną irytacją patrzyły na Naresha znad splecionych dłoni. Bez wątpienia nie Ŝyczył sobie towarzyskich pogawędek na rozgrzewkę. - Mówił pan przez telefon, Ŝe musimy się spotkać, bo wynikł problem - zagaił posępnie. - Jaki problem? - Dziś rano zacząłem śledzić pannę Hernandez. Spóźniłem się nieco i nie mogłem towarzyszyć jej przy śniadaniu w hotelu Imperial, więc nie wiem, z kim się tam spotkała. Ale gdy wróciła do Amal Palace, krótko po dziewiątej, wynajęła samochód, by zwiedzić miasto. - Czy naprawdę muszę tego słuchać? - jęknął Ramesh. - JeŜeli chce pan wiedzieć, w jakich okolicznościach pojawił się problem - odparł Naresh. Nie rozplatając dłoni, Ramesh wykonał okręŜny ruch palcem wskazującym, nakazując inspektorowi, by kontynuował. - Zatrzymała się na krótko przy Czerwonym Forcie, ale widać nie spodobało jej się to miejsce. Pojechała na bazar, zaparkowała przy DŜama MasdŜid i wynajęła rikszę. - Czy moŜe pan po prostu powiedzieć, w czym problem? - wtrącił znowu zniechęcony Ramesh. - Właśnie w tym momencie i ja wjechałem na parking, tuŜ za nowiutkim mercedesem klasy E. Zwróciłem na niego uwagę, poniewaŜ od Czerwonego Fortu śledził wóz Jennifer Hernandez. Ramesh przewrócił oczami, słuchając przydługiej opowieści Naresha. - Kierowca mercedesa ruszył za panną Hernandez, co uznałem za intrygujące. Ze zdwojoną energią pobiegłem za obojgiem. Od tamtej chwili wszystko rozegrało się w mgnieniu oka. MęŜczyzna wcale się 292

nie wahał: podbiegł od tyłu do panny Hernandez i wyjął pistolet, na środku bazaru, w dzikim tłumie ludzi. Nie mam absolutnie Ŝadnych wątpliwości, Ŝe chciał ją zastrzelić. Miałem dwie sekundy na podjęcie decyzji. Doskonale pamiętałem pańskie słowa: nie pozwólmy, by stała się męczennicą. CóŜ, gdyby doszło do tego, na co się zanosiło... Musiałem interweniować: strzeliłem, zabijając na miejscu niedoszłego mordercę. śuchwa Ramesha opadła powoli. Sekundę później sekretarz z impetem uderzył się otwartą dłonią w czoło i oparł cięŜko na łokciu, nie przestając kręcić głową. - Nie! - jęknął. Naresh wzruszył ramionami. - Wszystko się zdarzyło tak szybko... Sięgnął do kieszeni i wyjął skrawek papieru, na którym napisano odręcznie: Dhaval Narang. PołoŜył notatkę na biurku przed Rameshem. Nie odrywając dłoni od czoła, sekretarz sięgnął po karteczkę i odczytał nazwisko. - Czy pan wie, kim jest ten człowiek? - wybuchnął. Zirytowany, przeniósł spojrzenie na Naresha. - Wiem. To Dhaval Narang. - Właśnie. To Dhaval Narang. A czy wie pan, dla kogo on pracował? Naresh pokręcił głową. - Pracował dla Shashanka Malhotry, ty cholerny idioto! Malhotra chciał się pozbyć tej dziewczyny. Wina spadłaby na bazarowych złodziei. Hernandez stałaby się męczennicą tylko wtedy, gdyby zginęła z naszych rąk, urzędników słuŜby cywilnej, nie z rąk zbira Malhotry! - Co miałem robić? Próbowałem tylko wykonywać pańskie rozkazy. Dlaczego nie uprzedził mnie pan, Ŝe Malhotra zajmie się tą dziewczyną? - Bo o tym nie wiedziałem. A przynajmniej nie byłem pewny. Ramesh energicznym ruchem potarł twarz dłońmi. - Teraz sprawy mają się znacznie gorzej, to jasne. Hernandez juŜ wie, Ŝe stała się celem. Gdzie jest w tej chwili? 293

- Wróciła do hotelu. - Co było dalej, po strzelaninie? - Wybuchła ogólna panika. Hernandez uciekła, jak wszyscy, a ja zostałem na miejscu, Ŝeby pomóc mundurowym w przywróceniu porządku i ustalić toŜsamość ofiary. - Nie wróciła, Ŝeby złoŜyć zeznania? - Wróciła, w towarzystwie nieznanego mi Amerykanina. Nie wiem, gdzie i w jaki sposób się spotkali. Hernandez nie zamierzała jednak rozmawiać z policją, co moim zdaniem jest dość dziwne. Pomyślałem, Ŝe moŜe warto ją zatrzymać, ale wolałem najpierw porozmawiać o tym z panem. - To tylko dowód na to, jak podejrzliwa się stała. - MoŜe wyjedzie z Indii po takich przeŜyciach? - Byłoby miło, nieprawdaŜ? Niestety, opiekunka jej babci oraz dyrektor naczelny szpitala są odmiennego zdania. Z jakiejś przyczyny ta młoda kobieta będzie trwała przy swoim, bez względu na to, co się wydarzy. - W takim razie co mam robić? - Udało się panu ustalić, kto jest informatorem CNN? - Od dzisiejszego ranka pracuje nad tym dwóch ludzi, ale jeszcze z nimi nie rozmawiałem. - Niech pan do nich zadzwoni, a ja w tym czasie rozmówię się z Shashankiem Malhotrą. I jeszcze jedno: mamy kolejny zgon, tym razem w Aesculapian Medical Center. I tym razem wiadomość dotarła do CNN z zadziwiającą szybkością. Ramesh sięgnął po słuchawkę. Nie miał wielkiej ochoty na rozmowę z Shashankiem Malhotrą, bo choć nie powiedział tego Nareshowi, czuł się bezpośrednio odpowiedzialny za śmierć Dhavala Naranga. Inspektor miał rację: powinien był wiedzieć o roli Naranga. - Mam nadzieję, Ŝe dzwonisz, Ŝeby mi podziękować za rozwiązanie twojego problemu - powiedział Shashank, gdy się przywitali. Mówił neutralnym tonem - nie był ani tak wesoły jak poprzedniego dnia, ani tak groźny. - Obawiam się, Ŝe nie. Niestety, pojawił się nowy problem, a stary nadal istnieje, a nawet staje się coraz powaŜniejszy. - Jak to? 294

- Po pierwsze, panna Hernandez namówiła Ŝonę trzeciego pacjenta, by domagała się autopsji. Po drugie, Dhaval Narang został zastrzelony dziś rano na bazarze w Starym Delhi. - Chyba nie mówisz powaŜnie? - Wysłałeś go, Ŝeby pogadał z Hernandez? śeby namówił ją do wyjazdu z Indii? - spytał Ramesh. - Naprawdę nie Ŝyje? - spytał z niedowierzaniem wyraźnie rozzłoszczony Shashank. - Wiem o tym z dobrego źródła. - Jak to moŜliwe? PrzecieŜ był zawodowcem, nie amatorem. - Ludzie popełniają błędy. - Ale nie Dhaval - warknął Shashank. - Był najlepszy. Posłuchaj mnie: chcę, Ŝeby ta Hernandez zniknęła. - Jestem tego samego zdania, ale teraz jest juŜ świadoma, Ŝe ktoś próbuje ją zabić. Myślę, Ŝe nadszedł czas, abyśmy to my zajęli się tym problemem. - I lepiej zróbcie to dobrze - rzucił groźnie Shashank. - Nie chciałbym, Ŝebyś musiał zacząć rozglądać się na wszystkie strony, idąc ulicą - dodał, po czym przerwał połączenie. Ramesh odłoŜył słuchawkę na widełki i spojrzał na Naresha, który takŜe zakończył juŜ rozmowę. - Jeszcze nic nie wiedzą - zameldował inspektor. - Ale to dopiero początek dochodzenia, które wcale nie będzie łatwe. Bardzo wielu lekarzy akademickich ma prawo przyjmowania pacjentów w prywatnych szpitalach, a większość z nich w więcej niŜ jednym miejscu. Dla pacjentów to czysta wygoda. Ale ci lekarze nie przyjmują ich zbyt wielu, bo nie są zobowiązani do leczenia prywatnych pacjentów. - Domyślam się, Ŝe pańscy ludzie będą kontynuować śledztwo? - Jak najbardziej. A czego oczekuje pan ode mnie? - Proszę nadal mieć na oku tę Hernandez. Podobno dołączy do niej dziś przyjaciółka, która jest lekarzem sądowym. Niech pan pamięta: nie ma mowy o Ŝadnej sekcji. Na szczęście w tej sprawie prawo stoi po naszej stronie.

Rozdział 28

18 października 2007 czwartek, 16.32 Nowe Delhi, Indie Cal siedział ze skrzyŜowanymi nogami, opierając stopy na naroŜniku bibliotecznego stołu. Santana właśnie przyniosła mu kilka artykułów z amerykańskich gazet, poświęconych turystyce medycznej. We wszystkich znalazły się wzmianki o trzech doniesieniach CNN na temat niespodziewanych zgonów w Nowym Delhi. Ludzie najwyraźniej brali sobie do serca całą sprawę. Najbardziej ucieszyły Cala opisy konkretnych przypadków, w których niedoszli pacjenci rezygnowali z zaplanowanych podróŜy do Indii oraz Tajlandii. Sprawy układały się tak znakomicie, Ŝe w gruncie rzeczy powinien był skakać z radości, ale wcale tak nie było. Sprawa Jennifer Hernandez dokuczała mu nieustannie, niczym ból zęba. Wczesnym rankiem telefonował nawet do znajomych - anestezjologa i patomorfologa - by raz jeszcze przedyskutować z nimi hipotetyczny scenariusz wykorzystania chlorku suksametonium. Nawet jeśli mieli jakiekolwiek podejrzenia co do tej metody, to nie okazali tego w Ŝaden sposób; w pewnym sensie wręcz prześcigali się w zapewnieniach, Ŝe diaboliczny plan wykorzystania tej substancji zaowocowałby zbrodnią doskonałą. Chwilę po tej telefonicznej konferencji Cal czuł się nieco pewniej, ale nie trwało to długo. Problem wolno, acz skutecznie na nowo przeniknął do jego świadomości. Co takiego mogło wzbudzić podejrzenia wścibskiej studentki medycyny? Nawet gdyby teraz wyjechała, mogli 296

się znaleźć inni, równie ciekawscy, którzy odkryliby tę samą tajemniczą i potencjalnie niebezpieczną skazę planu Cala. - Hej, stary! - zawołał Durell, stając w drzwiach biblioteki. - Co jest? - odpowiedział Cal, podnosząc rękę na powitanie. - Chciałbyś zobaczyć naszą nową brykę? - Czemu nie. - Cal opuścił nogi na podłogę z głośnym tupnięciem i wstał. W tej samej chwili trzasnęły frontowe drzwi. - MoŜemy się z tym wstrzymać na parę minut? - spytał Cal. - JeŜeli to Veena i Samira, to chciałbym posłuchać, co mają do powiedzenia. Od rana gnębi mnie sprawa tej laski, Hernandez, bo jak słusznie zauwaŜyłeś, powinniśmy ustalić, co wzbudziło jej podejrzenia. WyobraŜam sobie, Ŝe ma to jakiś związek z jej medycznym wykształceniem, ale za Boga nie umiem odgadnąć, co by to mogło być. Dzwoniłem nawet do tych lekarzy z Charlotte w Karolinie Północnej, z którymi konsultowaliśmy się na samym początku. I dalej twierdzę, Ŝe pomyśleliśmy o wszystkim. Naprawdę na to wygląda. - Nadal jestem za tym, Ŝeby się dowiedzieć - przyznał Durell. - Jeśli tego nie zrobimy, wciąŜ będziemy się tym dręczyć; wiesz, co mam na myśli? - Wiem - odparł Cal w chwili, gdy Veena, Samira i Raj weszli do biblioteki. Byli w dobrym nastroju; podśpiewywali piosenkę z dziecięcych lat. Samira podeszła do Durella, by przytulić go na powitanie i namiętnie pocałować. Veena zbliŜyła się do Cala, ale pozwoliła sobie tylko na cmoknięcie w policzek. Roześmiany Raj rzucił się na kanapę, gdy tylko dokończył ostatni refren piosenki. - Wyglądacie mi na szczęśliwych - zauwaŜył Cal. Jego ton sugerował, Ŝe sam jest daleki od radości. - Mieliśmy bardzo dobry dzień - odrzekła Veena. - Raj miał tylko jednego pacjenta; prosty przypadek przepukliny. A my z Samira same musiałyśmy szukać sobie zajęcia. - Jak to? 297

Veena i Samira spojrzały po sobie. - Właściwie to nie jesteśmy pewne dlaczego. MoŜe ktoś odwołał operację? A moŜe Nurses International aŜ tak dobrze wykonuje swoją robotę? - Roześmiały się niemal jednocześnie. - CóŜ za ironia - mruknął Cal. - A co z tą Hernandez? Coś nowego? - O wpół do trzeciej byłam juŜ wolna - odpowiedziała Veena - więc poszłam do Kashmiry Varini. Zapytałam, czy juŜ zadysponowano ciałem Marii Hernandez. Pani Varini tylko cmoknęła drwiąco i powiedziała: AleŜ skąd. Okazuje się, Ŝe władze szpitala zaoferowały nawet spalenie ciała zmarłej w Waranasi, na brzegu Gangesu, ale wnuczka odmówiła, więc są na nią wściekli. Jutro ma się zjawić w szpitalu ze swoją przyjaciółką ze Stanów Zjednoczonych, ale najpewniej nic z tego nie wyniknie, bo absolutnie nie dostanie zgody na przeprowadzenie sekcji. W końcu jednak jest nadzieja na zakończenie tej sprawy: pani Varini powiedziała mi, Ŝe jutro dostaną od sędziego pokoju nakaz kremacji ciała. - Tak samo będzie z Benfattim - dodała Samira. - I z Davidem Lucasem - dorzucił Raj. - Nakaz ma dotyczyć wszystkich trzech ciał. - Chyba nie wypytywaliście wszyscy o tę sprawę? - spytał lekko zaniepokojony Cal. - Owszem - odpowiedziała Samira. - A w czym problem? Wszyscy lepiej się poczujemy, kiedy te ciała wreszcie znikną. - Nie róbcie tego więcej! Wypytując o zwłoki, niepotrzebnie zwracacie na siebie uwagę. Cała trójka jak na komendę wzruszyła ramionami. - Nie odnieśliśmy takiego wraŜenia - odpowiedziała Samira. - Cały szpital plotkuje o tej sprawie. Nie tylko my byliśmy ciekawi. - Zatem wyświadczcie mi przysługę i nie bierzcie w tym udziału poprosił Cal. - Dziś podpisano kartę zgonu mojego pacjenta - oznajmił Raj. Mimo to wdowa, za namową Jennifer Hernandez, domaga się sekcji. - Jaka jest oficjalna przyczyna śmierci? - spytał Cal. 298

- Zawał serca z zatorowością i udarem mózgu. - Dopóki ciała nie znikną, chyba powinniśmy wstrzymać się z kolejnymi akcjami. MoŜe na parę dni - powiedział Cal. Veena wyprostowała się w głębokim fotelu, na którym siedziała. - Koniecznie! Koniec z zabijaniem, póki nie ustanie ten bałagan wywołany przez Jennifer Hernandez. - Niech ktoś zawiadomi Petrę - poprosił Cal. - Jedna z jej pielęgniarek dzwoniła dziś i zgłosiła, Ŝe ma odpowiedniego kandydata. Veena podniosła się z fotela. - Ja to zrobię. Byłam przeciwna nawet temu, co się stało poprzedniej nocy - powiedziała i nie czekając na odpowiedź, wyszła z biblioteki. Cal spojrzał na Durella. - Chodźmy obejrzeć tę brykę - przypomniał. - Jasne. - Myślę, Ŝe w sprawie Jennifer Hernandez przydałoby się działanie prewencyjne - rzekł Cal, gdy zmierzali w stronę frontowych drzwi bungalowu. - Mówiłem ci juŜ, Ŝe jeśli nie ustalimy przyczyny jej podejrzeń, to ciągle będziemy się czuli jak przyłapani z fiutami na wierzchu. Jeśli nie ona, to ktoś inny moŜe wykorzystać je przeciwko nam. - Właśnie to mnie martwi. Szkoda, Ŝe problem pojawił się akurat teraz, kiedy wszystko idzie tak gładko. - Co zamierzasz? - spytał Durell, otwierając drzwi przed Calem. - Pomyślałem, Ŝe zadzwonię do Sachina, pana Kurtki Motocyklowej. Z ojcem Veeny poradził sobie doskonale. Przypomniał mi o sobie wczoraj, bo dzwonił, Ŝeby powiedzieć, Ŝe w środę odwiedził Basanta Chandrę i facet wpadł w panikę. Zdaniem Sachina, kolejne wizyty nie będą potrzebne przez ładnych parę tygodni. Sądzę, Ŝe z równą łatwością zająłby się Jennifer Hernandez, zwłaszcza Ŝe to duŜo prostsza robota. - Co konkretnie chciałbyś mu zlecić? 299

- Niech ją złapie i przywiezie tutaj. Przymkniemy ją w tej komórce pod garaŜem, aŜ zacznie gadać. - I co wtedy? - indagował Durell, przystając obok bordowej toyoty land cruiser. Widać było, Ŝe wóz ma juŜ spory przebieg i zaliczył parę otarć, ale drobne wgniecenia tylko dodawały mu charakteru. Cal przesunął dłoń po metalicznej gładzi maski i obszedł toyotę dookoła, wciąŜ wodząc dłonią po karoserii. Otworzył drzwi kierowcy i zajrzał do środka. Wnętrze równieŜ nosiło wyraźne ślady uŜytkowania. - Podoba mi się - stwierdził. - Dobrze chodzi? - Idealnie. Wyjeździła swoje na usługach pracowni architektonicznej. - Super - mruknął Cal. Pchnął drzwi, które zatrzasnęły się z wyraźnie słyszalnym kliknięciem zamka. - Zatem co chcesz zrobić z Hernandez, kiedy juŜ się dowiemy, co przed nami ukrywa? - Nic. Zapłacę Sachinowi, Ŝeby zniknęła. Nie chcę nawet wiedzieć gdzie, ale domyślam się, Ŝe skończy gdzieś na dnie wysypiska. Durell pokiwał głową. Zastanawiał się, ilu ludzi zniknęło juŜ w tym jakŜe dogodnym miejscu. - Wiesz, stary, wybrałeś świetny wóz - pochwalił go Cal, wyraźnie podniesiony na duchu. Kopnął jedną z opon i dodał: - Nada się idealnie, jeŜeli naprawdę będziemy go potrzebować. Dobra robota. - Dzięki.

Rozdział 29

18 października 2007 czwartek, 22.32 Nowe Delhi, Indie Ściskając w rękach zestaw do wykonywania zastrzyków, Laurie dotarła ostroŜnie do jednej z toalet na pokładzie samolotu. Zamknęła za sobą drzwi i ustawiła na maleńkiej półce swój gonadotropinowy arsenał. Wprawnym ruchem napełniła strzykawkę przepisaną ilością hormonu stymulującego jajeczkowanie i równie zwinnie wstrzyknęła lek podskórnie na przedniej powierzchni uda. Była dwudziesta druga trzydzieści według czasu indyjskiego, co oznaczało, Ŝe w Nowym Jorku dochodzi trzynasta - pora, w której codziennie przyjmowała iniekcje. Lecieli właśnie nad północno-zachodnią częścią Indii i wkrótce mieli zacząć podejście do ładowania w Nowym Delhi. Ukończywszy zabieg, Laurie spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Wyglądała fatalnie: włosy miała w nieładzie, a cienie pod oczami sięgały coraz dalej, jakby chciały dotrzeć do kącików ust. Najgorsze jednak było to, Ŝe czuła się brudna. Nie dziwiło jej to - najpierw nocny lot do ParyŜa, podczas którego przespała najwyŜej dwie godziny. Potem trzygodzinna przerwa, której większość zmarnowali na dotarcie do hali odlotów. A teraz - ośmiogodzinny maraton nad Europą i Azją. Najbardziej irytował ją Jack, który nie miał najmniejszego problemu z zaśnięciem. To nie było fair. Laurie wyrzuciła pustą fiolkę po zastrzyku do kosza na śmieci. ZuŜytą igłę schowała do torebki, gdzie trzymała leki i świeŜe strzykawki nie chciała zachowywać się nieodpowiedzialnie. Umyła ręce i raz jeszcze spojrzała w lustro, co było o tyle łatwe, Ŝe zajmowało ono prawie 301

całą ścianę nad umywalką w tej lilipuciej toalecie. Zastanawiała się, jaki wpływ na leczenie niepłodności będzie miała ta niespodziewana wyprawa. Nie miała pojęcia, dlaczego jeszcze nie udało jej się zajść w ciąŜę; miała nadzieję, Ŝe daleka podróŜ nie pogorszy sprawy. Otworzyła drzwi i wyszła na korytarz. Czując, Ŝe sama zaczyna się nakręcać rozmyślaniami o kamiennym śnie Jacka i własnych problemach z płodnością, świadomie zmusiła się do zachowania spokoju. Miała nadzieję, Ŝe choć podczas krótkiej wizyty w Indiach zdoła zapanować nad rozchwianymi emocjami na tyle, by móc wesprzeć Jennifer tak, jak tego oczekiwała, co było w końcu głównym celem tej misji. Jednocześnie musiała przyznać w duchu, Ŝe istniał i cel poboczny: chciała uspokoić własne sumienie, śmierć Marii bowiem obudziła w niej poczucie winy. Zasiadłszy w fotelu, spojrzała na Jacka. Spał głębokim snem, w dokładnie takiej samej pozycji, w jakiej zostawiła go kilka minut wcześniej. Wydawał się uosobieniem spokoju; na jego przystojnej twarzy gościł lekki, niefrasobliwy uśmiech. I jego włosy były w nieładzie, ale jako Ŝe strzygł się krótko - w stylu Juliusza Cezara, jak mawiała - nie wyglądały tak źle jak zmierzwiona szopa na jej głowie. Irytacja, wywołana jego magicznym darem snu, minęła równie nagle, jak się pojawiła, i Laurie poczuła, Ŝe ogarniają ją wysoką falą zgoła odmienne uczucia. Uśmiechnęła się z zadowoleniem. Kochała Jacka bardziej, niŜ zdawało jej się to kiedyś moŜliwe; ten związek był jej błogosławieństwem. W tym momencie ocknęły się głośniki samolotowego interkomu. Kapitan powitał pasaŜerów w Indiach i obwieścił, Ŝe rozpoczęli podejście do lądowania w Międzynarodowym Porcie Lotniczym imienia Indiry Gandhi, dokąd powinni dotrzeć za dwadzieścia minut. W nagłym przypływie miłości Laurie wychyliła się w bok, otoczyła dłońmi głowę Jacka i mocno ucałowała go w usta. Gwałtownie otworzył oczy i zatrzepotał powiekami, a potem odpowiedział pocałunkiem. Laurie uśmiechnęła się czule. 302

- Jesteśmy na miejscu - powiedziała. Jack usiadł prosto, przeciągnął się i wyjrzał przez iluminator. - Cholera, nic nie widać. - Nic dziwnego, jest dwudziesta druga czterdzieści, a na miejscu będziemy koło dwudziestej trzeciej. Lądowanie przebiegło bez zakłóceń. Wysiadając z samolotu i idąc przez terminal, Laurie i Jack nie mogli się oprzeć podnieceniu. Nie mieli Ŝadnych problemów z kontrolą paszportową, a ich bagaŜ podręczny - jedyny, jaki mieli - nie wzbudził najmniejszego zainteresowania celników, którzy bez zastanowienia zbyli ich machnięciem ręką. Gdy zjawili się na pochyłej rampie za salą odpraw, Jennifer zaczęła wymachiwać rękami jak szalona i wykrzykiwać ich imiona. Była tak niecierpliwa, Ŝe wybiegła im nawet na spotkanie i wzięła Laurie w ramiona. - Witajcie w Indiach - powiedziała, nie kryjąc radości. - Dziękuję, dziękuję, Ŝe przylecieliście. Nie macie pojęcia, ile to dla mnie znaczy. - Nie ma za co - odparła ze śmiechem Laurie, cokolwiek zaskoczona tym wybuchem pozytywnych emocji. Nie mogła się poruszyć, zamknięta w ramionach Jennifer. Chwilę później równie gorący uścisk powitał Jacka. - Ciebie teŜ witam - powiedziała. - Dzięki - wydusił Jack, próbując utrzymać na głowie czapeczkę baseballową druŜyny Boston Red Sox, którą dostał od siostry. Jennifer rozłoŜyła ramiona i otoczyła nimi Laurie i Jacka. W tej dość niewygodnej pozycji ruszyli po rampie w górę, ku miejscu, w którym czekał Neil. Jennifer przedstawiła ich sobie; przywitali się uściskiem dłoni. Laurie nie miała pojęcia, kim jest Neil, i nie omieszkała o tym poinformować. AŜ do tej chwili była przekonana, Ŝe Jennifer jest w Indiach całkiem sama. - Neil to mój przyjaciel z Los Angeles - wyjaśniła dziewczyna, nadal nie do końca panując nad radosnym podnieceniem. - Poznaliśmy się, kiedy byłam na pierwszym roku. Był głównym rezydentem na 303

oddziale ratunkowym. Teraz jest tam jednym z szefów. Kosmiczna kariera, jak ja to mówię. Neil się zarumienił. Laurie uśmiechnęła się i skinęła głową. - Posłuchajcie - ciągnęła z oŜywieniem Jennifer - muszę skoczyć do toalety. Uprzedzam, Ŝe podróŜ do miasta potrwa godzinę, więc jeśli jeszcze ktoś chce skorzystać... - Skorzystaliśmy w samolocie - wpadła jej w słowo Laurie. - Super. To ja zaraz wracam - odpowiedziała Jennifer. - Nie ruszajcie się stąd! Stójcie tu, bo się pogubimy. Oddaliła się biegiem, odprowadzona wzrokiem przez całą trójkę. - AleŜ się nakręciła - zauwaŜyła Laurie. - Nie macie pojęcia jak bardzo - podchwycił Neil. - Nie mogła się doczekać waszego przybycia. Nigdy jej nie widziałem w takim stanie. ChociaŜ nie, kiedy jej babcia po raz ostatni odwiedziła Los Angeles, było całkiem podobnie. Wtedy teŜ razem pojechaliśmy na lotnisko. - Tu na pewno jest ciekawiej, popatrzcie tylko na tych ludzi - odparł Jack. - Rozejrzę się po hali, zgoda? - Zgoda, tylko się nie zgub. Zostajemy tutaj. I pamiętaj, Ŝe Jennifer zaraz wraca. - Ja teŜ. Mogę ci zostawić moją torbę? - Jasne - odpowiedziała Laurie, stawiając jego bagaŜ podręczny obok swojego. Przez chwilę spoglądali z Neilem za Jackiem, nim wmieszał się w tłum. - Naprawdę miło mi cię poznać - powiedział Neil. - Jeśli nie liczyć zmarłej babci, jesteś jedyną osobą z dzieciństwa Jennifer, o której wspomina. Pewnie świetnie ją znasz. - Tak sądzę. - Jak mówiłem - dodał Neil - cieszę się, Ŝe cię poznałem. - Jennifer nie wspominała mi, Ŝe jesteście tu razem - odparła Laurie. Nie była pewna, czy dobrze się czuje z myślą o tym, Ŝe Jennifer ma towarzystwo. - Nic dziwnego, bo sama nie wiedziała, Ŝe przyjadę. Dotarłem tu dopiero wczoraj wieczorem, a spotkaliśmy się dzisiaj. 304

- Szczerze mówiąc, nie mówiła mi nawet, Ŝe się z kimś związała. - Proszę, nie wyciągajmy pochopnych wniosków. Tak naprawdę, to nie wiem, jak powaŜne jest to, co nas łączy. Naprawdę zaleŜy mi na tej dziewczynie; w końcu przejechałem taki kawał drogi tylko z powodu jej babci. Ale z drugiej strony, na pewno znasz Jennifer i wiesz, jak trudna niekiedy bywa, zwłaszcza z powodu relacji z ojcem. - Nie jestem pewna, czy rozumiem... - No, wiesz: problem z samooceną. - Do głowy by mi nie przyszło, Ŝe Jennifer ma problem z samooceną. Jest bystra, atrakcyjna, to świetna dziewczyna. - A jednak ma problem, który powaŜnie utrudnia jej trwanie w związku. Poza tym zdecydowanie nie uwaŜa się za piękność, za jaką mają ją inni. Dla mnie to podręcznikowy przykład zakompleksionej dziewczyny, choć nie bez nadziei na poprawę. - O czym ty właściwie mówisz? - spytała Laurie, coraz bardziej rozdraŜniona tym, Ŝe obcy męŜczyzna śmie otwarcie krytykować osobę tak bliską jej sercu. - Zwierzyła mi się ze wszystkiego, więc nie musisz udawać. Mówię o molestowaniu, którego doświadczyła od ojca, gdy zmarła jej matka. Trzeba jednak powiedzieć, Ŝe podniosła się z tego wprost zdumiewająco, dzięki inteligencji i sile charakteru. Jest bardzo twarda, a jej ojciec ma szczęście, Ŝe go nie zabiła, jest na to wystarczająco silna. Laurie słuchała w oszołomieniu. Nie miała pojęcia o tak mrocznej karcie z przeszłości Jennifer. Przez sekundę zastanawiała się, czy powinna kontynuować grę, czy szczerze odpowiedzieć Neilowi. Zdecydowała się na szczerość. - Ja o niczym nie wiedziałam - powiedziała. - O rany! - jęknął Neil, blednąc. - Nie powinienem był się odzywać, ale Jennifer zawsze mówiła o tobie tak, jakbyś była jej najbliŜszą przyjaciółką i mentorką, więc załoŜyłem, Ŝe prócz mnie jesteś jedyną osobą, która wie. - Jennifer nigdy mi o tym nie mówiła. Nawet nie sugerowała. 305

- Rany, naprawdę przepraszam. Nie powinienem był niczego zakładać. - Nie przepraszaj mnie, tylko Jennifer. - Chyba Ŝe o niczym jej nie powiesz. Mogę cię o to prosić? Laurie zastanawiała się przez chwilę nad odpowiedzią, mając na uwadze przede wszystkim dobro Jennifer. - Tak, ale rezerwuję sobie prawo powiedzenia jej o tym w przyszłości, jeŜeli uznam, Ŝe tak będzie dla niej najlepiej. - W porządku - zgodził się Neil. - Tak czy inaczej, jestem tu, poniewaŜ przyszła do mnie i poprosiła, Ŝebym jej towarzyszył. W pierwszej chwili odmówiłem. Miałem zbyt wiele spraw na głowie, by rzucić wszystko i jechać do Indii. Wtedy wyszła bez słowa, a ja pomyślałem, Ŝe to juŜ koniec. Trawiłem to wszystko przez parę godzin, a potem juŜ nie mogłem się z nią skontaktować, więc postanowiłem przylecieć tutaj. - Ucieszyła się? Neil wzruszył ramionami. - Przynajmniej nie kazała mi wracać. - Tylko tyle, za ofiarną wyprawę na koniec świata? - Jest rozdraŜniona. Ale i tak uwaŜam, Ŝe dobrze zrobiłem. Dziś, na bazarze w Starym Delhi, kiedy próbowałem wreszcie się ujawnić, zobaczyłem człowieka, który zbliŜył się do niej w jak najgorszych zamiarach. Był zbyt dobrze ubrany jak na typowego złodzieja. - Co znaczy zbliŜył się do niej w jak najgorszych zamiarach? - To znaczy, Ŝe był uzbrojony w pistolet z tłumikiem, jak rasowy zabójca. Laurie rozdziawiła usta ze zdumienia. - Jak to się stało? - spytała po chwili. - Nie mamy pojęcia, czego właściwie chciał. Nagle, nie wiadomo skąd, pojawił się tuŜ przede mną jeszcze inny gość, jak się później okazało, policjant w cywilnym ubraniu, który teŜ sięgnął po broń i zastrzelił tamtego. - Co było potem? - spytała Laurie. Była przeraŜona. Ostrzegała Jennifer przed zabawą w detektywa amatora i wszystko wskazywało na to, Ŝe miała rację. 306

Neil opowiedział jej o tym, jak Jennifer spadła z rikszy, jak uciekła wraz z tłumem i jak odnalazł ją w jatce. - Dobry BoŜe - wymamrotała Laurie, zasłaniając dłonią usta. - Mamy za sobą ciekawy dzień - podsumował Neil. - AŜ do tej pory ukrywaliśmy się w hotelu. Prawdę mówiąc, nie chciałem nawet, Ŝeby po was jechała, ale była nieugięta. - Jack! - zawołała nagle Laurie, strasząc przy okazji Neila. Jej mąŜ właśnie wyłonił się z tłumu i zmierzał w ich stronę. Pomachała do niego. - Jack, wracaj! To zmienia postać rzeczy - dodała, czekając na męŜa. - Cały kłopot w tym - ciągnął Neil - Ŝe ten nieudany zamach musiał mieć związek z działaniami Jennifer w sprawie śmierci babci. - Właśnie - przytaknęła Laurie, dając Jackowi sygnał, by się pospieszył, a gdy do nich dołączył, dodała: - Neil właśnie mi powiedział o dość przeraŜającej historii, która im się dzisiaj przytrafiła. Mam wraŜenie, Ŝe było to coś, co odmieni przebieg naszej wizyty. - Co mianowicie? - spytał Jack. Zanim Laurie zaczęła opowiadać, Jennifer wyłoniła się z tłumu i podbiegła do nich. - Przepraszam wszystkich. Pierwsza toaleta była zatłoczona, musiałam szukać innej. No, ale jestem. - Jennifer umilkła, spoglądając kolejno na Laurie, Jacka i Neila. - Co się dzieje? Skąd te miny? - Neil właśnie nam opowiedział, co zdarzyło się dziś na bazarze. - Ach, o tym. - Jennifer machnęła ręką. - Mam wam znacznie więcej do opowiedzenia. To tylko jeden, najbardziej dramatyczny epizod. - Moim zdaniem bardzo powaŜny i wiele mówiący - odpowiedziała serio Laurie. - Cudownie - ucieszyła się Jennifer. - Miałam nadzieję, Ŝe tak właśnie podejdziesz do tej sprawy. A teraz wybaczcie, ale zbliŜa się rodzina Benfattich, o której juŜ wspominałam. Dobry wieczór - dodała, zwracając się do Lucindy i jej synów. 307

Podczas krótkiej prezentacji i powitalnych uścisków rąk Jennifer przyjrzała się chłopcom. Starszy, Louis, był oceanografem. Tony, bardziej podobny do matki, herpetologiem. - Jennifer opowiadała mi o państwu - powiedziała Lucinda, zwracając się do Laurie i Jacka. - Sugerowała, Ŝe być moŜe zechcecie rzucić okiem na ciało mojego męŜa, Herberta, zanim zezwolę na kremację. - O ile zdąŜyłam zorientować się w sprawie, przypadek pani męŜa i przypadek babci Jennifer są uderzająco podobne - odpowiedziała Laurie. - JeŜeli naprawdę tak jest, rzeczywiście powinniśmy zająć się takŜe pani męŜem. Trudno mi teraz powiedzieć, czy uda się doprowadzić do sekcji zwłok. Tak czy inaczej, proszę nadal odmawiać kremacji, póki nie damy zielonego światła. Jutro rano będziemy w szpitalu. - Oczywiście, tak zrobię - zapewniła ją Lucinda. - Bardzo dziękuję. - Sekcji nie będzie - wtrąciła Jennifer. - Pani Varini przypomniała mi dziś o tym raz jeszcze, i to bardzo dobitnie. No chyba Ŝe zdarzy się coś niezwykłego. W kaŜdym razie lekarze tu, w Indiach, nie mają nic do powiedzenia w tej sprawie. Wszystko zaleŜy od policji i sędziów pokoju. Czy i do ciebie dzwoniła, Lucindo? - Tak jest. Zaproponowała, Ŝe zabiorą Herberta do Wara-nasi, jeśli się zgodzę. Między nami mówiąc, mam gdzieś to ich całe Waranasi. Przypomniałam jej, Ŝe moi chłopcy przyjeŜdŜają dziś wieczorem i Ŝe odezwą się do niej jutro. - Usłyszałaś jakieś groźby odnośnie do jutrzejszego dnia? - spytała Jennifer. - Owszem. Mówiła coś o nakazie sądowym; podobno ma być wydany po południu. Powtórzyłam, Ŝe chłopcy odezwą się przed południem, i odłoŜyłam słuchawkę. Wyjątkowo marudna baba. Jennifer zaśmiała się. - Mało powiedziane! Umówiwszy się na rozmowę z samego rana, obie grupy ruszyły w 308

stronę miejsca, w którym czekali przedstawiciele hotelu, ci zaś poprowadzili ich do kierowców. Stanęli przed budynkiem terminalu, by zaczekać na samochody. W przestronnej kabinie SUV-a Jennifer zajęła miejsce obok kierowcy, Laurie i Jack w środkowym rzędzie, a Neil z tyłu. Jennifer posłusznie zapięła pas, ale usadowiła się na ugiętej prawej nodze, tak Ŝe siedziała praktycznie plecami do kierunku jazdy. - No dobra - odezwał się Jack, gdy tylko ruszyli - wystarczająco długo trzymaliście mnie w napięciu. Chcę wreszcie usłyszeć, co was tak dzisiaj przeraziło i dlaczego wpłynie to na przebieg naszej wizyty. Jennifer przewróciła oczami w stronę kierowcy, sugerując, Ŝe byłoby najlepiej, gdyby powstrzymali się z dyskusją o delikatnych sprawach do czasu, aŜ znajdą się w hotelu. Laurie zrozumiała natychmiast i szepnęła parę słów wprost do ucha Jacka. Chwilę później rozmawiali juŜ o Indiach i Nowym Delhi w szczególności. Poruszyli teŜ temat rychłego końca studiów Jennifer oraz jej decyzji o wyborze chirurgii i perspektywach rezydentury w nowojorskim szpitalu Presbyterian. Jack przez bite pięćdziesiąt minut z zainteresowaniem przyglądał się przez szybę nocnemu Ŝyciu stołecznych ulic. Gdy wóz zatrzymał się przed wejściem do hotelu, Neil zaproponował: - Na wszelki wypadek otoczmy Jennifer. - Po co? - spytał Jack. - Ma to związek z tym, o czym ci opowiemy - odparła Laurie. Niezły pomysł. Nigdy za wiele ostroŜności. Laurie, Jack i Neil wysiedli jako pierwsi, by osłonić protestującą Jennifer. Gdy wreszcie usłuchała, ciasną grupą wkroczyli do holu. - MoŜe pójdziecie się zameldować, a potem napijemy się razem zimnego piwa? - zaproponowała Jennifer, odzyskawszy wolność. Zaczekamy na was z Neilem. Minęła juŜ północ i w barze nie było tłoczno. Grał jakiś zespół, ale miał akurat przerwę. Jennifer i Neil znaleźli wolny stolik moŜliwie najdalej od sceny, we wnęce, z dala od głównej części sali. Gdy tylko 309

usiedli, pojawiła się kelnerka. Zamówili kolejkę kingfishera dla wszystkich i zasiedli w miękkich fotelach. - Po raz pierwszy od wczesnego ranka czuję się zrelaksowana powiedziała Jennifer. - A moŜe nawet odrobinę głodna. - Chyba polubiłem twoich przyjaciół - odezwał się Neil. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie powinien wyznać jej, Ŝe przez pomyłkę ujawnił jej sekret przed Laurie, ale stchórzył. Obawiał się, Ŝe po tak cięŜkim dniu miałoby to fatalny wpływ na jej psychikę. Problem polegał na tym, Ŝe jeśli ktokolwiek miał jej o tym powiedzieć, to właśnie on - na razie jednak przeczuwał, Ŝe moŜe zaufać Laurie. Był teŜ prawie pewny, Ŝe będzie się usilnie starał, Ŝeby nie zrobić czegoś, co mogłoby skłonić Laurie do ujawnienia ich małej tajemnicy. - Nie znam zbyt dobrze Jacka, ale skoro Laurie uwaŜa go za świetnego faceta, to musi taki być. Kelnerka postawiła przed nimi piwo. - Macie jakieś gotowe przekąski? - spytała Jennifer. - Oczywiście. Zaraz przyniosę zestaw. Piętnaście minut później stanął na stole wielki półmisek egzotycznych przystawek. Wkrótce zjawili się Laurie i Jack, który upił kilka łyków piwa, rozsiadł się wygodnie w fotelu i powiedział: - Dobra, dość juŜ dręczenia mnie zapowiedziami strasznej historii. Chcę jej wysłuchać. - Pozwólcie, Ŝe ja opowiem - zgłosiła się Laurie. - JeŜeli się pomylę albo w ogóle będę gadać od rzeczy, poprawicie mnie. Chcę mieć pewność, Ŝe dobrze zrozumiałam to, co się wydarzyło. Jennifer i Neil zgodnie skinęli głowami. Laurie streściła Jackowi przygodę na bazarze. Tylko kilka razy konieczne było drobne sprostowanie. Gdy skończyła, spojrzała na młodych pytająco, czekając na dodatkowe informacje. - To juŜ wszystko - powiedziała Jennifer, kiwając głową. - Zrozumiałaś doskonale. - Naprawdę nie poszliście na policję? - spytał Jack. Jennifer przytaknęła ruchem głowy. 310

- Neil, który był tu niedawno na konferencji medycznej, wybił mi to z głowy. - Miejscowi policjanci często są skorumpowani - wyjaśnił Neil. Poza tym był jeszcze jeden powód, Jennifer, o którym ci nie wspomniałem. Moim zdaniem policja jest w jakiś sposób zaangaŜowana w tę sprawę. - Jak to? - zdziwiła się Jennifer. - Nie wyobraŜam sobie, Ŝeby przez czysty przypadek policjant incognito deptał ci po piętach. Zwyczajnie nie wierzę w takie zbiegi okoliczności. Przeczuwam, Ŝe albo śledził ciebie, albo ofiarę. Gdybym miał zgadywać, postawiłbym na ciebie. - Naprawdę? Skoro tak, to załoŜę się, Ŝe pojechał za nami, kiedy uciekaliśmy z bazaru. - Kto wie. Rzecz w tym, Ŝe policja moŜe nie być taka bezstronna, jak byśmy sobie tego Ŝyczyli, a to nie jest dobry znak, bo korupcja w tym kraju kwitnie. - CóŜ - odezwał się Jack - sprawa babci oraz zadanie, które mamy tu do wykonania, rzeczywiście zaczynają wyglądać inaczej w świetle tego nieudanego zamachu na Ŝycie Jennifer. - Sądzisz, Ŝe te sprawy się łączą? - spytała Laurie. - Trzeba przyjąć, Ŝe tak. I, jak mówi Neil, zaakceptować nader niepokojącą moŜliwość, Ŝe policja rzeczywiście jest skorumpowana. - Powiem wam, co tak naprawdę sprawiło, Ŝe nabrałam powaŜnych podejrzeń względem całej tej sytuacji - odezwała się Jennifer. - To, co się dziś zdarzyło, nazwijmy to groźbą, jest tylko wisienką na torcie. Tym, co przykuło moją uwagę, nie tylko do sprawy babci, ale i do dwóch pozostałych, jest brak korelacji czasowej między porą śmierci ofiar, zapisaną w aktach zgonu, a godziną nadania przez CNN szczegółowych materiałów na ten temat, w ramach większych bloków poświęconych turystyce medycznej. Weźmy przypadek babci. Program nadano około siódmej czterdzieści pięć czasu Los Angeles, czyli mniej więcej o dwudziestej piętnaście czasu indyjskiego. W akcie zgonu przeczytałam zaś, Ŝe babcia zmarła o dwudziestej drugiej trzydzieści pięć, czyli dwie godziny i dwadzieścia minut później. 311

- W akcie zgonu zapisuje się moment, w którym lekarz stwierdził śmierć pacjenta - wtrąciła Laurie. - Nie zakładaj, Ŝe babcia zmarła właśnie o tej godzinie. - Rozumiem to bardzo dobrze - odparła Jennifer. - Ale pomyśl tylko: dwie godziny i dwadzieścia minut róŜnicy, a przecieŜ trzeba do tego dodać czas, którego redakcja CNN potrzebowała na napisanie tekstu, jego autoryzację, jeŜeli w ogóle to robią, i przygotowanie programu. To naprawdę wymaga czasu. Domyślam się, Ŝe dwie godziny to minimum. - Rozumiem, do czego zmierzasz - powiedział Jack. - Czy w pozostałych dwóch przypadkach było podobnie? - Z panem Benfattim dokładnie tak samo. Ustaliłam, Ŝe materiał nadano w Nowym Jorku o jedenastej rano, czyli o dwudziestej trzydzieści czasu indyjskiego. W akcie zgonu wpisano dwudziestą drugą trzydzieści. Znowu mamy więc dwugodzinną róŜnicę. MoŜna odnieść wraŜenie, Ŝe ktoś donosi CNN o kolejnych zgonach, zanim jeszcze pacjenci umrą. Co więcej, wszystko dzieje się w podobnych godzinach. Czy to naprawdę zbieg okoliczności, czy moŜe coś zupełnie innego? - A jak było w trzecim przypadku? - spytała Laurie. - Trochę inaczej niŜ w poprzednich, a to dlatego, Ŝe kiedy znaleziono ofiarę, nie była jeszcze zimna i sina, jak dwie pierwsze. Pod innymi względami było jednak tak samo, nie wyłączając problemów z czasem. Trzeci pacjent jeszcze Ŝył, gdy dotarł do niego lekarz. Przeprowadzono reanimację krąŜeniowo-oddechową, niestety bez skutku. Tak się złoŜyło, Ŝe krótko po dwudziestej pierwszej oglądałam CNN i słyszałam, jak prowadzący wspomnieli o kolejnym przypadku, który wydarzył się nieco wcześniej. Dziś po południu rozmawiałam z Ŝoną zmarłego: w akcie zgonu wpisano dwudziestą pierwszą trzydzieści jeden. - Rzeczywiście, wygląda na to, Ŝe ktoś bardzo wcześnie informuje CNN o tym, Ŝe ktoś zmarł, moŜe nawet wcześniej, niŜ wie o tym szpital. Widać to zwłaszcza w pierwszych dwóch przypadkach - stwierdził Jack. - Bardzo dziwne. - Wszystkie trzy: ja, Lucinda Benfatti i Rita Lucas, dowiedziałyśmy się o śmierci najbliŜszych z CNN. Informacja musiała zostać najpierw 312

opracowana i wpasowana w terminarz programów, a mimo to puszczono ją w eter wcześniej, niŜ pracownicy szpitala zdąŜyli znaleźć zmarłego. Gdyby nie ta dziwna kolejność zdarzeń, pewnie juŜ wydałabym zgodę na kremację ciała babci. Niestety, nie umiem wyzbyć się przekonania, Ŝe to nie były naturalne zgony. To czyjaś celowa działalność. Ktoś to robi i aŜ się pali, by informować o tym cały świat. Gdy Jennifer umilkła, wszyscy siedzieli w ciszy przez kilka minut. - Obawiam się, Ŝe muszę przyznać rację Jennifer - odezwała się w końcu Laurie. - Wygląda mi to na indyjską wersję anioła śmierci. Mieliśmy w Stanach kilka takich przypadków, pracownicy słuŜby zdrowia zaczynali mordować bez opamiętania. To musi być wewnętrzna robota, moi drodzy. Tyle Ŝe zwykle ofiary mają ze sobą coś wspólnego, a z twoich słów nie wynika nic takiego. - To prawda - przyznała Jennifer. - RóŜnią się wiekiem: od mojej sześćdziesięcioczteroletniej babci do czterdziestoparoletniego Davida Lucasa. Dwoje zmarłych przebywało w tym samym szpitalu, trzeci w innym. Dwoje miało operacje ortopedyczne, trzeci leczył operacyjnie otyłość. Wspólnym mianownikiem jest tylko to, Ŝe pochodzili ze Stanów Zjednoczonych. - Wydaje się teŜ, Ŝe pora śmierci była zbliŜona - dodała Laurie. - I być moŜe mechanizm jej zadawania, z niewielkimi odchyleniami. - Czy coś łączy te dwa szpitale? - spytał Jack. - To placówki tego samego rodzaju - odparła Jennifer. - W ogóle istnieją w Indiach dwa rodzaje szpitali: publiczne o niskim standardzie oraz prywatne, w większości całkiem nowe, świetnie wyposaŜone, budowane specjalnie po to, by słuŜyć medycznym turystom oraz przedstawicielom powstającej właśnie klasy średniej. - Czy ta cała turystyka medyczna jest w Indiach powaŜnym zjawiskiem? - zapytał Jack. - Będzie - odrzekła Jennifer. - Z tego, co udało mi się ustalić, zdaniem niektórych specjalistów pod względem wartości obrotów zagranicznych 313

wkrótce moŜe wyprzedzić nawet sektor informatyczny. W dwa tysiące dziesiątym roku ma przynieść dochód rzędu dwóch miliardów dwustu milionów dolarów. Według ostatnich badań rynek rozrasta się co roku o dobre trzydzieści procent. Ciekawe, czy tych kilka tragicznych wypadków spowoduje wyhamowanie wzrostu. JuŜ mówi się o odwołanych zabiegach. - MoŜe właśnie dlatego władze szpitala tak chętnie zamiotłyby pod dywan niewygodne fakty - zasugerował Jack. - Jack pytał, czy coś łączy te dwa konkretne szpitale - przypomniała Laurie. - Nie odpowiedziałaś mu. - Przepraszam. Zboczyłam z tematu. Tak. Dowiedziałam się z Internetu, Ŝe naleŜą do tego samego holdingu. Indyjska słuŜba zdrowia do potencjalna kopalnia złota, zwłaszcza teraz, gdy rząd oferuje inwestorom rozmaite bonusy, choćby w postaci ulg podatkowych. Wielki biznes angaŜuje się coraz silniej w tę dziedzinę, bo choć koszty początkowe są wysokie, to i zyski nie naleŜą do małych. - Jennifer - odezwał się Jack - kiedy mówiłaś nam o dziwnych niezgodnościach czasowych, wspomniałaś, Ŝe są główną przyczyną twoich podejrzeń. To oznacza, Ŝe są i inne przyczyny, prawda? Opowiedz nam o nich. - Po pierwsze, osobliwe jest to, jak bardzo przedstawiciele szpitala naciskają mnie, i to dosłownie od pierwszych chwil, Ŝebym dokonała wyboru między kremacją a zabalsamowaniem zwłok babci. Wiem, Ŝe potem przeprowadzenie sekcji zwłok byłoby juŜ niemoŜliwe, i dlatego zaraz zapaliło mi się ostrzegawcze światełko. Dlaczego tak im na tym zaleŜy? Po drugie, nie mogłam uwierzyć w tę aŜ nadto wygodną diagnozę, jakoby przyczyną śmierci był zawał serca. Nie po tym, jak osobiście wysłałam babcię na badania w Centrum Medycznym UCLA, których wyniki, mówię tu przede wszystkim o kardiologicznych, były wręcz znakomite. - Nie zrobili jej angiografii ani niczego podobnego? - spytał Jack. - Nie, ale miała próbę wysiłkową. - Coś jeszcze wzbudziło twoje podejrzenia? 314

- W obu przypadkach, u babci i u pana Benfattiego, stwierdzono sinicę. - A to ciekawe - mruknęła Laurie, kiwając głową. - U trzeciego pacjenta nie? - indagował Jack. - U niego teŜ - odrzekła Jennifer. - Prosiłam Ritę Lucas, jego Ŝonę, Ŝeby o to zapytała. Sinicę rzeczywiście stwierdzono, ale tylko na początku, gdy jeszcze Ŝył, choć był wtedy w cięŜkim stanie. Kiedy rozpoczęto reanimację, sinica szybko ustąpiła, wywołując mylne wraŜenie, Ŝe zabiegi przynoszą znacznie lepszy skutek niŜ w rzeczywistości. - Jak długo trwała reanimacja? - Nie wiem dokładnie, ale mam wraŜenie, Ŝe niezbyt długo. Wystąpiło stęŜenie pośmiertne, gdy jeszcze próbowali go ratować. - StęŜenie pośmiertne? - powtórzyła Laurie. Spojrzała na Jacka; oboje wyglądali na zaskoczonych. Zazwyczaj ciało zaczynało sztywnieć po kilku godzinach od zgonu. - śona zmarłego wspomniała, Ŝe być moŜe chirurg powiedział jej o tym, Ŝeby nie podejrzewała, iŜ zbyt wcześnie zaprzestali reanimacji. Dodała, Ŝe szybkie stęŜenie pośmiertnie złoŜył na karb hipertermii. - Jakiej znowu hipertermii? - zdziwił się Jack. - Akcja reanimacyjna była bardzo trudna. Temperatura pacjenta gwałtownie skoczyła w górę, podobnie jak stęŜenie potasu. Starali się zaradzić obu objawom, ale bezskutecznie. - Wielkie nieba, to koszmar - stwierdził Jack. - Wynika z tego, Ŝe u całej trójki zaobserwowano uogólnioną sinicę, co brzmi dla mnie z lekka bezsensownie, skoro rzekomą przyczyną śmierci był zawał serca. - Dla mnie teŜ - odezwał się po raz pierwszy Neil. - Wygląda mi to bardziej na problem z układem oddechowym niŜ na kłopoty z sercem. - Albo na przeciek lewo-prawy - dorzuciła Laurie. - Albo na zatrucie - dodał Jack. - Nie ma mowy, by przeciek lewoprawy wystąpił u trojga pacjentów w ciągu trzech dni. MoŜe u jednego, ale nie u trojga. UwaŜam, Ŝe mamy do czynienia z problemem natury toksykologicznej. 315

- Zgadzam się - odpowiedziała Laurie. - A ja sądziłam, Ŝe przyjeŜdŜam tu tylko po to, Ŝeby wesprzeć Jennifer. - I wspierasz - odrzekła dziewczyna szybko. Jack spojrzał na Laurie. - Wiesz, co to oznacza, prawda? - Jasne - odparła Laurie. - To oznacza, Ŝe sekcja jest konieczna. - Oni się na to nie zgodzą - zaoponowała Jennifer. - Mówię wam, nie ma szans. I powiem wam coś jeszcze, o czym rozmawiałam juŜ z panią Benfatti. Dziś po południu dzwoniła do mnie moja ulubiona opiekunka pacjentów, Kashmira Varini. Przedstawiła nową ofertę administracji szpitala. Jeśli tylko wyraŜę zgodę, dyrektor uŜyje swoich wpływów, Ŝeby dokonać kremacji ciała babci, a takŜe panów Benfattiego i Lucasa, w Waranasi, a następnie rozsypać ich prochy nad Gangesem. - Dlaczego akurat w Waranasi? - zainteresował się Jack. - Sprawdziłam w przewodniku - odparła Jennifer. - Ciekawa historia. To najświętsze miasto hinduizmu, a takŜe najstarsze. Rytualnych kremacji dokonuje się tam od trzech tysięcy lat. Kto właśnie tam zostanie spalony, zasłuŜy na wyjątkowo dobrą karmę w następnym Ŝyciu. Ale domyślacie się zapewne, Ŝe nie zaczęłam skakać z radości, kiedy usłyszałam tę ofertę. Wtedy Kashmira Varini przeszła do gróźb; podobnie zresztą potraktowała panią Benfatti. Powiedziała mianowicie, Ŝe jutro koło południa szpital uzyska nakaz sądowy pozbycia się ciała babci. - To oznacza, Ŝe musimy znaleźć jakiś sposób na przeprowadzenie sekcji z samego rana - stwierdziła Laurie, spoglądając na męŜa. - Fakt - zgodził się Jack. - Zdaje się, Ŝe czeka nas jutro pracowity dzień. - Powtarzam jeszcze raz: oni się na to nie zgodzą - upierała się Jennifer. - Mówiłam o tym Laurie przez telefon. Mają tu fatalny, przestarzały system, w którym patomorfolodzy nie działają niezaleŜnie. To policja i sędziowie pokoju, nie lekarze, decydują o tym, czy i kiedy naleŜy dokonać sekcji. 316

- To pozostałość brytyjskiego systemu - zauwaŜyła Laurie. - Rzeczywiście bardzo przestarzałego. Trudno w nim anatomopatologom zachować niezbędny obiektywizm, skoro są uzaleŜnieni od słuŜb policyjnych i sądów... zwłaszcza gdy policjanci i sędziowie trzymają sztamę. - Zrobimy wszystko, co w naszej mocy - stwierdził Jack. - Czy akt zgonu twojej babci jest juŜ wypisany? - Tak. Zdaje się, Ŝe lekarz wręcz się ucieszył, Ŝe moŜe podać zawał serca jako przyczynę. - MoŜliwe, Ŝe w końcu doszło do zawału - odparł Jack. - A co z pozostałymi dwoma przypadkami? - Jak mówiłam, akty zgonu wypisano juŜ dla całej trójki pacjentów. Między innymi dlatego mam wraŜenie, Ŝe Ministerstwo Zdrowia teŜ marzy o tym, by wreszcie zamknąć te sprawy. - Jeśli rzeczywiście tak jest, to moim zdaniem dzieje się coś dziwnego - wtrąciła Laurie, spoglądając na Jacka. - Domyślamy się, Ŝe działa tu miejscowy anioł śmierci. Dlaczego szpitale, czy nawet Ministerstwo Zdrowia, miałyby pomagać w tuszowaniu sprawy, choćby poprzez unikanie sekcji zwłok? PrzecieŜ to bez sensu. - Myślę, Ŝe nie znajdziemy zbyt wielu odpowiedzi, póki nie potwierdzimy naszej hipotezy, Ŝe doszło do serii morderstw - odparł Jack. - Lepiej więc porozmawiajmy o jutrze. Wszyscy spojrzeli na zegarki. - O BoŜe - jęknęła Jennifer. - JuŜ jest jutro! Jest po pierwszej; lepiej idźcie i spróbujcie złapać trochę snu. - O ósmej rano mam wizytę u ginekologa - przypomniała sobie Laurie. - W Queen Victoria Hospital - uzupełnił Jack. - Dzięki temu będziemy mogli zjawić się tam dość wcześnie. - Specjalnie tak to załatwiłam, Ŝeby stworzyć jakiś pretekst. - Bardzo dobry pomysł - pochwaliła Jennifer. - Jak rozumiem, ciało twojej babci leŜy w chłodni, w piwnicy szpitala? - spytał Jack. - Tak jest. TuŜ obok stołówki dla personelu. Jack w zamyśleniu skinął głową. 317

- O której powinniśmy się spotkać, zanim wyruszymy? - spytała Jennifer. - I gdzie? MoŜe zjemy razem śniadanie? - Ty, młoda damo - odezwał się Jack władczym tonem - zostaniesz tu, w hotelu. Po tym, co dziś przeŜyłaś, wychodzenie na zewnątrz moŜe być dla ciebie zbyt niebezpieczne. I naprawdę nie powinnaś była wyjeŜdŜać po nas na lotnisko. - TeŜ coś! - wykrzyknęła Jennifer. Poderwała się z fotela i kładąc ręce na biodrach, spojrzała wyzywająco na Jacka. - Przyznaję, Ŝe miałaś rację - ciągnął spokojnie Jack. - Wydaje się, Ŝe twoje podejrzenia i twój upór przyczyniły się do ujawnienia być moŜe powaŜnego przestępstwa, ale jednocześnie sprawiły, Ŝe znalazłaś się w niebezpieczeństwie. Podejrzewam, Ŝe Laurie zgadza się ze mną. - Zgadzam się, Jennifer. - Musisz teraz pozwolić nam spróbować dowieść słuszności twoich podejrzeń - kontynuował Jack. - Nie zamierzam jednak tego robić, jeśli się nie wycofasz. Nie chcę mieć na sumieniu twojego Ŝycia, jeŜeli rzeczywiście istnieje tu jakiś spisek. - Ale ja... - zaczęła Jennifer z rozpaczą głosie, chociaŜ wiedziała, Ŝe mąŜ Laurie ma rację. - śadnych ale - uciął Jack. - Nie mamy nawet pewności, czy w ogóle zdołamy coś zdziałać. Czy w tej sytuacji naprawdę warto naraŜać twoje Ŝycie? Jennifer pokręciła głową i wolno opadła na fotel. Spojrzała na Neila, ale i on pokiwał głową, zgadzając się z Jackiem. - W porządku - powiedziała z rezygnacją. - Zatem ustalone - stwierdził Jack, z rozmachem kładąc dłonie na udach. - Będziemy was o wszystkim informować. Wolałbym, Ŝebyś została w swoim pokoju, Jennifer, ale wiem, Ŝe prosiłbym o zbyt wiele, moŜe nawet niepotrzebnie. W kaŜdym razie nie ruszaj się z hotelu. - A czy ja mogę jakoś pomóc? - spytał Neil. - Damy ci znać - odparł Jack. - Podaj mi numer swojej komórki. A tymczasem będziesz mógł towarzyszyć Jennifer, Ŝeby nie przyszło jej do głowy wyskoczyć na miasto. - Zaczynasz traktować mnie protekcjonalnie - poskarŜyła się Jennifer. 318

- Masz rację, przepraszam. MoŜe tak to zabrzmiało, ale naprawdę nie takie miałem intencje. Takie juŜ mam poczucie humoru, lekko sarkastyczne. Jak juŜ mówiłem, podziwiam cię za to, Ŝe doprowadziłaś śledztwo aŜ do tego punktu, i to z dodatkowym obciąŜeniem, jakim musi być dla ciebie śmierć babci. Wątpię, czy potrafiłbym tyle zdziałać na twoim miejscu. Jack i Laurie poŜegnali się i wyszli, zostawiając młodych przy niedokończonym piwie. Gdy dotarli do holu, Jack oznajmił, Ŝe zatrzyma się jeszcze przy stanowisku obsługi gości, Ŝeby zarezerwować na rano furgonetkę. - A po co ci furgonetka? - zdziwiła się Laurie. - Skoro mamy przewieźć ciało z punktu A do punktu B, to lepiej, Ŝebyśmy byli do tego przygotowani. - Słuszna myśl - pochwaliła go Ŝona, uśmiechając się domyślnie. Kilka minut później, gdy jechali windą na siódme piętro, dodała: - Dowiedziałam się dziś czegoś nowego o Jennifer. W dzieciństwie była molestowana przez ojca. - To straszne. Ale trzeba powiedzieć, Ŝe świetnie sobie z tym poradziła. - Przynajmniej na zewnątrz. - Sama ci o tym powiedziała? - Nie, Neil, całkiem przypadkowo. A przynajmniej sądzę, Ŝe przypadkowo. Zdawało mu się, Ŝe jako mentorka Jennifer na pewno o tym wiem, a jednak nie wiedziałam. Dlatego nikomu o tym nie wspominaj. - A niby komu miałbym wspomnieć? - spytał Jack, robiąc przesadnie zdumioną minę. - Gotowa? - spytał Neil, gdy Jennifer pociągnęła ostatni łyk piwa. Skinęła głową i odstawiła pustą szklankę na stolik, a potem wstała i podała mu rękę. Razem ruszyli w kierunku wind. - Nie podoba mi się to, Ŝe mam siedzieć bezczynnie w hotelu. - Tak będzie najrozsądniej. Po co ryzykować, kiedy sprawy zaszły 319

tak daleko? Sam o tym myślałem, tylko nie chciałem się wychylać. Jennifer spojrzała na niego z ukosa. Wsiedli do windy. - Które piętro? - spytał uprzejmie windziarz. Jennifer i Neil wymienili spojrzenia, nie bardzo wiedząc, które z nich powinno odpowiedzieć. - Dziewiąte - odrzekła w końcu Jennifer. Nie rozmawiali ani w drodze na górę, ani później, idąc korytarzem. Zatrzymali się u drzwi jej pokoju. - Mam nadzieję, Ŝe nie spodziewasz się, Ŝe cię zaproszę - powiedziała Jennifer. - Nie o pierwszej trzydzieści nad ranem. - Jeśli chodzi o ciebie, Jen, to nigdy się niczego nie spodziewam. Ty mnie zawsze zaskakujesz. - I dobrze. Wiesz, w Los Angeles byłam na ciebie naprawdę wściekła. Spodziewałam się innej odpowiedzi. - Zrozumiałem to po fakcie, niestety. Ale z drugiej strony, byłoby lepiej, gdybyś wtedy zdobyła się na rozmowę. - Po co? Widziałam, Ŝe nie zamierzasz jechać ze mną, chociaŜ jasno dałam ci do zrozumienia, jak bardzo cię potrzebuję. - A jednak poradziłaś sobie beze mnie. Czy z tej perspektywy nie postrzegasz tamtej rozmowy w nieco innym świetle? - Nie - odparła bez wahania. - A co poczułaś, kiedy się okazało, Ŝe przyjechałem do Indii, choć miałem tego nie robić? Jeszcze mi nie mówiłaś. - Doceniam to, co zrobiłeś, ale jednocześnie jestem trochę zdezorientowana. Sąd jeszcze się naradza, Neil. Jeszcze nie jestem pewna, czy mogę ci naprawdę ufać. A muszę być pewna, wiesz? To dla mnie bardzo, bardzo waŜne. Neil zŜymał się w duchu na myśl o tym, jak nieostroŜnie ujawnił jej sekret przed Laurie. Był absolutnie pewny, Ŝe gdyby przyznał się Jennifer do tego błędu, uznałaby, Ŝe nie moŜe mu ufać. Na moment zwątpił nawet, czy to wszystko ma sens. Czy naprawdę warto? Nie wiedział, bo nikt nie mógł mu zagwarantować, Ŝe Jennifer kiedykolwiek będzie 320

zdolna do Ŝycia w normalnym związku, opartym na dawaniu i braniu. Lękał się, Ŝe w jej oczach na zawsze pozostanie albo skończenie dobrym, albo skończenie złym typem, podczas gdy w rzeczywistości plasował się gdzieś pośrodku skali, jak większość ludzi. - Kto do kogo dzwoni z rana? - spytał Neil, by nieco rozrzedzić gęstniejącą atmosferę. Wszelkie choćby najogólniejsze marzenia o ewentualnym zbliŜeniu rozmyły się jak fatamorgana w chwili, gdy Jennifer oznajmiła mu, Ŝe nie zamierza zaprosić go do pokoju. - MoŜe lepiej ustalmy godzinę? - odpowiedziała. - Powiedzmy, Ŝe o dziewiątej spotkamy się na śniadaniu. - W porządku - odparł Neil. I właśnie miał się oddalić, gdy Jennifer podeszła szybko i mocno go objęła. - Właściwie... - zaczęła z głową wtuloną w jego pierś - właściwie to bardzo się cieszę, Ŝe tu jesteś. Tylko boję się to okazać, Ŝeby znowu nie poczuć zawodu. Przepraszam. Jestem taką sceptyczką. - To powiedziawszy, odsunęła się nieco, pocałowała go pospiesznie w usta i zniknęła w swoim pokoju. Przez sekundę Neil stał nieruchomo, zdezorientowany. Było tak, jak powiedział: zawsze go zaskakiwała.

Rozdział 30

19 października 2007 piątek, 7.45 Nowe Delhi, Indie Inspektor Naresh Prasad podjeŜdŜał właśnie pod główne wejście hotelu Amal Pałace. Zerknął na zegarek. Udało mu się przybyć wcześniej niŜ poprzedniego dnia, choć nie tak wcześnie, jak się spodziewał. Zapomniał, Ŝe poranny szczyt na ulicach stolicy bywał w piątki znacznie bardziej uciąŜliwy niŜ w inne dni, dlatego zmarnował więcej czasu na dojazd z domu do biura, a potem z biura do hotelu. Sikh pełniący słuŜbę u drzwi rozpoznał go natychmiast i od razu wskazał ręką, w której trzymał plik kwitów parkingowych, to samo miejsce, w którym biały ambassador stał poprzedniego dnia. Naresh przejechał pod porte-cochere, zakręcił ostro i zatrzymał wóz. Wchodząc do hotelu, machnął ręką do portiera, który odpowiedział mu sztywnym salutem. - To znowu pan, inspektorze! - ucieszył się Sumit, gdy policjant stanął przed jego pulpitem. - Niestety - odparł zirytowany Naresh. Prawdę mówiąc, wcale nie był zadowolony z tego zadania. Podobnie jak poprzedniego dnia, gdy prosta obserwacja niespodziewanie skończyła się katastrofą, tak i dziś działał na podstawie bardzo ogólnikowych instrukcji. Co to właściwie miało znaczyć: Mieć na oku Jennifer Hernandez? Czy miał być jej niańką? Im dłuŜej rozmyślał o wczorajszym nieszczęściu, tym bardziej był przekonany, Ŝe odpowiedzialność za nie spoczywa na barkach Ramesha. - Dziś ma pan więcej szczęścia - rzekł Sumit. - Jeszcze nie widziałem 322

panny Hernandez, natomiast był tu juŜ jej towarzysz. - Więc i on zatrzymał się w tym hotelu? - Jak najbardziej. - Jak się nazywa? - Neil McCulgan. - Mieszkają w jednym pokoju? - Nie, osobno. - Wyszedł do miasta? - Nie. Był w sportowym stroju; poszedł na dół, do siłowni. - Mam wraŜenie, Ŝe panna Hernandez zauwaŜyła mnie wczoraj, więc będzie lepiej, jeśli zaczekam na nią w samochodzie. - Doskonale - odparł Sumit. - Postaramy się informować pana o wszystkim, co się wydarzy. - Dziękuję. A tymczasem byłbym wdzięczny za filiŜankę herbaty. - Naturalnie. Zaraz przyniosę. - Nie pojmuję, jak indyjski rząd moŜe spać spokojnie, kiedy tyle maluchów Ŝebrze na ulicach - mówiła z oburzeniem Laurie, gdy mijali z Jackiem próg Queen Victoria Hospital. Do głębi poruszyła ją niedola dzieci, które widzieli w drodze do szpitala. Pamiętając ojej huśtawce hormonalnej, Jack bardzo się pilnował, by przytaknąć jej z naleŜytym entuzjazmem. - A jak ci się podoba szpital? - spytał, by zmienić temat. Laurie rozejrzała się po nader eleganckim holu. - Bardzo ładny - odrzekła, podziwiając nowoczesne meble i marmurową posadzkę. - Bardzo, bardzo ładny - powtórzyła, zaglądając do kawiarenki. - Zrobimy tak - rzekł Jack. - Ty idź na spotkanie z doktorem Ramem, a ja obejrzę zwłoki Marii Hernandez. - Nie pójdziesz ze mną popatrzeć na USG? - spytała błagalnie. Nigdy nie widziałeś. - Przyjdę tam - zapewnił ją. - Chcę tylko zerknąć na ciało, Ŝebyśmy wiedzieli, z czym mamy do czynienia. Zaraz potem przyjdę do ciebie, Ŝeby popatrzeć. Obiecuję. 323

Laurie niechętnie pozwoliła mu skręcić w stronę wind, a sama podeszła do recepcji. Jack był pod wraŜeniem. Szpital był nie tylko na wskroś nowoczesny, ale i wybudowany z wielką starannością i z najlepszych materiałów. Inwestor nie oszczędzał ani na projekcie, ani na wykonawstwie. Czekając na windę, Jack zauwaŜył pielęgniarki ubrane w staromodne białe uniformy i czepki. Było w tym widoku coś nostalgicznego. Jako Ŝe większość stojących obok ludzi zmierzała na wyŜsze piętra, Jack znalazł się sam w kabinie jadącej w dół. Wysiadłszy w piwnicy, dotarł korytarzem aŜ do stołówki i zajrzał do środka. Kilkoro lekarzy i pielęgniarek raczyło się kawą; nikt nie zwrócił na niego uwagi. Jack cofnął się nieco i uchylił drzwi pierwszej chłodni. Nie było w niej zwłok. Przymknął cicho cięŜkie drzwi i cofnął się do następnych. Odrobinę mdlący zapach podpowiedział mu, Ŝe to właściwe miejsce. W chłodni stały dwa wózki, a leŜące na nich ciała przykryto prześcieradłami. Na szczęście było tu dość chłodno; Jack uznał, Ŝe temperatura nie przekracza zera stopni. Chwycił skraj prześcieradła na pierwszym wózku i odchylił je zdecydowanym ruchem. Zmarłym był otyły męŜczyzna po pięćdziesiątce, zapewne Herbert Benfatti. Zakrywszy go na powrót prześcieradłem, Jack podszedł do drugiego wózka i odsłonił głowę Marii Hernandez. Jej szeroka, pełna twarz zapadła się nieco, martwe usta były wykrzywione w nieprzyjemnym grymasie. Skóra miała odcień zielonkawo-niebieskiej szarości. Jack mocniej odchylił prześcieradło i zobaczył, Ŝe zmarła nadal ma na sobie szpitalną koszulę. Venflon tkwił jeszcze w jej przedramieniu. Jack zastanawiał się przez chwilę, co dalej, ale czuł, Ŝe nie ma wielkiego wyboru. Powrócił do drzwi i ostroŜnie wyszedł na korytarz. Spojrzał w głąb długiego korytarza i zobaczył sędziwego ochroniarza w workowatym, zdecydowanie za duŜym mundurze, siedzącego na krześle tuŜ obok podwójnych drzwi. Gdy zbliŜał się do niego, męŜczyzna nawet nie drgnął, choć obserwował go uwaŜnie. - Witam - powiedział Jack z niewinnym uśmiechem. - Jestem doktor Stapleton. 324

- Tak jest, panie doktorze - odpowiedział starzec. Gdyby nie poruszały się jego oczy, wyglądałby jak pomnik wartownika. Jack wychwycił jednak nieznaczne drŜenie, nad którym ochroniarz nie do końca panował; najprawdopodobniej był to objaw choroby Parkinsona. Jack pchnął podwójne drzwi i wyszedł na rampę towarową. Na niewielkim parkingu poniŜej stała tylko jedna furgonetka, z napisem Zaopatrzenie kuchni, Queen Victoria Hospital. Zadowolony Jack wrócił na korytarz. Znowu uśmiechnął się do ochroniarza, a ten odpowiedział mu tym samym. Wyglądało na to, Ŝe zostali dobrymi przyjaciółmi. Jack wszedł do windy i wcisnął czwórkę. Nie był wybredny - było mu obojętne, jaki oddział odwiedzi. Gdy drzwi rozsunęły się przed nim, wiedział od razu, Ŝe dobrze wybrał. Podszedł do stanowiska pielęgniarek, przy którym panował spory ruch. Pierwsza poranna fala pacjentów trafiła do sal operacyjnych ledwie godzinę wcześniej, a drugą grupę właśnie przygotowywano. Spory ruch wyglądał z bliska bardziej jak pandemonium. - Przepraszam - zagadnął Jack zabieganego pielęgniarza. - Potrzebny mi wózek dla mojej matki. - W schowku za windami - odpowiedział męŜczyzna, wskazując długopisem kierunek. Jack podszedł niespiesznie do schowka i wyprowadził jeden ze stojących tam wózków wraz z leŜącym na siedzisku, starannie złoŜonym, kraciastym kocem. Zjechał z nim ponownie do piwnicy, zaprowadził do chłodni, w której leŜały ciała, i tam zostawił. Wróciwszy do holu głównego, wyszedł na parking i wsiadł do vana wypoŜyczonego z hotelu Amal Palace. OkrąŜył budynek szpitala, zjechał na poziom wewnętrznego dziedzińca i zaparkował tuŜ przy furgonetce zaopatrzeniowej, tyłem do rampy. Wszedł do szpitala wprost z niej i raz jeszcze z uśmiechem pozdrowił staruszka. Teraz juŜ nie miał wątpliwości: byli prawdziwymi przyjaciółmi. Powiedział mu o tym jeszcze szerszy, bezzębny uśmiech ochroniarza. Idąc korytarzem w stronę windy, którą zamierzał wrócić do holu, by 325

zapytać o drogę do gabinetu doktora Rama, wyjął z kieszeni telefon wraz z karteczką, na której zapisał numer Neila McCulgana. - Mam nadzieję, Ŝe cię nie obudziłem? - zapytał, gdy zgłosił się Neil. - AleŜ skąd. Jestem w siłowni, jadę na rowerku. O dziewiątej mam się spotkać z Jennifer. - Pytałeś wczoraj, w czym mógłbyś pomóc. - Tak jest - przytaknął Neil. - A czego wam potrzeba? - Przypuszczam, Ŝe wydano juŜ Jennifer rzeczy osobiste naleŜące do jej babci. Potrzebne mi będzie jej ubranie. Mógłbyś je wziąć i podrzucić tu, do Queen Victoria Hospital? Będziemy z Laurie u doktora Aruna Rama. Powiedziałbym ci, gdzie urzęduje, ale sam jeszcze nie wiem. - Ubranie? Po co ci jej ubranie? - Dla niej, nie dla mnie. Przeczuwam, Ŝe za jakąś godzinę zostanie wypisana ze szpitala. Gdy Veena wychodziła tego dnia do pracy, Cal udzielił jej szczegółowych instrukcji: miała sprytnie wybadać grunt w sprawie zwłok Marii Hernandez. Poprosił ją, Ŝeby to zrobiła, mimo iŜ poprzedniego wieczoru wyraźnie zakazał jej, Samirze i Rajowi jakichkolwiek działań, które mogłyby stworzyć wraŜenie, Ŝe interesują się losem zmarłych pacjentów. Teraz, gdy mieli się zjawić amerykańscy patomorfolodzy, Cal wiedział, Ŝe zbliŜa się krytyczny moment całej operacji. WiąŜąc sznurowadła sportowych butów, w których zamierzał biegać, zastanawiał się, co usłyszy wieczorem od Veeny. Miał nadzieję, graniczącą z pewnością, Ŝe wydarzenia tego dnia wyznaczą kres wszelkich problemów. Chciał usłyszeć, Ŝe ciało nareszcie zostało skremowane albo przynajmniej zabalsamowane. Dumając o losie Marii Hernandez, nie mógł nie wracać obsesyjnie myślą do jej wnuczki Jennifer, a ściślej, do tajemniczego powodu jej podejrzeń. Podczas porannego spotkania w oranŜerii omal nie zapowiedział wszystkim, co planuje zrobić, ale w ostatniej chwili zmienił zdanie. Bał się reakcji Petry i Santany, a moŜe zwłaszcza Santany, na wieść 326

o tym, Ŝe Hernandez powinna zostać przesłuchana, a następnie usunięta. Przez kilka sekund truchtał w miejscu - buty były nowe i chciał mieć pewność, Ŝe są wygodne. Wyglądało na to, Ŝe tak. Zabrał butelkę wody i ruszył w stronę drzwi, ale nie dotarł do nich: sygnał telefonu osadził go w miejscu. Słuchając natarczywego dźwięku, zastanawiał się pospiesznie: odebrać czy pozwolić zadziałać poczcie głosowej? W końcu uległ, zirytowany; ostatnio zbyt wiele się działo, by mógł sobie pozwolić na zignorowanie jakiejkolwiek informacji. - Tak? - powiedział zrzędliwym tonem. - Tu Sachin - odpowiedział równie antypatyczny głos. - A, tak, pan Gupta. - Głos Cala brzmiał teraz nieco bardziej oficjalnie. - Dzwonił pan do mnie wczoraj wieczorem. - Istotnie. Mam kolejne zlecenie. Będzie pan osiągalny? - To zaleŜy od zlecenia i od wynagrodzenia. - Wynagrodzenie będzie wyŜsze niŜ ostatnim razem. - Proszę więc powiedzieć parę słów o zleceniu. - Chodzi o młodą Amerykankę. Chcielibyśmy gościć ją u nas, powiedzmy przez dwadzieścia cztery godziny, a potem byłoby świetnie, gdyby odeszła. - Na dobre? - Tak, na dobre. - Wiecie, gdzie ona jest, czy zlokalizowanie jej jest częścią zadania? - Wiemy, gdzie ona jest. - Za podwójną stawkę. - Półtorej? - zasugerował Cal. W rzeczywistości nie liczył się specjalnie z kosztami, ale nie umiał się powstrzymać przed targowaniem. - Za podwójną - powtórzył Sachin. - Zgoda, za podwójną - odparł Cal. Naprawdę miał ochotę pobiegać. - Chcę, Ŝeby zlecenie zostało wykonane jeszcze dziś, jeśli to moŜliwe. 327

- I będzie, ale połowa wynagrodzenia teraz, a połowa wieczorem. - Idę teraz pobiegać, proszę mi dać pół godziny. - Proszę o nazwisko i adres. - Jennifer Hernandez. Zatrzymała się w hotelu Amal Palace. To nie problem, mam nadzieję? - Nie. Raczej nie. Mamy tam przyjaciół w dziale technicznym. Damy znać. Zadzwonię, zanim gość złoŜy wam wizytę. - Interesy z panem to czysta przyjemność. - Wzajemnie - odrzekł Sachin, nim zakończył połączenie. - Bułka z masłem - mruknął Cal, odkładając słuchawkę. - Jasne, Ŝe je widzę - powiedział Jack. Pochylał się nad Laurie, półleŜącą na fotelu ginekologicznym. Doktor Arun Ram stał pomiędzy jej nogami, dyskretnie okrytymi prześcieradłem, jedną ręką manipulując głowicą ultrasonografu, a drugą wskazując obrazy pojawiające się na ekranie monitora. Był niewysokim męŜczyzną o skórze barwy miodu i kruczoczarnych włosach średniej długości, gęstych i starannie zaczesanych. Zdaniem Jacka był teŜ młody, zapewne niewiele po trzydziestce. Emanował spokojem i łagodnością. - Nie do wiary, Ŝe obraz jest tak wyraźny - dodał podniecony Jack. - Widzisz je, Laurie? - Widziałabym, gdybyś nie zasłaniał ekranu. - O, przepraszam. - Jack cofnął się o krok i uŜywając wskazującego palca, policzył na monitorze cztery pęcherzyki widoczne w lewym jajniku. - Są wspaniałe - dodał doktor Arun głosem doskonale pasującym do aury, którą roztaczał. - Czy jeszcze duŜo zastrzyków czeka Ŝonę? - spytał Jack. - Najpierw pomiar - odpowiedział Arun, po czym dodał: - Czy mógłby pan potrzymać głowicę? - Chyba tak - odparł Jack, wcale nie przekonany, czy chce się bawić w doktora z własną Ŝoną. Przejął jednak rękojeść głowicy od Aruna i poruszył nią nieco. Obraz na ekranie natychmiast uległ zniekształceniu. 328

- OstroŜnie! - poskarŜyła się Laurie. - Przepraszam - odrzekł ze skruchą. Spoglądając uwaŜnie na ekran, zdołał przemieścić głowicę do poprzedniej pozycji. Był zdenerwowany. Arun wcisnął kilka przycisków na klawiaturze ultrasonografu, a następnie wyznaczył średnice zaobserwowanych pęcherzyków. - Siedemnaście milimetrów, osiemnaście milimetrów, szesnaście milimetrów i siedemnaście milimetrów. Fantastycznie! - cieszył się, odczytując pomiary. - Myślę, Ŝe moŜemy juŜ dziś zdecydować się na zastrzyk powodujący owulację - oznajmił, przejmując głowicę ultrasonografu. Wyjąwszy ją, poklepał Laurie po kolanie. - Skończyliśmy. MoŜe pani wstać; spotkamy się w gabinecie obok - powiedział, po czym oddalił się, gestem przywołując Jacka. - JuŜ dzisiaj? - powtórzyła Laurie. - Nie mogę się doczekać. - Nie musimy czekać dłuŜej, aŜ urosną - odpowiedział Arun, przepuszczając w drzwiach Jacka. Wszedł do gabinetu i przystawił dwa krzesła do swojego biurka. Jack usiadł na jednym z nich, a Arun zajął miejsce za biurkiem i zapisał wyniki pomiarów w karcie, którą załoŜył dla Laurie. - UwaŜam, Ŝe to bardzo obiecujący cykl; mamy cztery bardzo zdrowo wyglądające pęcherzyki w pełni droŜnym jajowodzie. Doktor Schoener byłaby zadowolona. Jeśli zastrzyk zostanie wykonany dziś, zalecam zapłodnienie jutro. śyczą sobie państwo spróbować wewnątrzmacicznego czy innej metody? - Zaczekajmy z decyzją na Laurie - odparł Jack. - Oczywiście - powiedział Arun. Dokończył wpis i odsunął kartę na bok. - Pańska Ŝona wspominała moŜe, Ŝe swego czasu marzyła mi się kariera patomorfologa? - Zdaje się, Ŝe nie. - W sumie to nic waŜnego. Nie zdecydowałem się na tę specjalizację, bo w Indiach praktykuje się medycynę sądową w fatalnych warunkach, głównie z przyczyn biurokratycznych. - ZauwaŜyłem, Ŝe nawet w tym pięknym szpitalu brakuje porządnej kostnicy. 329

- To prawda - przytaknął Arun. - Ale teŜ nie jest tu zbytnio potrzebna, bo zarówno rodziny hinduskie, jak i muzułmańskie z przyczyn religijnych niemal natychmiast odbierają swoich zmarłych. - JuŜ jestem - wtrąciła pogodnie Laurie, wchodząc do gabinetu. Brak mi słów, Ŝeby wyrazić, jak się cieszę, Ŝe to juŜ dziś. Nienawidzę przyjmowania hormonów. - Pytałem pani męŜa o zapłodnienie wewnątrzmaciczne - odpowiedział Arun. - Chciał jednak zaczekać z decyzją na panią. Laurie spojrzała na Jacka. - Dlaczego chciał zaczekać? Jack wzruszył ramionami. - Doktor pytał o nasze preferencje. - To jasne, Ŝe sposób naturalny jest znacznie przyjemniejszy. Ale zapłodnienie wewnątrzmaciczne daje gwarancję, Ŝe wszystkie plemniki dotrą tam, gdzie powinny. Po tych wszystkich wysiłkach chyba nie powinniśmy ryzykować. Niestety, głosuję za wewnątrzmacicznym. - W porządku - odparł Jack, rozkładając ręce. - W takim razie jesteśmy umówieni na jutro. MoŜe koło południa? Laurie i Jack spojrzeli po sobie i jednocześnie skinęli głowami. - MoŜe być - powiedział Jack. - Zatem w południe - orzekł Arun. - Zrobimy wszystko, Ŝeby państwa maleństwo zostało poczęte tu, w Indiach. A skoro w tej sprawie powiedzieliśmy sobie juŜ wszystko, chętnie posłucham, jakie jeszcze sprawy sprowadzają państwa do Queen Victoria Hospital. MoŜe mogę w czymś pomóc? Jak pani wie, jestem wolny; mam dziś dzień pracy badawczej. - Czy ma pan przyjaciół patomorfologów? - spytała Laurie. - Mam jednego, bardzo dobrego: doktora Vijaya Singha. Przyjaźnimy się od dzieciństwa i obaj chcieliśmy kształcić się w tym kierunku, ale tylko on się odwaŜył. Wykłada w jednej z prywatnych akademii medycznych, tu, w Nowym Delhi. 330

- A czy jego uczelnia ma dobrze wyposaŜoną pracownię patologiczną? - zapytał z nadzieją Jack. - Jak najbardziej. Działa tam teŜ niewielki szpital. - I mają sprzęt do przeprowadzania sekcji? - indagowała Laurie. - Oczywiście. Jak mówiłem, jest to szkoła medyczna. Podczas zajęć uczą się takŜe wykonywania sekcji zwłok. Jack i Laurie popatrzyli na siebie i raz jeszcze jednocześnie skinęli głowami. Znali się tak dobrze, Ŝe nie potrzebowali słów, by się zrozumieć. - Arunie... Nie pogniewa się pan, jeśli przejdziemy na ty? - spytał Jack. - Nawet wolę tę formę. - Czy sądzisz, Ŝe twój przyjaciel byłby skłonny umoŜliwić nam skorzystanie ze swojej pracowni? Chcielibyśmy wykonać sekcję zwłok. - Tu, w Indiach, trzeba mieć na to zezwolenie. - Sprawa jest wyjątkowa - odparł Jack. - Nie chodzi o obywatela Indii, ale Stanów Zjednoczonych, a do tego mamy zgodę najbliŜszej krewnej. - Przyznam, Ŝe to niecodzienna prośba - powiedział Arun. - Szczerze mówiąc, nie znam prawa aŜ tak dobrze. - Jesteśmy głęboko przekonani, Ŝe ta sekcja jest bardzo, bardzo waŜna. - Niewykluczone, Ŝe jej wyniki umoŜliwią powstrzymanie seryjnego mordercy - dodała Laurie. - Obawiamy się, Ŝe tu, w Delhi, działa indyjski anioł śmierci, pracownik słuŜby zdrowia, który obrał sobie za cel amerykańskich turystów medycznych. Zamierzaliśmy zgłosić się z tą sprawą do administracji szpitala, ale dowiedzieliśmy się, Ŝe jest ona, z niepojętych dla nas powodów, absolutnie przeciwna wszczęciu śledztwa. - W jaki sposób dowiedzieliście się o tej sprawie? - zapytał Arun. - Tak się złoŜyło, Ŝe młoda kobieta, którą znam od wielu lat, musiała tu przyjechać, bo jej babcia jest domniemaną pierwszą ofiarą mordercy. 331

- Chyba będzie najlepiej, jeśli opowiecie mi całą historię - stwierdził Arun. Mówiąc na przemian, Laurie i Jack przekazali mu wszystko, co usłyszeli ostatniej nocy od Jennifer i Neila, nie pomijając próby zamachu na Ŝycie dziewczyny. Arun słuchał w napięciu, prawie nie poruszając powiekami. - I to juŜ wszystko - zakończył Jack, a Laurie pokiwała głową. - JeŜeli kiedykolwiek sekcja była naprawdę konieczna, to właśnie w tej sprawie - dodał. - UwaŜamy, Ŝe we wszystkich trzech przypadkach doszło do otrucia, a nasze metody badawcze mogą nie tylko to potwierdzić, ale nawet pozwolić ustalić substancję, której uŜyto. Naturalnie konieczna będzie analiza toksykologiczna. Tak czy inaczej, badanie pośmiertne jest niezbędne, najlepiej wszystkich trzech ofiar, a co najmniej jednej. - Jedynie publiczne szpitale, takie jak Wszechindyjski Instytut Nauk Medycznych, mają własne laboratoria toksykologiczne, ale tam nikt nie pozwoli wam na przeprowadzenie sekcji; tego jestem pewny. Pracownia Vijaya byłaby najlepsza, a on sam mógłby postarać się o dokonanie analizy toksykologicznej. Tak się składa, Ŝe słyszałem o tych dwóch przypadkach w szpitalu Queen Victoria. Nie mówi się o nich zbyt wiele, ale co nieco jednak do mnie dotarło. Jeśli chodzi o turystykę medyczną w Indiach, to bardzo niewiele operacji kończy się niepomyślnym wynikiem, a jeśli juŜ, to tylko wtedy, gdy są to zabiegi wysokiego ryzyka. - Zwykle w sprawach seryjnych zabójców zatrudnionych w słuŜbie zdrowia istnieje pewien element racjonalnego myślenia - odezwała się Laurie. - Mam na myśli na przykład źle rozumiane pragnienie skrócenia cierpień chorych albo chęć naraŜenia pacjentów na śmiertelne niebezpieczeństwo tylko po to, by zasłuŜyć na pochwałę za ich ocalenie. Czy dostrzegasz moŜliwość podobnej motywacji w tej sprawie? Kto mógłby chcieć zabijać amerykańskich turystów medycznych? Nie umiemy dostrzec motywu. - A ja umiem, i to bez trudu - odparł Arun. - Nie wszyscy pracownicy indyjskiej słuŜby zdrowia są zachwyceni nagłą eksplozją prywatnego sektora, w której wyniku powstają takie rajskie wyspy jak choćby 332

Queen Victoria Hospital. Za ich sprawą tworzy się przeraŜający rozdźwięk w systemie opieki zdrowotnej. W tej chwili ponad osiemdziesiąt procent środków inwestuje się w ten relatywnie mały sektor, podczas gdy znacznie potęŜniejszy sektor publicznej słuŜby zdrowia jest powaŜnie niedofinansowany, zwłaszcza w dziedzinie zwalczania chorób zakaźnych na terenach wiejskich. Znam kilku lekarzy związanych z uczelniami medycznymi, którzy są zagorzałymi przeciwnikami rządowych subsydiów dla turystyki medycznej, nawet jeśli Indie czerpią z niej pewne zyski. Jeśli chcecie lepiej zrozumieć, o czym mówię, wybierzcie się do pierwszego lepszego szpitala publicznego. Poczujecie się tak, jakbyście przenieśli się z medycznej nirwany do medycznego piekła. - Fascynujące - wyznała Laurie. - Nie przyszło mi do głowy, Ŝe w tym układzie jest tyle samo zysków co strat. - Mnie teŜ - dodał Jack. - Jak się domyślam, nie brakuje teŜ studentów medycyny o równie radykalnym nastawieniu? - Bez wątpienia. To skomplikowana kwestia, jak większość spraw w kraju liczącym miliard mieszkańców. - Ale dlaczego zarząd szpitala stara się blokować śledztwo? - spytała Laurie. - Tego nie wiem. Gdybym miał zgadywać, obstawiałbym po prostu niewłaściwą decyzję jakiegoś biurokraty. Większość nieracjonalnych zachowań daje się w Indiach wytłumaczyć właśnie w taki sposób. - Dlaczego tylko Amerykanie są celem? PrzecieŜ turystykę medyczną uprawiają i obywatele innych państw, czyŜ nie? - Oczywiście. Jeśli chodzi o ścisłość, to większość z nich pochodzi z krajów azjatyckich, z Bliskiego Wschodu, Europy i Ameryki Południowej. Mimo to właśnie Stany Zjednoczone są postrzegane jako potencjalnie najpowaŜniejszy klient. O ile wiem, departament turystyki medycznej w Ministerstwie Zdrowia zakłada, Ŝe rynek usług oferowanych Amerykanom będzie się powiększał o trzydzieści procent rocznie. Mamy wolne moce przerobowe, jeśli mogę się tak wyrazić. W większości prywatnych szpitali miejsca wciąŜ jeszcze czekają na pacjentów. 333

- A jakie jest twoje prywatne zdanie na temat turystyki medycznej? - spytała Laurie. - Osobiście jestem jej przeciwnikiem, dopóki nie przynosi poŜytku publicznej słuŜbie zdrowia. Niestety, nie tylko nie przynosi, ale i nie będzie przynosić. Zyski zgarniają nowi megabiznesmeni, których dziś w Indiach nie brakuje. Poza tym, tak spolaryzowany system opieki medycznej jest moim zdaniem nieetyczny. - A jednak korzystasz z gościnności prywatnego szpitala - zauwaŜyła Laurie. - To prawda. Przyznaję, Ŝe korzystam, ale z drugiej strony poświęcam sporo czasu na pracę w państwowych szpitalach. Udzielam się jako ginekolog połoŜnik, dla dobra publicznego, Ŝe się tak wyraŜę, a jednocześnie staram się utrzymać rodzinę, lecząc niepłodność w prywatnych gabinetach. Jako Ŝe nie ma zbyt wielu specjalistów w mojej dziedzinie, dla wygody pacjentek korzystam z gościnności wielu prywatnych szpitali, choć gabinety mam tylko w dwóch. - Pracujesz takŜe w Aesculapian Medical Center? - Tak. Dlaczego pytasz? - Właśnie tam doszło do trzeciego zgonu, uderzająco podobnego do dwóch poprzednich. UwaŜamy, Ŝe sprawca musi być związany z obiema placówkami. Stąd podejrzenie, Ŝe moŜe on być lekarzem. - Całkiem słuszna teoria - zgodził się Arun. - Jako Ŝe sam jesteś przeciwnikiem turystyki medycznej, być moŜe nie zechcesz pomóc nam w rozwiązaniu zagadki, która wyraźnie szkodzi tej działalności. Kto wie, moŜe zabójcą jest któryś z twoich kolegów czy studentów uczelni medycznej? - Nie zgadzam się z takim myśleniem - oświadczył kategorycznie Arun. - Pomogę wam, i to z radością. To doprawdy intrygująca sprawa, zwłaszcza Ŝe sam kiedyś interesowałem się medycyną sądową. Od czego zaczniemy? - Na pewno od sekcji - odparł Jack. - Pozwólcie zatem, Ŝe zadzwonię do Vijaya - powiedział Arun, sięgając po słuchawkę.

Rozdział 31

19 października 2007 piątek, 9.45 Nowe Delhi, Indie Inspektor Naresh Prasad nudził się, a na domiar złego było mu niewygodnie. Wypił juŜ herbatę i przeczytał poranną gazetę od deski do deski. Siedział za kierownicą swego ambassadora od bez mała trzech godzin i ani nie widział Jennifer Hernandez, ani nie uzyskał Ŝadnej informacji na jej temat od pracowników hotelu. Choć przeczuwał, Ŝe wpadnie na nią, gdy tylko wysiądzie z wozu, nie wytrzymał wreszcie i zrobił to, pozostawiając uchylone drzwi. Wyprostował się, przeciągnął, a potem wykonał skłon, palcami prawie sięgając do czubków butów - dalej nie potrafił. Machnął ręką w stronę Sikha czuwającego u wejścia do hotelu, który pozdrowił go ruchem ręki i uśmiechnął się. Panna Hernandez się nie pojawiła. Naresh zajrzał do samochodu. Wiedział, Ŝe powinien się wykazać przykładną cierpliwością i wrócić za kierownicę, ale nie mógł się zmusić. Słońce praŜyło niemiłosiernie i w kabinie panował nieznośny upał. Obejrzał się w stronę wejścia. Co ona tam robi? Dlaczego nie schodzi? W tym momencie inspektor Prasad złapał się na tym, Ŝe czyni niczym nieuzasadnione załoŜenia: po pierwsze przyjął, Ŝe Amerykanka jeszcze nie zeszła na dół, a po drugie przyjął, Ŝe gdyby się pojawiła, Sumit natychmiast by go o tym poinformował, bo przecieŜ obiecał, Ŝe to zrobi. Naresh poczuł naraz, Ŝe najwyŜszy czas ustalić, czy ktoś widział tego ranka pannę Hernandez. Zamknął drzwi samochodu i wkroczył w cień porte-cochere, 335

nieustannie rozglądając się za Jennifer. Po chwili był juŜ w holu i ostroŜnie zbliŜał się do pulpitu concierge'ów. - Dzień dobry, panie inspektorze - powitał go Lakshay. Sumit właśnie obsługiwał jednego z gości. - Nie pojawiła się? - spytał Naresh takim tonem, jakby winę za to ponosili dwaj pracownicy hotelu. - Nic mi o tym nie wiadomo, ale jeszcze zapytam kolegę. -Lakshay klepnął Sumita w ramię, by zwrócić na siebie uwagę, po czym szeptem zadał mu pytanie, zasłaniając usta ręką. - Kolega potwierdza - dodał po chwili. - Nie widzieliśmy dziś panny Hernandez. - MoŜesz wymyślić jakiś powód, Ŝeby zadzwonić do jej pokoju? spytał Naresh. - Chcę wiedzieć, czy ona tam jest. - Nie mogę - odparł Lakshay. - Podaj mi telefon - rozkazał Naresh. - Jak mam wywołać centralę? Gdy wybrał numer, poprosił o połączenie z pokojem Jennifer Hernandez. Po kilku sygnałach usłyszał jej zaspany głos. - Najmocniej przepraszam - powiedział. - Chyba wybrałem zły numer. - Nie szkodzi - odparła Jennifer i odłoŜyła słuchawkę. Naresh uczynił to samo. Skoro spała w swoim pokoju, nie miał bladego pojęcia, co robić. Sachin Gupta kazał swemu kierowcy Sureshowi wjechać bramą dla personelu. Obok szlabanu stała budka straŜnicza. Wóz zatrzymał się przy niej, a wtedy Sachin opuścił szybę po stronie pasaŜera. Bez trudu zauwaŜył, Ŝe lśniący czarny mercedes zrobił wraŜenie na ochroniarzu. - My do Bhupena Chaturvediego z ekipy konserwatorów - powiedział. - Zapomniał rano wziąć lekarstwo, więc mu je przywieźliśmy. Ochroniarz wrócił do budki i zamknął drzwi; Sachin widział przez szybę, Ŝe sięgnął po słuchawkę. Wrócił po chwili. - MoŜecie zaparkować tam, pod ścianą - zawołał, uchyliwszy drzwi. - Bhupen wyjdzie do was na rampę. Sachin podziękował uprzejmie, ale kazał Sureshowi podjechać 336

prosto do rampy. Gdy parkowali, Bhupen juŜ na nich czekał. Polecił wprowadzić samochód do pobliskiego garaŜu, naleŜącego do ekipy technicznej, po czym rzucił przepustkę za przednią szybę. Jako jeden z nadzorców ekipy konserwatorskiej, miał na sobie czysty granatowy kombinezon oraz czapkę baseballową do kompletu. Był krępym męŜczyzną o byczym karku i dość jasnej cerze. Przyjaźnił się z Sachinem od czasów szkolnych. - Na pewno jesteś zdecydowany? - spytał Sachin. - Będzie z tego niezły dym i śledztwo na dodatek. Rozumiesz: amerykańska turystka porwana z pięciogwiazdkowego hotelu! - Interesuje mnie tylko to, czy przywiozłeś forsę - odparł Bhupen. Sachin wyjął spory zwitek banknotów i rzucił go przyjacielowi, który pospiesznie ukrył pieniądze w kieszeni. - Bardziej martwiłbym się o ciebie. Jak gdyby nigdy nic podjechałeś sobie takim drogim wozem - zauwaŜył Bhupen. - Tysiące czarnych mercedesów klasy E jeŜdŜą po Delhi, a tablice mam fałszywe. A przy okazji: jakie to lekarstwo miałem ci przywieźć? - Inhalator dla astmatyka. - Jak wygląda sytuacja z dziewczyną? Jest teraz w hotelu? - Sprawdziłem zaraz po naszej porannej rozmowie. Została w pokoju. Zablokowała drzwi łańcuszkiem. Pewnie wreszcie odsypia podróŜ. - No to mamy odrobinę szczęścia. Chyba zrobimy to tak jak ostatnim razem. - Jasne. Zostawiłem juŜ na górze wózek z wielką skrzynią na narzędzia. Pokój dziewczyny znajduje się blisko wind serwisowych. Przynieśliście taśmę? Sachin pokazał mu nienapoczętą rolkę. Wyjął teŜ gumowe rękawice, które podał swoim dwóm wspólnikom. Bhupen miał własne. - Gotowi? - spytał Bhupen. - Idziemy - odparł Sachin. Skorzystali z windy serwisowej. Nikt się nie odzywał, ale i tak dało 337

się wyczuć podniecenie. Gdy wysiedli na dziewiątym piętrze, przekonali się, Ŝe nie są sami. W pobliŜu windy pasaŜerskiej stała grupka gości, ale zanim Sachin i jego ludzie dotarli do drzwi pokoju 912, zdąŜyli odjechać. Bhupen przyprowadził wózek. Upewniwszy się, Ŝe korytarz jest pusty, przyłoŜył ucho do drzwi. - Mam wraŜenie, Ŝe słyszę prysznic. Byłoby idealnie - powiedział. Wyjął uniwersalną kartę i rozejrzawszy się raz jeszcze, otworzył drzwi. Nie dało się ich odchylić zbyt mocno: rzeczywiście były zablokowane łańcuszkiem. Teraz juŜ wszyscy usłyszeli szum lecącej wody. - Idealnie - powtórzył szeptem Bhupen. PrzyłoŜył bark do drzwi, a potem odchylił się i naparł na nie jednym energicznym ruchem. Wszystkie cztery śruby mocujące zaczep łańcuszka zostały wyrwane z ościeŜnicy i sekundę później czterej męŜczyźni stali juŜ w miniaturowym korytarzyku, zamknąwszy za sobą drzwi. Łazienkę mieli po lewej stronie. Drzwi były uchylone na kilka centymetrów, a ze szczeliny wydobywały się smuŜki pary. Sachin skinął na olbrzymiego Suresha, by zamienił się z nim miejscami, i wszedł do środka pierwszy. Sachin i Subrata mieli podąŜyć za nim. Suresh zacisnął wielkie łapsko na krawędzi drzwi, otworzył je jednym szarpnięciem i wskoczył do łazienki. Otoczyły go kłęby pary i zatrzymał się na środku pomieszczenia, próbując rozpędzić je energicznymi ruchami dłoni. Pośpiech nie był konieczny. Kabina prysznicowa znajdowała się daleko, w głębi przestronnej łazienki, a szum wody i obłoki pary sprawiły, Ŝe Jennifer niczego nie zauwaŜyła. Sachin wyprzedził Suresha i nagle otworzył drzwi kabiny. Suresh wyciągnął rękę, zanurzył ją w strumienie gorącej wody i chwycił na oślep - za ramię dziewczyny, jak się okazało. Pociągnął z całej siły, dosłownie wyrwał krzyczącą Jennifer z kabiny i cisnął ją na podłogę. Umilkła niemal natychmiast, gdy trzech męŜczyzn przygniotło ją i zasłoniło jej usta. Próbowała walczyć, ale bez powodzenia. Starła się teŜ gryźć, ale rękę przyciśniętą do jej twarzy szybko zastąpiła zwinięta szmata. Napastnicy owinęli taśmą jej tułów, nadgarstki i nogi - w kilku miejscach. 338

Po paru sekundach wstali i popatrzyli w dół na swoje dzieło. Na podłodze łazienki leŜała skrępowana, naga, mokra dziewczyna, której przeraŜone oczy spoglądały kolejno na trzech intruzów. Wszystko rozegrało się błyskawicznie. - Ślicznotka - ocenił Sachin. - CóŜ za strata. Z pokoju dobiegały odgłosy manewrowania wózkiem. - Dobra. Pakujemy ją do pudła i spadamy – zarządził Sachin. Trzej męŜczyźni pochwycili Jennifer i z niemałym trudem wynieśli ją z łazienki. Znowu usiłowała walczyć, ale nic jej to nie dało. Bhupen juŜ na nich czekał, podtrzymując otwarte wieko wielkiej skrzyni. - Poczekajcie - odezwał się Sachin, zajrzawszy do pudła, po czym wrócił do łazienki i zjawił się po chwili, niosąc dwa grube płaszcze kąpielowe. Bhupen wziął jeden z nich i wyłoŜył nim wnętrze skrzyni. - Świetnie - pochwalił go Sachin. Skinął na trzech kompanów i razem podnieśli wierzgającą Jennifer. PrzeraŜona, próbowała zgiąć się wpół, by nie dać się zamknąć w skrzyni, ale brakowało jej siły. Knebel w ustach skutecznie tłumił jej krzyki, zmieniając je w stłumione stękanie. Bhupen zamknął wieko. - Zaczekajcie, wyjrzę na korytarz - powiedział, odchodząc. Wrócił po chwili i zameldował: - Pusto. Wyprowadzili wózek z pokoju, a Suresh zajrzał jeszcze do łazienki, by wyłączyć prysznic. Zamknąwszy za sobą drzwi, dołączył do pozostałych. Bhupen szedł pierwszy, pchając przed sobą wózek. - Byłoby miło, gdybyśmy mieli gwarancję, Ŝe nikt się nie dosiądzie po drodze - stwierdził Sachin. - Da się zrobić - odparł Bhupen, unosząc w górę klucz do windy, który wyjął z kieszeni. - Wystarczy, Ŝe będzie pusta, kiedy tu dojedzie. Kabina rzeczywiście była pusta. Wprowadzili wózek do środka, a Bhupen uŜył klucza, by zablokować moŜliwość zatrzymania windy na innych piętrach. Jennifer próbowała jeszcze łomotać w ściany skrzyni, 339

ale po chwili zrezygnowała. Wysiedli w podziemiach hotelu i poprowadzili wózek wprost do garaŜu. Przerzucenie Jennifer wraz ze szlafrokami, którymi była owinięta, ze skrzyni do bagaŜnika mercedesa zabrało im tylko kilka minut. Jej opór wybuchł z nową siłą, ale tylko na krótką chwilę. Gdy wyjeŜdŜali z dziedzińca, ochroniarz strzegący bramy nawet nie uniósł głowy znad gazety. - Powiedziałbym, Ŝe to jedna z naszych bardziej udanych robótek rzekł z dumą Sachin. - Bezbłędna - zgodził się Subrata. Sachin wyjął telefon komórkowy i wybrał numer Cala Morgana. - Gość jest juŜ z nami - zameldował. - Jesteśmy w drodze. Trochę wcześniej, niŜ się spodziewaliśmy. Mam nadzieję, Ŝe ma pan pieniądze? To nie była tania misja. Dwadzieścia siedem minut później, gdy mercedes wtoczył się na podjazd bungalowu, Cal Morgan juŜ czekał. Uniósł rękę, a Suresh zatrzymał wóz tuŜ obok niego. - Panna Hernandez będzie nocować w garaŜu na tyłach domu. MoŜe zabiorę się z wami i pokaŜę drogę? - Jasne - odpowiedział mu Sachin z przedniego fotela pasaŜera. Zapraszam do tyłu. Cal wsiadł do samochodu. - Prosto i w bok, za dom - powiedział do Suresha, wskazując kierunek. Gdy wóz przyspieszył, dodał: - Muszę przyznać, Ŝe naprawdę uwinęliście się szybciej, niŜ się spodziewałem. Myślałem, Ŝe minie parę dni. - Mieliśmy wielkie szczęście. Dziewczyna została dziś w hotelu. A na dodatek przywieźliśmy ją bardzo czyściutką. - To znaczy? - Zaraz pan zobaczy. A teraz w lewo czy w prawo? - W lewo - odparł Cal. - GaraŜ stoi tam, wśród drzew. Po chwili Suresh zatrzymał mercedesa przy czterostanowiskowym, kamiennym garaŜu. Drzwi były szczelnie zamknięte. - Wygląda na to, Ŝe od lat nikt go nie uŜywał - zauwaŜył Sachin. 340

Przed bramą, na Ŝwirowym podjeździe, rosły chwasty wysokie na pół metra. - Bez wątpienia - zgodził się Cal, wyciągając z kieszeni masywny klucz. - Piwnica wygląda jak średniowieczny loch. Mam tu klucz. - CóŜ za trafne porównanie. Jak długo wasz gość w niej zostanie? - Nie jestem pewny. Właściwie to zaleŜy od niej. Zadzwonię do pana. - Najdogodniej byłoby w nocy. - Domyślam się - odparł Cal. Gdy wysiedli z samochodu, podszedł do niskich bocznych drzwi. Gdy je otworzył, ujrzeli kamienne schody prowadzące w dół. Cal sięgnął do staromodnego włącznika z obrotową gałką i włączył światło. - Zaczekajcie, aŜ zapalę na dole - powiedział. Zbiegł szybko po schodach, do identycznych drzwi. Otworzył je tym samym kluczem i włączył światło w lochu. Sachin zszedł na dół jego śladem. - Po co komu była taka nora za czasów kolonialnych? - spytał. - Nie mam pojęcia - odparł Cal, sprawdzając, czy z kranu nad umywalką leci woda. Powietrze było tu chłodne i wilgotne; jego zapach był typowo piwniczny. Pod sufitem wisiało kilka pajęczyn. Podziemie składało się duŜej izby z umywalką i dwóch mniejszych, wyposaŜonych w łóŜka z cienkimi, nagimi materacami. Była tam takŜe niewielka łazienka z bardzo starym sedesem i zbiornikiem na wodę zawieszonym niespełna dwa metry nad ziemią. Nieliczne meble były proste, wykonane z nielakierowanego drewna. - W porządku - powiedział Cal. - MoŜna ją wnieść. - Jest pewien problem. Jest goła, jeśli nie liczyć dwóch szlafroków. - A to dlaczego? - zdziwił się Cal. - Była pod prysznicem, kiedy przekazaliśmy jej zaproszenie. Przez chwilę Cal zastanawiał się z niepokojem, skąd weźmie ubranie 341

dla dziewczyny, ale doszedł do wniosku, Ŝe nie będzie potrzebne. - PrzeŜyje i w szlafrokach - orzekł. Wróciwszy do wozu, Sachin polecił Subracie otworzyć bagaŜnik. Gdy uniosła się klapa, Jennifer zmruŜyła oczy, oślepiona słońcem. Na jej twarzy malowały się wściekłość i przeraŜenie zarazem. Na rozkaz Sachina Suresh i Subrata wyciągnęli dziewczynę i znieśli po schodach do podziemia. Sachin i Cal - z płaszczami kąpielowymi w ręku - podąŜyli za nimi. - Dokąd? - spytał Sachin. - PołóŜcie ją na łóŜku - odparł Cal, wskazując miejsce. - I zdejmijcie taśmy. Zerwanie taśmy wymagało większego nakładu pracy niŜ jej załoŜenie, ale Jennifer nie protestowała, póki nie wyjęli knebla z jej ust. - Skurwiele! - wybuchnęła, gdy tylko odzyskała zdolność mówienia. - Kim jesteście, do cholery? - Takie zachowanie nie wróŜy najlepiej tej wizycie - stwierdził Sachin, spoglądając na Cala. - Uspokoi się - odparł pewnie Cal. - śebyś się nie zdziwił - warknęła Jennifer. Gdy Suresh usunął z jej kostek ostatni kawałek taśmy, zerwała się na równe nogi i rzuciła w stronę schodów. Suresh zdołał złapać ją za ramię, a wtedy obróciła się gwałtownie i podrapała mu twarz paznokciami. PotęŜny policzek rzucił ją na podłogę. Usiadła po chwili, wyraźnie oszołomiona. Chwiała się nieco i nawet nie próbowała wstać; rozglądała się nieprzytomnie, ale po chwili przyszła do siebie. - Odnoszę wraŜenie, Ŝe nie będzie najmilszym gościem zauwaŜył Sachin. Cal zarzucił jej płaszcz kąpielowy na ramiona. - Właściwie to wcale nie musisz pozostać tu na dłuŜej - powiedział do Jennifer. - Chcemy tylko z tobą porozmawiać i będziesz mogła odejść. Powiem ci nawet od razu, czego nam trzeba. Chodzi o to, Ŝe z jakichś powodów nabrałaś podejrzeń co do trzech zgonów, do których 342

doszło w dwóch szpitalach w poniedziałek, wtorek i środę. Coś kazało ci sceptycznie traktować diagnozy postawione przez lekarzy. A my chcielibyśmy wiedzieć, co to było. I nic więcej. - Cal rozłoŜył ręce, spoglądając na dziewczynę spod wysoko uniesionych brwi. - Naprawdę, tylko tyle chcemy. Gdy nam to wyjaśnisz, odwieziemy cię z powrotem do hotelu. Mówię ci o tym juŜ teraz, Ŝebyś miała czas na zastanowienie się. Jennifer spojrzała na niego nienawistnie. - Gówno się dowiecie. - I co wy na to? - spytał Jack, cofając się o krok. Wraz z Laurie, Neilem i Arunem znajdowali się w chłodni w podziemiu szpitala Queen Victoria. Nie bez trudu zdołali wreszcie ubrać Marię Hernandez w strój, który Neil przywiózł z hotelu. Jack osobiście uzupełnił jej pośmiertny image, dodając własną czapeczkę druŜyny Yankees. Umieścił ją tak, Ŝe opuszczony daszek zasłaniał większość twarzy Marii, maskując cieniem nieziemski kolor jej skóry. - Sama nie wiem - odparła bez przekonania Laurie. - Hej, nie wysyłamy jej na konkurs piękności - obruszył się Jack. Wystarczy, Ŝe nie wzbudzi podejrzeń tego dziadka na końcu korytarza. Umieścili zwłoki na wózku inwalidzkim i umocowali najsolidniej, jak się dało. - Martwi mnie ten zapach - powiedział Neil, krzywiąc się z lekka. - Na to juŜ nic nie poradzimy - odrzekł Jack. ZbliŜył się ponownie i opuścił daszek jeszcze niŜej. - Do roboty. JeŜeli ochroniarz zacznie marudzić, po prostu przyspieszymy. W końcu i tak się zorientują, Ŝe zniknęła, gdy tylko zajrzą do chłodni. - Furgonetka stoi na dziedzińcu? - upewniła się Laurie. - Tak. Słuchajcie, zrobimy tak: Arun, ty wyjdziesz ze szpitala frontowymi drzwiami. Nie chcę, Ŝebyś miał problemy, jeśli coś pójdzie nie tak, a wywoŜenie ukradkiem zwłok raczej nie naleŜy do bezpiecznych zajęć. - Rozumiem - odrzekł Arun. - W takim razie wyjdę teraz i zaczekam 343

na tyłach budynku. Pojadę z wami, Ŝebyście się nie zgubili w drodze do Gangamurthy Medical College. - Twój przyjaciel, doktor Singh, spotka się tam z nami? - spytała Laurie. - Tak. - Dobrze, zatem do zobaczenia na zewnątrz - powiedział Jack. Arun uchylił cięŜkie, izolowane drzwi i wymknął się na korytarz. Jack odczekał moment, po czym zwrócił się do Neila: - Poprowadzisz królową piękności. Ty, Laurie - dodał - będziesz szła po lewej, między Marią a ochroniarzem. W razie potrzeby będziesz ją podtrzymywać. Ja postaram się zająć dziadka rozmową. Mijałem go dzisiaj dwa razy, więc jesteśmy starymi kumplami. Wszyscy zrozumieli? - Zaczynajmy juŜ - odpowiedziała Laurie i spojrzała na Neila, który bez słowa zajął pozycję za oparciem wózka. - Najpierw się rozejrzę - zapowiedział Jack. Pchnął drzwi i wyszedł pół kroku na korytarz, w samą porę, by dostrzec, Ŝe Arun właśnie znika w windzie. Spojrzał w drugą stronę: ochroniarz wciąŜ tkwił na swoim krześle. Nikogo więcej nie było. Jack otworzył drzwi do końca, dając znak pozostałym, Ŝe mogą ruszać. - Horyzont czysty - powiedział. Gdy tylko Neil wyprowadził wózek na korytarz, ze stołówki wyszła grupka lekarzy. - Jezu... - wyrwało się Jackowi. Lekarze skinęli głowami w jego stronę, przechodząc tuŜ obok, zajęci rozmową. Jack bał się zerknąć przez ramię, ale zmusił się do tego. Zobaczył, Ŝe lekarze spokojnie minęli Marię. Neil wzruszył ramionami; najwyraźniej nie było problemu. Jack skinął głową, nakazując mu przyspieszyć, by razem minęli drzwi stołówki. Ochroniarz przyglądał im się z daleka. Jack dotarł do niego pierwszy i przystanął. - Witaj, mój młody przyjacielu - zagadnął z uśmiechem. - Ruchliwie tu dzisiaj, co? Wyjdziemy tymi drzwiami. Moja matka się niepokoi, Ŝe mogłaby spotkać znajomych, a fatalnie dziś wygląda. - Jack nie 344

przestawał mówić, starając się jednocześnie zasłonić sobą wózek z ciałem Marii. Ochroniarz posłał przechodzącym jedynie przelotne spojrzenie i na tym poprzestał. - Do zobaczenia! - poŜegnał go Jack, mijając podwójne drzwi. - Bułka z masłem - mruknął do siebie, wyprzedzając pozostałych, by otworzyć im tylne drzwi furgonetki. Sznurek podtrzymujący ciało zawiązany był tak, by moŜna było poluzować go za jednym pociągnięciem. Ciało Marii przechyliło się, gdy tylko to zrobili. Razem wnieśli je do wnętrza wozu i zatrzasnęli drzwi. Zza rogu budynku wyszedł Arun. - MoŜe ty poprowadzisz? - zaproponował Jack, rzucając mu kluczyki. - Ty jeden wiesz, dokąd jedziemy. Zajęli miejsca w kabinie: Arun za kierownicą, Jack obok niego, a Laurie i Neil w drugim rzędzie siedzeń. - MoŜe jeszcze otworzymy okna! - rzucił Neil, podziwiając stoicki spokój współtowarzyszy. - Nie moŜemy zachowywać się tak, jakbyśmy obrabowali bank odparł Jack. - Ale z drugiej strony, odpuśćmy sobie ten fałszywy luz. To znaczy, wynośmy się stąd wreszcie. Arun przekręcił kluczyk, ale dał za mało gazu przy ruszaniu i silnik zgasł. Jack przewrócił oczami, w duchu dziękując Bogu, Ŝe naprawdę nie obrabowali banku. - A co porabia Jennifer, Neil? - zainteresowała się Laurie. - Nie miała nic przeciwko, kiedy Jack zadzwonił do ciebie i poprosił o ubranie Marii? - Ucieszyła się, Ŝe wychodzę - odparł Neil. - Zdaje mi się, Ŝe dopiero teraz przechodzi jej znuŜenie podróŜą. Mówiła, Ŝe moŜe pośpi do południa albo i dłuŜej, więc mam się o nią nie martwić. Powiedziała teŜ, Ŝe zaczyna jej brakować ruchu, więc kiedy wreszcie się obudzi, moŜe pójdzie poćwiczyć.

Rozdział 32

19 października 2007 piątek, 11.05 Nowe Delhi, Indie Wielki klucz zazgrzytał głośno, gdy Cal przekręcił go w zamku. - Na pewno nie uda nam się do niej zakraść niepostrzeŜenie - powiedział i roześmiał się, odwracając się ku Durellowi, który stał za nim. Pociągnął drzwi i przytrzymał je, póki nie przejął ich Durell. - Zamknij na zasuwkę; tak na wszelki wypadek - dodał, schodząc po stopniach. Na dole odwrócił się, by zaczekać na towarzysza. - To tygrysica - dorzucił po chwili. - Musimy zachować ostroŜność. Na dodatek była całkiem naga, kiedy ją tu przywieźli, a widok jej ciała naprawdę moŜe zwalić z nóg. - Teraz mnie zaintrygowałeś - odparł Durell. - Otwieraj wreszcie! Cal włoŜył klucz do zamka, przekręcił go i pchnął drzwi. Pokój był pusty. MęŜczyźni wymienili spojrzenia. - Gdzie ona się podziała? - szepnął Durell. - Skąd mam wiedzieć, u diabła? - odpowiedział Cal. Pchnął mocniej drzwi, aŜ klamka huknęła o mur. - Panno Hernandez! - zawołał. To tylko utrudni całą sprawę! - Nasłuchiwali przez moment, ale Ŝaden dźwięk nie zakłócił ciszy. - Szlag - warknął Cal. - Niepotrzebne nam komplikacje - dorzucił, wchodząc do pokoju. Durell podąŜył za nim. - Te drzwi teŜ zamknijmy - powiedział Cal, odsuwając 346

Durella, by móc je domknąć. - Musi być w toalecie albo w którymś z pokojów - szepnął, ciągnąc bolec zasuwki. Miał nadzieję, Ŝe się nie myli. Widok obu szlafroków leŜących na łóŜku wprawił go w lekką konsternację. - Widać stąd prawie całą toaletę - stwierdził Durell. - W takim razie przeszukamy pokoje. Rusz się! Cal przemierzył pomieszczenie kilkoma krokami i stanął przed drzwiami, nim pchnął je z rozmachem. ŁóŜko, maleńki stolik ze staromodną lampką oraz proste krzesło były tu jedynymi sprzętami, jeśli nie liczyć nieduŜej szafy, której drzwi były uchylone. Ani śladu Jennifer. Odwrócił się, minął otwarte drzwi łazienki i zajrzał do drugiego z małych pokojów. Wnętrze było lustrzanym odbiciem pierwszej sypialni, tyle Ŝe brakowało krzesełka. Durell, który zajrzał do środka ponad ramieniem Cala, natychmiast zauwaŜył tę róŜnicę, ale ledwie zdąŜył wypowiedzieć słowo, gdy rozległ się upiorny, rozdzierający wrzask, który na ułamek sekundy zmroził ich obu. Jennifer wyskoczyła z ciemnego wnętrza małej szafy, dzierŜąc nad głową jedną z odłamanych nóg krzesła. Cal zdąŜył zareagować: uchylił głowę, przyjmując cios na bark. Durell nie miał tyle szczęścia. Przyjął bezpośrednie uderzenie w czubek głowy i cofnął się chwiejnym krokiem. Nie przestając krzyczeć, Jennifer odwróciła się w stronę Cala, ale on nie zamierzał czekać: juŜ się pozbierał i teraz natarł na nagie ciało niczym rasowy napastnik NFL. Manewr się powiódł: pochwycona wpół, rozpaczliwie próbowała okładać go drewnianą pałką po grzbiecie, ale gdy wylądowali na podłodze, nie miała juŜ moŜliwości, by wziąć zamach. Tymczasem Durell otrząsnął się z oszołomienia, podszedł bliŜej i powstrzymał kolejny cios, łapiąc za nogę od krzesła. Wyrwał ją z rąk Jennifer i nagle bitwa dobiegła końca. Jeszcze przez chwilę obaj z Calem siedzieli na posadzce, przyciskając dziewczynę do ziemi. - Jasna dupa - wysapał Cal, puszczając Jennifer. Durell uczynił to samo i obaj wstali pospiesznie, podobnie jak dziewczyna, która nie przestawała mierzyć ich wilczym spojrzeniem. 347

Durell, który wciąŜ ściskał w ręku drewnianą nogę, zastanawiał się, czy nie powinien odpłacić Jennifer za cios. Czuł pod włosami wolno płynącą struŜkę krwi. - To nie było konieczne - odezwał się surowo Cal. - To nie trzeba mnie było zamykać w tej Czarnej Dziurze Kalkuty odparowała Jennifer. Durell opuścił broń - rozsądek wziął górę - ale wciąŜ przyglądał się dziewczynie z niechęcią. Cal wrócił do duŜego pokoju i skrzywił się z bólu, dotykając miejsca na ramieniu, w które trafiła go Jennifer. Zabrał jeden z płaszczy kąpielowych, podał go dziewczynie i polecił, by go włoŜyła. Wrócił do pokoju, przysiadł ostroŜnie na łóŜku i przez chwilę szukał wygodnej pozycji, w której ból barku nie będzie mu dokuczał. Durell tymczasem zrezygnował z rzucania gróźb pod adresem dziewczyny choć miał wielką ochotę jej przyłoŜyć - i podąŜył za Calem. Gdy usiadł obok niego, Jennifer weszła do pokoju, ubrana w płaszcz kąpielowy i przewiązana paskiem. Stanęła przed nimi w buntowniczej pozie, z rękami splecionymi na piersi. - Tylko nie spodziewajcie się po mnie syndromu sztokholmskiego. - Zostawiłem włączone światło, bo chciałem być miły - odparł Cal, ignorując zaczepkę. - Następnym razem, gdy przyjdzie ci do głowy wykręcić jakiś numer, wykręcę korki. Jennifer nie odpowiedziała. - Przyszliśmy się dowiedzieć, czy przemyślałaś to, co ci mówiłem ciągnął znuŜonym głosem. - Chcemy wiedzieć, dlaczego masz wątpliwości, czy twoja babcia naprawdę zmarła na zawał serca. To wszystko. Powiedz nam, a będziesz mogła wrócić do hotelu. - Gówno wam powiem, dranie - odparła Jennifer. - I jeśli macie trochę oleju w głowie, natychmiast mnie stąd wypuśćcie. Cal spojrzał na Durella. - Zdaje mi się, Ŝe musi dokładniej przemyśleć swoją sytuację, zanim stanie się bardziej skłonna do współpracy. A ja muszę przyłoŜyć lód do ramienia. 348

- Chyba masz rację - odparł Durell, wstając. - Ja teŜ zarobiłem guza; lód rzeczywiście się przyda. - Wrócimy tu jeszcze - rzucił Cal, zwracając się do Jennifer. Wstał, próbując unieruchomić prawą ręką lewe ramię, ale i tak skrzywił się z bólu. Nie odezwała się, kiedy obolali oddalali się w stronę drzwi. Nie spróbowała teŜ wyrwać nogi od krzesła z ręki Durella. Gdy znaleźli się na górze i Cal zamknął drugie drzwi, Durell wyraził wątpliwość, czy bycie miłym było właściwą taktyką. - Masz rację - odparł Cal. Wszedł do pierwszego z czterech połączonych garaŜy i otworzył skrzynkę z bezpiecznikami. Potrzebował chwili, by znaleźć właściwy obwód, ale gdy to zrobił, bez wahania wykręcił korki. - Odrobina ciemności powinna pomóc - stwierdził. Nieco później, gdy maszerowali przez trawnik w stronę bungalowu, odezwał się ponownie: - Mówiłem ci, Ŝe to tygrysica. - To prawda - zgodził się Durell. - Kompletnie mnie zaskoczyła. Sądziłem, Ŝe będzie srała ze strachu... A przy okazji: co to jest ten syndrom sztokholmski, do cholery? - Nie mam pojęcia - odparł Cal. - Jak sądzisz, są szanse, Ŝe zacznie mówić? Bo ja juŜ nie jestem taki pewny. - Skoro pytasz... nie, ja teŜ nie jestem pewny. - Moglibyśmy znowu poprosić Veenę o pomoc - zaproponował Cal. - Raz juŜ z nią rozmawiała. - Dobry pomysł. Mogłaby odegrać rolę dobrego gliniarza, skoro my jesteśmy tymi złymi. Wiesz, co mam na myśli? - Wiem doskonale - odparł Cal. - I zdaje mi się, Ŝe to świetna myśl.

Rozdział 33

19 października 2007 piątek, 11.35 Nowe Delhi, Indie - Mają tu lepsze wyposaŜenie niŜ my w Nowym Jorku - stwierdziła Laurie, rozejrzawszy się po sali sekcyjnej prywatnego Gangamurthy Medical College. - Nasz przybytek ma ponad pół wieku i w porównaniu z tym wygląda jak dekoracja do starego horroru. Laurie, Jack, Neil, Arun i doktor Singh stali w prosektorium wydziału patomorfologii. Wszystko tu było nie tylko nowe, ale i najnowocześniejsze. Szpital działający przy Gangamurthy Medical Center był jednym z najpowaŜniejszych graczy na rynku turystyki medycznej; dominował w dziedzinie leczenia chorób serca, zwłaszcza u pacjentów z Dubaju i innych miast Bliskiego Wschodu. Nadzwyczaj wdzięczny pacjent, pan Gangamurthy z Dubaju, był jednym z głównych darczyńców placówki, a jego hojność wyceniano na sto milionów dolarów. - Niestety, za kilka minut mam wykład i będę musiał państwa zostawić - oznajmił doktor Vijay Singh. - Był tęgim męŜczyzną o dość jasnej skórze. Nosił zachodni garnitur, koszulę oraz krawat, którego węzeł zasłaniało pokaźne wole. - Sądzę, Ŝe przygotowałem wszystko, czego mogą państwo potrzebować. Mój aparat cyfrowy leŜy tam, na blacie. Mamy tu nawet zestaw do kriosekcji; często wykonujemy takie preparaty dla szpitala. Jeet, mój asystent, będzie w pobliŜu i zjawi się natychmiast, gdyby potrzebowali państwo czegoś jeszcze. Arun wie, jak się z nim skontaktować. Doktor Ram złoŜył dłonie i ukłonił się. 350

- Namaste. - Muszę juŜ iść - odrzekł Vijay. - Bawcie się dobrze. - Mam lekkie wyrzuty sumienia - odezwał się Jack, gdy tylko za doktorem Singhiem zamknęły się drzwi. - Nie sądzicie, Ŝe powinniśmy mu powiedzieć, Ŝe ciało jest skradzione i Ŝe nie mamy pozwolenia na przeprowadzenie sekcji? - Nie, bo wtedy trudniej byłoby mu podjąć decyzję - odparł Arun. Teraz nie ciąŜy na nim odpowiedzialność. MoŜe powiedzieć, Ŝe o niczym nie wiedział, bo taka jest prawda. NajwaŜniejsze jest to, Ŝebyśmy szybko uporali się z zadaniem. - Słusznie. Zróbmy to - powiedziała Laurie. Oboje z Jackiem mieli juŜ na sobie odpowiednie stroje i rękawiczki; Arun i Neil poprzestali na zwykłych fartuchach. Znali historię choroby Marii i wiedzieli, Ŝe nie potrzebują hermetycznych kombinezonów. - Ty czyja? - spytał Jack, wskazując na nagie ciało Marii, ułoŜone na jedynym stole sekcyjnym. - Ja to zrobię - odrzekła Laurie. Wzięła do ręki skalpel i zaczęła sekcję, wycinając tradycyjne Y na korpusie zmarłej. - W porządku. A teraz poproszę o powtórne wyjaśnienie - odezwał się Arun. - Naprawdę bardzo mnie to intryguje. Wspomnieliście, Ŝe nie wykluczacie otrucia? - To prawda - przyznał Jack. - Jako Ŝe mamy niewiele czasu, musimy podejść do sprawy inaczej niŜ zwykle: zaczynamy od hipotezy i próbujemy dowieść jej prawdziwości lub nieprawdziwości. W normalnych warunkach przystępujemy do sekcji z otwartym umysłem, by absolutnie niczego nie przegapić. Dziś spróbujemy ustalić, czy występują objawy, które potwierdzą teorię o otruciu, a jednocześnie dowiodą, Ŝe przyczyną zgonu nie był zawał serca. - Mamy nawet podejrzenia względem konkretnej substancji - dodała Laurie, prostując się po dokonaniu wstępnego nacięcia. OdłoŜyła skalpel i sięgnęła po cięŜkie noŜyce do kości. - Naprawdę? - odezwali się jednocześnie Arun i Neil. - Tak jest - przytaknął Jack, gdy Laurie rozcinała Ŝebra. - Zacznijmy od tego, Ŝe sprawca prawdopodobnie jest pracownikiem słuŜby 351

zdrowia. Tajemnicze zgony wydarzyły się w więcej niŜ jednym szpitalu, więc podejrzewamy, Ŝe jest on lekarzem. A skoro tak, to w naturalny sposób domyślamy się, Ŝe uŜył leku, jako Ŝe ma do leków łatwy dostęp, a na dodatek wszystkie trzy ofiary były podłączone do kroplówki. Mając w pamięci doniesienia o wystąpieniu sinicy, a przede wszystkim o trzecim przypadku, kiedy to sinica raptownie ustąpiła podczas reanimacji, podejrzewamy, Ŝe sprawca uŜył substancji o działaniu podobnym do kurary, stosowanej w anestezjologii do zwiotczania mięśni. Laurie odłoŜyła noŜyce i z pomocą Jacka wyjęła mostek. - Zajmijmy się sercem - zaproponowała. - JeŜeli odkryjemy ślady zawału, trzeba będzie gruntownie zrewidować naszą teorię. - Zgoda - odparł krótko Jack. - Istnieje wiele leków, które powodują poraŜenie układu oddechowego - wtrącił Neil. - Macie bardziej konkretne podejrzenia? Laurie i Jack pracowali szybko, wzajemnie przewidując swoje ruchy. Jack sięgnął po miskę stojącą na stoliku obok i umieścił w niej serce wraz z płucami. - Rzeczywiście, chcemy przeprowadzić badanie pod kątem konkretnego specyfiku - odpowiedział Neilowi, przyglądając się, jak Laurie oddziela serce. - I tu podpowiedzią był trzeci przypadek, kiedy to podczas reanimacji wystąpiła hipertermia przy jednoczesnym zaskakująco wysokim wzroście stęŜenia potasu. Skoncentrujemy się na szukaniu śladów chlorku suksametonium, który znany jest z tego, Ŝe wywołuje oba te objawy. W tej chwili jest to najbardziej obiecująca koncepcja, oczywiście pod warunkiem Ŝe nie znajdziemy czegoś całkiem nieoczekiwanego. - Rany - mruknął Arun Ram. - To fascynujące. - Ani śladu choroby serca - oznajmiła Laurie. Wykonała serię nacięć mięśnia sercowego i wzdłuŜ głównych naczyń wieńcowych. - A przede wszystkim ani śladu miaŜdŜycy. Jack, Arun i Neil spojrzeli ponad jej ramieniem. - Widzę drobne ślady krwotoków na osierdziu - stwierdził 352

Jack. - Nie jest to patognomoniczny* objaw zatrucia chlorkiem suksametonium, ale moŜe mu towarzyszyć. - Są podobne na opłucnej płucnej - zauwaŜyła Laurie. - Arun, mógłbyś pstryknąć kilka fotek? - poprosił Jack. - Jasne. Gdy zdjęcia zostały wykonane, Laurie zabrała się do przygotowania próbek do badania toksykologicznego. Zamierzała pobrać do osobnych strzykawek mocz, krew, Ŝółć oraz płyn mózgowo-rdzeniowy. - Istnieją dwa powody, dla których podejrzewamy, Ŝe uŜyto chlorku suksametonium - odezwał się Jack. - Z czysto diabolicznego punktu widzenia sprawcy byłby to najsensowniejszy wybór. JeŜeli morderca jest lekarzem, jak sądzimy, z pewnością uŜył środka najtrudniejszego do wykrycia, a takim właśnie jest chlorek suksametonium. Po pierwsze dlatego, Ŝe jest on stosowany powszechnie przez anestezjologów podczas operacji, co oznacza, Ŝe nawet gdyby został wykryty w organizmie pacjenta, dałoby się wytłumaczyć jego obecność. Po drugie, jego rozkład w ciele następuje błyskawicznie, a to z kolei oznacza, Ŝe w wypadku przedawkowania wystarczy przez jakiś czas wspomagać oddychanie pacjenta, by doprowadzić do szczęśliwego zakończenia. - Lecz mimo to chcecie oddać próbki do badania? - zdziwił się Arun. - Sam powiedziałeś, Ŝe organizm szybko metabolizuje chlorek suksametonium. - Oczywiście - odpowiedziała Laurie, napełniając strzykawkę Ŝółcią. - JeŜeli ktoś uŜył chlorku suksametonium w zbrodniczym celu, bez wątpienia wstrzyknął ofierze potęŜną dawkę, by mieć pewność, Ŝe będzie skuteczna. W tej sytuacji są szanse nie tylko na odnalezienie metabolitów chlorku w płynach ustrojowych, ale często udaje się nawet wychwycić lek w czystej postaci. - Chlorek suksametonium został uŜyty w kilku sprawach, o których głośno było potem w środowisku amerykańskich lekarzy sądowych wyjaśnił Jack. - Pewien pielęgniarz z Nevady nazwiskiem Higgs zabił * Objaw charakterystyczny dla danej choroby (przyp. M. K.).

353

nim swoją Ŝonę; to samo uczynił anestezjolog z Florydy, niejaki Coppolino. W przypadku Higgsa ślady leku znaleziono w moczu Ŝony; u Coppolina zostały wyizolowane z mięśni. - Ciekawe, czym się wykaŜą nasi toksykolodzy z All India Institute of Health Sciences. Jego szef jest światowej klasy autorytetem. - Czy moŜemy jakoś przesłać tam te próbki? - spytała Laurie, dokończywszy pobieranie ostatniej porcji płynu. - Na pewno - odparł Arun. - Poproszę Jeeta, Ŝeby się tym zajął. Przypuszczam, Ŝe laboratorium kliniczne przy szpitalu Gangamurthy ma własnych gońców. Praca dwojga doświadczonych lekarzy postępowała błyskawicznie aŜ do czasu, gdy Laurie zabrała się do badania nerek. Nie stwierdziwszy zmian chorobowych in situ, przystąpiła do ich wycięcia za pomocą noŜa sekcyjnego. Tym samym narzędziem wykonała widlaste nacięcie na jednej z nich, odsłaniając miąŜsz i kielich. - Jack, spójrz na to! - zawołała w podnieceniu. Jack pochylił się nad nią. - Dziwnie to wygląda - powiedział. - MiąŜsz jest jakiś taki... woskowaty. - Właśnie - przytaknęła Laurie z jeszcze większym podnieceniem. Widziałam juŜ coś takiego. I wiesz, co to było? - Amyloid*? - Nie, głuptasie. Ta róŜowa masa zalega w kanalikach, w ich świetle, nie w komórkach. Maria miała ostrą rabdomiolizę**! - Arun! - zawołał Jack, teraz równie podekscytowany jak Laurie. Dzwoń do Jeeta. Musimy zrobić kriosekcję***. JeŜeli mamy tu * Patologiczne białko gromadzące się pozakomórkowo w tkance śródmiąŜszowej róŜnych narządów (przyp. M. K.). ** Zjawisko polegające na uszkodzeniu błony komórkowej włókien mięśniowych i uwolnieniu ich zawartości do krwiobiegu. Stanowi potencjalne zagroŜenie Ŝycia, wywołując m.in. zaburzenia rytmu serca oraz ostrą niewydolność nerek. Czynnikami wywołującymi ten proces mogą być róŜne substancje lub rozległy uraz (przyp. M.K.). *** Badanie patomorfologiczne umoŜliwiające bardzo szybką ocenę mikroskopową preparatu tkankowego po jego wcześniejszym zamroŜeniu (przyp. M. K.).

354

miozynę* i rzeczywiście doszło do zatrucia, to jest to objaw patognomoniczny dla uŜycia duŜej dawki chlorku suksametonium. Pół godziny później Laurie jako pierwsza przystąpiła do badania wycinków nerek. Sekcja dobiegła końca, a jej przebieg i wyniki zostały zanotowane. Zabezpieczono próbki pobrane z ciała zmarłej, a w szczególności z nerki i serca, w postaci preparatów mikroskopowych. Zwłoki Marii Hernandez trafiły w końcu do kostnicy z prawdziwego zdarzenia. - I co? - spytał niecierpliwie Jack. Miał wraŜenie, Ŝe Laurie dłuŜej niŜ zwykle pochyla się nad mikroskopem. - Bez wątpienia mamy róŜowe wałeczki w kanalikach nerkowych odpowiedziała, po czym odsunęła się, by mógł zobaczyć je na własne oczy. - To bez wątpienia rabdomioliza! - potwierdził Jack, prostując się po chwili. - Biorąc pod uwagę tło zdarzeń, przyjąłbym to za pewny dowód, nawet bez analizy toksykologicznej. Laurie wstała od stołu, by Arun i Neil mogli zobaczyć miozynę blokującą kanaliki nerkowe. - Co teraz zrobicie? - spytał Arun. Był podekscytowany; nareszcie miał okazję uczestniczyć w tym, o czym marzył w szkole średniej, nim doświadczenie otworzyło mu oczy na indyjską rzeczywistość. - Ciebie powinniśmy o to zapytać - odparł Jack. - W Stanach Zjednoczonych lekarze naszej specjalności działają zupełnie niezaleŜnie, więc zwróciliby się w tym momencie do policji albo prokuratury okręgowej. Nie ulega wątpliwości, Ŝe mamy tu do czynienia z przestępstwem. - Nie wiem, co naleŜałoby zrobić - wyznał Arun. - MoŜe powinienem popytać znajomych prawników. - A tymczasem - wtrąciła Laurie - musimy działać szybko, Ŝeby zdobyć jeszcze mocniejsze dowody. Mam nadzieję, Ŝe naukowych dowodów dostarczy badanie próbki moczu, którą posłaliśmy do wydziału * Jedno z białek tworzących włókienko mięśniowe (przyp. M. K.).

355

toksykologii All India Institute of Health Sciences, ale wciąŜ mówimy tylko o jednym przypadku. Musimy wrócić do Queen Victoria Hospital i albo zabrać stamtąd drugie ciało, albo, w najgorszym razie, pobrać próbkę moczu. To samo trzeba zrobić z trzecią ofiarą, w Aesculapian Medical Center. Trzy przypadki to o wiele lepszy materiał dowodowy niŜ jeden. I naprawdę musimy się spieszyć; Jennifer wspominała, Ŝe mamy czas do południa. - Zgoda, zajmiemy się tym w pierwszej kolejności - odparł Jack. Potrzebujemy dowodów opartych na badaniu więcej niŜ jednych zwłok, zwłaszcza jeśli w grę rzeczywiście wchodzi zatrucie chlorkiem suksametonium. Do licha, nawet sam rozkład ciała moŜe doprowadzić do wytworzenia niewielkich ilości tej substancji. - Wezmę stąd kilka strzykawek, Ŝebyśmy mogli pobrać próbki powiedziała Laurie. - Słusznie. Podekscytowani i napędzani silnym poczuciem wspólnego celu, wrócili całą czwórką do furgonetki, by jak najszybciej dotrzeć do szpitala Queen Victoria. I tym razem za kierownicą usiadł Arun. Neil wyjął telefon komórkowy. - Mamy juŜ popołudnie, wypada zadzwonić do Jen - powiedział. Na pewno juŜ nie śpi. WyobraŜam sobie, jakie wraŜenie zrobią na niej nowiny. - Dobry pomysł - pochwaliła go Laurie. - PrzekaŜesz mi potem słuchawkę. Neil czekał długo, aŜ wreszcie zgłosiła się poczta głosowa. Zostawił krótką wiadomość dla Jennifer, prosząc, by oddzwoniła. - Pewnie ćwiczy albo pływa; za jakiś czas spróbuję jeszcze raz. - Albo poszła na lunch - dorzuciła Laurie. - MoŜliwe - odparł Neil, chowając telefon do kieszeni. Gdy dotarli na miejsce, Arun od razu objechał gmach szpitala i zaparkował na tyłach, w tym samym miejscu co poprzednio. 356

Pełni zapału wyskoczyli z furgonetki i w pośpiechu weszli do budynku podwójnymi drzwiami. Krzesło, na którym poprzednio siedział ochroniarz, było puste. - MoŜe poszedł na lunch? - zasugerowała Laurie. - Mam nadzieję - odparł Jack. - Będę miał wyrzuty sumienia, jeśli z naszego powodu straci pracę. Arun prowadził. Szli gęsiego, bo o tej porze kolejka do stołówki rozciągała się na całej długości korytarza. Zatrzymali się przy chłodni, z której zabrali ciało Marii. - Mamy tak po prostu tam wejść, ignorując ludzi? – spytał cicho Arun. Jack i Laurie wymienili spojrzenia. - Ty wejdź, Arunie - powiedziała Laurie. - Nie róbmy z tego wielkiej sceny. Nikt jednak nie zwrócił na nich uwagi. Arun nie musiał nawet wchodzić w głąb chłodni, by stwierdzić, Ŝe ciało Benfattiego zniknęło. Nie było w niej juŜ Ŝadnych zwłok. Wycofał się szybko i zamknął za sobą drzwi, a potem zakomunikował pozostałym złą wiadomość. - No i koniec marzeń o potrójnym trafieniu - stwierdził Jack. - Zaczekajcie na mnie; pobiegnę na górę i dowiem się, co się stało zaproponował Arun. - Niech i tak będzie; moŜemy w tym czasie wziąć coś na ząb w kawiarni w holu - odpowiedziała Laurie. - W zaleŜności od tego, jakie nowiny przyniesiesz, moŜe się okazać, Ŝe później nie będzie na to czasu. - Dobra myśl - stwierdził Arun. - Zaraz do was dołączę. Potrwało to dłuŜej, niŜ myślał, ale i dowiedział się więcej, niŜ się spodziewał. Kiedy zjawił się w kawiarni, pozostali juŜ jedli swoje kanapki. Ledwie zdąŜył usiąść, podeszła kelnerka. Zamówił to samo. Gdy się oddaliła, pochylił się nad stolikiem i gdy się zbliŜyli, powiedział cicho, by nikt nie mógł podsłuchać: - To po prostu niewiarygodne. Po pierwsze, zarząd szpitala jest wściekły z powodu zniknięcia zwłok Marii Hernandez. Wściekły do tego stopnia, Ŝe staruszek ochroniarz wyleciał z roboty. 357

- Cholera - jęknął Jack. - Tego się obawiałem. - Poza tym, panuje przekonanie, Ŝe to ci lekarze z Nowego Jorku wykradli ciało. O dziwo jednak nie złoŜono FIR-u w tej sprawie. - Co to jest FIR? - spytała Laurie. - Zgłoszenie informacyjne - wyjaśnił Arun. - Pierwsza rzecz, którą naleŜy zrobić, by wprawić w ruch policyjną machinę. Tylko Ŝe policja nie znosi tych zgłoszeń, bo oznaczają duŜo pracy. - Kto ci o tym mówił? - zainteresował się Jack. - Sam dyrektor naczelny szpitala - odparł Arun. - Nazywa się Rajish Bhurgava. Jesteśmy dość dobrymi przyjaciółmi; znam go jeszcze ze szkoły. - Skoro wiedzą, Ŝe zabraliśmy ciało, to dlaczego nie składają tego FIR-u? - spytała Laurie. - Nie jestem pewny, czy dobrze go zrozumiałem, ale wspominał chyba, Ŝe ktoś wysoko postawiony z Ministerstwa Zdrowia, niejaki Ramesh Srivastava, osobiście wydał mu takie polecenie. Podobno boi się reakcji mediów. Laurie, Jack i Neil spojrzeli po sobie, czekając, kto pierwszy zareaguje na słowa Aruna. Padło na Laurie. - MoŜe ten cały Ramesh sam wpadł na trop seryjnego zabójcy i obawia się, Ŝe hałas medialny go spłoszy, uniemoŜliwiając śledztwo? Jack spojrzał na nią pytająco. - No co, to tylko teoria - usprawiedliwiła się. - Przejdźmy do następnej, duŜo waŜniejszej sprawy - odezwał się Arun. - Zwłoki Benfattiego oraz ciało pacjenta Aesculapian Medical Center zostały zabrane na mocy nakazu sądowego, który pozwala szpitalom nie tylko wywieźć je poza mury placówki, ale takŜe rozporządzić nimi tak, jakby stanowiły zagroŜenie dla społeczeństwa. Najdziwniejsze jest jednak to, Ŝe szpital naprawdę zdołał załatwić ich kremację na ghatach w Waranasi. - Słyszałem juŜ gdzieś słowo ghaty - wtrącił Jack. - Co właściwie oznacza? 358

- W tym wypadku kamienne schody nad brzegiem rzeki - wyjaśnił Arun. - MoŜe teŜ oznaczać łańcuch górski. - Wiemy juŜ o planach odnośnie do Waranasi - powiedziała Laurie. - Miała to być wyjątkowa gratka, obliczona na udobruchanie rodzin zmarłych. Zapewniam cię jednak, Ŝe na przynajmniej dwóch rodzinach oferta ta nie zrobiła najmniejszego wraŜenia. - Gdzie właściwie jest to Waranasi? - spytał Jack. - Na południowy wschód od Delhi, mniej więcej w połowie drogi do Kalkuty - odparł Arun. - Daleko? - Sześćset pięćdziesiąt, moŜe siedemset kilometrów. Ale moŜna tam dojechać dobrą drogą. - Czy ciała pojadą tam cięŜarówką? - spytał Jack. - Bez wątpienia. To tylko jedenaście i pół godziny jazdy. Stosy na ghatach płoną przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Ale jak mówiłem, to naprawdę niezwykła okazja. Kremacja w Waranasi to przywilej zastrzeŜony dla Hindusów. Oznacza dla nich wyjątkowo dobrą karmę. Hindus, który umiera w Waranasi i zostaje tam poddany kremacji, natychmiast osiąga mokszę, czyli wyzwolenie. - Musieli kogoś przekupić - stwierdziła domyślnie Laurie. - Niewątpliwie - przytaknął Arun. - W dodatku musieli skusić łapówką któregoś z najwaŜniejszych domów. Dornowie to nietykalni, którzy mają wyłączne prawo zajmowania się kremacją. Kto wie, moŜe przekupiono nawet któregoś z braminów? Albo jedno, albo drugie... a moŜe jedno i drugie. - Co wiesz o tym mieście? - zapytał Jack. - To jedno z najciekawszych miejsc w całych Indiach. Najstarsze nieprzerwanie zamieszkane miasto na świecie. Niektórzy twierdzą, Ŝe ludzie mieszkają tam od pięciu tysięcy lat. Dla Hindusów jest to teŜ najświętsze ze wszystkich miast, słynące zwłaszcza z rytuałów przejścia, związanych nie tylko ze śmiercią, ale i z dzieciństwem czy małŜeństwem. - Jakie są szanse na to, Ŝe odnajdziemy te ciała, jeŜeli polecimy do Waranasi samolotem? - Nie umiem odpowiedzieć - odparł Arun. - Zgaduję, Ŝe całkiem niezłe, 359

zwłaszcza jeśli zdecydujecie się posmarować co nieco. - Co o tym sądzisz? - spytał Jack, spoglądając na Laurie. - Dobrze byłoby pobrać przynajmniej próbki moczu, skoro nie ma szans na pełną sekcję zwłok. - Czy macie połączenie lotnicze z Waranasi? - spytała Laurie. Pomysł prawie dwunastogodzinnej wyprawy samochodem jakoś nie przypadł jej do gustu. - Mamy, ale nie mam pojęcia, w jakich godzinach. Sprawdzę. Arun wyjął telefon, a Laurie zwróciła się do Neila: - W normalnych okolicznościach poprosiłabym, Ŝebyście pojechali z nami, ale nadal uwaŜam, Ŝe będzie najlepiej, jeśli Jennifer pozostanie w hotelu. - Zgadzam się - odrzekł Neil. Arun zamknął klapkę telefonu. - Kilka lotów juŜ nas ominęło; ostatni będzie o czternastej czterdzieści pięć. Laurie i Jack jednocześnie spojrzeli na zegarki. Dochodziła dwunasta czterdzieści pięć. - Tylko dwie godziny... ZdąŜymy? - spytała Laurie. - Tak sądzę - odparł Arun. - O ile się pospieszymy. - Polecisz z nami? - zapytała Laurie, wstając i rzucając serwetkę na resztki kanapki. Zostawiła na stole naleŜność za skromny lunch z uczciwym napiwkiem. - Od lat się tak nie bawiłem - odparł szczerze Arun. - Nie przegapiłbym takiej okazji. - Podnosząc się z krzesła, ponownie otworzył telefon i wybrał numer biura podróŜy, z którego usług zwykle korzystał. - Dzięki za kanapkę - dodał, zwracając się do Laurie. Szli juŜ w stronę windy, gdy zamawiał trzy bilety w klasie biznes na najbliŜszy lot do Waranasi oraz rezerwował dwa pokoje w hotelu Tadź Ganges. Gdy stanęli przy furgonetce, zakończył rozmowę. Zanim pobiegł do swojego samochodu, umówili się na spotkanie przy stanowisku Indian Airlines na lotnisku krajowym. Jack, Laurie i Neil wsiedli do vana. Jack ruszył na tyle dynamicznie, by zostawić trochę gumy na dziedzińcu szpitala, ale szybka jazda 360

skończyła się, gdy tylko dotarli do ulicy: trwał południowy szczyt. - W hotelu będę musiała poświęcić chwilę na zastrzyk hormonalny - odezwała się Laurie, siedząca z przodu, na fotelu pasaŜera. - Racja - odpowiedział Jack. - Dobrze, Ŝe o tym pamiętałaś, bo ja na śmierć zapomniałem. - Byłoby dobrze, gdybyście pamiętali teŜ o zabraniu tych strzykawek z tylnego siedzenia - dorzucił Neil. Torba ze sterylnymi strzykawkami leŜała obok niego, wciśnięta między kanapę a oparcie przedniego fotela. - Słusznie. Zapomniałabym o nich, a wtedy bylibyśmy na lodzie. Podaj mi tę torbę. Neil usłuchał. - Szkoda, Ŝe nie moŜecie jechać z nami - dorzuciła Laurie, odwracając się do Neila. - Trudno. Będę miał przynajmniej trochę czasu, Ŝeby zająć się rezerwacją biletów powrotnych. Im szybciej Jennifer opuści ten kraj, tym lepiej. - Niech przy okazji zadecyduje, co zrobić z ciałem babci - powiedziała Laurie. - A kiedy to zrobi, zadzwoń do Gangamurthy Medical College i dopilnuj, Ŝeby spełnili jej wolę. - Właściwie juŜ się zdecydowała na kremację, więc załatwimy to od razu. Przez pozostałe dwadzieścia minut jazdy Jack i Laurie juŜ się nie odezwali, zajęci myślami o czekającej ich wyprawie. Przerwali milczenie dopiero, gdy znaleźli się w hotelowym lobby. - Idź juŜ na górę - powiedział Jack. - Ja załatwię transport na lotnisko i zaraz do ciebie dołączę. - W porządku. - Laurie pospieszyła w stronę wind. Jack zwrócił się do Neila: - Do zobaczenia jutro. Wiesz, gdzie mamy się zatrzymać w Waranasi. Poza tym Jennifer ma numer komórki Laurie, więc bądźcie w kontakcie z nami i pamiętaj, nie wypuszczaj jej z hotelu! - Załatwione - odparł Neil. 361

Minęła trzynasta i Neil podejrzewał, Ŝe ma spore szanse zastać Jennifer w hotelowej restauracji. Gdy rozglądał się po przestronnym pomieszczeniu, podszedł do niego szef sali. - Pańska towarzyszka jeszcze nas dziś nie zaszczyciła swoją obecnością - powiedział. Neil podziękował mu, podziwiając w duchu poziom obsługi w Amal Palace. Jeszcze nigdy nie był w hotelu, w którym cały personel tak doskonale pamiętałby swoich gości. Przyszło mu do głowy, Ŝe Jennifer moŜe być na dole, w spa. Winda, którą mógł tam dotrzeć, zatrzymywała się tuŜ obok restauracji. Chwilę później był juŜ w podziemiu. Zatrzymawszy się przy stanowisku hostessy, zapytał, czy Jennifer Hernandez korzystała lub korzysta z jakichś zabiegów, na przykład masaŜu. Usłyszawszy przeczącą odpowiedź, zajrzał do siłowni, ale i tam jej nie było. Sprawdziwszy wszystkie kąty, wyszedł do ogrodu i po chwili był juŜ przy basenie. Słońce praŜyło nawet przez gęsty smog, a temperatura sięgała trzydziestu stopni, toteŜ basen cieszył się duŜym wzięciem; kilkoro gości zdecydowało się nawet na lunch nad wodą. Nie znalazłszy Jennifer nigdzie indziej, Neil był lekko zaskoczony tym, Ŝe i tu jej nie ma. Basen był naprawdę przyjemnym miejscem. Pomyślał, Ŝe zapewne jeszcze śpi. Nie bardzo wiedział, co ze sobą zrobić, ale stwierdził, Ŝe skoro Jennifer śpi, to widocznie tego potrzebuje, a skoro tak, to nie naleŜy jej budzić. Postanowił, Ŝe dla pewności zrobi jeszcze to, co zamierzał zrobić pierwszej nocy: posłucha pod drzwiami, czy dziewczyna rzeczywiście śpi. Jeśli usłyszy odgłos kroków czy choćby telewizora, zapuka. Jeśli będzie cicho, pozwoli jej spać. Podjąwszy decyzję, ruszył z powrotem w stronę wejścia do spa. Tak czy inaczej, zamierzał skorzystać z basenu.

Rozdział 34

19 października 2007 piątek, 16.02 Nowe Delhi, Indie Veena zamknęła za sobą frontowe drzwi, ale zamiast udać się prosto do swojego pokoju, pospieszyła do biblioteki. Była mocno zaniepokojona i potrzebowała otuchy, a jedynym człowiekiem, który mógł jej zapewnić takie wsparcie, był Cal Morgan. Interweniował w tej samej sprawie juŜ kilka razy i miała nadzieję, Ŝe i teraz zrobi to skutecznie, choć problem wydawał się jeszcze powaŜniejszy niŜ dawniej. Mijając otwarte drzwi, poczuła ulgę: był w środku, siedział za stołem, pochylony nad papierami. Zawahała się nieco, gdy dostrzegła Durella wyciągniętego na kanapie, z ksiąŜką na piersi i woreczkiem lodu przyciśniętym do głowy tuŜ nad czołem. W tym momencie Cal wyczuł jej obecność i uniósł głowę. Zaczęli mówić jednocześnie i nie zrozumieli się nawzajem. - Przepraszam - powiedziała nerwowo Veena, odruchowo zasłaniając usta dłonią. - Nie, to moja wina - odparł Cal. Skrzywił się boleśnie, odkładając ołówek. Na jego lewym barku takŜe spoczywał worek lodu. Zapanowało niezręczne milczenie. Cal zachichotał. - Ty pierwsza - powiedział. - Dziś rano zaszło coś niepokojącego - zaczęła. - Bardzo się zdenerwowałam. - Mów, o co chodzi! - ponaglił Cal. - Jeszcze przed południem ciało Marii Hernandez zniknęło. Władze 363

szpitala są przekonane, Ŝe zabrali je ci Amerykanie, których Jennifer Hernandez sprowadziła do Indii. Zapewne planują autopsję, a moŜe juŜ jej dokonali. Co będzie, jeśli ustalą, Ŝe przyczyną śmierci był chlorek suksametonium? - JuŜ to przerabialiśmy - odparł Cal, cokolwiek sfrustrowany. - Zapewniono mnie, Ŝe chlorek suksametonium szybko się rozkłada i jest nie do wykrycia, zwłaszcza po tak długim czasie. - Poza tym, pamiętaj - wtrącił Durell - Ŝe jeśli znajdą produkty rozpadu, to i tak nie będzie to miało znaczenia, bo podczas operacji równieŜ podawano jej chlorek suksametonium. - Poszperałam w Internecie, Ŝeby dowiedzieć się więcej -nie ustępowała Veena. - Były przypadki, w których skazano ludzi za morderstwo z wykorzystaniem chlorku suksametonium, a jego obecności w ciałach ofiar dowiedli lekarze sądowi. - Ja teŜ o tym czytałem - odparł Cal. - Jeden z nich wstrzyknął lek i ślad znaleziono w miejscu wbicia igły, my zaś wykorzystaliśmy istniejące podłączenie do kroplówki. W drugim przypadku ustalono, Ŝe sprawca idiota nadal jest w posiadaniu leku. Daj spokój, Veeno! Nie wpadaj w paranoję! Durell i ja dobrze zbadaliśmy tło sprawy i wiem, Ŝe jesteśmy absolutnie bezpieczni. Poza tym czytałem ostatnio, Ŝe wyizolowanie tego specyfiku wcale nie jest łatwe. Do dziś wielu ludzi kwestionuje wyniki pracy toksykologa w tej sprawie, w której chodziło o zastrzyk domięśniowy. - I naprawdę obaj jesteście absolutnie pewni, Ŝe ci Amerykanie niczego nie znajdą? - spytała Veena. Naprawdę chciała wierzyć, ale dręczony poczuciem winy umysł podpowiadał jej coś innego. - Jes-tem ab-so-lut-nie pew-ny - przesylabizował Cal. Naprawdę miał juŜ dość tego tłumaczenia. - Spoko, nic złego nas nie spotka - dorzucił Durell. Veena odetchnęła głośno, jakby uchodziło z niej powietrze, po czym opadła cięŜko na jeden z foteli. Nieustanny niepokój odbierał jej siły. - A teraz pozwól, Ŝe poproszę cię o przysługę - odezwał się po chwili Cal. - Potrzebujemy twojej pomocy. 364

- W tej chwili czuję się tak, Ŝe nie wyobraŜam sobie, do czego mogłabym się przydać. - Jesteśmy innego zdania - odparł gładko Cal. - Co więcej, jesteś chyba jedyną osobą, która moŜe nam pomóc. - W jakiej sprawie? - spytała Veena znuŜonym głosem. - Dziś rano ci sami ludzie, którzy na naszą prośbę odbyli rozmowę z twoim ojcem, przywieźli tu Jennifer Hernandez - odpowiedział Cal i umilkł, aby mogła przetrawić jego słowa. - Jennifer Hernandez jest tutaj, w bungalowie? - spytała lękliwe Veena, jakby przeraŜała ją myśl o tym, Ŝe Amerykanka naruszyła świętość jej domu. - W piwniczce pod garaŜem - sprecyzował Durell. - Ale po co? - spytała nerwowo Veena, prostując się w fotelu. - Uznaliśmy, Ŝe musimy wiedzieć, co wzbudziło jej podejrzenia odparł Cal. - Podejrzenia, które najbardziej niepokoiły właśnie ciebie. To ty mówiłaś od początku, Ŝe trzeba coś z nią zrobić. - Ale nie myślałam o sprowadzeniu jej tutaj. Chciałam, Ŝebyście ją zmusili do wyjazdu z Indii. - CóŜ, najpierw musimy się dowiedzieć, dlaczego stała się podejrzliwa, Ŝebyśmy mogli wyeliminować czynnik ryzyka. Nie chcemy, Ŝeby ktoś zwrócił uwagę na to co ona. Spójrz tylko, do czego cię doprowadziło jej wścibstwo! Jesteś wrakiem. UwaŜamy, Ŝe powinnaś porozmawiać z Hernandez, skoro raz juŜ to robiłaś. Przypuszczamy, Ŝe z tobą zechce pomówić, a przynajmniej jest na to spora szansa. Z nami nie chciała. - Nie. Nie chcę z nią rozmawiać. Po pierwszym spotkaniu czułam się fatalnie; stanęło mi przed oczami to, co zrobiłam jej babci. Nie zmuszajcie mnie do tego! - odparła stanowczo Veena. - Nie mamy wielkiego wyboru - odparł Durell. - Musisz to zrobić. Poza tym, jak powiedział Cal, chodzi takŜe o spokój twojego ducha, nie tylko naszego. - To prawda, Veeno - przytaknął Cal. - Poza tym chyba nie chcesz, 365

Ŝebyśmy zwolnili naszych przyjaciół, którzy trzymają w szachu twojego ojca, by nie zbliŜał się do ciebie i twoich sióstr. - To nie fair! - wykrzyknęła Veena, czerwona z oburzenia. - Obiecaliście, Ŝe załatwicie to raz na zawsze! - A co to znaczy na zawsze? - spytał Cal. - Daj spokój, Veeno. PrzecieŜ to nic trudnego. Cholera, kto wie, moŜe niczego się od niej nie dowiesz. Mówi się trudno. Ale musimy spróbować i jeśli ktoś ma szansę, to właśnie ty. - Co będzie, jeśli mi powie? - spytała Veena. - Co się z nią stanie? Cal i Durell spojrzeli po sobie przeciągle. - Wezwiemy ludzi, którzy ją tu sprowadzili. Odwiozą ją z powrotem. - Z powrotem do hotelu? - dopytywała się Veena. - Tak jest. Z powrotem do hotelu - potwierdził Durell. - W porządku. Porozmawiam z nią - oznajmiła zdecydowanie dziewczyna. - Ale niczego nie mogę obiecać. - Nie oczekujemy obietnic - odparł Cal. - Wiemy teŜ, Ŝe nie jest to dla ciebie łatwe, bo odświeŜa wspomnienia ojej babci. To naturalne. Podobnie jak to, Ŝe w przyszłości chcemy uniknąć takich kłopotów, zwłaszcza gdy wszystko idzie tak gładko. - Kiedy mam spróbować? MęŜczyźni znowu wymienili spojrzenia. Jeszcze nie omawiali tej kwestii. - Najlepiej od razu - rzekł Cal, wzruszając ramionami. - Muszę się przebrać i wziąć prysznic. Powiedzmy, Ŝe za pół godziny. - Niech będzie za pół godziny. Veena wstała i ruszyła w stronę drzwi. - Dzięki - zawołał za nią Cal. - Raz jeszcze ratujesz nam Ŝycie! - Nie ma za co - odpowiedziała. - Rzeczywiście musimy ustalić powód jej podejrzeń. Mam juŜ dość strachu. - Dobra, zrobimy tak - rzekł Cal, kiedy wraz z Durellem i Veeną szli w kierunku garaŜu. - Najpierw wkręcę z powrotem bezpieczniki. 366

Wtedy zejdziemy razem po schodach; ja poprowadzę. Otworzę drzwi, a wtedy ty, Veeno, wejdziesz do środka i zawołasz ją po imieniu. Jeśli nie odpowie, jak ostatnim razem, powiesz, Ŝe wrócisz później i moŜe wtedy będzie miała ochotę porozmawiać. Przeprosisz, Ŝe światło znowu zostanie wyłączone, i wyjaśnisz, Ŝe to pomysł tych podłych facetów. Potem się wycofasz. Być moŜe będziemy musieli zrobić to kilkakrotnie. UwaŜaj, ta dziewczyna moŜe być brutalna. - Cal spojrzał na Durella, który tylko uniósł brwi i lekko skinął głową. Wszystko przebiegało zgodnie z planem. Gdy Cal otworzył drzwi loszku, Veena weszła do środka i juŜ miała zawołać Jennifer, gdy zobaczyła ją, siedzącą na kanapie. Zatrzasnęła drzwi przed nosem Cala, po czym podeszła do Jennifer i przysiadła obok. W milczeniu przyglądały się sobie nawzajem. Jennifer mruŜyła oczy, a na jej twarzy malowało się lekkie zaskoczenie. - Pewnie juŜ wiesz, Ŝe potrzebujemy pewnej informacji - zaczęła sztywno Veena. - Wiem, Ŝe potrzebujecie pewnej informacji - powtórzyła Jennifer. - Odwieźcie mnie do hotelu, to porozmawiamy. - Układ jest taki, Ŝe wrócisz do hotelu dopiero wtedy, gdy nam powiesz. Inaczej nie miałabyś motywacji do współpracy. - Przykra sprawa. Musicie mi zaufać. - Myślę, Ŝe dla swojego dobra powinnaś rozmawiać ze mną, a nie z tymi dwoma, którzy kierują tym cyrkiem. - Pewnie masz rację, ale fakty są takie, Ŝe nie znam Ŝadnego z was. Powiem ci tylko jedno: szokuje mnie, Ŝe jesteś w to zamieszana. - Zatem twoje stanowisko jest następujące: odmawiasz wyjaśnienia, dlaczego uznałaś, Ŝe twoja babcia mogła nie umrzeć z przyczyn naturalnych? - Niczego nie odmawiam. Wyjaśnię, ale na neutralnym terytorium. Nie podoba mi się w tym bunkrze. Veena wstała. - Sądzę, Ŝe będziesz musiała zaczekać do rana. Przeczuwam, Ŝe kiedy 367

przez noc wszystko sobie przemyślisz, zrozumiesz, Ŝe lepiej rozmawiać ze mną, a nie z nimi. - Nie liczyłabym na to, siostro Chandra - odparła Jennifer, nie ruszając się z miejsca. Veena podeszła do drzwi i otworzyła je gwałtownym ruchem. Cal, który przyciskał do nich ucho, omal nie wpadł do środka. - Zdaje mi się, Ŝe musi jeszcze trochę posiedzieć w ciemności powiedziała Veena. Minęła dwóch męŜczyzn i wspięła się po schodach. Cal chwycił cięŜkie drzwi, zatrzasnął je i przekręcił klucz. Po chwili dołączył do Durella i Veeny, zajętych rozmową. - Bardzo szybko ci poszło - zauwaŜył. - Nie próbowałaś jej przekonać? - Nie dało się. Nie słyszał pan przez drzwi? - Niezbyt wyraźnie. - Jest bardzo stanowcza. Rozmowa z nią to teraz oczywista strata czasu. Przeczuwam, Ŝe rano zacznie inaczej śpiewać; zresztą wspomniałam jej o tym. Kilkanaście godzin w absolutnej ciemności i samotności moŜe zdziałać cuda. Jutro sobota, nie muszę iść do szpitala. Wyjaśniłam jej sytuację i zapowiedziałam, Ŝe wrócę. MęŜczyźni wymienili spojrzenia i pokiwali głowami. - Brzmi to nieźle - powiedział Cal, ale z jego tonu moŜna było wywnioskować, Ŝe nie jest do końca przekonany. Ruszyli w stronę bungalowu. - Oglądamy dziś jakiś film? - zagadnęła Veena. - Tak, i to dobry - odparł Durell. - Bez przebaczenia z Clintem Eastwoodem. - Muszę się czymś zająć - wyznała. - Nadal niepokoi mnie sekcja Marii Hernandez. Myślę o niej bez przerwy. Gdy dotarli do domu, Veena poszła wprost do swojego pokoju. - Do zobaczenia przy kolacji - rzuciła na odchodnym. Cal i Durell odprowadzili ją wzrokiem. - Bystra z niej dziewczyna - powiedział Durell. – Moim zdaniem ma absolutną rację co do tej Hernandez. 368

- MoŜe i bystra, ale martwi mnie to, Ŝe tak nagle zmiękła. Tak samo było wtedy, zanim spróbowała się zabić. Powinniśmy zaglądać do niej co jakiś czas, sprawdzać, czy wszystko u niej w porządku. Gdybyś spotkał Petrę i Santanę, powiedz im, Ŝeby teŜ czuwały.

Rozdział 35

19 października 2007 piątek, 16.40 Nowe Delhi, Indie Piłka minęła o milimetry dłonie tego, kto miał ją przechwycić. Rzucona przez byłego rozgrywającego druŜyny uniwersyteckiej, mknęła z ogromną prędkością, lekko spiralnym torem. Odbiła się rykoszetem od powierzchni wody, potem jeszcze raz od ziemi i wreszcie z impetem trafiła Neila prosto w pośladek. Sekundę wcześniej jeszcze spał; teraz juŜ nie. Zeskoczył z ogrodowego szezlongu, gotów zmierzyć się z wrogą armią. Gość, który moczył się w basenie i omal nie przejął podania, krzyczał do niego, by odrzucił piłkę, rozgrywający zaś śmiał się do rozpuku, stojąc w dalekim kącie. W nagłym porywie gniewu Neil cisnął piłkę z całych sił, mierząc w rozbawionego quarterbacka, ale nie trafił: przeleciała wysoko nad celem i zniknęła gdzieś między drzewami okalającymi teren pływalni. - No dzięki - odezwał się niezadowolony jegomość z basenu. - Nie ma za co - odparł Neil. Otrzeźwiał juŜ na tyle, by mieć lekkie poczucie winy. Niezgrabnym ruchem wyjął z kieszeni zegarek. PołoŜył się kilka minut po piętnastej, spodziewając się, Ŝe Jennifer zjawi się lada chwila. Wcześniej zostawił w jej poczcie głosowej kilka wiadomości. A jednak nie przyszła i Neil zaczął się bać. - Szesnasta czterdzieści - powiedział na głos. Ogarnęła go zgroza. Zebrał swoje rzeczy, narzucił na ramiona płaszcz kąpielowy i ruszył w stronę wejścia. Po drodze zajrzał do siłowni, ale Jennifer tam nie było. Wsiadł do windy i pojechał prosto na 370

dziewiąte piętro; zamierzał najpierw zapukać do jej pokoju, a potem dopiero przebrać się u siebie. Stanął u drzwi z numerem 912 i zapukał, a potem, nie czekając na odpowiedź, szarpnął za klamkę. PrzyłoŜył ucho do drzwi. - Dość tego - powiedział do siebie, gdy i teraz nie doczekał się Ŝadnej reakcji. Zszedł do swojego pokoju i przebrał się. Gdy był gotowy, zjechał do recepcji i poprosił o rozmowę z kierownikiem zmiany. Magia hotelu Amal Palace zadziałała i tym razem: kierownik zjawił się niemal natychmiast. - Dzień dobry panu. Nazywam się Sidharth Mishra i odpowiadam za obsługę gości. W czym mogę pomóc? - Moja dziewczyna, Jennifer Hernandez z pokoju dziewięćset dwanaście, miała dziś trochę dłuŜej pospać - zaczął Neil - ale dzieje się coś dziwnego. Jest po piątej, a ona nie odpowiada ani na moje telefony, ani na dobijanie się do drzwi. - Bardzo mi przykro, proszę pana. Spróbujmy jeszcze raz zatelefonować. - Sidharth pstryknął palcami, by zwrócić uwagę kobiety siedzącej przy jednym ze stanowisk recepcji. - Damini, spróbuj się dodzwonić do pokoju dziewięćset dwanaście. Czy panna Hernandez zachowywała się w taki sposób w przeszłości? - spytał Neila, gdy Damini wybierała numer. - Nigdy, odkąd ją znam. - JeŜeli i teraz się nie zgłosi, pójdziemy na górę. - Będę wdzięczny. - Nie odpowiada - zameldowała Damini. - Odezwała się poczta głosowa. - Wobec tego chodźmy - zadecydował Sidharth i skinął na Damini, by poszła z nimi. Jadąc windą na górę, Neil zastanawiał się z niepokojem, czy słusznie postąpił, odradzając Jennifer poprzedniego dnia zgłoszenie się na policję. Wiedział, Ŝe gdyby tak samo postąpili w Stanach Zjednoczonych, spotkałyby ich przykre konsekwencje za oddalenie się z miejsca zbrodni. - Czy panna Hernandez mogła się dokądś wybrać? – spytał Sidharth. - MoŜe na zakupy czy coś w tym guście? 371

- Na pewno nie - odparł zdecydowanie Neil. Kusiło go, Ŝeby wspomnieć, Ŝe omal nie padła ofiarą zabójstwa i Ŝe bała się opuszczać hotel. Wybiegli z windy na dziewiątym piętrze i pospieszyli wprost do pokoju 912. Sidharth wskazał na wywieszoną na klamce tabliczkę z napisem Nie przeszkadzać. Neil skinął głową i odpowiedział: - Wisi tu cały dzień. - Panno Hernandez - zawołał Sidharth, gdy nie odpowiedziała na pukanie. Zapukał jeszcze kilka razy, a potem sięgnął po klucz zapasowy. Otworzył drzwi i odsunął się, by przepuścić Damini. Kobieta weszła do pokoju i natychmiast wróciła. - Pusto - oznajmiła. Teraz i Sidharth wszedł do środka. Razem obszukali cały pokój i łazience. Wszędzie panował porządek, tylko drzwi kabiny prysznicowej pozostały uchylone, a przez jej górną krawędź był przewieszony suchy ręcznik. Sidharth dotknął go na wszelki wypadek. - Wygląda to tak, jakby wyszła tylko na chwilę - stwierdził. Neil musiał przyznać mu rację. Jeśli nie liczyć otwartych drzwi prysznica i tabliczki Nie przeszkadzać, która wciąŜ wisiała na klamce, pokój wyglądał zupełnie normalnie. - Co teraz, panie McCulgan? - spytał Sidharth. - Naprawdę nie widzę tu nic podejrzanego. MoŜe pańska przyjaciółka wróci na kolację? - Coś musi być nie tak - odparł Neil, kręcąc głową. Wrócił do ciasnego przedpokoju i juŜ miał wyjść na korytarz, gdy jego uwagę przykuła ościeŜnica, uszkodzona w miejscu, gdzie powinien znajdować się łańcuszek zabezpieczający. - Tu coś jest - zawołał. - Brakuje łańcuszka i zaczepu. - Ma pan rację - przyznał Sidharth. Wyjął z kieszeni telefon i wybrał numer rejestracji. - Ochrona do pokoju dziewięćset dwanaście, natychmiast! - Niech pan wezwie policję - powiedział Neil. - I to jak najszybciej. Myślę, Ŝe doszło do porwania.

Rozdział 36

19 października 2007 piątek, 19.14 Waranasi, Indie - Waranasi to niewątpliwie interesujące miasto - powiedziała Laurie. - Ale nie powiem nic więcej na ten temat. Wraz z Jackiem i Arunem dotarli właśnie do ghatu Daśaśwamedha nad brzegiem Gangesu. Przez dobre półtora kilometra przeciskali się niewyobraŜalnie zatłoczonym pasaŜem pełnym małych sklepików, gdzie mogły wjeŜdŜać jedynie pojazdy słuŜb miejskich. Lot z Nowego Delhi przebiegł bez większych zakłóceń, choć był opóźniony o ponad pół godziny. Nawet w samolocie panował ścisk. PodróŜ z lotniska do hotelu trwała prawie tak długo jak przelot, ale była o tyle ciekawsza, Ŝe Laurie i Jack mogli wpatrywać się jak urzeczeni w pejzaŜe za oknami samochodu. Mijali niekończące się szeregi małych, prymitywnych - i oczywiście zatłoczonych - sklepików oferujących zdumiewająco róŜnorodne towary. Im bliŜej byli centrum miasta, tym nędzniejsze oglądali budowle. Łatwo im było uwierzyć, Ŝe w Indiach mieszka miliard ludzi; niewiarygodnemu zagęszczeniu ludności tego kraju towarzyszyło jeszcze inne osobliwe zjawisko: pół miliarda swobodnie włóczących się zwierząt. Bez kłopotów zameldowali się w szpitalu, być moŜe przede wszystkim dlatego, Ŝe jego zarządca, Pradeep Bajpai, był znajomym doktora Rama. Pradeep pomógł im teŜ w nawiązaniu kontaktu z profesorem z Banaras Hindu University, Jawaharem Krishną, który podjął się roli przewodnika. Jawahar dołączył do nich w hotelu, gdy jedli wczesną 373

kolację - spodziewali się, Ŝe większość nocy mogą spędzić w mieście, i na wszelki wypadek woleli najeść się na zapas. - Do takich widoków trzeba przywyknąć - odrzekł Jawahar, który dobrze rozumiał, o co chodzi Laurie. Był męŜczyzną około pięćdziesiątki, o szerokiej twarzy, jasnych oczach i kręconych, siwych włosach. Ubrany w zachodnim stylu i mówiący znakomitą angielszczyzną, z powodzeniem mógł uchodzić za profesora którejś z renomowanych uczelni amerykańskich. Jak się zresztą okazało, przez kilka lat studiował na Columbia University. - Jestem na przemian pełna podziwu dla religijności ludzi i odrazy dla wszechobecnego brudu - ciągnęła Laurie. - Mówię zwłaszcza o odchodach, ludzkich i nie tylko. - ZdąŜyli juŜ minąć nieskończoną liczbę krów, bezpańskich psów, a nawet kóz kluczących w tłumie ludzi, pomiędzy stertami odpadków. - Trudno to usprawiedliwić - przyznał Jawahar. - Obawiam się, Ŝe tak jest od trzech tysięcy lat i tak pozostanie przez następne trzy. Jawahar był teŜ bezcennym pomocnikiem w zasadniczej misji, którą było dotarcie do ciał Benfattiego i Lucasa. Jako badacz Siwy przyjaźnił się z jednym z najwaŜniejszych braminów, kapłanów działających przy ghacie Manikarnika, jednym z dwóch najwaŜniejszych miejsc kremacji w Waranasi, a właśnie tam niewątpliwie miały trafić zwłoki Amerykanów. Jako pośrednik, w imieniu Jacka i Laurie wynegocjował ze swym przyjacielem wygodny układ: miał dostać informację przez telefon komórkowy, gdy tylko zwłoki dotrą na miejsce, oraz uzyskać do nich dostęp, by dało się pobrać próbki płynów. Wszystko to za cenę dziesięciu tysięcy rupii, czyli nieco ponad dwustu dolarów. Jack chciał, by Jawahar się dowiedział, jaką kwotę wyasygnowały szpitale, ale bramin albo tego nie wiedział, albo nie chciał powiedzieć. - No i gdzie jesteśmy? - mruknął Jack, spoglądając w dół, na kamienne stopnie prowadzące do rzeki. Słońce zachodziło za ich plecami, a w jego słabnącym blasku wydawało się, Ŝe szerokim, gładkim nurtem Gangesu płynie nie woda, ale gęsty olej. Nieco niŜej, przy samym brzegu, piętnaście czy dwadzieścia 374

osób brało kąpiel tuŜ obok gęsto przycumowanych łódek. Prąd rzeki był tu leniwy, co widać było po wolno przesuwających się z nim odpadkach. - O BoŜe! Czy to ludzkie ciało wrzucają tam do wody? A to, co tam płynie? Krowie truchło? Jawahar spojrzał w miejsce, które Jack pokazał mu palcem. Obłe kształty unosiły się na wodzie w odległości dobrych dwustu metrów. - Zdaje się, Ŝe ma pan rację - odpowiedział. - To nic niezwykłego. Niektórych ciał nie wolno kremować; wrzuca się je do rzeki. - Na przykład? - spytała Laurie, nie kryjąc odrazy. - Dzieci poniŜej pewnego wieku, kobiet w ciąŜy, trędowatych, ludzi ukąszonych przez węŜe, sadhu oraz... - Kto to jest sadhu? - wpadła mu w słowo Laurie. Jawahar odwrócił się i wskazał na rząd starych, brodatych męŜczyzn o długich, skołtunionych włosach związanych w kok. Siedzieli ze skrzyŜowanymi nogami wzdłuŜ ścieŜki prowadzącej do ghatów; inni spacerowali po samych stopniach. Niektórzy mieli na sobie ubrania, ale ciała innych okrywały jedynie przepaski biodrowe. - To hinduscy święci męŜowie, asceci - wyjaśnił Jawahar. - Niektórzy z nich byli kiedyś szanowanymi biznesmenami. - Czym się zajmują? - spytała Laurie. - Niczym. Włóczą się po okolicy, raczą bhangiem, wyciągiem z kwiatów i liści konopi, i medytują. To, co mają przy sobie, to cały ich dobytek. Utrzymują się wyłącznie z jałmuŜny. - KaŜdemu to, co lubi - mruknął Jack. - Ale wróćmy do mojego pytania: gdzie jesteśmy? - Przy głównych albo najbardziej znanych, albo najczęściej wykorzystywanych ghatach - wyjaśnił Jawahar. - Jest to takŜe centralny punkt obrzędów religijnych w Waranasi, czego zapewne się domyślacie, widząc tylu kapłanów odprawiających rozmaite rytuały. Mniej więcej w połowie wysokości kamiennych stopni, równolegle do linii brzegowej, stał rząd platform. Przy kaŜdej z nich kapłan w pomarańczowej szacie wykonywał serie skomplikowanych ruchów z 375

uŜyciem świeczników, dzwonków i lampek. Głośny śpiew, dobiegający z głośników ustawionych wzdłuŜ nabrzeŜa, niósł się echem nad wodą. Dokoła kłębił się kilkutysięczny tłum złoŜony z kapłanów, sadhu, handlarzy, złodziei, dzieci, przewodników-amatorów, pielgrzymów i rodzin przybywających z całych Indii oraz turystów. - Proponuję wynająć łódź - powiedział Jawahar. - Mamy sporo czasu, zanim bramin zadzwoni, a kiedy nadejdzie właściwy moment, przybijemy do brzegu w niewielkiej odległości od celu. - Czy na tamtych schodach właśnie trwa kremacja? - spytała Laurie, wskazując ręką na północ. Na tle ciemniejącego nieba widać było charakterystyczną łunę i smugi dymu. - Tak jest - odparł Jawahar. - Z wody będziemy mieli lepszy widok. Zaraz znajdę dla nas łódź. Dam znać, kiedy będę gotów - dodał, po czym zszedł na brzeg rzeki. - Jak się wam podoba Waranasi? - spytał Arun. - Nie zmieniłam zdania - odrzekła Laurie. - Interesujące miejsce, ale przytłaczające dla zmysłów człowieka Zachodu. - Czuję się, jakbym Ŝył w kilku stuleciach jednocześnie - skomentował Jack, obserwując stojącego opodal Hindusa, który właśnie otwierał telefon komórkowy. Wynajęcie łodzi było dobrym pomysłem. Przez kilka godzin pływali wzdłuŜ brzegu w gęstniejącym mroku, zahipnotyzowani nieustającym ruchem na ghatach, a szczególnie na Manikarnice, gdzie stale płonęło od dziesięciu do dwunastu stosów. Ciemne postacie podkładały ogień i po chwili chmury dymu i roje iskier zaczynały strzelać w niebo. Całe nabrzeŜe zastawione było stertami drewna, w tym z rzadkiego drzewa sandałowego. Nieco wyŜej znajdowały się zagłębienia, w których budowano stosy, a nad nimi stopnie prowadzące do murowanej ściany. Jej zwieńczeniem był podparty słupami taras, element większego kompleksu świątynnego o stoŜkowatych wieŜach. Płonące ognie i gorączkowa krzątanina wokół nich nadawały całej scenie apokaliptyczny klimat. Minęła dwudziesta druga trzydzieści pięć, gdy zadzwonił telefon 376

Laurie. Zerknąwszy na godzinę i indyjski numer, przekazała aparat Jawaharowi. Rozmowa w języku hindi trwała bardzo krótko. Profesor zwrócił Laurie telefon. - Ciała juŜ są - rzekł. - Bramin umieścił je w małej kapliczce w pobliŜu tego wielkiego tarasu, który stąd widzicie. Powiedział, Ŝe musimy się spieszyć. - Zatem płyńmy. Gdy sternik kierował łódź ku brzegowi, Jawahar wyjaśnił, Ŝe będą musieli wysiąść przy ghatach Scindia, poniewaŜ kobietom nie wolno zbliŜać się do nabrzeŜa przy Manikarnice ani do samych stosów. - A to dlaczego? - zdziwiła się Laurie. - śeby utrudnić wdowom rzucanie się na stosy męŜów - odparł Jawahar. - W indyjskiej tradycji wdowy nie mają łatwego Ŝycia. Wysiadając z łodzi, Jack i Laurie z fascynacją przyglądali się pochylonej, na wpół zanurzonej w Gangesie świątyni Siwy. Gdy Jawahar rozliczał się z przewoźnikiem, wraz z Arunem podeszli bliŜej, by przyjrzeć się detalom. Chcąc się dostać ze Scindii do Manikarniki, musieli się przebić przez stare miasto, przylegające do ghatów na odcinku sześciu kilometrów. Gdy tylko oddalili się od rzeki, otoczenie nabrało całkiem średniowiecznego charakteru: cała dzielnica składała się z ciemnych, klaustrofobicznie ciasnych - bo szerokich zaledwie na metr - krętych, brukowanych alejek. Nad brzegiem rzeki panował przyjemny, jedwabisty chłód; tu powitało ich skwarne powietrze cuchnące zastarzałym moczem i krowim łajnem. I tu pełno było ludzi, bydła i psów. Laurie miała chęć zwinąć się w sobie jak ślimak, byle niczego nie dotykać. Odór był tak nieznośny, Ŝe najlepiej byłoby oddychać przez usta, a jednak oddychała nosem, bojąc się chorób zakaźnych. Nieczęsto czuła się tak fatalnie jak teraz, gdy maszerowała śladem Jawahara, rozpaczliwie starając się uniknąć wdepnięcia w odchody. Od czasu do czasu zdarzały się chwile wytchnienia od klaustrofobicznej męki, gdy mijali rzęsiście oświetloną restaurację czy sklep albo 377

chociaŜ stragan z bhangiem, nad którym kołysała się samotna, naga Ŝarówka. Jednak przez większą część drogi otaczały ich ciemność, duchota i smród. - Oto i schody - powiedział Jawahar, zatrzymując się w ciemności tak nagle, Ŝe Laurie, która szła za nim, wpadła na niego. Zbył jej przeprosiny machnięciem ręki. – Zaprowadzą nas wprost na tamten wielki taras. Radzę trzymać się razem; lepiej by było, gdybyśmy się nie pogubili. Laurie nie mogła uwierzyć, Ŝe powaŜnie brał pod uwagę moŜliwość, iŜ któreś z nich chciałoby się odłączyć od grupy. - Znajdują się tu liczne noclegownie - ciągnął Jawahar. - KaŜdą z nich zawiaduje inny bramin. SłuŜą umierającym. Nie naleŜy do nich zaglądać. Będziemy szli w ciemności, od czasu do czasu napotykając pojedyncze świece. Zabrałem ze sobą latarkę, ale uŜyjemy jej tylko w chwili, gdy będziecie pobierać próbki. Wszystko jasne? Jack i Arun przytaknęli; Laurie się nie odezwała - za bardzo zaschło jej w gardle i ustach. - Wszystko w porządku, Laurie? - spytał z troską Jack. W mroku ledwie się widzieli. - Chyba - wychrypiała Laurie, próbując zwilŜyć wargi resztką śliny. - Macie pieniądze? - spytał Jawahar, spoglądając na Jacka. - Ja mam - odparł Jack, klepiąc się po przedniej kieszeni. - I jeszcze jedno - przypomniał sobie Jawahar. - Nie rozmawiajcie z domami. - Kim są domowie? - spytała Laurie. - To niedotykalni, którzy od niepamiętnych czasów zajmują się zmarłymi i doglądają stosów pogrzebowych. Mieszkają tu, w świątyni, wraz z wiecznym ogniem Siwy. Noszą białe szaty i golą głowy. Nie rozmawiajcie z nimi; bardzo powaŜnie traktują swoją pracę. Bez obawy, pomyślała Laurie. Z nikim nie zamierzam tu gadać. Jawahar odwrócił się i zaczął wstępować na schody, skręcające lekko w lewo i ciągnące się bez końca. Wreszcie jednak dotarli na taras otoczony prymitywną balustradą. Mieli przed sobą rozległą połać rzeki, 378

skąpaną w poświacie prawie pełnego księŜyca. Nieco bliŜej płonęły stosy pogrzebowe, emanując gorącem, dymem, iskrami i popiołem. Dornowie, którzy długimi kijami manipulowali przy piekielnych ogniach, byli z tej odległości ledwie czarnymi sylwetkami. Na kaŜdym ze stosów widać było wyraźnie płonące ciała. - Poproszę o pieniądze - powiedział Jawahar, wyciągając rękę. Jack usłuchał. - Zostańcie tu wszyscy, zaraz wracam. - Wielki BoŜe, tu jest strasznie - poskarŜyła się Laurie. - Zaraz, czyli ludzie przybywają tu i zajmują te groty, Ŝeby w nich umrzeć? - spytał Jack. - Tak to zrozumiałem - odparł Arun. Jawahar wychynął z mroku, w którym tonęła jedna z wieŜyczek. - Ciała, których szukacie, leŜą w malutkiej kapliczce obok schodów, którymi tu przyszliśmy - powiedział. - Bramin Ŝyczy sobie, Ŝebyście działali szybko i starali się nie zwracać na siebie niczyjej uwagi. Problem polega na tym, Ŝe domówię uwaŜają pilnowanie zwłok za jedno ze swych najwaŜniejszych zadań. - Tylko tego nam potrzeba - wymamrotała Laurie, gdy ruszali w drogę powrotną. Czuła, Ŝe zaczyna drŜeć. Dotarłszy do kapliczki, gęsiego wśliznęli się do środka przez nieduŜe drzwi. Odczekali chwilę, by ich oczy przyzwyczaiły się do jeszcze głębszego mroku. Prócz drzwi, było tu tylko jedno, nieoszklone okno. Wpadało przez nie akurat tyle księŜycowego światła, by mogli dostrzec w mroku zarysy dwóch ciał okrytych białym muślinem. - Masz strzykawki? - spytał Jack. Laurie wyjęła je z torby i podała mu jedną. - Ty zajmij się jednym, ja drugim. Latarka chyba nie będzie potrzebna. Rozwiązali sznurki, którymi przewiązane było to, co, jak się okazało, było muślinowymi workami. Laurie z pomocą Aruna, a Jack przy asyście Jawahara, podciągnęli je na tyle wysoko, by odsłonić krocza zmarłych. Kierując igły pionowo w dół, wbili je w podbrzusza i napełnili strzykawki moczem. 379

- Bułka z masłem - szepnął radośnie Jack. Zabezpieczywszy obie strzykawki, Laurie wsunęła je na powrót do torby, a potem wszyscy razem przystąpili do nieco trudniejszego zadania: spowicia ciał na nowo w muślinowe worki. Prawie skończyli, gdy nagle księŜycowa poświata nieco przygasła. Unieśli głowy i zobaczyli, Ŝe w drzwiach stoi dwóch domów. - Co się tu dzieje? - zapytał jeden z nich. Jack zareagował najszybciej: wstał i rozpostarłszy ramiona, odsunął domów z przejścia. - Właśnie skończyliśmy - powiedział. - Jesteśmy lekarzami. Sprawdzaliśmy, czy ci dwaj na pewno nie Ŝyją. JuŜ po wszystkim. Jawahar, Laurie i Arun wymknęli się z kapliczki za jego plecami. Odpowiedź Jacka wprawiła domów w konsternację, ale nie na długo. - Złodzieje ciał! - wykrzyknął jeden z nich na całe gardło, próbując jednocześnie pochwycić Jacka za koszulę. - Chodu! - wrzasnął w odpowiedzi Jack. Laurie nie potrzebowała specjalnego zaproszenia. Pognała schodami w dół, przebierając nogami najszybciej, jak umiała. Jawahar i Arun pędzili tuŜ za nią. Jack wymierzył coś w rodzaju ciosu karate w wyciągnięte ku niemu ramiona doma, ale w tej samej chwili drugi rzucił się na niego z boku. Tym razem pomogła zaciśnięta pięść - prawy prosty trafił niedotykalnego prosto w twarz. Widząc, Ŝe kolejni domówię zdają się wyłaniać wprost z kamiennych ścian, Jack potraktował pierwszego podobnym ciosem, który zgiął go wpół. Nie zwlekał dłuŜej: pomknął schodami w dół. Gdy dotarł do ich podnóŜa, u wylotu wąskiej alejki, potrzebował chwili, by wypatrzyć w ciemności Aruna, który specjalnie został w tyle i teraz przywoływał go ruchem ręki. Jawahar miał ich poprowadzić z powrotem w głąb starego miasta. Idąc za radą Aruna, puścili się biegiem w głąb wąskiej alejki. Od strony schodów dobiegały wrzaski nadbiegających domów. Jack był w świetnej formie i bez trudu wyprzedził Aruna, lecz po 380

chwili obaj wpadli na Laurie i Jawahara, którzy utknęli w tłumie. Alejka zmieniła się w ulicę, wciąŜ ciemną, ale juŜ nie pustą. Laurie omal nie zderzyła się z krową, która przepychała się między ludźmi, Ŝując spokojnie. Przez pięć minut starali się zagłębić jak najdalej w tłum, by zwiększyć dystans dzielący ich od rozsierdzonych domów. Gdy uznali, Ŝe juŜ nikt ich nie goni, zatrzymali się, dysząc cięŜko - wszyscy, prócz Jacka. Spojrzeli po sobie i choć mieli za sobą nader nerwowe chwile, wybuchnęli śmiechem. Kiedy doszli do siebie, Jawahar poprowadził ich labiryntem uliczek z powrotem do Vishwanath Gali, handlowej ulicy, którą wcześniej dotarli do ghatu Daśaśwamedha. Tu udało im się złapać dwie riksze, które zawiozły ich aŜ do hotelu Tadź Ganges. - Wiem, czego mi teraz trzeba najbardziej na świecie - powiedziała Laurie, gdy zbliŜali się do recepcji, by odebrać klucze. - Długiej kąpieli pod prysznicem. - Doktor Laurie Montgomery? - zapytał recepcjonista, zanim zdąŜyła się do niego odezwać. Natarczywość jego tonu natychmiast przykuła jej uwagę. - Tak - odparła z niepokojem. - Mam dla pani kilka pilnych wiadomości. Pewien dŜentelmen dzwonił trzykrotnie i prosił o natychmiastowy kontakt. Laurie słuchała go z narastającym zdenerwowaniem. - O co chodzi? - spytał Jack, równieŜ zaniepokojony. - Myślisz, Ŝe o Jennifer? Laurie wyjęła z torebki komórkę, kierując całą grupkę w stronę foteli na galerii, z widokiem na rozległy hol. Nie znała numeru Neila. Zatelefonowała do hotelu Amal Palace i poprosiła o połączenie z jego pokojem. Musiał czuwać przy aparacie, bo podniósł słuchawkę, zanim wybrzmiał pierwszy sygnał. - Jennifer została porwana! - wykrzyknął, zanim jeszcze upewnił się, czy rozmawia z Laurie. - O nie! - jęknęła Laurie i czym prędzej przekazała wiadomość Jackowi. - Musiało się to zdarzyć rano, kiedy byłem z wami - relacjonował 381

Neil. - Gdy wróciłem, pomyślałem, Ŝe Jen jeszcze śpi. Dopiero przed szóstą się zorientowałem, Ŝe zniknęła. Jestem tak wściekły na siebie, Ŝe najchętniej bym umarł. Neil opowiedział całą historię ze szczegółami, nie pomijając kwestii brakującego łańcuszka u drzwi oraz faktu, Ŝe z pokoju Jennifer nic nie zniknęło. - Zostawili jakiś list? MoŜe Ŝądania? - spytała Laurie. - Nic - odrzekł Neil. - To właśnie mnie przeraŜa. - Policja juŜ wie? Neil zaśmiał się pogardliwie. - Wie, ale co z tego? - Dlaczego tak mówisz? - Odmawiają przyjęcia zgłoszenia informacyjnego przed upływem dwudziestu czterech godzin. A nie mając go, nie mogą przystąpić do działania. Indyjski paragraf dwadzieścia dwa! - Dlaczego nie chcą przyjąć FIR-u? - Tylko posłuchaj! Nie przyjmą go, bo mają w tej materii wielkie doświadczenie, zwłaszcza z Amerykanami. Podobno wszyscy rzekomo porwani sami wracają i okazuje się, Ŝe cała papierkowa robota poszła na marne. Leniwe sukinsyny, gotowi są dać porywaczom dwadzieścia cztery godziny spokoju, tylko dlatego, Ŝe nie lubią urzędowych formalności! Rzygać się chce. - Co na to personel hotelu? - To świetni ludzie. Są tak samo przejęci jak ja; skierowali do tej sprawy własną, prywatną ekipę śledczą. W tej chwili przeglądają taśmy z systemu bezpieczeństwa, który rejestruje ruch w holu i przy głównym wejściu. - Na Boga, mam nadzieję, Ŝe wkrótce coś znajdą - powiedziała Laurie. - śałuję, Ŝe nas tam nie ma. - Ja teŜ. Umieram z niepokoju. - Ale przynajmniej mamy próbki moczu, po które tu przylecieliśmy - dodała Laurie. - Mam nadzieję, Ŝe się nie obrazisz, ale powiem szczerze, Ŝe w tym momencie gówno mnie one obchodzą. - Rozumiem cię doskonale - odrzekła Laurie. - Jeśli chodzi o ścisłość, mnie teŜ. Wspomniałam o tym dlatego, Ŝe skoro juŜ je mamy, 382

wracamy do Delhi jutro z samego rana. Zobaczymy, moŜe uda nam się powaŜnie zaangaŜować miejscową policję w tę sprawę. Zaczekaj, Jack chce ci coś powiedzieć. - Posłuchaj, Neil - rzekł Jack, przejąwszy od Laurie słuchawkę. Jutro rano musimy pójść do ambasady amerykańskiej i porozmawiać z urzędnikami. Skontaktują nas z szefem ochrony, a on juŜ będzie wiedział, jak sobie poradzić z tutejszą policją. Rozmawiałeś pewnie z pionkiem z lokalnego posterunku, a tu trzeba kogoś powaŜniejszego. Postaramy się zainteresować sprawą FBI, bez tego nie zaczną działać. - Kiedy dokładnie wracacie? - Właśnie sprawdzałem, kiedy rozmawiałeś z Laurie. Pierwszy samolot odlatuje stąd o piątej czterdzieści pięć. Myślę, Ŝe zanim się obudzisz, będziemy w hotelu. - Nie licz na to. Wątpię, Ŝebym w ogóle zasnął. Jack oddał słuchawkę Laurie. - Słyszałam, co powiedziałeś. Musisz spróbować się przespać. I nie martw się, rozwiąŜemy tę sprawę. Laurie poŜegnała Neila i wyłączyła telefon. - To katastrofa - powiedziała, spoglądając na męŜa. - Obawiam się, Ŝe masz rację - zgodził się Jack.

Rozdział 37

20 października 2007 sobota, 3.00 Nowe Delhi, Indie O trzeciej nad ranem w bungalowie panowała absolutna cisza. Ledwie godzinę wcześniej Veena słyszała jeszcze pogłos telewizora w salonie, a to oznaczało, Ŝe ktoś nie moŜe spać. W końcu jednak, ktokolwiek to był, wyłączył telewizor i poszedł do swojego pokoju. Nie włączając światła, Veena po omacku odnalazła poszewkę z ubraniami, którą przygotowała wcześniej i połoŜyła na szafce nocnej, nim weszła do łóŜka. Zabrawszy ją, podeszła cicho do drzwi pokoju. Na szczęście Samira spędzała tę noc z Durellem. To była największa niewiadoma: Veena przez bite trzy godziny leŜała w pościeli z otwartymi oczami. Na kaŜdy dźwięk niepokoiła się, Ŝe to Samira wraca na noc do własnego łóŜka. Kolejnym zmartwieniem był klucz. Jej plan spaliłby na panewce, gdyby nie było klucza tam, gdzie powinien się znajdować. Powoli uchyliła drzwi. W domu, zaskakująco dobrze oświetlonym przez prawie pełną tarczę księŜyca, panowała cisza. Stąpając bezszelestnie, z butami w jednej i poszewką od poduszki w drugiej ręce, Veena przeszła ze skrzydła gościnnego, gdzie znajdowały się pokoje pielęgniarek, do głównej części bungalowu. Starała się pozostawać w cieniu. Zwolniła, zbliŜywszy się do salonu, i ostroŜnie wyjrzała zza ściany. Wiedziała doskonale, Ŝe kiedy mieszka się pod jednym dachem z szesnastoma lokatorami i pięciorgiem słuŜących, o kaŜdej porze dnia i nocy łatwo jest na kogoś wpaść. 384

Salon był jednak pusty. Podniesiona na duchu Veena przebiegła przez wyłoŜony dywanem hol, do biblioteki. Nie tracąc ani chwili, zbliŜyła się do kominka. OdłoŜyła poszewkę i buty, by sięgnąć po zdobione pudełko z masy papierowej. Pokrywka pasowała tak dobrze, Ŝe Veena potrzebowała paru minut, by odchylić ją na grubość paznokcia. Wreszcie otworzyła pudełko, ale dźwięk, który temu towarzyszył, był tak głośny, Ŝe zamarła. Zamarła na długą chwilę, nasłuchując, ale nic się nie zmieniło. Veena odłoŜyła pokrywkę na kominek i wstrzymując oddech, wsunęła rękę do pudełka. Z ulgą wyczuła w środku kształt masywnego klucza i z wdzięczności zmówiła szybką modlitwę do Wisznu. Schowała klucz do przedniej kieszeni spodni, wcisnęła przykrywkę i odstawiła pudełko w to samo miejsce, z którego je zabrała. Znowu ściskając w dłoniach poszewkę z ubraniem oraz buty, wyszła pospiesznie z biblioteki i pomknęła korytarzem w kierunku oranŜerii. I właśnie wtedy usłyszała trzask zamykanych drzwi lodówki. Przykucnęła odruchowo w najciemniejszym kącie korytarza i znieruchomiała. Słusznie postąpiła, chwilę później bowiem z kuchni wyszedł Cal z butelką piwa w dłoni. Minąwszy skuloną dziewczynę, oddalił się w stronę skrzydła gościnnego. Po tak bliskim spotkaniu Veenę ogarnęła panika. Przez cały wieczór próbowała zachowywać się normalnie, ale wyczuwała, Ŝe Cal stał się podejrzliwy; kilka razy pytał ją, czy dobrze się czuje. Później, gdy przeprosiła towarzystwo i oświadczyła, Ŝe idzie spać, pozwolił sobie nawet zajrzeć do jej sypialni pod marnym pretekstem. Widząc, Ŝe teraz znowu zmierza w stronę pokojów pielęgniarek, musiała przyjąć załoŜenie, Ŝe zamierza raz jeszcze złoŜyć jej wizytę. Poderwała się z podłogi, gdy tylko zniknął jej z oczu. Nie miała wiele czasu. Uchyliła drzwi oranŜerii i wymknęła się do ogrodu. Teraz dopiero włoŜyła buty i ruszyła sprintem przez trawnik. Zaraz za podjazdem rosły drzewa; musiała zwolnić w głębokiej ciemności, ale po paru minutach była juŜ przy garaŜu. 385

Otworzyła górne drzwi i nie zamknęła ich za sobą, by wykorzystać światło księŜyca, filtrowane przez korony drzew, które z szelestem kołysał nocny wiatr. U podnóŜa schodów panowała jednak niemal zupełna ciemność. Veena obejrzała się przez ramię i zobaczyła, Ŝe z tej perspektywy księŜycowa poświata jest ledwie widocznym prostokątem szarości. Zapukała cięŜkim kluczem do drzwi. - Jennifer! - zawołała. - To ja, Veena Chandra! – Teraz dopiero pchnęła drzwi, za którymi panował absolutny mrok. - Jennifer! - zawołała powtórnie. - Przyszłam cię uwolnić. To nie Ŝaden podstęp, musimy się spieszyć! Mam dla ciebie ubranie i buty. Nagle poczuła na piersi dotyk ręki. - Gdzie te buty? - spytała Jennifer. Jej ton nie wskazywał na to, by uwierzyła Veenie. - Mam je tu, w poszewce, razem z ubraniem. Chodźmy na górę, póki księŜyc świeci. - Zgoda - odpowiedziała Jennifer. Veena odwróciła się ruszyła po schodach ku szarej plamie nieba. Słyszała za sobą plaskanie gołych stóp Jennifer. Gdy tylko wynurzyła się w chłód nocy, odwróciła się, by spojrzeć na dom. - O nie! - zawołała cicho. Za drzewami zobaczyła zapalone światła. Sekundę później usłyszała zaś głos, który zmroził jej krew w Ŝyłach: ryk Cala, który wołał ją po imieniu. Jennifer dołączyła do niej, w marszu zdejmując płaszcz kąpielowy, gotowa włoŜyć ubranie. - Nie ma czasu na koszulę i spodnie - powiedziała Veena. - Ale na pewno musisz włoŜyć coś na nogi - dodała, szukając w poszewce tenisówek. Jennifer zarzuciła płaszcz z powrotem na ramiona i przyjęła od niej buty. - Skąd ten pośpiech? - zapytała. - Cal Morgan, nasz szef, właśnie się połapał, Ŝe zniknęłam. JeŜeli jeszcze na to nie wpadł, to zaraz na pewno się domyśli, Ŝe zamierzam cię uwolnić. Jennifer włoŜyła tenisówki. 386

- Dokąd pójdziemy? - Pobiegniemy między drzewami, byle dalej od domu. W ogrodzeniu jest dziura. Znajdziemy przejście i uciekniemy dalej... bo jeśli tego nie zrobimy, to obie skończymy w tej piwnicy. - Ruszajmy - powiedziała Jennifer, mocno zawiązując pasek szlafroka. Pobiegły w stronę drzew, ale im głębiej zanurzały się w zarośla, tym trudniej było znaleźć drogę. Przez dobre piętnaście metrów poruszały się praktycznie po omacku, trzymając ręce na wysokości twarzy. Najgorszy był hałas, który przy tym powstawał; jakby stado słoni przedzierało się przez dŜunglę. - Veena, wracaj! Musimy porozmawiać! - rozległo się wołanie w wilgotnym powietrzu nocy. Snopy światła z mocnych latarek zatańczyły w ciemności, przeczesując trawnik wokół bungalowu. Kobiety ruszyły przed siebie ze zdwojoną energią i wreszcie dotarły do solidnego ogrodzenia z siatki, zwieńczonego drutem kolczastym. - Dokąd teraz? - spytała Jennifer zdyszanym szeptem. - Nie mam pojęcia - odparła Veena. Światła latarek błyskały juŜ między drzewami. Jennifer podjęła decyzję: ruszyła w prawo, wodząc ręką po drucianej siatce. Usłyszała za sobą kroki Veeny. Nadal czyniły większy hałas, niŜby chciały. Ogrodzenie wydawało się wciąŜ solidne i Jennifer właśnie pomyślała z rozpaczą, Ŝe przejście musi się znajdować po drugiej stronie, gdy nagle jej dłoń trafiła w pustkę. Pochyliła się i wyczuła, Ŝe siatka leŜy poziomo, wgnieciona do środka. - Jest! - szepnęła głośno. OstroŜnie stanęła na przewróconej siatce, a potem, choć nic nie widziała, zaryzykowała i skoczyła na drugą stronę. Usłyszawszy, Ŝe nic jej się nie stało, Veena uczyniła to samo. Chwilę później biegły juŜ znowu razem, a po paru minutach wydostały się spomiędzy drzew i zarośli wprost na jedną z szerokich, ale pustych o tej porze ulic dzielnicy Ćanakjapuri. 387

- Nie moŜemy tu zostać - stwierdziła Veena. - Zaraz tu przyjadą... Mają cztery samochody. Ledwie zdąŜyła to powiedzieć, gdy zza zakrętu wyjechał wóz. Błyskawicznie cofnęły się w krzaki i przypadły do ziemi. Samochód zwolnił i przejechał obok nich. Zaczekały, póki nie zniknął w następnej przecznicy, i wtedy dopiero się poderwały, by pobiec w tę stronę, z której nadjechał. Na skrzyŜowaniu przeszły na drugą stronę szerokiej alei i skręciły w nieco węŜszą ulicę, oddalając się od bungalowu. - To był jeden z ich samochodów - wysapała Veena. - Szukają nas. Chwilę później za ich plecami rozbłysły samochodowe reflektory. Znowu rzuciły się na ziemię, tym razem za węgłem budynku. To był ten sam wóz; wciąŜ jechał z minimalną prędkością. Zabawa w kotka i myszkę trwała, póki Jennifer i Veena nie trafiły do rozległego kwartału nędznych chat przy względnie ruchliwej ulicy. Rudery wzniesiono z kartonowych pudeł, skrawków pordzewiałej blachy, brezentu i płótna. Oddzielał je labirynt ścieŜek z nagiej, udeptanej ziemi. Wyglądało na to, Ŝe kolonia nędzarzy jest zamieszkana od dłuŜszego czasu. - Tutaj! - szepnęła zdyszana Veena. Biegły tak juŜ od ponad godziny. - Tutaj będziemy bezpieczne. Bez wahania wkroczyła między proste szałasy i dalej, w głąb osiedla. Było cicho, jeśli nie liczyć rozlegającego się od czasu do czasu płaczu dziecka, który zaraz cichł. ZdąŜyły oddalić się od ulicy na dobrych pięćdziesiąt metrów, gdy spotkały kobietę nadchodzącą od strony niemal wyschniętego strumienia, który - sądząc po woni - słuŜył biedakom za toaletę. Veena odezwała się do niej w swoim języku, a kobieta wskazała jej coś ręką. Zadawszy jeszcze kilka pytań, pielęgniarka podziękowała i poŜegnała nieznajomą. - Mamy szczęście - powiedziała, gdy zostały z Jennifer same. Jedna z chat jest pusta. Niestety, tuŜ obok miejsca, którego uŜywają jako latryny, ale przynajmniej będziemy bezpieczne. 388

- Chodźmy tam - odrzekła Jennifer. - Chyba nie dam rady dalej biec. Pięć minut później siedziały juŜ w prymitywnym schronieniu, którego ściany tworzyła płachta wielobarwnej, indyjskiej tkaniny przerzucona przez sznurek rozpięty między dwoma drzewami. Jej brzegi przyciśnięto do ziemi cięŜkimi kamieniami, a podłogę okryto misterną układanką skrawków dywanów. Veena oparła się cięŜko o jedno z drzew, a Jennifer o drugie. Choć fetor dolatujący z koryta wyschniętego strumienia nie był przyjemny, czuły się bezpieczne, a w kaŜdym razie znacznie bezpieczniejsze niŜ na drodze, gdzie musiałyby zaryzykować i spróbować zatrzymać cięŜarówkę lub inny pojazd. - W Ŝyciu mi się tak dobrze nie siedziało – powiedziała Jennifer. Z trudem się nawzajem dostrzegały w półmroku. - Dobrze widzę, Ŝe przez cały czas niosłaś to ubranie? Veena uniosła w ręku poszewkę i spojrzała na nią tak, jakby pierwszy raz ją widziała. Po chwili rzuciła ją przed siebie, a Jennifer wyjęła koszulę i spodnie. - DŜinsy? - spytała, wodząc palcami po materiale. Veena przytaknęła. - Kupiłam je w Santa Monica. - Mieszkałaś w Santa Monica? - zdziwiła się Jennifer. Wyszła na chwilę z kryjówki, zdjęła tenisówki i płaszcz kąpielowy, po czym włoŜyła dŜinsy i koszulę. Zwinąwszy szlafrok w kulę, na której zamierzała się oprzeć, wróciła między wzorzyste ściany schronienia. Spojrzała przelotnie na Veenę, która siedziała w bezruchu, z zamkniętymi oczami. Usadowiwszy się wygodnie, zerknęła na nią powtórnie i cofnęła się odruchowo. Oczy Veeny były teraz szeroko otwarte i lśniły jak diamenty. - Przez chwilę sądziłam, Ŝe zasnęłaś - powiedziała Jennifer. - Musimy porozmawiać - odrzekła Veena. - Jak sobie Ŝyczysz. Jestem twoją dłuŜniczką i z całego serca dziękuję ci, Ŝe mnie uratowałaś. Ale jednocześnie ciśnie mi się na usta pytanie: co, u diabła, robiłaś w towarzystwie tych ludzi? 389

- To długa historia. Opowiem ci ją z przyjemnością, ale najpierw musisz dowiedzieć się czegoś o mnie i o mojej rodzinie. Wtedy to, co usłyszysz później, będzie miało większy sens. - Słucham cię uwaŜnie. - To, co teraz powiem, jest wielką hańbą mojej rodziny, ale przestało juŜ być tajemnicą. Ojciec wykorzystywał mnie, odkąd byłam dzieckiem, a ja nic nie zrobiłam, Ŝeby go powstrzymać. Jennifer cofnęła się, jakby Veena wymierzyła jej siarczysty policzek. - Pewnie się zastanawiasz dlaczego. Problem w tym, Ŝe ja Ŝyję w dwóch róŜnych światach, ale bardziej w tym starym. A w starych Indiach córka ma obowiązek szanować ojca i być mu posłuszną, bez względu na wszystko. Nie Ŝyję dla siebie. śyję dla rodziny. Nie mam prawa mówić o tym, co moŜe sprowadzić na nią hańbę, jak choćby o zachowaniu mojego ojca. Poza tym ojciec zapowiedział, Ŝe jeśli nie będę mu posłuszna, dobierze się do którejś z moich młodszych sióstr. Veena opowiedziała szczegółowo o tym, jak zaczęła pracować dla Nurses International i jak obiecano jej, Ŝe będzie mogła wyemigrować do Ameryki, a takŜe o wykradaniu danych pacjentów i o tym, jak wyszło jej to na dobre. - Ale wtedy Cal Morgan postanowił, Ŝe pielęgniarki będą robić coś innego - mówiła. - Obiecał mi, Ŝe dopilnuje, Ŝeby ojciec juŜ nigdy nie waŜył się tknąć ani mnie, ani sióstr, ani mojej matki. I Ŝe zaoferuje mi nowe Ŝycie w Ameryce, jeŜeli zrobię dla niego coś specjalnego. Veena umilkła, spoglądając na Jennifer, i przez bardzo długą chwilę zbierała w sobie odwagę. - Czego chciał Cal Morgan w zamian za obietnicę uwolnienia cię od ojca? - spytała Jennifer. Czuła narastające napięcie; zaczynała bać się tego, co za chwilę miała usłyszeć. - Chciał, Ŝebym zabiła Marię Hernandez. To ja zabiłam twoją babcię. Jennifer cofnęła się mimowolnie raz jeszcze, ale tym razem trafiona piorunem czystej furii. Przez ułamek sekundy pragnęła zerwać się na równe nogi i udusić tę kobietę na miejscu. 390

Nie dość, Ŝe potwierdziły się jej podejrzenia na temat śmierci babci, to jeszcze miała zabójczynię w zasięgu ręki! Lecz nagle w głowie zaświtała jej pewna myśl. Zdała sobie sprawę, Ŝe ma przed sobą dziewczynę uwięzioną w bodaj najgorszej pułapce emocjonalnej, jaką Jennifer potrafiła sobie wyobrazić. Zrozumiała to, bo sama miała na koncie podobne doświadczenia, lecz bez szansy na odzyskanie wolności. Kilka razy odetchnęła głęboko, próbując nad sobą zapanować. - Dlaczego więc dziś mnie uratowałaś? Z poczucia winy? - Do pewnego stopnia - przyznała Veena. - śałowałam tego, co zrobiłam. Próbowałam nawet popełnić samobójstwo, ale Cal Morgan mnie uratował. - Naprawdę próbowałaś czy był to tylko taki gest? - spytała Jennifer z mieszaniną współczucia i sceptycyzmu. - Naprawdę. Ale jako Ŝe zostałam ocalona, pomyślałam, Ŝe to zrządzenie bogów. Mimo to czułam się fatalnie i próbowałam jakoś ich powstrzymać. AŜ wreszcie wysłali mnie do ciebie i zrozumiałam, Ŝe najpewniej spróbują cię uśmiercić, a tego było juŜ za wiele. Ci ludzie nie znają Ŝadnych zasad. Nie zabijają własnymi rękami, ale nie wahają się nakłaniać innych, Ŝeby to robili. Myślą wyłącznie o osiągnięciu sukcesu. - Skoro wyznałaś mi swój sekret, ja wyznam ci mój - odezwała się znienacka Jennifer. - Ja teŜ byłam molestowana przez ojca. Zaczęło się, kiedy miałam sześć lat. Nic z tego nie rozumiałam. - Byłam w tym samym wieku - odrzekła Veena. - Ale zawsze miałam poczucie winy. Czasem zdawało mi się, Ŝe sama to na siebie sprowadziłam. - Ja teŜ. W końcu, gdy miałam dziewięć lat, nagle zrozumiałam, Ŝe wszystko to jest po prostu złe, i wtedy wykreśliłam ojca z mojego Ŝycia. Chyba miałam szczęście. W mojej kulturze nikt nie próbował mi wmawiać, Ŝe muszę go szanować mimo wszystko. No i nie miałam sióstr, o które musiałabym się martwić. Nie umiem się postawić w twojej sytuacji; to musiało być straszne. Gorsze. W głowie mi się to nie mieści. - Rzeczywiście, było straszne - zgodziła się Veena. - Jako nastolatka 391

teŜ próbowałam się zabić, ale wtedy rzeczywiście był to bardziej gest. Chciałam zwrócić na siebie uwagę, ale się nie udało. - Biedactwo - westchnęła Jennifer całkiem szczerze. - Kiedyś było mi Ŝal samej siebie, bo myślałam, Ŝe ojciec mnie zniszczył i juŜ nikt mnie nie zechce, ale nigdy nie myślałam o samobójstwie. Nieco ponad godzinę później na wschodzie pojawiła się łuna świtu, ale Jennifer i Veena nie zauwaŜyły zmiany, póki słońce nie uniosło się ponad horyzont. Nagle uświadomiły sobie, Ŝe widzą się juŜ całkiem wyraźnie. Rozmawiały przez dwie godziny, bez przerwy. Wypełzły z kryjówki, spojrzały po sobie w blasku słońca i choć zagroŜenie ze strony Cala Morgana i spółki jeszcze nie minęło, wybuchnęły śmiechem. Włosy miały w totalnym nieładzie, a brud rozmazany na twarzach upodabniał je do komandosów. - Wyglądasz jak po bitwie - skomentowała Jennifer, wskazując na ubranie Veeny, równie umorusane jak jej twarz. Sięgnęła pod daszek i wyjąwszy płaszcz kąpielowy, przekonała się, Ŝe nie wygląda ani trochę lepiej niŜ strój Hinduski. Gdy ruszyły z powrotem w stronę ulicy, mieszkańcy ruder właśnie zaczynali się budzić. Na ścieŜce pojawiły się matki z niemowlętami, ojcowie ze starszymi dziećmi, nastolatki i starcy. - Nie jest ci smutno, kiedy patrzysz na to wszystko? - spytała Jennifer. - Nie. To ich karma. Jennifer skinęła głową, jakby rozumiała, ale nie potrafiła tego pojąć. Im bardziej zbliŜały się do ulicy, na której panował coraz większy ruch, z tym większą nieufnością rozglądały się dokoła. Choć prawdopodobieństwo, Ŝe ktoś z Nurses International jeszcze ich szuka, było bardzo niewielkie, to jednak ryzyko zawsze istniało. Na wszelki wypadek przemieszczały się pod osłoną drzew, raz po raz wyglądając na drogę pełną nie tylko pojazdów, ale i pieszych, z których jedni spieszyli 392

w stronę centrum miasta, a inni spacerowali niespiesznie, leniwie wygrzewając się w słońcu. - Co o tym myślisz? - spytała Jennifer. - Myślę, Ŝe jesteśmy wolne. - I co teraz? Dokąd pójdziesz? - Nie wiem - odparła szczerze Veena. - W takim razie powiem ci, co zrobisz. Pojedziesz ze mną i zostaniesz w moim pokoju, póki czegoś nie wymyślimy. Umowa stoi? - Stoi. Minęło sporo czasu, zanim złapały taksówkę, ale w końcu trafiły na kierowcę, który dopiero zaczynał poranny kurs. Gdy dojeŜdŜali do hotelu Amal Palace, Jennifer zapytała go, czy zechce zaczekać na pieniądze, ale Veena zapłaciła z własnej kieszeni. Na widok Jennifer wkraczającej do holu główny concierge Sumit wprost nie posiadał się z radości. - Witam, panno Hernandez! - zawołał entuzjastycznie. - Pani przyjaciele właśnie przyjechali. Wybiegł zza pulpitu i z rozwianą marynarką popędził w stronę wind. Wrócił po chwili, z triumfalną miną prowadząc ze sobą Laurie i Jacka, których przechwycił, nim zdąŜyli wejść do kabiny. Laurie pobiegła na spotkanie Jennifer, gdy tylko ją zobaczyła, uśmiechając się od ucha do ucha. - Mój BoŜe, Jennifer! - zawołała, ściskając dziewczynę z całej siły. Jack uczynił to samo. Jennifer przedstawiła im Veenę jako swoją wybawicielkę. - Teraz chodźmy się wykąpać, a potem zafundujemy sobie potęŜne śniadanie - dodała. - Zjecie z nami, prawda? - Bardzo chętnie - odparła Laurie, wciąŜ jeszcze zaskoczona, ale przede wszystkim zachwycona jej niespodziewanym powrotem. - Domyślam się, Ŝe Neil teŜ. We czworo ruszyli w stronę wind. - Mam przeczucie, Ŝe opowiesz nam niesamowitą historię - powiedziała Laurie. - Owszem, głównie dzięki Veenie - odparła Jennifer. 393

Wsiedli do kabiny, a windziarz bez wahania wcisnął siódemkę dla Jacka i Laurie oraz dziewiątkę dla Jennifer. Miał imponującą pamięć. - Dziś rano w taksówce poznałam nowe pojęcie, wprost z angielszczyzny indyjskich prawników - powiedziała Jennifer. - To turn approver. - Ciekawe - zainteresowała się Laurie. - A cóŜ to znaczy? - Zostać świadkiem koronnym. Właśnie takie plany ma Veena.

Epilog

20 października 2007 sobota, 11.30 Raxaul, Indie Atmosfera w kabinie toyoty land cruiser zmieniała się w trakcie podróŜy. Gdy wczesnym rankiem wyruszali z Nowego Delhi, byli bliscy paniki. Zwłaszcza Santana nie mogła zapanować nad sobą i pełnym napięcia głosem nieustannie wszystkich popędzała. Starała się przy tym nie obudzić Ŝadnej z pielęgniarek, prócz Samiry, która spała z Durellem. Po trzech godzinach jazdy byli juŜ wyraźnie wyluzowani - nawet Santana. Cal zaczął się nawet zastanawiać, czy ich reakcja nie była przesadna, był bowiem przekonany, Ŝe Veena nigdy nie odda się dobrowolnie w ręce policji. - Wolę siedzieć w Katmandu i przekonać się, Ŝe przesadziłam, niŜ siedzieć w Nowym Delhi i przekonać się, Ŝe nie doceniłam zagroŜenia odpowiedziała mu Petra. Zjedli lunch w Lucknow i spróbowali się dowiedzieć, czy w porannych wiadomościach pojawiły się doniesienia o Nurses International. Niczego jednak nie usłyszeli i tak zaczęła się nowa dyskusja, o tym, dokąd właściwie uciekła Veena i czy uwolniwszy Hernandez, ukryła się gdzieś razem z nią. Zastanawiali się nawet, czy Hernandez wie wystarczająco duŜo, by się zgłosić na policję. Z pewnością wiedziała niewiele o miejscu, w którym ją przetrzymywano i z którego uciekła w środku nocy - chyba Ŝe Veena powiedziała jej o wszystkim. Samira wątpiła, by do tego doszło; twardo wierzyła, Ŝe jej przyjaciółka będzie lojalna wobec grupy. 395

Stanęło na tym, Ŝe podjęli najsłuszniejszą decyzję, wynosząc się z miasta i z kraju właśnie teraz, nim opadnie pył po całym zamieszaniu i nim zdołają precyzyjnie ocenić straty spowodowane przez ucieczkę Veeny Chandry i Jennifer Hernandez. - Ta dziewczyna zawsze mnie niepokoiła - powiedział Cal, półleŜąc w trzecim rzędzie foteli. - Z perspektywy czasu widzę, Ŝe naleŜało ją wyrzucić, gdy tylko dowiedzieliśmy się o jej przeszłości. Rany, kto by wytrzymał psychicznie szesnaście lat takiego Ŝycia? - Jak sądzisz, co powiedzą szefowie SuperiorCare Hospital Corporation i sam Raymond Housman, jeśli się okaŜe, Ŝe firma Nurses International na dobre wypadnie z obiegu? - spytała Petra, siedząca za kierownicą. - Myślę, Ŝe będą bardzo zawiedzeni - przyznał Cal. - Nasz program w ciągu tygodnia wywarł ogromny wpływ na turystykę medyczną. Będą wręcz zrozpaczeni, jeśli nie zdołają tego wykorzystać, po takich nakładach... Bo niestety wydaliśmy sporo gotówki, Ŝeby zajść tak daleko. - Dobrze, Ŝe wymyśliłeś ten plan awaryjny, Durell - odezwała się Santana. - Inaczej tkwilibyśmy jeszcze w Nowym Delhi. - To był pomysł Cala - przyznał Durell. - Ale ty go zrealizowałeś - odparł Cal. - DojeŜdŜamy do Raxaul - zaanonsowała Santana. Durell otoczył twarz dłońmi i przysunął do szyby. - Rzeczywiście: płasko i tropikalnie. Spodziewałem się czegoś zupełnie innego, kiedy szukałem odpowiedniego miejsca do przekroczenia granicy. - Jak sądzicie, będą kłopoty? - spytała Petra. Przez całą drogę unikali tego pytania jak ognia, zarówno w rozmowach, jak i we własnych myślach. Teraz jednak, gdy zbliŜali się do przejścia granicznego, coraz trudniej było je ignorować. - Ryzyko jest minimalne - odparł wreszcie Cal. - To takie zadupie! Tu nawet nie potrzeba wiz, Ŝeby przekroczyć granicę. Nie tak mówiłeś, Durell? - To zwykłe przejście, korzystają z niego głównie cięŜarówki - odrzekł Durell. 396

- Długo będziemy musieli zostać w Katmandu? - spytała Petra. - Zobaczymy, jak się będziemy czuli - odpowiedział jej Cal. - Teraz juŜ oficjalnie jesteśmy w Raxaul - oznajmiła Santa-na, wskazując na tablicę informacyjną, którą właśnie mijali. W przestronnym SUV-ie zapadła cisza. Petra stopniowo wytracała prędkość; mijali coraz więcej tablic i znaków, a takŜe stojących na poboczach cięŜarówek. Miasto wydawało się zrujnowane i brudne. Jedynymi pieszymi w bocznych uliczkach były najwyraźniej prostytutki. - Śliczne miejsce - skomentował Durell, by przerwać milczenie. - DojeŜdŜamy do posterunku słuŜby celnej - powiedziała Santana. Pośrodku drogi stał nieduŜy, niczym niewyróŜniający się budynek, po którego obu stronach wyznaczono pasy, na których miały się zatrzymywać samochody. Na pustych skrzynkach, pod nagą Ŝarówką, siedziało kilku umundurowanych pograniczników. Na uboczu przysiadł teŜ samotny policjant, który nawet nie pilnował własnej broni - jego karabin stał oparty o ścianę budyneczku. Dziewięćdziesiąt metrów za posterunkiem celników wzniesiono znacznie większą, łukowatą budowlę piętrzącą się ponad drogą - zapewne dokładnie tam przebiegała granica państwa. Kilku pieszych właśnie ją przekraczało w obie strony i nikt ich o nic nie pytał. Gdy land cruiser podjechał bliŜej, jeden z mundurowych wstał i dał Petrze znak, by zatrzymała samochód. - Dokumenty wozu - rzekł znudzonym głosem. - I paszporty. Wszyscy podali Petrze swoje paszporty, a Santana wyjęła ze schowka dokumenty wozu. Pogranicznik przyjął plik dokumentów przez uchylone okno toyoty i bez słowa zniknął w budynku. Minęła minuta, potem druga. Gdy minęło pięć, Santana nie wytrzymała: - Sądzicie, Ŝe wszystko jest w porządku? - spytała. 397

Nikt się nie odezwał. Napięcie rosło z kaŜdą chwilą. Nadzieją na to, Ŝe uda się bezproblemowo przekroczyć granicę, gasła w oczach. Petra pierwsza spostrzegła w lusterku wstecznym policyjne jeepy. Cztery terenówki zbliŜyły się błyskawicznie i wyhamowały ostro, blokując toyocie drogę ze wszystkich stron. Z kaŜdego z nich wyskoczyło czterech policjantów. Wszyscy, poza dwoma, trzymali pistolety w dłoniach; dwaj ostatni dźwigali karabiny szturmowe. - Wysiadać z wozu! - szczeknął dowódca oddziału. Jego lewą pierś zdobiły niezliczone baretki. - Ręce do góry! Jesteście aresztowani. 1 listopada 2007 czwartek, 6.15 Nowy Jork, Stany Zjednoczone Z punktu widzenia Laurie najgorszą stroną koszmaru, jakim było leczenie niepłodności, było oczekiwanie. W pierwszej części cyklu dało się czymś zająć umysł: trzeba było pamiętać o przyjmowaniu pigułek, robieniu zastrzyków, badaniach ultrasonograficznych. Nie było czasu na obsesyjne rozmyślania. Druga część cyklu była inna. Pozostało tylko jedno - zastanawiać się, czy to juŜ ten cykl, w którym zajdę w ciąŜę, czy moŜe zawsze juŜ będę jałowa? Samo słowo jałowa brzmiało zdaniem Laurie co najmniej niepokojąco, jakby sugerowało niedoskonałość, niekompletność. Gdy obudziła się w ten wczesny listopadowy poranek, przy wtórze staccata kropel deszczu uderzających o szyby, znowu pomyślała o tym samym: czy juŜ jest w ciąŜy. Podobnie jak w trakcie poprzednich dziesięciu lub więcej cyklów, i tym razem miała nadzieję. Zastrzyki hormonalne, które sobie aplikowała w tym miesiącu, zainicjowały produkcję naprawdę dorodnych pęcherzyków Graafa. Z drugiej jednak strony, Laurie nie mogła się oprzeć przygnębieniu. W poprzednich cyklach sytuacja była podobnie obiecująca, a jednak nic 398

się nie wydarzyło. Dlaczego tym razem miałoby być inaczej? Czy nie lepiej było zapomnieć o nadziei i nie spodziewać się niczego dobrego? W poprzednim miesiącu, gdy znowu dostała okres i głośno obwieściła Jackowi, Ŝe nie jest w ciąŜy, była gotowa zrezygnować z terapii. Ze strachem myślała o tym, Ŝe moŜe ciąŜa po prostu nie jest pisana Laurie Montgomery Stapleton, damie po czterdziestce. LeŜąc w ciepłym łóŜku, słyszała, jak Jack podśpiewuje pod prysznicem. Jego beztroska w obliczu katuszy, które przeŜywała, czyniła je jeszcze trudniejszymi do zniesienia. - Chrzanić to! - zawołała w końcu. Była zrezygnowana. Odrzuciła kołdrę i pospieszyła do łazienki, gorącej i mocno zaparowanej. Starając się nie myśleć o niczym i niczego nie oczekiwać, sięgnęła po jeden z zapasu znienawidzonych testów ciąŜowych. Przysiadła na sedesie i zwilŜyła końcówkę, tak jak napisano w instrukcji. Nastawiła budzik i odłoŜyła test na ceramiczną pokrywę spłuczki. Wróciwszy z kuchni, gdzie zdąŜyła nastawić ekspres do kawy i włoŜyć kilka bułeczek do tostera, sięgnęła po test, celowo unikając spoglądania w okienko wskaźnika. Skupiła się na wyłączaniu irytującego sygnału budzika. Kiedy juŜ wmówiła sobie, Ŝe wynik jest negatywny, pozwoliła sobie na jedno szybkie spojrzenie. Odwróciła głowę, nie wierząc własnym oczom. Po raz pierwszy w okienku testu pojawił się drugi pasek - wyraźny i jednoznaczny. Krzyknęła z radości. Instynktownie wiedziała, kiedy doszło do poczęcia. W Indiach, zaraz po tym, jak Jennifer szczęśliwie powróciła do hotelu, Laurie i Jack kochali się jak szaleni. I choć jeszcze tego samego dnia poddała się zabiegowi zapłodnienia wewnątrzmacicznego, i tak wiedziała: to naturalna metoda nareszcie przyniosła skutek. Laurie odwróciła się gwałtownie, chwyciła drąŜek na ręczniki umocowany do drzwi kabiny i otworzyła ją szybkim ruchem. Nie dbając o to, Ŝe ma na sobie pidŜamę, wskoczyła pod prysznic, do zdumionego Jacka. - Udało się! - krzyknęła. - Jestem w ciąŜy!

399

20 marca 2008 czwartek, 11.45 Los Angeles, Stany Zjednoczone Jennifer wzięła kopertę, ale oparła się silnej pokusie otwarcia jej od razu, na miejscu. W końcu jej zawartość miała wpłynąć na całe jej Ŝycie. Na kopercie napisano: Jennifer M. Hernandez, UCLA David Geffen School of Medicine. Wewnątrz zaś znajdował się wynik dopasowania procesu, w którym marzenia studentów czwartego roku i plany akademickich ośrodków medycznych poddawane są korelacji, ku maksymalnemu zadowoleniu obu stron. Dopasowanie było waŜne dla studentów, poniewaŜ to, gdzie mieli się szkolić, było głównym czynnikiem wpływającym na to, gdzie spędzą większość swego zawodowego Ŝycia. Kilkoro znajomych Jennifer, którzy juŜ poznali swoje przeznaczenie, próbowało namówić ją, by otworzyła swoją kopertę, lecz odmówiła. Nie uległa Ŝadnym formom perswazji, urwała się zasadniczo zadowolonej ze swego losu grupce i wybiegła z audytorium. Wiedziała, Ŝe to tylko niemądry przesąd, ale koniecznie chciała podzielić się nowiną ze swym najbliŜszym przyjacielem Neilem McCulganem. Odkąd wrócili z Indii, ich związek rozkwitał. Choć Jennifer nie miała zbyt wiele czasu, bo obowiązki studentki łączyła z pracą w ośrodku medycznym, wszystkie wolne chwile gotowa była spędzać z Neilem, oczywiście pod warunkiem Ŝe akurat nie surfował w jakiejś egzotycznej okolicy. Koperta parzyła jej dłoń, gdy Jennifer szybkim krokiem maszerowała w stronę oddziału ratunkowego. Wytropiła Neila w salce, w której pracował z garstką rezydentów, ćwicząc intubowanie na niedawno zmarłym pacjencie. Skupiony na swych podopiecznych, nie zauwaŜył jej w pierwszej chwili, a gdy wreszcie na nią spojrzał, pomachała mu kusząco kopertą. Wiedział, co to oznacza, i na krótką chwilę ogarnęło go przygnębienie. I dla niego ta przyjaźń znaczyła coraz więcej, choć dopiero zaczynali odkrywać królestwo fizycznej bliskości. 400

Rozumiał, Ŝe sprawy muszą toczyć się naprzód i ewoluować, lecz nie cieszyła go myśl o powrocie Jennifer na Wschodnie WybrzeŜe, a przecieŜ wiedział, Ŝe od pierwszego roku nauki w Los Angeles właśnie to było jej marzeniem. Zastanawiał się, czy sam nie byłby skłonny wyruszyć w tamte strony, ale odrzucił tę myśl. Lubił Nowy Jork, ale wolał Los Angeles, zwłaszcza z powodu pasji do surfingu. Wiedział, Ŝe Jennifer zostanie dopasowana zgodnie ze swoim Ŝyczeniem. Była zbyt dobrą studentką wyróŜniającą się zwłaszcza podczas praktyk chirurgicznych na czwartym roku - by mogło być inaczej. Osłaniając usta dłonią, bezgłośnie, lecz wyraźnie polecił: Idź do mojego gabinetu. Jennifer skinęła głową i wyszła na korytarz. Dotarłszy do pokoju Neila, usiadła na krześle i uniosła kopertę do światła, by sprawdzić, czy uda się coś odczytać. Wiedziała, Ŝe w pewnym sensie oszukuje samą siebie, ale nie umiała się powstrzymać. Neil zjawił się po paru minutach. - I co, Columbia? - spytał. - Jeszcze nie otworzyłam. Jestem przesądna; chciałam to zrobić w twojej obecności. - Głuptasku, przecieŜ i tak dostaniesz to, czego chcesz. - Chciałabym być tego taka pewna jak ty. - No, otwórz wreszcie. Jennifer nabrała powietrza w płuca, rozdarła kopertę i wyszarpnęła ze środka list. Otworzyła go i wydała okrzyk radości. Wyrzuciła pismo wysoko w powietrze i pozwoliła mu łagodnie opaść na podłogę. - A widzisz? - odezwał się Neil. - Columbia ma szczęście, Ŝe cię dostała. Schylił się, podniósł list i przebiegł po nim wzrokiem. Zaraz potem przeczytał go po raz drugi, nie dowierzając temu, co zobaczył: Centrum Medyczne UCLA, Oddział Chirurgii. Nic z tego nie rozumiejąc, uniósł głowę znad pisma, by spojrzeć w oczy Jennifer. - Co to ma znaczyć? - wydukał. 401

- Ach tak, zapomniałam ci powiedzieć. Zmieniłam preferencje. Zrozumiałam, Ŝe nie chcę wyjeŜdŜać właśnie teraz, kiedy zaczęliśmy się tak dobrze poznawać... Ale nie martw się. Nie będę nalegać. Neil rozpostarł ramiona, zamknął ją w niedźwiedzim uścisku, zakołysał lekko i uniósł w powietrze. - Wzruszyłaś mnie - powiedział. - I wiesz co? Nigdy tego nie poŜałujesz.

5 sierpnia 2008 środa, 18.20 Los Angeles, Stany Zjednoczone Jennifer Hernandez była tak podniecona, Ŝe nie mogła ustać w miejscu. Przechadzała się nerwowo przed salą odpraw celnych w terminalu Międzynarodowego Portu Lotniczego w Los Angeles. JuŜ za kilka minut miała nastąpić kulminacja jej wielomiesięcznych wysiłków, wspomaganych trudem paru innych osób. - Trudno uwierzyć, Ŝe Veena Chandra stanie zaraz w tych drzwiach - stwierdził Neil McCulgan, który przywiózł Jennifer na lotnisko. - Powiem ci, Ŝe kilka razy byłam juŜ przekonana, Ŝe nic z tego nie będzie - odrzekła Jennifer. Niemal od dnia, w którym powrócili z Indii, wszczęła kampanię, której celem było przekonanie władz UCLA, by przyznały Veenie stypendium, a rządu Stanów Zjednoczonych, by wydał jej wizę studencką. Nie było to łatwe, początkowo bowiem obie instytucje odmówiły nawet rozpatrzenia podania. Największym problemem był udział Veeny w procesie firmy Nurses International, ale został on usunięty w chwili, gdy sąd przyznał jej oraz pozostałym pielęgniarkom - status świadka koronnego w zamian za zeznania przeciwko Calowi Morganowi, Durellowi Williamsowi, Santanie Ramos oraz Petrze Danderoff. Wkrótce pojawiła się kolejna przeszkoda: brak wizy umoŜliwiającej 402

przyjazd na egzamin MCAT, uprawniający do wstępu na uczelnie medyczne. Jak się okazało, warto było włoŜyć wielki wysiłek w jej pokonanie, Veena bowiem zdała test celująco. Wynik bliski ideału pomógł jej w późniejszych staraniach o przyjęcie na uczelnię, a kiedy juŜ uniwersytet spojrzał łaskawszym okiem na jej podanie, takŜe i urzędnicy wizowi zmienili ton. Ostatnim - choć niemałym - wysiłkiem w tej sprawie było zebranie pieniędzy na przelot i inne wydatki. Najdziwniejsze było to, Ŝe udało się wykonać i to zadanie, choć Jennifer niemal bez reszty poświęcała się pracy rezydentki oddziału chirurgicznego. - Jest! - zawołał podniecony Neil, wskazując na drzwi, z których właśnie wyszła Veena. Niosła w rękach dwie małe, płócienne torby z całym swoim dobytkiem. Miała na sobie źle dopasowane dŜinsy i prostą, bawełnianą koszulkę. Mimo to promieniała szczęściem. Jennifer pomachała jej radośnie, a Veena odwzajemniła gest i ruszyła w ich stronę. Obserwując szeroki uśmiech na jej ustach, Jennifer zastanawiała się, co się dzieje teraz w głowie tej dziewczyny. Nareszcie uwolniła się na dobre od odraŜającego, lubieŜnego ojca, by stanąć przed bajeczną szansą studiowania medycyny, o czym jeszcze niedawno - za sprawą ojca - nie mogła nawet marzyć. Z drugiej jednak strony godziła się na rozpoczęcie Ŝycia w całkowicie odmiennej, nieprzyjaznej kulturze i wyrzeczenie się wszystkiego, co znała od dziecka. Istniało podobieństwo między jej sytuacją a zmianą, która wydarzyła się w Ŝyciu Jennifer, gdy wyjechała z Nowego Jorku na Zachodnie WybrzeŜe, do - jak się jej zdawało - zupełnie innej kultury albo nawet zupełnie innego świata, lecz Veena dokonywała w swoim Ŝyciu nieporównywalnie głębszego i trudniejszego przewrotu. Oddalała się od silnej kultury grupowej do świata indywidualności. Jennifer nigdy nie doświadczyła czegoś takiego i zapewne nie umiałaby nawet udzielić Veenie wsparcia w tej kwestii. Wiedziała natomiast, Ŝe będzie umiała pomóc jej w przezwycięŜeniu ponurej przeszłości, bo sama była niegdyś molestowana. Rozumiała doskonale, jak bardzo okalecza takie 403

doświadczenie, i miała nadzieję, Ŝe zdoła nauczyć Veenę strategii sukcesu, którą sama poznała metodą prób i błędów. Jennifer miała teŜ nadzieję, Ŝe Veena zechce otworzyć się na tę pomoc. W końcu to właśnie ona udzieliła jej jednej z waŜniejszych - bo zmieniającej losy Ŝycia - lekcji. Nadszedł czas odpłacenia tym samym. Cena była wysoka, ale to właśnie dzięki Veenie Jennifer nauczyła się tak wiele o odkupieniu win i o przebaczeniu.

Cook Robin - Cialo obce

Robin Cook Cykl Laurie MontgomeryJack Stapleton 08 Cialo obce

Cook Robin - Chromosom 6

Robin Cook - Mutant

Cook Robin - Rok interny

Robin Cook - Kryzys

Cook Robin - Toksyna

Cook Robin - Niebezpieczna gra

Cook Robin - Inwazja - Th

Cook Robin - Interwencja

Cook Robin - 17. Toksyna

Cook Robin - 29 - Interwencja

Robin Cook Uprowadzenie

Robin Cook Uprowadzenie

Robin Cook Zaraza

Robin Cook Inwazja

Robin Cook Sfinks

Robin Cook Dopuszczalne ryzyko

Cook Robin - 10. Mutant

Cook Robin - 10 - Mutant

Cook Robin - 21 - Uprowadzenie

Cook Robin - Zaraza

Robin Cook - Chromosom

Cook Robin - Marker - Th

Robin Cook - Dewiacja

Cook Robin - Sfinks - Th

Cook Robin - 16. Inwazja

Cook Robin - 26 - Kryzys

Cook Robin - Marker

Robin Cook - Marker

Robin Cook Dopuszczalne ryzyko

Cook Robin - Cialo obce

Robin Cook Cykl Laurie MontgomeryJack Stapleton 08 Cialo obce

Cook Robin - Chromosom 6

Robin Cook - Mutant

Cook Robin - Rok interny

Robin Cook - Kryzys

Cook Robin - Toksyna

Cook Robin - Niebezpieczna gra

Cook Robin - Inwazja - Th

Cook Robin - Interwencja

Cook Robin - 17. Toksyna

Cook Robin - 29 - Interwencja

Robin Cook Uprowadzenie

Robin Cook Uprowadzenie

Robin Cook Zaraza

Robin Cook Inwazja

Robin Cook Sfinks

Robin Cook Dopuszczalne ryzyko

Cook Robin - 10. Mutant

Cook Robin - 10 - Mutant

Cook Robin - 21 - Uprowadzenie

Cook Robin - Zaraza

Robin Cook - Chromosom

Cook Robin - Marker - Th

Robin Cook - Dewiacja

Cook Robin - Sfinks - Th

Cook Robin - 16. Inwazja

Cook Robin - 26 - Kryzys

Cook Robin - Marker

Robin Cook - Marker

Robin Cook Dopuszczalne ryzyko

Recommend Documents