Corki Ksiezyca I. Bogini Nocy. - Lynne Ewing

Tytuł oryginału: Daughters of the Moon #1: Goddess of the Night; Daughters of the Moon #2: Into the Cold Fire Goddes of the Night and Into the Cold Fire © 2000 by Lynne Ewing Originally published in the United States and Canada by Disney • Hyperion Books, an

imprint of Disney Book Group, LLC as Daughters of the Moon #1: Goddess of the Night; Daughters of the Moon #2: Into the Cold Fire. This reprinted edition published by arrangement with Disney • Hyperion Books

Copyright for the Polish edition © 2011 by Wydawnictwo Jaguar S.J. Projekt graficzny okładki: Joanna Wasilewska Zdjęcie na okładce © Stas Perov – Fotolia.com Redakcja: Justyna Chmielewska Korekta: Marta Olejnik Skład i łamanie: EKART ISBN 978-83-7686-024-4 Wydanie pierwsze, Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2011 Adres do korespondencji: Wydawnictwo Jaguar S.J.

ul. Kazimierzowska 52 lok. 104 02-546 Warszawa www.wydawnictwo-jaguar.pl Wydanie pierwsze w wersji e-book

Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2011 Skład wersji elektronicznej: Virtualo Sp. z o. o.

Spis treści

Dedykacja Bogini nocy Prolog

ROZDZIAŁ PIERWSZY ROZDZIAŁ DRUGI ROZDZIAŁ TRZECI ROZDZIAŁ CZWARTY ROZDZIAŁ PIĄTY ROZDZIAŁ SZÓSTY ROZDZIAŁ SIÓDMY ROZDZIAŁ ÓSMY

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ DZIESIĄTY ROZDZIAŁ JEDENASTY

ROZDZIAŁ DWUNASTY ROZDZIAŁ TRZYNASTY ROZDZIAŁ CZTERNASTY ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

ROZDZIAŁ SZESNASTY ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY ROZDZIAŁ OSIEMNASTY ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY W zimnym ogniu Prolog ROZDZIAŁ PIERWSZY ROZDZIAŁ DRUGI ROZDZIAŁ TRZECI ROZDZIAŁ CZWARTY ROZDZIAŁ PIĄTY ROZDZIAŁ SZÓSTY ROZDZIAŁ SIÓDMY ROZDZIAŁ ÓSMY

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ DZIESIĄTY ROZDZIAŁ JEDENASTY ROZDZIAŁ DWUNASTY

ROZDZIAŁ TRZYNASTY ROZDZIAŁ CZTERNASTY ROZDZIAŁ PIĘTNASTY ROZDZIAŁ SZESNASTY

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY ROZDZIAŁ OSIEMNASTY ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Przypisy

Dla Alessandry Balzer, z głęboką wdzięcznością. Bez jej bezgranicznego entuzjazmu i wsparcia książki te nigdy by nie powstały.

PROLOG

W zamierzchłych czasach powiadano, że bogini Selene prowadziła księżyc po niebie. Co noc

podążała za swym bratem Heliosem – słońcem – by pochwycić jego ogniste promienie i odbić je na ziemię. Pewnej nocy w czasie swej podróży ujrzała Endymiona, śpiącego na wzgórzach. Zakochała

się w pięknym pasterzu. Co noc podziwiała jego delikatne piękno i kochała go coraz mocniej, aż wreszcie pozostawiła księżyc między ziemią i słońcem, by zstąpić na trawiaste pola i położyć się obok niego. Pozostała z nim przez trzy noce, a księżyc – niezdolny przechwycić promieni słońca – pozostawał

ciemny. Ludzie bali się go, ponieważ był mroczny. Mówili, że sprowadzał śmierć i uwalniał siły zła, które przemierzały czarną noc. Ciemność rozgniewała Zeusa, króla bogów, który pokarał Selene, rzucając na Endymiona klątwę wiecznego snu. Selene powróciła do księżyca i poczęła prowadzić go po nocnym niebie, lecz jej miłość była zbyt

silna. Ukryła Endymiona w jaskini i do dziś na trzy noce księżycowego miesiąca opuszcza nieboskłon, by odwiedzić swego uśpionego kochanka i okryć go srebrzystymi pocałunkami. Endymion śni o tym, że trzyma księżyc. Dał Selene wiele córek, które strzegą nocy. Są potężne i piękne jak ich matka, lecz śmiertelne, tak jak ich ojciec.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Vanessa Cleveland przeklinała cicho, idąc ulicą. Nie mogła pozbyć się dziwnego poczucia, że ktoś podąża jej śladem. Jak mogła zapomnieć, że nie ma księżyca? Ponad nią, wokół pokrytych czerwonym gontem dachów, ślizgały się rzadkie chmury,

niosąc ze sobą chłód oceanu. Zimno nie ogarnęło jej od razu – docierało do niej powoli i delikatnie. Zaczęła dygotać, chociaż nie była pewna, czy to z powodu chłodu, czy może ze strachu. Dziewczyna minęła dwa domy, gdy delikatne stukanie spowodowało, że zatrzymała się

i odwróciła. Podniosła się bryza, a kilka suchych liści, szeleszcząc, przesunęło się ku niej po chodniku. Poczuła ulgę i uśmiechnęła się. Próbowała skupić się na czymś przyjemnym, by nie myśleć o strachu. Zaczęła marzyć o Michaelu Saratodze. Bujne czarne włosy, skręcone w grube loki, sięgały mu aż do ramion. Miał wyraźne, ostre rysy, seksowny uśmiech i łagodne ciemne oczy. Spodobał jej się już pierwszego dnia roku szkolnego, kiedy poznała go na zajęciach z hiszpańskiego. Nie sądziła jednak, by sama mogła mu kiedykolwiek wpaść w oko. Nawet

teraz odpychała od siebie tę słodką myśl, aby tylko nie zapeszyć. Michael sprawiał, że w kościach czuła ogień, wręcz ból. To było przyjemne, a zarazem bardzo niemiłe. Jak taki odmieniec jak ona mógł spodziewać się czegoś tak normalnego jak posiadanie chłopaka? Nagle znów poczuła, że ktoś idzie za nią ulicą. Obejrzała się – oczekiwała, że ujrzy człowieka w szlafroku, który niosąc worki ze śmieciami, wyprowadza właśnie psa, albo kroczącego środkiem drogi bezdomnego, pchającego przed sobą wózek. Ulica była jednak pusta. Czy to brak księżyca tak stresował Vanessę? Spróbowała znów skoncentrować się na Michaelu i nie myśleć o cieniach, które zdawały się zbliżać do niej z każdym krokiem. Michael osiem razy poprosił ją do tańca w Planet Bang w Hollywood i z pewnością spędziłaby z nim więcej czasu, gdyby Morgan Page nie wyciągała go wciąż na parkiet. Chłopak lubił tańczyć, a Morgan tańczyła lepiej niż Vanessa. Próbowała przypomnieć sobie to uczucie, gdy Michael dotykał ją policzkiem, jego dłoń spoczywała na jej talii, a… Kątem oka zauważyła, że coś się poruszyło. Obróciła się nagle. Cokolwiek to było, przesunęło się gdzieś pomiędzy cieniami i zniknęło.

Pochyliła się i zdjęła ciężkie buty o wygiętych podeszwach. Gdy trzymała je w dłoniach, obcasy wydawały jej się twarde i śmiertelnie niebezpieczne. Cofnęła się o dwa kroki i rozejrzała po ulicy. Nagle zrozumiała. Strach ustąpił miejsca uczuciu ulgi. Pewnie idzie za nią jej najlepsza przyjaciółka, Catty. Czemu wcześniej o tym nie pomyślała? Nie byłby to pierwszy raz, gdy koleżanka próbowała ją nastraszyć, uważając to za coś zabawnego. – Catty? – powiedziała. – Wiem, że to ty. Wychodź – rzuciła głośniej, ale głos i tak wyraźnie jej zadrżał. Nikt nie odpowiedział. – Catty – powtórzyła. Teraz głos był cichszy, zmienił się w przepełniony strachem szept. Zajrzała w mrok oblepiający bok domu. Cokolwiek się tam kryło, już znikło. Czy to tylko złudzenie w ciemności? W końcu odwróciła się i znów zaczęła iść, mocno stąpając bosymi stopami po chłodnym

betonie. Mama ostrzegała ją, jak niebezpieczne dla dziewczyny może być nocne Los Angeles. Przepełnił ją gniew, a w gardle zawiązał jej się supeł. Nie powinno być tak niebezpiecznie. Dziewczyny mają prawo cieszyć się nocą, biegać pod gwiazdami i księżycem, a nie siedzieć

w domach, ukryte za zaryglowanymi drzwiami. Gniew przyspieszył jej krok i dodał odwagi. Mocniej chwyciła buty. Kiedy doszła do rogu ulicy, stanęła w świetle latarni, przybierając prowokacyjną pozę. Długo stała w bursztynowym blasku. Jeśli śledził ją ktoś, kto miał złe zamiary – gangster, bandyta lub zdesperowany bezdomny – już by zaatakował. Znowu pomyślała o Michaelu, o jego dłoni na jej talii. Czy pochylał się, by ją pocałować, gdy odciągnęła go Morgan? Coś przeskoczyło w ciemności. Czymkolwiek było, bardzo starało się pozostać niewidoczne. Vanessa tym razem była pewna, że to coś istniało naprawdę, że nie było tylko grą światła i cienia. Ruszyła biegiem, ale potknęła się o leżący na ziemi trzykołowy rowerek. Buty wypadły jej z rąk i poleciały na bok. Kierownica przewróconego rowerka boleśnie wbiła jej się

w brzuch. Zabawki wcześniej tam nie było. Zauważyłaby coś tak dużego. Ktoś zakradł się za jej plecami i ją tam postawił. Tylko jak i kiedy? Porzuciła buty, podniosła się i ruszyła biegiem. Nie krzyczała. Krzyk zabierał zbyt dużo tlenu. Biegła na złamanie karku, mocno poruszając rękami. Już zdołała poczuć narastające w molekułach podniecenie – łagodne, przyjemne drżenie. Mogła poddać się swojej mocy, ale byłoby to zbyt ryzykowne. Miała okropne przeczucie, że to, co właśnie się dzieje, jest w jakiś sposób powiązane z jej niezwykłą zdolnością. Zawsze obawiała się, że pewnego dnia ktoś pozna jej tajemnicę.

Gdyby choć jedna osoba odkryła prawdę, wytropiliby ją, zabrali do jakiegoś tandetnego miejsca, takiego jak Las Vegas, i pokazywali jako atrakcję turystyczną. Potem uderzyła ją nowa fala przerażenia. Może osoba, która ją śledzi, próbuje nastraszyć ją tak, by posłużyła się swoją mocą? Być może mierzyła w nią kamera wideo, której właściciel miał nadzieję nakręcić coś niezwykłego i sprzedać temu, kto da najwięcej. Kimkolwiek był jej prześladowca, był coraz bliżej. Tupot stóp niósł się po trawie, z każdą chwilą dystans malał. Nie obejrzała się, by zobaczyć, kto za nią biegnie.

Molekuły podniecały się coraz bardziej, chcąc uwolnić się od grawitacji. Wyobraziła sobie, że staje się niewidzialna i pozostawia swoje ubrania, a jej prześladowca zatrzymuje się, by podnieść porzuconą sukienkę z Organzy. To było zbyt ryzykowne. Nie ruszajcie się, pomyślała. Musiała się skupić, by utrzymać cząsteczki w ryzach. Jej ciało pragnęło poddać się napięciu w kościach i mięśniach i rozpaść się na milion kawałków. Wtedy kolejny dźwięk spowodował, że serce jej zamarło. Do kroków tego, kto ją gonił, dołączyły kolejne. Tym razem nie była to jedna osoba, ale dwie, a może nawet więcej. Czy mogło być jeszcze gorzej, niż wyobraziła sobie na początku?

Co zrobi mama, gdy dowie się, że jej córka to dziwadło? Co powiedzą ludzie w szkole? Szkoła średnia i bez tego była trudna. Pragnęła tylko być taka jak inni. Usłyszała czyjeś słowa. Zorientowała się, że płyną one z jej własnych ust wysokim, zachęcającym tonem. Co takiego mówiła? Czyżby odmawiała zapomnianą modlitwę, której w dzieciństwie nauczyła ją mama? Jej wargi znów wypowiedziały dziwną frazę:

– O, Mater Luna, Regina noctis, adiuvo me nunc.1

Poza angielskim znała trochę język hiszpański. Te słowa z pewnością nie były ani angielskie, ani hiszpańskie. Skąd się wzięły? Kątem oka ujrzała sięgającą ku niej rękę. Słowa znów zebrały się jej w ustach, twardo i mocno. Wypluła je. – O, Mater Luna, Regina noctis, adiuvo me nunc. Potęga słów wypełniła ją, gdy je wymawiała. I nagle jej prześladowcy zniknęli. Biegła dalej, bojąc się uwierzyć w to, co z pewnością było prawdą. Została sama. Zatrzymała się i obejrzała za siebie na następnej przecznicy. Oparła dłonie na kolanach. Oddychała ciężko, czując kłucie w płucach. Ulica była pusta. Przed nią stały trzy ogrodowe figurki flamingów. Weszła na mokry trawnik i pociągnęła za długą szyję jednego z nich. Ciało oderwało się od nóg. Odrzuciła plastikowego różowego ptaka i podniosła z ziemi żelazne nogi. Pręty dobrze leżały jej w dłoniach.

Zawróciła i przeszła pół przecznicy. Była już niedaleko Melrose Avenue, a to oznaczało obecność ludzi. Odwróciła się i pobiegła ku uspokajającym dźwiękom ulicy i jasnym neonowym światłom. Woń tajskich przypraw i spaghetti z północy Włoch owiała ją pysznie, kiedy dołączyła do grupy młodzieży idącej po chodniku. Zatrzymała się w pobliżu przystanku autobusowego i spojrzała na ulicę, z której uciekła. Na ławce siedziało czterech chłopaków i dziewczyna. Chłopcy byli ubrani jak neoprymitywiści. Mieli srebrne kolczyki w sutkach, brwiach, nosie i w ustach. Tatuaże zwijały się na ich karkach i ramionach w długich zwojach, a na nagich torsach, niczym zwierzęce futra, powiewały klapy czarnych skórzanych kurtek. – Z kim się bijesz? – spytał wysoki chłopak z czarnymi włosami. Spojrzał na rękę Vanessy. Popatrzyła w górę. Wciąż trzymała jedną z nóg flaminga, napinając mięśnie. Była gotowa

zadać cios. Uśmiechnęła się, by go uspokoić. Chłopak odsunął się i potknął na krawężniku. Jego oczy mówiły, że w twarzy Vanessy dostrzegł coś, co go przeraziło. – Idź straszyć w innej okolicy – prychnęła dziewczyna.

Kiedy Vanessa ruszyła w dół Melrose, wciąż się na nią gapili. Jej stopy zagłębiały się w czarnej warstwie brudu, zalegającej na ulicy. Nie chciała nawet wiedzieć, jakie ohydztwa miała pod nogami. Dom przywitał ją przyjemnym światłem na ganku. Był to niewielki robotniczy budynek skąpany w złotej poświacie. Przy przedniej alejce stało poskręcane oliwne drzewko. Zakradła się pod boczną ścianę i tam się ukryła. Kiedy miała już pewność, że nikt za nią nie idzie, podeszła do tylnych drzwi, otworzyła je

i weszła na ganek. Nogi flaminga rzuciła na pralkę. Upadły z głośnym brzękiem. – Vanesso! – zawołała mama. Weszła do ciepłej kuchni. Wokół unosił się zapach kawy, kleju i wiórów z ołówków. Nad stołem wisiała ogromna plansza. Mama zwykła nazywać ją tablicą inspiracji. Przypinała do niej kolorowe próbki i szkice. Pracowała jako projektantka kostiumów filmowych. – Spóźniłaś się – powiedziała mama, podchodząc do Vanessy. W jej oczach więcej było strachu niż gniewu. Brązowe włosy mamy wyglądały tak, jakby wielokrotnie nerwowo przeczesywała je palcami. Zimnymi dłońmi dotknęła policzka córki, a potem mocno ją przytuliła. – Martwiłam się o ciebie. Mam nadzieję, że nie szłaś do domu piechotą. Wiesz, co o tym myślę. – Podwieźli mnie – skłamała Vanessa. – Odebrała nas mama Catty. Mama pokręciła głową. – Matka Catty nie miałaby nic przeciwko całonocnej zabawie. – Nie podobało jej się to, że

Catty może robić, co chce. – Przepraszam za spóźnienie – powiedziała Vanessa. Czuła się naprawdę źle z tym, że jej mama tak się niepokoiła. – Planet Bang zamyka się o pierwszej, a nie o północy. – W środku tygodnia? Wiesz przecież, że to za późno. – Następnym razem na pewno będę bardziej uważać na godzinę. – Jeśli będzie następny raz – wymamrotała mama. – Mamo, wszyscy chodzą do Planet Bang we wtorki. Tylko we wtorki i w piątki wpuszczają

tam nieletnich. Przerwała i podążyła za wzrokiem mamy. Jej stopy były czarne od ulicznego brudu, a jeden z paluchów krwawił. – Na miłość boską, Vanesso, co się stało z twoimi butami? – spytała mama. – Nowe buty okazały się za małe – dziewczyna znów zaczęła kłamać, ale przerwała.

Czemu wydawało się jej, że wszystkie rozmowy z mamą zaczynają się od kłamstw lub na nich się kończą? – Zapomniałam zabrać je z Planet Bang. Zadzwonię i zapytam, czy ktoś ich nie znalazł. – Od dziś sama będę cię odbierać. Dziesiąta trzydzieści to wystarczająco późna godzina jak na środek tygodnia. Powinnaś być już w łóżku. – Dobrze. – Vanessa podeszła do zlewu i nalała sobie szklankę wody. – Czy stało się dzisiaj coś, o czym chcesz mi powiedzieć? -spytała mama podejrzliwie. – Nic. Vanessa nabrała w usta wody. Poczuła smak metalu i chloru, więc ją wypluła. – Coś musiało się stać, skoro pijesz wodę z kranu – powiedziała jej mama. – Zatrujesz się.

Nalała szklankę wody ze stojącej w kącie chłodziarki i podała ją Vanessie. Dziewczyna napiła się chłodnej wody, a potem spojrzała na matkę. Nigdy nie myślała o powiedzeniu jej prawdy, ale też nigdy wcześniej nie czuła, że była tak blisko jej ujawnienia. Co zrobiłaby mama? Może sama miała niezwykłe moce i czekała tylko, aż Vanessa poruszy ten temat? – Mamo, czy jesteś… – Jaka? – No, wiesz… inna? Znaczy, poza ubraniami? Jej mama ubierała się w rzeczy, które były modne, na długo przedtem, nim wiedziała

o tym większość ludzi. Taką miała pracę, ale czasem trudno było mieć tak mocno podążającą za trendami matkę. Nosiła rybaczki i platformy dwa lata wcześniej niż wszyscy – ludzie myśleli wtedy, że ma po prostu za krótkie spodnie. – Wróżka kiedyś powiedziała mi, że jestem trochę inna – wytłumaczyła mama. – Mówiła

mi, że widać to po tym, jak chodzę. – Ale mnie chodzi o to, czy naprawdę jesteś inna. – Podbródek Vanessy zaczął dygotać. –

Wiesz, w kategorii dziwadeł. – Kochanie – mama objęła ją. – To normalne, że czujesz się, jakbyś nie pasowała do innych. To część dorastania. Nie powinnaś się martwić. Zobacz, jaka jesteś popularna w szkole. Zobacz, jak często koledzy do ciebie dzwonią i zapraszają na imprezy. Gdyby jej mama wiedziała tylko, jak wiele na swój temat Vanessa musi ukrywać. Może teraz jest lubiana, ale co by było, gdyby prawda wyszła na jaw? – Dużo robię, by pasować do innych, mamo. – Nie użalała się nad sobą. Tak było naprawdę. – Nastolatki niechętnie akceptują ludzi, którzy bardzo się od nich różnią. – A czym ty się tak bardzo różnisz? Jesteś ładna. Masz dobre stopnie. Czy odważy się powiedzieć

prawdę? Czy ma wybór? Gdyby jej życie było

w niebezpieczeństwie, może mama zdołałaby jej pomóc. – Pamiętasz tę noc, kiedy byłam mała i obudziłam się z płaczem, bo przyśnił mi się koszmar? – Którą? To zdarzyło się tak wiele razy… – Tę noc, kiedy wydawało mi się, że bawię się w chowanego? – Tak… Znalazłam cię w łazience i zaniosłam do łóżka. – Nie chowałam się wtedy. – To co w takim razie robiłaś? – Ja… – przerwała. – Tak?

Spojrzała na swoją mamę. Jak mogła powiedzieć jej, że była niewidzialna? – Wtedy… Tamtej nocy dowiedziałam się… Tamtej nocy, po przebudzeniu z koszmarnego snu, nie widziała swojego ciała w bladym blasku. Była przerażona, bała się komukolwiek o tym powiedzieć. Myślała, że zrobiła coś

złego. Mama usłyszała jej płacz i przybiegła do pokoju. Nie widziała córki, mimo że Vanessa wyciągnęła do niej ręce. To jeszcze bardziej przeraziło dziewczynkę. Kiedy mama szukała jej w domu, molekuły wróciły na miejsce, ale coś poszło nie tak. Jej twarz wyglądała inaczej. Vanessa zamknęła się w łazience, sądząc, że mama już nie będzie jej kochać. W końcu zasnęła i rano obudziła się we własnym łóżku. Znów wyglądała normalnie. – Vanesso, czego się dowiedziałaś tamtej nocy? – Niczego. To nieważne. Matka uniosła jej podbródek i spojrzała w oczy. – Cała drżysz.

– Chciałabym… – Powiedz.

– Chciałabym być taka sama jak inni. – To wszystko? Zaufaj mi, lepiej być sobą i mieć swoje dziwactwa. – Mama znów usiadła przy stole. – Kiedy skończysz szkołę, będziesz mieć przed sobą całe życie. Nie staraj się za bardzo być taka jak inni. Dzieciaki, które tak robią, tracą coś ważnego. – Jej mama recytowała dalej to, co Vanessa zwykła nazywać „Wykładem Standardowym numer 7”.

Opuściła mówiącą już do ściany mamę i poszła na górę do łazienki. Umyła nogi. Obserwowała czarną wodę spływającą do odpływu. Potem wzięła kąpiel, założyła piżamę i poszła do sypialni. Uwielbiała swój pokój. Miała siedzenia na parapetach i okiennice, tapetę w kwiaty i łóżko z mnóstwem poduszek. Mama

określała ten wystrój jako „romans i dramat” i mówiła, że pokój wyglądał tak jakby mieszkała w nim baśniowa księżniczka. Włączyła komputer i kliknęła ikonę programu Sky Show, który kupiła poprzez czasopismo „Astronomia”. Na ekranie pojawił się wąski sierp księżyca. Spojrzała na datę. Według informacji podanych przez program na ten dzień przypadał początek pierwszej kwadry – czas, w którym Vanessa powinna czuć się gotowa na przeżycie przygody i ciekawa świata. Program popełnił jednak błąd. Tej nocy księżyca nie było. Te trzy noce, gdy nie było go widać z ziemi, zawsze dziwnie działały na Vanessę. Czuła się w tym czasie zdenerwowana, jakby w jakiś sposób wyczuwała niebezpieczeństwo. Mama Catty mówiła, że przesądni ludzie wierzą, że brak księżyca sprowadza śmierć i zniszczenie oraz że uwalnia złe moce, które przemierzają wtedy noc.

Łagodny powiew poruszył zasłonami. Vanessa nie zostawiła otwartego okna. Może to mama je otworzyła? Zamknęła okno, usiadła na łóżku i spojrzała na swój komputer. Otworzyły się drzwi i do pokoju weszła mama. – Przyszłam pocałować cię na dobranoc – powiedziała. – Czemu tu jest tak zimno? – Miałam otwarte okno. To ty je otworzyłaś? – Nie, ale to tłumaczy przeciąg, który czułam przez całą noc. – Coś jest nie tak z programem. Robiłaś coś z moim komputerem? – Z komputerem? – Jasne. – Vanessa pokręciła głową. – Głupie pytanie.

Mama pocałowała ją szybko i skierowała się do wyjścia. – Mamo? – Tak? – Wiesz, co to znaczy? – Spróbowała powtórzyć słowa, które wymówiła wcześniej: – O, ma-

ter Luu-na, Ree-gi-na nok-tis, ad-ju-wo me nunk? - To chyba po łacinie. – Mama uśmiechnęła się. – Robiłaś tak, będąc dzieckiem.

– Mówiłam po łacinie? – Nie – odparła mama. – Trzymałaś tak swój amulet. Vanessa spojrzała w dół. Po śmierci ojca jej koszmary się nasiliły. Zawsze miała ten sam sen – czarne cienie ukrywały księżyc w pełni, a potem – niczym widma – nabierały kształtu i zaczynały ją gonić. Zawsze budziła się wtedy, ściskając amulet, który nosiła na szyi. Teraz

też zaciskała na nim palce. – Dobranoc, kochanie. – Mama pocałowała ją w głowę i wyszła z pokoju. Vanessa spojrzała w noc za oknem. Gdzie nauczyła się łaciny? Wiedziała, że musiało się to łączyć z jej mocą. Gdyby nie było tak późno, zadzwoniłaby do Catty. Teraz musiała czekać do jutra, by dowiedzieć się, czy jej przyjaciółce też zdarzało się czasem wymawiać słowa, których nie rozumiała. Wsunęła się pod kołdrę. Bawełnianą pościel wysuszyło i wyprasowało słońce, przepełniając ją zapachem swego blasku. Nabrała w płuca tę woń i spojrzała znów na komputer. Po raz

pierwszy zauważyła, że jej budzik z fluorescencyjnymi wskazówkami był odwrócony do ściany. Wstała i obróciła go do siebie. Potem zauważyła swój zegarek. Leżał tarczą w dół. Dziwne. Może to dowcip Catty? Vanessa postanowiła poważnie porozmawiać z nią następnego dnia i powiedzieć, że te żarty zaszły już za daleko.

ROZDZIAŁ DRUGI

Catty i Vanessa siedziały przy kontuarze baru Johnny Rockets. W ciepłym, gęstym powietrzu wisiał zapach bekonu i cebuli. Wokół słychać było gwar rozmów, śmiechów i pisków, ale dopiero ryk ruszających spod lokalu motocykli okazał się wystarczająco głośny, by zagłuszyć lecące tu piosenki z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. – Przysięgam, że wczoraj nie byłam w twoim pokoju. Twarz Catty otaczały idealne pukle brązowych włosów. Kiedy przekręcała głowę, w loki wplatały się wpadające z zewnątrz promienie słońca. – Ktoś obrócił mój zegar – powiedziała Vanessa. – Czemu miałabym to robić? – Żeby pokazać, że tam byłaś. – Vanessa spojrzała na nią. – To nie byłby pierwszy raz.

– Przecież byłam z tobą w Planet Bang. Catty uśmiechała się delikatnie, a uśmiech ten pojawiał się na jej ustach, nawet kiedy marszczyła brwi. – Myślałam, że może to ty przestawiłaś zegarki. – Miała nadzieję, że to Catty. – Kto inny, jeśli nie ty, mógł to zrobić? – Może nikt – zauważyła Catty. – Może sama się nakręcasz. Pewnie z pośpiechu i z nerwów przewróciłaś zegar i ustawiłaś go przodem do ściany, nawet tego nie zauważając.

– Może – zgodziła się Vanessa, ale natrętne przeczucie, że ktoś był w jej pokoju, nie chciało jej opuścić. – Nie mogę uwierzyć, że przestraszyłaś się tak bardzo, że prawie powiedziałaś swojej mamie prawdę o… no, wiesz. Catty przerzuciła kilka tytułów piosenek w szafie grającej Seeburg Wall-O-Matic. Zabrała monety, które kelner przyniósł, by korzystać ze starej maszyny, i wstukała kilka liczb. – O mnie też zamierzałaś jej powiedzieć? – Nie – odparła Vanessa. – Tylko o sobie. Z głośników zahuczał Charlie Brown, próbując przebić się przez syk smażonych hamburgerów. Do środka weszła grupa motocyklistów i zajęła czerwone fotele przy wejściu. – Co by zrobiła? – spytała Catty. – To raczej nie jest coś, co spodziewa się usłyszeć każda

matka. „Mamo, a wiesz, że mogę być przejrzysta jak duch? Chcesz zobaczyć? A raczej nie zobaczyć?”

Catty roześmiała się tak głośno, że motocykliści odwrócili się i uśmiechnęli do niej. Vanessa wytarła kroplę czekolady, która spływała po czerwonym logo Johnny Rockets na szklance. – Nie żartuję, Catty. Nie chodziło tylko o brak księżyca. Ktoś mnie śledził. – Znam jeden sposób na sprawdzenie, czy tak było. Catty zagłębiła łyżkę w bitej śmietanie. – Nie – upomniała ją Vanessa. – Mówiłam ci już. Po tej ostatniej historii już nie chcę. Tak naprawdę, Vanessa bała się mocy Catty. – Zawsze tak mówisz, a potem zmieniasz zdanie.

– Chyba tak. Chcesz zjeść moje pomidory? – Nieźle cię wzięło wczoraj w nocy, co? – Catty zabrała pomidory i włożyła je do swojego hamburgera. Vanessa nie chciała już rozmawiać o poprzedniej nocy. Lepiej było zapomnieć zarówno o niej, jak i o koszmarnym śnie. – Szukałam cię dzisiaj w szkole. – Miałam w tym czasie inne rzeczy do roboty – powiedziała Catty. Podniosła frytkę pokrytą chili oraz serem i włożyła ją sobie do ust. – Musisz przestać! Opuszczasz zbyt wiele sprawdzianów. – Moja mama ma to gdzieś. – Ale ty nie powinnaś.

Vanessa czasem zazdrościła przyjaciółce jej stosunków z matką. Mama Catty nie przejmowała się, gdy jej córka nie chodziła do szkoły, bo wiedziała, że dziewczyna jest inna. Poza tym nie była jej biologiczną matką. Znalazła ją kiedyś przy drodze na pustyni pomiędzy Gila Bend i Yumą. Catty miała wtedy sześć lat.

Chciała przekazać ją władzom w Yumie, ale kiedy zobaczyła, że Catty potrafi manipulować czasem, uznała, że dziewczynka pochodzi spoza ziemi, że została rozdzielona z rodzicami jak E.T. i że w związku z tym musi chronić ją przed przedstawicielami rządu, którzy pewnie by ją pokroili. Zabrała ją do Los Angeles, wiedząc, że w mieście, w którym tyle się dzieje, dziecko z innej planety nie będzie się wyróżniać. Catty zachowała tylko dwa wspomnienia sprzed czasu, kiedy miała sześć lat. Jedno dotyczyło wypadku, a drugie ognia. Oba były jedynie przebłyskami, które niewiele mówiły o jej przeszłości. Planowała, że gdy jej moc wzrośnie, wróci do chwil, które nastąpiły przed tym, jak została znaleziona.

Vanessa odwinęła papier, w którym podano jej hamburgera. Otworzyła szeroko usta i ugryzła kanapkę, a majonez, sok z ogórków i musztarda pociekły jej po brodzie. Wrócił kelner. – Jak hamburger? – spytał. – Świetny – powiedziała Catty, a z jej ust wypadł kawałek kanapki. Kelner roześmiał się i podniósł z lady plasterek pomidora, a potem odszedł. – Jesteś ohydna!

Catty żartobliwie trąciła Vanessę. – Staram się sprawić, żebyś nie myślała o wczorajszej nocy. Pewnie gonił cię pies albo jakiś bezdomny, który lubi takie zabawy. Wróćmy tam i sprawdźmy. – Nie.

– Dlaczego? – nalegała Catty, pijąc shake’a. – Dobrze wiesz dlaczego. Za bardzo boję się, że cofniemy się za daleko i gdzieś utkniemy. – No i co z tego? Wystarczy, że na nowo przeżyjesz te same chwile. Byłoby fajnie. Wiedziałybyśmy, co się stanie.

– Wcale nie wiesz, czy to naprawdę tak działa. – Dlatego, że nigdy nie utknęłam – zauważyła Catty. Kiedy po raz pierwszy spróbowała podróży w czasie, udało jej się uzyskać krótkotrwały efekt. Potem odkryła, że kiedy się skoncentruje, może przeskoczyć dwadzieścia cztery godziny w przeszłość lub w przyszłość. Catty była przekonana, że jeśli straci moc i nie będzie mogła wrócić do teraźniejszości, to po prostu przeżyje na nowo dzień lub go straci. Vanessa nie miała jednak takiej pewności. Istniał jeszcze tunel – dziura w czasie, przez którą przechodziły. Przerażała ją perspektywa utknięcia w niej. – Nie wiem, czemu tak się martwisz – powiedziała Catty, odgryzając kolejny kęs. – Nieważne. To na pewno był jakiś bezdomny, tak jak powiedziałaś – nalegała Vanessa. – Nie muszę tego sprawdzać.

Catty mówiła z pełnymi ustami: – Powinnyśmy to sprawdzić, żeby mieć pewność. Vanessa wyrwała frytkę z kuli stopionego sera i chili. Owinęła ją surową cebulą i włożyła do ust. – Pamiętasz, jak pierwszy raz zabrałaś mnie w podróż? – spytała z uśmiechem.

– Tak – zachichotała Catty. – Od twojego wrzasku w tunelu prawie pękły mi bębenki. Oglądały telewizję po przyjęciu z okazji dziewiątych urodzin Catty, czekając, aż Vanessę odbierze mama. Catty chciała pokazać jej coś specjalnego. Vanessa uznała, że chodzi o kolejny prezent urodzinowy. Zamiast tego przyjaciółka złapała ją za rękę, a powietrze

zrobiło się nagle bardzo ciężkie. Delikatne włoski na jej rękach stanęły dęba, kiedy salon rozbłysnął nagle białym światłem. Obie dziewczynki zaczęły wirować w mrocznym tunelu.

Powietrze wydawało się tak gęste, że można je było kroić nożem. Krzyk Vanessy wrócił do niej jak echo, stał się nieznośny. Wreszcie obie wróciły z hukiem do salonu. Tylko że salon był inny. Przez okna wlewało się światło słońca. Papier prezentowy i wstążki walały się po szarozielonym dywanie. Potem zajrzały do jadalni, a Vanessa zobaczyła samą siebie – siedziała przy stole, jadła lody i tort. Była zbyt wstrząśnięta, by znów zacząć krzyczeć. Catty zakradła się do kuchni i wróciła z dwoma kawałkami ciasta i nim jeszcze przyjaciółka zdążyła spytać ją o to, co właściwie się dzieje, znów były w tunelu pełnym gęstego, ciężkiego powietrza i nieprzyjemnych woni. Zamiast wylądować z powrotem w salonie, znalazły się kilka ulic dalej, na czyimś ganku. – Miałam okropną awanturę – pokręciła głową Vanessa. – Moja mama myślała, że sama

gdzieś poszłam. Nie mogła powiedzieć wtedy matce, co naprawdę się stało. I tak by jej nie uwierzyła. – Ale tort był tego wart – westchnęła Catty.

– Zjadłaś mój kawałek. – Vanessa uśmiechnęła się. – Płakałam, bo tunel tak bardzo mnie przestraszył. Pamiętasz? – No, ale wyrównałaś rachunki. – Zasłużyłaś sobie – rzuciła Vanessa. – Ciągle miałam przez ciebie kłopoty.

Vanessa przez kilka tygodni przygotowywała zemstę. Ćwiczyła na swoim pluszowym misiu, aż była w stanie uczynić siebie i jego niewidzialnym. Wreszcie, pewnej niedzieli, kiedy bawiła się z przyjaciółką na jej podwórku, objęła ją i zacisnęła powieki, koncentrując się, póki nie poczuła drgania molekuł. Wtedy otworzyła oczy. Catty stawała się chmurą pyłu. Chmura zawirowała, a Vanessa dostrzegła wyraz bezbrzeżnego zdziwienia na twarzy Catty, nim dziewczyna stała się zupełnie niewidzialna. Udało się! Plan zadziałał. Molekuły Vanessy niemal eksplodowały z zadowolenia. Z początku Catty krążyła po podwórku niczym

przekłuty balon. Vanessa jej nie widziała, ale czuła tworzony przez nią prąd powietrza. Kiedy jednak zaczęło jej się robić zimno, zapragnęła znów być widzialna, ale nie była tak wyćwiczona jak jej przyjaciółka. Po godzinie udało się jej uczynić widocznymi zaledwie fragmenty ciał. Kiedy Catty zobaczyła swoją własną rękę, która dryfowała odłączona od ciała, zaczęła płakać. To jeszcze bardziej zaniepokoiło Vanessę. Potrzebowała kilku godzin, by złożyć je obie w widzialną całość. Catty trąciła ją łokciem – Powinnaś częściej korzystać ze swojego daru. Praktyka czyni mistrza. Vanessa jednak tak źle czuła się z tym, co zrobiła przyjaciółce, że przysięgła nigdy nie

korzystać ze swojej mocy. Od tego czasu starała się kontrolować swoje molekuły, ale w chwilach, gdy pojawiały się silne emocje, cząsteczki okazywały się silniejsze niż jej wola

utrzymania ich w ryzach. Co więcej, światło księżyca w pełni zdawało się wzmagać ich przemianę. – Jedz szybciej – popędziła ją Catty. – Dlaczego? Mamy mnóstwo czasu. Dwie minuty później Catty położyła rękę na jej ramieniu. Miała rozszerzone źrenice, jakby zbierała w mózgu potężny ładunek energii. Vanessa spojrzała na zegarek przyjaciółki. Wskazówka minutowa zaczęła się cofać. – Tylko nie to – poprosiła. – Po raz trzeci wyjdziemy stąd, nie płacąc. – Oni tego nie zauważą. Dla nich będzie znów wczorajszy wieczór. – No ale zjadłyśmy tu i nie zapłaciłyśmy. Catty wywróciła oczami. – Jedzenie wczoraj nie istniało, więc w czym problem? – To wydaje mi się niesprawiedliwe. Poza tym mówiłam ci, że nie chcę się cofać w czasie.

Wskazówki na zegarku Catty przestały się ruszać. – Musisz wrócić i zobaczyć, że niczego tam nie było, albo nigdy nie przestaniesz myśleć o wczorajszej nocy. – Nieprawda – powiedziała Vanessa. – Poza tym właśnie weszła Morgan.

– I co? – Zbyt wiele razy była w pobliżu, gdy przemieszczałyśmy się w czasie. Myślę, że coś podejrzewa.

– Morgan niczego się nie domyśla. Nie może. – Wiem, że nie może, ale zaczęła zadawać pytania – odparła Vanessa. Catty była pewna, że gdy cofała się w czasie, ludzie wokół nie odczuwali powrotu do przeszłości. Vanessa jednak uważała, że czuli zmiany w długości godziny, myliły im się wspomnienia i mieli nagłe wrażenie deja vu. – Poza tym – dodała – powiedziałam jej, że pójdziemy razem do Skinmarketu. – Czemu chcesz spędzać czas z dziewczyną, która chce ci odebrać Michaela? – To nieprawda. Po prostu lepiej ode mnie tańczy, a Michael lubi tańczyć. – Nie chcę się z nią zadawać – zajęczała Catty. – Mam przy niej wrażenie, że nie jestem

wystarczająco czysta. – To tylko twoja wyobraźnia. Vanessa sięgnęła po swój napój. Kiedy wyciągała rękę, Catty klepnęła ją w nadgarstek. Wskazówka znów zaczęła wirować.

– Nie! – krzyknęła Vanessa w chwili, gdy Seeburg zaczął odtwarzać „Love Potion Number 9”.

Motocykliści oderwali się od rozmowy i spojrzeli na nią. Morgan też się odwróciła, a jej lśniące włosy zafalowały w gęstniejącym powietrzu. Vanessa upuściła hamburgera i chwyciła za pasek swojej torby. Na jej skórze zatańczył prąd. Rzeczywistość rozpłynęła się w białym rozbłysku, a bar z rykiem oddalił się z prędkością światła. To była ostatnia rzecz, jaką zapamiętała Vanessa, nim runęła razem z Catty do tunelu. Zamknęła oczy i poczuła, jak wirując, spada w dół i jak wywraca się jej żołądek. Nie cierpiała tej woni i tego gęstego powietrza. Nie musiała patrzeć, by wiedzieć, że jej przyjaciółka patrzy na fluorescencyjne wskazówki swojego zegarka. Kiedy dotarły do miejsca przeznaczenia,

Catty skoncentrowała się w pełni na powstrzymaniu przepływu czasu i razem wracały do rzeczywistości. Z potężnym hukiem wylądowały na trawniku. Vanessa popatrzyła w górę. Wokół nich wciąż unosił się zapach cebuli i hamburgerów, ale zrobiło się ciemno, a obie dziewczyny znalazły się na ulicy, którą szła poprzedniej nocy. – Musisz popracować nad lądowaniami – jęknęła, podnosząc się z ziemi. – Już ci mówiłam, że z tunelu można tylko wypaść. Vanessa rozejrzała się po okolicy. Noc była spokojna, a ciszę zakłócał tylko szelest palmowych liści. Nagle usłyszała ciche, szybkie kroki osoby, która ją goniła. – Chodźmy zobaczyć, kto to był – powiedziała. – To znaczy: kto to jest. – Dobrze – zgodziła się Catty.

Popędziły wzdłuż ulicy, a chłodna, wieczorna bryza zakłuła je w policzki. Ich kroki zastukały łagodnie na mokrym od rosy chodniku. Vanessa od razu pojęła, że te kroki, które usłyszała poprzedniej nocy, należały do niej samej i Catty. Przecznicę dalej zobaczyła siebie – pędziła boso. Ktoś za nią biegł. Z tej odległości nie dało się dostrzec goniącego. Był ubrany na czarno, na głowie miał czapkę. Usłyszała, jak wykrzykuje dziwną modlitwę w języku, którego nie rozumie. W tym samym czasie jej prześladowca obejrzał się – wydawało się, że ją zauważył, ale nie miała pewności. Nagle skoczył na trawnik i skrył się w cieniu. – Tędy – powiedziała Catty.

Vanessa pobiegła za nią skrótem wiodącym pomiędzy dwoma domami aż do wąskiej alejki. – Myślisz, że ten ktoś zobaczył, że jestem podwójna? – wyszeptała. – Jeśli tak, to więcej nie będzie cię gonić. Vanessa prawie się roześmiała, ale była zbyt podekscytowana i zaniepokojona, by dostrzec,

kto ją śledził. Przebiegły alejką do kolejnej przecznicy i przecięły następną ulicę.

– Ten, kto cię goni, powinien gdzieś tu być – wyszeptała Catty. Skuliły się i ostrożnie ruszyły alejką. Pozbawione lamp ulicznych tylne podwórka były ciemniejsze, a zalegające na nich cienie zdawały się głębsze. Vanessa spojrzała nad płotem. Nikogo nie zauważyła, ale usłyszała stłumione kroki kogoś, kto bardzo stara się zachowywać cicho.

Obie skuliły się jeszcze bardziej i pobiegły wzdłuż ogrodzenia do garażu. Vanessa wyjrzała za róg i zobaczyła cienistą postać przebiegającą przez trawnik na podwórko następnego domu. Pomachała do Catty i razem cicho ruszyły naprzód. Kiedy dotarły do kolejnego domu, spojrzały ponad kubłami na śmieci w grobowy spokój cichego podwórka. Jeśli prześladowca tam był, z pewnością usłyszał je i zdołał się ukryć. Catty trąciła ją łokciem i wskazała coś palcem. Pomiędzy domem i poskręcanym cyprysem uformował się gęstszy cień. Wyglądało to tak, jakby ktoś tam stał. Vanessa była pewna, że ta osoba patrzy dokładnie na nią, chociaż nie była w stanie dostrzec oczu postaci. Potem cień obrócił się i wyszeptał: – Znajdę cię później, gdy już będziesz sama. Vanessa nie była pewna, czy naprawdę usłyszała te słowa, bo wydawały się zaledwie łagodnym drganiem wewnątrz jej umysłu. Ogarnęła ją panika. – Słyszałaś? – spytała. – Co? – Zabierz nas stąd, Catty. Szybko!

ROZDZIAŁ TRZECI

Vanessa poczuła szarpnięcie. Jej głowę odrzuciło w tył, a noc znikła w nagłym błysku i huku. Ścisnęła rękę Catty, gdy razem wirowały w tunelu. Jej żołądek zadrgał od nudności i wiedziała, że jeśli wkrótce się nie zatrzymają, to zwymiotuje zjedzonego wcześniej hamburgera. Wylądowały twardo. Uderzenie wycisnęło Vanessie powietrze z płuc. Wewnątrz czaszki ostro świdrował ból. Zamknęła oczy, by osłonić się przed nieprzyjemnym fluorescencyjnym oświetleniem. Bzyczący dźwięk wypełnił jej uszy. Wkrótce zrozumiała, że to śmiech. – Rany! Dziewczyny! – krzyknął ktoś, a chichot przybrał na sile. Vanessa z trudem otworzyła oczy. Ledwo zdawała sobie sprawę, że przyjaciółka piszczy i woła ją. – Catty – wyszeptała. Tym razem głos Catty przebił się do jej bolącej głowy. – Vanesso, jesteśmy w szatni chłopaków. Drużyna piłki wodnej właśnie skończyła trening.

Piłka wodna? Wciąż była w transie. Michael był w drużynie piłki wodnej. Zobaczy się z nim. Ta myśl spowodowała, że się uśmiechnęła. – Michael. Nowy wybuch śmiechu rozniósł się echem po przebieralni.

– Chce się z tobą zobaczyć, Michael. Nosem dotknęła czegoś mokrego. Spojrzała w dół. W pobliżu jej twarzy, w kałuży pachnącej chlorem wody, leżały niebieskie kąpielówki. Raptownie podniosła głowę. Szatnia chłopców! Opuściła wzrok z prędkością równą tej, z jaką uniosła głowę. W gardle zamarł jej krzyk. – Catty! – wrzasnęła. Wstała z opuszczoną głową. Nigdy nie wybaczy przyjaciółce tego lądowania. – Tutaj. – Catty chichotała, zadowolona. Vanessa znalazła ją, pociągnęła za rękę i wywlekła z tłumu nagich chłopców. – Zobaczyłyście to, czego szukałyście? – spytał ktoś. Zakłopotanie spowodowało, że molekuły Vanessy zaczęły się poruszać.

– Nie teraz – wyszeptała. Rozdzierający gwizd uciął śmiechy. Vanessa rozsunęła palce. Do szatni wpadł trener

Dambrowsky, rozchlapując tenisówkami wodę. Czoło i nos miał spalone od słońca. Vanessa odskoczyła, zakrywając twarz rękoma. Najwyraźniej odstąpił w bok, bo wpadła prosto na jego miękki brzuch. – Przepraszam. – Próbowała przecisnąć się obok niego. – Chwileczkę! – Złapał ją za ramię. Jego palce przeszły przez rozchwiane molekuły. – Co jest…? Tym razem złapał Catty. – Mam was – powiedział i strzepnął łupież z niebieskiej koszulki. Szatnię wypełniły gwizdy.

– Powinnyście się wstydzić. Nie macie za grosz przyzwoitości?! – rugał trener

Dambrowsky. – Gdybyśmy były chłopcami w szatni dziewcząt, zachichotałby pan i poklepał nas po plecach – sprzeciwiła się Vanessa, wciąż kryjąc twarz w dłoniach. Rozłożyła palce, by zobaczyć, jak bardzo go rozzłościła. Opalenizna nabrała karmazynowej barwy. Był wściekły. – Zobaczmy, kogo my tu mamy? – Trener strzelił palcami i wyciągnął z kieszeni różowy bloczek uwag. – Pokaż się. Vanessa powoli opuściła ręce. Trener wyglądał na bardzo zaskoczonego. Czy miała zmienioną twarz? Spojrzała na Catty i po jej wyrazie twarzy stwierdziła, że wszystko jest w porządku.

Odetchnęła głęboko. Jak wytłumaczy się z tego swojej mamie? – Vanessa Cleveland. Ze wszystkich dziewcząt z drugiej klasy po tobie akurat spodziewałem się czegoś lepszego. Spojrzał srogo na jej przyjaciółkę. – I Catty Turner. Nie był zaskoczony jej obecnością. Podał obu dziewczynom kartki. – Dostajecie po uwadze. – Różowy to ładny kolor – ironizowała Catty. – Tak jest – wymamrotała Vanessa.

Wycofała się z opuszczoną głową, podniosła z kałuży wody swoją torbę i wybiegła na zewnątrz. Catty czekała na nią przy drzwiach. – Nie mogę uwierzyć, że nas tu ściągnęłaś – powiedziała

Vanessa. – Co teraz wszyscy powiedzą? Uznają, że się tu zakradłyśmy. – I co z tego? – Catty pogniotła i wyrzuciła kartkę z uwagą.

– Przecież nie zrobiłam tego celowo. – Będziesz miała jeszcze większe kłopoty – odparła Vanessa. – Nie wolno wyrzucać kartek z uwagami. – Nie dostałybyśmy ich, gdybyś pozwoliła mi nieco zagiąć czas. Chcesz? – Nie możesz zawsze używać swej mocy, by wymazywać nasze problemy. Za bardzo

polegasz na zmianach czasu, które pozwalają ci uniknąć odpowiedzialności. – Od kiedy to jesteś moją matką? – Przepraszam. – Vanessa poprawiła torbę na ramieniu. – Ale to niebezpieczne. – Niebezpieczne? – Catty zachowywała się tak, jakby nigdy wcześniej o tym nie rozmawiały. – A co jeśli utkniesz w tunelu? – Jeśli coś pójdzie nie tak, to z niego wypadnę. Tunel nie jest rzeczywisty. Poruszam się przecież szybciej niż światło.

– Być może. Vanessa oparła się o skąpaną w słońcu ścianę. Mur był gorący i przyjemnie działał na jej bolącą głowę. Nie była równie przekonana jak Catty. Tunel wydawał się jej realnym miejscem. Momenty, w których próbowała mu się przyjrzeć, wydłużały się w nieskończoność. – Nie wydaje ci się czasem, że należymy do jakiegoś innego świata? Że utknęłyśmy w jakimś zakrzywieniu czasu? Może dlatego twoja mama znalazła cię przy drodze. – To tłumaczyłoby moją historię, ale co z tobą? Catty stanęła obok Vanessy. Wypróbowały już wiele teorii, które miały wyjaśnić ich moce. Zakrzywienie czasu było kolejną z nich. – Obawiam się, że w tym świecie można utknąć. – To szaleństwo – odparła Catty. – Coś takiego się nie zdarzy. – Obiecaj, że będziesz ostrożna, albo się rozkleję i powiem ci, jak wiele dla mnie znaczysz. Catty delikatnie klepnęła ją po plecach. – Przestań. Mam wszystko pod kontrolą. Rozluźnij się. Vanessa spojrzała na przyjaciółkę. Poczuła, że dręczy ją coś przerażającego.

– Jak myślisz, kto mnie śledził? Wyciągnęła z kieszeni okulary przeciwsłoneczne. Od upadku popękały szkła. Wrzuciła je do torby. – Myślę, że masz cichego wielbiciela. Kogoś, kto się w tobie zadurzył.

– Cichy wielbiciel? – zażartowała Vanessa. – Połowa chłopaków w szkole się w tobie kocha.

Jakby dla udowodnienia argumentu, obok dziewczyn przeszło dwóch starszych chłopaków z deskorolkami. – Cześć, Vanesso – powiedział jeden z nich. – Ładnie dziś wyglądasz – dodał drugi. – Cześć – Vanessa zamachała do nich.

– Widzisz? – wskazała Catty. – Po prostu jestem towarzyska. – Vanessa wzruszyła ramionami i wtedy przypomniała sobie, co tak naprawdę zaniepokoiło ją tamtej nocy. – Słyszałaś coś? – Nie. A ty co myślisz, że słyszałaś? – Wydawało mi się, że ktoś powiedział: „Znajdę cię później, gdy będziesz sama”. – Nie słyszałam tego – zadumała się Catty. – Ale gdybym usłyszała, to nieźle bym się wystraszyła! Vanessa uniosła głowę i czując popołudniowe słońce na twarzy, stwierdziła, że nie jest

w stanie przypomnieć sobie strachu, który czuła poprzedniej nocy. Groza rozwiała się jak dym. – Cichy wielbiciel – powtórzyła łagodnie Vanessa. – Zdecydowanie – powiedziała Catty. – Z początku był pewnie zbyt nieśmiały, by się do ciebie zbliżyć. Samotnik wracający z Planet Bang. Wreszcie zebrał się na odwagę, by porozmawiać z Vanessą Cleveland, najpopularniejszą dziewczyną w liceum La Brea… – Nie jestem najpopularniejsza.

– Cicho bądź, to moja opowieść. Idzie, by z tobą porozmawiać, a ty panikujesz i uciekasz. Teraz musi cię gonić, żeby móc przeprosić za to, że cię przestraszył. Nagle obraca się, widzi nas i czuje się naprawdę zakłopotany, więc się ukrywa. Ciekawe, kto to taki? – Ktoś taki jak Michael Saratoga – wyszeptała Vanessa, a poprzednia noc zaczęła głębiej zapadać jej w pamięć. – Mam nadzieję, że to Michael. – Mówisz o mnie? – powiedział ktoś. Nagle otworzyła szeroko oczy. Michael podszedł do niej. Miał na sobie koszulkę z krótkimi rękawami, odsłaniającymi wijące się na ramionach tatuaże w kształcie drutu kolczastego. Dopiero co wyszedł z szatni, więc miał jeszcze mokre włosy. Gdy Vanessa spojrzała w jego duże ciemne oczy, pomyślała o starożytnym bogu słońca, który jakimś sposobem został uwięziony w miejskim koszmarze Los Angeles. Podobało jej się, jak spoglądały na nią te oczy. Popatrzyła na jego usta i idealnie białe zęby. Chciała, by te usta jej pragnęły. Jej molekuły zamruczały. Czy mógł usłyszeć jej

pragnienie, niczym cichy pomruk rozchodząc się aż po komórkach jej ciała? Cholerna niewidzialność. Może jeśli pomyśli o nadchodzącej klasówce z geografii, to wrócą na miejsce. – Cześć, Michael. – Próbowała uniknąć ekscytacji. Podszedł bliżej, a Vanessa poczuła zapach dezodorantu i chloru. Odetchnęła głęboko. Michael wciągnął powietrze nosem. – Pachniesz cebulą. Vanessa powąchała dłonie. Zapach cebuli i frytek chili podawanych w Johnny Rocket

pozostał na czubkach jej palców. – Przepraszam. Jaka magia zaklęta w tych ciemnych oczach zmusiła ją do przeprosin? – Lubię cebulę.

– Ja też – odparła. – Nie widziałam cię po szkole. – Miałem trening piłki wodnej. – Michael uśmiechnął się. – Tam pewnie mnie widziałaś. Poczuła, jak rumieniec oblewa jej policzki, ale postanowiła się tym nie przejmować. To on

powinien się rumienić. Uśmiechnęła się z bezczelnością, za którą mama nakrzyczałaby na nią. Wiedziała, że Michael też się zaczerwienił, i chociaż nie było tego widać na jego ciemnych policzkach, to zdradzało go przestępowanie z nogi na nogę i nerwowe chrząkanie. – Masz ochotę spotkać się w sobotę? – spytał. – A co planujesz? To miała być randka? Tupnęła nogą, próbując zmusić swe molekuły do posłuszeństwa. Nie może teraz stać się niewidzialna.

– Coś specjalnego. Opuszki jego palców delikatnie przesunęły się po jej ramieniu. W żołądku czuła coś jakby trzepot motylich skrzydeł, a na całym ciele mrowienie zadowolonych cząsteczek. – Zgoda. – To do zobaczenia w sobotę – powiedział Michael. – Będę po ciebie o siódmej. Patrzyła, jak odchodzi z plecakiem kołyszącym się na ramieniu.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Vanessa razem z Catty przeszła przez szkolne podwórze. Jej szczęście zaczęło wypierać nowe zmartwienie. – Co jeśli Michael postanowi mnie pocałować?

– Nie wiem. Możesz odrobinę rozchylić usta. – Mówię poważnie – oburzyła się Vanessa. – Co mam zrobić? Od samego patrzenia na niego wibrują mi molekuły. Ostatnim razem, gdy próbowałam mieć chłopaka, nie byłam

w stanie tego kontrolować. Ani razu się nie całowaliśmy. – Pozwól cząsteczkom śpiewać – powiedziała Catty. – Może to mu się spodoba. Poza tym nie wiesz, czy już tym razem będziecie się całować. Czy ćwiczyłaś swoją moc tak, jak ci mówiłam? Wystarczyło jedno spojrzenie i Catty już wiedziała, że nie. – Kiedy jesteś sama, musisz stawać się niewidzialna – wytłumaczyła. – Potem znów widzialna i znów niewidzialna. To takie ćwiczenie. Jak inaczej chcesz się nauczyć kontrolować swoją moc? Powinnaś trenować codziennie.

– Teraz mi to nie pomoże. A co jeśli moje molekuły odpalą się same? – zastanawiała się Vanessa. – Co jeśli go wystraszę? Może uzna, że jestem duchem albo jakąś złą istotą. – Powinnaś bardziej doceniać swój dar. Pomyśl tylko, co mogłabyś z nim zrobić. Wiem, co ja bym zrobiła. – Co? – Szpiegowałabym ludzi i kopiowała odpowiedzi na wszystkich sprawdzianach. Marnujesz taką okazję. – Wszystkie moje problemy biorą się z tego, co ty nazywasz „darem”. Żałuję, że nie jesteśmy takie same, jak wszyscy inni. – Mów za siebie. Mnie podoba się to, co mogę zrobić – powiedziała Catty. – Chcesz colę? Bycie dziwadłem nigdy nie dręczyło jej tak, jak Vanessę. Może było tak dlatego, że matka Catty zachęcała ją do korzystania z mocy. – Nie, dziękuję. – Vanessa usiadła na murowanej ławce, stojącej przed znajdującymi się na zewnątrz szafkami. – Zaczekam tu na ciebie. Spojrzała na amulet, który wisiał na jej szyi. Rzadko go zdejmowała, ale tym razem odpięła

go i przyjrzała się księżycowi wyrytemu w metalu. Połyskiwał w świetle słońca, ale nie był po prostu srebrny – odbijał róże, błękity i zielenie. Może to, kim była, miało coś wspólnego z księżycowym amuletem, który dostała w dniu urodzin? Catty też taki miała. Tak właśnie dostrzegły się po raz pierwszy, w parku, kiedy jeszcze obie były w trzeciej klasie. Grały w piłkę nożną w przeciwnych drużynach. Kiedy dojrzały swoje wisiorki, zatrzymały się, a piłka stoczyła się z boiska. – Skąd to masz? – spytała Catty, ignorując gwizdy kolegów z drużyny. – Dostałam w prezencie, gdy się urodziłam – odparła Vanessa. – Skąd ty masz swój? – Nie wiem. Miałam go od zawsze. Nigdy go nie zdejmuję. – Ja mojego też nie – powiedziała Vanessa. Sędzia zagwizdał i gra znów się rozpoczęła, ale dziewczyna nie mogła skupić się na

meczu. Wciąż odwracała się, by popatrzeć na Catty. Dwa razy wykopała piłkę na aut, a raz wpadła nawet na jednego z członków swojego zespołu. Potem obie drużyny poszły na obiad. Vanessa i Catty zjadły wspólnie pizzę z pepperoni i podwójnym serem z ananasami i anchois. Od tego czasu były najlepszymi przyjaciółkami. Dopiero z czasem wyjawiły sobie swoje niezwykłe moce. Catty nazywała je darami. Może wcale nie były darem, ale przekleństwem i może pozbycie się amuletu spowodowałoby, że Vanessę opuściłaby dziwaczna zdolność stawania się niewidzialną? Jednak gdy go zdejmowała, czuła się niekomfortowo. Zastanawiała się, dlaczego tak jest.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Catty wróciła z colą i usiadła obok Vanessy. Podbiegła do nich Morgan Page. Rzuciła torebkę i zakręciła pirueta. – Jak wam się podoba?

Miała na sobie lekką, zwiewną sukienkę. Była zbyt frywolna jak na szkolne przepisy

dotyczące stroju, więc w czasie lekcji zakładała na wierzch rękawki. Teraz zrzuciła je i zaczęła popisywać się błyszczącą, najładniejszą w szkole opalenizną. Drogie, zrobione

w salonie pasemka dodawały blasku jej i tak doskonałej fryzurze. Podniosła torebkę i wsunęła we włosy żółte okulary. – Gdzie byłaś? Przeszłam całą drogę do Johnny Rockets i szukałam cię. Pewnie jestem cała mokra od potu. Catty przechyliła się do Vanessy i wymamrotała: – Ona jest chyba jedyną osobą na świecie, która uważa, że jej pot jest ładny. Morgan nie usłyszała Catty, bo przez cały czas mówiła. – Byłam pewna, że widziałam was przy ladzie. Myślałam, że miałyśmy się tam spotkać. Vanessa obrzuciła Catty szybkim, gniewnym spojrzeniem. Morgan patrzyła na nie z ciekawością. – Nie mogłaś nas widzieć – oznajmiła Catty. – Byłyśmy w szatni chłopców. Szturchnęła Vanessę łokciem. Vanessa uniosła na dowód kartkę z uwagą.

– Nie było nas tam – powiedziała. Morgan zatrzymała się i spojrzała na srebrny księżycowy amulet w dłoni Vanessy. – To idealnie pasowałoby do mojej sukienki. Wyciągnęła rękę. Vanessa szybko zawiesiła go sobie na szyi. – Zawsze go nosisz – ciągnęła Morgan. – Nigdy ci się nie nudzi? – Może czasami – skłamała Vanessa i od razu pożałowała. Nie chciała, by Morgan uznała, że kiedykolwiek pożyczy jej amulet. – Widziałam, jak rozmawiałaś z moim ciachem. – Z kim? – spytała Vanessa. – Oczywiście z Michaelem. Pytał o mnie? – Michael zaprosił Vanessę na randkę – poinformowała z zadowoleniem Catty.

Morgan sprawiała wrażenie niezadowolonej, ale po chwili jej przeszło. Uśmiechnęła się i zsunęła okulary z powrotem na nos. – Wychodzisz z Michaelem? – Tak. – Vanessa poczuła się nieco zakłopotana. – Uważaj. – Na co? – Wiesz, on lubi podbijać nowe ziemie, a potem pozostawia je spustoszone.

– A po ludzku? – Catty uniosła brwi. – Udaje czułego i wrażliwego, żebyś zaczęła mu ufać, a potem cię wykorzystuje – odparła Morgan porozumiewawczo. – Jak może cię wykorzystać, jeśli mu na to nie pozwolisz? – spytała Catty. – Faceci mają swoje sposoby. Czasami po prostu uznają, że coś im się należy. – Michael nie wydaje się być… – Właśnie o to mi chodzi – kontynuowała Morgan. – Tak dopina swego. Założę się, że nigdy się nie całowałaś.

– I co z tego? – zirytowała się Catty. – Zobaczysz – ostrzegła Morgan. – Nie wiedziałam, że Michael ci się podoba – powiedziała Vanessa. – No, proszę cię – parsknęła Morgan. – Każdego przystojniaka nazywam swoim ciachem.

Nie ma w nim nic wyjątkowego. Vanessa wyczuła, że Morgan się denerwuje, może nawet jest zazdrosna, ale nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, dziewczyna już zauważyła coś nowego.

– O, Serena – powiedziała. – Ta to się dziwacznie ubiera. Serena Killingsworth szła w ich stronę, niosąc swoją wiolonczelę w brązowym futerale. Krótkie włosy, obecnie zafarbowane na intensywnie czerwony kolor, miała ułożone w skręcone loczki. W płatku nosa błyszczał kolczyk. Usta pomalowała fioletową szminką, a zielone oczy podkreśliła czerwono-brązowy– mi cieniami. Uśmiechała się tajemniczo. Była nowa w szkole. Vanessie podobał się jej styl; podziwiała zwłaszcza to, że Serena zdawała się zupełnie nie zważać na opinie innych na swój temat. – Witaj, Morgan. Serena postawiła wiolonczelę. Paznokciami w kolorze Seledynowym wprowadziła kombinację cyfr otwierającą zamek w jej szafce. – Jest jak chodząca wyprzedaż rupieci – wyszeptała krytycznie Morgan. – Mnie się podoba – powiedziała Vanessa. – Mnie też – zgodziła się z nią Catty.

Morgan westchnęła. – No dobra, dziewczyna ma swoje momenty. Tylko jest paskudnie uzależniona od

dziwactwa. – Skąd to wiesz? Chodzi do naszej szkoły dopiero kilka tygodni – sprzeciwiła się Vanessa. – Słyszałam, że jej rodzina przeprowadziła się tutaj z Long Beach, aby mogła równocześnie chodzić na zajęcia na Uniwersytecie Kalifornijskim. – Inteligencja nie oznacza automatycznie, że nie jest się dziwakiem – powiedziała Morgan, rzucając Catty przebiegłe spojrzenie. – Jej najlepsza przyjaciółka jest na zwolnieniu warunkowym. Należy do gangu we wschodnim Los Angeles. – To jeszcze nic nie znaczy. – W Vanessie wzbierała irytacja. – Ponoć balują całymi nocami. Na pewno robią coś dziwacznego.

Serena otworzyła szafkę i rzuciła Morgan rozbawione spojrzenie. Morgan wyciągnęła z torebki brzoskwiniowy krem do rąk i zaczęła smarować nim ramiona. – Szkoda, że jej brat ma takiego świra na punkcie surfowania. Naprawdę szkoda. To taki gość, z którym można by spędzić noc. No, ale jego interesuje tylko fala. W czym leży problem tego miasta? Czy wszyscy cudowni faceci budzą się tu pewnego dnia i stwierdzają, że są zbyt dobrzy dla kobiet? – Nie masz innych zmartwień? – Catty traciła cierpliwość. Vanessa rzuciła jej szybkie spojrzenie. Nie miała ochoty sędziować przy kolejnej sprzeczce. Morgan zdawała się jej nie słyszeć. – Collin jest równie fajny jak Michael – ciągnęła. – No, prawie. Nie wiem tylko, skąd ma

taką dziwaczną siostrę. Skoro mi nie wierzysz, to może spytaj Serenę o Michaela. – Chodziła z nim? – spytała Vanessa. Morgan roześmiała się lekceważąco. – Nie do wiary, że o niczym nie wiesz.

– Co? – powiedziały równocześnie Catty i Vanessa. Morgan przechyliła się do nich. – To wróżka. Może odpowiedzieć na wasze pytania o facetów. Bierze dwadzieścia dolarów od przepowiedni, ale jej praca jest warta nawet pięćdziesiąt. – Jak zdołałaś dowiedzieć się tak wiele w tak krótkim czasie? – Catty była zdziwiona.

– Zapytałam. – Morgan z mądrą miną pokiwała głową. – Już dwa razy przepowiadała mi przyszłość. – Pewnie mówi ci to, co chciałabyś usłyszeć – parsknęła Vanessa. Morgan pokręciła głową.

– To naprawdę upiorne, ale przysięgam, że dzięki kartom tarota wie o rzeczach, o których nie wie nikt. Nie pytajcie jej o nic, czego boicie się dowiedzieć, bo odpowiedź może się wam

nie spodobać. No i trzeba pójść do niej samemu. To jedyna zasada. Powinnaś się z nią zobaczyć, Vanesso. – Dlaczego? – Powie ci, jak boleśnie ten chłopak złamie ci serce. Niektóre dziewczyny nigdy w pełni nie pozbierały się po znajomości z Michaelem Saratogą. Vanessa nie sądziła, by Michael mógłby zrobić coś takiego. Był uprzejmy, lubiła jego łagodne poczucie humoru. Nie opowiadał świńskich dowcipów i nie pozwalał sobie na wulgarne komentarze, które można było usłyszeć od innych chłopaków. Serena podniosła wiolonczelę i podeszła do nich. – Byłaś jedną z nich, Morgan? – Kim? – Wiesz, jedną z tych dziewczyn, które nigdy nie pozbierały się po rozstaniu? – W jej zielonych oczach zaiskrzyło. – Skąd wiedziałaś, o czym rozmawiałyśmy? – spytała Vanessa. – Mam dobry słuch – odparła Serena. Morgan spojrzała na nią spode łba. Serena pokazała jej język przekłuty kolczykiem z nierdzewnej stali. – Fajny. – Catty przekłuła sobie pępek. Vanessa też chciała to zrobić, ale jeszcze nie zebrała się w sobie. Morgan z obrzydzeniem zmarszczyła nos.

– Siedlisko zarazków. Potem odeszła, ale po drodze jeszcze kilka razy spoglądała za siebie, jakby bała się, że Serena rzuci na nią klątwę. – Proszę. – Serena podała Vanessie i Catty po kawałku papieru. – To mój adres domowy. Zajrzyjcie, jak tylko będziecie potrzebować przepowiedni. Tylko przychodźcie same. Podniosła swoją wiolonczelę i ruszyła na przystanek autobusowy. – Do zobaczenia. Catty rzuciła kartkę na ziemię. – To zbyt dziwaczne. W skali od jednego do nieskończoności dostaje ode mnie

nieskończoność plus miliard. Nie wierzę, że można przepowiadać przyszłość. – Dziwne, że ty to mówisz. – Vanessa spojrzała na zegarek. – Miałyśmy się spotkać z moją mamą, a przez tę twoją szaloną podróż w czasie będziemy spóźnione.

– Cofnę nas o godzinę – stwierdziła Catty. – Nie – powstrzymała ją Vanessa. – Zrobimy to po staremu. Pójdziemy piechotą, a mama

nakrzyczy na mnie za spóźnienie. Vanessa patrzyła na kartkę, którą dostała od Sereny, kiedy razem z Catty szły wzdłuż La Brea Avenue w stronę Melrose. Czy Morgan mówiła prawdę o Michaelu? Włożyła papier do kieszeni.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

W piątkowe popołudnie po korytarzach i parkingu kampusu liceum La Brea krążyła ochrona, próbując powstrzymać surferów, miłośników deskorolki i gangsterów przed skróceniem sobie dnia szkoły i wcześniejszym rozpoczęciem weekendu. – Chodź – powiedziała Catty. – Nie złapią nas, jeśli wyślizgniemy się z kampusu od tyłu.

Robiłam tak milion razy. Vanessa zawahała się.

– Ale jeśli nas złapią, zostaniemy zawieszone. Catty zachichotała i pociągnęła Vanessę za sobą. – Kto w ogóle wymyślił zawieszanie uczniów z powodu unikania lekcji? Przecież im właśnie o to chodziło. – To trafia na stałe do twoich akt.

– Nie chcesz spytać mojej mamy, co znaczą te słowa? Te, które wypowiedziałaś poprzedniej nocy? – Catty uśmiechnęła się przekonująco. – Mogę poczekać, aż skończą się lekcje. – Już mówiłam, że dziś będzie bardzo zajęta. Teraz masz jedyną szansę. – Dobrze – westchnęła Vanessa. – Świetnie – odparła Catty. – Pospieszmy się. Przebiegły wąskim, zachwaszczonym przejściem pomiędzy salą

gimnastyczną

i audytorium. Spod nóg uciekały im koniki polne i ćmy. Z wnętrza audytorium dobiegało świergotanie klarnetów i burczenie oboju. Za budynkami zatrzymały się i rozejrzały po boisku. Było puste. – Idź powoli – ostrzegła Catty. – Jeśli zawoła nas ochroniarz, odwróć się i udawaj, że po prostu nie usłyszałyśmy dzwonka, albo… – Albo? – spytała Vanessa. – Albo uczyń nas niewidzialnymi. – Jasne – wymamrotała sarkastycznie i spojrzała za siebie. Serce zaczęło jej walić jak młotem. Catty zawsze potrafiła namówić ją do złego – do późnych wypadów, uciekania z lekcji czy dzwonienia do kogoś dla kawału. Przecisnęły się przez ogrodzenie i szybko ruszyły wzdłuż bocznej ulicy.

– Widzisz? Nie było tak trudno. – Catty wyszczerzyła się, kiedy szły aleją La Brea. Księgarnia Drama znajdowała się między sklepem odzieżowym Polka Dots and

Moonbeams oraz kafejką Who’s on Third. Wiszące na długich skórzanych paskach mosiężne dzwonki zadzwoniły harmonicznie, gdy dziewczyny przeszły przez próg. Wokół nich owinął się dym z kadzidełek, wypełniając wnętrze ostrą wonią. – Cześć, mamo – zawołała Catty. W sklepie Vanessa zawsze czuła się spokojna i bezpieczna. Słyszała szum wody w fontannach na kamiennych żardynierach i zaśpiew tybetańskich mnichów, sączący się z głośników w ścianach. Na białych półkach w równych rzędach stały książki, paczki świec, kadzidła, koraliki modlitewne, kryształy i olejki esencjonalne. Matka Catty – Kendra – przeszła przez niebieską zasłonę, która oddzielała zaplecze od wnętrza sklepu. – Wcześnie wracacie ze szkoły – powiedziała z uśmiechem i mrugnęła porozumiewawczo. Była wysoka i koścista. Miała długie brązowe włosy poprzetykane siwizną. Była ubrana w oszałamiającą fioletową sukienkę, która przy każdym kroku falowała wokół niej. Długie

rękawy dotykały koniuszków jej palców. Okulary do czytania w czerwonej oprawce zwieszały się jej z szyi na łańcuszku, stukając o naszyjnik z czerwonych kryształów. Tego dnia miała ze sobą również torebkę, którą podarował jej znachor w czasie wyprawy do Botswany. Przytuliła Catty, a potem położyła obie dłonie na twarzy Vanessy i ją pocałowała. Pachniała olejkiem sezamowym, kamforą, kardamonem i cynamonem. Kilka razy dziennie wcierała sobie w skronie korzenną miksturę, by pobudzić zmysły. Długo przyglądała się Vanessie. Dziewczyna zawsze miała wrażenie, że mama Catty

próbuje wyczuć w niej odmienność. – Właśnie robiłam herbatę imbirową. Chodźmy na zaplecze. Ta herbata oczyszcza ciało i układ pokarmowy. Catty przewróciła oczami. – Mamo, nie masz tu niczego, co lubią zwykli ludzie? – Właśnie utarłam imbir i mam ciepłe mleko – ciągnęła Kendra, jakby nie usłyszała narzekań córki. – Będzie wam smakowała. Dziewczęta przeszły pomiędzy półkami do małej kuchni na zapleczu i usiadły przy dębowym stole. Na ścianach wisiały zdjęcia UFO oraz ogromny plakat – fotografia wszechświata zrobiona przez teleskop Hubble’a. – Jak było w szkole? – spytała Kendra i zaczęła nalewać im po filiżance mlecznej herbaty imbirowej. Catty położyła dłoń na filiżance.

– Nie masz może kakao? – Herbata imbirowa lepiej ci zrobi.

Catty przewróciła oczami. Vanessa uśmiechnęła się – lubiła mamę Catty. Kendra westchnęła. – No dobrze. – Spojrzała na Vanessę. – Ty też chcesz gorącej czekolady? – Tak, poproszę. Vanessa przyjrzała się nieostremu zdjęciu spodka lecącego nad pustynią w Arizonie.

Kendra podgrzała mleko w mikrofalówce, a potem nasypała kakao do dwóch kubków. Zalała je mlekiem, postawiła na stole i usiadła. Vanessa otworzyła torbę i wyciągnęła kawałek papieru, na którym zapisała słowa, które wypowiedziała w nocy, kiedy ją śledzono. Podała go Kendrze. – Pomyślałam, że może wie pani, co to znaczy. Kendra założyła okulary. – Te słowa tak po prostu przyszły ci na myśl? Vanessa pokiwała głową.

Kendra dokładnie przyjrzała się tekstowi. – Są źle napisane, ale i tak wiem, że to po łacinie. Wygląda na to, że modliłaś się o ochronę do księżyca. – Wygładziła kartkę i czytając, przesunęła palcem po słowach. – „Matko Księżycu, Królowo Nocy, pomóż mi teraz”. Vanessa odstawiła kakao, niezdolna odpowiedzieć. Drżącymi palcami uniosła swój księżycowy amulet i zaczęła na niego patrzeć. – Matko Księżycu… – powtórzyła, a potem spojrzała na Catty i zauważyła, że i ona reaguje tak samo. – Dziwaczne – powiedziała Catty. – Nie takie dziwaczne. – Kendry chyba nic nigdy nie zaskakiwało. – Ty i Catty zawsze czułyście więź z księżycem. Może widziałaś tę modlitwę w jakiejś książce dawno temu,

zapamiętałaś ją, zapomniałaś, a potem nagle przypomniałaś sobie w panice. Gdyby księżyc ci pomógł, to dopiero byłoby dziwne. Vanessa pokiwała głową, ale była pewna, że nigdy wcześniej nie czytała tej modlitwy. Przyjrzała się słowom, które zapisała na złożonej kartce. Czemu modliła się do księżyca, prosząc o ochronę?

ROZDZIAŁ SIÓDMY

W sobotę Vanessa z niecierpliwością czekała przed domem na Michaela. Miała na sobie bladozieloną letnią sukienkę i sandały, które razem z mamą kupiła w butiku przy Robertson Boulevard. Mama była zachwycona tym, że jej córka chce iść z nią na zakupy. Teraz Vanessa martwiła się, że w odsłaniającej plecy krótkiej sukience na cienkich ramiączkach wygląda na zdesperowaną. Trudno – zdecydowała. Właściwie dlaczego się tak martwiła? Cieszyła się jedwabistym

dotykiem materiału sukienki na skórze. Ogniste promienie słońca oprószyły szczyty palm złotym blaskiem, gdy na ulicy pojawiła się furgonetka Volkswagena pomalowana w psychodeliczne róże i pomarańczowe kwiaty. Wyglądała jak samochód hipisów. Nagle włączyły się światła, a samochód powoli podjechał do Vanessy. Zatrzymał się tuż przy dziewczynie, a z okna wychylił się Michael. – Cześć – powiedział, uśmiechając się leniwie. Vanessa poczuła, że zatraca się w tym uśmiechu, w tych oczach i ustach. – Cześć. – Jej molekuły zadrgały powoli i delikatnie.

Michael wyłączył silnik, wyszedł z furgonetki i podszedł do drzwi pasażera. – Podoba ci się mój samochód? Tata nie chciał się z nim rozstawać, więc zatrzymał go dla mnie – powiedział, otwierając drzwi. – Fajny. – Vanessa podziwiała furgonetkę, choć jej myśli były gdzie indziej.

Wsiadła i usadowiła się wygodnie, przyciskając gołe plecy do ciepłego fotela. W środku pachniało pikantnym jedzeniem i smarem. Z tyłu na stosie ręczników leżała deska surfingowa. Michael zawahał się, nim zamknął drzwi. – Ładnie wyglądasz. Jego oczy mówiły jednak, że wyglądała lepiej niż „ładnie”. Wziął ją za rękę i pocałował palce, wciąż na nią patrząc. Vanessę przeszyły fale energii, porywając jej molekuły do ryzykownego tańca. Poczuła mrowienie na szyi i rękach. Odetchnęła powoli. – Dziękuję. Drzwi furgonetki zatrzasnęły się.

Myśl o byciu sam na sam z Michaelem wywołała na jej twarzy delikatny uśmiech. Mięśnie brzucha napięły się, naprężając skórę. Zdenerwowane palce nie były w stanie usiedzieć

w miejscu. Chwyciła krawędź fotela, by się uspokoić. – Chciałbym zabrać cię do Hollywood Bowl. Lubisz muzykę? Vanessa pokiwała głową i zauważyła, jak Michael na nią patrzy. Pożerał ją wzrokiem. To dobrze – pomyślała i wyparła z pamięci ostrzeżenie Morgan. – Lubię Orkiestrę Filharmoniczną Los Angeles – powiedziała, gdy furgonetka zjechała

z krawężnika. Pozwoliła, by wiatr rozwiał jej włosy. Pod lusterkiem na satynowej szarfie wisiał fioletowy kryształ. Vanessa dotknęła go. Był dziwnie gładki, zdawał się niemalże poruszać w dłoni. Cofnęła rękę. – Wydaje się żywy, prawda? Skinęła. – Podarował mi go mój dziadek – powiedział Michael, zadowolony, że Vanessa zauważyła kryształ. – Podobno daje odwagę i cierpliwość. Cierpliwe serce wymaga odwagi, by trwać.

– Szkoda, że nie znałam swojego dziadka – skomentowała Vanessa. – Mam tylko mamę. Mój ojciec umarł, gdy miałam pięć lat. – Jak to się stało? – spytał łagodnie Michael. – Był kaskaderem – wytłumaczyła. – Nastąpiła jakaś awaria i jeden z helikopterów się rozbił. Pamiętam, jak oglądałam to w wiadomościach, ale byłam jeszcze za mała, żeby zrozumieć, że to stało się naprawdę. Myślałam, że tata robi kolejny film. Zabierał mnie na mnóstwo filmów, w których wyskakiwał z samochodów albo skakał z budynków. Nigdy nic

mu się nie działo. Wtedy jednak nie wrócił już do domu. Michael odczekał chwilę, nim się odezwał, jakby wyobrażał sobie, jak wyglądałoby jego życie, gdyby nie miał ojca. – Moja rodzina to totalne pomieszanie z poplątaniem – powiedział wreszcie. – Mam w niej Czirokezów i Libańczyków. Musisz przyjechać na jeden z rodzinnych zlotów. Czyżby planował ich przyszłość? – Dziadek opowiada niesamowite historie. Polubiłabyś go. Na mnie się złości, bo w nie nie wierzę. To takie starożytne legendy, a on zachowuje się tak, jakby były prawdą. Zaczęła zastanawiać się, czy dziadek Michaela zna jakieś historie o niewidzialnych

dziewczynach. Michael skręcił w lewo i pojechał wąską, kręta drogą w stronę Hollywood Hills. Na szczytach wzgórz przy domach nie było podwórek. Frontowe drzwi otwierały się prosto na krętą ulicę. Michael zaparkował furgonetkę przy dużym domu stojącym przy samym skraju

chodnika i wyskoczył na zewnątrz. Vanessa poczuła zawód. Chyba nie zabrał jej do czyjegoś domu? Na imprezę? Wcześniej mówił o Hollywood Bowl. Chciała być z nim sam na sam, a nie konkurować z tłumem. Otworzył drzwi i wziął ją za rękę. – Myślałam, że jedziemy do Hollywood Bowl? – spytała. – To niespodzianka – odparł. – Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko spacerowi. Vanessa spojrzała na swoje sandały.

– Nie – skłamała, żałując, że nie założyła wygodniejszych butów. Michael wyciągnął z furgonetki kosz piknikowy, a potem poprowadził ją wąskim betonowym chodnikiem pomiędzy dwoma domami. Przecisnęli się przez szpaler palm, obok dobermana, który dyszał za drucianym ogrodzeniem. – Ostrożnie. Michael zeskoczył z obłupanego gzymsu, a potem pomógł Vanessie zejść z betonowej płyty na trawę. Przeszli przez gęste zarośla. Liście i trawa drapały ją w nogi. Schodzili coraz niżej, pod domami na palach. Domy ustąpiły niebawem miejsca suchym krzewom i drodze

pożarowej. Michael zignorował napis: ZAKAZ WSTĘPU. – Dziadek powiedział mi o tym miejscu – rzucił. – W latach czterdziestych wokół Hollywood Bowl latały samoloty. Na wzgórzach przesiadywali spotterzy – tacy goście z lornetkami, którzy notowali numery samolotów. Dziadek był jednym z nich. Uwielbiał muzykę, a tylko w ten sposób mógł sobie pozwolić na odwiedzenie amfiteatru. Przeciągnął Vanessę przez krzaki o woskowatych liściach. Obok twarzy przeleciał jej rój komarów. Potknęła się i upadła na plecy Michaela. Nie ruszyła się, bo przyjemnie było go dotknąć i poczuć jego słodki, mydlany zapach. Oparła o niego policzek. – Nic ci nie jest? – Michael odwrócił się do niej. Przesunęła opuszkami palców po jego piersi. Była pewna, że drgające jej w nogach molekuły były już w połowie niewidoczne. Trudno. Po zmroku i tak tego nie zauważy. Pocałuj mnie – pomyślała, unosząc twarz. – Chodź – wyszeptał Michael. – Nie chcesz chyba przegapić początku. Ruszył naprzód. – Cholera – mruknęła do siebie Vanessa, zmuszając molekuły do powrotu na miejsce. – Szybciej – powiedział Michael.

Vanessa poszła za nim. Już słyszała dźwięki strojącej instrumenty orkiestry. Oboje, fagoty i flety, po których leniwie zadudniły bębny. Nocne powietrze wypełniło się słodyczą skrzypiec, smyczki zaskrzypiały na strunach, a wreszcie dołączyły i niższe dźwięki wiolonczeli.

– Chyba przyszliśmy w samą porę. – Michael wyszedł na niewielką półkę. Na jej brzegu przymocowany był pokryty płatkami rdzy pręt. Michael postukał w niego

palcem. – Spotterzy wykorzystywali go do opierania lornetek. Kopniakiem odsunął liście i kamienie, a potem wyciągnął z kosza koc i rozłożył na ziemi. – Doskonały widok – Vanessa spojrzała w dół na biały budynek naturalnego amfiteatru. Przypominał muszlę. Znajdowali się wysoko nad betonowymi ławkami ostatniego rzędu. – Usiądź – powiedział Michael. Przysiadła na kocu, wyciągnęła nogi przed sobą i ściągnęła sandały. – Powinienem był ci powiedzieć, żebyś założyła buty trekkingowe – zaczął Michael. –

Pomyślałem… – Wzruszył ramionami. – Zwykle nosisz bardzo mocne buty. Takie się wydają w bliższym kontakcie. Vanessa pomyślała o tańcu i poczuła zakłopotanie. Czyżby go podeptała? Westchnęła, poruszyła palcami stóp i spojrzała na zachód. Wstrzymała oddech. Wyraźny półksiężyc

pojawił się nisko w ostatnich promieniach słońca, które wymalowały na granatowym niebie szeroką, pomarańczowoczerwoną linię. Chcąc jakby dodać mocy wschodzącemu księżycowi, właśnie rozbrzmiały pierwsze dźwięki. Da, da, da, dum. Najpierw pojawiła się pojedyncza gwiazda, a potem kolejna, jakby wzywała je żywiołowa

muzyka. – Jesteś gotowa? Vanessa przeniosła spojrzenie z nieba na Michaela. Żołądek ścisnął się jej z nerwów. Byli sami. Ile razy o tym fantazjowała? Chłopak otworzył koszyk i wyciągnął z niego trzy czerwone lampki. Zapalił ukryte w nich świeczki. Płomienie zadrgały od powiewu wiatru. Wokół zatańczyły cienie, uspokajając się dopiero, gdy ogniki przestały drgać.

– Uwielbiam świece. – Vanessa nie wiedziała, że Michael był takim romantykiem. Ucieszyło ją to. Chłopak postawił na kocu dwa talerze. Vanessa spojrzała na niego ze zdziwieniem. – Chleb, ser, gazowany cydr i własnej roboty sałatka pomidorowa z oliwą z oliwek, czosnkiem i bazylią. Wyciągnął papierowe talerze, a potem dodał jeszcze z zakłopotaniem: – Mam nadzieję, że będzie ci smakować. – Na pewno. Nie mogła uwierzyć, że Michael Saratoga naprawdę przygotował dla niej kolację.

Podziwiała jego urodę w blasku świec. Otoczyła ją muzyka i Vanessa zaczęła się zastanawiać, czy Michael ją pocałuje.

Położyła się na plecach, podpierając głowę rękami. W jego oczach widziała nieskrywane pragnienie. Uśmiechnęła się. Niecierpliwość powodowała, że czuła na skórze gorączkę. Jej molekuły płonęły. Noc stała się podobna do snu i nawet wieczorna bryza zaczęła delikatnie pieścić jej ręce i nogi. – Mój dziadek mówi, że księżyc jest największym darem bogów. Vanessa spojrzała na niebo. – Czemu? Sama też zawsze tak uważała, ale nigdy nie rozumiała dlaczego. – Bóg umieścił na niebie księżyc, byśmy pamiętali, że najczarniejsze chwile prowadzą ku

najjaśniejszym. – Nigdy nie trać nadziei – dokończyła Vanessa cicho. – Dziadek mówi, że tego uczą nas fazy księżyca – powiedział Michael. – Księżyc z jasnego staje się ciemny, ale potem zawsze powraca do światła. Vanessa usłyszała płynący ze wzgórz śmiech. Był delikatny jak powiew. Bardziej nawet odczuła go niż usłyszała. Nagle zdrętwiały jej plecy, więc usiadła raptownie. Michael niczego nie usłyszał. Wciąż patrzył na księżyc. Spojrzała na tańczące za nim cienie.

– Coś się stało? – Nie. – Vanessa znów spojrzała na niego z uśmiechem. Może to tylko miauczenie kota albo wycie kojota, którego przyciągnął zapach jedzenia.

Z powrotem opadła na koc. Michael przysunął się do niej. Czuła na skórze ciepło jego ciała. – Spróbuj sera Kasseri. – Położył kawałek sera na chlebie i podał jej. Vanessa czuła się zbyt zdenerwowana, by jeść, ale i tak ugryzła kawałek. Bogaty smak wypełnił jej usta. – Naprawdę ci smakuje? – spytał Michael. Pokiwała głową. – Jest pyszny. Michael patrzył na jej usta. Czy przyglądał się okruchom chleba przylepionym do szminki? A może ser przykleił się jej do zębów? – A jak muzyka? – Wszystko mi się podoba. Jest doskonale. Przez chwilę milczał, patrząc na nią. Kiedy wreszcie się odezwał, mówił cicho.

– Kocham to miejsce – wyjaśnił. – Przychodziłem tu sam, ale lepiej jest, gdy ktoś ci towarzyszy. Uśmiechnęła się i kiwnęła głową. – Cieszę się, że tu jestem. – Zawsze kochałem muzykę – tłumaczył Michael. – Jeśli w szkole średniej interesuje cię tylko wygląd i sprawność fizyczna, to nim ją skończysz, możesz już być nikim. Musisz mieć coś, co będzie cię ciągnęło ku przyszłości. Ja mam muzykę.

– Na czym grasz? – Na gitarze i na fortepianie – powiedział. – Mogę ci kiedyś coś zagrać. – Uwielbiam muzykę gitarową. Mój ojciec trochę grał. Udawałam wtedy, że jestem słynną tancerką flamenco. – Przerwała. Nikomu wcześniej o tym nie opowiadała. Michael uśmiechnął się. – Na pewno wyglądałaś uroczo. Wzruszyła ramionami zakłopotana. Czemu mu to powiedziała? – Jest wspaniale – stwierdził Michael. – Tak się cieszę, że ze mną przyjechałaś. Bałem się

cię zapraszać. Myślałem, że odmówisz. – Ja? – poczuła delikatne drgnienie zadowolenia. Michael oparł się na łokciu. – Tak, ty – odparł cicho.

– Miałam nadzieję, że się ze mną umówisz – wyznała. – Tak? – Popatrzył na nią z uwagą. – Żałuję więc, że tak długo zwlekałem. Zamknęła oczy.

– Ja też. Muzyka była niesamowicie piękna, przepełniały ją nuty radości. Vanessa poczuła na policzku ciepły oddech Michaela. Kiedy się odwróciła, zobaczyła jego twarz tuż przy swojej. Uśmiechnęła się. On dotknął ustami jej ust, a ona wstrzymała oddech i lekko rozchyliła wargi, czując jego język. Molekuły zatańczyły z radości i zaczęły się wyrywać. Próbowała je ściągnąć na miejsce, ale pocałunek był zbyt silnym przeżyciem. Ta intensywność ją zaskoczyła. Ręka Michaela zsunęła się po jej ramieniu. Odchylił się w tył i popatrzył na nią, a jego brązowe oczy wypełniło pragnienie. Vanessa poczuła się podenerwowana. Nie była pewna, co dalej zrobić.

Spojrzała w dół. W blasku świec jej stopy wyglądały jak tańczący pył, wirujący w rytm muzyki. Nogi lekko połyskiwały i były półprzejrzyste. Cholerna niewidzialność. A co, jeśli to zobaczył? Szybko położyła mu dłoń na policzku i uniosła jego twarz. Chciała go znów pocałować. Skoncentrowała wszystkie myśli na uczynieniu swoich nóg widzialnymi.

– Było dobrze? – Bardzo dobrze.

Żałowała, że nie wymyśliła nic mądrzejszego, co mogłaby powiedzieć. Co w takich sytuacjach mówiły inne dziewczyny? Michael przechylił się ku niej, a przesuwając rękę tak, by ją objąć, lekko dotknął jej piersi. Vanessa wzięła szybki wdech. Molekuły zderzyły się z ostrym bólem, który przeszył całe jej ciało dreszczem. Więc Morgan miała rację.

Michael raptownie cofnął rękę. – Przepraszam – powiedział szybko. Wydawał się szczery, ale Morgan ostrzegała Vanessę. Może przyprowadzał tu wszystkie swoje dziewczyny i udawał, że każda z nich jest tą szczególną, z którą będzie dzielił romantyczny wieczór? Korzystał ze swego uroku, by je uwieść. Rozmyślania Vanessy przerwał ostry śmiech dobiegający zza jej pleców, wciąż ledwie słyszalny na tle muzyki. Tym razem miała pewność, że ktoś się śmiał. – Musiałem ominąć twoją rękę – Michael nadal próbował się tłumaczyć.

Czyżby nic nie usłyszał? Uciszyła go. Ponownie usłyszała śmiech. Czy ktoś z nich kpił? Nagle opanował ją irracjonalny strach. Spojrzała na cienie pod dębami i z całej siły zapragnęła znaleźć się jak najdalej od miejsca, w którym właśnie byli. – Przecież cię przeprosiłem – nalegał Michael, chcąc wziąć ją za rękę. – Chodźmy stąd – powiedziała nagle i wstała. Michael wydawał się zagubiony. – To był wypadek.

– Wiem. Vanessa przyjrzała się listowiu. Żałowała, że poszli w tak opuszczone miejsce. Wspinanie się z powrotem w górę wydawało jej się zbyt niebezpieczne, ale pozostanie na miejscu było jeszcze groźniejsze. – Gniewasz się? – spróbował raz jeszcze. – Nie – odparła ostro. – Ale chcę już stąd iść. – Dobrze. Michael wydawał się zrezygnowany. Pozbierał świece i zgasił płomienie. Wokół zapanowała ciemność. Była nieprzenikniona i żywa.

Może będą mogli zejść na dół, w stronę betonowych ławek. Może tam byliby bardziej bezpieczni. – Chodźmy. – Vanessa założyła sandały. – Nie chcesz wrócić do furgonetki?

Położyła palce na jego ustach, żeby go uciszyć. Wtedy właśnie usłyszała ledwie słyszalny szelest trawy i dźwięk łamanej gałązki. Coś schodziło po wzgórzu.

– Coś tu jest. – W końcu i Michael usłyszał. Wepchnął koc do kosza, ale jedzenie i lampiony zostawił na ziemi. We wtorek wieczorem, gdy Vanessa wyczuła, że ktoś ją obserwuje, również poczuła strach. Teraz jednak strach wyparło inne uczucie. Odczuwała nieodparte pragnienie ochronienia Michaela. Skąd się wzięło? Był od niej o głowę wyższy i miał mięśnie twarde jak

kamień. Grał w piłkę wodną, surfował, robił wszystko to, co inni chłopcy, ale Vanessa i tak nagle poczuła, jak budzi się w niej Amazonka. Był to instynkt obecny w niej od lat. Chwyciła Michaela za rękę. – Możemy zejść ze wzgórza? – Miała spokojny głos. – Tak, ale wpakujemy się w kłopoty. Nielegalnie wejdziemy do amfiteatru. – To lepsze niż… – Nie dokończyła zdania. Zaczęła iść, ciągnąc go za sobą. To, w czym on widział problem, dla niej było zbawieniem. Jeśli ktoś zauważy, jak schodzą ze wzgórza, być może doniesie ochronie, że próbują zakraść

się do amfiteatru. Ochroniarze ruszą za nimi i już nie będą sami. – Vanesso – wyszeptał Michael. – To pewnie tylko kojot. Pełno ich na wzgórzach. A może to skunks? Zwierzęta pewnie poczuły zapach jedzenia, ale nas nie zaatakują. Chciała go zapytać, czemu szepcze. Po drżącym tonie głosu poznała, że sam nie wierzy w swoje słowa. Cokolwiek przemierzało cichcem suche krzewy, nie było dzikim zwierzęciem. Coś ruszyło w dół wzgórza, nie próbując już kryć swej obecności. Vanessa skoczyła przed Michaela, gotowa bronić go przed tym, co miało właśnie runąć na

nich z krzaków. W tym samym momencie Michael pochylił się, by osłonić ją własnym ciałem. Boleśnie zderzyli się głowami. Padli na ziemię i potoczyli się na skraj kanionu, obcierając sobie kolana i dłonie. Suchy dębowy krzew zatrzymał ich przed upadkiem. – Nic ci nie jest? – spytał Michael i pomógł jej wstać. Jego dłonie przesuwały się po jej rękach i twarzy, jakby nie wierzył jej słowom. – Wszystko OK – sapnęła. – A tobie? – Podrapałem się tylko. – Lepiej chodźmy. – Chwyciła go za rękę.

Odsunął się. – Jeśli będziemy próbowali się nawzajem chronić, to się pozabijamy. – Nie uciekliśmy jeszcze dość daleko. Tym razem Vanessa nie pozwoliła mu cofnąć ręki. Złapała ją i mocno przytrzymała.

Coś schodziło po zboczu nad nimi. – Pójdę za tobą – pozwolił jej prowadzić.

Weszła na spaloną ziemię i poślizgnęła się na żwirze. Michael złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie, ich ciała znalazły się blisko. Chciała go pocałować, poczuć jego dłoń na plecach, ale kolejny dźwięk spowodował, że wyrwała się z jego uścisku. Jak prześladowca mógł tak szybko ich dogonić? Vanessa obróciła się i stanęła pomiędzy Michaelem i gęstwiną. – No chodź – zachichotał. – To pewnie skunks. Pożałujesz tego. Im bliżej byli betonowych ławek, tym lepiej się czuła. Na razie nie biegli im na spotkanie ochroniarze. Usiedli na pustych siedzeniach w tylnym rzędzie. Vanessa była spocona, a umysł miała zbyt wzburzony, żeby pozwolić, by muzyka znów ją porwała. Wciąż oglądała się i patrzyła

w nieprzeniknione cienie na zboczu, ale już nie wyczuwała niebezpieczeństwa. Na widowni siedziało siedemnaście tysięcy ludzi. Wieczór dobiegł jednak końca, magia znikła. Chciała już iść. Obróciła się, by powiedzieć o tym Michaelowi. Wyglądał na zdenerwowanego. Vanessa nagle poczuła się zakłopotana tym, że zmusiła go, by zszedł na ławkę. Jak wytłumaczy mu, że musiała uciekać? – Świetnie – powiedział Michael z sarkazmem w głosie. – Idzie do nas Stanton. – Kto? – Jeszcze zadając pytanie, zauważyła ubranego na czarno chłopaka, który szedł w ich stronę z rękami w kieszeniach. Jasne włosy opadały mu na twarz. Poruszał głową, jakby próbował odrzucić wchodzące do oczu kosmyki. – Co za lump – mruknął Michael. – Chodzi do naszej szkoły? – Nie. Zadaje się z bandą nieudaczników z Hollywood. Stanton był przystojny, ale było w nim coś niepokojącego.

Oczy miał tak błękitne, że aż wydawały się jarzyć. Jak to możliwe, że w ciemności tak wyraźnie widzi ich błękit? W głowie Vanessy zadudniło, a jej ciało było czujne i ostrożne, jakby miało się wydarzyć coś złego. – Cześć, Michael. – Stanton spojrzał na Vanessę, jakby czekał na to, że zostanie jej przedstawiony. Usiadł tak blisko niej, że ich ciała się zetknęły. – Jestem Stanton – powiedział. Jego wzrok zatrzymał się na jej ciele, jakby sama powiedziała mu, że może się gapić, ile tylko chce. Spojrzenie jego błękitnych oczu spowodowało, że zapragnęła mieć na sobie

dżinsy i golf. Pstryknęła mu przed nosem palcami.

– Twarz mam tutaj – powiedziała z zamierzoną zjadliwością. Przy innej okazji mogłaby mu to darować, ale jej emocje były nadwerężone zejściem po zboczu. Stantonowi najwyraźniej spodobała się jej reakcja. Michael wstał. – Chodź, Vanesso. Lepiej wyjdźmy przed tymi tłumami.

Czyżby był zazdrosny? – Chciałem się tylko przywitać. – Stanton uśmiechnął się, jakby zazdrość Michaela nasyciła jakieś jego pragnienie. Michael ruszył szybko, z wrogim grymasem na twarzy. Kiedy już opuścili koncert, poszli do furgonetki na wzgórzu. Michael pomógł Vanessie wsiąść, a potem obszedł samochód i wdrapał się na fotel kierowcy. W świetle latarni jego twarz zmieniała wyraz z zagniewanej w przestraszoną. – Ty też to poczułeś? – spytała. – Kiedy nas ktoś gonił? – Nie, chodzi mi o Stantona – odparła. – Jest jakiś dziwny. – Zauważyłaś? Robi się taki zadowolony, gdy uda mu się wywołać u innych zakłopotanie, złość lub… – Przerwał. Czyżby chciał powiedzieć: „zazdrość”? – Tak. – Vanessa spojrzała prosto na Michaela. Odpalił silnik. Do jej domu jechali w milczeniu. Chłopak zaparkował, ostro naciskając

hamulec, a potem wysiadł, otworzył Vanessie drzwi i odprowadził ją na ganek. – Lepiej już pójdę. – W jego ciemnych oczach widać było emocje. Potem pobiegł z powrotem do samochodu. A gdzie mój pocałunek na dobranoc? – chciała krzyknąć Vanessa. Otworzyła frontowe drzwi, kiedy furgonetka zjechała z krawężnika. Nie odwróciła się, żeby pomachać Michaelowi, bo za bardzo się bała, że on jej nie odmacha.

ROZDZIAŁ ÓSMY

W domu było ciemno. Wciąż pachniało wieczorną kawą mamy. Vanessa wspięła się po schodach i dostrzegła stróżkę światła, która wypływała z sypialni jej matki na chodnik w korytarzu. Mama zasnęła, czytając z pustym kubkiem po kawie na nocnym stoliku.

Dziewczyna podeszła do łóżka. W powietrzu unosiła się woń balsamu do rąk i kremu do twarzy. Chciała przytulić się do matki tak, jak to robiła, gdy była dzieckiem. – Mamo – powiedziała cicho. Jej matka ani drgnęła. Vanessa przycisnęła swój policzek do jej policzka i przez chwilę

zatrzymała się w tej pozycji. Wreszcie zabrała jej książkę i odłożyła na stolik, wyłączyła lampkę i ruszyła przez korytarz do łazienki. Odkręciła kurki. Wanna zaczęła się napełniać gorącą wodą. Wtedy Vanessa zauważyła w lustrze swoje odbicie. Miała wielkie, nawiedzone oczy, inne niż zazwyczaj.

Źrenice rozszerzyły się, a rzęsy wyglądały na dłuższe i ciemniejsze. Co się jej stało? Wzięła szybką kąpiel, założyła piżamę i szybko wróciła do sypialni. Chciała zapalić światło, ale powstrzymała ją ostrożność. Podkradła się do okna, zamknęła okiennice i potem dopiero włączyła małą, stojącą na biurku lampkę. Spojrzała na swój komputer i rozejrzała się po pokoju, sprawdzając, czy wszystko jest na miejscu. Drzwi do sypialni były otwarte, a za nimi rozciągał się ciemny korytarz. Vanessa podeszła do nich w trzech krokach i zamknęła je na klucz. Kiedy ostatnio tak zrobiła? Wiedziała, że mama jest niedaleko, ale i tak jej to nie uspokajało. Wreszcie zadzwoniła do Catty. W słuchawce usłyszała zaspany głos przyjaciółki. – Możesz przyjść do mnie na noc? – Teraz? Co się dzieje? – wymruczała Catty głosem wciąż ciężkim od snu. – Która godzina? – Nie wiem, chyba już północ. Przyjedziesz? – Spróbuję – odparła. – Jak mam to wytłumaczyć mamie? – Twoja mama nie wymaga tłumaczeń. Vanessa obejrzała się. Czemu była taka nerwowa? – No nie wiem… – zawahała się Catty. – Weź taksówkę. Zapłacę za nią.

Vanessa czekała przy frontowym oknie, z niecierpliwością obserwując przejeżdżające przed domem samochody. Wreszcie na ulicy pojawiły się światła, a przed domem zatrzymała się pomarańczowa taksówka. Wysiadła z niej Catty. W ręce trzymała walizkę, a pod pachą blok rysunkowy. Przez ramię przerzuciła torbę. Miała na sobie nocne pantofle i płaszcz zarzucony na piżamę. Vanessa wybiegła na zewnątrz i wręczyła taksówkarzowi piętnaście dolarów. Zaczekał, aż weszły, a potem odjechał. Vanessa zamknęła i zaryglowała frontowe drzwi. Kiedy były już w jej pokoju, spytała: – Wyglądam inaczej? Catty opadła szczęka. – Co robiłaś z Michaelem? Powiedz mi wszystko. Każdy szczegół.

Vanessa osunęła się na łóżko. – Między mną i Michaelem do niczego nie doszło, bo zachowałam się jak idiotka. Dzisiaj znów ktoś mnie śledził. Nie wyglądam według ciebie jakoś inaczej? – Wyglądasz na zmęczoną. Ktoś śledził cię, gdy byłaś z Michaelem?

Vanessa usiadła i przytuliła do siebie poduszkę. – Zachowywałam się jak jakaś dziwaczna Amazonka. – Widział twoje prawdziwe ja? I co z tego? Na pewno mu się podobało. – Nawet nie wiem, czemu to robiłam. Czułam, że muszę go chronić. Pewnie nigdy więcej

się do mnie nie odezwie.Jeśli tak będzie, to nie jest ciebie wart. Widziałaś, kto was śledził? Catty odstawiła torbę, otworzyła swoją walizeczkę i wyciągnęła z niej kilka kawałków węgla rysunkowego. Usiadła na podłodze ze szkicownikiem, słuchając opowieści Vanessy.

Przyjaciółka mówiła jej o wszystkim, co zaszło od przechadzki w dół kanionu aż do dziwnego spojrzenia Michaela, gdy nie pocałował jej na dobranoc. – Mogłybyśmy wrócić i sprawdzić, kto cię śledził. Vanessa usiadła na łóżku po turecku. – Nie dlatego poprosiłam, żebyś przyjechała. Chyba się… Nie chciałam być sama. – Może to randkowy niepokój. Nigdy wcześniej niczego się nie bałaś. Te dziwne uczucia nawiedzają cię od czasu, gdy Michael zaczął zachowywać się tak, jakbyś mu się podobała. Może to ataki paniki. Vanessa roześmiała się. – Tego, jak się przy nim czuję, nie można chyba nazwać atakiem paniki. Myślisz, że mu się podobam? – Tak – Catty energicznie pokiwała głową. – Przywiozłaś coś do jedzenia?

Catty wyciągnęła z torby szklaną brytfannę. Vanessa poczuła zapach czekolady, jeszcze zanim Catty zdjęła z naczynia folię aluminiową.

– Randki nie było, zrobiłam ciasto krówkę – powiedziała, podając Vanessie brytfannę. Brakowało już czterech kawałków. Catty spojrzała na Vanessę. – Może powinnaś powiedzieć o wszystkim swojej mamie. Możliwe, że to jakiś zboczeniec. Twoja mama wiedziałaby, jak sobie z tym poradzić.

– Mam jej powiedzieć, że ktoś łazi za mną, bo potrafię stawać się niewidzialna? – Przecież możesz udowodnić, że mówisz prawdę – zauważyła Catty. – Usiądź przy świetle, żebym mogła cię narysować. Vanessa usiadła na krześle obok łóżka. Ołówki Catty zaczęły skrobać po powierzchni papieru. – Myślę, że powinnyśmy cofnąć się, póki jeszcze dzieli nas od tych wydarzeń zaledwie kilka godzin – stwierdziła Catty. – Tak, i skończyć na dnie kanionu. Wybacz, ale te twoje lądowania powodują, że to dość ryzykowne. Tym razem Catty postanowiła się nie spierać. – Może powinnam odwiedzić Serenę. Może zobaczy coś w swoich kartach tarota. Morgan powiedziała, że jest naprawdę dobra.

– Chyba nie uważasz, że naprawdę potrafi przepowiadać przyszłość, co? Vanessa patrzyła, jak Catty rysuje jej twarz, pełne usta i dołeczki na policzkach. Jej przyjaciółka za dużo milczała, co oznaczało, że po głowie chodzi jej coś jeszcze. Wreszcie przestała rysować i spojrzała na Vanessę. – Czy przyszło ci do głowy, że moja mama ma rację? – powiedziała wreszcie. – Może faktycznie przybyłyśmy z obcej planety, a nasz statek rozbił się na ziemi. To tłumaczyłoby moje dwa wspomnienia.

– Wypadek i ogień. – Może obie przetrwałyśmy katastrofę, a księżyc jest naszym przewodnikiem, który mówi nam, jak dotrzeć do domu, tylko my go nie rozumiemy, bo wciąż jesteśmy jeszcze w jakimś stadium larwalnym. – Świetnie, tego mi było trzeba. Jeszcze nie wyrosły nam zielone czułki? – zażartowała Vanessa. Zaczęła się śmiać, ale potem pomyślała o przemianie, jaką dostrzegła w swoich oczach, gdy kilka godzin wcześniej spojrzała w lustro. – Może nasze wspólne moce mogą zabrać nas do domu.

– Teoria twojej mamy mogłaby działać tylko w przypadku, gdybym ja też była adoptowana – powiedziała Vanessa.

– Tymczasem moja mama upewniła mnie krwistym opisem dziesięciu piekielnych godzin porodu i pokazem dwudziestu szwów na brzuchu, że tak nie jest. – Ale jeśli… – Catty przestała rysować. – Jeśli coś się stało z jej prawdziwym dzieckiem? – Zjedli je kosmici? – Mówię poważnie. – Catty zmarszczyła brwi. – Może tej samej nocy jakaś kosmitka urodziła dziecko, a pielęgniarka pomyliła niemowlaki. Vanessa spojrzała na nią. – Jestem podobna do mojej mamy. Sama tak powiedziałaś. – A co z naszyjnikami? Może są jakimś urządzeniem naprowadzającym?

Catty zaczęła rozmazywać rysunek palcem, ale przerwała i popatrzyła na Vanessę.

Vanessa poznała po jej wyrazie twarzy, że Catty nie chce usłyszeć tego, co przyjaciółka zamierza jej powiedzieć. – To mogłoby wytłumaczyć, kto cię śledzi.

– Jak? – Agenci rządowi. Być może już naprawiono statek, a oni zamierzają wysłać cię na twoją planetę, ale muszą upewnić się, że jesteś właściwą osobą. Vanessa zastanowiła się nad tym. Jak przetrwałaby na innej planecie? Nawet jeśli właśnie tam powinna żyć. – Nie chcę opuszczać ziemi. Tu jest mój dom. – Ale taka jest prawda.

– Wcale nie… – Gdyby przybyli po ciebie, nie pozwól im zapomnieć o mnie – Catty mówiła poważnie. – Gdyby – powiedziała Vanessa. – Jeśli tak się stanie, to masz moje słowo. – Dzięki. – Catty przerwała na chwilę. – Wciąż mam taki okropny sen. Próbują mnie złapać

tacy ludzie z cienia. Nie widzę ich twarzy. Budzę się, ale sen wydaje się taki prawdziwy. Może pozostali próbują się z nami telepatycznie skontaktować, ale nasze umiejętności są zbyt słabe, by odebrać wiadomość? – Przestań – wyszeptała Vanessa. – Przerażasz mnie. – Przepraszam – powiedziała Catty. – Może powinnyśmy spróbować się przespać. – Dobrze. Vanessa wyłączyła światło i otworzyła okiennice. Dziewczyny razem położyły się do łóżka i przez okno patrzyły na nocne niebo.

– Chciałabym mieć tylko zwykłe problemy, jak wszyscy inni – powiedziała Vanessa. – Ja też. Fajnie byłoby przejmować się tylko szkołą, pryszczami i chłopakami.

– Ja się tym martwię. To wcale nie jest fajne. – Też tak uważam – powiedziała Catty. – Chciałabym wiedzieć, dlaczego jesteśmy takie dziwne. – Pomyłki natury – wyszeptała Vanessa i zaczęła się zastanawiać, czy kiedykolwiek będzie mogła mieć chłopaka. Może lepiej nie próbować. – Czasem bywa ciężko – dodała Catty. – Gdyby ciebie tu nie było, to pewnie paliłabym trawkę na tyłach szkoły z jakimiś pacanami. – Tak – powiedziała Vanessa. – Ja pewnie byłabym nieśmiałą myszką, schowaną za stosem książek i niemającą przyjaciół. – Powstrzymała łzy, które cisnęły się jej do oczu. – Cieszę się, że jesteś. – Ja też się rozklejam. Catty ciaśniej owinęła się kołdrą.

Zapadając w sen, Vanessa zdecydowała, że następnego dnia odwiedzi Serenę. To była jej ostatnia deska ratunku, nim wyzna wszystko mamie. Może dziewczyna wejrzy w karty tarota i będzie mogła powiedzieć jej, kto i dlaczego ją śledzi.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

W niedzielę wieczorem Vanessa poszła deptakiem z barwionego kamienia w stronę ogromnego domu w neokolonialnym stylu hiszpańskim. Pod kolczastymi pędami kaktusa siedziały ceramiczne żaby i trolle. Podmuchy wiatru poruszały fioletowo-czerwonymi kwiatami bugenwilli. Zaczęła pukać do ogromnych, drewnianych drzwi, gdy otworzyły się przed nią. – Cześć – przywitała ją Serena. – Cieszę się, że przyszłaś.

Miała na sobie dzwony z hawajskim wzorem i czerwone chodaki w niebieskie kwiaty.

Wyglądała jak wróżka, zwłaszcza że w jej włosach połyskiwały drobiny brokatu. – Usiądźmy w kuchni – powiedziała. – Tam jest lepsze światło. Vanessa weszła do środka i zaczekała, aż jej oczy przyzwyczają się do półmroku. Potem poszła za Sereną słabo oświetlonym korytarzem. Ich kroki odbiły się echem w dużej jadalni,

która zdawała się zimna i nigdy nieużywana. Wreszcie przeszły przez wahadłowe drzwi do żółtej kuchni wypełnionej zapachem świeżo pieczonych ciastek. Na kuchennym stole, na papierach zebranych wokół laptopa, siedział szop. Przy długiej ladzie spoczywała wiolonczela. Lakierowane drewno odbijało ciepłe kuchenne światła. Vanessa spodziewała się anarchistycznych symboli i zapachu kadzideł, a może nawet czegoś gorszego. – Praktycznie tu mieszkam – wytłumaczyła Serena. Wydawała się zdenerwowana wizytą Vanessy. Zebrała stos papierów. – To jest Wally. Szop stanął na tylnych łapkach, a potem zlazł ze stołu i uciekł od Vanessy. – Przywiozłam go z biwaku. Opuściła go jego mama, tak jak mnie opuściła moja, więc tata pozwolił mi go zatrzymać. Siadaj. Vanessa usiadła. Serena podeszła do lady przy zlewie. Wally podreptał za nią, machając włochatym ogonem jak flagą. Dziewczyna przyniosła talerz ciastek czekoladowych, jedno od razu rzucając pupilowi. – Poczęstuj się. Właśnie je upiekłam. Serena nie wyglądała na kogoś, kto lubi piec. Vanessa wzięła ciastko i zawahała się przez

chwilę na myśl o tym, co może zawierać, ale potem zauważyła wcinającego szopa i postanowiła spróbować. Ciastko było aromatyczne i maślane. Czekolada rozpływała się w ustach. – Dobre. – Od razu pożałowała, że zdradziła się ze swoim zaskoczeniem. – Cieszę się, że ci smakuje. – Serena uśmiechnęła się. – Czasami myślę o zostaniu kucharką. To znaczy, gdyby to nie było niemożliwe. – Wszystko jest możliwe.

A to skąd się wzięło? Vanessa zabrzmiała jak jej własna matka. „Wykład Standardowy numer 9”. Serena potrząsnęła bransoletkami na ręku. – Moje życie jest już raczej zaplanowane.

Vanessa poczuła żal. Zbyt wiele dzieciaków w szkole podążało po dokładnie wytyczonej

przez rodziców ścieżce. – To nie to, co myślisz – dodała szybko Serena. – Mój tata jest fajny. Chodzi o inne sprawy. Vanessa chciała zapytać, o jakie, ale zanim zdążyła, Serena znów zaczęła mówić.

– Czego się napijesz? Coś gazowanego? Kawa? Ja będę pić mleko. – Dobry pomysł. Serena nalała dwie szklanki, a potem wróciła do stołu i usiadła naprzeciwko Vanessy. Przetasowała karty tarota i położyła przed nią talię. – Pomyśl o swoim pytaniu i podziel talię na trzy. Vanessa uniosła wytarte karty i drżącą ręką podzieliła je na trzy stosy. Ciekawiło ją, czy karty powiedzą jej, kto za nią chodzi. Kiedy podniosła wzrok, Serena spoglądała na nią dziwnie. Jej źrenice rozszerzyły się tak, jak źrenice Catty zaraz przed podróżą w czasie. – Co? Serena pokręciła głową. – Przepraszam, zamyśliłam się.

Podniosła talię, uśmiechnęła się przebiegle do Vanessy i odkryła pierwsza kartę. – As kielichów. Romans. Nie martw się o Michaela. Podobasz mu się, i to bardzo. Vanessa próbowała się uśmiechnąć, ale wciąż się martwiła. Czy ośmieli się zapytać Serenę o swój prawdziwy problem? W jej umyśle zafalowało dziwne uczucie. Nie było nieprzyjemne, tylko niecodzienne –

przypominało to, co czuła czasem po rozwiązaniu trudnego zadania z algebry. Podniosła wzrok. Serena znów się w nią wpatrywała. – Wiesz – zaczęła powoli – jeśli masz inne problemy, może i w ich rozwiązaniu będę mogła ci pomóc. Mogę spytać karty.

– Mam problem – wyszeptała Vanessa. Serena stuknęła o zęby kolczykiem w języku i chwilę zaczekała.

– Opowiesz mi o nim? – Nie mogę. Serena wciąż się w nią wpatrywała. Czemu miała tak wielkie źrenice? Mrugnęła, a jej oczy znów zaczęły wyglądać normalnie. – Może karty pomogą ci, jeśli tylko pomyślisz o tym, co cię trapi. Serena pociągnęła następną kartę, ale nie skupiła się na niej – cały czas patrzyła na Vanessę. – Widzisz w kartach coś złego? – spytała nerwowo Vanessa. Zanim Serena zdołała odpowiedzieć, otworzyły się tylne drzwi. Zapachniało słonawą

wonią oceanu. Do środka wszedł chłopak, klapiąc sandałami o pięty. Miał spieczoną słońcem twarz, z nosa schodziła mu skóra. Wokół ust widać było ślady maści cynkowej. Na mocno opalonym karku odcinały się linie wysuszonej soli. Rozjaśnione słońcem włosy zasłaniały jego błękitne oczy, a z tyłu opadały w kosmatym kucyku. – To mój brat Collin – powiedziała Serena. – To Vanessa, koleżanka ze szkoły. – Cześć – skinął Collin, ale ledwie spojrzał na Vanessę. – Cześć. Vanessa zrozumiała, czemu Morgan się w nim durzyła. – Jest coś na obiad? – powiedział, podchodząc do kuchenki. – Makaron z serem – odparła Serena. – Gdzie?

– W piekarniku. Collin wyciągnął naczynie żaroodporne. Para buchnęła mu w twarz. Ustawił naczynie na podstawce, wyciągnął ze zmywarki łyżkę i zaczął jeść. – Gorące – ostrzegła Serena, ale on i tak włożył sobie kęs do ust.

– Gorące! – zawył i zaczął tańczyć po kuchni. Wally uciekł pod stół. – Collin jest surferem – oświadczyła słodko Serena, jakby to miało wszystko tłumaczyć. – Świetny makaron! – krzyknął Collin. Nałożył sobie na talerz porcję i wyszedł z kuchni. Skądś w głębi domu dochodziły dźwięki

MTV. Serena wróciła do Vanessy. – Tak naprawdę jest całkiem fajnym bratem. Przez jakiś czas Morgan się w nim kochała. No, ale ona chyba kochała się już w każdym, a w szczególności w Michaelu.

Vanessa westchnęła i zaczęła zastanawiać się, czy w ogóle ma prawo umawiać się z Michaelem. W końcu Morgan była jej koleżanką…

– Nie przejmuj się tym – Serena przerwała jej myśl. – Collin mówi, że Morgan nie ma chłopaków. Ona bierze jeńców. Jest bardzo zaborcza. Może więc wcale nie była z Michaelem w związku, o którym opowiada. Vanessa nadal czuła się źle. Czy Michael wykorzystał Morgan? Może była zbyt skrępowana, by opowiedzieć o tym Vanessie? Może Michael…

– Nigdy nie była z nim na prawdziwej randce – powiedziała uspokajająco Serena. – Spotkała się z nim na imprezie i spędzili ze sobą trochę czasu. – Skąd wiesz tak dużo? – Słucham. – Dziewczyna uśmiechnęła się i przetasowała karty. – Zacznijmy od nowa. Pomyśl o swoim pytaniu. Musisz określić to konkretnie, aby karty mogły się wypowiedzieć. – Dobrze – odparła Vanessa. – Jesteś gotowa? – Serena odłożyła karty. – Podziel talię na trzy. Vanessa pokiwała głową i zaczęła zastanawiać się, czy nie grozi jej odkrycie jej sekretu.

Potem podzieliła karty na trzy stosy. Serena patrzyła na nią swoimi pełnymi ognia, zielonymi oczami. Vanessa znów miała to dziwne uczucie – tym razem przypominało szept wiatru hulającego w jej głowie. To było odprężające. Zaczęła zamykać oczy.

Serena położyła na blacie pierwszą kartę. Vanessa nagle otworzyła oczy. – Rycerz kielichów – powiedziała Serena. – Jest posłańcem niosącym ważne wieści lub

zaproszenia na ważne spotkania – uśmiechnęła się. – Przynosi też nowe wydarzenia w miłości. Jesteś pewna, że nie myślisz o Michaelu? – Tak. Vanessa próbowała skupić się na dwóch nocach, w czasie których myślała, że ktoś ją śledzi. – Może powinnaś zadawać dokładniejsze pytania? – Skąd wiesz, jakie pytania zadaję? – spytała Vanessa. – Nie wiem – zachichotała Serena. – Zwykle ludzie nie myślą o konkretach. Kartom łatwiej będzie coś powiedzieć, jeśli podasz im wszystkie szczegóły.

Vanessa wzruszyła ramionami i pomyślała o nocy spędzonej w amfiteatrze z Michaelem. Potem popatrzyła na Serenę i przestała o tym myśleć. Źrenice Sereny były rozszerzone. Dziewczyna znów się w nią wpatrywała. Vanessa skrzywiła się. Tym razem gnieżdżące się w jej umyśle uczucie było silniejsze. Może zaczynała się migrena? Potarła skronie.

Na twarzy Sereny pojawiło się zdziwienie. – Co widzisz? – spytała Vanessa, masując się opuszkami palców.

– Nic – powiedziała Serena, ale jej głos drżał od zdziwienia i ekscytacji. Obróciła następną kartę. – Cholera – wymamrotała w wyraźnie gorszym nastroju. Na karcie był księżyc i twarz kobiety. Dwa żółte psy szczekały, zwracając pyski ku niebu. – Ta chyba znalazła się tu przypadkiem. – Serena zaczęła wsuwać ją z powrotem do talii. – Zobaczmy następną. Vanessa chwyciła ją za rękę i zabrała kartę. – Co oznacza? – spytała nerwowo. Nie wierzyła w przepowiadanie przyszłości, ale zachowanie Sereny naprawdę ją przestraszyło. – Ta karta mówi o nieprzewidzianym niebezpieczeństwie. Coś nie jest tym, czym zdaje się

być. – Dziewczyna obrzuciła Vanessę długim, poważnym spojrzeniem. – Powinnaś być ostrożna. Bardzo ostrożna. – Czemu? Serena stuknęła o zęby kolczykiem w języku. – To skomplikowane. Vanessa czekała. – Ta karta oznacza, że poszukujesz odpowiedzi, ale informacje, które otrzymasz, uznasz

za niewiarygodne, więc znajdziesz się w niebezpieczeństwie. Uczucia będą wprowadzać cię w błąd, nie będziesz wiedziała, co robić, ale nie zdołasz uciec przed tym problemem. Będziesz musiała stawić mu czoła. Serena spojrzała na karty. Odsłoniła kolejną i westchnęła. Nim Vanessa zdążyła ją złapać, włożyła kartę z powrotem do talii. Nerwowym ruchem przewróciła szklankę z mlekiem. – Przepraszam. Pobiegła po papierowe ręczniki. Przyniosła je z powrotem do stołu. Vanessa pomogła jej wytrzeć mleko. – Co powiedziała ostatnia karta? – Nic. Nawet jej nie zauważyłam, nim rozlałam mleko. Vanessa wiedziała, że Serena kłamie. Wyglądała na przerażoną. Zobaczyła coś w kartach. Czemu wciąż wpatrywała się w Vanessę? Może Morgan miała rację.

Serena wyrzuciła mokre ręczniki do śmieci, a potem wróciła do stołu. – Masz może ochotę pooglądać telewizję albo pójść do Eda Debevica i popatrzeć, jak tańczą tam na ladzie? Uwielbiam ich karmelowe desery lodowe. Serena krążyła nerwowo po pokoju. Czego się bała? Z pewnością przekazałaby Vanessie,

gdyby groziło jej niebezpieczeństwo. – Nie powiedziałaś mi, co zobaczyłaś na ostatniej karcie – rzuciła Vanessa. – Tej, która cię

tak przeraziła. – A, to… – Serena próbowała się roześmiać, ale jej głos zabrzmiał sztucznie. – Powiedziałabym ci to, co zwykle mówią wróżki. Wiesz, o szczęśliwym życiu i takie tam. Vanessa jednak wiedziała, że Serena coś ukrywa. – Jesteś pewna, że nie było nic więcej? Serena wydawała się zdenerwowana. – Gdyby było coś jeszcze, tobym ci powiedziała – odparła. – Chodźmy do Debevica. Będzie fajnie. – Dzisiaj nie mogę. Obiecałam mamie, że wrócę wcześniej.

Vanessa wyciągnęła z kieszeni dżinsów dwudziestodolarowy banknot. Podała go Serenie. Dziewczyna sięgnęła po pieniądze, ale się zatrzymała – Nie mogę brać pieniędzy od przyjaciół. Tylko nie mów nikomu, że nie płaciłaś. Przepowiadanie przyszłości to fajny sposób na dorabianie. – Dzięki. – Dziewczyna schowała pieniądze z powrotem do kieszeni. – Do zobaczenia jutro. – Tak. – Serena odprowadziła ją do drzwi. Vanessa szybko przeszła po podjeździe, a potem zatrzymała się i obejrzała. – Dziwne… – szepnęła. Wiedziała, że Serena coś ukrywa. Tylko dlaczego? Chodziło o Michaela? O Morgan? Vanessa poczuła tęsknotę.

Odwróciła się i wpadła na dziewczynę o długich czarnych włosach. W czarnych bojówkach i sportowej koszulce na ramiączka wyglądała jak członkini gangu. Jej plecy i rękę pokrywały amatorskie tatuaże. Była szczupła i miała ogromne brązowe oczy, które zdawały się obawiać czegoś, co dostrzegły w twarzy Vanessy. – Co? – spytała Vanessa. – Ten cuidado – szepnęła dziewczyna. – Bądź ostrożna. Po tym Vanessa poczuła się bardziej niepewnie, niż gdyby dziewczyna na nią prychnęła. – Jasne – wymamrotała nieśmiało i ruszyła do domu. Zdecydowała, że nie może już widywać się z Michaelem.

Na samą myśl o tym rwało ją w sercu. To jednak załatwi problem. Będzie mogła skupić się na wyjaśnieniu tego, kto i dlaczego ją śledzi.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

W poniedziałek rano Michael stał na betonowych schodach przed szkołą, kiedy pojawiły się Vanessa i Catty. Miał na sobie spodnie od mundurka i sandały. Poskręcane czarne włosy odcinały się od białej podkoszulki. Zamachał do nich, a Vanessa poczuła słodkie mrowienie – to przypływ adrenaliny. Co takiego kryło się w jego uśmiechu, że jej ciało stawało się zdrajcą, pragnącym jego dotyku? – Chodź – Vanessa pociągnęła Catty w stronę, z której przyszły. Catty podniosła wzrok. – Może szuka ciebie? – Skończyłam z nim. Spojrzenie Catty dawało do zrozumienia, że w to nie wierzy. – Za bardzo się wstydzę, żeby z nim porozmawiać – przyznała z niezadowoleniem

Vanessa. – Poza tym nie mogę mieć teraz chłopaka. To się nie uda. Nie mogę go nawet pocałować, żebym zaraz nie stała się niewidzialna. Catty obejrzała się na betonowe schody.

– Gdyby był moim chłopakiem, to znalazłabym jakiś sposób. Do południa nad miastem osiadły upał, smog i spaliny. Ochroniarze sprawdzali przy głównej bramie przepustki, ale kampus był pełen ludzi. Było zbyt gorąco, by pójść do Okie Dog, Pink’s lub rozsiąść się w Kokomo’s na Farmer’s Market. Morgan odpoczywała pod drzewem, wachlując się klasówką z algebry i pijąc przez słomkę napój Big Gulp. Vanessa i Catty dołączyły do niej. – Czy ten dzień nigdy się nie skończy? – spytała Morgan. – Wydaje się ciągnąć bez końca. Wskazała podbródkiem coś, co znajdowało się za plecami przyjaciółek. – Czemu ona za wami chodzi? Serena zbliżyła się i usiadła w cieniu pod budynkiem. – Nie chodzi za nami. Chce uciec od słońca jak wszyscy inni – powiedziała Vanessa, otwierając butelkę soku marchewkowego. Serena miała na sobie dżinsy obszyte czerwonymi piórami i zieloną koszulkę z napisem FLOWER POWER. Włosy skręciła w ciasne loczki. Kanciaste okulary w oprawkach nabijanych

strasem wciąż zsuwały się jej z nosa. – Ciężko jej nie zauważyć – powiedziała Catty. – Z pewnością byśmy ją widziały.

Upał tego dnia sprawił, że wszyscy byli niespokojni. Uczniowie zaczęli polewać się wodą z butelek. Z kałuż unosiła się para. – Widziałam ją. – Morgan zawinęła sobie włosy na czubku głowy. – Cały dzień się za wami snuje. Co za dziwaczka. Powinnyście jej coś powiedzieć. – Daj jej spokój – syknęła Vanessa. – Chyba kpisz – Morgan odwarknęła gniewnie. – Od kiedy ona potrzebuje twojej ochrony? – Morgan… – zaczęła Vanessa, ale przerwała. Nie warto było się kłócić. – Może to ona cię śledzi – szepnęła Catty i odwinęła kanapkę z masłem orzechowym

i dżemem, który przesączył się przez chleb. Zawinęła ją z powrotem i cisnęła do śmieci. – Jest za gorąco, żeby jeść. – Jak tam twoja wielka randka? – spytała Morgan.

Wyciągnęła z napoju kawałek lodu i przyłożyła sobie do karku. Vanessa nie odpowiedziała. – Ostrzegałam cię przed Michaelem. – Morgan pokręciła głową. – Nie masz doświadczenia, jeżeli chodzi o seks. Nie zamierzam mieć ci tego za złe, ale nie powinnaś rzucać się na zbyt głęboką wodę. – Czemu tak mówisz? Myślałam, że w rewolucji seksualnej chodziło o wolność wyboru – powiedziała Catty. – Jak można mieć to komuś za złe?

– Daj sobie spokój. Morgan wyrzuciła kostkę lodu. – Wygląda to tak, jakbyś chciała oczernić Michaela – oskarżyła ją Vanessa. – Był bardzo miły. Morgan spojrzała na nią z goryczą. – Jak tam sobie chcesz. – Wstała raptownie. – Strasznie się ten dzień ciągnie. Idę do pielęgniarki, żeby puściła mnie do domu. Przegrzanie – stwierdziła i odeszła. – O co jej chodzi? – spytała Catty. – Nie wiem. Vanessa zastanawiała się, czy wciąż gniewa się o Michaela. – Po co jeszcze się z nią przyjaźnisz? – Kiedyś miło spędzałyśmy czas, nie pamiętasz? – Nie. Nigdy mnie nie lubiła, a teraz traktuje tak wszystkich.

– Catty… – Vanessa chciała porozmawiać z nią o czymś innym. O czymś ważnym.

– Co jest? – Podjęłam decyzję – powiedziała Vanessa. – Mama jutro nie pracuje. Zamierzam zostać w domu i powiedzieć jej… no wiesz. Może będzie potrafiła mi pomóc. Catty zmarszczyła brwi. – Jesteś pewna?

– Nie wiem, co innego mogę zrobić. Poza tym wolałabym, żeby dowiedziała się ode mnie, a nie zobaczyła kiedyś w wieczornych wiadomościach, jak staję się niewidzialna. – Dobrze – zgodziła się Catty, ale jej głos był suchy od niepokoju. Wystraszył je nagły hałas. Serena zebrała swoje książki i przebiegła przez rozgrzany asfaltowy plac. Prześlizgnęła się między ochroniarzami przy bramie i nawet nie przystanęła, gdy zażądali od niej przepustki. Stojący przy płotku uczniowie nagrodzili jej śmiałość wiwatami. – I dobrze – powiedziała Catty.

– Czemu nie wzięła przepustki? – zastanowiła się Catty. – Pewnie się spieszyła. – Catty wzruszyła ramionami. – Chodźmy sprawdzić, czy otworzyli jakąś klasę, w której można się ochłodzić. Dzień ciągnął się bez końca. Morgan miała rację. Wydawało się, że ktoś nagiął rzeczywistość i dwukrotnie wydłużył czas lekcji. Nim dzień dobiegł końca, Vanessa była wykończona. Wlokła się właśnie wzdłuż pustych boisk do koszykówki, ze swe trem obwiązanym wokół bioder i koszulą rozpiętą do trzeciego guzika, gdy ktoś zawołał ją po imieniu. – Hej, Vanesso. – Michael podbiegł do niej. Był cały spocony. – Cały dzień próbowałem cię złapać. Dotknął jej ręki. Po policzku spłynęła mu kropla potu.

Dziewczyna starała się oddychać powoli i równo. Nie chciała, by zobaczył, jaka jest zdenerwowana. Już miała wymówić się czymś i uciec, gdy usta zamknął jej urok jego uśmiechu. – Przepraszam za to, co się stało w amfiteatrze. – Jego wzrok zsunął się do trzeciego guzika jej koszuli, a potem poderwał się w górę. – Byłem naprawdę nieuprzejmy. Myślała, że będzie zły za jej zachowanie, ale Michael uważał, że to on zepsuł wieczór. Miała ochotę skakać z radości. – Świetnie się bawiłam – powiedziała. – Tak?

Vanessa odchrząknęła. – Muzyka bardzo mi się podobała.

Michael przełożył książki i objął ją ramieniem. Kiedy jego dłoń dotknęła jej talii, obudził się w niej zupełnie inny rodzaj gorąca – ogniste pragnienie czegoś zakazanego. – Stanton strasznie mnie denerwuje – powiedział, gdy szli przez boiska. – Wydaje się. Wierzysz w to, że ktoś może być zły? – Co masz na myśli?

Wydawał się nieco zakłopotany. – To dziwnie zabrzmi, ale ten gość powoduje, że ciarki przechodzą mi po plecach. – Jak to? – spytała. Nie była w stanie słuchać go z uwagą. Jej myśli dryfowały ku jego ręce na jej talii. Jakie to

byłoby uczucie, gdyby jego dłoń otarła się o nią, tak jak w czasie wieczoru w Hollywood Bowl, tyle że nieprzypadkowo, za jej zgodą? – Igra ze mną. Zwykle nie potrafi mnie rozzłościć, ale gdy zobaczyłem, jak na ciebie patrzy, poczułem, że coś się ze mną dzieje. Z początku myślałem, że po prostu mu się spodobałaś, ale potem zrozumiałem, że flirtuje z tobą, ponieważ wie, jak bardzo cię lubię. – Mnie? – Żołądek aż jej zadrgał. Michael uśmiechnął się, a jego oczy odpowiedziały: „ciebie”. – Kiedy ostatnio spodobała mi się dziewczyna, Stanton próbował mi ją odebrać. Uznałem, że to on nas szpiegował. Byłem tak wściekły, że chciałem jak najszybciej cię odwieźć, a potem się z nim policzyć. – Wróciłeś tam? – Zacząłem wracać, ale zdałem sobie sprawę… – Że co? – Że on tego właśnie chciał. Dlatego zrezygnowałem. Poprowadził ją z dala od przystanku autobusowego, na parking dla uczniów.

– Myślisz, że to on nas śledził? – To nie byłoby poniżej jego godności – powiedział Michael. – A ja zachowałem się jak osioł. Wybaczysz mi? – Tak – odpowiedziała z uśmiechem. Po chwili stali przy furgonetce. – Mogę podrzucić cię do domu? – Dobrze – odparła. Jej serce waliło jak szalone. Czy to była kolejna szansa na pocałunek? Michael uśmiechnął się i otworzył drzwi samochodu. Vanessa odwiązała sweter, zwinęła

go w kulę i położyła na książkach. Potem wsiadła. Powietrze w środku było gęste i gorące. Plastikowy fotel parzył ją przez koszulę.

Michael wsiadł i odpalił silnik. Vanessa opuściła szybę, wpuszczając do środka aksamitną bryzę. Chłopak gadał o szkole, o swojej gitarze i o surfingu, a ona zapadała się coraz głębiej w fotel, słuchając melodii jego głosu. Słodka muzyko, nie przestawaj grać. Furgonetka zatrzymała się, a Vanessa otworzyła oczy. – Nie idź jeszcze – powiedział Michael. Zaczekała. – Bardzo mi się podobasz, bo jesteś inna niż wszyscy. Serce zabiło jej mocniej. Gdyby tylko wiedział, jak bardzo jest inna. – Jesteś taka tajemnicza. – Jego oczy uśmiechały się przebiegle. – Uwielbiam poznawać

tajemnice. Potem przechylił się do niej. Zatrzymał się, gdy był już dość blisko, by ją pocałować i zaczekał, jakby prosił ją o pozwolenie. Vanessa zamknęła oczy. Jego usta, rozgrzane od upału, spoczęły na jej wargach, a potem cofnęły się.

Nie chciała, by teraz przerywał. – Naprawdę mi się podobasz, Vanesso – powiedział, wciąż będąc blisko niej i pieszcząc oddechem jej policzek, a potem pocałował ją raz jeszcze. Delikatnie i słodko. Jego dłoń dotknęła jej kolana. Czubkiem języka przesunął po jej wargach. Drugą dłonią leniwie muskał jej głowę. Palce zagłębiły się we włosy. Ciało Vanessy aż zawirowało. Molekuły zaczęły się szarpać. Nie powinna była pozwalać mu na kolejny pocałunek, ale pozwoliła.

Jego usta przycisnęły się mocniej do jej warg. Vanessa wiedziała, co się dzieje, ale nadal się z nim całowała. W ostatniej chwili odchyliła się w tył z nadzieją, że nie zamieniła się jeszcze w wir złotej poświaty. Rzuciła okiem w boczne lusterko. Spojrzała zeń na nią jej własna twarz – na szczęście kompletna i cała. – Nikt cię wcześniej nie całował, prawda? – Oczywiście, że tak – odparła defensywnie. Czuła się zakłopotana. Jej pierwszym pocałunkiem był ten w amfiteatrze. – Wiele razy! Michael uśmiechnął się tylko, ale Vanessa nie odpowiedziała mu tym samym. Była za bardzo skupiona na swoich stopach, które już znikły. Zostały tylko złote plamy, wirujące na wycieraczce. Zarzuciła sobie sweter na nogi. Rękaw trafił Michaela w oko. – Au. Pochylił się i potarł powiekę.

– Przepraszam. – Poczuła się jak idiotka. – Chyba się przeziębiłam. Zimno mi. Lepiej już pójdę.

Wykaraskała z furgonetki to, co jeszcze zostało z jej ciała. Jej nagły ruch spowodował, że Michael stracił równowagę i upadł naprzód. – Vanesso – zawołał. Odwróciła się, by jeszcze raz krótko na niego spojrzeć. – Nie obchodzi mnie to, że wcześniej się nie całowałaś – powiedział, wciąż osłaniając oko.

Nie odpowiedziała, bo nie była pewna, czy nadal może mówić. Drapało ją w gardle, a czasem, gdy stawała się niewidzialna, traciła niektóre ze zwykłych zdolności, posiadanych w normalnym stanie. Upuściła ołówek, ale nie zatrzymała się, by go podnieść. Jej ręka już znikła. Vanessa pobiegła najszybciej jak mogła, mając nadzieję, że Michael nie zauważył, jak jej ciało zmienia się w pasmo pyłu. Skoczyła za drzewko oliwne, które rosło przed jej domem, a potem popędziła poprzez lilie na ganek. Otworzyła zamaszyście frontowe drzwi. Ręce już znikły. Książki wypadły jej z dłoni i rozsypały się po podłodze. Ruszyła prosto do okna i zatrzymała się przy nim, będąc zaledwie chmurą gazu. Jeśli ktoś spojrzałby w nie teraz, zobaczyłby jedynie pyłki kurzu zawieszone w świetle słońca. Zerknęła jeszcze na Michaela, przerażona, że zobaczył za dużo. Chłopak odpalił silnik i powoli odjechał. – Do widzenia, Michael. – Słowa opuściły ją niczym powiew wiatru.

On nigdy nie mógłby być częścią jej życia. Nawet pocałunek był zbyt skomplikowany. Spojrzała na swoje dłonie. Ich zarys powoli stawał się ostrzejszy. Z czasem grawitacja zaczęła przywracać jej właściwą postać. Miała zamiar spędzić resztę popołudnia, użalając się nad sobą. Czemu nie? Nie mogła dalej widywać się z Michaelem. Gdyby tylko dało się kupić podręcznik, który wytłumaczyłby prawa niewidzialności. Czy w ogóle istniały takie prawa? W oczach zaczęły się jej zbierać łzy, gdy ktoś nagle chwycił ją od tyłu. Jej molekuły

zebrały się nagle, przyprawiając ją o nagły atak bólu. Vanessa zaczęła krzyczeć, otworzywszy szeroko usta – i krzyczała tak, póki nie zabrakło jej w płucach powietrza.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Od kiedy taka z ciebie krzykaczka? – spytała Catty. – To takie babskie. Chyba popękały mi bębenki. – Catty uderzyła dłonią w bok głowy jak pływak, który próbuje pozbyć się wody z ucha. – Nie powinnaś się tak do mnie podkradać, kiedy dzieją się takie rzeczy – naskoczyła na

nią Vanessa. – Przepraszam.

– To nie twoja wina – powiedziała Vanessa, żałując wybuchu gniewu. – Zaczęłam znikać,

gdy Michael się ze mną całował. – Czyli jeszcze z nim nie skończyłaś? – Catty drażniła się z nią, uśmiechając się z zadowoleniem. – To koniec. Jak może być inaczej? – A chcesz, żeby było inaczej? – Nie. – Emocje Vanessy zwinęły się w supeł w jej żołądku. – Tylko co zrobiłby Michael, gdyby otworzył oczy i zobaczył wiszącego mu na ustach

ducha? Catty roześmiała się, a potem przygryzła wargę, by już nie chichotać. – Wybacz – powiedziała. – Kiedy się nad tym zastanowić, to naprawdę zabawne. – W całowaniu się z nim nie ma nic zabawnego – powiedziała Vanessa. Od samego myślenia o pocałunkach czuła się niewyraźnie. – Co ja mam zrobić? – Pocałować go w bardzo bezksiężycową noc? – W ogóle mi nie pomagasz. – Może właśnie pomagam – nalegała Catty. – Jeśli wrócimy do sobotniego wieczoru, to wiem, że zdołam wylądować precyzyjnie. Tak, że nie spadniemy ze zbocza kanionu. Ćwiczyłam cały dzień, skacząc po godzinie w przeszłość, a potem odrobinę do przodu i znów z powrotem. Wylądowałam w twoim domu dokładnie w chwili, gdy się tu znalazłaś. – To dlatego dzień wydawał się tak niemożliwie długi – powiedziała Vanessa i osunęła się na kanapę w salonie. – Ile wykonałaś skoków? – Nie wiem. Ze dwadzieścia. – Catty wyszczerzyła się i osunęła na kanapę obok Vanessy. – No dobra, trzydzieści dwa razy, ale chciałam to dobrze opanować… to znaczy: lądowanie.

– Następnym razem ćwicz nocą, gdy będziemy spać. Wiesz, jakie to uczucie spędzić w szkole trzydzieści dwie godziny w ciągu letniego dnia? – Przecież tego nie pamiętasz. – Nie – spierała się Vanessa – ale to tłumaczy, dlaczego wszyscy byli tak wymęczeni pod koniec lekcji. – Nie wątpię – zachichotała Catty. – Następnym razem upewnię się, że jesteś ze mną. Vanessa pokręciła głową. Nie sądziła, by miała na to dość sił. – Wróćmy do sobotniej nocy. – Teraz to zbyt daleka przeszłość. Vanessa przeczesała palcami opadające włosy. Potrzebowała prysznica i drzemki. – To też już rozwiązałam.

Vanessa powątpiewała. – Wykonam kilka krótkich skoków – powiedziała nagle Catty. Dłońmi wykreśliła półokręgi, mające ilustrować skoki. – Cofnę się o dwadzieścia cztery godziny, a potem o kolejne dwadzieścia cztery, aż dotrzemy na miejsce. – To pewnie będzie cię kosztować mnóstwo energii. – Wypocznę dziś w nocy i zrobimy to jutro. Vanessa przygryzła brzeg wargi. Tak naprawdę martwiła się o tunel. Nienawidziła unoszących się w nim cuchnących, lepkich woni i zawrotów głowy, które wywoływał. – Twoja mama powiedziała, że pewnie jest dobry powód, dla którego nie możesz cofnąć się o więcej niż dwadzieścia cztery godziny.

– Skąd ona miałaby to wiedzieć? – Catty wzruszyła ramionami. – Nigdy nie podróżowała w czasie. – Jak dla mnie, jej wytłumaczenie miało sens. Kendra uważała, że jakieś naturalne prawo powstrzymywało Catty przed podróżą zbyt

daleko w czasie, bo im dalej zagłębiała się w przeszłość, tym bardziej prawdopodobne było, że jakiś mało znaczący drobiazg mógł zmienić przyszłość w znacznym stopniu. Catty pokręciła głową. – Zastanawiałam się nad tym. Każdy myśli, że czas jest jak rzeka, ale ja tak nie uważam. Wydaje mi się, że wszystko wydarza się jednocześnie. Uważamy, że czas płynie jak rzeka, bo tak nauczono nas o nim myśleć. W rzeczywistości bardziej przypomina wielkie jezioro, istniejące w całości równocześnie. Moje skoki wstecz i w przód są jego częścią. Nigdy nie zmienię tego, co się stanie, bo jeśli miałam taki zamiar, to i tak już to zrobiłam. – Catty zastanowiła się przez chwilę. – Mogę się spokojnie cofać.

– Może to i bezpieczne, ale nie chcę, żebyś to robiła. – Proszę, spróbujmy.

Catty zeskoczyła z kanapy i prawie wpadła na otwierające się właśnie drzwi. Weszła mama Vanessy, niosąc trzy bele połyskującego materiału. – Cześć, dziewczyny – powiedziała. – Catty, mam nadzieję, że zostaniesz na kolację. To był taki cudowny dzień, udało mi się tyle zrobić. Dlaczego nie może być więcej takich dni? Przeszła przez salon z powrotem do pracowni w kuchni, stukając obcasami na parkiecie. – Widzisz? Komuś się podobało. – Catty wyszczerzyła zęby. – To jak? Tak to wymierzymy, żeby przybyć za osobą, która szpiegowała ciebie i Michaela. Wykonała kilka dzikich gestów, jakby już chwytała tę osobę. – Nie ma mowy – odrzuciła jej pomysł Vanessa. Poczuła niepokój. – Obiecaj mi, że sama

nie wrócisz. – Jasne – powiedziała nieco zbyt szybko Catty. – Mówię poważnie. Przynajmniej pozwól mi się nad tym przez kilka dni zastanowić. Nie chcę, żebyś ruszyła sama.

Może jeśli zaczeka odpowiednio długo, to znajdą się na tyle daleko w przyszłości, by Catty zrezygnowała ze swojego planu żabich skoków. – Naprawdę obiecuję – nalegała Catty, ale jej oczy błysnęły zbyt szybko. – I tak muszę już iść. Muszę odrobić pracę domową.

Catty wyszła, a Vanessa wróciła do kuchni. Jej mama wycinała wzory w bibułce. Przygotowywała szablony ozdób do sukienek, których szkice wisiały na ścianie. – Ładne – Vanessa zaczęła je podziwiać. – Gdzie jest Catty? – zainteresowała się mama i przycięła papier. – Musiała już iść. – Tak bez jedzenia? – spytała. – Coś ją zdenerwowało? – Praca domowa – wyjaśniła Vanessa. – Mamo, jutro nie pracujesz, prawda?

– Wezmę sobie wolne. Będę szyć, ale w domu. Koniec mierzenia spoconych aktorek. – Myślałam, że może spędzimy razem dzień. Mama odłożyła nożyczki. – Wspaniały pomysł. Na kolację zjadły zieloną sałatę i łososia. Vanessa w ogóle nie była głodna. Czuła się, jakby

zjadła już dwie kolacje. Zastanawiała się, czy Catty znów ćwiczy, czy może nagina lekko czas, by zyskać dodatkową godzinę na zrobienie pracy domowej. Vanessa patrzyła, jak jej mama tnie łososia na idealne płatki i wkłada do ust. Kochała ją, ale zastanawiała się, czy mama czułaby do niej to samo, gdyby znała prawdę o swojej córce.

Czy nadal siadywałaby przy jej łóżku i odpędzała koszmary, jak to robiła, by pocieszyć dziecko po śmierci ojca, czy też może prawda i ją przyprawiłaby o złe sny? – Kocham cię, mamo – wyszeptała Vanessa. Matka popatrzyła na nią spłoszona. – Ja ciebie też, Nessy. – Dobranoc – powiedziała Vanessa. Opłukała talerz i wstawiła go do zmywarki.

– Dobranoc – zawołała za nią mama. Vanessa wzięła kąpiel i postanowiła odrobić pracę domową, a potem wcześnie położyć się do łóżka. Kiedy już opadła na pościel, była tak zmęczona, że nie mogła zasnąć. Wpatrywała się we fluorescencyjne wskazówki zegara. Chyba na jakiś czas odpłynęła, bo gdy znów się

poruszyła, w pokoju było zimno. Obróciła się i zakopała głębiej w pościeli. Kiedy zapadała w sen, zauważyła, jak zasłony

falują z wdziękiem. Przecież zamknęła okno, prawda? Może to Santa Ana2 uciekła z pustyni i je otworzyła.

Wtedy spostrzegła cień na krześle przy łóżku. Przypominał człowieka. Tym razem Vanessa nie chciała się bać. Wreszcie, by dowieść sobie, że nikt tam nie siedzi, wyciągnęła rękę spod kołdry, by dotknąć cienia. Za nadgarstek chwyciły ją zimne palce.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Vanessa wyrwała rękę z uścisku i raptownie usiadła na łóżku, wpatrując się w chmurny kształt intruza. W jej gardle zrodził się i zamarł krzyk. – Serena? – krzyknęła Vanessa.

– Przepraszam – odpowiedziała cienista postać. Kolczyk w języku nerwowo zastukał o zęby. Dziewczyna poruszyła głową. Z włosami postawionymi w kolce i błyszczącą twarzą, w słabym świetle padającym z okna wyglądała jak taka zapomniana wróżka ze starożytnej legendy. Vanessa złapała oddech i przycisnęła dłoń do piersi. Serce waliło jej tak, jakby cudem uniknęła upadku w przepaść. – Myślałam, że śpisz… – słowa Sereny były łagodne jak kołysanka. – Chciałam wymyślić jakiś sposób, by obudzić cię, ale nie wystraszyć.

– Skoro nie chciałaś mnie straszyć, to czemu po prostu nie zadzwoniłaś do drzwi? Irytacja sprawiła, że żołądek Vanessy zacisnął się. – Musiałam z tobą porozmawiać – powiedziała Serena. – To bardzo ważne, a nie chcę,

żeby twoja mama wiedziała, że tu jestem. Vanessa mocniej owinęła się kołdrą. – Może następnym razem zadzwonisz albo porozmawiasz ze mną w szkole? – Próbowałam w szkole, ale muszę pogadać z tobą w cztery oczy.

– Trzeba się było bardziej postarać – burknęła Vanessa, wciąż czując, jak wali jej serce. Może o to właśnie chodziło Morgan, gdy mówiła, że Serena jest dziwaczna. – To o co chodzi? Co jest aż tak ważne? Serena zawahała się, szukając właściwego sposobu ujęcia myśli w słowa. – Przepraszam, że zmartwiłam cię w sobotę. Vanessa westchnęła i pokręciła głową. – Możesz mi wierzyć, z powiedzeniem tego można było poczekać do jutra. A tak w ogóle, to jak się tu dostałaś? – Jak? – Serena zdawała się zdziwiona. – Przez okno, oczywiście – zachichotała z niedowierzaniem. – Chcesz powiedzieć, że nigdy nie wymykałaś się oknem? Vanessa pomyślała o tym, jak opuszczała pokój w jednostajnym świetle księżyca. Gdyby

Serena to zobaczyła, ten śmiech na zawsze zamarłby jej w gardle. – A jednak wychodziłaś. – Serena pochyliła się nad nią. – Ale w twoim wychodzeniu jest

coś dziwnego, Vanesso. – O co ci chodzi? – spytała Vanessa, zastanawiając się nad tym, skąd dziewczyna może wiedzieć, co ona sama właśnie myśli. Wtedy dopadła ją kolejna paniczna myśl. Czyżby Serena ją widziała? – Powiedz mi. To ważne. – Serena chwyciła zimnymi jak lód palcami rękę Vanessy. – Co czyni cię tak bardzo inną od wszystkich? Muszę dowiedzieć się więcej o twojej tajemnicy. W myśli Vanessy wdarł się nagły strach. Skąd Serena mogła wiedzieć, że jest w niej coś odmiennego? Chyba że… nowy pomysł uderzył ją niczym błyskawica. – To ty. Ty mnie śledziłaś. Dlaczego? Nie wiesz, jak bardzo mnie przerażałaś? – Nie. – Słowo uderzyło mocno i zawisło między nimi. – To nie ja – dodała Serena

łagodnie. – I przestań nazywać mnie dziwakiem. Nienawidzę tego. – Nie powiedziałam tego. – Wiem – odparła szybko Serena – ale pomyślałaś.

– Przecież nie możesz wiedzieć, co myślę – rzuciła Vanessa, bardziej do siebie niż do Sereny. – A jeśli udowodnię ci, że potrafię, pójdziesz ze mną? – Dokąd? – Obiecaj, że pójdziesz ze mną, jeśli dowiodę, że potrafię czytać twoje myśli. – Jasne, czemu nie? To przecież niemożliwe – powiedziała sarkastycznie Vanessa. Pies ma brązowe łaty.

Serena spojrzała na nią. – To nie fair. Nic nie zdziałam, jeśli myślisz o czymś, z czym nie wiążą się żadne emocje. To się nie liczy! – Dobrze, spróbujmy raz jeszcze. – Vanessa pomyślała o cyfrze siedem. – Próbujesz mnie oszukać. – Serena zdawała się naprawdę zła. – Wcale nie! – powiedziała nieco zbyt głośno Vanessa. Miała nadzieję, że nie obudziła mamy. Wyszła z łóżka i włączyła fluorescencyjną lampę stojącą obok komputera. Po pokoju rozniosło się białe światło i bzyczący dźwięk. – Nie życzę sobie, byś znowu zakradała się do mojego pokoju i naprawdę uważam, że

powinnyśmy zaczekać z rozmową do jutra. Możemy spotkać się w Urth Caffe po szkole. Zgoda? Serena usiadła z powrotem na krześle i zielonymi, błyszczącymi jak u kota oczyma przyjrzała się Vanessie.

Głowę dziewczyny nagle napełnił energetyczny wstrząs. Z początku to uczucie ją skonfundowało. Próbowała zamknąć swe myśli, sprawić, by jej umysł był pustą kartką.

Serena zmrużyła oczy. Wrażenie zniknęło. Potem Serena znów rozwarła powieki, a uczucie wróciło niczym uderzenie zimnej fali. Vanessie wydawało się, że Serena hula po jej umyśle, badając jej wspomnienia. To niemożliwe. To musiała być migrena, jakaś dziwna grypa, jakiś wirus. Dziewczyna poczuła zawroty głowy, zrobiło się jej niedobrze. – Przestań! Serena chyba się wycofała, chociaż nie dało się wyczuć żadnego ruchu. Vanessa siedziała na skraju łóżka i wpatrywała się w nią. – Potrafisz czytać myśli. Jednak już w trakcie wypowiadania tych słów przestawała w nie wierzyć. Ludzie nie

potrafią robić takich rzeczy – pomyślała. To wszystko pewnie przez ten upał i przez to, że obudziła mnie w środku nocy. A może mnie zahipnotyzowała? Tylko czemu? – Przykro mi. – Serena oblizała wargi. – Mam nadzieję, że za bardzo cię nie nastraszyłam. Musiałam się upewnić. Musiałam wiedzieć, że nie jesteś pułapką. – Pułapką? – Czasem tak się zdarza. Daję się oszukać – wytłumaczyła Serena. Vanessa znów zaczęła mówić, ale kiedy Serena spojrzała na nią, słowa uleciały. – Grozi ci niebezpieczeństwo – powiedziała Serena. Drobne włoski na jej karku stanęły dęba. – Wiesz, kto mnie śledzi? – spytała. – Tak – w głosie Sereny brzmiała niezbita pewność. – Wiem.

– Kto? – spytała Vanessa. Czuła, że traci cierpliwość nie tylko do Sereny, ale i do siebie. Jak w ogóle mogła w to wierzyć? Jeśli Serena wiedziała, kto za nią chodzi, to pewnie sama ją śledziła. – Nie mogę ci powiedzieć. – Czemu nie? – To ma zrobić ktoś inny. – Serena wstała. – Mam cię do niej zabrać. – Teraz? – Oczywiście, że teraz. Z jakiego innego powodu miałabym się wspinać po ścianie domu i włazić przez okno sypialni, żeby powiedzieć ci, że grozi ci niebezpieczeństwo? Mogłam to zrobić przez telefon albo zostawić ci w szkole kartkę. Musisz kogoś poznać. Ona chce cię zobaczyć jak najszybciej, zanim powiesz cokolwiek swojej mamie. – Skąd wiesz, że zamierzałam z nią o tym rozmawiać? – Powiedziałaś o tym Catty przy lunchu. – Serena ruszyła, jej buty stukały miarowo.

– Nie mogłaś tego słyszeć. – Oczywiście, że nie. Odczytałam twoje myśli, zanim to powiedziałaś. Pospiesz się. Moja

przyjaciółka Jimena czeka za rogiem. Mamy samochód, zawieziemy cię na miejsce. Serena ruszyła do okna, jakby spodziewała się, że Vanessa pójdzie za nią. Otworzyła okiennicę i odwróciła się. – No chodź – namawiała. – Ubieraj się. Szybko! Vanessa zawahała się. – Skoro wiedziałaś o tym już wtedy, gdy byłam u ciebie w domu, to dlaczego nic nie powiedziałaś? – Nie mogłam. Musiałam najpierw cię sprawdzić. Musiałam być pewna, że nie jesteś jedną z nich. – Czyli kim? – Nieważne – powiedziała Serena. – Wkrótce się dowiesz, o ile założysz coś na siebie i pójdziesz ze mną. Vanessa opadła na poduszki. Serena jasno odczytała jej myśli. – To nie sen, Vanesso – powiedziała. – Nie obudzisz się jutro tak po prostu, jakby nic się nie stało. To się dzieje naprawdę. – Ale co się właściwie dzieje? – spytała Vanessa. – Powiedz.

– Nie mogę. Mogę jedynie zabrać cię do kogoś, kto ci to wszystko wyjaśni. Vanessa popatrzyła na Serenę, znieruchomiałą na parapecie jak jakaś tajemnicza wróżka. Mogła z nią pójść. Mama pewnie nigdy by się nie dowiedziała, ale Vanessa musiała rozważyć

coś jeszcze. Morgan powiedziała, że Serena lubi różne dziwactwa i może to było właśnie jedno z nich. Jak mogła jej ufać? Może to właśnie Serena ją prześladowała? Oczywiście gdyby ją o to spytać, z pewnością by zaprzeczyła. Nawet dziwne uczucie wejrzenia w umysł mogło być jedynie jakąś hipnotyczną sugestią, szczególnie po tym, jak Serena wpatrywała się w Vanessę… dokładnie tak jak teraz. – Musisz mi zaufać – jej głos nabrał łagodnego, prawie błagalnego tonu. – Proszę. Vanessa pragnęła odpowiedzi. Chciała wiedzieć, kto za nią chodzi, ale i tak się zawahała. – Nie możemy z tym poczekać do jutra? – Musisz się z nią spotkać dzisiaj – westchnęła Serena. Spojrzała w nocne niebo. – Księżyc

wstał, będziesz bezpieczna. – Co księżyc ma z tym wspólnego? Serena uśmiechnęła się i rozprostowała ręce. – Czy gdy go nie ma, nie czujesz się niedobrze? A pełnia nie czyni cię silniejszą? Czyż nie

czekasz na wschód księżyca, jak niektórzy czekają na wschód słońca? Nim Vanessa zdążyła odpowiedzieć, Serena popatrzyła na nią z ogniem w oczach i powiedziała: – Ja czekam. Vanessa zawahała się, ale tylko przez sekundę. – Ubiorę się. – Świetnie! – zdecydowała zbyt głośno Serena.

Vanessa wiedziała, że to był błąd. Pomyślała, że pewnie tego pożałuje, ale popędziła do szafy i ściągnęła z wieszaka parę spodni. Wieszak spadł na podłogę i przejechał po pokoju. Vanessa już prawie założyła spodnie, gdy usłyszała swoją mamę. – Vanesso? – wołała zaspanym głosem. Na chodniku w korytarzu zabrzmiały ciche kroki bosych stóp. – Cholera – rzuciła Serena, wychodząc przez okno, dokładnie w chwili, gdy otworzyły się drzwi do sypialni. Vanessa wyplątała się z dżinsów i wrzuciła je do szafy.

– Co tu się dzieje? Słyszałam głosy. – Mama weszła do pokoju. – Czy Catty znowu się do ciebie zakradła? – Nie – oznajmiła Vanessa. – Mówiłam ci, że Catty może nocować u ciebie, kiedy zechce, ale ja muszę o tym wiedzieć. Zamknęła okno. – Ale to nie Catty! – próbowała wytłumaczyć Vanessa. – To Serena!

– Nie okłamuj mnie, Vanesso. Wiem, że to była Catty. Biegacie po domu w środku nocy. Masz szlaban. Nie pójdziesz jutro ani w piątek do Planet Bang. Dziewczyna jęknęła w geście sprzeciwu. Mama wyłączyła światło i wyszła tak szybko, jak się pojawiła.

Vanessa wróciła do łóżka i naciągnęła na siebie kołdrę. Na zewnątrz noc przepełnił ryk silnika samochodu. Wraz z nim dało się słyszeć huczącą muzykę. Vanessa zastanawiała się, czy to Jimena i Serena, po nieudanej misji, ruszały grasować w innej części Los Angeles. Zasnęła dopiero po kilku godzinach. Czy Serena naprawdę znała kogoś, kto potrafił odpowiedzieć na jej pytania? Czy Morgan miała rację? Może Serena była po prostu dziwaczką? We śnie zobaczyła kobietę jadącą na księżycu po nieboskłonie. Jej jasne włosy chwytały promienie słońca, a długie loki stawały się jaśniejącymi tęczami, które otulały świat miłością i spokojem.

– Musisz kogoś poznać – powiedziała kobieta we śnie. – Spiesz się. Ale stopy Vanessy były jak zamarznięte. Do snu zaczęły wlewać się cienie. Księżyc

przesłoniły gęste chmury, a Vanessa poczuła, że jest uwięziona w kolejnym koszmarze.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Wcześnie rano Vanessę obudziły dmuchawy do liści. Ubrała się szybko w żółte spodnie, na sam stanik zarzuciła przejrzystą halkę. Potem założyła prostą bluzkę z wizerunkami smoków wijącymi się wokół rękawów. Wskoczyła w sandały z ważkami, złapała torbę i zbiegła na dół. Na ladzie w kuchni zostawiła kartkę dla mamy. Przeprosiła za poprzednią noc i napisała, że zmieniła zdanie i poszła do szkoły. Potem poszła do domu Catty. Powiedziała jej o wizycie Sereny, kiedy robiły sobie na

śniadanie burrito z zielonymi papryczkami chili, jajkami i serem, pijąc champurrados – spienioną mieszaninę wody, mąki kukurydzianej, czekolady i cynamonu. Kiedy skończyły, poranna bryza zatrzepotała białymi zasłonami ponad brudnymi garnkami i mydlinami. – Nie jestem zaskoczona, że Morgan nazywa Serenę Królową Dziwactwa – powiedziała Catty.

Siedziała po turecku przy stoliku śniadaniowym, wciąż w piżamie, wykręcając uszko kapcia w kształcie królika. – Może zna odpowiedź. – Vanessa nałożyła więcej ostrego sosu na swoje burrito. – Jak możesz jej ufać? Nawet jej nie znasz. – Wydaje się miła. – Vanessa odgryzła kawałek. – Mówisz tak o wszystkich. – Kiedy ona naprawdę sprawia takie wrażenie.

– Posłuchaj, wszyscy cię lubią, ponieważ jesteś dla nich miła, ale myślę, że akurat tym razem powinnaś być mniej uprzejma i mniej ufna. Co jeśli Morgan ma rację? Vanessa westchnęła, a potem wrzuciła sobie do ust ostatni kawałek burrito. Papryczka jalapeño przepaliła sobie drogę przez jej gardło. Sięgnęła po champurrado, by ugasić ogień. – Ubieraj się – nakazała. – Robi się późno. – Idź sama – odparła Catty. – Nie czuję się najlepiej. Chyba wczoraj przegięłam trochę z podróżowaniem w czasie. – Chcesz, żebym z tobą została? – Nie, przynieś mi tylko notatki, dobrze? – Jasne. – Vanessa podniosła torbę. Catty przeszła z nią przez salon i odprowadziła do drzwi.

Vanessa już wychodziła, gdy powstrzymał ją lęk. – Może jednak powinnam z tobą zostać – powiedziała ponad sandałową wonią kadzidełka,

które paliło się przy drzwiach. – Idź już – popędziła ją Catty. – Ja wracam do łóżka. Nie byłabym dziś dobrym kompanem. Zwiesiła głowę i zaczęła przyglądać się swoim kapciom, jakby nie chciała, by Vanessa widziała jej oczy. – Na pewno? – spytała Vanessa. – Tak, idź. To był ostatni raz, gdy Vanessa widziała Catty.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Vanessa nie wiedziała, jak wytrzymała resztę tygodnia. Jak mogła odrabiać prace domowe, pisać sprawdziany czy nawet uśmiechać się i flirtować z Michaelem, gdy Catty wciąż się nie odnalazła? Nauczyciele mówili, że jej przyjaciółka pasuje do profilu uciekinierki. Jak mogli tak mówić, skoro tak naprawdę jej nie znali? Nikt jej nie znał. Policjantka pojawiła się, a potem znikła. Podobnie było z przedstawicielem instytucji dbającej o dobro dzieci. Każde z nich wypytało Vanessę w szkole, a potem z trzaskiem zamknęło swój notes, jakby mówiło, że to po prostu kolejna uciekinierka. W piątek po szkole Vanessa usiadła na murowanej ławce, gdzie zwykle czekała na Catty. Dzień był gorący, a smog zrobił się gęsty jak smoła, pokrywając niebo mglistym odcieniem żółci. Powietrze miało metaliczną woń. Vanessa podniosła opadające na kark włosy w nadziei, że zastałe powietrze osuszy skroplony na skórze pot. Myśl, która torowała sobie drogę przez cały dzień, wreszcie wkroczyła do jej umysłu. Catty nie miała dość mocy, by cofnąć się o tydzień. Jeśli udałoby się jej odbyć podróż w przeszłość, Vanessa nie siedziałaby teraz sama, oblepiona lepkim powietrzem. Byłaby znów nad

amfiteatrem, przeżywając po raz kolejny swoją randkę z Michaelem. Catty nie wracała dlatego, że nie mogła wrócić. Vanessa nagle ujrzała wizję unoszącej się w tunelu, niezdolnej do uwolnienia się przyjaciółki. Usłyszała kroki i spojrzała w górę. W jej stronę szedł Michael.

– Słyszałem, że Catty wciąż nie wróciła – powiedział. – Wszystko gra? Vanessa pokręciła głową. – Byłyśmy przyjaciółkami od tak dawna, że aż nie wierzę, na ile różnych sposobów mi jej brakuje. Michael usiadł obok niej i objął ją ramieniem. – Podwieźć cię do niej na wypadek, gdyby jednak wróciła? – Dziękuję. Podniosła torbę i ruszyli do domu Catty. Frontowych drzwi nikt nie otworzył, więc poszli na tylne podwórko. Z okapu wisiały wiatrołapy i karmniki dla kolibrów, a różowe pąki oleandrów leniwie ocierały się o płot z sekwoi. Vanessa przeszła przez patio i zapukała w szklane drzwi, a potem osłoniła dłońmi oczy i zajrzała do środka. Za jej plecami właśnie

zachodziło słońce, ostatnimi promieniami barwiąc ogniście jadalnię. Wrócili do furgonetki, trzymając się za ręce.

– Chciałem cię dzisiaj zabrać do Planet Bang – powiedział Michael – ale nie wiem, czy chcesz tam jechać. – Mam szlaban. Moja mama mnie nie puści, ale nawet gdyby chciała, nie wiem, czy nie czułabym się dziwnie, nie wiedząc, gdzie jest Catty. – Spodziewałem się, że to właśnie powiesz, ale i tak chciałem spytać – nie skrywał brzmiącego w głosie rozczarowania. – Chodź, zawiozę cię do domu. – Obiecałam spotkać się w Urth z Morgan. – Podwiozę cię.

– Dzięki, ale chcę… – …zostać sama. – Michael objął ją obiema rękami. – Catty nigdy nie lubiła przestrzegać zasad. Myślę, że ona uciekła. Może nic ci nie powiedziała, bo nie chciała, żebyś ją od tego odwiodła. – Jego ton sugerował, że Catty nie wróci. – Przykro mi. – Wiem – odpowiedziała Vanessa. Była mu wdzięczna za zrozumienie, które dostrzegła w jego oczach. – Jeśli zmienisz zdanie, a twoja mama pozwoli ci wyjść, to zadzwoń do mnie, dobrze? – Dobrze. – Obiecujesz? – Obiecuję. Uśmiechnęła się. Przy Michaelu czuła się tak dobrze.

Wsiadł do furgonetki, a ona patrzyła, jak odjeżdża. Potem poszła do Urth Caffe, mieszczącej się w pobliżu księgarni Bo-dhi Tree. Morgan siedziała sama przy stoliku w pobliżu okna. Popijała herbatę z ogromnej filiżanki. Para rozwiewała się jej wokół twarzy. – Cześć. Vanessa usiadła. – Udało ci się znaleźć Catty? – spytała Morgan. Upiła kolejny łyk herbaty. – Nie. Nie ma jej w domu.

– Nie było jej też w ogrodzie różanym Exposition Park. Vanessa wyglądała chyba na zaskoczoną, bo Morgan odpowiedziała: – Uznałam, że może ma kłopoty z jakimś chłopakiem i postanowiła znaleźć miejsce, gdzie można spokojnie pomyśleć.

– Wzruszyła ramionami. – Zerwałam się z popołudniowych lekcji i pojechałam tam autobusem. Lubię to miejsce. Vanessa zastanawiała się, czy Morgan nie wybrała się tam przypadkiem, by myśleć o Michaelu. Nie chciało się jej wierzyć, że szukała Catty. Morgan gapiła się na swoje dłonie. – Nie do wiary, że jej mama nawet nie zadzwoniła na policję. To dla niej takie typowe. – Zadzwonili ze szkoły – broniła przyjaciółki Vanessa.

Mama Catty pewnie znów pojechała do Griffith Observatory, żeby spróbować zobaczyć statek kosmiczny i pomachać swojej córce na do widzenia. – Powinnyśmy coś zrobić. – Morgan zauważyła spojrzenie Catty i wzruszyła ramionami. – Może i nie lubiłam Catty, ale nie podoba mi się to, co się z nią stało. Ja chciałabym, żeby mnie wszyscy szukali. Do kawiarni weszła Serena. Miała na sobie buty na złotych koturnach i ogrodniczki ze wzorem graffiti. Zauważyła dziewczyny, pomachała im i podeszła do stolika. – Czemu ona ciągle za tobą łazi? – spytała Morgan z irytacją. – Lepiej na nią uważaj.

– Cześć – przywitała się Serena. – Właśnie kupowałam książki w Bodhi Tree. Cieszę się, że was zauważyłam. Od tygodnia próbuję cię złapać, Vanesso. – Muszę już iść – powiedziała nagle Morgan. – Jeśli mam dziś pójść do Planet Bang, to muszę kupić jakiś ciuch. – Na razie, Morgan – powiedziała Serena. Morgan zignorowała ją i szybko wyszła. – Słyszałam o Catty. – Serena usiadła. – Czy ona też jest inna, tak jak ty? Jest inna,

prawda? – Posłuchaj, naprawdę źle mi z tym… – Vanessa przerwała. Prawie powiedziała: „że straciłam przyjaciółkę”. Te słowa wydały się jej zbyt ostateczne. Pomyślała o Catty, na wieczność zawieszonej w tunelu. Do oczu napłynęły jej łzy. – Nie straciłaś jej – pocieszyła ją Serena. – W każdym razie mam nadzieję, że jeszcze nie straciłaś. Jeśli pójdziesz ze mną, może moja przyjaciółka będzie w stanie ci pomóc. – Przykro mi, że uważasz to za kolejną okazję, by zrobić mi kawał – wypluła Vanessa. Nie potrafiła myśleć o niczym poza uwięzioną w tunelu Catty. Odsunęła krzesło, wzięła torbę i wyszła.

Ciężkie koturny Sereny zastukały za nią na drewnianej podłodze. – Gdyby Catty była moją przyjaciółką, a ktoś zaoferowałby mi spotkanie z osobą, która może pomóc, tobym się nie zawahała – powiedziała. Vanessa przystanęła, przygryzając wnętrze policzka. Serena miała rację. Nie było wyjścia.

Musiała pójść z nią do osoby, która mogła pomóc Catty. – Zgoda – odparła, chociaż czuła się niepewnie.

Serena uśmiechnęła się szeroko. – Jimena zaparkowała niedaleko. Przeszły przez niewielki parking. Głośna muzyka zagłuszyła noc i napełniła serce Vanessy rytmiczną wibracją. Dźwięki płynęły z niebiesko-białego oldsmobile’a z 1981 roku. Dziewczyna, którą Vanessa widziała przed domem Sereny w niedzielę, stała oparta o karoserię. Wiatr szarpał jej czarnymi włosami. Miała na sobie dżinsowe szorty, sportowe buty i koszulkę w kolorze fuksji. Długie ciemne nogi oparła skrzyżowane na ziemi. Serena otworzyła drzwi od strony pasażera. – Jimeno, to Vanessa. Vanesso, to Jimena. – Cześć – rzuciła Jimena. – Ona będzie prowadzić? – spytała Vanessa, przekrzykując muzykę. – Jasne – odparła Serena. – Wygląda na trochę zbyt młodą – zauważyła z niepokojem Vanessa.

– Jimena ma piętnaście lat. Brat pozwala jej pożyczać samochód. – Musisz umieć prowadzić, jeśli chcesz kraść samochody – powiedziała Jimena z kpiącym uśmiechem i wsiadła do wozu. Vanessa zawahała się.

– Daj spokój, rzuciłam to – krzyknęła Jimena. – Te lo juro3. Vanessa pomyślała o Catty.

Naprawdę nie miała wyboru. Wrzuciła torbę do środka, gramoląc się na tylne siedzenie. Serena wsiadła z przodu.

Jimena odpaliła silnik. Ryk z tłumików odbił się od drogi i wstrząsnął nocą. Samochód z piskiem wyjechał za róg, ślizgając się na zakręcie. Serena i Jimena zapiszczały z radości. Vanessa pożałowała, że nie słuchała Morgan. Potarła czoło. Co się dzieje z tym światem, skoro to Morgan zaczęła dawać dobre rady? Światła na skrzyżowaniu zmieniły się na żółte, a potem na czerwone. Jimena śmignęła przez skrzyżowanie, nim ruszyły inne samochody. Zatrąbiły klaksony, rozległ się pisk opon. – Prawie miałyśmy wypadek – Vanessa przekrzyczała muzykę i zapięła pas z metalicznym pstryknięciem. – Było żółte. Jimena wcisnęła pedał gazu w podłogę. Kierowca jeepa zatrąbił, a kobieta w chevrolecie wychyliła się przez okno i zaczęła miotać wyzwiskami.

– Nie boisz się, że zatrzyma cię policja?

– W Los Angeles? Kogo ci placas4 mieliby wybrać? Przecież tutaj wszyscy łamią prawo –

odparła Jimena. – Poza tym mogę im uciec. Okropne nudności w żołądku Vanessy właśnie przybrały na sile. – Przywykniesz – wyjaśniła radośnie Serena. – Niewątpliwie – wymamrotała Vanessa. – Nie bój się – powiedziała Serena i przechyliła się przez fotel.

Spod ubrania wysunął się jej srebrny łańcuszek. Na jego końcu dyndał księżycowy amulet. Wyglądał identycznie jak te, które nosiły Catty i Vanessa. Czy to tylko dziwny zbieg okoliczności? Może w Venice Beach był sklep, który specjalizował się w sprzedawaniu takich błyskotek? Vanessa zaczęła pytać Serenę o to, skąd ma medalik, gdy Jimena nacisnęła na hamulec.

Opony zapiszczały potwornie. Vanessa chwyciła fotel i zacisnęła powieki, oczekując, aż stanie się mieszaniną ciała i metalu. Kiedy nic takiego się nie stało, otworzyła oczy. Jimena i Serena patrzyły na nią.

Przechyliła się do przodu, by powiedzieć im, że zmieniła zdanie, ale samochód znów ruszył. Pęd odepchnął ją w tył tak, że aż coś strzeliło jej w karku. Jak mogła dać się przekonać Serenie, by pojechać z nimi? To dowodziło tylko, jak bardzo była zdesperowana. Jednak to działanie na przekór wątpliwościom stanowiło jasny sygnał, że oto zdarzy się coś ważnego, co na zawsze odmieni jej życie.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Samochód z piskiem opon skręcił za róg i zatrzymał się przed małym szarym apartamentowcem w pobliżu Centrum Medycznego Cedars-Sinai. Vanessa poczuła falę rozczarowania. Myślała, że stoi na progu dokonania wstrząsającego odkrycia. Spodziewała się raczej ciemnej alejki w pobliżu Melrose i punkówy w butach na koturnach i w skórzanych ciuchach niebezpiecznie najeżonych srebrnymi ćwiekami. Jimena wyłączyła silnik. Muzyka przestała grać. Vanessa otarła się o ciszę, która nagle

zadzwoniła jej w uszach. Serena otworzyła drzwi samochodu. – No chodź – namawiała. – Polubisz Maggie. Vanessa wyszła z samochodu. Otoczył ją słodki zapach nocnego jaśminu. Jimena podeszła do domofonu i wcisnęła guzik. Zamek magnetyczny otworzył się z głośnym bzyczeniem.

Vanessa weszła za Sereną i Jimeną do pełnego luster przejścia. Spojrzała na odbicie. Zobaczyła w nim trzy dziewczyny, które nie miały ze sobą nic wspólnego. Dziwna kompania. – Kogo poznam? – spytała. – Maggie Craven – odpowiedziała jej Serena. – To emerytowana nauczycielka historii – dodała Jimena. – Jak pomoże mi odnaleźć Catty? Uśmiechnęły się i wciągnęły Vanessę do windy. Metalowe drzwi zamknęły się, a kabina

ruszyła na czwarte piętro. – Może nie powinnam była tu przychodzić – zawahała się Vanessa. – Za późno – stwierdziła Serena. Wzięły Vanessę za ręce i wyciągnęły z windy, a potem przeszły przez wąski balkon, który wisiał nad leżącym cztery kondygnacje niżej podwórkiem. Po żelaznym relingu wił się bluszcz. Drzwi otworzyły się, zanim Jimena zdążyła zapukać. – Witam, witam. – Uśmiechnęła się do niej niska szczupła kobieta. Miała na sobie luźną piżamę, która przypominała kimono. Długie siwe włosy nosiła spięte

w kok na szczycie głowy. Objęła Jimenę i Serenę. Potem dotknęła księżycowego amuletu, który dyndał na szyi Vanessy.

– Moje drogie, drogie dziecko. Szukałam cię od dawna – powiedziała. Jej ciepłe, zatroskane oczy wejrzały w Vanessę tak głęboko, że wydawało się, iż kobieta bada jej duszę. – Jesteś tutaj i tylko to się liczy. Maggie zaprosiła je do środka i ruszyła wąskim korytarzem do salonu i kuchni. Mieszkanie oświetlały świece i lampki oliwne. Słychać było prostą melodię, wygrywaną na nieznanym Vanessie instrumencie strunowym. – Lubisz herbatę, skarbie? – spytała Maggie.

– Tak naprawdę to chciałam tylko dowiedzieć się, co z Catty i wyjść. Maggie przysunęła krzesło. – Siadaj, proszę. Vanessa usiadła przy stoliku. Na obrusie odbijało się światło świec i lamp, co sprawiało

wrażenie, jakby wszyto weń złote i srebrne nici. Maggie wsypała do dzbanuszka pięć łyżeczek herbaty. Okrągłe naczynie przypominało księżyc. Wlała do niego wrzącej wody z czajnika stojącego na kuchence. – Mleka? Maggie podniosła mały biały dzbanuszek. Nie czekając na odpowiedź, nalała odrobinę na dno każdej filiżanki. – Teraz musimy chwilę zaczekać, aż herbata się zaparzy. – Spojrzała troskliwie na Vanessę. – Tak się cieszę, że w końcu do mnie trafiłaś. Mam ci bardzo wiele do powiedzenia, ale od czego mam zacząć? To zawsze trudna decyzja. – Wiesz, co stało się z Catty? – spytała Vanessa. Maggie uśmiechnęła się i położyła na filiżance sitko, nalała herbaty, a filiżankę podała potem Vanessie. Tak samo przygotowała napar dla Sereny, Jimeny i dla siebie. Vanessa napiła się herbaty. Smakowała goździkami, miodem i czymś gorzkim. – Pyszna. Vanessa pociągnęła kolejny łyk.

Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak bardzo była spragniona, póki nie zobaczyła fusów na dnie pustej filiżanki. – Co z Catty? – spytała. – Napijesz się jeszcze, skarbie? – Tak, poproszę. Co to za herbata? – Podała filiżankę Maggie. Uczucie pośpiechu stopniowo znikało. Zaczęła się uspokajać. – Idealna na taką okazję – odpowiedziała jej Maggie. W świetle świec jej twarz zdawała się zmieniać. Wyglądała teraz młodo, a w jej oczach dziewczyna dostrzegła coś bardzo znajomego. Vanessa zamrugała. Maggie wciąż wyglądała

na młodą – a jej dłonie wyglądały jak dłonie młodej kobiety. Czemu wcześniej tego nie zauważyła? Dziwne.

Kobieta ponownie napełniła filiżankę i oddała ją Vanessie. Potem wyciągnęła z koka szpilki. Pokręciła głową i przeczesała dłońmi włosy. Grube pukle opadły jej na ramiona. Vanessa zrozumiała, że jej pierwsze wrażenie mogło być mylne. Włosy Maggie nie były siwe, ale jasne jak promienie księżyca i jedwabiste. Czemu wcześniej nie dostrzegła, jak bardzo jest piękna? – Dobrze, czy moja herbata cię uspokoiła? – spytała Maggie. – Po kilku wiekach zbierania doświadczeń stwierdziłam, że najlepiej jest zacząć od ziołowej herbaty, zanim powie się prawdę dostrzegalną dzięki duszy, a nie dzięki oczom. Vanessa zamrugała. Ściany znikły, a mieszkanie stało się chłostaną wiatrem, starożytną

kryptą, zdominowaną przez klasyczne kolumnady. Mrugnęła raz jeszcze, a ściany mieszkania powróciły na miejsce. – Tu es dea, filia lunae5 – mówiąc to, Maggie zalśniła, jakby aura czystego światła zebrała się

wokół jej głowy.

Słowa wydawały się podobne w brzmieniu do tych, które Vanessa wypowiedziała, gdy była ścigana. – Co to za język? – spytała Vanessa nieco sennie. – Łacina. – Maggie uśmiechnęła się. – Znam kilka słów po łacinie. – Vanessa spróbowała złożyć słowa z zapamiętanych dźwięków, ale język leniwie poruszał się jej w ustach. – O, Ma-tee Luu-na, Ree-gi-na nok-tis, Edju-łu maj nuk. - Tak. – Kobieta wydawała się zmartwiona. – Korzystałaś z tej modlitwy? Vanessa pokiwała głową. Czuła się zagubiona i całkowicie oszołomiona. – Skąd znam łacinę? – Znasz ją od urodzenia – powiedziała Maggie. – Tak samo jak grekę.

– Jestem pewna, że wcale nie – zachichotała Vanessa. – Wygląda na to, że znalazłam cię w ostatniej chwili, skoro musiałaś już skorzystać z modlitwy. – Maggie popatrzyła na dziewczyny. – Łatwo było sprowadzić do mnie Serenę i Jimenę, bo ich sny były otwarte. Ty z pewnością masz koszmary. – Tak – szepnęła Vanessa. – Czasem tak się zdarza, ale obawiam się, że to nie jest dobry znak. Oznacza to, że Atrox już odkrył, kim jesteś, i wkroczył do twoich snów. Dlatego przemawianie do ciebie we śnie było prawie niemożliwe, tak samo jak sprowadzenie cię do mnie. Na szczęście Serena cię odnalazła.

– Powiedziałaś coś o jakimś Atroksie? – Vanessa nie usłyszała dokładnie, bo po tej herbacie czuła się bardzo dziwnie.

– Atrox nie jest osobą – wyszeptała Maggie. – To pierwotne źródło zła. Od dnia stworzenia było zazdrosne o świat jasności i próbowało go zniszczyć. Kobieta przyjrzała się cieniom chwytającym się kątów pokoju. – Atrox zawsze jest w pobliżu. Posyła w świat cienie niczym macki, by były jego oczami. Powiedz, skarbie – kontynuowała Maggie – czy zauważyłaś, by śledziły cię jakieś

niewytłumaczalne cieniste istoty? Vanessa pomyślała o tym, jak nienaturalne cienie przerażały ją, gdy jako małe dziecko zostawała sama w pokoju. Jednak nim zdążyła odpowiedzieć, kobieta uniosła ręce. Srebrne promienie wystrzeliły z jej dłoni ku kątom pokoju i rozproszyły unoszące się tam cienie. Maggie spojrzała na Vanessę. – Mówiąc najprościej: na tym świecie istnieją siły zła. Włada nimi Atrox i to on chce cię zniszczyć. – Mnie? – szepnęła Vanessa i zaczęła dygotać. – Dlaczego mnie? Jestem tylko…

– Tu es dea, filia lunae. Jesteś boginią i Córką Księżyca. – Boginią? – Tak. – Maggie uśmiechnęła się. – Kiedy otwarto puszkę Pandory, niezliczone występki i cierpienia ruszyły w świat. Jako ostatnia opuściła ją jednak nadzieja, jedyna pocieszycielka w chwili niepowodzenia. Tylko Selene, bogini księżyca, ujrzała demoniczną istotę, która czaiła się w cieniach. Ta istota, wysłana przez Atroxa, miała pożreć nadzieję. Selene ulitowała się nad mieszkańcami ziemi i dała im swe córki, które, niczym anioły stróże, miały walczyć z Atroxem i piastować nadzieję. Dlatego tu jesteś, Vanesso. Masz utrzymywać nadzieję przy życiu. – Jak? – Powstrzymując Atroxa.

– Będę walczyć z Atroxem? – Vanessa roześmiałaby się, gdyby Maggie nie spoglądała na nią z taką powagą. – Co się stanie, jeśli Atrox zwycięży? – Skończy się świat, który dotąd znaliśmy. Vanessa poczuła, jak ogarnia ją strach. – Chyba trochę się zagalopowałam – powiedziała Maggie.

– Napij się herbaty. Vanessa spojrzała na napój i poczuła ulgę. To z pewnością dzięki herbacie. Na pewno było w niej coś, przez co czuła się tak dziwnie. Nie wszyscy dilerzy narkotyków byli młodzi i obeznani z ulicą. Hipisi także się starzeli. Ten napar z pewnością jest potężnym

halucynogenem. Nic z tego, co Vanessa widziała, nie było prawdą. Miała jednak nadzieję, że wkrótce narkotyk przestanie działać i będzie mogła pójść do domu. Cała ta sprawa wydawała

się jej głupia. – W herbacie coś jest – stwierdziła Vanessa. – Widzę dziwne rzeczy. Ty wyglądasz inaczej, mieszkanie też. Wyobrażam sobie, że mówisz te szalone rzeczy. Zaczęła się śmiać, ale nikt do niej nie dołączył. – To prosta ziołowa herbata z Tybetu. Maggie zdawała się być zdziwiona. – Po co miałabym podawać ci narkotyki, skoro muszę cię ostrzec przed Atroxem i jego Wyznawcami? – Wyznawcami? – Ofiarami Atroxa, czyli Wyznawcami – wytłumaczyła Maggie. – Atrox kradnie im

nadzieję. Wysysa ją z ich dusz. Wtedy sami stają się myśliwymi. Okradają innych z nadziei i próbują zastąpić nią to, co im odebrano, by znów poczuć się jak żywe istoty. Ich głodu nie można jednak zaspokoić. Stają się mistrzami ułudy. Mogą wyglądać jak każdy, jak ty lub ja, ale nienawidzą księżyca, bo jest on symbolem Selene i znakiem dobra. Pod księżycem w pełni ich oczy zaczynają błyszczeć, a wtedy nawet zwykli ludzie wyczuwają kryjące się w nich zło. – Czemu więc ludzie o nich nie wiedzą? – spierała się Vanessa. – Skoro widzą ich oczy i wyczuwają zło, powinny z nimi walczyć całe oddziały policji.

– Kiedy kobieta dostrzega w oku obcego człowieka żółty błysk, przestaje ufać instynktowi i uznaje, że to wytwór jej wyobraźni. Trudno uwierzyć, jak daleko potrafią posunąć się ludzie, by zaprzeczyć temu, co ich otacza. – Maggie pociągnęła łyk herbaty, a potem mówiła

dalej. – Wyznawcy nienawidzą zegarów. Nie tych elektronicznych, ale tych ze wskazówkami i tarczami. Nienawidzą wszystkiego, co przypomina im o ich wiecznej więzi z występkiem. Zegar nie powstrzyma Wyznawcy tak, jak rzekomo krucyfiks może powstrzymać wampira, ale może go sprowokować. Vanessa zaczęła myśleć o tej pierwszej nocy, gdy uznała, że ktoś ją śledzi. Znalazła w pokoju odwrócony budzik i leżący tarczą do dołu zegarek na rękę. Czyżby jeden z Wyznawców dostał się do jej pokoju i przestawił program w jej komputerze tak, by była przekonana, że księżyc nadal świeci i że może sama wracać do domu po zapadnięciu nocy? Równie dobrze mogła to zrobić Serena lub Jimena. Serena już raz wdrapała się do jej pokoju. Może zrobiła to dwukrotnie? Maggie kontynuowała: – Nie mogą jednak skrzywdzić osoby, która okaże wobec nich szczerą dobroć. Zło nie jest na to przygotowane. Z drugiej strony niewielu ludzi kiedykolwiek im ją okazało.

Vanessa nie chciała dalej słuchać. Zdecydowanie przyszedł czas, by się pożegnać. Może Maggie była nauczycielką, którą stres związany z pracą w szkole doprowadził do szaleństwa?

Być może Serena i Jimena były na tyle okrutne, by sądzić, że Vanessa uzna problemy tej udręczonej kobiety za zabawne. Wyglądały jednak na poważne. – Czy mogę skorzystać z toalety? – spytała Vanessa. Chciała pójść tam, wrócić, podać wymówkę i szybko wyjść. – Oczywiście, skarbie. Maggie podała jej świecę. – Włączę po prostu światło. Vanessa zaczęła podnosić się od stołu. – Nie mam prądu.

– Ach – speszyła się Vanessa. – Przykro mi, że ci go odcięli. – Nie odcięli – powiedziała Maggie z oburzeniem. – Nigdy z niego nie korzystałam. Unikam go jak mogę. Niszczy magię nocy. Vanessa rozejrzała się i po raz pierwszy zauważyła całkowity brak urządzeń

elektrycznych. Nie było tu mikrofalówki, telewizora, zmywarki ani lodówki. – Elektryczność i inne tak zwane wygody spowodowały, że współczesny człowiek stracił kontakt ze swą głęboką intuicją, nie mówiąc już o tym, co niedostrzegalne. Elektryczność… -wypowiedziała to słowo, jakby zostawał jej po nim nieprzyjemny smak w ustach. – W zamierzchłych czasach ludzie dostrzegali magię nocy. I dnia również. A dzisiaj? Ile znasz osób, które naprawdę widzą? Nie rozumiem, czemu wszyscy wokół uparcie ignorują piękno mitycznego świata. Jak często nauczyciele twierdzą, że to tylko wyobraźnia? Jak często mówią tak rodzice? Vanessa wzruszyła ramionami, cofnęła się szybko, a potem przystanęła. Kolana trzęsły się jej zbyt mocno, by mogła ustać na nogach. Z hukiem usiadła na krześle. Maggie nachyliła się ku niej, spoglądając z napięciem, i powiedziała cicho:

– Największą siłą Atroxa jest to, że nowoczesny człowiek nie wierzy w demoniczne istoty, które żyją pośród nas. Dlatego właśnie tak ważne jest, byś go pokonała. – Ja? – spytała Vanessa. – Mam go zniszczyć jak wampira? Kołkiem? – Nie jak wampira – Maggie pokręciła głową. – Mówię o złu dużo starszym niż nieumarłe straszydła z Transylwanii. Mówię o duchu, który oszukał Lucyfera, doprowadzając go do upadku. – I ja mam z nim walczyć? – Nie masz wyboru. Po to się urodziłaś, a moim zadaniem jest poprowadzić cię i wspomóc w zrozumieniu twej mocy. Wywodzisz się od niepokonanych wojowników. Pamiętaj o ich

odwadze i nigdy nie okrywaj ich hańbą. Maggie zdawała się wyczuwać jej niewiarę.

– Dowód prawdziwości moich słów znajdziesz w swym darze. – Darze? – Coś w Vanessie zadrżało. Serce biło jej szybko, nie mogła oddychać. – Twoja zdolność stawania się niewidzialną – to było stwierdzenie. Vanessa poczuła, jak wpada w wir emocji. Zawsze chciała, by ktoś objaśnił jej niezwykłą

moc, ale uznawała również, że wytłumaczenia dostarczy jej nauka. Myślała, że jest nieudanym projektem rządowym, wynikiem przedawkowania promieniowania lub eksperymentalnego leku, który przyjmowała jej mama, gdy Vanessa była jeszcze w jej łonie. Była skłonna uwierzyć nawet w to, że pochodziła z kosmosu, ale bycie boginią? Czy bogini nie powinna być urocza i miła? Czy nie powinna powodować, że pod stopami kwitły jej kwiaty? Vanessa wstała i chwyciła swoją torbę. To nie mogła być prawda. To nie była prawda. Jednak, próbując jej zaprzeczyć, inna część jej umysłu przypominała o cieniach i o koszmarach. Jeśli były prawdą… – To nie może być prawda – krzyknęła. A potem uciekła. Zbiegła po schodach pożarowych i popędziła w chłodną noc. Nie uwierzyła w brednie o Atroksie i Wyznawcach, więc czemu czuła w piersi chłód? – Bogini. Pozwoliła, by słowo przez jakiś czas zatrzymało się jej na ustach.

Nie czuła się bosko. Miała pryszcze i skurcze. Martwiła się, czy ludzie będą ją lubić. Spojrzała w górę i dostrzegła księżyc, który wypływa ponad budynki. – Matko Luno – wyszeptała. Poczuła zadziwienie. Czy to możliwe? A jeśli tak? Jeśli jest boginią, to Atrox również musiał być prawdziwy. I jego Wyznawcy – czy byli już blisko? Odwróciła się i spojrzała na cienie na drzewach i samochodach. Nigdy wcześniej nie czuła się nocą tak przerażona i samotna.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Godzinę później Vanessa weszła do kuchni. Jej mama siedziała przy stole i pracowała, rysując w szkicowniku kwiaty lotosu, pnącza i tureckie wzory. Na blacie, obok talerza pokrojonych cytryn, leżał stożek mehendi6.

– Cześć, kochanie, jak ci się podoba? Mama podniosła rękę. Pomalowała paznokcie jasnoczerwonym lakierem, a skórę udekorowała czarnym wzorem. – Nie jestem pewna, czy podobają mi się geometryczne kształty, nad którymi właśnie

pracuję. – Podniosła biały stożek. – Namaluję ci te nowe na dłoni. – Nie umiesz zrobić ciasteczek czekoladowych? – krzyknęła Vanessa. Emocje buzowały w niej od chwili, gdy opuściła mieszkanie Maggie. Frustracja i gniew zwyciężyły, gdy Vanessa wracała do domu. Wreszcie eksplodowały. – To właśnie robią matki, kiedy chcą pocieszyć swoje córki. – Vanesso – mama wydawała się bardziej zmartwiona niż urażona. – Co się stało? Dziewczyna upuściła torbę i opadła na krzesło przy stole. Przez cały tydzień chciała

opowiedzieć mamie o Catty. Zaplanowała to już kilka razy, ale ilekroć zaczynała, czuła się, jakby miała zamknąć wrota tunelu. Gdyby mama wiedziała, mogłoby się to stać prawdą. – Mamo, musimy porozmawiać. – Czy znowu zrobiłyście z Catty coś dziwacznego? Sprowadzała na ciebie kłopoty od czasu, gdy obie miałyście po osiem lat. – Nie, nie zrobiłyśmy nic dziwacznego – powiedziała Vanessa. – Ale wypinałyście gołe tyłki… – Mamo, nic nie zrobiłyśmy. – To dość nieprzyjemne, gdy matka musi stawać przed sądem, ponieważ jej córka

obnażyła publicznie pośladki. – Czy musimy wracać do tej starej kłótni? – spytała Vanessa, wzdychając bardzo głęboko. – To naprawdę ważne. – Dobrze. – Co zrobiłabyś, gdybyś dowiedziała się o mnie czegoś. Mama przerwała jej:

– Nic, czego dowiedziałabym się o tobie, nie zmieniłoby tego, co do ciebie czuję. Kocham cię.

– Mamo… ja jestem naprawdę inna od tej osoby, za którą mnie uważasz. – Porozmawiajmy. Mam ciasteczka czekoladowe. Kiedy ostatnio jadłyśmy ciasteczka i piłyśmy kakao? – Nie naprawisz wszystkiego ciastkami i kakao. Nie jestem już dzieckiem. – Nie chciałam niczego naprawiać. Pomyślałam, że tak będzie miło. Będziemy mogły odbyć długą rozmowę. Vanessa wstała. – Może później. Nie chciała użalać się nad swoimi problemami. Chciała rozwiązań. Serena powiedziała, że

zabierze ją do kogoś, kto pomoże odnaleźć Catty. Zamiast tego wizyta dodała jej tylko zmartwień. Mama spojrzała przez okno nad zlewem. Świecił przez nie księżyc – ogromny i blady jak kość słoniowa. – Zawsze lubiłaś światło księżyca. Wydawało się, że cię odpręża. Vanessa wyjrzała przez okno. – Czy myślisz, że istnieje bogini księżyca? – Tak, sądzę, że jest ich co najmniej kilka – odparła mama.

– Nie, tak naprawdę. – Odpowiedziałam poważnie. Mama odsunęła krzesło, a potem podeszła do suwanych drzwi, otworzyła je i wyszła na

patio. Nocne powietrze wypełniała woń jaśminu. – Bóg z pewnością ma do pomocy wiele duchów. Nazywamy je aniołami, bo tak nauczyliśmy się je nazywać jako dzieci. Jednak istnieje wiele boskich istot, które służą mu jako posłańcy. Myślę, że pośród nich znajdzie się miejsce dla niejednej bogini. Łatwo w to uwierzyć, patrząc na piękno księżyca. Potem odwróciła się i spojrzała z powrotem na córkę. – Vanesso, czemu płaczesz? Delikatnie starła łzy z jej policzka. – Mamo, skąd masz księżycowy amulet?

– Podarowała mi go pewna kobieta w szpitalu, w noc twych narodzin. Powiedziała, że przypominasz jej dziecko, które kiedyś miała. Nie uważałam, żeby przyjęcie go było czymś zdrożnym, szczególnie, że to ją uszczęśliwiło. – Powiedziała ci, jak miała na imię?

– Być może. Nie pamiętam. Co się stało, Vanesso? – Mama spojrzała na nią z troską i położyła rękę na jej ramieniu. – Nic wielkiego – skłamała Vanessa. – To, co zwykle. Jestem zmęczona. Wyszła do ogrodu. – Vanesso, powiedz mi. Coś cię trapi – zaczęła mama, ale przerwała, jakby wyczuła, że dziewczyna chce zostać sama. – Tylko nie zmarznij – powiedziała zatroskanym głosem. Zanim zamknęły się drzwi na patio, Vanessa powiedziała jeszcze:

– Przepraszam, mamo. Nie chciałam na ciebie krzyczeć. – Wiem – odpowiedziała mama cicho i zasunęła szklane drzwi. Vanessa usiadła na leżaku przy hibiskusie. Księżycowy blask niczym mleko oblewał drzewa i trawnik bladą magią. Dziewczyna położyła głowę na poduszce. Łzy popłynęły jej po policzkach. W świetle niepełnej tarczy księżyca jej molekuły stawały się niespokojne, nakłaniając ją, by poddała się niewidzialności i popłynęła ponad miastem. Nie mogła tego zrobić. Nie tej nocy. Była zbyt zdenerwowana, jej myśli pozostawały w zbyt wielkim nieładzie. Nie mogła się skupić. Poczuła kłucie na skórze. Po rękach popłynęły jej delikatne fale. Serce przyspieszyło. – Nie – poprosiła. Ciało nie usłuchało jej. Poczuła chłód, a molekuły zaczęły się od siebie oddalać. Spojrzała

na swoje dłonie. – Przestańcie – nakazała, ale palce nie poddały się komendzie. Dłonie stawały się niewyraźne. Vanessa zamrugała. Nie widziała już palców ani dłoni,

czuła jedynie ich esencję. Ubrania również stały się niewidzialne – ich cząsteczki były równie niespokojne, jak jej własne molekuły. Jej ciało uniosło się, lekkie jak powietrze, gdy tylko zakończyła się transformacja. Wpłynęła przez okno do kuchni. Mama siedziała przy stole, rysując projekty wzorów, które zamierzała wymalować na skórze gwiazd kina. Odwróciła się nagle i spojrzała w okno. – Vanesso? – spytała, jakby czuła bliskość córki. Rozejrzała się szybko po kuchni, a potem wzruszyła ramionami i wróciła do rysowania. Vanessa spojrzała na leżak. Zostały na nim sandały i bluza, ale to nie wystarczało, by mama zaczęła się martwić. Zresztą co jej córka mogłaby teraz zrobić? W głowie dziewczyny aż dzwoniło, a jej umysł niezdolny był skoncentrować się i ściągnąć cząsteczki na miejsce. Musiała poczekać, aż same powrócą tam, gdzie powinny być. Poszybowała w noc, wznosząc się coraz wyżej. Bryza poniosła ją delikatnie niczym kołysanka. Blask księżyca przenikał jej molekuły, napełniając je nadzieją. Catty powróci –

Vanessa teraz była tego pewna. Dalej pędziła na nocnym wietrze. Maggie i jej dziwaczne spotkanie herbaciane stawało się coraz dalszą, niewyraźną plamą w pamięci.

Była już blisko skrzyżowania Sunset i Vine, gdy mocno uderzył w nią nagły powiew. Nie była gotowa na zmianę wiatru. Nim zdążyła zebrać się i zanurkować ku schronieniu, pochwycił ją kolejny prąd powietrza. Jej molekuły rozniosły się w dwóch kierunkach. Vanessa skoncentrowała się i już prawie zebrała je w jednym miejscu, gdy kolejny powiew wepchnął ją w niebezpieczny wir. Silny prąd wznoszący rozdarł ją na dwoje.

Każdą z jej komórek ogarnął chłód. Nawet skupiając się całkowicie, nie czuła już całego ciała. Palce u nóg, kolana i golenie znikły. Nie stały się niewidzialne – po prostu ich nie było. Zaczęła panikować. Nigdy jeszcze nie było tak źle. Wiatr szarpał ją i chłostał. Kolejny powiew uderzył Vanessą szpaler palm rosnących wzdłuż ulicy. Liście palmowe wcię-się między molekuły i roztrąciły je na wszystkie strony. Była kompletnie zdezorientowana. Wzrok rozmazał się, a potem zanikł. Utuliła ją cisza i ciemność.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Z początku muzyka była ledwie słyszalna. Rytm walczył, by się przedrzeć do jej świadomości. Czyżby była nieprzytomna? Muzyka stawała się coraz głośniejsza. Pulsowała w każdej komórce. Jej molekuły zaczęły się zbierać. Melodia wydawała się regulować rytm serca. Znów stawał się silny. Wrócił jej wzrok. Była zaledwie długim zwitkiem cząstek, ale przynajmniej komórki przyjmowały tlen poprzez osmozę. Budynek osłonił ją przed wiatrem wiejącym od Santa Ana.

Wciąż unosiła się, niczym przejrzysty woal, ponad dzieciakami czekającymi w kolejce do

Planet Bang. Poznała kilka stojących w niej osób. Wiatr zawył obok budynku i wepchnął Vanessę do wnętrza klubu. W środku było ciemno i gorąco, czuć było zapach potu, dymu papierosowego i piżmowych perfum. Przepłynęła nad tancerzami. Stroboskop dzielił ich ruchy na pojedyncze slajdy. Chłopcy

tupali blisko siebie w dzikim kole. Wykrzykiwali nazwę swojej ekipy i wymachiwali chustami ze swoim znakiem. Nad dziewczynami, które kręciły biodrami poza kręgiem, błyszczały niebieskie lasery. Klubowicze stali w pobliżu didżeja, poubierani w zadziwiające kostiumy z turkusowych piór i zdobionego cekinami aksamitu. Kręcące się w pobliżu pary podziwiały ich stroje. Bywalcy lokalu pozowali przed nimi i tańczyli jak w prywatnym karnawale. Inni pokładali się w kątach, ledwie przytomni. Pewnie zapłacili jakiemuś bezdomnemu,

który kupił im alkohol. Vanessa unosiła się niżej, na poziomie spojrzeń tańczących. Rytm pulsował w niej. Jej stopy odnalazły melodię i zaczęły tańczyć w pobliżu dziewczyn. Uniosła dłonie. Podobało jej się to ciepło i to zmęczenie. Tańczyła razem z dziewczynami, poruszając biodrami w jednym rytmie i myśląc o Catty, paradującej z błyszczącymi pałeczkami i choinkowym łańcuchem. Jakaś dłoń dotknęła jej pleców. Vanessa nie wiedziała, że nie jest już niewidzialna. Odwróciła się nagle. Stała za nią roześmiana Morgan. – Nie wiedziałam, że wolno ci tu przychodzić po tym, co stało się w zeszłym tygodniu. Miała na sobie zapinany na suwak top. Na szyi uwodzicielsko kołysał się okrągły wisiorek. – Bo nie wolno. – Fajnie. – Morgan chwyciła Vanessę za rękę. – Wreszcie dajesz na luz z byciem dobrą

dziewczynką. Fajne ciuchy. Takie w stylu: „Gdyby mama mnie widziała, chyba padłaby trupem”. Vanessa spojrzała w dół. Miała przejrzystą halkę narzuconą na biustonosz. Na szczęście podróż przetrwały też jej spodnie, ale buty już nie. Była bosa, jeśli nie liczyć pierścionków na palcach stóp. – Tu naprawdę można na chwilę zapomnieć o zmartwieniach – powiedziała Morgan. – Siedzenie w domu i płacz to strata czasu. Czerwienieje od tego nos i puchną powieki. Chodźmy poznać tych kolesi w rogu. – Nie zamierzam tu zostać. – Vanessa chciała odejść. – To po co przyszłaś? – Morgan chwyciła ją za rękę i pociągnęła przez parkiet. – Masz ręce zimne jak lód. Denerwujesz się? Michael przyjdzie? – Nie, naprawdę muszę wracać do domu. Mam szlaban. – To nowość – skomentowała Morgan. – Jak się tu dostałaś? – To długa historia. – Sprawdzasz Michaela? Znam się na tym. Popatrz tam – wskazała ruchem głowy.

W cieniu, z dala od stroboskopu, stało siedmiu chłopaków. Najwyższy z nich pochylił się tak, by wejść w snop światła, jakby wiedział, że o nim mowa. To był Stanton. – Każdy z nich mógłby zakochać się we mnie na śmierć – powiedziała Morgan. – Jak to się dzieje, że jest tylu ślicznych kolesi, których jeszcze nie znam? Jest wspaniały, prawda? Jej głos był trochę zbyt entuzjastyczny, jakby chciała odpędzić od siebie smutek. – Może powinnaś uważać – ostrzegła ją Vanessa. Nie miała ochoty witać się ze Stantonem i jego kolegami.

– Wydają się potrzebować kogoś, kto ich ujarzmi. Potraktuję to jako swój obowiązek. – Morgan, czy ty w ogóle myślisz o czymś innym niż faceci? – Jasne. O ubraniach i o modzie. Chyba dobrze mi idzie. Nie zauważyłaś? – Czego?

– Zobacz, ile dziewczyn nosi takie same warkoczyki, jakie ja miałam w zeszłym tygodniu. Naśladownictwo jest najwyższą formą podziwu. – Och, jakie to strasznie ważne – wymamrotała Vanessa. – Najważniejsze! Morgan przeciągnęła ją między tancerzami do zadymionego kąta. – Chyba jutro przejdę na dietę. – Morgan nie przestawała obserwować ludzi na sali. – Inaczej się poczuję. Uszczypnęła się w nieistniejącą fałdkę tłuszczu na biodrze. – Morgan, w którym wieku ty żyjesz?

– Próbuję sprawić, żebyś nie myślała o Catty. Wygłupiam się. Przecież wiesz, że nie wierzę we wszystko to, o czym mówię.

– Więc czemu to mówisz? – Tego się po mnie spodziewają – odparła i wskazała. – Tamten! Co o nim myślisz? Stanton wprawnym ruchem podpalił papierosa zapałką. Nie przestawał patrzeć na Vanessę. – Powinnyśmy już wracać do domu. – Skoro ty nie masz chłopaka, to nikt inny też ma nie mieć? Daj spokój. Popatrz tylko na tego wysokiego. – Znam go – powiedziała Vanessa. – To dobrze. – Morgan uśmiechnęła się. – Ten mi się właśnie podoba. Przedstaw mnie.

Vanessa próbowała nie gapić się na Stantona, ale wciąż czuła, że on patrzy na nią. Obok niego stała dziewczyna. Miała długie rdzawoczerwone włosy, a ubrana była w czarną, wyciętą nisko sukienkę. W dłoni trzymała coś, co błysnęło niebezpiecznym, srebrnym połyskiem. Była to żyletka. Dziewczyna przyłożyła ją do piersi i wycięła na skórze

kanciaste S, a potem spojrzała na Stantona z wstydliwym uśmiechem. Oblizała wargi, a potem zrobiła na bladej skórze nacięcie w kształcie litery T. Po jej piersiach pociekła krew. Nikt się tym nie zaniepokoił. Vanessie zrobiło się niedobrze. Przepchnęła się przez tłum i złapała dziewczynę za nadgarstek, by powstrzymać ją przed wycięciem litery A. Stanton odebrał jej żyletkę tak pewnie, jakby nie bał się nią zaciąć. – Cassandra lubi krwawe sporty – powiedział przeciągle i wrzucił sobie ostrze do kieszeni.

Cassandra syknęła i wycofała się. Spojrzała na Vanessę, a potem szybko odwróciła wzrok, ale dziewczyna i tak zauważyła bezdenną, czarną pustkę w jej oczach. – Lubi się ciąć – wyszeptał Stanton, zanadto zbliżając usta do policzka Vanessy. – Nic nie czuje, więc tnie się, żeby o tym zapomnieć.

Cassandra uśmiechnęła się jak rozmarzona i dotknęła czubkami palców strużki spływającej po jej skórze krwi. Morgan odciągnęła Stantona od Vanessy. – Jestem Morgan – powiedziała, uwieszając się na nim – najlepsza przyjaciółka Vanessy. Stanton uśmiechnął się do Morgan, ale jego wzrok wrócił ku Vanessie. – Zatańczmy – Morgan wciągnęła go z powrotem w cień. Na jej twarzy malowały się pożądanie i desperacja. Uniosła ręce nad głową. Jej uda zaczęły poruszać się koliście, powoli. Stanton położył ręce na jej talii. Wtedy nieśmiało spojrzała mu w oczy, a potem oplotła mu ręce wokół karku.

Inny chłopak o cienistych oczach przyskoczył do Vanessy. Od razu zaczęła się go bać. Wydawał się być taki sam, jak inni w jego wieku, ale w jego spojrzeniu było coś upiornego.

– Jesteś koleżanką Stantona? – spytał. – Jestem Karyl. W jego spojrzeniu była jasna seksualna sugestia, a jego wzrok co chwilę powracał na przejrzystą halkę. Nieproszony przesunął dłonią po ramieniu Vanessy. Jego skóra zdawała się być sucha i cienka jak u jaszczurki. Patrzył na Vanessę tak, jakby miała coś, co jemu było bardzo potrzebne. Odsunęła się od Karyla i wpadła na innego chłopaka – wysokiego, o bardzo jasnych włosach z czarnymi odrostami. Uśmiechnął się, dziwnie wykrzywiając usta. W płatkach nosa błysnęły kolczyki. W świetle stroboskopu jego twarz wyglądała na nawiedzoną. Objął Vanessę w talii, wbijając w jej ciało spragnione palce. Odtrąciła jego dłoń. Chłopak roześmiał się. – Nie chcesz, żebym cię dotykał? – Robił to nadal, z niebezpieczną śmiałością. Odepchnęła go. – Przestań.

Chłopak znowu zaczął się śmiać. Dołączył do niego Karyl. Vanessa była niezadowolona, że czuje się przy nich taka bezbronna. – Mój przyjaciel Tymmie bardzo czegoś potrzebuje – powiedział Karyl. – Mnie też męczy ten okropny głód. Może taka ślicznotka jak ty zdoła nas nakarmić. – A może nie. – Vanessa próbowała odejść. Chłopcy otoczyli ją, dołączyła do nich Cassandra. – Nie. – Vanessa wyślizgnęła im się.

Przecisnęła się na parkiet, gdzie ostatnio widziała Morgan tańczącą ze Stantonem. Karyl pospieszył za nią. – Chyba nie chcesz, żebym był głodny, co? – spytał. – To byłoby nieuprzejme, a ty wydajesz się miłą dziewczyną. – Odejdź! – Vanessie udało się uniknąć dotyku jego ręki. Zaśmiał się i podskoczył, jakby posłała mu całusa. Vanessa przebiła się przez tancerzy. Cassandra zastąpiła jej drogę. Zatopiła w skórze Vanessy paznokcie długie na dwa centymetry. – Au! – Vanessa wyrwała rękę. – Bądź grzeczna. – Cassandra przesunęła zakrwawionymi paznokciami po szyi Vanessy. – Karyl i Tymmie chcą się tylko pobawić. Nie odmawiaj. Zostań naszą przyjaciółką. – Od K pomieszało się wam w głowach – powiedziała Vanessa z obrzydzeniem.

W Planet Bang bardzo poważnie traktowano narkotyki, ale ludzie i tak brali je na parkingu. Znajomi Stantona brali pewnie ecstasy, albo i gorzej – Special K, narkotyk z piekła.

Wtedy Vanessa dostrzegła Morgan całującą się ze Stantonem. Suwak miała rozsunięty do wysokości różowego stanika z push-upem. Spoglądała na niego rozmarzonymi oczyma. – Idź. – Morgan popatrzyła na Stantona. – Ja zostaję. Vanessa nie mogła opuścić Morgan. Miała dziwne przeczucie, że stanie się coś złego. – Muszę iść – powtórzyła. – Idziesz ze mną, Morgan? Nie czekała na odpowiedź. Wyrwała Morgan Stantonowi i przebiła się przez tancerzy, ciągnąc ją za sobą. Wyszła na zewnątrz. Powietrze było chłodne. Wiatr zawirował wokół niej. – W czym problem? – Morgan wyrwała się z jej uścisku. – Nie wiedziałam, że jesteś taką zazdrośnicą. – Nie jestem zazdrosna! Poznałaś tych jego okropnych znajomych? – Może oni ćpają, ale on nie – Morgan wzruszyła ramionami i ruszyła do środka. Vanessa chwyciła ją za rękę.

– Tam nie jest bezpiecznie. Zaczęła mówić dalej, ale za plecami Morgan zobaczyła Stantona. Zatrzymał się przy drzwiach. Patrzył w ciemne niebo, jakby coś w czerni wiecznej nocy przepełniało go rozpaczą. Czy to księżyc tak go dręczył? Vanessie przez moment wydawało się, że jego oczy rozbłysły żółtym światłem. Z pewnością musiała to sobie wyobrazić. Wzięła szybki wdech. – Widziałaś?

– Tak. Jest taki piękny, prawda? – westchnęła Morgan. – Co ci jest? Czyjaś dłoń dotknęła ramienia Vanessy. Obróciła się szybko. – Michael! – Aż podskoczyła z zaskoczenia. – Mówiłaś, że masz szlaban – powiedział z ledwie skrywanym bólem i zdziwieniem.

– Bo ma – odpowiedziała Morgan uwodzicielsko. – Fajnie, że porzuca swoje pensjonarskie zwyczaje, nie? Michael zignorował Morgan i spojrzał na Vanessę. – Myślałem, że nie chcesz dzisiaj nigdzie wychodzić, bo za bardzo martwisz się o Catty. – Bo nie chciałam.

Jego spojrzenie powędrowało ku wejściu do Planet Bang. Stanton zamachał i uśmiechnął się zjadliwie. – Mogłaś mówić mi prawdę – powiedział Michael. Był wściekły. – Myślałem, że jesteś dobrą osobą, ale chyba się pomyliłem.

Jego słowa osłupiły Vanessę. – Powiedziałam ci prawdę. – Zaczęła panikować. – To się stało niespodziewanie. – Czemu miałaby nie balować? – dodała Morgan. Michael rzucił na nią okiem, a potem wrócił do Vanessy. – Chyba rozumiem, co się stało. Głową wskazał Stantona, a potem odwrócił się i zaczął odchodzić. – Michael! – Vanessa pobiegła za nim.

Zatrzymał się, a kiedy spojrzała mu w twarz, poczuła w sobie wyszczerbione ostrze strachu. – Nie chciałam tu dziś przychodzić. Zamierzałam zostać w domu, ale stało się coś, na co nie miałam wpływu. – Przyszedł Stanton? – spytał ponuro Michael. Vanessa odwróciła się do Morgan. – Powiedz mu! – nakazała. – Powiedz, że nie jestem tu ze Stantonem. Morgan przechyliła na bok głowę i uśmiechnęła się do Michaela, spuszczając wzrok.

– Czemu miałabym tak mówić? – Przesunęła dłonią po piersi Michaela. – Przyszedłeś ze mną potańczyć? Muzyka zaczęła grać, a Morgan zakołysała się do rytmu. – Morgan! – poprosiła Vanessa. – Powiedz mu!

– Daj mi spokój. – Morgan odsunęła się od niej. – Sama zajmij się swoimi problemami. Muszę iść. Odeszła, przepychając się przez tłum. – Morgan przyszła ze Stantonem – spróbowała raz jeszcze Vanessa. – Nie wiem, czemu nie chciała ci tego powiedzieć. Michael pokręcił głową. Nie skrywał smutku w głosie. – Baw się dobrze, Vanesso.

Smucił ją wyraz krzywdy, który zobaczyła w jego oczach. Poczuła ostry ból, patrząc, jak Michael znika w tłumie, ale tym razem za nim nie pobiegła. Jak mógł uznać, że przyszła tu ze Stantonem? Spojrzała jeszcze na wejście, gdzie obok Stantona stała Morgan. Obdarzyła Vanessę aroganckim uśmiechem, a potem wzięła go za rękę i weszli do środka. – Dzięki, Morgan – powiedziała Vanessa z goryczą. – Hej. – Przez tłum przecisnęła się Jimena i podbiegła do niej. – ¿Que onda?7

– Szukałyśmy cię – Serena szła za nią. – Miałam widzenie, gdy wyszłaś od Maggie – stwierdziła Jimena. – Zobaczyłam cię w Planet Bang. No, może nie ciebie, ale zobaczyłam pył, który zsuwa się przy ścianie

budynku i już wiedziałam, że chodzi o ciebie. – Właśnie wychodziłam. – Vanessa próbowała odejść.

– Zaczekaj – powiedziała Serena. – Skoro już tu jesteśmy, może przyjrzymy się chłopakom? – Muszę wracać do domu. – Vanessa nie zatrzymywała się. – Jeszcze nie. – Uśmiechnęła się Jimena. – Patrzenie na chłopaków nie liczy się, jeśli nie robisz tego z Sereną. Vanessa zatrzymała się niechętnie. Jimena przeczesała palcami włosy. – Uśmiechnij się ładnie. – Czemu? – spytała Vanessa.

Jimena szturchnęła ją żartobliwie. – Po prostu się uśmiechnij. Vanessa próbowała się uśmiechnąć, ale wciąż szukała w tłumie Michaela. – Tamten. – Jimena wskazała wysokiego chłopaka z bródką, ubranego w połączenie stylu

hiphopowego i swingowego. – Podobasz mu się – zauważyła przebiegle Serena. – To mogłabym stwierdzić bez czytania w myślach – roześmiała się Jimena. Skończył się kawałek, a didżej puścił następny. Nowy rytm był szybszy, głośniejszy

i wibrująco przenikliwy. – Chodźmy poskakać do tej muzyki. – Jimena zaczęła tańczyć. Serena oparła się na niej i razem zaczęły poruszać biodrami. Zebrany wokół tłumek zaczął je obserwować. – Chodź! – Serena złapała Vanessę za rękę. – Nie mogę. – Pewnie, że możesz. – Jimena położyła ręce na biodrach Vanessy. – Poruszaj się z nami. To jak zabawa w pociąg. – Tak jest – zapiszczała Serena. – Tylko trzeba być bliżej siebie. – Moje ciacho na mnie patrzy. – Jimena uśmiechnęła się podstępnie. – Co myśli? Serena roześmiała się, a ten śmiech okazał się zaraźliwy.

– Dozwolone od lat osiemnastu. Zdecydowanie. – Zróbmy coś więcej – powiedziała Jimena. – Vanesso, ugnij kolana. Niżej. Tak jest, siostro.

Teraz wyglądasz jak nena pachanguera8.

– Poradzisz sobie – rzuciła Serena. – Wczuj się w muzykę.

Vanessa czuła się sztywna i zakłopotana. Skupiła się, próbując równocześnie zginać kolana i poruszać biodrami. Z chłopakami tańczyło się inaczej. Mięśnie nad kolanami zaczęły ją boleć, gdy schodziły w tańcu coraz niżej. Podniosła wzrok. Wokół zebrał się tłum. Vanessa aż się zarumieniła. Przestała tańczyć i przepchnęła się między ludźmi. Serena i Jimena pobiegły za nią. – Będzie z nas niezła ekipa do tańca – wysapała Jimena, gdy już dogoniła Vanessę. – Miałaś wizję? – spytała Serena.

– Nie potrzebuję magii, żeby to wiedzieć. – Jimena znów się uśmiechnęła. – To widzi każdy głupi. Jesteśmy naprawdę niezłe. Potem obie spojrzały z troską na Vanessę. – Lepiej odwieźmy ją do domu – zaproponowała Serena. – Przejdę się – odparła szybko Vanessa, przypominając sobie ostatnią wspólną przejażdżkę

samochodem. – Bezpieczniej będzie, jeśli pojedziesz z nami – nalegała Jimena. Przez powyginane gałęzie drzew jakaranda prześwitywało światło księżyca, kiedy jechały z Vanessą do domu.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

W sobotni poranek słońce przebijało się przez zwiewną mgiełkę, oświetlając szarymi promieniami łóżko. Vanessa sięgnęła po telefon i wstukała numer Catty. Kiedy włączyła się automatyczna sekretarka, Vanessa odłożyła słuchawkę i wyszła z łóżka. Zeszła na dół w piżamie. Jej mama już siedziała przy pracy w kuchni. Na stole pełno było cekinów i plastikowych koralików. Vanessa nalała sobie kawy, złapała rogalika i zagapiła się na stojące na oknie naczynia.

Zadzwonił dzwonek do drzwi. – Kto to może być tak wcześnie? – powiedziała mama. Vanessa już stała przy frontowych drzwiach. Otworzyła je w nadziei, że zobaczy za nimi Catty. Na ganku stał Michael. – Michael! Cofnęła się, czując się głupio w różowej piżamie. Przypomniała sobie wydarzenia minionej nocy. Co on tu robił? – Nie chciałem dzwonić – przeprosił. – Bałem się, że nie będziesz chciała ze mną rozmawiać, więc przyjechałem. – O co chodzi? – spytała, czując, jak zaciska się jej żołądek. Czyżby zamierzał dalej się z nią kłócić?

Michael uśmiechnął się nieśmiało. – Kiedy wczoraj odjeżdżałem, zobaczyłem, jak tańczysz z przyjaciółkami. Vanessa przypomniała sobie, jak tańczyła z Jimeną i Sereną. Poczuła, jak na twarzy pojawia się jej rumieniec. Michael zdawał się czytać w jej myślach. – Wyglądałaś dobrze. – Chyba chcesz powiedzieć: głupio. – Nie, serio – przerwał. – Patrzyłem, jak z nimi wychodzisz, i wtedy zrozumiałem, że nie przyszłaś ze Stantonem.

Poczuła falę ulgi. – Tylko wciąż nie rozumiem, czemu poszłaś do Planet Bang beze mnie. Powiedziałaś mi,

że masz szlaban. Vanessa spuściła wzrok. Jak mogła wytłumaczyć Michaelowi, co naprawdę się stało?

Desperacko chciała wypowiedzieć słowa, które wszystko naprawią. Zagryzła dolną wargę. Dlaczego tak na nią patrzył? – Miałam szlaban. Nie zamierzałam tam iść. – Zaryzykowała spojrzenie w jego brązowe oczy. – Po prostu tam skończyłam… – …bo wciąż szukałaś Catty – dokończył. – Cóż… – zaczęła, ale nim skończyła mówić, Michael jej przerwał. – Nic się nie stało. Rozumiem. Sam powinienem był wczoraj do tego dojść. Byłyście sobie z Catty naprawdę bliskie, ale trzeba było mi powiedzieć. Zrozumiałbym. Spojrzał jej w oczy i znów się uśmiechnął.

Vanessa dopiero teraz zrozumiała, jak źle czuła się z powodu minionej nocy. Nagle znów

poczuła się szczęśliwa. Może wszystko jeszcze się ułoży? Mięśnie brzucha napięły się jej z zadowolenia. Poczuła lekkość rąk i nóg, gdy jej molekuły zatańczyły z radości. Jak to się działo, że budził w niej tyle uczuć? – Pomyślałem, że może chcesz pojeździć po Hollywood i spróbować znaleźć Catty. W mieście jest wielu uciekinierów. Usłyszała, jak za jej plecami mama szybko wciąga powietrze. Czyżby cały czas stała za nią i podsłuchiwała?

– Mamo! – Catty uciekła z domu? – spytała zszokowana. – Teraz rozumiem, dlaczego tak dziwnie się zachowujesz. Czemu mi nie powiedziałaś? Na Boga, naprawdę powinnaś była mi powiedzieć. Poszukamy jej razem. – Gdybyśmy z Vanessą pojechali Hollywood Boulevard, a pani sprawdziła Sunset, udałoby nam się objąć większy teren – zaproponował Michael. – Dobry pomysł. – Matka przekopała się przez swoją torebkę. – Vanesso, jak mogłaś mi nie

powiedzieć? Czemu mama Catty do mnie nie zadzwoniła? No, to akurat jasne. Czy ona w ogóle wie, że Catty zniknęła? – Mamo, nie zaczynaj – Vanessa przewróciła oczami. – Proszę. – W południe spotkamy się w Musso and Frank na lunch. Trzeba mi było powiedzieć, Vanesso. Nie do wiary, że Catty żyje gdzieś jak uliczny szczur. Wiesz, że może w każdej chwili zamieszkać z nami. A potem mama wyszła. – Przebiorę się i zaraz wrócę. – Vanessa popędziła na górę. Jak mogła powiedzieć Michaelowi i mamie, że Catty zaginęła w czasie? Nie znajdą jej

tam, gdzie zamierzają szukać. Założyła sweter ze stójką i spodnie ze spandeksu, a potem zbiegła na dół.

Razem z Michaelem chodzili po ulicach Hollywood, przeciskając się przez gęsty tłum turystów, uliczników, bezdomnych dzieciaków i uciekinierów. Zatrzymali się przy schronisku dla bezdomnych przy Hollywood Boulevard. Przyjrzała się tablicy ogłoszeń, a potem odwiedziła kuchnię dla najuboższych i wróciła na ulicę. Po pokonaniu kilku przecznic Michael zatrzymał się przed kolejką ludzi chcących dostać się do Mann’s Chinese Theater i obrócił Vanessę twarzą do siebie. – Przykro mi, że nie możemy znaleźć Catty – powiedział i pocałował ją w czubek głowy. Jego łagodność obudziła drzemiące w niej pragnienie. Otoczył ręką jej talię. Kiedy wreszcie pocałował ją w usta, poczuła dreszcz. Jej molekuły zakręciły się jak powolny wir, ale kiedy drżenie dosięgło jej kości, zaczęły szaleć coraz szybciej. Czuła, że zaczyna się rozpuszczać. Otworzyła oczy. Jej ręka już stała się niewidzialna. Wyrwała się z ramion Michaela i uciekła. – Vanesso! Co zdołał dostrzec?

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

Vanessa przykucnęła za turystami, opierając nogi i ręce na cementowych odciskach przed kinem. Michael przecisnął się do niej przez tłum.

– Co się stało? – Michael sięgnął po jej dłoń, ale dłoni nie było. Vanessa sapnęła i odskoczyła za turystów, którzy robili zdjęcia odciskom dłoni i stóp Marilyn Monroe. Skupiła się na przywróceniu sobie dłoni, ale się nie udało. – Vanesso? – spytał Michael z troską w głosie. – Nic ci nie jest? Dogonił ją i raz jeszcze spróbował wziąć za rękę, ale dziewczyna za bardzo bała się, że odkryje jej brak. Cofnęła się szybko. Na twarzy Michaela pojawiło się niezrozumienie. – Co się dzieje?

– Chciałam zobaczyć odciski stóp Marilyn Monroe – skłamała i wskoczyła w odlane w betonie ślady. Może jeśli będzie patrzył na stopy, to nie zauważy brakującej dłoni. Zaryzykowała

spojrzenie mu w oczy. To był błąd. Czuła, jak rozpuszcza się jej ręka. Co w nim było takiego, że jej molekuły tak szalały? Michael spojrzał w dół. – Pasuje? – Znowu chciał wziąć ją za rękę. – Cholera – wymamrotała i się odsunęła. Wybiegła z powrotem na ulicę. – Vanesso? – Michael wybiegł za nią. – Co się stało? Otoczył ją ramieniem, ale ona odtrąciła jego rękę. Nie mogła ryzykować dotyku. Nie teraz. Czuła drżenie molekuł w ramieniu. Brzęczały z radości i błagały, by wyzwolił je jego dotyk. Nie – pomyślała – to się nie może dziać naprawdę. Czyżby miała zniknąć na jego oczach? Skoncentrowała się – proszę, zostańcie na miejscu – i odeszła szybko w nadziei, że fizyczne wyczerpanie uspokoi jej molekuły. Michael w milczeniu szedł obok niej.

Kilka minut później przeszli przez płotek otaczający parking przy Muso and Frank i po rozgrzanym asfalcie doszli do furgonetki Michaela.

Pomógł jej wsiąść, a potem sam wdrapał się do środka. Nie była w stanie wyczytać z jego twarzy, co czuł. – Vanesso – powiedział cicho. – Czasami wydaje mi się, że naprawdę ci się podobam. – Bo tak jest. – Spojrzała mu prosto w oczy. – Ale potem robisz rzeczy, które każą mi myśleć, że jednak nie. Czemu uciekłaś, kiedy próbowałem cię pocałować? Czemu nie pozwolisz mi potrzymać się za rękę? – Chodzi o to… – Westchnęła.

– Chyba nie jesteś aż tak nieśmiała… – Nie – spróbowała raz jeszcze. – Przepraszam, że się tak zachowałam. Michael popatrzył w bok. – Chyba się wygłupiłem, przyjeżdżając dziś rano. Trzeba było zostawić wszystko tak, jak

skończyło się wczoraj. – Nie, cieszę się, że przyjechałeś – nalegała Vanessa z rosnącym niepokojem. – Chodzi o to, że kiedy bardzo się czymś przejmuję, to zaczynam… Cóż, denerwuję się, kiedy mnie całujesz i chyba trochę dziwacznie się zachowuję. Bardzo nie podobało się jej powątpiewanie, które zobaczyła w jego brązowych oczach. Mogła powiedzieć mu prawdę, ale czy uwierzyłby jej? Na pewno nie. Jej molekuły już się uspokoiły, więc chciała, by Michael wziął ją za rękę i powiedział, że wszystko jest w porządku, ale on tego nie zrobił. – Posłuchaj, widzę, że idzie twoja mama. Może już pójdę, a wy zjecie lunch we dwie. – Bardzo chciałabym, żebyś zjadł z nami. – Dzięki, ale chyba pójdę na plażę.

Zaczekała w nadziei, że ją zaprosi. Kiedy tego nie zrobił, dodała szybko: – Możemy najpierw zjeść lunch. – Vanesso – powiedział cicho, a ona poczuła w jego głosie mieszaninę smutku i gniewu. – Nic z tego nie wyjdzie.

Nagle poczuła zawroty głowy. – Myślałam, że ci na mnie zależy. – Bo tak jest – wyszeptał – ale nie chcę mieć dziewczyny, która ucieka ode mnie, ilekroć chcę ją pocałować. Chciałem tylko potrzymać cię za rękę. Może ja nie podobam ci się tak, jak ty mnie. Możemy zostać przyjaciółmi, jeśli tego chcesz. Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, w okno zastukała jej mama. – Udało się wam? – Lepiej idź. – Ale Michael…

– Idź. Powiedzieliśmy już dość na dziś. Wysiadała z furgonetki z rwącym bólem w piersi.

– Michael nie idzie z nami? – spytała mama, spoglądając na Vanessę z troską. – Nie – dziewczyna pokręciła głową i spojrzała smutno na odjeżdżającą furgonetkę.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

Do następnego piątku samotność skryta w sercu Vanessy była już wielka jak głaz. Brakowało jej Catty. Cały poprzedni tydzień do oczu napływały jej łzy i gdyby nie to, że siedziała w Urth Caffe, pewnie znów zaczęłaby płakać. Zapach kawy i babeczek przypominał jej o szalonych

chwilach, jakie przeżyła ze swoją przyjaciółką. Próbowała nie myśleć o tym, jak Catty wędruje po koszmarnych krainach rozpościerających się pomiędzy różnymi płaszczyznami czasowymi, ale te myśli przychodziły same. Miała bolesne przeczucie, że więcej jej nie zobaczy. Postawiła swoją kawę na stoliku przy tylnym oknie, a potem wyciągnęła z torby książki i papiery. Na opisie zajęć nabazgrała księżyc. Potem otworzyła książkę do geografii, ale słowa zaczęły się rozmazywać. Na drewnianej podłodze zadudniły kroki. Ktoś potrącił stolik i kawa przelała się przez brzeg kubka, plamiąc sam środek mapy Japonii. Morgan usiadła obok, z uśmiechem niczym poranny blask słońca. Założyła nogę na nogę. Miała na sobie wiązane buty na sporym obcasie. Czarna minispódniczka odsłaniała szczupłe złote uda. – Szukałam cię – powiedziała radośnie. – Spotykam się dziś ze Stantonem. Przyłączysz się? – Raczej nie. – Vanessa wciąż się na nią gniewała.

– Przestałabyś myśleć o Catty – powiedziała Morgan. – Musisz zrozumieć, że ona nie wróci. Vanessa wycierała wylaną kawę serwetką. – Wiem, że za nią tęsknisz, ale ona postanowiła cię zostawić – ciągnęła Morgan. – Nawet nie powiedziała ci, że zamierza uciec. W umyśle Vanessy rozbłysła niepokojąca myśl o tunelu. – Może nie mogła mi powiedzieć – syknęła. – Daj spokój – przymilała się Morgan. – Próbuję cię pocieszyć. Lepiej myśleć, że Catty uciekła, niż że… – Dość! – krzyknęła Vanessa w przypływie złości. Morgan przez chwilę milczała, a potem uniosła szczupły, opalony nadgarstek.

– Zobacz. – Miała na nim srebrny zegarek. – Stanton mi go dał. Nie podobał mu się ten, który nosiłam wcześniej. – Ja wołałam ten stary. – Vanessa zmarszczyła brwi. – Ten jest cyfrowy – odparła Morgan. – Powiedział, że muszę być bardziej nowoczesna. – Może jednak nie powinnaś spotykać się ze Stantonem. – Jesteś zazdrosna? – Wydawała się być z tego zadowolona. – Nie.

A może jednak była zazdrosna? Jeszcze nigdy nie ostrzegała nikogo przed facetem. Czemu miałaby być zazdrosna? Wciąż podobał jej się Michael. Nie mogła się jednak pozbyć niepokojącego uczucia związanego ze Stantonem. – Stanton zadaje się z bardzo dziwnymi ludźmi i… – Przestań się o mnie martwić. On mi się podoba. Nie zachowuje się jak inne chłopaki ze

szkoły. Wiesz, oni muszą być tacy twardzi i udawać, że są wyluzowani. Stanton jest inny. Jest jak mroczny poeta. Nigdy jeszcze żaden facet nie napisał dla mnie wiersza. Vanessa poczuła nagłą tęsknotę za Michaelem. Żałowała, że zrujnowała sobie stosunki z nim. – Poza tym to nic poważnego. – Morgan spuściła wzrok i odczekała dłuższą chwilę, nim znów się odezwała. – Potrzebuję mieć w życiu faceta. Wiem, że to nie takie fajne, ale inaczej nie umiem. Zresztą jak mogłabyś to zrozumieć? Szybko się zaprzyjaźniasz, jesteś bardzo popularna i ładna. – Ja? – zdziwiona Vanessa podniosła wzrok. – Wszyscy mówią tak o tobie. Na ustach Morgan zagościł uśmiech satysfakcji.

– Dzięki. Nie martw się o mnie. Marnujesz czas. Mam wszystko pod kontrolą. Vanessa westchnęła. – Bądź ostrożna. – Nie muszę. – Morgan wyjrzała na zewnątrz. – On jest wspaniały.

Stanton stał na skraju parkingu na tyłach budynku. Miał na sobie czarną koszulę i dżinsy. Wiatr targał mu włosy. Był niesamowicie seksowny na swój dziki i niebezpieczny sposób. Vanessa rozumiała, dlaczego Morgan uważała, że jest tak atrakcyjny. Zresztą może rzeczywiście mu się podobała? – Dobra, musimy już lecieć – powiedziała Morgan.

Wychodząc z kawiarni, prawie wpadła na Serenę i Jimenę. – Cześć. – Jimena podeszła do stolika. Do liceum La Brea przeniosła się we wtorek. Maggie uważała, że bezpieczniej będzie, jeśli wszystkie będą chodzić do tej samej szkoły. Vanessa wciąż nie wierzyła w to, co Maggie

powiedziała jej w zeszłym tygodniu. Polubiła jednak Jimenę i Serenę i zaczęła siadać z nimi w czasie lunchu. Po szkole poszły do Pink’s na chili-dogi, do Retail Slut, by poszukać punkrockowych ubrań i do Aardvark’s Odd Ark, gdzie Serena chciała kupić kilka hawajskich koszul. Vanessa nieraz czuła, że zna te dziewczyny od dawna. Wszystko byłoby cudownie, gdyby tylko wróciła Catty. No i Michael. Vanessa żałowała, że nie wie, co mu powiedzieć. Jimena podała jej bułeczkę posypaną różowym cukrem. – Moja babcia zrobiła pan dulce9. Zanurz w kawie – powiedziała. – Są naprawdę smaczne.

Z brązowej papierowej torby wyciągnęła jeszcze dwie. Miała na dłoni trzy kropki, tworzące między kciukiem i palcem wskazującym trójkąt. Zauważyła, że Vanessa się im przygląda. – Zrobiłam je, gdy przyłączyłam się do gangu. To mi vida loca10. – Uśmiechnęła się, ale

w tym uśmiechu był smutek. Wskazała łzę wytatuowaną pod prawym okiem. – To zrobiłam sobie w poprawczaku. Oznacza, że odsiedziałam swoje i wszystkie okoliczne szczurki będą

wiedzieć, że jestem twardą chola11. Potem znów mnie złapali, ale tym razem sędzia skazał mnie na roboty publiczne.

Vanessa nie wiedziała, co powiedzieć. Jimena ją zrozumiała. – Nie musisz nic mówić. Serena postawiła na stoliku dwie kawy z mlekiem i usiadła. Miała przedziałek na boku

i włosy zaczesane w tył, a usta i oczy pokryte metalicznym fioletem. Wyglądała ładnie. Serena uśmiechnęła się. – Dziękuję – powiedziała. Jimena roześmiała się, widząc zaskoczenie na twarzy Vanessy.

– Przywykniesz z czasem do tego, że Serena czyta w myślach. Zielone oczy Sereny wciąż wpatrywały się w Vanessę. Wreszcie dziewczyna wyszeptała: – Nie robię tego przez cały czas, ale wciąż się uczę. Maggie daje mi lekcje.

– A u mnie to dzieje się samo z siebie. Łup! Jak cegłą po głowie – odparła Jimena, uderzając się pięścią w skroń. Nagle znów posmutniała. – Kiedy stało się to po raz pierwszy… Wyjrzała przez okno, jakby przypominając sobie coś bolesnego. – Miałam siedem lat. Bawiłam się ze swoją najlepszą przyjaciółką Mirandą. Nagle zobaczyłam ją w białej trumnie. Potem Miranda dotknęła mnie, a w moim umyśle pojawił się kolejny obraz. Szła po Ladera Street. Przejeżdżał koło niej samochód. Ktoś zaczął strzelać. Wciąż widzę biały rozbłysk z lufy. Miranda zginęła. Wszystko widziałam. Potem nie pozwalałam jej chodzić tamtą ulicą. Oznaczało to, że codziennie chodziłyśmy do szkoły dłuższą drogą. – Wizja się wypełniła? – spytała łagodnie Vanessa.

Jimena pokiwała głową. – Pewnego dnia nie poszłam do szkoły. Musiałam zostać w domu, bo miałam grypę. Około

drugiej trzydzieści dzieciaki wracały z zajęć. Usłyszałam strzały i już wiedziałam, co się stało. Odwróciła wzrok i potarła oczy. – Myślałam, że sama wywołałam to zdarzenie swoim przeczuciem. – Uśmiechnęła się, ale jej podbródek wciąż drgał. – Maggie powiedziała mi, że widzę przyszłość, ale nie wywołuję złych zdarzeń. Nie wiem, co zrobiłabym bez niej, ale z początku potrzebowałam prawie roku, by uwierzyć we wszystko, co mi mówiła. Że niby jestem boginią? Zaczęła się śmiać i smutne wspomnienia cofnęły się w głębię mrocznych, tajemnych zakamarków pamięci. Serena przełamała swoją bułeczkę i zamoczyła połówkę w kawie.

– Kiedy byłam mała, odpowiadałam ludziom na to, co pomyśleli. Działo się to rzadko, ale

i tak wystarczająco często, by dało się to zauważyć. Z początku nie rozumiałam różnicy. – To pewnie wszystkich szokowało – skomentowała Vanessa. – Bez wątpienia – roześmiała się Jimena.

– Pewnie bardzo się mnie bali. Wiem, że to złościło moją mamę. – Czy znasz wszystkie myśli każdej osoby? – spytała Vanessa. – Nie – odparła Serena. – Na przykład kiedy przyszłaś do mnie, bym powróżyła ci z kart, nie wiedziałam, że jesteś jedną z Córek. Potem ujrzałam twoje wspomnienia. Z początku byłam zaskoczona, a potem podekscytowana. Nie mogłam się doczekać, aż powiem Maggie. Ona szukała cię od dawna. Potem jednak karty pokazały grożące ci niebezpieczeństwo. Zauważyłaś, że byłam zdenerwowana? – Uznałam, że zobaczyłaś w kartach coś, o czym nie chcesz mi powiedzieć. Co takiego widziała? Serena spojrzała na nią z ciekawością. – Tylko to, o czym ci już powiedziałam.

– Że nie ucieknę od tego problemu? Serena pokiwała głową. – Kiedy wyszłaś, poszłyśmy powiedzieć o wszystkim Maggie – powiedziała Jimena. – To świetna kobieta. – Jak ją poznałyście? – spytała Vanessa. – We śnie. – Roześmiały się obie. – Zaczęłam o niej śnić, gdy miałam pięć lat – wytłumaczyła Serena. – Kiedy skończyłam dwanaście, zapragnęła się ze mną spotkać. – I poszłaś?

– Po kilku miesiącach namówiłam Collina, żeby mnie do niej zabrał. Myślał, że chcę po prostu zobaczyć Los Angeles. Miałam wtedy trzynaście lat, a on dopiero co dostał prawo jazdy, więc bardzo lubił mnie wszędzie wozić. – Serena odgryzła kolejny kawałek bułeczki. – Nie sądziłam, że ją tu spotkam, ale. – Spotkała – dokończyła Jimena. – Ja poszłam ze swoimi kumpelkami sprawdzić adres, który widziałam we śnie. – Ja nigdy o niej nie śniłam – powiedziała Vanessa. Zastanowiła się przez chwilę. Jej koszmary zawsze zaczynały się od czarnych cieni, które kładły się na księżycu, aż wreszcie przyśniła się jej kobieta, która podróżowała po niebie na księżycowym sierpie. Powiedziała coś, nim cienie przeciekły w głąb snu i skryły srebrzystą tarczę. – Atrox zsyłał ci koszmary, żeby Maggie nie mogła przemówić do ciebie we śnie –

wywnioskowała Jimena. – Może jeden z Wyznawców widział, jak stajesz się niewidzialna – dodała Serena. – Pewna kobieta raz to zauważyła. – Vanessa mówiła powoli. – Bałam się, że powie o tym mojej mamie. – Ale nie powiedziała – odgadła Serena. – Tak, bo była jedną z nich – powiedziała Jimena. Koszmary pojawiły się po tym wydarzeniu. Czy to był tylko zbieg okoliczności?

– Chcesz iść potańczyć? – spytała Jimena. – Nauczymy cię czegoś nowego. Vanessa uśmiechnęła się. Podziwiała dziewczyny, które miały dość śmiałości, by tańczyć tak jak one.

– Będziecie musiały mnie wiele nauczyć – powiedziała, śmiejąc się, ale nagle pomyślała o Catty. Jak mogła dobrze się bawić, gdy Catty wciąż nie wróciła? – Chyba jednak nie – zdecydowała. – Muszę się uczyć.

– To nic. – Serena spojrzała na nią ze zrozumieniem. – Możemy poćwiczyć, gdy Catty wróci. Vanessa zebrała książki i wybiegła na zewnątrz. Łzy pojawiły się zupełnie nieproszone.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY

Vanessa siedziała przy biurku nad książką do geografii z zaplamioną kawą mapą Japonii. Nie mogła znieść ślęczenia w domu kolejny wieczór, gdy wiedziała, że Catty zaginęła w innym wymiarze. Z pewnością było coś, co mogła zrobić. Chciała wybrać się do Hollywood Bowl i sprawdzić, czy Catty zostawiła po sobie jakiś trop. Może znajdzie ślady stóp? I co wtedy? Pewnie nic. Jednak chęć powrotu do amfiteatru z każdą chwilą przybierała na sile. Mama zawsze mówiła jej, by podążała za swoim instynktem. Intuicja była nieomylnym

przewodnikiem. Vanessa zamknęła z trzaskiem książkę i zakradła się na szczyt schodów. Z telewizora stojącego na dole słychać było głosy i wymuszony śmiech. Mama pewnie zasnęła na kanapie. Vanessa wątpiła, by zajrzała do niej, gdy już się obudzi i pójdzie do łóżka. Wróciła do swojego pokoju, założyła kurtkę i otworzyła okno. Jej twarz owiała łagodna nocna bryza. Przywitała ją aksamitna ciemność. Vanessie ciężko było tak po prostu stać się niewidzialną. Zwykle to uczucie przychodziło samo, a ona albo z nim walczyła, albo się mu poddawała. Zamknęła oczy. Obmyły ją jedwabiste promienie księżyca w ostatniej kwadrze. Uspokoiła

się i siłą wyobraźni sięgnęła ku gwiazdom. W duchu odwiedzała przestrzeń kosmiczną, ciemność ciepłą i delikatną niczym łono matki, a potem wróciła do swojego ciała i wzniosła się w stronę otchłani wszechświata. Jedna po drugiej jej molekuły wytracały więź z grawitacją. Zaczęły odłączać się od siebie,

aż wreszcie Vanessa stała się tylko szarym pyłem, migoczącym częściowo jeszcze w pokoju, a częściowo już za oknem. Chłodna bryza przeniknęła jej ciało i Vanessa stała się jednością z nocą. Szybowała nad miastem. Dźwięki ruchu ulicznego, syreny i klaksony zdawały się dalekie jak sen. Żeglowała na prądzie powietrznym nad Hollywood, nad Aleją Gwiazd, a potem wraz z bryzą wiejącą ku wzgórzom poleciała nad amfiteatr. Koncert już się skończył, a robotnicy zbierali właśnie śmieci. Skupiła całą energię, by zebrać molekuły. – Proszę, niech to zadziała – szepnęła.

Powoli prześlizgnęła się między koronami drzew i opadła na ziemię. Była zaledwie chmurą gazu, unoszącą się między eukaliptusami i krzewami o płaskich liściach. Jej

molekuły połączyły się, wirując, w całym ciele czuła bolesne kłucie. Wstała, ale jeszcze przez moment była oszołomiona bólem. Pod jej stopami zaszeleściły suche liście. Reflektory

z amfiteatru rzucały w górę zbocza długie, wąskie cienie. Vanessa stanęła na skalnym występie, na którym siedziała z Michaelem. Podniosła papierowy talerz, który porzucili wcześniej w pośpiechu. Łaziły po nim mrówki – maszerowały w równym szeregu, próbując ukraść ostatnie okruchy pozostałego po pikniku jedzenia. Vanessa przyjrzała się naczyniu, zastanawiając się, czy Catty też odnalazła je i wzięła do ręki, by przypatrzeć się mrówkom, nim wpadła w dziurę w czasie. Coś rozbłysło w wysokiej trawie w pobliżu krawędzi półki. Z początku Vanessa zignorowała błysk, ale potem podeszła bliżej. Na ziemi leżał zegarek Catty. Nigdy by się z nim nie rozstała! Musiała widzieć wskazówki, by wiedzieć, w którą stronę – w przeszłość czy w przyszłość –

właśnie podróżuje. Vanessa założyła go na rękę. Wtedy dostrzegła coś jeszcze, a jej serce aż podskoczyło. Pośród żwiru leżał amulet Catty, zaczepiony łańcuszkiem o kamień. Vanessa podniosła go. Za jej plecami trzasnęła gałązka. Odwróciła się szybko.

Stał za nią Stanton, przypatrując się jej z uwagą. Vanessa chciała się cofnąć, ale potknęła się i zaczęła balansować na krawędzi półki. Jeszcze krok, a spadłaby na betonowe ławki, znajdujące się poniżej. – Wiedziałem, że przyjdziesz szukać Catty – powiedział głosem łagodnym jak noc. – Myślałam, że umówiłeś się z Morgan – odparła Vanessa, próbując zyskać na czasie. – Morgan jest tutaj – odpowiedział. – Nie martw się o nią. Wziął ją za rękę i ściągnął z półki.

Vanessa wstrzymała oddech. Widząc ciemny kontur twarzy Stantona, zrozumiała, czemu wydawał się jej taki znajomy. – To ty? – powiedziała, czując, jak żołądek zawiązuje się jej w supeł. – Szedłeś za mną tej nocy, gdy wracałam z Planet Bang? Uśmiechnął się i spojrzał na nią rozognionymi oczyma. – Tak – stwierdził po prostu. – Zawsze w ciemnościach byłem z tobą. Przyciągnął ją do siebie. Przechylił głowę i zaczął mówić, dotykając ustami jej policzka. – Słyszę, jak wali ci serce. Nie powinnaś się mnie bać. – Jego oddech był jak pieszczota. – Przyszedłem ci pomóc.

– Pomóc? Spojrzała w dół. Amulet Catty błyszczał opalizująco. Ciemność przecinały fiolety i czerwienie. – Przyszedłem ci pomóc odzyskać Catty.

– Jak? – W następną sobotę, gdy nie będzie księżyca, zabiorę cię do niej.

– Jeśli wiesz, gdzie jest, to czemu nie możemy od razu do niej pójść? – zażądała. – To będzie możliwe tylko wtedy, gdy nie będzie księżyca. – Dlaczego? Stanton popatrzył na Vanessę, a potem chwycił ją za kark i zmusił do spojrzenia sobie w oczy. Czarna pustka próbowała żarłocznie wciągnąć ją w głąb. Jej myśli zetknęły się z jego myślami i nagle zrozumiała. Odsunęła się. Wszystko, co powiedziała Maggie, było prawdą. – Bo moja moc jest wtedy najsłabsza – wyszeptała zdziwiona. – A ty. – Tak. – Pokiwał głową. – Jestem Wyznawcą. – Macie Catty? – Jeśli chcesz ją odzyskać, pójdziesz ze mną i oddasz swą moc Atroxowi. – Moje co? – Chcesz, żebym to powiedział? – szepnął jej prosto do ucha. – Twoją niewidzialność.

Skinęła głową. – Będę czekał za rogiem twojego domu o godzinie zagubionych dusz. – Czyli? – Bogini, nie mów mi, że nie wiesz! – użył słowa „bogini”, jakby tak właśnie miała na imię. Vanessie zaczęły trząść się ręce. – Nie wiem. – Najgłębsza noc. Dwie godziny przed świtem.

Patrzyła, jak Stanton odchodzi. Cienie zamykały się wokół niego. W jej głowie niewiara mieszała się ze strachem. To, co powiedziała jej Maggie, nie mogło być prawdą, a jednak było. Ruszyła w górę zbocza. Nie doszła zbyt daleko, gdy usłyszała cichy płacz. Najpierw uznała, że się jej zdawało, ale dźwięk powtórzył się – i zdecydowanie był to płacz człowieka. Przedarła się przez kleistą pajęczynę, a potem potknęła o coś dużego i miękkiego. – Morgan? – szepnęła. – Vanessa? – Dziewczyna zapaliła latarkę w breloczku. Otoczył je maleńki krąg światła. Powietrze wokół Morgan zgęstniało od smutku. Wyglądała, jakby miała się zaraz rozpłakać i kiedy złapała Vanessę za rękę, rzeczywiście

pociekły jej łzy. Vanessa poczuła ich ciepło na skórze. – Coś jest nie tak – powiedziała wreszcie, gdy przestała płakać. – Czuję się taka… pusta. – Wszystko w porządku – uspokajała ją Vanessa głosem tak słabym, jakby należał do ducha.

– Tak mi zimno. Vanessa ściągnęła kurtkę i owinęła nią Morgan. Skórę miała szorstką od gęsiej skórki.

– Czy Stanton zrobił ci krzywdę? – spytała Vanessa, gdy Morgan znów przestała płakać. – Stanton? – powtórzyła Morgan. Przeczesała dłonią włosy. Do jej czoła przylepiły się kawałki liści i grudki ziemi. Nie otarła ich. – Jego znajomi. Czy to oni cię skrzywdzili? – Kto? Vanessa usiadła obok i objęła ją ramieniem. – Możesz iść? – Chyba tak – odparła Morgan, ale nie ruszyła się z miejsca.

Nawet najdrobniejsza czynność zdawała się być dla niej dużym wysiłkiem. Vanessa wstała, wzięła Morgan za rękę i pomogła jej wstać. Na nogach i butach miała suche liście i brud. – Zabiorę cię do domu.

Razem z trudem wspięły się po stromym zboczu. Wiatr zmienił kierunek, a Vanessa poczuła niesiony od strony plaży zapach soli. Miała dziwne przeczucie, że coś rozerwało kurtynę oddzielającą rzeczywistość od innego wymiaru, a ona wkroczyła do cienistego wszechświata, który dostrzegają tylko nieliczni.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI

Godzinę później Morgan siedziała przy stole w błękitnej kuchni swojej mamy, owinięta żółtym kocem. Vanessa podgrzała kubek mleka w mikrofalówce i postawiła go obok niej na stole. Barushe, gospodyni Morgan, siedziała w swojej zielonej podomce po przeciwnej stronie

stołu, ze wzrokiem wbitym w podłogę z szerokich desek. Wyraz okrągłej twarzy sugerował, że wciąż stara się pozbyć resztek snu. Potem spojrzała na Morgan, a jej łagodne oczy przepełniło zrozumienie. Pocałowała złoty krzyżyk, który nosiła na szyi. – Możesz zadzwonić do jej rodziców i powiedzieć, że muszą wrócić do domu? – spytała Vanessa. – Zadzwonię. – Barushe kiwnęła głową i poszła do telefonu. Morgan napiła się mleka. Trzymała kubek obiema rękami jak małe dziecko. Popatrzyła na Vanessę dziwnie nieobecnym spojrzeniem. Vanessa wyszła tylnymi drzwiami. Okrążyła basen alejką z szarych płyt. Woda odbijała poświatę księżyca, na jej powierzchni tworzyły się łagodne fale. Dziewczyna przeszła przez

domek stojący przy basenie. Czuła zapach chloru i kostiumów kąpielowych, póki nie otworzyła żelaznej bramy i nie wyszła na ulicę. Nim skręciła za róg w drodze do mieszkania Maggie, na horyzoncie pojawił się pas głębokiej szarości, która odganiała noc. Kobiety i mężczyźni w szlafrokach spacerowali z psami i pociągali łyki parującej kawy. Zaczynało świtać. Wcisnęła guzik domofonu z numerem mieszkania Maggie. – Tak? – spytał głos płynący z głośnika. – To ja, Vanessa. Magnetyczny zamek zabrzęczał. Vanessa otworzyła drzwi i szybko weszła do środka. Maggie czekała na nią zaraz za drzwiami windy na czwartym piętrze. Tym razem nie była już przebrana za emerytowaną nauczycielkę. Księżycowo jasne włosy ułożyły się wokół jej głowy jak aureola. Była jeszcze piękniejsza niż Vanessa zapamiętała. Kobieta uśmiechnęła się. – Wiedziałam, że wrócisz. Powiedz mi, co takiego się stało, że uwierzyłaś? Kiedy szły razem po galeryjce do mieszkania, Vanessa opowiedziała jej o Stantonie i o tym,

jak znalazła Morgan. – Czy to znaczy, że Morgan stanie się jedną z nich?

– Nie stanie się tylko dlatego, że ktoś odebrał jej nadzieję – wyjaśniła Maggie, otwierając drzwi. – Atrox nie przychodzi tak jak wampir. Ofiara sama musi zdecydować, że zostanie jego Wyznawcą. Weszły do mieszkania. – Niestety – kontynuowała Maggie – łatwo wybrać zło, gdy nie ma się nadziei. Bez nadziei ludzie desperacko pragną uciec od bólu. Rzadko widzą we własnym życiu rytm mroku, który poprzedza nowy początek. Ofiara poszukuje zła Atroxu, bo zastępuje ono absolutną pustkę, z którą ją pozostawiono. Przemoc potwierdza jej istnienie, a zło staje się nową ścieżką życia. Tacy ludzie mogą się stać bardzo potężni i piekielnie niebezpieczni. No i oczywiście Atrox nagradza złe uczynki. Jednym z jego darów jest nieśmiertelność. Usiądź, zrobię napar z rumianku. Maggie niebawem wróciła z kuchni, niosąc tacę z parującym imbrykiem i dwiema filiżankami. Gorącą wodą zalała biało-żółte kwiaty w sitku.

– Brak księżyca to czas zbyt niebezpieczny, byś mogła spotkać się wtedy z którymkolwiek z Wyznawców. Tego ci zabraniam. – Muszę coś zrobić. Vanessa myślała, że Maggie ujawni jej wszystkie sekrety i wyśle na ratunek Catty. – Wiem, że martwisz się o Catty. Ja również. Musisz jednak bardzo uważać. Istoty Atroxa są najsilniejsze wtedy, gdy twa moc jest najsłabsza. – Maggie podała jej filiżankę. – Mają zdolność okradania cię z myśli, z marzeń i nadziei. Mogą cię uwięzić w swych złych

wspomnieniach. Gdy brakuje księżyca, nie masz dość siły, by oprzeć się kontroli, jaką będą się starali sprawować nad twoim umysłem. Kobieta napiła się herbaty, a potem dodała: – Muszę cię przestrzec. Jeśli uda im się powstrzymać jedną z Córek… jeśli ją wyeliminują, moc wszystkich Córek zostanie znacznie osłabiona. – Ale już mają Catty – nalegała Vanessa. – Tak, dlatego musi być jakiś powód, dla którego Atrox potrzebuje i ciebie – zauważyła Maggie. – Wyznawcy przetrzymują Catty zapewne po to, by schwytać ciebie. Być może Atrox widzi coś w twej przyszłości.

Maggie zamyśliła się na chwilę. – Zawsze myślałam, że to będzie Serena. Jej moc jest tak podobna do mocy Wyznawców. Potrafi przenikać umysły i dostrzegać to, co ludzie skrywają nawet przed samymi sobą. Chociaż może… może chodzi o ciebie, Vanesso. Może ty jesteś kluczem. Tą, która znajdzie

sposób na zniszczenie ciemności. – To dlaczego mnie nie zabili?

– Dlaczego? Nie, moja droga. Klucz obraca się w obie strony. Jeśli nim jesteś, to możesz wzmocnić zarówno siły światła, jak i ciemności. Jeśli jesteś kluczem, Atrox zapragnie cię uwieść i przejąć twoją duszę. Vanessa poczuła dojmujący dreszcz. – Jak mam go pokonać?

– Wystarczy, że staniesz po stronie dobra. Gdy ktoś wbrew knowaniom Wyznawców śmieje się, kocha lub śpiewa z radości, działa to jak woda na płomień. Vanessa chciała jasnej odpowiedzi. Srebrna kula, kołek prosto w serce – pragnęła czegoś, co byłoby proste i definitywne. Czy potrafiłaby jednak zrobić coś takiego? Zabić? Zawahała się, a potem powiedziała: – Nie potrafiłabym zabić. – Nie. Oczywiście, że nie. Nigdy nie korzystamy z tego, co jest domeną Atroxa. Wyznawcy rosną w siłę, gdy korzysta się w walce z ich narzędzi. Stają się wtedy zupełnie niepokonani, bo to znaczy, że wybierasz zło jako swą obronę. Jesteś potęgą dobra. Musisz zawsze o tym pamiętać. – Tylko jak mam pokonać coś, z czym nie mogę walczyć? – Mocą, którą masz w sobie. Jako Córka Księżyca będziesz wiedzieć, kiedy księżyc jest

w pełni. Nie załamuj się, bądź dzielna. To będzie dla ciebie coś naturalnego. – No to już nie żyję – wymamrotała Vanessa. – Nic nigdy nie przyszło mi z łatwością. – W tym miesiącu wzejdzie Błękitny Księżyc, nadejdzie noc czarów. Wtedy odbijemy Catty. Obiecuję. A teraz biegnij do domu i uważaj na siebie. Nie ryzykuj, kiedy ja będę układać plany. – Ale co się stanie z Catty, gdy będę czekała? – Jeśli będą ją dość długo przetrzymywać, to pewnie może przejść na ich stronę. Musisz

mi jednak obiecać, że na własną rękę nic nie zrobisz. – Myślałam, że mam ratować świat przed Atroxem. – Tak, ale gdy nie ma księżyca, jesteś zbyt słaba. A tym razem nów jest szczególnie złowieszczy, bo przyszedł w dziesiątym miesiącu nowego tysiąclecia. Krwawy Księżyc. To bardzo ryzykowne. Obiecaj mi! Vanessa zawahała się. – Przysięgam.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI

Od czwartku Vanessa zaczęła poważnie martwić się o Morgan. Dziewczyna nie przyszła do szkoły, a właśnie nadszedł dzień zgłoszeń chętnych do dekorowania sali na bal absolwentów. Po szkole Vanessa zatrzymała się przy kiosku na Fairfax. Kupiła ulubione czasopisma

Morgan i wsiadła do autobusu, który miał zawieźć ją do domu koleżanki. Drzwi otworzyła Barushe. Na jej twarzy wyraźnie malował się strach.

– Cieszę się, że jesteś. Jej rodzice mogą wrócić dopiero w przyszłym tygodniu. – Spojrzała

w górę, jakby spodziewała się, że Morgan nagle stanie na szczycie schodów. – Jak ona się czuje? – Zobaczysz – powiedziała Barushe. – Tylko najpierw przyniosę herbatę. Vanessa poszła za Barushe do kuchni. Czekała tam taca z herbatą cytrynową i ciastkami.

– Pójdziemy tylnymi schodami. – Barushe wskazała je ruchem głowy, podnosząc tacę. Vanessa podążyła za nią krętymi schodkami, które wiodły ze spiżarni na piętro. Gosposia popchnęła nogą drzwi na końcu korytarza i wpuściła Vanessę do sypialni

Morgan. Pierwsze, co zauważyła Vanessa, to dziwny zapach. Barushe powkładała do słoików dziki górski tymianek i rozwiesiła czosnek na oknach i kolumienkach łóżka. Pochodziła z Rumunii i być może sądziła, że Morgan padła ofiarą młodszego zła – takiego, na które działał czosnek i tymianek. Morgan leżała w łóżku, mimo że było ciepło, opatuliła się różowym kocem. Włosy miała zebrane w kok na szczycie głowy. Bez makijażu wyglądała nieciekawie i dziecinnie. Barushe postawiła tacę na łóżku. – Przyszła twoja koleżanka. Kobieta obdarzyła Vanessę strapionym spojrzeniem, a potem wyszła szybko z sypialni, zamykając za sobą drzwi. – Cześć, Morgan – powiedziała Vanessa nazbyt radosnym głosem. Morgan gapiła się na nią. Jej spojrzenie było zupełnie puste. – Cześć. – Odwróciła głowę, a na oczy spadł jej kosmyk włosów. Nie odsunęła go. – Przyniosłam ci coś do czytania. – Vanessa położyła pisma obok telefonu na nocnym stoliku.

Czerwone światełko migało, pokazując trzydzieści dwie nieodebrane wiadomości. To tłumaczyło, dlaczego Morgan nie oddzwoniła.

– Masz wiadomości – zauważyła Vanessa. – Nie chcesz ich odsłuchać? Morgan wzruszyła ramionami. – Wszystko mi jedno. Kątem oka Vanessa dostrzegła odbity błysk słonecznego światła. Spojrzała w dół i zobaczyła, że w szkatułce na biżuterię obok telefonu leży żyletka. Spojrzała znów na Morgan. Była zbyt ciasno owinięta kocem, by dało się stwierdzić, czy się pocięła. Vanessa przysiadła na skraju łóżka. – Tęsknimy za tobą w szkole – spróbowała raz jeszcze. Morgan nie odpowiedziała.

– Pamiętasz cokolwiek z tego, co się wydarzyło? – Tańczyłam – zaczęła i przeniosła spojrzenie na okno. – Tańczyłam i… – I co? – Myślę… – westchnęła. – Nie wiem, co mam myśleć. Zresztą, czy to ma jeszcze jakieś

znaczenie? – Chcę ci pomóc. Morgan spojrzała na Vanessę – jej oczy, wgapione tępo w przestrzeń, zdawały się nie móc złapać ostrości. Wysunęła dłoń spod koca i sięgnęła po herbatę. Wzdłuż nadgarstka biegły wąskie brązowawe strupy. Pijąc herbatę, Morgan zauważyła, że Vanessa przygląda się jej ranom. – Nie mogę już płakać – wyszeptała, jakby to miało tłumaczyć rany na jej ręce.

Odstawiła filiżankę i przyjrzała się wystrzępionym liniom na skórze. – Czy Barushe widziała te rany? – Niepokój Vanessy wzrastał. Co próbowała zrobić Morgan? Zmartwienie szybko zmieniło się w poczucie winy – powinna była przyjść do niej wcześniej.

Przez chwilę Morgan wydawała się zagubiona, ale potem na jej twarzy powoli zaczął pojawiać się uśmiech. – Barushe sprawdza mi gardło w poszukiwaniu śladów ukąszeń. – Próbowała się roześmiać, ale zabrzmiało to niewłaściwie. – Myślisz, że to właśnie powiedziała moim rodzicom? -spytała. – Czy dlatego nie przyjechali jeszcze do domu? Myślą, że Barushe histeryzuje? – Może do nich zadzwonisz? – Może później – westchnęła Morgan. – Zresztą, po co? Vanessa wzięła Morgan za rękę. Jej skóra była mokra i zimna.

– Pamiętasz, jak rozmawiałaś ze mną o Catty w Urth? Morgan pokręciła głową.

– Powiedziałaś, że gdybyś zaginęła, chciałabyś, by wszyscy próbowali cię znaleźć. – I co? – Zamierzam próbować cię znaleźć, dopóki nie wrócisz. Mam przyjaciółkę, która być może będzie potrafiła ci pomóc. Oczy Morgan zaszły łzami, a jej podbródek zadygotał, ale opanowała się. Pogardliwie

uniosła wargę. – Mnie nikt nie pomoże. – Ona będzie potrafiła – nalegała Vanessa. – Pomogę ci się ubrać i złożymy jej wizytę. Otworzyła drzwi garderoby, włączyła światło i weszła do środka. Ubrania ułożono według kolorów. Na długich półkach leżały buty, swetry i torebki. Vanessa złapała szarą bluzę z kapturem i czarne spodnie. Położyła je na łóżku. – Ubierz się – powiedziała. – Ja pójdę do Barushe. Morgan spojrzała na ubrania, jakby nie rozumiała, o co chodzi.

– Załóż je – wyjaśniła Vanessa. – Przynieś mi spodnie z kieszeniami – poprosiła Morgan. – Jasne – odparła Vanessa i uśmiechnęła się pewnie. Jeśli Morgan była w stanie myśleć o ubraniach, to jeszcze nie wszystko stracone. Vanessa

ruszyła do garderoby, ściągnęła dżinsy z wieszaka i przyniosła je do sypialni. Morgan wzięła od niej spodnie i zaczęła przyglądać się guzikowi i suwakowi, jakby próbowała sobie przypomnieć, do czego służą. Vanessa popędziła po schodach. Na dole czekała Barushe. – Jestem bardzo wdzięczna, że przyszłaś ją odwiedzić – powiedziała. – Jej inni znajomi… – Inni? Kto? – Vanessa nagle się zaniepokoiła. Morgan była popularna. Miała mnóstwo znajomych, ale nie było wśród nich bliskich

przyjaciół, którzy przejęliby się jej nieobecnością w szkole. – Tymmie i Cassandra – odparła Barushe. – Był jeszcze jeden chłopak, nazywał się chyba Karyl. – Skrzywiła się, jakby zjadła coś kwaśnego. – Nie spodobali mi się. Ktoś dzwonił do drzwi. Vanessa chwyciła Barushe za rękę.

– To oni? Barushe popatrzyła na nią ze zdziwieniem. – Nie wiem. Może. – Barushe. – Vanessa mówiąc, obmyślała plan. – Myślę, że Morgan nie powinna się z nimi

spotykać. Gosposia milczała.

– Zabiorę ją ze sobą. – Nie może wyjść. – Nie może się z nimi zobaczyć – powtórzyła Vanessa, spoglądając na drzwi. – Wyprowadzę ją tylnymi schodami i zabiorę do przyjaciółki. Barushe nie wydawała się przekonana. – Możesz powiedzieć im, że ona śpi? Proszę, daj mi dość czasu, bym mogła zabrać stąd Morgan. Kobieta pokiwała głową, ale wciąż spoglądała nerwowo. Vanessa szybko wróciła do sypialni Morgan.

– Wychodzimy. Dziewczyna patrzyła na nią pustym wzrokiem. – No chodź – popędziła ją Vanessa. Morgan z wahaniem ruszyła za nią na dół po tylnych schodach. Vanessa słyszała, jak

Barushe rozmawia z Tymmiem. – Nie, śpi – mówiła z lekkim drżeniem w głosie. – Proszę ją więc obudzić – odparł Tymmie. – Jak śpiącą królewnę – ironizował Karyl.

– Pójdę zobaczyć się ze znajomymi – powiedziała Morgan lekko nieprzytomnie. Vanessa wypchnęła ją tylnymi drzwiami. – Nie teraz.

Było już po siódmej, gdy wreszcie dotarła z Morgan do mieszkania Maggie. Kobieta nie była zaskoczona stanem Morgan. Usadziła ją na krześle i stanęła za nią. – Być może ukradli część jej myśli, ale przynajmniej nie uwięzili jej wewnątrz swoich

wspomnień. Jej duszę może uleczyć tylko wyprawa do świata duchów. Maggie delikatnie dotknęła włosów Morgan. – Potrafisz to zrobić? Maggie uśmiechnęła się, jakby Vanessa zadała głupie pytanie. – Ludzie codziennie robią to w czasie modlitwy. Możesz już iść. Upewnię się, że trafi potem do domu. Vanessa ruszyła w stronę wyjścia. – Vanesso – powiedziała Maggie, gdy ta otworzyła drzwi. – Pamiętaj o swojej obietnicy.

Dziewczyna kiwnęła głową i wyszła. Po drodze do domu spojrzała na swoje dłonie. Drżały. Strach był łagodnym określeniem

tego, co czuła. Zrozumiała wtedy, że oto podjęła decyzję. Już wiedziała, co musi zrobić.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY

W sobotę wieczorem Vanessa leżała zwinięta pod kołdrą, czekając, aż jej mama zaśnie. Zamierzała spotkać się ze Stantonem. Nie widziała innego wyjścia. Musiała sprzeciwić się Maggie. Co jeśli będzie czekać i coś stanie się Catty? Nie może pozwolić im, by zrobili jej to, co Morgan. A jeśli to już się stało? W takim razie tym bardziej powinna ruszyć Catty na ratunek. Zrzuciła pościel i po cichu przeszła korytarzem do trzeciej sypialni, gdzie jej mama przechowywała kostiumy, które projektowała do filmów.

Otworzyła drzwi i weszła do środka. Pokój pachniał kurzem i kulkami przeciw molom.

Włączyła światło i zaczęła przeszukiwać wieszaki. Przyłożyła sobie do piersi szkarłatną cekinową sukienkę i stanęła przed lustrem. Była zbyt krzykliwa. Vanessa odłożyła ją na miejsce i sięgnęła po małą czarną. W niej jednak wyglądałaby zbyt ponuro. Dopiero wtedy zauważyła sukienkę w kolorze bladego błękitu. Wzięła ją w ręce. Materiał był jedwabisty.

Idealny dla bogini. Na podłodze pod sukienką stała para sandałów, doskonale pasujących do niebieskiego odcienia. Vanessa nie rozumiała, po co ma się elegancko ubierać na spotkanie ze Stantonem, ale chęć zakradnięcia się do magazynku narastała w niej od zachodu słońca. Zabrała sukienkę i sandały, a potem wróciła do swojego pokoju. Usiadła na podłodze i pomalowała paznokcie u rąk i stóp na niebiesko. Farbą do ciała wymalowała na skórze fale wiecznych płomieni i spiralne srebrno-niebieskie serca wokół kostek i na łydkach.

Kiedy skończyła, delikatnie naniosła brokatowy cień na powieki, kreśląc nim też linie pod oczami. Wiedziona nagłym impulsem narysowała kreski nad skronią aż do linii włosów. Podobał się jej ten nowy wizerunek. Pomalowała rzęsy niebieskim tuszem, a potem wyszczotkowała włosy i wpięła kryształki w długie, jasne kosmyki. Wycisnęła na dłonie balsam z błyszczykiem i nasmarowała nim ramiona i ręce. Na końcu założyła sukienkę. Odwróciła się do lustra na drzwiach szafy. Przeszedł ją dreszcz. Jej własne odbicie ją zadziwiło. Wyglądała jak mistyczna istota z innego świata… Miała ogromne oczy, błyszczącą skórę i dłuższe, grubsze rzęsy. Stała się silniejsza, elegantsza i bardziej baśniowa. To nie mogło dziać się naprawdę. Może obudzi się jeszcze, pobiegnie do szkoły i opowie Catty o swoim szalonym śnie. Jednak jakaś część Vanessy wiedziała, że to wszystko prawda.

Przechyliła się na bok. Sukienka odsłaniała zbyt dużą część uda. – I dobrze.

Zaskoczyła ją jej własna śmiałość. Kiedyś zmieniłaby sukienkę, ale czemu miałaby to teraz robić? Zabrała z kredensu księżycowy amulet Catty i założyła go obok swojego. Kiedy wisiorki dotykały się, ulatywały z nich srebrne iskry, pozostawiające na skórze jasne gwiazdki. Vanessa złapała buty, na palcach zakradła się pod drzwi pokoju mamy i weszła do środka. Pocałowała ją na pożegnanie. Pocałunek pozostał widoczny na czole – przypominał tęczę z błyszczyku. Wreszcie odwróciła się, silna i zdecydowana, i wyszła z cichego domu przez frontowe drzwi. Usiadła na schodach przy ganku, by założyć sandały. Kiedy zawiązywała paski, nagle

coś zrozumiała. Przygotowywała się do boju jak średniowieczny rycerz lub odbywający rytualną ceremonię starożytny wojownik. Wstała. Poczuła, że jest gotowa. Spokojnie ruszyła wzdłuż ciemnej, pustej ulicy, jakby była władczynią nocy. Obcasy ładnie stukały na cementowym chodniku. Nie obawiała się, że ktoś ją zobaczy. Dobrze czuła się w swoim ciele. Krzyknęła z radości. Był to okrzyk bojowy. W domu obok zapaliły się światła. Niech wyjrzą przez okno i mnie zobaczą – pomyślała. Tej nocy, gdy Vanessa spotkała Stantona na wzgórzach otaczających Hollywood Bowl, powiedział tylko, że będzie czekał za rogiem, w pobliżu jej domu. Wyczuła jego obecność, nim jeszcze skręciła za róg. Stał w ciszy przy swoim samochodzie, a jego jasne włosy poruszały się wraz z nocną bryzą. Wóz był czarny i opływowy, nisko zawieszony. W karoserii odbijały się światła ulicznych latarni. Błękitne oczy Stantona spotkały się ze wzrokiem Vanessy i wtedy dostrzegła w nim coś drapieżnego. Podszedł do niej w trzech szybkich krokach. Ani drgnęła. Nie pozwalała sobie na strach. W powietrzu pomiędzy nimi zaczęły trzaskać wyładowania. Stanton uśmiechnął się, a Vanessa przez chwilę myślała, że ją pocałuje. – Nie sądziłem, że przyjdziesz. Jego oddech był słodki i ciepły. Mieszał się z jej oddechem. – Przyszłam po Catty.

Wtedy dojrzała coś w jego spojrzeniu. Czyżby był zawiedziony? Może to tylko jej wyobraźnia? Odwrócił się, jakby nie chciał, żeby patrzyła mu w oczy. Dźwięk jego powolnych kroków odbijał się echem. Ruszyła za nim i zaczęła już wsiadać do samochodu, ale się zatrzymała. Zobaczyła swoje odbicie w szybie. Była boginią. Na chwilę zaparło jej dech

w piersiach, serce przyspieszyło. Nie mogła oderwać oczu od własnego odbicia. Wydawało się, że oto ujawniła się w niej wojowniczka – wyglądała nie jak człowiek, ale jak wcielenie

niebezpiecznego piękna. Stanton zdawał się wiedzieć, co ją powstrzymało. – Zawsze cię tak postrzegałem – powiedział. – Od pierwszej nocy. Głowa chwiała jej się, ale zdążyła dostrzec coś w jego oczach, nim jego spojrzenie znów stwardniało. Tym razem nie był to wytwór jej wyobraźni. Zdecydowanie zauważyła coś w rodzaju łagodności i troski. – Co masz na myśli, mówiąc o pierwszej nocy? Od jak dawna mnie obserwujesz? – Od jakiegoś czasu. – Uśmiechnął się tajemniczo. Wziął ją za rękę i pomógł wsiąść do samochodu. Miała za krótką sukienkę, która zsunęła się, odsłaniając uda. Widziała własne długie nogi,

skąpane w błyszczyku i pokryte płomieniami i sercami. Stanton wskoczył na fotel kierowcy i przekręcił kluczyk w stacyjce. Silnik zaryczał jak daleki grom. Samochód ruszył i pojechali w stronę południowo-wschodniego Los Angeles. Wmieszali się w ruch uliczny na autostradzie wiodącej do Hollywood. Światła innych aut

rzucały im na twarze blaski i cienie. Jechali w niewygodnym milczeniu, a ciało Vanessy było nieco zbyt świadome obecności Stantona. Odetchnęła głęboko, próbując się uspokoić, a potem spojrzała na niego. – Czy Catty nie stała się krzywda? – Wkrótce się dowiesz. Wepchnął się na sąsiedni pas tuż przed pędzącym samochodem. – Jak…? – zaczęła zadawać pytanie, ale usta miała tak suche, że słowa uwięzły jej

w gardle. Musiała nabrać odwagi. – Jak zostałeś Wyznawcą? – spytała wreszcie. Spojrzał na nią, a potem znowu na drogę. – Nie musisz tego wiedzieć. Znów odetchnęła długo i głęboko.

– Byłam ciekawa, czy ktoś zrobił ci to, co zrobiono Morgan. W jej głosie zbyt wyraźnie słychać było wyzwanie. Pożałowała tego, gdy tylko jej słowa przebrzmiały. Stanton złapał ją za rękę. – Pozwól, że ci pokażę.

Przyciągnął Vanessę do siebie, zmuszając ją do spojrzenia mu w oczy. Były pesząco pociągające. Próbowała się odsunąć. Chwyciła za kierownicę. Samochód zjechał na boczny pas. Ktoś zatrąbił, przejechały obok nich trzy inne samochody. Vanessa poczuła, jak coś wbrew jej woli wciąga ją we wspomnienia Stantona. Walczyła

desperacko, próbując przeciwstawić się straszliwej sile. Nagle jego umysł znalazł się w jej umyśle, ale nie było tak strasznie, jak to sobie wyobrażała. Wydawało się, że Stanton powstrzymuje się, by jej nie przestraszyć. Jego wspomnienia zatopiły ją – nadeszły tak szybko, że zaczęły w niej wirować, jakby Stanton od dawna czekał na okazję do podzielenia się nimi. Vanessa mocno ścisnęła jego rękę. Bała się, że jeśli ją wypuści, to na dobre zagubi się w jego wspomnieniach. Ujrzała małego, jasnowłosego chłopca obejmującego nagrobek dziadka. Ten sam chłopiec gonił swoją matkę, która pozostawiła go pod opieką innej pary, a potem machał na pożegnanie rycerzowi w zbroi, odjeżdżającemu na niespokojnym koniu. Smutek związany ze wspomnieniami był druzgocący. Przepełniały ją strach, żal i samotność. Potem poczuła coś jeszcze. Nie była pewna, czy Stanton chciał, by to zobaczyła. Śledził ją miesiąc wcześniej, ale nie po to, by zrobić jej krzywdę, ale by ją ostrzec. Przed czym? Przestał za nią chodzić, gdy poczuł, że przyglądają mu się cienie Atroxa. Poczuła jego wahanie, gwałtowną potrzebę ukrycia przed nią uczuć i wspomnień. Nagle jego ręka puściła ją i Vanessa zaczęła spadać w głęboką, czarną przepaść. Próbowała chwycić się fotela. Rękami przecinała powietrze. Otaczała ją tylko ciemność. Tak łatwo dała się oszukać. Teraz to ona się zagubiła. Co powiedziała jej Maggie? Wyznawcy posiadają moc więzienia ludzi w swych najgorszych wspomnieniach. Wpadła w czarną pustkę. Nagle wylądowała boleśnie na zimnej kamiennej podłodze.

Wstała. Do pomieszczenia, przez małe okienko w wilgotnej kamiennej ścianie, sączyło się zza jej pleców mleczne światło. Wyjrzała na zewnątrz. Ujrzała górującą nad sobą wieżę, a poniżej – fosę. Zakrztusiła się cuchnącą wodą. Znalazła się w zamku. Najwyraźniej przeniosła się również w czasie. Czy to tutaj więziono Catty? Ogromna komnata wypełniła się delikatnym łkaniem. Czy to Catty? Może przynajmniej mogłyby być razem. Podążyła za dźwiękiem, aż dotarła do drewnianych drzwi. Popchnęła ciężkie belki.

Otworzyły się powoli, z cichym hurkotem. Z czasem oczy Vanessy przywykły do całkowitej ciemności. Na wielkim łóżku siedział chłopczyk. Płakał. Wydawał się nie zauważać jej obecności. Jego wzrok przyciągało coś, co znajdowało się w rogu komnaty. Vanessa podeszła do łóżka. Przed nią zaczęły gromadzić się nienaturalne cienie. Rosły i rozlewały się jak burzowe chmury. Czy to Atrox? Nagle cienie zaczęły zbliżać się do chłopca. Krzyknął i naciągnął sobie koc na głowę. Stanton mógł oszukać ją i uwięzić w innym czasie, ale i tak miała jeszcze szansę uratować to dziecko. Przepchnęła się przez oszalałe cienie i pochwyciła chłopca. Jego ciało zdawało się drobne i chłodne jak kości złożone na ołtarzu. Vanessa przycisnęła go mocno do siebie

i uciekła. Mroczne cienie zawirowały gniewnie, a potem popędziły za nią z furkotem. Dziewczyna

zmyliła krok. Chłopiec zaczął krzyczeć. – Nie płacz – uspokoiła go. – Znajdę sposób, by nas stąd wydostać. Wybiegła z komnaty i z płaczącym dzieckiem popędziła ogromnym korytarzem. Gniew cieni wprawiał kamienne ściany w drżenie. Na końcu korytarza wpadła do mrocznej klatki schodowej. Stopnie były kręte, strome i wąskie. Vanessa przycisnęła ramię do ściany, by utrzymać równowagę, i skoczyła naprzód. Chłopiec wtulił się w nią, płacząc. Jego łzy ciekły jej po plecach. Cienie zawirowały na schodach, wyjąc niczym szkwał. Vanessa potknęła się i upadła. Niewyobrażalnie potężna siła wydarła jej dziecko z rąk. Dziewczyna walczyła, by stanąć na nogi. Jej ręce szaleńczo poszukiwały w ciemności chłopca. Jego płacz stawał się coraz cichszy, jakby się oddalał. Wreszcie zniknął. Demonicznie mroczny cień zaćmił wszystkie inne ciemne istoty. Vanessa instynktownie wiedziała, że to właśnie Atrox. Wypełnił jej płuca całkowitym chłodem. Walczyła o oddech.

Dłoń sięgnęła ku niej poprzez ciemność i chwyciła ją za rękę. Pociągnęła mocno. Nagle Vanessa była znów w samochodzie, ściskając dłoń Stantona. Próbowała nabrać powietrza. Czy zagubiła się jedynie w jego pamięci? Wszystko wydawało się tak prawdziwe. Co stałoby się, gdyby Stanton jej nie wyciągnął? – Próbowałaś mnie uratować – wyszeptał. – Tej nocy, gdy Atrox porwał mnie z domu. Byłaś gotowa walczyć z Atroxem. Stanton palcem starł z jej szyi łzę chłopca, a potem uniósł ją niczym dowód. – Przepraszam, że cię nie uratowałam. Pocałowała łzę, migoczącą na czubku jego palca. Zdawało się, że Stanton poddał się emocjom. Raptownie cofnął rękę i zaczął bębnić palcami w kierownicę.

– Mnie i tak nikt nie mógł uratować. Patrzył w przód, ale kiedy mówił, Vanessa zauważyła w jego oczach krótki błysk wątpliwości. Zdawało się, że słowa, które wypowiada, miały przekonać jego samego. Zjechał z autostrady w stronę ciemnej i niebezpiecznej części miasta. Znaleźli się na terenie przemysłowym. Po obu stronach ulicy stały ponure magazyny. – Co stało się tamtej nocy? – spytała. – Przestałem być tym, kim byłem – jego głos był zdławiony. – Teraz już nie pamiętam osoby, którą byłem przedtem. – Ale czemu zostałeś pojmany, gdy byłeś małym chłopcem?

– Mój ojciec był wielkim księciem w zachodniej Europie w XIII wieku. Zebrał armię, która miała ruszyć na krucjatę – powiedział Stanton.

– Zostawił cię samego. – Mój ojciec nie ruszył na krucjatę do Ziemi Świętej. To była wyprawa przeciw Atroxowi. Atrox wiedział, że pojmanie mnie może powstrzymać mojego ojca. Nie wiedząc, co właściwie robi, Vanessa wyciągnęła do Stantona rękę, chcąc go pocieszyć. Objęła jego zimne palce, a on popatrzył na nią ze szczególnym rodzajem tęsknoty. Może nikt wcześniej nie okazał mu współczucia? Wyrwał rękę z jej uścisku, jakby jej empatia była dla niego nieznośnie bolesna. Nim jednak jego dłoń wysunęła się z jej dłoni, Vanessa poczuła, że z ciała chłopaka przez jej skórę przesiąka jakaś głęboka wiedza. Część Stantona pragnęła uciec od mrocznego losu. – Może jest jeszcze sposób na odzyskanie twojej duszy – zaproponowała. – Sam dokonałem wyboru – upierał się nadal. – Możesz dokonać następnego. – Nie rozumiesz, co znaczy utrata nadziei, bo wciąż ją masz.

– Teraz wydawał się zły. – Przepraszam – powiedziała cicho. Zdawało jej się, że Stanton się rozpłacze, ale on zamiast tego się uśmiechnął. To było dużo gorsze. Jego uśmiech był smutną imitacją, pozbawioną ciepła i radości. – Czas się zabawić. Wcisnął mocno pedał gazu, a samochód ślizgiem pokonał zakręt. Ulica pełna była aut i ludzi czekających na koncert następnego zespołu. Muzyka lała się

z głośników samochodowych i odtwarzaczy o mocnych basach. Samochody kołysały się, a wstrząsy można było liczyć w skali Richtera. Dziewczyny siedzące w oknach aut machały do przejeżdżających obok nieznajomych, flirtując i chwaląc się swoimi ciałami. Młodzi mężczyźni w luźnych spodniach i baseballówkach z symbolami gangów i ulubionych drużyn popisywali się swoimi podrasowanymi samochodami. Inni krążyli wokół, szukając dziewczyn i rozglądając się po okolicy. Stanton zaparkował samochód. Wysiadł, obszedł go dookoła i otworzył drzwi. Objął Vanessę w talii i pomógł jej wyjść. Dopiero wtedy zauważyła, jak bardzo był silny. Nagle pocałował ją, co było niespodzianką, ale tak łagodną i słodką, że mu na to pozwoliła. Zaczęła zastanawiać się, czy Persefona zakochała się w Hadesie, gdy uprowadził ją i kazał jej żyć w podziemiu. Musi być jakiś sposób, by go uratować – pomyślała. Stanton otoczył Vanessę ramieniem i zaczął przepychać się przez tłum dzieciaków chcących dostać się do budynku starego magazynu.

Przy wejściu dwóch ogromnych ochroniarzy przeszukiwało chłopaków i zaglądało do torebek dziewczyn. Konfiskowali ołówki i długopisy, zabierali wszystko, czego można było użyć jako broni. – Opróżnić kieszenie – upomniał Stantona ochroniarz. – Wszystko, co potem w nich znajdę, będzie moje. Stanton spojrzał na mężczyznę. – Nie sądzę.

Ochroniarz niepewnie cofnął się o krok, jakby zobaczył w oczach chłopaka coś, co go wystraszyło. Stanton przepchnął się obok niego i wraz z Vanessą wszedł do mieszczącego się w starym magazynie klubu. W środku panował hałas. Dziewczyna czuła niecierpliwość tłumu oczekującego na powrót muzyki. Ochroniarze rozstawili pod sceną metalowe barierki. Wisiał nad nimi ogromny napis: ZABRANIA SIĘ SKOKÓW W TŁUM I POGO. Catty stała pomiędzy Cassandrą i Tymmiem. Nie uśmiechnęła się na widok Vanessy.

Szybko odwróciła wzrok. Tymmie zdążył ich jednak zauważyć. Trącił Cassandrę łokciem. Nacięcia na jej piersi pokryły się strupami. Dziewczyna popatrzyła na Vanessę wygłodniałym wzrokiem. – Jak mam wam oddać swą moc? – wyszeptała Vanessa do Stantona, gdy zespół wszedł na scenę. Niespokojna widownia zaczęła krzyczeć i klaskać. – Nie możesz – powiedział Stanton i odszedł. – Myślałam, że się wymienimy. – Przepraszam. – Za co? – spytała. – Skłamałem – odparł po prostu.

Muzyka zaczęła się od przeszywającego krzyku. Tłum naparł naprzód, przewracając dwie barierki. Stanton odskoczył, gdy klubowicze ruszyli ku scenie. Vanessa została wciśnięta pomiędzy ludzi. Zauważyła Catty. Zaczęła przeciskać się między podrygującymi ciałami w jej stronę. – Nie powinnaś była przychodzić – krzyknęła Catty. – Teraz mają też ciebie!

Vanessa rozejrzała się po twarzach otaczających ją ludzi. Większość z nich była normalnymi punkami, rave’owcami lub mosherami, ale dostrzegła również rozwścieczone twarze Cassandry, Tymmiego i Karyla. Czemu tak późno zrozumiała, że od początku planowali zniszczyć je obie? Nagle stało się to oczywiste. Stanton ją zdradził. Dlaczego

miałby tego nie robić? Dlaczego w ogóle mu zaufała? Maggie przecież ją ostrzegła. Cassandra i Karyl byli coraz bliżej. Czuła, jak ich myśli wkraczają do jej głowy – były wirem przerażających obrazów. – Nie patrz im w oczy – ostrzegła ją Catty, odciągając na bok. Zespół zagrał szybkiego, mocnego punk rocka. Otaczający je tłum eksplodował – wśród rozpędzonych pięści i skaczących ciał udało im się zgubić Cassandrę i Karyla. Ochroniarze ruszyli ku pogującym ludziom, próbując powstrzymać ich przed wzajemnym

obijaniem się i zderzaniem, ale równie dobrze mogliby próbować zatrzymać rozpędzony pociąg. Vanessa chwyciła Catty za rękę, gdy furia tłumu zaczęła spychać je głębiej w gęstwinę ciał, z dala od Wyznawców. Jakiś chłopak zdarł z siebie podkoszulkę i wspiął się na ramiona

przyjaciół. Dziesiątki rąk pochwyciły go, przytrzymały i pociągnęły nad głowami zgromadzonych. Jakaś dziewczyna wdrapała się na scenę, przecisnęła się między ochroniarzami i skoczyła w tłum. Vanessa uchyliła się, gdy skakała. Catty odsunęła się za późno. Dostała ciężkim butem prosto w czoło. Poddaj się, bogini. Ta myśl uderzyła Vanessę jak nagły ból głowy. Odwróciła się szybko. Cassandra, Karyl i Tymmie wrócili. Skrzyżowała spojrzenia z Karylem, jego źrenice zaczęły się rozszerzać. Vanessa miała nagłą wizję: zobaczyła Catty miażdżoną pod stopami skaczących. Karyl uśmiechnął się, spoglądając na nią swymi głębokimi, drwiącymi oczyma. Vanessa skrzywiła się, przerywając trans. Muzyka stała się kakofonią rwących powietrze tonów i rozdzierających głowę rytmów.

Dudnienie bębnów i gitar zapulsowało w głowie Vanessy, ale to inne uderzenia, te odczuwalne w głębi umysłu, naprawdę ją przeraziły. Karyl, Tymmie i Cassandra szturmowali jej myśli. Zawróć. Wracaj. Zaczęła pełznąć po lepkiej podłodze pośród skaczących, kopiących ciał. Była zaledwie metr od Catty, ale i tak nie mogła pokonać tej odległości. Myśli Cassandry pochwyciły Vanessę i wkręciły się w jej umysł. Teraz należysz do mnie, bogini. Cassandra wykrzyczała te słowa w głowie Vanessy. Spojrzała na nią z uśmiechem, a jej blada twarz i ostry makijaż spowodowały, że w stroboskopowym świetle zaczęła wyglądać iście piekielnie. Vanessa próbowała się roześmiać. Co Maggie powiedziała o wodzie i płomieniu? Nie mogła się jednak skupić. Spojrzała w puste oczy Cassandry i zobaczyła

maleńkie obrazy samej siebie, uwięzionej w czarnych źrenicach. Jej umysł zaatakowało zimne, elektryzujące uczucie, wdzierając się do jej mózgu niczym małe robaki. Nagle opuściły ją obawy i zmartwienia. Pozostały tylko oczy Cassandry i potrzeba wykonywania jej poleceń.

Ktoś zderzył się z nimi, a dwa amulety wiszące na szyi Vanessy otarły się o siebie. Z metalu posypały się srebrne iskry, a oczy Cassandry zapłonęły białym ogniem, gdy iskry

poparzyły jej skórę. Vanessa mrugnęła. Czar prysł. Powrócił strach. Oderwała się, straciła równowagę i upadła na Catty. Próbowała osłonić ją przed uderzeniami i kopniakami. Metalowiec w czarnej koszulce i srebrnych łańcuchach zauważył je i chciał ruszyć z pomocą, ale znikąd pojawił się Karyl i zderzył się z nim głową. Chłopak zatoczył się w tył, łapiąc się za czoło. Muzyka stała się głośniejsza, wywołując jeszcze silniejszy szał na widowni. Dziewczyny zaczęły rozpinać bluzki i pokazywać zespołowi biusty. Vanessa chciała złapać Catty za rękę. Może udałoby się jej uczynić je obie niewidzialnymi. Próbowała się skupić, ale każde kopnięcie wywoływało dojmujący ból. To tyle w kwestii bycia wojowniczką – pomyślała i poddała się huraganowi depczących ją

stóp. Ludzie skakali w tłum i zderzali się ze sobą. Nikt nie zauważał tratowanych na ziemi Vanessy i Catty. Vanessa czuła już, jak roztapia się w bólu rozdzierającym jej ciało, gdy nagle chwyciła ją i podniosła czyjaś dłoń.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY

Karyl wyciągnął Vanessę z tłumu. – Nieudolna bogini. – Uśmiechnął się z ironią – Spójrz mi w oczy, a uratujesz przyjaciółkę. Vanessa wiedziała, że to kolejne kłamstwo, ale była zbyt słaba, żeby się wyrwać. Jego oczy usidliły jej spojrzenie. Kolejne wspomnienie? Tym razem było inaczej. Zaczęła tracić nadzieję. Czy tak czuła się Morgan? Gdzieś w głębi poczuła wirujący, straszny chłód, ale i tak nie potrafiła odwrócić wzroku.

– Przestań – poprosiła. Wątpiła, by Karyl usłyszał ją poprzez muzykę. Cały czas spadała. Jej płuca płonęły, pragnęła zaczerpnąć tlenu. Zakręciło jej się w głowie. To spowodowało, że do oczu napłynęły jej łzy, a z jakiegoś skrytego miejsca pod sercem, gdzie zgromadziło się wiele wypieranych przez lata rozczarowań, wychynęły złe sny. Jej oczy wypełniły się łzami.

Nagle usłyszała czyjeś wołanie – ledwie słyszalny głos, niczym szept na wietrze. To niemożliwe. To z pewnością tylko wyobraźnia. Pobrzmiewający w umyśle głos kazał jej odwrócić wzrok. Należał do Stantona. Jeśli będziesz długo patrzeć mu w oczy – szeptał głos Stantona – zagubisz się na zawsze. On okrada cię z sił życiowych, z nadziei. Zamknęła oczy. – Patrz na mnie – rozkazał Karyl, potrząsając Vanessą.

Poczuła, jak Karyl odsuwa się, a Stanton chwyta ją w ramiona. – Chodź do mojego świata – rozkazał. – Tylko tak mogę cię uratować. – Uratować? – Zniszczą cię. – Ale ja jestem kluczem. Nie jestem im potrzebna? – Nie, Vanesso, nie jesteś kluczem – powiedział Stanton. – Dziś jest szczególna noc dla Atroxa. Jeśli w noc księżyca Ne-fardusa zginą dwie Córki Księżyca, równowaga mocy obróci się na korzyść mroku. Teraz mogę cię ocalić, tylko czyniąc cię jedną z nas. Przyłącz się do mnie z własnej woli, by się uratować. Przez chwilę zapragnęła jego i jego świata. Czemu nie miałaby się poddać? Byłoby tak łatwo. Pokręciła głową.

– A co z ludźmi, których miałam chronić? – Uratuj siebie – powtórzył Stanton.

– Nie chcę żyć tak, jak ty. – Nie mogę cię skrzywdzić, bo spełniłaś dobry uczynek, ratując mnie w dzieciństwie – powiedział. – Nie mogę też jednak obronić cię przed innymi. Karyl wydarł Vanessę Stantonowi, który puścił ją bez walki. Czuła obecność Karyla w swoim umyśle. To było jak prąd elektryczny. Już chciała spojrzeć mu w oczy i osunąć się

w ten cudowny, niebezpieczny spokój. Z nową siłą i determinacją zaczęła walczyć z obrazami, które Karyl wpychał do jej głowy. Zamiast nich wyobraziła sobie księżyc w pełni. Nie zamierzała tak po prostu umrzeć. Zamknęła oczy i pozwoliła umysłowi sięgnąć do krańców wszechświata. Jej molekuły się rozluźniły. Przeniknęła przez próbujące ją uchwycić dłonie. Odnalazła Catty i znów stała się widzialna. Miała gdzieś, że ktoś to wszystko zobaczy. Zdarła z szyi amulet Catty i wcisnęła go przyjaciółce w dłoń. Od dawna nie próbowała uczynić nikogo niewidzialnym, a jej moc była tej nocy słaba. Złapała Catty za rękę, widząc Wyznawców, którzy przepychali się w ich stronę przez tłum. Czuła już, jak próbują pochwycić ją myśli Cassandry. Jej amulet zaczął świecić. Nagle energia przeniknęła Vanessę jak gwałtownie buchający płomień. Podniosła Catty i stanęła, gotowa przyjąć na siebie atak Karyla. – Vanessa – ostrzegła ją słabo Catty. Dziwny błysk amuletu padł na twarz Karyla, a ten natychmiast się cofnął. Był zaskoczony. Co go powstrzymało? Amulet? Czy on też posiadał jakieś moce?

Cassandra i Tymmie krążyli wokół nich. Na ich twarzach malował się grymas cierpienia. – Czemu nie atakują? – spytała Catty. Vanessa nie odpowiedziała. Nie mogła. Miała w sobie zbyt dużą moc. Każda komórka jej ciała pulsowała. Nagle nieziemska poświata otoczyła ją i Catty i razem uniosły się niczym

srebrny dym. Frunęły nad tłumem. Kiedy już zbliżały się do wyjścia, coś ściągnęło wzrok Vanessy ku Stantonowi. Patrzył na nią, chociaż była pewna, że jej nie widzi. Zdradził ją, a potem uratował po to tylko, by oszukać ją raz jeszcze. Kiedy jednak widziała teraz, jak smutno wygląda, czuła żal. Pomyślała o jego propozycji. Czy ją kochał? Za późno zrozumiała, że nie powinna się była oglądać. Zdekoncentrowała się. Catty przybrała normalną postać i wysunęła się jej z rąk. Molekuły nagle wróciły na miejsce i dziewczyna spadła w tłum. Vanessa poleciała za nią. Runęły na tańczących. Dłonie pochwyciły ich ręce, nogi i brzuchy, by unosić je ponad

podskakującymi głowami. Vanessa modliła się, by poniosły je ku barierkom, prosto w ramiona czekających tam ochroniarzy. Stamtąd mogłyby uciec bezpiecznie za scenę. Jednak dłonie kierowały je w złą stronę – z powrotem ku Wyznawcom.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY

Dłonie porzuciły Vanessę przed Cassandrą. – Bogini – Cassandra wypowiedziała to słowo jak przekleństwo. – Miło, że wróciłaś. – Tymmie wyszczerzył się, patrząc na nią pustymi, głębokimi oczyma.

Stłoczyli się wokół niej, wdzierając się myślami do jej umysłu. Próbowała uciec,

przeciskając się przez plątaninę rąk i nóg, ale gdy ujrzała Karyla trzymającego Catty, coś w niej rozbłysło. Rzuciła się na niego. Cofnął się, oszołomiony. Za późno przypomniała sobie

ostrzeżenie Maggie o korzystaniu z narzędzi Atroxa. Karyl odwrócił się i zachichotał sucho. Jego chuda twarz zapłonęła straszliwą furią, rozszerzyły mu się źrenice. Vanessa przygotowała się na atak, ale ten nie nastąpił. Otworzyła oczy. Karyl stał nieruchomo, patrząc w stronę wejścia. Tłum pod sceną przestał skakać i przepychać się wzajemnie. Piosenkarz zgubił rytm i zagapił na coś, co ujrzał na widowni. Wszyscy zamarli. Zapanowało nad nimi coś potężniejszego niż rockowa histeria. – Co się dzieje? – spytała Catty. – Jeszcze nie wiem. – I nagle Vanessa zrozumiała. – To Serena i Jimena.

Dziewczyny weszły do klubu uwodzicielskim krokiem. Jimena nosiła srebrny gorset i rybaczki oraz pasujące sandały. Zebrane na szczycie głowy loki połyskiwały brokatem i błyskotkami. Drgały z każdym jej ruchem. Tatuaże na rękach zdawały się błyszczeć. Dziewczyna zapiszczała i przybiła z Sereną piątkę.

Serena postawiła włosy na sztorc. Pasma pomarańczowego brokatu wystrzeliwały ze skroni i niknęły we włosach. Miała na sobie żółtą tiulową spódnicę założoną na obcisłą czerwoną sukienkę. Wyglądała jak kroczący płomień. Zamrugał stroboskop, czyniąc całą scenę surrealną. – Non aliquis incipit convivium sine nobis!12 – wykrzyczała Jimena. – Non sumus conviviumf13 – dołączyła do niej Serena.

Ich srebrne amulety odbiły błysk stroboskopu i cisnęły magiczne tęcze prosto w twarze Wyznawców. Cassandra zawyła i osłoniła rękami oczy. Tymmie i Karyl nie przestawali się

w nie wpatrywać. – Hej, chłopcy! – powiedziała Jimena do zespołu, kładąc rękę na wychylonym w bok biodrze. – Co z muzyką? Przyszłyśmy się zabawić.

Basista uśmiechnął się. Bębniarz pokiwał głową i muzyka wypełniła pomieszczenie. Nabierała prędkości z każdym uderzeniem perkusji. Gitary zabrzmiały metaliczną nutą,

przypominającą terkot karabinu maszynowego. Faliste ściany klubu zawibrowały. Pod sceną znów zaczęło się pogo. Vanessa poczuła w piersi dziwne dudnienie. Spojrzała w dół. Jej własny amulet świecił tak jasno, że aż musiała odwrócić wzrok. Serena wskazała na Karyla i Tymmiego, kusząco przebierając palcami.

– No, chodźcie do mnie, niegrzeczni chłopcy. Przyszłyśmy się tu zabawić. Przecież tego właśnie chcecie. Tymmie i Karyl uśmiechnęli się niebezpiecznie. Ich moc uderzyła w nie jak niewidzialna fala. Vanessa cofnęła się o krok. Siła ich myśli zdawała się nie mieć wpływu na Serenę i Jimenę. – No i? – Jimena stawała się niecierpliwa, przekrzywiając głowę na bok. Cassandra dołączyła do Tymmiego i Karyla. Jej myśli zaatakowały jak piekielny wrzask. Vanessa chwyciła się za uszy, chociaż wiedziała, że przeszywający dźwięk słychać tylko w jej głowie. Jimena i Serena stały całkowicie bez ruchu, jakby krzyki zupełnie im nie przeszkadzały. Rozwścieczona Cassandra rzuciła się naprzód i uderzyła. Jimena zeszła jej z drogi. Paznokcie dziewczyny minęły jej ciało o kilka centymetrów. Jimena błysnęła światłem

z amuletu prosto w oczy Cassandry. Dziewczyna złapała się za twarz i upadła. Powstrzymało ją jednak coś więcej niż tylko amulet. Vanessa poczuła niebezpiecznie dobroczynną moc, bijącą od Sereny i Jimeny. Tymmie pochwycił Serenę, a Karyl spojrzał jej w oczy. Jej źrenice rozszerzyły się. Vanessa wyczuwała napięcie i powagę ich pojedynku. W głowie łomotało jej od nadmiaru energii. Wreszcie Karyl cofnął się chwiejnym krokiem. Wtedy Serena obróciła się i błysnęła amuletem w oczy Tymmiego. Vanessa znów wiedziała, że nie tylko moc talizmanu

spowodowała, iż chłopak zagubił się i potknął, zanim zaczął uciekać. Serena znów obróciła się, by stawić czoła Karylowi. Skóra na jego czaszce napięła się, jakby płonął w niej nienawistny gniew. Jego moc wibrowała wewnątrz Vanessy w złowieszczo podniecający sposób, przepełniając jej umysł słodko uwodzicielskimi myślami Wyznawcy. Jej wzrok padł na niego. Zastanawiała się, czy Serena również tonie w jego oczach. Wtedy dotknęła jej Jimena. Vanessa szarpnęła się w tył, obracając głowę. – Zabierz Catty i idźcie do samochodu. – Stanęła przed nią niczym strażnik. Vanessa zaczęła koncentrować się, póki ona i Catty nie stały się nieważkie niczym promienie księżyca. Poszybowały ponad tłumem. Vanessa spojrzała na Stantona. Wyczuła,

jak jego oczy mówią, że ich pojedynek nie dobiegł jeszcze końca. Odwróciła wzrok. Na zewnątrz po ziemi snuła się mgła. Vanessa ściągnęła swoje molekuły i powoli opadła na

chodnik obok samochodu Jimeny. Catty objęła ją tak mocno, że dziewczyna prawie straciła równowagę. – Dziękuję, Vanesso. – Jak cię złapali? – Vanessa też mocno uściskała przyjaciółkę. – Od soboty ćwiczyłam żabie skoki w czasie. Wszystko działało – powiedziała Catty z entuzjazmem – ale okazało się, że to Karyl, Tymmie i Cassandra śledzili cię tej nocy w amfiteatrze. Za bardzo się zbliżyłam i mnie złapali. Byłam tak wyczerpana zaginaniem czasu, że nie udało mi się uciec. Więzili mnie. Trudno sobie wyobrazić, jakie to uczucie, gdy przeżywa się raz po razie czas spędzony z nimi. Nadal nie wiem, dlaczego cię śledzili. – Chciałam ci coś powiedzieć – oświadczyła Vanessa. – Nie jesteś kosmitką. – Nie? – w głosie Catty zabrzmiało rozczarowanie. – To kim jestem? – Boginią. – Jasne. Czy bogini miałaby problemy z przeczesaniem włosów grzebieniem? Czy tak by się

posiniaczyła? – Catty uniosła ręce. – Serio. Nie jesteś istotą z kosmosu, ale boginią. – Boginią – powtórzyła Catty, jakby smakowała to słowo. – Tak, zawsze o tym wiedziałam.

– Wcale nie – roześmiała się Vanessa. – Oczywiście, że tak – odparła Catty, a już po chwili płakała w ramionach Vanessy. Serena i Jimena podbiegły do samochodu, podniecone i świetliste.

– ¡Ándale! Szybko! – pogoniła je Jimena. – Zanim zmienią zdanie i uznają, że jednak chcą się dalej z nami bić. Wsiadły do samochodu. Jimena przekręciła kluczyk w stacyjce, silnik zaryczał. Kiedy samochód odjeżdżał, Vanessę wypełniła nowa troska. Obiecała Maggie, że nie

spotka się ze Stantonem, a jednak się jej sprzeciwiła. Była pewna, że czeka ją kara. Czy odbiorą jej moc? Teraz już nie chciała jej tracić. Żołądek drgał jej od niepokoju. Jimena zatrzymała samochód przed domem Maggie i wysiadła. Zwróciła się do Vanessy. – Maggie kazała nam bezpiecznie cię tu przywieźć. Podeszły do drzwi i wcisnęły przycisk domofonu. Nikt im nie odpowiedział. – Zadzwoń jeszcze raz – powiedziała Serena. Nagle Maggie pojawiła się za nimi, cała zadyszana. – Wybaczcie spóźnienie. Musiałam odwieźć Morgan, przyjaciółkę Vanessy, do domu. – Nic jej nie jest? – spytała Vanessa.

– Oczywiście, że nie. Vanessa odetchnęła głęboko. Nie wiedziała, czy ma próbować przepraszać już teraz, czy

dopiero po tym, jak Maggie wyznaczy jej karę. – Vanesso… – zaczęła Maggie. – Wiem, zawiodłam was – przerwała jej Vanessa i poczuła, jak łzy cisną się jej do oczu. – Zawiodłaś? Ależ skąd. – Nie zawiodłam? Przecież kazałaś mi obiecać, że nic nie zrobię. Powiedziałaś, że nie

mam wyboru. – Musiałam cię sprawdzić, Vanesso – odparła Maggie. – Musiałam upewnić się, że jesteś gotowa zaryzykować wszystko, by czynić to, co słuszne. Ratowanie Catty było właściwym wyborem. – Położyła swoją dłoń na policzku Vanessy. – Jesteś jedną z córek, które Selene obdarzyła wielkimi zdolnościami. Otrzymałaś wielkoduszność, fizyczną energię i odwagę. Vanessa poczuła, jak przepływa przez nią dziwny blask. Spojrzała na Serenę i Jimenę i ujrzała ulgę na ich twarzach, a potem spojrzała na Catty, która wyglądała na całkowicie zagubioną.

– Witaj, ostatnia z moich córek. Catty uśmiechnęła się. – Jesteś tą panią z moich snów! – pisnęła. – Istniejesz naprawdę! Czadowo! Poszły na górę, do mieszkania. Pokój pachniał imbirem i cynamonem. Był cały

rozświetlony blaskiem palących się wszędzie świec. Stół nakryty był jak do herbaty. Usiadły wszystkie, Maggie nalewała napar do filiżanek, a Jelena i Serena opowiadały, co się zdarzyło. – Wszystkie dobrze się dziś spisałyście – pochwaliła je Maggie. – Pomyślcie tylko, mamy dziś Księżyc Nefandusa, szczególny czas dla Atroxa. Dobra robota, moje skarby. – Nie pokonałyśmy ich – odparła Jimena. – Ale powstrzymałyście ich w tę szczególną noc, a moje córki wciąż są razem. Maggie mówiła szybko, owijając bandażami nogi i ręce Catty i smarując jej czoło lepką

maścią. Opowiedziała o Atroksie i jego Wyznawcach wszystko to, co wcześniej mówiła Vanessie. Kiedy skończyła, dodała jeszcze coś, czego Vanessa wcześniej nie słyszała: – Dar pozostaje z tobą tylko do siedemnastego roku życia, potem przychodzi czas metamorfozy. Musisz dokonać ważnego życiowego wyboru. Albo wybierzesz utratę mocy i pamięci o tym, kim kiedyś byłaś, albo znikniesz. Te, które znikają, przemieniają się w inne istoty, być może w opiekuńcze duchy. Tego jednak nikt naprawdę nie wie. Potem Vanessa przypomniała sobie dziwne słowa wypowiedziane przez Serenę i Jimenę. – Co to były za inkantacje, które wykrzyczałyście, przybywając nam na ratunek? – Non aliquis incipit convivium sine nobis – powiedziała Jimena.

– Nos sumus convivium – dokończyła Serena. Jimena pokiwała głową.

– To znaczy: „Bez nas nikt nie zacznie zabawy”. – Tak, bo to my jesteśmy zabawą! – wyszczerzyła się Serena i obie zaczęły się śmiać. – Chwileczkę. – Catty położyła dłoń na kompresie, który Maggie zaaplikowała jej na czoło. – Skąd wiedziałyście jak nas znaleźć? – To proste. – Serena spojrzała na Jimenę. – Ona miała wizję. – Tak, zobaczyłam cię w błękicie. – Jimena uśmiechnęła się do Vanessy. – Ale nawet ja sama nie wiedziałam, dokąd się wybieram. – Zdziwiona Vanessa wyciągnęła się na krześle. – To nie działa tak, jak czytanie w myślach – wyjaśniła Serena. – Zobaczyłam ten stary magazyn, w którym mieści się klub. – Jimena stuknęła się palcem w skroń. – Kiedyś tam przesiadywałam, więc wiedziałam, dokąd mamy jechać. – Jak z nimi walczyłyście? – spytała Vanessa.

– Amuletami. – Serena wzięła swój wisiorek w garść. – To one dają nam moc. – Już ci mówiłam, że nie o to chodzi – ostrzegła Maggie. – Amulety to tylko symbole. Bez wiary są niczym. Wasza wiara w zdolność odpędzania zła czyni was silniejszymi od nich.

– Ale amulety świeciły – zauważyła Catty. – To wasza moc, skarbie – powiedziała łagodnie Maggie. – Amulet tylko o niej przypomina. Każda z was ma specjalny dar do walki z Atroxem.

Wizje Jimeny podpowiadają nam, kto potrzebuje pomocy. Serena, czytając w myślach, potrafi rozpoznać osobę kuszoną przez Atrox. Niewidzialność Vanessy pozwoli jej przeniknąć pomiędzy Wyznawców i odkryć ich plany. Catty zaś może podróżować w przeszłość i w przyszłość, aby potwierdzić nasze podejrzenia, by Wyznawcy nie mogli nas oszukać. Wspólnie tworzycie niepowstrzymaną siłę. Dziewczyny popatrzyły po sobie i zaczęły się uśmiechać. – Czemu brak księżyca mnie przeraża? – Vanessa łyknęła herbaty. – Złe moce w ciemności nabierają sił. Niektórzy mogliby winić Selene za brak księżyca. – Maggie odwróciła twarz.

– Nie zawsze tak było. – Co się stało? – spytała Catty. – Selene była odpowiedzialna za prowadzenie księżyca po niebiosach. Pewnej nocy ujrzała na wzgórzach Endymiona, najpiękniejszego mężczyznę i pasterza.

Vanessa pomyślała o Michaelu. Zaczerwieniła się i rozejrzała po stole. Maggie odchrząknęła.

– Zakochała się od pierwszego wejrzenia. Przeżyła poruszający serce, pompujący w żyły adrenalinę cud. Nie potrafiła mu się oprzeć. Niektórzy powiadają, że poprosiła Zeusa, by na wieczność uśpił Endymiona, aby zawsze mógł jej towarzyszyć. Prawda jest jednak taka, że Zeus tak rozgniewał się widokiem pociemniałego nieba, że ukarał Selene, skazując Endymiona na wieczny sen. To jednak nie powstrzymało jej miłości. Co miesiąc bogini wymyka się na kilka nocy, by odwiedzić swego śpiącego kochanka i sprawdzić, czy zdoła go przebudzić. – Co by się stało, gdyby go zbudziła? – spytała Jimena. – Po tylu latach wolałabym nie rozważać konsekwencji takiego wydarzenia. Znikłaby pewnie na kilka miesięcy, siejąc spustoszenie w rytmie pływów i w pogodzie. – Maggie zaczęła się śmiać. – Co wtedy naukowcy poczęliby ze swoimi teoriami? Grawitacja? – powiedziała to tak, jakby rozważała jakiś absurdalny pomysł i znów się roześmiała. O wschodzie słońca Catty i Vanessa ruszyły do domu. – Rany, ale przygoda! – powiedziała Catty. – Wróćmy w czasie i ją powtórzmy. – Nie! – Vanessa chwyciła Catty za rękę. Spojrzała na jej zegarek. Wskazówki pozostawały w bezruchu. – Tylko żartowałam. Catty roześmiała się i objęła Vanessę.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY

Gdy Vanessa zakradła się z powrotem do swojej sypialni, znalazła na łóżku czerwoną aksamitną poduszkę. Podniosła ją. Ciemnoczerwoną i złotą nicią wyszyto na niej słowo BOGINI. – Stanton – wyszeptała, przyglądając się poduszce. Już miała ją wyrzucić, ale coś ją powstrzymało. Zamiast tego przytuliła ją mocno. – „Bogini” – odczytała raz jeszcze i uśmiechnęła się.

Wzięła długi prysznic, pozwalając, by gorąca woda zmyła z jej ciała farbę i błyszczyk.

Wgramoliła się do łóżka, nawet nie kłopocząc się zamykaniem okna. Czuła, że chwilowo jest bezpieczna. Skuliła się przy czerwonej poduszce i zasnęła, myśląc o Michaelu. Obudziła się tego samego dnia, wciąż nieco oszołomiona wydarzeniami zeszłej nocy. Catty planowała spędzić dzień w łóżku, ale Vanessa miała do załatwienia dwie sprawy, które

nie mogły czekać. O zachodzie słońca poszła wzdłuż Fairfax Alley, niosąc ogrodowego flaminga zakupionego w Armostrong’s. Skręciła w Melrose Avenue i minęła kilka przecznic, przechodząc koło butików Street Slut oraz Wizard, a potem znów skręciła. Znalazła dom z brakującym flamingiem i postawiła na trawniku figurkę, którą właśnie kupiła. Miała jeszcze coś ważnego do zrobienia. Było to ryzykowne posunięcie, ale czuła, że jest je sobie winna. Poszła do domu Michaela i zapukała do drzwi.

– Vanessa – zdumiał się Michael, gdy już otworzył drzwi. Udała, że nie dostrzega jego zirytowanego spojrzenia. – Chciałam ci tylko powiedzieć, że nic, co zrobiłam, nie miało dotyczyć ciebie. Wyglądał na skonfundowanego. – W moim życiu działo się coś niezwykłego. Coś, co powodowało, że czasem zachowywałam się dziwnie, ale to nie miało nic wspólnego z tobą. Naprawdę mi się podobasz. Chciałabym cię pocałować, chciałabym trzymać cię za rękę, ale kiedy mnie dotykasz, zaczynam się denerwować i cała szaleję. Przerwała. Czyżby się uśmiechał? Znowu zaczęła mówić:

– Pewnie nigdy nie przestanę się tak zachowywać, bo taka właśnie jestem. Spojrzała na niego. Czemu nic nie mówił?

– Dobrze, powiedziałam, co miałam powiedzieć. Taka jest prawda. Wciąż nic nie mówił. – Chciałam, żebyś to wiedział. Przygryzła wargę, wzruszyła ramionami, a potem odwróciła się i odeszła. Czuła się upokorzona. – Vanesso – powiedział Michael. Serce aż jej podskoczyło. Odwróciła się. Michael zdecydowanie uśmiechał się do niej. – Wybierzesz się ze mną we wtorek do Planet Bang? – Tak. Nie odpowiedziała za szybko? Molekuły zaszemrały sennie, a ona odwzajemniła uśmiech. – Tak, bardzo chętnie. – Przyjadę po ciebie wcześniej i pójdziemy coś zjeść. Vanessa pokiwała głową. – Świetny pomysł. – Może wejdziesz? Właśnie grałem na fortepianie. Uśmiechnęła się psotnie i podeszła do niego.

– Nie – szepnęła i popatrzyła mu w oczy. – Nie? – zaczął się z nią drażnić. A potem otoczył ją ramionami. Zaciągnęła się zapachem korzennego mydła. Michael

pochylił głowę, a jego usta zetknęły się z jej ustami. Wstrząsnęły nią fale pożądania. Jej molekuły wirowały przyjemnie, ale nadal trzymały się mocno. Vanessa pozwoliła się pocałować jeszcze raz, nim powstrzymała Michaela. Potem otworzyła oczy i spojrzała na niego. – Zobaczymy się jutro w szkole – powiedziała i odwróciła się, by odejść. – Jutro. – Uśmiechnął się. – Pa! – Puściła mu całusa i spiesznie ruszyła chodnikiem. Po chwili biegła z powrotem na Melrose. Spojrzała w górę i zobaczyła sierp księżyca. Obejrzała się. Ulica była pusta. Uśmiechnęła się i pozwoliła swoim molekułom szaleć. Jej

duch szybował wysoko. Pożeglowała ponad dzielnicą ku Hollywood. Catty miała rację. To był dar. Vanessa żałowała, że nie korzystała z niego częściej. Niedługo później przeleciała nad chłopcem sprzedającym pamiątkowe mapy z zaznaczonymi domami gwiazd. Plany były bardzo stare. Większość aktorów nie mieszkała

już pod wymienionymi adresami. Vanessa skupiła się.

– Poproszę trzy mapy – powiedziała upiornym szeptem. Chłopak spojrzał w górę, w dół, a potem obrócił się dookoła. Vanessa roześmiała się. Była widmem na wietrze. Złapała kolejny podmuch i pofrunęła dalej. Na rogu Hollywood i Vine przejeżdżał autobus wypełniony robiącymi zdjęcia turystami. Vanessa, spełniając nagłą zachciankę, wślizgnęła się przez otwarte okno. Potem, starając się jak najbardziej upodobnić głos do Marilyn Monroe, powiedziała: – Witajcie w Hollywood, dobrzy ludzie. Turyści wyglądali na zdziwionych i ogłupiałych.

– Nie bójcie się – dodała. – To tylko magia Tinsel Town. Turyści zaczęli być brawo. Następne dwadzieścia minut Vanessa spędziła, zabawiając turystów jako duch Marilyn. Potem wychynęła oknem w burzy oklasków i zaczekała na kolejną bryzę.

Wiatr poniósł ją wysoko. Mogłaby zostać niewidzialna już na zawsze. Nie do końca rozumiała swą moc, ale zaczynała wreszcie pojmować, kim jest. Bogini – pomyślała, a jej molekuły uformowały uśmiech, nim dosiadła bryzy i popędziła na jej falach niczym delfin, do domu.

PROLOG

W dawnych czasach Hekate była kochana i czczona jako bogini bezksiężycowych nocy. Ludzie

widzieli w niej strażniczkę, która broniła przed niewidocznymi niebezpieczeństwami i duchowymi wrogami. Dobre czasy trwały dopóty, dopóki Persefona – bogini wiosny – nie została uprowadzona przez

Hadesa, by żyć z nim w podziemnym królestwie przez trzy miesiące każdego roku. Bogini bała się samotnie przemierzać szlak do krainy umarłych, więc Hekate przeprowadzała ją tam i z powrotem. Z czasem Hekate stała się strażniczką Persefony. Ponieważ jednak Persefona była również królową podziemi, wraz ze swym mężem Hadesem rządzącą umarłymi, rola Hekate wkrótce uległa zmianie i zniekształceniu – ludzie zaczęli postrzegać ją jako występną wiedźmę, przemierzającą noc w poszukiwaniu niewinnych ofiar, które mogłaby oczarować i uprowadzić do podziemnego świata. Dziś niewielu pamięta o wielkiej bogini Hekate. Ci jednak, którzy ją znają, posiadają błogosławieństwo współczucia dla dusz zagubionych w królestwie zła. Niektórzy otrzymują również klucz.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Serena Killingsworth stała na poboczu autostrady Pacific Coast, w pobliżu skarpy, czekając na swojego uwielbiającego surfing brata, który wyciągał właśnie deskę z furgonetki. Spoglądała na szarozieloną wodę i wdychała zapach morza i wodorostów. Nad nią, hałasując, krążyły mewy. – Super – powiedział Collin. – Fale naprawdę konkretne. Dziewczyna myślała jednak o czymś innym, zdecydowanie bardziej niebezpiecznym niż

surfowanie. Mimo to uśmiechnęła się, zwracając spojrzenie na brata. – Wyglądają nieźle – zgodziła się. Collin wyciągnął kombinezon z furgonetki i go założył. Miał taką szajbę na punkcie surfingu, że ignorował wszelkie ostrzeżenia dotyczące uprawiania tego sportu samotnie, szczególnie w nocy. Serena nie miała wątpliwości co do tego, że świetnie pływał. Był silny. Nie obawiała się o jego bezpieczeństwo z powodu prądów, rekinów czy wywrotek. Wiedziała jednak o innych rzeczach, które sprawiały, że nocne Los Angeles bywało niebezpiecznym miejscem. Niedawno te zagrożenia stały się jeszcze poważniejsze. – Nie idziesz? – spytał Collin, wskazując na deskę. – Nie – odparła i zawiązała sobie koszulkę wokół talii. Miała na sobie kostium kąpielowy z długim rękawem. Wcześniej planowała popływać, ale potem w szkole zdarzyło się coś, nad czym chciała spokojnie porozmyślać.

– A powinnaś – powiedział Collin. – Zaczekam na plaży. Wiatr zadął w zbliżające się fale, podnosząc je, a zarazem formując z nich pusty w środku tunel. Idealne warunki do surfowania. – Klasyka – dodał. – Jesteś pewna? – Tak. Promienie zachodzącego słońca sprawiły, że w jego kryształowobłękitnych oczach pojawiły się świetliste cętki, a długie blond włosy nabrały ognistozłotej barwy. Rodzeństwo w niczym nie było do siebie podobne. Serena miała ciemne włosy – przy skórze czarne, a na końcach rudawe. Zielone oczy skrywała za kanciastymi czarnymi okularami. Była opalona jeszcze mocniej niż brat, bo uwielbiała słońce, nie cierpiała za to lepkości kremu

przeciwsłonecznego na skórze. – No to – powiedział Collin, wyciągając swoją deskę – jak było dziś w szkole?

Serena zesztywniała. – No jak? – powtórzył, rzucając na ziemię ręcznik i kładąc na nim deskę. Serena poczuła się jak w pułapce. – Chyba sam dobrze wiesz, inaczej byś nie pytał. Nie mógł o niczym wiedzieć, chyba że powiedziała mu Morgan Page. Podkochiwała się

w Collinie i korzystała ze znajomości z Sereną, by mieć wymówkę, żeby się z nim widywać. – Zaczynasz mieć dziwaczną reputację – ostrzegł Collin. Z furgonetki wyciągnął bryłę parafiny, ukląkł i zaczął nacierać deskę cienką warstwą wosku.

Serena próbowała przełknąć gniew. Gdyby Collin wiedział, jak było naprawdę, z pewnością

by w nią nie zwątpił. Uśmiechnęła się do siebie i przez chwilę marzyła o tym, że ujawnia bratu swą prawdziwą tożsamość. Wyobraziła sobie wyraz zdziwienia na jego twarzy. Czy byłby z niej dumny? A może by się przeraził? Z pewnością już nigdy nie spojrzałby na swoją młodszą siostrę tak samo. – To nie jest zabawne – powiedział, jakby wyczuwając jej uśmiech. Marzenie rozpłynęło się. – Co powiedziała ci Morgan?

Collin przerwał woskowanie deski i spojrzał na siostrę. Przez chwilę miał dziwną minę. Serena natychmiast zrozumiała, że popełniła błąd. – Nie powiedziałem, że to Morgan. – Jego twarz rozluźniła się nagle. – Zawsze umiałaś

czytać w moich myślach – zachichotał. Odetchnęła z ulgą. Nie ma powodów do paniki. Jej brat przyzwyczaił się już do tego, że czasem wiedziała, co on myśli. Sądził, że to dlatego, iż stali się sobie tak bliscy po tym, jak opuściła ich mama. Nie znał prawdy. – Łatwo było zgadnąć – rzuciła lekko. – Morgan ciągle ściemnia, byleby tylko mieć pretekst do rozmowy z tobą. Collin wstał i wrzucił bryłę wosku z powrotem do furgonetki. Huknęła głośno o podłogę bagażnika. – Tak powiedziała? – Na jego twarzy pojawił się chytry uśmiech.

– Nie – odparła Serena. Nagle zauważyła w jego oczach błagalne spojrzenie szczeniaka. Tylko nie to! – pomyślała. Sytuacja była już i tak dość skomplikowana, nawet bez udziału Morgan. Gdyby spodobała się Collinowi, zacząłby się prawdziwy koszmar. Serenie błysnął przed oczyma obraz tej

dziewczyny przesiadującej w ich domu – obserwującej ją, łażącej za nią, myszkującej w jej sypialni. Miała jej dość, widując ją codziennie w szkole. Morgan zdawała się podejrzewać, że Serena i jej trzy najlepsze przyjaciółki – Jimena, Catty i Vanessa – są w jakiś sposób inne. Nie miała nawet pojęcia, jak wiele miała racji. Czasami przychodziły jednak dni, w których była niepokojąco bliska odkrycia prawdy. Serena westchnęła. – Chciałbyś pójść z nią na randkę, co?

– Nie – odparł pospiesznie Collin. Nie trzeba było umieć czytać w myślach, by zgadnąć, że kłamał. – Oczywiście, że byś chciał – stwierdziła jednoznacznie. – Spotkam się z nią tylko na kawę. – Wziął wąskie ząbkowane plastikowe ostrze i wyżłobił

w wosku otwory. – Co w tym złego? – Poprosiła cię o spotkanie, żeby porozmawiać o mnie, prawda? Tak jakbym potrzebowała jej pomocy… – Skąd to wiesz? – Collin wrzucił grzebień z powrotem do furgonetki i zatrzasnął drzwi.

– Znam Morgan. Myślałam, że ty też ją znasz. Już zapomniałeś? Zawsze mówiłeś, że ona nie spotyka się z chłopakami, tylko bierze jeńców. – Serena była niezadowolona z tonu swojego głosu. – Morgan się zmieniła. – Chłopak bronił jej w irytujący sposób.

– Za mało – wymamrotała Serena i odwróciła się. Nie mogła powiedzieć Collinowi, co w zeszłym miesiącu spowodowało tę nagłą przemianę. Pewnie i tak by jej nie uwierzył. Nawet sama Morgan nie rozumiała, co właściwie się jej stało.

Gdyby tak nie było, z pewnością bardziej przestraszyłaby się tych typów, których widziała po południu. Ta dziewczyna nie miała nawet pojęcia, jak bardzo jest teraz wrażliwa. To między innymi dlatego Serena i Jimena ryzykowały, że ktoś odkryje prawdę o nich – chciały chronić Morgan. Czyżby widziała, jak jej przyjaciółki robiły dziś coś dziwnego? Serena nerwowo stuknęła o zęby kolczykiem w języku. Collin zaczął podnosić swoją deskę, ale nagle przystanął. Na jego twarzy pojawił się wyraz zdziwienia. Czyżby Serena się zapomniała? Czy coś zdradziło jej sekret? – No co? – spytała. – Twój księżycowy amulet. – Collin sięgnął po wisiorek. – Zmienił kolor.

Serena cofnęła się o krok, by brat nie zdołał chwycić błyskotki. Spojrzała na talizman wiszący na jej szyi i zaczęła przyglądać się wyrytemu w metalu księżycowi. Nie miał już barwy czystego srebra – połyskiwał w świetle zachodzącego słońca, rzucając naokoło tęczę migotliwych świateł. Jimena, Catty i Vanessa też miały takie amulety. Serena nigdy swojego

nie zdejmowała. – To pewnie zachodzące słońce. – Ścisnęła wisiorek w dłoni.

Amulet drgał tak, jakby przepływał przez niego prąd. Czy to znaczyło, że ktoś ją śledzi? Obejrzała się szybko. Po autostradzie pędziły samochody, słychać było szmer opon na asfalcie. Nie zauważyła nic dziwnego – nic, co powinno ją zaalarmować. Żałowała, że nie ma przy niej Jimeny. Zwykle były nierozłączne, ale tego popołudnia jej przyjaciółka musiała popracować w szpitalu pediatrycznym. Zajmowała się społecznie dziećmi, które przechodziły rehabilitację po postrzale. Czytała im, grała z nimi w warcaby i wprowadzała w tajniki makramy. Kiedyś Jimena należała do ulicznego gangu i została dwukrotnie skazana na poprawczak za kradzieże samochodów. Gdyby łagodny sędzia nie skazał jej tylko na prace publiczne, z pewnością poszłaby za kratki. Była naprawdę twardą sztuką, nim zrozumiała swoje przeznaczenie. Ich wspólne przeznaczenie. Collin położył rękę na jej ramieniu. Zaczyna się – pomyślała. Słowa brata wypowiedziała razem z nim, bezgłośnie. – Martwię się o ciebie… Jednak to, co powiedział potem, zupełnie ją zaskoczyło. – Może gdybyś miała chłopaka… Gwałtownie obróciła się ku niemu. – Co?

– Morgan mówi, że zachowujesz się tak, jak się zachowujesz… bo nie masz chłopaka. Nigdy… – Ostatnim razem, gdy próbowałam mieć chłopaka, odstraszyłeś go. Ciągle się go czepiałeś. Nie mogła zdradzić mu prawdziwego powodu, dla którego tak trudno było jej się z kimś spotykać. Collin wzruszył ramionami. – Teraz jesteś starsza. Może gdybyś sobie kogoś znalazła. – Chłopak niczego nie załatwi! Gniew aż się w niej zakotłował. Była tak zła na Morgan, że gotowa była eksplodować. Nie potrafiła jednak wściekać się na brata, bo wiedziała, jak bardzo się o nią martwi. Collin zaczął mówić łagodnie, jakby wyczuwał jej gniew. – Mówiła, że flirtowała z jakimiś facetami, a wtedy podeszłaś z Jimeną i zaczęłyście coś

bełkotać. – To nie był bełkot, tylko łacina – warknęła Serena i natychmiast tego pożałowała. – Łacina? – powtórzył z niedowierzaniem. – Przecież nikt dziś nie mówi po łacinie. To martwy język. – Popatrzył na siostrę z ciekawością. – Kiedy w ogóle nauczyłaś się łaciny?

– Kiedyś. – Serena po raz kolejny pożałowała, że o tym wspomniała. To była jeszcze jedna z jej tajemnic. Urodziła się z umiejętnością mówienia po łacinie

i w starożytnej grece. Nie wiedziała jednak o tym, póki nie poznała swego przeznaczenia. – Morgan powiedziała, że strasznie się zdenerwowałaś. Co takiego tamci powiedzieli po łacinie, że się tak zezłościłaś? Serena westchnęła. – Foeda dea. – Co to znaczy? – Ohydna bogini. – Bogini? – Collin chyba uznał to za zabawne. – I to cię zdenerwowało? – Nieważne. – Serena ruszyła w stronę plaży.

– Morgan mówi, że w szkole nazywają cię Królową Dziwactwa. Serena odwróciła się raptownie. – Morgan – poprawiła z naciskiem. – Tylko Morgan tak mnie nazywa. Wszyscy inni mnie lubią. Przynajmniej tak myślała. Wszyscy zdawali się być dla niej całkiem mili i tylko Morgan zachowywała się tak, jakby prowadziła przeciw niej niezrozumiałą, osobistą wendetę. – Cóż, to jednak trochę dziwne, że odpędziłaś od niej tamtych gości – stwierdził Collin. – To nie tak, że nie miałyśmy z Jimeną ku temu powodów. Tylko tego Morgan pewnie już

ci nie powiedziała, co? – O co poszło? – Ci kolesie się jej naprzykrzali. Nie wiem, dlaczego powiedziała ci, że z nimi flirtowała.

Nigdy nie lubiła przecież ostrych punkowców. Woli innych. Tamtym gościom mówiła, żeby zostawili ją w spokoju, ale oni jej nie słuchali. Każdy z nich miał zamiast paska łańcuch z kłódką i po pięć kolczyków w wargach. Collin spojrzał na nią z rozbawieniem. – Punkowcy, którzy gadają po łacinie? – spytał z powątpiewaniem. I po co w ogóle mówiła o tej łacinie? – Tak. – Morgan inaczej to opisała. – Oczywiście, że tak – rzuciła Serena ze złością. – Potrzebowała pretekstu, by do ciebie

zadzwonić, a nie mogła przecież powiedzieć, że ja i Jimena ją uratowałyśmy, bo to zaszkodziłoby jej wizerunkowi. Miała szczęście, że tam byłyśmy. Morgan nie wiedziała nawet, jak dużo miała szczęścia. Nigdy nie umiała właściwie oceniać ludzi. Nagle Serena pomyślała o czymś jeszcze. A co jeśli Morgan wszystko

ukartowała, by zobaczyć reakcję jej i Jimeny? Czy mogła wiedzieć o nich aż tyle? Collin uśmiechnął się szeroko.

– A więc ty i Jimena uratowałyście Morgan? Pogoniłaś niedobrych chłopców? – Objął ją i poczuła zapach jego surferskiego piankowego kombinezonu. – Fajnie. Moja siostra i Jimena Castillo, samozwańcze strażniczki prawa w liceum La Brea. To już było bliższe prawdy. – Przestań się martwić – powiedziała Serena. Collin spoglądał już jednak w stronę fal. Wzywał go ocean. Zdążył zapomnieć o Morgan. – Chodźmy. Podniósł deskę i zaczął iść. Prześlizgnęli się przez wąską wyrwę w ogrodzeniu. Serena ściągnęła swoje niebieskie

sandały i ruszyła bosymi stopami po gąbczastych goździkowcach pokrywających piaszczyste zbocze, a potem podążyła za Collinem na brzeg morza. Piasek przesypywał się między palcami jej stóp. Wciąż spoglądała na księżycowy amulet. Wyglądał normalnie. Zastanawiała się, czemu wcześniej świecił.

Gdy dotarli do brzegu, Collin zapiął sobie na kostce pasek służący za wiązanie deski surfingowej. Po piasku popędziła fala, a Serena poczuła nagłe uderzenie chłodu wokół kostek. – Cholera – zamruczał Collin. Dziewczyna spojrzała na fale. Ujeżdżało je jeszcze dwóch innych surferów. Jej brat lubił pływać w samotności. – Uważaj na siebie – powiedziała. – Nic się nie bój – wyszeptał. Przez chwilę wahał się, jakby wymawiał krótką modlitwę do wielkiego Kahuny, prawdziwego boga surfingu. Potem wszedł do oceanu, położył deskę na ciemniejącej wodzie, opadł na nią i zaczął płynąć ku kolejnej fali.

Serena stała w spienionej wodzie, póki Collin nie złapał pierwszej fali. Zachodzące słońce przebiło się przez falę i obrysowało kontur jego sylwetki. Był wspaniały. Jazda na czubku deski była jego specjalnością. Nie była to łatwa sztuka. Aby wykonać tę ewolucję, musiał zrezygnować z bocznej postawy, która ułatwiała sterowanie. Stał na samym dziobie, a wszystkie dziesięć palców stóp było już poza krawędzią. Miał lekko ugięte kolana, a rękami balansował po bokach. Czasami całe tłumy zbierały się, by popatrzeć, jak jeździ na czubku deski. Ruszyła po mokrym piasku, depcząc popękane skorupy małżów i sercówek. Łagodny pomruk fal i autostrady był przyjemną odmianą od hałasu, który zwykle przepełniał jej

umysł. Fale oblewały jej stopy, a cofająca się woda wymywała piasek spod palców. Żałowała, że ma przed nim tyle sekretów. Gdyby tylko znał prawdę, jej zachowanie nie

wydawałoby mu się dziwne. Czy jednak uwierzyłby jej, nawet gdyby powiedziała mu, że jest boginią, Córką Księżyca? Gdyby powiedziała, że broni ludzi przed Atroxem – złem odpowiedzialnym za skuszenie Lucyfera i jego upadek? Pewnie pomyślałby, że zaczęła brać prochy. Znów spojrzała na fale. Collin sunął po szczycie jednej z nich, a potem odskoczył na bok, gdy zmieniła się w pienistą toń. Co by zrobił, gdyby mu powiedziała? Przecież mogła mu udowodnić, że mówi prawdę – miała przecież swój dar. Potrafiła czytać w myślach. Kiedy była mała, nie rozumiała swojej mocy. Wiedziała tylko, że jest inna niż wszyscy. Czasem w ferworze zabawy zapominała, że jej przyjaciele nic nie mówią i odpowiadała ich

myślom. Nawet teraz, gdy czuła się bardzo szczęśliwa lub podekscytowana, odpowiadała na to, co myśleli ludzie – tak, jakby wypowiadali swoje myśli na głos. To był właśnie powód, dla którego tak trudno jej było znaleźć chłopaka. To, że poprzedni od niej uciekł, nie było tylko sprawką Collina. Sama też się do tego przyczyniła. Pewnego dnia siedziała w jego samochodzie, słuchając, jak mówi o niej bardzo miłe rzeczy. Kiwała głową i odpowiadała: „dziękuję” i „też mi się podobasz”. Nagle spojrzała mu w twarz i natychmiast wywnioskowała z jego zdziwionej miny, że nie wypowiedział ani słowa. Reagowała na jego myśli. Po tym zdarzeniu mogli się już tylko rozstać. Była zbyt zakłopotana, by znów się z nim spotkać. Wciąż się czerwieniła, ilekroć widywała go na szkolnym korytarzu. Wspięła się po odsłoniętych przez odpływ zarośniętych skałach i obeszła stertę żółtobrązowych wodorostów. Wymyte na brzeg glony roztaczały woń ryb, uwięzionych

pośród splotów morskich traw i liści. Spojrzała w niebo – księżyc był w pierwszej kwadrze. Uwielbiała jego blady blask. Wygięła plecy i rozłożyła ramiona, aby przyjąć jak najwięcej jego światła. Tak wiele się jej przydarzyło. Wciąż trudno było w to wszystko uwierzyć. To, kim naprawdę była, pozostało dla niej

tajemnicą, póki nie spotkała Maggie Craven – emerytowanej nauczycielki, władającej szczególnym rodzajem magii. – Tu es dea, filia lunae – powiedziała jej Maggie, gdy spotkały się po raz pierwszy. – Jesteś boginią, Córką Księżyca. Kobieta wyjaśniła, że w starożytnych czasach, gdy otwarto puszkę Pandory, na samym końcu wydostała się z niej nadzieja. Tylko Selene, bogini księżyca, ujrzała demoniczną istotę, którą Atrox wysłał, by zniszczyła nadzieję. Selene ulitowała się nad ludźmi i dała im swoje córki, które – niczym anioły stróże – miały dawać nadzieję. Serena była jedną z tych córek. Potem Maggie powiedziała jej o Atroxie. Atrox i jego Wyznawcy poprzysięgli zniszczyć

Córki Księżyca, bo to pozwoliłoby siłom zła zniszczyć człowieka. Te słowa wciąż ją oszałamiały. Ilu ludzi w ogóle wierzyło w mityczny świat? W szóstej klasie czytała o mitach, ale nie sądziła, że boginie istniały naprawdę. Nawet jeśli tak było, nie powinny wyglądać tak jak ona – w okularach przeciwsłonecznych po babci, z zielonym kolczykiem w nosie, stalowym w języku i kółeczkiem w pępku. Maggie roześmiała się i powiedziała, że ludzie i tak zbyt często oceniają po wyglądzie. Tymczasem bycie boginią wyznaczała wielkość ducha, odwaga i gotowość do zapomnienia o własnym

bezpieczeństwie, by nieść pomoc innym. Maggie zapewniała, że Selene obdarowała ją wieloma łaskami, ale Serena uważała, że otrzymała również coś od innej, mroczniejszej bogini. Punkowcy, którzy przyczepili się dziś do Morgan, stanowili nowy rodzaj Wyznawcy. Nie przypominali tych z Hollywood, którzy próbowali ukrywać swoją tożsamość. Ci obnosili się ze swą przynależnością do Atroxa. Mieli poprzekłuwane wargi, natapirowane włosy i tatuaże kozłów na rękach. Potrafili wdzierać się do umysłów swoich ofiar i wysysać z nich nadzieję. Co gorsza, lubili też krwawe sporty.

Miała zamiar zapytać o nich Maggie, gdy zobaczy się z nią w czwartek. Starsza pani stała się jej mentorką i przewodniczką – Serena pokochała ją jak własną babcię lub ulubioną ciocię. Zanim ją poznała, była jak odbiornik, który przechwytuje różne myśli. Czasem całymi dniami nie słyszała niczego, a czasem wydawało się jej, że ktoś włączył jej w głowie trzy radia na pełny regulator, wpuszczając do jej mózgu mrowie cudzych myśli. Maggie nauczyła ją, jak wniknąć w umysł drugiego człowieka. Nie było to łatwe. Gdy próbowała po raz pierwszy, poszły razem do Beverly Center. Usiadły w restauramie i zaczęły jeść tortille. Maggie wskazała na młodego chłopaka i kazała Serenie się skoncentrować. Miała okiem wyobraźni otworzyć sobie drogę do jego głowy. Serena postąpiła zgodnie ze wskazówkami swej przewodniczki i nagle znalazła się pośród myśli chłopaka. Miał strasznie zagracony umysł. Baseball, piłka nożna i gry wideo tworzyły w nim ruchliwy wir. Natrafiła tam również na programy telewizyjne, filmy i golden retrievera o imieniu Harry. Kiedy już myślała, że na zawsze zagubi się w głowie chłopaka, poczuła uścisk Maggie i nagle znów była w centrum handlowym, trzymając w ręku tortillę.

– Rany. – Tylko tyle zdołała powiedzieć. – To ledwie wierzchołek góry lodowej. – Maggie uśmiechnęła się. – Jeszcze zobaczysz, do czego będziesz zdolna. Nawet teraz, ćwicząc wnikanie do umysłu, Serena czasem czuła się w cudzych myślach

jak mucha w lepkiej pajęczynie i panikowała na myśl o tym, że mogłaby na zawsze pozostać w sidłach czyjejś psyche.

Maggie uznała jednak, że dziewczyna opanowała już dar czytania może nie doskonale, ale na tyle dobrze, by wznieść się na wyższy poziom korzystania ze swojej mocy. Serena zaczęła uczyć się, jak umieścić nową myśl głęboko w głowie drugiej osoby tak, by jej ofiara tego nie pamiętała. Nazywała to „zapowaniem”. Serena poczuła chłód i zdała sobie sprawę, że włóczy się bez celu po wybrzeżu już od

dłuższego czasu, ciesząc się pięknem połyskliwej tafli oceanu. Szybko podeszła do falochronu, wspięła się na niego i popatrzyła za siebie. Nie widziała już miejsca przy autostradzie, gdzie zaparkowali samochód. Już miała zawrócić, gdy wysoki grzebień wody nagle uderzył w falochron, mocząc dziewczynę od stóp do głów. Gdyby postanowiła wracać tą samą drogą, nadchodzący przypływ odciąłby ją przy skałach. Nie chciała dać się złapać nieoczekiwanej fali – szczególnie po ciemku i we mgle – więc postanowiła, że lepiej będzie poszukać drogi w górę urwiska. Gdy znalazła wreszcie ścieżkę, zimna i mokra mgła wtargnęła na wybrzeże. Serena położyła na ziemi sandały, rozwiązała owiniętą wokół pasa podkoszulkę i założyła ją. Nie powstrzymało to drżenia. Plecy aż bolały ją z zimna, a skóra na gołych nogach najeżyła się od gęsiej skórki. Powoli dreptała w górę turystycznego szlaku, przedzierając się przez niskie zarośla. Krzewy dębowe w ciemności nabierały pokręconych, upiornych kształtów.

Szła ostrożnie, a jej niepewność szybko przerodziła się w niepokój. Przeszła niedługi kawałek drogi, gdy usłyszała, że na szlaku przed nią ktoś biegnie. Mgła była jednak zbyt gęsta, by mogła dostrzec, kto to był. – Halo! – krzyknęła. Ostrożnie postąpiła naprzód. Wtedy do jej uszu dotarły dalekie, delikatne głosy, przypominające kościelny chór. Śpiew? Nie, bardziej chorał.

Przyspieszyła kroku, pragnąc jak najszybciej opuścić mrok i znaleźć się w świetle lamp ulicznych. Przed sobą widziała we mgle poświatę, więc zaczęła iść jeszcze szybciej. Wkrótce mogła już rozróżnić niewyraźne kształty ludzi stojących na polanie wokół ognia. Nie wyobrażała sobie, że ktokolwiek mógłby urządzić sobie w tak zimną noc imprezę przy ognisku, ale i tak cieszyła się, że na kogoś trafiła. Już po kilku krokach wyraźnie widziała palenisko. Wokół niego stało około trzydziestu młodych ludzi. Serena chciała ogrzać się i zapytać o drogę na autostradę. Kiedy okrążała grupę, zdawało się, że nikt jej nie zauważa. Powietrze przepełniało dziwne napięcie, jakby miało się zdarzyć coś ważnego.

Przy ogniu, zbyt blisko płomieni, stała jasnowłosa dziewczyna. Miała na sobie błyszczącą czarną suknię z dekoltem. Obszerne rękawy sięgały czubków jej palców, wokół szyi okręcało

się złote boa, a na rękach połyskiwały złote bransolety. Wyglądała, jakby wystroiła się na bal maturalny, a nie jakby szła na imprezę w plenerze. Płomienie z ogniska zdawały się być niebezpiecznie blisko niej. Wiatr wciąż zawiewał rąbek jej sukienki w żar. Nikogo to nie niepokoiło. Wreszcie dziewczyna uśmiechnęła się, odwróciła i weszła w ogień.

ROZDZIAŁ DRUGI

Nikt ze stojących przy ogniu nie wydawał się zmartwiony. Nawalili się tanim piwem, czy może raczej naćpali się halucynkami? Czemu nikt nie zareagował? Serena upuściła sandały i przepchnęła się przez tłum. Serce waliło jej jak młot, pompując w żyły adrenalinę. Sukienka dziewczyny zafalowała, a potem okręciła się wokół niej, jakby wpadła w powietrzny wir. Ryczące płomienie owinęły się wokół jej długich włosów i uniosły je ku

górze, gdy do ognia wtoczyła się z sykiem kolejna kłoda. Wszyscy odsuwali się od płonących szczap, nikt nie ruszał dziewczynie na pomoc. Serena była dość blisko buzującego ognia, by słyszeć trzaskanie polan, ale wciąż nie czuła ciepła. Powinna już odczuwać płynący z paleniska żar. I wtedy zobaczyła coś, co ją zatrzymało. Płomienie tańczyły wokół rąk i twarzy dziewczyny, ale jej ciało nie płonęło. Nie wyglądała nawet na osobę, która czuje ból. Wydawała się przepełniona euforią. Zadziwiona Serena podeszła jeszcze bliżej. Chyba wyobraźnia płatała jej figle, bo powietrze zdawało się być tym zimniejsze, im bliżej była paleniska. Zawahała się, a potem włożyła rękę w ogień. Zapłonął jaśniej. Płomienie podskoczyły i liznęły czubki jej palców, ale były lodowate. Cofnęła dłoń i strzepnęła ze skóry cienką warstwę szronu. Zimny ogień? To niemożliwe. Ze zdziwieniem patrzyła na dziewczynę spowitą płomieniami. Ta zaś uniosła głowę ku nocnemu niebu, rozpostarła ręce, a na jej twarzy pojawił się uśmiech. – Lecta! Lecta! Lecta! – powtarzali wszyscy. Czyżby tak miała na imię? Płomienie skakały wokół twarzy dziewczyny, która najpierw głęboko zaciągnęła się dymem, a potem otworzyła oczy. Błyszczały fosforyzującym blaskiem. Języki ognia wzbiły się ku nocnemu niebu, a dziewczyna wyszła z płonącego kręgu. Serena poczuła drganie w piersi. Nie musiała spoglądać w dół, by wiedzieć, że jej amulet świeci białym światłem. Jego moc była niczym niewidzialna fala, która uderza w nią ostrzegawczo. Bezwiednie cofnęła się o krok i rozejrzała dookoła. Trafiła na spotkanie

Wyznawców. Tylko dlaczego amulet wcześniej jej nie ostrzegł? Dlaczego nie próbowali jej zniszczyć? Nie starali się nawet kontrolować jej myśli.

Dopiero wtedy spostrzegła Karyla, stojącego po przeciwnej stronie ogniska. Uśmiechnął się, patrząc na nią przez pląsające płomienie. Nawet z takiej odległości czuła w nim coś upiornego – widziała to w jego spojrzeniu. Ostatnim razem, gdy go spotkała, jego umysł uderzał piekielnymi falami w jej myśli, próbując przejąć nad nimi kontrolę. Było to tej nocy, gdy Karyl, Tymmie i Cassandra próbowali pokonać Catty i Vanessę, okraść je z ich mocy. Gdyby Serena i Jimena przybyły choć chwilę później, nie byłoby już szansy, by je uratować. Na szczęście się udało. Serena odwróciła się i wpadła na Tymmiego. Był wysoki, miał włosy ufarbowane na jasny blond, chociaż było już widać czarne odrosty. Usta układały się w dziwny grymas. W kolczykach, które miał w płatkach nosa, odbijały się pomarańczowo-czerwone płomienie. – Witaj, bogini. – Zszedł jej z drogi. Jego chuda twarz wyglądała na nawiedzoną, ale on sam nie stanowił dla Sereny zagrożenia. Obok niego stała Cassandra, w jej oczach odbijał się ogień. Miała na sobie czarne getry, czarną tiulową spódniczkę i czarną elastyczną podkoszulkę. Wąskie blizny na piersi układały się w litery S, T i A. Była bez pamięci zakochana w Stantonie – przywódcy Wyznawców – i próbowała już kiedyś wyciąć sobie na piersi jego imię żyletką. Cassandra popatrzyła na Serenę. – Niezłe wdzianko – powiedziała sarkastycznie. Serena rozejrzała się po stojących wokół niej ludziach. Wszyscy wyglądali, jakby szli na bal.

Cassandra znów rzuciła jej jadowite spojrzenie, a potem przesunęła palcami po swoich czerwonych włosach i popatrzyła z powrotem w ogień. Serena wycofała się. Była bardziej roztrzęsiona, niż gdyby Cassandra ją spoliczkowała. Czuła się jak ogłupiała. Raz już stoczyła walkę z tymi ludźmi. Dlaczego tym razem nie

rzucili jej wyzwania? To miała być jakaś sztuczka? Może pułapka? Wtedy ujrzała Stantona, który okrążał ognisko i szedł w jej stronę. W swoim jedwabiście czarnym smokingu wyglądał niebezpiecznie i seksownie. Wiedziała, że nie powinna wpatrywać się w jego błękitne oczy, ale było w nich coś przykuwającego uwagę; coś, co powodowało, że nie chciała odwracać spojrzenia. Może to odbicie ognia sprawiało, że jego oczy nabierały łagodności? Zwykle przepełniały je ciemność i daleki chłód, grożąc wciągnięciem patrzącego w występny świat Wyznawców. Nim Serena zdążyła się zorientować, Stanton już stał przy niej – był pociągający i pełen uwodzicielskiego uroku.

– Cieszę się, że przyszłaś – powiedział łagodnie i delikatnie pogłaskał ją po głowie. Swoim spojrzeniem usidlił jej wzrok. Nie było to przerażające doświadczenie – czuła raczej

spokój i ciepło. To właśnie powinno było przestraszyć ją bardziej niż próba wtargnięcia do jej umysłu i przejęcia nad nim kontroli. Serce zaczęło boleśnie szamotać się jej w piersi. Serena cofnęła się chybotliwie i stanęła niebezpiecznie blisko ognia. Otoczył ją dym. Zaciągnęła się nim. Od gryzącej woni zakręciło się jej w głowie, zrobiło się jej niedobrze. Chwyciła swój księżycowy amulet i natychmiast poczuła spokój. Maggie mówiła jej, że zawsze będzie intuicyjnie wiedziała, co ma robić – szczególnie podczas pełni. Chociaż tej nocy księżyc nie świecił w pełni, to jednak mimo wszystko wciąż był na niebie, a to oznaczało, że Serena nie była teraz najbardziej wrażliwa na atak. Jej moce były najsłabsze w czasie tych trzech nocy, gdy był niewidoczny z Ziemi. Tymczasem chciała oczyścić swój umysł i pomyśleć. Miała ochotę uciekać. Na twarzy Stantona pojawił się grymas zdziwienia. – Nic ci nie jest, Sereno? – Skąd znasz moje imię? – spytała, czując na nowo wypełniający ją lęk. Stanton nigdy wcześniej nie zwrócił się do niej po imieniu. Zawsze mówił do niej: „Bogini”, wymawiając to słowo tak, jak zwykle wypluwa się imię najgorszego wroga. – Sama mi powiedziałaś – odparł, zbliżając się do niej.

Kiedy po raz kolejny wyciągnął ku niej rękę, dziewczynę ogarnęła panika. Rzuciła się do ucieczki. – Sereno! – krzyknął za nią. Roztrąciła ludzi stojących w pobliżu ognia. Stanton wciąż wykrzykiwał jej imię. Słyszała tupot jego kroków tuż za plecami. Niebezpiecznie było tak biec w okolicy urwiska, ale Serena i tak biegła. Opanowała ją groza, jej oddech był urywany i świszczący. Ręce ciągle się jej trzęsły – ale tym razem już nie od

chłodu. Była zlana potem. Próbowała pomyśleć. Większość Wyznawców, którzy stali przy ogniu, to pewnie nowicjusze. Dzieciaki, które podążyły za Atroxem w nadziei na znalezienie akceptacji. Każdy z nich chciałby dowieść, że jest godzien dołączenia do prawdziwych Wyznawców. Nie stanowili dla niej zagrożenia, chyba że złapaliby ją, będąc w większej grupie. Tymmie, Karyl i Cassandra zostali już przyjęci przez Atroxa i byli teraz uczniami Stantona. Uczyli się od niego doskonalenia swych złych mocy. Serena miała jeszcze szansę ich odpędzić, ale sam Stanton stanowił zupełnie inny problem. Potrafił czytać w myślach, manipulować nimi, a nawet zamykać ludzi w swoich wspomnieniach.

Dziewczyna biegła szybciej, energicznie machając rękami. Kroki za nią były coraz bliżej. To była ostatnia rzecz, jaką zapamiętała. Obudziła się nagle nad oceanem, w okolicy falochronu. Rozejrzała się zdziwiona. Jeszcze

przed chwilą biegła po urwiskach nad wodą, a teraz znalazła się na plaży, leżąc w piachu. – Stanton? – zawołała ze zgrozą. Drżały jej ręce i było jej zimno. Nie usłyszawszy odpowiedzi, Serena podniosła się powoli, wciąż czując zawroty głowy. Popatrzyła na mokry piasek i zobaczyła tylko ślady swoich stóp. Czyżby zasnęła, a zimny

ogień był tylko snem? Nie pamiętała odpoczynku – nie pamiętała nawet, jak siada na chwilę. Podniosła rękę, chcąc przeczesać wpadające jej do oczu włosy, gdy poczuła nagły ból.

Wnętrza jej dłoni były suche i podrapane. Zbliżyła się do wody i poczekała, aż fala obmyje jej skórę. Rany zapiekły od soli. Może spadła z urwiska, próbowała się czegoś złapać, ale i tak wylądowała nieprzytomna na piasku? Zaczęła iść wzdłuż plaży. Po pewnym czasie usłyszała muzykę dobiegającą z radia w furgonetce Collina. Poczuła falę ulgi. Nigdy jeszcze ta jego irytująca, „niegrzeczna”, gitarowa muzyka dla surferów nie brzmiała w jej uszach tak niebiańsko. Serena zwróciła się ku źródłu dźwięków i popędziła po piasku, roztrącając porzucone puszki i zwęglone pozostałości po palonych na plaży ogniskach. Chwyciły ją czyjeś silne dłonie. Dziewczyna krzyknęła ze strachu – Serena? – spytał zdziwionym głosem Collin. Błysnął jej latarką po oczach. – Gdzie byłaś? – Jak to? Czemu już nie surfujesz?

Podsunął jej pod nos swój wodoodporny, świecący w ciemności zegarek. Z niedowierzaniem spojrzała na tarczę. Od chwili, gdy opuściła Collina, minęły dwie godziny. – Szukam cię już prawie od godziny – zrugał ją. Serena wciąż gapiła się na zegarek. – Co ci się stało? – Collin ściągnął kurtkę i położył ją siostrze na ramionach. Była rozgrzana ciepłem jego ciała, więc Serena przyjęła ją z wdzięcznością i się nią owinęła. – Cała drżysz i…

– I co? – spytała, próbując wedrzeć się do jego myśli i zobaczyć to, co on widzi, ale jej własny umysł był zbyt ociężały. – Jak zniszczyłaś sobie okulary?

Serena ściągnęła je z włosów. Po prawej stronie brakowało soczewki. – Nie wiem. – Zezłościło ją strachliwe drżenie, które zabrzmiało w jej słowach. – Jak to: nie wiesz? Wzruszyła ramionami. – Spadłaś na kamienie? Pokręciła głową, chociaż wiedziała, że brat nie widzi jej w ciemnościach. – Nie próbowałaś może przypadkiem wspinać się po klifie, co? – spytał.

– Może. – Serena chciała zmusić swój umysł, by przywołał jakiekolwiek wspomnienia z tego wieczoru. – Pewnie spadłam. – Wiesz jakie to niebezpieczne? – Collin wydawał się naprawdę zdenerwowany. W ciszy wrócili do furgonetki, idąc w chybotliwym świetle latarki. Wkrótce dostrzegli przytłumiony blask lamp nad autostradą. Serena wreszcie opanowała się na tyle, że mogła mówić bez dziwnego drżenia w głosie. – Nie wiem, co się stało – powiedziała. – Myślałam, że stoję na urwisku, ale nagle obudziłam się na dole, na piasku, jakbym wcześniej zasnęła.

Collin otworzył drzwi furgonetki i w świetle bijącym ze środka Serena zobaczyła troskę na twarzy brata. Zaczęła zastanawiać się, co dostrzegł na jej twarzy, bo mocno trzymał ją za ręce. – Czy na pewno nic ci nie jest? – I jeszcze na tym samym oddechu dodał: – Masz szczęście, że nie wylądowałaś na skałach. Medycy musieliby cię z nich zdrapywać. Otworzył jej dłonie i popatrzył na ich wnętrza. Były podrapane, jakby bezskutecznie próbowała nimi coś złapać.

Zacisnęła dłonie w pięści. – Jedźmy stąd – powiedziała, siadając na miejscu dla pasażera. Gołe stopy wcisnęła w dywanik. Co się stało z jej błękitnymi sandałami? Dotknęła czubka głowy i zmrużyła oczy, próbując sobie przypomnieć. Poczuła tylko zawroty głowy. Ogień wydawał się chybotliwy, jakby widziała go we śnie. Im bardziej starała się na nim skupić, tym bardziej się od niej oddalał. – Serena. Nagle zdała sobie sprawę z tego, że Collin coś do niej mówi. – Chcesz jechać do szpitala?

– Nie – odparła. – Na pewno? – Tak. Poczuła, jak jego dłoń dotyka jej głowy, a potem popatrzyła na czubki jego palców. Na

palcu wskazującym była pojedyncza kropla krwi. – Chyba uderzyłaś się w głowę – powiedział Collin. – Może jednak pojedziemy do lekarza?

– Nic mi nie jest – próbowała zabrzmieć przekonująco, ustawiając w swoją stronę lusterko na osłonie przeciwsłonecznej. Przyjrzała się zadrapaniu. – Rana nie jest głęboka. – Obiecaj mi, że będziesz się trzymać z dala od urwisk – powiedział. – Obiecuję. Serena wątpiła jednak, by spadła. Pamiętałaby, jak się ześlizguje i próbuje chwycić cokolwiek, co uchroni ją przed upadkiem. – Jedziemy do domu? – spytał Collin. W jego oczach widziała tyle zmartwienia, że aż poczuła się winna. – Tak. Włącz ogrzewanie – powiedziała, zapinając pas bezpieczeństwa.

Denerwowało ją niejasne uczucie, które opanowało jej umysł. Potarła dłonią o dłoń, żeby

się rozgrzać. Nawet znajomy zapach wosku, środka na trądzik i olejku do opalania Collina nie uspokajał jej tak jak zwykle. Chciała znaleźć się jak najdalej od plaży, mimo że wcześniej uwielbiała to miejsce. Chłopak wskoczył za kierownicę, a potem włączył silnik i nagrzewnicę. Serena odwróciła się i spojrzała ku klifom, mając nadzieję, że przez mgłę dostrzeże słaby blask ognia. Nie zauważyła jednak nic niepokojącego. Może jej brat miał rację? Może naprawdę spadła z urwiska? Collin włączył się do spowolnionego przez mgłę ruchu ulicznego i pogłośnił muzykę. Nim zrównali się z innymi pojazdami podróżującymi obwodnicą Santa Monica, serce Sereny wróciło do normalnego rytmu.

– I jak było? – spytała wreszcie. – Skeg zamruczał – odparł Collin. Skeg to ogon deski surfingowej, a mruczenie to dźwięk, jaki wydaje, gdy z dużą prędkością przecina powierzchnię wody.

Jej umysł wydawał się już działać nieco lepiej, więc delikatnie wniknęła do głowy Collina, by zobaczyć, czy on widział coś, co mogłoby rzucić na całą sprawę trochę światła. Nie odkryła niczego niezwykłego, chociaż jej brat zerknął na nią dwa razy, jakby czuł, że przegląda jego myśli. Co by zrobił, gdyby dowiedział się, że naprawdę potrafi w nich czytać?

ROZDZIAŁ TRZECI

W sobotni ranek zapach pieczonych muffinów wypełnił ciepłą kuchnię Sereny. Jej szop, Wally, dreptał wokół swojej miski, niecierpliwie stukając pazurkami o podłogę. Serena pociągnęła łyk zimnej kawy i skończyła opowiadać Jimenie o poprzedniej nocy. – I wtedy obudziłam się na plaży przy falochronie – dokończyła. – To wszystko? – spytała Jimena. – Tak.

Jimena oparła się o kredens i zamyśliła głęboko. Dłońmi przeczesała swoje długie czarne

włosy. Długie rękawy zapinanego na suwak swetra z kapturem skrywały tatuaże na rękach – pozostałość po dniach spędzonych w gangu. Spod biodrówek wystawał tylko tatuaż na brzuchu. – Paskudna historia. – Jimena pokręciła głową. – Ty nakarm Wally’ego, a ja się w tym czasie zastanowię. Serena napełniła miseczkę winogronami, a potem, na drugim talerzu, pomieszała karmę dla kota z jedzeniem dla niemowlaka.

Jimena pomogła jej rozstawić jedzenie na podłodze, a potem usiadła na kuchennym blacie i zaczęła kołysać długimi nogami, to zanurzając je w promieniach słonecznego światła, to znów cofając. – To musiał być sen – zadecydowała i zaczęła wyliczać na palcach swoje argumenty. Miała długie, pomalowane na turkusowo paznokcie. – Po pierwsze, jeśli miałabyś natrafić na grupę Wyznawców, najpierw sin duda14 miałabym wizję.

– Pewnie tak – zgodziła się Serena. To był dar Jimeny. Potrafiła zobaczyć przyszłość. Prawie zawsze wiedziała z wyprzedzeniem, jeśli którąś z dziewczyn czekało poważne starcie z Wyznawcami. Jej

zdolność była nieco upiorna, bo nie dało się w żaden sposób powstrzymać urzeczywistnienia wizji – bez względu na to, jak były okropne. – Po drugie, nikt nie może tak długo stać w ogniu i przeżyć. Gdyby Wyznawcy potrafili robić coś takiego, Maggie już by nas ostrzegła. Maggie rok wcześniej zapoznała ze sobą obie dziewczyny. Z początku ich przyjaźń była bardzo ostrożna. Jimena należała do gangu, kradła samochody i spędzała czas z ludźmi

podobnymi do siebie. Nie miała zamiaru zadawać się z takim mięczakiem jak Serena. Serenie podobało się jednak to, że Jimena nigdy nie uprawiała gry, którą zdawały się uwielbiać inne

dziewczyny – nigdy nie mówiła jednego po to tylko, by zrobić coś zupełnie innego; dlatego szybko nabrała do niej szacunku. Jimena zaś zmieniła zdanie o Serenie już po pierwszej walce z Wyznawcami – ta dziewczyna nigdy się nie wycofywała. Dlatego teraz Jimena gotowa była powierzyć przyjaciółce swoje życie. – Po trzecie – powiedziała, gdy Serena wyciągała z piekarnika babeczki – ogień był zimny. Takie rzeczy są możliwe tylko w snach. Serena wyciągnęła ciastka z foremek i ułożyła je w koszyku. – A po czwarte? – Serena przechwyciła myśl przyjaciółki. Zaniosła muffinki na stół i postawiła je obok masła i dzbanka z kawą.

Jimena zeskoczyła z blatu i ruszyła za nią. Usiadła przy stole. Posmarowała gorącą

babeczkę masłem. Gdy masło topiło się, w powietrze uniósł się kłąb pary. – Po czwarte, gdybyś rzeczywiście napotkała cały gang Wyznawców, dziś by cię tu nie było. Serena pokiwała głową, ale to wytłumaczenie nie wydawało się ostateczne. Wiedziała, że to nie wszystko, ale nie była w stanie rozwiązać problemu. Opadła z powrotem na krzesło. – Gonił mnie Stanton. – Już mówiłaś.

– Chyba mnie złapał. – Serena zsunęła z ramion ciepły sweter Collina. Pokazała Jimenie sińce na ramieniu – wyglądały jak ślady palców kogoś, kto mocno chwycił ją za rękę. Jimena dotknęła czterech okrągłych siniaków na skórze Sereny. – Pewnie sama zrobiłaś to sobie na kamieniach – zapewniła. – Gdyby ktoś cię złapał, to pewnie byś zapamiętała. – Może i tak – powiedziała Serena. – Ale pamiętasz, jak w zeszłym miesiącu Wyznawcy pojmali Morgan i ukradli jej nadzieję? Jimena pokiwała głową. – Była zupełnie oszołomiona – mówiła dalej Serena. – Nie wiedziała, co się jej stało. Może mnie przydarzyło się to samo? – Wyznawcy nie pragną twojej nadziei. Pragną ciebie, Serenita.

– Co nie zmienia faktu, że… – Nie zamartwiaj się – uspokoiła ją Jimena. – Martwienie się nic tu nie pomoże, a tym bardziej cię nie ochroni. Od tego są przyjaciele, a ja będę cię pilnować. – Dzięki. – Serena zamyśliła się nad jedzeniem. – To dziwne, kiedy człowiek zapomni, co

działo się przez prawie dwie godziny. Może powinnam powiedzieć o tym Maggie. Jimena spojrzała na nią poważnie.

– Będziesz musiała poczekać z tym do naszego czwartkowego spotkania przy herbacie. Do tego czasu nie wróci, pamiętasz? Serena już miała odpowiedzieć, gdy otworzyły się drzwi i wszedł Collin. – Cześć – przywitał się. Miał na sobie vansy, workowate spodnie z niskim krokiem i był w złym nastroju. Właśnie wrócił z porannej wizyty na plaży i nawet nie zadał sobie trudu, by zetrzeć z nosa i dolnej wargi maść cynkową. – Jak było? – spytała Serena. – Fale super. Collin otworzył lodówkę i wyciągnął mleko. Stał przy otwartych drzwiach i pił aż do dna,

po czym wyrzucił pusty karton do śmieci i zatrzasnął z powrotem drzwi. Z zadrapań na nodze Serena wywnioskowała, że Collin spadł z deski. Pewnie zrobił sobie krzywdę, skoro wrócił tak wcześnie. Nagle zaczęło mu cieknąć z nosa. Najpierw chciał obetrzeć wilgoć wierzchem dłoni, ale potem wziął ręcznik do naczyń i wytarł nim podbródek i nos. – Tienes mocos15 – roześmiała się Jimena. – Masz kran zamiast nosa.

Collin zmarszczył brwi. Po nieprzyjemnej sesji surfingowej w zatokach miał pełno morskiej

wody, która ciekła mu z nosa w najmniej odpowiednich momentach. – Myślałam, że ciebie nigdy nie zrzuca – dodała z szerokim uśmiechem Jimena. – Nie mówiłeś mi kiedyś, że tak leje się z nosa komuś, komu woda dostała się do zatok po wywrotce? – Słuchaj no, getciaro – powiedział Collin, wybuchając zupełnie nietypowym dla siebie gniewem. – Nawet nie wiesz, jak to jest zlecieć z deski. Zaczął hałaśliwie przekopywać się przez szafki. – Oye, mocoso16. – Jimena wstała, odsuwając krzesło. – Kogo nazywasz getciarą?

– Ciebie. – Collin zatrzasnął drzwi szafki. Jimena wzięła sobie jego słowa do serca i powietrze już zaczynało trzaskać od napięcia. – W El Monte takich jak ty nazywają kukami z Malibu. – Jimena szermowała słowami, rozciągając kolejne sylaby w przesadzonym akcencie meksykańskim, z którym zwykle nie

mówiła. Serena pokręciła głową. W języku surferów „kuk” to wyjątkowo pejoratywne określenie. Oznaczało kogoś, kto wchodził prawdziwym surferom w drogę, robiąc coś bardzo głupiego albo porzucając deskę na wodzie tak, że powodowała wywrotkę kogoś innego.

Oczy Collina zatrzymały się na Jimenie. – Mnie dzisiaj wywalił kuk. Pewnie jeden z twoich kumpli z getta.

– Błagam… – Serena przewróciła oczami. – Musicie się kłócić, ilekroć się spotkacie? Collin chwycił babeczkę i - wciąż patrząc na Jimenę – wsadził ją sobie do ust tak, jakby starał się obrzydzić dziewczynie jedzenie kolejnych, celowo przeżuwając z otwartymi ustami. Pokręciła głową. – Widziałam w życiu krew i trupy, a ty chcesz mnie obrzydzić swoim brakiem manier? – Chrząknęła, jakby wystraszyło ją nagle przywołane wspomnienie. Odwróciła się do Sereny. – Czego dzisiaj będziesz szukać na wyprzedaży? Collin ze złością zastukał w brzeg stołu.

– Na razie – powiedział, wychodząc z kuchni. – Może takiego poncho z frędzlami. – Serena patrzyła, jak jej brat opuszcza pomieszczenie. – Ja chcę znaleźć taką koszulę z poliestru w psychodeliczne wzory. – Jimena pociągnęła łyk kawy. – Lepiej już chodźmy. – Serena wstała. Żałowała, że jej brat i jej najbliższa przyjaciółka tak często się kłócą. Wyszły z domu i ruszyły wzdłuż Fairfax Avenue. Przez jakiś czas szły w milczeniu, aż wreszcie Serena zaczęła rozmowę. – Dasz wiarę, że Morgan uważa, że potrzebuję chłopaka? – Ona już taka jest. – Jimena wzruszyła ramionami. – Nie potrafi żyć bez faceta. – Nie to, żeby nam łatwo było znaleźć sobie chłopaków – odparła Serena.

– Tak – zgodziła się Jimena. – Ilekroć spotkam jakiegoś reteguapo17, to im bardziej mi się

podoba, tym więcej mam o nim wizji. A im więcej mam wizji, tym mniej mi się podoba. Magia znika, gdy widzę go, jak potajemnie robi rzeczy, o których nawet nie ma jeszcze pojęcia. Tak

naprawdę kochałam się tylko w Veto, ale on nie żyje. – Jej słowa zabrzmiały ostro. – Ciebie przynajmniej nikt nie nazywa dziwaczką – pocieszyła ją Serena. Jimena roześmiała się tak głośno, że aż ludzie stojący w kolejce do Red odwrócili się w jej stronę. – Szkoda, że nie widziałam, jak siedzisz cała śliczna i suave-cita18, mówiąc „dziękuję” i „ty

też mi się podobasz” po tym, jak on nie powiedział ani słowa. – Ja za to nigdy nie wściekłam się na kolesia za coś, czego jeszcze nie zrobił – odparowała Serena. – Racja – zastanowiła się Jimena. – Zresztą faceci to tylko mieszanka hormonów i potu. Po

co komu w ogóle chłopak? – Mnie by się przydał – powiedziała słabo Serena.

Jimena uśmiechnęła się do niej. – Mnie w sumie też, ale tym razem chciałabym, żeby było inaczej. Nie chcę znać jego przyszłości. Nie chcę ujrzeć jego nadchodzącej śmierci ani tego, jak zabawia się z jakąś ruca19. Chcę kogoś takiego jak twój brat.

Serena zatrzymała się nagle, a dwóch chasydów idących do synagogi prawie na nią wpadło. – Przecież ty nie znosisz mojego brata! – Chcę jakiegoś vato20 podobnego do twojego brata, a nie samego Collina – poprawiła

Jimena. – Jak to?

– Con tu hermano21 jedyne, co widzę w jego przyszłości, to surfing.

Przez dłuższy czas milczały, a potem Serena odezwała się niepewnie. – Nie myślisz czasem, że może w ogóle nie powinnyśmy mieć chłopaków ze względu na

to, co stanie się z nami w siedemnaste urodziny? – Ja miałam Veto… – wyszeptała Jimena. – … ale on umarł – Serena dokończyła za nią.

Jimena pokiwała głową. – Może nie powinnyśmy. Ich dary miały działać tylko do siedemnastego roku życia. Potem, jak wyjaśniła im Maggie, miał przyjść czas metamorfozy. Musiały dokonać najważniejszego wyboru w życiu.

Mogły albo utracić swą moc i pamięć o tym, kim kiedyś były, albo zniknąć. Te z nich, które znikały, stawały się zupełnie innymi istotami – być może duchami-strażnikami. Nikt tego tak naprawdę nie wiedział, a Córki Księżyca nie rozmawiały o tym ze sobą. Za bardzo je to przerażało. – Vanessa ma chłopaka – dodała z nadzieją Serena. – Tak, ale o mały włos by go nie miała – zauważyła Jimena. Vanessa miała moc stawania się niewidzialną, ale w chwilach silnych emocji jej molekuły szalały, wymykały się spod kontroli. Gdy zaczęła spotykać się z Michaelem Saratogą, jej cząsteczki nie dawały się opanować – stawała się niewidzialna, ilekroć chłopak próbował ją pocałować. – Tam są – Serena podniosła rękę. Catty i Vanessa stały na rogu Fairfax i Beverly w dzwonach z bardzo mocno rozszerzanymi nogawkami. Z pewnością wykradły spodnie z szafy mamy Catty.

Vanessa pokazała im znak pokoju. – Dajemy czadu. – Mrugnęła.

Miała wspaniałą cerę, idealne blond włosy i oczy błękitne niczym u gwiazdy filmowej. Na głowie miała przepaskę, a na nosie okulary z niebieskimi szkłami. Catty wciąż ściągała na Vanessę kłopoty, ale mimo to pozostawały najlepszymi przyjaciółkami. – Miłość i pokój – przywitała je Catty. Ona z kolei była ubrana w nieco artystowskim stylu. Tym razem miała na sobie ręcznie

robiony czepek z sięgającymi do pasa długimi frędzlami, a jej łaciate martensy tak bardzo nie pasowały do dzwonów, że aż wyglądały z nimi doskonale. Spod czepka w kolorze fuksji wypływały kasztanowe loki, a brązowe oczy obramowane były staromodnymi okularami – prawdopodobnie również wykradzionymi z matczynej szafy. – Podoba się wam nasz styl retro? – Vanessa zachichotała w stronę trąbiących na nie

samochodów. – Tak, ale co to za zapach? – Jimena pociągnęła nosem. – Aromaterapia mojej mamy. – Catty przewróciła oczami.

– To lawenda, żebym się nie stresowała. – A czy ty się w ogóle kiedykolwiek stresowałaś? – zaśmiała się Serena. – Nigdy – odparła Catty. – Moja mama po prostu uważa, że wszyscy są zestresowani. Serena uśmiechnęła się.

– Pachnie nawet znośnie. – Ja od ciebie niczego nie pożyczę. – Jimena zmarszczyła nos. Maggie zebrała je wszystkie i wciąż uczyła, jak mają korzystać ze swoich mocy, by walczyć

z Atroxem i jego Wyznawcami. Według Maggie Córki Księżyca stanowiły siłę nie do powstrzymania, ale one się tak nie czuły. Częściej wydawało im się, że to ich moce panują nad nimi, a nie odwrotnie. Vanessa machnęła gazetą. Zakreśliła i ponumerowała wyprzedaże garażowe, a potem zrobiła mapę. – Pierwszą wyprzedaż urządzili zaledwie jedną przecznicę stąd. – Ruszyła w stronę Fairfax Avenue. Kiedy szły razem wzdłuż ulicy, Serena opowiedziała przyjaciółkom o zimnym ogniu i o dziewczynie imieniem Lecta.

– To musiał być sen – stwierdziła Vanessa. – Ogień był zimny. – Skoro chcieli się tylko zabawić, to może zrobiłaś dla kogoś z nich coś dobrego i nie mogli cię skrzywdzić? – zastanawiała się Catty. – Jestem pewna, że nie – powiedziała Serena.

Wyznawca nigdy nie mógł skrzywdzić osoby, która okazała mu bezinteresowną dobroć. Serena spojrzała na Vanessę. Kiedyś Stanton uwięził ją w swoich wspomnieniach

z dzieciństwa. Gdy tam była, próbowała uratować małego Stantona przed Atroxem. Dlatego właśnie nie mógł zrobić jej nic złego. – Znasz kogoś, kto miałby na imię Lecta? – spytała Vanessa. – Nie – przyznała Serena. – To był sen – nalegała Catty. – Przecież dziewczyna w końcu się nie spaliła. – Ja powiedziałam jej to samo – zgodziła się Jimena. – Tak – skrzywiła się z niezadowoleniem Serena. – Tylko że to wydawało się bardzo prawdziwe. – Nie słyszałaś nigdy o snach, z których bardzo chcesz się obudzić, ale nie możesz, i kiedy wreszcie ci się to uda, czujesz ulgę, że to był tylko sen? – Pewnie – Serena pokiwała głową. – Ale to było coś innego. – Jest tylko jeden sposób, by się przekonać – przerwała im Catty, gdy dotarły do pierwszej wyprzedaży. Serena podniosła naszyjnik z małą perłą otoczoną granatami. – Jaki? – spytała, przykładając sobie naszyjnik do czoła. – Wygląda fajnie – powiedziała z podziwem Jimena. – Jak opaska na ból głowy noszona w latach dwudziestych.

– Vanessa przyjrzała mu się bliżej. – Słuchajcie – przerwała jej Catty – mam doskonały pomysł. – Jaki? – Serena wyciągnęła z kieszeni banknot, by zapłacić kobiecie urządzającej

wyprzedaż. Wsunęła sobie naszyjnik do kieszeni. – To proste – uśmiechnęła się Catty. – Cofnę się w czasie i sama sprawdzę. Z nich wszystkich to Catty miała najdziwniejszy dar. Potrafiła podróżować w czasie, zarówno w przeszłość, jak i w przyszłość. Często nie było jej w szkole, bo ciągle zaginała czas. Jej mamie to jednak nie przeszkadzało. Wiedziała, że jej córka jest wyjątkowa. Nie była biologiczną matką Catty – znalazła ją, gdy ta szła wzdłuż drogi na pustyni Arizona; dziewczynka miała wtedy sześć lat. Kobieta chciała oddać ją odpowiednim służbom w Yumie, ale kiedy zobaczyła, jak Catty zagina czas, uznała ją za istotę pozaziemską. Doszła do wniosku, że chronienie tego niezwykłego dziecka przed rządem, który zapewne będzie chciał je pokroić, to jej obowiązek. Wciąż jednak nie wiedziała, że Catty jest boginią. Ludziom jakoś łatwiej było wierzyć w kosmitów niż w boginie. – Kto się ze mną wybierze?

– Ja dziękuję – zadrżała Vanessa. – Nienawidzę tunelu. Tunelem Vanessa nazywała dziurę w czasie, przez którą Catty podróżowała. Poza Catty

tylko Vanessa kiedykolwiek w nim była. – Może ty? – Catty dźgnęła Serenę łokciem. – Zawsze prosiłaś mnie, żebym cię ze sobą zabrała. Serena pokręciła głową. – Nie tym razem.

Chciała spróbować od czasu, gdy Vanessa opisała ciemny, wypełniony wonią spalonej kapusty tunel i emocje związane z podróżą. Nie bała się nawet lądowania. Vanessa powiedziała jej, że gdy przybywały na miejsce przeznaczenia, wpadały we właściwy czas, co było porównywalne z upadaniem na twarde podłoże. Sęk w tym, że Catty rzadko była w swych lądowaniach dokładna. Mogło zdarzyć się tak, że obie dziewczyny wylądowałyby kilka kilometrów od celu, a w pobliżu oceanu to mogło oznaczać coś bardzo niedobrego. Serena i tak chętnie by zaryzykowała, gdyby nie prześladowały jej wspomnienia spotkania z Wyznawcami.

– Nie chcę wpaść na Wyznawców – powiedziała po prostu. – Wybierz się gdzieś indziej, to do ciebie dołączę. – Proszę cię! Nie potrafisz celnie wylądować, a chcesz się przenieść w pobliże urwisk i oceanu – ostrzegła Vanessa. – Rany, tyle ćwiczyłam, a wy wciąż mi nie ufacie – poskarżyła się Catty i zakręciła frędzlami wiszącymi z czepka, a potem spojrzała chytrze na Jimenę. – A ty na pewno nie chcesz się ze mną wybrać?

Źrenice Catty zaczęły się rozszerzać. Gdy zebrała już dość mocy, chwyciła Jimenę za rękę. – Posłuchaj, dla ciebie cała podróż potrwa tylko kilka minut – powiedziała Serena. – My będziemy musiały przeżyć na nowo całą tę noc, a ja nie mam na to ochoty. Było już jednak za późno. Już czuła wokół siebie zmianę, jakby gwałtownie zaczęło spadać ciśnienie. Spojrzała na zegarek Catty – wskazówki ruszyły wstecz. – Stój! – krzyknęła Vanessa. Włosy zaczęły się jej podnosić od wyładowań elektrycznych. Catty nie przerwała, a Jimena chwyciła Vanessę i Serenę.

– Złapcie swoje amulety. Każda chwyciła za wisiorek na szyi. – Do zobaczenia w Kokomo’s! – krzyknęła Jimena, nim Catty znikła w oślepiającym rozbłysku.

Powietrze się uspokoiło. – Czemu się nie cofnęłyśmy? – Vanessa rozejrzała się zdezorientowana.

– Maggie powiedziała mi, że trzymanie amuletu to sposób na to, by pozostać w teraźniejszości, gdy Catty podróżuje w czasie – wytłumaczyła Jimena. – Miałam wam powiedzieć. Przepraszam, zapomniałam. – Dlaczego widziałaś się z Maggie? – spytała Serena. – Chodziło o wizję – odparła Jimena. – Widziałam się z nią chwilę przed tym, jak wyjechała. W tym, że Jimena miewała wizje, które chciała omówić z Maggie, nie było nic dziwnego, ale tym razem Serena miała niejasne wrażenie, że przyjaciółka o czymś jej nie powiedziała. Pozwoliła sobie jednak zapomnieć o tym podejrzeniu. Jimena nigdy wcześniej niczego przed nią nie ukrywała. Vanessa zamyśliła się na chwilę. – Catty mówi, że cały czas istnieje równocześnie. Odczuwamy go w kawałkach, bo tak nas nauczono. Chyba ma rację, bo my jesteśmy tutaj, a ona jest tam. To trochę dziwaczne. – Rzeczywiście, dziwaczne – Serena pomyślała o Catty przemierzającej zimną plażę w tym samym czasie, gdy one czekały bezpiecznie w ciepłym blasku słońca. Zastanawiała się, co widzi teraz jej przyjaciółka. Na czwartej wyprzedaży garażowej Vanessie zaczęło już solidnie burczeć w brzuchu.

– Jestem głodna, a Catty pewnie już wróciła. Serena, Vanessa i Jimena ruszyły wzdłuż alei Fairfax w stronę Farmers Market. Na targ przyjeżdżały całe autobusy turystów, chcących kupić pamiątki i coś zjeść. Jadłodajni było tam tyle, że wybranie jednej zdawało się niemal niemożliwe. Dziewczyny wybrały stolik pod parasolem w Kokomo’s i usiadły. Nieprzerwana procesja turystów przechodziła między stolikami ogródka restauracji, gapiąc się na zawieszone nad ladą zdjęcia gwiazd z ich autografami. Przyglądali się też

dziewczynom, mając nadzieję zobaczyć kogoś sławnego. Vanessa, Jimena i Catty przywykły już do tego, bo wychowały się w Los Angeles. Serena przyjechała tu z Long Beach – turyści w tamtejszym hotelu Queen Mary nie szukali zwykle gwiazd kina. Gdy kelner podszedł do stolika, Vanessa spojrzała na zegarek. – Catty za długo już nie ma – wyszeptała. – Trzeba było jej nie puszczać – powiedziała Jimena. – Już się zdecydowałyście? – niecierpliwił się kelner. – Proszę dać nam jeszcze kilka minut – odparła Vanessa. Mężczyzna ruszył do następnego stolika.

Nagle dziwne prądy zadrżały niczym poruszająca powietrze fala ciepła. Zmieniło się ciśnienie, a ludzie zaczęli rozglądać się, jakby spodziewali się dostrzec nadchodzącą burzę. Serena poczuła, jak jeżą się jej włoski na karku. Catty wylądowała w tłumie na asfaltowym deptaku w pobliżu ich stolika. Ludzie wokół zaczęli odwracać się i gapić na nią. – Skąd ona się tu wzięła? – spytała kobieta w grubych ciemnych okularach. – Pewnie spadła z dachu – skomentował jakiś mężczyzna.

Kelner spojrzał na Catty tak, jakby znalazł właśnie na stole karalucha. – Cześć. – Catty wstała. Była cała mokra. Wokół jej ramienia owinięte było długie pasmo wodorostów. Bez mrugnięcia okiem odwróciła się w stronę gęstniejącego tłumu. – Nie zapomnijcie zobaczyć filmu Głębia oceanu. Już wkrótce będzie w kinach. Turyści zaczęli robić zdjęcia, a kilku nawet nagrodziło ją aplauzem. – Hollywood – roześmiała się Catty, chociaż nadal drżała. Wokół niej zebrały się Vanessa, Serena i Jimena.

– Co ci się stało? – Vanessa ściągnęła jej z ramienia wodorosty. – Właśnie. – Serena zdjęła sweter Collina i owinęła nim Catty. – Co ważniejsze – powiedziała Jimena – co widziałaś? – Źle wylądowałam – wytłumaczyła Catty. – Wpadłam do oceanu i musiałam płynąć do

brzegu. – Czemu od razu nie wróciłaś? – spytała Vanessa. – Nie mogłam. – Catty wzruszyła ramionami. – Spanikowałam.

Serena dostała się do umysłu Catty. Ujrzała ciemność i poczuła, jak zimna woda odbiera Catty siły, gdy ta płynęła w stronę brzegu. Vanessa objęła Catty. – Musisz bardziej uważać. Serena wzdrygnęła się i wycofała z umysłu przyjaciółki. – Chodźmy do mnie – zaproponowała. – Mój dom jest najbliżej. – Może powinnyśmy pójść do mnie – odrzekła Vanessa. – Zawsze tak robisz. – Serena odwróciła się do niej. – Ilekroć Catty jest z nami, nigdy nie chcesz, żebyśmy poszły do mnie. O co chodzi? – To nieprawda – odparła defensywnie Vanessa. – Prawda – huknęła Jimena. – Zgadza się – dodała Catty. – Nie chcesz, żebym zobaczyła coś, co Serena ma w domu? – Nie wygłupiaj się. – Vanessa machnęła ręką. – To tylko twoja wyobraźnia.

Catty i Serena popatrzyły na siebie i pokiwały głowami. Serena wkradła się do umysłu Vanessy w poszukiwaniu powodu, dla którego dziewczyna

nie chciała, by Catty do niej przyszła. Przedarła się przez wspomnienia o Michaelu, rzuciła okiem na pracę domową – nie miała pojęcia, że Vanessa tak dużo się uczy – i odnalazła wspomnienia z wizyty przyjaciółki w jej domu. Nie znalazła jednak niczego, co zdradzałoby jakąkolwiek niechęć dziewczyny do tego miejsca. Wycofała się. Vanessa wpatrywała się w Serenę. – To upiorne. – Po czym się zorientowałaś? – spytała Serena. – Nagle zaczęłam myśleć o pracy domowej! – roześmiała się Vanessa. – Chyba przypadkiem przesunęłaś związane z nią wspomnienia.

Serena wzruszyła ramionami. Razem skręciły w Beverly i wkrótce znalazły się w jej ciepłej

kuchni. Serena dała Catty suchy dres. – Możesz przebrać się w łazience na parterze, koło pralni i suszarni. Jest tam też prysznic, jeśli chcesz skorzystać.

– Dzięki. – Catty znikła w pomieszczeniu gospodarczym przy kuchni. – Ma szczęście, że się nie utopiła. – Vanessa pokręciła głową i wyciągnęła z szafki kakao. – Trzeba jej było nie puszczać. – Serena postawiła na kuchence rondel, podczas gdy Jimena wyjmowała z lodówki mleko. Wtedy usłyszały krzyk Catty. Pobiegły do składziku na ganku. Catty wpadła na nie w biegu. – W łazience jest dzikie zwierzę!

Serena przepchnęła się obok niej i pobiegła do łazienki. Wally właśnie nachylał się nad toaletą, dokładnie myjąc w niej winogrono. – To tylko Wally. – Serena podniosła z sedesu swojego udomowionego szopa. Wytarła mu łapki ręcznikiem i pokazała go Catty. – Powinnam była cię ostrzec, ale myślałam, że Vanessa ci o nim powiedziała. Na twarzy Vanessy odmalował się dziwny grymas. – Ups. – O to chodziło? – spytała Serena. – Nie chciałaś, żeby Catty dowiedziała się o tym, że mam Wally’ego? Czemu?

Catty odezwała się, nim Vanessa zdążyła odpowiedzieć. – Jak możesz zabierać dzikie zwierzę z jego naturalnego habitatu i trzymać w domu? Musi pić z toalety. – Umarłby, gdybym go nie przygarnęła. Opuściła go matka. Poza tym wcale nie pił

z toalety – poprawiła Serena. – Mył winogrono. Catty pokręciła głową.

– Istnieją schroniska dla opuszczonych dzikich zwierząt. – Odwróciła się do Vanessy. – Jak mogłaś mi nie powiedzieć? Musimy coś zrobić. Vanessa przewróciła oczami. – Widzisz? – Co zamierzasz z tym zrobić? – zażartowała Jimena. – Doniesiesz na Serenę?

Zabrała Wally’ego Serenie i podała go Catty. Szop polizał ją w ucho, a potem zaczął przeczesywać jej mokre włosy. Catty pogłaskała Wally’ego. – Nie wydaje się cierpieć. Może jednak mieszkanie z Sereną nie jest gorsze od śmierci. – Dzięki – odparła sarkastycznie Serena. – Przepraszam. – Catty uśmiechnęła się. – Nie chciałam… Nagle spoważniała. – Tylko nie mów mojej mamie. Nigdy!

Odstawiła Wally’ego na ziemię i wróciła do łazienki, by wziąć prysznic i zmienić ubranie. Kilka minut później dołączyła do przyjaciółek. Pachniała mydłem. Usiadły wokół kuchennego stołu, pijąc gorące kakao, a Catty opowiedziała im o wszystkim. – Kiedy dopłynęłam na brzeg, wspięłam się po klifie w pobliżu falochronu, ale niczego nie widziałam. Nie było ognia. Nie czuć było nawet zapachu dymu. – No to pewnie się przewróciłam. – Serena skupiła się na wspomnieniach z tamtej nocy. – Ale to wszystko wydawało się takie prawdziwe. – Lepiej i tak powiedzmy o tym Maggie. – Jimena popatrzyła na przyjaciółki. – Kiedy będziemy u niej na herbacie w czwartek – dodała Vanessa. – Dobrze – zgodziła się Serena i wrzuciła do swojego kakao kolejną piankę. Catty podniosła talię kart tarota ze stołu i położyła je przed Sereną.

– Powróż nam. Wszystkim naraz. Jej głos przepełniało podniecenie, jakby próbowała odpędzić zły nastrój, który opanował Serenę. – Nie wiem, czy tak potrafię – odparła Serena. – Spróbuj – nakłaniała ją Catty. Serena przetasowała karty. – Rozłożę trzy karty. Myślcie o swoich pytaniach, gdy będę tasować. Podniosła wzrok. Przyjaciółki patrzyły na nią. Nie musiała nawet czytać ich myśli, by wiedzieć, że pytają o zimny ogień.

– Teraz każda z was musi przełożyć talię tak, żeby powstały trzy stosy kart. Jeden dla przeszłości, jeden dla bliskiej przyszłości i jeden dotyczący finału całej tej historii.

Dziewczyny podzieliły talię, a wtedy Serena pociągnęła pierwszą kartę z każdego stosu. – Diabeł. – Zmarszczyła brwi. – To niedobry znak. – Co oznacza? – spytała Catty. – Wkroczyłyśmy w negatywny cykl, a nasze problemy będą się mnożyć. Nie będziemy w stanie ujrzeć pełnego obrazu spraw. – Bardzo dziwne. – Catty została uciszona. – Mów dalej. – Vanessa pokiwała głową. Serena odwróciła kartę z drugiego stosu i położyła na stole. – Księżyc. – Jimena uśmiechnęła się. – Dla nas to na pewno dobry znak.

– Nie – szepnęła Serena. – Ta karta mówi o tym, co wkrótce się zdarzy. Będzie nam

trudno z powodu jakiegoś oszustwa. – Rety. – Catty otworzyła szerzej oczy. – To tylko karty – uspokoiła Vanessa. – Nic nie znaczą. Odwróć następną. Serena tak właśnie zrobiła. – Kapłanka. Ręka zaczęła się jej trząść, więc szybko ukryła ją pod stołem. Przyjaciółki zaczęły się w nią wpatrywać. – I co? – popędziła ją Catty. – Jak to się skończy? Serena pozbierała karty. – Spróbujmy od nowa.

Potasowała karty i oddała talię do podzielenia. Odwróciła pierwszą, a potem drugą i trzecią kartę. Wizerunki diabła, księżyca i kapłanki pojawiły się w tej samej kolejności. – Przestań się wygłupiać – zrugała ją Jimena. Serena westchnęła. – Nie wygłupiam się. – Co oznacza kapłanka? – spytała Vanessa Serena postukała kartę palcem. – Stoimy na rozdrożu, a zakończenie będzie inne, niż się spodziewamy. – To nie musi oznaczać nic złego – powiedziała Vanessa z nadzieją.

Serena chrząknęła. – Nadchodzą zmiany. Nie podobało się jej ostrzeżenie dawane przez kartę z wizerunkiem kapłanki. – Nieważne. – Catty wstała. – Karty i tak nie mogą przewidzieć przyszłości. Poza tym już

mi się znudziły. Lepiej poćwiczmy nasz taniec.

– Dobry pomysł. – Jimena włączyła radio. – Hay que ser muy desinhibida para esto22,

Vanesso. – Co ona mówi? – Vanessa poruszyła stopami w rytm muzyki. – Musisz pozbyć się zahamowań – drażniła się z nią Catty. – Skąd wiesz? – spytała Vanessa. – Nie znasz hiszpańskiego. – Bo zawsze się spinasz! Jeśli chcesz zrobić wrażenie na Michaelu, to musisz zakręcić tyłkiem! Vanessa wzięła głębszy wdech i ruszyła za Jimeną.

– Con mas sensualidad23. – Jimena zakręciła biodrami.

– To zrozumiałam. – Vanessa uśmiechnęła się. Serena wciąż wpatrywała się w karty. – No, chodź. – Jimena złapała ją za rękę i odciągnęła od stołu. Dziewczyna zaczęła tańczyć razem z nią, ale wciąż spoglądała na kartę diabła. Narysowana na karcie istota miała głowę i nogi kozła, ale pośladki i piersi kobiety. – To w tarocie karta tajemnicy – wyszeptała. – Nigdy nie zwiastuje niczego dobrego. – Przestań – upomniała ją Vanessa. – Musimy poćwiczyć nowe kroki, żebyśmy wyglądały czadowo, gdy zespół Michaela zagra w Planet Bang.

– Żebyś ty wyglądała czadowo – poprawiła Catty. – Tak! – odparła z zadowoleniem Vanessa. – Dobrze. – Serena próbowała skupić się na tańcu, ale karty wciąż przyciągały jej wzrok, jakby chciały ostrzec ją przed czymś ważnym.

ROZDZIAŁ CZWARTY

W poniedziałek w szkole Serena postawiła na ziemi swoją wiolonczelę i powoli otworzyła szafkę. Wciąż myślała o Sonacie g-moll Chopina. Jeśli chciała zagrać ją dobrze na zimowym koncercie, musiała więcej ćwiczyć. Zaznaczała takty, które sprawiały jej najwięcej

problemów, i zaczynała od nich, męcząc je dopóty, dopóki palce nie poruszały się gładko w trakcie grania szybszych partii. Przytrzymała drzwiczki szafki, wyciągnęła podręcznik do algebry i włożyła swoje nuty z powrotem do środka. Ktoś pchnięciem zatrzasnął drzwiczki. Serena odwróciła się szybko i zachłysnęła powietrzem. O rząd szafek opierał się Zahi. Przeprowadził się do Kalifornii z Francji dwa tygodnie temu. Oczy zasłaniała mu czarna grzywka. Mimochodem odrzucił włosy w tył. W jego lewym uchu błyszczał kolczyk. Serenie bardzo podobały się jego kanciaste rysy, jasnobrązowe oczy, francuski akcent i europejski wdzięk. – Jak się dziś miewasz, Sereno? – Miał najwspanialszy akcent świata. Żałowała, że nie jest w stanie powstrzymać oblewającego policzki rumieńca. – Cześć. – Rzuciła mu bezczelny uśmiech. Równie dobrze mogła przyczepić sobie neon z napisem: „Serena Killingsworth durzy się w Zahim, nowym chłopaku w jej szkole, niesamowitym przystojniaku, który jest również

inteligentny i mówi po francusku, a także…” – Ponoć możesz odczytać moją przyszłość z kart tarota. – Popatrzył na nią z nieskrywanym zainteresowaniem. – Kto ci tak powiedział? – spytała przekornie. – Morgan. – Morgan, tak? – Serena przekrzywiła głowę. Każdego dnia rozmawiali ze sobą trochę dłużej i Serena nabierała pewności, że podoba się Zahiemu co najmniej w połowie tak, jak on podoba się jej. Czyżby chciał, żeby odczytała mu karty tylko po to, by mieć pretekst do odwiedzin? Spojrzała mu w oczy. Nie potrafiła

odwrócić wzroku. Jedynym równie przystojnym chłopakiem w szkole był Michael Saratoga, ale on był całkowicie oddany Vanessie.

– Jeśli przepowiadasz przyszłość, to czy powinienem się ciebie bać? – Oparł ręce na szczycie szafek, przysuwając się do niej tak blisko, że aż poczuła ciepło jego ciała.

– Może. – Przechyliła się w jego stronę. Bardzo podobało jej się to, jak na nią patrzy. – Nie musisz się mnie bać – powiedziała zapraszająco. – To tylko zabawa. Przepowiem ci przyszłość za darmo. Czy nie wydawała się zbyt spragniona? Faceci zwykle tak na nią nie działali. Co takiego było w Zahim, że czuła się przy nim tak cudownie? – Powróżę ci w zamian z kawy. – A nie z herbaty? – spytała. – Nie. Tam, skąd pochodzę, kawa jest tak mocna, że po wypiciu można odwrócić filiżankę

i czytać z fusów. – Nie wiedziałam, że tak się to robi we Francji. – Mówię po francusku – wytłumaczył – a moja rodzina mieszkała we Francji, ale pochodzę z Maroka. Mówię również po arabsku. – Ostatnie słowo wyszeptał tak, że leniwie przesunęło się jej po policzku. Serena podniosła wiolonczelę i zaczęła odchodzić. Zahi poszedł za nią. – Czy w ogóle wydaję ci się interesujący?

– Słucham? – Zatrzymała się i spojrzała na niego. – A może należysz do jakiejś grupy wyznaniowej? Takiej, która nie zezwala na rozmowy z chłopakami? – Czemu tak myślisz? – Od tygodnia próbuję nakłonić cię, byś zaprosiła mnie do siebie, i wciąż mi się nie udało. Przesunął dłonią po jej ramieniu. Na widok jego leniwego uśmiechu Serena poczuła, że odpływa. Nie odsunęła ręki.

– To jak? – Przeciągnął się powoli, unosząc nad głową swoje książki. Jego czarny golf uniósł się, a Serena zauważyła słońce wytatuowane wokół pępka. – Jasne, możesz do mnie wpaść. – Chrząknęła i spojrzała na swój top w kolorze fuksji i przystrojone piórami spodnie w zebrę, a potem uśmiechnęła się zalotnie. – Czy ktoś, kto praktykuje bardzo poważną religię, ubierałby się tak jak ja? Zahi roześmiał się. Miał perlisty, nieposkromiony śmiech, na dźwięk którego Serena zapragnęła go objąć. – Dlatego właśnie chciałem cię poznać. Odważnie się ubierasz. Ja jestem artystą. Uwielbiam kolor i styl. Rozejrzyj się po korytarzu. Wydaje się, że pełno tu zimowych ptaków,

czyż nie? Wszyscy w szarościach, bieli i granacie. Ty wyglądasz jak przybysz z tropikalnego raju. Serena wcześniej o tym nie myślała. Świeciło słońce, ale korytarze i tak wydawały się ciemne. Potem spojrzała na Zahiego. Miał na sobie czarny golf, czarne dżinsy, czarne buty i szeroki czarny pas z ciekawą srebrną sprzączką. – I kto to mówi! – roześmiała się. – Podoba mi się twój śmiech. – Przysunął się bliżej. Wślizgnęła się do jego umysłu, by szybko rzucić okiem. Jego myśli i wspomnienia istniały w języku francuskim i arabskim. Może wreszcie miała szansę na prawdziwego chłopaka? Nie było możliwości, by odpowiadała na jego myśli. Nie rozumiała z nich ani słowa. – O czym teraz myślisz? Na jej twarzy pojawił się powolny, niewymuszony uśmiech. – Nie znam ani słowa po francusku – odpowiedziała. – Ani po arabsku. – I to cię cieszy?

– Może. – Przechyliła głowę. – Zobaczymy. – Zawsze tak często się uśmiechasz? – spytał. – Wyglądasz, jakbyś skrywała jakąś wielką tajemnicę. Gdybyż znał ten jej sekret… – Tak, chyba mam kilka tajemnic – odparła przekornie. – Wyjaw mi je – wyszeptał. – Nie mogę. – Pokręciła głową.

– Podoba mi się twój kolczyk w języku. – Dotknął jej dolnej wargi. Serce aż jej podskoczyło. To, jak na nią patrzył, i ten delikatny dotyk jego palca na jej ustach… Twarz Zahiego przybrała nagle poważny wyraz, gdy się ku niej nachylił.

– Podobasz mi się, Sereno. – Pogłaskał ją po policzkach. Chciała go pocałować, właśnie tam, na środku korytarza, pośród przepychających się koło nich dzieciaków. Zahi wbił w nią spojrzenie, jakby czytał jej w myślach, i chwycił ją za rękę. – Najpierw chcę dostać zaproszenie. – Zahi – próbowała wypowiedzieć jego imię tak, jakby nie ćwiczyła tego w domu przed lustrem. – Może przyjdziesz do mnie dziś wieczorem? Zahi przechylił się bliżej ku Serenie – tak, że zaczęła zastanawiać się, czy ją pocałuje. Właśnie wtedy usłyszała hałas w korytarzu i czar chwili prysł.

Odsunęli się od siebie i odwrócili. W ich stronę szła Morgan. Miała na sobie długi skórzany płaszcz, a pod nim krótką czerwoną sukienkę. Czarne zamszowe buty sięgały za kolana. Włosy miała pełne słonecznego światła i blasku. Każdy chłopak, koło którego przechodziła, komentował jej wygląd lub gwizdał na jej widok. Zahi też się jej przypatrywał. Pewnie się w niej kochał, jak większość chłopaków w szkole. – A, Morgan – skomentowała sucho Serena. – Jesteś od niej ładniejsza. – Zahi zadziornie dotknął jej podbródka.

– Obawiam się, że nie. – Ależ tak – nalegał z rozbrajającym uśmiechem. – Masz klasę i styl, który dowodzi, że potrafisz samodzielnie myśleć. – Delikatnie dotknął jej ręki. – Muszę już iść na lekcję. Nauczyciel nienawidzi spóźnialskich. Zobaczymy się niedługo, prawda? Odbiegł tyłem, wciąż obserwując Serenę, a potem odwrócił się i popędził dalej. – Klasa i styl – szepnęła, spoglądając za nim. Jimena, Vanessa i Catty podeszły do niej od tyłu. – Co się tak rozmarzyłaś? – Jimena zaczęła się jej przyglądać. – Zahi – odpowiedziała Catty, uśmiechając się przebiegle. – To oczywiste, że bardzo się jej podoba. – Jest naprawdę fajny. – Vanessa taksowała go wzrokiem.

– Serena lubi takich mrocznych i udręczonych – dodała Jimena. – Jest artystą – broniła się Serena. – Jak zamierzasz się z nim całować z tą sztangą w języku? – spytała Jimena, żartobliwie

popychając przyjaciółkę. – Całować? Serena jeszcze nigdy nie zastanawiała się nad tym, że kolczyk może w tym przeszkadzać. Naprawdę tak będzie? Swojego ostatniego chłopaka nie miała nawet okazji pocałować, a wszystkie inne jej pocałunki były tylko niezręcznymi buziakami z gry w butelkę, jeszcze z czasów szóstej klasy – gdy nie miała przekłutego języka. – Pary chyba tak robią. – Vanessa uśmiechnęła się z lekką melancholią. – Chyba że stają się niewidzialne – drażniła się z nią Catty. – To nie jest śmieszne.

Vanessa wciąż była drażliwa na punkcie problemów, jakie miała z całowaniem Michaela. Zapewne działo się tak, bo obawiała się ich powrotu. – Tylko nie liż go po twarzy jak w filmach – powiedziała Jimena. – Faceci tego nienawidzą. – Skąd wiesz? – zażartowała Catty. – Lizałaś kogoś po twarzy?

– Posłuchaj głosu doświadczenia – przechwalała się Jimena. – Nie przysysaj się do niego za szybko, bo możesz ukruszyć sobie ząb. Gdy już wepchnie ci

język do gardła… – Fuj! – powiedziały jednym głosem Vanessa, Catty i Serena.

– Takie jest prawdzie życie, chicas24. – Jimena skrzyżowała ręce na piersi. – Chcecie

wiedzieć czy nie? Serena podniosła rękę.

– Ja chcę wiedzieć. – Ja też – dołączyła do niej Vanessa. – Jeśli facet wsadzi ci język zbyt głęboko do ust, odsuń się i uśmiechnij do niego. Jeśli zrobisz tak kilka razy, zorientuje się, że tego nie lubisz. – A jeśli się nie zorientuje? – Wtedy włóż mu do ust czubek języka, żeby zrozumiał, że całowanie to nie to samo, co duszenie. – Jesteście żałosne – powiedział ktoś drwiąco. Odwróciły się i zobaczyły stojącą przy swojej szafce Morgan. – Jeśli ktoś wam się podoba, to wszystko dzieje się samo z siebie. – Może ty zawsze całujesz chłopaków, którzy mają spore doświadczenie. – Catty uśmiechnęła się złośliwie. – My jednak wolimy facetów, których nie toczą jeszcze żadne choroby. – To nie jest śmieszne – odparła Morgan. – Poza tym czy ty kiedykolwiek byłaś na randce, Catty? – No seas pesada25 – wymamrotała cicho Jimena.

– Co? – Morgan odwróciła do niej głowę. – Powiedziała, żebyś nie zachowywała się jak kolec w tyłku.

– Catty uniosła brwi. – Coś ci się nie podoba? Morgan obrzuciła Jimenę spojrzeniem. Jimena uniosła głowę i popatrzyła na nią. – To która zamierza się całować? Morgan wyciągnęła z szafki truskawkowy błyszczyk i pomalowała nim wargi. Żadna z dziewczyn jej nie odpowiedziała.

– Przecież i tak się dowiem – powiedziała i spojrzała wrogo na Jimenę. Jimena przekrzywiła głowę i skrzyżowała ręce na piersi. Catty przewróciła oczami. – Od kiedy to twoja sprawa? Morgan wyciągnęła z szafki książki.

– Nie obchodzi mnie to. – Popatrzyła na dziewczyny drwiąco. – Sereno, będziesz dziś po południu w domu? – Może, a co? – Pytam bez powodu. – Morgan zatrzasnęła drzwi szafki i ruszyła korytarzem. – Rany, ależ ona mi działa na nerwy. – Serena patrzyła, jak Morgan odchodzi niespiesznie. – Powinnyście dać jej szansę – odezwała się Vanessa. Wszystkie trzy odwróciły się i spojrzały na nią z niedowierzaniem.

– Jasne, przecież ona tylko próbowała ci odbić Michaela – dodała Catty z ironią. Zadzwonił dzwonek i dziewczyny pobiegły na lekcje. Serena szybko zapomniała o Morgan i zaczęła układać plany na wizytę Zahiego. Zastanawiała się, czy powinna upiec ciasteczka czekoladowe. Postanowiła, że po drodze do domu zatrzyma się w Ralph’s i kupi czekoladę. Wyglądała przez okno w kuchni. Pomieszczenie wypełniał zapach świeżo upieczonych ciasteczek. Blada, niepełna tarcza księżyca wisiała już na niebie, choć słońce jeszcze nie zaszło. – To jak dotąd twoje najlepsze ciasteczka – powiedziała zza jej pleców Jimena, rozkładając na stole swoje spodnie w kolorze khaki. – Powinnyśmy zacząć je sprzedawać. Serio. Otworzyły się tylne drzwi i wszedł Collin. – Cześć – powiedział. Usta i nos nadal miał pokryte białą maścią cynkową.

– Oye, Serena, do twojej kuchni właśnie wszedł payaso26.

– Czy ty nigdy nie wracasz do domu? – Collin wyglądał na niezadowolonego.

Nabrał garść ciasteczek. – Nie są dla ciebie – poinformowała go Jimena. – Są dla Zahiego. – Zahi? – spytał Collin. – Kto to? Serena poczuła, że panikuje. Collin właśnie dowiedział się, że przychodzi do niej chłopak.

Czy znowu zacznie bawić się w jej stróża? – Zahi to przyjaciel Sereny – wytłumaczyła Jimena. Collin spojrzał na siostrę. – Poznałem go już? – Nie – odparła z lekkością Serena. – Dopiero niedawno się tu przeprowadził. Collin usiadł przy stole. – To może lepiej się z nim zapoznam. – Nie masz własnego życia? – zakpiła Jimena. – Gdybyś znalazł sobie dziewczynę, nie musiałbyś bawić się w przyzwoitkę Sereny.

Collin wbił w nią spojrzenie. – Tak, przydałoby mi się takie utrapienie jak ty.

– Możecie wreszcie przestać? – Serena miała już dość. Collin spojrzał na zegar. – Na razie – burknął i wyszedł z kuchni. – Ale z niego… – zaczęła Jimena. Serena weszła jej w słowo.

– Nie uważasz czasem, że tak się ze sobą kłócicie, bo tak naprawdę podobacie się sobie nawzajem?

– Mira27, Sereno – zaśmiała się Jimena. – Umiesz czytać mi w myślach, więc wiesz, że to

nieprawda.

Ktoś zadzwonił do drzwi. Serena pobiegła otworzyć, mając nadzieję zobaczyć Zahiego. Z rozmachem rozwarła drzwi. Na wyłożonym kafelkami ganku stała Morgan, spoglądając na wyblakłe ceramiczne żaby i trolle, stojące pod ustawioną przy wejściu opuncją.

– Morgan? – Serena nie potrafiła ukryć zawodu. – Wystarczyłoby zwykłe powitanie. – Dziewczyna pewnie wkroczyła do środka. – Czego chcesz? – Serenie nie podobało się, że Morgan próbuje zajrzeć do wnętrza jej domu. Dziewczyna zamachała banknotem dwudziestodolarowym. – Chciałabym, żebyś powróżyła mi z kart. – Miała na sobie to samo ubranie co w szkole. Serena wciąż na nią patrzyła.

– Proszę – dodała Morgan ciszej. Serena pokręciła głową. – Dzisiaj wróżka nieczynna. Wślizgnęła się jednak delikatnie do umysłu Morgan, by sprawdzić, o co chodzi. Panował

tam chaos niedokończonych myśli i mnóstwa obaw. Serena zawsze wyobrażała sobie, że wnętrze Morgan jest pełne spokoju. Takie na pierwszy rzut oka sprawiała wrażenie. To była jednak tylko poza. Serena przedarła się przez powierzchnię myśli, próbując znaleźć tę, za którą mogłaby podążyć. Wielka przemowa przed zawodami w czwartek. Zakupy. Limit na karcie kredytowej. Limit? Serena nawet nie miała karty. Wreszcie udało się jej znaleźć to, czego szukała. Morgan podobał się Collin. Nawet więcej niż tylko „podobał”. Serena absolutnie nie chciała, by jej brat został jednym z trofeów tej dziewczyny. – Serena – z początku to słowo ledwie do niej dotarło. Potem ktoś zaczął krzyczeć jej do ucha. Z ociąganiem opuściła umysł Morgan.

– Co ci się stało? – Morgan pocierała skronie, jakby czuła obecność Sereny w swojej głowie. – Wyglądałaś, jakbyś była w transie.

– Zamyśliłam się. – To jak, powróżysz mi z kart? – spytała niecierpliwie. – Jasne. Serena zamknęła frontowe drzwi, obmyślając już plan. Był zły. Nie powinna go realizować. Musiała jednak za wszelką cenę utrzymać Morgan z dala od Collina. – Ciemno tu – pożaliła się Morgan. – To włącz światło – Serena ruszyła korytarzem. Nie chciała, by koleżanka dostrzegła na jej twarzy uśmiech i nabrała podejrzeń. Morgan wcisnęła włącznik. Wiszący nad wejściem żyrandol rozbłysnął jasno. Dziewczyna

podążyła za Sereną przez korytarz i ciemną jadalnię, włączając po drodze światła. Wreszcie weszły do kuchni przez drzwi wahadłowe. Pachniało świeżymi ciasteczkami. Na stole, obok spodni khaki, leżał zwinięty Wally. Jimena rozcinała nogawki aż do kroku, żeby zszyć je później i przerobić na długą spódnicę.

– Ohyda – skomentowała Morgan. – Co? – Serena zastanawiała się, czy chodzi o przerabianą właśnie odzież. – Ten szop – odparła Morgan z obrzydzeniem. – Te zwierzęta chorują na rzeczy, którymi człowiek może się zarazić. – Co kilka miesięcy zabieram go do weterynarza. – To pewnie i tak niezgodne z prawem. – I co z tym zrobisz? – Jimena odłożyła nożyczki i zaczęła wpatrywać się w Morgan.

Wally chyba wyczuł wzbierające między nimi napięcie. Zeskoczył ze stołu i popędził ku Morgan. Dziewczyna cofnęła się, machając połą płaszcza, żeby go odpędzić. Jimena roześmiała się, a Morgan rzuciła jej wściekłe spojrzenie. Serena zabrała ze stołu talerz ciasteczek.

– Poczęstuj się, właśnie je upiekłam. Morgan spojrzała na ciasteczka tak, jakby ktoś częstował ją trutką na szczury. – Nie, dziękuję. Zanim usiadła, dokładnie omiotła dłonią krzesło. Serena usadowiła się po przeciwnej stronie stołu i cztery razy przetasowała karty. Położyła

talię naprzeciw Morgan. – Podziel karty na trzy stosy lewą ręką. Morgan spojrzała na Jimenę. – To sprawa prywatna, rozumiesz?

– Jasne. – Jimena obdarzyła ją sztucznym uśmiechem. Zabrała spodnie i wyszła z kuchni.

Morgan podzieliła karty na trzy kupki, ale wciąż patrzyła na tylne drzwi, jakby spodziewała się zobaczyć w nich Collina. Serena wzięła karty i zaczęła się zastanawiać, co stałoby się, gdyby Morgan wiedziała, że Collin jest na górze. Pewnie znalazłaby powód, żeby pójść na piętro i przypadkiem wejść do jego sypialni. Odsłoniła pierwszą kartę, ale nawet na nią nie popatrzyła. – Przyszłaś do mnie, by zapytać o chłopaka – obwieściła, jakby wyczytała tę informację z karty. Morgan uśmiechnęła się. Wyglądała tak, jakby te słowa zrobiły na niej wrażenie.

– O nie! – Serena gwałtownie nabrała powietrza, odsłaniając następną kartę. – Co? – Morgan natychmiast przechyliła się do przodu. Jak zwykle, wyglądała idealnie. Jak ona to robi? – Nie podobasz mu się. – Serena przepraszająco wzruszyła ramionami. Czy na pewno? W rzeczywistości nie miała pojęcia, co Collin czuje do Morgan. W oczach dziewczyny coś się wtedy zmieniło. Czyżby była smutna? Ona? Serena zaczęła jej współczuć. Dostała się do umysłu koleżanki i znalazła tam coś, co ją zaskoczyło. Zazdrość. Morgan czegoś jej zazdrościła? Jej? Serenie Killingsworth? Dokładnie przyjrzała się temu

uczuciu, zaskoczona tym, jak bardzo Morgan podziwiała jej sposób ubierania się i jak bardzo pragnęła być tak utalentowana jak ona. Serena złagodniała. Powoli wycofała się z umysłu dziewczyny i odsłoniła kolejną kartę. Już zaczęła mówić, że jest jeszcze szansa, kiedy Morgan jej przerwała. – Wiesz, Sereno – powiedziała – naprawdę powinnaś inaczej dobierać ubrania. Przynosisz bratu wstyd. Serena ze zdziwienia aż otworzyła usta. Naprawdę tak było? Czy Collin jej tak powiedział?

Z furią wtargnęła z powrotem do głowy Morgan i przeglądała jej myśli, próbując odnaleźć wspomnienia, jakie mogła mieć z rozmowy z Collinem – takiej, w której powiedziałby, że wstydzi się za siostrę. Kiedy niczego nie znalazła, zatrzymała się i wycofała z umysłu dziewczyny. Morgan popatrzyła na nią dziwnie.

– Masz aspirynę? – spytała. Serena przeszukała szafki, a potem wróciła z dwiema tabletkami i szklanką wody. Podała je koleżance. Dziewczyna wrzuciła je sobie do ust i popiła wodą.

Collin wrócił do kuchni. Przebrał się w vansy, spodnie khaki oraz staromodną hawajską koszulę z palmami i plażami – tę, którą Serena kupiła mu w Aardvark’s. – Cześć, Collin. – Ból głowy Morgan nagle w cudowny sposób zniknął. Założyła nogę na nogę, ukazując ładną opaleniznę tuż nad cholewkami butów. Collin zdziwił się na jej widok. Czy był niezadowolony? Nie. Popatrzył na Morgan z radością. – Cześć. Co u ciebie? Morgan spojrzała na Serenę. – Chyba karty ci się pomyliły. – Co? – spytał Collin. – Serena właśnie próbowała utrudnić mi życie.

Dziewczyna wstała i zaczęła bawić się guzikami od koszuli Collina. – Ja przekazuję tylko to, co powiedzą mi karty – skłamała Serena. Morgan wzruszyła ramionami.

– Nie przejmuj się. Tak przywykłam już do twojej zazdrości, że wcale mi nie przeszkadza. – Co? Nigdy ci niczego nie zazdrościłam. – Daj spokój. – Morgan machnęła ręką. – To oczywiste. Widzę, jak na mnie patrzysz. Serena przeniosła spojrzenie z Morgan na Collina. Spodziewała się, że brat będzie jej

bronił, ale on tylko popatrzył na nią tak, jakby sprawiła mu zawód. Wiedziała, że nie powinna tego robić. Maggie uczyła ją, by nigdy nie korzystała ze swego daru dla własnej korzyści, zwłaszcza wtedy, gdy mogła komuś zaszkodzić. Trudno. Po raz kolejny wdarła się do umysłu Morgan i zaczęła szukać, aż znalazła przemowę, nad którą dziewczyna tak ciężko pracowała. Zepchnęła ją za wspomnienie z przyjęcia bożonarodzeniowego, w czasie którego Morgan wypchała sobie biustonosz chusteczkami. Serena jeszcze nie doprowadziła tej umiejętności do perfekcji, więc Morgan pewnie przypomni sobie część tekstu, ale na pewno nie będzie w stanie wygłosić go z właściwą dla siebie pewnością. Zadowolona wycofała się z głowy koleżanki. Morgan potarła skronie. – Nic ci nie jest? – Collin wydawał się zmartwiony. – Nie, tylko okropnie boli mnie głowa. – Morgan podejrzliwie spojrzała na Serenę. – A nigdy mi się to nie zdarza. Serena starała się ukryć złośliwy uśmiech, który powoli rysował się na jej twarzy. Podniosła ciasteczko i odgryzła kawałek. Morgan nadal pocierała skronie.

– Pojedźmy na plażę – spojrzała na Collina. – Przyda mi się odrobina świeżego powietrza. – Jasne.

– Nie powinnaś przypadkiem ćwiczyć swojego przemówienia? – Serena uśmiechnęła się sztywno. – O co ci chodzi? – Morgan zdawała się zagubiona. – Ponoć w czwartek masz wygłosić przemowę przed rozpoczęciem zawodów – odparła niewinnie Serena. Morgan przez chwilę wyglądała na zamyśloną, jakby próbowała na czymś się skupić. – Nie mam teraz do tego głowy. Wyszła z Collinem, a wtedy do kuchni wkradła się Jimena. – Dobra, co jej zrobiłaś? – Skąd wiesz, że jej coś zrobiłam? – Mrużyłaś oczy i wyglądałaś jak zombie. Wiem, że grzebałaś jej w głowie. – Myślisz, że Morgan to zauważyła? – Jest zbyt skupiona na sobie. To co jej zrobiłaś?

Serena nagle przypomniała sobie o Maggie. – Nabroiłam. – Maggie na pewno będzie zawiedziona. – Wskoczyłam do jej umysłu. Nie zrobiłam nic wielkiego, ale jednak coś tam zmieniłam. Powiedzmy, że tym razem otwarcie zawodów będzie różniło się od poprzednich. Jimena uśmiechnęła się. – To mi się podoba. Zawsze są straszne nudy. Już nie mogę się doczekać. – Nie powinnam była tego robić. Tylko że ona tak okropnie mnie wkurza… – Nie martw się. Morgan to rata.

– Rata? Szczur28? – spytała Serena.

– Dziewczyna, która ciągle zadaje się z chłopakami. Nie ma własnego życia. – Jimena spojrzała na zegarek. – Muszę jechać do szpitala pediatrycznego, żeby odpracować

wystarczająco dużo godzin w tym miesiącu. Przepraszam, ale nie mogę zostać dłużej. – Do zobaczenia jutro – pomachała jej Serena. Kiedy Jimena wyszła, Serena usiadła na krześle i ustawiła sobie wiolonczelę między nogami. Uwielbiała to, że w czasie grania musi obejmować swój instrument. Marzyła o tym, że może pewnego dnia spotka na scenie swoich idoli – ludzi takich jak Yo-Yo Ma czy HanNa Chang. Wzięła smyczek i zaczęła grać. Muzyka otoczyła ją i wypełniła poczuciem tęsknoty. Grała zaledwie kilka chwil, gdy uniosła głowę i aż zachłysnęła się ze strachu. W kuchni stał Zahi i się jej przyglądał.

– Wybacz – przeprosił. – Tylne drzwi były otwarte, a ja usłyszałem muzykę. – Uśmiechnął się. – Sprowadziła mnie do ciebie, jak byś mnie wzywała. Była cudowna. – Dziękuję. Serena zastanawiała się, czemu nie złości jej to, że Zahi wszedł do jej domu bez pukania i bez zapowiedzi. Przysunął sobie krzesło. – Uwielbiam wiolonczelę – powiedział nieśmiało. – Ja też – zgodziła się. – Przekazuje uczucia jak żaden inny instrument. Jest taka pełna smutku i spektakularna. Wydaje się niemalże ludzka w tym, jak potrafi wyrażać emocje. Serena zaczerwieniła się i poczuła, że opowiadanie o swojej pasji było głupie. – To dzięki tobie – wyszeptał poważnym tonem.

Poczuła, że przemawia do niej z głębi siebie – z tego miejsca, do którego rzadko

kogokolwiek dopuszczał. – Wiolonczela to tylko drewno i smyczek. To ty jesteś prawdziwym instrumentem. Kiedy grasz, słyszę głębokie emocje.

– Delikatnie musnął jej policzek. – Dziękuję. – Była zachwycona tym, co jej powiedział. – Zagraj jeszcze – powiedział. – Proszę. Pochyliła się nad wiolonczelą. Zaczęła od długiej, mocnej nuty, upewniając się, że dźwięk

był przez cały czas równy. Potem jej palce przyspieszyły, a ona sama wkroczyła do innego świata. Kuchnia i Zahi znikli, a wokół tańczyła już tylko muzyka, w której Serena mogła się zagubić.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Serena usiadła na rozkładanym krześle, włożyła do ust lizaka i zaczęła go nerwowo ssać. W sali gimnastycznej pachniało potem, pozostałym po rozgrywanych tu przez lata meczach koszykówki. Na wypolerowanej drewnianej podłodze piszczały tenisówki, kiedy uczniowie

wlewali się do pomieszczenia i rozmawiali głośno, oczekując na rozpoczęcie ceremonii. Wreszcie światła przygasły, a na scenę weszła Morgan, uśmiechając się do członków drużyny, siedzących na ławce za jej plecami. Miała na sobie błyszczące wzorzyste spodnie i obcisłą bluzkę. Biła od niej pewność siebie. Serena musiała przyznać, że wyglądała świetnie. Morgan stanęła za mównicą i wygięła ku sobie pałąk mikrofonu. Potem zamarła na chwilę, nerwowo owijając sobie wokół palca kosmyk włosów. – Dzień Bożego Narodzenia w szóstej klasie był jednym z najgorszych w moim życiu. Uczniowie na widowni popatrzyli po sobie i zaczęli wzruszać ramionami. Siedzący za nią zawodnicy zaczęli niespokojnie wiercić się na krzesłach. – Tego dnia wypchałam sobie biustonosz chusteczkami – powiedziała zbyt głośno, a mikrofon zapiszczał.

– Brawo – krzyknął ktoś. Niektórzy uczniowie zaczęli się śmiać. Trener Dambrowsky szybkim krokiem przemierzył podium, głośno tupiąc. – Chusteczki wypadły, gdy zaczęłam tańczyć – ciągnęła z powagą Morgan. – Najpierw wypadła jedna, potem kolejna, aż wreszcie pobiegłam do łazienki i opróżniłam stanik. Dziewczyna spojrzała na reflektory tak, jakby właśnie zdała sobie z czegoś sprawę. – Nie wypychajcie sobie biustonoszy chusteczkami. Być może wydaje wam się, że chłopcom nie podobają się dziewczyny bez biustu, ale ja przekonałam się, że wcale tak nie jest. Chłopcy nagrodzili ją aplauzem. Morgan zaczęła mówić dalej, ale jej słowa zrobiły się cichsze, gdy trener Dambrowsky odebrał jej mikrofon. – To była całkiem interesująca przemowa, ale może teraz już przedstawimy naszą drużynę futbolową – powiedział i oddał jej mikrofon. Morgan uśmiechnęła się uprzejmie i spojrzała na zawodników siedzących na

rozkładanych krzesłach. Chichotali diabolicznie. Niektórzy zaczęli do niej machać. Dziewczyna milczała dłuższą chwilę, jakby próbowała sobie coś przypomnieć.

– Trzeba było skorzystać ze skarpetek – mówiła dalej. – Ale bałam się, że będą śmierdzieć. – Położyła sobie dłonie pod piersiami. – Cieszę się, że już nie muszę się o to martwić, ani męczyć się z tymi usztywnianymi stanikami. Chłopcy wyli i gwizdali. Zawodnicy zaczęli bić brawo. Trener Dambrowsky znów chwycił za mikrofon. – Dziękujemy, Morgan – powiedział nerwowo. – Może już usiądź, a ja przedstawię naszych graczy. Morgan usiadła, a Serena nawet z tylnego rzędu widziała, że cała się czerwieni. Uczniowie w sali gimnastycznej wciąż jeszcze się śmiali, gdy Jimena, Serena, Catty i Vanessa wyszły na słońce. – Czemu Morgan mówiła o wąchaniu biustonosza? – zastanawiała się Catty. – Jak to miało nas zachęcić do oglądania meczu? – dodała Vanessa. Jimena nie mogła przestać się śmiać.

– Tak, to zdecydowanie miało sens – spojrzała na Serenę. – Obiecałaś, że nic nie powiesz! – złajała ją przyjaciółka. – No nieźle. – Catty popatrzyła na nią z podziwem. – Co jej zrobiłaś? – Niemożliwe! – Vanessa szeroko otworzyła oczy. – Zawsze wiedziałam, że Morgan

wypycha stanik. Pamiętam to przyjęcie. – Cofnij nas w czasie, żebyśmy mogły jeszcze raz posłuchać tej przemowy – Jimena poprosiła Catty. – Wróćmy na przyjęcie! – źrenice Catty rozszerzyły się, jakby w jej mózgu już płonęła energia. Wskazówka minutowa na jej zegarku zaczęła się cofać. Serena chwyciła ją za nadgarstek.

– To nie jest zabawne. Naprawdę źle się z tym czuję. – I powinnaś. – Vanessa jak zwykle była miła. – Cała szkoła usłyszała jej wyznanie. Będzie się czuła upokorzona. – Czemu Serena ma się z tym źle czuć? – spytała Catty. – Morgan zasłużyła sobie na to po wszystkim tym, co zrobiła. Za plecami Vanessy pojawił się nagle Michael Saratoga i objął ją ramieniem. Jego czarne włosy opadały na ramiona w grubych splotach. Wokół bicepsa widać było tatuaż w kształcie drutu kolczastego. Chłopak miał ostre, kanciaste rysy, wspaniały uśmiech i łagodne ciemne oczy.

– Cześć, dziewczyny. Wiecie, czemu przemowa Morgan była taka dziwna? – Nie! – krzyknęły jednym głosem.

Michael uśmiechnął się. – Tylko pytałem. Morgan podeszła do nich, tupiąc wściekle. Szyję i dekolt wciąż miała różowe. – Ty wiedźmo! – krzyknęła do Sereny. Wszyscy odwrócili się i spojrzeli na nią.

– Wiem, że mi coś zrobiłaś! – Co ci odbiło? – Jimena podeszła do Morgan i zaczęła ją odpychać. Serena chwyciła Jimenę za ręce i przytrzymała. Morgan wbiła w Serenę spojrzenie. – Jak inaczej mogłabym wyjść na podium i opowiedzieć wszystkim o najbardziej

upokarzającym dniu mojego życia? Coś mi zrobiłaś! – Niby co mogłam ci zrobić? – Serena starała się wyglądać na szczerą. – Przepowiadasz przyszłość – stwierdziła Morgan. – Na pewno potrafisz dużo więcej. Pewnie rzuciłaś na mnie urok, bo podobam się twojemu bratu! Jak inaczej mogłabym

zapomnieć swoje przemówienie? Powiedziałam wszystkim o chusteczkach! Morgan przerwała. Popatrzyła na Michaela, a jej policzki przybrały barwę głębokiej czerwieni. Roześmiali się wszyscy poza Sereną.

– Nikt nie rzucił na ciebie uroku, Morgan – powiedział Michael. – Robiłaś po prostu to, co zawsze. – Co? – Skupiałaś się wyłącznie na sobie. – Nigdy nie zapomniałabym swojej przemowy. – Morgan położyła sobie dłonie na biodrach. – Jeśli Serena naprawdę coś ci zrobiła, to powinnaś być jej wdzięczna – dodał Michael. – To była najlepsza ceremonia otwarcia od początku roku.

Morgan przekrzywiła głowę. – Masz rację. – Uśmiechnęła się do Sereny, ale jej oczy wciąż spoglądały mściwie. – Skąd mi to przyszło do głowy? To pewnie trema w związku z tym przemówieniem. Odwróciła się i odeszła. – Rany. – Michael wyglądał na zmartwionego. – Nigdy jeszcze nie widziałem jej tak przygnębionej. Może przechodzi załamanie? Może powinniśmy powiedzieć o tym szkolnemu psychologowi? – Nic jej nie jest – zapewniła go Vanessa i spojrzała jeszcze na Serenę, nim odeszła razem z Michaelem.

– Nie przejmuj się Morgan – uspokoiła ją Catty. – Zrobiłaś coś naprawdę zabawnego. Serena przechwyciła jej myśli i wiedziała, że przyjaciółka jeszcze kilka razy powtórzy sobie

całą ceremonię. – Spotkamy się później w Chado’s. – Catty odeszła. Kiedy zniknęła, Serena spojrzała na zegarek. – Muszę iść, bo spóźnię się na lekcję gry na wiolonczeli. – Dobra, do zobaczenia – odparła Jimena.

Serena zabrała swoją wiolonczelę z sali muzycznej, a potem poszła na lekcję do domu Belli. Miała problem z szybkimi przejściami i za każdym razem słyszała, jak Bella cmoka ze zniecierpliwienia. Jednak dopiero nierówny, długi ton spowodował, że nauczycielka delikatnie dotknęła smyczka, dając jej znać, że powinna przerwać. – Sereno – powiedziała z mocnym rosyjskim akcentem. – Pamiętasz, że grasz na wiolonczeli? Czy aby nie uznałaś, że zmieniła się w bęben? – Przepraszam. – Dziewczyna poczuła się zakłopotana.

Bella westchnęła ciężko, usiadła obok i objęła Serenę, kładąc ręce na jej dłoniach, by wskazać właściwe ułożenie palców i pokazać, jak zagrać szybkie przejścia, z którymi uczennica miała problemy. Kiedy cofnęła ręce, Serena wciąż czuła zapach bzowego pudru. Zagrała raz jeszcze. – Doskonale – pochwaliła Bella. Usiadła na kanapie naprzeciw Sereny. – To, że mam taką uczennicę jak ty, stanowi jedną z moich największych radości. – Ale…? – dodała Serena.

– Ale artysta musi codziennie oddawać się swej pracy, nawet w te dni, kiedy nie chce mu się ćwiczyć. Nawet w te dni, gdy myśli krążą wokół chłopców, tańców i sukienek. Sam talent… – wzruszyła ramionami. – Osoba mniej utalentowana może odnieść większy sukces dzięki sumiennym ćwiczeniom, ale nigdy nie będzie w stanie dotknąć ducha tak, jak ty.

Podeszła do okna, jakby nagle została w pokoju sama. Potem odwróciła się i znów spojrzała na uczennicę. – Obyś się nie zawiodła, Sereno. Dwadzieścia minut później Serena weszła do Chado’s. Uwielbiała patrzeć na metalowe puszki na herbatę, którymi obstawiono ściany w pierwszym pomieszczeniu. Zajrzała do sali lawendowej, gdzie podawano herbatę. Była już zatłoczona. Potem dostrzegła Maggie, siedzącą w kącie przy oknie. Naprawdę wyglądała jak emerytowana nauczycielka. Długie siwe włosy zebrała w kok, jej delikatne palce przesuwały się po uszku filiżanki. Uśmiechała się bez wyraźnego powodu. Uniosła filiżankę i napiła się herbaty.

Serena podeszła do Maggie i postawiła wiolonczelę przy stoliku. Kobieta wstała i przytuliła Serenę.

Dziewczyna zaczęła się uśmiechać, ale szybko przestała. Maggie patrzyła na nią dziwnie. – Co się stało, skarbie? – opiekunka dotknęła jej policzka. – Wydajesz się rozbita. – Bo ja… Opuściła wzrok. Córki Księżyca nigdy nie powinny korzystać ze swoich mocy, by

krzywdzić innych, a Serena zdecydowanie skrzywdziła Morgan, nawet jeśli dziewczyna na to zasłużyła. Jak miała opowiedzieć o tym Maggie? Nie chciała sprawiać jej zawodu. Nim miała okazję to wytłumaczyć, frontowymi drzwiami weszły Jimena, Vanessa i Catty. – Cześć. – Catty usiadła. – Powiedziałaś już Maggie o swoim śnie? – Nie – odparła Serena. – O jakim śnie? – Maggie podniosła filiżankę i pociągnęła duży łyk. – To był bardzo dziwny sen – oznajmiła Serena powoli. – Był w nim ogień. – Tak – dodała Jimena. – Tylko był zimny.

– Płomienie były zimne, ale i tak spalało się w nich drewno – wytłumaczyła Serena. – Ale dziewczyna, która weszła w ogień, pozostała nietknięta – dokończyła za nią Vanessa. – Jak ona miała na imię? Lecta? Maggie nagle podniosła wzrok. – Co się stało? – Serena wychyliła się naprzód. Maggie była zbyt potężna, by wpuścić kogokolwiek do swego umysłu, ale jej emocje zadrgały w powietrzu jak aura. – Sereno, biedactwo – zaczęła kobieta z wyraźną troską.

Serena nerwowo zaciskała pod stołem drżące palce. – Powiedz. – Obawiam się, że widziałaś tajemną ceremonię Atroxa. – Maggie z powagą popatrzyła na dziewczyny. – Chciałam porozmawiać z wami o nowych Wyznawcach, ale to wydaje się gorsze. Frigidus ignis29.

– Co to takiego? – spytała Jimena. – Atrox obdarza nieśmiertelnością swoich ulubionych popleczników oraz Córki Księżyca, które przejdą na jego stronę i zostaną Wyznawczyniami. Wybrańcy wkraczają w zimny ogień, którego płomienie wypalają śmiertelność i obdarowują życiem wiecznym. Serena osłupiała. – To nie był sen? – Ale ja tam wróciłam! – zaprotestowała Catty. – Nie widziałam żadnego ognia. – Nie mogłaś go dostrzec – westchnęła Maggie. – Atrox nie pozwoliłby ci go zobaczyć,

chyba że… Popatrzyła na Serenę i nagle zamilkła.

– Co? – spytała Serena. – Lecta to nie imię tej dziewczyny – powiedziała Maggie. -Lecta oznacza „wybraną”. Lecta albo Lectus w przypadku mężczyzny. To wielki zaszczyt zostać wybranym z całego legionu Wyznawców i otrzymać jeden z największych darów, jaki może zaofiarować Atrox… nieśmiertelność. – Wydawałoby się, że ludzie, którzy o tym wiedzą, będą próbować wskoczyć w ogień – stwierdziła Jimena. – A niech to, dobrze byłoby żyć wiecznie. – To nie takie proste. – Maggie sposępniała. – Atrox musi cię zaprosić. Jeśli tego nie uczyni…

– To co? – Catty nerwowo łyknęła herbaty. – Jeśli próbujesz wejść w ogień, nawet ledwie tknąć go dłonią, a nie jesteś wybrańcem, spotka cię straszna śmierć. Serena zaczęła drżeć. Dotknęła płomieni. Co to mogło oznaczać? – Tylko dlaczego Atrox mnie pozwolił ujrzeć tę ceremonię, a Catty nie? – Serena próbowała mówić spokojnym głosem. Maggie przerwała i pokręciła głową. – To starożytny obrzęd. Nie wiedziałam, że wciąż się go praktykuje.

Serena nie mogła się pozbyć ohydnego uczucia, rosło w niej. Maggie dotknęła jej ręki swoją ciepłą dłonią. – Musisz być ostrożna. Atrox i jego Wyznawcy bywają bardzo uwodzicielscy. Mogą podstępem spowodować, że dołączysz do nich i nie będą przy tym korzystać ze swoich mocy. – Czy jestem jedną z wybranych? – Serena ledwie wydusiła z siebie te słowa. – Być może – odpowiedziała jej Maggie. – Być może Atrox cię wybrał.

Serena poczuła rozchodzący się po całym ciele dreszcz. Jimena spojrzała na nią. – Będziemy na ciebie uważać. Nie pozwolimy, by cokolwiek ci się stało. Serena ze smutkiem pokręciła głową. – Pamiętacie karty tarota? Diabeł, Księżyc i Kapłanka? One przewidziały mój upadek. – Nie – stwierdziła twardo Maggie. – Nigdy nie możesz się poddawać.

– Przecież powiedziałaś, że Atrox nie pozwoli ci dostrzec ognia, chyba że… – Nie – przerwała Maggie. – Powiedziałam, że Atrox jest bardzo uwodzicielski. Jedna z mocy zła to dar przekonywania ludzi, że nie mogą uciec przed swoim przeznaczeniem.

Tymczasem sytuacja nigdy nie jest beznadziejna.

Kelnerka przyniosła piętrowe srebrne talerze z kanapkami i przekąskami.

Maggie nalała wszystkim herbaty i kontynuowała ściszonym głosem: – Musisz być teraz bardzo silna. Coś musi łączyć tę nową grupę Wyznawców z zimnym ogniem, chociaż to Stanton i banda z Hollywood pokazali ogień Serenie. Pamiętajcie, że w hierarchii Atroxa istnieje spora rywalizacja o stanowiska. Nim wróciła do tematu, rozejrzała się, czy nikt ich nie słucha.

– Jako że Córki Księżyca mieszkają w Los Angeles, oczywiste jest, że każdy ambitny Wyznawca przybędzie tutaj w nadziei na odniesienie wielkiego zwycięstwa. Będzie chciał uwieść Córkę Księżyca lub skraść jej moc. Atrox takiego Wyznawcę nagrodziłby przyjęciem do Wewnętrznego Kręgu. Maggie zjadła kawałek babeczki i mówiła dalej przyciszonym głosem. – Atrox jest bezwzględny. Mógł podstępem zmusić Stantona, by pokazał Serenie ogień, aby była tym bardziej podatna na zabiegi tego, który spróbuje przekonać ją, by weszła w płomienie.

Serena wpatrywała się w swoją herbatę. Czy Maggie uważała, że naprawdę zdradzi Córki Księżyca? Jimena chwyciła ją za rękę i mocno ścisnęła. Maggie zdawała się czytać im w myślach. – Ludzie niegdyś uważali, że Hekate poniechała swych obowiązków i stała się siłą zła, ale to nieprawda. – Kim jest Hekate? – spytała Catty.

– To bogini bezksiężycowych nocy – wytłumaczyła Maggie i wypiła łyk herbaty. – Jeśli jest boginią bezksiężycowych nocy, to z pewnością jest zła – założyła Vanessa. – Skąd ten pomysł? – Maggie zdawała się być zdziwiona. – Ktoś musi rządzić ciemnością. Przecież to właśnie wtedy ludzie najbardziej potrzebują

pomocy, prawda? – Zatem Hekate była dobra? – spytała z nadzieją Jimena. – Uczyniła wiele dobrego. – Kobieta zawahała się. – Ale potem… – Co się stało potem? – Catty stawała się niecierpliwa. – Nie wiem. Może zbyt długo przebywała w ciemności.

Wszystkie popatrzyły na Serenę – nawet Jimena. Czy myślały, że będzie rządzić mrokiem? Że zostanie Wyznawczynią? Maggie mówiła dalej: – Hekate w wyrazisty sposób symbolizuje toczącą się w każdym z nas walkę dobra ze złem.

Serena nagle poczuła się źle z powodu swojej bezczynności. Musiała coś zrobić. Jej mięśnie były zbyt spięte, a nogi i ręce za bardzo jej drżały, by mogła dalej siedzieć przy stole.

Skoczyła na równe nogi. – Lepiej już pójdę. – Nie rób tego – powiedziała Maggie i spojrzała na nią łagodnie. Serena próbowała się uśmiechnąć, ale w jej oczach pojawiły się łzy. Podniosła futerał z wiolonczelą i szybko wyszła z herbaciarni.

Nie zwolniła aż do chwili, gdy znalazła się na rogu Trzeciej i La Cienega, gdzie przystanęła, czekając na zmianę świateł. Patrzyła przez ulicę na Beverly Center. Parkingi umieszczono tam nad ziemią, aby zapobiegać przeciekom metanu, stanowiącego śmiertelne niebezpieczeństwo chemiczne w tej części Los Angeles. Centrum handlowe miało dziwny kształt, bo okręcało się wokół czynnego

szybu naftowego. Ktoś zawołał ją po imieniu. Odwróciła się. Zahi zamachał do niej.

– Sereno, co robisz? – Podbiegł w jej kierunku. – Śnisz na jawie? To w sumie dobrze, bo mogłem cię dogonić. Spojrzała na światło. Zdążyło już zmienić się na zielone. Błyskała już nawet żółta wskazówka, nakazująca przechodniom, by się zatrzymali. Chłopak wziął od niej wiolonczelę i przebiegli przez ulicę. Zniecierpliwieni kierowcy zaczęli na nich trąbić. – Wydajesz się zdenerwowana. – Wyglądał na zmartwionego. – Czy coś cię gryzie? – Nic takiego. – Może chcesz o tym porozmawiać, co? Na pewno poczujesz się lepiej. Wziął ją za rękę. Dotyk zaskoczył Serenę. Spojrzała mu w oczy – były jasne i patrzyły tak, jakby była jedyną ważną dla niego osobą na całym świecie. Ostrzeżenie Maggie nie wydawało się już tak istotne. Serena nie pierwszy raz znalazła się w niebezpieczeństwie. Ledwie w zeszłym miesiącu musiała wraz z Jimeną ratować Catty i Vanessę przed Wyznawcami. Dlatego wiedziała, że poradzi sobie z Atroxem. Oczywiście, że tak. Czym miała się martwić, skoro spodobała się tak fajnemu facetowi? – Musisz od razu iść do domu? – Nie cofnął ręki. Pokręciła głową. – Nie. Tata dzisiaj wraca później. Pracuje nad dużą sprawą, a Collin surfuje. – Dobrze. Zechciej zatem wybrać się ze mną do kawiarni Michael Richard’s na cappuccino.

– Jasne – odparła, chociaż jej żołądek już pękał od herbaty i babeczek. Chciała być z Zahim. – Świetnie. – Uśmiechnął się i pocałował ją w policzek. Spłoszona pocałunkiem aż zachłysnęła się powietrzem. Wtedy usłyszała wołanie Jimeny. – Oye, Sereno! Zaczekaj! Obejrzała się.

Vanessa, Catty i Jimena przebiegały przez ulicę, a samochody właśnie ruszały z miejsca. Powietrze wypełniły kakofonia klaksonów i pisk hamulców. Zahi cofnął się. – Masz plany z przyjaciółkami. Powinienem sobie pójść, tak?

Serena chciała iść z nim, ale nienawidziła dziewczyn, które porzucają przyjaciółki tylko po

to, by być z facetem. – Tak. – Próbowała ukryć rozczarowanie. – Chyba tak. Zahi odszedł.

– Fajny jest. – Catty żartobliwie dźgnęła ją łokciem. – Podoba mi się jego akcent. Ciekawe, jak to jest żyć we Francji? I nagle zapadło milczenie. Przyjaciółki zaczęły zastanawiać się nad swoim przeznaczeniem i tym, co było im pisane po ukończeniu siedemnastu lat. – Tak – powiedziała cicho Serena. – Też o tym myślę. Zbyt długie myślenie o przemianie było przerażające. Nie chciała tracić wspomnień ze wszystkich wspólnych przygód. Popatrzyła na przyjaciółki. Czy też odczuwały podobne obawy? Miały po piętnaście lat. Metamorfoza miała nastąpić już za dwa lata. Vanessa jako pierwsza przełamała minorowy nastrój. – Chodźmy do Skinmarket i wypróbujmy nowe makijaże. – Dobra! – krzyknęła Catty.

Pobiegły do schodów ruchomych i wjechały na siódme piętro. Serena zatrzymała się przy stoisku z różnokolorowymi sztucznymi rzęsami. – Będziesz wyglądać jak payasa – ostrzegła ją Jimena i wzięła do ręki parę z czerwonymi piórkami. – Co to takiego? – Klaun – roześmiała się Jimena i zaniosła rzęsy do kasy. – Za to naprawdę fajny. Catty pisnęła. Odwróciły się wszystkie. Trzymała w ręku spray do włosów i szablon. – Patrzcie! Możemy wymalować sobie na włosach serca i błyskawice. – Zrób mi takie! – poprosiła Jimena.

Kilka sekund później miała już srebrne błyskawice na obu bokach głowy. – Nieźle! – Serena uśmiechnęła się i spróbowała sobie przypomnieć, co ją tak martwiło, gdy

wcześniej wybiegła z Chado’s. Wszystko było w porządku. Miała wspaniałe przyjaciółki i chłopaka, któremu się podobała.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

W piątkowy wieczór Jimena i Serena stanęły w kolejce ludzi chcących dostać się do Planet Bang. Serena rozpoznała kilka osób i zamachała do nich. Szybki rytm muzyki przebijał się przez ściany i falował wokół nich, powodując, że wszyscy miarowo kiwali głowami, ale serce

Sereny zadrgało z innego powodu. Rozejrzała się, mając nadzieję, że zobaczy Zahiego. Jej nowe rzęsy rzucały na górną część pola widzenia dziwny cień. – Zobacz tylko. – Jimena kiwnęła głową w stronę tłumu. – Widziałaś kiedyś tylu churisimos vatos30?

Na jej ustach zagościł zmysłowy uśmiech, kiedy przechwyciła spojrzenia kilku chłopaków stojących w kolejce i przyglądających się jej. – Ja szukam tylko jednego. – Znokautujesz go tymi rzęsami. – Jimena wciąż przyglądała się chłopakom. – Są super i dobrze o tym wiesz.

Serena pozwoliła sobie na przebiegły uśmiech. Nigdy nie obchodziło jej, czy chłopakowi

podoba się jej styl. Robiły wrażenie jej nowe rzęsy i brokatowe fale, które namalowała sobie na nogach. Spędziła popołudnie u Freddiego na przedłużaniu włosów. Teraz jej czarne kosmyki z rudymi końcówkami układały się w cudowne fale i opadały aż na ramiona. – Widzisz go? Jimena pokręciła głową. – Nieźle cię trafiło. – Nie do wiary, że aż tak się denerwuję. – Serena wzięła głęboki wdech. – Hormony – roześmiała się Jimena. – To nie nerwy. To oczekiwanie. Bardzo chcesz go pocałować. Kiedy się poruszała, na jej włosach połyskiwały wymalowane sprayem błyskawice. Obie miały na sobie cekinowe bransoletki – Jimena srebrną, a Sereną złotą – dopasowane do kreacji. – Może jest już w środku. – Serena postąpiła o krok naprzód. – Uspokój się – próbowała ją ułagodzić przyjaciółka. Przed drzwiami na żądanie ochrony otworzyły torebki. Wykidajło ze złotym zębem

uśmiechnął się i gestem wskazał im kasę.

Zapłaciły i weszły do ogromnego wnętrza, które kiedyś było salą balową. Od pulsującej

muzyki wibrowała podłoga, a stojące po obu stronach sceny maszyny wypuszczały do sali kłęby sztucznej mgły. W oparach tym lepiej widać było grę świateł. Błękitne i czerwone lasery przecinały powietrze w rytmie punkrockowego beatu. Pokręciły się trochę po zatłoczonym parkiecie. Chłopcy odwracali się i gapili na nie. – Nie wiem, dlaczego tak się denerwujesz z powodu spotka nia z tym Zahim – skomentowała Jimena. – Mogłabyś przebierać w facetach. – Może – odparła Serena z szerokim uśmiechem. – Ale Zahi to nie zwykły facet. Jest wcieleniem doskonałości. Jimena zaczęła się śmiać.

Muzyka przestała grać, a didżej zaczął skakać po scenie. – No, dalej, dach rozbujajcie tę budę! – krzyknął do mikrofonu. – Ręce w górę i rozbujajcie tę budę! Ludzie zatrzymali się i unieśli ręce akurat na wejście muzyki. Didżej podkręcił atmosferę, a potem uderzył industrialnym rytmem. Muzyka przejęła władzę nad klubowiczami, wszyscy ruszyli do tańca. Jimena i Serena stały na skraju parkietu. – Nie widzę go. – Serena czuła, jak jej serce zaczyna bić szybciej z niecierpliwości, kiedy rozglądała się po ciemnych kątach parkietu.

– Przyjdzie! – Jimena przewróciła oczyma. – Stańmy w świetle. Chcę widzieć, jak bardzo ludziom podoba się moja kreacja. Przeniosły się do bufetu, gdzie obcięty na krótko barman podawał bezalkoholowe drinki i precle. – Jesteś gotowa? Chcesz coś? – spytała Jimena, kładąc na barze dolara za pepsi. Serena skoncentrowała się. – Większość facetów uważa, że wyglądasz odjazdowo, ale nie chcą porzucać dziewczyn, z którymi tu przyszli. Jimena miała na sobie połyskującą srebrną spódnicę i odsłaniający ramiona top z paskiem wokół szyi. – Dobra, przechodzę na wersję bikini. Zsunęła spódnicę poniżej pępka. Jej tatuaże wyglądały zachęcająco, a kolczyk w pępku lśnił, gdy wyrównywała krawędź spódnicy z linią bioder. – Teraz zdecydowanie przyciągasz uwagę – roześmiała się Serena. – Jak zawsze. – Dobra, kop głębiej w ich głowach. – Jimena uśmiechnęła się szeroko. – Czy ktoś z nich zastanawia się, co lubię czytać?

Zmysłowo przesunęła ręką po biodrze i zatrzymała dłoń na talii. – Ech… nie. – Serena przerwała.

W myślach kogoś z klubowiczów wykrywała coś dziwnego. Niemożliwego. Coś, co przypominało jej słowa Collina. Jimena świetnie dziś wygląda. Pokręciła głową. Collin z pewnością surfował lub siedział w domu. Jednak nadal skanowała gości klubu, szukając swojego brata. – Co? – Jimena spojrzała na nią uważniej. – Znalazłaś go? – Przykro mi, że nie znalazłaś dziś swojego Pana Doskonałego – powiedziała wreszcie Serena. Jimena wzruszyła ramionami. – Może jutro.

Didżej przeskakiwał między stylami muzycznymi. Przeboje, house, disco i techno. Kiedy

wreszcie zobaczył, przy czym tańczą goście, zaczął się trzymać jednego gatunku. Zaczął kolejną piosenkę, a błyskający stroboskop upodobnił salę do starego, drgającego filmu. Wtedy go zobaczyła. Zahi szedł do niej. Nie miał na sobie luźnych spodni jak inni. Na czarny podkoszulek założył skórzaną marynarkę. Zaczesane do tyłu i przedzielone na środku włosy opadały mu na oczy. Serena ścisnęła Jimenie rękę. – Musisz się wyluzować – powiedziała Jimena. – Nie potrafię. – Oczywiście, że potrafisz. – Jimena wciągnęła ją na parkiet. – Jesteś boginią, pamiętasz? Jesteś absolutnie wyluzowana.

Położyła dłonie na biodrach Sereny i zaczęła tańczyć, a ich ciała popłynęły razem z muzyką. – Niech cię zapragnie – wyszeptała Jimena. – Niech spędza kolejne długie, bolesne noce na marzeniach o tobie.

– Patrz i cierp. – Serena uniosła ręce w górę. Czubkami palców dotknęła opuszek Jimeny, a potem poczuła jeszcze czyjeś dłonie na biodrach. Raptownie nabrała powietrza. Serce jej przyspieszyło. Obróciła się powoli. Dłonie już nie spoczywały na jej talii. Zahi tańczył obok niej powoli i zmysłowo. Jego dżinsy ocierały się o jej gołe nogi. Przyciągał ją coraz bliżej, aż jego oddech zmieszał się z jej tchnieniem. Jego oczy pochłaniały ją całą. Serce Sereny biło tak gwałtownie, że nie mogła złapać tchu. Jimena zachichotała. – Na razie. – Pomachała jej ręką i już po chwili Serena została sama z Zahim. Nawet muzyka zdawała się odległa.

– Bałem się, że nie przyjdziesz. – Zahi wymruczał słowa niczym delikatne, leniwe pocałunki.

Wewnątrz Sereny zawirowało jakieś cudowne pragnienie. – Musiałam poczekać, aż Jimena zdobędzie samochód – wytłumaczyła, zastanawiając się, czy Zahi w ogóle słyszy ją przez muzykę. – Pięknie dziś wyglądasz – powiedział. Jego palec pogłaskał ją po nagiej szyi. Serena poczuła przypływ adrenaliny. Jej serce biło jak szalone. – Cieszę się, że jesteś tu ze mną. Przysunął usta do jej szyi. Delikatny oddech łaskotał jej kark. Zamknęła oczy i powoli go objęła. Nigdy wcześniej nie była tak blisko chłopaka. Nie

wiedziała, że to tak przyjemne uczucie. Jego wargi przesunęły się w górę, po policzku, w poszukiwaniu jej ust. Wreszcie przeżyje swój pierwszy pocałunek. Odwróciła się ku niemu, rozchylając lekko usta, gdy ktoś klepnął ją w ramię. Jimena, idź sobie – pomyślała. Czyjaś dłoń klepnęła ją po raz kolejny, tym razem mocniej i bardziej zdecydowanie. Otworzyła oczy i odwróciła się gniewnie. Stał za nią jej brat.

– Collin? – spytała z niedowierzaniem. – Co ty tu robisz? – A ty co robisz? – Zawsze mówiłeś, że Planet Bang to miejsce dla pozerów i amatorów – przypomniała mu

Serena. – Jak widać. – Patrzył twardo na Zahiego. Morgan wysunęła się zza Collina. – Cześć, Sereno. – Uśmiechnęła się z satysfakcją.

Jak zwykle wyglądała niesamowicie. Miała na sobie lśniącą czarną haleczkę i rybaczki, a na nogach sandały. Jej włosy połyskiwały i falowały. Chwyciła Collina pod rękę i przytrzymała go zaborczo. – Właśnie opowiadałam twojemu bratu o tym, jak rzuciłaś na mnie urok. – Nie rzuciła na ciebie uroku, Morgan – poprawił Collin. Dziewczyna wzruszyła ramionami. – Urok? – Zahi roześmiał się i popatrzył na Serenę. – Czy ona nazwała cię wiedźmą? – Ja nic nie zrobiłam. – Serena poczuła się podenerwowana swoim kłamstwem. Nagle znalazła się przy niej Jimena.

– A ty wciąż to samo? – Spojrzała na Collina. – A ty co tu robisz? Morgan odezwała się, nim Collin zdążył odpowiedzieć.

– Wiem, że coś mi zrobiła, gdy byłam w jej domu. Nigdy nie boli mnie głowa. – Myślisz, że Serena to bruja? Wiedźma? – spytała niebezpiecznie Jimena. – Takie rzeczy są możliwe – odparła Morgan. – Naukowcy zbadali klątwy i one istnieją. Prawda, Collin? Serena bliżej przyjrzała się bratu. Ignorował Morgan, przypatrywał się Jimenie. – Znasz się na wiedźmach i zaklęciach, Jimeno? Pewnie rzuciłaś na facetów niejeden urok. – Co do tego nie możesz mieć pewności, co? – burknęła Jimena. Collin uśmiechnął się ironicznie. – Skąd pomysł, że chciałbym ją mieć? – Zgadza się. – Jimena kiwnęła głową w kierunku Morgan. – Ty lubisz błyszczące i uśmiechnięte dziewczyny.

– Co to miało znaczyć? – Morgan wiedziała, że została właśnie obrażona, ale nie do końca wiedziała jak.

– Jeśli trzeba ci to wyjaśniać, to jesteś bardziej tonta31, niż myślałam. – Jimena

skrzyżowała ręce na piersi.

Muzyka się zmieniła – teraz rytm stał się zmysłowy. – Świetna muza. – Jimena zaczęła się ruszać. – Zamierzam zatańczyć. Wyszła na parkiet, a już po chwili dołączyło do niej dwóch chłopaków. Collin wziął Morgan za rękę. – Zatańczmy. – Nie porozmawiasz z siostrą? – spytała Morgan. Serena spojrzała pytająco na Collina.

– No, chodź. – Collin wyciągnął Morgan na parkiet i zaczął tańczyć niedaleko Jimeny. Morgan nadąsała się – nie chciała tańczyć, póki Collin jej do tego nie przekonał, przesuwając dłońmi w górę i w dół po jej ramionach. Kiedy wreszcie zaczęli tańczyć, jego wzrok wciąż uciekał ku Jimenie. Zahi objął Serenę. – Czemu ona uważa, że coś jej zrobiłaś? Serena westchnęła. – To długa historia. – W takim razie zapomnijmy o Morgan. – Delikatnie wyciągnął ją na parkiet.

Przyciągnął ją do siebie. Miał niesamowicie delikatny dotyk. Ogrzewało ją ciepło jego ciała. Skóra Sereny nagle stała się rozgorączkowana i bardzo czuła. Od pieszczoty jego dłoni na jej

odsłoniętych plecach zakręciło się jej w głowie. Tańczyli w rozkosznym rytmie piosenki, trzymając twarze tak blisko, jakby dzielili się tajemnicami. Jakaś para wpadła na nich i Serena mocno wpiła się w jego ciało. Zahi wzmocnił uścisk i przytrzymał ją przy sobie. Muzyka przyspieszyła. Otaczający ich goście tańczyli dziko w jej rytmie, ale Serena i Zahi stali bez ruchu, trzymając się blisko. Zahi pochylił głowę. Zamierzał ją pocałować. Serena zamknęła oczy. Muzyka przestała grać. Nagła cisza wydawała się bezlitosna. Włączyły się światła. Usta Sereny, lekko rozchylone, znajdowały się ledwie kilka centymetrów od ust Zahiego. Nie

puścił jej. Didżej przedstawił nowy zespół Michaela. Bębniarz wyznaczył rytm, a potem zaczęła grać gitara rytmiczna i główna. Wokalista chwycił mikrofon i zespól zagrał łagodny, spokojny utwór. Goście zaczęli tłoczyć się pod sceną.

Jimena biegiem wróciła do Sereny i Zahiego. – Gdzie jest Vanessa? Myślałam, że chce zatańczyć, gdy będzie grał zespół Michaela. – Nie wiem! – Serena przekrzyczała muzykę. Michael grał na gitarze basowej i śpiewał piosenkę, którą napisał dla Vanessy. Kiedy

skończył, tłum oszalał. Większość gości zaczęła tańczyć, nie mogąc oprzeć się rytmowi muzyki. Vanessa i Catty podbiegły do nich. Tak samo jak Serena i Jimena miały na sobie spódnice biodrówki, topy bez rękawów i szerokie bransoletki. – Pokażmy im, jak tańczymy – powiedziała podniecona Vanessa. Czekała tylko na okazję, by zrobić na Michaelu wrażenie tym, jak świetnie nauczyła się tańczyć.

Serena pytająco spojrzała na Zahiego. – Proszę. Przyszedłem też po to, by zobaczyć, jak tańczysz. – Poczekajmy na następną piosenkę. – Jimena wskazała na zespół. – Potrzebujemy innego rytmu. Muzyka zmieniła się, a w głosie wokalisty zabrzmiał głód pożądania. Dziewczyny były gotowe. Popatrzyły po sobie i połączyły się w powolnym falowaniu, na które patrzyli wszyscy – nawet Morgan. Serena patrzyła na Zahiego, który ją obserwował. Jego wzrok poruszał się powoli, niespiesznie. Przesunęła się w dół, tuż obok Jimeny, wciąż patrząc na niego. Potem wygięła

się niżej, napinając mięśnie ud. Kołysząc się do rytmu, położyła dłonie na ramionach Vanessy.

Zahi uśmiechnął się, przymykając oczy, a Serena poczuła fale rozkoszy. Przechylała głowę na boki, poruszając się w jednym rytmie z Jimeną, Catty i Vanessą. Przysunęły się do siebie. Serena obróciła się. Zahi podszedł o krok bliżej, jakby chciał opleść ją rękami i mocno chwycić. Muzyka za szybko się skończyła. Światła znów się włączyły, a tłum zaczął głośno bić brawo. Wokół Sereny stłoczyły się dziewczyny chcące wziąć autografy od członków zespołu. Serena wciąż pożądliwie patrzyła na Zahiego. – Widzicie? – spytała zazdrośnie Vanessa. – Spójrzcie tylko na te wszystkie panienki, które chcą autografy! Nastrój prysł, a Serena powoli odwróciła się od Zahiego. Catty zachichotała. – Nie patrz na dziewczyny stojące w kolejce po autografy. Lepiej posłuchaj tych, które mówią o tobie. Dziewczyny wskazywały na Vanessę, a ich głosy niosły się poprzez tłum. – To dziewczyna Michaela Saratogi – powiedziała jedna z nich z zazdrością. – Śliczna, prawda? – dodała inna. Vanessa aż się rozpromieniła.

Jimena pokręciła głową i roześmiała się, gdy kolejne dziewczyny zaczęły przepychać się ku Michaelowi. Jedna z nich uniosła sweter i poprosiła o podpis na brzuchu. Michael wziął od niej wielki marker i napisał swoje imię. Inne dziewczyny chciały, by podpisał się im na rękach lub na szyi. – Dacie wiarę w to, co tu się dzieje? – Vanessa znów się zezłościła. – Istny Michael-fest – skomentowała Serena i poczuła, jak dłoń Zahiego ląduje na jej ramieniu. – Wyglądałaś bardzo dobrze – Zahi szepnął jej do ucha. – Lepiej niż dobrze. – Dzięki. – Serena spojrzała mu w oczy. Jimena trąciła ją łokciem. – Widzisz, co dzieje się teraz?

Kolejna dziewczyna stojąca w kolejce do Michaela uśmiechnęła się zadziornie, rozpięła bluzkę i wystawiła do niego dekolt. – Co ona wyprawia? – Twarz Vanessy nabrała rumieńców. Michael uśmiechnął się z zażenowaniem, a potem chwycił marker i napisał na piersi swoje

imię. Gdy skończył pisać, dziewczyna dotknęła czubków jego palców i zatrzymała jego dłoń, coś do niego mówiąc. – Co ona mówi? – spytała Vanessa. – Nieważne – powiedziała Jimena. – Przecież wiesz, że nie podoba się Michaelowi. – O czym rozmawiają? – nalegała Vanessa. Serena poczuła w głowie jej gniew, niczym nagłe uderzenie gromu. – Gadają o niczym – skłamała.

Dziewczyna poprosiła Michaela o spotkanie później, ale on odmówił. – Spójrz na mnie – powiedziała z napięciem Vanessa. – To znowu się dzieje. Serena odwróciła się. Vanessa zaczynała znikać. Silne emocje powodowały, że traciła kontrolę nad swoimi molekułami. Jej dłonie stawały się niewyraźne. – Pomóż mi – szepnęła. Zawsze najbardziej obawiała się, że ktoś zobaczy, jak znika. – Osłaniaj mnie – nakazała Jimena. – Ona znika! Serena nerwowo spojrzała na Zahiego. Na szczęście wciąż przyglądał się zamieszaniu na

scenie. – Zrelaksuj się – uspokajała Vanessę Catty, stając naprzeciw niej. – Ta dziewczyna nie jest w jego typie. Ty jesteś dla niego najważniejsza. Ręce i stopy Vanessy już znikły, a jedna strona twarzy stopniowo zmieniała się w chmurę

kropek. Miała szkliste oczy, a kiedy przemówiła, jej głos utracił brzmienie. – Jak on może? – Faceci tak mają – powiedziała Jimena. – Jeszcze tego nie zauważyłaś? Chcesz stać się niewidzialna? Michael to zobaczy. Dziewczyna odwróciła się i odeszła od Michaela, a potem spojrzała jeszcze na niego przez ramię. – Wciąż na nią patrzy – pożaliła się Vanessa, ale ciężko już było ją zrozumieć.

– Patrzy na nią, ale bardzo cieszy się, że jest z tobą – szczebiotała dalej Catty, próbując odwrócić jej uwagę. – Szybko, zaśpiewaj coś. To pomoże ci się rozluźnić. Dziewczyna zamachała do Michaela, a potem posłała mu całusa. – Co za… – zanim Vanessa zdołała obdarować ją epitetem, jej głos znikł. – Zrób coś – Jimena popędziła przyjaciółkę. – Może będziesz w stanie powstrzymać jej

emocje. Szybko! Wejdź do jej umysłu i ją uspokój! Serena nigdy wcześniej nie próbowała zmieniać niczyich uczuć, ale jeśli Vanessa miała zniknąć i ktoś by to zobaczył, to cała sytuacja mogła źle się skończyć. Szybko wtargnęła do umysłu przyjaciółki. Jej gniew był gorący i gęsty – utrudniał wejście. Rozedrgane molekuły

spadły na nią jak deszcz gorących igieł. Próbowała uspokoić Vanessę. Wtedy poczuła, że w gniewie jest pęknięcie, przez które

dostała się do środka, mając nadzieję wyciągnąć na wierzch jakieś bardziej pozytywne uczucie. Jednak za barierą gniewu była tylko jedna myśl, która zszokowała Serenę. Wychynęła z umysłu Vanessy i cofnęła się o dwa chwiejne kroki, jakby to sama myśl ją popchnęła. Spojrzała na Vanessę. Jak jedna z jej najlepszych przyjaciółek mogła myśleć o niej w taki sposób? Czy Catty i Jimena myślały to samo?

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Złapał ją Zahi. – Co się stało? – spytał. – Źle się czujesz? Jego brązowe oczy spoglądały na nią z troską.

– Nie. – Pokręciła głową. Mimo to cała się spociła, a ręce zaczęły się jej trząść. Czy Vanessa naprawdę myślała, że Serena zdradzi Córki Księżyca? – Cała dygoczesz – szepnął Zahi i przytrzymał ją mocniej. Chciała się od niego odsunąć. – Nie czuję się najlepiej – powiedziała. – Chyba powinnam już iść do domu. – Pozwól, że cię zawiozę – zaproponował. – Nie – odparła nieco za ostro i go odepchnęła.

Wydawał się zagubiony. Światła znów zgasły i zaczęła grać muzyka. Goście stłoczyli się na parkiecie, włączył się stroboskop i wszystko wydało się surrealne. Michael podbiegł do Vanessy i ją pocałował. – Hej – przywitał ją. – Patrzenie na wszystkie te dziewczyny przypomniało mi, jaki jestem z tobą szczęśliwy. – Jak to? – Vanessa wciąż była rozdrażniona. Nie zauważył, jak molekuły Vanessy wróciły na miejsce, gdy tylko jej dotknął. Może

myślał, że to oświetlenie powodowało, że wyglądała tak dziwnie. Serena przyglądała się im, z bijącym sercem wkraczając znów do umysłu Vanessy w poszukiwaniu dalszych informacji. Michael uśmiechnął się i odpowiedział Vanessie: – Bo wiem, że ty nigdy nie zrobiłabyś niczego tak szalonego, jak poproszenie obcego chłopaka, żeby podpisał ci się na brzuchu albo na… no, widziałaś i wiesz. Pocałował ją delikatnie. – Nie musiałeś podpisywać się tam… gdzie się podpisałeś – powiedziała Vanessa, ale jej gniew tracił na sile. Michael przyciągnął ją do siebie. – Tak się cieszę, że mam ciebie – wyszeptał. – Nawet nie jesteś zazdrosna.

– Jasne. – Catty mrugnęła do Vanessy. Vanessa uśmiechnęła się, znów zadowolona, a jej umysł powoli zamknął się, ukrywając

myśli dziewczyny przed Sereną. Wtedy spróbowała wejść do umysłu Catty, by sprawdzić, czy i ona myśli to samo, co jej najlepsza przyjaciółka. Catty spojrzała na nią tak, jakby poczuła jej próbę odczytania myśli. Serena wycofała się, czując nagłą słabość i zawroty głowy. Odwróciła się do Zahiego. – Przepraszam, ale muszę już iść. Jimena zawiezie mnie do domu. Jego uśmiech zbladł. Nie starał się ukryć zawodu i zmartwienia. – Zadzwoń do mnie jutro i powiedz, czy lepiej się czujesz. Serena kiwnęła głową i podeszła do Jimeny. – Zawieź mnie do domu.

– Co się stało? – spytała niepewnie dziewczyna. – Możemy już iść? Vanessa, Catty i Jimena spojrzały na nią, a na ich twarzach odmalowała się troska. – Jasne. – Jimena się nie wahała.

Ruszyły w stronę drzwi. Na zewnątrz Serena próbowała wniknąć do umysłu przyjaciółki, ale otaczał go kamienny mur. – Nie chcesz, żebym coś zobaczyła. Co? – zapytała Serena. – O co ci chodzi? – Jimena wyciągnęła kluczyki z torebki. – Wiesz o co. Jimena milczała. Zagryzła wargi.

– Mówiłaś, że zawsze będziemy mówić sobie prawdę – powiedziała Serena. – Między mną i tobą miała być tylko i wyłącznie prawda. Serena poczuła, że Jimenie nie jest łatwo powiedzieć to, co chodziło jej po głowie. – Miałam wizję – zaczęła powoli. Serena czekała. Serce waliło jej jak młotem. – Widziałam, jak stoisz w zimnym ogniu – wyszeptała Jimena. – Właśnie to wszystkie przed tobą ukrywałyśmy. Nie chciałyśmy, żebyś się martwiła. – Trzeba mi było powiedzieć. – Ciałem Sereny wstrząsnęła trwoga. – Uważamy na ciebie – zapewniła Jimena. – Upewnimy się, że do tego nie dojdzie. – Przecież nigdy nie byłaś w stanie zapobiec spełnieniu się żadnej ze swoich wizji. Jimena milczała przez dłuższy czas, a kiedy wreszcie przemówiła, głos się jej załamał. – Wiem – powiedziała ze smutkiem.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Serena leżała na łóżku, międląc cętkowane prześcieradło i obserwując żółte kule, poruszające się powoli w jej fioletowej lampie z woskiem imitującym lawę. Próbowała oddychać powoli i miarowo, ale niepokój był jak ciężkie kamienie, które zgniatały jej pierś tak, że nie mogła nabrać powietrza w płuca. Przewracała się z boku na bok i wpatrywała w kąty pokoju, rozmyślając nad tym, czy drugie źródło światła pomogłoby jej się uspokoić. Kiedy była mała, wierzyła w czarownice, wampiry i w ghule. Kiedy opuściła ją matka, spała przy włączonych światłach. Po odejściu mamy najbardziej brakowało jej właśnie poczucia bezpieczeństwa w nocy. Teraz jej dziecinne strachy powróciły i znów zaczęły ją dręczyć, chociaż opierały się na czymś innym. Nocą rzeczywiście w mroku czaiło się zło. Był nim Atrox. Nie było możliwości, by zdradziła Córki Księżyca. A może była? Nie potrafiła sobie nawet wyobrazić tego, że zostaje Wyznawczynią. Na łóżko wskoczył Wally i zdołał ją wystraszyć. Znalazł drogę pod kołdrę i zwinął się tuż obok Sereny.

– Co ty sobie wyobrażasz, futrzaku? – powiedziała i podrapała go za uchem. Jego pyszczek z czarnym okularem spoglądał na nią spod kołdry, jakby szop starał się ją pocieszyć. Przyciągnęła go bliżej i wreszcie zdołała zasnąć niespokojnym snem. Obudziła się nagle kilka godzin później, serce waliło jej w piersi jak oszalałe. Jeśli zbudził ją

sen, to nic z niego nie pamiętała. Pokręciła głową i usiadła na łóżku. Wally głębiej zakopał się pod kołdrą. Z dołu dobiegały dźwięki spokojnej muzyki. Może Collin już wrócił. Spojrzała na zegar. Była dopiero 23.45. Nie sądziła, by Morgan tak wcześnie go puściła. I tak wyskoczyła jednak z łóżka i założyła swoje pluszowe kapcie, a potem szybko przeszła korytarzem i schodami na dół. Chciała porozmawiać z bratem. Potrafił dać jej poczucie bezpieczeństwa i spokoju. Nie mogła powiedzieć mu prawdy, ale sama rozmowa pomogłaby jej pozbyć się napięcia. Spod drzwi w gabinecie ojca świeciło światło, a z odtwarzacza płyt CD dobiegała muzyka. Serena posłuchała jej przez chwilę. Uznała, że Collin nie słuchałby Mszy żałobnej Mozarta.

Czyżby wrócił jej ojciec? Powiedział, że przez cały weekend będzie w San Francisco. Może ta muzyka była pomysłem Morgan na romantyczny nastrój? Collin włączyłby prędzej

surfingową muzykę gitarową Dicka Dale’a i jego zespołu Del-Tones. Ostrożnie podeszła bliżej i położyła rękę na klamce. Jeśli Morgan siedziała z Collinem na

kanapie, to Serena planowała się wycofać. Zajrzała do gabinetu, a potem zamarła, nieświadomie zachłystując się powietrzem. Przerażona Serena cofnęła się o trzy kroki, a potem odwróciła się i uciekła.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Stanton siedział na skórzanej kanapie i przerzucał kartki książki o średniowiecznej architekturze. Jego błękitne oczy rzuciły Serenie pełne gorącej energii spojrzenie, a na jego twarzy pojawił się niebezpiecznie zmysłowy uśmiech. Odłożył książkę i ruszył za nią. Serena popędziła po schodach, a dźwięk jej kroków rozniósł się po całym domu. Gdzie była

cała jej boska moc? Zwykle miałaby nerwy na wodzy i byłaby przepełniona energią. Tej nocy jej umysł wciąż jednak był jeszcze rozedrgany po tym wszystkim, co się stało. Co mogła zrobić? Wezwanie policji było głupim pomysłem. Co miałaby powiedzieć? Jego nogi zadudniły na schodach. Zbliżał się do niej. Mogła zatrzymać się i stawić mu czoła, ale najpierw musiałaby wziąć się w garść. Pobiegła do swojego pokoju, zatrzasnęła i zaryglowała drzwi. Stanton wpadł na nie. Próbowała się uspokoić i zebrać energię. Chłopak przez chwilę walił w drzwi, potem zrobiło się cicho. Serena spojrzała na drzwi. Gałka zaczęła się przekręcać. Nagle pękła, zamek rozpadł się z głośnym stuknięciem, a Stanton wszedł do pokoju.

Dziewczyna wzięła głęboki wdech. Moc zbierała się jej w piersi, a potem rozprzestrzeniła się, docierając aż do czubków palców. Księżycowy amulet błysnął srebrnym blaskiem. – To zakładasz do łóżka? – Stanton uśmiechnął się do niej. – Spodziewałem się czegoś bardziej pikantnego.

– O co ci chodzi? – Spojrzała na swoją piżamę, a potem z powrotem na intruza. To z pewnością sen. – Nie śnisz – poprawił ją. Światło z księżycowego amuletu padło mu na twarz. Stanton zamrugał, a potem z niesłychaną prędkością pochwycił Serenę. Próbowała się uwolnić. Kiedy się jej nie udało, chciała wtargnąć do jego umysłu, aby go powstrzymać, ale on już zdążył wkroczyć w jej myśli. Nie próbował z nią walczyć. Chciał ją uspokoić. Jego kojący szept otoczył ją z delikatnością anielskich skrzydeł, sprawiając, że strach i niepokój znikły. – Serena – powtarzał jej imię z rozkoszą, jakby cieszyło go jego brzmienie. – Czuję, jak szybko bije twoje serce – ciągnął dalej. – Nie musisz się mnie bać. Spójrz na mnie.

Łagodny nakaz w jego głosie spowodował, że zapragnęła spojrzeć mu w oczy. To jednak było zbyt niebezpieczne. Mógł na zawsze uwięzić ją w jednym ze swoich wspomnień.

Przyciągnął ją do siebie z delikatnością, której nigdy nie spodziewałaby się po kimś tak złym. Poczuła w sobie falę cudownego pragnienia. Powinna wzdrygać się na sam jego dotyk, ale poczuła, że coś ją do niego ciągnie. I wtedy, wbrew woli, Serena otworzyła oczy. Czy to on ją do tego zmusił? Nie, zrobiła to sama. Przypominała sobie coś, co było jeszcze bardzo odległe, lecz nie potrafiła się na tym skupić – wspomnienia pozostawały niewyraźne, jakby rozmyte. – Wybacz – powiedział ściszonym głosem. – Wiem, że to cię przeraża. Ilekroć cię ostrzegam, Zahi usuwa moje ostrzeżenia z twojej pamięci. Serena poczuła się zagubiona.

– Zahi? Odsunęła się i spojrzała w błękitne oczy Stantona, chociaż była to najniebezpieczniejsza rzecz, jaką mogła zrobić. – Tak.

Z pewnością okłamywał ją, by uśpić jej czujność i zaatakować, gdy już nie będzie się bronić. Zaczęła zbierać moc. Na twarzy Stantona pojawił się leniwy uśmiech. Czyżby nie czuł, że Serena gotuje się do boju? Nie zamierzał się bronić? Rozłożył szeroko ręce, uśmiechnął się i otworzył przed nią swój umysł, czekając na atak. Czy to kolejna sztuczka? – Masz moc, która pozwoli ci wejrzeć w moje myśli i stwierdzić, czy mówię prawdę – zaproponował. Patrzyła na niego, niepewna tego, co ma teraz zrobić. – Czekam.

Co znajdzie, jeśli przeniknie do jego umysłu? Odetchnęła głęboko. Czy Stanton ją uwięzi? Wniknęła do jego głowy i trafiła na wspomnienie ich wspólnej przechadzki brzegiem morza. Była zimna i mglista noc. Rozmawiali. To była noc zimnego ognia. Stanton trzymał ją za rękę. Przebiła się głębiej i odnalazła wstrząsające wspomnienie upadku z urwiska i okropne, bolesne uczucie zwisania na krawędzi. Stanton ruszył jej na pomoc. Uratował ją. Potem pozwoliła mu wkroczyć do jej umysłu i usunąć wspomnienia o wspólnie spędzonej godzinie, aby mógł dowiedzieć się, kto i dlaczego okrada ją ze wspomnień. Zauważyła coś jeszcze, ale zanim zdążyła się przyjrzeć, Stanton wypchnął ją ze swych myśli z taka siłą, że aż się zachwiała. Prawie upadła na plecy.

Chłopak podtrzymał ją i razem usiedli na brzegu łóżka. – Tej nocy na plaży – jego słowa działały kojąco – kiedy zobaczyłaś zimny ogień,

przyszedłem do ciebie, a ty uciekłaś ode mnie i spadłaś z urwiska. To wtedy stłukłaś okulary i podrapałaś sobie dłonie. Wisiałaś na skalnej półce, a ja ci pomogłem. – A siniaki na ręce? – spytała. – Musiałem cię wciągnąć – wytłumaczył. – Przepraszam. Dotknął jej ręki, jakby chciał ukoić ból.

– Nie ufałaś mi wtedy i nie ufasz mi teraz. – Stanton wyciągnął coś z kieszeni kurtki i podał Serenie. Jej niebieskie sandały. Serena popatrzyła na nie. Do podeszew przywarły krople czarnej smoły. Fioletowoniebieskie paciorki na paskach pokrywał piach. – Tamtej nocy na plaży wiedziałem, że ktoś okrada cię ze wspomnień, więc postanowiłem wymazać naszą wspólną godzinę, póki nie dowiem się, kto za tym stoi i dlaczego. Podejrzewałem, że to Zahi wypycha twoje wspomnienia głęboko w podświadomość, abyś nie pamiętała moich ostrzeżeń. – Zahi? – spytała z niedowierzaniem. – Tylko najpotężniejsi Wyznawcy potrafią okradać zarówno ze wspomnień, jak i z uczuć. – Ale dlaczego mnie ostrzegałeś? – Pokręciła głową. To nie mogła być prawda. – Przecież

pragniesz mnie zniszczyć. – Zahi to mój najgorszy wróg – powiedział Stanton z nienawiścią. – Jeśli odda cię Atroxowi, będzie w hierarchii wyżej niż ja.

Serena wbiła spojrzenie w dywan. Jeśli Stanton odda ją Atroxowi, to też zdobędzie lepszą pozycję. – Tak – odpowiedział jej myślom. – Ale ja tego nie zrobię. – Dlaczego mam ufać tobie, a nie Zahiemu, skoro obaj jesteście Wyznawcami?

– Dlatego, że ja nie okradłem cię z myśli ani ze wspomnień. – Tego nie wiem. Czy mogła mu wierzyć? Zaprzysięgły wróg prosił ją, by mu zaufała, a przecież Zahi tak bardzo się jej podobał. Nagle Stanton wstał, pełen gniewu. A może chodziło o zazdrość? Serena nie była pewna.

– Zahi to mistrz kłamstwa. – Zaczął chodzić po pokoju. Przeczesał dłonią swoje jasne włosy. – Jest jak kameleon. Potrafi kształtować swoją osobowość i ukazywać ci tylko to, co chcesz zobaczyć. I chce cię zniszczyć. Przysięgam, że tylko tego pragnie. Serena przygryzła górną wargę.

– Będę cię chronił – obiecał Stanton. – Nie mogę ci zaufać – nalegała. – To tylko kolejna sztuczka. Zapewne ty masz wobec

mnie takie same plany. Maggie opowiadała mi o Nadzorcach. Nie podjąłbyś takiego ryzyka. Czy na jego twarzy odmalowało się zaskoczenie, czy może strach? Nadzorcy stanowili niewielką grupę, posiadającą moc zabicia każdego Wyznawcy, który zdradził Atroxa. – Nie zrobiłem niczego, co nie zadowoliłoby Atroxa – odparł cicho Stanton i otworzył przed Sereną swój umysł. Nie mogła uwierzyć w to, co w nim zobaczyła. Zanim zdążyła się upewnić, na dole otworzyły się tylne drzwi. – To Collin – spanikowała. – Nie może cię zobaczyć! – Nie mów, że boisz się własnego brata. – Stanton chyba uważał to za coś zabawnego. Serenie bardzo nie spodobał się ironiczny uśmiech, który pojawił się na jego twarzy. Kochała swojego brata. – Chcesz, żeby Collin cię zabił? Schowaj się. Stanton roześmiał się głośno.

– Zabił? – Przestań – ostrzegła go – bo cię usłyszy. – Uważasz, że powinienem bać się twojego brata? Jestem nieśmiertelny. Na korytarzu na dole zabrzmiały ciężkie kroki Collina. Serce Sereny przyspieszyło.

Dlaczego życie było tak skomplikowane? Kroki było już słychać na schodach. Stanton siedział na łóżku i uśmiechał się do niej.

– Błagam! – poprosiła. – On nigdy tego nie zrozumie. Stanton ani drgnął. – Serena? – zawołał Collin z korytarza. – Nie śpisz jeszcze? Serce podeszło jej do gardła. Jak wytłumaczy bratu obecność Stantona?

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Mogę to wytłumaczyć – powiedziała szybko Serena, gdy Collin wszedł do jej sypialni. – Co takiego? – To, że on tu jest. To znajomy ze szkoły – skłamała. – Przyszedł po pracę domową, a ja… Collin przepchnął się obok niej. – Nie bij go! – Chwyciła brata za rękę. – Kogo? – Collin popatrzył znów na nią.

Odwróciła się i rozejrzała po sypialni. Pokój był pusty. Maggie powiedziała jej kiedyś, że

niektórzy Wyznawcy potrafią zmieniać wygląd. Czy Stanton do nich należał? Serena westchnęła głęboko z ulgą, ale szybko przepełnił ją nowy niepokój. Może to był tylko sen? Tak się jej wydawało. Collin popatrzył na nią dziwnie i ciężko położył jej dłoń na ramieniu. – Wiesz, czasem te twoje dziwaczne żarty zupełnie nie są śmieszne. W jego głosie słychać było prawdziwą troskę, a Serena już wyczuwała, że zaraz zacznie się jeden z jego braterskich wykładów.

– Nie dzisiaj, Collin – powiedziała. – Nie chcę teraz słuchać kazania… – Ja tylko się o ciebie martwię – mówił dalej. – Wiesz, może Morgan ma rację. Skoro wymyślasz sobie chłopaka w swoim pokoju, to może rzeczywiście przydałby ci się taki z krwi i kości. Serena była zbyt zmęczona, by teraz się tym zajmować. Wniknęła do mózgu Collina i przesunęła jego troskę o nią gdzieś za wspomnienia z północnego wybrzeża wyspy Oahu. Potem wycofała się, mrugnęła i popatrzyła na niego. Collin zdawał się lekko oszołomiony. – Co mówiłeś? – spytała. – Nie pamiętam. – Właśnie chciałeś życzyć mi dobrej nocy. – Obdarzyła go słodkim, siostrzanym uśmiechem. – Tak. – Na jego twarzy pojawiła się rozmarzona mina. – Myślisz, że tata zabierze nas z powrotem na Hawaje na święta? – Może jeśli oboje go o to poprosimy – zaproponowała.

– Mmmm. – Collin wyszedł z pokoju. Przy drzwiach zatrzymał się i odwrócił. – Przypomniałem sobie, co chciałem ci powiedzieć.

Serce podeszło jej do gardła. – W tańcu wyglądałyście dziś fantastycznie. Wszyscy tak mówili. Byłyście z Jimeną świetne. – Dzięki. Gdy zamknęły się drzwi do sypialni, Serena oparła się o nie plecami. Z cienia wyłonił się Stanton. – Twój brat uważa, że trzeba ci chłopaka? – zaczął się z nią drażnić. – Przestań. – Szkoda, że nie widziałem dziś, jak tańczysz.

Jego niebezpieczna uroda ją hipnotyzowała. Serena nagle zaczęła mu współczuć,

przypominając sobie to, co Vanessa zobaczyła, gdy wessało ją w jego wspomnienia. Jego ojciec był wielkim księciem w trzynastowiecznej Europie Zachodniej. Zbierał armię, która miała ruszyć na krucjatę przeciw Atroxowi. Mroczna siła wykradła Stantona, by powstrzymać jego ojca. Serena spojrzała na niego i ujrzała w nim małego, przerażonego chłopca. – Mam ostatnie pytanie – zaczęła. – Czemu spędziłam z tobą tak wiele czasu, jeśli miałeś tylko ostrzec mnie przed Zahim? Na twarzy Stantona zagościł na chwilę dziwny wyraz. – Popatrz. – Przyciągnął ją do siebie. – Spójrz mi w oczy, a ja wszystko ci pokażę. Jego dłoń przesunęła się po jej policzku. Delikatnie podtrzymał jej twarz.

Czy była do tego zdolna? – Zahi wykradł ci nie tylko moje ostrzeżenia – mówił dalej Stanton. – Okradł cię również z każdej chwili, którą spędziliśmy razem. Te słowa uderzyły w nią z siłą gromu.

– Co? Chwile, które spędziliśmy razem? – Tak, my – wyszeptał. – Pozwól, że pokażę ci teraz jedno wspomnienie. Pozostałe zobaczysz później. Wbrew woli Serena wpadła głęboko w jego myśli. Wspomnienia Stantona otoczyły ją i chociaż próbowała wyrwać swój umysł spod jego kontroli, jakaś część niej chciała także

pobiec mu na spotkanie, jakby czekała na to od dawna. Przestraszył ją ten nagły entuzjazm. Co się działo? Przecież on był jej wrogiem. Kiedyś stoczyła z nim pojedynek. Mimo że wcale nie chciała, Serena coraz głębiej i głębiej zapadała się w jego wspomnienia. Nagle zaczęła przeżywać na nowo godzinę, którą spędzili razem, rozmawiając na plaży. Jak

mogła spędzić ze Stantonem tyle czasu i o tym zapomnieć? Czy naprawdę podobała się swojemu zaprzysięgłemu wrogowi?

Popatrzył jej w oczy. Wiedziała, że powinna była go powstrzymać, ale jej ciało drżało z rozkoszy, gdy czuła dotyk jego warg na swojej szyi. Wreszcie zapomniała się i zaciągnęła się jego słodkim, mydlanym zapachem. Usta Sereny powoli przesunęły się po policzku Stantona w poszukiwaniu jego ust. Nie potrafiła się oprzeć pożądaniu. Spojrzał na nią z góry, jakby chciał nacieszyć się tą zakazaną chwilą. Nie próbował nawet

ukryć entuzjazmu w swoich oczach. Objął dłońmi jej twarz, co spowodowało u Sereny cudowny dreszcz. Potem zamknął oczy i pocałował ją, delikatnie dotykając jej ust swoimi ustami. Serena rozchyliła wargi tak, jakby już wcześniej go całowała i wtedy jego język leniwie przesunął się jej po ustach. Wirowało wokół niej zbyt wiele niebezpiecznych odczuć. Czuła obrzydzenie do samej siebie za to, jak bardzo go pragnęła. Jej zadaniem było chronienie zwykłych ludzi przed Wyznawcami. Przed Stantonem. Nie mogła pozwolić sobie na to, by się jej spodobał. Zatrzymała się nagle i popatrzyła na niego. – Nie możesz z tym walczyć – powiedział. Czy i on uważał, że Serena sprzeniewierzy się swemu przeznaczeniu? Jak mogła mu ufać? W przeszłości oszukał i zdradził Vanessę.

Stanton spojrzał na nią i Serena już wiedziała, że wyczuł jej nieufność. – Doceniłem dobroć, jaką okazała mi Vanessa, ale nigdy nie czułem się związany z nią tak jak z tobą. Spodobałaś mi się już wtedy, gdy nasze umysły po raz pierwszy spotkały się na polu walki. Bardzo mi się spodobałaś. – Jego dłoń dotknęła jej policzka. Serena przypomniała sobie tę walkę. Była bardzo dziwna. Nawet wtedy miała wrażenie się, że bawił się z nią tylko, że nie próbował naprawdę jej zniszczyć. Pokręciła głową.

– Mówię prawdę – upierał się. Serena poczuła, że do oczu napływają jej łzy. Stanton mówił prawdę. Jednak ich związek i tak był zakazany. – Tej nocy, gdy spacerowaliśmy po plaży, powiedziałaś, że jesteś gotowa podjąć ryzyko. Obiecałaś, że przeciwstawisz się wszystkim tylko po to, by być ze mną.

Spojrzała mu w oczy i już wiedziała, że wciąż słyszał wątpliwości, które kryły się w jej umyśle. Chłopak odwrócił się i wyszedł.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

W poniedziałkowy poranek Serena i Jimena stały w kolejce do bramki kontrolnej. W szkole zakazano noszenia plecaków i toreb na ramię, żeby uczniowie nie mogli wnosić na kampus narkotyków. Ochroniarze prosili chłopców w luźnych ubraniach o unoszenie górnych części odzieży. – Naprawdę uważają, że jeśli koleś zabierze ze sobą spluwę, to włoży ją sobie za pasek? Czas zmądrzeć – parsknęła Jimena z pogardą. Miała na sobie spódnicę khaki, którą zrobiła ze spodni, i seksowną podkoszulkę z jednym

ramiączkiem. Jimena wypiła łyk kawy ze styropianowego kubka. – Chcesz trochę? – zaproponowała Serenie. Serena pokręciła głową. Było jej niewiarygodnie gorąco w różowej kurtce z wężowej skóry. Drewniane chodaki z połyskliwie zielonymi paskami i kryształkami już zaczynały pić ją w palce. – Co się dzieje? – spytała wreszcie Jimena. – Co masz na myśli? – Wzdychasz i jęczysz cały ranek, jakbyś wciąż była na mnie zła za to, że nie powiedziałam ci o swojej wizji. – Nie o to chodzi… – Serena złamała się i opowiedziała Jimenie o wizycie Stantona, ale

nie mogła powiedzieć jej wszystkiego – musiała przemilczeć zwłaszcza wspomnienia chwil, które z nim spędziła. – Od kiedy Wyznawcom zależy na tym, by nas ostrzegać? – Jimena łyknęła kawy. – Powiedział, że Zahi jest Wyznawcą. Jimena zaczęła się śmiać. – Nawet jeśli, to co z tego? – Zahi nie wygląda na jednego z nowych Wyznawców. Nie robi się na punka. Spójrz na jego lewą rękę. Nie ma tatuażu. Stanton bawił się twoim umysłem. Jeśli wciąż się martwisz, to może skorzystasz ze swojego księżycowego amuletu? – Przyglądałam mu się. Nie błyszczy przy Zahim.

Na twarzy Jimeny zagościł wyraz zdziwienia i nagle przyszła jej kolej przejścia przez wykrywacz metalu. Przeszła i zaczekała na przyjaciółkę po drugiej stronie bramki.

Serena przeszła przez bramkę i zatrzymała się, gdy ochroniarz grzebał w jej torebce. Po chwili oddał jej torebkę i mogła dogonić przyjaciółkę. – Mówię o darze, o którym powiedziała nam Maggie – wyszeptała Jimena. – O tej szczególnej mocy. – Jakiej? – spytała Serena, gdy szły do swoich szafek. – De veras32 nie pamiętasz? – Jimena wyglądała na skonsternowaną. Serena pokręciła głową. – Co się z tobą ostatnio dzieje? Tak bardzo chciałaś jej spróbować.

– Może chodzi o koncert zimowy – westchnęła Serena. – Może o algebrę. Moje myśli są jak papka. – Może to Zahi – zachichotała Jimena. – Za bardzo się w nim zakochałaś, żeby myśleć o czymkolwiek innym.

– Nie wiem. Serena zastanawiała się, o czym jeszcze mogła zapomnieć – albo co jeszcze wypchnięto z jej umysłu. – Daj Zahiemu swój amulet do potrzymania. Jeśli jest Wyznawcą tak, jak twierdzi Stanton, to księżyc zostawi mu na skórze znak. Serena chwyciła swój talizman. Jak mogła zapomnieć o czymś tak ważnym? Ledwie przypominała sobie, jak Maggie im o tym mówiła, ale jej słowa wydawały się odległe niczym

sen. – Właśnie nadchodzi – powiedziała Jimena cicho. Serena odwróciła się, a Zahi podbiegł do niej. Bezwiednie cofnęła się o krok i uśmiechnęła się nerwowo. Czyżby naprawdę okradał ją ze wspomnień?

Zadzwonił dzwonek. – Muszę lecieć – stwierdziła Jimena i odeszła. – Witaj, Sereno – powiedział Zahi, ignorując tłum idących do klas dzieciaków. Otoczył ją ramionami. – Wyjdźmy dziś po południu ze szkoły tylko we dwoje. Serena zawahała się. – Chcesz uciec z lekcji? – Tak. Przez żołądek Sereny przetoczyło się dziwne uczucie. Spojrzała na swój amulet. Czemu nie świecił? Może błyskał tylko wtedy, gdy coś jej groziło? Nie do końca to pamiętała.

Spojrzała na ciepłe, brązowe oczy Zahiego, a potem na jego idealne, pełne usta. – Jasne – powiedziała wreszcie. – Po algebrze.

– Spotkajmy się w Borders, w kawiarni. – Dobrze. Dwie godziny później Serena pędziła po schodach w Borders. Usiadła na krześle przy oknie i zaczęła obserwować ruch uliczny na La Cienega. Odetchnęła głęboko i odchyliła się w tył. Przy otaczających ją stolikach ludzie coś czytali. Ich myśli splatały się w kojące

mruczenie, przypominające wodę opływającą kamienie w potoku. Mięśnie Sereny zaczęły się rozluźniać. Dopiero wtedy zauważyła, jak bardzo była zaniepokojona. Zahi wszedł i położył na stoliku swoje książki. – Ochrona kampusu obserwowała obszar między salą gimnastyczną i muzyczną, ciężko było wyjść. Przepraszam za spóźnienie. Przyniosę nam coś do picia. Poszedł do kawiarni i wrócił z dwiema filiżankami orientalnej herbaty i muffinem czekoladowym. Serena zaciągnęła się wonią imbiru, goździków i cynamonu, a potem poprzez kłąb pary spojrzała na siedzącego po przeciwnej stronie stolika Zahiego. Chłopak wziął ją za rękę. – Cieszę się, że przyszłaś – powiedział i pocałował opuszki jej palców. – Wyglądasz na bardzo sumienną uczennicę. Miałem obawy, że się ze mną nie zobaczysz. Serena zdjęła księżycowy amulet z łańcuszka i podała go Zahiemu. – Co to takiego? – Wziął błyskotkę w lewą dłoń. – Może to podarunek od innego chłopaka? Serena roześmiała się, a wszystkie jej wątpliwości zniknęły.

– Nie od chłopaka. – Spojrzała na jego słodko uśmiechniętą twarz. Zahi Wyznawcą? Nigdy. Jak w ogóle mogła podejrzewać go o coś takiego? Zmuszanie go do potrzymania amuletu wydało jej się nagle głupotą, a ostrzeżenia Stantona sprawiały teraz wrażenie nie tyle szczerych, ile zdradzieckich. Serena próbowała przypomnieć sobie, co dokładnie powiedział, ale jego słowa okrywał w jej pamięci nieprzenikniony cień. Zahi skrył dłoń, w której trzymał amulet, pod stołem i pociągnął herbaty. – Jak ci idą ćwiczenia na wiolonczeli? – Nieźle. – Serena poczuła się uspokojona i bardziej pewna siebie. – Przed zimowym koncertem będę już grała sonatę z pamięci. – To dobrze, bo chciałbym ją usłyszeć. Obiecaj, że wkrótce mi ją zagrasz. – Obiecuję – odparła. Im dłużej była z Zahim, tym bardziej noc ze Stantonem oddalała się ku podświadomym warstwom jej wspomnień.

– W tę sobotę na pustyni będzie impreza rave’owa – powiedział Zahi. – Zawsze chciałam wziąć w czymś takim udział. – Serena uśmiechnęła się. – Całonocny

taniec wydaje mi się fajnym pomysłem. – To chodź tam ze mną – poprosił. – Możesz wyjść z domu tak, by nikt cię nie zauważył? – Chyba tak. – Serena czuła wzrastające podniecenie. – Collin nie będzie mnie sprawdzał, a tata ostatnio pracuje po nocach. Jimena oszaleje ze szczęścia. Wiem, że od zawsze też chciała iść na rave. Już nie mogę się doczekać, kiedy jej powiem. – Sereno. – Zahi nagle spoważniał. – Co? – Bez przyjaciółek – powiedział łagodnie. – Są bardzo miłe i nie mam nic przeciwko nim, ale chcę ten czas spędzić z tobą. Sam na sam. Pójdziesz ze mną, Sereno? Sama? Serce niemal wcisnęło się jej do żołądka. Miała nadzieję, że Zahi nie widzi, jak bardzo się

ucieszyła. Chłopak przechylił się przez stół i szepnął: – To powinna być bardzo romantyczna noc. Księżyc będzie w pełni.

– Tak. – Pokiwała głową. – Chcę z tobą pójść. – Dobrze. – Spojrzał jej w oczy. – Będę u ciebie o siódmej. Czy może wolisz się spotkać gdzie indziej? – Nie, przyjedź do mnie. Pozbędę się z domu wszystkich przed twoim przybyciem. – Dobrze – powiedział. Potem przechylił się całkowicie przez blat i szybko pocałował Serenę w policzek. – Muszę już iść. Wstał i podał jej naszyjnik. Serena trzymała go w dłoni. Już zapomniała, że dała amulet Zahiemu. Szybko powiesiła go z powrotem na szyi i natychmiast poczuła ulgę.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

W sobotnią noc Jimena weszła do pokoju Sereny, niosąc brązową papierową torbę wypełnioną kartonami z chińszczyzną na wynos. Aromat zielonych cebulek, czosnku i wieprzowiny wypełnił cały pokój. Jimena postawiła torbę na podłodze przed telewizorem i wrzuciła do odtwarzacza kasetę. Serena chrząknęła. – Chyba… chyba się zaziębiłam.

– To zostań w łóżku. Ja będę siedziała na podłodze. Jimena podała Serenie biały karton z chop suey i owinięte w papier pałeczki. – Chyba wolałabym się wyspać – spróbowała raz jeszcze Serena. Jimena podniosła pilota i zatrzymała odtwarzanie filmu. – Wybacz – przeprosiła Serena. – Może lepiej będzie, jeśli pójdziesz do domu.

Na twarzy Jimeny odmalował się tak wielki zawód, że Se rena niemal pozwoliła jej zostać. Czuła teraz ciężar winy. Nie mogła uwierzyć, że z powodu faceta okłamuje swoją najbliższą przyjaciółkę. Gdyby powiedziała Jimenie o imprezie, to dziewczyna pewnie nawet pomogłaby jej wybrać naprawdę odjazdowe ciuchy i w ogóle nie czułaby się zazdrosna. Czemu więc nie mogła się na to zdobyć? – Widzę, że źle się czujesz – powiedziała wreszcie Jimena. – Jak to? – spytała Serena. – Nie jesteś sobą. Od tygodnia jesteś jakaś taka, sama nie wiem, nieswoja. Masz gorączkę? Jimena dotknęła jej czoła, a na jej twarzy pojawił się dziwny wyraz. – Co? – Nic – odparła szybko Jimena, ale Serena wiedziała, że przyjaciółka coś przed nią ukrywa. Spróbowała zajrzeć do jej umysłu, ale znów natrafiła na mur. – Powiedz, co zobaczyłaś? – nalegała Serena. – Powiedziałam, że nic. – Jimena wyciągnęła kasetę z odtwarzacza. Zebrała jedzenie i filmy. – To czemu się złościsz? – Lepiej już pójdę, żebyś mogła się przespać. Wyszła z pokoju.

– Jimeno! – zawołała Serena. Wybiegła na korytarz, ale dziewczyna zbiegała już po schodach, głośno tupiąc.

Usłyszała, że Jimena i jej brat są w kuchni. – Już wychodzisz? – spytał Collin. – Tak – odparła bezbarwnie Jimena. – Lubisz chińszczyznę? – Uwielbiam – odparł. – Może zjemy razem? Tylne drzwi otworzyły się z piskiem, a potem Jimena krzyknęła tak, jakby dopiero przy

nich przypomniała sobie o czymś jeszcze. – Możesz zajrzeć do swojej siostry? – Bardzo źle się czuje? – Po prostu do niej zajrzyj – powiedziała Jimena, a potem zatrzasnęła drzwi.

Serena szybko wróciła do łóżka i owinęła się w kołdrę. Kilka minut później na schodach zabrzmiały powolne kroki Collina. Wreszcie wszedł do jej sypialni, trzymając w ręku biały karton i pałeczki. Chwycił nimi marchewkę i wrzucił sobie do ust. – Nic ci nie jest? – spytał. – To tylko przeziębienie. Usiadł na skraju łóżka. – Mam zostać w domu i ugotować ci rosół?

– Nie. Zamierzam tylko się wyspać. Jedź surfować. Nic mi nie będzie. – Na pewno? Serena kiwnęła głową.

Collin dalej siedział na łóżku, jedząc. Wydawało się, że ma jej coś jeszcze do powiedzenia. Jego słowa ją zaskoczyły. – Czy Jimena ma chłopaka? – Nie. – Nie dziwota – wymamrotał i wstał. – Zajrzę do ciebie, jak wrócę do domu. – Nie! – powiedziała nieco zbyt głośno Serena. Collin odwrócił się i spojrzał na nią z troską. – Nie rób tego, proszę. Chcę się wyspać. – Jasne.

Wstał i wyszedł z pokoju. Serena wyskoczyła z łóżka i zaczekała przy drzwiach sypialni, póki nie usłyszała, jak Collin wychodzi z domu tylnym wyjściem. Patrzyła, jak jego furgonetka opuszcza podjazd i rusza ulicą. Dziewczyna poszła do łazienki i zamknęła drzwi. Zaczęła wpatrywać się w swoje odbicie.

Jej szeroko otwarte oczy zdawały się nawiedzone. Wyglądały jak oczy kogoś cierpiącego na bezsenność. Czemu się nie cieszyła? W głowie słyszała szepty, mrowie dziwnych myśli i uczuć. Czyżby było coś ważnego, co powinna pamiętać? Z jakiegoś powodu jej umysł nie był w stanie się skoncentrować. Sięgnęła po podkład i nałożyła go na ciemne półkola pod oczami. Obraz Stantona błysnął w jej umyśle z taką wyrazistością, że na chwilę zamarła. Czy odwiedził ją wcześniej w sypialni, czy też był to tylko zły sen? Pomalowała rzęsy i narysowała sobie kropkę na środku czoła, a potem upięła przedłużone przez fryzjera włosy z tyłu za pomocą tiary z klejnocikami. Wyglądała świetnie. Wróciła do swojego pokoju w poszukiwaniu wygodnych butów. Mogła założyć grube skarpety do swoich nowiutkich martensów. Znalazła pod łóżkiem pudełko z butami, sięgnęła po nie. To, co zobaczyła w środku, przyprawiło ją o drżenie rąk. Martensy były już noszone. Kiedy je założyła? Serena przycisnęła buty do piersi i spojrzała

w okno, próbując skupić się na wspomnieniach ukrytych w głębi jej umysłu. Wzeszedł księżyc w pełni, a wraz z nim pojawiło się kolejne wspomnienie dotyczące Stantona. Serena nie mogła się na niczym skupić. Czy już wcześniej ją przed czymś

ostrzegał? Zwykle mleczne księżycowe światło dodawało jej sił, ale tej nocy księżyc zdawał się być złym znakiem. Może nie powinna wychodzić? Było jednak coś jeszcze. Jeśli zostanie w domu, to już zawsze będzie się zastanawiać, co

mogłoby się zdarzyć. Może lepiej było stosować zasady filozofii Collina? Może warto było kierować się hasłem: „Jeśli czujesz, że opadasz, to nurkuj. Nie bój się. Walcz do końca”? Czemu nie? Serena zamierzała postąpić tak z Zahim. Zeskoczyła z łóżka, ubrała się i owinęła szyję różowymi i fioletowymi boa. Zamierzała dobrze się bawić. Miała dość wszystkich tych dziecinnych gierek w Planet Bang i na dyskotekach w liceum La Brea. Tym razem naprawdę zaszaleje. Nastrój poprawił się jej, gdy nakładała brokat na szyję i na twarz, ale kiedy przypadkiem

dotknęła swojego amuletu, jej usta same z siebie wypowiedziały modlitwę: O Mater Luna, Regina nocis, adiuvo me nunc33.

Serena usiadła na łóżku. Co się z nią działo? Modlitwa pojawiała się przecież tylko w chwilach wielkiego zagrożenia. Obejrzała się, jakby spodziewała się ujrzeć kogoś w kącie pokoju. Ktoś dzwonił do drzwi.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Zahi opierał się o ościeżnicę. Wyglądał seksownie i przystojnie w spodniach koloru khaki i sportowej bluzie. Jego obecność wpływała na Serenę kojąco. – Wyglądasz wspaniale – powiedział z podziwem. Szybko zamknęła drzwi i ruszyła za nim do samochodu. – Wiesz, dokąd jechać? – spytała. Uśmiechnął się i otworzył drzwi.

– Mapka leży na siedzeniu. Serena podniosła ją, usiadła i zapięła pas. Na złamanie karku popędzili szosą w dolinie Antelope, a potem wjechali na autostradę Pearblossom, przemierzając las jukk i kaktusów. Blask księżyca oświetlał pustynię. Serena opuściła szybę i samochód wypełnił się słodką wonią pustynnej szałwii. – Spójrz. – Zahi wskazał niebieskie i różowe lasery, przecinające nocne niebo. Stojące na horyzoncie wieże z kratownic wyglądały jak dziwny statek kosmiczny. – Niezłe – westchnęła łagodnie.

Kiedy dojeżdżali na miejsce, zwiększyło się natężenie ruchu, aż wreszcie musieli się zatrzymać. Mężczyźni z krótkofalówkami i latarkami wskazywali przybyłym miejsca do parkowania. Niektórzy z nadjeżdżających niecierpliwie opuszczali drogę – po to tylko, by utknąć, zjechawszy do połowy z asfaltu, i powiększyć jeszcze korek.

Wyjący wiatr co chwilę wdzierał się do samochodu, ale gdy tylko cichł, słychać było niosącą się przez pustynię muzykę. – Zawróćmy i dojdźmy tam na piechotę – powiedziała Serena z rosnącym podnieceniem. – Nie masz nic przeciwko temu? – spytał Zahi. – Za bardzo się nakręciłam. Spacer da mi czas na uspokojenie. Pochylił się i pocałował ją. – Dziś nie musisz się uspokajać – wyszeptał, a potem zawrócił i na dwupasmowej drodze zostawił ślad spalonej gumy. Na krawędzi trasy Zahi znalazł dobre miejsce do zaparkowania. Wysiedli razem i ruszyli dalej na piechotę. Owiewał ich pustynny wiatr, szarpiąc włosy i opinając na nich ubrania. Boa Sereny falowały za nią jak latający wąż.

Wkrótce szli już razem z innymi ludźmi, ubranymi jak techno hippisi w fosforyzujące ubrania, ze świecącymi pałeczkami i fluorescencyjnymi kwiatami. Pulsująca muzyka

i dźwięki podobne do tych wydawanych przez maszyny zagłuszały wycie wiatru. Minęli dziewczynę, która sprzedawała podkoszulki z neo-hippisowskim mottem wypisanym z przodu i z tyłu małymi literami. Brzmiało ono PMZS, czyli POKÓJ, MIŁOŚĆ, ZROZUMIENIE, SZACUNEK. Młodzi ludzie prosto z samochodów sprzedawali świecące pałeczki, flary, buttony, fluorescencyjną plastikową biżuterię i smoczki. Przeszli jakieś półtora kilometra, zanim Zahi mógł wreszcie wręczyć bilety mężczyźnie w fioletowym kapeluszu. Serena wkroczyła między ludzi. Ogrom tłumu spowodował, że poczuła się, jakby przyszła

na festyn. Muzyczny beat był szybszy niż strzały z karabinu, dochodząc do 160 uderzeń na minutę. Dziewczyna czuła, że energia pulsuje w niej równie szybko jak rytm muzyki. Uniosła ręce i zaczęła się obracać. Zahi chwycił ją w talii i zaczęli wirować szaleńczo, do utraty tchu.

Pocałował ją delikatnie, a potem znów ruszyli. Wibracje przybierały na sile, kiedy razem przepychali się przez tłum. Dźwięk poruszał piersią, kołysał żebrami, sercem i kośćmi. Był podniecająco dziwny i przyjemny. Serena próbowała zatopić się w nim tak mocno, jak tylko mogła. Niektórzy opierali się o głośniki, nurzając się w pulsującym rytmie. Zahi wziął Serenę za rękę i razem przeszli przez kolejną grupę imprezowiczów, ssących w tańcu smoczki.

– Czemu to robią? – spytała Serena. – Smoczki łagodzą zgrzytanie zębów wywołane przez ecstasy – wytłumaczył Zahi. – Nie martw się, my nie potrzebujemy narkotyków, żeby się dobrze bawić. – Pochylił się i pocałował ją w skroń. – Będziemy mieć dużo więcej energii. Obiecuję. Na scenie didżej w złotych łańcuchach i czarnej podkoszulce krążył pomiędzy czterema konsoletami. Wszyscy wokół tańczyli. Serena zgniotła swoją świecącą pałeczkę i zaczęła poruszać się wraz z rytmem, który nie sposób było dogonić. Machała rękami i poruszała głową. – Zaczekaj – dał jej znak Zahi.

Nie chciała czekać. – Tańcz! – przekrzyczała muzykę i przyskoczyła do niego. Przycisnął się do jej ciała, mocno obejmując ją w talii. Serena popatrzyła mu w oczy – były bardzo ciemne, odbijały srebrny blask księżyca. Wyglądał niemalże jak nieziemska istota, jak

stworzenie nocy. Dlaczego wcześniej nie zauważyła jakie ma fascynujące oczy? Poczuła na ustach jego oddech. Pustynny wiatr uderzał w nich, jakby próbował ich rozdzielić. – Na co mam czekać? – spytała, chociaż była prawie pewna, że Zahi jej nie usłyszy. Nie oczekiwała odpowiedzi, tylko pocałunku. Ich usta były ledwie kilka centymetrów od siebie. – Obiecasz mi siebie? – powiedział.

Serena poczuła, że oblewa ją głęboki rumieniec. – Być może. Wpierw chciała miłości, szacunku i zaufania. Z niczym się jej nie spieszyło. Spojrzała prosto na Zahiego i śmiało oplotła ręce wokół jego szyi. Chciała pocałunku.

Zahi uśmiechnął się i spojrzał na nią z góry. Nie spieszył się, potęgując tylko jej pragnienie.

Był mroczny i piękny. Jego oczy lśniły. Przycisnął usta do jej warg. Przez ciało Sereny przebiegł przyjemny wstrząs. Dłonie Zahiego przesunęły się jej po plecach. – Chodźmy tam. – Wskazał małą grupę bawiącą się na stromym, skalistym zboczu

wzgórza. Wyszczerbione głazy i skalne występy odcinały się na tle nocnego nieba. Ludzie tańczyli wokół ognia jakiś taniec w stylu neo-tribal. Wyglądało to ciekawie. – Dobrze. Zamknęła oczy i uniosła twarz, oczekując kolejnego pocałunku, ale on już ciągnął ją za sobą. Przepchnęli się przez tańczących ludzi, machających lametami, pióropuszami, kwiatami, świetlnymi pałeczkami. Kiedy podeszli do ognia, Serena wspięła się na głaz i znów zaczęła tańczyć. Aż pisnęła – tak była zadowolona, że jednak zdecydowała się tu przyjść. Wtedy kątem oka zauważyła coś dziwnego. Ludzie wokół niej przestali tańczyć i zaczynali się na nią gapić.

Ich oczy błyszczały fluorescencyjnym blaskiem. Punkowcy. Mieli kolczyki w wargach. W dygocącym świetle ogniska ich tatuaże przypominały kozły z karty diabła. Serena zeskoczyła z głazu. Czemu Wyznawcy przyszli na rave? Nawet ci nowsi, ci agresywni? Bali się pełni księżyca, bo wtedy ich oczy zaczynały błyszczeć i zwykli ludzie mogli poczuć czające się w nich zło. Ich oczy błyszczały z niecierpliwości. Serena stanęła przed Zahim, gotowa go bronić. Gdy to uczyniła, ogień strzelił w niebo.

– Mamy problem – powiedziała do Zahiego, mając nadzieję, że ją słyszy. – Musimy już iść. Wytłumaczę ci to później. Musisz mi zaufać.

Nagle zwątpiła w to, że zdoła podjąć walkę z nimi wszystkimi. Odwróciła się, by odepchnąć Zahiego dalej. Kiedy to zrobiła, on uśmiechnął się i uniósł lewą dłoń. Widniało na niej błyszczące odbicie jej amuletu. Serena zrozumiała teraz, czemu we wróżbie pojawiła się karta diabła, kapłanki i księżyca w pełni. Karty próbowały ją ostrzec. Chociaż była na siebie wściekła za tę niesamowitą głupotę, nadal po części pragnęła Zahiego. – Nie byłabyś pierwszą boginią, która przeszła na stronę Atroxa – powiedział Zahi. Czyżby przemawiał wprost do jej umysłu? Jego słowa były uwodzicielskie i zachęcające. – Jesteś mądrzejsza od innych. Nawet Maggie to widzi. Chciała ci to powiedzieć.

Dotknął jej, a ona się wycofała. – Bezksiężycowe noce to świętość dla Hekate, bogini czarownic – mówił dalej. – Mogą stać się święte także dla ciebie. Wystarczy, że wkroczysz w ogień i staniesz się nieśmiertelna. Po co ci Córki Księżyca, skoro możesz przewyższyć je potęgą i zyskać życie wieczne? Płomienie skręciły się, a ich końcówki zaczęły pulsować dziwną bielą, która wydawała się niemal doskonale czysta. Iskry buchały w górę i długo jeszcze świeciły, unosząc się ku niebu. – Lecta – powiedział łagodnie Zahi. Ogień odpowiedział na jego słowo – płomienie skoczyły ku nim jak chętne ręce, gotowe

objąć Serenę. – Lecta – dołączył się inny Wyznawca, a już po chwili wszyscy nucili: – Lecta! Lecta! Serena już nie słyszała muzyki z gigantycznych głośników. Docierał do niej tylko zew zimnego ognia. Płomienie sięgnęły wyżej. – Daj mi powód do dumy – nakłaniał Zahi. – Żyj ze mną przez wieczność. Ogień zaryczał niecierpliwie.

– Nie zamierzam – powiedziała wreszcie Serena. – Nie wejdę do ognia. – To nieważne. – Zahi uśmiechnął się złośliwie. – Zabiorę cię w płomienie. Chwycił ją za nadgarstki i począł wciągać w żar. Mroczny gniew uczynił jego twarz jeszcze doskonalszą niż wcześniej – teraz emanowało z niej czyste piękno zła. Serena próbowała walczyć z nim mocą umysłu, ale to on miał więcej sił. Coś w głowie

dziewczyny zaczęło pulsować w rytmie jego myśli. W skroniach zadudnił ból, który szybko stał się nieznośny. Wzrok zaszedł jej cieniem, a moc Zahiego zagłębiła się w jej umyśle niczym odpryski stłuczonej tafli szkła.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Serena poprzez dygoczące płomienie ujrzała księżyc w pełni. – O Mater Luna, Regina nocis, adiuvo me nunc – wyszeptała, recytując modlitwę niczym mantrę.

– Modlitwa ci nie pomoże, Sereno – zadrwił Zahi. Była już dość blisko ognia, by poczuć jego przeraźliwy chłód. Wciąż patrzyła na księżyc poprzez szalejące płomienie. Nagle zrozumiała, że Zahi nie

może jej skrzywdzić. Mimo że samotna, była wciąż pod ochroną. Spojrzała na blask księżyca, odetchnęła głęboko i poczuła przypływ mocy. Zahi zauważył zmianę. – Myślisz, że księżyc cię ochroni? – wyszeptał w jej umyśle. – Popatrz na niego jeszcze raz. Na krawędzi księżyca pojawiła się ciemność. – Księżyc wkracza w cień ziemi – powiedział Zahi. – Dziś w nocy będzie pełne zaćmienie. Przez dwie i pół godziny zabraknie ci ochrony, jaką zapewnia wam księżyc. Serena uniosła wzrok i zobaczyła, że krawędź nocy już zaczęła przysłaniać księżyc. Jej moc malała. Zahi chwycił ją za rękę. Zablokowanie jego próby przejęcia nad nią kontroli wymagało wielkiego wysiłku. Potem

jednak Zahi przebił się przez jej mentalną barierę z siłą wybuchu. Jego myśli zatopiły Serenę i znów przejęły nad nią władzę. Zawahała się, a potem postąpiła o krok, o dwa kroki naprzód. – Lecta – zaczęli skandować Wyznawcy. Płomienie sięgnęły do Sereny i otoczyły jej nadgarstki przeraźliwym chłodem. Zadygotała. Zimno przenikało jej kości, gdy tak stała tuż przy ogniu. Jej łzy zmieniły się w małe kryształki lodu, które zsunęły się po policzkach. Wtedy myśli Zahiego owinęły się wokół jej myśli niczym czarne skrzydła i opór Sereny zniknął już na dobre.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Silne dłonie chwyciły ją za ramiona i pociągnęły w tył. Zahi opuścił jej umysł tak nagle, że aż nią wstrząsnęło. Upadła na ziemię. Pokręciła głową i czując, że hipnotyczny wpływ Wyznawców zniknął, zaczęła oddalać się od błyszczących, wściekłych płomieni, które z wyciem uderzyły w niebo, a potem po twardym gruncie ruszyły ku niej, próbując przyciągnąć ją z powrotem. Stał nad nią Stanton.

Moce, które promieniowały od Stantona i Zahiego, zaczęły trzaskać w powietrzu, jakby

pomiędzy nimi przepływał prąd elektryczny. Drobne włoski na karku Sereny podniosły się, a powietrze zgęstniało zbyt mocno, by można było oddychać nim swobodnie. Nie miała jeszcze dość sił, by się podnieść. Wyznawcy lojalni wobec Zahiego stanęli za nim. Bez rozkazu nie wolno im było atakować. Stanton stał sam. Czy miał dość mocy, by odpędzić przeciwnika? Powietrze stało się ciężkie od zapachu ozonu, a potem nagle eksplodowało z hukiem. Zrobiło się cicho. Serena nie wiedziała, kto wygrał. Odetchnęła głęboko raz, a potem po raz wtóry. Stanton podbiegł do niej i chwycił ją za rękę. – Chodź! – rzucił. – Musimy uciec, nim Zahi dojdzie do siebie. Serena obejrzała się na Zahiego, który wyglądał, jakby zamarł w jakimś transie.

Nie chciała zostać z Zahim i jego Wyznawcami, ale i nie w pełni ufała jeszcze Stantonowi. Dlaczego ją uratował? – Jeszcze nie doszłaś do tego, że mówię ci prawdę? – warknął wściekle. – Oczywiście, że nie. Nic nie pamiętasz, bo Zahi znów odebrał ci wspomnienia. Spróbowała wstać, ale nogi za bardzo się pod nią trzęsły. Serce waliło jak szalone. Widząc, że Serena nie może biec, Stanton wziął ją w ramiona i zaczął nieść. – Tam, na górze. – Wskazał głową. – Ukryjemy się w skałach. Wbiegł na skalisty fragment wzgórza, wciąż niosąc Serenę. Nocne drapieżniki uciekały przed nim, gdy wkraczał w cienie skał, a potem znów je opuszczał. Laserowe światła i zimny ogień tworzyły dziwne cienie na wystających z ziemi piaskowcach. Stanton potknął się na kamieniu. Upadł i wylądował na Serenie.

– Przepraszam – powiedział. – Nic ci nie jest? – Nie. – Ból przeniknął jej do kości.

Dziewczyna nagle zrozumiała, że Stanton wciąż na niej leży, a ona czuje ciepło jego ciała. Nie czuła obrzydzenia choćby w najmniejszym stopniu. Jej dłonie poruszyły się wbrew woli i zatrzymały się dopiero na twardych mięśniach jego pleców. Spojrzała w błękitne, widoczne w ciemności oczy chłopaka – patrzył na nią pesząco szczerym wzrokiem. – Stanton – wyszeptała, a wraz z wypowiedzianym imieniem poczuła zalewającą ją powódź wspomnień, wirujących ze straszliwą prędkością wokół każdej jej myśli. Nie wpychał ich do jej umysłu. One same starały się wrócić z mrocznego, ukrytego gdzieś w głębi jej jaźni zakamarka. Chłopak delikatnie dotknął jej policzka, jakby wiedział, co się dzieje. Serena zamknęła

oczy. – Przepraszam – powiedziała z głębokim, przeszywającym smutkiem, przypominając sobie wreszcie, ile razy Stanton ostrzegał ją przed Zahim. – Powinnam była ci wierzyć.

– Niby dlaczego? – spytał. – Pozostawiał ci tylko złe wspomnienia o mnie. Leżała pod nim cicho, zatopiona w odzyskanych wspomnieniach. Jak mogła czuć coś takiego do osoby, która całe swoje życie poświęciła złu? Po widocznym na jego twarzy rozczarowaniu poznała, że odczytał jej zdziwienie i strach. Odwróciła wzrok. – Uczuciom na powrót trzeba trochę więcej czasu niż myślom – powiedział po prostu Stanton, a potem gestem nakazał jej milczenie.

Padł na nich czyjś cień. Serena podniosła wzrok. W pobliżu stał Wyznawca. Jego ułożone w kolce, pomarańczowe włosy i przebite kolczykami brwi, usta i nos nadawały mu wygląd prawdziwego twardziela. Opróżniła swój umysł na wypadek, gdyby chłopak potrafił w nim czytać.

Wyznawca pokręcił głową, a potem potarł oczy i Serena wiedziała już, że Stanton wywiera wpływ na jego myśli. Chłopak dotknął kolczyka w nosie, spojrzał w inną stronę, a potem odszedł. Stanton zszedł z Sereny, pomógł jej się podnieść, a potem oboje wyjrzeli zza głazu. Wyznawcy przemierzali wyszczerbione skałki. – Za chwilę znajdzie nas ktoś inny – wyszeptał Stanton. – Musimy się rozdzielić. – Dobrze. – Serena pokiwała głową i spojrzała na urwisko. Zbocze było strome, ale tylko tamtędy mogła uciec. Stanton dotknął jej policzka i obrócił jej twarz ku sobie.

– Jeśli masz moc czytania w myślach i okradania ze wspomnień, to potrafisz również zaciemniać umysły.

– Nigdy wcześniej tego nie robiłam. – Wzruszyła ramionami. – Nie wiem, czy potrafię. – Będziesz musiała korzystać z tej mocy, by ochronić się, jeśli ktoś cię odnajdzie. – Kiedy ja nie wiem jak. Zwykle najpierw ćwiczyła swe umiejętności z innymi Córkami Księżyca, nim sama zrobiła z nich na kimś użytek. – Zamierzam odwrócić ich uwagę – powiedział Stanton. – Mam nadzieję, że Zahi ruszy za mną. Uzna cię za łatwiejszą zdobycz, po którą można wrócić później. – Dzięki. – Spojrzała na niego gniewnie.

Stanton prawie się roześmiał. – Powiedziałem, że on tak uzna. Nie zna cię jeszcze tak jak ja. Wróć na rave i wmieszaj się w tłum. Nagle Serena zrozumiała, że Stanton chce poświęcić się, by ją ratować. Może i potrafiłby

pokonać Zahiego, ale co z pozostałymi Wyznawcami? Dotknęła jego dłoni. – We dwoje mamy większe szanse. – Nie. – Pokręcił głową. – Mogę wytłumaczyć się z tego, że wykradłem cię Zahiemu, bo Atrox opiera się na konkurencji pośród Wyznawców, ale nie mógłbym wyjaśnić, dlaczego pomagałem ci uciec. – Nadzorcy – przypomniała sobie Serena, czując nagły chłód. – Atrox musi być przekonany, że wykradłem cię Zahiemu dla własnego zysku i że zdołałaś

mi umknąć. – Bądź ostrożny – wyszeptała i spojrzała na cienie. Wydawały się zupełnie naturalne, ale Atrox wciąż tu był – wysyłał swe macki, by służyły mu za oczy. – Nie martw się – uspokoił ją Stanton, widząc, jak przygląda się cieniom. – Nie ma go tu. – Skąd to wiesz? – Mam wieki doświadczenia – odparł z ponurym uśmiechem, a potem wstał. – Caprimulgus! – krzyknął gniewnie. Serena przetłumaczyła to sobie z łaciny.

– Dojący kozły? Słowa byłyby zabawne, gdyby ręce Sereny nie trzęsły się tak bardzo. – Uwierz mi, to straszna obelga – wytłumaczył Stanton. – Pobiegnijmy w górę zbocza i znajdźmy sobie lepszą kryjówkę – zasugerowała, martwiąc

się o jego bezpieczeństwo. – Nie – odparł twardo Stanton. – Oddzielnie mamy większe szanse. Serena wyjrzała zza głazu, a Stanton krzyknął: – Caper!34

To słowo rozwścieczyło Zahiego. Serena drgnęła niecierpliwie, ale nic się nie stało. Najwyraźniej Zahi miał za mało mocy, by walczyć ze Stantonem na odległość, bo w powietrzu nie dało się odczuć żadnej zmiany. – Właśnie nazwałem go capem. Tak przynajmniej przetłumaczyliby to ludzie z przeciętną znajomością łaciny. W rzeczywistości jednak nazwałem go smrodem spod pachy. – Stanton

spojrzał na pełną zwątpienia minę Sereny. – Musiałabyś żyć kilkaset lat dłużej, by to

zrozumieć. Pochylił się i szybko pocałował ją w czubek głowy. – Powodzenia. Stanton wyskoczył zza skał. Wyznawcy popędzili za nim. Strącane przez nich odłamki głazów i otoczaki staczały się po zboczu. Gdy nie było już słychać ich kroków, Serena wstała i rozejrzała się dokoła. Chwyciła ją jedna z Wyznawczyń. Z czarną szminką na ustach, kolczykami i częściowo ogoloną głową dziewczyna próbowała wyglądać zabójczo niebezpiecznie. – Bogini – szepnęła wściekle prosto w ucho Sereny i boleśnie wykręciła jej rękę. – Zahi! Mam ją!

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Wyznawczyni mocno trzymała Serenę, ale nie próbowała kontrolować jej myśli. Znów chciała krzyknąć, ale nim zdążyła zacząć, Serena szybko wślizgnęła się do jej umysłu. Dziewczyna zamknęła usta, a jęk zamarł jej w gardle.

Nie potrafiła postawić bariery, która powstrzymałaby Serenę przed wejściem. Jej umysł był

przerażająco mroczny i opustoszały. Cała jej nadzieja poddała się Atroxowi. W jej głowie nie było marzeń ani planów na przyszłość, a jedynie rozległa pustynia kolejnych, pozbawionych

nadziei dni. Dziewczyna była jeszcze nowicjuszką, oczekującą na przyjęcie w szeregi Wyznawców. Serena uspokoiła się. Ktoś, kto dopiero niedawno oddał się Atroxowi, był najłatwiejszym celem. Nie trzeba było pozostawać w umyśle dziewczyny, by ją kontrolować. Serena wycofała się. – Jesteś nowa, nie? – skomentowała, stukając kolczykiem w języku o zęby. Wyznawczyni zmarszczyła brwi. – Nawet jeszcze nie powiedzieli ci niczego o kontroli umysłu. Czyżby ci nie ufali? Wydawało się, że nowicjuszka jej nie rozumie.

– Wybacz – powiedziała Serena. – Za chwilę sprawisz, że twój pan będzie niezadowolony. Zebrała w sobie moc, a potem wypuściła ją z siebie. Dziewczyna zakryła twarz dłońmi. Oparła się o skałę, a potem osunęła się na bok. Wciąż trzymając się za głowę, rozwarła dłonie i nierozumiejącymi oczyma spojrzała tępo w cień.

– Pewnego dnia mi podziękujesz – powiedziała do niej Serena, zastanawiając się, czy na dziewczynę czekają szalejący z niepokoju rodzice. – Atrox nie przyjmie cię po tym, jak pozwoliłaś mi uciec. Parę kamieni potoczyło się po zboczu. Serena uniosła wzrok. Biegło ku niej kilku Wyznawców, przeskakując przez wyszczerbione skały. Na szczycie wzgórza stał Zahi. Jego ciemne włosy szalały na wietrze. Czuła i widziała, co potrafił umysł tego chłopaka, krzesząc w ciemności nocy iskry na powierzchni skał i głazów. Szukał jej. Dziewczyna odwróciła się, by uciec, ale potknęła się na kamieniu. Upadła na ziemię i obejrzała się. – Stój! – krzyknął Zahi.

Zwolniła, ale tylko na chwilę. Spojrzała na księżyc, który prawie całkowicie zniknął już w cieniu ziemi.

Biegła jak szalona, przeskakując przez kaktusy i skały, aż wreszcie zaczęła przepychać się między drgającymi, podskakującymi, wijącymi się i wirującymi ciałami imprezowiczów. I wtedy zobaczyła Morgan tańczącą z dwoma chłopakami. – Morgan! – krzyknęła, chociaż wiedziała, że dziewczyna nie usłyszy jej przez muzykę. Podbiegła do niej.

Morgan wplotła w warkocze błyszczącą lametę, a na plecach umocowała sobie puszyste, anielskie skrzydła. Nigdy jeszcze nie wyglądała tak luzacko. Karki i nadgarstki tańczących z nią chłopców oplatały żółte, różowe i fioletowe bransolety. Na dżinsach mieli odblaskową taśmę, a na głowach duże, miękkie kapelusze. – Morgan – zawołała jeszcze raz Serena, będąc coraz bliżej. Jeden z chłopaków poklepał Morgan po ramieniu i wskazał na Serenę. Przerwała taniec, opierając ręce na biodrach. – A ty co? Łazisz za mną? Moim stylem nie można się zarazić.

– Muszę z tobą porozmawiać. – Serena odciągnęła ją od chłopców. – Może wróć lepiej na swoje miejsce ze swoimi przyjaciółmi – warknęła Morgan i wyszarpnęła rękę z uścisku. – To bardzo ważne – nalegała Serena. – Potrzebuję twojej pomocy.

– Jasne. – Morgan uśmiechnęła się pogardliwie. – Pamiętasz, co stało ci się miesiąc temu z tymi ludźmi, którzy spędzają czas ze Stantonem?

Morgan cofnęła się nagle i popatrzyła na Serenę gniewnie. – Nie zastraszysz mnie. Nie boję się ciebie. – Czemu miałabyś się mnie bać? – spytała Serena. – Chodzi o innych… – Daj spokój – powiedziała Morgan i pociągnęła za złoty łańcuszek, który miała na szyi. Na

jego końcu dyndał wisiorek dziwnie podobny do koźlej głowy. – Zahi dał mi ten talizman. Powiedział, że może odpędzić złe oko i obronić mnie przed twoją czarną magią. Amulet wyglądał jak coś demonicznego i złego. – Wydaje mi się, że ten talizman przynosi pecha. – Serena nagle zaczęła martwić się o bezpieczeństwo koleżanki. – Jasne – zadrwiła Morgan. – Byłam pewna, że powiesz coś takiego. Zepsułam ci jakieś plany? Nie możesz już rzucać na mnie uroków. Co chciałaś zrobić? Mam się trzymać z dala od Collina? Mam znowu wyjść na idiotkę? Przejrzałam cię. Może i potrafisz przekonać innych, że jesteś zwykłą dziewczyną, lubiącą się uczyć i nosić dziwaczne ciuchy, ale ja

znam prawdę i zamierzam wszystkim ją obwieścić. Serena rozejrzała się pospiesznie. Jak szybko znajdą ich Wyznawcy? Morgan była bardziej wrażliwa, bo już raz na nich trafiła. Serena nie czuła, że ma dość mocy, by stawić im wszystkim czoła. Chwyciła koleżankę za rękę. – Grozi nam tu niebezpieczeństwo. Musimy uciekać. – Dla mnie niebezpieczna jesteś tylko ty i ta twoja magia. Ktoś chwycił Serenę od tyłu. Z jej ust wyrwał się krzyk.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Odwróciła się, gotowa walczyć z Zahim. Stał za nią jeden z tępych kolegów Morgan. – Jesteś wiedźmą, tak? – spytał chłopak kpiąco, a potem bezczelnie objął ją ramieniem. Rondo jego kapelusza uderzyło Serenę w głowę. – Zaczarujesz mnie? – Odczep się ode mnie – powiedziała dziewczyna, próbując go odepchnąć. – Rzuć na mnie swoje voodoo. – Popatrzył na nią pożądliwie i spróbował ją pocałować.

– Wracaj do Morgan! – popchnęła go mocniej. Chłopak cofnął się chwiejnym krokiem, uśmiechając się głupio, a potem zaczął tańczyć dziwny, urywany taniec. Serena zaczęła już odchodzić, gdy znów ją chwycił. – Powiedziałam, żebyś mnie puścił! – odwróciła się, gotowa uderzyć go w twarz, ale spojrzała prosto w uśmiechniętą twarz Zahiego. – Bogini. – Jego źrenice rozszerzyły się, a oczy zabłysły. Nocne powietrze zadrgało, a energia Zahiego eksplodowała świetlnymi splotami, które ruszyły ku Serenie. Teraz już rozumiała moc, której używał, by ją kontrolować

i niepostrzeżenie ukrywać jej wspomnienia. Nim wkroczyła do jego umysłu, zebrała całą moc, by się tam dostać. Być może zdoła zaciemnić jego myśli na tyle, by zyskać chwilę na ucieczkę. Chłopak nie spodziewa się przecież, że go zaatakuje. Wtargnęła do jego umysłu i natychmiast zrozumiała, że popełniła niebezpieczny błąd. Czuła jego drwiący uścisk, gdy moc Zahiego wsysała ją coraz głębiej. Koncert wydawał się bardzo odległy, a Serena stała teraz w zimnej ciemności. Zaczęła dygotać. W otaczającym ją mroku kryło się coś przerażającego. Atrox. Czarne nocne cienie wiły się wokół niej jak węże, pieściły ją z niewyobrażalną łagodnością i nakłaniały ją, by ruszyła naprzód. Co takiego miała ujrzeć? Zrobiła powolny krok naprzód, a potem kolejny, przerażona tym, co być może zobaczy, gdy cienie się rozpierzchną. – Popatrz, moja wybranko – powiedział spokojny głos. Cienie znikły, a przed Sereną pojawiło się lustro. Spojrzała na swoje odbicie. Wyglądała

inaczej – jej zielone oczy były głębokie niczym świeżo pocięte szmaragdy, a jej cera była nieskazitelna i połyskiwała dziwnym blaskiem. Przeszedł ją dreszcz, bo pomyślała o tym, jak

zła mogłaby się stać. Chciała uciekać, ale dokąd? Została uwięziona w umyśle Zahiego. – Popatrz – wyszeptał cień i zaczął nią kołysać. – Popatrz, co chcę ci podarować.

Spojrzała znów w lustro, a odbicie się zmieniło. Trzymała swoją wiolonczelę, z miłością obejmując ją kolanami i delikatnie przesuwając smyczkiem po strunach. Ten obraz był hipnotyzujący. – Popatrz głębiej – wezwał głos. Dotknęła pozłacanych krawędzi lustra i nagle już nie chciała uciekać. Grała na scenie, z orkiestrą symfoniczną za plecami i zachwyconą widownią przed sobą. – Będziesz to miała – powiedział głos z niezachwianą pewnością. Jak Atrox poznał jej najskrytsze marzenie? Było ukryte tak głęboko, że Serena bała się opowiedzieć o nim nawet Jimenie.

Muzyka płynęła przez nią niczym fale, a jej palce pewnie poruszały się po strunach.

W kącikach oczu zaczęły zbierać się jej łzy. Tak, tego właśnie pragnęła bardziej niż czegokolwiek innego, ale bała się, że nie zdoła… nie znajdzie czasu, by spełnić swoje marzenie. Oto i ono. Sukces bez poświęceń. Zrobiłaby wszystko… Ktoś przycisnął ją do ziemi. Lustro pękło i rozpadło się w pył. Serena uderzyła podbródkiem o ziemię, a w głowie zawirował jej ostry ból.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

Upadek uwolnił ją z uścisku Zahiego. Bolała ją głowa, a w polu widzenia pojawiły się cienkie, drgające linie, jakby Zahi wciąż próbował wciągnąć ją do swego świata mrocznych obietnic. Podniosła wzrok. Chłopak stał nad nią i zdawał się równie zadziwiony jak ona. Rozejrzała się, niezdolna pojąć, co właściwie się stało. Wokół ludzie tańczyli szaleńczo, depcząc mocno ziemię tuż obok Sereny. Szybki puls muzyki zaczął drgać wewnątrz niej.

– Jimena? – Myślałaś, że cię tak porzucę? – powiedziała przyjaciółka, pomagając jej wstać. – Dzięki. – Serena chwyciła jej dłoń i podniosła się. Oczy Zahiego były wypełnione mocą i płonęły żółtym światłem, ale on sam nie wydawał się już tak niepokonany. Jimena i Serena skupiły się na odparciu jego mentalnego ataku. Serena poczuła się zagubiona w swojej własnej mocy, która przepełniała powietrze niewidzialną siłą. Księżycowe amulety rozbłysły bielą, a potem wystrzeliły fioletowymi językami ognia. Ludzie wokół przestali tańczyć i zaczęli gestykulować w zadziwieniu. Niektórzy podskakiwali, próbując chwytać płomyczki, które unosiły się w powietrzu niczym grube płatki śniegu. Serena i Jimena uderzyły z całą mocą. Zahi cofnął się rozkołysanym krokiem.

– Chodź – powiedziała Jimena i złapała przyjaciółkę za rękę. – Na dziś dość się już nawalczyłaś. Serena odwróciła się i wpadła na Morgan. Dziewczyna wrzasnęła i odskoczyła. Zasłoniła się swoim koźlim amuletem, trzymanym w zbielałych, drgających palcach, a potem wymierzyła go w Serenę, jakby trzymała nóż. – Nie zbliżaj się! – krzyknęła. – Zahi coś jej zrobił? – spytała Jimenę Serena, kiedy zaczęły przepychać się przez tłum. – Byłaś w jakimś transie, gdy Zahi cię dopadł – wytłumaczyła Jimena. – Morgan zobaczyła, co mu zrobiłyśmy, i pewnie teraz boi się, że znowu rzucisz na nią czar.

– Znowu? Przecież wcześniej tego nie zrobiłam. – Nie marnuj sił, próbując rozgryźć Morgan. Musimy stąd uciec, nim Zahi ruszy za nami

razem ze swoimi Wyznawcami. Serena patrzyła, jak Zahi otacza Morgan ręką. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego

zalotnie i spojrzała mu w oczy. – Musimy zabrać Morgan. – Odwróciła się, ale Jimena ją powstrzymała. – Przyjrzyj się – ostrzegła. Morgan zgubiła gdzieś rytm i objęła Zahiego, wciąż zagubiona w jego oczach. Jej biodra poruszały się wężowo w takt muzyki, którą słyszała już tylko ona. Zahi położył ręce na jej talii i spojrzał na Serenę. – Jest moja – powiedział samymi ustami, a może posłał te słowa wprost do jej umysłu, bo Serena usłyszała je wyraźnie. Ruszyła ostro w jego stronę. Jimena chwyciła ją za rękę.

– No seas tonta.35 Zrobiłaś, co mogłaś. Wziął Morgan, żeby dobrać się do ciebie. Myślisz, że

teraz dasz mu radę? Wyznawcy Zahiego otoczyli go i wbili w Serenę spojrzenia.

Serena czuła drwiący śmiech Zahiego, odwracając się i ruszając za Jimeną. Przepychały się przez tłum, aż wreszcie mogły ruszyć do biegu obok bzyczących generatorów. Wydobywające się z maszyn kłęby spalin rozwiewały się, stopniowo zastępował je zapach pustynnej szałwii. Dziewczyny zwolniły i zaczęły iść przez pustynię pomiędzy kolczastymi jukkami. Zaćmienie księżyca sprawiało, że jego tarcza przybrała upiorny, czerwonawy kolor. Pierwsza odezwała się Serena.

– Skąd wiedziałaś, gdzie mnie znaleźć? – Jeszcze w twoim domu, kiedy dotknęłam twojego czoła, żeby zobaczyć, czy masz gorączkę, doznałam wizji tak silnej, że prawie klapnęłam na tyłek. Zobaczyłam cię na pustyni z Zahim. Nie musiałam się długo zastanawiać, żeby dojść do tego, co spowodowało nagłe przeziębienie. – Przepraszam. – Serena podniosła wzrok. – Ale skąd wiedziałaś, że potrzebuję pomocy? – Bo nigdy żadnego vato nie postawiłabyś ponad swoimi przyjaciółkami. Na pewno nigdy byś mnie nie okłamała. Dlatego zaczęłam główkować nad tym, co powiedziałaś mi o Stantonie. – O tym, że ostrzegał mnie przed Zahim? – Tak. Poza tym Zahi przeniósł się do naszej szkoły mniej więcej wtedy, gdy pojawili się nowi Wyznawcy. Domyśliłam się, że cię dopadł. Ruszyłam na pustynię jak rakieta. Byłabym tu wcześniej, ale musiałam zaparkować ze dwa kilometry stąd.

– Dziękuję – powiedziała Serena i uściskała przyjaciółkę. – Chodźmy tędy – wskazała Jimena. – Powinnyśmy dojść do autostrady.

Żwir chrzęścił pod ich stopami. Pozbawione osłony drzew i krzaków czuły, jak wiatr uderza w nie nieprzerwanie, sypiąc im piach w oczy. – Widziałam Atroxa – powiedziała powoli Serena. – Przynajmniej tak mi się wydaje. Nie był przerażający. – Nie? – na twarzy Jimeny pojawił się wyraz zdziwienia. Serena pokręciła głową. – Zastanawiałaś się kiedyś, dlaczego to robimy? Wyznawcy wciąż nas dręczą, niszczą nam życie towarzyskie. Co się stanie, gdy powiemy Maggie, że już nie chcemy tak żyć? – Nie możemy tego zrobić. To nasze przeznaczenie. Przecież wiesz. – Jimena wydawała

się zmartwiona. – Poza tym myślę, że czeka nas coś ważnego. – Kiedy Maggie nie może nam nawet zdradzić, co nas czeka. Powinna powiedzieć nam, co się stanie, gdy skończymy siedemnaście lat – narzekała Serena. – Może ona też nie wie – zasugerowała Jimena. – Wie – odparła Serena gniewnie. – Może przejście na stronę Atroxa byłoby łatwiejsze. Jimena zatrzymała się i chwyciła Serenę za łokieć. – Oszalałaś? Co ci jest? Czy miała w sobie dość odwagi, by wyznać prawdę?

– Czemu by nie zostać królową mroku? – Bo nie! – odparła z naciskiem Jimena. – To żadna odpowiedź. Dlaczego mamy stać po stronie dobra, jeśli grozi nam tak wielkie

niebezpieczeństwo i żyjemy niepewne swojej przyszłości? Skoro Atrox może nam tyle dać, to czemu nie stanąć po stronie zła? – Znam zło – powiedziała cicho Jimena. – To nie jest żadne rozwiązanie. Przesunęła palcami po bliznach na ręku, jakby powrót do starych wspomnień powodował,

że znów ją bolały. Zauważyła, że Serena się jej przygląda. – Jeśli nie masz blizn, to znaczy, że nie miałaś życia. Jimena milczała jeszcze długo, a pustynny wiatr wciskał jej włosy w oczy. – Z początku nie szukałam kłopotów, ale one zawsze same mnie znajdowały. Czułam się tak, jakbym siedziała w jakiejś dziurze i wciąż kopała, myśląc, że uda mi się uciec, ale dół był tylko coraz większy. Aż wreszcie, pewnej nocy, na imprezę przyszedł koleś z kałasznikowem pod płaszczem i zaczął strzelać. Nigdy nie widziałam, żeby naraz umarło tylu ludzi. Zabił dwie moje koleżanki. Następnego dnia zdobyłam spluwę. Podeszłam do niego, kiedy zupełnie sam siedział w samochodzie, i zaczęłam strzelać. Pociągałam za spust, póki nie

powstrzymali mnie jego przyjaciele. Wtedy po raz pierwszy wysłali mnie do poprawczaka. – Czy on zginął?

– Na szczęście nie. Większość kulek trafiła w karoserię, ale i tak zamierzałam zabić go, gdy tylko wyjdę. – Naprawdę? – spytała łagodnie Serena. Jimena nigdy wcześniej nie powiedziała jej tak wiele o swoim życiu. Serena myślała, że jej przyjaciółka trafiła do poprawczaka za kradzież samochodu.

– Wyszłam i wtedy stałam się zła – mówiła dalej Jimena. – Z pewnością stałam po stronie zła, bo inaczej nie mogłabym robić tego, co robiłam, zanim znów mnie złapali. Miałam to gdzieś. Kradłam samochody, dużo ryzykowałam. Czasami sama siebie przerażałam, ale nie potrafiłam przestać ani nawet nie chciałam. Kiedy jesteś zła i łamiesz wszelkie reguły, to czujesz się niezwyciężona. Przez jakiś czas masz moc… ale potem… – Co potem? – W człowieku chyba siedzi takie coś, co nie chce być złe, bo po tym wszystkim czułam się

tak, jakbym była zupełnie sama na świecie i jakby nikt już nie mógł pokochać mnie po tym, co zrobiłam. Nie chciałam jednak rozstawać się z tym uczuciem potęgi. Miałam wrażenie, że jestem ponad wszystkimi. Jakbym była większa. Lepsza. Byłam prawdziwym gangsterem. Szły jakiś czas w milczeniu, słuchając tylko zawodzącego wiatru. – Znów mnie złapali, znów trafiłam do poprawczaka, ale tym razem… – To było chwilę przed tym, jak cię poznałam – dodała Serena. Jimena pokiwała głową.

– Coś we mnie pękło i mój gniew znikł. Czekałam w celi przejściowej w kajdankach na rękach, na nogach i z łańcuchem wokół talii. Gapiłam się na szarą ścianę i nagle pomyślałam, że nie chcę tak spędzić całego życia. – A jak dostałaś służbę publiczną? – To było po tym, jak wyszłam z poprawczaka. Moje siorki poszły kraść. Buchnęły torebkę starszej pani, ale gliniarze złapali mnie. Chcieli, żebym zeznawała, ale nie było mowy, że zrobię z siebie szczura. Wtedy sędzia zobaczyła w moich oczach, że coś się zmieniło. Poznałam to po jej twarzy. Uśmiechnęła się do mnie, jakby wiedziała, że dostałam już nauczkę. Wiedziała, że przeszłam przemianę. Tak właśnie było. Kiedyś nawet nie chciałabym

gadać z kimś takim jak ty – z kimś, kto przestrzega zasad. Myślałam, że jestem lepsza, bo sama nie muszę. A teraz czuję się tak, jakbyśmy znały się od dawna. Serena objęła Jimenę ramieniem. – Może to, co pokazał ci Atrox, wygląda dobrze – kontynuowała – ale potem, gdy

zostaniesz sama, już nie będzie tak świetnie. Ty też nie będziesz się dobrze czuć. Wszystko będzie nic niewarte, a ty właśnie z tym zostaniesz. Z niczym.

Doszły do rozstaju dróg i przystanęły. Pod kołyszącymi się na wietrze cyprysami stał domek, a przed nim cztery metalowe beczki, z których wściekle strzelały płomienie. Wokół drzew i domu tańczyły szaleńczo rzucane przez ogień sploty cieni. – Kto mieszka na takim odludziu? – zdziwiła się Serena. – Nieważne – odpowiedziała samej sobie. – Przejdźmy na skróty przez podwórko. Gdy tylko weszły na posesję, pod cyprysem poruszył się nagle cień. Potem ruszył naprzód. – Co to? – spytała nerwowo Serena. – Twoja rozszalała wyobraźnia – roześmiała się Jimena. Nagle z mroku wybiegły trzy ogromne czarne psy. Miały obnażone kły i uszy położone po

sobie. Łapy i pazury roztrącały kamyki, żwir i piach. – Ay! – krzyknęła Jimena i schowała się za Sereną. – Dobry piesek – powiedziała Serena uspokajającym tonem, ale jej słowa zdawały się tylko jeszcze bardziej rozsierdzać zwierzęta. Warkot przybrał na sile. Pierwszy pies zdążył już skoczyć na Serenę, gdy na ganku pojawiła się staruszka opatulona czarnym szalem. Wiatr chwycił za rąbek tkaniny, owijając ją wokół jej siwych włosów.

Serena czuła gorący dech psa na twarzy. Zesztywniała, zbyt oszołomiona, by uciekać. Czekała już tylko, aż kły wbiją się jej w policzek. Kobieta zagwizdała.

Pies zaskomlał i zawrócił, odpychając się łapami od piersi Sereny. Pozostałe dwa psy ślizgały się po żwirze, próbując zawrócić. Potem wszystkie trzy popędziły ku kobiecie, która teraz stała na podwórku przed gankiem. Serena starła z policzka gorącą ślinę, a potem wytarła dłoń w spodnie. – Mogę walczyć ze starożytnym złem – wymamrotała Jimena – ale wystarczy zwykły pies, żebym zmieniła się w galaretę. – Ja tak samo. Serena nie musiała obracać się, żeby wiedzieć, że Jimena dygoce równie mocno, jak ona sama. Psy skakały wokół kobiety i lizały ją po dłoni. Ten, który zaatakował Serenę, leżał teraz na plecach, czekając na pieszczoty. – Kto to jest? – szepnęła Jimena. – Nie wiem.

– Spadajmy stąd. Rozstaje sąpeligroso. Niebezpieczne, co? Mimo to pozostały w miejscu. W tej kobiecie było coś, co je zatrzymało. Na szyi miała trzy

żelazne klucze. Kiedy obróciła się ku dziewczynom, klucze wydały metaliczny dźwięk. – Kto niby powiedział, że rozstaje są niebezpieczne? – spytała Serena, nie mogąc przestać patrzeć na niezwykłą kobietę. – Moja abuelita36.

– Dziewczęta! – zawołała kobieta.

Obie podskoczyły. – Chodźcie tu do mnie. – Miała zadziwiająco młody i mocny głos. – Po co? – odkrzyknęła Jimena. – Jeśli chcesz nam coś powiedzieć, to mów. Słyszymy cię stąd. Serena dźgnęła ją łokciem. – Pewnie chce nas przeprosić za to, że psy nas wystraszyły.

– To wiedźma, duch albo la llorona37 – stwierdziła Jimena. – Skąd wiesz?

– Bo mam oczy. – Ona jest w porządku. – Serena złapała przyjaciółkę za łokieć i pociągnęła za sobą. – To pewnie czyjaś babcia, która mieszka aż tutaj. – Sprawdź ją. – Dobrze. Serena chciała delikatnie wślizgnąć się do umysłu kobiety, ale nie mogła. Zupełnie jakby go nie było – a to było przecież niemożliwe. – Widzisz coś? – spytała niecierpliwie Jimena. – Nie. – Serena wzruszyła ramionami. – Chyba zużyłam już dziś całą swoją energię. A ty? – Też nie, ale nie potrzebuję wizji, wystarczy mi rozsądek. To stara dziwaczka. Mieszka

sama. Nie chcę wchodzić do jej domu i oglądać martwych szczurów, kotów i upchniętych w chłodziarce dzieciaków, a potem jeszcze słuchać, jak śpiewa kościom kołysankę. Kobieta ruszyła w ich stronę. Jej brązowe, zmętniałe oczy przepełniała wiedza. – Czekałam na was – powiedziała. – Mam dość. – Jimena machnęła rękami. Spadam stąd. Serena chwyciła przyjaciółkę za łokieć i zmusiła ją do pozostania na miejscu.

– Czy młode panny słyszały już kiedyś o Hekate? – spytała kobieta i pogłaskała psy, tańczące wokół jej spódnicy. – Co to takiego? – rzuciła Jimena. – Czemu pytasz nas o Hekate? – Serena nie wierzyła w przypadki.

– Zwykła chronić tych, którzy na rozstajach pomylili drogę – zaczęła mówić kobieta.

– Wiemy dokąd iść, viejecita38. – Jimena skrzyżowała ręce na piersi. – Dokładnie tam

zaparkowałam samochód. – Zdziwiłabyś się. – Usta kobiety wykrzywiły się w pomarszczonym uśmiechu. Wygiętym palcem wskazała przeciwny kierunek. – Chodź, Sereno. – Jimena ruszyła z miejsca. – Ja zostaję – zdecydowała Serena. Miała dziwne przeczucie, że ta kobieta chce jej pomóc. – Idź po samochód i wróć po mnie.

– Estas loca?39 – Jimena była mocno rozdrażniona. – Nie dość ci na jedną noc? Kopnęła grudę ziemi. Psy zaczęły warczeć, więc cofnęła się o krok.

– Muszę z nią porozmawiać. – Jak tam sobie chcesz. – Jimena pokręciła głową i odeszła. Serena poszła za staruszką do domu. Psy wciąż krążyły wokół niej, aż wreszcie położyły się pod stołem na środku pokoju. Kobieta zamknęła drzwi tuż przed zbierającym się na podwórku kłębem kurzu. Drzwi szczękały przy kolejnych wściekłych uderzeniach wiatru. Wewnątrz płonęło kilkadziesiąt różnych świec, które wypełniały pomieszczenie ciepłym blaskiem. Powietrze pachniało wanilią i sosną. Kobieta usiadła przy dębowym stole, stojącym pośrodku pokoju. Na blacie stały dwa

talerze, dwie filiżanki, miseczka suchych ciasteczek i imbryk z herbatą – zupełnie jakby gospodyni spodziewała się gości. – Wejdź i usiądź – zaproponowała. Serena usiadła naprzeciw kobiety. Jeden z psów położył pysk na jej bucie, dotykając jej kostki zimnym nosem. Staruszka nalała dwie filiżanki herbaty. W świetle świec jej twarz wydawała się smutna. – Wysiadł pani prąd? – spytała Serena, chociaż już znała odpowiedź.

– Nie, wolę ciemność. Można by powiedzieć, że mrok to dla mnie świętość. – Dlaczego? – Bo każdy musi przemierzyć mrok, by dotrzeć do światła. To chyba oznacza, że każdy musi wreszcie trafić do mnie z prośbą o radę. – Ty jesteś Hekate? – wyszeptała Serena. – Hekate… – Kobieta powtórzyła imię, jakby samo wymawianie go coś w niej budziło. – Nie. Podniosła miseczkę z ciastkami. – Mieszkasz sama na takim odludziu? – Niektórzy muszą znosić w życiu więcej cierpienia niż inni – odparła łagodnie kobieta.

Serena przygotowała się na to, że gospodyni zacznie żalić się na swoją samotność. – To może być jednak także błogosławieństwem. – Poczęstowała Serenę ciasteczkiem.

Dziewczyna wzięła jedno i ugryzła. – Niektórzy pragną łatwego życia. Chcą sławy i bogactwa bez walki. – Kobieta przerwała i spojrzała na Serenę. – Pewnie masz jakieś marzenie? – Tak – odparła Serena, a wiatr zawył na dachu i załomotał w drzwi, jakby domagał się, by go wpuszczono. – Widzę, czego pragniesz, a jednak cię to przeraża, bo zastanawiasz się, czy potrafisz pracować dość ciężko, by to osiągnąć. Serena pokiwała głową. Wiatr znów zawył pod drzwiami. Płomienie świec zadrgały, a psy zaskomlały spod stołu.

– Uwielbiam wiatr – powiedziała staruszka, spoglądając za plecy Sereny. – Każda kobieta

nosi w sobie moc wiatru, ukrytą głęboko w duszy. Niestety… Uniosła oczy na sklepienie. Wiatr hulał po dachu, unosząc dachówki. Uśmiechnęła się i znów popatrzyła na Serenę.

– Niestety większość kobiet pozwala tej mocy zmienić się ledwie w słabiutką bryzę wtedy, gdy potrzebne jest tornado. Kiedy kobieta zbierze swą moc, kiedy się skoncentruje, może dokonać wszystkiego. Ale jeśli jej moc się rozproszy, poniesie porażkę. Dom zatrząsł się, a wiatr raptownie otworzył drzwi i zawirował w pokoju, gasząc świece. Potem zniknął tak szybko, jak się pojawił, pozostawiając po sobie tylko ciemność i woń dymu. – Jak widzisz – powiedziała kobieta, sięgając pod stół, by pogłaskać skomlące psy – ta moc może być bardzo potężna, gdy się ją odpowiednio skupi.

Z zewnątrz dobiegł ryk samochodowego tłumika. Potem na ganek weszła Jimena. Pod jej stopami deski zaczęły skrzypieć. Dziewczyna zajrzała do środka. – Serena? – Jestem. – Serena nie poruszyła się. – Jedziemy – powiedziała jej przyjaciółka niecierpliwie. – Dziękuję. – Serena wstała i podeszła do drzwi. Wiatr osłabł i stał się ledwie szeptem. Płomienie w beczkach leniwie unosiły się ku nocnemu niebu, odbijającemu się w granatowym zderzaku samochodu Jimeny. Kobieta odprowadziła je do wyjścia, nieodstępowana ani na krok przez swoje psy. Zanim zamknęła drzwi, przemówiła do Sereny po łacinie: – Id quod factum est, infectum esse potest.40

– Co to znaczy? – spytała Serena. – Skorzystaj z niego – powiedziała kobieta, unosząc łańcuszek, na którym wisiał jeden

z kluczy, i umieszczając go na szyi Sereny. – Do czego jest ten klucz? – Serena przyglądała mu się w słabym świetle. – Będziesz wiedziała, gdy będzie ci potrzebny. Kobieta uśmiechnęła się, wróciła do środka i zamknęła drzwi. W drodze do Los Angeles Jimena spytała: – Co ci powiedziała? – Id quod factum est, infectum esse potest.

Jimena myślała przez chwilę. – Co się stało, to się nie odstanie. Co to ma znaczyć? – Nie jestem pewna – powiedziała Serena, obracając klucz w palcach. Potem pomyślała o Zahim i nagle zrozumiała, co musi zrobić.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

Następnego dnia Serena zadzwoniła do Zahiego i poprosiła go o spotkanie w Beverly Center. W niedzielny poranek ruch był niewielki, powietrze duszne, a na niebie rozpościerała się cienka powłoka szarych chmur. Zahi przyszedł ulicą San Vincente, gdzie czekał pod zieloną markizą Hard Rock Cafe. – Zmieniłam zdanie – powiedziała, gdy tylko do niej podszedł. Objął ją i wyszeptał jej wprost do ucha, otaczając ją ciepłym oddechem:

– Wiedziałem, że tak będzie. Potem rozluźnił się i rzucił jej spojrzenie pełne okrutnego zadowolenia i satysfakcji. – Powiedz to – rozkazał. Spojrzała mu prosto w oczy. – Wkroczę w zimny ogień i stanę się boginią czarownic.

Zawiał wiatr, unosząc ziemię, papiery i wysuszone liście z rynsztoku zupełnie tak, jakby Atrox przysłuchiwał się rozmowie i odczuł właśnie nagły przypływ zadowolenia. Wtedy Serena zauważyła w oczach Zahiego zdziwienie i zaczęła się zastanawiać, czy powiew nie był jej własnym dziełem. – Lecta – powiedział Zahi lekko drżącym głosem. – Przyjadę po ciebie dzisiaj. Księżyc wschodzi o siódmej. Będę pod twoim domem o szóstej trzydzieści. – Dobrze – odparła i odeszła.

Zahi obserwował Serenę, aż skręciła za róg i przeszła obok restauracji Todai i Ubon, a potem poszła dalej wzdłuż ulicy do kawiarni Jan’s. Catty, Vanessa i Jimena czekały na nią w dużym boksie w głębi lokalu. Wewnątrz było ciepło, panował tłok, a w powietrzu unosił się zapach bekonu, kawy i świeżo wyciskanego soku z pomarańczy. Serena wślizgnęła się do boksu. Przyjaciółki już zamówiły dla niej gofra i kawę. – Udało się? – spytała Jimena. Serena pokiwała głową. – Powiedział ci, dokąd pojedziecie? – spytała Vanessa, polewając swojego gofra syropem. – Nie. – Serena pociągnęła łyk gorącej kawy z nadzieją, że napój ogrzeje panujący w jej wnętrzu chłód.

– To niebezpieczne. – Jimena wyglądała na zmartwioną. – Tylko tak można cokolwiek zrobić – stwierdziła Serena.

– Musimy pozbyć się tych nowych Wyznawców. Zahi jest ich wodzem, a bez niego będą osłabieni. – Będę ci towarzyszyć, niewidzialna – zaproponowała Vanessa. – Potem wrócę i powiem Catty i Jimenie, gdzie jesteś. – Mam nadzieję, że przed całym tym zdarzeniem będę miała wizję. – Jimena odetchnęła

głęboko. – Nie zostawimy cię samej. – Jeśli stanie się coś naprawdę złego – dodała Catty – to zabiorę nas wszystkie w przeszłość i będziemy się cofać dopóty, dopóki nie załatwimy wszystkiego jak należy. Wszystkie uśmiechnęły się uspokojone, ale Serena wiedziała, że to by nie zadziałało. Miały tylko jedną szansę. Wszystkie zdawały się to rozumieć. – Jak zamierzasz oszukać Zahiego? – spytała Jimena. – Właśnie – zastanowiła się Catty. – Co jeśli wyczyta w twoich myślach, że szykujesz na niego zasadzkę?

– Powinnyśmy porozmawiać z Maggie – powiedziała Vanessa. – Mieszka tylko kilka ulic stąd. – Nie. – Serena nie do końca rozumiała, czemu chce załatwić wszystko bez jej udziału. – Jest na to za późno. Ja już się zdecydowałam. Poza tym uwalnianie Wyznawców z niewoli Atroxa to jeden z elementów naszej misji. – Tak, ale nie chodzi o to, żeby ryzykować przy tym życie – zauważyła Catty. – Maggie zawsze nam pomagała. – Zgadzam się. – Vanessa odsunęła talerz. – To może być zbyt niebezpieczne. Serena spojrzała na Jimenę. – Ja cię popieram – westchnęła Jimena. – Ale one mają rację. To niebezpieczne, a ja już miałam wizję tego, jak stoisz w zimnym ogniu.

– Posłuchajcie: albo mi pomożecie, albo załatwię to sama. Serena rozejrzała się wokół stołu. Wszystkie dziewczyny pokiwały na zgodę głowami. Tej nocy Serena ubrała się na spotkanie z Zahim. Powieki i skórę pod oczami pomalowała metalicznie zielonym cieniem, rysując nim grube kreski od wysokości źrenic na zewnątrz ku skroniom. Upodobniło ją to do dzikiego leśnego kota. Dodała do tego dwie warstwy czarnego tuszu do rzęs, a na usta nałożyła jasnozłoty błyszczyk. Wyjęła z szafy spódnicę – połyskliwy czarno-czerwony materiał imitował skórę węża. Założyła ją, a potem dobrała do niej pasującą bluzkę odsłaniającą plecy. Na nogach namalowała czerwono-czarne płomienie, a ręce i dekolt nasmarowała połyskliwym brokatem.

Na końcu sięgnęła po naszyjnik, który kupiła na garażowej wyprzedaży, i wpięła go sobie we włosy niczym diadem – tak, jak noszono w latach dwudziestych. Klejnociki zwieszały się

na czoło sprawiając, że Serena wyglądała jak egzotyczna piękność. Potem usiadła przy stoliku, pomalowała paznokcie u rąk i nóg na złoto, po czym wreszcie spojrzała w lustro. Jak zawsze poczuła dreszcz. Nieważne, ile już razy widziała się po transformacji – ten widok zawsze ją zadziwiał. Wyglądała jak widmowa istota o wielkich, zielonych oczach, błyszczącej skórze i dłuższych, grubszych rzęsach. Wszystko w niej było potężniejsze, piękniejsze – była zaklętą boginią. Nie mogła oderwać oczu od własnego odbicia. Czuła się tak, jakby drzemiąca w niej wojowniczka podbiła noc. Wreszcie sięgnęła po swój księżycowy amulet i zawiesiła go sobie na szyi. Rozległ się dźwięk dzwonka. Serena chwyciła żelazny klucz i sandały na wysokim obcasie, a potem przebiegła przez ciemny korytarz, otoczona słabym, tęczowym blaskiem. Już czuła obecność Zahiego po drugiej stronie drzwi – i jego zło, pragnące ją otoczyć. – Niech poczeka – powiedziała do siebie cicho. Usiadła na schodach i założyła sandały. Wreszcie rytuał dobiegł końca. Była przygotowana do walki. Spojrzała na trzymany w dłoni klucz. – Gotowa? – wyszeptała do Vanessy, która czekała przy drzwiach, niewidzialna. Potem wsunęła klucz do kieszeni spódnicy. Otworzyła drzwi i zaczekała, aż Vanessa

przeleci obok, zanim wyszła na zewnątrz. Zahi opierał się o zaparkowany na podjeździe samochód. Miał skrzyżowane nogi. Kiedy zobaczył Serenę, mimowolnie ruszył się z miejsca, a na jego twarzy pojawił się leniwy

uśmiech. Jego głębokie brązowe oczy spotkały się z jej oczami, a Serena ujrzała jego pożądanie. Powoli podeszła do niego. – Cieszę się, że zmieniłaś zdanie. – Wziął ją za rękę, obrócił dłoń i ucałował jej wnętrze. – Bogini – wyszeptał, wciąż trzymając jej dłoń przy swojej twarzy, pieszcząc jej skórę ciepłym

oddechem. Serena powoli cofnęła dłoń, usilnie starając się zachować pusty umysł. Czuła, jak Zahi próbuje zakraść się delikatnie w jej myśli. Otworzył drzwi samochodu. Serena wsiadła i wyprostowała nogi. Sukienka zsunęła się jej na uda. Patrzyła na Zahiego i przeciągała się, aż poczuła na skórze chłodny powiew. Wiedziała już, że Vanessa jest w samochodzie. – Już mi wygodnie – powiedziała zadziornie. – Kusicielka – odparł Zahi, uśmiechając się występnie. Serena odetchnęła kilka razy głęboko, gdy Zahi okrążał samochód, by wsiąść na fotel

kierowcy. Przekręcił kluczyk w stacyjce, a silnik zaryczał. Wycofał samochód z podjazdu, a potem

z piskiem ruszył w stronę Fairfax. Serena oparła głowę o zagłówek i uśmiechnęła się, widząc jak Zahi obrzuca ją przelotnymi spojrzeniami. Światła innych samochodów, lampy uliczne i przydrożne neony rzucały do środka światła i cienie. – Twój umysł wydaje się być dziś pusty – powiedział Zahi. – Jego dłoń dotknęła jej kolana, delikatnie gładząc je palcami. – Oj – zaczęła. – Bo ja… – Nie denerwuj się tak bardzo – uspokoił ją. Dłoń przesunęła się w górę uda.

– Co będzie, gdy już zostanę Wyznawczynią? Dostrzegłszy kątem oka ruch na tylnym siedzeniu, Serena obejrzała się delikatnie. Za fotelem kierowcy kuliła się Vanessa, która powoli stawała się widzialna. Strach i niepewność spowodowały, że wracała do normalnej postaci. – Co? – Ręka Zahiego wróciła na kierownicę, a on sam podejrzliwie popatrzył na Serenę. – Będzie mi brakowało moich przyjaciółek – powiedziała nieco zbyt głośno, próbując równocześnie odwrócić jego uwagę i utrzymać pustkę w swojej głowie. – Będziesz miała nowe – zbył jej obawy i obejrzał się. – Na co patrzysz?

– Na nic – wyszeptała Serena i pozwoliła sobie na spojrzenie wstecz. Vanessa znów była niewidzialna. Serena odetchnęła z ulgą i spróbowała się rozluźnić. Dojechali na róg Wilshire i Curson i zaparkowali w pobliżu Page Museum – tam, gdzie

mieściły się torfowiska La Brea. – To tutaj? – spytała Serena. – Tutaj. Zahi wysiadł z samochodu, obszedł go dookoła, otworzył drzwi i pomógł Serenie wysiąść.

Już zaczął zamykać drzwi, gdy ona je złapała. Spojrzał na nią dziwnie. – Zakręciło mi się w głowie – powiedziała Serena z nadzieją, że Zahi nie wychwyci skrytego w jej słowach kłamstwa. Prawie zatrzasnął drzwi na Vanessie. – Już niedługo będzie po wszystkim. – Nawet nie krył tego, jak jego błyszczące, żółte oczy taksują jej ciało. – Będziesz moja na zawsze. Serce Sereny zaczęło mocniej bić. Poczuła lekki powiew i wiedziała już, że Vanessa opuściła samochód. Zatrzasnęła drzwi. – Chodźmy.

Okrążyli torfowisko i przeszli obok posągów mamutów, które pochylały się nad wodopojem. Kiedy omijali Page Museum, na nocnym niebie pojawiły się błękitne i pomarańczowe

płomienie. Spadły na nich połyskujące czerwone iskry. Cały park i tyły Muzeum Sztuki Hrabstwa Los Angeles zalane były bursztynową poświatą. Serena poczuła, jak wiatr porusza jej włosami i zrozumiała, że to Vanessa opuszcza ją, by sprowadzić Jimenę i Catty. Zahi i Serena zbliżyli się do płomieni. Wyznawcy zaczęli odwracać się i witać ją uśmiechami. Spoglądali na nią żółtymi, pełnymi żądzy oczyma. Przez chwilę wydawało się jej, że widzi w tłumie Morgan, ale dziewczyna szybko schowała się za dwoma chłopakami. Ogień zdawał się wygłodzony i świadomy jej obecności. Zimne płomienie strzeliły ku Serenie i owinęły się wokół niej tak, że aż zadrżała z zimna. Na skórze – tam, gdzie musnął ją płomień – pozostały plamy szronu. – Wejdź – rozkazał Zahi. Musiała poczekać na powrót pozostałych Córek, nim wejdzie w ogień. Bez nich plan nie

zadziała. – Nie urządzamy najpierw imprezy? Robiła, co mogła, by uśmiechnąć się do pozostałych Wyznawców, którzy chcieli zrobić coś więcej, niż tylko popatrzeć na płomienie. Za późno zrozumiała, że opuściła gardę. Zahi był już w jej umyśle i wiedział, czemu chce grać na czas. Zerwał z jej szyi amulet, cisnął na ziemię i odepchnął ją w tył. Potknęła się i upadła w ogień.

Płomienie podskoczyły i z nagłym rykiem wessały ją w samo serce lodowatego żaru. Serena próbowała oddychać, ale gorzkie powietrze było zbyt zimne. Otoczyły ją tańczące płomienie, a ilekroć próbowała uciec, kolejne języki ognia ruszały za nią, wciągając ją w samo serce mroźnego piekła. Kości zaczęły boleć ją od zimna. Palce zdrętwiały. Na skórze zaczął zbierać się szron, tworząc śnieżne wzory i błyszcząc – najpierw na złoto, a potem na czerwono. Całym ciałem dziewczyny wstrząsał ból i kiedy już zdawał się nie do wytrzymania, Serena poczuła, że przenika ją jakieś słodkie uczucie – coś, o czym marzyła. Zachłysnęła się powietrzem. Potem z rozkoszą przesunęła dłońmi po piersiach, talii, biodrach i udach. Wypełniło ją pożądanie, zepsuta tęsknota. – Lecta – wyszeptał Zahi i ceremonia się rozpoczęła.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

Serena walczyła z pieszczotami płomieni, czując straszliwy głód. Nagle trzaskanie ognia znikło, ustępując miejsca wiolonczelowej muzyce, która wypełniła jej umysł słodką obietnicą. Dziewczyna przestała się opierać. Płomienie uspokajały ją i dawały poczucie potęgi. Jej zmartwienia płonęły, a siła rosła. Poprzez woal płomieni zobaczyła triumfalny uśmiech Zahiego. Nagle sięgnęła przez całun ognia i chwyciła go za rękę.

Zahi nie odczytał jej zamiaru, bo Atrox wypełnił jej umysł muzyką. Na twarzy chłopaka

pojawił się wyraz zdziwienia i głębokiego przerażenia, kiedy Serena pociągnęła go ku płomieniom. Ogień zaryczał wściekle i eksplodował oślepiającym błyskiem. Sam środek paleniska stał się przeszywająco zimny. Na trawę i pobliskie drzewa posypały się iskry, dając początek nowym ogniom. Serena mocno przycisnęła do siebie Zahiego. – Id quod fatum est, infectum esse potest.

– Nie! – krzyknął Zahi. Kiedy powtarzała te słowa, ogień uformował wielki wir, który z rykiem obracał się coraz szybciej. – Co się stało, to się nie odstanie! – Serena powtarzała słowa, a płomienie uderzały ją

falami piekącego zimna. Z oddali dało się słyszeć syreny wozów strażackich. Serena spojrzała poprzez wściekle wirujące płomienie i ujrzała Vanessę, Jimenę i Catty, które biegły w jej stronę. Wyglądały jak boginie. Vanessa ubrała się w błyszczący błękit, Jimena w przypominające błyskawicę srebro, a Catty w truskawkowy róż. Ich skręcone w pukle włosy falowały z każdym krokiem. Do parku wjechał radiowóz, świecąc niebieskim światłem sygnalizacyjnym. Syrena umilkła, a z samochodu wyskoczyło dwóch funkcjonariuszy. Niektórzy Wyznawcy ruszyli do ucieczki. Była pośród nich Morgan. Serena chwyciła lewą rękę Zahiego i spojrzała na wnętrze jego dłoni. Błyszczący ślad pozostawiony przez jej amulet znikł. Zahi znów był śmiertelnikiem. Serena wypchnęła go

z ognia. Chłopak potknął się, ale złapała go Jimena. Pozostali Wyznawcy otoczyli ich, spoglądając

z niepokojem. Potem, jeden po drugim, rozproszyli się i zaczęli uciekać. Strażacy, ubrani w żółte kombinezony z odblaskami i w hełmy, zaczęli ciągnąć w stronę płomieni węże, równocześnie przymocowując ich końce do hydrantów. Serena zaczęła wychodzić z płomieni, ale ogień przytrzymał ją prawie tak jak ludzkie dłonie. Barwy i iskry stały się hipnotyczne, a dziewczyna poczuła, jak fragmenty jej osobowości zaczynają znikać. Coś ciągnęło ją w pustkę, zimną niczym lód. Przestała się opierać. Wciągnęła płomienie w płuca. Ich chłód wdarł się do jej wnętrza, zagłębił się w pierś i wyrósł w niej niczym lodowoniebieskie kwiaty. Jimena, Vanessa i Catty patrzyły ze zgrozą. Ich amulety błyszczały jasno. Serena wyszła z ognia i wyciągnęła ręce nad głową, ciesząc się wspaniałym odczuciem

własnego ciała. Jak to jest żyć wiecznie? Zobaczyć kolejne tysiąclecie, a potem następne? Otworzyła oczy i po wyrazie osłupienia, jaki ujrzała w oczach Jimeny, poznała, że jej źrenice błyszczą połyskliwym blaskiem.

Przypomniała sobie obietnicę, którą złożył jej Atrox, ale teraz już nie interesowała się wiolonczelą. Nie wiedziała nawet, dlaczego w ogóle chciała tracić czas na coś tak głupiego. Uciekający Wyznawcy zawahali się, czując jej rosnącą moc. Kilku z nich przeskoczyło węże strażackie i pobiegło ku Serenie. Podniosła z ziemi upuszczony przez Zahiego amulet. Wisiorek przysmażył jej skórę. Serena opuściła wzrok i zobaczyła, że na dłoni ma wypalony znak księżyca. Wypuściła błyskotkę, którą natychmiast podniosła Catty.

Spoglądała na niezrozumienie malujące się na twarzach przyjaciółek, czując przez cały czas, jak rośnie w niej potęga Atroxa. Cieszyła się z cierpienia, jakie właśnie oglądała. – Boginie – prychnęła, a potem zakrzyknęła z podniecenia i zaczęła gotować się do walki ze swoimi niegdysiejszymi najlepszymi przyjaciółkami.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY

Blask ognia nerwowo drgał na twarzach Catty, Vanessy i Jimeny. Strach w ich oczach oddawał ogrom przemiany, jaką dostrzegły w Serenie. Nawet skulony na trawie Zahi zdawał się jej bać. Serena uśmiechnęła się pogardliwie. Siłą swojego umysłu delikatnie popchnęła

dziewczyny, chcąc pokazać im swoją nową moc. Vanessa cofnęła się o krok, wyraźnie zszokowana, ale Catty ani drgnęła.

– Nie robi to na mnie wrażenia – powiedziała. Jimena miała inny wyraz twarzy – Serena nie do końca potrafiła go odczytać. – Musimy wepchnąć Serenę z powrotem do ognia. Szybko, nim strażacy przyciągną węże i go zgaszą. – Dlaczego? – spytała Vanessa z rosnącym niepokojem. Jimena nie spuszczała Sereny z oczu, gdy udzielała odpowiedzi. – Musimy wypalić w niej nieśmiertelność, a tej nie sposób otrzymać bez poświęcenia się Atroxowi. Postąpiła odważnie krok naprzód. Serena roześmiała się na widok determinacji, jaką dostrzegła w twarzy Jimeny. – To się chyba nie uda – Vanessa była pełna obaw. – Zmusimy ją – odparła Catty.

Serena zaczęła drwić z Jimeny. – Nadal uważasz się za twardą boginię? Jimena nie odpowiedziała. Serena roześmiała się i po raz kolejny dźgnęła dziewczyny mentalnie. Tym razem jednak Jimena była przygotowana. Cios nie przebił się do jej umysłu. – A więc będziemy się bić – stwierdziła Serena z radością. Catty dołączyła do Jimeny. Vanessa powstrzymała je obie. – Serena to Lecta. Wybranka. – I co z tego? – Jimena niepokornie potrząsnęła głową. – Dostała zaproszenie do ognia – tłumaczyła Vanessa. – Maggie powiedziała, że jeśli go nie

masz, to płomienie ześlą na ciebie potworną śmierć. Jeśli ogień dotknie którejś z was. z nas. Na twarzy Jimeny nie pojawił się nawet najdrobniejszy wyraz wahania.

– Nie boję się jej – powiedziała. – To frajerka, której odbiło i za chwilę skończy w ogniu. Ruszyła naprzód z tym większym przekonaniem. Serena zawahała się na ułamek sekundy, zastanawiając się, co takiego sprawiało, że Jimena była gotowa wystawiać się na ryzyko przerażającej śmierci, by ratować przyjaciółkę. Potem zaczęła gromadzić w sobie moc, aż powietrze zadrżało. Jimena skoczyła nagle przez zgęstniałe powietrze i chwyciła Serenę za rękę. Serena zaczekała, aż moc zbierze się w jej umyśle, a potem pchnęła ją ku Jimenie w formie jednego ostrego, niewidzialnego pocisku czystej energii. Na twarzy dziewczyny pojawił się ból, ale nie puściła dłoni przyjaciółki. Potem Catty przebiła się przez gęstniejące powietrze i chwyciła ją za drugą rękę. – Nie! – wrzasnęła Serena, a krzyk drapał jej gardło, sprawiając przeraźliwy ból. Rozbrzmiał tak głęboko i był pełen tak wielkiego gniewu, że aż sama się przestraszyła. Ten głos nie należał już do niej. Catty i Jimena ciągnęły ją w stronę ognia. Powstrzymał je strażak. Jego twarz ukryta była pod hełmem. – Co wy tu robicie, do diabła? – spytał zza osłony. Zignorowały go i dalej ciągnęły Serenę w płomienie.

– Wracajcie – krzyknął i skoczył naprzód, ciągnąc za sobą wąż. Był już niecałe cztery metry od ognia, gdy zatrzymał się, uniósł osłonę hełmu i ściągnął rękawicę. Wyciągnął rękę przed siebie. Na jego twarzy pojawił się wyraz głębokiego zdziwienia. – Zimny – powiedział. – Jest zimny! Zanim zdążył powiedzieć coś więcej, podbiegło do niego dwóch innych strażaków, którzy zajęli pozycje przy wężu. Z nagłą siłą popłynęła nim woda, która wystrzeliła prosto

w płomienie. Ogień pochłonął wodę i, sycząc ostro, urósł do rozmiarów kłębiastej wieży. – Musimy działać teraz. – Jimena znowu chciała złapać Serenę. Policjant odciągnął je jednak od płomieni i popchnął prosto w gęstniejący za ogrodzeniem tłum. Wiszący na niebie śmigłowiec rzucał w kłęby dymu kolumnę światła. Furgonetki ekip telewizyjnych rozstawiały anteny, a prezenterzy z przejęciem mówili do mikrofonów. – Strażacy zmienili strategię – mówiła do mikrofonu reporterka, podczas gdy młodzież za jej plecami pokazywała znaki gangów i machała do kamery. – Z początku sądzili, że ogień podłożyła grupka punków. Teraz uznali jednak, że to ogień olejowy, prawdopodobnie

spowodowany przez wybuch metanu lub opary tego gazu ulatniające się z pobliskiego torfowiska. Obecnie zalewają płomienie syntetyczną pianą, tworzącą na pogorzelisku

specjalną powłokę. Strażacy nie przewidują jakiegokolwiek zagrożenia dla Muzeum Sztuki ani Page Museum. Kamera zwróciła się ku strażakom, którzy dusili ogień za pomocą piany. Płomienie zamierały. Dym delikatnie wił się w górę, unosząc się ponad błękitne pasma światła płynące z policyjnych samochodów oraz rzucane przez krążący nad ziemią śmigłowiec stacji informacyjnej. Serena przeczesała dłońmi włosy, a potem odwróciła się i spojrzała na Wyznawców, którzy zebrali się wokół niej. – Będziecie musieli się bardziej postarać – zrugała ich z bezczelnym uśmiechem. Potem zauważyła Zahiego, który stał obok Jimeny. Czyżby drżał? Syknęła na niego, a on

się cofnął. – A ja się martwiłam o to, czy cię pocałuję – roześmiała się, czując obrzydzenie. Jej Wyznawcy również zaczęli się śmiać, a chichot wypełnił noc mrozem.

– Boginie – powiedziała. – Jeszcze nie dziś, ale już wkrótce, będę miała przyjemność was zniszczyć. Zaczęła odchodzić rozkołysanym krokiem, ciesząc się ze spojrzeń, jakimi obdarzali ją zarówno młodzi, jak i starsi mężczyźni.

Potem się odwróciła. – Podziękujcie Maggie za czas, jaki poświęciła, by nauczyć mnie korzystania z mojego daru. Z pewnością bardzo mi się teraz przyda. Serena uśmiechnęła się jadowicie i odeszła.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI

Serena nie uszła daleko, gdy poczuła mrowienie na skórze. Vanessa wbiegła przed kamerę telewizyjną i rozpłynęła się w widmowym drganiu. Co ona wyprawiała? Skoro zawsze najbardziej bała się tego, że ktoś mógłby zobaczyć, jak staje się niewidzialna, to dlaczego teraz niemal się tym chwaliła? Vanessa tanecznym krokiem oddaliła się od kamery, popłynęła na bryzie ku strażakom, a potem – niczym cyrkowa akrobatka – zaczęła pojawiać się i rozmazywać.

Strażacy przestali wylewać pianę. Jeden z nich mimowolnie cofnął się o krok i wpadł na

drugiego. Reporterzy i operatorzy kamer zignorowali policjantów. Przepchnęli się przez barierki i pobiegli w stronę ognia, by nagrać na taśmę to, co niemożliwe. Rozpętało się istne piekło. Vanessa odciągała tłum coraz dalej od dogasających płomieni. W całym tym zamieszaniu ktoś przycisnął Serenę do ziemi. Jimena! Nim Serena zdążyła ją odepchnąć, Catty zawiesiła na jej szyi księżycowy amulet. Serena próbowała go zerwać, ale Catty trzymała ją za ręce. Srebrny księżyc poparzył skórę Sereny, a piekący ból odwrócił jej uwagę. Nie mogła skoncentrować się na tyle, by skorzystać ze swojej mocy. Jimena i Catty pociągnęły ją ku dymiącym płomieniom, podczas gdy tłum przyglądał się prezentującej swą niewidzialność Vanessie. Płomienie zasyczały, próbując odepchnąć Serenę od ognia. Jimena jednak sama

wkroczyła w ogień, mocno chwyciła Serenę i nie pozwoliła jej się wymknąć. – Id quod fatum est, infectum esse potest – powtarzała Jimena, a jej głos stawał się coraz słabszy. Ogień wyryczał swój sprzeciw. Zimne spazmy zaczęły wstrząsać Sereną, podczas gdy lodowate płomienie wypalały z niej nieśmiertelność. Powoli powracała z zimowej pustki, do której została zepchnięta. Znów ujrzała przed sobą przyszłość, a nie tylko nieskończony łańcuch dni. Czas nagle stał się bardziej cenny, a noc piękniejsza. Gdy ogień wypalał jej nieśmiertelność, jej związek z Atroxem zaczął zamierać, a księżycowy amulet przestał ranić jej skórę. Potem spojrzała w dół i zrozumiała, że Jimena wraz z nią jest w ogniu, wijąc się ze straszliwego bólu. – Nie! – krzyknęła.

Próbowała wyjść z zimnego paleniska, ale buzujące płomienie nie chciały jej wypuścić. Niczym lodowe macki coraz mocniej owijały się wokół jej rąk i nóg. Usiłowała się koncentrować, a gdy już się jej udało, jej moc skupiła się w jednym, nagłym tornado, które ugasiło ogień. Serena wyciągnęła Jimenę z żaru i dymu. Uklękła obok niej. Jimena umierała.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI

Patty pochyliła się nad nią. – Wyjdzie z tego? – Nie wiem. – Serena poczuła, jak wstrząsa nią tępy ból.

– Może jeśli cofnę się z nią w czasie… – zaproponowała Catty, szeroko otwierając oczy

o nienaturalnie rozszerzonych źrenicach. – Nie – wyszeptała Serena, ale powietrze już zaczęło się zmieniać, bo Catty rozpoczęła przygotowania do podróży w czasie. Wtedy Serena przypomniała sobie o kluczu. – Zaczekaj – wyciągnęła go z kieszeni spódnicy i zawiesiła Jimenie na szyi. Catty uklękła obok. – Co robisz? Zabiorę ją do chwili przed tym, jak wkroczyła w ogień, i zapobiegnę wejściu.

Serena pokręciła głową. – Na to jest już za późno. Catty skinęła głową. Powietrze znów się uspokoiło. Łza popłynęła jej po policzku i spadła na

rękę Jimeny. – Co zdziała klucz? Serena mocno przycisnęła do siebie Jimenę. – Mam nadzieję, że otworzy właściwie drzwi i sprowadzi ją z powrotem do nas.

Chóralne wyrazy zdziwienia spowodowały, że obie podniosły wzrok. Vanessa stała się już całkowicie niewidzialna. Przedstawienie się skończyło. Policjanci wypychali tłum poza barierki. Po kilku chwilach ratownicy zauważą Jimenę i podbiegną do niej ze swoimi czerwonymi metalowymi walizkami. Serena wyczuwała, że nie może im pozwolić, by zabrali Jimenę, nim przyjaciółka odnajdzie w mroku drzwi i skorzysta z klucza, którym otworzy je, by powrócić do światła. – Patrz – wyszeptała Catty. Wokół klucza rozbłysły błękitnawe światełka, a po chwili już go nie było. Minęło trochę czasu, nim oczy Jimeny otworzyły się z dziwnym drgnieniem. – Cześć. – Jimena uśmiechnęła się słabo. – Chyba wam udowodniłam, że nadal jestem twardą boginią.

– Tak jest, jesteś mocna – Serena odetchnęła z ulgą. Uściskała Jimenę. – Cieszę się, że do nas wróciłaś.

– Nadchodzą – ostrzegła Catty. Ratownicy medyczni już do nich biegli. – Wynośmy się stąd – powiedziała Serena. – Możesz wstać? – Jeśli byłam w stanie przeżyć coś takiego, to i wstać dam radę – odparła Jimena, ale nogi wciąż miała miękkie, więc Serena musiała pomóc jej się podnieść. – Gdzie jest Vanessa? – spytała. – Powiedziała, że spotka się z nami przy samochodzie. – Catty chwyciła Jimenę za drugą rękę. Dziewczyny przebiegły między strażakami i reporterami do samochodu Jimeny. Vanessa już tam na nie czekała, próbując złapać oddech. Jej twarz poczerwieniała. – Byłaś wspaniała! – powiedziała Catty. Wsiadły do samochodu Jimeny i włączyły silnik. Rury wydechowe zaryczały, gdy pojazd zjeżdżał z krawężnika.

– Byłaś naprawdę twardą babką – powiedziała do Sereny Jimena. – Wybaczcie. – Serena poczuła, że to słowo nawet w części nie oddaje jej wdzięczności za to, co przyjaciółki dla niej zrobiły. – Zapamiętam ten dzień na zawsze – obwieściła Catty. – Masz wobec nas wielki dług. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że tak zaryzykowałaś – powiedziała Serena do Jimeny. – Skoczyłaś w ogień. – A Vanessa? – dodała Catty.

– Tak. – Serena popatrzyła na nią. – Zawsze bałaś się, że ludzie zobaczą, jak stajesz się niewidzialna. Vanessa uśmiechnęła się triumfalnie. – Jutro wszyscy uznają, że to była tylko iluzja wywołana przez ogień i światła

helikopterów. Nikt nie uwierzy, że naprawdę stałam się niewidzialna. – Chyba że ktoś będzie się z tobą całował i zobaczy, jak znikasz – przypomniała jej roześmiana Catty. – Vanessa ma rację – dodała Jimena. – Wszyscy uznają, że to sztuczka z kamerą. Po chwili Serena odezwała się, powoli cedząc słowa. – Jak tam było? – Kiedy odeszłam? – spytała Jimena. – Tak, gdzie byłaś? – Catty osłupiała. – I jak ci się udało wrócić? – Hekate – stwierdziła Jimena. – Sprowadziła mnie z powrotem. Miałam klucz Sereny, ale

to ona doprowadziła mnie do właściwych drzwi. Serena wyjrzała przez okno. Wciąż czuła się winna.

Jimena spojrzała na nią, kiedy samochód zatrzymał się na czerwonym świetle. – Zrobiłabyś dla mnie to samo – powiedziała cicho. Kiedy Jimena i Serena weszły do domu, Collin oglądał serwis informacyjny „Na własne oczy”. – Co robiłyście tak blisko wybuchu metanu? – spytał.

– Muszę powiedzieć ci prawdę – Serena spojrzała na brata z powagą. – Jestem boginią, a dziś w nocy prawie zostałam bóstwem czarownic. Collin przez chwilę patrzył na nią dziwnie, a potem wybuchł śmiechem i przytulił siostrę. – Nie znam nikogo o tak dziwacznej wyobraźni jak ty, ale to jest właśnie jedna z tych rzeczy, które w tobie kocham. Puścił ją i zwrócił się do Jimeny. – Ty też jesteś boginią? – A miałeś co do tego jakiekolwiek wątpliwości? – Jimena zalotnie przechyliła głowę

i obdarzyła go słodkim uśmiechem. Serena uwielbiała lekkość, z jaką jej przyjaciółka potrafiła flirtować. – Chyba zawsze to wiedziałem. – Collin pokręcił głową. – Macie ochotę zrobić prażoną kukurydzę i pooglądać telewizję? Dzisiaj jest maraton filmów sciencefiction. – Jasne – powiedziała Jimena. – Tak, czemu nie? – Serena spojrzała na Jimenę, a potem na Collina. Była zadowolona, że wreszcie się pogodzili.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY

W poniedziałek Serena zobaczyła Zahiego na szkolnym korytarzu. Wyglądał na zagubionego i zakłopotanego. Zaczął ją przepraszać. – Za co? – Dotknęła jego ręki i popatrzyła mu w oczy. – Dziękuję – powiedział wreszcie. – Proszę. Zahi uśmiechnął się nieśmiało i odszedł.

Potem podeszła do niej Morgan w obcisłych czarnych rybaczkach i topie z wężowej skóry.

Z dumą prezentowała na nim wiszący na złotym łańcuszku amulet w kształcie głowy kozła. Serena widziała ją wraz z innymi Wyznawcami w czasie nocy zimnego ognia i była pewna, że teraz Morgan stała się jedną z nich. – Wiem, co mu zrobiłaś – wyszeptała oskarżycielsko Morgan – ale ja go odzyskam. Uniosła amulet i machnęła nim przed oczyma Sereny, jakby rzucała jej wyzwanie. – Nie pozwolę ci na to – ostrzegła ją Serena. Morgan rzuciła jej arogancki uśmieszek.

– Nasza wojna wreszcie wyszła na jaw, co? Teraz walczymy naprawdę. – Nigdy nie chciałam z tobą walczyć, Morgan. To twój charakter zawsze wywoływał starcia. Mogłam być twoją przyjaciółką… – Jasne – zakpiła Morgan. – Spróbuj mnie teraz powstrzymać. Odwróciła się, stukając obcasami i ruszyła korytarzem w ślad za Zahim. – Morgan teraz należy do nich – powiedziała bezbarwnie Jimena. Serena odwróciła się zaskoczona tym, że Jimena i Catty stały za jej plecami. Popatrzyły po sobie ze smutkiem. – Myślisz, że sprowadzi z powrotem Zahiego? – Catty wyglądała na zaniepokojoną. – Nie, póki my tu jesteśmy – powiedziała Jimena. Serena pokręciła głową. – Zajrzałam do jego umysłu. Nie jestem w stanie odczytać jego myśli, bo wszystkie są po francusku i arabsku, ale chciałam zobaczyć, czy cokolwiek poczuję. Atrox odszedł. Morgan odwróciła się i obdarzyła Serenę złym spojrzeniem. Potem szła jeszcze przez chwilę tyłem, uśmiechając się i rzucając jej wyzwanie. Do zobaczenia – wyszeptał jej umysł,

zanim odwróciła się i odeszła powoli. – Co się dzieje z Morgan? – spytała Vanessa, dołączając do przyjaciółek.

– Została Wyznawczynią – stwierdziła Jimena, cała spięta od wzbierającego w niej gniewu. Twarz Vanessy posmutniała. Serena położyła dłoń na jej ramieniu. – Próbowałyśmy ją chronić – powiedziała. – Tak – zgodziła się Vanessa i przygryzła wargę. – Uratowałaś Zahiego – powiedziała Catty do Sereny. – To ważniejsze. – Razem go uratowałyśmy – poprawiła Serena. Podbiegł do nich uśmiechnięty Michael. W powietrzu czuć było jego korzenno-mydlany

zapach. – Cześć – objął Vanessę i szybko ją pocałował. – Co tam? – Widzimy się jutro. – Vanessa uśmiechnęła się i odeszła z Michaelem. – Jestem spóźniona. – Catty spojrzała na zegarek. – Dziś po południu pracuję dla mojej mamy. Pomachały sobie na do widzenia. Jimena i Serena ruszyły korytarzem w przeciwną stronę. – Robimy coś razem? – spytała Jimena. – Nie, mam dzisiaj coś do załatwienia – powiedziała Serena. – Nakarmisz Wally’ego? – Jasne. Potrzebujesz podwózki? – Nie, dzięki. Mam.

Serena opuściła kampus, a kiedy już upewniła się, że nikt jej nie obserwuje, weszła w boczną uliczkę, a potem pobiegła do ulicy La Brea. Samochód Stantona stał naprzeciwko budki z hotdogami Pink’s. Połyskliwa czarna karoseria odbijała promienie popołudniowego słońca. Chłopak podniósł wzrok i uśmiechnął się, a potem podszedł do Sereny i objął ją czule. Przytuliła się do niego, ciesząc się jego łagodnym dotykiem. Potem Stanton pocałował ją w czubek głowy, a ona spojrzała na niego, nie strzegąc już przed nim swych oczu. – Jesteś gotowa?

1 Łac. Matko Luno, Królowo nasza, ocal mnie teraz. 2 Suchy, pustynny wiatr, wiejący w południowej Kalifornii, najczęściej od października do marca, z północnego wschodu lub wschodu (od gór Sierra Nevada). 3 Hiszp. Przysięgam ci. 4 Hiszp. gliniarze, krawężniki (slang). 5 Łac. Jesteś Boginią, Córką Księżyca. 6 Narzędzie do malowania dłoni henną. 7 Hiszp. Co jest grane? 8 Hiszp. wieśniara (slang).

9 Meksykańskie słodkie bułeczki śniadaniowe z polewą, np. cynamonową. 10 Hiszp. szalone życie. 11 Hiszp. zdzira, suka (slang). 12 Łac. Bez nas nikt nie zacznie zabawy. 13 Łac. To my jesteśmy zabawą. 14 Hiszp. bez wątpienia. 15 Hiszp. Zwisa ci glut. 16 Hiszp. Słuchaj, smarkaczu. 17 Hiszp. przystojniak (slang). 18 Hiszp. słodka (slang).

19 Hiszp. laska, szprycha (slang). 20 Hiszp. ziomala, kolesia (slang).

21 Hiszp. Jeśli chodzi o twojego brata. 22 Hiszp. Nie możesz być taka skrępowana. 23 Hiszp. Bardziej zmysłowo. 24 Hiszp. dziewczyny, laski.

25 Hiszp. Nie bądź ciężka, w tym kontekście: Nie bądź upierdliwa. 26 Hiszp. pajac, klaun.

27 Hiszp. Spójrz. 28 Chodzi o podobnie brzmiący w języku angielskim wyraz „rat” („szczur”) 29 Łac. zimny ogień. 30 Hiszp. Gorących kolesi (slang). 31 Hiszp. głupia, tu: głupsza.

32 Hiszp. naprawdę, serio. 33 Łac. Matko Luno, Królowo nasza, ocal mnie teraz. 34 Łac. kozioł, cap. 35 Hiszp. Nie bądź głupia. 36 Hiszp. babunia, babcia. 37 Hiszp. beksa, płaksa.

38 Hiszp. mamuśka; staruszka. 39 Hiszp. Oszalałaś?

40 Łac. Co się stało, to się nie odstanie.