Cos niebieskiego - Emily Giffin - pdf

Emily Giffin

Coś niebieskiego Tytuł oryginalny: Something Blue Przekład: Anna Gralak

Wydawnictwo Otwarte

PROLOG Urodziłam się piękna. Wkroczyłam w życie z dziesięcioma punktami w skali Apgar, unikając zdeformowanej główki i blizn wskazujących na ciężki poród, które pozostają po przeciskaniu się przez kanał rodny. Przyszłam na świat z kształtnym noskiem, pełnymi ustami i wyraźnie zarysowanymi brwiami. Moją główkę pokrywała odpowiednia ilość meszku, zwiastując burzę pięknych włosów. I rzeczywiście, moje włosy stały się gęste i jedwabiście gładkie, przybierając barwę ziarenek kawy. Każdego ranka siedziałam posłusznie, a mama nawijała mi je na grube gorące wałki albo zaplatała w misterne warkocze. Kiedy poszłam do przedszkola, inne dziewczynki - zazwyczaj w szpetnych fryzurkach na pazia - zabiegały o to, aby ułożyć się obok mnie podczas leżakowania, i wyciągały rączki, żeby dotykać mojego kucyka. Chętnie dzieliły się ze mną plasteliną albo ustępowały miejsca w kolejce do zjeżdżalni. Robiły wszystko, by się ze mną zaprzyjaźnić. Właśnie wtedy odkryłam, że na świecie istnieje pewna hierarchia, w której istotną rolę odgrywa wygląd. Innymi słowy, już w wieku trzech lat zrozumiałam, że uroda oznacza korzyści i władzę. Utwierdziłam się w tym przekonaniu, kiedy urosłam i nadal cieszyłam się opinią najładniejszej dziewczyny wśród coraz liczniejszych rywalek. W szkole podstawowej i w liceum byłam w samej czołówce. Jednak w odróżnieniu od bohaterów moich ulubionych filmów Johna Hughesa, popularność i uroda nie zepsuły mi charakteru. Sprawowałam rządy jak łaskawa dyktatorka, pilnując, aby inne popularne dziewczyny nie nadużywały władzy. Nie wchodziłam w żadne układy i pozostawałam wierna mojej bystrej najlepszej przyjaciółce Rachel. Byłam wystarczająco popularna, aby tworzyć własne zasady. Rzecz jasna, miałam też chwile wahania. Pamiętam jeden taki

przypadek, który miał miejsce w szóstej klasie, kiedy bawiłyśmy się z Rachel w psychiatrę, jedną z naszych ulubionych zabaw. Zwykle grałam rolę pacjentki i mówiłam coś w stylu: - Pani doktor, strasznie boję się pająków. Przez całe lato nie wychodzę z domu. - No cóż - odpowiadała Rachel, poprawiając okulary, po czym zapisywała coś w notesie. - Zalecam pani obejrzenie Pajęczyny Charlotty. Albo niech się pani przeprowadzi na Syberię, tam nie ma pająków. I proszę to zażyć - wręczała mi dwie kolorowe witaminki i zachęcająco kiwała głową. Zazwyczaj odbywało się to właśnie w ten sposób. Jednak pewnego popołudnia Rachel zaproponowała, abym zamiast udawać pacjentkę, po prostu była sobą i przedstawiła swój prawdziwy problem. Pomyślałam zatem o tym, że co wieczór mój brat Jeremy skupia na sobie uwagę domowników przy kolacji, sypiąc jak z rękawa oryginalnymi i zabawnymi dowcipami oraz ciekawostkami ze świata zwierząt. Wyznałam, że najwyraźniej moi rodzice faworyzują Jeremy'ego, a przynajmniej słuchają go z większym zainteresowaniem niż mnie. Rachel odchrząknęła, pomyślała przez chwilę, a potem podzieliła się ze mną teorią zgodnie z którą małych chłopców nagradza się za bystry umysł i dowcip, a małe dziewczynki za urodę. Nazwała to „niebezpieczną pułapką” i powiedziała, że takie zachowania mogą ukształtować „pustą kobietę”. - Gdzie to usłyszałaś? - zapytałam, zastanawiając się, co dokładnie ma na myśli, mówiąc „pusta”. - Nigdzie. Po prostu tak uważam - powiedziała Rachel, udowadniając, że nie grozi jej wpadnięcie w pułapkę zastawioną na małe ładne dziewczynki. Rzeczywiście, jej teoria idealnie do nas pasowała. Ja byłam piękna i zbierałam przeciętne stopnie, a Rachel doskonale radziła sobie w szkole, lecz jej wygląd nie zwalał z nóg. Nagle poczułam przypływ zazdrości i zapragnęłam, aby mój umysł również był pełen wspaniałych pomysłów i wyszukanych słów. Jednak szybko spojrzałam na niesforne fale mysich włosów

Rachel i doszłam do wniosku, że los mi sprzyja. Nie potrafiłam znaleźć na mapie takich państw jak Pakistan czy Peru ani zamienić ułamka na procenty, lecz moja uroda była przepustką do świata jaguarów, wielkich rezydencji i kolacji z trzema widelcami ułożonymi po lewej stronie porcelanowego talerza. Musiałam tylko dobrze wyjść za mąż - tak jak moja matka. Nie należała do geniuszy i ukończyła zaledwie trzy semestry college'u, ale ładna buzia, filigranowa figura i doskonały gust urzekły mojego bystrego ojca dentystę i zapewniły jej przyjemne życie. Uważałam, że stanowi ono doskonały wzór dla mojej przyszłości. Wiodłam zatem bezstresowy żywot nastolatki i z „przeciętnym” wynikiem rozpoczęłam naukę na Uniwersytecie Indiana. Dostałam się do najlepszej korporacji studentek, chodziłam na randki z najbardziej wystrzałowymi facetami, a moje zdjęcia ukazywały się w uniwersyteckim kalendarzu „Dziewczyna marzeń” przez cztery lata z rzędu. Ukończyłam uniwersytet ze średnią 2,9 i wzorem Rachel, która nadal była moją najlepszą przyjaciółką wyjechałam do Nowego Jorku, gdzie ona studiowała prawo. Podczas gdy Rachel ślęczała w bibliotece i pracowała dla dużej kancelarii, ja nadal poszukiwałam luksusu i dobrej zabawy. Szybko zauważyłam, że piękne rzeczy lśnią na Manhattanie jeszcze większym blaskiem. Odkryłam najlepsze kluby, najwykwintniejsze restauracje i najbardziej odpowiednich mężczyzn. W dodatku wciąż miałam najładniejszą fryzurę w okolicy. Jako dwudziestokilkulatki Rachel i ja nadal kroczyłyśmy innymi ścieżkami i często słyszałam z jej ust krytyczne pytanie: „Nie martwisz się o swoją karmę?” (Nawiasem mówiąc, po raz pierwszy wspomniała o karmie na początku liceum, kiedy ściągałam na sprawdzianie z matematyki. Pamiętam, że próbowałam wtedy odgadnąć znaczenie tego słowa, szukając wskazówek w tekście piosenki Karma Chameleon grupy Culture Club, co oczywiście w niczym mi nie pomogło). Później zrozumiałam wskazówkę: ciężka praca, uczciwość i rzetelność ostatecznie zawsze popłacają, a poleganie wyłącznie na wyglądzie jest pewnego rodzaju oszustwem. I podobnie jak

podczas zabawy w psychiatrę, zaniepokoiłam się, że Rachel może mieć rację. Powiedziałam sobie jednak, że wcale nie muszę tyrać jak wół w jadłodajni dla ubogich, żeby zapewnić sobie dobrą karmę. Może i nie osiągnęłam sukcesu tradycyjnymi metodami, ale zasłużyłam sobie na wspaniałą pracę w branży PR, fantastyczną grupę przyjaciół i wyjątkowego narzeczonego, Deksa Thalera. Zasługiwałam na apartament z tarasem w Central Park West i na okazały diament na palcu lewej dłoni. Było to w czasach, kiedy myślałam, że wszystko rozumiem. Po prostu nie mogłam pojąć, dlaczego inni ludzie - zwłaszcza Rachel - uparcie komplikują sprawy, które w rzeczywistości są bardzo proste. Może i żyła zgodnie z zasadami, lecz stała się samotną trzydziestolatką biorącą nadgodziny w znienawidzonej kancelarii. Tymczasem ja czułam się równie szczęśliwa jak w czasach dzieciństwa. Pamiętam, jak próbowałam ją pouczyć, radząc, aby ubarwiła swoje ponure, uporządkowane życie odrobiną zabawy. Mówiłam coś w stylu: - Przede wszystkim powinnaś oddać te nijakie buty dla biednych i kupić nową parę blahników. Wtedy na pewno poczujesz się lepiej. Teraz wiem, jak płytko brzmiały te słowa. Widzę, że skupiałam się wyłącznie na wyglądzie. Jednak wtedy naprawdę nie przypuszczałam, że mogę kogokolwiek ranić. Nawet samą siebie. Szczerze mówiąc, w ogóle niewiele myślałam. Owszem, byłam piękna i miałam szczęście w miłości, lecz wierzyłam, że jestem porządnym człowiekiem, który zasłużył sobie na ten sprzyjający los. Nie widziałam powodu, dla którego reszta mojego życia nie miałaby być równie wspaniała jak pierwsze trzy dekady. Wtedy stało się coś, co postawiło pod znakiem zapytania całą moją dotychczasową wiedzę o świecie: Rachel, moja przeciętna, dobroduszna druhna o kędzierzawych włosach barwy pszenicznych zarodków, wkroczyła do gry i ukradła mi narzeczonego.

ROZDZIAŁ 1 Ale kocioł. To jedno z ulubionych powiedzonek mojego młodszego brata Jeremy'ego z czasów dzieciństwa. Używał go, kiedy zaczynały się przepychanki na przystanku autobusowym albo na korytarzu naszego liceum. Wypowiadał je wysokim i podekscytowanym głosem, po czym z niecierpliwością oblizywał usta: „Trzask! Prask! Ale kocioł, koleś!”. Potem z zapałem uderzał pięścią w otwartą dłoń niezwykle zadowolony z siebie. Ale to wszystko działo się wiele lat temu. Teraz Jeremy jest dentystą i pracuje z moim ojcem. Jestem pewna, że nie widział takiego kotła ani nie uczestniczył w nim od co najmniej dziesięciu lat. Równie długo nie pamiętałam o tym powiedzonku - aż do tamtej pamiętnej podróży taksówką. Właśnie wyszłam z mieszkania Rachel i opowiadałam kierowcy o moim przerażającym odkryciu. - No, no - powiedział z ciężkim akcentem mieszkańca Queens. - Twoja przyjaciółka zafundowała ci niezły kocioł, co? - Właśnie - zawołałam, użalając się nad moim losem. - Otóż to. Lojalna, solidna Rachel, moja najlepsza przyjaciółka od dwudziestu pięciu lat, ta, która zawsze przedkładała moje dobro ponad własne, a przynajmniej miała je na uwadze trzask! prask! - zafundowała mi niezły kocioł. Niemile mnie zaskoczyła. Najdotkliwszy ból sprawił mi towarzyszący jej zdradzie element zaskoczenia. To, że niczego się nie domyślałam. Było to równie niespodziewane jak ujrzenie psa przewodnika, który z premedytacją prowadzi swojego ślepego, ufnego pana pod koła ciężarówki. Prawdę mówiąc, sytuacja nie była tak prosta jak w wersji, którą przedstawiłam kierowcy taksówki. Nie chciałam jednak, żeby stracił z oczu najważniejszą sprawę: krzywdę, jaką wyrządziła mi Rachel. Ja również popełniłam kilka błędów, ale nigdy nie zdradziłam naszej przyjaźni. To wszystko wydarzyło się tydzień przed planowaną datą

mojego wesela. Wpadłam do Rachel, żeby przekazać jej wieść o odwołaniu ślubu. Tę trudną decyzję podjął mój narzeczony Dex, lecz ja szybko się zgodziłam, ponieważ miałam romans z Marcusem, jednym z jego przyjaciół. Pewnej szczególnie namiętnej nocy zaszłam w ciążę. Miałam ogromne problemy z ogarnięciem tej sytuacji i wiedziałam, że najtrudniejszym zadaniem będzie wyznanie wszystkiego Rachel, która na początku lata była trochę zainteresowana Marcusem. Poszli na kilka randek, lecz ich romans dobiegł końca, kiedy w tajemnicy przed Rachel zaczęłam spotykać się z Marcusem. Przez cały czas czułam się podle dlatego, że zdradzałam Deksa, lecz jeszcze bardziej dlatego, że okłamywałam Rachel. Mimo to zamierzałam wyznać mojej najlepszej przyjaciółce całą prawdę. Byłam pewna, że zrozumie. Jak zawsze. Zatem ze stoickim spokojem przyjechałam pod jej mieszkanie w Upper East Side. - Co się stało? - zapytała, otwierając drzwi. Poczułam przypływ ulgi, myśląc o tym, jak znajomo i kojąco brzmią te słowa. Rachel była najlepszą przyjaciółką o bardzo matczynym sposobie bycia (pod tym względem przewyższała nawet moją matkę). Pomyślałam o tych wszystkich chwilach w ciągu wielu długich lat, kiedy zadawała mi to pytanie: na przykład wtedy gdy zostawiłam opuszczony szyberdach w samochodzie taty i rozpętała się burza albo w dniu, w którym dostałam okres, mając na sobie białe dżinsy Guess. W takich sytuacjach zawsze była przy mnie ze swoim: „Co się stało?”, poprzedzającym: „Wszystko będzie dobrze”, wypowiadanym z przekonaniem, dzięki któremu byłam pewna, że ma rację. Rachel potrafiła wszystko naprawić. Kiedy inni byli bezradni, ona jedna umiała poprawić mi humor. Byłam przekonana, że nawet jeśli poczuje się rozczarowana na wieść o decyzji Marcusa, który wolał mnie zamiast niej, stanie na wysokości zadania i dojdzie do wniosku, że wybrałam właściwą drogę, że nic nie dzieje się bez przyczyny, że nie jestem podła, że powinnam iść za głosem serca, że doskonale mnie rozumie i że ostatecznie zrozumie mnie również Dexter. Wzięłam głęboki oddech i lekkim krokiem weszłam do jej

wysprzątanego mieszkania. Rachel trajkotała o ślubie, o tym, że jest do mojej dyspozycji, gotowa pomóc przy ostatnich przygotowaniach. - Nie będzie żadnego ślubu - oznajmiłam bez zbędnych wstępów. - Co takiego? - zapytała. Jej usta natychmiast przybrały barwę pobladłej twarzy. Patrzyłam, jak się odwraca i siada na łóżku. Po chwili zapytała, kto zerwał zaręczyny. Przypomniały mi się czasy liceum. Po rozstaniu, które wówczas zawsze było publicznym wydarzeniem, faceci i dziewczyny zawsze pytali: „Kto zerwał?”. Wszyscy chcieli wiedzieć, kto rzucił, a kto został rzucony, aby obwinić kogo trzeba i skierować współczucie we właściwą stronę. Powiedziałam coś, czego nigdy nie mówiłam w liceum, ponieważ wtedy zawsze to ja kogoś rzucałam. - To była wspólna decyzja... Cóż, praktycznie rzecz biorąc, podjął ją Dexter. Dziś rano oznajmił mi, że nie może tego zrobić. Powiedział, że chyba mnie nie kocha. - Przewróciłam oczami. Wtedy nie przypuszczałam, że coś takiego w ogóle jest możliwe. Sądziłam, że Dex wycofuje się, ponieważ czuje moją rosnącą obojętność. Obcość, która pojawia się wtedy, gdy zaczynasz interesować się kimś innym. - Żartujesz. To istne szaleństwo. Jak się czujesz? Przyjrzałam się moim różowym inkrustowanym sandałkom od Prady i dopasowanemu do nich lakierowi na paznokciach, po czym głęboko westchnęłam. Potem, tłumiąc poczucie winy, wyznałam, że mam romans z Marcusem. Owszem, Rachel przeżyła małą letnią fascynację Marcusem, ale nigdy ze sobą nie spali, a od ich ostatniego pocałunku upłynęły całe tygodnie. Ta nowina nie mogła jej aż tak bardzo przygnębić. - Spałaś z nim? - zapytała Rachel donośnym, dziwnym głosem. Jej policzki oblały się rumieńcem (niedwuznaczna oznaka złości), lecz ja brnęłam dalej i odsłaniając przed nią wszystkie szczegóły, opowiedziałam o tym, jak zaczął się nasz romans i jak próbowaliśmy się powstrzymać, lecz nie mogliśmy przezwyciężyć szalonej fascynacji, jaka nas do siebie przyciągała. Potem wzięłam głęboki oddech i powiedziałam, że

jestem z Marcusem w ciąży i planujemy się pobrać. Przygotowałam się na widok łez, lecz Rachel zachowała spokój. Zadała kilka pytań, na które udzieliłam szczerych odpowiedzi. Potem podziękowałam jej za to, że mnie nie znienawidziła, i poczułam ogromną ulgę, że pomimo zamieszania, jakie zapanowało w moim życiu, nadal mam podporę w postaci najlepszej przyjaciółki. - Nie... Nie nienawidzę cię - powiedziała Rachel, odgarniając za ucho kosmyk włosów. - Mam nadzieję, że Dex przyjmie to równie dobrze jak ty. Przynajmniej tę część dotyczącą Marcusa. Pewnie przez jakiś czas będzie na niego wściekły. Ale Dex to racjonalista. Nikt nie chciał go zranić. Po prostu stało się. I wtedy, dokładnie w chwili kiedy zamierzałam zapytać ją o to, czy będzie moją pierwszą druhną na ślubie z Marcusem, cały mój świat legł w gruzach. Wiedziałam, że nic nie będzie już takie jak dawniej i że nie spełnią się moje plany. Właśnie wtedy dostrzegłam zegarek Deksa na nocnym stoliku mojej najlepszej przyjaciółki. Charakterystyczny stylowy rolex. - Dlaczego zegarek Deksa leży na twoim nocnym stoliku? zapytałam, modląc się w duchu, aby udzieliła mi logicznego i dobrego wyjaśnienia. Ona jednak tylko wzruszyła ramionami i powiedziała, że nie wie. Potem oznajmiła, że to jej zegarek. Że kupiła sobie identyczny. Nie było to zbyt wiarygodne wytłumaczenie, ponieważ szukałam tego zegarka całymi miesiącami, a potem dokupiłam nowy pasek z krokodylej skóry, aby nadać mu oryginalny wygląd. Zresztą nawet gdyby to był typowy nowiutki rolex, Rachel zdradziła się swoim zachowaniem. Tłumaczyła się drżącym głosem, a jej twarz wydawała się jeszcze bledsza niż zazwyczaj. Rachel ma liczne umiejętności, lecz kłamanie nie jest jej mocną stroną. Zatem wiedziałam. Wiedziałam, że najlepsza przyjaciółka, jaką kiedykolwiek miałam, dopuściła się niewyobrażalnej zdrady. Resztę pamiętam jak przez mgłę. Prawie słyszałam efekty dźwiękowe z The Błonic Woman, jednego z moich ulubionych seriali. Naszych ulubionych seriali - każdy odcinek oglądałam z

Rachel. Wstałam, podniosłam zegarek z jej nocnego stolika, obróciłam go i głośno przeczytałam inskrypcję: „W dowód miłości, Darcy”. Te słowa z trudem przeszły mi przez gardło, bo przypomniałam sobie dzień, w którym oddałam zegarek do grawera. Zadzwoniłam do Rachel z komórki i zapytałam, jaka powinna być treść tej dedykacji. „W dowód miłości” było jej pomysłem. Wpatrywałam się w nią wyczekująco, lecz ona milczała. Gapiła się tylko tymi dużymi brązowymi oczami, nad którymi marszczyły się jak zwykle niewyskubane brwi. - Co to jest, kurwa? - zapytałam spokojnie. Po chwili wykrzyczałam to pytanie, bo zdałam sobie sprawę, że Dex prawdopodobnie ukrywa się gdzieś w jej mieszkaniu. Wpadłam do łazienki i szarpnęłam zasłonę od prysznica. Nic. Wybiegłam na zewnątrz, żeby przeszukać szafę. - Darcy, nie - powiedziała Rachel, zasłaniając drzwi plecami. - Z drogi! - krzyknęłam. - Wiem, że on tam jest! No więc Rachel odsunęła się na bok, a ja otworzyłam drzwi. I rzeczywiście, w środku siedział Dex, kucając w rogu, odziany w pasiaste granatowe bokserki. Kolejny prezent ode mnie. - Ty kłamco! - wrzasnęłam do niego, czując, jak przyspiesza mi tętno. Przywykłam do dramatów. Żyłam dramatami. Ale nie takimi. Nie takimi, nad którymi nie miałam żadnej kontroli. Dex wstał i spokojnie się ubrał. Włożył nogi w nogawki dżinsów i wyzywająco zapiął rozporek. Na jego twarzy nie było widać ani śladu poczucia winy. Zachowywał się tak, jakbym właśnie oskarżyła go o kradzież sztućców albo zjedzenie moich ulubionych lodów wiśniowych. - Okłamałeś mnie! - wrzasnęłam ponownie, tym razem głośniej. - Chyba żartujesz - wyszeptał. - Pieprz się, Darcy. Przez wszystkie wspólnie spędzone lata nigdy nie powiedział do mnie czegoś podobnego. Tych słów w ostateczności używałam ja. Nie on. Spróbowałam jeszcze raz: - Mówiłeś, że nie chodzi o inną kobietę! A pieprzysz moją najlepszą przyjaciółkę! - krzyknęłam, nie mając pewności, na kogo rzucić się najpierw. Ta podwójna zdrada zupełnie mnie

przytłoczyła. Chciałam, żeby powiedział: „Owszem, to rzeczywiście wygląda nieciekawie, ale nie doszło do żadnego cudzołóstwa”. On jednak niczemu nie zaprzeczył. Zamiast tego powiedział: - Przyganiał kocioł garnkowi, co, Darcy? Ty i Marcus, tak? Spodziewacie się dziecka? Chyba należą się gratulacje. Na coś takiego nie miałam żadnej odpowiedzi, więc po prostu ponownie skupiłam się na nim i zakomunikowałam: - Od początku o wszystkim wiedziałam. Było to wierutne kłamstwo. Nawet za milion lat nie potrafiłabym przewidzieć tej chwili. Wstrząs był nie do zniesienia. Ale tak to jest, kiedy robi się kocioł. Porażka boli bardziej niż cios poniżej pasa. Zrobili ze mnie idiotkę, lecz nie zamierzałam puścić im tego płazem. - Nienawidzę was. Już zawsze będę was nienawidzić powiedziałam, zdając sobie sprawę, że moje słowa brzmią żałośnie i szczeniacko, jak wtedy gdy w wieku pięciu lat oznajmiłam ojcu, że bardziej kocham diabła niż jego. Chciałam szokować i przerażać, ale on, słysząc tak pomysłową obelgę, tylko parsknął śmiechem. Dex również wydawał się nieco rozbawiony moim oświadczeniem, co rozwścieczyło mnie niemal do łez. Pomyślałam, że muszę opuścić mieszkanie Rachel, zanim zacznę beczeć. W drodze do drzwi usłyszałam głos Deksa: - Aha, Darcy? Odwróciłam się. - Czego? - syknęłam, modląc się, aby powiedział, że to był tylko żart, jedno wielkie nieporozumienie. Może oboje wybuchną śmiechem i zdziwią się, że mogłam coś takiego pomyśleć. Może nawet się uściśniemy. On jednak zapytał tylko: - Czy mogłabyś mi oddać zegarek? Przełknęłam ślinę i cisnęłam w niego zegarkiem, celując w twarz. Mój pocisk nie doleciał do celu i uderzył w ścianę, a potem potoczył się po drewnianej podłodze, nie trafiając nawet w bose stopy Dextera. Podniosłam wzrok i spojrzałam na Rachel. - A jeśli chodzi o ciebie - powiedziałam - nie chcę cię więcej widzieć. Jesteś dla mnie martwa.

ROZDZIAŁ 2 Jakimś cudem udało mi się zejść na dół (gdzie pokrótce przekazałam portierowi Rachel okropne nowiny), wsiąść do taksówki (gdzie ponownie podzieliłam się swoimi rewelacjami) i dojechać do mieszkania Marcusa. Wpadłam do jego niechlujnego lokum i zastałam go w pokoju siedzącego po turecku. Brzdąkał na gitarze melodię, która odrobinę przypominała refren Fire and Rain. Spojrzał na mnie lekko speszony i jednocześnie poirytowany. - Co się znowu stało? - zapytał. Poczułam do niego żal za to „znowu”, które sugerowało, że nieustannie przeżywam jakiś kryzys. Przecież nie miałam żadnego wpływu na to, co mnie właśnie spotkało. Opowiedziałam mu całą historię, nie pomijając żadnego szczegółu. Oczekiwałam, że mój nowy wielbiciel wyrazi oburzenie. A przynajmniej będzie wstrząśnięty. Jednak bez względu na to, jak bardzo starałam się wywołać u niego poruszenie, które sama odczuwałam, odpowiadał mi dwoma argumentami: „Jak możesz się tak wściekać, skoro my zrobiliśmy im dokładnie to samo?”, i: „Chyba pragniemy, aby nasi przyjaciele byli równie szczęśliwi jak my?”. Powiedziałam, że nasza wina nie ma tu nic do rzeczy, i: O NIE, Z PEWNOŚCIĄ NIE CHCEMY, ŻEBY BYLI SZCZĘŚLIWI! Marcus dalej brzdąkał na gitarze i uśmiechał się pod nosem. - Co cię tak bawi? - zapytałam zrezygnowana. - W tej sytuacji nie ma nic zabawnego! - Może nie będę się tarzał ze śmiechu, ale jest w tym pewna ironia. - To nie jest ani odrobinę zabawne, Marcus! I przestań brzdąkać na tym cholerstwie! Marcus po raz ostatni musnął struny kciukiem i schował gitarę do pokrowca. Potem, nadal siedząc po turecku, chwycił trampki za czubki i powtórzył: - Po prostu nie rozumiem, jak możesz być taka oburzona. Przecież zrobiliśmy dokładnie to samo... - To wcale nie to samo! - Opadłam na chłodną podłogę. -

Zrozum, może i zdradziłam Deksa. Ale Rachel nie wyrządziłam żadnej krzywdy. - No cóż - powiedział. - Przez jakiś czas chodziłem z nią na randki. Gdyby nie ty, mogłoby z tego coś być. - Zaliczyliście kilka kiepskich randek, a ja byłam zaręczona z Deksem. Jak można się bzykać z narzeczonym przyjaciółki? - Darcy - splótł ręce na piersi i posłał mi znaczące spojrzenie. - Co? - Właśnie patrzysz na kogoś, kto zrobił dokładnie to samo. Pamiętasz? Miałem być jednym z drużbów Deksa. Coś ci tomowi? Prychnęłam. Racja, Marcus i Dex kumplowali się od czasów college'u. Ale nie można było porównywać tych dwóch sytuacji. - To nie to samo. Przyjaźń między dziewczynami jest czymś świętym. Znam Rachel od dzieciństwa. Była moją najlepszą przyjaciółką, podczas gdy ty plasowałeś się na ostatnim miejscu na liście drużbów. Prawdopodobnie Dex wcale by cię nie wybrał, gdyby nie to, że potrzebował piątego faceta do pary z moimi pięcioma druhnami. - Jeju. Jestem wzruszony. Zignorowałam jego sarkazm i powiedziałam: - Zresztą w przeciwieństwie do Rachel, nigdy nie robiłeś z siebie świętoszka. - I tu masz rację. Nie jestem świętoszkiem. - Po prostu nie robi się takich rzeczy z narzeczonym najlepszej przyjaciółki. Ani z byłym narzeczonym. Kropka. Nigdy. Nawet po upływie tryliona lat nie można tego zrobić. A już na pewno nie wskakuje się z nim do łóżka dzień po zerwaniu zaręczyn. Po tych słowach zarzuciłam go kolejnymi pytaniami: Czy jego zdaniem była to jednorazowa przygoda? Czy to początek związku? Czy naprawdę mogli się w sobie zakochać? Czy przetrwają próbę czasu? W odpowiedzi Marcus tylko wzruszał ramionami i mówił coś w stylu: „Nie wiem i nic mnie to nie obchodzi”. Na co ja krzyczałam: Zgadnij! To niech cię zacznie obchodzić! Pociesz mnie! W końcu się ugiął, zaczął poklepywać mnie po ramieniu i

udzielać zadowalających odpowiedzi na moje podchwytliwe pytania. Uznał, że historia Rachel i Deksa to prawdopodobnie jednorazowa przygoda. Że Dex poszedł do Rachel, ponieważ był przygnębiony. Że bycie z Rachel najbardziej mu się kojarzyło z byciem ze mną. A Rachel chciała jedynie pocieszyć załamanego człowieka. - Dobra. Co w takim razie powinnam teraz zrobić? zapytałam. - Nic nie możesz zrobić - oznajmił Marcus, sięgając po pudełko z pizzą leżące obok gitary. - Jest zimna, ale częstuj się, jeśli chcesz. - Jakbym w ogóle była w stanie coś przełknąć - westchnęłam z przejęciem i położyłam się na podłodze z rozpostartymi ramionami. - Moim zdaniem, są dwie możliwości: morderstwo i/lub samobójstwo... Wcale nie byłoby trudno ich zabić, wiesz? Chciałam, żeby wydał z siebie zduszony okrzyk przerażenia, lecz ku mojemu nieustającemu rozczarowaniu te słowa wcale nim nie wstrząsnęły. Po prostu wyciągnął z pudełka kawałek pizzy, złożył go na pół i wepchnął do ust. Żuł przez chwilę, po czym z pełnymi ustami zauważył, że byłabym jedyną i najbardziej oczywistą podejrzaną. - Skończyłabyś w więzieniu dla kobiet w północnej części Nowego Jorku. W pasiakach. Już widzę, jak siorbiesz kleik, a twój więzienny strój łopocze na wietrze na spacerniaku. Po zastanowieniu się doszłam do wniosku, że zdecydowanie wolę śmierć niż pasiaki. A to ponownie skierowało moją uwagę w stronę samobójstwa. - W porządku. Morderstwo odpada. W takim razie po prostu popełnię samobójstwo. Byłoby im bardzo przykro, gdybym to zrobiła, prawda? - zapytałam bardziej po to, żeby go zszokować, niż dlatego że naprawdę rozważałam taki scenariusz. Chciałam usłyszeć od Marcusa, że nie mógłby beze mnie żyć. On jednak nie połknął przynęty i nie dał się wkręcić w grę o samobójstwie tak jak Rachel, która na początku liceum obiecała, że przejrzy całą kolekcję płyt mojej matki i dopilnuje, aby na moim pogrzebie popłynęło On the Taming Away Pink

Floydów. - Byłoby im bardzo przykro, gdybym się zabiła - powiedziałam do Marcusa. - Myślisz, że przyszliby na pogrzeb? Przeprosiliby moich rodziców? - Tak, pewnie tak. Ale ludzie szybko dochodzą do siebie. Czasami nawet zapominają o zmarłym już podczas pogrzebu, jeśli jest dobre jedzenie. - Ale co z ich poczuciem winy? - zastanawiałam się. - Jak mogliby z tym żyć? Zapewnił mnie, że z poczuciem winy w początkowym stadium poradzi sobie każdy dobry terapeuta. Po kilku sesjach spędzonych na skórzanej kozetce osoba, którą kiedyś gnębiły niezliczone rozterki, zrozumie, że jedynie człowiek o bardzo chorej duszy jest w stanie targnąć się na własne życie i że jeden akt zdrady - nawet poważny - nie wystarczy, aby zdrowa osoba rzuciła się pod koła pociągu. Wiedziałam, że Marcus ma rację. Pamiętałam, jak w drugiej klasie liceum jeden z kolegów, Ben Murray, strzelił sobie w głowę z rewolweru ojca, podczas gdy piętro niżej jego rodzice oglądali telewizję. Krążyło na ten temat wiele opowieści, ale i tak wszyscy wiedzieliśmy, że tragiczne wydarzenie miało coś wspólnego z kłótnią jaka wybuchła między nim a jego dziewczyną Amber Lucetti, która rzuciła go dla jakiegoś kolesia z college'u poznanego podczas wizyty u siostry w Illinois. Nikt nie mógł zapomnieć chwili, w której szkolny psycholog wywołał Amber z lekcji, aby przekazać jej tę okropną wiadomość. Nie potrafiliśmy też zapomnieć głośnego płaczu Amber, który odbijał się echem na korytarzach. Wszyscy przypuszczaliśmy, że zupełnie się załamie i skończy w jakimś szpitalu psychiatrycznym. Jednak już po kilku dniach Amber wróciła do szkoły i wygłosiła referat o niedawnym krachu na giełdzie. Sama chwilę wcześniej omawiałam przyczyny, dla których należy wybierać kosmetyki do makijażu w supermarketach, zamiast decydować się na droższe wersje, ponieważ ostatecznie i jedne, i drugie składają się z tych samych olejków i pudrów. Zdumiało mnie, że Amber zdołała wygłosić tak trudny referat prawie bez zerkania do notatek, podczas gdy jej były chłopak spoczywał w

trumnie pod zamarzniętą ziemią. A ta błyskotliwa przemowa i tak była niczym w porównaniu z przedstawieniem, jakie urządziła na wiosennej dyskotece, niespełna trzy miesiące po pogrzebie Bena, kiedy obściskiwała się z Alanem Hysackiem. Zatem jeśli miałam zamiar zniszczyć życie Rachel i Deksa, samobójstwo również nie było najlepszym rozwiązaniem. W takim wypadku pozostawało mi tylko jedno: kontynuacja mojego wspaniałego życia. Czyż nie mówi się, że szczęście to najlepsza zemsta? Wyjdę za Marcusa, urodzę jego dziecko, a potem odjedziemy w kierunku zachodzącego słońca i już nigdy nie obejrzymy się za siebie. - Hej, chętnie zjem ten kawałek pizzy - powiedziałam do Marcusa. - W końcu teraz jem za dwoje. Wieczorem zadzwoniłam do rodziców i przekazałam im najnowsze wieści. Odebrał tata, więc poprosiłam, żeby zawołał mamę do drugiego aparatu. - Mamo, tato, ślub został odwołany, przykro mi powiedziałam stoickim tonem, który był chyba zbyt spokojny, ponieważ natychmiast założyli, że to ja ponoszę winę za rozstanie. Stary dobry Dex nigdy nie odwołałby ślubu tydzień przed terminem. Mama zaczęła pochlipywać i jęczeć o tym, jak bardzo lubiła Dextera, a ojciec próbował ją przekrzyczeć, mówiąc: „No, Darcy, nie podejmuj pochopnych decyzji”. Wtedy zrzuciłam na nich bombę w postaci historii z szafą i na drugim końcu linii zapadła nietypowa cisza. Byli tak cicho, że przez sekundę myślałam, że zostaliśmy rozłączeni. W końcu tata powiedział, że musiała zajść jakaś pomyłka, ponieważ Rachel nigdy nie zrobiłaby czegoś podobnego. Odparłam, że sama również bym w to nie uwierzyła. Ale widziałam na własne oczy: Dex w bokserkach w szafie Rachel. Nie muszę dodawać, że przemilczałam sprawę Marcusa i dziecka. Potrzebowałam pełnego wsparcia emocjonalnego i finansowego rodziców. Pragnęłam, aby całą winę zrzucili na Rachel, dziewczynę z sąsiedztwa, która w równym stopniu wykiwała mnie jak ich. Doskonałą godną zaufania, poczciwą lojalną solidną i przewidywalną Rachel. - Co my teraz zrobimy, Hugh? - zapytała mama głosikiem

małej dziewczynki. - Zostaw to mnie - powiedział. - Wszystko będzie dobrze. O nic się nie martw, Darcy. Mamy listę gości. Zadzwonimy do rodziny. Skontaktujemy się z hotelem i fotografem. Ze wszystkimi. Ty nigdzie się nie ruszaj. Chcesz, żebyśmy przylecieli do ciebie w czwartek czy wolisz bilet na lot do domu? Powiedz tylko słowo, kochanie. Tatę całkowicie ogarnął nastrój jak podczas walki z kryzysem, kiedy zbliżało się tornado, burza śnieżna, albo za każdym razem gdy nasz pozbawiony pazurów i na wpół ślepy kot uciekał tylnymi drzwiami i pędził na ulicę, a ja z mamą wpadałyśmy w panikę, choć w głębi duszy delektowałyśmy się dramatem. - Nie wiem, tatusiu. Nie jestem w stanie trzeźwo myśleć. Tata westchnął, a potem zapytał: - Chcesz, żebym zadzwonił do Deksa? Przemówił mu do rozsądku? - Nie, tatusiu. To nic nie da. Już po wszystkim. Proszę, nie dzwoń do niego. Mam swoją dumę. - Co za drań - wtrąciła się mama. - A Rachel! Po prostu nie mogę uwierzyć, że ta mała łajza zrobiła coś takiego! - Dee, wcale nie pomagasz naszej córce - przerwał tata. - Cóż, wiem - powiedziała mama. - Ale zwyczajnie nie mogę uwierzyć, że Rachel postąpiła w taki sposób. I jak to w ogóle możliwe, że Dex chce z nią być? - Właśnie! - przytaknęłam. - Przecież to niemożliwe, żeby byli razem. Chyba nie mogłaby mu się naprawdę podobać? - Nie. To niemożliwe - przyznała mama. - Jestem pewien, że jest jej przykro - stwierdził tata. - To, co zrobiła, było bardzo niewłaściwe. - „Niewłaściwe” to nie jest najlepsze określenie - oznajmiła mama. - Podstępne? Samolubne? - spróbował jeszcze raz tata. Pewnie pragnęła go przez cały czas, kiedy był z tobą. - Mama zgodziła się z jego oceną. - Wiem - powiedziałam, czując nagły przypływ żalu, że pozwoliłam Deksowi odejść. Wszyscy uważali go za

wspaniałego mężczyznę. Zerknęłam na Marcusa, aby się upewnić, że dokonałam właściwego wyboru, ale on akurat gapił się na PlayStation. - Czy Rachel zadzwoniła, żeby to wyjaśnić i cię przeprosić? ciągnął tata. - Jeszcze nie. - Zadzwoni - zapewniła mnie mama. - A tymczasem bądź silna, kochanie. Wszystko się ułoży. Jesteś piękną dziewczyną. Znajdziesz kogoś innego. Kogoś lepszego. Powiedz jej, Hugh. - Jesteś najpiękniejszą dziewczyną na świecie - potwierdził. Wszystko będzie dobrze. Obiecuję.

ROZDZIAŁ 3 Jak na ironię, to właśnie Rachel poznała mnie z Deksem. Oboje byli wtedy na pierwszym roku studiów prawniczych na Uniwersytecie Nowego Jorku, a ponieważ Rachel uparcie twierdziła, że poszła na studia po to, aby się uczyć, a nie chodzić na randki, przekazała swojego przyjaciela Deksa, najfajniejszego chłopaka w całym kampusie, w moje ręce. Doskonale pamiętam tamtą chwilę. Byłyśmy z Rachel w jednym z barów w Village i czekałyśmy na przyjazd Dextera. Kiedy się pojawił, od razu wiedziałam, że jest kimś wyjątkowym. Wyglądał jak mężczyzna z reklamy Ralpha Laurena, który mrużąc oczy, płynie jachtem i wpatruje się w słońce albo z namysłem pochyla się nad szachami, podczas gdy w tle słychać trzask ognia. Byłam pewna, że nie okaże się niechlujem, nie upija się do nieprzytomności i nigdy nie przeklina w obecności matki oraz używa drogich płynów po goleniu, a przy specjalnych okazjach nawet brzytwy. Po prostu wiedziałam, że lubi chodzić do opery, potrafi rozwiązać Każdą krzyżówkę z „Timesa”, a po kolacji zamawia wykwintne porto. Przysięgam, że wystarczyło jedno spojrzenie, abym zyskała tę pewność. Zrozumiałam, żeli mój ideał: elegancki mieszkaniec Wschodniego Wybrzeża, którego potrzebowałam do stworzenia nowojorskiej wersji życia mojej matki. Tamtego wieczoru ucięliśmy sobie z Deksem miłą pogawędkę, ale zanim w końcu zatelefonował i zaprosił mnie na randkę, minęło kilka tygodni. To tylko zaostrzyło mój apetyt. Gdy zadzwonił, od razu rzuciłam kolesia, z którym się wtedy spotykałam, ponieważ byłam absolutnie pewna, że niedługo zacznie się wielki romans. I rzeczywiście. Dex i ja szybko zostaliśmy parą i było idealnie. On był idealny. Tak idealny, że czułam się odrobinę niegodna bycia jego dziewczyną. Wiedziałam, że wyglądam fantastycznie, lecz czasami martwiłam się, że nie jestem wystarczająco bystra lub interesująca dla kogoś takiego jak Dex i że kiedy w końcu odkryje całą prawdę, nie będzie chciał się ze mną więcej

widywać. Rachel wcale mi nie pomagała, ponieważ jak zwykle miałam wrażenie, że w jej obecności moje wady stają się jeszcze bardziej wyraziste, podkreślając ignorancję i obojętność wobec spraw, które tak bardzo poruszały ją i Deksa: wydarzeń w krajach Trzeciego Świata, gospodarki czy poglądów poszczególnych członków Kongresu. Na miłość boską oni słuchali radia publicznego! Nic dodać, nic ująć. Już na sam dźwięk głosu spikerów tej stacji ogarnia mnie nieodparta senność. Że nie wspomnę o odruchach, które budzi we mnie treść tych audycji. Zatem po kilku miesiącach wyczerpującego udawania zainteresowania sprawami, które zupełnie mnie nie obchodziły, postanowiłam pokazać prawdziwe oblicze. Pewnego wieczoru, kiedy Dex w skupieniu oglądał film dokumentalny o jakimś politycznym wydarzeniu w Chile, chwyciłam pilota i przełączyłam na powtórkę Gidget na kanale Nickelodeon. - Hej! Oglądałem to! - zawołał Dex. - Ci biedni ludzie strasznie mnie męczą - powiedziałam, wsuwając pilota między nogi. Dex roześmiał się z czułością. - Wiem, Darce. Oni potrafią być tacy denerwujący. Nagle zdałam sobie sprawę, że bez względu na swój poważny stosunek do wielu spraw Dex najwyraźniej wcale nie miał mi za złe nieco płytkiego światopoglądu. Nie przeszkadzał mu również mój nieposkromiony entuzjazm w dążeniu do luksusu i dobrej zabawy. Myślę, że nawet podziwiał moją szczerość i uczciwe stawianie sprawy. Może nie byłam najbardziej uduchowioną dziewczyną na świecie, ale nie mógł mi zarzucić pozerstwa. Podsumowując, między Deksem i mną były pewne różnice, lecz to dzięki mnie był szczęśliwy. I przeważnie byłam dobrą i lojalną dziewczyną. Nie licząc Marcusa, tylko dwa razy moje zainteresowanie przedstawicielem płci przeciwnej przerodziło się w coś więcej. Uważam, że jak na siedem lat to wynik godny podziwu. Pierwsze małe potknięcie zdarzyło się kilka lat temu za sprawą Jacka - dwudziestodwulatka o rześkiej twarzy, którego

poznałam pewnego wieczoru w Lemon Bar, gdzie wybrałam się na drinka z Rachel i Claire, moją najlepszą przyjaciółką z pracy, byłą współlokatorką i dziewczyną mającą najznakomitsze koneksje na całym Wschodnim Wybrzeżu. Rachel i Claire różniły się równie mocno jak Laura Ingalls i Paris Hilton, lecz obydwie były moimi przyjaciółkami i nie miały facetów, więc często razem wychodziłyśmy. W każdym razie kiedy gawędziłyśmy, stojąc przy barze, Jack i jego kumple przeprowadzili niezdarny podryw. Jack był najbardziej towarzyski z nich wszystkich, pełen chłopięcej energii i czaru. Opowiadał historie o piłce wodnej z niezbyt odległych czasów w Princeton. Właśnie skończyłam dwadzieścia siedem lat i czułam się odrobinę stara i zmęczona, więc pochlebiało mi wyraźne zainteresowanie, jakim obdarzył mnie chłopięcy Jack. Podjęłam grę, a pozostali koledzy (mniej urocze wersje Jacka) zabiegali o względy Claire i Rachel. Sączyliśmy koktajle i flirtowaliśmy, a po jakimś czasie Jack i jego drużyna zapragnęli poszukać jakiegoś ciekawszego miejsca (potwierdzając moją teorię, że częstotliwość zmieniania barów jest odwrotnie proporcjonalna do wieku). Zatem wpakowaliśmy się do taksówek, żeby znaleźć jakąś imprezę w Soho. Jednak - co również wydaje się charakterystyczne dla młodego wieku - okazało się, że chłopcy mają zły adres i zły numer telefonu do przyjaciela innego przyjaciela, który organizował imprezę. Rozegrała się obowiązkowa scena, podczas której jeden zwalał winę na drugiego: „Stary, nie mogę uwierzyć, że zgubiłeś to gówno!”, i tak dalej. Ostatecznie, trzęsąc się z zimna, wylądowaliśmy na Prince Street gotowi zakończyć wieczór. Na początku ulotniły się Rachel i Claire, odjeżdżając wspólnie taksówką w stronę Upper East Side. Potem poszli sobie koledzy Jacka, którzy postanowili dalej szukać imprezy w Soho. W końcu na chodniku zostaliśmy tylko ja i Jack. Byłam wstawiona, a Jack wydawał się taki zauroczony, że poczęstowałam go kilkoma niezobowiązującymi pocałunkami. Nic wielkiego. Naprawdę. Przynajmniej dla mnie. Oczywiście mały gorliwy Jack wydzwaniał do mnie

następnego dnia i zostawił mi na komórce mnóstwo wiadomości. W końcu oddzwoniłam i wyznałam, że jestem w poważnym związku, i poprosiłam, żeby więcej nie telefonował. Powiedziałam, że jest mi przykro. - Rozumiem - odezwał się tonem zdruzgotanego człowieka. Twój chłopak to prawdziwy szczęściarz... Jeśli kiedyś z nim zerwiesz, zadzwoń do mnie. Podyktował mi numery do pracy, do domu i na komórkę, a ja odruchowo zapisałam je na odwrocie menu z jakiejś chińskiej restauracji, które wieczorem wyrzuciłam do śmieci. - Dobra. Super. Dzięki, Jack. I jeszcze raz przepraszam. Odkładając słuchawkę, poczułam lekkie wyrzuty sumienia i zaczęłam się zastanawiać, dlaczego w ogóle pocałowałam Jacka. Nie było szczególnych powodów. Pomimo że byłam wstawiona, nie miałam żadnych złudzeń co do prawdziwej natury flirtu z Jackiem. Jedyną kwestią która odgrywała jakąkolwiek rolę, było pytanie: Czy w tej chwili mam ochotę pocałować tego chłopaka?, a ponieważ odpowiedź była twierdząca, po prostu to zrobiłam. Nie wiem, może byłam znudzona. Może po prostu tęskniłam za dawnymi czasami, kiedy Dex wydawał się szaleć na moim punkcie. Przez chwilę martwiłam się, że ta historia z Jackiem świadczy o jakimś problemie w naszym związku, ale potem doszłam do wniosku, że pocałunek to tylko pocałunek. Nic wielkiego. Nawet nie zadałam sobie trudu, żeby powiedzieć o nim Rachel. Było już po wszystkim i nie miałam ochoty słuchać jej moralizatorskich wykładów, które wygłaszała, kiedy zdradzałam swoich chłopaków w liceum i college'u. Po historii z Jackiem długo mogłam uchodzić za wzór wiernej dziewczyny. Trwało to prawie rok. Jednak później poznałam Laira na przyjęciu inauguracyjnym zorganizowanym przez naszą firmę PR dla nowej linii modnej odzieży sportowej o nazwie Emmeline. Lair był zabójczo przystojnym modelem z Republiki Południowej Afryki, o karmelowej skórze i oczach niemal równie błękitnych jak jego dres. Kiedy uśmiechnął się do mnie po raz drugi, ruszyłam w jego stronę.

- Muszę znać prawdę - powiedziałam, przekrzykując muzykę. - Jest naturalny? - Co? - Kolor twoich oczu. Nosisz błękitne szkła kontaktowe? - Przysięgam, że nie. Jest naturalny. - Wybuchnął dźwięcznym południowoafrykańskim śmiechem. - Czy właśnie powiedziałeś „przysięgam”? Kiwnął głową i uśmiechnął się. - Jakie to urocze. - Przyjrzałam się brzegom jego rogówek, aby się upewnić, czy mówi prawdę. I rzeczywiście, nic nie zdradzało obecności szkieł. Roześmiał się, odsłaniając piękne białe zęby. Następnie wyciągnął dłoń. - Jestem Lair. - Leah? - zapytałam, dotykając jego silnej ciepłej dłoni. - Lair - powtórzył, ale znowu zabrzmiało to jak „Leah”. - Wiesz, tak jak „liar” *, tylko po przestawieniu dwóch środkowych liter. - Ach, Lair. Cóż za oryginalne imię. - Wyobraziłam nas sobie przytulonych w jakiejś małej kryjówce. - Jestem Darcy. - Miło cię poznać, Darcy. - Rozejrzał się wokół, oceniając przyjęcie, które planowałam od wielu miesięcy. - Wspaniała impreza. - Dzięki - powiedziałam z dumą. Następnie rzuciłam kilka zdań w żargonie PR, mówiąc coś o tym, jak wielkim wyzwaniem jest nadanie klientowi wyjątkowego charakteru na tak konkurencyjnym rynku. Pokiwał głową w rytm muzyki. - Chociaż... - roześmiałam się, odgarniając długie ciemne włosy uwodzicielskim gestem - z drugiej strony, to wspaniała zabawa. Można poznać cudownych ludzi, takich jak ty. Rozmawialiśmy, a od czasu do czasu przerywali nam moi współpracownicy lub inni goście. Modelka o imieniu Kimmy, odziana w różowe polarowe spodnie dresowe z granatowym numerem sześćdziesiąt dziewięć na pośladkach i w dopasowany stanik do joggingu, nieustannie zaczepiała Laira i pstrykała mu zdjęcia aparatem cyfrowym. * Liar (ang) kłamca (wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki)

- Uśmiech, kochanie - mówiła, a ja robiłam, co mogłam, żeby wcisnąć się w kadr. Jednak mimo zabiegów Kimmy Lair ani na chwilę nie oderwał oczu ode mnie i nasz flirt przeobraził się w poważniejszą rozmowę. Opowiadał mi o swoim domu w RPA. Przyznałam, że jedyną rzeczą jaką wiem o jego ojczyźnie, jest to, że przed zwolnieniem Nelsona Mandeli z więzienia panował tam apartheid. Kiedy Lair przybliżył mi politykę RPA, problem przestępczości w jego rodzinnym Johannesburgu i niesamowite piękno Parku Narodowego Krugera, zrozumiałam, że ma do zaoferowania coś więcej niż tylko śliczną twarz. Powiedział mi, że pracuje jako model tylko po to, aby zapłacić za szkołę, a przy tym wspomniał nawet o „konfekcji”. Po przyjęciu wskoczyliśmy razem do taksówki. Moje zamiary były w zasadzie niewinne: pragnęłam jedynie pocałunków na ulicy, powtórki z Jacka. Jednak wtedy Lair szepnął mi do ucha: „Darcy, czy mógłbym cię zaprosić do mojego pokoju w hotelu?” I zwyczajnie nie mogłam się powstrzymać. Pojechałam zatem do hotelu The Palace, przekonana, że czeka mnie jedynie trochę intensywnego obmacywania. I w sumie tak właśnie było. Potem, około trzeciej nad ranem, wstałam, ubrałam się i powiedziałam, że naprawdę muszę iść do domu. Praktycznie rzecz biorąc, mogłam zostać, ponieważ Dex był akurat w delegacji, lecz w pewnym sensie zasypianie u boku innego faceta dowodzi prawdziwości zdrady. A do tamtego momentu moja zdrada nie wydawała się jeszcze niczym poważnym. Choć prawdę mówiąc, myślę, że bardzo łatwo można stwierdzić, czy rzeczywiście doszło do zdrady: wystarczy się zastanowić, czy jeśli twój partner zobaczy nagranie z tego zajścia, uzna je za zdradę. Inny test to odpowiedź na pytanie, czy po obejrzeniu nagrania z twoim partnerem w identycznej sytuacji uznałabyś, że cię zdradził. Tak czy siak, byłam winna. Nie przekroczyłam jednak ostatecznej granicy wyznaczonej przez seks i ten fakt napawał mnie dumą. Tamtej nocy zostawiłam zrozpaczonego Laira w hotelowym pokoju, a po kilku tygodniach intensywnej wymiany e-maili

pisaliśmy do siebie coraz rzadziej, aż zupełnie straciliśmy kontakt. Wspomnienia o wydarzeniach tamtego wieczoru wyblakły i prawie zapomniałam o tych niesamowitych błękitnych oczach, dopóki nie ujrzałam Laira w białych bokserkach, uśmiechającego się z billboardu w centrum Times Square. Przypomniały mi się szczegóły naszego spotkania i zaczęłam rozmyślać o tym, co by było, gdybym zerwała dla niego z Deksem. Wyobraziłam sobie nasze życie w Johannesburgu, pośród słoni i zuchwałych złodziei samochodów, po czym ponownie doszłam do wniosku, że dobrze się stało, iż nasz związek zakończył się w The Palace. Kilka miesięcy później zaręczyłam się z Deksem i przysięgłam sobie, że już zawsze będę mu wierna. Co z tego, że dzieliły nas pewne różnice i że nie wzbudzał we mnie nieustannego dreszczyku emocji. Nadal stanowił doskonałą partię, a na dodatek był dobrym człowiekiem. Zamierzałam go poślubić, a potem żyć długo i szczęśliwie na Upper West Side. Dobra, możliwe, że ostatecznie przeprowadzilibyśmy się na Piątą Aleję, lecz nie licząc tej drobnej zmiany, moje życie było już zaplanowane. Nie przewidziałam tylko Marcusa.

ROZDZIAŁ 4 Przez lata Marcus był dla mnie jedynie niechlujnym współlokatorem Deksa z pierwszego roku studiów w Georgetown. Marcus ukończył studia na szarym końcu i nieustannie jarał trawę, a Dex otrzymał dyplom z wyróżnieniem i nigdy nie próbował narkotyków. Wspólne mieszkanie na pierwszym roku może jednak stworzyć silną więź, więc kumplowali się przez cały college, a nawet w późniejszych latach, pomimo że mieszkali na przeciwległych krańcach Stanów. Rzecz jasna, nigdy nie zwracałam uwagi na kumpla Deksa z college'u, dopóki jego imię nie padło podczas wymieniania kandydatów do roli drużbów. Dex wybrał tylko czterech przyjaciół, lecz ja przewidziałam pięć druhen (w tym Rachel, która miała zostać pierwszą druhną), a kwestia symetrii w weselnym orszaku nie podlegała żadnej dyskusji. Dex zadzwonił zatem do Marcusa i zaszczycił go tą propozycją. Pogadali przez chwilę, po czym Marcus poprosił mnie do telefonu, co uznałam za przejaw dobrego wychowania, zważywszy, że nigdy wcześniej się nie spotkaliśmy. Przekazał mi standardowe gratulacje i mimochodem obiecał, że nie spije pana młodego w wieczór kawalerski. Roześmiałam się i powiedziałam, że trzymam go za słowo, nie przeczuwając, że powinien raczej obiecać, iż nie będzie sypiał z panną młodą. Tak naprawdę nie przypuszczałam nawet, że w ogóle zobaczę go przed ślubem. Kilka tygodni później dostał jednak pracę na Manhattanie. Aby to uczcić, zarezerwowałam stolik w Aureole, chociaż Dex uparcie twierdził, że Marcus nie należy do fanów modnych lokali. Przyjechaliśmy z Deksem wcześniej niż Marcus i czekaliśmy na niego przy barze. Wreszcie się pojawił: w sportowych workowatych dżinsach, pogniecionej koszuli i z co najmniej dwudniowym zarostem na twarzy. Krótko mówiąc, nie należał do tego typu facetów, których zaszczycam drugim spojrzeniem. - Dexter! - krzyknął Marcus, kiedy podszedł trochę bliżej, i

powitał Deksa serdecznym męskim uściskiem połączonym z poklepywaniem po plecach. - Dobrze cię widzieć, stary powiedział. - Ciebie też - odpowiedział Dex, wskazując mnie szarmanckim gestem. - To jest Darcy. Powoli wstałam i wyciągnęłam szyję, żeby pocałować szorstki policzek piątego drużby. - Słynna Darcy - Marcus szeroko się uśmiechnął. Lubię, kiedy ktoś nazywa mnie „słynną” - pomimo negatywnych konotacji - więc roześmiałam się, przycisnęłam dłoń do piersi i powiedziałam: - To wszystko nieprawda. - Szkoda - mruknął Marcus pod nosem, po czym wskazał posągową rudowłosą kobietę stojącą u jego boku. - Aha, to moja przyjaciółka Stacy. Kiedyś pracowaliśmy razem. Widziałam, że wchodziła do baru w tym samym czasie co Marcus, ale nie przyszło mi do głowy, że są razem. Zupełnie do siebie nie pasowali. Stacy wyglądała jak wyjęta z żurnala: miała na sobie kusą turkusową kurtkę i urocze czółenka z jaszczurczej skóry. Kiedy kelner prowadził nas do stolika, rzuciłam Deksowi wściekłe spojrzenie, ponieważ wcześniej zasugerował, żebym „przystopowała”, gdy wyskoczyłam w białej pelerynce od Louisa Vuittona i w obcisłym topie z tafty w czerwoną kratę. Przez niego musiałam siedzieć obok wystrojonej Stacy ubrana w stonowany czarno-biały żakiet. Spojrzałam na nią jeszcze raz, zastanawiając się, czy jest ładniejsza ode mnie. Szybko doszłam do wniosku, że nie, lecz była wyższa, a to działało mi na nerwy. Lubiłam być ładniejsza oraz wyższa. Nawiasem mówiąc, zawsze uważałam, że każda kobieta pragnie być najbardziej atrakcyjna w swojej grupie, lecz kiedy powiedziałam o tym Rachel, spojrzała na mnie zdziwiona i dyplomatycznie przytaknęła. Wtedy odrobinę się wycofałam, mówiąc: - Chyba że akurat jest się z przyjaciółką bo wtedy człowiek się nie porównuje. Na szczęście osobowość Stacy nie była równie porażająca jak jej garderoba i pod tym względem bez trudu ją przyćmiłam. Marcus również był bardzo zabawny i nieustannie pękaliśmy ze

śmiechu. Nie można go było nazwać niezrównanym kawalarzem, lecz miał mnóstwo zabawnych spostrzeżeń dotyczących restauracji, wyszukanego jedzenia i otaczających nas ludzi. Zauważyłam, że za każdym razem, gdy Stacy śmiała się z jego żartów, poufale dotykała jego ręki, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że nawet jeśli nie byli razem, to przynajmniej ze sobą spali. Pod koniec wieczoru ponownie oceniłam wygląd Marcusa, dając mu kilka dodatkowych punktów. Była to zasługa widocznego zainteresowania, jakie wzbudzał u Stacy, poczucia humoru i czegoś jeszcze. Po prostu miał w sobie coś seksownego: błysk brązowych oczu i dołeczek w brodzie, który nasuwał mi na myśl Danny'ego Zuko z Grease (przez długie lata tamta pierwsza scena na plaży kształtowała moje wyobrażenie o miłości). Po kolacji, kiedy wracałam z Deksem taksówką na Upper West, wyznałam: - Lubię tego Marcusa. Jest naprawdę zabawny i ma w sobie zaskakująco dużo seksapilu. Dex przywykł do moich szczerych komentarzy pod adresem innych mężczyzn, więc już go to nie peszyło. Powiedział tylko: - Tak. Ma niezły temperament. Czekałam, aż oznajmi, że jego zdaniem ja również spodobałam się Marcusowi, lecz ponieważ milczał, postanowiłam pociągnąć go za język. - Co powiedział ci Marcus po kolacji, kiedy poszliście po nasze płaszcze? Wspomniał coś na mój temat? Gawędziłam wtedy ze Stacy kilka metrów dalej, ale zakładałam, że Marcus powiedział coś w stylu: „Znalazłeś sobie superdziewczynę”, albo: „Jest o wiele bardziej wystrzałowa niż twoja dziewczyna z college'u”, a przynajmniej, że stwierdził po prostu: „Naprawdę lubię tę twoją Darcy - jest świetna”. Jednak po długich naleganiach dowiedziałam się tylko, że Marcus zwierzył się Deksowi, iż spotyka się ze Stacy, lecz pomimo jej niesamowitych umiejętności w dziedzinie obciągania zamierza z nią zerwać, ponieważ jest zbyt wymagająca. Nie muszę dodawać, iż wobec faktu, że taka dziewczyna jak Stacy robi mu loda, Marcus jeszcze bardziej

zyskał w moich oczach. Im częściej ja i Dex spotykaliśmy się z Marcusem, tym bardziej go lubiłam. Nadal jednak widziałam w nim wyłącznie przyjaciela Deksa i drużbę na naszym weselu. Aż do chwili kiedy kilka miesięcy później, w wieczór trzydziestych urodzin Rachel, zorganizowałam dla niej przyjęcie niespodziankę w klubie Prohibition, naszym ulubionym barze w Upper West Side. Pamiętam, że w którymś momencie zaczepiłam Marcusa i sprowokowałam go, mówiąc, że chociaż w czasach college'u uchodził za wielkiego imprezowicza, to nie jest w stanie wypić więcej niż ja i szybciej wpadnie pod stół. Uśmiechnął się z wyższością uderzył dłonią w bar i powiedział: - O, naprawdę? Przekonajmy się, chwalipięto. Piliśmy czystego jägermeistra. Tamto doświadczenie bardzo nas do siebie zbliżyło, nie tylko ze względu na to, że razem piliśmy alkohol, lecz również dlatego że ukrywaliśmy to przed Deksem, który nie cierpi, kiedy się upijam. „To niestosowne. To niedojrzałe. To niezdrowe. To niebezpieczne” - wylicza. Ale nigdy nie zdołał mnie tym zniechęcić, a już na pewno nie tamtego wieczoru. W pewnej chwili, tuż przed ostatnią kolejką Dex odnalazł nas przy barze i podejrzliwie mi się przyjrzał. - Pijecie czystą? - zapytał, zerkając na puste kieliszki, które stały przed nami na ladzie. - To nie moje - powiedziałam. - To Marcusa. Wypił dwa. - Tak, stary. To moje - potwierdził Marcus z iskierką w oku. Kiedy Dex oddalił się z uniesionymi brwiami, Marcus puścił mi oczko. Roześmiałam się. - Potrafi być taki sztywny. Dzięki, że mnie kryłeś. - Żaden kłopot - zapewnił Marcus. Od tamtej pory mieliśmy wspólny sekret, a wspólny sekret nawet jeśli jest malutki - tworzy między ludźmi więź. Pamiętam, jak wtedy pomyślałam, że Marcus jest o wiele bardziej zabawny niż Dex, który nigdy nie tracił kontroli nad sytuacją. Pomijając rozrywkowy charakter, tamtego wieczoru Marcus wyglądał bardzo pociągająco. Miał na sobie granatową

koszulkę polo - nic szczególnego, ale dla odmiany nie była workowata, dzięki czemu mogłam stwierdzić, że Marcus ma całkiem ładne ciało. Sącząc martini, zapytałam, czy chodzi na siłownię, co w najlepszym przypadku można uznać za pytanie flirciarskie, a w najgorszym za okropnie obciachowe, lecz wcale mi to nie przeszkadzało. Chciałam wiedzieć. - Czasami. - Daj spokój, masz wspaniałe ciało. Podnosisz ciężary? Biegasz? Powiedział, że biega tylko wtedy, kiedy ktoś go goni. Potem dodał, że kilka dni wcześniej wbrew zdrowemu rozsądkowi umówił się na bieganie z dziewczyną. - Nie powinienem był tego robić - wyznał, pocierając uda. Nadal za to pokutuję. A randka była fatalna. - Byłeś ze Stacy? - Z kim? - Ze Stacy. No wiesz, z tą rudowłosą dziewczyną którą przyprowadziłeś do Aureole. - A! Z tą Stacy. Stara historia. - To dobrze - wyznałam. - Nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia. Była nudna. Marcus roześmiał się. - Rzeczywiście, inteligencja nie jest jej najmocniejszą stroną. - Z kim w takim razie uprawiałeś jogging? - Z taką jedną. - Czy ta jedna ma jakieś imię? - Nazwijmy ją Wanda. - Dobra. Wanda... Czy Wanda obciąga równie dobrze jak Stacy? - zapytałam dumna ze swojej błyskotliwości. Uśmiechnął się znacząco i już szykował się do riposty, kiedy przysiedli się do nas Dex i Rachel, dlatego jedyną odpowiedzią jaką od niego uzyskałam, było seksowne puszczenie oczka. Żałowałam, że nie mogę pokazać mu swoich talentów w tym zakresie. Nie żebym chciała przespać się z facetem, który miał zostać drużbą na moim weselu - była to tylko jedna z tych przelotnych myśli, które towarzyszą zainteresowaniu wzmocnionemu alkoholem. Kilka minut później kończą się moje wspomnienia z tamtego

wieczoru, nie licząc tych związanych z chwilą kiedy Dex wyprowadzał mnie z baru, oraz bardzo niejasnego wrażenia, że leżąc w łóżku, rzygałam do jakiejś papierowej torebki. Po tym wieczorze nie myślałam o Marcusie przez kilka dni, dopóki nie zadzwonił, żeby porozmawiać z Deksem. Powiedziałam, że Dex jest jeszcze w pracy, i ucieszyłam się z możliwości ucięcia sobie pogawędki z Marcusem. - Za dużo pracuje - powiedział Marcus. - Nie musisz mi tego mówić... Co u ciebie? Jak leci? Słyszałam, że po ostatniej imprezie jeszcze długo balowałeś? wypytywałam go. Kiedy Dex odwiózł mnie do domu, wrócił do Marcusa i obydwaj chodzili po barach aż do siódmej rano. - A, no tak. Przepraszam - powiedział. - Nie szukaliście kłopotów? - Nie. - Więc nie rozmawialiście z żadnymi dziewczynami? zapytałam. - Przecież wiesz, że ja zawsze rozmawiam z kobietami. Roześmiał się. Przypomniał mi się tamten moment przy barze i niedwuznaczny pociąg, jaki do niego poczułam. - Och, oczywiście - powiedziałam flirciarskim tonem. - A tak na marginesie, jak miewa się Wanda? - Wanda? - No wiesz. Wanda. Ta od joggingu. - A, ta Wanda! Racja. Z Wandą mi nie wyszło... Ale zastanawiałem się... - Nad czym się zastanawiałeś? - dociekałam z fałszywą skromnością, czując, że ma ochotę ze mną poflirtować. Lecz zamiast tego zapytał: - Co słychać u Rachel? Słysząc, jak wypowiada jej imię, wpadłam w osłupienie. - Co masz na myśli? - Spotyka się z kimś? - Nie. Dlaczego chcesz to wiedzieć? - poczułam irracjonalną zaborczość i ukłucie zazdrości z powodu jego zainteresowania moją przyjaciółką. Być może gdzieś w głębi serca pragnęłam, żeby usychał z tęsknoty za mną. Było to samolubne, zważywszy,

że Rachel nie miała chłopaka, a ja byłam zaręczona. Ale nie można kontrolować tego, co się czuje. - Przy całej swojej powściągliwości jest całkiem sexy - ciągnął dalej Marcus. - Tak, to słodka dziewczyna - powiedziałam, lecz poczułam się nieco dziwnie, słysząc, jak ktoś nazywa Rachel sexy, chociaż ostatnio zauważyłam, że od czasów szkoły i okresu tuż po dwudziestce zrobiła pewne postępy. Myślę, że była to zasługa jej skóry. Miała mniej zmarszczek wokół oczu niż inne dziewczyny w naszym wieku. A przy odrobinie szczęścia, kiedy włożyła trochę wysiłku we własny wygląd, można ją było nawet uznać za ładną. Nazywanie ją seksowną było jednak lekką przesadą. - No cóż, jeśli chcesz umówić się na randkę z moją przyjaciółką, najpierw musisz przekonać mnie - powiedziałam beztroskim tonem, lecz tak naprawdę wcale nie żartowałam. W tym przypadku postanowiłam trzymać rękę na pulsie. - Dobra... Powiedz jej, że zamierzam zaprosić ją na randkę. I lepiej, żeby się zgodziła. Bo jak nie... - To co? - Bo jak nie, to popełni największy błąd w życiu. - Jesteś aż taki dobry? - Tak - powiedział. - Aż taki dobry. I wtedy znowu poczułam to ukłucie tęsknoty. Ponownie pożałowałam, że nie mogę wypróbować Marcusa przed poślubieniem Deksa. Pomijając lekką fascynację, jaką wzbudzał we mnie Marcus, uznałam, że to okropne, że już nigdy więcej nie przeżyję pierwszego pocałunku. Że już nigdy się nie zakocham. Chyba większość facetów czuje coś podobnego tuż przed chwilą, kiedy w końcu się przełamuje i kupuje pierścionek zaręczynowy. Jednak z tego, co wiem, z kobietami jest inaczej - a przynajmniej one nie przyznają się do takich uczuć. Znajdują odpowiedniego mężczyznę i tyle. Chyba czują ulgę, że poszukiwania dobiegły końca. Są zadowolone, zaangażowane i absolutnie gotowe na długotrwały związek. Chyba pod tym względem bardziej przypominałam faceta. Pomimo tych sporadycznych rozterek wiedziałam, że między mną i Marcusem nic nie może się wydarzyć. Skupiłam się

zatem na szlachetnym zadaniu: zachęcałam Rachel do umawiania się z Marcusem i przejawiałam żywe zainteresowanie losami ich potencjalnego związku. A kiedy w końcu poszli na randkę, bardzo się z tego cieszyłam. Jednak później oboje kategorycznie odmówili dzielenia się ze mną wszelkimi porandkowymi wrażeniami, co bardzo mnie zirytowało, ponieważ z każdym z nich łączyła mnie bliższa zażyłość niż ta, która mogła narodzić się między nimi podczas jednej głupiej randki. Rachel nie pisnęła ani słowa. Nie chciała nawet powiedzieć, czy się całowali, przez co zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem nie zrobili czegoś więcej. Im bardziej wypytywałam, tym bardziej byli skryci i tym większe zainteresowanie budził we mnie Marcus. Wpadłam w błędne koło. W rezultacie w ciągu kolejnych kilku tygodni, kiedy Marcus dzwonił do Deksa, robiłam wszystko, żeby jak najdłużej z nim rozmawiać. Od czasu do czasu telefonowałam nawet do niego z pracy, pod pretekstem zapytania o jakiś szczegół związany z wakacjami w Hamptons albo ze ślubem. Kiedy odkładałam słuchawkę, wysyłałam do niego jakiś intrygujący email. Odpisywał z prędkością światła i korespondowaliśmy sobie wesoło przez resztę dnia. Nic szkodliwego. Potem nadszedł weekend czwartego lipca, a Dex i Rachel odmówili wyjazdu do Hamptons, wykręcając się pracą. Przede wszystkim byłam poirytowana i rozczarowana tym, że moja najlepsza przyjaciółka i narzeczony zostają w mieście, lecz jakaś część mnie cieszyła się na myśl o przebywaniu sam na sam z Marcusem. Nie żebym chciała, aby coś się wydarzyło. Po prostu pragnęłam małego flirtu. I rzeczywiście: zaczęliśmy flirtować już w Talkhouse, podczas drugiej części naszych niewinnych zawodów w piciu czystej, tyle że tym razem nie miałam asekuracji w osobie Dextera. Wypiłam odrobinę za dużo, lecz na szczęście uniknęłam wymiotów, utraty świadomości i zrobienia z siebie kompletnej idiotki. Mimo to nie da się zaprzeczyć, że byłam pijana. Podobnie jak Marcus. Tańczyliśmy do drugiej nad ranem, a potem razem z Claire wróciliśmy do domku. Claire włożyła piżamę z metką Lilly Pulitzer i poszła prosto do łóżka, a ja i

Marcus balowaliśmy dalej: najpierw w salonie, a potem w ogrodzie za domem. Dobrze się bawiliśmy, przekomarzaliśmy się i śmialiśmy. Jednak po jakimś czasie żartobliwe uszczypliwości ustąpiły miejsca żartobliwym klapsom, a te doprowadziły do zapasów na mokrej chłodnej trawie. Pamiętam, jak krzyczałam do Marcusa, żeby przestał, kiedy przygwoździł mnie do ziemi pod drzewem. Mówiłam, że poplamię sobie białą sukienkę od Chaikena. Ale tak naprawdę wcale nie chciałam, żeby przestał, a on chyba o tym wiedział, bo mnie nie posłuchał. Zamiast tego przytrzymał mi ręce za plecami, co - muszę przyznać - było ogromnie podniecające. Przynajmniej kiedy robił to Marcus. Wiedziałam, że on też jest podniecony, bo siedział na mnie okrakiem. A to jeszcze bardziej mnie nakręciło. W pewnej chwili zaczął padać deszcz, lecz żadne z nas nie skierowało się w stronę domku. Zastygliśmy przyklejeni do siebie, niemal w całkowitym bezruchu. Śmiech ustał. Nawet się nie uśmiechaliśmy. Patrzyliśmy sobie w oczy, a nasze twarze były tak blisko, że dotykaliśmy się nosami. Po jakimś czasie spędzonym w tej pozycji, w erotycznym zawieszeniu, przechyliłam głowę i musnęłam ustami jego usta. Tylko raz, lekko, niewinnie. Chciałam, żeby pocałował mnie pierwszy, ale za długo zwlekał. Ten krótki kontakt okazał się bardzo obiecujący. Czułam, że Marcus myśli podobnie, lecz on odsunął się i zapytał: - Co się dzieje? Ponownie zbliżyłam wargi do jego ust. Tym razem był to prawdziwy pocałunek. Pamiętam, że byłam zupełnie trzeźwa, moje zmysły pracowały na pełnych obrotach. - Całuję cię - odpowiedziałam. - A powinnaś? - zapytał, nadal na mnie leżąc, i przywarł odrobinę mocniej. - Chyba nie - powiedziałam. - Ale to robię. Pocałowałam go znowu i tym razem odwzajemnił pocałunek. Długo obmacywaliśmy się w strugach ciepłego deszczu, słuchając dalekich grzmotów burzy. Pewnie oboje myśleliśmy o tym, że nie możemy, nie powinniśmy wykraczać poza te

pocałunki, lecz mimo to graliśmy na zwlokę, by zyskać całkowitą pewność. By zmusić to drugie do odsłonięcia kart. On mówił coś w stylu: „Musimy przestać”, „To jakieś szaleństwo”, „Nie możemy tego robić” i „Co będzie, jeśli nakryję nas Claire?”, lecz żadne z nas nie zmieniło kursu ani nawet nie zwolniło tempa. Zamiast tego mocno złapałam jego dłoń i skierowałam ją pod sukienkę. A on już wiedział, co robić dalej. Jeśli kiedykolwiek miałam jakieś wątpliwości co do jego umiejętności w tym zakresie, szybko się ich wyzbyłam. Należał po prostu do tych facetów. Pomyślałam wtedy: Może Dex jest przystojny, ale czegoś takiego nie potrafi. Nie potrafi tego zrobić w ten sposób. A nawet gdyby potrafił, nie czułabym się tak jak teraz. Na myśl, że Dex nigdy nie da mi tego, co oferuje Marcus, szepnęłam mu do ucha: - Pragnę cię. - Nie możemy tego zrobić - powiedział Marcus, nie przestając pracować między moimi nogami. - Dlaczego? - Wiesz dlaczego. - Ale ja chcę. - Wcale nie. - Tak. Jestem pewna, że tak. - Do cholery, nie. Nie możemy. Jednak kiedy to mówił, ja zsuwałam figi i rozpinałam mu rozporek, zanurzając dłoń w ciepłych bokserkach, by dyszał równie głośno jak ja. Odegraliśmy całą licealną farsę przechodzenia do kolejnych etapów, odwlekając to, co nieuniknione. Lecz i na to w końcu przyszła pora. Właśnie tam, pod drzewem, w strugach lipcowego deszczu. Chciałabym móc powiedzieć, że myślałam wtedy o wielkich doniosłych sprawach: o tym, co robię i jakie to ma znaczenie dla mojego życia, jak wpłynie na moje zaręczyny i na cały związek. Ale nie, myślałam tylko: Czy jestem lepsza niż jego wcześniejsze dziewczyny? Czy Dex się o wszystkim dowie? Czy Marcus będzie się jeszcze umawiał z Rachel? Dlaczego to jest tak cholernie przyjemne?

Wytrzymaliśmy dosyć długo, być może z powodu wypitego wcześniej alkoholu, lecz sądzę, że miało to raczej związek z naszą wzajemną fascynacją i z erotycznymi umiejętnościami Marcusa. Kiedy już było po wszystkim, z zamkniętymi oczami opadliśmy na plecy, łapiąc oddech. Nagle deszcz przestał padać, lecz oboje byliśmy mokrzy. - Jeju - powiedział, wyjmując spód pleców jakiś patyk, który następnie odrzucił na bok. - O kurwa. Czułam, że zrobiłam spore wrażenie, więc uśmiechnęłam się z dumą. - Nie powinniśmy byli tego robić - powtórzył. - Za późno - odparłam, splatając swoje palce z jego. - O wiele za późno... O kuuurwa. - Ścisnął mi rękę. - Nie zamierzasz powiedzieć o tym Deksowi, prawda? zapytałam. - Odbiło ci? Pewnie, że nie. Nie powiem nikomu. Ty też powiedział, sprawiając wrażenie lekko spanikowanego. - Oczywiście że nie. Nikomu - zgodziłam się. W moim umyśle pojawiła się twarz Rachel. Była wstrząśnięta, potem urażona, a na końcu zaczynała prawić morały. Zwłaszcza Rachel nie mogę o niczym powiedzieć. Marcus musnął dłonią moje mokre udo. - Powinniśmy wejść do środka. Wziąć prysznic. - Razem? - Nie. - Zaśmiał się nerwowo. - Nie razem. Jak na jeden wieczór wyrządziliśmy już wystarczająco dużo szkód. Chciałam go zapytać, co teraz będzie. Chciałam wiedzieć, co to wszystko dla niego znaczyło, jak się czuje, czy traktuje to jako jednorazową przygodę, czy może planuje powtórkę. Zaczynało mi się jednak kręcić w głowie, byłam zakłopotana i odrobinę zmartwiona. Weszliśmy do środka, pocałowaliśmy się na dobranoc i osobno poszliśmy pod prysznic. Prawie nie mogłam uwierzyć w to, co się stało. I chociaż wcale tego nie żałowałam, popłakałam sobie pod gorącym strumieniem wody, kiedy spojrzałam na mój piękny diamentowy pierścionek i pomyślałam o Deksie, który spał w naszym łóżku na Upper West Side.

Po kąpieli próbowałam usunąć z sukienki plamy z trawy za pomocą płynu do prania, który znalazłam pod umywalką lecz sytuacja wyglądała beznadziejnie i wiedziałam, że wybielacz tylko zniszczy delikatną tkaninę. Zatem wykręciłam sukienkę, zeszłam po cichu do kuchni i wepchnęłam ją na sam spód plastikowego worka na śmieci, pod skórkę od banana i puste pudełko po płatkach śniadaniowych. Nie miałam zamiaru zmarnować sobie życia z powodu sukienki jak jakaś Monika Lewinsky.

ROZDZIAŁ 5 Nazajutrz obudziłam się ze smakiem tequili na wyschniętych ustach i z okropnym bólem głowy. Zerknęłam na zegarek. Zbliżało się południe. Miniona noc wydawała się niewyraźnym snem. Niewyraźnym i bardzo przyjemnym. Nie mogłam się doczekać chwili, kiedy znowu zobaczę Marcusa. Wstałam, umyłam zęby, związałam włosy w kucyk, musnęłam policzki odrobiną różu, założyłam zieloną spódniczkę Juicy Couture i biały top, po czym ruszyłam na poszukiwanie Marcusa. Siedział sam w salonie i oglądał telewizję. - Cześć - rzuciłam, siadając obok niego na kanapie. Zerknął na mnie z ukosa i odpowiedział zachrypniętym głosem: - Dzień dobry - po czym jego wzrok ponownie skupił się na ekranie telewizora. - Gdzie się wszyscy podziali? - zapytałam. Powiedział, że Claire poszła na lancz, a Hillary, nasza druga współlokatorka, nie wróciła na noc. - Może jej też przydarzyła się jakaś przygoda - starałam się przełamać lody. - Tak - zgodził się. - Możliwe. - Jak się czujesz? - podjęłam kolejną próbę. - Jak dupek - odpowiedział, po czym zmienił kanał, nadal unikając kontaktu wzrokowego. - Ten alkohol to nie był najlepszy pomysł. - Aaa. Rozumiem - powiedziałam. - Winę za to, co się stało, zrzucamy na alkohol? Pokręcił głową usiłując powstrzymać uśmiech. - Zawsze wiedziałem, że z tobą mogą być tylko kłopoty, Darcy Rhone. Spodobało mi się, że właśnie takie odniósł wrażenie, lecz z drugiej strony, nie chciałam, żeby uważał mnie za zdzirę albo pomyślał, że często zdradzam Dextera, więc otwarcie wyznałam, że nic podobnego nigdy wcześniej mi się nie zdarzyło. Praktycznie rzecz biorąc, była to prawda.

- No tak. Cóż. To już się nie powtórzy. Wracamy do rzeczywistości - oznajmił Marcus. Ten brak uprzejmości z jego strony zranił moje uczucia i uraził dumę. W końcu przeżyliśmy razem noc pełną namiętności. Namiętności, jakiej nie doświadczyłam od lat. A może i nigdy. Lubię uważać się za światową kobietę i bez wątpienia zdarzało mi się uprawiać seks w różnych ciekawych miejscach, między innymi na parkingu przed kościołem, na polu kukurydzy i w poczekalni przed gabinetem dentystycznym mojego ojca. Seks podczas burzy z piorunami przydarzył mi się jednak po raz pierwszy i drażniło mnie, że Marcus nie podchodzi do naszego romansu z odpowiednim entuzjazmem. - Zatem żałujesz, że do tego doszło? - zapytałam. - Jasne, że tak. Westchnęłam i spróbowałam innego sposobu. - No więc... nie podobało ci się? - To nie ma tu nic do rzeczy, Rhone. - Wreszcie się przełamał i spojrzał na mnie z szerokim uśmiechem. - Nie nazywaj mnie Rhone - powiedziałam. - Ubiegłej nocy nie nazywałeś mnie Rhone. - Ubiegłej nocy - pokręcił głową - spieprzyliśmy sprawę. Chyba będzie najlepiej, jeśli o tym zapomnimy. - Nie - zaprotestowałam. - Nie? - spojrzał na mnie. - Nie. Nie mogę o tym zapomnieć - stwierdziłam. - Stało się. Nie cofniemy tego. - Wiem, że tego nie cofniemy, ale musimy o tym zapomnieć odpowiedział. - To było paskudne z naszej strony. Jesteś zaręczona... A Dex to mój kumpel... Koniec tematu. - Jasne - posłałam mu wymowne spojrzenie. - Spieprzyliśmy sprawę. - Odwrócił wzrok i założył nogę na nogę. Rozwścieczało mnie, że przejmuje się Deksem, a nie mną. - Marcus - powiedziałam. - Co? - Myślę, że powinniśmy porozmawiać o tym, co się stało. Myślę, że powinniśmy porozmawiać o tym, dlaczego do tego

doszło. - Chciałam wybadać grunt, sprawdzić, jak bardzo mu się podobam i czy mogę mieć go ponownie, kiedy tylko przyjdzie mi ochota. Bo w pewnym sensie ją miałam. Może zrobimy to jeszcze ze dwa lub trzy razy. Bo skoro zdradziło się raz, to powtórzenie tego nie jest chyba aż tak straszne? - Doszło do tego, bo za dużo wypiliśmy. - To nie jest powód. Chodziło o coś więcej. Przecież mogłeś się przespać z Claire. Odchrząknął, ale nic nie odpowiedział. - A co, jeśli wcale nie powinnam być z Deksem? - W takim razie lepiej odwołaj ślub.. - Chcesz, żebym to zrobiła? - Nie. Tego nie powiedziałem. Powinnaś za niego wyjść. Wymówił te słowa tak zimnym tonem, że zapragnęłam złamać jego opór. - A co, jeśli powinnam być z tobą? - zapytałam, z determinacją wpatrując się w jego oczy. - Nigdy do tego nie dojdzie. - Odwrócił wzrok. - Dlaczego? - To niemożliwe. - Dlaczego? - Dlatego. - Wstał i poszedł do kuchni, a po chwili wrócił z butelką pomarańczowego gatorade. - To była pomyłka. Coś w tym rodzaju. - W ogóle nic do mnie nie czujesz? - zapytałam. W ten sposób zastawiłam pułapkę. Nie mógł się wyprzeć wszelkich uczuć, bo wyszedłby na dupka, który przespał się ze mną bez żadnych emocji. A jeśli przyzna, że coś do mnie czuje, będzie jeszcze jakaś szansa. Pomyślał przez chwilę i sprytnie odpowiedział: - Jasne, lubię cię, Darcy. Jesteśmy przyjaciółmi. - Zawsze to robisz z przyjaciółkami? - odgryzłam się. Ściszył odrobinę głos w telewizorze, splótł ręce na piersi i spojrzał na mnie. - Darce. Wczorajsza noc była niesamowicie... przyjemna... Ale to sukinsyńskie posunięcie. Żałuję tego... To była pomyłka. - Pomyłka? - zapytałam z wielkim oburzeniem. - Tak - powiedział spokojnie. - Pomyłka. Wywołany

alkoholem incydent. - Ale chyba miało to dla ciebie jakieś znaczenie? - No tak. - Ziewnął, przeciągnął się i lekko uśmiechnął. - Jak już powiedziałem, było mi bardzo przyjemnie. Ale to koniec. Kropka. - Dobra, w porządku - zgodziłam się. - Chyba nie zamierzasz nadal umawiać się z Rachel? - Nie wiem. Może. Chyba zamierzam. Dlaczego pytasz? - Zamierzasz się z nią umawiać? - byłam oburzona. - A czemu nie? - Spojrzał na mnie i upił łyk gatorade. - Nie sądzisz, że to byłoby trochę dziwne? - zapytałam. Konflikt interesów albo coś w tym rodzaju? Wzruszył ramionami, dając do zrozumienia, że nie widzi w tym żadnego problemu. - Ale nie zamierzasz z nią sypiać, prawda? - zapytałam, wnioskując na podstawie dotychczasowych zachowań Rachel, że jeszcze tego nie robili. - Nie mogę tego wykluczyć. - Roześmiał się. - Mówisz poważnie? - spytałam z przerażeniem. - To po prostu bardzo dziwne. Jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami. Wzruszył ramionami. - Dobra. Słuchaj. Muszę coś wiedzieć. To tylko jedno pytanie... Gdybym była wolna, kogo byś wybrał: Rachel czy mnie? - drążyłam. Byłam pewna, że znam odpowiedź, ale chciałam to usłyszeć od niego. - Jesteś niemożliwa. - Znów się roześmiał. - Daj spokój, odpowiedz. - Dobra. Oto cała prawda - powiedział poważnie. Byłam przekonana, że za chwilę padną pierwsze czułe słowa od czasu naszej miłosnej przygody. - Próbowałbym przespać się z wami obiema jednocześnie. - Bądź poważny. - Grzmotnęłam go pięścią w ramię. - Nigdy wcześniej tego nie robiłyście? - Śmiał się nadal. - Nie, nigdy wcześniej tego nie robiłyśmy! Jesteś paskudny stwierdziłam. - Uważam się za otwartą kobietę, ale w miłości preferuję układ jeden na jednego... No, musisz wybrać. Rachel

czy ja? - Trudny wybór. - Wzruszył ramionami. - Trudny ze względu na Deksa, prawda? Ale ja podobam ci się bardziej? - zapytałam, czekając na potwierdzenie. Nie chodziło o to, żeby pokonać Rachel. Po prostu ona miała swoją domenę: bycie inteligentną prawniczką a bycie seksownym obiektem męskiego pożądania było moją działką głównym źródłem mojej wysokiej samooceny. Chciałam, i potrzebowałam, wyraźnie wytyczonych granic. Marcus nie dał mi jednak żadnej satysfakcji. - Jesteście ładne w inny sposób - powiedział i z powrotem podkręcił głośność w telewizorze, żeby pokazać mi, że rozmowa dobiegła końca. - A teraz pooglądajmy Wimbledon, dobra? Co myślisz o Agassim? Przez resztę weekendu Marcus unikał mnie, jak mógł, a ja zaczęłam mieć obsesję na jego punkcie. Po powrocie do miasta moje zainteresowanie wzrosło jeszcze bardziej. Nie musieliśmy od razu mieć romansu, ale chciałam, żeby mnie pragnął. Nic jednak na to nie wskazywało. Pomimo całej lawiny e-maili i telefonów Marcus w zasadzie mnie ignorował. Zatem jakiś tydzień później sięgnęłam po bardziej drastyczne środki i wpadłam do niego z sześciopakiem piwa i Pulp Fiction, ulubionym filmem każdego mężczyzny. Marcus otworzył mi drzwi przez domofon, a kiedy weszłam na górę, czekał na progu mieszkania z rękami założonymi na piersi. Miał na sobie szary dres z dziurą na kolanie i wypłowiałą poplamioną koszulkę. Mimo to wyglądał seksownie, co wydaje się przywilejem zarezerwowanym dla kogoś, z kim niedawno uprawiało się zakazany seks w strugach deszczu. - No i? Mogę wejść? Mam tu trochę frykasów - uniosłam piwo i kasetę wideo. - Nie - powiedział, nie przestając się uśmiechać. - Słucham? - zapytałam słodkim głosem. Pokręcił głową i roześmiał się, ale nadal nie ruszał się z miejsca. - Daj spokój. Chyba moglibyśmy spędzić ze sobą wieczór? zaproponowałam. - Po prostu chcę z tobą pobyć. Po

przyjacielsku. Wyłącznie po przyjacielsku. Czy to takie straszne? Wydał z siebie westchnienie rezygnacji i odsunął się odrobinę, robiąc wąskie przejście, przez które mogłam wcisnąć się do mieszkania. - Ale z ciebie wariatka. - Po prostu chciałam się z tobą zobaczyć. Po przyjacielsku. Obiecuję - powiedziałam, rozglądając się po jego stereotypowo zabałaganionej kawalerce. Wszędzie walały się ubrania i gazety. Na stoliku do kawy rozmrażały się lazanie. Łóżko było niepościelone, a prześcieradło z trudem przykrywało sfatygowany niebieski materac. Obok plazmowego telewizora i dziesiątek gier wideo stało ogromne akwarium, które rozpaczliwie domagało się porządnego czyszczenia. Zauważył, że się temu wszystkiemu przyglądam. - Nie spodziewałem się towarzystwa. - Wiem. Wiem. Ale nie odpowiadałeś na moje telefony. Musiałam podjąć bardziej drastyczne kroki. - Już ja znam te twoje drastyczne kroki. - Wskazał materac leżący naprzeciw skórzanej kanapy zbudowanej z kilku części. Siadaj. - Daj spokój, Marcus. Chyba możemy usiąść razem na kanapie. Przysięgam, że do niczego nie dojdzie. Kłamałam i obydwoje o tym wiedzieliśmy. Zatem w połowie filmu, po kilku zręcznych manewrach z mojej strony, popełniliśmy naszą drugą wielką „pomyłkę”. I muszę przyznać, że na suchej miękkiej kanapie podobało mi się to jeszcze bardziej.

ROZDZIAŁ 6 Po tamtym wieczorze na kanapie Marcus przestał stawiać opór i nazywać to, co się działo między nami, pomyłką. Chociaż sam rzadko proponował spotkanie, zawsze był gotów stawić się na moje wezwanie: zarówno podczas lanczu, jak i wieczorami, kiedy Dex zostawał do późna w pracy. Marcus pochłaniał mój cały wolny czas. A kiedy go przy mnie nie było, myślałam o nim, snując różne fantazje. Seks z Marcusem był niesamowitym, ekstremalnym przeżyciem, które kiedyś kojarzyło mi się tylko z filmami w stylu Dziewięć i pół tygodnia. Nie mogłam nasycić się Marcusem, a on najwidoczniej miał podobną obsesję na moim punkcie. Próbował zgrywać twardziela, ale od czasu do czasu dostrzegałam znaki świadczące o jego uczuciach, kryjące się w tonie jego głosu, kiedy rozmawiał ze mną przez telefon, albo w sposobie, w jaki na mnie patrzył tuż po seksie, gdy przechadzałam się nago po jego mieszkaniu. Jednak pomimo rozwijającego się romansu Marcus nigdy nawet nie zasugerował, że powinnam odwołać ślub. Ani razu. Nawet kiedy naciskałam, pytając wprost, czy mam się z tego wycofać. Mówił tylko: „To zależy od ciebie, Darce”. Albo, co jeszcze bardziej mnie frustrowało, twierdził, że powinnam wyjść za Deksa. Wiem, że mówił tak z powodu poczucia winy, a jednak czułam się podle. Chociaż wcale nie miałam zamiaru odwoływać ślubu i powinnam cieszyć się wolnością właściwą niezobowiązującemu romansowi, pragnęłam usłyszeć od Marcusa, że musi ze mną być, że jeśli nie powiem Deksowi całej prawdy, zrobi to sam. Coś takiego pasowałoby do naszego namiętnego związku - do tej niepohamowanej, nieopisanej siły, która nas do siebie przyciągała. Ale to nie było w stylu Marcusa. Chociaż sypianie z narzeczoną najlepszego przyjaciela odebrało mu status świetnego kumpla, nie zamierzał pójść na całość, otwarcie sabotując wesele. Tak więc zaręczyny z Deksem nadal pozostawały aktualne, a granica między narzeczonym i kochankiem tkwiła

niewzruszenie w tym samym miejscu. Wychodziłam z mieszkania Marcusa i wracałam do swojego, gdzie przestawiałam się na zupełnie inny tor i planując wesele, bez mrugnięcia okiem zamawiałam trzysta gadżetów dla weselnych gości. Chociaż Marcus bardzo mnie absorbował, nadal uważałam związek z Deksem za doskonały i wierzyłam, że na dłuższą metę z nikim nie będzie mi tak dobrze jak z nim. Przynajmniej na papierze. Tu Dex bił Marcusa na głowę. Po pierwsze, był przystojniejszy. Gdyby poprosić o opinię sto kobiet, wszystkie wybrałyby Deksa. Marcus był niższy, miał rzadsze włosy i mniej regularne rysy twarzy. Pod innymi względami również zostawał w tyle: był niechlujny, miał okropne podejście do pracy, mniej zarabiał, pochodził z gorszej rodziny, miał mniej wyszukany gust, w przeszłości zdarzały mu się skoki w bok i był zdolny do okłamania przyjaciela. Jedyna przewaga Marcusa dotyczyła tej tajemniczej, nieuchwytnej sfery, która albo ma wielkie znaczenie, albo nie liczy się wcale - w zależności od tego, kogo pytamy. Łączyło nas to, czego tak naprawdę nie można wyartykułować. Pożądanie, namiętność, fizyczna więź. Pomimo wszystkich niedoskonałości Marcusa nie potrafiłam mu się oprzeć i ciągle przychodziłam po jeszcze. Nie żebym się przed tym wzbraniała. Beztrosko szłam przez życie, snułam weselne plany i wracałam do Deksa po wyczerpującym, namiętnym seksie z jego drużbą. Tłumaczyłam sobie, że wyszaleję się przed ślubem, a później będę lojalną żoną. Po prostu robiłam ostatni skok w bok. Żeby potem mieć czyste konto. Mnóstwo facetów postępuje tak samo. Dlaczego ze mną miałoby być inaczej? Oczywiście nikomu nie powiedziałam o tym romansie. Nawet mamie, której zazwyczaj ze wszystkiego się zwierzałam. Ani Claire, która nawet nie próbowałaby zrozumieć, dlaczego zdradzam kogoś tak wspaniałego jak Dex, ryzykując swoją przyszłość. A już na pewno nie Rachel. Ona jest taka krytykancka. Poza tym wiedziałam, że trochę podkochuje się w Deksie. Tylko raz znalazłam się o krok od wyjawienia całej prawdy. Było to wtedy, kiedy zgubiłam pierścionek w mieszkaniu

Marcusa i oskarżyłam jego sprzątaczkę o kradzież. Wpadłam w panikę, nie wiedziałam, czy uda mi się przed ślubem znaleźć taki sam pierścionek, bałam się powiedzieć Deksowi, że go zgubiłam, i nagle zaczęłam się zastanawiać, czy w ogóle powinnam poślubiać Deksa. Zatem zdesperowana poprosiłam Rachel o radę. Ona zawsze wpływała na moje decyzje, nawet w najbardziej trywialnych sprawach - na przykład wtedy kiedy zastanawiałam się, jakie kozaczki od Gucciego wybrać: czekoladowe czy jasnobrązowe (chociaż wówczas wcale nie wydawało mi się to takie trywialne) - więc wiedziałam, że widząc przyjaciółkę w potrzebie, stanie na wysokości zadania. Powiedziałam jej o romansie, ale umniejszyłam jego wagę, mówiąc, że zdradziłam Deksa tylko raz. Poza tym skłamałam, że przespałam się z kolegą z pracy. Po prostu chciałam jej oszczędzić bólu, ponieważ wtedy nie przypuszczałam, że cała prawda wyjdzie na jaw. Rachel jak zawsze udzieliła mi dobrej rady. Przy chińskim jedzeniu, które zamówiłyśmy do jej mieszkania, przekonała mnie, że mój romans jest po prostu oznaką strachu - strachu, który może zrozumieć jedynie mężczyzna (albo wyzwolona kobieta). Dzięki Rachel pojęłam, że chociaż trudno się oprzeć początkowej namiętności szalonego romansu, związek z Deksem jest czymś lepszym i trwalszym. Uwierzyłam jej i postanowiłam wyjść za Deksa. Jednak pewnego sierpniowego wieczoru, jakieś trzy tygodnie przed ślubem, stało się coś, co postawiło tę decyzję pod znakiem zapytania. Byłam umówiona na kolację z klientem, który w ostatniej chwili odwołał spotkanie, więc wpadłam do Marcusa, żeby zrobić mu niespodziankę. Nie było go jeszcze w domu, ale przekonałam dozorcę, żeby dał mi zapasowy klucz, abym mogła poczekać na niego w środku. Potem poszłam na górę, rozebrałam się, zakładając jedynie parę butów na obcasach w panterkę, i rozłożyłam się na kanapie, czekając na powrót Marcusa. Minęła jakaś godzina i zapadłam w drzemkę, lecz nagle obudził mnie wyraźny kobiecy chichot dobiegający z korytarza i niski głos Marcusa, który najwidoczniej rozśmieszał czymś

towarzyszkę. Zerwałam się z miejsca, żeby chwycić ubranie, lecz zanim zdążyłam to zrobić, Marcus i jakaś blondynka, która odrobinę przypominała Stacy z klubu Aureole, weszli do środka. Blondynka miała ładną twarz, lecz jej ciało przypominało kształtem gruszkę, a na domiar złego miała na nogach buty Nine West sprzed trzech sezonów. Staliśmy tak we trójkę w odległości zaledwie pół metra od siebie. Nie licząc butów Blahnika, nadal byłam zupełnie naga. - Darcy, cholernie mnie wystraszyłaś - powiedział Marcus, ale z tego, co widziałam, wcale nie wyglądał na wystraszonego. Dozorca nie wspomniał, że tu jesteś. Udało mi się narzucić jedną z brudnych koszulek Marcusa, które wisiały na oparciu kanapy, lecz przedtem zdążyłam zauważyć zazdrosne spojrzenie tej dziewczyny. - Widocznie zapomniał - syknęłam. - Chyba już pójdę - powiedziała blondynka, wycofując się w stronę korytarza. - Dobry pomysł - wskazałam jej drzwi. - Cześć, Angie, jutro... - zaczął Marcus. - Jutro do ciebie zadzwoni, Angie - Prychnęłam zjadliwie. Pa, pa. Gdy tylko zniknęła, zamachnęłam się na Marcusa, krzycząc: - Ty draniu, ty kłamco, zbrukałeś moje zaręczyny, zniszczyłeś mi życie. W głębi serca wiedziałam, że nie mam prawa wpadać w taką wściekłość i że od ślubu z innym facetem dzieli mnie zaledwie kilka tygodni. Mimo to czułam, że powinnam się złościć. Wymierzałam zatem nieudolne ciosy, a Marcus bez większego wysiłku blokował je dłońmi, podobnie jak mój osobisty trener podczas lekcji kick boxingu. Trwało to jakiś czas, aż w końcu Marcus się wkurzył. Chwycił mnie za nadgarstki, lekko mną potrząsnął i krzyknął: - A czego ty się spodziewałaś, Darcy? - Masz na myśli Angie? - zapytałam z nadzieją, że za chwilę powie, że Angie jest tylko jego przyjaciółką i do niczego by nie doszło. - Nie - powiedział z niesmakiem. - Jak sobie wyobrażałaś

swoje życie po ślubie? Zastanawiałaś się nad tym? - Oczywiście że tak - nagle spuściłam z tonu. Nie byłam przygotowana na takie pytania. - No i? - Nie wiem nawet, czy w ogóle wezmę ślub - powiedziałam. Oczywiście nie miałam co do tego żadnych wątpliwości, ale uznałam, że skoro to ja szykuję się do ślubu, mam większe prawo do okazywania oburzenia niż Marcus. - Zakładając, że rzeczywiście o tym myślałaś - kontynuował Marcus - czy doszłaś do wniosku, że nadal będziemy się spotykać? - Nie - syknęłam z przekonaniem. - Jezu, Darcy! - krzyknął. - Już wystarczająco okropne jest to, że od dwóch pieprzonych miesięcy sypiam z narzeczoną najlepszego kumpla. Ale wiesz co? Dosyć tego. Nie zamierzam sypiać z jego żoną jeśli to miałaś na myśli. - Wcale nie miałam tego na myśli - odparłam. Skoro zamierzał zgrywać świętoszka, mogłam zrobić to samo, chociaż wchodziłam na śliski grunt. - I co wtedy? Myślałaś, że po twoim ślubie zacznę żyć w celibacie? Że do końca życia będę usychał z tęsknoty? Spotykał się z tobą i z Deksem i przez cały czas myślał: Kurczę, ten to ma szczęście. Szkoda, że nie mogę być na jego miejscu. - Nie - zaprzeczyłam, chociaż tak naprawdę motyw nieszczęśliwych kochanków całkiem mi się podobał. A komu by się nie podobał? Chyba nie bez powodu wszyscy tak bardzo uwielbiają Romea i Julię. - W takim razie czego ode mnie chcesz, Darcy? - wrzasnął jeszcze głośniej, chodząc tam i z powrotem po mieszkaniu. Zastanowiłam się chwilę i powiedziałam żałosnym głosikiem z miną zbitego psa: - Chcę, żebyś mnie kochał. Prychnął i spojrzał na mnie z niesmakiem. Wszystko było nie tak. Dlaczego nagle to ja stałam się czarnym charakterem? Usiadłam i naciągnęłam koszulkę na kolana. Po policzkach popłynęły mi łzy. To zawsze działało na Deksa. Ale Marcus nie dał się nabrać.

- Oj, przestań płakać! - rozkazał. - Natychmiast! - A kochasz mnie? - dopytywałam się z nadzieją. - Nie dam się wciągnąć w te twoje gierki, Darce - pokręcił głową. - To nie są żadne gierki... Dlaczego nie chcesz mi odpowiedzieć? - Nagle zaczęło mnie to bardzo interesować. - A może ty odpowiesz na moje pytanie? Dobra? Powiedz mi, czy gdybym cię kochał, zrobiłoby to jakąś cholerną różnicę? Powiedz. No? - zrobił się czerwony na twarzy i wymachiwał rękami. Nie licząc sytuacji związanych z uprawianiem sportu i hazardem, nigdy wcześniej nie widziałam go tak poruszonego, a już na pewno nie wściekłego czy smutnego. Przez chwilę byłam urzeczona intensywnością tej reakcji i brzmieniem słowa „kochać” w jego ustach. Nigdy przedtem nie był tak blisko wyznania mi swoich prawdziwych uczuć. Wtedy jednak przypomniała mi się Angie i znowu wpadłam we wściekłość. - No cóż, skoro mnie kochasz, to co tu robiła Angie? wskazałam drzwi, za którymi zniknęła moja kiepska rywalka. - Po co tu przyszła? A tak w ogóle kim ona jest? - Nikim - odpowiedział. - Skoro tak, to dlaczego zamierzałeś uprawiać z nią seks? zapytałam. Czekałam na zaprzeczenie, lecz zamiast tego rzucił mi wyzywające spojrzenie. - Zamierzałeś uprawiać z nią seks? - spytałam. Odczekał kilka sekund, po czym wyznał: - No. Prawdę mówiąc, taki był plan. Mocno uderzyłam go w ramię. Zabolała mnie ręka, ale Marcus nawet się nie skrzywił. - Ale z ciebie dupek - powiedziałam. - Okropnie cię nienawidzę! Posłał mi beznamiętne spojrzenie. - Idź już, Darcy. Wyjdź z mojego mieszkania. To koniec. Zobaczymy się na twoim weselu. Czułam, że mówi poważnie. Osłupiałam. Zwyczajnie nie mogłam uwierzyć, że to wszystko skończy się w taki sposób. - Czy naprawdę tego chcesz? - A czy ty w ogóle bierzesz pod uwagę to, czego ja chcę? -

Parsknął pogardliwym śmiechem. - Och, przestań - poprosiłam. - Mówisz tak, jak gdybyś nie czerpał z tego żadnej przyjemności. - Jasne. Dobrze się razem bawiliśmy - odparł beztrosko. - I to wszystko? To była dla ciebie zabawa? - No tak. Zabawa. Niezły ubaw. Prawdziwy odlot. Najlepszy okres w moim życiu - powiedział Marcus. - A co chciałabyś usłyszeć? Czego ty właściwie ode mnie chcesz? Zastanowiłam się nad tym pytaniem i szczerze odpowiedziałam: - Chcę, żebyś mnie pragnął. Żeby to było coś więcej niż tylko zabawa. Coś więcej niż wspaniały seks. Chcę, żebyś mnie pragnął naprawdę. Westchnął, roześmiał się i pokręcił głową. - Dobra, Darcy, pragnę cię. Pragnę cię. Chcę, żebyś była tylko moja. Zadowolona? Zanim zdążyłam odpowiedzieć, wszedł do łazienki i zatrzasnął za sobą drzwi. Odczekałam chwilę, a potem poszłam za nim. Drzwi były otwarte. Marcus pochylał się w ciemności nad umywalką. W lustrze widziałam jego twarz oświetloną światłem z korytarza. Wydawał się smutny, co zaskoczyło mnie i jednocześnie rozczuliło. - Tak - powiedziałam cicho. - Co „tak”? - Odpowiadam na twoje pytanie. Cieszę się, że mnie pragniesz - dodałam. - I ja też cię kocham. Posłał mi zrezygnowane spojrzenie. Otrzymałam odpowiedź, na którą czekałam. Marcus mnie kochał. Poczułam przypływ radości - ogarnęło mnie uczucie triumfu i namiętności. - Odwołam ślub - powiedziałam w końcu. Marcus nadal milczał. - Słyszałeś, co powiedziałam? - Słyszałem. - Co ty na to? - Jesteś pewna, że tego chcesz? - Tak. Jestem pewna. Prawdę mówiąc, wcale nie byłam pewna, lecz wtedy po raz pierwszy zdołałam to sobie wyobrazić: zakończenie długiego

bezpiecznego związku z Deksem i rozpoczęcie nowego życia. Może musiałam zobaczyć Marcusa z inną kobietą i zdać sobie sprawę, że jeśli nie podejmę decyzji, za kilka dni ostatecznie się rozstaniemy. Może sprawił to widok jego smutnych brązowych oczu, kiedy pochylał się nad umywalką. Może dźwięk słowa „kochać” w jego ustach. A może chodziło o to, że w obliczu tak intensywnych emocji nie miałam innego wyjścia. Powiedzenie czegoś innego nie pasowałoby do atmosfery. Kilka minut później uprawialiśmy z Marcusem ognisty seks bez zabezpieczenia. - Za chwilę dojdę - wydusił z siebie Marcus, po tym jak mnie przydarzyło się to już dwa razy. - Jeszcze tylko dwie sekundy - powiedziałam, siadając na nim. - Odsuń się. Mówię poważnie. Więc przywarłam do niego jeszcze mocniej, nie przejmując się tym, że jestem w samym środku cyklu, prawdopodobnie w najbardziej ryzykownym momencie miesiąca. - Co ty robisz? - krzyknął, wytrzeszczając oczy ze strachu. Chcesz zajść w ciążę? W tamtej chwili wydawało mi się to doskonałym pomysłem, idealnym romantycznym rozwiązaniem. - Dlaczego nie? Uśmiechnął się nieśmiało i powiedział, że jestem szalona. - Szaleję na twoim punkcie. - Nigdy więcej tego nie rób - powiedział. - Mówię serio. - Dobra, tatusiu - powiedziałam, choć tak naprawdę wcale nie przypuszczałam, że zagrałam o najwyższą stawkę. Wcześniej wiele razy, zwłaszcza w college'u, zdarzyło mi się zapomnieć wziąć pigułkę albo nie zachować wystarczającej ostrożności. Ale nigdy nie zaszłam w ciążę. Jakaś część mnie wierzyła nawet, że jestem bezpłodna. I bardzo mi to odpowiadało. W swoim czasie wskoczę do samolotu i przywiozę sobie dziecko z Chin albo z Kambodży. Jak Nicole Kidman czy Angelina Jolie. W ten sposób szybko zostanę wspaniałą mamą z idealnym, nietkniętym ciałem. - To nie jest zabawne - powiedział Marcus z uśmiechem. Zrób coś. Weź kąpiel albo zrób siku, dobra?

- Nie ma mowy. - Siadłam na piętach, zgodnie z zaleceniami mojej przyjaciółki z liceum o imieniu Annalise, która stosowała tę metodę, gdy wraz z mężem starali się o dziecko. - Pędźcie, plemniczki, pędźcie! - Wariatka. - Marcus roześmiał się i pocałował mnie w czubek nosa. - Owszem. Ale i tak mnie kochasz - powiedziałam. - Powtórz to jeszcze raz. - Jeszcze raz? Przecież nic takiego nie powiedziałem. - W zasadzie powiedziałeś. Powtórz to. - Tak jakby cię kocham, wariatko. - Westchnął i posłał mi czułe spojrzenie. Uśmiechnęłam się, myśląc, że wreszcie mi się udało. Opór Marcusa został przełamany. Jeśli go zechcę, będzie mój. W następnych dniach miotałam się, czekając na jakiś znak. Cokolwiek. Powinnam wybrać Deksa czy Marcusa? Małżeństwo czy seks? Bezpieczeństwo czy zabawę? Pewnego dnia na początku września, tydzień przed ślubem, otrzymałam wreszcie ostateczną odpowiedź w postaci dwóch równoległych różowych kreseczek na plastikowej ociekającej moczem płytce.

ROZDZIAŁ 7 - Co wyszło? - zapytał Marcus, kiedy wyłoniłam się z łazienki z plastikową płytką w dłoni. Czekał na mnie na kanapie, przeglądając „Sports Illustrated”. - Wyszło: „Gratulacje, tatusiu”. - Niemożliwe. - Możliwe. - Ściemniasz. - Nie. Jestem w ciąży. Marcus rozparł się na kanapie i zamknął gazetę. Usiadłam obok niego, wzięłam go za ręce i czekałam na ciąg dalszy. Może jakiś uścisk, czuły dotyk, kilka łez. - I... jesteś pewna... że jest moje? - Tak - powiedziałam. - To pytanie jest obraźliwe i przykre. Nie uprawiałam seksu z Deksem od... Od wieków. I doskonale o tym wiesz. - Jesteś pewna? Nie robiliście tego ani razu w tym miesiącu? To nie jest odpowiednia pora na przekręcanie faktów, Darce. - Tak, jestem pewna - odpowiedziałam zdecydowanym tonem. Dzięki Bogu, była to prawda. Pomyślałam o moim jasnowłosym i niebieskookim przyjacielu z liceum o imieniu Ethan. O tym, jak ożenił się ze swoją ciężarną blond dziewczyną Brandi. Kilka miesięcy później urodziła ciemnoskóre dziecko o oczach koloru czekoladowych płatków śniadaniowych. Razem z Rachel współczułyśmy Ethanowi z powodu złamanego serca i upokorzenia, którego doświadczył podczas rozwodu. Ale muszę przyznać, że w równym stopniu było mi szkoda Brandi. Z jakiegoś powodu identyfikowałam się z dziewczyną, która - podobnie jak ja łamała wszelkie zasady. Wiedziałam, że musiała okropnie cierpieć przez tych dziewięć miesięcy, mając nadzieję i modląc się o to, aby dziecko było podobne do jej męża, a nie do rdzennego mieszkańca Alaski, z którym na boku rozgrzewała igloo. To czekanie musiało być prawdziwą męczarnią. Na samą myśl ściskało mnie w żołądku. Zatem wspaniale się złożyło, że

co najmniej od miesiąca nie uprawiałam seksu z Deksem. Byłam pewna, że ojcem dziecka jest Marcus. Położyłam test ciążowy na stoliku do kawy i wpatrzyłam się w dwie różowe kreseczki. - Jeju - powiedziałam, czując, że kręci mi się w głowie. - Pozytywny wynik. Jeszcze nigdy takiego nie widziałam... A robiłam tych testów całe mnóstwo. - Może powinnaś go zrobić jeszcze raz? Żeby się upewnić? zapytał Marcus, wyciągając z torby na zakupy drugi test. Kupiłem dwa rodzaje. - W przypadku testów ciążowych raczej rzadko zdarzają się fałszywe alarmy - wyjaśniłam. - Bardziej prawdopodobna jest odwrotna pomyłka. - Zrób to dla mnie. - Marcus rozrywał plastikowe opakowanie drugiego testu. Głośno westchnęłam i przyniosłam z łazienki kubek wypełniony moim moczem. - Nasikałaś do mojego kubka z Broncosami *? - Marcusowi zrzedła mina. - No tak. Co z tego? - To mój ulubiony kubek - skrzywił się. - Oj, na miłość boską po prostu go umyj - powiedziałam. - A zresztą czy nigdy nie słyszałeś, że uryna jest absolutnie sterylna? Marcus znowu się skrzywił. - Od kiedy masz takiego bzika na punkcie zarazków? zapytałam, spoglądając na bałagan w jego mieszkaniu. - Już nigdy nie będę w stanie napić się z tego kubka marudził. Przewróciłam oczami i wsadziłam do jego cennego kubka nowy test. Potem powoli głośno policzyłam do pięciu, wyciągnęłam go i położyłam na stoliku do kawy, tuż obok pierwszego. Marcus śledził wskazówkę sekundnika na swoim zegarku, dopóki nie oznajmiłam: - Krzyżyk! Czyli wynik jest pozytywny! - Pokaż - oszołomiony, wytrzeszczonymi oczami przyjrzał się testowi, porównując go z diagramem na odwrocie opakowania. * Drużyna rugby z Denwer

- W porównaniu z obrazkiem na instrukcji te kreseczki wydają się trochę blade. - Blady krzyżyk też się liczy - powiedziałam. - Chodzi o to, że nie można być „tylko trochę” w ciąży. Masz. Przeczytaj instrukcję. Marcus analizował tekst napisany drobną czcionką z widoczną nadzieją na znalezienie jakiegoś sprostowania fragmentu dotyczącego błędnych wyników pozytywnych. Kiedy odkładał instrukcję na stół, po jego twarzy przemknął cień strachu. - Co teraz będzie? - No cóż. Po pierwsze, za jakieś dziewięć miesięcy urodzi się nasze dziecko - odpowiedziałam radośnie. - Chyba żartujesz - przerwał tonem, w którym pobrzmiewała jakaś ostra nuta. Posłałam mu spojrzenie, które oznaczało, że mówię absolutnie poważnie. Potem wzięłam go za ręce. Marcus zesztywniał. - Jesteś pewna, że właśnie tego chcesz? Bo istnieją inne rozwiązania. Sens jego słów był jasny. Uniosłam głowę i oznajmiłam: - Nie akceptuję aborcji. Nie jestem pewna, dlaczego to powiedziałam, bo tak naprawdę nie ma chyba drugiej kobiety, która równie zdecydowanie opowiadałaby się za wolnym wyborem. Co więcej, na tym etapie życia jakoś nieszczególnie chciałam zostać matką. Nie czułam żadnych biologicznych instynktów, których doświadczało tak wiele moich koleżanek po przekroczeniu trzydziestki. A już z pewnością nie tęskniłam za dodatkowymi kilogramami. Ani za tą całą odpowiedzialnością połączoną z ograniczeniem wolności i mojego upodobania do nocnego życia. W tamtej chwili byłam jednak niewytłumaczalnie zadowolona z pozytywnego wyniku testu ciążowego. Może Marcus tak bardzo mnie fascynował, że myśl o urodzeniu mu dziecka wydawała się bardzo emocjonująca. Skrajnie romantyczny krok. A może podobało mi się to, że dziecko jeszcze bardziej nas ze sobą zwiąże. Nie żebym wątpiła w jego oddanie. Czułam,

że na swój własny dziwaczny sposób za mną szaleje. Należał jednak do tych facetów, których nigdy nie można w pełni kontrolować, a noszenie jego dziecka umacniało moją władzę. Nie chcę przez to powiedzieć, że świadomie zaszłam w ciążę. Niezupełnie. Pomyślałam o tamtym spontanicznym seksie. Widocznie tak miało być. A jeszcze bardziej oczywiste stało się dla mnie to, że pozytywny wynik w teście ciążowym oznaczał odwołanie ślubu. Fakt, że poczułam wyraźną ulgę, ukazał mi prawdziwą odpowiedź na wcześniejsze rozterki: nie chciałam wychodzić za Deksa. W jednej chwili zapomniałam o nim i o naszym bajkowym weselu, ciesząc się, że odegram rolę w jeszcze większym przedstawieniu. - Dzisiaj powiem o wszystkim Deksowi - powiedziałam z pewnością, która zaskoczyła nawet mnie samą - Powiesz mu o ciąży? - zapytał przerażony Marcus. - Nie. Powiem tylko, że odwołuję ślub. - Jesteś pewna, że tego chcesz? Jesteś pewna, że chcesz urodzić dziecko? - dopytywał się spanikowany. - Całkowicie - spojrzałam na testy. - Całkowicie, rozumiesz? Marcus nie ruszał się z miejsca. Wydawał się wstrząśnięty i trochę wkurzony. - Ani trochę się nie cieszysz? - zapytałam. - Jasne, że się cieszę - odparł ponuro. - Ale... myślę, że powinniśmy zwolnić tempo i omówić nasze... możliwości. Pozwoliłam, żeby brnął dalej. - Mógłbym przysiąc, że mówiłaś, iż jesteś za wolnym wyborem. - Dobra. Tak, jestem za wolnym wyborem - zgodziłam się, energicznie kiwając głową. - I wybieram urodzenie tego dziecka. Naszego dziecka. - Nie spiesz się z podejmowaniem tej decyzji... - Ranisz moje uczucia. - Dlaczego? - Dlatego że ja chcę urodzić to dziecko. - Czułam, jak ogarnia mnie smutek. - I żałuję, że nie odczuwasz tego samego... Nie mogę uwierzyć, że jeszcze mnie nie przytuliłeś.

Marcus westchnął i objął mnie bez większego przekonania. - Powiedz, że jesteś szczęśliwy. Przynajmniej odrobinę szczęśliwy - szepnęłam mu do ucha. Marcus ponownie na mnie spojrzał i wyznał z wahaniem: - Jestem szczęśliwy. Mówię tylko, że lepiej byłoby zwolnić tempo i to wszystko przemyśleć. Może powinnaś z kimś porozmawiać. - Masz na myśli psychiatrę? - Rzuciłam mu pogardliwe spojrzenie. - Kogoś w tym rodzaju. - To śmieszne. Ludzie chodzą do terapeuty, kiedy przepełnia ich rozpacz. A ja się cieszę - powiedziałam. - Mimo to mogłabyś pogadać z kimś o tej sprawie. - Marcus zawsze używał takich ogólników, kiedy mówił o naszym związku: „ta sprawa”, „ta historia”, „nasz układ”, „sytuacja”. Czasami dodawał do tego szybki teatralny gest dłoni. Zawsze irytowało mnie to, że jego zdaniem machnięcie ręką jest w stanie oddać istotę naszego związku. Uosabialiśmy coś o wiele większego. Zwłaszcza teraz. Mieliśmy zostać rodzicami. - Nie ma o czym. Kocham cię. Chcę urodzić nasze dziecko. Proste. - Nawet kiedy to mówiłam, wiedziałam, że w moim świecie nic nie jest proste. Coś może być najwyżej „raczej proste” albo „proste pod pewnymi warunkami”. Mimo to ciągnęłam zdecydowanym tonem: - A teraz wybacz, ale muszę odwołać pewien ślub. I właśnie tak zrobiłam. Energicznym krokiem wróciłam na Upper West Side, żeby przekazać najnowsze wieści narzeczonemu. Zastałam Deksa rozkładającego ubrania z pralni. Ściągał plastikowe pokrowce i oddzielał niebieskie koszule od białych. Przez chwilę nie potrafiłam się na to zdobyć, nie umiałam sobie wyobrazić, jak mówię Deksowi, że po tych wszystkich wspólnych latach nasz związek dobiegł końca. Po chwili pomyślałam jednak o Marcusie i odzyskałam pewność siebie. - Musimy porozmawiać - oznajmiłam rzeczowym tonem. - Dobrze - powiedział wolno Dex. Czułam, że dokładnie wie, na co się zanosi. Przez całe tygodnie zdawał się niczego nie

podejrzewać, lecz wyraz jego twarzy uświadomił mi wtedy, że nawet mężczyźni mają intuicję. Kilka zdań później nasz ślub był oficjalnie odwołany. Zakończył się siedmioletni związek. Dziwne, że wszystko poszło tak szybko i łatwo. Praktycznie rzecz biorąc, to Dex zaproponował takie rozwiązanie, mówiąc, że ślub byłby błędem. Gdy usłyszałam, jak używa w odniesieniu do mnie słowa „błąd”, na chwilę straciłam rezon, ale później uznałam, że po prostu godzi się ze stworzoną przeze mnie rzeczywistością. Reagował w ten sposób na moje emocjonalne i fizyczne odejście. Patrzyłam, jak stoi pośród tych plastikowych zmiętych pokrowców z pralni, i było mi go żal. Pocałowałam jego świeżo ogolony policzek i powiedziałam to, co się mówi, rzucając kogoś w przyjaznej atmosferze. Powiedziałam, że życzę mu jak najlepiej i mam nadzieję, że odnajdzie szczęście. I w pewnym sensie mówiłam szczerze. Przecież nie chciałam, żeby umarł w samotności. Jeśli jednak mam być zupełnie szczera, muszę przyznać, że chciałam, aby długo rozpaczał, zanim znajdzie sobie nową dziewczynę, która taką miałam nadzieję - nigdy nie będzie w stanie mi dorównać. Nie miałam pojęcia, że poszuka tej następczyni w sypialni mojej najlepszej przyjaciółki.

ROZDZIAŁ 8 Nazajutrz po wielkiej tragedii z szafą obudziłam się w łóżku Marcusa i przez chwilę nie wiedziałam, gdzie jestem. Wcześniej spędziłam z nim tylko jedną noc, kiedy Dex wyjechał w delegację do Dallas, ale nawet wtedy wyszłam bardzo wcześnie rano, kiedy było jeszcze zupełnie ciemno. Zatem nie można tego uznać za prawdziwą wspólną noc. Tamtego ranka było inaczej. Wszystko wydawało się odmienione. Rozejrzałam się i zauważyłam, że poranne słońce zalewa mieszkanie Marcusa jasnym światłem. Czułam się prawie tak, jak gdybym widziała to miejsce po raz pierwszy, jak gdy bym po raz pierwszy widziała Marcusa. Przyjrzałam się jego profilowi, cofającej się (lecz mimo to seksownej) linii włosów i dotarło do mnie, że nasz romans dobiegł końca. Mieliśmy jasną sytuację i dziecko w drodze. Nie było już Deksa, do którego należało się wymknąć. Poczułam przypływ adrenaliny, myśląc o chwili, w której przekażę tę wiadomość przyjaciołom, współpracownikom i znajomym. Zastanawiałam się, jakie wyjaśnienia przedstawi Dex swoim przyjaciołom i rodzinie. Pomyślałam o rozstaniach gwiazd, żałując, że nie mam rzecznika, który mógłby się skontaktować z rzecznikiem Deksa w celu wydania wspólnego oświadczenia. Ponieważ jednak w ciągu siedmiu wspólnych lat można się całkiem dobrze poznać, byłam niemal pewna, że Dex zachowa niedelikatne szczegóły dla siebie. Mogłam zatem obrócić wszystko na swoją korzyść. Rozważałam dostępne możliwości. Mogłam powiedzieć całą prawdę i przyznać się do związku z Marcusem. Albo przemilczeć rolę Marcusa i całą winę zwalić na Deksa i Rachel. Albo zachować wszystko w tajemnicy. Kusiło mnie, żeby rozgłosić historię z szafą i nastawić ludzi przeciwko Rachel i Deksowi, jednak z pewnością nie chciałam wyjść na wzgardzoną ofiarę. Musiałam chronić swoją reputację kobiety niezależnej. W końcu niezależnych kobiet nie nabija się w butelkę. Postanowiłam zatem ogłosić, że to ja zerwałam z Deksem, że z wielkim żalem zakończyłam nasz związek, ale tak

będzie lepiej, gdyż nie jesteśmy dla siebie stworzeni. Przybiorę trzeźwy ton, w stylu: jakoś to przeżyję. Wzbudzę niewielkie współczucie, lecz również wywołam podziw dla silnej kobiety, która z własnej woli potrafi rozstać się z wysokim, ciemnowłosym i przystojnym mężczyzną. Na razie przemilczę rolę, jaką odegrał w tym wszystkim Marcus. Oraz, rzecz jasna, ciążę. Chciałam wyjść na kobietę, która sprawuje kontrolę nad swoim życiem, ale nie na latawicę. Za jakiś czas wszyscy i tak poznają prawdę, ale tym zamierzałam martwić się później. Jednocześnie trzymałam kciuki, żeby nikt nie dowiedział się o Deksie i Rachel. Przecież z pewnością nie mieli zamiaru nadal się spotykać. To było absolutnie niemożliwe. Ona nie była w jego typie. A on zwyczajnie wykorzystał ją w chwili wielkiego smutku. Był zagubiony i szukał oparcia u serdecznej przyjaciółki. Rachel zwyczajnie uległa najprzystojniejszemu mężczyźnie, jaki kiedykolwiek pojawił się na jej drodze. Takiej dziewczynie jak ona trafia się to tylko raz w życiu. Ale niedługo wróci jej rozum i znowu zacznie się umawiać z przeciętniakami. Nigdy nie odważy się na związek z moim byłym chłopakiem. To podstawowa zasada, a Rachel bardzo przestrzega zasad. Byłam pewna, że już teraz gnębią ją wyrzuty sumienia z powodu tej chwilowej słabości. Lada dzień wróci do mnie na kolanach i elokwentnie wyjaśni, jak bardzo jest jej przykro. Jeśli będzie błagać wystarczająco długo i mówić o naszej przyjaźni z wystarczającym zaangażowaniem, może w końcu pozwolę jej do mnie wrócić. Ale upłynie dużo, dużo czasu, zanim odzyska zaszczytne miano najlepszej przyjaciółki. Odwróciłam się i ponownie spojrzałam na Marcusa, który spał z jedną ręką wetkniętą pod głowę. Druga bezwładnie zwisała nad podłogą. Marszczył brwi, jak gdyby we śnie dzielił liczby wielocyfrowe. Potem seksownie wydął usta, co jeszcze bardziej podkreśliło dołeczek w brodzie. Nagle jego twarz zmieniła się w twarz Dextera, jak w metamorfozie pod koniec teledysku Michaela Jacksona do Black or White. - Marcus, obudź się - zawołałam, potrząsając go za ramię. Zaczynam wariować. Marcus chrapał dalej. Pochyliłam się i pocałowałam go. Wydał z siebie niski gardłowy dźwięk,

otworzył jedno oko i wymamrotał: - Cześć, Darce. - Myślisz, że są teraz razem? - zapytałam. - Już ci mówiłem - powiedział. Zdaje się, że miał na myśli „nie”, którym odpowiadał mi na to pytanie chyba z dziesięć razy w ciągu poprzedniego wieczoru. - Powiedz jeszcze raz. - Nie... Szczerze w to wątpię. Jestem pewny, że popsułaś nastrój, i Dex prawdopodobnie wyszedł. Postanowiłam mu wierzyć. - Dobra... Ale nawet jeśli masz rację, chyba nie będę w stanie iść dzisiaj do pracy. Jestem zbyt rozkojarzona. Chcesz wziąć ze mną urlop chorobowy? W ciągu naszego siedmioletniego związku Dex brał zwolnienie tylko wtedy, gdy był bardzo chory. Z Marcusem miało być inaczej. Zanosiło się na to, że nasze życie będzie o wiele bardziej spontaniczne i zabawne. I rzeczywiście, Marcus powiedział: - No dobra, nie pozostawiasz mi innego wyboru. Zostanę z tobą. Poczułam chwilowy smak zwycięstwa, lecz potem zdałam sobie sprawę, że w pewnym sensie nie mogę się doczekać poruszenia, jakie wywołam w pracy, więc powiedziałam z westchnieniem męczennicy: - Chyba jednak powinnam tam pójść i mieć to już z głowy. - Co chcesz mieć z głowy? - No wiesz... Muszę wszystkim powiedzieć, że odwołałam ślub. - Uhmm. - Co właściwie powinnam powiedzieć? Brak odpowiedzi. - Marcus! - Nie musisz nic nikomu mówić - odpowiedział Marcus, przysuwając się do mnie. - To nie ich sprawa. - Oczywiście że muszę. Myślą, że w sobotę biorę ślub. Niektórzy są zaproszeni. Podziwiałam bezstresowe podejście Marcusa do życia, lecz był to doskonały przykład lekceważenia wysiłku, jaki trzeba włożyć w pewne sprawy. Możliwe, że w

przyszłości zrodzi to nawet problemy, jeśli Marcus zignoruje moje pragnienie otrzymywania ładnych rzeczy z okazji urodzin, świąt Bożego Narodzenia, walentynek i od czasu do czasu przez cały rok. Dex wiedział, o co chodzi: raz na dwa miesiące dostawałam kwiaty (zapewne za sprawą stałego zlecenia, a nie nagłego przypływu emocji, ale wcale mi to nie przeszkadzało). Zainteresowanie to zainteresowanie. Ładne rzeczy to ładne rzeczy. Byłam jednak pewna, że Marcusa można wyszkolić. Każdego mężczyznę można wyszkolić. Z radością podjęłam wyzwanie przekształcenia mojego nowego chłopaka w odpowiedzialnego, lecz mimo to nadal seksownego i spontanicznego męża i ojca. Po pierwsze, musiałam mu wyjaśnić, że przekazanie najświeższych wieści współpracownikom jest wielką męczarnią i że będę potrzebowała jego wsparcia, czyli telefonów i e-maili w ciągu całego dnia próby. Może nawet jakiegoś luksusowego prezentu czekającego w domu po moim powrocie z pracy. Wyobraziłam sobie, jak wita mnie z flakonem perfum i czułym uśmiechem na twarzy. - Wiem, że musisz poinformować o tym zaproszone osoby powiedział Marcus. - Po prostu uważam, że nie trzeba wszystkiego szczegółowo wyjaśniać. Wyślij wspólny e-mail i tyle. - Przecież będą pytali, co się stało - odparłam, myśląc, że gdyby nie pytali, byłabym rozczarowana. - Ludzie chcą znać szczegóły. - Wiem, że ty chciałabyś je usłyszeć, mała plotkaro, ale nie wszyscy są do ciebie podobni. - W świecie public relations wszyscy są tacy jak ja. Wierz mi. Gromadzenie, przechowywanie i rozpowszechnianie pikantnych szczegółów to nasza specjalność. A ta sprawa jest bardzo pikantna. - No cóż, mówię tylko, że masz prawo powiedzieć tym ludziom, żeby nie wtrącali się w cudze sprawy. Odrzekłam, że to nie w moim stylu. Potem pospiesznie wstałam, tłumiąc ochotę na seks. Miałam wiele do załatwienia. Wzięłam prysznic, zrobiłam makijaż i zajrzałam do szafy

Marcusa, którą wypełniały moje przyniesione poprzedniego wieczoru ubrania. Zdecydowałam się na wąską długą spódnicę Escady, zieloną bluzeczkę Versacego z dekoltem w serek i parę pantofelków bez pięt. Ferragamo. Potem zajrzałam do łazienki, żeby pożegnać się z Marcusem, który na cały głos śpiewał Purple Rain. O dziwo, nie fałszował. - Do zobaczenia wieczorem, kochanie! - zawołałam w jego stronę. Przestał śpiewać i wystawił głowę zza zasłony prysznica. - Brzmi nieźle... Chodź tu i daj mi małego buziaka. - Nie mogę. Para zrujnuje mi fryzurę - posłałam mu całusa z korytarza. Gdy brnęłam ruchliwymi ulicami w stronę metra, rozważałam najlepsze strategie działania. Mogłam powiedzieć o wszystkim Claire - mojej współpracowniczce, która w trybie natychmiastowym zajęła stanowisko najlepszej przyjaciółki - a ta rozgłosiłaby wielką nowinę. Przypomniałam sobie jednak, że dziś rano ma spotkanie poza biurem z potencjalnym klientem, a z pewnością nie wytrzymałabym do chwili jej powrotu. Postanowiłam skorzystać z rady Marcusa i wysłać wspólny email, powiadamiając wszystkich o sprawie w odpowiednim tonie. Po przyjściu do biura usiadłam na krześle przed komputerem i szybko zredagowałam sensacyjną wiadomość: Witam wszystkich. Pragnę Was zawiadomić o odwołaniu mojego ślubu, który miał się odbyć w najbliższą sobotę. To była trudna decyzja, ale myślę, że postąpiłam właściwie. Wiem, że wysyłanie wspólnego e-maila na tak osobisty temat jest nieco dziwne, ale uznałam, że tak będzie najprościej. Doskonale. Dobitny, lecz zarazem wzruszający tekst. A co najważniejsze, wyraźnie sugerował, że to ja zerwałam z Deksem. Przeczytałam go jeszcze raz, ponieważ miałam wrażenie, że o czymś zapomniałam. Na końcu dopisałam wielokropek. Tak. Wspaniały pomysł. Te trzy małe kropeczki odzwierciedlą dźwięk mojego głosu, który tajemniczo milknie. Teraz tytuł. „Ślub”, „Odwołany” czy może „Wiadomość”? Żaden z nich nie wydawał się odpowiedni, więc ostatecznie zrezygnowałam z tytułu. Kiedy otworzyłam grupę odbiorców

prywatnych e-maili i szykowałam się do puszczenia szokującej wiadomości w cyberprzestrzeń, zadzwonił telefon. - Darcy - odezwał się mój szef Cal lekko chropawym, zniewieściałym głosem. - Jak się masz? - Nie za dobrze, Cal - odpowiedziałam głosem oznaczającym, że nie mam siły na wypełnianie żadnych poleceń. Doskonale go znał. Na tym polegał urok pracy dla Cala. Zawsze dawał się spławić. - Czy mógłbym z tobą porozmawiać w sali konferencyjnej C? - O czym? - Musimy omówić Gwiazdorskie Zawody Golfowe. - Właśnie teraz? - Tak, jeśli możesz. Proszę. Westchnęłam najgłośniej, jak umiałam. - Dobra. Przyjdę najszybciej, jak się da. Cholera. Gdybym przyjechała kilka minut wcześniej, byłby już po lekturze e-maila i zwróciłby się z tym golfem do kogoś innego. Byłam pewna, że gdy tylko przekażę mu najnowsze wieści, zwolni mnie z uciążliwych obowiązków, zwłaszcza jeśli uda mi się uronić kilka łez. Mogłabym nawet wyłudzić parę tygodni urlopu z powodu rzekomych problemów. Może pojechalibyśmy z Marcusem na wakacje. Zminimalizowałam okienko z e-mailem, postanawiając, że nadam mu ostateczny kształt i sprawdzę pisownię bezpośrednio przed wysłaniem, a następnie ruszyłam na dół, do sali konferencyjnej. Ze zbolałą miną popchnęłam ciężkie drzwi. Ujrzałam przed sobą wszystkich pracowników Carolyn Morgan and Associates, którzy wypełniali całe pomieszczenie i krzycząc: „Niespodzianka!”, zasypywali mnie entuzjastycznymi gratulacjami. Na jednym końcu lakierowanego stołu leżało ogromne błękitne pudło od Tiffany'ego. Na drugim czekał tort w białej polewie, ozdobiony różowym napisem. Serce zadudniło mi w piersi. Oto moja publiczność! Oto moje dramatyczne wejście! - Wiedzieliśmy, że jeszcze nie spodziewasz się przyjęcia! pisnęła Claire. - Mamy cię! I pomyśleć, że uwierzyłaś w moje spotkanie poza biurem!

Nie myliła się. Zaskoczyli mnie. Jednak już za chwilę miałam im się odwdzięczyć. Zamierzałam przebić ich niespodziankę. Uśmiechnęłam się niepewnie i powiedziałam: - Nie trzeba było. - Wręcz przeciwnie - odezwała się Claire. - Nie. To naprawdę niepotrzebne - zapewniałam. Cal podszedł do mnie i otoczył mnie ramieniem. - Przemówienie - powiedział. - Zaniemówiłam - odrzekłam. - Dosłownie odebrało mi mowę. - To niemożliwe - stwierdził Cal. - Znamy cię od lat i jeszcze nigdy nie zdarzyło ci się nic podobnego. Wszyscy parsknęli śmiechem, potwierdzając, że rzeczywiście jestem najbardziej wyszczekaną osobą w tym gronie. Jeszcze raz odchrząknęłam i ze skromnym uśmiechem na ustach zrobiłam krok w przód. - Cóż. Bardzo wam wszystkim dziękuję... ale... ślubu nie będzie. Nie wychodzę za mąż. Cal i kilka innych osób znowu wybuchnęli śmiechem. - Jasne. Jasne. Skończysz jak my wszyscy: biedni zaobrączkowani głupcy - powiedział. Uśmiechnęłam się dzielnie: - Nie. Prawdę mówiąc, w weekend odwołałam ślub. Claire, niczym wolontariuszka z Czerwonego Krzyża podczas ataku na sierociniec, przystąpiła do działania: - O matko! Niemożliwe! - Przycisnęła dłoń do skroni i wyciągnęła mnie z sali konferencyjnej, po czym zaprowadziła z powrotem do biura, przytrzymując w talii, jak gdybym w każdej chwili mogła zemdleć. - Co się, u diabła, dzieje? - zapytała, kiedy w końcu byłyśmy same. - To koniec - Prychnęłam. - Dlaczego? Przecież byliście idealną parą! Co się stało? - To długa historia - zaczęłam i do oczu napłynęły mi łzy na myśl o Deksie ukrytym w szafie Rachel. Pomimo wcześniejszych planów nie mogłam się powstrzymać od powiedzenia o wszystkim Claire. Chciałam od niej usłyszeć, że Dex z pewnością nie może być zainteresowany starą nudną Rachel. Zatem zbombardowałam ją najnowszymi wieściami.

- Zerwaliśmy w weekend, a wczoraj po południu przyłapałam go z Rachel. - Co takiego? - Claire rozdziawiła usta. - Byłam równie zaskoczona jak ty. - Pokiwałam głową. - Jak to „z Rachel”? Jesteś pewna? - Tak. Poszłam do Rachel, żeby porozmawiać o całej sytuacji, i zastałam tam Deksa: ubrany w same bokserki, ukrywał się w szafie. - Nie! - Tak. - O mój Boże. - Claire zakryła usta dłońmi i pokręciła głową. Ja... nawet nie wiem, co powiedzieć. Po prostu nie mogę... Co on sobie, u diabła, wyobrażał? Co ona sobie wyobrażała? Jak oni mogli? - Proszę, nie mów o tym nikomu - powiedziałam. - To wszystko jest takie upokarzające. Przecież Rachel była moją pierwszą druhną! - Oczywiście że nikomu nie powiem. Słowo - przyrzekła Claire, robiąc znak krzyża na kieszonce wściekle różowego żakietu. Po kilku sekundach nabożnego milczenia przystąpiła do zadawania pytań: - Czy to był tylko jednorazowy wyskok? - To musiał być jednorazowy wyskok, nie uważasz? - Och, na pewno. Ona nigdy nie spodobałaby się Deksowi stwierdziła. - Wiem. To byłoby nie do pomyślenia. Wykluczone, prawda? - Wykluczone. Po prostu nie mógłby związać się z nią po tym, jak był z tobą. Ona jest zbyt przeciętna i... Sama nie wiem... Jest twoją najlepszą przyjaciółką więc nie chcę mówić nic złego... - Co? Ona na pewno nie jest już moją najlepszą przyjaciółką. Nienawidzę jej. - Wcale ci się nie dziwię - zgodziła się Claire poważnym tonem, gotowa przejąć rolę Rachel. - Teraz ty jesteś moją najlepszą przyjaciółką. - Rzuciłam jej kość, której tak bardzo pragnęła. Claire klasnęła w dłonie i spojrzała na mnie, jak gdyby za

chwilę miała się rozpłakać. Od czasu kiedy ze sobą mieszkałyśmy, Claire zaciekle zabiegała o pozycję mojej ulubienicy. Czasami strasznie mi się podlizywała. Ale właśnie takiego wsparcia potrzebowałam w tym momencie, więc mi je zapewniła: - Och, Darce. Jestem z tobą całym sercem. - Dzięki. Doceniam to. - Będziemy się wspaniale bawić jako wolne dziewczyny powiedziała. - Co robisz dziś wieczorem? Henry Fabuss organizuje wielką imprezę w Lotus, świętuje trzydzieste urodziny. Naprawdę powinnyśmy tam pójść. On jest taki przebojowy, I totalnie siedzi w klimacie, wiesz? Będą tam dosłownie wszyscy. To na pewno odwróci twoją uwagę od tamtej historii. - Nie dzisiaj - odparłam. - Chyba po prostu potrzebuję trochę samotności. Zresztą zaraz pójdę do domu. Nie wytrzymam tu. I nie chcę, żeby ktokolwiek widział moje łzy. - Chcesz, żebym poszła z tobą? Jestem pewna, że Cal się zgodzi - zaproponowała. - Mogłybyśmy pójść na zakupy. Terapia detaliczna. - Nie, dzięki. Mam ochotę pobyć sama - powiedziałam, chociaż tak naprawdę planowałam spotkać się z Marcusem. - Dobra - poddała się z widocznym rozczarowaniem. Rozumiem. - Przed wyjściem muszę tylko rozesłać ten e-mail. Mogłabyś rzucić okiem i sprawdzić, czy się nadaje? Sprawdzanie moich e-maili było kiedyś domeną Rachel. Była w tym dobra. Przysięgłam sobie, że wyrzucę ją z moich myśli. Miała być persona non grata, dopóki nie zobaczę jej przeprosin wypisanych na niebie. Tymczasem Claire bardzo poważnie podeszła do zadania i, pochyliwszy się nad monitorem, przeczytała e-mail dwukrotnie. W końcu podniosła wzrok, energicznie pokiwała głową i powiedziała, że jest dobrze, bardzo dobrze. Zatem kliknęłam „Wyślij” i wolnym krokiem ruszyłam korytarzem, delektując się spojrzeniami i szeptami współpracowników.

ROZDZIAŁ 9 Marcus zgodził się wcześniej wyjść z pracy i spotkać ze mną w swoim mieszkaniu, gdzie uprawialiśmy fantastyczny seks. Po wszystkim oparłam głowę na jego piersi i opowiedziałam mu, co zaszło w sali konferencyjnej. - Dziwne, że nie rzuciłaś się na pudło od Tiffany'ego powiedział, kiedy skończyłam. - Chciałam - oznajmiłam. - Założę się, że w środku było coś uroczego... No cóż. Odbiję to sobie przed naszym ślubem. Brak odpowiedzi. - Chcesz o tym pogadać? - zaczęłam, gładząc jego ramię. - O czym? - O naszym ślubie. - Eee, dobra. O czym konkretnie chcesz rozmawiać? - Nie wolałbyś tego zrobić przed narodzinami dziecka? zapytałam, myśląc, że nie będę mogła skupić się na ciąży, dopóki nie wyjaśnimy kwestii naszego związku. Zresztą już od jakiegoś czasu znajdowałam się w weselnym nastroju. Nie było powodu marnować tych przygotowań. Zamierzałam nawet zatrzymać suknię, wiedząc, że nie mogłabym znaleźć lepszej. Chyba powinniśmy o tym pogadać, nie sądzisz? - Chyba tak - powiedział bez przekonania. Postanowiłam zignorować ten ton i drążyłam dalej. - Dobra. W takim razie jak myślisz, kiedy powinniśmy to zrobić? - Nie wiem. Za pół roku? - Kiedy będzie wszystko widać? Nie, dzięki. - Za pięć miesięcy? - Marcus! - Cztery? - Nie. To za dużo czasu. Myślę, że powinniśmy zrobić to od razu. Albo gdy tylko wszystko zaplanujemy. - Chyba mówiłaś, że najlepiej będzie trochę odczekać? Rzeczywiście, powiedziałam coś w tym stylu. Ale to było wtedy, kiedy naprawdę przejmowałam się uczuciami Deksa.

Kiedy nie byłam jeszcze pewna, czy ostatecznie będę z Marcusem. Teraz pragnęłam wyprawić wielkie wesele, żeby zrobić na złość Deksowi i Rachel, i zaprosić wszystkich naszych wspólnych przyjaciół. Zaprosiłabym również rodziców Rachel, żeby później mogli jej opowiedzieć, jak pięknie wyglądałam, jak bardzo jestem szczęśliwa w nowym związku i jak poruszające było przemówienie Claire, mojej pierwszej druhny. - No cóż, chyba moglibyśmy urządzić małą imprezę. Coś niezbyt hucznego. Mniej więcej na pięćdziesiąt osób. Myślałam raczej o stu albo stu dwudziestu pięciu, lecz postanowiłam stopniowo oswajać go z tym pomysłem. - Pięćdziesiąt osób? W sumie najbliższa rodzina? - zapytał, drapiąc się w kark. - W sumie tak. I najbliżsi przyjaciele. - Na przykład Dex i Rachel? - Uśmiechnął się pod nosem. Rzuciłam mu piorunujące spojrzenie. - Nie? - zapytał z szerokim uśmiechem. - Nie będzie Deksa i Rachel? - Bądź poważny! Co myślisz o zorganizowaniu prawdziwego wesela? Wzruszył ramionami i powiedział: i - - Nie jestem pewien. To raczej nie w moim stylu. Chyba nadal uważam, że powinniśmy trochę odczekać. Albo dokądś uciec. Sam nie wiem. Czy musimy o tym rozmawiać właśnie teraz? - Dobra, w porządku - westchnęłam, godząc się z faktem, że w kwestii ślubu prawdopodobnie nie będziemy jednomyślni. Ale który facet staje na wysokości tego zadania? Oczywiście nie licząc tych odpychających zniewieściałych typów z seriali telewizyjnych, którzy pochlipują przez całą ceremonię. Tylko kto by takiego chciał? Później, kiedy wróciliśmy z Marcusem z kolacji, odsłuchałam wiadomości. Dwadzieścia dwie na numerze służbowym i czternaście na domowym. Trzydzieści sześć wiadomości w ciągu ośmiu godzin, a tylko dwie związane z pracą. Co daje trzydzieści cztery wiadomości prywatne. Prawdopodobnie rekordowa liczba. Usiadłam przy stole Marcusa i słuchając słów otuchy, robiłam skrupulatne notatki. Po odsłuchaniu

ostatniej wiadomości, trzeciej od Claire, spojrzałam na Marcusa: - Nie zadzwonili - powiedziałam wstrząśnięta. - Żadne z nich. - Myślisz, że to zrobią? - zapytał Marcus. - Tak. Są mi winni rozmowę. Zwłaszcza Rachel. - A czy nie mówiłaś przypadkiem, że już nigdy się do niej nie odezwiesz? Rzuciłam mu wściekłe spojrzenie. - Mimo to powinna chociaż spróbować mnie przeprosić... Marcus wzruszył ramionami. - A jeśli chodzi o Deksa, muszę z nim porozmawiać. O logistyce. Sprawach związanych z weselem - ciągnęłam. - Po prostu nie mogę uwierzyć, że żadne z nich nie zadzwoniło. - Nie wiem, co ci powiedzieć. - Marcus ponownie wzruszył ramionami. - Dobra. Zapamiętaj sobie: nie znoszę tych słów. - Jakich słów? - „Nie wiem, co ci powiedzieć”. - Ale ja naprawdę nie wiem, co ci powiedzieć. - „Nie wiem, co ci powiedzieć” - przedrzeźniłam go. - Tak mówi pan z serwisu, kiedy nie potrafi czegoś naprawić. Mówisz: „Przecież kupiłam ten samochód/komputer/pralkę w zeszłym miesiącu!” Jesteś zdany na jego łaskę, a on odpowiada: „Nie wiem, co panu powiedzieć”. W wolnym tłumaczeniu: „To nie mój problem i naprawdę gówno mnie to obchodzi”. - Przepraszam. Więcej tego nie powiem. - Marcus uśmiechnął się. - Dziękuję - nadal ściskałam słuchawkę. - Czy w takim razie myślisz, że powinnam zadzwonić do Deksa? - A chcesz do niego zadzwonić? - zapytał Marcus, przyglądając się swojej stopie. Po chwili zaczął skubać jakiś odcisk. - Tu nie chodzi o to, czego ja chcę. Chodzi o to, co muszę zrobić. Musimy omówić sprawy logistyczne - oznajmiłam, uderzając go w dłoń. - Na przykład odwołanie fotografa, cateringu i muzyków. I skontaktowanie się ze wszystkimi gośćmi. Zwrot biletów na podróż poślubną. Jego wyprowadzkę.

- W takim razie zadzwoń. - Ale to on powinien zadzwonić. - No to czekaj na jego telefon. - Słuchaj, koleś. Lepiej zacznij przejawiać większe zainteresowanie tymi sprawami. Na wypadek gdybyś zapomniał, przypominam, że jesteś integralną częścią tej całej historii, więc radzę, żebyś miał na ten temat jakąś opinię. Marcus zrobił minę, jakby chciał oznajmić: „Nie wiem, co ci powiedzieć”. Kilka następnych dni dzielących mnie od soboty, kiedy miałam wziąć ślub, upłynęło pod znakiem nieustannego dramatu. Kolejne telefony, e-maile i rozwlekłe dyskusje z Claire na temat tego, dlaczego Dex zainteresował się Rachel, oraz jeszcze dłuższe sesje z matką która nadal często płakała i najwyraźniej nie mogła zaakceptować tego, że nie mam zamiaru wrócić do Deksa. Wciąż nie było żadnych wieści od Deksa i Rachel. Brak telefonów od nich wywoływał we mnie wściekłość. Chociaż bardzo nie chciałam dzwonić pierwsza, w końcu się przełamałam i wystukałam służbowy numer Dextera. Omówiliśmy jedynie kwestie logistyczne: pieniądze, które był mi winien, liczbę dni, w ciągu których musiał zabrać swoje rzeczy z mojego mieszkania, tego typu sprawy. Po przedstawieniu mu wymagań zamilkłam, czekając, aż powie, że ta historia z Rachel to był czysty przypadek i że chciał ją jedynie wykorzystać, żeby się na mnie odegrać. Kiedy nic takiego nie usłyszałam, doszłam do wniosku, że nadal jest bardzo wkurzony na Marcusa i chce, abym wyobrażała sobie najgorsze scenariusze. Ale zdecydowanie nie zamierzałam dać mu satysfakcji, pytając o Rachel. Ani o to, gdzie teraz mieszka. Nie należał do ludzi, którzy zwaliliby się na głowę przyjacielowi, więc prawdopodobnie wybrał hotel. Wyobraziłam sobie, jak zamawia kanapkę w serwisie hotelowym i wlewa whisky z minibaru do szklanki z colą skacząc po kanałach telewizyjnych. - Cóż, do widzenia, Dex - powiedziałam z największą stanowczością, na jaką zdołałam się zdobyć. I tyle. Miał jeszcze jedną szansę, żeby coś wyznać, wygłosić ostatnie oświadczenie

albo się wytłumaczyć. Może nawet przyznać, że jest mu przykro i za mną tęskni. - Cześć, Darce - odpowiedział, nie okazując najmniejszych emocji. Tłumaczyłam sobie, że jeszcze to do niego nie dotarło, nie czuje, że nadszedł koniec. Gdy to nastąpi, pogrąży się w głębokiej depresji i upije do nieprzytomności trunkami z hotelowego minibaru. W wieczór mojego niedoszłego ślubu zaszyłam się z Marcusem w jego mieszkaniu, zamówiliśmy chińszczyznę i dwa razy uprawialiśmy seks. Przez cały czas powtarzałam, że czuję się bardzo szczęśliwa, ponieważ uniknęłam popełnienia „największego błędu w życiu”. Ale tak naprawdę było mi trochę smutno. Nie dlatego że chciałam wyjść za Deksa. Nie dlatego że tęskniłam za Rachel. Byłam zdecydowanie zbyt wściekła, aby pozwolić sobie na nostalgię. Chodziło raczej o sam ślub, o przyjęcie, które nie doszło do skutku. Powiedziałam Marcusowi, że byłoby to wydarzenie roku. - Rozumiem cię - odrzekł. - Mógłbym teraz balować z kumplami z college'u i pić za darmo. Rąbnęłam go w ramię i kazałam cofnąć te słowa. Uległ i wychylił trzecie piwo. - Zresztą nie miałem ochoty się stroić. Nie cierpię smokingów. Powinnam poczuć się urażona obojętnością, jaką okazywał w ten ważny wieczór, lecz czułam, że w głębi duszy naprawdę cieszy się ze zdobycia wspaniałego trofeum w postaci Darcy. Znajdowałam się w samym środku thrillera, w którym chłopak kradnie koledze dziewczynę. Marcus został zwycięzcą, a Dex był tak załamany, że bzyknął - albo prawie bzyknął - Rachel, marną nagrodę pocieszenia. Przynajmniej tak mi się wydawało w tamtych błogich dniach.

ROZDZIAŁ 10 Tak naprawdę to, że jestem w ciąży, dotarło do mnie dopiero tydzień później, kiedy poszłam na pierwsze badania. Marcus wybrał się razem ze mną, ale dopiero wtedy gdy wzbudziłam w nim poczucie winy. Siedząc w poczekalni, wypełniałam formularz ubezpieczenia, a on przeglądał „Time” z miną człowieka, który wolałby być wszędzie, tylko nie tam. Kiedy recepcjonistka wywołała moje nazwisko, wstałam, ale Marcus nie ruszył się z miejsca. - No, chodź - zniecierpliwiłam się. - A nie mógłbym poczekać tutaj? Zauważyłam, że kobieta w zaawansowanej ciąży, która czekała na wizytę w towarzystwie męża, spogląda na Marcusa z pogardą. - Wstawaj, ale już - syknęłam. Wstał, lecz równocześnie wydał z siebie przeciągłe westchnienie, które bardziej przypominało jęk. Przeszliśmy za pielęgniarką do korytarza łączącego poczekalnię z gabinetem, gdzie zostałam poproszona o wejście na wagę. - W ubraniu? - zapytałam. Moją żelazną zasadą było ważenie się wyłącznie nago i z samego rana. Ewentualnie po długim treningu na siłowni. - Tak - niecierpliwie odpowiedziała pielęgniarka. Zsunęłam buty, podałam Marcusowi ciężką srebrną bransoletkę i kazałam mu się odwrócić. Zanim to zrobił, przewrócił oczami. Pielęgniarka zręcznie ustawiła suwak kilkoma szybkimi ruchami palców, zatrzymując go na pięćdziesięciu siedmiu i pół kilogramach. - Pięćdziesiąt osiem - powiedziała głośno. Rzuciłam jej gniewne spojrzenie. Niby dlaczego, jej zdaniem, kazałam Marcusowi się odwrócić? - Według mnie wyglądało to raczej na pięćdziesiąt siedem i pół - zaprotestowałam. Zignorowała mój sprzeciw i wpisała do

karty pięćdziesiąt osiem kilogramów. Mimo to byłam zadowolona. Pięćdziesiąt osiem kilogramów oznaczało jakieś pięćdziesiąt siedem kiło bez ubrań. Jeszcze nie przytyłam. - Ile ma pani wzrostu? - zapytała pielęgniarka. - Metr siedemdziesiąt sześć. Zapisała to w karcie i zaprowadziła nas do małego wyziębionego gabinetu. - Za chwilę przyjdzie do państwa lekarz. Usiadłam na stole, a Marcus zerknął w stronę następnego stojaka z gazetami. Kiedy odkrył, że znajdują się na nim jedynie takie pisma jak „Dziecko” czy „Mama i Ja”, postanowił powstrzymać się od czytania. Kilka minut później do gabinetu wkroczyła młoda drobna blondynka, która wyglądała na najwyżej dwadzieścia pięć lat. Miała krótko obcięte gęste włosy odsłaniające ogromne śliczne diamentowe kolczyki. Sięgające kolan kozaczki z czarnej skóry stykały się z krawędzią śnieżnobiałego lekarskiego fartucha. - Cześć. Jestem Jan Stein. Przepraszam za małe spóźnienie. Posłała nam promienny uśmiech, przypominający mi Tammy Baxter, czołową cheerleaderkę z liceum, która zawsze stawała na szczycie piramidy, podczas gdy ja musiałam przytrzymywać jej stopę. - Darcy Rhone - powiedziałam, prostując się, gdyż zauważyłam, że jak na tak drobną kobietę ma zadziwiająco wielkie piersi. Byłam jednak pewna, że lekarka nie zdecydowałaby się na silikon. Zatem musiały być prawdziwe. Ponieważ jestem raczej płaska, zawsze odczuwałam rozdrażnienie na widok takich atutów. Dobra, niech dziewczyna ma duży biust, jeśli idzie on w parze z tyłkiem pokrytym cellulitem. Ale przy takich warunkach, jakimi mogła się pochwalić Jan, to było po prostu niesprawiedliwe. Może Marcus tego nie zauważy, pomyślałam, przedstawiając go jako ojca dziecka. - Miło mi was poznać. - Posłała Marcusowi promienny uśmiech i z zadowoleniem zauważyłam, że na zębie po prawej stronie widnieje ślad czerwonej szminki.

Marcus również szeroko się uśmiechnął. Miałam ochotę dać sobie klapsa: dlaczego wybrałam lekarkę, a nie lekarza? - Powinnam się rozebrać? - zapytałam niecierpliwie, nie chcąc dopuścić, aby Jan zaabsorbowała Marcusa jeszcze bardziej. - Nie. Na początek po prostu trochę porozmawiamy. Chciałabym poznać historię pani chorób i odpowiedzieć na pytania. Jestem pewna, że ma ich pani mnóstwo. - Brzmi nieźle - powiedziałam, chociaż tak naprawdę zamierzałam jedynie zapytać, czy od czasu do czasu mogę wypić filiżankę kawy albo kieliszek wina. Jan usiadła naprzeciwko nas, przysunęła krzesło trochę bliżej, ułożyła moją kartę na staromodnej drewnianej podkładce i oznajmiła: - Zaczynamy. Po pierwsze, czy może mi pani powiedzieć, kiedy miała pani ostatnią miesiączkę? - Tak. Mogę - oznajmiłam zadowolona, że rano sprawdziłam tę datę w kalendarzu. - Ósmego sierpnia. Zapisała to w karcie, a ja skorzystałam z okazji i przyjrzałam się ogromnemu szmaragdowi, który zdobił jej palec. Musiała mieć na sobie biżuterię wartą co najmniej sto tysięcy dolarów. Byłam gotowa się założyć, że zaręczyła się z jakimś starszym siwym chirurgiem. Nagle zatęskniłam za moim pierścionkiem zaręczynowym, który zamierzałam sprzedać. Później doszłam jednak do wniosku, że przychodzenie na takie badania z partnerem, a nie z mężem, jest bardzo modne. Postępowałam jak gwiazda. One często odpuszczały sobie małżeństwo i od razu przechodziły do rodzenia dzieci. - Kiedy urodzi się dziecko? - zapytałam. Wiedziałam, że moja córeczka przyjdzie na świat na początku maja, ale pragnęłam poznać dokładną datę. Jan wyciągnęła papierowe koło, obróciła je i mrużąc oczy, sprawdziła datę. - Tak. Pani szacunkowy termin porodu, zwany przeze mnie w skrócie STP, to drugi dzień maja. Drugiego maja wypadały trzydzieste piąte urodziny Dextera. Spojrzałam na Marcusa, który oczywiście nie miał pojęcia o konotacjach takiego terminu. Zdumiewa mnie, jak rzadko

faceci znają daty urodzin swoich kumpli. Zatem oznajmiłam Jan i Marcusowi: - Mam nadzieję, że się spóźnię albo pospieszę, bo to dzień urodzin mojego byłego narzeczonego. Marcus przewrócił oczami i pokręcił głową a doktor Stein roześmiała się i zapewniła mnie, że tylko około dziesięciu procent dzieci przychodzi na świat w wyznaczonym terminie. - Dlaczego? - zapytałam. Jan na chwilę zamilkła, co przy tak prostym pytaniu uznałam za zły znak, lecz potem odparła: - Termin porodu to tylko pewien użyteczny wyznacznik. - Aha - mruknęłam, myśląc sobie, że starsza lekarka z pewnością udzieliłaby lepszej odpowiedzi. A nawet młodsza, ale mniej atrakcyjna. Brzydkie dziewczyny mają na studiach więcej czasu na naukę. Byłam gotowa iść o zakład, że Jan ukończyła medycynę na szarym końcu. Że gdyby nie jej narzeczony chirurg, nie siedziałaby nawet w tym gabinecie. Rozumiem. - Zatem - powiedziała radośnie Jan - chciałabym przeanalizować historię pani chorób i zadać kilka pytań. - Jasne - zgodziłam się, przyłapując Marcusa na gapieniu się na jej jędrne lewe udo. Rzuciłam mu wściekle spojrzenie, a Jan rozpoczęła serię pytań. Zapytała, ile mam lat (cieszyłam się, że mogę powiedzieć dwadzieścia dziewięć, a nie trzydzieści), poprosiła o szczegółowe informacje na temat przebytych chorób i zażywanych leków oraz zadała całe mnóstwo pytań na temat mojego stylu życia: picia alkoholu, uprawiania sportu, palenia papierosów, diety i tak dalej. Po wysłuchaniu całej historii mojego życia spojrzała na mnie z uśmiechem przyklejonym do mocno umalowanej twarzy. - Jak się pani czuje? - zapytała Jan. - Są już jakieś objawy? Nudności? - Trochę bolą mnie piersi - wyznałam. Marcus wydawał się zakłopotany, więc w zasadzie niepotrzebnie dodałam: - Kiedy on ich dotyka. Jan poważnie pokiwała głową. Marcus się skrzywił.

Ciągnęłam dalej: - Poza tym są nieco większe, pełniejsze... I pociemniały brodawki... Ale oprócz tego czuję się dokładnie tak samo jak przedtem. I tyle samo ważę - dodałam z dumą. - Cóż, jest pani dopiero w połowie szóstego tygodnia, więc trochę za wcześnie na przyrost wagi - poinformowała mnie Jan. - Ale możliwe, że zauważyła już pani wzrost apetytu. - Nie - powiedziałam dumnie. - I nie zamierzam zostać jedną z tych wiecznie obżerających się kobiet w ciąży. Pewnie często widuje pani ten typ. Jan ponownie pokiwała głową notując coś w mojej karcie. Następnie oznajmiła, że możemy przystąpić do badania. - Mam wyjść? - zapytał Marcus. - Może pan zostać - odpowiedziała Jan. - Mówiłam ci - zwróciłam się do Marcusa, a następnie do Jan: - Jest trochę speszony. - Zupełnie niepotrzebnie. To wspaniale, że tak bardzo się angażuje. - Tak. Nie jesteśmy jeszcze małżeństwem - wyjaśniłam - ale i tak bardzo się tym wszystkim przejmuje. Jan uśmiechnęła się i poprosiła, żebym przebrała się w koszulę leżącą na stole. Powiedziała, że za chwilę wróci. Gdy tylko wyszła, zapytałam Marcusa, czy podoba mu się nasza pani doktor. - Jest w porządku - powiedział. - Raczej miła. - Ile dałbyś jej lat? - Dwadzieścia osiem? - rzucił niepewnie. - Jestem ładniejsza? - Tak, Darce. Jesteś ładniejsza. - Czy nadal będę ładniejsza, kiedy przytyję dziesięć kilo? - Tak - odpowiedział bez większego przekonania. Jan wróciła dokładnie w chwili, kiedy sadowiłam się na fotelu. Zmierzyła mi ciśnienie, a potem zbadała serce, piersi i płuca. - Teraz przyjrzę się pani szyjce macicy. - Czy to potwierdzi ciążę? - W tym celu przeprowadzimy testy krwi i moczu. Ale tak, to badanie również dostarczy nam dalszych informacji na temat

stopnia zaawansowania ciąży oraz pomoże ocenić wielkość i kształt miednicy. Pokiwałam głową. - A teraz proszę się odprężyć. Rozchyliłam nogi. - Nie ma problemu - zgodziłam się, spoglądając ponad jej głową na Marcusa, który wyraźnie udawał, że jest gdzie indziej. Po badaniu ubrałam się, poszłam do toalety i nasiusiałam do kubka, potem udałam się do małego laboratorium na pobranie krwi i wróciłam do gabinetu, gdzie Jan poinformowała mnie, że zadzwoni, gdy tylko będą wyniki. - Tymczasem, Darcy, wypiszę ci receptę na zestaw witamin dla kobiet w ciąży. Zawierają kwas foliowy. Jest bardzo ważny dla prawidłowego rozwoju rdzenia kręgowego dziecka. Powinnaś je zażywać po posiłku. - Wypisała receptę nietypowym dla lekarzy zgrabnym pismem (kolejny zły znak: prawdziwi lekarze powinni bazgrać jak kura pazurem), po czym mi ją podała. - Zatem gratuluję wam obojgu. Zobaczymy się za cztery tygodnie i zrobimy pierwsze USG. Pożegnaliśmy Jan uściskami dłoni i skierowaliśmy się do apteki, żeby zrealizować receptę. Z jakiegoś powodu doskonale pamiętam ten spacer przez pięć przecznic. Był cudowny jesienny dzień - rześki, lecz słoneczny. Na błękitnym niebie wisiały kłębiaste bajkowe chmurki. Przewiązałam się paskiem granatowego aksamitnego trenczu w ciągle jeszcze szczupłej talii i podskoczyłam jak rozradowana mała dziewczynka. Kiedy czekaliśmy przed przejściem dla pieszych, Marcus z własnej inicjatywy wziął mnie za rękę i uśmiechnął się. Ten jego uśmiech głęboko zapadł mi w pamięć. Był ciepły, szeroki i szczery. Był to uśmiech, który posyła ci mężczyzna szczęśliwy dlatego, że z tobą jest, że cię poślubi i że nosisz jego dziecko.

ROZDZIAŁ 11 Wyposażenie mojego mieszkania nie ucierpiało zbyt dotkliwie na wyprowadzce Deksa, ale zniknął stół kuchenny, dwie lampy i komoda. Pożegnałam te meble z wielką radością, zwłaszcza sosnowy rustykalny stół, który wyglądał jak wyjęty z domu amiszów. Zamierzałam przerzucić się na elegancki, bardziej współczesny styl pasujący do zgrabnego apartamentu, który planowałam kupić razem z Marcusem. Żegnaj, tradycyjny guście Dextera, uwielbienie dla przedwojennych budynków, które mają mnóstwo uroku, ale zdecydowanie za mało miejsca na ubrania. Zatem jakieś dwa tygodnie po dniu, w którym miał się odbyć mój ślub, wyciągnęłam Marcusa na poszukiwanie mebli. Pojechaliśmy metrem do skrzyżowania Pięćdziesiątej Dziewiątej i Lex, a następnie skierowaliśmy się do Crate and Barrel na Madison Avenue. Po otwarciu szklanych drzwi poczułam zaskakujący przypływ smutku na wspomnienie mojej ostatniej wizyty w tym miejscu, podczas której zakładaliśmy z Deksem listę prezentów ślubnych. Podzieliłam się tą myślą z Marcusem, który zdążył opracować sobie uniwersalną odpowiedź na tego typu zwierzenia. - Ach. Stare, dobre czasy - powiedział i poszedł za mną na pierwsze piętro. Tam zaczęłam podziwiać prostokątny wiśniowy stół na zwężających się nogach. Idealnie pasował do mojego wyobrażenia doskonałego stołu, ale nie przypuszczałam, że tak łatwo uda mi się go znaleźć. Przesunęłam dłonią po gładkim blacie. - Jest idealny. Podoba ci się? Co ty na to? Wyobraź go sobie z tapicerowanymi krzesłami. Na przykład w kolorze jaskrawej zieleni. Marcus wzruszył ramionami. - Jasne. Brzmi nieźle. - Gapił się na coś za moimi plecami. Eee, Darcy... Widzę Rachel i Deksa - powiedział tonem, który przekonał mnie, że wcale nie żartuje. - Co? - Zamarłam bez ruchu, a moje serce na kilka sekund

przestało bić. Następnie ruszyło galopem, łomocząc szybciej niż po intensywnym aerobiku. - Gdzie? - szepnęłam. - Na godzinie dziewiątej. Obok tej brązowej kanapy. Odwróciłam się powoli, ostrożnie. I rzeczywiście, po lewej stronie, niespełna dziesięć metrów dalej, czaił się wróg, który oglądał kanapę z szenili koloru dziecięcej kupki. Obydwoje uosabiali sobotni sportowy styl: byli ubrani w dżinsy i tenisówki. Dex miał na sobie szarą bluzę z i - Georgetown, a Rachel granatowy sweterek BCBG, który w zeszłym roku pomogłam jej wybrać w Bloomingdale's. Dokładnie tydzień przed oświadczynami Dextera. Całe wieki temu. - O cholera! Jak wyglądam? - Gorączkowo szukałam puderniczki wciśniętej do bocznej kieszonki torebki od Prady, lecz przypomniałam sobie, że w ostatniej chwili wyciągnęłam ją stamtąd, żeby nałożyć na policzki więcej różu, i zostawiłam puder na stoliku do kawy w mieszkaniu Marcusa. Nie miałam lusterka. Musiałam polegać na Marcusie. - Jak wygląda moja twarz? - Dobrze - powiedział. Jego wzrok podążył z powrotem w stronę Rachel i Deksa. - Co robimy? Wychodzimy stąd? - zapytałam. Ledwo trzymałam się na nogach, więc oparłam się o swój wymarzony stół. - Chyba zwymiotuję. - Może powinniśmy podejść i porozmawiać? - zaproponował Marcus ze śmiertelną powagą. - To byłoby bardzo kulturalne i dojrzałe zachowanie. - Odbiło ci? Nie chcę z nimi rozmawiać! Marcus wzruszył ramionami. Kilka dni wcześniej zadzwonił do niego Dex, mówiąc: „Bez urazy i gratuluję dziecka”. Pogadali o szczegółach, lecz żaden z nich nie wymienił mojego imienia ani nie wspomniał o Rachel. Marcus wyznał mi, że podczas rozmowy czuł się niezręcznie, ale wszystko nie trwało dłużej niż trzy minuty. Powiadomił mnie, że milcząco przyjęli fakt zakończenia przyjaźni. Nawet dla facetów ta sytuacja była nie do przeskoczenia. - Dobra, Darce. Chodźmy stąd - powiedział Marcus. - Ja też nie jestem w nastroju na pojednanie. - Wskazał schody

zaczynające się tuż za moimi plecami. Mieliśmy szansę ucieczki. Najwidoczniej nie zostaliśmy jeszcze zauważeni. Dex i Rachel radośnie sobie gawędzili, zupełnie nieświadomi tego, że właśnie uczestniczą w meblarskim zbiegu okoliczności stulecia. Chciałam się odwrócić i zejść po schodach, ale nie mogłam się ruszyć. Czułam się jak widz, który ogląda okropną scenę w przerażającym filmie: nie chce patrzeć, jak bohaterce ucinają głowę, lecz dziwnym trafem ciągle rozchyla palce dłoni, żeby zerknąć na ekran. Schowałam się za regałem i przyciągnęłam do siebie Marcusa. Patrzyliśmy, jak Dex i Rachel wstają z kanapy i podchodzą do następnej, ustawionej nieco bliżej nas. Ta była bardziej kanciasta i moim zdaniem lepsza niż poprzednia. Dex spojrzał na nią i skrzywił się. Dla niego była zbyt nowoczesna. Przekazałam tę myśl Marcusowi: - Widzisz, on nie lubi prostych kształtów. Widzisz? - Darcy, gówno mnie obchodzi, jaką kupią kanapę. - Kupią? Myślisz, że to wspólny zakup? - Kupią. On kupi. Ona kupi - odpowiedział Marcus, jakby odmieniał czasownik na lekcji francuskiego. - Czy Rachel ładnie wygląda? Wydają się szczęśliwi? - Daj spokój, Darce. Chodźmy już - zniecierpliwił się. Nie odrywałam od nich wzroku i czułam, jak ściska mnie w żołądku. - Powiedz mi - zażądałam. - Czy Rachel wygląda ładniej niż zwykle? Jest szczuplejsza? - Patrzyliśmy, jak Rachel i Dex wracają do nudnej brązowej kanapy. Rachel usiadła i oparła się z zadowoleniem. Potem spojrzała na Deksa i coś powiedziała. Był do nas odwrócony plecami, ale zobaczyłam, że kiwa głową i muska palcami oparcie kanapy. Potem pochylił się nad wzornikiem kolorów leżącym na stoliku do kawy. - Myślisz, że chcą razem zamieszkać? - zapytałam. - Skąd mam, u diabła, wiedzieć? - Wspominał coś o tym podczas waszej rozmowy? Powtarzałem ci każde słowo tej rozmowy chyba z dziesięć razy. - Marcus westchnął. - W takim razie po prostu chce czymś zastąpić naszą dawną kanapę, prawda? Rachel tylko mu pomaga, mam rację?

Tym razem westchnął nieco głośniej. - Nie wiem, Darcy. Możliwe. Kogo to obchodzi? - Słuchaj, nie traktuj mnie w ten sposób - poprosiłam. - To kluczowa kwestia. - Wymierzyłam palec w stronę Deksa i Rachel i przyjrzałam się im jeszcze uważniej, obserwując każdy najmniejszy szczegół. Trzy tygodnie temu byli najbliższymi mi osobami: moją najlepszą przyjaciółką i narzeczonym. Teraz sprawiali wrażenie obcych ludzi albo dawno niewidzianych znajomych. Kiedy Rachel odwróciła głowę, zauważyłam, że ma lekko pocieniowane końcówki, co stanowiło radykalną zmianę w porównaniu z jej dawnymi prosto przyciętymi włosami. - Podoba ci się jej nowa fryzura? - zapytałam Marcusa. - Jasne. Jest świetna - powiedział lekceważąco. Rzuciłam mu spojrzenie oznaczające, że oczekiwałam innej odpowiedzi. - Dobra. Jest do kitu. Okropna. - Daj spokój. Spójrz na nią! Chcę usłyszeć twoją szczerą opinię! - Zaczynałam wpadać w szał i żałowałam, że nie ma przy mnie Claire. Ona znalazłaby coś, co można skrytykować. Tenisówki. Włosy. Cokolwiek. Marcus wsadził ręce do kieszeni i spojrzał na Rachel. - Jak dla mnie, wygląda tak samo. Pokręciłam głową. - Nie. Obydwoje wyglądają lepiej niż zazwyczaj - nie zgodziłam się. - Ciekawe dlaczego. Czyżby chodziło o sam upływ czasu? Jednak gdy Dex usiadł obok Rachel, zrozumiałam. Był opalony. Nawet twarz Rachel nie miała tego typowego białego połysku. Na myśl o tym, co się stało, zakłuło mnie serce. Byli razem na Hawajach! Wydałam z siebie zduszony okrzyk. - O mój Boże. Oni są opaleni. Rachel pojechała na moją wycieczkę na Hawaje! Pojechała w moją podróż poślubną! O mój Boże. O mój Boże. Idę z nimi porozmawiać! - Czasami mówi się, że wściekłość może oślepić, i w tamtej chwili przekonałam się, że to prawda. Kiedy zrobiłam pierwszy krok w ich stronę, wszystko wokół zaczęło wirować. Marcus chwycił mnie za rękę. - Darce, nie idź tam. Po prostu stąd wyjdźmy. Natychmiast.

- Mówił, że zje te bilety! Jak ona śmiała pojechać w moją podróż poślubną! - Płakałam. Jakaś para stojąca w pobliżu naszej kryjówki za regałem spojrzała na mnie, a potem na Deksa i Rachel. - Twierdziłaś, że chciał ci je oddać - powiedział Marcus. - To nie ma absolutnie żadnego znaczenia! Ja nie zabrałabym cię na Hawaje! Marcus uniósł brwi, jak gdyby się nad tym zastanawiał. - No tak, to trochę popieprzony pomysł - przyznał. - Masz rację. - Ona pojechała w moją podróż poślubną! Trzeba być jakąś świrniętą suką żeby pojechać w podróż poślubną przyjaciółki! mówiłam coraz głośniej. - Wychodzę stąd. I to już. - Marcus zbiegł po schodach, przeskakując po dwa stopnie naraz, a kiedy odwracałam się, żeby pójść za nim, zauważyłam jeszcze jedną obezwładniającą scenkę: Dex pochylał się, żeby pocałować Rachel. W usta. Opalona, szczęśliwa, zakochana i całująca się para klientów poszukujących nowej kanapy. Do oczu napłynęły mi łzy i zbiegłam po schodach. Minęłam Marcusa i stoisko z akcesoriami barowymi, po czym wybiegłam na Madison Avenue. - Wiem, skarbie - powiedział Marcus, kiedy mnie dogonił. Po raz pierwszy okazywał mi prawdziwe współczucie z powodu tego typu tragedii. - To musi być dla ciebie trudne. Jego uprzejmość sprawiła, że zaczęłam szlochać jeszcze bardziej. - Nie mogę uwierzyć, że Rachel pojechała na Hawaje zanosiłam się od płaczu. - Kim trzeba być, żeby zrobić coś takiego? Nienawidzę jej! Chcę, żeby umarła! - Wcale tak nie myślisz - zaprotestował Marcus. - Dobra. Może nie, żeby umarła. Ale chcę, żeby jej twarz pokryła się paskudnym nieuleczalnym trądzikiem, którego nie wyleczy Clearasil - oznajmiłam, dochodząc do wniosku, że nieuleczalny trądzik jest gorszy niż śmierć. Marcus objął mnie ramieniem i nie rozglądając się na boki, przeszliśmy na drugą stronę Szóstej Ulicy, o mało nie wpadając

pod koła kuriera na rowerze. - Po prostu o nich zapomnij, Darce. Kogo obchodzi, co oni robią? - Mnie obchodzi! - łkałam, myśląc, że wniosek jest tylko jeden: Dex i Rachel są parą. Nie mogłam udawać, że jest inaczej. Ogarnęły mnie wyrzuty sumienia. Po raz pierwszy w życiu zaczęłam się zastanawiać, czy nie powinnam jednak zostać z Deksem - chociażby po to żeby nie wpadł w ręce Rachel. Kiedy rozpoczął się mój romans z Marcusem, wszystko było takie fantastyczne. Jednak gdy ujrzałam mojego byłego narzeczonego w sklepie meblowym, życie u jego boku wydało mi się błogą idyllą. Marcus zatrzymał taksówkę i pomógł mi wsiąść do środka. Płakałam całą drogę przez Park Avenue, wyobrażając sobie Rachel i Deksa we wszystkich scenach, które oglądałam w broszurach reklamujących pobyt na Hawajach: ich dwoje w jacuzzi sączących szampana... Na hawajskim przyjęciu, uśmiechających się znad pieczonego prosięcia, w otoczeniu roztańczonych tubylców, którzy żonglują pochodniami... Baraszkujących w turkusowej wodzie... Kochających się pod kokosową palmą. Kiedyś powiedziałam Deksowi, że wyglądamy lepiej niż wszystkie pary przedstawione w tej broszurce. Dex się roześmiał i zapytał, kto mnie nauczył takiej skromności. - Spędzimy miesiąc miodowy na Hawajach? - zapytałam Marcusa po powrocie do jego mieszkania. - Jak sobie życzysz - zgodził się, rozwalając się na łóżku. Gestem dłoni wskazał mi miejsce obok siebie. - Powinniśmy pojechać w jeszcze bardziej egzotyczne miejsce - kontynuowałam. - Dex chciał pojechać na Hawaje, ale moim zdaniem to sztampowy wybór. - Tak - powiedział Marcus z miną mężczyzny spragnionego seksu. - Wszyscy jeżdżą na Hawaje. Chodź do mnie. - Dokąd w takim razie pojedziemy? - zapytałam, niechętnie kładąc się obok Marcusa. - Do Turcji. Grecji. Na Bali. Fidżi. Gdzie tylko zechcesz. - Obiecujesz?

- Tak - przytaknął, kładąc mnie na sobie. - I możemy kupić nowe duże mieszkanie? - zapytałam, spoglądając na gołe białe ściany, przepełnioną szafę i zwalisty sprzęt stereo wraz z mnóstwem kabli plączących się na podrapanym parkiecie. - Jasne. Posłałam mu smutny, lecz pełen nadziei uśmiech. - A tymczasem - powiedział - wiem, jak poprawić ci humor. - Chwileczkę - przerwałam mu i podniosłam słuchawkę bezprzewodowego telefonu leżącą obok łóżka. Marcus westchnął i spojrzał na mnie z rozdrażnieniem. - Do kogo dzwonisz? Nie dzwoń do nich! - Wcale do nich nie dzwonię. Już o nich zapomniałam skłamałam. - Dzwonię do Crate and Barrel. Chcę mieć ten stół. Może Rachel ukradła mi Deksa wraz z wycieczką na Hawaje, ale za to ja zamierzałam mieć bardziej stylowy stół. Jednak nawet stół (który był w magazynie) i seks z Marcusem (fantastyczny) nie zdołał poprawić mi humoru. Po prostu nie mogłam uwierzyć, że Dex i Rachel naprawdę są razem, że ich związek jest faktem. I to na tyle poważnym, że razem kupowali kanapę. Że pojechali na Hawaje. Od tamtego dnia miałam dziką obsesję na punkcie Rachel i Deksa. Byli dwojgiem ludzi, którzy nie mieli już żadnego związku z moim życiem, a jednak jeszcze nigdy nie byliśmy ze sobą tak nierozerwalnie i trwale zespoleni.

ROZDZIAŁ 12 Kiedy skończyłam trzydziestkę, było jeszcze gorzej. W dniu urodzin obudziły mnie pierwsze poranne mdłości. Leżałam w łóżku z Marcusem, po strome bardziej oddalonej od łazienki, i o mały włos nie zdążyłabym przez niego przeskoczyć i dobiec do toalety, żeby zwymiotować fajitas, które dzień wcześniej zjadłam na kolację w Rosa Mexicano. Spuściłam wodę, wypłukałam usta płynem i umyłam zęby. Jednak po chwili ogarnęła mnie kolejna fala wymiotów i z mojego żołądka wydostało się jeszcze więcej czerwono-zielonych kawałków papryki. Spuściłam wodę, wypłukałam usta i jeszcze raz umyłam zęby. Następnie osunęłam się na podłogę i głośno jęknęłam w nadziei, że Marcus się obudzi i przybędzie mi na ratunek. Nie przybył. Pomyślałam, że Dex z pewnością by to usłyszał. Miał bardzo płytki sen, lecz w tym momencie przypisywałam mu po prostu większą zdolność do współczucia. Może Marcus nie był dla mnie wystarczająco opiekuńczy? Jęknęłam jeszcze raz, głośniej. Ponieważ nadal się nie pokazywał, podniosłam się z zimnych kafelków i wróciłam do łóżka, kwiląc: - Przytul mnie. Marcus odpowiedział mi chrapaniem. Ułożyłam się w szczelinie pomiędzy jego ciałem a wyciągniętą ręką i wydałam z siebie kolejne rozpaczliwe odgłosy, zerkając na jego zegarek. Była siódma trzydzieści trzy. O siódmej czterdzieści pięć miał się odezwać budzik. Pozostało dwanaście minut do chwili, w której Marcus oficjalnie złoży mi życzenia urodzinowe. Zamknęłam oczy i zaczęłam się zastanawiać, co robią teraz Rachel i Dex oraz, co ważniejsze, jak zamierzają się zachować w dzień moich urodzin. To była ich ostatnia szansa. Właśnie tak powiedziałam mamie i Marcusowi poprzedniego dnia. Nie byłam do końca pewna, jakie mam wobec nich oczekiwania i czego właściwie bym chciała, ale telefon lub email stanowiłby krok w odpowiednim kierunku. Rachel i Dex z pewnością o tym rozmawiali. Domyślałam się,

że Dex głosował za tym, żeby zostawić mnie w spokoju, a Rachel chciała zadzwonić. - Obchodziłam jej urodziny przez ponad dwadzieścia pięć lat mówiła Deksowi. - Po prostu nie mogę zignorować tego dnia. Muszę do niej zatelefonować. Wyobrażałam sobie, jak Dex odpowiada: - Tak będzie lepiej. Wiem, że to trudne, ale rozmowa nie przyniosłaby nic dobrego. Ile czasu o tym dyskutowali? Może wybuchła kłótnia albo nawet poważnie się na siebie obrazili. Jak na złość ani Dex, ani Rachel nie należeli do najbardziej upartych i kłótliwych osób na świecie. Ponieważ obydwoje byli z natury ulegli, z pewnością odbyli spokojną, racjonalną rozmowę i doszli do identycznego wniosku na temat odpowiedniego sposobu potraktowania moich urodzin. Jednego byłam pewna: jeśli Dex i Rachel nie złożą mi żadnych życzeń, nigdy im nie wybaczę. Nigdy. Moja nienawiść do nich rosła szybciej niż muchy owocówki, które mnożyły się w słoikach po maśle orzechowym na lekcjach biologii w drugiej klasie liceum. Próbowałam sobie przypomnieć, co miał udowodnić ten eksperyment, i coś mi mówiło, że chodziło o kolor oczu. Czerwony albo zielony. Już zapomniałam szczegółów. Prowadziłam tę hodowlę wspólnie z Rachel, więc nie musiałam za bardzo uważać. Ona odwaliła całą brudną robotę. Nagle zaczęłam się zastanawiać, jaki kolor oczu będzie miało moje dziecko. Miałam nadzieję, że niebieski albo przynajmniej zielony, tak jak ja. Każdy wie, że niebieskie oczy są najładniejsze, przynajmniej u dziewczyny. Właśnie dlatego jest tak wiele piosenek o brązowookich - żeby nie czuły się gorsze. Wsłuchałam się w chrapanie Marcusa i zaczęłam muskać palcem włoski porastające jego pierś. Miał ich dokładnie tyle, ile trzeba. - Hmm - mruknął, wciągając mnie na siebie. Jako że przed chwilą zwymiotowałam fajitas, nie byłam w nastroju na seks, ale ostatecznie uległam. Doskonale nadawał się na początek dnia trzydziestych urodzin. Zatem po krótkiej symbolicznej rundce czekałam, aż Marcus otworzy oczy i złoży

mi życzenia. Powie, że mnie kocha. Zapewni, że trzydzieści lat to młody wiek i zanim będę zmuszona pomyśleć o operacji plastycznej, czeka mnie jeszcze co najmniej sześć wspaniałych lat. Minęło dziesięć, piętnaście, dwadzieścia sekund, lecz z ust mojego chłopaka nie padły żadne słowa. - Znowu zasnąłeś? - zapytałam niecierpliwie. - Nie. Już nie śpię... - wymamrotał i zamrugał oczami. Budzik wydał z siebie serię coraz głośniejszych, piskliwych dźwięków. Marcus wyciągnął rękę i uciszył go plaśnięciem dłonią. Czekałam, czując się jak Molly Ringwald w filmie Szesnaście świeczek, kiedy cała rodzina zapomniała o jej urodzinach. Jasne, minęło dopiero kilka minut, podczas gdy Molly musiała wytrzymać taką ignorancję przez cały dzień, lecz po wszystkim, przez co przeszłam w ciągu ostatnich tygodni, po tej całej traumie i bólu, minuty ciągnęły się jak godziny. Wystarczająco okropne było to, że moje trzydzieste urodziny wypadły w poniedziałek i z samego rana dwa razy wymiotowałam. Jednak teraz ojciec mojego dziecka nie potrafił wydusić z siebie choćby maleńkiego, serdecznego „sto lat” na zakończenie wspaniałego seksu. - Niedobrze mi - powiedziałam, próbując zwrócić jego uwagę w inny sposób. - Poranne mdłości. Dwa razy wymiotowałam. Przekręcił się na drugi bok, odwracając się do mnie plecami. - Już ci lepiej? - zapytał głosem stłumionym przez kołdrę. - Nie - zaprzeczyłam. - Gorzej. - Mmmmmm. Przykro mi, skarbie - odpowiedział. Głośno westchnęłam i najbardziej zgryźliwym tonem, na jaki było mnie stać, oznajmiłam: - Dziękuję za życzenia urodzinowe. Myślałam, że zaskoczony wytrzeszczy oczy i z jego ust posypią się natychmiastowe przeprosiny. On jednak ponownie wymamrotał w poduszkę: - Wszystkiego najlepszego, Darce. Właśnie miałem to powiedzieć. - Jasne! Zupełnie zapomniałeś! - Nie zapomniałem... Właśnie dostałaś prezent - bronił się. Nie widziałam jego twarzy, ale czułam, że widnieje na niej

sarkastyczny uśmieszek. Stwierdziłam, że wcale mnie to nie bawi, a następnie oznajmiłam, że idę wziąć prysznic. - A ty - powiedziałam - zostań w łóżku i sobie odpocznij. Marcus próbował się zrehabilitować, kiedy wyszłam spod prysznica, ale nie bardzo wiedział jak. Było jasne, że nie kupił mi jeszcze żadnego prezentu. Nie zadbał również o cynamonowe słodkie bułeczki Pillsbury i różowe świeczki, chociaż mówiłam mu, że to moja rodzinna tradycja, którą Dex kultywował przez ostatnie siedem lat. Zamiast tego kilka razy nazwał mnie „skarbem” i „dziecinką” oraz sprezentował mi paczkę krakersów, które dzień wcześniej zamówił do kolacji. - Masz - powiedział. - Na wypadek gdyby znowu zrobiło ci się niedobrze. Słyszałem, że pomagają. Zastanawiałam się, skąd o tym wie. Może miał już kiedyś do czynienia z dziewczyną w ciąży? Postanowiłam, że poruszę ten temat później, i wyrwałam krakersy z jego wyciągniętej dłoni, mówiąc: - Jesteś dla mnie za dobry. Naprawdę, Marcus, musisz trochę przystopować. Nie mogę przyjmować tylu hojnych prezentów. - Oj, Wyluzuj. O wszystkim pomyślałem, Darce. Dostaniesz prezent dziś wieczorem - obiecał Marcus, zmierzając nago w stronę łazienki. - A teraz idź się pobawić z innymi dziećmi. - Pa, pa - powiedziałam, wsuwając stopy w moje ulubione czółenka od Marca Jacobsa, po czym podeszłam do drzwi. - Życzę miłych zakupów! - A skąd wiesz, że jeszcze nie mam prezentu? - zapytał. - Znam cię, panie spóźnialski... I wcale nie żartuję, Marcus. Chcę dostać coś fantastycznego. Zahacz o Pięćdziesiątą Siódmą! Kiedy przyszłam do pracy, Claire czekała w moim gabinecie z żółtymi różami i czymś, co wyglądało na profesjonalnie zapakowany prezent. - Wszystkiego najlepszego, złotko! - pisnęła. - Pamiętałaś! - wykrzyknęłam. - Jakie piękne róże! - Oczywiście że pamiętałam, głuptasie - oznajmiła, stawiając na moim biurku pękaty wazon z różami. - Jak się dzisiaj

czujesz? Spojrzałam na nią obawiając się, że dostrzegła oznaki świadczące o porannych mdłościach. - W porządku. Dlaczego pytasz? - Po prostu jestem ciekawa, czy w wieku trzydziestu lat czujesz się inaczej - szepnęła. Do dwudziestych ósmych urodzin Claire zostało jeszcze kilka tygodni. Nadal znajdowała się w strefie bezpieczeństwa za buforem w postaci dwudziestego dziewiątego roku życia. - Trochę - przyznałam. - Ale nie za bardzo. - No cóż, wiek nie gra roli w przypadku kobiety, która wygląda tak wspaniale jak ty - powiedziała Claire. Od czasu mojego rozstania z Deksem nieustannie prawiła mi komplementy. Oczywiście były przyjemne, ale czasami miałam wrażenie, że wypływają ze współczucia. Claire ciągnęła dalej: - Nadal bez trudu mogłabyś uchodzić za dwudzięstosiedmiolatkę. - Dzięki. - Pragnęłam jej wierzyć. - Proszę. Otwórz! Otwórz! - Claire słodko się uśmiechnęła i podała mi prezent. - Myślałam, że będziesz chciała poczekać z tym do lanczu! Zmierzyłam pudełko ciekawskim spojrzeniem. Claire miała doskonały gust i nigdy nie oszczędzała na prezentach. Rozdarłam papierowe opakowanie i zobaczyłam obiecujące czerwone pudełko z Baccarat. Uniosłam wieczko i spojrzałam na masywne zielone serduszko z kryształu przewiązane czarnym jedwabnym sznureczkiem. - Claire! Jest cudowne! Cudowne! - Podoba ci się? Naprawdę? Mam rachunek, jeśli chcesz wymienić na inny kolor. Fioletowe też było bardzo ładne, ale pomyślałam, że to będzie pasowało do twoich oczu... - Żadnego wymieniania! Jest idealne! - zapewniłam, myśląc, że Rachel wybrałaby pewnie jakąś nudną książkę z limitowanej edycji. - Jesteś wspaniała. - Uściskałam Claire, cofając w myślach wszystkie podłe komentarze i uszczypliwości, jakie kiedykolwiek sformułowałam pod jej adresem. Na przykład to, że po kilku drinkach robi się irytująca i natrętna, a kiedy idziemy do baru, zawsze musi chodzić ze mną do toalety. To, że

chwali się swoim rodzinnym Greenwich i popularnością którą cieszy się od najmłodszych lat. I to, że pomimo codziennych treningów na siłowni ciągle wydaje się beznadziejnie sflaczała. Co ona tam robi?, pytałam Rachel. Obżera się batonami w szatni? - Zieleń pasuje do twoich oczu - powtórzyła rozpromieniona Claire. - Jest cudowne. - Podziwiałam naszyjnik w kieszonkowym lusterku. Serduszko leżało we właściwym miejscu, podkreślając szczupłość mojego obojczyka. Tamtego dnia Claire zaprosiła mnie na lancz. Nie wyłączałam komórki, na wypadek gdyby Dex lub Rachel doszli do wniosku, że pora lanczu to odpowiednia chwila na telefon, wylewne przeprosiny, błaganie o przebaczenie i najlepsze urodzinowe życzenia. Telefon dzwonił pięciokrotnie i za każdym razem mówiłam do Claire: - Nie będziesz miała nic przeciwko? - a ona machała ręką i odpowiadała: - Oczywiście że nie. Odbierz. Nie licząc telefonu z Bliss Spa, przypominającego o popołudniowej wizycie, były to same życzenia urodzinowe. Jednak żadne z nich nie wyszły z ust Rachel ani Deksa. Claire myślała oczywiście o tym samym co ja, kiedy za każdym razem, bezgłośnie ruszając ustami, pytała kto to. Po piątym telefonie zagadnęła: - Dostałaś życzenia od Rachel? - Nie - powiedziałam. - A od Deksa? - Też nie. - Jakie to niegrzeczne. Nawet w twoje urodziny nie dzwonią z przeprosinami. - Właśnie! - Widziałaś ich jeszcze po tym spotkaniu w Crate and Barrel? - Nie. A ty? - Nie. Nikt ich nie widział - oznajmiła Claire, co z uwagi na rozległość jej kontaktów musiało o czymś świadczyć. Najbardziej korzystne, nie licząc wynajęcia usług prywatnego

detektywa (a wierzcie mi, brałam to pod uwagę), było przyjaźnienie się z kimś takim jak Claire. - Może się rozstali - powiedziałam. - Pewnie tak - zgodziła się Claire. - Choćby z powodu poczucia winy. - A może po prostu pojechali w kolejną egzotyczną podróż stwierdziłam. Ze współczuciem poklepała mnie po ramieniu i zamówiła mi drugi kieliszek chardonnay. Wiedziałam, że nie powinnam pić alkoholu, ale doktor Jan wyraźnie powiedziała, że przy specjalnych okazjach jest to dozwolone. Poza tym we Francji rodzi się mnóstwo zdrowych dzieci, a byłam przekonana, że ich matki nie rezygnują z codziennej dawki wina. - W każdym razie chcę ci o czymś powiedzieć - oznajmiłam, biorąc głęboki oddech. Z przejęciem szykowałam się do przekazania jej wieści o Marcusie. Rzecz jasna, z pominięciem ciąży. - Och, naprawdę? - Jej bransolety zderzyły się ze sobą kiedy splotła ręce i pochyliła się w moją stronę. - Spotykam się z kimś - wyznałam z dumą. - Z kim? - zapytała, wytrzeszczając oczy. Wyczułam nutkę zazdrości. Claire, niech Bóg błogosławi jej dobre serce, była skuteczną i zdeterminowaną swatką lecz nigdy nie potrafiła znaleźć nikogo dla siebie. Uśmiechnęłam się tajemniczo, upiłam łyk wody i starłam kciukiem ślad szminki ze szklanki. - Z Marcusem - powiedziałam dumnie. - Z Marcusem? - zapytała oszołomiona. - Masz na myśli tego Marcusa? Przytaknęłam. - Naprawdę? - dopytywała się Claire. - Uhmm. Czy to nie szalone? Na chwilę na jej twarzy zagościł wyraz, którego nie potrafiłam jednoznacznie zinterpretować. Czy była to zazdrość, że po niedawnym rozstaniu tak szybko udało mi się znaleźć kogoś nowego? Czy Claire również dostrzegała ten niekonwencjonalny seksapil Marcusa? A może chodziło raczej o dezaprobatę? Na samą myśl o tym serce zamarło mi w piersi.

Rozpaczliwie potrzebowałam potwierdzenia, że Marcus zyska uznanie członkini manhattańskiej elity. Musiałam być z kimś, kogo wszyscy pragną. - Kiedy to się stało? - zapytała. - Och, niedawno... - odpowiedziałam wymijająco. - Ja... Chyba jestem trochę zaskoczona. - Wiem - powiedziałam, myśląc sobie, że byłaby mniej zaskoczona, gdyby nie spała tak głębokim snem w tamtą pamiętną lipcową noc w Hamptons. - Kto by pomyślał?... Ale Marcus naprawdę mi się podoba. - Naprawdę? - Tym razem byłam pewna, że na jej twarzy maluje się dezaprobata. - Dlaczego tak bardzo cię to dziwi? - Po prostu... Sama nie wiem. Po prostu nie sądziłam, że Marcus jest w twoim typie. - Chodzi ci o jego wygląd? - zapytałam. - O to, że prezentuję się lepiej niż on? - To też - powiedziała Claire, szukając taktownych słów. Poza tym sama nie wiem, chyba o całokształt. To nawet zabawny facet, ale nie zrozum mnie źle... - Zamilkła. - Nie uważasz, że jest seksowny? - naprowadzałam ją. - Moim zdaniem jest bardzo seksowny. Claire spojrzała na mnie zdumiona. Odpowiedź była jasna. Według niej Marcus nie był seksowny. Ani trochę. - No cóż, jestem innego zdania - oburzyłam się. - I to jest najważniejsze - powiedziała Claire, poufale klepiąc mnie po dłoni. - Właśnie - zgodziłam się, wiedząc, że to wcale nie jest najważniejsze. - Nie mogę uwierzyć, że nie dostrzegasz jego uroku. - Może rzeczywiście jest atrakcyjny - przyznała. - W jakiś... sama nie wiem... kumpelski sposób. - W każdym razie jest dobry w łóżku - próbowałam przekonać Claire (i siebie samą), że ten fakt wynagradza wszystkie inne niedoskonałości. Zanim wybiła piąta, zdążyłam odebrać co najmniej tuzin urodzinowych e-maili i telefonów oraz ugościć w gabinecie

mnóstwo rozradowanych współpracowników. Nadal nie nadchodziły życzenia od Rachel i Deksa. Istniała jeszcze jedna możliwość: może wysłali życzenia, liścik lub prezent do mieszkania, do którego nie zaglądałam od wielu dni. Zatem po wizycie u kosmetyczki pojechałam tam taksówką zakładając, że zastanę oczekiwane przeprosiny. Kilka minut później wyjęłam ze skrzynki korespondencję, otworzyłam drzwi i przejrzałam stertę listów. Przyszły kartki od niezawodnych nadawców: rodziców, brata Jeremy'ego, nadal we mnie zakochanego chłopaka z liceum o imieniu Blaine, babci i drugiej najlepszej przyjaciółki z rodzinnego miasteczka, Annalise. Na ostatniej kopercie nie było adresu zwrotnego. Musiała być od Rachel albo Deksa! Rozdarłam kopertę i w środku znalazłam kartkę przedstawiającą baraszkujące labradorki w białym wiklinowym koszu. Nad pieskami widniał napis: „Wszystkiego najlepszego!” ułożony z liter w rozmaitych odcieniach różu. Ogarnęła mnie rozpacz, kiedy pomyślałam, że nadawcą tych życzeń jest najprawdopodobniej moja ciotka Clarice, która nadal traktuje mnie jak dziesięciolatkę. Chyba że Rachel postanowiła nawiązać do wątku pod tytułem „Przyjaciółki od najmłodszych lat”. Powoli otworzyłam kartkę, lecz moja nadzieja zgasła w chwili, gdy zobaczyłam dziesięciodolarowy banknot i rozchwiany podpis ciotki Clarice, widniejący pod napisem: „W dniu urodzin - całego kosza prezentów!”. I tyle. Nie istniało inne wytłumaczenie. Rachel i Dex zbojkotowali moje trzydzieste urodziny - dzień, o którym rozmawialiśmy od co najmniej pięciu lat. Zaczęłam płakać, nie zważając na zabieg niwelujący worki pod oczami, który zafundowałam sobie u kosmetyczki wraz ze zwykłą maseczką. Zadzwoniłam do Marcusa, żeby usłyszeć kilka słów współczucia. - Gdzie jesteś? - zapytałam. - To moja tajemnica, którą niebawem poznasz - powiedział. W tle rozlegał się głośny uliczny hałas. Wyobraziłam sobie, jak idzie Piątą Aleją obładowany pakunkami. - Nie zadzwonili. Żadne z nich. Ani telefonu, ani e-maila, ani

kartki. Nic. Wiedział, kogo mam na myśli. - Ach, ci byli narzeczeni! Co za tupet! - zażartował. - To nie jest śmieszne! - powiedziałam. - Dasz wiarę? - Darcy, nie mówiłaś im przypadkiem, że nie chcesz z nimi rozmawiać? Że są dla ciebie... jak to ujęłaś? Martwi? Z uznaniem odnotowałam, że doskonale zapamiętał to sformułowanie. - Owszem, ale mogliby przynajmniej spróbować się zrehabilitować. Nawet się nie wysilili. Przecież mam trzydzieste urodziny! - Wiem, skarbie. Uczcimy je. Przynieś tu szybko swój kościsty tyłek. Miał rację. Mój tyłek nadal był kościsty. To spostrzeżenie odrobinę poprawiło mi humor. - Myślisz, że będę dziewczyną z piłką? - Co to takiego? - To dziewczyna, która podczas ciąży wygląda tak, jakby miała piłkę pod koszulką. No wiesz, nadal ma szczupłe ręce i nogi, i ładną twarz. A potem piłka wypada i voila, dziewczyna znowu jest idealna. - Jasne, że będziesz dziewczyną z piłką. A teraz przyjeżdżaj! Rozłączył się, zanim zdążyłam zapytać, dokąd wybieramy się na kolację i jak bardzo muszę się wystroić. Ostatecznie doszłam do wniosku, że nie można wystroić się za bardzo, więc wybrałam najseksowniejszą czarną sukienkę, najwyższe szpilki od Jimmy'ego Choo i zwiewną pelerynkę, po czym ułożyłam to wszystko na łóżku. Wzięłam prysznic, wyprostowałam włosy, nałożyłam makijaż na promienną twarz, decydując się na neutralne usta i dramatyczny, ciemny cień do powiek. - Ab-so-lut-nie wystrzałowa trzydziestka - powiedziałam do odbicia w lustrze, próbując nie zwracać uwagi na maleńkie kurze łapki wokół oczu. I nie przejmować się tym, że przestając być dwudziestokilkulatką zaczynam tracić dwie najważniejsze zalety: urodę i młodość. Wypełniło mnie obce uczucie zwątpienia we własną wartość, które czym prędzej odepchnęłam na bok i pochwyciwszy dychę od ciotki Clarice, którą zamierzałam wydać na taksówkę, ruszyłam w stronę

drzwi. Kwadrans później wkroczyłam uwodzicielskim krokiem do mieszkania Marcusa. - Świetnie wyglądasz. - Zagwizdał. - Dzięki - uśmiechnęłam się i zauważyłam, że ma na sobie stare brązowe sztruksy, zmechacony szary sweter i rozczłapane buty. Przypomniałam sobie pełne dezaprobaty spojrzenie Claire na wieść o moim związku z Marcusem. Być może jej niezadowolenie było po części spowodowane taką garderobą. Był niechlujem. Nie chodziło jednak o nieład w stylu couture: opadające dżinsy Dolce & Gabbana i modna koszulka na ramiączkach marki Hanes. To było zwykłe niechlujstwo. - Bez urazy, ale ty nie wyglądasz zbyt dobrze - powiedziałam, przypominając sobie słowa Rachel, która pewnego razu zauważyła, że kiedy rozpoczynam zdanie od „bez urazy”, przeważnie mówię coś, czego nie powinnam. - Nie obraziłem się - odpowiedział Marcus. - Proszę, przebierz się w coś bardziej eleganckiego. I pamiętaj: brąz generalnie nie pasuje do szarości... Chociaż Mattowi Lauerowi jakimś cudem udaje się to pogodzić. - Nie przebiorę się - oznajmił uparcie. - Daj spokój, Marcus. Nie mógłbyś przynajmniej włożyć spodni w kolorze khaki i jakiegoś swetra kupionego w ciągu ostatnich sześciu lat? - Idę w tym - nie ustąpił. Kłóciliśmy się przez chwilę, lecz w końcu dałam za wygraną. I tak nikt na niego nie spojrzy. Przynajmniej nie wtedy kiedy będzie w moim towarzystwie. Kiedy szliśmy w stronę drzwi, usłyszałam grzmot. Powiedziałam Marcusowi, żeby wziął parasol. - Nie mam parasola - odparł z niewytłumaczalną dumą. - Od lat radzę sobie bez niego. Powiedziałam, że naprawdę nie pojmuję, jak można nie mieć parasola. Jasne, ludzie ciągle je gubią: kiedy przestaje padać, zostawiają je w sklepach albo w taksówkach i przypominają sobie o nich dopiero podczas kolejnej ulewy. Ale jak można w ogóle nie mieć parasola? - Czym w takim razie mam się osłonić przed deszczem? -

zapytałam. - Weź to. - Podał mi plastikową reklamówkę z logo Duane Reade. - Szczyt elegancji - wyrywałam reklamówkę z jego rąk. Początek wieczoru nie należał do udanych. Potem było jeszcze gorzej: staliśmy na rogu, próbując złapać taksówkę, co podczas deszczu graniczy z cudem. Jeśli chodzi o życie na Manhattanie, nic nie frustruje mnie bardziej niż sytuacje, gdy trzeba tkwić na chodniku w strugach deszczu i na wysokich obcasach. Kiedy podzieliłam się tym spostrzeżeniem z Marcusem, zaproponował, żebyśmy pobiegli na metro. Rzuciłam mu wściekłe spojrzenie i powiedziałam, że nie mogę biegać na wysokich obcasach. Poza tym buty od Jimmy'ego Choo nie zostały stworzone do jeżdżenia metrem. Kiedy w końcu zatrzymała się jakaś taksówka, obcas uwiązł mi w kratce ściekowej i tak mocno się zaklinował, że musiałam wyjąć nogę z buta, pochylić się i pociągnąć. Gdy oglądałam podrapany obcas, wiatr wydarł mi reklamówkę i deszcz lunął mi prosto na czoło. Marcus parsknął śmiechem i powiedział: - Chyba jednak Jimmy Choo lepiej by wyszedł na przejażdżce metrem, co? Posłałam mu wściekłe spojrzenie, a on, nie zważając na mnie, wpakował się do taksówki i podał kierowcy adres. Nie skojarzyłam z nim żadnej restauracji, lecz życzyłam Marcusowi, aby wybór okazał się dobry i odpowiedni do okazji. Zakładałam, że chodziło o jakąś restaurację z przewodnika po modnych lokalach, o której zwyczajnie zapomniałam. Jednak kilka minut później odkryłam, że wyobrażenie Marcusa na temat kolacji z okazji trzydziestych urodzin koresponduje z moim wyobrażeniem o kolacji z okazji dwudziestych szóstych urodzin fundowanej przez faceta, który właśnie zbankrutował i/lub nie jest zbyt zainteresowany kontynuowaniem znajomości. Marcus wybrał kompletnie nieznaną restaurację w Village, do której nigdy nie pofatygowałabym się nawet zajrzeć. Nie muszę dodawać, że byłam tam jedyną osobą w butach od Jimmy'ego Choo. Poza

tym jedzenie było okropne. Czerstwy chleb z odzysku leżał na stoliku w czerwonym plastikowym koszyku z serwetką z woskowanego papieru, a po nim podano rozgotowany makaron. Jedyną przyczyną, dla której zdobyłam się na odwagę i zamówiłam deser, była chęć sprawdzenia, czy Marcus przynajmniej poprosi o świeczkę do ciasta lub wykona jakiś inny znaczący gest. Oczywiście moje tiramisu podano bez ozdób. Żadnych malin, żadnego szczególnego przygotowania. Kiedy dźgałam je widelczykiem, Marcus zapytał, czy chcę dostać prezent. - Jasne - powiedziałam, wzruszając ramionami. Wręczył mi pudełko od Tiffany'ego i przez chwilę byłam podekscytowana. Lecz podobnie jak w przypadku restauracji, Marcus dał ciała również na tym froncie. Dostałam srebrne kolczyki Elsy Peretti w kształcie fasolek. Nie były nawet z platyny ani z białego złota. Jasne, kupił je u Tiffany'ego, ale to masowa produkcja, gorsze oblicze marki. One również bardziej nadawały się na dwudzieste szóste urodziny. Ale nie na trzydzieste. Claire spisała się lepiej. Jej prezent miał przynajmniej kształt serca, a nie warzywa powodującego wzdęcia. Kiedy Marcus wypisywał czek, powstrzymałam się od uszczypliwego komentarza, na wypadek gdyby fasolowe kolczyki miały jedynie odwrócić moją uwagę przed wręczeniem diamentowego pierścionka ukrytego w kieszeni jego skórzanej kurtki. Zatem uprzejmie podziękowałam i wsunęłam je z powrotem do pudełeczka. - Nie włożysz ich? - zapytał Marcus. - Nie dzisiaj - odpowiedziałam. Nie zamierzałam się rozstawać z diamentowymi kolczykami, które, jak na ironię, dostałam od Deksa na dwudzieste szóste urodziny. Po kolacji poszliśmy na drinka do Płazy (mój pomysł), a potem wróciliśmy do jego mieszkania i uprawialiśmy seks (pomysł Marcusa). Po raz pierwszy nie miałam orgazmu. Nawet maleńkiego przedsmaku. Na domiar złego Marcus najwyraźniej niczego nie zauważył, nawet kiedy zmarszczyłam brwi i westchnęłam, idealnie odgrywając niezaspokojoną

kobietę. Zamiast tego jego oddech zrobił się głęboki i miarowy. Zasypiał. Dzień moich urodzin zaczynał się i kończył w tak samo frustrującej atmosferze. - Cóż, to chyba oznacza, że nie będzie żadnego pierścionka zaręczynowego - powiedziałam głośno. Nie odpowiedział, więc pozwoliłam sobie na następną kąśliwą uwagę, mówiąc coś o zamianie siekierki na kijek. Marcus usiadł, westchnął i zapytał: - O co ci znowu chodzi, Darcy? Niczego więcej nie było mi trzeba. Zanosiło się na wielką kłótnię. Zarzuciłam mu brak wrażliwości. Powiedział, że jestem zbyt wymagająca. Nazwałam go podłym, a on mnie rozpieszczoną. Oznajmiłam, że fasolowe kolczyki są nie do przyjęcia. Zapewnił mnie, że chętnie je zwróci. A potem chyba powiedziałam, że wolałabym nadal być z Deksem. I że raczej nie powinniśmy brać ślubu. Skwitował to milczeniem. Posłał mi tylko chłodne spojrzenie. Nie takiej reakcji się spodziewałam. Pomyślałam o tym, co zawsze powtarzała Rachel: „Przeciwieństwem miłości nie jest nienawiść, lecz obojętność”. Na twarzy Marcusa malowała się wyłącznie obojętność. - Chcesz, żebym zostawiła cię w spokoju! - krzyknęłam. Odwróciłam się od niego i cicho zapłakałam w poduszkę. Po dłuższej chwili Marcus się ugiął i objął mnie ramieniem. - Przestańmy się kłócić, Darce. Przepraszam. - Ton jego głosu był mało przekonujący, ale przynajmniej przeprosił. Wyznałam, że jest mi przykro z powodu wszystkich podłych słów, jakie przed chwilą padły z moich ust, zwłaszcza tych o Deksie. Zapewniłam Marcusa, że go kocham. On również powiedział, że mnie kocha, zaledwie po raz drugi w ciągu tych wszystkich tygodni. Jednak kiedy ponownie zapadał w sen, nadal obejmując mnie ramieniem, wiedziałam, że coś jest między nami nie tak. Poza tym chyba do mnie dotarło, że taka sytuacja towarzyszy nam od samego początku. Jasne, pod tamtym drzewem we wschodnim Hamptons połączyła nas namiętność. Potem też przeżyliśmy kilka miłych chwil, ale cóż więcej nas łączyło? Upomniałam się w myślach, podkreślając,

że Marcus jest ojcem mojego dziecka, i przysięgłam, że postaram się naprawić wszystko między nami. Próbowałam wymyślić imiona dla naszej córeczki. Annabel Francesca, Lydia Brooke, Sabrina Rose, Paloma Grace. Wyobraziłam sobie nasze wspólne życie, kolejne strony rodzinnego albumu: różowe zdjęcia na kremowych płóciennych kartach. Jednak w ostatnich sekundach przed zaśnięciem, w tym na wpół nieświadomym stanie, kiedy myśli kształtują sen, przypomniałam sobie pełne dezaprobaty spojrzenie Claire i moje poczucie niezadowolenia. Potem sięgnęłam jeszcze głębiej w przeszłość. Skupiłam się na Deksie i Rachel oraz na tym, co bezpowrotnie straciłam.

ROZDZIAŁ 13 W następnych tygodniach moje relacje z Marcusem pogarszały się. Nawet seks - podstawa naszego związku zaczynał przypominać rutynę. Próbowałam sobie tłumaczyć, że to tylko wina stresu związanego z życiowymi zmianami, które zbliżały się w szalonym tempie: musieliśmy poszukać mieszkania, zaplanować ślub i przygotować się na narodziny dziecka. Kiedy zapytałam Marcusa, dlaczego, jego zdaniem, tak często się kłócimy, zrzucił całą winę na moją „fiksację” na punkcie Rachel i Deksa. Powiedział, że męczą go te ciągłe pytania, uważa za chore poświęcanie takiej ilości czasu na spekulacje na temat ich aktualnych działań, i dodał, że zamiast tego powinnam się skupić na własnym życiu. Przysięgłam, że nie będę o nich tak często rozmawiać, wierząc, że po upływie kilku tygodni ich losy przestaną mnie obchodzić. Obawiałam się jednak, że nie będzie to aż takie proste, że pomimo moich starań o poprawę relacji z Marcusem jesteśmy o krok od rozstania. Bardziej niż żal z powodu naszego nieudanego związku gnębiły mnie wyrzuty sumienia związane z dzieckiem. Sprawiałam wrażenie bardzo zdecydowanej, lecz w głębi duszy nie byłam pewna, czy naprawdę go chcę. Już jako nastolatka wiedziałam, że podstawą mojego „ja” są: szczupła sylwetka, uroda, dobra zabawa i beztroskie życie. Dziecko stanowiło zagrożenie dla wszystkich tych atutów. Nie wiedziałam, kim się stanę. A już na pewno nie czułam się niczyją matką. W czasie tych przełomowych tygodni mama dzwoniła do mnie co kilka godzin, żeby głosem wypełnionym żalem i niepokojem zapytać, jak się czuję. Dla niej życie bez mężczyzny było gorsze niż śmierć, więc w końcu ukróciłam jej męki i powiedziałam, że mam nowego chłopaka. Byłam w mieszkaniu Marcusa i rozmawiałam przez telefon, podczas gdy on jadł kawałek pizzy. Ja odpuściłam sobie kolację, ponieważ wcześniej zdążyłam przekroczyć dzienną

dawkę węglowodanów i tłuszczów. Kiedy przekazałam mamie dobrą nowinę, powiedziała: - Szybko sobie poradziłaś. - W jej głosie nie wyczułam nawet cienia dezaprobaty. Jedynie dumę, że znowu jestem w swoim żywiole. - Jak ma na imię? - Marcus - odpowiedziałam z nadzieją, że nie przypomni sobie drużby o identycznym imieniu. Chciałam odpowiednio ją przygotować na tę część historii. Oczywiście nie zamierzałam od razu wyskakiwać z wiadomością o dziecku. - Jest czarny? To imię kojarzy mi się z czarnym. - Nie. Jest biały - zaprzeczyłam. - To zdrobnienie od Marka? - Nie. Ma na imię Marcus - odpowiedziałam, spoglądając na niego z uśmiechem. - Marcus jak? - Marcus Peter Lawson - powiedziałam z dumą. - Podoba mi się to pełne nazwisko. Bardzo. Nigdy nie przepadałam za imieniem Dexter. A ty? - Niespecjalnie - zgodziłam się, chociaż tak naprawdę uwielbiałam imię Dex. Miało swój styl. Tak jak imię Marcus. - Jak wygląda? Opowiedz mi o nim. Gdzie się poznaliście? - Może sama zechcesz go poznać, mamo? Przyjedziemy do domu w najbliższy weekend. Dzisiaj kupiłam bilety. Głowa Marcusa gwałtownie się uniosła i spojrzał na mnie z zaskoczeniem. Jeszcze o niczym nie wiedział. Jakoś nie było okazji, żeby powiedzieć mu o naszej weekendowej podróży. - Fantastyczna wiadomość! - krzyknęła mama. Usłyszałam głos ojca, który pytał, czy pogodziłam się z Deksem. Matka zakryła słuchawkę dłonią, ale i tak słyszałam, jak mówi: - Nie, Hugh. Darcy ma nowego chłopaka. Marcus gorączkowo coś szeptał. Uniosłam dłoń i uciszyłam go. Wykonał ruch naśladujący uderzenie piłki golfowej i mruknął, że ma już plany na weekend. Pokręciłam głową i odpowiedziałam, bezgłośnie poruszając ustami: - Odwołaj je. - W takim razie choć trochę mnie przygotuj - powiedziała

mama. - Jak wygląda? - Jest przystojny - zaczęłam. - Na pewno bardzo wam się spodoba. Zresztą siedzi teraz przy mnie, więc muszę już kończyć. - Och! Pozwól mi się z nim przywitać - domagała się. - Nie, mamo. Niedługo go poznasz! - Nie mogę się doczekać - nalegała. - Polubisz go bardziej niż Deksa - zapewniłam, puszczając Marcusowi oczko. - Jestem tego pewna. - Deksa? - Mama zachichotała. - Jakiego Deksa? Kiedy odkładałam słuchawkę, na mojej twarzy widniał uśmiech. - Co to za pomysł? - zapytał wzburzony Marcus. - Zapomniałam ci powiedzieć - oznajmiłam beztrosko. Zarezerwowałam dla nas bilety do Indiany. Wrzucił kawałek pizzy z powrotem do zatłuszczonego pudełka i powiedział: - W ten weekend nie wybieram się do Indiany. - Pytałam, czy masz jakieś plany, pamiętasz? Powiedziałeś, że nie. - Pytałaś o piątkowy i sobotni wieczór. Gram w golfa w niedzielę po południu. - Z kim? Z Deksem? - Wiesz, mam w tym mieście jeszcze innych przyjaciół. Marcus przewrócił oczami. Bardzo niewielu, pomyślałam. Kolejny problem w naszym związku. Kiedy byłam z Deksem, mieliśmy całą paczkę przyjaciół, zawsze spędzaliśmy wolny czas w towarzystwie dużej grupy ludzi. Natomiast z Marcusem ciągle byliśmy sami, a w dodatku najczęściej siedzieliśmy w jego mieszkaniu. Wiedziałam, że sama muszę zorganizować naszą inauguracyjną imprezę, ale nie byłam jeszcze gotowa na pokazanie nowego chłopaka mojemu wymagającemu towarzystwu. Przede wszystkim musiałam go zaopatrzyć w jakieś nowe ubrania. Marcus ciągnął dalej: - Darcy, nie możesz tak po prostu rezerwować biletów, nie pytając mnie o zdanie. To niezbyt uprzejme. - Daj spokój, Marcus. To naprawdę ważne. Po prostu przyjmij

zagrywkę - użyłam jednego z jego sportowych powiedzonek. Pokręcił głową. Uśmiechnęłam się i dodałam słodziutkim głosem: - Musisz poznać swoją przyszłą rodzinę. Trzeba zacząć działać. Westchnął zrezygnowany i powiedział: - W przyszłości nie planuj dla mnie żadnych głupich wyjazdów bez pytania. Tym razem zrobię wyjątek. Jakbyś miał jakieś inne wyjście, pomyślałam. Po raz pierwszy w długiej historii chodzenia na randki miałam wrażenie, że rodzice naprawdę chcą polubić mojego nowego chłopaka. W przeszłości zawsze nastawiali się raczej na ocenianie i krytykę. Ojciec wcielał się w rolę salonowego śledczego, zagorzałego zwolennika wczesnych powrotów do domu i strażnika mojej cnoty. Chociaż z pewnością kierowały nim jakieś obronne instynkty, zawsze miałam wrażenie, że robi to przede wszystkim na pokaz. Wiedziałam, że mama uwielbia te ceremonie. - Widziałaś, jaki tata wzbudził respekt u Blaine'a? - pytała nazajutrz po moim powrocie z randki. Chyba przypominały jej się własne młodzieńcze lata, kiedy była najbardziej rozrywaną dziewczyną w sennym miasteczku na Środkowym Zachodzie i dziadek musiał przeganiać jej wielbicieli. Tata krytykował otwarcie, a mama w rozmowie z moimi chłopakami była słodka jak miód, lecz gdy tylko znikali za drzwiami, sypały się bezlitosne komentarze. Miała wysokie wymagania. Mówiąc konkretnie, każdy z moich chłopaków musiał dorównywać mi urodą. W dodatku miał być przystojny w klasycznym sensie. Niestandardowi przystojniacy odpadali. Poza tym oczekiwała inteligencji, choć ostatecznie braki w tym zakresie mogła złagodzić duża ilość pieniędzy. Mój chłopak obowiązkowo musiał wykazywać pewną biegłość w okazywaniu dobrych manier. Nazywałam to „cechą pokazową” albo „czynnikiem imponowania sąsiadom”. Dex miał tego mnóstwo. W każdej kategorii zdobywał maksymalną liczbę punktów. Z kolei Marcus daleki był od ideału, lecz sprzyjało mu to, że moi rodzice bardzo chcieli go polubić. Cóż innego im pozostawało? Skazanie trzydziestoletniej córki na samotność?

Wiedziałam, że już na samą myśl o tym dostają dreszczy. Cóż, z pewnością gnębiło to moją matkę, a w konsekwencji nastrój grozy udzielał się również ojcu. Mama była bardzo szczęśliwa z powodu mojej wspaniałej pracy i wysokich zarobków, lecz wyraźnie czułam, że oczekuje ode mnie przede wszystkim wyjścia za mąż, urodzenia dzieci i życia w luksusie. Nie chciała słuchać żadnych argumentów przemawiających przeciwko takiemu planowi. Praca mogła dawać satysfakcję, ale na pewno nie tak wielką jak masaż w Bliss, zakupy w Bendelu i lancz w Bolo. Zatem w piątek polecieliśmy z Marcusem na wielkie spotkanie. Ojciec, cały w skowronkach, czekał na nas przy taśmie z bagażem. Do taty idealnie pasuje określenie „wymuskany”. Burza ciemnych włosów zawsze starannie uczesanych, koszulki polo, swetry i wyprasowane spodnie koloru khaki, mokasyny z frędzelkami. Oślepiająco białe zęby godne najlepszego dentysty w mieście. - Tatuś! - pisnęłam, kiedy podeszliśmy bliżej. - Cześć, maleńka - powiedział, szeroko rozpościerając ramiona, żeby mnie uściskać. Wciągnęłam zapach jego płynu po goleniu i poczułam, że tuż przed wyjazdem wziął prysznic. - Wspaniale cię widzieć - odpowiedziałam głosikiem małej „córeczki tatusia”. - Ciebie też, pączusiu. Nie potrafiliśmy rozmawiać w inny sposób. Kiedy przez dłuższą chwilę byliśmy sam na sam, zapadała cisza i czuliśmy skrępowanie. Ale na zewnątrz, wśród ludzi, odgrywaliśmy wyjątkowo tradycyjne role, w których obydwoje czuliśmy się bezpiecznie. Chyba w ogóle nie dostrzegłabym specyfiki naszych relacji, gdyby nie obserwacje zachowań Rachel i jej ojca. Rozmawiali ze sobą jak prawdziwi przyjaciele, jak równy z równym. Odsunęłam się od taty i spojrzałam na Marcusa, który przestępował z nogi na nogę i zdawał się przeżywać prawdziwe katusze. - Tatusiu, to jest Marcus. Tata wyprostował się, podszedł do Marcusa i powitał go

serdecznym uściskiem dłoni. - Witaj, Marcus. Jestem Hugh Rhone. Witaj w Indianapolis. Miło mi cię poznać - powiedział tubalnym, radosnym głosem, którym przemawiał do klientów w gabinecie dentystycznym. Marcus kiwnął głową i wymamrotał, że jemu też jest miło. Posłałam mu karcące spojrzenie, otwierając szeroko oczy, jakbym chciała zapytać: Nie stać cię na nic lepszego? Czyżby zignorował wykład, jaki wygłosiłam podczas lotu, kiedy nieustannie powtarzałam, że dla rodziców najważniejszy jest wizerunek? „Pierwsze wrażenie to ostatnie wrażenie”. Tak brzmiało jedno z ulubionych powiedzonek mojego ojca. Marcus doskonale o tym wiedział. Czekałam, aż powie coś jeszcze, lecz zamiast tego odwrócił się w kierunku taśmy z bagażem. - To twoja torba? - zapytał. - Tak - potwierdziłam, dostrzegając walizkę marki Louis Vuitton. - Ściągnij ją proszę. Marcus pochylił się i podniósł walizkę. - Jeeeju - mruknął pod nosem. Był to jego czwarty komentarz związany z ciężarem mojego bagażu od chwili wyjazdu z Nowego Jorku. - O, Marcus, pomogę ci - powiedział tata, sięgając po walizkę. - Skoro pan nalega. - Marcus wzruszył ramionami i bez wahania ją oddał. Skrzywiłam się, pragnąc, aby choć raz zaprotestował. - Tak to jest, tato. Marcus ma tylko bagaż podręczny powiedziałam, zerkając na paskudną torbę w groszki z postrzępionym paskiem i jakimś nieznanym internetowym logo na boku. Zauważyłam, że ojciec również się jej przygląda. - W porząsiu. Ruszamy - zagrzmiał ojciec, energicznie zacierając ręce. Kiedy znaleźliśmy jego bmw na parkingu, powiedział nam o mandacie za przekroczenie prędkości, który dostał w drodze na lotnisko. - Jechałem tylko siedem kilometrów na godzinę za szybko. - Jesteś pewny, że tylko siedem, tato? - zapytałam. - Przysięgam. Najwyżej siedem. Gliniarze z tego miasteczka są naprawdę bezwzględni, Marcus.

- To samo mówiłam, kiedy chodziłam do liceum! przypomniałam, dając mu kuksańca w ramię. - Ode mnie nie chciałeś słyszeć takich wymówek. - Mandat za picie wódki na parkingu przed Burger Kingiem w wieku szesnastu lat? Czegoś takiego raczej nie mogę uznać za nadgorliwość policji. - Tata zachichotał. - Marcus, mógłbym ci dużo opowiedzieć o naszej Darcy. Nasza Darcy. To był wielki gest. W połączeniu z radosnym nastrojem, którego nie popsuł nawet mandat, stanowił kolejny dowód na to, że tata bardzo pragnie polubić mojego nowego chłopaka. - Wyobrażam sobie - powiedział Marcus z tylnego siedzenia obojętnym, znudzonym tonem. Nie dostrzegał sygnałów, które wysyłał mu tata, czy może po prostu nie chciał się włączyć do tej radosnej pogawędki? Zerknęłam na niego, ale oblicze Marcusa spowijał cień i nie mogłam odczytać wyrazu jego twarzy. Przez resztę drogi do domu w zasadzie milczał, pomimo rozpaczliwych wysiłków ze strony mojego ojca. Kiedy wjechaliśmy w naszą uliczkę, pokazałam Marcusowi dom Rachel. W odpowiedzi tylko coś mruknął i pokiwał głową. - Czy państwo White wyjechali? - zapytałam ojca, zauważywszy, że wszystkie światła w ich domu są pogaszone. Wyciągnął rękę i poklepał mnie po kolanie, a palcem drugiej dłoni wcisnął guzik otwierający drzwi do garażu. - Nie. Chyba są w domu. - Może dowiedzieli się, że przyjeżdżam, i nie potrafili spojrzeć mi w twarz - zastanowiłam się. - Pamiętaj, że to nie ich wina - odpowiedział tata. - To wina Rachel. - Wiem - przyznałam. - Ale to oni wychowali zdrajczynię. Tata skrzywił się, jak gdyby chciał powiedzieć: „Słuszna uwaga”. - Myślisz, że mama będzie miała coś przeciwko temu, żebyśmy weszli tylnymi drzwiami? - zapytał. Mama uważa, że goście zawsze powinni wchodzić od frontu. Chociaż Marcus pewnie i tak nie zauważy różnicy.

I rzeczywiście, mama zajrzała do garażu i szepnęła, jak gdyby reszta z nas była głucha: - Hugh, frontowymi drzwiami. - Dzieci mają bagaż - wyjaśnił. Mama wysiliła się na uśmiech i powiedziała energicznym głosem zarezerwowanym dla spotkań towarzyskich: - W takim razie wchodźcie! Wchodźcie! - Jak zawsze miała pełny makijaż. Nakładała tę „drugą twarz” nawet przed wyjściem do sklepu. Wpięła we włosy inkrustowaną spinkę, którą kupiłam dla niej w Barneys. Od stóp do głów odziana była w ubrania barwy kości słoniowej. Wyglądała pięknie i byłam dumna, że Marcus może ją zobaczyć. Jeśli wyznawał zasadę, że każda córka upodabnia się z wiekiem do matki, miał powody do zadowolenia. Marcus i tata zajęli się bagażem, lawirując pomiędzy samochodem a kosiarką do trawy, a mama wypominała ojcu, że wjechał na lewą stronę garażu. - Dee, samochód stoi dokładnie pośrodku - powiedział. Do jego tonu zakradło się oburzenie. Rodzice nieustannie się sprzeczali, z każdym mijającym rokiem coraz częściej, ale wiedziałam, że jeszcze długo ze sobą wytrzymają. Może nie z miłości, lecz dlatego że obydwoje uwielbiali wizerunek swojego idealnego domu: dobrej, nieskazitelnej rodziny. - Zaparkowałem dokładnie pośrodku - powtórzył. Mama powstrzymała się od riposty i szeroko otworzyła przed nami drzwi. Kiedy mnie ucałowała, mój nos wypełnił się większą niż zwykle dawką Chanel numer 5. Potem odwróciła się do Marcusa, ułożyła dłonie na jego policzkach i powitała go mocnym całusem, który ledwie ominął jego usta. - Marcus! Witaj! Jak miło cię poznać. - Mnie również miło panią poznać - mruknął w odpowiedzi Marcus. Moja mama nie znosi mruków. Po cichu liczyłam na to, że wstyd związany z witaniem gościa pomiędzy mrocznym garażem a pralnią odwróci jej uwagę od kiepskiej dykcji mojego chłopaka. Szybko skierowała nas do kuchni. Na blacie czekała pasta serowa, oliwki i jej słynne krewetkowe ptysie. Nagle zza rogu wyskoczyli mój brat i jego dziewczyna Lauren,

przywodząc na myśl dwa rozentuzjazmowane pieski. Zawsze byli w dobrym humorze. Kiedyś mój ojciec powiedział, że znają tylko dwa tryby funkcjonowania: rozradowanie i sen. I rzeczywiście. Po przywitaniu się Lauren nie zwlekała ani chwili i od razu zaczęła odpowiadać o jednym z naszych sąsiadów. Znałam Lauren od dziecka. Mieszkała na tej samej ulicy i dawniej Rachel czasami się nią opiekowała. Wiedziałam, że należy do tych osób, które potrafią zdominować rozmowę opowieścią o byle czym, w sposób właściwy staruszce w kościele, a nie dwudziestopięciolatce. Mogła mówić o pogodzie, wielkiej wyprzedaży w JoAnn Fabrics albo o zwycięzcy ostatnich zawodów w bingo w Good Haven, domu opieki, w którym pracowała. Kiedy Lauren skończyła opowiadać, ojciec zaproponował Marcusowi drinka. - Z chęcią napiłbym się piwa - powiedział. - Przynieś Marcusowi schłodzoną szklankę, Hugh - poleciła mama, gdy tata otworzył butelkę budweisera. - Dzięki, ale nie potrzebuję szklanki - powiedział Marcus, biorąc od taty butelkę. Kiedy szliśmy za mamą do salonu, posłałam mu wymowne spojrzenie, dając do zrozumienia, że powinien wziąć tę szklankę. Lauren usiadła na kanapie obok mojego brata i kurczowo ścisnęła jego ramię. Mój brat też jest trochę niechlujny, ale kiedy przyjrzałam się bluzie jego dziewczyny z logo Good Haven, jej spranym i poszarpanym dżinsom, tenisówkom włożonym bez skarpetek (styl, którego nie trawiłam nawet w liceum, kiedy przez jakiś czas mógł uchodzić za dopuszczalny), po raz setny doszłam do wniosku, że Jeremy mógł trafić lepiej. Usiedliśmy z Marcusem na kanapie naprzeciwko, a rodzice zajęli dwa fotele. - A zatem - zaczęła mama, krzyżując nogi. Domyśliłam się, że za chwilę przystąpi do przepytywania Marcusa. Byłam zdenerwowana, lecz jednocześnie podekscytowana. Miałam nadzieję, że stanie na wysokości zadania i nie przyniesie mi wstydu. Jednak zamiast skupić się na Marcusie, mama oznajmiła: - Lauren i Jeremy chcą wam coś powiedzieć!

Lauren zachichotała i zamaszystym gestem wyciągnęła lewą dłoń, pokazując coś, co z mojego miejsca na kanapie wyglądało na diamentowy pierścionek osadzony w białym złocie albo platynie. - Niespodzianka! Spojrzałam na brata. Byłam kompletnie zaskoczona. Dziwiłam się, że nie jest to jakiś gorszy kamień w zwykłym złocie. - Zamierzamy wziąć ślub - potwierdził Jeremy. Zanim zdążyłam się odezwać, wtrącił się Marcus: - Gratulacje. - Uniósł piwo. - Dzięki, stary. - Jeremy odwzajemnił ten gest, podnosząc puszkę z colą. Jeremy nie powinien mówić „stary”. Nie może się pozbyć tego nawyku. Luzackie określenia brzmią w jego ustach komicznie. - Gratuluję - powiedziałam, lecz mój głos zabrzmiał piskliwie, nienaturalnie. Wstałam, żeby obejrzeć pierścionek, i szybko doszłam do wniosku, że choć diament miał przyzwoitą wielkość, to jednak był lekko żółtawy. Zaliczyłam go do gorszych kategorii kolorystycznych. - Bardzo ładny - przyznałam, kładąc dłoń Lauren na kolano mojego brata. Mama zaczęła trajkotać o majowym ślubie i weselu w ośrodku rekreacyjno-sportowym. Powiedziałam, że bardzo się z tego cieszę, i rozciągnęłam usta w sztucznym uśmiechu, próbując stłumić ukłucie zazdrości. Zastanawiałam się, jak mogę być zazdrosna o mojego głupkowatego młodszego brata i tę dziewczynę z krzywą grzywką i grubymi udami wciśniętymi w wyblakłe dżinsy. A jednak czułam zazdrość. Niepokoił mnie entuzjazm mamy. Niepokoiło mnie, że Lauren zajęła miejsce przyszłej panny młodej, skupiając na sobie całe zainteresowanie pani Rhone. A najbardziej denerwowało mnie to, że ich wiosenny ślub odwróci uwagę ode mnie i mojego dziecka. - Mogę już ją zapytać? - Lauren niecierpliwie spojrzała na Jeremy'ego. - Jasne - rozpromienił się Jeremy.

- O co chcesz mnie zapytać? - Chcemy, żebyś była druhną - zaszczebiotała Lauren. Zawsze traktowałam cię jak starszą siostrę. - Spojrzała na Marcusa i wyjaśniła: - Kiedyś Darcy się mną opiekowała. - Nigdy się tobą nie opiekowałam. To Rachel odpowiedziałam. - No tak - bąknęła Lauren i jej uśmiech odrobinę zbladł. Na wspomnienie Rachel w pokoju zapanowała ponura atmosfera. Spodobał mi się ten efekt, przypominał wszystkim o moim cierpieniu. Okazał się jednak krótkotrwały. Uśmiech Lauren szybko powrócił w całej okazałości. - Ale ty zawsze jej pomagałaś. Byłaś taka zabawna. - Dzięki - powiedziałam. - Pracuję nad tym. - No więc zgodzisz się? - Na co? - zapytałam, udając dezorientację. - Będziesz moją druhną? - Ach. Jasne. No pewnie. Lauren klasnęła w dłonie i pisnęła: - Cudnie! Poza tym musisz mi pomóc. Potrzebuję twojej pomocy. Pomyślałam, że mogłaby to powiedzieć jeszcze raz. I rzeczywiście powtórzyła: - Potrzebuję twojej pomocy, bo doskonale znasz się na tych sprawach. - Dlaczego? Bo po prawie rocznym planowaniu własnego ślubu zostałam w tym ekspertem? - Kolejne przypomnienie mojego bólu. Lauren skrzywiła się, lecz szybko jej przeszło. - Nie. Nie o to chodzi. Po prostu masz doskonały gust. Ponownie zwróciła się do Marcusa: - Niesamowity gust. Nikt nie ma takiego gustu jak Darcy. Tu miała rację. Marcus pokiwał głową i pociągnął kolejny łyk piwa. - Zatem potrzebuję twojej pomocy - powtarzała podekscytowana Lauren. Dobra. Zacznijmy od tych dżinsów. I tenisówek. I grzywki. Spojrzałam na mamę z nadzieją, że myśli o tym samym. Zazwyczaj była bardzo skora do krytykowania Lauren. Ostatnio komentowała sposób, w jaki nakłada róż: dwa kółka, które zupełnie mijają się z kośćmi policzkowymi. I wcale

nie chcę przez to powiedzieć, że kości policzkowe Lauren mogły jej dawać powód do dumy. Z pewnością nie wnosiła do rodziny najlepszych genów. Najwidoczniej mama nie była jednak w swoim typowym krytykanckim nastroju. Zahipnotyzowała ją wizja kolejnego ślubu, który będzie trzeba zorganizować. Patrzyła na Jeremy'ego i Lauren z czystym uwielbieniem. - Lauren nie mogła się doczekać i chciała do ciebie zadzwonić, ale razem z Jeremym przekonaliśmy ją, że będzie lepiej, jeśli powie ci to podczas bezpośredniej rozmowy. - Bardzo się cieszę - rzuciłam beznamiętnie. - Miałaś rację, mamo - powiedziała Lauren. Mamo? Czy ja dobrze słyszałam? Spojrzałam na Lauren. - Nazywasz ją już mamą? - Niedługo zacznie rościć pretensje do jej biżuterii i porcelany. Lauren zachichotała i okazując przyprawiającą o mdłości czułość, przycisnęła dłoń Jeremy'ego do swojego policzka. Przypominało to kiepską reklamę Kodaka, która ma na celu wyciśnięcie łez odbiorcy. - Tak. Już od dawna traktowałam ją jak mamę, ale teraz czuję, że naprawdę mogę tak mówić. - Rozumiem - powiedziałam z nadzieją że zostanie to odebrane jako skrajna dezaprobata. Następnie zerknęłam na Marcusa, który właśnie kończył piwo. - Chcesz jeszcze jedno? - zapytałam, kierując się do kuchni. - Jasne - odpowiedział. - To chodź ze mną. - Posłałam mu znaczące spojrzenie. Marcus poszedł za mną do kuchni, gdzie nareszcie mogłam wyrazić wściekłość na całą rodzinę. - Jak oni mogą ględzić o ślubie po tym, przez co niedawno przeszłam? Widziałeś, jacy są gruboskórni? Chciałam im oznajmić, że my też bierzemy ślub. Ale teraz po prostu nie wypada. Trochę dlatego że nawet nie mam pierścionka powiedziałam. Nie powinnam była zwalać całej winy na Marcusa, jednak nie potrafiłam się powstrzymać. Kiedy ogarnia mnie przygnębienie, instynktownie obwiniam innych ludzi. Marcus tylko na mnie spojrzał i zapytał:

- Dostanę to piwo? Otworzyłam lodówkę z taką siłą że butelka ketchupu Heinza wypadła z bocznej półki i upadła na podłogę. - Wszystko w porządku? - zawołała mama z salonu. - Oczywiście! - odkrzyknęłam, a Marcus odstawił ketchup na miejsce i sięgnął po następne piwo. Wzięłam głęboki oddech i wróciliśmy do salonu, gdzie mama i Lauren omawiały listę gości. - Dwieście osób będzie w sam raz - stwierdziła Lauren. - Niedługo się przekonasz, że to absolutne minimum. Lista gości szybko się rozrasta. Jeśli twoi rodzice zaproszą dwadzieścia par i my też zaprosimy dwadzieścia par, już będziemy mieli osiemdziesięciu gości - tłumaczyła moja matka. - To prawda - zgodziła się Lauren. - A chciałabym jeszcze zaprosić mnóstwo ludzi z domu spokojnej starości Good Haven. - To powinno obniżyć wydatki na alkohol - zażartował Marcus. Lauren pokręciła głową i zaszczebiotała: - Zdziwiłbyś się, gdybyś zobaczył, ile potrafią wypić. Na bożonarodzeniowym przyjęciu zawsze upijają się do nieprzytomności. - Zanosi się na wspaniałą zabawę - skomentowałam. - A czy oni kiedykolwiek... no wiesz... bzykają się? - dociekał Marcus. Jego pierwszy znaczący wkład w dyskusję dotyczył geriatrycznego seksu. Uroczo. Lauren zachichotała i zaczęła opowiadać o Walterze i Myrtle oraz o ich niedawnych schadzkach w pokoju Myrtle. Kiedy wyczerpała repertuar romansów w domu starców, mama w końcu zwróciła się do mojego chłopaka, mówiąc: - Marcus, opowiedz nam coś o sobie. - Co chcielibyście wiedzieć? - zapytał. Dex zadałby to samo pytanie, lecz zupełnie innym tonem. - Cokolwiek. Wszystko. Chcemy cię poznać. - No cóż. Jestem z Montany. Studiowałem w Georgetown. Teraz mam bezsensowną pracę w marketingu. I tyle. - Marketing? Interesujące. - Mama uniosła brwi i ponownie

skrzyżowała stopy. - Niezupełnie - nie zgodził się Marcus. - Ale jakoś starcza na opłacenie rachunków. Ledwo, ledwo. - Nigdy nie byłem w Montanie - wtrącił Jeremy. - Ja też nie - dodała Lauren. - A czy kiedykolwiek wyjechaliście poza granice stanu? mruknęłam pod nosem. I zanim Lauren zdążyła opowiedzieć nam o zaliczonej w dzieciństwie wycieczce do Wielkiego Kanionu, zapytałam: - Co jest na kolację? - Lazanie. Przygotowałyśmy ją razem z mamą - powiedziała Lauren. - Razem z mamą tak? Lauren nie dawała za wygraną. - Właśnie! A ty będziesz moją siostrą! Tą której nigdy nie miałam. To takie cudowne! - Uhmm - mruknęłam. - A ty, Marcus? Masz jakieś rodzeństwo? - zapytała mama. - Tak - powiedział. - Brata. - Starszego czy młodszego? - Starszego o cztery lata. - Jak miło. Marcus odpowiedział jej sztucznym uśmiechem i pociągnął kolejny łyk piwa. Nagle przypomniałam sobie, jak bardzo chciałam go pocałować w wieczór urodzin Rachel, kiedy patrzyłam, jak siedzi przy barze i pije piwo. Gdzie się podziały tamte uczucia? Na szczęście pogawędka w salonie szybko dobiegła końca i wszyscy sześcioro poszliśmy do eleganckiej jadalni mojej mamy. Kredens z porcelaną był wypolerowany na wysoki połysk i wypełniony ekskluzywną zastawą i kryształami. - Siadajcie. Marcus, możesz zająć to miejsce - powiedziała mama, wskazując dawne krzesło Dextera. Na chwilę na jej twarzy zagościł tęskny wyraz. Brakowało jej Deksa. Potem dostrzegłam jeszcze coś: determinację. Jednak mimo naszych wysiłków kolacja była istną męczarnią. Ze strony rodziców padały sztywne pytania, a Marcus udzielał zdawkowych odpowiedzi i cały czas żłopał piwo. Potem rzucił komentarz, który przejdzie do historii.

Zaczęło się od Jeremy'ego i jego opowieści o jednym z pacjentów, który właśnie odszedł od żony do znacznie młodszej kobiety - była studentką i dzieliło ich trzydzieści jeden lat. - Co za wstyd - cmoknęła z dezaprobatą Lauren. - To wstrząsające - dodała moja matka. Nawet ojciec, którego czasami podejrzewałam o pewne grzeszki, pokręcił głową z widocznym niesmakiem. Jednak z jakiegoś powodu Marcus nie mógł po prostu się przyłączyć i również okazać dezaprobaty. Albo przynajmniej zamilknąć, co do tamtej pory wychodziło mu znakomicie. Dla odmiany postanowił otworzyć usta: - Trzydzieści jeden lat? W takim razie moja druga żona jeszcze się nawet nie urodziła. Ojciec i Jeremy wymienili spojrzenia, identycznie unosząc brwi. Mama spuściła głowę i zaczęła gładzić nóżkę kieliszka z winem. Lauren nerwowo się roześmiała: - To naprawdę zabawne, Marcus. Świetny dowcip! Marcus niepewnie się uśmiechnął, zrozumiawszy, że jego żart nie został dobrze przyjęty. Nagle straciłam ochotę na ratowanie atmosfery i wizerunku mojego nowego chłopaka. Wstałam, wyprostowałam się i wyniosłam talerz do kuchni. Słyszałam, jak mama przeprasza resztę towarzystwa i stukając obcasami, zmierza w moim kierunku. - Skarbie, on po prostu próbował być zabawny - zaczęła pocieszać mnie szeptem, gdy weszła do kuchni. - A może najzwyczajniej na świecie denerwuje się pierwszym spotkaniem z twoimi rodzicami. Twój ojciec potrafi wprawić człowieka w zakłopotanie. Czułam jednak, że sama nie wierzy w te słowa. Myślała, że Marcus jest chamem i prostakiem, który nie może się równać z Dexterem. - Zazwyczaj jest zupełnie inny - powiedziałam. - Gdy zechce, potrafi być równie czarujący jak Dex. Kiedy jednak próbowałam przekonać mamę, zdałam sobie sprawę, że Marcus nie dorasta Deksowi do pięt. Bez dwóch zdań. Czara goryczy wreszcie się przelała i pozostała mi tylko

jedna myśl: popełniłam błąd. Wróciłyśmy do jadalni, gdzie wszyscy udawali zainteresowanie truskawkowym tortem z cukierni Crawforda. Mama dwa razy przeprosiła za to, że nie upiekła tortu osobiście. - Uwielbiam ciasta od Crawforda! Smakują jak domowe zachwyciła się Lauren. Tata wygwizdywał pomiędzy kolejnymi kęsami melodię z The Andy Griffith Show, dopóki mama nie uciszyła go wściekłym spojrzeniem. Po kilku kolejnych bolesnych chwilach oznajmiłam: - Nie mam ochoty na ciasto. Idę się położyć. Dobranoc. Marcus wstał, zabębnił palcami o krawędź stołu i powiedział, że on też jest „wypompowany”. Podziękował mojej mamie za kolację i poszedł za mną w milczeniu, zostawiając talerz na stole. Weszłam po schodach, ruszyłam korytarzem i zatrzymałam się naprzeciwko pokoju gościnnego. - Będziesz spał tutaj. Dobranoc. - Byłam tak wyczerpana, że nie miałam siły na wielką kłótnię. - Daj spokój, Darce. - Marcus pomasował moje ramiona. - Jesteś z siebie dumny? Uśmiechnął się pod nosem, co jeszcze bardziej mnie rozzłościło. - Jak mogłeś przynieść mi taki wstyd? - To był żart. - Ten żart nie był zabawny. - Przepraszam. - Wcale nie jest ci przykro. - Jest mi przykro. - Jak mam im powiedzieć, że zamierzamy się pobrać i urodzę twoje dziecko? - szepnęłam. - Że wyjdę za mężczyznę, który za trzydzieści lat zamierza mnie zostawić dla innej kobiety? Nagle poczułam się słaba, co przed zajściem w ciążę nigdy mi się nie zdarzyło. To uczucie było okropne. - Przecież wiesz, że żartowałem. - Dobranoc, Marcus.

Ruszyłam w kierunku mojego pokoju z nadzieją, że pójdzie za mną. Nie poszedł. Usiadłam zatem i wbiłam wzrok w fioletowe ściany oblepione zdjęciami z lepszych czasów. Zdjęciami, które pożółkły i zwijały się w rogach, przypominając mi o tym, jak wiele lat upłynęło, jak dużo czasu minęło od liceum. Przyjrzałam się zdjęciu przedstawiającemu Rachel, Annalise i mnie po jakimś meczu. Miałam na sobie strój cheerleaderki, a one bluzy Naperville. Na naszych policzkach widniały małe pomarańczowe znaczki w kształcie śladów łap. Pamiętam, że Blaine wykonał wtedy wspaniałe przyłożenie i wygrał mecz, dzięki czemu nasza drużyna weszła do stanowych ćwierćfinałów. Pamiętam, jak zdjął kask, odsłaniając spoconą twarz i włosy niczym seksowny gwiazdor z reklamy napoju energetyzującego. Kiedy tłum wył z zachwytu, Blaine spojrzał na mnie rozpromieniony i wykonał gest oznaczający: „To dla ciebie, skarbie!”. Miałam nadzieję, że wszyscy widzowie na stadionie spoglądają w kierunku wyznaczonym przez jego wskazujący palec i ich wzrok zatrzymuje się na mnie. Życie było wtedy piękne, pomyślałam i zaczęłam płakać. Nie dlatego że tęskniłam za tamtymi czasami, choć było to prawdą. Płakałam raczej dlatego, że poczułam, jak zmieniam się w jedną z tych dziewczyn, które oglądając zdjęcia z liceum, pogrążają się w smutku.

ROZDZIAŁ 14 Nazajutrz usłyszałam cichutkie pukanie do drzwi i głos mamy: - Darcy, nie śpisz już? - Czuły ton tych słów, tak dla niej nietypowy, jeszcze bardziej popsuł mi nastrój. - Wejdź - powiedziałam, czując przypływ porannych mdłości. Otworzyła drzwi, przeszła przez pokój i usiadła na brzegu łóżka. - Kochanie, nie przejmuj się tak. - Poklepała kołdrę okrywającą moje nogi. - Nic na to nie poradzę. Wiem, że go nie znosisz. - Lubię Marcusa - zapewniła mało przekonującym tonem. - Wcale nie. Po ubiegłym wieczorze to po prostu niemożliwe. Prawie się nie odzywał, jeśli nie liczyć zapowiedzi, że pewnego dnia zamierza mnie zostawić. - Jak to? - Spojrzała na mnie zdumiona. - Mówię o tym komentarzu na temat drugiej żony przypomniałam, kładąc głowę z powrotem na poduszce. - Przecież i tak nie planujesz wziąć ślubu z tym chłopakiem, prawda? - szepnęła. Sposób, w jaki powiedziała „z tym chłopakiem”, mówił sam za siebie. - To możliwe - jęknęłam. Mama zrobiła wystraszoną minę i szeptała dalej: - Marcus jest prawdopodobnie tylko pocieszeniem po rozstaniu z Deksem. Pociągnęłam nosem i wbiłam w nią wzrok, zastanawiając się, czy powinnam jej przekazać wielką nowinę: za kilka miesięcy będziesz babcią. Zamiast tego powiedziałam jednak: - On po prostu przechodzi ciężki okres. - No cóż, jeśli się nie poprawi, po prostu go zostaw i zacznij wszystko od początku - pstryknęła palcami. - Możesz mieć każdego, kogo tylko zechcesz. Szkoda, że to nie jest takie proste. Gdybym tylko mogła cofnąć czas i naprawić swój błąd. Kiedy zdałam sobie sprawę, że to nierealne i jestem skazana na Marcusa, poczułam jeszcze większe mdłości. Powiedziałam mamie, że kiepsko się czuję i

chyba powinnam pospać jeszcze kilka godzin. - Jasne, kochanie. Odpocznij sobie... Wezmę twoje rzeczy do prania. Praniem zawsze zajmowała się nasza gosposia, więc propozycja mamy była dodatkowym potwierdzeniem tego, jak bardzo mi współczuła. - Brudne rzeczy są w tej turkusowej siatce - poinformowałam ją zamykając oczy. - I proszę, nie wkładaj do suszarki moich staników La Perla. Są bardzo delikatne. - Dobrze, skarbie. Usłyszałam, jak rozsuwa zamek walizki i wyciąga z niej moje ubrania. Po chwili usłyszałam zduszony okrzyk. Zduszony okrzyk mojej matki to jeden z jej popisowych numerów. Dramatyczne wciągnięcie powietrza, któremu towarzyszy niesamowity hałas. Przez chwilę myślałam, że w ten sposób wyraża zdziwienie ilością moich brudnych ubrań. Lecz potem przypomniałam sobie, co w ostatniej chwili wrzuciłam do walizki: książkę pod tytułem Czego się spodziewać, kiedy spodziewasz się dziecka? - A cóż to takiego, na miłość boską? Nie miałam innego wyjścia, jak tylko się przyznać. Otworzyłam oczy, usiadłam na łóżku i powiedziałam: - Mamo, jestem w ciąży. Jeszcze raz wydała z siebie zduszony okrzyk, przyciskając dłonie do skroni. - Nie. - Pokręciła głową. - Nie, to niemożliwe. - Tak, to prawda - odpowiedziałam. - Z Deksem? - zapytała z nadzieją. Rozpaczliwie pragnęła usłyszeć, że ojcem mojego dziecka jest Dex. Chciała wierzyć, że mogę wrócić do tego idealnego mężczyzny. Odzyskać wspaniałe życie. - Nie. Z Marcusem. - Pokręciłam głową. Mama osunęła się na łóżko, wbiła pięści w materac i zaczęła płakać. Nie tak wyobrażałam sobie chwilę, w której powiem jej o tym, że spodziewam się dziecka. - Mamo, proszę! Powinnaś się cieszyć! Rozpacz malująca się na jej twarzy ustąpiła miejsca złości. - Jak mogłaś tak po prostu zmarnować sobie życie? Ten

chłopak jest okropny. - Wcale nie jest okropny. Potrafi być czarujący i naprawdę zabawny - protestowałam, zdając sobie sprawę, że już od bardzo dawna nie jest czarujący ani nawet odrobinę zabawny. - I zamierzam za niego wyjść, mamo. Koniec tematu. - Nie. Nie. Nie! Nie możesz tego zrobić, Darcy! - Owszem, mogę. - Przekreślasz swoją przyszłość. On nie jest dla ciebie wystarczająco dobry. Wcale nie jest dla ciebie dobry - do jej oczu ponownie napłynęły łzy. - Stwierdzasz to na podstawie jednego komentarza? - Stwierdzam to na podstawie mnóstwa rzeczy. Nie pasujecie do siebie. Wczoraj wieczorem zachowywał się okropnie. Dex nigdy nie zachowałby się w tak żałosny... - Przestań mówić o Deksie! Teraz jestem z Marcusem! krzyknęłam na nią, nie przejmując się tym, kto może usłyszeć. - Rujnujesz sobie życie! - wrzasnęła w odpowiedzi, po czym dodała: - A ja i twój ojciec nie zamierzamy stać z boku i się temu przyglądać! - Wcale nie rujnuję sobie życia, mamo. Kocham Marcusa. Pobierzemy się i urodzę to dziecko. Więc lepiej się z tym pogódź. Bo w przeciwnym razie dołączysz do tych kobiet, które zwierzają się Oprah, że nigdy nie widziały własnych wnuków powiedziałam, po czym gwałtownie odrzuciłam kołdrę i pomaszerowałam w stronę pokoju gościnnego, w ramiona mojego przyszłego męża. Nic nie jest w stanie utwierdzić cię w przekonaniu, że postępujesz właściwie, równie skutecznie jak własna matka, która mówi, że podejmujesz złą decyzję. Kilka minut później stałam z Marcusem na rogu uliczki i trzymając spakowane w pośpiechu bagaże, czekaliśmy na taksówkę. Nikt - nawet mój wesoły braciszek - nie próbował nas zatrzymać. Taksówkarz zawiózł nas do Holiday Inn przy lotnisku, gdzie Marcus przynajmniej udał skruchę. Przyjęłam przeprosiny i reszta weekendu upłynęła nam na uprawianiu seksu i oglądaniu telewizji w ciemnym pokoju pachnącym wybielaczem i papierosami. Cała sytuacja była bezsprzecznie

przygnębiająca, lecz dziwnie romantyczna i jednocząca. Przedyskutowaliśmy moją kłótnię z mamą i obydwoje doszliśmy do wniosku, że zachowała się jak bezduszna, płytka suka. Po powrocie do domu nasza dobra passa trwała nadal, a przynajmniej nie było całkiem źle. Ten spokój okazał się jednak krótkotrwały i po kilku tygodniach wszystko zaczęło się od początku. Kłóciliśmy się o wszystko i o nic. Ja narzekałam przede wszystkim na jego stanowczo zbyt częste nocne pokerowe spotkania z nowo poznanymi przyjaciółmi z podejrzanych kręgów Manhattanu, na jego garderobę i brak chęci do odwiedzania mojego mieszkania. Jemu najbardziej nie odpowiadała moja nagła utrata zapału do robienia mu laski, utrzymywanie zbyt niskiej temperatury w jego mieszkaniu i niesłabnąca obsesja na punkcie Deksa i Rachel. Pewnego sobotniego ranka, po szczególnie zaciekłej kłótni o imię dla dziecka (raczył zasugerować imię Julie, chociaż wiedziałam, że właśnie tak miała na imię dziewczyna, z którą stracił cnotę), Marcus wyrzucił mnie ze swojego mieszkania, mówiąc, że potrzebuje trochę samotności. Zatem wyszłam i skierowałam się do butiku Barneys, uznając całą sytuację za kolejną kłótnię kochanków. Wieczorem czekałam, aż zadzwoni i przeprosi. Ale nie przeprosił. W ogóle nie zadzwonił. Zatem to ja zadzwoniłam do niego. Wiele razy. Zostawiałam mu zjadliwe wiadomości. Potem zaczęłam mu grozić. A na końcu przeszłam do rozhisteryzowanych i żałosnych błagań. Kiedy Marcus w końcu oddzwonił, po łzach i jadzie nie było już śladu. Pozostała we mnie tylko lodowata niepewność. - Gdzie byłeś przez cały weekend? - zapytałam, czując się żałośnie. - Myślałem - powiedział. - O nas? - Tak. - O czym dokładnie myślałeś? - dociekałam. - O tym, czy nadal chcesz ze mną być? - Mniej więcej... W tej chwili zrozumiałam, że to Marcus ma całą władzę.

Każdą jej drobinkę. Przypomniały mi się wszystkie chwile, w których rzucałam chłopaków. Szczególnie dobrze pamiętałam przemowę wygłoszoną podczas zrywania z Blaine'em, sympatią z liceum. Zapytał wtedy: - Ja nadal chcę z tobą być, a ty chcesz ze mną zerwać. Dlaczego musisz postawić na swoim? - Dlatego, Blaine - powiedziałam. - Tak to już jest. Osoba, która chce zakończyć związek, zawsze wygrywa. To naturalne. Smutna prawda tego stwierdzenia uderzyła mnie teraz jak cios w brzuch. Jeśli Marcus chciał mnie zostawić, nie mogłam zrobić nic, żeby go zatrzymać. Mimo to podjęłam próbę i drżącym głosem krzyknęłam: - Marcus, proszę! Nie rób tego! - Słuchaj, to nie jest rozmowa na telefon. Niedługo u ciebie będę - odpowiedział. - Zamierzasz ze mną zerwać? Powiedz. Proszę! - Czekałam na niego cały weekend, ale myśl o tym, że mam czekać kolejne dwadzieścia minut, była nie do zniesienia. - Zaraz tam będę - powiedział. Mówił bezbarwnym, pozbawionym emocji głosem. Przyjechał godzinę później, ubrany w koszulkę Hootersów. - Zostawiasz mnie, prawda? - zapytałam, zanim zdążył usiąść. Otworzył plastikową butelkę Sprite'a, pociągnął łyk i pokiwał głową. - O mój Boże. Nie mogę uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Jak możesz mnie rzucać? Jestem z tobą w ciąży! Jak możesz to robić? - Przykro mi, Darcy... ale po prostu nie chcę z tobą być. Było to najbardziej zaskakujące zdanie, jakie kiedykolwiek usłyszałam. Jeszcze bardziej szokujące niż chwila, w której Dex wyszedł z szafy. Może ze względu na tę rażącą sprzeczność: ja chciałam być z Marcusem, ale Marcus nie chciał być ze mną. Koniec historii. - Dlaczego? - zapytałam. - Przez tę jedną kłótnię? - Wiesz, że nie chodzi tylko o jedną kłótnię. - Pokręcił głową. - W takim razie dlaczego? - Po prostu nie wyobrażam sobie, że mógłbym się z tobą

ożenić. - W porządku. Nie musimy brać ślubu. Będziemy żyli jak Goldie Hawn i ten... jak mu tam? - Nie. - Ponownie pokręcił głową. - Przecież mam urodzić twoje dziecko! - Wiem. I to rzeczywiście jest problem. - Uniósł brwi i spojrzał na mnie. - Problem, który można rozwiązać na kilka sposobów. - Mówiłam ci milion razy, że nie usunę tej ciąży! - To twoja decyzja, Darcy. Podobnie jak zajście w ciążę, o którym też zadecydowałaś tylko ty. Pamiętasz? - zapytał ze złością. - A teraz proszę... I chcę, żebyś wszystkie fakty dotyczące przyszłości zachowała... - O czym ty mówisz? - przerwałam mu. - Mówię o tym, że nie chcę z tobą być, a już na pewno nie chcę mieć dziecka. Jeśli się uprzesz i je urodzisz, będę cię wspierał finansowo, ale nie chcę być w to... zaangażowany - oznajmił i odniosłam wrażenie, że poczuł ulgę. - W żaden sposób. - Nie wierzę własnym uszom! - Przykro mi - powiedział, chociaż wcale nie wyglądał na człowieka, któremu jest przykro. Błagałam. Płakałam. Prosiłam. Obiecywałam, że będę się bardziej starać. Wtedy powiedział coś, co ostatecznie mnie obraziło: - Po prostu już mnie nie pociągasz. I wyszedł z mojego mieszkania. Sytuacja się powtarzała. Tylko że tym razem nie miałam nikogo w zanadrzu. Żadnego wielbiciela czekającego na bocznym torze. Po raz pierwszy w życiu zostałam zupełnie sama.

ROZDZIAŁ 15 Następnego dnia przełamałam się i zrobiłam coś niewyobrażalnego. Zadzwoniłam do Deksa. Był to żałosny i desperacki ruch, lecz nie można było zaprzeczyć, że stałam się żałosna i zdesperowana. - Cześć, Dex - przywitałam się, kiedy podniósł słuchawkę w swoim gabinecie w Goldman Sachs. Wydał z siebie odgłos, który przypominał odkaszlnięcie albo śmiech. Po nim nastąpiła cisza. - Mówi Darcy - powiedziałam. - Wiem, kto mówi. - Co u ciebie? - zapytałam opanowanym tonem. - Dobrze. A u ciebie? - spytał. - W porządku - odpowiedziałam. - Po prostu zastanawiałam się... Możesz rozmawiać? Dzwonię nie w porę? - Hmm... Cóż, szczerze mówiąc, muszę już lecieć... - Może zadzwonię później? Albo spotkamy się, kiedy skończysz pracę? - Lepiej nie - powiedział pospiesznie. - Proszę. Naprawdę muszę z tobą o czymś porozmawiać nalegałam. Kiedy to powiedziałam, zdałam sobie sprawę, że Deksa prawdopodobnie nie obchodzą już moje potrzeby. I rzeczywiście, powtórzył tylko: - Lepiej nie. - Dlaczego? - Po prostu nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. - Z powodu Rachel? - Darcy - zirytował się - czego ode mnie chcesz? - Po prostu muszę się z tobą zobaczyć. Możemy się spotkać? Proszę. Chcę tylko porozmawiać. Jestem pewna, że ona zrozumie - powiedziałam, pragnąc usłyszeć, że nie spotyka się już z Rachel. Że ze sobą zerwali. Byłam złakniona tych słów. Lecz zamiast tego oznajmił: - Rachel nie miałaby nic przeciwko naszemu spotkaniu. Taka

odpowiedź niczego nie wyjaśniała. Mogła oznaczać, że czuje się pewnie w nowym związku. Albo że nie ma żadnego związku. Postanowiłam nie drążyć tematu. Przynajmniej na razie. - Więc dlaczego nie chcesz się ze mną spotkać? - zapytałam. - Darcy, musisz zapomnieć o tym, co było. - Zapomniałam - zapewniłam go. - Po prostu muszę z tobą o czymś porozmawiać. - Dobrze. Niech ci będzie. - Westchnął i ustąpił. Rozpromieniłam się. Mój plan zadziała. Dex się zgodził, ponieważ w głębi serca on również chce się ze mną spotkać. - W takim razie spotkajmy się u nas o ósmej zaproponowałam. - U nas? - Wiesz, co mam na myśli - powiedziałam. - Nie. Nie pójdę tam. Wybierz jakieś inne miejsce. - Na przykład jakie? - zapytałam, zastanawiając się, czy ma na myśli jakąś elegancką restaurację. - Ty wybierz. - Może Session 73? To, że ten bar znajduje się zaledwie kilka przecznic od mieszkania Rachel, nie uszło mojej uwagi. - Dlaczego właśnie tam? - zapytałam uszczypliwie. - Czy to twój nowy ulubiony bar w Upper East? - Darcy, stąpasz po cienkim lodzie - ostrzegł. Dawniej zawsze mówił tak do mnie w żartach. Poczułam przypływ nostalgii i zaczęłam się zastanawiać, czy on czuje to samo. - Dlaczego nie możemy się spotkać w mieszkaniu? - Nie przeginaj. - Ale muszę ci coś oddać. - Co takiego? Zabrałem już wszystko. - Jest jeszcze pudełko z rzeczami, które zostawiłeś w szafie na dokumenty. - Na przykład z jakimi? - Z mapami, instrukcjami obsługi, kilkoma listami... - Możesz je po prostu wyrzucić. - A nie mógłbyś przyjść? Porozmawiamy dosłownie dziesięć minut. Dam ci twoje rzeczy i będziesz mógł odejść. - Nie. Przynieś je do Session 73.

- Są zbyt ciężkie - skłamałam. - Nie jestem w stanie podnieść tego pudła, a co dopiero zanieść go aż do baru... - A, racja. Przecież jesteś w ciąży - powiedział uszczypliwie. Uznałam to za dobry znak. Nie byłby uszczypliwy, gdyby już mu na mnie nie zależało. - W takim razie wpadnę do ciebie o ósmej - odpowiedział. Proszę, przygotuj to wszystko jeszcze przed moim przyjściem. - Dobra - zgodziłam się. - Do zobaczenia wieczorem, Dex. Po południu wyszłam z pracy i popędziłam do Bendela, gdzie kupiłam fantastyczny zielonkawy sweterek z kaszmiru, który odsłaniał plecy. Dexter był wielkim fanem moich pleców. Zawsze powtarzał, że są wspaniałe, uwielbiał ich jędrność i brak tłuszczu, który u innych kobiet wystawał wokół paska od stanika. Pomyślałam, że Rachel z pewnością ma trochę tłuszczyku na plecach, i pognałam przez Piątą Aleję do Louisa Licari, gdzie po mistrzowsku zajęto się moją fryzurą. Następnie poszłam do toalety i przebrałam się w nowy sweterek. Chciałam być przygotowana, na wypadek gdyby Dex dotarł do mieszkania wcześniej niż ja. I rzeczywiście, kiedy wróciłam do domu, czekał na mnie w holu na dole, kartkując jakiś dokument. Wyglądał bosko. Moje serce gwałtownie przyspieszyło, podobnie jak wiele lat temu, kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy, wchodzącego do baru w Village, Jego opalenizna nieco zbladła, ale skóra nadal była lekko brązowa. Miał oliwkową cerę, której mogła mu pozazdrościć niejedna kobieta. Idealny, równomierny kolor pozbawiony skazy. Jego baczki były nieco dłuższe niż zazwyczaj, przez co wydał mi się jeszcze bardziej seksowny. Spodobała mi się ta subtelna zmiana. Z baczkami czy bez, Dex był piękny. Musiałam go odzyskać. - Cześć, Dex - przywitałam go z nieśmiałym uśmiechem. Przyszedłeś przed czasem. Dex skrzywił się i wrzucił dokument z powrotem do teczki. Następnie zamknął ją wstał i spojrzał mi prosto w oczy. - Cześć, Darcy. - Wejdź na górę - powiedziałam i ruszyłam na drugie piętro najbardziej ponętnym krokiem, na jaki było mnie stać. Dex nie

znosił, kiedy wjeżdżałam na górę windą zamiast pokonać tych kilka pięter pieszo, więc postanowiłam mu pokazać, że ludzie potrafią się zmieniać. Szedł za mną w milczeniu, a potem czekał z ponurym wyrazem twarzy, kiedy otwierałam drzwi. Weszłam do środka, ale on został na korytarzu. - Co się dzieje? Nie wejdziesz? - zapytałam, podchodząc do kanapy. - Gdzie są moje rzeczy? - Dex nie ruszył się z miejsca. Przewróciłam oczami. - Nie mógłbyś po prostu wejść i usiąść? Chcę z tobą chwilę porozmawiać. - O dziewiątej jestem umówiony - powiedział. - Jest dopiero ósma. Rozejrzał się nerwowo. Potem westchnął, wszedł do środka i usiadł na drugim końcu kanapy, stawiając teczkę między stopami. Przypomniały mi się te wszystkie chwile, kiedy opadał dokładnie na to miejsce, ściągał buty i rozpierał się na kanapie. Siedząc na niej, zjedliśmy niezliczone kolacje, obejrzeliśmy setki filmów i programów telewizyjnych, a kilka razy, na początku naszego związku, nawet się na niej kochaliśmy. Teraz wyglądał tu obco i sztywno. Poczułam się dziwnie. Uśmiechnęłam się, próbując poprawić atmosferę. - Do rzeczy, Darcy. Niedługo muszę iść. - Dokąd się wybierasz? - Nie twoja sprawa. - Umówiłeś się z Rachel? Co u niej słychać? - zapytałam, pragnąc usłyszeć, że ich chybiony romans, oparty na zranionych uczuciach i nieporozumieniu, zakończył się fiaskiem, niszcząc przy okazji starą przyjaźń. - Darujmy sobie wypytywanie o nasze losy i udawanie, że jesteśmy przyjaciółmi - powiedział Dex. - Co to miało znaczyć? - zapytałam. - A czego nie zrozumiałaś? - odparł. - Tej części o udawaniu przyjaciół. - Nie jesteśmy przyjaciółmi - powtórzył. - Byliśmy ze sobą siedem lat, a teraz nie jesteśmy nawet przyjaciółmi? Tak po prostu?

- Właśnie. Tak po prostu. - Nawet się nie wzdrygnął. - No cóż. Pomijając tę kwestię, dlaczego nie możesz mi powiedzieć, czy nadal jesteś z Rachel? Czy to taki wielki problem? - Urwałam, modląc się, żeby powiedział: „Nie bądź śmieszna. Rachel i ja nie jesteśmy żadną parą. Tamtego popołudnia po prostu tak wyszło”... Albo jeszcze lepiej: „Prawie wyszło”. Może nawet opalenizna, którą widziałam w Crate and Barrel, była jedynie wytworem mojej fantazji? - To nie jest żaden problem - odpowiedział. - Po prostu uważam, że będzie najlepiej, jeśli powstrzymamy się od rozmowy na tematy osobiste. - Złapał uchwyt teczki i zaczął nią kołysać. - Dlaczego? Ja to zniosę. A ty nie? Głośno westchnął, pokręcił głową i powiedział: - Dobra. Skoro nalegasz. Z Rachel układa mi się bardzo dobrze. Nawet wspaniale. - Więc naprawdę ze sobą jesteście? - Widzisz? Właśnie dlatego nie chcę z tobą rozmawiać o moim życiu osobistym - powiedział Dex, pocierając dłonią brodę. - Dobra - Prychnęłam. - W takim razie po prostu zabierz swoje rzeczy. Są w sypialni. Pamiętasz, gdzie jest sypialnia, prawda? - Ty je przynieś. Ja tu poczekam. - Dex, proszę - nalegałam. - Chodź ze mną. - Nie - odparł. - Nie mam zamiaru tam wchodzić. Westchnęłam i energicznym krokiem poszłam do sypialni, w której zamierzałam go uwieść po kilku lampkach wina. Najwidoczniej mój plan się nie powiedzie. Chwyciłam zatem pudełko z butami, wyrzuciłam parę od Jimmy'ego Choo na łóżko i zaczęłam grzebać w szufladach biurka, aż w końcu znalazłam kilka instrukcji obsługi. Jedną od wypasionego kalkulatora, który kupił do domowego biura. Drugą od naszego sprzętu stereo. I kilka map z okręgu D. C., w którym mieszkał jego ojciec. Włożyłam te wszystkie papiery do pudełka po butach. Następnie, dla zwiększenia ciężaru, dorzuciłam zdjęcie upamiętniające nasze zaręczyny, oprawione w drogą srebrną ramkę. Wiedziałam, że to jedno z ulubionych zdjęć Deksa, więc

zdziwiłam się, kiedy zabrał inne, a to zostawił. Ponętnym krokiem wróciłam do salonu, wcisnęłam mu pudełko w ręce i powiedziałam: - Masz. - To ma być to ciężkie pudło, którego nie mogłaś unieść? zapytał zniesmaczony. Wstał i szykował się do wyjścia. Wtedy wszystko do mnie dotarło i zaczęłam płakać. Dex traktował Rachel poważnie. Wychodził, żeby się z nią spotkać. - Nie idź. Proszę, nie zostawiaj mnie - błagałam przez łzy, zastanawiając się, ile razy jeszcze będę musiała powtarzać te słowa. - Darcy - usiadł z powrotem na kanapie. - Dlaczego to robisz? - Nie mogę się powstrzymać - powiedziałam, dmuchając w chusteczkę. - Tak mi smutno. - Zachowujesz się tak, jakbym to ja zrobił ci krzywdę. - Głośno westchnął. - Bo zrobiłeś. - Ty też. Pamiętasz? - Wycelował palec w kierunku mojego brzucha. - Dobrze. W porządku. Ja też. Ale... - Rozpaczliwie próbowałam znaleźć jakiś sposób, aby zatrzymać go trochę dłużej. - Ale żeby żyć dalej, potrzebuję odpowiedzi na kilka pytań. Odpowiedniego zakończenia. Proszę, Dex. Wpatrywał się we mnie bez cienia zrozumienia. Jego oczy mówiły: „Nie masz wyboru. To już przeszłość. Chcę stąd wyjść”. Mimo to zadałam pytanie: - Kiedy dokładnie zaczęliście się spotykać? Tego samego dnia, w którym się rozstaliśmy? - Darcy, w tej chwili to nie ma najmniejszego znaczenia. - Powiedz mi. Czy szukałeś u niej pocieszenia? Czy to dlatego do niej poszedłeś? - Darcy, przestań. Chcę, żebyś była szczęśliwa. Życzę szczęścia tobie i Marcusowi. Czy nie możesz życzyć mi tego samego? - Już nie jestem z Marcusem - wypaliłam. Nie została mi ani odrobina dumy. Dex uniósł brwi, a jego usta ułożyły się w początek pytania: „kiedy?” albo „dlaczego?”. Ostatecznie zmienił jednak zdanie i

powiedział tylko: - Aha. Przykro mi. - Tęsknię za tobą, Dex - wyznałam. - Chcę, żebyśmy znowu byli razem. Czy to naprawdę niemożliwe? - Nie. - Pokręcił głową. - Ale ja nadal cię kocham. - Wzięłam go pod rękę. - I myślę, że w dalszym ciągu łączy nas coś... - Darcy. - Gwałtownie się odsunął, a jego twarz przybrała zgorszony wyraz. Doskonale znałam tę minę. Mówiła: „Moja cierpliwość się wyczerpała”. Pojawiała się zawsze, gdy zadawalam to samo pytanie kilkanaście razy. - Jestem teraz z Rachel. Przykro mi. Nie ma żadnych szans na to, żebyśmy kiedykolwiek do siebie wrócili. Żadnych. - Dlaczego jesteś taki okrutny? - Wcale nie próbuję być okrutny. Po prostu musisz o tym wiedzieć. Ukryłam twarz w dłoniach i zapłakałam jeszcze głośniej. Wtedy nagle mnie olśniło. Takie zagranie było okropne, poniżej pasa, ale doszłam do wniosku, że nie mam innego wyjścia. Przestałam płakać, zerknęłam na niego z ukosa i powiedziałam: - To jest twoje dziecko. Dex nawet nie drgnął. - Darcy, nie zaczynaj. To nie jest moje dziecko i obydwoje doskonale o tym wiemy. Słyszałem, co mówiłaś Rachel. Wiem, kiedy po raz ostatni uprawialiśmy seks. - Ciąża jest bardziej zaawansowana, niż na początku myślałam. To twoje dziecko. Dlaczego, według ciebie, rozstałam się z Marcusem? - Darcy - Dex podniósł głos. - Nie rób tego. - Dex. To twoje dziecko. Mój lekarz zrobił USG, żeby określić wiek płodu. Zaszłam w ciążę wcześniej, niż myślałam. Dziecko jest twoje - oznajmiłam, szokując tak haniebną taktyką nawet samą siebie. Obiecałam sobie, że później wszystko wyjaśnię. Po prostu potrzebowałam trochę czasu. Mogłam go odzyskać, pod warunkiem że będę miała szansę poddać go działaniu swojego uroku. Dex nie byłby w stanie oprzeć mu się tak jak Marcus. W końcu Marcus był nieznośny i unikał wszelkich zobowiązań. A Dex był mój od zawsze.

Musiały w nim pozostać jakieś uczucia. - Jeśli kłamiesz, to niewybaczalne. - Prawie drżał mu głos i szeroko wytrzeszczył oczy. - Chcę usłyszeć prawdę. W tej chwili. Wstrzymałam oddech, wolno wypuściłam powietrze i nie przerywając kontaktu wzrokowego, ponownie skłamałam. - To twoje dziecko - powiedziałam, czując, jak ogarnia mnie wstyd. - Wiesz, że będę się domagał dowodu? Oblizałam usta i zachowałam spokój. - Tak. Oczywiście. Wykonaj badanie krwi. Przekonasz się, że dziecko jest twoje. - Darcy. - Słucham? Dex ukrył twarz w dłoniach, a potem przeczesał palcami swoje gęste ciemne włosy. - Darcy... Nawet jeśli to dziecko jest moje, musisz zrozumieć, że to niczego między nami nie zmieni. Naprawdę. Rozumiesz? - Co dokładnie masz na myśli? - zapytałam, chociaż znaczenie jego słów było całkiem jasne. W końcu poprzedniego wieczoru Marcus powiedział dokładnie to samo. Już to przerabiałam. - Rozstaliśmy się. To koniec. Już nigdy więcej nie będziemy razem. I dziecko nie ma na to żadnego wpływu. Teraz jestem z Rachel. Wpatrywałam się w niego, czując, jak ogarnia mnie oburzenie. To było niewiarygodne! Zupełnie nie mogłam tego pojąć! Jak on może być z Rachel? Wstałam i podeszłam do okna, próbując złapać oddech. - W takim razie powiedz mi prawdę. Czy to moje dziecko? zapytał. Odwróciłam się i spojrzałam na niego. Nie zamierzał się poddać. W ciągu siedmiu lat można człowieka dobrze poznać - wiedziałam, że kiedy Dex podejmie jakąś decyzję, w żaden sposób nie będę w stanie jej zmienić. Zaciskał zęby. Nie pozostawiał mi żadnej szansy. Zresztą przy całym moim bezwstydzie wiedziałam, że taki wybieg nie przyniesie mi żadnej korzyści. Nawet na krótką metę. Był po prostu zbyt paskudny i uciekając się do czegoś takiego, poczułam się

jeszcze gorzej. - No dobra - powiedziałam, wyrzucając ręce w górę. - To dziecko Marcusa. Zadowolony? - Tak, Darce. Jestem zadowolony. Chociaż bardziej pasowałoby tu słowo „wniebowzięty”. - Wstał i ze złością wycelował we mnie palec. - A fakt, że potrafiłaś okłamać mnie w takiej sprawie, tylko potwierdza, że... - Przepraszam - przerwałam, zanim zdążył dokończyć zdanie. Znowu zaczęłam płakać. - Wiem, że to było bardzo nieuczciwe zagranie... Po prostu nie mam pojęcia, co robić. Wali mi się cały świat. A... a... a ty jesteś z Rachel. Zabrałeś ją w naszą podróż poślubną! Jak mogłeś to zrobić? Jak mogłeś? Dex milczał. - Zrobiłeś to, prawda? Pojechałeś z nią na Hawaje? - Nie można było zwrócić biletów, Darcy. Nawet hotel był już opłacony - wyjaśnił ze skruchą. - Jak mogłeś to zrobić? Jak mogłeś? A potem zobaczyłam was razem w Crate and Barrel, kupujących kanapę. Właśnie w ten sposób dowiedziałam się o Hawajach. Byliście tacy opaleni. I kupowaliście kanapę... Byliście opaleni, szczęśliwi i kupowaliście kanapę - bełkotałam bez ładu i składu. - Chcecie razem zamieszkać? - Jeszcze nie... - Jeszcze nie? - zawołałam. - Więc o tym myślicie? Traktujesz to poważnie? - Darcy, proszę. Przestań. Nie zrobiliśmy tego po to, żeby cię zranić. Podobnie jak ty nie zaszłaś w ciążę, żeby zranić mnie, prawda? - zapytał tonem mówiącym: „Proszę, bądź rozsądna”. Jeszcze raz spojrzałam przez okno na stertę śmieci przy krawężniku. Następnie znowu odwróciłam się w stronę Deksa. - Proszę, wróć do mnie - powiedziałam cicho. - Proszę. Daj mi jeszcze jedną szansę. Przeżyliśmy razem siedem wspaniałych lat. Było nam ze sobą dobrze. Wybaczymy sobie i będziemy żyć jak wcześniej. - Podeszłam do niego i próbowałam go przytulić. Zesztywniał i odsunął się jak kotek, który nie chce wpaść w ręce rozentuzjazmowanego dziecka. - Dex? Proszę?

- Nie, Darcy. Nie pasujemy do siebie. Nie jesteśmy dla siebie stworzeni. - Kochasz ją? - zapytałam cicho z nadzieją że w odpowiedzi usłyszę „nie wiem” albo tylko milczenie. Lecz zamiast tego oznajmił: - Tak. Kocham ją. Patrząc mu w oczy, czułam, że nie mówi tego po to, aby mnie zranić. Mówił to dlatego, że był wobec niej lojalny. Wyglądał na zdecydowanego, zaangażowanego człowieka. Uczciwego mężczyznę, który jest szczery wobec swojej nowej dziewczyny. Zdumiało mnie to, jak szybko rozpadają się stare, budowane latami więzi, aby ustąpić miejsca nowym. Wiedziałam, że go straciłam, lecz rozpaczliwie próbowałam odzyskać choćby kawałeczek jego miłości. Wzbudzić w nim choćby cień dawnego uczucia. - Bardziej niż kiedykolwiek kochałeś mnie? - zapytałam, szukając jednego małego okruszka nadziei. - Nie rób tego, Darcy. - Muszę wiedzieć, Dex. Naprawdę muszę poznać odpowiedź na to pytanie - upierałam się, myśląc, że przecież nie mógłby w ciągu kilku tygodni pokochać jej bardziej, niż kochał mnie, oświadczając się po tylu latach. To było zwyczajnie niemożliwe. - Dlaczego musisz to wiedzieć, Darce? - Po prostu muszę. Powiedz mi. Wpatrywał się w stolik do kawy w oszołomieniu, nawet nie mrugając oczami. Po chwili rozejrzał się i utkwił wzrok w olejnym obrazie przedstawiającym podupadły kolumnowy dom otoczony polami i samotny dąb. Kupiliśmy go razem w Nowym Orleanie na samym początku naszego związku. Wydaliśmy prawie osiemset dolarów, co w tamtych czasach wydawało się zawrotną sumą ponieważ Dex chodził jeszcze na studia i dopiero zaczął pracować. Był to nasz pierwszy poważny wspólny zakup - cichy wyraz obustronnego zaangażowania. Coś jak wspólne kupienie psa. Pamiętam, jak staliśmy w galerii, podziwiając ten obraz, i Dex powiedział, że bardzo podobają mu się te wczesnowieczorne cienie, które padają na werandę. Wyznał też, że zmierzch to jego ulubiona pora dnia.

Uśmiechnęliśmy się do siebie, kiedy sprzedawczyni pakowała nasz obraz w ochronną folię. Potem wróciliśmy do hotelu, kochaliśmy się, a później zamówiliśmy do pokoju bananowy deser z lodami. Czyżby on o tym wszystkim zapomniał? Chyba nie pamiętałam o takich chwilach, kiedy zaczął się mój romans z Marcusem. Teraz jednak wszystko mi się przypomniało. Ogarnęły mnie wyrzuty sumienia. Wiele bym dała za możliwość rozpoczęcia wszystkiego od nowa, cofnięcia przygody z Marcusem. Spojrzałam na Deksa i zapytałam jeszcze raz: - Kochasz ją bardziej, niż kiedykolwiek kochałeś mnie? Czekałam. I wtedy on pokiwał głową i wyszeptał: - Tak. Kocham ją bardziej niż ciebie. Naprawdę mi przykro, Darcy. Wpatrywałam się w niego z niedowierzaniem, próbując pojąć to, co właśnie powiedział. Jak to możliwe, że tak bardzo kochał Rachel? Nie była wyjątkowo ładna. Nie była wyjątkowo dowcipna. W czym była ode mnie lepsza, jeśli nie liczyć marnej przewagi w ilorazie inteligencji? Dex odezwał się ponownie: - Widzę, że jest ci źle, Darcy. Jakaś część mnie chciałaby ci pomóc, ale nic by to nie dało. Nie mogę z tobą być. Masz przyjaciół i rodzinę. To do nich musisz się zwrócić... Naprawdę muszę już iść. - Jego głos wydawał mi się odległy, spojrzenie nieobecne. Za kilka sekund miał wyjść, zawołać taksówkę i przejechać przez park, żeby spotkać się z Rachel. Ona powita go na progu, jej brązowe oczy poślą mu współczujące spojrzenie, zapyta o szczegóły naszego spotkania. Słyszałam, jak mówi: „Jak było?”, i gładzi jego włosy, słuchając. Słuchając o tym, jak skłamałam w sprawie dziecka, a potem błagałam i płakałam. Ogarnie ją żal i jednocześnie pogarda. - W porządku. Wynoś się. Nigdy więcej nie chcę rozmawiać ani z tobą, ani z nią - oznajmiłam i zdałam sobie sprawę, że w mieszkaniu Rachel powiedziałam mniej więcej to samo. Tym razem moje słowa zabrzmiały żałośnie, słabo. Dex przygryzł usta. - Dbaj o siebie - powiedział, po czym podniósł teczkę i

pudełko, które było mu równie niepotrzebne jak ja. Następnie wstał i wyszedł ze swojego dawnego mieszkania, opuszczając mnie na dobre.

ROZDZIAŁ 16 To było niepojęte. Nigdy w życiu - ani w liceum, ani w college'u, ani jako dwudziestokilkulatka - nie dostałam kosza od chłopaka. Żaden mnie nie rzucił. Żaden nie wystawił. Żaden mnie nawet nie zaniedbywał. A teraz poniosłam dwie porażki w ciągu zaledwie jednego tygodnia. Byłam zupełnie sama i nie miałam nikogo na widoku. Nie miałam również Rachel, mojego stałego źródła pocieszenia w sytuacjach, w których musiałam stawiać czoło życiowym problemom niezwiązanym z romansami. Nie miałam też mamy, ponieważ nie chciałam do niej dzwonić i wysłuchiwać czegoś w stylu: „A nie mówiłam?” Pozostawała mi zatem Claire, która przyszła do mojego mieszkania, kiedy wzięłam trzydniowe zwolnienie lekarskie. Byłam zdziwiona, że tak długo zwlekała z przybyciem mi na pomoc, ale chyba nie podejrzewała, że moja rozpacz jest tak wielka. Aż do tamtej pory skrajnym przypadkiem mojej chandry był paskudny atak napięcia przedmiesiączkowego. - Co się z tobą dzieje? - zapytała Claire, rozglądając się po moim mieszkaniu, w którym panował nietypowy bałagan. - Tak bardzo się o ciebie martwiłam. Dlaczego nie odpowiadałaś na moje telefony? - Marcus mnie rzucił - oznajmiłam grobowym tonem. Byłam zbyt przygnębiona, aby silić się na korzystne przekręcanie faktów. Podniosła rolety w oknach salonu. - Marcus zerwał z tobą? - zapytała odpowiednio zszokowana. Pociągnęłam nosem i pokiwałam głową. - To śmieszne! Czy on w ogóle patrzył w lustro? Co on sobie myślał? - Nie wiem - powiedziałam. - Po prostu nie chce ze mną być. - Świat oszalał. Najpierw Dex i Rachel, a teraz to! Daj spokój! To czyste wariactwo. Nic nie rozumiem. To przypomina odcinek Strefy zmroku. Poczułam, że po moim policzku spływa łza.

Claire pospiesznie się zbliżyła, przytuliła mnie i posłała uśmiech mówiący: „Rozchmurz się, sierotko”. Następnie radośnie oznajmiła: - No cóż, to szczęście w nieszczęściu. Marcus był taki obciachowy. Będzie ci lepiej bez niego. A Rachel i Dex to nudziarze. - Skierowała się do mojej kuchni z reklamówką wypełnioną składnikami margarity. - I wierz mi, jestem pewna, że wystarczy kilka drinków, żebyś przestała się tym wszystkim przejmować... Zresztą znam znacznie ciekawszego faceta, który tylko czeka na twoje skinienie. - Kto to taki? - Wydmuchałam nos i spojrzałam na nią z nadzieją. - Pamiętasz Josha Levine'a? Pokręciłam głową. - No cóż, wystarczą dwa słowa: seksowny i nadziany powiedziała, pocierając palcami o kciuk. - Ma dosyć duży nos, ale mieści się w normie. Możliwe, że wasza córka będzie potrzebowała jakiejś drobnej operacji plastycznej, ale poza tym nie można mu niczego zarzucić - oznajmiła radośnie. Podwinęła rękawy i zaczęła myć talerze pokryte jednodniowymi resztkami makaronu z serem. - Poznałaś go w Hamptons w tamtym domu z jacuzzi na osiemnaście osób, pamiętasz? Przyjaźni się z Erikiem Kieferem i tą całą paczką. - Ach, tak - przypominałam sobie dobrze ubranego trzydziestokilkuletniego bankiera z falującymi brązowymi włosami i dużymi prostokątnymi zębami. - Czy on przypadkiem nie ma dziewczyny, która pracuje jako modelka, aktorka albo ktoś w tym rodzaju? - Miał dziewczynę. Amandę jakąś tam. Owszem, jest modelką... Ale raczej z tej gorszej, katalogowej kategorii. Chyba prezentowała jakieś plisowane sztruksy Chadwick's of Boston. Ale Josh rzucił ją dwa dni temu. - Dumnie uniosła głowę. - To się nazywa świeża wiadomość, co? Claire uwielbiała być dobrze poinformowana. - Dlaczego ze sobą zerwali? - zapytałam. - Czy Josh przyłapał swojego najlepszego kumpla w szafie Amandy? Claire zachichotała. - Nie. Plotka głosi, że po prostu była dla niego za głupia. Jest

zupełnie pozbawiona wyrazu. Tylko posłuchaj: podobno myślała, że paparazzi to nazwisko jakiegoś włoskiego fotografa. Powiedziała coś w stylu: „Kim właściwie jest ten Paparazzi i dlaczego nie aresztowali go już wiele lat temu, kiedy zginęła księżna Diana?” Po raz pierwszy od kilku tygodni wybuchnęłam śmiechem. - W każdym razie Josh jest do-wzię-cia - zaśpiewała Claire, wykonując obrót baleriny. - A dlaczego ty go nie chcesz? - Nagle zrobiłam się podejrzliwa. - Przecież wiesz, że moi powściągliwi ortodoksyjni rodzice nigdy nie pozwoliliby mi spotykać się z Żydem. W przeciwnym razie sama bym się za niego wzięła... Ale lepiej się pospiesz, bo niedługo rzucą się na niego dziewczyny z miasta. - Racja. Nie pozwól, żeby dowiedziała się o tym Jocelyn poprosiłam. Jocelyn Silver pracowała w naszej firmie i chociaż w małych dawkach była całkiem znośna, generalnie przypominała samicę alfa: jej duch zaciętej rywalizacji sprawiał, że nie byłam w stanie jej zaufać. Poza tym była bardzo podobna do Umy Thurman i jeśli po raz kolejny musiałabym patrzeć, jak udaje poirytowanie, gdy zaczepia ją jakiś obcy człowiek, biorąc ją za Umę, pewnie puściłabym pawia. Co, nawiasem mówiąc, Jocelyn robiła po każdym posiłku. - Nie żartuj... Nie wspomniałam jej o tym rozstaniu. A nawet gdybym pisnęła słówko, Josh na pewno wybrałby ciebie. Uśmiechnęłam się z fałszywą skromnością. Claire ciągnęła dalej: - Więc może zrobimy tak: dopilnuję, żeby Josh przyszedł na nasze otwarcie klubu w przyszłym tygodniu. Nie będzie tam Jocelyn, bo jedzie na ślub kuzynki. - Claire puściła mi oczko. Zatem przestań rozpaczać. Chryste, co ty właściwie widziałaś w tym Marcusie? Może i jest zabawny, ale z pewnością nie zasługuje na taką żałobę. - Masz rację - powiedziałam. Rozchmurzałam się, myśląc o tym, że Żydzi są podobno wspaniałymi mężami. - Josh robi boskie wrażenie. Chyba uda mi się go przekonać do

bożonarodzeniowej choinki, prawda? - Możesz przekonać każdego i do wszystkiego - zapewniła mnie Claire. Rozpromieniłam się. W ciągu ostatnich paru dni ta teoria została kilkakrotnie obalona, ale byłam przekonana, że odzyskam moje fantastyczne życie. - W drodze do ciebie wpadłam na jeszcze jeden świetny pomysł... - Claire uśmiechnęła się tajemniczo, zapowiadając kolejną wspaniałą niespodziankę. - Jaki? - Cóż - powiedziała, otwierając butelkę Patron, naszej ulubionej tequili. - Co powiesz na to, żebyśmy znowu razem zamieszkały? Kończy mi się umowa najmu, a ty masz wolną sypialnię. Mogłybyśmy sporo zaoszczędzić na czynszu i zafundować sobie niezłą zabawę. Co o tym sądzisz? - Fantastyczny pomysł - przypomniałam sobie z rozrzewnieniem nasze wspólne mieszkanie przed moją wyprowadzką do Deksa. Claire i ja mamy ten sam rozmiar buta, lubimy tę samą muzykę i obydwie przepadamy za owocowymi drinkami, które pochłaniałyśmy w ogromnych ilościach, strojąc się przed nocnymi imprezami. Poza tym byłoby wspaniale, gdyby została przy mnie po narodzinach dziecka. Z pewnością nie miałaby nic przeciwko sporadycznemu wstawaniu na nocne karmienie. Patrzyłam, jak kroi cytrynę i zawiesza na szklankach idealnie skręcone plasterki. Dobrze jej wychodziło dogadzanie innym, co było kolejną korzyścią płynącą ze wspólnego mieszkania. - Zróbmy to! - Doskonale! - pisnęła. - Moja umowa najmu wygasa w następnym miesiącu. - Jest tylko jedna rzecz, o której powinnam ci powiedzieć oznajmiłam, kiedy z drinkami w dłoni podeszła do kanapy. - Co takiego? Przełknęłam ślinę, tłumacząc sobie, że chociaż Claire potrafi być krytykancką snobką to w ciągu tych wszystkich lat okazywała mi absolutną lojalność. Musiałam wierzyć, że mi pomoże, kiedy znajdę się w potrzebie. Kiedy zatem podała mi kusząco doskonałą margaritę z kruszonym lodem, w

kieliszkach ozdobionych równymi paseczkami soli (prezent zaręczynowy od cioci Deksa Suzy), wykrztusiłam moją wielką tajemnicę: - Jestem w ciąży z Marcusem. - Następnie upiłam jeden maleńki łyczek drinka, wdychając słodki zapach tequili, i zlizałam sól z ust. - Nie rozśmieszaj mnie. - Jej kryształowe kolczyki zakołysały się, kiedy opadła na kanapę i podwinęła nogi pod obfity tyłek. Och, nie wzniosłyśmy toastu. Za powrót dawnych współlokatorek! Najwidoczniej myślała, że żartuję. Stuknęłam się z nią kieliszkiem, upiłam jeszcze jeden mały łyczek i powiedziałam: - Nie. Mówię poważnie. Jestem w ciąży, więc prawdopodobnie nie powinnam tego pić. Chociaż z drugiej strony kilka małych łyczków nie powinno zaszkodzić. Drinki nie są aż takie mocne, prawda? Spojrzała na mnie z ukosa: - Żartujesz, prawda? Pokręciłam głową. - Darcy! - zastygła w bezruchu z zatrwożonym uśmiechem przyklejonym do twarzy. - Nie żartuję. - Przysięgnij. - Przysięgam. Trwało to jakiś czas, aż w końcu zdołałam ją przekonać, że wcale jej nie nabieram i naprawdę jestem w ciąży z mężczyzną którego przed chwilą uznała za żałośnie nieodpowiednią partię. Słuchała, jak rozwodzę się na temat porannych mdłości, terminu porodu, problemów z matką i pochłaniała margaritę wielkimi łykami, co w jej przypadku było bardzo nietypowe. Nawet kiedy się upijała, nie zapominała o dobrych manierach. Siedząc na stołku barowym, zawsze zakładała nogę na nogę, nie trzymała łokci na stole i nigdy nie piła drinków wielkimi łykami. Tym razem sytuacja ją przerosła. - Co o tym myślisz? - zapytałam. Upiła kolejny łyk, po czym zaczęła się krztusić i wyrzuciła z siebie: - Ojej! Przepraszam! Chyba wpadło nie do tej dziurki co

trzeba. Czekałam, aż powie coś więcej, lecz ona tylko na mnie patrzyła z przyklejonym do twarzy uśmiechem, jakby nie była do końca pewna, z kim właściwie pije drinka. Chyba oczekiwałam od niej zaskoczenia, ale spodziewałam się raczej wersji radosnej, a nie wstrząśniętej. Tłumaczyłam sobie, że po prostu zbiłam ją z tropu. Potrzebowała chwili na przetrawienie tych wieści. Zatem wygłosiłam krótką szlachetną mowę o tym, że nigdy nie brałam pod uwagę usunięcia ciąży ani oddania dziecka do adopcji. Prawdę mówiąc, w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin myślałam o jednym i o drugim, lecz pomimo to nie zmieniłam pierwotnej decyzji. Chciałabym móc powiedzieć, że była to zasługa dobrego charakteru i wysokich standardów moralnych, lecz miało to również wiele wspólnego z upartą dumą. - Gratulacje. To fantastyczna wiadomość - powiedziała w końcu Claire piskliwym, nieszczerym głosem godnym gospodarza programu telewizyjnego, który informuje przegrywającego gracza, że nie wyjedzie z pustymi rękami, lecz z kuponem do wykorzystania w restauracji Omaha Steaks. Wiem, że wspaniale sobie z tym poradzisz... Zostanę przy tobie i będę ci pomagać, jak tylko będę umiała. Czułam, że ostatnie zdanie dodała dopiero po namyśle, a jego ogólnikowość kojarzyła się raczej z poczuciem obowiązku aniżeli ze szczerym pragnieniem uczestniczenia w życiu mojego dziecka. Lub nawet moim. - Dziękuję - odparłam, a mój umysł kipiał, próbując przeanalizować tę chwilę. Czy byłam wobec niej zbyt krytyczna? Miałam paranoję? Co dokładnie spodziewałam się usłyszeć? Byłoby idealnie, gdyby poprosiła o status matki chrzestnej albo wyprawiła wielkie przyjęcie z okazji zbliżających się narodzin dziecka. Chciałam, żeby przynajmniej powtórzyła, że nadal pragnie ze mną zamieszkać, albo wspomniała o Joshu, mówiąc, że trzeba działać szybko, dopóki moje ciało nadal jest fantastyczne. Jednak Claire tylko nerwowo się roześmiała i powiedziała: - To wszystko jest takie... takie ekscytujące.

- Tak - zgodziłam się, przechodząc do pozycji obronnej. - To prawda. I nie widzę powodu, dla którego miałabym zrezygnować z randek. - Oczywiście że będziesz chodziła na randki - powiedziała, bojowo zaciskając pięść. Nie wspomniała już jednak o moim czarującym żydowskim księciu z bajki. - Myślisz, że Josh będzie miał coś przeciwko? - zapytałam. - Przeciwko temu, że jesteś w ciąży? - Znowu parsknęła nerwowym śmiechem. - Tak. Przeciwko temu, że jestem w ciąży. - No cóż... Nie jestem pewna... Nie znam go aż tak dobrze. Sprawa wydawała się zupełnie jasna: Claire była absolutnie pewna, że Josh wcale nie będzie zainteresowany dziewczyną w ciąży. Podobnie jak Claire nie była zainteresowana zamieszkaniem wraz ze mną i z niemowlęciem. Wypiła margaritę, gawędząc o tym, jak bardzo ucieszą się dziewczyny z biura. Zapytała, czy może im powiedzieć. Czy ludzie już o tym wiedzą. Powiedziałam, że nie, jeszcze nie. Nie jestem gotowa, aby obwieścić to całemu światu. - Rozumiem. Ani pary z ust - Claire położyła palec na ustach. Zachichotała. Zapewniłam ją że nie wstydzę się ciąży. Wcale jej się nie wstydzę. Trajkotałam o tym, że nadal będę sobą nawiązując do postaci Rachel z Przyjaciół i Mirandy z Seksu w wielkim mieście. Obydwu kobietom udało się zachować dawne życie i wygląd, a do tego poradzić sobie z samotnym macierzyństwem. Nie widziałam powodu, dla którego ze mną miałoby być inaczej. - Och, wiem - powiedziała Claire protekcjonalnym tonem. Dlaczego miałabyś tego wszystkiego nie zrobić? Bądź nowoczesną kobietą! Kiedy przyglądałam się jej szerokiemu, sztucznemu uśmiechowi, wyraźnie ujrzałam kształt naszej płytkiej przyjaźni. Jasne, Claire mnie lubiła, ale tylko dlatego że świetnie się ze mną imprezowało i przyciągałam facetów jak magnes, nawet z pierścionkiem zaręczynowym od Deksa na palcu. Lubiła mnie dlatego, że byłam bezcennym atutem. Z jej

pochodzeniem oraz moim wyglądem i osobowością byłyśmy nie do pokonania. Wspaniały duet z branży PR, który wszyscy znali albo pragnęli poznać. Jednak w czasie potrzebnym na wypicie jednej margarity moje notowania w jej oczach znacznie spadły. Przeobraziłam się w walczącą samotną matkę. Równie dobrze mogłam mieć włosy nawinięte na wałki i czek z opieki społecznej w spracowanej dłoni. Nie byłam jej już potrzebna. Skończyła drinka i spojrzała na mojego. - Mogę? - zapytała. - Częstuj się - zaproponowałam. Upiła kilka łyków i zerknęła na zegarek. - Ojej. Spójrz, która godzina! - Spieszysz się dokądś? - Zazwyczaj nie można było się jej pozbyć. - Tak - przytaknęła. - Obiecałam Jocelyn, że do niej zadzwonię. Ma ochotę gdzieś wyjść dziś wieczorem. Nie wspominałam o tym? - Nie - odparłam. - Nie wspominałaś. Claire uśmiechnęła się powściągliwie i powiedziała: - Tak. Idziemy na kolację i kilka drinków. Oczywiście możesz się przyłączyć. Nawet mimo tego, że nie wolno ci pić alkoholu. Będzie nam strasznie miło. Claire oferowała mnie, Darcy Rhone, zaproszenie z litości. Kusiło mnie, żeby skorzystać i udowodnić, że nadal potrafię się bawić. Byłam jednak zbyt oburzona, żeby tak łatwo przyjąć zaproszenie. Zatem odmówiłam, dodając, że muszę wykonać kilka telefonów. Czekałam na jakieś słowa zachęty, lecz ona tylko wstała, zaniosła szklankę do zlewu, zarzuciła na ramię torebkę od Prady i powiedziała przeradosnym głosem: - Dobrze, złotko... Jeszcze raz gratuluję. Życzę cudownego wieczoru. Dbaj o siebie, dobrze? Nie muszę dodawać, że minął następny tydzień i Claire nie wspomniała już więcej o planach wspólnego mieszkania. Od pewnej dziewczyny z biura dowiedziałam się za to, że Claire i Jocelyn szukają mieszkania do wynajęcia w Village. Poza tym Jocelyn zwierzyła mi się, w damskiej toalecie, po swoich

tradycyjnych wymiotach po lanczu, że niedawno poznała pewnego faceta, Josha Levine'a. Zapytała, czy go znam. W tamtej chwili czara goryczy się przepełniła i poczułam się tak, jakby Claire sypnęła solą na moją otwartą krwawiącą i zainfekowaną ranę. Nawet usłużna i oddana Claire dołączyła do grona tych, którzy mnie zdradzili. Szybko popędziłam z powrotem do biura oszołomiona i zrozpaczona. Gorączkowo zastanawiałam się, co dalej robić. Nie myśląc dwa razy, pognałam do biura Cala i powiadomiłam mojego szefa, że natychmiast muszę wziąć urlop. Wyznałam, że mam problemy osobiste. Zapytał, czy może mi jakoś pomóc. Powiedziałam, że nie, po prostu muszę na jakiś czas wyjechać. Oznajmił, że ostatnio i tak mamy za dużo pracowników i branża PR domaga się zwiększenia oszczędności, w związku z czym mogę wziąć tyle urlopu, ile potrzebuję, i wrócić, gdy będę gotowa. Następnie niedwuznacznie zerknął na mój brzuch. Znał moją tajemnicę. Claire, największa plotkara na Manhattanie, wpisała mnie na listę swoich ofiar. Zatem i ja dopisałam ją do nieustannie rosnącej listy moich wrogów - ludzi, którzy pożałują że kiedykolwiek zaleźli mi za skórę.

ROZDZIAŁ 17 Przez kilka ostatnich dni wałkowałam muzyczne hity o takich tytułach jak Przetrwam czy Ujrzałam znak oraz inne inspirujące piosenki, podczas których nieustannie główkowałam, próbując wymyślić jakiś plan i znaleźć drogę ucieczki przed wstydem związanym z tak wielkim odrzuceniem. Musiałam zacząć wszystko od nowa, potrzebowałam zmiany otoczenia, nowego towarzystwa. Przejrzałam listę znajomych z Manhattanu, lecz wszyscy byli w jakiś sposób związani z Deksem, Claire lub moją firmą Miałam wrażenie, że nie pozostały mi żadne inne możliwości. Kiedy jednak zaczęłam wpadać w prawdziwą rozpacz, na wyświetlaczu mojej komórki ukazał się numer z Indianapolis. Dzwoniła Annalise, ostatnia z moich przyjaciółek. - Cześć, Annalise! - powitałam ją czując wyrzuty sumienia po tych wszystkich przypadkach, kiedy zbywałam ją jako nudziarę, nie odpowiadałam na jej telefony, a nawet drwiłam z jej małomiasteczkowego życia przedszkolanki. Czułam się szczególnie podle, pamiętając o tym, że podczas pobytu w Indianie nie zajrzałam do jej nowo narodzonej córeczki Hannah. - Tak się cieszę, że zadzwoniłaś! - wykrzyknęłam. - Jak się czujesz? Jak się miewa Hannah? Cierpliwie słuchałam wywodów Annalise na temat dziecka oraz jej narzekań na brak snu. Potem Annalise zapytała, co u mnie słychać, a ton jej głosu sugerował, że już poznała moją żałosną historię. Na wypadek gdyby jakiś szczegół uszedł jej uwagi, dokładnie wszystko opowiedziałam. - Moje życie się rozpada, a ja nie wiem, co zrobić - zapłakałam do słuchawki. - Och, ojej, Darce - odpowiedziała Annalise z ciężkim akcentem mieszkanki Środkowego Zachodu. - Nie wiem, co powiedzieć. Po prostu... Bardzo się o ciebie martwię. - I rzeczywiście powinnaś - jęczałam. - Jestem w skrajnej rozpaczy. A to wszystko wina Rachel.

Pragnęłam usłyszeć choć jeden krytyczny komentarz pod adresem Rachel z ust jej najlepszej przyjaciółki. Jeden maleńki przytyk podziałałby na moją duszę jak balsam. Podłość nie leżała jednak w naturze Annalise, więc jedynie cmoknęła z niepokojem i powiedziała: - Nie możecie spróbować zwyczajnie porozmawiać? To po prostu strasznie smutna sprawa. - Do diabła, nie! Annalise dodała jakąś uwagę o przebaczeniu. Był to jeden z tych denerwujących religijnych komentarzy, którymi przesiąkła po poślubieniu Grega, sprzedawcy Biblii z Kentucky. - Nigdy - powiedziałam. - Nigdy jej nie wybaczę. Annalise westchnęła, ponieważ w tle zaczęła marudzić Hannah, wydając z siebie denerwujące i coraz głośniejsze „eeee, eeee, eeeeeeee”, które bynajmniej nie budziło we mnie instynktu macierzyńskiego. - Mniejsza z tym. Chyba po prostu potrzebuję zmiany otoczenia, wiesz? Myślałam o Korpusie Pokoju albo jakiejś turystycznej wyprawie, ale to nie do końca w moim stylu. Lubię luksus. Zwłaszcza teraz, kiedy jestem w ciąży... Wtedy Annalise zaproponowała, żebym wróciła na kilka miesięcy do domu, zamieszkała z rodzicami i urodziła dziecko w Indianapolis. - Byłoby super mieć cię tak blisko - zachęcała mnie. - Należę do kościelnego chóru. Spodobałby ci się. Pomógłby ci tu osiąść. - Nie potrzebuję nigdzie osiadać. Wręcz przeciwnie. Muszę uciec. Poza tym nie mogę wrócić do Indy. To byłaby taka degradacja. No wiesz, jakbym dawała za wygraną chciała się ustatkować, rozmieniała się na drobne, przyznawała się do porażki. - Dobra! - Annalise wybuchnęła dobrodusznym śmiechem. Wiem, co chcesz powiedzieć. Jesteśmy małymi kmiotkami, prawda, Hannah? Hannah odpowiedziała jej wyciem. - Wiesz, o co mi chodzi. Tobie się tam podoba i to wspaniale. Ale ja nie jestem typem małomiasteczkowej dziewczyny... - Daleko ci do małomiasteczkowości - zgodziła się Annalise.

- Poza tym nie odzywam się do matki - wyjaśniłam, jak okropnie zareagowała na wieść o mojej ciąży. - Może pojedziesz do Londynu i zatrzymasz się u Ethana? podsunęła, mając na myśli Ethana Ainsleya, naszego przyjaciela z liceum, który mieszkał w Londynie i pisał jakąś książkę. Już w chwili kiedy to mówiła, wiedziałam, że trafiła w dziesiątkę. To rozwiązanie było tak oczywiste, że nie mogłam pojąć, dlaczego nie wpadłam na nie wcześniej. Wynajmę komuś mieszkanie i przeniosę się do starej, dobrej Anglii. - Annalise, to cudowny pomysł - ucieszyłam się, wyobrażając sobie reakcje wszystkich na tę transatlantycką podróż. Claire, która uważa się za wielką podróżniczkę, będzie rwała włosy z głowy. Marcus, który nawet jeszcze nie zadzwonił, żeby zapytać, jak się czuję, zacznie mieć wyrzuty sumienia, kiedy odkryje, że jego dziecko urodzi się tysiące kilometrów stąd. Rachel, która zawsze była bliżej związana z Ethanem niż ja, będzie zazdrosna o moją intensywną zażyłość z jej kolegą z dzieciństwa. Dex zacznie się zastanawiać, jak mógł porzucić tak niezależną, żądną przygód i odważną kobietę. Pomysł był pierwszorzędny. Pozostawało tylko przekonać Ethana, żeby pozwolił mi u siebie zamieszkać. Znałam Ethana od czwartej klasy podstawówki. Przeprowadził się do naszego miasteczka w samym środku roku szkolnego. Pojawienie się nowego dziecka zawsze wywoływało sensację. Wszyscy emocjonowali się na myśl o dopływie „świeżej krwi”. Dobrze pamiętam jego pierwszy dzień w szkole. Jeszcze mam przed oczami scenę, w której nasza nauczycielka pani Billone oparła dłoń na jego chudym ramieniu i oznajmiła: - To Ethan Ainsley. Przeprowadził się do nas z Long Island. Powitajcie go razem ze mną. Kiedy mamrotaliśmy: „Witaj, Ethan”, zaczęłam się zastanawiać, gdzie leży ta jego wyspa * - na Atlantyku czy na Pacyfiku? - i w jaki sposób chłopiec z tropików może mieć tak jasną skórę i włosy. * Long Island w dosłownym tłumaczeniu: długa wyspa

Wyobraziłam sobie, jak biega półnagi po wyspie i wdrapuje się na drzewa, żeby pożywić się kokosami. Uratowała go ekipa poszukiwawcza? Wysłali go do rodziny zastępczej w Indianie? Może po raz pierwszy w życiu miał na sobie normalne ubrania? Podejrzewałam, że przechodzi prawdziwe męki w zderzeniu z tyloma ograniczeniami naszej codzienności. Tamtego dnia na przerwie Ethan usiadł samotnie na krawężniku obok boiska i podczas gdy wszyscy rzucaliśmy w jego stronę ciekawskie spojrzenia, rysował patykiem na piasku. Pozostali byli zbyt nieśmiali, żeby go zagadnąć, lecz ja zawołałam Rachel i Annalise, po czym ruszyłyśmy w jego stronę. - Cześć, Ethan. Jestem Darcy. To Rachel, a to Annalise powiedziałam odważnie, wskazując onieśmielone towarzyszki. - Cześć - odpowiedział Ethan, zerkając na nas zza zbyt dużych okrągłych okularów. - Jak daleko stąd leży twoja ojczyzna? - zapytałam, od razu przechodząc do rzeczy. Chciałam poznać każdy szczegół jego egzotycznego dzieciństwa. - Nowy Jork jest oddalony o jakieś osiemset mil. - Starannie wymawiał każde słowo, przez co wydawał się bardzo bystry. Nie był to głos, który spodziewałam się usłyszeć od rodowitego wyspiarza. - Nowy Jork? - byłam zdezorientowana. - Przecież pani Billone powiedziała, że pochodzisz z jakiejś wyspy. Ethan i Rachel wymienili rozbawione spojrzenia. Była to pierwsza z ich wielu triumfalnych chwil. - Co w tym takiego zabawnego? - zapytałam oburzona. Przecież powiedziała, że pochodzisz z wyspy. Prawda, Annalise? Annalise z powagą pokiwała głową. - Mówiła o Long Island - powiedzieli chórem Ethan i Rachel z identycznymi uśmieszkami na twarzach. Istniała zatem jakaś długa wyspa, której nie należało mylić z krótką? To niczego nie wyjaśniało. - Long Island to część Nowego Jorku - powiedziała Rachel swoim wszystkowiedzącym tonem.

- Aha. No tak. Racja. Wiedziałam o tym. Po prostu nie usłyszałam, jak mówiła „long” - skłamałam. - A ty, Annalise? - Też nie - powiedziała Annalise. - Ja też tego nie słyszałam. Annalise nigdy nie dopuszczała do tego, żeby człowiek poczuł się głupio. Była to jedna z jej najlepszych cech. To oraz fakt, że zawsze wszystkim chętnie się dzieliła. Tamtego dnia miałam na nogach jej jasnoróżowe sandałki Jelly. - Long Island leży we wschodniej części Nowego Jorku ciągnął Ethan. Jego pouczający ton wyraźnie wskazywał, że nie dał wiary mojej wymówce. To natychmiast mnie rozzłościło i od razu pożałowałam, że chciałam być miła dla nowego dzieciaka. - W takim razie dlaczego się tu przeniosłeś? - zapytałam zaczepnie, myśląc, że powinien zostać na tej swojej sztucznej wyspie. Wyjaśnił, że jego rodzice właśnie się rozwiedli i mama, która pochodziła z Indiany, przyjechała tu z powrotem, żeby być bliżej rodziców, czyli jego babci i dziadka. Nie była to żadna sensacyjna opowieść. Annalise, która również miała rozwiedzionych rodziców, spytała, czy jego ojciec nadal mieszka w Nowym Jorku. - Tak - powiedział Ethan i ponownie zajął się grzebaniem kijem w piasku. - Będę się z nim widywał co drugie święta i podczas wakacji. W innych okolicznościach zrobiłoby mi się go żal - rozwód rodziców był chyba najgorszą rzeczą jaka mogła spotkać dziecko (tuż obok konieczności noszenia peruki po chemioterapii leczącej białaczkę). Trudno jednak współczuć komuś, kto robi z ciebie głupka tylko dlatego, że nie znasz jakiegoś mało istotnego geograficznego faktu. Rachel zmieniła temat i zaczęła pytać Ethana o Nowy Jork, jak gdyby to ona wpadła na pomysł, żeby do niego podejść. Gadali o Empire State Building, Metropolitan Museum of Art i o World Trade Center - o wszystkich miejscach, o których Rachel czytała w książkach, a które Ethan odwiedził osobiście. - W Indianapolis też mamy duże budynki i muzea powiedziałam nieśmiało, zaliczając Ethana do ludzi, którzy

zawsze mówią: „Tam, skąd pochodzę... „. Potem odciągnęłam Annalise od ich poważnej rozmowy i poszłyśmy grać w cztery kwadraty. Później rzadko myślałam o Ethanie, dopóki na początku następnego roku szkolnego on i Rachel nie dostali się do programu „UU” dla utalentowanych i uzdolnionych dzieci. Nienawidziłam programu „UU”, nie znosiłam tego poczucia wykluczenia, świadomości, że nie jestem wystarczająco dobra. Nie mogłam ścierpieć wyniosłości UU-sów i szczerze ich przeklinałam za każdym razem, kiedy radośnie zmierzali korytarzem w stronę wyznaczonej sali, a potem wracali stamtąd podnieceni swoimi głupimi eksperymentami - na przykład budowaniem z gliny statków, które miały pomieścić jak największą liczbę pinezek. Nawiasem mówiąc, Ethan wygrał ten konkurs, projektując łódź, która przed zatonięciem zdołała unieść dziewiętnaście pinezek. „Wielkie rzeczy powiedziałam wtedy Rachel. - Przestałam się bawić gliną i plasteliną w wieku czterech lat”. Zawsze próbowałam popsuć jej tę wielką frajdę, uparcie twierdząc, że „UU” to skrót od „Upiornych Umysłowców”. I na wypadek gdyby wyglądało to na zwykłą zawiść, często przypominałam Rachel, że zabrakło mi jedynie jednego punktu, i to wyłącznie dlatego że w dniu testu bolało mnie gardło i potrafiłam się skupić wyłącznie na problemach z przełykaniem. Część o bolącym gardle była prawdą. Część o jednym brakującym punkcie raczej nie, chociaż tak naprawdę nigdy się nie dowiedziałam, ile mi zabrakło, ponieważ mama oznajmiła, że mój wynik jest nieistotny i wcale nie muszę chodzić na zajęcia „UU”, żeby być kimś wyjątkowym. Zatem w świetle irytacji, jaką wzbudzała we mnie pycha Ethana, dosyć zaskakujący był fakt, że został moim pierwszym prawdziwym chłopakiem. Było to tym dziwniejsze, że Rachel podkochiwała się w nim już od pierwszego dnia znajomości, podczas gdy ja zdecydowanie trwałam w obozie wielbicielek Douga Jacksona. Doug był najpopularniejszym chłopcem w naszej klasie i byłam pewna, że niechybnie zostaniemy przebojową parą - dopóki nie przyczepił do szafki zdjęcia

Heather Locklear, oznajmiając, że woli blondynki od brunetek. Ta słabość wywołała moje oburzenie i postanowiłam rozejrzeć się za innym kandydatem, może nawet szóstoklasistą Chudy i blady Ethan nawet nie przyszedł mi do głowy. Jednak pewnego dnia, kiedy patrzyłam, jak Ethan przegląda biblioteczny katalog w poszukiwaniu książek o Peru, nagle dostrzegłam w nim to, o czym zawsze mówiła Rachel. Był całkiem interesujący. Zatem podeszłam bliżej, aranżując spotkanie pod pretekstem zainteresowania książkami o Paragwaju, które skatalogowano w szufladzie obok. Dziwnie na mnie spojrzał i uśmiechnął się, pokazując dołeczek w policzku. Wtedy postanowiłam, że go zdobędę. Kilka dni później powiedziałam o tym Rachel, zakładając, że będzie zadowolona i szczęśliwa, iż ostatecznie przyznałam jej rację, oraz zyskamy wspólny obiekt westchnień. W końcu najlepsze przyjaciółki powinny zgadzać się we wszystkich sprawach, a już na pewno w tak ważnych jak to, w kim się zakochać. Ale Rachel wcale się nie cieszyła. Była wręcz wściekła i stała się dziwnie zaborcza, jak gdyby Ethan do niej należał. Annalise zauważyła, że obydwie od miesięcy podkochujemy się w Dougu, ale to wcale nie przekonało Rachel. Powtarzała tylko, że Doug to zupełnie inna sprawa. Naburmuszyła się, zamknęła w sobie i ciągle mamrotała, że to ona pierwsza podkochiwała się w Ethanie. I rzeczywiście: była pierwsza. Ja jednak patrzyłam na to w następujący sposób: jeśli tak bardzo jej się podobał, powinna była coś z tym zrobić. Podjąć jakieś prawdziwe działanie. I wcale nie miałam na myśli wypisywania jego inicjałów na zaparowanej szybie w samochodzie mamy. Jednak Rachel nie była stworzona do działania. To była moja domena. Zatem kilka dni później napisałam do Ethana liścik z pytaniem, czy nie zechciałby się ze mną umówić, prosząc go o zaznaczenie właściwej odpowiedzi: „tak”, „nie” albo „może”. Żeby być w porządku, jako czwartą możliwość dopisałam imię Rachel. Jednak w ostatniej chwili oderwałam tę część liściku, dochodząc do wniosku, że nie powinna korzystać z mojej zaradności. Poza tym nie chciałam przegrać z Rachel, która już

i tak pokonywała mnie w wielu dziedzinach. Przecież była w „UU”. Podrzuciłam Ethanowi liścik, on się zgodził i zostaliśmy parą. Rozmawialiśmy przez telefon, flirtowaliśmy na przerwach i przez kilka tygodni to wszystko było bardzo emocjonujące. Jednak później Doug zmienił zdanie i ogłosił, że ostatecznie woli brunetki. Zatem rzuciłam Ethana i wróciłam na rynek wolnych piątoklasistek. Na szczęście nasze rozstanie zbiegło się w czasie z obsesją Ethana na punkcie potwora z Loch Ness. Całymi tygodniami mówił tylko o tym, a nawet planował wakacyjną wyprawę do Szkocji, Szwajcarii lub innego rzekomego miejsca zamieszkania tego stwora. Miał więc inne rzeczy na głowie i stosunkowo szybko pogodził się z rozstaniem. Niedługo później Rachel również wyleczyła się z Ethana. Powiedziała, że chłopcy już jej nie interesują co zresztą było wygodnym stwierdzeniem, ponieważ żaden nie zabiegał o jej względy. Zatem wszyscy czworo trzymaliśmy się razem aż do liceum. Annalise, Ethan, Rachel i ja tworzyliśmy małą paczkę (chociaż ja obracałam się również w bardziej popularnych kręgach) i żadne z nas nigdy więcej nie wspomniało o miłosnym trójkącie z piątej klasy. Po liceum nadal utrzymywałam kontakty z Ethanem, ale głównie za pośrednictwem Rachel. Byli ze sobą bardzo zżyci, zwłaszcza podczas jego rozwodu. W czasie tego kryzysu Ethan często odwiedzał Nowy Jork i zastanawiałam się nawet, czy ta przyjaźń nie przerodzi się w coś poważniejszego, lecz Rachel podkreślała, że nie łączy ich żaden romans. - Myślisz, że może być gejem? - zapytałam, nawiązując do bliskich przyjaźni, jakie łączyły go z kobietami, wrażliwości i umiłowania muzyki klasycznej. Powiedziała, że na pewno jest hetero, i dodała, że są wyłącznie przyjaciółmi. Kiedy zatem dzwoniłam do Londynu, obawiałam się, że Ethan odmówi przez wzgląd na lojalność wobec Rachel i poczucie, że powinien stanąć po jej stronie. Annalise kochała nas obie w równym stopniu, ale Ethan wyraźnie faworyzował Rachel. I rzeczywiście, kiedy w końcu oddzwonił przeszło tydzień po tym, jak zostawiłam mu dwie telefoniczne wiadomości i

wysłałam staranny, lekko rozpaczliwy e-mail, powitał mnie powściągliwym i niepewnym „cześć”. Ułożyłam sobie poruszającą mowę, która nie dopuszczała sprzeciwu. - Ethan, jeśli mnie odepchniesz, nie zniosę tego. Po prostu nie wytrzymam. Musisz mi pomóc. Wiem, że bardziej przyjaźnisz się z Rachel, wiem, że jesteś po jej stronie... - Zawahałam się, czekając, aż powie, że nie jest po niczyjej stronie. Ponieważ milczał, ciągnęłam dalej: - Błagam cię, Ethan, muszę się stąd wyrwać. Jestem w ciąży, rzucił mnie chłopak. Wzięłam urlop. Nie mogę pojechać do domu. To byłoby zbyt upokarzające. Zdecydowanie zbyt upokarzające. - Powiedziałam to wszystko świadoma ryzyka: tego, że może zadzwonić do Rachel i wypaplać jej, jaka ze mnie oferma. Musiałam jednak spróbować. Powiedziałam ostatnie „proszę” i czekałam na odpowiedź. - Darce, to nie ma nic wspólnego z Rachel. Po prostu lubię mieszkać sam. Nie potrzebuję współlokatorki. - Ethan, proszę, tylko na parę tygodni. To będzie zwykła wizyta. Nie mam się gdzie podziać. - A Indy? Mogłabyś pojechać do rodziców. - Wiesz, że to niemożliwe. Byłeś w stanie wrócić do Indy po rozwodzie z Brandi? Westchnął, ale wiedziałam, że wzbudziłam jego współczucie. - Na kilka tygodni? To znaczy na ile? - Trzy? Cztery? Góra sześć? - wstrzymałam oddech w oczekiwaniu. - Dobra, Darce - zgodził się w końcu. - Możesz się u mnie zatrzymać. Ale tylko na jakiś czas. Mam naprawdę małe mieszkanie... I jak już powiedziałem, bardzo lubię samotność. - Och, dziękuję ci. Dziękuję. Dziękuję! - powiedziałam, czując się zwyciężczynią jak dawniej. Po prostu wiedziałam, że moje problemy zostały rozwiązane i zgoda Ethana oznacza szansę naprawienia całego życia, przepełnienia go europejskim szykiem. - Nie pożałujesz, Ethan. Będę idealnym gościem zapewniałam. - Tylko pamiętaj: krótka wizyta.

- Krótka wizyta - powtórzyłam jak echo. - Zrozumiałam. Odłożyłam słuchawkę i zaczęłam sobie wyobrażać moje nowe życie... Przechadzam się brukowanymi ulicami Notting Hill pośród mżawki i mgły, a mój brzuch w kształcie piłki do koszykówki wyziera spomiędzy krótkiego szerokiego golfa i szykownych biodrówek Mam na głowie lekko przekrzywioną kraciastą czapkę Burberry. Ślicznie zmierzwione włosy z orzechowymi pasemkami, dzieło najbardziej eleganckiego londyńskiego salonu urody, opadają mi na ramiona. Zatrzymuję się przed uroczą piekarnią, gdzie starannie wybieram ciasteczko z dyniowym kremem. Płacąc przy ladzie, dostrzegam mojego przyszłego chłopaka. Gdy zerka na mnie znad gazety, jego twarz rozjaśnia seksowny uśmiech. Jest niesamowicie przystojny: ma wyraziste rysy Dextera oraz ładne ciało i jasne oczy Laira (jego ojciec pochodzi z północnych Włoch stąd błękitne oczy, matka jest Brytyjką - jej zasługa to nienaganny wygląd, dobre maniery i oksfordzkie wykształcenie). Mój wielbiciel ma na imię Alistair, jest piekielnie inteligentny, dystyngowany i ultrabogaty. Może nawet być księciem albo hrabią. Przewyższy Deksa pod każdym względem. I będzie bardziej seksowny niż Marcus. Oczywiście zakocha się we mnie na zabój od pierwszego wejrzenia. Moja ciąża ani odrobinę go nie zniechęci. Nawet go podnieci (podobno to się zdarza u bardzo dojrzałych mężczyzn). Po kilku tygodniach znajomości Alistair poprosi mnie o rękę. Przeprowadzę się z uroczego mieszkanka Ethana do ogromnego i doskonale urządzonego domu Alistaira, w którym zatrudnia się pokojówkę, kucharza, lokaja i innych pracowników. A później, pewnej nocy pod koniec kwietnia, kiedy do Londynu zawita wiosna i będziemy spali nago w jego rzeźbionym łożu z baldachimem, należącym do rodziny od czterech pokoleń, na ręcznie tkanym prześcieradle, poczuję, że zaczyna się poród. „Chyba już czas”, szepnę, delikatnie trącając Alistaira. Wyskoczy z łóżka, pomoże mi włożyć kaszmirową piżamę, przeczesze moje włosy srebrną szczotką i wezwie

szofera, a potem odjedziemy w londyńską noc. Będzie trwał przy szpitalnym łóżku, gładził mnie po czole i składał na nim delikatne pocałunki, mrucząc: „Przyj, kochanie. Przyj, mój skarbie”. Po raz drugi zakocha się od pierwszego wejrzenia na widok mojej córeczki, która będzie wyglądała dokładnie tak jak ja. Zapragnie ją adoptować. Będzie ją nazywał „naszą córką”. Nim wyrżną się jej pierwsze ząbki, obydwoje zdążymy zapomnieć, że jej ojcem jest jakiś nieokrzesany Amerykanin. I wtedy z pewnością nie będę już pamiętać o Rachel i Deksie. Będę zbyt pochłonięta moim szczęściem, aby zaszczycić ich choćby jedną myślą.

ROZDZIAŁ 18 Przez następne dwa tygodnie zajmowałam się tylko przygotowaniami i działaniem, skupiona na zamykaniu nowojorskich spraw i wyjeździe do Londynu. Zamieściłam w gazecie ogłoszenie i znalazłam młodą parę, której wynajęłam mieszkanie. Następnie sprzedałam zhańbiony pierścionek zaręczynowy w dzielnicy jubilerskiej, a suknię ślubną na eBay. Po zsumowaniu zysków i salda na koncie doszłam do wniosku, że mam wystarczająco dużo pieniędzy, aby dotrwać w Londynie do porodu, nie przepracowawszy ani jednego dnia. Wreszcie byłam gotowa. Z walizkami wypełnionymi eleganckim dobytkiem jechałam na lotnisko JFK na nocny lot do Londynu. Kiedy weszłam na pokład samolotu, ogarnęło mnie poczucie absolutnego zadowolenia płynące ze świadomości, że opuszczam miasto, nie zamieniwszy ani słowa z ludźmi, którzy mnie zdradzili. Usadowiłam się w fotelu w klasie biznesowej, wsunęłam stopy w kaszmirowe kapcie i zapadłam w głęboki, spokojny sen. Obudziłam się siedem godzin później, kiedy samolot sunął nad zielonymi łąkami i wijącą się wstążką która musiała być Tamizą. Serce załomotało mi w piersi na myśl, że oto zaczynam nowe życie. Po przejściu przez kontrolę paszportową (gdzie, podobnie jak podczas rozmowy z Ethanem, odrobinę skróciłam długość planowanego pobytu), wyciągnięciu z bankomatu brytyjskich pieniędzy i zapakowaniu się do czarnej taksówki, która miała mnie przewieźć z Heathrow do mieszkania Ethana, mój entuzjazm wzrósł jeszcze bardziej. Podczas podróży taksówką byłam bardzo ożywiona. Już wtedy czułam się jak światowa dama. Siedziałam wyprostowana, rozmawiałam z kierowcą, starannie dobierając słowa, i wplatałam w naszą pogawędkę mnóstwo uprzejmości, zamiast jak zwykle rzucać taksówkowe rozkazy. Byłam w cywilizowanym kraju i zamierzałam odnaleźć w nim szczęście. Wieść bardziej kulturalny żywot. Takie osoby jak Madonna czy Gwyneth Paltrow, które mogłyby osiąść w dowolnym miejscu

na Ziemi, postanowiły zamieszkać w Londynie, a nie w starym, zmęczonym Nowym Jorku albo Los Angeles. Miałam sporo wspólnego z tymi kobietami. Styl. Urodę. Pewne je ne sais quoi. Może nawet zaprzyjaźnię się z Madge i Gwynnie. A także z Kate Moss, Hugh Grantem i Ralphem Fiennesem. Po czterdziestu minutach uprzejmej rozmowy dotarliśmy na ulicę Ethana. Mój kierowca wysiadł z taksówki, podszedł do drzwiczek pasażera i pomógł mi wyjąć bagaż, układając walizki od Louisa Vuittona na chodniku. Wręczyłam mu dwie fioletowe dwudziestki i śliczną zieloną piątkę - przerośnięte kolorowe banknoty ozdobione wizerunkiem młodej królowej Elżbiety. Nawet pieniądze były w Anglii bardziej interesujące i urocze. - Proszę bardzo, to dla pana. Niech pan zatrzyma resztę. Uprzejmie dziękuję za pomoc - powiedziałam, dodając do tego lekkie dygnięcie. Taki gest wydał mi się bardzo brytyjski. Taksówkarz uśmiechnął się i puścił mi oczko. Początek był wyśmienity. Wzięłam głęboki wdech i wolno wypuściłam powietrze, patrząc, jak zamienia się w parę w ten chłodny listopadowy poranek. Następnie wmaszerowałam po sześciu starych schodach z marmuru do budynku, w którym mieszkał Ethan. Zlokalizowałam jego mieszkanie i wcisnęłam brązowy guzik, który znalazłam obok drzwi. Usłyszałam anemiczny dźwięk dzwonka, a po chwili w głośniku odezwał się jakiś głos: - Tak? - Ethan! Już jestem! Pospiesz się! Zamarzam! Kilka sekund później Ethan posłał mi szeroki uśmiech zza szyby we frontowych drzwiach. Energicznie otworzył drzwi i mocno mnie uściskał. - Darcy! Jak leci? - Cudownie! - powiedziałam, dając mu dwa europejskie całusy, po jednym na każdy zaróżowiony policzek. Przeczesałam palcami jego złociste włosy. Były dłuższe niż zwykle, a zmierzwione loki przypominały lwią grzywę. Świetna fryzura, Ethan. Podziękował i powiedział, że nie miał czasu na wizytę u fryzjera. Potem się uśmiechnął i dodał tonem, który sprawiał

wrażenie szczerego: - Miło cię widzieć, Darce. - Bardzo się cieszę z tego spotkania, Ethan. - Jak się czujesz? - Jego dłoń zatoczyła na moich plecach pocieszający okrąg. Powiedziałam, że wszystko będzie w porządku, gdy tylko wejdę do ciepłego mieszkania i oczyszczę pory. - Wiesz, jak fatalnie podróże samolotem wpływają na cerę. To paskudne, klimatyzowane powietrze - poskarżyłam się. - Ale na szczęście nie musiałam tkwić w kurniku. Podróżowanie razem z pospólstwem jest odrażające. - Daleko ci do pospólstwa - przyznał. Uśmiech na jego twarzy zastygł, gdy spojrzał ponad moim ramieniem i na chodniku dostrzegł walizki. - Chyba żartujesz. Przywiozłaś to wszystko na kilka tygodni? Nie powiedziałam mu jeszcze, że mój plan wykracza poza kilka tygodni i obecnie myślałam raczej w perspektywie kilkumiesięcznej lub wręcz o przeprowadzce na stałe. Zamierzałam jednak oswajać go z tym stopniowo. Kiedy powiem mu prawdę, nasza przyjaźń będzie już silniejsza niż jego więź z Rachel. Poza tym lada dzień miałam poznać mojego Alistaira. Ethan przewrócił oczami. Potem wniósł dwie największe walizki po frontowych schodach. - Cholera, Darce. Przywiozłaś w nich jakieś zwłoki? - Tak. W tej jest Rachel - oznajmiłam z dumą wskazując jedną z walizek. - A w tej Dex. Pokręcił głową i posłał mi ostrzegawcze spojrzenie, jak gdyby chciał powiedzieć, że nie zamierza obgadywać swojej cudownej Rachel. - A tak serio: czegoś ty tu nawiozła? - To tylko ubrania, buty. Mnóstwo kosmetyków, perfum, tego typu rzeczy - powiedziałam i podnosząc lżejsze walizki, wyjaśniłam, że kobiety w ciąży nie powinny nosić ciężarów ważących więcej niż dziesięć kilo. - Jasne - odpowiedział Ethan, przeciskając się przez wejściowe drzwi. Po czterokrotnym powtórzeniu tego manewru wszystkie walizki znalazły się w środku. Weszłam za nim do

ciemnego, pachnącego kulkami na mole korytarza z zieloną wykładziną z lat siedemdziesiątych. Musiałam się skrzywić, bo Ethan zapytał, czy coś jest nie tak. - Kulki na mole - zmarszczyłam nos. - To lepsze niż mole - wyjaśnił Ethan. - Nie chciałbym, żeby zniszczyły twoje drogie kardigany. - Kardigany? - Swetry. - Moje kardigany. Tak - pragnęłam jak najszybciej poznać brytyjski slang. Może nawet nabędę tutejszego akcentu? Ethan poprowadził mnie na sam koniec ciemnego, zimnego korytarza, a potem, ku mojemu rozczarowaniu, zszedł schodami na dół. Nie znosiłam mieszkań w suterenie. Dostawałam w nich klaustrofobii. Poza tym oznaczały słabe oświetlenie oraz brak balkonu i ładnego widoku za oknem. Może w środku będzie lepiej, pomyślałam, kiedy Ethan popchnął drzwi. - No to jesteśmy. Nie ma jak w domu. Rozejrzałam się, próbując ukryć rozczarowanie. - Mówiłem, że mieszkanie jest małe - powiedział beztrosko, oprowadzając mnie po wnętrzu. Wszystko było czyste, schludne i ładnie urządzone, ale nic nie wydało mi się szczególnie europejskie, z wyjątkiem całkiem przyzwoitych gzymsów otaczających dosyć wysoki sufit. Kuchnia była nijaka, łazienka zupełnie ponura, z wykładziną na podłodze (co wydało mi się dziwaczne, ale według Ethana było często spotykane), a toaleta dosłownie miniaturowa. - Miłe mieszkanko - skłamałam ze sztucznym uśmiechem. Gdzie jest mój pokój? - Cierpliwości, moja droga. Właśnie do niego zmierzam powiedział Ethan, prowadząc mnie do pokoju obok kuchni. Był mniejszy niż pokoik dla gosposi w nowojorskim mieszkaniu, a jedyne okno było zbyt wąskie, aby udało się przez nie przecisnąć, lecz mimo to zostało wzmocnione zardzewiałą kratą. W rogu stała biała komoda, która jakoś gryzła się z białymi ścianami, przez co wszystko wydawało się paskudnie szare. Pod przeciwległą ścianą stał mały regał, również

pomalowany na biało, ale obłażący z farby, która odsłaniała zieloną warstwę spodnią. Na półkach było pusto, jeśli nie liczyć kilku papierowych toreb i ogromnej różowej muszli. Muszle przyniesione z plaży mają w sobie coś przygnębiającego. Nie znoszę głuchego, samotnego dźwięku, który wydają kiedy przystawiasz je do ucha, chociaż zawsze coś mnie kusi, żeby go posłuchać. I rzeczywiście, kiedy uniosłam muszlę i wsłuchałam się w bezbarwne echo, ogarnęła mnie fala smutku. Odłożyłam muszlę na półkę i podeszłam do okna, żeby spojrzeć na ulicę z poziomu chodnika. Nic nie wskazywało na to, że jestem w Londynie. Równie dobrze mogłabym być w Cleveland. Ethan musiał dostrzec moją reakcję, gdyż powiedział: - Wiesz, Darce, jeśli nie podoba ci się ten pokój, w Londynie jest mnóstwo hoteli... - Słucham? - zapytałam niewinnie. - Przecież nic nie mówię! - Znam cię. - W takim razie powinieneś wiedzieć, że jestem niezmiernie wdzięczna i niewiarygodnie szczęśliwa, że mogę tu być. Moja przytulna mała cela jest wspaniała. - Roześmiałam się. Chciałam powiedzieć: pokój. Ethan uniósł brwi i posłał mi spojrzenie znad okularów w rogowej oprawie. - Żartowałam! To wcale nie jest cela - dodałam, myśląc, że nawet John Hinckley Junior* musiał mieszkać w lepszych warunkach. Ethan pokręcił głową odwrócił się i wtaszczył moje walizki do pokoju. Kiedy skończył, prawie nie było gdzie stać, nie mówiąc o leżeniu. - Gdzie ja będę spała? - zapytałam przerażona. Ethan otworzył szafę i wskazał dmuchany materac. - Kupiłem go wczoraj specjalnie dla ciebie. Luksusowy materac dla luksusowej dziewczyny. Uśmiechnęłam się. Przynajmniej moja reputacja pozostała nietknięta. - Rozgość się. Jeśli chcesz, możesz wziąć prysznic. *John Warnock Hinckley Junior (ur.29 maja 1955 ) usiłował dokonać zamachu na prezydenta USA Ronalda Reagana 30 marca 1981r.

- Jasne, że chcę. Jestem potwornie brudna. - Dobra. Weź prysznic, a potem coś przekąsimy. - Doskonale! - zgodziłam się, myśląc, że choć mieszkanie Ethana nie jest tym, czego się spodziewałam, to cała reszta z pewnością przejdzie moje najśmielsze oczekiwania. Londyn wynagrodzi mi z nawiązką smród kulek na mole i ciasnotę mieszkania. Wzięłam prysznic, niezadowolona z ciśnienia wody i przeciągu, który przyklejał plastikową zasłonkę do nóg. Na szczęście Ethan dysponował niezłą kolekcją produktów do kąpieli uniseks. Miał mnóstwo gadżetów firmy Kiehl's, w tym ananasowy peeling do twarzy, który zawsze lubiłam. Skorzystałam z niego, starając się odłożyć tubkę na to samo miejsce, żeby się nie wydało. Nikt nie lubi gości, którzy podkradają najlepsze kosmetyki. - Coś jest nie tak z wodą? - zapytałam Ethana, kiedy wyszłam z łazienki ubrana w swój najładniejszy różowy szlafroczek z jedwabiu, przeczesując mokre włosy palcami. - Moje włosy zrobiły się paskudne. Sztywne. - Mamy tu bardzo twardą wodę. Przyzwyczaisz się... Jedyną denerwującą rzeczą jest to, że na ubraniach pozostają plamy. - Poważnie? - zapytałam, myśląc, że w takim wypadku będę musiała oddawać wszystko do pralni. - Nie możesz założyć jakiegoś filtra? - Nigdy się tym nie interesowałem. Ale jeśli chcesz to zorganizować, masz moje błogosławieństwo. - Domyślam się, że nie masz suszarki do włosów? Westchnęłam. - Dobrze się domyślasz - powiedział. - No cóż. W takim razie będę zmuszona wystąpić w naturalnym wydaniu. Nie jesteśmy umówieni z żadnymi ludźmi, prawda? Chcę wyglądać idealnie, kiedy będziesz mnie przedstawiał w swoim towarzystwie. Ethan zajął się stertą rachunków leżących na stole w kuchni i odwrócił się do mnie plecami. - Nie mam żadnego towarzystwa. Po prostu kilku przyjaciół. I niczego nie zaplanowałem.

- Mniejsza z tym! W każdym razie chcę zrobić dobre pierwsze wrażenie. Wiesz, jak to jest: pierwsze wrażenie jest ostatnim wrażeniem! - Uhmm. - W takim razie wybiorę się dzisiaj do Harrodsa po suszarkę powiedziałam. - Nie szedłbym aż do Harrodsa po suszarkę. Na rogu jest sklep kosmetyczny Kuferek. - Kuferek! Jakie to słodkie! - To zwykły sklep kosmetyczny. - W takim razie lepiej pójdę się ubrać. - Dobra - zgodził się Ethan, nie podnosząc wzroku. Kiedy włożyłam najcieplejszy z moich swetrów i trochę podeschły mi włosy, Ethan zabrał mnie na lancz do pobliskiego pubu. Z zewnątrz lokal wyglądał uroczo: był to mały stary budynek z cegły, porośnięty bluszczem. Obok drzwi stały miedziane donice pełne maleńkich czerwonych kwiatuszków. Jednak podobnie jak w przypadku mieszkania Ethana, wnętrze przedstawiało zupełnie inny widok. W pubie było obskurnie, cuchnęło dymem i wszędzie roiło się od obleśnych roboli w zniszczonych butach i z jeszcze bardziej odpychającymi paznokciami. To spostrzeżenie było szczególnie zastanawiające, gdyż przy wejściowych drzwiach widniała tabliczka z napisem: „Wstęp tylko w czystych ubraniach roboczych”. Poza tym obok baru dostrzegłam mały plakat następującej treści: „Prosimy o zgłaszanie właścicielowi wszelkich podejrzanych toreb lub pakunków”. - O co tu chodzi? - zapytałam Ethana, wskazując ten napis. - O IRA - powiedział. - O co? - O Irlandzką Armię Republikańską - wyjaśnił. - Mówi ci to coś? - Ach, o to - przypomniałam sobie jakieś akty terroryzmu w minionych latach. - Jasne. Kiedy usiedliśmy, Ethan zaproponował, żebym zamówiła rybę z frytkami. - Trochę mi niedobrze. To wina albo ciąży, albo podróży.

Chyba wolałabym coś lekkostrawnego. Może jakiś grillowany ser? - Masz szczęście - poinformował mnie. - Podają tu świetne croque-monsieurs. - Croque panów? - zapytałam. - Co to takiego? - Wyszukana francuska nazwa szynki z serem. - Brzmi pysznie - powiedziałam, myśląc, że powinnam przypomnieć sobie trochę francuskiego z liceum. Przyda się podczas weekendowych wypraw z Alistairem do Paryża. Ethan złożył zamówienie przy barze, co podobno było standardem w angielskich pubach, a ja przejrzałam gazetę, którą jakiś wcześniejszy klient zostawił na stoliku. Victoria i David Beckhamowie - albo Posh and Becks, jak nazywają ich Brytyjczycy - zajmowali prawie całą pierwszą stronę. Wiedziałam, że David Beckham cieszy się w Anglii sławą wielkiej gwiazdy, ale jakoś nie mogłam tego zrozumieć. Wcale nie był taki przystojny. Zapadnięte policzki, włosy jak strąki. I nie cierpiałam tych jego kolczyków w obydwu uszach. Powiedziałam o tym Ethanowi, który zacisnął usta, jak gdyby David był jego bliskim przyjacielem. - A widziałaś, jak on gra w piłkę? Cały świat ogląda futbol. To chyba najważniejszy sport we wszystkich krajach z wyjątkiem Ameryki. - Cóż, jeśli o mnie chodzi, ten cały David - stuknęłam palcem w jego podobiznę - to nie żaden George Clooney. I tyle. Kiedy Ethan przewracał oczami, jakaś źle ostrzyżona kelnerka przyniosła nam jedzenie oraz sztućce zawinięte w papierowe serwetki. Zamieniła z Ethanem kilka słów na temat jego książki. Najwidoczniej często tu jadał. Zauważyłam jej paskudne, krzywe i żółte zęby. Kiedy się oddaliła, nie mogłam się powstrzymać i skomentowałam: - Zatem to prawda, co mówią o uzębieniu Anglików? Ethan posolił rybę, frytki i górę zielonych tłuczonych ziemniaków. - Kiley jest naprawdę miła. - Wcale nie przeczę. Zauważyłam tylko, że ma brzydkie zęby. Fuj - powiedziałam, zastanawiając się, czy zamierza okazywać to przewrażliwienie na każdym kroku. - I co to za pomysł z tymi

zielonymi ziemniakami? - To groszek. Nazywają to purée z groszku. - Ohyda. Ethan nie odpowiedział. Odkroiłam maleńki kawałeczek croque-monsieurs. Kiedy go żułam, nagle zapragnęłam wypowiedzieć imię Rachel, usłyszeć od Ethana pełną relację, dowiedzieć się wszystkiego, co wie o jej związku z Deksem. Wiedziałam jednak, że muszę zachować ostrożność. Jeśli zacznę na nich wygadywać, Ethan niczego mi nie powie. Zatem po kilku minutach milczącego układania strategii napomknęłam o niej pod pretekstem wspominania czasów liceum, kiedy to wszyscy troje wybraliśmy się na letni mecz bejsbolu po skończeniu szkoły. Następnie lekko przechyliłam głowę i beztroskim tonem zapytałam: - A tak na marginesie, co słychać u Rachel? Ethan nie połknął przynęty. Podniósł wzrok znad purée z groszku i powiedział: - Wszystko w porządku. - Po prostu w porządku? - Darcy - nie dał się zwieść mojemu niewinnemu spojrzeniu. Ethana nie było łatwo podejść. - Słucham? - Nie zamierzam tego robić. - Czego? - Rozmawiać z tobą o Rachel. - Dlaczego? Nie rozumiem - odłożyłam moją kanapkę na talerz. - Rachel jest moją przyjaciółką. - Ja też jestem twoją przyjaciółką. - Wiem. - Skropił rybę odrobiną octu. - Annalise też przyjaźni się z nami obiema, a mogła rozmawiać ze mną o... o tym, co się stało - ostrożnie dobierałam słowa. - Dlaczego nie powiesz, co myślisz na ten temat? Nie obrażę się. Wyraźnie widzę, że jesteś po jej stronie. - Odwrócenie kota ogonem zawsze stwarzało jakąś szansę, nawet w rozmowie z kimś tak bystrym jak Ethan. - Posłuchaj, Darcy. Po prostu nie mam ochoty poruszać tego

tematu. Czy nie potrafisz rozmawiać o niczym innym oprócz Rachel? - Wierz mi, to żaden problem - powiedziałam, jak gdyby w moim życiu nadal pełno było emocjonujących przeżyć, których zawsze miałam pod dostatkiem, zanim nastały te ciężkie czasy. - W takim razie... przestań mnie podpuszczać. - Niczego takiego nie robię. Po prostu chciałam porozmawiać z tobą moim przyjacielem z dzieciństwa, o naszej przyjaciółce z dzieciństwa i... o obecnej sytuacji. Czy to grzech? Posłał mi wymowne spojrzenie, a potem w milczeniu dokończył lancz. Następnie zapalił papierosa, głęboko się zaciągnął i wypuścił dym mniej więcej w moim kierunku. - Hej! Uważaj! Jestem w ciąży! - wrzasnęłam. - Przepraszam - odpowiedział, po czym odwrócił krzesło i wypuścił dym w drugą stronę. - Ale w tym kraju czeka cię ciężka przeprawa. Tutaj wszyscy palą. - Właśnie widzę - rozejrzałam się. - Okropnie tu śmierdzi. Wzruszył ramionami. - Czy w takim razie mogę zadać kilka pytań? - Nie, jeśli dotyczą Rachel. - Daj spokój, Ethan. To całkowicie nieszkodliwe pytania. Proszę. Nie odpowiedział, więc przystąpiłam do dzieła: - Rozmawiałeś z nią ostatnio? - Całkiem niedawno. - Wie, że tu jestem? Pokiwał głową. - Nie ma nic przeciwko temu? - zapytałam z nadzieją że była bardzo niezadowolona. Pragnęłam, aby ogarnęła ją zazdrość na wieść, że jestem w Londynie z jej ukochanym Ethanem. Chciałam, żeby poczuła się zagrożona. Nie mogłam się doczekać chwili, w której dostanie od Ethana pocztówki z naszych wspólnych wycieczek: z wypadów do Wiednia, Amsterdamu, Barcelony. Może nawet od czasu do czasu dodam jakieś przypadkowe postscriptum: „Szkoda, że cię tu nie ma”. Żeby pokazać, że już dawno zapomniałam o Deksie. Że szczęśliwie żyję sobie dalej. - Nie, nie ma nic przeciwko. Prychnęłam, żeby okazać powątpiewanie. Ethan wzruszył ramionami.

- Co u niej słychać? - Niewiele. - Nadal jest z Deksem? - Darcy. Dosyć. Mówię poważnie. - Co? Po prostu powiedz! Nie obchodzi mnie, czy są razem. Po prostu jestem ciekawa... - Naprawdę mam tego dość - powiedział. - Żadnych pytań o Deksa. - Dobra. Dobra. To popieprzone, że my, dwoje przyjaciół, nie możemy szczerze rozmawiać. Ale co tam. Masz swoje powody. - Racja. Mam swoje powody - zgodził się Ethan zmęczonym głosem. Po lanczu rozpakowałam walizki, a Ethan zaszył się w swojej sypialni, żeby pisać. Kilkakrotnie przychodziłam do jego pokoju, domagając się kolejnych wieszaków, i za każdym razem kiedy do niego wchodziłam, zerkał znad laptopa i robił rozdrażnioną minę, jakby jeden mały wieszaczek był w stanie przerwać cały strumień jego myśli. Wczesnym popołudniem w moim pokoiku zapanował porządek ograniczony jedynie małą powierzchnią. W szafie wisiało mnóstwo ubrań, w jej dolnej części stały dwa rzędy moich ulubionych butów, a regał uginał się pod ciężarem wszystkich kosmetyków i bielizny. Nie wyglądało to ładnie, ale było dosyć praktyczne. Kiedy nabrałam ochoty, żeby skończyć rozpakowywanie się i wyskoczyć z Ethanem na jakąś imprezę, zastałam go w salonie, gdy wkładał do torby jakieś papiery i paczkę papierosów. - Wybierasz się gdzieś? - zapytałam. - Tak. - Dokąd? - Po prostu wychodzę. Idę pisać. - Znowu? Co tym razem? - Rozdział do książki o architekturze Londynu. Poza tym niedawno zacząłem pisać powieść. I czeka na mnie cała masa artykułów. Wiesz, muszę mieć z czego opłacić czynsz. - O czym jest twoja powieść? - zapytałam, myśląc, że historia mojego życia byłaby doskonałym materiałem na bestseller.

Byłam pewna, że mogę mu dostarczyć kilku wspaniałych wątków. - Opowiada o człowieku, który stracił całą rodzinę w wyniku wypadku spowodowanego nieszczelnością instalacji gazowej i przeprowadza się do lasu, żeby leczyć rany. - Wesoła fabuła. - Ostatecznie podnosi na duchu. - Skoro tak twierdzisz... Ale czy naprawdę musisz pracować pierwszego dnia mojego pobytu w Londynie? - Tak, muszę - powiedział bez cienia skruchy. Zmarszczyłam brwi i zapytałam, dlaczego nie może pisać w domu. Zapewniłam, że będę wyjątkowo cicho. - Jak mysz pod miotłą - szepnęłam. - Ty? Jak mysz pod miotłą? - Uśmiechnął się. - Daj spokój, Ethan. Proszę cię - powiedziałam. - Będę się czuła samotna. - Tutaj nie mogę się skupić. - Pokręcił głową. Nic dziwnego. Przecież to istna dziura, pomyślałam. Uniosłam ręce: - Dobra. Dobra. Ale zapamiętaj sobie: okulary nie pasują do czapek. Wybierz jedno albo drugie. Inaczej to będzie... po prostu przesada. Popracuj nad wizerunkiem. Pokręcił głową, kiedy odprowadzałam go do drzwi. - Gdzie mogę cię znaleźć w razie potrzeby? - zapytałam. - Nigdzie - odpowiedział. - Ethan, mówię poważnie! Gdzie będziesz? - Nie wiem. Po prostu snuję się ulicami, dopóki nie znajdę kafejki z odpowiednią atmosferą. Niezbyt cichej. Niezbyt hałaśliwej. Wypełnionej miłym i nieco monotonnym gwarem. Zapisałem ci numer mojej komórki - wskazał notes leżący na stoliku w korytarzu. - Dzwoń tylko, jeśli to będzie absolutnie konieczne. - Nie mogę iść z tobą? - Nie. Westchnęłam. - Co będę bez ciebie robić przez resztę dnia? Nie przypuszczałam, że już na samym początku zostawisz mnie samą. Przełożył torbę na drugie ramię i spojrzał na mnie, szykując

się do wygłoszenia wykładu. - Dobra. Dobra. Przepraszam... Jakoś sobie poradzę. Podał mi pęk kluczy i książkę na spirali z mapą na okładce. - Mały klucz otwiera drzwi wejściowe. Ten z brązu jest od górnego zamka. A ten z trupią główką od dolnego. Wszystkie przekręcają się w lewą stronę. I weź ten przewodnik. Będzie twoją biblią podczas spacerów londyńskimi ulicami. - Nie cierpię przewodników - powiedziałam, przerzucając strony. - A ten wygląda okropnie. Za dużo tu kartek. - To ty jesteś okropna. - Po prostu powiedz, gdzie można pójść na zakupy poprosiłam. - Na końcu przewodnika jest szczegółowy spis. Znajdź Knightsbridge. Tam jest mnóstwo sklepów. Poza tym Harrods. I Harvey Nichols. Jest bardziej w twoim stylu. - Czyli jaki? - zapytałam, spodziewając się komplementu. - Bardziej modny i elitarny. Uśmiechnęłam się. Dokładnie tego szukałam. - Jak daleko stąd jest Knightsbridge? - Czeka cię długi spacer. Albo krótka przejażdżka taksówką. Niedługo ci wyjaśnię, jak działa tutejsze metro. Teraz nie mam czasu. - Dzięki, Ethan - pocałowałam go w policzek. - Do zobaczenia wieczorem. A tymczasem poszukam jakichś ładnych ciuchów! - Doskonały plan! - pochwalił, posyłając mi pełen aprobaty uśmiech. Jak gdyby rozumiał, że jeśli mam rozpocząć nowe życie, potrzebuję również zupełnie nowej garderoby.

ROZDZIAŁ 19 Okazało się, że Ethan miał rację. Harvey Nichols był dokładnie w moim stylu. Zaczęłam w Harrodsie, ale wydał mi się za duży i wypełniała go turystyczna hołota, podobnie jak Macy's w Nowym Jorku. Harvey Nics - jak nazwała go jakaś młoda Brytyjka stojąca przy wejściu na Sloane Street - był na wyższym poziomie i miał butikowy styl przypominający mi nowojorskiego Henriego Bendela albo Barneysa. Byłam w siódmym niebie, kiedy chodziłam od wieszaka do wieszaka, gromadząc różne cuda od Stelli McCartney, Dolce & Gabbany, Alexandra McQueena, Jeana Paula Gaultiera i Marca Jacobsa. Potem, znalazłszy wspaniałe zimowe ubrania firm, o których nigdy wcześniej nie słyszałam, dodałam do tego dzieła kilku innych projektantów. Jedyna przykra chwila tamtego popołudnia nastąpiła wtedy, kiedy odkryłam, że nie mieszczę się już w szóstkę. Byłam w siedemnastym tygodniu ciąży i pierwsze dodatkowe kilogramy już dawno uniemożliwiły mi noszenie ciuchów w rozmiarze cztery. Kiedy jednak nie zmieściłam się w szóstkę, wpadłam w panikę. W lustrze w przymierzalni przyjrzałam się mojej pupie i udom, a następnie przeprowadziłam symulację testu ołówkowego, który polega na stanięciu ze złączonymi nogami, umieszczeniu między nimi ołówka i sprawdzeniu, czy spadnie na podłogę, czy może utknie w miejscu. Poczułam ulgę, kiedy okazało się, że nadal mam tam wystarczająco dużo przestrzeni - ołówek z pewnością upadłby na podłogę. W takim razie jak to możliwe, że mój rozmiar tak znacznie się zmienił, i to niemal z dnia na dzień? Wystawiłam głowę z przymierzalni i zawołałam szykowną sprzedawczynię w modnej skórzanej spódnicy i pomarańczowych lakierowanych kozakach. - Przepraszam, czy te rozmiary z kolekcji Driesa Van Notena nie są trochę zaniżone? - zapytałam ją. - Amerykanka? - Wybuchnęła melodyjnym śmiechem. Pokiwałam głową.

- Mamy tu inną rozmiarówkę, kochana. Zwykle nosisz czwórkę? - Tak - powiedziałam z dumą. - Zazwyczaj tak. Ale ostatnio przerzuciłam się na szóstkę. - Tutaj to przeważnie dziesiątka. - Och, co za ulga! - powiedziałam. - Przynieść ci większe rozmiary? Z wdzięcznością przytaknęłam, podałam jej stertę ubrań i poprosiłam, żeby dorzuciła do tego taką samą spódniczkę, jaką miała na sobie. Potem, na wpół naga, czekałam w przymierzalni, przyglądając się małej górce wystającej mi z brzucha. Pojawiła się nie wiadomo kiedy, ale reszta mojego ciała nadal była zadbana i dobrze umięśniona. Przerwałam rygorystyczne przedślubne treningi, ale doszłam do wniosku, że dopóki będę przestrzegała diety, mogę utrzymać figurę przez co najmniej kilka kolejnych miesięcy. Kiedy sprzedawczyni w końcu wróciła, pisnęła: - Ojej, jesteś w ciąży! Który to miesiąc? - Niedawno skończył się czwarty - odpowiedziałam, gładząc brzuch dłonią. - Jak na czwarty miesiąc wyglądasz bombowo - powiedziała z miękkim, eleganckim akcentem. i - Podziękowałam i odsunęłam się na bok, żeby mogła powiesić w przymierzalni ubrania w rozmiarze dziesiątym. Godzinę później byłam zajęta kupowaniem rzeczy, które wywołałyby u Claire ślinotok. Podając kartę płatniczą przypomniałam sobie, że za to szaleństwo zakupów nie płacę w dolarach, lecz w znacznie droższych funtach, ale uznałam, że nie powinnam się przejmować kursem walut. Po prostu udam, że wydaję dolary. Zresztą jakie znacznie miało kilka tysięcy dolarów w ogólnym rozrachunku? Żadnego. A przynajmniej wtedy kiedy pomyślałam o nich jako o dobrym początku nowego życia. To była inwestycja. Ponieważ inwestowałam we własną przyszłość, doszłam do wniosku, że mogę sobie pozwolić na dodatkową parę butów od Jimmy'ego Choo, które były zresztą bardzo wygodne, mogłam je nosić przez całą ciążę, a może nawet wrócić w nich ze

szpitala z Alistairem u boku. Wyszłam z Harveya Nicsa i wróciłam na wspaniałą Sloane Street, gdzie odwiedziłam starych znajomych: Christiana Diora, Valentino, Hermesa, Pradę i Gucciego, odkrywając z rozkoszą że każdy z nich ma nieco inny asortyment niż jego nowojorski odpowiednik. Sprawiłam sobie zatem czekoladową skórzaną torbę od Gucciego ze świetnymi dodatkami z brązu. Po dokonaniu ostatniego zakupu zatrzymałam taksówkę i wróciłam do mieszkania Ethana, wyczerpana, lecz ogromnie zadowolona z nowych nabytków. Nie mogłam się doczekać chwili, w której pokażę mu, co odkryłam i zdobyłam. Ethana jeszcze nie było, więc poczęstowałam się truskawkową oranżadą i włączyłam telewizję. Okazało się, że Ethan ma jedynie pięć kanałów, i ostatecznie obejrzałam serię wyjątkowo mało zabawnych brytyjskich sitcomów oraz jakieś reality show rozgrywające się w salonie fryzjerskim. Ethan wrócił dopiero po dziesiątej. - Gdzieś ty był? - zapytałam, opierając dłonie na biodrach. Spojrzał na mnie i rzucił torbę na podłogę. - Pisałem - odpowiedział. - Przez cały ten czas? - Tak. - Jesteś pewien? Pachniesz barem - powiedziałam, zbliżając nos do jego kurtki. - Nie przekreślaj moich umiejętności imprezowania tylko dlatego, że jestem w ciąży. Gwałtownie się odsunął i zmrużył niebieskie oczy. - Wcale nie imprezowałem, Darce. Pracuję w kafejkach. Zadymionych kafejkach. Mówiłem ci. i - - Skoro tak twierdzisz... Ale musisz wiedzieć, że nudziłam się tutaj jak mops. Poza tym umieram z głodu. Przez cały wieczór wypiłam tylko oranżadę. Naprawdę nie powinnam tak zaniedbywać posiłków, będąc w ciąży. - Mogłaś zjeść beze mnie - odparł. - Mam tu jedzenie, a poza tym na High Street jest mnóstwo miejsc, w których można coś przekąsić. Na przyszłość zapamiętaj, że jest tam świetna libańska knajpka zwana Al Dar... Nie dowożą posiłków do domu, ale możesz wcześniej zadzwonić i wziąć coś na wynos.

Byłam trochę zła, że nie jest bardziej opiekuńczy, ale postanowiłam, że nie będę się obrażać. Zamiast tego rozpoczęłam mały pokaz mody i zademonstrowałam Ethanowi moje nabytki, prezentując mu się z każdej strony i przyjmując wystudiowane pozy, podczas gdy on oglądał wiadomości. Usłyszałam mnóstwo zdawkowych komplementów, ale generalnie nie był zainteresowany moimi zakupami. Podczas reportażu o zamachowcu-samobójcy w Jerozolimie wręcz mnie uciszył, unosząc dłoń w odległości kilku centymetrów od mojej twarzy. Wtedy porzuciłam marzenie o jednoczącym pokazie mody i poszłam do mojego pokoju, żeby nadmuchać materac. Jakiś czas później w drzwiach stanął Ethan, który przyniósł mi prześcieradło, koc i małą płaską poduszkę. - Poradziłaś sobie? - zapytał, wskazując materac. - Tak - powiedziałam, po czym usiadłam na krawędzi i lekko podskoczyłam. - Znalazłam małą pompkę, która wybawiła mnie od dmuchania. - Mówiłem, że to luksusowa wersja. Uśmiechnęłam się, ziewnęłam i grzecznie poprosiłam o całusa na dobranoc. Ethan pochylił się i cmoknął mnie w czoło. - Dobranoc, Darcy. - Dobranoc, Ethan. Kiedy zamknął za sobą drzwi, zgasiłam światło i usiłowałam znaleźć wygodną pozycję na materacu: co chwilę układałam i poprawiałam poduszkę i koc. Jednak pomimo zmęczenia i całonocnej podróży samolotem nie mogłam zasnąć. Po godzinie wiercenia się wzięłam koc i poduszkę i skierowałam się w stronę salonu z nadzieją że na kanapie Ethana będzie mi wygodniej. Pomyliłam się. Była o kilkanaście centymetrów za krótka, przez co ogarniała mnie rozpaczliwa potrzeba wyprostowania nóg. Próbowałam ułożyć stopy na oparciu, ale okazało się za wysokie i po kilku minutach spędzonych w tej pozycji miałam wrażenie, że cała krew spłynęła mi do głowy. Usiadłam, jęknęłam i wbiłam wzrok w cichy, mroczny pokój. i - Pozostawało tylko jedno rozwiązanie. Otulona kocem, poszłam na paluszkach korytarzem w kierunku pokoju Ethana i przystawiłam ucho do drzwi. Usłyszałam dźwięk radia i

pomyślałam, że za niektóre moje problemy ze snem może być odpowiedzialna cisza w pokoju. Przywykłam do usypiających dźwięków nowojorskiej ulicy. Cichutko zapukałam, mając nadzieję, że Ethan jeszcze nie śpi i zechce chwilę porozmawiać. Nie odezwał się. Zapukałam ponownie, tym razem głośniej. Nadal nic. Zatem dotknęłam klamki. Drzwi nie były zamknięte na klucz. Otworzyłam je i wyszeptałam imię Ethana. Żadnej odpowiedzi. Podeszłam do łóżka i spojrzałam na niego. Miał lekko rozchylone usta i dłonie złożone pod jednym z cherubinowych policzków. Zawahałam się, po czym zapytałam po prostu: - Ethan? Kiedy mimo to się nie poruszył, podeszłam do łóżka z drugiej strony. Było tam mnóstwo miejsca, więc położyłam się obok Ethana, na kołdrze, nadal owinięta kocem. Chociaż wolałabym długą rozmowę, już sama bliskość starego przyjaciela sprawiła, że poczułam się mniej samotna. Zasypiając, poczułam jakiś ruch. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że Ethan mi się przygląda. - Co robisz w moim łóżku? - Pozwól mi zostać - poprosiłam. - Czuję się zbyt samotna w tamtym pokoju z kratami w oknach. A od materaca bolą mnie plecy. Zlituj się nad dziewczyną w ciąży. Proszę. Westchnął rozdrażniony, ale nie protestował. Widząc to, postanowiłam oczywiście uzyskać coś więcej. Nigdy nie umiałam działać zgodnie z zasadą: „Wycofaj się, kiedy masz przewagę”. - Mogę wejść pod kołdrę? Proszę. Potrzebuję ludzkiego dotyku. Moja dusza umiera. - Nie bądź taka dramatyczna - słabo zaoponował Ethan, lecz po chwili trochę się posunął i uniósł kołdrę. Pozbyłam się koca i wpełzłam na oferowane miejsce, układając się tuż obok jego szczupłego ciała. - Tylko żadnych numerów - mruknął. - Żadnych numerów - powtórzyłam radośnie, myśląc o tym, jak miło mieć dobrego przyjaciela. Cieszyłam się, że nigdy się ze sobą nie przespaliśmy, bo dzięki temu spanie w jednym

łóżku wcale nie wydawało się dziwne. Prawdę mówiąc, jeśli nie liczyć podstawówki, w ciągu tych wszystkich lat nadarzyła się tylko jedna okazja. Byliśmy na zjeździe z okazji dziesięciolecia ukończenia podstawówki. Byłam trochę wstawiona i coś we mnie wstąpiło - może zrozumiałam, że Ethan, który w liceum trochę przypominał kujona, został najpopularniejszym facetem z klasy. Każdy chciał z nim rozmawiać. Te wszystkie pochlebstwa sprawiły, że spojrzałam na niego z zupełnie innej strony. I chyba trochę mnie poniosło, bo przez chwilę myślałam, że zabawnie byłoby się z nim przespać. Słabo to pamiętam, ale na pewno pogładziłam jego kręcone włosy i zaproponowałam, żeby odwiózł mnie do domu. Na szczęście Ethan okazał nadludzką siłę woli w imię przyjaźni. A może naprawdę był gejem. W każdym razie mieliśmy teraz jasną sytuację - a to było mi bardzo na rękę. - Cieszę się, że tu jestem - szepnęłam radośnie. - Tak. Ja też - powiedział bez przekonania. - A teraz śpij. Przez kilka minut byłam cicho, ale potem poczułam, że muszę zrobić siusiu. Próbowałam nie zwracać na to uwagi. Następnie intensywnie się zastanawiałam, czy powinnam wstać. No i ostatecznie wstałam, potykając się o stertę książek pozostawionych obok łóżka. - Darcy! - Przepraszam. Nic na to nie poradzę, że muszę zrobić siusiu. Jestem w ciąży. Pamiętasz? - Może i jesteś, ale ja cierpię na bezsenność - odpowiedział. - I lepiej, żeby udało mi się zasnąć po tym twoim przedstawieniu. Mam jutro mnóstwo roboty. - Przepraszam. Obiecuję, że po powrocie z łazienki będę cicho - zapewniłam. Następnie pognałam do toalety, wysiusiałam się i wróciłam do łóżka. Ethan jeszcze raz uniósł kołdrę. Przez cały czas miał zamknięte oczy. - A teraz bądź cicho. Albo wrócisz do celi. Mówię poważnie. - Dobrze. Będę cicho - ułożyłam się obok niego. - Dzięki, Ethan. Tego mi było trzeba. Naprawdę. Kilka następnych tygodni wyglądało dokładnie tak samo. Przez cały dzień robiłam zakupy, odkrywając mnóstwo

modnych butików: Amandę Wakeley i Betty Jackson na Fulham Road, Browns przy South Molton Street, Caroline Charles w Beauchamp Place, Josepha przy Old Bond Street i Nicole Farhi przy New Bond Street. Kupowałam bajeczne dzieła projektantów mody: zabawne szale, śliczne sweterki, szykowne spódnice, niesamowite torby i seksowne buty. Potem przy Oxford Street znalazłam sklepy sprzedające towar po okazyjnych cenach: Next, River Island, Top Shop, Selfridges i Marks & Spencer, ponieważ zawsze twierdziłam, że zestawianie takich tanich gadżetów z elegancką garderobą jest niezwykle efektowne. Nawet oczywiste podróbki połączone z ubraniem z najwyższej półki i noszone z pewnością siebie mogą wyglądać absolutnie fantastycznie. Co wieczór wracałam do domu z nowymi nabytkami i czekałam, aż Ethan skończy dzień pracy. Potem jedliśmy zamówione na wynos dania albo Ethan przygotowywał kolację, po której oglądaliśmy telewizję i trochę rozmawialiśmy. Kiedy przychodziła pora na sen, zawsze najpierw szłam do mojego pokoju, mówiąc, że daję materacowi jeszcze jedną szansę, po czym wracałam do łóżka Ethana. Ethan udawał zdenerwowanego, ale czułam, że w głębi duszy cieszy się z mojego towarzystwa. W trzecią środę mojego pobytu w Londynie, po usilnych namowach, Ethan w końcu obiecał, że nazajutrz weźmie wolne i powłóczy się ze mną po mieście. - Super! Jest jakaś specjalna okazja? - zapytałam. - Hmm. Święto Dziękczynienia. Pamiętasz, że jest coś takiego? A może za długo jesteś w Anglii? - Ojej. Zupełnie zapomniałam o Święcie Dziękczynienia powiedziałam, zdając sobie sprawę, że od wielu dni nie zaglądałam do kalendarza ani nie rozmawiałam z nikim ze Stanów. Nie zadzwoniłam nawet do rodziców ani do brata, żeby ich powiadomić o wyjeździe z Nowego Jorku. Czułam satysfakcję, wiedząc, że nazajutrz będę głównym tematem rozmów przy świątecznym stole. - Co chciałabyś robić? - zapytał Ethan. - Wszystkie sklepy będą otwarte, prawda? - zapytałam. -

Przecież tutaj nie obchodzi się tego święta. - Znowu chcesz robić zakupy? - Wykrzywił się. - Moglibyśmy kupić coś dla ciebie - próbowałam go jakoś zachęcić. - Uwielbiam męską garderobę. - Pomyślałam o tym, jak często robiłam zakupy dla Deksa i jak wspaniale wyglądał w wybranych przeze mnie rzeczach. Teraz, kiedy miał do pomocy tylko Rachel, z pewnością ubierał się w Banana Republic. Jego garderoba bezsprzecznie ucierpiała na moim odejściu. - Miałem raczej na myśli miły długi spacer nad Tamizą. Albo w Regent's Park. Byłaś tam już? - Nie - przyznałam się. - Ale jest strasznie zimno. Naprawdę chcesz spędzić cały dzień na powietrzu? - No dobra. Co w takim razie powiesz na muzeum? Byłaś w National Gallery? - Tak - skłamałam, po części dlatego że nie chciałam się tam wlec. Muzea mnie męczą a to przygaszone światło wpędza w depresję. Jednak skłamałam również dlatego, że nie chciałam słuchać żadnych przytyków dotyczących przedkładania sklepów nad sztukę. Gdyby przyłapał i - mnie na kłamstwie, miałam gotowe usprawiedliwienie: muzea i katedry nigdzie się nie wybierają, a moda zmienia się w szybkim tempie. - O, naprawdę? Nie wspominałaś, że tam byłaś - powiedział z nutką podejrzliwości w głosie. - Co sądzisz o skrzydle Sainsbury? - Och, było cudowne. Czemu pytasz? Podoba ci się? - Zmiana tematu to najlepsza taktyka, kiedy trzeba się jakoś wyłgać. - Bardzo mi się podoba... Napisałem o nim nawet artykuł. - O czym był ten artykuł? - Zrobiłam poważną minę. - O tym, jak bardzo krytykują je moderniści, którzy preferują klasyczną prostotę w architekturze. No wiesz: „mniej znaczy więcej”... A postmoderniści, tacy jak Robert Venturi, Amerykanin, który zaprojektował to skrzydło, uważają, że struktura powinna współbrzmieć z otoczeniem... Dlatego pomieszczenia w tym skrzydle odzwierciedlają kulturowy kontekst zgromadzonych tam renesansowych prac - mówił z podnieceniem, nie zważając, że dla mnie to nużący temat. Widzisz tam ogromne wnętrze z mnóstwem ciekawych

elementów, na przykład ulegasz złudzeniu optycznemu, kiedy szereg łuków wydaje się coraz mniejszy, zupełnie jak w przypadku Królewskich Schodów w Pałacu Watykańskim... Według Venturiego „mniej znaczy nudniej” - ciągnął dalej Ethan. - Hmm - mruknęłam, kiwając głową. - Mniej znaczy nudniej. Co do tego zupełnie się z nim zgadzam. Ethan poprawił okulary i powiedział: - Podobnie jak książę Karol. Kiedy zobaczył początkowy, znacznie prostszy projekt modernistów, stwierdził, że to skrzydło będzie „wielkim karbunkulem na twarzy ukochanego przyjaciela”. Roześmiałam się. - Nie wiem, czym jest karbunkuł, ale nie brzmi zbyt przyjemnie. Chciałabym, żeby wyrósł na nosie Rachel. Ethan zignorował tę uwagę i zapytał, które obrazy w National Gallery podobały mi się najbardziej. - Och, trudno wybrać tylko jeden. - Widziałaś Wieczerzę w Emaus? - Tak. Świetny. - A co powiesz o Portrecie Arnolfinich Jana van Eycka? - Och, ten też był cudowny - powiedziałam. - Zauważyłaś napis na ścianie w tle? - zapytał. - Odśwież mi pamięć. - Ten nad lustrem... Po przetłumaczeniu oznacza „Jan van Eyck był tu obecny”. Na pewno dostrzegłaś jego odbicie w lustrze, obok młodej pary i jakiegoś innego gościa. Zawsze się zastanawiałem, dlaczego Jan van Eyck chciał uwiecznić na tym obrazie własną postać. Jak myślisz, co próbował przez to powiedzieć? Nagle ogarnęło mnie wrażenie, że znowu jestem w college'u i profesor od historii sztuki wywołał mnie do odpowiedzi. - Hmm. Nie wiem. - Ja też nie... Ale to daje do myślenia... Nie uważasz, że wielkość tego obrazu również jest imponująca? Po prostu dominuje w całym pomieszczeniu. - Uhmm - powiedziałam. - Jest ogromny. Ethan pokręcił

głową i się roześmiał. - Jesteś do kitu, Darce. To maleńki obraz. Nigdy nie byłaś w National Gallery, prawda? Odgarnęłam włosy z twarzy i niewinnie się uśmiechnęłam. - No dobra. Nie. Przyłapałeś mnie. Wiesz, że nie lubię muzeów, Ethan! Wolę korzystać z życia, niż snuć się po jakichś mrocznych salach z całą zgrają przygłupich turystów z Ameryki. - To brzmiało jak dobra wymówka. Coś w stylu tych, którzy mówią że nie czytają gazet, bo wiadomości za bardzo ich przygnębiają. W przeszłości byłam jedną z nich. - Zgadzam się, że odwiedzając nowe miasto, nie powinno się spędzać każdej chwili w muzeum, ale jeśli skreślisz wszystkie muzea, sporo stracisz... w każdym razie chciałbym ci pokazać trochę Londynu. Coś innego niż Harrods i Harvey Nichols. Co ty na to? Pomyślałam sobie, że tak naprawdę chciałabym wrócić do Josepha i kupić skórzaną kurtkę, której odmówiłam sobie poprzedniego dnia. Kosztowała ponad czterysta funtów, ale miała tak klasyczny krój, że mogłabym ją nosić zawsze. Trafiony zakup, którego nigdy się nie żałuje. Byłam pewna, że jutro już jej tam nie będzie. Cieszyłam się jednak na myśl, że cały dzień spędzę w czyimś towarzystwie, więc skoro Ethan upierał się przy londyńskiej kulturze, ostatecznie mu uległam. Nazajutrz Ethan obudził się o ósmej, trajkocząc z podnieceniem o tym, co zaplanował na ten dzień. Szybko wzięliśmy prysznic i ubraliśmy się, a o dziewiątej zmierzaliśmy już w stronę Kensington High Street. Był zimny, szary dzień i kiedy wkładałam skórzane rękawiczki w kolorze oberżyny podszyte króliczym futerkiem, zapytałam Ethana, dlaczego w Londynie temperatura odczuwalna jest zawsze niższa niż ta na termometrze. - To wina wilgotności powietrza - wyjaśnił. - Wilgoć przenika przez wszystkie warstwy ubrania. - Tak - powiedziałam, trzęsąc się. - Jest okropnie zimno. Dobrze, że włożyłam buty z cholewkami. Ethan przytaknął i przyspieszyliśmy kroku, żeby się rozgrzać. Kilka minut później stanęliśmy przed wejściem do Holland

Park. Obydwoje byliśmy lekko zdyszani. - To mój ulubiony londyński park - powiedział rozpromieniony Ethan. - Panuje tu taka intymna, romantyczna atmosfera. - Próbujesz mi coś powiedzieć, Ethan? - zażartowałam, biorąc go pod rękę. Uśmiechnął się, przewrócił oczami i wyswobodził się z uścisku. - Tak. Zamierzam się oświadczyć. Skąd wiedziałaś? - Mam nadzieję, że chowasz w kieszeni diament o szmaragdowym szlifie. Brylantowy już mi się nie podoba poinformowałam go, kiedy szliśmy ścieżką otoczoną drzewami, która ciągnęła się wokół sporego otwartego terenu. - Brylantowe to te okrągłe? - zapytał. - Tak. - Cholera. Kupiłem ci wielki okrągły diament. W takim razie musimy chyba pozostać przyjaciółmi. - Chyba tak. - Zachichotałam. - Mniejsza o to - powiedział, wskazując otwarte pole. - Ten teren nazywają Cricket Lawn, trawnikiem do krykieta. - Gra się tu w krykieta? - Dawniej tak było. I od czasu do czasu natykam się tu na jakichś graczy, ale przeważnie kopią piłkę. Latem wszyscy się tu opalają. Dookoła widać same koce. Kiedy temperatura wzrośnie o jakieś piętnaście stopni, będzie tu mnóstwo opalających się Brytyjczyków... Moje miejsce jest tam powiedział, wskazując zacieniony punkt na skraju pola. - Pod tym drzewem uciąłem sobie wiele przyjemnych drzemek. Wyobraziłam sobie Ethana, który próbuje coś pisać w swoich licznych notesach, ale ostatecznie zapada w sen. Doszłam do wniosku, że byłoby miło przychodzić tu na letni piknik z nim i z dzieckiem. Kiedy okrążyliśmy koniec pola sąsiadujący ze sceną pod gołym niebem, pomyślałam o tym, jak przyjemnie spaceruje się z Ethanem. Potem przyszła mi na myśl Rachel i pożałowałam, że nie może zobaczyć, jak przechadzamy się razem po londyńskim parku w poranek Święta Dziękczynienia. Zastanawiałam się, co teraz robią ona i Dex, czy pojechali na święta do Indianapolis. Może właśnie byli w kuchni mamy

Rachel i siedzieli przy oknie z widokiem na dom moich rodziców. Postanowiłam, że nie będę sobie psuć dobrego nastroju, i ponownie skupiłam się na Ethanie, który jak zwykle zasypywał mnie mnóstwem faktów. Powiedział, że park zajmuje dawne tereny Holland House, niegdysiejszego centrum życia społecznego i politycznego. Wyjaśnił, że podczas drugiej wojny światowej zostało ono zbombardowane i zniszczone. Dodał, że obecnie mieszka tu kilka pawi, które z pewnością zobaczymy. - Och, uwielbiam pawie. - Trochę mi je przypominasz. - Spojrzał na mnie z ukosa i parsknął śmiechem. Oznajmiłam, że potraktuję to jak komplement. - Tak właśnie myślałem - powiedział, po czym wskazał restaurację o nazwie Belvedere. Wyjaśnił, że serwują tam bardzo eleganckie lancze i jeśli będę grzeczna, to kiedyś mnie tam zaprosi. Za restauracją rozciągał się piękny, zadbany ogród, który - jak dowiedziałam się od Ethana - został założony przez lady Holland. Rosły w nim pierwsze angielskie dalie. Zapytałam, jak może spamiętać tyle nazwisk, dat i faktów i czy nigdy nie ma wrażenia, że jego umysł zaśmiecają niepotrzebne informacje. Powiedział, że historia to nie śmieci. - Śmieci to te wszystkie rzeczy, o których czytasz w magazynach mody. Śmieci to wiedza na temat tego, która gwiazda zerwała z którą i dlaczego. Zaczęłam tłumaczyć, że dzisiejsze gwiazdy jutro staną się historią ale Ethan gwałtownie mi przerwał: - Patrz! Paw! I rzeczywiście, po ogrodzonym trawniku stąpał dumnie piękny niebiesko-zielony ptak. Jego pióra rozkładały się dokładnie tak jak u maskotki NBC. - Ojej, jaki śliczny - zawołałam. - Nie miałabym nic przeciwko płaszczykowi w takich kolorach. - Będę o tym pamiętał podczas bożonarodzeniowych zakupów - powiedział Ethan. Chociaż wiedziałam, że żartuje, ucieszyłam się, słysząc, jak mówi o Bożym Narodzeniu. Miałam nadzieję,

że zdołam przedłużyć pobyt w Londynie przynajmniej do tego czasu. Jeśli wytrzymam do świąt, będę mogła spokojnie poczekać na narodziny dziecka. Ethan z pewnością nie wypędzi mnie z domu w trzecim trymestrze ciąży. - Dobra, zbliżamy się do mojej ulubionej części parku. To Kyoto Garden, wybudowany podczas festiwalu japońskiego. Pokonaliśmy kilka schodów, a w drodze do ogrodu minęliśmy jakiś afisz. - Czyż nie jest piękny? - zapytał Ethan, przystając przy wejściu do ogrodu. Pokiwałam głową. Ethan miał rację. Maleńki ogród był spokojną enklawą ze stawkiem, drzewkami przypominającymi bonsai, wyłożonymi drewnem ścieżkami i wodospadami. Wyznałam Ethanowi, że ten widok przypomina mi ogród pana Miyagi z Karate Kid. Ethan roześmiał się i przeprowadził mnie przez kładkę. Po drugiej stronie zatrzymał się i usiadł na drewnianej ławce. Potem zamknął oczy, splótł dłonie za głową i powiedział: - To najspokojniejsze miejsce w Londynie. Nikt nigdy tu nie przychodzi. Nawet kiedy jest ciepło, mam je tylko dla siebie. Usiadłam obok Ethana i patrzyłam, jak głęboko wciąga powietrze, nie otwierając oczu. Miał różowe policzki, jego włosy wymykały się spod wełnianej granatowej czapki i nagle, nie wiedzieć czemu, poczułam, że mi się podoba. Nie było to fizyczne przyciąganie, którego doświadczałam w towarzystwie Marcusa, ani obiektywny podziw, jakim darzyłam Dextera. To uczucie przypominało raczej wzbierającą sympatię do jednego z ostatnich przyjaciół na świecie. Ethan uosabiał moją więź z przeszłością i jednocześnie był pomostem do nowego życia. A jeśli wdzięczność może sprawić, że człowiek pragnie kogoś pocałować, to w tamtej chwili bez wątpienia miałam taką ochotę. Oczywiście, opanowałam się, myśląc sobie, że nie powinnam zachowywać się jak idiotka. Ethan nie był w moim typie, a poza tym ostatnią rzeczą jakiej potrzebowałam, było zburzenie naszego układu dotyczącego wspólnego życia (i spania). Chwilę później Ethan gwałtownie wstał. - Jesteś głodna?

Odparłam, że tak, więc wróciliśmy na Kensington High Street, minęliśmy jego mieszkanie i skierowaliśmy się do herbaciarni przy Wright's Lane zwanej Muffin Man. Wewnątrz było nieco niechlujnie, ale przytulnie. Stały tam małe stoliczki i krzesła, a kelnerki miały na sobie kwieciste fartuszki. Zajęliśmy stolik przy oknie i zamówiliśmy kanapki na ciepło, herbatę i słodkie babeczki. W oczekiwaniu na jedzenie rozmawialiśmy o mojej ciąży. Ethan zapytał, kiedy ostatnio byłam u lekarza. Powiedziałam, że tuż przed przeprowadzką do Londynu, i dodałam, że zbliża się termin kolejnej wizyty. - Przed przeprowadzką? - Ethan zauważył moje potknięcie. - Chciałam powiedzieć: przed wizytą - poprawiłam się, po czym zmieniłam temat, żeby nie zdążył zapytać o termin mojego wyjazdu, ponieważ wtedy dowiedziałby się, że kupiłam bilet w jedną stronę. - Podczas następnego badania poznam płeć dziecka... Ale po prostu wiem, że to będzie dziewczynka. - Skąd ta pewność? - zapytał Ethan, kiedy kelnerka przyniosła nasze zamówienie. - Mam takie bardzo silne przeczucie. Boże, oby to była dziewczynka. Ostatnio nie jestem wielką fanką facetów. Oczywiście nie licząc ciebie. I gejów. Roześmiał się. - Nie jesteś gejem, prawda? - zapytałam. Uznałam, że to odpowiednia chwila, żeby poruszyć ten temat. - Nie. - Uśmiechnął się i pokręcił głową. - Myślałaś, że jestem? - No cóż, nie masz dziewczyny - powiedziałam. I nigdy mnie nie podrywałeś, dodałam w myślach. - Chłopaka też nie mam. - Roześmiał się. - Celna uwaga... Sama nie wiem. Masz dobry gust, tak dużo wiesz o sztuce. Chyba myślałam, że Brandi ostatecznie obrzydziła ci kobiety. - Nie obrzydziła mi wszystkich kobiet. Przyjrzałam się jego twarzy, ale nie potrafiłam odczytać jej wyrazu. - Uraziłam cię? - Ani trochę - odpowiedział, smarując bułeczkę masłem. - Och, dzięki Bogu - ucieszyłam się. - Bardzo bym nie chciała

urazić mojego najlepszego na świecie przyjaciela. Chciałam, żeby zrobiło mu się miło, a może nawet żeby odwdzięczył się, mówiąc: „Ty też jesteś moją najlepszą przyjaciółką”, ale on tylko się uśmiechnął i odgryzł kawałek bułeczki. Po przerwie na herbatę Ethan poprowadził mnie z powrotem wzdłuż Kensington High Street ku stacji metra. - Jedziemy metrem? - zapytałam. - Dlaczego nie taksówką? Nie byłam wielką fanką metra w Nowym Jorku i zawsze wolałam taksówki, a w Londynie nie zmieniłam tego zwyczaju. - Jakoś to wytrzymasz, Darce - powiedział Ethan, wręczając mi różowy blankiecik. - I nie zgub biletu. Będziesz jeszcze musiała stąd wyjść. Zauważyłam, że moim zdaniem to niezbyt dobry system. - Pewnie strasznie dużo ludzi gubi bilety podczas podróży i potem snuje się przed bramką. Ethan wsunął bilet w szczelinę, minął obrotową bramkę i zszedł po schodach. Podążyłam za nim i znalazłam się na bardzo zimnym peronie pod gołym niebem. - Zamarzniemy - jęknęłam, pocierając dłonie. - Dlaczego nie mają tu zadaszonych peronów? - Koniec narzekania, Darce. - Wcale nie narzekam. Po prostu mówię, że mamy dziś bardzo chłodny dzień. Ethan zapiął polarową kurtkę pod samą brodę i spojrzał na tory. - Zbliża się pociąg do Circle Line - powiedział. Chwilę później siedzieliśmy już w środku, a kobiecy głos z bardzo wytwornym brytyjskim akcentem zapowiadał nazwy kolejnych stacji. - Kiedy powiedzą: „Prosimy zachować ostrożność przy wysiadaniu z pociągu”? - zapytałam. - A może wcale tego nie mówią? Ethan uśmiechnął się i odpowiedział, że udzielają tego ostrzeżenia tylko na niektórych stacjach, gdzie szczelina między wagonem a peronem jest naprawdę duża. Spojrzałam na mapkę przedstawiającą linie metra i zapytałam, dokąd właściwie jedziemy. - Wysiadamy na stacji Charing Cross - wyjaśnił. - Zwiedzimy

kilka najważniejszych miejsc, takich jak National Gallery. Wiem, że nie jesteś wielką fanką muzeów, ale to obowiązek. Chcesz czy nie, musisz zobaczyć kilka dziel Turnera, Seurata i Botticellego. - Pewnie, że chcę - odpowiedziałam i, o dziwo, mówiłam szczerze. - Proszę, oświeć mnie. Zatem po południu odwiedziliśmy kilka kultowych londyńskich miejsc. Postaliśmy chwilę przy kolumnie Nelsona pośrodku Trafalgar Square, gdzie pośród całej chmary ludzi i gołębi wysłuchałam wykładu na temat lorda Horatia Nelsona, który zwyciężył Francuzów w bitwie morskiej pod Trafalgarem (Ethan był zdumiony, kiedy przyznałam, że nie miałam pojęcia o odwiecznej wzajemnej niechęci Francuzów i Brytyjczyków). Odwiedziliśmy ulubiony kościół Ethana, pod wezwaniem świętego Marcina, rzymianina, który - jak się dowiedziałam - słynął z aktywnej działalności społecznej. Potem zrobiliśmy sobie drugą przerwę na herbatę w Café-inthe-Crypt, mieszczącej się w piwnicy kościoła. Następnie poszliśmy do National Gallery. Ethan pokazał mi kilka swoich ulubionych dzieł i muszę przyznać, że nawet mi się to podobało. Dzięki jego komentarzom obrazy wydawały się prawie interesujące. Czułam się tak, jakbym patrzyła jego oczami, zauważając szczegóły kolorów i kształtu, na które sama nie zwróciłabym uwagi. Wróciliśmy do domu tuż po zmroku i przygotowaliśmy mało tradycyjną świąteczną kolację złożoną z łososia, szparagów i kuskusu. Po jedzeniu wślizgnęłam się do łóżka obok Ethana i podziękowałam za spacer po Londynie. Odwrócił się w moją stronę i posłał mi dziwne, poważne spojrzenie. - Nie ma za co, Darcy. - To było najlepsze Święto Dziękczynienia w moim życiu powiedziałam, zauważając ze zdziwieniem przyspieszone bicie mojego serca. Przez chwilę patrzyliśmy sobie w oczy i przypomniał mi się tamten moment na ławce w parku. Byłam ciekawa, czy Ethan również czasami czuje do mnie jakiś pociąg. Czy czuje go teraz.

Kiedy jednak gwałtownie się odwrócił, wyciągnął rękę, żeby zgasić lampkę, i odsunął się ode mnie jeszcze bardziej, pomyślałam, że przychodzą mi do głowy jakieś głupoty. Pewnie wyobrażałam sobie takie dziwne rzeczy przez hormony, które szalały w moim organizmie. Po kilku minutach Ethan powiedział cicho głosem stłumionym przez poduszkę: - Dla mnie to też był miły dzień, Darcy. Uśmiechnęłam się do siebie. Może i nie było to najlepsze Święto Dziękczynienia w życiu Ethana, ale byłam całkiem pewna, że dzięki tej wycieczce uda mi się przedłużyć pobyt w Londynie o kilka tygodni. Jeszcze nie miał zamiaru mnie wyrzucać.

ROZDZIAŁ 20 Pewnego ranka tydzień później powiedziałam Ethanowi, że rozpaczliwie potrzebuję jakiegoś wyjścia na miasto i odrobiny społecznych interakcji. Nalegałam, żeby zabrał mnie gdzieś indziej niż do pobliskiego pubu i przedstawił przyjaciołom. - W końcu - spuentowałam - dziewczyna w ciąży nie powinna chodzić samotnie po barach, prawda? - Chyba nie - zgodził się, a potem niechętnie obiecał zaprosić parę osób na sobotnią kolację w jakimś lokalu. - Pójdźmy gdzieś, gdzie będzie fantastycznie! - Zazwyczaj nie chodzę do żadnych fantastycznych miejsc. Zadowoli cię trochę lepszy pub z jedzeniem? - zapytał, podnosząc papierosy i zapalniczkę i kierując się w stronę korytarza. Nie byłam wielką fanką pubów, bez względu na to, czy serwowały jedzenie, czy nie, ale musiałam zadowolić się tym, co mogłam dostać, więc radośnie zawołałam w ślad za Ethanem: - Pójdziemy, gdzie tylko zechcesz. Nie zapomnij zaprosić najweselszych przyjaciół. Najlepiej facetów! Zatem w sobotni wieczór wystroiłam się w moje ulubione dżinsy Seven (które nadal mogłam dopiąć pod brzuchem), połyskliwy jedwabny płaszcz w kolorze kości słoniowej, nową parę skórzanych czółenek Moschino i prześliczne turmalinowe wiszące kolczyki. - Jak wyglądam? - zapytałam. Spojrzał na mnie od niechcenia i powiedział: - Ładnie. - Widać, że jestem w ciąży? - dopytywałam się, wychodząc za nim na korytarz. - Czy ten płaszcz trochę zakrywa mi brzuch? Spojrzał na mnie jeszcze raz. - Trudno powiedzieć. Wiem, że jesteś w ciąży, więc chyba to widzę. Dlaczego pytasz? Próbujesz to ukryć? - Oczywiście że tak - przyznałam. - Nie chcę wystraszyć wszystkich wolnych facetów, zanim będą mieli szansę mnie

poznać. Zauważyłam, że Ethan przewraca oczami. Potem pobiegł na róg ulicy, żeby zatrzymać przejeżdżającą taksówkę. Idąc za nim wolnym krokiem, postanowiłam nie przejmować się tym wyrazem jego oburzenia. Powiedziałam mu tylko, że on również bardzo ładnie wygląda. - Naprawdę podobają mi się twoje lewisy - dodałam. - Dzięki. Są strasznie stare. Pokiwałam głową, a potem oznajmiłam: - Wiesz, faceci dzielą się na dwie kategorie. - Jakie? - zapytał speszony. - Na tych, którzy noszą dobre dżinsy, i na tych, którzy ich nie noszą... W dodatku nie chodzi jedynie o markę. Raczej o krój, kolor, długość. O te wszystkie subtelne szczegóły. A ty, mój przyjacielu, opanowałeś sztukę doboru dżinsów do perfekcji. Cmoknęłam złączone koniuszki palców i pokazałam mu uniesiony kciuk. - Już się bałem... - Ethan roześmiał się i przetarł czoło grzbietem dłoni. Uśmiechnęłam się, ścisnęłam jego udo i powiedziałam: - Czeka nas dobra zabawa... Dokąd właściwie się wybieramy? - Do Admiral Codrington. W Chelsea. Trochę mnie zmartwiła ta nieciekawa nazwa, ale kiedy weszliśmy do środka, okazało się, że w restauracji panuje świetna atmosfera. Zupełnie nie przypominało to paskudnego lokalnego baru obok domu Ethana. W części barowej roiło się od eleganckich klientów i od razu zauważyłam dwóch kandydatów: jeden opierał się o bar i palił papierosa, a drugi opowiadał mu jakąś historię. Uśmiechnęłam się do tego drugiego. Puścił mi oczko i nadal mówił coś do swojego palącego przyjaciela. Wtedy ten z papierosem odwrócił się, żeby zobaczyć, kto zasłużył sobie na oczko, zauważył mnie i uniósł brwi, jak gdyby chciał potwierdzić ocenę kolegi. Do niego też się uśmiechnęłam. Równe szanse dla wszystkich Brytyjczyków. - Czy któryś z tych facetów jest twoim przyjacielem Martinem? - zapytałam, wskazując obiecujący duet.

- Nie - odpowiedział Ethan, omiatając ich krótkim spojrzeniem. - Nie przyjaźnię się z nastolatkami. - Oni nie są żadnymi nastolatkami! - sprzeciwiłam się, lecz kiedy spojrzałam na nich po raz drugi, doszłam do wniosku, że musieli niedawno przekroczyć dwudziestkę. To jeden z problemów, które towarzyszą starzeniu się. Jest znaczna różnica pomiędzy tym, jak postrzegasz innych i samą siebie. Nadal uważałam, że wyglądam na jakieś dwadzieścia cztery lata. - W takim razie gdzie są Martin i Phoebe? - zapytałam Ethana. - Pewnie już siedzą przy stoliku - powiedział Ethan, zerkając na zegarek. - Jesteśmy spóźnieni. Ethan nie znosił się spóźniać i czułam, że moje nieco wydłużone przygotowania trochę go zdenerwowały. Kiedy wchodziliśmy w głąb restauracji, przypomniałam sobie pewien wieczór. Było to w dziesiątej klasie, tuż po tym jak Ethan zrobił prawo jazdy. Zabrał Rachel, Annalise i mnie na swoją inauguracyjną przejażdżkę do kina. Chyba, podobnie jak dzisiaj, za długo się stroiłam i Ethan narzekał przez całą drogę, mówiąc coś w stylu: „Boże, Darcy, lepiej, żebyśmy nie byli zmuszeni do oglądania jakiegoś głupiego filmu tylko dlatego, że bilety na pozostałe seanse zostały już wyprzedane!” W końcu miałam dosyć jego złośliwości, więc zażądałam, żeby natychmiast się zatrzymał i mnie wypuścił, pomimo że właśnie jechaliśmy wzdłuż Ogden Avenue, ruchliwej ulicy z bardzo wąskim poboczem. Siedzące na tylnym siedzeniu Rachel i Annalise próbowały załagodzić sytuację, ale Ethan i ja byliśmy za bardzo wkurzeni. Potem, w kulminacyjnym punkcie naszej kłótni, Ethan przejechał na czerwonym świetle i omal nie zderzył się z minifurgonetką Pani za kierownicą wyglądała na pruderyjną dobrze uczesaną mamuśkę, co jednak wcale nie powstrzymało jej od walenia w klakson i pokazania Ethanowi środkowego palca, kiedy gliniarz kazał mu zjechać na pobocze po pierwszy w życiu mandat. Pomimo tego incydentu udało nam się dotrzeć do kina na czas i Ethan mógł wybrać dowolny film, ale i tak często wspominał ten wieczór, mówiąc, że był „modelowym przykładem mojej egoistycznej natury”.

Przypominałam sobie tamtą sytuację, czując nostalgię i jednocześnie skruchę. Tymczasem Ethan dostrzegł przyjaciół. - To Martin i Phoebe - powiedział, wskazując dwójkę swoich najbliższych przyjaciół z Londynu. Kiedy im się przyjrzałam, opadły mi ręce, bo szczerze mówiąc, oceniam ludzi po wyglądzie, a żadne z nich nie prezentowało się zbyt imponująco. Martin był chudym, łysiejącym facetem z okazałą grdyką. Miał na sobie nijaką sztruksową marynarkę z ciemnymi łatami na łokciach i podwinięte dżinsy (dzięki którym, nawiasem mówiąc, plasował się w kategorii mężczyzn nienoszących dobrych dżinsów). Phoebe była potężną rumianą kobietą o męskich dłoniach i fryzurze nasuwającej na myśl Julię Roberts w Pretty Woman (przed metamorfozą). Musiałam zrobić rozczarowaną minę, bo Ethan wydał z siebie dźwięk niezadowolenia, pokręcił głową i wyminąwszy mnie, poszedł w kierunku swoich mało imponujących przyjaciół. Podążyłam za nim z radosnym uśmiechem, postanawiając wykorzystać ten wieczór jak najlepiej. Może któreś z nich miało seksownego samotnego brata? - Martin, Phoebe, to jest Darcy - przedstawił mnie Ethan, kiedy podeszliśmy do stolika. - Darcy, miło mi - Martin uniósł się odrobinę, żeby uścisnąć mi dłoń. Starając się nie patrzeć na jego grdykę, posłałam mu skromny uśmiech i powiedziałam piskliwym głosikiem małej dziewczynki, którego nauczyłam się od Claire: - Mnie również. Tymczasem twarz Phoebe zastygła w znaczącym uśmieszku, który sprawił, że od razu bardzo ją znielubiłam. - Darcy, dużo o tobie słyszeliśmy - oznajmiła tonem pełnym sarkazmu i dwuznaczności. Zaczęłam intensywnie myśleć. Co takiego mogło wywołać uśmieszek na twarzy Phoebe? Rozważyłam różne możliwości: samotna i w ciąży? Nie. To nie wzbudza takich uśmieszków, a już z pewnością nie u zwalistej kobiety o rudych włosach, która w najlepszym przypadku mogła liczyć na potomka z probówki. Lokatorka pasożyt? Nie. Nie byłam tu wystarczająco długo, aby zasłużyć sobie na to miano. Zresztą nadal (choć w coraz mniejszym stopniu) byłam

samowystarczalna. Płytka mieszkanka Nowego Jorku? Może właśnie o to chodziło, ale nie zamierzałam wstydzić się tego, że jestem zadbana i noszę modne ciuchy. I wtedy zrozumiałam. Phoebe wiedziała o Rachel i Deksie. Ethan na pewno opowiedział im całą historię. I rzeczywiście, kiedy mówiłam o tym, jak bardzo podoba mi się w Londynie, uśmieszek Phoebe przeobraził się wręcz w sarkastyczny grymas i dotarło do mnie, że po prostu bawi ją mój ciężki los - to, że mój były narzeczony rżnie moją byłą najlepszą przyjaciółkę. - Co was tak śmieszy? Nie załapałam jakiegoś dowcipu? zapytałam w końcu, rozglądając się wokół. Martin mruknął, że nic ich nie śmieszy. Ethan wzruszył ramionami. Wydawał się zdenerwowany i przepełniony poczuciem winy. Phoebe zakryła uśmiech kuflem spienionego guinnessa, doskonałego napoju dla takiego potwora. Przynajmniej nie mam nóg grubych jak kiełbasa. Przynajmniej jestem ładna i nie noszę golfów koloru starej pieluchy. Jak mogła nie widzieć, że mam nad nią przewagę? Kiedy patrzyłam, jak rechocze z własnych kiepskich dowcipów i zamawia jeden kufel za drugim, popijając kotlety przykryte grubą warstwą cebulowego sosu, nie mogłam pojąć, skąd u niej tyle pewności siebie. Chcąc okazać Ethanowi moje niezadowolenie, przez większość czasu milczałam. Kiedy czekaliśmy na rachunek, Phoebe potwierdziła moje podejrzenia. Odwróciła się w moją stronę i wymamrotała: - Kilka miesięcy temu poznałam twoją przyjaciółkę Rachel. Jest urocza. Gwałtownie wciągnęłam powietrze i wytrzymałam jej spojrzenie, starając się zachować spokój. - Och, poznałaś Rachel? To rzeczywiście uroczo... Ethan o niczym mi nie wspominał. - Posłałam mu wściekłe spojrzenie, a on tylko się skrzywił, splótł ręce na piersi i odwrócił wzrok w kierunku sąsiedniego rozwrzeszczanego stolika. - Tak - powiedział. - Martin i Phoebe poznali Rachel, kiedy przyjechała tu z wizytą... Moje serce łomotało z oburzenia i czułam, że twarz sztywnieje mi i napina się, gdy usiłowałam powstrzymać łzy. Jak Ethan śmiał przedstawić mnie ludziom, z którymi wcześniej zapoznał Rachel? I to bez uprzedzenia. Co

gorsza, z zachowania Phoebe wynikało, że już podczas wizyty w Londynie Rachel czuła coś do Deksa i podzieliła się tym z Ethanem i jego przyjaciółmi. Aż do tego wieczoru myślałam, że nie zwierzała się Ethanowi. A przynajmniej nie mówiła mu o żadnych kompromitujących szczegółach. Zakładałam, że tak było, ponieważ będąc dzieckiem, powiedziała mi, że nie zdradza żadnych krępujących ani kontrowersyjnych tajemnic nawet swojemu pamiętnikowi, bo boi się przedwczesnej śmierci w jakimś pechowym wypadku, na przykład wskutek upuszczenia suszarki do wanny albo zadławienia się hot dogiem. A w chwili śmierci nie mogłaby znieść myśli, że rodzice przeczytają kompromitujący wpis i pomyślą o niej coś złego. Pamiętam, jak się zdziwiłam: - Przecież będziesz już martwa. - Tym gorzej - odpowiedziała. - Bo wtedy nie będę mogła przekonać ich do zmiany zdania. To byłoby ich ostatnie wrażenie. Zatem ze względu na wcześniejsze sztywne zasady moralne Rachel połączone z jej strachem przed tym, co pomyślą ludzie, zakładałam, że nawet jeśli żywiła do Deksa jakieś uczucia przed naszym rozstaniem, to z pewnością nikomu się z tego nie zwierzyła. Poza tym chyba chciałam wierzyć, że Ethan - choć to z Rachel łączyła go bliższa przyjaźń - jest również moim przyjacielem i w związku z tym nie ma przede mną żadnych wielkich tajemnic. Poczułam się okropnie, kiedy zrozumiałam, że nie tylko wie więcej, niż był skłonny przyznać, lecz również dzielił tę wiedzę z jakimiś kompletnie mi obcymi londyńczykami. Poczułam się jak idiotka, a to jedno z najgorszych uczuć na świecie. Nagle zrobiło mi się gorąco i zaczęłam wachlować twarz małą torebką od Chanel, myśląc z przerażeniem, że Rachel i Dex mogli się bzykać, jeszcze zanim ich nakryłam. Podjęłam próbę wydobycia prawdy: spojrzałam Phoebe prosto w oczy i o wiele za głośno - nawet jak na bar pełen pijanych Brytyjczyków - zapytałam: - Czy kiedy poznaliście moją przyjaciółkę Rachel, wspomniała, że zamierza się pieprzyć z moim narzeczonym? A

może miała to już za sobą? Martin ze zbolałą miną intensywnie wpatrywał się w rachunek. Ethan pokręcił głową. Phoebe zarechotała z uciechy. - Cieszę się, że przynajmniej jedno z nas dobrze się bawi powiedziałam, z wściekłością wstając od stołu. Zaczepiłam obcasem o krzesło, które runęło na podłogę. Wszyscy - łącznie z dwoma milutkimi dwudziestolatkami, którym towarzyszyły już dwie milutkie dwudziestoletnie dziewczyny - odwrócili się w naszą stronę i spojrzeli na mnie z politowaniem. Zaczęłam gmerać w torebce w poszukiwaniu pieniędzy, ale przypomniałam sobie, że zostawiłam portfel na podłodze obok dmuchanego materaca. Miałam pecha, bo efekt byłby o wiele lepszy, gdybym przed wyjściem rzuciła na stół plik banknotów. Zamiast tego musiałam mruknąć do Ethana, że oddam mu pieniądze w domu. Następnie wyszłam stamtąd, zastanawiając się, czy trafię do mieszkania i jak bardzo rozbolą mnie nogi po przejściu takiego dystansu w nowych butach. Gdy znalazłam się na ciemnej ulicy, zrozumiałam, że nie mam pojęcia, gdzie jestem. Ruszyłam w jednym kierunku, po chwili zawróciłam i poszłam w przeciwną stronę, i poczułam ogromną ulgę, kiedy w drzwiach restauracji ukazał się Ethan. - Darcy, poczekaj tu. Muszę uregulować naszą część rachunku - powiedział, jak gdyby to on miał prawo być zdenerwowany. - Jesteś mi winien przeprosiny! - krzyknęłam. - Po prostu się stąd nie ruszaj. Zaraz wrócę. Dobra? Splotłam ręce na piersi, rzuciłam mu wściekłe spojrzenie i oznajmiłam, że dobrze, poczekam. Jakbym miała jakieś inne wyjście. Chwilę później Ethan wyszedł z restauracji z ustami zaciśniętymi ze złości. Zawołał taksówkę i niedbale otworzył przede mną drzwi. Jak on śmiał się na mnie wściekać? To ja byłam tu poszkodowana. Instynkt podpowiadał mi, że powinnam na niego naskoczyć, lecz przygryzłam usta (dosłownie), czekając na to, co ma mi do powiedzenia. Przez jakiś czas milczał, a potem powiedział cierpkim tonem: - Wspaniale zaprzyjaźniłaś się z Phoebe. - To taka żałosna krowa, Ethan! - Uspokój się.

- Nie każ mi się uspokoić! - krzyknęłam. - Jak mogłeś zaprowadzić mnie na spotkanie z ludźmi, którzy wszystko o mnie wiedzą?! Powinieneś mnie uprzedzić, że znają Rachel! Nie mogę uwierzyć, że wszyscy się ze mnie nabijaliście! A uważałam cię za przyjaciela! - Jestem twoim przyjacielem - zapewnił. - W takim razie powiedz, co im nagadałeś, Ethan! A przy okazji zdradź mi wszystko, co wiesz na temat Rachel i Deksa! - Porozmawiamy o tym w domu, dobra? - Mięśnie jego szyi napięły się. - Nie, porozmawiamy o tym teraz! - krzyknęłam, ale Ethan wyglądał na nieprzejednanego, więc postanowiłam nie kusić losu. Tak bardzo pragnęłam usłyszeć prawdę, że nie chciałam go wkurzyć. Musiałam zebrać całą siłę woli, ale ostatecznie udało mi się zachować milczenie przez resztę drogi do domu. Kiedy dotarliśmy do mieszkania, Ethan zniknął w swojej sypialni, prawdopodobnie po to żeby zadzwonić do Rachel i zapytać o pozwolenie na wyjawienie jej małych, brudnych sekretów. W tym czasie niespokojnie krążyłam po salonie, zastanawiając się, co za chwilę usłyszę. Jak straszna jest prawda. Po kilku minutach Ethan się zjawił i zaczął przerzucać płyty kompaktowe. Zdjęłam płaszcz i buty na obcasach, po czym ze spokojnym wyrazem twarzy usiadłam po turecku na podłodze, czekając na prawdę. Całą prawdę. Ethan spokojnie odnalazł płytę Coldplay, nastawił ją o wiele za głośno i opadł na kanapę. Posłał mi chłodne spojrzenie. - Dobra, słuchaj - zaczął, przekrzykując muzykę. - Jestem tym wszystkim naprawdę zmęczony, Darcy. Mam tego naprawdę serdecznie dość. - Podobnie jak ja. - Wyciągnęłam rękę, żeby ściszyć stereo. Uniósł dłoń, jak gdyby chciał mnie ostrzec, że przerywanie mu to niezbyt dobry pomysł. - W takim razie porozmawiamy o tym dziś wieczorem i nigdy więcej nie wrócimy do tematu, dobra? - Dobra - zgodziłam się. - O nic więcej nie proszę. - W porządku. Kiedy Rachel tu przyjechała, powiedziała, że... że czuje coś do Deksa.

- Wiedziałam! - przerwałam mu i wycelowałam w niego palec. - Słuchasz czy nie? Głośno przełknęłam ślinę i pokiwałam głową. - Czuła to już od jakiegoś czasu, ale niezbyt długo. - Od kiedy? - Od kilku tygodni... może miesięcy. - Od kilku miesięcy? - krzyknęłam. Posłał mi ostrzegawcze spojrzenie, sugerując, że za chwilę może zakończyć rozmowę. - Przepraszam. Mów dalej. - Poza tym nie mam zbyt wiele do powiedzenia. - Kiedy po raz pierwszy przespali się ze sobą? - zapytałam przerażona tym, co mogę usłyszeć. Musiałam jednak wiedzieć, jak wielką byłam idiotką. Zamilkł, a po chwili powiedział, że nie wie. - Czuję, że kłamiesz - powiedziałam. - Wiem, że znasz odpowiedź! - Wiem tylko - zaczął wymijająco - że Rachel nie chciała tego uczucia. Okropnie się przejmowała tą całą sprawą. Po wizycie w Londynie zamierzała wrócić do Nowego Jorku i być pierwszą druhną. Była gotowa z tym skończyć, zapomnieć o Deksie i być twoją przyjaciółką. A to znacznie więcej niż większość ludzi zrobiłaby na jej miejscu. Słyszałam, jak łomocze mi serce. Myślałam tylko o jednym. O jednym fakcie. - Podaj datę, Ethan. Kiedy po raz pierwszy przespali się ze sobą? Splótł ręce na piersi i głośno westchnął. - Przed urodzinami Rachel czy po nich? - zapytałam. Nie mam pojęcia, dlaczego wybrałam akurat tę datę. Może dlatego że Rachel ma urodziny pod koniec maja, co zbiega się z początkiem lata. Równie dobrze mogłam wybrać Dzień Niepodległości. Ale nie wybrałam. Powiedziałam o urodzinach Rachel i widząc minę Ethana, poczułam, że trafiłam w dziesiątkę. Moje myśli pognały w stronę wieczoru, na który zaplanowałam dla niej przyjęcie niespodziankę. Nagle przypomniałam sobie z przerażeniem, że Dexter wrócił do domu dopiero po siódmej rano. Powiedział, że był z Marcusem.

A Marcus to potwierdził. Oni wszyscy mnie okłamali! Mój narzeczony spędził tamtą noc z moją najlepszą przyjaciółką! Wiele miesięcy przed tym, zanim ja go zdradziłam! Nagle wszystko stało się jasne: późniejsze niż zwykle powroty Dextera z pracy, niechęć Rachel do pomagania mi w realizacji weselnych planów i weekend z okazji czwartego lipca! Mój Boże, Rachel i Dex wykręcili się od wyjazdu do Hamptons i obydwoje zostali w Nowym Jorku. Byli razem przez cały weekend! To wydawało się zbyt okropne, aby mogło być prawdziwe, ale byłam pewna, że właśnie tak się stało. Powtórzyłam to wszystko Ethanowi, który niczemu nie zaprzeczył. Po prostu patrzył na mnie bez cienia współczucia ani wyrzutów sumienia. - Jak mogłeś, Ethan? Jak mogłeś? - łkałam. - Jak mogłem co? - Jak mogłeś się z nią przyjaźnić? Jak mogłeś zaprowadzić mnie na spotkanie z ludźmi, którzy o wszystkim wiedzieli? Zrobiłeś ze mnie idiotkę! Pewnie wszyscy śmialiście się za moimi plecami! - Nikt nie śmiał się za twoimi plecami. - Tak, jasne. Ta głupia krowa śmiała się do rozpuku. - Phoebe była trochę niemiła. Przyznaję. - Przyznaj się jeszcze do reszty! Przyznaj, że Rachel mówiła ci o wszystkim, co mi robi. Zawahał się, po czym powiedział: - Poruszała temat swojego związku z Deksem. Ale nie miałem pojęcia, że kiedykolwiek poznasz Martina i Phoebe. Zresztą kiedy o tym rozmawialiśmy, wcale się z ciebie nie śmialiśmy. Skupialiśmy się raczej na tym, jak strasznie jest żywić jakieś uczucia do narzeczonego najlepszej przyjaciółki. - Jasne. Musiała bardzo cierpieć. - A czy ty nie cierpiałaś, kiedy zaczęłaś spotykać się z Marcusem? Przecież wtedy jeszcze byłaś z Deksem. - To nie to samo, Ethan. Jak to możliwe, że tak trudno było im wszystkim pojąć oczywistą różnicę między zdradzaniem narzeczonego a oszukiwaniem najlepszej przyjaciółki? - Tu nie chodzi o mnie i o Deksa. Rozmawiamy o mnie i o

Rachel. Nigdy bym jej czegoś takiego nie zrobiła - ciągnęłam zszokowana tym, na co odważyła się moja niepozorna przyjaciółka. Spojrzał na mnie, splótł ręce na piersi i przechylił głowę, posyłając mi znaczący uśmieszek. - Naprawdę? - Nigdy - powiedziałam, przypominając sobie skrajnie nieatrakcyjnych byłych chłopaków Rachel. Jej chłopak ze studiów, najważniejszy z jej życiowych partnerów Nate miał zrośnięte brwi, przygarbione plecy i zniewieściały głos. - Skoro tak twierdzisz - odrzekł Ethan bez przekonania. - Co to miało znaczyć? Nigdy, przenigdy nie próbowałam jej ukraść chłopaka. Posłał mi niewyraźny tajemniczy uśmieszek. Wiedziałam, do czego zmierza: przespałam się z Marcusem, chociaż wiedziałam, że podoba się Rachel. - Och, daj spokój, Ethan. Marcus nie był chłopakiem Rachel! Może raz się całowali. Na nic więcej się nie zanosiło. - Wcale nie myślałem o Marcusie. - W takim razie o kim? - No cóż... Po prostu uważam, że w sprzyjających okolicznościach zrobiłabyś Rachel dokładnie to samo. Gdybyś zakochała się w jednym z jej chłopaków, nic nie powstrzymałoby cię od poderwania go. Ani uczucia Rachel, ani hańba związana z odebraniem chłopaka najlepszej przyjaciółce. Nic. - Wcale nie - zaprzeczyłam zdecydowanym tonem. - To nieprawda. Ethan ciągnął dalej. Nie potrafił przestać. Siedząc na kanapie, pochylił się do przodu i wycelował we mnie palec. - Moim zdaniem, od zawsze dostajesz to, czego chcesz, Darcy. Cokolwiek by to było. Niech się dzieje, co chce. Do tej pory Rachel zawsze była na drugim planie. A ty bezwstydnie pozwalałaś, żeby odgrywała rolę damy dworu. Przez całe liceum była na twoje zawołanie, a ty tylko błyszczałaś. Taki układ ci się podobał. Teraz, kiedy został zburzony, nie możesz tego znieść.

- To po prostu... nieprawda! - wybuchnęłam, czując, że się czerwienię. - Jesteś niesprawiedliwy! Ethan zignorował mnie i mówił dalej, chodząc tam i z powrotem przed swoim sztucznym kominkiem. - W liceum zachowywałaś się jak gwiazda. W college'u to samo. Podobnie na Manhattanie. A Rachel pozwalała ci błyszczeć. Teraz nie potrafisz usunąć się w cień i cieszyć się jej szczęściem. - Mam cieszyć się z tego, że ukradła mi narzeczonego? Chyba żartujesz! - Darce, ty zrobiłaś dokładnie to samo. Byłoby inaczej, gdybyś naprawdę kochała Deksa, gdybyś go nie zdradziła. - Ale oni zrobili to pierwsi! - To niczego nie zmienia - powiedział. - Jak możesz tak mówić? - Mogę. Nigdy nie patrzyłaś krytycznie na własne zachowanie. Po prostu zawsze próbujesz zwalić winę na kogoś innego. Potem odgrzebał tę starą historię z liceum. Spytał, dlaczego złożyłam podanie do Notre Dame, skoro wiedziałam, że Rachel marzyła o pójściu na tę uczelnię, i mówił o tym, jaka była zdruzgotana, kiedy ja się dostałam, a ona nie. - Nie wiedziałam, że miała monopol na Notre Dame! - To było jej marzenie. Nie twoje. - Zatem podsumujmy: ona może podrywać mojego narzeczonego, ale ja nie mam prawa składać podania do jakiegoś głupiego college'u? Zignorował moje pytanie i powiedział: - A skoro już przy tym jesteśmy, wyjaśnij mi jedną rzecz... Naprawdę się tam dostałaś? - Gdzie? - zapytałam. - Przyjęli cię do Notre Dame czy nie? - Tak, przyjęli - odpowiedziałam, prawie wierząc w kłamstwo, które wiele lat temu wcisnęłam wszystkim przyjaciołom. To Rachel pierwsza wybrała Notre Dame, ale ja też złożyłam tam dokumenty, myśląc o tym, jak wesoło będzie razem mieszkać. Kiedy mnie odrzucili, poczułam się jak zupełna frajerka. Zatem sprzedałam przyjaciołom małe kłamstewko, a potem

wybrnęłam z sytuacji, mówiąc, że i tak idę na Indianę. Pokręcił głową. - Nie wierzę ci - powiedział. - Wcale nie dostałaś się do Notre Dame. Zaczęłam się pocić. Skąd wiedział? Widział mój list? Włamał się do komputerowego systemu rekrutacji Notre Dame? - Co ma do tego wszystkiego mój wybór college'u? - Powiem ci, Darcy. Powiem dokładnie, dlaczego o tym wspomniałem. Zawsze rywalizowałaś z Rachel. Od czasów dzieciństwa aż do teraz. Wszystko traktowałaś jak jakieś zawody. I wściekasz się po części dlatego, że Dex wybrał Rachel. Wybrał ją zamiast ciebie. Próbowałam coś wtrącić, ale on nie pozwolił sobie przerwać. Padały okrutne, surowe i głośne słowa. - Dex pragnął być z nią a nie z tobą. Nieważne, że ty też nie chciałaś z nim być. Nieważne, że też go zdradziłaś. Nieważne, że najwidoczniej nie byliście dla siebie stworzeni i zrywając zaręczyny, oszczędziliście sobie późniejszego rozwodu. Potrafisz myśleć tylko o jednym: o tym, że Rachel w pewnym sensie cię pokonała. I to cię dobija, Darce. Radzę ci jako przyjaciel, żebyś z tym skończyła i żyła dalej - zakończył pouczającym tonem. Pokręciłam głową. Zapewniłam, że się myli. Że nikt w takiej sytuacji nie cieszyłby się ze szczęścia Rachel. Czułam, że mówię coraz bardziej piskliwym tonem, pragnąc przedstawić mu mój punkt widzenia, podobnie jak kiedyś Marcusowi. - To wygląda tak, Ethan... Nawet gdyby niczego nie zrobili za moimi plecami, nawet gdyby ich związek rozpoczął się po moim rozstaniu z Deksem, to nadal byłoby... po prostu niewłaściwe. Nie można umawiać się z byłym narzeczonym przyjaciółki. Koniec, kropka. Dlaczego faceci nie potrafią tego zrozumieć? To podstawowa zasada. - Ona go kocha, Darce. To jest podstawowa zasada życia. - Czy mógłbyś przestać o tym wspominać?! Nie chcę już więcej słyszeć słowa „miłość”. To, czy oni się kochają nie ma tu absolutnie nic do rzeczy... Zupełnie nie rozumiesz, na czym polega przyjaźń.

- Darcy, nie obraź się. Nie mówię tego przez złośliwość. Zależy mi na tobie. Właśnie dlatego pozwoliłem ci przyjechać do Londynu z tą rzekomą wizy tą - przy słowie „wizyta” wykonał w powietrzu znak cudzysłowu. - Ale... - Ale co? - zapytałam żałosnym tonem, bojąc się tego, co za chwilę usłyszę. - Ale myślę, że to ty nie wiesz, na czym polega przyjaźń skończył szybko, ze złością. - Nie masz o tym pojęcia. I właśnie dlatego siedzisz tutaj, pozbawiona niemal wszystkich przyjaciół. Skłócona z Rachel. Skłócona z Claire. Skłócona z ojcem twojego dziecka. Skłócona z własną matką, która, o ile mi wiadomo, nie ma pojęcia, gdzie się podziewasz! A teraz wściekasz się również na mnie. - Nie moja wina, że wszyscy mnie zdradziliście. - Potrzeba ci długiego i krytycznego spojrzenia w lustro, Darce. Musisz zrozumieć, że twoje zasadniczo płytkie życie pociąga za sobą pewne konsekwencje. - Nie jestem płytka - odrzekłam, choć sama nie do końca w to wierzyłam. - Jesteś płytka. Jesteś egoistką do szpiku kości. Nie wiesz, co jest dobre, a co złe. Wyznajesz zupełnie popieprzone wartości. Przesadził. Może i jestem trochę płytka, ale reszta tych zarzutów była po prostu śmieszna. - Co to ma, do cholery, znaczyć? Nie wiem, co jest dobre, a co złe? - To znaczy, że jesteś w piątym miesiącu ciąży i, o ile mi wiadomo, nie robisz nic, żeby przygotować się na narodziny dziecka. Nic. Przyjechałaś do Londynu z tą tak zwaną wizytą ale nie zanosi się na to, żebyś miała wracać do Nowego Jorku. Jednak nie zadałaś sobie trudu, żeby poszukać w Londynie jakiegoś dobrego lekarza. W dodatku niezbyt dobrze się odżywiasz, bo prawdopodobnie chcesz zachować szczupłą sylwetkę kosztem dziecka. Dziś wieczorem wypiłaś dwa kieliszki wina. I zamiast oszczędzać z myślą o dziecku, które przyjdzie ci samotnie wychowywać, szastasz pieniędzmi, wydając je na zupełnie zbędne rzeczy. To po prostu zdumiewające, jaka potrafisz być nieodpowiedzialna i

zapatrzona w siebie. Siedziałam i nie mogłam wykrztusić słowa. Bo cóż można powiedzieć, kiedy ktoś ci oznajmia, że jesteś gównianą przyjaciółką okropną i nieodpowiedzialną przyszłą matką oraz pustą zadufaną w sobie kobietą? Nie licząc kilku oskarżeń ze strony zgorzkniałych kochanków (którym nie dawałam zbytniej wiary), coś takiego usłyszałam po raz pierwszy w życiu. Ethan powiedział tyle podłych rzeczy, zaatakował mnie z tak wielu stron, że nie wiedziałam, jak się bronić. - Biorę witaminy dla kobiet w ciąży - odpowiedziałam potulnie. Ethan spojrzał na mnie, jakby chciał skwitować: „Skoro to wszystko, na co cię stać, nie mam nic więcej do dodania”. Potem oznajmił, że idzie spać. Jego mina dała mi do zrozumienia, że nie powinnam iść za nim, że nie chce mnie widzieć w swoim pokoju. Ale dla pewności, kiedy jakiś czas posiedziałam w salonie, liżąc rany i przypominając sobie jego słowa, postanowiłam sprawdzić, czy zamknął drzwi. Nie żebym chciała je otwierać miałam swoją dumę. Po prostu byłam ciekawa, czy naprawdę ma mnie dość. Czy żałował tych ostrych słów? Czy kiedy wywietrzało piwo, zmienił nieco opinię na mój temat? Położyłam dłoń na klamce i nacisnęłam. Drzwi były zamknięte na klucz. Ethan odgrodził się ode mnie. W tych zamkniętych drzwiach było tyle zimna i nieustępliwości, że poczułam jednocześnie złość i determinację.

ROZDZIAŁ 21 Nazajutrz obudziłam się na dmuchanym materacu i po raz pierwszy poczułam kopnięcie dziecka. Już kilka razy wcześniej miałam wrażenie, że wyczuwam ruchy mojej małej córeczki, lecz potem zawsze się okazywało, że to raczej niestrawność, skurcze głodowe albo nerwy. Teraz nie miałam jednak wątpliwości co do natury tego dziwnego, charakterystycznego doznania towarzyszącego ruchowi małych stópek, które kopały moje organy wewnętrzne i kości. Ułożyłam dłoń tuż pod żebrami i czekałam na powtórkę. I rzeczywiście: nastąpiło kolejne lekkie, lecz wyraźne szturchnięcie i drżenie. Wiem, że to zabrzmi dziwnie - zważywszy, że mój brzuch szybko przybierał rozmiary piłki do koszykówki - ale chyba potrzebny mi był ten ruch dziecięcych nóżek, aby moja ciąża wyszła poza sferę teoretyczną i stała się czymś realnym. Nosiłam w sobie dziecko, małego człowieka, który miał się narodzić za kilka krótkich miesięcy. Miałam zostać matką. W pewnym sensie już nią byłam. Skuliłam się w pozycji płodowej, zamknęłam oczy i poczułam, że bombardują mnie przeróżne emocje. Najpierw doznałam przypływu czystej radości. Było to niemożliwe do opisania szczęście, którego nigdy wcześniej nie doświadczyłam i którego nie może wzbudzić zakup torebki od Gucciego ani butów marki Manolo Blahnik. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech i omal nie roześmiałam się na głos. Kiedy jednak zrozumiałam, że nie mam nikogo, z kim mogłabym dzielić tę przełomową chwilę, moje szczęście szybko zmieszało się z niepokojącą melancholią. Nie mogłam zadzwonić do ojca dziecka ani do jego babci. Nie byłam w nastroju na rozmowę z Ethanem po tych wszystkich podłych rzeczach, które mi powiedział. I, co najważniejsze, nie mogłam zadzwonić do Rachel. Po raz pierwszy od chwili kiedy znalazłam w jej szafie Deksa, naprawdę za nią zatęskniłam. Nadal miałam Annalise, ale to po prostu nie było to samo. Pomyślałam o tych wszystkich dawnych chwilach, w których

nadchodziły jakieś złe, dobre lub pośrednie wieści. Zanim zdążyłam je przetrawić, gnałam do domu sąsiadów albo wciskałam klawisz szybkiego wybierania i dzwoniłam do Rachel. W dzieciństwie, kiedy mieszkałyśmy w Indianie, Annalise zawsze była zdobywczynią drugiego miejsca, zawsze dowiadywała się o wszystkim później. Po zniknięciu ze sceny Rachel można było przypuszczać, że Annalise zwyczajnie ją zastąpi. Zaczynałam jednak rozumieć, że to wcale nie działa w ten sposób. Rachel była niezastąpiona. Nie zastąpiła jej Claire. Nie mogła jej zastąpić również Annalise. Zastanawiałam się dlaczego. Przecież wiedziałam, że Annalise powie to, co należy, i będzie bardzo miła. Nigdy nie byłaby jednak w stanie zaspokoić mojej głębokiej potrzeby podzielenia się z kimś tak doniosłym wydarzeniem. Kiedy leżąc na materacu, odwróciłam się w stronę okna, usłyszałam słowa Ethana: że jestem złą przyjaciółką że jestem samolubna, skupiona na sobie i płytka. Ogarnął mnie palący wstyd, gdy zrozumiałam, że w jego zarzutach tkwiła odrobina prawdy. Przyjrzałam się faktom: nie miałam żadnego lekarza, dochodów, bliskich przyjaciółek ani kontaktu z rodziną. Byłam o włos od roztrwonienia wszystkich oszczędności, a mogłam się pochwalić jedynie szafą pełną wspaniałych ubrań, w które przeważnie już się nie mieściłam. Przeniosłam się do Londynu, żeby wszystko zmienić, ale tak naprawdę nie zmieniłam niczego. Żyłam w stagnacji. Musiałam zrobić coś więcej. Dla siebie i dla dziecka. Patrzyłam przez zakratowane okno na posępny londyński poranek i przysięgłam sobie, że dzień, w którym po raz pierwszy poczułam kopnięcie dziecka, stanie się dla mnie punktem zwrotnym. Udowodnię Ethanowi, że nie jestem osobą którą opisał poprzedniego wieczoru. Podźwignęłam się na nogi (co stawało się coraz trudniejsze, zwłaszcza z pozycji horyzontalnej na miękkim dmuchanym materacu) i na dnie jednej z walizek znalazłam notatnik. Wyrwałam kartkę i napisałam: „Jak zostać lepszą Darcy”. Myślałam przez chwilę, przypominając sobie słowa Ethana. Potem napisałam: 1. Znaleźć w Londynie ginekologa-położnika i przygotować się

do macierzyństwa! 2. Bardziej dbać o zdrowie, czyli: lepiej się odżywiać, wyeliminować kofeinę i alkohol. 3. Znaleźć nowe przyjaciółki (koniec z rywalizacją!). 4. Zawiadomić rodzinę, że jestem w Londynie i że u mnie wszystko w porządku. 5. Znaleźć pracę (najlepiej taką która wiąże się z czynieniem dobra). 6. Przestać kupować ubrania (oraz buty itp.) i zacząć oszczędzać! Po skończeniu nadal miałam wrażenie, że czegoś brakuje, więc dorzuciłam punkt uniwersalny: 7. Popracować nad charakterem (tj. być bardziej rozważną, mniej samolubną itp. ). Kiedy ponownie czytałam listę, niespodziewanie zaczęłam się zastanawiać, co na jej widok powiedziałby Ethan. Pochwaliłby moje wysiłki czy po prostu by prychnął: „Nie bądź naiwna, Darcy. Nie możesz tak po prostu sformułować listy i poprawić się z dnia na dzień! Nie tak się to odbywa”. Dlaczego w ogóle tak bardzo przejmowałam się tym, co pomyśli Ethan? Jakaś część mnie pragnęła go nienawidzić. Za to, że trzymał stronę Rachel. Za to, że mnie okłamał. Za paskudne rzeczy, które o mnie mówił. Ale nie potrafiłam go znienawidzić. I w jakiś dziwny, zaskakujący sposób chciałam go po prostu zobaczyć albo postarać się, aby zmienił o mnie zdanie. Rozhuśtałam się, żeby nabrać rozpędu i ponownie wstać z materaca. Potem poszłam korytarzem w stronę pokoju Ethana. Kiedy odkryłam, że już wyszedł z domu, udałam się do kuchni i przygotowałam sobie zdrowy omlet z białek. Następnie spojrzałam na moją listę i postanowiłam wysprzątać mieszkanie. Starłam kurz, odkurzyłam, wypucowałam toaletę, wyniosłam śmieci, zrobiłam dwa prania w śmiesznie małej pralko-suszarce Ethana (Brytyjczycy mają żałosne urządzenia gospodarstwa domowego rodem z Trzeciego Świata), starannie poukładałam jego czasopisma i gazety i umyłam podłogę w kuchni.

Kiedy mieszkanie było już nienagannie czyste, napisałam krótką wiadomość do mamy, informując ją, że przebywam u Ethana w Londynie. „Wiem, że nie jesteśmy teraz w najlepszych stosunkach - dodałam - ale mimo to nie chcę, żebyście się o mnie martwili. Nic mi nie jest”. Następnie dopisałam w postscriptum numer telefonu Ethana, na wypadek gdyby miała ochotę do mnie zadzwonić. Zakleiłam kopertę i opatrzyłam ją znaczkiem, wzięłam prysznic i wyszedłszy na londyńską mżawkę, ruszyłam wzdłuż Kensington Church Street, kierując się w stronę Notting Hill. Opierałam się pokusie zaglądania do każdego sklepu mijanego po drodze, czerpiąc siłę z mojej listy, która złożona w staranną kosteczkę, spoczywała w kieszeni płaszcza. Zatrzymałam się nawet przed sklepem z artykułami używanymi, żeby zapytać o pracę. Nie mieli wolnych etatów, ale i tak byłam dumna, że spróbowałam. W drodze do domu zaszłam do kawiarni, żeby chwilkę odpocząć. Zamówiłam sobie bezkofeinową kawę z mlekiem i opadłam na duży i przesadnie miękki fotel. Na kanapie obok siedziały dwie kobiety - blondynka i brunetka - które wyglądały na moje rówieśniczki. Blondynka trzymała na kolanie niemowlę, a wolną ręką usiłowała jeść czekoladowe ciasto. Obydwie dziewczyny miały na palcach serdecznych pierścionki z maleńkimi diamencikami i przypomniałam sobie słowa Ethana, który wspominał, że Brytyjki nie obnoszą się z pierścionkami zaręczynowymi tak bardzo jak Amerykanki. Może właśnie to podobało się Ethanowi w Londynie. Subtelny urok Anglików stanowił przeciwieństwo tego, co, jego zdaniem, uosabiałam ja - bezwstydnego pozerstwa. Kątem oka obserwowałam kobiety przy sąsiednim stoliku. Blondynka miała słabo zarysowany podbródek, ale za to ładne pasemka. Brunetka była odziana w obcisłe welurowe dresy, ale za to trzymała godną pozazdroszczenia torebkę Prady. Przez chwilę bałam się, że znowu jestem płytka, ale uspokoiłam się, dochodząc do wniosku, że spostrzegawczość to żaden grzech. Po prostu nie powinnam wyciągać żadnych wniosków na temat wartości tych kobiet. Przypomniałam sobie, jak często oceniałam bliźnich po obuwiu, i przysięgłam sobie, że nigdy

więcej tego nie zrobię. W końcu noszenie butów o kwadratowych noskach w sezonie lansującym szpice nie było żadną zbrodnią. W dowód prawdziwości tego stwierdzenia powstrzymałam się od patrzenia na ich stopy. Już czułam, że przeobrażam się w bardziej solidną osobę, co bardzo podniosło mnie na duchu. Kiedy sączyłam kawę i przerzucałam strony magazynu „Hello”, przysłuchiwałam się rozmowie tych kobiet, zauważając, że dzięki brytyjskiemu akcentowi zwykła wymiana zdań wydaje się znacznie ciekawsza. Tematem pogawędki była przysięga małżeńska - obydwie miały problemy z mężami. Blondynka powiedziała, że narodziny dziecka wszystko psują. Brunetka narzekała, że odkąd zaczęli starać się z mężem o dziecko, seks przypomina nudny obowiązek. Co kilka sekund przewracałam stronę magazynu wypełnionego wizerunkami hollywoodzkich gwiazd i ludzi, których nigdy wcześniej nie widziałam - prawdopodobnie aktorów występujących w brytyjskiej telewizji. A także kolejnymi zdjęciami Posh i jej męża piłkarza. Blondynka westchnęła, sadowiąc wygodniej wiercące się dziecko. - Przynajmniej uprawiasz seks - powiedziała do przyjaciółki, po czym pochyliła się i z bocznej kieszonki wózka wyjęła smoczek, który wsadziła dziecku do buzi. Maluch ssał go z zapałem przez kilka sekund, a potem upuścił na ziemię. Blondynka, która najwidoczniej była do tego przyzwyczajona, podniosła smoczek, wytarła go o rękaw i z powrotem wsadziła do buzi dziecka. - Od jak dawna tego nie robicie? - zapytała brunetka z otwartością która sugerowała, że są dla siebie kimś więcej niż jedynie dalekimi znajomymi. Zatęskniłam za Rachel i za dawnymi czasami. - Nie mam pojęcia - odpowiedziała blondynka. - Od wieków. Brunetka wydała z siebie pełne współczucia cmokanie, owijając torebkę z herbatą wokół plastikowego mieszadełka i ściskając ją kciukiem i palcem wskazującym. Zamknęłam czasopismo i nawiązałam kontakt wzrokowy z blondynką.

Uśmiechnęła się, dając mi zielone światło. - Jest naprawdę śliczna - powiedziałam, zerkając na dziecko, po czym z przerażeniem zdałam sobie sprawę, że to może być chłopczyk. Nie byłam w stanie odgadnąć płci. Żółte ubranko, łysa główka, żadnych akcesoriów, które by na nią wskazywały. - Dziękuję - odpowiedziała blondynka. Udało się. Zgadłam. - Jak ma na imię? - Natalie. - Cześć, Natalie - przywitałam się wysokim, śpiewnym głosem. Natalie nie zwróciła na mnie uwagi i nadal próbowała pochwycić ciasto mamy. - Ile ma lat? - Dwadzieścia dwa tygodnie. - Blondynka uśmiechnęła się i pohuśtała córeczkę na kolanie. - To chyba... jakieś pięć miesięcy? Roześmiała się. - Tak, zgadza się. Przepraszam. Pamiętam, że przed narodzinami Natalie zastanawiałam się, dlaczego mamy podają wiek dziecka w tygodniach. To chyba takie przedłużenie ciąży. Pokiwałam głową i zauważyłam ciekawskie spojrzenie brunetki, które zdawało się mówić: „Dlaczego siedzisz tu sama w zwykły dzień pracy, Amerykanko?”. - Tak, wiem, co masz na myśli. Jestem w osiemnastym tygodniu... - Jesteś w ciąży? - pisnęły chórem obydwie kobiety, jakbym właśnie oznajmiła, że chodzę na randki z księciem Williamem. Entuzjazm, jaki okazały w odpowiedzi na tę wiadomość, sprawił, że poczułam się wspaniale. - Tak - powiedziałam, rozchylając płaszcz i pocierając brzuch dłonią bez pierścionka. - Dziś rano poczułam nawet pierwsze kopnięcie. Zrobiło mi się trochę smutno, że dzielę się tak doniosłą nowiną z zupełnie obcymi ludźmi, ale wytłumaczyłam sobie, że to moje potencjalne nowe przyjaciółki. Może nawet zostaną przyjaciółkami na całe życie, aż do grobowej deski. - Gratulacje! - pisnęła blondynka. - Jak na osiemnasty tydzień wyglądasz cudownie! - dodała brunetka. Uśmiechnęłam się, okazując coś, co wydawało mi się szczerą skromnością.

- Dziękuję. - Chłopczyk czy dziewczynka? - zapytała brunetka. - Jeszcze nie jestem pewna, ale wyraźnie czuję, że to będzie dziewczynka. - Ze mną było tak samo - powiedziała blondynka, gładząc Natalie po główce pokrytej meszkiem. - Po prostu wiedziałam, że to dziewczynka. - Dowiedziałaś się o tym przed porodem? - Nie, chciałam, żeby to była niespodzianka - odpowiedziała. Ale mój mąż wiedział. - On wiedział, a ty nie? - Uniosłam brwi. Pokiwała głową. - Nasz lekarz pokazał mu odpowiednie szczegóły anatomii, a ja w tym czasie zamknęłam oczy. Mąż przysiągł, że nikomu o tym nie powie. Nawet naszym mamom, które wprost umierały z ciekawości. - Nie mogę uwierzyć, że trzymał to w tajemnicy! Zdumiewające - zdziwiłam się. - Pod tym względem jej mąż jest wspaniały - zapewniła brunetka. - Hmm - przytaknęła blondynka. Zauważyłam, że Brytyjczycy często wydają z siebie ten dźwięk, zamiast mówić „tak” albo „uhmm”. Ciągnęła dalej: - Nigdy nie zdradził się zaimkiem osobowym. Zawsze dbał o to, aby zamiast „on” albo „ona” mówić po prostu „dziecko”. - A co z wyborem imienia? Czy kiedy o tym rozmawialiście, niczego się nie domyśliłaś? - Nie. Obydwie wersje traktował z równym zaangażowaniem... Tak bardzo upierał się przy Gavinie, że jeśli już, stawiałabym na chłopca. - Jeju. Twój mąż musi być wspaniałym facetem powiedziałam. Odwróciła się, spojrzała na przyjaciółkę i obydwie parsknęły śmiechem. - Właśnie mieszałyśmy go z błotem. Ostatnio zachowuje się jak imbecyl. Nie byłam do końca pewna, co właściwie oznacza słowo „imbecyl”, ale ze współczuciem pokiwałam głową i oznajmiłam: - Wiem, jak to jest! Kilka sekund upłynęło w milczeniu i

czułam, że dziewczyny znowu zastanawiają się nad moją sytuacją. - A tak w ogóle, jestem Darcy - przedstawiłam się i posłałam im rozbrajający uśmiech, który miał oznaczać, że nie zamierzam z nimi rywalizować. - Mam na imię Charlotte - odpowiedziała blondynka. - A ja Meg - dodała brunetka. - Cudownie was poznać. Od kiedy się tu przeprowadziłam, rozpaczliwie poszukuję jakiegoś damskiego towarzystwa oznajmiłam. Była to prawda, choć wcześniej chyba sobie jej nie uświadamiałam. - Kiedy przeprowadziłaś się do Londynu? - zapytała Meg. - Jakiś miesiąc temu. - Przyjechałaś tu sama? - W ten sposób była już o krok od pytania o ojca mojego dziecka. - Tak, przechodzę przez to sama - wyjaśniłam. Meg i Charlotte utkwiły we mnie spojrzenia, w których dostrzegłam podziw. Posłałam im ciepły szczery uśmiech, dając milczące przyzwolenie na zadawanie kolejnych pytań, z którego nieśmiało skorzystały. Odpowiadałam na każde z nich i tylko od czasu do czasu ubarwiałam fakty. Powiedziałam na przykład, że przyłapałam Rachel i Deksa w łóżku i że to ja zostawiłam Marcusa, co sugerowało, że ojcem dziecka jest Dex. Taka wersja wydawała mi się prostsza. Zresztą co za różnica? Obaj mężczyźni zniknęli ze sceny. Moja dwuosobowa publiczność była całkowicie pochłonięta tą historią. Charlotte zignorowała nawet Natalie, która żuła róg „Evening Standard”. Ciągnęłam swoją opowieść, mówiąc, że rzuciłam pracę i przyjechałam do Londynu, żeby zamieszkać z Ethanem, przyjacielem z czasów dzieciństwa. - Jest hetero, ale tylko się przyjaźnimy - poinformowałam je. Przyjaźń z gejem byłaby bardziej interesująca i z pewnością znacznie zabawniejsza, lecz uczciwa i prosta przyjaźń między kobietą a mężczyzną miała w sobie coś fascynującego. Zresztą dzięki niej byłam bardziej wiarygodna w roli miłej dziewczyny. Już słyszałam, jak mówią: „Jest piękna, ale nie podrywa każdego wolnego faceta”.

Charlotte zapytała, czy interesuję się Ethanem. Energicznie pokręciłam głową. - Absolutnie nie... Jesteśmy tylko przyjaciółmi. Ale chodziliśmy ze sobą w piątej klasie podstawówki! Roześmiały się. - No więc jestem zupełnie wolna... Może znacie kogoś godnego uwagi? - spytałam i na chwilę się zawstydziłam, myśląc, że znalezienie mężczyzny nie powinno mieć dla mnie teraz znaczenia. Szybko jednak wyzbyłam się obaw: nowy chłopak wcale nie musi szkodzić innym wzniosłym celom. Meg i Charlotte w zadumie wymieniły spojrzenia, jakby dokonywały mentalnej inwentaryzacji wszystkich znajomych mężczyzn. - Może Simon? - zaproponowała Charlotte. Meg tylko się skrzywiła. - Nie lubisz Simona? - zapytała ją Charlotte. - Lubię... - odpowiedziała Meg ze wzruszeniem ramion. Oparłam się pokusie, aby zapytać o wygląd Simona, ale Meg najwidoczniej czytała mi w myślach, bo zachichotała i powiedziała: - Wątpię, żeby Darcy podobali się ryży faceci! - Meg! - skarciła ją Charlotte, przypominając mi Rachel. Rachel wypowiedziała moje imię identycznym tonem chyba z milion razy. - Zresztą moim zdaniem Si jest raczej lekko ryżym blondynem. - Jest ryży jak mało kto! - oświadczyła Meg, sącząc herbatę. - Co to znaczy ryży? - zapytałam. - No wiesz, ma rude włosy. Zdaje się, że wy nazywacie takich rudzielcami - odparła Meg. - Aha. Rozumiem. - Roześmiałam się. - No i? Podobają ci się rudzielcy? - dociekała Charlotte. - Raczej nie należą do moich faworytów - odpowiedziałam dyplomatycznie, tłumacząc sobie, że nie można kontrolować chemii. A chemia to podstawa udanego związku. - Zdaje się, że rudzielcy nie są uwielbiani po żadnej stronie wielkiej wody - podsumowała Meg. Charlotte wyglądała na rozczarowaną więc powiedziałam:

- A jednak są wyjątki. Spójrzcie na małego ślicznego księcia Harry'ego. Podoba mi się ten jego diabelski uśmieszek. Wszystko zależy od osobowości. Nie mogłam się powstrzymać i pomyślałam o Marcusie. Wiążąc się z nim, popełniłam błąd, gdyż oparłam tę decyzję głównie na fascynacji, pożądaniu i rywalizacji z Rachel. Przynajmniej nie kierowałam się jego wyglądem. Marcusa nie można było nazwać przystojniakiem. Zatem wiedziałam, że jestem w stanie dostrzec coś więcej niż tylko samą urodę. Charlotte uśmiechnęła się do mnie. - Otóż to - pokiwała głową. Następnie zwróciła się do Meg. Może zaprosisz Darcy na imprezę? Si też tam będzie, prawda? - Fantastyczny pomysł! Musisz przyjść, Darcy! Zaprosiłam kilku przyjaciół na sobotni wieczór. Może się do nas przyłączysz? - zapytała Meg. - Z przyjemnością - zgodziłam się, myśląc o tym, jak miło będzie oznajmić Ethanowi, że zostałam zaproszona na imprezę przez kobiety. Przeanalizowałam w myślach moją listę. W ciągu jednego krótkiego dnia udało mi się wykonać kilka zadań. Pomogłam Ethanowi (sprzątając w mieszkaniu), zadbałam o zdrowie (powstrzymując się od zakupu kawy z kofeiną) i zaprzyjaźniłam się z dwiema dziewczynami. Nadal musiałam znaleźć pracę i lekarza, więc po kilku kolejnych minutach uprzejmej rozmowy poprosiłam Meg i Charlotte o radę w obydwu sprawach. - Och, mogę ci polecić doskonałego lekarza. Nazywa się pan Moore - powiedziała Charlotte, po czym odnalazła jego numer telefonu w notesie i zapisała go na odwrocie własnej wizytówki. - Proszę bardzo. Zadzwoń do niego. Jest naprawdę uroczy. - Dlaczego to tylko „pan”, a nie „doktor”? - zapytałam, podchodząc do brytyjskiego systemu opieki zdrowotnej z lekkim sceptycyzmem. Meg wyjaśniła, że w Anglii doktorami nazywa się tylko tych lekarzy, którzy nie przeprowadzają operacji. Ta tradycja wywodzi się z okresu średniowiecza, kiedy wszyscy chirurdzy byli rzeźnikami i dlatego nazywano ich po prostu panami. - A jeśli chodzi o pracę - powiedziała Charlotte - czym

zajmowałaś się w Nowym Jorku? - Pracowałam w public relations... Ale tutaj szukam czegoś innego. Chciałabym pomagać biednym, starym albo chorym ludziom - oznajmiłam poważnym tonem. - To takie miłe - powiedziały chórem Charlotte i Meg. Uśmiechnęłam się. Meg dodała, że tuż za rogiem mieści się dom spokojnej starości. Nabazgrała kilka wskazówek na serwetce, a na odwrotnej stronie zapisała własny adres i numer telefonu. - Wpadnij w sobotę - zaproponowała. - Wspaniale będzie znowu cię zobaczyć. Si z pewnością będzie tego samego zdania. - Puściła mi oczko. Uśmiechnęłam się, dopiłam kawę i pożegnałam się z moimi nowymi przyjaciółkami. Tamtego wieczoru, kiedy Ethan wrócił do domu, czekałam na niego z własnoręcznie zrobioną sałatką grecką kieliszkiem czerwonego wina i cichutko grającą muzyką klasyczną. - Witaj w domu! - z nerwowym uśmiechem podałam mu kieliszek. Wziął go nieśmiało, upił łyk i rozejrzał się po mieszkaniu. - Wygląda świetnie. I ładnie pachnie. Posprzątałaś? - Uhmm. - Pokiwałam głową. - Wszystko dokładnie wyszorowałam. Posprzątałam nawet w twoim pokoju powiedziałam i nie mogąc się powstrzymać, dodałam: - Nadal uważasz mnie za kiepską przyjaciółkę? - Niezupełnie tak się wyraziłem. - Upił następny łyk wina i usiadł na kanapie. - Owszem, tak to ująłeś. - Usiadłam obok niego. - Potrafisz być dobrą przyjaciółką, jeśli się postarasz, Darce. Dzisiaj się postarałaś. Dziękuję. - Posłał mi niepewny uśmiech. Dawniej czekałabym na wylewne przeprosiny połączone z odwołaniem wszystkich oskarżeń i jakimś małym prezentem. Jednak jakimś cudem zwyczajne „dziękuję” Ethana w zupełności mi wystarczyło. Chciałam po prostu wszystko naprawić i żyć dalej. - Zgadnij, co się stało dziś rano - zaczęłam, pragnąc podzielić się z nim najnowszymi wiadomościami. Zanim zdołał

zareagować, wypaliłam: - Poczułam kopnięcie dziecka! - Ojej - odparł Ethan. - To był pierwszy raz? - Tak. Ale od tamtej pory nic nie czułam. Powinnam się niepokoić? Ethan pokręcił głową. - Nie. Pamiętam, że kiedy Brandi była w ciąży... pewnego dnia czuła kopnięcie, a potem przez jakiś czas nic się nie działo. Lekarz wyjaśnił, że kiedy matka jest aktywna, dziecko rzadziej się przemieszcza, bo jej ruchy kołyszą je do snu - powiedział z nieco umęczoną miną jakby nadal cierpiał na wspomnienie o zdradzie Brandi. - Smutno ci, kiedy o niej myślisz? - zapytałam. Zsunął ze stóp przemoczone pumy, zdjął skarpetki i oparł nogi o stolik do kawy. - Nie jest mi smutno z powodu Brandi, ale czasami robi mi się przykro, kiedy myślę o Milo. - Milo? Tak miał na imię facet, z którym cię zdradziła? - Nie. Milo to imię dziecka. - Aha - powiedziałam ze skruchą wiedząc, że powinnam była zapamiętać ten szczegół. Spojrzałam na Ethana, zastanawiając się, jakimi słowami pocieszyłaby go teraz Rachel. Ona zawsze potrafiła powiedzieć to, co należało, i podnieść człowieka na duchu. Nie zdołałam wymyślić niczego odpowiedniego, więc po prostu czekałam, żeby mówił dalej. - Przez dziewięć miesięcy myślałem, że będę ojcem. Chodziłem na wszystkie wizyty u lekarza i zakochałem się w zdjęciach z USG... To ja wybrałem imię Milo. - Pokręcił głową. Potem urodziło się dziecko i zrozumiałem, że nie jest moje. - Kiedy uzyskałeś tę pewność? - Gdy tylko przyszło na świat. Miało ciemną skórę, czarne oczy i mnóstwo czarnych włosów. Wyobrażałem je sobie wcześniej. Łyse i różowe. Brandi też jest niebieskooką blondynką. Nie musiałem być geniuszem, żeby zrozumieć, co się stało. - Co wtedy zrobiłeś? - Przez kilka pierwszych dni byłem chyba w szoku. Udawałem, że to nieprawda, że to jakaś genetyczna anomalia... Przez cały czas w głowie kołatało mi wspomnienie tego, czego nauczyłem

się na lekcjach biologii w liceum... Dwoje niebieskookich rodziców nie może spłodzić kogoś takiego jak Milo. - To musiało być bardzo trudne. - Delikatnie dotknęłam jego ramienia. - Było. Kochałem tego malucha. Tak bardzo, że prawie z nią zostałem. Ale ostatecznie... Znasz resztę tej historii. - Załamał mu się głos. - Odszedłem od nich. Czułem się tak, jakby ktoś mi umarł. Pamiętam, jak Rachel opowiadała o rozwodzie Ethana i o dziecku, które nie było jego. W tamtym okresie przechodziłam chyba jakiś osobisty kryzys i jego cierpienie nie wzbudziło we mnie większego współczucia. - Postąpiłeś właściwie - wzięłam go za rękę. - Tak, chyba tak. - Nie odsunął się. - Myślisz, że ja też postąpiłam właściwie? Decydując się na urodzenie dziecka? - Oczywiście. - Nawet pomimo że jak dotąd uważasz mnie za złą matkę? zapytałam, opierając się pokusie, żeby powiedzieć mu o mojej liście. Najpierw chciałam zrobić trochę większe postępy. - Jakoś to sobie poukładasz - Ethan ścisnął mnie za rękę. Wierzę w ciebie. Spojrzałam na niego i poczułam się dokładnie tak jak w Święto Dziękczynienia, kiedy siedzieliśmy na ławce w Holland Park. Chciałam go pocałować. Ale oczywiście tego nie zrobiłam. Zastanawiałam się, dlaczego zrezygnowałam, skoro w przeszłości zawsze szlam za głosem serca, nie myśląc o konsekwencjach. Może moje relacje z Ethanem nie przypominały gry, w którą grałam z Marcusem i wieloma chłopakami przed nim. Może miałam więcej do stracenia. Zatarcie granicy pomiędzy przyjaźnią a fascynacją innego rodzaju było pewną drogą do utraty przyjaciela. A w tym roku jedną dobrą przyjaciółkę już straciłam. Późnym wieczorem, po wspólnym obejrzeniu wiadomości, Ethan odwrócił się do mnie i powiedział: - Chodź, Darce. Pakujmy się do wyrka. - Do wyrka w twoim pokoju? - zapytałam z nadzieją. - Tak, w moim pokoju. - Ethan roześmiał się.

- Zatem wczorajszej nocy jednak za mną tęskniłeś? zapytałam. - Nie ująłbym tego w ten sposób. - Znowu się roześmiał. Mimo to, patrząc na jego twarz, czułam, że naprawdę za mną tęsknił. Poza tym wiedziałam, że trochę żałuje naszej kłótni, chociaż większość tego, co o mnie powiedział, było prawdą Ethan lubił mnie pomimo moich wad i zasypiając u jego boku, pomyślałam, że nową lepszą Darcy polubi jeszcze bardziej.

ROZDZIAŁ 22 Nazajutrz, zachęcona kolejną serią kopnięć dziecka, postanowiłam postarać się o pracę w domu spokojnej starości, o którym powiedziały mi Meg i Charlotte. Ethan wyszedł już z domu, więc skorzystałam z jego komputera, żeby napisać CV i krótkie podanie, w którym klarownie wykazałam, że sukces, jaki odniosłam w świecie public relations, zawdzięczam nieprzeciętnej osobowości, która z pewnością przyda się w organizowaniu turniejów bingo. Po sprawdzeniu listu, w którym użyłam brytyjskiej pisowni, wzięłam prysznic, ubrałam się i wyszłam na londyński chłód. Kiedy wkroczyłam do domu spokojnej starości, uderzył mnie wyraźny i przygnębiający zapach starych ludzi i stołówkowego jedzenia. Poczułam pierwszą od czasu zakończenia trzeciego miesiąca ciąży falę porannych mdłości. Znalazłam w torebce miętówkę i zaczęłam oddychać przez usta, obserwując dwie malutkie staruszki w identycznych kwiecistych fartuchach, które zaparkowały na korytarzu swoje wózki na kółkach. Kiedy patrzyłam, jak śmieją się i gawędzą przypomniała mi się Rachel, która zawsze powtarzała, że kiedy już się zestarzejemy i owdowiejemy, pójdziemy razem do domu starców. Mówiła wtedy, że jako dziewięćdziesięciolatka nadal będę przyciągać mężczyzn jak magnes i pomogę jej umawiać się na randki z najmilszymi staruszkami w ośrodku. Pomyślałam sobie, że ostatecznie postanowiła wykorzystać mnie w tym celu sześćdziesiąt lat wcześniej. W tej samej chwili do drzwi podszedł mężczyzna o wyglądzie gnoma, którego wzięłam za jednego z pensjonariuszy. Okazało się jednak, że to dyrektor. - Nazywam się Darcy Rhone - przedstawiłam się, ściskając mu dłoń. - Bernard Dobbs - odpowiedział. - W czym mogę pani pomóc? - Pytanie brzmi raczej, w czym ja mogę pomóc panu, panie Dobbs. Widzi pan, przyszłam tu po to, żeby postarać się o pracę w tej wspaniałej instytucji - powiedziałam, upiększając w myślach obskurny i kiepsko oświetlony korytarz.

- Jakie ma pani doświadczenie? - zapytał. - Byłam PR-owcem - podałam mu CV. - A to bardzo interaktywna praca oparta na współpracy z ludźmi. - Następnie sparafrazowałam treść podania, kończąc: - Co najważniejsze, pragnę po prostu nieść radość starszym ludziom żyjącym w tym pięknym kraju. Pan Dobbs obrzucił mnie sceptycznym spojrzeniem i zapytał, czy mam pozwolenie na pracę. - Hmm... nie - odpowiedziałam. - Ale jestem pewna - tu puściłam oczko - że jakoś poradzimy sobie z tym problemem, prawda? Spojrzał na mnie zdumionym wzrokiem i zapytał, czy kiedykolwiek pracowałam w domu starców. Zamierzałam skłamać. Wątpiłam, czy zechce wykosztować się na rozmowę międzynarodową aby sprawdzić moje referencje. W ułamku sekundy doszłam jednak do wniosku, że kłamstwo nie pasuje do nowej Darcy i nie trzeba oszukiwać, żeby zdobyć pracę. Zatem zaprzeczyłam, a po chwili dodałam: - Ale proszę mi wierzyć, panie Dobbs, ze wszystkim tu sobie poradzę. Moja praca na Manhattanie obfitowała w wyzwania. Wkładałam w nią dużo wysiłku i odnosiłam spore sukcesy. - Hmm. No cóż. Bardzo mi przykro, Dicey - powiedział bez cienia żalu w głosie. - Mam na imię Darcy - poprawiłam go. - Tak. No cóż. Przykro mi, Darcy. Nie możemy zatrudniać przypadkowych ludzi. Trzeba mieć odpowiednie kwalifikacje. Oddał mi CV. Przypadkowych? Czy ten facet mówił poważnie? Wyobraziłam sobie moją przyszłą bratową która ociera ślinę płynącą z ust jakiegoś staruszka, nucąc przy tym Oh, Susanna. Jej praca nie wymagała wielkich umiejętności. - Rozumiem, do czego pan zmierza, panie Dobbs... Ale jakich potrzeba kwalifikacji, żeby dobrze rozumieć się z innymi ludźmi? Albo ma się w sobie to coś, albo nie. A ja mam tego na pęczki - wyrzuciłam z siebie, dostrzegając kobietę cierpiącą na straszny przypadek osteoporozy, która drobnymi kroczkami zmierzała ku nam korytarzem. Przechyliła głowę i spojrzała na

mnie. Uśmiechnęłam się i w dowód prawdziwości moich słów powitałam ją dźwięcznym i radosnym „Dzień dobry”. Kiedy czekałam, aż odpowie mi uśmiechem, wyobraziłam sobie, że ma na imię Gert i wkrótce połączy nas piękna przyjaźń, podobna do tej z Wtorków z Moniem, jednej z ulubionych książek Dextera, których nigdy nie miałam czasu przeczytać. Gert zacznie mi ufać, opowie o swoim dzieciństwie, doświadczeniach z czasów wojny i o mężu, który niestety zmarł kilkadziesiąt lat temu. Potem, pewnej nocy, umrze w ciszy, a ja będę ją trzymać za rękę. Później dowiem się, że przekazała mi w spadku cały majątek, w tym swoją ulubioną szmaragdową broszkę wartą dziesiątki tysięcy funtów. Na pogrzebie przypnę ją nad sercem i będę wychwalać Gert przed małą, lecz oddaną grupką bliskich: „Gertrude była wyjątkową kobietą. Poznałam ją w pewien zimowy dzień... „. Kiedy Gert się zbliżyła, uśmiechnęłam się do niej jeszcze raz. Mruknęła coś w odpowiedzi, wprawiając w lekkie drżenie źle dopasowaną sztuczną szczękę. - Słucham? - zapytałam, aby pokazać panu Dobbsowi, że nie tylko jestem miła i przyjazna, lecz posiadam również nieskończone pokłady cierpliwości. - Wynoś się i nie wracaj - mruknęła wyraźniej. Uśmiechnęłam się radośnie i udałam, że nie rozumiem. Następnie ponownie zwróciłam się w stronę pana Dobbsa: - Jak już mówiłam, myślę, że przy bliższym poznaniu przekona się pan, że naprawdę doskonale nadaję się do pracy na stanowisku, które może mi pan zaoferować. - Obawiam się, że nie jestem zainteresowany - odparł pan Dobbs. Gert przeszła obok, rzucając mi zwycięskie spojrzenie. Miałam ochotę powiedzieć jej i panu Dobbsowi, żeby się wypchali. Coś w stylu: zacznijcie żyć. Moim zdaniem, byłoby to szczególnie trafne w przypadku Gert, która wyglądała, jakby lada dzień miała umrzeć. Zamiast tego grzecznie podziękowałam panu Dobbsowi za to, że poświęcił mi swój czas, i odwróciłam się w kierunku wyjścia. Wyszłam na zewnątrz, wpadając w objęcia zimnego dnia, i wciągnęłam głęboko powietrze, aby pozbyć się odoru domu

starców. - No cóż, trzeba zacząć wszystko od początku - powiedziałam na głos, kierując się w stronę High Street z zamiarem kupienia gazety. Przejrzę ogłoszenia i poszukam czegoś interesującego podczas śniadania w Muffin Man. Nie dam się zniechęcić panu Dobbsowi ani jakiejś Gert. Kiedy dotarłam do herbaciarni, otworzyłam drzwi i przywitałam się z polską kelnerką, która obsługiwała mnie i Ethana w Święto Dziękczynienia. Posłała mi zdawkowy uśmiech i oznajmiła, że mogę wybrać sobie miejsce. Zdecydowałam się na mały stolik pod oknem. Usiadłam na jednym z krzeseł, a na drugim położyłam torebkę, gazetę i skórzany segregator. Potem zajrzałam do lepkiego laminowanego jadłospisu i zamówiłam ziołową herbatę, jajecznicę i słodką babeczkę. W oczekiwaniu na jedzenie rozejrzałam się po kwiecistym pomieszczeniu ozdobionym reprodukcjami Moneta. Mój wzrok zatrzymał się na drobnej dziewczynie, która sączyła kawę przy sąsiednim stoliku. Miała niesamowicie szeroko rozstawione oczy, brązowe włosy obcięte na pazia i aksamitną cerę. Na jej głowie spoczywał kanarkowy kapelusz z szerokim rondem. Przypominała mi Madeline, postać z książek dla dzieci, które czytałam z Rachel dwadzieścia pięć lat temu. Kiedy rozległ się dźwięk jej komórki, odebrała telefon i przemówiła zachrypniętym głosem z francuskim akcentem. Ten francuski szczegół pasował do wizerunku Madeline, ale chrypka nie, ponieważ dziewczyna wydawała się zbyt drobna jak na posiadaczkę tak niskiego głosu. Próbowałam usłyszeć, co mówi - wspomniała o tym, że nie powinna narzekać na londyńską pogodę, bo w Paryżu jest jeszcze zimniej i częściej pada deszcz. Po kilku minutach rozmowy o Paryżu powiedziała: - Do zobaczenia wkrótce, mon petit chou. Potem roześmiała się czule, zamknęła telefon i utkwiła rozmarzone spojrzenie za oknem, co sugerowało, że właśnie rozmawiała z nowym kochankiem. Próbowałam sobie przypomnieć, co po francusku oznacza słowo chou. Szczeniaczek? Nie, byłam całkiem pewna, że pies to chien.

Jeszcze raz rozejrzałam się po Muffin Man z nadzieją że znajdę Alistaira, mojego chou. Nie dostrzegłam jednak żadnych samotnych klientów: ani przystojnych, ani brzydkich. W herbaciarni siedziała jedynie Madeline i jakaś amerykańska para czytająca przewodnik Fodora po Wielkiej Brytanii. Ci ostatni nosili identyczne fioletowe pękate saszetki na pasku i białe reeboki. Nie pojmowałam, dlaczego tylu Amerykanów (nie licząc nowojorczyków) ma tak kiepski gust, ale nowa Darcy nie wzięła im tego za złe. Kiedy kelnerka przyniosła mi śniadanie, przyjrzałam się sitku do herbaty i zerknęłam do srebrnego dzbanuszka, w którym unosiły się listki. Próbowałam sobie przypomnieć, co zrobił z nimi Ethan. Kawoszce to wszystko wydawało się nieco skomplikowane. Kiedy zaczęłam żałować, że nie ma ze mną Ethana, który nalałby herbatę do filiżanki i wysłuchał opowieści o panu Dobbsie, on spokojnie wszedł do herbaciarni. Wyglądał uroczo w czerwonej czapeczce i kolorowym swetrze w paski. Jak zawsze, gdy było zimno, miał zaróżowione policzki, dzięki czemu jego oczy wydawały się jeszcze bardziej niebieskie. - Ethan! - zawołałam go normalnym głosem, który w małym cichym pomieszczeniu wydał się donośny. - Cześć! Zauważyłam, że Madeline mierzy mnie spojrzeniem. Może nie podobał jej się ten hałas. Na chwilę pożałowałam, że zachowałam się jak wrzaskliwa Amerykanka. - Cześć, Darce - odpowiedział Ethan, podchodząc do mojego stolika. - Jak ci poszło w domu starców? - Najwidoczniej po drodze wpadł do mieszkania, w którym zostawiłam mu liścik na temat misji poszukiwania pracy. - Niezbyt dobrze. Ale kupiłam gazetę, żeby przejrzeć ogłoszenia. Siadaj - powiedziałam, podnosząc z krzesła torebkę i segregator. - Tak się cieszę, że przyszedłeś. Właśnie o tobie myślałam. Jak się obsługuje to małe ustrojstwo do herbaty? zapytałam, wskazując sitko. Nie usiadł, ale pochylił się nad stolikiem i zręcznym ruchem umieścił sitko na filiżance, a drugą ręką nalał do niej herbaty z dzbanka. - Siadaj - powtórzyłam.

Odchrząknął, sprawiając wrażenie zakłopotanego. - Eee... Tak naprawdę umówiłem się tutaj z przyjaciółką. - Aha... Z kim? - zapytałam z obawą że w naszym kierunku zmierza Phoebe. - Siedzi tam. - Ethan wykonał gest w stronę Madeline, a kiedy dziewczyna podniosła wzrok, puścił jej oczko. Nie w przesadny i obleśny sposób, w jaki robią to niektórzy faceci; było to raczej miłe, przyjazne mrugnięcie. Jak u Świętego Mikołaja w szczuplej i młodszej wersji. Madeline pomachała Ethanowi małym palcem, pijąc cappuccino ze szklanej filiżanki. Potem posłała mu lekki, poufały uśmiech. Połączyłam go z jej mon petit chou i przeanalizowałam implikacje płynące z tych spostrzeżeń... Ethan miał dziewczynę. Nie tylko była atrakcyjna, ale na dodatek pochodziła z Francji! Ethan odpowiedział Madeline uśmiechem i spojrzał na mnie. - Możesz się do nas przyłączyć, Darce. Czułam jednak, że woli być z nią sam na sam. - Nie trzeba. Idź - powiedziałam szybko, ganiąc się za to, że kiedykolwiek uznałam go za osiągalnego dla kogoś takiego jak ja. - Jesteś pewna? - Posłał mi ukradkowe, niemal współczujące spojrzenie. - Tak. Tak. Zresztą za chwilę będę uciekać. Muszę sprawdzić ogłoszenia, które znalazłam w gazecie. Idź... Naprawdę nalegałam. - W takim razie w porządku. Zobaczymy się trochę później, dobra? - Jasne. Brzmi nieźle - powiedziałam radośnie. Patrząc, jak Ethan zmierza w stronę stolika Madeline, poczułam się dziwnie zagrożona. Niemal zazdrosna. To uczucie zbiło mnie z tropu. No bo dlaczego miałabym się przejmować tym, że Ethan ma dziewczynę? Zdecydowanie nie byłam nim zainteresowana. Jasne, myślałam o tym, żeby go pocałować, ale to wcale nie oznaczało, że jestem w nim zakochana ani nic w tym rodzaju. Być może zobaczenie go z kobietą zwiększyło moją tęsknotę za męskim towarzystwem. Może obawiałam się

o swoje dalsze losy jako lokatorki w jego mieszkaniu. O prawo do wygodnego łóżka. Kątem oka zauważyłam, że Madeline wstaje i całuje swojego chou w obydwa policzki. Wiem, że to europejski zwyczaj, ale i tak wydał mi się pretensjonalny i poprzysięgłam sobie, że już nigdy nie pocałuję nikogo dwa razy. Ethan zdjął czapkę, uwalniając zmierzwione loki. Potem usiadł i przysunął się z krzesłem bliżej Madeline. Dotknęli się kolanami. Odwróciłam wzrok i szybko zjadłam śniadanie. Czułam niepokój i żal, że nie powiedział mi o swoim związku. Zastanawiałam się, co ich właściwie łączy. Czy zawsze spotykał się z nią kiedy wychodził z domu pod pretekstem pisania książki? Czy uprawiali dziki seks w jej mieszkaniu, podczas gdy ja czekałam na niego w domu? Dlaczego mi o niej nie powiedział? Kiedy wstałam, żeby uregulować rachunek, nie byłam pewna, czy powinnam się z nimi pożegnać. Z jednej strony, chciałam poznać tę dziewczynę i uzyskać trochę informacji na temat ich początkującego (a może zaawansowanego?) związku. Jednocześnie czułam się niezręcznie i wolałam po prostu wymknąć się niepostrzeżenie. Ten brak chęci do obcowania z ludźmi był zupełnie nie w moim stylu i znowu zaczęłam rozważać, dlaczego to, że Ethan ma dziewczynę, tak dziwnie na mnie działa. Stojąc przy kasie, kilka metrów od stolika zakochanych, usłyszałam gardłowy francuski akcent Madeline, któremu towarzyszył radosny śmiech Ethana. Podałam kelnerce rachunek wraz z dziesięciofuntowym banknotem. Wydała mi resztę, którą wrzuciłam do małego talerzyka na napiwki. Kiedy szłam w stronę drzwi, usłyszałam wołanie Ethana: - Hej, Darce. Podejdź do nas na moment. Odwróciłam się, udając chwilową dezorientację, jakbym zupełnie zapomniała, że Ethan jest tu z kobietą. Potem uśmiechnęłam się ciepło i podeszłam do ich stolika. - Cześć - powiedziałam zwyczajnie. - To jest Sondrine - Ethan przedstawił nas sobie. - Sondrine, poznaj Darcy. Sondrine? Co to za imię? Przyjrzałam jej się uważnie. Miała alabastrową cerę i idealnie wyregulowane brwi.

Nie regulowałam brwi od wyjazdu z Nowego Jorku. - Miło mi cię poznać, Sondrine - powiedziałam, przyłapując się na postawie ciężarnej dziewczyny: kolana złączone, dłonie oparte na brzuchu. Opuściłam ręce i przyjęłam atrakcyjniejszą pozę. - Ciebie też - zamruczała Sondrine głosem operatorki gorącej linii. Wymieniłyśmy jeszcze kilka uprzejmości, po czym, na wypadek gdyby Ethan umniejszył moją rolę w jego życiu - albo w ogóle o mnie nie wspomniał - powiedziałam mu, że zobaczymy się w domu. Zerknęłam na twarz Sondrine, spodziewając się ujrzeć zaskoczenie lub niepewność, lecz niczego takiego nie zauważyłam. Malowała się na niej jedynie uprzejma obojętność. Kiedy wyszłam z Muffin Man i skręciłam za rogiem, idąc w stronę mieszkania Ethana, ogarnął mnie niewyjaśniony żal, niemal smutek. Poczułam kolejne kopnięcie mojej córeczki i zwierzyłam jej się szeptem: - Ethan ma dziewczynę. I zupełnie nie wiem, dlaczego mnie to przygnębia. Zobaczyłam się z Ethanem dopiero późnym wieczorem, kiedy w końcu wrócił do domu - bez Sondrine. Leżałam na kanapie, prawie zasypiałam i czując, jak mnie coś ściska w dołku, czekałam na niego przy dźwiękach płyty Norah Jones. - Która godzina? - zapytałam. - Jest koło dziesiątej - oznajmił, stając nade mną. - Jadłaś coś? - Tak - powiedziałam. - A ty? Pokiwał głową. - Gdzie byłeś? - czułam się jak podejrzliwa żona, która właśnie znalazła ślad różowej szminki na śnieżnobiałej koszuli męża. - Pisałem. - Jasne - powiedziałam, siląc się na beztroski i wesołkowaty ton. - Co to ma znaczyć? - zapytał, pokazując, żebym się posunęła i zrobiła mu miejsce. Uniosłam nogi i trzymałam je w górze, dopóki nie usiadł, po czym położyłam stopy na jego udach. - Pytam, czy naprawdę pisałeś, czy może włóczyłeś się z Sondrine? - Zadałam to pytanie śpiewnym głosem, jakim

przekomarzają się dzieci: „Ethan kocha Sondrine!”. - Naprawdę pisałem - odpowiedział niewinnie. Potem spróbował zmienić temat, pytając, co robiłam przez cały dzień. - Szukałam pracy. Zadzwoniłam w kilka miejsc. Surfowałam w necie. - I? - Wszystko na nic - powiedziałam. - To bardzo frustrujące... O co chodzi z tą Sondrine? - Wypowiedziałam jej imię w najbardziej niefrancuskim stylu, na jaki było mnie stać, nadając mu tandetne i nieatrakcyjne brzmienie. - Jest miła. Dobrze się bawię w jej towarzystwie. - Nie rób ze mnie idiotki, Ethan. Spojrzał na mnie zdziwiony. - To twoja dziewczyna czy jak? - Nie, nie jest moją dziewczyną. - Ziewnął i przeciągnął się. - Przecież jesteś jej petit chou. - Uśmiechnęłam się szeroko. - Co? - Słyszałam, jak rozmawiała z tobą przez telefon, zanim przyszedłeś do Muffin Man. Nazwała cię swoim petit chou. - Jesteś nieznośna - Ethan uśmiechnął się. - A tak na marginesie, czy wiesz, że chou znaczy kapusta? zapytałam, przewracając oczami. Sprawdziłam to w Internecie, gdy tylko wróciłam do domu, i nie mogłam uwierzyć, że Sondrine użyła tak głupiego określenia. - Nie miałem pojęcia. Chodziłem na hiszpański. Pamiętasz? Ethan wzruszył ramionami. - Tym gorzej dla ciebie. - Dlaczego? - Bo twoja dziewczyna jest Francuzką. - To nie jest moja dziewczyna, Darce - powiedział bez przekonania. - Po prostu parę razy się spotkaliśmy. - Kiedy? - Raz w ubiegłym tygodniu... i dzisiaj. - Czy w ubiegłym tygodniu byliście na kolacji? - zapytałam, próbując sobie przypomnieć, którego wieczoru wrócił późno do domu. - Nie. Umówiliśmy się na lancz. - Gdzie?

- W barze w Notting Hill. - Każdy płacił za siebie? - Nie. Ja zapłaciłem... Czy twoje dochodzenie dobiega końca? - Chyba tak. Po prostu nie rozumiem, dlaczego mi o niej nie powiedziałeś. - Nie wiem, dlaczego tego nie zrobiłem. - Wzruszył ramionami. - To naprawdę nic wielkiego - zapewnił, ugniatając mi lewą a potem prawą stopę. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ktoś po raz ostatni robił mi masaż stóp. To było lepsze niż orgazm. Powiedziałam o tym Ethanowi. Uśmiechnął się z dumą co chyba miało oznaczać: „Nigdy nie przeżyłaś ze mną orgazmu”. Nagle wyobraziłam sobie Ethana i Sondrine, nagich i spoconych. Widziałam ich po fakcie, palących wspólnego papierosa. Taki ochrypły głos musiał należeć do palaczki. - Opowiedz mi o niej - drążyłam. - Nie ma o czym opowiadać... Poznałem ją w Tate Gallery. Obydwoje przyszliśmy zobaczyć wystawę - odpowiedział, po czym zacisnął dłoń w pięść i zaczął masować mi podbicie. - I co, staliście przed tym samym obrazem? - zapytałam, myśląc o naszej wyprawie do National Gallery i zastanawiając się, dlaczego Ethan nie zaprowadził mnie do Tate. - Nie. Poznaliśmy się w kawiarni w muzeum. Stała za mną w kolejce. Zająłem ostatni wolny stolik. Zapytała, czy może się przysiąść - opowiadał. Już słyszałam, jak później opowiadają tę historię za każdym razem, kiedy ktoś pyta, jak się poznali. Widziałam, jak Sondrine bierze go pod rękę, kończąc opowieść z fałszywą skromnością: „Zgarnął ostatnią sałatkę Cezara oraz ostatni wolny stolik”. - Urocza historia - powiedziałam. - A potem spacerowaliśmy razem wokół muzeum. Zignorował mój sarkazm. Cała ta opowieść za bardzo przypominała moje fantazje na temat Alistaira, więc nie była w stanie mnie uspokoić. Przełknęłam ślinę, próbując zidentyfikować przyczynę nagłego ucisku w piersi. Miałam wrażenie, że czuję zazdrość, niepokój i osamotnienie jednocześnie.

Sformułowałam dziesięć dalszych pytań, ale postanowiłam ich nie zadawać. Usłyszałam wystarczająco dużo. Zamiast tego słuchaliśmy Norah Jones. Ethan zamknął oczy, nadal opierając dłonie na moich stopach. W końcu się odezwał: - Dzisiaj w Muffin Man naprawdę wyglądałaś jak kobieta w ciąży. - Czyli jak grubaska? - zapytałam, myśląc o delikatnych, kruchych nadgarstkach Sondrine. Przy niej wyglądałam jak herod-baba. - Nie grubaska, tylko kobieta w ciąży. - Grubaska w ciąży - podsumowałam. Pokręcił głową, otworzył oczy i jakoś dziwnie na mnie spojrzał. - Nie. Jak promieniejąca kobieta w ciąży. Poczułam mrowienie na całym ciele i szeroko się uśmiechnęłam. Podziękowałam onieśmielona. Ethan nadal patrzył na mnie w skupieniu, tak jak patrzy się na osobę, którą chce się skojarzyć ze wspomnieniami i przypomnieć sobie jej imię. W końcu powiedział: - Ciąża naprawdę ci służy. - Dziękuję - powtórzyłam. Nasze spojrzenia na chwilę się spotkały i jednocześnie odwróciliśmy wzrok. Potem długo milczeliśmy. Nagle Ethan odwrócił się do mnie: - Darce, tak się zastanawiałem... Po co poszłaś dzisiaj do domu starców? - Mówiłam ci: żeby dostać pracę - odpowiedziałam. - Wiem. Ale dlaczego w domu starców, skoro pracowałaś w public relations? - Bo chcę pomagać ludziom. Być pełną współczucia i w ogóle. - Ale z ciebie mała ekstremistka, co? - Ethan zachichotał i pokręcił głową. - Co masz na myśli? Sam mówiłeś, że powinnam się zmienić. Być mniej płytką osobą i tak dalej - zdałam sobie sprawę z tego, jak bardzo pragnęłam, żeby docenił moje wysiłki. - Nie musisz zmieniać wszystkiego, Darce. A już z pewnością nie musisz pracować w domu starców, żeby być dobrym człowiekiem. - To nawet dobrze się składa. Bo mnie nie zatrudnili. -

Uśmiechnęłam się. - A mówiąc zupełnie szczerze, raczej nie chciałabym pracować ze starymi ludźmi. - Jasne. Nie musisz być męczennicą. Po prostu znajdź jakąś przyjemną pracę i zarób trochę forsy. Jeśli przy okazji uda ci się zrobić coś dobrego dla świata, tym lepiej. Ale powinnaś pozostać sobą. - Mam pozostać sobą? - zapytałam z sarkastycznym uśmieszkiem. - Tak - potwierdził, po czym szeroko się uśmiechnął, wstał i poszedł w kierunku sypialni. - Nie jest całkiem źle. Wstałam, żeby pójść za nim, ale się zawahałam. Wiedziałam, że ostatnio między nami nic się nie zmieniło, ale po ujrzeniu Ethana z dziewczyną spanie z nim w jednym łóżku wydało mi się dziwne, jakieś niewłaściwe. Uspokoiłam się, myśląc, że pomimo sporadycznego i ulotnego zainteresowania z mojej strony jesteśmy jedynie przyjaciółmi. A przyjaciele mogą spać w jednym łóżku. Dawniej nieustannie nocowałam u Rachel. Aby jednak mieć absolutną pewność, poczekałam, aż Ethan odwróci się i zapyta: - Idziesz? - po czym pognałam za nim korytarzem (o ile dziewczyna w ciąży może gnać). Nie wiedziałam, ile czasu dzieliło nas od chwili, kiedy do mieszkania wkroczy Sondrine, ale zamierzałam wykorzystać go jak najlepiej.

ROZDZIAŁ 23 Nazajutrz zadzwoniłam do pana Moore'a, lekarza, którego poleciły mi Meg i Charlotte. Okazało się, że ktoś akurat odwołał poranną wizytę, więc pojechałam Circle Line na Great Portland Street i korzystając z przewodnika, dotarłam do gabinetu przy Harley Street w dzielnicy pięknych, starych, mieszczańskich domów, z których większość została najwyraźniej przekształcona w gabinety lekarskie. Otworzyłam ciężkie czerwone drzwi budynku, w którym mieścił się gabinet pana Moore'a, i weszłam do foyer, gdzie recepcjonistka podała mi formularz do wypełnienia i zaprosiła do poczekalni z kominkiem. Po chwili pulchna pani o babcinym wyglądzie, która przedstawiła się jako Beatrix, położna pracująca dla pana Moore'a, poprowadziła mnie krętymi, szerokimi schodami do drugiego pomieszczenia, wyglądającego jak muzealna sala. Beatrix przedstawiła mnie lekarzowi, który wstał zza mahoniowego biurka, okrążył je i z gracją wyciągnął dłoń. Z wysokimi kośćmi policzkowymi, szeroko rozstawionymi brązowymi oczami i interesującym orlim nosem był całkiem przystojny. Poza tym miał na sobie elegancki garnitur i zielony krawat. Skinął w stronę wygodnego fotela, ustawionego przed biurkiem, zapraszając mnie, żebym usiadła. Obydwoje zajęliśmy miejsca i nie wiedzieć czemu wypaliłam: - Spodziewałam się białego fartucha. Posłał mi lekki uśmiech i powiedział: - Kiepsko wyglądam w bieli. - Miałam wrażenie, że jego wytworny akcent przekształca ten przyjacielski żart w kwestię wyjętą prosto ze sztuki Szekspira. Beatrix mruknęła, że za chwilę wróci, a pan Moore zaczął zadawać uprzejme, zapoznawcze pytania: o to, skąd pochodzę, jak dawno temu przyjechałam do Anglii i na kiedy wyznaczono mi termin porodu. Odpowiadałam, mówiąc rzeczowo, że zaszłam w ciążę niespodziewanie, zerwałam z chłopakiem i przeprowadziłam się do Londynu, żeby zacząć wszystko od

nowa. Powiedziałam mu również, że mam urodzić drugiego maja i od kilku tygodni nie byłam u lekarza. - Robiła pani USG? - zapytał. Z zakłopotaniem wyznałam, że nie, przypominając sobie, że opuściłam wizytę w Nowym Jorku przypadającą na dziesiąty tydzień ciąży. - No cóż, w takim razie zrobimy dziś USG i sprawdzimy, czy wszystko jest w porządku - powiedział pan Moore, zapisując coś w mojej karcie. - Będzie pan w stanie określić płeć? - Tak... zakładając, że dziecko jest skore do współpracy. - Naprawdę? Dzisiaj? - Hmmm - potwierdził, kiwając głową. Serce zabiło mi z podekscytowania i strachu. Za chwilę miałam po raz pierwszy ujrzeć moją córeczkę. Nagle pożałowałam, że nie ma przy mnie Ethana. - W takim razie zaczynajmy - zaproponował pan Moore. - Jest pani gotowa? Przytaknęłam. - Proszę się rozebrać od pasa w dół za tym parawanem i wskoczyć na fotel. Za chwilę wrócę tu razem z Beatrix. Ponownie pokiwałam głową i poszłam się rozebrać. Kiedy wyślizgnęłam się ze spódnicy, pożałowałam, że przed wizytą nie zafundowałam sobie depilacji bikini. Zanosiło się na to, że zrobię kiepskie wrażenie na wyjątkowo zadbanym panu Moore. Kiedy jednak położyłam się na fotelu i delikatnie przykryłam papierowym ręcznikiem, doszłam do wniosku, że z pewnością widywał już znacznie gorsze przypadki. Po kilku minutach pan Moore wrócił w towarzystwie Beatrix i zapukał w przepierzenie, które oddzielało gabinet od salonu. - Jest pani gotowa? - zapytał. - Jestem - potwierdziłam. Pan Moore uśmiechnął się i usiadł na małym taborecie obok mnie, podczas gdy Beatrix skromnie stała z tyłu. - No dobrze, Darcy - powiedział pan Moore. - Zsuń się odrobinę w dół i włóż stopy w podpórki. Rzucę okiem na twoją szyjkę macicy. Poczujesz lekki ucisk. Włożył lateksowe rękawiczki i sprawdził stan szyjki macicy

dwoma palcami. Skrzywiłam się, a on mruknął: - Twoja szyjka macicy jest gładka i długa. Cudownie. Następnie zdjął rękawiczki i wrzucił je do małego kosza na śmieci, zsunął papierowy ręcznik z mojego brzucha i wycisnął odrobinę żelu. - Przepraszam, jeśli jest trochę zimny. - Nic nie szkodzi - zapewniłam, wdzięczna za tę wrażliwość. Przesunął końcówkę USG po moim brzuchu i na ekranie pojawił się niewyraźny czarnobiały obraz. Z początku przypominał jedynie kleks atramentu, podobny do tych, jakich używają psychiatrzy, ale po chwili dostrzegłam główkę i rączkę. - Ojej! - krzyknęłam. - Ona ssie swój maleńki kciuk, prawda? - Hmmm - mruknął pan Moore, a Beatrix się uśmiechnęła. Ze wzruszenia ledwo mogłam mówić, ale oznajmiłam im, że nigdy nie widziałam czegoś równie cudownego. - Jest doskonała - powiedziałam. - Czyż ona nie jest absolutnie doskonała? Pan Moore przyznał mi rację. - Pięknie, pięknie - mamrotał. Następnie wytężył wzrok i ostrożnie przesunął końcówkę USG wzdłuż mojego brzucha. Obraz na chwilę zniknął, po czym pojawił się z powrotem. - I jak? - zapytałam. - Co pan widzi? To dziewczynka, prawda? - Jeszcze chwileczkę... Muszę się lepiej przyjrzeć. Za chwilę dokonam kilku pomiarów. - Co chce pan mierzyć? - dopytywałam się. - Główkę, brzuch i kość udową. Potem przyjrzymy się różnym strukturom: mózgowi, komorom serca i tak dalej. Nagle dotarło do mnie, że z moją córeczką może być coś nie tak. Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślałam? Pożałowałam wszystkich wypitych lampek wina i kaw, którym nie potrafiłam się oprzeć o poranku. Co będzie, jeśli jakoś jej zaszkodziłam? Z niepokojem obserwowałam ekran i twarz pana Moore'a w poszukiwaniu jakichkolwiek wskazówek. Ze stoicką miną przyglądał się różnym częściom ciała dziecka i odczytywał wskaźniki, które Beatrix zapisywała w mojej karcie. - Czy to normalne? - pytałam za każdym razem. - Tak. Tak. Wszystko jest absolutnie i pięknie normalne. W tamtej chwili „normalne” wydało mi się najcudowniejszym słowem. Moja córeczka nie musiała być taką pięknością jak ja.

Nie musiała być wyjątkowa pod żadnym względem. Pragnęłam jedynie, żeby była zdrowa. - Jesteś gotowa na wielką nowinę? - zapytał pan Moore. - Och, wiem, że to dziewczynka - powiedziałam. - Ani przez chwilę w to nie wątpiłam, ale nie mogę się doczekać potwierdzenia, żeby zacząć kupować różowe rzeczy. Pan Moore cmoknął: - Aaa. No cóż. Muszę cię ostrzec, że róż nie będzie tu najodpowiedniejszym kolorem. - Słucham? - zapytałam, usiłując dostrzec obraz na ekranie. To nie jest dziewczynka? - Nie. Nie urodzisz dziewczynki - odpowiedział, odwracając się do mnie z dumnym uśmiechem mężczyzny, który zakłada, że chłopiec zawsze jest bardziej pożądanym potomkiem. - To chłopiec? Jest pan pewien? - Tak. Jestem pewien. Urodzisz chłopczyka... - wycelował palcem w ekran, podczas gdy jego druga dłoń nadal przytrzymywała końcówkę USG. - I drugiego chłopczyka. Odwrócił wzrok od ekranu i posłał mi promienny uśmiech, czekając na reakcję. Moje myśli pędziły w szalonym tempie, zatrzymując się na zwyczajnym słowie, które teraz zyskało nowe szalone znaczenie: bliźnięta. Jakimś cudem zdołałam wykrztusić pytanie: - Dwoje dzieci? - Tak, Darcy. Nosisz w sobie dwóch chłopców. - Uśmiech pana Moore'a robił się coraz szerszy. - Gratulacje! - To musi być jakaś pomyłka. Proszę spojrzeć jeszcze raz powiedziałam. Z pewnością się mylił. W mojej rodzinie nie zdarzały się bliźnięta. Nie brałam pigułek na zwiększenie płodności. Nie chciałam bliźniąt. A już z pewnością nie dwóch chłopców! Pan Moore i Beatrix wymienili znaczące spojrzenia i wybuchnęli powściągliwym angielskim śmiechem. Pomyślałam wtedy, że być może po prostu nabijają się ze mnie. Robią mi jakiś mały, okrutny kawał. Mówią niezamężnej jankesce, że urodzi bliźnięta. Nieźle. Ethan uprzedzał mnie, że Brytyjczycy mają specyficzne poczucie humoru.

- Żartuje pan, prawda? - zapytałam, zupełnie oszołomiona. - Nie - odpowiedział pan Moore. - Mówię całkiem poważnie. Urodzisz dwóch chłopców. Gratulacje, Darcy. Wyprostowałam się, a papierowy ręcznik zsunął mi się z brzucha i wylądował na podłodze. - Ale chciałam dziewczynkę. Jedną dziewczynkę. A nie dwóch chłopców. - Nie dbałam o to, że od pasa w dół jestem zupełnie naga. - No cóż, na takie rzeczy nie składa się zamówienia. To nie słodkie bułeczki - odpowiedział pan Moore z przekąsem, schylając się po papierowy ręcznik, którym ponownie mnie okrył. Posłałam mu wściekłe spojrzenie. Wcale mnie nie cieszyło to porównanie ani jego widoczne rozbawienie. - Czy często myli się pan w takich kwestiach? - zapytałam rozpaczliwie. - Słyszałam, że czasami się to zdarza. Czy kiedykolwiek popełnił pan błąd? Pan Moore powiedział, że jest zupełnie pewien swojej diagnozy. Potem wyjaśnił, że czasami dziewczynki omyłkowo uznaje się za chłopców, ale rzadko zdarzają się odwrotne błędy. - Więc jest pan pewien? Z cierpliwością Annie Sullivan uczącej Helen Keller alfabetu wskazał obraz, który podrygiwał na ekranie. Dwa serca. Dwie główki. I dwa penisy. Zaczęłam płakać, gdyż nagle rozwiały się wszystkie moje wizje dotyczące ślicznych różowych rzeczy, ustępując miejsca strasznym wspomnieniom o młodszym bracie Jeremym. Jego ustach, które nieustannie falowały, wydając monotonny odgłos buldożera. Czekało mnie to w podwójnej dawce. Nie do wiary. Wyczuwając moją rosnącą rozpacz, pan Moore przełączył się na współczujący tryb i wyjaśnił, że wiadomość o bliźniętach często wzbudza niezbyt entuzjastyczne reakcje. - Mało powiedziane. - Zdusiłam łzy. - Po prostu będziesz musiała się z tym oswoić - oznajmił. - Dwóch chłopców? - zapytałam jeszcze raz. - Dwóch chłopców - potwierdził. - Bliźnięta jednojajowe. - Jak to w ogóle możliwe?

Pan Moore potraktował moje pytanie dosłownie, ponieważ udzielił mi szybkiej lekcji biologii i wskazując na ekran, wyjaśnił, że moje dzieci dzielą się jednym łożyskiem, ale mają osobne błony płodowe. - Innymi słowy, są to bliźnięta jednokosmówkowe i dwuowodniowe - powiedział - co z kolei oznacza, że zapłodnione jajo podzieliło się między czwartym a siódmym dniem po zapłodnieniu. - Choleeera - szepnęłam. Wcisnął jakiś przycisk, wyjaśniając, że wydrukuje dla mnie zdjęcie z USG. Przesunął sondę i pstryknął drugie zdjęcie. Wręczył mi dwie fotografie: jedną z napisem „Dziecko A”, a drugą - „Dziecko B”. Niechętnie je przyjęłam. Pan Moore zapytał, czy zechciałabym się ubrać i wypić z Beatrix filiżankę kojącej miętowej herbaty. Położna powoli zbliżyła się do fotela i posłała mi uśmiech. - Nie. Nie, dziękuję. Muszę już iść - powiedziałam, po czym wstałam i ubrałam się najszybciej, jak mogłam. Pan Moore próbował zatrzymać mnie na dalszą rozmowę, ale musiałam się stamtąd wydostać kierowana niedorzecznym przekonaniem, że ten gabinet i dominujące w nim wiktoriańskie formalności zmieniły moją małą dziewczynkę w chłopczyka, którego następnie rozmnożyły. Miałam nadzieję, że jeśli stamtąd ucieknę, wszystko wróci do normy. Pójdę do innego lekarza. Z pewnością znajdę w Londynie jakiegoś dobrego amerykańskiego ginekologa. Takiego z tytułem doktora, na miłość boską. - Przepraszam, panie Moore - wyjąkałam. - Muszę już iść. Pan Moore i Beatrix patrzyli, jak się ubieram, biorę torebkę, idąc do drzwi, proszę o rachunek za wizytę i bardzo im dziękuję. Potem wróciłam na Harley Street, gdzie ponownie oszołomiła mnie wiadomość pana Moore'a i przejmująca londyńska mżawka. Szłam przez miasto jak ogłuszona, a w głowie kołatało mi się słowo „bliźnięta”. Dotarłam do Bond Street, ruszyłam w stronę Marble Arch, a potem ku Knightsbridge. Szłam tak długo, aż rozbolały mnie plecy i straciłam czucie w dłoniach i palcach

stóp. Nie weszłam do ani jednego sklepu, nie zważając na to, jak bardzo atrakcyjne były wystawy. Wcale się nie zatrzymywałam, jeśli nie liczyć wejścia do Starbucksa w czasie najgorszej ulewy. Myślałam, że znajomy pomarańczowofioletowy wystrój przyniesie mi ukojenie. Niestety. Nie uspokoiła mnie również gorąca czekolada ani łapczywie pochłonięty obwarzanek. Myśl o tym, że będę miała dziecko, była straszna. Ale teraz czułam prawdziwe przerażenie. Jak zdołam zaopiekować się bliźniętami? Jak je w ogóle odróżnię? To wszystko było niewyobrażalne. Około trzeciej, kiedy zaczynało się ściemniać, dotarłam do domu, przemarznięta i wyczerpana. - Darcy? To ty? - usłyszałam głos Ethana dobiegający z sypialni. - Tak - odkrzyknęłam, po czym zdjęłam kurtkę i buty. - Chodź do mnie! Poszłam korytarzem i otworzyłam drzwi do sypialni Ethana. Leżał na łóżku z otwartą książką spoczywającą na piersi. Lampka na stoliku obok rzucała ciepłe stonowane światło na jego jasne włosy, przywodząc na myśl aureolę. - Mogę usiąść? Jestem trochę mokra - powiedziałam. - Jasne, że możesz. Usiadłam po turecku na końcu łóżka, potarłam podeszwy stóp i zadrżałam. - Złapał cię deszcz? - zapytał. - Tak. Coś w tym rodzaju. Spacerowałam cały dzień powiedziałam z żalem w głosie. - Zostawiłam parasolkę w domu. - Niezbyt dobry pomysł podczas pobytu w Londynie. - Nigdy nie uwierzysz, co mnie dzisiaj spotkało... - Ktoś cię napadł? - zgadywał, bębniąc palcami o grzbiet książki. - Gorzej. - To coś gorszego niż utrata torebki od Gucciego? - Ethan parsknął śmiechem. - To nie jest śmieszne, Ethan. - Zadrżał mi głos. Z jego twarzy zniknął uśmiech. Ethan zamknął książkę i

odrzucił ją na łóżko. - Co się stało? - Dzisiaj rano poszłam do lekarza... - Jakieś problemy z dzieckiem? - Usiadł i spojrzał na mnie z niepokojem. Wyprostowałam nogi i podkurczyłam je, opierając brodę na kolanach. - Wszystko w porządku... Z dziećmi. - Z dziećmi? - Ethan wytrzeszczył oczy. Pokiwałam głową. - Bliźnięta? - Tak. Bliźnięta. Jednojajowi chłopcy. - Żartujesz? - Ethan wpatrywał się we mnie przez kilka sekund. - A wyglądam na rozbawioną? Kąciki jego ust zadrżały, kiedy próbował powstrzymać się od śmiechu. - To nie jest śmieszne, Ethan... I proszę, nie mów, że na to też sobie zasłużyłam. Wierz mi, moim zdaniem, już zostałam ukarana. Może rzeczywiście moje życie na Manhattanie było zbyt beztroskie. Może za często chodziłam na zakupy powiedziałam. - Albo wyśmiewałam się z czyjegoś wyglądu. Albo uprawiałam seks z Marcusem za plecami Dextera... Więc Bóg spojrzał na mnie z góry, zmarszczył brwi i ciach! Podzielił mój embrion na pół... Obdarowując mnie jednojajowymi bliźniętami. - Zaczęłam płakać. Dopiero teraz w pełni to do mnie dotarło. Bliźnięta. Bliźnięta. Bliźnięta. - Darcy. Rozchmurz się, skarbie. Niczego takiego nie zamierzałem powiedzieć. - To dlaczego się uśmiechasz? - Uśmiecham się, bo... jestem szczęśliwy. - Cieszysz się, że dostaję po dupie? - Nie, Darce, cieszę się twoim szczęściem. Jedno dziecko to błogosławieństwo, a tobie los sprzyja podwójnie. Dwoje dzieci! To mały cud, a nie żadna kara. - Jego słowa brzmiały przekonująco, a ton głosu i mina dodatkowo to podkreślały. - Naprawdę tak myślisz? - Ja to wiem... To cudowne. - Ale jak ja sobie poradzę?

- Po prostu sobie poradzisz. - Nie wiem, czy potrafię. - Jasne, że potrafisz... Może pójdziesz wziąć gorący prysznic, włożysz ciepłą piżamę, a ja przygotuję obiad? - Dzięki, Ethan - powiedziałam i poczułam się lepiej, jeszcze zanim zrzuciłam z siebie przemoczone ubrania. Opiekuńczość Ethana była jedną z tych cech, które najbardziej w nim lubiłam. Pod tym względem kojarzył mi się z Rachel. Przypomniałam sobie, jak przynosiła mi pistacje, kiedy potrzebowałam pocieszenia. Wiedziała, że za nimi przepadam, ale najbardziej podobało mi się to, że zawsze własnoręcznie rozłupywała łupinki i podawała mi jeden orzeszek po drugim. Myślałam wtedy, że pistacje kupowane w łupinkach smakują znacznie lepiej niż te wyłuskane fabrycznie. Propozycja Ethana dotycząca obiadu przypomniała mi tamte pistacjowe dni. - Idź pod prysznic, a ja zacznę wymyślać imiona dla chłopców. Wayne i Dwayne brzmią całkiem nieźle. Co ty na to? - Wayne i Dwayne Rhone... Podoba mi się. - Zachichotałam. Wieczorem, po zjedzeniu przygotowanej przez Ethana potrawki z wołowiny i spędzeniu mnóstwa czasu na podziwianiu uroczych identycznych profili moich chłopczyków na zdjęciach z USG, poszliśmy spać. - Jak to możliwe, że nie spędziłeś jeszcze nocy z Sondrine? zapytałam, wślizgując się pod kołdrę. Ethan zgasił światło, położył się obok mnie i powiedział: - Nie doszliśmy jeszcze do tak poważnego etapu. To „jeszcze” odrobinę mnie zabolało, ale odrzekłam tylko: - Aha. - I porzuciłam ten temat. Po długim milczeniu Ethan szepnął: - Jeszcze raz gratuluję, Darce. Bliźnięta. To niesamowite. - Dziękuję, Ethan - powiedziałam, czując kopnięcie wymierzone przez jedno z moich maleństw. - Już się z tym pogodziłaś? - Może odrobinę. - Ta nowina nie wzbudzała jeszcze mojego zachwytu, ale przynajmniej już nie traktowałam tego jako kary. - Dziękuję, że zachowałeś się tak, jakbyś był z tego powodu szczęśliwy.

- Jestem szczęśliwy. Uśmiechnęłam się do siebie i przesunęłam nogę po chłodnym prześcieradle, odnajdując zziębniętą stopę Ethana. - Kocham cię, Ethan. - Wstrzymałam oddech w obawie, że mimo użycia bezceremonialnego tonu (który zawsze nadaje takiemu wyznaniu bezpieczny i platoniczny charakter) i tak powiedziałam zbyt dużo. Nie chciałam, żeby odniósł wrażenie, że pragnę czegoś więcej niż przyjaźń. - Ja też cię kocham, Darcy - odpowiedział Ethan, łaskocząc moją stopę palcami. Uśmiechnęłam się w ciemności i zapominając o smutkach, zapadłam w bardzo głęboki i spokojny sen.

ROZDZIAŁ 24 Nazajutrz obudził mnie nowy przypływ paniki. Jak, na miłość boską poradzę sobie z bliźniętami? Czy Ethan pozwoli nam u siebie zamieszkać? Czy dwa dziecinne łóżeczka zmieszczą się w moim maleńkim pokoiku? A co, jeśli nie znajdę pracy? Na koncie zostało mi niespełna dwa tysiące dolarów - ledwie starczą na opłacenie rachunków ze szpitala, nie mówiąc już o wyprawce dla dzieci, jedzeniu, czynszu. Pomyślałam, że muszę się uspokoić, skupić na liście i zajmować się jednym problemem naraz. Zatem przez resztę tygodnia skupiałam się wyłącznie na poszukiwaniu pracy. Zachowałam czujność i sumiennie szukałam jakiegokolwiek zatrudnienia: szlachetnych profesji, posad w branży PR, a nawet ofert dla szeregowych pracowników. Przeglądałam gazety, dzwoniłam, czytałam ogłoszenia rozwieszone na ulicach. Niczego nie znalazłam, jeśli nie liczyć pewnych rozczarowujących wniosków związanych ze zdobyciem pozwolenia na pracę. Co gorsza, dowiedziałam się, że kobiety pracujące w Anglii mają prawo do dwudziestu sześciu tygodni urlopu macierzyńskiego. Nie brzmiało to zbyt obiecująco. Kto zechce mnie zatrudnić w tak zaawansowanej ciąży, wiedząc, że potem będzie musiał dać mi półroczny urlop? Zaczęłam się martwić, że zostanę zmuszona do powrotu do Nowego Jorku. Do dawnej pracy i dawnego życia. Była to ostatnia rzecz, na jaką miałam ochotę. W sobotni wieczór byłam już zupełnie wycieńczona, zrezygnowana i gotowa pójść w tango na imprezie Meg, żeby przestać się martwić chociaż na jeden wieczór. Długo się szykowałam, przymierzając różne ubrania dla kobiet w ciąży, które kupiłam w H & M (czego nie można było uznać za szastanie pieniędzmi, ponieważ przestałam się już mieścić w dawne ciuchy). Ostatecznie zdecydowałam się na prostą czarną sukienkę. Stałam przed lustrem, podziwiając sposób, w jaki opinała moje biodra, podkreślając wystający brzuch. Nałożyłam odrobinę tuszu do rzęs i błyszczyk, postanawiając

nie ukrywać blasku ciężarnej kobiety pod grubą zasłoną makijażu. Następnie włożyłam parę prostych czarnych butów na obcasach i diamentowe kolczyki, które podarował mi Dex. Wynik końcowy można było określić mianem prostej elegancji. Kiedy szłam w stronę drzwi, do domu wrócił Ethan. Zagwizdał, oparł otwartą dłoń na moim brzuchu i lekko go poklepał. - Wyglądasz wspaniale. Dokąd się wybierasz? Przypomniałam mu, że zostałam zaproszona na imprezę. - Pamiętasz? Przez te dziewczyny, które w ubiegłym tygodniu poznałam w kawiarni? - Ach, tak. Te Angielki - powiedział. - To zadziwiające, że cię zaprosiły. Większość Amerykanów dostaje zaproszenie do brytyjskiego domu dopiero z okazji imprezy organizowanej dla uczczenia ich powrotu do ojczyzny. - Nie był to jego pierwszy komentarz dotyczący powściągliwości brytyjskiego społeczeństwa, która stanowiła jedną z niewielu rzeczy, jakich nie lubił w tym kraju. - Strasznie się cieszę - wyznałam. - Mam nadzieję, że to będzie przypominać wieczór spędzony w towarzystwie Bridget Jones. - Masz na myśli zgraję neurotyczek, które nałogowo palą papierosy, gadają o zrzucaniu kilogramów i pieprzeniu się z szefami? - Coś w tym rodzaju - roześmiałam się. - A ty? Jakie masz plany na dzisiaj? - Nie mówiłem ci?... Idę na kolację z Sondrine. Poczułam ukłucie zazdrości, kiedy posłał mi skruszone spojrzenie. Doskonale wiedział, że nie wspominał o tej randce. W rzeczywistości nie wspominał o Sondrine od dnia, kiedy spotkałam ją w Muffin Man. - Nie. Nie mówiłeś. - Skinęłam w stronę reklamówki z Oddbinsa, pobliskiego sklepu z winami, którą trzymał w dłoni. - Widzę, że zaplanowałeś też dalszy ciąg wieczoru? Powiedział, że możliwe - wszystko zależy od tego, jak uda się kolacja. - No cóż, baw się dobrze. Ja spadam - powiedziałam, tłumacząc sobie, że nie powinnam rozmyślać o jego związku z

Sondrine. Kiedy wyszłam na korytarz, Ethan zapytał, czy zamierzam wziąć taksówkę. - Nie. Jadę metrem - powiedziałam, unosząc bilety. - Ostatnio jestem bardzo oszczędna. Na wypadek gdybyś nie zauważył. - Jest za późno, żebyś sama jechała metrem. - Chyba mówiłeś, że metro jest bezpieczne również w nocy? przypomniałam mu. - Tak. Ale... Sam nie wiem. Jesteś w ciąży. Trzymaj. Otworzył portfel, wyciągnął kilka banknotów i podał mi je. - Ethan, nie potrzebuję twoich pieniędzy. Doskonale funkcjonuję w granicach mojego budżetu - odpowiedziałam, chociaż rano jedna z moich kart kredytowych została odrzucona w Marks & Spencer, kiedy z myślą o podtrzymaniu rozkwitających piersi ciężarnej dziewczyny próbowałam kupić nowy stanik w rozmiarze D. - Dobrze... Ale proszę, weź taksówkę. - Wsunął pieniądze z powrotem do portfela. - Wezmę - powiedziałam, wzruszona jego opiekuńczością. - Ty też bądź ostrożny. - Puściłam mu oczko. Spojrzał na mnie zdezorientowany. - Użyj prezerwatywy. Przewrócił oczami i zbył mnie machnięciem dłoni, które odczytałam jako coś w stylu: „Nie bądź niemądra. W najbliższym czasie nie mam zamiaru z nią sypiać”. Następnie pocałował mnie w policzek na pożegnanie. Poczułam zapach jego wody po goleniu. Był przyjemny i wzbudził we mnie dziwną melancholię. Przypomniałam sobie, że na jakimś angielskim przyjęciu w Mayfair czeka na mnie Rudy Simon. Kiedy jednak siedziałam na tylnym siedzeniu taksówki w drodze do mieszkania Meg i szykowałam się na nadchodzący wieczór, czułam uporczywe ściskanie w żołądku. Nie była to jedynie zwykła zazdrość o randkę Ethana z Sondrine ani przejmująca obawa o to, jak zdołam sobie poradzić z bliźniętami. Bardzo się denerwowałam samym przyjęciem. Nie mogłam sobie przypomnieć, abym kiedykolwiek przeżywała coś podobnego w Nowym Jorku, i zaczęłam się zastanawiać, skąd

wzięła się taka zmiana. Może brała się stąd, że nie miałam już chłopaka ani narzeczonego? Nagle zrozumiałam, że bycie z kimś daje poczucie bezpieczeństwa i tłumi chęć imponowania innym. Jak na ironię, dzięki temu czułam swobodę, która z kolei pozwalała mi być duszą towarzystwa na każdej imprezie i obiektem pożądania innych mężczyzn. Teraz jednak nie byłam już z nikim związana i przebywałam z dala od bezpiecznej strefy Manhattanu i Hamptons, gdzie dokładnie wiedziałam, czego należy się spodziewać w danym barze, klubie, na imprezie albo spotkaniu. Gdzie bez względu na miejsce mogłam wypić kilka drinków i być nie tylko najpiękniejszą kobietą na sali (nie licząc jednego przypadku, kiedy do Lotusa weszła również Gisele Blindchen), lecz również najbardziej błyskotliwą uczestniczką imprezy. Ale to się zmieniło. Nie mogłam już polegać na chłopaku, doskonałej figurze ani pobudzonej alkoholem przebojowości. Byłam zatem dosyć mocno zestresowana, kiedy taksówka zatrzymała się przed domem Meg. Wysiadłam i zapłaciłam kierowcy, podając mu pieniądze przez boczną szybę (wolałam ten sposób niż nowojorskie regulowanie rachunku z tylnego siedzenia). Następnie wzięłam głęboki oddech, podeszłam do drzwi i wcisnęłam dzwonek. - Witaj, kochana! Jak miło znowu cię widzieć! - powiedziała Meg, gdy otworzyła drzwi. Pocałowała mnie w policzek i z ulgą spostrzegłam, że ona również ma na sobie czarną sukienkę. Przynajmniej wybrałam odpowiedni strój. - Ja też się cieszę z tego spotkania! Wielkie dzięki za zaproszenie - powiedziałam i poczułam, że zaczynam się odprężać. Meg uśmiechnęła się i przedstawiła mnie swojemu mężowi Yossiemu, chudemu jak patyk śniademu facetowi z niezwykłym akcentem (później dowiedziałam się, że jest Izraelczykiem, ale chodził do szkoły w Paryżu). Wziął mój płaszcz i zaproponował drinka. - Może lampkę szampana? Położyłam dłoń na brzuchu i grzecznie odmówiłam. - A co powiesz na wodę Perrier? - zapytał.

- Napiję się z przyjemnością - odparłam, podczas gdy Meg prowadziła mnie do salonu, który wyglądał jak wyjęty z magazynu o wnętrzach. Sufit był wyższy niż te w prywatnych mieszkaniach, które widywałam do tej pory: ściany musiały mieć co najmniej pięć metrów wysokości i były pomalowane ciemną romantyczną czerwienią. W kominku migotał ogień, rzucając cieple światło na pastelowy orientalny dywan i ciemne zabytkowe meble. Na regałach, które całkowicie zakrywały jedną ze ścian, stały książki w twardych wypłowiałych okładkach. Te wszystkie książki jakoś mnie onieśmielały. Czułam się tak, jakby później miał się odbyć test z wiedzy o literaturze. Goście również wprawiali mnie w lekkie zakłopotanie. Zupełnie nie przypominali mojego jednorodnego nowojorskiego towarzystwa. Około dziesięciu osób zgromadzonych w pokoju prezentowało tak wielką różnorodność kulturową i rasową, że wszyscy razem wyglądali jak reklama Benettona. Kiedy wrócił Yossi, przynosząc wodę z bąbelkami w kryształowej szklaneczce, Meg zapytała, czy udało mi się znaleźć pracę. - Jak dotąd nie miałam szczęścia - powiedziałam. - Ale wybrałam się do lekarza. - Poznałaś płeć dziecka? - zapytała z zaciekawieniem. - Tak - odpowiedziałam, zdając sobie sprawę, że zapomniałam się przygotować na to pytanie. - Dziewczynka? - Nie. Chłopiec - w ułamku sekundy postanowiłam, że na razie nie powiem jej o bliźniakach. Bycie samotną kobietą, która spodziewa się jednego dziecka, wydawało się do przyjęcia, może nawet było trendy, ale samotne oczekiwanie na bliźnięta miało w sobie coś zawstydzającego, niemal tandetnego, i z pewnością nie należało do wieści, które należy ogłaszać podczas eleganckiego przyjęcia. - Och! Chłopiec! Jak uroczo! - zawołała Meg. - Gratuluję! Uśmiechnęłam się, odrobinę zawstydzona tym, że nie powiedziałam Meg wszystkiego. Ona jednak już oprowadzała mnie po pokoju, przedstawiając

pozostałym gościom. Był tam Szwed Henrik i Cecilia, jego francuska żona, obydwoje wiolonczeliści. Turni, projektant biżuterii z Kamerunu. Beata, ładna kobieta, która urodziła się w Pradze, dorastała w Szkocji, a teraz spędzała sporo czasu w Afryce, pracując z chorymi na AIDS. Uli, potężny facet z Niemiec, który pracował razem z Yossim w bankowości. Pewien starszy Arab o imieniu obfitującym w tyle dziwnych głosek, że nie zapamiętałam go nawet po dwukrotnym powtórzeniu. Kilku Brytyjczyków, w tym Charlotte i jej mąż John. A także Rudy Simon, który miał nie tylko szokująco rude włosy, lecz również milion piegów do kompletu. Na szczęście mnie zignorował i skupił się na Beacie, która - co ciekawe również była rudzielcem (a to zawsze prowadzi do interesującego pytania, czy rudzielcy poszukują innych rudzielców ze względu na swoją narcystyczną naturę, czy może po prostu nie mają innego wyjścia, bo pozostali nie są nimi zainteresowani). W każdym razie byłam jedyną kobietą bez pary. Jedyną osobą na miniszczycie ONZ, która nie mogła wnieść żadnego wkładu w geopolityczną konwersację. Nie miałam pojęcia, czy azjatycki rynek przechodzi kryzys, czy też nadal stwarza okazję do robienia świetnych interesów. Nie miałam zdania na temat tego, w jaki sposób zagrożenie terroryzmem i różne wybory wpłyną na ceny na giełdzie. Ani czy skończył się już zastój w sektorze luksusowych podróży. Nic nie wiedziałam na temat konfliktu w Sudanie, przez który setki tysięcy uchodźców uciekało do Czadu. Ani o kursie funta w stosunku do euro. Ani o szansach Francji podczas kolejnych mistrzostw świata. To samo dotyczyło tematu rugby (o co chodzi z tymi Pięcioma Narodami*?) i Breakfast with Frost** (cokolwiek to jest). Poza tym nie miałam pojęcia, że „bezwstydny romans z Ameryką” Tony'ego Blaira tak bardzo razi resztę świata. Czekałam na chwilę, kiedy ktoś wspomni o rodzinie * Po roku 2000 przekształcone w Mistrzostwa Sześciu Narodów, doroczne międzynarodowe rozgrywki rugby z udziałem sześciu europejskich drużyn:Angli ,Francji, Irlandi,Włoch ,Szkocji i Walii ** Popularny niedzielny talk-show BBC prowadzony przez sir Dawida Frosta.

królewskiej, poruszając jedyny temat, w którym jako tako się orientowałam. Kiedy to w końcu nastąpiło, nie komentowano jednak efektu jo-jo, z którym zmagała się Fergie, konspiracyjnej teorii dotyczącej śmierci Diany, ostatnich miłostek Williama ani związku Karola i Camilli. Wszyscy dyskutowali o tym, czy Anglia nadal powinna być monarchią. Nie wiedziałam nawet, że to w ogóle podlega dyskusji. Po co najmniej dwugodzinnym sączeniu koktajli przez wszystkich z wyjątkiem mnie zasiedliśmy do uczty w marokańskim stylu, podczas której wszyscy nadal ostro pili. Ilość konsumowanego alkoholu stanowiła jedyne podobieństwo między moim dawnym życiem a teraźniejszością. Jednak inaczej niż w Nowym Jorku, gdzie im więcej się piło, tym bardziej się głupiało, ci ludzie wydawali się coraz bystrzejsi. Nie tylko Dex i Rachel rozmawiali na rauszu o poważnych sprawach. Moje myśli zaczęły krążyć gdzieś daleko i zastanawiałam się, co Ethan robi z Sondrine. Kiedy kolacja zbliżała się do końca, przybył mocno spóźniony gość. Siedziałam zwrócona plecami do drzwi, gdy Meg podniosła wzrok i powiedziała: - O, witaj, drogi Geoffreyu. Kolejne obowiązkowe spóźnienie, co? - Następnie usłyszałam, jak Geoffrey przeprasza, wyjaśniając, że dostał pilne wezwanie na porodówkę. Wtedy odwróciłam się i ujrzałam mojego pana Moore'a, który wyglądał niesamowicie przystojnie w tweedowym sportowym płaszczu, kaszmirowym golfie i szarych spodniach z diagonalu. Patrzyłam, jak mój lekarz wita się z przyjaciółmi, ściskając dłonie mężczyzn i pochylając się, żeby ucałować kobiety. Po chwili jego wzrok spoczął na mnie. Jakoś dziwnie na mnie spojrzał, a po kilku sekundach przypomniał sobie, kim jestem, i przywitał się uśmiechem. - Darcy, prawda? Charlotte i Meg wymieniły spojrzenia, jak gdyby one również przypomniały sobie, że już się poznaliśmy. - Ach, racja! Zapomniałam, że mieliście już okazję się spotkać - powiedziała Meg. - Darcy przekazała nam fantastyczną ekscytującą nowinę! - Oczywiście, mówiła o moim jednym

synku. Pan Moore spojrzał na mnie, a ja z przerażeniem zdałam sobie sprawę z tego, co za chwilę nastąpi. Chciałam temu zapobiec, mówiąc: Tak, pan doktor powiedział, że urodzę chłopczyka. Lecz zanim otworzyłam usta, pan Moore wypalił: - Tak. Bliźnięta! Cudowne, prawda? Po raz pierwszy od początku imprezy w pokoju zapanowało zupełne milczenie. Wszyscy na mnie patrzyli. Jako osoba, która przez trzydzieści lat w centrum zainteresowania czuła się jak ryba w wodzie, powinnam była cieszyć się tą chwilą lecz zamiast tego z przerażeniem wyznałam: - Mmm... Rzeczywiście, spodziewam się bliźniąt. - Bliźniąt! - zawołali chórem wszyscy zgromadzeni. - Ojej - jęknął Geoffrey i rozglądając się z przerażeniem, usiadł na miejscu obok mnie. - Meg wspomniała o „fantastycznej nowinie”. Dlatego założyłem, że... Bardzo mi przykro. - Nic się nie stało - powiedziałam cicho, ale miałam ochotę zapaść się pod ziemię, kiedy Meg wstała i wzniosła toast: - Za naszą nową amerykańską przyjaciółkę i jej dwóch synków! Gratulacje, Darcy! Tak więc byłam nie tylko głupią Amerykanką lecz również niezamężną kłamliwą matką dwojga dzieci. Posłałam im wszystkim szeroki, sztuczny uśmiech i wymamrotałam z całą gracją i godnością na jaką byłam się w stanie zdobyć: - Pan Moore, Geoffrey, bardzo mnie zaskoczył, kiedy w ubiegłym tygodniu oznajmił, że urodzę dwóch chłopców... Chyba jeszcze to do mnie nie dotarło... Potem czekałam, aż moi towarzysze zmienią temat, co zajęło im zadziwiająco dużo czasu, zważywszy na wcześniejsze zainteresowanie znacznie poważniejszymi sprawami. Kiedy jednak w końcu zaczęli rozmawiać o czymś innym, nadal czułam się bardzo niezręcznie. Prawie się nie odzywałam. Skupiłam się na jedzeniu egzotycznych, przesadnie przyprawionych dań. Geoffrey wydawał się równie zakłopotany jak ja i przez większość czasu mnie unikał. Kiedy się do mnie odzywał, używał oficjalnego i niezręcznego

tonu, pytając na przykład; - Smakuje ci ten tagin z cielęcego udźca i morelowy kuskus? Zatem byłam bardzo zdziwiona, gdy pod koniec przyjęcia, kiedy wszyscy dziękowali Meg i Yossiemu, szykując się do wyjścia, Geoffrey zaproponował, że odwiezie mnie do domu. Zgodziłam się, zakładając, że próbuje w ten sposób naprawić sytuację. Widocznie chciał przeprosić za to, że mnie wydał. Jednak sposób, w jaki delikatnie położył dłoń na moich plecach w drodze do samochodu, sugerował coś więcej. Pomimo kłopotliwego wspomnienia o jego palcach w mojej pochwie nie mogłam powstrzymać dreszczyku podniecenia, kiedy otwierał drzwiczki swojego zielonego jaguara. Ostatecznie był najatrakcyjniejszym mężczyzną jakiego poznałam w Londynie. Pomyślałam, że zawsze można poszukać nowego lekarza. Usadowiłam się na siedzeniu obitym brązową skórą przyłapując Geoffreya na zerkaniu na moje kostki. Po chwili odwrócił się, okrążył samochód i zajął miejsce obok. Zapuścił silnik i wyjechał z ciasnego parkingu, mówiąc: - Czuję się paskudnie przez to, co się stało, Darcy. Przepraszam. Bardzo mi przykro. To było strasznie nieprofesjonalne z mojej strony. Po prostu założyłem, że wszyscy już wiedzą. Postąpiłem naprawdę okropnie. - W porządku, panie Moore - powiedziałam, badając grunt. Jeśli pozwoli, abym zwracała się do niego w ten sposób, uznam, że nadal traktuje mnie jedynie jak pokrzywdzoną pacjentkę. I dowiem się, że tę przejażdżkę zaproponował w ramach przeprosin. On jednak powiedział: - Geoffrey. Proszę, mów mi Geoffrey. - Spojrzał na mnie brązowymi oczami w kształcie migdałów, otoczonymi gęstymi ciemnymi rzęsami. - Geoffrey - powiedziałam lekko flirciarskim tonem wybaczam ci. Spojrzał na mnie, pokiwał głową i szeroko się uśmiechnął. Po przejechaniu odległości odpowiadającej trzem przecznicom Nowego Jorku zapytał: - Więc jak się czujesz... z tym wszystkim?

- Oswajam się. Może nawet jestem odrobinę podekscytowana. - No cóż, moim zdaniem, mali chłopcy są absolutnie cudowni - odrzekł z powagą. - Sam mam jednego. Ma na imię Max. - Och, naprawdę? Ile ma lat? - zapytałam, zastanawiając się, czy Geoffrey ma również żonę. - Niedawno skończył cztery. Dzieci tak szybko rosną powiedział Geoffrey. - W jednej chwili zmieniasz im pieluchy, a w następnej patrzysz, jak idą do szkoły i są już takie dumne, że nie chcą cię trzymać za rękę. - Roześmiał się, po czym nieco nieporadnie dodał, że: „nie jest już z mamą Maksa”. Spojrzałam przez okno i uśmiechnęłam się do siebie, wiedząc, że Geoffrey z pewnością jest mną zainteresowany. I mimo woli poczułam zadowolenie. Nadal miałam w sobie to coś - nawet z bliźniętami w brzuchu i w ogóle. Kiedy dotarliśmy pod mieszkanie Ethana, zapytałam Geoffreya, czy chciałby wejść na drinka i trochę dłużej porozmawiać. Zawahał się, ale odparł: - Z przyjemnością. Zatem kilka minut później, po odkryciu, że Ethan nie wrócił jeszcze do domu, usiadłam na kanapie, przybrałam kuszącą pozę i wciągnęłam Geoffreya w miłą rozmowę. Mówiliśmy o Nowym Jorku i Londynie. O moich poszukiwaniach pracy. O jego zawodzie. O bliźniętach jednojajowych. O rodzicielstwie. Potem przeszliśmy na bardziej osobiste tematy. Rozmawialiśmy o matce Maksa i ich przyjacielskim rozstaniu. Wspomniałam o Marcusie. Napomknęłam nawet o Rachel i Deksie. Geoffrey był nieco sztywny, ale i tak miło się z nim rozmawiało. I miło się na niego patrzyło. Około północy zapytał, czy nie miałabym nic przeciwko temu, aby przejść pod lekarską opiekę jego współpracownika, pana Smitha. Uśmiechnęłam się i powiedziałam, że właśnie się nad tym zastanawiałam. - W takim razie... skoro wyeliminowaliśmy ten mały konflikt, czy mogę cię pocałować? - zapytał, przysuwając się bliżej. Pozwoliłam. Więc pocałował. I było przyjemnie. Miał miękkie usta. Słodki oddech. Delikatny dotyk. Spełniał wszystkie

kryteria. Równie dobrze mógłby mieć na imię Alistair. Jednak w samym środku pierwszego od miesięcy prawdziwego pocałunku z Geoffreyem, brytyjskim lekarzem, który nieśmiało zmierzał w kierunku mojego nowo nabytego rowka między piersiami, myślami byłam gdzie indziej: przy Ethanie i Sondrine. Czy jego głowa tuliła się teraz do jej szyi albo innego miejsca na ciele? Zakochiwał się w niej? Czy ostry i jednocześnie subtelny zapach jego wody po goleniu urzekał ją tak samo jak mnie?

ROZDZIAŁ 25 Następnego dnia Geoffrey zadzwonił do mnie przed południem, dowodząc, że jest wystarczająco dojrzały, aby nie angażować się w głupie gierki polegające na sprawdzaniu, kto pierwszy zadzwoni. A może tylko Amerykanie każą dziewczynom czekać? W każdym razie powiedział, że miło spędził czas w moim towarzystwie i bardzo chciałby znowu mnie zobaczyć. Jego szczerość wydała mi się niezmiernie atrakcyjna, co z kolei oznaczało, że sama również wydoroślałam. Wieczorem podzieliłam się tym spostrzeżeniem z Ethanem, kiedy stojąc przy kuchence, przyrządzał na kolację jajka na bekonie. Obydwoje uwielbialiśmy jadać śniadaniowe potrawy o każdej porze dnia. Jedną z niewielu kwestii, co do których zgadzaliśmy się w liceum, było to, że po meczu lepiej iść do baru serwującego śniadania niż do znacznie bardziej popularnego meksykańskiego fast foodu. - Tak - powiedział. - Wygląda na to, że chyba dojrzałaś do prawdziwego, zdrowego związku. - Zamiast zabiegać o względy kogoś takiego jak Marcus? zapytałam. Pokiwał głową. - Związek z Marcusem był przejawem buntu. - Roztrzepał jedno jajko szpatułką i delikatnie szturchnął żółtko drugiego. Podświadomie wiedziałaś, że Dex nie jest dla ciebie odpowiedni, więc zdradziłaś go, żeby zerwać zaręczyny. Zastanowiłam się nad tym stwierdzeniem i powiedziałam, że chyba ma rację. Następnie dodałam: - A jak ci się układa z Sondrine? Ubiegłej nocy Ethan nie wrócił do domu, a ja przez cały czas zerkałam na zegarek i zastanawiałam się, co teraz robią. Ethan zarumienił się, nie odrywając wzroku od jajek. - No więc? Jak było ubiegłej nocy? - zapytałam. Zręcznym ruchem nadgarstka zmniejszył płomień pod patelnią i powiedział: - Było miło.

- Przespałeś się z nią? - Postanowiłam przejść do sedna. Rumieńce na jego policzkach przybrały ciemniejszy odcień. Było jasne, że to zrobił. - Nie twoja sprawa - odpowiedział. - Przygotuj grzanki, proszę. Wstałam od stołu i wsadziłam dwie kromki pszennego chleba do tostera. - W pewnym sensie to jest moja sprawa. Pokręcił głową i zapytał: - Jak to? - Jestem twoją współlokatorką... Śpimy w jednym łóżku... Muszę wiedzieć, czy mój status jest w jakiś sposób zagrożony ostrożnie dobierałam słowa. - Twój status? - Moje miejsce w twoim łóżku - powiedziałam tonem, który ostrzegał, żeby nie udawał głupka. - Możesz zostać w moim łóżku - zgodził się. - Mogę? Jak to? - zapytałam z maleńką nadzieją że być może Ethan doszedł do wniosku, że na dłuższą metę Sondrine nie będzie dla niego odpowiednią dziewczyną. - Bo nie zamierzam zostawić ciężarnej kobiety na pastwę losu... Po prostu będę zostawał u Sondrine - dodał pospiesznie, jak gdyby wcześniej długo się nad tym zastanawiał. Może nawet doszedł do wniosku, że nie powinniśmy już razem spać. Dzięki temu miałam przynajmniej łóżko, ale co będzie, jeśli Ethan i Sondrine podejdą do sprawy poważnie i zechcą razem zamieszkać? Co wtedy? Na myśl o takim scenariuszu poczułam niepokój, może nawet lekki smutek. Podobała mi się nasza wzajemna bliskość i nie chciałam żadnych zmian. Uznałam, że muszę się przygotować na najgorsze. Jeśli Ethan i Sondrine zamierzali iść na całość, to ja też chciałam mieć jakiegoś faceta. Zarówno z emocjonalnego punktu widzenia (kto chciałby zostać sam?), jak również - choć przyznałam to dosyć niechętnie - ze względu na swoją sytuację finansową. Bardzo pragnęłam dopisać do mojej listy punkt: „Być samowystarczalną i niezależną”, lecz w praktyce nie mogłam mieszkać w Londynie bez pracy i z dwójką dzieci w drodze.

Zaczęłam zatem umawiać się z Geoffreyem i przyłapywałam się na fantazjowaniu na temat wielkiego wesela i szczęśliwego dalszego życia wraz z trójką naszych chłopców i parą psów rasy Cavalier King Charles Spaniel. Wyobrażałam sobie, jak wiele lat później opowiadam zawiłą historię naszego spotkania, mówiąc: - Widzicie? Nic się nie dzieje bez przyczyny. Moje życie było prawdziwym piekłem, a potem nagle wszystko znalazło się na właściwym miejscu. Zwierzyłam się Charlotte i Meg z moich nadziei na przyszłość, kiedy pewnego popołudnia spacerowałyśmy z Natalie w Hyde Parku. Miałam wrażenie, że obie bardzo się cieszą na myśl o moim związku z Geoffreyem. Wychwalały go pod niebiosa, nazywając cudownym ojcem, wspaniałym lekarzem i „rzadkim okazem wysoce dojrzałego mężczyzny, który nie czuje przerażenia na widok ciężarnej kobiety”. - Poza tym - powiedziała Charlotte, manewrując wózkiem w tłumie japońskich turystów, którzy pstrykali zdjęcia pomnikowi Piotrusia Pana - jest przystojny, a w dodatku bogaty! - Tak. A wy chciałyście mnie zeswatać z jakimś cholernym rudzielcem! - Roześmiałam się. Meg parsknęła śmiechem. - Nie mam pojęcia, dlaczego od razu nie pomyślałyśmy o Geoffreyu. Chyba dlatego że widziałyśmy w nim tylko twojego lekarza. Charlotte przyznała jej rację. - Wiem! Ale teraz to wydaje się takie oczywiste! Wyraźnie widać, że idealnie do siebie pasujecie. - On cię ubóstwia... Wy nawet wyglądacie razem cudownie. Meg pokiwała głową. Poczułam chwilową niepewność. Kiedy byłam z Deksem, ludzie często mówili coś w rodzaju: „Wyglądacie razem cudownie”, i proszę, do czego to doprowadziło. Wyrzuciłam jednak to porównanie z moich myśli i powiedziałam ze śmiechem: - Tak. No cóż. Teraz muszę tylko sprawdzić, czy jest dobry w łóżku. Jeśli tak, sprawa jest przesądzona!

Zatem kilka dni później postanowiłam się o tym przekonać. Wieczór rozpoczął się w Ivy, jednej z najbardziej popularnych restauracji w Londynie. Szef kuchni był przyjacielem Geoffreya, więc zaserwowano nam pyszne potrawy przygotowane specjalnie dla nas, po nich spałaszowaliśmy deser w postaci wspaniałego ciasta czekoladowego pieczonego bez mąki, a Geoffrey skosztował bardzo drogiego porto. Kiedy czekaliśmy na rachunek, do restauracji weszła Elle Macpherson z mężem. Zajęli stolik obok nas. Zauważyłam, że Geoffrey jej się przygląda, a potem zerka na mnie, jak gdyby porównywał nas szczegół po szczególe. Kiedy zapytałam, do jakiego doszedł wniosku, powiedział: - Naprawdę jesteś od niej ładniejsza. O wiele bardziej podobają mi się twoje oczy. Uśmiechnęłam się i odparłam, że on również jest o wiele przystojniejszy od męża Elle. Słowo „przystojny” idealnie określało wygląd Geoffreya. Sięgnął ponad stołem i dotknął mojej dłoni. - Może pojedziemy do mnie? Uwodzicielsko pochyliłam się nad stołem i wyznałam: - Już myślałam, że nigdy tego nie zaproponujesz. Wyszliśmy z Ivy i pojechaliśmy do mieszkania Geoffreya. Była to moja pierwsza wizyta w jego domu. Wyobrażałam sobie, że mieszka w tradycyjnym mieszczańskim domu, podobnie jak Meg, lecz zamiast tego ujrzałam eleganckie, minimalistycznie urządzone poddasze ozdobione interesującymi rzeźbami, monochromatycznymi obrazami i nowoczesnymi meblami. Przypomniałam sobie niechlujne mieszkanie Marcusa, delektując się brakiem gier wideo, akwariów z rybkami, brudnych trampek i puszek po piwie. - Masz cudowne mieszkanie. Dokładnie w moim guście powiedziałam. Komplement najwidoczniej sprawił mu radość, ale wyznał, że zatrudnił dekoratorkę wnętrz. - Jest w tym całkiem dobra. Ja nie mam wystarczająco dużo cierpliwości. Ponownie się rozejrzałam, zauważając mały czerwony stoliczek i krzesełka, na których leżały kredki, kawałki papieru i niedokończona układanka przedstawiająca jakąś postać z bajki, której nie mogłam skojarzyć.

- Kącik zabaw Maksa? - zapytałam. - Zazwyczaj jego zabawki można znaleźć w każdym kącie mieszkania. - Pokiwał głową. Uśmiechnęłam się. - Pokażesz mi jego zdjęcie? Wskazał w kierunku kominka. Na gzymsie stało zdjęcie przedstawiające Maksa na kamienistej plaży. Mrużył oczy i spoglądał na niebo. - Na tym zdjęciu ma dwa i pół roku. Zrobiłem je obok mojego domku w St. Mawe's. - Jaki śliczny mały chłopczyk. Trochę do ciebie podobny oderwałam wzrok od zdjęcia i przeniosłam go z powrotem na Geoffreya. - Tak naprawdę bardziej przypomina mamę - odpowiedział Geoffrey. - Ale dostał mu się mój nos. Biedaczysko. Roześmiałam się i powiedziałam, że kocham jego nos. - Ma swój charakter - stwierdziłam, przypominając sobie Rachel. Ona zawsze mówiła o charakterze widocznym na czyjejś twarzy, twierdząc, że małe śliczne noski u mężczyzn działają na nią odpychająco. Chyba wiedziałam, co miała na myśli. Podobała mi się siła, którą przywodził na myśl nos Geoffreya. - A ja kocham twój. - Objął mnie i pocałował w czubek nosa. Ta wymiana zdań należała do kategorii prekursorów „kocham cię”. No wiecie, kiedy para ludzi powtarza, że kocha różne rzeczy związane z tą drugą osobą. „Kocham twoje oczy”. „Kocham spędzać z tobą czas”. „Kocham cię za to, jaka dla mnie jesteś”. A potem nagle zwyczajne: „Kocham cię”. Geoffrey zaproponował mi coś do picia. - Sok? Woda? Herbata? - Nie, dziękuję - przełożyłam tic taca z jednej strony buzi na drugą. Patrzyłam, jak wolnym krokiem podchodzi do barku i nalewa sobie szklaneczkę burbona. Następnie włączył muzykę. Mieszkanie wypełniły afrykańskie rytmy, które przywiodły mi na myśl chórki w Graceland Paula Simona. Usiedliśmy na nowoczesnej skórzanej kanapie, Geoffrey objął mnie ramieniem i zaczęliśmy rozmawiać. Kiedy wsłuchiwałam się w jego czarujący akcent podkreślany

nieregularnym brzękiem kostek lodu w szklaneczce, próbowałam zgadnąć, kogo mi przypomina. W końcu doszłam do wniosku, że jest dojrzałym Hugh Grantem, Rupertem Everettem w wersji hetero i angielskim Deksem Thalerem. Był dokładnie tym, kogo pragnęłam: dżentelmenem w każdym calu, bez żadnej domieszki przeciętnego faceta czy chłopca. Jak zwykle odczekał chwilę przed pierwszym pocałunkiem, nie rzucając się na mnie zbyt szybko. Trwaliśmy w pozycji półleżącej, ale co kilka minut Geoffrey studził atmosferę, prostował się, upijał łyk burbona i w milczeniu dochodził do siebie. Potem znowu mnie całował. Pod koniec ostatniej rundki wstał i oficjalnie zaprosił mnie do sypialni. Przyjęłam zaproszenie, myśląc o tym, jak bardzo pragnę seksu. Ogromnie mi go brakowało. Był to mój najdłuższy okres abstynencji w ciągu co najmniej dziesięciu lat, a może i w ogóle. Co ważniejsze, chciałam zrobić z Geoffreyem ten krok. Pragnęłam tchnąć w nasz nieco oficjalny związek odrobinę pasji i intymności. Po kilku minutach moje pragnienie się spełniło. Staliśmy obok łóżka i wolno rozbieraliśmy się nawzajem. Patrzyliśmy sobie w oczy, zdejmując z siebie kolejne części garderoby jak podczas gry w rozbieranego pokera, w której nie możesz wybierać, czy wolisz być rozbieranym i bezbronnym, czy rozbierającym, który kontroluje całą sytuację. Pragnęłam wszystkiego, i to jednocześnie. Byłam jednak cierpliwa, pozwoliłam, aby napięcie stopniowo rosło. W końcu obydwoje byliśmy nadzy. Po raz pierwszy, będąc z facetem, wstydziłam się własnego ciała, lecz Geoffrey szybko rozwiał moje obawy, dowodząc, że moja ciąża wcale go nie odpycha. Ukląkł i pocałował mój pępek. Ten zmysłowy gest sprawił, że poczułam się ponętna i piękna. Potem Geoffrey wziął mnie za rękę i ułożył na łóżku. Przejście było gładkie jak w scenie z filmu, gdzie wszystko wypada idealnie. Po wspaniałej grze wstępnej i odrobinę niezręcznych poszukiwaniach prezerwatywy Geoffrey zapewnił mnie, że na obecnym etapie ciąży seks jest całkowicie bezpieczny, i wszedł we mnie od tyłu, co było praktyczne ze względu na wielkość

mojego brzucha, lecz mimo to całkiem przyjemne. Goeffrey wytrzymał bardzo długo. Bardzo, bardzo długo. Poza imponującą wytrzymałością w łóżku cechował się zupełnym brakiem powściągliwości. W którymś momencie przestałam go obserwować i po prostu poddałam się atmosferze. Kiedy już było po wszystkim i spoceni słuchaliśmy plemiennego chóru śpiewającego a capella „tu lu lus”, przytulił się do mnie, pocałował w kark i powiedział: - Jesteś cudowna. Podziękowałam i odwdzięczyłam się tym samym. On naprawdę był cudowny. Zasnęliśmy i powtórzyliśmy wszystko w środku nocy i wcześnie nad ranem. Po trzecim razie spojrzałam mu w oczy i coś w nich dostrzegłam. Znajomy błysk. Przez chwilę nie mogłam go z niczym skojarzyć, ale kiedy już się udało, nie miałam żadnych wątpliwości. To było uzależnienie. Geoffrey był ode mnie uzależniony. I już samo to wydało mi się bardzo doniosłym zwycięstwem w sezonie sromotnych porażek. Niedługo później poznałam Maksa, syna Geoffreya. Geoffrey pojechał po niego do domu jego matki w Wimbledonie, a ja czekałam w mieszkaniu, opierając się silnej pokusie pomyszkowania w szafkach. W przeszłości nie byłabym w stanie się powstrzymać, ale chyba w przeszłości chciałam znaleźć jakiś pretekst do kłótni. Zdjęcie innej kobiety, stary list miłosny, prezerwatywę zakupioną zanim zaczęliśmy się spotykać. Szukałam czegoś, co by mnie rozwścieczyło, nasyciło mój instynkt zazdrości, pobudziło do rywalizacji. Nie byłam pewna, czy wydoroślałam dzięki ciąży, złagodniałam czy może po prostu opadłam z sił. W każdym razie cieszyłam się prostotą mojego nowego, spokojnego związku. Nie interesowały mnie bariery, a jedynie gładkie żeglowanie ku szczęśliwemu zakończeniu. Kiedy Geoffrey i Max przyjechali, wstałam, żeby ich powitać, rozciągając usta w szerokim uśmiechu. Max był uroczy: wystarczająco śliczny, by trafić do reklamy Gapa w swoich maleńkich granatowych ogrodniczkach i jaskrawo czerwonym golfie. Po raz pierwszy poczułam przypływ radości na myśl o

tym, że zamiast dziewczynki urodzę dwóch chłopców. - Cześć, Max - zaczęłam. - Jak się masz? - Dobrze - odpowiedział, unikając kontaktu wzrokowego, po czym uklęknął i zaczął jeździć miniaturową ciężarówką po drewnianej podłodze. Zauważyłam, że ma niebieskie oczy, ale jego rzęsy są równie ciemne jak u taty. Podjęłam drugą próbę nawiązania rozmowy. Przyklękłam obok niego i usiadłam na piętach. - Bardzo miło cię poznać. Goeffrey bezgłośnie poruszył ustami, mówiąc: - Jest nieśmiały - po czym delikatnie zachęcił Maksa: Powiesz Darcy, że tobie też jest miło? - Miło cię poznać, Darcy - wymamrotał Max, posyłając mi podejrzliwe spojrzenie. Nagle pożałowałam, że nie mam większego doświadczenia w rozmowach z dziećmi. Przez chwilę próbowałam coś wymyślić i w końcu powiedziałam: - Masz świetną ciężarówkę. - Zmieniłam pozycję, siadając po turecku. Max przyjrzał mi się ponownie, tym razem nieco dłużej. Chwycił ciężarówkę za kabinę i popchnął ją w moją stronę. - Ma duże opony, widzisz? - powiedział, jakby poddawał mnie jakiemuś testowi. - Pewnie. To naprawdę bardzo duże opony. Moja odpowiedź nie zrobiła na Maksie większego wrażenia. Próbowałam sobie przypomnieć jakieś szczątkowe informacje na temat ciężarówek. - Mój brat Jeremy miał taką samą czerwoną ciężarówkę powiedziałam w końcu. - Tylko kierownica była po drugiej stronie! - Po tej? - zapytał, wskazując fotel pasażera. - Właśnie! - delikatnie położyłam dłoń na jego rączce, próbując sobie przypomnieć gardłowe odgłosy, którymi denerwował mnie Jeremy, kiedy bawił się ciężarówkami. Odchrząknęłam z nadzieją że dobrze je odtworzę. - Wrrrrum - zaczęłam, ale zdałam sobie sprawę, że taki odgłos pasuje raczej do samochodu sportowego. Spróbowałam jeszcze raz: - Brrrrr. Brrrrrrrrrr - warczałam, wjeżdżając przednimi

kołami na prawe kolano. Czułam się trochę głupio. Jak facet, który za namową córki musi się bawić Kenem. Na szczęście Max zaaprobował moje efekty dźwiękowe. Zobaczyłam, że kąciki jego ust lekko drżą i układają się w najmniejszy uśmiech na świecie. Dzięki temu poczułam się nieco pewniej. Wydawałam z siebie kolejne odgłosy silnika, przeplatane dźwiękami wydawanymi na jałowym biegu: - Pyr. Pyr. Pyr. Pyr. - Te Jeremy lubił najbardziej. - Zrób to jeszcze raz! - pisnął Max. Spełniłam jego życzenie, zapominając, że całemu zajściu przygląda się Geoffrey, który przecież mógł poddawać mnie krytyce. - Brrrrrrrrrrr - zawarczałam jeszcze głośniej, gdy tylne koła wjeżdżały na wyboiste wzniesienie na mojej nodze. Potem ściągnęłam skarpetki, zwinęłam je w kulki i zapakowałam na przyczepkę. - Masz. To... ładunek do przewiezienia... do fabryki... w Liverpoolu - powiedziałam. Brzmiało to wiarygodnie i poczułam ulgę, widząc, że chłopięce zabawy mogą być łatwiejsze i zabawniejsze, niż kiedyś sądziłam. - Do fabryki w Liverpoolu - radośnie powtórzył Max. I od tej chwili zostaliśmy przyjaciółmi. Max bez przerwy powtarzał moje imię ze swoim uroczym akcentem, prowadził mnie za rękę, pokazywał zabawki, a nawet nalegał na zwiedzanie swojego pokoju. Wkradłam się w jego łaski i byłam szczęśliwa, że Geoffrey i ja pokonaliśmy ostatnią przeszkodę. Wieczorem, kiedy Geoffrey położył Maksa spać, wrócił do salonu uśmiechnięty od ucha do ucha. - Udało ci się! On cię kocha. - Naprawdę? - Zastanawiałam się, czy jego tatuś czuje to samo. - Tak - powiedział rozpromieniony Geoffrey. - Jesteś szczęśliwy? - zapytałam, przytulając się do niego. - Jestem w siódmym niebie - zapewniał Geoffrey, odgarniając mi włosy z twarzy. - Albo jeszcze wyżej.

ROZDZIAŁ 26 Geoffrey zaprosił mnie na bożonarodzeniową wyprawę na Malediwy, na którą wybierał się wraz z Maksem. Zaproponował nawet, że kupi mi bilet na samolot. Zawahałam się, po czym zapytałam: - Gdzie właściwie są te Malediwy? Posłał mi czułe spojrzenie przypominające to, którym reagował Dex na początku naszego związku, kiedy przyznawałam się do mojej ignorancji. - Na Oceanie Indyjskim, kochanie - powiedział, gładząc moje włosy. - Wyobraź sobie plaże z białym piaskiem, kryształowo czystą wodę i palmy kołyszące się na wietrze. Chociaż wakacje w słońcu brzmiały bardzo kusząco i pragnęłam, by nasz związek wkroczył w kolejną fazę, grzecznie odmówiłam, tłumacząc, że moim zdaniem powinien spędzić trochę czasu z synem. Tak naprawdę nie chciałam zostawiać Ethana samego w Londynie. Nie miał dodatkowych oszczędności, które pozwoliłyby mu na spędzenie świąt w domu, a Sondrine wybierała się na tydzień do Paryża, więc chyba liczył na to, że dotrzymam mu towarzystwa. Jakaś część mnie cieszyła się na myśl o tym, że będziemy tylko we dwoje. Przeczuwałam, że będzie to nasz łabędzi śpiew - ostatnie przypadki spania w jednym łóżku - nim oddalą nas od siebie wydarzenia na miłosnych frontach. Chyba Ethan myślał podobnie, bo w wigilijny poranek poszedł pożegnać się z Sondrine i wrócił cały w skowronkach, proponując wspólny zakup choinki. - Lepiej późno niż wcale - przekonywał radośnie. Włożyliśmy zatem najcieplejsze ubrania i poszliśmy do szkółki drzewek, która mieściła się niedaleko domu. Najlepsze choinki zostały oczywiście dawno wykupione, więc musieliśmy się zadowolić małą jodełką z połamanymi, rzadkimi gałązkami. Kiedy wlekliśmy ją do domu, straciła kolejne igły. Jednak dzięki kolekcji ozdób Ethana i kilku parom moich najbardziej połyskliwych wiszących kolczyków małe drzewko

zaczęło wyglądać całkiem przyzwoicie. Ethan powiedział, że ta zmiana przywiodła mu na myśl Święta Bożego Narodzenia u Fistaszków. Przyznałam mu rację i oznajmiłam, że to najładniejsza choinka, jaką kiedykolwiek miałam, mimo że dawniej zawsze zmuszałam Deksa do dekorowania naszego nowojorskiego mieszkania dwumetrowymi olbrzymami. Zgasiliśmy światła w salonie i włączyliśmy białe lampki na choince. Przez większość czasu po prostu gapiliśmy się na drzewko, słuchaliśmy śpiewanych półgłosem kolęd Harry'ego Connicka Juniora i piliśmy gorący jabłecznik. Po długim przyjemnym milczeniu Ethan zapytał, czy wymyśliłam już jakieś imiona dla dzieci. Powiedziałam, że zrobiłam krótką listę, ale nie wpadłam na nic konkretnego. Wymieniłam kilka propozycji: - Trevor. Flynn. Jonas. Co ty na to? - Szczerze? Pokiwałam głową. - Hmm... Zastanówmy się... Kolesia o imieniu Trevor przyłapano w moim akademiku w Stanfordzie na kradzieży ubrań z suszarni. Flynn kojarzy mi się z flegmą, a Jonas z wielorybami... Roześmiałam się i stwierdziłam, że będę musiała zacząć wszystko od początku. - Nie zmieniaj zdania ze względu na mnie. Pokręciłam głową. - Nie. Chcę, żebyś uwielbiał te imiona. Uśmiechnął się i zaproponował, abyśmy obdarowali się prezentami. - Dobra - klasnęłam w dłonie. Wstał z kanapy, usiadł po turecku na dywanie obok choinki i wręczył mi wielkie pudło owinięte srebrnym papierem. - Ty pierwsza - powiedział. Usiadłam obok niego i ostrożnie zdjęłam papier, jakbym wzorem mojej babci zamierzała go wykorzystać w przyszłości. Następnie otworzyłam białe pudełko i rozchyliłam wyścielającą je turkusową bibułkę, docierając do pięknego szarego płaszcza z kaszmiru, zakupionego w sklepie o nazwie Brora, który wielokrotnie mijałam na King's Road. - Praktycznie rzecz biorąc, nie jest to płaszcz dla kobiety w ciąży, ale wydaje się dosyć obszerny i sprzedawczyni

powiedziała, że ciężarne kobiety często go kupują - wyjaśnił Ethan. Wstałam i włożyłam go na dres. Pasował idealnie i pozostawało jeszcze trochę miejsca, a kaszmir był naprawdę cudowny. - Ethan, jest wspaniały! - Widzisz? Ma pasek - dodał z powagą. - Kiedy zrobisz się trochę większa, będziesz mogła go po prostu poluzować... Pomyślałem, że włożysz go z okazji powrotu z chłopcami ze szpitala. Będzie bardzo ładnie wyglądał na zdjęciach. - Na pewno tak zrobię - powiedziałam, zachwycając się tym, że pomyślał nawet o zdjęciach. Był jednym z niewielu znanych mi facetów, którzy zadawali sobie trud umieszczania ich w albumach. Spojrzałam na niego i zapytałam, czy zechce pstryknąć te zdjęcia własnoręcznie. - Wolałbym nie wchodzić Geoffreyowi w paradę... Ale chciałbym przy tym być. Decyzja należy do ciebie. - Geoffrey rozumie naszą przyjaźń - zapewniłam. Nie byłam pewna, czy rzeczywiście tak jest, ale miałam nadzieję, że się nie mylę. W przeciwnym razie związek z Geoffreyem nie miałby szans. Ethan uśmiechnął się i powiedział: - Pod choinką jest jeszcze jeden prezent. Wskazał białą kopertę. Napisał na niej: „Dla Darcy, dziecka A i dziecka B”. W środku spoczywała mała niebieska karteczka. Przyjrzałam się jej ze zdziwieniem. - Co to takiego? - To wzornik koloru - wyjaśnił. - Chcę pomalować twój pokój taką farbą. Żeby przekształcić go w pokój dziecinny. Miałem zamiar zrobić ci niespodziankę, ale potem zacząłem się obawiać, że mogłabyś uznać niebieski za zbyt oczywisty. Może wolałabyś zrobić coś bardziej... nieoczekiwanego? - Uwielbiam ten odcień niebieskiego - poczułam ciepło w sercu i radość, że Ethan chce, abym została u niego nawet po narodzinach dzieci. Od tygodni próbowałam poruszyć ten temat, a teraz otrzymałam odpowiedź. Zarzuciłam mu ręce na szyję i pocałowałam go w policzek.

Potem Ethan dodał, że zmierzył dziecinne łóżeczko w Peter Jones i okazało się, że dwa zmieszczą się bez problemu pod dłuższą ścianą. Dodał, że moglibyśmy kupić matę na regał i używać go w charakterze stolika do przewijania. Szeroko się uśmiechnęłam i powiedziałam, że to doskonały pomysł. - A teraz otwórz swój prezent! - zachęciłam go, podając mu paczkę. Energicznie zabrał się do dzieła, zdarł ozdobny papier i odrzucił go na bok, po czym wyjął ze środka skórzaną torbę na ramię, którą kupiłam z myślą o zastąpieniu jego sfatygowanej torby z nylonu. Był to mój jedyny kosztowny zakup w ciągu ostatnich tygodni. Czułam, że bardzo mu się spodobała, bo od razu poszedł do pokoju, przyniósł starą torbę i wyrzucił z niej różne papiery i tekturowe teczki, które następnie wsadził do nowej. Założył ją na ramię, a potem odrobinę wyregulował długość paska. - Jest świetna - pochwalił. - Teraz wyglądam jak prawdziwy powieściopisarz. Ostatnio często rzucał podobne komentarze. Czułam, że niepokoją go postępy, a raczej ich brak, w pracy nad książką. - Nadal masz blokadę twórczą? - zapytałam ze współczuciem. - Tak. Czuję się jak Snoopy, który utknął na jednym zdaniu: „Noc była ciemna i deszczowa”. Roześmiałam się i zapewniłam go, że wszyscy wielcy autorzy z pewnością borykali się od czasu do czasu z taką blokadą i w nowym roku bez wątpienia zrobi duże postępy. - Dzięki, Darce. Doceniam to - powiedział szczerze. Potem zwinęliśmy się w kłębek na kanapie, przykryliśmy dużym kocem i oglądaliśmy na wideo To wspaniałe życie. W chwili kiedy wujek przypadkowo daje panu Potterowi kopertę z pieniędzmi, Ethan wcisnął pauzę i zapytał, czy może przewinąć do końca. - Nie cierpię tej części. Jest zbyt przygnębiająca. Zgodziłam się. Patrząc, jak ponure, rozmazane sceny mkną do przodu, mimowolnie pomyślałam o własnym życiu, zwłaszcza o kłótni z matką. Nie kontaktowała się ze mną od chwili, kiedy wysłałam

jej wiadomość z Londynu. Stanowczo uważałam, że to ona powinna wykonać kolejny ruch, ale nim film dobiegł końca, podczas radosnej rodzinnej sceny, w której najmłodsza córka George'a Baileya mówi: „Za każdym razem, gdy słychać bicie dzwonów, jakiś anioł dostaje skrzydła”, postanowiłam schować dumę do kieszeni i zadzwonić do domu. Ethan poparł ten pomysł, więc nerwowo wystukałam numer do domu w Indianie. Kiedy rozległ się sygnał, prawie odłożyłam słuchawkę, lecz ostatecznie zamiast tego chwyciłam Ethana za rękę. Po pięciu lub sześciu sygnałach odezwała się mama. - Cześć, mamo - zaczęłam, czując się jak wystraszona mała dziewczynka. Chłodno wymówiła moje imię, po czym w słuchawce zapadło milczenie. Mama umiała długo chować urazę. Pomyślałam o moim zachowaniu wobec Rachel, dochodząc do wniosku, że takie cechy po prostu się dziedziczy. - Przeszkodziłam w kolacji? - zapytałam. - Niezupełnie. Właśnie kończyliśmy. Są z nami Jeremy i Lauren. - Aha. Jak idą przygotowania do ślubu? - Bardzo dobrze. Czekałam na chwilę, w której zapyta, jak się czuję i czy nadal jestem w Londynie. Kiedy tego nie zrobiła, z zakłopotaniem wyjaśniłam: - Nadal jestem w Londynie... Dostałaś moją wiadomość, prawda? Odparła, że wiedziała o tym, zanim dotarł list, gdyż natknęła się na matkę Annalise w centrum handlowym. Dodała, że czuła się zakłopotana, słuchając wieści o moich losach od obcej osoby, co według mnie było zbędną uwagą zważywszy na to, że do niej napisałam, a teraz pierwsza wykonałam telefon. Nie powstrzymało mnie to jednak od powiedzenia jej, jak bardzo mi przykro, że ją zawiodłam. Przyznałam, że jej reakcja na tamte wiadomości była zupełnie zrozumiała. Że żadna matka nie chciałaby, aby jej córka zaszła w ciążę tuż po zerwaniu zaręczyn z innym mężczyzną. Dodałam również, że miała rację

co do Marcusa. - To był straszny palant, mamo. Już się z nim rozstałam. Teraz rozumiem, że po prostu chciałaś dla mnie jak najlepiej. Ethan ścisnął mi dłoń i pokiwał głową jakby chciał powiedzieć: „Mów dalej. Świetnie sobie radzisz”. Przełknęłam ślinę, wzięłam głęboki oddech i powiedziałam: W każdym razie niedawno byłam na badaniu USG... i wiem, czego mogę się spodziewać. - Urodzisz dziewczynkę? - Nie. To nie będzie dziewczynka. Z początku też tak myślałam. Ale to nie jest dziewczynka. - Chłopiec? To wspaniale - powiedziała bez emocji. - No cóż, tak. Ale... w sumie... będzie ich dwóch. Urodzę bliźnięta. Jednojajowe! Czy to nie najszaleńsza wiadomość na świecie? W wyobraźni słyszałam, jak Rachel poprawia mnie, oznajmiając, że nie mówi się „najszaleńsza”, lecz „najbardziej szalona”. Ta chwila wydawała się jednak odpowiednia na złamanie gramatycznej reguły. Moim zdaniem, urodzenie bliźniaczych chłopców było najszaleńsze. - Możesz w to uwierzyć, mamo? Przygotowałam się na najgorsze, co jednak wcale nie umniejszyło mojego bólu. Mama mi nie pogratulowała. Nie zapytała o imiona. Nie dopytywała, jak się czuję. Nie powiedziała, że się cieszy. Spytała tylko, jak, na miłość boską zamierzam sobie poradzić z bliźniętami. Czułam, jak łzy kłują mnie w oczy, kiedy zapewniałam ją ze spokojem, że zamierzam urządzić się w Londynie. Powiedziałam, że szukam pracy i jestem pewna, że coś znajdę. Przedstawiłam jej nasze plany urządzenia pokoju dziecinnego w mieszkaniu Ethana, posyłając mu uśmiech wdzięczności. Oznajmiłam, że bardzo lubię Londyn, nawet mimo deszczu i w ogóle. Potem życzyłam jej wesołych świąt i powiedziałam, że ją kocham. Dodałam, żeby przekazała to samo tacie, Jeremy'emu, a nawet Lauren. I że wkrótce znowu zadzwonię. Ona też zapewniła, że mnie kocha, ale zrobiła to pospiesznie i w jej głosie nie wyczułam ani odrobiny ciepła.

Kiedy odłożyłam słuchawkę, ukryłam twarz w dłoniach i zaczęłam płakać. Ethan pogładził mnie po głowie i powiedział miękko: - Dobrze się spisałaś, Darce. Dzwoniąc do nich, postąpiłaś właściwie. Jestem z ciebie dumny. - Niepotrzebnie tam dzwoniłam. Zachowała się okropnie! - Owszem, potrzebnie... Nie pozwól, żeby popsuła ci humor. Możesz kontrolować jedynie własne zachowanie. Ale nie reakcje innych ludzi. - Nic nie poradzę na to, że tak się czuję. To moja matka. Wydmuchałam nos. - Rodzice często sprawiają dzieciom zawód - stwierdził. - Po prostu będziesz musiała być lepsza dla swoich synów. Wiem, że ci się uda. - Skąd wiesz? - Bo ostatnio pokazałaś swoje prawdziwe oblicze, Darcy. Jeszcze raz wydmuchałam nos. - Co masz ma myśli, mówiąc „prawdziwe oblicze”? - Chciałem powiedzieć, że... jesteś dobrym człowiekiem. Ethan delikatnie dotknął mojego ramienia. - Jesteś silna. I będziesz cudowną matką. W ciągu wielu lat słyszałam z ust mężczyzn niezliczone komplementy i słowa łechczące ego. „Jesteś piękna”. „Jesteś seksowna”. „Jesteś niesamowita”. „Pragnę cię”. „Wyjdź za mnie”. Jednak wyznanie Ethana przebiło je wszystkie. Położyłam głowę na jego ramieniu i przytuliłam się. - Będę się starała, Ethan. Naprawdę będę się starała. Nazajutrz obudziliśmy się i zaspanymi głosami złożyliśmy sobie życzenia wesołych świąt. - Co będziemy dziś robić? - zapytałam go. - Będziemy pichcić - radośnie oznajmił Ethan. Dwa dni wcześniej byliśmy na zakupach i mała angielska lodówka Ethana została wypchana różnymi produktami. - I co jeszcze? - dopytywałam się. - Przyrządzenie świątecznej kolacji zajmie nam większość dnia - powiedział. Zapytałam, czy żałuje, że nie poczekaliśmy z otwarciem prezentów. Wiedziałam, że prezenty nie są

najważniejszą częścią Bożego Narodzenia, ale kiedy były już rozpakowane, zawsze czułam się trochę zawiedziona. Jednak tym razem, dla odmiany, dawanie sprawiło mi większą przyjemność niż dostawanie. Ethan powiedział, że woli otwierać prezenty w Wigilię, po czym dodał: - Ale mogę ci dać coś jeszcze... Spojrzałam na niego i chyba zrobiłam zaskoczoną minę. Czyżbym wyobrażała sobie ten sugestywny ton? Czy Ethan mnie podrywał? Zanim zdążyłam odpowiedzieć, zapytał: - Co powiesz na wiersz? - Aha. Jasne. Pewnie - poczułam ulgę, że powstrzymałam się od niewłaściwej odpowiedzi i nie narobiłam sobie wstydu. - Jak brzmi jego tytuł? Pomyślał przez chwilę i odpowiedział: - Sexy mama. Przypomniałam sobie jego zabawne improwizowane wierszyki z liceum, uśmiechnęłam się i powiedziałam, że może przystąpić do recytowania. Odchrząknął i zaczął rapować, dodając tu i ówdzie rytmiczne parsknięcia i ruchy głowy. Jesteś sexy mamą w seksownej koszuli, Najładniejszą babką w ciąży w promieniu setek ulic. Chciałaś sprawiać córce lalki i waciki, Lecz dwaj mali chłopcy popsuli ci szyki. Przyjęłaś to dzielnie, bez wielkiej rozpaczy, Rozumiesz, co tak naprawdę macierzyństwo znaczy. Będziesz super mamą dobrze o tym wiesz, Twój bobas ma szczęście i ten drugi też. Obydwoje parsknęliśmy śmiechem. Ethan wyciągnął rękę i przytulił mnie dokładnie w chwili, w której jedno z dzieci wymierzyło silnego kopniaka. Twarz Ethana rozpromieniła się. - Poczułeś to? - Wybuchnęłam śmiechem. - Tak. To było coś. - Spunktował cię. - Jeszcze jak - mruknął Ethan. Położył dłoń na moim brzuchu i delikatnie popchnął. Jedno z dzieci odpowiedziało mu imponującym ciosem. Ethan się roześmiał. - To niesamowite. Nadal nie mogę uwierzyć, że masz tam

dwójkę dzieci! - Ja tym bardziej - odpowiedziałam. - Mam wrażenie, że zaczyna mi brakować miejsca. Robi się naprawdę ciasno. - Boli? - Coś w tym rodzaju. Tam na dole czuję takie dziwne ciśnienie. I zaczynam miewać nieznośne bóle pleców. Ethan zapytał, czy mam ochotę na masaż. - Czy w masowaniu pleców jesteś równie dobry jak w masowaniu stóp? - Jeszcze lepszy - powiedział. - Do diabła, w takim razie bardzo chętnie - ułożyłam się na boku. Ethan zatarł dłonie. Następnie podwinął moją nocną koszulę, odsłaniając nagie plecy i zielone figi. Poczułam łomotanie serca, kiedy zdałam sobie sprawę, że po raz pierwszy widzi mnie prawie nago. Wstrzymałam oddech, kiedy ułożył ciepłe dłonie pośrodku moich pleców i wolno przesuwał je w górę między łopatkami. Potem energicznie wymasował mi ramiona. - Nie za mocno? - zapytał cicho. - Nie. Jest cudownie - westchnęłam, czując, jak całe napięcie ulatuje z mojego ciała. Kiedy mnie masował, nie mogłam przestać wyobrażać nas sobie w łóżku. Próbowałam opędzić się od tych myśli, przypominając sobie, że coś takiego zrujnowałoby naszą przyjaźń, nie mówiąc o początkujących związkach, które w sumie były całkiem udane. Bez względu na wszystko nie zamierzałam już więcej zdradzać. Zastanawiałam się, czy podobne myśli krążą po głowie Ethana, kiedy jego dłonie przesuwały się wzdłuż moich pleców, a po drodze kciuki uciskały napięte mięśnie. Sporo czasu poświęcił lędźwiom, a potem zszedł jeszcze niżej, ku krawędzi fig, i znalazł się tuż przy kości ogonowej. Jego dotyk stał się delikatniejszy, gdy dłonie przesunęły się na biodra. Zatrzymał się tam i zamarł w bezruchu, sygnalizując koniec masażu. - Proszę bardzo - powiedział, poklepując mnie po biodrze. Odwróciłam się, żeby spojrzeć mu w twarz, i poczułam, że dziwnie brakuje mi tchu. - Dzięki. To było cudowne.

Nie odpowiedział. Spojrzał tylko na mnie tymi swoimi jasnymi błękitnymi oczami. On też coś czuł. Byłam niemal pewna. Chyba nawet zauważyłam, że jego pierś unosi się i opada pod koszulką jakby jemu również brakowało tchu. Po długiej, dziwnej chwili kiedy już myślałam, że zaraz padną jakieś ważne słowa, a może nawet mnie pocałuje, Ethan wziął głęboki wdech, głośno wypuścił powietrze i zapytał: - Co powiesz na to, żebyśmy ruszyli do kuchni? Większość dnia spędziliśmy w piżamach, przygotowując świąteczną kolację. Odgrywałam rolę pomocnika szefa kuchni, skrupulatnie wykonując jego polecenia. Obierałam i siekałam warzywa, podczas gdy Ethan skupił się na indyku i bardziej efektownych bajerach. Nie licząc mojego palca oparzonego tłuszczem podczas wyjmowania z piekarnika gorących marchewek, wszystko szło wyjątkowo gładko. Ethan stwierdził nawet, że nadawalibyśmy się do telewizyjnego programu kulinarnego. Kiedy na zewnątrz zaczęło się ściemniać, wzięłam prysznic. Pod strumieniem gorącej wody pozwoliłam sobie na wspominanie porannego masażu, dziwiąc się, że Ethan potrafił wzbudzić we mnie takie uczucia. Zaczęłam snuć domysły na temat tego, co wtedy czuł. Kiedy wyszłam spod prysznica, wyciągnęłam szyję, żeby zerknąć na odbicie mojego tyłka w lustrze, i poczułam ulgę, widząc, że ta część ciała nadal jest mała oraz, odpukać, pozbawiona rozstępów i cellulitu. Ogarnęło mnie poczucie winy i zawstydzenie. Cieszyłam się z ładnej pupy z myślą o Geoffreyu, Ethanie czy o sobie samej? Wkładając czysty dres, pomyślałam, że zachowuję się jak wariatka, skoro w ogóle dopatruję się w tym wydarzeniu erotycznego podtekstu. Po powrocie do salonu odkryłam, że Ethan przysunął kuchenny stół do choinki, nakrył go adamaszkowym obrusem w kolorze kości słoniowej i wyciągnął najlepsze talerze. - Jak ładnie - powiedziałam i pocałowałam go w policzek, stwierdzając z ulgą, że czuję jedynie sympatię do dobrego przyjaciela. Uśmiechnął się, puścił głośniej muzykę klasyczną i odsunął

dla mnie krzesło. - Ucztujmy. I była to nie lada uczta. Z pewnością godna restauracji. Na przystawkę zjedliśmy sałatkę z wędzonego łososia z musztardą i koperkiem, następnie przyszła kolej na danie główne: pieczonego indyka przyprawionego ziarenkami pieprzu, szałwią i cytryną. Do tego mieliśmy pieczone ziemniaki, przysmażaną brukselkę z orzechami, marchewki w pomarańczowej glazurze, pikantną czerwoną kapustę z jabłkami i pasternak doprawiony solą morską. Na deser spałaszowaliśmy pyszny truskawkowy tort makaronowy zakupiony przez Ethana w Maison Blanc, piekarni mieszczącej się przy Kensington Church Street. Jedliśmy i jedliśmy, aż w końcu dosłownie nie mieliśmy sił na więcej. Co jakiś czas sami biliśmy sobie brawo. Po kolacji przetoczyliśmy się na kanapę i usadowiliśmy się pod kocem w naszej standardowej pozycji, a potem patrzyliśmy, jak dopalają się świeczki. Kiedy zaczęliśmy przysypiać, zadzwonił telefon, budząc nas swym dźwiękiem. W głębi duszy pragnęłam, aby to nie była Sondrine ani nawet Geoffrey. Obydwoje dzwonili już wcześniej i nie widziałam powodu, dla którego mielibyśmy znowu z nimi rozmawiać. - Chcesz odebrać? - zapytałam Ethana. - Niespecjalnie - wymamrotał, ale mimo to podniósł słuchawkę i powiedział: - Halo. Potem rzucił mi speszone spojrzenie i ze zbolałą miną przywitał się: - Cześć, Rachel. Siedziałam obok jak ogłuszona, słuchając, jak życzy jej wesołych świąt. Posłał mi kolejne zaniepokojone spojrzenie. Uśmiechnęłam się, chcąc pokazać, że wszystko jest w porządku. Następnie poszłam do jego sypialni i skuliłam się pod kołdrą. Próbowałam pozbyć się myśli o Rachel, lecz najwidoczniej było to niemożliwe. Zastanawiałam się, czy dzwoni z Indiany. Czy Dex pojechał z nią do jej rodziców. Kilka sekund później w drzwiach stanął Ethan. Miał ponurą minę. - To Rachel? - zapytałam. - Tak.

- Już skończyłeś? - Nie, jeszcze nie... Chciałem tylko sprawdzić, czy wszystko z tobą w porządku... - Nic mi nie jest - odpowiedziałam, ponownie chowając twarz pod kołdrą. - Dobra... Poza tym zastanawiałem się... czy mogę jej powiedzieć o bliźniętach. Pytała o ciebie... - To nie jej sprawa - warknęłam. - Nie chcę, żeby cokolwiek wiedziała o moim nowym życiu. - Szanuję to. Niczego jej nie powiem. - Ethan skinął głową. Pomyślałam przez chwilę i zerknęłam w jego stronę. - Och, dobra, powiedz jej. Dla mnie to i tak bez znaczenia. - Jesteś pewna? - Tak. Niech będzie. Ethan pokiwał głową zamknął drzwi i wrócił do salonu. Nagle ogarnął mnie smutek i musiałam powstrzymać łzy. Dlaczego tak bardzo mnie to przygnębiło? Przecież już dawno zapomniałam o zdradzie Rachel. Miałam nowego chłopaka, nowe przyjaciółki, nowego najlepszego przyjaciela w osobie Ethana i dwójkę dzieci w drodze. Poza tym byłam pewna, że w nowym roku znajdę pracę. Dobrze mi szło. Dlaczego w takim razie byłam smutna? Pomyślałam przez chwilę, zajrzałam głęboko w swoje serce i znalazłam odpowiedź, która wcale mi się nie spodobała. Nie chciałam tego przyznać, ale wiedziałam, że mój smutek ma coś wspólnego z tęsknotą za Rachel. Wbrew zdrowemu rozsądkowi wstałam z łóżka, otworzyłam drzwi i nastawiłam uszu, próbując podsłuchać rozmowę Ethana. Mówił cicho, ale zrozumiałam kilka urywków. „Bliźnięta... Chłopcy. Jednojajowe. Niesamowite... Wierz mi lub nie, ale to prawda... Po prostu wspaniale... Bardzo się zmieniła... Jest zupełnie inną osobą... Tak. Jej lekarz [śmiech]. Tak, oczywiście zmieniła lekarza... Uhmm, służy jej to, wiesz?... A co u ciebie i Deksa?... Jasne, że tak. Brzmi sensownie...” Potem zapadło długie milczenie. A na końcu usłyszałam słowo, które zmroziło mi krew w żyłach: „Gratulacje”. Byłam w stanie wymyślić tylko jeden powód, dla którego mógł jej gratulować.

Jasna cholera! Dex i Rachel się zaręczyli! Jak mogli to zrobić tak szybko? Chciałam usłyszeć coś więcej, ale zmusiłam się do zamknięcia drzwi i wpełzłam z powrotem pod kołdrę. Potem w kółko powtarzałam: - Nie obchodzą mnie Rachel i Dex. Mam nowe życie. Nim Ethan wrócił do sypialni, zdołałam niemal w to uwierzyć i, o dziwo, powstrzymałam się od zadawania pytań dotyczących jego rozmowy. Czułam, że jest pod wrażeniem mojej silnej woli. Nagrodził mnie całusem w czoło i czułym spojrzeniem. Potem powiedział, żebym została w łóżku. - Ja posprzątam. Poleż sobie i odpocznij. - Dzięki, Ethan. - Skinęłam głową czując wyczerpanie. - To ja ci dziękuję, Darcy. - Za co? - zapytałam. Pomyślał przez chwilę i odpowiedział: - Za święta, które zapadną mi głęboko w pamięć. Dzielnie się uśmiechnęłam i zaczekałam, aż wyjdzie, żeby w ciszy popłakać w poduszkę.

ROZDZIAŁ 27 Ethan, Sondrine, Geoffrey i ja po raz pierwszy umówiliśmy się na podwójną randkę dopiero w sylwestra. Geoffrey zrobił rezerwację w Gordon Ramsey, eleganckiej, polecanej w przewodnikach restauracji przy Sloane Square, która wydawała się idealnym miejscem na specjalne okazje. Podczas posiłku wszyscy wychwalaliśmy nową kuchnię francuską. Geoffrey nazwał ją „wysublimowaną”, a Sondrine określiła ją mianem „symfonii smaków”. Pomyślałam, że obydwoje wyrażają się trochę pretensjonalnie, chociaż te określenia dosyć dobrze pasowały do mojego kawałka pieczonej wieprzowiny z kawiorem z bakłażana oraz pieczonej szkockiej kuropatwy Ethana z duszoną czerwoną kapustą której spróbowałam co najmniej dwa razy. Niestety, atmosfera przy stole nie dorównywała jakości jedzenia. Moim zdaniem, miarą sukcesu podwójnej randki jest to, jak dobrze rozumieją się uczestniczące w niej kobiety, a ja i Sondrine nadawałyśmy po prostu na innych falach. Z pozoru wszystko wydawało się dosyć przyjemne. Sondrine była dla mnie bardzo miła i niezwykle łatwo mi się z nią rozmawiało, ale zachowywała się protekcjonalnie. Jakby myślała, że na każdym kroku trzeba mi dodawać otuchy. Chyba ze cztery razy powtórzyła, że „prawie nie widać, że jestem w ciąży”, co już dawno przestało być prawdą. W rzeczywistości wyglądałam na kobietę w zaawansowanej ciąży i w nowej skórze czułam się dobrze. A za każdym razem, kiedy poruszaliśmy temat jej pracy w charakterze kustosza, zwracała się w moją stronę i mówiła miękkim głosem: - Jestem pewna, że niebawem ty też coś dla siebie znajdziesz! Poza tym miałam silne wrażenie, że Ethan opowiedział jej o tym, jakim lekkoduchem byłam w przeszłości, bo nieustannie wypytywała o moje ulubione kluby, projektantów, wina i hotele. Oczywiście, nadal lubiłam rozmawiać na takie tematy, ale byłabym wdzięczna za przynajmniej zdawkowe napomknięcie o moich nienarodzonych synkach.

Wzajemne stosunki Ethana i Geoffreya pod powłoczką przyjacielskich kontaktów zdawały się skrywać jakieś napięcie. Mogłabym pójść o zakład, że Ethan uważał Geoffreya za człowieka zbyt powściągliwego i pozbawionego charakteru, a Geoffreya irytowały moje relacje z Ethanem, a zwłaszcza nasz niekonwencjonalny sypialniany układ. Wieczór wcześniej stał się on przyczyną naszej pierwszej kłótni. Przypadkiem wydało się, że podczas świąt spałam z Ethanem w jednym łóżku, a wtedy Geoffrey zamilkł i spochmurniał. Kiedy pociągnęłam go za język, wyznał, że jego zdaniem sypianie w jednym łóżku z przyjacielem płci męskiej jest „więcej niż dziwne”. Zapewniłam go, że z Ethanem łączy mnie czysto platoniczna więź, i poczułam ulgę na myśl o tym, że w tej sprawie nie muszę kłamać. Nadal jednak wiedziałam, że Geoffrey czuł się nieco zagrożony. Było to widoczne zwłaszcza podczas kolacji, kiedy częstowałam się jedzeniem Ethana. Gdy zrobiłam to po raz trzeci, Geoffrey agresywnie zaproponował, żebym spróbowała jego przystawki, a kiedy odmówiłam, sprawiał wrażenie odrobinę urażonego. Jakby to była moja wina, że nie lubię filetu z żabnicy zawiniętego w szynkę parmeńską. Wszyscy czworo przebrnęliśmy jednak przez kolację i poszliśmy do Annabel's, eleganckiego klubu przy Berkeley Square, gdzie dołączył do nas jakiś tuzin kolegów Geoffreya z wyższych sfer. Sondrine czuła się w tym wytwornym towarzystwie jak ryba w wodzie i z zaangażowaniem gawędziła z całym mnóstwem obcych osób, przeważnie płci męskiej. Wiedziałam, co robi, bo sama wielokrotnie stosowałam tę technikę. Pokazywała Ethanowi, że pożądają jej inni mężczyźni. W pewnej chwili, kiedy była pochłonięta rozmową z odzianym w smoking facetem, który wyglądał jak młody Frank Sinatra, zapytałam Ethana, czy to mu nie przeszkadza. Spojrzał na mnie zdumiony i zapytał: - Co takiego? To, że rozmawia z tamtym gościem? Pokiwałam głową. Zerknął na Sondrine z zupełnie obojętnym wyrazem twarzy. - Nie. Ani trochę - odpowiedział, wzruszając ramionami. Nie mogłam stłumić zadowolenia, jakie wzbudziła we mnie ta

odpowiedź. Chciałam, żeby był szczęśliwy, ale nie zakochany po uszy. Wyglądało na to, że jego uczucia do Sondrine rzeczywiście były umiarkowanie ciepłe. Za to Geoffrey wydawał się bardzo zakochany. Z dumą przedstawiał mnie wszystkim przyjaciołom. Nieustannie odciągał mnie na bok, żeby zapytać, jak się czuję i czy czegoś nie potrzebuję. A tuż przed północą kiedy tłum ludzi odliczał sekundy do nowego roku, namiętnie mnie pocałował, obrócił jak w tańcu i zawołał, przekrzykując wrzawę: - Szczęśliwego nowego roku, kochanie! - Szczęśliwego nowego roku, Geoffrey! - powiedziałam z wypiekami na twarzy, ciesząc się, że wkraczam w ten doniosły nowy rok u boku mojego szykownego angielskiego chłopaka. Z drugiej strony jednak, byłam rozkojarzona. Zastanawiałam się, co robią Ethan i Sondrine. Rozejrzałam się i dostrzegłam ich rozłożonych na kanapie. Trzymali się za ręce, a Ethan zamawiał u kelnera następne drinki. Patrząc na nich, nagle zapragnęłam, żeby spojrzał w moją stronę. Kiedy to zrobił, dyskretnie posłałam mu przyjacielskiego całusa. Szeroko się uśmiechnął i odwdzięczył tym samym. Nagle ogarnęła mnie dojmująca potrzeba znalezienia się blisko niego i zamienienia kilku pierwszych słów w nowym roku. Chciałam mu za wszystko podziękować. Za to, że okazał się takim dobrym przyjacielem, kiedy byłam w potrzebie. Dokładnie w tej sekundzie Geoffrey szepnął mi do ucha: - Zakochuję się w tobie, Darcy. Poczułam, że moje ręce pokrywają się gęsią skórką. Słowa Geoffreya były odpowiedzią na wszystkie moje pragnienia. Gdy jednak próbowałam mu powiedzieć to samo - że ja też się w nim zakochuję - ponownie zerknęłam na Ethana i nie potrafiłam tego z siebie wydusić. Nad ranem, po pożegnaniu się z Ethanem i Sondrine, leżałam w łóżku z Geoffreyem. Kochaliśmy się. Wyczułam, że myślami jest gdzieś daleko. - Obawiasz się o dzieci? - zapytałam w końcu. - Jesteś pewien, że to bezpieczne? - Tak. Absolutnie - westchnął. - Ale martwi mnie coś innego.

Na potwierdzenie swoich słów oznajmił, że wolałby po prostu się do mnie przytulić. - O ile ci to nie przeszkadza. Powiedziałam, że nie mam nic przeciwko, ale mnie również ogarnął pewien niepokój. Po długiej chwili milczenia powiedział po prostu: - Kocham cię, Darcy. Czułam na uchu jego ciepły oddech, a małe włoski na moim karku stanęły na baczność. Tym razem szepnęłam, że ja też go kocham. Potem w myślach wymieniłam wszystkie powody: kochałam go za jego czułość. Kochałam w nim to, że chociaż stanowił świetną partię, nadal miał w sobie wrażliwość, dzięki której czuł się niepewny. Ale przede wszystkim kochałam go za to, że on kochał mnie. Zimowe dni wolno mijały i im bardziej zbliżał się termin porodu, tym Geoffrey miał większego bzika na moim punkcie. Odnosiłam wrażenie, że przeczytał wszystkie artykuły, jakie kiedykolwiek napisano na temat opieki nad ciężarną kobietą. Zapraszał mnie do najbardziej fantastycznych restauracji: do Mirabelle, Assagi i Petrusa. Kupował mi drogie prezenty: olejki do kąpieli Jo Malone, kopertówkę od Valentino, bieliznę Agent Provocateur, które zostawiał na łóżku, a kiedy odkrywałam je po wyjściu z łazienki, udawał równie zaskoczonego jak ja. Zapewniał mnie, że z każdym mijającym dniem robię się coraz piękniejsza, utrzymując, że nie dostrzega pryszczy (czy też „wyprysków”, jak zwykł je nazywać), które pojawiały się na moim nosie i brodzie. Przez cały czas mówił o naszej wspólnej przyszłości. Obiecywał, że zabierze mnie w egzotyczne miejsca, które kiedyś odwiedził: do Botswany, Budapesztu, na BoraBora. Obiecywał mi cudowne życie i sprawiał, że czułam się jak szczęśliwa kobieta. Ocalona kobieta. A jednak leżąc przy nim w nocy, nie mogłam pozbyć się wrażenia, że coś jest nie tak. Że bez względu na to, jak doskonałe staje się moje życie, czegoś w nim brakuje. Podejrzewałam, że ma to jakiś związek z moją fatalną sytuacją finansową. Nigdy przedtem tak bardzo nie martwiłam się o pieniądze. Nawet w college'u i na początku pobytu w Nowym

Jorku, zanim znalazłam pracę w barze, wystarczył jeden telefon do ojca, który od razu mi pomagał, przysyłając kilkaset dolarów albo nową kartę kredytową. Rzecz jasna, w obecnych okolicznościach dzwonienie do ojca nie wchodziło w rachubę, więc w końcu schowałam dumę do kieszeni i wyznałam wszystko Geoffreyowi. Głos załamał mi się ze wstydu, kiedy oznajmiłam, że wszystkie oszczędności wydałam na nowe ciuchy. - Nie martw się o pieniądze, kochanie - powiedział. - Potrafię o ciebie zadbać. - Wolałabym cię do tego nie zmuszać. - Nie byłam w stanie spojrzeć mu w oczy. - Ale ja chcę. - To bardzo miłe. Dziękuję - czułam, że się rumienię. Wiedziałam, że muszę przyjąć jego pomoc, ale nie było to łatwe. Wyznałam mu, że tęsknię za pracą za poczuciem zupełnej niezależności. Zapewnił mnie, że po narodzinach dzieci zrobię cudowną karierę. - Jesteś bystra, utalentowana, piękna. Kiedy dzieci skończą pół roku, będziesz mogła znowu zacząć szukać pracy. Mogę cię zapoznać z wieloma osobami... A tymczasem będę przy tobie. Uśmiechnęłam się i jeszcze raz mu podziękowałam. Tłumaczyłam sobie, że wcale go nie wykorzystuję. Kochałam go, a nie można wykorzystywać kogoś, kogo się kocha. Raczej nie. Zresztą wiedziałam, że - kiedyś, jakoś - zwrócę mu te pieniądze. Tamtego wieczoru, idąc spać, czułam ogromną ulgę, że mam tę trudną rozmowę już za sobą i że kiedy wydam ostatniego funta, będę bezpieczna. Ten spokój umysłu okazał się jednak krótkotrwały i już kilka dni później znowu ogarnęły mnie obawy. Tym razem zwierzyłam się ze złych przeczuć Charlotte i Meg podczas herbatki w mieszkaniu Charlotte. Siedziałyśmy przy małym kuchennym stoliku, patrząc, jak Natalie ignoruje ogromną kolekcję zabawek i skupia się na garnkach i patelniach, które roznosi po całej kuchni. Nieustannie

wyobrażałam sobie chaos, jaki byłyby w stanie wywołać dwie Natalie. - Zupełnie nie wiem, co mi jest. Coś mnie po prostu dręczy. Charlotte pokiwała głową. - Czujesz ogólny lęk przed urodzeniem dzieci i macierzyństwem. Przed tą całą przerażającą przygodą która cię czeka. A oglądanie czegoś takiego z pewnością ci nie pomoże! Wskazała Natalie, przewróciła oczami i roześmiała się. - Jestem przekonana, że Charlotte ma rację - zgodziła się Meg. Niedawno oznajmiła nam cudowną nowinę, mówiąc, że ona również jest w ciąży. Dla niej był to jednak dopiero początek, któremu towarzyszyły obawy o poronienie. - Zawsze znajdzie się jakiś powód do zmartwień - powiedziała. - Hmm - przytaknęła Charlotte. - To normalne, że odpowiedzialność, którą już niedługo będziesz musiała na siebie wziąć, budzi pewien niepokój. - Chyba macie rację - przyznałam, opowiadając im o moich szalonych koszmarach, w których gubiłam dzieci albo zapominałam o jednym z nich, a czasem nawet o obydwojgu. Śniłam również o zespole nagłej śmierci niemowląt, porywaczach dzieci, Wyborze Zofii, śmiertelnych pożarach, rozszczepionych podniebieniach i brakujących kciukach, ale najczęstszy był motyw utraty dziecka. W jednym ze snów wzruszyłam nawet ramionami i powiedziałam Ethanowi: Co tam. Zostało jeszcze jedno. I tak wygląda identycznie jak tamto, które straciłam. - Takie sny są zupełnie normalne. Też je miałam. To minie... Po prostu rzuć się w wir przygotowań do macierzyństwa. Dzięki temu poczujesz się pewniej - pocieszała mnie Charlotte. Przez kilka kolejnych tygodni stosowałam się do tej rady i często wydzwaniałam do Charlotte i do Annalise z różnymi pytaniami. Poza tym czytałam artykuły i książki na temat wychowania dzieci, karmienia piersią i organizacji pracy w domu. W dodatku zapisałam się do szkoły rodzenia, gdzie nauczyłam się mnóstwa rzeczy, począwszy od tego, jak oddychać podczas porodu, a skończywszy na zasadach kąpania dzieci.

Jednak mimo wszelkich zapewnień i przygotowań do macierzyństwa nadal czułam niepokój. Nie miałam bladego pojęcia, skąd się to bierze, lecz moje myśli często uciekały w stronę Ethana. Już prawie go nie widywałam. Za każdym razem, kiedy szłam do jego domu po ubrania, był na mieście: pracował albo siedział u Sondrine. Co gorsza, kiedyś usłyszałam jej ochrypły śmiech wydobywający się z jego sypialni. Nie czułam zazdrości, bo byłam bardzo szczęśliwa we własnym związku. Raczej tęskniłam za dawnymi czasami. Chyba tak to już jest, kiedy bliski przyjaciel angażuje się w romantyczny związek, który zagraża waszej przyjaźni, a przynajmniej codziennym spotkaniom. Pamiętałam, że czułam coś podobnego, kiedy Rachel spędzała cały wolny czas ze swoim chłopakiem ze studiów Nate'em. Tłumaczyłam sobie, że chociaż w nadchodzącym roku wszystko się zmieni, Ethan i ja zawsze pozostaniemy sobie bliscy. O wiele bliżsi niż przed moim przyjazdem do Londynu. Musieliśmy po prostu wkładać więcej wysiłku w regularne spotkania. Zatem po tygodniowej rozłące zadzwoniłam do niego na komórkę i umówiłam się na kolację we dwoje. - Wydajesz się jakaś przygnębiona - zauważył Ethan, rozpakowując tajskie przysmaki, które zamówiliśmy do jego mieszkania. - Może trochę - zgodziłam się. - To chyba przez te wszystkie zmiany, które czają się na horyzoncie. Meg i Charlotte twierdzą że taki niepokój jest normalny. Pokiwał głową i przełożył naszą kolację ze styropianowych pojemników na talerze. - Tak. Czekają cię wielkie zmiany. - Zamyślił się na chwilę i powiedział: - Może chodzi również o konflikt z matką? - Nie - zaprzeczyłam, dmuchając na moje Pad Thai. - I nie sądzę, żeby to miało jakiś związek z Rachel, jeśli i taka myśl przyszła ci do głowy. - Czekałam, aż powie o niej coś więcej. Nadal mi nie wyjawił (a ja nie pytałam), o czym rozmawiali w święta. I było mi z tym całkiem dobrze. Nie chciałam, żeby potwierdzenie domysłów na temat jej zaręczyn zakłóciło delikatną równowagę w moim życiu. Spojrzałam na niego i

wyznałam: - Sama nie wiem. Nie potrafię określić, co dokładnie czuję. Po prostu coś jest nie tak. Zasugerował, że być może powinnam uwić sobie gniazdko. - Jesteś przygotowana mentalnie... Ale teraz musisz jeszcze przyszykować się od strony fizycznej. - Pociągnął łyk piwa. Myślę, że powinniśmy urządzić pokój dziecinny. W tym tygodniu zamierzam pomalować ściany. Uśmiechnęłam się, szczęśliwa, że nadal chce nas gościć, ale po chwili zawahałam się i zapytałam: - A co z Geoffreyem? - Jak to co? - No wiesz, może będzie chciał, żebym się do niego wprowadziła - powiedziałam. - Wspominał coś o szukaniu większego mieszkania - dodałam drżącym głosem, jakby wyprowadzka oznaczała zdradę Ethana. Przebyliśmy długą drogę od czasu moich gorączkowych telefonów z Nowego Jorku, kiedy to musiałam go prawie błagać o przyjęcie mnie na kilka tygodni. Ethan dźgnął pałeczką zieloną paprykę. - Tego właśnie chcesz? Mieszkać z Geoffreyem? - zapytał krytycznym tonem. - Dlaczego zadajesz to pytanie w taki sposób? - Nie jestem... To znaczy... Nie wiedziałem, że traktujecie to aż tak poważnie - odpowiedział Ethan. - Mam wrażenie, że wszystko dzieje się w naprawdę szybkim tempie. Poczułam się odrobinę urażona, kiedy mówiłam, że owszem, traktujemy to poważnie i Geoffrey uosabia wszystko, czego pragnę. - Skoro jesteś szczęśliwa - powiedział Ethan. - Niczego więcej dla ciebie nie pragnę. - Jestem szczęśliwa. Ethan zrobił zamyśloną minę i włożył do ust odrobinę brązowego ryżu. Pogryzł go, połknął, pociągnął łyk piwa, a potem dodał: - No cóż, nadal uważam, że powinniśmy pomalować twój pokój... Tak na wszelki wypadek. - Na wypadek gdybym rozstała się z Geoffreyem?

- Nie. Nie to miałem na myśli... Chciałem powiedzieć, że... na wypadek gdybyś nie była tak od razu gotowa do zamieszkania z nim. W każdym razie chcę, aby chłopcy mieli swój pokój również tutaj. - Ethan, to takie słodkie. Jesteś bardzo dobrym przyjacielem. Zatem w weekend, kiedy Geoffrey miał dyżur telefoniczny, Ethan pomalował ściany pokoju dziecinnego na niebiesko, odświeżył regał warstwą bieli i złożył łóżeczka, które kupiłam kilka tygodni wcześniej. W tym czasie Meg i Charlotte zabrały mnie na zakupy z myślą o nabyciu innych potrzebnych rzeczy. Skupiłam się na podstawowych artykułach: pieluszkach, chusteczkach, butelkach, śliniaczkach, śpioszkach, macie do przewijania i podwójnej spacerówce. Za wszystko płaciłam ostatnią aktywną kartą kredytową. Kiedy stałam przy kasie, Meg i Charlotte wymknęły się i zaskoczyły mnie zakupem ślicznej i o wiele za drogiej błękitnej pościeli w komplecie z zasłonką do małego okienka w pokoju dziecinnym. - Widziałyśmy, że ci się spodobały - powiedziała Meg. - Dziewczyny, bardzo wam dziękuję - odpowiedziałam, przyjmując prezent. Dawniej coś takiego robiła dla mnie Rachel. W mojej egoistycznej przeszłości traktowałam taką hojność jako coś oczywistego. - Cała przyjemność po naszej stronie - na ich twarzach odmalowała się radość podobna do tej, którą czułam w sercu. Wyznałam im, że jestem wielką szczęściarą, mając w Londynie tak wspaniałe przyjaciółki. Wieczorem, kiedy kończyliśmy z Ethanem urządzanie pokoju dziecinnego, podziękowałam mu jeszcze raz. Uśmiechnął się i zapytał: - Czujesz się już lepiej? - Tak - odpowiedziałam. Oparł się o łóżeczko dla dziecka A. - Widzisz? Wystarczył jeden mały szal zakupów, żeby poprawić ci humor. Roześmiałam się i przyznałam mu rację. - Tak. Jedna błękitna kołderka załatwiła sprawę. Kiedy jednak pakowałam walizkę przed wyjściem do Geoffreya, wyraźnie czułam, że to wszystko wcale nie jest takie proste.

ROZDZIAŁ 28 Objawienie przeżyłam w walentynki. To ja wpadłam na pomysł, żeby wybrać się na następną podwójną randkę z Ethanem i Sondrine. Chociaż poprzednie wysiłki nie zakończyły się pełnym sukcesem, chciałam spróbować jeszcze raz. Geoffrey trochę protestował, mówiąc, że wolałby być ze mną sam na sam. Powiadomiłam go, że tam, skąd pochodzę, walentynki są tandetnym, kiczowatym i nijakim wydarzeniem, w związku z czym mamy dwie możliwości: zupełnie je zignorować i zamówić pizzę albo spędzić ten wieczór z przyjaciółmi. Powiedziałam, że nie zamierzam się ośmieszać i upodabniać do par, które wystrojone siedzą samotnie przy stoliku i zamawiają zestawy dań o wygórowanych cenach, i że wyjście na kolację z innymi ludźmi zmniejszy tę całą tandetność. Niechętnie uznał mój punkt widzenia i zarezerwował stolik dla czworga w Daphne's, włoskiej restauracji w South Kensington. Wieczorem czternastego lutego pojechałam z Geoffreyem do restauracji i dotarliśmy na miejsce dokładnie na czas. Sondrine i Ethan zjawili się z blisko półgodzinnym opóźnieniem i wyglądali, jakby przed chwilą uprawiali seks: potargane włosy, zarumienione policzki, speszone miny i tak dalej. Oczywiście, nie mogłam się powstrzymać i dogryzłam zawsze punktualnemu Ethanowi, pytając: - Co takiego robiliście, że nie mogliście zjawić się na czas? Sondrine uśmiechnęła się znacząco. Wyglądała na niezmiernie zadowoloną z siebie. Ethan mruknął przepraszającym tonem: - Korki. Naprawdę mi przykro. Uniosłam brwi i powiedziałam: - Uhmm. Korki. Jasne. Tymczasem Geoffrey przywołał kelnera i oznajmił mu, że nasi znajomi „wreszcie się zjawili”. W drodze do stolika zamieniliśmy kilka słów, co w obecności dwóch kobiet zawsze wymaga paru komplementów. Pochwaliłam baletki Sondrine

od Chanel, a ona po raz stutysięczny powiedziała, że cudownie wyglądam. Potem dotknęła mojego brzucha bez uprzedniego zapytania (pozwalałam na to wyłącznie Ethanowi i Geoffreyowi) i powiedziała przesadnie zaaferowanym tonem: - To takie ekscytujące! - Jej słowa nie brzmiały szczerze. Być może dlatego że pamiętałam, jak mówiłam to samo ciężarnej Annalise, myśląc sobie: Dobrze, że padło na ciebie, a nie na mnie, siostro. - Ile czasu zostało do porodu? - zapytała Sondrine. - Geoffrey mówi, że bliźnięta rodzą się w trzydziestym szóstym albo trzydziestym siódmym tygodniu, więc urodzę za jakieś sześć tygodni. Geoffrey podniósł wzrok znad karty win i spojrzał na mnie z uwielbieniem. Odszukał pod stołem moją dłoń i splótł swoje palce z moimi. - Z trudem wytrzymujemy to oczekiwanie - powiedział. Zauważyłam, że twarz Ethana się napina. Kiedy coś go martwiło, jego usta lekko drżały. Zastanawiałam się, o czym teraz myśli. Na wypadek gdyby poczuł się wykluczony takim ujęciem sprawy przez Geoffreya, powiedziałam do Sondrine: - Tak. Teraz naprawdę to wszystko zaczyna do mnie docierać. Zwłaszcza po tym jak w ubiegłym tygodniu urządziliśmy z Ethanem pokój dziecinny. Jest uroczy. Widziałaś go? - Nie - powiedziała sztywno, zerkając na Ethana. Teraz ona miała prawo do okazania irytacji. Chyba byłam w stanie ją zrozumieć. Nie chciałabym, żeby mój facet mieszkał wraz z przyjaciółką i jej bliźniętami. W odpowiedzi Sondrine zastosowała chwyt, który sama wybrałabym w takiej sytuacji: wzbudziła niezadowolenie Geoffreya, jej jedynego sojusznika. - A ty widziałeś już ten pokój? - zapytała. Taktyka podziałała, bo usta Geoffreya zacisnęły się, tworząc wąską linię. Po chwili odpowiedział: - Nie. Jeszcze go nie widziałem... Byłem bardzo zajęty pracą... I oglądaniem mieszkań. Próbuję znaleźć dla nas trochę bardziej przestronne lokum. - Zamierzacie razem zamieszkać? - Sondrine się rozchmurzyła.

Geoffrey przeniósł nasze splecione dłonie na stół i posłał mi speszone spojrzenie, więc powiedziałam: - Tak. Myślimy o tym, żeby razem zamieszkać. - To coś więcej niż tylko myślenie, kochanie... Aktywnie do tego dążymy, prawda? - Właśnie - potwierdziłam. - Taki jest plan. Przy stoliku zapadło niezręczne milczenie, podczas którego tylko się do siebie uśmiechaliśmy i w pozornym skupieniu studiowaliśmy menu. Po chwili zjawił się kelner, żeby przyjąć zamówienia. Okazało się, że wszyscy czworo mamy ochotę na średnio wysmażoną polędwicę. Sondrine i Geoffrey najwyraźniej uznali, że zamówienie czterech identycznych steków stanowi jakąś formę naruszenia etykiety, więc w ostatniej chwili zmienili zdanie: Sondrine zdecydowała się na okonia morskiego, a Geoffrey na łopatkę cielęcą. Podczas kolacji podejmowaliśmy rozpaczliwe wysiłki, aby podtrzymać rozmowę, ale podobnie jak w sylwestra, przy stole panowało niedwuznaczne napięcie i posyłaliśmy sobie mnóstwo sztucznych uśmiechów. Ostatecznie nikt nie bawił się zbyt dobrze i miałam wrażenie, że to nasza ostatnia podwójna randka. Tuż przed podaniem deseru przeprosiłam wszystkich, oznajmiając, że od dwóch tygodni nie wytrzymałam aż tyle czasu bez robienia siusiu. Ku mojemu przerażeniu Sondrine powiedziała, że ona również musi iść do toalety. Przedarłyśmy się przez tłum wystrojonych par i dotarłyśmy do łazienki, gdzie Sondrine próbowała zagaić rozmowę, mówiąc coś o tym, jaką uroczą parę tworzymy z Geoffreyem. Nie mogłam się zmusić do odwzajemnienia komplementu, więc tylko podziękowałam. Właśnie wtedy odwróciłam się, żeby spuścić wodę, i ujrzałam w muszli jaskrawoczerwoną smużkę krwi. Przez krótką chwilę nie wiedziałam, co się dzieje. Po chwili zrozumiałam. Krwawiłam. Wpadłam w panikę i ponownie użyłam papieru. Na białym skrawku ukazała się kolejna czerwona smuga. Następne chwile pamiętam dosyć mgliście, ale wiem, że wydałam z siebie stłumiony okrzyk, że Sondrine zapytała, czy wszystko w porządku. Powiedziałam, że nie. Nie było w

porządku. Pamiętam, że łomotanie serca rozsadzało mi uszy i osunęłam się na zimną emaliowaną muszlę. - Co się dzieje, Darcy? - zapytała Sondrine, przekrzykując dźwięk spuszczanej wody, suszarki do rąk i radosne kobiece głosy. Jakoś zdołałam z siebie wydusić: - Krwawię. Potem siedziałam tylko w kabinie z majtkami spuszczonymi do kostek i zaciskałam nogi, jakbym chciała uratować dzieci przed wypadnięciem na zewnątrz. Przez cały czas wyobrażałam sobie problemy, o których czytałam w książkach dla przyszłych matek. Widziałam słowa wypisane na kolejnych stronach: takie wyrażenia jak „przodujące łożysko” i „przedwczesne pęknięcie błon płodowych”, a nawet przerażający skrót OPCM oznaczający Ośrodek Poronień Ciąż Mnogich. Nie mogłam złapać tchu, nie wspominając o wstaniu i wyjściu z łazienki. Kilka minut później w łazience nastąpiło wyraźne poruszenie, gdyż Sondrine oznajmiła, że do toalety wchodzi mężczyzna. Potem po drugiej stronie drzwi usłyszałam głos Geoffreya i dźwięk wydawany przez jego knykcie, którymi stukał w metalowe drzwi. Jakimś cudem udało mi się wstać, podciągnąć majtki i otworzyć drzwi. U boku Geoffreya ujrzałam Sondrine, a obok umywalek kilka innych kobiet z rozdziawionymi ustami. - Co się dzieje, skarbie? - zapytał Geoffrey. - Tam była krew - powiedziałam i już na sam dźwięk tego słowa zrobiło mi się słabo. - Jak dużo? - zapytał, marszcząc brwi. Odwróciłam się i wskazałam muszlę. Smużki czerwieni rozpływały się w wodzie, nadając jej przerażający różowy odcień. Geoffrey zerknął w dół i zaczął mówić z wystudiowanym spokojem. Powiedział, że krwawienia w trzecim trymestrze, zwłaszcza w przypadku mnogich ciąż, nie należą do rzadkości. Dodał, że wszystko będzie dobrze, ale muszę pojechać do szpitala. - Teraz? - zapytałam. - Tak. Ethan poszedł po mój samochód.

- Czyli jest naprawdę źle, prawda? - dopytywałam się. Wystraszyłeś się? - Nie, nie wystraszyłem się, skarbie - odpowiedział. - Czy mogę stracić dzieci? - Nie. - Jesteś pewien? Domyślałam się, że nie można być pewnym czegoś takiego, ale poczułam wdzięczność, kiedy mimo to powiedział „tak”. - Przeżyłyby, gdybym teraz urodziła? Zapewnił, że nie dojdzie do przedwczesnego porodu, ale gdyby tak się stało, ciąża jest na tyle zaawansowana, że dzieci zdołałyby przeżyć. - Wszystko będzie dobrze - powtarzał. Otoczył mnie ramieniem i podtrzymując za łokieć, wyprowadził z łazienki. Po drodze minęliśmy nasz stolik i cztery talerze ze wspaniałymi deserami. Przy drzwiach Geoffrey podał kelnerowi kartę kredytową i powiedział: - Mamy tu mały stan wyjątkowy. Bardzo mi przykro. Później przyślę kogoś po odbiór karty. Podróż do szpitala pamiętam jak przez mgłę, lecz nie zapomniałam bladej zatroskanej twarzy Ethana widocznej we wstecznym lusterku. Pamiętam też, że Geoffrey nieustannie powtarzał, że wszystko będzie dobrze. A najbardziej zapadła mi w pamięć myśl, że jeśli Geoffrey się myli i jeśli ostatecznie wcale nie jest dobrze, nie będę w stanie otrząsnąć się z rozpaczy. Po przyjeździe do szpitala Geoffrey natychmiast zaprowadził mnie do małej sali w skrzydle mieszczącym oddział położniczy, gdzie jakaś pielęgniarka dała mi szpitalną koszulę, po czym poleciła przebrać się w nią i czekać na przyjazd mojego lekarza. Kilka minut później zjawił się pan Smith i przed przystąpieniem do badania szybko skonsultował się z Geoffreyem. Badał mnie z wyrazem intensywnego skupienia na twarzy. Geoffrey stał u mojego boku. - O co chodzi? - zapytałam. - Co się dzieje? Pan Smith wyjaśnił, że choć szyjka macicy jest odrobinę skrócona jak przy porodzie, to jednak nadal jest zamknięta.

Geoffrey najwidoczniej doznał wielkiej ulgi, lecz ja i tak zadałam to pytanie: - Czy to oznacza, że dzieciom nic nie jest? - Tak. Ale dla uzyskania absolutnej pewności podłączymy panią do monitora - odparł i skinął na pielęgniarkę. Zadrżałam, kiedy podwinęła mi koszulę i umieściła na brzuchu trzy czujniki. Powiedziała, że jeden z nich będzie monitorował skurcze, a dwa pozostałe będą śledziły bicie dziecięcych serduszek. Ścisnęłam zimną poręcz łóżka i nieustannie pytałam, czy je słyszy. Geoffrey prosił, żebym była cierpliwa, bo dzieci nadal są małe i czasami potrzeba trochę czasu, żeby je zlokalizować. Czekałam i ciągle wyobrażałam sobie najgorsze scenariusze. W końcu sala wypełniła się odgłosami radosnego galopu. A potem drugiego. Dwa bijące serca. Dwa oddzielne rytmy. - Nadal żyją? - zapytałam drżącym głosem. - Tak, kochanie. - Na twarzy Geoffreya pojawił się uśmiech. Nic im nie jest. W chwili największej ulgi w moim umyśle wreszcie coś zaskoczyło i zrozumiałam, co mnie tak martwiło w ciągu ostatnich dni. Nagle wszystko stało się zupełnie jasne. Być może właśnie tak działa kryzys: otwiera ci oczy na to, co cały czas było tuż obok. A może sprawiła to więź, która zrodziła się między mną a moimi synami, kiedy usłyszałam świszczący odgłos ich ruchów i bicie małych serduszek. Albo poczucie niesamowitej wdzięczności za cud nie tylko jednego, lecz dwojga żyć tętniących w moim łonie. Cokolwiek to było, w tamtej chwili, leżąc w szpitalnej sali, doznałam olśnienia. Na wszelki wypadek zapytałam Geoffreya, czy nie miałby nic przeciwko temu, aby przyszedł do mnie Ethan. - Oczywiście że nie - powiedział. - Zawołam go, a sam porozmawiam z panem Smithem. - Pochylił się i pocałował mnie w czoło, po czym wyszedł z sali z kolegą po fachu. Po chwili wciąż jeszcze blady Ethan otworzył drzwi i nieśmiało podszedł do łóżka. Miał szkliste oczy, jakby płakał albo bardzo starał się od tego powstrzymać. - Geoffrey nic ci nie powiedział? Wszystko jest w porządku.

- Tak. Wiem. - Ethan z wahaniem usiadł na końcu łóżka i ścisnął moją stopę spoczywającą pod kołdrą. - W takim razie dlaczego jesteś taki smutny? - Nie mam pojęcia... Okropnie mnie wystraszyłaś... - Zamilkł. Uniosłam nieco tę część szpitalnego łóżka, na której leżały poduszki, i wyciągnęłam ręce na znak, że potrzebuję przytulenia. Ethan spełnił tę prośbę i kiedy mnie objął, dotknęliśmy się policzkami. W tym zwyczajnym, lecz pełnym uczucia uścisku zrozumiałam pewną prostą prawdę: zakochałam się w Ethanie.

ROZDZIAŁ 29 Geoffrey wparował do pokoju w samym środku mojego przełomowego uścisku z Ethanem. A przynajmniej wydało mi się, że do niego wparował, chociaż prawdopodobnie jak zwykle wszedł na salę dostojnym krokiem. W każdym razie poczułam się speszona i winna. Tłumaczyłam sobie, że przecież nikogo nie zdradzam. Nie potrafiłam kontrolować uczuć, a Geoffrey nie umiał czytać w moich myślach. Zresztą podobnie jak Ethan. Z zewnątrz wyglądało to na zwyczajny, przyjacielski uścisk. Jednak w moim sercu panował totalny chaos. Patrzyłam, jak Ethan wstaje i podchodzi do okna, jakby chciał zostawić mnie i Geoffreya na osobności. Miałam ochotę zawołać: Nie. Zostań tu. To twoje miejsce jest przy mnie. Jednak zamiast tego spojrzałam na Geoffreya, który stał wyprostowany obok szpitalnego łóżka, ubrany w śnieżnobiałą koszulę, doskonały garnitur i krawat. Pomimo całego dramatyzmu sytuacji pozostał opanowany, niewzruszony i oddany. Zrozumiałam, dlaczego nasz związek budził we mnie takie mieszane uczucia, dlaczego tak bardzo chciałam go pokochać. Teoretycznie był ideałem: przystojny lekarz, oddany kochanek, doskonały materiał na wybawcę. - Co teraz będzie? - zapytałam Geoffreya, nerwowo skubiąc nadpruty rąbek szpitalnej koszuli. Oczywiście miałam na myśli to, co się stanie w ciągu najbliższych minut i godzin, lecz w głębi duszy rozważałam również długoterminową perspektywę. Już raz się pogubiłam, zakochując się w czyimś wizerunku. Dex zdobywał wszystkie możliwe punkty, był uosobieniem doskonałego narzeczonego: sympatyczny facet, wyraźne kości policzkowe, staranny ubiór i okrągła sumka na bankowym koncie. Jednak tylko spójrzcie, jak zakończył się nasz związek. Przysięgłam sobie, że nie popełnię kolejnej siedmioletniej pomyłki. Ani nawet siedmiodniowej. Musiałam zerwać z Geoffreyem w ciągu tygodnia. Mój przyszły były chłopak poinformował mnie radosnym, profesjonalnym tonem, że pan Smith postanowił (a on się z

nim zgodził), że na wszelki wypadek pozostanę w łóżku aż do narodzin dzieci. Powiedział, że nie chcą, aby moja szyjka macicy znosiła niepotrzebne obciążenie. Czytałam, że w przypadku mnogich ciąż często zaleca się leżenie w łóżku, lecz ta wiadomość i tak mną wstrząsnęła. - Będę musiała leżeć w łóżku przez cały dzień? - zapytałam. Geoffrey powiedział, że tak, nie licząc wyjść do toalety i pod prysznic. Dodał, że muszę unikać stresu, ponieważ może to wywołać skurcze. - Czy mogę wstawać, żeby przygotowywać posiłki? zapytałam. - Nie, kochanie. Zatrudnię kogoś, kto będzie przychodził, żeby ci gotować i pomagać, kiedy ja będę w pracy. - Zastanowił się i dodał: - Znam cudowną Portugalkę, która wspierała nas po narodzinach Maksa. Spodoba ci się. Ethan odwrócił się z błyskiem w oku. - To nie będzie potrzebne, Geoffrey. - Mówił pełnym empatii, zdecydowanym tonem. Wydał mi się nawet seksowny. Ciągnął dalej: - Zacznę pisać w domu i zaopiekuję się Darcy. Uśmiechnęłam się. Byłam wzruszona i czułam ogromną ulgę. Nie chciałam mieszkać u Geoffreya. Chciałam być w domu z Ethanem. Chciałam z nim być już na zawsze. Zdumiewało mnie to, że tak przełomowa myśl może zaświtać mi w ciągu sekundy i zmienić każdy najmniejszy szczegół mojego życia. Kochałam Ethana. To było istne szaleństwo, ale tak wyglądała prawda. Nawet jeśli on nigdy by mnie nie pokochał, to uczucie przekreślało wszelkie szanse na wspólną przyszłość z Geoffreyem. Nigdy nie rozumiałam ludzi, którzy mówili, że wolą być sami, niż tkwić w niewłaściwym związku. Teraz to pojęłam. Chciałam być z Ethanem i z nikim innym. - Czy pisanie w domu nie będzie ci przeszkadzać? - zapytałam nieśmiało. - Ani trochę. - Kiedyś mówiłeś, że w domu nie potrafisz myśleć powiedziałam. - Nie chcę ci utrudniać pracy. Geoffrey, który najwidoczniej widział, co się święci, uchwycił się tej szansy i wtrącił:

- Tak. Wolelibyśmy nie robić ci kłopotu. Wstrzymałam oddech i poczułam, jak napinają mi się mięśnie, kiedy Ethan podszedł do łóżka i ścisnął moje ramię. - Darcy i jej dzieci nie są dla mnie żadnym kłopotem. - Darcy? - Geoffrey zwrócił się do mnie płaczliwym tonem, składając dłonie na piersi. - Czy takie rozwiązanie ci odpowiada? - Tak - przyznałam ze skruchą. - W takim razie wszystko ustalone - podsumował Ethan. Jedziemy do domu. Było już po północy, kiedy razem z Ethanem i Sondrine wyszliśmy powoli na ciemną wąską uliczkę przed szpitalem i czekaliśmy, aż Geoffrey przyprowadzi z parkingu swojego jaguara. Gdy wysiadł z samochodu, pospiesznie go okrążył i pomógł mi usadowić się na siedzeniu obok kierowcy. Ethan i Sondrine usiedli z tyłu. W drodze do mieszkania Ethana Sondrine trajkotała o tym, że będzie mnie odwiedzać i przygotowywać posiłki, a Geoffrey chyba z sześć razy podziękował Ethanowi za jego „hojny gest” i „chęć udzielenia drobnej pomocy”. Ja w milczeniu patrzyłam przez okno, próbując dokładnie określić swoje uczucia. Miałam wyrzuty sumienia z powodu nieuchronnego rozstania z Geoffreyem. Czułam ulgę, że dzieci są całe i zdrowe. Martwiłam się tym, że nadal mam przed sobą długą drogę. A przede wszystkim czułam miłość do Ethana, która sięgała w głąb mojego serca i sprawiała, że kręciło mi się w głowie i jednocześnie ogromnie się cieszyłam. Kiedy dotarliśmy do domu, Ethan z zakłopotaniem zaprosił Geoffreya i Sondrine do środka. Oczywiście nie mieli innego wyjścia, jak tylko odmówić. Bo co byśmy tam razem robili? Wpakowalibyśmy się do łóżka Ethana na nocną przekąskę z biszkoptów i herbaty? Usłyszałam, jak Ethan szeptem przeprasza Sondrine. Mruknęła coś w odpowiedzi, ale nie zrozumiałam co - chyba wspomniała, że będzie za nim tęsknić. Potem rozległ się odgłos pospiesznego pocałunku. Geoffrey poszedł za ich przykładem, musnął mnie ustami i obiecał, że zadzwoni rano. Potem powiedział:

- Pij jak najwięcej wody, bo odwodnienie może wywołać skurcze. I nie wstawaj z łóżka. - Wyraz jego twarzy jasno dawał do zrozumienia, że wcale nie zapomniał, że w mieszkaniu Ethana jest tylko jedno łóżko. Ethan i ja wysiedliśmy z samochodu i stojąc na chodniku, patrzyliśmy, jak Sondrine zajmuje moje miejsce na przednim siedzeniu. Przez uchylone okienko Geoffrey zapewnił Ethana, że dopilnuje, aby bezpiecznie dotarła do domu. Sondrine pomachała nam i zatrzasnęła drzwiczki. Kilka sekund później niezadowolony duet zniknął nam z oczu. Spojrzałam na Ethana i poczułam się dziwnie onieśmielona, stojąc naprzeciwko chłopaka, którego znałam od czwartej klasy podstawówki. Odczekałam chwilę i powiedziałam: - Czyżby wydawali się trochę... urażeni? - Odrobinę. Tak... - Kąciki ust Ethana zadrgały w uśmiechu. Na widok jego miny parsknęłam nerwowym śmiechem. - Byli totalnie wkurzeni - powiedziałam. - Bez wątpienia - odparł, posyłając mi szeroki uśmiech. Kiedy pomagał mi wejść po frontowych schodach, obydwoje przekonywaliśmy się nawzajem, że w smutku Geoffreya i Sondrine nie ma nic zabawnego. Aby to podkreślić, przeprosiłam Ethana za popsute walentynki. Powiedział, żebym nie była niemądra, że niczego nie popsułam. - Sondrine może mieć inne zdanie na ten temat. Wzruszył ramionami i otworzył drzwi. - Jakoś sobie z tym poradzi... Obydwoje sobie z tym poradzą. Zauważyłam, że nagle Sondrine i Geoffrey stali się nimi, a ja i Ethan mieliśmy zostać nami, choć pewnie tylko na okres dzielący mnie od porodu. Kiedy Ethan prowadził mnie korytarzem w stronę swojego pokoju, doszłam do wniosku, że podoba mi się to bycie nami. Gdy zapalił światło, ujrzałam niezasłane łóżko i foliowe opakowanie po prezerwatywie leżące na nocnym stoliku. Moje podejrzenie o igraszkach przed kolacją okazało się trafne. Ethan wydał się zakłopotany i zapytał, czy mogłabym posiedzieć na kanapie i poczekać, aż zmieni pościel. Jakiś cień smutku na jego twarzy sprawił, że zapragnęłam zarzucić mu ręce na szyję, pocałować go i

powiedzieć, jak bardzo go kocham. Zamiast tego usiadłam na kanapie. Na myśl o spaniu obok Ethana czułam się roztrzęsiona i podekscytowana. Mój puls nie chciał zwolnić nawet wtedy, gdy przypomniałam sobie, że ten rodzaj niepokoju również jest stresem, a Geoffrey powiedział, że stres powoduje skurcze. Kilka minut później zobaczyłam Ethana ubranego w podkoszulek i bokserki. Nie mogłam się powstrzymać i zerknęłam na jego nogi. Były takie same jak zawsze: chude łydki pokryte delikatnymi jasnymi wioskami, lecz teraz miały w sobie coś niesamowicie pociągającego. - Wszystko gotowe - oznajmił. - Chcesz się przebrać w jakąś piżamę? Poinformowałam go, że nie mieszczę się już w żadną z moich piżam. Przez kilka ostatnich tygodni sypiałam z Geoffreyem nago, lecz nie zaproponowałam tego rozwiązania Ethanowi. - Chcesz pożyczyć którąś z moich? - zapytał. Odpowiedziałam, że tak, chociaż obawiałam się, że jego ubrania również będą za małe. Nawet zanim zaszłam w ciążę, Ethan był tylko odrobinę grubszy niż ja. Przyniósł flanelową piżamę w szkocką kratę i powiedział: - Proszę, przymierz tę. Wzięłam ją i oznajmiłam, że przebiorę się w łazience. - Dobra. Ale pospiesz się. Powinnaś leżeć w łóżku. Pokiwałam głową i zapewniłam go, że wrócę w mgnieniu oka. Poszłam do łazienki, zdjęłam ubrania i stanęłam bokiem do lustra. Mój brzuch był ogromny. Tak duży, że aby zobaczyć własne stopy, musiałam się pochylić. Modliłam się, żebym w ciągu kolejnych tygodni rozrosła się jeszcze bardziej. Im bardziej, tym lepiej. Zrobiłam siusiu, wstrzymałam oddech i spojrzałam w muszlę. Ku mojej uldze nie było śladów krwi. Szybko umyłam zęby i chlusnęłam w twarz zimną wodą po czym włożyłam miękką schodzoną piżamę Ethana, zsuwając gumkę spodni pod brzuch. Ledwo, ledwo, ale pasowała. Powąchałam rękaw z nadzieją że poczuję zapach wody kolońskiej Ethana, ale wyczułam jedynie woń płynu do płukania tkanin. Kiedy wróciłam do pokoju, Ethan zaścielał łóżko w

hotelowym stylu. - Wdrapuj się - zaproponował, uderzając pięścią w moją poduszkę. Wślizgnęłam się pod kołdrę i zapytałam, kiedy przyjdzie spać. Odpowiedział, że za chwilę, gdy tylko umyje zęby i załatwi kilka innych spraw. Zastanawiałam się, czy jedną z tych spraw jest telefon do Sondrine. Jeśli do niej zadzwonił, rozmowa nie trwała długo, bo kilka minut później wrócił do pokoju, zgasił nocną lampkę i położył się obok mnie. Chciałam go dotknąć i zastanawiałam się, czy powinnam odszukać jego dłoń pod kołdrą. Kiedy postanowiłam, że lepiej tego nie robić, Ethan odwrócił się i szybko pocałował mnie w lewy policzek. Jego oddech pachniał płynem do zębów, a usta pozostawiły na mojej skórze mokry ślad. Dotknęłam tego miejsca, a Ethan powiedział: - Tak bardzo się cieszę, że twoim dzieciom nic nie jest, Darce. I cieszę się, że tu jesteś. - Ja też, Ethan. Dziękuję. W mroku spowijającym jego sypialnię zamknęłam mocno oczy i wszystko stało się zupełnie czarne. Udawałam, że naprawdę jesteśmy razem, już na zawsze pozostaniemy nami i niebawem stworzymy rodzinę. Nazajutrz obudził mnie sygnał telefonu. Pierwszą myślą, jaka przyszła mi do głowy, było: Mam nadzieję, że to nie Geoffrey. Potem pomyślałam: Nadal kocham Ethana. Zatem moje uczucia nie były jedynie iluzją która zrodziła się w obliczu możliwej tragedii. Materac lekko podskoczył, kiedy Ethan wyciągnął rękę, żeby podnieść słuchawkę. Usłyszałam pobrzmiewający na drugim końcu linii francuski akcent Sondrine. Chyba zapytała, gdzie śpię, bo Ethan odpowiedział: - Obok mnie. Ten kontrolny przejaw zazdrości o świcie był manewrem, który sama chętnie zastosowałabym w poprzednim życiu, i po cichu przysięgłam sobie, że bez względu na okoliczności nigdy więcej tego nie zrobię. Było to samolubne i nieatrakcyjne. Ethan zareagował dokładnie tak, jak się spodziewałam - z powstrzymywaną irytacją. Udawałam, że śpię, podczas gdy on wstał z łóżka i z wściekłością szeptał jej na korytarzu, że

zachowuje się niedorzecznie. - Nie widziałaś, co się działo ubiegłego wieczoru? - zapytał. Co ci przyszło do głowy? Że coś między nami jest?... Nie. Nie! To moja przyjaciółka, Sondrine... Ona nie chce tam mieszkać... Nie wiem. Może sama ją o to zapytasz? Przez jakiś czas rozmawiali w ten sposób, aż w końcu Ethan oznajmił, że musi już kończyć. Kiedy się rozłączył, otworzyłam jedno oko i zobaczyłam go w drzwiach, z potarganymi włosami, które sterczały na wszystkie strony jak indiański pióropusz. Zapytałam, czy wszystko w porządku. - Tak - odpowiedział Ethan, ale wyglądał na poruszonego, kiedy podchodził do szafy, żeby wyciągnąć dżinsy i granatowy golf. - Sondrine wścieka się, że tu jestem? - zapytałam. - Nie. Nie ma nic przeciwko temu - skłamał. - Jak się czujesz? - Dobrze, ale muszę zrobić siusiu. Ethan pokiwał głową. Wyglądał na zdenerwowanego. Obydwoje wiedzieliśmy, co tak naprawdę muszę zrobić: sprawdzić, czy w moczu nie ma krwi. Ethan usiadł na skraju łóżka i czekał na mnie. Po chwili wróciłam i przekazałam mu dobre wieści. - Wszystko pod kontrolą - pokazałam mu skierowane w górę kciuki. Uśmiechnął się i kazał mi wracać do łóżka. Wróciłam. - A teraz - zapytał Ethan - co byś zjadła na śniadanie? Nie chciałam mu sprawiać jeszcze większych problemów niż te, które i tak ze mną miał, więc powiedziałam, że z przyjemnością zjem błyskawiczną owsiankę, chociaż w rzeczywistości miałam ogromną ochotę na jajka. - Dobra - odpowiedział. - Zaraz wrócę. Kiedy wyszedł, zajrzałam do swojej książki zatytułowanej Co robić, kiedy spodziewasz się bliźniąt?, którą kilka tygodni wcześniej zostawiłam obok jego łóżka, żeby mieć ją pod ręką. Przyjrzałam się rysunkowi przedstawiającemu zmiany w obwodzie główki dziecka, które zachodzą podczas ciąży, i doszłam do wniosku, że główki moich dzieci mają obecnie wielkość cytryny. Jeśli dotrwam do trzydziestego szóstego tygodnia, urosną do rozmiarów grejpfruta. Doszłam do wniosku, że dam radę.

Jakiś czas później Ethan wrócił, niosąc drewnianą tacę. Na tacy leżał talerz z jajecznicą, plasterkami pomidora i pszenną grzanką, a wszystko było ozdobione gałązką pietruszki. - Odrzuciłem twoje zamówienie na owsiankę. Potrzebujesz białka. Usiadłam na łóżku i wyprostowałam nogi, a Ethan postawił tacę tak blisko, jak pozwalały rozmiary mojego brzucha, czyli tak naprawdę dosyć daleko, i przysiadł się obok mnie. - Dziękuję - powiedziałam. - A gdzie twoje śniadanie? - Nie jestem głodny - oznajmił. - Ale dotrzymam ci towarzystwa. Uśmiechnęłam się i spróbowałam jajecznicy. - Za mało soli albo pieprzu? - zapytał. - Nie. Jest idealnie - pochwaliłam. - Dziękuję. Kiedy przeżuwałam pierwszy kęs, poczułam jednoczesne ruchy obydwu dzieci. Dziecko A dało mi mocnego kuksańca w żebra, a dziecko B spokojnie przepłynęło pod braciszkiem, jak zawsze wywołując uczucie falowania. Oczywiście mogło to być tylko jedno z dzieci, które machnęło rączką i jednocześnie wymierzyło kopniaka. Ale nie. Miałam wrażenie, że działają w duecie. Zaczynałam wierzyć, że naprawdę potrafię rozróżniać ich ruchy i na tej podstawie mogę określić ich osobowość. Dziecko A wydawało się bardziej asertywne. Idealnie pasowało do osobowości typu A. Będzie moim sportowcem, moim zdobywcą. Dziecko B sprawiało wrażenie łagodnego i spokojnego. Wrażliwy artysta. Wyobraziłam sobie, jak razem wyskakują ze szkolnego autobusu. Z daleka widać identyczne sylwetki. Jedno kozłuje piłkę do koszykówki, a drugie kołysze pokrowcem na trąbkę. Nieważne, czym będą się interesować; żywiłam jedynie nadzieję, że moi synowie wyrosną na dobrych, szczęśliwych chłopców, którzy zawsze będą mieli mądrość i odwagę, aby podążać za głosem serca. Resztę dnia, nie licząc pięciominutowego prysznicu, podczas którego przeszkadzał mi Ethan, ciągle pukając w drzwi łazienki i krzycząc, żebym się pospieszyła, spędziłam w pozycji horyzontalnej. Drzemałam, czytałam książkę o bliźniętach i przeglądałam zgromadzone numery magazynu „Hello”. Jednak

przez większość czasu rozmyślałam o Ethanie, wyobrażając sobie długi, namiętny pocałunek. Wspólny seks. Albo chwilę, w której zacznie mnie przedstawiać jako swoją dziewczynę, a potem narzeczoną. Przez moment zastanawiałam się, czy nie traktuję tego jak wyzwania, czy nie chodzi tu przypadkiem o potrzebę zdobywania miłości każdego mężczyzny, jakiego znam. W głębi serca wiedziałam jednak, że to coś zupełnie innego. Po raz pierwszy w życiu byłam naprawdę zakochana. Nie zastanawiałam się nad tym, co może mi zaoferować Ethan ani jak będziemy razem wyglądać. Myślałam wyłącznie o nim. O dobrym, uroczym, namiętnym, bystrym i dowcipnym Ethanie. Szalałam za nim i byłam tak pochłonięta tymi emocjami, że z trudem powstrzymywałam się od ciągłego wzywania go do sypialni, chociaż zapewnił, że mogę to robić w każdej chwili. Zamiast tego cierpliwie czekałam na moment, kiedy zrobi sobie przerwę w pisaniu i wsadzi swoją jasnowłosą głowę do pokoju, żeby sprawdzić, jak się czuję. Czasami mówił tylko „cześć” albo przynosił mi trochę wody. Innym razem serwował pożywne przekąski: krakersy z serem, plasterki gruszki, oliwki, własnoręcznie zrobioną sałatkę z makaronu i kwadratowe kanapki z masłem orzechowym. Kiedy jadłam, zawsze mi o czymś odpowiadał. A pewnego razu, późnym popołudniem, gdy na dworze padał ulewny deszcz, wszedł pod kołdrę i ucięliśmy sobie wspólną drzemkę. Zasnął pierwszy, więc miałam okazję przyjrzeć się jego twarzy. Uwielbiałam każdy jej szczegół. Jego zmysłowe, pełne usta, długie jasne i proste rzęsy, doskonały nos. Kiedy podziwiałam jego rysy, usta Ethana drgnęły i na jednym z policzków ukazał się samotny dołeczek. W tamtej chwili zrozumiałam, czego tak naprawdę pragnę dla moich dzieci. Chciałam, żeby ich ojcem był Ethan.

ROZDZIAŁ 30 Przez następny tydzień delektowałam się błogim życiem u boku Ethana i tolerowałam Geoffreya, który nieustannie zakłócał sielankę. Dzwonił co kilka godzin i codziennie odwiedzał mnie w drodze z pracy do domu. Czasami przynosił kolację i byłam zmuszona spędzić wieczór z nim zamiast z Ethanem (który wtedy natychmiast wynosił się do Sondrine). Kiedy indziej udawałam, że śpię, więc zostawiał mi tylko liścik napisany na osobistej papeterii, którą, nawiasem mówiąc, zdobił jego rodzinny herb. Takie zachowanie idealnie pasowało do moich oczekiwań z czasów fantazjowania o Alistairze. Teraz jednak wolałam praktyczne żółte notesy w linie, których używał Ethan. Teraz wolałam wszystko, co miało jakiś związek z Ethanem. Pewnego popołudnia w trzydziestym pierwszym tygodniu ciąży Geoffrey złożył mi niespodziewaną wizytę podczas przerwy na lancz. Zasnęłam, czytając „Us Weekly” przesłane przez życzliwą Annalise wraz z jej słynnymi owsianymi ciasteczkami z rodzynkami i buteleczką oliwki do ciała zapobiegającej rozstępom. Kiedy się obudziłam, ujrzałam Geoffreya, który w dziwacznej pozycji siedział na krześle przysuniętym do łóżka. Widząc jego minę, domyśliłam się, że czuje dokładnie to co ja, gdy patrzę na śpiącego Ethana. Wiedziałam, że trzeba to zakończyć. - Witaj, kochanie - powiedział, kiedy przeciągnęłam się i usiadłam. Mówił ściszonym i czułym głosem. - Jak się czujesz? - W porządku. Jestem tylko zmęczona i ogólnie trochę mi niewygodnie - odpowiedziałam. - Czy pan Smith zajrzał do ciebie po południu? - Tak - uśmiechnęłam się. - Bardzo mi się podobają domowe wizyty lekarskie praktykowane w tym kraju. - I co? - zapytał Geoffrey. - Co powiedział? - Powiedział, że wszystko nadal wygląda dobrze. Pokiwał głową. - Cieszę się. Czy od tamtego czasu miałaś jakieś skurcze albo plamienia? Zaprzeczyłam.

- Dobra dziewczynka. - Wyciągnął rękę i odgarnął mi włosy z czoła. Potem tajemniczo się uśmiechnął i dodał: - Mam coś dla ciebie. - Podał mi trzy oferty z agencji nieruchomości, przedstawiające cudowne, przestronne mieszkania w eleganckich dzielnicach. Przyjeżdżając do Londynu, marzyłam o czymś takim. Mój wzrok zatrzymał się na opisach: pięć sypialni, taras, widok na park, sprawny kominek. Zmusiłam się do tego, żeby mu je oddać. Nie mogłam dłużej zwlekać, nie mogłam ryzykować tego, że broszury wskrzeszą dawną Darcy. - Nie jesteś w nastroju, żeby je teraz przeglądać? - zapytał Geoffrey. - To chyba nie jest dobry pomysł - powiedziałam. - Czy coś się stało? Wiedział, że tak. Ludzie zawsze to wiedzą. Szukałam właściwych słów, słów pełnych współczucia. Trudno jednak osłodzić komuś rozstanie, kiedy leży się w łóżku innego faceta i ma na sobie jego kraciastą piżamę. Zatem powiedziałam mu o tym prosto z mostu, stosując werbalny odpowiednik odrywania bandaża od świeżej rany: - Geoffrey, bardzo mi przykro, ale myślę, że powinniśmy się rozstać. Złożył broszury i zerknął na tę, która znalazła się na wierzchu. Przedstawiała mieszkanie w Belgravii, które wyglądało dokładnie tak samo jak apartamentowiec Gwyneth Paltrow i Chrisa Martina. Z żalem pomyślałam, że gdybym nadal była z Geoffreyem, mogłabym zostać jedną z kumpelek Gwyneth. Wyobrażałam sobie, jak pożycza mi ubrania i trzymając mnie za ręce, mówi: „Co moje, to i twoje”. W magazynie „Hello” ukazywałyby się nasze wspólne zdjęcia. Ethan, wielki fan Coldplay, również by na tym skorzystał. Ujrzałam moich chłopców bawiących się z małą Apple, jej córeczką. Może jeden z nich kiedyś by się z nią ożenił? Zorganizowałabym przedślubną kolację, a Gwynnie zajęłaby się weselem. Codziennie dzwoniłybyśmy do siebie, ustalając, jakie wybrać kwiaty, tort i wino. Wróciłam do rzeczywistości. Nawet pokusa w postaci przyjaźni z Gwyneth nie była w stanie zmienić mojej

decyzji o rozstaniu z Geoffreyem. W końcu zapytał: - Chodzi o Ethana? Dźwięk tego imienia zbił mnie z tropu i zaczęłam się denerwować. Nie byłam pewna, co odpowiedzieć, lecz ostatecznie wyjaśniłam: - Po prostu nie czuję do ciebie tego, co powinnam. Myślałam, że tak jest, ale... nie kocham cię. Przykro mi. Te proste i szczere słowa brzmiały znajomo i zrozumiałam, że bardzo przypominają to, co powiedział Dexter, kiedy ze mną zrywał. Nagle do mnie dotarło, że bez względu na to, kiedy rozpoczął się jego romans z Rachel, to nie ona była przyczyną naszego rozstania. Rozstaliśmy się dlatego, że nie byliśmy dla siebie stworzeni i dzięki temu mógł się w niej zakochać. Gdybyśmy stali na pewnym gruncie, Dex nigdy by mnie nie zdradził. Dostrzeżenie tej prawdy podziałało na mnie oczyszczająco i umożliwiło wyzbycie się kolejnej porcji żalu, jaki do nich żywiłam. Postanowiłam, że przemyślę to później, i skupiłam się na Geoffreyu, czekając na jego reakcję. - Nie szkodzi - powiedział w końcu, wykonując elegancki ruch dłonią. Musiałam wyglądać na zaskoczoną taką beztroską bo dodał: - Jesteś teraz w bardzo trudnej sytuacji. To ciągle leżenie w łóżku wprawia cię w zakłopotanie. Rozwiążemy ten problem później, po narodzinach dzieci. A tymczasem naprawdę chciałbym się tobą opiekować. Pozwól mi na to, kochanie. W ustach innego mężczyzny takie słowa zabrzmiałyby protekcjonalnie albo żałośnie: ostatnia rozpaczliwa próba podtrzymania rozpadającego się związku. Jednak w przypadku Geoffreya ta deklaracja wydała się jedynie szarmancka, pragmatyczna i szczera. Na chwilę wkupił się w moje łaski. W końcu był moją przepustką do dłuższego pobytu w Londynie. Jeszcze ważniejsze wydawało się to, że Geoffrey był dla mnie czymś w rodzaju przytulanki. Nie sposób zignorować charakterystycznej słabości, która pojawia się wraz z ciążą, zwłaszcza w tak trudnej sytuacji jak moja, a dzięki Geoffreyowi wyzbyłam się większości obaw. Był dobrym człowiekiem, który

wspaniale się o mnie troszczył, a każdy jego dotyk skrywał obietnicę, że tak będzie już zawsze. Ale go nie kochałam. To proste. Pomysł bycia z mężczyzną wyłącznie z miłości wydawał mi się kiedyś naiwny i górnolotny. Nabijałam się z Rachel, kiedy o czymś takim wspominała, lecz teraz przyznałam jej rację. Zatem zebrałam się w sobie i postanowiłam dokończyć tę rozmowę. - To naprawdę urocze z twojej strony - wyciągnęłam rękę w kierunku jego dłoni. - I nie jestem w stanie wyrazić, jak bardzo doceniam twoje poświęcenie oraz wszystko, co dla mnie zrobiłeś. Mimo to musimy się rozstać. Po prostu nie powinniśmy być razem, skoro nic do ciebie nie czuję... Następnie, aby podkreślić moją decyzję, zapewniłam go, że będę za nim tęsknić, chociaż wiedziałam, że tak naprawdę nie będzie mi brakowało jego, lecz dodatkowych korzyści, które płynęłyby z naszego związku. Wypuściłam jego dłoń z uścisku. - Geoffrey spojrzał na mnie spod przymrużonych powiek. Jego oczy były smutne, ale nie dostrzegłam łez. Bez śladu goryczy wyznał, że bardzo mu przykro, że mnie traci, ale rozumie moją decyzję. Położył teczkę na kolanach, otworzył ją i wrzucił do środka lśniące broszury. Potem wstał i skierował się w stronę drzwi. - Czy nadal możemy być przyjaciółmi? - zawołałam za nim, lekko oszołomiona tym łatwym poddaniem się. Zastanawiałam się, czy to pytanie nie wyszło przypadkiem z ust dawnej Darcy, która pragnęła być uwielbiana za wszelką cenę. Może po prostu chciałam utrzymać kontrolę nad Geoffreyem? Kiedy jednak zerknął przez ramię i powiedział, że bardzo by tego pragnął, poczułam, że miałam dobre intencje. Pragnęłam nadal przyjaźnić się z Geoffreyem, bo lubiłam go jako człowieka. Nie dlatego że czegoś od niego chciałam. Wieczorem, kiedy Ethan leżał obok mnie i czytał w „National Geographic” artykuł o efekcie cieplarnianym, poinformowałam go, że po południu rozstałam się z Geoffreyem. Zdałam mu dokładną relację, pomijając jedynie fakt, że podczas rozmowy padło jego imię. Ethan słuchał z uniesionymi brwiami.

- Jeju. Nawet nie wiedziałem, że macie jakieś problemy powiedział, ale zdradził go ton głosu. Podobnie jak Geoffrey, wcale nie był zaskoczony. - Tak. Po prostu tego nie czułam. - Pokiwałam głową. - Dobrze to przyjął? - Chyba tak - odpowiedziałam. - A ty? Jak się czujesz? - zapytał. Wzruszyłam ramionami. - Nie wiem. Po tym, co dla mnie zrobił, mam poczucie winy. I chyba trochę mi smutno... Ale przede wszystkim myślę, że postąpiłam słusznie, nawet jeśli miałoby to przyspieszyć mój powrót do Nowego Jorku. - Co takiego? - Ethan zamrugał. - Powiedziałam, że mam poczucie winy... - Nie. Chodziło mi o tę cześć na temat powrotu. - Nie mam pracy, Ethan. Po narodzinach dzieci będę musiała wrócić do dawnej firmy. Po prostu nie stać mnie na to, żeby tu zostać. - Możesz u mnie mieszkać, jak długo zechcesz - zapewnił Ethan. - Nie mogę tego zrobić. I tak jestem dla ciebie ciężarem... Poza tym nie śpisz na forsie. - Uśmiechnęłam się. - Uwielbiam, kiedy tu jesteś, Darcy. Nie mogę się doczekać chwili, w której zamieszkają tu dzieci. Jestem niesamowicie podekscytowany. Nie pozwól, żeby ograniczenia finansowe kierowały twoim losem. Jakoś sobie poradzimy. Mam trochę oszczędności. Spojrzałam na jego szczerą twarz i musiałam zdusić chęć odsłonięcia swoich uczuć. Nie dlatego że bałam się odrzucenia. Po raz pierwszy w życiu nie stawiałam siebie na pierwszym miejscu i uznałam, że obarczenie tym wszystkim Ethana byłoby po prostu nie w porządku. On miał już dziewczynę. Nie potrzebował zamartwiać się tym, że stworzy zagrożenie dla ciąży, raniąc moje uczucia. Zatem tylko się uśmiechnęłam i powiedziałam: - Dziękuję, Ethan. Zobaczymy, jak to będzie. Jednak w głębi serca wiedziałam, że moje dni w Londynie i u boku Ethana są już policzone.

ROZDZIAŁ 31 Następnego dnia wkroczyłam w trzydziesty drugi tydzień ciąży, co według mojej książki o bliźniętach było doniosłym wydarzeniem, ponieważ po przekroczeniu tej granicy „istnieje niewielkie ryzyko, że przedwczesny poród będzie oznaczał poważne konsekwencje dla zdrowia dzieci”. Miałam wrażenie, że pokonałam ogromną przeszkodę, co zakrawało na ironię, biorąc pod uwagę to, że osiągnęłam ten cel, nie robiąc nic poza leżeniem w łóżku, czytaniem czasopism i opychaniem się przekąskami. Aby uczcić ten przełomowy moment, Ethan zrobił mi niespodziankę i upiekł tort czekoladowy, który przyniósł do sypialni na drewnianej tacy. Tort zdobiły trzydzieści dwie niebieskie świeczki symbolizujące kolejne tygodnie mojej ciąży. Zapalił je, fałszując; - Sto lat, sto lat, niech żyją żyją nam... dziecko A i B! Parsknęłam śmiechem, pomyślałam życzenie i zgasiłam świeczki dwoma dmuchnięciami (co zdaniem Ethana i tak się liczyło, bo miałam dwoje dzieci). Potem pokroił tort i nałożył nam po dużym kawałku. Wzięłam dokładkę, a następnie drugą chwaląc jego cukiernicze umiejętności, zwłaszcza lukier. Kiedy skończyliśmy jeść, Ethan wyniósł talerze i tacę, po czym wrócił z dużym pudłem owiniętym papierem w zielone i białe kropeczki. - Nie trzeba było - powiedziałam z nadzieją że nie wydał zbyt dużo pieniędzy na ten prezent dla dzieci. Uroczystym gestem położył mi pudełko na kolanach. - To nie ja... To prezent od Rachel. Wpatrywałam się w paczkę. Rzeczywiście, opakowanie niewątpliwie było jej dziełem: doskonałe i ładne, lecz wystarczająco stonowane, aby nie wyglądało jak zapakowane na stoisku z prezentami. Przyglądałam się starannie wygładzonym krawędziom, krótkim kawałkom taśmy przyklejonym w równych odstępach i okazałej symetrycznej kokardzie. Nie wiedzieć czemu paczka przywołała wszystkie

dobre wspomnienia i chwile, które przeżyłam wraz z Rachel w ciągu tak wielu lat. Ethan rzucił mi ukradkowe spojrzenie. - Jesteś smutna? Nie powinienem ci tego dawać? Zastanawiałem się nad tym przez jakiś czas... - Nie. Wszystko w porządku - musnęłam dłonią ozdobny papier. Pomyślałam, że Rachel też dotykała tego pudełka, i ogarnęło mnie absurdalne uczucie: jakbym kontaktowała się ze zmarłą. - Zamierzasz je otworzyć? - zapytał. Pokiwałam głową. - Przysłała to kilka tygodni temu, ale chciała, żebym poczekał, aż trochę bardziej zbliżysz się do daty porodu. Pomyślałem, że dzisiejszy dzień będzie odpowiedni... Bo już się nie martwię. Twoje dzieci będą całe i zdrowe. Łomotało mi serce, kiedy ostrożnie rozwiązałam białą kokardę, zdjęłam ozdobny papier i otworzyłam pudełko, w którym znalazłam dwa białe kocyki dla noworodków, obszyte delikatnym błękitnym jedwabiem. Były to najbardziej mięciutkie i wspaniałe rzeczy, jakich kiedykolwiek dotykałam. Przypomniałam sobie, że Rachel podarowała podobny kocyk Annalise podczas przyjęcia z okazji zbliżających się narodzin dziecka, ale moje były jeszcze ładniejsze. Po dłuższej chwili wyjęłam kartkę z koperty. Była ozdobiona wizerunkiem dwóch dziecięcych wózeczków. Powoli ją otworzyłam i ujrzałam znajome staranne pismo Rachel. Czytając w milczeniu, prawie słyszałam jej głos: Droga Darcy, po pierwsze, chcę Ci powiedzieć, jak bardzo mi przykro z powodu tego, co między nami zaszło. Brakuje mi naszej przyjaźni i żałuję, że nie mogę Ci towarzyszyć w tym wyjątkowym okresie Twojego życia. Jednak pomimo dzielącej nas odległości chcę, abyś wiedziała, że często o Tobie myślę. Wiele razy dziennie. Bardzo się ucieszyłam, dowiedziawszy się od Ethana, że jesteś szczęśliwa i dobrze się czujesz. Bliźnięta! Jak zawsze przemieniasz cudowne wydarzenie w coś podwójnie ekscytującego! Na końcu pragnę Ci szczerze pogratulować tego wkroczenia w świat

macierzyństwa. Mam nadzieję, że pewnego dnia poznam Twoich synów. Wiem, że będą pięknymi i cudownymi chłopcami, tak jak ich Mama. Wszystkiego najlepszego i wyrazy wiecznej miłości Rachel Ściskając kartkę w dłoni, oparłam się plecami o poduszkę. Od wielu miesięcy czekałam na jakieś wiadomości od Rachel, ale dopóki nie przeczytałam tej kartki, nie miałam pojęcia, jak bardzo mi jej brakuje. Spojrzałam na Ethana. Patrzył na mnie spokojnie, cierpliwie. - Jeju. Coś takiego - powiedziałam, przerywając milczenie. - Co napisała? - zapytał Ethan. Przewróciłam oczami, nie chcąc okazać prawdziwych emocji. Potem związałam włosy w koczek, ściągnęłam je gumką i oznajmiłam obojętnym tonem: - Ujmijmy to tak: próbuje zawrzeć pokój. - Moje słowa brzmiały beztrosko, ale zdradziło mnie drżenie głosu. I pomimo energicznych wysiłków poczułam, że się rozklejam. Próbowałam zamaskować prawdziwe uczucia, odbijając piłeczkę w stronę Ethana: - Masz. Sam sobie przeczytaj - podałam mu list. Czytając go, bezgłośnie poruszał ustami. Kiedy dotarł do końca, spojrzał na mnie i powiedział: - To naprawdę miłe. - Tak. Kocyki też są całkiem ładne - przyznałam, gładząc jedwabny rąbek kciukiem. - Chyba już nie chcę posłać jej do piekła. - Roześmiałam się. - Raczej do jakiegoś drugorzędnego miejsca w niebie. Ethan się uśmiechnął. - Czy to oznacza, że mam do niej zadzwonić? - zapytałam go. Jakaś część mnie chciała, żeby powiedział: „Tak, najlepiej zrób to już teraz”, ponieważ potrzebowałam jakiejś wymówki, aby móc schować dumę do kieszeni i dać za wygraną. Jednak Ethan powiedział: - Nie musisz dzwonić. Po prostu wyślij jej liścik z podziękowaniami. - Oddał mi kartkę. Nie potrafiłam się powstrzymać i przeczytałam ją na głos, analizując znaczenie

każdego zdania. - Twierdzi, że przykro jej z powodu tego, co między nami zaszło. A nie z powodu tego, co zrobiła. - Chyba jedno wynika z drugiego. - W takim razie co dokładnie ma na myśli? To, że gdyby mogła, cofnęłaby czas i trzymałaby się z daleka od Deksa? zapytałam, poprawiając koczek. - Pewnie po prostu żałuje, że nie rozegrała tego w inny sposób - zauważył Ethan. - Na przykład w jaki? - dociekałam. - Nie wiem... Na przykład że nie zaczęła się z nim spotykać już po waszym rozstaniu? - Powiedziała ci to? Wiesz na pewno? - Nie, nie wiem tego na pewno. - Dobra - skwitowałam, lustrując kolejne zdania. - „Pomimo dzielącej nas odległości” - przeczytałam na głos. - Myślisz, że chodzi jej o odległość geograficzną czy emocjonalną? - Prawdopodobnie o obydwie - stwierdził Ethan. - Myśli o mnie codziennie? Uważasz, że przesadza? - Nie, nie sądzę - powiedział. - A czy ty nie myślisz o niej codziennie? Odpowiedź była twierdząca, ale udałam, że nie dosłyszałam pytania, i ciągnęłam dalej: - „Bardzo się ucieszyłam, dowiedziawszy się od Ethana”? przeczytałam, przypominając sobie urywki rozmowy, którą podsłuchiwałam podczas świąt. - Co właściwie jej powiedziałeś? - No cóż, oczywiście wspomniałem, że spodziewasz się bliźniąt. Pozwoliłaś mi... Poza tym dodałem tylko, że dobrze tu sobie radzisz. Że zaprzyjaźniłaś się z kilkoma osobami. Napomknąłem też o Geoffreyu. - Rozmawiałeś z nią po tym, jak się z nim rozstałam? - Nie. Przez chwilę chciałam go zapytać o zaręczyny Rachel, ale doszłam do wniosku, że nadal nie jestem gotowa na usłyszenie potwierdzenia tej wiadomości. Złożyłam kartkę i wsunęłam ją z powrotem do koperty. - Chyba nie oczekuje, że znowu będziemy bliskimi

przyjaciółkami? - zapytałam, ściszając głos. - Ona dosyć dobrze cię zna, Darce. Chyba się nie spodziewa, że jej odpuścisz - mruknął. Użył rzeczowego tonu, ale wyraz jego twarzy mówił: „Myślę, że jej odpuścisz”. Albo: „Chyba już to zrobiłaś”. Odwlekałam odpisanie Rachel przez niemal dwa tygodnie, bo nie mogłam dobrać odpowiedniego tonu ani treści. Czy powinnam jej wybaczyć od razu? Oznajmić, że też za nią tęsknię i chociaż nigdy w pełni nie zaakceptuję jej związku z Deksem, chcę odbudować naszą przyjaźń? Czy tak rzeczywiście było? Pewnego sobotniego wieczoru, w trzydziestym czwartym tygodniu ciąży, coś zmusiło mnie do wstania z łóżka i wyciągnięcia z szafy w dziecinnym pokoju małego albumu w skórzanej oprawie, który tkwił w kieszeni jednej z moich walizek. Zawierał zdjęcia zrobione kilka lat wcześniej i spakowałam go w ostatniej chwili. Przyniosłam go do łóżka i zaczęłam przerzucać kolejne strony, zerkając na zdjęcia Claire, Deksa i wielu innych przyjaciół. W końcu znalazłam zdjęcie przedstawiające mnie i Rachel na wakacjach w Hamptons, zrobione tuż po tym jak ona i Dex ukończyli studia prawnicze. Przyjrzałam się naszym beztroskim pozom, szerokim uśmiechom i ramionom, którymi zwyczajnie się obejmowałyśmy, stojąc nad brzegiem wody ubrane w bikini. Prawie czułam słony zapach powietrza, bryzę znad oceanu i piasek cichutko chrzęszczący pod stopami. Niemal słyszałam jej śmiech. Zastanawiałam się, dlaczego zdjęcia bliskich osób zrobione na plaży zawsze wydają się bardziej wzruszające od tych wykonanych gdzie indziej. Patrząc na to zdjęcie, myślałam o wszystkim, co zaszło między Deksem, Rachel i mną Po raz kolejny doszłam do wniosku, że rysy na naszym związku stworzyły podatny grunt dla zdrady. Dex i ja zdradzaliśmy się nawzajem przede wszystkim dlatego, że do siebie nie pasowaliśmy. Rachel zdradziła mnie, gdyż nasza przyjaźń okazała się niedoskonała. Zataiłam przed nią romans z Marcusem z tego samego powodu - przez cichą rywalizację, która potrafi zatruć nawet najlepszą przyjaźń. I

zrujnowała naszą. Chociaż chciałam zrzucić całą odpowiedzialność na nich, wiedziałam, że sama nie jestem bez winy. Wszyscy popełniliśmy błędy. Wszyscy kłamaliśmy i oszukiwaliśmy. Jednak mimo to wiedziałam, że jesteśmy dobrymi ludźmi. Każde z nas zasługiwało na drugą szansę, na szczęście. Pomyślałam o powiedzonku „Kto raz oszukał, na zawsze pozostaje oszustem” i uznałam je za błędne. Ludzie, którzy żyją w udanych związkach, w zasadzie nie zdradzają i nie wyobrażałam sobie, żeby Dex i Rachel mieli zacząć to robić. Poza tym wiedziałam, że jeśli kiedykolwiek będę z Ethanem, nigdy go nie zdradzę. Pozostanę mu wierna bez względu na wszystko, zawsze. Właśnie w tamtej chwili, u progu przebaczenia, zaczęłam rodzić. Na początku poczułam silny skurcz w podbrzuszu, a kiedy wstałam, żeby pójść do toalety, po nogach pociekł mi jakiś płyn. Odeszły mi wody. Czułam dziwny spokój, kiedy dzwoniłam do pana Smitha i opisywałam objawy. Potwierdził, że rzeczywiście zaczął się poród, i polecił, abym jak najszybciej przyjechała do szpitala. Powiedział, że będzie tam na mnie czekał. Ethan był akurat w barze w Piccadilly, gdzie oglądał mecz koszykówki z udziałem drużyny Stanforda. Nie chciałam mu przeszkadzać - traktował te rozgrywki bardzo poważnie - ale wcześniej obiecałam, że będę dzwonić choćby „z najmniejszych powodów”, więc uznałam, że odejście wód płodowych kwalifikuje się do tej kategorii. Odebrał po pierwszym sygnale i przekrzykując barową wrzawę, zawołał w słuchawkę: - Darcy? Wszystko w porządku? - Tak... Czy Stanford wygrywa? - Jeszcze nie wyszli na boisko - powiedział. - Na razie oglądam Wake Forest. Wyglądają całkiem solidnie, co bardzo mnie cieszy, bo postawiłem na to, że wejdą do półfinałów. Wyobraziłam sobie, jak siedzi na barowym stołku, ściskając w dłoni żółty fluorescencyjny flamaster, którego używał do zakreślania pozycji w tabelach rozgrywek wydartych z „USA Today”.

- Kiedy zaczyna się mecz? - zapytałam, zastanawiając się, czy powinnam zaczekać na koniec gry i umówić się z nim w szpitalu. - Niedługo. Dlaczego pytasz? Dobrze się czujesz? Zawahałam się, po czym powiedziałam: - Naprawdę mi przykro, Ethan. Wiem, jak bardzo czekałeś na te rozgrywki, mecz Stanforda i w ogóle... ale odeszły mi wody. Myślisz, że mógłbyś tu przyjechać i zabrać mnie do szpitala? - O Chryste! Nie ruszaj się! - wrzasnął w słuchawkę. - Zaraz tam będę! Dziesięć minut później wpadł do mieszkania i pobiegł korytarzem do sypialni, krzycząc: - Taksówka czeka na zewnątrz! Taksówka czeka na zewnątrz! - Jestem tutaj - zawołałam z salonu. U moich stóp spoczywała mała torba podróżna, którą spakowałam kilka tygodni wcześniej. Ethan wbiegł do salonu, pocałował mnie w policzek i bez tchu zapytał, jak się czuję. - W porządku - powiedziałam, doznając ulgi na jego widok. Czy mógłbyś zawiązać mi buty? Nie mogę dosięgnąć. - O Boże. Przepraszam, że mnie tu nie było - pochylił się, żeby zawiązać mi adidasy. Trzęsły mu się ręce. - Gdzie twoja kurtka? - zapytałam, zauważywszy, że wrócił do domu jedynie w koszulce kibica drużyny Stanforda. - Na zewnątrz musi być strasznie zimno. - Zostawiłem ją w barze. - Och, Ethan, tak mi przykro - wyznałam. - I naprawdę przepraszam, że przeszkodziłam ci w oglądaniu meczu. Poprosił, żebym nie była niemądra, że po kurtkę wróci później, a mecz wcale nie jest taki ważny. Kiedy schylał się po moją torbę, na jego ramieniu zauważyłam mały plasterek wyzierający spod koszulki. - Rzuciłeś palenie? - zapytałam, zdając sobie sprawę, że od wieków nie widziałam go z papierosem ani nie wyczuwałam zdradzieckiego zapachu tytoniu na jego ubraniach. - Tak. Przecież nie mogłem palić przy tobie i dzieciach. Nerwowo potarł plasterek, jakby chciał dostarczyć

organizmowi potrzebną dawkę nikotyny. Podziękowałam mu wzruszona tym poświęceniem. - Nie ma o czym mówić. I tak zamierzałem rzucić. A teraz chodźmy! - Pomógł mi wstać i krzyknął: - Schnell! Schnell! - co prawdopodobnie oznaczało „szybko” w jakimś innym języku, chyba po niemiecku. Pomógł mi podejść do drzwi, gdzie chwycił jedyne okrycie, jakie mu pozostało: jaskrawożółtą pelerynę. Potem gwałtownie wciągnął powietrze, potarł dłonie i powiedział: - No to ruszamy. W drodze do szpitala Ethan pomagał mi wykonywać ćwiczenia oddechowe, co wydawało się o tyle zabawne, że najwyraźniej bardziej potrzebował pomocy przy oddychaniu niż ja. Ustaliliśmy, że mam skurcze co sześć minut i każdy z nich trwa około trzydziestu sekund. - Jak bardzo cię boli? - pytał za każdym razem, kiedy się krzywiłam. - W skali od jednego do dziesięciu? Normalnie mój próg bólu był dosyć niski i słynęłam z tego, że beczałam nawet podczas usuwania drzazgi, więc miałam wrażenie, że natężenie bólu sięga jedenastu punktów. Powiedziałam jednak, że czterech, bo chciałam, żeby Ethan był dumny z mojej wytrzymałości. Dodałam, że wcale się nie boję co naprawdę brzmiało imponująco w ustach niegdysiejszej królowej dramatyzmu. Ale nie kłamałam: rzeczywiście nie czułam strachu. Po prostu wiedziałam, że moje dzieci będą całe i zdrowe. Dotrwałam do połowy trzydziestego piątego tygodnia. Poza tym był przy mnie Ethan. Czegóż więcej mogłam chcieć? Czułam się najszczęśliwszą kobietą na świecie. Byłam gotowa na spotkanie z moimi synami. Zameldowaliśmy się w szpitalu i Ethan zawiózł mnie na wózku na przydzieloną salę porodową. Potem pomógł mi się rozebrać i włożyć szpitalną koszulę. Zarumienił się, kiedy stanęłam przed nim naga, i ja też poczułam chwilowe zakłopotanie. - To jeszcze nic - powiedziałam, żeby rozładować atmosferę. Roześmiałam się. - W tej sali nie ma miejsca na pruderyjność... I liczę na to, że podołasz i nie zemdlejesz.

Uśmiechnął się, wziął mnie za rękę i zapewnił, że da sobie radę. Potem pomógł mi ułożyć się na łóżku. Kiedy się wyprostowałam, poczułam ulgę i ogarnęło mnie dojmujące poczucie zmęczenia. Pragnęłam jedynie zasnąć, lecz intensywny ból nie dawał szans na drzemkę. Jakieś pięć minut później zjawił się doktor Smith i jego położna. Pielęgniarka podłączyła mi kroplówkę, a lekarz zbadał szyjkę macicy i poinformował mnie, że jest rozwarta prawie na pięć centymetrów. Chwilę później anestezjolog zaaplikował mi znieczulenie zewnątrzoponowe. Nigdy tak bardzo nie cieszyłam się na widok strzykawki, oczekując cudownego odlotu, czegoś w rodzaju gazu rozweselającego w gabinecie dentysty. Jednak zamiast mrowienia i lekkich zawrotów głowy poczułam, że znieczulenie tylko stłumiło ból. Chociaż po tych potwornych skurczach już sam brak bólu był w stanie wywołać dziką euforię. Potem wszystko toczyło się bardzo szybko. Pamiętam, że Ethan trzymał mnie za jedno kolano, położna za drugie, a pan Smith kazał przeć. Parłam najmocniej, jak potrafiłam. Bez końca. Dyszałam i pociłam się jak szalona, wykrzywiałam się i wydawałam z siebie gardłowe okrzyki. Po niewyobrażalnie długim czasie lekarz oznajmił, że widzi główkę pierwszego dziecka. Usiadłam, pochyliłam się i ujrzałam ciemne przyklapnięte włoski, a potem ramionka, tułów i dwie chudziutkie nóżki. - To chłopiec - potwierdził pan Smith. Wtedy usłyszałam pierwszy płaczliwy krzyk mojego syna. Miał zachrypnięty głos, jakby już od wielu godzin płakał w macicy. Pragnęłam go przytulić. - Chcę go zobaczyć - powiedziałam, szlochając. - Za chwileczkę - odparł lekarz. - Musimy tylko przeciąć pępowinę... Ethan, chcesz dostąpić tego zaszczytu? - Mogę? - zapytał mnie Ethan. Pokiwałam głową i rozpłakałam się jeszcze bardziej. - Oczywiście że możesz. Ethan wziął od położnej duże metalowe nożyczki i ostrożnie przeciął pępowinę. Lekarz ją zawiązał i pospiesznie przyjrzał się mojemu dziecku, po czym

owinął je w kocyk i położył na mojej piersi. Przesunęłam jego główkę na wysokość serca i dziecko natychmiast ucichło, choć ja płakałam dalej. Zerknęłam na jego anielską buzię, zachwycając się każdym szczegółem. Zaokrągloną linią policzków, małymi, lecz mimo to pełnymi ustami i dołeczkiem w prawym policzku. Co dosyć dziwne, mój synek bardzo przypominał Ethana. - Jest doskonały. Prawda, że jest doskonały? - zapytałam wszystkich i zarazem nikogo. Ethan delikatnie położył dłoń na moim ramieniu i powiedział: - Tak. Jest doskonały. Świadomie delektowałam się tą chwilą, dochodząc do wniosku, że wszystko, co wcześniej czytałam, widziałam i słyszałam na temat porodu, bladło w porównaniu z tym, co rzeczywiście czułam. - Jak ma na imię? - zapytał Ethan. Wpatrzyłam się w twarz syna w poszukiwaniu odpowiedzi. Moje wcześniejsze ekstrawaganckie decyzje - takie imiona jak Romeo czy Enzo - wydały mi się śmieszne i zupełnie niewłaściwe. Nagle zrozumiałam, jak powinien się nazywać. - John - odpowiedziałam. - Ma na imię John. - Byłam pewna, że sprosta temu zwyczajnemu, lecz silnemu imieniu. Że będzie cudownym Johnem. Wtedy pan Smith przypomniał mi, że mam jeszcze jedno zadanie do wykonania, a położna wzięła Johna i podała go pielęgniarce. Próbowałam skupić wzrok na pierworodnym dziecku, lecz ogarnęła mnie nowa fala bólu. Zamknęłam oczy i jęknęłam. Miałam wrażenie, że znieczulenie przestaje działać. Błagałam o kolejną dawkę. Lekarz odmówił, uzasadniając to słowami, na których nie byłam w stanie się skupić. Ethan powtarzał, że dam radę. Po kilku minutach męki usłyszałam płacz drugiego dziecka. Brat Johna urodził się kilka sekund po północy. Bliźnięta jednojajowe przyszły na świat w różnych dniach. Chociaż wiedziałam, że są identyczne, pragnęłam zobaczyć drugiego syna. Ethan przeciął pępowinę, a położna opatuliła dziecko kocykiem i wsunęła mi je w ramiona. Przez łzy natychmiast dostrzegłam, że mój drugi synek wygląda podobnie jak brat, ale

ma nieco bardziej wyraziste rysy. Poza tym był trochę mniejszy i miał odrobinę gęstsze włosy. Urodził się z zaciętą miną, co w zestawieniu z maleńką posturą noworodka bardzo mnie rozbawiło. Jego imię również samo przyszło mi do głowy. - Ty jesteś Thomas - szepnęłam do niego. Otworzył jedno oko i zerknął na mnie z widocznym uznaniem. - Czy mogę potrzymać ich obu naraz? - zapytałam lekarza. Pokiwał głową i ułożył Johna z powrotem na mojej piersi. Ethan zapytał, czy wymyśliłam już drugie imiona. Pomyślałam o drugim imieniu Ethana - Noel - i postanowiłam, że obydwaj moi synowie powinni nosić w sobie część najlepszego mężczyzny, jakiego kiedykolwiek spotkałam. - Tak - powiedziałam. - Będą mieli na imię John Noel i Thomas Ethan. Ethan wziął głęboki oddech, powstrzymując łzy. - Jestem taki... zaszczycony - powiedział. Wyglądał na zaskoczonego i jednocześnie wzruszonego. Potem pochylił się, żeby nas przytulić. - Kocham cię, Darcy - szepnął mi do ucha. Kocham was troje.

ROZDZIAŁ 32 Przez następną dobę nie wiedziałam, kiedy jest dzień, a kiedy noc. Zapamiętałam jedynie niewyraźny ciąg godzin, które spędziłam z Johnem i Thomasem. Ethan nie odstępował mnie na krok, chyba że wyruszał z misją po krakersy z masłem orzechowym z automatu, środki przeciwbólowe od pielęgniarek albo inne łupy ze sklepiku z prezentami, mieszczącego się na korytarzu szpitala. Spał na przenośnym leżaku obok mojego łóżka, pomagał mi chodzić do łazienki i wypstrykiwał kolejne rolki czarno-białego filmu. Poza tym dopilnował, żebym zadzwoniła do mamy. Kiedy się wzdrygnęłam, mówiąc, że jestem na to zbyt wyczerpana i roztrzęsiona, sam wystukał numer na swojej komórce i powiedział: - Masz. Będziesz żałowała, jeśli tego nie zrobisz. Wzięłam słuchawkę dokładnie w chwili, w której odezwała się mama. - Cześć, mamo, to ja - zaczęłam, czując smak porażki jeszcze przed rozpoczęciem rozmowy. - Witaj, Darcy - mówiła głosem równie oficjalnym i sztywnym jak w wigilię Bożego Narodzenia. Postanowiłam się nie przejmować i zamiast tego szybko przekazałam jej najnowsze wieści: - Urodziłam, mamo. - Zanim zdążyła coś odpowiedzieć, podałam jej najważniejsze szczegóły: pełne imiona, wagę, wzrost i godzinę urodzenia. Potem dodałam: - Możesz w to uwierzyć, mamo? Bliźnięta urodzone w innych dniach? - Spojrzałam na Johna drzemiącego na mojej piersi, a potem na Thomasa, którego trzymał Ethan. Mama poprosiła, żebym wszystko powtórzyła, aby mogła zapisać. Zrobiłam to, a ona powiedziała: - Gratulacje, skarbie. - Do jej głosu zakradła się czułość. - Dzięki, mamo - odparłam, a Ethan zachęcił mnie, żebym podzieliła się z nią drobniejszymi, lecz pod wieloma względami

ważniejszymi szczegółami: - Powiedz mamie, że John płacze bardziej niż Thomas i ma na kolanku znamię w kształcie Włoch. Powiedz, że Thomas patrzy na ciebie jednym okiem - szepnął. Posłuchałam go i chociaż taka rozmowa mogła zakończyć się różnie, mama postanowiła okazać zadowolenie graniczące z radością. - Nie mogę się pogodzić z tym, że jesteś teraz sama powiedziała czułym i skruszonym tonem. - Dziękuję, mamo. To wiele dla mnie znaczy... Ale wcale nie jestem sama. Jestem z Ethanem - dodałam, nie z przekory, ale po to aby zrozumiała, jak ważną rolę odgrywa w moim życiu stary przyjaciel. Ethan uśmiechnął się, ułożył Thomasa na drugim przedramieniu i pocałował czubek pokrytej meszkiem główki. - Mimo to uważam, że nikt nie jest w stanie zastąpić matki stwierdziła z przekonaniem. - Wiem, mamo - przyznałam poruszona prawdziwością jej słów. - Przyjadę najszybciej, jak się da... Na początku czerwca. Gdy tylko będziemy mieli za sobą ślub Jeremy'ego i Lauren. - Dobrze, mamo - zgodziłam się. - Byłoby naprawdę wspaniale. Dziękuję. - I jeszcze jedno, Darcy. - Słucham? - Jestem z ciebie bardzo dumna. - Dzięki, mamo. - Delektowałam się tymi słowami. - Kocham cię, skarbie - ciągnęła łamiącym się głosem. - Ja ciebie też, mamo. Przekaż tacie, Jeremy'emu i Lauren, że ich również kocham. Naprawdę mi przykro, że nie będę w stanie przyjechać na ślub. - Jeremy to rozumie - odpowiedziała. - Jak my wszyscy. Kiedy się żegnałyśmy, zaczęłam się zastanawiać, co oznaczają narodziny Johna i Thomasa w szerszej perspektywie, dla całej naszej rodziny. Dałam początek nowemu pokoleniu. To była niesamowita odpowiedzialność. Do oczu napłynęły mi łzy chyba po raz setny, odkąd przekroczyłam próg szpitala.

- Z depresją poporodową nie ma żartów - zwróciłam się do Ethana, wycierając oczy rękawem koszuli. Ethan podszedł do mnie z Thomasem i wszyscy czworo przytuliliśmy się na łóżku. - Czy twoja mama zamierza nas odwiedzić? - zapytał. Nie omieszkałam zauważyć, że użył słowa „nas”. Uśmiechnęłam się i powiedziałam: - Tak, po ślubie Jeremy'ego. - Jak się z tym czujesz? - ciągnął Ethan. - Naprawdę nie mogę się doczekać - odpowiedziałam, zaskoczona tym, jak bardzo chciałam jej pokazać Johna i Thomasa. Ethan pokiwał głową i spojrzał na mnie z ukosa. - Może chcesz jeszcze do kogoś zadzwonić? Czułam, że ma na myśli Rachel, więc niepewnie wymówiłam jej imię i te dwie sylaby zawisły w szpitalnej sali, pocieszające i jednocześnie złowróżbne. - No więc? - zapytał. - Co ty na to? - Naprawdę myślę, że do niej zadzwonię - powiedziałam zdecydowanym tonem. - A potem opowiem o wszystkim Annalise oraz Meg i Charlotte. To była właściwa kolejność. - Jesteś pewna, że chcesz porozmawiać z Rachel? - zapytał. Pokiwałam głową. Nie mogłam tego wyrazić słowami, ale w jakiś niewyjaśniony sposób czułam się zobowiązana do zawarcia oficjalnego rozejmu z moją byłą najlepszą przyjaciółką. Bez względu na to, co zaszło w przeszłości albo co kryła w zanadrzu przyszłość, chciałam, aby Rachel usłyszała wieść o narodzinach Thomasa i Johna z moich ust. Zatem wystukałam jej numer na komórce Ethana, zanim zdążyłam zmienić zdanie. Wsłuchując się w sygnał, nie byłam pewna, czy chcę, żeby to ona podniosła słuchawkę, czy może wolę nagrać się na sekretarce. Jednej możliwości nie przewidziałam. - Haaalo - wesoło powiedział Dex. Wpadłam w panikę i wytrzeszczając oczy, posłałam Ethanowi przerażone spojrzenie, gorączkowo poruszając ustami, które bezgłośnie mówiły: „To Dex!”

Ethan zrobił współczującą minę, a potem uniósł w górę zaciśniętą dłoń i szepnął: - No, dalej, Darcy. Powiedz, że chciałabyś rozmawiać z Rachel. I tak właśnie zrobiłam. Zebrałam się w sobie, zerkając na Johna, który wydawał przez sen cichutki odgłos ssania. Dex to były dawne dzieje. Dosłownie postać z poprzedniego życia. Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam: - Cześć, Dex. Mówi Darcy. Czy jest Rachel? - Witaj, Darcy - odpowiedział oficjalnym tonem. Potem zamilkł jak jakiś odźwierny, który spodziewa się napływu kłopotów z zewnątrz. - Rachel jest obok mnie - oznajmił w końcu. Znowu nastąpiła długa cisza i w słuchawce rozległ się szeleszczący odgłos. Wyobraziłam sobie, jak Dex zasłania słuchawkę dłonią i instruuje Rachel, mówiąc coś w stylu: „Nie daj się wciągnąć w konflikt”. Pomyślałam o chwili, kiedy widziałam Deksa po raz ostatni, w naszym dawnym mieszkaniu, i ogarnął mnie wstyd na wspomnienie taniego chwytu, za pomocą którego chciałam go przy sobie zatrzymać. Chyba w pełni zasłużyłam na moją reputację i nie mogłam go winić za to, że teraz trzymał mnie na dystans. - Cześć, Darcy - nieśmiało powiedziała Rachel. Dzieląca nas odległość sprawiała, że jej głos rozbrzmiewał na tle różnych trzasków. Słuchałam tego głosu prawie codziennie przez dwadzieścia pięć lat i zdumiało mnie to, że potrafił brzmieć znajomo i jednocześnie dziwnie obco. - Cześć, Rachel... Mam ci coś... Chcę ci o czymś powiedzieć bełkotałam z łomoczącym sercem. - Dzisiaj w nocy urodziłam dzieci. Dwóch chłopców. - Gratulacje, Darcy. - Jej głos był ciepły i szczery. - Tak bardzo się cieszę. - Dziękuję - powiedziałam. - Jak mają na imię? - zapytała nieśmiało. - John Noel i Thomas Ethan. - Cudowne imiona - odpowiedziała, po czym z wahaniem dodała: - Na cześć Ethana?

- Tak - potwierdziłam, zastanawiając się, czy wie, jak bardzo się do siebie zbliżyliśmy. Jeśli Ethan jej o tym nie wspomniał, mogła pomyśleć, że próbuję jej odebrać miano jego najbliższej przyjaciółki. Coś takiego idealnie pasowałoby do moich dawnych sztuczek. Znowu poczułam wstyd na myśl o osobie, jaką byłam kiedyś. Mimo to powstrzymałam się od wyjaśnienia powodów, dla których nadałam dzieciom właśnie takie imiona, i wyrecytowałam pozostałe dane dotyczące ich narodzin. - Jak się czujesz? - zapytała miękko. Poczułam, że zaczynam się odprężać, i powiedziałam: - Dobrze. To nie był ciężki poród... Jestem tylko bardzo zmęczona, ale z tego, co słyszałam, mogło być jeszcze gorzej. Roześmiałam się, lecz Rachel zachowała powagę. Zapytała, czy mama przyjedzie mi pomóc. - Uhmm. Właśnie z nią rozmawiałam - oznajmiłam. - Jesteś drugą osobą do której zadzwoniłam. Chciałam, żeby poznała tę kolejność. Chciałam, żeby potraktowała to jako wplecione w rozmowę przeprosiny. Nie czułam się na siłach, żeby dokonywać pełnej analizy naszych stosunków, ale pragnęłam, aby wiedziała, że jest mi przykro z powodu tego, co między nami zaszło. Po długiej chwili milczenia powiedziała: - Naprawdę się cieszę, że zadzwoniłaś, Darcy. Ostatnio dużo o tobie myślałam, zastanawiałam się, co u ciebie słychać. - Tak, dostałam twój liścik. I kocyki - dodałam. - Są naprawdę wyjątkowe. Bardzo mi się podobają. Dziękuję. - Cała przyjemność po mojej stronie - odrzekła. - A co u ciebie? - zapytałam, zdając sobie sprawę, że nie jestem jeszcze gotowa, żeby zakończyć tę rozmowę. Chciałam porozmawiać z nią dłużej. - Wszystko dobrze, w porządku - odpowiedziała z pewnym wahaniem. - Co się dzieje w twoim życiu? - pytałam, mając na myśli Deksa, lecz również całą resztę. - No cóż... W końcu spłaciłam kredyty i rzuciłam pracę. Teraz pracuję jako prawniczka dla fundacji na rzecz osób chorych na AIDS w Brooklynie.

- To wspaniale - odparłam. - Jestem pewna, że czujesz się teraz znacznie szczęśliwsza. - Tak. Bardzo mi się to podoba - przyznała. - Nie muszę się martwić o nabijanie płatnych godzin pracy... Poza tym jest dobry dojazd. Czułam, że unika wszelkich wzmianek na temat Deksa, więc po kilku sekundach ciszy zapytałam: - Wszystko w porządku między tobą a Deksem? Chciałam pokazać, że nie mam nic przeciwko obecnej sytuacji. I chociaż nadal dziwnie się czułam, wyobrażając sobie ich razem, naprawdę byłam im wyjątkowo przychylna. Jak mogłabym mieć komuś za złe jego szczęście, gdy sama czułam się taka spełniona i zadowolona? Wydała z siebie przeciągłe „hmm”, zawahała się i w końcu zapytała: - Ethan ci powiedział? - O waszych zaręczynach? - domyśliłam się. - Mmm... no cóż... właściwie to... Dex i ja jesteśmy... małżeństwem - powiedziała miękkim głosem. - Wczoraj wzięliśmy ślub. - Ojej. Nie miałam pojęcia. Czekałam na chwilę, w której zaleje mnie fala zazdrości albo goryczy. Albo przynajmniej spora dawka rozżalenia. Zamiast tego poczułam się tak jak wtedy, gdy czytam o ślubach gwiazd w magazynie „People”. Byłam ciekawa szczegółów, ale nie pochłaniało mnie to bez reszty. - Gratulacje. - Zrozumiałam teraz, dlaczego mój telefon wywołał taki niepokój Deksa. Dzwoniłam w zdecydowanie podejrzanej chwili. - Dziękuję, Darcy - odezwała się Rachel. - Wiem... to wszystko jest takie dziwne, prawda? - Mówiła przepraszającym tonem. Czy próbowała mnie przeprosić za to, że wyszła za Deksa? Że nie zaprosiła mnie na ślub? Za wszystko? Ukróciłam jej męki i oznajmiłam: - Wszystko w porządku, Rachel. Naprawdę. Cieszę się twoim szczęściem. - Dziękuję, Darcy.

Przyszły mi na myśl setki pytań. Nie byłam pewna, czy powinnam je zadawać, ale po chwili pomyślałam: Czemu nie? - Gdzie odbyła się ceremonia? - zapytałam na początek. - Tu, w mieście. W kościele metodystów na rogu Szesnastej i Park. - A wesele? - Zorganizowaliśmy je w The Inn w Irving Place odpowiedziała. - Było bardzo kameralne. - Przyjechała Annalise? - Tak. Było tylko paru przyjaciół i nasze rodziny... Chciałam, żebyś przyjechała, ale... - zamilkła. - Wiedziałam, że tego nie zrobisz. To znaczy, że nie będziesz mogła. - Tak. To byłoby trochę dziwne, nie? - Roześmiałam się. - Tak, chyba masz rację - powiedziała żałosnym tonem. - Gdzie teraz mieszkacie? - zapytałam. Powiedziała, że kupili mieszkanie w Gramercy, ulubionej dzielnicy Rachel. - To wspaniale... Dokąd wybieracie się w podróż poślubną? zapytałam. Pomyślałam o ich wycieczce na Hawaje, lecz nie poddałam się negatywnym emocjom. - Dziś wieczorem wyjeżdżamy do Włoch - odparła. - Och, to cudownie. Cieszę się, że cię zastałam. - Tak. Ja też - powiedziała. - Mam nadzieję, że będziecie się dobrze bawić we Włoszech. Przekaż Deksowi najlepsze pozdrowienia, dobra? Obiecała, że to zrobi. Potem jeszcze raz złożyłyśmy sobie gratulacje i pożegnałyśmy się. Rozłączyłam się i spojrzałam na Ethana przez nowe łzy. Łzy, które pojawiają się po przejściu ciężkiej próby. - Miałem zamiar ci powiedzieć - oznajmił Ethan. - Ale kiedy pojawiło się ryzyko przedwczesnego porodu, nie chciałem cię martwić, a wczorajszy dzień też nie był odpowiedni... Poza tym uznałem, że Rachel powinna to zrobić sama. - Wszystko w porządku - powiedziałam. - To zaskakujące, ale nie mam nic przeciwko temu... Pewnie dostałeś zaproszenie? - Tak. Ale nie zamierzałem tam jechać. - Pokiwał głową. - Dlaczego?

- Myślisz, że zostawiłbym cię tu samą? - Mogłeś to zrobić. - W żadnym wypadku. - Energicznie pokręcił głową. - Z nią jesteś bliżej związany - powiedziałam, być może po to żeby wybadać jego uczucia, lecz również dlatego że miałam poczucie winy, ponieważ z mojego powodu ominął go ślub jednej z najlepszych przyjaciółek. - Jestem bliżej związany z tobą - zapewnił mnie poważnym tonem. Uśmiechnęłam się, ale nie miałam poczucia zwycięstwa nad Rachel. Doświadczałam jedynie niesamowitej bliskości z Ethanem. Zastanawiałam się, czy on czuje to samo. A może była to jedynie przyjaźń? - Spójrz, co by mnie ominęło - powiedział Ethan, spoglądając na Johna i Thomasa. Pomyślałam o tych dwóch wydarzeniach: o narodzinach moich dzieci i ślubie Rachel, które rozegrały się prawie jednocześnie na przeciwległych krańcach Atlantyku. - Możesz uwierzyć, że to wszystko stało się tego samego dnia? - zapytałam go. - Szczerze mówiąc, nie. Nie mogę. - Ethan pokręcił głową. - Chyba nigdy nie zapomnę o ich rocznicy. Ethan objął mnie i pozwolił jeszcze trochę popłakać. W dzień wypisu ze szpitala Geoffrey zajrzał do nas podczas obchodu. Uścisnął dłoń Ethanowi, pocałował mnie w policzek i podziwiał moich synków. - Świetny z niego facet - powiedział Ethan, kiedy Geoffrey wyszedł z pokoju. - Tak. Mógłby zdobyć nagrodę dla byłego chłopaka roku odpowiedziałam, myśląc o tym, że choć Geoffrey rzeczywiście jest świetny, to nadal byłam pewna, że zrywając z nim, postąpiłam właściwie. To, że nas związek tak gładko przerodził się w przyjaźń, tylko to potwierdzało. Włożyłam sweter, który dostałam od Ethana pod choinkę, a on ponownie otulił Johna i Thomasa kocykami Rachel i ułożył dwa zawiniątka w moich ramionach. Potem skończył pakować nasze rzeczy, które walały się po całym pokoju. - Nie chcę stąd iść - powiedziałam. - Dlaczego? - zapytał. Próbowałam mu wytłumaczyć

pragnienie pozostania w szpitalu na zawsze, w otoczeniu całej floty pielęgniarek i lekarzy opiekujących się mną i moimi dziećmi. Zazdrościłam kobietom, które dopiero zaczynały mieć bóle porodowe, i powiedziałam Ethanowi, że chętnie zniosłabym te męczarnie jeszcze raz w zamian za możliwość spędzenia kilku kolejnych nocy w szpitalu. Ethan zapewnił mnie, że nie mam się o co martwić. - Poradzimy sobie - zapewnił. - Zobaczysz. Właśnie to „my” podtrzymywało mnie na duchu przez pierwsze szalone dni i tygodnie spędzone w domu. Dzięki temu nie bałam się, że moje dzieci nagle przestaną oddychać, poradziłam sobie z frustracją towarzyszącą karmieniu piersią, niepewnością podczas kąpieli i wszystkimi pozostałymi przyziemnymi, lecz z pozoru niewykonalnymi zadaniami. Przede wszystkim tamto „my” pozwoliło mi przebrnąć przez bezsenne noce. Czasami słyszy się, jak rodzice jednego noworodka narzekają na wycieńczający brak snu. Dla przeciętnego człowieka niekończący się cykl nocnego wstawania, karmienia i przewijania bliźniąt jest czymś, co trudno ogarnąć. Powiedzmy, że zrozumiałam, dlaczego pozbawienie snu zajmuje pierwsze miejsce na liście tortur stosowanych wobec więźniów politycznych. Nasz los był niewiele lżejszy. Brudne ubrania, naczynia i niezapłacone rachunki gromadziły się w zastraszającym tempie. Jedzenie znikało jeszcze szybciej i często ograniczaliśmy się do otwierania zakurzonych konserw, zamiast wlec nasze wyczerpane ciała przez kilka przecznic do sklepu spożywczego. Było wiele dni, podczas których ściągaliśmy piżamy i myliśmy zęby dopiero późnym popołudniem. A już z pewnością nie miałam siły na robienie makijażu, suszenie włosów suszarką ani spoglądanie w lustro, chyba że mimochodem, a wtedy dostrzegałam okropne odbicie moich zmatowiałych włosów, zapadniętych oczu i dodatkowych ośmiu kilogramów, które zgromadziły się głównie na brzuchu. Mówiąc w skrócie, nie mieliśmy zbyt dobrych warunków do romansowania, lecz nasza miłość rozkwitała na przekór wszystkiemu, widoczna w każdym najmniejszym akcie uprzejmości. To była miłość przez duże M, jak mawiała Rachel.

Miłość, dzięki której stawałam się bardziej cierpliwa, lojalna i silniejsza. Dzięki której czułam większe spełnienie niż kiedykolwiek wcześniej w czasach mojej świetnej przeszłości wypełnionej butami od Jimmy'ego Choo. Mimo to na zewnątrz Ethan i ja pozostawaliśmy „tylko przyjaciółmi”. Te dwa słowa prześladowały mnie zwłaszcza wtedy, kiedy Ethan wychodził, aby raz na jakiś czas spotkać się z Sondrine. Nadal była jego dziewczyną. Ja pozostawałam tylko przyjaciółką. Jasne, byliśmy przyjaciółmi, którzy wymieniali czułe spojrzenia, spali w jednym łóżku wypełnionym erotycznym napięciem i korzystali z każdej okazji, żeby się dotknąć, ale martwiłam się, że nigdy nie wykonamy tego ryzykownego ruchu i nie staniemy się prawdziwą parą drużyną. Dręczyły mnie koszmary o tragicznych zakończeniach: Ethan żenił się z Sondrine, a ja wracałam do Nowego Jorku z Thomasem i Johnem. Budziłam się zlana potem i łzami, czując smak smutku i rozpaczy, jakie z pewnością by mnie ogarnęły, gdybym przez resztę życia musiała się zastanawiać, jak mogłoby być cudownie, gdyby któreś z nas odważyło się wykonać decydujący krok. Pewnego późnego popołudnia pod koniec kwietnia, kiedy poszłam z Ethanem i chłopcami na nasz codzienny spacer wokół Holland Park, Ethan ponuro oznajmił, że wieczór wcześniej, przy ostrygach w Bibendum, zakończył związek z Sondrine. Ogarnęło mnie podniecenie i dostrzegłam szansę. Wyczułam jednak między nami jakieś napięcie. Zniknęła ostatnia przeszkoda, ale co dalej? Parsknęłam nerwowym śmiechem i powiedziałam, drocząc się: - Trochę dziwnie rzucać kogoś przy talerzu ostryg, prawda? - No cóż - odparł Ethan, skupiając wzrok na ścieżce. - Jak wiesz, nie zawsze robię to, co powinienem. To „jak wiesz” wydawało się przepełnione jakimś głębszym znaczeniem, co tylko zwiększyło moje przejęcie. Zatem brnęłam dalej, mamrocząc coś o tym, że nie powinno się jadać ostryg w miesiącach zawierających w nazwie literę „r”. - Jedliśmy te zaokrąglone, fines de claire, które można jadać

przez cały rok. Ale dzięki za troskę - powiedział, ziewając z udawaną nonszalancją. - Zawsze do usług - odparłam, kiedy przechodziliśmy obok Cricket Lawn. Minęła dłuższa chwila i panujące między nami milczenie stawało się coraz bardziej przytłaczające. - Jak się czujesz? - zapytałam w końcu, ostrożnie dobierając słowa. - Po rozstaniu? Ethan spojrzał na mnie z uniesionymi brwiami. - Zanosiło się na to od dłuższego czasu. Chyba po prostu tak mało spałem, że nie miałem siły zrobić tego wcześniej, wiesz? Pokiwałam głową. Wiedziałam. - Po prostu nie czułem między nami wystarczającej bliskości ciągnął. - Po takim czasie Sondrine powinna być mi bliższa. Albo przynajmniej powinienem mieć wrażenie, że ją znam... To znaczy znalem jej gust, jeśli chodzi o muzykę, sztukę, jedzenie, podróże i literaturę. Ale mimo to nie znałem jej. A może po prostu za mało się starałem, żeby ją poznać. Ponownie pokiwałam głową i zauważyłam, że obydwoje przyspieszyliśmy kroku i unikamy kontaktu wzrokowego. - Był też inny powód - ciągnął nerwowo. Przestał popychać wózek i wyciągnął rękę, żeby poprawić czapeczkę Johna, która zsunął mu się na oczy. Potem powiedział: - Ona była tak bardzo antyamerykańska. Nie ma osoby, która krytykowałaby nasz rząd chętniej niż ja. Ale kiedy ona to robiła, cały się jeżyłem. Ciągle zaciskałem zęby, żeby nie powiedzieć: Gdyby nie my, mówiłabyś teraz po niemiecku. Uśmiechnęłam się i udałam zainteresowanie rozgrywanym nieopodal meczem trójosobowych drużyn. - Poza tym nie podobał mi się jej zapach... - dodał. - Co? Za rzadko się kąpie? Pokręcił głową. - Nie. Jest idealnie czysta. Używa ładnych perfum i tak dalej. Ale jest coś w jej prawdziwym, naturalnym zapachu. W zapachu jej skóry. Po prostu mi się nie podoba... Wiesz, coś takiego trudno zmienić. - A czy ja mam zapach? Kiedy nie używam perfum? zapytałam, martwiąc się nagle, że mój zapach również mu nie odpowiada i że nasza fizyczna i chemiczna więź to jedynie

wytwór mojej wyobraźni. Ethan zerknął na mnie i zrobił się czerwony jak burak. - Tak. Masz zapach - powiedział powoli. - No i? - zapytałam z łomoczącym sercem. Zatrzymał się, odwrócił do mnie i wpatrzył się w moje oczy. - Pachniesz prawie jak cytrusy. Słodko, ale nie za bardzo. Na widok jego miny wyzbyłam się wszelkich wątpliwości. Teraz byłam pewna - Ethan kochał mnie równie mocno jak ja jego. Uśmiechnęłam się, zrobiło mi się słabo i nie mogłam złapać tchu, kiedy wziął mnie za rękę, a drugą nadal popychał wózek. W przeszłości wielokrotnie trzymaliśmy się za ręce, ale tym razem było inaczej. To był wstęp do czegoś więcej. I rzeczywiście, Ethan przyciągnął mnie do siebie. Potem zamknął oczy, wtulił twarz w moją szyję i głęboko wciągnął powietrze nosem. - Tak, pachniesz jak pomarańcza - szepnął. - Pomarańcza, która czeka w skarpecie w bożonarodzeniowy poranek. Przez moje ciało przebiegł elektryczny impuls i dowiedziałam się, co znaczy mieć nogi jak z waty. Zamknęłam oczy, zarzuciłam mu ręce na szyję i mocno go przytuliłam. Potem, na środku Holland Park, pośród piłkarzy, psów i dzieci, po raz pierwszy się pocałowaliśmy. Nie jestem pewna, jak długo to trwało: dziesięć sekund, pięć minut czy może coś pomiędzy tym, ale wiem, że czułam się tak, jakby cały świat stanął w miejscu, nie licząc naszych serc, które łomotały jedno przy drugim. Pamiętam, jak jego ciepła dłoń wślizgnęła się pod moją kurtkę i koszulę, a długie smukłe palce przywarły do pleców. Pamiętam, jak pomyślałam, że pragnę przytulić się do każdego skrawka jego skóry. Kiedy w końcu się od siebie odsunęliśmy, Ethan wymówił moje imię w sposób, w jaki nie wymawiał go jeszcze nikt, z równą domieszką czułości i pożądania. Kiedy spojrzałam mu w oczy, do moich napłynęły łzy. Nadal był tym samym Ethanem chuderlawym dzieciakiem z boiska i moim najlepszym przyjacielem. Ale teraz był jeszcze kimś więcej. - Chyba znasz prawdziwy powód mojego rozstania z Sondrine - powiedział.

- Tak. Chyba tak - szepnęłam. Czułam, że promienieję, nie mogąc się doczekać, co będzie dalej. Po południu i w następnych dniach. Wzięłam go pod rękę, zawróciliśmy wózek i ruszyliśmy w stronę domu.

DWA LATA PÓŹNIEJ Jestem w Londynie, mamy piękny letni dzień. Czekam w Holland Park. Jestem ubrana w sukienkę koloru kości słoniowej uszytą z tak delikatnego szyfonu, że nie mogę się powstrzymać i cały czas jej dotykam. Sukienka ma na plecach dekolt w kształcie litery „V”, a z przodu jest marszczona pod biustem i ozdobiona lśniącymi koralikami. Spódniczka rozszerza się ku dołowi - jest romantyczna i prosta - i uroczo kołysze się na lekkim wietrzyku. Kobieta w sklepie z artykułami ślubnymi powiedziała, że jej krój został zainspirowany epoką edwardiańską więc uznałam, że Ethan będzie zachwycony. Była to pierwsza sukienka, którą przymierzyłam, ale kiedy wiesz, że coś jest dobre, nie trzeba szukać dalej. Gdy zaczyna grać kwartet smyczkowy, zerkam za róg Belvedere, patrzę na ogrody i odnajduję wzrokiem Ethana. Rozstaliśmy się zaledwie na dobę, ale dla nas to długa rozłąka. Nie wiem, czy to zasługa czasu, który spędziliśmy z dala od siebie, jego garnituru od Armaniego czy może emocji towarzyszących mi w tym dniu, ale nigdy nie wydawał się równie przystojny. Czuję, że coś ściska mnie w piersi, i szybko oddycham, żeby powstrzymać się od płaczu. Nie chcę już na samym początku zniszczyć sobie makijażu. Przez chwilę żałuję, że nie ma przy mnie taty, który wsparłby mnie ramieniem, albo druhny, za którą mogłabym iść. Ale nie, podjęłam słuszną decyzję. W dniu mojego ślubu idę sama - nie dlatego żeby zrobić komuś na złość albo coś zamanifestować, lecz raczej po to by symbolicznie pokazać, jak bardzo się zmieniłam. Biorę głęboki oddech, skręcam za rogiem i idę w stronę ogrodów. Dostrzegam Ethana w całej okazałości. Na widok wyrazu malującego się na jego twarzy czuję, że bardzo mu się podobam, i nie mogę się doczekać chwili, kiedy opisze swoje wrażenia słowami. Nikt nie potrafi wyrażać uczuć tak jak on. Nie odrywam wzroku od jego oczu i w końcu staję obok niego. - Witaj - szepcze. - Witaj - odszeptuję, a pastor rozpoczyna ceremonię.

Całość trwa krótko, choć treść przysięgi układaliśmy wiele godzin. Niektóre fragmenty brzmią tradycyjnie, z innych zrezygnowaliśmy, ale każde słowo jest przesycone znaczeniem, które ma dla nas wielki sens. Pod koniec ceremonii oczy Ethana są wilgotne i lekko zaczerwienione. Pochyla się i muska moje usta swoimi. Całuję mojego męża, zapisując tę chwilę w pamięci: ciepło słońca na skórze, zapach dzikich kwiatów wokół nas, odgłos braw i strzelających fleszy oraz wesołe dźwięki Ody do radości Beethovena. Lekko kręci mi się w głowie, kiedy się odwracamy i trzymając się za ręce, spoglądamy na gości. Najpierw widzę mamę, która wyciera oczy koronkową chusteczką. Tata siedzi obok niej, trzymając Thomasa i Johna. Rodzice są szczęśliwi, że odnalazłam prawdziwą miłość, w dodatku u boku wykształconego w Stanfordzie pisarza, autora międzynarodowego bestselleru o prawdziwej miłości, którą odkrywa się w nieoczekiwanych miejscach. Wątpię, aby rodzice kiedykolwiek mieli się zmienić - zawsze będą bardzo dbali o pieniądze, luksusowe przedmioty i wizerunek - lecz jednocześnie wiem, że przyczyną rozdźwięku między nami była po części troska i niepokój o dziecko. Teraz rozumiem te emocje. Idziemy z Ethanem ogrodową ścieżką i uśmiechamy się do pozostałych gości. Widzę mojego brata i Lauren, która niedawno zaszła w ciążę... Rodziców Ethana, którzy najwyraźniej odświeżyli swój romans na wczorajszym przedślubnym przyjęciu... Widzę Annalise i Grega wraz z ich uroczą małą Hannah, która niebawem skończy trzy lata... Martina i jego nową dziewczynę Lucy... Phoebe, którą po kilku wspólnych koktajlach zaczęłam doceniać, a nawet lubić... Charlotte i Johna z Natalie... Meg, Yossiego i ich synka Lucasa... Geoffreya i Sondrine, którzy, ku naszemu wielkiemu rozbawieniu, niedawno się zaręczyli. Potem dostrzegam ich w tylnym rzędzie: Rachel i Deksa wraz z ich małą córeczką Julią uderzająco podobną do matki, lecz z ciemnymi falującymi włosami Deksa. Ma na sobie różową marszczoną sukienkę, którą wysłałam jej na pierwsze urodziny.

Mijając ich, wskazuję błękitną jedwabną wstążeczkę, która kiedyś zdobiła kocyki Thomasa i Johna, a teraz oplata mój bukiet białych lilii. Nie rozmawiamy z Rachel zbyt często, ale powiedziałam jej, że zamierzam wykorzystać tę wstążkę jako „coś niebieskiego”. Czułam, że jest wzruszona i cieszy się, że pośrednio wniosła jakiś wkład w dzień naszego ślubu. - Jesteś piękna! - mówi do mnie, bezgłośnie poruszając ustami. Dex uśmiecha się do mnie prawie z sympatią. Odpowiadam mu uprzejmym skinieniem głowy. Trudno uwierzyć, że byliśmy razem przez siedem lat. Teraz jest dla mnie jedynie znajomym o wyjątkowo ładnych Włosach. Kiedy docieramy do końca ścieżki, odwracam się i patrzę Ethanowi w oczy. Potem bierzemy w ramiona Thomasa i Johna, którzy wyrwali się z objęć mojego taty i pobiegli za nami. - Jesteśmy już ożenieni, mamusiu? - pytają z brytyjskim akcentem, którego nie nabyli w domu. - Tak! - Śmieję się. - Tak! Jesteśmy ożenieni! - mówi Ethan. Nareszcie. Przypominam sobie ten jesienny dzień, w którym Ethan mi się oświadczył. Wybraliśmy się wtedy na weekend do Edynburga, aby uczcić moją nową pracę w charakterze specjalisty od pozyskiwania sponsorów dla organizacji zajmującej się zagospodarowaniem pokopalnianych nieużytków. Zameldowaliśmy się w hotelu i postanowiliśmy wejść na szczyt Arthur's Seat, małej góry, z której roztacza się widok na stare miasto. Gdy odpoczywaliśmy na stoku i podziwialiśmy zapierające dech w piersiach krajobrazy, Ethan podał mi maleńki skrawek papieru, który był tak sfatygowany, że w dotyku przypominał aksamit. Przyjrzałam mu się dokładniej i rozpoznałam w nim liścik, który przesłałam Ethanowi w piątej klasie. Ten, w którym pytałam, czy chce ze mną chodzić, wraz z kwadracikiem na odpowiedź zaznaczoną czerwoną kredką - Skąd to wytrzasnąłeś, na miłość boską? zapytałam i zakręciło mi się w głowie na myśl o tym, że zachował najstarszą pamiątkę z naszej wspólnej historii.

- Znalazłem go w pudełku ze starymi szpargałami - powiedział z uśmiechem. - Myślałem, że ci go odesłałem, ale wygląda na to, że nigdy tego nie zrobiłem. - Nie. Po prostu powiedziałeś mi to na przerwie. Pamiętasz? - Chyba tak. - Ethan pokiwał głową a potem poprosił: Przewróć na drugą stronę. Zrobiłam to i zobaczyłam, że na odwrocie napisał własne pytanie. „Zostaniesz moją żoną?” Spojrzałam na niego zdumiona. Potem się rozpłakałam i powiedziałam, że tak, tak! Ethanowi lekko drżała dłoń, kiedy wyciągał małe pudełeczko z kieszeni kurtki. Otworzył je i wsunął mi na palec pierścionek z lśniącym diamentem. - Nie trzeba przysiąg ani genów, żeby być rodziną. Już nią jesteśmy - powiedział. - Ale chcę, żeby to stało się oficjalne. Chcę, żeby trwało wiecznie. Potem, jako wielki zwolennik uwieczniania takich chwil na kliszy, wyciągnął dłoń i pstryknął nam zaręczynowe zdjęcie. Wiedziałam, że moje włosy potargał wiatr, że mamy czerwone, zakatarzone z zimna nosy, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Nauczyłam się nie zważać na zewnętrzne aspekty takich spraw i skupiać się na ich treści. Wiedziałam, że spoglądając na zdjęcie zrobione na stoku szkockiej góry, nie dostrzegę żadnych niedoskonałości i zawsze będę myślała o słowach Ethana. „Chcę, żeby to stało się oficjalne. Chcę, żeby trwało wiecznie”. Zatem tego radosnego czerwcowego dnia, pod niebem tak błękitnym, że wygląda jak malowane, oficjalnie stajemy się rodziną i wkraczamy w naszą wieczną wspólną przyszłość. Później, kiedy wszyscy przechodzimy do Belvedere na szampana i lancz, zaczyna się wznoszenie toastów. Niektórzy żartują wspominając nasz romans z piątej klasy. Inni mówią o ciężkiej pracy przy wychowywaniu bliźniąt, dziwiąc się, jak dajemy sobie radę. Wszyscy cieszą się naszym szczęściem. Kiedy myślę, że wzniesiono już ostatni toast, Rachel nieśmiało wstaje i odchrząkuje. Wydaje się zdenerwowana, ale ja po prostu wiem, że nie znosi publicznych wystąpień. - Nic nie jest w stanie wzbudzić we mnie większej dumy i radości niż bycie świadkiem ślubu dwóch tak bliskich przyjaciół - mówi, podnosząc wzrok i rozglądając się wokół. -

Mam wrażenie, że znam Darcy i Ethana od zawsze, i wiem, jacy to wspaniali ludzie. Wiem również, że razem są jeszcze lepsi. Milknie, spogląda w oczy Ethanowi, a potem mnie. - Myślę, że właśnie to nazywa się siłą prawdziwej miłości i prawdziwej przyjaźni... I chyba to jest najważniejsze. - Unosi kieliszek, uśmiecha się i mówi: - Zatem za Ethana i Darcy, prawdziwą miłość i prawdziwą przyjaźń. Kiedy wszyscy biją brawo i piją szampana, uśmiecham się do Rachel, myśląc, że doskonale to ujęła. Miłość i przyjaźń. To one czynią z nas ludzi, którymi jesteśmy. A jeśli pozwolimy, potrafią nas również zmienić.