Czarnoksieznik 2 Miecz Radogost - Cervenak Juraj

iedługo miał zapaść zmrok. Dwunastu jeźdźców zatrzymało się na szczycie rzadko zalesionej góry. Trwało święto przesilenia zimowego, jednak na trzy dni przed Godami poświęconymi Kraczunowi nagle się ociepliło i nastała odwilż. Śnieg, którym Morena, pani śmierci i zimy, od ponad miesiąca zasypywała krainy rozciągające się u podnóża góry Rzip, szybko topniał. W korytach potoków i rzek huczała mętna woda. Zaspy na drogach zastąpiło grząskie, zdradliwe błoto. Konie tuzina jeźdźców były zbryzgane ciemną breją, która teraz, kiedy wierzchowce stały w miejscu, skapywała im z brzuchów i ściekała po nogach. Mężczyźni w siodłach wyglądali jak prawdziwa zbieranina - od siedemnastoletniego gołowąsa po siwiejącego pięćdziesięciolatka, od bohatera w łuskowej zbroi po wynędzniałego obszarpańca w pancerzu z garbowanej skóry i wyliniałym płaszczu z wilczego futra. Każdy był jednak uzbrojony po zęby, wszystkim też źle z oczu patrzyło. Wielu takich jak oni kręciło się teraz po terenach położonych na zachód i północ od Pragi oraz Wyszehradu, dwóch najważniejszych grodów plemiennego związku Czechów. Do niedawna większość z nich walczyła i bogaciła się, służąc u boku frankijskiego władcy podczas jego najazdów na

Awarów. Kiedy jednak na południowo-wschodnich krańcach państwa Franków po niedawnych walkach pozostał tylko kurz, zaczęli w małych grupach wędrować wzdłuż i wszerz krain osłabionych licznymi wojnami. Po latach krwawych doświadczeń bardziej przypominali okrutne bestie niż ludzi. Poza bezlitosnym wzrokiem dwunastu mężczyzn łączyło coś jeszcze: na piersi każdego połyskiwał srebrny amulet w kształcie biegnącego wilka z siedzącym na jego grzbiecie sokołem. A zatem służyli temu samemu panu, srebro zaś znaczyło, że nie byle kto wydawał im rozkazy. Na czele drużyny stał żylasty mężczyzna około czterdziestki. W pętli u siodła, przy prawej nodze, miał zawieszony masywny topór. Kiedy zsunął z głowy kaptur, obnażył łysinę otoczoną pasmem rzadkich, lepkich od brudu włosów. - Wspaniale. - Spojrzał w dolinę, a jego oczy błysnęły. - Nocleg mamy zapewniony. U podnóża zalesionych zboczy góry, po których z wolna pełzły wieczorne cienie, szeroką doliną płynęła Ochrza. Nad brzegiem rzeki stała garstka prostych zabudowań, ogrodzonych jedynie nędznym wałem z gliny wymieszanej z kamieniami. Jeźdźcy usłyszeli dobiegający z oddali śpiew, a na dziedzińcu pośrodku osady dostrzegli ożywiony ruch. - Co robimy, Dabro? - zwrócił się do przywódcy młody chłopak z odrażającą dziurą zamiast lewego oka. - To, co zazwyczaj, Szteku. - Łysiejący wojownik wyszczerzył zęby. - Przekażemy wiadomość, a potem weźmiemy sobie to, na co przyjdzie nam ochota. Szczęśliwych i wesołych Godów, chłopcy! Śmiejąc się złowieszczo, popędzili konie.

- Musisz jeszcze podrosnąć, Dzwonko. - Biezdziad, władyka rodu, zaczął się śmiać, kiedy zobaczył, jak jego siedmioletnia wnuczka podskakuje i bez powodzenia usiłuje dosięgnąć najniższej gałęzi badniaka. Chwycił ją pod pachy i podniósł. Miała skupioną minę, kiedy na iglastej gałązce wieszała trzy nawleczone na sznurek orzechy. Przez kilka dni pieczołowicie przygotowywała ofiarny dar, kiedy więc te starania zostały zwieńczone sukcesem, jej twarz pojaśniała. - Zdążyłaś w ostatniej chwili. - Biezdziad postawił dziewczynkę na ziemi, chwycił ją za rękę i odsunął. - Teraz podpalimy drzewo i tym samym ofiara będzie spełniona. Był to prastary zwyczaj. Dzień przed świętem przesilenia zimowego najsilniejsi mężczyźni z rodu wyruszali do lasu i przynosili piękną, mającą nawet do dwóch sążni jodłę.

Zgodnie z tradycją ustawiali ją pośrodku dziedzińca osady i w ten sposób zwykła jodła stawała się badniakiem, drzewem ofiarnym dla pana przesilenia. - Musimy oddać cześć Kraczunowi - dziadek wyjaśniał Dzwonce - w innym razie mógłby się na nas pogniewać i dni nie stawałyby się coraz dłuższe. Dalej by się skracały, aż w końcu nastałaby wieczna ciemność. - Nie strasz jej, ojcze. - Czasta spojrzała na mężczyznę i przytuliła do siebie wyraźnie zaniepokojoną dziewczynkę. Już od samego rana mieszkańcy osady podchodzili pod badniak i wieszali na nim dary. Błotnica była biedną wioską, ale każdy coś znalazł. Kawałek miodowego kołacza, pas słoniny, jabłko, łój, woreczek mąki, jajko. Wieczorem drzewo było bogato ustrojone, a zgromadzony wokół niego ród Błotniczan śpiewał i prosił Kraczuna o dłuższe dni. Obrzędu dopełnił Przyboj, najsilniejszy mężczyzna z rodu, mąż Czasty. Pod badniakiem złożył w ofierze owcę, a jej krwią poświęcił pień. Ociekającą posoką głowę zwierzęcia przekazał chłopcu, który w tym roku przeszedł postrzyżyny. Ten zwinnie wdrapał się na jodłę i na jej wierzchołku przymocował owczy łeb, z którego pyska śmiesznie wystawał język. Mięso upieką na wieczerzę. Młodzieńcy przynieśli płonącą pochodnię i przekazali ją Biezdziadowi, gdyż starosta rodu był także głównym ofiarnikiem. Ogień, który za chwilę strawi drzewo i wszystkie dary, będzie świadczył o tym, że Kraczun przyjął ofiarę. Jednakże zanim władyka przyłożył pochodnię do najniższych konarów badniaka, na drodze wiodącej od wzgórz do wioski zadudniły kopyta. Błotniczanie z lękiem się obejrzeli. Przyboj, pomimo tak uroczystej chwili, soczyście zaklął. Przez zacieniony las biegł olbrzymi, czarny stwór. Oczy świecące jak u zjawy, paszcza pełna połyskujących kłów. Kluczył pomiędzy drzewami z taką prędkością, że jego łapy ledwie muskały powierzchnię śniegu - mknął lekko jak po wyłożonej kamieniami ulicy grodowej. Zwietrzył zdobycz.

Jeźdźcy doskonale wykorzystali moment zaskoczenia. Zaatakowali. Wrzeszcząc i wymachując bronią, przecwałowali pomiędzy zabudowaniami i wdarli się na okrągły dziedziniec pośrodku osady. Tam rozdzielili się i w okamgnieniu odcięli zaskoczonym ludziom wszystkie drogi ucieczki. Kilku Błotniczan próbowało się przedrzeć, ale razy zadane końskimi kopytami lub stopami jeźdźców powaliły ich w błoto.

- Gdzie, parszywa hołoto?! Chłopi zbili się w ciżbę jak stado owiec przed sforą wilków. Mężczyźni wepchnęli do środka kobiety i dzieci, a sami ustawili się na obwodzie niczym żywa, gotowa do ataku tarcza. Ucichł stukot kopyt, słychać było tylko dziecięcy płacz i szczekanie psów. Twarze napastników wykrzywiły się w szyderczych uśmiechach. - Ożeż, a to dopiero dziura! - Wojownik w kolczudze splunął. - Dziura? - Dabro się rozejrzał. Wokół stały przygarbione, niskie chaty i ziemianki o ścianach pokrytych cienką warstwą gliny wymieszanej z sianem. - Nie schlebiaj im, Karwaszu. To jest zwyczajne gnojowisko. Zgniła jama pełna gówna, szczyn i przerośniętych, dwunożnych szczurów. - Wolałbym tu nie nocować - gderał Karwasz. - Jeśli wszy nas nie zeżrą, to już na pewno nigdy nie zmyjemy z siebie tego smrodu. - Jasne, bo przecież tak pięknie pachniemy. - Jednooki Sztek zachichotał. - W porównaniu z tym czymś, na pewno. - Nie bądź takim pyszałkiem, Karwaszu - syknął Dabro. - Zdarłeś z frankijskiej padliny pancerz i myślisz, żeś urodzony pan wojny! Nie gadaj głupot. Zatem - przywódca drużyny przyjrzał się mieszkańcom osady - kto jest starostą tego rodu? Biezdziad niepewnie wyszedł przed szereg. Wciąż trzymał w dłoni pochodnię, będącą w tym momencie jedynym źródłem światła. Migotliwy płomień wydobywał z gęstniejących ciemności obraz ostrzy obnażonej broni. - Czego od nas chcecie? - Czego chcemy? - Łysy przybysz uśmiechnął się złowieszczo. - Czy nie dzisiaj jest święto Kraczuna? - Zgadza się. - W takim razie - zbrojny poprawił się w siodle - przybyliśmy na ucztę. Przecież nie wygonicie wyczerpanych i głodnych wędrowców, którzy przybyli do was z życzeniami obfitych plonów w nadchodzącym roku oraz by wymodlić dla was łaskę bogów?! Jeźdźcy wybuchnęli śmiechem. Mieszkańcy wioski patrzyli na nich z przerażeniem. - Nie podoba ci się taka odpowiedź, starcze? - Dabro pochylił się w stronę starosty. Dobra, mam inną. Jesteśmy tu, aby przekazać wam wiadomość od wilka Włościsława, księcia Łuczan. Błotniczanie zamarli z przerażenia. Łysy skinął na Szteka. Ten wysunął z pochwy przy siodle długi żelazny miecz, będący w tych okolicach czymś niespotykanym. Uniósł go

prawą ręką, podczas gdy w lewej trzymał powróz z łyka z pętlą na końcu. - Nastaw uszu, litomierzycka zgrajo! - Dabro podniósł głos. - Książę Włościsław wzywa na wojnę! Przeciw Pradze i Wyszehradowi, przeciw tchórzliwemu Neklanowi! Każdy mężczyzna i chłopiec, który wzrostem przewyższa długość tego miecza, musi chwycić za broń i najpóźniej do dnia wiosennej równonocy stawić się we Włościsławiu, nowej twierdzy Łuczan, położonej między wzgórzami Medwiez i Przipet. Tam zbierają się ludzie na wyprawę przeciw Czechom. Wszyscy, którzy posiadają szkolone sokoły lub jastrzębie, niech przybędą wraz z nimi. Na tych, którzy nie poddadzą się woli Włościsława lub nie stawią się na czas, czeka ta łykowa pętla. Na niej zostaną bezlitośnie powieszeni. Zrozumieliście, śmierdziele?! Nikt nawet nie pisnął. Strach Błotniczan był niemy jak niewolnik z odciętym językiem. - Dobrze. - Wódz zbrojnych skinął głową. - Rano odmierzymy mieczem wszystkich chłopców. A teraz, staruchu - skierował spojrzenie na Biezdziada - zgodnie z obyczajem, któremu hołdujesz, zaproś nas do stołu biesiadnego! Pamiętaj, że twoja hojność zapewni ci łaskę bogów w nadchodzącym roku. Ponadto - dodał z krzywym uśmieszkiem - pozwoli ci dożyć świtu. Władyka zacisnął zęby, po czym wziął głęboki oddech i powiedział: - Tak nakazuje obyczaj. Na święto przesilenia zimowego każdy gość jest mile widziany i trzeba go ugościć jak własnego brata. Odłóżcie broń, spocznijcie i dołączcie do nas. Jesteśmy biednymi ludźmi, ale chętnie podzielimy się z wami tym, co mamy. Jego słowa wywołały wśród niechcianych gości kolejny wybuch śmiechu. Brzmiał coraz bardziej złowieszczo. - Tego możesz być pewien, że się podzielicie. - Dabro skrzywił się. - A te głupoty o biedzie możesz sobie w tyłek wsadzić. Badniak macie całkiem, całkiem, no i bogato ustrojony, a tam nawet tłuściutka kiełbasa wisi. Mnie się raczej wydaje, że macie się tu bardzo dobrze. - I ja odnoszę takie wrażenie! - krzyknął Sztek, wyciągnął szyję i spojrzał swoim jedynym okiem ponad głowami błotniczańskich mężczyzn. - Jak się tak przyjrzeć, to i baby tu są niczego sobie. Mam nadzieję, że i one nas ugoszczą, cha, cha! - Nie miej najmniejszych wątpliwości. - Przywódca wyszczerzył zęby. - Mnie się widzi ta tutaj. Słyszycie, chłopcy? Ta jest moja! Biezdziada oblał zimny pot. Stali z Przybojem ramię w ramię, a spomiędzy nich wyglądała Czasta. Łysy przybysz wskazywał toporem wprost na nią. Starosta z ukosa spojrzał na zięcia i dostrzegł, jak krew napływa mu do twarzy.

Od razu wiedział, że będzie źle. - A co, jeśli wam na to nie pozwolimy? - warknął Przyboj. Śmiech ucichł nagle. - Coś ty powiedział? - syknął Dabro. Władyka usiłował dać zięciowi znać, by ten się uciszył. Czasta chwyciła męża od tyłu za rękę, ale siłacz nie zwracał na nich uwagi. - Co, jeśli połamiemy każdą zafajdaną łapę, która spróbuje tknąć naszych kobiet? Gwałtowny charakter młodego Błotniczanina dał o sobie znać. - Co, jeśli poślemy was do biesów, pasożytnicza zgrajo? Jest nas cztery razy więcej! Jeźdźcy mocniej zacisnęli dłonie na rękojeściach broni. Łysol podjechał na koniu do Przyboja. Szarpnął wodzami na piędź przed nim, o mały włos nie taranując barczystego mężczyzny. Ten ścisnął w dłoni ofiarny nóż, wciąż lepki od owczej krwi. - I co z tego? - warknął najemnik. - Nikt z was nie ma przy sobie nawet motyki, podczas gdy my ściskamy w łapach całkiem spore kawały żelaza. Wy jesteście parszywymi wieśniakami, my starymi wilkami, które walczyły na wojnie z Awarami, a na łuczańskim żołdzie odrąbywały łby Czechom, Lemuzom, Deczanom i waszym współplemieńcom, litomierzyckie gnidy. Już posraliście się ze strachu, my zaś czekamy tylko na okazję, żeby móc nacieszyć oko widokiem świeżej krwi. Pojmujesz, szczurze? - Dabro mówił coraz głośniej. - Kiedy się na was rzucimy, w jednej chwili zamienimy was w żarcie dla wron. I zgadnij, czyja głowa pierwsza poturla się w gnój!? - Mówiąc ostatnie słowo, błyskawicznie zamachnął się toporem, by dać Przybojowi nauczkę. - Nieee! - Czasta i Biezdziad krzyknęli jednogłośnie. Nad osadą błysnęło, coś syknęło w powietrzu. Na dziedzińcu zatańczyły ostre cienie Błotniczan i łuczańskich posłańców. Badniakiem wstrząsnęło uderzenie. Jodła z trzaskiem rozgorzała. Wódz łotrów znieruchomiał z toporem nad głową, a wysoko unoszący się płomień odbijał się w jego wytrzeszczonych ze zdziwienia oczach. Konie rżały, jeźdźcy i Błotniczanie z przerażeniem patrzyli na płonące drzewo. Biezdziad bezradnie spojrzał na pochodnię, którą wciąż trzymał w dłoni. - Kraczun! - pisnęła zadowolona Dzwonka, ciągnąc jedną ręką za spódnicę matki, a drugą wskazując na badniak. - Kraczun przyjął nasze dary! To jednak nie był Kraczun.

W pobliżu zadudniły kopyta. Rozległ się jęk przeszywający aż do szpiku kości.

Zbójnicy odwrócili się w kierunku, skąd dochodziły dźwięki. To była tylko zmyłka. Atak przyszedł z przeciwnej strony. Z ciemności wyskoczył koń, na którego grzbiecie siedział ktoś bardzo szczupły. Ci, którzy w ostatniej chwili zauważyli wierzchowca i zdążyli się odwrócić, zobaczyli demoniczną twarz, głowę z wijącymi się wężami zamiast włosów i olbrzymie skrzydła. W blasku

płomieni

błysnęło

ostrze.

Jeden

z kompanów

Dabrona,

stojący

nieznajomemu na drodze, nie zdążył nawet mrugnąć. Uderzenie wyrwało go z siodła. Kiedy wzlatywał w powietrze, tryskająca z czaszki krew wyglądała w blasku ognia jak sznur rubinów. Demon zawrócił rumaka i na powrót zanurzył się w ciemności. Mężczyzna z rozłupaną głową spadł w błoto. Zapanowała pełna przerażenia cisza. Łysy, nadal trzymający topór nad głową, opamiętał się pierwszy. - Szybko... Nikt jednak nie zdążył się przekonać, kogo chciał ponaglić. Coś złowrogo zabuczało. Strzała wbiła się tuż pod uchem złoczyńcy. Przeszła przez szyję i, oblepiona od grotu aż po lotki lepką krwią, z pluskiem wpadła w błoto. Z obu dziur na szyi wojownika trysnęły dwa strumienie krwi. Przywódca, charcząc i wypluwając z ust czerwoną pianę, zwalił się z siodła. Sztek i Karwasz, dwie prawe ręce zabitego, spojrzeli na siebie, po czym jednocześnie unieśli broń i krzyknęli: - Zasadzka! Dalej na ten motłoch! Pozostali najemnicy nie zastanawiali się nad bezsensownością rozkazu - po prostu go usłuchali. Zawyli i zaatakowali Błotniczan.

- Uciekajcie! - krzyknął Biezdziad i rzucił pochodnią w Szteka. Jednooki odtrącił ją na bok mieczem i zwrócił się na koniu w kierunku starosty. Już szykował się, by zadać cios, kiedy z boku zaatakował go Przyboj. Zięć starosty miał siły za dwóch - strącił mordercę z siodła i powalił w błoto. Zbój ryknął. Mąż Czasty chwycił go za włosy i wbił w jego zdrowe oko nóż ofiarny. Ostrze zanurzyło się w czaszce i zgrzytnęło na kości. Zanim Sztekiem wstrząsnęły przedśmiertne drgawki, Przyboj wykręcił mu dłoń i wyrwał z niej miecz. Tymczasem władyka podniósł z ziemi topór Dabrona. Błotniczanie usiłowali uciec z dziedzińca oświetlonego blaskiem ognia. Matki ze wszystkich sił starały się uchronić dzieci przed zadeptaniem, a mężczyźni próbowali osłaniać

drogę ich ucieczki. Panował rozgardiasz i ogłuszająca wrzawa. Czasta wzięła Dzwonkę na ręce i pobiegła w stronę najbliższej chaty. Tuż za nią zadudniły kopyta. Obejrzała się ze zgrozą. Jedyne, co w tym zamieszaniu zauważyła, to pożądliwy uśmiech jeźdźca. Poczuła zanurzającą się we włosy łapę napastnika. - Mam cię, suko! Krzyknęła i mocniej przycisnęła do siebie płaczącą córkę. Po chwili pojawił się kolejny koń. Kobieta usłyszała potworny jęk, dokładnie taki sam jak ten, który zwiastował pierwszy atak skrzydlatego demona. Słychać było brzęk żelaza tnącego mięso i kość. Coś uderzyło ją w plecy i z chlupotem wpadło w błoto. To była głowa jeźdźca z zastygłym na twarzy uśmiechem. Obok Czasty przebiegł wierzchowiec z bezgłowym ciałem w siodle. Potknęła się i o mały włos nie upadła. Pomimo przejmującego strachu coś ją skłoniło, by ponownie się odwrócić. Olbrzymi rumak demonicznego sprzymierzeńca zarżał i stanął dęba. Wielkie czarne skrzydła zatrzepotały w powietrzu. Czasta i Dzwonka, obie obryzgane świeżą krwią, głośno krzyczały.

Jeździec, uzbrojony w topór na długim stylisku, wtargnął pomiędzy Biezdziada a Przyboja. Siłaczem, mocno uderzonym piersią konia, aż okręciło w kółko. Napastnik zamachnął się i zadał cios w jego ramię. Błotniczanin krzyknął i padł na ziemię. Odświętny ubiór zalała krew. Z drugiej strony doskoczył władyka i rąbnął najemnika toporem w plecy. Zbyt słabo - ostrze ześlizgnęło się po kolczudze. Najeźdźca zachwiał się w siodle, soczyście zaklął i ruszył na kolejnego przeciwnika. Ostrze uderzyło w tarczę, którą starosta błyskawicznie uniósł. Biezdziad upadł. Jeździec szarpnął lejcami z zamiarem najechania na leżącego. Starzec wytrzeszczył oczy. Rozległ się dźwięk, jakby ktoś w pobliżu biegł po błocie. Władyka spojrzał w kierunku, skąd dochodził odgłos i jego oczy zrobiły się jeszcze większe. Ogromne łapy oderwały się od ziemi, czarny cień w potężnym skoku przeleciał ponad końskim grzbietem. Zbój zleciał z siodła niczym słomiana kukła. Błoto rozbryznęło się na wszystkie strony. Napastnik miotał się pod ogromnym, czarnym ciałem. Biezdziad usłyszał dźwięk, jaki wydaje mięso rozszarpywane kłami. Krzyk złoczyńcy zamienił się w bulgocące charczenie.

Zgrzytnęły

łamane

kości.

Mężczyzna

kopnął

nogami

w powietrzu

i znieruchomiał. Zjawa zwróciła płonące oczy w kierunku ogarniętego przerażeniem starca. Z czarnej sierści na pysku kapała krew.

Pozostali jeźdźcy w końcu zrozumieli, że z łowców przemienili się w bezlitośnie tępione szkodniki. Zostawili mieszkańców osady w spokoju, zatrzymali konie pośrodku dziedzińca i osłaniając się nawzajem, wpatrywali się w otaczającą ich ciemność. Ci Błotniczanie, którzy nie ucierpieli, pomagali rannym współplemieńcom i przenosili ich w bezpieczne miejsce. Po chwili wszyscy zniknęli w mroku między chatami. Zapadła cisza. Łotrzy wyczekiwali w plamie migotliwego światła, rzucanego przez wciąż płonący badniak. W błocie leżały trupy ich kompanów. W końcu zauważyli. Z tyłu, za trzaskającym iskrami drzewem, pojawił się mężczyzna na rosłym ogierze. Wyglądał jak czarna zjawa. Przez plecy miał przewieszony kołczan wypełniony strzałami, w dłoni ściskał łuk. Z lewej strony, w świetle ognia, pojawiło się ogromne zwierzę. Pies, a raczej wilk, poruszał się sprężyście, a przy tym złowieszczo. Ucieleśnienie śmierci. Zatrzymał się obok jeźdźca, jego oczy błysnęły czerwonym blaskiem. Jako trzeci, z prawej strony, przykłusował wojownik z mieczem w dłoni. Najemnicy gapili się na niego bezmyślnie. To, co brali za ogromne skrzydła, było w istocie połami rozwianego płaszcza. Węże na głowie straszydła okazały się warkoczykami. Twarz zaś wcale nie była szkaradna - to tatuaż na policzkach nadawał jej groźny wygląd. - A niech to - wycedził przez zęby najmłodszy ze zbójów, ledwie siedemnastoletni, a mimo to o ciele gęsto usianym bliznami. - To oni. - Jacy oni? - szepnął znajdujący się z jego prawej strony siwiejący pięćdziesięciolatek z brodą. - Czarownik, wiedźma i wilk. Opowiadali o nich morawscy kupcy, którzy wieźli Frankom niewolników z Księstwa Nitrzańskiego. To dzikie bestie, czarownicy, upiory. Jak nic żywią się ludzką krwią. Karwasz zdobył się na odwagę i ruszył konno w stronę tajemniczej trójki. Rumak opierał się jednak i nie chciał podejść do szczerzącego zęby wilka. - Czego chcecie? - zawołał zbój we frankijskim pancerzu. - Dlaczego nas zaatakowaliście? - Ta osada jest pod naszą ochroną. - Jeździec, którego wzięli za demona, znów ich zaskoczył, gdyż mówił kobiecym głosem. - Łgarstwo! Wszystkie litomierzyckie wsie i grody podlegają łuczańskiemu księciu

Włościsławowi. A my jesteśmy tu z jego woli! - Z pewnością również z woli księcia napadliście na samotną chatę leżącą dwie mile stąd. Także na rozkaz Włościsława zadusiliście dzieci, zgwałciliście ich matkę, a ojca wypatroszyliście jak rybę. - Działamy na rozkaz pana! - odciął się Karwasz. - Kto się nam sprzeciwia, sprzeciwia się samemu księciu i musi za to srogo zapłacić. Pozwólcie nam odejść, bo inaczej... - Inaczej co? - warknął mężczyzna z łukiem. Już głos kobiety przyprawiał ich o gęsią skórkę, jednak ton wojownika sprawił, że dopiero teraz krew zastygła im w żyłach niczym tężejący wosk. Usłyszeli dźwięk żelaza wysuwanego z pochwy. W dłoni czarnego jeźdźca ukazał się miecz. Ostrze odbiło blask ognia i oświeciło twarz mówiącego, dotąd pozostającą w cieniu. Zobaczyli wyszczerzone zęby i przerażające oczy ze źrenicami czarnymi niczym bramy wiecznej ciemności. To jedno spojrzenie wystarczyło, by Karwasz zawrócił konia i popędził go uderzeniami pięt. - Jazda! - zawołał na kompanów. - Uciekajcie! Czarny jeździec bez namysłu spiął wierzchowca do biegu. Wilk i wiedźma uczynili to samo. Bestie nigdy nie pozwalają uciec zdobyczy.

zy mnie widzicie?! - Biezdziad siedział u szczytu stołu, skrywając się za stosem miodowych kołaczy, podpłomyków, grudek owczego sera, kiełbas i dzbanów z miodem pitnym. - Ani jednego włoska nie widzimy! - chórem odpowiedzieli zgromadzeni wokół biesiadnego stołu Błotniczanie. - Abyście za rok znów mnie nie widzieli! - Władyka powstał i uniósł ręce w modlitewnym geście. - Wspólnie ulejmy miodu bogom, niech chronią Błotnicę i obdarzą nas obfitymi plonami. Abyśmy za rok znów mieli stół zastawiony licznymi pokarmami. Podajcie mi róg obfitości. Czasta włożyła w ręce ojca wielki róg z miodem. Wszyscy obecni podnieśli swoje naczynia. - Dla ciebie, Perunie, abyś dał nam dostatek deszczu i uchronił od niebieskiego ognia! - przemówił starzec i wylał odrobinę miodu na udeptaną glinę pod nogami. Pozostali rodowcy uczynili to samo. - Dla ciebie, Żywio, aby kłosy były pełne, drzewa owocowały, plastry ociekały miodem, a zwierzyna zapełniała lasy. Aby ziemia obrodziła hojnie, a myśmy pozostali syci

przez cały rok! Trzeci raz miód zwilżył polepę, po czym biesiadnicy w końcu unieśli naczynia do ust. - Wstrzymajcie się jeszcze - poprosił starosta. Mieszkańcy osady spojrzeli na niego z zaskoczeniem. - Chwalmy także bogów, których być może imienia nie znamy, a którzy zesłali nam tych troje obrońców. - Zwrócił się w stronę gości, siedzących na zaszczytnych miejscach po jego prawicy. - Gdyby nie oni, nie byłoby nas tu teraz. Bez ich pomocy nie wyszlibyśmy cało z potrzasku. Składamy wam dzięki, Roganie, Mireno i Gorywałdzie! Oczy wszystkich zgromadzonych w izbie zwróciły się ku trójce tajemniczych przybyszy. Obok starosty stał wysoki mężczyzna o kruczoczarnych włosach, a po jego lewej szczupła jasnowłosa kobieta z tatuażem na szyi i twarzy. Oboje byli ubrani na czarno. Ogromny wilk leżał obok paleniska i obserwował otoczenie zadziwiająco rozumnymi oczami. Mężczyzna o imieniu Rogan podziękował Biezdziadowi skinieniem głowy i napił się trunku. Biesiadnicy z niepewnością odwzajemnili gest. Kobiety rozniosły potrawy oraz pełne dzbany. Z rożna nad paleniskiem zdjęły kusząco pachnącą, upieczoną na złocisto tuszę owcy. Rozpoczęła się uczta. Biezdziad nie pamiętał równie ponurego Kraczuna. Może z wyjątkiem tego, kiedy po raz pierwszy obok niego, u szczytu stołu, zabrakło żony, która zmarła na kaszel i ból w piersiach. Błotniczanie jedli w milczeniu, ze spuszczonym wzrokiem. Wciąż mieli żywo w pamięci strach towarzyszący nieproszonej wizycie łupieżców, a teraz z ukosa, jakby z rezerwą, patrzyli na trójkę gości. Poza starostą nikt nie zdobył się na odwagę, by z nimi porozmawiać, nikt nawet nie śmiał się do nich zbliżyć. Wprawdzie obronili osadę przez spustoszeniem, ale ze zbójami obeszli się aż nadto okrutnie i krwawo. Nie zwracali uwagi na prośby i błagania, nie okazali ani krzty zmiłowania. Wzbudzali strach. Powoli nastrój się ocieplał, gdy miód coraz bardziej łagodził obawy. W końcu ktoś zaintonował pieśń, inni dołączyli i biesiada wreszcie przestała przypominać ucztę żałobną. Także Mirena popiła sobie zdrowo, więc jej lodowate spojrzenie złagodniało. - Dzięki ci, starosto. - Stuknęła swoim kielichem o róg Biezdziada. - Piję za zdrowie szczodrego gospodarza! To, że siedzimy przy tym stole, jest dla nas czymś w rodzaju cudu. Powiedz, Czarny, kiedy ostatni raz świętowałeś Kraczuna? Rogan spojrzał nieprzytomnym wzrokiem w odległą przeszłość. - Już nie pamiętam - wymamrotał, ale zdradził go błysk w oku, będący oznaką miłego wspomnienia. - Rozumiem. - Władyka wzniósł róg. Przepili do siebie. - Służąc w wielkim wojsku, nie przywiązuje się dużej wagi do obyczajów.

Łucznik uniósł ciemne brwi. - Jak odgadłeś, że służyłem? - Nie musiałem zgadywać. - Starosta wierzchem dłoni otarł wąsy. - Mieszkamy wprawdzie na odludziu, ale sława Czarnego Rogana, łucznika i pogromcy Awarów, dotarła także tutaj. Wielu moich rodowców uczestniczyło w wyprawie przeciw kaganatowi. Kiedy wrócili, opowiadali o tobie. Ale słyszałem, że udałeś się na wschód, do Bułgarów, dlatego zaskoczyło mnie, że zjawiłeś się tutaj, na zachodzie. Co w środku zimy wygnało was na wędrówkę? - Szukamy pewnej osoby - wymijająco odrzekła Mirena. - Zmierzamy do Dębowego Lasu, do źródeł Biliny. Starzec szeroko otworzył oczy. - To złe okolice, pełne czarów. Istny koniec świata. Nawet potężni Frankowie, kiedy podążają na wschód po zdobycze, wolą omijać tę pełną wił i ludożerczych hejkali dzicz, więc udają się okrężną drogą biegnącą na północy, przez deczańskie przesmyki. Poza tym władyka ściszył głos - jadąc do Dębowego Lasu, musicie wkroczyć na terytorium Łuczan. A to niezbyt przyjazne ziemie. Na dodatek książę Włościsław szykuje się właśnie na wojnę. - Widzieliśmy już jej zapowiedź w postaci miecza i łykowej pętli - przytaknął Rogan. - Jeśli rody posłuchają, Łuczanie zgromadzą liczne wojsko. - Rody posłuchają. - Biezdziad zwiesił siwą głowę. - Przed Włościsławem wszyscy się korzą. Książę jest silny i okrutny, bezlitośnie gnębi sąsiadów, pali, morduje, bierze w niewolę. Mówią o nim nawet, że nie jest człowiekiem, a wcielonym demonem. Składa przecież ofiary złemu Czarnobogowi, który w zamian karmi go swą tajemną mocą. Dzięki niej książę w nocy przemienia się w wilka i przebiegając lasy, zmierza do okolicznych osad, wiedziony zapachem ludzkiej krwi. Gorywałd przestał chrupać kości i podniósł znad nich wzrok. Łucznik nawet nie mrugnął, nie odpowiedział też na wymowne spojrzenie Mireny, tylko spokojnie upił łyk miodu. - Na usługach Włościsława jest ponoć zaklinacz - ciągnął starosta - równie zły i żądny władzy jak jego pan. A może nawet gorszy. To on nakłania władcę do nowych podbojów, on snuje podstępne plany, on pod posągiem Czarnoboga podrzyna ludziom gardła i krwią maluje na ciele Włościsława magiczne znaki. On zaszczepił w nim dzikość wilczej rasy... - Biezdziad zamilkł, spostrzegłszy, że twarze gości ściągnęły się niczym skórzane maski. Zauważył również zaciekawione spojrzenie Gorywałda - wilk obserwował go, jakby rozumiał każde słowo. Władyka szybko uniósł róg i duszkiem go opróżnił.

- Ale Włościsław już raz poniósł klęskę - Czarny przerwał nieprzyjemne milczenie. Starzec odkaszlnął. - Prawda. Dwa lata temu uzbrojeni Łuczanie ruszyli na Czechów. Zdobyli Drzewicz i Slany, butnie spalili nawet świętą Budecz, prastarą siedzibę Kroka. Dotarli aż do Hradca, siedziby Częstomira, kuzyna księcia Neklana. I to miejsce obróciliby w popiół, ale na szczęście w sądnej godzinie pospieszyły Czechom z pomocą rody z północy i zachodu, Lemuzowie, Deczanie i my, Litomierzycy. Włościsław musiał szybko odtrąbić odwrót, aby nie dostać się w nasze łapy. Jego zemsta nadeszła jednak nagle niczym letnia burza. Palił i grabił tereny nad Łabą, Ochrzą i Mżą, podbijał jedną twierdzę za drugą, dziesiątkował rody, które wówczas stanęły po stronie Czechów. Na naszych litomierzyckich ziemiach wzniósł ogromny gród i nazwał go swoim imieniem. Jadąc na zachód stąd, można go dostrzec w oddali, za lasami. Weźcie sobie jednak moją radę do serca - omińcie to miejsce niczym zarazę. Jest to siedlisko złych i okrutnych ludzi, nie tylko Łuczan, ale również najemników zwabionych wizją zdobyczy. - Ominiemy - przytaknął Rogan. - Nie dotyczą nas spory między Czechami a Łuczanami. - O, gdybyśmy i my mogli powiedzieć to samo. - Gospodarz westchnął. - Zanosi się na wielką wojnę. Czeski książę Neklan chciał jej uniknąć, wysłał nawet do Łucka posłów z prośbą o pokój i spokojne sąsiedztwo. Wysłani starostowie złożyli u stóp Włościsława hojne dary - złote i srebrne grzywny, kutą zbroję, malowane tarcze, a nawet dziesięć koni ze szlachetnej hodowli. Łuczański książę wyśmiał ich, wygnał i kazał przekazać Neklanowi, że wkrótce sam wybierze się po wszystkie skarby ukryte na Wyszehradzie i w praskim grodzie. - Z pewnością nie rzucał słów na wiatr. - Czarny zamieszał resztę miodu na dnie kielicha. Biezdziad wziął dzban i dolał jemu, sobie oraz Mirenie. - Zostawmy te ponure wizje. Trwa przecież Kraczun. - Prawda - przytaknęła czarownica, będąca z każdą chwilą w coraz lepszym nastroju. Troski trzeba utopić w miodzie. - Dobrze prawisz, czcigodna wiedźmo. - Władyka wyprostował plecy i uniósł róg. Hej, Czasta, przynieście jeszcze parę dzbanów! Słowa starosty spotkały się z radosną odpowiedzią ucztujących. Ktoś rozpoczął pieśń o ucieczce Horymira z niewoli oraz jego odważnym skoku z wyszehradzkiej skały, którego dokonał na swoim wspaniałym koniu Szemiku. Pozostali biesiadnicy natychmiast dołączyli się do śpiewu. Szybko poczuli, jak strach mija i zastępuje go szczera radość.

Uchyliły się drzwi i izbę wypełniły odgłosy uczty. Ktoś śpiewał pioseneczkę o zbłąkanym młodzieńcu i stęsknionych rusałkach. Choć minęła północ, Błotniczanie wciąż dobrze się bawili. Światło ognia z głównej sali przemknęło po izbie i ześlizgnęło się po ostrzu miecza, który trzymał Rogan. - Jeszcze nie śpisz? - Mirena piętą przymknęła drzwi. Zapaliła knot na łzawej grudce wosku stojącej pośrodku stołu. Płomień zakołysał się i spłoszył cienie zastygłe dotąd w kątach. - Nawet gdybym chciał, nasi gospodarze wyją tak głośno i fałszywie, że zęby same mi zgrzytają. - Wojownik siedział na rozklekotanym stołku i przesuwał osełką po klindze broni. To jest również główny powód mojej tchórzliwej ucieczki z uczty. A ty co? Czemu tak szybko się ulotniłaś? Wiedźma wypiła łyk z przyniesionego przez siebie glinianego dzbana i usiadła na prostym posłaniu. - Jak zwykle. - Wzruszyła ramionami. - Przecież wiesz. - Jasne, że wiem. Często wychodzisz w nocy. Nigdy nie mówisz gdzie i po co. - A ty nigdy nie pytałeś. Aż do teraz. - Gorywałd mówi, że chodzisz rozmawiać z bogami. Że wzywasz Chors i czerpiesz siłę z księżycowego blasku. Przymrużyła oczy. - Wszarz mnie śledził? - Możliwe. O celach jego nocnych wędrówek wiem tyle samo, co o twoich. - Ale moje jakoś bardziej cię niepokoją. - Nie twierdzę, że jestem zaniepokojony. Pytam tylko. - Nie mam dzisiaj ochoty na przepytywanie. - Wyciągnęła do towarzysza rękę z dzbanem. - No, napij się. Na początku tutejszy miód smakował jak skisłe pomyje, ale z każdym łykiem wydaje mi się coraz lepszy. Mocna Chors, muszę być nieźle spita! Czarownik wcale się nie krępował i porządnie pociągnął z naczynia. - Tak, to są pomyje. - Jęknął i oddał dzban. - Nie powinniśmy przeciągać wizyty. Z samego rana chciałbym wyruszyć. - Jestem za. I tak do rana zdążymy nałapać sporo wszy w tej dziurze. - Podrapała się po łokciu. - Wyobraź sobie, że jedna dziewczyna poprosiła mnie o przepis na napój miłości,

dzięki któremu zyskałaby przychylność młodzieńca z sąsiedniej osady. Wzięła mnie za jakąś zakichaną zielarkę! Mnie, łowczynię demonów i zaklinaczkę duchów! Spojrzał na nią z ukosa. Przesunęła się na łóżku i oparła plecami o ścianę. - Co się patrzysz? Mówię ci, że się spiłam. To był dziwny dzień. Ta walka z Łuczanami... Wiesz, że zrobiliśmy pieprzony dobry uczynek?! Uniósł kąciki ust. - Naprawdę tak cię to brzydzi? - Oczywiście! Nie chcę, aby ludzie zaczęli gadać, że Mirena zwana Osą chodzi od osady do osady i bezinteresownie pomaga biedakom w potrzebie. Jakaś dobra wiła ze mnie czy co? To mogłoby zepsuć moją sławę pogromczyni biesów! Zachichotał i wypróbował palcem ostrze miecza. - Jeśli to cię w jakiś sposób pocieszy, według mnie nie dokonaliśmy szczególnie bohaterskiego wyczynu. Nie zauważyłaś, jak mieszkańcy na nas patrzyli, kiedy dobijaliśmy rannych? Wątpię, by nas podziwiali. Raczej przeraziliśmy ich, a takie wrażenia mało pasują do święta radości i pokoju. - Mam tego żałować?! Te prostaki sobie na to zasłużyły. Oprawcy kobiet i dzieci. Któż wie, co zrobiliby z tymi biedakami... - Zmieszała się. - Szlag by to trafił! Ja przecież naprawdę działałam w dobrej wierze! - To szalone czasy. Jeśli ty nie zabijesz, zakatrupią ciebie. - Oto właściwe podejście. - Wycelowała w niego palec wskazujący. - Dokładnie tak to jest. Nie jesteśmy bohaterami. Po prostu nie mamy wyboru. - Poczęstowała Rogana miodem, ale kiedy przecząco pokręcił głową, wzruszyła ramionami i sama pociągnęła z dzbana. Nawet ty nie wyprzesz się swego dziedzictwa. Nie upuścisz z własnych żył krwi przodków i nie nalejesz sobie innej. Czarnobóg powierzył ci misję. Czy ci się to podoba, czy nie, jeszcze kilka razy zanurzysz ostrze w ciele człowieka. - Czarnobóg... Nawet mi nie wspominaj o tym straszydle z zaświatów. - Obracał miecz w dłoni i nieprzytomnym wzrokiem przyglądał się odbiciom świeczek na ostrzu. Postawił na mej drodze wrogów, o których nie mam nawet bladego pojęcia. Nie wiem, kim są. Bez trudu mogę rozpruwać brzuchy, ale potrzebuję ku temu dobrego powodu. - Ta hołota zabiła ci ojca. I położyła łapę na twoim dziedzictwie. To nie jest dla ciebie wystarczający powód? - Ojca nie znałem, Dziczej Góry też nie widziałem. Mam walczyć w imię przeszłości, która nic dla mnie nie znaczy? Zmrużyła oczy jak każdy, kto wiele wypił i usiłuje skoncentrować się na słowach

rozmówcy. - No jasne, trochę cię rozumiem. Ale nie możesz tak po prostu odciąć się od tego wszystkiego. Jesteś potomkiem rodu czarnoksiężników - tego nie da się zmienić. Drzemie w tobie moc pochodząca od bogów. Umarłeś, ale Czarnobóg i Morena odesłali cię z powrotem, ponieważ mają wobec ciebie plany. Teraz nie możesz się wycofać i powiedzieć: „Dzięki, ale to nie dla mnie”. - Otrzymałem niechciany dar. - Znów chwycił osełkę. - Ten dzień był naprawdę szczególny. Nie pamiętam cię tak gderliwego i wątpiącego. Mamy za sobą sporo drogi, a ty chcesz dać sobie z tym spokój? - Tego nie powiedziałem. Ale zaczynam tracić poczucie zasadności własnych działań. - To przecież proste. Znajdziemy tego chłopa... jakże mu tam... - Dagomir. Mam nadzieję, że go znajdziemy. - Znajdziemy Dagomira, on ci da broń twego ojca, potem udamy się na Dziczą Górę i ze świątyni Krwawego Ognia wykurzymy samozwańców. Widzisz? Proste! - Wiem, co trzeba zrobić, nie bardzo jednak rozumiem po co. I dlaczego właśnie ja. - Wola bogów. - A co mi do niej? Zawsze działałem na własną rękę. Miałem swoje cele. - To się nazywa „przyjęcie odpowiedzialności”. - I kto to mówi. Myślałem, że nie chcesz robić dobrych uczynków i bezinteresownie pomagać biedakom. - Nie, tego właśnie nie chcę. Za darmo nawet kura nie dziobie. Rogan uniósł wzrok i utkwił go w wiedźmie. - No? - zapytała. - Mów. Co ci świta w głowie? Przez dłuższą chwilę patrzył jej prosto w oczy. - Czemu właściwie ze mną zostałaś, Oso? Mogłaś przeczekać zimę w cieple i wygodzie. Mogłaś chociażby odjechać z Wielimirem i Krasą do Księstwa Nitrzańskiego. A zamiast tego przejechałaś ze mną Morawy i dolinę Wagu, przebyłaś zasypane śniegiem wierchy. I chcesz iść dalej, do ogarniętego wojną Łucka i dzikiego Dębowego Lasu, gdzie przecież nie mają odwagi się zapuścić nawet frankijskie wojska. „Za darmo nawet kura nie dziobie” - mówisz, dlatego nie rozumiem, co będziesz mieć z wędrówki u mego boku? Jeszcze bardziej zmrużyła oczy. - A wiesz, że zadaję sobie to samo pytanie? Zazwyczaj w towarzystwie jakiegoś mężczyzny wytrzymuję najwyżej tydzień, potem mam go powyżej uszu. Z drugiej strony - ty także czekałeś w Pustogradzie, dopóki nie wylizałam się z ran, choć Gorywałd stale ci

przypominał, jak ważną misję masz do wypełnienia. Pomyśl, co kieruje twoim postępowaniem, to może zrozumiesz, co kieruje moim. I odłóż wreszcie to żelastwo, wnerwiasz mnie! Osełka jakby umyślnie znów zazgrzytała na ostrzu. Mirena zaklęła, wyrwała Roganowi miecz z rąk i odrzuciła go na bok. Broń uderzyła o ścianę i z brzękiem upadła na podłogę. Odłożył osełkę i spojrzał kobiecie w oczy. - Zdaje się, że chcesz mi coś powiedzieć. - Nie prowokuj mnie, Czarny. Znamy się nie od dzisiaj - już ty dobrze powinieneś wiedzieć, jaka jestem, kiedy wypiję... Uniósł brwi. -...ale zamiast tego trajkoczesz coś o żałowaniu za własne czyny i podobnych głupotach. - Czego więc chcesz? - Żebyś mnie objął i powiedział: „Długo na to czekałem”. - Osa... - Prawda, mam w czubie, ale jeszcze potrafię rozróżnić, co jest jedynie skutkiem działania miodu, a czego pragnę naprawdę. I wiem, że tego chcę naprawdę. - Posłuchaj, Osa... - Nie nazywaj mnie tak, w twoich ustach to brzmi jak wyzwisko! - zbiesiła się. Odbicie blasku świec w szarych oczach zamieniło się w płonące języki. - Gdybym wiedziała, że to podziała - wycedziła przez zęby - już dawno spojrzałabym ci głęboko w oczy, podporządkowałabym cię swojej woli i zmusiła, byś klęczał przy moich nogach - a dokładnie: pomiędzy nimi. Tyle tylko, że na ciebie to na pewno nie podziała. Przy tobie wszystkie moje czary słabną. I nie patrz tak na mnie, wyszłam na głupią. Najchętniej wydrapałabym ci te czarne oczyska. Niespodziewanie wyciągnął rękę pachnącą żelazem i odgarnął z jej twarzy warkoczyki. Przez jego usta przeleciał jeden z tych uśmiechów, o których Mirena nie wiedziała, co sądzić. Nie powiedział ani słowa, ale niewidzialna zasłona opadła, a w umysł wiedźmy wlały się jego uczucia. Najsilniejszym strumieniem tryskała żądza. Zareagowała od razu. Chwyciła go za dłoń i przyciągnęła do siebie, na łóżko. Otoczyła rękoma jego szyję, a nogami oplotła biodra wojownika. Całowała go szybko, raczej gryzła. Mocno ją ścisnął i opadł na nią całym swym ciężarem. Będąc blisko siebie, czuli, jak wypełnia ich pożądanie.

- Długo na to czekałem - rzucił między pocałunkami. Zaśmiała się bezgłośnie. - Wiedziałam... Skrzypnęły drzwi. Przez szparę wślizgnęła się do izby ognista poświata. - Kimkolwiek jesteś - syknęła Mirena, nie patrząc nawet w stronę wejścia natychmiast wynocha i zamknij za sobą drzwi! Jeśli ktoś tu wlezie, przysięgam na Chors, że rozpruję mu brzuch, a jelita zamienię w węże! - Czy to oznacza, że przeszkadzam? - Usłyszeli w swoich głowach. - Spostrzegawczy jesteś - szepnął Rogan. - Wystarczyło powiedzieć. Znajdę sobie jeszcze jakąś kość. - Czarny pysk zniknął, a drzwi znów się zamknęły. - Jelita w węże? - Mężczyzna się skrzywił. - Skąd ci takie rzeczy przychodzą do głowy? - Milcz już - powiedziała i pstryknęła palcami. Świeczka zgasła, a izbę wypełniła woń dymiącego się knota. W biesiadnej sali pijani Błotniczanie bełkotliwie śpiewali piosenkę: Hej, młodziaku, chodźże, hop,

pokaż nam, czyś ty jest chłop.

Dzikie dziewki, tutaj patrzcie

i na jego widok skaczcie!

iedy Mirena się obudziła, wszystko wokół było pobielone szronem. Do szałasu, naprędce skleconego z gałęzi między trzema rosnącymi blisko siebie świerkami, wpadał chłód. Czarownica zaklęła, z jej ust wyleciał kłąb białej pary. - Tęga zima. - Rogan kucał i w skupieniu patrzył na cienkie gałązki ułożone w stos na wygaszonym popiele z wieczornego ogniska. Wyglądało to tak, jakby chciał je rozpalić wzrokiem. - Straszna - przytaknęła wiedźma i zaczęła się ruszać, aby w zmarzniętych rękach i nogach krew zaczęła płynąć trochę szybciej. - W nocy się rozchmurzyło. - Chuchnął w zdrętwiałe dłonie i znów skierował je w stronę kupki gałęzi, próbując czarami rozpalić ogień. - Ściął mróz. Mirena skupiła myśli i odrobiną mocy posiliła czary, które chroniły ją przed zamarznięciem, ale w nocy znacznie osłabły. Pod płaszczem i czuhą z owczej wełny znów rozlało się przyjemne ciepło. Omal nie westchnęła z rozkoszy. Opatuliła się aż po uszy i błogo uśmiechnęła. - Co próbujesz zrobić? - zapytała z rozbawieniem. - A jak myślisz?

- W ten sposób nie wzniecisz ognia. Nie jesteś skupiony. Masz głowę napchaną mnóstwem innych spraw. Uspokój myśli i skup się na jednej rzeczy. A tak w ogóle, czemu sobie nie odpuścisz i nie wślizgniesz się do mnie? Spojrzał na nią. Uśmiechała się. Nie chłodno i złowieszczo, jak miała w zwyczaju. W jej oczach tańczyły figlarne iskierki. - Widzę, że dzisiaj czujesz się lepiej - rzucił. - O wiele lepiej. Kiedy wczoraj o świcie opuszczali Błotnicę, wyglądała jak zdechlak, którego czarami zmuszono, by wstał z grobu. Ilość wypitego miodu zrobiła swoje. Było jej tak źle, że ledwie utrzymywała się w siodle. Rogan wziął ją ostatecznie na swojego konia. Opierała się plecami o jego klatkę piersiową i cały dzień na przemian jęczała i przeklinała. Czarownik znów skierował wzrok na ognisko. - Tak czy inaczej, potrzebuję ognia. Gorja jeszcze przed świtaniem wybrał się na łów. Obiecał, że przyniesie coś na ząb. - Ja to zapalę. - Wyciągnęła rękę spod czuhy i poruszała palcami. - Odsuń się. - Nie. - Zachmurzył się. - Potrafię to zrobić. - Jak chcesz. - Schowała rękę z powrotem. - Ostatecznie jesteś potomkiem Czarnoboga, władcą Krwawego Ognia i spadkobiercą rodu czarnoksiężników. - Uśmiechnęła się. - Musisz nauczyć się posługiwać własną mocą. - Śmiej się, śmiej. - Zgrzytnął zębami. - A ty już się wreszcie rozpal! Żeby cię tak! zaklął i wykonał szybki gest. Coś strzeliło, a stos gałązek rozpadł się na wszystkie strony. Rogan ledwie zdążył uskoczyć. Język ognia prawie opalił mu brwi. - Ha! - wydał zwycięski okrzyk i grubszym konarem począł szybko zgarniać na kupę płonące gałęzie. - Czyli złość też bywa sposobem na wydobycie z siebie mocy. - Ale taka magia to broń obosieczna. Jak zwykle Gorywałd zjawił się bezszelestnie. Przychodził i znikał niczym duch, co przy jego rozmiarach i wyglądzie wydawało się niemożliwe. - Obosieczna czy nie - Rogan wzruszył ramionami - najważniejsze, że możemy sobie upiec jedzenie. Złapałeś coś? Bestia wsadziła do szałasu głowę i wypuściła z pyska nieżywego zająca. - Śniadanie! - ucieszyła się Mirena. - Szaraczek jest chudy, ale lepsze to niż nic. Na rożen z nim! Czarny wyciągnął nóż.

- Gdyby was to przypadkiem zainteresowało - wilk rozłożył się u wejścia, przez co częściowo zacienił wnętrze szałasu, ale jednocześnie osłonił ludzi od zimnego powietrza znalazłem coś jeszcze. - Co takiego? - Łucznik rzucił mu parujące zajęcze wnętrzności. - Ślady. - Gorywałd bez ociągania zabrał się do jedzenia. - Dziwne ślady. - A co w nich dziwnego? - Odbicia małych stóp, z pewnością kobiecych lub raczej dziewczęcych. - I? - Ślady bosych stóp. W śniegu, w środku lasu. Dziwne, nie? - Ale co chcesz przez to... Nagle się wzdrygnęli. To było jak błysk, którego nie są w stanie uchwycić oczy, ale w myśli wbija się niczym igła. - Na kości Moreny... - Rogan wypuścił z rąk zająca i pewniej chwycił nóż. Wilk wycofał się spod szałasu i nastawił uszu. Mirena szybko wstała i nie bacząc na to, że trwoni cenne ciepło, zrzuciła z siebie okrycie. - Słyszycie to? - Wyraźnie. - Wiedźma przymknęła oczy. - Gdzieś za tymi wzgórzami, na południu. Jeźdźcy. I psy. Są na łowach. Czarownik mrugnął oczami. To, co rzeczywiście widział wokół siebie, mieszało się z obrazami tworzącymi się w jego głowie. - Kogoś widzę - zachrypiał. - Dziewczynę. Prawie nagą, bosonogą. Śmiertelnie przestraszoną. Ucieka przez las...

Szybko wydychane powietrze tworzyło obłoki białej pary. Pod naciskiem poranionych stóp kruszyła się cienka warstwa lodu. Na śniegu zostawały krwawe ślady. O igły na gałęziach drzew zahaczały rozwiane włosy - długie, gęste i tak poplątane, jakby nigdy nie były ani czesane, ani obcinane. W oczach biegnącej widać było tylko strach.

Rogan wypadł z szałasu, błyskawicznie nałożył pas z mieczem, a na plecy zarzucił kołczan z łukiem i strzałami. - Urządzili pościg za dziewczyną... - Idziemy! - zadecydował Gorywałd.

Czarny chwycił siodło i zarzucił je na grzbiet konia. - Hej! - krzyknęła Mirena. - Znów chcecie zrobić dobry uczynek?!

Tętent koni i pokrzykiwania łowców niosły się po pustym lesie. Z każdą chwilą byli coraz bliżej ściganej. Dziewczyna obejrzała się, gdy spomiędzy sosen wyskoczyły dwa gładkowłose psy gończe. Ich szczekanie rozeszło się echem między pniami drzew. Brzmiało jak śmiech samej Moreny.

Wjeżdżali zboczem na górę, schylając głowy, aby nie zahaczyć o nisko zwisające konary drzew. Gorywałd biegł przed nimi. - No jasne! - zawołała pozostająca nieco w tyle Mirena. - Półnaga kobieta w potrzebie. Żebyście sobie tylko z jej powodu karków nie połamali! Kluczyli między pniami. Spod łap i kopyt pryskały lodowe odłamki. Szadź zsypywała się z gałęzi i tworzyła w powietrzu białe tumany. Dotarli na szczyt wzgórza i zaczęli zstępować w szeroką dolinę. Usłyszeli szczekanie psów, które nagle zmieniło się w bolesny skowyt. Rogan i Mirena wymienili spojrzenia i przyspieszyli. W dolinie rozległ się dźwięk rogu. Jeden z łowców oznajmił, że zdobycz jest tuż-tuż.

Czarny pies morderca, który przeżył tuziny polowań na żubry i niedźwiedzie, ustąpił z żałosnym skowytem. Dopiero kiedy odbiegł odpowiednio daleko od miejsca spotkania, znalazł w sobie dość odwagi, by odwrócić się i szczeknąć. Nie śmiał jednak się zbliżyć. Widział, co przydarzyło się jego druhowi. Spomiędzy drzew wyjechało pół tuzina pokrzykujących jeźdźców. Dziewczyna uniosła zakrwawioną twarz znad psiego truchła, wyszczerzyła zęby i warknęła. Po chwili odwróciła się i skoczyła między drzewa. Rozległo się przenikliwe syczenie. Pnie liznęło jasne światło, jakby przez las przeleciał piorun. Igiełki szadzi zamigotały. Silny poryw zwichrzył najpierw włosy dziewczyny, a następnie uniósł ją w powietrze. Okrutnie zawyła. Leciała dobre trzy sążnie, ciągnąc za sobą ogon niebieskawego dymu. Zrobiła kilka fikołków i sturlała się między drzewa. Tam legła bez ruchu - oblepiona śniegiem i zaplątana we własne włosy. Jeźdźcy wybuchnęli zwycięskim rechotem. Niedługo potem byli przy ściganej.

- Stójcie! U podnóża zbocza wiedźma i czarownik ściągnęli wodze. Rumaki parskały, a z ich nozdrzy buchała para. - Słyszeliście to? - A kto by nie usłyszał? - rzuciła Mirena. - Jakby mnie kto rąbnął obuchem. Wybuch magii. - Wybuch bólu - warknął Rogan i ścisnął kolanami boki wierzchowca. - Nie tak prędko, człowieku w gorącej wodzie kąpany! Mamy za przeciwnika czarownika - i to, powiedziałbym, nie najgorszego. Jeśli wejdziesz mu w paradę, nie pomożesz tej biedaczce. - Racja - przytaknęła zaklinaczka i zsiadła z konia. - Nie spieszmy się. - Przede wszystkim po cichu. Wiedźmo, możesz nas jakoś ochronić i otoczyć niewidzialną tarczą? - Spróbuję. - Zanim wasza dwójka się dogada - Czarny wycedził przez zaciśnięte zęby - ta dziewczyna będzie pływać w Rzece Dusz. Jeśli już się to nie stało. - O nic się nie martw, ona żyje. Chodźmy. Wszedł w gęstą sośninę. Po lesie niosły się odgłosy rozmów. Kiedy dotarli na tyle blisko, by zrozumieć poszczególne słowa, Rogan i Mirena chwycili za broń. Ostrożnie rozgarniali gałęzie naszpikowane długimi igłami i starali się kroczyć tak, aby zlodowaciały śnieg nie trzaskał pod nogami. - Uwaga, jesteśmy prawie na miejscu. Czarnoksiężnik nałożył strzałę na cięciwę. Osa mocno ścisnęła w dłoni miecz i lewą ręką odgarnęła ostatnią warstwę gałęzi. Było ich pięciu, ubranych w skóry i wełniane płaszcze, z czapkami na głowach. Dwaj byli uzbrojeni w łuki, trzech pozostałych miało masywne włócznie myśliwskie. Ci z łukami wciąż dosiadali koni, pozostali już zsiedli i stali wokół wysokiej sosny. W śniegu pod drzewem leżała zabiedzona, wątła dziewczyna. Nie miała więcej niż siedemnaście lat, a ubrana była w podartą koszulę i wyliniały kożuszek. Spod potarganych, zlepionych brudem włosów wyglądała wąska twarz z wydatnymi kośćmi policzkowymi. Pomimo że była słaba i zamroczona, mężczyźni zachowywali szczególną ostrożność i nie przestawali do niej mierzyć. Pies, którego jeden z łowców trzymał za obrożę, dziko szczekał i za wszelką cenę usiłował się wyrwać. - Mnie się tak nie wydaje - szeptał jeden z jeźdźców, na oko dwudziestoletni. - To

przecież nie może być potwór, który zagryzł dwóch wojowników. Potraficie sobie wyobrazić, jak ta zabiedzona brzydula zabija postawnego chłopa, wlecze go do swej nory w lesie i tam zżera? To przecież tylko roztrzęsiona biedaczka. Nawet mój chromy na jedną nogę dziadek byłby w stanie zatłuc ją swoją lagą! - Jesteś ślepy czy zwyczajnie głupi, Kojsza? - fuknął na niego jeden z mężczyzn. - Nie widziałeś, co zrobiła psu? Przecież prawie mu łeb odgryzła! Skryty za konarami Rogan rzucił Mirenie zdziwione spojrzenie. - O czym oni bełkocą? - szepnął. - Czy jest możliwe, że dziewczyna rzeczywiście to zły duch, czy tylko tak się zdaje tym przesądnym głupcom? - Jeśli jest demonem - odezwał się Gorywałd, który zdawał się zmieszany obrotem wydarzeń - to sławna łowczyni biesów powinna rozpoznać, co to za jedna. - Zastanawiam się... - Wiedźma spochmurniała. - Jeśli te prostaki nie złapali zwykłej wiejskiej dziewuszki... mogłaby to być jędza. - Zgadłaś - usłyszeli za sobą chrapliwy głos. Odwrócili się i natychmiast ustawili tak, aby jedno drugiemu nie przeszkadzało w walce. Wilk napiął mięśnie i warknął, Osa stanęła z mieczem uniesionym ponad głowę, a Czarny napiął łuk. Lotki strzały dotknęły jego policzka. - Hej! Co jest?! Zadudniły kopyta, załomotały stopy. Pięciu łowców wtargnęło między sosny. Śnieg, strącany z gałęzi przypadkowymi uderzeniami, sypał się na końskie grzywy niczym biały kurz. Po chwili zbrojni otoczyli trójkę wędrowców i wycelowali w nich groty strzał i włóczni. Pies zauważył Gorywałda i od razu zaczął szaleć, ale gdy wilk rzucił mu znaczące spojrzenie, natychmiast ucichł, podkulił ogon między nogi i zaskomlał. Rogan stał pewnie, wbijając wzrok w mężczyznę, do którego mierzył. Zgarbione plecy szóstego członka drużyny nadawały mu wygląd przyczajonego, szykującego się do skoku zwierza. Ramiona miał rozłożyste, szyję krótką, ręce długie i umięśnione, dłonie szerokie niczym łopaty. Twarz prawie w całości była pokryta gęstym, ciemnym zarostem. Tłuste włosy wyglądały jak kawałki brudnego sznurka. Koszulę z grubego płótna przepasywał rzemień. Ramiona okrywał płaszcz z kożucha. Na szyi wisiał srebrny amulet sokół siedzący na wilku. Choć spod płaszcza wystawała rękojeść miecza, mężczyzna korzystał z innej broni. Mierzył w otoczoną trójkę długą laską, na której końcu znajdowała się mała rzeźba wilczej głowy. Garbus, choć w każdej chwili mógł ponieść śmierć od strzały, wydawał się wyjątkowo opanowany. Prawe oko miał stale przymrużone, zapewne powieka i cała ta część twarzy były

niewładne. Drugim okiem bacznie wpatrywał się w bojowo nastawionych nieznajomych. Niewiele uwagi poświęcił Roganowi i Mirenie, za to o wiele dokładniej przyjrzał się Gorywałdowi. Po chwili, ku zdziwieniu całej trójki i stojących wokoło łowców, zwrócił głowicę kostura w stronę nieba, uklęknął w śniegu i na znak szacunku pochylił nisko czoło. - Bądź pozdrowiony, wilczy władco - przemówił mało przyjemnym chrapliwym głosem. - Oddaję ci cześć! Bestia przestała warczeć. - Co to ma znaczyć? - syknął łucznik. - Myślę - z nieskrywanym rozbawieniem odpowiedział futrzasty sprzymierzeniec - że natknęliśmy się na czciciela Czarnoboga. I to nie byle jakiego. Wie, kim jestem. - Oczywiście, że wiem. - Mężczyzna uniósł głowę. - Gorywałdem, władcą sfory z zaświatów. Przybocznym władcy wilków, strażnikiem mogiły z kości w Wiecznym Lesie. Z zaskoczeniem spoglądali na garbatego jegomościa. Rogan nieco zwolnił cięciwę, ale łuku nie opuścił. - A ty? Coś za jeden? Klęczący spojrzał na Czarnego, a w jego jedynym widocznym oku pojawił się złowieszczy błysk. - Kim są twoi śmiertelni słudzy, Mocny? - dumnie zapytał wilka. - Słudzy? To by mi się chyba nawet podobało. W rzeczywistości jest na odwrót - jestem ich przewodnikiem. Z woli Ogniookiego. Teraz ty odpowiedz. Kim jesteś? - Jam jest Kowir, pomocnik, doradca i główny ofiarnik księcia Włościsława, władcy Łuczan. Oddany sługa Czarnoboga. - Garbus wstał, wspierając się na magicznej lasce. Na jego skinienie jeźdźcy natychmiast opuścili broń. - Czarownik Włościsława - mruknął Rogan. Kowir spojrzał na niego badawczo. Łucznik wyraźnie poczuł, jak moc zaklinacza przenika do jego myśli. Oparł się jej i spróbował wyprzeć obcą wolę. Po chwili Łuczanin zaczął się trząść, oddychać płytko i nierównomiernie, jakby dopiero wypłynął na powierzchnię po długim pływaniu pod wodą. - Bogowie - wychrypiał. - Kim jesteś, czarnowłosy? Jesteś przesiąknięty mocą. Co więcej, moc ta pochodzi z Krwawego Ognia, któremu i ja składam pokłony! - To jest Czarny Rogan - odpowiedział Gorywałd. - Świeżo upieczony czarownik. Odnoś się do niego z szacunkiem, jeśli nie chcesz rozgniewać księcia ciemności. - Czarny Rogan? Słyszałem o nim. - Główny ofiarnik skierował wzrok na wilka. -

Wybacz, Mocny, ale muszę cię spytać, czego ty i twoi towarzysze szukacie na ziemiach Łuczan. - Tylko tędy przechodzimy. Zmierzamy dalej, na zachód, do źródeł Biliny. - Idziecie do bardzo nieprzyjaznej krainy, szczególnie o tej porze roku i w zaistniałych okolicznościach. W jakim celu się tam udajecie? - Mamy posłannictwo, zawierzone nam przez samego Ogniookiego. - Może mógłbym wam pomóc... - Nie ma potrzeby. Poradzimy sobie. Kowir skinął głową. - Rozumiem. Nie będę o nic pytał. Nalegam jednak, abyście przyjęli zaproszenie do grodu Włościsława. - Hej! - przerwał im okrzykiem jeden z łowców. - Ta szkarada dochodzi do siebie! Łuczanie natychmiast się odwrócili i podbiegli do zdobyczy. - Uważajcie, będzie atakować! - ostrzegł ich garbaty czarownik. Gorywałd podążył za kalekim mężczyzną. Rogan z Mireną wymienili spojrzenia i również przedarli się przez kłującą gęstwinę. Łowcy otoczyli zagadkową zdobycz. Dziewczyna otworzyła oczy. Kiedy ujrzała groty broni i wyszczerzone psie kły, skuliła się jak płód w łonie matki. Wystające kolana przyciągnęła aż do brody. Spod potarganej grzywki błyszczały wystraszone oczy. - Co z nią? - zapytał któryś z jeźdźców. - To tylko zwierzę - odparł drugi. - Po co mamy ją męczyć? Przebiję ją włócznią. Wystarczy, jeśli zaniesiemy do grodu samą głowę. - Nie - mruknął Kowir. - Książę nakazał przyprowadzić ją żywą. Aby wszyscy widzieli, jak bestia po raz ostatni zatrzęsie łapami. To mówiąc, garbus skierował kroki w stronę jędzy. - Mocna Chors - wycedziła Osa. - To się dobrze nie skończy... Czarownika dzieliły od dziewczyny zaledwie trzy kroki, kiedy ta, przerażająco wrzeszcząc, skoczyła. Główny ofiarnik zamachnął się laską. Rzeźbiona głowica trafiła jędzę w skroń. Błysnęło, włosy i płaszcz czarownika uniosły się, jakby smagnięte porywem wichury. Jędza upadła na sosnę, tyłem głowy uderzyła w sterczący korzeń i znieruchomiała. W powietrze wzbił się tuman dymu, zaczęło śmierdzieć spalonymi włosami. - Dobrze ją zwiążcie i przerzućcie przez siodło - spokojnie nakazał Kowir. - Wracamy do grodu. A wy - spojrzał na troje obcych - pójdziecie z nami.

Zaklinaczka westchnęła z rozdrażnieniem. - Wystarczy. Dobrze mnie wysłuchaj, ty sukin... - Pójdziemy - przerwał jej Rogan. - Lecz nie jako jeńcy. Pozwolicie nam zatrzymać broń. Kaleka zawahał się, ale w końcu skinął głową. - W porządku. Łuczanie przywitają was jak gości. - W takim razie chętnie spotkam się z Włościsławem - odparł Czarny. Wiedźma spojrzała na niego krzywo, ale nie zwrócił na nią uwagi. Wrócił na miejsce, gdzie zostawili konie. - Czemu odnoszę wrażenie - Gorywałd szepnął w myślach do Mireny - że Czarny o czymś nam nie powiedział?

ługie, zaostrzone u góry sosnowe bale stały wzdłuż drogi. Było ich około dwudziestu. Na każdym tkwiło ciało. Umieszczono je na sposób awarski: szpic wbijano w odbyt - wchodził głęboko, aż do jamy brzusznej. Często zdarzało się, że nadziany na pal nieszczęśnik wciąż żył i wykonywał rozpaczliwe ruchy rękami i nogami. Jednak ci skazańcy mieli ów taniec już za sobą. Na poszarpanych ciałach tłoczyły się rozwrzeszczane wrony, gawrony, kruki i kawki. Dawno już wydziobały oczy i języki - teraz ostrymi dziobami wbijały się w zamarzniętą skórę i mięśnie. - Witajcie we Włościsławiu. - Kowir wyszczerzył krzywe zęby. Mirena odwróciła się od niego, żeby powstrzymać się przed splunięciem. Ten mężczyzna był brzydki jak sto nieszczęść, odpychająco śmierdział, a jego głos brzmiał niczym zgrzyt zardzewiałych zawiasów. Jeszcze bardziej ją drażniło, że ta kupa łajna posiadała moc, z którą nawet jej własne czary nie mogły się równać. - Co nieco nauczyliście się od Awarów - rzuciła i zmarszczyła nos. Nie chciała nawet domyślać się, jaki odór panował wokół pali, kiedy było cieplej niż dzisiaj. - To są parszywi litomierzyccy powstańcy. Na nic lepszego sobie nie zasłużyli. Jeśli chcemy tę hołotę krótko trzymać, musimy jej pokazać, kto panuje nad Ochrzą.

Wyrąbana w lesie droga wiła się aż do majestatycznego wału z ostrokołem, który niczym niepełna korona zamykał od północy i zachodu rozległy cypel o stromych urwiskach. Złe przeczucia, które ogarnęły Rogana w chwili, gdy ujrzał ten gród na widnokręgu, teraz zostały zastąpione zaskoczeniem. Chronione fosą wały obronne wzmacniała od przodu warstwa kamieni, od tyłu zaś wspierała je ściana z bali połączonych na zrąb. Przestrzeń pomiędzy nimi wypełniona była gliną i grubymi kłodami. Na szczycie umocnień widniała wysoka palisada. Inne zaostrzone bale wbito ukośnie w wewnętrzny brzeg fosy. Stercząc, wygrażały przybyszom. Liczna straż na drewnianej wieży bramnej z szacunkiem pozdrowiła Kowira. Rogan, Mirena i Gorywałd czuli na sobie podejrzliwe spojrzenia, jednakże przed garbatym czarownikiem wartownicy spuszczali wzrok. Ulica grodowa prowadziła przez luźno zabudowany dziedziniec do drugiego, równie masywnego wału obronnego, a wreszcie do trzeciego, głównego. Ościeżnicę jego bramy zdobiły ludzkie czaszki. Rogana znów ogarnęły złe przeczucia. Korytarz pod bramą był długi i wąski. Od góry nie krył go dach, tylko rzadka kratownica, więc kiedy jeźdźcy zadarli głowy, ujrzeli obserwujących ich strażników. Gdyby byli nieprzyjaciółmi, już dawno spadłby na nich deszcz strzał i kamieni. Wkroczyli wreszcie do największej i najgęściej zabudowanej części grodu, położonej na skraju cypla. Oto witała ich twierdza złowrogiego księcia Łuczan.

- Słyszeliście? - krzyczał młodzian w owczej guni. - Łowcy złapali jędzę! Szybko, na dziedziniec! Mężczyźni, głośno pokrzykując, gnali przez zabłocone i pełne zwierzęcych odchodów ulice do samego serca twierdzy. Włościsław przypominał raczej obóz wojenny niż zwyczajny gród. Poza solidnymi chatami stały tu także naprędce wzniesione szałasy i ziemianki, proste zadaszenia z wikliny i gałęzi, a nawet namioty ze skór wołowych. Wszystko było brudne i śmierdzące. Mieszkańcami w większości byli mężczyźni - odpychający, zaniedbani, zarośnięci. - Kowir upolował stwora! Rzeka ludzi wylewała się z uliczek na dziedziniec. Przy nim, obok kilku mniejszych drewnianych chat, wznosił się długi dom z wysoką słomianą strzechą. Bierwiona, okiennice i słupy podtrzymujące podcień wejścia do budowli były bogato rzeźbione. Na rogach domu, w celu odstraszenia demonów, wisiały żubrze, niedźwiedzie i wilcze czaszki. Nie brakowało

też ludzkich - były nasadzone na włócznie powbijane wokół siedziby księcia. Łuczanie pokrzykiwali, przeklinali, przepychali się i szturchali łokciami - po to tylko, żeby zająć najlepsze miejsce do oglądania szykowanego widowiska. Przed głównymi zabudowaniami dworu znajdowała się wolna przestrzeń, którą od zniecierpliwionego tłumu odgradzał szereg utworzony przez książęcych drużynników. W odróżnieniu od pstrej zbieraniny zgromadzonych gapiów wojownicy ci byli odziani w jednakowe łuskowe zbroje i hełmy, a w dłoniach dzierżyli długie włócznie. Napór tłumu powstrzymywali okutymi metalem tarczami. W środku utworzonego przez nich koła znajdował się wbity w ziemię pal z żelaznym kołem na szczycie. Do koła przymocowany był długi na trzy sążnie łańcuch. Obręcz na jego końcu zaciskała się wokół kostki stworzenia, z powodu którego zaistniało całe to zamieszanie. - Obym tak sczezł! - huknął jeden z mężczyzn, który przedarł się przez tłum aż do uzbrojonego szyku. - To ma być bies? Przez nią wszyscy srają w gacie? Zebrani pomrukiwali, nie kryjąc rozczarowania. Do opowieści o żądnej krwi bestii nijak się miała sponiewierana, zziębnięta dziewuszka. Siedziała z kolanami pod brodą i spoglądała na zgromadzonych spod potarganej grzywki. Nie wyglądała ani trochę niebezpiecznie, dlatego też ciekawość Łuczan skupiła się na trójce nieznajomych, którzy wraz z Kowirem i garstką łowczych stali w kręgu. Obcy, w odróżnieniu od dziwacznej zdobyczy, naprawdę wzbudzali respekt - szczególnie zaś ogromny, czarny wilk, którego pysk wprowadziłby w zawstydzenie nawet niedźwiedzia ludojada z zachodnich gór. - Słuchajcie, Łuczanie! - Garbus uniósł obie ręce i skierował w niebo wilczą głowicę laski. Szum natychmiast ucichł. - Szemrzecie, nie wierzycie, że ten stwór zabił kilku dobrych wojowników. Nie potraficie sobie wyobrazić, jak zanurza kły w szyi najlepszego łowcy i napycha się jego jelitami. Ale nie dajcie się zwieść jej wyglądowi. Ona naprawdę jest jędzą. Wytropiłem ją i pojmałem. Dzisiaj na dobre skończymy z jej postępkami! Tłum zamruczał z niedowierzaniem, mężczyźni kręcili głowami i wymieniali między sobą pełne wątpliwości spojrzenia. - Mocny Kowirze! - Przed czarownika wystąpił barczysty mężczyzna z włócznią w dłoni. - Pozwól mi dobić tę padlinę. Potrzebuję jej czaszki. Moją chatę zdobią liczne trofea, ale taką może się poszczycić mało kto. - Prawdziwy z ciebie łowca, Przeborze. - Główny ofiarnik spojrzał na niego jednym

okiem. - Rozumiem cię. Moglibyśmy ją zabić strzałą z bezpiecznej odległości, a jednak takie zakończenie łowów i mnie wydaje się zbyt błahe. Jeśli zatem się upierasz... - Upieram się! - zawołał wojownik, wbił włócznię w ziemię i wyciągnął zza pasa myśliwski nóż. - Jak uważasz. Ale ostrożnie. Widziałeś, jaka jest gibka i skoczna. Poza tym długo nie żarła, więc jest rozdrażniona. Jeśli ją zlekceważysz, zapłacisz najwyższą cenę. Łowca kiwnął na znak, że zrozumiał. Czarownik przestąpił szereg książęcych drużynników. Jędza wszystko obserwowała, nie umknął jej uwagi ani jeden ruch. - Hej, Przeborze - krzyknął ktoś z tłumu - wypada ci krzywdzić małe dziewczynki? Jednym ciosem zdruzgocesz temu dziecku wszystkie kości! - Może jest zadowolony - odezwał się ktoś inny - że wreszcie znalazł godnego przeciwnika! Zwalisty łowca nie zwracał uwagi na docinki. Powoli zmierzał w kierunku pala. Nad grodem zapadła cisza, zakłócana jedynie szczekaniem psa. Słońce właśnie zetknęło się z widnokręgiem, po ulicach zaczęły pełzać długie cienie. Przebor zastanawiał się, w którym miejscu chwycić łańcuch. Uwięziona dziewczyna nie zmieniła pozycji, jedynie jej ciemne oczy bystro śledziły każdy krok przeciwnika. Łowca chodził naokoło pala. Co chwila oblizywał wargi albo macał rękojeść noża. Powietrze było rozedrgane od napięcia. Mężczyzna coraz dłużej się wahał, a gawiedź znów z niepokojem zaczynała pomrukiwać. - Nie mówiłem? - ktoś nie wytrzymał. - Ci zgnilcy ułapili pierwszą lepszą wieśniaczkę, a teraz chcą ją podsunąć księciu pod nos jako ludożerczą strzygę. Większego świństwa w życiu nie widział... Przebor zrobił krok w kierunku pala. Dziewczyna wstała tak szybko, że niewprawne oko nie było w stanie uchwycić tego ruchu. Brzęk łańcucha został zagłuszony nieludzkim wrzaskiem. Jędza rzuciła się na łowcę, zwinnie odepchnęła jego rękę z nożem, wbiła ostre paznokcie w ramiona wojownika i przyciągnęła go do siebie. Rozdziawiła usta, odsłaniając szpiczaste zęby. Z przegryzionej tętnicy mężczyzny krew trysnęła tak mocno, że obryzgała pancerze drużynników. Tłum cofnął się o krok, wszyscy równocześnie jęknęli. Przebor, targany skurczami, padł na ziemię, trząsł się, kopał nogami, piętami rył w poczerwieniałym błocie. Warcząca jędza przyssała się do rany i łapczywie łykała gorącą krew. Rogan uniósł łuk i sięgnął do kołczanu. - Nie. - Ktoś chwycił go za przedramię. Pogromca Awarów odwrócił się zaskoczony.

Rosły mężczyzna mógł mieć około czterdziestu lat. Płowe włosy opadały mu na ramiona. Twarz o regularnych rysach z wyraźnie zaznaczoną linią dolnej szczęki zdobiły długie wąsy. Ubrany był w koszulę z najlepszego frankijskiego płótna, której brzegi były ozdobione haftami wykonanymi srebrną nicią. Na koszulę miał zarzucony płaszcz podszyty drogimi sobolami. Zapinki i klamry spinające jego odzienie błyszczały złotem, srebrem i bursztynem. Pas był wysadzany kością słoniową. Mężczyznę spowijała aura potęgi, wynikająca wcale nie z bogactwa ubioru ani z wyprostowanej sylwetki mężczyzny i jego nieustępliwego spojrzenia. Ta siła miała źródło w jego wnętrzu, promieniowała z każdego ruchu. - Szkoda strzały - powiedział władca Łuczan, rozpiął zapinkę pod szyją i podał płaszcz przybocznemu. Następnie, bez zbędnych słów, skierował kroki w stronę pala. Tym razem ucichł także pies. Przebor w ostatnich drgawkach mielił błoto piętami. Nieznajoma stale siedziała na nim okrakiem, przyssana niczym wielki kleszcz. Kiedy usłyszała kroki, uniosła głowę i wyszczerzyła zakrwawione zęby. Włościsław zatrzymał się. Jego twarz niczego nie wyrażała, usta miał zamknięte, a oczy zimne jak bryły lodu. - Książę - dziewczyna wycedziła przez kły. - Ona mówi - rzuciła Mirena. - A baby jagi nie znają ludzkiej mowy. - Kim jesteś? - zapytał Włościsław. - Nie pamiętasz? - uwięziona mówiła dziwnie, jakby była pijana. Krew Przebora skapywała z jej brody w błoto. - Osobiście dowodziłeś atakiem na naszą osadę. Przyglądałeś się, jak rozpruwano brzuchy mojemu ojcu i bratu, jak gwałcono mnie i matkę. Osada leżała tam, w dole, przy Ochrzy. Nie pamiętasz? - Przeczuwałem to - odezwał się Gorywałd. - Od razu zdziwiło mnie, że nie wyczuwam od niej żadnej mocy. - Na wielką Chors - syknęła Osa. - To jest po prostu zwyczajna dziewczyna, przepełniona nienawiścią i żądzą zemsty. A zęby najpewniej spiłowała sobie sama. Twarz księcia pozostała niezmieniona. - Wzdłuż Ochrzy splądrowałem co najmniej tuzin nor. Któż zapamiętałby wszystkie parszywe psy i suki, które nakarmiliśmy łuczańskim żelazem? Dziewczyna skoczyła. Z jej ust ponownie wydobył się ogłuszający wrzask. Zakrzywione palce o ostrych paznokciach skierowały się na szyję władcy. Tłum znieruchomiał. I choć nikt nie spuścił wzroku z mężczyzny i skaczącej bestii, mało kto był

w stanie potem powiedzieć, co dokładnie się wydarzyło. Włościsław uskoczył w lewo, delikatnie się schylił, wsunął rękę pod prawą pachę jędzy i dłonią dosięgnął tyłu jej głowy. Szybko się wyprostował, chwycił dziewczynę wpół i przyciągnął jej plecy do swojej klatki piersiowej. Wrzasnęła, z jej ust wyleciała krwawa ślina. Wywijała rękami, starając się dosięgnąć przeciwnika paznokciami. Mężczyzna lewą ręką ujął ją za brodę i mocno przekręcił głowę ofiary w bok i jednocześnie do tyłu. Trzasnęły delikatne kości. Wątłym ciałem wstrząsnęły drgawki, po czym bezwładnie opadło w ramiona księcia. Po nagich udach jędzy ściekał mocz. Władca odrzucił trupa w błoto. Nikt nie wydał z siebie choćby jednego dźwięku, nie rozległy się krzyki na chwałę księcia. Widok szkaradnej śmierci Przebora i brutalnego rozrachunku z dziewczyną odebrały zgromadzonym mowę. W ciszy dał się słyszeć jedynie syczący śmiech Kowira. - Koniec widowiska! - zawołał Włościsław. Tłum zaczął się rozchodzić w całkowitej ciszy. Książę odwrócił się i skierował kroki w stronę trójki obcych. Zatrzymał się przed Roganem, obaj patrzyli chwilę na siebie - jeden jasnymi, drugi czarnymi oczami. Następnie władca wyciągnął dłoń, a czarownik uścisnął ją pewnie. Podanie rąk przeszło w krótkie, męskie objęcie. Mirena i Gorywałd wymienili zdziwione spojrzenia. - Witaj, Czarny - powiedział książę. - Długo się nie widzieliśmy. - Chodźcie. - Włościsław skinął głową, a ruch ten skierował także w stronę wiedźmy i wilka. - Oderwano mnie od wina i pieczonej dziczyzny. Mam nadzieję, że się przyłączycie. I on, i łucznik zachowywali się jakby nigdy nic, ale błysk w ich oczach zdradzał co innego.

- Niespodziewane spotkanie. - Włościsław zlizał tłuszcz z palców i sięgnął po srebrny kielich. - Jak dla kogo. - Rogan, czując, że żołądek ma już wypełniony sarniną, oparł się o drewnianą ścianę okrytą skórami. - Gdybym nie wiedział, kogo tu spotkam, nie przyjąłbym „zaproszenia” twojego zaklinacza. Kowir jakby nie usłyszał zaczepki - nadal pochylał się nad mięsem i głośno mlaskał. W długiej ponurej izbie migotało światło pochodni i wielkiego paleniska. Mirena po wieczerzy wzięła dzban z winem i w towarzystwie żon Włościsława oraz służek udała się do łaźni parowej. Gorywałd, jak zwykle, usadowił się blisko ognia i udawał, że zajmuje go

jedynie pokaźna sarnia kość. Ciemnowłosa służka dolała mężczyznom wina z dużego dzbana. Niebieskie oczy władcy nieprzytomnie patrzyły w przeszłość. - Jak długo wspólnie walczyliśmy pod frankijskim znakiem bojowym? - Trzy lata? Cztery? - Tak, jakoś tak. - Książę siedział na bogato rzeźbionym i malowanym stolcu. Wysokie oparcie rzucało cień na ścianę obwieszoną łowieckimi trofeami, skórami i godnym podziwu zbiorem broni pokonanych władców. - Spotkaliśmy się podczas tych jatek nad Balatonem. - Mhm. Potem wszystko się zmieniło. Zaczęliśmy wypierać Awarów na wschód, pod szable Bułgarów dowodzonych przez chana Kruma. - Wydaje mi się, jakby to było strasznie dawno. Szkoda, że nie wziąłem udziału w ostatnim ataku na Vukmar. Rozkoszowałbym się widokiem zdychającego na palu awarskiego kagana[1]. Ale co poradzić, ważne sprawy zmusiły mnie do powrotu. - Co się stało? - Zdradliwy cios zadany tylcem[2] odesłał mego ojca do Moreny. Okoliczne ludy natychmiast zaczęły napadać na łuczańską ziemię i ją rozdrapywać. Musiałem szybko zająć miejsce ojca i złapać za pysk żelazną pięścią podłych padlinożerców. - Szczególnie Czechów - wtrącił Kowir i napił się z kielicha. - Szczególnie ich - przyznał Włościsław, a w jego oczach pojawił się błysk. - To ten wściekły pies, czeski Neklan, rozkazał zabić mojego ojca. Od dawna zawistnie patrzył na łuczańskie ziemie, a z gęby aż skapywała mu ślinka, bo taką miał na nie chętkę. Nigdy jednak nie ośmielił się dosiąść konia i z mieczem w dłoni wziąć tego, o czym marzył. Nawet wówczas, kiedy z przeważającą częścią łuczańskiego wojska wyruszyłem na południe, by obłowić się w awarskich ringach. Jego bronią są intrygi, podstępy, oszustwo i szpiegostwo. Dlatego nie zadął w róg wojenny, ale wysłał mordercę do Łucka, prastarego grodu naszego plemienia. - Tego szczura chroniła moc czarownic z Gaju Libuszy na Wyszehradzie - powiedział garbus. - Dlatego nawet ja nie wyczułem jego przybycia. - Morderca przedostał się aż do komnat mojego ojca i wbił w jego ciało nóż o zatrutym ostrzu. - Władca zgrzytnął zębami i pociągnął tak duży łyk, że czerwona strużka wina ściekła po jego brodzie na koszulę. Służka natychmiast doskoczyła i uzupełniła kielich. - Prawie oszalałem z żalu i nienawiści. Po powrocie do domu otworzyłem mogiłę ojca i zmieszałem jego prochy z krwią ofiarowanego czeskiego jeńca. Wypiłem ten napój zemsty

i poprzysiągłem, że to dopiero początek - że mogiłę rodziciela zaleję krwią tysięcy nieprzyjaciół. Rogan uniósł głowę. Ich spojrzenia się spotkały - oczy Włościsława jaśniały niczym żar w palenisku. - Byłem tak rozwścieczony - ciągnął władca - że nie potrafiłem już czcić tych samych bogów, co przeklęte czeskie plemię. Posąg Peruna kazałem roztrzaskać i wrzucić do Ochrzy, a dębowy gaj spalić. Na ich miejscu wzniosłem świątynię Czarnoboga. Władca nocy mnie wysłuchał i obdarzył demonicznymi umiejętnościami oraz mocą, abym zdołał pokonać wrogów. Czarny bez słowa przyglądał się księciu. Otępienie, które go ogarnęło po jedzeniu i piciu, zniknęło bez śladu. - Słyszałem - dodał gospodarz - że i ty kłaniasz się bogu czarowników. Podobno w twoich żyłach płynie nawet krew Czarnoboga. To prawda? Łucznik wzruszył ramionami. - Czyli prawda. To czyni z nas braci. Bogowie z pewnością nie przywiedli cię tu przypadkiem. Taki mężczyzna jak ty przydałby się w mojej drużynie. Kiedy tylko nadejdą roztopy, dam zajęcie wszystkim, którzy zwinnie władają łukiem i mieczem. - Muszę cię, książę, rozczarować. Nie zatrzymam się tu na długo. Moi towarzysze również. Zmierzamy na zachód - w sprawie, która nie może czekać. - Ach tak. - Żar w oczach władcy przygasł. - Dobrze się zastanów, Czarny. Potrzeby jest mi człowiek, któremu mogę zaufać. Uczyniłbym z ciebie moją prawą rękę. Dostałbyś odpowiednią zapłatę i udział w łupach. Rogan pokręcił głową. - Nie, Włościsławie. Twoja zemsta na sąsiednich ludach mnie nie obchodzi. Sam przez długie lata gnany byłem chęcią odpłaty. To mroczna droga. Mroczna, krwawa i zła. Dzisiaj mam wrażenie, że byłem opanowany przez demony. Jakby ktoś rzucił na mnie zaklęcie. Nie chcę do tego wracać. Nie włączę się do twojej wojny z Przemyślidami. - To nie jest odpowiedź, jakiej oczekiwałem - chłodno odparł władca, a mięśnie jego twarzy wyraźnie drgnęły. Nie przywykł do odmów. - Pobądź tu kilka dni, przemyśl sprawę. - Odjadę z samego rana - z przekonaniem odpowiedział łucznik. - Wierzę, że jako dawnemu kompanowi i towarzyszowi broni nie będziesz mi czynił trudności. Gospodarz nachylił się nad stołem i zajrzał czarownikowi w oczy. - Nalegam, abyś dłużej pozostał moim gościem. Ton jego głosu na dobre rozwiał dobre samopoczucie Rogana, wynikłe z pełnego

żołądka. Powoli się wyprostował. - Gorja? - w myślach odezwał się do wilka, przy czym miał nadzieję, że Kowir tego nie wyczuje. Jednak garbaty zaklinacz najwyraźniej odebrał niewypowiedziane pytanie, gdyż przestał dłubać w jedzeniu, utkwił spojrzenie zdrowego oka w przybyszu, a siła jego umysłu, niczym ostry pazur, cięła rozedrgane od napięcia powietrze. - Jestem czujny, bracie - odparł Gorywałd, choć nie zmienił pozycji i w dalszym ciągu mocował się z sarnim gnatem. - Zdaje się, że książę Włościsław nie jest już tym człowiekiem, którego kiedyś znałeś. Przepełnia go pycha, żądza krwi... i szaleństwo. Czarny przymrużył oczy. Jego miecz stał oparty o ławę, przy jej prawej nodze. Do kołczanu zawieszonego na gwoździu przy drzwiach mógłby się dostać w trzech skokach. Tylko cóż by tym osiągnął? Wprawdzie w izbie poza księciem i jego czarownikiem nie było innych mężczyzn, jednakże w całym grodzie aż roiło się od wojowników, którzy na jeden ostrzegawczy okrzyk zapełnią dziedziniec, podzwaniając ostrym żelazem. Poza tym, aby wydostać się z twierdzy, należało przejść trzy bramy, które o tej porze z pewnością były zamknięte. - Tak, tkwimy w zasadzce. - Gorywałd czytał w jego myślach. Rogan spojrzał na Włościsława. - Przybyłem tu dobrowolnie, wierząc w naszą dawną przyjaźń i łuczańską gościnność. - Przyjaźń, gościnność - wymamrotał książę. - Właśnie to ci ofiarowałem. Tyle że je odrzucasz i tym samym obrażasz gospodarza. Łucznik dotknął palcami rękojeści miecza. Władca to zauważył i wyprostował się na stolcu - od razu zdało się, że jest wyższy o głowę. Kowir wykonał ruch w kierunku magicznej laski. Powietrze natychmiast stało się mroźne niczym oddech Moreny. - Co powiedziałby na to Czarnobóg? Słowa te tak mocno zahuczały w ich czaszkach, że aż zgrzytnęli zębami. Z zaskoczeniem odwrócili się w stronę ogniska. Gorywałd zostawił kość i wstał. Na tle płomieni jego potężna sylwetka wyglądała przerażająco. Niebywale wielki cień bestii padł na książęcy stolec i ścianę za nim. - Wszyscy oddajemy cześć temu samemu bogu - ciągnął potworny zausznik Czarnoboga. - Przecież co noc składasz mu ofiary, a on w zamian wlewa w ciebie wilczą moc. Kiedy dzisiaj schylisz przed nim czoło, spytaj, czy pochwala ujęcie swego praprawnuka i przeszkodzenie mu w jego misji! Włościsław niezmiernie się wysilał, by wypchnąć ze swoich myśli głos Gorywałda.

Krzywił się przy tym i wyszczerzał zęby. - Czemu miałbym cię posłuchać? - warknął. Wilk jednym susem dopadł stołu, odbił się od polepy i przednimi łapami uderzył w ławę. Naczynia podskoczyły, wylało się wino. Cień bestii powinien był się zmniejszyć, ale w przedziwny sposób zakrył całą izbę. W oczach wilka pojawiły się krwawe płomienie. Książę przywarł plecami do oparcia stolca, Kowir skulił się niczym pies przed kijem zagniewanego pana. Widziany ich oczami świat zanurzył się w ciemności, w której jedynym światłem były krwawe ślepia Gorywałda i jego śnieżnobiałe kły. - Dlaczego? - grzmiało w ich głowach. - Dlatego, że jestem przywódcą czarnej sfory z Nawi, przewodnikiem Ogniookiego, strażnikiem mogiły z kości, pielgrzymem pomiędzy światami! Nie stawaj mi na drodze, bo przekonasz się, jak smakuje gniew Czarnoboga i mój! W złowrogiej ciszy słychać było jedynie mroczne warczenie potwora i szloch skulonej w kącie służki. Włościsław i garbus wytrzeszczali oczy na najeżonego wilka i nie byli w stanie wydusić z siebie choćby słowa. Bestia zdjęła jedną łapę z ławy. - Rogan? Ruszamy! Wraz ze świtem opuścimy to gniazdo węży i nikt nam w tym nie przeszkodzi. Rozumiecie?! Książę wreszcie się wyprostował na swoim stolcu i hardo spojrzał w ogniste oczy. - Zobaczymy - syknął. - Zobaczymy. [1] Obszerne wyjaśnienia kwestii związanych z Awarami (np. kim był kagan, czym były awarskie ringi) znajdzie Czytelnik w Nocie historycznej na końcu pierwszego tomu serii (przyp. red.). [2] Tylec, tylecz (staropolskie) - rodzaj krótkiego miecza, puginał (przyp. tłum.).

o kąpieli w łaźni parowej Mirena poczuła się lepiej, więc do stojącej tuż obok dworu książęcego chaty dla gości wracała w całkiem dobrym nastroju. Panował tęgi mróz, dlatego skąpo odziana wiedźma, niczym łasica, susami pokonywała dziedziniec. Rzuciła przelotne spojrzenie trzem strażnikom i wślizgnęła się do środka. Rogan siedział na stołku przy rozpalonym kamiennym piecu i w skupieniu ostrzył miecz. - Na Chors! - Osa postawiła oczy w słup. - Znów? Ty się po prostu wyżywasz na tym żelastwie. Nie będziesz przecież się nim golił... - Milcz i zawrzyj zasuwę! - szepnął i wypróbował ostrze kciukiem. Powiedział to tonem ostrym i nieznoszącym sprzeciwu. - Co się stało? - Położyła na stole ubranie i broń. Na sobie miała koszulę i spódnicę pożyczoną od jednej z żon Włościsława. Była umyta i zadowolona, że nie pachniała już własnym i końskim potem, a wonią ziół. - Nałóż ubranie podróżne i przygotuj broń. Dla pewności będziemy spać w butach. - Jeśli w ogóle będziemy spać - dorzucił Gorywałd. - Zaczniemy grać w zgadywanki, czy w końcu dowiem się, o co chodzi? - syknęła wiedźma.

- Nasz druh przekonał się dzisiaj o tym, że nic nie trwa wiecznie. Nawet stara przyjaźń. Książę Włościsław jest bardziej niebezpieczny, niż sądziliśmy. Nienawiść zaślepiła go na dobre. - Chciał mieć we mnie sprzymierzeńca w walce przeciw Czechom - posępnie uściślił Czarny. - I próbował nawet osiągnąć swój cel przemocą. - Do dupy. - Mirena zaczęła naciągać spodnie. - Mówiłam wam, żebyśmy tu nie przyjeżdżali. I co? A nie lepiej zmykać już teraz, niż czekać do rana? - Będą usiłowali nas zatrzymać. Coś mi mówi, że nie do końca udało mi się nastraszyć Włościsława. Ten człowiek niczego nie uszanuje. Nawet bogów i demonów. Osa nałożyła pas z mieczem i szybko splotła włosy - tym razem w dwa grube warkocze. - Co nam zatem pozostaje? - Musimy przedostać się przez trzy bramy i wszystkie straże. To nie będzie zabawa. Zastanawiałem się nad wzięciem zakładnika. - To nie jest zły pomysł. Którą z żon książę lubi najbardziej? - Na nic nam żony. - Łowczyni biesów pokręciła głową. - Właśnie nasłuchałam się ich narzekań i skarg. Włościsław jest grubiański i nieczuły. Każdą z nich poświęciłby bez mrugnięcia okiem. Jest tu jednak ktoś, na kim władcy naprawdę zależy. Popatrzyli na nią pytająco. - Zdzisław. Jego jedyny syn. Pocieszny, płowowłosy chłopiec, nie przeszedł jeszcze obrzędu postrzyżyn. Książę kocha go bardziej niż cokolwiek na świecie... - Mam nadzieję, że żartujesz. - Rogan spochmurniał. - Chować się za dzieckiem? To już wolę podporządkować się Łuczanom i ściąć dla nich kilka czeskich głów... - Oczywiście, baw się w szlachetność. Przypomniał ci się twój własny syn? Tu chodzi o nasze życie, reszta się nie liczy. Czarny wbił w nią wzrok i milczał. - Na sraczkę Peruna - poddała się po chwili. - Zatem zgoda, wymyśl coś lepszego! - Moglibyśmy schwytać samego Włościsława. - Nie moglibyśmy. Nie zaskoczymy go. Demon, który w nim przebywa, wyczuje niebezpieczeństwo. Musimy polegać tylko na sobie. Poczekamy, aż zapadnie głęboka noc. Kiedy większość Łuczan uśnie, spróbujemy się ostrożnie... Hej! Słyszycie? Właściwie nie był to dźwięk, a ledwie wyczuwalna wibracja. W rytmicznych falach przenikała ściany chaty, wsiąkała w ich głowy i przyprawiała o gęsią skórkę. - Jest prawie północ - wychrypiał łucznik.

- Włościsław zaczął odprawiać obrzędy na cześć Czarnoboga. Na skraju cypla, tuż przy przepaści, stoi świątynia. To tam, nocami, książę wzywa Ogniookiego... Niezwykłe trzepotanie w ich głowach zaczęło przyspieszać. Gorywałd się skulił, zjeżył sierść na grzbiecie. Rytm był coraz bardziej dziki, zdawał się w szalonym tempie wprawiać powietrze w ruch. W tym samym momencie rozległ się krzyk pełen bólu i grozy. Niósł się nad grodem, zawisł w ciemności i uderzył w bramy. Potem szybko ucichł, jakby powstrzymany dobrze wymierzonym ciosem. Osa spojrzała na towarzyszy. Nie zwracali na nią uwagi. Obaj zaczęli się kręcić niczym dzika zwierzyna, która zwęszyła krew. W ich oczach żarzyły się czerwone płomienie. Wiedźma zagryzła wargi. Czuła, jak całym jej ciałem targają deszcze.

Przedśmiertne skurcze powodowały drgawki ciała ofiary. Włościsław wyrwał z niego topór. Ze srebrnego ofiarnego ostrza skapywały czerwone krople. Książę, całkowicie nagi, spocony i z rozwichrzonymi włosami, odszedł o dwa kroki. Miejsce przy zakrwawionym kamieniu zajął Kowir. Zanurzył grube palce w ranie, rozsunął kości mostka - czemu towarzyszył trzask pękających żeber - i doświadczonym ruchem wyrwał ciepłe serce. Mamrocząc zaklęcia, podszedł do wielkiego, czarnego posągu boga, obwieszonego czaszkami i kośćmi. Włożył krwawą, wciąż jeszcze ruszającą się kulę do rozwartych ust drewnianej rzeźby. Serce parowało, a po wyobrażeniu boga spłynęły ciemne stróżki. - Przyjmij ten pokarm, władco wilków! - zawołał zaklinacz, po czym nisko się ukłonił i tyłem wycofał do kamienia ofiarnego. Tam ponownie zanurzył palce w rozciętej piersi, podszedł do Włościsława i nieustannie mamrocząc pod nosem zaklęcia, zaczął kreślić na ciele księcia magiczne znaki. Coś się zmieniło, Mirena wyraźnie to czuła. Płomienie w piecu przygasły, jakby coś je stłumiło. Kąty chaty zalała ciemność, czarna i gęsta niczym bagno. - Przybywa - szepnął Rogan. - Tak. Włościsław go wezwał. - Ale kto... - zaczęła Mirena, lecz nagle jej głos zamarł, jakby krtań została ściśnięta niewidzialną klamrą. W mrocznym kącie izby pojawiły się dwa ogniste punkciki. Oczy. Znajdowały się dość wysoko, ich właściciel musiał być wyższy od Rogana przynajmniej o głowę. Mirena czuła, jak kolana jej miękną. Od razu poznała zjawę. Już raz spotkała tę istotę - przed paroma miesiącami przy pewnym ołtarzu, daleko za Hronem. I miała nadzieję, że dopóki żyje, nigdy

więcej jej nie zobaczy. Opadła na jedno kolano - raczej ze strachu niż na znak czci. - Ogniooki. - Gorywałd nisko skłonił łeb. - Gorja - grzmiący głos wibrował w ich czaszkach. - Miło mi, że cię znowu widzę. - Czy już czas, bym wrócił? Znów mam przewodzić czarnej sforze stojącej na straży mogiły z kości? - Ależ skąd, Gorja! Nie zakończyłeś jeszcze swej misji w krainie śmiertelników. Musisz zaprowadzić Rogana oraz Mirenę do Dagomira, a potem dopomóc czarownikowi w boju o świątynię Krwawego Ognia. Spieszcie się. - Mamy się spieszyć? - Łucznik wstał. Pochylił głowę, ale nie puścił miecza. W jego tonie nie było ani krzty czci czy pokory. - Jeśli nie zauważyłeś, jesteśmy zakładnikami mężczyzny, który kłania się tobie. - Łuczański książę co noc składa mi ofiary. Przyznaję - jego oddanie mi nie śmierdzi. Gdyby nie on, nie zjawiłbym się tu dzisiaj. - Nakaż mu, aby pozwolił nam odejść. Inaczej sam ściągnie na siebie nieszczęście. - To nic nie da. Włościsław jest nazbyt pyszny i uparty, daremnie starałbym się narzucić mu swoją wolę. Niech działa, jak uzna za stosowne. Wy sobie poradzicie. - Kupił twoją przychylność paskudnymi ofiarami z ludzi - warknął czarnoksiężnik. Zdało się, że ogniste oczy zapłonęły jaśniejszym płomieniem, że w mroku błysnęły wyszczerzone zęby. Osa wtuliła głowę w ramiona, a w myślach przywołała Chors na pomoc. Również Gorywałd mruknął, nie kryjąc zaskoczenia. Czarny stał jednak niewzruszony. Po dłuższej chwili rozległ się śmiech przechodzący w syczenie. - Twój upór i odwaga bardzo mi się podobają, Roganie. W rzeczywistości takie zachowanie potomka daje mi więcej mocy niż wszystkie krwawe ofiary. Nie trać jednak sił na sprzeciwianie się mnie. Będziesz ich potrzebować, aby wydostać się z zasadzki. - Jeśli nie zamierzasz nam pomóc, po co się tu zjawiłeś? Mówiłeś, że Białobóg stale cię śledzi. - Tak jest. Ryzykuję, zwracając na ciebie uwagę naszych wrogów. Ale chciałem cię ostrzec. - Przed czym? - Przed zdradą. Może przyjść z najmniej oczekiwanej strony. Pamiętaj o tym. A teraz już naprawdę uciekajcie. Niebawem przybędzie do Włościsławia posłaniec. Przyniesie wieść, która znacznie pogorszy wasze położenie. Nie czekajcie więc i uciekajcie! Oczy zgasły w ciemności. Płomienie w piecu na powrót śmiało wystrzeliły w górę, a komnatę zalało matowe światło. Po nocnym gościu nie było śladu.

Mirena wyprostowała się i stanęła na roztrzęsionych nogach. Gorywałd wciąż z zadziwieniem zerkał na Rogana. Czarownik nie zwracał na nich uwagi - czoło miał zmarszczone, wzrok mroczny, myślami błądził gdzieś daleko. Zatknął miecz za pas, przez plecy przerzucił kołczan i chwycił łuk. - Tego miejsca mam już powyżej uszu. Idziemy!

- Ukaż się nam, Czarnobogu! - zawołał Kowir, podczas gdy pozostali żercy rytmicznie wypowiadali zaklęcia. Jęzory płomieni zatańczyły w ognisku. Drewno posągu zatrzeszczało, bóg zamknął usta, a ofiarowane serce pękło. Wokół rozbryznęła się krew. Garbaty czarownik padł na kolana. - Władco demonów! Ożywiony posąg, mlaszcząc, mielił krwawy mięsień w swojej paszczy. Włościsław obserwował to z głową uniesioną, w bezruchu. Był ucieleśnieniem dumy i sił życiowych. Kiedy z serca pozostała papka ściekająca po czarnym drewnie, posąg otworzył oczy. Świeciły niczym rozżarzone żelazo. - Dobrze mnie ugościłeś, Łuczaninie, jak zawsze - w świątyni rozbrzmiał dudniący głos. Żercy zgięli się w pas, a książę szeroko otworzył oczy. Był zaskoczony, bo bóg rzadko do niego przemawiał. - Odwzajemnię ci się radą. - Słucham cię, Mocny. - Trzymaj swoją pychę na wodzy. Zwyciężyłeś w wielu bojach, ponieważ nie miałeś równego sobie przeciwnika. Mógłbyś jednak trafić na takiego, który będzie od ciebie silniejszy. Dobrze się zastanów, kogo uczynisz swym nieprzyjacielem, ponieważ może cię to kosztować życie. Władca zmrużył oczy. - Czarny Rogan? On ma być tym niebezpieczeństwem? Nie boję się go. - I to jest właśnie pycha. - Nawet jeśli jest prawdą, że płynie w nim twoja krew, i tak jest słabszy ode mnie! Nie zasługuje na twoją przychylność! - Bez wątpienia ty gorliwiej od niego oddajesz mi cześć. Cieszą mnie twoje ofiary i modlitwy. Jednakże Roganowi zleciłem misję, która jest ważniejsza niż twoja zemsta. Książę zacisnął zęby, ale w końcu zwiesił głowę. - Jak rozkażesz.

- To nie jest rozkaz. Jedynie rada. - Dajesz mi wolną rękę? - Oczywiście. Nie jestem jak inni bogowie, nie potrzebuję tępych sług. Włościsław z powagą przytaknął. - Dlatego właśnie jesteś najsilniejszym z bogów. Dobrze uczyniłem, niszcząc posąg Peruna. - Jaka jest zatem twoja decyzja? - Nie splamię grodu krwią twego potomka. Ani krwią przywódcy wilczej sfory. Pozwolę im odejść. Posąg zatrzeszczał. Zdawało się, że zamarznięta w jego szczelinach woda rozsadza drewno. - Nie myśl, że uda ci się mnie oszukać, Włościsławie. Książę nie zdążył odpowiedzieć. Wrota świątyni otwarły się z hukiem, a do jej wnętrza wpadł podmuch zimnego wiatru. Władca Łuczan odwrócił się, wyraźnie rozdrażniony. - Na wszystkie demony, kto śmie?! - Odpuść panie! - Na progu przyklęknął mężczyzna w pełnym uzbrojeniu. Przybywam z wieścią niecierpiącą zwłoki! - Mam nadzieję - warknął władca i uniósł topór ofiarny - w przeciwnym razie przystroisz ołtarz swoimi wnętrznościami! Posłaniec skłonił głowę aż do ziemi. - Panie! Jedna z drużyn, które wysłałeś z mieczem i sznurem do wieszania, została napadnięta i wybita. Dabro jest martwy. Włościsław znieruchomiał; jego twarz pobladła z gniewu. - Kto? - wyrzucił z siebie. - Kto się odważył? - Do ataku doszło przy małej osadzie, jakieś dwa dni na wschód, jadąc wzdłuż Ochrzy... - Litomierzycy! - Pan Łuczan wykrzywił usta. - Parszywa banda. Nie będę dla nich plótł łykowych pętli - zawisną na własnych jelitach! - To nie była ich sprawka, książę. - Wojownik uniósł wzrok. - Ci smrodliwi wieśniacy nie daliby rady pokonać twoich wysłanników. Jatkę urządzili jacyś obcy. Ze wschodu przybyła ponoć cudaczna trójca. Czarownik, wiedźma... - I wilk. Klęczący mężczyzna był wyraźnie zaskoczony.

- Tak, panie. Wiedziałeś więc o tym? - Wiem, że te węże nocują pod moim dachem. - Twarz Włościsława przybrała groźny wyraz, niczym wyryta na posągu twarz Czarnoboga. - Natychmiast zbudźcie łowców! Niech siodłają konie, będą robić dla mnie nagonkę. Dzisiaj w nocy urządzimy pościg, jakiego tutejsze lasy jeszcze nie widziały! - Ale książę - wtrącił Kowir - obiecałeś przecież czarnemu panu... - Że tej trójki nie zabiję w grodzie. Nic więcej. - Och... Dlatego cię ostrzegał, abyś nie próbował go oszukać! Wiedział, że będziesz chciał... - Nie baczę na jego ostrzeżenia! Ani na twoje skomlenie! Nikt nie będzie bezkarnie przelewał krwi moich posłańców! Dalej! - Włościsław pchnął głównego żercę w stronę kamienia ofiarnego. - Dokończ obrzęd. Tylko w jeden sposób mogę się pozbyć zgagi! Czarownik zanurzył dłonie we wnętrznościach ofiary.

Zgrzytnęła zasuwa, a trzej uzbrojeni strażnicy rozstawili się tak, by jeden drugiemu nie przeszkadzał. Nie lękali się wykonać zadania, które im zlecono - w końcu należeli do przybocznej drużyny Włościsława i podczas służby u księcia niejedno już przeżyli. Dwaj z nich unieśli topory, trzeci trzymał obosieczny frankijski miecz. Drzwi chaty dla gości uchyliły się z cichym skrzypnięciem. W środku nie palił się już ogień. Drużynnicy spoglądali ponad okutymi brzegami tarcz i w gęstej jak smoła ciemności próbowali dostrzec choćby zarys kształtu czy jakiś cień. Bez skutku. Drzwi otworzyły się na oścież, skrzypienie zawiasów ucichło. Strażnicy wyczekiwali, przyczajeni i czujni. Ponieważ nic się nie działo, ten z mieczem wszedł do ciemnego pomieszczenia. - Z nakazu księcia - powiedział zdecydowanie - nie możecie opuszczać chaty. Nie próbujcie żadnych podstępów. W ciemności rozbłysły oczy gorejące krwawym ogniem. Rozległo się złowieszcze warczenie. - Jesteś odważny i oddany swemu panu, to godne podziwu - Łuczanin usłyszał głos we własnych myślach. - Tylko dlatego cię oszczędzę. - Na Welesa... - zachrypiał drużynnik i zamachnął się mieczem. Demoniczne oczy błyskawicznie się przemieściły, a z ciemności wyprysnęła czarna zjawa. Z ogromną siłą uderzyła w tarczę i powaliła Łuczanina na plecy. Wojownik uderzył tyłem głowy

o zamarzniętą glinę dziedzińca. Hełm poturlał się w bok, upuszczony miecz zadźwięczał o ziemię. Mężczyźni z toporami cofnęli się o krok. - Nie chcemy was zabić - z chaty dobiegł cichy, ale przez to bardziej złowieszczy głos - jeśli jednak któryś z was choćby mrugnie, jego kolejnym ruchem będzie pokłon przed Moreną! Z mroku chaty wynurzyła się pięść w rękawicy. Trzymała oplecione skórzanym rzemieniem łuczysko. Po palcu wskazującym przesuwała się nasadka strzały. - Złóżcie broń. - Niski głos należał do kobiety, może właśnie dlatego strażnicy nie posłuchali od razu. - Zróbcie to! - zahuczało w ich głowach. Wytrzeszczyli oczy. Rzucili topory na ziemię. W matowym świetle oblewającym dziedziniec pojawiła się kobieta z wytatuowaną twarzą. Wyciągnęła rękę i nie dając bliższemu drużynnikowi czasu na uchylenie się, dotknęła jego czoła. Gałki oczne wyszły wojownikowi na wierzch, z trudem złapał oddech, po czym upadł na zadek, a wreszcie na plecy. Wiedźma zwróciła się w stronę jego towarzysza. Przerażony Łuczanin cofnął się, ale kiedy zobaczył wycelowaną w siebie strzałę, znieruchomiał. Mirena prawie zmysłowo musnęła jego twarz palcami. Mężczyźnie ugięły się kolana, wypuścił z rąk tarczę. Rogan opuścił łuk i wyszedł z chaty. - Gorja? - szepnął. - Jak ten twój? - Wy, ludzie, jesteście delikatni jak panienki. - Wilk podniósł łeb znad nieruchomego ciała. - Wystarczy ledwie tknąć, a pada taki niczym szmaciana laleczka. - A co, już po nim? - Tego nie powiedziałem. - Dobrze. Łuczanie zapewnili nam jadło i nocleg. Gościna to rzecz święta, nie przystoi więc odpłacać się za nią przemocą i krwią... - Możemy już ruszać dalej? - syknęła Osa. - Stajnia jest tam, za rogiem. Po chwili na zamarzniętym dziedzińcu zadźwięczał stukot końskich kopyt. Czarownica odwróciła się w siodle. Czarny jechał tuż za nią, wciąż trzymając w dłoni łuk. - Mam wrażenie - powiedziała stłumionym głosem - że więcej huku już nie dałoby się narobić.

- Jak do tej pory nikt nas nie wywąchał. - Tacy jesteście pewni? Rogan obejrzał się i wydało mu się, że w cieniu między chatami widzi kilka przemieszczających się punktów, ale kiedy powiódł za nimi wzrokiem, zniknęły. Złe przeczucie wciąż nie dawało mu spokoju jak natrętny komar. Przed nimi były główne zabudowania grodu. - Naprawdę zaskakujące - Mirena nie kryła zdziwienia. Na drugim końcu ulicy zauważyli nieco jaśniejszą plamę. Brama była otwarta. - Miałeś rację, Gorja - przyznał czarnoksiężnik. - Wiedzą o nas. - Sa wszędzie dokoła - ocenił Gorywałd, który biegł nieco przed nimi. - Celowo trzymają się z dala. To mi się nie podoba. Co chcą osiągnąć? - Nie mam pojęcia, ale skoro i tak mają nas jak na dłoni, czemu nie przyspieszymy? Pognali konie i przebyli kłusem korytarz wiodący do pierwszego podgrodzia. Z dziedzińców i uliczek między chatami dobiegały szepty i ukradkowe kroki. Cieni przybywało. Uciekająca trójka miała już za sobą drugą bramę i zmierzała do głównego wjazdu do grodu. Te wierzeje też były otwarte. Na podeście u szczytu wału dojrzeli kilka ruchliwych cieni, ale znów nic się nie wydarzyło - nie zaświszczały strzały, nikt nie krzyczał na alarm. Rogan i Mirena wjechali w przejście pod bramą. Gorywałd czekał już na nich po drugiej stronie. Pale z nadzianymi nań ciałami odznaczały się na tle jaśniejszego nieba. - Jesteśmy na zewnątrz. - Osa odetchnęła. - Nie mogę uwierzyć, że tak po prostu nas puścili. Czarny obejrzał się i przymrużył oczy. - To jeszcze nie koniec. Rozległo się przeciągłe wilcze wycie. Nie dochodziło z lasu, ale z grodu. Wydobywało się z potężnej piersi - było głośne, nieznoszące sprzeciwu, niecierpliwe. - Do dupy z tym! - Gorywałd nie wytrzymał. - Miałem nadzieję, że to tylko opowiastki przesądnych wieśniaków. - Chcesz powiedzieć... - Łucznik nie dokończył. - Tak. Czarnobóg naprawdę dał księciu wilczą moc. Popędźcie konie. Takim wyciem... - Co? - warknęła zaklinaczka. - Takim wyciem dajemy znak do rozpoczęcia łowów... Podkowy zastukały na zlodowaciałym śniegu.

Ogromny wilk o srebrzystej sierści i błyszczących oczach wbiegał pod górę. Omijał pnie buków i jaworów. Na gałęziach nie ostał się ani jeden listek, las wydawał się więc jaśniejszy niż w rzeczywistości. Na szczycie wzgórza leżał głaz. Wilk wskoczył na niego i wbił wzrok w dolinę za wzniesieniem. Z paszczy zwisał mu jęzor, z nozdrzy wydobywały się obłoki pary. Zwietrzył coś i niespokojnie zakręcił ogonem. Następnie wzniósł łeb ku niebu i przeciągle zawył. Po chwili z lasu wyjechało siedmiu jeźdźców. Byli ubrani w skórzane odzienie i uzbrojeni w łuki oraz włócznie. Kiedy zatrzymali konie przy wielkim kamieniu, zamiast wilka leżał już na nim skulony mężczyzna. Całkiem nagi, umięśnione ciało miał pokryte krwawymi rysami, a płowe włosy opadały mu na oczy. - Zmierzają w stronę doliny - zdyszany, oznajmił łowcom. - Tam ich schwytamy. Wody Biliny przetną im drogę. Wojownicy zgodnie mruknęli i skierowali wierzchowce w stronę ciemnego lasu. Z głazu znów zeskoczył ogromny wilk i szybko podążył za jeźdźcami.

Gorywałd biegł przodem i szukał najłatwiejszej drogi, aby po ciemku konie nie wpadły w dół, nie poślizgnęły się na oblodzonym kamieniu ani nie potknęły o wystający korzeń. Rogan i Mirena schylali głowy, żeby nie uderzyć w nisko zwisające gałęzie. Do rzeki zbliżali się z nadzieją, że zarośla będą tam rzadsze i przynajmniej jakiś odcinek uda im się pokonać cwałem. - Są już blisko! Przyspieszcie! - Na nic nam szybkość, jeśli zwierzęta połamią sobie nogi - odparł Rogan. Gdzieś z lewej strony dobiegło ponure huczenie - rzeka była na wyciągnięcie ręki. I rzeczywiście, jak przewidywali, las nie był tu już tak gęsty. Przyspieszyli. Teren przed nimi delikatnie się wznosił i stawał się coraz bardziej kamienisty. Skorupa zlodowaciałego śniegu głośno trzaskała pod naporem kopyt. - Na kości Moreny! - zaklął Czarny. - Już słyszę ich konie. - Świetnie znają te okolice - odrzekła Mirena, kurczowo trzymając się grzywy wierzchowca. - A my poruszamy się tu jak ślepcy... Rozległ się dźwięk rogu, tym razem gdzieś przed nimi. - Bogowie! Zajechali nam drogę! - Przedrzemy się! - Osa sięgnęła po miecz.

- Nie! - Łucznik skierował konia w lewą stronę. - Tam jest ścieżka. Spróbujemy nią uciec. Rumaki przeskoczyły nad ogromnym kamieniem i stanęły na wąskiej dróżce, po czym zaczęły pędzić w kierunku huczącej rzeki. Ścieżka stawała się coraz bardziej stroma. - Dokąd ona prowadzi, na kiszki Peruna?! - krzyknęła zaklinaczka, przeczuwając niebezpieczeństwo. Po chwili dostała odpowiedź - leśne zarośla rozstąpiły się, a uciekający wpadli na szeroką skalną półkę. W ostatniej chwili zatrzymali konie na skraju urwiska. Bilina płynęła dobre dziesięć kroków poniżej. Wierzchowce rżały i ze strachu ryły kopytami w zlodowaciałym śniegu. - Pułapka! - zaskowytał Gorywałd. - Celowo zapędzili nas na tę ścieżkę! - Tam stoi jakiś ołtarz... - Mirena wskazała na płaski głaz u stóp pokaźnych rozmiarów posągu wznoszącego się na tyłach skalnej półki. - Jakie to ma teraz znacznie? - Rogan chwycił łuk, zawrócił konia i pokłusował w kierunku, z którego przybyli. Jego oczy błyszczały czerwonym światłem. Pomiędzy drzewami przy ołtarzu pojawiły się czarne cienie. Czarownik wymierzył. Cięciwa zadźwięczała, strzała przeszyła mroźne powietrze, a jeden z wrogich jeźdźców, krzycząc, wypadł z siodła. Nie powstrzymało to pozostałych, wręcz przeciwnie - ponaglili rumaki i ruszyli na szczyt wzniesienia. Czarny nałożył na cięciwę drugą strzałę. Kolejny łowca spadł z grzbietu. - Chors! - wyjęczała zabójczyni demonów i uniosła miecz. Łuczanie, dziko pokrzykując, wypadli z lasu. Czarownica klepnęła swojego gniadosza płazem klingi w zad. Koń ruszył z kopyta. Rzucona z niewielkiej odległości włócznia minęła wiedźmę o włos. Zaklinaczka wyprostowała się i zamachnęła mieczem. Trzasnęły łamane kości, charczący przeciwnik opadł twarzą na końską szyję. Osa była już przy kolejnym jeźdźcu. Wierzchowce szczerzyły do siebie zęby niczym wściekłe psy. Rumak Mireny poślizgnął się na lodzie. Niezgrabnie zatańczył i runął na ziemię. Kobieta padła na śnieg. - Osa! - zawołał Rogan. Wrogi jeździec stojący nad Mireną właśnie przymierzał się do rzutu włócznią, kiedy targnęło nim niespodziewane uderzenie. Drzewce broni wysunęło się z jego bezwładnej dłoni, grot wbił się w śnieg tuż obok uda czarownicy. Mężczyzna zsunął się z siodła, a z jego ust buchnął strumień krwi. Pomiędzy łopatkami Łuczanina sterczała strzała. Koń zabitego wbiegł do lasu, ciągnąc ciało swego pana. Zwłoki, z nogą wciąż uwięzioną w strzemieniu, uderzały w kolejne drzewa.

Osa na czworakach szukała miecza. Nagle usłyszała złowieszcze warczenie i poczuła na twarzy uderzenie fali mocy. Zaskoczona spojrzała w górę. Z ciemności zalegającej między drzewami wyskoczyło ogromne szare cielsko. Bestia z płonącymi oczami. Rzuciła się na Mirenę i przednimi łapami przycisnęła ją do ziemi. Demonowi jednak nie chodziło o kobietę. Pobiegł dalej, minął stary posąg i skoczył, przymierzając się do kolejnego, tym razem śmiertelnego ataku. Jego wzrok był skupiony na jeźdźcu stojącym na skraju urwiska. - Bracie, uważaj! Rzeka czasu, do tej pory dziko pędząca, zmieniła się w leniwie płynący strumyczek.

Rogan właśnie wypuścił kolejną strzałę, kiedy ostrzegawczy okrzyk Gorywałda oderwał jego uwagę od wroga. Spojrzał w bok i dostrzegł w ciemności zbliżające się demoniczne ślepia. Bestia właśnie rzucała się na niego, rozdziawiając paszczę. Strzała wciąż leciała. Czarny zaklął w duchu. Nie miał już czasu na wyciągnięcie kolejnego pocisku ani na zrobienie czegokolwiek innego, co mogłoby go obronić przed kłami atakującego potwora. Strzała zniknęła w mroku. Kiedy szary wilk był jeszcze w powietrzu, z boku uderzyło w niego inne ogromne cielsko. I czas znów zaczął biec swym dawnym rytmem.

Gorywałd i Włościsław, spleceni w uścisku, runęli na oblodzoną skałę. Spłoszony wierzchowiec Rogana stanął dęba i przednimi kopytami zamachał w powietrzu. Łucznik z trudem utrzymał się w siodle. Jeden z dwóch pozostałych przy życiu łowców zatrzymał konia przy Mirenie, która wciąż leżała w śniegu i usiłowała złapać oddech. Zsiadł, chwycił wiedźmę za warkocze. W jego dłoni pojawił się długi nóż. Kiedy jednak uniósł głowę kobiety, ta wywinęła mu się zwinnie i gwałtownie wyprostowała rękę. W świetle migających pomiędzy chmurami gwiazd błysnęło ostrze. Miecz przebił brzuch Łuczanina z taką siłą, że sztych wyszedł plecami, rozcinając śmierdzącą owczą gunię. Rękę Osy zalał potok gorącej cieczy. Łowca ostatkiem sił zamachnął się nożem, ale wiedźma w porę chwyciła jego rękę i powaliła mężczyznę na ziemię. - A niech to gówno - warknęła, wyciągnęła nóż z rany i wstała z zamiarem zaatakowania

ostatniego

z przeciwników.

Ten

jednak

tchórzliwie

zawrócił

konia

i pocwałował w dół zbocza. Wciąż było słychać warczenie i odgłosy walki - to dwie bestie siłowały się na skraju urwiska. Szary zwierz zacisnął kły na przedniej łapie Gorywałda. Ten zaskomlał, bardziej ze złości niż z bólu, i wgryzł się w szyję przeciwnika. Włościsław mimowolnie rozdziawił paszczę. Gorja dziko nim zatargał. Srebrzyste cielsko zsunęło się z krawędzi urwiska i zawisło nad wzburzoną rzeką. Czarny wilk, chcąc uniknąć upadku, szybko uwolnił uścisk. Szary potwór zaczął przebierać łapami, ale jego pazury daremnie drapały skałę. Z przeciągłym wyciem runął w przepaść. Pochłonęły go spienione wody rzeki. - Gorja! - Rogan zeskoczył z konia. Podszedł do wilka stojącego na skraju skały, zdyszanego, z wywalonym jęzorem. Na jego ciele widniało wiele ran. - Nic mi nie jest. - Oczy bestii błyszczały jasnym światłem, a sierść czerwono połyskiwała w świetle gwiazd. Krwawienie szybko ustało, a rany zniknęły. Do towarzyszy podeszła kulejąca Mirena. Wszyscy troje patrzyli w dół, na niespokojną, ciemną toń, pod której powierzchnią zniknął wilkołak. - To go nie zabiło - oznajmił Gorywałd. - Ani upadek, ani woda. - To znaczy, że nie możemy tracić czasu - powiedział Rogan, przewiesił łuk przez pierś i zaczął zbierać strzały.

- Tam! - Kowir wskazał kosturem. Wokół rzeźbionej wilczej głowy unosiła się zielona, świetlista poświata. Zaklinacz prowadził drużynę łuczańskich jeźdźców. Skierowali konie w stronę rzeki. Na brzegu, pośród kamieni, leżał nagi mężczyzna. Pokrywała go warstewka lodu, a jego włosy i wąsy zamarzły w sople. Między szyją a lewym ramieniem miał szkaradną ranę po wilczych kłach. Pomimo tego żył i był przytomny - trząsł się, charczał, szczękał zębami. - Bogowie! - Garbus zeskoczył z konia. - Pomóżcie mi, szybko! Drużynnicy ostrożnie przenieśli rannego z dala od wody i ułożyli na przygotowanym posłaniu ze skór. Kowir okrył księcia własnym płaszczem. Następnie zbliżył do jego ciała głowicę laski i wymamrotał zaklęcie. Władcę Łuczan otoczyła czerwonawa poświata, a lód na jego włosach i wąsach natychmiast stopniał. Do zsiniałych ust i polików powoli napływała krew. Włościsław otworzył oczy. Stojący dookoła wojownicy mruknęli z uznaniem. Książę był obdarzony wyjątkową siłą - każdego innego takie urazy z pewnością przyprawiłyby o śmierć.

- Te świnie... - powiedział słabym, zachrypniętym, ale wciąż pełnym nienawiści głosem. - Uciekły... Nie pozwolę... Wyślij za nimi... tuzin... najlepszych... - Zajmę się tym - powiedział główny ofiarnik. - Ty, panie, musisz oszczędzać siły. Władca Łuczan chrapliwie westchnął, zamknął oczy i opadł na posłanie. Kowir rzucił spojrzenie najodważniejszym drużynnikom. - Słyszałeś, Gniewomirze. Wybierz tuzin zbrojnych i jedźcie na zachód za trójką, która usiłowała zabić księcia. Nie wracajcie tu bez ich głów! Barczysty wojownik przytaknął bez słowa. Już po chwili wskazani przez niego jeźdźcy dosiedli koni i wyruszyli. Bilina jednostajnie mruczała swą ponurą pieśń.

ostrza topora przyłożonego do kręcącego się kamienia szlifierskiego leciały iskry. Drobne i szybko gasnące w półmroku sieni, odbijały się w źrenicach młodego, rosłego mężczyzny. Lech Straba był głową rodu Żalan, którego siedziba znajdowała się daleko za mokradłami i bagnami, na samym skraju mglistego Dębowego Lasu. Całkiem dobrze zarządzał swoimi włościami. Okrył się nawet chwałą dobrego wojownika, kiedy przed dwoma laty dołączył do Łuczan, aby walczyć przeciw Czechom. Do domu powrócił z pokaźnymi łupami. Od tamtej pory jego dom nie zaznał biedy. - Wystarczy - mruknął Straba i zakończył ostrzenie topora. Białosława przestała kręcić kamieniem. Również i ta młodziutka, ciemnowłosa dziewczyna przybyła do domu starosty rodu jako część łupów wojennych. Lech pojmał Czeszkę podczas oblężenia Hradca. Niewolnica tak mu się spodobała, że po pewnym czasie uczynił ją swoją prawowitą żoną. Żalanie szemrali z tego powodu po kątach, pragnęli, by to ich córki starały się o miejsce przy boku władyki. Jednakże powab Białosławy opętał Strabę do tego stopnia, że mężczyzna nie pojął już za żonę żadnej innej kobiety. Wypróbował ostrze kciukiem i z zadowoleniem pokiwał głową. Odłożył topór i wziął

do ręki włócznię z szerokim żelaznym grotem. Zazwyczaj używał jej podczas polowania na dziki, ale teraz stwierdził, że równie dobrze nada się do zabijania wojów tchórzliwych Przemyślidów. Skinął na Białosławę, która znów posłusznie chwyciła za uchwyt do kręcenia kamieniem szlifierskim. Drzwi sieni się otworzyły i na progu stanęła wysoka kobieta w średnim wieku. Miała pochmurną twarz, w której lśniły szare oczy o nieugiętym niczym żelazo spojrzeniu. Samboja była macochą Straby, wdową po jego niedawno zmarłym ojcu. W osadzie cieszyła się szacunkiem, jednak wzbudzała także niepokój, ponieważ potrafiła czarować i przewidywać przyszłość. Od śmierci męża żyła samotnie w chacie pod lasem, skąd nocami dochodziły przerażające dźwięki i głosy. - Ledwie łuczańscy posłańcy opuścili osadę, a ty już szykujesz się do wyprawy? powiedziała i zamknęła za sobą drzwi, by zimno nie wpadało do środka. Lech wzruszył ramionami. - Już przygotowałem tarczę i strzały, wypolerowałem hełm, a na łuk naciągnąłem nową cięciwę. Kiedy tylko pogoda się poprawi, osiodłam konia, za pas zatknę młot i udam się do Włościsławia. Samboja z pogardą spojrzała na żonę starosty. - Precz z moich oczu, żmijo. Mężowi trzeba przygotować skórznie na nogi, aby nie przemarzł, kiedy będzie jechał w śniegu i mrozie. No, na co czekasz? Białosława bez słowa wstała i zniknęła za żubrzą skórą wiszącą w wejściu do głównej izby. - Doczekam się, że kiedyś przestaniesz na nią tak szczekać? - rzucił podenerwowany władyka. - To jest Czeszka - wiedźma syknęła mu tuż przed nosem. - Parszywe nasienie. Jest posłuszna, ale wiem, że tęskni za domem, a serce ma przepełnione zdradliwymi zamiarami. Słyszałam w nocy, jak śpiewała dziwaczne pieśni... - W nocy? A więc to ty tak tłukłaś się pod domem. - Mówię ci: nie wiesz o niej wszystkiego. Na pewno jest czarownicą, a kiedy w nocy wąchasz jej ciało, wdychasz trujące opary, które mącą ci w głowie... - Krzywdzisz ją. Nie wypędzę żony jedynie z powodu twoich... - Słuchaj mnie uważnie, Straba! Nie wyszedłeś z mego łona, ale twój ojciec był mi drogim człowiekiem. Dlatego chciałabym, aby na wyprawie ci się powiodło, przyjdź więc dzisiaj o północy do świętego kamienia. - Przy bagnach?

Przytaknęła. - Pod starym dębem. - Po co? - Nie pytaj. Obiecaj, że przyjdziesz. I że będziesz uważał, aby Czeszka się o tym nie dowiedziała. Spojrzenie macochy było tak nieugięte, że Lech nie potrafił odmówić. - Dobrze. Przyjdę. Niechże tylko minie ci ten zły nastrój. Przed chatą zadudniły kopyta. Starosta z zaskoczeniem spojrzał w kierunku drzwi i mocniej chwycił włócznię. Samboja także nie kryła zdziwienia. - Mamy gości - syknęła. - Zagadkowych gości. To obcy z daleka. Bądź ostrożny, Straba. Nie przybywają w złych zamiarach, ale aż tutaj wyczuwam, że są przesiąknięci czarami. - Będę uważał. - Skinął głową i poszedł otworzyć drzwi.

- Na zachód? - Lech uniósł wzrok znad kielicha wypełnionego gorzkawym, jęczmiennym piwem. - Do wzgórz? Do źródeł Biliny? - Tam zmierzamy - przytaknął Rogan. Starosta przywiązywał dużą wagę do gościnności, więc mimo ostrzeżeń Samboi zaproponował trójce wędrowców nocleg. Nie miał krewnych, a że w wielkiej chacie mieszkał tylko z żoną, nie posiadali dodatkowych posłań. Jednak miejsca było dość, więc goście z zadowoleniem zgodzili się spać na dziczych skórach rozłożonych na twardej, ale za to suchej polepie, tuż obok paleniska znajdującego się pośrodku izby. - Czegokolwiek szukacie - mruknął Straba - tam z pewnością tego nie znajdziecie. Chyba że spieszno wam do awantury i bijatyki albo spotkania z Moreną. Lasy na zachodzie są... - Zaczarowane - wtrąciła Mirena, siedząc przy ogniu i masując obolałe stopy. Słyszeliśmy. Ale poszukujemy pewnej osoby, która, jak na złość, ukryła się akurat gdzieś pośrodku Dębowego Lasu. - Ach tak. - Władyka zmarszczył brwi. - Hm. Nie wypada, aby gospodarz zbytnio dociekał celu podróży gości, ale... czy tą osobą nie jest przypadkiem laskowiec? Rogan i czarownica wzruszyli jedynie ramionami, natomiast Gorywałd uniósł głowę. - Co o nim wiesz? Starosta nie przestraszył się niemej mowy wilka - już przyzwyczaił się do niej podczas

powitania przybyszy. - Niewiele. Pojawił się tu po raz pierwszy, kiedy byłem jeszcze dzieckiem. Przyszedł ze wschodu. Nie miał ze sobą prawie nic - tylko konia, łuk i parę strzał. Do dzisiaj pamiętam, że był podejrzliwy i bardzo ostrożny - jak człowiek, któremu stale grozi niebezpieczeństwo. Za kawałek srebrnej grzywny kupił u nas zapasy i odszedł do lasu. Myśleliśmy, że udał się na frankijskie ziemie i że już nigdy go nie zobaczymy. Jednakże niedługo potem okazało się, że osiedlił się gdzieś przy źródłach Biliny i został naszym sąsiadem. Czasem zachodzi do osady. Przynosi skóry i poroża, wymienia je na piwo, miód pitny, groty do strzał. Jest milczący, czasem tylko burknie coś pod tym swoim wielkim nochalem. W zeszłym roku kupił sobie oślika, bo zdechł mu koń. Więcej nic o nim nie wiem... Wiem za to - starosta upił łyk piwa że takiego sąsiada tylko mroczny Weles mógł nam dać. Po tym, jak laskowiec osiedlił się w Dębowym Lesie, zaczęło tam straszyć. Łucznik i Mirena jednocześnie spojrzeli na Strabę. - Jest, jak mówię. Jasne, że przedtem w lasach czasem zjawiały się wiły, ale z rzadka. Od kiedy jednak laskowiec się tu zadomowił, spotkania z różnorakimi zjawami są u nas na porządku dziennym. Nikt już nie odważy się zapuścić w lasy na zachodzie. Ci, którzy spróbowali, opowiadali o przerażających zjawach, wyjących duchach, czartach, błędnych ognikach i pijących krew biesach. - I uważacie, starosto, że stoi za tym laskowiec? - spytał Czarny. - A któż inny? Jak wszystkie laskowce ma się za pan brat z puszczańskimi zjawami. Ale nie tylko o to chodzi. Z pewnością on je również wywołuje i tworzy. Z wody rusałki, z ziemi bazyliszki, z powietrza mamuny, z ognia raraszki. Także dzika zwierzyna - wilki, rysie, niedźwiedzie i lisy - rozmnożyła się tu jak nigdy przedtem. Niektórzy mówią, że laskowiec potrafi przybrać postać każdego leśnego stwora. Potem biega ze zwierzętami i potworami po bezludziu, a po nocach wyją razem we mgle. - Powiedz - uśmiechnęła się Osa - czy któreś z tych straszydeł sprawiło wam już jakieś kłopoty? - A jakże! Wilki i niedźwiedzie pożerają owce! Porwały nawet kilkoro dzieci i jedną młodą kobietę... - Przecież wilki i niedźwiedzie często to robią. Pytałam, czy jakąś krzywdę zrobiły wam zjawy, które wywołuje laskowiec? Lech krzywo spojrzał na wiedźmę. - Wiem, do czego zmierzasz. Że jesteśmy przesądnymi wieśniakami. Ale ja wiem, co mówię. Jeśli należycie do tych, przed którymi laskowiec się tu ukrył, chętnie złożę bogom

ofiarę, aby dopomogli wam wypędzić go z nory. - Nie przybyliśmy, aby go zabić - odezwał się Gorywałd. - Ale kiedy go znajdziemy, odejdzie stąd. Możesz zatem wstawić się za nami u bogów. Władyka przytaknął. - Bądźcie ostrożni. W Dębowym Lesie nie czeka na was nic dobrego. - Dziękujemy za radę, panie. - Rogan zamieszał resztkę piwa na dnie kielicha i zganił wzrokiem śmiejącą się Mirenę. - Będziemy mieli to na uwadze.

Czarownik i wiedźma już dawno spali, kiedy Straba wymknął się z izby, nałożył buty, na ramiona zarzucił owczą gunię i wyszedł z domu. Kiedy tylko zamknęły się za nim drzwi, Gorywałd podniósł głowę i zastrzygł uszami. Podniósł się i bezgłośnie wybiegł. Kiedy znów zapanowała cisza, wstała także Białosława. Rozejrzała się ostrożnie, po czym sięgnęła pod posłanie. Ze szczeliny w podłodze wyciągnęła rzeźbiony posążek, postawiła go w kącie i uklęknęła przed nim. Po chwili zaczęła nucić pieśń. Mirena otworzyła oczy. Nie poruszyła się, nie dała poznać, że się obudziła. Tylko uważnie słuchała.

Niebo nad bagnami było wyjątkowo jasne, pełne migocących gwiazd. Nad widnokręgiem unosiła się tajemnicza czerwonawa poświata przypominająca łunę odległego pożaru. Na jej tle czarno odcinały się drzewa i głazy. Wzgórza przy mokradłach falowały od wrzosów. Gorywałd skradał się, węsząc zapach Lecha. Mężczyzna się spieszył, szybko kluczył między oblodzonymi skałami i krzywymi wierzbami. Co jakiś czas się rozglądał, ale nie dostrzegł czarnego cienia, który deptał mu po piętach. Przed nimi pojawił się ogromny dąb z pękami jemioły na bezlistnych gałęziach. Straba wdrapał się nań po krzywym pniu i szybko zeskoczył do zagłębienia w ziemi po drugiej stronie drzewa. Gorywałd, przyczajony za grubym pniem, wreszcie dojrzał, jaki był cel nocnej wyprawy starosty. Na dnie dołu leżał wielki, czarny głaz. Płonął na nim ogień, którego płomieniami poruszał nocny wiatr. Przy kamieniu stała kobieta - odziana w skóry, z rozpuszczonymi włosami i błyszczącymi oczami. Wilk rozpoznał w niej macochę Straby. Kiedy tylko naczelnik wioski do niej podszedł, rzuciła do ognia garść ziół i wyciągnęła ręce, jakby chciała objąć noc.

- Mgła przede mną, mgła za mną! - zawołała. - Niech nikt nas nie widzi, tylko same biesy! Jestem biesem - przyznał w duchu Gorywałd i usadowił się za wystającym z ziemi korzeniem dębu. Dla pewności stłumił w sobie Krwawy Ogień, zgasił również swój czarodziejski wzrok, aby Samboja, w której już podczas powitania rozpoznał czarownicę, nie wyczuła jego mocy. Wiedźma wykrzyknęła zaklęcie. Wiatr ustał. Dalekie lasy wciąż głośno szumiały, ale nad wrzosowiskiem zapanowała cisza, a konary dębu znieruchomiały. Zagłębienie zaczęło się wypełniać białym oparem. Mgła pełzła po wzgórzu ku dębowi. W końcu okryła całą okolicę, zmieniając bagna we władztwo duchów. Gorywałd był pełen podziwu. Czary niczego sobie. - Wezwałam cię tu, Strabo - Samboja przemówiła przerażająco odmienionym głosem aby dać ci radę. Tylko tobie. Tego, co ci powiem, nie możesz nikomu zdradzić. Słuchaj uważnie... Gorywałd nadstawił uszu. - Ta pieśń wydaje mi się znajoma. Zlękniona Białosława odwróciła się i błyskawicznie ukryła posążek w cieniu. - Nie bój się. - Sylwetka Mireny czerniała na tle ognia. - Nie zdradzę gospodarzowi, że podczas jego nieobecności potajemnie wzywasz swoich bogów. Ani tego, że wokół domu tkasz pajęczynę zaklęć, które mącą umysł starosty. Jesteś sprytna i przewrotna. Zachowujesz się pokornie i z oddaniem mu służysz, ale w rzeczywistości panujesz nad Strabą. Jednak przejrzała cię ta kobieta, jego macocha. Wie, że jesteś czarownicą. Kto cię nauczył naszej sztuki? Żona gospodarza siedziała skulona niczym wystraszone zwierzę. - No, dalej. - Osa uśmiechnęła się zachęcająco. - Przede mną nie musisz nic ukrywać. Czeszka na chwilę znieruchomiała, potem szybko uniosła głowę. Jej oczy błysnęły niczym ślepia bestii w świetle pełni księżyca. - Wychowałam się w świętym Gaju Libuszy w Wyszehradzie - powiedziała. - Jestem jedną z jej kapłanek. Czczę Peruna, którym w tych stronach wzgardzono, pramatkę Libuszę, która czuwa nad nami z Nawi, a także Chors, władczynię miesiąca, księżną czarownic... - A zatem jesteśmy siostrami. - Mirena wyciągnęła zza pazuchy srebrny amulet w kształcie księżycowego rogala. - Ja także wzywam Chors. Powiedz, jak się tu znalazłaś? Białosława rozluźniła się i swobodnie usiadła na piętach. - Dwa lata temu, kiedy Łuczanie najechali czeskie ziemie i zmierzali w stronę Hradca, nie była to jedynie walka mieczy z toporami. Nieprzyjaciół chroniły silne czary łuczańskich

wiedźm. Dlatego nasza najwyższa kapłanka, Świętosława, wysłała na pomoc obrońcom grodu drużynę czarownic. Nie mogło w niej zabraknąć również mnie, bo urodziłam się w Hradcu, a Częstomir... - Dziewczyna zamilkła i z rezerwą spojrzała na Osę. - Przecież obiecałam, że cię nie wydam - ośmieliła ją łowczyni biesów. - Co cię łączy z władcą Hradca? - To mój brat. - Zatem pochodzisz ze szlachetnego rodu. Czeszka wzruszyła ramionami. - Niestety, w drodze do grodu natrafiliśmy na oddział Łuczan... Na jedną z tych dzikich sfor, które wypuszcza się przodem, by siały postrach i zniszczenie jeszcze przed przybyciem głównych oddziałów. Wrogów było zbyt wielu, nie pomogły ani zaklęcia, ani miecze naszej zbrojnej straży. Zostałam pojmana. Mężczyzną, który ciągnął mnie na powrozie za koniem, był Straba. Przywiózł mnie w to ponure miejsce jako swoją niewolnicę. Ale nie na darmo uczyłam się zaklęć. Wezwałam Chors i ducha Libuszy. Wspólnymi siłami zapanowałam nad umysłem Lecha. Gdyby nie ta strzyga, jego macocha, już dawno służyłby mi niczym pies. Na własnych rękach zaniósłby mnie z powrotem nad Wełtawę. - Chcesz wrócić do Wyszehradu? - Straba nie jest zły, ale nie potrafię zapomnieć, jak on i jemu podobni grabili czeską ziemię, palili i zabijali wszystkich, którzy stanęli im na drodze. - Wypowiadając te słowa, Białosława mimowolnie wyszczerzała ze złości zęby, przez co w słabym świetle dogasającego paleniska wyglądała jak upiór. - Ale już niedługo będę miała okazję zniknąć z tej zamglonej, błotnistej, smrodliwej dziury. Mirena przytaknęła. - Za kilka dni twój mąż wyruszy do Włościsławia, by wspomóc łuczańskiego księcia podczas łupieżczej wyprawy. Chcesz skorzystać z jego nieobecności, prawda? Ale to nie będzie łatwe. Do Wełtawy daleko, a na samotnie wędrującą kobietę, szczególnie o tej porze roku, czyha wiele niebezpieczeństw. Nie będę ukrywać - jeśli przeżyjesz, to będzie cud. - Wiem. Ale - ciemnowłosa na czworakach przysunęła się do Osy - mogę dołączyć do was. - Jak to? - Zmierzacie w góry na zachodzie, ale kiedy znajdziecie to, czego szukacie, ruszycie z powrotem. Z wami na pewno uda mi się dotrzeć do Wyszehradu. - Nie tak szybko... - Mirena zamyśliła się. - W naszym towarzystwie będziesz narażona na jeszcze większe niebezpieczeństwo, niż gdybyś wędrowała sama. Po drodze

zyskaliśmy wielu nieprzyjaciół. - Potrafię czarować, mogę okazać się przydatna. Pomóżcie mi wrócić do domu, a mój brat Częstomir hojnie was za to wynagrodzi. Pośród Czechów ma pozycję i władzę drugiego po Neklanie. Jasnowłosa pokręciła głową. - Niczego nie mogę ci obiecać... - Ale ja mogę. Obie się odwróciły i rzuciły spojrzenia w stronę paleniska. Rogan siedział na swoim posłaniu. Białosława znów skuliła się ze strachu. Wychowanie wśród kapłanek oraz doświadczenia z ostatnich miesięcy zrobiły swoje - mężczyznom ufała równie mało, jak dzikiej zwierzynie. - Nie zostawimy cię, skoro przebywasz tu wbrew swojej woli - powiedział czarownik. - Ale musisz na nas poczekać. W drodze powrotnej zabierzemy cię ze sobą. Mirena rzuciła mu przerażone spojrzenie. - Zwariowałeś? - wysłała mu myśl. - Będzie dla nas jedynie obciążeniem! W czasie drogi powrotnej przez ziemie Łuczan musimy być szybcy i ostrożni. - Jestem tego świadom. Ale nie zostawię jej bez pomocy. Mam dziwne przeczucie... Coś mi mówi, że Dola przywiodła nas tu nie bez powodu. Chciała, abyśmy znaleźli siostrę Częstomira i pomogli jej wrócić do domu... - Też mam takie przeczucie. Gorywałd, jak zwykle, zjawił się bezgłośnie niby duch. Po prostu nagle pokazał się w wejściu do izby. - Ze względu na to, co przed chwilą widziałem i słyszałem, zgadzam się z tym, że wracając, powinniśmy zabrać ze sobą dziewczynę. Gdyby tu została z macochą Straby, jej życie byłoby zagrożone. - Wiecie co, wy dwaj? - Mirena przeciągnęła po nich niewidzialnymi pazurami swego gniewu. - Ta wasza głupia szlachetność zaczyna mi się uszami wylewać. Pewnego razu kompletnie przez nią przepadniecie! - Zapewne. - Gorywałd wyciągnął się na polepie przed paleniskiem. - Tak właśnie umierają bohaterzy.

rzeba przyznać - wysepleniła Mirena, przeżuwając kawałek suchego chleba i twardy ser - że wybrałeś całkiem dobre miejsce na kryjówkę. Jest mało prawdopodobne, by ktokolwiek zabłądził w te ostępy. Może jedynie ktoś, kogo zwabiły tu mamiące ogniki leśne. Kiedy blade i zimne słońce wygramoliło się zza chmur i osiągnęło najwyższy punkt na nieboskłonie, trójka wędrowców zatrzymała się na krótki odpoczynek. Osadę Żalan opuścili poprzedniego dnia z samego rana. Bilina prowadziła ich wprost na zachód, do ponurego Dębowego Lasu, którego korony skryte były za siwymi chmurami. Gęsto zalesiona dolina rzeki wiła się zakrętami pomiędzy coraz bardziej stromymi górami, teren stawał się wyjątkowo trudny do przebycia. Czarownik i wiedźma już dawno zmuszeni zostali do zejścia z koni i prowadzenia ich za wodze. Rogan popił obiad łykiem wina, zakorkował bukłak i wstał. - Chodźmy. W górach szybko się ściemnia, dzisiaj musimy przejść jeszcze spory odcinek. Osa się rozejrzała. - Gdzie się włóczy ten zawszony sierściuch? Gorywałd już od wczoraj niespokojnie biegał.

Nieustannie wietrzył, nasłuchiwał i obwąchiwał ziemię. Co jakiś czas zatrzymywał się i wbijał wzrok w zarośla, jakby czekał, że coś z nich wyskoczy. Często musiał doganiać swoich towarzyszy, innym razem zaś wybiegał naprzód i niecierpliwie czekał na nich nad brzegiem rzeki. Był wyraźnie zaniepokojony. - Tęsknisz za mną? - Wynurzył się z gęstwiny. - Jak za zarazą - fuknęła i chwyciła swego gniadosza za uzdę, tuż przy pysku. Weszli na kamienisty brzeg potoku. - Zgadnijcie, co znalazłem. - Sarnie bobki. - Zgadłaś. Natrafiłem na ślady jelenia, sprzed około dwóch dni. Szedłem nimi, myśląc, że urozmaicimy sobie jadło, ale tropy doprowadziły mnie tylko do dużej plamy krwi. Wywąchałem też resztki jelenich wnętrzności, którymi zdążyły się pożywić lisy i wrony... - Na Chors! - zawołała zniecierpliwiona Mirena. - Zanim przejdziesz do rzeczy, osiwieję. Z pewnością ślady pozwoliły ci ustalić, co zabiło jelenia. Zwierzę czy człowiek? - Zależy jak na to spojrzeć. Łowca stał na dwóch nogach i nosił buty, ale jego stopy były dziwacznie małe. Ponieważ wątpię, by w tych lasach przebywało jakieś dziecko lub kobieta, jest tylko jedno rozwiązanie... - Laskowiec - przytaknął Czarny. - Gdzie zawlókł zdobycz? - Nad rzekę. Na brzegu znalazłem ślady kopyt - z pewnością uwiązany tam był jego oślik. Laskowiec zabrał łanię i udał się drogą pod prąd potoku, w kierunku szczytów. Gdzieś tam musi mieć kryjówkę. - Myślałam, że wiesz dokładnie, gdzie przebywa Dagomir. - Wiem tylko, że ukrywa się w pobliżu źródeł Biliny. - Świetny zatem z ciebie przewodnik... - Znajdziemy laskowca, bez obaw - powiedział łucznik. - Prawdę mówiąc, zaczynam się cieszyć na myśl o spotkaniu z nim. - Dlaczego? - W tych okolicznościach - czarownik podrapał się pod nosem, przez co strącił z wąsów ostatnie okruchy chleba - każdy ze spiżarnią pełną dziczyzny jest moim przyjacielem.

Zdawało się, że zaczyna zmierzchać, choć słońce stało prawie w szczytowym punkcie na niebie.

W lesie, do którego prowadziły ślady zagadkowego myśliwego, cienie zlewały się w półmrok. Rosnące w dolinach dęby, którym góry zawdzięczają swoją nazwę, zostały zastąpione świerkami, jodłami i sosnami. Drzewa rosły tak gęsto, że w splocie konarów miejscami wyglądały jak nieprzeniknione ogrodzenie, gdzie indziej zaś tworzyły nad głowami wędrowców ciemnozielone sklepienie. W tych miejscach Bilina, nie szersza ani głębsza niż zwyczajny potok, płynęła jakby mrocznym tunelem. - Straba miał rację, tu jest nieprzyjemnie - odezwała się Mirena i pomimo że powiedziała to szeptem, w tej drażniącej ciszy jej głos zabrzmiał nienaturalnie i niepokojąco. Jakby zarośla usiłowały stłumić wszelkie odgłosy. Nawet sójka nie zaskrzeczała, wrona nie zakrakała. Odgłosy płynącej rzeki i spienionych na kamieniach kaskad wodnych były tłumione przez lodowe zębiska sterczące z obu brzegów. - Być może tutejsze lasy naprawdę są zaczarowane - szepnął Rogan. - No nie wiem - odparł Gorywałd. - Jak dotąd, nie wyczułem żadnej magii. A ty, Osa? - Nic. - Wiedźma przecząco pokręciła głową. - Jest tu ponuro, ale to nie jest spowodowane gusłami. Laskowiec po prostu wybrał sobie dobre miejsce na kryjówkę. - Co więcej, jeśli chce pozostać w ukryciu, nie powinien osłaniać się czarami. Ci, przed którymi się ukrywa, mogliby wyczuć magię i w ten sposób go dopaść. - A co ze zjawami, o których wspominali Żalanie? - spytał Czarny. - Nie są sprawką Dagomira? - Może tak, ale widocznie używa ich tylko wtedy, kiedy ktoś zabłądzi w pobliże jego przybytku. Nie chce nikogo skrzywdzić, a jedynie odstraszyć nieproszonych gości. - Większość zjaw jest produktem wieśniaczej wyobraźni - dodała pogromczyni demonów. - Ci głupcy usłyszą, jak pstrąg uderza ogonem o powierzchnię wody i opowieść o utopcu gotowa. Wystarczy, że nażrą się przed snem słoniny z cebulą i już po osadzie krąży historia o zmorze, co śpiącemu siada w nocy na piersiach i go dusi. Nigdy nie lekceważ siły ludzkiej wyobraźni. Im głębiej wchodzili w las, tym robiło się ciemniej. Jakby wkraczali do władztwa wiecznego mroku w Górach Zmierzchu z dawnych opowieści. W końcu ściemniło się zupełnie, a zarośla utonęły w przerażającej czerni. Nie zatrzymywali się. Gorywałd widział w mroku tak samo dobrze, jak za dnia, a Mirena za pomocą prostego zaklęcia spowodowała, że wszystko, co znajdowało się przed nią, oblało się srebrzystym, księżycowym światłem. Rogan z kolei odniósł wrażenie, jakby matowe światło oddalonych płomieni rozrzedziło w lesie ciemność. Sam dokładnie nie wiedział, w jaki sposób to spowodował. Nie kierował przecież ku niczemu swych myśli ani

nie skupiał siły woli jak wówczas, kiedy usiłował rozpalić ogień. Właściwie nie zrobił nic. Uczynił to nieświadomie, jakby drzemiąca w nim magiczna moc rządziła się własnym rozumem i robiła pewne rzeczy za niego. Umiejętność widzenia w ciemności posiadł wówczas, kiedy Gorywałd przywiódł jego duszę z Wiecznego Lasu. Również od tamtego czasu miał ostrzejszy słuch i węch. Jakby jego dusza, która przez jakiś czas przebywała w wilczym ciele, po powrocie do ludzkiej postaci zachowała niektóre zmysły dzikiego zwierzęcia. Nie bez przyczyny Gorywałd nazywał go „bratem”. W zagadkowy sposób byli ze sobą powiązani. Brnęli przez las. W pewnej chwili Osa potknęła się o kamień i upadła na jedno kolano. Gdyby nie w porę podana pomocna dłoń, upadłaby jak długa. - Dość - warknęła. - Tak zmęczony nie był nawet Jaryło, kiedy Wesna zwabiła go do brzozowego zagajnika za Wielkodębem i przez trzydzieści dni kazała mu zaspokajać swoje żądze. Wilk się obejrzał. - Wytrzymajcie jeszcze chwilę. Cel naszej wyprawy nie jest daleko. Czuję to... - Nie ciekawią mnie twoje odczucia. Laskowiec nie mieszka w chatce na kurzej nóżce, więc nie ucieknie nam. Teraz rozpalę tu ognisko i wyczaruję dużo ciepła. Zrobię sobie swoje prywatne lato... Przerwała, bo w ciemności, dotąd uparcie milczącej, rozbrzmiał przenikliwy głos. Brzmiał jak szalony śmiech, stopniowo zmieniający się w rozdrażnione skomlenie. Wystraszone konie zaczęły rżeć. Nawet Gorywałd cały się zjeżył. - Na kości Moreny - powiedział Rogan. - Co to miało być? - Hejkal - odparła wiedźma, nie skrywając wyższości z powodu swojej wiedzy. Niebezpieczny demon leśny. Sądząc po wydawanym odgłosie, jest głodny i okrutnie rozwścieczony. Skąd dochodził ten śmiech? Głos znów się odezwał, tym razem bliżej. Echo wielokrotnie powtórzyło dźwięk, więc wydawało się, jakby stworów było całe stado. - Z tej szczeliny. - Rogan skinął głową, wskazując coś przed nimi. Ze skalnej szczeliny wypływała Bilina. Ślady kopyt oślika prowadziły dokładnie między skały. - Uważam, że hejkal nie bez powodu siedzi w wejściu do szczeliny. - To by oznaczało - zrozumiał Czarny - że kryjówka Dagomira jest naprawdę blisko. - Za chwilę to sprawdzimy. Ostrożnie szli naprzód. U wylotu rozpadliny rosły niskie, powykręcane chorobą sosny. Łucznik uważnie się im przyjrzał. Zdawało mu się, że jeden z krzywych pni rozdzielił się na

dwie części. - Tam jest! Ktoś przykurczony przebiegł kilka kroków i przywarł do kolejnego drzewa. Mirena sięgnęła po miecz. - Nie. - Czarownik chwycił ją za nadgarstek. - Jeśli w istocie jest strażnikiem kryjówki laskowca, zabicie go nie byłoby zbyt uprzejmym gestem. Stwór ponownie zawył. Konie już się nie płoszyły, zupełnie nie przejmowały się głosem demona, gdyż Osa omamiła je prostym zaklęciem, które działało uspokajająco i mocniej niż wywar z maku. - Macie jakiś pomysł? - Mam. - Wiedźma uśmiechnęła się przebiegle. - Odwrócimy jego uwagę. - Co będzie przynętą? - Rogan spojrzał na kobietę. - Hejkal jest takim samym biesem, jak każdy inny leśny demon. Targa nim albo głód, albo pożądanie. Kiedy zobaczy piękną, najlepiej nagą kobietę, z pewnością się jej nie oprze. Czarny uniósł brwi w zdziwieniu. - Chyba nie chcesz na tym mrozie... - Ja? Zwariowałeś? - Osa z podstępnym uśmiechem spojrzała na Gorywałda. - Cóż znowu? - Wilk wytrzeszczył oczy. - Jeśli do tej pory nie zauważyłaś, między mną a gołą babą są pewne różnice. I wątpię, by udało ci się użyć zaklęcia przemiany ciała... - Racja, raczej mi się nie uda. Ale mogłabym sprawić, że prosty hejkal będzie widział nieco odmienioną rzeczywistość. Bądźcie cicho i nie ruszajcie się! Kucał między drzewami i obserwował obcych, dwoje ludzi i troje zwierząt. W ciemności widział doskonale, jak każdy nocny łowca. Sapał, ślinił się, cały drżał. Nie od zimna, bo gęsta sierść i mech dawały mu wystarczająco dużo ciepła. Ani ze strachu, choć czuł niepewność. Trząsł się z podniecenia. Wyczuwał ich moc i pulsującą krew. Jak bardzo chciałby ich posiąść i zaspokoić wszystkie swoje żądze! Tyle że nie mógł. Pan zakazał. Nie wolno mu było skrzywdzić żadnego człowieka. Mógł tylko powrzaskiwać i siać postrach. Wciąż stali. To dobrze, taka była jego rola - zabronić obcym, aby szli dalej. Ale dlaczego nie odchodzą? Wysunął poczochraną głowę zza sosny, rozdziawił usta pełne kłów i znów zawył, ile sił. Najstraszniej, jak tylko potrafił. Nie zaczęli uciekać. Jeden człowiek - samica! - wyciągnął ręce w stronę jego kryjówki. Co zamierza? Zmieszany hejkal znów nabrał powietrza, ale ziemia pod jego nogami zaczęła się ruszać, zakręciło mu się w głowie, serce na moment stanęło, a żołądek

podszedł do gardła. Chwycił się pnia drzewa, pazury wbił w korę. Potrząsnął głową. Co się stało? Rzucił spojrzenie w stronę przybyszy. Z zaskoczenia wytrzeszczył oczy.

- Gotowe - szepnęła Mirena, opuściła ręce i głośno westchnęła. - Uciekaj, Gorja. Najlepiej gdzieś na drugi koniec wąwozu. I nie staraj się go zgubić. Niech stale depcze ci po piętach. - Wątpię, by to zadziałało. Nie pójdzie za mną. - Pójdzie, uwierz mi. - Rogan uśmiechnął się. - Kiedy cię zobaczy, nie będzie w stanie się oprzeć. - Poczekaj chwilę. - Osa spojrzała na czarownika. - Ty go widzisz w odmiennej postaci? - Jeśli mam na to ochotę, to widzę. No dalej, Gorja, na co czekasz? Czary nie będą działać wiecznie. Leć! Gorywałd odskoczył, spojrzał na nich spode łba i ruszył. - Powabna Chors. - Wiedźma odprowadzała go wzrokiem, nie kryjąc zadowolenia. Ten tyłeczek naprawdę mi się udał.

Z kącika ust hejkala ściekała ślina, kapiąc na gęstą sierść. Tamto czarne zwierzę zniknęło, a zamiast niego pojawił się człowiek. Samica. Z pięknymi krągłościami. I biegła wprost do jego kryjówki. W jednej chwili do krocza hejkala napłynęło mnóstwo krwi. Ogarnęła go żądza. Potrzebował dzikiego, nieokiełznanego gwałtu, którego zwieńczeniem będzie krwawe szczytowanie. Doskonałe połączenie miłości i śmierci, zaspokojenie chuci i głodu w jednym porywającym wirze rozkoszy. „Nie możesz skrzywdzić!” - wciąż słyszał w głowie głos swego pana. Zagryzł wargi i bezsilnie, rozpaczliwie zaskowytał. Kobieta wbiegła między drzewa. Hejkal najpierw usłyszał szum krwi w jej żyłach, czuł ciepło, które od niej biło. Odchylił głowę i zawył. Jakby pękła w nim tama - najdziksze pragnienia zalały go niczym powódź. Nie potrafił się powstrzymać. Z rozpalonymi oczami i wyszczerzonymi zębami ruszył w pogoń za pięknością.

- Udało się. - Rogan nie krył zdziwienia. - Oczywiście. - Mirena złapała wodze swego konia. - Wiem, czego samiec potrzebuje, kiedy go swędzi między nogami. I nie waż się tego komentować! - Czy ja coś mówię? Podążali kamienistym dnem wąwozu. Leżało tam więcej śniegu niż w lesie, ale pomimo tego szli dość szybko. Po jakimś czasie przewężenie przeszło w rozległą, otoczoną skałami kotlinę. Jej dno porastała gęsta puszcza. Gdzieniegdzie z zarośli, niczym zaklęte potwory, sterczały kamienie i głazy. Gdzieś po drugiej stronie doliny zabrzmiało wycie przepełnione niespełnioną żądzą. - Jak dotąd Gorii udaje się wymykać hejkalowi. - Osa zachichotała. Czarny zatrzymał się i wciągnął powietrze. Wiedźma spojrzała na niego i zobaczyła na wychudzonej twarzy uśmiech zadowolenia. Ona niczego nie wyczuwała, ale wiedziała dobrze, że zmysły czarnoksiężnika są o wiele bardziej wyostrzone. - Dym - powiedział. - Z ogniska. I zapach pieczonej dziczyzny. - Czyli włochacz miał rację. Znaleźliśmy go tutaj. Za chwilę... Zamilkła i zmrużyła oczy. Łucznik zastygł w bezruchu z uśmiechem na twarzy. Konie, z których głów wyparowały już kojące czary, zaczęły się niespokojnie wiercić. W lesie błysnęło światło układające się w promienisty wachlarz pomiędzy drzewami. Źródło blasku leciało między zaroślami, podobne do płonącej strzały, ale nie wznosiło się ani nie opadało, utrzymywało się na stałej wysokości. Po chwili pojawiły się kolejne światła. Dwa, trzy, cztery, cały rój. Poruszały się z dużą prędkością. Mirena zaklęła i cofnęła się nieznacznie. - Co? - Wojownik rzucił na nią spojrzenie. - Co to jest? - Błędne ogniki! - Na kości Moreny. - Sięgnął po łuk. - To nie pomoże! - A co? - Nie mam pojęcia. Jak żyję, nie widziałam ich jeszcze na własne oczy. Światła się zbliżały. Śnieg iskrzył się w coraz silniejszym blasku. Cienie drzew zaczęły się ruszać i przeplatać. - Ogniku, ogniku, skądeś przyszedł, tam uciekaj! - krzyknął Rogan. - Co? - Mirena wytrzeszczyła na niego oczy. - Słyszałem, że tym można odegnać ognistą zjawę. - I jak myślisz, podziałało?

Duszki wyleciały spomiędzy świerków i jodeł - tuzin żarzących się łebków, jakby odlanych z rozżarzonego metalu. Za nimi ciągnęły się błyszczące ogony, a z oczu i ust stworków leciały iskry i płomienie, wydając dźwięk skwierczącego na rożnie mięsa. Konie zachrapały i stanęły dęba. Wierzchowiec Czarnego wyrwał się z rąk pana i pogalopował w las. Osa, potrącona przez swego rumaka, padła w śnieg. Rozdrażnione zwierzę wierzgnęło kopytami i czarownica cudem uniknęła kopniaka. Ogniki krążyły nad nimi niczym rój rozdrażnionych szerszeni. Pogromca Awarów krzyknął. Jego oczy rozbłysnęły krwawym blaskiem. Jednym płynnym ruchem wyciągnął miecz i ruszył na pierwszą atakującą główkę. W powietrze wzbił się czerwony płomień, po czym ognik rozprysnął się w deszcz iskier. Pozostałe wzleciały wysoko w powietrze. Ich syk wyrażał zaskoczenie i złość. Rogan ponownie warknął z wściekłości i zamachnął się mieczem. Mirena z przerażeniem obserwowała całe zajście. Fale czarodziejskiej magii, które biły od czarownika, prawie zaparły jej dech w piersi. Stój przy mnie, mocna Chors! Latające łebki rozdzieliły się i zaatakowały mężczyznę ze wszystkich stron. Czarny zaczął kręcić się wkoło, aż przemienił się w ciemną smugę otoczoną wstęgą krwawego światła. Wir odtrącał jednego duszka po drugim i rozbijał je na wodospady iskier, które opadały na śnieg. Cienie pląsały wściekły taniec. Wiedźma szybko wycofywała się z miejsca walki. Ogniki zdawały się nie zwracać na nią uwagi. Wtedy, tuż za Osą, zagrzmiał ogłuszający ryk. Ziemia zadudniła, drzewa zaczęły się ruszać. Ostatnich pięć demoników natychmiast się uniosło. Mirena obejrzała się i zaklęła. Bez wątpienia zbliżało się coś znacznie gorszego.

Echo błądzące między skałami i urwiskami zwielokrotniło ryk. Mirenie opadła szczęka ze zdumienia. Wiodła wzrokiem wyżej i wyżej. Tam, pomiędzy świerkami i jodłami, chwiejnym krokiem przedzierała się olbrzymia, wysoka prawie na dwie sążnie istota. Ogniki leciały teraz w stronę olbrzyma. Zaczęły krążyć nad nim niczym muchy nad śmierdzącym zwierzęciem. Zjawa miała niedźwiedzi łeb i dzikie, błyszczące ślepia. Z rozdziawionej paszczy sterczały wielkie kły, z pewnością zdolne nawet do przegryzienia człowieka. Z włochatego ciała gdzieniegdzie sterczały haczykowate, rogowe kolce. Jedna włochata łapa trzymała gigantyczny łuk. Strzała, długa jak cała Osa, wyglądała niczym włócznia. Wiedźma zaczęła się cofać w stronę Rogana. Ze strachu prawie zesztywniała.

Potwór ponownie zawył, tym razem tak głośno, że z drzew zaczął opadać szron. - Szybko, uciekajmy! - Mirena krzyknęła do towarzysza. Czarnoksiężnik się nie ruszył. Stał pośrodku wydeptanego śniegu i ze zdziwieniem patrzył na zbliżającego się potwora. Z miecza, który trzymał w dłoni, ulatywał dym. W pewnej chwili wyszczerbione, rozpalone ostrze zaczęło pękać i rozsypało się w drobny mak. Żarzące się odłamki syczały w śniegu. Czarny odrzucił bezużyteczną rękojeść. Krwawe światło w jego oczach przygasło. - Słyszysz? - Pogromczyni biesów chwyciła go za ramię. - Bierzemy nogi za pas, inaczej po nas! - Uspokój się - szepnął. - Ten człowiek wygląda na nieszkodliwego. - Człowiek? Na nieszkodliwego? Masz coś z oczami? To jakiś niedźwiedzi demon, wielki jak chałupa księcia w Wyszehradzie! - Masz zwidy. To przecież krasnolud. Gdyby chciał mnie podrapać po plecach, musiałby najpierw stanąć na pieńku. Mirena stężała. Mrugnęła oczami. Wreszcie do niej dotarło. Stanęła teraz przodem do potwora. Właśnie rozchylił gałęzie drzew i stanął przed nimi. Ponownie ryknął... Wiedźma wyostrzyła wzrok i pozostałe zmysły. ...a dobiegające z lasu ryki przemieniły się w zwyczajny ludzki głos. Zamiast olbrzyma w świetle rozdrażnionych latających ogników stał krępy mężczyzna. -...Aaa... Mhm... - Zrozumiał, że Rogan przełamał jego czary, zamilknął więc i odkaszlnął. - Do dupy. Mam zatem przyjemność z zafajdanymi czarownikami. Wiedźmę ogarnęła złość. Pozwoliła się omamić taką samą sztuczką, jakiej przed chwilą użyła względem hejkala. Nie znosiła, kiedy ktoś robił z niej przygłupa. Sięgnęła po miecz. Mężczyzna błyskawicznie uniósł łuk. - O tym nawet nie myśl, zabazgrana gębo! Zgrzytnęła zębami. Łuk nieznajomego z daleka nie wydawał się raczej tak duży, jakim widziała go przedtem, ale z pewnością miał dość mocy, aby wypuszczona z niego strzała przebiła ją na wylot niczym szmacianą lalkę. Nie puściła oplecionej skórą rękojeści miecza, jednak ostrze pozostawiła w pochwie. Leśny człowiek był niski, nawet jak na laskowca - koniec styliska topora zatkniętego za jego pas prawie włóczył się po ziemi. Żylaste ciało okryte było pozszywanymi skórami i futrami. Odzienie zdobiły liczne pazury, zwierzęce zęby, kości, piórka, rozmaite amulety. Głowa mężczyzny częściowo schowana była pod dziwnym hełmem z niedźwiedziej czaszki górna szczęka zwierzęcia zakrywała czoło laskowca, a czubki kłów dotykały jego włochatych

brwi. Po bokach nosa, podobnego do dojrzałej rzepy, błyskały niewielkie, ciemne oczy. Nie było w nich ani trochę zaufania. - Dagomir? - Rogan przerwał ciszę zakłócaną tylko syczeniem ogników. - Tego imienia, jak żyję, nie słyszałem - odparł karzeł. Posiwiałe wąsy i broda zakrywały mu większą część twarzy, a były tak gęste, że nawet kiedy przemawiał, jego usta pozostawały zakryte. - Jeśli to wszystko, czego chcieliście, możecie się odwrócić i zawrócić, skąd przyszliście. A zróbcie to szybko, dopóki nie zwołam innych przerażających biesów! - Wstrzymaj się. Porozmawiajmy. Wiem, dlaczego taisz swoją tożsamość oraz dlaczego wybrałeś życie pustelnika na tych odległych ziemiach... - Wiesz zatem więcej niż ja, bo ja nie mam pojęcia, o czym bełkoczesz. Żyję tu, ponieważ chcę się trzymać z dala od parszywców takich jak wy. Nazywam się Niedźwiedź i o żadnym Dagomirze nic nie wiem. - A Czarnowir? - rzuciła Mirena. - Tego imienia też nie znasz? Laskowiec zaczął grzebać w pamięci. - Czy to nie był jakiś czarownik? Chyba jeden z tych magów z Dziczej Góry. Ale podobno został po nim sam popiół. Słyszałem, jak śpiewał o tym wędrowny rybałt. - Czarnowir był moim ojcem - powiedział Rogan. - Miałem nadzieję, że powiesz mi o nim coś więcej. Mężczyzna zamilknął. Podobne do paciorków oczka bacznie przyglądały się czarownikowi. Ten czekał, aż laskowiec spróbuje wniknąć w jego myśli i sprawdzi, czy mówi prawdę. Niczego takiego jednak nie poczuł. Krasnolud wciągnął powietrze nosem - zabrzmiało to niczym ruch kowalskich miechów. - Jeśli ktoś wam wcisnął, że znajdziecie tu tego Dagomira, wrednie was oszukał. Co za jeden to powiedział? - Ten, któremu towarzyszą wilki. - Ach, do dupy z tym. - Po raz pierwszy wyglądało na to, że mężczyzna jest wyprowadzony z równowagi. Wycelował łuk w Czarnego. - Czyli twierdzisz, że jesteś dziedzicem rodu czarnoksiężników i potomkiem samego Czarnoboga. Naprawdę dobre. Nie wierzę w ani jedno twoje słowo. Z drugiej strony... Rozproszyłeś mój zwiad. Jak tego dokonałeś? - Nie wiem - przyznał łucznik. - W pewnej chwili odczułem przypływ mocy. Wszystko wokół mnie utonęło w ogniu czerwonym niczym krew. Na razie jeszcze nie do końca panuję nad tą mocą. Kiedy chcę jej użyć, nie dzieje się nic, innym razem zaś wystrzeli

sama z siebie. Tak jak teraz. Laskowiec chyba w końcu usłyszał coś przekonywającego. Opuścił łuk, jednak cięciwę wciąż trzymał napiętą. - Kim jest ta szkaradna, przemarznięta wiedźma? - Rzucił spojrzenie na czarownicę. - Ty kurduplu jeden... - kobieta warknęła, ale Rogan uciszył ją zdecydowanym gestem. - Mirena, zwana Osą. Zaklinaczka i łowczyni demonów. - Nigdy o niej nie słyszałem. Ufasz jej? - Inaczej nie byłoby jej tu ze mną. Gdzieś w lesie ponownie zawył hejkal. Był to jęk zawodu, niezadowolenia. Ofiara wciąż mu umykała. Karzeł obejrzał się w stronę, skąd dochodził głos. I wytrzeszczył oczy. - Czy coś mnie ominęło? Spomiędzy drzew wybiegł ogromny czarny wilk. Mały brodacz zaklął i szybko uniósł łuk. Strzałę chwyciła dłoń w czarnej rękawicy. Zaskoczony mężczyzna spojrzał w górę. - Cóż, na demony... - Niezbyt rozsądnie jest strzelać do wysłańca Czarnoboga. - Rogan uśmiechnął się złośliwie. - Albo zostawisz go w spokoju, albo poznasz, co znaczy jego gniew. - A więc go znaleźliście. - Gorywałd zatrzymał się przy przerażonym laskowcu. Ten patrzył na niego bezmyślnie. Z niemego otępienia wyrwało go kolejne wycie hejkala. Zdziczały stwór pojawił się między drzewami. - Kudłaty! - surowo krzyknął laskowiec. Przestraszony strażnik lasu natychmiast się skulił. - Co ty wyczyniasz, Kudłaty? - Mężczyzna był zdenerwowany. - Nie wiesz, gdzie jest twoje miejsce? Natychmiast wracaj do gniazda! A za to, że tym tutaj pozwoliłeś przejść wąwozem, jutro nie dostaniesz żarcia! Hejkal zaskowytał i ze spuszczoną głową pobiegł w stronę wejścia do jamy. - Kudłaty? - Rogan uniósł brwi ze zdziwienia. - Zamknij dziób - laskowiec parsknął i z naburmuszoną miną się odwrócił. Czarny spojrzał na Mirenę. Wciąż była wściekła. Czarownik wzruszył ramionami i podążył za krasnoludem. Osa okryła okolicę pajęczyną swej magii i przywołała za jej pomocą rozpierzchnięte konie. Ogniki leciały ponad ich głowami i oświetlały drogę.

ylko tego mi jeszcze brakowało! - rzekł Dagomir, zdejmując znad paleniska, ulokowanego pośrodku izby, rożen z kawałem upieczonej dziczyzny. - Kolejne wygłodniałe gęby. Samotniczy tryb życia ma niewątpliwe korzyści. Na przykład, jeśli człowiek coś sobie upoluje, nie musi się tym dzielić. Żyłem tak ponad dwadzieścia lat i byłem nad wyraz zadowolony. Teraz ledwie pomnę, jakie są zasady gościnności. Zawsze mawiałem, że laskowce przejęły od ludzi tylko najgłupsze zwyczaje. Rogan, Mirena i Gorywałd wymienili za plecami gospodarza spojrzenia. Już zdążyli zauważyć, że zwykł rozmawiać sam ze sobą i nie trzeba mu było za każdym razem odpowiadać. - Gość w dom, bogowie w dom. - Laskowiec tępą stroną ostrza noża zsunął mięso na leżącą na stole deskę. - Ten, kto to wymyślił, z pewnością nie miał pojęcia, jak żarłoczni są bogowie. Z zewnątrz dobiegał odgłos monotonnego huku wody. Przybytek Dagomira znajdował się niedaleko strumienia wytryskującego ze szczeliny w ogromnej skale. Mały wodospad przez lata wyżłobił pod nią jeziorko. Obok, w cieniu rozłożystych buków, stała chata

z pociemniałych bierwion, o strzesze porośniętej mchem. Od tyłu przylegała do niej stajnia. Laskowiec tak umieścił swoje zabudowania, aby były dobrze ukryte - również od góry, ponieważ, jak mruknął, kiedy doszli już na miejsce: „te świnie z Dziczej Góry potrafią obserwować także oczami kruków i sokołów”. Ogniki posłusznie wleciały do nisz w grubych belkach wokół drzwi. Kiedy tylko wróciły na swoje miejsca, zgasły i przemieniły się w zwyczajne czaszki. Wnętrze domu zaskoczyło gości. Oczekiwali, że zobaczą zaniedbaną, śmierdzącą klitkę, a było na odwrót. Znać było, że jest często i starannie sprzątane, a wszystkie sprzęty stały na swoich miejscach, jakby mężczyzna spodziewał się odwiedzin. Na ścianach wisiały wyprawione skóry, okazałe poroża, a nawet czaszka dzikiego tura. Powietrze pachniało suszonymi ziołami, związanymi w bukiety i pozawieszanymi na belkach pod powałą. Do tego doszła teraz woń pieczonej sarniny. Gorywałd patrzył na stół i ślinił się obficie. Rogan i Mirena także nie kryli, że są głodni. - Gościnność - karzeł znów fuknął, ale kiedy odwrócił twarz w stronę przybyszy, w dłoniach trzymał dwa rzeźbione kielichy. Jeden z nich podał kobiecie. - Co to jest? - Nieufnie powąchała napój. Przezroczysta ciecz miała wyrazisty zapach ziół i miodu. - Przypalanka. Własnej roboty. Rozmrozi i rozgrzeje ciało. I jest dobra na trawienie. - Na trawienie? Będziemy jeszcze bardziej głodni? Miałeś tę łanię upiec całą! Laskowiec spojrzał na nią chłodno. Drugi kielich podał Roganowi. Czarownik wyciągnął rękę. Zorientowali się w ostatniej chwili. Wprawdzie kiedy tylko weszli do chaty, poczuli, że gospodarz coś knuje, ale ciepło i wizja smacznej wieczerzy uśpiły ich czujność. Nawet Gorywałd nie zdążył na czas zareagować. W chwili, kiedy palce łucznika dotknęły kielicha, laskowiec puścił naczynie i złapał czarownika za nadgarstek. Nie wiadomo skąd w jego prawej dłoni pojawił się krótki nóż z zagiętym ostrzem. Ostry szpic ukłuł Czarnego w nadgarstek. Zaskoczony wojownik krzyknął, zrobił unik i wraz z siedziskiem runął na polepę. - Na topór Peruna! - Mirena odrzuciła kielich z przypalanką, podskoczyła i uniosła miecz. Wilk również stanął na cztery łapy, zawarczał i przyszykował się do skoku. - Na miejsca! - krzyknął karzeł i wrzucił zakrwawiony nóż w palenisko. Płomienie zahuczały i wystrzeliły aż pod samą strzechę. Intensywnie czerwone światło zalało całą izbę niczym fala krwi. Poryw mocy powalił Osę i Gorywałda na ziemię. Rogana, który usiłował wstać, znów odrzuciło.

Języki ognia zmalały. Ich czerwony kolor odbijał się w wybałuszonych oczach laskowca. Czarny się podniósł. - Ty sukin... - No już, już - uciął Dagomir - to była tylko próba. Potrzebowałem dowodu, że nie wodzicie mnie za nos. Nie macie pojęcia, jacy przebiegli i zwinni są nasi wrogowie. Przeżyłem tylko dlatego, że nigdy nikomu nie ufałem. - Ale nie musiałeś mi z tego powodu... - Czarnoksiężnik zawiesił głos i odsłonił ranę, którą dotąd zakrywał lewą dłonią. Krwawienie ustało, a rozcięcie zasklepiło się na jego oczach

i zamieniło

w jasną,

ledwie

widoczną

bliznę.

Laskowiec

obserwował

to

z zainteresowaniem. - Bez wątpienia. Na pewno jesteś czarnoksiężnikiem z rodu Czarnoboga. Tylko jego potomkowie zdrowieją tak szybko. I tylko ich krew zamienia zwykły ogień w źródło czarownej mocy. Mirena wstała, trzymając obnażony miecz. - Zasrany karle! Ta gorzała chyba do reszty wypaliła ci mózg. Mogłam ściąć ci ten łeb! - A ja już prawie wgryzłem ci się zębami w tyłek! - Jedzmy - ze spokojem powiedział mężczyzna i skierował się w stronę stołu. - A tak przy okazji: witajcie u Dagomira.

Zbliżała się północ. Ściany chaty trzeszczały od mrozu. Rogan i Dagomir usiedli bliżej paleniska i nalali sobie jeszcze po kieliszku przypalanki. Czarownik nie był w nastroju do rozmów, ale laskowiec nalegał, by gość coś mu o sobie opowiedział. Czarny zatem opowiadał. O łowcy Zbrasławie, który go wychował w głębokich lasach na pograniczu morawsko-nitrzańskim. O powabnej Zdobence, którą, będąc jeszcze młodzianem, pojął za żonę. O synu, którego spłodził. Również o tym, jak stracił rodzinę. O mrocznych latach spędzonych na krwawych bojach z Awarami, o zaślepieniu żądzą zemsty i nienawiścią. Wreszcie o podróży w zaświaty, o Morenie i Czarnobogu, którzy za pośrednictwem Gorywałda wysłali jego duszę z powrotem do świata śmiertelników. Gospodarz często mu przerywał i wypytywał o z pozoru nieistotne szczegóły, które dla niego miały znaczenie. Gorywałd i Mirena położyli się na skórach po drugiej stronie paleniska, a teraz spokojnie oddychali przez sen.

- Twego ojca poznałem, kiedy był jeszcze gówniarzem. Mniej więcej miał tyle lat, co ty teraz. - Dagomir zaczął wspominać, kiedy gość umilkł. - Uratował mi życie w pewnej odległej czeskiej osadzie, gdzie zgraja szalonych wiedźm chciała mnie zarżnąć na cześć miejscowego demona. Miejscowi nazywali go Żambóg i postawili mu posąg, który miał ptaka wielkości mojego przedramienia. Składali mu ofiary, głównie z wina i dziewictwa. Gdyby nie Czarnowir, z pewnością by mnie upiekli, a moje flaki i kości rzucili psom. Ponieważ nie lubię być dłużny, na jakiś czas dołączyłem do czarownika, a potem się zaprzyjaźniliśmy. Wędrowaliśmy przez ziemie Czechów, Morawian, Ślężan, Wiślan i Nitrzan. Za każdym razem, kiedy ktoś gdzieś wykonywał rytuał Krwawego Ognia i przywoływał czarnoksiężnika na pomoc, od razu chwytaliśmy za łuki i miecze, siodłaliśmy konie i gnaliśmy, gdzie było trzeba. W końcu jednak tułacze życie znudziło się Czarnowirowi. Z powodu kobiety, jakżeby inaczej. Sławena, urocza dziewoja z książęcego rodu, nakłoniła go do spłodzenia następcy. Udał się z nią do świątyni Krwawego Ognia i od razu zabrał do przedłużania rodu. Nie minęło wiele czasu, a Sławena zaczęła odczuwać poranne mdłości. To była twoja sprawka, Roganie. - Laskowiec napił się przypalanki. - Tyle że wraz z radosną wieścią przyszła również zła. Wrócił Krug... - Krug? - Czarny zapatrzył się w płomienie. - To imię już gdzieś słyszałem... - Młodszy brat Czarnowira, twój stryj. Staruszek Wilczywój spłodził dwóch synów. Twój ojciec, jako pierworodny, odziedziczył moc i władzę nad Krwawym Ogniem. Krug przyszedł na świat trzy lata później. Również i on dostał nadprzyrodzone umiejętności, choć nie tak silne jak Czarnowir. Ale i tak zapragnął stać się czarownikiem... - Już wiem - przypomniał sobie łucznik. - Krug z Wronoboru. W wojsku opowiadali mi o nim mężczyźni znad górnej Morawy. Raczej nic pochlebnego. Mieli na niego jakieś pogardliwe przezwisko, teraz już nie pamiętam... - Bratobójca? - Właśnie. - Rogan wykrzywił usta. - Czyli ojciec i stryj nie bardzo za sobą przepadali. - Krug od małego zazdrościł Czarnowirowi. Winę za to ponosił głównie Wilczywój, ponieważ całą swoją uwagę skupiał na starszym synu, a o Krugu jakby zapomniał. Wielki błąd. Kiedy tylko młodszy z braci stał się mężczyzną, opuścił Dziczą Górę. Na długie lata słuch o nim zaginął. Ponoć tułał się gdzieś na zachodzie i uczył się u żerców i czarowników Ślężan i Łużyczan. Tam zaczął czcić ohydnego Białoboga, sprzymierzył się z jego sługami i przywoływał czarty z Gór Zmierzchu. Kiedy miał już wystarczająco dużo mocy, wrócił do domu. Towarzyszyła mu drużyna czarowników i najemnych morderców - dzika, żądna krwi sfora. Tyle ci powiem - zniszczyli wszystko, co napotkali na swej drodze. Czarnowir to był

kawał chłopa i naprawdę umiał obchodzić się z mieczem, ale i tak obleciał go strach z powodu Sławeny i oczekiwanego dziecka. Potajemnie wywiózł ją na południe. Tam ją ukrył, a opiekę nad nią powierzył człowiekowi, któremu kiedyś uratował życie. - Zbrasławowi - przytaknął Rogan. - Kiedy miałem trzynaście lat, w czasie polowania ranny żubr wziął go na rogi i okropnie poturbował. Wyzionął ducha tak szybko... Nie zdążył opowiedzieć mi nic o moim prawdziwym pochodzeniu. Wiedziałem jedynie, że matka zmarła przy porodzie. - Biedna Sławena. To była dobra kobieta. I piękna, że aż dech zapierało. - Dagomir posmutniał. Wznieśli kielichy i napili się. - Potem wybuchła okrutna wojna czarowników - laskowiec ciągnął po krótkiej przerwie. - Czarnowir z kilkoma sprzymierzeńcami bronił świątyni, jednakże przewaga wroga była zbyt duża. Ponadto okazało się, że Krug jest mocniejszy, niż zakładaliśmy - moc Białoboga uczyniła z niego półboga. Tej bitwy nie mieliśmy szans wygrać. Banda Kruga wdarła się do świątyni, a Czarnowir ostatecznie sam się poddał. Kiedy już leżał zakrwawiony i pokiereszowany, a Morena przymykała mu oczy, rozkazał mi, bym uciekł. Nie chciałem opuścić go w najcięższej chwili, ale powierzył mi ważną misję. Miałem się postarać, aby w ręce Kruga nie dostał się Krutomor. Łucznik uniósł brwi. - Miecz, który pierwszemu czarnoksiężnikowi z waszego rodu podarował sam bóg Radogost - wyjaśnił Dagomir. - To boska broń, wykuta z tajemniczego metalu twardszego od wielokroć przekuwanego żelaza. Zaklęta jest w niej wielka siła, która w połączeniu z mocą Krwawego Ognia może rozpętać niszczący wicher magii. Nie mogliśmy dopuścić, aby dostała się w parszywe łapska Kruga. - Karzeł zmarszczył włochate brwi. - Powiem ci coś o twoim stryju. To chędożony podlec. Zawiść, zazdrość i żądza władzy przeżarły go niczym zaraza. Gdyby miał Krutomora, nikt nie zdołałby przeciwstawić się jego mocy. Dlatego też posłuchałem konającego Czarnowira, zabrałem miecz i uciekłem z nim na zachód. To nie było łatwe zadanie. Krug wysłał za mną swoich sługusów - ludzi, zwierzęta i demony. Zgładziłem ich jednego po drugim - podstępnie i zdradliwie. Przyznaję to bez wstydu. Po tym wszystkim z wielkim trudem udało mi się zatrzeć za sobą ślady. Skryłem się tutaj, w odległych górach, pośród lasów. I tak tkwię na odludziu już prawie trzydzieści lat. Krug próbował wytropić mnie wszelkimi możliwymi sposobami. Jak widzisz, bezskutecznie. Dagomir wyciągnął rękę po dzban z przypalanką i napełnił kielichy. - Prawdę mówiąc, byłem przekonany, że Krutomor już nigdy nie opuści swej kryjówki. Aż tu nagle pojawiłeś się ty. Czarnobóg dał ci zadanie uwolnienia Krwawego

Ognia spod władzy Kruga. Do tego bez wątpienia przyda ci się miecz. - Gdzie jest ukryty? - Jutro cię tam zaprowadzę. - Laskowiec ściszył głos. - Wyruszymy o świcie. Tylko my dwaj. Gorywałd zostanie i będzie pilnował wiedźmy, żeby nas nie śledziła. - Nie wierzysz jej? - Ani trochę. Kim ona właściwie jest? Dlaczego podąża z tobą? - Trudno powiedzieć. Łączy nas wyjątkowa więź. - Chcesz z nią spłodzić potomstwo? - Co też znowu? - Rogan spojrzał w kielich. - Zaślepienie babą to teraz ostatnia rzecz, jakiej potrzebujesz. Jeśli Czarnobóg powierzył ci zadanie, musisz się na nim skupić. Kobieta mogłaby jedynie pozbawić cię mocy. Myśl tym - Dagomir postukał się w czoło - a nie tym, co masz w portkach. Pytanie karła wyprowadziło Czarnego z równowagi. - Jestem... Tego, co jest między nami, nie potrafię nazwać. Jeśli jednak nalegasz na to, żeby tu na nas poczekała... - Nalegam. - Dobrze, zgadzam się. Mirena, leżąca tyłem do nich, zamknęła oczy. Teraz mogła już naprawdę zasnąć. Usłyszała wszystko, co ją obchodziło.

Kiedy słońce wyłoniło się zza górskich szczytów na wschodzie, Rogan i Dagomir mieli już za sobą kawał drogi. Przed świtem wymknęli się z chaty niczym duchy. Gorywałd chciał do nich dołączyć, ale Czarny odesłał go z powrotem. - Zostaniesz na straży, Gorja. Przypilnujesz, aby Osa nie opuściła zabudowań. Nie może iść za nami. - To się jej nie spodoba. - Jasne, że nie. Ale tak musi być. Szli pieszo, łuki i kołczany mieli zawieszone na plecach, na dłonie włożyli rękawice, na ramiona zarzucili płaszcze. Zmarznięty na kamień lód trzaskał pod nogami, z ust buchała para, oddech kryształkami osiadał na wąsach. Karzeł znów nałożył hełm z niedźwiedziej czaszki - wyglądał teraz tak, jakby potwór o olbrzymiej paszczy próbował odgryźć mu głowę. Rogan czuł się jak nagi, nie mając u boku miecza. Pochwę z naolejonej skóry zostawił w chacie.

Zmierzali na zachód, w góry, wciąż wyżej i wyżej. Przeskakiwali potoki cicho szemrzące pod lodem, wdrapywali się po stromych urwiskach, przecinali wydeptane przez zwierzynę ścieżki. Rozjaśniło się, złota tarcza Swaroga wspinała się po nieboskłonie. Śnieg skrzył się, wodospady migotały niczym strugi bursztynu. Trzaskający mróz nie ustępował. Laskowiec, jak na swój wiek, wciąż miał godną podziwu wytrzymałość, człowiek zaś ledwie łapał oddech. Było już prawie południe, kiedy Dagomir wreszcie się zatrzymał. Stali na dnie rumowiska skalnego, które łagodnie wznosiło się w stronę rozczłonkowanego masywu górskiego, na szczycie ozdobionego kępkami krzywych sosen. - Jesteśmy już prawie na miejscu - oznajmił karzeł. - Odpoczniemy i coś przegryziemy. Rogan się nie sprzeciwiał - odczuwał już porządny głód. Usiedli na starym wykrocie. Laskowiec wyjął z torby pajdę chleba i zimną dziczyznę. - Całą drogę zastanawiam się - Dagomir spoglądał na strome zbocze usiane kamieniami - czy zbytnio się nie pospieszyliśmy. Czy ty w ogóle jesteś gotowy. - Gotowy na co? - Rogan wymamrotał z pełnymi ustami. - By stać się władcą miecza Radogosta. Ta broń pochodzi z innego świata, a w jej ostrzu zaklęta jest ogromna moc. Musisz nauczyć się z nią obchodzić, w przeciwnym razie może cię zgubić. Posiądzie twoją duszę. Wojownik z trudem przeżuwał. - Szczerze? Nie czuję, abym był gotów na cokolwiek z tego, co mi Ogniooki przepowiedział. Kiedy opowiadał o wrogach, z którymi będę walczył, moje wątpliwości tylko się nasiliły. Wciąż mam poczucie, że to wszystko jest pomyłką. Że bogowie wybrali niewłaściwą osobę. Dagomir przytaknął. - Zrozumiałeś istotę sprawy. Zostać panem Krwawego Ognia to znaczy wziąć na swe ramiona ciężkie brzemię. Prawdą jest, że w tej chwili nikt nie ma pojęcia, czy zdołasz je unieść. Ważne jest, abyś sam miał pewność, że naprawdę chcesz je wziąć na swoje barki. - Sam nie wiem. Tam gdzie się wychowałem, opowiastkami o jeźdźcach z Dziczej Góry straszy się małe dzieci. Mówi się, że to czarty i upiory. Mam dobrowolnie stać się taką zjawą? Karzeł uśmiechnął się smutno. - Chcesz wiedzieć, dlaczego ludzie boją się władców z Dziczej Góry? Dlaczego w ogóle nazywają ich czarownikami? To jest proste. Kiedy stoisz oko w oko ze złem, nie możesz walczyć uczciwie. Inaczej oznaczałoby to twój koniec. Opowieści o tym, że

uczciwość wygrywa z podłością, to historyjki i piosneczki rybałtów. Ciemne moce możesz pokonać jedynie nieczystą bronią. Ważne, abyś zachował umiejętność właściwego widzenia. Słuchaj głosu sumienia. Tak, twoi przodkowie często posługiwali się... nietypowymi praktykami. Ty także nie unikniesz czarnej magii. Często będziesz musiał wybierać mniejsze zło. Może stać się i tak, że w celu uratowania większości przyjdzie ci poświęcić jednostkę. Takie rzeczy się zdarzają. Z tego powodu ludzie będą się ciebie bali, wielu zacznie za twoimi plecami cię przeklinać, ale ty musisz być ponad tym. Twoim zadaniem nie jest dbanie o to, aby ludzie cię wielbili. Dbaj jedynie o to, abyś walczył po właściwej stronie. - Po właściwej stronie nie zawsze oznacza „po zwycięskiej”. - Jasne, że nie. Ale jeśli będziesz walczył, zwycięstwo będzie tam, gdzie ty. - Czarnowir ostatecznie przegrał. - W końcu każdy przegrywa. Liczą się jednak te zwycięskie walki. Zamilkli. Dagomir przeżuwał jedzenie. Z jego wąsów osypywały się okruszki. - Drzemie w tobie niewyobrażalna moc - dodał. - Ale najpierw, zanim ją zbudzisz i wzmocnisz siłą Krutomora i Krwawego Ognia, spytaj sam siebie, czy nie chcesz jej wykorzystać do swoich osobistych, błahych celów. Z niechęcią przyjąłbym fakt, że przez te wszystkie lata chowałem świętą broń dla niewłaściwego człowieka. Czarny wzruszył ramionami. - Nie będę rzucał słów na wiatr. Sam się przekonasz. - Dobrze powiedziane - przytaknął laskowiec. - No, już czas iść. Jak się czujesz? - Niech ma być, co będzie - powiedział człowiek i wstał. Poszli po kamienistym zboczu. Nad nimi wznosiła się nierówna skała. U jej podnóża, za oblodzonymi zaspami śnieżnymi i stosem popękanych głazów, czerniał otwór. - Jestem ciekaw, jakie straszydła pełnią tutaj straż - rzucił Rogan. - Jakie tam straszydła. - Karzeł ściszył głos. - To miejsce potrzebowało prawdziwego strażnika. Z krwi i kości. Idź tuż za mną i nie rób zbędnego hałasu. To by się mu nie spodobało. Przeszli nad lodowym językiem, schylili się nisko i weszli do jamy. Jaskinia nie wyglądała na szczególnie dużą, właściwie była sporą szczeliną. Czarny poczuł odrzucający, ostry smród. Od razu wiedział, jaki stwór broni kryjówki. Przypuszczenie zostało potwierdzone mrukliwym dyszeniem zimowego śpiocha, które usłyszeli po kilku krokach. Szli na palcach. Sapanie stawało się coraz głośniejsze, a smród silniejszy. Skręcili za załom skalny i tam go zobaczyli. Czarnoksiężnik nie raz spotykał niedźwiedzie. Wychował się na łonie natury i ojciec...

ojczym... od wczesnego dzieciństwa zabierał go ze sobą na polowania. Raz, będąc chłopcem, na własne oczy widział, jak Zbrasław zabił niedźwiedzia, który trzebił stada owiec na podgórskich pastwiskach. Ale nawet tamten włochacz nie dorównywał wielkością temu w jaskini. W skalnym zagłębieniu leżała góra mięśni i tłuszczu, pokryta włochatą sierścią. Kiedy się zbliżyli, z ciemnej masy uniosła się głowa. Nozdrza głośno wciągnęły powietrze, oczy błysnęły, z paszczy wydobyło się złowieszcze warczenie. Rogan wstrzymał oddech. Dagomir wyciągnął rękę w stronę zwierzęcia i wydał dziwaczny dźwięk, całkiem podobny do tego, który wydostał się z niedźwiedziego pyska. Bestia zamilkła. Karzeł w skupieniu patrzył jej prosto w oczy. Czarny czuł, że toczą między sobą niemą rozmowę. Po chwili niedźwiedź ponownie położył głowę na łapach. Wciąż obserwował ich małymi, błyszczącymi oczami, a kiedy krzątali się wokół niego, znacząco fuknął - jakby chciał dać do zrozumienia, że wprawdzie pozwoli im wejść dalej, ale gdyby tylko zechciał, jednym ruchem pogruchotałby im kości. Kiedy tylko minęli barłóg, przyspieszyli kroku. Nie potrzebowali światła, obaj prześwietlali ciemność swoimi czarodziejskimi spojrzeniami. Jaskinia zamieniła się w wąski korytarz w skalnym masywie. Ocierali się ramionami o chropowate ściany. Przeszli co najmniej półtorej stai, zanim ponownie mieli więcej przestrzeni wokół siebie. - Uwaga. - Laskowiec wyciągnął rękę. Niepotrzebnie - czarownik od razu zauważył. Rozległa podziemna sala nie miała dna. Ostrożnie przysunęli się na skraj przepaści i spojrzeli w dół. Otchłań była złowieszczo czarna i nieprzenikniona. - Jak tu jest głęboko? - spytał Rogan. - Nie mam pojęcia. - Nie zszedłeś tam? - A po co miałbym to robić? - Tam jest przecież ukryty miecz, prawda? - Oczywiście. To doskonała kryjówka. Głębokość jest barierą dla śmiertelników, a gruba skała odbija fale magii wysyłane przez miecz. W ten sposób broń jest chroniona przed myślami ciekawskich czarowników. - Chcesz powiedzieć - Czarny mówił powoli, jakby rozmawiał z opóźnionym w rozwoju - że tak po prostu wrzuciłeś go... tam? - A co myślałeś? Ukryłem miecz w ten sposób, aby wydobyć go stamtąd mógł tylko ktoś z rodu czarnoksiężników.

- A wiesz może w jaki sposób? Nie mamy liny, a nawet gdybyśmy mieli, musiałaby być wystarczająco długa, żeby dosięgnęła aż do... - Nie potrzebujesz żadnej głupiej liny. Po prostu zmusisz Krutomora, aby sam wydostał się z głębin. - Dagomir chyba okrasił swoje słowa uśmiechem, bo jego wąsy zafalowały. - Co ty pleciesz, na bogów? Jak mam to twoim zdaniem uczynić? - Nie wiem. Wiem tylko, że między czarnoksiężnikami z waszego rodu a Krutomorem istnieje wyjątkowa więź. Czarnowir potrafił przywołać miecz nawet z dużej odległości. Po prostu skupiał się, a broń przylatywała i wskakiwała mu wprost w dłoń. - Wspaniała historyjka. Wierzę, że Czarnowir to naprawdę potrafił. Zakładam, że taka moc drzemie również i we mnie. Ale przecież już ci tłumaczyłem, że nie potrafię się z nią obchodzić! - Nie narzekaj. - Wątpliwości człowieka nie wyprowadziły karła z równowagi. - Nie myśl o tym. Po prostu to zrób. Pogromca Awarów nabrał powietrza w płuca i spojrzał w przepaść. - Bądź jednak ostrożny. - Laskowiec podrapał się w gęstą brodę. - Moc Krutomora jest niebezpieczna. Radogost zaklął w mieczu duszę Krutana, pana złych demonów, którego kiedyś pokonał. Krutan jest mocny, ale także kłamliwy i zdradliwy. Jeśli nie pokażesz, że masz nad nim przewagę, spróbuje zawładnąć twoim duchem. Musisz go ujarzmić. Inaczej przebudzenie Krutomora oznaczałoby koniec zarówno dla mnie, jak i dla ciebie. - Dziękuję za słowa otuchy. - Wojownik skrzywił się. - Czy coś jeszcze powinienem wiedzieć o tym przeklętym rupieciu? - Jest tego więcej... Czarownik w złości wyszczerzył zęby. -...ale na początek tyle wystarczy - karzeł szybko go uspokoił. - Już idę, nie będę ci przeszkadzał. - Po tych słowach wycofał się w korytarz, którym przyszli. - Przeszkadzać w czym? Dagomir nie odpowiedział. Rogan ostrożnie się pochylił i spojrzał w otchłań. Głęboko oddychał i usiłował się skupić. Przymknął oczy. Poradzi sobie. Nie odejdzie stąd z pustymi rękami... Poczuł to prawie natychmiast. Moc napływała z przepaści niczym ogromna fala. Tam w dole faktycznie coś było. Coś żywego. Niecierpliwego. Zmęczonego czekaniem. To coś niebywale pragnęło znów ujrzeć światło dzienne. Wołało do niego językiem, którego nie rozumiał...

Nie. Zdecydowanie wyparł ten głos ze swych myśli. Wspomniał radę karła i zrozumiał, co wołanie oznacza. Demon miecza starał się go omamić. Nie może pozwolić, aby przeniknął do jego duszy. Sam musi być tym, który wymaga i rozkazuje. Przebudź się! - wysłał myśl w przepaść. Miał poczucie, jakby jego świadomość opuściła ciało i niczym atakujący sokół nurkowała w otchłań. - Podporządkuj się mojej woli! Jestem Rogan, syn Czarnowira, wnuk Wilczywoja, potomek Beldegora i Czarnoboga. Jestem twoim panem! Będziesz mi posłuszny! Twoja moc niech się stanie częścią mojej mocy! Czuł moc. Wyraźnie. Czarodziejska siła płynęła w jego żyłach niczym płynny ogień, przepełniała go od stóp aż po końcówki włosów. Stał się samą mocą. Stał się Krwawym Ogniem. Otworzył oczy. Pulsujące, czerwone światło zalało ściany przepaści. Poniżej, na dnie głębiny, coś błysnęło. Jakby gdzieś tam w dole, spomiędzy skał, wytrysnął rozżarzony metal. Krutomor się przebudził. Rogan natychmiast rozchylił płaszcz i wzniósł ręce. Czuł, jak jego niematerialne drugie ja zaczyna rosnąć i nabierać sił. Potem swymi ogromnymi, niewidzialnymi rękami sięgnął w głębię.

Dagomir przyłapał się na tym, że obserwuje wszystko z rozdziawioną gębą. Ciemną postać na skraju przepaści spowiła czerwona łuna. Rogan wyciągnął ręce, a światło wokół niego zaczęło pulsować. Wyglądało to tak, jakby znaleźli się w środku wielkiego, buchającego krwawym blaskiem serca. Po chwili również z otchłani wystrzeliło światło. I było coraz jaśniejsze. Jego źródło wciąż się przybliżało. Udało mu się! Szlag, on naprawdę ożywił Krutomora! To prawowity syn Czarnowira! Światło stawało się coraz jaśniejsze, aż w końcu rozlało się na wszystkie strony. Z głębin wyleciał miecz. Zawirował w powietrzu przed czarnoksiężnikiem, rozsiewając czerwone błyski. Na chwilę znieruchomiał i swym światłem przegonił ciemność nawet z najodleglejszych zakamarków jaskini. Potem zaczął się zbliżać do człowieka. Dagomir wstrzymał oddech. To był on. Krutomor. Dwuręczną rękojeść oddzielał od pokrytego rysami ostrza szeroki jelec z czarnego metalu. Pośrodku niego wykuta była demoniczna twarz z rubinami w miejscu oczu. Świeciły krwistoczerwonym światłem. Miecz, z ostrzem wycelowanym w stronę sklepienia jaskini, zawisnął przed Roganem. Potomek Czarnoboga powoli ścisnął w dłoni rękojeść zwieńczoną masywną głowicą.

Laskowiec chciał krzyknąć, aby wojownik uważał, ale było już za późno. Krwawe światło miecza natychmiast zlało się z otaczającą czarownika łuną. Mężczyzna zrobił unik. Z ostrza Krutomora wystrzeliły płomienie. Łucznik zaczął drżeć. Ogień z broni przeskoczył teraz na jego ręce. Po chwili płomienie pochłonęły całą postać wojownika. Dagomir zaklął, odwrócił i się i wbiegł w wąski korytarz. Fala mocy dosięgła go jednak i powaliła. W oczach pojawiły się iskry bólu. Postanowił leżeć, ale w duchu prosił bogów, aby nie opuszczali Rogana. Rozpoczęła się walka.

- Na Chors - powiedziała Mirena i szybko usiadła. Zamknęła oczy, aby się mocniej skupić i określić, skąd dochodzi ledwie wyczuwalne pulsowanie. - I ty je wyczułaś? - Gorywałd wyostrzył zmysły. - Co się głupio pytasz? Musiał je wyczuć każdy czarownik w okręgu stu stajań! - Rogan najwyraźniej dotarł do celu. - Gdyby nie ty, mogłabym przy tym być i mu pomóc! - Lepiej siedź, gdzie siedzisz. Czarny sam musi sobie z tym poradzić.

Otaczała go pionowa ściana ognia. Płomienie kręciły się i zmieniały kształty. Wytwarzały się z nich łapy z wielkimi pazurami, które próbowały go dosięgnąć. Chciały się w niego wbić i rozszarpać na strzępy. Uginały się pod nim kolana. W dłoniach wciąż trzymał miecz - czarny zarys na tle płomieni. Potem ogień zmalał i wyłoniła się z niego twarz. Ohydna, ze złymi oczami, szerokimi nozdrzami i ustami pełnymi kłów. Stwór sycząco zaśmiał się człowiekowi prosto w twarz. - Biedaczek! Śmieszny, słaby i śmiertelny robal! Jak śmiesz niepokoić moją duszę, skoro nie masz wystarczającej mocy, aby mi się przeciwstawić?! Chyba nie myślałeś, że ktoś taki jak ty zapanuje nad Krutanem? Słono zapłacisz za zuchwałość! Posłużę się tobą, by wreszcie uwolnić się z tego przeklętego miecza. Będziesz pierwszym, którym mój duch się pożywi! Rogan zacisnął zęby. Ogniste szpony chwyciły go, chcąc wydrapać duszę i wrzucić ją do płomiennej paszczy. Człowiek zebrał wszystkie siły, jego oczy błysnęły. Ścisnął pewniej miecz i szybko nim machnął. Ostrze zostawiło ślad w ognistej ścianie, zupełnie jak wiosło, kiedy przecina powierzchnię jeziora.

Bunt, który wypełnił czarownika, odegnał resztki strachu. Znów czuł pełnię sił. Moc w nim wzbierała, wrzała, kipiała. Od razu wiedział, że da radę. Że jego umiejętności są wystarczające na to, aby podporządkować sobie demona. Zjawa znów zaśmiała się złowieszczo. - Nie ciesz się zbyt wcześnie - syknął łucznik przez zaciśnięte zęby. - Będziesz mi służył tak, jak moim przodkom. Pozostaniesz niewolnikiem! Po tych słowach zamachnął się i przeciągnął mieczem po płomienistej twarzy Krutana. Ziemia się zatrzęsła.

Dagomir odruchowo zasłonił twarz ręką. Z płomienia na skraju przepaści wystrzeliwały ogniste języki. Jaskinie wypełniło nieludzkie wycie, pełne rozpaczy. Jeden z płomieni liznął ścianę tuż obok laskowca. Poryw mocy uniósł karła i poturlał nim po kamieniach. Niedźwiedzia czaszka spadła mu z głowy wraz ze skórzaną osłoną. Kiedy się zatrzymał, miał poczucie, że każda, nawet najmniejsza kosteczka w jego ciele jest złamana. Mimo to podniósł głowę i spojrzał za siebie. Ogień przygasł. Czarownik stał na krawędzi skały, a w dłoniach ściskał Krutomora ostrzem ku górze. Płomienie krążyły już tylko wokół miecza. Co jakiś czas błyskały jaśniejszym światłem i złowrogo nim wystrzeliwały - były to ostatnie oznaki niezadowolenia demona. Rogan jednak trzymał rękojeść pewnie. Płomienie się zmniejszały i słabły, aż w końcu zgasły zupełnie, została jedynie wątła poświata. I ona spłynęła po ostrzu do demonicznych oczu na jelcu. Te jeszcze przez chwilę błyskały czerwonym blaskiem, po czym ściemniały zupełnie. Łucznik się zachwiał, uchwyt rąk osłabł, Krutomor wyślizgnął się z jego palców i dźwięcznie uderzył w skałę. Dagomir przemógł ból, podniósł się i przykuśtykał do czarownika. Rogan opadł na kolana, a i przewróciłby się całkiem, lecz laskowiec w porę go przytrzymał. Czarny spojrzał na towarzysza. Na jego twarzy majaczył niewyraźny uśmiech. - Dag - powiedział zachrypniętym głosem. - Myślę... że nakopałem temu potworowi do tego jego... ognistego tyłka... - Oj, i to jak - laskowiec wyszczerzył zęby - nakopałeś!

uż po zmierzchu przemarznięty Kudłaty wgramolił się do legowiska. Była to właściwie jama pod korzeniami wykrotu, obłożona zielskiem, oblepiona gliną i porośnięta mchem. Hejkal opatulił się zwierzęcymi skórami i po chwili zasnął. Śnił o nieznajomej nagiej piękności, którą wczoraj gonił. W nocnych marzeniach dogonił ją i brutalnie posiadł. Warczał przez sen, ślinił się i rzucał. Był już późny wieczór. Mniej więcej o czasie, kiedy w letniej porze słońce zachodzi, dzikusa coś wybudziło. Podniósł rozczochraną głowę i zaczął nasłuchiwać. Nerwowo warknął, zrzucił z siebie śmierdzące skóry i wyszedł wąskim otworem z nory. Ktoś wszedł do wąwozu. Kudłaty z daleka wyczuł obecność obcych istot. Pobiegł ścieżką w stronę Biliny. Po chwili mógł również usłyszeć przybyszy - na kamienistym brzegu stukały kopyta koni. Zatrzymał się, nabrał powietrza w płuca, odrzucił w tył głowę i zawył - tak głośno i złowieszczo, jak tylko potrafił. Nieznajomi nie mają prawa wejść w dolinę. Hejkal miał świeżo w pamięci wczorajszy gniew pana i surowy ton głosu, kiedy to Dagomir łajał go za opuszczenie wąwozu. Chciał naprawić swój błąd. Biegł dalej. Dotarł do rzeki, wybiegł z zarośli i nabrał powietrza, by wydać kolejny okrzyk. Głos

jednak utknął mu w gardle. Kiedy tylko zobaczył nieznajomych, zrozumiał, że wyjście z leśnej kryjówki było błędem. Z ciemności wynurzyły się ognie kilku pochodni. Mężczyzn było ponad tuzin. Szli pieszo, prowadząc niespokojne konie. Ciemne płaszcze powiewały na wietrze hulającym w dolinie, podkowy stukały, żelazo dźwięczało. Z nozdrzy rżących rumaków wylatywały kłęby białej pary. Obcy nie zlękli się wycia hejkala. Kiedy tylko go dojrzeli, sięgnęli po broń. Kudłaty natychmiast zapomniał o groźbach i karach swego pana. Odwrócił się i skomląc, starał się wbiec między drzewa. Był ledwie trzy kroki od sosnowej gęstwiny, kiedy dosięgła go strzała.

Skrzypnęły drzwi, do izby wpadł podmuch zimnego powietrza. Płomienie paleniska z ożywieniem podskoczyły. Rozdrażniony Gorywałd uniósł łeb i warknął. - Rusz tyłek i zamknij je! - dodał. - Stul pysk, dobra? - Mirena trzasnęła drzwiami i podeszła do ognia. - Gdzieś była tak długo? Już miałem iść cię szukać! - Chyba jeszcze wolno mi iść i sobie ulżyć, nie? - Rzuciła mu gniewne spojrzenie. I przestań gderać. Wystarczy, że cały dzień muszę tu sterczeć w twoim towarzystwie. Pilnujesz mnie, jakbym była dzieckiem. A przy okazji, czy ci dwaj nie powinni już wrócić? - Nie martw się o nich. Jak przyjdą, to będą. - Usiłujesz prześcignąć Dagomira w zrzędzeniu? Bo jeśli tak, to nawet całkiem nieźle ci... Hej, co to było? Oboje nastawili uszu. W tej samej chwili usłyszeli krzyk. Tłumiła go odległość, huk wodospadu i grube ściany chaty, ale wyczuli w nim tyle grozy, że Mirena aż się zachwiała, a Gorywałdowi zjeżyła się sierść na karku.

Kudłaty rzucał się w drgawkach, leżąc w śniegu zalanym krwią i moczem. Usłyszał zbliżające się kroki i dźwięk wyciąganego z pochwy miecza. Wrzasnął. Nie chciał umierać. Był więcej zwierzęciem niż człowiekiem, ale miał dość rozumu, aby wiedzieć, czym jest śmierć. Ostrze świsnęło w powietrzu. Cios był tak mocny, że gęsto porośnięta włosiem głowa hejkala odleciała na kilka kroków i sturlała się do potoku. Ciało miotało się jeszcze i wiło, zmieniając śnieg w krwawą breję.

Gniewomir wetknął miecz w pochwę i skinął na drużynników. Przed nimi wąwóz zamieniał się w szeroką górską dolinę. Łuczanie wiedzieli, że są blisko. Przyspieszyli kroku. - To na pewno był głos hejkala. - Bez wątpienia. - Mirena założyła pas z mieczem. - Będziemy mieli gości. Wyszli z chaty. Powietrze było bardzo mroźne. Osa zaklęła i nałożyła rękawice. - Racja - przytaknął Gorywałd, kiedy przeniknął ciemność płomiennym wzrokiem. W dolinie są obcy. - Wyczuwam ich. Nie niosą ze sobą magii. - Nie niosą. To zwyczajni śmiertelnicy. Ale jest ich wielu. Czyżby Łuczanie? - A coś ty myślał? Że tak po prostu pomachają na do widzenia komuś, kto skąpał ich księcia w lodowatej Bilinie? - Powiedz jeszcze, że to moja wina. Wiedźma spojrzała na las i wyciągnęła miecz. - Jeden odłączył się od grupy i zmierza tutaj. Chyba na zwiad. - Co robimy? - Poczekamy, aż przybędą tu wszyscy. A potem... - Rzuciła wilkowi znaczące spojrzenie. - Urządzimy im ładne powitanie. - Gorywałd wyszczerzył zęby w przerażającej minie udającej uśmiech. - Gościnność to przecież rzecz święta.

Kiedy na śniegu między drzewami zaskrzypiały szybkie kroki, kilku Łuczan przyłożyło strzały do cięciw. Na szyi ciemnej postaci, która wyszła z lasu, wisiał amulet z wilkiem i sokołem. Na znak Gniewomira łuki zostały opuszczone. - Malesz - wódz zwrócił się do zdyszanego zwiadowcy. - Dokąd prowadzą ślady? - Na drugim końcu doliny stoi chata. Z wyziora w dachu snuje się dym. Przywódca drużyny skinął głową i zwrócił się do pozostałych mężczyzn: - Zapewne śpią. Musimy zachować najwyższą ostrożność. Konie zostawimy tutaj. Zgaście pochodnie. Rozległo się syczenie wsadzanych w śnieg żagwi. Łuczanie zamienili się w czarne cienie majaczące na tle jeszcze czarniejszgo lasu. Szli, a raczej skradali się wąską ścieżką wzdłuż Biliny. Wśród szumu drzew co jakiś czas dźwięczał metal. W końcu zarośla nieco się przerzedziły, a huk wody przybrał na sile. Przy źródle tryskającym ze skał, pod plątaniną

buków, stała chata. Wojownicy przykucnęli na skraju lasu. Poza kołysaniem drzew nie zauważyli w pobliżu żadnego innego ruchu. Podmuch wiatru przyniósł ze sobą zapach dymu. - Dzierżymir, Malesz, Bożebor. - Gniewomir wskazał trzech drużynników. Pójdziecie przyjrzeć się temu z bliska. Łucznicy będą was kryć. - Jeśli ci wszarze chrapią, wślizgniemy się do środka i poderżniemy im gardła. - Nawet się nie ważcie - przywódca odparł zdecydowanym tonem. - To są czarownicy. Jeśli nie obudził ich skowyt tego włochatego stwora, mogły ich przed nami ostrzec uroki ochronne. Z pewnością już na nas czyhają. A zatem ostrożnie. Idźcie najpierw sprawdzić chatę, może coś tam zauważycie albo usłyszycie. - A potem? - Zaatakujemy. Wszyscy naraz, znienacka, szybko. Żeby nie zdążyli rzucić na nas jakiegoś zaklęcia. - Powinniśmy podpalić chatę - poddał myśl jeden z mężczyzn. - A potem zabić z łuku każdego, kto z niej wybiegnie. - Nie. - Gniewomir pokręcił głową. - Światło pochodni zdradziłoby nas zbyt wcześnie. Poza tym ogień to ich żywioł. Nie sądzę, by uczynił im krzywdę. Wyznaczeni wojownicy nałożyli płaszcze, a pochwy z mieczami zawiesili na plecach. Trzymając w dłoniach noże i topory, wyruszyli ukradkiem w stronę chaty. Dowodzący machnął ręką w prawo i w lewo, na co pozostali mężczyźni w ciszy się rozstąpili i ustawili wzdłuż zarośli. Siedmiu łuczników ponownie napięło cięciwy. Gniewomir powoli obnażył miecz. Trójka zwiadowców zakradła się pod drewniany dom i przywarła plecami do bierwion. Nic się nie działo - żadnego popłochu, żadnego ataku. Ciszę zakłócał jedynie szum drzew i chlupot wody w jeziorku. Malesz zbliżył się do wejścia. Przez szpary nie było widać światła - w chacie było ciemno jak w grobie. Łuczanin przyłożył ucho do drzwi. Nic nie słyszał. Czekał. Jeśli w środku ktoś był, na pewno twardo spał. Drużynnicy wyczekiwali przy zaroślach. Wokół czarnych sylwetek unosiły się opary wydychanego powietrza. Malesz odrobinę się odsunął, wyciągnął rękę i przyłożył do drzwi koniuszki palców. Dzierżymir i Bożebor wstrzymali oddech. Stojący na skraju lasu Gniewomir znieruchomiał i tak mocno ścisnął rękojeść miecza, że aż zatrzeszczała jej skórzana okładzina. - Co ten głupiec wyczynia? - wycedził przez zaciśnięte zęby. Malesz delikatnie pchnął drzwi. Poruszyły się. Nie były zabezpieczone ryglem.

Wojownik nie krył zdziwienia. Taka nieostrożność była podejrzana. Pomimo to ośmielił się i ponownie pchnął drzwi. Zawiasy cicho skrzypnęły. Wszyscy trzej zwiadowcy cofnęli się i zastygli w bezruchu, z bronią przygotowaną do ataku. W ciemnym domu wciąż panowała cisza. - Idziemy! - syknął Gniewomir do reszty i wyszedł z zarośli. Malesz otworzył drzwi na oścież i szybkim spojrzeniem rozejrzał się po wnętrzu. Cisza i mrok. Tylko węgielki słabo żarzyły się w palenisku. - Z drogi! - przewodzący Łuczanom warknął na zwiadowców. - Strzelcy! Siedem par rąk uniosło łuki, siedmiu wojów napięło cięciwy z nałożonymi strzałami. Gniewomir ustąpił za półokrągły szyk bojowy i machnął mieczem. Cięciwy zadźwięczały, pociski utonęły w czarnym wnętrzu chaty. Groty wbiły się w drewno i udeptaną glinę, jeden otarł się o kamień przy palenisku - pojaśniało od iskier. Jeszcze inny roztrzaskał dzban. - Jeszcze raz! - huknął przywódca. Strzelcy nałożyli na cięciwy kolejne strzały - we wnętrze domu wpadł drugi rój. Gniewomir zdecydowanym ruchem nakazał zakończyć ostrzał i skinął na zwiadowców przycupniętych pod ścianą. Malesz i dwaj pozostali, niczym trzy skradające się bestie, wsunęli się do środka - cisi i gotowi zabijać. Drzwi zamknęły się tuż za nimi - szybko i z trzaskiem. Serce Malesza zamarło. Dzierżymir i Bożebor obrócili się w stronę drzwi, które zamknęła jakaś niewidzialna ręka. Zapadka sama się zamknęła. Dowódca zwiadowców przerzucił nóż do lewej dłoni, a prawą wyciągnął miecz. Rozejrzał się, próbując wypatrzeć w ciemności jakiś ruch. Zobaczył tylko niewyraźny zarys stołu, ław, pieńków i półek. Potem w ciemności rozległ się głos. Pomimo że należał do kobiety, trzej doświadczeni wojownicy zamarli w bezruchu. - Witajcie, chłopcy. Z paleniska wyskoczyły płomienie. Czyżby ktoś rozdmuchał żar? W chwiejnym świetle błysnęło ostrze.

Usłyszeli dobiegający z chaty krzyk. Zaraz potem kolejny - wyrażający zaskoczenie pomieszane z gniewem i bólem. Gniewomir najpierw zdrętwiał, ale dostrzegłszy kątem oka jakiś ruch, natychmiast się odwrócił. Z ciemności wyłoniło się coś wielkiego, czarnego, warczącego.

Przywódca Łuczan zauważył jeszcze błysk dwojga czerwonych oczu - w tej samej chwili zjawa zwaliła się na niego całym swoim ciężarem. Rosły Gniewomir wrzasnął i runął na pokryte lodem kamienie. Po tym upadku nie potrafił złapać oddechu. Wilk uskoczył i stanął tuż obok niego, odwrócił się i pokazał białe kły. Wtedy dosięgła zwierzęcia dobrze wycelowana strzała. Stwór zaskowytał - bardziej z zaskoczenia niż z bólu. Zanim się opamiętał, kolejne dwa pociski powaliły go na ziemię. Poczołgał się w stronę jeziorka. Trzej Łuczanie zaatakowali bestię. Gniewomir podniósł się, chwycił uprzednio wytrącony z dłoni miecz i pobiegł za pozostałymi mężczyznami do chaty. Dobiegały z niej krzyki, łomot, trzaski, brzęk żelaza. Pierwszy z Łuczan miał do drzwi zaledwie kilka kroków, kiedy zgrzytnęła zasuwa i drzwi otwarły się na oścież. Napastnicy znieruchomieli. Na progu, na tle płomieni, kiwała się sylwetka kogoś wysokiego. Mężczyzna krzyczał: - Ratujcie się! To są... - W ognistym świetle mignął cień, ostrze z sykiem przecięło powietrze, po czym wojownik stojący w drzwiach zamilknął. Coś spadło z hukiem na lód przed chatą i przyturlało się aż pod nogi Gniewomira. Ten ujrzał gładko odciętą głowę Bożebora. Podniósłszy wzrok, zobaczył, że z bezgłowego ciała, wciąż sterczącego w drzwiach, tryskała krew. W świetle ognia była czarna jak smoła. Zwłoki runęły na próg. Z chaty dobiegł kolejny złowieszczy krzyk, znów zadźwięczało żelazo. - Tam jest Malesz! - krzyknął Łuczanin stojący na czele atakujących i ruszył w stronę domu. - Jeszcze żyje! Musimy mu... - Nie! - ryknął Gniewomir. - Spójrzcie! W zagłębieniach wokół drzwi zaświeciło się pięć czaszek. Przywódca drużyny podczas służby u Włościsława widział już niejedno - czary i poczynania demonów, ale czegoś takiego jeszcze nie przeżył. Czaszki zaczęły się ruszać i przerażająco kłapać zębami. Świeciły coraz jaśniej.

- Gorja! Łuczanie spojrzeli w górę, ponad ciałem poranionego, poprzebijanego strzałami czarnego wilka. Na skale nad źródłem zamajaczyła czyjaś postać. - Gorja - powtórzył przybysz, a jego głos stopniowo przemieniał się w nieludzkie warczenie. Wojowie Włościsława zamarli. Rogan miał wrażenie, że w jego żyłach płynie roztopione żelazo. Chwycił rękojeść

Krutomora. Najwyższa pora, aby poświęcić ostrze krwią. W oczach czarnoksiężnika błysnęło krwawe światło. Łuczanie unieśli łuki, wystrzelili. Zjawa na skale nawet nie drgnęła. Czarny zamachnął się mieczem i skoczył.

Dagomir wybiegł z lasu. Rzucał zaklęcia i dziko machał rękami. Pięć czaszek rozbłysło światłem i uniosło się w powietrze. Okolicę chaty zalał ognisty blask.

Rogan skoczył i od razu zaatakował. Ciął obiema rękami, z całą siłą. Rubinowe oczy na mieczu błyszczały, zaklęty w broni demon łaknął świeżej krwi. Uderzenie było tak szybkie, że stojący na przedzie Łuczanin nawet nie zdążył ruszyć się z miejsca. Żarzące się ostrze zabrzęczało na łuskowej zbroi, a w powietrze wzleciały iskry. Pogromca Awarów opadł w półprzysiadzie na głazy przy jeziorku. Łuczanin został przecięty na pół - po skosie, od lewego ramienia do prawego boku. Kawałek tułowia z głową, prawą ręką i połową klatki piersiowej ześlizgnął się z reszty ciała i z pluskiem upadł w rozdeptany śnieg. Brzegi przeciętej zbroi wyglądały jak rozżarzone w ogniu. Na kamienie spadły parujące wnętrzności, krew zrosiła powierzchnię wodnego oczka. Rogan się wyprostował. Teraz zataczał mieczem koła, kreśląc obrazy w mrocznej poświacie. Usta miał wykrzywione, zęby wyszczerzone. Wyglądał jak opętany przez demona. Towarzysze rozpołowionego Łuczanina nie rzucili się do ucieczki. Wręcz przeciwnie żądni zemsty, zaczęli wydawać bojowe okrzyki i stukać bronią o tarcze.

Syczące ogniki zaatakowały. Gniewomir i dwaj drużynnicy cofali się, nieustannie oganiając się od duszków. Jednemu udało się trafić toporem latającą czaszkę. Rozpadła się co prawda na mnóstwo gorejących kawałków, ale i te wciąż były niebezpieczne - poraniły twarz mężczyzny. Z wrzaskiem upadł na plecy, a rozżarzone żeleźce broni syknęło w śniegu, po czym popękało na kawałki. Gniewomir zrobił unik przed kolejnym ognikiem. - Na pomoc! - zawołał. Miecze zwarły się w walce. Z magicznego ostrza wzleciał krwawy ogień. Broń przeciwnika Rogana rozprysła się, tworząc krople roztopionego żelaza, które w mgnieniu oka

wypalały dziury w ubraniu i ciele. Łuczanin z krzykiem upadł na ziemię. Czarownik, szybki i mroczny niczym wielki nietoperz, wtargnął pomiędzy nadbiegających napastników.

Dagomir karmił ogniki porcjami magicznej mocy i tylko na tym się teraz skupiał. Dopiero gdy ktoś przebiegł tuż obok niego, krasnolud się odwrócił. Łuczanin zamierzył się toporem. Laskowiec w ostatniej chwili zrobił unik. Zanim jednak się wyprostował, atakujący znów uderzył. Karzeł krzyknął i machnął ręką. Jedna z ognistych czaszek przywarła do twarzy wroga. Jego włosy i wąsy zapłonęły. Mężczyzna, krzycząc, rzucił się głową w śnieg. Dagomir podskoczył, chwycił leżący topór napastnika i wbił mu go w potylicę. - Ty kurduplowaty smrodzie! Krasnolud spojrzał za siebie. Zdecydowanym krokiem zbliżał się kolejny Łuczanin. Laskowiec chwycił stylisko broni w obie ręce. - Aniechtoaniechtoaniechto...

Czarownik poruszał się z niezwyczajną szybkością. Łuczanie nie nadążali nawet wodzić za nim wzrokiem - widzieli jedynie smugę krwawego światła ciągnącą się za syczącym Krutomorem. Wirowała pośrodku gromady wojowników i rozpruwała zbroje i ciała niczym bukłaki z wodą. Rogan znów przerażająco zawył.

Ognik przeleciał nisko - fala gorąca oblała twarz Gniewomira. W powietrzu rozniósł się swąd palonych włosów. Rosły wojownik zaklął i szybko się wyprostował. Ognik wzleciał wyżej, zatoczył w górze koło i rzucił się na Łuczanina niczym jastrząb. Wódz drużyny zdążył odtrącić go mieczem. Czaszka i ostrze rozpadły się na płonące kawałki, te z kolei spadły na ścianę i dach chaty. Po chwili wszystko się paliło. Gniewomir odrzucił rękojeść zniszczonego miecza, odwrócił się plecami do pola walki pod skałą i zaczął biec brzegiem Biliny w stronę koni. Usłyszał za sobą szczekliwy krzyk. Obejrzał się - przy jeziorku, pomiędzy porozcinanymi ciałami Łuczan, stał demon z płonącym mieczem w dłoni. Wymierzył ostrze w Gniewomira i ruszył w jego kierunku. Przywódca napastników uciekał, ile sił w nogach. W migotliwym świetle miecza, które rzucało światło także na okoliczne drzewa, zobaczył, że czarownik go dogania. Począł

zaklinać w duchu wszystkich bogów, aby mu pomogli. Konie rżały i stawały dęba. Niektórym udało się już zerwać z uwięzi i uciec, na szczęście rumak Gniewomira pozostał na miejscu. Mężczyzna wskoczył na siodło i wyjął zatknięty przy nim topór. Mocnym pociągnięciem za wodze i silnym uściskiem kolan zdołał opanować zdenerwowanego wierzchowca. Teraz mógł go zawrócić i ruszyć przeciw rozwścieczonemu wrogowi. Rogan zatrzymał się. Stanął w rozkroku i chwycił miecz obiema rękami. Gniewomir z krzykiem ruszył naprzód. Czarownik obserwował rozpalonymi oczami zbliżającego się napastnika. Z ostrza Krutomora co jakiś czas wystrzeliwał ognisty język. Kopyta uderzały w zlodowaciałą ziemię. Czarny wciąż stał nieruchomo. Łuczanin zdecydowanym ruchem zamachnął się toporem. Potomek Czarnoboga nie przypadł do ziemi ani się nie skulił, przeciwnie podskoczył, wyprowadził mieczem półokrężny cios i sprężyście z powrotem opadł na nogi. Koń ubiegł jakiś kawałek, zanim górna część ciała Gniewomira, odcięta tuż nad miednicą, odpadła i ciągnąc za sobą smugę krwi i jelit, spadła na ziemię. Rumak cwałował dalej. Wtedy czarownik usłyszał wołanie o pomoc.

Ostatni z Łuczan jakby zupełnie stracił rozum. Szaleńczo uderzał mieczem w topór trzymany przez Dagomira. Nieustannie unoszące się i opadające ostrze odbijało światło pożaru. Płomienie strawiły już ponad połowę strzechy. Laskowiec ledwie utrzymywał się na nogach. Wiedział, że nie da rady dłużej przeciwstawiać się uzbrojonemu mężczyźnie. Jeśli zaraz nie nastąpi jakiś... Żuuum-żuuum-żuuum... Karzeł spojrzał w stronę, skąd pochodził dźwięk. Oślepiło go jasnoczerwone światło. Również Łuczanin obejrzał się z zaskoczeniem. Żum! Rozżarzony miecz przebił wojownika na ukos. Ostrze wyszło przez mostek, a za nim strzelił strumień krwi. Drużynnik Włościsława zachwiał się i bulgocząc, zwalił się na wznak. Zmęczony Dagomir opadł na śnieg. Przed nim, na tle płonącej chaty, ukazała się wysoka, ponura postać. Karzeł pewniej ścisnął w dłoni stylisko topora, ale potem zorientował

się, że to Rogan się zbliża. Oczy znów miał ciemne. Z ciała Łuczanina wyjął swój miecz - na ostrzu nie było ani kropli krwi, ani jednej rysy. Czerwone światło tliło się już tylko w oczach twarzy wykutej na jelcu. W końcu i ono zgasło. - Ta broń - powiedział Czarny chrapliwym głosem - jest na wskroś zła. - Jest na tyle zła, na ile jej pozwolisz - odparł Dagomir słabym głosem. - Gdzie jest Osa? Czarnoksiężnik obejrzał się z obawą w oczach. Właśnie wtedy z drzwi chaty wynurzyła się postać. Był to jeden z łuczańskich zwiadowców.

Rogan i Dagomir sięgnęli po broń, jednak zauważyli, jak pod mężczyzną uginają się kolana. W milczeniu upadł na twarz. Za nim, z płonącego domu, wyszła Mirena. Kaszlała i okrutnie przeklinała. Ledwie widziała na oczy, nie zauważyła więc, że pobojowisko pełne jest trupów. Dowlokła się na środek podwórza, uklękła, a potem przysiadła na piętach. Czarownik i laskowiec podbiegli do niej. - Na demony - zaklęła. - Ten ostatni był naprawdę niezły. Prawie mnie ubił... Zamilkła i spojrzała na miecz w dłoni pogromcy Awarów. - To on? - On - przytaknął czarownik i wsunął Krutomora do pochwy. Zdruzgotany Dagomir patrzył na chatę. Płomienie z hukiem pożerały wszystko, co przez prawie trzydzieści lat było dla niego domem. Ciężko westchnął i zaczął iść w stronę obejścia. - Musimy wyprowadzić zwierzęta z obory, nim doszczętnie pochłonie ją ogień. Rogan ruszył za nim. - Bracie... Zaskoczony czarownik spojrzał w stronę źródła. Dotąd nieruchoma czarna plama przy jeziorku zaczęła się ruszać. - Słyszysz, bracie? Mam nadzieję, że żyjesz? Jeśli jesteś w pobliżu, odezwij się do mnie. Czarny szybko podbiegł do wilka. Gorywałd cicho charczał, na pysku miał krwawą pianę. Usiłował podźwignąć z ziemi łeb. - Rogan, bracie. Miło cię widzieć... Na wąsy Peruna, wyczuwam silne czary! To jest Krutomor, prawda? Poznaję jego moc.

- Tak, zdobyłem go. Jak się masz? - Czuję się dokładnie tak, jak wyglądam. Mogę cię o coś poprosić? Dość ciężko mi się oddycha, kiedy mam płuca naszpikowane grotami strzał... Syn Czarnowira natychmiast zaczął wyciągać pociski. - Zdawało mi się, że już po tobie. - Nie tak łatwo wysłać na tamten świat przywódcę sfory Czarnoboga. Au! Z wyczuciem, błagam cię! Usłyszeli kroki. Dagomir prowadził za lejce konie Rogana i Mireny oraz swojego oślika, a na długim powrozie kozę. Podniósł ze śniegu hełm z niedźwiedziej czaszki, otrzepał go i wsadził na głowę. - Witaj wśród żywych - pozdrowił Gorywałda. Potem spojrzał na zwierzęta. - Kozę najlepiej od razu zarżnąć. - Przynajmniej będziemy mieli zapasy na drogę - odparł Czarny. - Zostawcie ją dla mnie, chłopcy. - Wilk z trudem wstał. - Straciłem wiele krwi i muszę ją jakoś uzupełnić. No, kózko, podejdź tu ładnie do mnie. Chyba nie boisz się starego, dobrego Gorii?

asywna dwuskrzydłowa brama była wykonana z dębiny wzmocnionej brązowymi okuciami. Drewno od dawna już było sczerniałe i twarde jak kamień, więc nawet najostrzejszy topór nie byłby w stanie go roztrzaskać. Może nie uległoby nawet ogniowi. Z okuć sterczały ostre groty. Były oszronione, a na wszystkich widniały nadziane ludzkie czaszki - niektóre objedzone do kości przez ptaki i robactwo, inne wciąż jeszcze oblepione strzępami skóry i kępkami włosów. Na jednej z głów siedział ogromny kruk i z zapałem wydziobywał resztki oka z oczodołu. Spod dzioba wylatywały fragmenty rozkładającego się ciała. Coś zadudniło, wrota się poruszyły. Zdenerwowany padlinożerca zeskoczył z trupiej głowy, przeleciał nisko nad ziemią i trzepocząc skrzydłami, wleciał w gęstą mgłę. Skłębione opary pełzły w stronę bramy, liżąc białymi językami czaszki i groty. Skrzypnęły zawiasy i oblodzone skrzydła wrót z trzaskiem oderwały się od siebie. Przez szparę wypełzła smuga światła, która przecięła szarówkę niczym ogniste ostrze. Brama powoli otwierała się do środka, rozgarniając śnieg i pokruszony lód. Głowy umarlaków chybotały się, a te, z których nie odpadła jeszcze żuchwa, szczękały zębami. Migotliwe światło pochodni poruszało cienie w pustych oczodołach, więc zdawało się, jakby czaszki nagle ożyły.

Wrota wreszcie znieruchomiały. Zabrzęczała końska uprząż. Skrzypnęły rzemienie. Podkute kopyto tupnęło o ziemię i rozbryzgało zmarznięte błoto. Z szerokich nozdrzy wydobyło się parsknięcie. W świetlistej poświacie białawej mgły zarysowała się czyjaś czarna sylwetka. Jeździec przejechał pod rzeźbionym obramowaniem wrót. Pod czarnym płaszczem nosił kaftan ze skóry, a na nim kolczugę. U pasa widniała rękojeść miecza z masywną głowicą i bogato kutym jelcem. Głowę przybysza chronił żelazny szłom z łukowymi wizurami i szerokim nosalem. Do dzwonu hełmu, na całym jego obwodzie, przymocowana była kolcza zasłona, dzięki czemu twarz wojownika była niewidoczna, nawet w wąskich szparach panowała nieprzenikniona ciemność. Wydawało się, jakby w siodle siedziała nie żywa istota, a zjawa obleczona w skóry i żelazo. Za bramą jeździec pognał konia. Poły czarnego płaszcza rozwiały się i wzniosły niczym skrzydła nietoperza. Podkowy kruszyły lodową skorupę, pokrywającą znajdujące się na drodze kałuże. Obcy przyspieszył i zniknął we mgle bez śladu, przepadł jak kamień w wodę. Dudnienie kopyt szybko się oddaliło. Brama zaczęła się zamykać, choć nie było widać, by ktokolwiek napierał na jej wrota. Wreszcie na powrót zamknęły się z hukiem i znieruchomiały. Smuga ognistego światła zniknęła. Czaszki niemo gapiły się w kierunku, w którym pocwałował demoniczny jeździec.

Rogan szybko rozwarł powieki i wziął głęboki oddech. W otchłani czarnych oczu dogorywały czerwone płomienie. Mirena, przytulona do jego prawego boku, niespokojnie mruczała przez sen i wierciła się pod okryciem. Ściany i okiennice trzeszczały pod naporem wiatru. Strzybóg, niewidoczny władca powietrza, dzisiaj rano szalał na koniu. Z synami, córkami i wszystkimi uczepionymi doń kurczowo wietrznymi duchami hulał nad okolicą, dziko skowytał i przemieniał gęsto padający śnieg w zamieć, w której człowiek nie byłby w stanie dojrzeć czubka własnego nosa. Biada temu, kto w taką pogodę zgubi drogę - bezlitosny Strzybóg pozwoliłby mu umrzeć w zawiei, a duszę biedaka zabrałby jako dar ofiarny. - Słyszysz to? - wymamrotała zaspana Osa. - Okropieństwo. - I szybko to się nie skończy. Komnata, w której nasłuchiwali zawodzeń wichury, stanowiła część warowni niezbyt licznego, ale dostojnego litomierzyckiego rodu Topliców. Gród wznosił się na kamiennym

wzgórzu nad Ochrzą i hardo stawiał opór atakom zamieci. Izba miała grube ściany i dzięki umieszczonemu w rogu kamiennemu piecowi, w którym rozpalono ogień, była tak dobrze ogrzana, że goście mogli leżeć nago, przykryci jedynie skórami. - Chors raczy wiedzieć, na jak długo tu utknęliśmy. Taka strata czasu... - Jak bym słyszał Gorywałda. Mnie odpoczynek nie przeszkadza. Na końcu podróży nie czeka nas nic, do czego warto byłoby się spieszyć. - Ja tylko... Gdybym miała osiąść i żyć w jednym miejscu, to chyba bym zwariowała. Jesteśmy tu ledwie siedem dni, a mnie już krew zalewa. Za bardzo przywykłam do tułaczego życia. Kiedy tylko pogoda się poprawi, wyruszymy, dobrze? - Nawet gdyby konie po brzuch tonęły w zaspach. Położyła głowę na jego piersi. - Wciąż jesteś roztrzęsiony. Znów obudził cię zły sen? Oczy Rogana pociemniały. - Tak. Ten sam. - Bogowie. Jak długo to już trwa? - Od dnia, w którym opuściliśmy źródła Biliny...

- A więc zamierzasz iść z nami? - spytał Rogan. Od wschodu wdzierał się w dolinę szary świt. Czarownik, laskowiec, wiedźma i wilk przyglądali się zgliszczom po obejściu Dagomira. Z chaty i obory ostał się tylko popiół. Pożar objął nawet okoliczne buki, które teraz straszyły czarnymi kikutami. Z pogorzeliska wciąż się jeszcze dymiło. - A mam jakieś inne wyjście? - Być może taka twoja dola - powiedziała Mirena. - Bogowie dają ci znać, że najwyższa pora na zmiany. - Bardzo zabawne - rzucił karzeł. - Spójrz na to z innej strony - ciągnęła. - Przeżyjesz drugą młodość. Sam mówiłeś, że najlepsze lata swego życia spędziłeś na wędrówkach z Czarnowirem. O waszych czynach rybałtowie do dzisiaj śpiewają pieśni. Tylko że potem kisiłeś się na tym zadupiu, gdzie demony mówią dobranoc, a ptaki zawracają. Sam się przekonałeś, że ci to odpowiada, ale nie wierzę, że nie brakuje ci dawnego życia. Przyznaj się - w rzeczywistości przez te wszystkie lata zżerała cię nuda i będziesz zadowolony, jeśli wreszcie się stąd wyrwiesz. - Aleś ty dzisiaj mądra - parsknął laskowiec. - Te „stare dobre czasy” to przede

wszystkim lata nocowania w zawszonych gospodach, zaszczanych ziemiankach i wilgotnych lasach. A te „wielkie czyny” polegały w dużej mierze na wymyślaniu głupkowatych zaklęć przeciwko zmorom i wodnikom. Nie wmawiaj mi, że z wami czeka mnie coś innego, a już na pewno nie wysilaj się, by mnie przekonać, że takiego życia mi brakowało. Jestem stary. Przywykłem do spokoju i samotności. - Stoisz przed prostym wyborem. - Wiedźma wzruszyła ramionami. - Albo do nas dołączysz i pomożesz pomścić Czarnowira, albo tu zdechniesz w samotności, a twoim ciałem pożywi się leśna zwierzyna. Wszystko zależy od ciebie. Dagomir najpierw chciał rzucić ostrą odpowiedź, ale na koniec machnął tylko ręką. - Do dupy z tym wszystkim. - Potarł nos i jeszcze bardziej rozmazał czarną smugę na twarzy. - Chodźmy tam, gdzie jest lepiej. - W końcu dobrze gada. - Też tak myślę. - Rogan wsunął stopę w strzemię i chwycił się łęku. Chciał wskoczyć na konia, ale zanim wykonał jakikolwiek ruch, znieruchomiał i wolną stopę postawił na ziemi. Przymknął oczy, jakby miał zawrót głowy. - Bracie? - Gorywałd był czujny. - Co się dzieje? Czarownik pokręcił głową. - Nic. Tylko opanowało mnie dziwne uczucie...

Wichura uderzyła w toplicką warownię z nową siłą, jakby chciała zdmuchnąć ją ze szczytu wzgórza w wody Ochrzy. Ściany zabudowań trzeszczały. - Mam takie wrażenie - usiłował wytłumaczyć Rogan - jakby gdzieś daleko przebudziło się coś niedobrego. I złe przeczucie z dnia na dzień jest coraz silniejsze. Myślisz, że sny coś oznaczają? - Na pewno. - Mirena była całkiem poważna. - Sny bardzo często są bramą do przyszłości. Albo do światów, których wprawdzie nie widzimy naszymi oczami, ale wyczuwamy ich istnienie. Czarny jeździec to oznaka niebezpieczeństwa. Najpewniej takiego, któremu będziesz musiał stawić czoło. - Ten sen był początkowo niewyraźny, ale w każdą kolejną noc widzę jeźdźca coraz lepiej. Zbliża się, to jest pewne. Obawiam się, że ruszył na polowanie, a ja jestem jego celem. Osa odezwała się dopiero po dłuższym milczeniu: - Nie będę cię uspokajać. Nie możesz tych przeczuć zlekceważyć. Bądź czujny. W zamyśleniu przytaknął. Nasłuchiwali, jak na zewnątrz wyje wiatr. Potem

mężczyzna wyślizgnął się spod okrycia i opuścił nogi na podłogę z desek. - Pójdę poszukać czegoś na ząb. Przynieść i tobie? - Nie trzeba. Idę z tobą. Na korytarzu, w chłodnym przeciągu, spotkali Białosławę. - Wciąż śnieży - zagadnęła młoda Czeszka z wyraźnym niezadowoleniem w głosie. - W końcu przestanie. - Czarny uśmiechnął się delikatnie. - Kiedy tylko tarcza Swaroga rozgoni chmury, wyruszymy w drogę. Doczekasz się spotkania z bratem i kapłankami z Gaju Libuszy. Tak, jak ci obiecałem.

Tego wieczora Białosława wreszcie była sama w domu Straby. Starosta żalański wsiadł rano na niedużego, ale wytrzymałego konia i odjechał na wschód. Samboja odprowadziła go pieśnią, która miała odegnać od niego złe duchy i nieszczęścia. Białosława płonęła z niecierpliwości, choć na zewnątrz okazywała smutek z powodu wyjazdu męża. Wieczorem, kiedy przestał ją prześladować wścibski wzrok macochy Straby, postanowiła swoją wolność uczcić świątecznym jedzeniem. W kociołku nad paleniskiem ugotowała w świeżym mleku kaszę jaglaną, osłodziła ją porządną porcją miodu i dodała garść suszonych jabłek. Taki smakołyk gotowali tylko kilka razy w roku. Akurat zamierzała zdjąć kociołek znad ognia, kiedy usłyszała trzask wejściowych drzwi. Wytężyła słuch, ale w sieni było cicho. Znów chwyciła za warząchew i zamieszała potrawę. Wtedy szurnęła wisząca w drzwiach zasłona. Żona władyki odwróciła się, gotowa rzucić na skradającego się gościa zaklęcie lub przynajmniej cisnąć w niego upaćkaną łychą. - Nareszcie jesteśmy same. - Samboja uśmiechnęła się krzywo, stając na progu. W jednej dłoni ściskała pleciony pasterski bicz, w drugiej trzymała coś, co wyglądało jak uzda, ale Białosława była pewna, że pospinane klamrami i nitami rzemienie nie są przeznaczone dla konia. - Czego tu szukasz? - syknęła Czeszka. - To już nie jest twój dom. - Jest o wiele bardziej mój niż twój. - Nie jesteś tu mile widziana! - I kto to mówi? - Żalanka wyciągnęła palce prawej dłoni i luźno puściła bicz, by się rozplątał, ale rękojeść stale trzymała w dłoni. Białosława zmrużyła oczy i cofnęła się o krok. - Nie waż się, stara wiedźmo. Uważaj, bo cię przeklnę tak, że twój mózg będzie przypominał zawartość tego kotła.

- A więc się przyznajesz? - Oczy Samboi błysnęły. - Wiedziałam, że z ciebie jest parszywa czarownica. Ostrzegam cię - nie próbuj na mnie swoich czeskich zaklęć. I ja potrafię rzucać klątwy. - A to ciekawe. Starsza kobieta pewnym krokiem podeszła do ognia i zamachnęła się - rzemienie bicza rozplotły się i plasnęły w powietrzu. Czeszka zwinnie uskoczyła i przebiegła tak, aby mieć między sobą a Samboją palenisko. - Skaczesz jak suka w rui - macocha syknęła i znów się zamachnęła. Białosława krzyknęła coś niezrozumiałego i wyciągnęła ręce w stronę ognia. W płomienie jakby dmuchnął wiatr i skierował je na Samboję. Żalanka gniewnie krzyknęła i zrobiła krok w tył, ale po chwili znów wróciła na swoje miejsce i świsnęła batem. Zastygła jednak w połowie ruchu, jakby uderzyła ręką w niewidzialną ścianę. Zaskoczona, spojrzała za siebie. Koniec bicza trzymał w dłoni czarnowłosy mężczyzna w ciemnym płaszczu. Stał w drzwiach, krzywo się uśmiechał i wbijał w starszą kobietę spojrzenie czarne jak nieprzeniknione głębiny ziemi. - Znowu ty? - warknęła starsza czarownica. - Miałam nadzieję, że zdechłeś w lasach na zachodzie. - Osa! - Rogan rzucił przez ramię. Zasłona w wejściu rozchyliła się i zza dryblasa wyszła wiedźma z wytatuowaną twarzą. Pewnym krokiem podeszła do przerażonej Samboi. - Zasrani... - zaczęła Żalanka, ale pięść Mireny dosięgła jej twarzy. Krwawiąc z wargi, macocha władyki upadła na podłogę, jęknęła i znieruchomiała. - Dzięki - rzekł Czarny i puścił bicz. - Nie potrafię uderzyć kobiety. Osa spojrzała ponad płomieniami na Białosławę. - Jak widzę, mąż już odjechał i zostawił was dwie, żebyście się wspólnie zajęły domostwem. Czeszka westchnęła i uśmiechnęła się. - Tak, Straba rano wyruszył do Włościsławia. Myślałam, że wreszcie ucieknę, ale ta padlina chciała mnie powstrzymać. Gdyby nie wy... - Założyłaby ci kaganiec jak psu. - Mirena schyliła się i wyciągnęła z dłoni Samboi rzemienie. - Teraz te pęta zniewolą ją samą. Młoda żona naczelnika szybko obeszła palenisko. - Pozwól.

- Proszę bardzo. Czeszka błysnęła zębami. - Bogowie są łaskawi. Dzisiaj o północy na znak wdzięczności ofiaruję Chors koguta. - Zatem jesteś gotowa do drogi? - spytał Rogan. - Jestem! Zza zasłony wynurzył się czarny nos. - Hej, co tu tak ładnie pachnie?

W głównej sieni toplickiej warowni było nad ranem chłodno, więc Rogan i Dagomir siedzieli skuleni przy niedawno rozpalonym ogniu. - Jak twoje sny, chłopcze? - Karzeł łowieckim nożem odkrawał sobie kawałki zimnej baraniny z wczorajszego posiłku. - Widzę to straszydło coraz wyraźniej. Niedługo policzę pierścienie jego zbroi. - Może zauważysz coś, dzięki czemu go rozpoznamy. Albo przynajmniej dowiemy się, co jest za bramą, z której wyrusza. Wciąż nie dojrzałeś na niej żadnego znaku?... - Nie, nic z tych rzeczy. Widziałem tylko głowicę jego miecza. Coś na niej wykuto, ale za każdym razem widzę ją ledwie przez krótką chwilę. - Zostawcie to już w spokoju. Nie ma powodu dopatrywać się w tym śnie czegoś szczególnego... - Wciąż ci humor dopisuje, Gorja? - Mirena skrzywiła się. Nachyliła się nad dzbankiem z mlekiem, wzruszyła ramionami i napełniła swój rzeźbiony kielich. - Ale prawdę mówiąc, ja ci się nie dziwię. Mnie też ta nuda zaczyna wyłazić uszami. Za długo już tu jesteśmy. - Nawet mi o tym nie mów. Ledwie udaje mi się tu wytrzymać. Gdybyśmy nie wybrali okrężnej drogi, bylibyśmy już w Hradcu... - A ty znowu zaczynasz swoje? - rzucił Rogan. - Ta okrężna droga to była konieczność.

- Dokąd zamierzasz iść? - spytał Czarny, kiedy w tajni Straby mocowali na końskich grzbietach tobołki z zapasami. - W krainie Łuczan nie jesteśmy mile widziani. A ściślej rzecz ujmując, Włościsław najchętniej wsadziłby nam szpiczasty pal w jakieś wrażliwe miejsce. Dagomir przytaknął. - Zatem ominiemy jego ziemie. Pojedziemy podgórzem na północny wschód, a potem

wzdłuż Biliny aż do Łaby. Tam już mieszkają Litomierzycy, więc nie będzie nam groziło aż tak duże niebezpieczeństwo. Po jakimś czasie znów skierujemy się na południe.

- Dużo czasu zeszło nam na tym omijaniu, przyznaję - dodał Rogan - ale zdołaliśmy umknąć przed szpiegami Kowira i Włościsława. - Też mi „umykanie”. Przecież chowaliśmy się jak mysz pod miotłą, kiedy tylko zobaczyliśmy kilku jeźdźców. - Deczanie. - Dagomir pokiwał głową. - Dobrze pamiętam ich znak. Laskowiec wraz z Roganem i Gorywałdem ukryli się między pokrytymi lodem głazami na wzgórzu nieopodal Biliny. Po rozciągającej się poniżej białej równinie podążał zastęp uzbrojonych mężczyzn. Kilku jechało na koniach, większość jednak wędrowała pieszo. Przy siodłach bądź na plecach mieli kołczany pełne strzał oraz okrągłe, drewniane tarcze obite skórą wołową. Na ramionach nieśli włócznie i łuki. Zza pasów sterczały im trzonki noży i żeleźce młotów oraz toporów. Jeździec jadący na czele niósł na długim kiju drewnianą, obciągniętą skórą obręcz. Na skórze widniał namalowany nóż i pies. Z brzegów koła zwisały ludzkie włosy, zwierzęce zęby i ptasie pióra. - Idą do Włościsławia - rzekł wilk. - Oczywiście - dodał czarnoksiężnik. - Wojsko łuczańskiego księcia szybko się gromadzi. Kiedy nadejdzie czas wiosennego palenia Moreny, będzie gotowe, by wyruszyć w bój. - Jeśli dobrze pamiętam - laskowiec głośno myślał - Deczanie byli nieprzejednanymi wrogami Łuczan. Co sprawiło, że przyłączyli się do wyprawy przeciw Czechom? - Jak to co? Strach przed Włościsławem. Ten człowiek to dziki demon. - Albo bardzo zdolny wódz. - W odróżnieniu od czeskiego Neklana, który ponoć boi się własnego cienia. Rody i plemiona, które pozostały wierne potomkowi Przemysła, czeka marny los. Tyle że nas to już nie dotyczy. Wiosnę przywitamy daleko na wschodzie. - Tak myślisz? - zapytał z powątpiewaniem Czarny. - Jeśli spadnie śnieg, nie przejedziemy przez wyżynę. - Musimy. Dzicza Góra czeka. Wyszli zza głazów stojących na szczycie i po własnych śladach zeszli ze wzgórza. U podnóża stoku wkroczyli do ogołoconego z liści lasu. Konary buków, dębów, jaworów i lip kołysały się na wietrze.

Stojąc już wśród drzew, usłyszeli brzęk żelaza. - Na kości Moreny! - huknął Rogan, wyciągnął miecz i zaczął biec. Gorywałd i Dagomir podążyli za nim. Znów zadźwięczała broń. Hałas dobiegał wprost z miejsca, gdzie zostawili konie i swoje towarzyszki. Wbiegli na polankę i zamarli ze zdziwienia. Mirena i Czeszka opuściły miecze i tarcze. Kiedy wiedźma zobaczyła miny swoich druhów, zaczęła chichotać. - Tylko spokojnie, chłopcy. Białosława chce towarzyszyć swoim współplemieńcom w boju przeciw Łuczanom, więc poprosiła, abym nauczyła ją obchodzić się z bronią. Chętnie pokażę jej kilka sztuczek. Zawsze przyda się kolejna kobieta, która potrafi nakopać chłopu do tyłka. Albo w jeszcze bardziej bolesne miejsce. Obie nie kryły zadowolenia. - Szalone baby - wymamrotał Dagomir i opuścił łuk. - Chcecie rozpętać drugą babską wojnę? - Czemu nie? - Białosława wyszczerzyła zęby. - Kiedyś, dawno temu, jeszcze za czasów panowania Libuszy, kobiety z jej drużyny miały prawo nosić broń. Były jednocześnie czarownicami i wojowniczkami. - Jak słusznie zauważyłaś, było to dawno temu - odgryzł się karzeł. - Po upadku wznieconego przez Wlastę, następczynię Libuszy, powstania przeciw Przemysłowi mężczyźni zabrali im broń. I dobrze uczynili. Taki był koniec babskiej wojny. - Gdyby nie to głupie chłopskie prawo - rzuciła czarownica z Gaju Libuszy - nie zostałabym pojmana. Potrafiłabym z mieczem w dłoni stanąć przeciw atakującym Łuczanom. - I po tej małej wycieczce w dawne dzieje moglibyśmy już teraz wyruszyć - odezwał się wyraźnie zły Gorywałd, po czym spojrzał na ciężkie i nisko wiszące chmury. Miały barwę dawno niepolerowanego żelaza. - Za chwilę zacznie padać śnieg. Nie zaszkodziłoby znaleźć na noc jakieś schronienie. - Ochrza niedaleko - powiedział Dagomir, już siedząc na ośliku. - Może się nam poszczęści i trafimy na jakąś litomierzycką osadę. Tam poprosimy o nocleg. Pozostali również skierowali się w stronę wierzchowców. Tylko syn Czarnowira nie ruszył się z miejsca. W dłoni wciąż trzymał Krutomora. Patrzył przed siebie niewidzącym wzrokiem, a mięśnie na jego twarzy falowały, jakby niebywale się wysilał. - Roganie! - zawołał laskowiec. - Opamiętaj się, chłopcze! Czarownik jakby ogłuchł. Oddychał szybko i nierówno. - Bracie, puść ten miecz, natychmiast! Wojownik zamrugał oczami, jakby przebudził się z głębokiego snu, wbił Krutomora

w ziemię i puścił jego rękojeść. Spojrzał na dłoń, jakby oczekując, że ujrzy oparzoną skórę. Potem podniósł wzrok i zauważył, że pozostali obserwują go z obawą w oczach. - Uważaj na tę broń. - Dagomir pochylił się w siodle. - Nie możesz pozwolić, by demon z miecza przeniknął w głąb ciebie. Twój duch jeszcze nie jest na to gotowy. Długotrwałe oddziaływanie mocy Krutana może stanowić zagrożenie dla twojego życia. I nie tylko życia. - Zgadzam się. Musisz najpierw nauczyć się panować nad swoją magiczną mocą, zanim będziesz w stanie wydawać rozkazy mieczowi. Na razie raczej nie noś go u boku. Posłuchał ich rad, wsunął ostrze w pochwę, którą zawiesił przy siodle. Dosiedli koni i ruszyli na południowy wschód. Gorywałd, jak zwykle, biegł na przedzie i szukał bezpiecznej drogi. Z nieba zaczęły spadać białe płatki.

W dymniku z wikliny i gliny wyło wichrzysko. - Bogowie, czy ta pogoda kiedyś się uspokoi? - wyjęczał Dagomir. - Mam wrażenie, jakby było coraz gorzej. Plemiona z dalekiej Północy wierzą, że pewnego razu rozpęta się wojna bogów i nastąpi koniec świata. Wówczas nastanie wieczna zima i cała ziemia zniknie pod pokrywą ze śniegu i lodu. Może właśnie nadszedł ten czas... Rogan odkroił sobie pajdę z bochenka czarnego chleba. - Mnie bardziej martwi to, że zbyt długo nadużywamy gościnności starosty Wielboga. - Tym nie zaprzątaj sobie głowy, przyjacielu. Obejrzeli się. Żylasty mężczyzna z posiwiałymi wąsami odsłonił kościstą ręką zasłonę w drzwiach i wszedł do izby. - Zapasów na zimę mamy dość - zapewnił ich władyka rodowy. - Poza tym każdy wędrowiec, który nie biegnie z wywieszonym jęzorem, żeby lizać tyłek tej łuczańskiej świni, jest u nas mile widziany. - Dzięki, panie. - Czarny pochylił głowę. - Zdaje się, że twoje zaufanie do nas przybrało z czasem na sile... Naczelnik uśmiechnął się pod wąsem. - Wiecie, co myślałem, kiedy wśród tej zawiei zapukaliście do bram? Że to Włościsław przybył w wilczej skórze zemścić się za to, że nawet nie wpuściłem do grodu jego posłańców. I że przywiódł swoich demonicznych sługusów. - Ja i Włościsław! A to dopiero - fuknął Gorywałd. - On jest o wiele mniejszy!

- Nie obawiasz się kary, którą Łuczanin poprzysiągł nieposłusznym? - spytał laskowiec. Starosta wzruszył ramionami. - Wywijali tą gównianą pętlicą i zębatym mieczem, ale my napięliśmy łuki i posłaliśmy ich do biesów. W moim własnym domu żaden obcy pyszałek nie będzie mi groził powieszeniem. Kazałem przekazać Włościsławowi, że nie wszystkie litomierzyckie rody srają przed nim ze strachu w gacie. I jeśli chce mnie na wiosnę spotkać, to niech się wybierze nad Wełtawę. Toplicowie będą tam na niego czekać przy boku czeskich wojowników. Z porządnie naostrzonymi toporami w dłoniach. Rogan i Dagomir cicho zachichotali. - Żeby tylko Włościsław wcześniej nie przysłał tutaj morderców - rzekła znudzona Mirena. Napiła się z kielicha i zlizała z górnej wargi białe wąsy z piany. - Niech tylko spróbuje. - Wielbog spojrzał w jej stronę. - Nie obchodzi mnie, czy naprawdę przybędą, by się na mnie zemścić, droga wiedźmo. Muszę działać tak, abym potem potrafił spojrzeć w oczy swoim synom. Gdybym odpuścił, to lepiej niech mnie Łuczanie na ich oczach rozerwą na strzępy. Osa spojrzała na towarzyszy. - Słyszycie to? Kolejny szlachetny odważniak do waszej bandy! Żebyście się tylko tą swoją dumą nie udławili! Tym razem roześmiali się na cały głos.

Rogan i Mirena wrócili do swojej izby i wgramolili się pod skóry. Jakiś czas później leżeli, zdyszani po miłosnych zmaganiach i wciąż jeszcze złączeni gorącą wilgocią spełnienia. Wiedźma obejmowała kochanka nogami, a mięśnie na jej udach wciąż drgały z rozkoszy. Czarownik leżał na niej, twarz miał zanurzoną w płowych włosach, całował skórę Osy między szyją a ramieniem. Pogromczyni demonów wczepiała palce w jego czarną czuprynę w szczytowym momencie miłosnego upojenia tak mocno go do siebie przycisnęła, że nie mógł złapać oddechu. Chciał się przesunąć, bo wydawało mu się, że ją dusi, lecz kobieta mocniej oplotła go w pasie udami. - Nie - szepnęła. - Zostań we mnie. Został. W piecu migotał ogień, na zewnątrz szalała wichura. - Mireno... - zaczął cichym, zachrypniętym głosem, ale po chwili zabrakło mu słów.

Otworzyła zamknięte dotychczas oczy. W ich kącikach błyszczały łzy, ale nie smutku, a raczej wyciśnięte skurczami rozkoszy. - Wiem - powiedziała i go pocałowała. Leżeli w ciepłym, przyjemnie lepkim uścisku. - Zostaniesz ze mną? - zapytał po dłuższej chwili. - Trudno powiedzieć. „Z tobą” oznacza tak naprawdę „z wami”. - A jaka to różnica? - Wielka. Na przykład Dagomir nie przepada za mną. - To nie jest prawda - Rogan mruczał w jej włosy. - On ci tylko nie ufa. - Czy to nie na jedno wychodzi? Nic nie odpowiedział. - A ty? - spytała. - Co ja? - Wierzysz mi? Delikatnie się uniósł i spojrzał jej prosto w oczy. Ich ciała wciąż były mokre. Zmarszczył czoło. - Kiedy wtedy zapytałeś, dlaczego z tobą zostałam... - Uważasz, że to była oznaka braku zaufania? - A było inaczej? Milczał. - Myślisz, że zdrada, przed którą ostrzegał cię Ogniooki, przyjdzie z mojej strony? Że jestem z tobą dlatego, aby wykorzystać cię do własnych celów? Czarownik wziął głęboki oddech. - Powiedz mi... - Znów się zawahał. - Co? - To, co ja tobie. - Nic nie słyszałam. - Ale czytałaś w moich myślach. Byłaś w nich tak, jak ja w twoim ciele. Wszystko przeczytałaś. Ja nie mogę tak zajrzeć w głąb ciebie. Musisz to wysłowić. Szybko go objęła, przycisnęła jego twarz do swojej szyi i zamknęła oczy. Po skroniach spłynęły jej łzy. Nie przemówiła. W nocy przestał padać śnieg. Wiatr przepędził chmury i rano nad widnokręgiem ukazała się tarcza Swaroga. Świeża pokrywa śniegu iskrzyła się, jakby całą okolicę zasypał

złoty piasek. Na wzniesieniu nad Łabą tkwił jeździec. Cień rzucany przez mężczyznę i dosiadane przez niego zwierzę ciągnął się aż do rzeki. W mętnej wodzie płynęły lodowe kry, z hukiem o siebie uderzały, pękały i zanurzały się. Odziany na czarno jeździec badawczo spoglądał w dolinę. Choć wszystko wokół było rozświetlone słonecznym blaskiem, w wąskich wizurach hełmu panowała nieprzenikniona ciemność. Zdawało się, że zbrojny nie ma twarzy. Szarpnął wodzami i zaczął zjeżdżać po zboczu. Dorodny rumak brodził w zaspach aż po kolana, mimo to poruszał się szybko. Nienaturalnie szybko. Śnieg za koniem unosił się i tworzył wiry.

Kiedy rankiem Rogan wszedł do sieni, Dagomir już pakował rzeczy. - Zamieć ustała. Poprosiłem Wielboga, aby polecił osiodłać nasze wierzchowce. - Drogi będą jeszcze zawiane. - Damy radę. - Do pomieszczenia wbiegł Gorywałd. Po jego wczorajszym osłabieniu i złym nastroju nie pozostał ślad. - Nie wytrzymam tu już ani dnia dłużej. - Widziałem znak na jelcu miecza - oznajmił Czarny. Wilk i laskowiec zamilkli. - Okrąg. Z dwoma wygiętymi w dół rogami, jakby baranimi. Karzeł i Gorywałd wymienili się spojrzeniami. - Przeczuwałem to. - Ja także. W zasadzie byłem tego pewien. - Znak Białoboga? - spytał łucznik. - A jakżeby inaczej? Okrąg to słońce, ponieważ Białobóg jest demonem dnia i czerpie siłę z niebiańskiego światła. Rogi symbolizują jego demoniczny charakter. Brama, z której jeździec wyruszał, to z pewnością wrota do świątyni Krwawego Ognia. - A zatem Krug już o tobie wie. - Dagomir spochmurniał. - Być może wie również o Krutomorze. Wyczuł jego magiczną moc, kiedy wydobyłeś miecz z przepaści. Z Dziczej Góry wyruszył jeden z jego sługusów. Twoje przeczucie było prawdziwe, chłopcze. Jeździec jest łowcą, a ty ofiarą. Czarownik otwarł usta i chciał coś powiedzieć, ale do sieni, hałasując, zbliżała się Mirena. - W końcu! Na zewnątrz wspaniała pogoda! - Była już ubrana w odzienie podróżne, a na ramieniu niosła sakwy. - Mam nadzieję, żeście gotowi do drogi!

Kiedy wyprowadzali konie na dwór, słońce odbijało się od płaskiej, białej pokrywy śniegu. Lśniło oślepiająco. Białosława tęsknym wzrokiem patrzyła na południowy wschód. W czasie jazdy trzymała się tuż za Gorywałdem. Wszystko, co za sobą zostawiła, nie miało już dla niej najmniejszego znaczenia.

bliżała się północ. Śnieg połyskiwał w srebrzystym świetle księżyca. Nie wiał wiatr, więc w bezlistnym lesie było cicho jak makiem zasiał. Co jakiś czas tylko tu i ówdzie zaskrzypiało zmrożone drzewo. Wtem rozbrzmiał odgłos ostrożnych kroków. Spomiędzy drzew wysunęła się czyjaś szczupła sylwetka. Światło księżyca wydobyło z ciemności wytatuowaną twarz. Mirena poruszała się niczym kuna w czasie łowów. Szukała najmniej zaśnieżonych miejsc, tuż przy drzewach i głazach - miejsc, na których nie zostawiała prawie żadnych śladów. Co jakiś czas oglądała się, czy ktoś jej nie śledzi. Odczuwała nieprzyjemne łaskotanie na plecach, jakby ktoś ją obserwował, ale nikogo nie zauważyła. Przeniknęła las swoją czarodziejską myślą. Także nic. Pokręciła głową i ruszyła w stronę zbocza. Kiedy stanęła na rzadko zalesionym szczycie, jej oczom ukazała się dolina. Potok, który płynął u podnóża wzniesienia, w świetle księżyca wyglądał teraz jak strumyk płynnego srebra. Osa zatrzymała się pośrodku płaskiego zwieńczenia grzbietu. Nie leżało tu wiele śniegu, wiatr skutecznie zwiał go ze szczytu. Spojrzała na wschód. Tam gdzieś... Przybywa.

Będzie tu za chwilę. Muszę mu tylko wskazać właściwy kierunek. Muszę przekazać wieści, tak jak wiele nocy temu... Muszę? - zawahała się. Nieprzytomnie wpatrywała się w ciemność. - Co ja właściwie robię, na bogów? Przysięgałam, przyjęłam tę misję, ale czy naprawdę chcę, żeby zniszczenie i zło odnalazło drogę do czarownika? Przecież on... on ma... Opamiętaj się! - skarciła się w duchu. - Robisz się miękka. Czyżby zamieszał ci w głowie i zamienił ci serce w błoto? Musisz mieć chłodną głowę. Nie zapomnij o nagrodzie, która cię czeka, jeśli wykonasz zadanie do końca! Wzięła głęboki oddech, spojrzała na bladą tarczę widoczną na niebie i wzniosła ręce w błagalnym geście. Zamknęła oczy i skupiła uwagę. Nie zauważyła cienia, który mignął pomiędzy pniami drzew, tuż za jej plecami.

Gorywałd siedział skulony za starym, rozłożystym dębem. Pomimo swych rozmiarów umiał poruszać się cicho jak mysz. A dzięki sprytnym czarom potrafił również umknąć przed ciekawskimi myślami Osy. Obserwował ją z ukrycia i cierpliwie czekał. Las zaczął wyraźnie ciemnieć. Światło księżyca jakby zaczęło ściekać z drzew i skupiło się na Mirenie. Postać kobiety została otoczona delikatną poświatą, rozżarzył się amulet wiszący na jej piersiach. Wilk nadstawił uszu. Pozostawał w ukryciu, stłumił także strumień bijącej od siebie magii, ale bodźce z otoczenia odbierał wyraźnie. Bór wypełniła dziwaczna moc. Łowczyni demonów wsysała ją niczym wysuszona letnimi skwarami ziemia jesienny deszcz. Gorywałd czekał. Po krótkim czasie fala mocy zmieniła kierunek ruchu. Teraz tryskała wprost z wiedźmy - niby niewidzialna kładka została przerzucona nad doliną, szukając oparcia w ciemnościach na wschodzie. W końcu magiczny prąd zamarł. Wilk ledwie powstrzymał się, by swoją mocą nie dołączyć do tego strumienia - Mirena z pewnością wyczułaby dotyk obcej świadomości i odkryłaby jego obecność. Zahuczała sowa. Gorywałd od razu wiedział, że w lesie pojawił się ktoś trzeci. Osa także to zauważyła, skoro przedwcześnie przerwała swoje czary. Otworzyła oczy. Srebrzyste światło zaczęło się chwiać, prądy mocy błędnie zakręciły się nad wzgórzem. W ciemności zatrzepotały skrzydła, na gałęzi buka przysiadła sowa. Wilk mimowolnie wyszczerzył kły. - Chors? - rzekła Mirena i skłoniła głowę. - Zaskoczona? - Sowa zaszeleściła piórami i zeskoczyła z konara. Przemiana odbyła

się błyskawicznie, na śniegu pod drzewem stanęły już nie ptasie łapy, ale bose kobiece stopy. - Wiem, że mnie nie wzywałaś. Przybyłam z własnej woli. Ponieważ ponownie korzystasz z mojej mocy i ponownie nie dajesz mi w zamian żadnej ofiary. Powiedziałabym nawet, że kradniesz moje czary. - Wybacz, Mocna. - Osa wciąż wbijała wzrok w ziemię. - Potrzebuję mocy, a tylko księżycowa magia daje mi jej wystarczająco wiele... - Igrasz z moją cierpliwością, wiedźmo. - Bogini kroczyła po zaspach, ale nie zostawiała na śniegu żadnych śladów. Z jej pleców wyrastały delikatne skrzydła. Włosy, niczym srebrne nici, opadały na ramiona. Z oczu biło białe światło. - Ostrzegałam cię, abyś nie nadużywała mojej przychylności. - Odpłacę ci. Znam cenę. Jestem przygotowana. Chors roześmiała się cicho. - O tak, już od dawna mam słabość do twoich wdzięków, pomimo że jest to tylko przemijająca uroda śmiertelnika. Zawsze jednak pociągała mnie twoja pewność siebie i kobieca siła. Tylko dlatego tak spokojnie przyglądałam się, jak lekkomyślnie obchodzisz się z księżycową magią, choć do dziś nie poznałam twoich prawdziwych planów. - Nigdy nie działałam na twoją niekorzyść, Mocna... - Czyżby? Zobaczymy. Dzisiaj w nocy nie jestem tu dla rozkoszy. Nie chcę krwawej ofiary ani twego oddanego ciała. Chcę w końcu wejść do twojego ducha, do jego najskrytszych zakamarków. Nie odejdziesz stąd, dopóki nie wyjawisz przede mną swych prawdziwych zamiarów! Mirena szybko podniosła głowę. Ze strachu cała zbladła. - Najmocniejsza, ja... Niebianka podeszła do kobiety szybkim krokiem, chwyciła jej głowę obiema dłońmi, zanurzyła palce we włosach. Osa usiłowała wydostać się z uścisku, ale zjawa nie odpuszczała. Oczy bogini błysnęły jeszcze przenikliwiej. Jej moc poraziła wiedźmę. - Ja... - wydyszała Mirena. - Musiałam tylko... przekazać wieści... - Komu? - stanowczo zapytała Chors. - Z kimże takim się zbratałaś, że mamisz czarownika ułudą miłości, a mnie przekonujesz o swoim oddaniu? - Przyciągnęła twarz niewiasty do swojej i odcisnęła na jej ustach szybki, raniący pocałunek. Osa zatrzęsła się i postawiła oczy w słup. Siedzący w ukryciu Gorywałd jeszcze bardziej się skulił i zjeżył. Moc księżycowej pani przeszywała las niczym niewidzialne strzały, które wbijały się w wilka aż do szpiku kości. Wyobrażał sobie, jak teraz czuje się Mirena - na samą myśl o tym zaczął szczękać

kłami. Musiał się skupić, aby nawał magii nie pokonał go i nie zmusił do ucieczki. Po pewnym czasie nienaturalny wir nad wzgórzem wygasł. Chors rozwarła swe objęcia i odstąpiła od kobiety. Wiedźma z jękiem padła na kolana. Broda opadła jej na piersi, z nosa zaczęła lecieć krew - ciemne krople kapały na śnieg. Bogini spochmurniała. Gorywałd wyraźnie wyczuwał jej gniew. - A więc to tak! Ty podstępna bestio. Powinnam była wcześniej się domyślić. Wykorzystujesz moją moc, choć od samego początku jesteś na usługach innego pana. Co więcej, nie jest to nawet potęga z Wielkodębu! Czcisz przeklętego wyrzutka! - Mocna... - wychrypiała Osa. - Cześć... oddaję tylko tobie... Jemu nigdy się nie kłaniałam... - Kłamiesz! - rzuciła Chors. - Okłamujesz mnie i czarownika! Oboje ci wierzyliśmy, ale ohydnie nas oszukałaś! - Bogini... miałam powody, musiałam... - Twoje powody mnie nie interesują! Nie unikniesz kary! Bogini chwyciła w dłonie głowę klęczącej kobiety. Powietrze znów drżeć i falować od mocy. Czarownica podniosła się w bolesnym kurczu. - Proszę, nie... - Jej twarz stała się bezbarwna, jakby zjawa wyssała z niej całą krew. Trwało to krótką chwilę - w końcu Chors zdjęła ręce z jej głowy, a wiedźma bezwładnie zwaliła się w śnieg. Gorywałd pozostał nieruchomy. Bogini oderwała wzrok od leżącej kobiety i spojrzała w jego kierunku. Wilk zaklął w duchu i cofnął się za pień dębu. Na nic to się nie zdało niebianka już o nim wiedziała. Nic jednak nie zrobiła ani nie powiedziała. Odwróciła się, machnęła skrzydłami i przybrawszy postać sowy, wzniosła się ku koronom drzew. Zniknęła w plątaninie czarnych gałęzi. Światło księżyca, dotychczas skupione nad wzniesieniem, teraz ponownie rozlało się po całym lesie. Gorywałd usłyszał skrzypiący śnieg. Odwrócił się i wyszczerzył zęby. - Tylko spokojnie. - Z ciemności wynurzyła się krępa postać. - Dagomir. Śledziłeś mnie? - Nie ciebie. Mirenę. - Jak długo tu jesteś? - Wystarczająco długo, żeby potwierdzić swoje podejrzenia. - Małe oczy pod włochatymi brwiami były dziwnie ciemne. - Zdradziła go. - Racja - bez entuzjazmu przyznał wilk. - Wiedziałem, że coś przed nami ukrywa, ale

nie sądziłem, że to będzie coś tak złego. Ostrożnie podeszli do leżącej wiedźmy. - Zabiła ją? - Nie. Ale coś jej zabrała. - Co? - Laskowiec pochylił się nad ciałem i sprawdził, czy bije serce łowczyni biesów. Biło, ale słabo, prawie niewyczuwalnie. - Naprawdę nie rozumiesz? Mężczyzna się zamyślił. - Ach... Do dupy z tym. Masz rację. Hm. Słaba kara za taką zdradę. - O ile znam Osę, to prędzej wolałaby umrzeć. - Czyli jeśli pozwolimy jej tu zamarznąć, właściwie wyświadczymy jej przysługę? - O jej losie powinien zdecydować czarnoksiężnik, nie uważasz? Połóż ją na moim grzbiecie, odniosę ją do obozu. Kiedy Dagomir podniósł wiedźmę, amulet w kształcie księżycowego sierpa ześlizgnął się z jej szyi i spadł w śnieg. Już nie błyszczał jak przedtem. Teraz był to już zimny, matowy, bezwartościowy kawałek metalu.

- Na bogów, co się stało? - zawołała Białosława, kiedy Gorywałd zrzucił z pleców Mirenę przy ognisku pod skalnym nawisem. Czeszka zdjęła z siebie owczą gunię i ruszyła w stronę wiedźmy. - Wracaj na miejsce! - Wilk zastąpił jej drogę. - Nawet jej nie dotykaj! Z ledwie żarzącego się ogniska z hukiem wyskoczyły płomienie. Za nimi ukazała się ciemna postać. - Coście z nią zrobili? - Czarownik nie krył złości. - My, bracie, nic. Kiedy usnąłeś, Osa wykradła się z obozu... - Nie rób ze mnie głupka, Gorja. Wiem, że Mirena błąka się nocami po lesie. Szuka pustkowi, by czerpać moc z czarów księżycowej bogini. A szczególnie teraz, w czasie pełni... - Nie chodzi tam, by wzywać Chors - odparł Dagomir. Rogan rzucił mu pytające spojrzenie. Strapiony laskowiec złożył ręce na piersi, jakby chciał tym ochronić się przed przenikliwym spojrzeniem łucznika. Czarny obszedł ognisko i pochylił się nad wiedźmą. Wciąż była nieprzytomna, choć chwilami wstrząsały nią skurcze, jakby przeszywał ją szybki i silny ból. - Dowiem się w końcu, co jej się stało?

Nie musieli odpowiadać. Wyczuł to, zanim dotknął Osy. Sposępniał jeszcze bardziej. Teraz z drogi ustąpiłby mu nawet sam Czarnobóg. - Jej moc... - wyszeptał. - Zniknęła - przytaknął karzeł. - Całkowicie. Nie ma w Osie ani krzty magii, nawet najmniejszej czarodziejskiej iskierki. - O Chors... - z przerażeniem rzekła Białosława. - Właśnie ona - powiedział Dagomir. - To dzieło księżycowej bogini. Kara za to, że wiedźma ją zdradziła. Czarownik natychmiast podniósł głowę, a jego oczy rozbłysnęły krwawym blaskiem. - Uważaj na słowa, Dag. - Mówi prawdę. Rogan spojrzał na Gorywałda. Wilk mimowolnie się skulił. - Na kości Moreny - warknął rozwścieczony łucznik. - Co usiłujecie mi wmówić? Jaka zdrada? Kogo zdradziła? - Boginię - odparł laskowy. - Oraz nas. Szczególnie ciebie. Chors przeniknęła do najbardziej skrytych zakątków umysłu Osy. Odkryła, że w rzeczywistości wiedźma służy innemu bogowi. - Co? - Mówiła o wygnańcu. Dla mnie jest jasne, kogo miała na myśli. Czarny najpierw wpatrywał się w Dagomira, wreszcie ponownie spojrzał na wiedźmę. Jego milczenie trwało coraz dłużej i zdawało się, że od tej ciszy gęstnieje powietrze. - Bracie... I mnie to nie ucieszyło. Zupełnie się do Osy przyzwyczaiłem. Ale wszystko wskazuje na to, że podejrzenia Dagomira były uzasadnione. Mirena od samego początku wodziła nas za nos. Zależało jej tylko na tym, abyś zdobył Krutomora, potem chciała cię oddać w ręce nieprzyjaciela. Moc księżycowej bogini wykorzystywała do tego, aby utrzymywać kontakt z wyznawcami Białoboga. Również dzisiaj w nocy wysłała wiadomość. Rogan... ona najwyraźniej przywoływała zjawę z twoich snów. Wskazywała jej drogę... - Nie. - Czarny zacisnął zęby i pokręcił głową. - Nie wierzę w to. Odsuńcie się od niej! Posłusznie cofnęli się o krok i w milczeniu patrzyli, jak bierze czarownicę na ręce i zanosi do zagłębienia w skale. Tam ułożył ją na posłaniu z gałęzi iglaków, dokładnie okrył, położył się obok i mocno ją objął. Płomienie w ognisku znów przygasły. Do samego rana nikt nie odezwał się słowem.

Kiedy Mirena otworzyła oczy, niebo jaśniało na wschodzie, a gwiazdy bladły. Przypomniała sobie, co się stało w nocy. Westchnęła. - Już czas. Przestraszyła się, słysząc jego głos. Skuliła się pod przykryciem. Rogan siedział obok, opatulony płaszczem. Miał minę posępną niczym sam Gromowładca. Zmęczona twarz wydawała się o wiele starsza niż w rzeczywistości. - Już osiodłałem dla ciebie konia i zapakowałem trochę jedzenia. Wystarczy ci, dopóki nie znajdziesz jakiejś osady. Zostawiam ci też broń, choć Dag i Gorja nalegali, abym tego nie robił. Odczuła ucisk, jakby na jej piersi siedziała mara i wysysała wszystkie siły. - O czym ty mówisz? - wydukała. - Co się... - Wiem o wszystkim. - Jego głos był zimny i bez wyrazu, jakby należał do kogoś od dawna nieżywego. - W nocy wszedłem myślami do twych snów, do wspomnień. Nie byłaś już chroniona żadnymi czarami. Widziałem drogi, po których kroczyłaś, zanim się spotkaliśmy. Dokładniej mówiąc - zanim mnie znalazłaś. Słyszałem głosy z twojej przeszłości. Również i te, które obiecywały ci ogromną zapłatę, jeśli mnie wytropisz, pomieszasz mi zmysły i zwabisz do pułapki. - Rogan, ja... - Usiadła, ale od razu zakręciło się jej w głowie. Rozejrzała się błędnym wzrokiem. Miała wrażenie, jakby wszystko wokół zatopione było we mgle, jakby kolory świata wyblakły, jakby... utraciła jeden ze zmysłów. - Co się ze mną dzieje? Nie czuję... mówiła drżącym głosem. - Bogini odebrała ci moc - przytaknął. - Idź. Wsiądź na konia i wracaj do swych władców. Powiedz im, że nie dałaś rady. I że syn Czarnowira przyjdzie po to, co mu się należy. - Mylisz się... - Uniosła rękę, aby go dotknąć, ale spojrzał na nią tak, że od razu zrezygnowała. Jakby drapnął ją pazurem niewidzialny demon strzegący zabójcę Awarów. Chwiejnie wstała. Musiała chwycić się skały, by nie upaść. Jeszcze raz spojrzała na Czarnego. W ogóle na nią nie patrzył, wzrok miał wbity w popiół w wygasłym ognisku. - To nie tak - powiedziała jeszcze i odwróciła się. Jej oczy były niby dwie lodowe kulki, które przemieniają się w wodę, kropla po kropli. Na chwiejących się nogach podeszła do swego gniadosza i z dużym trudem wdrapała się na siodło. Szarpnęła za wodze. W ciszy poranka rozległ się tętent kopyt.

Rogan podniósł głowę. Dagomir i Białosława, którzy ukradkiem obserwowali go ze swych iglastych posłań, szybko odwrócili wzrok. Jedynie Gorywałd wciąż patrzył pytająco. Czarownik bez słowa przytaknął. Wilk podniósł się i niczym duch rozpłynął się w porannej szarówce.

Jechała ze zwieszoną głową. Ledwie wiedziała, co się wokół dzieje. Rozplecione włosy opadały jej na twarz. Wodze trzymała tak słabo, że koń bez jej udziału kroczył przejściami utworzonymi między wysokimi zaspami przez powiewy wiatru, gdzie śnieg sięgał mu co najwyżej tuż ponad kopyta. Mirena nie miała pojęcia, dokąd zmierza. Czuła się, jakby była pijana, albo jakby nawdychała się oparów z odurzającego ziołowego naparu. Otaczające ją kształty były niewyraźne, zamazane, a dźwięki dobiegały niczym zza kamiennego muru. Moc, którą zawsze badała okolicę i potrafiła wyczuć nawet rzeczy, których oczy i uszy nie wychwytują, teraz zniknęła. Wiedźma nie czuła nic. Jakby ktoś jej wyrwał ducha. Tępym, zardzewiałym ostrzem. Koń zarżał i zarzucił grzywą. Osa zmusiła się, by podnieść głowę. Przymrużyła oczy, bo raziło ją odbijające się od śniegu słońce. Stała przed bramą. Czy może raczej przed tym, co z bramy pozostało. Palisada była dziurawa jak uzębienie starca - nadpalone pale sterczały niczym posągi zapomnianych bogów, którym pradawne dzikusy rzucały na pożarcie swoje własne dzieci. Łowczyni biesów ruszyła konno w stronę przejazdu w niewysokim wale. Wyłamane wrota, noszące liczne ślady po ostrzach toporów i wciąż naszpikowane połamanymi strzałami, leżały na ziemi, częściowo przysypane śniegiem. Po zabudowaniach na szczycie wzniesienia pozostały jedynie smutne, milczące zgliszcza. Mirena jechała uliczką pomiędzy ruinami chat i czuła się, jakby była na cmentarzysku. Skrzeczący kruk, siedzący na bezlistnej lipie, zdawał się upewniać ją w tych odczuciach. Podejrzewała, dokąd doprowadziła ją droga, którą gniadosz odnalazł pośród zasp śniegu. Musiał to być któryś z grodów, które Łuczanie zdobyli przed dwoma laty, kiedy ciągnęli na Hradec i Pragę. Przygraniczna twierdza, jedna z wielu stanowiących punkty wypadowe przy wyprawach Przemyślidów na terytoria sąsiednich plemion. Włościsław dokonał krwawej zemsty. Jego najazdu nie przeżył nikt, kto mógłby odbudować gród. Koń ponownie zarżał. Uliczka zakończona była placem. Po jego drugiej stronie stała jedna z nielicznych chat, którą pożar oszczędził. Osa wyprostowała się i wyostrzyła uwagę. Przed zabudowaniem stał wierzchowiec. Z otworu w słomianej strzesze ulatywał dym.

Wielki wrony źrebak obserwował ją ciemnymi, nienaturalnie mądrymi oczami. Kobieta od razu rozpoznała to zwierzę, jak również jego nietypową uprząż z czarnej skóry. Rumak ponuro zarżał i tupnął ciężkim kopytem. Gniadosz byłej wiedźmy stropił się i nie chciał postąpić kroku naprzód, jakby wrony koń nie należał do jego krewniaków, ale był jakąś bestią. Mirena chwyciła łęk siodła i zsunęła się na ziemię. Mocniej zapięła pas, pochwa z mieczem otarła się o jej udo. Niewiasta ruszyła w stronę chaty. Czarnego wierzchowca obeszła łukiem. Ponownie zarżał i wyszczerzył zęby, jakby wyśmiewał się z jej obaw. Osa położyła dłoń na rękojeści miecza i kopnęła drzwi. Otworzyły się z cichym skrzypieniem. Wewnątrz, w ognistej poświacie, stała mroczna postać. Kobieta wycofała się przed chatę. Czarny woj ruszył za nią, a jego krokom towarzyszył szczęk żelaza. Był nadzwyczaj wysoki, więc przechodząc przez drzwi, musiał nisko skłonić głowę w hełmie. Przestąpił próg, wyprostował się i skierował na Osę ciemne spojrzenie skryte w szparach hełmu. Wytatuowana łowczyni zachwiała się, bo choć już wielokrotnie patrzyła w tę nieludzką twarz, to zawsze do tej pory potrafiła odpowiedzieć takim samym hardym spojrzeniem. Tyle że przedtem w jej żyłach płynęła moc, która chroniła ją przed demonicznym złem. Dzisiaj zaś była wystawiona na pastwę mrocznej siły. - Morag - zwróciła się do niego niepewnym głosem. Długo milczał i wbijał w nią nieubłagany wzrok. - Mirena - wreszcie przemówił. - Długo się nie widzieliśmy. Będzie rok, jak wyruszyłaś z Dziczej Góry. - Tak długo? - Gdzie są twoi towarzysze? Głośno przełknęła ślinę. - Nie wiem. - Nie wiesz? - spytał jeszcze bardziej złowieszczo. - Jak to? Miałaś przecież zaprowadzić mnie do nich! A przede wszystkim do miecza! Gdzie jest miecz? - A gdzie ma być? Tam gdzie jest już od wielu dni. Wisi przy boku syna Czarnowira. Demon okrutnie warknął i szybkim krokiem podszedł do kobiety. Cofnęła się, ale chwycił ją za ramię i mocno przyciągnął do siebie, aż uderzyła piersiami w jego zbroję. Drugą ręką złapał ją za brodę i odwrócił jej głowę. - Coś ty wymyśliła, strzygo? - huknął Osie prosto w twarz. - Miałaś zostać z nimi, dopóki się nie zjawię... - Zamilkł. Odwrócił twarz Mireny z lewej strony na prawą i z powrotem, jakby chciał się upewnić, czy to aby na pewno ona. Potem znów spojrzał jej

prosto w oczy. Miała wrażenie, że czerń wyzierająca z otworów hełmu wlewa się w jej głowę. - Cóż się z tobą dzieje, do czarta? Jesteś jakaś inna... Ty już nie masz... - Urwał zaskoczony. - Właśnie tak - chłodno potwierdziła. - Straciłam swoją moc. Chors mi ją odebrała, więc nie byłam w stanie dłużej chronić swego umysłu przed czarownikiem. Jak myślisz, ile czasu potrzebował, aby odkryć moją zdradę? - Wie zatem o mnie? - Zadajesz głupie pytania. - Uśmiechnęła się krzywo. - Wiedział o tobie od chwili, kiedy tylko opuściłeś świątynię. Nie rozumiesz? Wszystko jest inaczej, niż początkowo sądziliśmy. Krug nie ma pojęcia, jakie możliwości drzemią w tym człowieku. Moc, która przebudziła się w nim po jego powrocie z Nawi, jest silniejsza z dnia na dzień. Dam ci dobrą radę, Morag: zostaw go. Jeśli staniesz mu na drodze sam, zniszczy cię. Czarny i tak zmierza na Dziczą Górę, wróć tam więc i czekaj. Jeśli zjednoczysz siły z Krugiem i Swarunem, będziecie mieli szansę... - Co ty pleciesz, babo? - Demon chwycił ją jeszcze mocniej. Spod hełmu wydobyło się głębokie, złowieszcze westchnięcie. - Co się kryje za twoimi słowami? Czyżbyś miała słabość do tego psa? Kazaliśmy ci zbliżyć się do niego tylko po to, żeby go zmylić, zaślepić. No i nie miał cię o nic podejrzewać. Chyba nie przyszły ci do głowy żadne głupoty? Zacisnęła usta. - Już rozumiem, suko - syknął pogardliwie i odtrącił ją od siebie. - Uległaś prostackim ludzkim uczuciom. I dlatego straciłaś moc, a Czarny odgadnął twoje zamiary. Najchętniej już teraz bym cię za to ukarał. Własnoręcznie. Jesteś bezwartościowa. Oszczędzę cię tylko ze względu na Swaruna i jego niewytłumaczalną słabość do twoich wdzięków. Kiedy zabiję czarownika i zdobędę Krutomora, wrócisz ze mną do świątyni. Powoli skinęła głową. - Poddam się woli władców Dziczej Góry. Nie mam siły ci się sprzeciwiać, Moragu. Proszę, weź mój miecz. - Sięgnęła po broń i wysunęła ją z pokrowca. - Schowaj to żelastwo, wiedźmo. Wsiadaj na konia. Zaprowadzisz mnie do czarow... Mirena, mocno ściskając miecz w dłoni, zamachnęła się i z okrzykiem zadała Moragowi cios, wbijając ostrze między głowę a ramię. W powietrze wzleciały iskry, odpadło kilka pierścieni z kolczej zasłony osłaniającej kark demona. Kinga zaklinowała się w ciele i zbroi wroga. Dłonie Osy obryzgał czarny śluz. Wrony koń gniewnie przebierał kopytami i trzaskał zębami. Czarny przybysz nawet się nie zachwiał. Chwycił w obie garści zaciśnięte na rękojeści miecza dłonie Osy. Kości kobiety zatrzeszczały w mocnym uścisku. Wrzasnęła. Wojownik

wysunął ostrze z rany, wyrwał je z rąk przeciwniczki i odrzucił na bok. Mazisty wyciek ustał. Morag złapał Mirenę za szyję i przyciągnął jej twarz do swojej. - Zdradliwa świnio! - Ze szpary w hełmie chlusnął czarny śluz i w postaci wijących się macek wniknął w usta ofiary, do jej nosa, uszu, dławiąc tym samym krzyk. Osa zaczęła się trząść na całym ciele. Wtem nad pogorzeliskiem rozległo się wycie. Morag spojrzał w górę. Powstrzymał strumienie czarnej mazi. Część z nich wniknęła w kobietę, część cofnęła się z powrotem w otwory w hełmie. Mroczny jeździec rzucił charczącą wojowniczkę na ziemię i szybko się wyprostował. Od strony północnej bramy biegł po śladach Mireny potężny czarny wilk. Gniadosz Osy z przestrachem uskoczył mu z drogi. Demon sięgnął po miecz. Coś syknęło w powietrzu, a po chwili zbroję przybysza z Dziczej Góry przebiła długa strzała. Morag stracił równowagę, ale nie upadł. Ponuro, nieludzko zawarczał. Przez zniszczoną bramę z zawrotną prędkością wjechali dwaj jeźdźcy. Kopyta koni wzbijały w powietrze śnieżne wiry, które w słonecznym świetle wyglądały jak złota mgła. Wilk dobiegł do chaty. Krótko szczeknął i przeskoczył nad wijącą się Mireną. Jego wyszczerzone kły mierzyły wprost w głowę przeciwnika. Bies uniósł miecz, jednak nie zdążył zadać ciosu. Zdołał tylko, i to w ostatniej chwili, uderzyć czworonożnego napastnika niezwykłą głowicą miecza, mającą kształt okręgu z rogami. Gorywałda odrzuciło, jakby został rażony młotem kowalskim. Śnieg stłumił bolesny skowyt zwierzęcia. Morag odwrócił się na pięcie. Czarownik i laskowiec gnali uliczką. Rogan wyprostował się w siodle i znów wystrzelił z łuku. Zdało mu się, że jego spojrzenie leci wraz ze strzałą - zgliszcza zabudowań mijał błyskawicznie, ocalała chata szybko stawała się większa i większa, a potem całe pole widzenia Czarnego zasłonił powiewający na wietrze płaszcz Moraga. Strzała przygwoździła łopoczące okrycie do pleców demona, ale ten jakby tego zupełnie nie poczuł. Wspiął się na siodło i pogonił konia. Rogan pierwszy ruszył w stronę środkowego dziedzińca. W trakcie jazdy wypuścił kolejną strzałę niczym doświadczony awarski wojownik. Pocisk wbił się przeciwnikowi tuż pod krtanią, ale w odpowiedzi łucznik usłyszał jedynie dźwięczny śmiech. Zadudniły kopyta. Dwa czarne rumaki minęły się tak blisko, że jeźdźcy otarli się o siebie kolanami. Morag mocno zamachnął się mieczem. Czarownik pochylił głowę i wcisnął twarz w końską grzywę. Ostrze wroga przemknęło tuż obok, odcinając kosmyk czarnych włosów. Rogan zawrócił wierzchowca przed samą chatą. Z kolei demon nie zwolnił - zmierzał

wprost na Dagomira. Laskowiec chyba dopiero teraz spostrzegł, jakie niebezpieczeństwo mu grozi. Wytrzeszczył oczy i chciał zmusić oślika, aby ten odsunął się od konia biesa. Za późno. Czarny rumak uderzył w niego z całą siłą. Zwierzę Dagomira ryknęło, padło na grzbiet i zaczęło wierzgać kopytami. Karzeł wyleciał z siodła i poturlał się w stronę pozostałości po płocie. Szczęśliwie uniknął nadziania się na jeden ze sterczących ostrych palików. - Do dupy z tym! - mruknął, wypluwając śnieg. Oślik, boleśnie rycząc, podniósł się i popędził przed siebie. Morag jednym pociągnięciem wodzy zawrócił rumaka. Koń stanął dęba i przenikliwie zarżał. Demon rzucił spojrzenie na Rogana. Ten znów sięgał do kołczanu. - Oszczędzaj strzały, bracie! - Gorywałd usiłował się pozbierać. Z jego pyska i nosa kapała krew. - To jest Morag, jeden z biesów Kruga. Nie zabijesz go zwyczajną bronią! - A może spróbować z odrobiną Krwawego Ognia? - Spróbuj! Czarny rzucił łuk w śnieg i chwycił miecz. Przybysz z Dziczej Góry warknął ponuro i ponownie popędził konia. - Broń Mirenę, Gorja! - To przecież oczywiste! Oczy łucznika rozbłysnęły krwawym światłem niczym palenisko w kuźni po podmuchu z kowalskiego miecha. Po chwili całego pogromcę Awarów przepełniała magia. Oczy demona na mieczu rozżarzyły się chciwie. Konie się rozbiegły, a nad pogorzeliskiem zawirował śnieg. Wojownicy ciemności zwarli się w boju. Ostrza uderzały o siebie raz po raz, w powietrze wzlatywały płomienie - to czerwony, to znów biały. Jeden z błysków poraził Rogana. Jego na wpół oślepiony koń przysiadł na zadzie, a mężczyzna spadł na ziemię. Zwierzę, lękliwie rżąc, wbiegło pomiędzy zabudowania. Morag również zachwiał się w siodle, ale utrzymał się i nie spadł. Uniósł miecz na wysokość twarzy. Na ostrzu widniała głęboka szczerba, na obrzeżach mocno rozżarzona. Demon dziko zawył i skierował konia na przeciwnika. Rogan z trudem się podniósł. Mrugał powiekami i potrząsał głową, aby dojść do siebie. Wreszcie zdołał się skupić, chwycił Krutomora w obie dłonie i przyjął bojową postawę. Spod czarnego hełmu wydobył się nienawistny okrzyk. Posłaniec z Dziczej Góry przycwałował i uniósł się w strzemionach, aby móc wziąć jak największy zamach. Zaatakował najmocniej i najbardziej zajadle, jak tylko potrafił. Czarownik wrzasnął, z jego

oczu buchnęły płomienie, ostrze miecza Radogosta rozbłysło. Zdawało się, że sam Krutan szaleńczo zawył. Obie klingi zwarły się w walce, a towarzyszył temu ogłuszający grzmot. Nad grodem przeleciała fala ognistego światła. Cios był tak silny, że pod Roganem ugięły się kolana, ale nie wypuścił Krutomora z rąk. Za to broń biesa złamała się w połowie - dymiący ułomek ostrza z sykiem spadł w śnieg. To zaskoczyło demona i wprawiło go w straszliwy gniew. Łucznik nie zwlekał, wyprostował się i zadał cios. Ostrze uderzyło w tułów przeciwnika. Morag wrzasnął - i tym razem był to okrzyk pełen bólu. Z dymiącej dziury w zbroi trysnął czarny szlam. Dłoń w rękawicy wypuściła złamany miecz i zakryła ranę. Rogan wyszczerzył zęby, po czym znów się zamachnął. Bies jednak, niespodziewanie odzyskując panowanie nad sobą, kopnął człowieka okutym butem w pierś. Czarownik stracił oddech, zachwiał się i upadł. Morag, zgarbiony w siodle i obficie krwawiący, zawrócił konia i popędził między chaty. Jego krew pozostawiała na śniegu czarny ślad. - Zmykaj, posrany głupcze! - krzyknął za nim Dagomir, który właśnie doczłapał do miejsca niszczycielskiego spotkania. - Jeszcze się spotkamy! Koń demona przemknął przez dziurę w wypalonej palisadzie i zniknął z pola widzenia. Czarodziejskie światło w oczach Rogana przygasło. Ręka, w której trzymał miecz, teraz bezwładnie opadła. Laskowiec szybko przyszedł z pomocą łucznikowi. Czarna krew syczała i skwierczała na ostrzu Krutomora. - Szybko na siodła! - Gorywałd przykuśtykał do nich. - Ten gnój nie może nam umknąć! - Niech ucieka - odwarknął Dagomir. - Rogan nieźle go poranił. Bies wlezie teraz w jakąś kryjówkę i tam zdechnie. - Głupoty gadasz! Dobrze wiesz, kto to był. Syn Kruga, jeden z demonów, które stworzył Bratobójca, aby w jego służbie zabijał i siał postrach. Żadnego z nich nie da się tak po prostu pokonać. Słyszysz mnie, Roganie? Nie zwyciężyłeś, zraniłeś go tylko i przegnałeś. Jeśli pozwolimy mu uciec, wyliże się i wróci, aby się zemścić. Musimy wytropić go i dobić jeszcze teraz, dopóki jest słaby i skołowany. No dalej, na co czekacie? Trzeba złapać wierzchowce! Czarnoksiężnik przy pomocy laskowca stanął na własnych nogach. Powoli wracały mu siły. Nie powiedział ani słowa, jakby w ogóle nie zwracał uwagi na Gorywałda. Niepewnym krokiem skierował się w stronę ciała leżącego w śniegu przed chatą. - Rogan?

Łucznik ukląkł obok Mireny. Ściągnął z ramion płaszcz, rozłożył go i położył na nim kobietę. - Widzieliście? - rzucił Dagomir, zaglądający Czarnemu przez ramię. - Wiedźma chciała zabić tego bękarta. Zraniła go mieczem. - Jasne, żeśmy widzieli. Najpierw zdradziła Rogana, teraz swych panów. Nie ma w niej ani krzty honoru. Rogan wbijał wzrok w pobladłą twarz Osy. Oczy miała otwarte, wytrzeszczone, źrenice rozszerzone. - Jest martwa? - zapytał chrapliwym głosem. - Wciąż oddycha. Ale jest z nią źle. - Wilk stał z nosem przytkniętym do ciała Osy i głęboko wciągał powietrze. - Morag wlał w nią swoją nieczystą moc. Teraz krąży już w jej żyłach. To jest jad, którym Krug przemienia śmiertelników w swoich służalców. - Czy to ją zabije? - Zależy, jak na to spojrzeć. To świństwo nie zniszczy jej ciała. Zeżre za to jej ducha i umysł. - Jeśli czegoś nie zrobimy - z powagą w głosie powiedział karzeł - ocknie się już jako niewolnica Kruga. Albo wcale się nie ocknie. - Musi być jakiś sposób, żeby to z niej wydostać - wycedził przez zęby czarownik. Gorja? - Nie mam pojęcia, co robić. Teraz, kiedy utraciła swą moc, jest bardzo słaba i podatna na zranienia. Gdybyś użył Krwawego Ognia, mógłbyś jej bardziej zaszkodzić niż pomóc. Słuchaj, bracie, nie mamy teraz na to czasu. Trzeba od razu ruszyć za demonem. Jeśli nam ucieknie... - Zamknij pysk - warknął Czarny. - Jeśli nie potrafisz pomóc, to przynajmniej nie przeszkadzaj i nie opóźniaj wszystkiego zbyteczną paplaniną... - Ja wiem, co trzeba zrobić. Obejrzeli się. Po udeptanym śniegu jechała na kobyle Białosława. Prowadziła za sobą konia Rogana, wciąż z niepokojem zarzucającego grzywą. Przed chatą Czeszka zsiadła z wierzchowca, kucnęła przy Osie i dotknęła jej bladych, wyziębniętych lic. Pokiwała głową. - Musimy jak najszybciej dowieźć ją do Wyszehradu. Do kapłanek Libuszy. Moje siostry będą wiedziały, jak powstrzymać złe czary. Może nawet znajdą sposób, aby wydobyć je z niej całkowicie. - Do Wyszehradu wciąż jeszcze kawał drogi - odparł Dagomir. - Będziemy się ścigać z wiatrem - rzekł Rogan, po czym porządnie opatulił ranną

płaszczem, wziął ją w ramiona i wstał. - Nie myślisz jasno, bracie! Pozwolisz umknąć demonowi z powodu tej zdradliwej czarownicy? On tu wróci, kiedy będziesz się tego najmniej spodziewał... Ale nikt już nie zwracał uwagi na Gorywałda. Czarny przywiązał do łęku swego siodła wodze rumaka Mireny. Potem dosiadł konia, a Dagomir i Białosława pomogli mu umieścić na siodle bezwładną wiedźmę. Posadził ją przed sobą, opierając jej plecy o swoją pierś. Laskowiec podniósł ze śniegu łuk i podał go właścicielowi. - Spieszcie się. - Skinął głową ukrytą w niedźwiedziej czaszce. - Ja muszę znaleźć oślika. Jest zapewne ranny, a poza tym i tak bym opóźniał pochód. - Gorja pomoże ci go wytropić. - Co? - Zostaniesz z Dagomirem. Nie zostawię go samego, kiedy w pobliżu czyha ten bies. - O mnie się nie martw. - Laskowiec machnął ręką. - Dam sobie radę... - Otóż to. Da sobie radę. Idę z tobą. Wskażę ci drogę. - Od tego mam Białosławę. - Pogromca Awarów odwrócił się w stronę Czeszki. Znasz te okolice, prawda? - Oczywiście. Jesteśmy już na czeskiej ziemi. To są zgliszcza grodu Slany. Udamy się na wschód, przejdziemy pod Budeczą i wejdziemy na tereny starosty Częstomira, mego brata. Wtedy będę już w domu. - Wspaniale. - Ale bracie... - Już powiedziałem, Gorja! - Czarny uciął i wprost do umysłu wilka posłał wyjaśnienie: Dagomir odgrywa bohatera, ale teraz potrzebuje cię o wiele bardziej niż ja. Opiekuj się nim. Szarpnął lejcami i ruszył. Wraz z Białosławą u boku skierował się w stronę południowej bramy. - Głupek - warknął Gorywałd. - Najgłupszy z głupców. Nie ma pojęcia, co robi. I to z powodu baby... - Daj spokój - mruknął karzeł. - Rób raczej, co ci kazał i wytrop mojego oślika. - Sam go sobie wytrop. Powinienem od razu ruszyć po śladach demona. - Nie pokonasz go w pojedynkę. Daj temu spokój. Jeśli ten podlec wróci, Rogan sobie z nim poradzi. - Oby - wilk mruczał w duchu i ponurym wzrokiem obserwował oddalających się jeźdźców. - Oby.

iedy Rogan mówił, że będą ścigać się z wiatrem, nie przypuszczał nawet, że naprawdę tak się stanie. Strzybóg przyleciał od zachodu i z całej siły zaczął napierać na ich plecy, jakby chciał ponaglić podróżnych. Kiedy gnali przez tereny rozciągające się u podnóża świętej góry Rzip, szczypiący wiatr dął ponad rozległymi równinami, tworząc śnieżne wiry. Tarcza Swaroga świeciła na prawie bezchmurnym niebie, ale nie dawała ani odrobiny ciepła. Jakby była wykuta z lodu. Czarny i Białosława pędzili. Pozwolił im na to szlak kupiecki, wiodący spod spustoszonego grodu Slany wzdłuż Ochrzy do Wełtawy. Nie zwracali uwagi na mijane coraz częściej osady i gospodarstwa. Kopyta rozbijały zaspy usypane przez wiatr w szpiczaste wały. Czarnoksiężnik zmieniał co jakiś czas konia - raz dosiadał swego rumaka, innym razem wierzchowca Mireny, gdyż żadne zwierzę nie wytrzymałoby tej karkołomnej jazdy z podwójnym ciężarem. Osa była coraz bledsza, a jej oddech płytszy. - Wytrzymaj, dziewczyno, wytrzymaj - łucznik szeptał w jej włosy tak cicho, żeby tylko ona mogła go usłyszeć. Jednak nic nie słyszała.

Słońce zaszło, ogień Swaroga dogasał nad horyzontem. Na niebie zaczęły mrugać gwiazdy, zza odległych lasów wyłonił się księżyc. Nieprzebrane połacie białej pierzyny przemieniły się w morze srebrzystego puchu. Ponad jego powierzchnią wznosiła się niewysoka, ale rozległa góra. Na jej szczycie stał gród. Już z daleka można było dojrzeć chybotliwy blask pochodni umieszczonych na wieńczącej wały palisadzie i wieżach. - Budecz. - Białosława zwolniła, zmieniając kłus na stęp. - Kolebka naszego plemienia, obronne gniazdo mego rodu. Tu niegdyś miał swą siedzibę wielki książę Krok, tu narodziły się Libusza, Tetka i Kazi, jego córki. Rogan również ściągnął lejce i przyjrzał się ośnieżonym zboczom wzniesienia. - Słyszałem, że Łuczanie zdobyli gród i go spalili. - Tak było. Jak jednak widzisz, jego wieże ponownie wspinają się ku niebu. To miejsce jest dla Przemyślidów święte. Wiedziałam, że nie zostawią go na pastwę lisom i wronom, jak uczynili z grodem Slany czy Drzewiczem. W dwa lata odbudowali gród. Ruszajmy. Kiedy powiem strażnikom, kim jestem, z pewnością od razu otworzą przed nami bramę. - Nie, Białosławo. Niech te wrota zostaną zamknięte. Jedziemy dalej. - Ale konie... - Konie wytrzymają. Muszą. Zimowy zmrok zapadł szybko, ale powinniśmy ujechać jeszcze kawałek, zanim pozwolimy sobie na odpoczynek. Będziemy jechać aż do północy, potem znajdziemy jakieś schronienie, a o świcie znów wskoczymy na siodło. - Czarownik z troską spojrzał na bladą twarz Mireny. - Czuję, że życie z niej uchodzi. Nie możemy tracić czasu. Czeszka popatrzyła najpierw na wiedźmę, potem znów na Czarnego i przytaknęła. - Rozumiem. Mamy się ścigać z wiatrem. - Mamy się ścigać. Za Budeczą droga była wyraźnie łatwiejsza do przebycia. Widać było, że również zimą wędrowało po niej wielu pieszych i jeźdźców, a nawet jeździły tędy wozy. Białosława już zaczęła przyspieszać, gdy łucznik podniósł głowę i zastygł w bezruchu, niczym wietrząca zdobycz bestia. Po chwili spojrzał na północ. - Co się dzieje? - spytała jego towarzyszka. Patrzyli w ciemną toń lasu rozciągającego się za grodem. Oczy czarnoksiężnika rozbłysnęły na czerwono. - Nie wiem - wyszeptał - ale ten las... czuwa. Obserwuje nas.

Była kapłanka zwolniła i skupiła swe nadnaturalne zmysły. - Masz rację - przyznała po chwili. - Nie zwróciłabym uwagi, gdybyś o tym nie powiedział... Ktoś tam jest. Nad okolicą unosi się czyjaś przenikliwa świadomość. Szuka nas. - Nie zatrzymujmy się. Niech sobie nas obserwuje. Ważne, aby nie wiedział, że go wyczuliśmy. - Domyślasz się, kto to jest? - Domyślam. Ale byłby to bardzo nieprzyjemny przypadek. - Wróg? - Zdecydowanie. - Wróćmy do Budeczy, tam będziemy bezpieczni. Rogan przez chwilę się wahał, poważnie zastanawiając się nad tym rozwiązaniem. Nagle jednak przeniknął go dziwny dreszcz. Coś się zmieniło. Ponownie zerknął w stronę lasu. I zaklął. Białosława obejrzała się z przestrachem. Od czarnej plamy puszczy odłączył się mniejszy cień. Mógł to być jeden jeździec, jak i cała ich grupa, która ruszyła na przełaj przez oświetloną księżycem równinę. - Na kości Moreny - wycedził czarownik, rzucił spojrzenie w stronę Budeczy, ocenił odległość i gniewnie burknął: - Za późno. Odciąłby nam drogę. Ten knur czyta prawdopodobnie w naszych myślach. Cwałem, Białosławo! Popędzili konie. Droga stopniowo zaczęła skręcać na południe. Czeszka rzuciła spojrzenie za siebie. Cień podzielił się na kilka mniejszych ciemnych plam. - Jest ich więcej! - krzyknęła. - Siedmiu albo ośmiu! - Wi...em! - Wiatr rozrywał słowa na strzępy. - Jadą bardzo szybko! Mają wypoczęte konie! Na Chors, kim oni są? - Nie pytaj, tylko pędź! Wokół nich latały skrawki lodu, odłupywane kopytami od udeptanej drogi.

Na skraju równiny widniały obłe, nienaturalnie jednakowe kopce. Nie było wątpliwości, że pod każdym z nich spoczywają szczątki pradawnego wielmoży czy wojownika. Rogan wjechał na szczyt jednej z mogił, zatrzymał rumaka i spojrzał za siebie, na północny zachód. Ale Budecz już dawno zniknęła w ciemnościach za widnokręgiem. - Widzisz ich? - zawołała Białosława, stojąca u podnóża kurhanu. Czarownik jeszcze raz rzucił okiem na okolicę. - Nie.

- Zgubiliśmy ich? - Ton głosu Czeszki wskazywał wyraźnie, że sama w to nie wierzy. - Nic z tego - warknął mężczyzna i zjechał po zboczu. - Czuję ich. Są blisko. Nie wiem jednak gdzie dokładnie. Kłusowali pomiędzy kopcami, nagimi drzewami i poobtłukiwanymi kamiennymi posągami. Zadął wiatr i przewalił przez cmentarzysko chmurę wirującego śniegu. Kiedy tuman opadł, oczom jeźdźców ukazała się największa z mogił - zapewne leżał w niej przywódca tego zapomnianego rodu z zarania dziejów. Nie to jednak spowodowało, że zatrzymali wierzchowce. Na kurhanie stał koń. W jego siodle tkwił przykurczony, garbaty mężczyzna w płaszczu z wilczego futra. Trzymał w dłoni rzeźbiony kostur. Jedno oko zakrywała mu chora powieka, w drugim, wytrzeszczonym, błyskało odbicie gwiazd. - Proszę, proszę - przemówił głośno Kowir, zaklinacz Łuczan, najwyższy kapłan Czarnoboga i wierny sługa księcia Włościsława. - Jakie szczęście, że znów się spotykamy, Czarny! - To nie szczęście - syknął Rogan - tylko sprawka Moreny. Ona doprowadziła do naszego spotkania. Wciąż chodzi dookoła. Nie słyszysz jej śpiewu? - Słyszę, słyszę. - Kowir zachichotał. - I wiem, komu przeznaczony jest ten żałobny śpiew. Śnieg zaskrzypiał pod kopytami. Czarownik rozejrzał się dookoła. Zza kurhanów wynurzali się ponurzy jeźdźcy. Nosili hełmy i łuskowe zbroje, do siodeł mieli przymocowane kołczany i tarcze, a w dłoniach dzierżyli włócznie i topory. - Włościsław wysłał swoje psy - Czarny wycedził przez zęby. - Węszycie wokół czeskich grodów, chcecie ocenić siły wroga... - Mniej więcej - przytaknął zaklinacz, uśmiechając się przy tym zjadliwie. - Wracamy spod samego Hradca. Pewien garbaty żebrak wszedł nawet do grodu, prosząc o strawę, miejsce przy rozgrzanym piecu i kilka miłych słów. - Spod brudnych wąsów wydobył się śmiech. - Wiem doskonale, ilu jest tam mężczyzn, widziałem słabe punkty w umocnieniach. Włościsławowi przydadzą się takie wieści, kiedy na wiosnę przybędzie tam z całym łuczańskim wojskiem. - A co powiesz o nowych wałach obronnych Budeczy? - zapytał czarownik, obserwując z ukosa szóstkę drużynników. Zamknęli wszystkie drogi ucieczki. - Cudowne. Bele w palisadzie są pięknie zaostrzone, to się chwali. Nabijemy na nie głowy obrońców. - Kapłan odkaszlnął i splunął. - Wiem, co starasz się zrobić, Czarny. Z tą dogorywającą wiedźmą jesteś powolny niczym ślimak, nawet mieczem nie uda ci się

porządnie zamachnąć. Gadaniem chcesz zyskać na czasie i wymyślić, jak się wymknąć. Próżny trud. Jesteś otoczony, złowiony, tkwisz w paszczy wilka. Włościsław będzie mile zaskoczony, kiedy oprócz wieści o przemyślidzkim wojsku przytargam mu również twój łeb. Przy okazji, co jest Osie? Zemdlała z zazdrości, boś sobie znalazł tę nową ladacznicę? Syn Czarnowira nie odpowiedział. - Białosławo? - szepnął. Spojrzała na niego pytająco. - Kiedy ruszę, trzymaj się tuż za mną. Czeszka głośno przełknęła ślinę i ledwie dostrzegalnie skinęła głową. Krutomor wyślizgnął się z pochwy błyskawicznie. Mocno czerwone światło rzuciło na zbocza mogił długie cienie jeźdźców. Konie zarżały i stanęły dęba. Zaskoczeni Łuczanie zasłaniali oczy. Wierzchowiec Rogana ruszył cwałem w stronę najbliższego przejścia pomiędzy kurhanami. Rumak Białosławy podążał za nim. Kowir zaklął i wyprostował się w siodle - od razu wydał się o głowę wyższy. Ścisnął kostur w sękatych palcach. Wokół wilczej głowicy zamigotał ognisty blask. Czarny przemknął obok jednego z wojowników. Ledwie utrzymujący się na rozbrykanym koniu Łuczanin nie zdążył nawet unieść topora - czerwony blask Krutomora przeszył jego szyję. Głowa w hełmie spadła w śnieg i zabryzgała biel ciemnym deszczem. Ofiarnik Czarnoboga machnął laską. Zboczem mogiły poleciał ognisty ogon podobny do smoczej plwociny. Łucznik pochylił się, usiłując zasłonić Mirenę. Bezwiednie machnął Krutomorem. Nad kurhanami rozbłysło, w górę wystrzeliły płomienie. Czarodziejska moc uderzyła w zaklinacza dokładnie w chwili, kiedy jego koń stanął dęba. Kowira zmiotło z siodła. Łuczanie przeklinali,

przywoływali

bogów

i usiłowali

poskromić spłoszone

wierzchowce. - Za nim, posrańcy! - wrzasnął kapłan. Na czworakach, wypluwając śnieg, zmierzał w stronę kostura. - Jeśli umknie, każę obedrzeć was ze skóry! Kiedy mozolnie wdrapywał się na koński grzbiet, jego jedyne oko gorzało nienawiścią.

Kluczyli pomiędzy mogiłami, samotnymi drzewami i posągami. Płomień Krutomora oświetlał im drogę i przeganiał cienie duchów, które wypełzały z grobów i gapiły się, kto zakłóca ich wieczny sen. Nad głową wtulonej w końską grzywę Białosławy świsnęła

włócznia i wbiła się w zaspę. Czeszka szybko się obejrzała. Nieprzyjaciele pędzili za nimi niczym sfora wygłodniałych psów. Kobieta przyspieszyła i wyprzedziła czarownika. Pędzący wydostali się z labiryntu cmentarzyska i znów rozległ się tętent kopyt uderzających o ziemię. Jeźdźcy przez moment jechali równiną, potem droga na powrót skręciła w las. Pokrzykiwanie Łuczan odbijało się echem pomiędzy drzewami. Rogan przeklinał imiona wszystkich bogów, popędzał konia i mrużył oczy przed śniegiem lecącym spod kopyt kobyły Białosławy. Wrogowie deptali im po piętach. Przemknęła kolejna strzała i wbiła się w zadek wierzchowca Czarnego. Zwierzę zarżało i na chwilę wypadło z rytmu jazdy. Czarownik mocno ścisnął Krutomora w dłoni. Najwyższa pora stanąć z piątką jeźdźców twarzą w twarz. Wiedział, że to nie wróży niczego dobrego Mirenie, ale nie miał innego wyjścia. Ściągnął lejce i zwolnił. Nad lasem rozszedł się dźwięk rogu. Zaskoczony Rogan spojrzał przed siebie, czarodziejskim wzrokiem prześwietlił ciemność. Zza zakrętu wypadła drużyna jeźdźców. Pobrzękiwali bronią i dziko wyli, by zastraszyć wroga, a sobie dodać odwagi. W pierwszej chwili łucznika obleciał strach, bo zdało mu się, że to Łuczanie. Jednak nieznajomi przemknęli obok niego i Białosławy, jakby ich nie dostrzegali, po czym rzucili się na prześladowców. Przyboczni Kowira starali się zawrócić konie, ale nie zdążyli - tuzin atakujących jeźdźców uderzył na nich z ogromną siłą. Żelazo szczękało, konie rżały, a ci, których dosięgły razy, nieludzko wyli. Czarny z towarzyszką zatrzymali się na zakręcie i patrzyli na toczący się bój. - Kim oni są? - huknął czarownik. Czeszka zwróciła w jego stronę rozpaloną twarz. - Nasi. Chwilę później było już po walce. Ciepła krew wytopiła dziury w pokrytych lodem zaspach. Podczas gdy większość zwycięzców dobijała Łuczan i toporami odcinała im głowy, jeden z czeskich wojowników przykłusował do stojącej opodal dwójki. Był mniej więcej w wieku Rogana, a odznaczał się wysokim wzrostem i szerokimi barami. Miał długie wąsy, a złocistą grzywę osłaniał hełm z ogromnym nosalem. Białosława zeskoczyła z kobyły i pobiegła mu na przywitanie. Mężczyzna wyraźnie ją rozpoznał, gdyż wyszczerzył w uśmiechu dwa rzędy zdrowych zębów i także zsunął się z siodła. Padli sobie w ramiona, a uściskowi towarzyszył głośny brzęk zbroi. - Siostrzyczko - ze wzruszeniem powiedział mężczyzna. - Dzięki Perunowi i wszystkim bogom! Już myślałem, że cię więcej nie zobaczę. Niewiasta zalała się łzami szczęścia.

- Skąd żeście się tu wzięli? - Nasi łowcy przypadkiem wpadli na trop Łuczan, którzy węszyli koło Hradca. Mam nawet podejrzenia, że jeden z nich w przebraniu żebraka przedostał się do grodu. - Nie mylisz się - odparł Rogan, opuścił Krutomora i pozwolił, by ostrze miecza wygasło. - Ten obszarpaniec to ich przywódca. Wojownik spojrzał na niego pytającym wzrokiem. - Kim jesteś? - Czarny Rogan - odpowiedziała Białosława, przedstawiając towarzysza. - Pomógł mi uciec z łuczańskiej niewoli. - Czyni to ze mnie wielkiego dłużnika względem ciebie, Roganie. - Wręcz przeciwnie. Ja tobie składam dzięki, starosto. Wasze miecze przybyły w samą porę. - Mówisz, że tamte bezgłowe prosiaki - Częstomir wskazał kciukiem przez ramię prowadził garbaty oberwaniec, który szpiegował w Hradcu? - Właśnie tak. - Co to za jeden? - Kowir. Zaklinacz i prawa ręka Włościsława. Zgubiliśmy go gdzieś przy cmentarzysku. - Kowir? - Kuzyn czeskiego księcia szeroko otworzył oczy. - Ten przeklęty łuczański pies? Zaraz wyślę ludzi, żeby go za kark ułapili. - Nie ma po co. Z pewnością już wie, co zaszło i wziął nogi za pas. To zaklinacz, otumani czarami zmysły twoich ludzi. Nie zdołają go schwytać. - Niech przynajmniej spróbują. - Starosta odwrócił się do swej drużyny i rzucił kilka rozkazów. Pięciu mężczyzn natychmiast wskoczyło na siodła i popędziło drogą w stronę cmentarzyska. - Jestem szczęśliwa, że cię widzę, bracie - powiedziała Białosława - ale nie możemy się sobą długo cieszyć. Spieszymy się. - Z powodu tej kobiety? - Pan Hradca spojrzał na Mirenę. Przytaknęła. - Jest w mocy złego zaklęcia. Musimy ją jak najszybciej dowieźć do kapłanek Libuszy w Wyszehradzie. - Nie traćcie zatem czasu. - Częstomir skinął głową i nie zadawał więcej pytań. - My już także skończyliśmy. Drużynnicy przywiązali czerepy Łuczan do siodeł, bezgłowe trupy przerzucili przez

grzbiety zdobycznych koni, a potem dosiedli swoich i ruszyli. Czarny mocno przycisnął Mirenę do piersi. Starał się przekazać jej choć odrobinę swego ciepła i siły. Czuł, że jej serce bije coraz słabiej. Jad rozlewał się po ciele, które samo nie potrafiło się już bronić.

Nad ranem, wyczerpani, dotarli do Hradca. Wały obronne ogromnej warowni wznosiły się na cyplu otoczonym wodami Wełtawy. Obwieszoną zwierzęcymi czaszkami bramę otworzono natychmiast. Rogan i Białosława ani się spostrzegli, kiedy leżeli w posłaniach. Częstomir przywołał miejscowego żerca wraz z wieszczkami i wiedźmami. Ci odprawili nad Mireną obrzęd oczyszczający i przesłali jej całą swoją moc. Kiedy potem ułożyli Osę obok twardo śpiącego łucznika, jej oddech był już głębszy i a lica nabrały kolorów. Dobrze jednak wiedzieli, że skutki ich działań nie utrzymają się długo, a jad ponownie zdławi siły kobiety. Krótko przed południem Rogan gwałtownie się obudził. Z sąsiedniego posłania właśnie wstawała Białosława. Ziewała. Oczy co prawda miała podkrążone, ale jej ruchy były zdecydowane i szybkie. Z głównej sali dochodziły zapachy jedzenia. - Wojownicy wrócili z pustymi rękami - przy posiłku oznajmił naburmuszony Częstomir. - Po Kowirze ani śladu. Jakby wyparował, przeklęty zaklinacz. Niech spłynie na niego gniew Peruna. - A nie mówiłem? - Czarny przypasał miecz. Rzucił spojrzenie na Mirenę. Dziękujemy, starosto, za gościnę, ale musimy ruszać. - Wiem. Kazałem osiodłać najlepsze konie. Odprowadzę was wraz z moją drużyną aż do Wyszehradu. Czarownik skłonił głowę w podzięce. Kiedy opuszczali gród, świeżo ścięte głowy Łuczan były już przybite nad bramą. Oczami pozbawionymi blasku zezowały na zachód, w stronę swej na zawsze utraconej ojczyzny.

Cwałowali po Wielkiej Drodze przez Unięcice i Łysołaje, przez Szarecki Potok i obok wioski Holiszowice. Przebyli lodowatą Brusnicę, która w głębokiej dolinie wpływała do Wełtawy, przemknęli pod ogromnymi murami praskiego grodu, stojącego na skalnym wzgórzu pod Strahowskim Lasem. Kawałek za Pragą znajdowała się rzeczna przeprawa, skąd tuż przed zmrokiem spłoszyli flisaków. Na wysokich skałach, na tle gwiaździstego nieba,

widoczna była majestatyczna sylwetka grodu. - Wyszehrad - oznajmiła Białosława.

Niedaleko miasta, gdzie do Wełtawy wpada potok Boticz, wyprowadzili konie na brzeg, ponownie wskoczyli na siodła i ruszyli drogą, która prowadziła wzdłuż góry. Po wschodniej stronie zbocza minęli święty gaj, gdzie kiedyś Libusza kąpała się w studzience zwanej Jazerka. Potem zaczęli jechać pod górę, aż wreszcie zatrzymali się przed masywną bramą pomiędzy dwiema wieżami. Czestomir zdjął z siodła róg i zatrąbił. - Kto tam? - Pod zadaszeniami na wieżach ukazały się cienie ludzi trzymających włócznie i łuki. - Częstomir z Hradca. - Głos starosty odbił się echem. - Otwórzcie! Nikt więcej o nic nie pytał, zamiast tego skrzypnęła zasuwa. Wrota z jękiem się rozwarły i wędrowcy mogli dostać się do środka. Kiedy wjeżdżali, wzrok Rogana padł na rzeźbione bierwiono ponad bramą. Przybito do niego olbrzymią dziczą czaszkę z wielkimi kłami i zębiskami. Łucznik wyobraził sobie zwierzę, do którego musiała należeć - okrutnie wielkiego potwora, władającego pradawną puszczą. Poczuł wielki podziw dla mitycznego Biwoja, który pokonał ponoć tego dzika gołymi rękami i na plecach doniósł go aż do Wyszehradu. Czarnemu zdawało się to mało prawdopodobne, ale bez względu na to, jak łowca pokonał swą ofiarę, zasłużył na poczesne miejsce w pieśniach. Uliczką pomiędzy drewnianymi chatami dojechali do dziedzińca na skraju cypla. Tam, na podwyższeniu, wznosiła się stara, pomarszczona, powykręcana lipa, święte drzewo tej ziemi. Jej konary sięgały wysoko, ponad dachy wspaniałych książęcych zabudowań. Na stolcach w jej cieniu - teraz zaśnieżonych - już od czasów Libuszy i Przemysła siadywali władcy czeskiego związku plemiennego, by wydawać wyroki, wygłaszać proroctwa i decydować o losach rodów, które chyliły czoło przed ich siłą i mądrością. Tu biło serce przemyślidzkiej ziemi. Częstomir zatrzymał konia i skinął na Białosławę. Przytaknęła i dała znak Roganowi, aby podążył za nią. Przejechali pomiędzy książęcym dworem a okazałymi chatami wielmożów i dostojników. Ich oczom ukazało się ogrodzenie. Każda jego belka była na górze ociosana na kształt głowy. Długi rząd posągów strzegł lipowego gaju, o tej porze roku bezlistnego, a mimo to wystarczająco gęstego, by Czarny nie był w stanie sięgnąć wzrokiem między drzewami. Dostrzegł jedynie dach świątyni, który sięgał ponad plątaninę gałęzi i szczycił się

przymocowanymi do czoła budynku drewnianymi podobiznami bogów. - To jest święty ogród, Gaj Libuszy. - Białosława ześlizgnęła się z siodła. - Jedyne miejsce, gdzie mogą pomóc Osie. Podeszła do wrót w ogrodzeniu. Nie zapukała, a jedynie przyłożyła do rzeźbionego drewna rozwartą dłoń i przymknęła oczy. Po chwili brama się otworzyła i przybysze ujrzeli wysoką kobietę w białym odzieniu. We włosach niewiasty połyskiwały srebrzyste pasma, jej ruchy były jednak młodzieńczo sprężyste. Roztaczała wokół siebie aurę mocy i szlachetności. - Świętomiro. - Białosława skłoniła się nisko. - Witaj z powrotem, siostro. - Najwyższa kapłanka dotknęła jej włosów. - Czułam, że znajdziesz drogę do domu. - Przybywam z prośbą o pomoc. - Tak, wiem. - Świętomira obróciła się w stronę Rogana. Czarnoksiężnik, choć wciąż w siodle, z szacunkiem pochylił głowę. Władczyni przybytku bogów podeszła bliżej, spojrzała na siną twarz Mireny i chwyciła jej bezwładną rękę. Zmarszczki wokół oczu kapłanki wyraźnie się pogłębiły. - Jest już właściwie za późno. Jak na rozkaz wyszły z ogrodu młodsze służebniczki Libuszy i ruszyły w stronę łucznika. Najpierw się zawahał, ale potem przekazał Mirenę w ich ręce. Szybko wniosły ją przez wrota do ogrodu. Pogromca Awarów zeskoczył z konia i chciał pójść za nimi, ale Świętomira położyła mu dłoń na piersi. - Teraz musimy skupić całą naszą moc. Do ogrodu nie może wejść mężczyzna. Spojrzał w jej szare oczy. - Potrzebuje mnie. Zranił ją demon Białoboga... - Białosława wszystko nam opowie. Wiem, co robić. Ty idź i odpocznij. Ledwie trzymasz się na nogach, choć najwyraźniej nie jesteś tego świadom. Kiedy przyjdzie czas, znów zobaczysz swoją miłą. Zacisnął zęby, ale spojrzenie najwyższej kapłanki zmusiło go do opuszczenia wzroku. - Chodź, Czarny - odezwał się stojący za nim Częstomir. - Jest tu ktoś, komu trzeba opowiedzieć, co widziałeś na zachodzie. Białosława uśmiechnęła się łagodnie i weszła za Świętomirą do zaśnieżonego ogrodu. Za ich plecami zatrzasnęły się drzwi, choć żadna z kapłanek nawet ich nie dotknęła.

itaj, bratanku. Długo się nie widzieliśmy. W głównej izbie książęcego dworu było chłodno, gdyż palenisko, którego blask połyskiwał na końcu pogrążonego w szarówce pomieszczenia, nie było w stanie wystarczająco ogrzać tak dużej sali. Pośrodku izby ciągnął się rząd grubych, bogato rzeźbionych słupów, które wspierały belkę pod wiązaniem dachowym. To z kolei było połączone cieńszymi belkami ze ścianami bocznymi, wzdłuż których pełniły straż posągi przodków. Rogan i Częstomir szli pomiędzy stołami biesiadnymi, ławami i pieńkami, które teraz stały puste. Dźwięk kroków odbijał się od ścian obwieszonych tarczami i bronią, żubrzymi czaszkami, niedźwiedzimi skórami i porożami jeleni oraz łosi. Rząd słupów kończył się mniej więcej w dwóch trzecich długości sali. Pozostałą przestrzeń zajmowało palenisko oraz masywny stół. Za nim siadywali władcy Wyszehradu oraz wojownicy z książęcej drużyny, posiwiali starostowie i białobrodzi kapłani. Na stolcu ustawionym u szczytu stołu zajmował miejsce niewysoki mężczyzna o wąskich ramionach i kościstych rękach - aż trudno było uwierzyć, że z barczystym Częstomirem mogą go łączyć więzy krwi. Odziany był w drogocenne futro z soboli, a jego czoło, na które opadały rzadkie włosy, zdobiła opaska ze złota i bursztynu. Pan Czechów spoglądał na przybyszy wodnistymi

oczami. Zasiadający wokół stołu wojownicy ucichli na widok wchodzących. - Książę - rzekł Częstomir, razem z Roganem kłaniając się przed władcą. - Nie myślałem, że zastanę cię w Wyszehradzie. Przybyłeś, bo tutaj zagrożenie z zachodu wydaje się mniejsze? Biesiadnicy spochmurnieli i zaczęli między sobą szeptać. Drużynnik siedzący po prawicy swego pana nie krył rozdrażnienia. - Przybywasz, by nam ubliżać, Częstomirze? Wyzywać od tchórzy? - Od tchórzy? Was? - Pan Hradca uśmiechnął się krzywo. - Nawet mi to do głowy nie przyszło. Mam jeszcze świeżo w pamięci, jak przed dwoma laty ochoczo pędziliście mi z pomocą, kiedy Łuczanie otoczyli mój gród. - I zwrócił się do Rogana: - Może słyszałeś tę historię, przyjacielu. Gdyby nie to, że łuczańskim wilkom w tyłek wgryźli się Litomierzycy i Deczanie, obrońcy Hradca padliby z głodu i stali się łatwą zdobyczą dla nieprzyjaciela. Tymczasem czeski książę zamknął się za bramami Pragi, czekając pewnie, aż nienażarty Włościsław rzuci się również na wały nadwełtawskiego grodu. Ale to na pewno nie było tchórzostwo, lecz jakiś zmyślny sposób na osiągnięcie zwycięstwa - wszyscy wiedzą przecież, że książę Neklan miecza nie dźwignie, ale za to ma bystry umysł. Wśród mężczyzn zawrzało jak w ulu, do którego łapę wsadził łakomy niedźwiedź. Najbardziej krewki drużynnik uderzył pięścią w stół, aż podskoczyły srebrne tace i dzbany z miodem. Już szykował się do odpowiedzi, kiedy został uciszony gestem Neklana. - Daj spokój, Młocarzu - spokojnie powiedział książę. - My mamy swoją prawdę, Częstomir zaś swoją. Podejdź, bratanku. Zapomnij na chwilę o tamtych wydarzeniach i usiądź przy mym stole. Poczęstuj się podpłomykiem z omastą, odkrój sobie kawałek mięsa, spróbuj miodu. I powiedz nam, co cię sprowadza. Bo chyba nie tylko chęć, by kolejny raz powiedzieć to, cośmy już tyle razy słyszeli? O dziwo, spokojny ton głosu Neklana sprawił, że wściekli wojownicy spuścili wzrok. Również Częstomir wziął głęboki oddech i skinął głową. - Dziękuję, Neklanie, za twoją gościnność. Mamy za sobą dziką jazdę, jesteśmy wygłodniali. - Kogo przyprowadziłeś? - spytał książę, zanim goście zdążyli odłożyć płaszcze i zasiąść za stołem. - To jest Czarny Rogan. Przy stole ponownie zrobiło się gwarno. Neklan przez dłuższą chwilę badawczo przyglądał się czarownikowi. Oczy władcy były niewyraźne jak rybie. Syn Czarnowira czuł jednak, że za cherlawą powierzchownością Przemyślidy skrywa się potężny umysł

i niezwykły rodzaj wewnętrznej siły. - Wędrował przez zachodnie krainy. - Częstomir wbił nóż w upieczone mięso barana. - Nawet na własne oczy widział nowe wilcze grodzisko. Przeżuwające szczęki ucztujących znieruchomiały, a dłonie trzymające kielichy zamarły w pół drogi do ust. - Naprawdę? - cicho zapytał Neklan. - A co dokładnie tam widziałeś, Czarny? - Wojsko - Rogan mówił, a w tym czasie niewolnica napełniała jego kielich miodem. Cała ziemia Łuczan jest w gotowości. Rody i plemiona na zachodzie są nocami nawiedzane przez groźnych wysłańców, którzy grożą śmiercią przez powieszenie wszystkim, którzy nie posłuchają wezwania do walki. - Wszyscy ostrzą broń, siodłają konie i gnają do Włościsławia - dodał Częstomir. Litomierzycy, Deczanie, Lemuzowie, rody znad Brocnicy i Uzkiej, z doliny Ochrzy i Hutnej, ba, nawet z dalekiego Chlumczanska, leżącego za czarnymi bagnami przy górnym biegu Mży. Mieszkańcy okolic Trnova, Uhosztjan, Żlutic, Radonic. Szykuje się prawdziwa wojna. Musimy jak najszybciej zwołać czeskie rody do boju! - Nie spieszmy się, bratanku. - Głos Neklana pozostał spokojny. - Nie bijmy na alarm, dopóki nie zdobędziemy pewności... - Pewności? - warknął pan Hradca. - Jakiej pewności potrzebujesz? Rogan wszystko widział. I moja siostra Białosława również, jeśli nie wierzysz świadectwu obcego. Powiedz tylko, Czarny, czego świadkiem byłeś we Włościsławiu? - Gród jest pełen mężczyzn - zaczął opowiadać potomek Czarnoboga. - Uzbrojonych po zęby, żądnych walki. Wietrzą zdobycz i krew. Nawet Włościsław nie utrzyma ich zbyt długo na łańcuchu. Lada chwila ruszą w kierunku Wełtawy. - Przyjdą na jesieni - stwierdził władca. - Po dożynkach. Tak jak przed dwoma laty. - Ależ skąd. - Czarownik pokręcił przecząco głową. - Wyruszą, kiedy tylko roztopi się śnieg. Zaraz po równonocy, może nawet wcześniej zamiast wiosennych grzmotów usłyszycie łuczańskie rogi i szczęk toporów uderzających o tarcze. - To nie miałoby sensu... - Książę zasępił się. - Włościsław nie jest głupcem, nie ruszy w bój wiosną, kiedy ziemia nie wydała jeszcze plonów, a spichlerze po zimie wciąż jeszcze są puste. Nie prowadzi przecież wojska duchów, jego ludzie potrzebują jedzenia. Przyjdą po zbiorach plonów... - Włościsławowi jest wszystko jedno - wtrącił Rogan nieco ostrzej, niż miał to w zamiarze. - Bardziej niż łupów żądny jest miejsca na twym książęcym stolcu. Wykorzysta wasz brak przygotowania po zimie. Sam mi powiedział, że kiedy tylko Morena spłynie ze

śniegami, nad całą ziemią Łuczan zagrzmią wojenne bębny. Zapanowała grobowa cisza. Czarnoksiężnik poczuł na sobie spojrzenie wszystkich obecnych. Chwycił kielich i wypił porządny łyk miodu. - Sam ci to powiedział? - powtórzył Neklan i pochylił się nad stołem. - Ty z łuczańskim wilkiem rozmawiałeś osobiście? - Właśnie tak. - Uważaj, panie - wycedził przez zęby Młocarz. - Nic więcej mu nie mów. A co, jeśli wślizgnął się tutaj jako zwiadowca Łuczan? - Głupstwa gadasz! - krzyknął Częstomir. - Na własne oczy widziałem, jak ten człowiek ściął mieczem łuczańską głowę. Ma więcej odwagi niż wy wszyscy razem wzięci! - Nawet ścinanie głów własnych ludzi może być tylko podstępem - odparł książę. Mów, Czarny. Jak nam wyjaśnisz to, żeś siedział z Włościsławem i z nim rozmawiałeś? - Gdyby był zdrajcą - huknął brat Białosławy - nie zdradziłby, że rozmawiał z Łuczaninem... Łucznik uciszył delikatnym gestem starostę i spojrzał na władcę. - Przed laty, podczas wojny z Awarami, stałem z Włościsławem w jednym szyku. Dlatego przywitał mnie jak przyjaciela. Ale nie rozstaliśmy się w zgodzie. Zaofiarował mi miejsce w swej książęcej drużynie, przywileje oraz część łupów. Odmówiłem, ponieważ mam inny cel. Chciał mnie zatrzymać siłą, ale to też mu się nie udało. I polała się krew. Teraz nienawidzi mnie może nawet bardziej niż was. Zebrani mieli nietęgie miny, ale nikt nie zarzucił mu kłamstwa. - Nie mam nic do waszego sporu - dodał czarownik. - Jest mi również obojętne, czy mi wierzycie. Wiedzieć jednak musicie, że ten człowiek jest szalony, opętany złą mocą, pełen żądzy zemsty. Właściwie to już nawet nie jest człowiek. Przybędzie tu i przeleje tyle czeskiej krwi, że wody Wełtawy będą czerwone aż po Łabę. - Jeśli mu na to pozwolimy - warknął Częstomir i zwrócił się do Neklana. - Nie mamy wiele czasu, stryju. Kiedy tylko zima się skończy, na wiosennym wietrze zatrzepocą chorągwie Łuczan. Musimy zebrać wszystkie rody. Zwołaj je pod broń, książę! Niech nasi krewniacy znad Wełtawy, Łaby i Mży siodłają konie! Niech ostrzą topory i miecze! Głos Częstomira wybrzmiał w zadymionej izbie, po czym zapanowała cisza. Spod podnóża skały, na której stał gród, dobiegało ponure dudnienie Wełtawy. Władca rozmazywał podstawą kielicha miód rozlany na pooranym rysami stole. Toczył wewnętrzną walkę pomiędzy obawami a rozsądkiem, co widać było doskonale na jego pobladłej twarzy o zapadniętych policzkach i podkrążonych oczach. Drużynnicy i goście czekali na słowa

księcia, nikt się nawet nie ruszył. Wreszcie Neklan uniósł kielich i opróżnił go kilkoma dużymi łykami. Kiedy odstawił naczynie na stół, prawie niewidocznie skinął głową. - Wyślijcie posłańców. Niech wszyscy szykują się do obrony swych domów!

Ktoś zapukał do drzwi. Rogan uniósł głowę i rozejrzał się po pogrążonej w półmroku komnacie. Słońce musiało już stać wysoko na niebie, co wojownik odgadł po wyglądzie promieni wpadających przez szpary w okiennicach. Na stole dogasała świeczka, wosk roztopił się niemal całkowicie i zastygł w kształty żółtawych łez. - Czarowniku, śpisz? - spytał ktoś stojący za drzwiami. Czarny usiadł na posłaniu z owczych guni, a kożuch, pod którym spał, zarzucił teraz na ramiona. Było chłodno. - Wejdź, Świętomiro. Skrzypnęły zawiasy i najwyższa kapłanka, trzymając spuszczoną głowę, przekroczyła próg. Izbę wypełniła wyraźnie ziołowa woń. Z drewnianej miski, którą kobieta podała łucznikowi, unosiła się para. - Coś na wzmocnienie. - Dziękuję. - Wziął naczynie. - Uważaj, gorące - dodała i zamknęła drzwi, zostając w pomieszczeniu. - Mhm. - Siorbnął i przymknął oczy, czując, jak po jego ciele rozchodzi się przyjemne ciepło. - Jak się sprawy mają? - Podniósł wzrok znad miski. - Na razie trudno powiedzieć. Przywiozłeś ją w ostatniej chwili. Jej wewnętrzna siła była słaba jak to światełko. Płomień świecy zaczął migotać i wydawać ciche trzaski. Świętomira zdjęła z półki nową świecę, zapaliła i wetknęła w jeszcze gorący miękki wosk. - Najpierw napoiłyśmy ją wzmacniającym wywarem, aby wyczerpane ciało nabrało sił i zaczęło walczyć z czarną zgnilizną. Potem upuściłyśmy z jej żył zatrutą krew i ją zbadałyśmy. Ten jad to czyste zło. Brudne świństwo tryskające z zaświatów, z ciemnych zakątków przestrzeni i czasu. Tam czają się siły wrogie wszystkiemu, co uosabiają Żywia i Morena, wrogie biegowi życia, porządkowi świata i przyrody. Istota, która zatruła Mirenę, musiała być demonem stworzonym z tych najciemniejszych czarów. Rogan przytaknął w zamyśleniu. - Odprawiłyśmy wszystkie niezbędne obrzędy i użyłyśmy odpowiednich zaklęć ciągnęła najwyższa kapłanka. - Duch naszej matki Libuszy stał przy nas, dając moc.

Uratowałyśmy Mirenie życie, o ducha musi jednak walczyć sama. Pomożemy jej, jak tylko zdołamy, lekami i czarami, ale to przede wszystkim ona musi stawić czoło jadowi. Czarnoksiężnik nadal siorbał napój. - Czy kiedykolwiek wróci do dawnych sił? - Wierzę, że tak. Ale obiecać tego nie mogę. - Jak długo to może trwać? - Tego też nie potrafię powiedzieć. Może otworzy oczy już za kilka dni. Ale równie dobrze może się to stać za miesiąc lub dwa. Jest w rękach bogów. Toczące ją złe czary są mocne i podstępne, żyją własnym życiem. Usilnie starają się przejąć nad nią władzę. - Nie wolno wam na to pozwolić. - Nie pozwolimy. Pokiwał głową i znów przyłożył miskę do ust. Świętomira spuściła wzrok i dotknęła palcami leżącej na stole pochwy kryjącej Krutomora. - Ostrożnie - ostrzegł Czarny. - W tym mieczu śpi coś, czego nie radzę budzić. - Wiem. Białosława zdradziła mi, kim jesteś. Ale i bez tego bym się dowiedziała. Wyczuwam ogień, który w tobie płonie. Ponoć jesteś dziedzicem świątyni na Dziczej Górze. Potomkiem Czarnoboga. - Ponoć. - Znów się napił i spojrzał jej prosto w oczy. - Nie rób tego, proszę. Uśmiechnęła się. - Wybacz. Tylko spróbowałam. Wiedziałam, że jeśli naprawdę jesteś synem Czarnowira, natychmiast wyczujesz, jak przenikam do twej świadomości. - Przysłał cię Neklan? Żebyś przeczytała moje myśli i sprawdziła, czy nie jestem szpiegiem Włościsława? - Nie. Choć czasem robię takie rzeczy dla niego. Teraz jednak przybyłam z własnej woli. Jedynie z ciekawości, by choć odrobinę rozłupać skorupę, która cię chroni. - Jeśli chcesz się o mnie czegoś dowiedzieć, po prostu zapytaj. Odpowiem. - Oddał jej puste naczynie. - Dziękuję za napój, dobrze mi zrobił. - Cieszę się. I już pójdę. Sama potrzebuję odpoczynku, mam za sobą ciężką noc. - Doceniam to, co robisz dla Mireny. Kiedy będę mógł ją zobaczyć? - Później. Bądź cierpliwy. Spieszy ci się gdzieś? Chwilę się wahał. Potem pokręcił głową. - Nie. Jakiś czas tu zostanę. - Dobrze. - Odwróciła się, ale w drzwiach jeszcze raz się zatrzymała. - Coś do niej czujesz, prawda?

Westchnął i wbił wzrok w ziemię. - Powiedziałeś, że jeśli będę chciała czegoś się dowiedzieć - uśmiechnęła się - to mam zapytać. On także się uśmiechnął. Smutno. - Znasz odpowiedź. - Podniósł głowę. - Wyleczcie ją. Zróbcie wszystko, co jest w waszej mocy. Żądajcie za to, czego tylko chcecie. Poczekam, aż wyzdrowieje, a potem zapłacę cenę, jakakolwiek by była. Najwyższa kapłanka z powagą przytaknęła, wyszła z komnaty i zamknęła za sobą drzwi. Płomień świeczki zakołysał się, a na ścianach zatańczyły cienie.

- Mam nadzieję, że nie widzimy się ostatni raz - powiedział Częstomir, kiedy po południu wsiadał na konia. Drużynnicy z Hradca szli w jego ślady, więc na wyszehradzkim dziedzińcu słychać było rżenie koni, brzęk uzd, szczęk zbroi. Żelazo błyszczało w słońcu. - I mnie coś mówi, że się jeszcze spotkamy - przytaknął Rogan i wyciągnął rękę. Starosta pochylił się i mocno ją uścisnął. - Niech bogowie czuwają nad twoją miłą i niech jak najszybciej wypędzą z niej demony. - Dzięki. Barczysty wojownik spojrzał na Białosławę. - Szkoda, że nie mamy więcej czasu dla siebie, siostrzyczko. Ale obowiązki wzywają. Ciebie i mnie. - Tak to już musi być. To, co nas teraz dzieli, za jakiś czas na powrót nas połączy. Do tego czasu będę składać za ciebie ofiary Chors i Perunowi. Częstomir skinął głową, zawrócił konia i zarządził odjazd. Drużyna ruszyła ulicą w dół, w stronę Wilczej Bramy. - Wrócę do Mireny - kapłanka zwróciła się do Rogana. - Będę przy niej czuwać i opiekować się nią najlepiej, jak tylko potrafię. - Dziękuję. Łucznik nieprzytomnym wzrokiem odprowadzał szczupłą kobietę w kożuszku, zmierzającą do Gaju Libuszy. Potem odwrócił się i postanowił wrócić do ciepła. Pomimo że słońce świeciło, dzień był mroźny. - Bracie? Szybko się odwrócił.

- Gorja? - Właśnie przybyliśmy, bracie. Stoimy pod bramą i łukami strażników. Są bladzi jak trupy i przeklinają na czym świat stoi. Możesz coś zrobić, żeby przestali robić pod siebie i wpuścili nas do środka? Przypadkiem jeszcze ktoś wypuści strzałę i będzie bieda. Czarny się zaśmiał. - Oczywiście. Chwilę cierpliwości. - Pospiesz się. Dag, to twoja wina, że srają ze strachu! Ja jestem miłym wilkiem w kwiecie wieku, za to ty jesteś starym, szkaradnym krasnoludem! Rogan roześmiał się w głos.

- Wybacz, ale chyba nie dosłyszałem, bracie. Mógłbyś to powtórzyć do mojego zdrowego ucha? - Uszy masz zupełnie zdrowe, Gorja. Jakiś czas zostaniemy w Wyszehradzie. - Cóż to znaczy „jakiś czas”? - Mniej więcej do wiosny. - Do wiosny? Do wiosny? Mnie się to śni? Słyszałeś go, Dag? - Słyszałem. - Laskowiec odstawił kubek z piwem, beknął i rękawem wytarł pianę z wąsów. - Nie trzeba od razu tak biadolić. Zastanówmy się nad tym. Drogi wciąż są zaśnieżone, więc próba przejścia w tych warunkach przez Vrchovinę na Morawy nie będzie niczym mądrym. Ponadto Neklan zaofiarował nam gościnę na tak długo, jak będzie trzeba, więc czemu byśmy nie mieli... - Zamknij się! Obaj postradaliście zmysły! Naprawdę chcecie się tu ukisić, zanim stopnieją śniegi? Rogan? - Co? - To z powodu twojej baby, tak? Czarownik wzruszył ramionami. - Znasz odpowiedź, Gorja. Poczekam tu, dopóki się nie pozbiera. Wilk wyglądał, jakby zaraz miał zadrzeć w górę w pysk i przeciągle zawyć. - Zdradziła cię! Oszukała! Wodziła cię za nos! - I usiłowała zabić jeźdźca z Dziczej Góry, choć wiedziała, że nie wygra. Wszyscy to widzieliśmy. - No dobra, po prostu najpierw zdradziła ciebie, a potem swych panów. To świadczy o jednym - nie można jej ufać. A ty chcesz z jej powodu tracić nie wiadomo ile czasu! Nasi

nieprzyjaciele już wiedzą, że masz Krutomora, wiedzą również, że zmierzasz do świątyni Krwawego Ognia. Chcesz im dać czas, żeby się odpowiednio przygotowali? Albo żeby po twoich śladach wysłali kolejnego mordercę? Myśl, głupcze! - Gorywałdzie - wtrącił się Dagomir - spójrz na to z innej strony. Zdaje ci się, że Rogan jest już gotów, aby twarzą w twarz stanąć z Krugiem? Aby zgładzić jego demonicznych sługusów? - Moragowi dał radę. - Morag był sam. I nie jest najsilniejszym demonem na usługach Kruga. - Wyćwiczymy Rogana po drodze! Karzeł pokręcił głową. - To za mało. Moc Czarnego budzi się stopniowo i nie przyspieszymy tego. On potrzebuje czasu, aby nauczyć się nowych umiejętności. W przeciwnym razie pójdzie na Dziczą Górę jak na ścięcie. Bestia zaskowytała z bezsilności. - Nie róbcie mi tego! Będziemy musieli tu sterczeć co najmniej miesiąc, może dwa! Przez ten czas zeżrą mnie pchły! - Nie musisz tu zostawać - odparł wojownik. - Kiedy zacznie ci się dłużyć, możesz pobiec do Włościsławia i wywęszyć, jak idą przygotowania Łuczan do wojny. Wilk rzucił mu spojrzenie. - Chwilę! Coś mi tu śmierdzi! Nie chcesz czasem przyłączyć się do walki Czechów z Łuczanami? Co? Również laskowiec spoglądał pytającym wzrokiem na czarnoksiężnika. Ten uśmiechnął się krzywo. - Siedzimy w tym wszystkim po uszy. Nie możemy tak po prostu odejść. Ponadto jakoś czuję, że jestem coś winien Włościsławowi. - Przeczuwałem coś takiego! Zwyczajnie ci odbiło! Przecież czeka nas własna walka, rozumiesz? Nie możesz trwonić sił na tę bezsensowną wojnę śmiertelników! Ona w żaden sposób nas nie dotyczy! - Ależ dotyczy! Już od dawna nas dotyczy. - Rogan przestał się uśmiechać. - Zostanę tu aż do przybycia Łuczan, czy wam się to podoba, czy nie. - Ale dlaczego? Na ogon Welesa! Wiesz, co by na to powiedziała Mirena? Że masz atak szlachetności i że może cię to kosztować głowę! - Tyle że Mirena nie może na razie nic powiedzieć - odciął się pogromca Awarów. I dopóki to się nie zmieni, nie wyściubię stąd nosa. Jak wam to nie pasuje, sami idźcie na

Dziczą Górę. Rozczarowany Gorywałd zaskowytał. Dagomir ponownie uniósł kubek i duszkiem go opróżnił. Ze smakiem odchrząknął, a na jego twarzy pojawił się błogi uśmiech. - Ja zostaję. Ci Czesi warzą bardzo dobre piwo. Ciesław z rodu Jaźwców zupełnie niedawno, krótko po zaduszkach pod koniec miesiąca rui, skończył siedemnaście lat. Pomimo tego był już z niego chłop jak dąb, miał silne ręce i szybkie nogi. I jak każdy chwat w jego wieku marzył o bohaterskich wyczynach. Kiedy tylko do ich wsi dotarła wieść o zbliżającej się wojnie, naostrzył topór oraz długi nóż myśliwski i przymocował do łuku nową cięciwę z jelenich jelit. - Co ty wyprawiasz, chłopcze? - z niepokojem spytał starosta Siedlewit. - Pójdę do Wyszehradu. - Chłopak dumnie się wyprostował. - Dołączę do książęcego wojska i będę walczył przeciw Łuczanom. - Zwariowałeś? Rusz głową. Nasz ród jest nieliczny. Każda para męskich rąk jest nam potrzebna, żebyśmy byli w stanie obronić własne domy. Zagony Łuczan przycwałują tu przed głównymi siłami, a w naszej wsi niewielu jest zdatnych do walki mężczyzn. Ciesław nie słuchał słów starosty. Pożegnał się z łkającą matką i siostrami, uśmiechnął się do rówieśników, którzy siedzieli na zapiecku, i ruszył w drogę. Szedł pieszo, z włócznią na ramieniu i kołczanem pełnym strzał na plecach. Zasypana śniegiem droga wiodła koło niewielkiego jeziora, które zwali Okiem Peruna. Ta woda była magiczna i Jaźwcy latem chodzili składać nad nią ofiary bogom. Niedaleko świętego miejsca przecinały drogę jakieś ślady. Ciesław się zastanowił. Koń, który zostawiał tak wielkie ślady, musiał być olbrzymi. Tropy były zupełnie świeże i prowadziły w stronę drzew nad jeziorem. Chłopak z namysłem pokręcił głową. Czego szuka obcy jeździec przy Oku Peruna? Musiał to sprawdzić. Ścisnął w dłoni włócznię i ostrożnie zaczął iść po śladach. Jeziorko było zamarznięte. Stare wierzby zwieszały nad nim swe gałęzie. Trop prowadził przez pokryty śniegiem lód na powierzchni wody. Młodzieniec szedł dalej. Pośrodku oczka wodnego zauważył ślady wielkich stóp - jeździec zeskoczył tam z konia. Potem jednak najwyraźniej ponownie wskoczył na siodło i udał się do lasu na drugim brzegu. Ciesław patrzył chwilę w tamtą stronę, ale w końcu bezradnie wzruszył ramionami. Szukanie obcego w tych chaszczach nie miało sensu. Młodzian odwrócił się i w tym samym momencie głośno krzyknął. Na brzegu, ledwie parę kroków od niego, stał olbrzymi wrony koń z rosłym wojownikiem na grzbiecie. Zjawili się niczym duchy, bez jednego dźwięku. Ciemność, która

wyzierała ze szpar hełmu jeźdźca, przeraziła chłopaka. Mało brakowało, a zabrudziłby spodnie. - Cudownie - spod kaptura kolczugi wydobył się przerażający dźwięk, mający niewiele wspólnego z ludzkim głosem. - Człowiecza krew dobrze się nada. Koń głośno zarżał i wszedł na pokrytą lodem powierzchnię jeziorka. Ciesław zamachnął się i rzucił włócznią, ale jeździec zrobił unik i wyciągnął rękę. Chwycił broń w locie. Młodzieniec wstrzymał oddech. Bez namysłu odwrócił się i zaczął uciekać. Nie ubiegł jednak nawet kilku kroków, kiedy poczuł uderzenie, a jego ciało przeszedł straszny ból. Spojrzał w dół i ujrzał grot własnej włóczni sterczący mu z brzucha. Z rany wypływała krew. Pod Ciesławem ugięły się kolana. Upadł na twarz. Jego ręce i nogi gwałtownie ryły w śniegu. Jeździec podjechał bliżej, zeskoczył z konia, stanął na ciele, wyrwał z niego włócznię i odrzucił zakrwawioną broń. Następnie nachylił się nad dogorywającym młodzieńcem, złapał go za włosy i przyciągnął jego głowę do swej ukrytej za zasłoną twarzy. - Ludzkie mięso - rzekł przeciągle. Ze szpary w hełmie wysunęły się śliskie, czarne macki.

- Ojcze, słyszysz mnie? - Morag! Wreszcie! Szukam cię od wielu dni. Nie mogłem wychwycić twej świadomości, a i teraz wyczuwam ją bardzo słabo, jak odbicie na pofalowanej tafli wody, jak szept na wietrze. Obawiałem się najgorszego... - Żyję. - Co się stało? Z płomienia twej mocy został jedynie ledwie tlący się żar. Jak to się stało? Mów! - Demon w mieczu. Połknął część mej mocy. Ale szybko wracają mi siły... - Opowiedz mi dokładnie, co ci się przytrafiło! Znalazłeś pomiot Czarnowira? - Czarownica nas zdradziła, ojcze. Przeszła na jego stronę... - To mnie teraz nie interesuje! Mów o mieczu! Widziałeś go? Masz go? - Widziałem. Ale nie mam. Ten mężczyzna jest silniejszy, niż przypuszczaliśmy. Zranił mnie tym przeklętym ostrzem, płonącym ogniem Czarnoboga. Pierwszy raz w życiu odczułem ból... Straszliwy ból... Prawie mnie spalił... - Nie jęcz! Ten sukinsyn cię pokonał? Zwyciężył Moraga, którego stworzyłem, aby siał strach i zniszczenie?!

- Złamał mój miecz, poświęcony przez samego Białoboga... Zranił mnie... Ten ból... - Dość tego. Wyślę tam Swaruna i Krwicę. - Nie! - Zawiodłeś mnie, Moragu. Twój brat i siostra przyjdą ci z pomocą... - Ojcze, nie! Dam radę. Pozbieram się. Rana się zagoiła. Znajdę czarownika i zemszczę się na nim... - Czarownika? Dobrze usłyszałem? To nie jest żaden zasrany czarownik! A ród władców mocy już nie istnieje! Wygubiłem go własną ręką. Twój przeciwnik zaś to zwykły wyrodek, spłodzony przez mojego niewydarzonego brata i tę bezwartościową sukę. Nigdy nie zostanie panem Krwawego Ognia. Musi zdechnąć, a Krutomor ma wrócić na Dziczą Górę. W moje ręce, rozumiesz?! - Postaram się o to, ojcze. Obmyślę plan. Daj mi czas, abym naprawił swój błąd... Ojcze?! Słyszysz mnie jeszcze? - Stale tu jestem, Moragu. Zatem dobrze. Dostaniesz czas. Zgładź tego sukinsyna i przynieś mi miecz. Dobrze ci radzę, nie każ mu zbyt długo czekać na Morenę. Z dnia na dzień jest coraz silniejszy. Im dłużej Krutomor będzie pozostawać w jego pazurach, tym trudniej będzie go z nich wyrwać... I... jeszcze coś. - Co tylko rozkażesz. - Tę wiedźmę, jeśli jeszcze żyje, przyprowadź do mnie. Swarun będzie chciał z nią porozmawiać.

ni mijały. Swaróg i Chors targowali się między sobą o władzę, oślepiający złoty blask dnia każdego wieczora ustępował miejsca matowemu srebru nocy. W dorzeczu Wełtawy robiło się coraz bardziej ruchliwie. Wieść o zagrożeniu szybko się rozniosła, rody otrząsnęły się z zimowego letargu, wszędzie panował gwar i rozgardiasz. W leżącej poza wyszehradzkim podgrodziem osadzie, przez którą Rogan i Dagomir pewnego ranka przejeżdżali, wrzało jak w ulu. Z komina pracowni kowalskiej, pomimo wczesnej godziny, porządnie się dymiło. Słychać było stukot młotów, rozpalone żelazo syczało w beczkach z lodowatą wodą. - O tej porze roku - laskowiec zajrzał do warsztatu przez uchylone drzwi - zazwyczaj wykonywane są pługi do wiosennej orki. - Prawda. - Kowal, chłop jak dąb, podniósł wzrok znad kowadła. - Tyle że to żelazo nie będzie się zagłębiać w ziemię. - Oczywiście. - Krasnolud spojrzał na stos nowych drewnianych stylisk, spiętrzonych pod ścianą kuźni i czekających na żeleźce. - A tamtymi ostrzami z pewnością nie będą karczowane lasy. - Nie. - Kowal zachichotał i otarł ręką spoconą twarz. Na jego czole pojawiła się

czarna smuga. - A te strzały nie są przeznaczone do polowania na dzikie kaczki. W rogu pomieszczenia siedziała kobieta i trzy podrośnięte dziewczęta, najwyraźniej rodzina kowala. Wytrwale łączyły opierzone nasadki z nowiutkimi żelaznymi grotami. - Ale tak to już jest w przeddzień wojny. - Mężczyzna wzruszył ramionami, odwrócił się i skinął na swoich pomocników. Jeden naparł na rączki miecha i kilkakrotnie mocno dmuchnął z niego w żar. Drugi wyciągnął kleszczami z paleniska rozżarzone żelazo i położył je na kowadle. Mistrz ognistej sztuki zamachnął się i młot znów poszedł w ruch. Czarownik i laskowiec zostawili osadę za sobą i zaczęli wjeżdżać po rzadko zalesionym zboczu na jeden z pagórków położonych na północ od Wyszehradu. Ociepliło się, śnieg z wolna znikał... - Jeśli dobrze liczę - Dagomir rozmyślał na głos - przybyliśmy tu przed miesiącem. - Zaczyna ci się dłużyć? Znudziło cię czekanie? - Ależ nie. Tyle że od tej wieprzowiny z kapustą, którą się na okrągło opychamy, urósł mi już kałdun. Nie żeby mi nie smakowała... - Nie martw się, będziesz miał okazję wypocić ten tłuszcz. Już niedługo. Na szczycie wzgórza zatrzymali konie. - Gdzież... - Rogan spojrzał ponad Wełtawą na północny zachód i pokręcił głową. - To nie może się udać. Za daleko. - Dasz radę. Chwyć za miecz. Czarownik złapał rękojeść Krutomora i płynnym ruchem obnażył ostrze. Było poszczerbione i pokryte rysami. W zimnym porannym powietrzu wydało słyszalny dźwięk. Jakby coś nuciło. - Nie zdaje ci się, że zbyt często wybudzamy demona z miecza? - rzucił Czarny. - Sam mówiłeś, jak to jest niebezpieczne... - Jasne. Tylko że kiedy twoja moc rośnie, jednocześnie zmniejsza się zagrożenie, że Krutan ci zaszkodzi. W końcu będzie ci posłuszny. Nie możesz się wahać, okazywać strachu ani słabości. Panuj nad nim twardą ręką, a twoja dusza stanie się dla niego nietykalna. Czarownik przytaknął i przyklęknął na jednej nodze. Ścisnął rękojeść miecza w obu dłoniach, a sztych wbił w ziemię. - Krwawy Ogień wyszedł z podziemi - powiedział Dagomir. - Ze szczeliny powstałej po uderzeniu Czarnoboga, kiedy ten rozciął Dziczą Górę. Dlatego połączenie z ziemią zwiększa moc miecza. I ty też czerp z niej siłę, bo ona jest pramatką wszystkiego. Łucznik zamknął oczy i spuścił głowę. Zacisnął dłonie na rękojeści tak mocno, że skóra na nich pobielała.

- Przebudź demona - nakazał karzeł. Oczy na jelcu błysnęły niezwykłym światłem. Rozległ się ledwie słyszalny syczący szept - głos zaklętego demona. Chwiejny czerwony żar stawał się coraz silniejszy, rozlewał się wzdłuż ostrza, aż wreszcie otoczył Rogana. - Oddziel myśl od ciała i wyślij ją w przestrzeń. Tę część ćwiczeń już mieli opanowaną. Świadomość czarownika oderwała się od schronienia z krwi i kości, po czym wzniosła się ponad wzgórze. Czarny czuł, jak poprzez niego połączyły się powietrze i ziemia, jak poprzez niego zaczęła płynąć niewidzialna moc. Duchy powietrza i ziemi przyjęły go pośród siebie. Jego myśl zmieniła się w zjawę lecącą nad Wełtawą i Pragą, nad prastarymi puszczami porastającymi wzniesienia, nad dolinami z szemrzącymi potokami - wprost w otchłań odległej dziczy. - Gorywałd?! Bez odpowiedzi. Rogan niczym sokół krążył nad okolicą i szukał na ziemi choćby śladu ruchu. Tam... Tam! - Gorja! - Tu jestem, bracie. Chwyć się mnie! W myślach Czarnego błysnął obraz olbrzymiej bestii biegnącej lasem. Runął ku niej niczym sokół. Po chwili i on sam kluczył pomiędzy drzewami, zanurzając łapy w cienkiej warstwie śniegu. Świat przemienił się w coś bezbarwnego i powykrzywianego, ale pełnego zapachów i smrodów. - Udało ci się, bracie. I to z jaką łatwością! Nie powiem, aby wyczuwanie także twojej świadomości w mojej głowie należało do przyjemności, ale nigdy nie wiadomo, kiedy takie połączenie może się nam przydać. - Wyraźnie wyczuwam jakiś odór. Nie wiem dlaczego, ale to jest przyjemne. - Poprzez mnie odbierasz świat w wilczy sposób. Czy ten zapach sprawia, że chce ci się wyć i skowytać? - Właśnie! Kogo tropisz? - Och... Ta sprawa nie dotyczy ciebie. - A więc: kogo tropisz? - Taką jedną miejscową wilczycę, jasne? I jest już blisko, więc bądź łaskaw opuścić moje ciało. W takiej chwili chcę być sam na sam z wybranką. Świadomość czarnoksiężnika wyślizgnęła się z głowy Gorywałda i wzniosła się nad puszczę. Powrót odbył się błyskawicznie - okolica z malutkimi plamami lasów i wąziutka

wstążka Wełtawy dosłownie pod nim mignęły. Po chwili ponownie był już we własnym ciele. Otworzył oczy. Śnieg wokół Krutomora rozpuścił się, odsłonięta ziemia parowała. Świat był zaciągnięty czerwoną zasłoną. Gdzieś w środku ciała łucznik poczuł dziwaczne kłucie. Wiedział, co to jest. Krutan wystawił niewidzialne pazury i usiłował wbić je w duszę pogromcy Awarów. Czarownik się skupił, zdecydowanym ruchem odtrącił biesa i zgasił Krwawy Ogień. Demon cichutko, prawie niesłyszalnie, zawył. Człowiek wziął głęboki oddech i podniósł głowę. - Połączyłeś się z nim? - Oczy Dagomira świeciły się ze zniecierpliwienia. Wniknąłeś do głowy wilka? - Oczywiście - przytaknął jeszcze trochę otumaniony wojownik. Laskowiec podszedł, aby pomóc mu wstać. - Nie trzeba. - Czarownik spojrzał na niego odmownie i wstał, nawet się nie chwiejąc. Oczyścił ostrze miecza z grudek gliny i włożył broń do pochwy. - Nie jesteś wyczerpany? - Wcale. - Naprawdę? Gorywałd musi już być daleko stąd. Połączyć się na taką odległość to naprawdę nie lada wyczyn. Musiał cię kosztować wiele sił. - Mówię, że nic mi nie jest. - Rogan wzruszył ramionami. - Czuję się tak jak przedtem. Mam ochotę zapolować. Nałożyłem na łuk nową cięciwę, trzeba ją wypróbować. Te czary-mary już mi uszami wyłażą. Karzeł nie krył zdziwienia, kiedy wojownik z werwą dosiadał konia. Dopiero kiedy czarnowłosy mężczyzna ruszył na swym rumaku zboczem w dół, krasnolud opamiętał się i zamknął usta.

Dni stawały się coraz dłuższe. Nocami łapał jeszcze czasem mróz i prószył śnieg, ale zima już wyraźnie ustępowała. - Jesteś małomówny, zamknięty w sobie i coraz bardziej naburmuszony. Rogan obejrzał się zaskoczony. Tak głęboko się zamyślił, że nawet nie usłyszał nadchodzącego księcia Neklana. A że właśnie siedział rozwalony na jego stolcu, wyciągając stopy w stronę paleniska, natychmiast podskoczył i nisko się ukłonił. - Wybacz, panie, ja tylko... - Siedź. - Władca powstrzymał go gestem. - Jesteśmy tu sami. Nie mam przed kim odgrywać przedstawienia o urażeniu godności władcy z powodu posadzenia przez ciebie

zadka na książęcym stolcu. Mnie takie rzeczy nie są w stanie poruszyć. Syn Czarnowira z wahaniem opadł z powrotem na wymoszczone rysimi skórami siedzisko. Neklan usiadł na jednym z pieńków, na których siadali zwykli wyszehradzcy drużynnicy. Oparł się plecami o krawędź stołu i również wyciągnął nogi w kierunku ognia. W świetle płomieni jego twarz wydawała się niesamowicie blada, a pod niezmiennie zmęczonymi oczami rysowały się cienie. - Z powodu tej kobiety? - zagadnął. - Z jej powodu jesteś ostatnio w kiepskim nastroju? - Nie tylko. - Łucznik nic więcej nie dodał. Rzeczywiście, stan Mireny nie był jedyną przyczyną jego mrukliwości. W równym stopniu martwiło go to, co działo się w jego wnętrzu. Czuł, jak magiczna moc w nim wzrasta i nabiera sił - jakby była czymś obcym; nienasyconym szkodnikiem, który nie karmi się wnętrznościami, ale ludzkim duchem. Dagomir twierdził, że jest to tymczasowe i że minie, kiedy potomek Czarnoboga nauczy się panować nad mocą, która pozornie żyje własnym życiem, i traktować ją jak część siebie. - Gdzie są twoi towarzysze? Rogan wzruszył ramionami. - Dag wczoraj przesadził z piwem, pewnie odsypia. Gorywałda nie ma już kilka dni. Biega po lasach i załatwia... swoje sprawy. - Powinien mniej zwracać na siebie uwagę. - Władca Czechów skrzywił się. - Wśród mieszkańców wsi krąży już opowieść o ogromnym czarnym wilkołaku. Niektórzy nawet myślą, że to ty nim jesteś. Ponoć w nocy zmieniasz się w wilka i węszysz za ludzkim mięsem. - Jak Włościsław? Na dźwięk tego imienia Neklan, już i tak wątły i przygarbiony, skulił się jeszcze bardziej. Blade lica zapadły się, jakby przykleiły się wprost do czaszki. - Słyszałem o jego zdolnościach - powiedział chrapliwie. - O jego zafajdanych rytuałach i krwawych ludzkich ofiarach, dzięki którym po nocach wzywa mroczne bóstwa. Czarny nic nie odpowiedział, lecz spochmurniał jeszcze bardziej. - Wędrowcy przynoszą wieści o wydarzeniach na północy i zachodzie. - Książę nieprzytomnie patrzył w ogień, a jego oczy chorobliwie lśniły. - Do łuczańskiej warowni ciągną ze wszystkich stron gromady wojowników. Ostrzą sobie pazurki na zdobycze wojenne, zbałamuceni historiami o przemyślidzkim skarbie, ukrytym w tajnej grocie w skale pod nami. Podobno sam Karol, władca Franków, wysłał na pomoc Włościsławowi drużynę ciężko uzbrojonych wojów. W końcu są z Łuczaninem starymi sprzymierzeńcami. A i teraz

Włościsław wlecze nad zachodnią granicę najlepszych niewolników ze słowiańskiego ludu i sprzedaje ich Frankom za złoto. W ich krainie brańcy są bardzo cenieni, szczególnie nasze kobiety. Grube polano w palenisku pękło i w górę wzleciał rój iskier. - Wojna jest tuż-tuż - mruknął czarnoksiężnik i spojrzał na pana Czechów. - Jeśli dola twego rodu nie jest ci obojętna, musisz przestać się ukrywać. Władca spojrzał na niego uważnie. - Tak się o mnie mówi? Że się ukrywam? Już nie tylko Częstomir, ale nawet moi ludzie oskarżają mnie o tchórzostwo? - Są rzeczy, których nawet najwierniejsi poddani nie powiedzą prosto w oczy. To cię chyba nie dziwi. - Nie - przyznał Przemyślida po dłuższej chwili. - Wiem, co sobie gadają za moimi plecami. Że jestem słaby, bojaźliwy, niezdecydowany. Że nie jestem godnym następcą hardego, wojowniczego Krzesomysła. Obawiam się, że tak naprawdę mną gardzą. Powiedz, jest tak? Przybysz nie odpowiedział. W głębi jego czarnych oczu tańczyło odbicie płomieni. - Tak - władca przytaknął sam sobie. - Właściwie to się im nie dziwię. Od małego byłem niewielki i cherlawy, cierpiałem na brak apetytu i miałem rzadką krew. To cud, że w ogóle dożyłem dojrzałego wieku. Zawsze chętniej układałem pieśni, niż ćwiczyłem posługiwanie się mieczem i łukiem. Zamiast natychmiast, decyzje wolałem wydawać po dokładnym rozważeniu sprawy. Tak, możesz to nazwać niezdecydowaniem. Częstomir do dzisiaj mi to wypomina. Nie ruszyłem mu z pomocą, kiedy Łuczanie otoczyli Hradec. Czekałem, aż nadciągną Deczanie z Litomierzycami i napadną tę demoniczną sforę od tyłu. - Tyle że pieśni i długie dumanie nie uratują twego ludu. Czesi potrzebują dziś silnego przywódcy. Musisz wziąć się w garść i zacząć działać, książę. Neklan cierpko uśmiechnął się na te słowa. - Spójrz na mnie, Roganie. Wyglądam na kogoś, kto poprowadzi Czechów do boju? Szczególnie przeciwko wrogowi, który szykuje się na nas na zachodzie? Moje ciało jest wątłe i słabe. Świętomira i najlepsi zaklinacze z obcych stron leczyli mnie czarami i wywarami z cennych ziół, ale nawet to nie dodało mi sił. Nie udźwignę ani miecza, ani tarczy, nie utrzymam się w siodle w środku bojowej wrzawy. Ja nie mogę być przywódcą wojennym. Padłbym podczas pierwszego starcia, a to odebrałoby ludziom nadzieję i wolę walki. - Kto zatem poprowadzi plemiona, jeśli nie ich książę? - Nic ci nie przychodzi do głowy?

Łucznik zmarszczył czoło. Długo milczał, zanim wreszcie spytał: - Myślisz, że za nim pójdą? Jest z twego rodu, ale musiałaby się zebrać rada starostów, aby przypieczętować jego przywództwo. - To nie będzie konieczne. - Co masz na myśli? - Zobaczysz. - Na umęczonej twarzy Neklana w jednej chwili zmarszczki się wyprostowały, a usta ułożyły w uśmiech. - Zobaczysz.

Wraz z początkiem miesiąca ustąpiły poranne przymrozki. W śniegowej pokrywie pojawiały się wysepki gołej ziemi, a na nich swe kruche głowy zaczynały wznosić przebiśniegi. Pewnego wiosennego dnia niebo na zachodzie zaciągnęło się czarnym dymem. Niedługo potem do Wyszehradu przybył ranny jeździec na wyczerpanym koniu. - Łuczanie... - wyrzucił z siebie, kiedy doprowadzono go przed księcia i podano coś do picia. - Zaatakowali w środku nocy... Wyli niczym dzikie zwierzęta, mordowali i rabowali... Pognali na swe ziemie całe bydło, wymietli resztki ze spichlerzy, opróżnili wędzarnie i komory... Neklan kurczowo ściskał podłokietniki swego stolca. - A więc już się zaczęło - rzekł. - Włościsław ruszył do boju... Jego horda zbliża się do Wełtawy... Uciekinier pokręcił głową. Włosy miał posklejane brudem i krwią. - Nie, mój panie. To nie było wojsko, ale sfora dzikich, wygłodniałych psów... - Tak jest - odezwał się Rogan. - Łuczanie nie odtrąbili jeszcze sygnału do wyprawy, ale hołota z Włościsławia powoli zaczyna kąsać. Wilczy książę wysłał zagony, aby szukały zapasów na pograniczu. Sieją przy tym strach i przelewają krew w przygranicznych osadach. To jeszcze nie jest wojna. Jedynie krwawy wstęp. Ale prawdziwe starcia już niedługo się zaczną. Władca wziął głęboki oddech. Starostowie i drużynnicy, zwołani do wysłuchania tych ważnych wieści, w napięciu go obserwowali. Neklan z ukosa spojrzał na Czarnego, wymienili się porozumiewawczymi spojrzeniami. Następnie pan Czechów wyprostował się na stolcu i głośno rzekł: - Dmijcie w rogi, wyślijcie posłańców, wypuśćcie gołębie z wiadomościami. Niech wszystkie rody i plemiona, które pozostały wierne przemyślidzkiemu rodowi, zgromadzą się

na równinie pod Pragą. Ruszymy w bój! Dostojnicy na chwilę znieruchomieli, jeden spoglądał na drugiego. Wreszcie ktoś wydał okrzyk na cześć księcia, a pozostali się przyłączyli. Chór podnieconych głosów rozbrzmiewał nad dworem niczym echo grzmotu.

Rankiem Rogan nałożył buty, zarzucił płaszcz i wyszedł na dziedziniec. Uklęknął przy kawałku suchej, odsłoniętej spod śniegu ziemi i wbił Krutomora w glinę. Okoliczne drzewa oblało czerwone światło. Zaraz potem świadomość czarownika leciała już poprzez półmrok, pod dogasającymi gwiazdami, ponad kopcami i potokami na zachodzie, nad czarnymi lasami i łąkami, gdzie leżały jeszcze ostatnie plamy śniegu, nad migocącymi ogniskami w osadach i grodach. - Gorja?! - Bracie! Jestem na miejscu! Czekam tu na ciebie! Czarny zatrzymał się przy jasnym płomieniu i jego myśl wpełzła do głowy Gorywałda. Zmysły człowieka od razu opanowała mieszanina zapachów. Rozpoznał swąd watr, niemytych ciał, końskiego potu, ludzkich i zwierzęcych odchodów, brudu. I zapach prostego jadła. Spojrzał też na świat oczami wilka. Drapieżnik przycupnął na skąpo zalesionym wierzchołku kopca. Na wschodzie już jaśniało, ale w dolinie pod wzniesieniem wciąż paliły się ogniska. Było ich pełno, jak świetlików w czasie letniego przesilenia. Na podłużnym cyplu za doliną wznosiły się potężne wały. - Włościsław - powiedział czarnoksiężnik wewnętrznym głosem. - Udało ci się, jesteś szybki niczym wiatr. - Porządnie się nabiegałem - odparł Gorywałd. - I przejść przez Ochrzę też nie było łatwo. - Ależ ich jest - wyjęczał łucznik, latając ponad rozległym obozowiskiem, odór był nieznośny dla wilczego nosa. - Mrowie - dodała bestia. - Nie mieszczą się nawet w grodzie. Drugie ich legowisko jest na równinie za cyplem. Tam jest ich chyba nawet więcej niż tu. - Na kości Moreny! Kiedy ta banda rzuci się na Czechów... - A to są tylko ludzie. Wyczuwam tu także mnóstwo przedstawicieli mego gatunku. Włościsław nakazał przyprowadzić wszystkie psy bojowe i łowcze. Również każdego

tresowanego sokoła, jastrzębia i myszołowa. Mam podejrzenie, że Kowir potrafi nad nimi panować. Jeśli wystawią przeciw Czechom tę chmarę ostrych kłów i silnych szponów, ludzie Neklana uciekną, zanim jeszcze zacznie się walka. - Co z tym zrobimy? Czary czeskich wiedźm nie wystarczą. - Z pewnością nie wystarczą. Szczególnie jeśli łuczańskie rody przywiodą własne czarownice. Ale mam pewien pomysł. - Wiem, co masz na myśli? Dasz radę? - Nie wiem, nie chcę obiecywać. Na jakiś czas się ulotnię. - Tylko spiesz się. - A ty zarządź, aby Czesi nie polegali jedynie na toporach i tarczach, jak to mają w zwyczaju. Będą potrzebować też łuczników. I potrafiących daleko miotać włóczników. I procarzy. To jedyna ochrona przeciwko zgubie, która przybędzie do ich krainy, wyjąc i zgrzytając zębiskami. - Przyszło mi do głowy, że Świętomira mogłaby... Gorywałd cofnął się w głąb sośniny. Niebo już zrobiło się niebieskie, gwiazdy pogasły. W świetle brzasku było widać, jak mężczyźni w obozie wstają, wygaszają ogniska, składają namioty i zadaszenia z gałęzi choin, nakładają zbroje i siodłają konie. Psy niecierpliwie szczekały, dzikie ptactwo trzepotało skrzydłami i przysiadało na nadgarstkach swych panów. Po całej okolicy twierdzy niósł się coraz większy zgiełk. - Czarnobogu, wspieraj nas - zaskowytał wilk. - Już się zaczęło. - Tak. - Rogan miał nietęgą minę. - Szykują się do wymarszu. Otworzyła się obwieszona czaszkami brama grodu. Z jej ciemnego gardła wyjechała wzbudzająca podziw jazda zakuta w żelazo. Na jej czele, na okazałym pstrokatym rumaku, kłusował sam Włościsław - w jaskrawoczerwonym płaszczu, jakby unurzanym w świeżej krwi. Na głowie miał hełm z masywnym nosalem i kutym otokiem. Za nim podążał Kowir i inni kapłani oraz łuczańscy starostowie, książęca drużyna i pobrzękująca żelazem frankijska jazda. Na końcu ciągnęła masa piechoty z tarczami na plecach, toporami za pasem i włóczniami w dłoniach. Włościsław cały czas trzymał wzniesiony nad głową miecz. Szarówkę w dolinie rozjaśniły pierwsze promienie słońca, w których ostrze błysnęło niczym płomień. Wojsko potrząsało bronią i wznosiło okrzyki na cześć swego władcy. - Bogowie niech mają w swej opiece Neklana. - Rogan był przerażony. - Już nic nie powstrzyma rzezi, bracie. Postaram się sprowadzić pomoc, ale muszę wyruszyć zaraz. Ty wracaj do Wyszehradu.

- Życzę ci wiele szczęścia, Gorja. Będę cię wyglądał. - Postaram się nie spóźnić. Czarownik wyślizgnął się z wilczej głowy i jeszcze raz przeleciał nad dolinami wokół grodu. Wszędzie roiło się od rozwścieczonego wojska. Długo wyczekiwana wyprawa wreszcie się rozpoczynała. Po chwili Czarny leciał już nad łąkami i gajami z powrotem nad Wełtawę. Jego świadomość jakiś czas błąkała się w powietrzu, ponieważ zbyt długo była poza ciałem. W końcu jednak znalazła wyszehradzką skałę i opadła ku niej. Pogromca Awarów zachwiał się i musiał pewniej chwycić Krutomora, aby nie upaść na ziemię. Krwawy Ogień zgasł. Ziemia wokół wbitego ostrza była spalona. Ktoś dotknął ramienia czarownika. Ten odruchowo zrobił unik. - Pomóc ci wstać? - Dagomir wziął go pod pachę. - Nie ma potrzeby. Tylko odrobinę zakręciło mi się w głowie. Laskowiec jednak pomógł. Rogan wyciągnął miecz z ziemi. - Muszę natychmiast zobaczyć się z księciem. - Co widziałeś? Łucznik spojrzał karłowi prosto w oczy. Ten znieruchomiał, a jego broda zaczęła drżeć. Słowa nie były tu potrzebne. Ze zrozumieniem pokiwał głową. - Ruszyli. Nad Włościsławiem rozbrzmiały rogi wojenne. Ilu ich jest? - Jak robactwa w padlinie w samym środku lata. - Do dupy... - Prawda, do dupy. Nie traćmy więc czasu. Pomiędzy chaty wkradał się poranek. Jego purpurowa poświata jakby zwiastowała nieunikniony rozlew krwi.

rama Gaju Libuszy była - jak zawsze - zamknięta. Rogan ją pchnął, ale wrota ani drgnęły, choć przez szparę w odrzwiach widział, że po drugiej stronie nie ma zasuwy. Przyłożył do rzeźbionego drewna dłoń i skupił się. W jego oczach pojawił się czerwony błysk. Brama drgnęła, jakby chciała się bronić, ale w końcu uległa naporowi i otworzyła się. Ścieżki wysypane białymi wełtawskimi otoczakami wiły się w gęstych zaroślach, krzyżowały i splatały, zmieniając ogród w labirynt. Czarownik szedł jednak pewnie, bez wahania, wprost przed siebie. Dróżka przywiodła go do drewnianego zadaszenia w cieniu starych lip. Na porośniętym mchem głazie stał wysoki posąg z posrebrzoną głową i złotą brodą. W jednej ręce trzymał róg obfitości, w drugiej wielki topór. Pod wysadzanym bursztynem pasem znajdował się otwór, w który w czasie obrzędów wsadzany był ogromny członek, symbol płodności. Czarny z szacunkiem ukłonił się przed Perunem. - Mężczyzna! - usłyszał dziewczęcy głos. - W ogrodzie jest mężczyzna! Podążył za tym głosem. Pomiędzy drzewami ukazały się ściany świątyni, zdobione rzeźbami i malowidłami. Z wejścia do przybytku bogów wyszła Świętomira. Wokół niej, niczym stado młodych, zgromadziły się wystraszone i szczebioczące kapłanki w białych szatach. Ich przywódczyni machnęła ręką - jak śpiący człowiek, który ogania się przez sen od

natrętnej muchy. Natychmiast zamilkły. Pogromca Awarów podszedł do posągów, które stały na dziedzińcu przed świątynią. Pokłonił się tak głęboko, że czarna grzywa opadła mu całkiem na twarz. - Wybacz, wielka Świętomiro, ale już niedługo opuszczę Wyszehrad, podążając za Neklanem... - Wiem - przerwała mu zdecydowanym tonem. - I my wyruszamy. W czasie boju będziemy stać u boku mężczyzn. - Wcześniej jednak muszę ją zobaczyć. - Podniósł głowę. - To już przeszło dwie pełnie księżyca. Rozumiałem, dlaczego nie mogę do niej przyjść i posłusznie czekałem. Teraz jednak stąd nie odejdę, dopóki jej nie zobaczę. Świętomira wzięła głęboki oddech, aby go zganić za niesłychaną zuchwałość, ale coś ją powstrzymało. Wypuściła powietrze i niewyraźnie przytaknęła. - Okoliczności usprawiedliwiają twą bezczelność. Ale zastanowię się, czy wybaczę ci również to, że mocą boga ciemności pokonałeś czary chroniące ogród. Chodź. Kapłanki ponownie się rozćwierkały. Migotliwe światło pochodni jakby ożywiało posąg Libuszy. Łucznik, idąc za Świętomirą, rzucił jedynie króciutkie spojrzenie ubranej na biało i pozłacanej podobiźnie pradawnej księżniczki. Bocznymi drzwiami weszli do długiej przybudówki świątyni. Wzdłuż ścian stały skromne łóżka kapłanek. Na końcu pomieszczenia, za zasłoną z delikatnego sukna, leżała Mirena. - Rogan! - Z siedziska przy łóżku wstała Białosława. - Stale przy niej jestem. Odpędzam złe duchy, ale one wciąż powracają i usiłują ją opanować. Czarownik prawie niezauważalnie przywitał się z dziewczyną i podszedł bliżej Osy. Serce mu łomotało, jego stukot mężczyzna słyszał we własnej czaszce. W niewyraźnym świetle olejowego kaganka Mirena wyglądała blado, policzki miała zapadnięte, jednak mimo to na jej twarzy malował się spokój. Pierś unosiła się regularnie, oddechy były głębokie. - Jakby spała - powiedział. - W zasadzie tak właśnie jest - przytaknęła Świętomira. - Jej stan z dnia na dzień jest coraz lepszy. Niedługo wróci do siebie. - Co z jej krwią? - Jest już prawie czysta. Jad lada chwila całkowicie z niej wyjdzie. Pokonały go nasze czary i jej wewnętrzna siła. Wojownik ujął rękę wytatuowanej wiedźmy. Dłoń była zimna, ale widać było, że Osa

oddycha. Chwilę tak trwał. Kapłanki w milczeniu czekały. - Wrócę - wyszeptał na koniec. - Obiecuję. - Już czas - rzekła główna opiekunka Gaju. - Wyruszamy. Młode służebnice Libuszy dobrze o nią zadbają, nie bój się. Skierował na nią spojrzenie. - Dziękuję. Najwyższa kapłanka skinęła jedynie głową i wraz z Białosławą udały się w stronę wyjścia. Łucznik spojrzał jeszcze raz na Mirenę, a następnie ruszył za nimi.

Wełtawa syczała i pieniła się wokół tratwy. Przewoźnicy toczyli ostrą walkę z prądem rzeki i porządnie się wysilali, aby utrzymać w rękach powrozy łączące ich kruchą tratwę z brzegami. Neklan z liczną grupą drużynników i innych wojowników czekał już w siodle na zachodnim brzegu. Rogan i prawie dwa tuziny kapłanek wyprowadzili na kamienistą plażę zaniepokojone przeprawą konie, wetknęli stopy w strzemiona i dosiedli wierzchowców. Wraz ze zbrojnymi księcia ruszyli szeroką drogą do praskiego grodu. - Widziałeś ją? - Dagomir przyłączył się do czarownika. Zagadnięty przytaknął. - Zdrowieje. - Miło mi to słyszeć. - Naprawdę? - Naprawdę. Pokłusowali kilka stajań na północ, następnie skręcili na zachód. Przejechali przez gęsty bór i znaleźli się w rozległej dolinie pomiędzy Strahowskim Lasem a skalistym cyplem, na którym wznosił się praski gród. Właśnie wtedy natknęli się na oszałamiająco rozległe obozowisko wojenne. Nagłe pojawienie się okazałej jazdy z Neklanem na czele spowodowało, że zgromadzeni mężczyźni szybko wstawali od ognisk, wybiegali z namiotów i spod zadaszeń, podbiegali lub konno podjeżdżali do drogi, aby zobaczyć władcę czeskich ziem i pokazać, że przybyli walczyć w jego imieniu. - Spójrz tylko, książę! - Wskazał na nich starzec jadący po prawicy Neklana. - Spójrz, ilu ich przybyło! Ani Praga, ani Wyszehrad nie widziały dotychczas tak wielkich sił! Przybyli Żinianie, Beduhostycy i Nahorubowie! Tam obozują Czjaradicowie, Turzanie, obok nich Networzicy i Holonohy z siedzib Drahelcziców. W dolinie pod lasem rozbili się Bożkowcy,

Bechowici oraz Uhonoci. Ba, nawet dumni Wrszowcy oraz Munici pogrzebali dawne spory z Przemyślidami i przyszli w pełnym składzie! Patrz na tę potęgę! Drużynnicy pana Czechów przyłożyli do ust srebrem okute rogi i zadęli w nie ze wszystkich sił. Wojsko, jak jeden mąż, uniosło broń i zaczęło uderzać ostrzami w okucia tarcz, a z tysięcy gardeł wydostał się ogłuszający okrzyk pozdrowienia. Neklan wziął głęboki oddech, wyprostował plecy okryte sobolim płaszczem, wzniósł rękę w geście pozdrowienia i tak prowadził jazdę drogą pod górę, do bram Pragi. Wokół falował tłum wojowników przybyłych z bliska i z daleka, a chór głosów uderzał w wały na wzgórzu niczym morski przypływ. - Rogan! Czarny Rogan! Zaskoczony czarownik obejrzał się szybko. - Wielebor! Toplicki starosta wyszczerzył zęby i podniósł ręce. W prawej dłoni ściskał topór, a na lewym przedramieniu miał zawieszoną tarczę. - A nie mówiłem, że stawię się tutaj, jak tylko Dziewanna swym tchnieniem ożywi ziemię?! Czarny się roześmiał. - Spotkamy się w boju! - A po wszystkim zatańczymy na czaszkach Łuczan! Liczna jazda wjechała do grodu. Kopyta zadudniły na moście wiszącym nad rozpadliną pełniącą funkcję fosy. Przy bramie osadzonej w masywnym wale pełniła straż para wysokich drewnianych wież. - Widzieliście Częstomira? - spytał książę, kiedy wjechali na dziedziniec. - Jeszcze nie przybył. - Posępny Młocarz pokręcił głową. - Ale z pewnością jest już w drodze. Widać było po minie Neklana, że władca wcale nie jest tego pewien.

Kiedy zatrzymali się przed książęcym dworem, pan Czechów zsiadł z konia, odpędził sługi i kulejąc, wbiegł do budynku. Rogan, Świętomira i Dagomir również zeszli z wierzchowców i podążyli za władcą. - Nikt nie może wejść do środka - nakazał Młocarzowi czarownik, stając w drzwiach. Przywódca książęcej drużyny zgrzytnął zębami. - Jakiś przybłęda nie będzie mi rozkazywał, co trzeba...

- Rób, co ci kazał! - ofuknęła go Świętomira. Wódz przybocznych spuścił wzrok przed najwyższą kapłanką. - Jak sobie życzysz, Najwyższa. Drużynnicy zatrzasnęli za nimi wrota. Zastali Neklana klęczącego na końcu izby nad plamą świeżych wymiocin. Wyziębniętym ciałem wciąż jeszcze targały dreszcze. W ciszy zdawały się wciąż pobrzmiewać echa odgłosów wymiotowania i wilgotnego kaszlu. - Przynieś mu kielich miodu - pani Gaju rozkazała zlęknionej niewolnicy, chowającej się za pozłacanym, rzeźbionym filarem. - Nie - zachrypiał władca. - Tylko łyk czystej wody. Dziewczyna pospiesznie odeszła. Książę się wyprostował, ale po chwili znów opadł i pozostał już na podłodze, oparty o nogę masywnego stołu. Rękawami otarł z wąsów śliskie soki żołądkowe i wziął od niewolnicy kielich z wodą. Jego oczy błyszczały jak w gorączce. Skórę na twarzy miał siną i tak przyklejoną do kości czaszki, jak skóra nabitej na pal głowy, skurczona i wyschnięta na słońcu. - Musisz się podnieść, książę. - Kapłanka pochyliła się nad Przemyślidą. - Wszystkie rody zgromadziły się w nadziei, że władca Pragi i Wyszehradu poprowadzi je do boju! - Nie pójdę. Nie mogę - odparł słabym głosem. - Nie widzicie? Ledwie trzymam się na nogach. Zbroja by mnie przygniotła, ciężar miecza złamałby mi rękę. Kiedy ujrzałem całe to wojsko, jakby niebo się na mnie zawaliło. - Jakie niebo? Dopadło cię poczucie odpowiedzialności. Jeśli się nie pozbierasz, wojów ogarnie zwątpienie. Stracą nadzieję, a łuczańskie wilki pożrą ich jak owce. Na Częstomirze nie polegaj, bo w odruchu zemsty może nie przybyć wcale. Wydobądź z serca resztki odwagi! - Niczego takiego we mnie nie ma. Wrota ponownie się uchyliły, a mrok wypełniający pomieszczenie przecięła smuga ostrego światła. - Przybyli jeźdźcy z Hradca - oznajmił Młocarz. - Częstomir! - ożywił się Neklan. - Przyprowadźcie go do mnie! - Samego! - dodała Świętomira. Rogan i Dagomir pomogli księciu wstać i usadowić się na tronie. Zaraz potem zawiasy skrzypnęły, w sieni rozległy się ciężkie, zdecydowane kroki. Zbliżał się Częstomir w pełnej zbroi, z hełmem na głowie i w podszytym wilczą skórą płaszczu, z mieczem u boku i ciężkim toporem w garści. Postawny, wyprostowany, niczym posąg boga wojny, który ożył

i zstąpił pośród ludzi. - A więc jednak udało ci się, kuzynie! - huknął, będąc w pół drogi do książęcego stolca. - Zjednoczyłeś czeskie rody przeciwko zabójcom z zachodu. Najwyraźniej cię nie doceniłem i miałbym... Bogowie! - Zatrzymał się nagle. - Co tu tak śmierdzi? Czy aby nie... A niech to! Podszedł do władcy. Początkowy zachwyt ustąpił miejsca niewyraźnemu grymasowi zwątpienia. - Na topór Peruna, kuzynie, jak ty wyglądasz! Jakby cię Morena złapała za gardło. Musisz się pozbierać. Łuczanie nadciągają nad Wełtawę. Horda z Włościsławia połączyła się przy grodzie Slany z posiłkami przybyłymi z Luk w żateckiej krainie. Jest ich jak much, napadają naszych ludzi, palą, mordują, plądrują. Musimy wyjść im naprzeciw i w porę powstrzymać tę niszczącą powódź. Jeśli dopuścimy, by uderzyli na osady nad rzeką i zapędzili nas w pułapkę własnych grodów, jesteśmy straceni. Najpóźniej rano wojsko musi wyruszyć na północ! - Tyle że nie ja je poprowadzę - ciężko wymamrotał Przemyślida. Starosta pochylił się nad nim, nie kryjąc przy tym zniechęcenia. - Przez chwilę wierzyłem, że pamiętając o swym pochodzeniu, po raz pierwszy w życiu wyprostowałeś plecy. Jednak widzę, że wraz ze śniadaniem wyrzygałeś również resztki odwagi. Jesteś przecież księciem, do wszystkich czartów! Nie musisz krzyżować z nieprzyjacielem miecza, wystarczy, jeśli poprowadzisz wojsko! Ciało masz zwiędnięte, ale mózg ci chyba jeszcze całkiem nie wyparował. Słuchasz mnie? Czyżbyś chciał, żeby Włościsław strącił cię z tego stolca jak parszywego psa? Utopił posągi naszych bogów w Wełtawie i na wyszehradzkim wzgórzu uprawiał swe okrutne praktyki? Neklan odwrócił wzrok. Częstomir wziął głęboki oddech i wyprostował plecy. Jego gniewna dotąd twarz przybrała wyraz pogardy. - Mamy plan - gęstniejącą ciszę przerwał Rogan. Książę spojrzał na niego z wdzięcznością. - Czyżbyś potrafił wlać w tę kukłę moc i śmiałość? - odezwał się pan Hradca. - Nie o to chodzi. - Między mężczyzn weszła Świętomira. - Ale potrafimy przekonać wojowników stojących na dole, pod grodem, że tak się stało. Młodszy z Przemyślidów zmrużył oczy. - Jak? - Nałożysz książęcą zbroję, wsiądziesz na dorodnego konia Neklana i powiedziesz

Czechów na spotkanie z Łuczanami. Będą myśleć, że na ich czele cwałuje sam władca. - Pomieszało się wam w głowach? - krzyknął starosta. - Jestem dwa razy większy od tego trzęsidupy. Wojownicy w jednej chwili odgadną, że jego zbroję włożył ktoś inny. - Nie odgadną. - Kapłanka zaśmiała się przebiegle. - Twa rzeczywista postać zostanie zamaskowana czarami. Nawet twój głos będzie brzmiał jak głos Neklana. Zachowasz za to swą siłę, odwagę, spryt. Ludzie będą cię postrzegać jako szczupłego, szybkiego, gibkiego. Takiego, jakim mógłby być nasz książę, gdyby jego ciała nie trawiła choroba, a rozum nie górował nad sercem. Częstomir przeskakiwał wzrokiem z kapłanki do czarownika. - Wy poważnie o tym myślicie? - Masz lepszy pomysł? - Podszedł do niego Rogan. - Czeskie plemiona zgromadziły się, aby bronić swoich ziem. Potrzebują przywódcy. I to nie byle jakiego. Nie pójdą za żadnym ze starostów. Nawet za tobą, Częstomirze, choć liczne rody szanują cię jako bohatera i dzielnego wojownika. Wiedzą jednak, że dziś przyjdzie im się zmierzyć z silniejszym i mającym ogromną przewagę przeciwnikiem. A w taki bój pójdą jedynie za prawdziwym księciem. Od ciebie zależy, czy weźmiesz na swe barki brzemię przywództwa i przywrócisz Czechom wiarę oraz zdecydowanie. Jest to posłanie godne prawdziwego bohatera. - Ale też oszustwo. - Sytuacja tego wymaga. Zresztą twej godności nie przyniesie to żadnej ujmy. Potężny wojownik popatrzył chmurnie na Neklana i długo milczał. Bardzo długo. Książę z ogromnym wysiłkiem przyjmował i odwzajemniał jego spojrzenie. W końcu Częstomir zachichotał - bez cienia satysfakcji, za to jakby nieco obłędnie i pokręcił głową, dziwiąc się niejako samemu sobie, że zdecydował się przystać na taki zamiar. Ponownie nachylił się nad krewnym. - Teraz uważnie mnie wysłuchaj, ty rzygowinami śmierdzący szczurze - warknął mu prosto w twarz. - Zrobię to. Ale nie ze względu na ciebie. Dla naszego rodu, który już od czasów Praojca uprawia i dba o te ziemie. Powstrzymam łuczańską zarazę, przysięgam, że tego dokonam. Ale nie ręczę za to, że po walce nie wkroczę do Wyszehradu z bronią w ręku i nie strącę cię z tronu wprost do Wełtawy. Kiedy rozszarpiemy hordę Włościsława, wyjawię wojsku swoją prawdziwą tożsamość i sięgnę po wszystkie prawa, które będą mi się po tym zwycięstwie należały. Mówię ci to otwarcie już teraz. Wiem, jak podstępny potrafisz być. Najpierw mnie wykorzystasz, a potem zginę z rąk nieznanego mordercy jak ojciec Włościsława. Dlatego ostrzegam cię - jeśli takie są twe zamiary, zemszczę się. Chcę usłyszeć, czyś zrozumiał!

Neklan długo patrzył w rozpalone oczy Częstomira. Potem przytaknął powolnym ruchem. - Jestem tego świadomy. - To dobrze. - Starosta wyprostował się i jeszcze chwilę spoglądał na starego mężczyznę siedzącego na malowanym tronie, po czym zwrócił się do Świętomiry i na znak zgody skinął głową. Najwyższa kapłanka uśmiechnęła się z ulgą. - Właściwie postępujesz. Wyjaw ten plan swym najbliższym drużynnikom, aby nie dziwili się, że zniknął ich przywódca. Każ im jednak przysiąc milczenie. Potem pójdziesz ze mną i kapłankami do miejscowej świątyni. Abyś mógł o świcie poprowadzić wojsko, musimy przeprowadzić trudny obrzęd. - Poddam mu się. Częstomir oddalił się korytarzem w kierunku wyjścia. Rogan i Świętomira wymienili spojrzenia. Rozumieli się już bez słów. Dola księstwa spoczęła - a przynajmniej tak im się wydawało - we właściwych rękach.

Rogan nałożył na kaftan pancerz z żelaznych łusek. Dziwnym uczuciem było po tylu latach znowu poczuć ciężar zbroi. Nie chciał metalowych ochraniaczy na łokcie, wystarczyły mu jego własne skórzane nałokietniki wzmocnione nitami z brązu. Za to umocował ochraniacze na kolana - w bitewnym ścisku nogi były najbardziej narażoną na zranienia częścią ciała jeźdźca. Hełm wybrał prosty, z krótkim nosalem, bez osłony na oczy, aby nic mu nie wadziło podczas strzelania z łuku. Wziął szłom pod pachę i stanął w czerwonym świetle brzasku. Przygotowujący się obok Dagomir nałożył swój hełm z niedźwiedziej czaszki i kolczugę - przy jego wzroście odpowiednia była tylko ta w chłopięcym rozmiarze. - Całe pozostałe żelastwo zbroi by mnie zadusiło - powiedział, kiedy wsiadał na niskiego, ale za to silnego konia. Wiernego oślika nie mógł dosiąść, ponieważ ten nie był przyzwyczajony do wojennego zgiełku. Książęca jazda popędziła przez dziedziniec. Rogan ukradkiem zerkał na postać wojownika kłusującego na czele drużyny. Bogowie, oby się nam darzyło - modlił się w duchu. Jeszcze przed świtem nad Pragą rozbrzmiał dźwięk rogów. Po chwili całe wojsko było na nogach, wszyscy zaczęli siodłać konie, nakładać zbroje i szykować się do drogi.

Kiedy za rzeką wstawało słońce, a na obozowisko kładły się długie cienie drzew ze wschodniego brzegu, czeskie wojsko było już ustawione w oddziały rodowe i przygotowane do pochodu. Wówczas rogi rozbrzmiały ponownie. Brama Pragi z hukiem się otworzyła i zboczem zaczęła zjeżdżać książęca drużyna - zakuci w żelazo najznaczniejsi starostowie ze swymi przybocznymi, naczelnik drużyny Młocarz oraz pozostali obrońcy książęcego tronu, ale także odziane w białe podróżne koszule i płaszcze kapłanki Libuszy. Ponad ich głowami trzepotały chorągwie oraz znaki rozpoznawcze podobne do awarskich buńczuków. W obozie zapanowała najpierw przerażająca, pełna wyczekiwania cisza. Wszystkie spojrzenia utkwiły w jeźdźcu jadącym na czele wspaniałej drużyny. Wielu nie mogło uwierzyć własnym oczom. Słyszeli złe wieści, słowa zwątpienia, ośmieszające plotki. Mówiono, że Neklan jest tchórzem, że nie ośmieli się wyruszyć na bój z Łuczanami. Jednakże właśnie teraz wyjechał z bramy na swym okazałym czarnym rumaku. Również Wielebor, starosta dumnych Topliców z litomierzyckiej krainy, przysłonił oczy dłonią i patrzył w kierunku Wielkiej Drogi. - Czy to możliwe? - pytał raczej sam siebie niż swych przybocznych. - Może ktoś przetopił serce Neklana z grudy gnoju w kawał żelaza? Jego towarzysze roześmiali się w głos. Czeski przywódca dumnie jechał pomiędzy milczącymi jak zaklęte zastępami wojowników, a jego biały płaszcz trzepotał na wietrze. Władca miał na sobie wspaniale kutą zbroję - kolczugę, kute naramienniki, ochraniacze przedramion, ud i piszczeli. Głowę jego zdobił bogato dekorowany hełm z dalekich krain, do którego przymocowana była okrywająca twarz i szyję zasłona ze srebrzystych pierścieni. Przy siodle pana Czechów kołysały się miecz, masywna włócznia oraz wielka tarcza, mieniąca się złotem i żelazem. - Czy to w ogóle on? - jeden z ludzi Wielebora nie krył wątpliwości. - Ma na sobie książęcą zbroję, ale twarzy nie widać. W tej samej chwili dostojny przywódca wysunął z pochwy długi miecz z bursztynową głowicą i uniósł go wysoko nad głowę. - Na północ! - krzyknął donośnie. - Na Łuczan! Promienie światła odbiły się od ostrza - zdało się patrzącym, że to sam słoneczny bóg zstąpił do nich z nieba. - To jest Neklan! - krzyknął ktoś z tłumu. - Poznaję jego głos! I w tejże chwili ludzie pozbyli się wszelkich wątpliwości, a tysiące rąk uniosło się w geście radości. Każda ściskała miecz, topór, młot, włócznię, łuk lub przynajmniej procę. Z gardeł wojów wydostał się okrzyk tak gromki, jakby sam Perun pozdrawiał czeskiego

księcia, jakby nad wełtawską doliną przetoczył się huk niebiańskiej błyskawicy. Rozbrzmiały rogi, zadudniły bębny. Ziemia zatrzęsła się pod kopytami koni, kołami wozów i prężnymi krokami mężczyzn. Poprzez przejrzyste powietrze poniosły się w dal zapalczywe okrzyki i bojowe śpiewy. Czeskie wojsko wyruszyło. - Palić! - wrzasnął Włościsław i popędził swego pstrokatego konia między głównym szykiem wojowników a wysuniętymi pozycjami łuczników. - Zamieńcie to gniazdo żmij w popiół! Cięciwy zabrzęczały. Popołudniowe niebo zasłoniła pajęczyna czarnych smug dymu, rysowana płonącymi strzałami. Ogniste pociski wbijały się w wał i dachy Budeczy. Od razu wybuchło kilka małych pożarów - słoneczna pogoda, jaka utrzymywała się przez kilka ostatnich dni, wysuszyła drewno i słomę strzech. - Nie żałujcie strzał! - wykrzykiwał przywódca Łuczan. Jego miecz połyskiwał w słońcu. - Kołczany uzupełnimy, topory znów będą naostrzone, poległych zastąpią posiłki! Atakujcie! Od strony bramy dobiegał dźwięk uderzeń ciężkich toporów. Z wrót leciały drzazgi. Obrońcy rzucali w stronę rębaczy kamienie i włócznie, ale to niewiele dawało - miejsce rannych i zabitych natychmiast zajmowali nowi napastnicy, którzy wciąż nadciągali drogą wiodącą do grodu. - Książę! Waleczny Włościsławie! Władca Łuczan odwrócił głowę. Wolną przestrzenią pomiędzy szykami zmierzał w jego stronę Kowir. Za nim, na umordowanym siwku, kołysał się pokryty kurzem dalekiej drogi lekkozbrojny wojownik. Cięciwy ponownie zadźwięczały i łuczańskie wojsko wypuściło rój tysięcy strzał, wydając przy tym bojowe okrzyki. - Przybył zwiad z południa - główny ofiarnik usiłował przekrzyczeć zgiełk i rumor. Spod Pragi. - Co widziałeś? - szczeknął zniecierpliwiony Włościsław. Wysłannik oblizał spierzchnięte wargi. - Wyruszyli, mój panie! Dziś o świcie. Czeskie wojsko ciągnie na północ. Do wieczora będzie pod Hradcem. Książę wymienił spojrzenia z margrabią Siegtharem, dowódcą wojsk frankijskich, który właśnie dołączył, by wysłuchać wieści. Następnie znów spojrzał na zwiadowcę. - Kto ich prowadzi?

- Sam Przemyślida! Władca rozdziawił usta. - Neklan? Neklan prowadzi wojsko? To rzadkie, trzęsące się łajno? Musiało ci się przywidzieć! - Przysięgam, panie, to on! W błyszczącej książęcej zbroi, na okazałym czarnym rumaku, dumny i pewny siebie. Może odwagi dodały mu czary wyszehradzkich wiedźm widziałem, że idą wraz z wojskiem. Włościsław spochmurniał niczym demon gniewu. - Ile jest tych czeskich wszy? - Około połowy tego, co nas, panie. Ale są w bojowych nastrojach. - Wyjdziemy im naprzeciw. - Co? - Kowir nadstawił ucha, jakby źle usłyszał. - Wyjdziemy im naprzeciw - powtórzył w imieniu księcia margrabia Siegthar i wyszczerzył zęby. - W końcu. Moi zbrojni są już znudzeni tym sposobem walki. Chcemy spotkać się z wrogiem w otwartym polu i zmielić go naszym żelazem. Przywódca Łuczan ochoczo przytaknął. - Odwołajcie atak! Niech wojsko się przegrupuje. Natychmiast wyruszamy na południowy zachód! - Jeśli zostawimy za sobą niezdobytą Budecz - rzucił zaklinacz - tutejsi wojownicy w najmniej oczekiwanym momencie rzucą się na nasze tyłki. - Niech tylko spróbują - warknął Włościsław i popędził konia. - Wszystkich wybijemy! Pod grodem rozległ się dźwięk rogów. Łuczanie i mężczyźni z podległych im rodów i plemion z zaskoczeniem patrzyli w kierunku, skąd dochodził dźwięk wzywający do odwrotu. Na wzgórzu pojawił się Włościsław. Dobrzmiewającą wojenną wrzawę zagłuszył jego gromki głos. - Neklan ze swymi psami wyruszył z Pragi na północ! Ci głupcy myślą, że mogą się z nami zmierzyć w walce! Zaraz pójdziemy im naprzeciw i zaatakujemy wrogów jak wilki stado owiec. Ich padlinami umościmy dno Wełtawy! Za mną! Zapanowała grobowa cisza, jakby wojsko potrzebowało chwili oddechu. Potem Łuczanie wznieśli okrzyki tak dzikie, że nawet skryci za umocnieniami obrońcy Budeczy skulili się z przerażenia.

yło już po zmroku, kiedy Częstomir pozwolił wojsku na odpoczynek. Potem z niewielką grupą przybocznych wyruszył z obozu w kierunku trawiastych pagórków, które ciągnęły się od wielkiego zakola Wełtawy pod Hradcem aż na zachód. Konie zwinnie wspięły się na jedno ze wzniesień. Na szczycie rósł dąb - stary, samotny, wyjątkowo wielki, jakby był panem okolicy i ochraniał ją rozłożystą koroną. - To jest to miejsce - powiedział starosta głosem Neklana i zdjął hełm. Srebrzysta kolcza osłona, która przez cały dzień skrywała jego twarz, zgrzytnęła. Może sprawiło to światło pierwszych gwiazd, ale zdawało się, że twarz wojownika się zmienia. Przez moment miał męskie, ostre rysy pana Hradca, potem znów pojawiła się wychudzona, niezdrowa twarz księcia. - Stąd poprowadzisz atak? - Pytająco spojrzał na niego Rogan. Częstomir przytaknął. - Ten dąb znam doskonale, jesteśmy starymi znajomymi. Często koło niego przejeżdżam, wracając z boju lub z łowów, i za każdym razem zatrzymuję się pod nim choć na chwilę. W cieniu prastarych konarów zawsze odżywam. - Wojownik nachylił się i przyłożył dłoń do pomarszczonej kory. - Dzięki życiodajnym sokom, które w nim krążą.

- Ten dąb ma moc, wyraźnie ją czuję - przyznała Świętomira. - Czerpie siłę z ziemi, w której jest zakorzeniony, oraz z powietrza, w którym rozpościera swe gałęzie. Jego pamięć sięga daleko wstecz, jeszcze do czasów przed przyjściem Praojca. Jest święty - tyle że nikt do niego nie przychodził, by składać ofiary i wznosić modły. - Jutro napoimy go krwią, jakby był posągiem najpotężniejszego boga - odparł starosta. - Tu będę stać, gdy przybędą Łuczanie. - A stanie się to już niedługo. - Dagomir wskazał na północny zachód. Za rozległą równiną, ponad lasem, wznosiła się łuna. Co jakiś czas, wraz z silniejszymi powiewami wiatru, docierały stamtąd odgłosy bębnienia czy nawet urywki pieśni. - Kiedy Włościsław usłyszał, że wyszliśmy z Pragi, od razu ruszył nam na spotkanie. Do dupy, spójrzcie tylko obozuje tam tyle wojska, że od łuny ognisk płonie całe niebo. - Według zwiadu mają ponad dwukrotną przewagę - potwierdził ponuro Częstomir. Ponadto wspierają ich stada drapieżnych ptaków i sfory bojowych psów. Czarami przebudzą w nich głód ludzkiego mięsa i poślą drapieżców do boju. Czeka nas straszliwa walka. Tyle krwi ta ziemia jeszcze nie piła. - Po naszej stronie stoją bogowie - z przekonaniem rzekła kapłanka. - Dzisiaj w nocy złożymy im hojne ofiary. Odprawimy liczne obrzędy, które wzmocnią naszych mężczyzn, rękom dadzą siłę, oczom bystrość, a sercom odwagę. Starosta przytaknął. - Turze Pole to dobre miejsce na bitwę. Obsadzimy to wzgórze, rozstawimy szyki również na wzniesieniach ciągnących się na wschód stąd wzdłuż lasu, a kiedy nadciągną wojownicy Włościsława, spadniemy na nich niczym lawina, uderzymy na te psy z pełną prędkością, z całą siłą. Przemienimy Turze Pole w krwawe bagno. W milczeniu wodzili wzrokiem po równinie. Na razie była pusta i cicha. Jutro zetrą się na niej tysiące mężczyzn. - Przyjaciele - odezwał się Częstomir po dłuższym milczeniu, a jego głos był spokojny, pobrzmiewała w nim nawet nieoczekiwana ckliwość. - Jutro nie będzie czasu na ostatnie słowa. Dlatego już teraz chcę was prosić... - Nie myśl o spotkaniu z Moreną - przerwała mu Świętomira. - Przywołasz ją tym. - Nie boję się jej objęcia. Pocwałuję na czele czeskich zastępów prosto w środek bitwy, na przedzie atakującego klina. Możliwe, że nie przeżyję tej rąbaniny. Jeśli polegnę, nie zanoście mojego ciała do Hradca. Pochowajcie mnie pod tym starym, mocnym dębem, w ziemi przesiąkniętej świeżą krwią. Zrobicie to dla mnie? Patrzyli na niego z trwogą.

- Ja o to zadbam - powiedział Rogan. Młody Przemyślida w podzięce skinął głową, wyprostował się w siodle i nabrał w piersi haust świeżego powietrza. - Dzisiaj - uśmiechnął się pod wąsem - jest magiczna noc. Czujecie to? Czuli, jasno i wyraźnie. Okolica budziła się do życia po długiej zimie. Duchy wyłaziły spod ziemi, goniły lasami, piszczały w ciemnościach. Z rozmarzniętych źródełek, jeziorek i mokradeł wyskakiwały zniecierpliwione wiły i rusałki, by niczym białe płomienie tańczyć na zagubionych w borze polankach. Z otchłani dziewiczych lasów, gdzie noga ludzka nigdy nie postała, dochodziły dźwięki dziwacznych śpiewów i okrzyków, docierały też stamtąd błyski błędnych ogników. Ponad drzewami, łąkami i polami latały tajemnicze zjawy bez skrzydeł, powiewające w chłodnym powietrzu strzępami zapleśniałych łachmanów. Pod ziemią i w powietrzu znów popłynęły strumienie magicznych sił - jak krew, która ponownie zaczyna krążyć po przemarzniętym ciele, kiedy zostaje ono ogrzane ciepłem domowego paleniska. - Dzisiaj w nocy - powiedziała najwyższa kapłanka - odbędzie się pierwsza z bitew. W jej trakcie nie usłyszymy pobrzękiwań żelaza. Zabrzmią śpiewy, zaklęcia i wezwania, przeznaczone dla uszu duchów i bogów. Będzie to walka czarów i demonów. Jedźmy, przywódco - pociągnięciem wodzy zawróciła kobyłę - już czas, aby zbudzić siły, które ochronią nasze wojsko przed klątwami łuczańskich wiedźm. Księciu przypada rola głównego ofiarnika. Zabijesz na cześć Peruna byka, a jego krwią poświęcimy wszystkie ostrza, groty i okucia tarcz. - Chodźmy. Niech czary zaczną działać. - Starosta znów nałożył hełm, zawrócił konia i pokłusował za kobietą do obozowiska. Również Rogan i Dagomir szarpnęli za lejce, jednak czarownik w połowie ruchu wstrzymał zwierzę i szybko obrócił się w siodle. - Co jest? - Laskowiec wytężył uwagę. Łucznik spoglądał w stronę ciemnego lasu na północnym zachodzie. - Nie poczułeś tego? - Czego? - Poryw siły. Jak powiew lodowatego wiatru. I smród zgnilizny. Taki zapach jest mi niemile znajomy... - Pogromca Awarów przerzucił nogę nad grzbietem zwierzęcia, ześlizgnął się na ziemię i podał wodze laskowcowi. - Mieli rację. To będzie noc czarów. Wyciągnął Krutomora, przyklęknął na jedną nogę i wbił miecz w ziemię. Konie niespokojnie zarżały.

Rubinowe oczy Krutana błysnęły, a konary dębu oblało czerwone światło.

W ciemności zadudniły kopyta. Na szczycie wzniesienia górującego nad łuczańskim obozem pojawił się okazały rumak. Ogromny jeździec przyjrzał się obozowisku najeźdźców. Przy ogniskach w dolinie wiły się w dzikim tańcu czarownice - półnagie, obryzgane krwią złożonych w ofierze zwierząt, szaleńczo wyjące, omamione wywarem z grzybów, tajemniczych ziół i szpiku z ludzkich kości. Wokół nich falowały zastępy wojowników, którzy śpiewali demoniczne pieśni, tupali i w zapamiętaniu trzaskali bronią. Morag odwrócił wzrok. Czerń wypełniająca szpary w hełmie niespokojnie zafalowała. Wychwycił coś, co nie pochodziło z obozu, choć także od strony rozwrzeszczanego tłumu w dolinie napływały strumienie magii, surowej i przepełnionej wściekłością. On wychwycił jednakże

inną

falę

mocy.

O wiele

bardziej

skupioną.

Spojrzał

w kierunku

południowo-wschodnim. Tam, gdzie czarodziejski prąd miał swe źródło. Pognał rumaka grzbietem wzniesienia w stronę Turzego Pola.

- Północ. - Kowir spojrzał między koronami drzew na gwiazdy. - Już czas. Włościsław wyszedł na środek polany, którą znaleźli na wierzchołku niewysokiego pagórka. Pomiędzy wystającymi z ziemi korzeniami gdzieniegdzie było jeszcze widać resztki zalegającego śniegu. Nad ziemią przewalała się niebieskawa mgła, a spróchniałe pnie i wykroty upiornie pobłyskiwały światłem. Tędy z pewnością chadzały rusałki i leśne chochliki. - Dobre miejsce - ocenił władca Łuczan i pociągnął za powróz. Na jego drugim końcu zataczał się ranny młodzieniec z rękami spętanymi za plecami. Wzięli go do niewoli w jednej z wsi otaczających podgrodzie Budeczy. Sznur na szyi ranił jego skórę. Z oczu mężczyzny wyzierał strach. - Jestem przygotowany. - Kapłan skinął głową i chwycił w obie dłonie rzeźbiony kostur. - Ja także - wycedził przez zęby książę. Zaklinacz końcem czarodziejskiej laski uderzył młodzieńca po nogach. Zaskoczony nieszczęśnik krzyknął i opadł na kolana. Włościsław wyciągnął zza pasa specjalny topór ofiarny i zamachnął się. Światło gwiazd prześlizgnęło się po srebrnym ostrzu. Jeniec wrzasnął.

Rogan zacisnął zęby. Przerażający krzyk umierającego przyprawił go o dreszcze. Skupił się, a jego myśl opuściła ciało i poleciała nad Turzym Polem w stronę pagórków położonych na północnym zachodzie. Obrazy szybko się zmieniały. Widział upojonych zapachem krwi tancerzy skaczących na tle płomieni. Nie, nie stąd dobiegł krzyk. Szukał dalej. Gnał ponad lasem niczym nocny drapieżnik... Ktoś zawył. Najpierw dziko, nienaturalnie, jak człowiek usiłujący naśladować dźwięk wydawany przez zwierzę. Zaraz potem głos zmienił się w skowyt prawdziwej bestii, wwiercał się w głowę, wprawiał ciało w drgawki. Czarnoksiężnik pewniej ścisnął rękojeść Krutomora.

Łuczanie również coś usłyszeli. Czarownice przerwały taniec i uniosły głowy niczym wilki nasłuchujące wołania przywódcy sfory. Oczy miały wystraszone, zęby wyszczerzone, nagie piersi kołysały się miarowo. Potwór w lesie zawył ponownie. Z przeciwnej strony, z ostępów leśnych nad Wełtawą, zabrzmiała odpowiedź. Przenikliwe szczekanie, przechodzące w przeciągłe wycie. Podobny głos dobiegł od południa. Kolejny z zachodniej strony. Wilki dawały głos jeden po drugim. Nadchodziły zewsząd.

W czeskim obozie panowała napięta cisza. Mężczyźni z przestrachem wpatrywali się w ciemność. Wycie dochodziło z coraz bliższej odległości. Światło gwiazd jakby osłabło, a ciemność nad okolicą zgęstniała. - Wilk z Włościsławia zwołuje wszystkie bestie - powiedziała najwyższa kapłanka i wyciągnęła w stronę Częstomira rękę z obrzędowym toporem. - Szybko, książę! Ofiaruj byka! Musimy postawić przeciw mrocznym czarom Łuczan tarczę własnej magii! Wojownik bez zwłoki chwycił ciężką broń. Drużynnicy właśnie przyprowadzili na wzgórze żałośnie muczącego byczka. Starosta zamachnął się toporem. Świętomira szybko wzniosła ręce i z ogniska na pagórku wystrzelił płomień. Rozdarł ciemność i wypłoszył złowrogie cienie znad obozu. Czesi wznieśli gromki okrzyk. Zupełnie jakby ten ogień spalił ich obawy i przygnębienie.

Rogan skupił całą swą moc. Magicznym wzrokiem spoglądał na polankę pośrodku lasu, otoczoną światłem, które promieniowało z głowicy laski trzymanej przez garbusa. Łucznik rozpoznał go i aż zazgrzytał zębami. W poświacie majaczyła postać jeszcze jednego mężczyzny. Zarys jego pleców nie był wyraźny, zmieniał kształty, tracił kontury. Czarnemu wydawało się, że człowiekowi temu rośnie pysk pełen kłów, że uszy jego stają się bardziej spiczaste, a paznokcie zmieniają się w pazury. Zęby miał zbrukane świeżą krwią. Głosy w lesie mnożyły się, wycie było coraz głośniejsze. Wreszcie gęstwina wokół polanki ożyła, a ciemność rozświetliły błyski dziesiątków tuzinów drapieżnych oczu. Liczne nosy wywęszyły zapach ludzkiej krwi, zza tysięcy kłów wyrwał się charkotliwy warkot. Zdawało się, że wycie ogromnego mężczyzny co jakiś czas przemieniało się w zwycięski śmiech.

Morag zatrzymał konia na szczycie zalesionego wzniesienia. Przed nim rozpościerała się równina. Nie zwracał uwagi na wycie wilków, śpiewy czarownic i nieustająco napływające fale magii. Jego uwagę przyciągało coś innego. Powiódł wzrokiem w kierunku wzgórz na południu. W miejscu, gdzie niebo stykało się z ziemią, pulsował czerwony płomień. Spod żelaznego hełmu wydobyło się złowieszcze warczenie.

Rogan zachwiał się, więc szybko odciągnął swą myśl od Włościsława, który w częściowo ludzkiej, a częściowo wilczej postaci rozrywał ciało młodzieńca i rzucał krwawe strzępy zbiegającym się wilkom. Czarny przeniósł się bliżej, na wzgórza przy Turzym Polu. Natychmiast zauważył sylwetkę olbrzymiego jeźdźca. - Widzę cię, czarowniku! - zagrzmiało mu w czaszce. - Wiem, że to ty! Pogromca Awarów podniósł głowę. Jego oczy świeciły niczym rozżarzone wnętrze ziemi. - Witaj ponownie, Moragu. - Patrzcież. Znasz moje imię. - Wiem o tobie wiele rzeczy. - Ta wiedza nie daje ci nade mną żadnej przewagi.

- Nawet jej nie potrzebuję. Kiedy spotkamy się twarzą w twarz? Jeśli w ogóle masz jakąś twarz... Przybyłeś, aby się zemścić, prawda? Chcesz mojej głowy i mego miecza... - I dostanę je. Zobaczymy się rano. W trakcie walki. Przyprowadziłeś swych sprzymierzeńców, ale i ja kilku znalazłem. - Łuczan? - Rogan roześmiał się przez zaciśnięte zęby. - Chyba nie zamierzasz wejść w spółkę ze sługusami Czarnoboga? Twego pana Białoboga to by chyba nie ucieszyło... - W bitwie bogowie nie są ważni, Czarny. Liczy się jedynie ilość ściętych głów wroga. A jutro będzie ich bez liku. Przysięgam na wszystkie demony Mrocznych Gór, że wśród nich znajdzie się i twoja. Twoje kości zaś wdepczę w pole, które nas teraz rozdziela. - Zobaczymy. - Zobaczymy. A zatem do rana. - Będę czekał. Demon zdecydowanym ruchem zawrócił konia i zniknął w lesie otoczonym wianuszkiem świateł łuczańskich obozów. Rogan zamknął oczy i pozwolił, by magiczny płomień wygasł. - To był on - wychrypiał. - Demon z grodu Slany? - spytał siedzący w siodle Dagomir. Czarownik przytaknął i powoli wstał. - Szykuje się na mnie. Szuka zemsty. Właściwie to się dziwię, że od razu nie ruszył przez pole, by mnie zaatakować. - Nie zrobiłby tego. - Laskowiec podał towarzyszowi wodze jego konia. - Morag jest wytworem czarów Białoboga. A Białobóg jest bogiem dziennym, który właśnie wtedy podkrada siłę ognistemu Swarogowi. Dlatego twój wróg woli czekać do rana. W słonecznym świetle będzie silniejszy. - Planuje przyłączyć się do Łuczan. - Rogan wsiadł na konia. - Spieszmy do obozu. W żyłach ludzi Częstomira musi popłynąć siła i odwaga. - Teraz przydałby się nam Gorja. - Prawda, ale tylko bogowie wiedzą, gdzie się podziewa.

Kapłanki Libuszy chodziły pomiędzy mężczyznami, trzymając w rękach okazałe misy. Wojownicy maczali żeleźce broni we wciąż jeszcze ciepłej krwi. Potem, przy wtórze śpiewu, wchodzili na wzgórze i zanurzali ostrza oraz groty w płomieniach roznieconych czarami. Krew skwierczała na metalu i pozostawiała na niej święte znaki Peruna.

Naprzód, bracia, na morderczy bój,

niechaj dzwoni żelazo, a krew tryska,

uderzcie śmiało we wrogą tłuszczę,

poślijcie ich żonom nowiny złowieszcze...

- Jest źle - rzekł Częstomir, kiedy podeszli do niego Rogan i Dagomir. - Wszyscy usłyszeli, jak Włościsław zwołuje drugie wojsko. Wilcze, demoniczne... - Nie trać odwagi. - Czarownik położył dłoń na jego ramieniu. - Jeśli wojowie zauważą twoje wahanie czy choćby jeden przejaw zwątpienia i oni stracą nadzieję. Nie zapominaj o swoim posłaniu. Musisz dać im wiarę w zwycięstwo. A teraz - lekko się krzywiąc, wyciągnął z kołczanu garść strzał - chodźmy poświęcić broń we krwi i ogniu Peruna. Kapłanki Libuszy chórem odpowiedziały na męski zaśpiew, rytmicznie wymawiając słowa zaklęcia: Grom Peruna dudni nad nami,

naszych braci wróg nie zrani.

Na duchy przodków! Zaklęcia i czary!

Niech ich ominą śmiertelne mary...

raz z pierwszym niewyraźnym promieniem słońca, zanim półmrok znad łąk i pól cofnął się do lasu, frankijscy żołnierze wyszli z namiotów i uklękli do porannej modlitwy. Rozbili się dość daleko od łuczańskiego obozu, ale mimo to w nocy słyszeli pogańskie śpiewy i wrzaski przypominające wycie diabłów w ciemnościach. Niejeden z Franków spędził noc na żegnaniu się i wzywaniu chrześcijańskiego Boga. - Myślcie o tym, bracia w Chrystusie - Sieghtar wymawiał słowa z naciskiem - że jeśli pomożemy tym parszywym poganom w walce, tym łatwiej podporządkują się w przyszłości naszemu panu, cesarzowi. W końcu nawrócimy ich na właściwą wiarę, a ich szatańskie posągi porąbiemy i spalimy na popiół. Poranna modlitwa była już prawie skończona i margrabia miał właśnie wypowiedzieć końcowe amen, kiedy w lesie zadudniły ciężkie kopyta. Klęczący zbrojni unieśli głowy. Tuż obok nich od ciemnej bryły lasu oderwał się czarny cień. Jeździec przemknął w pobliżu frankijskich namiotów niczym duch i cwałem wtargnął do cichego łuczańskiego obozu. Czarny płaszcz unosił się w powietrzu. Przybysze z zachodu znów zaczęli się gorliwie żegnać, a szeptem usiłowali ustalić, kogo właśnie widzieli. Nikt z nich nie wiedział, a przypuszczenia, iż mógł to być sam

Lucyfer, żaden nie śmiał wypowiedzieć na głos.

Mało kto w czeskim obozie zmrużył oczy tej nocy. Jeszcze po ciemku wszyscy siodłali konie, nakładali zbroje, ostrzyli broń. Na szyje zawieszali ochronne amulety, a przed małymi posążkami, które każdy starosta miał przy sobie, prosili duchy przodków o zwycięstwo lub przynajmniej o honorową śmierć. O świcie zaspany Częstomir wyszedł z książęcego namiotu i zderzył się ze szczupłym wojownikiem w lekkim pancerzu z garbowanej wołowej skóry. Spojrzał na niego i choć jego twarz częściowo skryta była pod hełmem, poznał go od razu. - Białosława?

-

syknął.

Czeszka

trzymała

w ręku

włócznię

i prowadziła

okulbaczonego już konia. Przy siodle wisiał miecz oraz okrągła tarcza. - Nie zamierzasz chyba... - Nie próbuj mnie zniechęcać, bracie - ucięła cicho, aby stłoczeni dookoła mężczyźni nie usłyszeli, co mówią. - Dawno podjęłam decyzję. Właściwie to już wtedy, kiedy przebywałam na zachodzie jako niewolnica nadętego dzikusa na usługach Łuczan. Doświadczyłam zbyt wiele pogardy i poniżenia. Nie zamierzam teraz jedynie śpiewać i modlić się na tyłach wojska z pozostałymi kapłankami. Chcę się zemścić. - Ale jesteś przecież... - Kobietą? Tylko się rozejrzyj. Nie widzisz, ile niewiast przyszło ze swymi bliskimi? Niejedna z nich chwyci za broń i pobiegnie do boju u boku męża, ojca czy brata. I ja pójdę z nimi. Potrafię posługiwać się mieczem, a widok krwi już od dawna nie jest mi straszny. Chwycił ją za rękę. - Białosławo... - Zostaw mnie. Ton jej głosu i błysk w oczach zmusiły Częstomira do posłuszeństwa. Zwinnie wskoczyła na siodło i pognała konia. Po chwili zniknęła bratu z oczu w tłumie wojowników zmierzających ku dolinie. Słońce wstawało blade i zimne. Gęsta mgła na wschodzie jakby starała się zgasić tarczę Swaroga w swych wilgotnych ramionach.

Włościsław stał pośrodku przestronnego namiotu. Wokół niego, zwinnie niczym łasice, uwijali się niewolnicy i służący, nakładając mu zbroję. Na gruby kaftan z przeszywanej skóry nałożyli pancerz z żelaznych płytek, który

dodatkowo

umocnili

napierśnikiem

z brązu,

ozdobionym

srebrnym

motywem

przedstawiającym wilka oraz sokoła. Wokół nadgarstków księcia zapięli obite żelazem skórzane ochraniacze, sięgające aż do łokci. Podobnie zabezpieczyli piszczele. Włożyli najeżone kolcami naramienniki. Zapięli szeroki skórzany pas z pochwą nabijaną srebrnymi płytkami i skrywającą ciężki miecz. Kiedy podawali władcy hełm, ktoś rozchylił wiszące u wejścia do namiotu skóry. Włościsław się obejrzał. Przez otwór wślizgnęło się światło brzasku i rozrzedziło szarówkę panującą w namiocie. Ogromna czarna postać, która pojawiła się w słabym blasku poranka, wyglądała, jakby przybyła nie z tego świata. Książę zniecierpliwionym głosem odegnał niewolników. Rozpierzchli się niczym myszy na dźwięk trzepotu sowich skrzydeł. Nieproszony gość wszedł do środka. Nie słychać było ciężkich kroków ani brzęku zbroi. Dwaj obecni u boku pana Łuczan drużynnicy sięgnęli po broń i ruszyli, aby stanąć na drodze zuchwalcowi, ale Włościsław powstrzymał ich zdecydowanym gestem. Wciąż jednak, niepewni i czujni, stali z bronią gotową do ciosu. - Kim jesteś? - warknął książę. Cień nieznajomego przypełznął pod nogi władcy. - Uważaj, panie - ostrzegł stojący niedaleko Kowir. - Kimkolwiek jest, nie należy do tego świata. To w ogóle nie jest człowiek. Ubrany na czarno obcy zatrzymał się trzy kroki przed księciem. Włościsław ani drgnął. W jego wyblakłych oczach nie było strachu, a jedynie ciekawość. Stali naprzeciw siebie, obaj potężni, silni, nieustępliwi. - Twój czarownik ma rację - odparł tajemniczy wojownik. - Nie jestem człowiekiem. - Bywa i tak. Nie boję się ciebie, nawet jeśliś demonem z najgłębszej otchłani. Łuczanin starał się spojrzeć przybyszowi w oczy, ale ze szpary hełmu spoglądała na niego jedynie nieprzenikniona ciemność. - Czego tu chcesz? - Tego, co wszyscy. Ruszyć do boju u twego boku. Brodzić we krwi i rozłupywać czaszki. Jestem w tym dobry, lepszy niż którykolwiek z twoich ludzi. Pan ziemi łuczańskiej utkwił w nim wzrok. Kowir nachylił się ku swemu władcy. - Ostrożnie, książę. Wyczuwam w nim siłę, która nie jest przyjazna naszemu bogu. Ten stwór służy Białobogowi. - A co to za różnica? - Obcy mężczyzna zwrócił ciemne spojrzenie na zaklinacza. Dzisiaj nie będą walczyć bogowie, ale śmiertelnicy. Nie jest ważne, która siła za mną stoi, a jedynie, jaki mam cel. Chcę dla was zabijać - i czerpać siłę ze śmierci mężczyzn

czekających po drugiej stronie pola. - Chcesz kraść ich duchy dla swego bóstwa! - szczeknął kapłan. - A one są przeznaczone dla Czarnoboga! - Wasz pan otrzyma dzisiaj tyle dusz, że się nimi udławi. Nie zaszkodzi mu, jeśli kilka wezmę dla siebie. - Jak śmiesz... - zaczął ofiarnik, ale Włościsław szybko podniósł rękę. - Jest mi obojętne, jaka moc wypluła cię na świat. - Wódz Łuczan spoglądał w czarną szparę hełmu, a na jego twarzy pojawił się niezbyt uprzejmy uśmiech. - Jeśli chcesz wyrzynać z nami Czechów, jesteś mile widziany. W krwi, którą dzisiaj tu przelejemy, możesz się nawet wykąpać. Jakiej zapłaty oczekujesz? - Nie interesuje mnie zapłata - spod hełmu wydostał się dudniący głos. - Ani udział w łupach. Powiedziałem już: chcę pozyskać siłę z walki. I coś jeszcze. - Mów. - Potrzebuję miecza. Ostrze mojego jest złamane. - Dam ci taki miecz, który sam będzie wyskakiwał z pochwy i rozcinał ciała wroga. Coś jeszcze? - Wraz z Czechami stanie do walki przeciwko wam pewien człowiek. Nikt z was go nie tknie. Jego życie należy do mnie. Władca zmrużył oczy. - O kim mówisz? - Być może go znasz. Kruczoczarne włosy, oczy jak okna do wieczności. W namiocie zapanowała cisza, nikt nawet nie pisnął. Książę skinął głową. - Wiem, o kim mówisz. - Jest mój. - Powód? - Zemsta. Łuczanin przez dłuższą chwilę milczał. - I mnie ten sukinsyn jest coś dłużny. Poprzysiągłem, że napiję się jego krwi. Upierasz się przy tym, że musi zdechnąć z twoich rąk? - W przeciwnym razie nie pójdę z wami. - Rozumiem. Jakoś się dogadamy. Tak czy inaczej, będzie dość innych wrogów do zarżnięcia. Wystarczy mi, jeśli przyniesiesz mi głowę Rogana. - Nie będzie mi potrzebna. Dostaniesz ją ode mnie w darze.

Włościsław skrzywił twarz w uśmiechu, po czym wyciągnął rękę. Nieznajomy odwzajemnił gest i mężczyźni mocno chwycili się za nadgarstki. - Na co czekacie, psy? - książę huknął na służących. - Przynieście temu wojownikowi najlepszy miecz, jaki wykuliśmy we Włościsławiu!

Czesi gromadzili się na wzgórzach, a towarzyszyła temu nienaturalna cisza. Nie śpiewali, nie wypowiadali zaklęć, nie nawoływali do boju. Jedynie stali w milczeniu i patrzyli na północny zachód, gdzie spoza lasów unosił się dym z dopalających się łuczańskich ognisk. Częstomir w skórze Neklana podjeżdżał do pozycji poszczególnych rodów i wydawał ostatnie rozkazy przed walką. Kopyta jego rumaka przenikliwie dudniły w pełnej napięcia ciszy. Kiedy objechał już wszystkie oddziały, udał się na szczyt wzniesienia ze starym dębem. Tu czekali na niego siedzący w siodłach drużynnicy i starostowie najznakomitszych rodów, ubrani w łuskowe i płytkowe pancerze, z hełmami na głowach i tarczami przy boku. Nie brakowało wśród nich Rogana, Dagomira ani Świętomiry. Pan Hradca z każdym wymienił spojrzenie, a potem ustawił konia czołem do wojsk nieprzyjaciela. Stali i czekali - milczący, posępni. Było bezwietrznie. Co jakiś czas zarżał któryś z wierzchowców. Groty włóczni sterczały nieruchomo, zwrócone w stronę nieba. Nad równiną zaćwierkał wróbel, ale jego głos natychmiast utonął w ciężkawej ciszy. W chwili gdy słońce w końcu wydostało się z niewoli mgieł, a półmrok nad Turzym Polem przecięły pierwsze złote promienie, po drugiej stronie równiny zabrzmiały rogi. Czesi podnieśli głowy i mocniej ścisnęli broń w dłoniach. Nikogo jeszcze nie widzieli, ale z lasów za przyszłym polem walki niosły się, oprócz dźwięku rogów, pokrzykiwania, rżenie koni, szczęk broni, szczekanie psów i skrzek dzikiego ptactwa. Przemyślidzkie szyki niespokojnie zafalowały. Częstomir zdjął jedną rękawicę, ukłonił się w siodle i przyłożył dłoń do szorstkiej kory dębu. - Daj mi siłę, stary druhu. Z ziemi, z wody i z powietrza! Przez oddalone wzgórza zaczęło się przelewać wojsko Łuczan, które wynurzyło się w końcu z cienistych borów. Konno i pieszo, w pancerzach albo skórach, w hełmach lub bez nakrycia głowy, z mieczami, toporami, młotami czy procami w dłoniach wchodzili na równinę niczym potok czarnych mrówek. Nad ich głowami widniały niesione na drzewcach rodowe znaki, wykonane z drewna, skóry, piór, kości i włosia. Trzymali też wysoko uniesione włócznie o grotach ozdobionych świeżo uciętymi ludzkimi głowami. Cieszyli się bliską

walką, łomotali żelazem o okucia tarcz, śpiewali pieśni opisujące rychłą porażkę wroga, w którą żaden z nich nie wątpił. - Widzisz go? - Rogan spytał Częstomira. - Widzę. Na czele pochodu podążał na pstrokatym koniu dumnie wyprostowany Włościsław. Z pleców spływał mu ciemnoczerwony płaszcz, w ręku trzymał nagi miecz, a na lewym przedramieniu trzymał tarczę najeżoną kolcami z brązu. Pogromca Awarów zmrużył oczy i dostrzegł, że w drużynie łuczańskiego księcia wyróżniał się wzrostem pewien jeździec. Swoim posępnym wyglądem przyćmiewał nawet wywołującą strach ciężkozbrojną jazdę frankijską, niosącą flagę samego Karola Wielkiego. Włościsław, dojechawszy do jednej trzeciej szerokości rozległej równiny, podniósł rękę z mieczem. Ponownie zagrzmiały rogi i tłum Łuczan się zatrzymał. Zniecierpliwione psy szarpały się na łańcuchach i podeszłymi krwią oczami zezowały na świeże ludzkie mięso stojące na wzgórzach. Z pysków kapała im spieniona ślina. - Książę? - Świętomira spojrzała na pana Hradca. - Nadeszła twoja chwila. Ten, którego zgromadzone tłumy uważały za Neklana, ponownie nałożył rękawicę i dostojnym ruchem obnażył miecz. Na jego rozkaz przyboczny uniósł do ust róg i zadął w niego ile sił w płucach. Czesi jak jeden mąż spojrzeli na dąb. Częstomir pognał rumaka na skraj wzniesienia, aby wszyscy mogli go zobaczyć. Uniesiony miecz wodza błysnął w słońcu. - Patrzcie, wnukowie Przemysła! - krzyknął dźwięcznym głosem. - Patrzcie na to dumne łuczańskie plemię i nie lękajcie się go ani trochę! Wspomnijcie, ile naszych grodów i wsi spalili ci wrogowie, ilu mężczyzn wybili, ile kobiet i dzieci w niewolę uprowadzili, by obcym przybłędom sprzedać! Teraz zaś ponownie przyszli, aby palić i niszczyć! Zniewolić nas chcą, zagłodzić, wyrżnąć! Ich przywódca, wilkołak i sługus mrocznych bogów, już się widzi na wyszehradzkim tronie. Marzy, aby wzdłuż Wełtawy wprowadzić rządy żelaznej pięści! Czyżbyście zamierzali na to pozwolić?! Czesi chórem zaprzeczyli. - Czy chcemy się bić, czy nie - Częstomir ciągnął głosem Neklana - musimy się im dzisiaj przeciwstawić, walczyć o nasze ziemie i powstrzymać tę zarazę. Mamy na to ostatnią szansę! Bijcie się o wolność i prędzej tu polegnijcie, aniżeli mielibyście uciec z pola walki i hańbą okryć swe dobre imię! - grzmiał, a jego głos dobiegał aż do łuczańskich wojsk. - Ja podążę na czele i nawet jeśli polegnę, nie traćcie ducha, rżnijcie nieprzyjaciela, aż całkiem go pokonacie! Ręce zebranych wzniosły się w kierunku nieba, wyrósł gęsty las włóczni

i błyszczących ostrzy. Z gardeł wyrwały się okrzyki tak głośne, jakby pioruny uderzały z jasnego nieba: - Na Łuczan!!! - Bić ich!!! - Zwycięstwo!!! Stojący znacznie niżej, na równinie, Włościsław z pogardliwym uśmieszkiem na ustach obserwował falujące czeskie szeregi. - Spójrzcie no tylko! - krzyknął do swoich ludzi. - Dodają sobie odwagi, parszywi tchórze! Rozstawili się na wzgórzach i mają nadzieję, że tym zyskają przewagę w walce. Nic im to nie pomoże, bo są słabsi, serca mają miękkie jak krowie łajno! Kiedy tylko uderzymy, uciekną niczym myszy. Szkoda brudzić miecze krwią... Kowir! Wypuść drapieżne ptactwo, niech ich przepłoszy, jak zwykło to czynić z gołębiami! Poszczujcie ich psami, niech nasze bestie nałykają się krwi! Jestem wilczym księciem - niechaj więc wilki rozerwą ich na strzępy! Garbaty zaklinacz wyjechał konno przed wojsko i podniósł magiczną laskę. Z wilczej głowy na jej końcu wystrzeliło zielonkawe światło. - Teraz się zacznie - warknął Rogan, ujął łuk i sięgnął do kołczanu. - Przygotujcie się! - Strzelcy! - huknął Częstomir, a dźwięk rogu poniósł ten rozkaz dalej, aż do najdalszych oddziałów. Wydawało się, jakby z północy nadciągnął wicher. Całe dzikie ptactwo, które Łuczanie ze sobą przywiedli, zatrzepotało skrzydłami i wzbiło się w powietrze. Jastrzębie, sokoły, myszołowy, błotniki, a nawet majestatyczne orły ze skrzekiem drażniącym uszy wzleciały nad pole niczym żywa chmura. Czesi na chwilę stracili pewność siebie, ale nie ustąpili o krok. Napięli łuki, tysiące cięciw zatrzeszczało, tysiące strzał czekało na rozkaz. Cienie drapieżników zlały się w jedną ciemną plamę, która najpierw zasłoniła łuczańskie wojsko, a chwilę później ruszyła nad równiną w stronę czeskich oddziałów. - Zaklinacz panuje nad nimi czarami! - zawołała Świętomira. - Nic ich nie spłoszy! - Nic - wycedził przez zęby Rogan i wycelował. Również stojący obok niego Dagomir napiął łuk. Ogromne stado było coraz bliżej. Ptaki szykowały się już do bezpośredniego ataku, wyciągały szpony i otwierały dzioby, aby móc je wbić w ludzkie ciała. - Teraz! - Częstomir machnął mieczem. Rozległ się przeszywający brzęk cięciw. Naprzeciw chmury drapieżników wzleciała

chmura opierzonych strzał. Rozległ się skrzek boleści i cień na zboczu góry rozdarł się na strzępy, niczym obłoki poszarpane wiatrem. Trafione ptaki padały na ziemię tuzinami, w strumieniach krwi i piór. - Jeszcze raz! Łucznikom nie trzeba było powtarzać polecenia. Błyskawicznie sięgali do kołczanów i posyłali w niebo kolejne roje pocisków. Stado ponownie się przerzedziło, ale ponad setka drapieżników przedarła się przez morderczy deszcz i rzuciła się na Czechów. Dzioby i szpony zazgrzytały na tarczach i pancerzach, strąciły z głów kilka hełmów, krwawymi szramami naznaczyły ręce i twarze mężczyzn. W ruch poszły miecze i sztylety. Powietrze zgęstniało od piór. Ptaki padały z odciętymi głowami i połamanymi skrzydłami, bezsilnie podskakiwały i miotały się na zakrwawionej ziemi. Rogan wystrzelił pięć razy - pięć razy jego pociski przebijały opierzone piersi. Ogromnego orła, który wiedziony zapewne wolą samego Kowira zmierzał w stronę dębu z wyraźnym zamiarem zaatakowania Częstomira, powalił w jednej chwili. Ptak wpadł pomiędzy jeźdźców, a jego skrzydła o godnej podziwu rozpiętości połamały się z hukiem. Konie rżały i potrząsały uprzężą. Nad czeskimi oddziałami jeszcze nie umilkł skrzek drapieżników i trzepot skrzydeł, kiedy naczelny ofiarnik najeźdźców znów błysnął magiczną laską. Czerwonawe światło przeleciało nad Turzym Polem niczym purpura porannego światła, falująca na powierzchni jeziora. - To będzie gorsze - wyszeptał Dagomir i nałożył na łuk kolejną strzałę. Odpowiedziało mu wycie i dzikie szczekanie. Dźwięk nie dobiegał tylko od strony łuczańskiej hordy - chór żądnych krwi głosów rozbrzmiewał także w okolicznych lasach. Wilki, które Włościsław w nocy zwołał i podporządkował swej woli, przystępowały właśnie do ataku. Na czeskie wojsko padł blady strach. - Włócznie! - rozkazał Częstomir. - Nie bójcie się, bracia! To tylko parszywe psiska! Na skinienie Kowira Łuczanie spuścili bestie z uwięzi. Ogromna sfora ruszyła przez pole. W tym samym czasie z gęstwiny leśnej, głównie od strony zachodniej i północnej, zaczęły wyskakiwać wilki. Także za plecami Czechów pojawiły się stada drapieżników - i te zaatakowały pierwsze. Wilki skakały na przestraszonych i zaskoczonych mężczyzn. Kły szarpały i gryzły, miecze cięły, włócznie przebijały. Czeskie szyki zafalowały, odezwały się pierwsze okrzyki strachu. - Bracie!

Zaskoczony Rogan opuścił łuk. - Gorja? Gdzie jesteś? Ledwie cię słyszę! - Rozdmuchaj Krwawy Ogień! Szybko! Otwórz szczelinę! Dasz radę! Czarownik nie czekał ani chwili i ruszył na koniu zboczem w dół. Dagomir i Świętomira odprowadzali go zaskoczonymi spojrzeniami. Wierzchowiec Czarnego roztrącił szeroką piersią szyk łuczników stojących na czele wojska. U podnóża wzniesienia Rogan zeskoczył z siodła, uklęknął na suchej zeszłorocznej trawie, wydobył Krutomora i wbił go w ziemię. Mordercze stado było coraz bliżej, spod łap leciały grudki gliny, oczy świeciły głodem, z pysków kapała ślina. - Szybko, bracie, szybko! Otwórz bramę! Czarnoksiężnik skupił się najmocniej, jak potrafił. Krwawy Ogień wystrzelił. - To on! - krzyknął Morag i sięgnął po miecz. - Co robi? - warknął Włościsław. - Jak to co? Czaruje. Atakujące zwierzęta były zaledwie o kilka skoków od wzgórza, kiedy postać klęczącą przed czeskimi oddziałami pochłonął jasny płomień. Wystrzeliły z niego kolejne ogniste języki - jak wtedy, gdy rozbije się gliniana lampa, a płonący olej rozpryska się dookoła. Podnóże wzgórz przecięła ognista ściana. Czesi i Łuczanie zasłaniali oczy i z przestrachem kulili się za tarczami.

Rogan miał poczucie, jakby świat pękł na pół. A on był klinem wbitym w tę wyrwę. Wzgórza za jego plecami, gdzie zgromadzeni byli Czesi, jakby się gdzieś zapadły, a na ich miejscu pojawiła się gęstwina przeolbrzymich drzew. Czarownik klęczał na skraju Wiecznego Lasu. Z otchłani Nawi wypadła inna sfora, o wiele straszniejsza niż ta ziemska. Czarnoksiężnik zaczął się trząść pod naporem niewyobrażalnie silnej obcej mocy, która przepływała wprost przez niego i na chwilę połączyła światy bogów i śmiertelników. - Do ataku, braciszkowie!

- Libuszo, dopomóż nam! - rzekła z westchnieniem Świętomira. W oczach jeźdźców stojących pod dębem odbijały się płomienie. Wojownicy z otwartymi ustami obserwowali, jak z ognistej ściany wyskakują potężne czarne potwory o płonących oczach. - Sfora Czarnoboga - wydusił Dagomir. - Wilki z zaświatów.

- Rozerwijcie te szczeniaki! Bestie zwarły się w przerażającej plątaninie kłapiących paszcz i ostrych pazurów. Trysnęła krew, w powietrzu zawirowały kłaki, w niebo uniósł się skowyt bólu. Ogniookie demony w okamgnieniu rozbiły atakujące stado na mniejsze grupki. W silnych wilczych szczękach pękały z trzaskiem kości. Łapy pokonanych psów konwulsyjnie drapały i rozbryzgiwały wilgotną od krwi ziemię. - Zrób coś, wszawy czarodzieju! - ryknął Włościsław na Kowira. Garbus wymawiał coraz to nowe zaklęcia, machał kosturem i wysyłał w stronę walczących zwierząt kolejne fale magii. Nic nie pomagało. Trwało to zaledwie kilka uderzeń serca. Wysłana przez Łuczan sfora zniknęła, a pole zaściełały krwawe strzępy. Tylko nielicznym psom udało się ujść z życiem - krwawiące, kulejące i skowyczące uciekały w zarośla, by tam szukać schronienia. Wtedy po raz pierwszy łuczańskimi szykami wstrząsnęła fala niepewności. Włościsław klął, jakby postradał zmysły. - Dzięki, bracia! - Zgarbiony nad mieczem Rogan usłyszał głos Gorywałda. - Nie zaszkodzi czasem umoczyć nos w świeżej krwi! Teraz biegnijcie, brama za chwilę się zamknie! - Wróć z nami. Znów bądź naszym przywódcą. - Chętnie, ale coś tu zacząłem i muszę to dokończyć. Strażnicy zaświatów zaczęli biec w stronę Czarnego. Magiczny płomień zabłysnął jaśniej i w postaci ognistej fali wyszedł im naprzeciw. Wskoczyli w niego - a wyglądało to tak, jakby nienaturalny ogień w jednej chwili spalił bestie na popiół. Zniknęły tak samo szybko, jak się pojawiły. Został tylko jeden, ten największy. Zatrzymał się przy klęczącym czarowniku. Z pyska kapała mu psia krew. Rogan podniósł głowę. Wieczny Las rozmył się w dogasającym ogniu. Zamknęła się brama pomiędzy światem zmarłych a krainą śmiertelników. Częstomir wydał zwycięski okrzyk, a wojsko odpowiedziało mu zgodnym chórem. Ten zaskakujący obrót spraw znów wlał odwagę w czeskie serca. Książę ruszył na koniu w dół zbocza, a za nim podążyli starostowie i drużynnicy. Czarownik wstał, wyciągnął miecz z ziemi i przywołał swego rumaka. W siodle usiadł akurat wtedy, kiedy dojechał do niego Częstomir. Stanęli bok w bok, obaj na okazałych wierzchowcach - jeden wojownik czarny niczym wielki kruk, drugi w błyszczącej zbroi i białym płaszczu.

- Nie mam pojęcia, skąd przywołałeś tę demoniczną zgraję - zabrzmiało spod zasłony skrywającej twarz przywódcy - ale przybyła w odpowiedniej chwili. Tylko dzięki tobie wojsko nie zaczęło uciekać. - Hej, a może by tak uznać i moje zasługi? Pan Hradca wytrzeszczył oczy na Gorywałda. Pogromca Awarów zdjął z łęku hełm i nałożył go na swe czarne włosy. - Nie raduj się przedwcześnie, książę. Łuczan wciąż jest dwukrotnie więcej. Spójrz, już się szykują do ataku. Miał rację. Nad wrogim wojskiem uniósł się dudniący głos bębnów, zahuczały rogi. Wyjąca i pobrzękująca żelazem horda ruszyła. Najpierw pomału, ale stopniowo przyspieszała - konie przeszły w cwał, piechota rzuciła się biegiem przez równinę. Na czele poruszali się frankijscy ciężkozbrojni wojownicy. Ziemia drgała pod kopytami opancerzonych koni. Częstomir obejrzał się w siodle i wzniósł miecz. - Przyszła pora na nas! Za naszych ojców i synów, za matki i córki! Na Łuczan! Jeźdźcy przodem, pochylić włócznie! Gnajcie cwałem! Naprzód!!! - Na Łuczan!!! Czesi ruszyli. Na przedzie jazda - opancerzeni drużynnicy z Pragi i Wyszehradu, połyskujący żelazem wielmoże, starostowie w najlepszych zbrojach. Za nimi ciągnęła piechota z tarczami przymocowanymi do ramion, wojownicy gotowi wszystko roztrzaskać i zmiażdżyć mieczami, młotami, toporami. A na końcu łucznicy i mężczyźni z procami, niestrudzenie strzelający ponad głowami swych druhów. Cwałowali albo biegli z wytrzeszczonymi oczami, wyszczerzonymi zębami, krzycząc ile sił w płucach. Jeźdźcy rozciągnęli się w szereg, aby móc uderzyć jednocześnie, z całej siły. Zbroje szczękały, nogi tupały, kopyta dudniły. Brzmiało to niczym odgłos kamiennej lawiny, zwalającej się po stromych górskich zboczach. Starli się w pełnej prędkości. Chwilę wcześniej, gdy jeźdźcy zacięli zęby, a konie wzbiły się do ostatniego skoku, przez ledwie uderzenie serca wydawało się, że wszystkie głosy zamarły. To jednak tylko bogowie wojny wzięli głęboki oddech przed mającym właśnie nadejść przeraźliwym okrzykiem. Wreszcie żądne krwi demony wojny wydarły ze swej piersi przeraźliwy wrzask.

łócznie uderzyły w tarcze i zbroje, rozgorzała walka, trzaskały łamane drzewce. Kilku jeźdźców wyleciało z siodeł. W powietrzu zawirowały hełmy i odłamane groty, pryskały iskry i drzazgi. Konie obijały się o siebie, słychać było szczęk pancerzy. Wyćwiczone w boju wierzchowce złowieszczo zgrzytały zębami. Od tyłu wpadła na skłębionych jeźdźców masa piechoty i już po chwili na Turzym Polu było tłoczno niczym w mrowisku. Włościsław wtargnął pomiędzy oddziały nieprzyjaciela tuż za frankijskimi zbrojnymi. W jego tarczy tkwiły dwie strzały i ułamana czeska włócznia, ale ani na chwilę nie stracił równowagi i mocno trzymając się w siodle, wjechał pośród przemyślidzkich jeźdźców. Rąbał mieczem na prawo i lewo. Wrzeszczał, rzucał klątwy i wył głosem bestii, którą obudził w nim zapach krwi. Gdzieś po lewej stronie, w krwawym deszczu, błysnął biały płaszcz. Łuczanin począł przebijać się do czeskiego księcia. Wprawdzie odcięte głowy wrogich drużynników czy starostów były cennymi zdobyczami, ale on pragnął tylko tej jednej.

Z dala od najdzikszych walk, na tyłach łuczańskich zastępów, kłusował na swym

zwinnym koniu Straba z rodu Żalan. Na lewym przedramieniu trzymał tarczę, w prawej dłoni ściskał włócznię. Wodził mętnym wzrokiem tam i z powrotem. Serce mu mocno waliło, ale nie z powodu bojowego podniecenia. W głowie wciąż mu siedziały słowa Samboi, wypowiedziane zimą, kiedy stali przy świętym kamieniu za żalańską wsią. - Na pole z krzykiem odważnie wtargniecie, ale więcej z niego nie zejdziecie! - Wciąż widział spojrzenie szarych oczu macochy. - Czary czeskich czarownic są silniejsze niż nasze. Czesi zwyciężą Łuczan, z których wszyscy, co do jednego, złożą swe kości na polu walki. Tylko ciebie jednego Morena nie dotknie, mój synu, musisz mnie jednak wysłuchać: Kiedy zacznie się bój, zaatakuj pierwszego nieprzyjaciela, na którego trafisz. Wbij w niego włócznię, a kiedy padnie na ziemię, odetnij mu oboje uszu. Potem zawróć konia i odjedź stamtąd tak szybko, jakby goniła cię zgraja demonów. Nie zwracaj uwagi na krzyk i łomot broni, nie oglądaj się, nie zwalniaj, tylko uciekaj. W ten sposób jako jedyny ujdziesz z życiem i powrócisz do domu, do swego rodu... Straba dał się nieść wraz z ciżbą pozostałych mężczyzn spod Dębowego Lasu i z przerażeniem spoglądał naprzód, gdzie błyskało żelazo i tryskała krew. Jak dotąd nic nie wskazywało na to, by wróżba Samboi miała się spełnić. Prawda, Czesi trzymali się mocno, nie cofnęli się ani o krok, ale Łuczan było znacznie więcej. Żalanin jednak ani na chwilę nie zwątpił w słowa proroctwa macochy. Włócznia w jego dłoni wyraźnie drżała, ale starosta był gotów zrobić dokładnie to, co mu doradziła Samboja.

- Do dupy! - zaklął Dagomir, kiedy jedna ze strzał wbiła się w jego ramię. Na szczęście kolczuga skutecznie go ochroniła. Laskowiec wyciągnął grot z płytkiej rany i z rozdrażnieniem odrzucił pocisk. Również Rogan dziękował bogom za zbroję. Pancerz zatrzymał już ostry ułamek kamienia z łuczańskiej procy, a także groty co najmniej pięciu strzał, a nawet włóczni. Za ten ostatni cios Czarny odpłacił wrogowi uderzeniem Krutomora. Krew z roztrzaskanej czaszki nieprzyjaciela zbryzgała mu twarz i ręce. Czarownik i krasnolud, jadąc ramię w ramię, zanurzyli się w środek wojennej wrzawy. Gorywałd podążał za nimi. Przegryzał szyje Łuczanom, których powalił miecz Rogana bądź topór Dagomira. Dla pewności. Wreszcie jednak przewalające się fale wojowników rozdzieliły trójkę przyjaciół. Podczas gdy karzeł i wilk utknęli pośród oddziałów nieprzyjaciela, Rogan wciąż sprawnie

przemieszczał się naprzód. Łuczanie skakali na niego ze wszystkich stron i usiłowali go powstrzymać. Krutomor nieubłaganie kosił. - Z drogi, szczury! - Usłyszał głos dobiegający z boku. - Ten sukinsyn jest mój! Pogromca Awarów dobrze wiedział, kto wymówił te słowa, jednakże z powodu napierającej nieustannie łuczańskiej piechoty nie był w stanie się odwrócić. Przeciwko niemu sterczał cały las włóczni - bodły i dźgały niczym szerszenie. - Bracie, uważaj! Jedna z włóczni przebiła połączenie poszczególnych części pancerza i wniknęła w bok czarownika. Rogan wrzasnął, oczy przesłoniła mu czerwona mgła. Wziął szeroki zamach mieczem i ściął końcówki wymierzonych w siebie włóczni niczym młodziutką leszczynę. Łuczanie z przerażeniem popatrzyli na sterczące w ich dłoniach bezużyteczne kikuty. Nie zdążyli się nawet ruszyć - kolejne ciosy czarownika raniły ich śmiertelnie. Z krzykiem i skowytem padali na ziemię. - Rogaaan! Syn Czarnowira w końcu zdołał odwrócić się w siodle. Za późno. Tuż przed sobą miał nacierającą czarną masę.

- Neklanie! Walcz ze mną, tchórzliwy smrodzie! Częstomir z lekkim zaskoczeniem uświadomił sobie, że wyzwanie zostało rzucone właśnie jemu. Zapuścił się głęboko w oddziały wroga i ścinał głowy Łuczan niczym dojrzałe makówki. Zbroję miał już porządnie porysowaną i splamioną krwią, a płaszcz podarty i czerwony prawie tak samo, jak płaszcz zbliżającego się Włościsława. Rozciął wełnianą czapę i skrytą pod nią czaszkę, kopnięciem zsunął z ostrza miecza trzęsące się ciało przeciwnika i spojrzał w stronę, skąd dobiegał głos księcia Łuczan. Władca był w opłakanym stanie. Z purpurowego płaszcza zostały jedynie strzępy. Kilka dobrze wymierzonych ciosów odłupało parę żelaznych płytek od jego pancerza, a ochraniacze nóg i rąk były powyginane. Brązowe groty sterczące z jego tarczy pokryte były kłakami włosów, odłamkami kości czeskich czaszek oraz papką z krwi i mózgu. Miecz w jego dłoni wyglądał, jakby wykuto go z czerwonego żelaza. Częstomir nie przeląkł się jego widoku. Zwinnie zawrócił konia Neklana i ruszył wprost na wilczego księcia. Piesi wojowie, którzy akurat stali między przywódcami, szybko uciekali na boki. Miecze przywódców zwarły się w zaciętym pojedynku.

Ogier Moraga z zawrotną prędkością wpadł na konia Rogana. Zwierzę Czarnego, rżąc i bezsilnie wierzgając, runęło na bok. Pogromca Awarów nie zdążył wysunąć jednej stopy ze strzemienia. Wierzchowiec go przygniótł, kości nogi głośno trzasnęły. Czarownik krzyknął i stracił dech w piersiach. Hełm spadł mu z głowy, a Krutomor wyleciał z dłoni. Morag zaśmiał się dziko.

Wokół miejsca, gdzie napierały na siebie pstrokaty koń Włościsława i rumak Częstomira, szybko zrobiło się pusto - wściekłość walczących przepłoszyła i Łuczan, i Czechów. Miecze raz po raz uderzały w tarcze i w siebie nawzajem, w powietrze wzlatywały iskry. Wyćwiczone w walce konie usiłowały gryźć, kopały i zajadle rżały. Przywódcy obu wojsk walczyli z niemalejącą siłą i zwrotnością. Włościsław niemal toczył z ust pianę złości. Nie mógł uwierzyć, że Neklan, ten zabiedzony słabeusz i tchórz, tak skutecznie mu się przeciwstawia. Wyszczerzył zęby, jakby i za dnia był w stanie obudzić w sobie wilczego demona, po czym z całą siłą uderzył w tarczę przeciwnika. Czeski wódz zachwiał się w siodle, a puklerz zsunął się ze zdrętwiałej od ciosu ręki. Włościsław wzniósł zwycięski okrzyk.

Koń czarownika rżał, przebierał kopytami i usiłował wstać, a każdym ruchem powodował jeszcze większe cierpienia uwięzionego pod nim jeźdźca. Rogan ledwie wytrzymywał ból. Z sykiem wypuścił powietrze z piersi i odwrócił głowę, szukając wzrokiem Krutomora. Miecz leżał porzucony w krwawym błocie pomiędzy dogorywającymi łuczańskimi włócznikami. Potomek Czarnoboga wyciągnął rękę, ale nie mógł dosięgnąć broni. Demon w czarnej zbroi znów zaśmiał się szczekliwie. Pogromca Awarów spojrzał w górę. Morag rozpędził konia, jakby zamierzał zabić Rogana nie bronią, a najzwyczajniej rozdeptać go na miazgę kopytami swego wierzchowca. W tejże chwili masa Łuczan rozbiegła się na boki i spomiędzy krzyczących szaleńczo mężczyzn wyskoczyło potężne czarne cielsko. Zaskoczony Morag obejrzał się akurat wtedy, kiedy Gorywałd skoczył. Odbił się od grzbietu wstającego konia Rogana i wbił kły w szyję rumaka demona. Trysnęła krew. Wielki ogier nieziemsko zarżał i aby strącić z siebie wilka, począł zarzucać głową. Na próżno. Czarny bies usiłował dosięgnąć wilka mieczem, ale nie

trafił. Szczęki Gorywałda wzmocniły uścisk. Potem nastąpił okrutny trzask, skrzypnęły rwane mięśnie, ścięgna, żyły. Koń stanął dęba, ale nie zdołał utrzymać równowagi i runął w środek walczących mężczyzn. Z krzykiem rozbiegli się na wszystkie strony - głośno pękały łamane kości, słychać było jęki i nieustanne przekleństwa. Demon sturlał się z grzbietu wierzchowca pomiędzy rannych. Rogan odwrócił od niego wzrok, spojrzał na Krutomora i skupił się. W głębi czarnych oczu pojawiły się płomienie. Miecz przysunął się o kilka palców. Potem o całą piędź. W końcu rękojeść wskoczyła wprost w rozwartą dłoń.

Częstomir od razu się opamiętał, wyprostował w siodle i szybko machnął mieczem. Włościsław w ostatniej chwili osłonił się tarczą. Miecz skrzesał iskry na zakrwawionych grotach z brązu. Łuczanin zachwiał się, a Czech uderzył ponownie. Ostrze odcięło długi kawałek drewna z brzegu puklerza Włościsława i przeszło przez mięśnie oraz kości. Wilczy książę zawył. Jego poddani zaprzestali walki i z przerażeniem się obejrzeli. Tarcza władcy wraz z trzymającą ją ręką spadła w błoto. Z kikuta ręki przywódcy najeźdźców obficie trysnęła krew, która w słońcu mieniła się niczym kosztowne greckie wino w kryształowym kielichu.

Rogan usiadł, zaciskając z bólu zęby. Mocno ścisnął Krutomora w dłoniach i wbił jego ostrze w ziemię. Oczy demona na jelcu błysnęły. Czarownik pozwolił, aby moc Krwawego Ognia rozlała się po całym jego ciele, aż do zranionej nogi, do połamanych kości i uszkodzonych mięśni. Zdolność samoleczenia, jaką odziedziczył po swych przodkach, zaczęła działać. Syn Czarnowira zwrócił twarz ku niebu i zawył niczym stado demonów, gdyż ból podczas uzdrawiania okazał się o wiele większy niż w chwili, kiedy kości się łamały. Zza dziko wierzgającego demonicznego rumaka podniósł się Morag. Nie zwracał uwagi na biegających wokół mężczyzn ani na Gorywałda, który szarpał szyję jego konia. Powodowany gniewem i oślepiony tryskającą zewsząd krwią, skierował kroki w stronę Rogana. Sądząc po warkocie wydostającym się spod hełmu, nie był w najlepszym nastroju.

Śmiertelnie ranny Włościsław ostatkiem sił machnął mieczem, ale Częstomir

odepchnął ostrze tak mocno, że rękojeść broni wypadła z dłoni księcia. Pstrokaty koń i rumak Częstomira znów uderzyły w siebie zakrwawionymi bokami. Władca Łuczan rzucił się na Czecha i zdrową ręką chwycił za strzępy jego płaszcza, spiętego pod brodą złotą zapinką. Błyszczącymi oczami spojrzał z bliska w oczy przeciwnika i czując, jakby Morena wróciła mu na chwilę ostrość widzenia, wyszczerzył zęby w drapieżnym uśmiechu. - Wiedziałem! Nie jesteś Neklanem! - Nie - warknął Częstomir, szybko odepchnął od siebie wroga i ciął go mieczem w głowę. Zgrzytnął metal, pogięty hełm spadł, a książę - z rozciętą twarzą, połamanymi zębami, zachlapaną krwią brodą i klatką piersiową - pochylił się do tyłu i wreszcie spadł z konia pomiędzy pozostałych martwych najeźdźców. Z gardeł stojących najbliżej Łuczan wydarł się jęk pełen przerażenia i nienawiści. Słysząc go, dalsi wojownicy zwracali głowy ku krzyczącym i od razu dostrzegali rozpromienionego czeskiego przywódcę. Dla wszystkich stało się jasne, jak zakończył się pojedynek. Obrońcy ojczystej ziemi zaczęli wznosić dzikie wrzaski radości, w ich ciała wstępowała nowa siła. Drużyny Lemuzów, Litomierzyców i Deczan, które przybyły w służbie Łuczan, najpierw popadły w zwątpienie, potem zaś przeszły na stronę dotychczasowego wroga. Jakby śmierć Włościsława zdjęła z nich klątwę poddaństwa i wyprostowała zgięte niewolniczo plecy. Szyki Łuczan się rozluźniły i wzburzyły, ale tym razem nie w przypływie radości ani żądzy krwi. Częstomir nie wyglądał na kogoś, kogo pojedynek z przywódcą najeźdźców kosztował zbyt wiele wysiłku. Jednym ruchem miecza strząsnął z niego krew przeciwnika, po czym chwycił w ręce swoją wielką tarczę, którą podał mu jeden z pieszych wojowników. Pan Hradca uchwycił jego spojrzenie. Wielebor z rodu Topliców uśmiechnął się zachęcająco. Starosta podziękował mu zdecydowanym kiwnięciem głowy i popędził konia w środek skomlącej łuczańskiej ciżby.

Morag nie słuchał radosnych krzyków Czechów ani wrzasków przerażenia Łuczan. Zbliżał się do Rogana skulonego przy płonącym Krutomorze. Demon oburącz uniósł ciężki miecz nad głowę i ponuro warknął. Czarny zgiął prawą nogę, pewnie oparł się na niej i szybko wstał. Wyrwał Krutomora z ziemi i skrzywił się w uśmiechu tak odrażającym, że bies poczuł się niepewnie. Ale tylko przez chwilę. Zaraz potem spod hełmu wydarł się ryk, a masywna klinga świsnęła w powietrzu.

Czarnoksiężnik uskoczył w lewo i jednocześnie z całej siły zatoczył półkole ognistym ostrzem. Mroczny wojownik stracił równowagę i opadł na kolana. Z rozciętego brzucha wylał się czarny śluz. Rozbryzgi wiły się po ziemi, pełzały i syczały niczym oślizgłe robale. Rogan szybko skierował sztych Krutomora w dół i wbił go w tył głowy Moraga. Klinga przebiła ciało demona na wylot i zatrzymała się dopiero na wysokości klatki piersiowej, prując kolczugę niczym starą szmatę. Bies charczał. Rogan nie puszczał rękojeści broni, której ostrze się rozżarzyło. Wystrzelił Krwawy Ogień. Spod pancerza chlusnęły strumienie czarnej krwi. Potężna postać zaczęła niknąć, stawała się niekształtna, miecz wypadł z osłabionych dłoni. Czarny strącił Moragowi hełm i z odrazą się skrzywił. Okazało się, że stwór właściwie nie miał głowy - zamiast niej pod szłomem znajdowała się falująca masa ciemnego śluzu, który zaczął się rozpływać po ramionach demona. Ubranie biesa sflaczało niczym bukłak, z którego ktoś wypił ostatni łyk wina. Rogan wyrwał Krutomora z pustego pancerza, a ten z pluskiem wpadł do czarnej kałuży. Czarownik podniósł wzrok. Z miejsca, w którym leżał zdechły koń Moraga, zbliżał się Gorywałd. Od nosa aż po ogon był oblepiony końską krwią. - To jeszcze nie jest koniec, bracie. - Wiem o tym.

Straba, wciąż jadący za łuczańskimi wojownikami, widział nieszczęśliwy dla najeźdźców koniec pojedynku. Czeski przywódca pokonał Włościsława, a teraz prowadził rozochoconych współplemieńców do miażdżącego ataku. Szli z siłą głazu przetaczającego się przez łan dojrzałej pszenicy. Kłosy łuczańskich głów padały koszone czeskim sierpem, ale także ostrzami Litomierzyców, Lemuzów i Deczan. Wojsko przybyłe znad Ochrzy rozpadło się na małe grupki, a Czesi wypierali je z pola bitwy i bezlitośnie wybijali. Starosta żalański już chciał rzucić się do ucieczki, kiedy do jego uszu dobiegł przeraźliwy krzyk. Z bitewnego rozgardiaszu wynurzył się jeździec z mieczem w dłoni i pognał wprost na niego. Pod otokiem hełmu z ogromnym nosalem dziko płonęły oczy. Straba z początku nie wiedział, co począć, w końcu jednak uniósł włócznię, stanął w strzemionach i rzucił. Białosława dobrze naostrzyła grot. Żelazo przebiło pancerz z garbowanej skóry i czeski jeździec wypadł z siodła. „...a kiedy upadnie na ziemię, odetnij mu oboje uszu...” Straba pospiesznie ześlizgnął się z grzbietu konia i z nożem w dłoni pochylił się nad

pokonanym przeciwnikiem. Szczupłe ciało leżało twarzą w błocie, drżało, a z rany obficie lała się krew. Żalanin zdjął z głowy pokonanego hełm, odgarnął sklejone błotem włosy, chwycił ucho i wykonał szybkie cięcie nożem. Ranny najwyraźniej był nieprzytomny, bo nawet nie krzyknął, a jedynie wydał z siebie zduszony jęk. Straba drugim szybkim ruchem dokończył dzieła i tym samym uczynił to, co mu nakazała Samboja. Z krwawymi zdobyczami w dłoni wsiadł na siodło i krzykiem oraz uderzeniami pięt popędzał konia, byle jak najszybciej znaleźć się poza polem bitwy. A był już na to najwyższy czas. Czesi ścigali i dobijali resztki Łuczan. Najwyraźniej nie zamierzali pozostawić przy życiu ani jednego najeźdźcy.

Częstomir, trzymając w ręku wyszczerbiony miecz, cwałował wzdłuż lasu na skraju równiny. Widział, jak garstka obszarpanych Łuczan rzuciła się do ucieczki i zniknęła w zaroślach. Podążył za nimi. Przedarł się przez gęstwinę i znalazł się w zamglonym wąwozie. Tam pojął, że dał się wciągnąć w pułapkę. Za potokiem szemrzącym na dnie jaru, w cieniu buków i lip, stały ze dwa tuziny nieprzyjaciół. Byli to parszywi, okrutni, odziani w skóry Chlumczanie. Przybyli z porośniętych lasami mokradeł nad górną Mżą. W rękach trzymali łuki i masywne włócznie. Za nimi widać było siedzącego na grzbiecie spoconego ogiera łuczańskiego zaklinacza, który wymachiwał czarodziejską laską. - Mamy go! - wrzasnął Kowir. - Sukinsyna, który pognębił waszego księcia. Zabijcie go! Pomścijcie Włościsława! - Perunie i Radogoście! - Częstomir przywołał bogów wojny i śmiało ruszył na spotkanie z całą zgrają. Przez mgłę nad potokiem przeleciał rój strzał i włóczni. Co najmniej pół tuzina grotów utknęło w piersi konia. Rosłe zwierzę przebiegło jeszcze kawałek, ale w końcu opadło z sił i rżąc, runęło na porośnięte mchem głazy. Jeździec sturlał się do potoku, zaraz jednak pozbierał się i uniósł tarczę ozdobioną znakiem Przemyślidów. Znów dał się słyszeć świst strzał. Puklerz zatrząsł się niczym pod gradobiciem. Kilka pocisków dosięgło także książęcego pancerza. Częstomir jakby wcale tego nie czuł, krzyknął nienawistnie, zamachnął się mieczem i biegiem ruszył w kierunku parszywej bandy. - Strzelajcie! - krzyczał naczelny ofiarnik. - Tylu was jest i nie dacie rady jednemu plugawemu śmieciowi? W powietrzu mignęła długa włócznia. Pod jej uderzeniem częściowo już zniszczona

tarcza pana Hradca rozpadła się na kawałki. Starosta strząsnął z lewej ręki resztki puklerza i w obie dłonie chwycił miecz. Spadł na niego kolejny deszcz strzał, ale pomimo to wojownik, soczyście przeklinając, rzucił się na przerażonych Chlumczan. Rąbał mieczem na prawo i lewo. Głowy i kończyny latały w krwawym deszczu. Z roztrzaskanych czaszek wylatywały strzępy mózgów. Z rozprutych brzuchów wylewały się wnętrzności. Pomiędzy drzewami zadudniły kopyta. Z gęstwiny wyjechał Rogan, a za nim podążali ocalali starostowie i drużynnicy oraz oddział piechoty. - Kowirze! - krzyknął rozwścieczony czarownik. Zaklinaczowi wystarczyło jedno spojrzenie w rozpalone oczy Czarnego oraz widok płonącego miecza. Natychmiast zawrócił konia i na złamanie karku ruszył w las. Pod Częstomirem ugięły się nogi. Padł na kolana i wypluł z ust krew. Na jego hełm i pancerz padły razy chlumczańskich toporów i młotów. Pomimo tych straszliwych ciosów wciąż krzyczał i machał mieczem, odcinając nogi, otwierając brzuchy, prując mięśnie. Rogan i drużynnicy w końcu dopadli dzikusów. Walka była krótka. Woda w potoku poczerwieniała od krwi, powybijane zęby i odłamki czaszek stukały o mokre kamienie, pobrzękiwała broń wyślizgująca się z poodcinanych rąk. Czarownik jednym cięciem uciszył ostatniego Chlumczanina i zeskoczył z konia. Częstomir długo klęczał na kolanach, potwornie poraniony, najeżony połamanymi strzałami i włóczniami, aż wreszcie zabrakło mu sił i przewrócił się do tyłu. Syn Czarnowira odrzucił miecz i złapał młodego Przemyślidę. Ostrożnie ułożył umierającego wojownika na ziemi i zdjął mu hełm. W tej samej chwili przez konary drzew przedarł się promień słońca, oświetlając twarz bohatera. Czary prysły. Stojący dookoła starostowie, wyszehradzcy drużynnicy i prości woje oniemieli z przerażenia. Pan Hradca spojrzał na pogromcę Awarów zamglonym wzrokiem. - Nie zapomnij - wymamrotał ustami pełnymi krwi. Rogan przytaknął. - Tam. Pod dębem. Poczuli powiew lodowatego wiatru. Czarny podniósł głowę i ujrzał niewyraźną postać, która wydawała się powstawać z wirującej nad ziemią mgły. Morena pochyliła się nad okaleczonym ciałem i czule pogłaskała zakrwawione czoło Częstomira. Wojownik wydał ostatnie tchnienie. Potok cicho szemrał, jakby zupełnie nic się nie stało. Krwawa piana wokół nabrzeżnych kamieni najpierw stała się różowa, a wreszcie na powrót biała. Było po walce.

Kowir gnał konno przez las, przeskakiwał nad powalonymi pniami, schylał głowę przed nisko zwisającymi konarami. Cierniste krzewy rozrywały mu płaszcz i raniły skórę na rękach oraz udach, ale nie zwracał na to uwagi. Teraz chciał już jedynie przeżyć. Wierzchowiec dziko zarżał i zarył kopytami w ziemię, a czarownik prawie przeleciał nad jego łbem. Łuczański zaklinacz przymrużył zdrowe oko i głośno przełknął ślinę. - A dokąd to, przyjacielu? - zadźwięczało mu w czaszce. - Gdzieś ci się chyba spieszy - dodał ktoś stojący za plecami kapłana. Ofiarnik obejrzał się wystraszony. Spomiędzy drzew wynurzył się dziwacznie mały jeździec na okazałym koniu. Na głowie nosił hełm z niedźwiedziej czaszki. Spod wąsów posłał złapanemu złowieszczy uśmieszek. Kowir wzniósł kostur. - Z drogi, gnoje! Dajcie mi przejść, albo wrzucę was w ogień Czarnoboga! - Dobra, możesz próbować - zachęcił go wilk i usiadł, jakby zamierzał oglądać przedstawienie. - Sam się o to prosisz, wszarzu! Zamienię cię w garść spalonych kłaków i gnatów! Ofiarnik machnął kosturem w stronę wilka. Nic się nie wydarzyło. Zaklinacza tak to zaskoczyło, że aż otworzył drugie oko. Znów szybkim gestem wymierzył laskę w bestię. Gorywałd ziewnął i głośno mlasnął różowym jęzorem. - Nic z tego nie będzie, człowiecze. Chcesz wiedzieć dlaczego? Z pewnością chcesz. Powiedz mu to, Ognistooki. Kapłan struchlał. W ciemności za wilkiem, trochę ponad ziemią, błysnęła kolejna para ognistych oczu. Kowir się zachwiał, a bezużyteczny kostur wypadł mu z rąk. - Mocny... - wydusił przez zaciśnięte gardło. - Ty... nas zdradziłeś... - Mylisz się, robaku - w ciemności zagrzmiał nieludzki głos. - To wy zdradziliście mnie. - Nieprawda! Całą noc składaliśmy ci ofiary, a ty obiecałeś nam zwycięstwo! Ale wszyscy zginęli, w tym sam Włościsław, twój najwierniejszy... - Zdechł, ponieważ był nieposłuszny. Ostrzegałem go, aby nie podnosił ręki na czarownika. Ale pycha odebrała mu resztki pokory i zdrowego rozsądku. A kiedy dzisiaj rano starł się ze sprzymierzeńcem mego przyjaciela, sam wydał na siebie wyrok. „Wszystko jedno,

któremu bogu składasz ofiary” - to są jego słowa. Wzgardził mną. A ty mu w tym nie przeszkodziłeś. Nie jesteś godzien mojej przychylności. - Zawsze wiernie ci służyłem! - zaskowytał ofiarnik. - Tyle że zapomniałeś o jednej ważnej rzeczy - odezwał się Gorywałd. - Bogowie są jeszcze bardziej próżni niż śmiertelnicy. Czarnobóg rzucił wilkowi krótkie spojrzenie, ale zwierzę tego nie zauważyło. - Dość gadki, trzeba to skończyć. Możemy? - Jest wasz - zjawa wydała wyrok. Gorywałd znacząco spojrzał na krasnoluda. Kowir się odwrócił, ale nie zdążył nic zrobić. Wystrzelona z bliska strzała laskowca zrzuciła go z konia. Spłoszone zwierzę pocwałowało głębiej w las. Zaklinacz łapczywie łapał oddech. Kiedy z trudem skupił słaby wzrok, ujrzał nad sobą wielki pysk. Przerażająco śmierdzący krwią. - Litości... - wyjęczał. - No jasne. Jestem przecież demonem. Kapłan, patrząc w rozwierającą się paszczę, zaczął wrzeszczeć. Prędko jednak zamilkł, kiedy ułamki zgniatanej czaszki wbiły się w jego mózg. - Co dalej, Mocny? - spytał karzeł, wyciągając z trupa strzałę. - A co ma być? Zaprowadźcie Czarnego na Dziczą Górę. O resztę zadba już sam. To sprytny chłopak. Bóg zamknął oczy, a jego mroczna sylwetka zlała się z leśnymi cieniami. Wilk i laskowiec znów zostali sami.

Świętomira przemierzała pobojowisko na grzbiecie swej siwej kobyły. Podczas gdy pozostałe kapłanki opatrywały rannych, ona szukała tych bliskich jej osób, które zaginęły w bojowej wrzawie. W czystych białych szatach, pośrodku pola błota i krwi, wyglądała jak nieziemska zjawa. Turze Pole pokrywała warstwa martwych ciał. Ranni wyli z bólu i prosili o pomoc. Na okoliczne drzewa zaczęły się zlatywać wrony i kruki. Przenikliwym skrzekiem zwoływały swych druhów na biesiadę. Na północnym końcu pola najwyższa kapłanka wyczuła prąd czarodziejskiej mocy. Był słabiutki, ale wystarczająco mocny, by za nim podążyć. Przy bezradnie stojącym koniu, pomiędzy martwymi Łuczanami leżał ktoś szczupły o twarzy zanurzonej w błocie. Świętomira zsiadła z konia i ostrożnie przewróciła umierającego na plecy. Jego twarz już

posiniała, duch uchodził z ciała. Z głębokiej rany na piersiach wystawał grot łuczańskiej włóczni. - Białosławo - rzekła pani Gaju. Odgarnęła włosy dziewczyny i zobaczyła szkaradne okaleczenia. - Siostro, któż ci to... - To był on - wyrzekła kapłanka. - On... Znalazłam go... Któż wie dlaczego, ale wraz z ostatnim tchnieniem usta Białosławy przybrały wyraz spokojnego uśmiechu.

Straba gnał na koniu przez łąki i leśne ścieżki, aby jak najszybciej oddalić się od miejsca walki. Nigdzie nie spotkał ani nawet nie widział z dala żadnego innego uciekiniera. Bogowie, czyżby Samboja miała rację? Czy z całego łuczańskiego wojska uratował się tylko on jeden? Odjechał od Turzego Pola dobre dwadzieścia stajań, kiedy uświadomił sobie, że w dłoni wciąż ściska straszliwą zdobycz. Trochę zwolnił i otworzył dłoń. Serce mu zamarło. Zatrzymał się całkiem, by lepiej się przyjrzeć. Palcem starł błoto z kolczyków tkwiących w zakrwawionych uszach. I wtedy uświadomił sobie, że to są przecież... Niemożliwe... Zakręciło mu się w głowie, ledwie utrzymał się w siodle. Zbladł, westchnął i jęknął rozpaczliwie. Właśnie te kolczyki przed rokiem sam włożył w uszy swej młodej narzeczonej. Była niewolnicą, ale umiłował ją i na przekór całemu rodowi pojął za żonę. Jego piękna młoda Czeszka... - Samboja! - krzyknął, a jego twarz zalały łzy. - Wiedziałaś! Odpowiedziało mu tylko echo.

iedy książęcy drużynnicy wynieśli spomiędzy drzew ciało przywódcy, stopniowo cichły zwycięskie dźwięki rogów i zbiorowe okrzyki Czechów. Przyboczni nieśli ciało poległego starosty przez pole aż na wzgórze, z którego o świcie wydał rozkaz do ataku. Wojsko gorzko zapłakało, kiedy zauważono, że pod książęcą zbroją skrywał się dzielny Częstomir. Zaniesiono go pod dąb i ułożono na ziemi przed Neklanem, który dotarł tam przed chwilą. Z twarzą bladą jak śnieg przyglądał się błędnym wzrokiem przerażającemu obrazowi Turzego Pola. Niepewnie zsunął się z siodła i przyklęknął obok martwego wojownika. Wokół w milczeniu stali pozostali - Rogan, Dagomir, Świętomira, Młocarz, starostowie rodów i drużynnicy, wszyscy niczym sędziowie ponuro patrzyli na tchórzliwego władcę. Twarze ich jednak odmieniły się, kiedy zobaczyli, jak Neklan chwyta w dłonie zimną rękę Częstomira i całuje poranione, zakrwawione ciało starosty. Głowa opadła księciu na piersi, a jego ciało zatrzęsło się od ataku szczerego płaczu. - Poświęciłeś się dla mnie, kuzynie! - szlochał Przemyślida. - Poprowadziłeś moje wojsko w zwycięski bój, pognębiłeś butę i pychę Łuczan! Nie chciałem twojej śmierci, przysięgam. Pochowamy cię jak prawdziwego władcę, w książęcej zbroi, z moim koniem

przy boku. A jako wielkiemu wojowi usypiemy ci kopiec - tak wysoki, że będzie tu stał na wieki. A dziś w nocy będziemy pić miód i biesiadować nad twym ciałem. Wyprawię ci taką ucztę pogrzebową, że nasze śpiewy żałobne nieść się będą aż do Łucka. Puścił dłoń nieboszczyka i z trudem wstał. Podniósł załzawioną twarz, wyprostował plecy i krwią podeszłymi oczami spojrzał po brudnych, umęczonych twarzach wojowników. - Bracia, szliście do boju za Częstomirem, myśląc, że idziecie za mną. Proszę was, abyście równie pewnym krokiem nadal za mną podążali. Tym razem nie będzie żadnych czarów, żadnego podstępu. Powiodę was na zachód, do ziemi Łuczan, abyście ją przejęli i na zawsze podporządkowali władzy przemyślidzkiego rodu. Czekają nas jeszcze liczne bitwy. We Włościsławiu, w Łucku i w grodach na całym zachodzie pozostało tylu mężczyzn, że musimy przeciwko nim wystawić całe nasze wojsko. Tu, nad martwym ciałem Częstomira, klnąc się na Peruna, Welesa i Radogosta! Przysięgam wam, że więcej nie stchórzę i twarzy od swego wojska nie odwrócę. Czy pójdziecie za mną? Młocarz jako pierwszy uniósł topór i zawołał na cześć księcia. Po nim chórem huknęło całe wojsko zgromadzone na okolicznych wzgórzach - wraz z mężczyznami z Hradca.

- Muszę wyruszyć - rzekł siedzący na koniu Rogan. - Z pewnością to rozumiecie. - A ty z pewnością rozumiesz - spojrzał na niego Gorywałd - że my tu zostaniemy na pogrzebie, a głównie na uczcie. Wielka biesiada jest właśnie tym, czego teraz potrzebuję do szczęścia. Cóż z tego, że będzie żałobna? - Później podążymy za tobą. - Dagomir skinął głową. - Dla nas ta wojna jest już skończona. Czesi pociągną na zachód i będą grabić, zabijać, brać w niewolę. Czyli uczynią to samo, co Łuczanie chcieli zrobić na ich ziemiach. Nie będziemy im pomagać. Czeka nas własna walka. - Tak. Najwyższy czas wyruszyć na wschód - czarownik przytaknął z powagą. Poczekam na was w Wyszehradzie. Zawrócił konia i ruszył na południe. Towarzyszyło mu krakanie padlinożerców, które czarnym płaszczem okryły Turze Pole.

Pędził całą noc, cwałował bez odpoczynku. Zastanawiał się, co go czeka na końcu tej szaleńczej jazdy. I choć starał się jak tylko mógł, nie potrafił znaleźć w sobie choćby odrobiny cierpliwości.

Kiedy kopyta rumaka zadudniły na wyszehradzkim dziedzińcu, zbiegł się tłum ludzi żądnych najnowszych wieści. Widzieli lecące na północ stada kruków, ale nie wiedzieli, czy zlatują się do łuczańskiego, czy do czeskiego mięsa. - Zwyciężyliśmy - powiedział tylko, zostawił za sobą radośnie krzyczący tłum i pospieszył do Gaju Libuszy. Jednym niedbałym gestem otworzył bramę i bezbłędnie przedarł się przez labirynt drzew i krzaków obsypanych wiosennymi pąkami. Nie zwracał uwagi na krzyki wystraszonych kapłanek - przeszedł przez świątynię, minął posąg Libuszy i podążył wprost do przybudówki. Zwolnił przed zasłoną, która oddzielała posłanie od reszty pomieszczenia. Coś mu ścisnęło gardło, serce zaczęło walić jak młotem. Spojrzał na łóżko. Leżała tam, cicho i bez ruchu. Spała. Rozrzucone płowe włosy błyszczały w słońcu niczym złote wstęgi. Siedzisko, na którym przez wiele nocy czuwała Białosława, stało teraz puste. Zajął je, starając się zrobić to jak najciszej, lecz okuty koniec pochwy Krutomora stuknął o podłogę. Mirena poruszyła głową i otworzyła oczy. Oślepiło ją słońce. Potem odwróciła twarz i spojrzała na Rogana, na jego pokrytą kurzem, zarośniętą twarz, okoloną brudnymi i zlepionymi włosami. Ujął jej dłoń i przycisnął palce do ust. Od razu wyczuł, że nie były już tak lodowate jak wtedy, gdy dotykał ich ostatnim razem. - Pamiętasz? - spytała cicho. - O czym? - Jak chciałeś, bym powiedziała, że... - Głos kobiety osłabł i zamilkła zupełnie. Nie przytaknął, nic nie powiedział, patrzył tylko w jej szare oczy. I bez czarów wyglądały, jakby rzucały urok. Wzięła głęboki oddech, delikatnie się uśmiechnęła i w końcu głośno to powiedziała.