Czarownice z Salem Falls

JODI PICOULT CZAROWNICE Z SALEM FALLS PrzełoŜyła Katarzyna Kasterka

PrószyńsKi ¡ S-ka

Tytuł oryginału SALEM FALLS

Copyright © 2001 by Jodi Picoult All rights reserved

Ilustracja na okładce Photographer’s Choice/Getty Images/Flesh Press Media Redakcja Ewa Witan Redakcja techniczna Anna Troszczyńska Korekta Eliza Czerwińska Łamanie Ewa Wójcik

ISBN 978-83-7469-661-6

Warszawa 2008

Wydawca Prószyński i S-ka SA 02-651 Warszawa, ul. GaraŜowa 7 www. proszynski. pi Druk i oprawa Drukarnia Wydawnicza im. W. L. Anczyca S.A. 30-011 Kraków, ul. Wrocławska 53

Dla Toma, z wyrazami miłości - Ŝeby cały świat się dowiedział, jak wiele dla mnie znaczysz.

Podziękowania

Gdybym umiała posługiwać się czarami, jak niektóre postaci tej ksiąŜki, poprosiłabym o nieograniczoną wiedzę dla siebie. PoniewaŜ jednak jej nie posiadam, moja powieść zawdzięcza swój kształt wielu ekspertom, którym pragnę tutaj gorąco podziękować. Wyrazy wdzięczności chciałabym złoŜyć następującym osobom: grupie lekarzy i psychiatrów, bez protestu udzielających mi wszelkich konsultacji o róŜnych porach dnia i nocy: dr Davidowi Toubowi, dr Jimowi Umasowi, dr Tii Horner, dr Marybeth Durkin, a takŜe dwójce toksykologów - Janowi Scheinerowi i Betty Martin. Serdecznie dziękuję równieŜ detektywowi porucznikowi Frankowi Moranowi za informacje dotyczące policyjnej procedury postępowania z ofiarami gwałtu; Chrisowi Farinie, który odsłonił przede mną tajniki restauracyjnej kuchni, oraz Lisie Schiermeier, specjalistce od profilowania DNA, która komuś o tak mało naukowym zacięciu jak ja zdołała wyjaśnić podstawy genetyki. Dziękuję Aidanowi Curranowi za podsunięcie dowcipu o niezapłodnionych jajkach; Steve’owi Ivesowi za informacje dotyczące baseballu i sokole, redaktorskie oko; Dianie i Duncanowi Watsonsom za scenę z uprzedzaniem Ŝyczeń klientów; Teresie Farinie za pracę nad tekstem i Halowi Friendowi za wirtualną wycieczkę po nowojorskim Lower East Side. Dzięki pracom Starhawk i Scotta Cunninghama zrozumiałam podstawy wiccańskich wierzeń. Kiki Keating pomogła mi nakreślić wątek kryminalny, Chris Keating słuŜył mi nieocenionymi wiadomościami z zakresu prawa, potrzebnymi do rozwinięcia wspomnianego wątku, a Jennifer Sternick wykonała tak wspaniałą pracę przy opisie procesu, Ŝe będę robić wszystko, by juŜ zechciała zostać moim stałym konsultantem prawniczym. Dziękuję równieŜ Laurze Gross, Camille McDuffie i Jane Picoult za wkład w ostateczny kształt i dystrybucję tej powieści. Najszczersze wyrazy wdzięczności kieruję teŜ do 7

JoAnn Mapson - dzięki naszym roboczym sesjom ta ksiąŜka nabrała duŜo pełniejszego kształtu, a przede wszystkim ja uwierzyłam w sens jej tworzenia. Na koniec chciałabym jak najgoręcej podziękować Kipowi Hakala i Emily Besler z Pocket Books. Gdyby kaŜdy autor miał wsparcie tak cudownego duetu redaktorów, świat wydawniczy byłby najpiękniejszym ze światów.

Marzec 2000 North Haverhill, New Hampshire

Po przejściu kilku kilometrów Jack St. Bride postanowił całkowicie zerwać ze swoim dawnym Ŝyciem. Wędrował bez celu drogą numer dziesięć i kulił się z zimna. Rano włoŜył spodnie khaki, białą koszulę, eleganckie półbuty na cienkiej podeszwie i pasek z miękkiej, gładkiej skóry - ubranie, które ostatnio miał na sobie pięć tysięcy siedemset sześćdziesiąt godzin temu. W sierpniu ubiegłego roku leŜało na nim jak ulał; teraz granatowa marynarka wydawała się za luźna, a spodnie Ŝałośnie opadały w talii. Jednak tym, co przede wszystkim traciło się w więzieniu, nie były kilogramy, lecz duma. Tęsknił do zimowej kurtki, ale kiedy człowiek wychodzi z więzienia, wkłada na siebie to, w czym tam trafił. I zabiera to, co wniósł. Dlatego Jack miał przy sobie czterdzieści trzy dolary - te same, które się znajdowały w jego portfelu owego upalnego popołudnia, gdy go zamykali - a takŜe kilka kluczy otwierających drzwi do miejsc, gdzie nie był juŜ mile widziany, oraz listek gumy do Ŝucia. Zwalnianych z więzienia zazwyczaj odbierali członkowie rodziny. Albo przynajmniej organizowali im transport do domu. Na Jacka nikt nie czekał, sam teŜ nie pomyślał o jakimś środku lokomocji. Kiedy zamknęła się za nim brama, gdy kłapnęła niczym stalowa szczęka, po prostu ruszył pieszo przed siebie. Śnieg wciskał się w buty, a przejeŜdŜające cięŜarówki ochlapywały mu spodnie zimnym, rozjeŜdŜonym błotem. Niespodziewanie na poboczu zatrzymała się taksówka i kierowca odkręcił szybę, ale Jack uparcie brnął naprzód, pewien, Ŝe samochód przyjechał po innego pasaŜera. - Problemy z wozem? - zawołał taksówkarz. 9

Jack obejrzał się przez ramię, nie zauwaŜył jednak na poboczu Ŝadnych innych osób. - PodróŜuję na piechotę - odkrzyknął więc w odpowiedzi. - Beznadziejna pogoda na taką podróŜ - zauwaŜył męŜczyzna. Jack wpatrywał się w niego w milczeniu. Na palcach jednej ręki mógł policzyć luźne pogawędki, w jakich uczestniczył minionego roku. Zamknął się w sobie, bo tak było najprościej. I najbezpieczniej. - Dokąd pan zmierza? Rzecz w tym, Ŝe Jack nie miał pojęcia. Przed zwolnieniem nie rozwaŜył wielu istotnych, Ŝyciowych kwestii: jak i za co się utrzyma?, czym się będzie poruszał?, gdzie zamieszka? Zdecydował, Ŝe nie wróci do miasteczka Loyal w stanie New Hampshire - nie zamierzał nawet zabierać stamtąd swojego dobytku. No bo na co mu pozostałości po czasach kariery, która legła w gruzach; po człowieku, którego chciał odesłać w niepamięć? - Słuchaj, przyjacielu - taksówkarz zmarszczył brwi - moŜe jednak wskoczysz do środka? Jack skinął głową i zastygł w oczekiwaniu. Nie rozległ się jednak głośny, wibrujący dźwięk brzęczyka ani trzask odskakującej blokady. I wówczas sobie uświadomił, Ŝe w świecie poza murami nie musi czekać na szczęk zamków, Ŝeby gdzieś wejść lub skądś wyjść.

I Jack i Jill pod górkę szli Z wiadrem, do studni, po wodę. Potknęli się, stoczyli w dół I Jack rozbił sobie głowę. Wstał i do domu ruszył w cwał, Biegł co sił w nogach po prostu, By matka zakleiła guz Plastrem z papieru i octu.

CzyŜ najlepszą pokutą nie jest pokuta publiczna? Arthur Miller, „Czarownice z Salem”

Marzec 2000 Salem Falls, New Hampshire

W dniu, który Addie Peabody uznała za drugi z najgorszych dni swojego Ŝycia, chłodnia i zmywarka zepsuły się jednocześnie niczym para starych kochanków, którzy juŜ nie potrafią bez siebie Ŝyć. Dla kaŜdego takie wydarzenie byłoby cięŜką próbą nerwów, ale dla niej, właścicielki restauracji Do-Or-Diner, urosło do rozmiarów apokaliptycznej katastrofy. Przygnębiona, przycisnęła dłonie do stalowych drzwi chłodni, jakby wierzyła, Ŝe zdoła ją wskrzesić siłą własnej woli. Sama nie wiedziała, co jest w tej sytuacji gorsze: naraŜenie się na złamanie przepisów sanitarnych czy utrata potencjalnego dochodu. Dziesięć kilo suchego lodu - niemal cały zapas lokalnego sklepu z artykułami medycznymi - nie sprawdzało się w działaniu. Jeszcze parę godzin, a trzeba będzie wyrzucić kilka trzyipółlitrowych wiaderek z sosem mięsnym, duszoną wołowiną i bulionem z kurczaka, ugotowanymi tego ranka. - Wezmę się do lepienia bałwana - zdecydowała po chwili. - Teraz? - Delila, kucharka, zmarszczyła brwi i skrzyŜowała na piersi ręce potęŜne jak u kowala. - Wiesz, Addie, nigdy nie chciałam słuchać, gdy wszyscy dokoła nazywali cię wariatką, ale... - WłoŜę go do chłodni. MoŜe w ten sposób uda się uratować potrawy do czasu, aŜ zjawi się serwisant. - Bałwany mają to do siebie, Ŝe się topią - stwierdziła Delila, ale Addie widziała, Ŝe pomysł ją zaintrygował. - To usuniemy jego szczątki i ulepimy następnego. - A tymczasem klienci sami się obsłuŜą? - Nie. Poproszę, Ŝeby nam pomogli. Przyniesiesz śniegowce dla Chloe? Jak na dziesiątą rano restauracja świeciła pustkami. Z sześciu lóŜ tylko dwie były zajęte: jedna przez matkę z małym dzieckiem, druga przez faceta o wyglądzie biznesmena, właśnie strząsającego z laptopa 13

okruchy muffinki. Przy barze, nad kubkami z kawą garbili się Stuart i Wallace - dwaj wiekowi stali bywalcy, kłótliwie omawiający nagłówki z porannego wydania miejscowej gazety. - Panie i panowie! - odezwała się głośno Addie. - Mam przyjemność ogłosić rozpoczęcie zimowego festynu restauracji Do-Or-Diner. Pierwszą atrakcją będzie konkurs na najlepszą śniegową rzeźbę, więc jeŜeli zechcecie wyjść na zewnątrz, niezwłocznie rozpoczniemy zabawę... - Dziś na dworze straszny ziąb! - zaoponował Wallace. - To oczywiste. W innym wypadku mielibyśmy przecieŜ festyn letni. Zwycięzca naszego konkursu... będzie przez miesiąc jadać śniadania na koszt lokalu. Stuart i Wallace wzruszyli ramionami - to dobry znak. Mała dziewczynka zaczęła energicznie podskakiwać na siedzeniu, niczym popcorn pęczniejący na patelni. Tylko biznesmen zdawał się nieprzekonany, gdy więc inni wychodzili na tyły restauracji, Addie podeszła do jego stolika. - Proszę posłuchać - oświadczył sucho - nie mam zamiaru lepić bałwana, okay? Chcę jedynie w spokoju zjeść śniadanie. - CóŜ, przykro mi, ale chwilowo nie serwujemy posiłków. Zajmujemy się twórczością artystyczną. - Uraczyła go jednym ze swoich najbardziej promiennych uśmiechów. MęŜczyzna pozostał niewzruszony. Rzucił na stół garść drobnych, chwycił palto i podniósł się energicznie. - Pani jest stuknięta. Addie patrzyła w spokoju, gdy wychodził na ulicę. - Wiem - mruknęła. - Wszyscy tak mówią. * Na zewnątrz Stuart i Wallace, sapiąc cięŜko w szaliki, lepili całkiem udatnego pancernika. Delila wyczarowała śniegowego kurczaka, udziec jagnięcy i gigantyczny strąk fasoli. Mała dziewczynka, wciśnięta w kombinezon w kolorach szarości i granatu, połoŜyła się na plecach i energicznie kreśliła orła na śniegu. Addie przypomniała sobie, jak przed laty Chloe zapytała: „To niebo, gdzie się idzie po śmierci, jest nad czy pod miejscem, z którego leci śnieg?”. - Masz piekielne szczęście - odezwała się Delila. - A co byś zrobiła, gdyby nie byłoby teraz śniegu? - Czy kiedykolwiek widziałaś, Ŝeby w marcu nie leŜał u nas śnieg? To nie jest Ŝadne szczęście. O szczęściu mogłabym mówić, gdyby serwisant zjawił się dzień wcześniej, niŜ zapowiedział. 14

Jak za machnięciem czarodziejskiej róŜdŜki rozległ się nagle donośny, męski głos. - Halo, jest tu kto? - Siedzimy na dworze! - odkrzyknęła Addie i poczuła drobne ukłucie rozczarowania, gdy zamiast fachowca, zza rogu wyszedł młody policjant. - O, cześć, Orren. Wpadłeś na kawę? - Um... nie, Addie. Jestem tu słuŜbowo. Poczuła lekki zawrót głowy. CzyŜby niezadowolony biznesmen zdąŜył w tak ekspresowym tempie zawiadomić inspekcję sanitarną? I czy jakikolwiek policjant ma prawo zaŜądać od niej zamknięcia lokalu? Zanim jednak zdąŜyła wyartykułować swoje wątpliwości, Orren odezwał się ponownie. - Chodzi o twojego ojca - wyjaśnił, rumieniąc się gwałtownie. - Został aresztowany. * Addie wpadła na posterunek jak burza - aŜ dwuskrzydłowe drzwi odbiły w zawiasach, zgarniając do środka podmuch lodowatego powietrza. - Jezu - jęknął dyŜurny sierŜant. - Mam nadzieję, Ŝe Wes Courtemanche znalazł sobie dobrą kryjówkę. - Gdzie on jest? - ostrym tonem zapytała Addie. - JeŜeli miałbym zgadywać, powiedziałbym, Ŝe w męskim kiblu, zabarykadowany w jednej z kabin. Albo wcisnął się w pustą szafkę w szatni i zatrzasnął na głucho. - SierŜant podrapał się w zamyśleniu po policzku. - ChociaŜ teraz mi się właśnie przypomniało, Ŝe jak pewnego dnia moja Ŝona wstąpiła na wojenną ścieŜkę, schowałem się w bagaŜniku radiowozu. - Nie mówię o funkcjonariuszu Courtemanche - wycedziła Addie przez zaciśnięte zęby. - Mam na myśli mojego ojca. - A, Roya! Jest na dołku. - MęŜczyzna się skrzywił, jakby przypomniał sobie coś bolesnego. - Ale jeŜeli przyszłaś go wyciągnąć, i tak będziesz musiała porozmawiać z Wesem. To on dokonał aresztowania. - Podniósł słuchawkę telefonu. - Usiądź, Addie. Dam ci znać, jak będzie wolny. Addie spiorunowała go wzrokiem. - I bez ciebie się dowiem. Skunksa zawsze moŜna wyczuć na długo przedtem, zanim się pojawi. - EjŜe Addie, czy doprawdy wypada mówić w ten sposób o człowieku, który ocalił twojemu ojcu Ŝycie? W granatowym mundurze, z policyjną odznaką błyskającą niczym trzecie oko, Wes Courtemanche był tak olśniewająco przystojny, 15

Ŝe większość kobiet z Salem Falls w swoich fantazjach posuwała się do przestępstwa. Addie jednak wystarczyło tylko jedno spojrzenie, by stwierdzić - zresztą nie po raz pierwszy w Ŝyciu - Ŝe niektórzy męŜczyźni powinni się rodzić z datą przydatności do uŜycia. - Aresztowanie sześćdziesięciopięciolatka jakoś mi się nie kojarzy z ratowaniem Ŝycia. Wes ujął ją delikatnie za łokieć i poprowadził w głąb korytarza, z dala od oczu i uszu dyŜurnego. - Addie, twój ojciec znowu prowadził pod wpływem alkoholu. Zaczęły ją palić policzki. Dla nikogo w Salem Falls nie było tajemnicą, Ŝe Roy Peabody za duŜo pije, a juŜ miesiąc temu całkiem przebrał miarę, gdy w zamroczeniu nie zapanował nad kierownicą i trzasnął samochodem w pomnik Gilesa Coreya - jedynego męŜczyzny, który padł ofiarą urządzonego przez purytanów polowania na czarownice. Wówczas Roy stracił prawo jazdy, Addie zaś, dla jego bezpieczeństwa, oddała rozbity samochód na złom. Jej własna mazda stała teraz bezpiecznie zaparkowana przy restauracji. Jakim więc autem mógł kierować Roy? Jakby czytając w jej myślach, Wes wyjaśnił: - Jechał poboczem międzystanowej dziesiątki na kosiarce do trawy. - Na kosiarce do trawy... - powtórzyła głucho Addie. - Wes, coś takiego nie rozwija więcej niŜ dziesięć kilometrów na godzinę. - Dwadzieścia pięć, ale to niewaŜne. Rzecz w tym, Ŝe Roy nie ma prawa jazdy, a więc nie wolno mu prowadzić Ŝadnych pojazdów mechanicznych po drogach publicznych. - MoŜe działał z powodu wyŜszej konieczności... - Zapewne to była wyŜsza konieczność, Addie. Skonfiskowaliśmy mu świeŜutką, nie napoczętą półlitrówkę wódki... Wracał do domu z North Haverhill, z tamtejszego monopolowego. - Wes zawiesił głos i spojrzał baczniej na Addie masującą ze znuŜeniem skronie. - Czy mógłbym coś dla ciebie zrobić? Cokolwiek? - Jak na jeden dzień zrobiłeś aŜ nadto, Wes. Rany, aresztowałeś mojego ojca, bo szalał po szosie na kosiarce do trawy! Zapewne odznaczą cię Purpurowym Sercem lub czymś w tym rodzaju, skoro z tak wielkim poświęceniem zatroszczyłeś się o bezpieczeństwo publiczne. - Chwila moment, Addie. Ja się zatroszczyłem o bezpieczeństwo... o bezpieczeństwo Roya. Pomyśl tylko, co by się stało, gdyby jakaś cięŜarówka ścięła zakręt i uderzyła w twojego ojca? Albo gdyby zasnął za kółkiem? - Czy mogę juŜ go zabrać do domu? 16

Wes spojrzał na nią przeciągle, a Addie odniosła wraŜenie, Ŝe przenika jej myśli i sortuje niczym kartotekę - sięga po niektóre z nich z zainteresowaniem i ze znudzeniem odkłada pozostałe. Zacisnęła mocno powieki. - Jasne - odparł w końcu. - Chodź za mną. Poprowadził ją na tyły posterunku, do pokoju zatrzymań, gdzie stało duŜe biurko, za którym urzędował funkcjonariusz pełniący dyŜur w areszcie. Obok biurka znajdował się wysoki kontuar, a na nim poduszki z tuszem do pobierania odcisków palców. W mrocznej głębi majaczyło trio maleńkich cel. - Nie zamierzam rejestrować tego zatrzymania, Addie - Wes dotknął lekko jej ramienia. - AleŜ jesteś łaskawy! Parsknął śmiechem i ruszył ku celom, a chwilę później Addie usłyszała, jak zakratowane drzwi otwierają się z metalicznym poświstem miecza wyciąganego z pochwy. - Zgadnij, kto na ciebie czeka, Roy? Głos ojca był słodki, sączył się leniwie niczym płynny miód. - Moja Margaret? - Niestety nie. JuŜ minęło pięć lat, jak Margaret od nas odeszła, zapomniałeś? MęŜczyźni wynurzyli się zza załomu. Roy Peabody całym cięŜarem wisiał na Wesie. Miał białe włosy, gęste i miękkie jak puch gołębicy, oraz błękitne oczy, w których zawsze się czaił jakiś sekret. JeŜeli chciał, potrafił być doprawdy czarujący. - Addie! - zapiał radośnie. - Najlepsze Ŝyczenia z okazji urodzin! Rzucił się gwałtownie na szyję córce, aŜ ugięły się pod nią kolana. - Chodź, tato. Zabieram cię do domu. Wes wsunął kciuk za pasek. - Pomóc ci zapakować go do auta? - Nie, dzięki. Damy sobie radę. W tej chwili ojciec wydawał się jej bardziej kruchy i bezcielesny niŜ Chloe, mimo to przemierzali korytarz cięŜko i pokracznie - jak uczestnicy wyścigu w workach. Wes przytrzymał otwarte drzwi. - CóŜ, Addie, bardzo mi przykro, Ŝe w twoje urodziny musiałem cię tu ściągnąć w tak niemiłej sprawie. Nie obejrzała się na niego - nawet nie zwolniła kroku. - Nie mam dziś urodzin - wycedziła i wyprowadziła ojca z posterunku.

17

* O szóstej trzydzieści Gillian Duncan zapaliła zapałkę i machała termometrem nad płomieniem tak długo, aŜ wskazał temperaturę, która z łatwością przekonała ojca, Ŝe Gilly jest zbyt chora, aby iść do szkoły. W efekcie cały ranek spędziła w łóŜku, słuchając Alanis Morissette, czesząc i układając swoje długie, rude włosy oraz malując paznokcie u rąk i nóg na jarzeniowoniebieski kolor. Mimo Ŝe skończyła siedemnaście lat i z powodzeniem mogła zadbać o siebie, ojciec wziął wolny dzień, by w razie czego być pod ręką. To ją wkurzyło, a jednocześnie sprawiło jej cichą satysfakcję. Jako właściciel zakładów farmaceutycznych i największy pracodawca w Salem Falls, Amos Duncan był powszechnie uwaŜany za najbogatszego i najbardziej zapracowanego obywatela miasta. A jednak zawsze miał czas dla córki: zajmował się nią czule od czasu, gdy Gilly skończyła osiem lat - od czasu, gdy zmarła mama. Wczesnym popołudniem dostawała juŜ obłędu z nudów i była nawet gotowa posunąć się do tak drastycznego kroku, jak przejrzenie szkolnego podręcznika, ale szczęśliwie ocalił ją dźwięk gongu przy drzwiach wejściowych. Gilly pilnie nadstawiła ucha i podchwyciła dobiegające z dołu głosy przyjaciółek. - Dzień dobry, panie D. - To bez wątpienia Meg. - Jak się miewa Gillian? Zanim zdąŜył odpowiedzieć, do rozmowy włączyła się Whitney. - Przyniosłyśmy Ŝelki. Moja mama mówi, Ŝe wyciągają go rączkę. A nawet jeŜeli to nieprawda, wystarczy, Ŝe bosko smakują. - Mamy teŜ dla niej pracę domową - dorzuciła Chelsea. Była najnowszą przyjaciółką Gilly, zakompleksioną z powodu wysokiego wzrostu, nieśmiałą dziewczyną, która często popadała w zakłopotanie. - Dzięki Bogu, Ŝe się zjawiłyście - odrzekł Amos. - Trudno mi rozpoznać własną córkę, o ile nie jesteście wszystkie razem. Sprawdzę tylko, czy przypadkiem nie śpi. Gillian zanurkowała pod kołdrę, desperacko próbując zrobić zbolałą minę. Ojciec uchylił drzwi i zerknął do środka. - Masz dość sił na przyjęcie gości, Gilly? Usiadła na łóŜku, przecierając oczy. - Uhm. Mogą trochę posiedzieć. Skinął głową, po czym krzyknął na dziewczęta. SzarŜę na sypialnię Gillian poprowadziła Meg i wkrótce na schodach poniosło się echo galopu cięŜkich butów. 18

- Rany, mój cały dom zmieściłby się w tym pokoju - szepnęła Chelsea, wchodząc do środka. - Ano tak, przecieŜ pierwszy raz jesteś w tym pałacu - zauwaŜyła Whitney. Gillian zerknęła z ukosa na ojca. W Salem Falls powszechnie Ŝartowano, Ŝe chociaŜ miasteczko rozciągało się głównie po zachodniej stronie drogi, dom Duncanów stał na skraju strony wschodniej, poniewaŜ Amos chciał mieć widok na swoje rozległe królestwo, a jednoczenie nie zamierzał się pospolitować z plebsem. - Tej wiosny rozpoczniemy budowę mostu zwodzonego - wtrącił z kamienną twarzą. Chelsea spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. - Naprawdę? Whitney parsknęła śmiechem. Lubiła ojca Gillian - wszystkie go lubiły. Dobrze wiedział, jak sprawić, Ŝeby nastolatki swobodnie się czuły w jego towarzystwie. - JeŜeli ją za bardzo wymęczycie, zapędzę was do kopania fosy oznajmił srogo, po czym mrugnął do Chelsea i zamknął za sobą drzwi. Dziewczyny rozłoŜyły się na dywanie. Przypominały wianuszek lilii unoszących się na stawie. - I co robiłaś? - zainteresowała się Meg. - Oglądałaś kolejny odcinek „Passions”? Meg Saxton była najlepszą przyjaciółką Gilly. W wieku siedemnastu lat wciąŜ jeszcze nie straciła dziecięcej pulchności, a jej twarz okalała burza brązowych loków. - Nie miałam ochoty na Ŝadne opery mydlane. Ucięłam sobie drzemkę. - Drzemkę? Wydawało mi się, Ŝe tylko udajesz chorobę. Gillian wzruszyła ramionami. - Ja nie udaję. Wprawiam się w metodzie Stanisławskiego. - CóŜ, dla twojej informacji, test z trygonometrii był naprawdę wredny - odezwała się Whitney, jedynaczka, córka miejskiego radnego, zachwycająca swoją delikatną urodą. Szybko rozerwała opakowanie z Ŝelkami i włoŜyła jedną do ust. - Nie mogłybyśmy przypadkiem wymyślić zaklęcia, dzięki któremu wszystkie dostałybyśmy szóstki? Chelsea rozejrzała się nerwowo po wielkim, pięknym pokoju, po czym popatrzyła pytająco na Gillian. - Jesteś pewna, Ŝe moŜemy uprawiać czary, gdy twój ojciec siedzi na dole? Oczywiście, Ŝe mogły - i z pewnością będą to za chwilę robić. Studiowały Sztukę juŜ niemal od roku i właśnie w tym celu zebrały się tutaj dzisiejszego popołudnia. 19

- PrzecieŜ bym was nie zapraszała, gdybym miała jakiekolwiek wątpliwości - odparła Gilly, wyciągając spod materaca skoroszyt w czarno-białej oprawie. Na naklejce okrągłymi literami wypisano tytuł: „Księga Cieni”. Podniosła się z łóŜka i poczłapała do sąsiadującej z sypialnią łazienki. Rozległ się odgłos płynącej z kranu wody i chwilę później Gillian wyszła z napełnioną szklanką w dłoni. - Masz - wyciągnęła szklankę ku Whitney. - Pij. Whitney pociągnęła mały łyk i natychmiast wypluła wodę na podłogę. - Ohyda! Jest słona! - Jasne - odparła Gilly; obchodziła wkoło przyjaciółki i sypała sól na dywan, zakreślając w ten sposób święty krąg. - Wolałabyś tracić czas na kąpiel? A moŜe znasz lepszy sposób samooczyszczenia? Krzywiąc usta, Whitney pociągnęła kolejny łyk, po czym przekazała szklankę pozostałym. - Dzisiaj musimy się streszczać - oznajmiła Meg. - Mama mnie zabije, jeŜeli nie będę w domu przed wpół do piątej. Usiadła na podłodze dokładnie naprzeciwko Gillian, a Whitney i Chelsea utworzyły pozostałe rogi czworokąta. Gilly chwyciła Whitney za rękę i wówczas przez uchylone okno wdarł się powiew zimnego powietrza. Whitney dotknęła dłoni Meg, a wtedy lekko przygasło światło lampki stojącej na nocnym stoliku. Gdy Meg ujęła dłoń Chelsea, zatrzepotały strony skoroszytu. A kiedy Chelsea chwyciła rękę Gillian, powietrze stało się tak gęste, Ŝe trudno było oddychać. - Jakiego koloru jest twój krąg? - Gilly zwróciła się do Chelsea. - Niebieski. - A twój? Meg zamknęła oczy. - RóŜowy. - Mój jest srebrny - mruknęła Whitney. - A mój czysto złoty - oznajmiła Gillian. Trzymając się mocno za ręce, siedziały z zamkniętymi oczami. Przez ten rok juŜ się nauczyły, Ŝe nie trzeba mieć otwartych oczu, by wszystko widzieć jasno. Ich umysły płynęły ku stoŜkowi mocy, podczas gdy kolorowe pierścienie splotły się w gruby krąg zamykający przyjaciółki w swoim wnętrzu. * - No nie. Znowu to samo? - westchnęła Delila, gdy Addie wciągnęła Roya Peabody’ego do kuchni. 20

- Przynajmniej ty sobie odpuść. - Addie mocno zacisnęła zęby, poniewaŜ ojciec boleśnie nadepnął jej na stopę. - To Delila? - zachrypiał Roy, wyciągając przed siebie szyję. Najładniejsza kucharka w całym New Hampshire? Addie zdołała wepchnąć ojca na wąskie schody prowadzące z kuchni do jego mieszkania na górze. - Czy Chloe nie sprawiała ci kłopotów? - rzuciła przez ramię do Delili. - Najmniejszych, skarbie. - Delila ponownie westchnęła. - Najmniejszych. Addie i Roy wdrapali się na górę tylko dzięki czystej sile woli. - Powinieneś usiąść, tato - powiedziała miękko Addie i zaprowadziła go do fotela o wystrzępionym obiciu, stojącego w tym sa mym miejscu, od kiedy sięgała pamięcią. Przez podłogę i warstwę wykładziny dywanowej do mieszkania wpływał zapach potrawki przygotowanej przez Delilę na godziny szczytu, czyli porę lunchu: marchewka, duszona wołowina, tymianek. W dzieciństwie Addie wierzyła, Ŝe wdychanie tych aromatów czyni restaurację cząstką jej organizmu - taką samą jak krew czy kości. Kiedyś ojciec z pewnością miał identyczny stosunek do tego miejsca, jednak od siedmiu lat jego noga nie postała w kuchni restauracji. Niekiedy Addie się zastanawiała, czy nie odczuwał z tego powodu bólów fantomowych, jak po stracie ręki lub nogi, i czy nie pił, Ŝeby stępić cierpienie. Przykucnęła przy jego fotelu. - Tatusiu... - wyszeptała. - Moja dziewczynka - wzruszył się Roy. Addie równieŜ była bliska łez. - Chciałabym cię prosić o przysługę. W Do-Or-Diner codziennie panuje taki ruch, Ŝe sama juŜ nie daję sobie rady. Jesteś mi potrzebny... - Och, Addie. Przestań. - Zająłbyś się tylko kasą. Nie musiałbyś w ogóle wchodzić do kuchni. - Wcale mnie nie potrzebujesz do obsługi kasy. Po prostu chcesz mnie mieć cały czas na oku. - To nieprawda! - Addie zarumieniła się gwałtownie. - W porządku, kochanie. - PołoŜył dłoń na dłoni córki i lekko ścisnął jej palce. - Miło wiedzieć, Ŝe kogoś jeszcze obchodzi, gdzie jestem i co robię. Addie postanowiła wreszcie powiedzieć ojcu to, co powinna mu wyznać kilka lat temu, w owych miesiącach po śmierci mamy, kiedy zbyt zajęta utrzymywaniem restauracji na powierzchni - nie dostrzegła, 21

Ŝe ojciec tonie. I juŜ otwierała usta, ale nagle zabrzmiał dzwonek telefonu. - Zejdź tu natychmiast - zarządziła Delila. - Mówiłaś, Ŝe to twój kiepski dzień? CóŜ, właśnie się zmienia w koszmar. * - Coś pan mówił? - Oczy taksówkarza spotkały się w lusterku wstecznym z oczami Jacka. - Nie. - Czy ta okolica wygląda znajomo? Jack wcześniej skłamał kierowcy - ale czymŜe było jedno kłamstwo w całym łańcuchu pozostałych? Powiedział, Ŝe nie pamięta nazwy miasteczka, które jest celem jego podróŜy, lecz wie z całą pewnością, Ŝe droga numer dziesięć przebiega przez jego centrum. I bez wątpienia je rozpozna, gdy tylko się znajdą na głównej ulicy. Teraz, czterdzieści minut później, spojrzał uwaŜnie przez okno. PrzejeŜdŜali przez niewielką, ale zamoŜną miejscowość, z typowym dla Nowej Anglii kościołem o białej iglicowej wieŜy. Na ulicach ujrzał kobiety w butach do konnej jazdy, z zaaferowaniem biegające od sklepu do sklepu. Jackowi to miasteczko zbytnio przypominało atmosferę snobistycznego Loyal, szczycącego się prywatnym, prestiŜowym liceum Westonbrook, pokręcił więc przecząco głową. - To nie tutaj. Szukał miejsca, w którym mógłby się ukryć, zniknąć na jakiś czas dla świata i zastanowić się, co dalej począć ze swoim Ŝyciem. Powrót do nauczania w Ŝadnym razie nie wchodził w grę. Rzecz w tym, Ŝe Jack nigdy nie robił niczego innego. W Westonbrook pracował przez cztery lata... potęŜna wyrwa do ominięcia w rozmowach kwalifikacyjnych, gdyby zamierzał się ubiegać o pracę w pokrewnym zawodzie. Nie wspominając juŜ o fakcie, Ŝe nawet kierownik zwykłego McDonalda mógł go zapytać, czy kiedykolwiek był karany. Jednostajne kołysanie samochodu sprawiło, Ŝe zapadł w drzemkę. Śnił mu się Aldo, współwięzień, z którym pracował na farmie. Jego dziewczyna przyjeŜdŜała do Haverhill i niczym Króliczek Wielkanocny zostawiała mu róŜne skarby na polu: butelkę whisky, hasz, kawę rozpuszczalną. Pewnego razu sama się rozłoŜyła nago na kocu i czekała cierpliwie, aŜ Aldo nadjedzie traktorem. „Nie przyspieszaj”, napominał Jacka, ilekroć, razem wyruszali w pole. „Nigdy nie wiadomo, co się nam moŜe trafić”. - DojeŜdŜamy do Salem Falls. - Ze snu wyrwał go głos taksówkarza. 22

Niebieska tablica z ręcznie wymalowaną nazwą obwieszczała dodatkowo, Ŝe miasteczko jest siedzibą firmy Duncan Pharmaceuticals. Miejscowość rozpościerała się wachlarzowato od centralnego błonia, zwieńczonego spiŜowym pomnikiem, Ŝałośnie przekrzywionym w lewo, jakby ktoś z przeciwnej strony huknął w niego taranem. Na obrzeŜu placu rozsiadły się trzy świeŜo odmalowane budynki: bank, dom towarowy i urząd miejski. Miasteczko w ogóle wyglądało schludnie: z ulic i chodników starannie uprzątnięto śnieg i tylko na rogu, niczym zjawa nie z tego świata, majaczył zdezelowany wagon kolejowy. Jack dopiero po chwili zarejestrował świadomie ten obrazek, odwrócił się gwałtownie i gdy taksówka właśnie miała wjeŜdŜać na rondo okalające błonie, zdał sobie sprawę, Ŝe to restauracja typowa dla kaŜdego amerykańskiego miasta i miasteczka. W jej oknie dostrzegł niewielkie ogłoszenie. - Proszę się zatrzymać! - wykrzyknął. - Jesteśmy na miejscu. * Harlan Pettigrew siedział przy barze nad miseczką potrawki. Za kołnierzyk koszuli zatknął serwetkę, by przypadkiem nie poplamić eleganckiej muszki. Od czasu do czasu rozglądał się spod oka po sali, aŜ w końcu ze zniecierpliwieniem skoncentrował wzrok na zegarze. Addie wpadła przez wahadłowe drzwi, dzielące salę jadalną od kuchni. - Pan Pettigrew! Harlan wyszarpnął serwetkę zza kołnierzyka, otarł nią usta i podniósł się ze stołka. - JuŜ myślałem, Ŝe się nie doczekam. - Muszę pana na wstępie o czymś uprzedzić. Akurat dzisiaj mamy drobny problem ze sprzętem kuchennym. - Ach, tak... - Pettigrew marsowo zmarszczył czoło. W tym samym momencie otworzyły się drzwi wejściowe i do środka wszedł męŜczyzna w sportowej marynarce, sprawiający wraŜenie zziębniętego i zagubionego. Miał na sobie buty zupełnie nieadekwatne do pory roku, a idąc, zostawiał na linoleum kałuŜe topniejącego śniegu. Kiedy zauwaŜył róŜowy fartuch Addie, skierował się w jej stronę. - Przepraszam, czy zastałem właściciela? Tembr jego głosu przywiódł Addie na myśl kawę: czarną, mocną, aromatyczną, jedwabiście i zmysłowo spływającą do gardła. - To ja. - Ach... - wydawał się zaskoczony tym faktem. - Okay. CóŜ... jestem tutaj, poniewaŜ... 23

Addie uraczyła go promiennym uśmiechem. - PoniewaŜ pana wezwałam! - Zaczęła energicznie potrząsać dłonią męŜczyzny, udając, Ŝe nie dostrzega, jak zmroził go jej uścisk. Właśnie tłumaczyłam panu Pettigrew, inspektorowi sanitarnemu, Ŝe fachowiec mający się zająć reperacją naszej chłodni i zmywarki jest juŜ w drodze. Urządzenia są za tymi drzwiami. Zaczęła ciągnąć nieznajomego w stronę kuchni, Pettigrew jednak nie zamierzał tak łatwo dać za wygraną. - Chwileczkę - odezwał się z tą samą marsową miną. - Nie wygląda mi pan na serwisanta sprzętu kuchennego. Addie stęŜała. Ten nieznajomy pewnie sądzi, Ŝe postradała zmysły. Ale, do diabła, co jej tam zaleŜy. Ostatecznie tak myśleli wszyscy w Salem Falls. * Ta kobieta to wariatka. I, na Boga, właśnie go dotknęła! Chwyciła go za rękę, jakby to było coś najbardziej naturalnego na świecie jakby minęło zaledwie osiem minut, a nie osiem miesięcy od czasu, gdy ostatni raz jego skóra miała kontakt ze skórą kobiety. JeŜeli chciała coś ukryć przed inspekcją sanitarną, to zapewne łamała obowiązujące przepisy. Nie przestrzegała prawa. Co oznaczało, Ŝe Jack powinien się natychmiast stąd wynosić. JuŜ miał się odwrócić i wycofać, ale wówczas ta dziwna kobieta smętnie zwiesiła głowę. Ów gest poddania, całkowitej rezygnacji, zupełnie go rozbroił. Przedziałek w jej ciemnych włosach biegł krzywo i był jasnoróŜowego koloru jak ciało noworodka. Jack miał ochotę wyciągnąć palec i go dotknąć, więc tylko głębiej wcisnął dłonie w kieszenie marynarki. Jak mało kto wiedział, Ŝe nie moŜna wierzyć kobiecie, która się zarzeka, Ŝe mówi prawdę. Ale jak postąpić, gdy z góry wiadomo, Ŝe kobieta kłamie? - Przyszedłem najszybciej, jak mogłem - oznajmił, spoglądając na inspektora. - Wywołano mnie z przyjęcia urodzinowego ciotki. Zrozumiałem, Ŝe to coś pilnego, i nie chciałem tracić czasu na jazdę do domu po kombinezon. Gdzie są te zepsute urządzenia? Kuchnia zadziwiająco przypominała kuchnię więzienną. Jack skinął głową stojącej przy grillu, potęŜnej niczym sekwoja kobiecie, a jednocześnie desperacko próbował przypomnieć sobie jakieś techniczne detale budowy zmywarki. Otworzył przesuwane na rolkach drzwi i zajrzał do środka. - To moŜe być pompa lub... hm... zawór dopływu wody. 24

Po raz pierwszy przyjrzał się uwaŜniej właścicielce restauracji. Niska, delikatnej budowy, nie sięgała mu wyŜej niŜ do mostka, ale na jej szczupłych ramionach wyraźnie się rysowały mięśnie, zapewne w wyniku niezliczonych dni cięŜkiej, fizycznej pracy. Ciemne włosy ściągnęła do tyłu i zamotała wokół ołówka. Jej oczy natomiast miały niezwykłą barwę oliwinu - kamienia, jak przypomniał sobie Jack, który wedle wierzeń staroŜytnych Hawajczyków zrodził się z łez bogini wulkanu. Teraz te oczy wpatrywały się w niego ze zdumieniem i ulgą. - Nie mam przy sobie narzędzi, ale myślę, Ŝe zdołam to naprawić do... - zawiesił głos, jakby przeprowadzał w głowie zawiłą kalkulację, a jednocześnie nie spuszczał wzroku z kobiety. „Jutro”, odczytał z ruchu jej warg. - Do jutra rana - ogłosił wszem wobec. - No dobrze, a teraz zobaczmy, co dolega tej chłodni... Pettigrew spojrzał na Jacka, a potem na właścicielkę restauracji. - CóŜ, nie ma sensu, Ŝebym przeprowadzał w tej chwili inspekcję kuchni, skoro i tak będę musiał tu wrócić. Zjawię się w przyszłym tygodniu. - Skinął krótko głową, odwrócił się i wyszedł. Ledwo zniknął za drzwiami, właścicielka restauracji z okrzykami radości rzuciła się na szyję kucharce, po czym zwróciła się rozpromieniona w stronę Jacka i wyciągnęła rękę. Tym razem jednak zdołał zrobić unik, zanim go dotknęła. - Nazywam się Addie Peabody, a to Delila Piggett. Obie jesteśmy panu bardzo wdzięczne. Zachowywał się pan i mówił jak najprawdziwszy fachman... - urwała, jakby ją nagle olśniła jakaś odkrywcza myśl. A moŜe pan naprawdę umie zreperować ten sprzęt? - Skąd. Po prostu przypomniałem sobie kilka terminów, które wpadły mi w ucho w poprzednim miejscu pracy. - Jack dostrzegł przed sobą wyjątkową szansę i postanowił ją natychmiast pochwycić. - Przyszedłem w sprawie ogłoszenia wywieszonego w oknie: „Zatrudnię pracownika”. Kucharka wpadła w zachwyt. - Jest pan zatrudniony - oznajmiła. - Delila, czyŜby ktoś umarł i pozostawił ci to królestwo w spadku? - Addie spojrzała pogodnie na Jacka. - Z przyjemnością pana zatrudnię. - Mógłbym się dowiedzieć, na czym miałyby polegać moje obowiązki? - Tak. Oczywiście. Szukamy kogoś, kto by się zajął brudnymi naczyniami. - ZauwaŜyłem. - Uśmiechnął się krzywo. - Nawet jak nareperujemy maszynę, będziemy potrzebować pracownika do jej obsługi. 25

- Czy to zajęcie w pełnym wymiarze godzin? - Niestety nie... to praca jedynie na popołudnie. I na dodatek za minimalną stawkę. Jackowi mimowolnie zrzedła mina. Miał doktorat z historii, a tymczasem ubiegał się o posadę płatną pięć dolarów piętnaście centów za godzinę. Błędnie odczytując jego reakcję, Delila dorzuciła szybko: - Od dawna juŜ proszę Addie, Ŝeby zatrudniła pomocnika kucharskiego. To byłaby dodatkowa praca rano, prawda? Addie się zawahała. - Czy pracował pan juŜ kiedyś w kuchni, panie...? - St. Bride. Jack. Owszem, pracowałem. Nie kwapił się jednak z informacją, gdzie się znajdowała ta kuchnia i Ŝe w owym czasie był na stanowym wikcie. - A więc na głowę bije gościa, którego zatrudniłaś poprzednio - wtrąciła Delila. - Pamiętasz, jak go przyłapałyśmy, gdy dawał sobie w Ŝyłę nad patelnią z jajecznicą? - Nie moja wina, Ŝe nie raczył wspomnieć o swoich nałogach w czasie rozmowy wstępnej. - Addie zwróciła się w stronę Jacka. - Ile masz lat? Aha, a więc teraz się zacznie. Zaraz zapyta, dlaczego facet w jego wieku chce się podjąć zajęcia tak kiepsko płatnego i niewymagającego Ŝadnych kwalifikacji. - Trzydzieści jeden. Skinęła głową. - W takim razie, jeśli nadal chcesz, praca jest twoja. śadnego podania, Ŝadnych referencji, Ŝadnych pytań o przeszłość. I do tego całkowita anonimowość: nikt z ludzi, których kiedyś znał, w Ŝadnym razie by się nie spodziewał, Ŝe go ujrzy na zmywaku w taniej restauracji. Dla kogoś, kto postanowił porzucić dawne Ŝycie, sytuacja była wprost wymarzona. - Bardzo chcę - odrzekł. - W takim razie łap się za fartuch - zarządziła nowa szefowa. Nagle Jack przypomniał sobie, Ŝe koniecznie musi jeszcze coś zrobić, jeŜeli zamierza się osiedlić w Salem Falls. - Zanim wskoczę w fartuch, potrzebuję wolnej godziny. Mam coś waŜnego do załatwienia. - Nie ma sprawy. Przynajmniej tyle mogę dla ciebie zrobić. Ostatecznie przed chwilą uratowałeś mi Ŝycie. Zabawne, stwierdził w duchu Jack, właśnie to samo pomyślałem o tobie.

26

* Jadąc swoim samochodem słuŜbowym, detektyw porucznik Charlie Saxton przez pewien czas bawił się pokrętłami radioodtwarzacza, by w końcu go po prostu wyłączyć. Wsłuchując się w mlaskanie śniegowego błota pod kołami bronco, po raz kolejny się zastanawiał, czy nie powinien był jednak pozostać w siłach policyjnych Miami. Niełatwo pełnić funkcję stróŜa prawa w rodzinnym miasteczku. Idzie człowiek ulicą i nie widzi supermarketu, ale miejsce, gdzie nastolatek zabił noŜem swoją dziewczynę. Przechodzi obok szkolnego boiska i natychmiast stają mu przed oczami narkotyki skonfiskowane dzieciakom miejscowych radnych. Tam, gdzie wszyscy widzą urocze nowoangielskie miasteczko swojej młodości, on dostrzega jego najciemniejsze, skrzętnie skrywane sekrety. Gdy wjeŜdŜał w ulicę Główną, zaskrzeczało policyjne radio. - Saxton. - Szefie, jakiś facet się uparł, Ŝe musi koniecznie z tobą pomówić. Pomimo marnego odbioru wyraźnie było słychać, Ŝe Wes jest wkurzony. - Ma jakieś nazwisko? - JeŜeli tak, nie raczył go wyjawić. Charlie westchnął głęboko. - JuŜ dojeŜdŜam. Poproś, Ŝeby zaczekał. Płynnym ruchem kierownicy ustawił bronco na swoim miejscu parkingowym. Wszedł na posterunek i od razu dostrzegł nieoczekiwanego gościa. Nie trzeba było wprawnego oka detektywa, by stwierdzić, Ŝe facet z pewnością nie pochodził z tych stron - nikt, kto mieszkał w New Hampshire, nie byłby na tyle głupi, Ŝeby paradować w samej marynarce i półbutach na cienkiej, skórzanej podeszwie we wczesnomarcowym chłodzie i śniegowym błocie. MęŜczyzna nie miał jednak wylęknionej twarzy ofiary przestępstwa ani nie okazywał nerwowości typowej dla sprawcy występku. W Ŝadnym razie. Wyglądał po prostu na faceta, który miał za sobą kiepski dzień. Charlie wyciągnął do niego dłoń. - Witam. Detektyw porucznik Saxton. MęŜczyzna nie odwzajemnił się podobną uprzejmością i nie podał swojego nazwiska. - Czy mógłby mi pan poświęcić kilka minut, poruczniku? Zaintrygowany Charlie skinął głową. Wprowadził nieznajomego do swojego biura, po czym wskazał na krzesło. - Co mógłbym dla pana zrobić, panie... 27

- Jack St. Bride. Zamierzam od dziś zamieszkać w Salem Falls. - Bardzo się cieszę. Wszyscy tu pana powitamy z szeroko otwartymi ramionami. Aha, elementy układanki zaczęły wskakiwać na swoje miejsce. Ten facet jest zapewne szacowną głową rodziny i chce się upewnić, czy to miejsce jest dość bezpieczne dla jego Ŝony, dzieciaków i psa. - Wspaniałe miasteczko, świetnie się tu Ŝyje. Mógłbym panu pomóc w jakiś szczególny sposób? Przez jakiś czas St. Bride siedział w milczeniu, zaciskając dłonie na kolanach. - Jestem tutaj z powodu sześćset pięćdziesiąt jeden-B - powiedział w końcu. Charlie potrzebował kilku chwil, by w pełni do niego dotarło, Ŝe ten kulturalnie wyraŜający się męŜczyzna w kosztownym ubraniu mówi o przepisie prawnym nakazującym niektórym ekswięźniom meldowanie się na posterunku policji w kaŜdym nowym miejscu zamieszkania przez dziesięć lat lub nawet przez całe Ŝycie - w zaleŜności od natury przestępstwa, za które zostali skazani. Charlie zgasił uśmiech i ściągnął rysy w kamienną maskę - taką samą, jaką widział na twarzy St. Bride’a - po czym spojrzał na gościa lodowatym wzrokiem, by się stało jasne, Ŝe wycofuje wylewne słowa powitania. W końcu sięgnął do szuflady biurka i wyjął policyjny formularz rejestracji sprawców przestępstw na tle seksualnym.

Marzec 2000 Salem Falls, New Hampshire

- Co robisz? Na dźwięk głosu swojej nowej szefowej Jack się obrócił na pięcie, gwałtownie chowając ręce za plecami. - Nic. Addie zatknęła bloczek zamówień za pasek fartucha i zacisnęła usta. - Słuchaj, nie zamierzam tolerować jakichkolwiek ciemnych sprawek. śadnych prochów, Ŝadnego alkoholu, a jeŜeli cokolwiek ukradniesz, wywalę cię na łeb na szyję szybciej, nim się zorientujesz, co cię trafiło. - Wyciągnęła przed siebie rękę. - Oddaj. Jack umknął wzrokiem i wręczył jej metalowy zmywak. - To właśnie chowałeś za plecami? Zwykły druciak? - Uhm. - Wielkie nieba... Dlaczego? Jack powoli rozprostował dłonie. - Mam brudne ręce. Wpatrzył się w palce czarne od tuszu, którym detektyw Saxton wysmarował mu opuszki, Ŝeby zdjąć odciski do policyjnego rejestru. Znajdujące się w pokoju zatrzymań nawilŜane chusteczki dla niemowląt okazały się nieskuteczne. Jack naturalnie mógł poprosić o moŜliwość skorzystania z łazienki na posterunku, ale smarowanie palców, jednego po drugim, i dociskanie do specjalnego formularza - juŜ po raz kolejny w Ŝyciu - tak go wytrąciło z równowagi, Ŝe jedynie chciał się znaleźć jak najdalej od owego miejsca. Problem w tym, Ŝe zanim dotarł do restauracji, tusz juŜ całkiem wysechł i teraz Ŝadne ilości mydła nie były w stanie go usunąć. Jack wstrzymał oddech. Miał tylko nadzieję, Ŝe Addie nie zorientuje się w sytuacji. 29

- Farba drukarska - zawyrokowała po chwili. - Mnie teŜ się to ciągle zdarza, gdy przeglądam gazetę. Wydawałoby się, Ŝe mieli juŜ dość czasu, by wymyślić tusz, który będzie się trzymać papieru, a nie przywierać do palców. Z uczuciem ulgi Jack poszedł za nią do niewielkiego pomieszczenia gospodarczego, gdzie podała mu plastikowy pojemnik z przemysłowym wybielaczem. - Dostałam to od jednego z klientów, farmera. Prawdopodobnie słuŜyło mu do garbowania skór lub czegoś podobnego... Tak czy owak jest w stanie usunąć najbardziej niewyobraŜalny brud. - Z uśmiechem wyciągnęła przed siebie ręce - szorstkie, zaczerwienione, o spękanej skórze. - JeŜeli zaczniesz uŜywać druciaka, wkrótce będziesz miał tak samo zniszczone dłonie. Jack skinął głową i wziął z jej rąk wybielacz. Miał szczerą chęć dotknąć palców Addie: sprawdzić, czy są w równie katastrofalnym stanie, jak utrzymywała, czy raczej będą tak ciepłe, jak mu się zdawało. * Roy przebudził się gwałtownie, usiadł na łóŜku i chwycił mocno za głowę. BoŜe, co za ból. Cały pokój wirował mu przed oczami, ale to było małe piwo w porównaniu z hałasem rozłupującym czaszkę. Z gniewną miną zwlókł się na nogi. Przeklęta Delila Piggett. Co ona sobie wyobraŜa? śe jak jest kucharką, to moŜe tłuc garami, wygrywać na nich tę cholerną kocią muzykę, podczas gdy piętro wyŜej człowiek próbuje zaŜyć chwili spokoju? - Delila! - ryknął na całe gardło i rozjuszony ruszył w dół po schodach prowadzących do kuchni. Ale Delili tam nie było. Za to przy duŜym zlewie stał wysoki, jasnowłosy męŜczyzna, zbyt elegancki w ruchach jak na pomywacza, i szorował garnki. Właśnie opłukał z piany kolejny Ŝeliwny rondel, po czym odstawił go z ogłuszającym trzaskiem na prowizoryczną suszarkę. - Delila poszła do toalety - rzucił przez ramię. - Wróci za moment. Zostawiła jednak hamburgery na grillu. W głowie Roya zapaliły się wszystkie lampki alarmowe: zagroŜenie poŜarem! Za czasów jego panowania w kuchni nic podobnego nie miałoby prawa się zdarzyć. - A kim ty jesteś, u diabła? - warknął gniewnie. - Jack St. Bride. Zostałem właśnie zatrudniony w charakterze pomywacza. - Na miłość boską, tego się nie robi ręcznie. Tam stoi zmywarka. 30

Jack uśmiechnął się krzywo. - Dzięki. Wiem. Jest zepsuta. Czuł się nieswojo, stojąc naprzeciwko tego starszego człowieka, a jednocześnie się zastanawiał, kim jest ten facet i czemu się wynurzył z tylnych schodów. Wydzielane przez niego opary alkoholu bez trudu skwasiłyby ogórki, pokrojone starannie przez Delilę na garnirunek. W końcu jednak doszedł do wniosku, Ŝe to nie jego sprawa, chwycił następny garnek i zanurzył go w wodzie z detergentem. Gdy pracowicie szorował Ŝeliwo druciakiem, nad grillem zaczął się unosić czarny dym. Jack spojrzał na swoje ociekające pianą ręce, na czyszczony garnek, a potem na starego człowieka. - Hamburgery się przypalają. Czy zechciałby je pan przełoŜyć na drugą stronę? Roy stał o dwa kroki od grilla i szpatułki. Szybko się jednak cofnął, Ŝeby znalazły się daleko poza jego zasięgiem. - Zrób to sam. Przeklinając pod nosem, Jack zakręcił wodę, osuszył ręce i bez pardonu odepchnął Roya, który stał na drodze do grilla. Szybko przewrócił hamburgery na ruszcie. - To nie było chyba takie trudne? - Ja nie gotuję - oznajmił krótko i zwięźle stary. - Chodziło jedynie o przełoŜenie hamburgerów! Nie prosiłem, Ŝeby przyrządził pan polędwicę á la Wellington! - Akurat tak się składa, Ŝe umiem przyrządzić cholernie dobrą polędwicę á la Wellington! Musi mi się tylko chcieć! Drzwi wahadłowe prowadzące do sali wybrzuszyły się niczym lawa na kraterze tuŜ przed wybuchem wulkanu, po czym się rozsunęły i stanęła w nich Addie. - Co się tutaj dzieje? Te wrzaski słychać aŜ przy drzwiach... Tato? Co robisz w kuchni? I gdzie jest Delila? - W toalecie. - Jack wycofał się do zlewu, swojego przydziałowego miejsca pracy. Niech ten stary wyjaśnia, co tutaj zaszło. Ale Addie nie zadawała juŜ Ŝadnych dodatkowych pytań. Co więcej, sprawiała wraŜenie zachwyconej widokiem ojca w tym miejscu. - Jak się czujesz? - spytała miękkim głosem. - Jak facet, który nie moŜe zaznać chwili spokoju, bo ktoś na dole trzaska garami. Addie poklepała go po dłoni. - Powinnam była uprzedzić Jacka, Ŝe uciąłeś sobie drzemkę na górze. Uciąłeś drzemkę? Raczej zapadłeś w opilczą śpiączkę. 31

- Jack, jeŜeli masz wolną chwilkę... Trzeba doprowadzić do porządku bar i parę stolików. Jack skinął głową i chwycił za plastikowe wiaderko, uŜywane do uprzątania stołów. Gdy wchodził do sali, serce zaczęło mu mocniej walić w piersi. Ciekawe, ile czasu potrzeba, by wreszcie opuściło go uczucie, Ŝe jest pod ciągłą obserwacją. Na szczęście w restauracji nie było Ŝadnych klientów. WłoŜył do wiaderka brudną filiŜankę, a potem sięgnął po talerz z zimnym, nietkniętym jedzeniem. Frytki, cheeseburger i dodatkowa porcja pikli - ktoś zapłacił za to danie i nie zjadł ani kęsa. W tej samej chwili uświadomił sobie, jak bardzo jest głodny. W więzieniu ominęło go śniadanie, poniewaŜ akurat w tym czasie przechodził przez procedurę zwolnienia. Jack rozejrzał się wokół... nikt się nie dowie. Chwycił szybko garść frytek i wpakował sobie do ust. - Nie rób tego. - Zamarł. Addie stała tuŜ za jego plecami z pobielałą twarzą. - Nie zjadaj jej obiadu. Jack spojrzał na nią ze zdumieniem. - Czyjego obiadu? Nie odpowiedziała. Odwróciła się na pięcie, pozostawiając go własnym domysłom. * Thomas McAfee w wieku piętnastu lat doszedł do wniosku, Ŝe pisane mu jest późne dojrzewanie. Przynajmniej miał taką cholerną nadzieję, bo wzrost sto sześćdziesiąt osiem centymetrów i ramiona chude jak patyki nie wróŜyły przyjemnej młodości. Naturalnie, nikt nie powiedział, Ŝe nauka w dziewiątej klasie ma sprawiać komukolwiek przyjemność. Po zajęciach z historii średniowiecza, na które uczęszczał w zeszłym semestrze, Thomas uznał, Ŝe szkoła średnia jest współczesnym odpowiednikiem walki w szrankach. Krzepcy i rośli zwycięŜali, po czym w nagrodę szli do college’ów Colby-Sawyer lub Dartmouth, gdzie czas upływał im przyjemnie na grze w lacrosse. Pozostali wlekli się na aut, Ŝeby spędzić resztę Ŝycia w roli oniemiałej z podziwu widowni. W tej chwili, nie bacząc na fakt, Ŝe chłód odmraŜa mu tyłek, Thomas sterczał na rogu Main Street i zastanawiał się, czy Chelsea Abrams mogła naleŜeć do dziewczyn, które by się zadowoliły jednym z przegranych frajerów. Chelsea zdecydowanie się wyróŜniała wśród uczennic przedmaturalnej klasy. Była ładna i inteligentna, a do tego jej włosy pięknie odbijały światło w czasie lekcji gry na keyboardzie, na które chodził 32

takŜe Thomas. Nie trzymała się ani z cheerleaderkami, ani z mózgowcami czy szpanerami. Natomiast przyjaźniła się blisko z trzema dziewczynami - wśród nich była Gillian Duncan, córka faceta, do którego naleŜała połowa miasta. Owszem, ubierały się nieco dziwacznie: głównie w czarne ciuchy i jakieś szale (stroje, tak na oko, będące skrzyŜowaniem gotyckiego stylu artystycznych świrów, przesiadujących w nieformalnej palarni za boiskiem, z cygańską modą pogrobowców hippisów), ale Thomas jak rzadko kto wiedział, Ŝe opakowanie nie jest waŜne, a liczy się przede wszystkim zawartość. Aha! Oto i Chelsea wyłaniająca się zza rogu ze swoimi przyjaciółkami - łącznie z Gillian, która musiała doświadczyć cudownego ozdrowienia, skoro rano była zbyt chora, Ŝeby się zjawić w szkole. Za kaŜdym wydechem para z ust Chelsea zmieniała się w zimnym powietrzu w delikatną mgiełkę przybierającą kształt serca. Thomas wciągnął głowę w ramiona i ruszył za dziewczynami. Chwilę później znalazł się tuŜ za plecami ukochanej. Poczuł dolatujący od jej włosów zapach cynamonu i z wraŜenia aŜ zakręciło mu się w głowie. - Wiesz, Ŝe kolejność liter w alfabecie jest kompletnie pokręcona? - rzucił lekkim tonem, jakby właśnie prowadzili niezobowiązującą pogawędkę. - Słucham? - Chelsea zerknęła na niego przez ramię. - A powinno się znajdować tuŜ po J, a T tuŜ przed Y. Jak w „ja” i „ty”. Dziewczyny zachichotały, ale chwilę później ponad śmiech wzbił się kpiący, ostry głos Gillian. - Co poczułeś, gdy odkryłeś, Ŝe na krzywej IQ plasujesz się po stronie debili i idiotów? - Chwyciła Chelsea stanowczo pod ramię. - Chodźmy stąd - zarządziła. Słowa Gillian podziałały na niego jak cios obuchem w głowę. Rany, Ŝeby się tylko nie zarumienić! Przyjaciółki pociągnęły za sobą Chelsea, a on stał na środku ulicy niczym ostatni dupek. Czy mu się wydawało, czy znowu się odwróciła? śeby na niego popatrzeć... czy tylko poprawić rzemień plecaka? Gdy przechodziły na drugą stronę ulicy, ponownie dobiegł go śmiech dziewczyn. Ale Chelsea nie śmiała się razem z nimi. To z pewnością musiało coś znaczyć. * Dzień w dzień Charlie Saxton zjadał na lunch kanapkę z masłem orzechowym, mimo Ŝe serdecznie nienawidził tej mazi. Ale bez protestu jadł swoje kanapki, poniewaŜ z jakichś bliŜej nieokreślonych powodów jego Ŝona, Barbara, ubzdurała sobie, Ŝe Charlie przepada za masłem 33

orzechowym i co rano zadawała sobie trud szykowania mu lunchu. W okolicach walentynek kupiła małe, cukrowe serca z wypisanymi na nich róŜnymi przesłaniami, w rodzaju: „Gorąca z ciebie sztuka” lub „Szaleję za tobą”, i od miesiąca wtykała mu je w kromki miękkiego, białego chleba. Teraz wygrzebał palcem cukrową ozdobę i przeczytał na głos motto na dzisiejszy dzień: - „Całus, a wyznasz wszystko”. - Nie ma mowy, szefie. Za nic nie puszczę pary z ust. - Do biura Charliego weszła sekretarka i wręczyła mu kartonową teczkę. - Wiesz, to czarujące, gdy facet po czterdziestce wciąŜ jeszcze potrafi się rumienić. Te dokumenty przed chwilą przyszły faksem. Wyszła, zamykając za sobą drzwi, a Charlie wyjął z teczki kilka stron wydruku i przebiegł po nich wzrokiem. Prokuratorskie akta Jacka St. Bride’a. Został aresztowany za gwałt na nastolatce... ale ostatecznie zamieniono zarzut na obcowanie cielesne z osobą nieletnią za obopólną zgodą. Charlie zadzwonił do biura oskarŜyciela publicznego hrabstwa Grafton i poprosił o rozmowę z osobą podpisaną pod aktami. - Przykro mi, jest na dwutygodniowym urlopie. Czy inny prokurator nie mógłby panu pomóc? Charlie się zawahał, analizując sytuację. Lista skazanych za przestępstwa seksualne była dokumentem dostępnym dla wszystkich. Oznaczało to, Ŝe kaŜdy mógł wejść na posterunek, zapytać, kto na niej figuruje i jaki jest dokładny adres zamieszkania sprawcy. Dziś niespodziewanie lista Charliego rozrosła się do jednej osoby. Jako detektyw znał naturalnie róŜne mroczne tajemnice okolicy i jej mieszkańców, ale w powszechnej opinii Salem Falls cieszyło się reputacją sennej, typowej dla Nowej Anglii mieściny, gdzie - ku zadowoleniu ogółu - nie dochodziło do Ŝadnych spektakularnych ekscesów. JeŜeli męska część populacji się dowie, Ŝe w sąsiedztwie ich Ŝon i córek osiadł facet skazany za gwałt, rozpęta się niezłe piekło. Charlie mógł trącić kamień, który ruszy lawinę, mógł teŜ obdarzyć St. Bride’a pewnym kredytem zaufania i po prostu przez parę następnych tygodni mieć faceta na oku. - Nie. Poprosiłbym natomiast, Ŝeby pani prokurator skontaktowała się ze mną tuŜ po powrocie - odparł i odłoŜył słuchawkę. * Gillian pierwsza zaczęła praktykować wiccę tuŜ po tym, jak znalazła w Internecie witrynę adresowaną do nastoletnich czarownic. Nie był to Ŝaden satanistyczny kult, jak sądzili dorośli, ani zestaw zaklęć 34

miłosnych, jak uwaŜała większość dzieciaków. To po prostu wiara, Ŝe świat wibruje własną energią. Co w gruncie rzeczy trudno uznać za niezwykłą tajemnicę. KaŜdy, kto spacerował po lesie, doświadczył pulsowania powietrza rozedrganego dziwnymi szmerami i poświstami. KaŜdy, kto stanął na śniegu, czuł, jak ziemia się upomina o ciepłotę ludzkiego ciała. Cieszyła się, Ŝe Meg, Whitney i Chelsea były w jej kowenie [coven (ang.) - grupa wspólnie praktykujących czarownic; to określenie w pisowni polskiej zostało przyjęte przez polskich wiccan.] - ale one nie praktykowały

Sztuki w tak intensywny sposób jak Gilly. Traktowały to jedynie jak rozrywkę. Ona natomiast - jak zbawczą łaskę. Dlatego pewnym zaklęciem nigdy się z nimi nie podzieliła - zaklęciem, które powtarzała kaŜdego dnia w nadziei, Ŝe w końcu zadziała. Ojciec siedział na dole przekonany, Ŝe Gillian ślęczy nad podręcznikami, ona tymczasem uklękła na podłodze ze świecą w ręku naturalnie czerwoną, bo czerwień dodaje odwagi. Z kieszeni wyjęła zniszczoną fotografię mamy. Zamknęła oczy i przywołała w pamięci obraz tego ostatniego razu, gdy się do siebie przytulały. Koncentrowała się tak silnie na swojej wizualizacji, Ŝe w końcu poczuła dotyk palców matki na ramionach. - Przywołuję Boginię, Wielką Matkę, przywołuję Wielkiego Boga - szeptała Gilly, wcierając olejek paczuli w świecę, od środka po oba końce. - Przywołuję Ŝywioły ziemi, powietrza, ognia i wody. Przywołuję moc słońca, księŜyca i gwiazd, by pomogły mi sprowadzić mamę. Wsunęła zdjęcie pod lichtarz, do którego włoŜyła świecę. Zaczęła sobie przypominać śmiech matki, radosny i głęboki, zawsze przywodzący Gilly na myśl szum morskich fal. Potem usypała wokół świecy krąg z szałwii oznaczającej nieśmiertelność i cynamonu symbolizującego miłość. Powietrze w pokoju przesycił odurzający aromat. W błękitnym płomieniu świecy Gillian ujrzała siebie z dziecięcych lat. - Mamo - wyszeptała. - Wróć. Błagam, wróć. W tym momencie, jak zwykle, płomień gwałtownie zamigotał, świeca zaskwierczała i zgasła. * Darla Hudnut wparowała do restauracji jak rozbuchana klacz. - Gdzie go chowasz, Addie? - wykrzyknęła, rozpinając płaszcz. Darla była „awaryjną” kelnerką - przychodziła, gdy zapowiadało się szczególnie duŜo pracy lub gdy Addie z jakichś względów nie mogła 35

się zajmować obsługą klientów. Tym razem jednak Addie nie przypominała sobie, Ŝeby ją wzywała. - Co się stało, Ŝe przyszłaś? - Prosiłaś mnie o to tydzień temu, pamiętasz? - powiedziała Darla, poprawiając fartuch, mocno opięty na wydatnym biuście. - Powiedziałaś, Ŝe idziesz na kolację. Ale najpierw musisz mi opowiedzieć o tym facecie, którego zatrudniłaś. - Na Boga, czyŜby juŜ to ogłosili na billboardach? - Och, daj spokój, Addie. W takim miasteczku jak nasze wystarczy, Ŝe komuś wrasta paznokieć, a wszyscy to natychmiast zauwaŜą i będą komentować. A co dopiero mówić o sytuacji, gdy ni stąd, ni zowąd zjawia się wysoki, przystojny, tajemniczy blondyn... CzyŜby naprawdę nie przyszło ci do głowy, Ŝe ten fakt wzbudzi niejakie zainteresowanie? Addie zaczęła wycierać skajowe siedzisko loŜy. - I co o nim opowiadają? - spytała od niechcenia. Darla wzruszyła ramionami. - Do tej pory usłyszałam, Ŝe to twój były mąŜ, brat Amosa Duncana albo facet z Publisher’s Clearing House Patrol. Addie wybuchnęła głośnym śmiechem. - JeŜeli Amos Duncan ma brata, do tej pory nikomu nie wspomniał o tym słowem. Koncepcja z byłym męŜem jest bardzo interesująca - szczególnie Ŝe nigdy nie byłam męŜatką. Zapewniam cię takŜe, Ŝe ostatnio się nie wzbogaciłam o milion dolarów. To po prostu człowiek, który się znalazł w cięŜkiej sytuacji Ŝyciowej. - A więc to nie z nim wybierasz się dziś na randkę? Addie westchnęła ze znuŜeniem. - Dzisiaj z nikim nigdzie się nie wybieram. Kropka. - A to coś nowego. - Addie aŜ podskoczyła na dźwięk głosu Wesa Courtemanche’a, który nie miał juŜ na sobie munduru, ale szpanerską marynarkę i koszulę z krawatem. - Bo dokładnie pamiętam, jak mi obiecałaś, Ŝe w środę wieczorem dasz się zabrać na kolację. Darla, czy dzisiaj mamy środę? - Tak mi się zdaje, Wes. - No właśnie. - Mrugnął szelmowsko okiem. - MoŜe więc pójdziesz się przebrać, Addie? Ona jednak nie ruszała się z miejsca. - Chyba Ŝartujesz - rzuciła gniewnie. - Czy naprawdę sądzisz, Ŝe pójdę na kolację z facetem, który zaaresztował mojego ojca? - Tamto to sprawa słuŜbowa, a to... - Nachylił się do jej ucha i wyszeptał uwodzicielsko: - Czysta przyjemność. Addie przeszła do kolejnego stołu i zabrała się do czyszczenia blatu. 36

- Jestem zajęta. - Przyszła Darla, więc we wszystkim cię wyręczy. Poza tym słyszałem, Ŝe zatrudniłaś tu jakiegoś chłopaka. - Właśnie dlatego muszę zostać. śeby wdraŜać do obowiązków nowego pracownika. Wes połoŜył rękę na jej dłoni, uniemoŜliwiając dalsze szorowanie stolika. - Darla, zajmiesz się tym nowym, prawda? Ta zalotnie spuściła powieki. - CóŜ... chyba mogłabym go nauczyć tego i owego. - W to nie wątpię - mruknęła Addie. - Skoro wszystko uzgodnione, moŜemy się zbierać. Chyba nie chcesz, bym doszedł do wniosku, Ŝe akurat ze mną nie chcesz iść na kolację? Addie spojrzała mu prosto w oczy. - Wes, nie mam najmniejszej ochoty iść na kolację z kimś takim jak ty. Parsknął śmiechem. - BoŜe dopomóŜ, Addie, muszę przyznać, Ŝe te niekończące się kwasy i uszczypliwości nieźle mnie rajcują. Addie zacisnęła powieki. To nie fair, Ŝeby w dniu takim jak dziś miała jeszcze na głowie Wesa Courtemanche’a. PrzecieŜ nawet Hiobowi w końcu odpuszczono. Wiedziała jednak, Ŝe jeśli się nie zgodzi na tę kolację, Wes usiądzie przy stoliku i przez cały wieczór będzie jej grał na nerwach. Najskuteczniej więc pozbędzie się jego towarzystwa, jeśli z nim wyjdzie, a potem w środku aperitif u wymówi się bólem głowy. - No, dobrze. Wygrałeś. Pójdę tylko powiedzieć Delili, dokąd idę. Zanim jednak zdąŜyła to zrobić, pojawił się Jack z jej kurtką w ręku. Na widok Wesa i Darli zbladł i szybko spuścił oczy. - Delila poprosiła, Ŝebym ci to przyniósł - wymamrotał pod nosem. - Mam ci teŜ przekazać, Ŝe świat się nie zawali, jak raz zrobisz sobie wolny wieczór. - O, dzięki... A tak przy okazji, dobrze, Ŝe jesteś. Chciałabym, Ŝebyś poznał Darlę. Kelnerka wyciągnęła rękę, ale Jack udał, Ŝe tego nie zauwaŜył. - Jestem zachwycona - oznajmiła. - A to Wes - przedstawiła policjanta Addie, wkładając kurtkę. No dobrze. Miejmy to jak najszybciej z głowy. Darla, poproś w moim imieniu Delilę, Ŝeby połoŜyła Chloe do łóŜka przed ósmą, dobrze? Wydawało się, Ŝe nikt nie słucha jej słów. Darla, wychylając się przez bar, zwiększyła głośność zawieszonego powyŜej telewizora, Wes 37

natomiast spod przymruŜonych powiek bacznie się przyglądał Jackowi, który najchętniej wsiąknąłby w szczeliny płytek linoleum. - Czy myśmy juŜ się nie spotkali? - spytał policjant. Jack odwrócił głowę, unikając jego wzroku. - Nie sądzę - odparł i zabrał się do sprzątania ze stołu. * Nie chodziło o to, Ŝe Addie uwaŜała Wesa Courtemanche’a za wyjątkowo beznadziejnego faceta - nic z tych rzeczy. Po prostu nie był męŜczyzną dla niej stworzonym i cokolwiek by powiedział lub zrobił, nie zmieniłoby to jej opinii w tym względzie. Po mniej więcej dwudziestu minutach rozmowy z Wesem zawsze miała wraŜenie, Ŝe wali głową w mur. Szli wzdłuŜ błoni, trzymając w dłoniach styropianowe kubki z gorącą czekoladą, a Addie tęsknie zerkała na przeciwną stronę, gdzie światła restauracji przypominały świąteczną girlandę. - Wes, naprawdę muszę juŜ wracać. I to natychmiast - powtórzyła po raz szósty. - Okay. Ale mam do ciebie jeszcze jedną prośbę: odpowiedz mi najpierw na trzy pytania. Tylko trzy. śebym mógł cię lepiej poznać. - W porządku - zgodziła się z rezygnacją. - I zaraz potem sobie pójdę. - Daj mi minutę. Muszę się dobrze zastanowić, o co powinienem zapytać. Odezwał się po kilku krokach, gdy juŜ się znaleźli na zakręcie ulicy. - Dlaczego wciąŜ prowadzisz tę restaurację? Zdumiał ją swoim pytaniem; spodziewała się czegoś bardziej frywolnego. Zwolniła kroku, a para z kubka zasnuła jej twarz tajemniczą mgiełką. - Pewnie dlatego - zaczęła z wolna - Ŝe nie umiem robić niczego innego. I nie miałabym dokąd się wynieść. - Skąd wiesz, skoro nigdy w Ŝyciu niczego innego nie próbowałaś? Addie spojrzała na niego spod oka. - Czy to pytanie numer dwa? - Nie. WciąŜ numer jeden, podpunkt b. - Trudno to wytłumaczyć komuś, kto nigdy nie prowadził restauracji. Człowiek się cieszy, jest częścią miejsca, do którego chętnie przychodzą ludzie, poniewaŜ dobrze się tam czują. Popatrz tylko na 38

Stuarta i Wallace’a. Czy na tego studenta, który co rano czytuje Nietzschego w ostatniej loŜy. Lub choćby na samego siebie i innych policjantów, kiedy wpadacie na kawę. Gdybym zlikwidowała lokal i wyniosła się z miasta, gdzie byście się wszyscy podziali? - Wzruszyła ramionami. - Poza tym w pewnym sensie restauracja była domem mojej córki. - AleŜ Addie... - Drugie pytanie - weszła mu szybko w słowo. - Gdybyś mogła dowolnie wybierać, kim lub czym najbardziej chciałabyś być w Ŝyciu? - Matką - odparła po krótkim wahaniu. - Chciałabym być matką. Wes objął ją w talii i szeroko się uśmiechnął, ukazując zęby tak białe i błyszczące jak połyskający nad ich głowami sierp księŜyca. - Musisz czytać w moich myślach, skarbie, bo twoja odpowiedź prowadzi w prostej linii do mojego trzeciego pytania. – Przycisnął usta do jej ucha, tak Ŝe czuła wibrowanie słów na skórze. – Jakie jajka najbardziej lubisz z rana? Jest zbyt blisko, pomyślała Addie. Czuła, jak kaŜdy skrawek ciała pokrywa zimny pot, a oddech więźnie jej w piersi. - Niezapłodnione! - wykrzyknęła. Ostro odepchnęła go łokciem, a potem rzuciła się w stronę Ŝółtych okien restauracji niczym rozbitek z zatopionego okrętu, który dostrzegł błysk latarni morskiej i desperacko walczy z falami w nadziei na ocalenie. * Jack i Delila stali ramię w ramię i kroili cebulę na jutrzejszą zupę, wykorzystując poobiedni spokój w restauracji. Ostry zapach draŜnił nos i wywoływał łzy, ale dla Jacka wszystko było lepsze od natarczywie ścigającej go Darli. Delila uniosła nóŜ i czubkiem wskazała miejsce oddalone zaledwie o krok. - Tutaj właśnie Margaret wyzionęła ducha - oznajmiła. - Weszła, sklęła Roya i padła na podłogę. - PrzecieŜ to nie jej wina, Ŝe Roy podał do zamówionego dania niewłaściwą jarzynę. Delila posłała mu przeciągłe spojrzenie. - To nie miało znaczenia. Roy dwoił się i troił, więc nie miał ochoty wysłuchiwać gderania Ŝony. Powiedział jedynie: „Chcesz groszku? Oto twój cholerny groszek!”. I cisnął w jej stronę pełnym rondlem. Delila zsunęła poszatkowaną cebulę z deski do wiaderka. - Nie uderzył jej tym garem, nic podobnego! Tak naprawdę w ogóle w nią nie celował. Po prostu stracił nad sobą panowanie. Ale dla 39

Margaret tego chyba juŜ było za wiele. - Delila podała Jackowi kolejną cebulę. - Lekarz powiedział, Ŝe jej serce przypominało tykającą bombę zegarową i wysiadłoby, nawet gdyby wówczas się nie pokłóciła z Royem. Tak czy owak, jedno nie ulega najmniejszej wątpliwości: jakieś serce stanęło tamtego dnia i według mnie to było właśnie serce Roya. KaŜdy wie, Ŝe się obwinia o śmierć Ŝony. Słuchając Delili, Jack usiłował sobie wyobrazić, jak się czuje człowiek Ŝyjący ze świadomością, Ŝe podczas ostatniej rozmowy z Ŝoną rzucił w nią Ŝeliwnym rondlem. - Często wystarczy sekunda, Ŝeby całe Ŝycie człowieka przewróciło się do góry nogami - powiedział z zadumą w głosie. - Niebywale głęboka myśl jak na pomywacza - zauwaŜyła Delila. - A jak juŜ przy tym jesteśmy, skąd ty właściwie pochodzisz? Jackowi drgnęła ręka i ostrze noŜa przejechało po opuszce palca. Na krawędzi cięcia od razu się pojawiła krew i Ŝeby nie kapała na cebulę, Jack szybko uniósł dłoń. Delila bardzo się przejęła jego wypadkiem. Nalegała, Ŝeby potrzymał palec pod zimną wodą i dała czystą ściereczkę do zatamowania krwawienia. - To nic takiego, zupełny drobiazg - upierał się Jack, wysysając skaleczenie. - Addie musiała cięŜko przeŜyć tę sytuację. - Hm? A, masz na myśli śmierć jej mamy. Prawdę mówiąc, to było dla niej swoiste wybawienie. Zmusiło do otrząśnięcia się po tej historii z Chloe. - Delila spojrzała mu w oczy. - Wiesz naturalnie, o kim mówię? Jack słyszał Addie przemawiającą do kogoś o tym imieniu pieszczotliwym, specjalnym językiem, jakim matki zazwyczaj się zwracają do swoich dzieci. - Mówisz o córce Addie, czy tak? Jeszcze jej nie poznałem, chociaŜ chyba gdzieś się tu dzisiaj kręciła. - Chloe to rzeczywiście córeczka Addie. Rzecz w tym, Ŝe zmarła dawno temu, w wieku zaledwie dziesięciu lat. Addie całkiem się załamała po jej śmierci. Przez dwa lata siedziała zamknięta w domu i coraz bardziej się pogrąŜała w rozpaczy. A potem nagle zmarła Margaret i Addie - chcąc, nie chcąc - pilnie musiała się zająć zarówno ojcem, jak i restauracją. Jack przycisnął ściereczkę do skaleczenia tak mocno, Ŝe aŜ poczuł pulsowanie w palcu. Przypomniał sobie talerz pełen nietkniętego jedzenia, gdy po południu chwycił z niego garść frytek. Pomyślał o tych momentach, kiedy słyszał Addie rozmawiającą z dziewczynką, której juŜ nie było. - Ale... - zaczął. 40

Delila uniosła dłoń. - Tak, wiem. Większość ludzi uwaŜa, Ŝe Addie kompletnie odbiło. - A ty? Kucharka przygryzła wargę i przez dłuŜszą chwilę patrzyła na owinięty ściereczką palec Jacka. - Ja uwaŜam - odezwała się w końcu - Ŝe kaŜdy z nas Ŝyje po śród własnych duchów. * Zanim Delila wyłączyła grill i razem z Darlą wyszła z restauracji, przyrządziła Jackowi hamburgera z frytkami. Teraz siedział przy barze, w sąsiedztwie talerza Chloe, i przyglądał się, jak Addie szykuje Do-OrDiner do zamknięcia. Przemykała od stołu do stołu niczym przeskakujący z kwiatu na kwiat trzmiel - dosypywała ryŜu do solniczek, Ŝeby zapobiec zbrylaniu soli, uzupełniała zawartość cukierniczek i butelek z ketchupem, a wszystko to w szybkim rytmie reklamowego dŜingla płynącego z telewizora. Wróciła z randki milcząca i przygnębiona. Jack nie był pewien, czy w ogóle uświadamiała sobie jego obecność. Ale kiedy się przyjrzał uwaŜniej i zobaczył, z jaką zawziętością Addie wykonuje kaŜdą czynność, zdał sobie sprawę, Ŝe to swoista pokuta za tych parę wolnych godzin. Odgryzł kęs hamburgera i w tej samej chwili w telewizorze zabrzmiał sygnał zapowiadający teleturniej „Va banque”. Odruchowo wyprostował się na stołku i spojrzał na ekran. Prowadzący program, Alex Trebek, wszedł na scenę w tym swoim paskudnym garniturze, przedstawił trójkę uczestników gry, po czym wskazał na tablicę, na której w akompaniamencie elektronicznych dźwięków wyświetliły się kategorie pierwszej rundy. - „Metodę wytopu tego metalu opanowano tysiąc pięćset lat przed naszą erą”. - Kiedy opanowano metodę wytopu Ŝelaza? - rzucił Jack. Uczestniczka teleturnieju zgłosiła się do odpowiedzi. - Kiedy opanowano metodę wytopu Ŝelaza? - powtórzyła niczym echo. - Doskonale! - rozpromienił się Alex Trebek. Addie bacznie spojrzała na Jacka, a potem na telewizor. - Jesteś fanem „Va banque”? - spytała z uśmiechem. - Chyba moŜna tak powiedzieć. - Jack wzruszył ramionami. - „W latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku ta winiarska firma z Modesto w Kalifornii pierwsza uruchomiła własną rozlewnię”. 41

- Kiedy E. & J. Galio uruchomili pierwszą rozlewnię? Addie zdecydowanym ruchem odstawiła trzymaną w ręku solniczkę. - Jesteś kimś więcej niŜ zwykłym fanem - stwierdziła, stając obok niego. - Doskonale ci idzie. - „Dziewięć z dwunastu rozdziałów tej księgi Biblii mówi o Babilonie i dotyczy snów oraz wizji”. - Księga Izajasza? - próbowała zgadnąć Addie. Jack pokręcił przecząco głową. - Daniela - stwierdził autorytatywnie. - „W oryginalnej, hebrajskiej wersji jego trenów kaŜdy wers zaczyna się od kolejnej litery alfabetu”. - Co charakteryzuje treny Jeremiasza? - rzucił machinalnie Jack. - Wyjątkowo dobrze znasz Biblię - zauwaŜyła Addie. - Jesteś jakimś duchownym czy kimś w tym rodzaju? - AleŜ skąd. - Wybuchnął szczerym śmiechem. - W takim razie profesorem lub innym naukowcem? Otarł usta papierową serwetką. - Jestem najzwyklejszym pomywaczem. - A kim byłeś wczoraj? Więźniem, pomyślał Jack i spuścił wzrok, ale na głos powiedział: - Jeszcze jednym facetem, który tkwił w czymś, czego nie lubił. - Szczęściara ze mnie - odparła Addie z uśmiechem. Wyraźnie postanowiła mu odpuścić. Chwyciła za mop przyniesiony przez Jacka z kuchni i zamaszystymi ruchami zaczęła nim przesuwać po kwadratach linoleum. - Ja to zrobię. - Poderwał się ze stołka. - Przede wszystkim zjedz w spokoju. Mogę sama posprzątać, korona mi z głowy nie spadnie. Właśnie takie drobne akty Ŝyczliwości doprowadzą go do zguby. Jack jakiś czas temu obiecał sobie, Ŝe otoczy się szczelną, twardą skorupą, dzięki której juŜ nikt się nie zbliŜy do niego na tyle, by go skrzywdzić czy zranić. Tymczasem na powierzchni owej skorupy zaczęły się rysować mikroskopijne pęknięcia - a to za sprawą tej kobiety, która okazała mu zaufanie, przygarnęła go, nie zadając Ŝadnych pytań, i na dodatek wyręczała w obowiązkach. A przecieŜ, według słów Delili, Ŝycie teŜ nieźle dało jej się we znaki. Chciał powiedzieć Addie, Ŝe wszystko rozumie, ale po tylu miesiącach niemal kompletnego milczenia trudno mu było znaleźć odpowiednie słowa. W zamian uniósł powoli garść frytek i odłoŜył na talerz 42

z nietkniętym jedzeniem. Po chwili dodał pikla. I wówczas zdał sobie sprawę, Ŝe Addie wpatruje się w niego z niedowierzaniem, w wojowniczej pozie zaciskając ręce na mopie tak mocno, aŜ bieleją jej kostki. Sądziła, Ŝe to drwina ze strony Jacka; widział to wyraźnie w jej spojrzeniu: rozŜalonym, szklanym. - Byłem... byłem jej winien to, co zjadłem po południu. - Komu byłeś winien? - wyszeptała niemal bezgłośnie. Jack przez cały czas się wpatrywał w jej oczy. - Chloe. Addie nie odezwała się słowem. Zanurzyła mop w roztworze płynu o sosnowym zapachu i znowu zaczęła zawzięcie myć podłogę, aŜ błyszczała niczym szkło, a światło sufitowych lamp ostro odbijało od cienkiego filmu wilgoci. Jack poczuł ostre ukłucie w sercu, poniewaŜ w tym chowaniu się za maską obojętności Addie boleśnie przypominała mu samego siebie. * Zanim Addie zamknęła restaurację, na dworze zaczął padać śnieg. Z nieba leciały wielkie, lepkie płatki i łączyły się ze sobą w powietrzu na podobieństwo podniebnych akrobatów - miłośników swobodnego spadania, tworzących wymyślne figury przed otwarciem spadochronów. Addie jęknęła w duchu. Jutro będzie musiała wcześniej wstać, Ŝeby odśnieŜyć chodnik. Stali przed restauracją oddaleni od siebie o kilka kroków. Jack postawił kołnierz i klapy marynarki, chroniąc szyję przed chłodem. Addie zawsze uwaŜała, Ŝe nie naleŜy zmuszać ludzi do wywlekania na wierzch własnej przeszłości. Ostatecznie sama ukrywała wiele tajemnic. Nie miała pojęcia, dlaczego Jack wędrował w zimie po New Hampshire w samej marynarce; nigdy teŜ wcześniej nie spotkała kogoś, kto był tak inteligentny, Ŝe znał odpowiedź na kaŜde pytanie „Va banque”, a jednocześnie z ochotą przyjął pracę fizyczną za minimalną stawkę. Skoro jednak ten człowiek chciał się u niej zaszyć, zamierzała mu to umoŜliwić. I nie zamierzała się zastanawiać nad jego niezwykłą, bezprecedensową reakcją na Chloe. - No cóŜ - powiedziała - a więc do zobaczenia jutro rano. Jack zdawał się nie słyszeć tych słów. Stał teraz zwrócony do niej plecami, z ramionami wyciągniętymi przed siebie i dopiero po chwili Addie ze zdumieniem zdała sobie sprawę, Ŝe łapał językiem płatki śniegu. Ile lat minęło od czasu, gdy ona myślała o śniegu inaczej niŜ jak o dopuście boŜym? 43

Wsiadła do samochodu, włączyła silnik i powoli zaczęła się oddalać od chodnika. Gdy później wracała myślami do owej chwili, nie potrafiła wyjaśnić, co kazało jej spojrzeć w lusterko wsteczne. Gdyby nie Ŝółte oko latarni stojącej tuŜ przed restauracją, pewnie by nie zauwaŜyła, Ŝe Jack ze zwieszoną głową siedzi na krawęŜniku. Zaklęła siarczyście pod nosem, skręciła ostro w lewo i objechawszy błonia, ponownie się znalazła w miejscu, z którego ruszyła. - Czy podwieźć cię dokądś? - Nie. Ale dzięki, Ŝe pytasz. Addie mocno zacisnęła palce na kierownicy. - Nie masz co ze sobą począć, prawda? - Zanim zdąŜył zaprotestować, wyskoczyła z samochodu. - Tak się szczęśliwie składa, Ŝe wiem, gdzie jest pokój do wynajęcia. Kiepską stroną jest to, Ŝe będziesz miał współlokatora o niezbyt pogodnym usposobieniu. Dobrą - Ŝe gdy w środku nocy poczujesz głód, moŜesz bezkarnie buszować po cholernie dobrze zaopatrzonej kuchni. – Addie otworzyła drzwi restauracji i weszła do środka. Jack natomiast wciąŜ stał na zewnątrz w świetlistej aureoli padającego śniegu. - Posłuchaj - odezwała się ponownie. - Ojcu bardzo by się przydało towarzystwo. JeŜeli z nim zamieszkasz, wyświadczysz mi przysługę. WciąŜ stał jak skamieniały. - Dlaczego? - Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, Ŝe jeŜeli zbyt długo siedzi sam, popada... w melancholię. - Nie, nie to miałem na myśli. Dlaczego tak wiele dla mnie robisz? Addie bez trudu mogłaby rozwiać jego podejrzenia. Robiła, jak to ujął, tak wiele, bo dobrze wiedziała, co czuje człowiek, który się znalazł na dnie, i rozumiała, jak bardzo wówczas potrzebuje pomocnej dłoni; bo zdawała sobie sprawę z tego, Ŝe w świecie pełnym telefonów, mejli i faksów nadal moŜna odczuwać dojmującą samotność. Ale takŜe wiedziała, Ŝe gdyby wyartykułowała którąś z tych przyczyn, poczucie godności kazałoby Jackowi się odwrócić na pięcie i zniknąć za najbliŜszym rogiem, zanim ona sama zdąŜyłaby mrugnąć powieką. Nie odpowiedziała więc na jego pytanie, za to ruszyła stanowczym krokiem w głąb restauracji, wbijając wzrok w czarno-białą szachownicę linoleum. Dziś jedną z kategorii „Va banque” była mitologia staroŜytnej Grecji. 44

- „Uzyskał pozwolenie na wyprowadzenie swojej Ŝony, Eurydyki, ze świata zmarłych, ale stracił ukochaną, poniewaŜ wbrew zakazowi odwrócił się, by sprawdzić, czy za nim podąŜa”. Addie nie zamierzała popełnić błędu Orfeusza. Szła więc zdecydowanie przed siebie, aŜ w końcu usłyszała delikatny dźwięk dzwonków przy drzwiach, obwieszczający, Ŝe Jack porzucił chłód nocy i wszedł do środka.

Wrzesień 1999 North Haverhill, New Hampshire

Aldo LeGrande miał na czole wytatuowaną czaszkę rozmiarów dziesięć na dziesięć centymetrów i samo to wystarczyło, by Jack postanowił się rozlokować jak najdalej od niego, mimo Ŝe Aldo nie zwracał nań uwagi, tylko zapisywał coś skrzętnie w skoroszycie o fioletowej okładce, ozdobionej swastykami i kobrami róŜnej wielkości. Jack zaczął wkładać swój dobytek do plastikowego pojemnika stojącego u stóp pryczy. - Nie robiłbym tego na twoim miejscu - rzucił Aldo, nie odrywając wzroku od notatnika. - Mountain w nocy zawsze szcza do tego pudła. Jack juŜ od miesiąca siedział w więzieniu hrabstwa Grafton, więc zignorował ostrzeŜenie. KaŜdy nowy więzień zaczynał odbywanie kary na oddziale o zaostrzonym nadzorze. Po dwóch tygodniach dobrego sprawowania osadzony mógł składać podanie o przejście do oddziału o nadzorze średnio zaostrzonym, a po dwóch kolejnych - złagodzonym. W kaŜdym nowym miejscu więźniowie juŜ zadomowieni poddawali Jacka swoistym testom. Na oddziale zaostrzonym pluli na niego; na kolejnym - dźgali go łokciem w nerki lub Ŝołądek, gdy tylko się znalazł w jakimś mrocznym kącie, nieobjętym zasięgiem monitorujących wnętrze kamer. - Mountain jakoś to przeŜyje - rzucił sucho Jack. Na samym wierzchu pojemnika ułoŜył ksiąŜki z więziennej biblioteki, po czym wsunął go pod najniŜszą pryczę. - Lubisz czytać? - zainteresował się Aldo. - Tak. - Czemu? Jack zerknął na niego przez ramię. 46

- Jestem nauczycielem. Aldo wyszczerzył zęby w uśmiechu. - śaden powód. Ja pracuję w stanowym przedsiębiorstwie drogowym, a nie maluję linii przerywanych na środku celi. - To trochę coś innego. Lubię duŜo wiedzieć. - KsiąŜki cię nie nauczą, jak się połapać w świecie, belfrze. Rzecz w tym, Ŝe w świecie nie sposób się połapać, poniewaŜ nie ma w nim ani sensu, ani logiki, i Jack juŜ o tym wiedział. Ostatecznie miał cztery tygodnie, Ŝeby dogłębnie przemyśleć tę kwestię. Nie zamierzał jednak dyskutować na ten temat z kimś pokroju Alda LeGrande’a. - JeŜeli nadal będziesz się zachowywać jak zarozumiały kutas ze ściśniętą dupą, chłopaki z radością się do niej dobiorą. Jack poczuł, jak po tych słowach zaczyna mu galopować puls. Właśnie taki obraz stawał przed oczami kaŜdemu człowiekowi, kiedy próbował sobie wyobrazić więzienie. Czy byłaby to ironia losu, czy akt biblijnej sprawiedliwości, gdyby człowiek skazany za przestępstwo na tle seksualnym padł ofiarą więziennego gwałtu? - Za co siedzisz? - spytał Aldo, dłubiąc długopisem w zębach. - A ty? - Za gwałt. Jack nie miał ochoty przyznać przed Aldem, Ŝe znalazł się tutaj z tego samego powodu - nie miał ochoty przyznać tego nawet przed samym sobą. - Ja siedzę za coś, czego nie zrobiłem. Ledwo to powiedział, tamten zadarł głowę i ryknął gromkim śmiechem. - Jak kaŜdy z nas, belfrze. Jak kaŜdy jeden z nas. * Oddział o złagodzonym nadzorze przypominał stokrotkę: wokół centralnej, wspólnej sali rekreacyjnej rozmieszczono promieniście grupki piętrowych prycz na podobieństwo smukłych płatków. W odróŜnieniu od oddziałów zlokalizowanych na niŜszych piętrach, nie było tu małych, okratowanych cel, a tylko jedne, zamykające cały oddział drzwi. Pośrodku tkwiło przeszklone pomieszczenie dla straŜników. Natomiast łaźnie i toalety znajdowały się w pewnym oddaleniu od strefy „mieszkalnej” i moŜna było do nich chodzić, kiedy się tylko miało ochotę. Jack specjalnie poszedł pod prysznic pół godziny przed porą gaszenia świateł, kiedy wszyscy jeszcze oglądali telewizję. W drodze do łaźni zerknął, co się dzieje w sali rekreacyjnej. TuŜ pod wiszącym na ścianie telewizorem siedział olbrzymi Murzyn i zaciskał w ręku pilota. 47

Był na szczycie oddziałowej hierarchii i to on decydował, co będzie oglądać reszta. Pozostali więźniowie siedzieli w porządku odzwierciedlającym relacje łączące ich z tamtym: najlepsi kumple tuŜ za jego plecami i tak dalej, aŜ do ostatniego, najdalszego rzędu, gdzie się stłoczyli nieszczęśliwcy walczący o przetrwanie; ci, którzy robili wszystko, co w ich mocy, by się nie rzucać w oczy samcowi alfa. Kiedy Jack wrócił z łaźni, Alda nie było nigdzie w zasięgu wzroku. Szybko się rozebrał do szortów i T-shirtu, po czym wpełzł na pryczę i połoŜył się zwrócony twarzą do ściany. Niemal natychmiast zapadł w sen i zaczął śnić o jesieni: powietrzu przesyconym zapachem jabłek i niebie siwoniebieskim jak stal damasceńskiego ostrza. Potem zobaczył swoją druŜynę piłki noŜnej, ćwiczącą na rozmiękłym gruncie. Końskie ogony zawodniczek powiewały na podobieństwo szarf unoszonych wiatrem, a korki dziewcząt ryły małe wyrwy w ziemi, przeobraŜając całą nawierzchnię boiska. Obudził się gwałtownie, zlany potem jak zawsze, gdy docierało do niego, co go spotkało. Ale zanim zdąŜył odrzucić wspomnienia, z przeraŜeniem zdał sobie sprawę, Ŝe ktoś zaciska dłoń na jego szyi i przygniata go do cienkiego materaca. W pierwszej chwili Jack zobaczył jedynie poŜółkłe białka oczu. Chwilę później męŜczyzna się odezwał i wówczas w ciemności rozbłysły bielą jego zęby. - Jak oddychasz, to mi, kurwa, zabierasz powietrze. Był to ten sam wielki Murzyn, który wcześniej dzierŜył pilota. Aldo mówił o nim Mountain. Musiał mieć niemal dwa metry wzrostu, skoro stojąc na podłodze, ściskał za gardło Jacka leŜącego na górnej pryczy. Pod jego T-shirtem wyraźnie się rysowały potęŜne mięśnie. Jack chwycił za dłoń miaŜdŜącą mu krtań. - Tu jest bardzo duŜo powietrza - wydyszał. - Było duŜo, póki się nie zjawiłeś, kutasie. Teraz mnie z niego ograbiasz. - Przepraszam - wyszeptał Jack chrapliwie. - JuŜ nie będę. Nacisk wielkiej dłoni ustąpił niemal natychmiast. Mountain nie wypowiedział juŜ Ŝadnego słowa, tylko zwinnie się wsunął na swoją pryczę. Jack natomiast jeszcze długo nie mógł zasnąć; starał się oddychać jak najpłycej i jak najszybciej zapomnieć, Ŝe gdy Murzyn przestał dusić go za gardło, grubymi palcami pogładził go po szyi. * Widok krów przykutych łańcuchami do swoich miejsc wprawił Jacka w zdumienie. W pierwszej chwili pomyślał, Ŝe to jakiś okrutny Ŝart: więzienne zwierzęta zostały równieŜ pozbawione wolności. Ale po 48

kilku dniach na farmie zdał sobie sprawę, Ŝe krowy są uwiązane przy swoich dojarskich stanowiskach nie z powodu ludzkiego okrucieństwa, tylko dlatego, Ŝe tak się czuły najbezpieczniej. Gdy napotykał ich łagodne, senne spojrzenia, zastanawiał się, czy w nim takŜe zajdzie podobny proces. MoŜe po wielu miesiącach uwięzienia kaŜda Ŝywa istota przestaje się buntować przeciwko ograniczeniu swobody? Zawiadujący farmą bracia bliźniacy powierzyli mu karmienie inwentarza. Polegało to na mieszaniu ziarna z dwóch róŜnych silosów w specjalnym urządzeniu, rozwoŜeniu paszy po oborze taczką i napełnianiu wszystkich Ŝłobów. Trzeba to było robić codziennie przed świtem, jeszcze przed porą dojenia. Właśnie minęło wpół do piątej i Jack, sprawnie manewrując pustą taczką, spieszył ku silosom stojącym w najdalszym końcu stodoły. Było to miejsce pogrąŜone w ciągłym mroku, obwieszone girlandami pajęczyn, a na dodatek niedawno Jack przeŜył tam drobny horror, gdy z krokwi zapikował w dół nietoperz i musnął go błoniastym skrzydłem. Automatyczny mieszacz uruchamiało się za pomocą dźwigni zamontowanej na jednej z cięŜkich, drewnianych podpór. Jack włączył urządzenie, po czym cierpliwie czekał, aŜ pasza wypełni rynnę podajnika. Hałas maszyny budzącej się do Ŝycia przypominał grad walący o blaszany dach. Pierwszy cios, prosto w nerki, powalił go na kolana. Gdy minął pierwszy szok, Jack z wolna obejrzał się przez ramię, by zobaczyć, kto go tak podstępnie zaatakował. - Wstawaj - rozkazał Mountain. - Jeszcze z tobą nie skończyłem. * śeby trafić do więziennego ambulatorium, trzeba było zapłacić trzy dolary. Przede wszystkim dlatego, Ŝeby mogło ono jako tako funkcjonować. Przyjmowała tam bowiem pielęgniarka, jedna z bardzo nielicznych kobiet pracujących na terenie więzienia, więc osadzeni zdecydowanie woleli symulować chorobę i patrzeć, jak jej piersi falują pod białym fartuchem, niŜ tkwić w celi albo w pocie czoła młócić zboŜe. KaŜdy, kto zapłacił dolę, mógł liczyć na dwadzieścia minut na ceratowej leŜance i tabletkę paracetamolu z puli promocyjnych opakowań. Jacka zaprowadził do ambulatorium jeden ze straŜników, wcześniej go zapewniwszy, Ŝe ta wizyta jest na koszt firmy. Jeden z bliźniaków prowadzących farmę znalazł osadzonego St. Bride’a pod kopczykiem paszy. Przeraził się, gdy na przydziałowej dŜinsowej koszuli 49

więźnia zobaczył wykwitającą plamę krwi w kształcie walentynkowego serca. Nikt nie zadawał Jackowi Ŝadnych pytań, a i on nie przejawiał skłonności do wynurzeń. Pielęgniarka ułoŜyła potrzebne środki opatrunkowe na metalowej tacy. - Zechcesz mi powiedzieć, co się stało? Jack niechętnie otwierał usta, bo przy kaŜdym, choćby najmniejszym ruchu odczuwał w głowie przeraźliwy ból. - Krew poleciała mi z nosa - wykrztusił grzecznościowo. - Nigdy przedtem nie widziałam, Ŝeby zwykły krwotok doprowadził do złamania przegrody nosowej. A co z tymi stłuczeniami w okolicy Ŝeber i kręgosłupa? A moŜe spróbuję zgadnąć? Kopnęła cię krowa? - Brzmi nieźle. Potrząsając z dezaprobatą głową, pielęgniarka zapchała mu nos tamponami z waty, po czym odesłała Jacka z powrotem na oddział. W sali rekreacyjnej więźniowie spędzali wolny czas nad grami planszowymi. Jack usiadł przy wolnym stoliku i zaczął układać pasjansa. Nagle, dwa stoliki dalej, Aldo rzucił się gwałtownie do przodu i złapał drugiego więźnia za koszulę na piersi. - Nazywasz mnie kłamcą?! - wykrzyknął wojowniczo. Wyzwany spojrzał mu prosto w oczy. - Owszem, LeGrande. Tak cię właśnie nazywam. Jack odwrócił od nich wzrok i skupił się na pasjansie. Królowa pik. Jej miejsce jest w tej kolumnie, obok piątki karo... - Mówię ci, Ŝe istnieje takie słowo! - upierał się Aldo. Tumult przyciągnął uwagę dyŜurnego straŜnika. - O co chodzi, Aldo? Ktoś się nie chce z tobą podzielić swoimi zabawkami? Aldo wskazał palcem na planszę. - Czy jest takie słowo? StraŜnik nachylił się nad stołem. - O-c-h-r-a. - przeliterował. - Pierwsze słyszę. - Takie słowo istnieje - stwierdził cichym głosem Jack. Aldo zwrócił się ku niemu z pełnym satysfakcji uśmiechem: - No właśnie. Powiedz im, belfrze. Znalazłem ten wyraz w jednej z twoich ksiąŜek. - Ochra to jest nazwa koloru - wyjaśnił Jack. - Odcienia pomarańczu. - Dwadzieścia siedem punktów - obwieścił triumfalnie Aldo. Jego przeciwnik spojrzał na Jacka zmruŜonymi oczami. - A czemu, u diabła, miałbym ci wierzyć? 50

- Bo on się wszystkim interesuje - poinformował Aldo. - Zna odpowiedź na kaŜde moŜliwe pytanie. Jack modlił się w duchu, Ŝeby Aldo wreszcie się zamknął. - Z wyjątkiem tych najwaŜniejszych - mruknął pod nosem. * Wstrzymując oddech z powodu ostrego odoru, Jack zeskrobywał łopatą obornik z cementowej posadzki i wrzucał go na taczkę. Krowy odwracały swoje muskularne szyje i spoglądały na niego wielkimi, brązowymi oczami. Wymiona, pełne mleka, niczym napompowane miechy rozpierały im tylne nogi. Jedna z krów zaryczała i zatrzepotała rzęsami długimi jak mały palec ręki. Jack delikatnie przesunął dłonią po melanŜu biało-czarnych łat. Ciepła i aksamitna skóra zwierzęcia sprawiła, Ŝe niespodziewanie poczuł ściskanie w gardle. Nagle ktoś wytrącił mu z ręki łopatę i rzucił go twarzą na cement posadzki. Jack czuł wyraźnie źdźbło siana wbijające się w skroń i wilgoć lepkiej, śmierdzącej gnojówki pod policzkiem. Chwilę później chłodne powietrze owiało mu pośladki - tuŜ po tym, jak czyjeś silne ręce ściągnęły mu gwałtownie dŜinsy. - Czy rzeczywiście jesteś taki cwany, Einsteinie? – wydyszał w kark Jacka Mountain Felcher i zacisnął mięsiste palce na jego szyi. Wiedziałeś, Ŝe to właśnie z tobą zrobię? Zaczął rozpinać rozporek własnych spodni, a Jack był gotów przysiąc, Ŝe słyszy, jak puszcza kaŜdy ząbek suwaka. - Chryste, Mountain - rozległ się nagle głos Alda - nie mógłbyś sobie wybrać kogoś innego? - Zamknij się, LeGrande - rzucił Mountain, ocierając się biodrami o pośladki Jacka. - To nie twój interes. - A właśnie, Ŝe mój. St. Bride załoŜył się ze mną i jeszcze kilkoma chłopakami, Ŝe da poprawną odpowiedź na kaŜde pytanie z „Va banque”, i to przed tymi mózgowcami, którzy tam występują. Jak coś spieprzy, kaŜdy z nas dostanie od niego po puszce kawy. Jack nie zakładał się o nic z Aldem czy teŜ jakimkolwiek innym więźniem, ale chętnie wydałby cały swój majątek na kawę, jeŜeli tylko dzięki temu ta bestia, Mountain, miałaby się od niego odczepić. - Jutro jest dzień składania zamówień na wypiskę. JeŜeli dzisiaj St. Bride wyląduje przez ciebie w szpitalu, aŜ do następnego tygodnia będziemy bez kawy. Mocne ręce przestały przyciskać go do ziemi. Jack niezdarnie podniósł się na czworaki i zobaczył, Ŝe Mountain zapina spodnie, a przy okazji mierzy go sceptycznym wzrokiem. - Widziałem ten cyrk - powiedział. - I nie ma takiego mądrali, co 51

by odpowiedział dobrze na wszystkie pytania. - SkrzyŜował swoje potęŜne ramiona. - JeŜeli przegrasz, nie chcę kawy. - W porządku. Kupię ci w zamian baton czekoladowy. W mgnieniu oka Mountain chwycił go za ramiona i ostrym szarpnięciem postawił na równe nogi. - JeŜeli dziś odpowiesz na te pytania, jutro dam ci spokój. Ale będziesz na nie odpowiadał kaŜdego dnia, gdy nadają ten teleturniej. A w chwili, jak coś ci się popierdoli, jesteś mój. - Dotknął policzka Jacka miękką opuszką palca. - Przegrasz, to sam przyjdziesz do mnie i mi obciągniesz. Tak, jakby ci to sprawiało wielką przyjemność. Jacka zmroziło. Patrzył oniemiały, jak Mountain wychodzi ze stodoły, a gdy tylko Murzyn zniknął z horyzontu, nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Z wciąŜ opuszczonymi spodniami usiadł na sianie i próbował uspokoić oddech. - W porządku? Jack całkiem zapomniał o obecności Alda. Otarł nos rękawem koszuli i skinął głową. - Uhm. Dzięki. - Tym, co rajcuje Mountaina bardziej niŜ cudza dupa, jest całkiem nowa rozrywka. Rumieniąc się gwałtownie, Jack szybko podciągnął spodnie. - To nie takie znowu wielkie halo. - Aldo wzruszył ramionami. - Wszyscy przez to przeszliśmy. Jack zdał sobie nagle sprawę, Ŝe drŜy gwałtownie na całym ciele. Była to opóźniona reakcja na to, co się nieomal wydarzyło. W więzieniu człowiek musi się wyrzec swoich dóbr materialnych, pozycji zawodowej i prywatności. Gdy Jack zrozumiał, Ŝe ktoś na dodatek moŜe go odrzeć z czegoś tak bezcennego jak godność osobista, zawrzał w nim gniew. Nie. Nie moŜe dopuścić, Ŝeby Mountain Felcher wygrał ten pojedynek. * Odpowiedział na wszystkie pytania teleturnieju. Niczym Szeherezada wieczór w wieczór zyskiwał odroczenie wyroku, a jego dni zaczęła teraz charakteryzować niezwykła gorączkowość: pracował osiem godzin na farmie, a potem brał z biblioteki tyle ksiąŜek, ile tylko zdołał unieść, i resztę czasu poświęcał na czytanie. Czytał przed obiadem, w trakcie obiadu i po obiedzie. Czytał aŜ do chwili, gdy w sali rekreacyjnej rozlegał się sygnał zwiastujący początek teleturnieju. Kładł się spać, przepowiadając w myślach składniki potrzebne do sporządzenia koktajlu zwanego Tom Collins; budził się i przypominał sobie róŜne fakty 52

związane z wojną rosyjsko-japońską. Nie pozostał teŜ osamotniony w swoich wysiłkach. Współwięźniowie - z początku wściekli, Ŝe spodziewana kawa przeszła im koło nosa - szybko odkryli, Ŝe walka o własną godność nakręca równie skutecznie jak kofeina i wówczas sami zaczęli się garnąć do pomocy. TakŜe wypoŜyczali ksiąŜki z biblioteki, po czym wyszukiwali dla Jacka rozmaite ciekawostki lub urządzali mu próbne kwizy. Zadawali róŜne podchwytliwe pytania, gdy szorował zęby, przesuwał się w ogonku po obiad w kantynie czy gdy ścielił pryczę. Po tygodniu wszyscy w Zakładzie Karnym Hrabstwa Grafton wiedzieli juŜ o umowie Jacka z Mountainem Felcherem. StraŜnicy prowadzili między sobą zakłady, a wszystkie pieniądze składali do puli, która miała rosnąć do czasu, aŜ Jackowi się powinie noga. Historię zwycięstw Jacka śledzili nawet więźniowie na oddziałach o zaostrzonym nadzorze, a to dzięki wewnętrznej poczcie pantoflowej. W efekcie codziennie o siódmej wieczorem wszystkie telewizory w całym zakładzie karnym były ustawione na kanał nadający „Va banque”. Pewnego dnia Jack, jak zwykle, siedział obok Mountaina Felchera i wraz ze wszystkimi współwięźniami wbijał wzrok w ekran. Tym razem w stawce uczestników teleturnieju prym wiodła kobieta z niesforną szopą kręconych włosów. Miała na imię Isabelle. - Poproszę o pytanie za sześćset dolarów z kategorii „Słynne cytaty” - zwróciła się do Aleksa Trebeka. - „Starorzymski historyk Publiusz Tacyt powiedział o nich, Ŝe zawsze sprzyjają silniejszym”. Wszyscy zgromadzeni przed telewizorem zwrócili oczy na Jacka w pełnym wyczekiwania napięciu. Nawet dyŜurny straŜnik oderwał się od swojej krzyŜówki i stanął w pobliŜu z załoŜonymi rękami. Jack czuł, jak odpowiedź sama wyfruwa mu z ust - lekko i niefrasobliwie. - Anioły - rzucił szybko, ale ledwo usłyszał własny głos, zdał sobie sprawę, Ŝe popełnił fatalny błąd. - Nie! Chciałem powiedzieć... - Bogowie - odpowiedziała Isabelle. Rozległ się dźwięk gongu i na jej koncie ukazało się „600 $”, natomiast w sali zapanowała taka cisza, Ŝe Jack słyszał bicie własnego serca. Zgubiło go zadufanie - stał się tak pewny własnej wiedzy, Ŝe zaczął wyrzucać z siebie odpowiedzi bez zastanowienia. - Bogowie - powtórzył, zwilŜając usta, teraz suche jak pieprz. - Chciałem powiedzieć „bogowie”. 53

Mountain zwrócił na Jacka oczy zimne i czarne jak kawałki obsydianu. - Przegrałeś - oznajmił. * Wszyscy współczuli Jackowi i dlatego zostawili go w spokoju. Kiedy rzygał w łazience i gdy w milczeniu wchodził do stołówki, udawali, Ŝe nie dostrzegają niczego niezwykłego. Sądzili, Ŝe przeraŜenie odbiera mu mowę, co było dla nich zrozumiałe. Teraz kaŜdy juŜ wiedział, Ŝe zgodnie z umową Jack miał się oddać Mountainowi z własnej, nieprzymuszonej woli. I kaŜdy zdawał sobie sprawę, Ŝe czym innym jest brutalna przemoc gwałtu, a zupełnie czym innym dobrowolne złoŜenie ofiary z własnego ciała. Rzecz w tym, Ŝe Jack wcale się nie bał. Był natomiast wściekły tak bardzo wściekły, iŜ nie mógł wypowiedzieć choćby słowa w obawie, Ŝe jego furia wyleje się na zewnątrz. Tymczasem on chciał, by się w nim tliła. Miał nadzieję, Ŝe jej płomień naznaczy Felchera na zawsze. Wiedział, Ŝe sam wyjdzie z tego spotkania z bliznami na całe Ŝycie, i tym samym zamierzał odpłacić Felcherowi. Gdy kładł się spać owego feralnego wieczoru po udzieleniu błędnej odpowiedzi, dobiegł go cichy głos Alda: - Robisz, co musisz, po czym od razu zapominasz. I nigdy więcej nie wracasz do tego myślami. Zostawiasz to za sobą jak więzienie. * Jack stanął w mroku stodoły. PotęŜne bicepsy Mountaina gwałtownie się napręŜały, gdy podnosił cięŜkie bele siana i rzucał na stertę w jednym z boksów. - Co jest, kot zŜarł ci język? - Murzyn nawet się nie odwrócił, Ŝeby spojrzeć na Jacka, tylko powoli zaczął ściągać robocze rękawice. Ach, nie. Zapomniałem. PrzecieŜ twój język naleŜy teraz do mnie. Twój język i cała reszta. - Pot perlił się na jego czole i znaczył ciemnym trójkątem przód T-shirtu. - Nie byłem pewien, czy przyjdziesz spłacić dług. - Przysiadł na jednej z bel. - No, juŜ. Spuszczaj spodnie. - Nie. Mountain spojrzał na Jacka spod przymruŜonych powiek. - Miałeś się zachowywać tak, jakbyś o niczym innym nie marzył. - Przyszedłem. - Jack bardzo się starał panować nad głosem. - Na nic więcej nie moŜesz liczyć. 54

Wystarczył jeden sus i Mountain zacisnął potęŜne ramię na jego szyi. - Ktoś, kto jak ty uwaŜa się za mądralę, powinien lepiej wiedzieć, kiedy trzymać gębę na kłódkę. ChociaŜ wymagało to heroicznej odwagi, Jack postanowił zrobić coś, czego Mountain z pewnością się nie spodziewał: nie stawiał oporu, nie szarpał się, tylko biernie poddawał przemocy. - Rzecz w tym, Ŝe ja rzeczywiście jestem mądry, dupku - wykrztusił cicho. - Na tyle mądry, by wiedzieć, Ŝe nigdy ci się nie uda mnie złamać, choćbyś mnie rŜnął trzy razy dziennie przez kolejnych siedem miesięcy. PoniewaŜ dla mnie nigdy nie będziesz Ŝadnym twardzielem, a jedynie Ŝałosnym kutasem. Mountain nieznacznie rozluźnił chwyt. - Nic o mnie nie wiesz! - wrzasnął. - Nie masz pojęcia, jaki naprawdę jestem! - śeby to udowodnić, a jednocześnie upokorzyć Jacka, zaczął się ocierać biodrami o jego pośladki. DŜins tarł o dŜins, ale Mountain wciąŜ nie osiągał erekcji. - O niczym nie masz pojęcia! Jack starał się zablokować wszystkie bodźce, byle nie czuć nacisku obcego ciała i nie myśleć, co się moŜe zdarzyć, jeŜeli przeciągnie strunę i tamten kompletnie straci nad sobą kontrolę. - Widać, Ŝe jakoś nie jesteś w stanie mnie przelecieć - powiedział w końcu cicho. - Pieprz się więc sam. Mountain odskoczył od Jacka z tak przeraźliwym rykiem, Ŝe wróble w popłochu zerwały się z krokwi. Nigdy jeszcze nie miał do czynienia z kimś, kto się biernie poddawał fizycznie, ale psychicznie pozostawał nieugięty. To niespodziewanie uczyniło Jacka silnym, nietykalnym przeciwnikiem. - St. Bride. Jack powoli zwrócił się w jego stronę i skrzyŜował ramiona na piersi - po części, by sprawiać wraŜenie pewnego siebie, ale przede wszystkim, Ŝeby się nie rozpaść na tysiące kawałków. - Niepotrzebny mi ktoś taki jak ty, kiedy mogę mieć setkę innych - rzucił Mountain. - Pozwalam ci odejść. Jack jednak stał nieporuszony. - Wychodzę, bo sam tak zdecydowałem - powiedział z wolna. - A to zasadnicza róŜnica. Murzyn skinął lekko głową. Jack odpowiedział mu tym samym. Wyszli razem z mroku stodoły na oślepiające słońce, i choć byli od siebie ledwie na wyciągnięcie ręki, ta przestrzeń chroniła Jacka równie skutecznie jak kamienny mur.

55

* Trzy miesiące później Mountain Felcher skończył odbywanie wyroku za kradzieŜ z włamaniem. W dniu, w którym wyszedł na wolność, w sali rekreacyjnej huczało jak w ulu. Do przechwycenia był teraz niezwykle cenny łup: władza nad pilotem telewizora. - Właśnie leci mecz hokejowy, ciulu! - wykrzyknął jeden z więźniów. - Aha, a na bramce stoi twoja matka! Rozległo się echo kroków dyŜurnego straŜnika spieszącego korytarzem na odgłos awantury. Jack zamknął ksiąŜkę i podszedł do stołu, gdzie siedziało dwóch więźniów godzących w siebie inwektywami. Wyjął przeciwnikowi hokeja pilota z ręki, rozsiadł się na krześle, do tej pory zajmowanym przez Felchera, i przełączył telewizor na „Va banque”. - To hinduskie słowo oznaczające „ksiąŜę” wywodzi się od łacińskiego słowa „ rex”. Ktoś z głębi sali zawołał natychmiast: - Skąd się wzięło słowo „radŜa”? - Dwa kraje, w których największy procent populacji stanowią szyici. - Iran i Arabia Saudyjska! - wykrzyknął Aldo, sadowiąc się obok Jacka. Więzień, który chciał oglądać mecz hokejowy, usiadł tuŜ za ich plecami. - Iran i Irak, ciulu - poprawił Alda. - Porąbało cię czy co? StraŜnik wrócił do swojego przeszklonego pomieszczenia. Jack natomiast oparł pilota o udo jak berło i w myślach odpowiadał bezbłędnie na kaŜde pytanie teleturnieju.

Marzec 2000 Salem Falls, New Hampshire

Przez ostatnie trzy tygodnie Jack, tuŜ po przebudzeniu, wyglądał przez okno gościnnego pokoju Roya Peabody’ego i patrzył, jak Stuart Hollings, stały bywalec restauracji, prowadza po błoniach swoją krowę rasy holsztyńskiej. KaŜdego ranka Stuart pojawiał się punktualnie o piątej trzydzieści, a u jego boku, potulnie niczym najwierniejszy psiak, postępowała krowa na postronku. Tego dnia, ledwo zadzwonił budzik, Jack takŜe wyjrzał przez okno, ale zobaczył jedynie samotne auto zaparkowane w dole ulicy i błotniste kałuŜe zalegające na jezdni. UwaŜnie omiótł wzrokiem centralny plac, nigdzie jednak nie dostrzegł Stuarta. Wzruszył ramionami, po czym szybko wciągnął czysty T-shirt oraz bokserki (nabyte podczas szaleństwa zakupów w Wal-Marcie tuŜ po pierwszej wypłacie) i wyszedł do holu, gdzie od razu się natknął na Roya właśnie opuszczającego łazienkę. Roy aŜ podskoczył na jego widok. - Chryste! - wykrzyknął i baczniej się przyjrzał współlokatorowi. - Śniło mi się, Ŝe umarłeś. - To musiało być straszne. - Nie tak straszne jak obecne odkrycie, Ŝe to był jedynie sen rzucił Roy, zmierzając do swojego pokoju. Jack wszedł do łazienki, uśmiechając się pod nosem. JuŜ pierwszego dnia po wprowadzeniu się do Roya zdał sobie sprawę, Ŝe minęło wiele czasu, od kiedy starszy pan dzielił z kimś mieszkanie - w odróŜnieniu od Jacka, który właśnie przeszedł ośmiomiesięczną praktykę dzielenia niewielkiej przestrzeni z całym tabunem obcych facetów. W rezultacie Roy robił, co mógł, Ŝeby lokator nie czuł się pod jego dachem jak we własnym domu. Jack musiał kupować sobie własne artykuły 57

spoŜywcze - łącznie z ketchupem czy solą - i podpisywać swoimi inicjałami przed wstawieniem do szafki lub lodówki. Roy nagminnie chował pilota od telewizora, Ŝeby Jack nie mógł się rozsiąść wygodnie na kanapie i poskakać do woli po kanałach. Owe drobne działania dywersyjne pewnie w końcu zaczęłyby wyłazić Jackowi nosem, gdyby nie jeden znamienny fakt: ilekroć rano wchodził do kuchni, na stole zawsze czekało na niego starannie przygotowane nakrycie. Zanim tego ranka Jack przysiadł się do Roya, ponownie wyjrzał przez okno. - Czego tam tak wypatrujesz? - Niczego w szczególności. - Jack przysunął się z krzesłem do stołu, wlał do miseczki mleko, dosypał muesli z kartonowego pudełka, po czym ustawił karton przed sobą na podobieństwo barykady. „Chrupkowy fort”, tak to nazywał w dzieciństwie. Znad krawędzi kartonowego murku zerknął na Roya i zauwaŜył, Ŝe starszy pan serwuje sobie kopiastą dokładkę płatków czekoladowych. - To świństwo cię zabije. - Uff, co za ulga. Do tej pory byłem przekonany, Ŝe zejdę na marskość wątroby. Jack, jedząc śniadanie, wciąŜ wracał myślami do Stuarta. Czy to moŜliwe, Ŝe facet wyjechał na wakacje? - No więc - zagaił po chwili - jak umarłem? - Znaczy się, w moim śnie? - Aha. Starszy pan konfidencjonalnie pochylił się w jego stronę. - Na świerzb. - Na świerzb? - U...hm. To takie roztocza, które się lęgną pod skórą. Dokopują się do krwioobiegu i składają tam jaja. - Dzięki - odparł oschle Jack. - Wiem, na czym polega ta infekcja. Ale na nią się nie umiera. - Chciałbyś, mądralo. Kiedy ostatnio widziałeś kogoś, kto na to chorował? Jack potrząsnął w rozbawieniu głową. - Przyznaję, Ŝe... nigdy. - A ja widziałem. Podczas słuŜby w marynarce. Taki jeden z załogi złapał gdzieś świerzb. Wyglądał jak pomazany ołówkiem kopiowym. Miał grube, ciemnofioletowe krechy między palcami rąk i nóg, pod pachami i w okolicach genitaliów. Jego skóra przypominała z wyglądu mapę wyrytą od środka. Drapał się aŜ do Ŝywego mięsa, rany się zainfekowały i w końcu musieliśmy mu wyprawić pogrzeb na morzu. 58

Jacka kusiło, by wykazać Royowi, Ŝe - zgodnie z logiką jego własnej opowieści - ów nieszczęśnik zmarł z powodu zakaŜenia krwi, a nie na świerzb, postanowił jednak sobie odpuścić. W zamian spojrzał starszemu panu prosto w oczy i rzucił nonszalanckim tonem: - Z pewnością wiesz, jak się moŜna zarazić świerzbem: kiedy się nosi ubrania osoby zainfekowanej, śpi w tej samej pościeli lub uŜywa tych samych ręczników. A to oznacza, Ŝe gdybym rzeczywiście zmarł na świerzb, wkrótce podzieliłbyś mój los. Roy siedział przez chwilę w milczeniu, po czym wstał i zaczął sprzątać po sobie ze stołu. - Wiesz - odezwał się po chwili - ostatnio duŜo myślałem i doszedłem do wniosku, Ŝe to bez sensu, Ŝebyśmy kupowali oddzielnie mleko, skoro Ŝaden z nas nie zuŜywa przez tydzień całego dwulitrowego kartonu. MoŜe więc ty będziesz kupował mleko w jednym tygodniu, a ja w następnym. - Bardzo ekonomiczne rozwiązanie. - No, właśnie. Obaj zaoszczędzimy. Ale nadal sam będziesz prał swoją pościel - zastrzegł się natychmiast Roy i zabrał do mycia miseczki. Jack z trudem powstrzymywał śmiech. - AleŜ naturalnie. Ostatecznie nigdy nie wiadomo, czym się moŜna zarazić, gdy się dotyka cudzych brudów. Roy badawczo spojrzał na Jacka, jakby chciał wysondować intencję jego słów. - Wiedziałem, za co cię polubić - oznajmił w końcu i wyszedł do saloniku. * Roy kategorycznie zapowiedział, Ŝe nie tknie Ŝadnej pracy w kuchni, ale w końcu się podjął obsługi kasy pod czujnym okiem córki. Addie rzadko i niechętnie pozwalała, by znikał z zasięgu jej wzroku, a i wówczas się nie obywało bez napomnień: „Tato, na załatwienie tej sprawy w banku wystarczy ci dziesięć minut. Pamiętaj, Ŝe skrupulatnie cię rozliczę z kaŜdej z nich”. Zazwyczaj więc siedział przy kasie, rozwiązywał krzyŜówki i udawał, Ŝe nie patrzy na Darlę, kiedy poprawiała sznurowadła tenisówek, a jej podjeŜdŜająca do góry spódnica odsłaniała uda. Dochodziła jedenasta, pora wytchnienia dla kelnerek, za to niezwykle wytęŜonej pracy w kuchni. Roy wyłapywał wprawnym uchem szmer oleju grzejącego się we frytkownicy. OdróŜniał wszelkie niuanse i wzrost temperatury niemal o kaŜdy stopień. Jak zwykle przy takich 59

okazjach, przypominał sobie dni dawnej świetności. Swego czasu był tak dobry, Ŝe z zawiązanymi oczami kroił tasakiem marchewkę na idealnie równe, dwuipółcentymetrowe kawałki, a ostatnie cięcie wykonywał centymetr od miejsca, w którym palcami przytrzymywał warzywo. Na laminatowy blat, tuŜ obok kasy, z brzękiem spadła drobna moneta. - Miedziak za twoje myśli - powiedziała Addie, chowając resztę napiwku do kieszeni. - Są warte co najmniej ćwierć dolca. - Zdzierca. - Addie zaczęła masować krzyŜ. - Ale i tak wiem, o czym myślałeś. - Co ty powiesz? Roy od czasu do czasu konstatował ze zdumieniem, Ŝe w niektórych drobnych gestach i zachowaniach - szczególnym spojrzeniu czy w tym, jak trzymała nogi pod stołem - Addie uderzająco przypomina matkę. W takich chwilach byłby gotów przysiąc, Ŝe ma przed sobą swoją zmarłą Ŝonę. Spojrzał w zmęczone oczy córki, przeniósł wzrok na jej spierzchnięte dłonie, zastanawiając się przy tym, jak to się stało, Ŝe po śmierci Margaret Addie zrezygnowała z własnego Ŝycia. - Myślisz o tym, z jaką łatwością wróciłeś do dawnego kieratu. Roy parsknął śmiechem. - Do jakiego kieratu? Przez cały boŜy dzień siedzę na tyłku. - Przez cały boŜy dzień siedzisz na tyłku w restauracji. Rzecz w tym, Ŝe Roy nie miałby serca wyjawić Addie, o czym tak naprawdę myślał. Bo jakŜe mógłby jej powiedzieć, Ŝe po śmierci Margaret ta restauracja nic juŜ go nie obchodzi. Addie ubzdurała sobie, Ŝe jeŜeli nie dopuści do zamknięcia Do-Or-Diner, Roy odnajdzie w Ŝyciu sens, którego bezskutecznie poszukiwał w butelce wódki. Nie potrafiła zrozumieć, Ŝe to, co się posiada, nigdy nie zrekompensuje tego, co się utraciło. KaŜdego lata Roy i Margaret zamykali na tydzień restaurację i zabierali Addie na rodzinne wakacje. Wyruszali samochodem do miast, których nazwy wydawały im się intrygujące: Cape Porpoise w stanie Maine, Egypt w stanie Massachusetts, Paw Paw w stanie Michigan, Defiance w stanie Ohio. Roy pracowicie wskazywał palcem na wszystkie mijane atrakcje: sunące po niebie stado kanadyjskich gęsi, majaczący górski szczyt pobłyskujący fioletem, wyzłocone słońcem pole pszenicy. A potem zerkał na tylne siedzenie, gdzie jego córka spała w najlepsze, nieświadoma, Ŝe umyka jej uroda świata. „Na drodze przed nami maszeruje słoń!”, wykrzykiwał wówczas. „KsięŜyc właśnie spada z nieba!”. Wymyślał równie szokujące komunikaty, byle tylko uwraŜliwić córkę na otaczające ją krajobrazy. 60

- KsięŜyc spada z nieba - wymamrotał Roy pod nosem. - Co takiego? - Powiedziałem, Ŝe przebywanie w restauracji ma rzeczywiście swoje dobre strony. Nad drzwiami zabrzęczały dzwoneczki, oznajmiając wejście nowego klienta. - Witam! - wykrzyknęła Addie z uśmiechem tak silnie przyklejonym do twarzy jak w dziecięcej halloweenowej masce. Poprowadziła klientkę do stolika, a w tej samej chwili Jack wychylił głowę przez drzwi wahadłowe. - Roy, czy widziałeś dzisiaj Stuarta? - spytał szeptem. - Stuarta, tego starca? - rzucił Roy, chociaŜ sam nie mógł być wiele młodszy od tamtego. - Nie. - Wiesz... hm... trochę się o niego niepokoję. - A czemu? - Od kiedy tu pracuję, jeszcze się nie zdarzyło, Ŝeby nie przyszedł na śniadanie. No i na dodatek dziś rano nie widziałem go na spacerze z krową. Addie, przyjąwszy zamówienie od klientki, podeszła do obu męŜczyzn. - Co się dzieje? - Chodzi o Stuarta - wyjaśnił Roy. - Zaginął w akcji. Addie zmarszczyła brwi. - Rzeczywiście, dzisiaj go nie było. Czy próbowałeś się do niego dodzwonić? - zwróciła się do Jacka. - Nie. Nie znam jego nazwiska. - Hollings. - Addie szybko wybrała numer, a z kaŜdym kolejnym wolnym sygnałem jej twarz tęŜała coraz bardziej. - Mieszka sam, na starej farmie za zakładami farmaceutycznymi - dodała po chwili. - MoŜe po prostu wyjechał na kilka dni. - W Ŝadnym razie - stanowczo stwierdziła Addie. - Ostatni raz wybrał się w podróŜ w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym drugim. I to zaledwie do Concord. Pojadę sprawdzić, co się z nim dzieje. Tato, ty tymczasem nie pozwól Chloe podjadać przed lunchem, choćby przysięgała, Ŝe umiera z głodu. Sięgnęła za plecy, Ŝeby rozwiązać troki fartucha i wyginając się, mimowolnie wysunęła do przodu piersi. Jack wolałby tego nie zauwaŜyć, jednak tak się stało. Zmieszał się okropnie, i dlatego w pierwszej chwili się nie zorientował w zamiarach Addie. - Łap - powiedziała, rzucając mu fartuch i bloczek zamówień. - Właśnie awansowałeś.

61

Dom Stuarta stal na szczycie wzgórza, otoczony pofałdowanymi, zaśnieŜonymi pastwiskami przywodzącymi na myśl szeroko rozłoŜoną, sutą spódnicę balowej sukni debiutantki. Addie zaparkowała byle jak i pospiesznie wyskoczyła z samochodu. Z obory dochodził rozdzierający ryk i na ten dźwięk włosy jej się zjeŜyły na głowie; troskliwe doglądanie krowy stanowiło teraz główny cel Ŝycia staruszka. - Stuart? - Addie wpadła do obory, ale zobaczyła tam jedynie holsztynkę o nabrzmiałych wymionach. Biegiem puściła się więc w stronę domu. Na szczęście frontowe drzwi ustąpiły bez oporu. - Stuart? Tu Addie! Addie z restauracji. Odezwij się! Kluczyła po nieznanych jej pomieszczeniach, aŜ wreszcie dotarła do kuchni. - Stuart? - powtórzyła, po czym z jej ust wyrwał się bezwiedny krzyk. Staruszek leŜał na ziemi w kałuŜy krwi. Miał otwarte oczy o dość przytomnym spojrzeniu, ale jedna połówka jego twarzy była nienaturalnie nieruchoma, jakby wyciosana z kawałka drewna. - O BoŜe, Stuart, czy dasz radę mi powiedzieć, co się stało? Addie musiała przytknąć ucho do jego twarzy, a na dodatek bardzo wysilić słuch, Ŝeby zrozumieć słowo, które się wydobyło ze zwiotczałych ust. - Sos? - powtórzyła i wówczas zdała sobie sprawę, Ŝe czerwona maź rozlana na podłodze wydziela silny zapach pomidorów i zapewne wypłynęła z roztrzaskanego słoika. Wiszący na ścianie telefon był tarczowym aparatem z lat pięćdziesiątych. Addie się wydawało, Ŝe wykręcenie numeru pogotowia ratunkowego i wezwanie karetki trwa całą wieczność. Gdy odłoŜyła słuchawkę, szybko wróciła do kuchni i uklękła pośrodku jeziorka sosu do spaghetti. Zaczęła gładzić Stuarta po jedwabistych, połyskujących srebrzyście włosach, zadając sobie przy tym w duchu pytanie, przy ilu jeszcze zgonach przyjdzie jej asystować. * Roy szybko zdjął fartuch i oddał córce. - Dlaczego ty obsługiwałeś stoliki? - spytała wojowniczo Addie. - PrzecieŜ prosiłam Jacka, Ŝeby się tym zajął. - Był jednym wielkim kłębkiem nerwów. Ilekroć miał podejść do klienta, niemal dostawał wysypki. Nieśmiały z niego chłopak, nie ma teŜ mojego uroku osobistego, postanowiłem więc wybawić go z kłopotu. - Skinął głową w stronę drzwi. - Powiesz mu, co ze Stuartem? Addie bez słowa ruszyła do kuchni. Gdy tam weszła, Delila i Jack spojrzeli na nią pytająco. 62

- Stuart Ŝyje - poinformowała ich bez zbędnych wstępów. - Teraz siedzi przy nim Wallace. - Bogu niech będą dzięki. - Delila przestała mieszać w garnku i postukała łyŜką o jego krawędź. - Czy to atak serca? - Chyba udar, ale nie jestem pewna. Lekarze się porozumiewali tym swoim alfabetycznym kodem. CVA, TIA, cokolwiek się za tym kryje. - Incydent mózgowo-naczyniowy i przejściowy napad niedokrwienny - wyjaśnił Jack. - Z grubsza mówiąc, oznacza to, Ŝe Stuart przeszedł wiele drobnych, niemal niezauwaŜalnych udarów, które doprowadziły do obecnego, juŜ pełnego. Addie i Delila wpatrywały się w niego szeroko rozwartymi oczami. - Jesteś lekarzem? - spytała w końcu kucharka. - Nie. - Starając się ukryć zmieszanie, szybko otworzył zmywarkę i wyjął półkę z suchymi juŜ szklankami. - Po prostu kiedyś o tym słyszałem. Addie w jednej chwili znalazła się przy nim. - Powiedziałam Stuartowi, Ŝe to właśnie ty się zaniepokoiłeś jego nieobecnością. Wykazałeś się wielką Ŝyczliwością, Jack. - Wyciągnęła rękę i dotknęła jego dłoni. Właśnie wyjmował kolejną półkę z czystymi naczyniami i zamarł w pół ruchu. - Proszę... nie. - Odsunął się, unikając kontaktu. - A co z krową? - rzucił pospiesznie, byle tylko nie dopuścić Addie do głosu. - Kto się nią teraz będzie zajmować? Addie zaklęła szpetnie pod nosem. - Racja. Muszę szybko znaleźć kogoś, kto umie ręcznie wydoić krowę. - Nie patrz na mnie - zaprotestowała kucharka. - O krowach wiem tylko tyle, Ŝe pewnego dnia będę którąś piekła, dusiła bądź smaŜyła. - Och, daj spokój, Delilo. PrzecieŜ znasz wszystkich w Salem Falls. Czy doprawdy nikt w naszym miasteczku nie wie, jak... - Owszem - powiedział Jack, równie zdumiony swoją reakcją, jak Addie. - Ja. * Na dźwięk dzwonka wiszącego przy drzwiach Starshine, właścicielka Skarbca Wiccan, przywołała uśmiech zarezerwowany dla klientów. Do jej okultystycznego sklepu weszły cztery roześmiane dziewczyny. Wśród nich najsilniejszą aurę energetyczną miała Gillian Duncan, córka najlepiej prosperującego w hrabstwie biznesmena. Ciekawe, 63

czy wiedział, Ŝe jego latorośl nosi na szyi mały, złoty pentagram, symbol pogańskiego kultu, któremu od kilku miesięcy oddawała się z duŜym zaangaŜowaniem. - Moje panie, czym mogę słuŜyć? - Chcemy się tylko rozejrzeć - odpowiedziała Gillian. Starshine skinęła głową i zostawiła dziewczętom swobodę. Przyglądała się jednak bacznie, gdy wędrowały wzdłuŜ półek z księgami zaklęć i regałów ze szklanymi pojemnikami zawierającymi susz rozmaitych roślin: woskownicy, korzenia mandragory, Ŝywokostu, trawy sadźcowej. - Gilly - odezwała się Whitney - czy nie powinnyśmy poszukać czegoś, co mogłoby pomóc Stuartowi Hollingsowi? - Właśnie. Na przykład jakichś ziół, które wzmocnią uzdrawiające zaklęcie? - wtrąciła Chelsea i uśmiechnęła się do Starshine. - Okazuje się, Ŝe jednak będziemy potrzebowały pani pomocy. Meg nadbiegła z opakowaniem świec w ręku. - Patrzcie, ostatnim razem nie było czerwonych! - wykrzyknęła zaaferowana i wówczas zauwaŜyła, Ŝe przyjaciółki przebierają w ziołach. - Co się dzieje? - Potrzebujemy czegoś dla tego staruszka, który miał udar - poinformowała Chelsea. - Chcemy go uzdrowić. Starshine wsypała do maleńkiego plastikowego woreczka jakieś zioła z wyglądu przypominające pozwijane listki herbaty. - Yerba santa - wyjaśniła. - A do tego nieco sproszkowanej kory wierzbowej. Przydałby się takŜe ładny kawałek kwarcu. Wręczyła dziewczętom woreczek i ruszyła na poszukiwanie kryształu. W tej samej chwili zdała sobie sprawę, Ŝe Gillian Duncan zniknęła z zasięgu jej wzroku. Ściągając brwi, przeprosiła młode klientki i ruszyła w stronę zaplecza. Swego czasu pewna nastoletnia kandydatka na czarownicę ukradła jej cały słoik ostrzenia. Natknęła się na Gillian w oddzielonej jedwabną zasłoną prywatnej części sklepu, która między innymi słuŜyła za magazyn. Dziewczyna siedziała po turecku na podłodze, z opasłym tomem w czarnej oprawie na kolanach. - Bardzo interesujące - zauwaŜyła, unosząc wzrok. - Ile pani chce za tę księgę? Starshine szybko pochwyciła tomisko i wepchnęła z powrotem na półkę. - Nie jest na sprzedaŜ. Gillian wstała i zaczęła otrzepywać dŜinsy z kurzu. - Wydawało mi się, Ŝe istnieją pewne reguły stosowania podobnych zaklęć. 64

- Oczywiście. „Postępuj wedle woli, bacz jednak, by przy tym nikogo nie krzywdzić”. Czarownice nie rzucają klątw ani nie sprowadzają na ludzi cierpienia. Te księgi nie bez przyczyny stoją na zapleczu. W Ŝadnym razie nie powinnaś ich czytać. Gillian z chłodną, pewną siebie miną uniosła pytająco brwi. W tej chwili aŜ trudno było uwierzyć, Ŝe dziewczyna ma zaledwie siedemnaście lat. - A dlaczego nie? Pani przecieŜ je czyta. * - Tak, wiem - mówił kojącym tonem Jack. - Za chwilę temu zaradzę. W Grafton nie doiło się krów ręcznie, ale bliźniacy prowadzący farmę pewnego dnia udzielili Jackowi stosownej lekcji. Teraz zaciskał palce na wymieniu, wprawnymi ruchami przesuwał nimi w dół i słodkie mleko strzykało do skopka. - Od razu widać, Ŝe lepiej się czuje - mruknęła Addie. Pomyślała, Ŝe jeŜeli na krowich pyskach mogą się w ogóle malować jakieś uczucia, to na pysku tej krowy z pewnością pojawił się wyraz ulgi. Addie przypomniała sobie, jak karmiła piersią Chloe. JeŜeli z jakiegoś względu musiała opóźnić porę karmienia, piersi stawały się boleśnie obrzmiałe i wówczas ogarniało ją przeświadczenie, Ŝe z pewnością umrze, jeŜeli małe usteczka Chloe jak najszybciej nie zacisną się na jej sutku. Zdziwiła się, Ŝe tak widoczną przyjemność sprawia Jackowi bliskość ciepłej skóry zwierzęcia i wodzenie dłonią po róŜowym wymieniu. Dotarło do niej, Ŝe Jack, który nie znosił cudzego dotyku, w gruncie rzeczy bardzo tęsknił do fizycznego kontaktu z inną Ŝywą istotą. - Wychowałeś się na farmie - powiedziała z przekonaniem. - Skąd ci to przyszło do głowy? - PrzecieŜ widzę, jak dobrze sobie radzisz. Jack pokręcił głową. - Wychowałem się w Nowym Jorku. Dojenie krów to niedawno nabyta umiejętność. Addie przysiadła na stercie siana. - Co robiłeś w Nowym Jorku? - To samo co inne dzieciaki. Chodziłem do szkoły. Uprawiałem sporty. - Czy twoi rodzice nadal tam mieszkają? Wahał się tylko przez ułamek sekundy. - Nie. - To właśnie lubię w tobie najbardziej - powiedziała Ŝartobliwym tonem. - Jesteś urodzonym gawędziarzem. 65

Uśmiechnął się i na ten widok Addie na moment zabrakło tchu. - A ja w tobie najbardziej lubię to, Ŝe szanujesz cudzą prywatność. - Nie miałam na myśli ... - zarumieniła się gwałtownie. - Ja tylko... - Chcesz się tylko dowiedzieć, co robiłem, zanim wszedłem do twojej restauracji. - Podniósł się, przeniósł stołek na drugą stronę i teraz przed wzrokiem Addie zasłaniał go krowi grzbiet. - W gruncie rzeczy wiesz o mnie więcej, niŜ ci się zdaje. - Wiem jedynie, Ŝe dorastałeś w Nowym Jorku i Ŝe bez trudu wprawiłbyś Aleksa Trebeka w osłupienie. - Twój tato mógłby ci powiedzieć to i owo. - Na przykład? - Na przykład, Ŝe nie wyciskam pasty do zębów od środka tubki. - Dobrze wiedzieć, bo juŜ kilka bezsennych nocy strawiłam na rozmyślaniu, czy przypadkiem... Niespodziewanie Jack wychylił głowę znad krowiego grzbietu. - Addie, zamknij się i chodź do mnie. Zamierzam ci udzielić pierwszej lekcji dojenia. Ledwo oderwał rękę od wymienia, krowa zaryczała i Addie natychmiast odskoczyła. - Ona woli ciebie. - Ma mózg wielkości przegrzebka. Wierz mi, wszystko jej jedno, kto ją doi. Skinął stanowczo głową w stronę wymienia. Addie pociągnęła mocno, ale nie pociekła ani odrobina mleka. - Patrz uwaŜnie. - Jack klęknął obok na słomianej ściółce. Zaczął rytmicznie pompować i mleko znów strzykało do skopka. Addie próbowała zsynchronizować w powietrzu swoje ruchy z ruchami Jacka, a w końcu połoŜyła dłoń na jego dłoni. Poczuła natychmiastowe spięcie mięśni i ręka Jacka zamarła w bezruchu, a przez jego twarz przebiegł skurcz udręki bądź zachwytu. Zwrócił wzrok na Addie i zajrzał jej głęboko w oczy. W tej samej chwili wilgotny, śmierdzący krowi ogon trzasnął go w twarz. Jack i Addie odskoczyli od siebie gwałtownie. - Chyba juŜ złapałam, o co chodzi. - Spróbowała raz jeszcze i z wymienia strzyknęło trochę mleka. Addie z całych sił koncentrowała się na nowym zajęciu, by ukryć zmieszanie, wywołane emocjonalną reakcją Jacka. - Addie, proponuję transakcję wymienną. Oddaleni zaledwie o kilka centymetrów wyraźnie wyczuwali wzajemne obawy. - A czym się mamy wymienić? 66

- Prawdą. Jedno z nas zada pytanie, a drugie udzieli szczerej odpowiedzi. I vice versa. Addie przypieczętowała umowę skinieniem głowy. - Kto ma pytać pierwszy? - MoŜesz ty, jeśli chcesz. - W porządku... Gdzie pracowałeś, zanim się tu zjawiłeś? - Uczyłem historii w prywatnej szkole dla dziewcząt. Byłem tam równieŜ trenerem piłki noŜnej. - Przejechał otwartą dłonią po kościstym kręgosłupie i wystającym biodrze krowy. - Uwielbiałem swoją pracę. Kochałem kaŜdą jej chwilę. - W takim razie dlaczego... - Teraz moja kolej. - Jack wyciągnął skopek spod krowiego brzucha. Znad pachnącego, świeŜego mleka unosił się obłoczek ciepłej pary. - Co spotkało Chloe? Oczy Addie stały się dziwnie zamglone i Jack mocno chwycił ją za ramiona. - Addie... - urwał i powędrował za jej spojrzeniem. Z niedowierzaniem wpatrywała się w jego dłonie. Dotknął jej. Zrobił to z własnej inicjatywy. Gdy tylko do niego dotarło, do czego się posunął, natychmiast opuścił ręce. * - Ta kelnerka ma tyłek jak... - Thomas! - Jordan McAfee wszedł stanowczo synowi w słowo, ale znad krawędzi kubka zerknął na rzeczoną część ciała dziewczyny, po czym uśmiechnął się szelmowsko. - Rzeczywiście. Masz rację mruknął pod nosem. W tej samej chwili Darla odwróciła się w ich stronę z dzbankiem kawy w dłoni. - MoŜe dolewkę? - zaproponowała. Jordan wyciągnął przed siebie kubek i z trudem stłumił śmiech, spostrzegłszy, Ŝe tym razem syn uporczywie wbija wzrok w biust kelnerki. - Wiesz co - oświadczył Jordan, gdy Darla ich opuściła dla innego klienta - przy tobie czuję się cholernie staro. - E, daj spokój, tato. Ostatecznie sam niedawno miałeś piętnaście lat. Zaledwie... Kiedy to było? Kilka wieków temu? - Czy czasami myślisz o czymś innym niŜ seks? - Jasne - obruszył się Thomas. - Często się niepokoję losem ludzi Ŝyjących w Trzecim Świecie. I wtedy przychodzi mi do głowy, Ŝe gdyby oni wszyscy zaczęli częściej uprawiać seks, wnieśliby od razu więcej radości w swoją nieszczęsną egzystencję. 67

Jordan parsknął śmiechem. Był samotnym ojcem i siłą rzeczy jego związek z synem znacznie odbiegał od normalnych stosunków łączących rodziców z dziećmi. Sam w duŜej mierze ponosił winę za niekonwencjonalną swobodę ich relacji. Kilka lat temu, gdy jeszcze mieszkali w Bainbridge, przez jakiś czas niepohamowanie korzystał z uroków Ŝycia. W rezultacie w ich domu nocowało sporo kobiet, których imion nie pamiętał juŜ następnego rana. - Powiedz mi raz jeszcze, jak ma na imię owo cudo? - zapytał, odstawiając kubek z kawą. - Chelsea. Chelsea Abrams. Rysy Thomasa natychmiast zmiękły i Jordana ogarnęła autentyczna zazdrość. Kiedy to ostatni raz on sam był bez pamięci zakochany? - Ma najwspanialszą parę... Jordan chrząknął znacząco. - ...parę oczu. Są wielkie i brązowe. Jak u Seleny. Na dźwięk tego imienia Jordan mimowolnie napiął mięśnie. Zatrudniał Selenę Damascus jako prywatnego detektywa, kiedy prowadził doskonale prosperującą kancelarię adwokacką w Bainbridge. Rzeczywiście, Selena miała wyjątkowo piękne oczy - takie, w których moŜna było zatonąć. I niewiele brakowało, a Jordan by się w nich pogrąŜył na amen. Od czternastu miesięcy nie miał jednak z Seleną Ŝadnego kontaktu; od czasu, gdy zawiesił praktykę i przeniósł się do Salem Falls. - A więc Chelsea jest śliczna - rzucił teraz, Ŝeby z powrotem sprowadzić rozmowę na właściwe tory. - I do tego bardzo inteligentna. Wybiera wszystkie przedmioty na rozszerzonym poziomie. - Jestem pod wraŜeniem. A co Chelsea myśli o tobie? Thomas wykrzywił usta. - Twoje pytanie zawiera w sobie zbyt śmiałą tezę. Najprawdopodobniej ona w ogóle o mnie nie myśli. - To akurat moŜesz zmienić. Thomas spojrzał na swoje chude ramiona i zapadniętą klatkę piersiową. - Przy mojej porywającej powierzchowności? - Przy odrobinie dobrej woli i wytrwałości. Wierz mi, wiele razy robiłem wszystko, Ŝeby o tobie zapomnieć, a i tak uparcie się narzucałeś moim myślom. - Wielkie dzięki. - Nie ma za co. Zamierzasz ją zaprosić na wiosenny bal? - Nieee. Muszę najpierw podbudować własne ego, Ŝebym nie padł trupem, gdy pewnego dnia publicznie roześmieje mi się w twarz. 68

Thomas przepychał frytki przez ocean ketchupu, by wyryć w nim inicjały Chelsea. - Selena udzielała świetnych rad, gdy chodzi o dziewczyny. - Dlatego, Ŝe sama jest dziewczyną - zauwaŜył Jordan. - A właściwie, o co chodzi, Thomas? Czemu z uporem maniaka wciąŜ wracasz do Seleny? - Chciałbym, Ŝebyśmy się z nią nadal kolegowali, to wszystko. Jordan spojrzał przez okno na dwa goniące się psy, wydeptujące łapami na śniegu zawiłe, krągłe wzory. - Owszem, byłoby nieźle - przyznał cicho. - Ale czas się pogodzić z faktem, Ŝe rok temu na zawsze straciłem swojego najlepszego detektywa. * Z początku, ilekroć Addie wpatrywała się w Jacka, tłumaczyła sobie, Ŝe musi pilnie obserwować nowego pracownika - aby nabrać pewności, Ŝe nie stawia soli na półce przeznaczonej na cukier, a zmywarkę ładuje w sposób maksymalizujący efektywność działania i minimalizujący ryzyko awarii. W końcu jednak przyznała sama przed sobą, Ŝe patrzy na niego z czystej przyjemności. Było w nim coś hipnotyzującego, gdy przejeŜdŜał mopem po podłodze, jednocześnie zaś błądził myślami w strefach oddalonych o miliony kilometrów od restauracji. Lub gdy z najwyŜszą uwagą wsłuchiwał się w słowa Delili, jakby opanowanie sztuki przyrządzania zupy bouillabaisse uznał za jeden z najwaŜniejszych celów w Ŝyciu. Był bardzo przystojny, to fakt, ale przez restaurację przewinęło się wielu przystojnych męŜczyzn. Jego niezwykła atrakcyjność wynikała z egzotyczności. Zupełnie nie pasował do tego miejsca, był niczym orchidea kwitnąca na pustyni, a jednocześnie zachowywał się tak, jakby tu właśnie czuł się najlepiej. Addie, która była organicznie zrośnięta z restauracją i w związku z tym nie wyobraŜała sobie egzystencji poza jej murami, Jack wydawał się najbardziej fascynującym człowiekiem na świecie. Pewnego popołudnia podliczała rachunki, a Jack zmywał stoły. Nagle zerknął przez okno, zatknął za pasek ścierkę i bez słowa pognał na zaplecze. Gdy Addie, zdumiona, weszła za nim do kuchni, właśnie wręczał Delili zamówienie. Addie wyjęła kartkę z ręki kucharki. - Nikt nie siedzi przy stoliku numer siedem - zauwaŜyła. - Ale juŜ zaraz będzie siedział. Nie widziałaś? Właśnie idzie do nas ten chłopak z długimi włosami i podręcznikiem filozofii. Addie od razu zrozumiała, o kogo chodzi: studenta, który od niedawna był ich stałym klientem. Przychodził codziennie oprócz niedziel, 69

punktualnie dwadzieścia po drugiej, zajmował loŜę z tyłu sali i ze zniszczonego plecaka wyciągał sfatygowany egzemplarz „Poza dobrem i złem” Nietzschego. Od trzech tygodni kaŜdego dnia zamawiał kanapkę z bekonem, sałatą i pomidorem oraz podwójnym majonezem. Do tego dwa pikle, frytki z serem, czarną kawę. Ledwo Delila połoŜyła kanapkę na talerzu, Jack go pochwycił i ruszył do sali restauracyjnej. Kiedy długowłosy student wsuwał się za stolik, Jack z triumfalnym uśmiechem postawił przed nim jedzenie. Chłopak juŜ miał wyciągać ksiąŜkę z plecaka, ale ręka zawisła mu w powietrzu. - Co to, kurwa, ma znaczyć? - zapytał. Jack skinął głową w stronę okna. - Widziałem, jak nadchodzisz. Od trzech tygodni nie zamawiałeś niczego innego. - I co z tego? MoŜe dzisiaj miałbym ochotę na hamburgera! Odepchnął talerz z całej siły, zrzucając go na przeciwległe siedzenie. Pieprzę ciebie i twoje tanie psychologiczne zagrywki - oświadczył, po czym wypadł z restauracji. Ze swojego punktu obserwacyjnego przy drzwiach wahadłowych Addie patrzyła, jak Jack ze złością ściera majonez ze skaju siedzenia i wrzuca resztki kanapki na talerz. Kiedy się odwrócił, była juŜ obok. - Odniosę to do kuchni - zaproponowała. Jack pokręcił głową. - Przepraszam, właśnie straciłaś przeze mnie klienta. - Miałeś jak najlepsze intencje - uśmiechnęła się lekko. - Po za tym zostawiał wyjątkowo marne napiwki. Napięte ramiona i pustka w spojrzeniu Jacka wskazywały, Ŝe juŜ wcześniej został paskudnie potraktowany tylko dlatego, Ŝe się do kogoś odniósł z wyjątkową serdecznością. - Niektórzy nie wiedzą, jak zareagować na okazaną im dobroć - powiedziała. Jack spojrzał jej prosto w oczy. - A ty wiesz? Jaką to dobroć ty mi niby okazujesz?, pomyślała i przeŜyła drobny wstrząs. Zaledwie tego ranka Jack zastąpił Delilę przy grillu, a potem upiekł placki w kształcie bałwanków i połoŜył na talerzu Chloe, stojącym zawsze na barze. Przypomniała sobie, jak co wieczór po zamknięciu restauracji w zgodnym rytmie porządkowali i myli lokal, Ŝeby od samego rana był gotowy na przyjęcie klientów. ChociaŜ róŜnili się 70

między sobą niczym noc i dzień, wykonywali ów skomplikowany taniec tak gładko, jakby robili to razem przez całe Ŝycie. Addie nagle zapragnęła, by Jack poczuł to, co ona czuła juŜ od pewnego czasu: Ŝe wreszcie u jej boku znalazł się ktoś, kto ją rozumie. - Stuart przychodzi tutaj od lat, a ja kaŜdego rana udaję, Ŝe nie mam pojęcia, co zamówi, chociaŜ zawsze wybiera to samo: omlet z szynką i serem, smaŜone ziemniaki, a do tego kawę. Jack, wiem, Ŝe kierowała tobą Ŝyczliwość, ale klienci nie lubią, gdy się snuje na ich temat przypuszczenia, wtłacza ich w określone szufladki. Jack wcisnął brudną ścierkę za pasek fartucha i wyjął Addie z ręki talerz z resztkami. - A kto lubi? - rzucił i wszedł do kuchni. Addie zastanawiała się tymczasem, czy swoimi słowami chciał zbudować mur, mający trzymać ją od niego z daleka, czy raczej usiłował dać wskazówkę, dzięki której mogłaby go lepiej zrozumieć. * W opinii Meg Saxton lekcje wuefu były nieludzką formą upokorzenia człowieka. Meg nie była tak monstrualnie gruba jak ludzie, których odwiedzał w domach Richard Simmons, poniewaŜ z powodu otyłości nie mogli juŜ wstawać z łóŜka. Mama mawiała, Ŝe Meg jeszcze z tego wyrośnie. Tata twierdził, Ŝe kochanego ciała nigdy za wiele. Ale Ŝadne z nich nie przeŜywało katuszy, gdy idąc z przyjaciółmi na zakupy, musiało udawać w stoisku Gap, Ŝe na wieszakach nie ma nic interesującego tylko dlatego, by nie zdradzić, jak duŜy numer muszą nosić. Dwie dziewczyny wybrane przez nauczycielkę na kapitanów druŜyn wyszły przed grupę z pewną siebie miną wskazującą, Ŝe przywykły do tej roli. I nic dziwnego. Suzanne Abernathy przewodziła szkolnej druŜynie hokeja na trawie, a pod wodzą Hailey McCourt druŜyna piłki noŜnej wygrała w ubiegłym roku mistrzostwa okręgowe. Teraz obie liderki stały przed koleŜankami i w myślach odsiewały sportsmenki od beznadziejnych łamag. - Sara. - Brianna. - Leah. - Izzie. Następna została wybrana Gillian; nie naleŜała do szczególnie wysportowanych, ale była szybka i zwinna. Gromadka dziewczyn bez przydziału topniała w szybkim tempie; pozostała juŜ tylko zlewająca 71

się w jedną plamę garstka tych z najgorszą koordynacją ruchową. Meg drŜała, ilekroć padało kolejne imię, jakby z wyborem kaŜdej następnej dziewczyny rozpadał się po kawałku jej obronny pancerz. W końcu zostały tylko dwie: ona i Tessie z syndromem Downa, którą postanowiono w tym roku włączyć do ogólnego systemu oświaty. Hailey zwróciła się do Suzanne: - Kogo wolisz? Matoła czy baryłę tłuszczu? Głośny śmiech spadł na Meg jak lodowaty deszcz. Za jej plecami Tessie zaczęła klaskać w dłonie. - Tessie, będziesz w druŜynie Suzanne - zarządziła nauczycielka. Kiedy piłka znalazła się w grze, Meg posłała Hailey mordercze spojrzenie, a przez głowę zaczęły jej przebiegać rozkoszne obrazy: ciało Hailey pokryte głębokimi ropniami, oparzeniami trzeciego stopnia, zaatakowane przez trąd czy jedną z równie okropnych chorób, które odarłyby ją z włosów miodowej barwy oraz cery godnej dziewczyny z okładki i wepchnęły do tego samego worka, do którego los wtłoczył wszelkich nieudaczników... Nagle w stronę Meg pofrunęła piłka. - Saxton - wrzasnęła Hailey. - Podaj do mnie! Meg uniosła stopę - ostatecznie cóŜ moŜe być skomplikowanego w kopnięciu piłki? - po czym zamachnęła się nogą tak gwałtownie, Ŝe straciła równowagę i wylądowała tyłkiem w błocie. Rozległy się kpiące chichoty, Meg jednak nie zwracała na nie uwagi. Miała wraŜenie, Ŝe ogląda całą akcję w zwolnionym tempie: piłka wystrzeliła w powietrze niczym pocisk i pofrunęła zdumiewająco wysoko, chociaŜ w kierunku przeciwnym do miejsca, w którym stała Hailey. Najdziwniejsze jednak, Ŝe leciała i leciała, aŜ wylądowała dopiero na boisku do baseballu. Hailey przeszła obok, specjalnie ochlapując błotem juŜ i tak utytłaną Meg. - JeŜeli nie umiesz strzelać do bramki, to chociaŜ podaj do kogoś, słonico! - Hailey! - skarciła ją ostro nauczycielka, po czym westchnęła cięŜko. - Meg, idź po piłkę. Meg potruchtała przed siebie, boleśnie świadoma, Ŝe za jej plecami Hailey komentuje szeptem ocięŜałość i niezdarność jej ruchów. W którymś kolejnym wcieleniu Meg się odrodzi jako anorektyczka. Albo top modelka. Albo jedno i drugie naraz. Teraz jednak ze zwieszoną głową koncentrowała się na wywołanym wysiłkiem pieczeniu w dołku, byle tylko nie myśleć o zbierających się łzach. - Proszę. 72

Jakiś męŜczyzna trzymał na wyciągniętej dłoni wykopniętą przez nią piłkę. Był bardzo wysoki, a słońce odbijało się od jego jasnych włosów w taki sam sposób jak od włosów Gilly. Miał miły uśmiech i Meg uznałaby go za nieprzytomnie przystojnego faceta, gdyby nie był niemal tak stary jak jej ojciec. - Nigdy nie kop piłki czubkiem buta - powiedział. - Co takiego? - Unieś kolano, obciągnij palce i uderz podbiciem. Wsuń stopę pod piłkę. - Uśmiechnął się szeroko. - Masz więcej siły w jednej nodze niŜ ta blondynka w całym ciele. Meg umknęła ze wzrokiem. - NiewaŜne - mruknęła. Wróciła do gry i truchtała cięŜko po boisku, nie zwracając uwagi na toczącą się wokół akcję. Stała zwrócona twarzą do własnej bramki, gdy piłka boleśnie trafiła ją od tyłu w nogi. „Unieś kolano, obciągnij palce, uderz podbiciem!”, Meg ponownie usłyszała głos nieznanego męŜczyzny i bez zastanowienia postąpiła dokładnie według jego wskazówek. Piłka poleciała nisko i prosto, kierując się dokładnie ku bramce przeciwnej druŜyny. MoŜe było to wynikiem ogólnego zaskoczenia, Ŝe Meg Saxton umie jednak trafić w piłkę; moŜe stało się tak dlatego, Ŝe Meg rzeczywiście - jak powiedział nieznajomy - miała w nogach siłę, z której sama nie zdawała sobie sprawy; w kaŜdym razie piłka przeleciała ze świstem przez linię obrony i miękko wylądowała w siatce. - Zabójczy strzał! - wykrzyknęła jedna z dziewczyn, a inna poklepała Meg przyjaźnie po plecach. Gillian natychmiast się znalazła u boku przyjaciółki. - Nie wierzę własnym oczom. UŜyłaś jakiegoś zaklęcia? - Nie - przyznała Meg, sama zdumiona, Ŝe coś podobnego mogło się wydarzyć bez pomocy magii. Ale uwaga Gillian juŜ była skierowana w inną stronę - na wysokiego męŜczyznę, który z rękami w kieszeniach oddalał się od boiska. - Kim jest twój tajemniczy trener? - zapytała. Meg wzruszyła ramionami. - Jakiś obcy facet. Nigdy przedtem go nie widziałam. - Jest cholernie przystojny. - Jest stary! Gillian wybuchnęła śmiechem. - Następnym razem zapytaj, jak się nazywa - przykazała.

73

* W piwnicach restauracji znajdowała się lwia część zapasów, których nigdy nie udałoby się pomieścić w wąskiej kuchni: stały tu regały z paczkami tostowego chleba i bułek do hamburgerów, olbrzymie puszki kukurydzy i tak wielkie kadzie ketchupu, Ŝe zawartość jednej z nich wypełniłaby do połowy standardową wannę. Jack został wysłany do piwnicy przez Delilę po dwudziestopięciokilogramowy worek ziemniaków. Kiedy poderwał go z półki, Ŝeby zarzucić sobie na ramię, niespodziewanie ujrzał przed sobą twarz Roya. Starszy pan stał za metalowym regałem, zaciskając dłoń na duŜej butli sherry uŜywanej do gotowania. - Jasna cholera! - jęknął głośno. - Addie cię zamorduje. - Tylko jeŜeli się o tym dowie. - Roy uraczył Jacka jednym ze swoich najbardziej czarujących uśmiechów. - Jak będziesz udawał, Ŝe nigdy mnie tu nie widziałeś, przez cały tydzień pozwolę ci oglądać w telewizji, co tylko zechcesz. Jack przez moment rozwaŜał propozycję, po czym kiwnął głową. Zarzucił worek na ramię, wspiął się cięŜko po wąskich schodach i rzucił ziemniaki u stóp Delili. - Zabieraj się do obierania - zarządziła kucharka. Addie wpadła przez drzwi wahadłowe wyraźnie podenerwowana. - Widzieliście gdzieś mojego ojca? Kolejka przy kasie ciągnie się juŜ na kilometr. Delila wzruszyła ramionami. - Tu go nie ma, bo inaczej plątałby mi się pod nogami. Jack, czy na dole przypadkiem nie natknąłeś się na Roya? Jack przecząco pokręcił głową, nie patrząc jednak Addie w oczy. I wtedy, w momencie najgorszym z moŜliwych, Roy - rozanielony, z błyszczącą twarzą - wynurzył się z piwnicy, rozsiewając wokół zapach taniego alkoholu. Addie zaczerwieniła się gwałtownie. Atmosfera zgęstniała, napięcie stało się fizycznie wyczuwalne, a Jack bezskutecznie usiłował zignorować bolesne przeświadczenie, Ŝe za chwilę ktoś wypowie słowa, których w przyszłości będzie gorzko Ŝałować. Bo słowa, jak dobrze wiedział, mogą pozostawić blizny na całe Ŝycie. Ścisnął mocno koniec obieranego ziemniaka, a potem patrzył, jak wystrzela mu z palców za plecy i miękkim łukiem leci w stronę grilla. Zerwał się, odetchnął i podnosząc ziemniak, z rozmysłem przytknął dłoń do rozgrzanej metalowej płyty. - Niech to szlag! - wykrzyknął. Poczuł ostry ból aŜ gdzieś w tyle 74

głowy i ugięły się pod nim kolana. Delila odciągnęła go od grilla, Addie zaś z wprawą osoby, która juŜ nie raz miała do czynienia z podobnymi katastrofami, poprowadziła Jacka do umywalki i odkręciła zimną wodę. - Za chwilę pojawią się pęcherze. Bardzo cię boli? Bolało, lecz nie oparzenie. O wiele większy ból wywoływał dotyk jej palców; jej zatroskanie, które go omywało niczym łagodny rzeczny nurt. Świadomość utraconych szans nigdy nie pozostawiała jedynie powierzchownych obraŜeń; zwykle raniła głęboko, do Ŝywego. Addie z zatroskaniem wpatrywała się w grube linie piętna wypalonego na skórze, które w wyobraźni Jacka układało się w szkarłatną literę A. - Doprawdy, jesteś gorszy od Chloe - zaczęła go strofować, gdy juŜ uznała, Ŝe nie ma powaŜniejszego zagroŜenia. Jack ujął dłoń Addie i przycisnął do swojej piersi, tak Ŝe teraz jego serce pulsowało w jej palcach. * Thomas uniósł głowę i wówczas zobaczył, Ŝe dziewczyna jego marzeń stoi zaledwie dwa kroki od niego. - Uh... e... hej - wybąkał. No cudnie. - MoŜna się do ciebie przysiąść? - spytała Chelsea, rozglądając się po innych, stojących na szkolnym trawniku stołach. - Niezły tu dzisiaj tłok. - Mi stół es su stół. - Słucham? - To po hiszpańsku. Znaczy się, prawie. Nie wiem, jak powiedzieć „stół”... Zamknij się Thomas, zanim narobisz szkód nie do naprawienia. - Dzięki - Chelsea postawiła na blacie tacę z lunchem, po czym zamachała ręką. I nagle chłopak zrozumiał, Ŝe jego księŜniczka przybyła ze świtą. Ledwo Gillian Duncan i dwie pozostałe dziewczyny podeszły do stołu, Thomas przestał dla nich istnieć. Ale i tak się cieszył, Ŝe Chelsea siedzi obok niego na ławce, dosłownie na wyciągnięcie ręki. To było o wiele przyjemniejsze od lunchu w samotności. I aŜ zaparło mu dech, gdy przez pomyłkę chwyciła jego serwetkę i lekko otarła kącik warg tym samym rogiem, którym chwilę wcześniej Thomas ocierał usta. W duchu gorąco prosił Boga, Ŝeby Chelsea pierwsza odeszła od stołu i przypadkiem nie dostrzegła, co mu nagle wyrasta w spodniach. - To zboczeniec - oświadczyła stanowczo Meg i Thomas aŜ pod skoczył, przeraŜony, Ŝe dziewczyny szóstym zmysłem wyczuwają jego 75

erekcję, pomimo bariery z drewnianego piknikowego stołu. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, Ŝe Meg mówi o kimś zupełnie innym. - śaden normalny, dorosły facet nie czaiłby się w pobliŜu szkolnego boiska. - Czaił się? Jezu, Meg, nie sądzisz, Ŝe przesadnie dramatyzujesz? - Whitney przerzuciła długie włosy za ramię. - Zboczeńcy mieszkają w takich miejscach jak Detroit czy Los Angeles, a nie w Salem Falls. - Po pierwsze, mój tata zawsze powtarza, Ŝe statystyki kryminalne nie mają najmniejszego znaczenia dla ofiar przestępstwa. Czy kogoś, kto doznał krzywdy, obchodzi, Ŝe się znalazł w jednym procencie potencjalnych nieszczęśników? Po drugie - to ja z nim rozmawiałam, nie ty. - Mimo wszystko nie oczerniałabym tak pochopnie faceta, dzięki któremu wyszłaś na drugą Mię Hamm - wtrąciła Gillian. - Mówicie o tym gościu, który stał niedaleko boiska do nogi? spytał Thomas. - Znasz go? - zainteresowała się Chelsea. Cała uwaga dziewczyn skupiła się teraz na Thomasie. - Jasne. Pracuje w restauracji przy błoniach. Gillian pociągnęła łyk wody mineralnej i spojrzała w stronę boisk. Niewykluczone, Ŝe przystojny męŜczyzna wciąŜ jeszcze się kręcił w pobliŜu. - MoŜna pracować w restauracji i być zboczeńcem - upierała się Meg. - Jedno wcale nie wyklucza drugiego. * Jack doszedł do wniosku, Ŝe ta dziewczyna juŜ niepokojąco długo siedzi przy barze. Ale ostatecznie to nie jego lokal; nie był teŜ upowaŜniony do reagowania w podobnej sytuacji. Tkwił więc z kamienną twarzą przy kasie, którą obsługiwał z powodu wyŜszej konieczności: Addie orzekła, Ŝe nie powinien moczyć bandaŜa. Dziewczyna bezwstydnie wlepiała w niego wzrok. Była ładna, szczupła, o dość dziecięcej twarzy, pokrytej jednak zbyt grubą warstwą makijaŜu. W tej chwili rozrywała szesnastą saszetkę z cukrem i - jak poprzednio - wysypywała zawartość na ladę. Addie wypadła przez drzwi wahadłowe ze stertą talerzy w obu rękach. - Mógłbyś mi pomóc? - poprosiła. Jack posłusznie podniósł się z miejsca i ruszył za nią w stronę jednej z lóŜ. Unosił kaŜdy z talerzy po kolei i ustawiał w miejscu wskazanym przez Addie. 76

- Dzięki - rzuciła. - Gdyby tylko Chloe przestała mi się plątać pod nogami, bez trudu poradziłabym sobie z popołudniową godziną szczytu. - Ruszyła w stronę drzwi, ale Jack ją powstrzymał. - Słuchaj, ta dziewczyna przy barze... siedzi tutaj juŜ od trzech godzin. - MoŜe siedzieć przez następne trzy lata, jeŜeli tak jej się podoba, pod warunkiem Ŝe od czasu do czasu zgłodnieje i będzie mieć przy sobie kartę płatniczą tatusia. To Gilly Duncan... córka właściciela zakładów farmaceutycznych. Jack wrócił na swoje miejsce za kasą, po czym patrzył, jak Gilly Duncan rozdziera saszetki numer siedemnaście oraz osiemnaście i ponownie wysypuje cukier na laminatowy blat. Jasna cholera. Gdyby Jack sam zmywał stoły, nic by go to nie obchodziło, ale z powodu jego oparzenia cała praca spadała na Addie. Myśl, Ŝe będzie musiała sprzątać po tym rozpaskudzonym bachorze, przełamała opory i pobudziła go do działania. - Robisz dookoła siebie bałagan. Gillian uniosła nieznacznie delikatną, rudą brew. - O, rany. CzyŜbym coś porozsypywała? - WłoŜyła palec do ust, potem unurzała go w cukrze i powoli oblizała. - Słodki - zamruczała. Ponownie wsadziła mokry palec w cukier, ale tym razem uniosła go w górę. - Bardzo słodki. Jack odskoczył gwałtownie, jakby wymachiwała mu przed nosem niebezpieczną bronią. - Nie chciałam przysparzać panu pracy. - Zaczęła zgarniać rozsypany cukier na dłoń i zsypywać na stojący obok spodek. - JuŜ posprzątane. Tak przy okazji, mam na imię Gilly. A pan? - Muszę iść. - Wyszedł zza baru, chwycił kurtkę i wypadł z restauracji. * Zebrały się w garaŜu u Whitney. Gillian po raz trzeci obchodziła wokół przyjaciółki i z dłoni sypała cienką struŜką cynamon: dopełniała rytuału wyznaczania świętego kręgu. - Wielka Bogini, oddziel mnie od świata śmiertelnych. Oddziel mnie od świata cieni. Zawieś między oboma, niech czar się dopełni. Ostatnie drobiny cynamonu opadły na ziemię i Gilly zwróciła się do przyjaciółek. - Krąg jest zapieczętowany. Uklękła przed ołtarzem i sięgnęła po zieloną świecę. Wcierając w nią olejek, od czubka do podstawy, zaczęła powtarzać zaklęcie: - Niech uzdrawiająca moc wstąpi w jego ciało. Niech uzdrawiająca moc wstąpi w jego ciało. - Potem kryształem kupionym w Skarbcu 77

Wiccan wyŜłobiła w świecy kaduceusz, symbol zdrowia. - Kto ma zapałki? - zapytała. Whitney się skrzywiła i wskazała na maskę srebrnego volvo matki. - Cholera, zapomniałam zabrać. Podniosła z ołtarza nóŜ, wycięła symboliczne drzwi w kręgu, sięgnęła po pudełko z zapałkami i ponownie zapieczętowała krąg. - Proszę. - Wetknęła zapałki w dłoń Gillian. Przyjaciółki chwyciły się za ręce. Za kaŜdym razem, gdy w zgodnym rytmie robiły głęboki wdech i wyobraŜały sobie, jak Stuart Hollings wstaje z łóŜka, po czym o własnych siłach wychodzi ze szpitala, płomień znacznie się wydłuŜał, wosk spływał obficie po bokach świecy i w końcu pokrył gładką warstwą wyŜłobione węŜe Eskulapa. Wtedy gwałtowny podmuch, płynący spod drzwi do garaŜu, zdmuchnął ogień. - Czy to oznacza, Ŝe mu się poprawiło? - wyszeptała Chelsea. - Albo mu się poprawiło, albo umarł. - MoŜe powinnyśmy zadzwonić do szpitala i zapytać o jego stan? - Nie udzielą nam Ŝadnych informacji - oświadczyła Gillian. Nie jesteśmy rodziną. Pozostaje nam czekać do jutra na jakieś wiadomości. Dziewczęta siedziały pogrąŜone w myślach. - Dzisiaj czułam się jakoś inaczej - przerwała ciszę Whitney. - Ja teŜ. Miałam wraŜenie, Ŝe coś wibruje w moim ciele - zgodziła się Meg. - MoŜe dlatego, Ŝe nie czarowałyśmy dla własnych korzyści ciągnęła z namysłem Whitney. - Wcześniej w zaklęciach prosiłyśmy o coś dla nas samych... pieniądze lub miłość. Tym razem wysyłałyśmy energię panu Hollingsowi. - Ale skoro wysyłałyśmy energię na zewnątrz, czemu o wiele silniej niŜ zwykle czułyśmy jej skupienie w środku kręgu? - spytała Chelsea. - PoniewaŜ, Ŝeby wpłynąć na cudze Ŝycie, potrzeba więcej mocy - wyjaśniła Gillian. - Ale jeśli nasza magia zadziała... - Jak juŜ zadziała. - Jak juŜ zadziała... to będzie jednak spełnienie Ŝyczenia pana Hollingsa, bo przecieŜ z pewnością chciałby wyzdrowieć. - Whitney wpatrywała się w kopcący knot świecy. - Prawdziwe wiedźmy potrafią rzucać uroki, które zmieniają Ŝycie innych ludzi nawet wtedy, gdy oni niczego się nie spodziewają. - Prawdziwe wiedźmy potrafią rzucać klątwy na innych ludzi. 78

- Gillian uniosła palec brązowy od cynamonu, dmuchnęła i w powietrzu zawisł ciemny obłoczek. - Zamiast uzdrawiać pana Hollingsa magią, mogłyśmy czarować tak, Ŝeby mu się pogorszyło. Chelsea spojrzała na nią szeroko rozwartymi oczami. - PrzecieŜ wiesz, Ŝe to wbrew wiccańskiemu przykazaniu, Gilly. Nie wolno nam nikogo krzywdzić. A co z prawem potrójnego powrotu? „Cokolwiek uczynisz, złego czy dobrego, wróci do ciebie po trzykroć”. - No, dobra. Przykład z panem Hollingsem był głupi. Ale skoro w kulcie wicca tak waŜna jest równowaga natury, czemu nie miałybyśmy uŜywać czarów, Ŝeby ją utrzymywać? - Nie kapuję - Whitney posłała Gillian pytające spojrzenie. Meg z zaaferowaniem pochyliła się ku przyjaciółkom. - Gilly chce powiedzieć, Ŝe skoro pomagamy dobrym ludziom, powinnyśmy teŜ sprowadzać nieszczęście na tych, którzy wyrządzają krzywdę innym. Mam rację? Gillian skinęła głową. - A w dodatku tak, Ŝeby nie wiedzieli, kto się za tym kryje. - Jej pewny siebie głos zdusił w zarodku wszelkie zastrzeŜenia przyjaciółek. - Przypomnijcie sobie, jak wielkie miałyście dziś poczucie mocy, gdy się zajęłyśmy uzdrawianiem. I wyobraźcie sobie teraz, jak potęŜne się staniecie, jeŜeli zdołacie zrujnować czyjeś Ŝycie. - Hailey McCourt - wyszeptała Meg. - MoŜe być na początek - zgodziła się Gillian. * - Gdzie byłeś? - ostro natarła Addie. - Musiałem wyjść. W restauracji panował idealny spokój: nie było juŜ ani jednego klienta, z kuchni nie dochodziły Ŝadne odgłosy. Tylko na ekranie mocno ściszonego telewizora rozgrywała się kolejna runda „Va banque”. Jack zrzucił kurtkę. Wrócił, Ŝeby pomóc w porządkach przed zamknięciem restauracji. - CóŜ, pewnie cię to zdziwi, ale nie moŜesz sobie wychodzić, kiedy chcesz, bez słowa wyjaśnienia. Przykro mi, Ŝe akurat ja muszę ci to uświadomić. A moŜe właśnie z tego powodu wywalili cię ze szkoły? Jack przeniósł wzrok ponad jej lewe ramię, na wiszący na ścianie telewizor. - „Z tego metalu odbija się sztance ćwierćdolarówek”. Co się odbija z cynku?, odpowiedział machinalnie w myślach, a na głos rzucił: 79

- Przepraszam. - I masz za co. Byłeś mi bardzo potrzebny dzisiejszego wieczoru. Wiem, Ŝe płacę ci niewiele, jednak... Zadźwięczały dzwoneczki nad drzwiami wejściowymi. Addie spod oka zerknęła na Jacka z wyraźną pretensją, Ŝe nie przekręcił klucza w zamku. Do środka wkroczył umundurowany Wes Courtemanche. - Szansa na kawę, Addie? - Przykro mi, Wes. JuŜ pomyłam wszystkie dzbanki. - Mam w domu doskonały ekspres do kawy. Jack tak energicznie wepchnął mop do wiadra, Ŝe je niechcący wywrócił i drobna fala powodziowa popłynęła w stronę butów Wesa. - Przepraszam - mruknął i pospiesznie zaczął zbierać rozlaną wodę. - Nawet gdybym nie była tak zmęczona, nie mogłabym przyjąć zaproszenia. Chloe zasnęła na zapleczu, muszę ją jak najszybciej zawieźć do domu. Wesa kompletnie zatkało. - Chloe... - powtórzył głucho. - Właśnie. - Wiesz, Addie, juŜ nie raz w Ŝyciu spławiła mnie kobieta, ale... jeszcze nigdy z powodu ducha. Odwal się, to nie twoja sprawa, powtarzał w myślach Jack, płynnymi, miękkimi ruchami przesuwając mopem po czarno-białej szachownicy linoleum. - „NajdłuŜej Ŝyjąca z sióstr Brönte”. - No, Addie. Daj się namówić... Nie Emily. - W Ŝadnym razie, Wes. Ani Jane. Kątem oka Jack spostrzegł, jak Courtemanche próbuje pochwycić Addie w ramiona i jak ona się przed nim cofa w popłochu. Charlotte. To była Charlotte. Rzucił mop na podłogę, wskoczył między Wesa i Addie, i przycisnął policjanta do ściany. - Ona nie chce iść do ciebie na kawę. - Jack! Przestań! Wes odepchnął Jacka z całej siły, posyłając go na podłogę. - Mógłbym cię za to wpakować do więzienia! Jack nie ruszał się z miejsca, nawet nie próbował się podnieść. Wes tymczasem wcisnął kapelusz na głowę i wściekły wypadł z restauracji. 80

Zrobiłem to dla Addie, powtarzał w duchu Jack. Dla Addie. - Czyś ty oszalał?! - Pochyliła się nad nim i zimno, twardo spojrzała mu w oczy. - On jest policjantem, Jack. MoŜe zmienić Ŝycie właściciela małego interesu w istne piekło. A gdyby tego było mało, przez twoje zachowanie następnym razem spróbuje ze zdwojoną natarczywością. Jack zerwał się na równe nogi, jednym ruchem wciągnął na siebie kurtkę i po raz drugi tego dnia wyszedł szybkim krokiem z restauracji, nie mówiąc Addie dokąd idzie i po co. * W najbardziej wyrazistym wspomnieniu Addie Chloe pływała pod wodą. Kiedy skończyła siedem lat, Addie udało się uciułać dość pieniędzy, Ŝeby we dwie mogły pojechać na Karaiby. Wynajęły maleńki domek, oddzielony od plaŜy tylko kilkunastoma schodkami, stanowiącymi dla Chloe gigantyczny krok ku samodzielności. O róŜowe, obłaŜące z farby okiennice ocierały się pierzaste liście palmy, pod którą co rano na białym piasku leŜał nowy kokos. Pewnego popołudnia Addie przyglądała się córeczce pływającej pod wodą, tam i z powrotem, jakby chciała ustanowić rekord przebytych dystansów. - Co robisz? - spytała w końcu. - Jestem syrenką. Chodź do mnie i popatrz. Addie weszła do wody z maską do nurkowania na twarzy. Pod powierzchnią morza Chloe złączyła mocno nóŜki i z gracją wyginała biodra na boki. Długie blond włosy sunęły za nią jak złocisty strumień, a przez zmarszczki drobnych fal przeświecało słońce przypominające rozedrgane Ŝółtko jajka. Niespodziewanie Chloe odwróciła się ku Addie z szeroko otwartymi oczami. Włoski otoczyły jej buzię miękkimi pasmami, a ramionka zdawały się przybierać sinobłękitną barwę morza. Addie pamiętała, Ŝe gdy w dzieciństwie chodziła na basen, teŜ sobie wyobraŜała, Ŝe jest syrenką. Niekiedy to wyobraŜenie było tak intensywne, Ŝe wydawało się rzeczywistością. Addie miała wraŜenie, Ŝe jej nogi naprawdę się zmieniają w pokryty rybią łuską ogon, płuca mogą filtrować powietrze z wody, a uda kobiet ćwiczących w basenie aerobik zastygają w słupy koralowców. Podwodny świat kusił swoją metamorficzną niezwykłością: człowiek poruszał się w nim powoli, bardzo powoli i nabierał nadziei, Ŝe moŜe dzięki temu nigdy nie będzie musiał wydorośleć. Po śmierci Chloe pielęgniarki pozwoliły Addie posiedzieć przy 81

niej przez godzinę w szpitalnej izolatce. Addie ściśle opatuliła prześcieradłem zastygłe w bezruchu nogi córeczki. Widziała, jak te chudziutkie nóŜki i ramionka siniały z braku tlenu; widziała policzki i skronie Chloe błyszczące w miejscach, gdzie upadły jej matczyne łzy. I pomyślała wówczas: Jesteś syrenką, moje maleństwo. A zaraz potem dodała w myślach: Czekaj na mnie. * Szpitalni neurolodzy jeszcze nigdy nie widzieli podobnego przypadku. MęŜczyzna po rozległym, niedokrwiennym udarze, który musiał poczynić powaŜne spustoszenia w jego mózgu, usiadł nagle o własnych siłach i zachowywał się tak, jakby w ogóle nic się nie stało. Coś podobnego nie miało prawa się wydarzyć. Jednak pielęgniarki widziały to na własne oczy, stały wówczas przy chorym: Stuart Hollings, który jeszcze wieczorem cierpiał na niedowład połowiczy i nie mógł wydobyć z siebie ani słowa, obudził się nazajutrz rześki i zaŜądał śniadania... po czym zagroził, Ŝe o ile posiłek niezwłocznie się nie pojawi przy łóŜku, on natychmiast opuści szpital. Trzy godziny później, po jajkach na bekonie, tostach i wielu badaniach neurologicznych, lekarze orzekli, Ŝe nic nie stoi na przeszkodzie, Ŝeby pacjent odbywał rekonwalescencję we własnym domu. * Standardową procedurą policyjną, przestrzeganą takŜe w Salem Falls, było informowanie wszystkich funkcjonariuszy o potencjalnych zagroŜeniach, a więc i kryminalistach, którzy się osiedlili w miasteczku - chociaŜ aŜ do tej pory podobna sytuacja nigdy nie miała miejsca. Jakaś cząstka natury Charliego - cząstka, z powodu której zapewne wyleciałby ze studiów prawniczych, gdyby kiedykolwiek się zdecydował studiować prawo - buntowała się przeciwko tej procedurze. Charlie uwaŜał, Ŝe gdy w umyśle ludzkim zasieje się ziarno wątpliwości, to najprawdopodobniej człowiek wyrwie z korzeniami kaŜdą kiełkującą roślinę, poniewaŜ prewencyjnie potraktuje ją jak potencjalny chwast, mimo Ŝe mogłaby się rozwinąć w niewinną stokrotkę. Z drugiej strony, gdyby St. Bride zaciągnął w chaszcze i skrzywdził nastolatkę, Charlie nigdy by sobie nie darował, Ŝe nie wystawił cholernego billboardu ostrzegawczego na głównej ulicy. Zaczął wystukiwać na laptopie słuŜbową notatkę dotyczącą St. Bride’a, którą jeszcze tego samego dnia zamierzał rozesłać wewnętrzną 82

pocztą. Postanowił zalecić swoim podwładnym czujność, ale i dyskrecję. Ledwo jednak napisał pierwsze zdanie, w progu stanęła sekretarka. - Właśnie dzwonił dyŜurny. Czy przypadkiem nie miałeś się dzisiaj stawić w sądzie? - A niech to szlag! - Kompletnie zapomniał o tej sesji, na której miało dojść do odczytania aktów oskarŜenia. Poderwał się od biurka. Notatka w sprawie St. Bride’a będzie musiała poczekać do jego powrotu - jak i dwieście pozostałych pozycji na liście najpilniejszych spraw do załatwienia. Niestety, sekretarka nie miała pojęcia o planach Charliego. Weszła do gabinetu, Ŝeby połoŜyć faks na biurku, zobaczyła włączony laptop i po prostu go zamknęła. A pech chciał, Ŝe do powrotu z sądu Charlie zdąŜył zapomnieć o Jacku St. Bride. * Mimo najszczerszych chęci Hailey McCourt nie była w stanie przeczytać z podręcznika ani jednego słowa, poniewaŜ nagle wszystkie litery zaczęły jej podskakiwać przed oczami. Zdjęła klamerkę z końskiego ogona, po czym ściągnęła włosy w luźniejszą kitkę. Mama Hailey cierpiała na migreny. MoŜe to predyspozycja genetyczna, która i jej przypadła w udziale? Na Boga, dziś był najgorszy moŜliwy dzień na podobne odkrycia! Oby tylko jej nie zwaliło z nóg przed popołudniowymi eliminacjami piłkarskimi. Potem moŜe nawet paść trupem w szatni. Pan O’Donnell kazał jej przedstawić na tablicy rozwiązanie pracy domowej, która polegała na przeprowadzeniu koszmarnie skomplikowanego dowodu trygonometrycznego. Hailey chwiejnie podniosła się z krzesła. Musiała złapać równowagę, na nowo odnaleźć własny środek cięŜkości, zanim ruszy na środek klasy. Potknęła się jednak o stolik i przewróciła na siedzącą z przodu koleŜankę. Rozległy się pojedyncze chichoty, a dziewczyna, na którą się zwaliła, posłała jej mordercze spojrzenie. Ostatecznie Hailey udało się dotrzeć do tablicy wiszącej za plecami pana O’Donnella, pochłoniętego w tej chwili przyjmowaniem arkuszy z pracą domową. Próbowała podnieść kredę, ale ta za kaŜdym razem wymykała się jej z palców. Teraz juŜ wszyscy w klasie pękali ze śmiechu. - Panno McCourt, nie mamy dzisiaj czasu na podobne popisy - odezwał się nauczyciel. Niezdarnie zagarnęła kredę całą dłonią, bo jej palce nagle utraciły chwytność, jakby w miejscu dłoni wyrosła jej zwierzęca łapa. Z kredą w garści uniosła wzrok i zamarła. Cała sala była odwrócona do góry nogami. 83

Hailey stała na własnych dwóch nogach, to pewne, a przed sobą miała czarną tablicę. Tyle Ŝe jej stopy przywierały do sufitu, a wszyscy uczniowie w klasie, wciąŜ siedzący na swoich krzesłach, wisieli głowami w dół i dyndali nogami w przeciwnym kierunku. Musiała wydać z siebie jakiś dziwny odgłos, bo pan O’Donnell podszedł do niej z zatroskaną miną. - Hailey - powiedział cicho - czy przypadkiem nie powinnaś pójść do gabinetu lekarskiego? Do diabła z piłką noŜną. Do diabła z całym światem. Hailey poczuła, Ŝe do oczu napływają jej łzy. - Tak - wyszeptała. Obróciła się na pięcie. Zapomniała o rozłoŜonych na stoliku podręcznikach, o plecaku. Teraz chciała tylko wybiec z klasy, bo nagle się poczuła całkiem obco w tym świecie. JuŜ nie wiedziała, jak się w nim poruszać. Ledwo to do niej dotarło, a wpadła na futrynę drzwi i uderzyła się w głowę tak mocno, Ŝe padła zemdlona na podłogę. * Wbrew zwartej zabudowie Salem Falls, dom Addie stał odosobniony na skraju lasu. Był malutki, zadbany, miał drewniane wyblakłe okiennice i zielony, spadzisty dach, a dochodziło się do niego długim, krętym podjazdem. Dym z komina przecinał nocne niebo wijącym się monogramem, a na tyłach domu, w oblanej blaskiem księŜyca, błotnistej kałuŜy, stał stelaŜ z dwoma rdzewiejącymi huśtawkami. Jack usiadł na profilowanym, gumowym siedzeniu. Zaczął się kołysać w przód i w tył, a wówczas rozległ się przenikliwy, jękliwy zgrzyt, który boleśnie ranił uszy - jak trzeszczenie starczych kości pobudzonych do nagłego ruchu. NiemoŜliwe, Ŝeby Addie nie usłyszała takiego jazgotu. Stanęła w drzwiach, a przez jej twarz przebiegła cała gama sprzecznych emocji: nadzieja, gdy się odwróciła w stronę huśtawki; rozczarowanie, gdy nie ujrzała tam córeczki; ciekawość, co przywiodło Jacka pod jej próg. Powolnym krokiem ruszyła w jego stronę i wówczas Jack dojrzał w jej oczach jeszcze inne uczucie: głębokiej ulgi. - Gdzie się podziewałeś? Wzruszył ramionami. - Przepraszam, Ŝe dzisiaj nie byłem w pracy. Mimo mroku Jack zauwaŜył, Ŝe Addie się rumieni. - Sama się o to prosiłam. Nie powinnam cię tak potraktować wczorajszego wieczoru. Chciałeś jak najlepiej. Zrobiłeś to, co uznałeś za stosowne w tej sytuacji. 84

Jack zaczerpnął głęboki oddech. Czas, by wreszcie zrzucił z piersi cięŜar tajemnicy i wyznał prawdę. - Addie - zaczął - muszę ci coś powiedzieć. - Nie... to ja jestem ci winna wyjaśnienie. - Stała teraz naprzeciwko Jacka i czubkiem buta kreśliła w błocie esy-floresy. - Tego dnia na farmie Stuarta... zapytałeś, co spotkało Chloe. Jack zastygł w bezruchu, jakby właśnie o krok od niego wylądował rzadki motyl, którego za wszelką cenę nie chciał spłoszyć. - Wiem, Ŝe ona nie Ŝyje - wyznała Addie. - Często się zachowuję tak, Ŝe temu przeczę, ale jestem tego w pełni świadoma. - Chwyciła za pręt drugiej huśtawki i zaczęła nią lekko kołysać. - Chloe obudziła się pewnego rana z bólem gardła. Z najzwyczajniejszym bólem gardła, jaki łapie tysiące dzieci. Nawet nie miała temperatury. A ja... ja musiałam iść do pracy. UłoŜyłam ją więc w mieszkaniu taty na kanapie, opatuliłam kocem i nastawiłam telewizor na kanał z kreskówkami, a sama zeszłam do restauracji, by obsługiwać klientów. Myślałam, Ŝe to najzwyklejszy wirus i choroba szybko minie. Doszłam do wniosku, Ŝe jeŜeli to infekcja bakteryjna, to gorączka podskoczy, a wtedy po lunchu pojedziemy do lekarza. - Addie opuściła głowę i księŜyc wysrebrzył jej profil. - Powinnam była zareagować natychmiast, z samego rana. Nie przyszło mi jednak do głowy, Ŝe Chloe jest tak cięŜko chora. - Sepsa meningokokowa - mruknął Jack. - Zmarła siedem minut po siedemnastej. Pamiętam to dobrze, bo w telewizji właśnie zapowiedzieli wiadomości, a ja pomyślałam, Ŝe nawet jeŜeli ogłoszą nadejście najgorszego kataklizmu, nie będzie to straszniejsze od śmierci mojej córeczki. - W końcu Addie spojrzała Jackowi w oczy. - Czasami, kiedy myślę o Chloe, zachowuję się jak wariatka. Wiem, Ŝe nigdy juŜ nie zje kanapki, którą kładę na jej talerzu w restauracji. Ale muszę ją tam połoŜyć. Wiem, Ŝe juŜ nigdy nie będzie mi się plątać pod nogami, gdy obładowana talerzami obsługuję klientów, ale teraz o niczym innym nie marzę, tylko Ŝeby znowu mi przeszkadzała w pracy... więc udaję, Ŝe nadal to robi. - Addie... - Choćbym nie wiem jak się starała, nie mogę sobie wyraźnie przypomnieć jej uśmiechu. Nie pamiętam, czy jej włosy miały złocisty czy raczej słomkowy odcień. I z kaŜdym rokiem jest coraz gorzej... JuŜ raz ją straciłam - powiedziała Addie łamiącym się głosem. - Nie mogę jej utracić po raz drugi. Tego bym nie zniosła. - Addie, lekarz pewnie teŜ nie zdiagnozowałby właściwie stanu Chloe, nawet gdyby ją zbadał z samego rana. - Byłam jej matką. Miałam obowiązek ją chronić. Walczyć z kaŜdą chorobą. 85

- Chciałaś jak najlepiej. Zrobiłaś to, co uznałaś za stosowne w tej sytuacji - powtórzył jej niedawne słowa Jack. Addie w milczeniu wbijała wzrok w jego oparzenie, po którym z pewnością pozostanie blizna na całe Ŝycie. Powoli, dając Jackowi czas, by mógł zrobić unik, uklękła, nachyliła się nad jego dłonią i pocałowała spalony naskórek. Wbrew samemu sobie Jack wzdrygnął się gwałtownie. Natychmiast się odsunęła. - WciąŜ boli? Skinął głową. - Owszem. Trochę. - A gdzie najbardziej? Niezdolny wydobyć z siebie głosu, dotknął piersi w okolicach serca. Addie musnęła ustami wskazane miejsce, a Jack miał wraŜenie, Ŝe jego ciało zmienia się w rozedrganą, rozśpiewaną strunę. Zamknął oczy. ParaliŜujący strach nie pozwalał mu objąć Addie, ale jeszcze większe przeraŜenie ogarniało go na myśl, Ŝe mogłaby się od niego odsunąć. Ostatecznie zwiesił ręce luźno wzdłuŜ ciała i pozwolił, by Addie się do niego przytuliła. - Teraz lepiej? - mruknęła w jego sweter. - Tak. Doskonale.

Kwiecień 2000 Salem Falls, New Hampshire

Gillian patrzyła spod oka na ojca, który w swoim dyrektorskim gabinecie prowadził jakąś idiotyczną rozmowę przez telefon. Słowa sączyły się powoli i kapały mu z ust niczym gęsty olej, a tymczasem ona rozwaŜała, co by się działo, gdyby mu strzeliła prosto w głowę ze sztucera. Jego mózg by się rozprysnął dokoła i obryzgał biały dywan. Podstarzała sekretarka, która zawsze wyglądała tak, jakby się dławiła śliwką, prawdopodobnie dostałaby ataku serca. Zbyt dramatyczne, doszła do wniosku Gilly. I zbyt oczywiste. Powinna raczej systematycznie go podtruwać, dodawać do jedzenia któryś z jego bezcennych specyfików, aŜ pewnego dnia więcej by się nie obudził. Uśmiechnęła się na tę myśl. Ojciec, który akurat na nią spojrzał, odwzajemnił uśmiech. Zakrył dłonią słuchawkę. - Jeszcze tylko minutka - wyszeptał i mrugnął łobuzersko. Od czasu do czasu Gillian niespodziewanie nachodziło niesamowite uczucie - Ŝe jeszcze moment, a eksploduje. Skóra stawała się zbyt ciasna dla ciała. Gniew w niej narastał i pęczniał tak gwałtownie, Ŝe wywoływał dławienie w gardle. Niekiedy w takiej chwili miała ochotę walnąć pięścią w szybę; innym razem zalewała się łzami. A najgorsze, Ŝe nie znała nikogo, komu mogłaby się z tego zwierzyć. Przyjaciółki odpadały, bo a nuŜ by się okazało, Ŝe tylko ona jedna jest taka pokręcona? MoŜe opowiedziałaby wszystko mamie... rzecz w tym, Ŝe od wielu lat mamy juŜ nie było. - Skończyłem! - zawołał ojciec triumfalnie, odkładając słuchawkę. Otoczył córkę ramieniem i Gillian natychmiast się znalazła w świecie zapachów z dzieciństwa: cynamonu, płonących Ŝywicznych polan 87

i cienkich, kubańskich cygar. Z zamkniętymi oczami chłonęła te aromaty, w nich szukając ukojenia. - Co byś powiedziała na małą wycieczkę po fabryce? Wiesz, jak cię wszyscy lubią i jak chętnie oglądają. Tak naprawdę ojciec chciał powiedzieć, Ŝe uwielbia się popisywać swoją córeczką. Gilly zawsze czuła się nieswojo, gdy szła wzdłuŜ linii produkcyjnej i skinieniem głowy pozdrawiała robotników o brzydkich zębach, którzy uśmiechali się uprzejmie, ale zŜymali w duchu, słusznie podejrzewając, Ŝe ich tygodniówka jest znacznie niŜsza od kieszonkowego Gillian. W hali zwielokrotnionym echem niósł się huk precyzyjnie wykalibrowanych tłoków, pozwalających na zachowanie dokładnych proporcji mieszanych specyfików. - Dzisiaj mamy na taśmie prevente - wykrzyknął ojciec Gilly do ucha. - Pigułkę wczesnoporonną. Poprowadził ją w stronę męŜczyzny, który z ochronnymi słuchawkami na uszach krąŜył po hali i nadzorował produkcję. - Witaj Jimmy. Pamiętasz moją córkę? - Naturalnie. Cześć, Gillian. - Daj mi minutę, kochanie. Muszę zamienić z Jimmym kilka słów - powiedział Amos, po czym zarzucił Jimmy’ego pytaniami na temat zapasu surowców i planowanych dostaw. Gilly przyglądała się maszynerii dozującej aktywne składniki: levenorgestrel i estradiol. TuŜ obok niej znajdowało się urządzenie wypychające przez wąską szczelinę świeŜo uformowane tabletki w ściśle określonych porcjach, które na dalszym etapie produkcji trafiały do specjalnych opakowań, skonstruowanych w tak przemyślny sposób, by nie mogły ich otworzyć małe, dziecięce rączki. Gillian szybkim , pewnym ruchem wsunęła dłoń do misy podajnika i wyciągnęła garść tabletek. Zajęło jej to zaledwie kilka sekund. Gdy więc Amos odwrócił się w jej stronę, rękę z sekretnym łupem trzymała juŜ głęboko w kieszeni. - Zanudziłem cię na śmierć? Gilly obdarzyła ojca czarującym uśmiechem. - Nie - zapewniła. - Jeszcze nie. * W retrospekcji Addie uświadomiła sobie, Ŝe owa nocna eskapada powinna wzbudzić w niej przeraŜenie. Ostatecznie włamali się na teren cmentarza tuŜ przed północą, gdy wiszący na niebie księŜyc przypominał nabiegłe krwią ślepie. A tymczasem wcale się nie przejęła, Ŝe wdarli 88

się tam w gęstym mroku nocy i Ŝe pierwszy raz od siedmiu lat miała się znaleźć na grobie córki. W tym momencie liczyło się tylko jedno: jak juŜ dojdzie do tego przełomowego wydarzenia, ktoś będzie stał u jej boku. Brnęli przez opar snujący się nad ziemią, przywodzący na myśl zjawy i zagubione dusze. - Kiedy byłem w college’u - odezwał się Jack - często się uczyłem na cmentarzu. Addie nie wiedziała, co ją bardziej zdumiało: treść tego wyznania czy fakt, Ŝe Jack w ogóle się na nie zdecydował. - Nie mieliście tam biblioteki? - Oczywiście, Ŝe mieliśmy. Ale na cmentarzu panował o wiele większy spokój. Brałem więc ksiąŜki, a czasami pakowałem lunch w piknikowy koszyk i... - Lunch? To upiorne i do tego... - Czy przypadkiem nie jesteśmy na miejscu? - spytał Jack i Addie zdała sobie sprawę, Ŝe stoją przed grobem Chloe. Kiedy widziała go ostatnim razem, była tu goła ziemia, pokryta bukietami róŜ i wieńcami składanymi przez Ŝyczliwych ludzi, którzy nie mogli wyjaśnić sensu tej tragedii, w zamian więc przynieśli kwiaty. Teraz znajdowała się tu tablica z białego marmuru, na której wyryto: „CHLOE PEABODY, 1979 - 1989”. Addie uniosła twarz i spojrzała Jackowi prosto w oczy. - Jak myślisz... co się z nami dzieje... no wiesz... po śmierci? Wsunął ręce do kieszeni i w milczeniu wzruszył ramionami. - Kiedyś sądziłam, Ŝe za odebrane nam Ŝycie dostajemy nowe. Ale potem... po tej tragedii... miałam tylko nadzieję, Ŝe to nieprawda. śe bardzo się myliłam. Bo nie chciałam, Ŝeby Chloe została córeczką jakichś innych ludzi. Ale ona przecieŜ musi gdzieś przebywać, prawda? - Na północy Ŝyje eskimoski lud Inuitów. Według ich wierzeń gwiazdy są tak naprawdę dziurami w niebie, a ich blask to znak, Ŝe ci, których kochaliśmy, są szczęśliwi w zaświatach. Jack sięgnął do kieszeni i wyjął dwa kwiatki. Bardzo niezwykłe jak na rośliny nagrobne: jaskrawofioletowe, pierzaste kule szczypioru, który Delila hodowała na kuchennym oknie. Odbiły od białej, marmurowej tablicy radosną plamą koloru. Tej nocy nieba nie zasnuwała ani jedna chmura i gwiazdy niczym powieść rzeka rozlewały się szeroko - aŜ po horyzont. - Ci Inuici, o których wspominałeś... - odezwała się Addie nie świadoma, Ŝe po jej policzkach płyną łzy. - Mam nadzieję, Ŝe się nie mylą...

89

* Bardzo drŜały jej ręce, gdy wraz z Jackiem szli w stronę domu ojca. Czy wyczuwał to drŜenie, gdy przypadkiem się zderzali ramionami? I czy zauwaŜył, jak gwałtownie zgęstniało powietrze, kiedy razem się znaleźli w niewielkim przedsionku? Dla Addie jednak inne doznanie było całkiem nowe i zdumiewające: oto znalazła się sam na sam z męŜczyzną, a mimo to wcale nie miała ochoty się odwrócić i uciekać. Weszli po schodach na piętro. - A więc do rana - powiedział Jack, wyciągając rękę ku gałce drzwi. - Poczekaj - rzuciła nerwowo Addie i połoŜyła palce na jego dłoni. Tak jak przypuszczała, natychmiast zastygł w bezruchu. - Dziękuję, Ŝe poszedłeś tam ze mną. Jack skinął głową i ponownie się zwrócił w stronę drzwi. - Czy mogę cię o coś prosić? - JeŜeli masz na myśli uszczelkę w drzwiach zmywarki, to zamierzałem... - Nie chodzi o zmywarkę - przerwała mu Addie. - Czy mógłbyś mnie pocałować? Ujrzała zdumienie w jego oczach i ogarnęły ją jak najgorsze przeczucia. - Nie - odpowiedział Jack miękkim głosem. Addie poczuła dławienie w piersi. Zrobiła z siebie ostatnią idiotkę. Z płonącymi policzkami cofnęła się gwałtownie i wpadła na bezlitośnie twardą ścianę. - Ja cię nie pocałuję - podjął Jack. - Ale ty moŜesz pocałować mnie. - Mogę? Naprawdę? - Miała dziwne wraŜenie, Ŝe - tak jak ona wcale nie jest pewien swojej decyzji. - A chcesz? - Nie - odparła, po czym wspięła się na palce, Ŝeby ustami sięgnąć do jego ust. * Ostatnim wysiłkiem woli się powstrzymywał, Ŝeby jej nie chwycić w ramiona, kiedy obwodziła ustami kontur jego warg. Nie dotknął jej, gdy oparła się dłońmi o jego pierś i kiedy jej włosy łaskotały mu szyję. Nie objął nawet wtedy, gdy wyczuł na jej języku smak kawy i samotności. To najgorsze, co moŜesz zrobić, napominał się w duchu. Wpędzisz się w kłopoty. Znowu spotka cię coś złego. 90

Pozwolił jednak Addie ciągnąć ten pocałunek, jak długo chciała, i skończyć, gdy sama uznała za stosowne. A kiedy w końcu się znalazł w mieszkaniu Roya, chciał tylko wpełznąć do łóŜka i wymazać z pamięci ostatnie dziesięć minut swojego Ŝycia. Wszedł zdecydowanym krokiem do ciemnego salonu i wówczas niespodziewanie zapłonęło światło. Roy siedział na kanapie w piŜamie i szlafroku. - JeŜeli skrzywdzisz moją córkę, zabiję cię we śnie - oświadczył. - Nie tknąłem twojej córki. - Akurat. Widziałem, jak ją całujesz. Patrzyłem przez dziurkę od klucza. - Przez dziurkę od klucza?! Chyba Ŝartujesz. Jesteś jakimś cholernym podglądaczem? - A ty kim jesteś? Jakimś cholernym Ŝigolakiem? Nakłaniasz właścicielkę interesu, Ŝeby cię zatrudniła, a potem uwodzisz, bo chcesz ją okraść w środku nocy i zwiać z łupem? - Po pierwsze nikogo do niczego nie nakłaniałem. Addie poszukiwała pracownika. Po drugie nawet gdybym był na tyle głupi, Ŝeby snuć podobne plany, nie sądzisz, Ŝe za cel swoich knowań obrałbym raczej właścicielkę salonu jubilerskiego lub banku? - Addie jest o wiele piękniejsza od kaŜdej z nich. Jack rozpiął suwak kurtki i rzucił ją ze złością na fotel. - To co prawda zupełnie nie twoja sprawa, ale jeŜeli musisz wiedzieć, nie ja całowałem Addie, tylko ona mnie. - Ona... ona całowała ciebie? - Czy aŜ tak trudno w to uwierzyć? Starszy pan podniósł się z kanapy i skierował w stronę swojego pokoju. Na jego ustach igrał dziwny uśmieszek. - Szczerze mówiąc - powiedział z wolna - nawet bardzo. * Jordan lekkim krokiem wkroczył do budynku Sądu WyŜszego Hrabstwa Carroll i natychmiast dały znać o sobie stare nawyki: obrzucił bacznym spojrzeniem sale, by zobaczyć, gdzie się odbywają rozprawy, po czym prześliznął się wzrokiem po Ŝałosnych śmiertelnikach czekających na swoje piętnaście minut sławy na podium dla świadków. Momentalnie teŜ poczuł się jak nagi w płóciennej koszuli i sportowym pulowerze. Kiedy się tu zjawiał wcześniej, w charakterze obrońcy, zawsze miał na sobie garnitur od Armaniego. Porzucenie zawodu adwokata nigdy nie leŜało w jego planach. Chciał jedynie odpocząć nieco od prawa, a Salem Falls było miejscem, 91

gdzie moŜna się zaszyć na jakiś czas w spokoju. Miał dość pieniędzy, by na rok lub dwa osiąść na laurach. Kilka ostatnich spraw, prowadzonych w Bainbridge, kosztowało go wiele nerwów. Przesłuchiwanie świadków podczas procesu powoli zamieniało się w katorgę. Ilekroć zadawał pytanie, miał wraŜenie, Ŝe za chwilę słowa uwięzną mu w gardle, i w końcu się zorientował, Ŝe jego praca stała się stryczkiem, który z kaŜdym kolejnym klientem coraz mocniej zaciska mu się na szyi. ChociaŜ moŜe tak naprawdę nie była to kwestia pracy, tylko relacji z jego panią detektyw. Gdyby dziesięć lat temu ktoś powiedział Jordanowi, Ŝe będzie miał ochotę ponownie się oŜenić, bardzo by go to ubawiło. A jeŜeli do tego by usłyszał, Ŝe kobieta, którą zdecyduje się poślubić, da mu kosza dostałby kolki ze śmiechu. A tymczasem tak właśnie się stało - Selena powiedziała „nie”. Okazało się, Ŝe najskrupulatniejsze, profesjonalne dochodzenie przeprowadziła w sprawie samego Jordana i bezlitośnie obnaŜyła wszystkie jego słabości. Nawet te, o których istnieniu wolałby się nigdy nie dowiedzieć. Jordan skierował się wprost do biura Berniego Davidsona. ZaŜyłość z sekretarzem sądu popłacała, poniewaŜ właśnie on układał grafik rozpraw. Dzięki dobrym układom z Berniem zawsze moŜna było wyskoczyć w marcu na Bahamy. Co waŜniejsze, sekretarz miał łatwy dostęp do przewodniczącego sądu. Wystarczyło, Ŝe szepnął mu słówko, a wiele spraw udawało się załatwić o wiele szybciej niŜ oficjalnymi kanałami. Sędzia prowadzący dostawał jakiś wniosek prosto do ręki; mimo zapchanej wokandy udawało się cudem wcisnąć sprawę o zwolnienie za kaucją. Jordan zapukał do drzwi i nie czekając na odzew, wszedł do pokoju sekretarza. Bernie na jego widok nieomal spadł z krzesła. - Wszelki duch pana Boga chwali! Jordan McAfee wrócił z za światów! Wymienili serdeczny uścisk dłoni. - Jak się miewasz, Bernie? - Z pewnością lepiej niŜ ty. - Bernie obrzucił krytycznym wzrokiem znoszone ubranie Jordana i jego byle jak przystrzyŜone włosy. Doszły mnie słuchy, Ŝe się wyniosłeś na Hawaje. Jordan klapnął na krzesło stojące naprzeciwko biurka Berniego. - Czemu najlepsze plotki zawsze się okazują zmyślone? - To gdzie teraz mieszkasz? - W Salem Falls. - Zapewne cicho tam i spokojnie? Nic się nie dzieje, co? Jordan wzruszył ramionami. - Tego właśnie szukałem. 92

Bernie był zbyt bystry, Ŝeby nie wyczuć głuchej nuty w jego głosie. - A czego szukasz teraz? Jordan pilnie się skupił na strzepywaniu zbłąkanego włosa ze swetra i dopiero po dłuŜszej chwili spojrzał na Berniego. - Teraz? - powtórzył. - Chyba zatęskniłem do odrobiny zgiełku i zamieszania. * Addie zajrzała do kuchni przez tylne drzwi, wychodzące na podwórze. - Jack, mogłabym cię prosić o pomoc? Wychylił się ponad gorącą parę buchającą z otwartej zmywarki. - Jasne. Na zewnątrz panował chłód i zimne błoto przysysało się do podeszew jego tenisówek. Addie tymczasem zniknęła za wysokim płotem ogradzającym pojemniki na śmieci. - Mam problem z zamkiem furtki - oznajmiła. Jack wszedł za nią za drewniane ogrodzenie, Ŝeby obejrzeć mechanizm, a Addie natychmiast zarzuciła mu ręce na szyję. - Cześć - mruknęła w fałdę jego koszuli. - Cześć - odpowiedział z uśmiechem. - Jak się miewasz? - Świetnie. A ty? - Jeszcze lepiej. - No to na razie - zaŜartował. Addie przywarła do niego z całej siły i Jack się uśmiechnął od ucha do ucha. Poczuł, jak musuje w nim szczęście. Kiedy ostatni raz był w towarzystwie kobiety, która nie chciała go wypuścić z objęć? - Czy naprawdę popsuł się zamek? Pocałowała go, a potem chwyciła jego ręce i zaplotła wokół swojej talii. Stali mocno przytuleni do siebie, zasłonięci przed cudzym wzrokiem wysokim ogrodzeniem. Wokół unosił się smród odpadków, a mimo to Jack wyczuł zapach wanilii dobiegający z miękkiego zagłębienia szyi Addie. Zamknął oczy. JeŜeli przez następnych pięćdziesiąt lat miałby pamiętać tylko jeden moment ze swojego Ŝycia, wybrałby właśnie tę chwilę. Addie próbowała wtulić się w niego jeszcze mocniej i niespodziewanie straciła równowagę. Polecieli do tyłu, wywracając przy okazji kilka metalowych śmietników. Huk rozproszył stadko ptaków, które stały z pochylonymi ku sobie łebkami, niczym stare plotkarki wymieniające gorszące wiadomości. Poderwały się do góry, ponad głowy 93

Jacka i Addie, i zaskrzeczały z dezaprobatą. Szybko jednak z powrotem zapikowały w dół, zwabione porozsypywanymi kostkami kurczaków i poskręcanymi w drobne spręŜyny obierkami jarzyn. Jack przyjął na siebie impet zderzenia z ziemią. - A więc teraz juŜ wiem, jak w praktyce wyglądają pokątne romanse - zauwaŜył. Addie, do tej pory zaśmiewająca się na całe gardło, natychmiast spowaŜniała. - Czy to nas właśnie łączy? Romans? - spytała. Wyglądała teraz jak małe dziecko, które stając naprzeciwko tęczy, robi wszystko, by nie mrugać oczami, bo się boi, Ŝe gdy zamknie powieki choć na ułamek chwili, cudowne zjawisko natychmiast zniknie. Zanim zdąŜył odpowiedzieć, furtka ogrodzenia otworzyła się gwałtownie i Jack ujrzał przed oczami czarne ślepie lufy rewolweru. - Jezu, Wes, natychmiast to schowaj! - Addie odepchnęła się od Jacka jak od trampoliny i podniosła na nogi, otrzepując fartuch. - Zamierzałem wpaść na kawę i nagle usłyszałem hałas. Pomyślałem, Ŝe to moŜe być jakiś bandyta. - Bandyta?! Wśród pojemników na śmieci?! Zlituj się, Wes, jesteśmy w Salem Falls, a nie na planie „Prawa i porządku”. Wes się nachmurzył, dotknięty do Ŝywego, Ŝe Addie nie doceniła jego śmiałej akcji. - Nic ci się nie stało? - spytał ponuro. - Z pewnością nic takiego, czemu nie zaradziłaby kostka mydła. Przewróciłam pojemnik na śmieci, to wszystko. O ile mi wiadomo, nie jest to nawet wykroczenie. Wes jednak juŜ jej nie słuchał. Wbijał wzrok w Jacka, którego Addie pociągnęła za rękę do góry i który nadal ściskał jej dłoń. A ona nie próbowała jej wyrwać. Co dziwniejsze - oboje sprawiali wraŜenie, jak gdyby nawet nie zdawali sobie sprawy z tego, Ŝe się trzymają za ręce. - A więc tak się mają sprawy - mruknął cicho Wes i wyszedł na ulicę. * - PrzecieŜ on zarabia na Ŝycie zmywaniem talerzy - Whitney upomniała Gillian, po czym przyssała się do słomki i zachłannie ciągnęła colę, póki się nie rozległy gulgoczące dźwięki zwiastują ce puste dno. - Co by powiedział twój ojciec, gdyby się dowiedział, Ŝe 94

szalejesz za facetem, który jest prawie w jego wieku i do tego Ŝyje z pensji pomywacza? Gillian wyrysowała noŜem duŜe J w tłustym sosie zalegającym na talerzu. - Pieniądze to nie wszystko, Whit - oznajmiła filozoficznie. - Łatwo tak mówić, gdy się jest bogatym. Ale Gilly juŜ nie słuchała przyjaciółki. Z rosnącą irytacją zachodziła w głowę, czemu tylko Addie pojawia się w sali restauracyjnej. Musi przynajmniej zobaczyć Jacka, inaczej magia nie zadziała. Uniosła nieznacznie łokieć i specjalnie strąciła ze stołu koktajl mleczny. - Potrzebujemy tu więcej serwetek! Addie westchnęła na widok zalanej podłogi, ale pospieszyła z serwetkami. - Zaraz ktoś się tym zajmie. Z kuchni wynurzył się Jack we własnej, imponującej wzrostem, osobie. Schylając się, zaczął wycierać podłogę pod stołem i wówczas Gillian zobaczyła nierówny przedziałek w jego złocistych włosach. Niespodziewanie poczuła nieodpartą ochotę, Ŝeby pocałować go dokładnie w to miejsce. - Przepraszam - powiedziała skruszonym głosem. - Mogę sama posprzątać. - To moja praca. - Proszę przynajmniej pozwolić, Ŝe pomogę. - Gillian sięgnęła po serwetki i tym razem strąciła colę Meg. Jack odskoczył gwałtownie. Miał całkiem mokre spodnie w kroczu. - O rany! - Gilly przycisnęła kłąb serwetek do pachwiny Jacka, on jednak sztywno odsunął jej rękę. - Poradzę sobie - oznajmił i poszedł do męskiej toalety. Ledwo zniknął, przyjaciółki pochyliły się ku Gilly. - Jezu, czy musiałaś mu obciągać na środku restauracji? - Specjalnie strąciłaś moją colę, dobrze widziałam. Masz mi natychmiast kupić następną! - On rzeczywiście jest trochę podobny do Brada Pitta... - Idę do łazienki - oznajmiła Gilly. Kiedy dotarła do toalet, Jack wychodził z drzwi po prawej stronie. - Jeszcze raz przepraszam - rzuciła pogodnie, ale nie odpowiedział ani słowem. W milczeniu przeszedł obok niej bokiem, jakby nie chciał choćby przypadkiem się o nią otrzeć. Ale co tam. To i tak niewaŜne. Jak juŜ rzuci na niego urok, Jack nie będzie w stanie oderwać od niej rąk. Wśliznęła się do męskiej toalety i zaciekawionym spojrzeniem obrzuciła wnętrze. Z pisuaru dochodził nikły zapach moczu, z kranu 95

nad umywalką wciąŜ jeszcze kapała woda. Gillian dokręciła kran, a potem ze śmietnika wyłowiła kawałek papierowego ręcznika - ten, który leŜał na samym wierzchu. Z pewnością uŜywał go Jack: był wciąŜ jeszcze wilgotny. Gilly szybko wydarła nieduŜy kwadracik z miejsca, które, wedle jej wyobraŜeń, miało kontakt ze skórą Jacka. Ze swojej małej torebki wyjęła cienki rulonik papieru, na którym wcześniej wypisała: „Jack St. Bride”, a takŜe czerwoną i białą róŜę oraz róŜową wstąŜkę. Wetknęła oddarty kawałek ręcznika w rulonik. Potem scyzorykiem, który dostała od ojca na dziesiąte urodziny, przecięła wzdłuŜ na pół oba kwiaty. Pomiędzy połówkę białej i czerwonej róŜy wetknęła rulonik i całość ściśle związała wstąŜką. - Węzeł cztery czary splata - szeptała. - Pierwszy, by drogę wskazał. Drugi, Ŝeby go odnalazł. Trzeci, Ŝeby ściągnął skrycie. Czwarty - rozkochał nad Ŝycie. Ktokolwiek róŜe te posiądzie, wielką miłością się zwiąŜe. Odkręciła kran. Właściwie powinien to być rwący strumień, ale z braku strumienia musiała radzić sobie w inny sposób. WłoŜyła róŜaną hybrydę pod wodę, a niewykorzystane połówki kwiatów wyrzuciła do kosza na śmieci. - Co ty wyprawiasz? Gilly aŜ podskoczyła na dźwięk głosu Addie Peabody. - Myję ręce - odparła szybko, usiłując schować magiczny pakiecik. - W męskiej toalecie? - To męska? Nie zwróciłam uwagi na znaczek. - Widziała, Ŝe Addie nie wierzy w ani jedno jej słowo, postanowiła więc przejść do ofensywy. - A dlaczego pani weszła do męskiej toalety? - Bo jest moją własnością. Sprzątam tu co godzinę. - Addie spojrzała na dziewczynę spod zmruŜonych powiek. - Cokolwiek tu wyczyniałaś, natychmiast kończ i wychodź... Co tam trzymasz? Gillian szybko schowała dłoń za plecy. - Nic. - Nic? Więc czemu próbujesz to przede mną ukryć? – Addie chwyciła rękę Gillian i siłą rozwarła jej palce. - Proszę, Ŝebyś ze swoimi przyjaciółkami jak najszybciej uregulowała rachunek i opuściła mój lokal. Nie spojrzawszy nawet na dziwaczny pakiecik, Addie wsunęła go do kieszeni fartucha i wyszła z toalety. * Wes wrócił z Do-Or-Diner z poczuciem misji do spełnienia. Wreszcie dotarło do niego, Ŝe Jack St. Bride wydawał mu się znajomy, 96

poniewaŜ jakiś czas temu spotkali się na posterunku. Oczywiście, człowiek moŜe przyjść na policję z bardzo wielu powodów, mimo to coś nie dawało Wesowi spokoju. Uwierało jak cierń. Wiedział, Ŝe nie wolno grzebać w aktach bez wyraźnego powodu i zapewne przyjdzie mu się gęsto tłumaczyć przed Saxtonem, gdy detektyw sprawdzi rejestr logowania w Ogólnokrajowej Bazie Przestępstw Kryminalnych - ale szybko sobie wytłumaczył, Ŝe łamie przepisy jedynie ze względu na dobro Addie. A fakt, Ŝe od dawna próbuje zdobyć tę kobietę dla siebie, nie ma z tym nic wspólnego. W miasteczku takim jak Salem Falls rzadko odzywał się telefon alarmowy, stąd Wes miał mnóstwo wolnego czasu. Odebrał zgłoszenie z domu spokojnej starości i wysłał do nich karetkę, a potem się połączył z międzystanowym terminalem policyjnym i wpisał nazwisko: „Jack St. Bride”. Chwilę później spojrzał na ekran i oczy rozwarły mu się szeroko ze zdumienia. - Och, Addie - jęknął cicho. * - Obróć się - zakomenderował Amos Duncan. Gillian okręciła się na pięcie. Czarna spódniczka zawirowała wokół jej smukłych ud, we włosach zaiskrzyły ozdobione cyrkoniami spinki. - DuŜo lepiej niŜ przedtem. Ale spódnica jest stanowczo za krótka. Gilly przewróciła oczami ze zniecierpliwienia. - Tato, ta płyta staje się nudna. Mówisz tak nawet wtedy, gdy wkładam suknię do kostek. - Po prostu nie chcę, Ŝeby na twój widok chłopcom z druŜyny futbolowej zaczęły chodzić po głowie jakieś głupie myśli. - Niedoczekanie - mruknęła Gilly pod nosem. Ostatnią osobą, której dałaby się dotknąć, był któryś ze szkolnych mięśniaków. - Poza tym tata Meg będzie nas pilnować. - Doskonale. To pokrzepiające dla ojca, Ŝe najlepsza przyjaciółka córki ma ojca będącego stróŜem prawa. Z kuchni dobiegł gwizd czajnika. - Ja pójdę - zaoferowała Gillian. - Jeszcze jestem w stanie sam sobie zaparzyć herbatę. - Wiem, ale chętnie się tym zajmę. - Posłała ojcu uśmiech przez ramię. - Przynajmniej tyle mogę dla ciebie zrobić, skoro przez ten mój bal będziesz musiał tkwić samotnie w czterech ścianach. Amos parsknął śmiechem. 97

- Poszukam sobie jakiegoś zajęcia. Na przykład, zacznę liczyć kafelki w kabinie prysznicowej. - PrzecieŜ juŜ to zrobiłeś, gdy poprzednim razem zostawiłam cię samego na cały wieczór - zaŜartowała Gilly. W kuchni podeszła do kredensu z wiśniowego drewna i wyjęła kubek oraz mały, srebrny zaparzacz, do którego nasypała ulubionej przez ojca herbaty darjeeling. Ale zanim go zamknęła i wrzuciła do kubka, dołoŜyła jeszcze kilka pigułek zabranych z fabryki. Kiedy dziesięć minut później otworzyła srebrne wieczko, po tabletkach nie zostało ani śladu. Uśmiechnęła się, chwyciła kubek i poszła do biblioteki. * - W takim stroju zamierzasz iść na bal? - zdziwił się Jordan, spoglądając na syna znad rozłoŜonej gazety. Thomas wyciągnął mleko z lodówki, pociągnął spory łyk prosto z kartonu, po czym otarł usta wierzchem dłoni. - A co ci w nim nie pasuje? - W zasadzie nic, biorąc pod uwagę, Ŝe takŜe się zachowujesz jak ostatni niechluj. - Jordan ze ściągniętymi brwiami wpatrywał się w syna, ubranego w wypłowiałą bluzę, spodnie wiszące tak nisko, jakby za chwilę miały mu spaść z tyłka, a do tego baseballówkę załoŜoną tyłem do przodu. - Jak byłem w twoim wieku, wkładałem coś eleganckiego na podobną okazję. - Aha, a potem razem z załogą wskakiwaliście na prymitywną dwukółkę i zasuwaliście do małego, ceglanego domku, w którym się mieściła wasza parafialna szkółka. - Bardzo śmieszne. Miałem jedynie na myśli jakąś porządną koszulę. I moŜe krawat. - Krawat? Chryste, gdybym przyszedł w krawacie, od razu by mnie zlinczowali. Pomyśleliby, Ŝe jestem jednym z tych pomylonych głosicieli prawd Jezusa, którzy łaŜą po stołówce i wszystkim wciskają jakieś broszury. - Robią coś takiego? W oficjalnym czasie zajęć? - UwaŜaj, tato. śyjemy w kraju gwarantującym swobody obywatelskie. Jordan złoŜył gazetę i poderwał się z krzesła. - No, dobra. Który z nas dziś prowadzi? - MoŜesz wyluzować. Załatwiłem sobie transport. - A to dopiero! - Jordan uśmiechnął się od ucha do ucha. - CzyŜby Chelsea Abrams uległa słynnemu urokowi McAfeech i postanowiła zabrać cię ze sobą? 98

- Nie. Umówiłem się z kimś innym. Błysk w oku ojca sprawił, Ŝe Thomas natychmiast poŜałował swoich słów. - Czekam na szczegóły. - Rozbawiony Jordan uniósł brew, a Thomas jedynie wzruszył ramionami. - Równie dobrze moŜesz się poddać od razu. Ostatecznie zarabiam na Ŝycie wyciąganiem od ludzi informacji, które woleliby zachować tylko dla siebie. Ostry dźwięk dzwonka wybawił Thomasa z opresji. - To na razie, tato. Nie czekaj na mnie. - Chwila. Nie tak szybko - Jordan nie odstępował syna na krok. Chcę ją sobie obejrzeć. Gdybym nie mógł Ŝyć twoimi podbojami, jaki byłby sens hodowania nastoletniego syna? - uśmiechnął się na widok znękanej, upokorzonej miny Thomasa. - No więc jak? Gorąca z niej sztuka? Zanim Thomas zdąŜył odpowiedzieć, drzwi otwarły się z impetem i w progu stanęła bardzo wysoka, czarnoskóra kobieta o figurze modelki i oczach płonących gniewem. - Swego czasu tak sądziłeś, Jordanie - oznajmiła Selena Damascus i bezceremonialnie wkroczyła do środka. * Zaczęło się od tego, Ŝe nagle Amosowi Duncanowi zaczęły tańczyć przed oczami słowa wydrukowane na stronie gazety. Wydawało mu się równieŜ, Ŝe w pokoju zrobiło się duŜo cieplej, a ilekroć unosił wzrok i spoglądał na córkę czekającą na przyjaciółki, z którymi miała jechać na bal - robiło mu się słabo. Poderwał się z fotela, z trudem dopadł do drzwi łazienki, po czym zarzygał pół podłogi. - Tatusiu! - Gillian pobiegła za ojcem. Amos klęczał we własnych wymiocinach, zasmarkany i z załzawionymi oczami. W głowie kołatała mu teraz tylko jedna myśl: za chwilę znowu zaczną się torsje. Tym razem jednak zdołał trafić do muszli, po czym oparł czoło o chłodną porcelanę. Gilly połoŜyła mu na karku ręcznik, zmoczony zimną wodą. Moment później Amos zwymiotował ponownie. W obolałym brzuchu zamiast wnętrzności miał teraz gigantyczną wstęgę Möbiusa. Gdzieś z oddali rozległ się dźwięk gongu. - Ty... ty idź. Ja sobie poradzę - wydyszał. - Ani mi się śni - stanowczo zaprotestowała Gilly. - Nie ma mowy, Ŝebym cię zostawiła w takim stanie. Amos jak przez mgłę słyszał oddalające się kroki córki i szmer kilku głosów. A kiedy ponownie zdał sobie sprawę, co się z nim dzieje, leŜał we własnym łóŜku, w świeŜym T-shircie i czystych spodniach od 99

piŜamy. Naprzeciwko, na krześle, siedziała Gillian, ubrana w sweter i dŜinsy. - Twój... twój bal. - Powiedziałam Chelsea, Ŝeby jechały beze mnie. - Ścisnęła delikatnie ojcowską dłoń. - Gdybym wyszła, kto by się tobą zaopiekował? PrzecieŜ masz tylko mnie. - Tak. Tylko ciebie - odparł, po czym pogładził ją po nadgarstku i z powrotem odpłynął w sen. * - Chcesz mi powiedzieć, Ŝe zaprosiłeś Selenę na szkolny bal?! Jordan teraz juŜ wrzeszczał. Na czoło wystąpiła mu paskudna, pulsująca Ŝyła. Jego syn i jego była pani detektyw. Jego była kochanka! Współpraca Jordana i Seleny zawsze się układała doskonale. Nadawali na tych samych falach, porozumiewali się w pół słowa i oboje uwielbiali profesjonalne wyzwania. Wszystko jednak uległo zmianie rok temu, w Bainbridge, kiedy Jordan podjął się obrony chłopaka oskarŜonego o zamordowanie swojej nastoletniej dziewczyny. Doszło wówczas do bezprecedensowego wydarzenia: zaangaŜował się emocjonalnie w tę sprawę. Kiedy zainwestował uczucia w obronę klienta, takŜe jego stosunki z Seleną wykroczyły poza zawodowe ramy. Tamta rozprawa niemal wpędziła go do grobu, a Selena na koniec zadała cios, który tylko cudem go nie dobił. - Miałam wolny wieczór - oznajmiła teraz. - Zawsze obiecywałam Thomasowi, Ŝe pójdę z nim na bal maturalny, ale kiedy usłyszałam o historii z Chelsea, doszłam do wniosku, Ŝe sytuacja wymaga nadzwyczajnych środków. JuŜ my im pokaŜemy, co Thomas? Ostatecznie ilu twoich kolegów pojawi się dzisiejszego wieczoru ze stuosiemdziesięciotrzycentymetrową, ponętną czekoladką na ramieniu? - Czy moŜemy zacząć od początku? - jęknął Jordan. - Przede wszystkim chętnie bym usłyszał, jak to się stało, Ŝe po miesiącach kompletnego milczenia ponownie wkraczasz w nasze Ŝycie? - Od początku? Doskonale. A więc uporządkujmy fakty - odparła Selena. - Po pierwsze to ty wyniosłeś się chyłkiem z Bainbridge, nie ja. Po drugie nigdy nie robiłam tajemnicy z mojego miejsca pobytu. Cholernie dobrze wiesz, Ŝe zawsze miałam zastrzeŜony numer telefonu, gdybyś jednak w zdobycie go włoŜył choćby połowę energii, którą wkładasz w znalezienie dowodów, mogących doprowadzić do uniewinnienia klienta, nie zajęłoby ci to więcej niŜ dziesięć minut. 100

- Tyle mi mniej więcej zajęło - wtrącił Thomas. - Pogrzebałem w Internecie. Jordan opadł na sofę i ukrył twarz w dłoniach. - Jesteś dwadzieścia trzy lata starsza od Thomasa. - Rany, tato, przecieŜ to nie jest prawdziwa randka. Czy dlatego tak ci tak odbija? Bo jesteś zazdrosny? - Nie jestem zazdrosny. Nie pojmuję jednak, czemu przyjście z Seleną na szkolny bal ma w mniejszym stopniu rozjuszyć twoich kolegów niŜ, powiedzmy, ów krawat, o którym dyskutowaliśmy. Selena posłała Thomasowi przyjacielską sójkę w bok. - Jedwabny szalik od Hermesa nie sunie tak gładko po skórze jak ja po parkiecie. Czeka nas wieczór super! Thomas parsknął śmiechem. - Pod warunkiem, Ŝe mnie nie zeklniesz, kiedy cię rzucę dla Chelsea. - śartujesz, skarbie? PrzecieŜ właśnie o to chodzi. Jordan poderwał się z sofy. - Okay! W porządku! JeŜeli chcecie się zachowywać jak para... nieodpowiedzialnych smarkaczy, nie zamierzam wam w tym przeszkadzać. Nie muszę jednak tkwić tu i patrzeć, jak kobieta, która niemal zrujnowała mi Ŝycie, swawoli w najlepsze z moim synem! - Wypadł jak burza z salonu i chwilę później trzasnął drzwiami sypialni. - I kto się tutaj zachowuje jak smarkacz? - zdziwił się Thomas. Selena uśmiechnęła się kpiąco. - To, co robimy, trudno nazwać swawoleniem per se, nie sądzisz? - W Ŝadnym razie. Zgięła pod odpowiednim kątem łokieć Thomasa, po czym chwyciła go pod rękę. - Nie powiedziałeś mu, Ŝe będę nocowała u was na kanapie? - Nie. - Chłopiec wyszczerzył zęby w uśmiechu. - MoŜe jednak powinieneś o tym wspomnieć? Po naszym powrocie pierwszy wstrząs miałby juŜ za sobą. Thomas skinął głową, ale po krótkim namyśle zmienił zdanie. - Drobna niespodzianka jeszcze nikomu nie zaszkodziła. * Wes miał świadomość, Ŝe policjanci dbający o bezpieczeństwo na szkolnych potańcówkach zazwyczaj naciągali kapelusze na oczy i spod ronda gapili się ukradkiem na zakazany owoc: młode dziewczyny o jędrnych ciałach i cukierkowych, połyskliwych makijaŜach. On jednak zawsze miał na oku chłopaków - to ich przede wszystkim naleŜało 101

pilnować. Wymieniali kuksańce, podstawiali sobie nawzajem nogi, przepychali się umięśnionymi ramionami i mówili podniesionymi głosami, byle tylko zwrócić na siebie uwagę. Tak naprawdę byli wciąŜ jeszcze dzieciakami, uwięzionymi w ciałach dorosłych męŜczyzn. - ZałoŜę się o dziesięć dolców, Ŝe nim minie godzina, ten gówniarz w czapce z logo Abercombiego wywoła bójkę. - Wes nachylił się w stronę Charliego Saxtona, dziś wciśniętego w mundur. Dziwny był to widok, poniewaŜ jako detektyw Charlie na co dzień chodził po cywilnemu. - Kiedy ostatni raz przeglądałem kodeks, Wes, zakłady były prawnie zakazane w stanie New Hampshire. - To tylko takie wyraŜenie. Charlie spojrzał na niego kpiąco. - Co ty nie powiesz? Dzięki, Ŝe mnie oświeciłeś. - Słuchaj, jedynie policjanci, którzy regularnie jeŜdŜą na patrole, gliniarze tacy jak ja, wiedzą o wszystkim, co się dzieje w okolicy. ŚwieŜo odkryty sekret rozsadzał go od wewnątrz i Wes desperacko pragnął zdetonować swoją bombę. - Czy kiedykolwiek słyszałeś o niejakim Jacku St. Bride? - Niech to szlag! - westchnął cięŜko Charlie. - Owszem, słyszałem. Przyszedł się zarejestrować. - Z własnej woli? - Tak. A ja spieprzyłem sprawę. Miałem rozesłać wszystkim notkę w jego sprawie i jakoś wypadło mi to z głowy. Wes zmarkotniał. Jego rewelacja nie okazała się tak wstrząsająca, jak przypuszczał. - A więc wiesz o nim wszystko. - Uhm. - Przestępstwo na tle seksualnym. Charlie skinął głową. - Poszedł na ugodę. Zmienili kwalifikację z przestępstwa na wykroczenie. - I on teraz mieszka w Salem Falls. - Byli więźniowie teŜ muszą gdzieś mieszkać. Nie moŜna ich zaganiać w stada i zamykać w rezerwatach. - Ale nie trzeba ich teŜ witać z szeroko otwartymi ramionami Ŝachnął się Wes. Charlie gwałtownie zwrócił się w jego stronę. - Udam, Ŝe nie słyszałem tego, co przed chwilą powiedziałeś. Zrozumiano? Zawiedziony Wes skinął głową. Nie miał wyjścia - Charlie przewyŜszał go stopniem. 102

- Ale nadal uwaŜam, Ŝe ludzie mają prawo wiedzieć, czy facet, z którym się zadają, nie jest jakimś beznadziejnym dupkiem. Charlie z trudem stłumił śmiech. - Całkiem niezły pomysł. MoŜe warto wprowadzić go w Ŝycie na komisariacie. - Miło mi, Ŝe tak cię bawię. Ale ciekawe, czy będzie ci do śmiechu, jak któraś z tych dziewcząt usiądzie naprzeciwko ciebie w poszarpanym ubraniu, lejąc łzy tylko dlatego, Ŝe miała nieszczęście spotkać na swojej drodze Jacka St. Bride’a. Charlie juŜ otwierał usta, Ŝeby wygłosić ripostę, ale właśnie w tej samej chwili chłopak w czapce z logo Abercombiego przydzwonił z pięści innemu dzieciakowi. - Dziesięć dolców - mruknął detektyw i poprzez morze nastolatków gapiących się na bójkę z rozdziawionymi gębami ruszył za Wesem, by wypełnić swoje obowiązki. * Thomas czuł na sobie wzrok setek par oczu, gdy w rytmie rocka kołysał się z Seleną na parkiecie. PrzewyŜszała go wzrostem o całą głowę, co stwarzało dość niezręczną sytuację: jego twarz znajdowała się na wysokości jej piersi, a on ostatecznie był facetem i chwilami zupełnie zapominał, Ŝe kobietą, którą ma przed sobą, jest Selena. Nikt inny jednak nie wiedział, jakie łączą ich związki. Do Thomasa podszedł jeden z mięśniaków z maturalnej klasy - ten sam, który w zeszłym miesiącu zamknął go w szafce, bo akurat tak mu się zachciało - i zapytał, czy to naprawdę Tyra Banks. Jego kolega zaczął się natomiast dopytywać, jakie są obecnie stawki w agencjach towarzyskich. Nic jednak nie sprawiło Thomasowi większej przyjemności niŜ świadomość, Ŝe całe to przedstawienie rozgrywa się na oczach Chelsea. Stała po drugiej stronie auli wraz z dwiema przyjaciółkami, a wyraz jej twarzy moŜna by spokojnie określić jako komiczny. Thomas zadarł głowę i spojrzał Selenie w oczy. - JeŜeli mnie teraz pocałujesz, oddam ci wszystkie pieniądze z mojego funduszu uniwersyteckiego. Selena wybuchnęła głośnym śmiechem. - Thomas, skarbie, nawet Bill Gates nie byłby w stanie zaoferować mi kasy, za jaką zgodziłabym się całować z tobą na środku szkolnego parkietu. A poza tym - rozejrzyj się wokół. Widzisz, ilu tu gliniarzy? Nie zamierzam wylądować w pudle pod zarzutem molestowania nieletnich. Nie wspominając juŜ o fakcie, Ŝe byłoby to niemal jak kazirodztwo. Dla mnie jesteś kimś w rodzaju bratanka. 103

Muzyka ucichła i Selena poklepała Thomasa po policzku. - Postój tu i zajmij wymyślaniem niestworzonych okoliczności, w jakich doszło do naszego pierwszego spotkania, a ja tymczasem przejdę się po poncz. Ruszyła przed siebie; pod obcisłą, jedwabną suknią idealne pośladki pręŜyły się zmysłowo. Jednak nie cudowne ciało było najbardziej pociągającym atrybutem Seleny, lecz jej poczucie humoru, wyjątkowa inteligencja i bezceremonialność, z jaką wrzeszczała na dzieciaki, które zabijały ślimaki dla samego zabijania albo tyranizowały maluchy, zasypując im oczy piachem. Do diabła, pomyślał Thomas, na miejscu ojca przykułbym Selenę łańcuchem do łóŜka. - Thomas? Obrócił się na pięcie. Ujrzał przed sobą Chelsea i nagle odniósł wraŜenie, Ŝe ziemia rozstępuje mu się pod nogami. - O, cześć. Zanim zdąŜył dorzucić jakieś sensowniejsze zdanie, zjawiła się Selena z dwoma ociekającymi ponczem szklankami. - Ohyda - mruknęła. - Taka ilość cukru zabiłaby nawet konia. Wręczyła jedną ze szklanek Thomasowi, po czym uśmiechnęła się promiennie do stojącej obok dziewczyny. - Jestem Chelsea Abrams. - Selena Damascus, bardzo mi miło. DidŜej wrócił na swoje miejsce za zaimprowizowaną konsolą i w sali ponownie zaczęła pulsować muzyka. - Miałabyś ochotę zatańczyć? - odezwał się Thomas. - Z największą ochotą - odparła Selena. - Jasne - rzuciła w tej samej chwili Chelsea i natychmiast zaczerwieniła się gwałtownie. - Przepraszam... wydawało mi się... - I dobrze ci się wydawało - zapewnił ją Thomas. - AleŜ naturalnie, biegnijcie na parkiet - powiedziała bez wahania Selena. - Ja tymczasem dokończę swojego „drinka”. - Skrzywiła się, pociągnęła spory łyk lepkiego ponczu, po czym uśmiechnęła się znad szklanki. Chelsea jednak pokręciła głową. - Moje przyjaciółki... muszę do nich wracać. - Odwróciła się na pięcie i ruszyła przez tłum. Thomas z bólem serca patrzył na znikającą wśród licealistów dziewczynę. Oddałby wszystko, byle tylko wziąć ją za rękę i poprowadzić na parkiet, zobaczyć, jak się uśmiecha, słuchając jego dowcipów, poczuć szybsze kołatanie serca na myśl, co moŜe się jeszcze zdarzyć. A tymczasem po raz kolejny zmarnował szansę. Teraz pozostało mu tylko 104

udawać, Ŝe nic się nie stało, i zrobić nonszalancką minę, zanim spojrzy w stronę Seleny. Zdradziły go jednak oczy. WciąŜ widać w nich było Ŝal, Ŝe sprawy nie przybrały innego obrotu. Selena zerknęła na niego, po czym drgnęła i przyjrzała mu się uwaŜniej, jakby nie dowierzała własnym oczom. - Co jest? - zaniepokoił się Thomas. - Nic. - Selena pociągnęła kolejny łyk ze szklanki. - Po prostu przez moment wyglądałeś zupełnie tak samo jak twój ojciec. * Zadźwięczały dzwonki nad drzwiami, chociaŜ juŜ dawno minęła oficjalna godzina zamknięcia restauracji. Jack uniósł głowę w zdumieniu - był pewien, Ŝe drzwi są zamknięte na klucz. Przez jego twarz przebiegł cień złości: któŜ się ośmiela ingerować w jego zwyczajowe sam na sam z Addie? MęŜczyzna, który wtoczył się do środka, naleŜał do stałych klientów i w tej chwili robił, co mógł, Ŝeby sprawiać wraŜenie mniej pijanego, niŜ był w istocie. - Pani Peabody, czy mogłaby mi pani zaaplikować podwójną działkę kofeiny? Jack ruszył w jego stronę. - Bardzo mi przykro, ale... Niespodziewanie poczuł dłoń Addie na ramieniu i dalsze słowa uwięzły mu w gardle. - Myślę, Ŝe coś się da w tej sprawie zrobić, panie McAfee. - Nieznacznym ruchem dłoni dała Jackowi do zrozumienia, Ŝe naleŜy zrobić wyjątek dla tego klienta. Rzeczywiście, facet musiał mieć za sobą cięŜki wieczór. Świadczyły o tym zmierzwione włosy, zapadnięte, przekrwione oczy i aura desperacji unosząca się wokół niego jak stado natarczywych insektów. - To zajmie mi zaledwie minutę. - „Wśród postaci tego dzieła literackiego znajdziemy Chrześcijanina, Wyznawcę i Ewangelistę”. Słysząc głos Aleksa Trebeka, Jordan zerknął na ekran telewizora. - Ani chybi biografia Jerry’ego Falwella - mruknął. Addie uśmiechnęła się radośnie. - Czy rzeczywiście, Jack? - Nie. „Wędrówka pielgrzyma”. Kiedy w telewizorze padła taka sama odpowiedź, Jordan się roześmiał. - Imponujące. - Chwycił kubek z parującą kawą, który chwilę wcześniej postawiła przed nim Addie. - A wie pan moŜe, w jakim wielkim 105

dziele występują takie postaci, jak: Spławiony, Olany i Totalnie Wydymany? Jack z konsternacją zerknął na Addie. - To - podjął Jordan, bekając głośno - historia mojego Ŝycia. Pociągnął solidny łyk kawy. - Proszę nie brać tego do siebie, pani Peabody, ale kobiety... BoŜe, są jak ostre odłamki szkła rozsypane na środku drogi. Zanim się facet obejrzy, potną go na drobne kawałki. Przerobią na krwawą miazgę. - Tylko wtedy, gdy ten facet będzie się chciał po nich przejechać - rzuciła Addie oschle. Jordan machnął ręką w stronę Jacka. - Miał pan kiedyś problemy z kobietami? - Niejakie. - To mnie pan rozumie. Addie dolała Jordanowi kawy. - A co pański syn porabia dzisiejszego wieczoru? - zapytała, uznając, Ŝe w ten miły, bezbolesny sposób całkowicie mieni temat. - Poszedł na szkolny bal. I zabrał ze sobą ten cholerny kawał szkła. - Kawał... szkła? - Kobietę! - jęknął Jordan. - Tę, która zrujnowała mi Ŝycie! - Panie McAfee, zamówię dla pana taksówkę - zaproponowała Addie. Jack oparł się ramionami na barze. Okazuje się, Ŝe ludzie rzeczywiście mogą lać łzy do kawy. ChociaŜ Jordan McAfee był chyba zupełnie nieświadomy, Ŝe właśnie to robi. - Czym ona panu tak bardzo dopiekła? Jordan Ŝałośnie wzruszył ramionami. - Powiedziała „nie”. Jego słowa przejęły Jacka lodowatym dreszczem. Pomimo późnej pory drzwi restauracji ponownie stanęły otworem i do środka wparował Wes, który właśnie zakończył swój dyŜur w szkole. - Addie, znajdziesz trochę kawy dla faceta, który był zmuszony wysłuchiwać rapu przez ostatnie cztery... - JuŜ zamknięte - wszedł mu w słowo Jack. Wes spojrzał na Jordana, po czym zatrzymał wzrok na Jacku. - Dzięki Bogu, Ŝe nie jesteś z nim sam na sam - zwrócił się do Addie. - MoŜe pan McAfee rzeczywiście jest na lekkim rauszu - przyznała z uśmiechem - ale z pewnością nie stanowi najmniejszego zagroŜenia... - Nie miałem na myśli McAffeego. - Wes opiekuńczym gestem chwycił ją za ramiona. - Jesteś pewna, Ŝe wszystko w porządku? 106

- W jak najlepszym - odparła, wyślizgując się z uścisku. - Ach, pojmuję. Taka szumowina jak St. Bride moŜe cię dotykać, ale ja mam się trzymać z daleka? - Licz się ze słowami, Wes - ostrzegła go Addie. Policjant spojrzał ostro na Jacka. - Pozwolisz, Ŝeby toczyła za ciebie bitwy? A moŜe najpierw ze chcesz powiedzieć swojej szefowej to, czego jej nie powiedziałeś, gdy po raz pierwszy przywlokłeś tu swój nędzny tyłek? - „W tej dyscyplinie lekkoatletycznej rekord świata ustanowił Dan O’Brien wynikiem osiem tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt jeden punktów”. Jack miał wraŜenie, Ŝe podłoga przemieszcza się pod jego stopami na podobieństwo płyt tektonicznych i nie po raz pierwszy doszedł do wniosku, Ŝe największy wpływ na ludzkie Ŝycie mają pozornie nic nieznaczące drobiazgi. Nie mógł w tym momencie spojrzeć Addie w oczy, poniewaŜ nikt przed nią nie okazał mu tyle zaufania. - Byłem w więzieniu - przyznał cichym głosem. - Odbywałem wyrok ośmiu miesięcy pozbawienia wolności. Dla Addie wreszcie wszystko się zaczęło układać w jedną, spójną całość. Teraz rozumiała, czemu Jack zjawił się znikąd, czemu cały jego dobytek mieścił się w jednym kartonowym pudle i dlaczego nie chciał opowiadać o swojej przeszłości. - Powiedz jej za co - nalegał Wes. Tego jednak Jack nie był w stanie zrobić. - Jestem pewna, Ŝe Jack sam moŜe mi wszystko wyjaśnić - wtrąciła Addie drŜącym głosem. - Zgwałcił kobietę. Myślisz, Ŝe da się to wyjaśnić w jakikolwiek sensowny sposób? Addie miała wraŜenie, Ŝe wszystko wokół rozpada się na kawałki, a pozostaje jedynie mały balon ciszy, zamykający ją wraz z Jackiem w swoim wnętrzu. - Jack? - w jej pełnym niedowierzania spojrzeniu kryło się naleganie, by natychmiast zaprzeczył słowom Wesa i wyprowadził wszystkich z błędu. Jack wyraźnie widział, w którym momencie zdała sobie sprawę, Ŝe on się jednak nie odezwie. Chwyciła za kurtkę, wiszącą na oparciu krzesła. - Muszę wyjść - wykrztusiła z trudem i, potykając się, zniknęła za drzwiami. Jack chciał za nią biec, ale Wes chwycił go za gardło. 107

- Po moim trupie - syknął cicho. - Nie kuś mnie. Nadgarstek policjanta wbijał się boleśnie w krtań Jacka. - Powtórzysz to do protokołu, St. Bride? - warknął, po czym niespodziewanie zabrał rękę. - Zrób nam wszystkim przysługę. Kiedy zamkniesz dziś drzwi tej restauracji, ruszaj przed siebie i nie zatrzymuj się ani na moment, dopóki nie opuścisz granic naszego miasta. Po tej przemowie natychmiast wyszedł, a Jack opadł na krzesło i schował twarz w dłoniach. W dzieciństwie jego ulubioną zabawką była gładka, szklana kula z umieszczonym w środku ślicznym miasteczkiem: stały w nim domki z piernika, a uliczki miały kolor świeŜej mięty. Gdy się potrząsało tą kulą, na bajkową osadę prószył drobny śnieg. Jack tak bardzo chciał tam zamieszkać, Ŝe pewnego dnia roztrzaskał cięŜkie szkło i wówczas odkrył, Ŝe domki są zrobione ze zwykłego gipsu, a ich detale - wymalowane olejną farbą. Od początku wiedział, Ŝe Ŝycie, które starał się zbudować w Salem Falls, jest taką samą iluzją i Ŝe pewnego dnia zostanie roztrzaskane na kawałki jak owa kula z dzieciństwa. Miał tylko nadzieję -Bóg jeden wie, jak wielką - Ŝe nie stanie się to juŜ teraz. - Nie wolno im tak pana traktować. Jack kompletnie zapomniał o Jordanie McAfeem. - Jak mianowicie? - Przeganiać z miasta. Zastraszać. Spłacił pan dług wobec społeczeństwa i znowu jest jego pełnoprawnym członkiem. - Zostałem niesłusznie skazany. Jordan wzruszył ramionami, jakby podobne stwierdzenie słyszał juŜ dziesiątki razy w Ŝyciu. - Ostatnie trzy czwarte roku, przyjacielu, spędziłeś w takim, a nie innym miejscu, bo nie miałeś innego wyjścia. Nie sądzisz, Ŝe zasłuŜyłeś sobie na moŜliwość samodzielnego wyboru miejsca zamieszkania? - Wcale nie jestem pewien, czy chcę tu zostać na stałe. Wnętrze restauracji omiotły światła samochodu. Nadjechała taksówka. - Jestem dobrym znawcą natury ludzkiej. Powiem więc, Ŝe odniosłem zupełnie inne wraŜenie, gdy zakłóciłem ci drobne sam na sam z pewną kelnerką. - Jordan włoŜył pusty kubek do zlewu znajdującego się tuŜ za barem. - Proszę podziękować Addie w moim imieniu. - Panie McAfee - odezwał się Jack - czy nie miałby pan nic przeciwko temu, Ŝebym wraz z panem wsiadł do tej taksówki?

108

* Latarnia wisząca na ganku zalała Jacka światłem, które - choć wydawało się to nieprawdopodobne - ułoŜyło się nad jego głową w złocistą aureolę. - Ja tego nie zrobiłem - oznajmił bez wstępów. WciąŜ dzieliły ich siatkowe drzwi i Addie przycisnęła do nich dłoń. Jack teŜ przyłoŜył dłoń do siatki i Addie nagle stanęło przed oczami więzienie. Gdy do Jacka przychodził ktoś na widzenie, czy teŜ oddzielała ich od siebie taka cienka, ale nieprzekraczalna bariera? - Wes podał mi wszystkie szczegóły. Na posterunku mają dostęp do komputerowej bazy danych. Powiedział, Ŝe nawet się za rejestrowałeś jako sprawca przestępstwa na tle seksualnym. - Musiałem. To był jeden z warunków ugody z prokuratorem. W oczach Addie błyszczały łzy. - Niewinni ludzie nie idą do więzienia. - A dzieci nie umierają. Addie, ty jak mało kto wiesz, Ŝe na tym świecie nie wszystko się toczy według jakichś uniwersalnych reguł. Jack zawiesił głos. - Czy zastanawiałaś się kiedyś - podjął po chwili czemu ja nigdy nie dotykam cię pierwszy? Dlaczego nie próbuję pocałować? - Dlaczego? - PoniewaŜ nie chcę się stać takim człowiekiem, jakim mnie okrzyknęli. Nie chcę być zwierzęciem tracącym nad sobą kontrolę. A boję się, Ŝe gdybym cię tylko dotknął, nie byłbym w stanie oderwać od ciebie rąk. - Jack obrócił głowę, muskając ustami jej dłoń poprzez metalowe oczka siatki. - Musisz mi uwierzyć, Addie. Nigdy w Ŝyciu nie zgwałciłbym kobiety. - O nich myślałam tak samo. - O kim? - O tych, którzy zgwałcili mnie. * Miała szesnaście lat. Była piątkową uczennicą, naczelną redaktorką szkolnej gazety i marzyła o powaŜnej karierze dziennikarskiej. Prace edytorskie i napięte terminy zamknięcia numeru często zatrzymywały ją w szkole do wieczora, ale poniewaŜ rodzice byli zajęci w restauracji, nie zwracali uwagi na późne powroty. Tamtego roku kwiecień naleŜał do wyjątkowo zimnych. Kiedy wyszła ze szkoły, od razu poŜałowała, Ŝe zamiast dŜinsów włoŜyła cienką spódnicę. Owinęła się ściśle kurtką i przez boisko do futbolu ruszyła w stronę domu. 109

Najpierw usłyszała ich głosy: trzech najlepszych sportowców w szkole, maturzystów, dzięki którym w ubiegłym roku druŜyna futbolowa zdobyła mistrzostwo stanu. Onieśmielona - mózgowcy i boŜyszcza tłumów nie mieli ze sobą wiele wspólnego - próbowała ich ominąć szerokim kołem i udawać, Ŝe nie dostrzega krąŜącej między nimi butelki jacka danielsa. - Addie! - zawołał jeden z nich. Zdumiona, Ŝe zna jej imię, od wróciła głowę. - Chodź do nas na moment. Podeszła jak ptak, który się zbliŜa do rozsypanych okruchów ostroŜnie, z odrobiną nadziei, ale z duŜą czujnością, by uciec w razie jakiegokolwiek gwałtownego ruchu. - Pamiętasz ten artykuł, który napisałaś o ostatnim meczu sezonu? To był naprawdę niezły kawałek. Prawda, chłopaki? Pozostali kiwnęli głowami. Wydali się Addie niemal piękni ze swoimi zarumienionymi twarzami i jasnymi włosami, niczym jakaś obca rasa, o której wiele się słyszało, ale nigdy wcześniej nie widziało jej przedstawicieli na własne oczy. - Problem w tym, Ŝe przekręciłaś moje nazwisko. - To niemoŜliwe - zaprotestowała Addie. Zawsze wszystko sprawdzała z pedantyczną dokładnością. Chłopak parsknął śmiechem. - MoŜe nie jestem tak inteligentny jak ty, ale umiem jeszcze poprawnie napisać własne nazwisko! - Pozostali, z ledwo tłumionym chichotem, zaczęli się trącać porozumiewawczo łokciami. - MoŜe się napijesz? - wyciągnął w jej stronę butelkę, ale Addie stanowczo pokręciła głową. - Daj spokój, to cię rozgrzeje... Ujęła butelkę i pociągnęła niewielki łyk whisky. Poczuła ostre palenie w gardle, oczy zaszły jej łzami i zakrztusiła się, plując na trawę. - Spokojnie, Addie. - Objął ją mocno ramieniem. - JuŜ wszystko w porządku? - Zaczął wodzić ręką po jej plecach. - Wcale nie jesteś taka chuda, jak mi się zdawało, gdy się mijaliśmy na szkolnym korytarzu. Addie próbowała się wywinąć z uścisku. - Muszę juŜ iść. - Chciałbym, Ŝebyś przedtem się nauczyła, jak poprawnie pisać moje imię. To się wydawało sensownym kompromisem. Skinęła głową, a chłopak przyciągnął ją bliŜej do siebie. - Jego pisownia jest tajemnicą - wyszeptał. Nachyliła się w jego stronę i nagle poczuła, Ŝe wsuwa język do jej ucha. Próbowała się cofnąć, ale trzymał ją zbyt mocno. 110

- A teraz powtórz - powiedział i przycisnął wargi do jej ust. Addie niewiele pamiętała z tego, co się potem wydarzyło. Tylko to, Ŝe ławka, na którą ją rzucili, była jaskrawopomarańczowa. śe paniczny strach wydziela zapach siarki. I Ŝe w człowieku drzemie osobliwa właściwość, której istnienia nie jest świadomy na co dzień - potrafi się oddzielić od własnego ciała i patrzeć na siebie z boku jak na obcą osobę, nie czując przy tym bólu. * - Nigdy się nie zastanawiałeś, kto był ojcem Chloe? - spytała Addie. Stali w jej salonie i Jack próbował zwalczyć nieznośne dławienie w gardle. - Który z nich? - wykrztusił w końcu. - Nie wiem. I nigdy nie próbowałam się dowiedzieć. Doszłam do wniosku, Ŝe Ŝaden nie zasługuje, by zostać ojcem mojej córeczki. Zdecydowałam, Ŝe będzie moja i tylko moja. - Dlaczego nikomu o tym nie powiedziałaś? - Bo nie chciałam, Ŝeby przylgnęła do mnie etykietka puszczalskiej. A przede wszystkim... nie miałam pewności, czy oni... czy w ogóle pamiętają, co się stało. A szkoda. MoŜe w innym wypadku bym się dowiedziała, czym ich sprowokowałam, czym zawiniłam, Ŝe tak mnie potraktowali. - Znalazłaś się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie - mruknął Jack. Tak jak ja, dodał w duchu. Przez osiem miesięcy wściekał się na system, który faworyzował kobiety. Ale kiedy teraz patrzył na Addie, doszedł do wniosku, Ŝe gdyby nawet milion facetów wsadzili niesłusznie za kratki, nie zrównowaŜyłoby to jej krzywdy. - Czy oni... wciąŜ tu mieszkają? - Zamierzasz walczyć z moimi smokami, Jack? - uśmiechnęła się blado. - Jeden zginął w wypadku motocyklowym. Drugi przeprowadził się na Florydę. Trzeci tu pozostał. - Kto? - Daj spokój. - Potrząsnęła głową. - Nikt nie wie, co się wówczas wydarzyło - oprócz mojego ojca i teraz ciebie. Ludzie uznali, Ŝe się z kimś przespałam i wpadłam. I niech tak zostanie. Wiesz, Jack - jej rysy nagle złagodniały - ta brzydka historia miała piękny finał. Urodziłam Chloe. I tylko to chcę pamiętać. Jack milczał przez dłuŜszą chwilę. - Czy wierzysz, Ŝe byłem niewinny? - zapytał w końcu. - Nie wiem - wyznała szeptem Addie. 111

Znała go bardzo krótko, a juŜ pokochała. Była w tej sytuacji niepokojąca dysproporcja: jakby odkręciła kran nad zlewem, a tu nagle wystrzelił gejzer. Nie mogła tego pojąć, ale ostatecznie wielu innych rzeczy na świecie teŜ nie potrafiła zrozumieć. Wiedziała natomiast jedno - świeŜa miłość, jak świeŜo zranione serce, moŜe człowieka zaślepić. Sprawić, Ŝe nie myśli o wątpliwościach i niewiadomych, a koncentruje się jedynie na skrawkach informacji uzasadniających własne uczucia. - Ale chciałabym ci wierzyć. - To dobry początek. - Jack zamknął oczy i pochylił się w jej stronę. - Pocałuj mnie. - To chyba nie najlepszy moment... Uchylił nieco powieki. - Chcę, Ŝebyś się przekonała, jaki jestem naprawdę. Chcę ci udowodnić, Ŝe cokolwiek zrobisz lub powiesz, nie sprawi, Ŝe się na ciebie rzucę. - Ale przecieŜ mówiłeś... - Addie, proszę. Zrób to dla dobra nas obojga. RozłoŜył szeroko ramiona. Po drobnej chwili wahania Addie pocałowała go w policzek. - Wcale się nie postarałaś. Powiodła ustami po jego szyi. Tliło się między nimi zmysłowe pobudzenie; było jak cienka struŜka nafty, która za miłosnym muśnięciem zapalonej zapałki moŜe się przemienić w potęŜną ścianę ognia. Rozkosz, poŜądanie... Addie miała wraŜenie, Ŝe nagle odkryła świat kolorów. Chciała zagarnąć te wszystkie jaskrawe fiolety, głębokie oranŜe, oślepiające Ŝółcienie. Bała się, Ŝe zostanie oskarŜona o kradzieŜ czegoś, co jej się nie naleŜało, a jednocześnie nie mogła się uwolnić od przeświadczenia, Ŝe jeŜeli nie zabierze niczego na pamiątkę, nigdy juŜ nie zdoła sobie przypomnieć wyraziście tego niezwykłego przeŜycia. Była gotowa. Pragnęła spełnienia. Uniosła dłonie Jacka i połoŜyła na górnym guziku fartucha. On jednak cofnął ręce i zwiesił luźno po bokach. Nie zrobi tego. Chce, Ŝebym ja zrobiła to sama. Jeszcze nigdy w Ŝyciu nie rozbierała się przed Ŝadnym męŜczyzną. Ojciec nie widział jej nagiej od czasu, gdy skończyła dziesięć lat. Zawstydzona, onieśmielona, niezdarnie przecisnęła pierwszy guzik przez dziurkę. Z następnymi poszło jej juŜ sprawniej. Potem rozpięła róŜowy stanik i przyciągnęła do piersi głowę Jacka. - Wszystko w porządku? - spytał szeptem. 112

W odpowiedzi powiodła ustami po jego torsie i brzuchu, zatrzymując się przy pasku dŜinsów. Rozpięła suwak i chwyciła w dłonie jego członek. Jeszcze nigdy w Ŝyciu nie czuła się tak bezpieczna. - Zróbmy to dla dobra nas obojga - powtórzyła cicho jego słowa. Jack wszedł w nią delikatnie. JakŜe cudownie mnie wypełnia, zachwyciła się w duchu Addie, a w tej samej chwili Jack pomyślał: Tego do tej pory brakowało w moich związkach.

Lipiec 1999 Loyal, New Hampshire

- Jack - w słuchawce rozległ się głos policjanta - przyjdź zaraz na posterunek. Jack przytrzymał telefon brodą i wpychał papiery do teczki. - Nie mogę. Jestem umówiony na popołudnie. Ale spotkajmy się w kompleksie sportowym o siódmej. Jay Kavanaugh przeniósł się do Loyal, Ŝeby objąć etat detektywa w jednoosobowym wydziale śledczym sił policyjnych miasteczka. I szybko się zaprzyjaźnił z Jackiem. Połączył ich squash. Obaj byli bardzo dobrymi graczami - jednego dnia Jay łoił tyłek Jackowi, następnego dnia Jack dawał w skórę Jayowi, zawsze jednak po meczu szli razem do baru i nad szklankami z piwem uŜalali się na brak wolnych kobiet w okolicy. - Jack, musisz się tu natychmiast zjawić. - Ach, skarbie - zaśmiał się Jack - nie miałem pojęcia, Ŝe aŜ tak mnie potrzebujesz. - Zamknij się - rzucił Jay i dopiero w tym momencie Jack wychwycił nutę złości w jego głosie. - Posłuchaj, to nie jest sprawa na telefon. Wszystko ci wyjaśnię, jak juŜ będziesz na miejscu. - Ale... W słuchawce rozległ się ciągły sygnał. - Niech to szlag - mruknął Jack. - Nie chciałbym być w jego skórze, jeŜeli ściąga mnie bez waŜnego powodu. * Poznał Jaya, kiedy detektyw przyszedł do szkoły, Ŝeby omówić zasady zachowania bezpieczeństwa podczas halloweenowych zabaw. I Jack niemal natychmiast zaczął traktować Jaya jak starszego brata, którego sam nigdy nie miał. W upalne, leniwe dni lata często brali wielką 114

motorówkę naleŜącą do Westonbrook i wyruszali na połów okoni. Z wędkami w dłoniach popijali piwo i wymyślali najbardziej perwersyjne sposoby zwabienia do miasteczka Heather Locklear. - Myślisz, Ŝe kiedyś się ustatkujesz? - spytał pewnego razu Jack. Jay wybuchnął śmiechem. - Jestem juŜ tak ustatkowany, Ŝe aŜ ogarnia mnie przeraŜenie. Niekiedy mi się wydaje, Ŝe zaczynam przyrastać do fotela. W Loyal kompletnie nic się nie dzieje. * Na widok Jacka Jay podniósł się zza biurka. Zerknął na regał, potem na dywan, na marynarkę przyjaciela... robił wszystko, byle tylko nie patrzeć Jackowi w oczy. - Czy zechcesz mi powiedzieć, jaka sprawa jest tak cholernie pilna, Ŝe nie mogłeś z nią poczekać do wieczora? - Przejdźmy do innego pomieszczenia. - Nie moŜemy zostać w twoim gabinecie? Twarz Jaya wykrzywił dziwny grymas. - Zrób mi tę przyjemność, dobrze? Poprowadził Jacka do sali konferencyjnej, gdzie znajdowały się jedynie stół, trzy krzesła i magnetofon. Jack się uśmiechnął od ucha do ucha. - Chcesz, Ŝebym się zabawił w policjanta? - SkrzyŜował ręce na piersi i przybrał groźną minę. - Masz prawo zachować milczenie. Wszystko, co powiesz, moŜe być wykorzystane przeciwko tobie w sądzie. Masz prawo do adwokata na kaŜdym etapie... – urwał gwałtownie, bo zobaczył, Ŝe Jay zaciska powieki i odwraca głowę. - Słuchaj - warknął. - Co się, u diabła, dzieje? Kiedy Jay spojrzał na niego ponownie, jego twarz nie wyraŜała juŜ Ŝadnych emocji. - Catherine Marsh powiedziała, Ŝe masz z nią romans. - Catherine Marsh... Co takiego powiedziała?! - Jack rozejrzał się uwaŜniej po niemal pustej sali, zerknął na magnetofon, potem na twarz Jaya. - Chyba nie zamierzasz mnie aresztować? - Nie. To niezobowiązująca rozmowa. Chciałbym poznać twoją wersję wydarzeń. - Chyba nie myślisz, Ŝe... na Boga, Jay... ona jest przecieŜ moją uczennicą. Przysięgam, nigdy jej nie tknąłem. Nie mam pojęcia, skąd jej strzelił do głowy tak niedorzeczny pomysł. Jack ze zdumieniem odkrył, Ŝe chociaŜ nie zrobił niczego złego, serce mu wali jak młotem. 115

- Na podstawie zebranych dowodów wniesiemy przeciwko tobie oskarŜenie - oznajmił oschle Jay. - Na twoim miejscu pomyślałbym o adwokacie, stary - dodał cieplejszym tonem. Jacka ogarnęła taka wściekłość, Ŝe przed oczami zawirowały mu ciemne plamy. - Skoro wiedziałeś, Ŝe i tak mnie aresztujesz, to dlaczego chciałeś ze mną przeprowadzić „niezobowiązującą rozmowę”? OskarŜycielska nuta jego pytania wciąŜ jeszcze wisiała w powietrzu, gdy Jack nagle zrozumiał, dlaczego Jay chciał usłyszeć jego wersję wydarzeń. Nie miało to nic wspólnego z ich przyjaźnią. Detektyw zamierzał wyciągnąć od Jacka informacje, które mogłyby zostać wykorzystane przeciwko niemu w sądzie. * Loyal było miasteczkiem jak z obrazka. Znajdował się tutaj staroświecki dom towarowy, obowiązkowy drewniany most tunelowy, a miejski plac zieleni okalały typowe dla Nowej Anglii białe domy szalowane deskami. Jack wynajął domek w pobliŜu centrum. Ze swojego ganku widział wyraźnie dom, w którym mieszkała Catherine Marsh wraz ze swoim ojcem, wielebnym Ellidorem Marshem. Tym, co najbardziej podobało się Jackowi w Loyal, był brak anonimowości. Nie zdarzyło się, Ŝeby idąc ulicą, nie wymienił z kimś serdecznych pozdrowień. Z jedną z uczennic. Z sąsiadką biegnącą do domu towarowego. Naczelnikiem poczty. Wiekowymi braćmi bliźniakami, którzy nigdy się nie oŜenili, i pracowali w banku w sąsiadujących ze sobą okienkach. Dzisiaj jednak szedł z pochyloną głową i modlił się w duchu, Ŝeby nie spotkać nikogo znajomego. Miał wraŜenie, Ŝe oglądają się za nim wszystkie mijane dzieciaki. Odskoczył w bok, Ŝeby nie nadepnąć na miotłę właścicielki sklepiku, która zamiatała chodnik przed wejściem, po czym zarumienił się z zaŜenowania, gdy kobieta wbiła w niego baczne spojrzenie. Miał ochotę wrzasnąć: „Jestem niewinny!” ale to by niczego nie zmieniło. Ludzi nie interesowała prawda. Wierzyli natomiast, Ŝe pech bywa zaraźliwy. Dom Marshów wyglądał bardzo radośnie, obrzeŜony łososiowymi róŜami, pnącymi się ku niebu po drewnianych kratownicach. Jack energicznie zapukał do drzwi, po czym cofnął się o krok, gdy w progu stanęła Catherine. Była ładną dziewczyną o skórze jakby rozświetlonej wewnętrznym światłem. Jackowi nagle stanęły przed oczami wszystkie te chwile, gdy przytulał ją do siebie po zdobyciu bramki, a takŜe te, gdy mimowolnie 116

dostrzegał, jak sportowa koszulka ciasno się opina na jej biuście. - Trenerze! - Catherine rozpromieniła się na jego widok. JuŜ otwierał usta, Ŝeby się odezwać, oskarŜyć ją o kłamstwo, zaŜądać wyjaśnień, ale niespodziewanie słowa uwięzły mu w gardle. Za plecami dziewczyny ujrzał Ellidora Marsha w majestacie fundamentalistycznej furii. - Pastorze - zaczął Jack. Tyle wystarczyło, Ŝeby pobudzić wielebnego do działania. Przez jego twarz przebiegł cień jakiegoś wewnętrznego zmagania, jednak chwilę potem duchowny wyprowadził prawy prosty i huknął Jacka prosto w szczękę. Catherine krzyknęła rozdzierająco. Jack stoczył się ze schodów. Wylądował w plątaninie róŜanych krzewów, których ostre ciernie przebiły cienką wełnę jego letnich spodni. Nie zwaŜając na ból, podniósł się powoli, wypluł krew, po czym otarł ręką usta. Catherine wyrywała się do niego, ale jej ojciec zastawił drzwi własnym ciałem. Jack spojrzał zmruŜonymi oczami na szkolnego kapelana. - Czy to miłosierny Pan natchnął wielebnego do rękoczynów? - Obyś się smaŜył w piekle - usłyszał w odpowiedzi. * Parę tygodni wcześniej, na zajęciach lipcowej sesji dla czwartoklasistek, omawiał wojnę peloponeską. W klasie panował tak niemiłosierny skwar, Ŝe koszula lepiła mu się do piersi. - Spartanie nie byli zadowoleni z postanowień traktatu pokojowego, a i Ateńczycy dąŜyli do hegemonii... - powiódł wzrokiem po gotujących się w upale uczennicach, wachlujących się arkusza mi papieru, poskładanymi w harmonijkę. Mimowolnie się skrzywił, gdy zobaczył, jak jednej z dziewcząt same się zamykają powieki. Nie był entuzjastą letnich sesji, rutynowo organizowanych w Westonbrook, by absolwentki mogły się wykazać dłuŜszą listą zajęć akademickich w swoich aplikacjach do college’ów. Ponad stuletnie sale były jak rozpraŜone sauny, co nie sprzyjało przyswajaniu wiedzy. Catherine Marsh siedziała w pierwszym rzędzie, z nogami skrzyŜowanymi skromnie w kostkach; jej sztywno wykrochmalony kołnierzyk odcinał się ostrym kantem od szkolnego kardiganu. - Doktorze St. Bride - wyjęczała Ŝałośnie - dlaczego omawiamy wojnę, która się rozegrała dwa tysiące czterysta lat temu w zupełnie innym kraju? PrzecieŜ to nie jest nasza historia. Czemu więc musimy się jej uczyć? 117

Natychmiast poparł ją chór głosów. Jack ponownie powiódł wzrokiem po spoconych twarzach. - Okay. Odbędziemy lekcję poglądową w terenie - zarządził. Nie miał Ŝadnego sprecyzowanego planu. Doszedł jedynie do wniosku, Ŝe dziewczyny muszą się wyzwolić z tych nieszczęsnych szkolnych uniformów i ubrać w coś odpowiedniejszego na upalną pogodę. Pierwsze, co przyszło mu na myśl, to kostiumy kąpielowe. KaŜda z uczennic miała kostium pływacki w szatni gimnastycznej. Jack jednak dobrze znał mentalność nastoletnich dziewcząt: wolałyby sobie odrąbać lewe ramię, niŜ ujawnić niedoskonałości ciała przed atrakcyjniejszymi koleŜankami... czy teŜ przed nauczycielem męŜczyzną. Ale szybko wpadł na pomysł, jak sprawić, Ŝeby uczennice czuły się swobodnie, a jednocześnie lepiej zapamiętały treść zajęć. Zaprowadził je do stołówki, gdzie akurat królowała grupa artretycznych kobiet szatkujących główki sałaty lodowej na surówkę do obiadu. - Drogie panie - powitał je szarmancko. - Potrzebne są nam obrusy. Został skierowany do głównej jadalni. Tam dziewczęta wszystkich roczników wspólnie zasiadały do posiłków i tam teŜ, na jednym z kredensów, leŜały stosy starannie poskładanych obrusów. Jack chwycił jeden z nich. - Jeśli wejdziesz między wrony, musisz krakać jak i one. A jeŜe li się przenosisz do świata staroŜytności... - kilkoma ruchami udrapował płócienną płachtę na własnym ciele. - Voilá. Oto tunika. Szybko porozdawał obrusy, a potem przeszli do szatni gimnastycznej. - WłóŜcie kostiumy kąpielowe, a na nich zamotajcie obrusy. Ale zabierzcie teŜ ze sobą mundurki. - A po co? Jack uśmiechnął się szeroko. - Na wypadek, gdybyśmy w pośpiechu musieli umykać przed surowymi straŜnikami regulaminu. Lub dyrektorem, dorzucił w duchu. - Ani mi się śni biegać w tym upale - mruknęła jedna z dziewcząt. W końcu jednak się przebrały i wyszły na szkolny trawnik, niosąc pod pachą mundurki. - No i co? Od razu lepiej, prawda? - ucieszył się Jack. Ostatnia wyszła Catherine Marsh. TakŜe w obrusie, ale... bez kostiumu pod spodem. Gdy mijała Jacka, otarła się o niego nagim, gładkim, opalonym ramieniem. 118

Jack z trudem stłumił uśmiech. Dziewczęta w tym wieku, szczególnie te zadurzone, odznaczały się subtelnością walca parowego. Poprowadził je na boisko do piłki noŜnej, kazał odłoŜyć mundurki i ustawić się w szeregu. - Okay. Z początku Ŝyłyście w zgodzie i harmonii dzięki traktatowi podpisanemu przez Spartan. - Rozdzielił dziewczęta na dwie grupy. - Wy jesteście Spartanami - wyjaśnił. - Chcecie rozegrać bitwę na lądzie, poniewaŜ dysponujecie niezwycięŜonymi oddziałami pieszych. Wy natomiast - wskazał na drugą połowę klasy - jesteście Ateńczykami. ZaleŜy wam na rozstrzygnięciu wojny przez walkę na morzu, bo macie doskonałe okręty bojowe. - Ale skąd mamy wiedzieć, kogo zabijać? - krzyknęła jedna z dziewcząt. - PrzecieŜ wszystkie wyglądamy tak samo. - Doskonałe pytanie! Ktoś, kto jednego dnia jest przyjaznym sąsiadem następnego, z powodów czysto politycznych moŜe się stać śmiertelnym wrogiem. Co zrobicie w takiej sytuacji? - MoŜe zapytamy, po czyjej jest stronie, zanim wyciągniemy miecz? Jack podszedł od tyłu do dziewczyny, która rzuciła tę propozycję, i udał, Ŝe podrzyna jej gardło. - W momencie, gdy się zawahasz, zginiesz. - NaleŜy się trzymać tylko ze swoimi! - zawołała kolejna z uczennic. - Musimy mieć oczy dookoła głowy! - Pilnować tyłów! - Zaatakować pierwsze! Jack z zadowoleniem patrzył, jak jego trzódka oŜywia się coraz bardziej, i coraz energiczniej prowadzi udawane potyczki. Dziewczęta padały na murawę i podnosiły się z kolanami zielonymi od trawy. A kiedy juŜ zmogły je upał i zmęczenie, wszyscy połoŜyli się na ziemi i wpatrzyli w cirrusy sunące po niebie pasmami smukłymi jak nogi primabaleriny. Nad Jackiem zawisł jakiś cień. Uniósł głowę i zobaczył przed sobą Herba Thayera, dyrektora Akademii Westonbrook. - Doktorze St. Bride... mogę prosić na słowo? Odeszli kawałek, by się znaleźć poza zasięgiem uszu dziewcząt. - Na Boga, Jack, chcesz nas uwikłać w procesy sądowe? - Za co? Za objaśnianie historii? - Od kiedy to program nauczania obejmuje striptiz? Jack stanowczo pokręcił głową. - Przebranie w kostiumy z epoki. To zasadnicza róŜnica. Dzieciaki w tym wieku są jak małe psiaki: dopóki krew nie zacznie szybciej 119

krąŜyć w ich Ŝyłach, mózg nie ruszy do działania. A w klasach nie da się wytrzymać w tej duchocie. - Poczęstował Thayera najbardziej uroczym ze swoich uśmiechów. - To się niczym nie róŜni od inscenizacji sztuk Szekspira. Herb ze znuŜeniem potarł czoło. - JeŜeli o mnie chodzi, moŜesz je nawet poddać szkoleniu na komandosów, skoro tylko dzięki temu lepiej zapamiętają materiał. Jednak zanim je wyślesz na tor przeszkód, upewnij się, czy wszystkie są przepisowo ubrane. - Chciał juŜ odejść, ale uznał za stosowne dorzucić jeszcze jedną uwagę. - Wiem, co tutaj robisz, i wiem dlaczego. Ale facet przechodzący ulicą, który akurat trafił na środek drugiego aktu, widzi to wszystko w zupełnie innym świetle. Jack poczekał, aŜ Herb zniknie z horyzontu, i dopiero wtedy wrócił do swojej klasy. Dziewczęta patrzyły na niego z zaciekawieniem. - Kto wygrał? - spytała Catherine Marsh. - CóŜ, doktor Thayer całym sercem popiera nasze rekonstrukcje wydarzeń historycznych, ale zdecydowanie zaleca, Ŝebyście w ich trakcie miały na sobie szkolne mundurki. - Ja nie o to pytałam - powiedziała Catherine. - Chciałam się dowiedzieć, kto wygrał wojnę? - Peloponeską? Nikt. Obie strony wierzyły, Ŝe swoją taktyką zmęczą przeciwnika i zmuszą do poddania. Minęło dziesięć lat i Ŝadna ze stron się nie ugięła*.[W istocie chodzi o tzw. wojnę archidamijską, pierwszy etap ponad trzydziestoletniej wojny peloponeskiej.]

- Chce pan powiedzieć, Ŝe tak długo pozostawali w stanie wojny tylko dlatego, Ŝe nikt nie chciał nikomu ustąpić? - Właśnie. Kiedy podpisywano pokój Nikiasza, nikt juŜ nawet nie próbował dochodzić swoich racji. Chodziło tylko o to, by przerwać rozlew krwi. - Zaklaskał w ręce, Ŝeby zwrócić na siebie uwagę. - Okay, moje panie. Koniec zajęć. Dziewczęta niechętnie powlokły się ku szkole. Piękno jest prawdą, a prawda pięknem, pomyślał Jack, odprowadzając je wzrokiem. TeŜ ruszył w stronę budynku i nagle nadepnął na coś miękkiego. Niewielki kawałek cienkiej tkaniny. Czerwony, satynowy stanik, który przez nieuwagę upuściła jedna z dziewcząt. Podniósł go i zobaczył wszytą od wewnątrz tasiemkę z nazwiskiem - de rigueur dla uczennic kaŜdej szkoły z internatem. „Catherine Marsh”. Rumieniąc się gwałtownie, Jack wetknął stanik do kieszeni spodni. 120

* Nawet ktoś obdarzony najbujniejszą wyobraźnią nie uznałby kancelarii Meltona Sprigga za imponującą. Mieściła się w Loyal nad chińską restauracją; z braku klimatyzacji była przesiąknięta zapachem oleju sezamowego i ostrych przypraw. Wszędzie wokół walały się papiery: zalegały na podłodze, na biurku i samotnej szafce kartotekowej. - Od dłuŜszego czasu zabieram się do porządków - wysapał Sprigg, przenosząc stertę czasopism, Ŝeby Jack miał na czym usiąść. Jack chciał się zerwać i uciec. Ale w końcu oparł dłonie na poręczach fotela i spróbował zapanować nad nerwami. - No więc, w czym mogę panu pomóc? - zagaił Melton. Jack zdał sobie sprawę, Ŝe do tej pory jeszcze ani razu nie zwerbalizował swojego problemu. Teraz słowa więzły mu w gardle, język kleił się do podniebienia. - Najprawdopodobniej zostanę oskarŜony o popełnienie przestępstwa - wykrztusił w końcu. Melton uśmiechnął się zachęcająco. - Doskonale. A więc znalazł się pan w odpowiednim miejscu. Gdybym usłyszał, Ŝe chodzi o wieprzowinę po seczuańsku, musiałbym uznać, Ŝe pomylił pan piętra. A właściwie dlaczego pan sądzi, Ŝe zostanie postawiony w stan oskarŜenia? - Tak twierdzi policja. Parę dni temu wezwali mnie na posterunek, Ŝeby przeprowadzić „niezobowiązującą rozmowę”. Wtedy poinformowano mnie, Ŝe pewna dziewczyna... moja uczennica... zasugerowała, Ŝe ona i ja... Ŝe my... Melton gwizdnął cicho przez zęby. - Domyślam się reszty. - Ale ja tego nie zrobiłem - zapewnił Jack. Adwokat wręczył mu wizytówkę. - Dojdziemy do tego w odpowiednim czasie. * Pomimo nieznośnego upału Jack postanowił pobiegać. WłoŜył szorty i starą koszulkę swojej studenckiej druŜyny piłki noŜnej, zeskoczył z ganku i skierował się na wschód. Szybkim tempem pokonywał kilometry - trzy, siedem, dziesięć. Pot zalewał mu oczy, łapczywie chwytał ustami powietrze. Minął granicę miasta i biegł dalej. Dwukrotnie okrąŜył niewielki staw. W końcu zdał sobie sprawę, Ŝe choćby najbardziej się starał, nie ucieknie przed własnym strachem. Wówczas padł nad brzegiem stawu, schował twarz w dłoniach i zalał się łzami. 121

Catherine Marsh pamiętała z fotograficzną dokładnością, kiedy Jack St. Bride dotknął jej po raz pierwszy. Grała w ataku. Niezwykle skoncentrowana wpatrywała się w piłkę, bo na niczym tak jej nie zaleŜało jak na strzeleniu gola, i dlatego zupełnie nie zauwaŜyła koleŜanki z druŜyny, która pędziła w jej stronę z tą samą zaślepiającą determinacją. Zderzyły się głowami. Ostatnim dźwiękiem, jaki usłyszała Catherine, zanim zemdlała, był stuk czaszki uderzającej o czaszkę. Kiedy się ocknęła, nachylał się nad nią trener. Od jego złocistych włosów odbijały się promienie słońca, tworząc nad głową świetlistą poświatę, tak jak w filmach, gdy na ekranie pojawia się szlachetny bohater. - Catherine, nic ci nie jest? - W pierwszej chwili nie była w stanie odpowiedzieć, bo wodził rękami po jej ciele, sprawdzając, czy nie złamała jakiejś kości. - Wydaje mi się, Ŝe puchnie ci kostka - powiedział, a potem zdjął jej trampek, zsunął skarpetę i przyglądał się bacznie spoconej stopie jak ksiąŜę z bajki o Kopciuszku. - Kostka w doskonałym stanie - oświadczył w końcu. A Catherine pomyślała: „To ty jesteś doskonały”. Wiedziała, Ŝe łączy ich wyjątkowa więź. Parę razy zatrzymał ją po treningu, Ŝeby pokazać, jak powinna ćwiczyć, a niekiedy zarzucał nonszalancko rękę na jej ramię, gdy razem schodzili z boiska. Kiedy wyznała, Ŝe chciałaby iść do łóŜka z Billym Hainesem, trener zabrał ją do odległego miasta, do poradni, gdzie mogła się zaopatrzyć w pigułki antykoncepcyjne. Naturalnie, z początku nie chciał się na to zgodzić, ale w końcu uległ, poniewaŜ się o nią troszczył. A kiedy dwa dni później Billy ją rzucił, trener pozwolił, Ŝeby wypłakała Ŝal na jego ramieniu. Od jakiegoś czasu kilka razy dziennie zachodziła w głowę, co zrobił z jej stanikiem, który zabrał po zajęciach z historii staroŜytnej. Upuściła go przypadkiem... chociaŜ jak teraz o tym myślała, dochodziła do wniosku, Ŝe moŜe to było przeznaczenie. Kiedy zdała sobie sprawę, Ŝe zgubiła stanik, wróciła na boisko i wtedy zobaczyła, jak trener go podnosi i chowa do kieszeni. W pierwszym odruchu chciała podejść i poprosić o zwrot, ale coś ją od tego powstrzymało... MoŜe teraz trzymał jej stanik pod poduszką? Albo od czasu do czasu przesuwał między palcami i wyobraŜał sobie, Ŝe dotyka jej skóry? Wczoraj Catherine nie poszła do szkoły. Ojciec jej nie pozwolił. I pewnie tak było lepiej, bo nie wiedziałaby, co powiedzieć Jackowi. Dzisiaj dotarło do niej pocztą pantoflową, Ŝe trenera zabrali do więzienia w kajdankach. Jak jakiegoś kryminalistę! Gdyby Catherine była przy 122

tym obecna, klęknęłaby u jego stóp i całowała nadgarstki w miejscu, gdzie ściskał je zimny metal. Poprosiłaby, Ŝeby to ją zakuli zamiast niego. Zrobiłaby wszystko, wszystko bez wyjątku, byle udowodnić, jak bardzo go kocha. * Jack tak blisko przysunął twarz do twarzy Miltona Sprigga, Ŝe wyraźnie widział fakturę jego muszki. - Ja tego nie zrobiłem - rzucił przez zaciśnięte zęby. - Czy to się juŜ w ogóle nie liczy? - Słuchaj, próbuję ci jedynie wytłumaczyć, Ŝe zawsze moŜna tak przedstawić sytuację, by dla przysięgłych stało się oczywiste, dlaczego męŜczyzna... dojrzały, mający swoje lata... nie moŜe się oprzeć duŜo młodszej dziewczynie. Zachowanie tych pannic w dzisiejszych czasach... - Świetnie. Zachowaj tę linię obrony dla klienta, który będzie winny zarzucanego mu czynu. Jack z rezygnacją opadł na krzesło. Nagle się poczuł całkiem zdruzgotany. Właśnie dzisiaj jego najlepszy przyjaciel oficjalnie oskarŜył go o gwałt. W rezultacie Jack stanął przed sędzią, który skierował sprawę do rozpatrzenia przez wielką ławę przysięgłych. Z konta ubyło mu pięć tysięcy dolarów, tyle wyniosła bowiem wyznaczona kaucja. Na nadgarstkach miał siniaki od kajdanek, w których prowadzono go z aresztu do sali rozpraw. - Będziemy walczyć - zdecydował. - Nasz system prawny wymaga wysłuchania racji obu stron. NiemoŜliwe, Ŝeby ktoś uwierzył rojeniom jakiejś piętnastolatki! Melton skinął głową i uśmiechnął się na uŜytek klienta. Z tego samego powodu nie wyjawił Jackowi własnego poglądu na sprawę: właśnie dlatego, Ŝe Catherine Marsh ma piętnaście lat, wszyscy będą chcieli jej uwierzyć. * - Pozwolisz, Ŝe podaruję sobie zbędne wstępy i od razu przejdę do rzeczy - powiedział Herb Thayer. - Mamy do czynienia z absurdalną sytuacją. Jack odetchnął. Wreszcie jest ktoś, kto podziela jego punkt widzenia. - Mnie tego nie musisz mówić - odparł ponuro. — Wczoraj zostałem wezwany na posterunek, Ŝeby Jay Kavanaugh mógł mi odczytać moje prawa! Na Boga, jeszcze w sobotę grałem z nim w squasha, a teraz on mnie aresztuje i zakuwa w kajdanki! – Kiedy słowa zaczęły juŜ płynąć, Jack nie mógł powstrzymać ich potoku. 123

- Ta sprawa spadła na mnie jak grom z jasnego nieba, Herb. Nie miałem pojęcia, co się lęgnie w głowie tej dziewczyny. - Łączyło cię z Catherine głębokie wzajemne zrozumienie. - Ty... ty chyba nie wierzysz w jej opowieści? - AleŜ skąd, Jack. W Ŝadnym razie. Wskazuję jedynie, Ŝe jestem w stanie pojąć, dlaczego niektórzy mogli dojść do zbyt daleko posuniętych wniosków. Jack poderwał się z krzesła i zaczął nerwowo chodzić po gabinecie dyrektora. Na półce za jego plecami stały cztery puchary za zdobycie mistrzostwa okręgu w piłce noŜnej. Wszystkie te trofea szkoła zawdzięczała „głębokiemu wzajemnemu zrozumieniu”, łączącemu Jacka z uczennicami, które nagle wydało się Herbowi etycznie podejrzane. - Nigdy jej nie tknąłem. Herb wyjrzał przez okno. Przy stołach rozstawionych na trawniku grupka dziewcząt jadła lunch. - Jesteś najlepszym nauczycielem w tej szkole, Jack - powiedział miękkim głosem. - Nigdy wcześniej nie widziałem, Ŝeby ktoś równie skutecznie umiał zachęcić te dziewczęta do nauki. Słowa Herba natchnęły Jacka odrobiną optymizmu. MoŜe jednak jego sytuacja nie przedstawiała się tak ponuro, jak mu się zdawało. Tymczasem dyrektor chwycił w rękę pióro i zaczął nim miarowo uderzać o blat biurka. - Posłuchaj, Jack. Ja ci w pełni wierzę. Ale jestem bombardowany telefonami od rodziców, którzy chcą wiedzieć, dlaczego w naszej szkole zatrudniamy nauczyciela o nadszarpniętej reputacji. Na dodatek Ellidor Marsh nieustannie wisi mi nad głową... - Ellidor Marsh jest fundamentalistycznym dupkiem i nigdy nie powinien zostać kapelanem w prywatnej szkole. - Jest takŜe ojcem, który sądzi, Ŝe jego piętnastoletnia córka uprawiała seks z dwa razy starszym od niej facetem! Facetem, nawiasem mówiąc, który powinien mieć dość oleju w głowie, Ŝeby się nie dobierać do nieletnich uczennic! To oskarŜenie zawisło między nimi jak gęsta, czarna chmura. - Jeszcze nie zostałem skazany. - Jack poczuł w ustach smak popiołu. - Spróbuj spojrzeć na tę sprawę z mojego punktu widzenia. Herb nie był w stanie spojrzeć Jackowi w oczy. - Ze względu na dobro szkoły nie mogę zatrudniać nauczyciela oskarŜonego o molestowanie nastolatki. - Podniósł się i wyszedł zza biurka. - JeŜeli mógłbym ci pomóc w jakikolwiek inny sposób... 124

- Nie sil się juŜ na Ŝadne uprzejmości - mruknął Jack i wyszedł z gabinetu, zanim Herb zdąŜył ponownie otworzyć usta. * Annalise St. Bride była dobrą znajomą Brooke Astor. Miała apartament na Upper West Side, który częściej prezentowano w „Architectural Digest” niŜ apartament Astorów przy Gracie Square; na podłodze w sypialni trzymała skórę tygrysa, upolowanego przez jej męŜa podczas jakiegoś safari. Jednak nie to czyniło z Annalise osobę niezwykłą. O wiele bardziej frapujący był fakt, Ŝe przyjęła pod swój dach kochankę zmarłego męŜa, która z czasem została jej najlepszą przyjaciółką. Lub Ŝe znała równie duŜo prostytutek co niewinnych debiutantek. Od ponad dwudziestu lat prowadziła krucjatę przeciwko przemocy domowej i maltretowaniu kobiet. Dzięki ksiąŜeczce czekowej i niezłomnej sile woli Annalise w najbardziej zakazanych dzielnicach Nowego Jorku powstały pręŜnie działające centra pomocy ofiarom gwałtu. Kiedy więc Jack ujrzał matkę na progu swojego domu, nie posiadał się wprost ze zdumienia. A zarazem zalała go fala wzruszenia. Matka przyjechała podtrzymać go na duchu, mimo Ŝe nie znała Ŝadnych szczegółów sprawy. Od jakiegoś czasu Jack mozolnie wznosił wokół siebie obronny mur chłodu i emocjonalnej obojętności, który zaczął się kruszyć na sam widok Annalise. Nachylił się, by ucałować ją w policzek, ale zrobiła unik. - Nie przyjechałam z wizytą, Jack. Po prostu uznałam, Ŝe to, co mam do powiedzenia, powinnam powiedzieć ci w oczy. - Annalise obrzuciła syna chłodnym spojrzeniem. - Czy wiesz, ile zgwałconych kobiet przyszło mi oglądać w Ŝyciu? Jack miał wraŜenie, Ŝe się dusi. Nie dość, Ŝe w postawione mu zarzuty uwierzyli jego koledzy, jego niedawny pracodawca, jego uczennice i adwokat - teraz dołączyła do nich jego własna matka. - Chyba... chyba nie sądzisz, Ŝe jestem winien - wyszeptał. Annalise uniosła w zdziwieniu brwi. - A dlaczego jakakolwiek kobieta miałaby fałszywie oskarŜać męŜczyznę o gwałt? Niespodziewanie Jack przypomniał sobie, jak w dzieciństwie matka zabrała go do zoo w Central Parku. Zasiedział się wówczas w mrocznym pawilonie nietoperzy, bo bardzo go zafascynowała ich niezwykła umiejętność zwijania się w miniaturowe parasole. Kiedy po dłuŜszym czasie rozejrzał się dokoła, spostrzegł, Ŝe matki nie ma obok. Nie ogarnął go jednak strach, choć miał zaledwie siedem lat; przejął 125

się natomiast, Ŝe matka, straciwszy go z oczu, odchodzi od zmysłów z niepokoju. Okazało się, Ŝe Annalise stoi przed pawilonem i ze spokojem rozmawia z przygodnie spotkaną znajomą. Jack przylgnął do jej nogi niczym ukwiał. - O, jesteś - rzuciła w roztargnieniu, jakby w ogóle nie zauwaŜyła jego nieobecności. - Czy juŜ się napatrzyłeś? Spoglądając teraz na stojącą w progu matkę, Jack poczuł ostre ściskanie w gardle. - Musisz mi uwierzyć. Jestem twoim synem. - JuŜ nie - oznajmiła Annalise z chłodnym spokojem. * Wkłada mi ręce pod bluzkę i czuję ich Ŝar. Całe moje ciało tęskni do jego dotyku. Och, Jack. Wiem, Ŝe z nim nie będzie bolało, bo mi to obiecał. Wchodzi we mnie, a ja wpadam w ekstazę. Wreszcie stajemy się jednością. Jack zdecydowanym gestem odsunął skserowane kartki. - Co to za brednie? Melton wzruszył ramionami. - Rewelacje oskarŜenia. Dowody. Zapiski z pamiętnika Catherine - te, które najbardziej rozjuszyły jej ojca. - Adwokat przerzucił szybko własne notatki. - Do spółki z pigułkami antykoncepcyjnymi. - Czy nikomu nie przyszło do głowy, Ŝe to moŜe być czysta fikcja? - Naturalnie, Jack. - Melton głębiej wepchnął na nos półksięŜyce okularów. - Ona jednak utrzymuje, Ŝe to ty pomogłeś jej zdobyć te pigułki. - PoniewaŜ nie znała nikogo innego, kto byłby gotów zawieźć ją do poradni planowania rodziny, a chciała sypiać ze swoim chłopakiem! - Catherine twierdzi, Ŝe nie było Ŝadnego chłopaka. Oświadczyła, Ŝe się zaopatrzyła w pigułki, poniewaŜ to ty chciałeś z nią uprawiać seks. - Posłuchaj, ta dziewczyna jest we mnie zadurzona. Wiedziałem o tym od pewnego czasu, ale udawałem, Ŝe tego nie dostrzegam - po prostu nie chciałem jej wprawiać w zaŜenowanie. Doszedłem do wniosku, Ŝe szybko wyrośnie ze swojego zauroczenia. Takie egzaltacje są na porządku dziennym u nastolatek. - Sytuacja, w której nieletnia roi sobie, Ŝe jest zadurzona w dojrzałym męŜczyźnie, zasadniczo róŜni się od sytuacji, w której owa nieletnia sypia ze wspomnianym męŜczyzną. - AleŜ jest dokładnie na odwrót! Ona sobie roi, Ŝe uprawialiśmy 126

seks! - Jack wziął głęboki oddech. - Okay. A więc mają jej zeznanie i te zapiski. Do tego pigułki antykoncepcyjne. Nie są to dowody świadczące niezbicie, Ŝe łączył nas romans. - Masz rację - przyznał Melton. - I z pewnością moglibyśmy uznać twoją sytuację za całkiem dobrą, gdyby policja nie znalazła Ŝadnych inkryminujących dowodów w twoim domu. Jack zmarszczył czoło. Policjanci zjawili się w drzwiach z nakazem, wpuścił ich więc do środka, nie sądził jednak, Ŝe z tego przeszukania wyniknęło coś konkretnego. Melton pchnął w jego stronę duŜą, czarno-białą fotografię. - Co to takiego? Zmywak do naczyń? - Jack nie miał pojęcia, co jest na tym zdjęciu. - Ewidentnie - zaczął z wolna adwokat - biustonosz Catherine Marsh. Znajdował się w twojej teczce. Jack przez chwilę wbijał wzrok w zdjęcie, a potem parsknął śmiechem. - Chryste, Melton, oni chyba nie sądzą... Wziąłem ten stanik, poniewaŜ zapomniała go zabrać po naszych zajęciach. Nie, moment... to zabrzmiało dwuznacznie. Prowadziłem lekcję z historii staroŜytnej Grecji. W klasie panował straszny upał. Wszystkie uczennice udrapowały na sobie obrusy, jakby to były tuniki, i... - I policja znalazła w twojej teczce biustonosz Catherine Marsh, o czym jednoznacznie świadczy naszywka z jej nazwiskiem. Nic poza tym ich nie obchodzi. - AleŜ ja mogę logiczne wyjaśnić, skąd miałem ten stanik. - Wiem - odparł Melton. - Niestety, prokuratura moŜe przedstawić równie logiczne wyjaśnienie. * Jack pilnie przestudiował postanowienia zwolnienia za kaucją. Napisano tam czarno na białym, Ŝe musi się trzymać z daleka od wszystkich nieletnich, a od Catherine Marsh w szczególności. Gdyby pogwałcił zakaz i został na tym przyłapany, odbyłaby się kolejna rozprawa. Cofnięto by zwolnienie warunkowe, a na dodatek do obecnych oskarŜeń dorzucono by obrazę sądu. Wówczas bez wątpienia wylądowałby w areszcie i gnił tam aŜ do czasu rozprawy. JeŜeli zostałby przyłapany na próbie kontaktu z Catherine Marsh, dostarczyłby takŜe dodatkowej amunicji oskarŜeniu. Mimo to doszedł do wniosku, Ŝe musi porozmawiać z dziewczyną. Tylko ona mogła połoŜyć tamę temu szaleństwu. Program zajęć uczennic Westonbrook został wprowadzony do komputera dwa lata temu dzięki uporowi i pracowitości jednego z praktykantów - prawdziwego geniusza informatycznego. Dzięki temu w 127

niecałe dziesięć minut Jack zdołał zlokalizować Catherine, a juŜ godzinę później stał za wielkim dębem na skraju campusu i przyglądał się przechodzącym nieopodal grupkom dziewcząt, pogrąŜonych w Ŝywych rozmowach, przeskakujących z tematu na temat z lekkością barwnych motyli. I nagle po raz pierwszy od wybuchu tej całej nieszczęsnej historii mógł mówić o łucie szczęścia: Catherine szła sama, w pewnym oddaleniu od koleŜanek. Na czoło Jacka wystąpił zimny pot; siłą woli próbował ją nakłonić, Ŝeby podeszła bliŜej drzewa. Słońce odbiło się ostro od mosięŜnej sprzączki jej plecaka i chwilowo go oślepiło. Udało mu się jednak złapać dziewczynę za ramię. Przycisnął ją do drzewa i połoŜył dłoń na jej ustach. W oczach Catherine ujrzał strach, który jednak natychmiast przerodził się w uwielbienie. Wówczas ją puścił. - Trenerze - uśmiechnęła się promiennie, jakby wcale nie wywróciła całego jego Ŝycia do góry nogami. Jack gorączkowo szukał w głowie logicznych argumentów, ale przepełniał go zbyt wielki gniew. Zdołał więc tylko wysyczeć ochrypłym głosem: - Catherine, coś ty, do diabła, narobiła? * Jeszcze nigdy wcześniej nie widziała, Ŝeby wpadł w prawdziwą złość. No moŜe raz czy dwa, ale tylko wtedy, gdy któraś z dziewczyn zamiast o grze myślała o jakimś głupim chłopaku. Kiedy wbił palce w jej ramiona, w pierwszej chwili się przeraziła, ale strach od razu ustąpił miejsca uniesieniu. On przyszedł. Przyszedł specjalnie do niej. Jack tymczasem zdołał się opanować. - Co im naopowiadałaś? Poczuła, jak miłość rośnie w jej sercu, a ciało staje się lekkie niczym puch, gotowe w kaŜdej chwili go otulić. - Powiedziałam, Ŝe cię kocham. - śe mnie kochasz?! - w jego ustach te słowa zabrzmiały tak, jakby powiedziała coś karygodnie odraŜającego. - Catherine, ty z pewnością mnie nie kochasz. - AleŜ kocham. I wiem, Ŝe ty kochasz mnie. - Nigdy nie zrobiłem ani nie powiedziałem nic takiego, czego nie robiłbym czy nie mówił w wypadku innych uczennic - oznajmił trener. - Catherine, musisz skończyć z tymi kłamstwami. Czy nie dociera do ciebie, Ŝe mogą mnie zamknąć w więzieniu? Catherine miała wraŜenie, Ŝe serce staje jej w piersi. A potem zrozumiała, Ŝe to waŜny test. Jack nie odwaŜy się wyznać swoich uczuć, 128

dopóki ona do końca nie obnaŜy przed nim serca. Uśmiechnęła się nieśmiało. - Teraz juŜ nie musisz ukrywać przed nikim prawdy - powiedziała drŜącym głosem. - Jakiej prawdy? - No wiesz... Ŝe będziemy razem. W jego oczach pojawił się dziwny błysk. - Przed tym czy po tym, jak zostanę skazany? - Och, Jack - szepnęła Catherine i wyciągnęła do niego ramiona. Odskoczył. Nie chciał jej dotykać; nie chciał, Ŝeby ona go dotknęła. Raz jeszcze wykrzyknęła jego imię, ale Jack cofał się gwałtownie, z uniesionymi dłońmi, jakby nie widział juŜ przed sobą młodej, ładnej dziewczyny, ale jadowitą Ŝmiję, która moŜe zaatakować, gdy będzie się tego najmniej spodziewał. * - To naturalne, Ŝe Catherine się waha. - Loretta Winwood zwróciła się do wielebnego Marsha, składając starannie dłonie na blacie biurka. - Powiem więcej: gdyby bez Ŝadnych oporów zgodziła się zeznawać, wzbudziłaby moje podejrzenia - tłumaczyła cierpliwie pani prokurator. - Choćby podświadomie zaczęłabym kwestionować motywy jej postępowania. Powszechnie wiadomo, Ŝe zdecydowana większość nastolatek chce w ostatniej chwili wycofać się ze sprawy. A w oskarŜeniach o molestowanie nieletnich - uznawane przez prawo za równoznaczne z gwałtem - okazywana przez poszkodowane niechęć do zeznań jest często sama w sobie przekonującym dowodem. - Ale przecieŜ słyszała pani jej słowa! Catherine utrzymuje, Ŝe to wszystko zmyśliła. Loretta milczała przez chwilę, Ŝeby siedzący przed nią męŜczyzna miał czas ochłonąć. Nieszczęśliwy człowiek. Kilka dni temu przeŜył wstrząs, gdy odkrył, Ŝe córka ma romans z nauczycielem, a dziś kolejna sensacja: skruszona dziewczyna padła mu do stóp i odwołała poprzednie zeznania. Właśnie w takich momentach docierało do niej najdobitniej, czemu prawników niekiedy nazywano doradcami. - Pastorze Marsh, czy pan jej wierzy? - Moja córka to porządna dziewczyna, wychowana w duchu Ewangelii. - Oczywiście. Ale albo skłamała na temat tego seksualnego związku... albo kłamie, Ŝe skłamała. Marsh przycisnął palce do skroni. - JuŜ sam nie wiem, co o tym myśleć, pani Winwood. 129

- Jaki Catherine mogłaby mieć powód, Ŝeby wymyślać historię o nieistniejącym romansie? - śaden. - Naturalnie. A teraz, choć wiem, jak to dla pana bolesne, załóŜmy, Ŝe rzeczywiście łączył ją intymny związek z doktorem St. Bride’em. Jaki w takiej sytuacji miałaby powód, Ŝeby nagle odwołać wcześniejsze zeznania? Marsh zacisnął powieki. - W ten sposób mogłaby go ocalić. Loretta skinęła głową. - OtóŜ to. Proszę posłuchać, pastorze. Nieletni są bardzo podatni na manipulację. To jeden z głównych powodów, dla których utrzymywanie stosunków z osobami poniŜej szesnastego roku Ŝycia jest prawnie zakazane i ścigane z urzędu. MoŜe mi pan wierzyć, juŜ wielokrotnie w Ŝyciu byłam świadkiem takich zachowań, jakie dzisiaj zaprezentowała Catherine. Nieszczęście polega na tym, Ŝe te dziewczęta są naprawdę zakochane. Dlatego pragną triumfalnie obwieścić światu o swoim romansie. I dopiero kiedy policja zakuwa obiekt ich uczuć w kajdanki, dociera do nich, Ŝe publiczne wyznania nie były najlepszym pomysłem. - Czy... czy moŜe ją pani zmusić do składania zeznań? - Mogę ją zmusić do zajęcia miejsca dla świadków. To wszystko. JeŜeli jednak nie zechce zeznawać, nic na to nie poradzę. Właśnie dlatego tak wiele podobnych spraw nigdy nie trafia na salę sądową. - Loretta zamknęła leŜącą przed nią teczkę z aktami. - A gdyby oświadczyła przed przysięgłymi, Ŝe wszystko sobie wymyśliła, nie mogłabym jej teŜ oskarŜyć o składanie fałszywych zeznań. Oczywiście, mamy kilka obciąŜających dowodów materialnych... ale bez zeznań Catherine nie mają one wielkiej wagi. A to niestety oznacza, Ŝe Jack St. Bride prawdopodobnie zostanie uniewinniony. I zapewne w niedalekiej przyszłości uwiedzie kolejną nastolatkę. Na twarz Marsha wystąpiły czerwone plamy. - Pewnego dnia będzie się smaŜył w piekle! Dzisiejsze zeznania Catherine wepchnęły postępowanie w szarą strefę prawa: strefę dowolności interpretacyjnej. Loretta mogła uznać, Ŝe dziewczyna kłamie, kiedy twierdzi, Ŝe tak naprawdę wcale nie łączyły jej intymne stosunki z St. Bride’em. A w takim wypadku nowe zeznania nie stanowiły dowodu na korzyść podejrzanego, czyli nie trzeba ich było przekazywać obronie. Co z kolei oznaczało, Ŝe Melton Sprigg nigdy się nie dowie o niechęci Catherine do świadczenia przeciwko jego klientowi. - Z pewnością zasłuŜył na piekło - odparła Loretta. - Niewykluczone jednak, Ŝe przyjdzie mu duŜo szybciej zapłacić za grzechy. 130

* - Porozumienie procesowe z prokuraturą? - powtórzył Jack. - JeŜeli proponują porozumienie, to chyba nie wierzą, Ŝe mogą wygrać w sądzie? Adwokat pokręcił głową. - Postępowania przed ławą przysięgłych moŜna ująć w statystyczne ramy: dziesięć procent z nich to pewne sukcesy oskarŜenia, kolejne dziesięć - pewne poraŜki. Jednak zdecydowana większość, pozostałe osiemdziesiąt procent, moŜe się skończyć w róŜny sposób. Prokuratorzy hojnie szafują ugodami, dzięki temu bowiem mają zapewnione uzyskanie wyroku skazującego. - A gdzie ja się mieszczę, Melton? W tych dziesięciu procentach wygranych czy dziesięciu procentach przegranych? - Według mnie mieścisz się w strefie niepewności. OskarŜenia o gwałt, Jack... cóŜ, zazwyczaj się sprowadzają do słów jednej strony przeciwko słowom drugiej. Skazanie bądź uniewinnienie często zaleŜy od nieprzewidywalnego przypadku, na przykład od tego, co przysięgli zjedli na śniadanie. - Nie zamierzam iść na ugodę - oznajmił Jack. - Nie przyznam się do przestępstwa, którego nie popełniłem. - W porządku, ale najpierw mnie wysłuchaj, dobrze? Choćby dlatego, Ŝe prawo mnie obliguje do odczytania ci warunków prokuratury. Melton podał Jackowi wydruk z faksu. - W wypadku dobrowolnego poddania się karze zmienią ci kwalifikację czynu z przestępstwa na występek. Proponują osiem miesięcy więzienia bez prawa do zawieszenia kary. To dobre warunki. - Dobre dla kogoś, kto jest winny! - wybuchnął Jack. - A ja jej nie tknąłem, Melton. Ta dziewczyna kłamie! - Czy jesteś pewien, Ŝe zdołasz o tym przekonać dwunastu przysięgłych? Czy naprawdę chcesz zagrać w rosyjską ruletkę? - Adwokat wyjął papierową serwetkę spod kubka z kawą i wyrysował piórem kreskę, dzielącą bibułkę na pół. Na górze napisał dwa słowa: ZA i PRZECIW. - RozwaŜmy, co się moŜe zdarzyć, jeŜeli się zdecydujesz na rozprawę przed ławą. W najlepszym wypadku zostaniesz uniewinniony. W najgorszym? Będziesz skazany za cięŜkie przestępstwo. I wylądujesz na siedem lat w więzieniu stanowym. - Wydawało mi się, Ŝe kodeks przewiduje karę od trzech i pół do siedmiu lat. - śeby odsiedzieć mniej niŜ siedem, musiałbyś uzyskać zwolnienie warunkowe. A będziesz mógł się o nie ubiegać tylko po odbyciu prowadzonej w więzieniu terapii dla osadzonych za przestępstwa na tle seksualnym. 131

Jack wzruszy! ramionami. - To chyba nie wymaga wielkiego wysiłku? - Wywalą cię z terapii po pierwszym dniu, o ile szczerze i otwarcie nie zaczniesz opowiadać o psychologicznych aspektach osobowości, które cię doprowadziły do popełnienia przestępstwa. Co to oznacza? Na wstępie będziesz musiał się przyznać, Ŝe podniecają cię nastoletnie dziewczynki. - To kompletna bzdura. - Przestanie być bzdurą, jeŜeli zostaniesz skazany. Dla członków komisji do spraw zwolnień warunkowych będziesz winny przestępstwa, za które odsiadujesz wyrok. Koniec, kropka. I nawet nie rozpatrzą twojego podania, o ile nie przedłoŜysz zaświadczenia o odbyciu terapii. Jack wbił paznokieć w rysę na biurku. - A ta ugoda... - wykrztusił w końcu. - Co przemawia na jej korzyść? - Po pierwsze odsiadujesz jedynie osiem miesięcy. I moŜesz sobie przez ten cały czas krzyczeć na całe gardło, Ŝe jesteś niewinny. Po drugie nie idziesz do stanowego molocha, ale zostajesz osadzony w więzieniu hrabstwa, które w zasadzie jest placówką poprawczą. Nie siedzisz zamknięty w ciasnej celi, lecz spędzasz większość czasu na farmie, pracując na świeŜym powietrzu. A kiedy cię wypuszczają, stajesz się na powrót panem swojego Ŝycia. - Ale moje nazwisko znajdzie się w rejestrze skazanych. - Skazanych jedynie za występek - zauwaŜył Melton. - Co oznacza, Ŝe po dziesięciu latach znowu będziesz miał czyste konto, jakbyś nigdy o nic nie został oskarŜony. JeŜeli uznają cię za winnego gwałtu, będzie się to za tobą ciągnąć juŜ do końca Ŝycia. Ku własnemu przeraŜeniu Jack poczuł, Ŝe w gardle wzbierają mu łzy. - Osiem miesięcy to cholerny kawał czasu. - Zdecydowanie krótszy niŜ siedem lat. Jack umknął wzrokiem i na ten widok Melton nie zdołał powstrzymać westchnienia. - Słuchaj, Jack. To dla ciebie zapewne Ŝadna pociecha, ale naprawdę bardzo mi przykro, Ŝe akurat ty dostałeś po łapach. - Nie zrobiłem nic złego. - Osiem miesięcy - odparł na to Melton. - Zanim się obejrzysz, juŜ będziesz na wolności. * Sala rozpraw działała na Jacka klaustrofobicznie. Wydawało mu się, Ŝe ściany napierają na niego coraz silniej, a powietrze wciągane 132

przez zęby cięŜko zalega gdzieś w dole brzucha. Stał obok Meltona Sprigga i patrzył wprost przed siebie, na sędziego Ralpha Greenlawa. Trzy lata wcześniej jego córka grała w druŜynie Jacka; stała na bramce. Niezawisły sąd? Dobre sobie. Ilekroć Jack napotykał wzrok sędziego, widział, Ŝe ten człowiek cały czas się zastanawia, co by zrobił, gdyby przy stole oskarŜenia obok prokuratorów nie siedziała Catherine Marsh, tylko jego własne dziecko. Sędzia przebiegł wzrokiem zapis ugody - arkusz papieru, na którym widniał podpis Jacka, równie nieodwołalny jak zrzeczenie się własnej duszy, spisane krwią na cyrografie. - Czy przeczytał pan ten dokument przed złoŜeniem podpisu? - Tak, Wysoki Sądzie. - Czy dąŜąc do zawarcia niniejszej ugody, prokuratura nie odwoływała się do gróźb, przemocy lub przekupstwa obietnicami? Jack pomyślał o serwetce z listą argumentów i kontrargumentów, przedstawionych mu przez Meltona. Nie wyrzucił jej zaraz po rozmowie z adwokatem. Dopiero następnego dnia spuścił ją w klozecie. - Nie. - Czy jest pan świadomy, jakich praw się zrzeka, rezygnując z rozprawy przed ławą przysięgłych? Owszem, pomyślał Jack. Prawa do takiego Ŝycia, jakie sobie wymarzyłem. - Tak, Wysoki Sądzie. - Czy powiadomiono pana, Ŝe ma prawo do adwokata? A takŜe prawo do rozprawy przed ławą przysięgłych? Czy rozumie pan, Ŝe w wypadku rozprawy przed ławą przysięgłych uznanie pana za winnego moŜe się odbyć jedynie na podstawie jednomyślnego werdyktu ławy? Czy dąŜąc do zawarcia ugody, prokuratura nie wykorzystała dowodów zdobytych niezgodnie z prawem? Czy pan się przyznaje do winy, poniewaŜ się dopuścił zarzucanego mu czynu? Gdy padło to ostatnie pytanie, Melton wstrzymał oddech. Jack natomiast nie był w stanie wypowiedzieć choćby jednej sylaby. * Catherine juŜ nie mogła dłuŜej znieść tego wszystkiego: naporu kościstego ciała ojca, siedzącego u jej boku; stoickiej rezygnacji Jacka, stojącego obok swojego adwokata; świadomości, Ŝe to ona puściła w ruch tę oszalałą maszynę. Próbowała ją zatrzymać, ale było juŜ za późno. ChociaŜ powtarzała niezliczoną ilość razy, Ŝe wszystko sobie wymyśliła, nikt nie chciał jej słuchać. Pani prokurator, ojciec, a takŜe psycholoŜka, do której ją zaciągnął - Ŝadne z nich jej nie wierzyło. Powtarzali, Ŝe wiedzą, dlaczego odwołuje zeznania: chce uchronić Jacka 133

przed więzieniem. Ale ktoś taki jak on w pełni zasługuje na karę. Nie Jack, tylko ja, myślała Catherine. To ja zasługuję na karę. Pragnęła z całej duszy, Ŝeby sprawy potoczyły się inaczej. Odkryła jednak, Ŝe ze słowami jest tak samo, jak z jajkami upuszczonymi z duŜej wysokości: nie moŜna niczego cofnąć ani zignorować bałaganu, który powstaje, gdy juŜ zostaną rzucone. Catherine niespodziewanie poczuła, Ŝe coś unosi ją w górę, jakby przez pomyłkę nałykała się helu. - Nie moŜecie mu tego zrobić! - wrzasnęła. - Siadaj, Catherine! - Ręka ojca zacisnęła się na jej ramieniu z siłą imadła. Nikt nie przerwał rozprawy. Wszyscy wokół mieli takie miny, jakby się spodziewali podobnej reakcji z jej strony. Sędzia jedynie skinął głową na woźnego. - Proszę usunąć pannę Marsh z sali - zarządził i chwilę później przysadzisty męŜczyzna wyprowadzał ją na korytarz, gdzie nie musiała juŜ dłuŜej patrzeć na skutki własnej szaleńczej głupoty. * Wszystko toczyło się takim samym rytmem - jakby Catherine w ogóle nie otworzyła ust. - Panie St. Bride, czy przyznaje się pan do intymnych kontaktów z Catherine Marsh, podejmowanych w celu uzyskania seksualnego podniecenia i satysfakcji? Jack czuł na karku wzrok wielebnego Marsha. Otwarł usta, Ŝeby zaprzeczyć, i wtedy się zadławił, bo wróciły do niego słowa jego własnego adwokata: „Osiem miesięcy, a potem wyjdziesz i znów będziesz panem własnego Ŝycia”. Krztusił się tak gwałtownie, Ŝe łzy stanęły mu w oczach. Melton zaczął klepać go po plecach, w końcu poprosił sędziego o chwilę przerwy, Ŝeby jego klient mógł dojść do siebie. Jack kasłał, chrząkał i charczał, a mimo to wciąŜ coś tkwiło mu w gardle. - Spróbuj wypić - szepnął Melton, podając mu szklankę z wodą. Ale Jack przecząco pokręcił głową. Nawet gdyby wypił cały ocean, poczucie zranionej godności i tak zaciskałoby mu krtań. - Panie St. Bride - powtórzył sędzia - czy pan się przyznaje do popełnienia tego przestępstwa? - Tak, Wysoki Sądzie - wykrztusił w końcu Jack; nie wiedział, do kogo naleŜał głos, który wydobył się z jego gardła. Był tylko pewien jednego - nie naleŜał do niego.

Ostatnie dni kwietnia 2000 Salem Falls, New Hampshire

Selena Damascus tak silnie kopnęła oponę swojego jaguara, Ŝe w całej nodze poczuła przeszywający ból. - A niech to szlag! - wybuchnęła. Jej wrzask poderwał do góry Jordana i Bogu ducha winnego mechanika. - UlŜyło ci? - spytał Jordan, opierając się o szafkę z narzędziami. - Zamknij się! Po prostu się zamknij! - grzmiała Selena. - Masz pojęcie, ile forsy wpakowałam w ten samochód?! No masz? - Zapewne kaŜdego centa, którego ci zapłaciłem. Zignorowała jego słowa i zwróciła się do mechanika: - Za tę cenę, którą mi pan zaśpiewał, mogłabym kupić drugie auto! MęŜczyzna wyglądał na powaŜnie spłoszonego. I nic dziwnego. Selena wzbudzała respekt, nawet gdy była w najlepszym nastroju. Kiedy wpadała w gniew, budziła przeraŜenie. - Eee... jest jeszcze jeden problem - bąknął mechanik. - Niech zgadnę - rzuciła z furią w głosie Selena. - Nie dysponuje pan pracownikami o kwalifikacjach pozwalających na grzebanie w jaguarze. - Nie. Sam jestem w stanie wykonać tę naprawę. Ale sprowadzenie odpowiedniej części potrwa co najmniej tydzień. - W głębi warsztatu rozległ się dzwonek telefonu. Mechanik przeprosił i ruszył w stronę aparatu. - Ma pani czas na podjęcie decyzji - rzucił na odchodne. - Ten samochód i tak stąd nie odjedzie. Selena zwróciła się do Jordana: - Nie mogę uwierzyć, Ŝe spotyka mnie coś podobnego. Wiesz, co bym teraz najchętniej zrobiła? Cofnęła się w czasie o dwadzieścia cztery 135

godziny. A dlaczego? PoniewaŜ wtedy, gdybym zobaczyła na wyświetlaczu numer twojego syna, za Ŝadne skarby nie odebrałabym telefonu. Potrząsnęła głową. - Czy zdajesz sobie sprawę, Ŝe ten mechanik jest monopolistą w waszym miasteczku? - Owszem. We wrześniu zjawiła się u nas komisja antytrustowa i wszczęła dochodzenie. - Daruj sobie te krotochwile. - Mogłabyś zamówić holowanie - zasugerował Jordan. - Albo wynająć samochód. Selena wzruszyła ramionami i zamyśliła się głęboko. - Albo mogłabyś się zatrzymać u nas na kilka dni. Jordan nie pojmował, jakim cudem mogły mu się wyrwać podobne słowa. Wcale nie chciał, Ŝeby Selena kręciła się po jego domu; jej obecność nieustannie by mu przypominała, jak pięknie mogłoby się między nimi ułoŜyć, gdyby się spotkali w innym miejscu i czasie. - PrzecieŜ ledwo moŜesz na mnie patrzeć. Do licha, Jordan, dzisiaj rano zabrałeś swoje śniadanie do sypialni, byle tylko nie usiąść ze mną przy jednym stole. Jordan umknął ze wzrokiem. - I nie wracać myślami do tego wszystkiego... tego wszystkiego, co nas łączyło. Nagle zdał sobie sprawę, Ŝe Selena nie stwierdzała faktu, ale zadała pytanie. PogrąŜył się w milczeniu. Przypomniał sobie, z jakim napięciem nasłuchiwał w nocy zgrzytu zamka w drzwiach, zwiastującego powrót Thomasa i Seleny z balu. A gdy dzisiaj, po zebraniu koców, usiadł na kanapie, owiał go zapach perfum Seleny, który teraz będzie równie integralną częścią tego mebla jak kolor czy splot tkaniny obicia. - Pozostanie u was to proszenie się o powaŜne kłopoty. - Tak, to byłoby głupie posunięcie - zgodził się Jordan. - Głupie? - parsknęła. - To by była jedna z dziesięciu największych pomyłek w historii świata. Oboje parsknęli śmiechem; i oboje mieli pełną świadomość, Ŝe noga w nogę zbliŜają się do samochodu Jordana, którym razem pojadą do jego domu. * Addie ze zdziwieniem stwierdziła, Ŝe seks jest naprawdę przyjemny. Ale najbardziej zdumiało ją odkrycie, Ŝe chwile „po” są dla niej jak narkotyk. Kładła się na boku i wtulała w Jacka jak perła w muszlę. Czuła swój zapach na jego palcach; po jego oddechu bezbłędnie rozpoznawała, 136

w której chwili zapada w sen. A gdy leŜeli tak do siebie przytuleni, nikt nad nikim nie górował, nikt nie był panem sytuacji. Jack i Addie - dwoje równych sobie ludzi - często przez całą noc, aŜ do świtu, wiedli rozmowy na wszelkie moŜliwe tematy. Dokąd by się udali, gdyby mogli wsiąść na pokład dowolnego samolotu? Jakie jest ich najwcześniejsze wspomnienie z dzieciństwa? Czy chcieliby być nieśmiertelni? Jack stał się nagle zupełnie innym człowiekiem: tama niechęci do mówienia o przeszłości nagle runęła. Teraz bez zahamowań opowiadał Addie o swojej karierze nauczycielskiej, o aresztowaniu i pobycie w więzieniu. Zdarzało się, Ŝe kiedy zadawał pytanie, przykrywał dłonią jej pierś. Niekiedy teŜ pieścił ją delikatnie; od pewnego czasu robił to tak często, Ŝe zaczęła jego intymny dotyk przyjmować jak coś najnaturalniejszego w Ŝyciu. - MoŜesz mi zadać dowolne pytanie - powiedział pewnego razu z powagą. - Na kaŜde odpowiem. Addie nie miała wątpliwości, Ŝe Jack mówi szczerze. Dlatego bała się zapytać go o to, co interesowało ją najbardziej: Co mogłoby cię aŜ tak spłoszyć, Ŝe uciekłbyś ode mnie? * Jack stał przy oknie w gościnnym pokoju Roya Peabody’ego i uśmiechał się od ucha do ucha na widok Stuarta Hollingsa, znów prowadzącego swoją krowę w stronę błoni. Nie do wiary, ale chciało mu się śpiewać. To Addie wniosła tę nieoczekiwaną radość do jego Ŝycia. Nucąc pod nosem, Jack wkroczył do saloniku. - Roy, dziś mamy taki piękny poranek, Ŝe nawet twoje zrzędzenie nie popsuje mi humoru. Zastygł w miejscu na widok Addie sprzeczającej się z ojcem szeptem, ale zawzięcie. - Jack! - zarumieniła się na jego widok. - Witaj. - Cześć - odpowiedział i wepchnął ręce do kieszeni. Roy spojrzał na córkę, potem na Jacka i wyrzucił ramiona do góry. - Na miłość boską, czy naprawdę sądzicie, Ŝe nie wiem, co wyczyniacie? Chryste, Jack, ostatnio tak rzadko sypiasz w tym domu, Ŝe właściwie nie powinienem brać od ciebie czynszu. Daruj więc sobie fałszywą skromność i usiądź obok mojej córki. Tylko nie rwij się do niej z rękami, póki nie wypiję porannej kawy, dobrze? Człowiek w moim wieku ma ograniczoną wytrzymałość nerwową, zanim sobie nie zaaplikuje solidnej dawki kofeiny. 137

Addie skwitowała słowa ojca bladym uśmiechem. Jack natomiast poczuł się jak uczniak pod obstrzałem jastrzębich spojrzeń Roya. - Jesteście bardzo oŜywieni - zagaił - o czym tak rozprawialiście? - No więc... - zaczęła Addie, ale Roy natychmiast wszedł jej w słowo: - O niczym waŜnym. Jack nagle spostrzegł wiaderko z mydlinami stojące przy fotelu Roya. Po wierzchu pienistej wody pływała gąbka przywodząca na myśl kępę wodorostów. - Zamierzasz myć samochód? Roy spiorunował go wzrokiem. - No jasne, kop leŜącego. Kop. - On nie ma samochodu - odezwała się Addie teatralnym szeptem. - To skutek prowadzenia pod dobrą datą. - A więc postanowiłeś rozpocząć wiosenne porządki? Addie wymieniła z ojcem szybkie spojrzenia. - Właśnie - Roy ochoczo zaakceptował interpretację Jacka. - Muszę wreszcie umyć te cholerne okna. JuŜ tak zarosły brudem, Ŝe z trudem odróŜniam Stuarta od krowy. - Ja się tym zajmę. - Jack energicznie poderwał się z kanapy. - Nie! - wykrzyknęli niemal równocześnie Addie i Roy. - Dla mnie to drobnostka. I obiecuję, Ŝe punktualnie stawię się w pracy. Aha, czy mi się zdawało, czy w schowku na dole stoi drabina? Mogłaby się przydać. Ominął wiadro, podszedł do drzwi i otworzył je na ościeŜ. Wściekle czerwona farba, wciąŜ jeszcze mokra, układała się w dwa słowa: PRECZ STĄD. DrŜącym palcem Jack dotknął napisu. - To nie jest pierwszy tego typu incydent, prawda? - Wczoraj było to samo - przyznał Roy. - Zdołałem wszystko usunąć, zanim wstałeś. - Czemu mi nie powiedziałeś?! - Jack gwałtownie odwrócił się w stronę Addie. - Czemu mi o tym nie wspomniałaś ani słowem?! - Jack... jeŜeli się ignoruje podobne wybryki, ich autorom szybko się nudzi zabawa. - O, nie! - zaprotestował. - JeŜeli się je ignoruje, miaŜdŜą człowieka jak walec parowy. Wypadł na korytarz. Wcześniej jednak odepchnął się dłonią od ściany, zostawiając na jej białej powierzchni smugę czerwonej farby. Była jak pierwsza krew rozlana w śmiertelnym pojedynku. 138

* Gillian się śniło, Ŝe słyszy dźwięk gongu. LeŜała w łóŜku, tak bardzo chora, Ŝe nie miała siły podnieść powiek, ale ktokolwiek się dobijał do domu, nie zamierzał tak łatwo dać za wygraną. Wydawało jej się, Ŝe minęła wieczność, zanim zdołała się zwlec z łóŜka. Słaniając się, zeszła po schodach i ostrym szarpnięciem otworzyła drzwi. W progu stał ojciec ze sztucerem w dłoni. - Gilly - odezwał się miękkim głosem, po czym strzelił jej prosto w serce. Obudziła się gwałtownie, zlana zimnym potem. Odrzuciła kołdrę i spojrzała na zegarek. Było zaledwie wpół do siódmej rano, a mimo to z dołu dochodziły głosy. Zbiegła bezszelestnie na parter i zakradła się cicho pod drzwi kuchni. - Chcę powiedzieć tylko tyle, Ŝe zdecydowałem się tu wrócić i osiedlić z bardzo określonych powodów - oświadczył Amos. Rozmawiał z ojcem Whitney. Gillian zerknęła do środka. Zobaczyła jeszcze Eda Abramsa i Jimmy’ego z zakładów farmaceutycznych. - Nie bardzo wiem, co moglibyśmy w tej sprawie zrobić - odparł Tom. - A tak przy okazji, dlaczego na nasze spotkanie nie zaprosiłeś Charliego Saxtona? - Powitam go w kaŜdej chwili z otwartymi ramionami, pod warunkiem Ŝe zostawi odznakę za drzwiami. Ed z powątpiewaniem potrząsnął głową. - No nie wiem, Amos. Ostatecznie facet nie wykonał Ŝadnego podejrzanego ruchu. - Kto? - spytała Gillian, porzucając swoją kryjówkę i wkraczając do kuchni. Nalała sobie kawy z dezynwolturą dojrzałej kobiety, po czym wśliznęła się pod ramię ojca. - Dzień dobry, tatusiu - cmoknęła go w policzek. - Witam, panie Abrams, panie O’Neill, Jimmy. MęŜczyźni wybąkali słowa powitania, odwracając oczy od jej skąpego stroju: kusej koszulki i bokserek ojca. Spod ich opadającej gumy wyłaniał się pudrowo-róŜowy kawałek ciała. - Kto nie wykonał podejrzanego ruchu? - Oto - odezwał się niespodziewanie Amos - oto dlaczego musimy sami wykonać pierwszy krok. - Chwycił skraj koszulki Gillian i mocno ścisnął w ręku, tak Ŝe niemoŜliwie się napięła na jej piersiach, uwydatniając pączki sutków. Gilly zamarła w całkowitym bezruchu, rozdarta pomiędzy upokorzeniem a dziwnie uskrzydlającym poczuciem potęgi własnego ciała, 139

które ewidentnie podnieciło wszystkich zebranych tu męŜczyzn. Tom O’Neill poderwał się z krzesła. - MoŜesz na mnie liczyć - oznajmił. Ed Abrams i Jimmy takŜe skinęli głowami. Amos odprowadził ich do drzwi, mówiąc coś ściszonym głosem. Gillian nie była w stanie dosłyszeć jego słów, ale postanowiła wybadać sprawę, zaczekała więc na ojca w kuchni. - Tatusiu, nie powiesz mi, o co chodzi? Amos wpatrywał się w córkę przez chwilę, niezdolny wykrztusić z siebie ani słowa. - Czas Ŝebyśmy cię ubrali - powiedział w końcu. Chwycił ją za rękę i poprowadził na górę. * Charlie aŜ podskoczył na odgłos trzasku raptownie otwieranych drzwi biura. Na progu, kipiąc z wściekłości, stał ich miejscowy zarejestrowany kryminalista, Jack St. Bride. Krok za nim podąŜała sekretarka Charliego. - Przepraszam szefie. - Wzruszyła ramionami. - Prosiłam, Ŝeby pan zaczekał, ale... - Nie ma o czym mówić, zajmę się sprawą. Panie St. Bride, czy zechciałby pan usiąść? - Charlie wskazał na krzesło stojące naprzeciwko biurka, jakby miał przed sobą najzwyklejszego interesanta, a nie człowieka, który aŜ parował z gniewu. - Doskonale. A teraz proszę mi powiedzieć, co mógłbym dla pana zrobić. - Wszyscy wiedzą - odparł St. Bride zduszonym głosem. Charlie nawet nie próbował udawać, Ŝe nie zrozumiał sensu jego słów. - Rejestr skazanych za przestępstwa seksualne jest dostępny dla wszystkich. JeŜeli któryś z mieszkańców chce sprawdzić, kto w nim widnieje, nie mam wyjścia, muszę udzielić takiej informacji. - Ilu? - Jak to ilu? - powtórzył Charlie. - Ilu mieszkańców poprosiło o udostępnienie rejestru od czasu, gdy pojawiło się tam moje nazwisko? - Nie jestem upowaŜniony do... - Bardzo proszę, Ŝeby mi pan powiedział. Charlie zagryzł usta i wbił wzrok w rysę biegnącą przez całą długość sufitu, przywodzącą na myśl kontury górskich szczytów, rysujących się spektakularnie na tle czystego nieba. - Nikt, o ile mi wiadomo. 140

- Właśnie. Nikt nie miałby pojęcia, Ŝe moje nazwisko figuruje w takim rejestrze, gdyby nie aktywność jednego z pańskich funkcjonariuszy. Detektyw potarł mocno nasadę nosa. A niech diabli porwą tego Wesa! - Na naszym posterunku wypracowaliśmy określone procedury postępowania, panie St. Bride. Dlatego zawsze przeŜywam drobne rozczarowanie, gdy się dowiaduję, Ŝe któryś z pracowników ich nie dochował. - Rozczarowanie... - Jack się wpatrywał przez chwilę w swoje kolana, a kiedy podniósł wzrok, Charlie zauwaŜył, Ŝe podejrzanie błyszczą mu oczy. Nie umiał zdecydować, czy były to łzy, czy bezsilna furia, i wcale nie miał ochoty tego dochodzić. - To pańskie drobne rozczarowanie moŜe mi zrujnować Ŝycie. Charlie z trudem się powstrzymał od poruszenia zasadniczej kwestii: jeŜeli ktoś zrujnował Ŝycie Jackowi St. Bride’owi, to tylko on sam. - Bardzo mi przykro, ale nie jestem w stanie zapobiec szerzeniu się plotek. - A jest pan w stanie zapobiec aktom wandalizmu, detektywie? Czy moŜe pan powstrzymać ludzi pozostawiających na drzwiach Roya Peabody’ego urocze graffiti, w których odsyłają mnie do wszystkich diabłów? - MoŜe pan złoŜyć oficjalną skargę, ale od razu panu powiem, Ŝe szanse wykrycia sprawców są wyjątkowo małe. - Charlie spojrzał Jackowi prosto w oczy. - Nikt nie moŜe pana zmusić do opuszczenia tego miasta. Bez względu na to, co ktoś mówi czy robi, ma pan prawo się osiedlić, gdzie tylko pan zechce. Po tych słowach St. Bride nieznacznie rozluźnił ramiona. - Niestety - podjął Charlie - kaŜdy ma równieŜ prawo do wyraŜania własnych poglądów, a więc i prób perswazji, mających na celu nakłonienie pana do zmiany planów. - JeŜeli zostanę poturbowany... jeŜeli wyląduję w szpitalu... lub gdy się stanie coś jeszcze gorszego, czy dopiero wtedy stanie pan po mojej stronie? - Ja zawsze stoję jedynie po stronie prawa. Gdyby doszło do jakiejkolwiek fizycznej napaści, sprawcy zostaliby ukarani. - Charlie tak długo obracał spinacz w palcach, aŜ temperatura wywołana tarciem sprawiła, Ŝe pękł na pół. - Ta zasada działa jednak w obie strony. Będę się panu pilnie przyglądał, St. Bride. I jeśli pan choćby spojrzy na jakąś nastolatkę, znajdzie się poza granicami Salem Falls tak szybko, jak tylko zdoła pana stąd wywieźć radiowóz. 141

St. Bride wydawał się zapadać od środka niczym wieŜowiec po eksplozji materiałów wybuchowych wieŜowiec. Najpierw opadły mu powieki, potem ramiona, a w końcu zwisła nisko głowa. Charliemu teraz się zdawało, Ŝe ma przed sobą jedynie wypaloną skorupę człowieka, który jakiś czas temu wpadł do biura, gotując się z wściekłości. To kryminalista, powtarzał sobie detektyw w duchu, chociaŜ nie mógł się uwolnić od przeświadczenia, Ŝe zachowuje się jak człowiek, który patrzy na stworzenie z dziobem, błoniastymi łapami, porośnięte piórami, a jednak się upiera, Ŝe widzi psa. - Czy to jasne? - Jak słońce - odparł Jack, nie otwierając oczu. * Pani Fishman odwróciła się twarzą do tablicy. Gillian wykorzystała ten moment, przechyliła się w stronę sąsiedniego rzędu i wyjęła z ręki Whitney złoŜoną kartkę. „Tituba powinna była ich wszystkich załatwić jedną dobrą klątwą”, przeczytała i schowała liścik pomiędzy wymięty egzemplarz „Czarownic z Salem”. - Dlaczego młode dziewczęta oskarŜyły kilka kobiet z Salem o konszachty z diabłem? - Pani Fishman ponownie zwróciła się w stronę klasy. - Jak sądzisz, Gillian? Gilly przeczytała tę sztukę i uznała za dosyć słabą. Grupa purytańskich nastolatek pomówiła stare prukwy o czary, bo jedna z tych młodych lasek chciała się pozbyć durnej Ŝony pewnego faceta, z którym miała ochotę bezkarnie się bzykać. - No więc... z początku się bały, Ŝe zostaną oskarŜone o uprawianie wudu. I próbowały się ratować kłamstwem, Ŝeby oddalić od siebie podejrzenia, kierując je na inne osoby. Okazało się jednak, Ŝe właśnie za sprawą ich kłamstw wyszło na jaw wszystko, co naprawdę się działo w miasteczku. - Na przykład? - Na przykład to, Ŝe Proctor i Abigail chętnie się zabawiali w moczenie ogóra! - wykrzyknął jeden z mięśniaków, siedzących z tyłu klasy - i wszyscy wybuchnęli śmiechem. Kąciki ust pani Fishman takŜe podejrzanie zadrgały. - Dziękujemy, Frank, Ŝe ująłeś to tak treściwie i obrazowo zarazem. - Zaczęła się przechadzać pomiędzy rzędami. - W epilogu się dowiadujemy, Ŝe Abigail najprawdopodobniej skończyła jako prostytutka w Bostonie, natomiast Elizabeth Proctor, po egzekucji męŜa, ponownie weszła w związek małŜeński... Naturalnie, czarownice z czasów New Age nie są juŜ oskarŜane o konszachty z szatanem, same teŜ się nie odwołują do działania sił zła... 142

Gilly spuściła nisko głowę, Ŝeby fala włosów osłoniła jej twarz jak tarcza. Byłabyś zdumiona, skomentowała w duchu słowa pani Fishman. * Dopiero dochodziła ósma rano, a Addie juŜ leciała z nóg ze zmęczenia. - Jeszcze kawy? - Jej dzbanek zawisł jak pękaty trzmiel nad kubkiem Stuarta Hollingsa. - Wiesz, Addie, doktorzy stwierdzili, Ŝe powinienem dać sobie spokój z kawą; ponoć nie słuŜy mi na serce. - Hollings mrugnął szelmowsko. - A ja im na to: skoro trzy kubki dziennie pozwoliły mi przeŜyć osiemdziesiąt sześć lat, nie zamierzam zmieniać przyzwyczajeń! Addie z uśmiechem ponownie napełniła mu kubek. - Miejmy nadzieję, Ŝe dzięki mojej kawie przeŜyjesz kolejnych osiemdziesiąt sześć. - A niech ręka boska broni - jęknął siedzący obok Wallace. - Cały czas się łudzę, Ŝe pierwszy wyląduje na tamtym świecie, dzięki czemu moŜe zyskam z dziesięć lat świętego spokoju. Siedzący przy kasie Roy rozerwał rulon z dziesięciocentówkami, które, połyskując złociście, posypały się do przegródki z drobniakami. - AleŜ dzisiaj ruch - mruknął do przechodzącej obok córki, która właśnie usadziła nowych klientów przy dopiero co zwolnionym stoliku. Addie westchnęła cicho. - Nie mieliśmy takich tłumów od czasów letniej promocji, kiedy ogłosiliśmy, Ŝe ilekroć temperatura przekroczy trzydzieści osiem stopni w cieniu, danie dnia polecane przez szefa kuchni serwujemy za darmo. Ojciec i córka uśmiechnęli się do siebie, chociaŜ oboje doskonale wiedzieli, co było przyczyną tak imponującego wzrostu frekwencji. Ludzie, których stopa nigdy wcześniej nie postała w Do-Or-Diner, zjawili się tu dla szczególnego spektaklu: chcieli zobaczyć prawdziwego kryminalistę, przekonać się, jakiego rodzaju człowiek był na tyle bezczelny czy teŜ na tyle głupi, by się osiedlić w ich sennym miasteczku. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe sam Wes nie mógł tak szybko roznieść tej wiadomości po całym Salem Falls. Plotka Ŝyła juŜ własnym Ŝyciem, nabierała nowych kształtów i form. Addie miała okazję poznać dobrze ten mechanizm, który sprawiał, Ŝe męŜczyzna oskarŜony o romans z 143

nastolatką stawał się niepostrzeŜenie seryjnym gwałcicielem, a matka pogrąŜona w rozpaczy po stracie dziecka - nieobliczalną wariatką. To wszystko nie zmieniało jednak smutnej prawdy: nic lepiej nie słuŜyło małomiasteczkowej restauracji niŜ soczysta plotka. Jak do tej pory publika nie otrzymała oczekiwanego show. Ledwo Addie to pomyślała, a w drzwiach pojawił się Jack i natychmiast ruszył w stronę kuchni, gdzie mógł się bezpiecznie skryć przed wścibstwem tłumu. Jego przyjście zelektryzowało salę: ręce z kubkami czy widelcami zawisły w powietrzu. Wszyscy wbijali wzrok w męŜczyznę, który w ciągu jednego dnia z „pomywacza w restauracji” przemienił się w „skazanego za gwałt”. - Przepraszam za spóźnienie - mruknął Jack. Addie stanęła mu na drodze. Nie zamierzała się ruszyć z miejsca, póki on nie spojrzy jej prosto w oczy. - Co się stało? - Proszę, Addie, porozmawiamy o tym później. Skinęła energicznie głową. - Dobrze. A teraz potrzebuję cię w sali. Musisz mi pomóc w sprzątaniu. - Tylko pójdę po fartuch. Jack zniknął za drzwiami wahadłowymi i gdy oba mocno pchnięte skrzydła ocierały się jeszcze z trzaskiem o siebie, sala zaczęła się powoli budzić z odrętwienia. Po chwili Jack znów się pojawił, tym razem z wiaderkiem na brudne naczynia w ręku. Addie pilnie się przyglądała, kiedy podszedł do młodej rodziny, która właśnie skończyła posiłek. - Mamusiu - odezwał się mały chłopczyk scenicznym szeptem - czy to właśnie jest ten niedobry pan? Addie w jednej chwili znalazła się przy ich stoliku. - Ja się tym zajmę. Jej głos wyrwał Jacka z osłupienia. Skinął głową i poszedł sprzątnąć bar. Stuart mrugnął do niego porozumiewawczo. - Addie pewnie cię tu przysłała, bo Ŝaden z nas - ani ja, ani Wallace - nie moŜe się poszczycić sterczącymi cycuszkami. Rumieniąc się gwałtownie, Jack sięgnął po ich brudne talerze. - Ja cię tam nie winię, Jack. Widziałeś kiedyś ten kanał - jak mu tam? - MTV? Rety, trzeba być juŜ kompletnym zdechlakiem, Ŝeby nie zauwaŜyć tej małej Britney Spears. - Stuart uśmiechnął się od ucha do ucha. - Nie miałbym nic przeciwko, Ŝeby mnie doprowadziła do utraty zmysłów, jeŜeli rozumiecie, co mam na myśli. - Co racja, to racja - zgodził się Wallace. - Te dzisiejsze dzierlatki same się o to proszą. 144

Jack mocniej zacisnął rękę na pałąku wiaderka. - Wcale się o to nie proszą. - Zapewne - zachichotał Stuart. - Kiedy widzą faceta takiego jak ty, zaczynają błagać! Jack nie wiedział, co w niego wstąpiło. I nawet po czasie nie mógł sobie przypomnieć, kiedy dokładnie chwycił Stuarta za pergaminowe fałdy szyi i jedną ręką uniósł go ze stołka. Nie pamiętał teŜ, w którym momencie Roy zaczął go odciągać od Hollingsa. Jedno było pewne, uwaga wszystkich klientów skupiła się na widowisku, którego dramatyzm przeszedł ich najśmielsze wyobraŜenia. - Jack! - Do świadomości Jacka przedarł się krzyk Addie. Jack! Przestań! Natychmiast puścił staruszka; Stuart upadł na bok, kaszląc i charcząc. Krew pulsująca dziko w skroniach Jacka zaczęła płynąć w Ŝyłach równiejszym, normalniejszym rytmem. Popatrzył na swoje dłonie, jakby dopiero przed chwilą wyrosły mu z nadgarstków. - Panie Hollings - wyjąkał. - Jest mi doprawdy bardzo przykro. - Doktorzy niewiele się pomylili - wyzipiał Stuart. - Co prawda nie zabije mnie kawa, ale facet, który ją nalewa i sprząta kubki. - Z pomocą Wallace’a zaczął się gramolić na nogi. - Rzeczywiście, straszny z ciebie twardziel, Jack. Trzeba być prawdziwym męŜczyzną, Ŝeby pobić kogoś w moim wieku... lub przelecieć dziecko. Jack mimowolnie zacisnął dłonie w pięści. - Stuart, Wallace - odezwała się Addie. - Ja takŜe przepraszam. Ruszyła w kierunku staruszków, uśmiechając się czarująco. - Naturalnie dzisiejsze śniadanie jest na koszt firmy. Dla wszystkich obecnych. Rozległ się powszechny aplauz, a Stuart i Wallace dumnie wypięli pierś: stali się prawdziwymi bohaterami, ulubieńcami publiczności. Napięcie w sali natychmiast opadło jak poranna mgła w pierwszych promieniach słońca. Wówczas Addie zwróciła się do Jacka: - Czy moglibyśmy porozmawiać? Na osobności? Zaprowadziła go do damskiej toalety: pomalowanej na pastelowo w kwiatowe wzory, pachnącej potpourri. Jack nie miał odwagi spojrzeć Addie w oczy; przestępował nerwowo z nogi na nogę, czekając na początek burzy. - Dziękuję - powiedziała tymczasem Addie i oplotła mu szyję ramionami. Chwilę później, wciąŜ czując jej smak na swoich ustach, Jack zapytał: 145

- Jakim cudem nie jesteś na mnie wściekła? - Przyznaję, wolałabym, Ŝeby nie padło na Stuarta. I nie odbyło się wobec tak licznego audytorium, które się tu zgromadziło właśnie w nadziei na podobną scenę. Ale wcześniej czy później ktoś się zacznie zastanawiać, dlaczego domniemany gwałciciel stanął po stronie ofiary. Zaczęła go przyciągać do siebie, aŜ jego twarz dotknęła miękkiego zagłębienia jej szyi, a ciepły oddech wdarł się pod fartuch. - Przyjdziesz dziś wieczorem? - spytała i poczuła na skórze cień jego uśmiechu. * W jednym kącie szkolnej stołówki spontanicznie powstał niewielki ołtarzyk. Był zarzucony bukietami goździków, pluszowymi misiami i własnoręcznie sporządzonymi laurkami, w których Ŝyczono Hailey McCourt szybkiego powrotu do zdrowia po operacji usunięcia guza mózgu. - Słyszałam, Ŝe był wielkości grapefruita - oznajmiła Whitney. Gillian pociągnęła łyk mroŜonej herbaty. - Co za bzdura. Wówczas musiałby wystawać jej z głowy. Meg wzdrygnęła się gwałtownie. - Hailey była okropna i w ogóle, ale czegoś podobnego nie Ŝyczyłabym nikomu. Nawet jej. - Nie Ŝyczyłabyś nikomu? - Gillian spojrzała z rozbawieniem na przyjaciółkę. - Oczywiście, Ŝe nie! - Meg, przecieŜ to się stało właśnie za twoją sprawą! Bo chyba trudno uznać za zwykły zbieg okoliczności, Ŝe McCourt zachorowała następnego dnia po tym, jak rzuciłyśmy na nią klątwę? - Jezu, Gili, czy musisz o tym trąbić na całą szkołę? - Meg nerwowo zerknęła na dwie dziewczyny, które właśnie kładły na ołtarzyku ogromnego lizaka o spiralnym wzorze, z patykiem przewiązanym wielką kokardą. - A w ogóle to niemoŜliwe, Ŝebyśmy wywołały coś takiego. Nikt nie wyhoduje sobie guza mózgu przez jedną noc. Gillian nachyliła się ku przyjaciółce. - On się nie wyhodował. Pojawił się za sprawą naszej klątwy. Meg zbladła jak płótno. - AleŜ nam nie wolno krzywdzić innych, Gili. JeŜeli ściągnęłyśmy na nią nowotwór, czy wiesz, co nas moŜe za to spotkać? - A więc teraz zabierzmy się do jej uzdrowienia - zaproponowała Chelsea. - CzyŜ nie tym powinny się zajmować czarownice? Gillian zanurzyła łyŜeczkę w jogurcie, po czym oblizała ją delikatnie. 146

- Czarownice - zwróciła się do przyjaciółek - powinny się zajmować tym, na co tylko mają ochotę. * Amos Duncan uderzył kilka razy sędziowskim młotkiem w kościelną mównicę. Gwar rozmów, unoszący się nad ławkami, natychmiast ucichł i wszystkie oczy zwróciły się w jego stronę. - Panie i panowie. Serdecznie dziękuję za liczne przybycie na nasze zebranie pomimo zwołania go w tak nagłym trybie. Powiódł wzrokiem po zgromadzeniu. Większość siedzących tu ludzi znał przez całe Ŝycie: podobnie jak on urodzili się i wychowali w Salem Falls, a sporo z nich pracowało w jego zakładach. Zostali tu wezwani za pomocą pospiesznie wydrukowanych ulotek, powrzucanych do skrzynek pocztowych przez przedsiębiorczych młodzieńców, którzy ochoczo skorzystali z szansy zarobienia kilku dolarów. Na końcu nawy, oparty o ścianę, stał Charlie Saxton. Przyszedł tu, jak zaznaczył, aby pilnować porządku. - Dotarło do moich uszu - zaczął Amos - Ŝe do naszej społeczności wdarł się intruz. Osobnik niebezpieczny, sprytnie się maskujący, ale w istocie wyczekujący na dogodny moment, by zaatakować. - W Salem Falls nie ma miejsca dla gwałcicieli! - wykrzyknął ktoś z tylnych ławek i natychmiast rozległy się głosy poparcia dla wyraŜonej opinii. Amos uniósł dłoń, prosząc w ten sposób o ciszę. - Przyjaciele, ja takŜe sobie nie Ŝyczę, Ŝeby podobne indywiduum mieszkało wśród nas. Wszystkim wiadomo, Ŝe mam młodziutką córkę. Podobnie jak co najmniej połowa z was. Czy doprawdy któraś z tych dziewcząt musi paść ofiarą zbrodni, byśmy podjęli kroki mające na celu skłonienie tego osobnika do opuszczenia Salem Falls? Z miejsca podniósł się Tom O’Neill. - Amos ma rację. Ostatecznie dysponujemy dowodami przeciwko temu człowiekowi: siedział w więzieniu za przestępstwo popełnione na nieletniej. Charlie oderwał się od ściany i spacerowym krokiem ruszył wzdłuŜ nawy. - Co w takim razie zamierzacie zrobić? - zapytał pozornie niewinnym tonem. - Urządzić strzelaninę w stylu Dzikiego Zachodu i połoŜyć go trupem na środku miasta? Wyzwać na pojedynek rewolwerowy o świcie? A moŜe podłoŜyć ogień pod dom, w którym szczęśliwym dla was trafem będzie akurat nocował? - Doszedł do mównicy i posłał 147

Amosowi twarde spojrzenie. - Z obowiązku przypominam, Ŝe nikt w tym kraju nie stoi poza prawem. Ani St. Bride, ani Ŝaden z was. - Po naszej stronie stoi prawo moralne! - ktoś wykrzyknął. - Musimy mieć na względzie bezpieczeństwo niewinnych dzieci! Z ławki poderwała się kobieta w eleganckiej garsonce. - Przeprowadziliśmy się z męŜem do Salem Falls z Bostonu, poniewaŜ chcieliśmy wychowywać dzieci w bezpiecznym środowisku, niezagroŜonym zbrodnią i występkiem. Gdzie nie ma przemocy i człowiek nie musi zamykać domu na pięć spustów. - Rozejrzała się dokoła. - Jaki przekaz pójdzie w świat, jeŜeli nie będziemy walczyć o zachowanie tego? - Przepraszam, chciałbym się włączyć do dyskusji. - Wszystkie oczy skierowały się na lewo, gdzie w jednej z ławek rozsiadł się w niedbałej pozie Jordan McAfee. - Ja równieŜ przeprowadziłem się tu niedawno w poszukiwaniu oazy spokoju. I mam syna mniej więcej w tym samym wieku co wasze córki, o które tak się niepokoicie. - Podniósł się leniwie z miejsca i ruszył w stronę mównicy. - I wiecie co? Gorąco popieram inicjatywę pana Duncana. W istocie, nawet nie sposób zliczyć, ilu zbrodni udałoby się uniknąć, gdyby zdusić w zarodku potencjalne źródła zagroŜenia. Amos zmusił się do nieznacznego uśmiechu. Nie miał pojęcia, kim jest ten McAfee, ale skoro facet postanowił się przyłączyć do jego krucjaty, nie zamierzał mu w tym przeszkadzać. Jordan tymczasem wszedł na podium i stanął u boku Amosa. - Pytacie, co powinniśmy z nim zrobić? Naturalnie zlinczować. W sensie metaforycznym... bądź dosłownie; nie ma to większego znaczenia. Ostatecznie cel uświęca środki, czyŜ nie? - Przez kościół przetoczyła się fala potakiwań. - Pozostaje tylko jeden drobiazg - ciągnął Jordan. - JeŜeli szczerze i z czystym sumieniem mamy się zabrać do zaprowadzania porządków w proponowany tu sposób, musimy się przygotować na kilka zmian. Weźmy na przykład rodziny z dziećmi... kto z was ma dzieci? - W górę zaczęły sunąć ręce niczym źdźbła wiosennej trawy, wynurzające się ze zmarzniętej ziemi. - Doskonale. A więc zalecałbym stanowczo, Ŝebyście zaraz po przyjściu do domu spuścili swoim latoroślom niezłe manto, zakazali im opuszczania własnego pokoju, czy cokolwiek tam robicie w ramach kar wychowawczych. Nie dlatego, Ŝe wasze dzieciaki dopuściły się jakichś przewin, w Ŝadnym razie... ale poniewaŜ w przyszłości mogą się ich dopuścić. - Jordan uśmiechnął się radośnie. - A gdy juŜ jesteśmy przy karaniu... Charlie, mam dla ciebie propozycję: zacznij od razu zakuwać w kajdanki, powiedzmy... co piątą 148

siedzącą tu osobę. Z pewnością wcześniej czy później któraś z nich wejdzie w kolizję z prawem. A takŜe sprawdź w komputerowej bazie tablice rejestracyjne samochodów naleŜących do tutejszych mieszkańców i, na chybił trafił, powypisuj mandaty. Nie ulega przecieŜ wątpliwości, Ŝe w końcu kogoś przyłapiecie na przekroczeniu prędkości. - Panie McAfee - wtrącił Amos z ledwo skrywaną wściekłością w głosie - zrozumieliśmy pański punkt widzenia. Nie musi pan do dawać nic więcej. Jordan odwrócił się w jego stronę tak gwałtownie, Ŝe duŜo potęŜniejszy Duncan odruchowo cofnął się o krok. - Dodawać? Ja jeszcze na dobre nie zacząłem, przyjacielu - powiedział niebezpiecznie miękkim głosem. - Nie moŜna oceniać człowieka na podstawie własnych lęków i uprzedzeń. To fundament naszego amerykańskiego systemu prawnego. I Ŝadnej zabitej dechami dziurze w stanie New Hampshire nie wolno go podwaŜać. W oczach Amosa błysnęła furia. - Nie będę stał spokojnie z boku, gdy w grę wchodzi bezpieczeństwo mojego miasta! - To nie jest pańskie miasto - rzucił Jordan, chociaŜ dobrze wiedział, Ŝe to nieprawda. Przeszedł obok Duncana, Charliego Saxtona oraz jakichś trzech setek pałających słusznym gniewem mieszkańców Salem Falls. Przed drzwiami kościoła zatrzymał się jednak na moment. - Ludzie się zmieniają - oświadczył. - Ale tylko wtedy, gdy do staną taką szansę. * Gillian siedziała po turecku na łóŜku, ubrana jedynie w szlafrok, z włosami wciąŜ mokrymi po prysznicu. Ustawiając prowizoryczny wiccański ołtarz, rozmyślała nad tym, czego się dowiedziała dzisiejszego dnia. Ledwo minęło południe, a całą szkołę obiegła elektryzująca plotka: pomywacz z Do-Or-Diner zgwałcił jakąś dziewczynę w miejscu swojego poprzedniego zamieszkania. To na ten temat ojciec rozmawiał z ojcami jej przyjaciółek i właśnie z tego powodu Gillian miała zakaz opuszczania domu po zachodzie słońca. Stanął jej przed oczami Jack St. Bride - jasnowłosy, z kosmykami wpadającymi do oczu - i natychmiast przeszył ją rozkoszny dreszcz. Ona miałaby się go bać? Nigdy w Ŝyciu. Gillian mało nie pękła ze śmiechu, kiedy patrzyła, jak wieczorem mieszkańcy Salem Falls umykali z ulic do domów niczym myszy przed 149

burzą, skrzętnie chomikując okruchy poczucia bezpieczeństwa w nadziei, Ŝe dzięki temu przetrwają obecny kryzys. Sądzili, Ŝe Jack St. Bride przyniósł do ich miasteczka zło, ale to nieprawda - on tkwiło tu od zawsze. MoŜe Jack był niczym Ŝagiew przyłoŜona do stosu, ale składanie na niego całej winy zakrawało na skrajną niesprawiedliwość. Tak czy owak, teraz - jak pewnie nigdy dotąd - Jack potrzebował... kogoś bliskiego. Gillian poluzowała pasek szlafroka i zapaliła stojącą przed nią świecę. - Z tego płomienia zaklęcie niech w moim imieniu się przędzie. Nie ma ranić, zła sprowadzać, a rozkoszą odpowiadać. Ogarnęło ją ciepło - tak wielkie, jakby w jej ciele rozjarzył się ogień. Gillian zamknęła oczy. Przesunęła rękami po brzuchu, a potem powiodła nimi w górę i objęła dłońmi piersi, wyobraŜając sobie, Ŝe rozgrzewa ją podniecający dotyk Jacka St. Bride’a. - Gilly? - Rozległo się pukanie do drzwi i w progu stanął ojciec. Wszedł do środka. Gillian natychmiast zasunęła poły szlafroka, podtrzymując je mocno pod samą szyją. Amos usiadł na łóŜku, kilka centymetrów za jej plecami. Gilly zamarła w idealnym bezruchu; nie drgnęła nawet wtedy, gdy połoŜył rękę na jej głowie, jakby dokonywał swoistego aktu błogosławieństwa. - Ty i te twoje świece. Pewnego dnia puścisz cały dom z dymem. - Opuścił rękę na ramię córki. - JuŜ słyszałaś najnowsze wieści, jak sądzę? - Tak. - Nie przeŜyłbym, gdyby cię spotkało coś złego - powiedział głosem nabrzmiałym od emocji. - Wiem, tatusiu. - Przy mnie zawsze będziesz bezpieczna. Gilly uniosła dłoń i splotła palce z palcami ojca. Przez chwilę siedzieli urzeczeni tańczącym płomieniem świecy. W końcu Amos podniósł się z łóŜka. - Dobranoc, Gillian. - Dobranoc - wyrzuciła z siebie nerwowo. Drzwi zamknęły się z cichym stukotem. Gilly znów próbowała sobie wyobrazić, Ŝe jej ciało rozpala ogień. A potem uniosła nogę i zaczęła bacznie studiować podeszwę stopy. Nacięcie, które zrobiła w ubiegłym tygodniu, nadal było widoczne: cienki zygzak na wysklepieniu, przypominający otwór rezonansowy w skrzypcach. Podobny miała takŜe na drugiej stopie. Z kieszeni szlafroka wyjęła scyzoryk i przejechała po skórze, Ŝeby otworzyć rany. Pojawiła się krew, a Gillian 150

gwałtownie wciągnęła powietrze upojona rozkoszą bólu. Podcinała własne skrzydła; uniemoŜliwiała sobie ucieczkę z tego domu, bo kaŜdy krok był równoznaczny z cierpieniem. Naznaczała się tajemnym piętnem. A gdy to robiła, rozmyślała, jakŜe normalnie by się wreszcie poczuła, gdyby mogła nosić swoje blizny na wierzchu - widoczne dla kaŜdego na pierwszy rzut oka. * Na ekranie rozwieszonym w licealnej auli pojawił się kolejny slajd: doskonale zbudowana, typowo amerykańska nastolatka trzymająca za rękę równie idealnego, jasnowłosego chłopaka. Ich nogi przecinał duŜy, czerwony napis: „Stosowne”. Rozległo się kliknięcie projektora i ukazał się nowy obrazek: była na nim ta sama dziewczyna, ale tym razem jakiś obmierzły, stary lowelas trzymał dłoń na jej pupie. „Niedopuszczalne”. Thomas uniósł wzrok znad pracy domowej z algebry. Od dłuŜszego czasu nie słuchał pana Wooda, pedagoga szkolnego i, sądząc po twarzach pozostałych czterystu uczniów, nie był w tym odosobniony. Dzieciaki siedzące w pierwszych rzędach rzucały plujkami - małymi kulkami, ulepionymi z kawałków papieru i śliny - próbując wcelować w chodaki Wooda. Jedna z cheerleaderek, siedząca tuŜ przed Thomasem, zaplatała włosy w warkocz francuski. Zgrupowany z tyłu auli korpus Gotów o trupiobladych twarzach i włosach farbowanych na kruczoczarny kolor obmacywał swoje identycznie wyglądające dziewczyny. I właśnie wobec takiego audytorium nieszczęsny Wood prowadził wiekopomne seminarium na temat złego i dobrego dotyku. Thomas pewnie teŜ zająłby się czymś ciekawszym niŜ matematyka, gdyby niezwykłym zrządzeniem losu nie siedział tuŜ obok Chelsea. Jej bliskość w połączeniu z kawałkami Wooda („Piersi? Czy doprawdy za kaŜdym razem, gdy wypowiadam to słowo, po sali muszą się nieść chichoty?”), sprawiła, Ŝe miał erekcję wielką jak Alaska. Ilekroć wyobraŜał sobie, Ŝe Chelsea, patrząc na niego, widzi ów drąg rosnący w jego spodniach, czerwienił się jak burak i podniecał coraz bardziej. W końcu więc wyciągnął podręcznik i rozłoŜył strategicznie na kolanach. W ten sposób zakrywał inkryminujący dowód, a dodatkowo - skupiony na algebrze - odrywał się od natrętnej myśli, Ŝe wystarczyłoby drobne pochylenie w lewo, a zdołałby się przekonać, czy ciało Chelsea jest takie miękkie, na jakie wyglądało. - Kiedy byłam w dziewiątej klasie, zupełnie nie umiałam się w tym połapać - Chelsea dźgnęła palcem sfatygowany podręcznik spoczywający na jego kolanach. 151

W tym momencie Thomas mógł juŜ myśleć tylko o jednym: gdyby nie leŜała tutaj ta ksiąŜka, to Chelsea by go dotknęła! - Te wszystkie iksy i igreki zawsze mi się mieszały - szepnęła. - Nie ma w tym nic trudnego. Trzeba jedynie tak pokombinować, Ŝeby po jednej stronie równania znalazły się tylko niewiadome iks. Chelsea uśmiechnęła się promiennie. Tymczasem na ekranie ten sam obmierzły dziad policzkował jasnowłosą nastolatkę. „Niedopuszczalne”. - Czy on ma nas za kompletnych kretynów? - E... owszem - odparł Thomas. - Słyszałam, Ŝe swego czasu Wood mieszkał w jakiejś komunie w Vermoncie. I Ŝe bzykał owce. Thomas obrzucił krytycznym wzrokiem meksykańskie poncho pedagoga i jego rzadkie, siwe włosy, ściągnięte w kitkę. - Przynajmniej ma odpowiednie kwalifikacje do nauczania o molestowaniu od tyłu. Chelsea zachichotała, a na ekranie pojawił się następny slajd: dziewczyna stała obok blondwłosego młodziana, który zarzucał jej rękę na ramię. Thomas jednak odniósł wraŜenie, Ŝe palce chłopaka wyraźnie się szykowały do obmacania piersi dziewczyny. - Podchwytliwy obrazek - mruknął. - Spójrz na jej twarz - odparła Chelsea. - Ona o niczym innym nie marzy. - Stosowne - obwieścił pan Wood. Thomas pokręcił głową. - Skucha. - Widzę, Ŝe przydałoby ci się dodatkowe szkolenie w tych sprawach. Prywatne korepetycje. - U Wooda? Nie, dzięki. - U mnie - powiedziała Chelsea i Thomasowi nagle zabrakło tchu w piersi. Ona tymczasem przeniosła rękę nad ćwiczeniami z algebry i dotknęła jego Ŝeber. Czy sprawdzała, jaki jest chudy? Czy raczej jak łatwo zrobić frajera w konia? Uszczypnęła go - z całej siły. - Auu! - Kilka głów zwróciło się w ich stronę, ale wówczas Chelsea siedziała juŜ z rękami złoŜonymi skromnie na kolanach, z uwagą wbijając wzrok w ekran. - Niedopuszczalne - powiedziała bezgłośnie. Thomas energicznie masował bok. Jasny szlag, pewnie zrobiła mu siniaka. Nagle jej ręka wylądowała na jego dłoni, a palce się splotły z jego palcami. Thomas zaniemówił z wraŜenia i tylko się wpatrywał w

152

swoją rękę odcinającą się ciemniejszym kolorem od skóry anioła. Niechętnie zerknął na twarz dziewczyny, przekonany, Ŝe to jakaś kpina. Ale Chelsea miała całkiem powaŜną minę, a jej policzki pokrywał Ŝywy rumieniec. - Stosowne - szepnęła. Thomas nie wierzył własnym uszom. - Naprawdę? - wydukał, gdy juŜ odzyskał głos. Chelsea skinęła głową i nie zabrała ręki. Thomas natomiast nie mógł się wyzbyć wraŜenia, Ŝe lada chwila zwali mu się na głowę sufit lub rozlegnie się wibrujący dźwięk budzika. Tymczasem ciągle jeszcze czuł dłoń Chelsea w swojej dłoni i to było równie realne jak bicie własnego serca. - Myślę, Ŝe juŜ załapałem, w czym rzecz - powiedział cicho. Chelsea uśmiechnęła się zachęcająco. - NajwyŜszy czas - mruknęła. * - Czy potrafię wywołać u siebie projekcje astralne? - powtórzyła Starshine, a w jej uszach zakołysały się srebrne dzwoneczki. - Owszem. Czy cię nauczę? W Ŝadnym razie. - Poradziłabym sobie - upierała się Gilly. - Wiem, Ŝe bym sobie poradziła. - Zapewne. - Starsza kobieta usiadła w jednym z bujaków, rozstawionych w Skarbcu Wiccan, i zaczęła głaskać kota, który wskoczył jej na kolana. - Ale jak chcesz dostąpić proroczych wizji, równie dobry efekt uzyskasz poprzez medytację transcendentną. Natomiast jeŜeli ci chodzi jedynie o niezły haj, zgłoś się do miejscowego dilera. Gillian nie mogła wyjawić Starshine swojego największego pragnienia: chciałaby odlecieć. Literalnie. Opuścić cielesną powłokę i przenieść się na zawsze do świata własnej wyobraźni. Została przeznaczona do wyŜszych celów niŜ egzystencja w tym nic nieznaczącym miasteczku - była tego absolutnie pewna! - a tymczasem nie czekało ją nic lepszego. Nie widziała przed sobą Ŝadnego wyjścia, Ŝadnej ucieczki. Nawet college w jej wypadku nie mógł stanowić bramy do nowego Ŝycia: ojciec nie dopuści, Ŝeby się wyprowadziła i zamieszkała z dala od domu. Musiała więc jak najszybciej przejąć sprawy we własne ręce. Niestety, w Ŝadnej dostępnej księdze nie mogła znaleźć starej recepty na astralną maść czarownic - oleistą papkę ziołową, która wywoływała nieprawdopodobne efekty psychodeliczne: w średniowieczu czarownice, które smarowały sobie nią czoła, niezachwianie wierzyły, Ŝe szybują

153

w przestworzach jak ptaki. Współczesna receptura była bezpieczniejsza i bardziej poprawna politycznie: mieszanka sadzy z komina, bylicy i Ŝywicy benzoesowej. Innymi słowy - stanowiła marny substytut. Starshine obrzuciła uwaŜnym spojrzeniem zaciętą twarz dziewczyny - i westchnęła. - Nikt juŜ nie wytwarza tej maści. Na Boga wielkiego, jednym ze składników oryginalnego przepisu jest tłuszcz nieochrzczonego noworodka. Nie dostaniesz go w stoisku delikatesowym najbliŜszego supermarketu. Gillian buntowniczo zadarła brodę. - To nie była substancja aktywna. - A! Zapomniałam, Ŝe rozmawiam z dziedziczką imperium farmaceutycznego. Rzeczywiście. Nie była. Opisywane doznania to zapewne efekt kombinowanego działania haszyszu i belladonny, których ja jednak nie sprzedaję, poniewaŜ za sprawą pierwszego moŜna wylądować w więzieniu, drugiego zaś - w stanie śpiączki. To niebezpieczne substancje, kochana. Widząc rozpacz na twarzy dziewczyny, Starshine chwyciła ją za rękę. - Na twoim miejscu nie zawracałabym sobie głowy halucynogenami, a raczej pomyślała o sabacie Beltane. O nocy z trzydziestego kwietnia na pierwszego maja. To wspaniałe święto zbliŜa się juŜ wielkimi krokami. Jest apoteozą zmysłowości i seksu, symbolizuje odradzanie się natury. - Starshine zamknęła oczy i odetchnęła pełną piersią. - Nie ma nic piękniejszego od pląsania nago wokół ogniska. - Uhm. - No moŜe za wyjątkiem ceremonii złączenia rąk. Poddałam się jej swego czasu, kiedy byłam niewiele starsza niŜ ty teraz. - Ceremonia złączenia rąk? Co to takiego? - Powiedzmy: rodzaj próbnego małŜeństwa. Na rok i jeden dzień. Swoisty test, jeśli wolisz, przed związaniem się z kimś na stałe. - I jak było w pani wypadku? - Po roku postanowiłam pójść własną drogą. Ale tamten sabat... Tańczyłam wraz z członkiniami mojego kowenu boso wokół ogniska i majowego słupa, a potem - tam, na łące - zjednoczyłam się z moim wybrankiem jak Bóg z Wielką Boginią. Gilly szeroko rozwarła oczy ze zdumienia. - Uprawiała pani seks na oczach wszystkich pozostałych? - Do dziś świetnie to pamiętam. W noc sabatu Beltane trzeba przede wszystkim odrzucić wszelkie zahamowania. - Starshine zaczęła się 154

kręcić pomiędzy zapełnionymi półkami, wybierając zioła i suszone kwiaty. - Proszę. UŜyj wiesiołka, dziurawca, a takŜe pierwiosnka i rozmarynu. PołóŜ na ołtarzu dorodny kryształ granatu. I napełnij serce odwagą, Gillian. „Odwaga” to słowo klucz. Sabat Beltane ma obudzić w tobie śmiałość do podejmowania nowych wyzwań i zwalczania przeciwności. Gillian chwyciła przygotowany przez Starshine zestaw. A więc nie dane jej będzie szybować w przestworzach. Ale moŜe odwaga to po lataniu druga z najlepszych rzeczy w Ŝyciu. * - No jasne - Delila stała nad Jackiem, potrząsając głową. - Ledwo cię dopuściłam do kuchni, a juŜ narobiłeś niezłego bałaganu. Jack ze skrzywioną miną próbował zeskrobać z siebie sos do spaghetti. MoŜe stawianie garnka na skraju stołu nie było najlepszym pomysłem. Chciał jednak najpierw wymyć płytę, zanim zacznie coś na niej podgrzewać. Teraz czerwona maź oblepiała wszystko wokół, a Jack będzie musiał od nowa przygotować przecier pomidorowy, poniewaŜ Delila za nic by się nie zgodziła, Ŝeby do makaronów podawać jakiekolwiek sosy z puszki. - Nie mamy juŜ świeŜych pomidorów - oznajmiła, podając Jackowi kolejną ścierkę. - A więc dobrze, Ŝe jestem pod ręką. Masz kogo po nie posłać zgrabnie podchwycił Jack. Do kuchni weszła Addie z zamówieniem na kolejne danie. - Co ci się stało? - spytała, spoglądając na Jacka. - Niezręcznie się obchodził z garnkiem pełnym sosu - wyjaśniła Delila. - Wysyłam go po świeŜe produkty. - Lepiej najpierw się przebierz, Jack - doradziła Addie. - W innym wypadku ludzie pomyślą, Ŝe dostałeś postrzał w brzuch. Jack obrócił się na pięcie i ruszył w górę tylnymi schodami prowadzącymi z kuchni do mieszkania Roya. Wpadł do sypialni i schylił się do dolnej szuflady komody po czystą koszulę. W tej samej chwili gdzieś nad jego głową eksplodowało okno. Jack padł płasko na podłogę; poczuł, jak odłamki strzaskanego szkła boleśnie wbijają mu się w dłonie. Z walącym sercem uniósł się ostroŜnie i spojrzał w stronę rozbitej szyby. Najpierw poczuł swąd dymu. Cegła, która spadła na dywan, była owinięta w płonący kawał gazety. - PoŜar - wyszeptał Jack chrapliwie. A potem uniósł głowę i wrzasnął na całe gardło: - Pali się! Addie pierwsza wpadła do pokoju, niosąc gaśnicę, którą trzymali obok pieca. Piana szybko stłumiła płomienie i pokryła stopy Jacka. Zanim 155

zdołał pozbierać myśli, w progu stanęła Delila, a za nią Roy. - Coś ty tu, do diabła, wyczyniał? - obruszył się starszy pan. Addie zanurzyła dłoń w pianie i wyciągnęła cegłę, wciąŜ owiniętą sznurkiem i resztkami zwęglonej gazety. - Jack nie zrobił nic złego. To jemu ktoś próbował wyrządzić krzywdę. - Trzeba zadzwonić po Charliego Saxtona - zdecydowała Delila. - Nie - beznamiętnie sprzeciwił się Jack. - WyobraŜacie sobie, co by się stało, gdybym przypadkiem nie wszedł do pokoju? Gdybyśmy wszyscy pracowali na dole? Cały budynek obróciłby się w zgliszcza. Zaczął wyciągać swoje ubrania z szuflad: kilka par dŜinsów, bieliznę, T-shirty. - Co robisz? - spytała Addie. - Wyprowadzam się. Nie mogę tu mieszkać, póki trwa ta nagonka. To zbyt niebezpieczne. - I dokąd się przeniesiesz? - Jeszcze nie wiem. Addie postąpiła krok w jego stronę. Te wszystkie koszulki z WalMartu, te lewisy były najpiękniejszymi ubraniami, jakie widziała w Ŝyciu, poniewaŜ naleŜały do Jacka. Wyobraziła sobie, jakby się czuła, gdyby otworzyła szafę i ujrzała je wciśnięte obok własnych rzeczy. - Zamieszkaj ze mną - powiedziała. Ale tak naprawdę miała na myśli: oddaję ci swoje serce, obchodź się z nim delikatnie. Spojrzeli sobie w oczy, jakby oprócz nich nikogo innego nie było w pokoju. - Nie zamierzam cię naraŜać na niebezpieczeństwo, Addie. - Nikt się nie dowie. Wszyscy uwaŜają, Ŝe jestem ostatnią osobą w tym mieście, która mogłaby mieć... mogłaby mieć... - Chłopaka? - Jack uśmiechnął się kącikiem ust. - A niech mnie! - szepnęła Delila. Addie i Jack odwrócili się szybko za siebie, przypominając sobie nagle, Ŝe nie są tu sami. - JeŜeli piśniesz komuś choćby słowo... - zaczęła wojowniczo Addie. Delila udała, Ŝe zamyka usta i wyrzuca za siebie kluczyk, po czym pociągnęła Roya za sobą na dół. Jack podszedł do Addie, trzymając w garści kłąb skarpetek. - To nie musi być... no wiesz... jakbyśmy byli razem. Mogę spać na kanapie. - Wiem. 156

- Czy robisz to, Ŝeby ocalić ojca? Czy mnie? - spytał cicho. Tuliła pustą gaśnicę w ramionach jak niemowlę. - śeby ocalić samą siebie - odparła. * Gilly miała pięć lat, gdy po raz pierwszy w Ŝyciu zobaczyła, jak się produkuje lekarstwo - była to aspiryna - i wprost nie mogła uwierzyć, Ŝe moŜna je otrzymać z czegoś tak zwyczajnego jak kora wierzby. - Kwas salicylowy - wyjaśnił Amos - znajduje się w duŜych ilościach w wierzbowej korze. Dlatego Indianie parzyli z niej herbatę przeciwgorączkową. Obecnie laboratorium badawcze jej ojca stanowiło najbardziej rozbudowany, najbardziej imponujący dział Duncan Pharmaceuticals, w którym pracowało wiele osób z doktoratami, potrafiących wytworzyć mnóstwo syntetycznych związków leczniczych. Niekiedy laboratorium przeraŜało Gillian: unosił się tu tajemniczy zapach nauki i stały przejmujące dreszczem klatki z królikami i szczurami, którym z ciał wyrastały pulsujące guzy lub które wyłysiały na skutek róŜnych dawek preparatów wstrzykiwanych do ich krwiobiegu. Gilly wiedziała jednak, Ŝe to właśnie tutaj ojciec najchętniej spędzał większą część swojego czasu. - Tatusiu? - odezwała się, wsuwając głowę za drzwi niedostępnej dla zwykłych śmiertelników sekcji. Szybko włoŜyła biały fartuch, ochronne pleksiglasowe gogle i gumowe rękawice - strój obowiązujący w laboratorium. Tego popołudnia panował tu spokój; przy stołach pracowało tylko kilku wyrobników, samych magistrów, którzy jeszcze się nie dorobili stopnia doktora. Zerknęli na wchodzącą Gillian, ale nie okazali zdziwienia; wszyscy znali z widzenia córkę szefa. Znalazła ojca - i większość najwaŜniejszych naukowców - na samym końcu sali, w pobliŜu klatek z odraŜającymi zwierzętami. Ojciec trzymał w ręku naczynie pełne czegoś, co wyglądało jak białe, włochate marchewki. Wraz z innymi wpatrywał się z napięciem w kosztowną aparaturę - chromatograf gazowy sprzęŜony ze spektrometrem masowym, czekając na identyfikację jakiejś próbki. W końcu ruszyła drukarka komputera i główny laborant rzucił się łapczywie na wydruk: wykres widma masowego składający się z szeregu ostrych pików. Wręczył go ojcu Gilly, który przez dłuŜszą chwilę porównywał otrzymany wynik z widmem wzorcowym, przyniesionym z biblioteki, po czym uśmiechnął się szeroko. - Panie i panowie - oznajmił - oto naturalna atropina! 157

Rozległy się głośne okrzyki zachwytu, a Amos połoŜył rękę na ramieniu swojego głównego laboranta. - Doskonała robota, Arthurze. Spróbuj teraz wyizolować dawkę zero sześć miligrama metodą Ŝelową. - Grupa się rozproszyła i wówczas Duncan podszedł do córki. - Czemu zawdzięczam tę niespodziankę? - Byłam niedaleko - odparła w roztargnieniu. - Otrzymaliście nowy związek? - Wręcz przeciwnie. Bardzo stary. - Chwycił Gillian pod ramię i wyprowadził z laboratorium. - Próbujemy się przebić na rynek leków homeopatycznych, co wymaga powrotu do naturalnych źródeł substancji, które potrafimy wytworzyć syntetycznie. Atropina jest niezwykle opłacalna. Kiedyś pokazywałem ci kapilarę chromatografu, pamiętasz? Ilość zawarta w tej włosowatej rurce wystarczyłaby na dziesięć tysięcy dawek. Gilly prawie nie słuchała ojca. On kochał swoją pracę, ale gdyby nawet oznajmił, Ŝe wycisnął krew z głazu, nie zrobiłoby to na niej większego wraŜenia. Kiedy juŜ weszli do gabinetu, rozsiadła się na białej kanapie stojącej pod ścianą. - Słyszałeś o poŜarze w Do-Or-Diner? - Nie - odparł, sadowiąc się za biurkiem. - Co się dokładnie stało? - Ogień wybuchł na górze, w mieszkaniu Roya Peabody’ego. Mama Meg akurat jadła lunch w restauracji, gdy to się wydarzyło. - Czy nikomu nic się nie stało? - zapytał, stykając dłonie palcami. - Nic mi o tym nie wiadomo - Gili usiadła i sięgnęła do miseczki z miętówkami. - Ale ludzie utrzymują, Ŝe poŜar był skutkiem umyślnego podpalenia. - Addie nie wycisnęłaby wiele z ubezpieczenia, nawet gdyby ta buda doszczętnie spłonęła. - Ona tego nie zrobiła. Podobno ktoś z zewnątrz wzniecił ogień. Miało to być ostrzeŜenie. - Wpatrywała się w ojca wyczekująco i uporczywie. - Gilly - spojrzał na nią zaszokowany - chyba nie sądzisz, Ŝe posunąłbym się do podobnych metod? Obręcz, ściskająca do tej pory jej pierś, lekko się rozluźniła. - Nie. Zastanawiałam się jedynie, czy nie znasz kogoś, kto by się nie zawahał przed równie radykalnym krokiem. - Jak sądzę, w tym mieście moŜna by znaleźć co najmniej setkę potencjalnych sprawców. - AleŜ to okrutne! - wybuchnęła. - PrzecieŜ mogła mu się stać straszna krzywda! 158

- Lepiej, Ŝeby się stała jemu niŜ komuś innemu. Rozległo się pukanie do drzwi. - Panie Duncan - do środka weszła sekretarka – przyszłam w sprawie zamówienia na belladonnę. Gillian gwałtownie odwróciła się w jej stronę. - Belladonnę? - Na początek ściągnijmy siedemset pięćdziesiąt sadzonek - zdecydował Amos. Kiedy sekretarka wyszła z gabinetu, zwrócił się do Gilly: - Co cię tak zdziwiło? - Do czego ci belladonna? - To z tej rośliny otrzymujemy atropinę. A czemu pytasz? Gilly szczerze wierzyła w przeznaczenie. To właśnie ono sprawiło, Ŝe przyszła do laboratorium ojca tego popołudnia, gdy robiono testy z belladonną - tą samą rośliną, o której wspominała Starshine przed kilkoma dniami przy okazji rozmowy na temat astralnej maści czarownic. Haszysz i belladonna. Hasz zapewne mogłaby zdobyć bez trudu - wystarczyłaby krótka pogawędka z Gotami w szkole. A gdyby coś się nie powiodło, niewykluczone, Ŝe wystarczy sama belladonna. Uda jej się własnoręcznie zrobić tę słynną maść. A czyŜ moŜe być lepszy czas na psychodeliczny odlot niŜ sabat Beltane? - Bez waŜnego powodu - skłamała gładko. - Tak się nazywa jedna z bardziej odjazdowych kapel. - Pochyliła się nad biurkiem i cmoknęła ojca w policzek. - To do zobaczenia. - Wracaj prosto do domu - zarządził Amos. - Nie chcę, Ŝebyś się kręciła sama po mieście. - Och, tato. PrzecieŜ nie zamieszkał u nas Kuba Rozpruwacz. - Gilly! - NiewaŜne - mruknęła, stojąc juŜ w drzwiach. Po poŜegnaniu z ojcem nie skręciła jednak w lewo, w stronę wyjścia, tylko wróciła do laboratorium. Przy jednym ze stołów laborant Arthur właśnie rozgniatał na miazgę te włochate białe marchewki - belladonnę. - Panno Duncan - odezwał się, nie unosząc głowy. - W czym mógłbym pomóc? - Um... tato przysłał mnie po próbkę atropiny. Mam mu ją zanieść do gabinetu. - A po co? Gillian zbladła. Takiego obrotu sprawy nie przewidziała w swoich planach. - Nie mam pojęcia. - Ile? Wskazała na probówkę z białą cieczą na dnie. 159

- Nie powiedział, ale tyle chyba wystarczy. Laborant zakorkował probówkę. - Proszę nie zdejmować rękawic po wyjściu z laboratorium. Ta substancja nie powinna się stykać ze skórą. - Dzięki. Wsunęła probówkę do kieszeni wełnianej kurtki i zgodnie z Ŝyczeniem ojca poszła prosto do domu, przez całą drogę zaciskając dłoń na swoim drogocennym skarbie. * - To łazienka - powiedziała Addie, rumieniąc się leciutko. Jack uśmiechnął się pod nosem. - Nie musisz mi fundować wielkiej wyprawy krajoznawczej. Było jasne, Ŝe minęło wiele czasu, od kiedy Addie dzieliła z kimś swoją prywatną przestrzeń. Dodając do tego wymuszoną intymność związku tak świeŜego, Ŝe wciąŜ lśnił nowością, Jack mimowolnie się zastanawiał, czy nie popełnia katastrofalnego błędu. - A tutaj - odezwała się Addie, przekręcając gałkę w kolejnych drzwiach - jest pokój Chloe. Było to jedyne pomieszczenie w całym domu, którego Jack do tej pory nie oglądał. Addie powoli otworzyła drzwi i wówczas zauwaŜył, Ŝe to równieŜ jedyne miejsce, gdzie nie panował wzorowy porządek. Podłoga była upstrzona zabawkami niczym minami przeciwpiechotnymi, oparcie krzesła - zarzucone ubraniami. Plakat boysbandu, który juŜ prawie od dekady nie nagrał Ŝadnej płyty, miał jeden róg odklejony od ściany. Na wiszącej półce rezydowały pluszowe misie - relikty z wczesnego dzieciństwa - niektóre bez oka i z wyłysiałymi łapami. Na niezasłanym łóŜku kłębiła się róŜowa pościel, jakby Addie sypiała tu od czasu do czasu. Była to wzruszająca myśl, jednak mniej rozdzierająca serce niŜ równie prawdopodobne wyjaśnienie: Ŝe od jedenastu lat ten pokój pełnił funkcję swoistego mauzoleum. Ale łóŜko to ostatecznie tylko łóŜko, a pościel zawsze moŜna zmienić. Równie szybko moŜna takŜe uprzątnąć porozrzucane zabawki. - Mógłbym tu zamieszkać - zasugerował Jack. - Mniej bym cię krępował swoją obecnością. - Nie, nie mógłbyś. - Stała przy krześle i gładziła dłonią niewyobraŜalnie małą, białą bluzkę. - Addie... - Nie mógłbyś - powtórzyła stanowczo. - To absolutnie wykluczone. 160

- Rozumiem - odparł miękko, uświadamiając sobie, Ŝe dotarł właśnie do nieprzekraczalnej granicy. Wyszli do holu i Jack szybko zamknął za sobą drzwi. Wrócił do niego mit o puszce Pandory; zastanawiał się, jak groźne moce wyzwolił, łamiąc pieczęć pokoju, w którym nadal mogła tkwić uwięziona matczyna nadzieja. * Swąd dymu wciąŜ przesycał restaurację. Selenie to nie przeszkadzało, ale Jordan, wsuwając się na siedzenie loŜy, nieustannie marszczył nos. - Jakbyśmy przyszli na barbecue - stwierdziła, spoglądając na niego z rozbawieniem. - Hm. Sęk w tym, Ŝe tu podają jedynie dania z kuchenki. Addie podeszła do ich stolika z dwoma kubkami i dzbankiem pełnym kawy. - Z cukrem i ze śmietanką, prawda? - A czy w zamian mogłabym dostać gorącą wodę z cytryną? poprosiła Selena z uśmiechem. Addie skinęła głową i podeszła do baru. - Nie rozumiem, jak moŜesz pić coś równie obrzydliwego - skomentował Jordan. - Normalni ludzie uŜywają tego do mycia naczyń. - Pomyśl więc, jak cudownie oczyszcza moje wnętrze. - Chwyciła w ręce parujący kubek. - Miałam kiedyś klientkę, która pijała jedynie gorącą wodę - powiedziała w zamyśleniu Addie. - DoŜyła stu sześciu lat. - Wolne Ŝarty. - Naprawdę. - A na co zmarła? - zapytała Selena. - Inna kelnerka podała jej pewnego dnia kawę. - Addie mrugnęła Ŝartobliwie. - Za minutę przyniosę resztę zamówienia. Selena przez chwilę odprowadzała ją wzrokiem. - Miła kobieta - uznała. - Wywodzi się z dobrego pnia, jak mawiają w tych stronach. Jordan wyjął gazetę. - Tym bardziej przykro, Ŝe musi przyjmować na siebie rykoszety miejscowej batalii. - To znaczy? - ChociaŜby ten poŜar, który de facto był aktem agresji wymierzonym w faceta, zatrudnionego przez nią w kuchni. Uniósł gazetę, Ŝeby przejrzeć tytuły. Selena widelcem zsunęła ją w dół. - Halo, wciąŜ tu jestem. O ile pamiętam, zaprosiłeś mnie na śniadanie. 161

- Daj mi spokój. - UwaŜaj, bo moŜe się skuszę na tę propozycję. Powiedz lepiej, o co chodzi z tym człowiekiem, który tu pracuje. Jordan pchnął gazetę w jej stronę. TuŜ obok wstępniaka widniało aŜ sześć listów od czytelników odnoszących się do „odraŜających elementów”, które się zagnieździły w Salem Falls. Selena przebiegła wzrokiem te enuncjacje. We wszystkich opowiadano się za usunięciem Jacka St. Bride’a z miasteczka. - Co on takiego zrobił? Obrabował bank? - Zgwałcił dziewczynę. Selena gwizdnęła cicho. - Trudno się dziwić lokalnej społeczności, Ŝe próbuje się bronić przed ewentualnymi zagroŜeniami. JeŜeli chcesz znać moje zdanie, właśnie taka filozofia przyświecała wprowadzeniu prawa zezwalającego na upublicznianie wszelkich danych osób skazanych za przestępstwa seksualne. - Jeśli chcesz znać moje zdanie, to prawo jest krzywdzące dla byłych skazańców. Gdy człowiek jest nieustannie piętnowany za dawne przewiny, jak ma zerwać z przeszłością i przedefiniować swoją obecną rolę w społeczeństwie? Selena ostentacyjnie zerknęła pod stół. - Co ty, do diabła, wyprawiasz? - Sprawdzam, czy juŜ zrzuciłeś koturny i zlazłeś z mównicy. PrzecieŜ doskonale wiesz, Ŝe większość sprawców przestępstw seksualnych ponawia swoje czyny. Tylko pomyśl, jakbyś się czuł, gdyby jego ofiarą w przeszłości padł piętnastoletni chłopiec? - Recydywiści - odparł Jordan, ponownie rozkładając gazetę doskonale wpływają na ruch w interesie. Selena spojrzała na niego z niedowierzaniem. - To zapewne najbardziej nieludzka uwaga, jaką kiedykolwiek słyszałam z twoich ust, McAfee. A wierz mi, słyszałam ich wiele. - Adwokaci w Ŝadnym razie nie powinni objawiać ludzkich uczuć. Dzięki temu społeczeństwo nie musi rewidować swojej niepochlebnej opinii na ich temat. Jednak Selena nie dała się złapać na ten haczyk. Nikt lepiej od niej nie wiedział, Ŝe Jordan jest aŜ nadto ludzki. Ostatecznie to ona złamała mu serce. * - Daj spokój - nalegała Gilly. - Co on, według ciebie, moŜe nam zrobić? Zaatakować przy barze na oczach świadków? Stojąca obok Meg zerknęła spod oka na neon wiszący nad restauracją. Od niepamiętnych czasów R nie świeciło równie jasno co 162

pozostałe litery. Przypomniała sobie, jak w dzieciństwie chichotała na ten widok, bo wtedy wydawało jej się czymś najśmieszniejszym na świecie, Ŝe jakakolwiek jadłodajnia moŜe się nazywać Doo Diner*. [doodziecięce słowo określające ekskrementy]

- Tata by mnie zabił - powiedziała. - Twój tata o niczym się nie dowie. No chodź, Meggie. Czy chcesz się dekować, kiedy inni walczą ze smokiem, czy być jedną z tych, co śmiało nacierają z mieczem w dłoni? - To zaleŜy. Jakie mam szanse, Ŝe nie zostanę spieczona na skwarkę? - JeŜeli spróbuje cię molestować, altruistycznie zasłonię cię własnym ciałem; ofiaruję je w zamian za twoje. Meg stanowczo pokręciła głową. - Nawet nie chcę, Ŝeby wiedział, jak wyglądam. - Na Boga, Meg, tak naprawdę wcale nie chodzi o niego. Po prostu chce mi się pić, to wszystko. On zapewne nawet nie wysunie nosa z kuchni. Szalona Addie da nam po koktajlu, wypijemy i sobie pójdziemy. Meg zaczęła się powoli wycofywać. - Nic z tego, Gili. Tata powiedział, Ŝe nie powinnam tam chodzić. Gillian wojowniczo podparła się pod boki. - Mój teŜ, i co z tego? - Meg znajdowała się juŜ w połowie ulicy. - Dobra. Rób, jak chcesz! Pełna urazy Gillian pchnęła drzwi restauracji. W środku było całkiem pusto, jeśli nie liczyć starego pierdoły tkwiącego za kasą, pochylonego nad jakąś krzyŜówką. Gili usiadła przy stoliku i ze zniecierpliwieniem zabębniła palcami o blat. Natychmiast pojawiła się przy niej Szalona Addie. - Co podać? Gilly obrzuciła ją pogardliwym spojrzeniem. Wprost nie mogła sobie wyobrazić, jak moŜna wieść tak beznadziejne, nic nieznaczące Ŝycie: dorastać w tej dziurze, tu pracować i zapewne tutaj umrzeć. Ta kobieta to kompletne zero. Czy ktoś sensowny, z ambicjami, patrzy na skrzącą się tęczą barw przyszłość i myśli: Pewnego dnia chciałabym zostać kelnerką w taniej małomiasteczkowej jadłodajni? - Koktajl waniliowo-czekoladowy - rzuciła Gili i w tej samej chwili kątem oka dojrzała Jacka: szedł korytarzem prowadzącym do toalet, niosąc wielki worek ze śmieciami. - ChociaŜ nie. Właśnie doszłam do wniosku, Ŝe jednak nie mam na nic ochoty - mruknęła. .

163

Podniosła się i wyszła. Na zewnątrz oślepiły ją ostre promienie słońca i zapewne dlatego się potknęła, przemykając wzdłuŜ ściany na tyły budynku, gdzie za wysokim ogrodzeniem stały duŜe pojemniki na odpadki. Tam w tej chwili znajdował się Jack; Gillian słyszała metaliczny szczęk pokrywy i szelest grubego plastiku wielkiej torby wrzucanej do gardzieli śmietnika. Gilly przygryzła kilka razy dolną wargę, Ŝeby nabrała Ŝywszej barwy. Rozpięła kurtkę i zsunęła suwak bluzy poniŜej sterczących piersi. Powoli podeszła do wejścia i czekała, aŜ Jack ją zauwaŜy. Spostrzegł ją po kilku chwilach i natychmiast odwrócił wzrok. - Dzień dobry - rzuciła radośnie. - Co pan robi? - Szusuję w dół alpejskiego stoku. Nie widać? Przyglądała się zafascynowana, jak jego mięśnie się napinają, gdy dźwigał kolejny cięŜki worek. Wyobraziła sobie, Ŝe bardzo jej poŜąda: chwyta ją mocno za nadgarstki i przyciska całym ciałem do ogrodzenia. Zastanawiała się, czy dziewczyna, którą zgwałcił, odczuwała przy tym przyjemność. Choćby drobną. - Wewnątrz serwujemy duŜo lepsze dania - oznajmił Jack. - Nie jestem głodna. BoŜe, jego oczy miały taki kolor, jakiego w Ŝyciu nie widziała u nikogo innego: głęboki błękit, który niekiedy moŜna zobaczyć jedynie u podstawy płomienia. Powinno istnieć specjalne słowo na ten odcień: moŜe jackquoise lub... - Po co więc przyszłaś? Gilly zalotnie spuściła powieki. - śeby poszusować z alpejskiego stoku, naturalnie. Potrząsnął głową, jakby nie wierzył własnym oczom i uszom, co tylko wzmogło jej determinację. - ZałoŜę się, Ŝe byłaś jednym z tych dzieciaków, które na plaŜy dźgały patykami kraby, aby pobudzić je do biegu - stwierdził. - Nawet za cenę utraty palca. - Jak mam to rozumieć? - Trzymaj się oślej łączki, Gillian - odparł beznamiętnie. Oczy jej pociemniały od łez gniewu i rozŜalenia. Jack ruszył w stronę wyjścia, ale stała mu na drodze. Przez chwilę tańczyli wokół siebie: Jack nie chciał choćby przelotnie dotknąć dziewczyny, ona nie chciała go przepuścić. - Gillian! Na dźwięk obcego głosu odskoczyli gwałtownie od siebie. Zza furtki wynurzył się umundurowany Wes Courtemanche. - Coś mi mówi, Ŝe twój ojciec nie byłby zachwycony, widząc cię w tym miejscu. 164

- A mnie coś mówi, Ŝe pan nie jest moim ojcem - odparowała Gillian, ale przesunęła się na bok, Ŝeby Jack mógł wyjść. - Rozumiem, Ŝe pójdziesz teraz prosto do domu - zwrócił się Wes do dziewczyny. - Nie boję się pana. Ani kogokolwiek innego. I jakby chcąc uwiarygodnić swoje buńczuczne stwierdzenie, przeszła bardzo blisko Jacka, a mijając go, posłała mu całusa. Był przeznaczony tylko dla jego oczu i mógł nieść obietnicę. Lub groźbę. * Siódma czterdzieści. Za dwadzieścia minut skończy się słuŜba i Wes będzie mógł wreszcie iść do domu. Normalnie o tej porze nastolatki z liceum wystawały w małych grupkach na ulicy za pocztą lub siedziały w samochodach na pobliskim parkingu, ale tego wieczoru ulice były wyludnione, jakby dzieciaki uwierzyły, Ŝe jeśli choć się zbliŜą do Do-Or-Diner, padną ofiarą miejscowego kryminalisty. Na odgłos zbliŜających się kroków Wes odwrócił się za siebie, kładąc dłoń na kaburze pistoletu. W jego stronę truchtał męŜczyzna; paski odbłyskowe na wełnianej czapce i adidasach mrugały radośnie w blasku ulicznych lamp. - Wes - odezwał się zasapany Amos Duncan i zatrzymał się przed policjantem. Przez chwilę stał z rękami opartymi o kolana, po czym powoli się wyprostował. - Przyjemna noc, prawda? - Przyjemna? - Idealna na jogging. - Amos otarł pot z twarzy rękawem bluzy. Ale popatrz, co się tu na Boga dzieje. Gdyby ktoś spojrzał teraz na nasze miasto, pomyślałby, Ŝe wprowadziliśmy godzinę policyjną. Wes skinął głową. - O wpół do ósmej ulice były juŜ niemal wymarłe. - MoŜe ludzie teraz później jadają na mieście - podsunął Amos, chociaŜ podobnie jak Wes wiedział, Ŝe to nieprawda. - CóŜ, muszę się zbierać. Gilly na mnie czeka. - Powinieneś mieć ją na oku. - Co masz na myśli? - Amos zmarszczył czoło. - Dziś po południu widziałem ją przy restauracji. Rozmawiała z Jackiem St. Bride’em. - Rozmawiała z nim? - Tak. Na Ŝuchwie Amosa zadrgał mięsień. - On ją zaczepił? 165

- Nie wiem. - Wes starannie dobierał słowa. Gdyby się naraził Amosowi Duncanowi, na długie miesiące znalazłby się w niełasce przełoŜonych. - Odniosłem jednak wraŜenie, Ŝe Gilly... ona chyba nie zdaje sobie sprawy, jak niebezpieczny jest ten człowiek. - Porozmawiam z nią - odparł Amos, ale myślami był juŜ gdzie indziej. Jak to moŜliwe, Ŝe jakiś facet zjawia się w mieście, gdzie nie jest mile widziany, i zachowuje się tak, jakby miał święte prawo w nim zamieszkać. Zastanawiał się, ile pozornie niewinnych pogawędek potrzeba, Ŝeby dziewczyna poszła za męŜczyzną do jego domu, ufna niczym oswojona łania. Stanął mu przed oczami St. Bride wołający jego córkę po imieniu. Ona się odwraca, jak zawsze uśmiechnięta... Ten obraz był czystym wytworem wyobraźni, Amos jednak chciał wierzyć, Ŝe stanowi wierne odzwierciedlenie rzeczywistości. Otrząsnął się i skoncentrował spojrzenie na Wesie. - Kiedy kończysz słuŜbę? - Za jakieś dziesięć, piętnaście minut. - Ach, tak. Doskonale. - Skinął głową. - CóŜ, dzięki za radę. - Po prostu zaleŜy mi na bezpieczeństwie mieszkańców. Amos uniósł rękę w geście poŜegnania i ruszył truchtem przed siebie. Wes skierował się z powrotem ku błoniom, nie zauwaŜył więc, Ŝe Amos skręcił z drogi prowadzącej do domu i pobiegł w zupełne innym kierunku. * Tom O’Neill zamaszystym gestem otworzył drzwi i bardzo się zdumiał, widząc przed sobą cięŜko dyszącego Amosa Duncana. - Amos, wszystko w porządku? - Przepraszam, Ŝe zakłócam ci spokój. Tom obejrzał się przez ramię. W jadalni rodzina właśnie zasiadała do kolacji. - Nie ma o czym mówić. - Wyszedł na ganek. - Powiedz, w czym rzecz? Amos z powagą spojrzał mu w oczy. - A więc sprawy przedstawiają się następująco...

30 kwietnia 2000 Salem Falls, New Hampshire

Addie nieustannie myślała o Jacku. Teraz się nachyliła i pocałowała go w szyję w śmiałej próbie oderwania jego uwagi od telewizora. On jednak wciąŜ siedział z rękami opartymi na kolanach i pilnie się wpatrywał w ekran. - Tajwańska odmiana tej herbaty jest słynniejsza od szczepów pochodzących z Fuchow czy Kantonu. - Skąd pochodzi najsłynniejsza odmiana ulungu? - powiedział Jack. Addie wysunęła język i polizała miękki płatek jego ucha. - Przestań natychmiast! Nie widzisz, jak mi świetnie idzie? Jestem na fali. - A nie wolałbyś być na mnie? Wiedziała, Ŝe w ciągu dnia, w restauracji, Jack kilka razy prześle jej namiętne spojrzenie, tak gorące, Ŝe zmiękną jej nogi, lub przejdzie obok niej tak blisko, Ŝe otrą się o siebie. Ale gdy tylko rozpoczynał się jego ulubiony teleturniej, nie zdołałaby go oderwać od ekranu, choćby paradowała przed nim zupełnie nago. Jack był uzaleŜniony od „Va banque”. Przez ostatnie trzy lata nie oglądał tylko jednego odcinka tego teleturnieju, poniewaŜ siedział w radiowozie, którym wieziono go do więzienia. Wpadł w zachwyt, gdy wraz z Addie wzięli wolne popołudnie, Ŝeby przewieźć do niej jego rzeczy, bo dzięki temu miał szansę obejrzeć premierowy odcinek o dziewiętnastej, a takŜe jego powtórkę o dwudziestej trzeciej. Addie jednak miała inne plany. Zaczęła rozpinać mu koszulę, ale odsunął jej rękę. - Odegram się na tobie w przerwie na reklamy - zagroził bez przekonania. - Uuu... juŜ się boję. 167

- Hades porwał ją do świata zmarłych, za co jej matka, Demeter, sprowadziła wielki głód na ziemię. - ZałoŜę się, Ŝe na to pytanie znasz odpowiedź - powiedział Jack. W odpowiedzi wsunęła rękę w jego spodnie. - Addie! - Ŝachnął się, chociaŜ jego penis zaczął rosnąć jej w dłoni. - Co zrobiła Demeter po uprowadzeniu Persefony? - padło z ekranu. Addie zacisnęła delikatnie dłoń. - Aha! Spóźniłeś się! Jack poruszył miękko biodrami. - Doskonale znałem odpowiedź. Nie zdąŜyłem jej podać, bo rozproszyłaś moją uwagę. - Jefferson powiedział, Ŝe „nie ma dla niej usprawiedliwienia, poniewaŜ zawsze moŜna jej zapobiec”. Addie usiadła na nim okrakiem, zasłaniając sobą ekran. W końcu Jack przestał się opierać. Przyciągnął jej twarz do swojej i, całując, wyszeptał odpowiedź: - Co Jefferson powiedział na temat nieznajomości prawa? - Nieznajomość - powtórzyła. - Ignorancja. JakŜe cudowne preludium do rozkoszy. - Odchyliła głowę, wyginając szyję, i nagle zastygła w bezruchu. - Słyszałeś? Ale Jack koncentrował się juŜ tylko na Addie. - Nie. Trzask. Odgłos biegnących stóp. Addie się wyprostowała i pilniej nastawiła ucha. - O, znowu. Naprawdę nie słyszysz? - To z pewnością jakieś zwierzę - uznał Jack. - PrzecieŜ mieszkasz prawie w lesie. Oderwała się od niego, chociaŜ chwycił ją za rękę i jęknął Ŝałośnie. Podeszła do okna, ale ujrzała jedynie kawałek huśtawki przecięty zygzakiem księŜycowego światła. - Nic nie widzę. - MoŜe więc lepiej zerknij tutaj. - Jack podniósł się z kanapy wciąŜ w pełnej erekcji rozpychającej przód jego dŜinsów. Chwycił Addie w ramiona. - To najprawdopodobniej szopy. Proponuję, Ŝebyś poszła na górę, do sypialni, a ja szybko się z nimi rozprawię. - I zrezygnujesz z obejrzenia rundy finałowej? - Nigdy w Ŝyciu - odparł z powagą, po czym mrugnął szelmowsko. - O jedenastej jest powtórka.

168

* Gilly nieustannie myślała o Jacku. Sto razy odtwarzała w pamięci ich spotkanie obok restauracji, za kaŜdym razem według innego scenariusza: zastanawiała się, co mogła wtedy zrobić lub powiedzieć; w jej fantazjach Jack porywał ją w objęcia i całował zachłannie, aŜ do bólu, do krwi. Niestety, w końcu zawsze dochodziła do chwili, gdy potraktował ją jak dziecko. I wówczas wybuchała płaczem; miała wraŜenie, Ŝe po raz setny coś cicho umiera w jej wnętrzu. A moment później wpadała w niepohamowaną furię i przysięgała w duchu, Ŝe przy następnej nadarzającej się okazji pokaŜe Jackowi, jak bardzo jest juŜ dorosła. Przez całe popołudnie i wieczór ojciec strzegł jej jak cerber. W końcu poszedł pobiegać, ale kazał jej przysiąc, Ŝe po powrocie zastanie ją w domu. Gili topiła więc swoje smutki w piosenkach Sary McLachlan, wyraŜających ból tego świata, i juŜ miała się zabrać do malowania paznokci na krwisty kolor, gdy rozległ się dzwonek telefonu. - Gili, to o której? - usłyszała w słuchawce głos Whitney. Gillian westchnęła głęboko. W tej chwili nie miała ochoty na pogaduszki z przyjaciółkami. Teraz nie chciała się zajmować niczym innym niŜ obmyślanie najwaŜniejszego planu: jak zniechęcić ojca do odgrywania roli jej cholernego straŜnika. Bo póki on nie przestanie się zabawiać w klawisza, Gilly nie będzie miała okazji pokazania Jackowi, ile naprawdę traci. - Co o której? - O której ma się odbyć nasze... no wiesz, spotkanie. - Spotkanie... - Przysięgłabym, Ŝe to ty kazałaś mi zaznaczyć w kalendarzu datę trzydziestego kwietnia. Wreszcie ją oświeciło. - A, Beltane. - Jak mogłaś zapomnieć? Gillian nie zapomniała. To znaczy niezupełnie. Po prostu zatonęła w marzeniach o Jacku. Ona i członkinie jej kowenu wyznaczyły sobie spotkanie w zagajniku na skraju cmentarza, pod kwitnącym dereniowym drzewem. Umówiły się, Ŝe Meg przyniesie Ŝywiczne polana na ognisko. Whit obiecała, Ŝe przygotuje saszetki napełnione ziołami, które zawieszą na gałęziach derenia w ofierze dla Wielkiego Boga i Bogini; Chelsea miała przygotować wstąŜki na maik. Gilly natomiast podjęła się przygotowania poczęstunku - jedzenia i picia - którym się uraczą po zapieczętowaniu kręgu. 169

Problem w tym, Ŝe ojciec ją zabije, jeŜeli się wymknie cichcem z domu. Jej wzrok padł na mały ceramiczny wazonik, który swego czasu naleŜał do mamy. Tkwiła w nim gałązka z puchatymi baziami, ale w środku nie było wody, na samym dnie leŜała natomiast mała probówka z atropiną, zabraną z laboratorium. - Bądźcie o jedenastej - odparła. * Zaatakowali go od tyłu. Ledwo Jack wkroczył w krąg światła, rzucany przez wiszącą obok drzwi latarnię, ktoś wykręcił mu ręce, a grad ciosów posypał się na jego pierś, brzuch i twarz. W gardle poczuł metaliczny smak krwi; plunął nią na napastników. Próbował dojrzeć ich twarze, zapisać je w pamięci, ale wszyscy mieli wełniane czapki naciągnięte nisko na czoło i szaliki wysoko podciągnięte na twarz. ToteŜ Jack dojrzał jedynie ocean czerni pulsujący falami niepohamowanego gniewu. * Addie wyszczotkowała włosy, a potem spryskała perfumami nadgarstki, wgłębienia pod kolanami i pępek. Jack wyjątkowo długo nie wracał. Co dziwniejsze, od czasu do czasu dochodziło ją głuche dudnienie. JeŜeli to były szopy, musiały nadciągnąć jakimś wyjątkowo licznym stadem. Podeszła do okna i odsunęła zasłonę z organdyny. Było ciemno jak na ósmą wieczorem i w pierwszej chwili niczego nie zauwaŜyła. Nagle bladą poświatę rzucaną przez latarnię przecięła czyjaś ciemna stopa. Potem łokieć. W końcu Addie ujrzała męŜczyznę ubranego na czarno, z rękami czerwonymi od krwi. - Jack - jęknęła i sięgnęła pod łóŜko po strzelbę. W ciągu dwudziestu lat uŜyła jej tylko raz: zastrzeliła zaraŜonego wścieklizną szopa, który zawędrował na jej podwórko, gdy bawiła się tam Chloe. Addie załadowała broń, biegnąc po schodach, z trzaskiem otworzyła drzwi i wystrzeliła w mrok nocy. W jej stronę zwróciło się pięć zamaskowanych twarzy, a ich właściciele natychmiast się rozpierzchli - umknęli do lasu za domem, pozostawiając za sobą ślady, rozchodzące się promieniście jak szprychy koła. Na Ŝwirze leŜał bezwładnie Jack. Addie rzuciła strzelbę, podbiegła i delikatnie odwróciła go twarzą do góry. O BoŜe, myślała, zdjęta paniką, co mu zrobili? Jack zakaszlał, odsłaniając zęby połyskujące czerwienią krwi. Próbował usiąść, krzywiąc się i unikając dotyku rąk Addie. 170

- Nie - rzucił przez zęby, a potem krzyknął. - Nieeeee! Jego krzyk niczym wicher przygiął do ziemi źdźbła świeŜej trawy porastającej obrzeŜa podjazdu; rozepchnął ciemnofioletowe chmury i wprawił w dygot wychudły księŜyc. - Jack, Jack - próbowała go uspokoić Addie. Ale jego krzyk rozrastał się i potęŜniał, aŜ zawisł niczym wielki parasol nad całym miasteczkiem, a wówczas nawet ludzie mieszkający na drugim krańcu Salem Falls musieli zrezygnować ze słodkich woni nocnego powietrza i zamknąć okna, Ŝeby się odgrodzić od tego głosu cierpienia. * Jedno z pewnością nie leŜało w planach Gillian - nie zamierzała się otruć. W związku z tym kwadrans po ósmej zalogowała się w Internecie w nadziei, Ŝe znajdzie informacje o tolerowanych dawkach atropiny. Po masakrze w szkole w Columbine wszyscy się dowiedzieli, Ŝe dzięki wiadomościom z globalnej sieci kaŜdy moŜe sobie zrobić bombę. Odszukanie informacji o dawce halucynogenu, pozwalającej mieć niezły odlot, z pewnością okaŜe się duŜo prostsze. Podczas gdy wyświetlały się odpowiednie witryny, Gili zabrała się do malowania paznokci. Zajmowała się jedną ręką - drugą przeskakiwała z linku na link, poszukując w naukowych czasopismach informacji na temat belladonny i siarczanu atropiny. W końcu dotarła do strony, gdzie podawano dopuszczalne dawki dla dorosłych. W postaci tabletek - pięć miligramów. W celu rozszerzenia źrenic - jedna tysięczna miligrama. Doustnie, w postaci roztworu - od sześciu dziesiątych do trzech miligramów. Gili ściągnęła brwi. Niezły rozrzut. Co będzie, jeŜeli się okaŜe, Ŝe ona moŜe śmiało przyjąć trzy miligramy, ale filigranowa Whitney zaledwie sześć dziesiątych? Ponownie zadzwonił telefon. - Gilly? - Tym razem ojciec. - Chciałem się dowiedzieć, co u ciebie słychać. - Raczej chciałeś mnie skontrolować. - AleŜ, kochanie, przecieŜ wiesz, dlaczego to robię. - Czy przypadkiem nie miałeś biegać? - Właśnie skończyłem. Zaraz wrócę. Serce nagle zaczęło jej bić przyspieszonym rytmem. Do czego ojciec jest zdolny się posunąć, gdy przyjdzie i nie zastanie jej w domu? - Wiesz, tak naprawdę się cieszę, Ŝe dzwonisz. Chciałabym się spotkać z Meg, właśnie mnie do siebie zaprosiła. 171

- Biorąc pod uwagę obecną sytuację, uwaŜam, Ŝe to nie najlepszy pomysł, Gilly. - Proszę cię, tato. Mama Meg ma nas zabrać na film o dziesiątej. PrzecieŜ nikt nie jest aŜ tak głupi, Ŝeby zaatakować Ŝonę detektywa. Nie odpowiedział i Gili ujrzała światełko w tunelu. - Pani Saxton powiedziała, Ŝe mogę zostać u nich na noc. O ile się zgodzisz, oczywiście. Wprost nie do wiary, z jaką swobodą wygłaszała te wszystkie kłamstwa. Tak czy owak, będzie dziś świętować sabat Beltane. I niech diabli porwą Amosa Duncana. Wyczuwała, Ŝe ojciec powoli daje za wygraną. Ostatecznie z rodzicami Meg znał się od urodzenia; a Charlie Saxton był na dodatek gliniarzem. Gilly prawdopodobne będzie bezpieczniejsza w ich domu niŜ w swoim własnym. - No dobrze - skapitulował. - Ale chcę, Ŝebyś zadzwoniła do mnie po kinie. Bez względu na godzinę. - Obiecuję. Kocham cię, tatusiu. - Ja teŜ cię kocham. Gilly odłoŜyła słuchawkę i przez dłuŜszą chwilę wpatrywała się w telefon z uśmiechem na twarzy. Mydlenie komuś oczu to najłatwiejsza rzecz na świecie! Wylogowała się z sieci i zeszła do kuchni. Projekcja astralna to miała być jej sabatowa niespodzianka dla kowenu, a efekty będą o wiele bardziej piorunujące, jeŜeli o niczym nie uprzedzi przyjaciółek. Wlała do termosu mroŜoną herbatę i raz jeszcze spojrzała na trzymaną w ręku probówkę. Odwagi! Wlała odrobinę białej substancji do termosu, wetknęła do środka palec, oblizała. W porządku. Herbata wciąŜ miała smak herbaty - moŜe tylko odrobinę nabrała goryczki. A więc teraz pozostało jedno pytanie ile? Sześć dziesiątych czy trzy miligramy? Gillian wzruszyła ramionami, po czym wlała do termosu całą zawartość probówki i mocno docisnęła korek. * Jack obudził się obok zwiniętej w kłębek Addie, zaciskającej dłoń na wilgotnym ręczniku. Woda, która się z niego wysączyła, utworzyła na kołdrze mokrą plamę w kształcie dzwonu. Jack uniósł się na łokciu, poczuł ból w Ŝebrach i mimowolnie się skrzywił. Dotknął delikatnie policzka leŜącej obok Addie, a kiedy się nie poruszyła, ostroŜnie wstał z łóŜka. Jak wyglądałoby jego Ŝycie, gdyby ktoś taki jak ona stał u jego boku podczas owego koszmaru w Loyal? Co by czuł, gdyby musiał 172

odsiedzieć osiem miesięcy, ale co wtorek mógł się spotykać z Addie przy jednym z długich, składanych stołów w sali rekreacyjnej oddziału więziennego? I gdyby wiedział, Ŝe po odbyciu wyroku będzie miał do kogo wracać? Kręcił się po ciemnym domu i myślał, w jaki sposób mógłby odpłacić Addie za to, co dla niego zrobiła. Dzięki niej nie tracił czasu na roztrząsanie błędów przeszłości. Schował je do solidnego kartonu i mocno zamknął wieko. Jeśli zaś chodzi o Addie... Ona do swojego kartonu z bolesnymi doświadczeniami zaglądała kaŜdego dnia, wyciągała je na światło dzienne niczym najcenniejsze rodzinne pamiątki, chociaŜ kosztowało ją to niezmiernie wiele bólu. W pewnej chwili Jack się zorientował, Ŝe stoi przed drzwiami pokoju Chloe. Potrzebował zaledwie kilku minut, Ŝeby ściągnąć z łóŜka pościel, pozdejmować ze ścian plakaty i pochować wszystkie zabawki do pudła znalezionego w szafie. JeŜeli zdoła usunąć przedmioty co dnia przypominające Addie o jej stracie, moŜe ona zacznie wreszcie patrzeć w przyszłość, zamiast się nieustannie oglądać za siebie. - Co ty, do cholery, tutaj robisz? - spytała tak rwącym się głosem, jakby ktoś zdzielił ją pięścią w brzuch. - Sprzątam. Pomyślałem, Ŝe jeŜeli przestaniesz ciągle patrzeć na te wszystkie przedmioty... - To twarz Chloe juŜ nie będzie pierwszą rzeczą, którą zobaczę po przebudzeniu? Co ty sobie właściwie wyobraŜasz? CzyŜby ci się ubzdurało, Ŝe muszę spojrzeć na... na jakąś klamerkę do włosów, by przypomnieć sobie, jak wygląda istota, którą kocham najbardziej na świecie?! - Kochałaś - poprawił Jack spokojnie. - Miłość się nie skończyła tylko dlatego, Ŝe Chloe odeszła. - Addie uklęknęła w zrzuconej z łóŜka pościeli. - Addie, nie chciałem cię urazić. JeŜeli to, co jest między nami, ma dla ciebie jakiekolwiek znaczenie... Gwałtownie odwróciła ku niemu twarz. - Nigdy, przenigdy nie będziesz dla mnie waŜniejszy od mojej córki. Jack zatoczył się do tyłu. Jej słowa ugodziły go boleśniej niŜ którykolwiek z zadanych tego wieczoru ciosów. W milczeniu patrzył, jak Addie zgina się wpół i zanurza twarz w fałdach pościeli. - Coś ty z nim zrobił? - Poderwała się raptownie, po policzkach ciekły jej łzy. - Z czym? - Z jej zapachem. Z zapachem Chloe! - Addie nerwowo przerzucała 173

poduszki, prześcieradło i powłoczki. - Był tutaj. Był jeszcze dziś rano... a teraz zniknął. - Kochanie - odezwał się miękko Jack - ta pościel juŜ od dawna nie ma jej zapachu. Nie wypuszczając z rąk pościeli, zacisnęła dłonie w pięści. - Wynoś się! - zaszlochała. - Wynoś się natychmiast. - Odwróciła twarz, a Jack wyszedł z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. * Nawet najstarsi mieszkańcy miasteczka nie przypominali sobie, Ŝeby bar Rooster’s Spit miał kiedykolwiek coś wspólnego z drobiem lub plwocinami*.[ rooster - kogut; spit - pluć, plwocina.] Za to stali bywalcy kaŜdemu mogli powiedzieć, Ŝe ten lokal, usytuowany na skraju miasta, w swoim poprzednim wcieleniu był miejscem zebrań Rycerzy Kolumba, a w jeszcze wcześniejszym - słuŜył baptystom za kościół. Teraz natomiast w tym mrocznym wnętrzu moŜna się było zatopić w morzu własnych smutków lub w morzu whisky - co kto wolał. Roy Peabody przyłoŜył brzeg szklanki do ust i przymknął powieki, podczas gdy słodki Ŝar spływał mu po gardle i rozkwitał w brzuchu pełnią bukietu. Po wielu tygodniach, w czasie których Addie na zmianę z Jackiem pilnowali, Ŝeby się nie dorwał do butelki - wreszcie znalazł się w barze. Siedział tu sam, o ile nie liczyć Marlona, barmana, polerującego szklanki tak zawzięcie, Ŝe aŜ zgrzytały pod ścierką. W odróŜnieniu od innych znanych Royowi barmanów - a poznał ich w Ŝyciu bardzo wielu - Marlon miał nieoceniony dar: zachowywał milczenie i pozwalał człowiekowi w spokoju się rozkoszować trunkiem. Szczerze mówiąc, Roy czuł się swobodniej w tym barze - gdzie nikt nie miał względem niego Ŝadnych cholernych oczekiwań - niŜ we własnym domu. Kiedy drzwi niespodziewanie się otworzyły, zarówno Roy, jak i Marlon ze zdziwieniem spojrzeli w stronę wejścia - w Salem Falls, w dzień powszedni, prawie nikt nie wpadał na drinka po dziesiątej wieczorem - a Roy od razu się najeŜył na myśl, Ŝe będzie musiał dzielić z kimkolwiek te cudowne chwile. Trudno powiedzieć, który z nich bardziej się zdziwił na widok drugiego - Roy czy Jack. - Co ty tu robisz? - A jak myślisz? - skrzywił się Roy. - No leć, donieś mojej córuni, gdzie jestem. Ale Jack tylko opadł cięŜko na sąsiedni stołek barowy. 174

- Wezmę to samo co on - zwrócił się do Marlona. Barman postawił na blacie szklankę z głośnym, stanowczym stukotem, jakby przybijał pieczęć pod glejtem. Jack pociągał pierwszy długi łyk whisky, ścigany bacznym spojrzeniem Roya. - Zamierzasz przez cały czas tak się na mnie gapić? - Nigdy nie miałem cię za pijącego - wyznał Roy. Jack zaśmiał się ponuro. - Pozory często mylą. Roy przyjął tę uwagę skinieniem głowy. - Wyglądasz beznadziejnie - stwierdził. - Uprzejmie dziękuję. Starszy pan wyciągnął dłoń i delikatnie dotknął rany nad okiem Jacka. - Zderzyłeś się ze ścianą? - A ty masz w swojej szklance lemoniadę? Roy spojrzał na Jacka z wahaniem. - Zakładam, Ŝe Addie wie, gdzie jesteś. - Uhm. Ma o tym mniej więcej takie samo pojęcie jak o twoim obecnym miejscu pobytu. - Powiedziałem ci, St. Bride, Ŝe jeŜeli złamiesz jej serce... - A jeŜeli ona złamie moje, Roy? - wszedł mu gorzko w słowo. Co wtedy dla mnie zrobisz? Roy zerknął na bruzdę przy ustach Jacka, potem obrzucił bystrym wzrokiem całą jego twarz i ujrzał w niej aŜ nazbyt dobrze znany sobie rys. - Wówczas - powiedział - postawię ci drinka. * Pewnego razu, na obozie harcerskim, Gillian podjęła się czuwania nad ogniskiem. Podczas gdy inne dziewczynki piekły na patyku pianki i batoniki Hersheya, Gilly karmiła płomienie: gałęziami, igłami sosnowymi i sznurowadłami, kawałkami chleba i dziesięciocentówkami. Dorzuciła nawet jakąś nieszczęsną ropuchę. Była zafascynowana zachłannością ognia poŜerającego wszystko, co napotkał na swojej drodze. Wpatrywała się w jego blask i myślała wówczas: Zamiast serca mam w piersi płomień. Dzisiejszego wieczoru ognisko było duŜo mniejsze... a moŜe tylko tak jej się zdawało, bo od tamtej pory sama sporo urosła. Stała nad ogniem wraz z przyjaciółkami: trzymały się za ręce, tworząc krąg wokół tańczących płomieni. Były wspólnotą, kowenem, a Gillian - ich najwyŜszą kapłanką. Wiosenny wiatr wśliznął się pomiędzy uda Gilly niczym czuły 175

kochanek. Teraz on stanowił jej jedyne okrycie; ubrania leŜały pod dereniem. Kiedy powiedziała, Ŝe chce się zjednoczyć z naturą i oczyścić całe ciało, przyjaciółki się zdziwiły. Whitney jednak ściągnęła bluzkę. Chelsea zaś drŜała z zimna w samych majtkach i staniku. Jedynie Meg, wstydząc się swojej tuszy, niczego z siebie nie zdjęła. Gilly spojrzała przyjaciółkom w oczy. Czy czuły to samo co ona? Jej ciało nigdy wcześniej nie było tak rozedrgane. Odchyliła głowę do tyłu i wykrzyknęła w stronę nocnego nieba: - Władcy StraŜnicy Wschodu, gdzie słońce, gwiazdy i księŜyc się rodzą, przywołuję was, zbudźcie się i przybywajcie! Słowa przychodziły same, były niczym wstęga wysnuwająca się prosto z serca i Gilly po raz pierwszy zrozumiała, co Starshine miała na myśli, gdy mówiła o mocy własnych zaklęć. - Owiońcie nasze ciała delikatnie jak szept, pieśćcie miłosnym dotykiem. Obdarujcie siłą wyobraźni i nauczcie tańca rytmu. Bądźcie błogosławieni! Pozostałe dziewczyny zakołysały się lekko i powtórzyły: - Bądźcie błogosławieni! Teraz Whitney uniosła głowę i, zarumieniona, zaintonowała: - Władcy StraŜnicy Południa, pełni ognia i pasji, przywołuję was, zbudźcie się i przybywajcie. Podzielcie się z nami waszym płomieniem, rozpalcie namiętności poŜarem. Bądźcie błogosławieni! - Bądźcie błogosławieni! - Władcy StraŜnicy Zachodu - podjęła Chelsea - zrodzeni z ziemi, naszej matki, przywołuję was, zbudźcie się i przybywajcie. Niech tajemnicy owieje nas czar. Bądźcie błogosławieni! - Bądźcie błogosławieni! W końcu odezwała się Meg: - Władcy StraŜnicy Północy, zrodzeni z ciemności i magii, przywołuję was, zbudźcie się i przybywajcie. Zjednoczcie nas z ziemią, dajcie siłę kamienia. Bądźcie błogosławieni! - Akasha, elemencie ducha - wykrzyknęła Gillian - przybądź do nas, gdy będziemy wić wstęgi majowego słupa; śpiewaj z nami przy płomieniach. Zabierz nas do świata cieni. Napełnij tę noc magią nad magiami... Bądź błogosławiony! - Bądź błogosławiony! Uklękła przed ołtarzem, dotknęła kadzielniczki, wody i ziemi, a potem przesunęła dłonią nad jęzorami ognia. - Odrzucam wszystko, co nieczyste. W świecie cieni i rzeczywistym. Niech się stanie. - Zakreśliła trzykrotnie krąg: ziemią i wodą, dymem kadzidełka, a w końcu mocą własnej energii. - Krąg zapieczętowany - oznajmiła z uśmiechem. 176

Potrząsnęła gałęzią derenia i deszcz delikatnych, białych płatków spadł na jej ramiona. Uniosła dłonie; księŜyc nadał jej smukłemu ciału błękitnej poświaty. - Wielka Bogini, królowo nocy, Wielki BoŜe, królu dnia, właśnie świętujemy wasze połączenie. Przyjmijcie od nas te dary w ofierze. Gillian wsunęła rękę do płóciennej torby i wyciągnęła jedną z saszetek z ziołami, które kupiła w Skarbcu Wiccan. Było ich w sumie dwadzieścia - wszystkie starannie uszyte przez Whitney. - Ty to zrób - zwróciła się do przyjaciółki i wręczyła jej torebkę. Whitney zawiesiła ją na gałązce derenia, gdzie wśród bieli kwiatów rozbłysła czerwienią maku. A potem sięgnęła do torby i rozdała resztę saszetek przyjaciółkom. Szybko pozawieszały je na drzewie; utworzymy tam wielobarwną tęczę. - Au! - krzyknęła Whitney i odskoczyła od derenia. - Gałąź ukłuła mnie do krwi. - Widzicie, ludzie nie bez powodu noszą ubrania - wtrąciła Meg. Chelsea usiadła na ziemi i powiedziała: - MoŜe i biegamy nago, ale tak naprawdę dzisiejszej nocy tylko bóg i bogini cieszą się miłością. - Jak to? - Ten sabat ma być celebracją seksu, prawda? A ja jakoś nie widzę Brada Pitta wśród nas. Bez urazy, Gilly, ale ciebie natura nie wyposaŜyła w odpowiedni sposób. Gillian gniewnie zwróciła się w jej stronę. - A tego chuderlawego pokurcza, Thomasa McAfee, to niby wyposaŜyła? Chelsea zarumieniła się gwałtownie. - On wcale nie jest... - Nie? To opowiedz nam, jaki jest. Ostatnio mnóstwo czasu spędzasz w jego towarzystwie. Właściwie się spodziewałam, Ŝe go tutaj spotkam. Kiedy się trenuje szczeniaka, naleŜy wszędzie go ze sobą zabierać, czyŜ nie? Mieć nieustannie na oku? - Gilly... - zaczęła pojednawczo Meg. - Wyczarujmy męŜczyznę - zaproponowała Whitney. - Tak naprawdę wszystkie zazdrościmy Chelsea. Co ty na to, Gili? Jednak Gillian milczała. Pozostałe przyjaciółki patrzyły po sobie pytająco, niepewne, co powinny zrobić czy powiedzieć. - ChociaŜ w gruncie rzeczy to głupi pomysł - podjęła pospiesznie Whitney. - PrzecieŜ nigdy byśmy nie zdołały ustalić, kogo właściwie przywołać. No wiecie, ja na przykład mam słabość do rudzielców, a Meg podobają się przysadziści, ciemnowłosi faceci. Grubawi. Takie byczki. 177

- Podobają mi się Włosi - poprawiła ją Meg. - A oni wcale nie są grubawi. W końcu Gillian uśmiechnęła się pogodnie. Jej przyjaciółki nie dały tego po sobie poznać, ale w duchu wszystkim im ulŜyło. To była Gilly, którą znały i którą uwielbiały. - JeŜeli jesteśmy dobrymi wiccankami, to niewykluczone, Ŝe bóg i bogini ześlą nam dar. Podeszła do derenia od strony wysmukłego pnia sosny. Choć wydawało się to nieprawdopodobne, Chelsea zdołała zawiesić jedną wstąŜkę na wysokości prawie trzech metrów! Gilly chwyciła za spływającą w dół srebrną tasiemkę i przesunęła nią między piersiami, wokół brzucha i ud. Wygięła ciało w łuk, a pozostałe dziewczyny patrzyły na nią jak zahipnotyzowane: oto na ich oczach Gilly przechodziła metamorfozę, zmieniała kształty, przeobraŜała się w kusicielską syrenę, i to z taką lekkością, jakby czyniła to juŜ setki razy w Ŝyciu. - Teraz - powiedziała - moŜemy wreszcie świętować. * Addie obudziła się z policzkiem wciśniętym w poduszkę Chloe. Bez najmniejszego trudu przywołała przed oczy maleńką buzię córeczki i jej sypiące się na wszystkie strony włosy. Powiodła ręką po spranej bawełnie, udając, Ŝe dotyka delikatnej skóry Chloe. Ale nie! To w Ŝadnym razie nie była jej skóra! Słowa zadźwięczały wyraziście w głowie Addie, jakby obok stał Jack i wypowiedział je na głos dobitnie. Były niczym wybuchający granat i poczyniły równie wielkie spustoszenia. Jednak jeszcze bardziej przygnębił Addie fakt, Ŝe podczas gdy uporczywie się koncentrowała na wspomnieniach o córce, w jej myśli wdarł się męŜczyzna. Próbowała wydobyć z zakamarków pamięci wszystkie wspólne chwile z Chloe, a tymczasem widziała zupełnie inne obrazy: Jack obejmujący ją ramionami; posyłający namiętne spojrzenia znad szatkowanej papryki; unoszący powoli kąciki ust w uśmiechu. Addie musiała wreszcie spojrzeć prawdzie w oczy: jakkolwiek wydawało się to nieprawdopodobne, teraz nie mogła juŜ sobie wyobrazić Ŝycia bez Jacka - tak jak kiedyś nie umiała sobie wyobrazić Ŝycia bez córeczki. RozdraŜniona, odrzuciła kołdrę i zaczęła nerwowo krąŜyć po domu. Na dole schodów mechanicznie dotknęła małego zdjęcia córki: robiła tak za kaŜdym razem, gdy wchodziła na górę lub zbiegała po stopniach - jakby ta fotografia była świętą relikwią. I w tej samej chwili uświadomiła sobie, Ŝe w nocy wygłosiła jedno z największych kłamstw w Ŝyciu. 178

MoŜe Jack rzeczywiście nigdy nie będzie dla niej waŜniejszy od Chloe. Ale, na Boga, juŜ stał się równie waŜny. Osunęła się na ostatni schodek i oparła głowę o kolana. Los zabrał jej osobę, którą kochała nade wszystko. Teraz dostała drugą szansę - powinna łapać ją kurczowo, obiema rękami. - Kocham go - wypowiedziała na głos. - Kocham go. Kocham. Poderwała się szybko, oszołomiona i uskrzydlona, niczym chory na raka, który się nagle dowiedział, Ŝe choroba cudownie ustąpiła. Addie znalazła się w bardzo podobnej sytuacji - oto odkryła, Ŝe jej pęknięte serce niepostrzeŜenie się zrosło w jedną całość, chociaŜ nigdy nie wierzyła w podobną moŜliwość. Nagle poczuła, Ŝe kaŜdy zakątek jej duszy, który opustoszał i uwiądł po śmierci Chloe, teraz się zapełnia nową treścią i odŜywa na samą myśl o Jacku. Musi go odnaleźć. Musi przeprosić. Wsunęła nogi w chodaki i włoŜyła kurtkę. Była juŜ w połowie drogi do drzwi, kiedy nagła myśl kazała jej się zatrzymać i z rezygnacją skazańca zmierzającego na miejsce egzekucji wejść z powrotem na górę. W pokoju Chloe zebrała pościel z łóŜka. Zwinęła ją w kłąb i zniosła na dół, przyciskając mocno do piersi. Przypomniała sobie, jak trzymała nowo narodzoną córeczkę w ramionach, jak chodziła z nią po pokoju, kiedy maleńka cierpiała na kolkę. Wepchnęła powłokę, prześcieradło i powłoczki do bębna pralki, wsypała detergent i nastawiła programator. Z brzucha maszyny uniósł się świeŜy zapach proszku. - śegnaj - wyszeptała. * Amos Duncan nie mógł zasnąć. W końcu, pogodzony ze swoim napadem bezsenności, usiadł na łóŜku i zapalił światło. Zachowywał się idiotycznie, miał tego świadomość. Ale cóŜ na to poradzić, był po prostu nadopiekuńczym ojcem. Przez lata wielokrotnie dochodziły do niego głosy miejscowych matron utyskujących, jaka to wielka tragedia, Ŝe się powtórnie nie oŜenił - dla dobra Gilly, naturalnie. Amos jednak nigdy nie spotkał kobiety, która stałaby mu się bliŜsza i droŜsza od córki. Ale czy tak naprawdę był to powód do tragedii? Właśnie minęła jedenasta. Film, na który pojechała Gillian, zapewne się skończy za jakieś pół godziny. To rozsądne, Ŝe Gilly spędzi noc u Meg. Kino - podobnie jak dom Santonów, jak w istocie wszystko w Salem Falls - znajdowało się bowiem na drugim krańcu miasta. Poza tym Charlie sypiał z pistoletem przy łóŜku. Podobnie jego Ŝona, o ile 179

Amosowi było wiadomo. Poza tym nawet ktoś taki jak Jack St. Bride z pewnością nie byłby na tyle szalony, Ŝeby zadzierać z rodziną detektywa. A to oznaczało, Ŝe Gilly znajdowała się w dobrych rękach. Doszedłszy do tego konstruktywnego wniosku, pół godziny później Amos poderwał się z łóŜka, ubrał pospiesznie, wsiadł w samochód i pojechał do Saxtonów po córkę. * Jack próbował otrzeć dłonią usta, ale dopiero za trzecim podejściem zdołał dokonać tej sztuki. To go niebywale rozbawiło. Salwy gardłowego śmiechu wywołały czkawkę, musiał więc pociągnąć kolejny długi łyk whisky, Ŝeby dojść do siebie. Kiedy spazmatyczne czkanie w końcu ustało, nie pamiętał juŜ jednak, co mu się wydawało tak zabawne. Odchylił się do tyłu, by oprzeć wygodnie plecy, i dopiero poniewczasie dotarło do niego, Ŝe stołki barowe nie mają oparć. Kiedy się ocknął, odkrył, Ŝe leŜy na podłodze i wbija wzrok w poznaczony plamami sufit. - Roy! - wrzasnął na całe gardło, chociaŜ starszy pan znajdował się zaledwie o krok od niego. - Roy, chyba się trochę upiłem! - Pieprzony Einstein - prychnął pod nosem Marlon. Jack chwiejnie stanął na nogach, co było sporym osiągnięciem, zwłaszcza Ŝe prawie nie czuł nóg, po czym się wydźwignął w górę, czepiając się poprzeczek w stołku Roya. Zajrzał do swojej szklanki i ujrzał dno. - Jesze raz t-t-to samo - wymamrotał i pchnął szklankę w stronę Marlona... ale Marlona nie było juŜ za barem. Jack wygiął boleśnie szyję i zobaczył, Ŝe barman stoi obok kompletnie nieprzytomnego Roya. Na ten widok Jack zapewne wpadłby w przeraŜenie... gdyby mógł cokolwiek odczuwać. Roy leŜał na barze i głośno chrapał. - P-p-pomogę - zaoferował się Jack, ale jak tylko się podniósł, bar niespodziewanie uległ przeobraŜeniu - zmienił się w wirującą trąbę powietrzną. Marlon pokręcił głową, gdy Jack z powrotem opadł bezwładnie na stołek. - Powinieneś poprzestać na piątej kolejce - zawyrokował. - Ś-święta racja. Przewracając oczami, Marlon uniósł Roya fachowym chwytem poŜarniczym. - G-gdzie zamieszasz go zapar-kować? - wrzasnął Jack. - Uspokój się, przyjacielu. Roy juŜ niejedną noc spędził w pakamerze na zapleczu. 180

Marlon wyszedł do przyległego pomieszczenia, nie większego od przeciętnej szafy. Jack usłyszał stamtąd głuche uderzenie bezwładnego ciała rzucanego na pryczę. - ...szę iść do domu - wybełkotał Jack, gdy Marlon znowu się pojawił w zasięgu jego wzroku. - Problem w tym, Ŝe ja nie mam domu. - CóŜ, Roy zajął jedyne wolne lokum. Przykro mi, chłopie. Marlon spojrzał uwaŜnie na Jacka, bacznym okiem oceniając stan jego upojenia, i doszedł do wniosku, Ŝe duŜo gorzej być juŜ nie mogło. - Daj mi kluczyki do swojego samochodu. - Nie posiadam. Barman z zadowoleniem skinął głową. - To dobrze. Idąc pieszo, nie moŜesz się wpakować w kłopoty. Jack niepewnie zwlókł się ze stołka. - Kłopoty - powiedział - to moja specjalność. * Charlie otworzył drzwi w szlafroku. - MoŜesz sobie być pieprzonym krezusem, Duncan, ale urzędnicy publiczni jeszcze nie są twoją własnością. Cokolwiek to jest, moŜe poczekać do rana. JuŜ miał zamknąć drzwi, ale Amos przytrzymał je dłonią. - Na Boga, Charlie, przyszedłem tylko po córkę. Czy mam rozumieć, Ŝe jeszcze nie wróciły? - O czym ty, do diabła, opowiadasz? Amosa nie na Ŝarty przeraził idealny spokój w głosie Charliego. śeby działać skutecznie pod presją, detektyw zawsze obniŜał temperaturę swoich emocji. - Meg zaprosiła ją do kina. Miała z nimi jechać twoja Ŝona. - Moja Ŝona w najlepsze śpi na górze - odparł Charlie. - A Meg oznajmiła mi, Ŝe spędzi tę noc u was w domu. - Charlie... Ten jednak juŜ odskoczył od drzwi i chwycił za policyjne radio. Amos wszedł do holu i z powagą zajrzał detektywowi w oczy. - Tu Saxton - powiedział Charlie, gdy odezwał się dyŜurny funkcjonariusz. - Zdaje się, Ŝe mamy problem. * Wes siedział w radiowozie i marzył o kawie, kiedy odebrał zgłoszenie o poszukiwaniach. Zaginęły dwie - moŜe nawet cztery nastolatki. Nie wiadomo, gdzie się mogły podziewać. Chryste, teraz, gdy w mieście zamieszkał gwałciciel, z pewnością się rozpęta niezłe piekło. 181

Wes włączył migającego na niebiesko koguta i ruszył powoli bocznymi ulicami Salem Falls. DyŜurny wezwie na słuŜbę wszystkich dostępnych gliniarzy, ale w tej chwili tylko trzy radiowozy patrolowały miasto. Gdyby Wes znalazł dziewczyny pierwszy, mógłby z duŜym prawdopodobieństwem liczyć na awans. Skręcił za róg przy barze Rooster’s Spit i wówczas zobaczył, Ŝe coś wolno i niepewnie porusza się poboczem. Wściekłe zwierzę? Od czasu do czasu policjanci musieli odstrzeliwać chore szopy. Ale nie, to stworzenie było duŜo większe. CzyŜby sarna? Ustawił samochód w taki sposób, by błękitne, błyskające światło padło na przemieszczający się obiekt. - A niech mnie diabli! - szepnął Wes i zaparkował na skraju drogi. * Jack nie mógł się nadziwić własnym stopom - same z siebie wiedziały, Ŝe powinny postępować jedna za drugą. Musiały być bardzo sprytne, poniewaŜ w innym wypadku tylko prawa by robiła hop-hophop albo podskakiwałaby sama lewa. JeŜeli dodać do tego urok dzisiejszego księŜyca, który przybrał niezwykły kształt kociego oka, naleŜało uznać, Ŝe ziemia jest cudownym miejscem we wszechświecie. Jack wlókł się szosą wiodącą ku Salem Falls i choć bez przerwy się potykał, jakoś udawało mu się chwytać równowagę i nie walić nosem w asfalt. Minęło jednak kilka dobrych chwil, zanim się zorientował, Ŝe powoli sunie za nim samochód. Jego światła przypominały wilcze ślepia: były Ŝółte i lekko skośne. Silnik pomrukiwał cicho, akcentując kaŜdy krok Jacka. Jack próbował przyspieszyć, a jednocześnie co rusz oglądał się przez ramię. CzyŜby ludzie, którzy go pobili, wrócili, by dokończyć dzieła? Gdyby go teraz zamordowali, nikogo by to nie obeszło. CięŜko dysząc, odwrócił się na tyle, Ŝe zdołał dojrzeć sylwetkę męŜczyzny siedzącego za kierownicą. Znajdował się zbyt daleko, by rozpoznać jego twarz, ale chyba miał ciemne włosy albo... czarną, wełnianą czapkę na głowie. Chryste, samochód przyspieszył! Jack usłyszał wizg zwiększanych obrotów silnika i Ŝołądek podjechał mu do gardła. Przejedzie mnie, pomyślał. Zginę pod kołami. PrzeraŜony, skosem przebiegł drogę, by zmylić kierowcę. Potknął się, walnął ręką w maskę szarŜującego auta, po czym rzucił się w wąską uliczkę pomiędzy domami. 182

Wyszedł na szerszą drogę w nieznanym sobie miejscu i próbował zapanować nad drŜeniem ciała. Nagle jasnym blaskiem rozbłysło przed nim miasto - jakby olbrzymi statek kosmiczny oświetlił je reflektorami, szykując się do lądowania. Jack wbijał wzrok w kolorowe neony sklepów, odbijające świetlistymi plamami od chodników. Zahipnotyzowany tym widokiem, który wydał mu się zajebiście piękny, stał na środku ulicy, zupełnie niepomny na fakt, Ŝe całkiem niedawno otarł się o śmierć. Niespodziewanie, dwa metry przed nim, pojawił się policyjny radiowóz i Jack uniósł dłoń, chroniąc oczy przed blaskiem reflektorów. - Hej - rozległ się głos Wesa Courtemanche’a - czy wszystko w porządku? Tym, co uświadomiło Jackowi, Ŝe sytuacja jest dla niego groźna, była serdeczność w głosie stróŜa prawa. Doskonale wiedział, Ŝe gdyby on i Wes zostali ostatnimi ludźmi na ziemi, policjant i tak zrobiłby wszystko, co w jego mocy, by dać Jackowi do zrozumienia, jak bardzo go nienawidzi. Wszyscy mieszkańcy tego miasta chcieli stąd wykurzyć Jacka - był w ich oczach groźnym przestępcą. A więc gliniarz mógłby go zastrzelić, a potem twierdzić, Ŝe działał w obronie własnej. Czy Wes był jednym z tych, którzy wcześniej go pobili? Czy to jego radiowóz o mało go nie przejechał? Myśląc jedynie o tym, Ŝe w tej chwili musi się znaleźć tak daleko od Wesa, jak to tylko moŜliwe, Jack rzucił się w stronę pola widocznego za pobliskimi domami. Wiodła do niego tak wąska ścieŜka, Ŝe nie zmieściłby się na niej Ŝaden samochód. * Jack słyszał przekleństwa Wesa i stukot jego cięŜkich butów uderzających o płyty trotuaru. Szybko skręcił w stronę zagajnika ciągnącego się za cmentarzem w nadziei, Ŝe w ciemnościach zgubi ścigającego go policjanta. Tymczasem zahaczył nogą o wystający korzeń, przewrócił się i otarł skórę na dłoni. Podczas upadku otworzyła mu się teŜ rana nad okiem, a na dodatek zaspręŜynowała jakaś gałąź i smagnęła go w twarz, przecinając policzek do krwi. Ale pomimo tych przeszkód, Jack wszechstronny sportsmen - bez trudu odsądził się od Wesa. Biegł jeszcze przez jakieś pięć minut, dopóki nie nabrał pewności, Ŝe jest juŜ całkiem bezpieczny, a potem snuł się po lesie, nie wiedząc, gdzie jest i jak ma iść z powrotem do miasta. Zatrzymał się, Ŝeby odetchnąć i pozbierać myśli, i nagle usłyszał perlisty śmiech. Natychmiast powróciły do niego starogreckie mity, o których opowiadał uczennicom w Westonbrook: Apollo ścigający Dafne, 183

Artemida, z łukiem na ramieniu przemierzająca lasy. I wtem, jak na zawołanie, bogini łowów ukazała mu się we własnej osobie: srebrzyste ciało prześwitujące przez gałęzie, pięty wzniesione nad ziemią, włosy powiewające niczym flaga. Po chwili wpatrywania się w to zjawisko, Jacka zdjęła konsternacja: chyba jednak nie miał przed sobą bogini. Kobieta, która stała przy drzewie, była goła jak nimfa, ale przyzywała go śpiewem - niczym kusicielska syrena. Podszedł bliŜej i zauwaŜył nie jedną, ale cztery dziewczęce postaci: jedne ubrane, inne nagie. A ta która w pierwszej chwili wydała mu się Artemidą, wykrzykiwała jego imię. * Najpierw dobiegło go łkanie. W trakcie swojej policyjnej kariery Charlie wielokrotnie słyszał ten odgłos. Za kaŜdym razem się łudził, Ŝe to zranione zwierzę, które zaplątało się w rozwidlenie gałęzi, jednak zawsze się okazywało, Ŝe musi stanąć twarzą w twarz z rozdzierającą, ludzką tragedią. Zatrzymał się i przez chwilę pilnie nadsłuchiwał. A potem biegiem skierował się na południe. Pomarańczowa kurtka Meg była dla niego niczym odblaskowy drogowskaz. Z energią, o którą by się nigdy nie podejrzewał, Charlie pognał sprintem ku córce. Przy cmentarnej bramie zbiły się w gromadkę cztery nastolatki. Miały potargane włosy, pogubiły gdzieś spinki i grzebyki, ogólnie przedstawiały sobą Ŝałosny widok i w normalnej sytuacji kaŜda z nich szybciej by umarła, niŜ pokazała się w takim stanie publicznie. Charlie szybko ogarnął wzrokiem sytuację: wszystkie cztery wydawały się całe i nie wyglądały na ranne, w duchu więc odetchnął z ulgą. Meg, Whitney i Chelsea ciasno otaczały płaczącą Gillian. Przytulały ją i pocieszały, ona jednak wciąŜ rozdzierająco szlochała. Charlie tylko raz w Ŝyciu widział podobną rozpacz: kiedy musiał powiadomić kobietę, która przeŜyła wypadek samochodowy, Ŝe jej czteroletni synek nie miał równie wiele szczęścia. Moment później zauwaŜyła go Meg. - Tatusiu! - wykrzyknęła i rzuciła mu się w ramiona. - Ci, Meggie. Uspokój się, kochanie. - Tuląc córkę, podszedł do Gillian. - Co się stało? - zapytał, ale Ŝadna z dziewcząt nie udzieliła mu odpowiedzi. Przykucnął u boku Gilly. - Skarbie - odezwał się miękko, wprawnym okiem wychwytując ślady krwi na swetrze dziewczyny i nierówno, zapewne w pośpiechu, zapięte guziki. - Co się stało? 184

Uniosła w górę twarz - białą, poznaczoną śladami łez, przywodzącymi na myśl siateczkę blizn. Przez zaciśnięte gardło i wykrzywione usta z trudem przedostał się głos: - To... był., on! Charlie mimowolnie napiął wszystkie mięśnie. - Kto, skarbie? - Zostałam zgwałcona - wyłkała Gillian. - Zgwałcona przez Jacka St. Bride’a.

II Na widok plastra tego Jill zaczęła ze śmiechu pękać. AŜ matka Jacka zbiła ją Za kpienie z cudzego nieszczęścia.

Niech Ŝadna z was słowem nie waŜy się wspomnieć o naszych czynach, bo inaczej przyjdę w najczarniejszej godzinie nocy i porachuję się z wami, a kara będzie straszna. Arthur Miller, „Czarownice z Salem”

1 maja 2000 Salem Falls, New Hampshire

Kazano jej stanąć na rozłoŜonym arkuszu papieru, na który delikatnie sfruwały drobiny ziemi i leśnej roślinności, usuwane miękką szczotką z jej ubrania. Gillian przyglądała się niczym zahipnotyzowana, jak pod warstewką brudnych paprochów ginie nieskazitelna biel arkusza, znajdującego się pod jej stopami. Dzięki Bogu, badała ją kobieta. Zapytała Gilly o wiek, wzrost, wagę, datę ostatniej miesiączki i badania cytologicznego. Potem chciała się dowiedzieć, czy Gilly była kiedykolwiek operowana lub hospitalizowana, czy znajdowała się pod opieką psychiatry lub przyjmowała stale jakieś leki, czy juŜ wcześniej padła ofiarą napaści seksualnej. W końcu spytała, jaki to był rodzaj penetracji; musiała wiedzieć, skąd ma pobrać materiał dowodowy. Gillian zamrugała oczami, nie do końca pojmując, o co chodzi. - Waginalna, oralna, analna - wyjaśniła lekarka. Gillian nie pamiętała swoich odpowiedzi. Miała wraŜenie, Ŝe otacza ją stalowa skorupa, która utrudnia wyraźne wyłapywanie dźwięków i dziwnie krępuje ruchy. WyobraŜała sobie, Ŝe ta skorupa zacznie narastać, stawać się coraz grubsza, a gdy pewnego dnia pęknie, w środku nie będzie juŜ nic prócz garści prochu. - Czy jest tu mój ojciec? - spytała szeptem. - Zjawi się lada chwila - odparła lekarka z uśmiechem i połoŜyła na stole wypełniany formularz. Gillian zauwaŜyła, Ŝe u góry strony zapisała: „Pacjentka zgłosiła napaść seksualną”. I na ten widok zaczęła dygotać. Rozpięła sweter, a potem spojrzała na swoje stopy. Przypomniała sobie o nacięciach na podeszwach. Nikt nie powinien ich zobaczyć! - Czy mogłabym nie ściągać skarpetek? - wyszeptała błagalnie. 189

Lekarka skinęła potakująco głową. Zerknęła na plamę krwi na swetrze, po czym włoŜyła go do papierowej torby na dowody przeznaczone do badania kryminologicznego. Majtki Gillian z napisem „piątek” (chociaŜ był zupełnie inny dzień tygodnia) powędrowały do oddzielnej torebki. W jeszcze następnej znalazł się starannie złoŜony papier, na który opadły paprochy usunięte z jej ubrania. Podczas gdy Gillian stała niczym klacz wystawiona na aukcję, lekarka zaczęła powoli obchodzić ją wkoło. - Szukam wybroczyn i skaleczeń - wyjaśniła i nachyliła się, by spojrzeć uwaŜniej na zadrapanie na wewnętrznej stronie uda. - Skąd to się wzięło? - Skaleczyłam się przy goleniu - mruknęła Gilly. - A to? - Lekarka wskazała na siniaka na nadgarstku. - Nie wiem. Lekarka wyjęła z szuflady aparat z lampą błyskową i zrobiła parę zdjęć. Potem poprosiła, Ŝeby pacjentka weszła na stół zabiegowy. Gillian z trudem przełknęła ślinę i połoŜyła się z kurczowo zaciśniętymi udami. - Czy teraz będzie pani... - Jeszcze nie. Lekarka zgasiła lampę i nagle pojawiło się ostre, liliowe światło. - To ultrafiolet - poinformowała. Trzymała podłuŜną Ŝarówkę parę centymetrów nad szyją Gillian i powoli przesuwała nią w dół. Ta liliowa poświata na ramionach, brzuchu i biodrach była naprawdę ładna. Na znak lekarki Gillian rozluźniła mięśnie nóg i teraz na nich pojawił się fioletowy blask. - Bingo! - ucieszyła się lekarka. Wysoko, na wewnętrznej stronie uda, ostrą zielenią odcinała się niewielka, esowata w kształcie plamka. - Co to jest? - spytała Gilly. - Najprawdopodobniej zaschnięta sperma - usłyszała w odpowiedzi. * Amos Duncan wpadł do szpitala jak burza - przeraŜony, z błyskiem obłędu w oczach - i natychmiast ruszył w stronę rejestracji na oddziale ratunkowym. - Moja córka! - ryknął. - Gdzie jest moja córka? Zanim pielęgniarka zdołała mu odpowiedzieć, Charlie Saxton objął ramieniem starego przyjaciela. 190

- Amos, juŜ w porządku. Gillian jest pod dobrą opieką. Przeprowadzają badania. Słysząc te słowa, potęŜny męŜczyzna zbladł jak płótno, a usta wykrzywił mu spazmatyczny grymas. - Muszę ją zobaczyć - oznajmił i ruszył w stronę białych drzwi, prowadzących na oddział. - Nie teraz, Amos. Na Boga, pomyśl, przez co przeszła. Ostania rzecz, której jej teraz potrzeba, to ojciec wpadający do ambulatorium w samym środku badania lekarskiego. - Badania lekarskiego? Chcesz powiedzieć, Ŝe ktoś znów ją obmacuje i coś w nią wtyka? - Pobierają materiał do badań DNA. JeŜeli mam dorwać tego sukinsyna, potrzebne mi są dowody. Amos powoli odwrócił się ku detektywowi. - Masz rację - powiedział chrapliwie, chociaŜ wcale mu się nie podobał ten pomysł z badaniami. - Naturalnie, masz rację. Pozwolił Charliemu zaprowadzić się do rzędu krzeseł stojących naprzeciwko drzwi, którymi miała wyjść Gillian. Wsunął dłonie pomiędzy zaciśnięte kolana i zaczął się kołysać - w przód i w tył. - Wykastruję go - powiedział. Spokój jego głosu ostro kontrastował z wyrazem jego twarzy. Na korytarzu pojawiła się Gilly w towarzystwie młodej lekarki niosącej kilka toreb z dowodami dla laboratorium kryminalistycznego. Amos spojrzał na córkę i aŜ skręciło go w środku. Poczuł narastający lęk, który w końcu kazał mu się poderwać z krzesła. - Tatusiu - wyszeptała Gillian. Przez chwilę spoglądali sobie w oczy w milczeniu nabrzmiałym znaczeniami. A potem Gillian rzuciła się ojcu w ramiona i zaczęła łkać w gors jego koszuli. - JuŜ jestem przy tobie - mówił kojącym tonem Amos. - Jestem przy tobie. Uniosła zalaną łzami twarz. - Tatusiu, ja... ja... Amos połoŜył palec na ustach córki, uśmiechając się czule. - Nie mów nic, kochanie. Ani słowa. Niech to zostanie tylko między nami. * Ed Abrams i Tom O’Neill odwieźli swoje rozhisteryzowane córki do domu, a potem powrócili do szpitala, Ŝeby trwać w milczącym czuwaniu przy boku Amosa. Okazało się jednak, Ŝe Gillian była juŜ po 191

badaniach, a Charlie pojechał na posterunek, nie pozostało im więc nic innego, jak tylko wrócić do własnych rodzin. - BoŜe, co za historia - rzucił Ed ponuro, gdy wychodzili długim korytarzem z oddziału ratunkowego. - Amos juŜ dopilnuje, Ŝeby ukrzyŜowali tego skurwysyna. Ma na to wystarczające środki. Wyszli w mrok ciepłej, balsamicznej nocy, po czym jednocześnie, jakby pod wpływem telepatycznego porozumienia, zatrzymali się przy krawęŜniku. - Jak sądzisz, chyba nas... - zaczął Tom i potrząsnął głową. - Nie widział? - dokończył za niego Ed. - Jezu, Tom, ta kwestia nie daje mi spokoju od chwili, gdy Charlie powiedział, co się stało. - Było ciemno. I wszyscy ubraliśmy się na czarno. Ed wzruszył ramionami. - Kto wie, co udało mu się dostrzec, gdy go tłukliśmy? MoŜe... moŜe w ten sposób postanowił się na nas odegrać? - Jeśli tak, to mu się w stu procentach udało. Myślisz, Ŝe powinniśmy poinformować Charliego o naszej eskapadzie? - Teraz niczego juŜ nie zmienimy - Ed umknął wzrokiem. - Sądzę, Ŝe powinniśmy zachować całą sprawę tylko dla siebie. Amos z pewnością by sobie tego Ŝyczył. - Gdybym podejrzewał, Ŝe za to, co zrobiłem, ucierpi moja córka, chyba bym sobie strzelił w łeb - mruknął Tom. - Ta świadomość z pewnością dobija Amosa. Ed skinął głową. - Dlatego zrobi wszystko, Ŝeby dobić Jacka St. Bride’a. * Charlie zapukał dyskretnie, zanim wszedł do szpitalnej poczekalni. Amos chciał spędzić kilka minut sam na sam z córką i detektyw nie miał serca sprzeciwić się prośbie przyjaciela. Ojciec i córka siedzieli na plastikowych krzesłach, nachyleni ku sobie, trzymając się za ręce. - Gillian, jak się czujesz? Spojrzała na niego oczami kompletnie pozbawionymi wyrazu. - Okay - wyszeptała. Charlie przysiadł obok. - Będziesz musiała mi wszystko dokładnie opowiedzieć - powiedział łagodnym głosem. Zerknął spod oka na Amosa i dorzucił: Mogę poczekać do jutra, jeśli wolisz. - Gilly chciałaby to mieć jak najszybciej za sobą - odparł Amos.

192

- W takim razie będę cię musiał prosić, Ŝebyś zostawił nas na jakiś czas. - Nie! - wykrzyknęła Gillian, kurczowo łapiąc ojca za ramię. Czy tato nie moŜe ze mną zostać? Charlie spojrzał na nią uwaŜnie i nie zobaczył przed sobą zmaltretowanej nastolatki, ale dziesięcioletnią dziewczynkę bawiącą się w podchody w jego ogrodzie. - Oczywiście, Ŝe moŜe - zdecydował, chociaŜ wiedział, Ŝe nie będzie to dla Amosa przyjemne przeŜycie. Do diabła, gdyby był na miejscu tego faceta, w Ŝadnym razie nie chciałby wysłuchiwać szczegółowych opisów zajścia. Wyciągnął z kieszeni dyktafon i połoŜył na stojącym między nimi stoliku. - A więc, Gillian, opowiedz mi dokładnie, co się wydarzyło tej nocy. * Jack wszedł do restauracji tylnym wejściem, otwierając drzwi kluczem, który dostał od Addie kilka tygodni temu. Wielki BoŜe, jak mógł być tak głupi i z własnej woli podejść do tych dziewcząt, zamiast odwrócić się na pięcie i uciekać, gdzie pieprz rośnie? Na swoje usprawiedliwienie miał tylko jedno: jeszcze nigdy dotąd, w całym swoim trzydziestojednoletnim Ŝyciu, nie czuł się równie okropnie jak tej nocy. Śmierdział alkoholem; waliło mu w głowie; zadrapanie na policzku pulsowało boleśnie. Oko, w które zainkasował cios, zapuchło tak bardzo, Ŝe juŜ na nie prawie nie widział. Na domiar złego byłby gotów przysiąc, Ŝe na podniebieniu wyrosła mu szorstka szczecina. Gdy jeszcze do tego uświadomił sobie, Ŝe właśnie został bezdomny, nie marzył juŜ o niczym innym, jak tylko Ŝeby cofnąć czas o dwadzieścia cztery godziny i powaŜnie przemyśleć swoje Ŝyciowe wybory. Nie miał ochoty iść do mieszkania Roya - zdecydowanie wolał posiedzieć w części restauracyjnej. Posuwając się ostroŜnie w ciemności, minął kuchnię, płytę do podgrzewania talerzy i kilka rzędów puszek z Ŝywnością. A kiedy w końcu pchnął drzwi do sali, ujrzał Addie śpiącą na siedzeniu jednej z lóŜ. Uklęknął przy niej z rewerencją. Rzęsy rzucały pajęcze cienie na jej policzki, a kąciki ust lekko opadły w grymasie skupienia. Była bardzo piękna, chociaŜ gdyby jej to powiedział, nigdy by nie uwierzyła. Dotknął jej delikatnie i wówczas ocknęła się gwałtownie, uderzając głową o laminowany stół. - BoŜe, Addie, tak mi przykro. Wybacz mi, proszę.

193

Tępy ból w miejscu uderzenia zaczął ustępować i wtedy w pełni dotarło do Addie, Ŝe naprawdę klęczy przed nią Jack. - Nie - powiedziała głosem zachrypniętym od snu. - To ja cię przepraszam. - Ucałowała swoje palce, a potem dotknęła nimi fioletowej opuchlizny jego oka. - Miałeś rację, Jack. Nie zastąpisz mi córki. - Nie zastąpię. - Ale zawsze będziesz mi ją przypominał. - Ja... naprawdę? - Tak. - Addie obdarzyła go uśmiechem. - Łączy cię z nią coś szczególnego. Oboje was bardzo kocham. Miał wraŜenie, Ŝe rozpadają się krępujące go więzy, a jednocześnie coś ścisnęło go za gardło. Niespodziewanie ten sam Jack, który wiedział, kiedy stworzono pierwszą mapę pogodową i dlaczego sardynki nazywane są sardynkami, i jakie jedyne państwo na świecie ma nazwę rozpoczynającą się od litery Q -ten właśnie facet kompletnie nie miał pojęcia, co w tej sytuacji powiedzieć. Przyciągnął Addie do siebie i zaczął całować, chcąc w ten sposób wyrazić to, czego nie umiał wyrazić słowami: Ŝe ją kocha, Ŝe nadała sens jego Ŝyciu, Ŝe kiedy była obok, na powrót stawał się człowiekiem sprzed katastrofy w Loyal. Oparła twarz o jego policzek. - Myślę, Ŝe zasłuŜyliśmy sobie na baśniowe zakończenie: „I Ŝyli długo i szczęśliwie” - powiedziała. - Nikt od nas bardziej na nie sobie nie zasłuŜył. Addie zmarszczyła nos. - I myślę teŜ, Ŝe jak najszybciej powinieneś wejść pod prysznic. Oprócz oparów whisky wyczuwam zapach zbutwiałych liści. CzyŜbyś się w nich wytarzał? - To była... wyjątkowo paskudna noc. - Zgadzam się w całej rozciągłości. Więc chyba najwyŜszy czas, Ŝebyśmy poszli do domu. - Do domu. - Jack smakował to słowo na języku. - Bardzo mi się podoba twój pomysł. * Meg powoli, na palcach, przemknęła obok pokoju rodziców. Zatrzymała się z duszą na ramieniu, gdy mama przewracała się we śnie na drugi bok, ale po chwili znów ruszyła z miejsca. Zbiegła po schodach bezszelestnie jak szept wiatru... a potem wymknęła się przez kuchenne drzwi, bo mało prawdopodobne było, Ŝeby rodzice usłyszeli trzask tego zamka. 194

Potruchtała do zagajnika przy cmentarzu. Po piętnastu minutach dotarła na miejsce, spocona i zziajana. Pod pachą ściskała worek baletowy, którego nie uŜywała od czasu, gdy skończyła sześć lat. Jak się jest córką detektywa, podstawy procedur policyjnych wchłania się niejako przez osmozę. Meg wiedziała doskonale, Ŝe za kilka godzin w zagajniku się zaroi od funkcjonariuszy szukających wszelkich śladów i dowodów, które mogłyby potwierdzić oskarŜenia Gillian. Gdyby przyszli tu w tej chwili, na co by się od razu natknęli? Na zagaszone ognisko i drzewo, obwieszone wstąŜkami i saszetkami z ziołami - jednym słowem na pozostałości po sabacie. A do tego w Ŝadnym razie nie moŜna dopuścić. Jednym z powodów, dla których Meg została czarownicą, były sekretne obrzędy i związana z nimi aura tajemniczości, a takŜe świadomość, Ŝe jest kimś innym, niŜ się mogło ludziom wydawać na pierwszy rzut oka. Ale aŜ przechodził ją zimny dreszcz na myśl o tym, co by się stało, gdyby o wszystkim się dowiedzieli rodzice - nie wspominając juŜ o ludziach ze szkoły. śycie nie rozpieszczało człowieka, gdy się waŜyło dobre piętnaście kilogramów więcej od przeciętnej siedemnastolatki; toteŜ Meg nawet nie chciała sobie wyobraŜać, jakie kpiny posypałyby się w jej stronę, gdyby na jaw wyszło jeszcze uprawianie czarów. W głowie ciągle jej szumiało po nocnych obrzędach; kaŜdy krok wywoływał w czaszce przeszywający ból. Tylko dzięki dereniowi zdołała odnaleźć miejsce wczorajszego spotkania. Kiedy zobaczyła obsypane białymi kwiatami gałęzie, przed oczami natychmiast stanęła jej zapuchnięta, mokra od łez twarz Gillian łkającej na ramieniu Charliego. To dodało Meg sił. Na ziemi, nieopodal drzewa, leŜały porozrzucane papierowe kubki i termos. Wepchnęła je do worka. Potem zaczęła zrywać z gałęzi barwne saszetki z ziołami i wcisnęła je do kubków. WstąŜki, zamotane na dereniu, przez noc się rozplatały i w lekkim podmuchu wiatru tańczyły niczym zwiewne widma. Zawieszała je Chelsea, najwyŜsza z nich wszystkich, i Meg poczuła się jak troll, gdy spojrzała w górę, na gałęzie, do których były przymocowane. Przygryzając nerwowo dolną wargę, pociągnęła za barwny skrawek tkaniny i mocno pociągnęła ją w dół. Ku radości dziewczyny zsunęła się gładko i bez problemu. Meg zmięła ją w garści, po czym szarpała kolejne wstąŜki i zwijała je w motek niczym wolontariuszka w czasie wojny zwijająca bandaŜe w szpitalu polowym. W końcu pozostała jej juŜ tylko jedna, 195

srebrna, zawiązana nieco wyŜej od pozostałych. Meg próbowała ściągnąć ją w dół, ale bezskutecznie. Spojrzała z wściekłością na drzewo. W końcu z determinacją zawinęła koniec wstąŜki wokół dłoni i szarpnęła najmocniej, jak umiała. WstąŜka pękła gwałtownie i Meg poleciała do tyłu, wywracając się na ziemię. Na drzewie pozostał jednak srebrzysty skrawek powiewający na wietrze. Meg przyjrzała mu się uwaŜnie i doszła do wniosku, Ŝe nikt nie będzie spoglądał tak wysoko. Pokrzepiona tą myślą, wetknęła ostatni motek do worka. Rozejrzała się po polance w taki sam sposób, w jaki jej mama rozglądała się po pokoju hotelowym tuŜ przed wyjazdem z wakacji, aby się upewnić, Ŝe w Ŝadnym z kątów nie pozostał pluszowy miś czy strój kąpielowy. A potem wetknęła swoje sekrety pod pachę i co sił w nogach pognała do domu. * Kapitan Homer Rudlow, waŜna figura w Salem Falls, był kiedyś trenerem druŜyny futbolowej, w której swego czasu grał i odnosił sukcesy Charlie Saxton. Ich obecne stosunki przypominały tamte z dawnych lat: Charlie co dzień zwijał się jak w ukropie, a Homer stał przy bocznej linii i od czasu do czasu udzielał wskazówek taktycznych. Siedzieli w salonie kapitana. Homer zarzucił na piŜamę szlafrok w szkocką kratę, a jego świętej cierpliwości Ŝona zaparzyła świeŜą kawę i podała pączki. - Mamy juŜ zebrane ślady biologiczne - wyjaśnił Charlie. - Zamierzam je jutro zawieźć do laboratorium w Concord. - Jakie są szanse na wykrycie DNA sprawcy? - Skurwysyn uŜył prezerwatywy - odparł Charlie. - Ale na swetrze ofiary była krew. Miejmy nadzieję, Ŝe jego. - To byłoby piękne - rozmarzył się Homer. Pociągnął długi łyk kawy, po czym chwycił filiŜankę w obie dłonie. - Nie muszę ci mówić, Charlie, Ŝe zrobi się gorąco. Amos Duncan nam nie popuści, dlatego nie ma mowy o spieprzeniu sprawy. - Nie zamierzam jej spieprzyć. - Niczego podobnego nie próbowałem sugerować - zastrzegł się kapitan. - Wiem, wiem. Od lat wysłuchuję, jak to Duncan uratował nasze miasto, budując tu swoje zakłady. - Charlie ściągnął brwi. - Chcę przyskrzynić St. Bride’a, Homerze, jednak nie ze względu na Amosa, tylko dlatego, Ŝe na miejscu Gillian równie dobrze mogła się znaleźć moja córka. 196

Homer wpatrywał się w swojego detektywa przez dłuŜszą chwilę. - Idź do sędzi Idlinger - powiedział w końcu. - Ona nie powinna skoczyć ci do gardła za to, Ŝe po nocy ściągasz ją z łóŜka i prosisz o wydanie nakazu zatrzymania. - Charlie przyjął radę, ale nadal siedział ze zwieszoną głową. - O co jeszcze chodzi? - zaniepokoił się Homer. - Wiesz, przed laty... a potem, kiedy słuŜyłem w Miami... - Charlie spojrzał na kapitana, po czym szybko spuścił wzrok. - W Salem Falls nikt nigdy nie słyszał o czymś podobnym. Usta Homera dziwnie się zapadły. - CóŜ, teraz usłyszy. * Policyjny radiowóz zatrzymał się przed domem Addie Peabody. Wes Courtemanche, siedzący w fotelu pasaŜera, chwycił nerwowo za klamkę. Nie mógł się juŜ doczekać, kiedy wreszcie zaaresztuje drania, a tymczasem Charlie pokręcił głową i oparł ramię na kierownicy. - Poczekaj chwilę - zarządził. - Nie mam ochoty czekać ani minuty dłuŜej. Chcę jak najszybciej zakuć tego skurwysyna w kajdanki. - Opanuj się, Wes. Policjant spojrzał na detektywa wzrokiem zdradzającym głęboko skrywane uczucia. - On jest tam z Addie. Z Addie! Charlie naturalnie znał Addie Peabody - jak kaŜdy, kto mieszkał w Salem Falls. W istocie poznali się dawno temu, kiedy oboje byli jeszcze dziećmi. Ale od powrotu z Florydy detektyw nie utrzymywał z nią Ŝadnego kontaktu. Wes swojego czasu opowiedział Charliemu o związku Addie z Jackiem... i porucznik ani przez chwilę jej za to nie potępiał. Ludzie nagminnie popełniali błędy w ocenie innych - on, Charlie, dobrze o tym wiedział. I aŜ słabo mu się robiło na myśl, Ŝe teraz będzie musiał podejść do drzwi tego domu i aresztować Jacka St. Bride’a w obecności zakochanej w nim kobiety. Oczami duszy juŜ widział jej twarz wykrzywiającą się w bólu na widok jego, Charliego, stającego w progu z odznaką w dłoni. Przypomniał teŜ sobie natychmiast, jaka była Addie w czasach szkoły: bardzo szczupła, powaŜna, zamknięta w sobie. Westchnął głęboko. - Idziemy - zdecydował i wyłączył silnik.

197

* Siedząc przy śniadaniu, Addie doszła do wniosku, Ŝe chętnie spędziłaby resztę Ŝycia u boku Jacka St. Bride’a. Z włosami wciąŜ wilgotnymi po prysznicu, pochylał się nad swoimi ulubionymi płatkami Lucky Charms, na których widok twarz rozjaśniła mu się jak dziecku („Od kiedy zaczęli dodawać te niebieskie gwiazdki?”). Kiedy Addie nalewała mu soku, objął ramieniem jej biodra w tak naturalny sposób, jakby robił to przez całe Ŝycie. A przy stole przestrzeń między nimi wypełniło przyjazne milczenie dwójki ludzi, którzy są pewni siebie nawzajem i wierzą, Ŝe tak juŜ pozostanie przez długie lata. Niespodziewanie Jack uniósł głowę i rozciągnął usta w leniwym uśmiechu. - O czym myślisz? - O niczym. - I dlatego się rumienisz? - spytał ze śmiechem. - Patrzysz na mnie jak na kolejne danie. - To całkiem niezły pomysł. - Addie uniosła lekko brew. - Musimy jechać do restauracji. Czeka na nas stado głodomorów - mówiąc to, Jack pociągnął ją na kolana. - ChociaŜ tutaj teŜ znaleźlibyśmy jakichś wygłodniałych ludzi. Zaczął skubać ustami jej szyję, a potem całować mały pieg za uchem i w głowie Addie rozdzwoniły się srebrne dzwoneczki - takie same, jakie mają na skrzydłach anioły. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, Ŝe ten dźwięk nie jest wytworem jej wyobraźni i dochodzi od drzwi wejściowych. Na ganku stał Charlie Saxton, a nieco za nim - Wes Courtemanche. Addie, wpatrując się w detektywa, miała wraŜenie, Ŝe krew odpływa z jej ciała w gorączkowym pośpiechu tłumu wyspiarzy ewakuujących się przed huraganem. - Charlie - odezwała się oschle. - Masz do mnie jakąś sprawę? Charlie zaczerwienił się gwałtownie; nie był w stanie spojrzeć Addie w oczy. - Prawdę mówiąc, do Jacka St. Bride’a. Addie poczuła na ramieniu miękki dotyk; Jack stanął za jej plecami. - Słucham? Charlie zamachał kawałkiem papieru, który po chwili schował do kieszeni kurtki. - Panie St. Bride, mam nakaz pańskiego aresztowania. Jest pan oskarŜony o dokonanie gwałtu na Gillian Duncan ubiegłej nocy. 198

Addie poczuła, Ŝe lodowacieje od środka. - Co takiego?! - zawołał Jack. - Ubiegłej nocy nawet się nie zbliŜyłem do Gillian Duncan! To jakieś szaleństwo! - Rozejrzał się półprzytomnie dokoła, aŜ jego wzrok spotkał się ze wzrokiem Addie. - Powiedz im. Powiedz, Ŝe tego nie zrobiłem. On tego nie zrobił, pomyślała Addie. A zaraz potem przyszła inna refleksja: PrzecieŜ go nie było przy mnie przez cały czas. Upił się. Wdał się z kimś w kolejną bójkę. MoŜe skrzywdził Gillian Duncan tak samo, jak kiedyś skrzywdzono mnie. Jack musiał dojrzeć wahanie w jej oczach, bo zanim otworzyła usta i wyszeptała: „On tego nie zrobił” - juŜ się odwrócił do niej plecami. - Przejedziemy się na posterunek - oznajmił Charlie. Wes tym czasem skuł Jacka i brutalnie pociągnął w stronę radiowozu. Addie miała ochotę zwymiotować; miała ochotę wsunąć się do łóŜka i umrzeć. Nie chciała nigdy więcej w Ŝyciu oglądać Jacka St. Bride’a na oczy, a jednocześnie pragnęła go przytulić z całej siły i powiedzieć, Ŝe mu wierzy. Była zdruzgotana i oszołomiona, więc dopiero po dłuŜszej chwili zdała sobie sprawę, Ŝe Charlie wciąŜ jeszcze stoi w progu. - Dobrze się czujesz? - zapytał cicho. Spojrzała na niego zimno, pociemniałymi oczami. - I ty śmiesz mnie o to pytać? Przygaszony, juŜ łapał za klamkę, Ŝeby zamknąć drzwi, ale w ostatniej chwili się zawahał. - Bardzo byłbym wdzięczny, gdybym mógł wziąć ubranie, które St. Bride miał na sobie ubiegłej nocy. - Rób, co chcesz - odparła Addie, płacząc bezgłośnie. Pozostała zamknięta w swojej muszli obojętności przez cały czas, gdy Charlie kręcił się po domu. I nawet na niego nie spojrzała, gdy wychodził z naręczem brudnych ubrań Jacka, z jego zabłoconymi butami i garścią kondomów, zabranych z nocnej szafki. * Charlie zaprowadził Jacka do pokoju zatrzymań, gdzie sfotografowano go en face i z profilu na tle tablicy z poziomymi liniami wyznaczającymi wzrost, a takŜe zdjęto mu odciski palców. St. Bride gładko przeszedł przez rutynowe czynności, jakby wykonywał dobrze sobie znany obrzęd. Charlie zrobił następnie dodatkowe zdjęcia jego przeciętego łuku brwiowego i spuchniętego oka. Ze szczególną starannością udokumentował ranę na policzku, poniewaŜ Gillian zeznała, Ŝe to ona go podrapała, próbując się bronić przed napaścią. Przez ten cały 199

czas St. Bride nie odezwał się słowem i nie sprawiał najmniejszych kłopotów. Charlie miał takŜe nakaz pobrania próbek krwi i włosów Jacka. Kiedy jechali do szpitala, detektyw zerknął na swojego aresztanta, który w głębokim zamyśleniu spoglądał przez okno. - Coś cię gryzie, Jack? - zagaił konwersacyjnym tonem. - MoŜe sumienie? St. Bride, przez lusterko wsteczne, spojrzał mu prosto w oczy i mruknął: - Idź do diabła. Charlie parsknął śmiechem. - MoŜe trochę później, bo na razie udamy się do ambulatorium. Na parkingu Charlie wysiadł i otworzył tylne drzwi, oczekując, Ŝe zatrzymany takŜe wysiądzie. - Nigdzie nie idę - stwierdził niespodziewanie Jack. - Nie moŜesz mnie do tego zmusić. To zachowanie zdumiało Charliego, bo do tej pory zatrzymany poddawał się biernie całej procedurze. - Owszem, mogę. Mam w kieszeni sądowy nakaz pobrania krwi i próbek włosów, co oznacza, Ŝe nie potrzebuję twojej zgody. - Przykucnął, tak Ŝe znalazł się twarzą w twarz ze swoim podejrzanym. - Jak sądzisz, co pomyślą przysięgli, kiedy zeznam podczas procesu, Ŝe odmówiłeś pobrania krwi? Zapewne dojdą do wniosku, Ŝe masz coś do ukrycia. - Wzruszył ramionami. - A jeśli, jak twierdzisz, niczego złego nie zrobiłeś, to badania nie powinny być dla ciebie Ŝadnym problemem, prawda? - Prawda - powiedział sucho Jack i wygramolił się z samochodu. Został wprowadzony na oddział w kajdankach i niemal natychmiast wepchnięto go do ciasnego kąta, odgrodzonego parawanem. Zaraz teŜ pojawiła się pielęgniarka i wprawnie pobrała mu krew, a Charlie postawił swoje inicjały na probówce z pobraną krwią, Ŝeby podczas procesu moŜna było precyzyjnie ustalić, kto miał do czynienia z materiałem dowodowym. Jack zeskoczył ze stołu zabiegowego, ale Charlie pokręcił przecząco głową. - Jeszcze z tobą nie skończyłem. - Wcisnął dłoń w lateksową rękawiczkę i wyrwał kępkę włosów z głowy Jacka. - To boli! - Co ty powiesz? Jack zmierzył detektywa morderczym wzrokiem. - Czy teraz juŜ skończyliśmy? - Nie. Ściągaj spodnie. - Ani mi się śni. 200

Charlie spojrzał na Jacka beznamiętnie. - Albo ja wyrwę ci odpowiednią ilość włosów łonowych, albo tobie pozostawię tę przyjemność. Jack wyciągnął przed siebie skute ręce i potrząsnął łańcuszkiem kajdanków. - Sprytne posunięcie - zaśmiał się Charlie. - Ale ta czynność nie wymaga duŜej swobody ruchów. Hamując się ostatkiem sił, Jack rozpiął dŜinsy i włoŜył dłoń w bokserki. Kajdanki zaplątały się w guziki rozporka, detektyw jednak udał, Ŝe tego nie widzi. JeŜeli ten dupek obetnie sobie przez przypadek fiuta, świat będzie bezpieczniejszy. Jack skrzywił się z bólu, gdy wyrywał pierwszy włos. PołoŜył go na kawałku śnieŜnego papieru, który Charlie rozłoŜył na stole. - Ile? - zapytał. Do testów DNA wystarczało zaledwie kilka sztuk - pięć, góra dziesięć. - Trzydzieści - odparł Charlie bez mrugnięcia powieki, po czym oparł się o ścianę i przyglądał z satysfakcją bolesnej operacji.

1 maja 2000 Salem Falls, New Hampshire

Matt Houlihan, asystent prokuratora okręgowego, miał naturę pitbulla i twarz Opie Taylora. Dzięki tej kombinacji mógł się wykazać zdumiewającą liczbą wyroków skazujących, za co z kolei większość miejscowych adwokatów chętnie udusiłaby go we śnie. Stojąc pod salą konferencyjną Sądu Hrabstwa Grafton i przysłuchując się dochodzącej zza drzwi burzliwej wymianie zdań pomiędzy wyjątkowo jazgotliwym i obmierzłym adwokatem a jego równie krzykliwym i odraŜającym klientem, Matt przymknął powieki i skupił się na myślach o Molly. W dowolnej chwili mógł przywołać z pamięci dokładny odcień błękitu jej oczu, jedwabistą miękkość skóry, a nawet słodki zapach, który wdychał, gdy przytulał twarz do jej szyi. Często nie dawała mu zasnąć przez całą noc, ale wcale mu to nie przeszkadzało. Był w niej bowiem nieprzytomnie zakochany. Zapałał tą szaleńczą miłością sześć miesięcy temu, w tej samej minucie, gdy Molly przyszła na świat. Jako ambitny oskarŜyciel Matt zawsze dąŜył do sukcesu na sali sądowej, ale od dnia narodzin córeczki ściganie przestępców przerodziło się u niego w obsesję. Dwoił się i troił, Ŝeby do czasu, gdy mała dorośnie, kaŜdy złoczyńca znalazł się za kratkami, a świat stał się bezpieczniejszym miejscem. Sydney, jego Ŝona, powtarzała, Ŝe przede wszystkim zarabia sobie na nadciśnienie; Ŝe nie zwalczy zła, bawiąc się w samotnego Supermana. - śebyś się nie zdziwiła - usłyszała w odpowiedzi. Matt skrzyŜował ramiona. NiechŜe ta przepychanka wreszcie się skończy. Sprawca został przyłapany z narkotykami w garści, toteŜ oferując mu ugodę, Matt się zachował nad wyraz wielkodusznie - przynajmniej we własnym mniemaniu. Mimo to adwokat oskarŜonego starał 202

się wykłócić o obniŜenie proponowanego przez prokuraturę wymiaru kary. Matt odmówił, zgodził się jednak łaskawie wyjść do holu, Ŝeby obrońca mógł jeszcze raz przedyskutować sprawę ze swoim klientem. - Nie - zapierał się sprawca po raz czwarty z rzędu. - Nie przyjmę takiej ugody. Matt przewrócił w zniecierpliwieniu oczami i z powrotem wparował do sali konferencyjnej. Wyrwał z ręki adwokata przygotowany dokument, podarł go na drobne kawałki, po czym sypnął nimi w twarz zdumionego kauzyperdy. - Zrywam negocjacje - oznajmił. - Jezu! - wrzasnął obrońca. - JuŜ go prawie przekonałem! Matt postąpił krok do przodu, a sporo niŜszy od niego adwokat cofnął się odruchowo i wpadł na stół. - Nie zawrę juŜ z pańskim klientem Ŝadnego porozumienia procesowego - powiedział cicho. - Zamierzam rozerwać go na strzępy podczas rozprawy przed ławą przysięgłych i wówczas będzie gorzko Ŝałował, Ŝe się nie wykazał większą skłonnością do kompromisu, a pan - Ŝe nie miał w sobie dość siły perswazji. - Matt odstąpił od adwokata i wygładził marynarkę. - Do widzenia - rzucił sucho i wyszedł. W holu zerknął na zegarek i uśmiechnął się z satysfakcją. W biurze miał się pojawić dopiero za dwie godziny; przy odrobinie szczęścia zdąŜy przedtem własnoręcznie nakarmić Molly. * Pokój był duszny i niemal pusty: znajdowały się tu tylko mały stolik, dwa składane krzesła i magnetofon. Wisząca u sufitu jarzeniówka rozjaśniała się i przygasała w nierównych interwałach. Jack nie mógł uwierzyć, Ŝe to wszystko się dzieje naprawdę: Ŝe te metalowe obręcze na nadgarstkach nie są dziecinnymi zabawkami, Ŝe cała makabryczna historia się powtarza. Nie czuł strachu, ogarnęła go natomiast tępa rezygnacja, jakby podobny rozwój wypadków był nie do uniknięcia. Graffiti na drzwiach Roya i wczorajsze pobicie powinny stanowić wystarczające ostrzeŜenie. Ale nic z tego, co się wydarzyło do tej pory - ani aresztowanie, ani zjadliwe komentarze Wesa, ani nawet pobieranie próbek w szpitalu - nie bolało go tak bardzo, jak wspomnienie chwili, w której Addie zwątpiła w jego niewinność. Otworzyły się drzwi i do środka wszedł Charlie Saxton. Usiadł naprzeciwko Jacka i po stole pchnął w jego stronę paczkę papierosów. 203

- Zapalisz? - Jack pokręcił głową. - A no tak. Zapomniałem. Kiedyś byłeś nie lada sportowcem... Jack skwitował tę uwagę milczeniem, a Charlie westchnął głęboko. Wcisnął klawisz nagrywania, który rozbłysnął na czerwono i wprawił szpule magnetofonowe w miarowy ruch. - Masz prawo zachować milczenie - zaczął detektyw. - Wszystko, co powiesz, moŜe zostać wykorzystane przeciwko tobie w sądzie. Masz prawo do adwokata i jego obecności na kaŜdym etapie przesłuchania. JeŜeli nie stać cię na adwokata, zostanie ci przydzielony obrońca z urzędu. - Charlie złoŜył dłonie na stole. – Czy zechciałbyś mi opowiedzieć swoją wersję wydarzeń, Jack? Jack bez słowa odwrócił się bokiem do policjanta. Charlie pokiwał głową; nie był zdziwiony zachowaniem podejrzanego. - Czy chciałbyś zadzwonić do swojego adwokata? Adwokat, w którego ręce Jack uprzednio złoŜył swoje Ŝycie, zafundował mu osiem miesięcy więzienia. Stąd aŜ zadrgały mu szczęki na myśl, Ŝe mógłby się zdać po raz kolejny na łaskę jednego z tych hochsztaplerów, którym po przyjęciu sutego honorarium juŜ wcale nie zaleŜało na wygraniu sprawy. - Okay - Charlie westchnął ponownie. Skinął na jednego z funkcjonariuszy, który z powrotem miał zaprowadzić Jacka do celi aresztu. Gdy juŜ znajdowali się niemal za drzwiami, ponownie rozległ się głos Charliego: - Chciałbyś moŜe, Ŝebym do kogoś zadzwonił? Do Addie, pomyślał Jack. Do Addie. Nie odezwał się jednak słowem, nawet nie odwrócił głowy, tylko z rezygnacją ruszył przed siebie. * - Czy wiesz - odezwał się Matt, patrząc, jak Ŝona posypuje gałką muszkatołową twaroŜek, który zamierzała zjeść na śniadanie - Ŝe gdybyś wstrzyknęła sobie coś takiego do Ŝyły, to najprawdopodobniej byś umarła? - Owszem. DoŜylna iniekcja z twarogu musi być zabójcza. - Nie. Miałem na myśli gałkę. - Matt ponownie zanurzył łyŜeczkę pokrytą gumą w słoiczku z przecierem brzoskwiniowym, po czym wsunął ją córeczce w usta. Zgodnie z oczekiwaniami Molly wszystko na niego wypluła. Sydney przysiadła na krześle obok Matta. - Czy zechciałbyś mi powiedzieć, skąd czerpiesz równie ezoteryczną wiedzę o przyprawach? Wzruszył ramionami. 204

- Wysłałem do więzienia kobietę, która tak właśnie wykończyła swojego męŜa diabetyka. Domieszała gałkę do insuliny. - Muszę to sobie zapamiętać - uśmiechnęła się Sydney. - Na wypadek, gdybyś zaczął mi niemiłosiernie działać na nerwy. Matt przesunął ściereczką po buzi Molly, a potem po własnym, mocno umazanym policzku. - Mam wraŜenie, Ŝe powinienem zainwestować w kombinezon ochronny. - Osobiście niezłomnie wierzę, Ŝe twoja córka perfekcyjnie opanuje posługiwanie się łyŜką do czasu, gdy w welonie i bieli będzie szła nawą kościoła. Molly, jak na zawołanie, zaczęła głośno chichotać. - Nie będzie ci się wcale spieszyło do wędrówki tą nawą, prawda, aniołku? - zaświergotał Matt. - Dasz tatusiowi sporo czasu, Ŝeby dokładnie prześwietlił przyszłego... Jego przemowę przerwał dzwonek telefonu. Molly natychmiast obróciła główkę w stronę źródła dźwięku, szeroko otwierając oczy z ciekawości. - Do ciebie - powiedziała chwilę później Sydney. - Charlie Saxton. Ostatnim razem Matt współpracował z Charliem rok temu, w sprawie o kradzieŜ samochodu, która się zakończyła ugodą. W istocie z Salem Falls nie trafiało do prokuratury zbyt wiele spraw. - Charlie - odezwał się Matt w słuchawkę. - Co mogę dla ciebie zrobić? - Doszło u nas do gwałtu. Podejrzanym jest facet, który właśnie skończył ośmiomiesięczną odsiadkę za wykroczenie na tle seksualnym. A wczorajszej nocy zaatakował nastolatkę. Matt natychmiast przybrał profesjonalny ton. - Czy ofiara chce wnieść oskarŜenie? AŜ nazbyt często zgwałcone kobiety przechodziły przez koszmar badań i pobierania śladów biologicznych, po czym rezygnowały ze ścigania sprawcy. - Tak. To córka Amosa Duncana. - Tego od zakładów farmaceutycznych? - Matt gwizdnął cicho. Rany Julek! - No właśnie. - No więc, co mógłbym dla ciebie zrobić? - powtórzył Matt. - Spotkać się ze mną na miejscu przestępstwa - zaproponował Charlie. - Powiedzmy... o dziewiątej? Prokurator zapisał, gdzie i jak ma dojechać. A kiedy detektyw się rozłączył, jeszcze przez dłuŜszą chwilę wsłuchiwał się w ciągły sygnał 205

w słuchawce, głaszcząc córeczkę po miękkich, delikatnych włoskach. * Meg, Whitney i Chelsea zjawiły się w domu Gillian tuŜ po ósmej rano. Otworzył im Amos. - Dziewczęta, czy przypadkiem nie powinnyście być teraz w szkole? - odezwał się na powitanie. Były dostatecznie taktowne, Ŝeby w Ŝaden sposób nie skomentować jego zaczerwienionych oczu i wygniecionego ubrania. - Rodzice uznali, Ŝe będzie lepiej, jak dziś zostaniemy w domu wyjaśniła w imieniu całej trójki Whitney. - Chciałyśmy sprawdzić, jak się miewa Gillian - dorzuciła Chelsea szeptem, jakby mówienie o koszmarnym incydencie na głos mogło jeszcze pogorszyć sprawę. - Nie jestem pewien, czy się czuje na siłach, Ŝeby... - Amos urwał, poniewaŜ zauwaŜył, Ŝe wzrok dziewcząt wędruje gdzieś ponad jego ramię. Za nim stała Gilly, krucha niczym gałązka wilczomlecza, z wielkim kocem zarzuconym na ramiona. Miała bose stopy jak małe dziecko i na ten widok Amosowi ścisnęło się serce. - W porządku, tatusiu. Chcę z nimi porozmawiać. Dziewczęta otoczyły ją kołem; oto księŜniczka ze swoim dworem. Zwartym orszakiem ruszyły na górę po schodach i zniknęły w pokoju Gillian. Kiedy zamknęły za sobą drzwi, Whitney z cichym okrzykiem rzuciła się w jej stronę i mocno ją do siebie przytuliła. - W porządku? - zapytała. Gillian skinęła głową, opartą o ramię przyjaciółki. Teraz, w świetle dnia, zdarzenia minionej nocy wydawały się zupełnie nierzeczywiste. - Co się działo, kiedy cię zabrali? - Chelsea nie ukrywała zainteresowania. - Przeprowadzili w szpitalu róŜne testy. A potem musiałam porozmawiać z panem Saxtonem. - Gillian rozejrzała się po twarzach przyjaciółek. - PrzecieŜ to ja przechodziłam przez najgorsze. Dlaczego wy macie takie znękane miny? W pierwszej chwili nie odpowiedziały, zawstydzone, Ŝe egoistycznie myślą o sobie, podczas gdy tak naprawdę to Gilly wycierpiała najwięcej. Whitney zaczęła się bawić kawałkiem przędzy, wystającym z plecionego chodnika. - Słuchaj - odezwała się w końcu - przecieŜ teraz wszystko się wyda. Dowiedzą się o czarach. - Jakoś Ŝaden z naszych ojców niczego nie zauwaŜył ubiegłej nocy - Ŝachnęła się Gillian. 206

- Ale dzisiaj zobaczą. Po tym, co powiedziałaś, pójdą na polanę. Meg, do tej pory wyjątkowo milcząca, pokręciła stanowczo głową. - JuŜ się tym zajęłam. Gilly odwróciła się w jej stronę. - Czym mianowicie? - Zabrałam wszystko, co zostawiłyśmy po sabacie. Pobiegłam tam o świcie. Gilly ucałowała przyjaciółkę w czoło. - Jesteś fantastyczna - oznajmiła. Meg pokraśniała. Kiedy człowiek się stawał obiektem pochwały Gillian, czuł się trochę jak kot przeciągający się w słońcu - przyjemność była tak wielka, Ŝe przeszywała do szpiku kości i chciało się jedynie, by trwała wiecznie. Gillian tymczasem sięgnęła pod materac i wyciągnęła „Księgę Cieni”. - Schowaj ją u siebie w domu - podała gruby skoroszyt Chelsea. Trzymanie jej tutaj jest dla mnie zbyt ryzykowne. Chelsea przekartkowała „Księgę” i zatrzymała się na ostatniej stronie z dokładnym opisem przygotowanego przez nich sabatu Beltane. Po raz pierwszy od czasu, gdy zaczęła praktykować wiece, czuła się całkiem wypalona. - Gilly - zaczęła cicho - przecieŜ wczoraj w nocy... - Jak myślisz, komu wszyscy uwierzą? - Gilly miała niewidzący wzrok, jakby się zapatrzyła we własne wnętrze i odpłynęła daleko od przyjaciółek. - Za to, co mi zrobił... - odezwała się tak cicho, Ŝe musiały wytęŜyć słuch, by ją usłyszeć - ...zasłuŜył na najgorsze. * Grupa męŜczyzn - Amos, Charlie, Matt oraz policjanci przeszkoleni w zabezpieczaniu miejsc przestępstwa i odnajdowaniu dowodów - postępowała za Gillian ścieŜką prowadzącą od cmentarza w stronę zagajnika. Dziewczyna była blada i zamknięta w sobie, chociaŜ przez cały czas wszyscy się obchodzili z nią jak z jajkiem. W pewnej chwili się zatrzymała. - Tam. Tam to się zdarzyło. Wskazywała na wielki, kwitnący dereń, pod którym niczym dywan ze sztucznego śniegu leŜała masa opadłych białych płatków. Pod czujnym okiem Charliego funkcjonariusze odgrodzili teren Ŝółtą, policyjną taśmą, motając ją wokół pni drzew. Inni zaczęli pobierać próbki gleby, jeszcze kolejni niemal na kolanach przeczesywali wyznaczony obszar w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów, które mogłyby pogrąŜyć Jacka St. Bride’a. 207

Charlie podszedł do Amosa i jego córki. Gillian miała oczy wielkie jak spodki i dygotała na całym ciele. - Skarbie - zwrócił się do niej detektyw - czy pamiętasz, gdzie cię zaatakował? Powędrowała wzrokiem w stronę małej przecinki. - Tam - wskazała. W owym miejscu nie leŜały zeschłe liście, nie róŜniło się teŜ w Ŝaden widoczny sposób od otoczenia, ale Charlie wiedział, Ŝe eksperci są w stanie znaleźć cenne dla prokuratora skarby, niedostrzegalne dla niewprawnego oka. Wysłał dwóch ludzi do wskazanego przez Gillian miejsca. - Słuchaj - zwrócił się następnie do Amosa - nie sądzisz, Ŝe powinieneś zabrać Gilly do domu? Mam wraŜenie, Ŝe za chwilę kompletnie się rozklei. - Gillian jest silna. Ona... - Ona jest tu juŜ zupełnie zbędna. Wiem, Ŝe chcesz nam pomóc. Ale teraz najlepiej się przysłuŜysz sprawie, jeŜeli czule zaopiekujesz się córką, by była dobrze przygotowana na to, co ją czeka. - Czule zaopiekujesz się córką... - powtórzył drewnianym głosem Amos. - Tak. To mogę zrobić. - Doskonale. A jak tylko się czegoś dowiem... - wypowiedział Charlie tonem obietnicy i dołączył do pozostałych policjantów. Dwóch męŜczyzn pracowało na domniemanym miejscu gwałtu. - Macie coś? - zapytał detektyw. - Ani śladu dymiącego pistoletu. Czy w tym wypadku raczej wtryskowego. - Oszczędźcie mi swoich dowcipów - mruknął Charlie. - Nie natknęliście się na kondom? Opakowanie po kondomie? - Nie. Ale mamy odciski stóp. Mogą wskazywać na walkę lub przynajmniej przepychankę. ChociaŜ z drugiej strony niewykluczone, Ŝe te odciski nie mają Ŝadnego związku ze sprawą. Od czasu zdarzenia mogło tędy przechodzić sporo osób. Na razie wszystko fotografujemy. Matt Houlihan klepnął Charliego w ramię. - Chcę, Ŝebyś coś zobaczył - poprowadził go na drugą stronę przecinki i wskazał na ziemię. - Widzisz? Popiół. - I co z tego? - W tym miejscu było ognisko. Charlie wzruszył ramionami. - Gillian mówiła o ognisku. Sam ci o tym wspominałem. - Jasne, ale dobrze, Ŝe znajdujemy ślady poświadczające prawdziwość jej słów. - CzyŜbyś jej nie wierzył? 208

- Sam wiesz, jak trudno doprowadzić do skazania w sprawach o gwałt... nawet jeŜeli podejrzany juŜ siedział za podobne przestępstwo. Muszę mieć jak najwięcej dowodów uwiarygodniających jej zeznania. - Podrapała faceta - przypomniał Charlie. - Mam to udokumentowane na zdjęciach. - Z samymi zdjęciami w ręku nie wygramy sprawy. Ta dziewczyna musi być bardziej precyzyjna w swoich opisach. - Matt spojrzał detektywowi w oczy. - Nie mogłeś od niej wycisnąć, jak długo trwała napaść? - Powiedziała, Ŝe od pięciu do dziesięciu minut. - Niezły rozrzut. Jak między rekordem świata a średnim czasem na zawodach międzyszkolnych, Charlie. - Słuchaj, Houlihan, raczej trudno oczekiwać, Ŝeby w takiej chwili myślała o mierzeniu czasu na jakimś cholernym stoperze, nie sądzisz? Matt z westchnieniem spuścił wzrok. - Została skierowana na terapię dla ofiar gwałtu? - Nie. Ale ojciec załatwił jej prywatne wizyty u niejakiej doktor Horowitz, znajomej psychoterapeutki. Matt skinął głową, po czym podniósł nadwęgloną gałązkę i bawił się nią do chwili, aŜ jeden z funkcjonariuszy, spiorunowawszy go wzrokiem, wyjął mu ją z ręki i wsadził do woreczka na dowody rzeczowe. - No dobrze. A jeŜeli chodzi o sprawcę, masz coś poza fotografiami? - Oświadczył, naturalnie, Ŝe nie było go na miejscu przestępstwa - odparł Charlie. - Powiedział ci to po tym, jak odczytałeś mu jego prawa? Charlie przecząco pokręcił głową. - Po odczytaniu praw nawet nie spojrzał w moją stronę. Wyrzucił to z siebie sekundę po tym, jak mu oznajmiłem, Ŝe jest aresztowany. Klasyczny odruch obronny. Matt przeŜuwał w myślach to, co usłyszał. Będzie musiał się napocić, Ŝeby włączyć do sprawy spontaniczne oświadczenie podejrzanego. Z drugiej strony juŜ nie raz mu się udawała podobna sztuczka. - Poruczniku Saxton! - zawołał jeden z policjantów. - Niech pan rzuci na to okiem. Matt i Charlie ruszyli w stronę derenia. Pod drzewem, niemal idealnie odbity w wilgotnej ziemi, widniał odcisk podeszwy o rozmiarze zdecydowanie większym niŜ stopa przeciętnej nastolatki. Policjant, który ich wezwał na miejsce, odwrócił do góry nogami trzymany 209

w ręku but - jeden z pary, którą Charlie zabrał z domu Addie. - Ekspert będzie musiał zbadać odlew. Ale na moje oko ten but pozostawiłby właśnie taki odcisk. Rzeczywiście Ŝłobienia protektora wydawały się identyczne z odciskami pozostawionymi w mokrej ziemi, a po przystawieniu buta do śladu okazało się, Ŝe są tego samego rozmiaru. Tymczasem St. Bride utrzymywał, Ŝe ubiegłej nocy nie znajdował się ani przez chwilę w pobliŜu Gillian Duncan. Matt uśmiechnął się od ucha do ucha. - To - oznajmił - uwaŜam za wyjątkowo obiecujący początek. * Tym razem rozprawę wstępną prowadził męŜczyzna i w umyśle Jacka zakiełkowało ziarnko nadziei. Przekonywał sam siebie, Ŝe sensowny facet jest w stanie się zorientować, kiedy ktoś próbuje wrobić innego faceta. ToteŜ wbił wzrok w szacownego Luciusa Freeleya, jakby chciał telepatycznie przekazać sędziemu swoją wersję wydarzeń. Ale sędzia nie sprawiał wraŜenia zainteresowanego osobą Jacka. Zerknął beznamiętnie na kamery stojące po przeciwnej stronie sali, a potem spojrzał na stół oskarŜenia, przy którym rudzielec przypominający dzieciaka z serialu „Happy Days” przerzucał notatki i dokumenty. Wreszcie pan Freeley przeniósł wzrok na Jacka i ściągnął brwi. - Zebraliśmy się tu dzisiaj w związku ze sprawą: Stan New Hampshire przeciwko Jackowi St. Bride’owi. Panie St. Bride, został pan oskarŜony o napaść i gwałt. To przestępstwo jest zagroŜone karą wieloletniego więzienia. W związku z tym przysługuje panu prawo do adwokata. JeŜeli nie stać pana na wynajęcie adwokata, zostanie panu przydzielony obrońca z urzędu. - Sędzia zerknął znacząco na puste krzesło obok Jacka i tym jednym spojrzeniem zdołał dobitnie wyrazić, Ŝe jeŜeli oskarŜony nie skorzysta z fachowej pomocy prawnej, Wysoki Sąd uzna go za ostatniego kretyna. Jack pomyślał o Meltonie Spriggu i odruchowo zacisnął szczęki. - Wysoki Sądzie, wolałbym... - urwał, gdy spoczęły na nim zimne, zielone oczy prokuratora. - Nie stać mnie na adwokata - rzucił szybko, przypieczętowując tym samym swój los. * Bernie Davidson, sekretarz sądu, zadzwonił do biura obrońców z 210

urzędu pół godziny po tym, jak sędzia Freeley - wymagający natychmiastowej operacji prostaty - wpadł do niego podczas swojej czwartej juŜ tego ranka przerwy w sesji, ogłoszonej z powodu nieznośnego parcia na pęcherz. - Potrzebny mi jeden z twoich chłopaków - rzucił w słuchawkę Bernie. - JuŜ przefaksowałem akt oskarŜenia do waszego biura. - Dostałem te dokumenty - przyznał koordynator obrońców z urzędu - ale niestety nie mogę ci pomóc. Jeden z naszych prawników reprezentował powódkę trzy lata temu, jeszcze zanim podjął u nas pracę. To była sprawa o drobne wykroczenie - kradzieŜ sklepową. Bernie, przecieŜ wiesz, jak małe jest nasze biuro; nikt, kto by wziął sprawę St. Bride’a, nie zdołałby się odgrodzić od kolegów chińskim murem. Mamy więc konflikt interesów. Bernie westchnął cięŜko. Był juŜ piątek, a tymczasem gnębiło go niemiłe wraŜenie, Ŝe właśnie się zaczął poniedziałek. - Okay. Zerknę na swoją listę rezerwową. Dzięki. OdłoŜył słuchawkę i wyjął opasany recepturką gruby plik wizytówek, który trzymał w pierwszej przegródce biurka. Na wszystkich widniały nazwiska adwokatów prowadzących prywatne praktyki, do których się zwracał z prośbą o przysługę, kiedy obrońcy z urzędu nie mogli poprowadzić sprawy ze względu na konflikt interesów. Na widok jednego z nazwisk Bernie uśmiechnął się promiennie. - To jest to - mruknął zadowolony i chwycił za telefon. * Kiedy Jordan po raz trzeci usłyszał dziwny łoskot, odstawił na bok filiŜankę z kawą i postanowił osobiście zbadać sprawę. Przemierzał dom z zawziętością psa gończego, który właśnie zwietrzył trop - aŜ wreszcie zlokalizował źródło hałasu. Dochodził zza zamkniętych drzwi pokoju syna, co było o tyle dziwne, Ŝe Thomas ponad dwie godziny temu wyszedł do szkoły. Rozległ się kolejny huk, po nim zaś okrzyk: „A niech to szlag trafi!”. Jordan stanął w progu i ujrzał Selenę leŜącą na podłodze, a ściślej mówiąc na gazetach, którymi zakryła wykładzinę. Miała na sobie koszulkę bez rękawów i jego bokserki, a jej mahoniową skórę pokrywały ciemnoniebieskie piegi. Parę metrów dalej wałek malarski leŜał w niewielkim jeziorku połyskliwej farby. - Nie wiem, jaki efekt wizualny chciałaś osiągnąć, ale cokolwiek to było... nie wypaliło. Selena spojrzała na niego zmruŜonymi oczami. - JeŜeli czymś w ciebie cisnę, to sobie pójdziesz? Wszedł do środka. 211

- Nie, dopóki nie zgadnę, czemu malujesz sufit w pokoju Thomasa... - urwał i pochylił się nad stojącą nieopodal puszką z farbą. - ...na dymny błękit - odczytał z nalepki. - PoniewaŜ ty tego nie zrobiłeś - podpowiedziała usłuŜnie i machnęła ręką wokół pokoju. - Na Boga, Jordan. Chłopak ma piętnaście lat. Czy doprawdy uwaŜasz, Ŝe tapeta w vvielkanocne króliczki i koszyczki z liliowymi pisankami jest dla niego najbardziej odpowiednia? Jordan powiódł wzrokiem po ścianach, patrząc na nie świeŜym okiem. Za czasów poprzednich właścicieli pokój naleŜał do małej dziewczynki i juŜ od ponad roku Jordan obiecywał Thomasowi, Ŝe wspólnie przeprowadzą tu remont. Teraz zerknął na swoje spodnie od dresu i flanelową koszulę. śadna strata, jeŜeli je zniszczy. Podszedł więc do wałka i podniósł go z podłogi. - Ja przynajmniej umiem się utrzymać na drabinie. Chryste, sądząc po tym niemiłosiernym łomocie, ktoś mógłby pomyśleć, Ŝe zorganizowałaś zawody we wrestlingu. - Informuję cię, Ŝe doskonale sobie radzę z drabinami. - Selena zmarszczyła czoło. - To ten wałek traci równowagę i wymyka mi się z dłoni. Jordan tymczasem wymalował na suficie foremny, niebieski prostokąt. - Prawdę mówiąc, nie przypuszczałem, Ŝe takiej Amazonce jak ty w ogóle potrzebna drabina. Selena poderwała się na nogi i machinalnie uniosła w górę tackę z farbą, Ŝeby Jordan nie schodził na dół, ilekroć musiał nabrać farbę na wałek. - Bardzo zabawne - mruknęła. - Sarkazm to usługa, którą oferuję gratis. – PrzymruŜonymi oczami zerknął na sufit. - Dlaczego niebieski? - Działa uspokajająco. Słuchaj, nie domalowałeś sporego kawałka. Nie widzisz? Jordan skrzywił się ze złością. - Dla mnie idealnie. - Bo jesteś ślepy. - Za jego plecami Selena zaczęła wchodzić po szczeblach drabiny i Jordan uchylił się w bok, Ŝeby mogła wetknąć głowę pod jego ramię. Wskazała na miejsce niedokładnie pokryte farbą. - O, tam. Przyjrzyj się. Ale on juŜ nie słuchał. Wdychał zapach skóry Seleny, chłonął ciepło jej ciała. Zamknął oczy i przysunął twarz do jej twarzy. - Nie jestem ślepy, Seleno - wymruczał. Stali skrępowani róŜnorodnością otwierających się moŜliwości. Wreszcie Jordan nachylił się, by pocałować Selenę, ale szybko się odwróciła i jego usta musnęły tylko jej szyję. 212

- Jordanie - szepnęła. - PrzecieŜ oboje wiemy, Ŝe to nie ma sensu. - Tym razem mogłoby być inaczej. Ja się zmieniłem... jestem teraz innym człowiekiem. Selena uśmiechnęła się lekko. - Erekcja nie świadczy o emocjonalnej dojrzałości. Otworzył usta, gotów podjąć polemikę, ale w tej samej chwili zadzwonił telefon. Jordan zaczął się wywijać z plątaniny dwóch ciał, w efekcie czego Selena ponownie wylądowała na pośladkach. Przeskoczył przez nią jednym susem, pognał do salonu i chwycił za słuchawkę. Kika minut później stanął w progu pokoju Thomasa. Selena znowu weszła na drabinę i pracowicie pokrywała farbą sufit. Odwróciła się i spojrzała na Jordana obojętnym wzrokiem, jakby to, co kilka minut temu między nimi zaszło, nigdy się nie wydarzyło. - Proszę, powiedz, Ŝe dzwonił ten idiota mechanik i przekazał dobrą nowinę. - Nie. Dzwonił Bernie Davidson, sekretarz sądu. - Jordan był wciąŜ lekko oszołomiony. - Najwyraźniej wracam do gry - powiedział i posłał Selenie pytające spojrzenie. - Dobra. Wchodzę w to - odparła i zeskoczyła z drabiny. * Jak kaŜdy mieszkaniec Salem Falls, który juŜ ukończył ósmy rok Ŝycia, Jordan doskonale wiedział, Ŝe Jack St. Bride odbywał karę za przestępstwo na tle seksualnym, co w wypadku oskarŜenia o gwałt nie wróŜyło niestety pomyślnego zakończenia sprawy. Nie ulegało równieŜ najmniejszej wątpliwości, Ŝe ze względu na wcześniejszy wyrok Ŝaden sędzia nie wypuści St. Bride’a za kaucją. Ale to akurat odpowiadało Jordanowi: facet, który siedzi za kratkami, nie wpakuje się w kolejne tarapaty. Z włosami wciąŜ jeszcze wilgotnymi po kąpieli, Jordan zjawił się w Ossipee, w biurze oskarŜyciela publicznego. Tej wizycie przyświecał tylko jeden cel: zebrać jak najwięcej informacji, zanim walka rozgorzeje na dobre. Sprawy o gwałt naleŜały do wyjątkowo wrednych; im więcej obrońca się dowie na najwcześniejszym etapie postępowania, tym większe jego szanse na uniknięcie nokautu. Cierpliwie czekał, aŜ sekretarka zaanonsuje jego przybycie asystentowi prokuratora hrabstwa, Mattowi Houlihanowi, którego Jordan nie lubił ze względów zasadniczych. Ten kutas był zbyt bezczelny i zarozumiały; a jeŜeli juŜ Jordan miał o nim taką opinię, to doprawdy wiele mówiło. McAfee nie umiałby powiedzieć, co wkurzało go bardziej: 213

fanatyczna nieugiętość młodego oskarŜyciela, czy teŜ fakt, Ŝe skubany nie miał ani śladu zakoli na głowie. Matt wyłonił się zza załomu uśmiechnięty od ucha do ucha. - No popatrzcie! Powstał z martwych! - zawołał. Jordan odwzajemnił się równie szerokim uśmiechem. - Pogłoski o moim zgonie były grubo przesadzone. Prokurator poprowadził Jordana do swojego biura. - Gdzieś ty się podziewał, Jordanie? Po sprawie Harte’a zmiotło cię z powierzchni ziemi. - Przeniosłem się jedynie do Salem Falls - odparł, ale po chwili kąciki ust drgnęły mu w uśmiechu. - Co w zasadzie jest równoznaczne z twoją pierwotną diagnozą. - Rozsiadł się w fotelu stojącym naprzeciwko biurka. - Zostałem wyznaczony na obrońcę Jacka St. Bride’a oznajmił prosto z mostu. - Sądziłem, Ŝe przydzielą mu kogoś z biura obrońców publicznych. - Okazało się, Ŝe nastąpił konflikt interesów. Musisz się zadowolić moją skromną osobą. - Nie ma to jak pojedynek z godnym przeciwnikiem - odparł Matt z błyskiem w oku. Jordanowi nie przyszła do głowy Ŝadna cięta riposta. Starcie z Mattem Houlihanem w obronie faceta, który dwa razy dał się złapać na tym samym przestępstwie, nie wzbudzało w nim entuzjazmu. - Nie będę kontestował twojego wniosku o odrzucenie zwolnienia za kaucją - oznajmił jednak pewnym siebie tonem, chociaŜ Ŝaden adwokat przy zdrowych zmysłach nie uwierzyłby, Ŝe jakikolwiek sędzia zgodzi się na wypuszczenie St. Bride’a przed rozprawą. - Oczywiście pod warunkiem, Ŝe mi udostępnisz raporty policyjne. Matt pchnął akta w jego stronę. - Na razie mam protokół zatrzymania i zeznania poszkodowanej. To się nazywa dar niebios, pomyślał Jordan. JeŜeli ofiara nie złoŜyła zeznań przed rozpoczęciem procesu, stanowiła dla adwokata kompletną niewiadomą, co z kolei uniemoŜliwiało konstrukcję sensownej linii obrony. Jordan otworzył teczkę i aŜ jęknął w duchu na widok nazwiska poszkodowanej. Udało mu się jednak zachować kamienną twarz. - CóŜ, zapewne wkrótce ponownie się spotkamy - rzucił od niechcenia, podnosząc się z miejsca. 214

- A po co? - Matt, rozparty w fotelu, złączył dłonie czubkami palców. Jego nonszalancka poza ostro kontrastowała z ponurą determinacją spojrzenia. - Mam zeznania młodej dziewczyny, która utrzymuje, Ŝe zgwałcił ją jakiś dupek, dupek, który - nawiasem mówiąc - juŜ siedział za podobne przestępstwo. Nie mamy więc o czym dyskutować, Jordan. Zamierzam posłać twojego klienta za kraty na całe dwadzieścia lat. * Na widok Jordana idącego wzdłuŜ cel aresztu, który mieścił się w piwnicach gmachu sądu, Jack poderwał się na równe nogi. Jordan natomiast od razu zrobił coś, czego unikali pełniący tu dyŜury zastępcy szeryfa: spojrzał mu prosto w oczy. - Cześć Jack - rzucił gładko. - Mieliśmy juŜ okazję się poznać, ale nie jestem pewien, czy wiesz, dlaczego tu dziś przyszedłem. OtóŜ od niemal dwudziestu lat uprawiam zawód adwokata i od czasu do czasu spieszę sądowi z pomocą, gdy biuro obrońców z urzędu nie moŜe się zająć sprawą z powodu konfliktu interesów. PoniewaŜ zachodzi on w tym wypadku, poproszono mnie, Ŝebym cię reprezentował. - Jack chciał coś powiedzieć, ale Jordan uciszył go ruchem ręki. - Tego ranka i tak niczego nie wywalczymy. Cała filozofia rozprawy wstępnej sprowadza się do jednego: nie pogorszyć obecnego połoŜenia. Dlatego powstrzymamy się od wszelkich wyjaśnień, nie będziemy teŜ o nic prosić sędziego. - Musisz mnie wyciągnąć za kaucją. - Jack, jesteś potencjalnym recydywistą. Masz mniej więcej takie szanse, Ŝe stąd wyjdziesz, jak pan młody, prowadzony na ślub pod lufą pistoletu na ucieczkę sprzed ołtarza. Musisz mi zaufać w kwestiach procedu... - Zaufać ci?! Zaufać?! - W oczach Jacka błysnął obłęd. - PrzecieŜ ja cię w ogóle nie znam! Nic o tobie nie wiem! - Wiesz, Ŝe pijam kawę ze śmietanką - odezwał się Jordan po dłuŜszej chwili milczenia. - śe zawsze czytam „New York Timesa”, nigdy „Globe”, i za kaŜdym razem, bez wyjątku, zostawiam dwudziestoprocentowy napiwek. Jednym słowem, wiesz o mnie duŜo więcej niŜ przeciętny oskarŜony o swoim adwokacie. Ale przede wszystkim musisz pamiętać o jednym... to nie za moją sprawą siedzisz dziś w tej celi. Postarałeś się o to osobiście. - Nie mogę wrócić do więzienia - rzucił z desperacją Jack. - Nie popełniłem przestępstwa, o które mnie oskarŜają. Jestem niewinny. Jordan obrzucił bacznym spojrzeniem wymięte ubranie Jacka, jego półprzytomny wzrok, długą szramę na policzku - i puścił słowa swojego klienta mimo uszu. Gdyby mu płacono miedziaka za kaŜdym razem, 215

gdy słyszał podobne zapewnienie, siedziałby teraz w Belize i wiódł Ŝycie sybaryty. - Rozumiem twoje zdenerwowanie. Ale zachowajmy kolejność rzeczy. Najpierw odbębnijmy tę rozprawę wstępną, a potem rozpatrzymy nasze opcje. - Kiedy ostatnim razem adwokat mówił o rozpatrywaniu opcji, wylądowałem na osiem miesięcy w więzieniu. Jordan wzruszył nieznacznie ramionami i nie odezwał się słowem. Pomyślał jednak: Tym razem z pewnością będzie duŜo, duŜo gorzej. * - JeŜeli to nie déjá vu, nie wiem, co nim jest - powiedział sędzia Freeley, ponownie otwierając akta leŜące na stole. - Panie St. Bride, widzę, Ŝe jest pan obecnie reprezentowany przez adwokata. Jordan podniósł się z miejsca i starannie zapiął marynarkę. Szóstym zmysłem natychmiast wyczuł, Ŝe kamery za jego plecami budzą się do Ŝycia. - Tak jest, Wysoki Sądzie. Wyjaśniłem naturę oskarŜenia mojemu klientowi. Przeczytał on takŜe stosowne dokumenty i zrozumiał ich treść. W związku z powyŜszym, w imieniu mojego klienta, proszę Wysoki Sąd o przyjęcie oświadczenia, Ŝe nie przyznaje się on do zarzucanych mu czynów. - Doskonale - powiedział sędzia. - Czy obrona zamierza złoŜyć wniosek o zwolnienie za kaucją? Matt Houlihan podniósł się na całą imponującą wysokość swojego smukłego ciała i spojrzał uwaŜnie na Jacka. - Wysoki Sądzie, to było wyjątkowo odraŜające przestępstwo, a podejrzany jest potencjalnym recydywistą. Ponadto nic go nie wiąŜe z miejscową społecznością: nie ma w okolicy rodziny ani nie posiada w naszym hrabstwie Ŝadnej nieruchomości. Istnieje więc powaŜne ryzyko, Ŝe spróbuje uciec przed wymiarem sprawiedliwości. Co więcej, Wysoki Sądzie, na wolności stanowiłby zagroŜenie dla otoczenia. Ten człowiek został oskarŜony o seksualne wykorzystanie nastolatki, a więc o przestępstwo, za które juŜ wcześniej był skazany prawomocnym wyrokiem. Uzasadnione więc wydają się obawy, Ŝe po zwolnieniu zacznie szukać następnej ofiary. Biorąc powyŜsze argumenty pod uwagę, oskarŜenie wnosi o odrzucenie moŜliwości zwolnienia za kaucją. Sędzia zwrócił się w stronę stołu obrony. - Panie McAfee? - Na tym etapie nie wnoszę sprzeciwu. Sędzia Freeley skinął głową. 216

- Doskonale, a więc... - Powód, dla którego obrona nie wnosi sprzeciwu - wszedł mu Jordan w słowo - jest tylko jeden: szczerze mówiąc, więzienie jest obecnie najbezpieczniejszym miejscem dla mojego klienta. Stoi bowiem przed Wysokim Sądem człowiek, którego prawa, wynikające z Pierwszej Poprawki, zostały wielokrotnie pogwałcone za sprawą plotek i pomówień. Stoi przed Wysokim Sądem człowiek, który nie dość, Ŝe nie popełnił Ŝadnego przestępstwa, to padł ofiarą uprzedzeń. Mieszkańcy Salem Falls dyszeli Ŝądzą krwi od chwili, gdy Jack St. Bride przybył do ich miasta. Sędzia machnął ręką w stronę kamer. - Jestem pewien, Ŝe członkowie Akademii z zapartym tchem obserwują pański oscarowy popis, mecenasie - powiedział sucho. - Niech Bóg ma w opiece sędziego, któremu przyjdzie prowadzić ten proces. Następny! Podczas gdy woźny wywoływał sprawę kolejnego delikwenta, Jordan spojrzał na swojego klienta - zupełnie w tej chwili oniemiałego. - O co chodzi? - spytał. - Ja... ja... ani przez chwilę nie przypuszczałem... Ŝe staniesz po mojej stronie - wydukał. Jordan wpychał do teczki dokumenty, między innymi te akta, które zabrał z biura prokuratora. - CóŜ, jeŜeli obdarzę cię pewnym kredytem zaufania, moŜe ty odpłacisz mi tym samym. - Odsunął się o krok i spokojnie patrzył, jak funkcjonariusz biura szeryfa prowadzi jego klienta do bocznych drzwi, za którymi znajdował się areszt. - Poczekaj! - Jack zawołał przez ramię. - Kiedy znowu porozmawiamy? - Nie dzisiaj. Dziś jestem bardzo zajęty. - Jordan wsunął aktówkę pod ramię i wyszedł z sali rozpraw, zastanawiając się leniwie, co by pomyślał St. Bride, gdyby wiedział, Ŝe do końca dnia na Jordana nie czekają Ŝadne obowiązki.

Listopad 1998 Loyal, New Hampshire

Czasami, gdy Jack patrzył na swoje dziewczęta pędzące po murawie, miał wraŜenie, Ŝe czas stanął w miejscu. W takich chwilach słyszał jedynie bicie własnego serca, widział tylko wzory dziergane na boisku przez korki trampek i myślał: To jest najlepsza rzecz na świecie. - Naprzód, naprzód - zawołał, klaszcząc w dłonie. - Arielle jest niekryta! Przyglądał się, jak jego napastniczki walczą z obroną druŜyny przeciwnej; uwaŜnie wpatrywał się w tajfun kurzu, wzbijany przez biegnące stopy, który na moment przesłonił pole gry. Ale potem zobaczył, jak jego prawoskrzydłowa wysyła piłkę wysokim, podkręconym lobem do Arielle, środkowej atakującej. Arielle była kapitanem druŜyny i najcelniejszą snajperką w całej szkole. Dlatego we wszystkich meczach przebywała niemal bez przerwy na boisku. Jack wpuszczał rezerwowe do gry tylko wtedy, gdy druŜyna wygrywała bezpiecznym zapasem goli. Teraz patrzył z dumą na swoją gwiazdę gnającą w stronę bramki przeciwnika ze wzrokiem utkwionym w piłkę, którą zamierzała posłać główką do siatki. JuŜ wyskoczyła, juŜ łapała kontakt z piłką i... niespodziewanie trzasnęła ramieniem w słupek. Piłka prześliznęła się po siatce i stoczyła na aut, Arielle zaś padła na ziemię pod bramką. Trybuny zamarły. Zawodniczki obu stron przystanęły, niespokojnie przebierając nogami jak młode źrebięta rwące się do galopu, i czekały, aŜ Arielle podniesie się z murawy. Ona jednak wciąŜ leŜała bez ruchu. Sędzia dmuchnął w gwizdek i wówczas Jack pędem ruszył w stronę swojej zawodniczki, która rozciągnięta na wznak, wbijała wzrok w błękit nieba. - Nie wyczułam dystansu do bramki - jęknęła, mocno przyciskając 218

łokieć do brzucha i kuląc się z bólu. Jack załoŜyłby się o kaŜde pieniądze, Ŝe poszedł jej obojczyk. Ostatecznie tę kontuzję znał wyjątkowo dobrze - trzy razy doznał pęknięcia obojczyka, gdy sam grał w druŜynie uniwersyteckiej. Podtrzymując Arielle mocno w pasie, pomógł jej zejść z boiska. Na widok dziewczyny podnoszącej się o własnych siłach rozległy się głośne oklaski i krzyki radości ze strony fanów obu druŜyn. - Jak tylko chwilę odetchnę, z pewnością dam radę wrócić - zapewniła Arielle. Jack kochał ją za tę ambitną postawę. - Zobaczymy, jak się będziesz czuła - odparł z uśmiechem. Sędzia uniósł ręce i spojrzał pytająco na Jacka: czas wyznaczyć zawodniczkę, która wejdzie w zastępstwie Arielle, i wznowić grę. Wszystkie rezerwowe napastniczki wpatrywały się w niego błagalnym wzrokiem brzydul podpierających ściany na balu, modląc się w duchu, Ŝeby tym razem zostały wybrane. Jack prześliznął się po nich wzrokiem i zatrzymał spojrzenie na Catherine Marsh, córce szkolnego kapelana. KoleŜanki chyba ją lubiły; sam Jack nie miał wyrobionej opinii na temat tej dziewczyny z tego prostego powodu, Ŝe nigdy nie zwracał na nią szczególnej uwagi. Teraz jednak wpatrywała się w niego z nadzieją tak bezbrzeŜną, Ŝe zdawała się promienieć od środka. - Okay, Catherine - zdecydował szybko Jack. - Wchodzisz. O mój BoŜe, kołatało się w głowie Catherine. Mój BoŜe, mój BoŜe, mój BoŜe. Szybko zajęła miejsce Arielle, którą właśnie zabierano do szpitala. Piłka znalazła się w grze i Catherine wbijała w nią wzrok z niesłychaną koncentracją: miała wraŜenie, Ŝe jeszcze chwila tego natęŜenia, a z jej oczu buchną płomienie. Ruszyła sprintem do przodu, złoŜyła się do strzału... ale piłka wyszła na aut. Czekając na wznowienie gry, zaczęła potrząsać rękami i podskakiwać, Ŝeby rozruszać mięśnie. Cały czas powtarzała sobie przy tym, Ŝe musi opanować nerwy, jednak te tłumaczenia na niewiele się zdały. Uspokój się, uspokój, napominała się w duchu, ale jedynym efektem autoperswazji było przyspieszone walenie serca, jakby zamiast krwi w jej Ŝyłach szalała wzburzona górska rzeka. Catherine śledziła pilnie trajektorię piłki posłanej w stronę bramki przez skrzydłową. Bramkarka, najpotęŜniejsza dziewczyna, jaką Catherine widziała w Ŝyciu, bez problemu obroniła strzał jedną ręką... ale piłka śrubą wystrzeliła ponad siatkę i spadła poza linię boiska. 219

- Rzut roŜny! - wykrzyknął sędzia z głębi pola. Catherine wiedziała, gdzie powinna się ustawić. Przesunęła się bliŜej siatki. Palcami prawej ręki musnęła słupek, podświadomie zapamiętując swoją pozycję. Przez głowę przebiegało jej tysiące myśli: jeŜeli piłka poleci podkręconym łukiem, zagłówkuję; słupek jest ciepły w dotyku; słońce świeci mi prosto w oczy; BoŜe, a co będzie, jak skiksuję? Ponownie muskając palcami słupek, próbowała się wychylić za bramkarkę, która była co najmniej dwadzieścia centymetrów od niej wyŜsza. Patrz na piłkę, powtarzała sobie w duchu Catherine. Czekaj, celuj dokładnie w środek światła bramki i nie zrób z siebie idiotki. Skrzydłowa wykonała rzut roŜny, ale trochę przestrzeliła. Catherine wyciągnęła szyję i zobaczyła, jak piłka łukiem oddala się od bramki. BoŜe, nigdy do niej nie doskoczę, pomyślała i natychmiast opadło z niej wielkie napięcie: piłka znajdowała się za wysoko, by ktokolwiek mógł wymagać bezpośredniej akcji od środkowej napastniczki. Catherine jednak nie spuszczała wzroku z piłki, która zawisła teraz na niebie niczym drugie słońce... a następnie, wirując, przeleciała wysoko ponad jej prawym ramieniem idealnym, wymarzonym łukiem. Odruchowo, bez zastanowienia, Catherine skoczyła w górę, a potem pozwoliła, by ramiona zaczęły opadać ku ziemi, a nogi wystrzeliły noŜycami w górę. Prawą stopą zdołała zahaczyć o piłkę i posłać ją w tym samym kierunku, z którego nadleciała. Rozciągnięta na murawie, nie widziała, co się dalej działo, nie wiedziała więc, Ŝe kopnięta przez nią piłka wylądowała w górnym lewym rogu bramki. W pierwszej chwili zupełnie nie pojęła, dlaczego koleŜanki z druŜyny rzucają się na nią z radosnym krzykiem i przyciskają ją do ziemi tak, Ŝe choćby bardzo chciała, nie mogła teraz wstać. LeŜała więc bez ruchu, zupełnie pozbawiona tchu przez napierającą na nią masę ciał. Chwilę później dziewczyny ją puściły, a jedna z nich wyciągnęła rękę i pomogła jej się podnieść. Catherine prześliznęła się wzrokiem po widzach podskakujących z radości na linii autu, wszystkich wiwatujących... na jej cześć. Na jej cześć! Wreszcie wśród wielu twarzy odnalazła tę, której szukała: trener St. Bride stał nieopodal ze skrzyŜowanymi rękami i uśmiechał się lekko. - Dzięki - powiedział bezgłośnie. Catherine rozpromieniła się jeszcze bardziej; zalała ją wielka, wciąŜ wzbierająca fala szczęścia, szukająca ujścia w wybuchu radosnego śmiechu. 220

- Cała przyjemność po mojej stronie - wyszeptała, po czym wróciła do gry. * Brudne i zziajane, ale upojone euforią zwycięstwa, dziewczęta pozabierały z ławki swoje butelki z wodą i bluzy od dresów, po czym powoli ruszyły w stronę szatni. RównieŜ widzowie opuszczali boisko powolnym strumieniem, kierując się ku białym murom Westonbrook lub w stronę parkingu, gdzie zamierzali czekać na zawodniczki, które jeszcze przed chwilą zagrzewali do walki. Pielęgniarka szkolna poinformowała Jacka, Ŝe Arielle ma pęknięty obojczyk, co wykluczało ją z gry co najmniej na sześć tygodni. Jeszcze tego ranka podobna wiadomość wyprowadziłaby go z równowagi, teraz jednak przyjął ją z całkowitym spokojem. A to dzięki brzydkiemu kaczątku, którego do tej pory w ogóle nie zauwaŜał, skoncentrowany na zachwytach nad pięknym łabędziem. Catherine ociągała się z zejściem do szatni. Gdy się schyliła, by pozbierać swoje rzeczy, kosmyki długich blond włosów, które podczas gry powymykały się spod gumki, opadły na jej twarz niczym woalka. - Hej, Pele! - wykrzyknął do niej Jack. Zamrugała gwałtownie, wyraźnie zdezorientowana. - Rany, przy was czuję się okropnie stary. Zamiast „Pele” powinienem powiedzieć „Mia”. Lub „Brandi”. - Jeszcze mi do nich daleko. - Ze smętną miną pociągnęła za brzeg swojej koszulki. - I strój teŜ nie ten sam. - Zerknęła na Jacka i dorzuciła szybko: - Dziękuję trenerze, Ŝe dał mi pan dziś taką szansę. - O wiele rozsądniej byś postąpiła, gdybyś przepuściła piłkę do skrzydłowej - stwierdził zasadniczym tonem - i czekała na dośrodkowanie. Niewiele brakowało, a zamiast fetować cię w roli gwiazdy, Ŝądałbym wyjaśnień, o czym, do diabła, myślałaś, porywając się na równie szalony atak. - Wiem. - Ale jeśli w najbliŜszej przyszłości zamierzasz nadal uprawiać taką ekwilibrystykę, muszę cię nauczyć, jak przy okazji nie zrobić sobie krzywdy. Głowa dziewczyny natychmiast wystrzeliła w górę. - Naprawdę? - Jasne. Chodź. - Podał jej piłkę i poprowadził Catherine do chorągiewki, Ŝeby zacząć od rzutu roŜnego. Sam się ustawił na takiej samej 221

pozycji pod bramką, jaką w wiekopomnej chwili zajmowała Catherine. - No, dawaj. Kopnęła mocno i piłka pięknym łukiem wylądowała w siatce. - Przepraszam. Jack parsknął śmiechem. - Nigdy nie przepraszaj trenera, kiedy zdobywasz gola. Z rozjaśnioną twarzą Catherine raz jeszcze kopnęła piłkę z rogu. Piłka skręciła w stronę środka pola i Jack się zerwał do biegu. Wiatr rozwiewał mu włosy; a gdy Jack wyrzucił nogi wysoko w powietrze i posłał piłkę w stronę bramki przez opadające prawe ramię, kaŜdą cząstkę jego ciała wypełniła czysta radość gry. Upadając, uniósł nieco dłonie, uderzył o ziemię górną częścią pleców, po czym natychmiast poderwał się do przodu. - Rany - sapnęła Catherine. - W pana wydaniu wydaje się to takie proste! - Z pewnością jest mniej bolesne - Jack podniósł się z murawy i chwycił Catherine za ramiona. Pachniała kurzem boiska, a na końskim ogonie, tuŜ przy gumce, miała grudkę zaschłego błota. - Uderzyłaś o ziemię tym miejscem. - Przesunął ręce na jej plecy. Potem przesunął dłońmi po ramionach, zgiął lekko jej ręce w łokciach i nieznacznie podniósł do góry. - A tymczasem powinnaś w takiej pozycji zwinąć się miękko wzdłuŜ kręgosłupa i najpierw opaść na barki i łokcie, a dopiero na końcu huknąć pupą o ziemię. Zamienili się miejscami i teraz Jack posyłał piłki ponad jej ramieniem. Za kaŜdą próbą udzielał nowych rad; za kaŜdą próbą słońce znajdowało się coraz niŜej na niebie. Po siódmym strzale Catherine wylądowała na boisku w idealnej pozycji. - Udało mi się! Udało! - Zerwała się na równe nogi i rzuciła Jackowi na szyję. - To jest super! Zaśmiewając się radośnie, Jack odsunął od siebie dziewczynę. Gdyby wiedział, jak skutecznie powściągać niepohamowane reakcje piętnastolatek, zbiłby na tym majątek. Rzucił Catherine jej butelkę z wodą i bluzę. - Biegnij do domu, Pele. - Wolałabym „Brandi”, jeŜeli nie ma pan nic przeciwko temu, trenerze. Uśmiechał się jeszcze, gdy w podskokach przecinała ciemniejące boisko. Nie mógł zrozumieć, jakim cudem przez całe trzy miesiące - bo tyle czasu minęło od chwili, gdy Catherine zapisała się do druŜyny - nie dostrzegł drzemiącego w niej talentu.

222

* - Zalewasz. - Jay Kavanaugh zawiesił rękę z butelką budweisera w połowie drogi do ust i z niedowierzaniem wbijał wzrok w ekran telewizora. - To niemoŜliwe, Ŝeby miała zaledwie szesnaście lat. - Właśnie tyle ma - potwierdził Jack. - Słowo. Obaj patrzyli, jak nastoletnia królowa popu wygina się i podskakuje do dźwięków teledysku nadawanego w MTV. - Ale... ale... Jezu, tylko spójrz na jej twarz. - To sprawa makijaŜu. - Ale stanik wypycha sobie watą? Jack pociągnął łyk piwa ze swojej butelki. - Nie. Jest przedwcześnie rozkwitłym kwiatem. - To nie kwiat - mruknął Jay - tylko cała pieprzona dŜungla tropikalna. - Chwycił za leŜącego na barze pilota i przełączył na kanał filmowy, gdzie Arnold Schwarzenegger tłukł na krwawą miazgę jakiegoś faceta. - Okay, wreszcie coś kojącego. - Posłał pustą butelkę po barze w stronę barmana i gestem zamówił kolejną. - Nie mam pojęcia, jak ty to wytrzymujesz. - Co takiego? - PrzecieŜ codziennie się wystawiasz na grzeszne pokusy. - O czym ty, do cholery, gadasz? - Jezu, przez cały boŜy dzień jesteś przecieŜ otoczony... przez nastoletnie królowe popu. - Jessica Simpson nie naleŜy do uczennic Westonbrook. Jay wzruszył ramionami. - Och wiesz, co mam na myśli. Słuchaj, znam prokuratorów, którzy za nic sami nie odwiozą do domu nawet swoich nastoletnich babysitterek. Jak moŜesz patrzeć na te dziewczyny godzinami i... nie myśleć o tym, co mają pod mundurkami? - PoniewaŜ jestem ich nauczycielem. Gdybym patrzył na nie poŜądliwym okiem, musiałbym się uznać za faceta o moralności bezkręgowca. - Jack uśmiechnął się do przyjaciela. - Przesłuchujesz wielu kryminalistów, a przecieŜ nie marzysz o karierze mafiosa, prawda? Jay zdjął kapsel z butelki, którą postawił przed nim barman. - Nie... Ale czasami, kiedy patrzę na dilera narkotyków, odpicowanego w garnitur od Armaniego, myślę sobie: To musi być niezłe Ŝycie. Pod warunkiem, Ŝe cię nigdy nie dorwą. Jack uniósł butelkę z piwem do ust. - CóŜ - przyznał ze śmiechem - czasami ja teŜ tak myślę.

223

* Obiady w rodzinie Marshów przebiegały w sztywnej atmosferze. Ojciec i córka siedzieli po przeciwnych końcach długiego stołu, wypolerowanego na wysoki połysk, i jedli to, co Catherine akurat zdołała ugotować. - Znowu spaghetti? - obruszył się wielebny Marsh, unosząc miskę i nakładając sobie na talerz solidną porcję makaronu. - Przepraszam. Skończyło się nam mięso i kurczaki. - Nasz Pan przemienił wodę w wino. Ja nie oczekuję od ciebie aŜ takich cudów; wystarczyłby krótki spacer do sklepu spoŜywczego. Catherine sięgnęła po szklankę z mlekiem. - Nie miałam czasu, tatusiu. - A! I tu się mylisz. Oczywiście, Ŝe miałaś czas. Postanowiłaś go jednak spoŜytkować w całkiem inny sposób. - Nie masz pojęcia, jak niesamowitą szansą jest dla mnie moŜliwość gry w pierwszym składzie druŜyny. Ellidor powoli nawinął makaron na widelec. - To czyste barbarzyństwo, jeśli chcesz znać moje zdanie. Na wpół rozebrane dziewczęta biegające po boisku i musztrowane przez bezdusznego sierŜanta. - Wcale nie biegamy na wpół rozebrane, tatusiu. A trener St. Bride nie jest ucieleśnieniem szatana. Pastor wbił w córkę karcące spojrzenie. - Tak czy owak, nie są to dziewczęta, wśród których powinnaś spędzać tak duŜo czasu. - Podniósł się z krzesła i podszedł do komody. Chwycił leŜący tam egzemplarz „Glamour” i rzucił go na stół. - Od której z nich dostałaś to pornograficzne obrzydlistwo? Znalazłem je w twojej torbie gimnastycznej. - To nie jest pornograficzne... Elliot uniósł czasopismo i zaczął czytać zajawki z okładki. - „Jak za mniej niŜ dwadzieścia pięć dolarów zmienić się w kusicielską syrenę”, „Czy umiesz uszczęśliwić swojego męŜczyznę?”. - Spojrzał znacząco na córkę, po czym wycedził: - „Dziesięć sekretów, dzięki którym doprowadzisz go w łóŜku do szaleństwa”. Catherine nie miała odwagi podnieść wzroku znad talerza. - Ten egzemplarz jest nietypowy, bo walentynkowy. Dostałam go od Cynthii, poniewaŜ spodobała mi się fryzura, która jest na jednym ze zdjęć. - Zapisałem cię do Westonbrook, Ŝebyś była mniej wystawiona na pokusy przywodzące młode dziewczęta do grzechu. A tego typu czasopisma to pierwszy krok do moralnego upadku. Prowadzą prosto 224

do niezdrowego zainteresowania męŜczyznami, do narkotyków i alkoholu. - Ellidor westchnął głęboko. - Catherine, co by pomyśleli ludzie, gdyby się dowiedzieli, Ŝe córka pastora jest dziwką? - Ja nie jestem dziwką - powiedziała cicho. - A jeŜeli zobaczyliby mnie z egzemplarzem „Glamour” w ręku, doszliby do wniosku, Ŝe jestem taka sama jak reszta piętnastolatek. - W tym problem - Ellidor czule przytknął dłoń do policzka córki. - Ty jesteś duŜo lepsza od nich wszystkich razem wziętych. Catherine przytuliła twarz do ojcowskiej dłoni i pomyślała: A co, jeŜeli wcale nie chcę być od nikogo lepsza? * Jack uniósł wzrok i spojrzał na Catherine wynurzającą się z szatni. - No, no - mruknął. - Wyglądasz naprawdę ładnie. „Ładnie” to było mało powiedziane. Ubrana w krótką, czarną spódniczkę i obcisły sweterek Catherine w niczym nie przypominała zgrzanej, zgrzebnej zawodniczki wykonującej forsowne ćwiczenia i biegającej bez szemrania po boisku. Jack bacznie ją obserwował, by w odpowiednim momencie przerwać trening, bo inaczej by biegała, póki nie padłaby na nos. Patrząc wciąŜ na Catherine, zamknął duŜy skoroszyt w marmurkowej okładce, w którym prowadził wszystkie notatki dotyczące druŜyny. - Tato zabiera cię do restauracji na obiad? Catherine uśmiechnęła się półgębkiem. - W dzień powszedni? PrzecieŜ to byłby grzech. Jack często się zastanawiał, jakim cudem taki sztywniak i kołtun jak wielebny Ellidor Marsh mógł być współautorem dziewczyny równie pełnej Ŝycia jak Catherine. Pewien czas temu dowiedział się, Ŝe jej matka - kobieta wyzwolona, która nie nadawała się na modelową pastorową - odeszła od męŜa, gdy Catherine była jeszcze bardzo małym dzieckiem. MoŜe więc dziewczyna odziedziczyła charakter po matce. - Idę na kolację - przyznała Catherine nieśmiało - ale z chłopakiem. - A! I naturalnie poinformowałaś o tym ojca. - Naturalnie. - Catherine zerknęła na zeszyt Jacka. - Czy o mnie teŜ pan pisze, trenerze? - Jasne. - A co? - Zapisuję tu wszystkie swoje niecne myśli - zaŜartował. - A takŜe opracowuję warianty ustawień, które moŜe wkrótce zaczniemy ćwiczyć na treningach. 225

Otworzyły się drzwi i do środka wszedł chłopak, z którym Catherine umówiła się na wieczór. Na jej widok oczy mu się rozjaśniły, jakby zaproszono go na królewską ucztę. - Gotowa? - spytał. - Aha. - Catherine narzuciła płaszcz. - Dobranoc, trenerze. Przy drzwiach chłopak bardzo fachowo połoŜył dłoń na jej biodrze. - Catherine - odezwał się Jack - mogę cię prosić jeszcze na moment? Podeszła tak blisko, Ŝe poczuł zapach jej odŜywki do włosów i ostrego, róŜowego mydła, którego dziewczęta uŜywały pod prysznicami. - Jak dobrze znasz tego faceta? - spytał cicho. - Jestem juŜ duŜą dziewczynką i wiem, co robię. - Odwróciła się i podbiegła do czekającego chłopaka. - Ale dziękuję, trenerze - dorzuciła od drzwi - Ŝe pan tak się o mnie troszczy. * - Na litość boską! - huknął Jack. Po raz szósty tego dnia piłka przeleciała ponad ramieniem Catherine Marsh i spadła na murawę. Cały trening, poświęcony na opanowanie koronkowego wariantu ataku, brał w łeb, poniewaŜ środkowa napastniczka nie była w stanie skoncentrować się na grze. Jack gniewnie dmuchnął w gwizdek i stanowczym krokiem wszedł na boisko. - Przepraszam - rzuciła natychmiast Catherine. - śadne „przepraszam” ci nie pomoŜe, gdy dostaniesz w głowę piłką pędzącą z prędkością czterdziestu kilometrów na godzinę! Lub gdy przegramy mecz o mistrzostwo okręgu tylko dlatego, Ŝe atak jest tak niepozbierany! - Po kaŜdym jego słowie nieszczęsna środkowa napastniczka coraz bardziej kuliła się w sobie. - Catherine. - Jack westchnął głęboko. - Co się z tobą dzieje? - Panie trenerze - wykrzyknęła jedna z dziewcząt. - Jest juŜ wpół do szóstej. Czy moŜemy iść pod prysznic? Jack zerknął na zegarek. Naprawdę było dopiero dwadzieścia po piątej, ale cały popołudniowy trening i tak poszedł na marne, poniewaŜ dekoncentracja Catherine zdąŜyła juŜ się udzielić całej druŜynie. - Idźcie - warknął. Catherine chciała się wymknąć wraz z inny mi, ale złapał ją mocno za ramię. - Ty zostajesz. Jak tylko na niego spojrzała, zaczęła płakać. - Muszę pojechać do Woodhaven - wykrztusiła. 226

śaden środek transportu publicznego nie kursował z Loyal do Woodhaven, oddalonego o pięćdziesiąt kilometrów. PodróŜ taksówką z pewnością kosztowałaby astronomiczną sumę jak na moŜliwości piętnastolatki pozbawionej własnych dochodów. Najdziwniejsze jednak, Ŝe w Woodhaven nie znajdowało się nic godnego uwagi, a więc usprawiedliwiającego potrzebę podobnej wyprawy. - Czy jest tam coś, czego mimo najszczerszych chęci nie znajdziesz w Loyal? - Owszem. Poradnia planowania rodziny. - Catherine... jesteś w ciąŜy? Te słowa wpadły między nich cięŜko jak potęŜny głaz, a twarz Catherine przybrała kolor nieba o zachodzie słońca. - Właśnie chciałabym się przed tym uchronić. Jak ma się ojca fundamentalistę, to rzeczywiście trudno oczekiwać, Ŝe pomoŜe córce w zaopatrzeniu się w środki antykoncepcyjne. Ale przecieŜ istniały inne metody zapobiegania ciąŜy, niewymagające wizyty w klinice. - Powiedział, Ŝe nic takiego nie włoŜy - powiedziała cicho Catherine, jakby czytała w myślach Jacka. - UwaŜa, Ŝe to nie jest stuprocentowo pewna metoda, więc nie zamierza ryzykować. Jack wcisnął ręce w kieszenie kurtki; czuł się bardzo nieswojo. Dostatecznie długo uczył nastolatki, by wiedzieć, Ŝe obecnie zaczynają współŜycie w szokująco młodym wieku. Ale Catherine miała w sobie coś takiego, Ŝe na samą myśl o jej wkroczeniu w świat seksu robiło mu się słabo. Ona była jego Atalanta, czystą i niezepsutą, a do tego tak chyŜą, Ŝe nikt nie mógł jej doścignąć. - Proszę, trenerze niech mnie pan tam zawiezie. - Jej błagalny ton był równie krępujący dla niego i dla niej. - Catherine - spojrzał na nią surowo - udam, Ŝe nigdy nie odbyliśmy tej rozmowy. - Odwrócił się i zaczął oddalać szybkim krokiem, tłumacząc sobie w duchu, Ŝe Ŝycie intymne Catherine Marsh nie jest – i nigdy nie będzie - jednym z jego problemów. * Catherine, piątkowa uczennica, oblała test z historii. A juŜ nazajutrz - prestiŜowy quiz. - Chcę z tobą porozmawiać - oznajmił Jack, gdy reszta uczennic wychodziła z klasy. Pozostała w swojej ławce. Szokujące, szkarłatne piętno na jej teście - litery układające się w wyraz „niedostateczny” - ostro kłuło w oczy. Jack usiadł obok dziewczyny. 227

- PrzecieŜ doskonale znasz ten materiał - powiedział cicho, ale Catherine tylko wzruszyła ramionami. - Mógłbym przygotować dla ciebie test poprawkowy. Nie odpowiedziała i zaczął w nim narastać gniew. - Jesteś zbyt inteligentna, Ŝeby z powodu jakiegoś chłopaka stawiać pod znakiem zapytania swoją akademicką przyszłość. Powoli odwróciła się w jego stronę. - Moje Ŝycie tak czy owak będzie spieprzone. Co więc za róŜnica z jakiego powodu? Jej oczy, zawsze z taką ciekawością chłonące otaczający świat, były teraz nieruchome i pozbawione wyrazu. I właśnie ta pustka spojrzenia sprawiła, Ŝe z ust Jacka wyrwały się słowa, których wcale nie miał ochoty wypowiedzieć: - Czy ty... czy wy juŜ... - Nie. Musimy czekać, dopóki nie zdobędę pigułek. Jack w końcu na nią spojrzał. - Catherine, czy jesteś pewna swojej decyzji? Tej chwili nie zapomnisz do końca Ŝycia. Dlatego to takie waŜne, Ŝeby ten chłopak był dla ciebie odpowiedni, bo jego teŜ juŜ nigdy nie wymaŜesz z pamięci. - A skąd wiadomo, Ŝe to odpowiednia osoba? Jak zareagować na podobne pytanie? Jack przeŜył swój pierwszy raz na tylnym siedzeniu limuzyny naleŜącej do pewnego milionera ojca dziewczyny, którą uwodził od dłuŜszego czasu. I jeszcze wiele lat później nie był w stanie spojrzeć w oczy szoferowi pracującemu u tej rodziny. - Takie rzeczy po prostu się czuje. - Nie najlepiej mu szły wyjaśnienia. - Gdy spotkasz właściwego chłopaka, będziesz o tym wiedzieć. Catherine skinęła głową. - Mam pewność, Ŝe to on. - W takim razie zawiozę cię do Woodhaven. * Wyszła z przysadzistego, brązowego budynku z okrągłym pudełkiem pełnym koncentrycznie umieszczonych pigułek, przywodzących na myśl zęby aligatora. - Muszę je zaŜywać przez cały miesiąc, zanim zaczną działać oznajmiła Jackowi, chociaŜ nie chciał juŜ nic na ten temat słyszeć. Trzydzieści cztery dni po wypadzie do Woodhaven spóźniła się na trening, ale potem grała na całego, biegała niestrudzenie po boisku i tak ostro strzelała, Ŝe dwukrotnie zwaliła rezerwową bramkarkę z nóg. Dawała z siebie wszystko, jakby wyznaczyła sobie jakąś szczególną pokutę. 228

I Jack wtedy się zorientował, Ŝe zrobiła „to” ze swoim chłopakiem. Nie umiałby wyjaśnić dlaczego, ale po owym dniu więcej nie prowadził z Catherine Ŝadnych rozmów. Udzielał jej jedynie wskazówek podczas ogólnego treningu. Catherine teŜ przestała do niego przychodzić po rady, jak doskonalić technikę. DruŜyna wygrała cztery mecze z rzędu. A Jack i Catherine mijali się w milczeniu, niczym bieguny o tym samym znaku, które - nawet na siłę dosuwane do siebie nie mogą się zetknąć. * Catherine długo się zbierała na odwagę, zanim zapukała do drzwi klasy. - Proszę - usłyszała. Odetchnęła głęboko i wytarła spod oczu smugi rozmazanego tuszu. Trener St. Bride stał obok tablicy w opustoszałej sali. Na ścianach widniały portrety sławnych ludzi: Karol Wielki, Kopernik, Kartezjusz. Catherine podeszła do jednego z nich - tylko po to, Ŝeby nie patrzeć na trenera. - Dlaczego właściwie Aleksandra nazywano Wielkim? - spytała cicho. - Wybierz moje zajęcia w przyszłym roku, a się dowiesz. Zmarszczył brwi i zdjął z nosa okulary w drucianej oprawce, które czasami wkładał do czytania. - Wszystko w porządku, Catherine? Jego głos zawsze kojarzył jej się z dymem spalanego drewna. Wiedziała, Ŝe to dziwaczne skojarzenie, ale pewnie dlatego przychodziło jej do głowy, Ŝe w dzieciństwie największe poczucie bezpieczeństwa ogarniało ją wtedy, gdy po spacerze w chłodne popołudnia dochodziła do domu i widziała dym snujący się z komina. Trener zbliŜał się do niej i Catherine czuła, Ŝe za chwilę całkiem się rozsypie. Musiała mu o wszystkim opowiedzieć, musiała się komuś zwierzyć, a jednocześnie była pewna, Ŝe jak to zrobi, umrze z upokorzenia. Doświadczy na własnej skórze... jak się nazywał ten proces, który omawiali na chemii? ... ach tak, sublimacja. Choć teraz jest w swojej cielesnej postaci, nagle - paf! - po prostu wyparuje i rozwieje się w powietrzu, jakby jej nigdy nie było. - Catherine? Z Aleksandra Wielkiego przeniosła spojrzenie na mapę - największą, jaką do tej pory widziała w Ŝyciu. Pokrywała niemal całą jedną ścianę i przypominała patchwork zszyty z rozmaitych krain i oceanów. Jeziora były wielkości maleńkich brylancików, miasta - nie większe niŜ łepek od szpilki. Człowiek na tej mapie byłby zupełnie niewidzialny - zagubiony w bezkresie świata. 229

Odwróciła się i ze szlochem rzuciła w ramiona Jacka. Zachwiał się, zaskoczony, ale kiedy zauwaŜył, Ŝe Catherine płacze, zaczął ją delikatnie poklepywać po plecach. Robił to dość niezdarnie, nieprzyzwyczajony do uspokajania swoich uczennic, przez co jego dotyk wydawał się jeszcze cudowniejszy. - Zerwał ze mną - załkała Catherine. - Zrobił to... a potem... potem... - nie była w stanie dokończyć, ale to niewaŜne, bo trener St. Bride doskonale ją zrozumiał. PołoŜył dłoń na jej głowie. - O, Catherine. Bardzo mi przykro. - Nie, to mnie jest przykro. śałuję, Ŝe byłam taka głupia. Przylgnęła silniej do niego. Po chwili zdała sobie sprawę, Ŝe włosy trenera mają na karku odcień starego złota, a jego ręce są tak duŜe, Ŝe niemal całkiem mogłyby ją objąć w talii. Rozchyliła wargi i przywarła nimi do szyi Jacka, ale bardzo ostroŜnie, by mu się zdawało, Ŝe czuje na skórze jedynie jej oddech. Mimo to zdołała poczuć jego smak - korzenny i lekko słonawy - i wówczas pomyślała: Miałeś świętą rację. Kiedy kobieta spotyka męŜczyznę swojego Ŝycia, od razu wie, Ŝe to ten jedyny.

Maj 2000 Salem Falls, New Hampshire

We wszystkich więzieniach unosi się ten sam zapach. Stęchlizny. Moczu. ŚwieŜo upieczonych herbatników. Potu. Środka dezynfekującego. A nad tym wszystkim dominuje przyprawiający o zawrót głowy odór niepewności i lęku. Jack szedł u boku straŜnika więziennego, powłócząc nogami, i wbijał wzrok w kajdanki skuwające mu dłonie. W oszołomieniu tłumaczył sobie, Ŝe tak naprawdę wcale go tu nie ma. W rzeczywistości leŜy w słońcu na rozległym zielonym trawniku. Właśnie zapadł w drzemkę i to, co teraz ma przed oczami, jest jedynie sennym koszmarem. Po raz kolejny zamykali go w więzieniu za czyn, którego nie popełnił. Kiedy to sobie uświadomił, zaczął dygotać od środka. Kto uwierzy facetowi, który po raz drugi głosi swoją niewinność zza krat celi? - Nazwisko? - warknął funkcjonariusz więzienny, zajmujący się przyjęciami na oddział. Miał sporą nadwagę i gdy tak siedział w swojej pleksiglasowej budce, przywodził na myśl pyzę gotującą się w naczyniu z Ŝaroodpornego szkła. - St. Bride - odparł Jack. - Doktor Jack St. Bride. - Wzrost? - Sto osiemdziesiąt osiem centymetrów. - Waga? - Dziewięćdziesiąt kilogramów. - Oczy? - Niebieskie. Funkcjonariusz ani razu nie podniósł wzroku znad papierów, tylko ze znuŜeniem zadawał kolejne pytania i wypełniał odpowiednie rubryki w karcie więźnia. 231

Alergie. Przyjmowane leki. Nazwisko lekarza pierwszego kontaktu. Znaki szczególne. Nazwisko osoby, którą naleŜy powiadomić w nagłym wypadku. A czyŜ to, pomyślał Jack, nie jest właśnie nagły, katastrofalny wypadek? * StraŜnik zaprowadził go do pomieszczenia nie większego od duŜej szafy. Stał tam jedynie stół i rząd półek wypełnionych więziennymi kombinezonami. - Rozbieraj się - zarządził. W tym momencie powróciły do Jacka wszystkie najgorsze wspomnienia: utrata nazwiska na rzecz numeru, całkowity brak prywatności, bezwolność zrodzona z faktu, Ŝe wszystkie decyzje podejmuje za ciebie ktoś inny: kiedy masz jeść i spać, kiedy moŜesz zobaczyć niebo. Na farmie Jack został odarty ze swojego człowieczeństwa z chwilą, gdy załoŜył kombinezon skazanego - i doskonale o tym pamiętał. - Nie. Wolałbym pozostać w swoim ubraniu. - Co takiego? - StraŜnik spojrzał na niego z niedowierzaniem. - Jestem aresztantem, a nie więźniem po wyroku. Nie muszę więc nosić kombinezonu. Funkcjonariusz, zniecierpliwiony, przewrócił oczami. - Po prostu się przebieraj. Jack zerknął na sterty pomarańczowych uniformów. Były sprane i spłowiałe po latach noszenia przez rzesze anonimowych więźniów. - To niemoŜliwe. Byłbym więc wdzięczny, gdyby mnie pan o to więcej nie prosił - odparł uprzejmym tonem. - Ja cię o nic nie proszę. Ja ci kaŜę zdjąć z siebie te cholerne łachy. Jack zerknął na swój T-shirt i spodnie od dresu, które razem z Addie kupili w Wal-Marcie. Wcześniej nie był szczególnie przywiązany do tego ubrania; teraz jednak stało się waŜne, poniewaŜ miał je na sobie, zanim Charlie Saxton go aresztował. - Dobrowolnie nie włoŜę kombinezonu - wysyczał przez zęby. - Będziesz mnie musiał wcisnąć w niego siłą. Przez chwilę straŜnik sprawiał wraŜenie, jakby powaŜnie rozwaŜał taką moŜliwość. Był potęŜniejszy od Jacka i wyŜszy o jakieś pół głowy. Jednak na widok gniewnej determinacji w oczach aresztanta porzucił myśl o wszelkiej przemocy - jeŜeli coś takiego rzeczywiście zaświtało mu w głowie. - Jasna cholera! - mruknął, przykuwając Jacka do specjalnego 232

metalowego uchwytu w blacie stołu. - Dlaczego do podobnej hecy musi dojść akurat na mojej zmianie? Wyszedł szybko z pomieszczenia, a Jack zaczął się zastanawiać, jak wielki będzie rozmiar lawiny, którą właśnie poruszył. * Roy miał silnie przekrwione oczy i widział wszystko na czerwono! Trzymał w ręku karton soku pomarańczowego, a tymczasem płyn, który leciał do szklanki, miał kolor świeŜej krwi. Raz jeszcze spojrzał na etykietę. Tropicana. A więc się nie pomylił. Uniósł szklankę i powąchał jej zawartość. Co, u licha? Sok pomidorowy? Wówczas przypomniał sobie, Ŝe przelał go do pustego kartonu z butelki, która się nie mieściła w lodówce. Z uczuciem ulgi wypił łyk, a potem wbił do szklanki surowe jajko i dolał odrobinę whisky. W jego mniemaniu był to najlepszy lek na kaca, a kto jak kto, ale on znał się na rzeczy. Zza pleców dobiegł go odgłos otwieranych drzwi. Spojrzał za siebie tak szybko, Ŝe aŜ wszystkie flaki mu się wywróciły na drugą stronę. Do środka wpadła jak oszalała Addie - czego naturalnie naleŜało się spodziewać. - Wiem, wiem - zaczął Roy. - Zachowałem się wyjątkowo nieodpowiedzialnie. .. Addie? - Dopiero teraz, gdy podszedł bliŜej, zauwaŜył łzy na twarzy córki. - Addie, kochanie? Co się stało? - Jack... Charlie Saxton aresztował Jacka. - Co takiego?! - Powiedział... och, tatusiu... Charlie powiedział, Ŝe ubiegłej nocy Jack zgwałcił Gillian Duncan. Roy opadł na krzesło. - Gillian Duncan... - mruknął. - Wielkie nieba! - Coś jednak w tej sprawie nie dawało mu spokoju. Kołatało się po głowie, próbując rozpaczliwie wyrwać się na powierzchnię. I nagle się przebiło! - Addie Roy uwaŜnie spojrzał na córkę. - Jack był w nocy ze mną. - Naprawdę? - spytała z nadzieją w głosie. - Nie będzie ci miło to usłyszeć, ale siedzieliśmy razem w Rooster’s Spit. I piliśmy. - Roy skrzywił się boleśnie. - Ale cóŜ, chyba lepiej zasłuŜyć sobie na miano moczymordy niŜ gwałciciela. - Jack był z tobą w nocy? Przez cały czas? Mógłbyś coś takiego zeznać na policji? - Zjawił się koło dziesiątej. Mogę zaświadczyć, Ŝe z pewnością był w barze do wpół do dwunastej. - A potem? Roy zwiesił głowę. 233

- Ja... hm... widzisz... urwał mi się film. I Marlon - Marlon jest tam barmanem - pozwolił mi się przespać na zapleczu. Jack pewnie wyszedł, gdy nadeszła godzina zamknięcia baru. - Czyli o której? - O północy. Addie przysiadła obok ojca na kanapie. - Ja go spotkałam o wpół do drugiej - powiedziała w zamyśleniu. - Gdzie mógł się przez ten czas podziewać? Roy odwrócił głowę, Ŝeby nie patrzeć na wyraz bólu na twarzy córki. - MoŜe policja się pomyliła - mruknął niepewnie. Ale po głowie kołatała mu się zupełnie inna myśl: MoŜe wszyscyśmy się po. * W więzieniu niczego nie dostaje się za darmo. JeŜeli masz ochotę na batonika, musisz dobrym sprawowaniem zarobić sobie na prawo do zakupów na wypiskę. JeŜeli chcesz się cieszyć względną swobodą oddziału o średnim nadzorze - a więc moŜliwością przesiadywania w sali rekreacyjnej poza godzinami ciszy nocnej - musisz się odpowiednio sprawować na oddziale zaostrzonego nadzoru. Przywilej pobiegania po boisku otrzymujesz takŜe w nagrodę. W więzieniu wszystko jest skrupulatnie wyliczone: chcesz, Ŝeby choć trochę poluzowali wobec ciebie rygory, musisz się czymś wykazać. Naturalnie działa to takŜe w drugą stronę. Sprawiasz problemy, czeka cię kara. ToteŜ, zaledwie po godzinie pobytu w murach Więzienia Hrabstwa Carroll, Jack maszerował w eskorcie dwóch straŜników do biura naczelnika na rozmowę ostrzegawczą. Naczelnik był potęŜnym chłopiskiem bez szyi, o siwych, ściętych na jeŜa włosach i w okularach o oprawkach z lat pięćdziesiątych. Patrząc na niego, Jack uznał za całkiem prawdopodobne, Ŝe ten facet rzeczywiście od pół wieku przerzucał tu papiery. - Panie St. Bride - odezwał się naczelnik tak cichym głosem, Ŝe Jack musiał się mocno wysilić, Ŝeby usłyszeć jego słowa. - Podobno odmawia pan wykonania poleceń funkcjonariusza więziennego. A to nie wróŜy niczego dobrego. Jack spojrzał ponad jego ramieniem na kalendarz ścienny - jeden z tych, które banki rozdają za darmo. Widniał na nim napis: „marzec 1998”, jakby w tym więzieniu czas się zatrzymał. - Jak widzę, miał juŜ pan w przeszłości do czynienia z instytucjami penitencjarnymi, panie St. Bride - ciągnął tymczasem naczelnik. 234

- Z pewnością więc panu wiadomo, Ŝe wszelkie popełniane tu wykroczenia - nawet drobne niesubordynacje - mogą mieć istotny wpływ na wysokość wyroku, który zostanie zasądzony w wypadku uznania pana winnym zarzucanego mu czynu. Na przykład ta dzisiejsza fanaberia moŜe pana kosztować od trzech do siedmiu dodatkowych lat. - Naczelnik skrzyŜował ramiona na piersi. - Czy chciałby pan przedstawić jakieś argumenty na swoją obronę? - Nie zostałem uznany winnym Ŝadnego przestępstwa. Nie chcę więc wyglądać jak skazaniec. Naczelnik zacisnął wargi, pokiwał głową, po czym powiedział: - Synu, wierz mi, popełniasz powaŜny błąd. Pozowanie na bojownika o wolność nie jest dobrze widziane w tych murach. JeŜeli przestaniesz się wychylać i dostosujesz do reguł, twój pobyt u nas będzie o wiele przyjemniejszy. Jack w zaciętym milczeniu wciąŜ wbijał wzrok w kartkę kalendarza. Starszy męŜczyzna westchnął głęboko. - Panie St. Bride, uznaję pana winnym pogwałcenia regulaminu więzienia poprzez odmowę nałoŜenia przepisowego stroju i skazuję na trzy dni karceru. - Skinął głową w stronę straŜników. - Zabierajcie go stąd. * W opinii Matta Houlihana najgorszym aspektem pracy prokuratora było to, Ŝe batalia wygrana na sali sądowej nigdy tak naprawdę nie oznaczała zwycięstwa. Bo nawet jeŜeli Matt pośle Jacka St. Bride’a na dwadzieścia lat za kraty, nie zmieni tym faktu, Ŝe sukinsyn - juŜ karany za podobne przestępstwo - ponownie dopuścił się zbrodni. I Ŝe przez niego Gillian Duncan będzie się musiała zmagać z koszmarnymi wspomnieniami do końca swojego Ŝycia. Wygrana prokuratora przypominała okiełznanie słonia po tym, jak juŜ zdemolował skład porcelany; owszem, moŜna go zamknąć w klatce, ale i tak trzeba ponieść potęŜne koszty wyrządzonych przezeń strat. Matt zgodził się spotkać z Amosem Duncanem i jego córką w ich domu. Z reguły nie składał wizyt poszkodowanym, ale tym razem postanowił odstąpić od zwyczaju. Wzywanie dziewczyny do prokuratury na tym etapie byłoby równoznaczne z przedwczesnym ustawieniem jej na linii frontu prawniczej batalii. A obecnie w interesie wszystkich zainteresowanych leŜało utrzymanie Gillian w stanie względnego spokoju, Ŝeby - gdy juŜ przyjdzie co do czego - nie pogubiła się w zeznaniach przed ławą przysięgłych. 235

Matt przyjął z rąk Gillian filiŜankę kawy i wypił łyk, podczas gdy dziewczyna sadowiła się obok ojca na kanapie. - Doskonała kawa. Czy to hawajska Kona? Amos skinął głową. - O najwyŜszej zawartości kofeiny. - Jamajska mieszanka jest równieŜ świetna. Naturalnie w biurze mamy do dyspozycji jedynie rozwodnionego maxwella. - Osobiście zakupię dla prokuratury najlepszy ekspres ciśnieniowy - zadeklarował Amos - jeŜeli tylko wpakujecie tego skurwysyna do więzienia. Wykorzystując fakt, Ŝe gospodarz poruszył zasadniczy temat, Matt płynnie przeszedł do swojej kwestii. - Panie Duncan, doskonale rozumiem pańskie odczucia. I właśnie dlatego dzisiaj się tu zjawiłem. St. Bride został oskarŜony o napaść i gwałt, a więc o przestępstwo zagroŜone karą do dwudziestu lat pozbawienia wolności, odbywaną w więzieniu stanowym. Zamierzam się domagać maksymalnego wyroku. Co oznacza, Ŝe w grę nie wchodzi ugoda. - A czy wyjdzie z więzienia? Matt świetnie rozumiał, co Amos miał na myśli. - St. Bride nie otrzymał prawa ubiegania się o kaucję, a więc nie zostanie zwolniony z aresztu do czasu rozprawy. Następnie odsiedzi dwadzieścia lat, a po odbyciu kary do końca Ŝycia będzie się znajdował pod nadzorem policyjnym. - Prokurator uśmiechnął się ponuro. - Tak więc, panie Duncan, winowajca z pewnością przez bardzo długi czas nie będzie się cieszył wolnością. - Zwrócił spojrzenie na Gillian. - MoŜemy cię skontaktować z terapeutą zajmującym się ofiarami gwałtu. - JuŜ się tym zająłem - zapewnił Amos. - To dobrze. Gdy zaś chodzi o nasze działania, obecnie znajdujemy się na etapie przesłuchiwania świadków. Gillian, kto ze znanych ci osób mógłby nam opowiedzieć o wydarzeniach ubiegłej nocy? Gillian zerknęła na ojca, który tymczasem zaczął się nerwowo przechadzać po pokoju. - Myślę, Ŝe pozostałe dziewczyny. Whitney, Chelsea i Meg. Matt skinął głową. - Detektyw Saxton z nimi porozmawia. - A co z próbkami pobranymi w szpitalu? - zapytał Amos. - Czy coś znaleźli? - Będziemy wiedzieć dopiero za parę tygodni, panie Duncan. - Potrzebują na to aŜ tygodni?! - JeŜeli tylko dostaniemy wyniki przed rozpoczęciem procesu, 236

nie ma się czym przejmować. Jestem pewien, Ŝe ślady biologiczne potwierdzą zeznania składane przez Gillian przed przysięgłymi. - Moje zeznania przed przysięgłymi? Matt skinął głową. - Będę musiał cię wezwać na świadka. Gilly zaczęła stanowczo kręcić głową. - Nie chcę. Nie dam rady. - Oczywiście, Ŝe dasz. Dokładnie omówimy cały przebieg przesłuchania; nie spotka cię Ŝadna niespodzianka. Gillian miętosiła nerwowo w dłoniach brzeg swetra. - Ale przecieŜ jest jeszcze ten drugi prawnik. Adwokat. Pan nie wie, o co on moŜe mnie zapytać. - Nagle jej zaświtała błyskotliwa myśl. - Jeśli wyniki badań potwierdzą, Ŝe on był na miejscu zdarzenia, to chyba moje zeznania nie będą juŜ potrzebne? Podobna reakcja była bardzo typowa dla ofiar gwałtu, a nastolatek w szczególności, toteŜ Matt rzucił lekkim tonem: - Teraz nie zaprzątaj sobie tym głowy. Jeszcze nie zdąŜyliśmy zgromadzić dowodów. Nie dotarły do mnie wszystkie raporty policyjne i zeznania świadków. Na razie obaj - ja i detektyw Saxton - zajmujemy się swoją pracą, a gdy juŜ zestawimy rezultaty, opracujemy odpowiednią linię oskarŜenia. - Matt zawahał się przez moment, po czym dorzucił: - Jedno muszę wiedzieć juŜ teraz. Gillian, czy byłaś dziewicą, zanim to się zdarzyło? Spłoszona Gillian spojrzała na ojca, który momentalnie zastygł w bezruchu. - Panie Houlihan... - Przykro mi. Muszę znać odpowiedź. Nie spuszczając wzroku z ojca, Gillian mruknęła: - Nie. Amos odzyskał równowagę i znów zaczął krąŜyć po pokoju. - Chciałbym pomóc w dochodzeniu - oznajmił niespodziewanie. Jego oświadczenie było równie zdumiewające dla Gillian i dla Matta. - Doceniam pańską gotowość do współdziałania, panie Duncan. Ale tego typu sprawy najlepiej zostawić profesjonalistom. Najgorsza rzecz, jaka mógłby nam się przydarzyć, to oddalenie oskarŜenia na skutek uchybień proceduralnych. - Chcę mieć do nich dostęp - zaŜądał Amos. - Do czego? - Do raportów policyjnych. Zeznań świadków. Wyników badań DNA. 237

- Będę pana o wszystkim informował na bieŜąco, gdy tylko sam otrzymam jakieś informacje. PokaŜę panu wszystko, co będzie pan chciał zobaczyć. Amos skinął sztywno głową; otrzymane zapewnienie poskromiło jego gniew. Ale Matt bardziej się przejmował Gillian niŜ jej ojcem. Dziewczyna wciąŜ wydawała się wzburzona perspektywą zeznawania na procesie. - Gillian - odezwał się miękko - zatroszczę się o ciebie. Obiecuję. Rysy jej złagodniały, uśmiechnęła się lekko. - Dziękuję. Amos wreszcie usiadł z powrotem na kanapie i otoczył Gillian mocno ramieniem, jakby chciał przypomnieć, Ŝe przede wszystkim on nad nią czuwa. Matt odwrócił wzrok, dając ojcu i córce chwilę prywatności. I solennie obiecał sobie w duchu, Ŝe zrobi wszystko, co w jego mocy, by Duncanowie odzyskali chociaŜ cząstkę tamtego Ŝycia, które wiedli, zanim brutalnie wtargnął w nie Jack St. Bride. * Gillian po raz ostatni była w gabinecie doktor Horowitz, kiedy miała dziewięć lat. Pamiętała, Ŝe wówczas bawiła się lalkami, doktor Horowitz zapisywała coś w swoim notesie, a na koniec kaŜdej sesji częstowała ją mediolańskimi ciasteczkami z miętą. AŜ pewnego dnia ojciec zdecydował, Ŝe córka juŜ się pogodziła ze śmiercią matki i cotygodniowe spotkania dobiegły końca. - Gillian - uśmiechnęła się terapeutka. - Nie widziałyśmy się szmat czasu. Doktor Horowitz była teraz o pół głowy niŜsza od Gillian. Miała przyprószone siwizną włosy i nosiła dwuogniskowe okulary, zawieszone na masywnym łańcuszku. Wyglądała staro, co było wstrząsem dla Gilly - czas nikogo nie oszczędzał; a więc i jej nie oszczędzi. - Moja obecność tutaj jest bez sensu - wykrztusiła. - Teraz juŜ potrafię sama się uporać ze swoimi problemami. Terapeutka skinęła jedynie głową, po czym powiedziała: - Twój ojciec jest innego zdania. Gillian zamilkła. Na myśl o tym, Ŝe będzie musiała się wywnętrzać przed tą kobietą, ogarniało ją przeraŜenie. Rozmowy z prokuratorem i Charliem Saxtonem nie naleŜały do przyjemnych, ale tamci jedynie oczekiwali od niej suchych informacji. Z doktor Horowitz sprawa przedstawiała się zupełnie inaczej: ta kobieta była specjalistką od grzebania 238

w ludzkich umysłach, mogła więc odkryć, co naprawdę tkwiło w głowie Gillian. - MoŜe wspólnie zdecydujemy, czy moja pomoc jest ci potrzebna? - zasugerowała terapeutka. - Powiedz, jak się dziś czujesz? - Gillian jedynie wzruszyła ramionami. - Masz apetyt? Dobrze sypiasz? - Nie mam ochoty ani na jedzenie, ani na sen. - Czy jesteś w stanie się skoncentrować? - Skoncentrować?! - wybuchnęła Gillian. - Ja cały czas mogę myśleć tylko o jednym. - O czym? - O tym człowieku. - Czy odtwarzasz w myślach wydarzenia tamtej nocy? - W kółko i bez przerwy - odparła Gillian. - Ale tak, jakby mnie one nie dotyczyły. - Co przez to rozumiesz? - Mam wraŜenie... - zaczęła cichym, kruchym głosem - Ŝe się unoszę wysoko nad ziemią... i widzę tę dziewczynę w zagajniku; on ją łapie, powala na ziemię... a potem ucieka. I wówczas ja teŜ nagle znikam. - To musi być bardzo przykre uczucie. Skinęła głową i nagle, ku swojemu przeraŜeniu, znalazła się na skraju płaczu. - Przepraszam. Tak naprawdę wszystko ze mną w porządku... czuję się okay. Ja tylko... tylko... Doktor Horowitz podała jej chusteczkę higieniczną. - Gillian, nie ponosisz Ŝadnej winy za to, co się stało. Nie zrobiłaś nic złego. Gillian podciągnęła kolana do piersi i objęła je mocno ramionami. - JeŜeli to prawda - powiedziała - to dlaczego ze wszystkich kobiet na świecie on wybrał właśnie mnie? * W rogu karceru Jack zauwaŜył struŜkę uryny, a na cementowej ścianie - połyskliwe, zaschnięte gluty: spuścizna po ostatnim osadzonym tu więźniu. Gdy drzwi celi zamknęły się z hukiem, usiadł na metalowej pryczy. Nagroda pocieszenia: wciąŜ miał na sobie własne ubranie. Zaczął przywoływać z pamięci nazwiska najwyŜej punktujących zawodników z druŜyn, które zdobyły Super Bowl, a potem nazwy krajów, które wygrały pierwszą bitwę w zwycięskiej dla siebie wojnie. Więzienie Hrabstwa Carroll miało władzę nad jego ciałem; Jack zachowa przynajmniej prawo do wyraŜania własnej woli. 239

Sięgnął ręką pod materac i pomacał metalową siatkę pryczy. Potem wstał i przesunął dłonią po górnej krawędzi prysznica, a nawet wokół podstawy muszli klozetowej. To tylko cela, pomyślał, pojedyncza cela. Jednak ci, którzy „zapomnieli” ją wyczyścić i zdezynfekować po poprzednim lokatorze, zadbali o to, Ŝeby odrzeć ją ze wszystkiego, co mogłoby przełamać beznadziejną monotonię trwania. Jack usiadł ponownie i zaczął się starannie przyglądać swoim paznokciom. Potem urwał kawałek nitki, wystający ze szwa dŜinsów. Rozwiązał tenisówki i po chwili znów je zawiązał. Zamknął oczy i pod powiekami natychmiast ujrzał Addie. WciąŜ wyczuwał cień jej zapachu na swojej skórze. Ledwie to sobie uświadomił, poczuł ostry ból w klatce piersiowej, ból promieniujący do lewego ramienia, wywołujący drętwienie dłoni. Atak serca! Jezu, właśnie dostał zawału! - StraŜnik! - wrzasnął na całe gardło. Potrząsnął pryczą, aŜ zagrzechotały klamry mocujące ją do ściany. - Ratunku! Potrzebuję pomocy! Ale nikt go nie usłyszał. A nawet jeŜeli usłyszał - nie zareagował na wezwanie. Nie pozostało mu nic innego, jak tylko zmusić się do odsunięcia myśli o bólu. „Unikają ich ludzie cierpiący na polonofobię”. Skup się, Jack. Kto unika męskiego zarostu, w szczególności bród? „Stanowią niezbędny pokarm dla rośliny zwanej tłustoszem”. Która roślina Ŝywi się owadami? „Z pewnością znajdują się w duŜych ilościach w domu archtofila”. W czyim domu z pewnością znajduje się wiele pluszowych misiów? PołoŜył dłoń na mostku i ból zaczął ustępować. Jack nie zdejmował jednak ręki z piersi. Nie mógł wyczuć bicia własnego serca, ale to akurat wcale go nie zdziwiło. * Knot zaskwierczał i płomień zatonął w maleńkim jeziorku wosku. Na srebrnej tacce jeszcze dymiły popioły po kartce, na której było wypisane imię mamy. Gillian wpatrywała się uporczywie w zgasłą teraz świecę, ustawioną na prowizorycznym ołtarzyku. Pomyślała, Ŝe moŜe mama nie chce się zjawić, bo nienawidzi istoty, na którą wyrosła jej córka. Nie po raz pierwszy przyszło jej takie wyjaśnienie do głowy, ale 240

dzisiaj wyjątkowo zabolało. Gilly podniosła się z łóŜka i, gnana niezrozumiałym impulsem, podeszła do lustra. Chwyciła za noŜyczki i uniosła grube pasmo rudych włosów. Obcięła je jednym ruchem tuŜ przy głowie, tak Ŝe została tylko śmiesznie stercząca kępka. Wzięła w rękę następne pasmo i obeszła się z nim identycznie jak z poprzednim. Potem jeszcze jedno. I kilka kolejnych. W końcu miała na głowie krótkiego, nierównego jeŜa, a u jej stóp leŜała sterta długich, wijących się kosmyków, przywodzących na myśl kłębowisko rudych węŜy. Ogarnęło ją dziwne uczucie: jej głowa stała się nagle niezmiernie lekka, tak lekka, Ŝe mogłaby się unieść niczym balon napełniony helem i pofrunąć wysoko w przestworza. Kiedy mnie zobaczy z taką fryzurą, pomyślała Gilly, juŜ nie będę dla niego atrakcyjna. * Klitki, zwane szumnie pokojami konferencyjnymi, gdzie adwokaci mogli się spotykać ze swoimi klientami, odpychały brzydotą. Na zniszczonym stole leŜał stos równie zniszczonych ksiąg prawniczych, okna były zabite na głucho, a termostat utrzymywał stałą temperaturę dusznych dwudziestu ośmiu stopni Celsjusza. Jordan siedział w jednym z tych pokoi i bębniąc palcami po blacie, czekał, aŜ przyprowadzą do niego Jacka St. Bride’a. Facet był bez wątpienia beznadziejnym palantem, skoro dał się dwa razy złapać na takim samym przestępstwie. Ale Ŝeby zarobić sobie na karcer po niecałej godzinie pobytu w więzieniu... cóŜ, obrona tego człowieka będzie równie prosta jak przemiana ołowiu w złoto. Otworzyły się drzwi i straŜnik więzienny wepchnął Jacka do środka. Jack się potknął, z trudem złapał równowagę, po czym zerknął gniewnie przez ramię. - Muszę zapamiętać, Ŝe w tym miejscu nie obowiązują postanowienia Konwencji Genewskiej - mruknął. - A czemu miałyby obowiązywać? - zdziwił się Jordan. - Nie jesteśmy na wojnie, Jack. ChociaŜ, jak wieść gminna niesie, zjawiłeś się tu w bardzo bojowym nastroju. - Miękko podniósł się z krzesła. Szczerze mówiąc, fakt, Ŝe w pierwszym dniu wylądowałeś w karcerze, nie ułatwia mi sprawy. Musiałem się przez godzinę płaszczyć przed naczelnikiem, Ŝeby mi pozwolił porozmawiać z tobą twarzą w twarz, a nie jedynie przez szczelinę w stalowych drzwiach. Chcesz odgrywać buntownika, twoja sprawa, ale pamiętaj, Ŝe wszelkie informacje o tym, co tu mówisz i robisz, natychmiast docierają do prokuratora, a to moŜe się fatalnie odbić na przebiegu procesu. 241

Przemowa Jordana miała napełnić Jacka strachem; przerazić go tak, Ŝeby zaczął się dobrze sprawować. Ale jedynie przybrał zacięty wyraz twarzy. - Nie jestem skazańcem. Jordan był dostatecznie długo adwokatem, by lekcewaŜyć podobne oświadczenia. Wyparcie i zaprzeczenie - w tym właśnie celowali jego klienci. Pewnego razu bronił faceta, którego złapano w chwili, gdy wbijał nóŜ w serce swojej dziewczyny, a on i tak przez całą drogę do więzienia stanowego upierał się, Ŝe gliniarze pomylili go z kimś innym. - Jak ci juŜ wczoraj powiedziałem, zostałeś oskarŜony o napaść i gwałt. Czy chcesz dobrowolnie poddać się karze? Jack był tak oszołomiony, Ŝe aŜ rozdziawił usta. - śartujesz sobie? - Poprzednio zgodziłeś się na porozumienie procesowe. - Ale wtedy... wtedy... - Jack w pierwszej chwili nawet nie mógł znaleźć odpowiednich słów. - Zostałem niesłusznie oskarŜony, a do ugody nakłonił mnie mój adwokat, twierdząc, Ŝe dobrowolne poddanie się karze jest najrozsądniejszym wyjściem z sytuacji. Jordan skinął głową. - Miał rację. - Naprawdę cię nie interesuje, czy popełniłem zarzucane mi przestępstwo? - Nieszczególnie. To nie ma dla mnie większego znaczenia. W Ŝaden zasadniczy sposób nie wpływa na moją pracę. - AleŜ ma fundamentalne znaczenie. - Jack zbliŜył twarz do twarzy Jordana. - Nie potrzebuję kolejnego adwokata, który nie chce wysłuchać prawdy. - Jack, przede wszystkim chciałbym, Ŝebyś to ty wysłuchał mnie. Nie ja wpakowałem cię w zeszłym roku do więzienia i nie ja doprowadziłem do twojego obecnego aresztowania. Bez względu na to, czy zostaniesz uniewinniony, czy skazany, ja wyjdę z sali rozpraw jako wolny człowiek. Moją jedyną rolą jest reprezentowanie twoich interesów. Tłumacząc to w najprostszy moŜliwy sposób: jestem twoją jedyną pieprzoną deską ratunku. I podczas gdy ty sobie siedzisz w karcerze, ja prowadzę walkę w twoim imieniu. Więc gdybyś ze mną współpracował, zamiast co minuta rzucać mi się do gardła, mógłbym walczyć o wiele skuteczniej. Jack potrząsnął głową. - Teraz ty posłuchaj. Ja jej nie zgwałciłem. Nawet się do niej nie zbliŜyłem tamtej nocy. Jestem niewinny. Dlatego nie chcę włoŜyć ich 242

cholernego kombinezonu i poddać się ich rygorom. W ogóle nie powinienem siedzieć w więzieniu. Jordan beznamiętnie patrzył mu w oczy. - Poprzednim razem ochoczo na to przystałeś. Zawarłeś ugodę z prokuratorem, pomimo swojej... niewinności. - I właśnie dlatego... - zaczął Jack łamiącym się głosem …właśnie dlatego nie zrobię tego nigdy więcej w Ŝyciu. Wolę się zabić, niŜ po raz kolejny siedzieć za przestępstwo, którego nie popełniłem. Jordan obrzucił Jacka uwaŜnym spojrzeniem. JuŜ miewał klientów, którzy sądzili, Ŝe przepełnione pasją wołanie o sprawiedliwość jest jedynym sposobem wzbudzenia w adwokacie entuzjazmu dla ich sprawy; i nigdy nie przychodziło im do głowy, Ŝe dobry prawnik natychmiast wyczuwa smród kłamstwa. - W porządku. Nie było cię owej nocy na miejscu przestępstwa. - Właśnie. - Gdzie więc byłeś? Jack zaczął skubać skórkę przy paznokciu kciuka. - Piłem - przyznał. - Naturalnie - odparł Jordan. A więc - o, dziwo - ta sprawa mogła się przedstawiać jeszcze gorzej, niŜ mu się zdawało. - Z kim piłeś? - Z Royem Peabodym. Siedziałem w Rooster’s Spit aŜ do zamknięcia. - Ile wypiłeś? Jack umknął spojrzeniem w bok. - DuŜo więcej niŜ powinienem. - No cudnie - westchnął Jordan. - Potem poszedłem na spacer. - A! Spacer o północy. Czy ktoś cię widział? Jack się zawahał, ale tylko na moment. - Nie. - I dokąd poszedłeś? - Chodziłem... tu i tam. Spacerowałem po przedmieściach. - Ale nie zawędrowałeś do zagajnika przy cmentarzu. Nie byłeś w tej samej okolicy co Gillian Duncan. - JuŜ ci mówiłem. Nie widziałem jej tamtej nocy, a co dopiero mówić o napaści. - To zabawne, Jack. Bo wyraźnie widzę na twoim policzku świeŜą szramę. Szramę, o której wspomina w swoich zeznaniach ta dziewczyna. Co więcej - twierdzi, Ŝe to ona cię podrapała. - Skaleczyłem się o gałąź w zagajniku - rzucił Jack przez zaciśnięte zęby. 243

- Aha. Gałąź z zagajnika, w którym nie byłeś? - Jordan przesunął wzrokiem po posiniaczonej twarzy Jacka. - Czy ta sama gałąź równieŜ cię pobiła? - Nie. Zostałem pobity przez bandę facetów w kominiarkach. - W kominiarkach... - powtórzył Jordan, nie kupując z tego ani słowa. - A dlaczego ci ludzie w kominiarkach cię pobili? - Nie wiem. Jordan westchnął ponownie. - Co jeszcze pamiętasz z tamtej nocy? - Pamiętam, jak wychodziłem z domu Addie... i Ŝe potem zobaczyłem ją w restauracji. - Ile czasu minęło pomiędzy tymi dwoma zdarzeniami? - Cztery godziny. - A co robiłeś w tym czasie? Jack pogrąŜył się w milczeniu, aŜ wreszcie Jordan przewrócił ze zniecierpliwienia oczami. - Nie chcesz iść na ugodę. Twierdzisz, Ŝe nie było cię tamtej nocy w zagajniku, ale nie moŜesz przedstawić Ŝadnego alibi. Powiedz mi więc - jak w twoim mniemaniu przedstawia się nasza sprawa? - Ona łŜe - podsumował zwięźle Jack. - Nie wiem, dlaczego to robi. Nie wiem, czym jej się naraziłem. Ale przysięgam, Ŝe tego nie zrobiłem. Nie zgwałciłem Gillian Duncan! - Doskonale - odparł Jordan, nie wierząc w ani jedno słowo. - W takim razie pójdziemy do sądu. * - Nie - sprzeciwił się stanowczo Charlie. Po drugiej stronie słuchawki Matt zawiesił dłoń z piórem nad Ŝółtą kartką prawniczego bloku, w którym właśnie sporządzał notatki. - Jak mam to rozumieć? - spytał z irytacją w głosie. - śe nie mogę tego zrobić. Nie mam czasu. Matt odłoŜył pióro. - Słuchaj, Charlie, chyba juŜ zapomniałeś, jak to działa. Czeka nas proces; ja ci mówię, czego mi potrzeba, ty to zdobywasz. A więc sprawa jest prosta: masz odłoŜyć pączka, czy co tam w siebie wpychasz, podnieść tyłek z fotela, pojechać do Addie Peabody i nagrać jej zeznania. - Muszę zawieźć dowody do laboratorium w Concord oraz przesłuchać trzy nastolatki. A takŜe znaleźć tego, kto podprowadził cholerne wideo z sali audiowizualnej w tutejszym liceum. A tak na marginesie, czy juŜ ci wspominałem, Ŝe jestem jedynym detektywem w Salem Falls? 244

- Przykro mi, Ŝe budŜet waszego miasta nie pozwala na zatrudnienie drugiego śledczego. Nie zmienia to jednak faktu, Ŝe tylko ty jeden moŜesz przesłuchać Addie. - Nie. Równie dobrze ty moŜesz ją przesłuchać - odparł Charlie. Tym bardziej Ŝe nie twoja twarz staje jej przed oczami, ilekroć przypomina sobie moment aresztowania swojego ukochanego. Z tobą chętniej pogada. Matt wiedział, Ŝe Addie Peabody nie odmówi mu zeznań. Do diabła, przed nim wszyscy wcześniej czy później się otwierali. Nawet jak mówili, Ŝe nie chcą odpowiadać na Ŝadne pytania, w końcu wyjawiali swoje tajemnice. Problem jednak polegał na czym innym: co Matt pocznie, jeŜeli Addie teraz powie mu jedno, a podczas procesu przedstawi przysięgłym zupełnie odmienną historię? - Ona jest słabym ogniwem, Charlie. Gdyby jej obecna wersja zdarzeń róŜniła się od wersji, którą poda na procesie, nie miałbym Ŝadnej podstawy do podwaŜenia jej prawdomówności, bo przecieŜ nie mogę być świadkiem samego siebie! - Addie nie skłamie. - Nie moŜesz mieć takiej pewności - odparł Matt. - Teraz pewnie jest w szoku wywołanym aresztowaniem jej faceta. Chryste, kto w takiej sytuacji by nie był? Ale wkrótce moŜe dojść do wniosku, Ŝe będzie bronić St. Bride’a za wszelką cenę, choćby miała razem z nim iść na dno. Lub Ŝe wobec prokuratury odegra rolę Maty Hari i przebiegłymi sztuczkami doprowadzi do uniewinnienia ukochanego. Addie Peabody naleŜy do świadków, którzy spędzają prokuratorom sen z powiek. - Słuchaj, dobrze znam Addie. Znamy się prawie od dziecka. Charlie sprawiał wraŜenie, jakby ktoś siłą wyciągał mu słowa z gardła. Ta kobieta, nawet postawiona w najbardziej gównianej sytuacji, nie udaje, Ŝe nic się nie stało, tylko bierze byka za rogi. JeŜeli w jakikolwiek sposób poprawi ci to samopoczucie, zabierz ze sobą Wesa Courtemanche’a. W razie czego powołasz go na świadka i on zaświadczy, Ŝe Addie kłamie. Czy moŜemy juŜ uznać tę kwestię za zamkniętą? Chyba Ŝe chcesz, by twoje dowody kisiły się dalej w naszej lodówce, podczas gdy ty będziesz mnie raczył kolejnym umoralniającym kazaniem... - Mam nadzieję, Ŝe jadąc do Concorde, utkniesz na wiele godzin w korku - warknął Matt i rzucił słuchawką. * Od chwili, gdy weszła do restauracji, wszystko leciało jej z rąk: rozbiła trzy talerze; wysypała na siebie cały półmisek naleśników i zalała kawą gazetę klienta. 245

- Addie. - Roy połoŜył córce rękę na ramieniu, przez co o mały włos nie upuściła tacy z całym zamówieniem dla stolika numer sześć. - UwaŜam, Ŝe powinnaś zadzwonić po Darlę. Ignorując ojca, wpadła do kuchni. Roy jednak nie zamierzał dać za wygraną i z mety wszedł tam za nią. - Dzięki NajwyŜszemu! - zawołała Delila na widok Addie. Mam nadzieję, Ŝe przyszłaś wziąć się do zmywania. - Skinęła głową w stronę wysokiej sterty brudnych naczyń. - Przykro mi. Jestem zbyt zajęta. Kucharka uniosła do oczu kartkę z zamówieniem i zmarszczyła czoło. - CóŜ, kochana, chętnie zrobię dla ciebie tę frittatę, ale będę ją musiała podać na niemytym talerzu. - Jeśli mam być szczera, Delilo, dla mnie moŜesz ją podać nawet w swoim bucie. Mam to gdzieś. Addie ostatkiem sił zachowała panowanie nad sobą. Przyszła do restauracji, wierząc, Ŝe gdy rzuci się w wir pracy, przestanie rozmyślać nad tym, co się stało. Ostatecznie, po śmierci Chloe to właśnie praca wyciągnęła ją z najgorszego dołka. Okazało się jednak, Ŝe gdziekolwiek spojrzała, natychmiast boleśnie uświadamiała sobie nieobecność Jacka. - Addie - ponownie odezwał się Roy - jesteś kompletnie rozbita. Nikt nie będzie miał ci za złe, jeŜeli pójdziesz na górę i trochę się prześpisz. - Niektórzy nawet wpadną w autentyczny zachwyt, jeŜeli jeszcze po drodze załatwisz nam kogoś nowego do obsługi zmywarki - mruknęła Delila. Jej słowa były ostatnią kroplą przepełniającą miarę. Addie juŜ dłuŜej nie dała rady powstrzymywać łez. Zerwała z siebie fartuch i rzuciła go na podłogę. - Od trzech nocy nie zmruŜyłam oka; myślicie, Ŝe nie zdaję sobie sprawy z własnego stanu? śe nie widzę, jak bardzo brakuje nam dodatkowej pary rąk do pracy? Człowiek, którego... którego mogłabym pokochać, został na moich oczach aresztowany za gwałt. A ja nie wiem, czy jest winny, czy niewinny. I tylko o tym mogę teraz myśleć, a nie o jakichś cholernych brudnych talerzach czy o zamówieniu, które zamiast na stole, wylądowało na podłodze. Staram się uszczęśliwić wszystkich naokoło. Czego wy, na Boga, jeszcze ode mnie chcecie? - Na początek wystarczyłaby krótka rozmowa - odpowiedział zza jej pleców nieznany, chłodny w tonie głos. Addie się odwróciła i ujrzała Matta Houlihana w towarzystwie Wesa Courtemanche’a. 246

* Houlihan sprawiał wraŜenie miłego faceta, mimo Ŝe za główny cel postawił sobie wpakowanie Jacka do więzienia na dwadzieścia najbliŜszych lat. Często się uśmiechał, ukazując wyraźną przerwę między jedynkami, a w jego oczach pojawiał się wyraz zrozumienia, którego Addie nigdy by się po nim nie spodziewała. - To musi być dla pani bardzo trudne - powiedział na wstępie. Wes, siedzący w rogu salonu Roya, prychnął mimowolnie, ale zaraz spróbował zatuszować swój nietakt symulowanym napadem kaszlu. - Czy muszę z panem rozmawiać? - spytała Addie. - Oczywiście, Ŝe nie. Ale pomyślałem, Ŝe powinniśmy zamienić kilka słów dla pani własnego komfortu - by miała pani świadomość, jakiego rodzaju pytania będę zadawał na rozprawie. To chyba lepsze od nieoczekiwanego wezwania do sądu? - Po raz kolejny uśmiechnął się współczująco. - O ile rozumiem, łączył panią bliski, intymny związek z Jackiem St. Bridem. Addie skinęła głową, przekonana, Ŝe przez zaciśnięte gardło nie wydusi ani jednego słowa. - Co moŜe mi pani opowiedzieć o panu St. Bride? śeby zająć czymś ręce, chwyciła pilota od telewizora i natychmiast przypomniał jej się Jack oglądający „Va banque”. - Jest wyjątkowo inteligentny - odparła cicho. - To chodząca kopalnia niezwykłych wiadomości. - Od jak dawna państwo się znacie? - Zatrudniłam go dwa miesiące temu. W marcu. Pracował jako pomywacz w mojej restauracji. - Czy zatrudniając go, wiedziała pani o jego kryminalnej przeszłości? Zaczęły palić ją policzki. - Wówczas myślałam, Ŝe... Ŝe się znalazł w trudnej sytuacji Ŝyciowej. Czuła na sobie spojrzenie Wesa, ale ostentacyjnie je ignorowała. - Czy St. Bride kiedykolwiek mówił przy pani coś na temat Gillian Duncan? - Nie. - Czy kiedykolwiek widziała ich pani razem? - Tylko wtedy, gdy Gillian przychodziła z koleŜankami do restauracji, a Jack musiał sprzątnąć ich stolik - mówiąc to, zaczęła wysilać pamięć. Czy widziała, Ŝeby Jack uśmiechał się uwodząco do tych dziewcząt, flirtował z nimi, zatrzymywał się przy nich na dłuŜej, niŜ to było konieczne? Co jej umknęło? Czego wolała nie dostrzegać? 247

- Czy wykazywał zainteresowanie pornografią? Addie drgnęła gwałtownie. - Słucham? - Pornografią - powtórzył prokurator. - Czytał „Playboya”, oglądał kasety porno... wchodził na strony internetowe ze zdjęcia mi nagich dzieci? - Nie! - Czy w państwa relacjach intymnych przejawiał zachowania seksualnie dewiacyjne? - Przepraszam? Ponownie ten szeroki uśmiech i przerwa między zębami. - Pani Peabody, zdaję sobie sprawę, Ŝe te pytania są osobiste i nietaktowne. Ale z pewnością pani rozumie, dlaczego muszę je zadawać. - Nie - odparła. - Nie rozumie pani...? - Nie przejawiał dewiacyjnych zachowań - weszła mu w słowo Addie. W tym momencie w pokoju rozległ się suchy trzask; Wes niechcący odłamał ramię małemu rybakowi z gliny; tę figurkę ojciec Addie trzymał na półce z ksiąŜkami. Policjant szybko odstawił ją na miejsce, mamrocząc przeprosiny. - Czy St. Bride stosował wobec pani przemoc? Addie uniosła dumnie głowę. - To najłagodniejszy, najdelikatniejszy męŜczyzna, jakiego kiedykolwiek spotkałam. - Czy pił? Zacisnęła wargi. Doskonale wiedziała, do czego zmierzał prokurator. Ale nawet jeŜeli Jack był winny, nie zamierzała go pogrąŜać bardziej, niŜ juŜ go pogrąŜyła. - Pani Peabody? Tyle Ŝe w tej sprawie chodziło jeszcze o tę dziewczynę. Dziewczynę, która została zgwałcona. - Pił tamtej feralnej nocy. Z moim ojcem. - Rozumiem. Czy resztę nocy spędził razem z panią? - Wyszedł z mojego domu około wpół do dziesiątej. Kiedy go zobaczyłam ponownie, dochodziło wpół do drugiej. - Czy powiedział, gdzie przebywał przez te cztery godziny? Addie zamknęła oczy. - Nie. A ja... ja go nie zapytałam. * Piłka golfowa przeleciała przez pas trawy i wylądowała w pobliŜu piaszczystego bunkra. Płynnym, acz zdecydowanym ruchem 248

Jordan sięgnął do pojemnika po kolejną piłeczkę. Uniósł kij, szykując się do uderzenia i... drgnął gwałtownie na dźwięk głosu Seleny. - Czyją twarz widzisz na tych białych maleństwach? Houlihana... czy moŜe St. Bride’a? Jordan uderzył w piłkę, po czym, osłoniwszy dłonią oczy przed słońcem, bacznie śledził jej lot. Spadła w miejscu dalekim od zamierzonego celu. - Nikt ci nigdy nie mówił, Ŝe nie wolno rozpraszać golfisty? Selena włoŜyła do ust cząstkę świeŜo obranej pomarańczy. - Ty nie jesteś golfista, Jordanie, a jedynie dyletantem. Ignorując jej słowa, Jordan posłał w przestrzeń kolejne trzy piłki. - Mam do ciebie pytanie - odezwał się w końcu. - Strzelaj. - Gdyby cię oskarŜono o morderstwo, kogo byś wynajęła na swojego obrońcę? Selena przez chwilę rozwaŜała tę kwestię. - Chyba Marka D’Amato. Lub Ralpha Concannona, gdyby Mark nie miał czasu. Jordan zerknął na nią przez ramię. - Mark jest rzeczywiście dobry - przyznał posępnie. Selena wybuchnęła śmiechem. - Rany, Jordan, musisz popracować nad miną pokerzysty. No juŜ, zapytaj, dlaczego nie wybrałabym ciebie. Oparł się na kiju. - No dobra... dlaczego? - PoniewaŜ jesteś jedyną osobą na świecie, zdolną doprowadzić mnie do takiej furii, Ŝe byłabym w stanie posunąć się do morderstwa. A skoro byś nie Ŝył, nie mógłbyś mnie bronić. Zadowolony? - No nie wiem. Muszę się nad tym zastanowić. Selena zerknęła na pojemnik do połowy opróŜniony z piłek. - Czy juŜ odreagowałeś stres na tyle, Ŝeby mi opowiedzieć o porannym spotkaniu z klientem? - Na to mogłoby nie starczyć i sześciu pojemników. - Jordan zaczął pocierać dłonią kark. - Czemu nie opuszcza mnie przeświadczenie, Ŝe ten proces okaŜe się wielkim bolesnym wrzodem na tyłku? - PoniewaŜ z powodu St. Bride’a musiałeś zrezygnować z luksusu słodkiego nieróbstwa. Więc nawet gdyby ci się trafiła z góry wygrana sprawa, i tak byś zrzędził. Czy Jack St. Bride zamierza pójść na ugodę? - Nie. Wydał wyraźny rozkaz: idziemy do sądu. - PowaŜnie? 249

- Jak najbardziej. Wzruszyła ramionami. - Okay. Mamy plan batalii? - Raczej nie liczyłbym na twórczy wkład ze strony naszego szacownego klienta; zapadł na taktyczną amnezję. A to oznacza, Ŝe musimy udowodnić dziewczynie kłamstwo. Selena pogrąŜyła się w głębokim milczeniu. Jordan dopiero po odbiciu sześciu następnych piłek zdał sobie sprawę, Ŝe nadal czeka na jej reakcję. - Wiem, wiem - mruknął współczująco. - To praktycznie niewykonalne. Jak do tej pory, wszystkie fakty, które Gillian podała w zeznaniach, znajdują takie czy inne potwierdzenie w dowodach. - Nie. Nie nad tym się zastanawiałam. Kim jest doktor Horowitz? - Tu mnie masz. Lekarz z „Ostrego dyŜuru”? - Rzeczywiście lekarz... lub lekarka, której nazwisko się pojawia w protokole przesłuchania Gillian. Mocno podejrzewam, Ŝe to terapeutka, która przed laty zajmowała się tą dziewczyną. Po raz pierwszy tego dnia piłka Jordana spadła tuŜ obok chorągiewki. Jordan odwrócił się w stronę Seleny, ona zaś uniosła triumfalnie brwi i podała mu ostatnią cząstkę pomarańczy. - Bardzo mi się podobają twoje podejrzenia – powiedział z uśmiechem. * Patrząc na świeŜą bieliznę i kombinezon, starannie złoŜone na krześle stojącym w gabinecie naczelnika, Jack ostatnim wysiłkiem woli powstrzymywał się od drapania po całym ciele. Przez trzy dni pobytu w karcerze skrupulatnie przestrzegał higieny i parę razy dziennie wchodził pod prysznic. Najpierw się wycierał swoim T-shirtem, a gdy podkoszulek zaczął zalatywać stęchlizną, czekał, dopóki skóra sama nie obeschnie. Kiedy jednak nadszedł czas na wizytę u naczelnika, straŜnik kazał mu włoŜyć koszulkę. Przywierała obrzydliwie do ciała i cuchnęła jak kolektor kanalizacyjny. Jack raz jeszcze spojrzał tęsknie na czyste ubranie. - Wygląda kusząco, prawda? - odezwał się naczelnik. - W kaŜdej chwili moŜe być pańskie. - Nie, dziękuję. - Panie St. Bride, juŜ pan osiągnął swój cel. Pojęliśmy pański przekaz. Jack uśmiechnął się kwaśno. 250

- Proszę mi to powiedzieć, kiedy pan się znajdzie na moim miejscu. - Ten kombinezon ma słuŜyć pańskiemu bezpieczeństwu. - O, nie! Waszemu. Mam go nosić, aby dla kaŜdego było jasne, Ŝe się stosuję do narzuconych przez was reguł. W chwili, gdy go włoŜę, przejmiecie nade mną całkowitą kontrolę. W oczach naczelnika błysnął gniew; Jack zdawał sobie sprawę, Ŝe stąpa po bardzo kruchym lodzie. - Karcer nie pełni u nas funkcji penthouse’a. Nie moŜe pan tam siedzieć bez końca. - Proszę więc pozwolić, Ŝebym poszedł na oddział w swoim ubraniu. - Na to w Ŝadnym razie nie mogę wyrazić zgody. Jack raz jeszcze zerknął na czysty kombinezon. - CóŜ, ja takŜe nie mogę ustąpić - oświadczył miękkim głosem. Naczelnik skinął głową na stojącego przy drzwiach straŜnika. - Wsadźcie pana St. Bride’a do karceru na kolejnych sześć dni. Tym razem odetnijcie mu wodę w prysznicu. StraŜnik pociągnął Jacka z krzesła w górę. Stojąc przed naczelnikiem, Jack wygładził swój zawilgły T-shirt z taką troską, jakby to była królewska szata. - Panie St. Bride - odezwał się naczelnik, gdy straŜnik juŜ otwierał drzwi biura - nie wygra pan z systemem. Jack nawet się nie obejrzał w jego stronę. - Być moŜe, ale rzecz w tym, Ŝe ja juŜ nie mam nic do stracenia. * Francesca Martine miała ciało stworzone do rozkładówki „Playboya” i umysł godny teoretyka fizyki kwantowej, co wcześniej czy później odstraszało tych nielicznych męŜczyzn, którzy zebrali się na odwagę i zaprosili ją na randkę. Wyciągnęła więc nauczkę ze swoich Ŝyciowych doświadczeń: teraz się nie przyznawała, Ŝe jest biochemikiem, specjalistką od profilowania DNA. Mówiła tylko, Ŝe pracuje w laboratorium, a faceci z miejsca ochoczo zakładali, Ŝe jej zadanie ogranicza się do zamawiania lunchu dla prawdziwych naukowców i okazjonalnego sprzątania klatek szczurów doświadczalnych. Kiedy Matt wszedł do jej sanktuarium, właśnie wkładała pod mikroskop spreparowaną próbkę. - Hej, Frankie. - Prokurator uśmiechnął się od ucha do ucha. Sprawdzasz swojego najnowszego chłopaka? - Jasne. JuŜ tak mi się nudzi z braku roboty, Ŝe zaczęłam pobierać 251

samej sobie wymazy i sprawdzać, co piszczy w trawie, na wypadek gdyby fakt, Ŝe od sześciu miesięcy nie spałam z Ŝadnym facetem, nie stanowił dostatecznego dowodu na nieobecność męŜczyzny w moim Ŝyciu. - Zerknęła uwaŜnie w okulary mikroskopu. - A co słychać u twojego słodkiego maleństwa? - U Molly... Rany, nawet nie jestem w stanie opisać ci słowami, jaka jest cudowna. śeby się tego dowiedzieć, sama musisz sobie sprawić podobnego aniołka. - Dlaczego skądinąd całkiem zdrowi na umyśle faceci, wkrótce po ślubie zaczynają się zabawiać w swatów? - To impuls darwinowski. Potrzeba zachowania jak najliczniejszej reprezentacji własnego gatunku. Poza tym wam, tęgim mózgowcom, trzeba od czasu do czasu przypominać, Ŝe istnieją przyjemniejsze sposoby replikacji DNA niŜ tylko w termocyklerze. - Dziękuję, mamusiu - rzuciła Frankie sucho. - A tak przy okazji, czy przyszedłeś tu podyskutować o moim Ŝałośnie nieistniejącym Ŝyciu seksualnym, czy moŜe masz do mnie jeszcze inną sprawę? - Te próbki w sprawie o gwałt, dostarczone przez Charliego Saxtona... - Jeszcze się do nich nie zabrałam. Wczoraj musiałam się stawić w sądzie, a dziś od rana... - Nie chcę cię w Ŝadnym razie poganiać - uśmiechnął się rozbrajająco. - W kaŜdym razie nie bardziej niŜ zazwyczaj. Chciałem ci tylko uświadomić, na czym mi teraz najbardziej zaleŜy. - Niech zgadnę? - powiedziała Frankie z kamienną miną. - Jesteś ciekawy, czy próbka pobrana z uda to sperma? - Aha. I chciałbym teŜ wiedzieć, co z tą krwią na swetrze. No i jak wygląda analiza porównawcza próbek gleby. - Odszedł na krok od stołu laboratoryjnego. - PrzekaŜesz mi te wyniki za dwa tygodnie? - Za trzy - mruknęła Frankie, przyklejona do mikroskopu. - Rany, dziesięć dni to byłby ideał. - Matt doskoczył do drzwi, zanim zdąŜyła się odezwać. - Dzięki. Frankie wróciła do swojej próbki: plemniki zamroŜone w czasie; nieruchome, bez witki. - Wszyscy chcecie tylko jednego - westchnęła. * Addie nie miała pojęcia, jakim cudem zebrała się na odwagę i zapukała jednak do cięŜkich drzwi Więzienia Hrabstwa Carroll. Tłumaczyła sobie w duchu, Ŝe jeŜeli nikt jej zaraz nie otworzy, po prostu sobie pójdzie. Wróci do domu i przyjedzie innego dnia, kiedy będzie w lepszej formie. 252

W drzwiach pojawił się straŜnik. - Słucham? - Ja... hm... ja... Na twarzy męŜczyzny pojawił się Ŝyczliwy uśmiech. - Pierwsza wizyta, tak? Proszę wejść. Poprowadził Addie do holu, gdzie ciągnęła się kolejka ludzi, przyssana do pleksiglasowej budki na podobieństwo tasiemca. - Proszę tu poczekać - powiedział straŜnik. - Inni funkcjonariusze powiedzą pani, co naleŜy dalej robić. Addie skinęła głową, bardziej na uŜytek własny niŜ straŜnika, który juŜ się oddalał szybkim krokiem. Osadzonych moŜna było odwiedzać co środę między osiemnastą a dwudziestą pierwszą. śeby uzyskać tę informację, Addie zadzwoniła do centrali więzienia, co poszło jej całkiem gładko. DuŜo więcej nerwów kosztowało ją uruchomienie samochodu i przyjechanie tutaj. A juŜ zupełnie nie mogła sobie wyobrazić, jak da radę usiąść naprzeciwko Jacka i cokolwiek do niego powiedzieć. Po rozmowie z Mattem Houlihanem zrozumiała jednak, Ŝe koniecznie musi zrobić jedno: wysłuchać Jacka, zanim uwierzy w wersje wydarzeń przedstawiane przez innych. Bała się, Ŝe ją okłamie i w ten sposób zamieni wszystko, co ich łączyło, w jedno wielkie oszustwo. Bała się, Ŝe powie jej prawdę i tym samym obnaŜy niepojęte okrucieństwo Boga, poniewaŜ tylko najokrutniejszy Bóg mógłby pozwolić, Ŝeby oddała serce męŜczyźnie zdolnemu do gwałtu. - Następny! Rozległ się ostry dźwięk brzęczyka i męŜczyzna stojący tuŜ przed nią został wpuszczony na teren zamkniętej strefy więzienia. Addie znalazła się teraz przed okienkiem, za którym siedział funkcjonariusz nieforemny jak gruzłowaty kartofel. - Nazwisko? Serce podeszło jej do gardła. - Addie Peabody. - Chodzi o nazwisko więźnia, z którym chce się pani zobaczyć. - Ach, tak... Jack St. Bride. StraŜnik przebiegł wzrokiem jakąś listę. - St. Bride ma zakaz wizyt. - Zakaz... - Siedzi w karcerze. - MęŜczyzna zerknął ponad jej ramię. - Następny! Addie jednak nie ruszyła się z miejsca. - Jak w takim razie mogę się z nim skontaktować? - Telepatycznie? - zasugerował usłuŜnie straŜnik, a chwilę później stojące z tyłu osoby wypchnęły Addie z kolejki. 253

* W skórze ludzkiej głowy znajduje się przeciętnie sto tysięcy mieszków włosowych. Gdyby człowiek osiągający średnią długość Ŝycia nigdy nie ścinał włosów, ich długość wyniosłaby dziewięćset pięćdziesiąt kilometrów. Jack ponownie się podrapał po zarośniętej brodzie, tym razem do krwi. W warstwie racjonalnej doskonale wiedział, Ŝe wszystko z nim w porządku. Sześć dni bez kąpieli jeszcze nikogo nie zabiło. I pomimo subiektywnych doznań, to niemoŜliwe, Ŝeby w tak krótkim czasie w jego włosach zalęgła się kolonia insektów. Jednak czasami, kiedy siedział w kompletnym bezruchu, był pewien, Ŝe czuje ich ssawki wbijające się w skórę głowy i słyszy chrzęst chitynowych pancerzyków. Stosunek liczby ludzi do liczby owadów wynosi jeden do stu milionów. Wydobywał z pamięci rozmaite bezuŜyteczne wiadomości, poniewaŜ nie chciał się zastanawiać nad waŜnymi i bolesnymi kwestiami: czy Addie przyjedzie go odwiedzić; czy on sobie kiedykolwiek przypomni, co dokładnie się wydarzyło owej nocy; czy po raz kolejny zostanie skazany za czyn, którego nie popełnił. Nagle w oddali rozległ się odgłos kroków. Zazwyczaj nikt się juŜ tu nie zjawiał po tym, jak sprzątacz, poruszający się w butach na miękkich podeszwach, z cichym poświstem przejechał mopem po korytarzu. Ale słuch go nie mylił. Kroki zatrzymały się przy jego drzwiach. - Rozumiem, Ŝe wciąŜ się pan zastanawia nad podjętą decyzją do Jacka dotarł głos naczelnika. - Przyszedłem, Ŝeby przekazać panu pewną informację. Dzisiaj ktoś przyjechał do pana z wizytą, ale został odprawiony z kwitkiem, poniewaŜ siedzi pan w karcerze. Ktoś z wizytą? CzyŜby Addie? Na samą myśl, Ŝe Addie miałaby wejść do tak okropnego miejsca - i z jego winy - Jack się rozpłakał. Łzy leciały mu po policzkach, spłukując brud i Ŝłobiąc pierwsze rysy w hardym postanowieniu, Ŝe za wszelką cenę będzie walczył o zachowanie honoru. Uniósł rękę i zaczął się zawzięcie drapać po skroni. Przeciętny człowiek, pomyślał, zjada przez pomyłkę czterysta trzydzieści insektów rocznie. * Będąc adwokatem, Jordan miał do czynienia z niemałą liczbą 254

niedostosowanych społecznie nieudaczników, z których kaŜdy Ŝył w przeświadczeniu, Ŝe los mu rozdał znaczone karty. Nie jego rolą było ocenianie tych ludzi - czy to na podstawie popełnionych przestępstw, czy ich poronionych wyobraŜeń na własny temat. Jednak nigdy wcześniej Jordan nie bronił klienta, który z tak cholerną determinacją dąŜył do autodestrukcji, i to na dodatek w imię swoiście pojętej sprawiedliwości. Przesunął się nieco ze swoim składanym krzesłem, gdy korytarzem wracała ze spacerniaka grupa więźniów, przerywając mu rozmowę, którą prowadził przez stalowe drzwi karceru. - To jedynie ciuchy, Jack - tłumaczył Jordan po raz dziesiąty w ciągu dziesięciu minut. - Ciuchy i nic więcej. - Czy kiedykolwiek słyszałeś o ludzkich gzach? - dobiegł go głos St. Bride’a. - Nie. - To pewien gatunek muchówek. A wiesz, co robią? Znajdują insekta innego gatunku - powiedzmy komara - i na wewnętrznej stronie jego odwłoka składają jaja, z których się wylęgają larwy. Potem taki komar na tobie siada, a ciepło ciała sprawia, Ŝe larwy opadają i wnikają pod twoją skórę. Potem się rozrastają, wyraźnie wyczuwasz je palcem, gołym okiem widzisz powiększającą się narośl. - Jack zaśmiał się ponuro. - I przez cały czas ci się wydaje, Ŝe najgorsze, co cię spotkało, to ukąszenie komara. Chyba przydałoby się badanie psychiatryczne, pomyślał Jordan. - Co mi próbujesz powiedzieć, Jack? śe zalęgły się na tobie jakieś pasoŜyty? - To nie są jedynie ciuchy. Gdy ten kombinezon zetknie się z moją skórą, system zacznie mnie poŜerać od środka. - System, mówisz - odparł Jordan. - Chcesz, Ŝebym ci opowiedział o systemie, Jack? OtóŜ działa on następująco. Jak tylko naczelnik Warcroft zdecyduje, Ŝe musi kogoś innego wpakować do twojego uroczego miejsca odosobnienia, natychmiast wyekspediuje cię do więzienia stanowego na oddział o specjalnym nadzorze. Wydaje ci się, Ŝe karcer jest mało zabawny? To bajka w porównaniu z oddziałem SN. Tam straŜnicy chodzą w pełnym rynsztunku bojowym SWAT-u - z bronią, tarczami, w hełmach z osłonami na oczy, kamizelkach przeciwodłamkowych i butach o stalowych czubach. Więźniowie właściwie nigdy nie opuszczają cel, ale gdy zdarzy się taka konieczność, są prowadzeni pod ścisłą eskortą tych Robocopów. Co jeszcze? Ach, tak. Cele są usytuowane wokół zbudowanego z kuloodpornego szkła pomieszczenia dla funkcjonariuszy, którzy śledzą kaŜdy twój ruch. Przyglądają ci się, jak jesz, jak śpisz i jak srasz. Jak oddychasz, Jack! Ty i trzech 255

Ŝałosnych dupków, z którymi dzielisz celę, a którzy zapewne wylądowali w niej z powodu bardziej bestialskich wyczynów niŜ odmowa włoŜenia kombinezonu. - Nie pojadę do więzienia stanowego w Concord. - Nikt nie będzie pytał o twoją pieprzoną zgodę! - wrzasnął Jordan. - Czy naprawdę niczego nie pojmujesz? Musisz się wreszcie pogodzić z sytuacją! Choćby dlatego, Ŝe ja, zamiast obmyślać linię twojej obrony, marnuję cenny czas na zastanawianie się, z czym znowu wyskoczysz. Przez chwilę z celi nie dochodziły Ŝadne dźwięki. Jordan połoŜył dłoń na stalowych drzwiach i wówczas dobiegł do niego głos Jacka cichy, zgnębiony. - Chcą ze mnie zrobić kogoś, kim nie jestem. Ten T-shirt... te spodnie... muszę na nie patrzeć, Jordan, Ŝebym nie zaczął wierzyć w kłamstwa na swój temat. - A co w takim razie nie jest kłamstwem, Jack? - Jordan postanowił iść za ciosem. - Co się naprawdę wydarzyło owej nocy? - Nie mogę sobie przypomnieć! - Skąd więc moŜesz mieć pewność, Ŝe jej nie zgwałciłeś? - spytał logicznie Jordan. Teraz juŜ z trudem nad sobą panował. śeby ochłonąć, potrząsnął kilka razy głową. Jedno wiedział na pewno - nie da się wziąć na litość, na te łzawe bzdety. JeŜeli jego klient się upiera, Ŝeby wylądować w więzieniu stanowym... cóŜ, on mu w tym nie będzie przeszkadzał. MoŜe odwiedzać Jacka i w Concord, ostatecznie sąd pokryje koszty benzyny i amortyzacji samochodu. - ZłoŜyłem wniosek o przyspieszenie rozprawy, a prokurator juŜ podpisał subpoena duces tecum* [Nakaz wydania określonych dokumentów pod groźbą sankcji karnych] - rzucił Jordan rześkim głosem, całkowicie zmieniając temat. - Wkrótce więc otrzymamy dane medyczne od psychiatry, u którego swego czasu Gillian przechodziła terapię. - To wariatka. Wiedziałem. - Dane dotyczą okresu dzieciństwa, mogą więc nie mieć Ŝadnego związku ze sprawą. - Czy masz coś jeszcze? - Ciebie. - To wszystko? - Muszę się tym zadowolić. - Jordan oparł czoło o zimny metal drzwi. - Czy teraz pojmujesz, dlaczego tak mi zaleŜy, Ŝebyś wreszcie wziął się w garść? - Okay. Jordan był pewien, Ŝe się przesłyszał. .

256

- Co powiedziałeś? - Powiedziałem, Ŝe się poddaję. WłoŜę kombinezon. Ale musisz w zamian wyświadczyć mi przysługę. W Jordanie znów zaczął wzbierać gniew. - Ja nie muszę ci wyświadczać Ŝadnych przysług. Ty natomiast... - Coś do pisania. Rany, proszę cię jedynie o pióro. Pióro. Jordan spojrzał uwaŜnie na cienkopis, który trzymał w dłoni, i oczyma wyobraźni ujrzał swojego klienta wbijającego sobie ten pisak w tętnicę szyjną. - Nie sądzę... - Proszę - powiedział Jack cicho. - Daj mi pióro lub długopis. Jordan z wahaniem wsunął cienkopis przez szparę w drzwiach, a chwilę później ujrzał go ponownie, owinięty w kawałek czegoś niebieskiego. T-shirt, uświadomił sobie Jordan. Jack porwał ten swój pieprzony, bezcenny T-shirt, Ŝeby napisać coś na skrawku materiału. - Czy moŜesz to oddać Addie Peabody? Jordan rozwinął szmatkę. Widniało na niej tylko jedno słowo, którego znaczenie nie było dla niego jasne. - Dlaczego miałbym ci pomagać? Ty nic nie robisz, Ŝeby mi pomóc. - Od tej chwili będę z tobą współpracował - obiecał Jack i przez ułamek chwili - dopóki sobie nie uświadomił, z kim rozmawia - Jordan autentycznie mu wierzył. * Rozległ się trzask drzwi. - Chryste, Thomas... - Jordan skrzywił się boleśnie. - Czy do prawdy musisz tak cholernie hałasować? Thomas stanął jak wryty na widok ojca leŜącego na kanapie z mokrym ręcznikiem na czole. - Biedactwo, musiał iść dzisiaj do pracy - zachichotała Selena. - I od razu się pochorował, nieboraczek. - Ten nieboraczek wciąŜ tu jest i słyszy, co o nim wygadujesz. Czy juŜ doprawdy nikogo nie obchodzi, Ŝe mam migrenę wielką jak Montana? - Raczej rozmiarów winy Jacka St. Bride’a - mruknęła Selena. Thomas wszedł do kuchni i wyjął mleko z lodówki. Wypił kilka solidnych łyków prosto z kartonu, po czym otarł usta rękawem. - Urocze - stwierdziła Selena. - Wzorce męskiego zachowania przejąłem po tatusiu. - Thomas 257

odstawił mleko na blat szafki. - A właściwie, o co chodzi z tym Jackiem? - zapytał. - Kiedy pracował w restauracji, wydawał się całkiem sympatyczny. - Podobnie jak Ted Bundy - mruknął Jordan. - To Ted Bundy teŜ pracował w Do-Or-Diner? - rzucił teatralnym szeptem Thomas. - Ale jaja! Jordan podniósł się do pozycji siedzącej. - Co mówią dzieciaki w szkole? - zwrócił się do syna. - Co im ślina na język przyniesie. Podczas czwartej przerwy gruchnęła wieść, Ŝe St. Bride zwiał z pudła i ponownie zgwałcił jakąś małolatę. - Znikąd nie zwiał. Poza tym na razie mamy do czynienia jedynie z domniemaniem gwałtu. - Niesamowite, prawda? - wtrąciła Selena. - Walczy o prawa swojego klienta jak lew, nawet wtedy, gdy ten klient doprowadza go do obłędu. - Wcale nie takie niesamowite. Znam to z autopsji. ChociaŜ w moim wypadku zaleŜność jest odwrotna: powtarza mi, Ŝe mnie kocha, a mimo to kilka razy załoŜył mi szlaban. - Thomas usiadł na podłodze i sięgnął po telewizyjnego pilota, ale Jordan zdąŜył sprzątnąć mu go sprzed nosa. - Nie tak szybko - zarządził. - Opowiedz mi coś więcej. Thomas westchnął cięŜko. - Niektórzy się uŜalają nad Gillian. - A pozostali? - Nie zmienili swojej opinii na jej temat... nadal ją mają za wredną sukę. - Za wredną sukę? A więc Gillian Duncan nie jest królową serc? - zdziwiła się Selena. Thomas parsknął śmiechem. - Chyba by się pochlastała z wściekłości, gdyby ktoś ją próbował obsadzić w tej roli. Gillian uwaŜa, Ŝe zwykli śmiertelnicy nie dorastają jej do pięt, co zresztą wszystkim jasno daje do zrozumienia. Wszędzie chodzi ze swoją małą świtą najbliŜszych przyjaciółek, którym nie pozwala się spoufalać z plebsem. Kiedy pierwszy raz zagadnąłem Chelsea... - Kim jest Chelsea? - PrzecieŜ ci mówiłem. - Thomas posłał ojcu karcące spojrzenie. - A! Rzeczywiście. - W kaŜdym razie, Gillian natychmiast ostro zareagowała, a potem zaczęła tłumaczyć Chelsea, Ŝe nie jestem wart jej czasu i uwagi. JeŜeli chcecie znać moje zdanie, sama się prosiła o to, co ją spotkało. 258

To była tylko kwestia czasu, kiedy kogoś solidnie wkurzy tą swoją wyniosłością. ChociaŜ faktem jest teŜ, Ŝe gdy coś w tym stylu powiedziałem Chelsea, usłyszałem, Ŝe sprawa wyglądała zupełnie inaczej. - Inaczej? - Chelsea widziała, jak Gillian, zaryczana, wybiegła z zagajnika, po tym... no wiecie. Podobno ledwo była w stanie wykrztusić z siebie słowo i wciąŜ jeszcze jest nieźle zdołowana. Jordan zdjął z czoła wilgotny ręcznik i niedbale zmiął go w dłoniach. Wymienił znaczące spojrzenia z Seleną, po czym zwrócił się do syna: - Thomas, postaraj się dowiedzieć, co jeszcze Chelsea ma do powiedzenia w tej sprawie. * Koperta leŜała w skrzynce, wciśnięta pomiędzy rachunek za elektryczność a ulotkę zachęcającą do poparcia George’a W. Busha w wyborach prezydenckich. Na kopercie widniało jedynie jej nazwisko, Addie Peabody, wypisane odręcznie drukowanymi literami. Nie było znaczka ani adresu, a więc koperta musiała zostać podrzucona, gdy Addie przebywała w restauracji. Otworzyła ją palcem. W środku znajdował się zwinięty kawałek tkaniny w takim samym kolorze jak T-shirt, który Jack miał na sobie podczas aresztowania. Addie rozwinęła szmatkę i ujrzała jedno słowo, bez wątpienia napisane ręką Jacka. Loyal. Osunęła się na ziemię tam, gdzie stała. Zaczęła obracać w dłoniach kawałek materiału, próbując zrozumieć treść przesłania. Czy chodziło o lojalność? Czy było to swoiste oskarŜenie? A moŜe błaganie o pomoc? Po chwili z pamięci Addie zaczęły się powolnie wyłaniać fragmenty opowieści Jacka. I wówczas pojęła, Ŝe zagadka była prostsza, niŜ mogło się na pierwszy rzut oka wydawać. * Ostry dzwonek telefonu wyrwał Jordana z głębokiego snu. Sięgając po słuchawkę, zrzucił na podłogę radiobudzik i szarpiąc za sznur, wciągnął aparat na łóŜko. - Halo! - burknął opryskliwie. - Telefon na koszt abonenta z Więzienia Hrabstwa Carroll rozległ się mechaniczny głos płynący z komputera. - Czy abonent wyraŜa zgodę na opłacenie rozmowy? - O, kurwa - jęknął Jordan. 259

- Przepraszam, odpowiedź nie jest... - Tak! - wrzasnął. - Tak, tak! - Dziękuję. Chwilę później odezwał się Jack St. Bride. - Jordan? Halo? Jesteś tam? - Jack sprawiał wraŜenie rozgorączkowanego. - Uspokój się. Czy coś się stało? - Muszę się z tobą zobaczyć. - Okay. Jutro do ciebie wpadnę. - Nie. Muszę się z tobą zobaczyć natychmiast. - Jack się zachłysnął. - Proszę cię. Przypomniałem sobie. Właśnie coś sobie przypomniałem. - JuŜ się zbieram. * Godzinę później Jack stał przed Jordanem, zlany potem i nakręcony własną opowieścią. Zegar wiszący na ścianie małej salki konferencyjnej tykał jak bomba tuŜ przed wybuchem. - Niech się upewnię, czy dobrze zrozumiałem - odezwał się w końcu Jordan. - Tamtej nocy natknąłeś się na drzewo, które było poobwieszane jakimiś dziwnymi ozdobami. Jack skinął głową. - Błyskotkami? - Nie - odparł Jack. - WstąŜkami i małymi saszetkami. To wyglądało dość niesamowicie. Mniej więcej jak w tym filmie... „Blair Witch Project”. Jordan złoŜył ręce na brzuchu. - A więc reasumując: przypomniałeś sobie, Ŝe kiedy po ciemku przechodziłeś przez las, w którym nie spotkałeś Gillian Duncan, zauwaŜyłeś jakieś upiorne fetysze wiszące na drzewie... I tylko z tego powodu wyciągnąłeś mnie z łóŜka? - Słuchaj, w zagajniku działo się coś dziwnego. Uznałem, Ŝe ten fakt ma istotne znaczenie dla mojej sprawy. Ale naturalnie wybacz, Ŝe z tak błahego powodu jak nowe poszlaki miałem czelność pozbawić cię paru godzin cennego snu. - Jack, to nie jest fakt o Ŝadnym istotnym znaczeniu. Moglibyśmy mówić o przełomie, gdybyś przypomniał sobie, Ŝe ktoś cię widział z dala od miejsca przestępstwa między północą a pierwszą trzydzieści. Równie doniosłym dowodem procesowym byłoby przyznanie, Ŝe jednak przeleciałeś tę dziewczynę. - Nie uprawiałem seksu z Gillian Duncan! - wrzasnął Jack. Dlaczego nie chcesz mi uwierzyć?! 260

- Byłeś wtedy pijany! Posłuchaj, w jaką wersję wydarzeń ty byś uwierzył na moim miejscu? W tę, Ŝe facet, nawalony jak stodoła, zachował się trochę zbyt ekspansywnie w stosunku do dziewczyny, która mu się nawinęła pod rękę... czy w to, Ŝe pośrodku lasu natknął się niespodziewanie na scenerię jakby Ŝywcem wyjętą z taniego horroru? Scenerię, pragnę zauwaŜyć, po której rano nie zostało śladu, bo ani gliniarze, ani moi detektywi nie natknęli się na Ŝadne wstąŜki czy teŜ inne hokus-pokus! Jack usiadł cięŜko na krześle. - Chcę się poddać badaniu na wykrywaczu kłamstw - oświadczył. Jordan zacisnął powieki. BoŜe, pomyślał, chroń mnie przed wymysłami oskarŜonych! - Nawet jeŜeli pomyślnie przejdziesz test na wariografie, nie będziemy mogli przedstawić jego wyników w sądzie, bo z punktu widzenia prawa nie stanowią Ŝadnego dowodu. - Ale ty miałbyś wówczas pewność, Ŝe nie kłamię. - Jack, juŜ ci mówiłem, Ŝe dla mnie kwestia twojej winy jest nieistotna. I tak będę cię bronił. Jack oparł głowę na splecionych dłoniach. - Czy satysfakcjonowałoby cię podobne podejście - odezwał się cichym głosem - gdybyś był na moim miejscu? * Roy potrząsnął głową i gwałtownie zamrugał oczami przekonany, Ŝe musiał opacznie zrozumieć słowa córki. Delila natomiast, nie bawiąc się w ceregiele, postanowiła uściślić sprawę. - Chcesz powiedzieć, Ŝe na jakiś czas wyjeŜdŜasz z Salem Falls? I Ŝe podczas twojej nieobecności ten stary, zniedołęŜniały pijaczyna ma pilnować interesu? - Ów, jak go nazywasz, stary, zniedołęŜniały pijaczyna z powodzeniem zarządzał kuchnią i całym tym interesem na długo przedtem, zanim zostałaś tu kucharką. - Roy posłał Delili mordercze spojrzenie. - Nie pilnować, Delilo - rzuciła Addie pojednawczym tonem, Ŝeby zapobiec wiszącej w powietrzu awanturze. - Raczej doglądać całości. - W takim razie nie zdziw się, skarbie, gdy po powrocie zastaniesz tu ruinę. - Ja jednak nadal nie rozumiem, czemu właściwie postanowiłaś prowadzić to... to prywatne dochodzenie - odezwał się Roy. Addie juŜ od jakiego czasu usilnie się starała zignorować dźwięczący w jej głowie głos, zadający identyczne pytanie. Ale, o ironio, to 261

właśnie Jack ją nauczył, na przykładzie śmierci Chloe, Ŝe pewne rozdziały w Ŝyciu trzeba doprowadzić do końca. Odkrycie, Ŝe Jack ją okłamywał, prawdopodobnie nie będzie ani trochę gorsze od dręczącej ją obecnie niepewności. - Tato, ja cię nie proszę o zrozumienie, ale o pomoc. To potrwa tylko kilka dni. Roy powiódł wzrokiem po błyszczących, metalowych blatach, zerknął na rozŜarzony do czerwoności grill. - A jeŜeli się nie zgodzę wrócić do tego wszystkiego? Addie podobna myśl nie przyszła wcześniej do głowy. - Nie wiem - powiedziała z wolna. - W takim wypadku będziemy musieli zamknąć restaurację na czas mojego wyjazdu. - Zamknąć?! - wrzasnęła Delila. - Zamknąć? - powtórzył Roy, marszcząc brwi. - Coś podobnego nie zdarzyło się od dnia, gdy... gdy... - Gdy zmarła mama - dokończyła za niego Addie cichym głosem, po czym westchnęła głęboko. - Słuchajcie, Darla się zgodziła mnie zastąpić. Delilo, dla ciebie nic się w zasadzie nie zmieni, po prostu kto inny będzie ci podawać druczki z zamówieniami. A ty, tato, miałbyś jedynie przejąć odpowiedzialność za sprawne funkcjonowanie całości. - Odpowiedzialność nie naleŜy do moich mocnych stron, Addie. Roy spuścił wzrok. - Myślisz, Ŝe o tym nie wiem? Myślisz, Ŝe prosiłabym cię o podobną przysługę, gdyby ten wyjazd tak wiele dla mnie nie znaczył? Przez te wszystkie lata, gdy cichcem się wymykałeś na drinka, udawałam, Ŝe tego nie dostrzegam. Doszłam do wniosku, Ŝe jak ci tak bardzo potrzeba alkoholu do Ŝycia, muszę się z tym pogodzić i niech diabli porwą konsekwencje... Czemu nie chcesz mi przyznać takiego samego przywileju? Roy pochylił się w przód i połoŜył ręce na dłoniach Addie. - Dlaczego zawsze musisz rozdrapywać bolesne rany? - Bo muszę! - krzyknęła. - PrzecieŜ istnieje prawdopodobieństwo, Ŝe Jack tego nie zrobił. - Tak jak istnieje prawdopodobieństwo, Ŝe Chloe jednak nie umarła? Lub Ŝe za chwilę twoja matka stanie w tych drzwiach? - Roy westchnął głośno. - W gruncie rzeczy nie wyjeŜdŜasz, Ŝeby się dowiedzieć, czy Jack jest winien; zresztą juŜ wkrótce sąd wyda na niego wyrok. Ty po prostu nie chcesz uwierzyć w prawdę, którą masz przed oczami. - A na dodatek nie masz pojęcia, od czego zacząć poszukiwania dorzuciła Delila. - Coś wymyślę. 262

- A jeŜeli nie znajdziesz tego, czego szukasz? - spytał Roy. - Niewiele stracę. Jedynie trochę czasu. Wszyscy wiedzieli, Ŝe to nieprawda. Ale ani Roy, ani Delila, ani nawet sama Addie nie chcieli do siebie dopuścić myśli o oczywistych konsekwencjach niepowodzenia zamierzonej wyprawy: serce Addie pękłoby raz jeszcze, lecz tym razem strata byłaby nieodwracalna. * Jordan, z ręcznikiem owiniętym wokół bioder, golił się przed lustrem w łazience. Maszynka przejeŜdŜająca po zaroście zostawiała w białej pianie taki sam ślad jak pług odśnieŜający ulice zimą. Adwokatowi przypomniał się Jack. Dzięki Bogu, był wyszorowany i ogolony, gdy w środku nocy wezwał Jordana, by mu opowiedzieć o krucyfiksach z patyków, czy teŜ jakichś innych fetyszach zwieszających się z drzew. Opłukał maszynkę pod bieŜącą wodą i znów przyłoŜył ją do policzka. MoŜe powinien się odwołać do osławionej obrony Dana White’a, któremu złagodzono kwalifikację przestępstwa, poniewaŜ przysięgli uwierzyli, Ŝe dokonał zbrodni pod wpływem depresji wywołanej nadmiernym spoŜyciem produktów o wysokiej zawartości cukru. Jordan mógłby utrzymywać, Ŝe alkohol nie upośledza jedynie funkcji motorycznych, ale równieŜ wywołuje powaŜne dysfunkcje psychiczne. Z pewnością udałoby mu się znaleźć ekscentrycznego psychiatrę, który wywiódłby naukowo, Ŝe nadmierne picie prowadzi do dysocjacji osobowości czy jakiegoś równie mądrze brzmiącego zaburzenia, zwalniającego delikwenta z odpowiedzialności za własne czyny. Byłoby to pokrewne powołaniu się na chwilową niepoczytalność... uniewinniony z powodu delirycznego upojenia alkoholowego. - Tato? Na niespodziewany dźwięk głosu Thomasa Jordan aŜ podskoczył. NoŜyk pod niewłaściwym kątem wbił się w policzek. Polała się krew. - Jasna cholera! Thomas, czy nikt cię nie nauczył pukać? - Jezu, o co ten raban? Chciałem tylko poŜyczyć krem do golenia. - Chłopak spod zmruŜonych powiek spojrzał na ojcowskie odbicie w lustrze. - Powinieneś się zająć tym skaleczeniem - zawyrokował autorytatywnie, po czym cicho zamknął za sobą drzwi. Klnąc pod nosem, Jordan zaczął spłukiwać pianę z policzka. Czuł ostre pieczenie w miejscach, gdzie krem się dostał do rany. Szybko osuszył twarz ręcznikiem i spojrzał w lustro. Przez środek prawego policzka biegła długa, cienka szrama. - Cholera - mruknął. - Wyglądam teraz jak St. Bride. 263

Przez chwilę tamował krew papierem toaletowym, a kiedy juŜ skaleczenie przestało krwawić, opłukał umywalkę i ruszył do sypialni, Ŝeby się ubrać. Chwilę później znów stał przed lustrem i bacznie studiował swoją szramę. Gillian Duncan zeznała, Ŝe podrapała Jacka, broniąc się przed napaścią. Charlie Saxton sfotografował skaleczenie tuŜ po aresztowaniu; to zdjęcie znajdowało się w aktach sprawy. Ale przecieŜ męŜczyzna podrapany przez dziewczynę, rozpaczliwie broniącą się przed gwałtem, miałby cztery lub nawet pięć równolegle biegnących śladów, pozostawionych przez ostre paznokcie. A tymczasem Jack ich nie miał.

Maj 2000 Salem Falls, New Hampshire

Gdy Jack i Gill po wodę szli z wiadrem, do studni, pod górkę, Jack bzyknął Gili, bo kaprys miał przelecieć Duncana córkę. Charlie zdarł z komputerowego monitora kartkę z odręcznie napisanym kupletem i ze złością zgniótł ją w dłoni. - To wcale nie jest śmieszne! - wykrzyknął, kierując swoją uwagę do wszystkich obecnych na posterunku, ale juŜ chwilę później zmusił się do pogodnego uśmiechu, bo do biura, uczepiona ojcowskiego ramienia, weszła pierwsza z nastolatek mających składać zeznania. - Ed, Chelsea - Charlie skinął głową - miło was widzieć. Poprowadził ich do malej sali narad, która w opinii Charliego wyglądała odrobinę przytulniej od pokoju przesłuchań. Te dziewczęta juŜ i tak czuły lęk przed procedurami dochodzeniowymi, detektyw nie chciał ich poddawać dodatkowej presji. Przytrzymał drzwi, wpuszczając Chelsea i jej ojca do środka. - Rozumiesz, czemu muszę cię przesłuchać, prawda? - spytał Charlie, gdy juŜ wszyscy się usadowili na krzesłach. Chelsea skinęła głową; jej szeroko rozwarte oczy przypominały małe, błękitne jeziorka. - Zrobię wszystko, Ŝeby pomóc Gilly. - Doskonale. Musisz wiedzieć, Ŝe będę nagrywał twoje zeznania, Ŝeby prokurator teŜ się dowiedział, jak lojalną jesteś przyjaciółką. - Czy to naprawdę konieczne? - zaniepokoił się Ed Abrams. 265

- Przykro mi, Ed, ale tak. - Charlie włączył dyktafon i ponownie zwrócił się do dziewczyny: - Czy moŜesz mi powiedzieć, Chelsea, gdzie byłyście w noc domniemanego przestępstwa? Chelsea zerknęła z ukosa na ojca. - JuŜ miałyśmy dosyć tego kiszenia się w domu i, no wie pan, chciałyśmy się przewietrzyć. - Dokąd poszłyście? - Umówiłyśmy się przy starym cmentarzu, na skraju miasta, o jedenastej. Gilly i Meg przyszły razem; ja i Whit juŜ tam na nie czekałyśmy. A potem weszłyśmy na tę wąską ścieŜkę, która prowadzi do zagajnika. - Co chciałyście robić w zagajniku? - Po prostu posiedzieć razem, pogadać - jak to między dziewczynami. Zamierzałyśmy teŜ rozpalić ognisko, Ŝeby było nam raźniej w ciemnościach. - Posłała detektywowi szybkie spojrzenie. - Ale tylko takie malutkie ognisko, na które nie trzeba specjalnego zezwolenia. - Rozumiem. Jak długo tam siedziałyście? - Jakieś dwie godziny. JuŜ się zbierałyśmy do powrotu, kiedy... kiedy pojawił się Jack St. Bride. - Wiedziałyście, kto to taki? - Aha. - Chelsea odgarnęła włosy z twarzy. - Widywałyśmy go w restauracji. - Czy rozmawiał z wami przed tamtą nocą? Skinęła potakująco głową. - I zawsze mi się to wydawało... jakieś chore. No bo przecieŜ jest dorosłym męŜczyzną, a próbował nas zagadywać i z nami Ŝartować. Jakby chciał, byśmy myślały, Ŝe jest wyluzowany i w ogóle. - Jak wyglądał tamtej nocy? Chelsea wyprostowała się na krześle. - Był ubrany w Ŝółty T-shirt i dŜinsy. Wcześniej musiał się z kimś pobić, poniewaŜ miał zapuchnięte i posiniaczone oko. Zmarszczyła nos. - A do tego śmierdział, jakby się wykąpał w morzu whisky. - Miał jakieś skaleczenia na twarzy? - Nic takiego nie zauwaŜyłam. - Co poczułaś na jego widok? - Okropnie się przestraszyłam. PrzecieŜ właśnie z jego powodu nie mogłyśmy wieczorami wychodzić z domu. - Czy był zdenerwowany? RozdraŜniony? - Nie. - Chelsea się zarumieniła. - Wie pan, kiedy byłam mała, mama kazała mi oglądać ten edukacyjny kawałek w telewizji, który 266

przestrzegał przed przyjmowaniem słodyczy od obcych. Kiedy zobaczyłam Jacka St. Bride’a, to sobie przypomniałam tamten film. Wyglądał jak facet z tej reklamówki... znaczy się, jak całkiem normalny człowiek, który jednak, gdy zwabiane dziecko na niego nie patrzy, odwraca się w stronę kamery i szczerzy zęby w uśmiechu wilkołaka. - Co się potem stało? - Powiedziałyśmy, Ŝe juŜ wracamy do domu, a on się z nami poŜegnał. Parę minut później rzeczywiście stamtąd odeszłyśmy. - Wszystkie razem? Chelsea pokręciła głową. - Gilly ruszyła w przeciwną stronę, drogą na skróty. - Czy słyszałaś coś po tym, jak się rozdzieliłyście? - Nie. - Chelsea zwiesiła głowę. - śadnego krzyku, rozmów, odgłosów walki? - Nie. - I co dalej? - Wyszłyśmy z lasu, a gdy byłyśmy przy cmentarzu, usłyszałyśmy trzask łamanych gałęzi. Pomyślałam wtedy, Ŝe pewnie jeleń biegnie przez las. Ale okazało się, Ŝe to Gilly. Wypadła z zagajnika z głośnym płaczem. - Chelsea zacisnęła powieki. - Miała... miała mnóstwo liści we włosach i ubranie powalane ziemią. Histerycznie łkała. Próbowałam ją uspokoić, pogłaskać, ale kiedy wyciągnęłam do niej rękę, zaczęła mnie bić. Jakby w ogóle nie wiedziała, kto przed nią stoi. Chelsea naciągnęła rękaw bluzki na nadgarstek i otarła oczy. - Powiedziała, Ŝe St. Bride ją zgwałcił. - Czemu pozwoliłyście Gillian się odłączyć? Chelsea spuściła wzrok. - Ja się temu sprzeciwiałam. Nawet zaproponowałam, Ŝe ją odprowadzę. - Ale w końcu tego nie zrobiłaś. - Nie - przyznała Chelsea. - Gilly powiedziała, Ŝe się zachowuję równie idiotycznie jak nasi rodzice. I Ŝe z pewnością nic jej się nie stanie. - Skręciła mocno w dłoniach brzeg bluzki. - A jednak się stało. * Whitney O’Neill wbiła wzrok w plamkę widoczną na blacie stołu. - I Ŝadna z was nie próbowała przekonać przyjaciółki, Ŝe nie powinna sama się zapuszczać w głąb zagajnika? - spytał z niedowierzaniem w głosie Charlie. - Czy moja córka jest świadkiem, czy podejrzaną? - zaprotestował gniewnie Tom O’Neill. 267

- W porządku, tatusiu - powiedziała Whitney. - To przecieŜ sensowne pytanie. Chyba po prostu wszystkie byłyśmy zbyt zmęczone, Ŝeby jasno myśleć... no i do tego trochę zdenerwowane po spotkaniu z St. Bride’em. Dopiero kiedy przeszłyśmy kilka metrów, dotarło do nas, Ŝe powinnyśmy były ją odprowadzić. I wtedy zaczęłam nawoływać Gillian. - Ty zaczęłaś ją nawoływać? - upewnił się Charlie. - Nie Meg ani Chelsea? - Właśnie - rzuciła Whitney wojowniczo. - Czy tak trudno w to uwierzyć? Charlie zignorował gniewne spojrzenia dziewczyny i jej ojca. - Gillian odpowiedziała na twoje wołanie? - Nie. - I nie wróciłyście, Ŝeby sprawdzić, czy wszystko w porządku? Czy Gillian nic się nie stało? - Nie - wyszeptała Whitney, przygryzając drŜącą wargę. - I nawet nie ma pan pojęcia, jak bardzo tego Ŝałuję. * W dzieciństwie Meg chowała się pod kanapą, ilekroć tato wkładał mundur. Nie dlatego, Ŝe bała się policjantów - w kaŜdym razie niezupełnie... ale kiedy ojciec miał na sobie te czarne błyszczące buty, kapelusz z szerokim rondem i połyskliwą odznakę, był kimś zupełnie innym niŜ ten tata, który w niedziele smaŜył jej naleśniki w kształcie Myszki Miki i łaskotał wieczorami w pięty, gdy wysuwała stopy spod kołdry. Kiedy szedł do pracy w mundurze, wydawał się duŜo twardszy i bardziej surowy, jakby z byle powodu miał nagle wybuchnąć gniewem. Teraz, siedząc na swoim łóŜku zarzuconym pluszakami, znowu czuła tamten lęk. Tata ją przesłuchiwał i nagrywał kaŜde jej słowo. Ale co dziwniejsze, wydawał się tak samo przeraŜony tą sytuacją jak ona. Serce Meg waliło w zawrotnym tempie trzepoczących skrzydeł kolibra, jakby miało lada chwila wyskoczyć z piersi. Wspomnienia z tamtej nocy były serią zamazanych obrazów, przeskakujących niczym wzorki w szybko obracanym, dziecięcym kalejdoskopie. Nie po raz pierwszy Meg zaczęła Ŝałować, Ŝe przepisy nie pozwalały, by ona, Chelsea i Whitney zeznawały razem. Wówczas czułaby się o wiele pewniej. Zamknęła oczy i przypomniała sobie, jak odwaŜnie wymknęła się z domu i pościągała z derenia wszystkie saszetki i wstąŜki. Sama zdołała tego dokonać i nikt jej nie przyłapał. JeŜeli więc wtedy tak dzielnie się spisała, teraz teŜ sobie poradzi. 268

- Kochanie? - zaniepokoił się ojciec. Wyłączył magnetofon. Wszystko w porządku? Meg skinęła głową. - Myślałam o Gillian. Charlie pochylił się w stronę córki, odgarnął kosmyki włosów z jej twarzy i zatknął je za uszy. - Idzie ci doskonale - zapewnił. - JuŜ prawie skończyliśmy. - To dobrze, bo cięŜko mi o tym opowiadać. Ojciec ponownie włączył dyktafon. - Czy słyszałaś coś po tym, jak opuściłyście polankę? - Nie. - śadnego krzyku Gillian? Chrzęstu suchych liści? Trzasku gałęzi? - Nic nie słyszałam. - Dlaczego pozwoliłyście Gillian na samotny powrót do domu? Charlie spojrzał córce uwaŜnie w oczy. - Nie mogę sobie przypomnieć. - Postaraj się. - Gilly się upierała, Ŝe chce iść sama - wyjąkała cicho Meg. Wiesz, jaka ona jest, kiedy sobie wbije coś do głowy. Po tym, jak zamieniła z St. Bride’em kilka słów, uznała się za wielką bohaterkę, nic i nikt nie mogło jej juŜ zagrozić. - Czy któraś z was próbowała ją namówić do zmiany planów? Meg skwapliwie pokiwała głową. - Chelsea... a moŜe Whitney? Dokładnie nie pamiętam. - I co? - No i... ona nie chciała nas słuchać. Powiedziała, Ŝe zamierza wejść do jaskini lwa i wyjść zwycięsko z tej próby. Czasami tak jej odbija. Ojciec mierzył ją chłodnym spojrzeniem detektywa i Meg nie była w stanie odgadnąć, co naprawdę sobie myślał. - Tatusiu - szepnęła - czy mogłabym ci coś powiedzieć? Ale prywatnie... nie do protokołu. Skinął głową i wyłączył dyktafon. - Teraz wiem, Ŝe nie powinnam była, no wiesz, wymykać się tamtej nocy z domu... - Meg, ja... - Wiem, Ŝe nie moŜesz na mnie nakrzyczeć ani powiedzieć, co o tym wszystkim sądzisz, kiedy nagrywasz moje zeznania - ciągnęła. Wiem, Ŝe musisz się zachowywać jak policjant, nie jak tata. Ale chcę, Ŝebyś wiedział, jak bardzo Ŝałuję, Ŝe cię nie posłuchałam. śe chciałam być mądrzejsza od ciebie. - Czy ja teŜ mogę coś powiedzieć? Poza protokołem? - Ojciec 269

wpatrywał się w mały zaciek na suficie i szybko mrugał oczami, jakby próbował powstrzymać łzy. Meg jednak doszła do wniosku, Ŝe to niemoŜliwe, poniewaŜ jej tata nigdy nie płakał. - Wiesz, kochanie, kiedy słuchałem zeznań Gillian, wciąŜ miałem wraŜenie, Ŝe słyszę twój głos. Jak odwoziłem dowody do laboratorium, wydawało mi się, Ŝe pobrano je od ciebie. Bardzo mi przykro, Ŝe coś tak strasznego spotkało twoją przyjaciółkę... ale jednocześnie jestem niezmiernie wdzięczny losowi, Ŝe to nie chodzi o ciebie. Pochylił się i przytulił córkę. Meg wcisnęła twarz w szyję ojca. Szukała pokrzepienia, ale przede wszystkim nie chciała mu patrzeć w oczy, bo bała się, Ŝe wyzna to, o czym nie wolno jej było mówić. * Molly tak zawzięcie kopała róŜowymi nóŜkami, Ŝe Matt z trudem naciągnął pieluchę i zamocował ją na bokach rzepami. - Gdy tylko zaczyna się ją przewijać, od razu wyrywa się na wolność jak, nie przymierzając, Sirhan Sirhan. Charlie wyjął z kieszeni swoją złotą odznakę i zaczął nią machać przed oczami małej, która natychmiast wyciągnęła rączki do błyskotki. Odwrócił uwagę Molly na tyle długo, Ŝe Matt zdołał zapiąć jej śpioszki. - Nie mogę uwierzyć, Ŝe Meg takŜe była kiedyś taka maleńka - mruknął detektyw. - A ja nie mogę uwierzyć, Ŝe kiedyś będzie taka duŜa. Matt podniósł córeczkę i wraz z Charliem przeszli do salonu. - Ani się obejrzysz, kiedy dorośnie - powiedział Charlie. - To po prostu niesamowite. Jednego dnia twoje dziecko zasypia przy kołysance na dobranoc, a juŜ nazajutrz słucha tylko Limp Bizkit. - Limp Bizkit? Co to jest, u diabła? - Wolałbyś nie wiedzieć. - Charlie rozsiadł się na sofie, a Matt połoŜył dziecko na macie edukacyjnej „Gimnastyka dla bobasa”. - Zastanawiałem się czy nie rozprowadzać po więzieniach podobnych mat - zaŜartował prokurator. - Zawieszało by się je pod sufitem, a te lustereczka, pobrzękujące i grzechoczące dzyndzle i piszczące przyciski absorbowałyby uwagę osadzonych. Tak na moje oko ich potencjał umysłowy nie jest wyŜszy od potencjału przeciętnego pięciomiesięcznego niemowlaka, chociaŜ niewykluczone, Ŝe nad niektórymi z nich Molly miałaby juŜ intelektualną przewagę. - Opadł na fotel naprzeciwko Charliego. - MoŜe zbiłbym na tym milionową fortunę, której nigdy się nie dorobię jako prokurator. - Nachylił się w stronę niskiego 270

stolika i chwycił w rękę plik spisanych zeznań. Był to dla Charliego znak, Ŝe przechodzą do oficjalnej części spotkania. - Tym razem czeka cię łatwe zadanie - powiedział detektyw. Sprawa wydaje się całkiem oczywista. Prokurator wzruszył ramionami. - Ofiara zidentyfikowała napastnika - ciągnął z zapałem Charlie. - Napastnik juŜ raz został skazany za podobne przestępstwo; moŜemy teŜ z duŜym prawdopodobieństwem załoŜyć, Ŝe wyniki badań będą dla nas korzystne. No, a na dodatek trójka naocznych świadków podbudowała swoimi zeznaniami wersję ofiary. - Podbudowała... - powtórzył w zamyśleniu Matt. - Interesujący dobór słowa. - Podniósł pierwszy protokół i otworzył na stronie, na której pewne kwestie zostały zaznaczone jaskrawym mazakiem. Zwróciłeś na to uwagę? Charlie przebiegł wzrokiem wyróŜnione miejsca. - U-hm. Jak się rozstały, Whitney poczuła wyrzuty sumienia i zaczęła nawoływać przyjaciółkę, ale ona nie mogła juŜ zareagować, poniewaŜ właśnie zajadle się broniła przed gwałcicielem. Matt podał mu drugi protokół, tym razem z przesłuchania Chelsea. - Ta dziewczyna ponoć zaproponowała Gillian, Ŝe ją odprowadzi do domu. Jednak Whitney O’Neill nie wspomina o tym słowem. Charlie prychnął lekcewaŜąco. - Nic nieznaczący drobiazg. I co z tego, Ŝe nie mogą sobie dokładnie przypomnieć wydarzeń tamtej nocy? Ich zeznania są zgodne w najwaŜniejszych punktach: o której się zjawił St. Bride, co mówił, jak wyglądał. Wszystkie trzy równieŜ utrzymują, Ŝe nic nie słyszały po opuszczeniu polanki. A tylko to będzie interesować przysięgłych. - Natomiast twoja własna córka - ciągnął Matt, ignorując argumenty Charliego - zeznała, Ŝe Gillian upierała się przy samotnym powrocie do domu, bo uznała to za swoiste wyzwanie. Coś ci powiem, Charlie. Gdybym ja był tam owej nocy, wszystkie najdrobniejsze fakty na zawsze utkwiłyby mi w pamięci. - Rzucił dokumenty na stół. - No więc, która z tych historii jest prawdziwa? Charlie zerknął na gaworzące niemowlę. - Pogadamy na ten temat, gdy twoja córka będzie miała szesnaście lat; moŜe wtedy pojmiesz mentalność nastolatki. Czy wyobraŜasz sobie, co przeszły te dziewczyny? Są przeraŜone, bo ich przyjaciółka została zgwałcona. Nic dziwnego, Ŝe nie pamiętają wszystkich szczegółów. Jezu, Matt, to jeszcze dzieci. Zajrzały w oczy diabłu i wprawdzie 271

wyszły z tego obronną ręką, ale... wciąŜ drŜą na samo wspomnienie. A poza tym pewne rozbieŜności w ich zeznaniach nie mają większego znaczenia. To nie one padły ofiarą brutalnej przemocy. Liczą się przede wszystkim zeznania Gillian; relacje świadków mają jedynie uwiarygodnić jej opowieść. Matt nadal milczał i w końcu Charlie stracił cierpliwość. - Chcesz mi powiedzieć, Ŝe na darmo kazałem tym dziewczętom przechodzić przez piekło wspomnień? One są kompletnie wytrącone z równowagi. Przybite. Przysięgli doskonale zrozumieją, Ŝe stąd właśnie wynikają te pieprzone niezgodności, które w gruncie rzeczy nie mają Ŝadnego znaczenia dla sprawy! - Nie mają znaczenia dla sprawy? - uniósł się Matt. - Na procesie wszystko ma znaczenie, Charlie. Liczy się kaŜdy cholerny drobiazg. I czy ci się to podoba, czy nie, jakość twojej pracy przekłada się na moje wyniki. Nie mamy tu do czynienia z byle drobną kradzieŜą. Ten facet jest bezwzględnym drapieŜcą i tylko ja mogę go unieszkodliwić. Oczywiście pod warunkiem, Ŝe dostanę do ręki odpowiednią broń. JeŜeli nie dopniemy najmniejszego szczegółu na ostatni guzik, ten łotr moŜe wyjść z sądu jako wolny człowiek i jeszcze raz zrobić to samo. - Słuchaj, to nie moja wina... - A czyja? Czyja to wina, Ŝe Gillian będzie się budzić po nocach zlana potem? śe do końca Ŝycia nie zaufa Ŝadnemu męŜczyźnie i praktycznie nie ma juŜ szans na nawiązanie normalnych relacji seksualnych? Nawet jeŜeli St. Bride do końca swoich dni będzie siedział za kratami, jego ofiara nie uwolni się od koszmarów. Dlatego Ŝaden z nas, Charlie - ani ty, ani ja - nie moŜe spieprzyć tej sprawy. Furia w głosie prokuratora przestraszyła Molly i dziecko zaniosło się głośnym płaczem. Matt chwycił córeczkę w ramiona i przytulił do piersi. - Szsz - szeptał, kołysząc ją, odwrócony do Charliego plecami. - Tatuś jest przy tobie, maleńka. JuŜ wszystko dobrze. * Loyal naleŜało do tych miasteczek Nowej Anglii, które swoim wyglądem zapierały dech w piersiach jesienią - gdy liście na drzewach mieniły się wielobarwnie jak klejnoty; i zimą - kiedy wszystko wokół pokrywała puchowa pierzyna śniegu, spłaszczająca pagórki i wynosząca ku górze doliny. Ale nawet teraz, choć wszędzie jeszcze królowało błoto, skrzące się bielą domy i liczne grupy dziewcząt w jednolitych, eleganckich mundurkach sprawiały, Ŝe centralny plac bardziej przypominał 272

plan filmowy niŜ miejsce, gdzie na co dzień Ŝyją zwykli śmiertelnicy. Addie zaparkowała przed domem towarowym. Kobieta w cięŜkich butach i spódniczce nie większej od chustki do nosa malowała na jednej z szyb wystawowych ogłoszenie o wyprzedaŜy. - Kalosze za pięć dziewięćdziesiąt dziewięć? - zagadnęła Addie. To prawdziwa gratka. Kobieta się odwróciła i szybko oszacowała Addie spojrzeniem. - Do niektórych uczennic z internatu wciąŜ jeszcze nie dotarło, Ŝe między kwietniem a czerwcem nasze miasto zmienia się w istnie bagnisko. Gumowe botki idą jak ciepłe bułeczki. - Przypuszczam, Ŝe dzięki szkole osiągacie niezłe dochody? - Jasne. Tylko dzięki Westonbrook Loyal nadal się utrzymuje na powierzchni. Akademia rozsławia nas od tysiąc osiemset osiemdziesiątego ósmego roku. Właśnie wtedy ją załoŜono. - Naprawdę? - Addie była szczerze zdumiona, Ŝe Westonbrook jest szkołą tak długiej tradycji. Kobieta parsknęła śmiechem. - Jak się pani zgłosi w biurze akademii, oprowadzą panią po terenie ze wszelkimi szykanami i na dodatek dorzucą plik eleganckich broszur. Bo przecieŜ przyjechała pani sprawdzić, czy to odpowiednie miejsce dla pani córki, prawda? Eureka!, wykrzyknęła Addie w duchu. Ta kobieta mimo woli wskazała jej drogę do celu. Addie nie mogła przecieŜ wparować do gabinetu dyrektora i bezceremonialnie zapytać o Jacka. Ale jeśli się zjawi jako zatroskana matka, do której dotarły niepokojące pogłoski... Istnieje duŜe prawdopodobieństwo, Ŝe wówczas znajdzie w szkole ludzi gotowych jej wyjaśnić, co się naprawdę stało. - Owszem - uśmiechnęła się do kobiety. - Jak pani na to wpadła? * Do gabinetu wszedł Herb Thayer, dyrektor Westonbrook. - Pani Duncan, prawda? Addie czekała na niego, siedząc na kanapie Hepplewahite’a, popijając herbatę z porcelany z Limoges i wsuwając stopy jak najgłębiej pod sofę, Ŝeby ukryć swoje stare, mocno zniszczone botki. - Och, proszę się nie krępować. - Dyrektor wskazał na swoje grube kalosze. - Niestety, kiedy William Weston zdecydował się tutaj właśnie ufundować naszą szkołę, zapomniał, jak błotnista bywa wiosna w New Hampshire. Addie zaśmiała się dyskretnie, jakby dyrektor uraczył ją zabawną dykteryjką. 273

- Miło mi pana poznać, doktorze Thayer. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Usiadł naprzeciwko Addie i uniósł z tacy czekającą na niego filiŜankę. - Zapewne poinformowano panią w biurze, Ŝe juŜ minął ostateczny termin składania podań o przyjęcie na nadchodzący semestr... - Owszem. Gillian obecnie jest w Exeter... ale wraz z Amosem wolelibyśmy, Ŝeby uczęszczała do szkoły połoŜonej bliŜej Salem Falls. - Amosem? - powtórzył dyrektor, udając zdumienie. - CzyŜby chodziło o Amosa Duncana, właściciela Duncan Pharmaceuticals? - W istocie. Thayer natychmiast się rozpromienił. - Jestem pewien, Ŝe przy odrobinie pomysłowości uda nam się wcisnąć państwa córkę na listę. W Ŝadnym razie nie chcielibyśmy odrzucać uczennicy, która mogłaby się okazać niezwykle cennym nabytkiem dla Westonbrook. Addie pomyślała, Ŝe cennym nabytkiem mógłby się raczej okazać portfel tatusia i jego ewentualna gotowość do hojnego wsparcia szkoły. - Jesteśmy bardzo powaŜnie zainteresowani państwa placówką, doktorze Thayer, jednak doszły nas pewne dość niepokojące... informacje. Miałam nadzieję, Ŝe pan będzie mógł mi wyjaśnić tę kwestię. - Zrobię wszystko, co w mojej mocy - zapewnił uroczyście Thayer. - Czy to prawda, Ŝe jeden z wykładających tu nauczycieli został skazany za przestępstwo na tle seksualnym? - spytała, patrząc mu prosto w oczy. Na policzkach dyrektora zaczęły wykwitać rumieńce. - Zapewniam, pani Duncan, Ŝe moŜemy się poszczycić elitarną kadrą najlepszych nauczycieli. - Pan nie odpowiedział na moje pytanie - stwierdziła chłodno Addie. - To był bardzo przykry incydent - zaczął wyjaśnienia Thayer. Niestosowny związek pomiędzy nieletnią uczennicą a jednym z nauczycieli. Ale Ŝadne z nich nie jest juŜ w jakikolwiek sposób związane z Westonbrook. Addie poczuła, jak zamiera w niej serce. Miała nadzieję, Ŝe Thayer zaprzeczy, by kiedykolwiek doszło tu do takiego incydentu. Tymczasem on właściwie potwierdził, Ŝe Jack dopuścił się zabronionego prawem czynu, za który został skazany. Naturalnie romans z nastolatką był czymś zupełnie innym niŜ gwałt. Addie nie mogła zrozumieć ani jednego, ani drugiego... niemniej 274

słabość do o połowę młodszej dziewczyny mogłaby jeszcze wybaczyć. - Czy zechciałby pan powiedzieć, co dokładnie zaszło? - Nie wolno mi udzielać szczegółowych informacji ze względu na ochronę dóbr osoby nieletniej. Ale mogę o jednym panią zapewnić: szkoła podjęła kroki gwarantujące, Ŝe podobna sytuacja juŜ nigdy się nie powtórzy. - Doprawdy? CzyŜbyście zatrudniali teraz nauczycieli, którzy jeszcze nie ukończyli szesnastego roku Ŝycia? A moŜe podnieśliście próg wieku dla uczennic? Ledwie wypowiedziała te słowa, juŜ ich poŜałowała. Chwyciła płaszcz i, siląc się na wyniosłą minę, wstała z kanapy. - CóŜ, doktorze Thayer, będę musiała raz jeszcze przedyskutować całą sprawę z Amosem - rzuciła sucho i pospiesznie wyszła, Ŝeby przypadkiem nie popełnić kolejnych gaf. * - JeŜeli przeniesiesz tę zmienną na drugą stronę i podzielisz tłumaczył Thomas - to tak, jakbyś juŜ rozminowała całe równanie. Sam nie mógł uwierzyć, Ŝe jest w stanie wyjaśniać zawiłości algebry, podczas gdy Chelsea siedziała tuŜ obok. Zapach jej szamponu jabłko z domieszką mięty - przyprawiał go o zawrót głowy. Chelsea raz po raz nachylała się nad jego skoroszytem, by zobaczyć, co tam napisał, a wtedy jej włosy muskały metalowe kółka spinające kartki... Rany, w tym momencie Thomas mógł myśleć tylko o jednym: jak bardzo chciałby, Ŝeby te jedwabiste włosy przesuwały się po jego skórze. Dyskretnie powiększył dzielący ich dystans o kilka centymetrów. Koncentracji nie sprzyjał fakt, Ŝe siedzieli na łóŜku Chelsea - na jej łóŜku, na Boga! - w którym spała kaŜdej nocy w czymś róŜowym i półprzezroczystym, zalotnie łypiącym na Thomasa spod poduszki. Kiedy się odsunął, Chelsea spojrzała na niego radośnie. - Chyba juŜ wiem, w czym rzecz. - Przesunęła się w jego stronę, likwidując tym samym strefę buforową, którą przed chwilą z tak wielkim samozaparciem stworzył. Pobawiła się chwilę ołówkiem, po czym uśmiechnęła się triumfująco. - A = 5B + 1/4C. Zgadza się? Thomas skinął głową, Chelsea zaczęła wydawać okrzyki zwycięstwa, a on ponownie się odsunął. Zaprosiła go, Ŝeby jej wytłumaczył matematyczne zawiłości, a nie rzucał się na dziewczynę, ogarnięty niepohamowaną Ŝądzą. Przełykając gorączkowo ślinę, natrętnie napływającą do ust, starał się nie zwracać uwagi, jak uroczo Chelsea się uśmiecha, i 275

na wszelki wypadek zwiększył dzielący ich dystans o kolejne pół metra. W czasie tego manewru ręka zaplątała mu się w koce i potrącił jakiś twardy przedmiot, który wypadł spod kołdry na podłogę. - Co to? - zapytał, gdy Chelsea jednym susem rzuciła się na niewielki skoroszyt w czarno-białej okładce i wetknęła go sobie pod udo. - Nic takiego. - Nieprawda. Gdyby to było „nic takiego”, aŜ tak byś nie spanikowała. Chelsea przygryzła wargę. - Okay. To mój pamiętnik. Thomas naturalnie nigdy by nie przeczytał cudzych, prywatnych zapisków, co jednak nie znaczyło, Ŝe nie mógł o nich rozmyślać. CzyŜby Chelsea nie chciała mu pokazać tego pamiętnika, poniewaŜ znajdowały się tam uwagi na jego temat? Zerknął na czarno-białą okładkę wystającą spod uda. - „Księga”... - przeczytał. Nagle Chelsea znalazła się w jego ramionach. Pchnęła go na poduszki przesiąknięte jej zniewalającym zapachem i omotała swoim urokiem niczym gęstą pajęczyną. - Jaka jest obecnie stawka za godzinę korepetycji u prywatne go nauczyciela matematyki? - szepnęła. Niech mnie zaraz ktoś uszczypnie, krzyczał w myślach Thomas. Niech mnie ktoś uszczypnie, bo chyba śnię. - Pocałunek - ze zdumieniem usłyszał własne słowa. - Pocałunek i będziemy kwita. W jednej chwili jej wargi znalazły się na jego ustach. Chelsea zamarła na moment, jakby zdziwiona, Ŝe jest zdolna posunąć się do podobnej śmiałości... ale chyba uznała, Ŝe jej się to podoba, poniewaŜ ich usta znów się złączyły w namiętnym pocałunku. A gdy Thomas poczuł cięŜar Chelsea na swoim ciele, gdy posmakował jej oddechu, wpadł w stan takiego oszołomienia, Ŝe zupełnie nie zauwaŜył, jak jego ukochana wciska pamiętnik w szparę pomiędzy łóŜkiem a ścianą. * Jordan siedział w samochodzie tak pochłonięty studiowaniem charakterystyki psychologicznej dziewięcioletniej Gillian, Ŝe nawet nie uniósł wzroku znad dokumentów, gdy Selena otworzyła drzwi od strony pasaŜera i wśliznęła się na fotel z miną, która powaliłaby Gorgonę. - Nie uwierzysz, jak ci powiem, co właśnie usłyszałam. 276

Jordan wydał z siebie bliŜej nieokreślony pomruk. - Fabryka ma przestój z powodu strajku i w tej sytuacji w ogóle nie wiadomo, kiedy nadejdzie część do mojego jaguara. Niech to szlag! Chyba rzeczywiście wynajmę samochód i wyjadę. - MoŜe jeszcze nie w tej chwili. Selena odwróciła się w jego stronę. - Byłbyś uprzejmy rozwinąć swoją myśl? Jordan jednak cały czas siedział z nosem w papierach i w końcu wyrwała mu je z ręki. - Co cię wprawiło w taki trans? - Przeczytała nagłówek na duŜej kopercie. - Dane medyczne Gillian Duncan? Czy to nie dziwne, Ŝe Houlihan wydał ci je bez walki? Jordan wzruszył ramionami. - Darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. A tylko posłuchaj, co tu jest napisane; to istny balsam na moje serce: „Nie stwierdzono psychoz... informacje pozyskane z niezaleŜnych źródeł przeczą opowieściom pacjentki... skłonna do manipulacji... nagminnie odwołuje się do kłamstwa w relacjach interpersonalnych”. - Uśmiechnął się od ucha do ucha. - Do tego dochodzą częste kradzieŜe w sklepach. - PokaŜ. - Selena ponownie wyciągnęła dokumenty z ręki Jordana i przebiegła wzrokiem kilka stron. - Dlaczego ona w wieku dziewięciu lat została wysłana na terapię? - Zmarła jej matka. . Selena klasnęła cicho językiem. - Jest to niewątpliwie powód, by jej współczuć. - Współczuj raczej Jackowi St. Bride’owi - zasugerował Jordan. - I jak zamierzasz wykorzystać te informacje? Wzruszył ramionami. - JeŜeli będę musiał, oskarŜę ją o kłamstwo. Zasugeruję, Ŝe to u niej odruch kompulsywny. - Ale jej stan zapewne się poprawił od czasów dzieciństwa. Jordan sceptycznie uniósł brew. - Kto wie, jak Gillian Duncan reaguje w stresowych sytuacjach? W grę moŜe wchodzić regresja. Tak czy owak, ta dziewczyna ma zwyczaj wygadywać, co jej ślina na język przyniesie, byle tylko zwrócić na siebie uwagę otoczenia. Selena wykrzywiła usta. - Nienawidzę, gdy testujesz na mnie swoją linię obrony. - Uhm, wiem. Ale co o tym sądzisz? - Przysięgli odrzucą ten trop. Uznają go za zbyt okrutny wobec ofiary. Stracisz w ich oczach wiarygodność. 277

- Tak myślisz...? MoŜe masz rację. - Poza tym istnieje równie wysokie prawdopodobieństwo, Ŝe to nie ona kłamie, tylko Jack St. Bride. - Hm... rzeczywiście. - Zabębnił palcami po kierownicy, sztywno patrząc przed siebie. - To jak? Mamy szukać przedstawicielstwa Hertza? Selena pilnie się skupiła na zapinaniu pasa. - Właściwie aŜ tak bardzo mi się nie spieszy - mruknęła. * PołoŜył rękę na jej ciele; pod jego dotykiem jej skóra jakby się zaczęła rozpływać. Przejechał dłonią po jej biodrze i brzuchu, a potem zaczął pieścić jej piersi. Były gorące niczym kamienie leŜące na słońcu. Zamarła w bezruchu. Miała nadzieję, Ŝe on zabierze rękę, a jednocześnie modliła się w duchu, Ŝeby tego nie zrobił. - Czy wiesz, jak postępować w razie nagłego wypadku? - z radiobudzika popłynął głos spikera i Meg się natychmiast obudziła. Przewróciła się na bok i nacisnęła wyłącznik, Ŝeby uciszyć faceta. Rozległo się pukanie do drzwi. - Meg, wstałaś juŜ? - zawołała mama. - Wstałam - odpowiedziała. Ale zamiast się podnieść z łóŜka, wbiła wzrok w sufit i zastanawiała się, czemu jest cała zlana potem i dlaczego oddycha tak cięŜko, jakby we śnie przebiegła kilka kilometrów. * Charlie robił, co mógł, Ŝeby nie zwracać uwagi na włosy Gillian Duncan, jakby urzępolone tępą siekierą. W Miami widział dostatecznie duŜo ofiar gwałtu, by wiedzieć, Ŝe dziewczyna własnoręcznie tak się oszpeciła; choć to niewątpliwie lepsze, niŜ gdyby się okaleczyła czy podejmowała próby samobójcze. - Pamiętaj, Ŝe najwaŜniejsze, abyś zachowała spokój - pouczał, prowadząc Gillian przez posterunek. - I w Ŝadnym razie nie musisz się spieszyć; nikt cię nie będzie poganiać. Skinęła głową, ale Charlie widział, Ŝe nadal jest zdenerwowana. Posłał Mattowi szybkie spojrzenie, lecz prokurator jedynie wzruszył ramionami. Po raz pierwszy podczas dochodzenia ojciec nie mógł towarzyszyć córce i bez tej opoki Gillian zdawała się zagubiona. Matt jednak był nieprzejednany - nie chciał, Ŝeby w pobliŜu dziewczyny znajdował się ktokolwiek mogący wpłynąć na jej decyzję. Na przykład Amos Duncan. Otworzył drzwi, przed którymi stał umundurowany policjant. - No dobrze, Gillian - Charlie skinieniem głowy zasugerował, Ŝe 278

dziewczyna ma podejść w stronę stołu, a sam z Mattem stanął oddalony o parę metrów - czy pamiętasz, który z nich widziałaś tamtej nocy? Na stole leŜało sześć rodzajów kondomów w wielu rozmaitych wariantach, między innymi kolorystycznych. Charlie wiedział, Ŝe znajduje się tu kaŜda odmiana dostępna w Salem Falls, bo Matt nakazał mu osobiście dokonać zakupów. Znajdowały się tu prezerwatywy gładkie i Ŝeberkowane, kondomy idealnie imitujące ludzką skórę, a nawet świecące w ciemnościach... a wśród nich jeden tej samej firmy i rodzaju co te zabrane z szafki nocnej Addie Peabody. - Czy... czy mogę ich dotknąć? - spytała Gillian drŜącym głosem. - Naturalnie. Natychmiast wyciągnęła rękę w stronę fioletowego opakowania kondomów marki Trojan, ale po chwili przesunęła dłoń na lewo i powiodła palcami po innych prezerwatywach. Podniosła durex, potem leŜący obok prime. Nagle rzuciła je z powrotem na stół i schowała twarz w dłoniach. - Nie wiem - załkała. - Było ciemno... a ja... ja się tak okropnie bałam... Matt nieznacznie skinął głową i Charlie szybko objął dziewczynę ramieniem. - Wszystko w porządku, skarbie. Uspokój się. - Ale to takie waŜne, Ŝebym dobrze wybrała. Bo przecieŜ ma to być dowód rzeczowy. - Mamy inne dowody - odezwał się Matt. - Naprawdę? - Gillian głośno pociągnęła nosem. - Naprawdę - zapewnił Charlie. - To będzie tylko dodatkowy bonus. Jak lukier na torcie. Okay? Skinęła głową. - Chcesz, Ŝebyśmy przerwali? - Nie. - Gillian z powrotem się odwróciła w stronę stołu, zaciskając dłonie w pięści, jakby to pomagało jej natęŜyć pamięć. - Opakowanie było fioletowe - oświadczyła po paru minutach. - Na pewno fioletowe. - Promienny uśmiech całkowicie odmienił jej twarz. - Zgadza się, prawda? - Jasne - odparł Matt i odebrał wybrany kondom z jej dłoni. Charlie odprowadził dziewczynę do drzwi. - Joe - powiedział do stojącego za nimi policjanta - bądź tak miły i odprowadź pannę Duncan do ojca. - Tak jest, poruczniku. 279

Charlie patrzył przez chwilę za Gillian oddalającą się korytarzem w towarzystwie potęŜnie zbudowanego funkcjonariusza, po czym wróci! do prokuratora i wepchnął ręce w kieszenie spodni. - Wybrała trojana. Matt ponuro skinął głową. - Niestety, nie jest to marka, którą zabrałeś z domu Addie. * Sprawa zaczynała przybierać korzystny dla Jacka obrót. Kiedy Jordan sobie to uświadomił, aŜ zaparło mu dech w piersiach z wraŜenia. Ku jego niezmiernemu zdumieniu w protokołach, przekazanych wieczorem przez Matta Houlihana, znajdowały się informacje mogące potwierdzać wersję oskarŜonego. Jordan siedział na ganku, opierając bose stopy o poręcz, i od czasu do czasu posyłał w ich stronę kłęby dymu z cygara. Na kolanach trzymał policyjny raport Charliego Saxtona. Nieopodal, na drewnianej podłodze, leŜały zeznania dziewcząt będących świadkami w sprawie, a takŜe protokół z okazania kondomów, które się zakończyło nieoczekiwanym rezultatem. Jedynym brakującym elementem postępowania dowodowego były teraz wyniki badań DNA: z powodu przeciąŜenia pracą laboratorium miało tygodniowe opóźnienie. Wydarzenia ostatnich kilkunastu dni nie przekonały Jordana o niewinności Jacka St. Bride’a. Adwokat uwaŜał, Ŝe refren: „Ja tego nie zrobiłem”, do znudzenia powtarzany przez jego klienta, był jedynie odzwierciedleniem poboŜnego Ŝyczenia, natomiast przyjęta w więzieniu taktyka Nelsona Mandeli wcale nie świadczyła o czystym sumieniu, za to wszystkim niemiłosiernie uprzykrzyła Ŝycie. Gdy zaś chodzi o bajeczkę z upiornymi dekoracjami wiszącymi na drzewach, nawet nie naleŜało o niej wspominać: ta historia tylko doszczętnie rujnowała wiarygodność faceta. Teraz jednak, wpatrując się w materiał zgromadzony przez prokuratora, Jordan po raz pierwszy zaczął się zastanawiać, czy jednak zbyt pochopnie nie zwątpił w prawdomówność Jacka. Cicho otworzył tarasowe drzwi i poczłapał korytarzem w stronę własnej sypialni, którą szarmancko odstąpił Selenie. LeŜała na jego łóŜku, padało na nią wąskie pasmo księŜycowego światła i na widok tej pięknej śpiącej kobiety Jordan oniemiał z wraŜenia. Nie był natomiast zdziwiony, Ŝe Selena natychmiast się obudziła i odruchowo wsunęła rękę pod poduszkę. - W tym domu nie musisz spać z bronią - przypomniał jej cicho Jordan. - Za co chyba powinienem dziękować Bogu. Selena odwróciła się do niego plecami. 280

- Wyjdź z mojej sypialni - mruknęła w poduszkę. - To moja sypialnia. - NiewaŜne. Nie chcę cię tu widzieć. Co oznacza, Ŝe powinieneś się stąd natychmiast wynieść, o ile, naturalnie, nie przejąłeś od swojego klienta wzorców męsko-damskich interakcji towarzyskich. - Muszę z tobą porozmawiać właśnie na temat mojego klienta. Zrezygnowana Selena przewróciła się na wznak. - O trzeciej rano? - O czwartej, ale szczęśliwi czasu nie liczą - Jordan przysiadł obok niej na łóŜku. - Czytałaś protokoły wyników dochodzenia? - Niektóre. - Są w nich luki. Selena wzruszyła ramionami. - We wszystkich materiałach śledczych są luki. Sam mi to zawsze powtarzałeś. - Tak, ale zazwyczaj kłamałem. Tym razem one są tam naprawdę. - Na przykład? - Pojedyncze zadrapanie na policzku. Notatki psychiatry. Niezgodności w zeznaniach dziewcząt. - A co z wynikami badań DNA? - Laboratorium jeszcze ich nie dostarczyło - przyznał. Selena przebiegła wzrokiem protokół, wręczony jej przez Jordana. - I ty myślisz... - Właśnie - odparł ze zdumieniem w głosie. - Myślę, Ŝe Jack od początku mówił prawdę. * W swoim koszmarnym śnie Matt stał na sali rozpraw. Wpatrywał się w przysięgłych, jakby chciał ich zahipnotyzować, poniewaŜ w tej sprawie o gwałt wszystko niespodziewanie sprowadziło się do jednej kwestii: która ze stron wypadnie bardziej wiarygodnie. W końcu sędzia się zniecierpliwił. - Panie Houlihan! - Tak jest, Wysoki Sądzie. Przepraszam. - Szarpnął kołnierzyk koszuli; miał wraŜenie, Ŝe za chwilę udusi się własnym krawatem. OskarŜenie wzywa Gillian Duncan. Rozbłysły flesze aparatów; po sali poniósł się szmer, gdy cała galeria wychyliła się do przodu, by popatrzeć, jak główna gwiazda oskarŜenia zmierza w stronę miejsca dla świadków. A tymczasem drzwi pozostały zamknięte. Dziewczyna się nie pojawiła. Matt próbował przyciągnąć uwagę woźnego, zapytać, co się dzieje, ale ponownie przywołał go do porządku ostry głos sędziego. 281

- O co chodzi tym razem, panie prokuratorze? - Wysoki Sądzie, nie wiem, gdzie się podziewa mój świadek. - PrzecieŜ jest tutaj. - Sędzia wskazał na znajdujący się po jego lewej ręce fotel. Matt nie widział tam nikogo, mimo to na nogach jak z waty ruszył przed siebie i połoŜył dłoń na toczonej barierce, odgradzającej miejsce dla świadków od reszty sali. - Proszę podać do protokołu swoje imię i nazwisko - wygłosił rutynową formułkę, lecz nie usłyszał Ŝadnej odpowiedzi. Wychylił się więc przez barierkę i spojrzał na siedzenie fotela. LeŜała tam jego maleńka córeczka, uśmiechając się słodko, jakby święcie wierzyła, Ŝe tata wyratuje ją z kaŜdej opresji. * Jordan poczuł ukłucie złośliwej satysfakcji, kiedy straŜnik wprowadził do salki konferencyjnej zaspanego, wciąŜ przecierającego oczy Jacka. - Jordan - jęknął Jack - jest środek nocy. - Poprzednim razem jakoś ci to nie przeszkadzało. - Rozparł się na krześle i bacznym wzrokiem zlustrował swojego klienta. - O co chodzi? - Jack zerknął nerwowo na swój kombinezon, jakby podejrzewał, Ŝe nagle pojawiła się na nim plama krwi lub inny, równie inkryminujący dowód. - Czy juŜ mnie skazali? Jordan z trudem powstrzymał się od śmiechu. - Zanim cię skaŜą, będziesz się musiał pojawić w sądzie. - Dlaczego więc przyjechałeś o takiej porze? Jordan oparł się łokciami o stół. - PoniewaŜ - zaczął z wolna - właśnie przeŜyłem coś na kształt duchowej iluminacji. Jack spojrzał na niego podejrzliwie. - Gratuluję - mruknął. - Przede wszystkim to sobie powinieneś gratulować. - Jordan pchnął w kierunku Jacka grubą kopertę. - Prokurator przesłał mi dzisiaj materiały dochodzeniowe. Wszystkie, z wyjątkiem wyników badań laboratoryjnych. - Jordan patrzył, jak Jack przebiega wzrokiem raporty, po czym odchrząknął, by ukryć konsternację. - Słuchaj, jeszcze nigdy nie mówiłem klientowi tego, co właśnie zamierzam ci powiedzieć, dlatego idzie mi tak niemrawo. Chryste... Potrząsnął głową, a na karku wystąpiły mu czerwone plamy. - To tylko dwa proste słowa, a jakoś nie mogę ich z siebie wydusić. Jack uniósł wzrok znad papierów. - Chyba nie zamierzasz wyznać, Ŝe mnie kochasz? - Nie, do diabła. Chcę powiedzieć, Ŝe ci wierzę. 282

Jack aŜ się zatchnął z wraŜenia. - Co takiego? - Myślę, Ŝe dziewczyna kłamie. Nie mam pojęcia, gdzie byłeś owej nocy, ale na pewno nie w jej towarzystwie. Oczy Jacka rozwarły się szeroko ze zdumienia. - Wyciągnąłbym cię z tego tak czy inaczej - oznajmił Jordan chełpliwie. - Ale teraz osobiście mi zaleŜy, Ŝebyś odzyskał wolność. Ogarnęło go poczucie upojenia i lekkości. Miał wraŜenie, Ŝe pękł jakiś krępujący go węzeł, uwalniając drzemiącą w nim moc. Moc, która pozwoli mu przenosić góry, zwycięŜać gigantów. Jack szybko odwrócił wzrok. - Nie mogę w to uwierzyć - wyszeptał. Jordan parsknął śmiechem. - Nie jesteś w tym odosobniony, przyjacielu.

1989 Nowy Jork

Pierwsza i podstawowa reguła brzmiała: dziewczyna musi być kompletnie zalana. JeŜeli nie była bliska zwałki, zazwyczaj rejterowała w ostatniej chwili i psuła całą zabawę. Zdarzało się teŜ, Ŝe juŜ całkiem pijane dziewczyny nagle się zmieniały w cnotliwe panienki, ale wtedy zwykle wystarczało kolejne piwo i zgadzały się zostać. Ostatecznie przychodziły tutaj w ściśle określonym celu. Pomysł pośrednio wyszedł od trenera po tym, jak w druŜynie zaczęły się kwasy. KaŜdy z chłopaków uwaŜał, Ŝe podczas meczu powinien spędzać więcej czasu na boisku, wybuchały walki frakcyjne, zawodnicy zaczęli się wycinać nawzajem, gdy tylko trener odwrócił wzrok w inną stronę. Ale, naturalnie, szybko się zorientował w sytuacji i wówczas im oznajmił, Ŝe w zespole piłki noŜnej nie ma miejsca na gwiazdorstwo. Tłumaczył, Ŝe zgranie i dobre wyniki zaleŜą w duŜej mierze od interakcji zawodników poza boiskiem. - Wjedźcie wspólnie na szczyt Empire State Building. Pójdźcie pograć w kręgle. Wybierzcie się wszyscy razem do Małej Italii na pizzę. No i zawodnicy druŜyny piłki noŜnej Uniwersytetu Columbia posłuchali jego zaleceń, tyle Ŝe znaleźli sobie całkiem inną wspólną rozrywkę. Zawsze kręciło się wokół nich duŜo dziewczyn, klasycznych „groupies”, o wiele mniej zainteresowanych sportem niŜ pokazywaniem się ze zwycięzcami. I zawsze chętnych do imprezowania. Na podstawie niepisanej umowy strzelec największej liczby bramek wybierał jedną z tego grona, po czym hojnie raczył ją alkoholem, nie bacząc na fakt, Ŝe 284

dziewczyna zazwyczaj i tak się zjawiała chętna i gotowa. A jak juŜ ją przeleciał, pytał, czy nie zechciałaby poznać któregoś z jego kolegów. Kiedy dziewczynie w końcu się urywał film, rŜnęła ją cała jedenastka pierwszego składu. Jack przepychał się przez tłum zalegający w jego mieszkaniu, by dotrzeć do beczki z piwem - ich świętego Graala. Nie naleŜał do entuzjastów tej tradycji z dziewczynami, bo z natury nie lubił się dzielić tym, co do niego naleŜało. Ale poniewaŜ przez cały sezon był królem strzelców, zawsze miał dziewczynę pierwszy... mógł więc z łatwością sobie wmawiać, Ŝe tak naprawdę jest jedyny. Napełnił dwa plastikowe kubki piwem i ruszył z powrotem do laski, z którą gadał juŜ od godziny. Miała zielone oczy i duŜe cycki. Jack natomiast za diabła nie mógł sobie przypomnieć, jak jej na imię. - Proszę. - Obdarzył ją jednym ze swoich najbardziej czarujących uśmiechów. - Dzięki. - Wzięła kubek, po czym znalazła się w objęciach Jacka, pchnięta przez kogoś od tyłu. - Przepraszam, straszny tutaj tłok. Uwodziła go tymi zielonymi oczami; przymruŜała je i spoglądała na niego spod rzęs, a po kaŜdym takim spojrzeniu jego fiut twardniał coraz bardziej. - MoŜe przejdziemy w jakieś zaciszniejsze miejsce? - zaproponował. Pociągnął ją w stronę sypialni. W progu stał Chad, jego współlokator. - Zostaw coś dla mnie - szepnął. Jack zamknął drzwi. Dziewczyna przechadzała się po pokoju: dotykała trofeów sportowych ustawionych na półkach; przesunęła palcami po bluzie z logo druŜyny i po mocno zniszczonej piłce, którą dostał w dzieciństwie od ojca. Jack połoŜył dłonie na jej ramionach. - Widzisz tu coś godnego uwagi? - zapytał. Obróciła się do niego twarzą. - Owszem - odparła i zaczęła go całować. * Jack nie mógł zrozumieć, czemu nie ściszą tej cholernej muzyki. PołoŜył sobie poduszkę na głowie w nadziei, Ŝe choć trochę wytłumi ogłuszające dźwięki. JuŜ samo dudnienie basów doprowadzało go do obłędu. Obok spała na brzuchu dziewczyna. On teŜ chyba się na chwilę zdrzemnął. Prawdę powiedziawszy, najchętniej wsunąłby się teraz pod 285

kołdrę i nie wstawał aŜ do rana, ale nie mógł - w kolejce czekali koledzy z druŜyny. Rozległo się ciche pukanie. - Jack - rozległ się przytłumiony głos Chada. - Jack, wyłaź! WciąŜ nagi, Jack wygramolił się z łóŜka i uchylił drzwi. - JuŜ prawie skończyłem. - Nie o to chodzi. Przyszła twoja matka. - Moja... matka?! Co prawda rodzice mieszkali o rzut kamieniem, na Upper West Side, ale nigdy nie odwiedzali Jacka. W ogóle rzadko się teraz z nimi widywał, poniewaŜ St. Bride’owie seniorzy poruszali się w zupełnie innych kręgach niŜ ich syn, student ostatniego roku uniwersytetu. Musiało się więc wydarzyć coś niezwykłego. Tym bardziej Ŝe był sobotni wieczór i dochodziła północ. Jack przeniósł wzrok ponad ramię Chada i zobaczył nienagannie szykowną Annalise, wyróŜniającą się spośród tłumu jak cieplarniany, egzotyczny kwiat spośród chwastów. W biegu zaczął wciągać spodnie i koszulę. Wychodząc z sypialni, zerknął jeszcze za siebie: Chad właśnie rozpinał rozporek i kładł się obok dziewczyny. Jacka nagle ruszyło sumienie. Cynthia. Dziewczyna miała na imię Cynthia i opowiadała, Ŝe jej ojciec - farmer - kosi zboŜe spiralnie, Ŝeby spod kombajnu zdąŜyły uciec wszystkie króliki. - Chad! - zawołał cicho. - Co? - MoŜe ona nie chce. MoŜe przynajmniej naleŜałoby ją zapytać, czy ma ochotę się ocknąć pod nieznajomym facetem. - Jack? - mruknęła Cynthia i pociągnęła ku sobie Chada. Jack wzruszył ramionami; ta dziewczyna to juŜ teraz nie jego problem. Zaczął się przepychać przez tłum, który - o ile to w ogóle moŜliwie - jeszcze zgęstniał w ciągu ostatnich dwudziestu minut. - Mamo? Wszystko w porządku? Annalise St. Bride spojrzała na niego przeciągle, po czym przycisnęła dłonie do ust. - Mamo, mogę ci wszystko wytłumaczyć... Spojrzała na niego znowu, tym razem ze łzami w oczach. - Jack - szepnęła. - Twój ojciec nie Ŝyje. * Na pogrzebie stawili się licznie przedstawiciele światowej finansjery, śmietanka towarzyska Nowego Jorku oraz burmistrz Ed Koch. Jack, w eleganckim grafitowym garniturze, kręcił się po salonie w swoim 286

rodzinnym domu i, ściskając ręce przybyłym, przyjmował kondolencje. KaŜdy chciał z nim porozmawiać, przekazać słowa współczucia, zakomunikować, jak wspaniałym człowiekiem był Joseph St. Bride. Mama poinformowała go, Ŝe ojciec zmarł na zawał. WciąŜ dygotała, mówiąc o tym, pewnie dlatego, doszedł do wniosku Jack, Ŝe jej przy nim nie było, gdy doszło do katastrofy. Wróciła do domu z kolejnej krucjaty, a tam czekała na nią wiadomość, Ŝe Joseph St. Bride został zabrany do szpitala Columbia-Presbyterian. śeby uciec od ludzi, Jack wśliznął się do pokoju swojego dzieciństwa. Podobnie jak jego mieszkanie, pokój był wypełniony trofeami zdobytymi w meczach piłki noŜnej. Jack usiadł na wąskim łóŜku i pogładził błękitną rozetę z satynowej wstąŜki, przypiętą obok wezgłowia. Za zdobycie mistrzostwa małej ligi. Miał wówczas zaledwie dziesięć lat. To ojciec nauczył go grać w nogę. KaŜdej niedzieli szli do Central Parku i ćwiczyli kopnięcia oraz zwody. Zamknął oczy i przywołał z pamięci obraz małego chłopca oraz młodego męŜczyzny: Jacka z tamtych czasów i jego taty, biegających po trawie, próbujących przełamać obronę przeciwnika. Jack doznał drobnego wstrząsu, gdy sobie uświadomił, Ŝe obecnie wygląda niemal identycznie, jak wówczas wyglądał ojciec. Na korytarzu rozległ się odgłos kroków: najprawdopodobniej matka chce go nakłonić, Ŝeby nadal robił dobrą minę do złej gry i u jej boku znosił dzielnie Ŝałobę. Kroki jednak zatrzymały się w pewnej odległości od pokoju i Jack usłyszał głosy dwóch męŜczyzn - wieloletnich przyjaciół ojca. - Nie do wiary, Ŝe zmarł tak młodo - powiedział pierwszy z nich. - Prawda - odparł drugi i parsknął śmiechem. - Ale cóŜ to było za poŜegnanie z tym padołem! Stłumiony rechot. - No wiesz... doszedł i... zszedł. Jack powoli podniósł się z łóŜka, wypadł z sypialni i przepchnął przez obu zdumionych męŜczyzn. W salonie od razu zlokalizował matkę. - Mogę zamienić z tobą kilka słów? - Za chwileczkę, kochanie - odparła Annalise. - Nie. Teraz. Natychmiast! Jack nie słuchał usprawiedliwień matki, wygłaszanych do ludzi, z którymi rozmawiała. NajwaŜniejsze, Ŝe poszła za nim do biblioteki, utrzymanej w ciepłej, rdzawej tonacji, zastawionej półkami sięgającymi od podłogi aŜ po sufit. 287

- Jaka to sprawa jest tak waŜna, Ŝe nie moŜesz z nią poczekać do końca pogrzebu własnego ojca? - spytała ostro matka. - Jak on umarł? - Mówiłam ci. Miał zawał. Według lekarzy - nagły i rozległy. Jack postąpił krok w jej stronę. - Mamo - syknął cicho - w jakich okolicznościach doszło do jego śmierci? Przez długą chwilę patrzyła na niego w milczeniu. - Twój ojciec dostał zawału, kiedy uprawiał seks z prostytutką. - Co takiego?! - Wolę myśleć, Ŝe nikt z obecnych o tym nie wie. Zapewne się oszukuję, ale biorąc pod uwagę dość nieprawdopodobną ewentualność, Ŝe jednak nie wszyscy o tym słyszeli, proszę, byś zachował tę informację dla siebie. - Tato nie chodził do Ŝadnych prostytutek – kategorycznie sprzeciwił się Jack. - Tato cię kochał! Annalise połoŜyła dłoń na policzku syna. - Najwyraźniej nie dość mocno. * Matka od dziecka wpajała Jackowi, Ŝe w Ŝadnym razie nie wolno mu się zapuszczać w te rejony Nowego Jorku, poniewaŜ opuści je pobity, pocięty noŜem lub w plastikowym worku na zwłoki. A teraz sama się uparła, Ŝeby tu przyjechać. Taksówka zatrzymała się przed czynszówką, która równie dobrze mogłaby stać w dowolnej dzielnicy slumsów dowolnego amerykańskiego miasta. Annalise zapłaciła za kurs, po czym ruszyła po popękanych płytach trotuaru takim krokiem, jakby za chwilę miała wkroczyć do pałacu. Matka zachowywała się w zdumiewający sposób. Sam Jack nie zdołał jeszcze przebaczyć ojcu zdrady rodziny, nie pojmował więc, jak ona mogła wybierać się z wizytą do prostytutki, z którą jej mąŜ był tuŜ przed śmiercią. Niemniej teraz z niejaką ciekawością się zastanawiał, jak matka poradzi sobie z pierwszą powaŜną przeszkodą: zamkniętymi na głucho drzwiami kamienicy. Tymczasem Annalise, jak gdyby nigdy nic, nacisnęła guzik dzwonka umieszczony przy jednym z numerów mieszkań, po czym powiedziała wyraźnym, czystym głosem: - Przyszłam w sprawie Josepha. I natychmiast odezwał się brzęczyk domofonu. Kiedy weszli na drugie piętro, kobieta czekała juŜ w drzwiach mieszkania - chuda, zniszczona, o krzykliwie rudych, byle jak ufarbowanych włosach - i nerwowo wyłamywała dłonie. 288

Jack odwrócił głowę, udając, Ŝe niezwykle go zainteresowały obłaŜące z farby ściany korytarza. Tymczasem na jego widok kobieta otworzyła usta ze zdumienia. - Pan... - zająknęła się - ...pan wygląda identycznie jak on. Matka podeszła bliŜej. - Dzień dobry - powiedziała i wyciągnęła dłoń. Od wieków działała na rzecz kobiet z najgorszych nizin społecznych, mimo to Jack wciąŜ nie mógł pojąć, jakim cudem udawało jej się z taką swobodą nawiązywać z nimi kontakt. - Nazywam się Annalise St. Bride. Kobieta wpadła w wyraźną konsternację. - Więc to pani jest A. - szepnęła. - Słucham? Tamta się zmitygowała i cofnęła o krok. - Zapraszam do środka - powiedziała, gwałtownie się rumieniąc. Całe jej mieszkanie z powodzeniem zmieściłoby się w salonie penthouse’u, w którym dorastał Jack. Nieco skrępowani, wszyscy stłoczyli się w pokoju dziennym - ciasnej klicie, gdzie się mieściły jedynie telewizor i kwiecista kanapa. Czy właśnie tutaj to robili? - zastanawiał się Jack. Czuł palenie w gardle. Miał ochotę wrzasnąć, Ŝe nienawidzi tego miejsca i tej zdziry, która ukradła mu ojca. Jak on mógł się zadawać z czymś takim, gdy miał w domu kobietę tak doskonałą jak matka? - Chciałam do pani zadzwonić - wyznała kobieta. - Ale nie mogłam się zdobyć na odwagę. On... znaczy się Joseph... coś u mnie zostawił. Otworzyła szufladę i wyjęła złotego roleksa. Annalise wzięła zegarek w rękę i przesunęła palcem po grawerunku na kopercie: „Na zawsze razem. Dla J. od kochającej A.”. Jack zerknął matce przez ramię. - Na zawsze razem - prychnął kpiąco. - To bardzo miło z pani strony, Ŝe zechciała mi oddać tę pamiątkę - powiedziała Annalise, unosząc głowę. - Gdybyś się tu nie zjawiła, nigdy więcej nie ujrzałabyś tego roleksa na oczy. - Jack! - rzuciła matka ostrzegawczo. - Panno... - Rose. Proszę mi po prostu mówić Rose. - Naturalnie. A więc Rose, przyszłam, Ŝeby ci podziękować. - Pani... pani przyszła mi podziękować?! - Ratownicy medyczni powiedzieli, Ŝe nie chciałaś od niego odejść. Skoro ja nie mogłam być przy Josephie w takiej chwili, cieszę się, Ŝe znalazł się ktoś, kto został przy nim do końca. - Annalise skinęła głową, jakby chciała samą siebie zapewnić, Ŝe znalazła odpowiednie 289

słowa. - Czy... czy mój mąŜ często cię odwiedzał? - Raz w tygodniu. Ale nigdy nie brałam od niego pieniędzy. Kiedy zasypiał, wkładałam mu je z powrotem do portfela. Tego juŜ było dla Jacka za wiele. Na szyi i skroniach nabrzmiały mu Ŝyły; odsunął na bok Annalise i stanął naprzeciwko kobiety. - Ty nędzna, tania kurwo! Czy myślisz, Ŝe moja matka ma ochotę na wysłuchiwanie podobnych tekstów? A moŜe w ten sposób chcesz ją jeszcze bardziej upokorzyć? - Jack! Dosyć tego! - rzuciła ostro matka. - Nie podniosłam na ciebie ręki od czasu, gdy skończyłeś dziesięć lat, ale Bóg mi świadkiem, Ŝe za chwilę to zrobię. Rose nie ponosi odpowiedzialności za postępowanie twojego ojca. A skoro znajdował u niej szczęście, którego najwyraźniej ja nie umiałam mu dać, w Ŝadnym razie nie powinieneś się unosić! Annalise płakała i Jack poczuł, Ŝe jeŜeli zostanie tu choćby minutę dłuŜej, po prostu pęknie mu serce. Dotknął delikatnie policzka matki; przez palce przepłynęły mu łzy jej piekącego Ŝalu. - Mamo - powiedział łamiącym się głosem. - Chodźmy stąd. - On był przy pani bardzo szczęśliwy. Zatrzymali się na dźwięk głosu Rose, cichego jak przemijające wspomnienie. - WciąŜ o pani opowiadał. Mówił, Ŝe nie zasłuŜył na tak wspaniałą kobietę. Annalise zacisnęła powieki. - Dziękuję za te słowa - wyszeptała. Otarła szybko łzy i posłała Rose szczególne spojrzenie. Jackowi opadła szczęka: juŜ nieraz widział ten wyraz na twarzy matki - nakładające się na jej rysy koszmarne widmo krucjaty. - Mamo - jęknął - nie rób tego! Ale Annalise juŜ chwyciła Rose za rękę. - Nie musisz Ŝyć w taki sposób. - Na moje umiejętności nie ma zapotrzebowania na oficjalnym rynku pracy. - MoŜesz zacząć wszystko od nowa. Wyprowadzić się stąd, zdobyć zawód. Są miejsca, w których znajdziesz pomoc. - Nie pójdę do Ŝadnego schroniska - oświadczyła stanowczo Rose. - Więc zamieszkaj u mnie. - Zapanowała pulsująca szokiem cisza, którą Annalise jednak szybko przełamała. - Potrzebna mi gospodyni - oznajmiła, chociaŜ o ile Jackowi było wiadomo, matka miała juŜ jedną. - Płacę uczciwą stawkę za pracę, oferuję za darmo mieszkanie i utrzymanie. 290

- To niemoŜliwe. Nie mogłabym u pani zamieszkać. Joseph... - ...gdziekolwiek jest, na pewno się teraz uśmiecha - weszła jej w słowo Annalise. Jack pomyślał, Ŝe oto na jego oczach spełnia się akt dziejowej sprawiedliwości: ta prostytutka zacznie teraz - dosłownie - sprzątać bajzel, którego narobiła w ich Ŝyciu. Wielkoduszność była drugą naturą Annalise: ludzie łapali się w sieć jej dobroci, nie zdając sobie sprawy, Ŝe wpadają w pułapkę bez wyjścia. Choć być moŜe tym razem był to ze strony matki czysty egoizm: obecność Rose stanowiła swoistą gwarancję, Ŝe pamięć o Josephie szybko nie zaginie. A moŜe po prostu matka zamierzała zamordować Rose we śnie. Annalise wsunęła na rękę zegarek męŜa, mimo Ŝe bransoletka była dla niej duŜo za luźna. - Rose - odezwała się ciepło. - Zdaje się, Ŝe jeszcze oficjalnie nie przedstawiłam ci mojego syna... * - I tak do końca Ŝycia nie wymaŜę tej kobiety z pamięci - tłumaczyła Annalise Jackowi tego samego wieczoru, tuŜ przed jego powrotem do własnego mieszkania. - Więc będzie mi duŜo lŜej, jeŜeli ją polubię. - W niej nie ma nic do lubienia - burknął Jack. - Twój ojciec sądził inaczej. A muszę przyznać, Ŝe bez zastrzeŜeń zaaprobowałam jego pierwszy wybór. - Nie ponosisz za tę kobietę Ŝadnej odpowiedzialności. Nawet Matka Teresa nie posunęłaby się do takiego poświęcenia. - Matka Teresa nie miała wiarołomnego męŜa - odparła Annalise i podejrzanie zadrŜały jej wargi. - Jack, w Ŝyciu liczy się tylko jedno to, co po sobie pozostawisz. Nie słowa mają największe znaczenie, ale czyny. Twój ojciec zbyt późno to odkrył. Jack pocałował matkę w policzek. - Kiedy dorosnę, chcę być taki jak ty. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, zadumani nad podtekstem jego deklaracji. - I będziesz - powiedziała w końcu Annalise. - W kaŜdym razie bardzo na to liczę. * Taksówka zajechała pod dom tuŜ przed ósmą. JuŜ z ulicy Jack dojrzał sylwetki wielu osób, majaczące w oknach jego mieszkania, i doszło do niego głuche dudnienie basów. Jakby nigdy stamtąd nie wychodził, jakby impreza trwała nieustannie przez cały 291

tydzień, mimo Ŝe jego prywatny świat nagle stanął w miejscu. Sam otworzył sobie drzwi kluczem i zobaczył Chada w towarzystwie kilku chłopaków z druŜyny. Chad siedział na kanapie, na jego kolanach leŜała jakaś laska, której twarz nic Jackowi nie mówiła. - Cześć! - Kumpel poderwał się na równe nogi, zrzucając z siebie dziewczynę. - Jack, strasznie mi przykro z powodu twojego ojca. Jack wzruszył ramionami. - Dzięki. Pójdę posiedzieć w swoim pokoju. Tamten wcisnął mu w rękę butelkę zimnego piwa. - Nie jestem w nastroju - mruknął Jack. - Na pewno? JuŜ miał potaknąć, ale pochwycił spojrzenie dziewczyny i jej zachęcający uśmiech. - ChociaŜ... moŜe masz rację. Chad mrugnął przebiegle do Jacka, po czym zwrócił się w stronę pozostałych ze zbolałą miną. - Jack właśnie pochował ojca. Jak na zawołanie, dziewczyna cięŜko westchnęła. - Biedaku, bardzo ci współczuję. - Wiesz, Mindy, Jack z pewnością chętnie by się przed kimś wygadał - aluzyjnie rzucił Chad. Jack czuł, Ŝe idzie do swojego pokoju; czuł, Ŝe dziewczyna siada obok niego na łóŜku; czuł, Ŝe jego ramiona ją obejmują - ale Ŝadnego z tych ruchów nie wykonał z własnej woli. Jakby jego ciało mechanicznie postępowało według utartego schematu, ale mózg nie chciał mieć z tym nic wspólnego. Kiedy do oczu napłynęły mu łzy, a jego muskularnym ciałem wstrząsnęło konwulsyjne łkanie, Mindy przycisnęła go mocno do siebie i zaczęła głaskać po włosach. - Tak mi przykro - powtarzała stłumionym głosem. - Tak bardzo, bardzo mi przykro. W tej samej chwili Jack pomyślał o Rose. I o dziewczynie, którą przeleciał owej nocy, kiedy zmarł ojciec. Zaczął się zastanawiać, gdzie mogła się podziewać i co będzie pamiętała z tamtej orgii jeszcze długo po tym, jak zapomną o niej wszyscy faceci z druŜyny. Wyobraził sobie schroniska matki, przepełnione kobietami, które juŜ nie umiały same sobie pomóc w Ŝyciu. Gdyby ten oddech miał być jego ostatnim, co by po sobie pozostawił? Delikatnie pociągnął Mindy do góry. - Chodź - powiedział i przeprowadził ją przez salon, nie zwracając 292

uwagi na osłupienie kolegów. Przy frontowych drzwiach uniósł rękę Mindy do ust. - Wracaj szybko do domu i zapomnij, Ŝe kiedykolwiek tu byłaś. Chad zaczął kląć - głośno i z werwą. Jack wsłuchiwał się w cichnące kroki dziewczyny: były teraz ledwo dosłyszalne, jak odgłos padających płatków śniegu, jemu się jednak zdawało, Ŝe wybrzmiewają triumfalnie finałowymi dźwiękami opery. - Jeeezu! - wrzasnął Chad, gdy Jack zwrócił się w jego stronę. Jak, do cholery, mogłeś zrobić coś takiego?! Jak mógłbym czegoś takiego nie zrobić, pomyślał Jack.

Czerwiec 2000 Salem Falls, New Hampshire

Krew na koszuli ofiary była bez wątpienia krwią podejrzanego i słysząc tę wieść, Matt nie mógł się powstrzymać od uśmiechu. - Wiedziałem - mruknął. Na wezwanie Frankie stawił się w restauracji urządzonej w stylu lat pięćdziesiątych. Usiedli na zewnątrz, pod zielonym parasolem, a obok śmigały na wrotkach kelnerki, przyjmujące zamówienie i obsługujące gości. Frankie spojrzała uwaŜnie na Matta. - Wiem, Ŝe juŜ nie moŜesz się doczekać kolejnej rewelacji, więc ci powiem, Ŝe owszem, materiał pobrany z uda to sperma. - Bingo! - Matt, zachwycony, trzasnął dłonią o blat stolika. Sprawy o gwałt bez wyników badań laboratoryjnych potwierdzających wersję ofiary były wyjątkowo trudne do wygrania. - Pozwól mi skończyć - Frankie ostrzegawczo uniosła dłoń. - Co ty właściwie wiesz o DNA? - Nie wystarczyło, Ŝeby przygwoździć O. J. Simpsona. - A poza tym? - To dzięki DNA mam dziesięć palców. - I, bez wątpienia, intelekt wyostrzony jak brzytwa - powiedziała sucho. - Czy w szkole średniej w ogóle uczyłeś się biologii? - Byłem mistrzem słowa. Erudytą, nie naukowcem. - Okay. Oto kilka podstaw. Twój cały garnitur genetyczny pochodzi w połowie od mamusi, w połowie od tatusia. Od niej dostajesz jeden zestaw alleli, od niego drugi. I dlatego masz, na przykład, niebieskie oczy lub mocne zęby czy teŜ wydłuŜone płatki uszne. - Albo nadmiar uroku osobistego - dodał Matt. - CóŜ, w tej wielkiej loterii genetycznej niektórzy rzeczywiście 294

mają pecha - zauwaŜyła Frankie współczującym tonem. - W kaŜdym razie, wszystkie cechy danego osobnika są zapisane w sekwencjach długiego łańcucha DNA. Naturalnie, z punktu widzenia kryminalistyki to nieistotne, czy ktoś ma wydłuŜone płatki uszne. Dlatego badam obszary łańcucha odpowiedzialne za inne cechy - pewne miejsca na chromosomach, takie jak TPOX czy CSF1P0. KaŜdy człowiek ma w owych obszarach - zwanych z łacińska loci - po dwa allele, z których jeden, jak juŜ wspomniałam, pochodzi od matki, drugi - od ojca. Matt skinął głową i spojrzał na wyniki uzyskane przez Frankie. Próbka

CSF 1P0

100

12,12

200 12,12 Sweter 12,12 Paznokcie 12,12 Udo

N/A

TPOX TH01

VWA

D16 S539

D7 S820

D13 S317

D5 818

8,11

6,7

17,17

12,14

9,12

9,13

12,12

11,11 11,11 11,(8)

6,7 6,7 6,7

15,15 15,15 17,(15)

8,8 8,8 9,12 (8)

6,(7)

17,(15)

11,11 11,11 9,13, (11) 13,(9), (11)

10,12 10,12 12,(10)

(8), 11

13,13 13,13 12,14 (13) N/A

12,(8), (9)

12,(10)

- Osobnicze DNA ofiary - próbka „100” - i podejrzanego - próbka „200” - wyizolowaliśmy z pobranej od nich krwi. To nasze wzorce referencyjne, z nimi porównujemy wszystkie otrzymane wyniki. Liczby podane w tabeli są typami alleli oznaczonymi w wybranych ośmiu loci. Jak widzisz, profil DNA wyizolowanego z plam krwi na swetrze jest identyczny z profilem podejrzanego. - Jak na razie, jestem uszczęśliwiony - stwierdził Matt. - Doskonale. Natomiast z próbką pobraną spod paznokci sprawa przedstawia się nieco inaczej. Znajdują się tam oczywiście komórki naskórka ofiary, jak i komórki naskórka napastnika. - Taka mieszanina? - Właśnie. Widzisz więc tam liczby odpowiadające profilowi ofiary, jak i odpowiadające profilowi drugiej osoby. Ale, Ŝe tak powiem, w róŜnych proporcjach. - I właśnie dlatego uŜyłaś nawiasów? - Uhm. Spójrz. Na przykład oboje, podejrzany i ofiara, mają jedenastkę w locus TPOX, ale jedynie ofiara ma ósemkę. Dlatego w mieszaninie ich DNA spodziewałam się uzyskać w badaniu fluorescencyjnym intensywniejsze pasmo dla jedenastki niŜ dla ósemki. I właśnie z takim wynikiem mamy tu do czynienia. Słabsze pasmo, czy, jak wolisz, mniejsze „stęŜenie” ósemki - jest zaznaczone nawiasem. 295

Obok przemknęła kelnerka i postawiła na ich stoliku dwa koktajle czekoladowe. Frankie i Matt podziękowali niemal jednocześnie, ale Ŝadne z nich nie zwróciło uwagi na oszronione szklanki - byli zbyt zaabsorbowani rezultatami testów. - Obawiam się natomiast, Ŝe jeśli chodzi o spermę, wyniki są nierozstrzygające. Mattowi natychmiast zrzedła mina. - Dlaczego? - Zacznijmy od tego, Ŝe brakuje oznaczeń dla CSF i D16, poniewaŜ niekiedy, gdy mamy mało materiału, nie jesteśmy w stanie dokonać odczytów dla tych loci. Matt wpatrzył się w tabelę i podane tam liczby. - Czy moŜesz mi to dokładniej objaśnić? - poprosił. - Owszem. W wypadku spermy teŜ musimy się liczyć z kombinacją alleli obu osób, mamy bowiem do czynienia z naskórkiem uda ofiary oraz z męskim nasieniem. - Jak w próbce pobranej spod paznokci? - Właśnie - potaknęła Frankie. - Porównaj jednak te dwa wiersze. Matt przez moment studiował tabelę, po czym wzruszył ramionami. - W obu wypadkach występują te same liczby... są tylko pozamieniane miejscami. A to, jak rozumiem, oznacza, Ŝe nie moŜesz całkowicie wyeliminować podejrzanego? - Formalnie masz rację - przyznała Frankie. - Ale powaŜnie bym się zawahała, zanim wskazałabym twojego podejrzanego palcem. Matt rzucił wyniki na stół i opadł na oparcie krzesła. - Gadaj - zarządził. - Pomyśl o całej ludzkości i rozmaitości typów alleli. To praktycznie niemoŜliwe, Ŝeby w kombinacji DNA dwóch niespokrewnionych osobników nie występowały cztery całkowicie róŜne allele przynajmniej w jakichś loci. A tymczasem tutaj mamy do czynienia właśnie z taką sytuacją. - Wskazała na wiersz, odnoszący się do próbki pobranej z uda. - A teraz popatrz na tę zbieŜność. Jedynie w kilku przypadkach występuje liczba, która nie odpowiada profilowi DNA ofiary. - Chcesz mi powiedzieć, Ŝe doszło do pomyłki w laboratorium? - Twoje zaufanie do moich umiejętności jest wręcz rozbrajające. - MoŜe po prostu nie dysponowałaś dostateczną ilością materiału. Czy to moŜliwe, Ŝe gdybyś miała go więcej, wykryłabyś cztery róŜne allele w którychś loci? - Teoretycznie istnieje niewielkie prawdopodobieństwo, Ŝe tak 296

zgodziła się niechętnie Frankie. - Ale nie tylko to mnie niepokoi. Spójrz na przykład na obszar TH01. Oboje, ofiara i podejrzany, mają w tym locus szóstkę i siódemkę, więc kombinacja ich DNA powinna zawsze zawierać te dwa typy alleli o identycznym rozkładzie! - I zawiera. - Ale nie w próbce nasienia. Mamy w niej do czynienia ze słabszą siódemką przy silniejszej szóstce. Dla podobnego wyniku nie sposób znaleźć logicznego uzasadnienia. - Frankie pokręciła głową. - Nie chcę ci rozwalać postępowania dowodowego, Matt. Ale musisz wiedzieć jedno: chociaŜ z przyczyn obiektywnych nie mogę ze stuprocentową pewnością stwierdzić, Ŝe sperma nie pochodzi od faceta, którego krew dostałam do badania... nie jest on jednak idealnym kandydatem na podejrzanego. Matt milczał przez chwilę, wodząc palcem po mokrej plamie, pozostawionej na blacie przez szklankę z koktajlem. - Daj spokój, Frankie. Jestem pewien, Ŝe gdybyś skrzyŜowała DNA ofiary z DNA kaŜdego faceta z Salem Falls, teŜ nie otrzymałabyś podręcznikowego wyniku. Frankie przez chwilę się zastanawiała nad jego słowami. - MoŜe są ze sobą spokrewnieni - stwierdziła. - Ofiara i gwałciciel? Wykluczone. - W takim razie podejrzany, którego krew dostałam do badania, i jakiś nieznany nam sprawca, od którego pochodziła sperma. Krewni mają zachodzące na siebie profile DNA... co czasami prowadzi do równie dziwacznych wyników. Matt odetchnął cięŜko. - Chcesz mi powiedzieć, Ŝe ofiara podrapała podejrzanego, on poplamił swoją krwią jej bluzkę... a następnie ściągnął brata, Ŝeby ją zgwałcił? - Istnieje takie prawdopodobieństwo. - MoŜe by istniało, gdyby podejrzany miał brata! - Nie zabijaj posłańca. - Frankie zebrała swoje protokoły. - MoŜesz przesłać próbki do prywatnego laboratorium i zaŜądać przetestowania dodatkowych loci; niewykluczone, Ŝe wtedy coś się wyklaruje. - A jeŜeli się okaŜe, Ŝe nie mamy pieniędzy na prywatne badania? - Wówczas na twoim miejscu dokładnie prześledziłabym drzewo genealogiczne człowieka, którego wsadziłeś do aresztu. Matt dopił koktajl i wyciągnął portfel. - Czy to jego krew? - spytał. - Tak. 297

- I istnieje duŜe prawdopodobieństwo, Ŝe został podrapany przez ofiarę? Frankie skinęła głową. - I nie moŜesz go w stu procentach wyeliminować, gdy chodzi o spermę? - Nie mogę. - To wszystko, czego mi potrzeba. - Matt rzucił na stół dziesięciodolarowy banknot. * Zgrzane dziewczęta w satynowych spodenkach wpadły przez otwarte drzwi do szatni niczym rozświergotane stado wróbli. Część z nich padła na ławki, inne natychmiast pobiegły pod prysznice, ignorując stojącą nieopodal kobietę, wpatrzoną w zeszłoroczne zdjęcie szkolnej druŜyny. Przedstawiało Jacka z zawodniczkami. Jego włosy błyszczały równie złociście jak puchar, trzymany przez jedną z dziewcząt. Stał zwrócony profilem do fotografa, wpatrzony dumnie w swoje podopieczne. - Czy pani zabłądziła? Addie drgnęła, raptownie wyrwana ze swoich myśli. - Przepraszam - powiedziała uśmiechnięta nastolatka. - Nie chciałam pani przestraszyć. - Nie, nie. Nic się nie stało... - Jest pani mamą? Addie zdumiała obcesowość tego pytania, szybko jednak sobie uświadomiła, Ŝe opacznie zrozumiała słowa dziewczyny. Pytanie nie miało nic wspólnego z Chloe. Po prostu ponownie wzięto ją za kogoś innego: tym razem za matkę, która przyszła do córki po treningu, Ŝeby powiedzmy - wybrać się razem na wspólną herbatkę. - RozwaŜam przeniesienie córki do tej szkoły. Dołeczki w uśmiechniętej twarzy nastolatki były kwintesencją niewinnej prostolinijności i Addie poczuła skurcz serca. JakŜeby chciała mieć taką córkę. - Ach, jest pani jedną z nich - mruknęła dziewczyna. - Jedną z nich? Jak mam to rozumieć? - Pani córka bierze udział w rozgrywkach ogólnostanowych, dlatego chce pani rozmawiać z osobą prowadzącą druŜynę. Addie się roześmiała. - A gdzie znajdę trenera? Dziewczyna zerknęła ukradkiem na zdjęcie. - Nie trenera, tylko trenerkę. Będzie tu lada chwila. - Trenerkę? 298

- Od tego roku kto inny przejął prowadzenie druŜyny. Nasz poprzedni trener... musiał odejść. Addie odchrząknęła, Ŝeby ukryć zmieszanie. - O...? Dziewczyna skinęła głową i nieśmiało dotknęła zdjęcia. - W zeszłym roku doszło u nas do wielkiego, brzydkiego skandalu, choć w mojej opinii to była raczej historia jak z „Romea i Julii”. Wie pani, zakazana miłość i tak dalej.... - Zmarszczyła czoło. - Tyle Ŝe na końcu nie poumierali. - Kto? Romeo i Julia? - Nie... trener i Catherine. - Moje panie! Dlaczego nie słyszę szumu wody pod prysznicami? - W szatni zadudnił niski, kobiecy głos. Nowa trenerka zaczęła klaskać w dłonie i wyganiać zawodniczki do pomieszczenia z natryskami. - To ona... - mruknęła sympatyczna dziewczyna - o ile jeszcze się pani nie zorientowała. - Pomachała ręką na poŜegnanie i pobiegła w stronę pryszniców. Trenerka podeszła do Addie z szerokim uśmiechem. - Czy mogłabym w czymś pomóc? - Moja córka zapewne rozpocznie tu naukę od przyszłego semestru, zwiedzam więc szkołę. Mam nadzieję, Ŝe nie przeszkadzam...? A tak nawiasem mówiąc, piękne trofeum - zauwaŜyła Addie, wskazując palcem puchar na zdjęciu. - A, rzeczywiście. Dziewczęta cięŜko pracowały, Ŝeby je zdobyć. To dobra druŜyna. Addie nachyliła się w stronę fotografii. Nie patrzyła jednak na zawodniczki, ale na wykaligrafowany pod zdjęciem podpis: „Od lewej do prawej: Suzanne Wellander, Margery Cabot, trener St. Bride, Catherine Marsh”... Catherine Marsh - dziewczyna trzymająca puchar. Dziewczyna, jak teraz uświadomiła sobie Addie, do której się uśmiechał Jack. * - To jest kopia twoich zeznań. - Matt wyciągnął rękę przez biurko i podał Gillian cienki plik dokumentów. - Przeczytaj je uwaŜnie w domu, Ŝebyś na rozprawie dokładnie pamiętała, co powiedziałaś w trakcie śledztwa. Stojący obok Amos sceptycznie spojrzał na kilka spiętych razem kartek. - Mam nadzieję, Ŝe udało wam się zgromadzić jeszcze jakieś inne materiały! 299

- Naturalnie - odparł gładko Matt. - Ale podstawę oskarŜenia stanowią zarzuty stawiane przez pańską córkę. - Otworzył kolejną teczkę z aktami i podał Duncanowi protokół z badań przeprowadzonych przez Frankie. - Te wyniki potwierdzają wersję przedstawioną przez Gillian. Krew podejrzanego na bluzce poszkodowanej; jego naskórek pod jej paznokciami; jego sperma na udzie Gilly. - Sperma? - rozległ się szept dziewczyny. - Owszem - uśmiechnął się Matt. - Mnie teŜ uradowała ta wieść. Z początku miałem wątpliwości, poniewaŜ powiedziałaś, Ŝe uŜył prezerwatywy. Ale badania DNA próbki pobranej z twojego uda wykazały, Ŝe to najprawdopodobniej sperma Jacka St. Bride’a. Trudno sobie wyobrazić bardziej obciąŜający dowód. - Z twojego uda...? - powtórzył Amos i mocno ścisnął dłoń córki. Prokurator doskonale rozumiał ich zdumienie. Na samym początku uprzedził Duncana i jego córkę, Ŝe uzyskanie wyroku skazującego w procesie o gwałt moŜe się okazać bardzo trudne - ale teraz sytuacja diametralnie się zmieniła: wyniki testów laboratoryjnych znacznie zwiększyły szansę na sukces. Matt uśmiechnął się radośnie do Amosa i Gillian. - Tym razem nam się poszczęściło - oznajmił. * Thomas rzucił ojcu na kolana przesyłkę w charakterystycznej kopercie firmy kurierskiej. - Do ciebie. Jordan - chwilę wcześniej bezwzględnie ogrywający syna w Nintendo - odłoŜył joystick i rozciął pakiet. - Zapewne z laboratorium - mruknął i przebiegł wzrokiem krótką notkę przewodnią od Matta Houlihana. Była bardzo ogólnikowa, co nie dziwiło Jordana. Napisałby podobną, gdyby zobaczył wyniki badań kryminalistycznych mówiące, Ŝe owej nocy Jack St. Bride nie znajdował się nigdzie w pobliŜu Gillian Duncan. Jordan zerknął na pierwszą stronę protokołu, potem rzucił okiem na następną. W rezultacie zaklął szpetnie, trzasnął dokumentami o podłogę i zerwał się z kanapy. - Wychodzę - oznajmił sucho. Thomas, który właśnie unicestwił na ekranie jednego z wojowników ojca, spojrzał na niego ze zdumieniem. - Ale przecieŜ wciąŜ jeszcze wysoko wygrywasz na punkty. - Nie - warknął Jordan. - Rzecz w tym, Ŝe juŜ nie wygrywam. 300

* Klienci kłamią. To pierwsza reguła, którą musi sobie przyswoić kaŜdy początkujący adwokat, jeŜeli chce się utrzymać w zawodzie, a przecieŜ Jordan na tym fachu zęby zjadł. Ostatecznie trudno oczekiwać od faceta, który z zimną krwią zabija własną matkę lub z bronią w ręku napada na nocny sklep, Ŝe zacznie się nagle kierować w Ŝyciu zasadami kodeksu honorowego. Jakkolwiek patrzeć, to oczywiste, Ŝe taki klient zrobi wszystko, powie, co mu ślina na język przyniesie, byle tylko ocalić swój tyłek. Jordan nie był więc zdziwiony faktem, Ŝe Jack od tygodni wciskał mu kit. Nie mógł się natomiast nadziwić własnej naiwności. Kiedy poprzednim razem zjawił się w obskurnej salce konferencyjnej więzienia, wierzył niewzruszenie, Ŝe przypadła mu w udziale szlachetna misja: musi wyrwać oczernionego pomówieniami, osaczonego człowieka z trybów bezdusznej machiny wymiaru sprawiedliwości. Teraz siedział tu w zgoła odmiennym nastroju, co natychmiast zauwaŜył Jack, bo ledwie wszedł, uśmiech zniknął z jego twarzy jak za zdmuchnięciem świecy. - Wiesz - zagaił przyjaznym tonem Jordan - właściwie wcale mnie nie dziwi, Ŝe przez ten cały czas okłamywałeś mnie w Ŝywe oczy. - Ale przecieŜ... przecieŜ sam ostatnio mówiłeś... - I w gruncie rzeczy mam to gdzieś. Wkurza mnie natomiast coś zupełnie innego: jak mogłeś się tak beznadziejnie wpieprzyć przed Saxtonem? Dlaczego mu powiedziałeś, Ŝe tamtej nocy nawet się nie zbliŜyłeś do Gillian Duncan? - Bo się nie zbliŜyłem. Jordan trzasnął o stół płasko rozłoŜonymi dłońmi. - Jakim więc cudem ziemia z miejsca przestępstwa znalazła się na twoich butach, Jack? I skąd, u diabła, twoja krew się wzięła na bluzce tej dziewczyny, a twój naskórek - pod jej paznokciami? śe nie wspomnę juŜ o twojej cholernej spermie na jej udzie! MoŜe będziesz tak uprzejmy i wytłumaczysz mi te fakty? Chyba Ŝe wolisz się z nich tłumaczyć przed ławą przysięgłych, gdy Houlihan wezwie cię na miejsce dla świadków i oskarŜy o składanie fałszywych zeznań. Jack w milczeniu osunął się na krzesło. - Prokurator wyciągnie tę kwestię na samym początku postępowania i z mety zburzy twoją wiarygodność. A skąd to wiem? PoniewaŜ gdybym ja był jednym z dwunastu sprawiedliwych i usłyszał, Ŝe facet skłamał policji - nawiasem mówiąc, facet, którego DNA wykryto w próbkach pobranych od ofiary - natychmiast bym głosował za jego 301

skazaniem. Ostatecznie kłamią tylko ci, którzy mają wiele do ukrycia. Co ty ukrywasz, Jack? Jordan gniewnie rzucił raport z laboratorium swojemu klientowi pod nos i spokojnie czekał, aŜ przejrzy wyniki. - Rozumiem więc - podjął rześkim głosem - Ŝe jednak idziemy na ugodę. - Co takiego? - Jack uniósł głowę powoli niczym rozjuszony byk. - Daj spokój. PrzecieŜ nie ulega najmniejszej wątpliwości, Ŝe byłeś w lesie w tym samym czasie co ta dziewczyna. - Byłem w lesie - przyznał beznamiętnie Jack. - Ale jej nie tknąłem. - Skończ wreszcie z tą skautowską retoryką, dobrze Jack? Bo, szczerze mówiąc, zaczynam juŜ tracić cierpliwość. - Jordan zmarszczył czoło. - A moŜe zamierzasz odstawić numer á la Clinton i uraczyć nas jakąś nową, twórczą definicją seksu? - Nie uprawiałem z nią seksu. Seksu Ŝadnego rodzaju, Jordan. Szedłem pijany przez las i niespodziewanie się natknąłem na te dziewczyny. A ona... była naga. I to ona rzuciła się na mnie! - Jack spojrzał na adwokata z Ŝałosną miną. - Teraz rozumiesz, dlaczego nie chciałem tego powiedzieć ani tobie, ani Saxtonowi? Kto by mi uwierzył? - To akurat nie ma większego znaczenia - mruknął Jordan. - Chciałem jak najszybciej się stamtąd wynieść, a ona mnie na siłę zatrzymywała. - Jak? Powiedz mi, co mówiła i co robiła - zaŜądał Jordan. - Nie pamiętam! ChociaŜ bardzo się staram sobie przypomnieć. Chryste, czasami mam wraŜenie, Ŝe jeszcze chwila, a eksploduje mi mózg. Byłem w tym lesie. I co z tego? To jeszcze nie oznacza, Ŝe uprawiałem z nią seks. Odepchnąłem ją od siebie, a potem uciekłem na łeb, na szyję. Jordan złoŜył dłonie na stole. - I jakimś cudem, w czasie tej uroczej wymiany uprzejmości, uroniłeś kilka kropel spermy? - Ani przez moment nie byłem rozebrany. Nie wiem, od kogo pochodzi wykryta sperma, ale z pewnością nie ode mnie. - Czy dociera do ciebie, jak nieprawdopodobnie brzmi twoja opowieść? Zdajesz sobie sprawę, co pomyślą o niej przysięgli? Szczególnie kiedy usłyszą zeznania specjalisty od DNA, który autorytatywnie stwierdzi, Ŝe to twoja krew i twój naskórek znalazły się w próbkach pobranych od Gillian Duncan? - Nie obchodzi mnie, co sobie pomyślą - odparł Jack. - Taka właśnie jest prawdziwa wersja wydarzeń. 302

- W porządku. - Jordan zebrał raporty laboratoryjne, wepchnął je z powrotem do koperty i podniósł się z krzesła. - Pozostaje tylko jedno pytanie, Jack: jak długo podana teraz przez ciebie wersja pozostanie wersją obowiązującą? - rzucił i wyszedł, nie oglądając się za siebie. * Sędzia Althea Justice była miłośniczką wszystkiego, co rzadkie i niezwykłe: unikatowych antycznych tabakierek z Europy, starych chińskich jedwabi, atramentu otrzymywanego oryginalną metodą z kasztanów. Mieszkała w domu zbudowanym głównie ze szkła, który byłby o wiele bardziej funkcjonalny w okolicach plaŜ Los Angeles niŜ w lasach Nowej Anglii; jeździła odrestaurowanym pacerem z 1973 roku i miała szczeniaka, sprowadzonego z odległej o tysiące kilometrów Białorusi szczeniaka, który podobno naleŜał do zaledwie trzydziestu osobników tej rasy, Ŝyjących jeszcze na ziemi. Althea uwielbiała się wyróŜniać spośród zwykłych śmiertelników. I całe szczęście, poniewaŜ jako jedyna czarnoskóra kobieta pełniąca funkcję sędzi wyŜszego sądu hrabstwa była na to z góry skazana. ChociaŜ w jej rodzinie nikt nigdy nie ukończył college’u, juŜ w dzieciństwie mała Althea uznała, Ŝe skoro nosi nazwisko Justice*, kariera prawnicza jest jej pisana w gwiazdach - wyryta w siatce linii papilarnych na dłoni. I zdobyła najwyŜsze laury w swoim zawodzie. [justice (ang.) - sprawiedliwość.]

Gdyby była tylko kobietą lub tylko osobą kolorową, awans do sądu wyŜszego juŜ naleŜałoby uznać za niebywały sukces. PoniewaŜ osiągnęła swój status jako przedstawicielka obu tych dyskryminowanych grup, była uwaŜana w New Hampshire za Ŝywy dowód na skuteczność polityki wyrównywania szans i prawdziwe ucieleśnienie cudu. Miała sto osiemdziesiąt osiem centymetrów wzrostu na bosaka i po korytarzach WyŜszego Sądu Hrabstwa Carroll rzeczywiście zazwyczaj poruszała się bez butów. Kto przy tak długiej todze zwracałby uwagę na fakt, Ŝe nie nosi na stopach nic oprócz pończoch? CóŜ, jeŜeli nawet tacy się zdarzali, nikt nie śmiał zwrócić jej na to uwagi. Adwokaci i prokuratorzy stający przed jej obliczem doskonale wiedzieli, Ŝe odwoływanie się do prawniczych sztuczek i trików nie ma najmniejszego sensu. śadna kobieta nie zaszłaby tak daleko jak Althea, gdyby pozwalała mydlić sobie oczy. 303

Jej nowy asystent, młody biały męŜczyzna imieniem Mark, Ŝył w przeświadczeniu, Ŝe jeŜeli będzie jej się obrzydliwie podlizywał, to zajdzie daleko... chociaŜ Althea tak naprawdę nie wiedziała, na co dokładnie liczył. śe wskoczy na dobrą posadę w biurze prokuratora hrabstwa? Albo dostanie szczególne fory, gdy przyjdzie mu prowadzić pierwszą rozprawę w jej sali? Tak czy owak, Mark miał denerwujący zwyczaj popisywania się przed nią wiedzą dotyczącą mało znanych orzeczeń, wydanych na jakimś zadupiu w stanie Iowa czy w równie odległym i nieznanym miejscu. Był święcie przekonany, Ŝe najlepiej się przysłuŜy sędzi Justice i jej pracy, jeśli będzie zarzucać szefową masą prawniczych ciekawostek. Jak na razie Althea powierzyła mu tylko jeden obowiązek: miał wyprowadzać na spacery jej monstrualnie wielkiego szczeniaka w te dni, gdy musiała do późna siedzieć w sądzie. Podobnie banalna czynność nie wymagała ukończenia studiów prawniczych, niemniej Mark sprawiał wraŜenie uszczęśliwionego zadaniem. Ten ranek był dla Althei koszmarny - pies zsikał się w kuchni; wstała z łóŜka ponad godzinę temu, a wciąŜ nie udało jej się wypić porządnej, wysokokofeinowej kawy; a na domiar złego dostała okres, co oznaczało, Ŝe w połowie dnia kompletnie skapcanieje i będzie juŜ tylko marzyć o gorącym termoforze i otumaniającej dawce środków przeciwbólowych. - Mark, góra w dziesięć sekund - i proszę, trzymaj się wyznaczonych ram czasowych - zreferuj, co przygotowałeś dla mnie na dzisiaj - zarządziła. - Czarna - oznajmił asystent, stawiając przed nią kawę. - Taka, jaką pani lubi najbardziej. - Ledwie to powiedział, zaczerwienił się jak burak. - Znaczy się... eee... to w Ŝadnym razie nie miała być rasistowska uwaga - wydukał. Althea spojrzała na niego znad kubka. - I nie była, dopóki o tym nie wspomniałeś. - Proszę wybaczyć. - Mark znowu się zaczerwienił. Och, ci biali chłopcy, ich twarze mieniły się wszystkimi kolorami tęczy. Althea postanowiła nie pastwić się nad nim dłuŜej. Ostatecznie musi sobie zostawić jakąś przyjemność na później. - To co mamy dzisiaj na wokandzie? - Rozpatrzenie wniosków procesowych obu stron w sprawie: Stan New Hampshire przeciwko Jackowi St. Bride. - Asystent połoŜył przed nią teczkę z odnośnymi aktami. - To ta sprawa o gwałt? - Tak. - Mark zaczerpnął głęboki oddech. - Sprawdziłem orzeczenia w podobnych postępowaniach i przedstawiłem kilka własnych sugestii. LeŜą w teczce, na samym wierzchu. 304

- Przede wszystkim powiedz mi, czy któryś z prawników biorących udział w postępowaniu próbował węszyć wokół mnie? Wybadać nastroje? Ponownie silny rumieniec. - CóŜ, pani sędzio, padło kilka pytań... - Ze strony oskarŜyciela czy obrońcy? - Obu. - Matt wbił wzrok w swoje idealnie wyglansowane buty. Althea słyszała o tej historii; do licha, przy tych wszystkich reporterach, od których aŜ się roiło na schodach prowadzących do sądu, nie sposób było o niej nie słyszeć. Pomyślała o Mattcie Houlihanie i Jordanie McAfeem, dwóch prawnikach, którzy za parę godzin stawią się w tym gabinecie zdani na łaskę i niełaskę czarnej, okrutnej wiedźmy, i uśmiechnęła się szeroko. A kiedy Althea się uśmiechała, co nie zdarzało się często, jej twarz ulegała całkowitemu przeobraŜeniu - jak cienista dolina niespodziewanie zalana promieniami słońca. - Mark - Althea nie przestawała się uśmiechać - ten dzień moŜe się jeszcze okazać całkiem udany. * Godzinę po omówieniu wniosków procesowych z sędzią Justice Jordan rozłoŜył się na wznak w zagajniku nieopodal wielkiego derenia i przyglądał się promieniom słońca przeskakującym z gałęzi na gałąź na podobieństwo migotliwej wiewiórki. Czuł, jak przez jego elegancką koszulę przenika wilgoć ziemi, a zapach unoszący się z leśnego poszycia kojarzył mu się z powolnym konaniem, choć Jordan nie wykluczał, Ŝe jego ponury nastrój przykro zniekształca zmysłowe doznania. Bo i z czego się tu cieszyć? Prowadził beznadziejną sprawę, nie mógł znaleźć Ŝadnego sensownego punktu zaczepienia dla obrony, a na dodatek jego klient nie chciał nawet słyszeć o negocjacjach z prokuraturą. Jack St. Bride uparcie twierdził, Ŝe nie uprawiał seksu z Gillian Duncan, i pozostawał niewzruszony na fakt, Ŝe jego naskórek znaleziono pod paznokciami dziewczyny, a jego krew - na jej bluzce. A więc Gillian zapewne zgwałcili kosmici. MoŜe - jeŜeli Jordan poleŜy tu dostatecznie długo powrócą i miłosiernie załatwią go swoim śmiercionośnym laserem, a wówczas do prowadzenia tej sprawy zostanie wyznaczony jakiś inny nieszczęsny adwokat. - Przeczuwałam, Ŝe cię tu znajdę. Jordan usiadł i zmruŜył oczy przed słońcem. - A, to ty - rzucił głucho. - Myślisz, Ŝe Lancelot spotkał się z równie obojętnym przyjęciem? - spytała Selena i, postękując, zaczęła ciągnąć go za rękę. 305

- Jesteś szlachetnym rycerzem, który przybył mnie ratować? - Staram się jak mogę. ChociaŜ nie ułatwiasz mi zadania. Objęła Jordana w pasie, Ŝeby go dźwignąć z ziemi. Natychmiast poczuł zapach uŜywanego przez nią miodowo-kwiatowego mydła, które od jakiegoś czasu tkwiło w najlepsze w jego mydelniczce. - A przed czym zamierzasz mnie ocalić? - Przed samym sobą - odparła Selena. - Przed desperacją. Totalną degrengoladą. Wybieraj. - Spojrzała uwaŜnie na Jordana. - Słyszałam, Ŝe sprawy w sądzie nie poszły dziś najlepiej. - Nie najlepiej? - zaśmiał się Jordan. - Ja bym tak tego nie określił. Powiedziałbym raczej, Ŝe ułoŜyły się gorzej niŜ beznadziejnie. Ta sędzia to cholernie wojownicza baba. Oddaliła mój wniosek o wyłączenie z postępowania procesowego stwierdzenia Jacka, Ŝe owej nocy nie zbliŜył się do poszkodowanej. Choć wygłosił je przed odczytaniem mu praw! Za to przyjęła wniosek Houlihana o przedstawienie przysięgłym treści wyroku z poprzedniej sprawy St. Bride’a. - Słyszałam, Ŝe jeden z twoich wniosków takŜe przeszedł. - Taa - prychnął Jordan. - Moja pochopna prośba o przyspieszenie procesu. Ale czy składając ją, mogłem wiedzieć, Ŝe mój klient będzie zmieniał swoją śpiewkę częściej niŜ pieprzona szafa grająca? Westchnął cięŜko. - A tak przy okazji, wspominałem ci juŜ, Ŝe przyszły wyniki badań DNA? - I? - Bluzka jest upaprana krwią Jacka. Pod paznokciami Gillian miała jego naskórek. Na jej udzie wykryto spermę, i chociaŜ wyniki są niejednoznaczne, sperma moŜe pochodzić od Jacka. - Ale moŜe i nie pochodzić. - Jasne. A ja jestem cholernym Johnniem Cochranem*.[Słynny czarnoskóry obrońca O. J. Simpsona] Selena uśmiechnęła się ironicznie. - Wierz mi, złotko, choćbyś nie wiem jak długo się opalał, na wet się nie zbliŜysz do koloru jego karnacji. Poza tym Johnnie nie roztkliwiałby się nad sobą i nie pozwolił prokuratorowi jeździć sobie po głowie. - Johnnie nie musiał bronić Jacka St. Bride’a. Selena oparła się o pień derenia. - Nie da się wygrać wszystkich spraw. - Dzięki, Ŝe mi przypomniałaś. Bo wiesz co? Minęło juŜ całe pół sekundy od czasu, gdy po raz ostatni przemknęło mi to przez głowę. .

306

Jordan przesunął dłońmi po nakrapianej korze drzewa, przypominającej skórę pokrytą starczymi plamami wątrobowymi. Na ten widok uświadomił sobie, Ŝe on teŜ juŜ się starzeje, a na razie nie osiągnął niczego naprawdę godnego uwagi. To z kolei doprowadziło go do innego skojarzenia: Jack St. Bride nie wyjdzie przed pięćdziesiątką z więzienia i przez te wszystkie lata kaŜdego dnia będzie głośno krzyczał, Ŝe nie popełnił Ŝadnego przestępstwa. Zwrócił się w stronę swojej pani detektyw. - A ty co zdziałałaś? - Jak mam to rozumieć? - Poza tym, Ŝe wyjadałaś Ŝywność z mojej lodówki i oddychałaś klimatyzowanym powietrzem, za które muszę słono płacić, czy dokopałaś się do jakichś informacji, mogących pomóc nam w sprawie? - Na razie nie. Addie Peabody wciąŜ nie wróciła, a ona jest naszą największą szansą na poprawienie wizerunku Jacka. - Pod warunkiem, Ŝe jeszcze w ogóle chce o nim słyszeć - zauwaŜył Jack. - Bo z jakichś bliŜej niepojętych przyczyn aresztowanie ukochanego często prowadzi do kompletnego rozpadu związku. Dowiedziałaś się czegoś jeszcze? - Gdziekolwiek się obrócę, wszyscy mi opowiadają, jaką cudowną dziewczyną jest nasza mała Gillian. Inteligentna, urocza, oczko w głowie tatusia. Dodaj te peany na jej cześć do obciąŜających Jacka materiałów dowodowych... cóŜ, Jordan, przyznaję, Ŝe nie mam ci wiele do zaoferowania. - Schyliła się, zerwała dorodny dmuchawiec i podsunęła Jordanowi pod nos. - Wypowiedz jakieś Ŝyczenie. - Tylko jedno? - Nie moŜna kusić losu. Zamknął oczy. - Chciałbym, Ŝeby wszystko wyglądało inaczej - powiedział i dmuchnął z całej siły, posyłając púchate nasiona w powietrze, skąd porwał je ze sobą wiatr. - A co w zasadzie chciałbyś zmienić? - spytała Selena. - Chciałbym zamienić pracę - na pierwszą lepszą z brzegu. Chciałbym, Ŝeby na bluzce Gillian nie było krwi Jacka St. Bride’a. Chciałbym, Ŝeby nam obojgu - tobie i mnie - udało się ... - głos zamarł mu w gardle, ale Selena nie zamierzała odpuścić. - śeby co nam się udało? - Odkryć dowody, które zapewnią naszemu klientowi uniewinnienie od zarzutów. Selena energicznym ruchem otrzepała dŜinsy. 307

- Stercząc tu bezczynnie, do niczego nie dojdziemy. A więc czas się zbierać. - Ruszyła przed siebie i, nie wiedzieć kiedy, znalazła się na skraju zagajnika. Dopiero wówczas zdała sobie sprawę, Ŝe Jordan nie podąŜył jej śladem. Zirytowana, wpatrywała się w zarośla, ale nie była w stanie go dojrzeć. - Idziesz czy nie? - zawołała. - JeŜeli będziesz się wlókł w tak Ŝółwim tempie, to zanim wyjdziesz z tego lasku, ja juŜ zdąŜę pokonać połowę drogi dzielącej nas od domu. Stojący na polanie Jordan obrócił się raptownie na dźwięk głosu Seleny. „Zanim wyjdziesz z tego lasku, ja juŜ zdąŜę pokonać połowę drogi dzielącej nas od domu”. - Gdzie jesteś? - wykrzyknął. - Czekam na ciebie u wylotu zagajnika! Jordan ruszył szybko wąską ścieŜką prowadzącą w stronę cmentarza i uwaŜnie liczył kroki. Trzydzieści trzy, trzydzieści cztery, trzydzieści pięć... wreszcie wyszedł zza krzaków wprost na Selene, niecierpliwie stukającą nogą o ziemię. - Pięćdziesiąt jeden! - oświadczył. - Nieprawda. Skończyłam zaledwie trzydzieści osiem lat. Siwieję wyłącznie przez ciebie, nie ze starości. - Odwróciła się do niego plecami. - Czy teraz juŜ moŜemy stąd iść? - Nie. Seleno, gdzie my się znajdujemy? Posłała mu pełne politowania spojrzenie. - CzyŜbyś się walnął głową o jakiś konar? - To przecieŜ tutaj Saxton natknął się na Gillian. To tutaj dołączyła do swoich przyjaciółek po domniemanym gwałcie. Zgadza się? - Zgadza. I co z tego? - Kiedy mnie zawołałaś, wyraźnie cię słyszałem. Selena natychmiast pochwyciła tok jego rozumowania. - Ale czy usłyszałbyś na przykład odgłos szamotaniny? - Nie wiem. Stój tutaj. - Pobiegł z powrotem w głąb lasku, po czym zaczął z całej siły rozkopywać suche liście. - A teraz coś słyszysz? Nadstawiła ucha. W nocy musiało tu być o wiele ciszej i spokojniej - nie świergotały ptaki, z oddali nie dochodził huk cięŜarówek. Ale mimo tych odgłosów dnia Selena usłyszała lekki szurgot. - Owszem. Ale bardzo niewyraźnie. - Pobiegła w stronę polanki. - Słuchaj, te dwa miejsca dzieli od siebie mniej więcej pięćdziesiąt metrów. A z tej odległości moŜna bardzo wiele usłyszeć, szczególnie w ciszy nocy. - Rzeczywiście - zgodził się Jordan. - Nie moŜna teŜ zbyt wiele zdziałać w czasie potrzebnym na pokonanie takiego dystansu. 308

- Sięgnął do guzików spodni i Selena cofnęła się o krok. - Nie pochlebiaj sobie - roześmiał się. - Chcę tylko coś sprawdzić. Zacznij iść powoli w stronę cmentarza. Selena spojrzała na Jordana spod oka. - A ty co będziesz robił? - Symulował gwałt. Zerknęła na jego rozporek. - Jednoosobowo i własnoręcznie? - Symulował - podkreślił Jordan. - Nie stymulował. Nie wdając się w dalsze dyskusje, ruszyła w stronę cmentarza noga za nogą - z pewnością duŜo, duŜo wolniej niŜ dziewczyna, która spieszyłaby się do domu, gnana strachem, Ŝe ojciec odkryje jej nieobecność. Przystanęła nawet na chwilę i wytrząsnęła kamyk z tenisówki, a zanim dotarła do cmentarza, zatrzymała się raz jeszcze i pogapiła na ropuchę o czarnych wypukłych oczach. - Jestem na miejscu! - Tak szybko? - Gdybym szła jeszcze wolniej, obrosłabym mchem. - Zajęło ci to minutę i dwadzieścia siedem sekund - stwierdził Jordan, zbliŜając się do Seleny. - Gillian zeznała, Ŝe Jack ją gwałcił przez co najmniej pięć minut. A tymczasem kiedy dopadła do przyjaciółek, zdąŜyły się oddalić zaledwie o pięćdziesiąt metrów od domniemanego miejsca przestępstwa. - Naturalnie moŜna załoŜyć, Ŝe pełzały w tempie ameby... - ...ale wówczas musiałyby usłyszeć szamotaninę - skończyła za Jordana Selena. - Właśnie. Pod warunkiem, Ŝe tutaj w ogóle doszło do jakiejś szamotaniny.

Czerwiec 2000 Salem Falls, New Hampshire

W parę godzin po kryzysowej porze lunchu, ale jeszcze przed wieczornym obiadowym szczytem, Delila dostała torsji, po czym została usadzona przy małym stoliku w kuchni z zimnym kompresem na czole. - Ona jest rozpalona, Roy - stwierdziła Darla. - Nic mi nie dolega - wtrąciła słabym głosem kucharka. - Po prostu zawsze biorą mnie mdłości, jak gotuję chowder z małŜami. I tyle. Roy skrzyŜował ramiona i spojrzał uwaŜnie na Delilę. - Rzecz w tym, Ŝe dziś nawet nie tknęłaś małŜy. Szykowałaś klops. Delila zwróciła na Roya zaczerwienione, załzawione oczy. - Chyba się rzeczywiście pochorowałam, szefie - przyznała cicho. Roy przykucnął i spojrzał Delili prosto w oczy. - Teraz juŜ nie na Ŝarty mnie przestraszyłaś. Ta Dee, którą znam, za Ŝadne skarby świata nie przyznałaby się do jakiejkolwiek słabości. - MoŜe jak juŜ te skarby przypadną mi w udziale, poczuję się na siłach podjąć z tobą dyskusję. - To jeden z tych paskudnych wirusów, atakujących na początku lata - zawyrokowała Darla, posyłając Royowi znaczące spojrzenie. Miejmy nadzieję, Ŝe nie zaraziła wszystkich dzisiejszych klientów. Roy obrzucił niepewnym spojrzeniem potęŜnie zbudowaną Delilę. - MoŜe zdołam zanieść ją do siebie na górę... - Nie, zaraz przyjedzie po nią syn. Zadzwoniłam do niego juŜ dwadzieścia minut temu. - Darla spojrzała na Roya spod oka. - I co my poczniemy w tej sytuacji? 310

- Roy mnie zastąpi w kuchni - powiedziała Delila. - Zrobisz to, Roy, prawda? Inaczej będziemy musieli zamknąć restaurację... a to by juŜ dobiło Addie. - Nie mogę się zająć kuchnią - zaprotestował szeptem. - PrzecieŜ wiesz dlaczego. Delila wzruszyła ramionami. - Czasami Ŝycie nie pozostawia nam wyboru. Tobie w tej chwili wciska łyŜkę w dłoń. Do kuchni wszedł syn Delili, brygadzista w tartaku, o równie imponującej posturze jak matka. Bez szczególnego wysiłku podniósł ją z krzesła i, podtrzymując mocno, poprowadził w stronę drzwi. - Tak czy owak, musicie sobie radzić beze mnie - oświadczyła na poŜegnanie i zniknęła za drzwiami. Roy spojrzał na czarną, rozŜarzoną płytę, nad którą ze śpiewnym sykiem unosiła się para. Tak naprawdę nie będzie przecieŜ gotował. Jedynie dokończy to, co rozpoczęła Delila. Podszedł do ciągu kuchennego. Dotknął potęŜnej deski. Karby, powyrzynane na jej powierzchni przez niezliczone uderzenia noŜy, wyznaczały ponad dwadzieścia lat istnienia tego lokalu. Roy zamarł w bezruchu, czekając, aŜ przestanie mu bić serce - tak jak nagle przestało bić serce Margaret. „Roy, czy będziesz tak stał i rozmyślał o niebieskich migdałach, czy wreszcie przyrządzisz mi te jajka na tostach?”. Słowa Ŝony zadźwięczały mu w uszach, jakby się z nim droczyła właśnie w tej chwili. Oczyma wyobraźni zobaczył Margaret wspinającą się na palce, aby wetknąć zamówienie w kolisty uchwyt. I niespodziewanie poczuł ból w miejscu, gdzie teraz widniała zgrubiała blizna pamiątka po paskudnym oparzeniu. Pewnego razu Ŝona niespodziewanie podeszła do niego od tyłu, Ŝeby go pocałować, i wtedy Roy niechcący oparł się całą dłonią o rozgrzaną gofrownicę. - Proszę - Darla trzymała w ręku jego kurtkę szefa kuchni tak starą, Ŝe w niektórych miejscach widniały w niej drobne przetarcia. - Addie kiedyś mi powiedziała, Ŝe wciąŜ ją dla ciebie przechowuje. Roy powoli wciągnął kurtkę na siebie. O, dziwo, nadal leŜała na nim jak ulał, chociaŜ był pewien, Ŝe utył - a przynajmniej w pasie przybyło mu centymetrów za sprawą uporczywego tkwienia w bezczynności. Zapiął ostatni guzik, podniósł głowę i ujrzał uśmiech na twarzy Darli. 311

- AleŜ jesteś elegancki - powiedziała miękko i szybko odchrząknęła, jakby się bała, Ŝe jeszcze chwila, a nie zdoła zapanować nad emocjami. - Jaką specjalność szefa kuchni mam zachwalać dzisiejszego wieczoru? - spytała sztucznie oŜywionym głosem. Roy chwycił niepewnie za drewnianą łyŜkę, ale juŜ za moment uniósł ją płynnym, stanowczym ruchem jak stary mistrz baseballu, szykujący się do idealnego odbicia. - Dzisiaj - oznajmił z dumą - ugotuję wszystko, cokolwiek sobie zaŜyczą. * Siedząc w wiklinowym fotelu naprzeciwko wielebnego Marsha i jego córki, Addie pociągnęła łyk mroŜonej herbaty. - Pyszny napój - pochwaliła. Wielebny okazał się chudym męŜczyzną o sterczącej grdyce. Był sztywny, jakby kij połknął. Catherine Marsh nie miała juŜ długich, jedwabistych loków, wysportowanego ciała i uśmiechu zwycięŜczyni. Sporo straciła na wadze: zdawało się, Ŝe tonie w obszernym T-shircie i dŜinsowych ogrodniczkach. Wbijała wzrok w drewnianą podłogę werandy i palcem kreśliła esy-floresy na zwilgotniałych ściankach szklanki. Patrząc na tę dziewczynę z krótko ostrzyŜonymi włosami, Addie cały czas się zastanawiała, czy Jack rzeczywiście mógł ją skrzywdzić. - Bardzo się cieszę, Ŝe zdecydowała się pani ze mną spotkać - zaczął wielebny. - Niekiedy odnoszę wraŜenie, Ŝe obecnie gazety lękliwie omijają tematy religijne i dlatego przedstawiają tak wiele treści niebezpiecznie zbaczających w stronę ateizmu. Po wizycie w szkole Addie zajrzała do lokalnej ksiąŜki telefonicznej i to z niej się dowiedziała, Ŝe wielebny Ellidor Marsh mieszka obecnie w Goffeysboro, niewielkiej mieścinie połoŜonej około pięćdziesięciu kilometrów na wschód od Loyal. Addie miała świadomość, Ŝe ten człowiek nigdy nie zaprosiłby jej do swojego domu na dyskusję o gwałcie na córce, dlatego kiedy zadzwoniła, podała się za dziennikarkę zainteresowaną reewangelizacją społeczeństwa. - Muszę panu coś wyznać, pastorze - powiedziała, odstawiając szklankę na stół. Wielebny się uśmiechnął i delikatnie pociągnął za koloratkę. - To dla mnie nie nowina - zaŜartował. - ChociaŜ, formalnie rzecz biorąc, powinienem panią odesłać na drugi koniec ulicy, do ojca Iveya. - Ja nie jestem reporterką - wyrzuciła z siebie Addie. Ledwie to powiedziała, Catherine Marsh podniosła wzrok. Zrobiła to po raz pierwszy od chwili, gdy ojciec ją przywołał na werandę. 312

- Przyszłam, Ŝeby porozmawiać o Jacku St. Bride. To, co się wydarzyło po słowach Addie, przypominało niespodziewane nadejście nawałnicy; z twarzy Ellidora zniknęła dobrotliwa uprzejmość, a w jej miejsce pojawiła się lodowata furia; w tej chwili bez trudu moŜna było go sobie wyobrazić, miotającego gromy i napełniającego swój lud strachem przed gniewem boŜym. - Proszę nie wymawiać tego nazwiska w moim domu! - Pastorze Marsh... - Czy wyobraŜa sobie pani, co czuje ojciec, gdy się dowiaduje, Ŝe jego córka straciła czystość z dwa razy starszym od niej męŜczyzną? Człowiekiem, którego kompas moralny jest tak rozregulowany, Ŝe nie widzi niczego złego w uwodzeniu niewinnych jagniąt? - Tatusiu... - Milcz! - uciął Ellidor. - Nie chcę słyszeć z twoich ust ani słowa na ten temat! Jesteś słaba jak kaŜda kobieta... jak słaba była twoja matka... wmówiłaś sobie, Ŝe go kochasz! - Pastorze Marsh, chciałam jedynie usłyszeć... - Chce się pani czegoś dowiedzieć o Jacku St. Bride? Bardzo proszę. To wyrachowany psychopata, który uwiódł moją córkę niczym Szczurołap z Hameln owe nieszczęsne dziatki; wykorzystał przeciwko Catherine jej własną niewinność, by zaciągnąć ją do swojego łóŜka. Jest grzesznikiem najgorszego rodzaju - dąŜącym do deprawacji i upadku aniołów. Mam nadzieję, Ŝe za to, co uczynił mojej córce, będzie po wsze czasy smaŜył się w piekle! Przez twarz Catherine przebiegł grymas. Ellidor zerwał się raptownie z fotela i pociągnął córkę za rękę. - Proszę opuścić nasz dom! - zaŜądał i ruszył w stronę drzwi do domu. Addie miała wraŜenie, Ŝe świat wokół zaczyna wirować. Nie mogła usłyszeć bardziej dosadnych słów potępienia Jacka. Marsh bez wątpienia wierzył, Ŝe jego córkę spotkała wielka krzywda. A ostatecznie rodzic najlepiej zna własne dziecko. Oznaczało to, Ŝe oskarŜenie o obcowanie cielesne z nieletnią nie było jakimś strasznym nieporozumieniem. Jack dopuścił się niewybaczalnego pogwałcenia prawa. Okłamał ją, gdy opowiadał o Catherine Marsh. I najprawdopodobniej kłamał w sprawie Gillian Duncan. Mimo to coś nie pozwalało jej na tym zakończyć rozmowy. - Catherine! Dziewczyna, choć mocno trzymana przez wielebnego, odwróciła głowę. - Czy tak właśnie to wyglądało? 313

Catherine zerknęła na ojca, a potem w milczeniu skinęła głową i pozwoliła rozsierdzonemu pastorowi wciągnąć się do środka domu. Właśnie to zachowanie dziewczyny kazało Addie ostatecznie zwątpić w niewinność Jacka. Ona sama przed laty znalazła się w takiej sytuacji jak Catherine. Została zgwałcona. śadna kobieta nie wymyśliłaby sobie czegoś podobnego dla zabawy. O nie. Takie doświadczenie raniło niezwykle głęboko, zostawiało blizny na całe Ŝycie, a one nie pozwalały zapomnieć. * JakŜe trudno się podnieść, gdy tak bardzo ciąŜy głowa. Gdy sama opada ku ziemi, nabita dziwnymi myślami... niejasnymi wspomnieniami o uczynkach, których nigdy nie wolno było popełnić. Ktoś próbuje jej pomóc. Wyciąga się ku niej ręka upstrzona krótkimi włosami - jakby ktoś obsypał tę rękę pieprzem. Teraz widzi przed sobą juŜ dwie takie ręce. Obejmują jej piersi, posyłają ją z powrotem na ziemię. A jej własna dłoń, gładka i biała, dotyka członka w pełnej erekcji. Bądźcie błogosławieni. PrzeraŜona Meg tak raptownie usiadła na łóŜku, Ŝe niechcący zrzuciła z siebie kołdrę. Wspomnienia miały w sobie coś z fal oceanu, nad którym spędzała ostatnie wakacje. Te fale goniły za nią z hukiem i choćby jak najszybciej przed nimi uciekała, zawsze zdołały zalać jej stopy i wbić je głębiej w piasek. * Woda silnym strumieniem tryskała z węŜa na dziewczęta biegające po podjeździe wokół range rovera, bosymi stopami rozchlapujące kałuŜe mydlanego roztworu. Ich krzyki i piski niosły się radośnie w gorącym powietrzu pulsującym od brzęczenia owadów. Meg po chwili przestała gonić za Chelsea i Whitney i skierowała wylot węŜa wprost na roześmianą Gillian. - Przy takim tempie pracy przed końcem października nie masz co liczyć na czysty samochód - stwierdził Charlie, obserwujący całą scenę z tarasu Duncanów. - Jak do tej pory ta gąbka lądowała wszędzie, tylko nie na karoserii. Amos uśmiechnął się pobłaŜliwie. - Nic mnie nie obchodzi samochód. Tylko spójrz na moją córkę. Gillian, z mokrymi włosami sterczącymi na podobieństwo kolców jeŜozwierza, ponownie uśmiechnęła się szeroko. - Gdy tak się bawi ze swoimi przyjaciółkami, znów jest tą samą dziewczyną co kiedyś. 314

- Tak, wiem. - Charlie chciał powiedzieć coś więcej, ale poczuł ostre dławienie w gardle. IleŜ to razy siedział po pracy u boku swojego starego przyjaciela, popijając piwo i obserwując, jak się bawią ich córeczki? KtóŜ mógł wtedy zgadnąć, Ŝe tak szybko dorosną? Postawił butelkę na poręczy drewnianego fotela. - Jak ona sobie z tym wszystkim radzi? Amos pociągnął długi łyk piwa. - Chodzi na terapię do doktor Horowitz. - Przez twarz przebiegł mu dziwny skurcz. - Po tych sesjach czasami długo płacze, czasami wpada w gniew, a niekiedy po prostu się zamyka w sobie i szuka samotności. WciąŜ gnębią ją senne koszmary. - Chryste. - Właśnie - Amos spojrzał na córkę. - Prawie kaŜdej nocy. - Tobie teŜ na pewno nie jest lekko. Nie masz u boku nikogo, z kim mógłbyś dzielić ból. - Rzeczywiście. Ale, prawdę mówiąc, dziękuję Bogu, Ŝe Sharon tego nie doŜyła. Gdyby wcześniej nie zmarła na raka piersi, ta historia z pewnością by ją zabiła. Rany, Charlie! Jestem przecieŜ ojcem Gillian. Moim obowiązkiem było ją chronić. Jak mogłem dopuścić do czegoś podobnego? - Dmuchnął delikatnie w szyjkę butelki, wydobywając z niej śpiewny ton oboju. - Oddałbym kaŜdego centa - powiedział cicho kaŜdego posiadanego centa za to, Ŝeby Gilly znowu była moja. W tej samej chwili Gillian pochwyciła wąŜ i ruszyła na przyjaciółki. Zaśmiewając się na całe gardło, lała na nie wodę i wyglądała teraz jak kaŜda rozbawiona nastolatka. Charlie przesunął palcem po nieznacznej rysie w zielonej farbie fotela. - Amos... zastanawiasz się czasami, czy gdzieś w górze jest ktoś, kto prowadzi rachunek krzywd? - spytał cicho. - No wiesz... chodzi mi o to, czy sami nie zarabiamy sobie na zło, które nas spotyka? Amos ściągnął brwi. - Gillian nie zasłuŜyła sobie na to, co ją spotkało. - Nie - mruknął Charlie, zaglądając Amosowi w oczy. - Gillian sobie nie zasłuŜyła. * Selena doszła do dwóch waŜnych wniosków. Po pierwsze, dziewczyna, która bez mrugnięcia okiem okłamuje ojca i zamiast iść do przyjaciółki, wymyka się ukradkiem do lasu, z pewnością ukrywa przed nim i inne grzeszki. Po drugie, dziewczyna, która jest córką najbogatszego faceta w mieście, najprawdopodobniej w okolicach szesnastych urodzin 315

dostaje w prezencie kartę kredytową, pozwalającą bezkarnie obciąŜać konto tatusia. Hakerstwo to nielegalny sport, ale dobry detektyw doskonale wie, jak nagiąć prawo do swoich potrzeb. W tym celu przede wszystkim naleŜy się postarać, Ŝeby upierdliwy adwokat spędził wieczór poza domem; nie zaszkodzi teŜ się upewnić, Ŝe i jego syn pobiegnie w tym czasie na randkę. Następny krok to szybkie podsumowanie w głowie wniosków płynących z doświadczeń wielu lat pracy w zawodzie śledczego. Na przykład takich, Ŝe hasła, którymi ludzie chronią swoje komputery, prawie nigdy nie są równie skomplikowane jak powinny. Selena uznała, Ŝe kluczem do internetowego konta Gillian będzie jakaś kombinacja cyfr z daty urodzenia. I rzeczywiście - za trzecim razem udało jej się trafić. Trochę więcej zachodu wymagało wykrycie, jakich zakupów dziewczyna dokonywała ostatnio w sieci. Selena - bez oczekiwanych rezultatów - sprawdziła najpierw witrynę Amazon.com, potem Reel.com, aŜ wreszcie natknęła się na sklep z kompaktami, w którym Gilly miała rachunek otwarty na swoje nazwisko. Złamanie szyfru zabezpieczającego dane o szczegółowych zamówieniach zajęło kolejne dziesięć minut, ale w końcu Selena zdobyła numer karty, wystawionej przez American Express. Chwyciła za telefon, szybko wystukała numer kartolinii i na prośbę konsultanta podała panieńskie nazwisko matki Amosa Duncana, które poznała kilka dni wcześniej, przeglądając miejskie archiwa. - Tak, Gillian. W czym mógłbym ci dzisiaj pomóc? - Wydaje mi się, Ŝe znalazłam nieścisłości w wyciągu operacji. Selena udawała, Ŝe przebiera w papierach. - O, mam. Dwudziesty piąty kwietnia, dwadzieścia sześć dolarów sześćdziesiąt centów, sklep Gap? PoniewaŜ Selena strzeliła na chybił trafił, nic dziwnego, Ŝe konsultant nie znalazł podobnej pozycji. - Dwudziesty piąty kwietnia? - upewnił się raz jeszcze. - Tak. - Pod tą datą widzę tylko dwie operacje. Pierwsza - na sumę czterdzieści siedem dolarów pięć centów w sklepie Skarbiec Wiccan i druga - dziesięć dolarów siedemdziesiąt centów w CVS. śadnych obciąŜeń za zakupy w Gap. Jesteś pewna, Ŝe spoglądasz na wyciąg z właściwego miesiąca? Selena pilnie zapisywała wszystkie informacje na gazecie Jordana. - O, rany! Czuję się jak skończona kretynka! - wykrzyknęła po chwili. - To wyciąg z mojej MasterCard. Gdzie ja mam głowę! 316

- Czy mógłbym jeszcze w czymś pomóc? - Nie, dzięki. Przepraszam za zamieszanie. - Selena szybko odłoŜyła słuchawkę. CVS - tam nietrudno wydać dziesięć dolców. Jakiś lakier do paznokci, batonik i guma do Ŝucia prawdopodobnie tyle właśnie kosztowały. Guma do Ŝucia albo opakowanie prezerwatyw. Natomiast sklep Skarbiec Wiccan stanowił duŜo większą zagadkę. - Wicca, wicca - powtarzała na głos Selena, kierując się do pokoju Thomasa, gdzie w charakterze pomocy szkolnej tkwił na półce słownik Webstera. Szybko przebiegła wzrokiem odpowiednią stronę, ale nie znalazła szukanego hasła, co ją zdziwiło, bo dałaby sobie rękę uciąć, Ŝe juŜ kiedyś się zetknęła z tym słowem. Znowu zalogowała się w komputerze, tym razem pod własnym nazwiskiem, i wpisała „wicca” do wyszukiwarki. Po chwili wyświetliło się ponad sto pięćdziesiąt tysięcy trafień. „Wicca i neopogaństwo. Jak się skontaktować z miejscowym kowenem? Radosne runy - superwitryna dla nastoletnich wiccan”. Kolejna ze stron szczególnie przyciągnęła uwagę Seleny: „Dlaczego się boimy czarownic?”. W tym samym momencie Selena przypomniała sobie, w jakich okolicznościach słyszała słowo „wicca”. - No, no, panienko Gillian - mruknęła pod nosem, otwierając witrynę, gdzie w charakterze graficznego logo pokazał się wielki kocioł z bulgoczącą czarną mazią w środku. - W coś ty się wpakowała? * Thomas trzymał rękę pod bluzką Chelsea i w duchu wyliczał po kolei wszystkich angielskich władców. Jakub I, Karol I, Cromwell... Karol II, Jakub II, Wilhelm i Maria. To dzięki zajęciom z historii Europy mógł teraz zająć umysł równie nudnym tematem. Bo - Bóg mu świadkiem - gdyby tylko zaczął myśleć o tym, jak miękka jest skóra Chelsea i jak róŜany wydziela zapach, od razu dostałby orgazmu i musiałby cierpieć katusze upokarzających wyjaśnień, gdyby jego bogini chciała się dowiedzieć, czemu na przodzie spodni Thomasa widnieje mokra plama. Rany, aleŜ ta Chelsea umie całować! Jej język tańczył w jego ustach i pobudzał zmysły. Tak musieli się czuć władcy Olimpu po wypiciu ambrozji. Jeszcze godzinę temu Thomas nigdy by nie uwierzył, Ŝe podobne wraŜenia staną się jego udziałem - Ŝe zaliczy drugą bazę z dziewczyną dwa lata starszą od niego. Bo i kto by pomyślał, Ŝe tak wspaniała istota w ogóle się zgodzi wybrać z nim na randkę? 317

LeŜeli pod drewnianymi trybunami boiska, w tradycyjnym miejscu schadzek uczniów liceum w Salem Falls. PoniewaŜ Thomas nie miał jeszcze prawa jazdy, Chelsea przyjechała po niego samochodem rodziców. Poszli do kina, a potem na kawę, za którą on zapłacił, jakby dzięki temu mógł zniwelować dzielącą ich róŜnicę wieku. Teraz, rozciągnięci na ziemi, uczyli się nawzajem swoich ciał powolnie, pełni zachwytu, który przeŜywa się tylko wtedy, gdy się dotyka obiektu miłości po raz pierwszy w Ŝyciu. - Thomas - szepnęła Chelsea - to się robi tak. Sięgnęła pomiędzy piersi i rozpięła stanik. O, Jezu, jęknął w duchu Thomas. Anna i Jerzy I, Jerzy II i wszyscy pozostali Jerzowie, Wilhelm IV i Wiktoria... Niespodziewanie Chelsea odsunęła się od niego. CzyŜby aŜ tak się spłoszyła, kiedy na dobrą sprawę była wciąŜ niemal całkiem ubrana? - Chcesz... chcesz, Ŝebyśmy przestali? - wykrztusił Thomas, chociaŜ wiedział, Ŝe jeŜeli usłyszy „tak”, będzie musiał się zabić. - A ty? W ciemności nie widział wyraźnie jej oczu. CzyŜby się przelękła, a moŜe sądziła, Ŝe to jego obleciał strach? - Chels, jeŜeli o mnie chodzi, chciałbym to robić bez przerwy przez trzy kolejne wcielenia - odparł z najszczerszym przekonaniem w głosie. W świetle księŜyca błysnął jej uśmiech. - Tylko trzy? - szepnęła i w tej samej chwili jej białe piersi znalazły się w jego dłoniach. Thomas nie wierzył własnemu szczęściu. Tymczasem Chelsea ściągnęła z niego koszulę i przywarła mocno do jego nagiego ciała. - Kim są Jerzy i ElŜbieta? - spytała i lekko ugryzła Thomasa w ucho. - Moimi przyjaciółmi - mruknął. Chelsea przewróciła go na plecy i wówczas wisiorek, który miała na szyi, zadyndał mu przed oczami. Thomas wyciągnął rękę. - Nie ruszaj. Wisiorek jednak ciągle migotał i wciskał się Thomasowi w usta, podczas gdy on miał ochotę chwycić wargami coś o wiele bardziej miękkiego i róŜowego. Złapał więc stanowczym ruchem mały medalionik i przysunął sobie do oczu. - Ładne - powiedział. - Czy to Ŝydowska gwiazda? - Gwiazda Ŝydowska jest sześcioramienna, a ta ma pięć - wyjaśniła Chelsea. - Czy naprawdę chcesz teraz o tym rozmawiać? - Nie. Chciałbym, Ŝebyś zdjęła ten wisiorek. - Nie mogę. 318

- Schowam go głęboko do kieszeni. Przysięgam, Ŝe nie zginie. Zaczął całować Chelsea po szyi, jednocześnie majstrując przy zapięciu łańcuszka. - Thomas, przestań. Obiecałam, Ŝe nigdy go nie zdejmę. - Obiecałaś? Komu? Jakiemuś eks? Milczała. Thomas wciąŜ uwaŜnie się przyglądał srebrnemu amuletowi. Nigdy nie widział czegoś takiego. MoŜe to jakiś wymyślny religijny symbol, na przykład hinduski odpowiednik krzyŜyka. ChociaŜ Chelsea w niczym nie przypominała Hinduski. Za to teraz bardzo pilnie zaglądała Thomasowi w oczy. - Czy ty mnie naprawdę lubisz? - spytała w końcu. Z wraŜenia zabrakło mu tchu... czyŜby to pytanie miało prowadzić do tego, co mu się zdawało? Obawiał się, Ŝe wyliczanie angielskich królów władających wyspą od zarania dziejów nie pomoŜe mu zapanować nad burzą hormonów, jeŜeli zacznie uprawiać seks z Chelsea. Niezdolny wykrztusić z siebie ani słowa, pokiwał energicznie głową. - Jak ujawnię przed tobą pewien sekret, sekret, z którego nikomu wcześniej się nie zwierzałam, czy obiecujesz, Ŝe nikomu go nie zdradzisz? Rany Julek! A więc na dodatek była dziewicą! - Jasne - zapewnił chrapliwym głosem. Chelsea powiodła palcem po szyi, między piersiami, aŜ zatrzymała go na dziwnym wisiorku. - Jestem poganką - powiedziała i zaczęła go całować. Poczuł w głowie zamęt. - Poganką? - powtórzył. - Jak ci faceci, którzy co roku zjeŜdŜają do Stonehenge? - Oni są druidami. A poganie wierzą w Boginię Matkę i Rogatego Boga. Natomiast pentagram symbolizuje pięć czczonych przez nas aspektów: cztery Ŝywioły - wody, ognia, powietrza i ziemi - oraz element ducha. - Wpatrywała się czujnie w Thomasa, czekając na komentarz. - Idiotyczne? - W Ŝadnym razie - odparł pospiesznie, mimo Ŝe nie do końca wierzył we własne słowa. - A więc... jesteś... tak zafascynowana naturą, Ŝe czcisz jej róŜne przejawy? Chelsea skinęła głową. - Właśnie, chociaŜ większość ludzi zupełnie inaczej patrzy na neopogaństwo. Kiedy wraz z Gillian, Meg i Whit utworzyłyśmy nasz kowen, wiedziałyśmy, Ŝe musimy to zachować w tajemnicy. Uznałyśmy, Ŝe moŜemy zostać opacznie zrozumiane. - Niespodziewanie uśmiechnęła się od ucha do ucha. - BoŜe, Thomas, nawet nie masz 319

pojęcia, jakie to cudowne uczucie, gdy moŜna się z kimś wreszcie podzielić swoim sekretem. - Zarzuciła mu ręce na ramiona i namiętnie go pocałowała. - Wiesz, dziewięciu na dziesięciu facetów zaczęłoby się od razu rozglądać za moją latającą miotłą lub wręcz by zwiało, bojąc się, Ŝe zaraz rzucę na nich miłosny urok. Thomas znieruchomiał. - Chcesz mi powiedzieć, Ŝe... - śe jestem poganką, czarownicą, czy jakkolwiek chcesz to nazwać - powiedziała Chelsea. - Wszystkie cztery jesteśmy wiedźmami! Przestał gładzić rękami jej plecy i nagle dotarło do niego, Ŝe gdyby w tej chwili Chelsea nawet ściągnęła majtki, on nie zdołałby nic zdziałać, bo jego myśli błądziły juŜ zupełnie gdzie indziej. Do diabła, miał przed sobą piękną, na wpół rozebraną dziewczynę, a tymczasem wszystko, na czym teraz mógł się skoncentrować, to sprawa prowadzona przez jego ojca. * W nocy miejsce przestępstwa wyglądało zupełnie inaczej. Gdzieś wysoko nawoływały się sowy, świerszcze wygrywały preludium do swojej symfonii, a u stóp Jordana, pośród sosnowego igliwia, drobne Ŝyjątka leśne rozpoczęły dziwne kontredanse. Jordan nie umiałby wytłumaczyć, czemu właściwie tu przyszedł. MoŜe w poszukiwaniu inspiracji? Miał teraz na czym oprzeć swoją obronę, ale ta podstawa nadal była bardzo chwiejna. Niezgodność w elementach czasu i odległości nie stanowiła Ŝelaznego dowodu oczyszczającego Jacka z podejrzeń o gwałt - sugerowała jedynie, Ŝe Gillian ma coś do ukrycia. Gdyby w Jordanie drzemała dusza hazardzisty, załoŜyłby się o spore pieniądze, Ŝe Jack i Gillian uprawiali seks tamtej nocy. Własna brawura przeraziła potem dziewczynę i smarkula wymyśliła tę historyjkę o gwałcie, Ŝeby się jakoś usprawiedliwić - przed sobą i innymi. Ale czemu w takim razie jej koleŜanki nie słyszały Ŝadnych odgłosów miłosnych uniesień? Dlaczego Jack nie przyznał się do wszystkiego przed Jordanem, jeŜeli rzeczywiście tak się potoczyły wypadki? Gilly Duncan skończyła juŜ szesnaście lat, seks z nią nie podlegał ściganiu z urzędu. Tymczasem Jack uparcie utrzymywał, Ŝe do niczego nie doszło. Co dziwniejsze, Ŝadna z dziewcząt nie widziała, Ŝeby Jack i Gillian wymieniali szczególne spojrzenia czy uśmiechy, Ŝeby się choćby niewinnie dotykali, a więc prowadzili zmysłowy flirt, swoistą grę wstępną. 320

A przynajmniej Ŝadna z nich o tym nie wspomniała. Chciały ochraniać przyjaciółkę? Czy moŜe rzeczywiście było tak, jak twierdził Jack? Albo jego klient to kłamca, który szybko i po cichu dopuścił się brutalnego gwałtu, albo kłamała Gillian... i owego wieczoru nie uprawiała seksu z Jackiem. Pomiędzy liśćmi pobliskiego drzewa rozbłysły Ŝółtym blaskiem mądre oczy sowy. - Gdybyś tylko mogła mi powiedzieć, co się tutaj wydarzyło westchnął Jordan. Uniósł wzrok, by przyjrzeć się ptakowi, i wówczas dostrzegł na gałęzi coś migoczącego srebrzyście, niczym gwiazdka uwięziona wśród konarów. Zaciekawiony, wstał i otrzepał dŜinsy. Okazało się, Ŝe gdy stanął na palcach, mógł sięgnąć ręką do połyskliwego skrawka. Niech to szlag. Błyskotka się zaklinowała! Jordan zacisnął zęby, chwycił mocniej za migotliwy pasek i ostro szarpnął go ku sobie. Z powrotem wylądował na ziemi, a na kolana sfrunął mu kawałek srebrnej wstąŜki. - Co u licha...? „WstąŜki i małe saszetki. Dziwne i niesamowite”. WstąŜki... Co sił w nogach pokonał pięćdziesiąt metrów ścieŜki prowadzącej przez zagajnik, wsiadł do samochodu i pojechał prosto do Więzienia Hrabstwa Carroll. * - Skup się! - zaŜądał Jordan. Jack chodził tam i z powrotem po niewielkiej sali. - Mówiłem ci juŜ, Ŝe pamiętam wstąŜki - odrzekł. - Były przy wiązane do drzewa, zamotane na gałęziach, ale końce luźno powiewały na wietrze. To brzmiało zupełnie niedorzecznie. I Jordan ponownie wyśmiałby tę opowieść, gdyby nie miał w kieszeni kawałka srebrnej tasiemki. - Wyglądały jak serpentyny na szkolnej zabawie? - Przypominały raczej maik. Słup majowy. Jedyny maik, jaki Jordan widział w Ŝyciu, znajdował się w przedszkolu prowadzonym przez fanatyków ckliwie infantylnej interpretacji nurtów New Age i ekologii, do którego przez całe trzy tygodnie chodził Thomas, zanim Jordan go stamtąd wyciągnął, uznawszy, Ŝe musi ratować syna. - Czy te przedmioty, które wisiały na dereniu, skojarzyły ci się z jakimiś popularnymi ozdobami? 321

- Nie miały nic wspólnego z bombkami choinkowymi, jeŜeli to masz na myśli. Wyglądały raczej jak małe saszetki, wkładane czasami przez kobiety do szuflad z bielizną. - I twierdzisz, Ŝe Gillian Duncan była naga? Jack skinął głową. - Dwie inne dziewczyny nie miały na sobie bluzek, ale jak przyszedłem, od razu się ubrały. Jordan miał juŜ niezły mętlik w głowie. - Myślisz, Ŝe urządziły sobie małą orgietkę? - Kiedy je zobaczyłem, nie robiły niczego, co mogłoby wskazywać na orgię. - A jak się właściwie zachowywały? Jack zastanawiał się przez chwilę. - Tańczyły wokół ogniska. Niczym indiańscy wojownicy. - Bez wątpienia ceremonialnie świętowały ubicie bizona. - Ceremonia... - powiedział z wolna Jack. - Właśnie takiego słowa uŜyła Gillian. * Minęła juŜ druga w nocy, gdy Jordan wśliznął się do domu, stąpając cicho na palcach, Ŝeby nikogo nie obudzić. Oszołomiony ostatnimi wydarzeniami, dopiero po chwili zdał sobie sprawę, Ŝe w salonie i duŜym holu wciąŜ pali się światło. Selena i Thomas czekali na jego powrót. - Nie uwierzycie, co się dziś wydarzyło... - uśmiechnął się szeroko. - Tato, Gillian jest czarownicą - oznajmił Thomas, bezceremonialnie kradnąc ojcu wielką scenę.

III Teraz płakała Jill, a Jack ze śmiechu upadł na ławkę, Lecz szybko się pogodzili, I poszli na huśtawkę.

My tu w Salem jesteśmy wciąŜ tacy sami, teraz jednak obłąkane dzieci dzierŜą klucze do królestwa, a prawo dyktuje niska zemsta. Arthur Miller, „Czarownice z Salem”

Czerwiec 2000 Salem Falls, New Hampshire

Addie zapłaciła dziesięć dolarów za kopię pierwszego wyroku Jacka, chociaŜ tak naprawdę nie wiedziała, co właściwie powinna z nią zrobić. WłoŜyć do ogniotrwałego sejfu, gdzie leŜały akty urodzenia i zgonu Chloe? Dokonać rytualnego spalenia? Zakopać w ogrodzie wraz z resztą niespełnionych marzeń? Po bezsennej nocy, spędzonej na przewracaniu się z boku na bok, Addie doszła do dwóch istotnych wniosków. Po pierwsze Jack snuł kłamstwa tak gładko i misternie jak jedwabniki swoje kokony. Po drugie Addie nie mogła mieć do niego Ŝalu o fałszywe przedstawianie relacji z Catherine Marsh, o zarzekanie się, Ŝe nie zgwałcił Gillian Duncan, a nawet o to, Ŝe ją oszukiwał, mówiąc: „Kocham cię”. W kłamstwo zawsze są czynnie zaangaŜowane dwie strony - autor barwnych opowieści i Ŝałosny naiwniak, który dokona kaŜdej umysłowej wolty, byle uwierzyć w piękne słowa. Urzędnik WyŜszego Sądu Hrabstwa Grafton wręczył Addie odpis postanowienia. - Proszę bardzo. Stan New Hampshire kontra Jack St. Bride. Podziękowała i spojrzała na kopię wyroku. - Jack St. Bride? - odezwał się z boku obcy głos. Addie odwróciła głowę i ujrzała wysokiego męŜczyznę w mundurze policjanta. Miał szpakowate włosy, za duŜy w stosunku do reszty twarzy nos i wiele mimicznych zmarszczek w kącikach oczu, świadczących o skłonności do śmiechu. - To pani znajomy? Zacisnęła rękę na dokumencie tak mocno, Ŝe ułoŜyła go wpół. - Do niedawno wydawało mi się, Ŝe go znam. ZauwaŜyła, Ŝe na wspomnienie o Jacku w oczach policjanta pojawił się wyraz smutku. 325

- Wiem, co pani ma na myśli - powiedział. - Ja swego czasu miałem podobne złudzenia. * Addie nie pamiętała, kiedy ostatnio była w restauracji jako klientka. Jay Kavanaugh zamówił dla siebie sute śniadanie, ale ona nie była głodna. Za to z trudem się powstrzymywała, Ŝeby nie wstać i własnoręcznie nie dolać sobie kawy z dzbanka stojącego na palniku. - Wcale mnie to nie dziwi - stwierdził Jay, gdy usłyszał, Ŝe Jack ponownie został oskarŜony o gwałt. - Sprawcy przestępstw na tle seksualnym zazwyczaj popadają w recydywę. WciąŜ natomiast nie pojmuję, jakim cudem dałem się tak nabrać. - Potrząsnął głową. - Jestem przecieŜ gliniarzem, mam szósty zmysł, powinienem wyczuć fałszywkę na kilometr. A tymczasem się podłoŜyłem jak pierwszy lepszy głupek; autentycznie uwierzyłem, Ŝe Jack jest przeciętnie zarabiającym nauczycielem z prywatnej szkoły - takim normalnym facetem z sąsiedztwa. A tu nagle się okazało, Ŝe pochodzi z rodziny bogatszej od Rockefellerów, w wolnym czasie zaś, zamiast opracowywać konspekty zajęć, uwodzi nieletnie uczennice. - Rockefellerów? - zdumiała się Addie. - Jack nie ma grosza przy duszy. Jay podniósł wzrok znad kubka z kawą. - To kolejne kłamstwo, którym cię uraczył. Ale dobrze wiedzieć, Ŝe podniósł oszustwo do rangi sztuki. Dzięki temu nie czuję się jak ostatni kretyn. Kelnerka przyniosła zamówione dania, Jay nie przestawał jednak mówić. - Jack był zawsze taki cholernie spontaniczny. „Jedziemy się powspinać?”. „Jasne! Nie ma problemu!”. „Zastąpisz innego nauczyciela w tym semestrze?”. „Oczywiście! Chętnie!”. Ale ilekroć proponowałem, Ŝebyśmy po treningu jego druŜyny poszli pograć w squasha, zawsze odmawiał. Twierdził, Ŝe będzie mógł się wybrać o późniejszej porze. Utrzymywał, Ŝe codziennie o siódmej ma stałe zajęcie - i nigdy, ani razu z niego nie zrezygnował. Z góry przyjąłem, Ŝe to jakieś posiedzenie rady pedagogicznej czy coś w tym rodzaju. Ale w końcu wszystko się wydało: ta dziewczyna zeznała, Ŝe wtedy właśnie się spotykali. Codziennie o siódmej wieczorem w szatni po treningu. Spotkanie z napotkanym policjantem podziałało przygnębiająco, ale jednocześnie jak swoiste katharsis. On był kolejną ofiarą Jacka. Tyle Ŝe jakkolwiek Jay Kavanaugh czuł się oszukany, Jack nie był jego miłością. I Jay nie usłyszał od niego „kocham cię”. 326

- Hej - odezwał się policjant - widzę, Ŝe gdzieś odpłynęłaś. - Nie, tylko się zamyśliłam. - Myślałaś o Jacku? Addie pokręciła głową. - Myślałam o tym, jak bardzo nie lubię męŜczyzn. - Nie mierz nas wszystkich miarą Jacka. W przytłaczającej większości jesteśmy od niego duŜo głupsi i nie mamy dość finezji, Ŝeby tak gładko zwodzić ludzi. - Jay uśmiechnął się smutno. - Z perspektywy czasu człowiek zawsze widzi wszystko jasno i klarownie. A ja miałem dziesięć miesięcy na przemyślenie tej historii. Przykre uczucia w końcu przemijają. Choć z drugiej strony wciąŜ pamiętam, Ŝe gdy zaaresztowałem Jacka - mojego najlepszego przyjaciela! - usiadłem przy biurku i zacząłem zachodzić w głowę, jakim cudem dałem się tak wykiwać. Jay przekłuł widelcem Ŝółtko jajka; rozlewało się leniwie Ŝółtą kałuŜą po talerzu, dopóki nie natrafiło na tamę z plasterków smaŜonych ziemniaków. - Co słychać u tej dziewczyny? - spytał po chwili policjant. - Zrezygnowała z nauki w Westonbrook. Podobno przygotowuje się do egzaminów w domu i nie utrzymuje Ŝadnych kontaktów z koleŜankami z Loyal. - Addie zamilkła, ale po chwili dodała z wahaniem w głosie: - Myślę, Ŝe bardzo chce zapomnieć o tym, co ją spotkało. Ledwie wypowiedziała te słowa, przypomniała sobie, Ŝe Catherine Marsh takŜe była zakochana w Jacku. - Ale nigdy jej się to nie uda - szepnęła. * Addie wróciła do hotelowego pokoju i zaczęła się pakować. Poskładała starannie bluzki i ułoŜyła je na dŜinsach, a potem zawinęła buty w kilka plastikowych worków, Ŝeby nie ubrudzić ubrań znajdujących się w walizce. Z włączonego telewizora dobiegł ją głos Rosie O’Donnell. - Zapewniam cię, John, Ŝe wygram ten teleturniej. Solidnie się przygotowywałam do finału. - Addie zerknęła na twarz komediowej aktorki, wypełniającą teraz niemal cały ekran. - Czy wiesz na przykład, co to jest kordiał? - Nie. - To rodzaj szlachetnego trunku - odparła Rosie. – Gdybyś chciał zostać zwycięzcą specjalnej edycji „Va banque”, musiałbyś znać takie pojęcia. Musiałbyś wiedzieć, jak się nazywa największe jezioro w Afryce, i zapamiętać, Ŝe królowa holenderska jest bliską kuzynką arcy 327

księcia Franciszka Ferdynanda. Ten ostatni kawałek kompletnie zmyśliłam, John, ale rzecz w tym, Ŝe tylko zwycięzca „Va banque”, ktoś taki jak ja, w ogóle ma świadomość, Ŝe to nieprawda. Publiczność w studiu wybuchnęła śmiechem, a Addie poczuła gwałtowny skurcz w sercu, bo w tej samej chwili w jej głowie zabrzmiały słowa Jacka: „Pytania w edycji dla gwiazd są bardzo uproszczone. W innym wypadku w całym teleturnieju nie padłaby ani jedna poprawna odpowiedź”. Za to Jack odpowiedziałby bezbłędnie na wszystkie pytania. Jak to dzisiaj powiedział Jay? „W przytłaczającej większości jesteśmy od niego głupsi”. - O siódmej, dziś wieczorem, tutaj, na kanale ABC - ogłosiła Rosie z ekranu. - Mówię ci, John, po tym teleturnieju otworzą się przede mną zupełnie nowe horyzonty. Addie powróciła w myślach do opowieści Jacka o tym, jak dzięki rozległej wiedzy uchronił się w więzieniu przed gwałtem. Przypomniała sobie własne próŜne wysiłki oderwania kochanka od telewizora w czasie emisji jego ulubionego programu. Tknięta nagłą myślą, zaczęła przerzucać leŜące na stole papiery. Poza folderem witającym ją w hotelu i przedstawiającym jego zalety znalazła krótki przewodnik po dystrykcie Dartmouth-Sunapee oraz dwie ulotki: ze sklepu dyskontowego i z pizzerii prowadzącej dostawy domowe aŜ do trzeciej nad ranem. Ale nie tego szukała. Wreszcie, spod sterty koców leŜących na łóŜku, wygrzebała lokalny dodatek do ogólnostanowej gazety i szybko zaczęła przebiegać wzrokiem strony, aŜ w końcu trafiła na program telewizyjny. W Loyal „Va banque” nadawano na kanale ABC. Codziennie o siódmej wieczorem. Addie nawet w przybliŜeniu nie wiedziała tyle co Jack na temat geografii, historii czy choćby kordiałów. Nie miała teŜ pojęcia, czy jakikolwiek sąd wziąłby pod uwagę jej odkrycie. Ale jednego była absolutnie pewna: codziennie między siódmą a siódmą trzydzieści wieczorem Ŝadna siła nie oderwałaby tego męŜczyzny od telewizora. Nawet powaby Catherine Marsh. * Skarbiec Wiccan przywodził Selenie na myśl staroświecką aptekę. Znajdowały się tu rzędy słojów z ręcznie wypisanymi naklejkami, których treści nie miała ochoty studiować, a na wąskich półkach stały ksiąŜki o tytułach takich, jak: „Transfiguracja dla początkujących”, 328

„Księga tajemnych zaklęć Anastazji” czy „Poradnik dla samotnie praktykujących czarownic”. W powietrzu wisiał odurzający obłok dymu kadzidła, a po ladzie przechadzał się kot z dzwoneczkiem przymocowanym do obróŜki. Starshine zerknęła na Selenę trzymającą filiŜankę z nietkniętą herbatą. - Proszę się śmiało napić. Nie zamieni się pani w ropuchę. Starshine wyglądała jak skrzyŜowanie Matki Ziemi z dzieckiem kwiatem. Siwe włosy posplatała w wiele warkoczyków, a na kaŜdym palcu stóp miała jakąś obrączkę. Selena czuła się nieswojo w jej towarzystwie: nie mogła się oprzeć wraŜeniu, Ŝe jednym pstryknięciem palców ta kobieta moŜe ją obrócić w nicość. Rozejrzała się po sklepie. - Czy przychodzi tutaj sporo nastolatków? - Jak na mój gust aŜ za duŜo - westchnęła Starshine. - Zaklęcia są dla większości dzieciaków pociągające. Słyszą słowo „czarownica” i wydaje im się, Ŝe jednym machnięciem róŜdŜki odegrają się na szkolnym dręczycielu albo rozkochają w sobie gwiazdę miejscowej druŜyny futbolowej. - I pewnie nie chwalą się przed ukochanymi rodzicami, Ŝe postanowili zostać wiccanami? - To prawda - zgodziła się Starshine. - Co niestety wynika z uprzedzeń ciągnących się od czasów inkwizycji. Ludzie nie pojmują, na czym polega uprawianie naszej Sztuki. Obawiam się jednak, Ŝe właśnie ten brak ogólnej akceptacji najbardziej przyciąga nastolatki do ruchów takich jak wicca. Chcą robić za plecami rodziców rzeczy zakazane choćby w istocie chodziło o działania całkiem naturalne i niewinne. - Czy Gillian Duncan często przychodzi do pani sklepu? Starsza kobieta wzruszyła ramionami. - Ostatnio się tutaj zjawiła w poszukiwaniu belladonny. - Belladonny? Tej trucizny? Starshine skinęła głową. - Wynalazła gdzieś wiekowy, jeszcze średniowieczny przepis na specyfik wywołujący psychodeliczne wizje. Naturalnie uznałam za stosowne skierować jej zainteresowania w inną stronę. - To znaczy? Na kolana Starshine wskoczył kot, pobrzękując dzwonkiem. Kobieta odruchowo zaczęła go głaskać, a zwierzak mruŜył oczy z rozkoszy. - Powiedziałam jej, Ŝe powinna się zająć przygotowaniami do nadchodzącego sabatu. - A czy pamięta pani, kiedy doszło do tej rozmowy? 329

- Na kilka dni przed świętem Beltane - odparła Starshine, a widząc minę Seleny, świadczącą o kompletnym zagubieniu, dodała: Przed nocą z trzydziestego kwietnia na pierwszego maja. * - MoŜe zdobyła ją w jakiś inny sposób? - zastanawiał się Jordan. Siedział obok Seleny na tekowej ławce w ogrodzie i patrzył na sójkę wojowniczo odganiającą stadko zięb od karmnika. Był przy tym boleśnie świadomy bliskości ciała tej pięknej kobiety. Chryste, to elektryzujące napięcie, które się między nimi wytwarzało, wystarczyło, Ŝeby powstrzymać całą chmarę komarów. Selena jednak zdawała się nic nie dostrzegać. A jeśli nawet dostrzegała, cholernie umiejętnie się maskowała. - Masz na myśli belladonnę? - spytała. - Uhm. MoŜe sporządziła ów średniowieczny specyfik, po czym owej nocy uraczyła nim siebie i koleŜanki? Niespodziewanie napatoczył się pijany Jack i do gwałtu doszło jedynie w jej zamroczonej wyobraźni. - To musiał być jakiś cholernie dobry towar, skoro doprowadził do zmaterializowania się spermy. - Okay. Tego punktu nie jestem w stanie wyjaśnić. Ale nie na tym polega moje zadanie. Muszę jedynie sprawić, by przez ułamek sekundy przysięgłym przemknęło przez myśl, Ŝe być moŜe istnieje jakieś inne wyjaśnienie wydarzeń tamtej nocy. Gdyby nam się udało udowodnić, Ŝe doznania i pamięć ofiary zostały zniekształcone przez narkotyki, powaŜnie podwaŜylibyśmy jej wiarygodność. - No dobrze, Jordan. Ale belladonna jest trucizną. Niełatwo ją zdobyć. - Mogła zastąpić belladonnę jakimś innym halucynogenem. - Zakupionym w miejscowej aptece? - rzuciła ironicznie Selena. - Zakupionym u szkolnego dilera - skontrował Jordan, po czym uśmiechnął się szeroko. - Lub podprowadzonym tatusiowi. * Addie siedziała ukryta za kępą hortensji, czekając, aŜ wielebny Marsh wyjdzie z domu i wsiądzie do swojego buicka. Zajęło jej to trzy i pół godziny. Kiedy w końcu odjechał na bezpieczną odległość, opuściła swoją kryjówkę i zapukała do drzwi. - Kłamałaś - rzuciła na widok Catherine Marsh. - Nie mam pojęcia, o czym pani mówi. - Nic cię nie łączyło z Jackiem St. Bride’em. Nigdy nie uprawiałaś z nim seksu. Nie wiem, dlaczego zaczęłaś rozpuszczać taką plotkę, 330

Catherine, ale jedno jest pewne: w ten sposób zniszczyłaś mu Ŝycie. - On obiecał... obiecał mi, Ŝe... - Nigdy niczego ci nie obiecywał. Catherine próbowała jeszcze protestować, ale szybko opuściła ją brawura. - Nie chciałam, Ŝeby trenera spotkało cokolwiek złego - wyszeptała. - Ale ojciec... ojciec natknął się na pigułki antykoncepcyjne w szufladzie z moją bielizną i dostał szału. A potem znalazł mój pamiętnik... - Catherine z trudem łykała łzy. - To, co tam napisałam, było tylko na niby. To znaczy... wszystkie się podkochiwałyśmy w trenerze. A kiedy zerwał ze mną mój chłopak, trener był bardzo miły i mogłam się przed nim wypłakać. Udawałam przed sobą, Ŝe tak postępuje, bo mnie lubi... lubi w ten szczególny sposób. I zaczęłam pisać o nim w pamiętniku. Zaczęłam pisać o naszym związku. - Ale to była tylko czysta fikcja? - upewniła się Addie i Catherine Ŝałośnie skinęła głową. - No dobrze, a kiedy twój ojciec poszedł na policję, nie przyszło ci do głowy, Ŝe moŜe powinnaś wyznać prawdę? - I wyznałam! Tylko Ŝe oni mi nie wierzyli. Twierdzili, Ŝe jestem zakochana w trenerze, więc za wszelką cenę próbuję go uchronić od więzienia. - Dziewczyna otarła z policzka łzę. - Kiedy kłamałam, wręcz spijali słowa z moich ust. A jak zaczęłam mówić prawdę, nikt nie chciał mnie słuchać. - Catherine... - Bardzo się wstydzę swojego postępowania - szepnęła dziewczyna. - Nie mogę sobie darować, Ŝe wyrządziłam trenerowi taką krzywdę. - Więc pomóŜ mu teraz —odparła Addie, z trudem nad sobą panując. * - KaŜdego bym się spodziewał, tylko nie ciebie - powiedział Charlie, otwierając szerzej drzwi, aby wpuścić Jordana do środka. - Nie przychodzę do ciebie jako adwokat, ale jako ojciec. Charlie zapraszającym gestem wskazał Jordanowi kwiecistą kanapę z afgańskim pledem zarzuconym na oparcie. - Ach tak. Zupełnie zapomniałem, Ŝe ty teŜ masz dziecko. - Jakkolwiek fatalnie to brzmi - uśmiechnął się szeroko Jordan my, adwokaci, równieŜ się rozmnaŜamy. Ta niespodziewana uwaga rozbawiła Charliego. - Twój chłopak jest teraz... w pierwszej klasie liceum, tak? 331

- Uhm - potaknął Jordan. ChociaŜ był ubrany tylko w cienką koszulkę polo, po plecach ciekły mu struŜki potu. Podjął się ryzykownej rozgrywki: nie miał cienia dowodu na to, co za moment zamierzał powiedzieć Charliemu kierował się jedynie przeczuciem. Miał nadzieję, Ŝe grając na ojcowskich uczuciach i lękach detektywa, zdobędzie waŜny dla siebie dowód. Musiał się odwołać do kłamstwa, bo nie przychodził mu do głowy Ŝaden inny sposób potwierdzenia własnych podejrzeń. - Charlie, zacznijmy od najwaŜniejszego. Ta rozmowa zostanie tylko między nami, dobrze? Policjant z wolna pokiwał głową. - No więc mój syn, Thomas, spotyka się z Chelsea Abrams. - To przemiła dziewczyna - rzucił przyjaźnie detektyw. - CóŜ, z pewnością tak sądzi Thomas. - Obaj się roześmiali. - To wyjątkowo niezręczna sytuacja, Charlie - stwierdził Jordan, wzdychając cięŜko. - Mój syn przyszedł do mnie z pewną informacją, a ja uznałem, Ŝe koniecznie muszę ci ją przekazać. Charlie wyprostował się gwałtownie, wyraźnie zaniepokojony. - Chelsea wyznała Thomasowi, Ŝe tamtej nocy w lesie dziewczęta zaŜywały narkotyki. Charlie siedział nieporuszony. - Moja córka nie bierze... nigdy nie wzięłaby Ŝadnego narkotyku. - To jedynie pogłoska. I zdaję sobie sprawę, Ŝe - wziąwszy pod uwagę okoliczności - jestem ostatnią osobą, od której chciałbyś ją usłyszeć. Ale teŜ jestem ojcem i, do diabła, gdyby ktoś powiedział coś takiego na temat Thomasa, chciałbym jak najszybciej o tym wiedzieć. Jordan wstał z kanapy; nie chciał niebezpiecznie przeciągać wizyty. Choć zapewne doszło do jakiegoś nieporozumienia. - Zapewne - zgodził się Charlie. Odprowadził Jordana do wyjścia, po czym, stojąc w drzwiach, patrzył w zamyśleniu na adwokata oddalającego się podjazdem wyłoŜonym kamiennymi płytami. - Jordan! Przez chwilę spoglądali na siebie w milczeniu. - Dzięki - powiedział Charlie na poŜegnanie. * Arthur Quince, laborant w Duncan Pharmaceuticals, miał w firmie urwanie głowy i bez detektywów, burzących mu rytm zajęć. Szczególnie takich detektywów, którzy z błyskiem zeloty w oku próbowali powiązać miejsce jego pracy z powaŜnym przestępstwem. Najpierw 332

gwałt na córce szefa, a teraz sprawa handlu narkotykami w Salem Falls? W jakim kierunku zmierza ten świat? - Nie wiem, czy zdołam pani pomóc - powiedział Arthur Selenie Damascus. - Bywają takie tygodnie, Ŝe na liniach produkcyjnych mamy jednocześnie sześć róŜnych substancji. - Na przykład jakich? Do licha, ta kobieta była bardziej nieustępliwa od psa wgryzającego się w kość. Arthur zalogował się w bazie danych komputera i wskazał na ekran. - Ostatnio wytwarzaliśmy fentanyl, lignokainę i fenobarbital. - A wcześniej? Arthur wrócił do poprzedniego trzytygodniowego cyklu, rozpoczętego dwudziestego czwartego kwietnia. - W róŜnych fazach produkcji znajdowały się acyclovir, pemolina, ryzedronian i atropina. - Czy któryś z tych specyfików ma właściwości halucynogenne? - Nie produkujemy narkotyków, rozprowadzanych przez dilerów na ulicach - oburzył się Quince. - Zdaję sobie z tego sprawę. Tym bardziej musimy podjąć działania zmierzające do jednoznacznego wyeliminowania Duncan Pharmaceuticals jako potencjalnego źródła pochodzenia substancji będącej przedmiotem policyjnego śledztwa. - Selena pochyliła się w stronę laboranta i podjęła konfidencjonalnym szeptem. - Niech pan posłucha, doktorze Quince. Osobiście jestem przekonana, Ŝe nie macie nic wspólnego z tą sprawą. Ale co się stanie, jeŜeli znajdziemy podejrzany halucynogen na korytarzach liceum w Salem Falls, w mieście będącym siedzibą Duncan Pharmaceuticals? Musimy chronić własne tyłki (proszę wybaczyć kolokwializm) i upewnić się, Ŝe to świństwo nie pochodzi z tutejszych zakładów. - Odwróciła się z powrotem w stronę ekranu monitora. - Dlaczego ten specyfik jest dodatkowo oznaczony gwiazdką? - Duncan Pharmaceuticals wprowadza nową linię środków homeopatycznych, leków na receptę, otrzymywanych jedynie z naturalnych, a nie syntetycznych surowców. Atropina jest jednym z takich specyfików. Selena przysiadła na wysokim stołku. - Z naturalnych surowców, mówi pan? Z czego więc otrzymuje się atropinę? - Z rośliny zwanej atropa belladonna. - Belladonna? - Owszem. Zapewne pani o niej słyszała. Jest silnie trująca. - Czy państwa produktem moŜna się odurzyć? 333

Arthur natychmiast się najeŜył. - Niemal kaŜdy farmaceutyk znajdujący się na rynku ma efekty uboczne, pani Damascus. - A jakie byłyby objawy przedawkowania atropiny? - Dezorientacja. Pobudzenie. - Wzruszył ramionami. - Stany deliryczne. - Deliryczne? A więc to jest halucynogen? W tym momencie do laboratorium wszedł Amos Duncan i obrzucił Selenę zdumionym spojrzeniem. Naturalnie widywał ją kręcącą się po mieście, ale poniewaŜ była dość przytomna, by nie rozmawiać z Amosem na temat dochodzenia, nie miał pojęcia, Ŝe ona pracuje dla Jordana. - Arthur - Duncan ruszył w ich stronę - muszę z tobą porozmawiać. - Pani Damascus właśnie wychodzi - pospieszył z wyjaśnieniami laborant. - Zbiera informacje w związku ze śledztwem w sprawie narkotyków. Wbrew podejrzeniom Arthura ta informacja w najmniejszym stopniu nie zirytowała Amosa - jakby był pewien, Ŝe pod jego czujnym okiem nie moŜe dojść w zakładach do Ŝadnych nieprawidłowości. - Pracuje pani dla Charliego Saxtona? Proszę przyjąć szczere wyrazy ubolewania! - huknął, ale uśmiechnął się przy tym szeroko. Selena natychmiast odpowiedziała mu uśmiechem. JeŜeli facet uwaŜa ją za miejscową policjantkę, nie naleŜy go wyprowadzać z błędu. W odpowiednim czasie sam się zorientuje, co jest grane - kiedy juŜ się spotkają na sali sądowej. * Dziewczęta wędrowały między półkami sklepu muzycznego i postukiwały paznokciami w kompakty ułoŜone równo niczym zęby w sztucznej szczęce. Zupełnie o to nie zabiegając, natychmiast skupiły na sobie rozliczne spojrzenia - jak czarna dziura ściągająca światło. No, ale jakŜe nie podziwiać piękna młodości? Tryskającej świeŜości? Tej niemal namacalnej pewności siebie emanującej z kaŜdego kroku? Chelsea, Meg i Whitney, zupełnie niepomne siły własnej urody, snuły się bez szczególnego celu, boleśnie świadome nieobecności Gillian. W pewnej chwili Meg się potknęła i przewróciła wysoki stos kompaktów. 334

- O, rany. JuŜ ci pomagam - powiedziała przepraszającym głosem do pryszczatego pracownika, który się zmaterializował na miejscu wypadku. - Pieprzona krowa - mruknął chłopak w odpowiedzi. Whitney błyskawicznie do niego doskoczyła i gniewnie podparła się pod boki. - Coś ty powiedział? Chłopak spuścił wzrok i zaczerwienił się jak burak. - Słuchaj, ty nędzny gadzie - wyszeptała Whitney zapalczywie. Wystarczy, Ŝe strzelę palcami, a twój kutas uschnie i odpadnie. Pryszczaty parsknął ironicznie. - No, jasne. JuŜ to widzę. - CóŜ, moŜe blefuję. A moŜe jestem autentyczną czarownicą. Whitney uśmiechnęła się słodko. - Chcesz zaryzykować i to sprawdzić? Chłopak pospiesznie się wycofał na drugą stronę sklepu. - Whit, nie powinnaś tego robić - skarciła ją Meg. - A czemu nie? - Dziewczyna wzruszyła ramionami. - Cholernie działał mi na nerwy. Poza tym, gdybym tylko chciała, naprawdę mogłabym to zrobić. - Tego nie wiesz - stwierdziła Chelsea. - Ale nawet gdybyś miała taką moc, nie wolno ci jej uŜyć do krzywdzenia ludzi. Czary nie mogą słuŜyć usuwaniu wszelkich przeszkód, które spotykamy na swojej drodze. - A czemu nie? Poza tym uzdrawianie jest nudne. Tak samo nudne jak studiowanie tych idiotycznych cykli księŜyca. Skoro juŜ opanowałyśmy odpowiednie zaklęcia, dlaczego nie mamy z nich korzystać? - PoniewaŜ tak jest bezpieczniej. - Chelsea wzruszyła ramionami. - Mniej ludzi na tym cierpi. Whitney parsknęła kpiąco. - Ten pokurcz naśmiewał się z Meg. Podobnie jak Hailey McCourt. - Hailey juŜ się czuje o wiele lepiej - zauwaŜyła Meg. - I na dodatek stała się duŜo milsza. - Bo dałyśmy jej porządną nauczkę. - Whitney ruszyła w kierunku pryszczatego chłopaka. - Mam ochotę upokorzyć tego szczura. Zdecydowanie sobie na to zasłuŜył. - A czy Jack St. Bride takŜe sobie zasłuŜył na to, co go spotkało? Pytanie Chelsea miało efekt Ŝarłocznego ognia wysysającego tlen z najbliŜszego otoczenia. - Jezu, Chels - odezwała się Whitney, gdy odrobinę ochłonęła - to nie jest temat na rozmowy w miejscu publicznym. 335

Ale Chelsea juŜ dłuŜej nie mogła się powstrzymywać. Zakryła usta dłonią i mówiła dalej: - Nigdy nie myślisz o tym, Whit? W ogóle cię to nie gryzie? - Ja myślę - wymamrotała Meg. - Myślę o tym bez przerwy. Chelsea nie spuszczała wzroku z Whitney. - W tej chwili nie ma z nami Gillian. Nigdy się nie dowie, o czym tutaj gadałyśmy. ChociaŜ moŜe nie chcesz sama przed sobą tego przyznać, Whit, dobrze wiesz, Ŝe nie powinnyśmy... - ...nie powinnyśmy prowadzić dyskusji na ten temat - stanowczo weszła jej w słowo Whitney, po czym ukradkiem wrzuciła jeden z kompaktów do swojej sznurkowej torby i skierowała się do wyjścia, najwyraźniej oczekując, Ŝe przyjaciółki podąŜą za nią bez słowa sprzeciwu. * Charlie miał świadomość, Ŝe postępuje nierozsądnie. Był przecieŜ doświadczonym detektywem, od lat znał na wylot reguły i procedury związane z gromadzeniem dowodów. Wiedział teŜ, czym się moŜe skończyć ich złamanie. Ostatnio doszło do kilku wypadków odrzucenia przez sąd materiałów dowodowych, poniewaŜ zostały znalezione w pokoju nastolatków, którzy nie udzielili zgody na przeszukanie. I nic nie pomógł fakt, Ŝe tę zgodę wyrazili rodzice, do których naleŜał cały dom, a więc w sensie formalnym takŜe pokój dziecka. W kaŜdym z tych przypadków chodziło o narkotyki. - Co ty tu robisz? Głos Ŝony rozległ się tak niespodziewanie, Ŝe Charlie aŜ podskoczył i niewiele brakowało, a przewróciłby się na próg szafy Meg. - Szukam czegoś - wykrztusił w końcu. - Sztruksowej spódnicy? - spytała Barbara z kamienną twarzą. Charlie spojrzał na trzymany w dłoni wieszak. - Nie. Swojej koszuli. Tej, którą Meg sobie poŜyczyła kilka dni temu. - Ach, tak. Sprawdź w komodzie. W trzeciej szufladzie od góry. Barbara wyszła, a Charlie przywarł czołem do drzwi szafy. Nie chciał, Ŝeby Ŝona wiedziała, czego naprawdę szukał. Nie chciał przed nikim przyznać, Ŝe zwątpił w szczerość własnej córki. Przejechał palcem po bransoletce „wiecznej przyjaźni”, splecionej z czerwonego, niebieskiego i zielonego kordonku. Meg zrobiła ją własnoręcznie podczas pierwszego w Ŝyciu pobytu na obozie młodzieŜowym. Przez pierwsze dwa dni niemal co godzinę dzwoniła z płaczem i utrzymywała, Ŝe pozostawienie jej w takim miejscu jest szczególną 336

formą maltretowania nieletnich. Ale kiedy Charlie i Barbara wsiedli w końcu w samochód i pojechali po nią do Maine, Meg juŜ się zdąŜyła się zaprzyjaźnić z koleŜankami i bezceremonialnie odprawiła rodziców do domu. Charlie klęknął i zaczął przebierać w niemal nieuŜywanym sprzęcie sportowym (musiało minąć niemal dziesięć lat, zanim pojął, Ŝe jego córka nigdy nie zostanie sportsmenką) oraz w wielu parach butów, z których juŜ wyrosła. Na dnie szafy znalazł teŜ pluszowego misia i plakat, wymalowany przez Meg jeszcze w szkole podstawowej w ramach zajęć z biologii, a przedstawiający ptaka będącego symbolem stanu New Hampshire - dziwonię purpurową. W szafie leŜał równieŜ róŜowy worek baletowy, upchnięty obok lalek, którymi Meg od dawna się nie bawiła, ale z którymi nadal nie mogła się rozstać. Charlie uśmiechnął się, unosząc czule jedną z nich - nagiego bobasa z jasnymi włosami i niedomykającym się okiem. PrzecieŜ to nieprawdopodobne, pomyślał, Ŝeby dziewczyna, która z sentymentalnych powodów wciąŜ trzyma dziecięce zabawki, mogła zaŜywać narkotyki. W swojej karierze miał do czynienia z licznymi dochodzeniami w sprawie narkotyków i dobrze wiedział, jakie układy rodzinne są zagroŜone tym problemem. Po pierwsze między dzieckiem a rodzicami doszło do całkowitego zablokowania kanałów komunikacji; po drugie dziecko z jakichś względów Ŝywi głęboką niechęć do rodziców lub, po trzecie rodzice byli tak zapatrzeni w siebie, Ŝe nie zauwaŜali, co się dzieje z ich dzieckiem. śadna z tych sytuacji nie przystawała do relacji Charliego i Meg. Oni przecieŜ zawsze byli bardzo sobie bliscy. A więc zapewne McAfee opacznie zrozumiał słowa syna. Albo chłopakowi coś się pokręciło. Lub teŜ z jakichś niewytłumaczalnych powodów Chelsea skłamała. Zadowolony z siebie, Charlie zaczął wrzucać skarby Meg z powrotem do szafy. Starał się zachować oryginalny chaos, by się nie zorientowała, Ŝe ktoś grzebał w jej rzeczach. Na swoje miejsce wróciły więc pluszowy miś, kij do hokeja i rolki. Za nimi miał powędrować róŜowy worek baletowy, ale niespodziewanie ręka Charliego natrafiła na coś twardego o cylindrycznym kształcie. Baletki, trykoty, rajtuzy - wszystko, co teoretycznie znajdowało się w tym worku, powinno być miękkie i delikatne w dotyku. Charlie rozpiął suwak. Wsunął rękę do środka, po czym wyciągnął długi zwój srebrnej, jedwabistej wstąŜki, a następnie metalowy termos i kilka plastikowych kubków, powtykanych jeden w drugi. Termos był pusty, o ile nie liczyć warstwy białego osadu. CzyŜby kokaina? Charlie powąchał proszek, po czym nabrał odrobinę na mały palec i posmakował. 337

Nie wyczul niczego podejrzanego, ale niespodziewanie ogarnęło go znuŜenie. Powoli przesunął dłonią po twarzy i przetarł zmęczone oczy. Mimo wszystko odda termos do zbadania. Jeden z jego kumpli pracował w stanowym laboratorium toksykologicznym i winien mu był przysługę. Ledwo Charlie podjął tę decyzję, a jego źrenice rozszerzyły się tak gwałtownie, Ŝe świat rozpłynął mu się przed oczami. * Wycieraczki samochodowe szeptem wymieniały nowiny, gdy Addie jeździła bez celu deszczowymi ulicami Salem Falls. Powinna wrócić do domu i rozpakować walizkę. Powinna jak najszybciej sprawdzić, co się dzieje w restauracji. A tymczasem znalazła się w wąskiej niczym trumna, plastikowej budce telefonicznej i przeglądała spis abonentów w poszukiwaniu dokładnego adresu Jordana McAfeego. Kilka minut później zapukała do drzwi adwokata, w których niespodziewanie stanęła wysoka, czarnoskóra kobieta. - Prze-przepraszam - wyjąkała Addie. - Chyba pomyliłam adres. Odwróciła się i ruszyła z powrotem w deszcz, ale zatrzymał ją głos nieznajomej. - Pani Peabody, prawda? - Addie skinęła głową, a czarna piękność uśmiechnęła się promiennie. - Mam na imię Selena i nie, nie jestem pokojówką. Proszę wejść i przeczekać ulewę. Dopiero kiedy Addie znalazła się w holu, przypomniała sobie, Ŝe juŜ widziała tę kobietę. - To pani kilka tygodni temu zamówiła w restauracji gorącą wodę z cytryną. - Rany, co za imponująca pamięć! - wykrzyknęła Selena, odbierając z rąk Addie płaszcz przeciwdeszczowy. - Jordan wkrótce powinien wrócić. Wiem, Ŝe chciałby z panią porozmawiać. Będzie mi bardzo miło, jeŜeli zechce pani ze mną na niego zaczekać. Addie usiadła w salonie na miękkiej kanapie. - Przyszłam tutaj z powodu Jacka St. Bride’a - wyjaśniła. - Rozumiem. - On jest niewinny. Selena przysiadła na niskim stoliku. - Czy jest pani w stanie zapewnić mu alibi? - Nie. Ale... ale jestem pewna jego niewinności. - Addie pochyliła się do przodu, zaciskając dłonie na kolanach. - Pojechałam do Loyal, Ŝeby sprawdzić fakty związane z jego poprzednim wyrokiem. Okazało się, Ŝe dziewczyna... ta dziewczyna, którą podobno uwiódł... 338

ona skłamała. W rzeczywistości nigdy nic jej nie łączyło z Jackiem. - Czy ona się zgodzi wystąpić na procesie w charakterze świadka? - spytała rzeczowo Selena. - Nie - wyszeptała Addie. Na jej bladej twarzy uczucia były tak wyraźnie widoczne, jakby zostały wymalowane niezmywalnym flamastrem; Selenie zmiękło serce. - Proszę nie uwaŜać mojego pytania za wścibstwo, pani... - Addie. Proszę mi mówić po imieniu. - Naturalnie. A więc, Addie, czy mogłabyś mi powiedzieć, dlaczego nie przyszłaś do nas kilka tygodni temu? Addie milczała przez dłuŜszą chwilę. - Musiałam sama się przekonać - zaczęła cicho - czy Jack jest człowiekiem, za jakiego go uwaŜałam. Selena przypomniała sobie ów poranek, gdy się nie zgodziła zostać Ŝoną Jordana. Od tamtej pory zastanawiała się kaŜdego dnia, czy przypadkiem nie popełniła powaŜnego błędu. - Rozumiem, Ŝe bardzo byś chciała się przyczynić do uwolnienia Jacka, ale jeŜeli nie moŜesz mu zapewnić alibi, to niewiele zdołasz nam pomóc w tej sprawie. - Ja przyszłam tutaj z zupełnie innego powodu - powiedziała Addie. - Prawdę mówiąc, miałam nadzieję, Ŝe to wy mi pomoŜecie. * - Saxton. Słucham? - Cześć Charlie, to ja. Charlie zamarł. Albert Ozmander mógł dzwonić do niego tylko z jednego powodu: substancji znalezionej w termosie z pokoju Meg. Oz naturalnie nie wiedział, skąd pochodził termos. Dla toksykologa było to rutynowe badanie, potrzebne do zgromadzenia materiału dowodowego w jakiejś bliŜej nieznanej mu sprawie. Charlie nagle się zorientował, Ŝe gorączkowo stuka czubkiem buta o podłogę i aŜ musiał się złapać za nogę, Ŝeby zapanować nad nerwowym odruchem. - Zidentyfikowałem dla ciebie tę substancję - oznajmił Oz. - Wyniki testu są zdumiewające. Nie mam pojęcia, Charlie, dlaczego dzieciaki z twojego miasteczka nie palą trawki czy nie wciągają koki, jak to czyni cała reszta wolnego świata. Nie zmienia to jednak zasadniczego faktu - osad z termosu jest siarczanem atropiny. - Nigdy o czymś takim nie słyszałem. 339

- Owszem, słyszałeś, tylko o tym nie wiesz. Atropinę wykorzystuje się między innymi do regulacji pracy układu trawiennego. ZaŜywałeś kiedykolwiek lomotil? Tak, Charlie raz musiał wziąć ten specyfik, gdy pojechali z Barbarą do Meksyku i oboje koszmarnie się czymś zatruli. Jeszcze do dzisiaj na to wspomnienie przechodziły go dreszcze. - Czemu dzieciaki miałyby zaŜywać środek przeciw biegunce? - JeŜeli zaŜyją go odpowiednio duŜo, będą nieźle naćpane.Tak czy owak, właśnie przesyłam ci wyniki. W rogu pokoju zapiszczał faks i zaczął wypychać ze swojego wnętrza rulonik papieru, który wpadł do umieszczonej poniŜej drucianej siatki. - Wielkie dzięki, Oz - powiedział Charlie i odłoŜył słuchawkę. Usiadł cięŜko za biurkiem i schował twarz w dłoniach. Meg, która nigdy dotąd nie okłamała swojego ojca - Meg, dla której byłby w stanie ruszyć z posad świat - ta sama Meg w jakiś sposób weszła w posiadanie nielegalnej, halucynogennej substancji. Serce podeszło mu do gardła, stracił poczucie równowagi i tylko najwyŜszym wysiłkiem woli zdołał sięgnąć do telefonu i nacisnąć kilka guzików. - Matt, musimy porozmawiać - powiedział zgaszonym głosem, gdy prokurator podniósł słuchawkę. * Jack wlókł się noga za nogą przez szare korytarze, postępując za straŜnikiem prowadzącym go do dusznej salki konferencyjnej, w której czekał Jordan. Do procesu pozostało zaledwie kilka dni i adwokat pewnie przyszedł ponownie nalegać na ugodę z prokuraturą. Ale Jack w Ŝadnym razie na to nie przystanie. Woli dwadzieścia razy wysłuchać niepomyślnego werdyktu przysięgłych, niŜ dobrowolnie odrzucić wolność jak coś całkiem zbędnego, czego braku nigdy się nie odczuje. JeŜeli chcą jego głowy, najpierw muszą go pokonać. Bo on się nie podda. Będzie walczył. I gdy zajdzie taka potrzeba, zaciągnie ich wszystkich do sądu apelacyjnego. - Oszczędź sobie przemowy... - powiedział do Jordana, ledwie straŜnik otworzył drzwi. - W Ŝadnym razie... - urwał raptownie, dotarło bowiem do niego, Ŝe adwokat nie jest sam. TuŜ obok siedziała Addie, zmęczona i krucha, ale wciąŜ piękna. Jordan podniósł się z krzesła i dopiero wtedy Jack otrząsnął się z pierwszego szoku. - Jakim cudem... - Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin - wszedł mu w słowo Jordan. - To nie są moje urodziny. 340

- Wiem - przyznał adwokat i wyszedł z salki. Jack nie miał pojęcia, jak się zachować. Ostatnim razem widział Addie podczas aresztowania. Z walącym sercem ruszył w jej stronę. Bezwstydnie wykorzystywał tę kobietę, kiedy siedział w karcerze. To jej twarz przywoływał z pamięci, gdy ogarniała go desperacja. To dzięki Addie samotne godziny w celi były do zniesienia, bo cały czas karmił się nadzieją, Ŝe pewnego dnia będzie miał okazję wszystko jej wyjaśnić. Co jednak pocznie, jeŜeli Addie powie mu na wstępie, Ŝe nie chce go więcej znać? Odwróciła od niego twarz i Jack znieruchomiał. Najgrubszy mur nie zatrzymałby go skuteczniej niŜ ten drobny ruch. - Nie podchodź, Jack. - Z całej siły zacisnęła powieki. - Najpierw muszę ci coś powiedzieć... Muszę cię prosić... o wybaczenie. Tego ranka, kiedy się zjawił Charlie z nakazem aresztowania, powinnam była zignorować kaŜde jego słowo i uwaŜnie wysłuchać twoich racji. - Addie... - Pozwól mi skończyć. Proszę. - Wbiła wzrok w dłonie złoŜone na stole. - Pojechałam do Loyal. Spotkałam się z Catherine. To... to bardzo ładna dziewczyna. W pewnym sensie się wstydzę, Ŝe w ogóle tam pojechałam. śałuję, iŜ owego ranka nie spojrzałam Charliemu prosto w oczy i nie oznajmiłam, Ŝe przyszedł po niewłaściwego człowieka. śałuję, Ŝe nie mogę cofnąć czasu i zachować się od początku do końca zupełnie inaczej. I pewnie nie darowałabym sobie swojego zachowania, gdyby... - spojrzała na Jacka i uśmiechnęła się przez łzy - ...gdyby pewien bardzo mądry męŜczyzna nie powiedział mi pewnego razu, Ŝe nie wolno się oglądać za siebie - Ŝe naleŜy zapomnieć o przeszłości i patrzeć z nadzieją w przyszłość. Jack chwycił Addie w ramiona i przywarł do niej z całej siły. Była jego kotwicą na wzburzonym morzu, jego jedyną opoką. Zanurzył twarz w jej włosach, powiódł ustami po skórze. - UwaŜasz, Ŝe jestem winny? - wyszeptał tak cicho, Ŝe jego słowa wydawały się nieznacznym tchnieniem. Addie dotknęła dłonią jego policzka. - Masz niebywale rozległą wiedzę, a nie znasz odpowiedzi na tak proste pytanie? Swego czasu Jack był niekwestionowanym idolem, stanowił dla wielu niedościgniony wzór - niezwykle przystojny, pochodzący z prominentnej rodziny, odnosił sukcesy akademickie i sportowe, błyszczał 341

w towarzystwie. Zdawał sobie sprawę, jak nisko spadł z tego piedestału. Ale mimo świetności dawnych sukcesów nigdy dotąd nie czuł się tak uhonorowany jak teraz, gdy Addie obdarzyła go swoim zaufaniem. - śałuję, Ŝe musisz mnie oglądać w takim miejscu. - Ja cię widzę zupełnie gdzie indziej: rozciągniętego na kocu w moim ogrodzie, gdzie urządziliśmy sobie właśnie wspaniały piknik pełen smakołyków, które ugotowałeś specjalnie dla mnie. A ja mam na sobie... nie, teraz ci nie powiem. - Jesteś okrutna. - Będziesz musiał stąd wyjść i zobaczyć to na własne oczy. Jack znowu przylgnął do Addie i trzymał ją w mocnym ucisku, aŜ ich serca zaczęły bić idealnie zsynchronizowanym rytmem. - Wiesz Addie - szepnął cicho - nawet gdybym mógł, nie zmieniłbym przeszłości. Zgodziłbym się na skazanie, więzienie i obecny areszt - zgodziłbym się bez szemrania na to wszystko - bo inaczej zapewne nie poznałbym ciebie. Przed oczami Addie przemknęły demony przeszłości: dokonany na niej gwałt, śmierć córeczki, śmierć mamy. - Och, Jack - odezwała się drŜącym głosem. - Ja teŜ bardzo cię kocham.

Ostatni tydzień czerwca 2000 Salem Falls, New Hampshire

Człowiek moŜe spać z otwartymi oczami. Meg była tego pewna, poniewaŜ zdarzało jej się to w szkole. Na moment zawieszała wzrok na owadzie lezącym po ścianie i nagle się okazywało, Ŝe lekcja dobiegła końca. Ostatnio prawie nie sypiała w nocy z powodu TEGO WSPOMNIENIA, więc jeŜeli jej umysł postanowił w zamian wyłączać się w biały dzień, nie zamierzała z tym walczyć. Próbowała za wszelką cenę nie wracać myślami do OWEJ NOCY. Ale nie mogła powstrzymać ojca od opowieści o działaniach na rzecz prokuratury i o tym, kto wystąpi w charakterze świadka na procesie. Nie mogła powstrzymać przyjaciółek od ukradkowej wymiany zdań na temat feralnych wydarzeń. To wszystko całkiem ją rozstrajało. Wpadła do domu jak burza i biegiem ruszyła do swojego pokoju. Od kilku tygodni była owładnięta obsesją na miarę lady Makbet i prześladujących ją krwawych plam. Natychmiast po przyjściu ze szkoły musiała dotknąć róŜowego worka, by się upewnić, Ŝe wciąŜ jest na swoim miejscu. Z trzaskiem otworzyła szafę i gwałtownie łapiąc ustami powietrze, wsadziła głowę do środka. - Margaret Ann Saxton! - Od strony drzwi rozległ się głos matki. Meg aŜ podskoczyła z przestrachu i przy okazji uderzyła głową o drewniane obramowanie szafy. - Skarbie, czy wszystko w porządku? - Barbara podeszła do córki i lekko dotknęła jej czoła. Sprawdzała temperaturę czy szukała pierwszych oznak szaleństwa? - Wyglądałaś, jakby cię ścigały moce piekielne. 343

- Nic mnie nie ścigało. - Meg zmusiła się do słabego uśmiechu. Jestem po prostu zawalona nauką. Okropnie duŜo nam teraz zadają. - Martwię się o ciebie. Nie wyglądasz najlepiej. - Barbara spojrzała uwaŜnie na luźne ubranie Meg. - Chudniesz w oczach. - Jezu, mamo, przecieŜ od lat dajesz mi do zrozumienia, Ŝe powinnam się zabrać do odchudzania. - Nigdy nie mówiłam niczego podobnego. UwaŜałam jedynie, Ŝe ktoś o tak ślicznej buzi jak twoja powinien dbać, by ona przede wszystkim przyciągała uwagę ludzi. Meg wywróciła w zniecierpliwieniu oczami. - Mamo, ja teŜ cię kocham - rzuciła sucho. - A czy teraz mogę juŜ liczyć na odrobinę prywatności? Ledwie matka wyszła z pokoju, Meg ponownie zanurkowała w szafie. Zaczęła nerwowo wyrzucać z jej dna lalki i buty, ale worek, który leŜał tutaj jeszcze wczoraj po południu - nagle wyparował. - Jasna cholera! - wyszeptała i poczuła, jak jej włosy jeŜą się na karku. Ojciec musiał bardzo cicho otworzyć drzwi, bo stał teraz oparty o futrynę, trzymając róŜowy worek w dłoni. Meg zwiesiła głowę. Najchętniej padłaby trupem. Charlie tymczasem wszedł do środka i usiadł naprzeciwko córki na podłodze. - Będziesz mówiła pierwsza, czy ja mam zacząć? Niespodziewanie Meg odniosła wraŜenie, Ŝe wszystko w niej kompletnie się rozpada - jak pod wpływem działania tych odraŜających bakterii z filmów SF, które zamieniają ludzkie bebechy w bezkształtną galaretę. W głowie miała kompletną pustkę. - Meggie, czy to ty przyniosłaś narkotyki do lasu tamtej nocy? Potrząsnęła głową, oszołomiona. Termos. Termos, w którym Gillian miała mroŜoną herbatę... w tym termosie były narkotyki! A ojciec podejrzewał, Ŝe to sprawka Meg. Wspomnienia w przyspieszonym tempie przebiegały jej przed oczami. Zagajnik - świetlisty i rozkołysany; one cztery przy cmentarzu, zalewające się łzami w chwili, gdy znalazł je Charlie. A pomiędzy tymi obrazami jakaś biała plama; luka w kontinuum czasu. Nagle tama pękła i Meg się zaniosła niepohamowanym szlochem. Zaczęła płakać tak rozdzierająco, jak jeszcze nigdy w Ŝyciu; trzęsła się na całym ciele i wyła, aŜ do pokoju wpadła mama z twarzą wykrzywioną w panice. - Charlie! - Jak z oddali do Meg dobiegł krzyk matki. - Charlie, zrób coś natychmiast! 344

Meg płakała nad Gillian; płakała nad grymasem bólu na twarzy ojca; nad wspomnieniami, które przez białą, gęstą mgłę próbowały się przebić na powierzchnię. Zaczęła młócić ramionami powietrze i kopała kaŜdego, kto chciał się do niej zbliŜyć. W końcu zjawiło się pogotowie. Pielęgniarz zaaplikował jej zastrzyk z antypsychotycznego haldolu i wkrótce Meg powróciła do rzeczywistości. Opadła w ramiona ojca niczym jeden z białych kwiatów, które owej nocy sypały się z derenia. Charlie tulił ją mocno, owiewając oddechem pachnącym kawą. - Meggie - zaczął łamiącym się głosem. - Która z was? Oboje myśleli o dwóch całkiem róŜnych rzeczach i jakaś cząstka jej umysłu była tego świadoma. Mimo to, zamknąwszy oczy, Meg rzuciła się na łeb na szyję w wir wydarzeń tamtej nocy. - To mogłam być ja - wyszeptała. * Tego dnia Gillian po raz pierwszy znalazła się w biurze Matta Houlihana bez ojca siedzącego u jej boku. Jasne, Amos był zaledwie kilka metrów dalej, w poczekalni, a moŜe nawet w tej chwili niecierpliwie przyciskał ucho do drzwi, niemniej jego nieobecność dodawała jej pewności siebie. - Nie krępuje cię, Ŝe musisz siedzieć tu ze mną sam na sam? CóŜ za subtelny facet, pomyślała Gillian. Chce się upewnić, Ŝe ofiara gwałtu nie czuje się zagroŜona przez Wielkiego Złego Samca. Wbiła wzrok w kolana. - Nie. Wszystko w porządku. - Chciałem porozmawiać z tobą w cztery oczy, poniewaŜ w tej sprawie pojawiły się nowe materiały dowodowe. Uznałem, Ŝe dyskusja na ich temat w obecności twojego ojca mogłaby się okazać dla ciebie zbyt trudna. W głowie Gillian zapaliły się wszystkie lampki alarmowe. Z lękiem czekała na dalsze wyjaśnienia. - Detektyw Saxton znalazł w pokoju swojej córki termos i kilka plastikowych kubków. Meg twierdzi, Ŝe naleŜą do ciebie. A więc tylko o to chodziło? Poczuła tak niezmierną ulgę, Ŝe z trudem powstrzymała wybuch śmiechu. - To prawda. - Czy substancja narkotyczna, której pozostałość wykryto w tym termosie, takŜe naleŜała do ciebie? Gillian zatrzepotała rzęsami. - Substancja narkotyczna? - Atropina. Specyfik wydawany jedynie na receptę, juŜ w niewielkiej dawce wykazujący właściwości halucynogenne. 345

- Nigdy o czymś takim nie słyszałam. - Według Meg to ty przyniosłaś napoje tamtej nocy. Co za suka! - Meg coś podobnego powiedziała? - wykrztusiła Gillian przez zaciśnięte gardło. - Ja nigdy nie przyniosłabym Ŝadnych narkotyków. Ja nie dotykam narkotyków. - Zaśmiała się, ale nawet w jej własnych uszach ten śmiech zabrzmiał sztucznie. - Panie Houlihan, od urodzenia wychowywałam się wśród środków farmakologicznych. Mój ojciec od najwcześniejszego dzieciństwa wkładał mi w głowę, Ŝe narkotyki są wielkim złem i naleŜy od nich się trzymać z daleka. - Skinęła głową w stronę poczekalni. - Proszę iść i go zapytać. - JeŜeli nie ty dosypałaś atropiny do herbaty, to kto? - Nie mam pojęcia. Najprawdopodobniej Meg. - Ojciec Meg jest policjantem. Zapewne od dziecka słyszała takie same ostrzeŜenia jak ty. - To nie mój problem - odpaliła. Houlihan westchnął głęboko. - Słuchaj Gillian, nic mnie nie obchodzi, która z was zabawiała się w dilerkę. To nie ma Ŝadnego znaczenia dla mojej sprawy. Muszę natomiast wiedzieć, czy owej nocy piłaś tę „zaprawioną” herbatę. Zanim zdąŜyła odpowiedzieć, zadzwonił telefon. Prokurator podniósł słuchawkę, rozmawiał z kimś przez chwilę, po czym odwrócił się w stronę Gillian z przepraszającą miną. - Muszę się spotkać z jednym z naszych prokuratorów, który za chwilę jedzie do sądu - wyjaśnił. - To potrwa tylko chwilę. Gillian została sama w gabinecie. Czy zaŜyła atropinę tamtej nocy? Jasne, Ŝe tak. Ale Houlihan się nie ucieszy, gdy mu o tym powie. Ktoś, kto się nafaszerował halucynogenem, nie moŜe uchodzić za wiarygodnego świadka. Z drugiej strony od tamtej pory minęło juŜ ponad sześć tygodni. śaden narkotyk nie utrzyma się tak długo w organizmie. Gili moŜe więc bezkarnie skłamać, bo gdyby nawet Houlihan zrobił jej teraz badanie krwi, niczego by juŜ nie znalazł. Ledwie to pomyślała, przypomniała sobie, Ŝe pobierano jej krew w szpitalnym ambulatorium. I to bardzo duŜo krwi. Gillian doskonale pamiętała, jak lekarka napełniała probówkę za probówką. Przygryzła wargę i wbiła wzrok w akta leŜące na biurku prokuratora. W ułamku chwili podjęła decyzję. Otworzyła teczkę i na pierwszej stronie ujrzała wyniki badań materiału biologicznego. Przebiegła wzrokiem niezrozumiałe kolumny liczb i symboli, aŜ natrafiła na słowa: „Próbka krwi ofiary”, a pod spodem wyniki testów przeprowadzonych 346

na zawartość róŜnych narkotyków - wszystkie negatywne. Analiza na obecność atropiny nie znajdowała się na liście rutynowych badań... ale teŜ nic nie wskazywało na to, Ŝe wykryto cokolwiek podejrzanego. Szybko przesunęła akta na swoje miejsce - na skraj skórzanej podkładki leŜącej na biurku - i niemal w tej samej chwili do gabinetu wrócił Houlihan. - Niczego nie piłam wtedy w lesie - oświadczyła stanowczo. - Jesteś tego absolutnie pewna? - Tak. To Meg przygotowała napoje. PoŜyczyła ode mnie termos i przyniosła w nim mroŜoną herbatę. A ja nienawidzę mroŜonej herbaty. Prokurator badawczo studiował jej twarz, wreszcie usatysfakcjonowany kiwnął głową. Otworzył szufladę swojego ohydnego, metalowego biurka i wyjął motek srebrnej wstąŜki. - Czy moŜesz mi powiedzieć, co to jest? - Nie. - Przesunęła wstąŜkę między palcami. - Gdzie pan to znalazł? - Tam, gdzie termos i kubki. - W takim razie ta wstąŜka musi takŜe naleŜeć do Meg. * Addie przyszła do restauracji po godzinach wieczornego szczytu i w kuchni ujrzała Darlę grającą z Royem w szachy. - Wróciłaś - ucieszył się ojciec. Biała kurtka. Miał na sobie białą kurtkę szefa kuchni. Zanim Addie zdąŜyła ochłonąć z wraŜenia, Darła poderwała się z krzesła. - Musiałam pracować na dwie zmiany, bo Delila się pochorowała. Więc z pewnością będziesz mnie nadal potrzebować. Oczekuję pełnego etatu. - Odwróciła się do Roya, rzuciła: „szach”, po czym kołyszącym się krokiem wyszła do sali. - Nie wierzę własnym oczom. Wyglądasz zabójczo - powiedziała Addie, siląc się na radosny ton pomimo smutku ściskającego ją za gardło. - Taa - zaśmiał się Roy i obrócił na pięcie niczym królowa piękności. - Kto by pomyślał. - Jeden jedyny raz wyjechałam z miasta, a ty... ty... - nie zdołała dobrnąć do końca zdania. Zalała się łzami. Zmęczona podróŜą, wyczerpana sileniem się przed Jackiem na wesołość, wśliznęła się w ramiona ojca, gdzie zawsze się czuła najbezpieczniej. - Ach, Addie. Tak mi przykro z powodu tej historii z St. Bride’em. Addie się odchyliła i spojrzała Royowi w oczy. 347

- On jest niewinny, tatusiu. - To dlaczego płaczesz? - PoniewaŜ tylko ja jedna jestem o tym przekonana. Roy podszedł do wciąŜ rozgrzanej płyty, nalał do miseczki zupy z ziemniaków i porów, po czym postawił ją przed córką. - Jedz. - Nawet gdybym chciała, nie zdołałabym nic przełknąć. Roy nabrał zupę na łyŜkę i podsunął Addie pod usta. Ciepłe jedzenie przyjemnie przepłynęło przez zaciśnięte gardło. - Smaczna, prawda? Addie skinęła głową. Tymczasem Roy zakręcił się po kuchni i zaczął nakładać na olbrzymi talerz ziemniaki, parującą marchewkę, róŜne mięsa i wszystko to obficie polał sosem, po czym dołoŜył jeszcze kilka deserów skrobiowych i ustawił przed córką. Tym razem juŜ się nie wahała. Ogarnął ją wręcz wilczy głód i zachłannie rzuciła się na jedzenie. OdłoŜyła sztućce dopiero wtedy, gdy juŜ absolutnie nic więcej nie mogła w siebie wcisnąć. - Lepiej? - spytał Roy. Addie ze zdumieniem zauwaŜyła, Ŝe nie odczuwa juŜ tak dojmującego cierpienia. Wyobraziła sobie, Ŝe te ziemniaki, ryŜ, kuskus, jarzyny i słodkie desery uformowały w jej organizmie ochronną barierę. Ojciec ją nakarmił, poniewaŜ jak mało kto wiedział, Ŝe pełny Ŝołądek pozwala zamortyzować ciosy losu. * - Wyluzujcie wreszcie. - Gillian popatrzyła ostro na przyjaciółki. - Oni tak naprawdę nie mają o niczym pojęcia. Siedziały za domem Duncanów, w zakątku ogrodu osłoniętym pnączami róŜ. - Jeśli mój ojciec się dowie, Ŝe w tę całą historię są jeszcze zamieszane narkotyki, to mnie zabije - stwierdziła Chelsea. - Zacznijmy od tego, co te narkotyki robiły w herbacie? - z oburzeniem spytała Whitney. - Szczerze mówiąc, bardzo mnie to interesuje, Gili. Bo przecieŜ to ty szykowałaś napoje i ciastka. - Pozostałe dziewczyny równieŜ wbiły w Gillian gniewny wzrok. - Nie twierdzę, Ŝe nie byłabym skłonna poeksperymentować... ale zdecydowanie wolałabym mieć coś do powiedzenia w tej sprawie. - Och, Whit, nie bądź taka głupio upierdliwa. Na cały termos wrzuciłam tylko szczyptę - tak mało, Ŝe nawet nie poczułaś. Chryste, kieliszek wina dałby ci większego kopa. - Gillian badawczo przyglądała się przyjaciółkom. - Zastanówcie się przez chwilę. Czy którakolwiek z was była tamtej nocy na haju? 348

- Tańczyłam wokół ogniska półnago, bez bluzki - syknęła Whit. - Zanim w ogóle spróbowałaś tej cholernej herbaty - wytknęła jej Gilly. Meg spojrzała na nią pociemniałymi oczami. - Mój tata twierdzi, Ŝe te narkotyki rozwalą całą sprawę. - Matt Houlihan jest innego zdania - oznajmiła Gillian. - Bo mu powiedziałaś, Ŝe to ja przyniosłam towar. Ale kiedy przysięgli usłyszą, Ŝe byłaś naćpana, nie uwierzą w ani jedno twoje słowo. - Nie byłam naćpana, Meg. W kaŜdym razie nie bardziej od ciebie. - To czemu ja mam odgrywać rolę kozła ofiarnego? Gillian spojrzała na nią zmruŜonymi oczami. - PoniewaŜ w innym wypadku wszystkie będziemy miały problem. - To się dopiero okaŜe. Na te słowa Chelsea i Whitney aŜ się skuliły w sobie. Gillian była osobą, której w Ŝadnym razie nie naleŜało się sprzeciwiać. PrzecieŜ kaŜdy o tym wiedział. - Posłuchaj, Meg. Tu nie chodzi o rozgrywkę pomiędzy tobą a mną. Musimy się trzymać razem, nie moŜe być mowy o rozbieŜnościach w zeznaniach. W innym wypadku wszystko się posypie. - Nie tylko ty jedna nie moŜesz zapomnieć tamtej nocy. Jest natomiast między nami jedna zasadnicza róŜnica: ty nie chcesz o niej zapomnieć. - Meg mimowolnie zacisnęła dłonie w pięści. - Pławisz się we wspomnieniach z jakąś pieprzoną perwersją. JeŜeli powiem ojcu, Ŝe tamtej nocy widziałam twój termos pierwszy raz w Ŝyciu, to co, uzna nas za czarownice? W Ŝadnym razie. Uwierzy bez zastrzeŜeń w moje słowa... a ja oznajmię, Ŝe to ty nafaszerowałaś herbatę, Ŝebyśmy miały niezły odjazd. Gillian zbladła jak płótno. - Nie zrobisz tego, Meg. - A dlaczego nie? - rzuciła Meg, kierując się do wyjścia z róŜanego ogrodu. - Ty bez skrupułów mnie wkopałaś. * - Bosko - westchnął Matt. - Zrób to jeszcze raz. Sydney Houlihan ostroŜnie zaczęła deptać po plecach męŜa. Matt stęknął i wcisnął twarz w dywan. Wsadzona do chodzika, Molly zaczęła radośnie klaskać łapkami. - Nie jestem pewna, czy powinna oglądać takie sceny - powiedziała Sydney. - Jakie? Mamusię wdeptującą tatusia w ziemię? Jest jeszcze zbyt 349

mała, Ŝeby pojąć sens tej metafory. - Matt stęknął ponownie, bo Sydney stąpnęła na wyjątkowo obolałe miejsce. - Wiesz, dlaczego się z tobą oŜeniłem? - PoniewaŜ nie spotkałeś Ŝadnej innej kobiety, która by się zgodziła na podobne perwersje? - PoniewaŜ waŜysz dokładnie tyle, ile trzeba. Sydney zeszła z pleców Matta i usiadła obok niego po turecku. - No więc na czym tym razem polega problem? - O czym ty mówisz? - Daj spokój. PrzecieŜ wiem, kiedy tak bardzo sztywnieją ci plecy: jak się komplikuje prowadzona przez ciebie sprawa. Matt przewrócił się na wznak. - Drugim powodem, dla którego się z tobą oŜeniłem, są twoje zdolności parapsychologiczne. - Podciągnął kolana pod brodę, Ŝeby rozciągnąć mięśnie podtrzymujące kręgosłup. - W noc gwałtu przyjaciółki Gillian zaŜywały narkotyki. - A ona? - Twierdzi, Ŝe nie. - A więc nie ma o czym mówić. - Sydney wzruszyła ramionami. - Tak czy owak, to dowód przemawiający na korzyść obrony. Muszę poinformować o wszystkim McAfeego. - Nie zmienia to faktu, Ŝe dziewczyna została zgwałcona, prawda? - Nieee... Sydney uniosła brwi. - Ty podejrzewasz, Ŝe ona kłamie. - Ach, do diabła! - Matt poderwał się z podłogi i zaczął krąŜyć po pokoju. - Prawdę mówiąc, sam nie wiem, co myśleć. Twierdzi, Ŝe termos jest jej własnością, ale Ŝe towar przyniosła córka Charliego. I Ŝe sama nic nie piła owej nocy, bo nie była spragniona. MoŜe udałoby mi się wycisnąć pod przysięgą od Meg, Ŝe to rzeczywiście ona zdobyła gdzieś ten narkotyk. Niemniej... odnaleźliśmy pięć kubków ze śladami atropiny. Dla czterech dziewczyn i Jacka St. Bride’a. McAfee się do tego przyczepi. - MoŜe ktoś nalał dla niej herbaty, ale dziewczyna jej nie wypiła. - Być moŜe. Sydney zamilkła na dłuŜszą chwilę. - Czy sądzisz, Ŝe w kwestii gwałtu teŜ mogła skłamać? Matt pokręcił głową. - Mam zbyt wiele dowodów potwierdzających napaść. Krew na bluzce, zadrapania na twarzy podejrzanego, obecność spermy. Sydney objęła męŜa w pasie. - Rzecz w tym, Ŝe nie lubisz się dzielić swoimi zabawkami. 350

- Jak mam to rozumieć? - Wściekasz się, bo musisz przekazać obronie informacje, które mogą ci zaszkodzić w sali sądowej. - Wcale nie mogą - zaoponował stanowczo Matt. - Jasne, nie stawiają one Gillian w najlepszym świetle, juŜ nie zrobimy z niej anioła... ale i bez tego z łatwością zdołam doprowadzić do skazania St. Bride’a. Sydney cmoknęła męŜa w brodę. - I co, juŜ ci lepiej? Ku własnemu zdziwieniu Matt odkrył, Ŝe rzeczywiście nastrój znacznie mu się poprawił. Plecy juŜ go nie bolały i po raz pierwszy tego dnia poczuł przypływ bojowego ducha. Właściwie nie mógł się juŜ doczekać początku tej rozprawy! - To trzeci powód, dla którego się z tobą oŜeniłem - oznajmił i mocno pocałował Sydney w usta. * - Fakt, Ŝe mamy do czynienia z pięcioma kubkami, jeszcze o niczym nie świadczy - upierała się Selena. - Wystarczy, Ŝe zasieję w umysłach przysięgłych maleńkie ziarnko wątpliwości. - W tym przypadku nie pomogłoby ci nawet ziarno wielkości Montany. Nie moŜesz utrzymywać, Ŝe skoro kubek był na miejscu przestępstwa, to Gillian z niego piła. W garaŜu stoi twój samochód. Czy to automatycznie oznacza, Ŝe ja nim jeŜdŜę? Thomas, siedzący przy stole kuchennym i walczący z wyjątkowo skomplikowanym dowodem trygonometrycznym, uniósł wzrok znad ksiąŜki. - Czy moglibyście się przenieść z dyskusją w jakieś inne miejsce? Jordan i Selena nie zwrócili na niego najmniejszej uwagi. - JeŜeli zacznę się upierać, Ŝe Gillian skłamała w sprawie narkotyków, będę mógł konsekwentnie twierdzić, Ŝe skłamała takŜe w innych sprawach. Łącznie z gwałtem. - Jordan, tylko sam siebie posłuchaj! W twoim wywodzie są tak wielkie dziury, Ŝe Matt Houlihan bez trudu przeciągnie przez nie cały pociąg towarowy. - Masz lepszy pomysł na linię obrony? - Ŝachnął się Jordan. - Bo ja nie. Mam natomiast klienta utrzymującego, Ŝe to ofiara go napastowała. Sęk w tym, Ŝe rzeczony klient nie jest w stanie podać Ŝadnych szczegółów, aby uprawdopodobnić takie twierdzenie. Dysponuję dowodem, Ŝe dziewczyna gustuje w podejrzanych praktykach, jednak 351

samo zdyskredytowanie jej reputacji nie doprowadzi do uniewinnienia Jacka. Więc jeŜeli wszystko, z czym mogę ruszyć na Goliata, to jakiś pieprzony mały otoczak, muszę przynajmniej się zamachnąć najmocniej, jak potrafię. - Na Boga jedynego! - jęknął Thomas i zaczął zbierać ze stołu podręczniki. Czas się wynieść w jakieś spokojniejsze miejsce. Na przykład na poligon artyleryjski. Niespodziewanie z Jordana uszła cała para. Opadł na krzesło stojące naprzeciwko syna i oparł głowę na dłoniach. - Przepraszam. Zachowuję się jak ostatni idiota. - Z tą opinią nie zamierzam polemizować - rzuciła Selena. - Problem w tym, Ŝe za cztery dni staję przed sędzią. Wszystko, co ci się udało odkryć w zeszłym tygodniu... rany, to naprawdę fantastyczny materiał, Seleno. Ale biorąc tę sprawę, szykowałem się do zupełnie innej rozgrywki. Byłem przekonany, Ŝe mam do czynienia z najbanalniejszym przypadkiem na świecie. Dziewczyna oskarŜa o gwałt faceta juŜ raz karanego za przestępstwo na tle seksualnym. Przechodzimy więc przez rozprawę wstępną, odczytanie aktu oskarŜenia, a potem przez proces przed ławą przysięgłych i dąŜymy do jak najniŜszego wyroku. A tu nagle, gdziekolwiek się obejrzę, wyskakują nowe, dziwaczne elementy: sabaty, czarownice, narkotyki, niespójne zeznania. To nie jest ta sama sprawa, której się podjąłem. - Wcisnął palce w zamknięte powieki. - Dochodzę do wniosku, Ŝe chciałbym mieć rok na przygotowanie się do procesu. Ale juŜ za moment zmieniam zdanie, bo jeŜeli nasze śledztwo będzie postępować w takim tempie, wkrótce odkryjemy powiązania Gillian Duncan z sycylijską mafią. - Bez przesady. ChociaŜ nie da się wykluczyć, Ŝe była staŜystką w Białym Domu. - To wcale nie jest śmieszne - mruknął Jordan. - WciąŜ nie mam pojęcia, jak powinienem przedstawić wypadki owej nocy. - Zaledwie kilka godzin wcześniej Jack został dotkliwie pobity. MoŜesz argumentować, Ŝe jego opłakany stan fizyczny czynił go niezdolnym do gwałtu. - Ale ten sam opłakany stan fizyczny nie przeszkodził mu poleźć do baru i nawalić się jak stodoła. - Jordan pokręcił głową. - Mogę w paru punktach podwaŜyć opowieść tej pannicy, ale nie jestem w stanie obalić kwestii zasadniczej. To, co Jack pamięta z feralnej nocy, jest śmiechu warte. WstąŜki, ognisko, nagie nastolatki... - Nagie? - wykrztusił Thomas. - Chelsea była naga? - Nie mam pojęcia, jak sprzedać podobną historyjkę przysięgłym tak, Ŝeby ją kupili. I jeszcze na jej podstawie wydali werdykt uniewinniający. 352

- Dlatego potrzebujesz namacalnego dowodu, Jordanie - powiedziała Selena miękkim głosem. - Gra na wzbudzanie wątpliwości zazwyczaj się opłaca. Ale, jak sam zauwaŜyłeś, opowieść alternatywna do zeznań Gillian jest tak dziwaczna, Ŝe przysięgli jej nie przełkną. Musisz im przedstawić materiał jednoznacznie świadczący, Ŝe tamtej nocy nasza mała Gilly zabawiała się w czarownicę. Piąty kubek do tego nie wystarczy. Thomas wetknął ksiąŜki pod pachę i wyszedł do holu. - To na razie - powiedział. - Jestem pewien, Ŝe boleśnie odczujecie moją nieobecność. - Tak, wiem, Seleno - westchnął Jordan. - Ale nawet jeŜeli ona zaŜyła tę atropinę, to od zdarzenia minęły juŜ prawie dwa miesiące. Przeciętny okres półtrwania atropiny w organizmie to sześć godzin. Teraz pobieranie krwi od tej dziewczyny nie miałoby najmniejszego sensu - nie znajdziemy nawet wspomnienia po narkotyku. - Powinniśmy byli poddać jej krew obróbce w prywatnym laboratorium tuŜ po aresztowaniu Jacka. Jak mogliśmy o tym nie pomyśleć? Jordan beznamiętnie spojrzał Selenie w oczy. - Bo byliśmy przekonani, Ŝe Gillian mówi prawdę. - PrzecieŜ jej krew została poddana testom. - Z głębi holu doleciał głos Thomasa. - W ambulatorium szpitalnym, tuŜ po gwałcie. - Rutynowe testy nie obejmują atropiny. - W takim razie zamówcie jakieś własne bajeranckie badania. Co robią z pobraną krwią, kiedy juŜ ją rutynowo przetestują? - Wysyłają do stanowego laboratorium kryminalistycznego, razem z pozostałymi próbkami - wyjaśnił synowi Jordan i nagle go olśniło. - Jasna cholera! PrzecieŜ testy wykonuje się podstawie profilu DNA krwi pobranej tuŜ po domniemanym gwałcie. - I zachowują tę krew, poniewaŜ stanowi dowód w sprawie. Selena raptownie poderwała się z krzesła. - Ile czasu zajmie ci wydębienie od sędzi zgody na przeprowadzenie niezaleŜnych testów? Jordan chwycił dyplomatkę, w której nosił laptop. - Tylko patrz i się ucz! - wykrzyknął. * Roman Chu rozpoczął działalność swojego prywatnego laboratorium kryminalistycznego w wydzielonej części garaŜu rodziców. PoniewaŜ szybko zdobył reputację fachowca wykonującego testy w ułamku czasu, którego na te same badania potrzebowało laboratorium stanowe, wkrótce miał tyle zamówień, Ŝe mógł sobie pozwolić na wybudowanie 353

własnego budynku i zatrudnienie dziesięciu pracowników, ci zaś potrafili zdziałać cuda i często za pięć dwunasta ratowali tyłki adwokatom. - Jestem ci niebywale wdzięczny - powtórzył McAfee po raz dwudziesty z rzędu. Gdy tylko sędzia podpisała się pod wnioskiem, Selena ściągnęła próbkę krwi Gillian z laboratorium stanowego. PoniewaŜ krew została juŜ odpowiednio spreparowana do badań DNA, Roman musiał jedynie przepuścić ją przez spektrometr masowy. Teraz obaj z Jordanem wpatrywali się w ekran komputera, na którym miał się pokazać wynik. - Chcę za swoją usługę pudełko kubańskich cygar - oznajmił Roman. - Pamiętaj, autentyczne kubańskie cygara, a nie taki szajs, jaki w ubiegłym roku przywiozłeś mi z Florydy. - Masz je u mnie jak w banku. - A i tak ci policzę za nadgodziny. Ekran zamigotał na zielono i zapełnił się liczbami. Roman wrzucił je do bazy z danymi wzorcowymi i aŜ gwizdnął przez zęby. - PrzełóŜ to na język zwykłych śmiertelników - zarządził Jor dan. Roger dziabnął ekran palcem. - We krwi znajduje się atropina. - Jesteś pewien? - Najzupełniej. To cud, Ŝe przy tak wysokim stęŜeniu twoja pannica nie wpadła w stan śpiączki. - Jakie według ciebie były efekty działania narkotyku? Roman parsknął śmiechem. - Chłopie, ta dziewczyna miała odlot swojego Ŝycia. * Po raz pierwszy od niemal dziesięciu lat Addie wyszła z restauracji w czasie lunchu. Roy z Delilą w pełni panowali nad kuchnią, Darla sprawnie obsługiwała klientów i Addie nagle się poczuła całkiem zbędna. Najchętniej pojechałaby do Jacka, ale dzień widzeń wypadał dopiero nazajutrz. Poszła więc odwiedzić Chloe. - Taką pogodę jak dziś lubiłaś najbardziej, skarbie - powiedziała, kładąc przed kamieniem nagrobnym bukiecik z białych baldachów dzikiej marchwi. - Pamiętasz, jak w środku stycznia udawałyśmy, Ŝe mamy piękne lato? Podkręcałyśmy ogrzewanie, rozkładałyśmy plaŜowy koc i wchodziłyśmy w kostiumach kąpielowych do wanny... - Addie dotknęła marmurowej płyty rozgrzanej słońcem, niemal tak ciepłej jak skóra dziecka. - Czy tam, gdzie jesteś, panuje wieczne lato, Chlo? wyszeptała. 354

Najbardziej na świecie Ŝałowała, Ŝe nie udało jej się zgromadzić więcej takich wspomnień. Po utracie córki czuła się jak czytelnik fascynującej, wspaniałej opowieści, który odkrywa, Ŝe od pewnego miejsca w ksiąŜce są tylko same niezadrukowane strony. Los ukradł Addie mnóstwo niezapomnianych przeŜyć: nie kupowała córce pierwszego stanika; nie pomagała jej wybierać sukienki na bal maturalny; nie wysłuchiwała zwierzeń o pierwszej miłości. Nie woziła jej do liceum, nie kupowała wspólnie z Chloe lodów w gałkach podawanych w waflowych roŜkach, którymi moŜna się w połowie jedzenia wymienić, Ŝeby porównać smaki. Boleśnie jej brakowało nigdy nieodbytych dyskusji i utarczek typowych dla nastolatek i ich matek. - Pani Peabody? Addie ze zdumieniem odwróciła się na dźwięk dziewczęcego głosu. Nieopodal stała Meg Saxton, takŜe sprawiająca wraŜenie zaskoczonej. - Meg... nie miałam pojęcia, Ŝe tu jesteś. Rozdzielał je mur - niewidzialny, ale potęŜny. Ostatnim razem Addie rozmawiała z Meg na pogrzebie Chloe. Dziewczynki często się bawiły razem na huśtawkach. Teraz jednak Meg była niemal dorosła, a Chloe leŜała w grobie. - Jak się miewasz? - spytała grzecznościowo Addie. - Dobrze - odparła Meg i przygryzła wargę. - Przyszła pani ją odwiedzić? Obie się odwróciły w stronę nagrobka, jakby oczekiwały, Ŝe Chloe nagle się zmaterializuje. - Bardzo Ŝałuję, Ŝe nie poznałam jej lepiej - wyznała Meg. -Ona była trochę ode mnie starsza, ale myślę... myślę, Ŝe mogłybyśmy zostać przyjaciółkami. - Chloe na pewno byłoby miło to słyszeć - odparła Addie cicho, a dziewczyna szybko odwróciła głowę, Ŝeby ukryć napływające do oczu łzy. - Meg? Czy wszystko w porządku? - Nie-e! - zaszlochała Meg. Addie odruchowo przygarnęła ją do siebie. Meg pachniała szamponem, tanimi kosmetykami i wspomnieniami dzieciństwa. JakŜe niesamowitym, wręcz elektryzującym przeŜyciem było trzymanie w ramionach dziewczyny mającej mniej więcej tyle samo lat, ile teraz miałaby Chloe. A więc to właśnie mnie ominęło, pomyślała Addie, zaciskając mocno powieki. - Ona miała wielkie szczęście - szepnęła niemal niedosłyszalnie Meg. Addie miała nadzieję, Ŝe źle ją zrozumiała. - Kto taki? 355

- Chloe. Addie znieruchomiała. - Chyba sama nie wierzysz w to, co mówisz. - Właśnie, Ŝe wierzę. - Meg otarła oczy brzegiem koszulki. - Bo wolałabym nie Ŝyć. Addie raptem zdała sobie sprawę, dlaczego Meg przyszła na cmentarz. Wróciła na miejsce domniemanego gwałtu. Jack się go nie dopuścił - Addie była tego pewna - ale nie ulegało wątpliwości, Ŝe coś, co się wydarzyło owej nocy, całkowicie wytrąciło Meg z równowagi. Ścisnęła ramię dziewczyny. - Powinnyśmy się stąd zbierać. Obie mamy przykre wspomnienia związane z tym miejscem. Meg niechętnie zerknęła w stronę polanki. - Pani Peabody - wyszeptała Ŝałośnie. - On... on chyba mnie dotknął. - Dotknął cię? - powtórzyła niemal bezgłośnie Addie. - Dotknął w szczególny sposób - wyznała z zawstydzeniem. - No wie pani... Owszem, Addie wiedziała. * W gruncie rzeczy wszystko sprowadza się do jednego: instynkt macierzyński nie zanika, ale drzemie w przyczajeniu, gotów wybuchnąć płomieniem przy najbliŜszej nadarzającej się okazji. I nie ma znaczenia, czy chodzi o własne dziecko, czy o zupełnie obce - zakodowany genetycznie odruch włącza się automatycznie. Addie kochała Jacka. Wierzyła, Ŝe nie zaatakował Gillian Duncan. śe nie zachował się niestosownie wobec Meg. Ale matka, która się w niej obudziła, kazała jej postąpić w jedyny słuszny sposób. Addie zawiozła Meg na posterunek i z kamienną twarzą wprowadziła do biura Charliego. Wzięła dziewczynę za rękę, Ŝeby jej dodać otuchy, a potem spokojnie słuchała, jak koleŜanka Chloe z lat dzieciństwa powtarza Charliemu to, co kilka minut wcześniej powiedziała na cmentarzu. * Podłoga naturalnie pozostała nieruchoma jak opoka, Charlie jednak nie mógł się wyzbyć wraŜenia, Ŝe faluje mu pod stopami. Odchrząknął chyba po raz setny i w końcu włączył dyktafon stojący między nim a córką. Meg drŜała na całym ciele, chociaŜ miała na sobie górę jego munduru, zazwyczaj wiszącą na wieszaku za drzwiami. Rękawy były 356

duŜo za długie dla jego córki i patrząc na to, Charlie przypomniał sobie, jak wraz z Barbarą przebierali Meg, gdy była jeszcze maleńka: przypinali jej anielskie skrzydła, zrobione z prawdziwych ptasich piór, lub zakładali na głowę miękkie opaski z owadzimi czułkami, a potem uwieczniali te metamorfozy na zdjęciach, tkwiących teraz w zakurzonych albumach. O, Chryste. - W jakie miejsca cię... hm... dotykał? Meg nie patrzyła mu w oczy. I łaska boska, bo w tej chwili nie mógłby znieść jej spojrzenia. - Tutaj. I tutaj. - Poszkodowana wskazała na lewe biodro i lewą pierś - powiedział Charlie schrypniętym głosem. Był spięty do granic moŜliwości. Jak ma powiedzieć Barbarze o tym, co się wydarzyło? I czy w ogóle zdoła doprowadzić to przesłuchanie do końca? Nie moŜna skutecznie pełnić funkcji detektywa, kiedy górę biorą ojcowskie uczucia. - Charlie - rozległ się głos Houlihana. - Daj spokój. Zrobię to za ciebie. Policjant pokręcił przecząco głową. - Meg, czy Jack St. Bride obnaŜył się przed tobą? - spytał córkę. - Nie - wyszeptała. - Czy dotykał cię w inne miejsca? Czy dotykał jakoś inaczej? - Czy jakakolwiek część jego ciała inna niŜ ręka weszła w kontakt z jakąś częścią twojego ciała? - uściślił Matt. - Jezu Chryste! - Charlie poderwał się z fotela i zatrzymał dyktafon. Czemu nie moŜna cofnąć czasu - cofnąć własnego Ŝycia - na szybkim przewijaniu? Odszedł w najdalszy kąt pokoju, a Matt podąŜył za nim. - Moja córeczka - wykrztusił Charlie. - On zrobił coś podobnego mojej dziewczynce. - Nie ujdzie mu to płazem - obiecał Matt. - Wniesiemy kolejne oskarŜenie. Detektyw skinął głową i chciał wrócić do stołu, ale prokurator powstrzymał go ruchem dłoni. - Nie, Charlie. Pozwól, Ŝe ja to zrobię za ciebie. * Molly spała z kciukiem w buzi, ułoŜona w swoim łóŜeczku na miękkim, flanelowym prześcieradle. Matt wpatrzył się w córeczkę: doskonale rozumiał, przez jakie męki przechodził teraz Charlie. Na Boga, gdyby ktoś próbował skrzywdzić Molly, on nie mógłby za siebie ręczyć. 357

Co nie zmieniało faktu, Ŝe dzisiejszy dramatyczny zwrot akcji był ostatnią rzeczą, jakiej Matt sobie Ŝyczył na dzień przed rozpoczęciem procesu. Naturalnie zarzuty Meg zostaną rozpatrzone w odrębnym postępowaniu, przed innym sędzią... o ile w ogóle uda się zgromadzić dowody pozwalające na wniesienie oskarŜenia. Matt nigdy nie powiedziałby tego Charliemu w oczy, ale słuchając łzawych wynurzeń Meg, nie do końca wierzył jej słowom. Tamtej nocy zaŜyła substancję halucynogenną. Niewykluczone, Ŝe domniemane napastowanie było czystym wytworem jej wyobraźni. I tu się pojawiał problem kluczowy dla jutrzejszego procesu - czy powołanie Meg na świadka mogło się okazać ryzykowne? Kiedy dziewczyna zezna, Ŝe zaŜyła środek odurzający, a potem oznajmi, Ŝe takŜe została zaatakowana, co o tym wszystkim pomyślą przysięgli? JeŜeli odrzucą wersję wydarzeń, przedstawioną przez Meg, mogą takŜe opowieść Gillian uznać za niewiarygodną. Matt nie miał pewności, czy Meg nie zaszkodzi sprawie. Na szczęście ta dziewczyna nie była mu potrzebna do skazania St. Bride’a. W jej miejsce postawi przed przysięgłymi Chelsea O’Neill. ChociaŜ zeznania Chelsea nie były idealnie spójne z zeznaniami Whitney, to i tak ryzykował mniej, niŜ gdyby powołał na świadka córkę Charliego. Matt delikatnie pogładził Molly po główce. - Dobranoc, skarbie - wyszeptał, ale jeszcze przez długi czas nie ruszał się z miejsca. * Blask księŜyca przemknął ponad parapetem i wśliznął się między prześcieradła, ale Selena z Jordanem - nadzy, spleceni ze sobą - nie zwrócili na to uwagi. - O czym myślisz? - śe działałem pod wpływem chwilowej niepoczytalności. - A! - Selena odwróciła się w jego stronę. - Ogarnęło cię poczucie winy? - Nie. Po prostu czuję... czuję... Poklepała go po dłoni. - Doskonale widzę, co czujesz. A teraz idź sobie stąd. - Dziesięć minut temu mówiłaś coś zupełnie innego. - Ja teŜ działałam pod wpływem chwilowej niepoczytalności. Późnym wieczorem zasnęli na kanapie, oglądając na kanale TVLand stare odcinki „Perry’ego Masona”. Ocknęli się mocno wtuleni w siebie, jak gdyby podświadomość chciała im przypomnieć, Ŝe choćby nie wiem jak usilnie przed sobą uciekali, tak naprawdę byli sobie przeznaczeni. I ten bodziec wystarczył; ostatnim wysiłkiem woli zdołali 358

utrzymać namiętność na wodzy do chwili, aŜ się znaleźli w zaciszu sypialni. - Seleno? - Hm? - Czemu tego nie zrobiliśmy juŜ miesiąc temu? - Bo ja wiem? Byliśmy wówczas mądrzejsi. Skuteczniej nad sobą panowaliśmy. Wybór naleŜy do ciebie. - Naprawdę tak myślisz? - Jordan spojrzał na nią powaŜnym wzrokiem. Tym razem nie miała na podorędziu błyskotliwej riposty. - Szczerze? Nie, wcale tak nie myślę - przyznała. - I jak to wszystko się skończy? - Nie mam pojęcia. Poczuł na piersi jej uśmiech. - Czy ta odpowiedź dotyczy nas, Jordanie, czy twojej sprawy? - Jednego i drugiego - westchnął. Postanowił jednak pociągnąć bezpieczniejszy wątek. - Na razie moŜemy jedynie udowodnić, Ŝe Gillian jest czarownicą. - Ćpającą czarownicą. Wiesz, duŜo o tym myślałam. Doszłam do wniosku, Ŝe moŜna logicznie powiązać zeznania i dowody w taki sposób, by wykazać niewinność Jacka. Jedynym problemem jest sperma. Takich śladów nie pozostawia się na ciele osoby, z którą się prowadzi jedynie towarzyską pogawędkę. - Wyniki badań DNA spermy nie wskazują jednoznacznie na Jacka. Przysięgli to zauwaŜą. - A przynajmniej masz taką nadzieję. - Właśnie. - Jack moŜe cię nadal okłamywać - zauwaŜyła Selena. - Równie dobrze moŜe kłamać Gillian. Milczeli przez dłuŜszą chwilę, ciesząc się wspomnieniem swoich ciał. - A gdy juŜ mówimy o kłamstwach - szepnęła Selena - muszę ci coś wyznać. Jordan oparł się na łokciu. - Co takiego? - Mój samochód juŜ od dwóch tygodni jest na chodzie. - Ja teŜ muszę ci coś wyznać. - Zęby Jordana błysnęły w mroku. Twój samochód byłby zreperowany juŜ pięć tygodni temu, gdybym nie zapłacił mechanikowi za zwodzenie cię opowiastką o opóźnieniu w dostawie części. Selena spojrzała mu w oczy. - Naprawdę zadałeś sobie tak wiele trudu, byle tylko nie stracić swojego najlepszego detektywa? 359

Jordan się nachylił i musnął ustami jej usta. - Nie. Zadałem sobie tak wiele trudu, Ŝeby nie stracić wspaniałej kobiety. * Trzymali się za ręce, siedząc naprzeciwko siebie przy stole w kantynie, otoczeni przez męŜczyzn, którzy zabili kogoś w bójce, katowali własne Ŝony czy spalili jakiś dom wraz z jego mieszkańcami. Addie na powitanie objęła mocno Jacka, ale natychmiast jeden ze straŜników dotknął jej ramienia i uprzejmie poinformował, Ŝe ten rodzaj kontaktu jest niedozwolony. Zerknęła na siedzącą w pobliŜu parę. Wokół szyi męŜczyzny wił się wytatuowany wąŜ, a odwiedzająca go kobieta miała zielone, sterczące na wszystkie strony włosy, kolczyk w brwi i nabijaną ćwiekami obroŜę. Piętnaście godzin pozostało do procesu. - Denerwujesz się? - spytała cicho. - Nie. Doszedłem do wniosku, Ŝe im szybciej sprawa dobiegnie końca, tym szybciej będziemy razem. Addie pochyliła głowę. - JuŜ nie mogę się doczekać. - Kiedy tylko stąd wyjdę, pojedziemy na Karaiby. Co prawda czerwiec to pora deszczowa, ale doszedłem do wniosku, Ŝe obojgu nam dobrze zrobią wakacje. Chcę spędzać całe dni na świeŜym powietrzu. Chcę nawet sypiać na dworze. Do diabła, moŜe w tej sytuacji wcale nie będziemy musieli wynajmować pokoju. Śmiech Addie podejrzanie przypominał szloch. - JeŜeli aŜ tak bardzo cię przygnębia perspektywa Ŝycia pod gołym niebem, najdroŜsza, obiecuję, Ŝe przed wyjazdem zarezerwuję apartament w ekskluzywnym hotelu - mruknął, gładząc kciukiem wnętrze jej dłoni. Addie westchnęła głęboko. - A co będzie, jeŜeli... - Och, Addie, przestań. - Jack połoŜył palec na jej ustach, zanim straŜnik zdąŜył go spiorunować wzrokiem za zabronioną formę kontaktu. - Czasami, kiedy zaczynam odchodzić tu od zmysłów, wyobraŜam sobie, Ŝe juŜ jestem na wolności. Zastanawiam się, jak spędzimy weekend, czy w restauracji danego dnia będzie duŜy tłok, i marzę o nadejściu nocy, Ŝeby zasnąć u twojego boku. Myślę o tym, co będziemy robić za sześć miesięcy. I za sześć lat. AŜ w końcu udaje mi się przypomnieć, jak wygląda normalne ludzkie Ŝycie. - Normalne Ŝycie... - powtórzyła tęsknie Addie. 360

- MoŜemy juŜ zacząć się wprawiać - powiedział z powagą, po czym odchrząknął znacząco. - Cześć, kochanie. Jak ci minął dzień? Robiłaś coś szczególnego? Addie spojrzała w oczy Jacka - tęczówki o barwie tropikalnego oceanu - i przelotnie pomyślała o Chloe. A potem wyobraziła sobie bezkresną, piaszczystą plaŜę, obmywaną pienistymi falami, na której stoją wraz z Jackiem, wpatrzeni w zachód słońca obwieszczający koniec kolejnego, najzwyklejszego na świecie dnia. - Nie - odparła z uśmiechem płynącym z najgłębszych zakątków serca. - Zajmowałam się samymi przyziemnymi sprawami.

1979 Nowy Jork

Jack, T. J. i Ralph siedzieli w kucki w schowku pod schodami prowadzącymi na drugi poziom penthouse’u St. Bride’ów - w schowku, który był w zasadzie zarezerwowany dla odkurzacza, ale równie dobrze słuŜył za tajemną kryjówkę dziesięcioletnim chłopcom wymieniającym się sekretami i kartami z podobiznami baseballistów. - Dam ci Keitha Hernandeza za Luisa Alvarado - zaproponował T. J. - Masz mnie za kompletnego kretyna? - Ralph spiorunował go wzrokiem. - Hernandez jest wart przynajmniej trzech White Soxów. - Dam za Hernandeza Bruce’a Suttera - włączył się do licytacji Jack. - Super. Transakcja została pomyślnie zawarta. Chłopcy wymienili się kartami, pachnącymi balonową gumą do Ŝucia, po czym przebiegli wzrokiem zamieszczone na odwrocie biografie i statystyki. - Mam na wymianę Dona Baylora - oznajmił T. J. - Kalifornia jest w tym roku do bani. Ralph zaśmiał się kpiąco. - Nie wziąłbym w rękę karty z Baylorem nawet po to, Ŝeby zeskrobać nią psie gówno z chodnika. - On zdobył tytuł Najbardziej Wartościowego Zawodnika, palancie - Ŝachnął się T. J., mimo to wetknął wzgardzoną przez kolegów kartę na samo dno pudełka po butach, w którym trzymał swoje skarby. Nieoczekiwanie Ralph uniósł w górę swój klejnot koronny - kartę z podobizną Williego Stargella z druŜyny Pittsburgh Pirates, będącą tego lata najbardziej poŜądanym trofeum. 362

- Czekam na oferty. Jack zaczął przerzucać swoje karty. Ralph się nie wymieni ani na Palmera, ani na Guidry’ego - dwie najlepsze karty, znajdujące się w posiadaniu Jacka. Tylko jedna jedyna mogła się równać ze Stargellem, chociaŜ przedstawiała zupełnie beznadziejnego outfieldera Chicago White Sox, który nie potrafiłby odbić podkręconej piłki, nawet gdyby mu ją zawiesili przed nosem na sznurku. Tym, co czyniło tę kartę obiektem zazdrości wszystkich młodych zbieraczy, było nazwisko zawodnika. Rany Julek! - sapnął z wraŜenia T. J. - Rusty Kuntz. Jack ma Rusty’ego Cipkę*. [Podane nazwisko wymawia się jak ang. słowo cunt - oznaczające w wolnym i w miarę cenzuralnym przekładzie „cipka”.]

Wszyscy trzej zaczęli się pokładać ze śmiechu. - Ja marzę o Cipce! - wykrzyknął T. J. i znowu zaniósł się śmiechem. Ralph wyciągnął rękę po kartę Jacka. - Łatwo zrezygnować z Rusty’ego, kiedy moŜna mieć najprawdziwszy towar. - O czym ty gadasz? Ralph zaczął cmokać ustami w powietrzu, jakby kogoś całował. - O, Jack - zapiał falsetem. - Jesteś najfajniejszym chłopakiem w całej szkole! T. J. prychnął kpiąco. - KaŜdy widzi, Ŝe Rachel Covington jest w tobie zabujana po same uszy. Równie dobrze mogłaby to ogłosić na tablicy świetlnej stadionu Jankesów. - Wcale, Ŝe nie - zaperzył się Jack. - Po prostu zachowuje się głupio... jak kaŜda dziewczyna. No, dobra. Rachel kręciła się koło niego od czasu, jak zmusił starszego od siebie chłopaka, by przestał jej dokuczać i rozpuszczać plotkę, Ŝe w wieku ośmiu lat dostała okres. Nawet jeŜeli miała tak duŜe cycki, Ŝe juŜ nosiła stanik, nie było z czego robić wielkiego halo. Ostatecznie ten sam los czekał wszystkie dziewczyny, co - z punktu widzenia Jacka - było okropnym nieszczęściem. Takie balony muszą się okropnie majtać, kiedy człowiek się ściga na setkę lub bierze rozbieg do skoku w dal. - Jack i Rachel tulą się na drzewie... - zaintonował Ralph. - Zamknij się! - Jack wyrwał z ręki Ralpha kartę z Rustym Kuntzem. - Odbiło ci czy co?! - Ja wcale nie lubię Rachel Covington, okay? 363

- Jak sobie chcesz - mruknął Ralph. Drzwi schowka niespodziewanie się otworzyły i oczom chłopców ukazała się podparta pod boki Corazon, kucharka i gosposia zarazem. - A sio! - zarządziła. - Potrzebny mi odkurzacz. Wszyscy trzej wygramolili się z kryjówki, trzymając pod pachami swoje pudełka z kartami. J. T. i Ralph ruszyli w stronę holu, co i rusz poszturchując się porozumiewawczo. - Ja nie mam Ŝadnej dziewczyny! - krzyknął za nimi Jack i tak mocno ścisnął w dłoni kartę z Rustym Kuntzem, Ŝe aŜ złamał ją na pół. * Okazało się, Ŝe dzisiejsze sprzątanie nie było jedynie rutynowym odkurzaniem apartamentu. Na telefoniczne polecenie matki Jacka Corazon miała przygotować pokój na przybycie nowego gościa. Jack powędrował do kuchni i usiadł na wysokim stołku. Meksykanka właśnie ubijała pięściami chlebowe ciasto. Jaka szkoda, Ŝe ta bezkształtna masa nie była gębą Ralpha! - JeŜeli tak ci się zachciało chleba, weź sobie kawałek z tego juŜ upieczonego bochenka - odezwała się Cora. - Wcale nie mam ochoty na chleb. - Nie? Czemu wobec tego wpatrujesz się w to ciasto wzrokiem głodomora? Jack oparł się łokciami o blat. - Bo” teŜ miałbym ochotę w coś powalić. Cora pchnęła ciasto w jego stronę. - Bardzo proszę - powiedziała, wycierając dłonie o fartuch. Na cieście pozostały ślady jej pięści; były w kształcie Ŝonkili. - T. J. i Ralph jakoś szybko sobie dzisiaj poszli. Jack wzruszył ramionami. - T. J i Ralph to głupki. - O, sí? Jeszcze rano tak bardzo nie mogłeś się doczekać ich wizyty, Ŝe ledwie wysiedziałeś przy śniadaniu. - PołoŜyła dłonie na rękach Jacka i przez chwilę wraz z nim ugniatała ciasto, Ŝeby chłopiec mógł złapać odpowiedni rytm. - Pokłóciliście się o coś? - O Rachel Covington. Bo chodzi o to, Ŝe ja jej wcale nie lubię. To znaczy lubię ją, ale... no wiesz, nie w taki sposób. W taki sposób nie lubię Ŝadnej dziewczyny. - Dokuczali ci z tego powodu? - Uhm. A ja tylko stanąłem w jej obronie, bo ona nie miała odwagi sama tego zrobić. 364

- Więc nic dziwnego, Ŝe zapałała do ciebie uczuciem, querido. Jack podparł policzek dłonią, pozostawiając na nim mączny ślad. - Coro, dlaczego dziewczyny tak głupio się zachowują? Czemu nie mogą po prostu podziękować i dać człowiekowi święty spokój? Gosposia uśmiechnęła się do Jacka. - Wiesz, Ŝe twoja mama prowadzi listę osób, którym co roku wysyła kartki na BoŜe Narodzenie, prawda? A kiedy ktoś nowy przysyła jej Ŝyczenia, dopisuje jego nazwisko do tej dawnej i w ten sposób z kaŜdym rokiem lista staje się dłuŜsza? - I komu ty to mówisz? - westchnął Jack. - To ja muszę lizać te wszystkie cholerne znaczki. - UwaŜaj na słowa, młody człowieku! - skarciła go Corazon, po czym spojrzała mu uwaŜnie w oczy. - Widzisz, z miłością jest podobnie. JeŜeli ktoś ją do ciebie poczuje, wciąga cię na swoją specjalną listę. - A jeŜeli ja nie zrewanŜuję się Rachel kartką od siebie, to co wtedy? Gosposia się zaśmiała. - Nie wiadomo. MoŜe i tak będzie ci je wysyłać. A moŜe pewnego dnia uwaŜnie przejrzy swoją listę i wykreśli z niej twoje imię. - Ale ja nie chcę, Ŝeby Rachel się we mnie bujała - mruknął Jack. - Powiem jej, Ŝe ma się odkochać. - Chcesz, to powiedz, ale pamiętaj, Ŝe wcale nie musi cię posłuchać. Jack ponownie zaczął walić pięściami w ciasto. - A dlaczego? - PoniewaŜ to jej serce i ona sama decyduje, komu je oddać. * Annalise St. Bride nierzadko się zdarzało sprowadzać do domu obiekty swojej misyjnej działalności w namacalnej postaci kobiet ubranych w obcisłe legginsy i buty na niebotycznych obcasach - kobiet, które podstępem wyrywała z łap alfonsa urzędującego na Siódmej Alei. Często taka delikwentka miała porozbijane wargi lub złamany nos i pilnie ukrywała swój wstyd pod ciasno zamotanym płaszczem z tandetnej tkaniny. Przez mniej więcej tydzień tkwiła w bezpiecznym kokonie apartamentu St. Bride’ów, po czym wyłaniała się z pokoju gościnnego w le-visach i sportowej koszuli, z włosami odgarniętymi z gojącej się twarzy, pozbawionej całkiem makijaŜu. Jacka niezmiennie zdumiewała zachodząca w tych kobietach metamorfoza. Kiedy się pojawiały w ich 365

domu, przypominały stare baby; kiedy go opuszczały - miały wygląd nastolatek. Były prostytutkami. Jack sam do tego doszedł, bo rodzice skrzętnie ukrywali przed nim prawdę. Miał dopiero dziesięć lat, dlatego starali się go utrzymywać w błogim przeświadczeniu, Ŝe Nowy Jork jest wolny od tak przykrych zjawisk jak prostytucja, rozboje na ulicach, plaga szczurów w Central Parku czy burmistrz z ramienia Partii Demokratycznej. Nie wolno mu było takŜe wchodzić do pokoju tych kobiet. Za to jego matka, niczym Florance Nightingale, kursowała do nich z poŜywnymi bulionami, zestawami ubrań oraz ksiąŜkami autorstwa Betty Friedman i Glorii Steinem - pisarek, o których ojciec Jacka mawiał „laski, co chciałyby mieć kutaski”. I choć w załoŜeniach Annalise te sprowadzane dziwki miały się dla Jacka niczym nie róŜnić od kuzynek przyjeŜdŜających z wizytą, tata zaś udawał, Ŝe nie dostrzega, co się dzieje w domu, Jack znał prawdę... i ta prawda przyprawiała go o lekkie mdłości. * Zawsze, kiedy pokój gościnny został juŜ wysprzątany, a świeŜo zagnieciony chleb był w gorącym piecu, w apartamencie zaczynała się unosić atmosfera oczekiwania. Jack usadowił się na schodach i udawał, Ŝe leniwie przebiera w swoich kartach baseballowych, ale tak naprawdę chciał zobaczyć, kto tym razem będzie u nich mieszkał. Mama wróciła do domu za piętnaście czwarta. Jednak osoba, którą ze sobą przyprowadziła, nie wyglądała na kobietę. Po pierwsze, była sporo mniejsza od Jacka. Miała wielkie czarne oczy, całkowicie dominujące w twarzy, i białe usta przypominające szramę, które wydały się Jackowi najsmutniejszym widokiem na świecie. Na dodatek cały czas przebierała palcami, jakby desperacko próbowała czegoś się uchwycić. - Oto Emma - oznajmiła Annalise, a w tym samym momencie dziewczynka się odwróciła i wpadła z powrotem do windy. To była druga rzecz, którą się zasadniczo róŜniła od innych ściąganych przez mamę ofiar przemocy: ona wcale nie chciała mieszkać w ich domu. * - W porządku - rzuciła stanowczym tonem Annalise. - A więc niech mnie wsadzą do więzienia. Joseph St. Bride westchnął cięŜko. - Annie, wiem, Ŝe gdy widzisz podobne tragedie, pęka ci serce. 366

Ale nie moŜesz zabierać dziecka z rodzinnego domu bez porozumienia z kuratorem do spraw nieletnich. - Widziałeś ją, Joseph? Co ty byś zrobił na moim miejscu? Mama tak bardzo ściszyła głos, Ŝe Jack musiał przylgnąć całym uchem do drzwi biblioteki, bo inaczej nic nie udałoby mu się podsłuchać. Ona ma zaledwie dziewięć lat. Dziewięć. I jest regularnie gwałcona przez swojego czterdziestopięcioletniego wujka. Jack miał niejakie pojęcie o gwałcie; ostatecznie jakŜe mógłby nie mieć, skoro Ŝył pod jednym dachem z Annalise St. Bride, królową krucjat przeciwko przemocy wobec kobiet. Gwałt ściśle się wiązał z seksem, a seks był czymś tak strasznym i obrzydliwym, Ŝe aŜ nie chciało się o nim myśleć. Jack próbował sobie wyobrazić Emmę robiącą coś podobnego z dorosłym - tę Emmę, która darła się w niebogłosy, gdy mama wyciągała ją z windy, a potem wierzgającą niosła na górę. I natychmiast zachciało mu się rzygać. - Idź i sam jej się przyjrzyj! - krzyknęła mama i niespodziewanie rodzice wypadli z biblioteki. Na szczęście byli tak pochłonięci kłótnią, Ŝe nie zauwaŜyli siedzącego pod drzwiami Jacka. Chłopiec ukradkiem wślizgnął się za nimi po schodach i zatrzymał nieopodal pokoju Emmy. Drzwi były zamknięte od zewnątrz na klucz. Jack nie przypominał sobie, Ŝeby przez te wszystkie lata działalności mamy kiedykolwiek przedtem trzeba było zatrzymywać tu kogoś siłą. Ojciec zapukał delikatnie przed wejściem. - Witaj, Emmo - powiedział miękkim głosem. - Jestem męŜem Annalise. Dziewczynka znowu zaczęła się drzeć. Krzyczała tak przeraźliwie, Ŝe Jack wcale by się nie zdziwił, gdyby za sprawą jej wrzasku na dole popękały kryształy. Jemu w kaŜdym razie ten krzyk rozłupywał czaszkę. - Wyjdź stąd natychmiast - nakazała mama ojcu. - Ona się najwyraźniej ciebie boi. Joseph wyszedł do holu, cicho zamykając za sobą drzwi. W tej samej chwili zauwaŜył Jacka. - śałuję, Ŝe musiałeś być tego świadkiem. Jack wzruszył jedynie ramionami. - A ja tam Ŝałuję Emmy - odparł. * Annalise poszła do sądu i uzyskała prawo do czasowej opieki nad dziewczynką. Po miesiącu w ich domu Emma zaczęła regularnie jadać i wyglądała duŜo lepiej. Mimo to co noc próbowała uciec. 367

Pewnego razu znaleźli ją w schowku pod schodami - w tym samym, który Jackowi i jego kolegom słuŜył za ulubioną kryjówkę. Kiedy indziej wlazła do zsypu na śmieci. A jeszcze przy innej okazji udało jej się wymknąć na parter, do głównego holu, zanim Corazon zdołała ją dopaść. Mama utrzymywała, Ŝe Emma ucieka, poniewaŜ na widok Josepha wracają do niej wspomnienia traumatycznych przeŜyć. - W Ŝadnym razie nie wyniosę się z własnego domu - oświadczył z gniewem tata Jacka, a potem między nim a mamą rozpętała się piekielna awantura, która po tym zajściu powracała juŜ cyklicznie - jak sezonowy poŜar buszu. Jack nie wypowiadał swojego zdania w tej całej sprawie, ale szybko doszedł do wniosku, Ŝe mama powinna przestać się przejmować tym, od czego Emma ucieka. W jego opinii naprawdę istotną kwestią było zupełnie co innego: do czego tak bardzo chciała uciec. * Jack skonstruował coś w rodzaju alarmu antywłamaniowego: przeciągnął kawałek Ŝyłki wędkarskiej między framugami drzwi pokoju gościnnego. I naturalnie w środku nocy obudził go głuchy plask czegoś miękkiego padającego na chodnik. Wyskoczył z łóŜka, wybiegł do holu i ujrzał całkiem ubraną Emmę rozciągniętą na podłodze. Podniosła na niego wzrok, jakby oceniała, czy powinna się go bać, czy wręcz przeciwnie - poradzi z nim sobie bez większego wysiłku. - W porządku - szepnął Jack. - Nikomu nie powiem. AŜ do tej pory wcale nie myślał, Ŝe zachowa jej próbę ucieczki w sekrecie - a moŜe nawet pozwoli jej się wymknąć, nie wszczynając alarmu. Emma zerknęła na niego spod przymruŜonych powiek. - Pierdolisz - zdecydowała. Taki brzydki wyraz wypowiedziany przez małą dziewczynkę zabrzmiał bardzo nieładnie. Jakby z jej ust niespodziewanie wyleciała chmara ohydnych, czarnych much, pomyślał Jack. Wyciągnął do Emmy rękę, Ŝeby pomóc jej wstać, ale podniosła się sama. - Wynoszę się stąd - oznajmiła. - Okay. - Nie zdołasz mnie zatrzymać. - Wcale nie zamierzam. SkrzyŜował ręce na piersi w nadziei, Ŝe jego poza będzie sprawiać wraŜenie nonszalanckiej i swobodnej. 368

Dziewczynka minęła go bez słowa. Rany, jeŜeli mama odkryje, jaką odegrał rolę w ucieczce Emmy, będzie mu to wygarniała do końca Ŝycia. Jack przez chwilę patrzył na dziewczynkę człapiącą cicho po miękkim orientalnym chodniku leŜącym na schodach. - Emma - szepnął. Odwróciła się w jego stronę. - Lubisz baseball? * Nigdy w Ŝyciu nie miał ochoty poświęcać czasu dziewczynom, a juŜ zupełnie nie wyobraŜał sobie, aby którejkolwiek z nich mógłby dać coś w rodzaju prezentu, jednak z Emmą zawarł pewien układ. Za kaŜdą noc bez próby ucieczki obiecał jej dwie karty baseballowe. Emma nie miała pojęcia, Ŝe Steve Renko czy Chuck Rainey byli do bani, co oznaczało, Ŝe Jack nie straci przynajmniej podobizn swoich najlepszych zawodników. W ciągu dnia siadali we dwójkę na dywanie w pokoju Jacka i on jej tłumaczył, co to jest średnia wybić, jak się nazywają pozycje poszczególnych graczy i skąd się wzięła Nagroda Cy’a Younga. Emma była małomówna. Ale kiedy juŜ się odezwała, wygadywała niestworzone rzeczy. Opowiadała, jak głośno waliło o ścianę łóŜko jej rodziców, gdy robili „to” ze sobą, co Jackowi wydawało się obrzydliwe. Twierdziła, Ŝe Corazon juŜ zapomniała, jak to jest z męŜczyzną w łóŜku. Jack czasami odnosił wraŜenie, Ŝe Emma chce go zaszokować, więc ile razy zaczynała tak nadawać, patrzył na nią beznamiętnie, myślał o ohydnie kłębiących się muchach i nie odzywał się ani słowem. Pewnej nocy obudził się niespodziewanie i zobaczył Emmę stojącą w jego pokoju. - Zaspałeś. Zerknął na zegarek. Dochodziła druga. - Przepraszam - mruknął. Usiadł i wtedy mu się przypomniało, Ŝe juŜ nie ma jej co podarować. - Oddałem ci ponad połowę swoich kart, Emmo. Nic więcej nie mogę ci dać. - Ach, tak. - Wyglądała na bardzo kruchą i drobną w koszuli nocnej i szlafroku, zawiązanym dwukrotnie okręconym wokół talii paskiem. Szlafrok był jednym ze szlafroków Jacka, który mama podprowadziła z jego szafy. Chłopiec spuścił nogi na podłogę. - Więc jeŜeli zamierzasz uciec, to chyba powinnaś się zbierać. Emma wzbiła wzrok w dywan. Była dziwnym dzieciakiem - zawsze uporczywie się wpatrywała w najdrobniejsze szczegóły. Doskonale wiedziała, ile piegów Jack ma na uchu i Ŝe metalowy drąŜek podtrzymujący chodnik na trzecim schodku ma rysę w kształcie litery W.

369

- MoŜe ucieknę jutro - powiedziała cicho. * Tydzień później leŜeli na łóŜku Jacka. Oczywiście nie dotykali się ani skrawkiem ciała. Jack dawno temu zauwaŜył, Ŝe Emma wytwarza pomiędzy sobą a innymi ludźmi kilkucentymetrową buforową strefę bezpieczeństwa. - Czy masz dziewczynę? - spytała w pewnej chwili. - Nie mam. - A dlaczego? Jack wzruszył ramionami. - Bo nie lubię dziewczyn. - Mnie lubisz. Hm, no tak. W zasadzie lubił Emmę. Spojrzał na nią uwaŜnie. Od dawna strasznie chciał jej zadać jedno pytanie. - Dokąd byś poszła? Nawet nie próbowała udawać, Ŝe nie rozumie, o co mu chodzi. - Do domu. A gdzie indziej miałabym iść? Ze wszystkich moŜliwych odpowiedzi tej Jack najmniej się spodziewał. - Ale... ale tam... nie moŜesz wrócić - wyjąkał. - PrzecieŜ dopiero co stamtąd uciekłaś. Emma spojrzała na niego zdumiona. - To twoja matka mnie zabrała. Skąd ci przyszło do głowy, Ŝe chciałam uciec? Jack poczuł, Ŝe go oblewa nieprzyjemna fala gorąca. - Bo nie byłaś tam bezpieczna. Twój wujek... - Mój wujek mnie kocha - zaperzyła się Emma. - Kocha mnie najbardziej na świecie. Płakała, wypowiadając te słowa, ale Jack załoŜyłby się o wszystkie karty baseballowe, które mu jeszcze pozostały, Ŝe nie była świadoma swoich łez. * Jack wybrał się na poszukiwanie Corazon i w końcu znalazł ją w pralni, gdzie oddzielała białe rzeczy od kolorów. - Wiesz - odezwała się na jego widok - właśnie pomyślałam, Ŝe jeśli powtórzę kolejne siedemset razy, Ŝebyś przekładał ubrania na prawą stronę, zanim wrzucisz je do kosza, moŜe wreszcie to zapamiętasz. Jack wskoczył na suszarkę i zaczął zawadiacko machać nogami. - Coro, czy mogę cię o coś spytać? 370

- Oczywiście. - Skąd wiadomo, Ŝe się kogoś kocha? Dłonie Corazon zastygły w pół ruchu. - To nie lada pytanie... - odparła. - Zazwyczaj to się po prostu czuje. - A jeŜeli się kogoś kocha, to się o niego troszczy, prawda? Meksykanka uśmiechnęła się przebiegle. - CzyŜby ktoś zmienił swoje uczucia względem Rachel Covington? - I jeŜeli się kogoś kocha, to nie powinno się go krzywdzić ani ranić? - To prawda - przyznała Cora - ale zazwyczaj w pewnym momencie i tak to robimy. Rozmowa z Corazon nie rozjaśniła sprawy. Niemniej Jack uprzejmie podziękował gosposi i wszedł po schodach na górę. Drzwi Emmy jak zwykle były zamknięte, ona jednak nauczyła się je otwierać, o czym dobitnie świadczył stosik kart baseballowych, leŜący w progu pokoju Jacka. Kiedy zobaczył te karty, zrozumiał, Ŝe Emma postanowiła odejść. * Jack doszedł do wniosku, Ŝe w gruncie rzeczy powieki muszą strasznie duŜo waŜyć, bo czy w innym wypadku byłoby tak trudno utrzymać je otwarte po północy? Zwlókł się z łóŜka i zrobił następnych pięćdziesiąt przysiadów, a potem zaczął krąŜyć po pokoju. Nie mógł zaryzykować, Ŝe zapadnie w sen. Jeszcze nie teraz. Jego rodzice dopiero co poszli do sypialni, a Jack był pewien jednego: Emma nie zaryzykuje ucieczki, póki nie nabierze pewności, Ŝe Joseph i Annalise pogrąŜyli się juŜ w głębokim śnie. Dwadzieścia po pierwszej zebrał się na odwagę i ruszył do pokoju Emmy. Po raz pierwszy od chwili, gdy zjawiła się w ich domu, miał wkroczyć w jej przestrzeń. Jego wyobraŜenie o tym, co się działo pomiędzy dziewczynką a wujkiem, było dość mgławicowe, ale podejrzewał, Ŝe jakkolwiek to wyglądało, rozgrywało się w jej łóŜku. Albo plan Jacka zadziała, albo Emma zacznie się tak wydzierać, Ŝe swoim wrzaskiem obróci cały budynek w kupę gruzów. Przekręcił klucz w zamku, który ona i tak umiała jakimś sposobem otwierać, i wraz ze smugą światła z holu wśliznął się do pokoju. Emma leŜała twarzą do ściany, lecz na odgłos kroków odwróciła się gwałtownie i zesztywniała, a jej oczy stały się nagle wielkie jak smoliste jeziora. 371

- Szsz... - odezwał się Jack. - To tylko ja. Jego słowa na niewiele się zdały - dziewczynka wciąŜ tkwiła w idealnym bezruchu, niczym odrętwiała. - Czy mogę usiąść? Nie odpowiedziała i nagle boleśnie dotarło do Jacka, Ŝe do tej pory nikt w Ŝadnej sprawie nie pytał jej o zgodę. Pod jego cięŜarem ugiął się materac i Emma potoczyła się ku niemu bezwładnie jak kłoda. - Chciałem ci coś pokazać - wyszeptał. - Chciałem ci pokazać, Ŝe ktoś, kto cię kocha, wcale nie musi ci sprawiać bólu. Odetchnął głęboko i ujął ją delikatnie za rękę. Ponownie zdrętwiała. Do tej pory nigdy się jeszcze się nie dotknęli - jeśli nie liczyć przypadkowych muśnięć palców podczas wymiany kart. Zapewne Emma się spodziewała, Ŝe za chwilę Jack zrobi coś odraŜającego - tak odraŜającego, Ŝe nawet nie chciał sobie tego czegoś wyobraŜać. Siedział więc spokojnie, ściskając delikatnie jej palce, aŜ w końcu połoŜyła drugą dłoń na jego ręku, a potem przytuliła się ufnie do niego, jak gdyby nagle sobie przypomniała, jak się zachowuje małe dziecko, które ktoś bezlitośnie próbował w niej zabić.

29 czerwca 2000 Więzienie Hrabstwa Carroll, New Hampshire

Jack zawiązał krawat w elegancki węzeł windsorski, a zaciągając go, mimo najszczerszych chęci nie mógł się uwolnić od myśli o linczu. Wygładził miękki jedwab, nie spuszczając wzroku z nieznajomego, którego miał przed sobą w lustrze. Granatowa sportowa marynarka, spodnie w kolorze khaki, eleganckie, wsuwane buty - ten strój stał się jego procesowym uniformem. Rozległo się głośne pukanie do drzwi łazienki. - Pospiesz się - wykrzyknął straŜnik - bo się spóźnisz! Jack zamrugał dwa razy - to samo uczynił męŜczyzna w lustrze. Jedno nie ulegało wątpliwości - ten spoglądający na niego człowiek nie miał Ŝadnych złudzeń: doskonale wiedział, Ŝe system prawny jest przeraŜająco ułomny. Jack przejechał dłonią po czole i włosach, lekko się wijących pod wpływem wilgoci z natrysków, po czym zdecydował, Ŝe czas ruszać. Ale niespodziewanie nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Jakby ktoś przybił je do betonowej posadzki. Jack złapał za brzeg umywalki, próbując oderwać stopę od ziemi, jednak strach przed tym, co go czekało, okazał się paraliŜujący. Funkcjonariusz więzienny wetknął głowę w drzwi łazienki. Ich spojrzenia spotkały się w lustrze i nagle Jack zdał sobie z przeraŜeniem sprawę, Ŝe nie moŜe wykrztusić słowa. Taka słabość była upokarzająca. StraŜnik objął go ramieniem i pociągnął delikatnie za sobą. - Przepraszam - mruknął Jack. Funkcjonariusz wzruszył ramionami. - Nie tobie pierwszemu się to przydarza. I nie ostatniemu.

373

* - A kiedy juŜ podejmiesz decyzję, nie zapomnij powiedzieć Darli, jakie jest dzisiaj danie szefa kuchni - przykazała Addie. Roy objął córkę w pasie. - Nie przejmuj się. Doskonale sobie poradzimy bez ciebie. Obrzucił dumnym, ojcowskim spojrzeniem jej bladobrzoskwiniową garsonkę, czółenka na niskim obcasie, brązowe włosy zebrane z twarzy i spięte prostą, złotą klamerką. Rany, jego Addie wyglądała teraz jak waŜna bizneswoman, a nie jak nic nieznacząca kelnerka z podrzędnej restauracji. - Jesteś piękna - powiedział cicho. - Jack nie zdoła oderwać od ciebie oczu. - Jack nie będzie miał okazji mnie zobaczyć. Jestem świadkiem, więc do czasu złoŜenia zeznań nie wpuszczą mnie na salę rozpraw. Niespodziewanie Addie ściągnęła z siebie Ŝakiet. - Kogo ja chcę oszukać? - mruknęła, sięgając po fartuch. - PrzecieŜ siedzenie pod salą przez cały dzień doprowadzi mnie do szaleństwa. Tutaj przynajmniej będę... - ...zastanawiać się nieustannie, co się dzieje w sądzie - wszedł jej w słowo Roy. - Musisz tam jechać, Addie. Masz dziś w sobie coś takiego... przywodzisz na myśl latarnię morską i inni dostrzegą to bijące od ciebie światło. Jesteś jak opoka, do której wszyscy kurczowo przywieramy, bo od tego zaleŜy nasze Ŝycie. Teraz takiej opoki najbardziej potrzebuje Jack. - Pomógł jej włoŜyć Ŝakiet. - No, juŜ. Zbieraj się do tego sądu. - Jest dopiero wpół do siódmej, tatusiu, a sesje nie rozpoczynają się przed dziewiątą. - W takim razie jedź w Ŝółwim tempie. Wszedł do kuchni, a Addie została sama w sali restauracyjnej i patrzyła, jak promienie wczesnego słońca przeskakują nad cieniami zalegającymi na płytkach linoleum. JeŜeli się zjawi w sądzie dostatecznie wcześnie, to moŜe znajdzie boczne wejście, którym funkcjonariusze biura szeryfa wprowadzają aresztantów, i uda jej się zobaczyć Jacka. Nagle spostrzegła coś pod stołkiem barowym, na którym w jej wspomnieniach i wyobraŜeniach najczęściej siadała Chloe. Zasuszony i kruchy, juŜ nie karminowy, ale mocno zbrązowiały, leŜał maleńki pakiecik, który kiedyś Addie skonfiskowała Gillian Duncan, wetknęła do kieszeni fartucha i zupełnie wyrzuciła z pamięci. Addie uniosła martwe kwiaty do nosa i choć wydawało się to absolutnie nieprawdopodobne, mogłaby przysiąc, Ŝe pachniały jak świeŜo ścięte róŜe. 374

Amos Duncan przyklepał krawat na brzuchu i ruszył w dół po schodach. - Gillian! - wykrzyknął. - Pospiesz się, bo się spóźnimy! Wszedł do kuchni z zamiarem ukojenia nerwów i Ŝołądka przynajmniej jedną filiŜanką porządnej kawy, zanim rozpocznie się ponure piekło procesu. Houlihan zdecydował, Ŝe wezwie Gillian pierwszą. Ilekroć Amos myślał o tym, Ŝe jego córka będzie zeznawać przed tysiącem obcych ludzi, przed kamerami telewizyjnymi i dwunastką przysięgłych, miał ochotę kogoś zamordować. Najchętniej Jacka St. Bride’a. Dałby wszystko, Ŝeby oszczędzić jej tego doświadczenia i powrócić do poprzedniej intymnej anonimowości ich Ŝycia. Tymczasem wraz z innymi będzie mógł jedynie biernie patrzeć na rozwój wypadków i czekać na zakończenie sprawy. W kuchni unosił się intensywny zapach kawy. Gillian siedziała przy stole w dziewiczo białej sukience, którą Houlihan osobiście wybrał dla niej na tę okazję. Powoli jadła śniadanie obstawiona wielobarwnymi pudełkami płatków śniadaniowych niczym barykadą. Amos zerknął na córkę prawie całkiem ukrytą za kartonami. Odsunął jedno pudełko, potem następne i wówczas Gillian, nie podnosząc wzroku, przestała jeść. Kiedy odstawił ostatnie opakowanie - były to płatki Lucky Charmes - na policzkach córki wykwitły czerwone plamy. - Gilly - powiedział czule, zawierając w tym jednym słowie niemal epicką opowieść. Gillian bez słowa poustawiała pudełka z powrotem na swoje miejsce, tak Ŝe znowu mogła się za nimi schować, po czym w milczeniu powróciła do jedzenia, całkowicie ignorując obecność ojca. * - Sydney! - wrzasnął Matt na całe gardło, odsuwając daleko od siebie córeczkę, która radośnie popiskując, usiłowała mu wręczyć obślinionego, na wpół rozmiękłego herbatnika. - Nie rób mi tego, mały, słodki potworze. To mój ostatni czysty garnitur. W holu pojawiła się Ŝona Matta, niosąc pod pachą stertę świeŜo upranych śpiochów i prześcieradełek. - Gdzie się pali? - Tutaj - odparł Matt, wpychając córeczkę pod wolne ramię Ŝony. - I co gorsza, poŜar zaczyna się wymykać spod kontroli. Nie mogę dać się 375

wysmarować tym ciastkiem, Syd. Muszę jechać do sądu. Sydney cmoknęła Molly w czubek głowy. - Ona chce ci tylko podarować coś na szczęście, prawda, skarbie? - W Ŝadnym razie nie zabiorę ze sobą jej biszkopta. śona Matta wzruszyła ramionami. - Zdaje się, Ŝe ktoś będzie bardzo Ŝałował swojego zachowania, gdy usłyszy werdykt przysięgłych. Matt zaczął wpychać akta do teczki. - Nie wierzę w gusła i przesądy - oznajmił. Pochylił się i pocałował Ŝonę, a potem pogładził córeczkę po jedwabistych włoskach. Sydney, z Molly w ramionach, odprowadziła go do drzwi. - Zrób pa-pa tatusiowi na do widzenia. Tatuś jedzie się rozprawić z niedobrymi ludźmi. * Charlie wstrzymał oddech i zapukał do drzwi łazienki. Otworzyły się chwilę później; buchnęła z nich para, a w ciepłej mgle zamajaczyła twarz córki. - Co jest? - rzuciła wojowniczo Meg. - Chcesz mnie poddać rewizji osobistej? RozłoŜyła ramiona na boki i ręcznik, w który się zawinęła po prysznicu, niebezpiecznie osunął się w dół. Charlie nie miał pojęcia, jak zareagować. Wiedział natomiast jedno: ta stojąca przed nim dziewczyna od jakiegoś czasu nie zachowywała się jak jego córka. Postanowił jednak podejść do problemu praktycznie - jeŜeli uda, Ŝe nie zdaje sobie sprawy z istnienia niewidzialnej bariery nieufności, jaka między nimi wyrosła, to moŜe obijanie się o nią będzie mniej bolesne. - Widziałaś gdzieś moją odznakę? Nie mógł się przecieŜ pokazać w sądzie bez odznaki. - Tutaj jej nie zostawiłeś. - Meg odwróciła się do niego plecami. Mimo to Charlie wychylił głowę i ponad ramieniem córki zerknął na brzeg umywalki. - O co chodzi, tato? Ach, tak. Naturalnie. Po prostu mi nie wierzysz. - Meg... Rzecz w tym, Ŝe on jej wierzył. I to był główny problem. Wystarczyło, Ŝe na nią spojrzał, a natychmiast widział, jak szlochała na posterunku, przeŜywając na nowo moment seksualnego molestowania. Charlie najbardziej na świecie Ŝałował, Ŝe nie moŜe cofnąć czasu. Ani trzymać 376

córki do końca Ŝycia pod kloszem, Ŝeby juŜ nigdy więcej nie spotkało jej nic złego. Sprawa termosu i atropiny wciąŜ była dla niego niejasna, ale nawet nie próbował rozmawiać z Meg na ten temat. Teraz, gdy najbardziej niewinna wymiana zdań zazwyczaj kończyła się impasem, poruszanie równie draŜliwej kwestii mogło doprowadzić do wręcz katastrofalnych rezultatów. - ChociaŜ moŜe rzeczywiście mam tę odznakę? - odezwała się Meg ze łzami w oczach. - MoŜe schowałam ją na dnie szafy? Charlie podszedł do córki. - Kochanie, tylko sama posłuchaj, co mówisz. - Dlaczego? Ty tego nie robisz. W tej samej chwili puściły wszelkie hamulce i Meg wybuchnęła rozdzierającym płaczem. Charlie ze ściśniętym sercem chwycił ją w ramiona i przytulił tak samo jak wtedy, gdy była mała i wierzyła, Ŝe pod jej łóŜkiem czai się groźny potwór. „Potwory nie istnieją”, twierdził wówczas, ale tak naprawdę powinien był ją zapewnić: „Nawet jeŜeli są potwory, to z pewnością nie w naszym domu”. Nagle Meg zesztywniała w jego ramionach. - Nie dotykaj mnie! - rzuciła nienawistnie i odskoczyła jak oparzona. - Nigdy więcej mnie nie dotykaj! - wykrzyknęła raz jeszcze i ruszyła biegiem w stronę bezpiecznego sanktuarium swojego pokoju. Wypadając z łazienki, pchnęła drzwi i Charlie zauwaŜył błysk metalu nieopodal framugi. Jego odznaka. Musiała mu upaść, kiedy przyszedł umyć ręce. Przyklęknął, podniósł ją i przypiął do munduru, po czym zerknął w lustro. Odznaka znajdowała się na regulaminowym miejscu i wyglądała jak miniaturowa tarcza. Przykrywała jego serce, ale tego serca nie chroniła. * - Niech to szlag! - zaklął Jordan. - ZdąŜyli przed nami. MruŜąc oczy od słońca, Selena spojrzała na schody prowadzące do gmachu sądu, na których aŜ się roiło od reporterów i kamer telewizyjnych. - Nie ma tutaj bocznego wejścia? Jordan zgasił silnik. - Nie mogę się uchylić od tej konfrontacji. PrzecieŜ wiesz. - Wysiedli z samochodu. Selena wprawnym ruchem poprawiła pończochy, a Jordan włoŜył marynarkę. - Gotowa? Reporterzy przywodzili Jordanowi na myśl meszki - ohydne czarne muchówki, które przez kilka tygodni lata przypuszczały atak na 377

Nową Anglię i bezpardonowo wciskały się ludziom do oczu, nosów i uszu, niekiedy dotkliwie kąsając. Mimo to Jordan uśmiechnął się promiennie i Ŝwawo ruszył w górę po kamiennych stopniach, z których kaŜdy miał w środku małą nieckę, wydeptaną przez stopy oskarŜonych, od lat wspinających się po nich z nadzieją, a potem schodzących w poczuciu triumfu bądź klęski. - Mecenasie McAfee! - wykrzyknęła jedna z reporterek i rzuciła się w jego stronę. - Czy pański klient zostanie uniewinniony? - Jestem o tym absolutnie przekonany - zapewnił gładko Jordan. - A jak pan odeprze argumenty oparte na fakcie, Ŝe Jack St. Bride był juŜ raz skazany za przestępstwo na tle seksualnym? - Proszę przyjść na salę sądową. - Uśmiechnął się szeroko. Zobaczy to pani na własne oczy. Dziennikarze go uwielbiali. Zakochali się w nim przed laty, niemal od pierwszego wejrzenia. Jordan był pewny siebie, dowcipny i fotogeniczny, a na dodatek mistrzowsko opanował sztukę wygłaszania błyskotliwych ripost i chwytliwych kalamburów. Bezceremonialnie przepchnął się przez las mikrofonów i szpaler kamer, zastanawiając się, jak daleko w tyle pozostawił Selenę. TuŜ przed szczytem schodów zagrodziła mu drogę kobieta w krwistoczerwonym turbanie na głowie i T-shirtcie z napisem „Nigdy więcej koszmaru!!!”. - Panie McAfee - huknęła - czy zdaje pan sobie sprawę, Ŝe kaŜdego roku tylko w samych Stanach Zjednoczonych policjanci odnotowują sto trzydzieści dwa tysiące gwałtów, dokonanych na kobietach przez nieznanych im męŜczyzn? Gdy do tego dodamy napaści, o których nie poinformowano policji, otrzymamy zawrotną liczbę siedmiuset pięćdziesięciu tysięcy zgwałconych kobiet w ciągu roku. - Owszem - odparł Jordan, patrząc jej prosto w oczy. - Ale nie przez mojego klienta. * Jack siedział w głębi małej celi, w areszcie szeryfa hrabstwa, mieszczącym się poniŜej sal sądowych. Gryzł kciuk, wbijał wzrok w ziemię i był tak zamyślony, Ŝe nawet nie zauwaŜył przybycia swojego adwokata. - Jack - odezwał się cicho Jordan. Uderzyła go swobodna elegancja Jacka. Ale zaraz uświadomił sobie, Ŝe jego klient wychował się w świecie i dla świata, w którym szykowne marynarki, krawaty ekskluzywnych uczelni i kosztowne buty były rzeczą naturalną. 378

- Gotowy? - Jordan uśmiechnął się uśmiechem pewnego siebie człowieka. - Tak sądzę. - Nie muszę ci mówić, jak to wszystko będzie wyglądać, bo juŜ raz to przerabiałeś. Pamiętaj o jednym: zanim rozprawa dobiegnie końca, pod twoim adresem padnie wiele strasznych słów, musisz jednak zachować zimną krew. W chwili, gdy stracisz nad sobą panowanie, dasz prokuratorowi podstawy do twierdzenia, Ŝe kipi w tobie agresja i jesteś zdolny do najgorszego. - Nie stracę panowania nad sobą. - I nie zapominaj, Ŝe do nas naleŜy ostatnie słowo. To najlepsza strona zawodu adwokata. - Co ty powiesz! Do tej pory byłem przekonany, Ŝe tą najlepszą stroną jest moŜliwość nawiązania znajomości z nad wyraz fascynującymi osobnikami. Rozbawiony Jordan parsknął śmiechem, ale kiedy spojrzał na Jacka, zobaczył, Ŝe klient patrzy na niego powaŜnym wzrokiem. - Czy wiesz, Ŝe przeciętny wymiar kary dla skazanego za przestępstwo z uŜyciem przemocy wynosi sto pięć miesięcy? - Kto niby tak twierdzi? - spytał Jordan. - Biuro Statystyk Prawnych. W zeszłym roku za tego typu przestępstwa skazano milion osób. - MoŜe w tym roku ta liczba wyniesie dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy. Zapadła krępująca cisza, przerywana jedynie pokasływaniem więźnia siedzącego dwie cele dalej. Wreszcie Jordan westchnął głęboko. - Jack, muszę raz jeszcze poruszyć pewną waŜną kwestię. Jak do tej pory nie dostarczyłeś mi wielu argumentów, które mógł bym efektywnie wykorzystać do twojej obrony. A tymczasem w składzie ławy przysięgłych jest sześciu męŜczyzn i z pewnością kaŜdy z nich kiedyś się zabawiał z panienką, która w ostatniej chwili powiedziała „nie”. Takie ujęcie przebiegu wydarzeń w procesach o gwałt często cholernie się opłaca oskarŜonemu. - Jordan pochylił się w stronę swojego klienta. - Zastanów się więc, czy jednak nie powinniśmy utrzymywać, Ŝe doszło do seksu za obopólną zgodą? Jack ścisnął dłonie kolanami. - Jordan, moŜesz mi wyświadczyć pewną przysługę? Adwokat przytaknął; Jack spojrzał na niego chłodnym wzrokiem. - Nigdy więcej nie składaj mi podobnej propozycji.

379

* Matt wyjął z teczki notatki i ze zdumieniem zauwaŜył, Ŝe są posklejane kawałkami rozmiękłego herbatnika. Potrząsając z rozdraŜnieniem głową, zaczął pracowicie rozdzielać Ŝółte kartki. - A fe! - skrzywił się Jordan McAfee, przechodzący właśnie obok stołu oskarŜenia. - Ostatni raz widziałem coś podobnego za studenckich czasów, kiedy pewien koleś wrzucił ciastka do aktówki sędziego, u którego terminował. - Bez wątpienia jeden z twoich przyjaciół, obecnie adwokatów rzucił Matt. - Pudło. Kiedy ostatni raz o nim słyszałem, był prokuratorem. - Rozległ się szmer rozrywanego papieru i Jordan z trudem stłumił uśmiech. - OstroŜnie, bo zniszczysz swoją bezcenną ściągę. - Słuchaj, McAfee, mógłbym poprowadzić tę sprawę z zamkniętymi oczami, a i tak bym ją wygrał. - Zdaje się, Ŝe z góry przyjąłeś taktykę zamkniętych oczu, bo najwyraźniej śnisz. - Jordan sięgnął do teczki i wyjął opakowanie chusteczek higienicznych, które rzucił prokuratorowi pod nos. - Potraktuj to jak fajkę pokoju. Matt wyjął jedną chusteczkę, wytarł nią swoje notatki z pozostałości herbatnika, po czym odrzucił resztę Jordanowi. - Przydadzą się twojemu klientowi, gdy przysięgli wrócą z pokoju narad z gotowym werdyktem. Otworzyły się boczne drzwi i ukazał się zastępca szeryfa eskortujący Jacka na salę rozpraw. Jack miał na rękach kajdanki, które funkcjonariusz zdjął po doprowadzeniu oskarŜonego do stołu obrony. Jordan spojrzał uwaŜnie na swojego klienta: St. Bride był tak bardzo spięty, Ŝe od jego ciała aŜ promieniowało gorąco. - Uspokój się - nakazał mu bezgłośnie adwokat. Ale sam miał świadomość, Ŝe to prawie niemoŜliwe. Sala była nabita: zjawiło się mnóstwo reporterów, nawet z tak odległych stanów jak Connecticut; stawiła się równieŜ liczna grupa mieszkańców Salem Falls, którzy chcieli się upewnić, Ŝe ich miasto pozostanie oazą czystości moralnej. Amos Duncan, siedzący tuŜ za prokuratorem, co rusz piorunował Jacka wzrokiem. Na miejscach dla publiczności tłoczyło się około dwustu osób, skupiających swoją uwagę na Jacku, ale wśród nich nie znalazłoby się ani jednej przyjaźnie usposobionej do niego duszy. - Jordan. - Szept Jacka był podszyty paniką. - To jest wręcz fizycznie wyczuwalne. - Co takiego? - Nienawiść, którą do mnie czują. 380

Jordan przypomniał sobie wówczas, Ŝe poprzednio Jack nie przechodził przez prawdziwy proces. Skazano go na mocy ugody zawartej z prokuraturą. Z pewnością było to przykre doświadczenie, ale ani w połowie tak traumatyczne, jak to, które go czekało w tej sali. Teoretyczne podwaliny systemu prawnego wyglądały nieźle na papierze, ale rzeczywistość przedstawiała się zgoła inaczej: skoro Jack siedział za stołem obrony, w oczach ludzi był winny zarzucanego mu czynu dopóty, dopóki ktoś nie wykaŜe jego niewinności. Drugimi bocznymi drzwiami na salę weszło z powagą sześciu męŜczyzn i osiem kobiet - członkowie ławy przysięgłych i dwójka ich zastępców. Zanim zajęli swoje miejsca, kaŜdy z nich obrzucił oskarŜonego bacznym spojrzeniem. Jack zacisnął dłonie na kolanach ukrytych pod stołem. - Proszę wstać, sąd idzie. Szacowna Althea Justice opadła na swój fotel w obłoku czarnej togi. Oczami koloru marengo powiodła po kamerach, reporterach zaciskających dłonie na telefonach komórkowych i mieszkańcach Salem Falls, stłoczonych ciasno w rzędach ławek. - Panie i panowie - zagaiła. - Widzę, Ŝe mamy tu dzisiaj prawdziwy tłum. Ustalmy więc reguły gry. Gdy tylko ujrzę jakiekolwiek oznaki nieetycznego zachowania... - zerknęła w stronę kamerzysty ...lub jeŜeli dojdzie do jakichkolwiek emocjonalnych demonstracji... spojrzała znacząco na Amosa Duncana - ...osoby, które się ich dopuszczą, zostaną usunięte z mojej sali i juŜ do niej nie wrócą do końca trwania procesu. JeŜeli podczas składania zeznań usłyszę dźwięk pagera lub dzwonek telefonu komórkowego, osobiście skonfiskuję kaŜdemu z tu obecnych wszelkie urządzenia elektroniczne i spalę je na tyłach gmachu sądu. Na koniec chcę wszystkim - włącznie ze stronami - przypomnieć, Ŝe jesteśmy w sali rozpraw, a nie w cyrku. - Wsunęła na nos półksięŜyce okularów i ponad nimi raz jeszcze powiodła wzrokiem po zgromadzonych. - Panie Houlihan - powiedziała w końcu - zaczynajmy. * - Wieczorem trzydziestego kwietnia dwutysięcznego roku Amos Duncan ucałował na do widzenia swoją siedemnastoletnią jedynaczkę i wyszedł z domu, Ŝeby tradycyjnie pobiegać przed snem. Córka jest jego oczkiem w głowie i przedmiotem najwyŜszej troski, dlatego postanowił zamieszkać w Salem Falls - sennym miasteczku Nowej Anglii, uchodzącym za bezpieczne, przyjazne miejsce, gdzie moŜna wychowywać dzieci z dala od agresji i przemocy. Amos Duncan z pewnością się nie spodziewał, Ŝe gdy ponownie ujrzy córkę, będzie ona w stanie skrajnej 381

paniki i rozpaczy. Będzie miała ubranie powalane krwią, a na jej udzie znajdzie się sperma napastnika. W najgorszym koszmarze Amos Duncan nigdy by nie przewidział, Ŝe jego jedynaczka zostanie zgwałcona w zagajniku na obrzeŜach spokojnego, swojskiego Salem Falls. - Matt powolnym krokiem podszedł do przysięgłych. - Panie i panowie, oskarŜenie przedstawi dowody świadczące, Ŝe owego trzydziestego kwietnia Gillian Duncan wyszła z domu wieczorem, Ŝeby się spotkać z przyjaciółkami, z którymi następnie udała się do zagajnika połoŜonego na tyłach miejscowego cmentarza. Tam dziewczęta rozpaliły niewielkie ognisko i siedziały przy nim, gawędząc. Kiedy tuŜ po północy postanowiły wrócić do domu, na polance zjawił się ten człowiek... - Matt dziobnął palcem powietrze tuŜ przed nosem Jacka. - I tenŜe Jack St. Bride, nieproszony, ruszył w ich stronę. Idąc, wyraźnie się zataczał. Zionął oparami alkoholu. Rozpoczął z dziewczętami towarzyską pogawędkę i nawet się przysiadł do ogniska. Wówczas oświadczyły mu, Ŝe juŜ zamierzają wracać do domu, a on bez protestu wstał i oddalił się w swoją stronę. Kilka minut później dziewczęta równieŜ opuściły polankę. Trzy przyjaciółki Gillian Duncan skierowały się w stronę cmentarza, natomiast ona sama ruszyła inną drogą. Niepewna, czy ognisko zostało starannie zagaszone, po chwili postanowiła wrócić na polanę i zasypać popioły większą ilością ziemi. Niespodziewanie pojawił się tam równieŜ Jack St. Bride. Powalił Gillian na ziemię i brutalnie ją zgwałcił. Matt powiódł wzrokiem po twarzach przysięgłych. - Panie i panowie, nazywam się Matt Houlihan i jestem asystentem prokuratora hrabstwa, reprezentującym w tym postępowaniu stan New Hampshire. Spotkaliśmy się juŜ podczas wyboru składu ławy. Moją rolą jako oskarŜyciela będzie wykazanie ponad wszelką wątpliwość, Ŝe Jack St. Bride dopuścił się czynnej napaści i gwałtu na Gillian Duncan. Naturalnie nie oczekuję, Ŝe uwierzycie mi państwo na słowo. Poczęstował przysięgłych patentowanym uśmiechem Opiego Taylora, mającym zaszczepić w nich przekonanie, Ŝe prokurator będzie traktował ławę z naleŜnym szacunkiem. - Natomiast usilnie was proszę, Ŝebyście uwaŜnie wysłuchali Gillian Duncan, gdy będzie wam opowiadać, jak wiele wycierpiała z rąk Jacka St. Bride’a. śebyście z równą uwagą śledzili relacje jej przyjaciółek, obecnych na miejscu przestępstwa owej nocy, a takŜe zeznania detektywa, który pierwszy widział Gillian po napaści, a potem prowadził skrupulatne dochodzenie. Musicie się równieŜ skoncentrować na wyjaśnieniach eksperta w dziedzinie profilowania 382

DNA, który poddał odpowiednim testom zebrane dowody, oraz na zeznaniach lekarki, która badała Gillian Duncan bezpośrednio po dramatycznym zdarzeniu. - Matt zajrzał uwaŜnie w oczy kaŜdemu przysięgłemu. - Miejcie uszy i oczy otwarte, panie i panowie, poniewaŜ gdy zamkniemy postępowanie dowodowe, będę was prosił, Ŝebyście uznali Jacka St. Bride’a za winnego zarzucanego mu przestępstwa. I jestem przekonany, Ŝe jeŜeli pilnie wysłuchacie wszystkich świadków oskarŜenia, przychylicie się do mojej prośby. * Jordan w zamyśleniu obserwował Matta powracającego do stołu oskarŜenia. Przysięgli wiedzieli, Ŝe teraz obrona ma wygłosić swoją mowę wstępną, więc wpatrywali się w niego wyczekującym wzrokiem. Jordan jednak nie podnosił się przez dłuŜszą chwilę, jakby wciąŜ rozwaŜał w duchu argumenty prokuratora. - Wiecie państwo - zagaił w końcu konwersacyjnym tonem gdyby dowody w tej sprawie rzeczywiście wyglądały tak, jak je przedstawił pan Houlihan, musiałbym się w pełnej rozciągłości zgodzić z jego końcowym wnioskiem. Do licha! Wysłuchawszy jego słów, moŜna w istocie nabrać przekonania, Ŝe Jack St. Bride naprawdę się dopuścił zarzucanego mu czynu. Jednak nie od dzisiaj wiemy, Ŝe kaŜdy medal ma dwie strony. I dlatego w trakcie procesu, oprócz wersji wydarzeń przedstawionej przez stronę oskarŜenia, poznacie państwo równieŜ wersję obrony. Przesunął miękko dłonią po barierce oddzielającej ławę przysięgłych od reszty sali. - Nazywam się Jordan McAfee i reprezentuję pana St. Bride’a w obecnym postępowaniu. I podobnie jak mój szacowny przedmówca, chciałbym, Ŝebyście państwo uwaŜnie wysłuchali wszystkich zeznań, jednakŜe mając nieustannie w pamięci następującą prawdę - pozory często mylą. Jordan pochylił się do przodu i wysunął rękę, jakby chciał coś wyciągnąć zza ucha jednej z przysięgłych. Kobieta zarumieniła się gwałtownie, a on uniósł triumfalnie w palcach błyszczącą ćwierćdolarówkę. - Sprzeciw, Wysoki Sądzie! - wykrzyknął Matt. - Czy to ma być mowa wstępna, czy spektakl á la David Copperfield? - Panie mecenasie - sędzia spojrzała surowo na Jordana - czyŜby nie słyszał pan, co mówiłam o zamienianiu sali sądowej w cyrk? - Proszę wybaczyć, Wysoki Sądzie. Chciałem jedynie wszystkim unaocznić istotę problemu. - Jordan uśmiechnął się łobuzersko, wciąŜ obracając w palcach monetę. - Jak sądzę, kaŜdy z tu obecnych zdaje 383

sobie sprawę, Ŝe nie wyciągnąłem tej ćwierćdolarówki z głowy przysięgłej numer trzy. ChociaŜ bez wątpienia tak to właśnie wyglądało, prawda? Jak juŜ wspomniałem - pozory często mylą. Nie zawsze zdarzenia przedstawiają się tak, jak nam się na pierwszy rzut oka wydaje, nawet gdy jesteśmy świadkami owych zdarzeń. - Jordan podrzucił monetę: zawirowała i nagle jakby się rozpłynęła w powietrzu. - O tym przede wszystkim powinniście państwo pamiętać, gdy będziecie słuchać zeznań świadków oskarŜenia. Matt skoczył na równe nogi. - Sprzeciw! - Na jakiej podstawie, panie prokuratorze? - spytała Althea. - Wysoki Sądzie, ocena wiarygodności świadków naleŜy w całości do przysięgłych. Pan McAfee nie ma prawa decydować, czy jakieś zeznania są, czy teŜ nie są wiarygodne... szczególnie podczas swojej mowy wstępnej. Sędzia Justice uniosła sceptycznie brew. - Panie Houlihan, czy moglibyśmy w spokoju wysłuchać tej mowy do końca? - Nalegam, Ŝeby mój sprzeciw został odnotowany w protokole wygłosił sztywno Matt. - Dobrze. Ja natomiast ten sprzeciw oddalam. - Althea zwróciła się w stronę Jordana. - Proszę kontynuować, mecenasie. - Wysłuchajcie więc państwo pilnie opowieści świadków - zaapelował adwokat. - Ale nie wierzcie bezkrytycznie w kaŜde wypowiadane przez nich słowo. Odtwórzcie w wyobraźni relacjonowane zdarzenia... jednak nie zakładajcie z góry, Ŝe przebiegały one w opisywany przez świadków sposób. Jak słusznie zauwaŜył oskarŜyciel, to do państwa naleŜy wydanie ostatecznego werdyktu w tej sprawie. Lecz podczas gdy pan Houlihan chciałby w was widzieć bezmyślnie chłonące wszystko gąbki, ja oczekiwałbym, Ŝe przejmiecie na siebie rolę swoistego filtru. Wysłuchajcie uwaŜnie świadków i argumentów obu stron. A potem starannie rozwaŜcie, komu i w co uwierzyć. * Z ofiarami gwałtu jest najgorzej, pomyślał Matt. Kiedy na wokandę trafiają sprawy o podpalenie lub czynną napaść, poszkodowani zazwyczaj odczuwają wobec sprawcy gniew. Ofiara morderstwa, z przyczyn oczywistych, nie moŜe uczestniczyć w procesie. Natomiast w przypadku gwałtu cięŜko zastraszona i zestresowana kobieta, często gnębiona nieuzasadnionym poczuciem winy i wstydu, musi od nowa przeŜywać najgorszy koszmar swojego Ŝycia. 384

- To on - odpowiedziała Gillian, wyciągając przed siebie drŜący palec. - Wysoki Sądzie - odezwał się Matt - proszę o zaprotokołowanie, Ŝe świadek wskazał na oskarŜonego. - Płynnie przesunął się w lewo i ponownie stanął naprzeciwko dziewczyny tak, by nie widziała przed sobą St. Bride’a. - Gillian, co się dokładnie wydarzyło owej nocy? Pochyliła głowę, kryjąc twarz. - Powiedziałam ojcu, Ŝe idę z wizytą do przyjaciółki, ale to nie była prawda. Wszystkie skłamałyśmy, poniewaŜ chciałyśmy się wyrwać z domu. Nasi rodzice nie pozwalali nam wychodzić wieczorami... ogarnęła ich istna psychoza... więc ta eskapada była dla nas prawdziwym wyzwaniem. - I dokąd poszłaś naprawdę? - Do zagajnika na tyłach cmentarza. Jest tam taka mała polanka, na której rośnie wielki dereń. - Gillian nerwowo przełknęła ślinę. Rozpaliłyśmy małe ognisko, usiadłyśmy sobie przy nim, Ŝartowałyśmy i... udawałyśmy, Ŝe niczego w świecie się nie boimy. - My, czyli kto dokładnie? - Poszłam tam razem z Meg oraz z Whitney i Chelsea. - Która była godzina? - spytał Matt. - Koło jedenastej wieczorem. - I co się działo potem? - TuŜ po północy zdecydowałyśmy, Ŝe czas wracać do domu. Właśnie miałyśmy się zabrać do gaszenia ogniska, gdy on się pojawił na polanie. - Kto, Gillian? - Jack St. Bride - wyszeptała. - Jak był ubrany? - W Ŝółty T-shirt, dŜinsy i cięŜkie buty. - Czy zaczepił was w jakikolwiek sposób? - Uśmiechnął się. A potem powiedział „cześć”. - Odpowiedziałyście na powitanie? - Wszystkie byłyśmy bardzo przestraszone. Wiedziałyśmy przecieŜ, co się o nim mówi... Ŝe kiedyś zgwałcił jakąś dziewczynę... - Sprzeciw, Wysoki Sądzie - odezwał się Jordan. - Pogłoski. - Uznaję sprzeciw. - Sędzia zwróciła się w stronę przysięgłych. Proszę zignorować ostatnie zdanie świadka. - Byłyście przestraszone... - podsunął Matt. - Właśnie... nagle wyrósł jak spod ziemi i wyglądał dość przeraŜająco. Dlatego Ŝadna z nas nic nie odpowiedziała. Za bardzo się bałyśmy. - I co dalej? 385

Gillian zdawała się zapadać we własne wspomnienia. - Spojrzał w ogień, a potem usiadł. Zapytał, czy pieczemy cukrowe pianki. Pamiętam, jak pomyślałam sobie wówczas, Ŝe... Ŝe to bardzo naturalne, zwyczajne pytanie. Wcześniej mi się zdawało, Ŝe taki niebezpieczny człowiek musi się zachowywać... trochę groźniej. - Co się działo potem? - Powiedziałam, Ŝe właśnie się zbieramy do domu. On odparł „szkoda”, poŜegnał się i poszedł w głąb lasu. - Czy pamiętasz, którą ścieŜką? - Matt wskazał na stojącą obok mapę. Gillian powiodła palcem po wąskiej kresce skręcającej ku północy, prowadzącej w stronę przeciwną do cmentarza. - Tą. - I co się następnie wydarzyło? - Kiedy tylko zniknął nam z oczu, przez chwilę wymieniałyśmy wraŜenia. Wprost nie mogłyśmy uwierzyć, Ŝe naprawdę się z nim spotkałyśmy. - Dziewczyna skuliła ramiona. - A potem opuściłyśmy polankę. - Którą drogę ty wybrałaś? Gillian wskazała kreskę biegnącą na północny wschód. - Poszłam tędy - powiedziała cicho - poniewaŜ ta ścieŜka prowadzi na skróty do mojego domu. Natomiast moje przyjaciółki ruszyły w stronę cmentarza, bo tamtędy moŜna się najszybciej dostać na ich stronę miasta. - Nie bałaś się wracać sama do domu? - Nie - zaprzeczyła stanowczo Gillian. - PrzecieŜ ten człowiek, którego uwaŜano za diabła wcielonego, juŜ sobie poszedł. Czego więc miałabym się bać? - I co zrobiłaś? W oczach Gillian błysnęły łzy, a Matt poczuł ostre ukłucie w sercu. Chryste, dałby wiele, Ŝeby nie musiał jej skazywać na przeŜywanie wszystkiego od nowa. - Po kilku sekundach zdałam sobie sprawę, Ŝe nie sprawdziłam, czy dobrze zagasiłyśmy ognisko. To znaczy, wcześniej rozgarnęłyśmy Ŝar, zasypałyśmy ziemią i w ogóle, ale kiedy odchodziłyśmy, popioły jeszcze lekko dymiły. Pomyślałam więc, Ŝe powinnam wrócić i sprawdzić, czy aby na pewno nic się juŜ nie tli. - Jej głos zaczynał się łamać. Gdy dotarłam do polanki, nikogo tam nie było. Zaczęłam nogą zagarniać ziemię na pozostałości po ognisku i nagle... nagle on mnie zaatakował od tyłu. Musiał się czaić w krzakach albo... albo mnie śledzić. - Co się następnie wydarzyło? 386

Gillian wydała z siebie przejmujący, gardłowy dźwięk. - Przewrócił mnie i... zakrył mi dłonią usta. Powiedział, Ŝe jeŜeli tylko pisnę, to mnie zabije. - Odwróciła głowę i zacisnęła powieki. Przycisnął mi ręce nad głową do ziemi i ściągnął mi spodnie. Wyjął... wyjął z kieszeni kondom i powiedział, Ŝe mam mu go nałoŜyć. - Czy wtedy puścił twoje ręce? - Tak. - Po policzkach Gillian toczyły się łzy i spadały na kołnierz sukienki. - Udawałam, Ŝe chcę rozerwać opakowanie, ale szybko się zamachnęłam i zadrapałam go w policzek. Próbowałam uciec. Jednak znowu mnie złapał za nadgarstki, przycisnął do ziemi i sam załoŜył sobie prezerwatywę. - I co potem? - Potem... potem... - skuliła się w fotelu. - Potem mnie zgwałcił. Matt odczekał chwilę, Ŝeby słowa dziewczyny wszystkim dobrze zapadły w pamięć. - Jak długo to trwało? - Całą wieczność - wymamrotała Gillian. - Czy doszło do penetracji waginalnej? - Tak. - Do ejakulacji? - Chyba... chyba tak. - Czy mówił coś do ciebie? - Nie. - A czy ty coś mówiłaś? - Cały czas płakałam. Nie byłam w stanie na niego spojrzeć. - Próbowałaś się wyrywać? Gilly pokręciła głową. - Trzymał mnie z całej siły. A kiedy chciałam się poruszyć, odturlać na bok, jeszcze mocniej dociskał mnie do ziemi. Przysięgli intensywnie wpatrywali się w twarz dziewczyny. - Co się stało, gdy juŜ było po wszystkim? - Podniósł się i zapiął rozporek - odpowiedziała, obejmując się ciasno ramionami. - Powiedział, Ŝe jeŜeli komuś pisnę na ten temat słowo, to się ze mną policzy. - A jak ty się zachowałaś? - Poczekałam, aŜ zniknie mi z oczu, potem policzyłam do stu i zaczęłam biec. - Którą drogą napastnik opuścił polanę? - ŚcieŜką wychodzącą najbliŜej mojego domu - odparła Gillian. Dlatego pobiegłam w przeciwnym kierunku. W stronę cmentarza. Tą samą drogą, którą poszły moje przyjaciółki. - Ile czasu minęło, zanim je dogoniłaś? 387

- Nie wiem. Kilka minut. - Co zrobiłaś, kiedy się na nie natknęłaś? - Nie mogłam przestać płakać. I nogi odmówiły mi posłuszeństwa... zrobiły się jak z waty. Czułam się brudna i zbrukana. Nie mogłam pojąć, co mnie właściwie spotkało. Matt podszedł do stołu obrony. - Czy widywałaś wcześniej Jacka St. Bride’a? - Tak. - W jakich okolicznościach? Spojrzała na Jacka, po czym spuściła wzrok. - Pracował w restauracji w centrum miasta. Od czasu do czasu chodziłam tam z moimi przyjaciółkami. - Czy przed ową feralną nocą kiedykolwiek z nim rozmawiałaś? - Niekiedy podchodził do naszego stolika, Ŝeby porozmawiać. Matt powoli skinął głową. - Czy kiedykolwiek dałaś mu do zrozumienia, Ŝe byłabyś zainteresowana nawiązaniem z nim bliŜszych kontaktów? - Nie! - zaprzeczyła stanowczo. - Gillian, czy jesteś absolutnie pewna, Ŝe oskarŜony jest tym męŜczyzną, który cię zaatakował wkrótce po północy dnia pierwszego maja? Zadrgały wszystkie mięśnie jej twarzy. - WciąŜ czuję na sobie cięŜar jego ciała - jęknęła. - Kiedy jestem sama w pokoju, mam wraŜenie, Ŝe w powietrzu się unosi jego zapach. Budzą mnie w nocy nagłe duszności, bo wydaje mi się, Ŝe on znowu mnie krzywdzi. - Przesunęła wzrokiem po publiczności i zatrzymała spojrzenie na ojcu. - Nie mam najmniejszych wątpliwości - wyszeptała. - To on. - Nie mam więcej pytań - oświadczył Matt i usiadł za stołem oskarŜenia. * Podnosząc się z miejsca, Jordan doskonale wiedział, Ŝe przyjdzie mu stąpać po bardzo cienkiej linie. Musiał zdyskredytować Gillian Duncan, ale w przemyślny sposób. Przez ostatnie pół godziny Matt robił, co mógł, Ŝeby we wszystkich wzbudzić litość i współczucie dla tej dziewczyny. JeŜeli Jordan zaatakuje ją zbyt ostro, przysięgli zwrócą się przeciwko obronie, a nie przeciwko Gillian. Dał jej chwilę ochłonąć, po czym leniwym krokiem zbliŜył się do miejsca dla świadków. Z doświadczenia wiedział, Ŝe nawet najŜałośniej i najłagodniej wyglądające szczenięta potrafią się boleśnie odgryźć. 388

- Gillian, czy poczułaś strach, gdy pan St. Bride zjawił się na polanie? - Tak. Od tygodni wkładano nam w głowę, Ŝe powinnyśmy się trzymać od niego z daleka. - Ale jednocześnie zeznałaś, Ŝe owe napomnienia były jednym z powodów waszej nocnej eskapady. Chciałyście pokazać sobie i światu, Ŝe nikogo się nie boicie. Przeciwstawić się rodzicom, którzy robili wielkie halo wokół osoby pana St. Bride’a. Czy więc jego obecność nie stanowiła prawdziwego ukoronowania waszego buntu przeciwko zaleceniom dorosłych? Gillian pokręciła głową. - Nigdy coś podobnego nie przyszłoby mi do głowy. - Czy opuściłyście polanę, gdy tylko się do was zbliŜył? - Tak. - Jednak chwilę temu zeznałaś, Ŝe zapytał o pieczenie pianek i nawet się do was przysiadł, czyŜ nie? Przez oczy Gillian przemknął błysk niepewności. - Ale zaraz potem mu powiedziałam, Ŝe juŜ się zbieramy do domu, bo to był najprostszy sposób, Ŝeby się go pozbyć. - Chciałyście się go pozbyć, poniewaŜ wzbudzał w was strach? - Właśnie. - Uniosła wojowniczo brodę. - Zeznałaś ponadto, Ŝe kiedy odszedł, juŜ się przestałaś bać. - To prawda. - I ani przez chwilę nie przemknęło ci przez głowę, Ŝe pan St. Bride moŜe cię zaatakować? Ponownie pokręciła głową. - Gdyby w mojej głowie powstały takie podejrzenia, nigdy bym się nie odłączyła od przyjaciółek. - W twojej głowie nie powstały więc takie podejrzenia, chociaŜ rodzice i znajomi wyraźnie sugerowali, Ŝe pan St. Bride tylko czeka na dogodną okazję, by zaatakować młodą dziewczynę?! Znalazła się między młotem a kowadłem - i była tego świadoma. Jordan tymczasem cierpliwie czekał na odpowiedź. - Nieee... - No dobrze. A więc ruszyłaś w stronę domu, ale po chwili postanowiłaś wrócić na polanę i sprawdzić, czy dobrze zgasiłyście ognisko? - Tak. - Jak daleko byłaś wtedy od polany? - Byłam całkiem blisko. Zawróciłam po kilku sekundach. - I twierdzisz, Ŝe pan St. Bride cię zaatakował, gdy zasypywałaś popioły ziemią? - Tak - odparła cicho. 389

- Cofnijmy się na moment w czasie. Wiemy, Ŝe pan St. Bride pierwszy opuścił polanę. Czy próbował kluczyć wśród drzew, kryć się przed waszym wzrokiem? - Nie. Ruszył prosto przed siebie ścieŜką. - W jakim czasie po jego odejściu wy się rozeszłyście? - Po kilku minutach. Nie więcej. Jordan pokiwał ze zrozumieniem głową. - Skoro pan St. Bride wiedział, Ŝe zamierzacie opuścić polanę, to czemu tam właśnie powrócił, by cię zaatakować? Czemu się nie przyczaił przy jednej ze ścieŜek, gdzie miał o wiele większą szansę na skuteczną napaść? Gillian wbiła wzrok w adwokata. - Nie wiem. - Ale gdybyś nagle nie postanowiła sprawdzić, czy dobrze zgasiłyście ognisko, to w Ŝadnym razie nie powróciłabyś na polanę, zgadza się? - Tak. - Czy pan St. Bride zdjął z ciebie ubranie? - Ściągnął mi spodnie i majtki - wyszeptała Gillian. - A co ze swetrem? Czy sweter teŜ z ciebie ściągnął? - Nie. - Rozpiął go? - Nie. - A czy sam się rozebrał? - Tylko opuścił dŜinsy. - Czy opuścił je przed tym, czy po tym, jak ściągnął ci spodnie? Gillian potrząsnęła głową, a jej oczy napełniły się łzami. - Panno Duncan - odezwała się sędzia miękkim głosem. - Musimy usłyszeć odpowiedź na to pytanie. - Nie pamiętam - wymamrotała Gillian. - Czy opuścił swoje spodnie przed tym, czy po tym, jak kazał ci nałoŜyć kondom? - Przed tym. - Kiedy ściągał swoje dŜinsy, czy cały czas dociskał ci ręce nad głową do ziemi? - Tak. - Jak? - Jedną dłonią trzymał moje nadgarstki - wyjaśniła Gilly. - Drugą zdejmował spodnie. - Mimo Ŝe z nim walczyłaś i mimo Ŝe cię przyduszał do ziemi dolną partią ciała, a na dodatek jedną ręką przytrzymywał za nadgarstki, zdołał rozpiąć dŜinsy i przeciągnąć je przez biodra? - Tak. 390

- Powiedz nam, w jaki sposób podrapałaś pana St. Bride’a. - To było po tym, jak rzucił mnie na ziemię - powiedziała Gillian. - Kiedy uwolnił mi ręce i kazał załoŜyć sobie prezerwatywę, chciałam mu wbić palce w oczy, ale nie trafiłam i zahaczyłam go paznokciami o policzek. - Który policzek? - Prawy. - Czy zaatakowałaś go jednym palcem? - Nie, wszystkimi. - Gillian wygięła palce na podobieństwo ptasich szponów. - O, tak. - Zadrapałaś go wszystkimi czterema paznokciami? - Nie wiem. Po prostu przejechałam palcami po jego twarzy i próbowałam się wyrwać. On jednak chwycił ponownie moją rękę i jeszcze mocniej przydusił mnie do ziemi. - Powiedziałaś, Ŝe po tym, jak pan St. Bride cię zgwałcił, policzyłaś do stu i dopiero wtedy pobiegłaś do przyjaciółek. Zgadza się? - Tak. - Jak liczyłaś? Podniosła na niego wzrok, najwyraźniej zdezorientowana. - Nie rozumiem, co pan ma na myśli. - Chcę się dowiedzieć, jak szybko liczyłaś. Czy było to raz-dwatrzy... czy raczej raaaz... kropka. Iiiii... dwaaa... kropka. MoŜe zechciałabyś to nam zademonstrować? Zerknęła szybko na Matta, ale prokurator tylko wzruszył ramionami. - Raz - zaczęła Gilly powoli. - Dwa... trzy... Kiedy doszła do dziesięciu, Jordan oderwał wzrok od zegarka. - A więc odczekałaś jakieś osiemdziesiąt sekund, zanim uciekłaś z polany? - Tak mi się zdaje. - Czy szłaś w kierunku koleŜanek marszowym krokiem? A moŜe się czołgałaś? Skradałaś na palcach? - Biegłam najszybciej, jak mogłam. - I dotarcie do nich zajęło ci kilka minut? - Tak. - Jesteś tego pewna? Gillian skinęła głową. - Dobiegłam do nich po pięciu minutach. Jordan podszedł do monstrualnie powiększonej mapy zagajnika i wskazał na ścieŜkę prowadzącą w stronę cmentarza. - Czy tędy właśnie biegłaś? - U-hm. 391

- A czy wiesz, ile wynosi długość tej ścieŜki? - Nie. - Czterdzieści osiem metrów. Pięćdziesiąt jeden duŜych kroków poinformował Jordan. - MoŜesz nam pokazać, gdzie się znajdowały twoje koleŜanki, kiedy do nich dołączyłaś? - Tutaj. U wylotu zagajnika. - Wskazała na skraj cmentarza. - I w tym samym miejscu natknął się na was detektyw Saxton? - Tak. - Kiedy byłyście w lesie, nie zaŜywałaś Ŝadnych narkotyków ani nie piłaś alkoholu. Zgadza się? - Tak. - Przez ten cały czas niczego nie wypiłaś ani nie zjadłaś? - Tylko jedno owsiane ciastko. To wszystko. - Czy twoje przyjaciółki coś piły owej nocy? - Tak - przyznała Gilly. - MroŜoną herbatę. - Czy kiedykolwiek słyszałaś o substancji zwanej atropiną? - Tak. - Co ci wiadomo na jej temat? - Tylko tyle, Ŝe mój tata wytwarza ją w swoich zakładach - odparła. - Czy wiesz, w jakiej postaci zaŜywa się tę substancję? - Nie. - Czy zaŜywałaś atropinę tamtej nocy w lesie? - Nie! - zdecydowanie zaprzeczyła Gillian. - Czy wiesz, Ŝe ślady atropiny wykryto w termosie, w którym się znajdowała mroŜona herbata? - Tak. Pan Houlihan mi o tym powiedział. - I zeznając pod przysięgą, utrzymujesz, Ŝe ty nie zaŜyłaś atropiny? - Nie zaŜyłam. Ja nie biorę narkotyków. Jordan podszedł do miejsca dla świadków. - Czy istnieje moŜliwość, Ŝe zaŜyłaś atropinę nieświadomie? - Nie tknęłam tamtej nocy mroŜonej herbaty. - MoŜe ktoś ci dosypał atropinę do jakiegoś innego napoju? - Nie - oświadczyła stanowczo Gilly. - Tamtego wieczoru w lesie w ogóle niczego nie piłam. Przysięgam. Jordan odwrócił się do dziewczyny plecami. - CóŜ, Gillian... opowiedziałaś nam bardzo duŜo o wydarzeniach owej nocy... ale zdarzało ci się mijać z prawdą, czyŜ nie? Gillian ściągnęła brwi. - Nie. 392

- Czy przypadkiem od wielu lat nie wykazujesz tendencji do opacznego relacjonowania zdarzeń? Czy wkrótce po śmierci matki nie zostałaś wysłana na terapię, poniewaŜ notorycznie okłamywałaś ojca? - Miałam wtedy dziewięć lat. I zupełnie się pogubiłam. Teraz jestem całkowicie inną osobą i mam z ojcem dobry, bliski kontakt. Szczerze mu o wszystkim opowiadam. - O wszystkim? - powtórzył Jordan. - Tak. - W takim razie dlaczego mu nie powiedziałaś tamtego pamiętnego wieczoru, dokąd się naprawdę wybierasz? - Ja... ja... - Gillian zarumieniła się gwałtownie. - W porządku, panno Duncan - rzucił gładko Jordan, siadając na krześle obok Jacka. - Wszyscy juŜ poznaliśmy odpowiedź na to pytanie. * Gdy tylko sędzia Justice zarządziła piętnastominutową przerwę, Jack nachylił się w stronę swojego adwokata. - Muszę się wysikać - wyjaśnił, po czym zerknął nerwowo przez ramię. Z sali tłumnie wylewali się reporterzy, Ŝeby z korytarza za dzwonić do swoich redakcji i zrelacjonować zeznania Gillian. Jordan przywołał zastępcę szeryfa. - Czy mógłby pan zabrać mojego klienta do... - Nie - odparł funkcjonariusz. - Toaleta w areszcie się zapchała. Właśnie ściągnęliśmy hydraulika. Jordan mimowolnie wykrzywił usta. Nie chciał wyprowadzać Jacka z bezpiecznego kokonu sali sądowej, bo wiedział, Ŝe na zewnątrz jego klient stanie się łatwym łupem dla mediów i wszystkich tych, którzy mieliby ochotę go dorwać. Ale, do diabła, jak mus to mus. - Zbieraj się - mruknął. - Pójdę z tobą. Ledwo wyszli z sali, flesze aparatów eksplodowały na podobieństwo deszczu meteorytów i na moment całkowicie oślepiły Jordana. - Bez komentarza - powtarzał w kółko, ciągnąc za sobą Jacka, którego w końcu szczęśliwie wepchnął do męskiej toalety. - Hej, panowie, pozwólcie nam na odrobinę prywatności, okay? - poprosił reporterów i zdecydowanie zatrzasnął od wewnątrz drzwi. Jack podszedł do pisuaru. - Jak według ciebie przedstawiają się sprawy? - spytał. - Jeszcze za wcześnie, Ŝeby cokolwiek powiedzieć. Nagle rozległ się odgłos spuszczanej wody i raptownie otworzyły się drzwi jednej z kabin. 393

- Panie Duncan... - zaczął Jordan koncyliacyjnym tonem, gotów zrobić wszystko, byle nie dopuścić do przykrego incydentu. Amos uciszył go uniesieniem dłoni i podszedł do Jacka, który gorączkowo próbował zapiąć rozporek. - Powinni ci go obciąć - rzucił Duncan i wypadł z toalety, nie zwaŜając na zdumione spojrzenia obu męŜczyzn. * - Doktor Paulson, czy dnia pierwszego maja badała pani pacjentkę nazwiskiem Gillian Duncan? Na pierwszy rzut oka było widać, Ŝe lekarka z oddziału ratunkowego czuje się swobodnie na miejscu dla świadków. - Owszem. - Która mogła być wtedy godzina? - Około wpół do drugiej w nocy. - Czy przed przystąpieniem do szczegółowych oględzin otrzymała pani informacje dotyczące ogólnego stanu zdrowia Gillian? - Tak. Pielęgniarka oddziałowa przeprowadziła podstawowy wywiad i badania. Ciśnienie krwi wynosiło sto dwadzieścia na osiemdziesiąt, przy znacznie podwyŜszonym tętnie. Pacjentka była przytomna i kontaktowa, nie znajdowała się w stanie szoku, chociaŜ wydawała się zalękniona. Za przyczynę zgłoszenia do szpitala podała napaść i poddanie jej wymuszonemu stosunkowi waginalnemu. - Proszę opowiedzieć, jak wyglądał przebieg postępowania z pacjentką. - Poprosiłam, Ŝeby się rozebrała, stojąc na czystym arkuszu papieru - wyjaśniała doktor Paulson. - Następnie przeprowadziłam podstawowe badania fizykalne. Nie stwierdziłam zaburzeń oddechowych ani pracy serca. Brzuch był miękki, niebolesny, bez tkliwości palpacyjnej. Perystaltyka jelit prawidłowa. Nie zaobserwowałam objawu Blumberga. Natomiast na prawym nadgarstku pacjentki zauwaŜyłam wyraźne zasinienie, które sfotografowałam. Matt poprosił sędzię o pozwolenie podejścia do świadka i podał lekarce dwa zdjęcia. - Czy rozpoznaje pani te fotografie? - Owszem. To te same, które zrobiłam w ambulatorium. - Czy wiernie przedstawiają zasinienia, zauwaŜone przez panią na nadgarstku Gillian Duncan? - Tak. - Wysoki Sądzie, proszę o włączenie tych zdjęć do dowodów rzeczowych pod numerami dwa i trzy - powiedział Matt. - Pani doktor, 394

czy tamtej nocy przeprowadziła pani jeszcze inne badania? - Owszem. Ginekologiczne. Na zewnętrznych narządach płciowych pacjentki nie dostrzegłam Ŝadnych zmian, mogących świadczyć o wymuszonej penetracji. Następnie za pomocą kolposkopu, który moŜna z grubsza opisać jako szkło powiększające z zamontowanym na stałe źródłem światła, dokonałam oględzin kanału pochwowego. - I co pani stwierdziła? - Sklepienie macicy normalne, bez śladów otarć, wybroczyn czy obecności nasienia. Szyjka macicy zamknięta, niewykazująca bolesności. Macica mała, przodopochyla, przodozgięta, przydatki bez tkliwości palpacyjnej. Pacjentka nie zgłosiła penetracji analnej, więc badanie per rectum uznałam za zbędne. - Lekarka uśmiechnęła się do przysięgłych. - Zarzuciłam państwa masą medycznego Ŝargonu, ale to wszystko sprowadza się do jednego: narządy pacjentki nie wykazywały Ŝadnych odchyleń od normy. - Czy brak otarć, wybroczyn lub innych zmian w obrębie narządów płciowych jest czymś niezwykłym w przypadku pacjentów zgłaszających gwałt? - Nie - odparła lekarka. - Czasami dochodzi do widocznych obraŜeń, czasami do nich nie dochodzi. Pochwa to narząd przystosowany właśnie do stosunków płciowych i jest w stanie znieść bardzo wiele. Stąd wymuszona penetracja często nie pozostawia Ŝadnych dających się zauwaŜyć śladów. - Jak więc moŜna stwierdzić, czy w ogóle doszło do penetracji? - Jedynie na podstawie obecności nasienia. ChociaŜ jego brak w Ŝadnym razie penetracji nie wyklucza. MęŜczyzna moŜe uŜyć prezerwatywy lub być po operacji wazektomii. - Czy przeprowadziła pani oględziny jeszcze innych części ciała Gillian Duncan? - Tak. Jej pachwin i ud. - Co pani stwierdziła? - W ultrafiolecie wykryłam obecność substancji biologicznej, będącej najprawdopodobniej spermą. - I jak wówczas pani postąpiła? - Wyjęłam jałowy wacik z zestawu kryminologicznego do badań ofiar gwałtu i przy jego uŜyciu pobrałam wykryty materiał. - Co pani z nim zrobiła? - Zapakowałam do papierowej, sterylnej koperty znajdującej się w zestawie. Na kopercie napisałam swoje nazwisko, nazwisko pacjentki i datę, a potem zakleiłam kopertę specjalną taśmą, na której postawiłam swoje inicjały. 395

- Czy owej nocy pobrała pani jeszcze jakieś próbki biologiczne od Gillian Duncan? - Tak. Wyczesałam jej włosy łonowe i z otrzymanym materiałem postąpiłam podobnie jak z próbką pobraną z uda. Obcięłam pacjentce paznokcie i kaŜdy z nich umieściłam w oddzielnej, wysterylizowanej kopercie. W końcu pobrałam od pacjentki krew, odpowiednio oznakowałam i takŜe umieściłam w zestawie do badań kryminologicznych. - Kiedy juŜ pani pooznaczała, pozaklejała i opatrzyła swoim podpisem te wszystkie koperty, co pani z nimi zrobiła? - Oddałem je detektywowi Saxtonowi. To on przywiózł pacjentkę do szpitala. - Czy w czasie od pobrania próbek do chwili wręczenia ich detektywowi ktoś postronny miał do nich dostęp? - Nie. - Czy poddała pani Gillian Duncan jakimś innym procedurom medycznym? - Tak. Zaaplikowałam jej uderzeniową dawkę antybiotyku, Ŝeby zapobiec ewentualnemu zakaŜeniu chorobą weneryczną, oraz podałam pigułkę wczesnoporonną, Ŝeby nie doszło do ciąŜy. Matt powolnym krokiem ruszył w stronę przysięgłych. - Doktor Paulson, jak wyglądała Gillian Duncan, kiedy weszła pani do ambulatorium... i po raz pierwszy ujrzała ją na oczy? Z lekarki jakby nagle opadła profesjonalna zbroja. - Była blada i milcząca. Letargiczna. Źle reagowała na mój dotyk. - Czy z podobnym zachowaniem miała juŜ pani do czynienia podczas wykonywania swoich obowiązków? - Niestety tak - odparła lekarka. - Jest ono typowe dla ofiar gwałtu lub długotrwałego molestowania seksualnego. * - Pani doktor, a więc jeŜeli w pochwie nie znajduje się nasienie, nie moŜna z całą pewnością stwierdzić, czy badana osoba odbyła niedawno stosunek płciowy... zgadza się? Doktor Paulson zmierzyła Jordana chłodnym wzrokiem. - Tak. - A podczas badania ginekologicznego nie stwierdziła pani obecności nasienia w pochwie Gillian Duncan? - Nie stwierdziłam. - Nie dostrzegła teŜ pani Ŝadnych otarć czy wybroczyn na zewnętrznych narządach płciowych? - Nie. - A na szyi pacjentki? 396

- Nie. - Na jej ramionach lub udach? - Nie. Jedynie na prawym nadgarstku, panie McAfee. Jordan stanął obok przysięgłych. - Czy wykryła pani ślady spermy na wewnętrznej stronie uda panny Duncan? - Tak. - Czy wiedziała pani, Ŝe - zgodnie z zeznaniami złoŜonymi detektywowi Saxtonowi - ofiara była osobą seksualnie aktywną w owym czasie? - Aktywność seksualna pacjentów nie jest przedmiotem moich badań. - Tak czy owak, nie byłaby pani w stanie stwierdzić, czy nasienie pobrane z uda Gillian Duncan znalazło się tam w wyniku domniemanego gwałtu, czy teŜ pochodziło od męŜczyzny, z którym w tamtym okresie łączył ją intymny związek? - Nie. - Pani doktor, czy istnieją jakiekolwiek fizyczne dowody jednoznacznie potwierdzające, Ŝe Gillian Duncan padła ofiarą gwałtu? - Nie. - A więc nasza wiedza o wydarzeniach owej nocy opiera się wyłącznie na jej słowach? - Owszem. - Czy posiada pani jakieś informacje mogące świadczyć o tym, Ŝe Gillian kłamie? Doktor Paulson pokręciła głową. - Nie. * Whitney O’Neill była jednym wielkim kłębkiem nerwów. Cały czas nerwowo ogryzała paznokcie i juŜ niewiele brakowało, Ŝeby się polała krew. W tej sytuacji naleŜało uznać za cud, Ŝe w ogóle udało jej się przebrnąć przez pytania wcześniej uzgodnione z prokuratorem. - A więc mniej więcej dziesięć sekund po tym, jak wraz z Meg i Chelsea opuściłaś polanę, zaczęłaś nawoływać Gillian? - dociekał Jordan. - Tak, ale nie odpowiedziała - odparła Whitney, przygryzając dolną wargę. - Czy przed odejściem Gillian Ŝadna z was nie próbowała jej zatrzymać? Wytłumaczyć, Ŝe ze względów bezpieczeństwa powinnyście się trzymać razem? 397

- Nie. - Ile czasu upłynęło od chwili, gdy nawoływałaś Gillian, do momentu, kiedy wybiegła z zagajnika? - Jakieś...hm... piętnaście minut. Jordan podszedł do duŜej mapy wywieszonej przez Matta. - Czy wiesz, jaka odległość dzieli cmentarz od miejsca, gdzie paliłyście ognisko? - Nie. - Czterdzieści osiem metrów, panno O’Neill. To długość połowy boiska futbolowego. - Jordan podszedł bliŜej do świadka. - Czy zdajesz sobie sprawę, jak wolno musiałabyś się posuwać, Ŝeby pokonanie tego dystansu zajęło ci piętnaście minut? - Ja... hm... - Gdybyś się nawet przemieszczała z zawiązanymi oczami, tyłem i do tego na czworakach, zajęłoby ci to góra pięć minut. - Sprzeciw - Matt westchnął teatralnie. - Obrona dręczy świadka. - Panie McAfee, stąpa pan po kruchym lodzie - ostrzegła sędzia. - Wybacz, Whitney - powiedział Jordan, ale dla wszystkich było jasne, Ŝe jest daleki od skruchy. - MoŜe to jednak nie było dokładnie piętnaście minut - dziewczyna wyszeptała w końcu. - Czy chcesz mi powiedzieć, Ŝe przed momentem skłamałaś?! Zeznając pod przysięgą?! Whitney zbladła jak płótno. - Nie! Po prostu tamtej nocy miałam wraŜenie, Ŝe minęła cała wieczność. Lub piętnaście minut. Jordan wzruszył ramionami. - Wiesz co, Whitney? Zawrzyjmy kompromis. Przyjmijmy, Ŝe to trwało dziesięć minut. Czy teraz jesteśmy bliŜsi prawdy? Dziewczyna skwapliwie pokiwała głową. - A więc podczas gdy w ciągu dziesięciu minut pokonywałyście dystans niecałych pięćdziesięciu metrów, nieopodal wasza przyjaciółka walczyła z napastnikiem. Biorąc pod uwagę, jak mała odległość dzieliła was od miejsca zdarzenia, czy nie sądzisz, Ŝe powinnyście usłyszeć jakieś niepokojące odgłosy? Whitney nerwowo przełknęła ślinę. - Ja niczego nie słyszałam. Byłyśmy juŜ zbyt daleko. - Nie słyszałaś krzyków koleŜanki? - Nie. - Trzasku łamanych gałęzi, chrzęstu rozkopywanych liści? - Nie. 398

Jordan przez chwilę spoglądał badawczo na świadka, a potem zapytał Altheę, czy moŜe podejść do stołu sędziowskiego. - Wysoki Sądzie, proszę o pozwolenie na przeprowadzenie drobnej demonstracji. Althea spojrzała na niego spod zmruŜonych powiek. - Zastraszanie werbalne juŜ panu nie wystarcza, mecenasie? - Chciałbym przysięgłym urealnić tę sytuację. - Wysoki Sądzie, to absolutnie niedopuszczalne, Ŝeby pan McAfee się zabawiał w odtwarzanie scenerii omawianych wydarzeń! - zaprotestował Matt. Sędzia spojrzała uwaŜnie na obu prawników, a potem przeniosła wzrok na świadka, kulącego się w fotelu. - Wie pan co, prokuratorze, sama chętnie na to popatrzę. Do dzieła, mecenasie. Selena, siedząca na widowni tuŜ za stołem obrony, podała Jordanowi taśmę mierniczą. - Za chwilę będziecie państwo mogli sami się przekonać, jaki dystans miały do pokonania dziewczęta - wyjaśnił. Z taśmą w ręku przemierzył całą długość sali, po czym przez dwuskrzydłowe drzwi wyszedł na korytarz. Wszyscy umilkli. Tymczasem Jordan minął rząd niebieskich krzeseł, biuro sekretarza sądu i kilka automatów z napojami i słodyczami, po czym się zatrzymał i spojrzał prosto przed siebie na odległe miejsce dla świadków. - Whitney - odezwał się podniesionym głosem. - Czy mnie słyszysz? Zobaczył, Ŝe dziewczyna potakuje skinieniem głowy, i raźnym krokiem wrócił na salę rozpraw. - Dziękuję - powiedział. - Nie mam więcej pytań. Whitney zaczęła się podnosić, Ŝeby jak najszybciej czmychnąć z miejsca dla świadków, ale w tej samej chwili zerwał się z krzesła rozwścieczony Matt. - Wysoki Sądzie! Mam jeszcze pytanie do świadka! Whitney, przed chwilą słyszałaś pana McAfee’ego wołającego do ciebie z odległości czterdziestu ośmiu metrów? - Uhm. Słyszałam. - A gdyby pan McAfee znajdował się w tej samej odległości, ale leŜał przyciśnięty do ziemi i walczył z napastnikiem zatykającym mu usta dłonią, czy sądzisz, Ŝe takŜe byś go usłyszała? - Nieeee... - wyjąkała Whitney. Matt obrócił się na pięcie. - Nie mam więcej pytań.

399

* Następnego ranka przy śniadaniu Thomas zapytał ojca, czy zamierza wziąć Chelsea w krzyŜowy ogień pytań. - Jeszcze nie wiem - odparł Jordan. - To będzie zaleŜało od jej odpowiedzi na pytania prokuratora. Thomas zgarbił się tak bardzo, Ŝe niemal zarył nosem w miseczkę z płatkami na mleku. - Proszę cię tylko o jedno. Postaraj się nie zachowywać jak ostatni kutas. Po tych słowach syna Jordan doszedł do wniosku, Ŝe tak właśnie powinien się zachować i roznieść w puch zeznania Chelsea. A juŜ całkowicie się utwierdził w swoim przekonaniu, kiedy zobaczył przed sobą ładną, leciutko uśmiechającą się dziewczynę, która widziała w nim jedynie tatę Thomasa, a nie powaŜnego adwersarza. - Panno Abrams - zagaił, podnosząc się z miejsca. – Proszę nam jeszcze raz powtórzyć, kto był w zagajniku owej nocy. Na twarzy dziewczyny pojawił się wyraz zmieszania - nagle zdała sobie sprawę, Ŝe Jordan nie zamierza jej pobłaŜać. - Meg, Whitney, Gilly i ja. - Oraz pan St. Bride, mój klient? - Uhm. - Jack pierwszy opuścił polanę? - Tak. - A wy jeszcze postałyście razem parę minut, zanim się zdecydowałyście wrócić do domu? - Tak. - Więc gdyby któraś z was cokolwiek wówczas powiedziała, pozostałe koleŜanki musiałyby to usłyszeć? - Jasne. - Zeznałaś wcześniej, Ŝe chciałaś odprowadzić Gillian do domu. - Zaproponowałam, Ŝe ją odprowadzę. Tak. - Gdzie była Whitney, kiedy składałaś tę propozycję? - Stała tuŜ obok mnie. - A gdy wraz z Meg i Whitney szłyście w stronę cmentarza, czy któraś z was się odzywała? Próbowała zacząć rozmowę? Coś wykrzykiwać? - Nie. Szłyśmy gęsiego w milczeniu. Jordan powiódł wzrokiem po przysięgłych, modląc się w duchu, by kaŜdy z nich zakonotował w pamięci, Ŝe Whitney zeznała coś zupełnie innego. 400

- Czy to prawda, Ŝe na ową noc przypadało święto Beltane? Musiał jej oddać jedno: zachowała zimną krew i kamienną twarz. - Co takiego? - Czy według neopogańskiej religii wicca Beltane nie jest nocą sabatów? - Nie mam pojęcia. - Sprzeciw! - odezwał się Matt. - Pytania mecenasa nie mają związku ze sprawą, a na dodatek świadek najwyraźniej nie wie, o czym mowa. - Wysoki Sądzie, gdybym mógł prosić o odrobinę cierpliwości... - śebyś tym razem mógł zmierzyć dystans dzielący nas od Kentucky? - mruknął Matt. Jordan rzucił prokuratorowi surowe spojrzenie. - Wysoki Sądzie, moje pytania mają ścisły związek z linią obrony. - Zezwalam na jeszcze jedno pytanie w tej kwestii. I tylko jedno ostrzegła sędzia. - Czy to prawda, panno Abrams, Ŝe poszłyście na tę polanę, by świętować sabat Beltane, jak to w owym dniu czynią wszystkie czarownice na świecie? Matt Houlihan zaczął się gwałtownie czymś dławić. Lub usilnie powstrzymywać od wybuchu śmiechu. - Sprzeciw! Althea juŜ miała zareagować, ale uprzedziła ją Chelsea. - Nie mam pojęcia, o czym pan opowiada. Nie wiem teŜ, czym jest to Bel-cośtam. Chciałyśmy po prostu posiedzieć razem przy ognisku. Koniec, kropka. - Policzki płonęły jej z gniewu, a na twarzy malował się wyraz, jaki moŜna zobaczyć tylko u nastolatek: dobitnie wyraŜający, Ŝe w opinii Chelsea Jordan plasuje się w rejonach zarezerwowanych dla padalców i śmierdzących odpadów. - Panie mecenasie - odezwała się sędzia - proszę porzucić ten trop. I to natychmiast. Przysięgli patrzyli na Jordana niemal z taką samą odrazą jak Chelsea. W porządku, moŜe trochę za mocno ją przycisnął... a do tego rzeczywiście zmierzał ku karkołomnej teorii. A więc zwolni świadka. O ile dopisze mu szczęście, wszystko się jakoś ułoŜy i Thomas zechce jeszcze z nim rozmawiać. Thomas! Jordan starał się telepatycznie przesłać synowi słowa gorących przeprosin. - Chelsea, czy masz zwyczaj noszenia biŜuterii? 401

Ponownie ta mina i to spojrzenie. Chryste, czy teraz uczą tego w szkołach? - Nie - odparła. - Nigdy nie wkładasz, powiedzmy, kolczyków? - Czasami. - Nie nosisz bransoletek, pierścionków lub wisiorków? - Nie. - A czy nie jest prawdą, Ŝe nawet w tej chwili masz na sobie pewien medalionik? - Mam - przyznała cicho. - I czy to prawda, Ŝe nigdy, w Ŝadnych okolicznościach go nie zdejmujesz? - Mm... ja... - Czy zechciałabyś go nam pokazać? Chelsea zerknęła na prokuratora, a potem powoli wyciągnęła zza dekoltu bluzki długi łańcuszek, na którym wisiała pięcioramienna gwiazda. - Co to za symbol, panno Abrams? - Nie wiem. Po prostu spodobał mi się ten wzór. - Czy wiesz, Ŝe pięcioramienną gwiazdę nazywa się pentagramem? - Nie. - I Ŝe pentagram jest symbolem wyznawców pogańskich religii, którzy w noc trzydziestego kwietnia celebrują sabat Beltane? Chelsea wsunęła wisiorek pod bluzkę. - To tylko zwykła ozdoba. - Naturalnie. A ty wraz z przyjaciółkami poszłaś do zagajnika, Ŝeby tylko sobie posiedzieć przy ognisku. - Sprzeciw! - Nie mam więcej pytań.

Później tego samego dnia Sąd WyŜszy Hrabstwa Carroll

Addie została wezwana do sądu w charakterze świadka oskarŜenia. Po wejściu do sali rozpraw natychmiast skierowała wzrok na Jacka i poczuła w piersi tak przeszywający ból, Ŝe mimowolnie wsunęła rękę pod Ŝakiet i przycisnęła do bolącego miejsca. A kiedy Jack się do niej uśmiechnął i nieznacznie skinął jej głową, jakby chciał dodać otuchy, Addie ostatnim wysiłkiem woli powstrzymała płacz. Błagam, BoŜe, modliła się w duchu, podczas gdy referendarz odczytywał formułkę przysięgi, błagam, sprowadź drobne trzęsienie ziemi. Albo poŜar. Cokolwiek, byle ten koszmar się skończył, zanim będę musiała zeznawać przeciwko Jackowi. W tej samej chwili drzwi otworzyły się z trzaskiem i do sali rozpraw wkroczył Roy. - Tato! Roy niósł ze sobą olbrzymi kosz, przykryty serwetą w białoniebieską kratkę, spod której wydobywały się wąskie smuŜki rozkosznie pachnącej pary. - Muszę je rozdać, nim ostygną. A ty rzuć ich wszystkich na kolana - mruknął do córki. Postawił kosz na stole sądowej stenotypistki, uniósł serwetę, i po całej sali rozniósł się aromat świeŜo upieczonych muffinek. - Proszę, Wysoki Sądzie. Jako wielka szycha ma pani pierwszeństwo. Althea Justice zdołała w końcu odzyskać głos. - Panie... - Peabody, do usług. Ale proszę mi mówić Roy. - Panie Peabody - odezwała się ponownie Althea - nie moŜe się pan wdzierać do sali sądowej w trakcie prowadzonej rozprawy. 403

- Zaraz tam wdzierać, pani sędzio... - Roy rozłoŜył muffinki na stołach obrony i oskarŜenia, a teraz wtykał je w skwapliwie wyciągające się dłonie przysięgłych. - Proszę mnie potraktować jak frontowego oficera aprowizacyjnego. - Aprowizacja aprowizacją, jednakŜe... czy to masło orzechowe? - Gratuluję powonienia, Wysoki Sądzie. To rzeczywiście są muffinki z masłem orzechowym i konfiturą. Moje się róŜnią od tradycyjnych tym, Ŝe dodaję masło do ciasta, zamiast wsadzać je do środka jako nadzienie. Ciepłe wypieki kaŜdemu poprawiają nastrój. A to, jak sądzę, przyda się wszystkim w tej sali. - Roy uniósł kosz i zwrócił się do publiczności. - Reszta jest dla was. Niestety, nie wiedziałem, Ŝe przyjdzie was tu tak duŜo. MoŜe więc zechcecie solidarnie podzielić się z sąsiadami. - Wysoki Sądzie - Matt kipiał z furii - ten człowiek nie ma prawa przebywać w tej sali. On jest przecieŜ na liście powołanych świadków! Jordan szybko przełknął kęs muffinki. - Och, daj spokój, Houlihan. Przestań tak się wściekać. Pan Peabody jedynie przyniósł drobny poczęstunek. - On bezwstydnie próbuje zmanipulować przysięgłych. Tylko popatrz na nich! Przysięgli z błogimi minami odlepiali pergaminowe koszulki z muffinek i z lubością wgryzali się w ich wnętrze. - Panie Peabody - odezwała się Althea z pełnymi ustami. Obawiam się, Ŝe musi pan opuścić salę i spokojnie czekać na wezwanie obrony. - Rozumiem, pani sędzio. - A czy przypadkiem nie ma pan w swoim koszu odrobiny mleka? - spytała. Roy uśmiechnął się od ucha do ucha. - Następnym razem przyniosę. Obiecuję. - Nie będzie Ŝadnego następnego razu! - huknął Matt. - Proszę o zapisanie w protokole, Ŝe stanowczo się sprzeciwiam podobnym praktykom... tej szarlatanerii uprawianej przez obrońcę! - Przeze mnie?! - wrzasnął Jordan. - Ja nie kazałem świadkowi odgrywać roli miłosiernego samarytanina! - Panie Houlihan, pański sprzeciw zostanie skrzętnie odnotowany, gdy tylko stenotypistka skończy swoją muffinkę - odparła Althea. - A teraz doprawdy przestańmy robić z igły widły. Jestem przekonana, Ŝe pan Peabody chciał jedynie sprawić nam wszystkim uroczą niespodziankę. Niech więc pan zje w spokoju swoją muffinkę, prokuratorze, a potem przejdzie do przesłuchania świadka. 404

- W Ŝadnym razie jej nie tknę. Sędzia uniosła ironicznie brwi. - Jak pan sobie Ŝyczy, panie Houlihan. Ostatecznie Ŝyjemy w wolnym kraju. Roy tymczasem zbył machnięciem dłoni dochodzące zewsząd podziękowania i po cichu wyniósł się z sali. - Wysoki Sądzie - odezwał się Jordan. - Mogę podejść? Althea skinęła głową i prawnicy podeszli do jej stołu. - Słucham, panie McAfee? - Skoro oskarŜyciel nie chce swojej muffinki, czy ja mógłbym ją zjeść? Sędzia Justice potrząsnęła głową. - Obawiam się, Ŝe ta decyzja nie leŜy w mojej gestii. - Mam nadzieję, Ŝe się dobrze bawisz - warknął Matt. - Choć nie wiem, czy będziesz mógł spać spokojnie po nocach, gdy sobie uświadomisz, w jak Ŝałosną farsę zamieniłeś proces o gwałt. - Sztywnym krokiem wrócił na swoje miejsce i ostentacyjnie odsunął muffinkę na brzeg stołu. - OskarŜenie powołuje na świadka Addie Peabody - ogłosił. * Przez ponad dziesięć minut Addie udało się powstrzymać od spojrzeń w stronę Jacka. Jakoś przez to przebrniesz, powtarzała sobie w duchu. Musisz tylko jasno i prosto odpowiadać na pytania. - Pani się nie zgłosiła z własnej woli, prawda? - zagaił Houlihan. - Nie. Otrzymałam formalne wezwanie. - Czy wciąŜ pani pozostaje w bliskim związku z Jackiem St. Bride’em? - Tak. - Czy moŜe nam pani powiedzieć, co się wydarzyło po tym, jak znalazła go pani pobitego na swoim podjeździe? Addie splotła mocno dłonie. - Kiedy odzyskał przytomność, zaprowadziłam go do łazienki. Umyłam mu twarz mokrym ręcznikiem, a następnie poszliśmy spać. - Czy dobrze się pani przyjrzała jego twarzy? - Tak. Była poraniona. Na jednym, mocno juŜ zapuchniętym oku, widniał duŜy krwiak. - Gdzie się głównie znajdowały skaleczenia? - Nad okiem i na czole. - Czy zauwaŜyła pani jakieś zadrapania na policzku? 405

- Nie. - Jak długo pani spała? - Parę godzin. - Co panią obudziło? - Nie wiem. Ale prawdopodobnie to, Ŝe Jacka nie było juŜ obok mnie w łóŜku. - Jak pani zareagowała na jego nieobecność? - Poszłam go poszukać... i wtedy usłyszałam hałas dobiegający z pokoju mojej córki. - Czy było w tym coś niezwykłego? Addie na moment wstrzymała oddech. - Tak, poniewaŜ moja córka zmarła siedem lat temu. - Weszła pani do tego pokoju? Addie pociągnęła za nitkę sterczącą z obszycia brzegu spódnicy, niechcący nadpruwając szew. W Ŝyciu bywa podobnie, pomyślała. Czasami wystarczy zerwać jedno ogniwo ściegu i nagle najsolidniejsza więź zaczyna się rozpadać. - Po wejściu do pokoju zobaczyłam, Ŝe Jack pakuje rzeczy mojej córki do kartonów - powiedziała cicho. Prokurator współczująco pokiwał głową. - Doszło między państwem do sprzeczki? - Tak. Kłóciliśmy się przez kilka minut. - Czy doszło do rękoczynów? - Nie. - Jak się to wszystko skończyło? Addie została zaprzysięŜona i wiedziała, Ŝe w końcu dojdzie do tego momentu opowieści - do momentu, w którym jej słowa zmienią się w zatrute strzały. - Kazałam Jackowi opuścić mój dom. - I posłuchał? - Tak. Gdyby go nie wyrzuciła tamtej nocy, Jack nie znalazłby się w zagajniku i nie natknąłby się na Gillian Duncan. Addie po tysiąckroć zadawała sobie pytanie: jak wszyscy mogli rzucać oskarŜenia pod adresem Jacka, gdy tak naprawdę to ona najbardziej zawiniła? - O której godzinie pan St. Bride wyszedł z domu? - Mniej więcej za kwadrans dziesiąta. - A o której ponownie zobaczyła pani oskarŜonego? - Około wpół do drugiej w nocy - wyszeptała Addie. - W mojej restauracji. - Czy mogłaby pani opisać, jak wówczas wyglądał? - Z jego ran ponownie sączyła się krew. ZauwaŜyłam teŜ długą 406

szramę na jego policzku. Poza tym Jack miał ubranie powalane ziemią i silnie cuchnął alkoholem. - Co pani powiedział, kiedy się spotkaliście? Addie westchnęła cięŜko. - śe to była wyjątkowo paskudna noc. - Pani Peabody, czy Jack St. Bride przebywał w pani towarzystwie pomiędzy dziesiątą czterdzieści pięć a pierwszą trzydzieści? Powoli wypuściła ustami powietrze. - Pani Peabody? - Musi pani odpowiedzieć na to pytanie. - Sędzia nachyliła się w jej stronę. Addie nie zamierzała się zaciąć w milczeniu, ale zaleŜało jej na udzieleniu właściwej odpowiedzi. Miała ochotę spojrzeć prokuratorowi prosto w oczy i oświadczyć, Ŝe aresztował nie tego człowieka, co naleŜy; Ŝe Jack nigdy by nie popełnił równie odraŜającego przestępstwa. On ją ocalił, teraz ona chciała odwdzięczyć mu się tym samym. Uniosła dumnie głowę i powiedziała: - Tak. Prokurator raptownie odwrócił się w jej stronę z wyrazem szoku wypisanym na twarzy. - Słucham? - Tak - powtórzyła Addie pewnym siebie głosem. - Jack był ze mną przez całą noc. Houlihan zmruŜył powieki. - Przypominam pani, Ŝe krzywoprzysięstwo jest przestępstwem karnym. Oczy Addie rozbłysły od napływających łez. - Jack był ze mną - powtórzyła uparcie. - Doprawdy? - rzucił ironicznie prokurator. - A niby gdzie? Addie przycisnęła dłonie do serca, jakby dzięki temu mogła za chować je w jednym kawałku. - Tutaj - odparła. * - Kiedy policja przyszła zaaresztować Jacka, co pani sobie po myślała? Na dźwięk głosu Jordana Addie podniosła wzrok. - Nie bardzo wiedziałam, co myśleć. Zupełnie się pogubiłam. - Jak mam to rozumieć? - To był dla mnie szok. Po mieście od jakiegoś czasu krąŜyły plotki... - Plotki? 407

- śe Jack siedział w więzieniu. - Czy on sam kiedykolwiek panią poinformował, Ŝe został skazany za przestępstwo na tle seksualnym? - Powiedział, Ŝe pewna dziewczyna fałszywie go oskarŜyła o nawiązanie z nią romansu. To była jedna z jego uczennic. Jack wyraził zgodę na porozumienie procesowe, poniewaŜ jego adwokat utrzymywał, Ŝe dzięki temu otrzyma łagodny wymiar kary i będzie mógł szybko powrócić do normalnego Ŝycia. Jordan w skupieniu zmarszczył czoło. - Ale Jack twierdził, Ŝe był niewinny? - Bez przerwy to powtarzał. - I pani mu wierzyła? - Absolutnie i do końca - podkreśliła z mocą Addie. - Jednak większość mieszkańców miasteczka... zachowywała się jak sępy, krąŜące nad ofiarą i czekające na dogodny moment do ataku. I w końcu te okropne opinie o Jacku musiały zapaść w moją podświadomość, bo kiedy się zjawili policjanci, ja w pierwszej chwili... w pierwszej chwili w niego zwątpiłam. Dopiero jak ochłonęłam, dotarło do mnie, co się naprawdę wydarzyło. śe oskarŜyli Jacka. Jacka! I natychmiast stało się dla mnie jasne, Ŝe on nigdy by nie popełnił takiego czynu. - Pani widziała, jak owego feralnego wieczoru pięciu męŜczyzn pobiło Jacka? - Tak. - Czy Jack zaangaŜował się czynnie w walkę? - Nie - zaprzeczyła. - Stracił przytomność. - Zawiadomiła pani o tym incydencie policję? - Nie. - Dlaczego? Addie spojrzała przeciągle na Matta Houlihana, a potem się nachyliła w stronę sędzi i wyszeptała kilka słów. Althea Justice skinęła potakująco głową. - Nie zawiadomiłam policji - powiedziała głośno Addie - poniewaŜ podejrzewałam, Ŝe w to pobicie byli zamieszani miejscowi funkcjonariusze. * Po zeznaniach Addie sędzia odroczyła rozprawę do następnego dnia. - Postaraj się wypocząć - zalecił Jordan Jackowi, podając Selenie swoją teczkę ponad barierką odgradzającą strony postępowania od publiczności. Tymczasem do Jacka podszedł zastępca szeryfa. Zakuł go w kajdanki, a potem w milczeniu poprowadził labiryntem tuneli, biegnących 408

pod parkingiem sądowym, wprost do budynku więzienia. Rozległo się buczenie brzęczyka, szczęknęły blokady i pieczę nad Jackiem przejął straŜnik, który miał czuwać nad jego ponowną przemianą w więźnia. Najpierw weszli do małego pomieszczenia, gdzie Jack musiał się rozebrać do naga. - Natychmiast polecimy odświeŜyć i odprasować twój elegancki strój - zaŜartował funkcjonariusz, przewieszając spodnie Jacka przez rękę. PoniewaŜ osadzony opuścił strzeŜoną strefę, musiał zostać poddany dokładnej rewizji osobistej: sprawdzeniu wszystkich otworów ciała w celu uniemoŜliwienia przemytu na teren więzienia ewentualnej kontrabandy. Podczas trwania tej upokarzającej procedury, Jack zamknął oczy, zacisnął zęby i posłusznie wykonywał polecenia straŜnika. Był teraz zupełnie innym człowiekiem niŜ ten Jack St. Bride, który dwa miesiące wcześniej wstąpił w więzienne mury. Na jego twarzy podobnie jak w wypadku innych osadzonych gnijących razem z nim w celi - nie malowały się juŜ Ŝadne emocje. Bez śladu buntu zdejmował z siebie „cywilne” ubranie - niczym wąŜ zrzucający skórę, nieprzystającą do nowej fazy Ŝycia. Dalsze negowanie rzeczywistości nie miało najmniejszego sensu. Jack widział dzisiaj twarze kobiet i męŜczyzn zasiadających w ławie przysięgłych - widział, jak płakali razem z Gillian Duncan, przechwytywał ostre jak sztylet spojrzenia, które ukradkiem posyłali mu spod oka. Patrzył na swojego adwokata opuszczającego salę sądową, powracającego do własnego domu i Ŝycia, na które werdykt w sprawie Jacka St. Bride’a nie wywrze najmniejszego wpływu. WłoŜył kombinezon i potulnie, wolnym krokiem ruszył za straŜnikiem w stronę swojej celi. Im szybciej przywyknie do więziennego rytmu, tym lepiej. Dzisiaj jeszcze nie został skazany, ale nie miał wątpliwości, Ŝe wkrótce to nastąpi. * - O rany! - wykrzyknęła Gillian na widok Meg, stającej w progu jej pokoju. - Nawet sobie nie wyobraŜasz, jak bardzo się cieszę, Ŝe przyszłaś! Drzwi uchyliły się nieco szerzej i Gilly spostrzegła ojca za plecami koleŜanki. - Tato? - rzuciła zaskoczona. Jego oczy pociemniały pod nabrzmiałymi powiekami. 409

- Czy aby na pewno masz juŜ dość sił na przyjmowanie gości? spytał głucho. - Jak najbardziej - rzuciła pospiesznie i wyskoczyła z łóŜka. Chwyciła Meg za ramię i wciągnęła ją do środka, po czym spojrzała znacząco na ojca, dając mu jasno do zrozumienia, Ŝe powinien zamknąć drzwi i pozostawić ją sam na sam z przyjaciółką. Meg, patrząc na Gillian, poczuła się niemal tak, jakby nigdy nie doszło między nimi do kłótni z powodu narkotyku w termosie. Gilly krąŜyła wokół niej jak ćma wokół światła, z podnieceniem komentując proces i zeznania świadków. - Miałabym wielką ochotę pogadać z Whit i Chelsea - zaćwierkała. - Ale nie wolno mi się z nimi kontaktować, na wypadek gdyby oskarŜyciel lub obrońca chciał mnie ponownie wezwać do sądu. Słyszałam jednak, Ŝe Whit o mało się nie posikała w gacie ze strachu i Ŝe ojciec Thomasa zachował się wobec Chelsea jak ostatni kutas. - Na tym polega jego praca - mruknęła Meg, walcząc z suchością w ustach. Gillian przysunęła swoją twarz do jej twarzy. - Coś słyszałaś na mój temat? - Nic. - Ach, prawda. Ty jeszcze nie byłaś w sądzie. Myślisz, Ŝe jutro zostaniesz powołana na świadka? To wcale nie jest takie straszne. Wiesz, jedna z przysięgłych ma wielką, ohydną myszkę na szyi. Przysięgam, nie mogłam oderwać oczu od tego paskudztwa... - Ja nie będę zeznawać - bąknęła Meg. - Jak to? - Pan Houlihan zmienił zdanie. Gillian nie wierzyła własnym uszom. - JeŜeli chcesz mi wywinąć jakiś numer z powodu tej atropiny... - Jezu, Gilly, czy wszystko zawsze musi się kręcić wokół ciebie? - Udręczona Meg odwróciła twarz. - Tamtej nocy w lesie... On mnie dotknął - wyznała. - Wodził rękami po całym moim ciele. Gillian zastygła w surowej pozie kamiennego cenzora. - Nic podobnego - rzuciła z zimną złością. Powiodła wojowniczym wzrokiem po tłustym ciele koleŜanki, jej podwójnym podbródku, cellulicie na ramionach - i rozdęła gniewnie nozdrza. - To dlaczego wszystko wyraźnie pamiętam? - wykrzyknęła Meg. - Czemu nie mogę zapomnieć dotyku jego dłoni na moim... - Nie! Gillian spoliczkowała ją tak mocno, Ŝe głowa Meg gwałtownie odskoczyła do tyłu, a na policzku wykwitły szkarłatne ślady palców. Z 410

oczu poleciały jej łzy, ciekło jej z nosa i nie mogła sformułować ani jednej spójnej myśli. - On cię nie dotknął, zrozumiano? - wysyczała Gillian. Meg pospiesznie potaknęła. - On dotknął mnie i tylko mnie! - Gillian ścisnęła koleŜankę za ramię. - Powtórz! - Dotknął ciebie i tylko ciebie - zaszlochała Meg. - Dobrze - pochwaliła ją Gilly, a w jej oczach powoli gasł płomień gniewu. Przytuliła przyjaciółkę i zaczęła gładzić ją po twarzy, patrząc, jak blednie szkarłatne piętno. Wreszcie się pochyliła i wycisnęła pocałunek na mokrym policzku. - I Ŝebyś nigdy o tym nie zapomniała - wyszeptała cicho. * Nazajutrz przysięgli od samego rana byli letargiczni, a ich apatia jeszcze się wzmogła po zeznaniach pierwszego świadka emerytowanego analityka FBI, starszego od Matuzalema, który potrzebował przeraŜającej ilości skomplikowanych terminów chemicznych do prostego stwierdzenia, Ŝe ziemia zeskrobana z bieŜnika podeszwy buta naleŜącego do Jacka St. Bride’a była tą samą ziemią, którą pobrano do badań na miejscu przestępstwa. Kiedy prokurator następnie ogłosił, Ŝe wzywa na świadka eksperta od profilowania DNA, Jordan niemalŜe poczuł dla Matta współczucie. Czy sędzia uniewaŜni proces, jeŜeli cała ława przysięgłych popadnie w katatonię? Jordan naturalnie oczekiwał, Ŝe na miejscu dla świadków pojawi się typowy ekspert kryminologiczny - chudy, łysiejący mózgowiec naduŜywający fachowego Ŝargonu. Tymczasem na salę wkroczyła Frankie Martine, która ze swoimi pełnymi ustami, długimi blond włosami i idealną figurą w kształcie klepsydry mogłaby z powodzeniem zapędzić w kozi róg wszystkie dotychczasowe gwiazdy „Playboya”. Zerknął na przysięgłych. Nie zdziwił się, widząc ich natychmiastowe oŜywienie i pełną koncentrację. Do diabła, ta kobieta mogłaby recytować ksiąŜkę telefoniczną, a i tak sześciu męŜczyzn ze składu ławy z uwagą spijałoby słowa z jej ust. - Połowę materiału genetycznego otrzymujemy od matki, połowę od ojca - wyjaśniała Frankie. - Nie raz zapewne słyszeliście państwo, jak ludzie mawiają: „mam nos po mamie” lub „mam podbródek po tacie”. W ten sam sposób dziedziczymy mnóstwo innych cech, które interesują jedynie takich nudziarzy i maniaków genetyki jak ja. Uśmiechnęła się promiennie do przysięgłych. - Czy rozumieją państwo, o czym mówię? 411

Wszyscy skwapliwie pokiwali głowami, a przewodniczący składu - łysy facet ze sterczącym brzuchem - puścił do Frankie oko. Jordan wprost nie mógł w to uwierzyć. No nie. Chyba musiało mu się coś przywidzieć. Wychylił się gwałtownie do przodu, a tymczasem doktor Martine ciągnęła, jak gdyby nigdy nic: - Na przykład, przeciętny Smith nie ma pojęcia, Ŝe w chromosomowym obszarze CSF1P0 ma profil określany jako typ „dwanaście, trzynaście”... Ale dla nas jest to bardzo istotne w sytuacji, gdy ów Smith dopuszcza się przestępstwa i pozostawia na miejscu zdarzenia ślady biologiczne, a my z nich izolujemy DNA o takim właśnie profilu. Jordan ponownie spojrzał na przysięgłych i niemal spadł z krzesła z wraŜenia: przewodniczący ponownie puścił do świadka oko. - Zgłaszam sprzeciw! - wykrzyknął, zrywając się na równe nogi. Matt Houlihan spojrzał na niego jak na wariata i trudno mu się było dziwić. Jak do tej pory Frankie Martine nie powiedziała niczego, co mogłoby wywołać czyjekolwiek obiekcje. - Powód sprzeciwu, panie McAfee? Jordan poczuł, jak się poci pod kołnierzykiem koszuli. - Destrukcja wymiaru sprawiedliwości, Wysoki Sądzie. Sędzia gniewnie ściągnęła brwi. - Proszę obie strony do siebie - zarządziła. Jordan i Matt podeszli niepewnie do stołu sędziowskiego, zdeprymowani groźnym spojrzeniem Althei. - Mogę się dowiedzieć, jakiego królika próbuje pan tym razem wyciągnąć z kapelusza, mecenasie? - Wysoki Sądzie, w mojej opinii ekspert destabilizuje pracę ławy. Niektórzy przysięgli całkowicie zatracili przez świadka zdolność do koncentracji na zeznaniach - wyrzucił z siebie szybko Jordan. - Którzy przysięgli? Wszyscy z chromosomem Y, pomyślał Jordan. - W szczególności przewodniczący składu. Fizyczne atrybuty pani Martine najwyraźniej zawróciły mu w głowie. Matt Houlihan wybuchnął gromkim śmiechem. - Chyba ci kompletnie odbiło. Świadek jest uznanym ekspertem kryminologicznym. - A przy okazji... niebywale atrakcyjną kobietą. - To co według ciebie mam zrobić? ZałoŜyć jej papierową torbę na głowę? - Przewodniczący nieustannie puszcza do niej oko - upierał się Jordan. - Co jasno świadczy, Ŝe się nie skupia na treści zeznań. 412

- Wprost nie mogę uwierzyć, Ŝe coś podobnego dzieje się w mojej sali - westchnęła Althea. - Panie McAfee, kategorycznie zabraniam wyraŜania się w podobny sposób o świadku. Być moŜe pan ma kosmate myśli, ale głęboko wierzę, Ŝe nie mają ich nasi przysięgli. Oddalam sprzeciw. Jordan wśliznął się z powrotem za stół obrony, a prokurator podszedł bliŜej do świadka i wciąŜ potrząsając z niedowierzaniem głową, podjął przesłuchanie. - Pani Martine, dlaczego profilowanie DNA jest tak przydatne w ocenie materiału dowodowego? - Postaram się to wytłumaczyć na prostym przykładzie - odparła z uśmiechem Frankie. - Powiedzmy, Ŝe jedzie pan do pracy i w pańskie auto uderza inny samochód, po czym sprawca kolizji ucieka z miejsca zdarzenia. Dzwoni pan na policję, Ŝeby zgłosić incydent, i zostaje poproszony o opis samochodu, prowadzonego przez pirata drogowego. Im więcej informacji udzieli pan funkcjonariuszom, tym większe są szanse na identyfikację pojazdu, który brał udział w zdarzeniu. JeŜeli powie pan jedynie, Ŝe to było niebieskie auto, szanse na jego odnalezienie będą bardzo nikłe, poniewaŜ właściwie kaŜdy model kaŜdej marki jest produkowany w niebieskim kolorze. Ale gdy zezna pan, Ŝe była to niebieska acura, hatchback z tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego pierwszego roku z szyberdachem i nalepką na zderzaku głoszącą: „NIE” DLA NARKOTYKÓW, wówczas wytropienie pojazdu i udowodnienie kierowcy winy stanie się duŜo łatwiejsze. Im więcej cech charakterystycznych zdoła pan podać policji, tym bardziej się zawęzi krąg podejrzanych. Analogicznie, im więcej charakterystycznych cech genetycznych wykryję w materiale dowodowym, tym łatwiejsze się stanie wytypowanie przestępcy. - Czy profilowanie DNA jest skomplikowanym badaniem? - Bardzo. I ze swej natury wymaga zastosowania wyjątkowo czułych metod. - Jakie podejmuje pani środki ostroŜności, Ŝeby nie dopuścić do zanieczyszczenia materiału w trakcie samego badania? - Zawsze się zajmuję tylko jednym dowodem rzeczowym na raz, opisuję dokładnie wyniki, a potem wszystko razem zamykam szczelnie w sterylnym opakowaniu. Dopiero po wykonaniu tych czynności przechodzę do następnego dowodu. JeŜeli dostanę do testów porównawczych krew domniemanych sprawców, zawsze badam ją na samym końcu, Ŝeby nie dopuścić do transferu materiału genetycznego z krwi do próbki dowodowej. Po kaŜdym badaniu starannie czyszczę wszystkie powierzchnie robocze, zmieniam fartuch laboratoryjny oraz rękawiczki i, o ile to tylko moŜliwe, korzystam ze sprzętu jednorazowego uŜytku. 413

Poza tym posiłkuję się ślepą próbą, niezawierającą Ŝadnych substancji biologicznych. JeŜeli na jakimś etapie postępowania wykryję w tej próbie ślady DNA, uznaję, Ŝe doszło do zanieczyszczenia pozostałych próbek, i zaczynam wszystko od początku. Prokurator odwrócił się w stronę swojego stołu, wciągnął lateksowe rękawiczki i podniósł w górę dziewczęcy sweterek poplamiony krwią. - Pani Martine, czy poznaje pani tę sztukę garderoby? - Tak, tę bluzkę przysłano mi do badania. Matt włączył sweter do dowodów rzeczowych, a potem poprosił Frankie, Ŝeby zidentyfikowała wszystkie inne próbki oddane do jej laboratorium. - Jakie były wyniki testów przeprowadzonych na dostarczo nym materiale? Frankie wstała i podeszła do projektora. Zazwyczaj właśnie w tym momencie biegli kryminologiczni tracili zainteresowanie widowni. Wykrzywiając twarz w mimowolnym grymasie, Jordan skonstatował z Ŝalem, Ŝe tym razem zapewne tak się nie stanie: przysięgli zyskali teraz okazję do podziwiania cholernie zgrabnych nóg eksperta. śeby ułatwić laikom zrozumienie zestawionych wyników, Frankie prezentowała tabelę wiersz po wierszu. TPOX TH01

Sweter Paznokcie

CSF 1P0 12,12 12,12 12,12 12,12

8,11 11,11 11,11 11,(8)

6,7 6,7 6,7 6,7

17,17 15,15 15,15 17,(15)

Udo

N/A

(8), 11

6,(7)

17,(15)

Próbka

100 200

VWA

D16 S539 12,14 13,13 13,13 12,14 (13) N/A

D7 S820 9,12 8,8 8,8 9,12

(8) 12,(8), (9)

D13 S317 9,13

D5

818 12,12 10,12 10,12 12,(10)

11,11_| 11,11 9,13, (11) 13, (9), 12,(10) (11)

- W wierszu oznaczonym jako „100” przedstawiłam profil genetyczny krwi ofiary w ośmiu wybranych obszarach chromosomowych, zwanych z łacińska loci, a oznaczanych umownie tymi widocznymi powyŜej kombinacjami liter i cyfr. śeby nieco przybliŜyć państwu, czym są owe obszary, pozwolę sobie powrócić do naszego przykładu z pojazdem uczestniczącym w kolizji. Idąc tropem takiego porównania, moglibyśmy powiedzieć, Ŝe pierwsza kolumna reprezentuje markę samochodu, druga - jego model, trzecia - kolor i tak dalej - aŜ do ósmej, opisującej naklejkę na zderzaku. W kaŜdym obszarze, jak państwo widzą, 414

znajdują się dwa allele: jeden, odziedziczony przez ofiarę po ojcu, drugi - po matce. Na przykład w obszarze CSF1P0 panna Duncan odziedziczyła po obojgu rodzicach typ dwanaście. Wiersz oznaczony jako „200” przedstawia profil genetyczny krwi oskarŜonego oznaczony w tych samych obszarach, a znajdujące się tam liczby równieŜ określają typ alleli, które on odziedziczył po swoich rodzicach. Frankie objaśniła kolejny wiersz tabeli. - Z krwi znajdującej się na bluzce, którą pokazał państwu pan Houlihan, wyizolowałam DNA, i jak państwo widzą, we wszystkich loci jest on identyczny z profilem DNA pana St. Bride’a. - Ilu innych ludzi mogłoby mieć w tych obszarach profil genetyczny idealnie odpowiadający profilowi DNA wyizolowanego z materiału dowodowego? - Nie sposób przetestować DNA całej populacji ludzkiej, więc dla określenia wspomnianego przez pana prawdopodobieństwa korzystałam ze specjalnego algorytmu. I wedle owej matematycznej formuły identyczny profil moŜe się pojawić raz na ponad sześć miliardów przypadków, co - biorąc pod uwagę liczbę obecnie zamieszkujących kulę ziemską ludzi - jednoznacznie wskazuje na pana St. Bride’a. - Czy moŜe pani omówić kolejny wiersz? - Obecność trzech alleli w niektórych obszarach świadczy o tym, Ŝe pod paznokciami panny Duncan znajdował się materiał mieszany pod względem genetycznym, poniewaŜ kaŜdy człowiek dziedziczy tylko dwa allele. Naturalnie podobnego rezultatu naleŜało się spodziewać, bo w próbce pobranej spod paznokci mamy do czynienia zarówno z naskórkiem panny Duncan, jak i z naskórkiem jakiejś innej osoby. Nas szczególnie interesuje, czyje DNA uległo zmieszaniu z DNA panny Duncan. Porównując profil pana St. Bride’a - wiersz oznaczony jako „200” - z podanymi wynikami, naleŜy stwierdzić, Ŝe nie moŜna wykluczyć, iŜ to jego naskórek znajdował się w badanej próbce. - A co definitywnie wykluczyłoby pana St. Bride’a? - Gdyby w jakimś locus mieszaniny obu DNA pojawił się typ alleli niewystępujący w jego profilu genetycznym. - Ale tutaj nie mamy do czynienia z podobnym przypadkiem? - Nie. Wręcz przeciwnie. Prawdopodobieństwo, Ŝe w badanej próbce znajduje się DNA kogoś innego niŜ pan St. Bride, wynosi zaledwie jeden do dwustu czterdziestu milionów. Inaczej rzecz ujmując, istnieje tyle razy większe prawdopodobieństwo, Ŝe to DNA pana St. Bride’a, a nie kogoś wybranego z populacji na chybił trafił. 415

- A co z materiałem pobranym z uda? Frankie ściągnęła brwi. - Materiał okazał się spermą, ale otrzymane wyniki są nierozstrzygające w dwóch obszarach. - Jak to naleŜy rozumieć? - Nie dysponowałam odpowiednią ilością materiału, Ŝeby oznaczyć profil DNA we wszystkich ośmiu loci - powiedziała Frankie. Natomiast analiza pozostałych sześciu prowadzi do wniosku, Ŝe pana St. Bride’a nie moŜna wykluczyć z grona osób, których DNA znajduje się w próbce. Prawdopodobieństwo, Ŝe to nie jego sperma, wynosi jeden do siedmiuset czterdziestu. - Dziękuję, pani Martine, to wszystko - powiedział Matt. A przewodniczący składu ponownie puścił oko. * Najpierw zdechła kotka. Ten fakt sam w sobie nie stanowiłby jeszcze powodu do niepokoju. Magnolia skończyła juŜ dwanaście lat - co było podeszłym wiekiem dla kota - a na dodatek od trzech lat cierpiała na cukrzycę. Mama powiedziała, Ŝe koniec nastąpił w czasie, gdy Chelsea była w sądzie i zeznawała na korzyść biednej Gillian. Ale później tego samego dnia mały braciszek Chelsea spadł z drabinek i złamał sobie rękę w trzech miejscach. - Nieszczęścia chodzą parami - oznajmił ojciec. Ale on przecieŜ nie znał Prawa Trzykrotnego Powrotu. Rodzice nie zdawali sobie sprawy, Ŝe wystarczy poruszyć mały kamyk, by ściągnąć nieproporcjonalnie wielką lawinę. KaŜdy uczynek wraca do człowieka po trzykroć - zarówno ten dobry... jak i zły. Chelsea nie umiałaby powiedzieć, na ile naprawdę wierzy w te zabobony, ale jedno wiedziała na pewno - kłamała dziś w sądzie pod przysięgą i oto jakie były tego rezultaty: zdechła jej kotka, po czym brat złamał rękę. A z karmicznego punktu widzenia na tym sprawa się nie kończyła: za to, co uczyniła, miało ją spotkać jeszcze jedno wielkie nieszczęście. Popołudniu, przy obiedzie, bacznie studiowała twarze rodziców. Mama miała na jutro wyznaczony termin mammografu. Czy wykryją u niej złośliwego raka? Tato jeszcze dzisiejszego wieczoru zamierzał wrócić do pracy... czy straci Ŝycie w jakimś wypadku samochodowym? A moŜe ona sama umrze tej nocy? Albo po przebudzeniu ujrzy szatana obok siebie? - Chelsea - odezwała się mama - nawet nie tknęłaś jedzenia. Nie mogła juŜ dłuŜej znieść tej świadomości nadciągającej katastrofy. Zerwała się od stołu, pognała do swojego pokoju i zamknęła się na klucz. Przez chwilę gorączkowo buszowała po szufladach, aŜ w końcu 416

znalazła to, co wcześniej tak starannie ukryła. Czy niecne czyny mogą zostać zniwelowane przez dobre intencje? Chelsea nie wiedziała, ale i tak ściśle oplotła mały pakiet cienką wstąŜeczką, a potem zawiązała na niej trzy supełki. Wsunęła całość do koperty wyłoŜonej bąblastym plastikiem, w której przysłali jej kompakty ze sklepu internetowego. Nakleiła świeŜe znaczki, wypisała nowy adres i wypadła z domu, nie bacząc na niespokojne pytania rodziców, unoszące się za nią jak ogon za latawcem gnanym przez wiatr. Biegła co sił w nogach do następnej przecznicy, gdzie stała duŜa niebieska skrzynka na listy. Napis głosił: „Odbiór poczty o godz. 10:00 i 14:00”. Chelsea drŜącą ręką wsunęła pakiet do rozdziawionej metalowej paszczy. W tej chwili w ogóle nie myślała o Gillian - w tej chwili nie chciała dopuszczać do siebie jakichkolwiek myśli, mogących ją skłonić do zmiany postanowienia. Wstąpiła na śliską, niepewną ścieŜkę nadziei. MoŜe dobrym uczynkiem zdoła przebłagać los. * - Poddała pani analizie materiał pobrany z owłosienia łonowe go ofiary. Czy tak, pani Martine? - spytał Jordan, podnosząc się z krzesła. - Tak. - I jaki był wynik testu? - Nie wykryłam obcego DNA. Jordan uniósł w zdziwieniu brwi. - Czy moŜna dokonać na kimś brutalnego gwałtu, nie pozostawiając na genitaliach ofiary ani jednego własnego włosa łonowego? - Naturalnie. I muszę zaznaczyć, Ŝe jeŜeli tylko mamy moŜliwość wyizolowania DNA z innego materiału, to nie poddajemy testom włosów łonowych, poniewaŜ mogą się one znaleźć w najprzeróŜniejszych miejscach z zupełnie niewinnych przyczyn. Na przykład, podczas ostatniej przerwy był pan w toalecie, panie McAfee, i jest niemal pewne, Ŝe tam do pańskich butów przykleiły się włosy łonowe innej osoby. Niemniej na tej podstawie nie wyciągałabym od razu wniosku, Ŝe przy pisuarze dopuścił się pan gwałtu. Jordan po raz kolejny stwierdził w duchu, Ŝe Frankie jest zachwycająca - nawet wtedy, gdy go bezlitośnie kontruje. Zrozumiał teŜ, Ŝe powinien jak najszybciej porzucić podjęty trop. - Zeznała pani, Ŝe krew znajdująca się na bluzce ofiary ma ta ki sam profil genetyczny jak krew oskarŜonego. Zgadza się? 417

- Nie. Zeznałam, Ŝe ten profil jest identyczny w ośmiu testowanych obszarach. - Jak go zwał, tak go zwał - Jordan zbył lekcewaŜeniem uściślenie Frankie. - Mnie interesuje coś innego. Czy na podstawie tych wyników moŜna stwierdzić, skąd dokładnie wzięła się krew? - Nie. - Mogła więc ona równie dobrze pochodzić z zadrapania na policzku, jak... z rozcięcia nad okiem? - Owszem. - A jest pani w stanie stwierdzić, czy oskarŜony został zadrapany przez gałąź czy teŜ przez ludzki paznokieć? - Nie - odparła Frankie, po czym wzruszyła ramionami. - Niemniej, pod paznokciami ofiary znaleziono obcy DNA. Na podstawie otrzymanego profilu genetycznego wyizolowanej próbki nie moŜna wykluczyć, Ŝe to DNA oskarŜonego. - Czy ofiara miała pomalowane paznokcie? Frankie uśmiechnęła się nieznacznie. - Owszem. Na krwistoczerwony kolor. Paznokcie były takŜe całkiem długie, dzięki czemu dysponowałam sporą ilością materiału. - Czy trzeba drugą osobę aŜ podrapać, Ŝeby pod paznokciami znalazł się jej naskórek? - Nie. - Wystarczy do tego, na przykład, wykonać komuś masaŜ głowy? - Tak przypuszczam. - Lub delikatnie przejechać paznokciem po czyimś ramieniu podczas flirtu? Frankie wykrzywiła usta, dając wyraźnie do zrozumienia, co myśli o zarysowanym scenariuszu. - Owszem. - Przyjrzyjmy się raz jeszcze otrzymanym przez panią wynikom. Próbka spod paznokci i ta pobrana z uda... obie zawierają mieszaninę DNA? - Tak. - Przypuszczalnie w obu wypadkach panny Duncan i pana St. Bride’a? - Tak sądzę. - Dlaczego więc wyniki dla tych próbek nie są identyczne? - Zapewne ma pan na myśli róŜnice w intensywności pasma widma fluorescencyjnego dla niektórych alleli, wyraŜone w tabeli nawiasami. Powody tego stanu rzeczy mogą być rozmaite - wyjaśniła Frankie. - W warunkach laboratoryjnych moglibyśmy zmieszać oba 418

materiały genetyczne w idealnie równych proporcjach. Ale w otrzymanej przez nas próbce te proporcje z natury rzeczy są zachwiane. Trudno się przecieŜ dziwić, Ŝe w materiale spod paznokci ilościowo dominuje DNA ofiary. - A czy, przez analogię, w próbce nasienia nie powinien dominować DNA pochodzący od męŜczyzny? - To zaleŜy od zawartości plemników w spermie. JeŜeli dany męŜczyzna prowadzi intensywne Ŝycie seksualne - a więc często dochodzi u niego do ejakulacji - ilość plemników będzie znacznie zmniejszona. Podobnie w przypadku narkomanów, a takŜe alkoholików czy diabetyków. - Pani Martine, czy oskarŜony prowadzi intensywne Ŝycie seksualne? - Nie mam pojęcia. - A czy wedle pani wiedzy jest narkomanem? - Nie. - Alkoholikiem lub diabetykiem? - Odpowiedź ponownie brzmi nie. Jordan zakołysał się na obcasach. - I mimo to niespójność tych wyników nie wzbudziła pani zaniepokojenia? Frankie wyraźnie się zawahała. - Hm... RóŜnice w intensywności pasma trudno w gruncie rzeczy nazwać niespójnością. Czasami się zdarzają podobne niespodzianki... ale zazwyczaj moŜna je logicznie uzasadnić: na przykład znaczną ilościową przewagą jednego materiału biologicznego nad drugim lub pokrewieństwem łączącym obie strony. Jednak tak znikome róŜnice nie stanowią podstawy do wykluczenia z grona podejrzanych. - Znikome? Wróćmy do przytoczonych przez panią liczb wyraŜających prawdopodobieństwo, Ŝe to DNA mojego klienta znajduje się w badanych próbkach. Czy róŜnicę pomiędzy stosunkiem jeden do dwustu czterdziestu milionów - jak w wypadku materiału spod paznokci - a stosunkiem jeden do siedmiuset czterdziestu tysięcy - jak w wypadku spermy - uznałaby pani za znikomą?! - Rzeczywiście, ta róŜnica jest dość istotna. - A jak przedstawiałaby się sprawa, gdyby w wypadku spermy udało się określić profil genetyczny dla dwóch brakujących obszarów? - Podobne spekulacje nie mają większego sensu, panie McAfee odparła Frankie. - Niewykluczone, Ŝe pańskiego klienta udałoby się wówczas całkowicie wyłączyć z grona podejrzanych. Ale równie dobrze mogłoby być odwrotnie. 419

- Podobno niektóre laboratoria testują więcej niŜ osiem obszarów. Czy to prawda? - Tak. W laboratoriach FBI rutyną jest juŜ profilowanie trzynastu loci. - Czy badanie tych pięciu dodatkowych obszarów mogłoby całkowicie oczyścić Jacka St. Bride’a z zarzutów? - Owszem. - Frankie zwróciła się w stronę przysięgłych. - JeŜeli uzyskamy dodatkowe informacje na temat poszukiwanego przez nas samochodu i stwierdzimy, Ŝe była to niebieska acura, hatchback, z szyberdachem, nalepką na zderzaku, a do tego z pękniętą przednią szybą, wgniecionym zderzakiem i całorocznymi oponami typu Vector-5, wówczas pula podejrzanych zostanie jeszcze bardziej zawęŜona. - I oskarŜenie nie prosiło panią o przetestowanie dodatkowych loci? - Nasze laboratorium jeszcze nie dysponuje takimi moŜliwościami technologicznymi. - Pani Martine, jeŜeli pani pozwoli, chciałbym dodać jeden wiersz do prezentowanej przez panią tabeli. Frankie skinęła głową, a Jordan podszedł do projektora i po chwili oczom zgromadzonych ukazała się kolejna charakterystyka. Próbka Nowa

CSF TPOX TH01 lPO N/A 8,8 6,6

VWA 17,15

D16 S539 N/A

D7 S820 8,12

D13 S317 11,13

D5 818 10,11

- Pani Martine, czy przedstawiony przeze mnie profil genetyczny krwi róŜni się od profilu Jacka St. Bride’a? - Owszem. - A więc jest to zapis DNA zupełnie innej osoby? - Tak naleŜy przyjąć. - A teraz... moŜe byłaby pani tak uprzejma i pokazała nam, jak wyglądałby profil mieszaniny DNA tego hipotetycznego osobnika z DNA panny Duncan - mieszaniny otrzymanej w kontrolowanych, laboratoryjnych warunkach? Frankie chwyciła flamaster i szybko dopisała kolejne wiersze. Próbka Nowa 100 100 + Nowa

420

CSF 1P0 N/A 12,12 N/A

TPOX TH01 VWA 8,8 8,11 8,11

6,6 6,7 6,7

17,15 17,17 17

(15)

D16 S539 N/A 12,14 N/A

D7 S820 8,12_ 9,12 12,8

(9)

D13 S317 11,13 9,13 13, (9) (11)

D5 818 10,12_ 12,12 12 (10)

- Pani Martine - odezwał się Jordan - co pani przypomina ten ostatni układ? - Oznaczony przeze mnie profil genetyczny próbki zawierającej spermę. - A więc równie dobrze owa sperma mogłaby pochodzić od naszego hipotetycznego osobnika? - Osoby o takim profilu DNA nie mogłabym wykluczyć z grona podejrzanych. - Czy nie jest więc moŜliwe, Ŝe to ktoś inny, a nie Jack St. Bride, miał owej nocy stosunek cielesny z panną Duncan? Frankie spojrzała Jordanowi prosto w oczy. - Wszystko jest moŜliwe, panie McAfee, ale moje laboratorium zajmuje się konkretnymi dowodami, a nie wyimaginowanymi konceptami. Nie badałam pańskiej hipotetycznej próbki krwi ani pańskiego hipotetycznego podejrzanego. Ale jak go pan juŜ znajdzie... proszę do mnie zadzwonić, a ja chętnie przeprowadzę niezbędne testy. * Charlie próbował się skupić na pytaniach prokuratora, ale nie mógł - rozpraszała go obecność Addie Peabody. Addie siedziała w pierwszym rzędzie po stronie obrony, prawie tuŜ za Jackiem St. Bride’em, z którego nie spuszczała wzroku, jakby chciała oczami wywiercić mu dziurę w tyle głowy. Z węzła upiętego na karku powysuwały jej się kosmyki włosów, a jej kostium - zapewne jedyny, jaki miała - był pomarszczony niczym skóra noworodka. Poza tym Charlie wcale nie miał ochoty siedzieć w tym miejscu. Teraz chciałby być w domu i zajmować się rozwikłaniem zagadki, krórą niespodziewanie stała się dla niego własna córka. Chciałby chwycić Addie z całej siły za ramiona i potrząsać nią tak mocno, Ŝeby wyrzuciła z siebie kaŜde słowo, które usłyszała od Meg na cmentarzu. - W jakim się wówczas znajdowała stanie? Jak opisałby pan jej emocje? - głos Matta zdawał się dopływać z wnętrza głębokiego tunelu. PrzeraŜenie. Wycofanie. Odrętwienie. TuŜ po zeznaniach Chelsea Charlie chciał biec do Meg i zapytać, czy ona takŜe była czarownicą. Tyle Ŝe juŜ raz rzucił pod jej adresem oskarŜenie i do czego to doprowadziło? Jak Meg zareagowałaby tym razem? Jak wiele napięć wytrzyma więź łącząca ojca z córką, zanim się zerwie na zawsze, pozostawiając po sobie głęboką rozpacz? 421

Rozpacz. Charlie nie zdawał sobie sprawy, Ŝe ostatnie słowo wypowiedział na głos, póki nie usłyszał kolejnego pytania Matta. - Co pan zrobił po przyjęciu zeznań od Gillian Duncan, detektywie? - Pojechałem na posterunek i wypełniłem formularz, stanowiący podstawę wystąpienia o nakaz aresztowania. - Czy uzyskał pan ten nakaz? - Tak. - Gdzie i kiedy odczytał go pan oskarŜonemu? - Tego samego dnia, w domu Addie Peabody - odparł Charlie. Kiedy otworzyła mi drzwi, poinformowałem, Ŝe przyszedłem do pana St. Bride’a. A potem oświadczyłem mu, Ŝe jest aresztowany pod zarzutem dokonania minionej nocy gwałtu na Gillian Duncan. - Jak zareagował oskarŜony? - Powiedział, Ŝe owej nocy nie zbliŜał się do dziewczyny. - Czy dokonał pan oględzin miejsca przestępstwa? - Tak. Nazajutrz rano udałem się wraz z ekipą dochodzeniową na polanę za cmentarzem. - Jaki był rezultat tych działań? - Zlokalizowaliśmy pozostałości ogniska - odparł Charlie. Zbadaliśmy szczegółowo miejsca, gdzie w sposób widoczny została naruszona ściółka. Zabezpieczyliśmy odcisk męskiego buta. - Czy na miejscu przestępstwa został znaleziony zuŜyty kondom? - Nie. - Opakowanie po kondomie? - Nie. - Czy nazajutrz spotkał się pan z Gillian Duncan? - Tak. Poszedłem sprawdzić, jak się czuje. - I w jakim była stanie? W takim jak Meg obecnie, uświadomił sobie Charlie. Spojrzał w pociemniałe, pozbawione wyrazu oczy Jacka St. Bride’a i nagle wydało mu się, Ŝe tonie. * Jordan ruszył w stronę świadka, zanim jeszcze oskarŜyciel dotarł do swojego stołu. - Detektywie Saxton, przeszukanie miejsca przestępstwa nie było jedynym, jakiego dokonał pan w tej sprawie, zgadza się? - Tak. - Czy prawdą jest, Ŝe przeszukał pan pokój własnej córki i znalazł 422

tam przedmioty mające związek z prowadzonym dochodzeniem? W tym momencie przed oczami obu męŜczyzn przesunęło się to samo wspomnienie: Jordan, przycupnięty na skraju kanapy w salonie Charliego, z zakłopotaniem i troską wyłuszczający swoje podejrzenia. - To prawda. Adwokat podszedł do stołu oskarŜenia i chwycił w rękę jeden z dowodów, którego wydania zaŜądał wcześniej od prokuratora. - Czy rozpoznaje pan ten przedmiot, detektywie? - Owszem. Jest to znaleziony przeze mnie motek wstąŜki. - Gdzie pan go znalazł? - Był ukryty w szafie mojej córki. - Jakie inne przedmioty były schowane wraz z tą wstąŜką? - Metalowy termos i kilka plastikowych kubków. - Czy znajdował się na nich jakiś osad? Charlie skinął głową. - Tak. - I zlecił pan przeprowadzenie analizy tego osadu? - Owszem, zleciłem. - Okazało się, Ŝe jest to atropina, zgadza się? - Tak mnie poinformowano. - Wie pan, poruczniku, czym jest atropina? - Lekiem - odparł Charlie. - A wie pan równieŜ, Ŝe atropina moŜe wywoływać podobne efekty jak narkotyki zaŜywane w celach eufemistycznie zwanych rekreacyjnymi? - Wiem. - Detektywie Saxton, czyŜ nie byłoby uprawnione stwierdzenie, Ŝe jedyne dowody nielegalnych czynów znalazł pan w pokoju własnej córki? Bo przecieŜ w zagajniku nie odkrył pan Ŝadnych śladów wskazujących, Ŝe doszło tam do napaści seksualnej? - Rzeczywiście, nie odkryłem. - Czy prawdą jest, Ŝe pannie Duncan zostało okazanych kilkanaście rodzajów kondomów, z których miała wybrać taki sam, jakiego ponoć uŜył oskarŜony feralnej nocy? - Tak. - I ofiara nie była w stanie dokonać prawidłowej identyfikacji, zgadza się? - Owszem... choć nie sądzę, by w czasie gwałtu mogła kontemplować designerską kreatywność producentów prezerwatyw. Sędzia posłała Charliemu surowe spojrzenie. - Proszę się ograniczyć do odpowiedzi na pytania, detektywie. 423

- Gdy owej nocy spotkał pan dziewczęta, znajdowały się one na skraju cmentarza, zgadza się? - Tak. - Jaka odległość dzieliła je od miejsca, w którym wcześniej paliły ognisko? - Około pięćdziesięciu metrów. - Ile czasu zabiera pokonanie tego dystansu? - Nie pokonywałem go ze stoperem w ręku. Jordan podszedł bliŜej do Charliego. - Więcej niŜ trzydzieści sekund? - Nie. - Czy na drodze prowadzącej od polany do cmentarza znajdują się jakieś przeszkody? - Nie. - Nie ma Ŝadnych głazów, na które trzeba się wspinać? śadnych parowów czy jarów, w które moŜna się stoczyć? - To jest prosta, równa ścieŜka. Teraz twarz Jordana dzieliły od twarzy detektywa zaledwie centymetry. - TuŜ po zaaresztowaniu mój klient oświadczył, Ŝe jest niewinny, zgadza się? - Owszem. - Charlie wzruszył ramionami. - Ale tak utrzymuje większość przestępców. - Jednak w odróŜnieniu od większości przestępców mój klient nie przyznał się do winy podczas przesłuchania na posterunku. W istocie nieustannie powtarzał, Ŝe nie ma nic wspólnego z domniemanym gwałtem, czyŜ nie? - Sprzeciw! - wrzasnął Matt. - Podtrzymuję. Jordan nawet nie mrugnął okiem. - Gdy się pan natknął na Gillian Duncan przy cmentarzu, jak wyglądało jej ubranie? - Było brudne, znajdowały się na nim ziemia i zeschłe liście. Ofiara miała krzywo zapięty sweter - Charlie łypnął spod oka na Jacka. - Jak gdyby ktoś go wcześniej z niej zerwał. - Detektywie Saxton, mam tu zapis wczorajszych zeznań panny Duncan. Zechciałby pan odczytać zakreślony przeze mnie fragment? Jordan wręczył Charliemu arkusz papieru. - „A co ze swetrem? Czy sweter teŜ z ciebie ściągnął?”. „Nie”. „Rozpiął go?”. „Nie”. - Dziękuję. - Jordan podszedł do stołu z dowodami rzeczowymi i wziął do ręki duŜą fotografię. - Czy pan wykonał to zdjęcie przedstawiające pana St. Bride’a? 424

- Tak. - Czy wiernie oddaje ono wygląd mojego klienta w chwili aresztowania? - Tak. - Proszę spojrzeć na prawy policzek. Ile zadrapań pan na nim widzi? - Jedno. - Czy taki rodzaj obraŜeń powstałby po przejechaniu pięcioma długimi paznokciami po skórze? Charlie przypomniał sobie, jak w szpitalu Gillian niespokojnie przebierała dłońmi i jak w pewnym momencie Amos opiekuńczo chwycił ją za rękę. Dziewczyna miała długie paznokcie, pomalowane na jaskrawoczerwony kolor - taki sam, jaki Charlie ujrzał na paznokciach swojej córki po jej wizycie w domu przyjaciółki. - Nie umiem powiedzieć - mruknął. Jordan z trzaskiem odłoŜył zdjęcie na stół. - Nie mam więcej pytań. * Gillian wdychała głęboko aromat lawendy, dolatujący znad kadzidełka, i wyobraŜała sobie, Ŝe wraz z jego dymem unosi się w powietrzu, traci cielesną powłokę i przemienia w czystą energię. Na sfatygowane zdjęcie mamy, umieszczone pod lichtarzem, spadały drobiny cynamonu, znacząc jej policzek wonnymi piegami. - Przywołuję Ŝywioły ziemi, powietrza, ognia i wody - wyszeptała Gillian. - Przywołuję moc słońca, księŜyca i gwiazd. Nie miała pojęcia, co się dzieje w sądzie, i w tej chwili wcale jej to nie obchodziło. Wyrzuciła z myśli ojca siedzącego tuŜ za Mattem Houlihanem - strzegącego jej cnoty niczym smok. Nie myślała nawet o Jacku. Słodki zapach szałwii wypełniał jej nozdrza, a cały wysiłek woli kierowała na sprowadzenie mamy. I mama pojawiła się na granicy kręgu - przezroczysta postać, zanosząca się śmiechem, który przypominał dźwięk srebrnych dzwoneczków. Ale tym razem stało się coś całkiem innego niŜ zwykle. Nie rozległo się skwierczenie gasnącej świecy, mama nie znikła, tylko śpiewnie wypowiedziała jej imię, po czym spojrzała córce prosto w oczy. - Nie powinnaś była! - powiedziała z wyrzutem, a płomień wystrzelił w górę jasnym, oślepiającym światłem. Zanim Gillian zdała sobie sprawę, Ŝe płonie chodnik - mama zniknęła. Dziewczyna zaczęła rozpaczliwie walczyć z ogniem, ale nie zdołała uratować fotografii mamy - niemal cała się zwęgliła. 425

Pozostał tylko mały skrawek, przedstawiający fragment ręki, skręcony i zbrązowiały od Ŝaru. Gillian rzuciła się na ziemię obok popiołów i wdychając głęboko dym, zaniosła się płaczem. Dopiero duŜo później się zorientowała, Ŝe poparzyła rękę, którą tłumiła płomienie. A musiało upłynąć jeszcze więcej czasu, by się przekonała, Ŝe po kaŜdym pękniętym pęcherzu pozostała blizna w kształcie serca. * Matt Houlihan był juŜ bardzo zmęczony. Chciał jechać do domu i uśpić Molly na własnej piersi, w czasie gdy Syd będzie mu masowała stopy. Chciał się upić do nieprzytomności, Ŝeby juŜ więcej nie widzieć przed oczami udręczonej twarzy Gillian Duncan. Na szczęście zbliŜał się do końca. I ta świadomość, jak nic innego, dodała mu wigoru. Poderwał się z krzesła. Z duŜej koperty wyjął arkusz papieru i podał McAfeemu, który juŜ od czasu rozpatrywania wniosków wstępnych wiedział, Ŝe ten moment musi nastąpić. - Wysoki Sądzie - oświadczył - oskarŜenie zakończyło przesłuchanie świadków. Chciałbym jednak na koniec włączyć do akt poświadczoną kopię wyroku, wydanego na podstawie porozumienia procesowego w dniu dwudziestego sierpnia tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego dziewiątego roku w hrabstwie Grafton, stan New Hampshire. „Za obcowanie cielesne z piętnastoletnią osobą płci Ŝeńskiej skazuje się Jacka St. Bride’a na karę ośmiu miesięcy pozbawienia wolności. Zarządza się obywanie kary w Zakładzie Penitencjarnym Hrabstwa Grafton”. Tu następują odnośne podpisy. Przysięgli otworzyli usta ze zdumienia. Spojrzeli na Matta, przenieśli wzrok na Jacka i pomyśleli to, co w takiej sytuacji pomyślałby kaŜdy racjonalnie myślący człowiek - jeŜeli oskarŜony juŜ raz popełnił podobny czyn, najprawdopodobniej dopuścił się go ponownie. Matt połoŜył dokument na biurku referendarza, a potem spojrzał St. Bride’owi prosto w oczy z nadzieją, Ŝe ten skurwysyn właśnie doświadcza na własnej skórze przeraŜenia, jakie ogarnia tych, których los znajduje się nagle w cudzych rękach. - Wysoki Sądzie, oskarŜenie kończy prezentację argumentów.

1969 Nowy Jork

Tego ranka, przed wyjściem z domu, Annalise St. Bride popijała ekskluzywną, sumatrzańską kawę i czytała w „New York Timesie” artykuł o kobiecie, która urodziła swoje dziecko na drzewie. Kobieta mieszkała w Mozambiku, kraju nękanym przez morderczą powódź, i wspięła się na drzewo, uciekając przed szalejącą falą, która chwilę później zmyła jej chatę z powierzchni ziemi. Zdrowy noworodek płci męskiej i świeŜo upieczona mama zostali nazajutrz uratowani przez załogę śmigłowca patrolującego okolicę. Następnie Annalise udała się na Astor Place, Ŝeby kupić prześliczną, upatrzoną wcześniej wyprawkę do chrztu. I tam odeszły jej wody - dwa tygodnie przed terminem. Sanitariusze z karetki powiedzieli, Ŝe nie mogą jej zawieźć na Lenox Hill - do szpitala, gdzie zamierzała urodzić swoje dziecko - poniewaŜ jedną stronę miasta blokowała uliczna parada, a przejazd przez Central Park był zamknięty z powodu awarii magistrali wodociągowej. - Za nic w świecie nie będę rodzić w szpitalu Świętego Wincentego - upierała się Annalise, podczas gdy dwaj ratownicy medyczni wnosili ją do ambulansu. - A więc niech szanowna pani rodzi tu, gdzie stoi. JuŜ miała ostro zareagować, ale w tym momencie poczuła rozrywający ból w pachwinach i nad kroczem - ból promieniujący do kaŜdego, pojedynczego nerwu na skórze. - Czy... czy pan wie... kim jest... mój mąŜ?- zdołała tylko wydyszeć. Ale sanitariusze nie zwracali juŜ na nią uwagi, tylko w akompaniamencie przeraźliwie wyjącej syreny popędzili przez miasto. Przez małe okienko nad stopami Annalise widziała umykające 427

ulice z ich róŜnorodną paletą kamiennych domów i spieszących we wszystkie strony przechodniów. Kilka minut później karetka dotarła do szpitala, który był ostatnią placówką medyczną w Nowym Jorku, w jakiej pani St. Bride chciałaby się teraz znaleźć. Narkomani i bezdomni tłoczyli się pod ścianami na podobieństwo liszajowatych porostów. Annalise słyszała, Ŝe tutaj ludzie mrą na korytarzach, nie doczekawszy się pomocy lekarskiej. Było to miejsce z zupełnie innego świata niŜ Lenox Hill ze swoimi luksusowymi salonikami porodowymi, mającymi zapewniać rodzącym i ich męŜom poczucie domowej, przytulnej atmosfery. Szpital Świętego Wincentego? To juŜ afrykańskie drzewo byłoby dla dziecka bardziej prestiŜowym miejscem urodzenia. Kiedy ratownicy zaczęli ją wynosić z karetki, Annalise zdała sobie sprawę, Ŝe musi nie na Ŝarty podjąć walkę o przewiezienie w inne miejsce. Ale ledwie rozkładane kółka sanitarnego wózka uderzyły o trotuar, znów dał o sobie znać ten rozdzierający ból. Teraz na dodatek pękał jej kręgosłup - z trzaskiem rozpadały się kręgi okolicy lędźwiowej. A na domiar złego w macicy, gdzie dotąd znajdowało się dziecko, zalęgła się nagle jakaś szponiasta łapa, która szarpała od wewnątrz tak silnie i długo, aŜ ciało Annalise samoistnie zaczęło się wić w konwulsjach. Zaraz umrę, pomyślała. Otworzyła usta, Ŝeby podjąć na nowo protesty, ale zdołała wydusić z siebie tylko dwa słowa: - Sprowadźcie Josepha. * W izbie przyjęć roiło się od pijaków o chytrych, rozbieganych oczkach i matek, do których się kleiło - na podobieństwo barwnych ukwiałów - po kilkoro pociągających nosami dzieci. Boks, wydzielony plastikowymi zasłonami, był przesiąknięty zapachem alkoholu oraz tanich środków dezynfekcyjnych i Annalise w swojej eleganckiej, pastelowej sukience pasowała do tego miejsca jak cenny wazon z miśnieńskiej porcelany do wnętrza zdominowanego przez tandetne meble z taniego marketu. - Rozwarcie na osiem centymetrów - stwierdził lekarz, młody Azjata o czarnych włosach sterczących niczym koguci grzebień. - Chcę zaczekać z porodem do przyjazdu męŜa - wycedziła Annalise przez zaciśnięte zęby. Skurcze przecinały ją teraz na pół niczym magik swoją asystentkę uwięzioną w cyrkowym pudle. - Obawiam się, Ŝe pani dziecko ma inne plany - mruknęła połoŜna, stając za jej plecami i chwytając ją mocno za ramiona. 428

Niedawno Annalise oglądała wraz Josephem saloniki w Lenox Hill, gdzie jedwabna pościel i marmurowe atrapy kominków naleŜały do standardowego wyposaŜenia. TuŜ za rogiem znajdowała się ich ulubiona włoska restauracja i Joseph obiecał, Ŝe zaraz po porodzie przyniesie jej stamtąd penne alia diavolo - popisowe danie szefa kuchni. Nagle rozległ się głośny łoskot: do boksu sąsiadującego z boksem Annalise przy wieziono nową pacjentkę. - Maria Velasquez. Lat trzydzieści, pierwiastka, dwudziesty siódmy tydzień ciąŜy - raportował ratownik medyczny. – Ciśnienie sto trzydzieści na siedemdziesiąt, puls sto pięć, rytm zatokowy. Skatowana przez własnego męŜa. Annalise wpatrywała się z napięciem w zasłonę oddzielającą ją od drugiej kobiety, aŜ w końcu połoŜna delikatnie odwróciła jej głowę. - Proszę się teraz skoncentrować tylko na sobie – poleciła cicho. * Czy ma pani skurcze? - pytanie dobiegło zza drugiej strony zasłony, w którą Annalise wciąŜ tak usilnie wbijała wzrok, Ŝe nie zdziwiłoby jej, gdyby za sprawą telekinezy ta płachta plastiku zerwała się ze stelaŜu. - Sí, los tiene - wyjęczała kobieta. - To mi wygląda na krwotok. Niewykluczone, Ŝe mamy do czynienia z łoŜyskiem przodującym. Ściągnijcie specjalistę połoŜnika. Annalise nerwowo oblizała spieczone wargi. - Co... co się dzieje z tamtą kobietą? Lekarz uniósł głowę spomiędzy jej nóg. - Przyj, Annalise - powiedział. - Teraz! Zacisnęła powieki, napięła się najsilniej, jak mogła, aŜ zaczęło jej szumieć w uszach, a głosy dobiegające zza zasłony przycichły i nabrały dziwnie drgających tonów. * - No pueda! - Wychodzi główka... Chryste, dajcie mi natychmiast fartuch i rękawice! - Ciśnienie matki spada. Mamy teŜ początki hipoksji. - Jasna cholera! Ona się wykrwawia! - Respire, pani Velasquez. No empuje. - Primero salvo mi bebé! Por favor, salvo mi bebé! 429

Annalise miała wraŜenie, Ŝe coś rozdziera ją od środka, jakby w jej wnętrznościach zadomowiło się wielkie, coraz szerzej ziewające zwierzę. Nagle stanął jej przed oczami Joseph wciągający w sobotnie przedpołudnie sweter z golfem: tunel miękkiej wełny rozciąga się do granic moŜliwości, a chwilę później z jego ciasnego wnętrza wyłaniają się głowa męŜa, jego zmierzwiona czupryna i uśmiechnięta twarz. - Jesteśmy na najlepszej drodze do rozwiązania - oznajmił lekarz. * - Płyn Ringera na pełnym wlewie. Niech mi błyskawicznie oznaczą jej grupę krwi. I gdzie, do cholery, podziewa się ten połoŜnik?! - JuŜ prawie mamy dziecko. Ahora, pani Velasquez. Empuje. - Jest pediatra. - NajwyŜszy czas. Niech się zajmie noworodkiem. - Él se llamo Joaquim! - Oczywiście, pani Velasquez. To bardzo piękne imię dla chłopca. * - Jeszcze jedno porządne parcie - powiedziała połoŜna do Annalise - i będzie pani miała własne maleństwo. * - Odessać dziecko... Zaintubować. Wentylacja sto procent tlenem... - No quiera morir... - Utlenowanie krwi dziecka się poprawia. Puls sto pięćdziesiąt. Rozległ się dychawiczny wizg maszynerii medycznej. - Ona się wykrwawi! - MasaŜ macicy! Mocno. Mocniej! - Podłącz oksytocynę i dwie jednostki zero Rh-. - Gdzie, do cholery, jest ten połoŜnik?! Szukajcie go przez centralny węzeł! Annalise chwyciła pielęgniarkę za fartuch i przyciągnęła mocno do siebie. - Nie chcę umierać - wyszeptała chropawo. - W Ŝadnym razie to pani nie grozi. - Przyj, Annalise - rozległ się głos lekarza. Zacisnęła zęby, napięła się z całej siły i nagle wydała na świat syna. 430

- Jama brzuszna dziecka napełnia się powietrzem! - Wsadziłeś rurkę intubacyjną do przełyku! Intubuj jeszcze raz! - Ona coraz bardziej sinieje. Ostra hipoksja! Puls siedemdziesiąt. - ZałoŜyć cewnik pępowinowy. Podać jeden mililitr atropiny, trzy dziesiąte mililitra EPI i trzy milirównowaŜniki wodorowęglanu sodowego. - Gdzie wyniki gazometrii krwi?! - Zawał serca u matki! - Migotanie komór u dziecka! * Na wpół zamroczona Annalise spojrzała na zdrowego noworodka, którego trzymała w ramionach, i mocno przytuliła go do piersi. * Tymczasem po drugiej stronie zasłony toczyły się dwie odrębne bitwy. Jedna - o ocalenie kobiety niemal zakatowanej na śmierć przez własnego męŜa. Druga - o to, Ŝeby nowo narodzone dziecko miało szansę w ogóle rozpocząć Ŝycie. Od czasu do czasu zasłona gwałtownie wybrzuszała się ku Annalise, bezpardonowo wdzierając się w jej prywatną przestrzeń. Teraz bez trudu rozpoznawała głosy obu lekarzy: tego, który się zajmował Marią Velasquez, i tego, który walczył o jej synka. - Podjąć masaŜ serca u dziecka. - Defibrylacja. Dajcie mi na elektrody trzysta sześćdziesiąt dŜuli... i intubować ją! Natychmiast! Rozległy się głuche dźwięki wyładowań elektrycznych, mających przywrócić sercu Marii Ŝyciodajny rytm. - Podajcie jej jeszcze mililitr EPI. - Kolejne trzy dziesiąte mililitra EPI dla dziecka. Następne głuche trzaski i przeciągły jęk kardiomonitorów. - Brak reakcji. Asystolia. - Asystolia. - To juŜ koniec. * Annalise powinna zostać przeniesiona na oddział połoŜniczy, ale z powodu kryzysu w sąsiednim boksie wszyscy o niej zapomnieli. A za zasłoną od pół godziny panowała martwa cisza. 431

Tykanie zegara wiszącego na ścianie przywodziło na myśl kłapanie zębów drapieŜnej bestii. Bardzo powoli Annalise zsunęła stopy na podłogę, podeszła do łóŜeczka synka i połoŜyła go sobie w zagięciu łokcia, po czym odsunęła zasłonę, dzielącą ją od ciała Marii Velasquez. Kobieta leŜała na wznak, a z jej gardła, niczym peryskop, sterczała rura intubacyjna. Twarz i szyja Marii były pokryte ranami i krwawymi sińcami. Annalise odsunęła prześcieradło przykrywające tułów i ujrzała wiele sinopurpurowych pręg na wciąŜ wydętym brzuchu. Dwie godziny temu nie mogła sobie wyobrazić czegoś straszniejszego niŜ poród w szpitalu Świętego Wincentego. Zalewała się łzami, poniewaŜ nie znalazła się w pokoju z eleganckimi tapetami na ścianach, a lekarz, który pierwszy miał dotknąć jej dziecka, nie pochodził z rodziny wywodzącej się od ojców-załoŜycieli, przybyłych do Ameryki na pokładzie „Mayflower”. Do tej pory Annalise Ŝyła w przeświadczeniu, Ŝe jej syn musi przyjść na świat w specjalnych warunkach, wprowadzających go na starcie do przynaleŜnej mu sfery. BoŜe, miej go w swojej opiece. Maria Velasquez Ŝyła w takim Nowym Jorku, o którego istnieniu Annalise nie miała pojęcia. Tam kobiety gwałcono i katowano do nieprzytomności, a potem pozostawiano samym sobie, by utonęły we własnej rozpaczy. Problemy Annalise i jej przyjaciółek sprowadzały się do tego, jak odpowiednio usadzić gości podczas kolacji, jak z naleŜytą kurtuazją wymówić się od niechcianego zaproszenia lub jak się upewnić, Ŝe pokojówka w godzinach pracy nie podpija z barku alkoholu. I jeŜeli nawet im się zdarzało natknąć na nędzę ludzką, szybko odwracały głowy, poniewaŜ to, czego nie dostrzegasz, nie wymaga interwencji. Dzisiaj jednak Annalise słyszała, jak umiera Maria Velasquez. Martwy noworodek wciąŜ leŜał w łóŜeczku. Był nie większy od połówki bochenka chleba i miał kruche jak u ptaka kosteczki, powleczone cienką, pergaminową skórą. Podtrzymując pewnie własne dziecko, Annalise drugą ręką uniosła synka Marii. Co za róŜnica, gdzie człowiek przychodzi na świat - w Lenox Hill, u Świętego Wincentego, czy teŜ na drzewie? Spojrzała na skatowane ciało Marii Velasquez i poczuła ostre ściskanie w gardle. Tak naprawdę w Ŝyciu liczyło się tylko jedno: czy dostanie się szansę kochania i bycia kochanym. Niespodziewanie do boksu wkroczyła pielęgniarka. - Co pani najlepszego wyprawia?! 432

- Ja... ja tylko... - zająknęła się Annalise, po czym uniosła władczo głowę. - Uznałam, Ŝe ktoś powinien go przytulić. ChociaŜ raz. Z pielęgniarki, która juŜ się szykowała do ostrej reprymendy, jakby nagle uszło powietrze. Skinęła głową i wyszła bez słowa, zaciągając za sobą zasłonę. * PołoŜna, która pomagała Annalise podczas porodu, wprowadziła do boksu rozgorączkowanego Josepha, najwyraźniej poraŜonego nędzą otoczenia. Podszedł do Ŝony i wbił pełen miłości wzrok w swojego nowo narodzonego syna, który właśnie w tym momencie ziewnął i wysunął piąstkę spod kocyka. - O, Annie. Tak mi przykro, Ŝe się spóźniłem. - Nie. Zjawiłeś się w najbardziej odpowiednim momencie. - Ale przez to musiałaś rodzić w tym strasznym miejscu. - Annalise nie zareagowała, a Joseph jak zahipnotyzowany wpatrywał się w dziecko. - CzyŜ on nie jest wspaniały? - Ma szansę wyrosnąć na kogoś wspaniałego. Joseph przysiadł na krześle obok Ŝony. - Natychmiast cię stąd zabiorę - zapewnił. - JuŜ dzwoniłem do Lenox Hill, rozmawiałem z doktorem Postem i... - Prawdę mówiąc - Annalise weszła mu w słowo - wolałabym zostać u Świętego Wincentego. Doktor Ho to bardzo dobry lekarz. Joseph juŜ miał zaprotestować, ale gdy spojrzał na twarz Ŝony, natychmiast zamknął usta, po czym zaczął gładzić palcem główkę noworodka. - Czy... czy juŜ myślałaś o imieniu dla naszego synka? Él se llamo Joaquim. - JeŜeli nie masz nic przeciwko temu, chciałabym mu dać na imię Jack.

3 lipca 2000 Więzienie Hrabstwa Carroll

Czy kiedykolwiek trzymaliście za rękę ukochaną osobę? Nie na zasadzie mechanicznego odruchu, nie z przyzwyczajenia, ale z pełną świadomością tego gestu, gdy palce mocno się splatają ze sobą, a nadgarstki zaczynają pulsować jednym, równym rytmem? Addie zachłannie wyciągnęła ręce do Jacka jak tonący, który wyrywa się z głębokiej wody, i ich dłonie połączyły się na zniszczonym blacie stołu. Addie włoŜyła w ten dotyk wszystkie emocje, które narastały w niej od chwili, gdy składała zeznania. Tam, na sali sądowej, miała ochotę się zerwać z miejsca dla świadków, objąć ramionami Jacka, wycisnąć pocałunek na jego szyi. To niezwykłe, Ŝe juŜ coś tak niewinnego, jak dotyk jego dłoni, wywoływało u niej dreszcze i przyspieszone bicie serca. Zafascynowana faktem, Ŝe ich ręce tak cudownie do siebie pasują - jej dłoń w całości mieściła się w duŜej dłoni Jacka - Addie nie zauwaŜyła, Ŝe męŜczyzna, którego tak kurczowo ściska za rękę, desperacko próbuje się uwolnić. Dopiero kiedy delikatnie zaczął wyplątywać palce z jej palców, podniosła na niego zdumiony wzrok. - Musimy porozmawiać - powiedział cicho. Addie bacznie przyjrzała się jego twarzy. Mocny zarys szczęki, pełne usta, ślad jasnego zarostu na policzkach - jakby opadł na nie złoty, czarodziejski pył - wszystko wyglądało tak samo. Ale jego oczy, teraz czarnogranatowe... w tych oczach była zupełna pustka. - UwaŜam, Ŝe postępowanie rozwija się dla nas pomyślnie - powiedziała, tak mocno rozciągając usta w uśmiechu, Ŝe aŜ poczuła ostry ból w kościach policzkowych. Kłamała i oboje zdawali sobie z tego sprawę. Wspomnienie Matta Houlihana odczytującego treść poprzedniego wyroku wisiało nad nimi 434

niczym ciemna chmura zwiastująca nawałnicę, a skoro to mroczne widmo prześladowało ich oboje, tym bardziej musiało gnębić kaŜdego z przysięgłych. - Jack... - Addie z przyjemnością obracała na języku jego imię. Wybacz, jeŜeli cię zirytowały moje zeznania. Nie chciałam się stawić w sądzie, ale dostałam formalny nakaz. - Zamknęła oczy. - Tamtego ranka powinnam była skłamać Charliemu. Dać ci alibi. Dzięki temu byłbyś teraz wolnym człowiekiem. - Addie - odezwał się Jack przeraŜająco beznamiętnym głosem. Ja cię nie kocham. MoŜna być poprzypinanym do fotela wieloma pasami, a i tak mieć poczucie, Ŝe się leci w otchłań. Addie kurczowo chwyciła dłonią za brzeg stołu. Gdzie się podział ten męŜczyzna, który utrzymywał, Ŝe ona jest jedynym światłem wskazującym mu wyjście z tunelu rozpaczy? Co takiego się wydarzyło między wczoraj a dziś, Ŝe nagle wszystko uległo przewartościowaniu? „Czasami, kiedy zaczynam odchodzić tu od zmysłów, wyobraŜam sobie, Ŝe juŜ jestem na wolności”. Poczuła w oczach ostre igły nacierających łez. - Ale przecieŜ mówiłeś... - W swoim Ŝyciu mówiłem wiele rzeczy - rzucił gorzko Jack. Słyszałaś jednak prokuratora. Nie wszystkie były prawdą. Odwróciła głowę w stronę piwnicznego okienka - małego kwadratu brudnej szyby, niemal stykającej się z sufitem. Otwierała szeroko oczy, Ŝeby się nie popłakać w obecności Jacka. I moŜe właśnie dlatego wrócił do niej tak wyraźnie pewien obraz sprzed wielu lat. Wkrótce po śmierci mamy natknęła się na ojca w saloniku; Roy, dla odmiany trzeźwy, siedział pochylony nad rozmaitymi pamiątkami i dokumentami. Na widok córki podniósł się cięŜko z kanapy i wręczył jej kartonowe pudełko. - W środku jest mój testament. A takŜe... trochę drobiazgów, które chciałbym ci podarować. Pierwszy list, jaki w Ŝyciu napisałem do twojej mamy, mój medal z wojny koreańskiej... Zimnymi, zesztywniałymi palcami Addie zaczęła przebierać w zawartości pudełka. Podobne pamiątki kolekcjonowało się po śmierci najbliŜszych. Tak postąpił Roy po tym, jak pochował Ŝonę, to samo całkiem niedawno zrobiła Addie z rzeczami Chloe. Wtedy, przed laty, gdy zobaczyła, jak ojciec wkłada do pudełka własny kosztowny złoty zegarek, nagle zrozumiała, o co w tym wszystkim chodzi: Roy porządkował swoje sprawy, Ŝeby w przyszłości ona nie musiała tego robić. - Jeszcze nie umierasz - odparła i stanowczo wepchnęła pudeł ko w dłonie ojca. 435

Roy westchnął głęboko. - Ale teraz juŜ jestem na to gotowy. Addie powoli odwróciła się w stronę Jacka. On nie miał dla niej testamentu, wojennych medali czy innych pamiątek. Ale zwracał jej serce, Ŝeby poczuła się wolna, gdy będzie musiał odejść z jej Ŝycia. - Nie - oświadczyła kategorycznie. - Przepraszam? - Spojrzał na nią oszołomiony. - I masz za co. Jak w ogóle śmiesz mnie tak okłamywać? Na Boga, Jack, jeŜeli naprawdę chciałeś wszystko między nami skończyć, powinieneś uŜyć bardziej wiarygodnej wymówki. Powiedzieć, na przykład, Ŝe nie dorastasz mi do pięt. Albo Ŝe nie chcesz, bym cierpiała razem z tobą. Tymczasem ty mi mówisz, Ŝe mnie nie kochasz... przykro mi, ale tego nie kupuję. Bo wiem, Ŝe mnie kochasz. Kochasz całym sercem A ja, do diabła, mam juŜ serdecznie dosyć tego, Ŝe ludzie, którzy mnie kochają, odchodzą, zanim jestem na to gotowa. W Ŝadnym razie nie pozwolę, Ŝeby tak się stało i tym razem. Wstała gwałtownie, kipiąc gniewem i determinacją. Podeszła do drzwi, przy których sterczał straŜnik, i wyszła, skazując Jacka na cierpienie w samotności. * - JeŜeli zaraz nie zaśniesz, jutro będziesz do niczego - zawyrokowała Selena. Minęła druga w nocy, a oni leŜeli nieruchomo obok siebie i wpatrywali się w sufit. - Tak, wiem - przyznał Jordan. - Jesteś strasznie spięty. - Uniosła się na łokciu. - Jakkolwiek wydaje się to niemoŜliwe po tym, co przed chwilą odstawiliśmy. - Nic na to nie poradzę. WciąŜ dźwięczy mi w uszach głos Houlihana odczytującego ten cholerny wyrok. Selena dumała przez chwilę. - W takim razie zaraz sprawię, Ŝe zaczniesz myśleć o czymś zupełnie innym. - Seleno, mam juŜ czterdzieści jeden lat. Twoja namiętność mnie wykończy. - Porzuć wreszcie swoje kosmate myśli, McAfee - napomniała go tonem sędzi Justice, po czym usiadła po turecku i naciągnęła na siebie prześcieradło niczym szamanka swoją szatę. - Posłuchaj. Listonosz podał do sądu pewnego faceta za to, Ŝe złamał sobie palec, gdy upadł na jego oblodzonym podjeździe. Dwa dni później temu samemu facetowi adwokat Ŝony przysłał papiery rozwodowe i list z Ŝądaniem sporej części majątku. Pognębiony przez prawników, nieszczęśnik postanawia 436

iść do baru, by utopić smutki w alkoholu. - Zaczyna się robić interesująco - wtrącił Jordan. - Dziesięć lufek tequili i jest pijany jak bela. Włazi więc na bar i drze się na całe gardło: „Wszyscy prawnicy to ostatnie dupki!”. - Cudnie. Tylko w jaki sposób ma mi to poprawić humor? Selena całkowicie go zignorowała. - Wtedy z drugiego końca baru odzywa się pewien koleś: „Hej, ty tam, uwaŜaj na słowa!”. Nasz pijany nieszczęśnik patrzy na nie go z politowaniem i rzuca ironicznie: „A co, jesteś prawnikiem?”. - „Nie, ostatnim dupkiem” - spointował za nią Jordan. Selena zdawała się niepocieszona. - Znałeś ten dowcip. - Skarbie, to tak oczywiste, Ŝe sam mógłbym go napisać. - Westchnął głęboko i przeciągle. - Muszę sobie wreszcie znaleźć jakąś przyjemną, spokojną posadę. Ciekawe, czy przypadkiem IRA nie poszukuje agentów do działań dywersyjnych... - Nie narzekaj. Nawet nie wiesz, co oznacza praca dla pewnego dobrze znanego mi adwokata - powiedziała Selena. Jordan wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Czy zamierzasz mnie pozwać za molestowanie seksualne? - Nie wiem. A masz wobec mnie takie zamiary? - Moje zamiary wobec ciebie są zupełnie innej natury - mruknął Jordan, ale zamiast objąć Selenę, jak się tego spodziewała, odwrócił się do niej plecami. Nachyliła się nad nim zaniepokojona, muskając włosami jego ramię. - Jordan? - Czy znowu mnie porzucisz, Seleno? - Złapał ją za rękę. - Czy znowu będziesz mi zatruwał Ŝycie? - Poprosiłem cię jedynie, Ŝebyś za mnie wyszła. Nie zdawałem sobie sprawy, Ŝe to przestępstwo. - Tak naprawdę wcale nie chciałeś się ze mną oŜenić. Po prostu nie mogłeś dojść do równowagi po sprawie Harte’a, a ja byłam najbliŜszym stałym punktem zaczepienia, który pomógłby ci się zakotwiczyć. - Nie mów mi, czego chciałem, bo ja wiem to najlepiej. Chciałem ciebie. I nadal chcę. - Dlaczego? - PoniewaŜ jesteś piękna i inteligentna. No i nie znam Ŝadnej innej kobiety, która o drugiej w nocy opowiedziałaby adwokatowi beznadziejny dowcip o prawnikach. - Ścisnął mocniej jej rękę. - Dzięki tobie wciąŜ jeszcze wierzę, Ŝe istnieją na tym świecie wartości, o które naleŜy walczyć. 437

- Sypianie ze mną moŜe cię uczynić szczęśliwszym adwokatem, ale nie sprawi, Ŝe zaczniesz z większym zacięciem pracować na rzecz swoich klientów. - Potrząsnęła w zamyśleniu głową. - Zawsze mieszałeś pracę z Ŝyciem osobistym. I mnie takŜe wciągnąłeś w tę pułapkę. - Zostań ze mną, Seleno. Proszę cię o to teraz, Ŝebyś nie podejrzewała, Ŝe wynik obecnie toczącego się procesu moŜe mieć jakikolwiek wpływ na moje uczucia. - A moŜe powinien - rzuciła lekkim tonem, próbując Ŝartem wywinąć się od odpowiedzi. - MoŜe powinniśmy się zdać na decyzję przysięgłych, skoro sami nie umiemy naleŜycie wywaŜyć wszystkich za i przeciw. - Przysięgli nagminnie wydają błędne werdykty. Posłała mu baczne spojrzenie. - Czy tak będzie i tym razem? Jordan nie wiedział, czy miała na myśli sprawę Jacka St. Bride’a, czy ich związek. W milczeniu uniósł jej dłoń do ust i przesunął wargami po palcach, po czym powiedział: - Nie, jeŜeli to tylko będzie ode mnie zaleŜało. * Nim minęła trzecia nad ranem, Gillian nie tylko zdąŜyła się doliczyć siedemdziesięciu pięciu tysięcy baranów, ale i sporej liczby innych gospodarskich zwierząt, na które się przerzuciła dla urozmaicenia. Czas upływał niemiłosiernie powoli, kaŜda sekunda ciągnęła się niczym kropla gęstego syropu. Teraz Gili miała powaŜne powody do niepokoju. Za niecałe sześć godzin sędzia wznowi sprawę i adwokat Jacka St. Bride’a dostanie szansę na rozplatanie wątku jakŜe misternie splecionego przez prokuratora. Przez ostatnie godziny tak bardzo się kręciła i rzucała na łóŜku, Ŝe pościel była juŜ zupełnie skłębiona. Z cięŜkim westchnieniem odrzuciła kołdrę, Ŝeby poczuć na skórze powiew świeŜego powietrza. Zamarła na odgłos dobiegających z holu kroków. Przez szparę w drzwiach dojrzała światło i zacisnęła dłonie w pięści. Szum spuszczanej wody, a potem znowu skrzypienie desek podłogi. Powoli, ostroŜnie sięgnęła po brzeg kołdry i zawinęła ją wokół siebie na podobieństwo ciasnego kokonu. Zanim ojciec wszedł do pokoju, Gillian juŜ leŜała zwrócona plecami do drzwi i udawała, Ŝe jest pogrąŜona w głębokim śnie. Czuła drŜenie podłogi pod stopami Amosa, gdy przechodził przez pokój i siadał na jej łóŜku. Jego ręka cięŜko zaległa na jej skroni. 438

- Moja maleńka - wyszeptał głosem tak pełnym bólu, Ŝe dziewczynę przeszył gwałtowny dreszcz. WciąŜ leŜała w bezruchu i oddychała równo nawet wtedy, gdy łza płynąca po jej policzku wcisnęła się pod dłoń ojca, cementując ich związek niczym najtrwalsze spoiwo. * Choć to doprawdy Ŝałosne, tego dnia najdonioślejszym wydarzeniem w Ŝyciu Thomasa okazało się nadejście poczty. I wcale nie była to jakaś długo wyczekiwana przesyłka; ostatecznie do niego nigdy nic nie przychodziło - jeśli nie liczyć okazjonalnych listów z róŜnych banków kuszących, by wystąpił o kartę kredytową, i pewnego cholernego magazynu dla skautów, który podąŜał za nim z adresu na adres jak namolne widmo, mimo Ŝe Thomas skasował jego prenumeratę jeszcze przed ukończeniem dwunastego roku Ŝycia. Ale kiedy ma się piętnaście lat i staje się przed wyborem, czy za najbardziej ekscytujący moment dnia uznać wsunięcie na śniadanie porcji zwietrzałych płatków, czytanie lektury szkolnej na jesienne zajęcia z angielskiego, czy raczej leniwy spacer do skrzynki pocztowej po odbiór zaadresowanej do siebie przesyłki - to ostatnie wygrywało w przedbiegach. „Thomas McAfee, Dla Jordana McAfeego, przez grzeczność”. Pakiet był lekki, pękaty i nieprzyjemnie przypominał Thomasowi paczkę ze zdechłą myszą, przysłaną przez brata pewnego mafiosa, który był klientem ojca i niestety został uznany za winnego zarzucanych mu czynów. Z drŜeniem serca Thomas rozkleił kopertę i wytrząsnął z niej nieduŜy biało-czarny skoroszyt. Wpatrywał się w niego ze zmarszczonym czołem. Ostatecznie skoroszyt to Ŝadne wielkie halo. Tyle Ŝe ten - niczym urodzinowy prezent - był owiązany wąską, srebrzystą wstąŜeczką, a na jego okładce widniał napis: „Księga Cieni”. Thomas rozplatał wstąŜkę i zajrzał do środka. „Jak przyciągnąć do siebie pieniądze”. „Zaklęcie miłosne nr 35”. Te zapiski przypominały przepisy kulinarne podawane w ksiąŜkach kucharskich - najpierw spis ingrediencji, potem sposób ich uŜycia. Treść została spisana odręcznie, ale róŜnymi charakterami pisma, jakby w tworzenie księgi było zaangaŜowanych kilka osób. Na marginesach znajdowały się zabawne dopiski czy śmieszne rysuneczki, bardzo podobne do tych, które Thomas tworzył w zeszycie do historii, kiedy był juŜ bardzo znudzony tematem. Jeden z najdłuŜszych wpisów był zatytułowany: „Sabat Imbolc, 1 lutego 1999”, i przypominał sztukę teatralną, rozpisaną na czworo aktorów, opatrzoną didaskaliami. Jednak rzeczy, które te postaci wygadywały 439

i to, co robiły... rany, z czymś podobnym Thomas jeszcze nigdy w Ŝyciu nie miał do czynienia. Nieustannie marszcząc czoło, zabrał się do uwaŜnej lektury. * - A więc rozumie pani, jaką wagę mają te zeznania - mruknął Jordan, nerwowo zerkając na siedzącą obok kobietę. Ze swoją burzą siwych włosów, sznurkowymi sandałami, masą srebrnych bransolet na rękach i dyndającymi kolczykami wydawała się postacią nie z tego świata. Kogoś podobnego moŜna by się ewentualnie spodziewać na koncercie Grateful Dead, ale nie w sądzie, i to jeszcze w charakterze świadka w powaŜnym procesie. - Rozumiem to doskonale - odparła Starshine, po czym sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła maleńki, niebieski woreczek, zawiązany czerwoną nicią. - Czy zechciałby to pan przekazać swojemu klientowi? - Jackowi? A cóŜ to takiego? - Coś w rodzaju talizmanu. Liść laurowy, dziurawiec, werbena i trochę sproszkowanego korzenia powoju. Do tego szczypta tabaki, zmielonych orzeszków piniowych i gorczycy - tak na wszelki wypadek. No i, naturalnie, obrazek przedstawiający otwarte oko. - Naturalnie - odparł Jordan słabym głosem. - śeby Sprawiedliwość spojrzała na niego łaskawie. CóŜ moŜna odpowiedzieć na podobne dictum? Jordan wsunął mały woreczek do kieszonki na piersi, jakby był elegancką chusteczką, a tymczasem Starshine ruszyła na miejsce dla świadków. Natychmiast skupiła na sobie całą uwagę przysięgłych. Wyplątała dłoń z fałd powłóczystego rękawa i połoŜyła na Biblii. - Przysięgam mówić prawdę, całą prawdę i tylko prawdę, tak mi dopomóŜ Bóg. - Uśmiechnęła się pogodnie. - I Bogini - dorzuciła, po czym się odwróciła w stronę stołu sędziowskiego. – Czy mogę prosić o chwilę? Sędzia Justice zaniemówiła z wraŜenia, więc tylko machnęła przyzwalająco ręką. Starshine sięgnęła do swojej jutowej torby i wyjęła z niej termos, zieloną świecę, filiŜankę, papierową saszetkę z cukrem oraz buteleczkę z napisem: „Szafran”. - Znów się zaczyna - mruknął pod nosem Matt. Po czym duŜo donośniej rzucił: - Sprzeciw, Wysoki Sądzie. - Uznaję - odparła Althea. - Muszę panią zapytać, co pani robi. Tymczasem Starshine, z zamkniętymi oczami i rozpostartymi ramionami, kołysała się juŜ lekko na boki. - Wznoszę stoŜek mocy, Wysoki Sądzie - odparła, nie przestając 440

się kołysać. - Odprawiam rytuał wytyczenia bezpiecznej przestrzeni. - Słucham?! - Czy mogę przestawić fotel? Muszę być zwrócona twarzą w stronę południa. Siedzący za swoim stołem Jordan schował twarz w dłoniach, sędzia zaś pytająco spojrzała na prokuratora. - Nie mam nic przeciwko temu - oznajmił Matt, uśmiechając się szeroko. - JeŜeli świadek twierdzi, Ŝe potrzebujemy bezpiecznej przestrzeni, to zapewne jej potrzebujemy. Starshine zapaliła świecę, po czym nalała coś z termosu do filiŜanki. - To jedynie mleko - wyjaśniła, a potem rozdarła papierową saszetkę i otworzyła buteleczkę. - Zmieszane z odrobiną cukru i szafranu. - Uniosła filiŜankę i wciągnęła głęboko w nozdrza zapach szafranu. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie idące ku niej trzy kobiece postaci jedną w czarnej, drugą w czerwonej, trzecią zaś w białej szacie. - Byłam z wami od samego zarania - oznajmiła i wypiła zawartość filiŜanki. Po sali rozszedł się nieznaczny szmer zdumienia, bo niespodziewanie wszystkich ogarnęła fala niezwykłego spokoju. Tymczasem Starshine w myślach uziemiła moc, zawiązała czar i otworzyła krąg. - Myślę, Ŝe to wystarczy - powiedziała. Sędzia Justice zwróciła się w stronę Jordana. - Dobrej zabawy, panie McAfee. Jordan podniósł się z krzesła, nieznacznie kręcąc głową. Z jednej strony fakt, Ŝe Starshine zachowywała się jak stuknięta, słuŜył jego linii obrony, poniewaŜ Gillian była takŜe wyznawczynią kultu wicca. Tylko jeŜeli ta kobieta okaŜe się zbytnią wariatką, przysięgli nie uwierzą w ani jedno jej słowo. - Czy zna pani Gillian Duncan? - Owszem. Gillian często przychodzi do mojego sklepu. - Starshine odwróciła głowę w stronę przysięgłych, zmieniając się momentalnie w powaŜną kobietę interesu. - Prowadzę sklep okultystyczny o nazwie S karbiec Wiccan przy ulicy Windham. - Sklep okultystyczny? Co to takiego? - Sprzedaję zioła, amulety, a przede wszystkim poradniki dla osób będących wyznawcami neopogańskich religii. - Kiedy ostatnim razem Gillian Duncan przyszła do pani sklepu? - Dwudziestego piątego kwietnia. - Czego wówczas szukała? - spytał Jordan. - Sprzeciw! - wykrzyknął Matt. - To spekulacje. - Wysoki Sądzie, zeznania świadka dowiodą, Ŝe panna Duncan 441

fałszywie zrelacjonowała nam wydarzenia owej feralnej nocy - argumentował Jordan. - Oddalam pański sprzeciw, prokuratorze. Zdecydowanie chcę usłyszeć odpowiedź na to pytanie. - Przyszła podyskutować ze mną na temat astralnej maści czarownic - odrzekła Starshine. - Zaraz, zaraz, chyba się pogubiłem... - Jordan udał zmieszanie. Powiedziała pani „czarownic”? - Owszem. Takim mianem określają się wyznawczynie kultu wicca. - Czy moŜe nam pani powiedzieć, na czym się właściwie opiera ten kult? - Podstawowe załoŜenia są bardzo proste. Po pierwsze rób, co tylko chcesz, bylebyś nie czynił przy tym krzywdy innym. Po drugie kaŜda czarownica jest zdolna do wznoszenia stoŜka mocy, odprawiania misteriów i komunikowania się z Boginią. - Sprzeciw, Wysoki Sądzie - odezwał się Matt. - To proces o gwałt, a nie kolejny odcinek „Klątwy upadłych aniołów”. Jordan odwrócił się w stronę Althei. - Wysoki Sądzie, proszę o chwilę cierpliwości. Chciałbym odsłonić kulisy interesujących nas wydarzeń. Sędzia oddaliła sprzeciw prokuratora. - Czy czarownice stanowią liczną grupę? - podjął Jordan. - Od trzech do pięciu milionów na całym świecie, wiele z nich jednak nie ma odwagi się ujawnić. - Starshine zerknęła na sędzię. - Nie zdziwiłabym się, gdyby i obecna tu dama chowała w szafie przysłowiowe szkielety. - Proszę na to nie liczyć - odparła sucho Althea. - Uprzedzenia są nad wyraz Ŝywotne, a prześladowania nadal trwają, mimo Ŝe tak naprawdę czarownice jedynie czczą pierwiastek kobiecy i szanują naturę. Tymczasem często się im przypisuje autorstwo wszelkich nieszczęść, które dotykają mieszkańców miasteczka, lub przykleja etykietkę satanistek. - Starshine uśmiechnęła się nieznacznie. - W Salem Falls wystarczy spojrzeć na pomnik Gilesa Coreya, Ŝeby sobie uświadomić, do czego doprowadziła zbiorowa histeria, rozpętana w tysiąc sześćset dziewięćdziesiątym drugim roku. - Wspomniała pani, Ŝe Gillian była zainteresowana astralną maścią czarownic. Czym jest owa maść? - Jeszcze w średniowieczu czarownice wykorzystywały tę oleistą papkę do wywoływania efektów psychodelicznych. W jej skład wchodziły między innymi belladonna i haszysz, odpowiedzialne za ów, jakbyśmy dzisiaj nazwali, „odlot”. Nie muszę dodawać, Ŝe w dzisiejszych 442

czasach nie stosujemy podobnych substancji. Natomiast Gillian przyszła do mojego sklepu, poniewaŜ chciała uzyskać recepturę na tę maść. - I co pani jej powiedziała? - śe to nielegalne. Zasugerowałam, Ŝeby w zamian skoncentrowała się na przygotowaniach do sabatu Beltane. - Beltane? Co to takiego? - Ostatnie z trzech wiosennych misteriów płodności, obchodzone ku czci zaślubin Boga i Bogini. A raczej, panie McAfee, ich seksualnego zjednoczenia. - Czy ten sabat celebruje się w jakiś opisany tradycją sposób? - Owszem. Czarownice wieszają na gałęziach dorodnego drzewa dary dla Boga i Bogini. A potem rozpalają ognisko, wokół którego tańczą nago na znak odrzucenia wszelkich zahamowań. - Ognisko? - powtórzył znaczącym tonem Jordan. - Tak. A do tego stroją maik. Często odprawiana jest równieŜ ceremonia złączenia rąk. - Złączenia rąk? - To zawarcie „próbnego” małŜeństwa. Chwyta się za rękę swojego wybranka i wraz z nim przeskakuje przez ognisko, co wiąŜe parę na najbliŜszy rok - rok próby. Naturalnie po złączeniu dłoni następuje odprawienie Wielkiego Rytu. - Zaśmiała się na widok zagubionego wyrazu twarzy Jordana. - Mówię o złączeniu cielesnym, o seksie uprawianym nieopodal ogniska, na nagiej ziemi. - CóŜ - Jordan się zarumienił - to rzeczywiście szczególna ceremonia. Starshine mrugnęła do niego figlarnie. - Niech pan o niej nie mówi takim sceptycznym tonem, póki sam pan nie spróbuje. - Czy sabat Beltane obchodzony jest w określony dzień roku? - Tak - odparła Starshine. - Zawsze w noc z trzydziestego kwietnia na pierwszego maja. * To bardzo symptomatyczne, Ŝe pierwszy świadek powołany przez obronę nie wyrządził oskarŜeniu najmniejszych szkód. Matta zupełnie nie obchodziło, czy Gillian Duncan była poganką, buddystką czy plemienną szamanką. śadne pokus-pokus, płonące świece czy bezpieczne przestrzenie nie były w stanie podwaŜyć zasadniczego faktu: owej nocy Gillian Duncan została zgwałcona. - Pani Starshine, czy wiadomo pani z jakichś innych źródeł - poza deklaracjami samej Gillian - Ŝe jest ona czarownicą? 443

- Nie jestem w jej kowenie, jeŜeli to pan ma na myśli. - Czy w czasie, gdy tradycyjnie się świętuje sabat Beltane, znajdowała się pani na polanie za cmentarzem? - Nie. Świętowałam gdzie indziej. - Czy w ogóle widziała pani Gillian owej nocy? - Nie. - A Jacka St. Bride’a? - Nigdy w Ŝyciu go nie widziałam. - A więc nie wie pani, czy oskarŜony i panna Duncan spotkali się wieczorem trzydziestego kwietnia? - Nie. Matt juŜ się skierował do swojego stołu, gdy przyszła mu do głowy jeszcze jedna myśl. - Ten rytuał wytyczania bezpiecznej przestrzeni, którego byliśmy świadkami... czy jest on znany kaŜdej czarownicy? - W takiej czy innej formie większość czarownic odprawia ten rytuał, owszem. - Od czego ma on chronić? - Od wpływów negatywnej energii. - Ale gdyby oskarŜony chwycił panią nagle od tyłu... - Sprzeciw! - wykrzyknął Jordan. - ...rzucił na ziemię i przydusił swoim cięŜarem... - Podtrzymuję! - ...czy ten rytuał uchroniłby panią przed gwałtem? - Panie Houlihan! - Sędzia trzasnęła dłonią o stół. - Proszę zamilczeć! I to natychmiast! - Cofam pytanie - rzucił gładko Matt. - Zakończyłem przesłuchanie świadka. * Doktor Roman Chu ze swoimi sterczącymi na wszystkie strony włosami, w czarnym T-shircie z napisem „Szarpidrut” i luźnych bojówkach, wyglądał na skateboardzistę. Gdyby Jordan nie znał go osobiście, uznałby, Ŝe to jakiś chłopak ściągnięty prosto z ulicy, któremu zapłacono za odgrywanie roli naukowca. Lecz gdy toksykolog złoŜył przysięgę i zaczął wyliczać swoje osiągnięcia naukowe, referencje, liczbę zdobytych certyfikatów i spraw, w jakich występował w charakterze naczelnego eksperta, nawet Matt się poddał i oznajmił, Ŝe oskarŜenie z góry uznaje doktora Chu za specjalistę najwyŜszej klasy. - Moja praca polega na izolowaniu, identyfikacji oraz ilościowym oznaczaniu zawartości narkotyków w materiałach biologicznych wyjaśnił Chu. - Reasumując: jestem kosztownym psem tropiącym. 444

- Czy toksykolog moŜe stwierdzić, w jakiej dawce została przyjęta konkretna substancja? - Tak. Jesteśmy w stanie określić, czy była to dawka terapeutyczna, czy teŜ mamy do czynienia z intencjonalnym bądź przypadkowym przedawkowaniem. Dzięki nowoczesnym metodom detekcji, takim jak spektroskopia masowa i chromatografia gazowa, moŜemy bardzo precyzyjnie ustalić ilościową zawartość narkotyku w materiale, a takŜe jego stęŜenie wyjściowe oraz farmakologiczny efekt zaŜycia takiej, a nie innej dawki. - Roman posłał przysięgłym szelmowski uśmiech. - Jesteśmy takŜe absolwentami uniwersytetów, w których uczą, jak się płynnie posługiwać słowami złoŜonymi z co najmniej sześciu sylab. Wszyscy przysięgli parsknęli śmiechem. To między innymi z powodu umiejętności nawiązywania błyskawicznego kontaktu z ławą Jordan uwielbiał wykorzystywać Romana w roli eksperta. - Doktorze Chu, czy analizował pan próbkę krwi pobranej od Gillian Duncan? - Owszem. - I jakie były rezultaty testu? - W otrzymanej próbce wykryłem atropinę. Siedzący za swoim stołem Matt zastygł w bezruchu. Natomiast wszyscy przysięgli pochylili się w stronę eksperta, zelektryzowani faktem, Ŝe Gillian kłamała pod przysięgą. - A czym właściwie jest atropina? - Substancją wykorzystywaną w medycynie do rozluźnienia mięśni jelit, pobudzenia rytmu pracy serca, zredukowania sekrecji płynów ustrojowych podczas narkozy i niekiedy w leczeniu astmy. - Po jakim czasie jest widoczne działanie tej substancji? - Niemal natychmiast. Maksymalne stęŜenie w osoczu obserwuje się po godzinie, a efekty działania utrzymują się od dwóch do sześciu godzin. - W jakim maksymalnym czasie od zaŜycia atropiny jesteście w stanie stwierdzić jej obecność? - Próbka musi zostać pobrana w ciągu dwudziestu czterech godzin - odparł toksykolog. - Czy stęŜenie atropiny we krwi panny Duncan odpowiadało standardowej dawce terapeutycznej? - Standardowa dawka terapeutyczna wynosi od jednej dziesiątej do jednego i dwóch dziesiątych miligrama. Analiza krwi Gillian Duncan wykazała stęŜenie dwudziestu trzech nanogramów na mililitr po czterech godzinach od przypuszczalnego czasu spoŜycia. Jeśli wziąć pod uwagę fakt, Ŝe czas półtrwania tej substancji w organizmie wynosi 445

od trzech do czterech godzin, oznacza to, Ŝe w pierwszej godzinie jej stęŜenie w badanej przeze mnie krwi wynosiło czterdzieści sześć nanogramów. JeŜeli się uwzględni masę ciała panny Duncan, procentowy udział tkanki tłuszczowej i przybliŜoną godzinę spoŜycia substancji, naleŜy uznać, Ŝe Gillian Duncan przyjęła dawkę dziesięciu miligramów atropiny... a więc od dziesięciu do stu razy wyŜszą od dawki terapeutycznej. - Co to dokładnie oznacza? - śe panna Duncan znacznie przedawkowała. - Czy to upośledziło jej funkcje fizjologiczne? - Z pewnością, i to znacznie. Przy dawce dwóch miligramów występują palpitacje serca, suchość śluzówki jamy ustnej, rozszerzenie źrenic, zaburzenia widzenia. Przy dawce pięciu miligramów delikwent zaczyna odczuwać napady niepokoju, ma kłopoty z mówieniem i przełykaniem, odczuwa silne bóle i zawroty głowy. Występuje rumień skórny i dochodzi do znacznego spowolnienia perystaltyki jelit. Gdy zaŜyje się dawkę w wysokości dziesięciu miligramów, jak w przypadku panny Duncan, do wszystkich wymienionych przeze mnie objawów dochodzą kłopoty z zachowaniem równowagi ruchowej, nitkowatość tętna przy jego drastycznie podwyŜszonym rytmie, halucynacje, delirium, a w stanach skrajnych - śpiączka. - Czy te efekty są długotrwałe? - Nie. To intensywny, ale krótki odlot - odparł Chu, szczerząc zęby w uśmiechu. - I wystąpienie halucynacji jest nad wyraz prawdopodobne? - Owszem. Niedawno w Holandii wykryto atropinę w czterech róŜnych rodzajach ecstasy. Została dodana do tego popularnego, klubowego narkotyku właśnie z powodu swoich halucynogennych właściwości. A wracając do medycyny - występowanie halucynacji jest często sygnałem dla lekarza, Ŝe mogło dojść do zatrucia atropinowego, i to sygnałem jedynym, poniewaŜ rutynowe testy na obecność narkotyków we krwi nie obejmują atropiny, a ona sama w znacznym stopniu upośledza pamięć krótkotrwałą, tak więc pacjent nie jest w stanie powiedzieć, czy i kiedy ją zaŜył. - A czy osoba, u której wystąpiły halucynacje, moŜe je odróŜnić od wspomnień o faktycznie zaistniałych wydarzeniach? Roman wzruszył ramionami. - To raczej nieprawdopodobne. Wszystkie halucynogeny, od LSD po pejotl, drastycznie zaburzają percepcję rzeczywistości. - Czy mogą ją zaburzyć na tyle, by halucynująca osoba nabrała przekonania, Ŝe padła ofiarą fizycznej napaści? 446

- Sprzeciw! - wykrzyknął Matt. - Świadek nie jest ekspertem w tej dziedzinie. - Ja jednak dopuszczam to pytanie - zdecydowała Althea. Chu uśmiechnął się szeroko. - Przypomnijcie sobie państwo historie o ludziach, którzy po zaŜyciu fencyklidyny - zwanej popularnie anielskim pyłem - rozdrapywali skórę na całym ciele do Ŝywego mięsa, bo byli przekonani, Ŝe obłazi ich robactwo. W przypadku substancji psychodelicznych prawdą staje się to, co chcemy uznać za prawdę. - Ostatnie pytanie, doktorze. Jak się otrzymuje atropinę? - Z wyciągu rośliny, która od zarania dziejów była szeroko wykorzystywana w charakterze trucizny, anestetyku oraz magicznego napoju o cudownych właściwościach. Pamiętacie państwo tę nasenną miksturę, którą zaŜywa Julia w sztuce Szekspira? To właśnie ów omawiany przeze mnie wyciąg. - A jak się nazywa ta roślina, doktorze Chu? - Jej łacińska nazwa brzmi Atropa belladonna. * Matt poprosił o piętnastominutową przerwę i gotując się z wściekłości wypadł z sali rozpraw. Sztywnym krokiem poszedł na górę do niewielkiego pokoju, w którym siedziała Gillian. Matt zaŜądał, Ŝeby tego dnia stawiła się w sądzie, poniewaŜ nie wykluczał, Ŝe po wysłuchaniu świadków obrony będzie chciał wezwać ją ponownie. Kiedy wparował do środka, dziewczyna siedziała przy stole, pochylona nad krzyŜówką. - śeby nigdy więcej nie przyszło ci do głowy mnie okłamywać! Zaskoczona, wypuściła ołówek z ręki. - Słu... słucham? Oparł dłonie po obu stronach jej krzyŜówki. - Dobrze usłyszałaś juŜ za pierwszym razem - rzucił rozjuszonym tonem. - Jak to ujęłaś w zeznaniach? „Tamtego wieczoru w lesie w ogóle niczego nie piłam. Przysięgam”. - Nie mam pojęcia, o czym pan mówi. - O atropinie, Gillian. Jej obecność wykryto w twojej krwi. Wyglądała na kompletnie zszokowaną. - Ale... przecieŜ... przecieŜ... testy w szpitalu... - Nie rozstrzygały tej kwestii - odparł Matt. - Toksykolog wynajęty przez obronę przeprowadził bardziej złoŜone badania. W ten sposób przysięgli się dowiedzieli, Ŝe kłamałaś w sprawie narkotyku... i teraz zapewne się zastanawiają, ile jeszcze innych kłamstw naopowiadałaś w sali rozpraw. Oczy Gillian napełniły się łzami. 447

- Nie skłamałam w sprawie gwałtu. Przysięgam, Ŝe nie skłamałam. Tyle Ŝe... juŜ z powodu tego, co mnie spotkało, wszyscy patrzyli na mnie jak na jakąś dziwkę. Nie chciałam, Ŝeby na dodatek uznali mnie za narkomankę. Wtedy w lesie to był jeden, jedyny raz. Przysięgam. - Uniosła głowę i spojrzała na Matta zrozpaczonym wzrokiem. Czy teraz go wypuszczą? Czy z powodu mojej głupoty ujdzie mu to na sucho? Matt poczuł, Ŝe opada w nim gniew na tę dziewczynę, jednak nie zamierzał jej karmić fałszywymi nadziejami. - Nie wiem, Gillian. - Z pewnością nie dojdzie do uniewinnienia. Na dźwięk nowego głosu oboje się odwrócili. W drzwiach stał Amos Duncan - sztywny i nachmurzony. - Pan Houlihan do tego nie dopuści - Amos podszedł do stołu i połoŜył dłoń na ramieniu córki. - Mamy do czynienia jedynie z drobną niedogodnością, ale nie z katastrofą. CzyŜ nie, panie Houlihan? Matt pomyślał o dwunastu przysięgłych i o tym, co przed chwilą usłyszeli. - MoŜe pan sobie podarować takie uwagi pod moim adresem. To jak nawracanie juŜ nawróconych - warknął i wypadł z pokoju. * - Czy prawdą jest, doktorze, Ŝe wachlarz reakcji wywołanych przez halucynogeny moŜe być niezmiernie szeroki? - spytał Matt. Chu parsknął śmiechem. - Owszem, ale jeŜeli zaŜąda pan ode mnie szczegółowych opisów, będę zmuszony się powołać na Piątą Poprawkę. - Czy to moŜliwe, Ŝe po zaŜyciu tego samego narkotyku jedna osoba doświadczy rozkosznych wizji, a inna... jak pan to ujął... rozdrapie sobie skórę do Ŝywego mięsa? - Tak. Wszystko zaleŜy bowiem od wielkości dawki, stęŜenia czynnej substancji w dawce, osobowości biorącego oraz okoliczności, w jakich dochodzi do odurzenia. - Z tego wnoszę, Ŝe nawet substancja o właściwościach halucynogennych nie zawsze musi wywołać halucynacje. - To prawda. - Czy widział pan Gillian Duncan w noc pierwszego maja? - Nigdy w Ŝyciu jej nie spotkałem - odparł Chu. - A więc nic pan nie moŜe powiedzieć na temat jej osobowości? - Nic. - I skoro pan jej nie widział, nie moŜe pan stwierdzić, czy atropina wywołała u niej halucynacje. - Nie mogę. 448

Matt zbliŜył się do świadka. - Powiedział pan, Ŝe atropina utrzymuje się we krwi zaledwie przez okres kilku godzin, zgadza się? - Tak. - A kiedy została pobrana próbka krwi Gillian Duncan, którą następnie poddał pan analizie? - Pierwszego maja, około wpół do drugiej nad ranem - odparł toksykolog. - Panna Duncan, wraz z przyjaciółkami, przyszła na leśną polanę około jedenastej wieczorem. Skąd pan wie, Ŝe nie zaŜyła atropiny, zanim się tam udała? - PoniewaŜ juŜ by nie Ŝyła. StęŜenie atropiny w jej krwi o wpół do drugiej w nocy jasno wskazuje, Ŝe gdyby przyjęła narkotyk parę godzin przed północą, zaŜyta dawka musiałaby być śmiertelna. - Niemniej, bazując na otrzymanych wynikach i ogólnej wiedzy dotyczącej czasu utrzymywania się narkotyku w organizmie, nie moŜe pan wykluczyć, Ŝe panna Duncan zaŜyła atropinę juŜ po gwałcie, prawda? - Tak. Matt z zadowoleniem skinął głową. - Nie wie pan równieŜ, kto przyniósł atropinę na polanę owego wieczoru? - Nie wiem. - Czy moŜliwe jest, Ŝe to pan St. Bride zasugerował zaŜycie narkotyku? - Zapewne moŜliwe. Matt stanął obok przysięgłych. - Czy obecność atropiny moŜna stwierdzić organoleptycznie? - Raczej nie. - Więc gdyby pan St. Bride podał pannie Duncan puszkę z napojem orzeźwiającym, w którym uprzednio rozpuścił atropinę, ona pijąc napój - mogłaby być całkiem nieświadoma, Ŝe zaŜywa nielegalną substancję? - Przypuszczam, Ŝe tak. Matt pokiwał w zamyśleniu głową. - Doktorze Chu, czy kiedykolwiek słyszał pan o rohypnolu? - Naturalnie. - Czy mógłby pan wyjaśnić tym z nas, którzy jeszcze pozostają w nieświadomości, czym jest rohypnol? - To substancja nazywana niekiedy „narkotykiem gwałtu” - zaczął wyjaśniać Chu. - Zdarza się, Ŝe męŜczyźni dosypują rohypnol do drinków kobietom, doprowadzając je w ten sposób do utraty przytomności, a następnie dopuszczają się gwałtu. 449

- Dlaczego uŜywają właśnie rohypnolu? - PoniewaŜ jest on bezwonny i pozbawiony smaku. Poza tym nie znajduje się na liście substancji, których obecność we krwi bada się rutynowo na szpitalnych oddziałach ratunkowych. - Czy tego samego nie moŜna powiedzieć o atropinie? - W istocie, moŜna - odparł toksykolog. * Mimo usilnych starań Meg nie była w stanie zwalczyć nasennego działania przepisanego jej haldolu. A gdy tylko zamykała oczy, wracały do niej wspomnienia. Drzewa w zagajniku falowały, jak gdyby znajdowały się pod wodą, a na nią, wirując, nacierały róŜowe rozbłyski przypominające stworki z gier komputerowych. Głowa wydawała się lekka jak balon, a ilekroć Meg otwierała usta, wydobywały się z nich jakieś idiotyczne dźwięki... bo w Ŝadnym razie nie były to słowa. To nawet nie był jej głos! „Chodźcie, chodźcie”, Gillian kiwała na przyjaciółki dłonią, zapraszając, Ŝeby podeszły i pogratulowały szczęśliwej parze. Whitney zaczęła się zbliŜać niepewnym krokiem, ale Chelsea była zbyt pochłonięta chwytaniem spadających gwiazd. „Meggie, i ty teŜ”, rozkazała Gillian, a zdradzieckie nogi Meg same poniosły ją w stronę tamtych dwojga. * Matt Houlihan zręcznie się rozprawił z najcelniejszym argumentem przedstawionym do tej pory przez obrońcę Jacka. Addie doskonale zdawała sobie z tego sprawę i w rezultacie była tak bardzo roztrzęsiona, Ŝe wyjmując plastikowy kubek z automatu z kawą, wylała całą jego zawartość na podłogę, plamiąc przy tym spódnicę. - Ach! - jęknęła, po czym odruchowo przykucnęła, Ŝeby posprzątać. I dopiero wówczas zdała sobie sprawę, Ŝe przecieŜ jest w sądzie, a nie w restauracji, i nie ma przy sobie papierowych serwetek. - Pozwól, Ŝe się tym zajmę. W polu widzenia Addie pojawiła się para czarnych, idealnie wyglansowanych butów. A juŜ kilka sekund później klęczał obok niej Wes Courtemanche i własną chusteczką wycierał rozlaną kawę. Addie gwałtownie się zaczerwieniła. Nie miała powodu do zakłopotania, a mimo to tak się poczuła. - Dziękuję - rzuciła sztywno i wyjęła chusteczkę z rąk Wesa, Ŝeby dokończyć sprzątanie. - Addie... - powiedział miękko i dotknął jej dłoni. 450

Niełatwo było jej zebrać się na odwagę i spojrzeć mu w oczy. - Przepraszam cię - wymamrotał Wes. - Nie miałem pojęcia, Ŝe dojdzie do czegoś podobnego. No i... nigdy nie zamierzałem wikłać cię w równie przykrą sprawę. - Ty mnie nie uwikłałeś, Wes. Uwikłałam się sama z własnej, nieprzymuszonej woli. - Zwinęła mokrą chusteczkę w ciasną kulkę. Wypiorę ją i zwrócę. - Nie. - NiemalŜe wyrwał chustkę z jej dłoni. - Swego czasu oddałbym wszystko, byle tylko usłyszeć podobną propozycję z twoich ust, ale prawda jest taka, Addie, Ŝe zajmowanie się moim praniem nie było ci pisane w gwiazdach. Tutaj los nie chciał być dla mnie łaskawy. Addie obrzuciła go uwaŜnym wzrokiem: szczere spojrzenie, muskularna sylwetka, niezachwiana lojalność. - Wes, jestem pewna, Ŝe juŜ wkrótce spotkasz kobietę, która będzie marzyć o tym, Ŝeby twoje pranie wirowało w jej pralce. - Przygryzła wargę, po czym dorzuciła: - Tyle Ŝe tą kobietą nigdy nie będę ja. Przykro mi. Pokręcił głową, po czym posłał Addie pełen smutku uśmiech. - Jednego moŜesz być pewna: nie jest ci ani w połowie tak przykro jak mnie - powiedział i delikatnie pomógł jej się podnieść. * Jack wyglądał przez okno małej, więziennej salki konferencyjnej. - Czy kiedykolwiek słyszałeś o facecie nazwiskiem Boris Yetzemeloff? - spytał Jordana. - Nie, nigdy. - W latach czterdziestych ubiegłego wieku zgwałcił w Meksyku osiemnaście kobiet, za co został skazany na doŜywocie. Po dwudziestu latach dostał w więzieniu zawału i przez dwadzieścia minut był uwaŜany za martwego - dopóki ratownikom nie udało się przywrócić pracy serca. - Jack odwrócił się w stronę adwokata. - I po tym go wypuścili. Stwierdzili, Ŝe juŜ odsiedział swoje doŜywocie. Jordan ścisnął palcami podstawę nosa. - Jedyna zabawna ciekawostka, jaką znam, to przepis do dziś obowiązujący w Iowa, zakazujący przekraczania granicy stanu z kaczką na głowie. - Dobrze wiedzieć - rzucił Jack, ale na jego twarzy nie pojawił się choćby cień uśmiechu. - Co właściwie próbujesz mi powiedzieć, Jack? śe juŜ sam się skazałeś na najgorsze, zanim jeszcze stanąłeś na miejscu dla świadków? 451

- Czy byłbyś gotów spojrzeć mi w oczy i powiedzieć, Ŝe moje zeznanie cokolwiek zmieni? Do diabła, to nawet trudno będzie nazwać zeznaniem. Moje wspomnienia z tamtej nocy są pełne olbrzymich białych plam. - Słyszałeś, co powiedział doktor Chu na temat atropiny i jej wpływu na pamięć krótkotrwałą. JeŜeli napiłeś się tej ich herbaty, być moŜe juŜ nigdy sobie nie przypomnisz, co się wtedy działo. Jack z irytacją przewrócił kopniakiem krzesło. - Ale ja chcę sobie przypomnieć, Jordan! Choćby z jednego powodu - jak juŜ będę gnił w więzieniu, to wspomnienia wydarzeń owej nocy nigdy nie pozwolą mi zapomnieć, Ŝe jestem niewinny. - Będziesz miał świadomość własnej niewinności i bez tych wspomnień, Jack. Po tych słowach obaj - klient i jego adwokat - zatopili się we własnych myślach, podczas gdy nad ich głowami jarzeniówka brzęczała jak natrętny owad. W końcu Jack usiadł naprzeciwko Jordana. - Czy mogę cię c coś spytać? - Jasne. - Czy ty wierzysz, Ŝe jestem niewinny? Jordan szybko umknął ze wzrokiem. A więc wracali do starego refrenu. - Jack, przecieŜ juŜ ci mówiłem, Ŝe to nie ma Ŝadnego wpływu na moją pracę obrońcy. Gdybym... - Zadałem ci to pytanie nie jako klient adwokatowi, ale jako jeden człowiek drugiemu człowiekowi. - Zajrzał Jordanowi w oczy. Odpowiedz, proszę. Jordan wiedział, co chce usłyszeć Jack; miał teŜ świadomość, Ŝe jego obowiązkiem jako adwokata jest zapewnienie klientowi komfortu psychicznego i dodanie mu pewności siebie, bez względu na to, jak marne miał do zaoferowania argumenty na własną obronę. - Oczywiście, Ŝe wierzę - odparł zdecydowanie. - Wierzy ci teŜ Selena. I Addie. - Jordan zmusił się do uśmiechu. - Jak więc widzisz, masz przy sobie grono wiernych zwolenników. Niestety, Ŝaden z nich nie zasiada w ławie przysięgłych, dodał w duchu. * Doktor Flora Dubonnet miała ptasie rysy twarzy, sylwetkę bociana i głos rozwścieczonego Kaczora Donalda. Ilekroć odpowiadała na pytanie, Jordan z trudem powstrzymywał grymas ust i posyłał mordercze spojrzenia Selenie, która wynalazła tę specjalistkę od psychiatrii 452

dziecięcej w Internecie... bo z pewnością nie na podstawie wywiadu telefonicznego! - Czy przestudiowała pani dokumentację medyczną znajdującą się w aktach sprawy? W odpowiedzi rozległ się wysoki, chropawy pisk - jakby ktoś przejechał paznokciem po tablicy - i przysięgli machinalnie wtulili głowy w ramiona, zaciskając przy tym mocno zęby. - Pani doktor - wtrąciła sędzia - przykro mi, ale muszę prosić, Ŝeby mówiła pani głośniej. - Zawahała się, po czym dorzuciła: - Doprawdy, bardzo mi przykro. - Powiedziałam „tak” - powtórzyła doktor Dubonnet. - Proszę powiedzieć przysięgłym, czego dokładnie dotyczyły te dokumenty? - podjął Jordan. - Analizowałam raporty z sesji terapeutycznych prowadzonych z Gillian Duncan, gdy była dziewięcioletnią dziewczynką. - Jakie wnioski pani - uznany ekspert w swojej dziedzinie wyciągnęła na podstawie tych raportów? - śe Gillian Duncan wykazuje cechy typowe dla patologicznego kłamcy - zaskrzeczała lekarka. Wypowiedziane piskliwym głosem, to zdanie jakoś straciło swój cięŜar gatunkowy. - Pani doktor, czy mógłbym prosić o przykłady podanych w raporcie zachowań, które skłoniły panią do wydania takiej, a nie innej opinii? - Tak. Często wersje wydarzeń przedstawiane przez Gillian Duncan zasadniczo się róŜniły od obiektywnego przebiegu wypadków, potwierdzonego przez kilka niezaleŜnych źródeł, zdarzało jej się takŜe kłamać w sposób raŜący. Na przykład, kilkakrotnie wyparła się kradzieŜy w sklepie, chociaŜ znaleziono przy niej zabrane przedmioty. Zaprzeczała, Ŝe się samookalecza, chociaŜ fakt ten został udokumentowany przez kilku róŜnych lekarzy. Pewnego razu skazała na ostracyzm dziewczynkę z sąsiedztwa, szerząc na jej temat przykre plotki, po czym wszystkiego się wyparła, mimo Ŝe wiele osób wskazało na nią jako na źródło owych pomówień. - Dlaczego dzieci się posuwają do podobnych zachowań? - W przypadku Gillian Duncan najprawdopodobniej chodziło o zwrócenie na siebie uwagi. Śmierć matki wzbudziła wobec niej współczucie oraz zwiększone zainteresowanie wielu osób i w jej umyśle zrodziło się przekonanie, Ŝe najlepszym sposobem na podtrzymanie owego zainteresowania jest generowanie rozmaitych sytuacji kryzysowych. - Według pani wiedzy, jak się zachowują w późniejszym okresie osoby zdiagnozowane w dzieciństwie jako patologiczni kłamcy? 453

- Sprzeciw, Wysoki Sądzie - odezwał się Matt. - Wiedza eksperta w zakresie psychiki dziecięcej nie moŜe stanowić podstawy do wydawania sądów na temat dalszego rozwoju osobowości Gillian Duncan. - Oddalam sprzeciw - burknęła Althea. - Regula sformułowana na bazie wieloletnich badań głosi, Ŝe kłamiący chłopcy wykazują się w późniejszym Ŝyciu zaburzeniami w sferze zewnętrznych zachowań i wyrastają zazwyczaj na socjopatów... natomiast kłamiące dziewczynki odznaczają się zaburzeniami osobowości i wyrastają na zręczne manipulatorki w relacjach interpersonalnych. - Dziękuję, pani doktor. Nie mam więcej pytań. Matt natychmiast poderwał się z miejsca. - Pani doktor, czy rozmawiała pani z Gillian Duncan? - Nie. - To znaczy, Ŝe ograniczyła się pani jedynie do przestudiowania raportów sprzed wielu lat? - Tak. - Owa reguła, o której pani wspominała... ona nie dotyczy wszystkich kłamiących chłopców i dziewcząt, prawda? To jedynie pewne statystyczne uogólnienie? - Owszem. - Nie moŜe więc pani autorytatywnie stwierdzić, w jakim kierunku się rozwinęła osobowość Gillian? - Nie. - CzyŜ nie jest faktem, Ŝe w wieku dziewięciu lat panna Duncan straciła matkę? - Tak wynika z dokumentów. - I właśnie z powodu tego bolesnego przeŜycia została poddana terapii, prawda? A nie dlatego, Ŝe zdarzało jej się kłamać? - Tak. - Jako przykład zachowania świadczącego o patologicznej skłonności do kłamstwa przytoczyła pani fakt, Ŝe w dzieciństwie Gillian szerzyła przykre plotki na temat koleŜanki z sąsiedztwa, po czym wyparła się ich autorstwa? - Tak. Ale nie był to jedyny przykład. - Proszę wybaczyć, pani doktor - Matt uśmiechnął się radośnie ale kiedy ja byłem dzieckiem, podobne zachowanie nazywaliśmy typowo dziewczyńskim. - Sprzeciw! - Wycofuję tę uwagę - rzucił gładko Matt. - Pani doktor, czy nie jest jednak prawdą, Ŝe dziewczynki tak się po prostu zabawiają? Chłopcy wdają się w bójki, a one obgadują się nawzajem? - Sprzeciw! 454

- Cofam pytanie. Wspomniała pani równieŜ o kradzieŜy w sklepie, której Gillian - wbrew zdrowemu rozsądkowi - wypierała się w Ŝywe oczy. - Owszem. Matt obrócił się na pięcie i spojrzał Jackowi prosto w oczy. - Pani doktor, czy to nie dość powszechne, Ŝe osoba, która popełniła przestępstwo, stanowczo zaprzecza, by brała w nim udział? - O, to wyjątkowo częste zachowanie... - Nawet wtedy, gdy istnieją namacalne dowody łączące ową osobę ze zbrodnią? - Tak... tak sądzę... - A więc nie jest czymś niezwykłym odwoływanie się do kłamstwa w celu uniknięcia kary? - Nie, nie jest. - Czy takie zachowanie świadczy o patologicznej skłonności do kłamstwa? Doktor Dubonnet westchnęła głęboko. - Niekoniecznie. Matt zwrócił się w jej stronę. - Dziękuję. Nie mam więcej pytań. * Pachniał potem i krwią. Uśmiechał się przyjaźnie i Meg dałaby sobie rękę uciąć, Ŝe nie miał pojęcia, w co się wpakował. Posłuszna poleceniu Gillian, przycisnęła usta do jego policzka i w tej samej chwili straciła równowagę. Padła na jego kolana i usłyszała, jak sapnął pod jej cięŜarem. „Nic ci się nie stało?”, zapytał, po czym usiłował pomóc jej się podnieść. Jego ręce niezdarnie przesunęły się po jej piersi i pośladkach, zanim udało mu się ją dźwignąć. Między tym, czego się pragnie, a tym, co moŜna dostać, często zieje wielka przepaść; czasami wyobraźnia przerzuca przez tę otchłań most, ale człowiek szybko się przekonuje, jak nietrwała jest jego konstrukcja. Jack St. Bride wcale jej nie obmacywał, a jedynie ją chciał uchronić od upadku. Ale jakŜe Meg pragnęła, Ŝeby było odwrotnie! I gdy tylko to do niej dotarło, zrozumiała, Ŝe nie była w tych pragnieniach odosobniona. * Tym razem Roy przyniósł kanapki. Pieczeń wołowa na chrupiących bułeczkach, sałatka z tuńczyka na pszennym chlebie, a nawet warzywa w chlebkach pitta dla zagorzałych wegetarian. Sędzia, przysięgli, a takŜe Jack z rozkoszą wbijali zęby w poczęstunek i tylko Matt siedział 455

sztywny, jakby kij połknął, a jego sandwicz z indykiem leŜał smętnie odsunięty na skraj stołu. - Tajemnica tkwi w szczypiorku - wyznał Roy urzędniczce sądowej, która zapytała go o składniki sałatki z kurczaka. - Nie ma go w tradycyjnym przepisie, dlatego jego pikantny smak tak przyjemnie zaskakuje. - Wysoki Sądzie, czy świadek zamierza wnieść cokolwiek do sprawy poza zabójczymi dawkami cholesterolu? - wycedził Matt. - Właśnie się do tego zabieram - mruknął Roy, sadowiąc się w fotelu. Poprawił krawat, odchrząknął parę razy, po czym posłał oskarŜycielowi gniewne spojrzenie. - Wszystkie chude tyki to za zwyczaj zgryźliwe typy - zawyrokował. W tej samej chwili z krzesła podniósł się Jordan, z kanapką w jednej i notatkami w drugiej dłoni. - Proszę podać nazwisko i adres do protokołu. - Roy J. Peabody, mieszkam nad restauracją Do-Or-Diner w Salem Falls. - Gdzie pan był po południu trzydziestego kwietnia? - W pracy - odparł Roy. - Czy pan wie, kim jest Gillian Duncan? - U-hm. - Czy widział ją pan owego dnia? - U-hm. Jordan odgryzł kolejny kęs kanapki, zachwycając się w duchu smakiem wołowiny. - Gdzie? - zapytał, przełknąwszy. - Przyszła do restauracji. Koło wpół do czwartej. - Czy Jack pracował w tym czasie? - Pewnie, Ŝe pracował. - A czy widział się z panną Duncan? - spytał Jordan. - U-hm. - Mógłby pan nam opowiedzieć, w jakich okolicznościach doszło do ich spotkania? Roy wzruszył ramionami. - Ta pannica wparowała do restauracji i zamówiła koktajl mleczny. Ale szybko zmieniła zdanie, oświadczyła, Ŝe nie chce jeść ani pić, i wyszła, po czym od razu polazła na tyły restauracji, gdzie akurat Jack wrzucał śmieci do pojemnika. - Pan to widział? - Kasa, którą obsługuję, znajduje się tuŜ przy oknie. - Co dokładnie pan zaobserwował? - Ona musiała go uporczywie zagadywać, bo po jakichś dwóch minutach Jack w końcu spojrzał w jej stronę i coś odpowiedział. 456

Jak na małomównego Roya była to wiele znacząca wypowiedź i Jordan z trudem powstrzymał uśmiech. - Jak długo trwała ta wymiana zdań? - Około dziesięciu minut. Właśnie robiłem kasę. A tyle mniej więcej trwa zliczenie bilonu. - Dziękuję, Roy. - Jordan uniósł w górę kanapkę. - Za wszystko. Gdy tylko Matt podniósł się z krzesła, by rozpocząć swoje przesłuchanie, Roy zwrócił się w stronę Althei. - A czy ja mogę zadać jemu jakieś pytanie, pani sędzio? Althea, lekko zdumiona, pokiwała z aprobatą głową. - Naturalnie, panie Peabody. - Co, u licha, nie podobało się panu w mojej muffince? - warknął Roy. - Słucham? - Bo przecieŜ jej pan nie zjadł. Tak jak dzisiaj nie zjadł pan mojej kanapki. - W Ŝadnym razie nie zamierzałem czynić panu afrontu, panie Peabody. Z mojej strony był to jedynie swoisty manifest. - Manifest? A niby co miał wyraŜać? śe moje jedzenie nie jest dla pana dość dobre? - Kiedy się otrzymuje i przyjmuje muffinki od świadka, to w naszych oczach ów świadek staje się bardziej wiarygodny. Roy spojrzał na Matta tak, jakby był cielęciem o dwóch głowach. - Och, powiedzmy, Ŝe jestem na diecie bezglutenowej - westchnął prokurator. - A czy teraz nie miałby pan nic przeciwko temu, Ŝebym to ja zadał kilka pytań? - Niech pan pyta. Ostatecznie z pańskiego powodu musiałem wziąć sobie całe popołudnie wolne - odparował Roy. Matt mimowolnie przewrócił oczami. - Panie Peabody, kiedy Gillian wyszła z lokalu, pan pozostał w środku? - JuŜ to powiedziałem. - I był pan w środku, kiedy poszła na tyły restauracji? - Tak. - Czy okno, przy którym pan siedzi, było wówczas otwarte? - Nie. Addie uwaŜa, Ŝe to strata klimatyzowanego powietrza. - Więc nie słyszał pan, kto kogo zaczepił? - Nie. Ale wyraźnie widziałem, Ŝe kiedy odchodziła, była rozwścieczona jak jasna cholera. Matt spojrzał na sędzię. - UwaŜam, Ŝe ze względu na język, ostatnie stwierdzenie powinno zostać usunięte z protokołu. 457

- Nie podzielam tej opinii - oznajmiła Althea, po czym odwróciła się w stronę Roya. - Panie Peabody, co skłoniło pana do wniosku, Ŝe pannę Duncan ogarnął gniew? - Zadarła nos tak wysoko, Ŝe tylko cudem się o coś nie potknęła i nie rozciągnęła jak długa na środku chodnika. Poza tym pędziła z prędkością kilometra na minutę, a do tego prychała jak rozjuszona kotka. Było widać, Ŝe gdyby mogła, utopiłaby Jacka w łyŜce wody. Jordan uśmiechnął się od ucha do ucha. JeŜeli wygra ten proces, będzie do końca swoich dni codziennie jadał lunch w Do-Or-Diner. A na dodatek, oprócz napiwków dla kelnerek, będzie zawsze zostawiał szczodry napiwek dla Roya. - Panie Peabody, czy pan wie, co ją tak rozzłościło? - Nie. - Gdyby, powiedzmy, oskarŜony składał jej nieprzyzwoite propozycje, czy byłby to powód do równie silnej irytacji? - Pewnie tak. - Roy zerknął spod oka na Jacka. - A gdyby jej nieprzystojnie dotknął? Czy wówczas tak szybkie oddalenie się od restauracji nie byłoby uzasadnione? Starszy pan wahał się przez chwilę. - MoŜe by i było. Matt podszedł do stołu oskarŜenia i chwycił za swoją kanapkę. Odgryzł spory kęs i przełknął ze smakiem. - Dziękuję, panie Peabody - powiedział z uśmiechem. - Nieczęsto się zdarza, Ŝeby świadek obrony zadbał takŜe o dobre samopoczucie prokuratora. * Meg miała dość oleju w głowie, Ŝeby nie odprawiać czaru pozwalającego na kontrolowanie zachowań drugiej osoby, bo jeŜeli taki czar zadziałał, wówczas przepływ energii i mocy łączył człowieka z tą drugą osobą. A tego zdecydowanie nie chciała. Nie chciała teŜ rzucać klątwy, bo wicca nie pozwalała na krzywdzenie innych ludzi. Jednak tych, którzy nieustannie siali wokół siebie zło, naleŜało w końcu powstrzymać. Dlatego Meg postanowiła odprawić czar wiąŜący. Po raz pierwszy w Ŝyciu samodzielnie wytyczyła święty krąg. Uklękła wśród krzewów, we własnym ogródku, modląc się w duchu, Ŝeby mama przypadkiem nie przyszła wcześniej z pracy. Zapaliła czarną świecę, a takŜe kadzidełko, które wcześniej połoŜyła na jakiejś znalezionej na strychu popielniczce. Powinna własnoręcznie ulepić z wosku albo uszyć ze szmatek kukiełkę symbolizującą osobę, którą chciała powstrzymać od szkodzenia innym ludziom. Ale Meg nigdy nie miała szczególnych zdolności 458

plastycznych, dlatego pogrzebała w szafie, w pudle, gdzie leŜało kilka starych Barbie i Kenów. Teraz wybraną lalkę - obsceniczną w swojej nagości, z paskudnie zmierzwionymi włosami - spryskała osoloną wodą i zaczęła szeptać zaklęcie, które wyczytała w jakiejś księdze w sklepie Skarbnica Wiccan. - Bądź błogosławiona, figurko stworzona... mm... w Chinach... i odmieniona przez Ŝyciodajną moc. Nie jesteś juŜ plastikowym tworzywem, ale bytem z krwi i kości, przynaleŜnym do wszystkich światów widzialnych i niewidzialnych, nawet tych oddalonych najbardziej. Trzymając lalkę mocno w dłoniach, Meg przywołała przed oczy obraz gęstej, srebrnej sieci spadającej z nieba, po czym z kieszeni szortów wyjęła długi kawałek czerwonej wstąŜki i ściśle owiązała nią ręce, usta i krocze lalki. W końcu zaczęła koncentrować całą energię napędzającą jej strach i w myślach przelewać ją na lalkę, aŜ w pewnej chwili smukła figurka wystrzeliła z jej rąk i potoczyła się po ziemi. - WiąŜę cię mocą powietrza i ziemi - szeptała Meg – wiąŜę mocą ognia i wody. I całą mocą zawartą we mnie. Jako pragnę, tak niech się stanie! Teraz juŜ nie zostanie skrzywdzona. I nie dopuści, Ŝeby zło dotknęło innych. Kłamstwa działają tylko wtedy, kiedy znajdą się naiwniacy, którzy chcą w nie wierzyć. Meg wreszcie to zrozumiała - moŜe nieco późno, ale ostatecznie lepiej późno niŜ wcale. Otworzyła krąg, chwyciła za łopatkę z zestawu ogrodowych narzędzi i zakopała oplecioną wstąŜką figurkę pod korzeniami duŜej kępy hortensji. Na koniec jeszcze przycisnęła to miejsce najcięŜszym kamieniem, jaki zdołała unieść. A gdy juŜ lalka symbolizująca Gillian Duncan znalazła się głęboko pod ziemią, Meg ogarnęło uczucie głębokiej satysfakcji. * W czasie, kiedy Matt przesłuchiwał Roya, do Jordana podszedł woźny sądowy i wręczył mu krótką notatkę. - Własnym oczom nie wierzę - mruknął McAfee i zmiął mocno kartkę w dłoni. Poczekał, aŜ prokurator zakończy przepytywanie świadka, po czym poprosił o pozwolenie podejścia do sędziowskiego stołu. - Wysoki Sądzie, czy moglibyśmy zrobić dziesięciominutową przerwę? - Miałeś dostatecznie duŜo czasu na dyskusję ze swoim klientem... - oburzył się Matt. 459

- Nie zamierzam konferować z klientem. MoŜesz usiąść na moim miejscu i go sobie poniańczyć, jeŜeli cię to uszczęśliwi. - Jordan zwrócił się do sędzi. - To jest sprawa natury osobistej, madame. Althea skinęła głową i przychyliła się do prośby Jordana. Ten natychmiast obrócił się na pięcie, skinął na Selenę i pospiesznie opuścił salę. W korytarzu czekał na nich Thomas. - Dla twojego własnego dobra, oby to było coś naprawdę waŜnego - warknął Jordan. - Myślę, Ŝe jest. - Thomas wyciągnął w stronę ojca czarno-biały skoroszyt. - To przyszło dziś do ciebie pocztą. Jordan spiorunował syna wzrokiem. - A ty poczułeś nieprzepartą potrzebę przyniesienia mi tego czegoś do sądu w samym środku rozprawy?! - „Księga Cieni” - przeczytała Selena, biorąc z rak Thomasa gruby zeszyt. - Widziałam coś podobnego na półce w Skarbcu Wiccan. - JeŜeli Starshine koniecznie chciała mi przysłać jakiś prezent, osobiście wolałbym talizman na szczęście. - Wątpię, by to Starshine sprawiła ci niespodziankę - powiedziała cicho Selena, wyciągając spomiędzy kartek srebrną wstąŜkę, którą Thomas wykorzystał w formie zakładki. Jordan przesunął między palcami srebrzystą tasiemkę, po czym otworzył skoroszyt i zaczął przebiegać wzrokiem zawarte w nim notatki. Lecz dopiero ostatnie strony na dobre przykuły jego uwagę. Niewielu ludzi o tym wiedziało, ale w prawie istniał przepis mówiący, Ŝe moŜna wykorzystać wszystko - ale to wszystko bez wyjątku dla pobudzenia pamięci świadka. Jordan z rewerencją pogładził kartki skoroszytu. - Kto to przysłał? - spytał syna. Thomas przez chwilę dumał nad odpowiedzią. - Pewna dobra czarownica - oświadczył w końcu. * Siedząc na miejscu dla świadków, Jack ze znuŜeniem spoglądał na wroga. Na swojego adwokata. Początkowo Jordan nie chciał, aby Jack zeznawał podczas procesu, poniewaŜ uwaŜał, Ŝe gdy to on mówił w imieniu swoich klientów, znacznie wzrastały szanse na wygraną. Ale do tej pory lista świadków obrony ograniczyła się do czarownicy, toksykologa, psychoterapeutki i 460

Roya, co raczej nasuwało skojarzenia z pointą dowcipu, a nie powaŜnym postępowaniem procesowym. Jack natomiast był elokwentny, wykształcony i wyjątkowo przystojny - więc nawet jeśli nie powie niczego takiego, co w istotny sposób zneutralizowałoby zeznania Gillian Duncan, i tak świetnie się zaprezentuje w roli świadka. Jack tymczasem uwaŜał za niebywałą ironię losu fakt, Ŝe osoba, której ufał najmniej na świecie, była jedyną istotą, mogącą teraz ocalić jego skórę. Siedząc na miejscu dla świadków, z niesmakiem obserwował popisy Jordana - te wykalkulowane gesty, wystudiowane miny, przeciągłe spojrzenia posyłane przysięgłym. Wszyscy adwokaci są tacy sami. KaŜdy z nich to oszust i kłamca. JuŜ raz jeden z nich wystawił Jacka do wiatru i ten zapewne zrobi dokładnie to samo. „Nie zachowuj się defensywnie ani nie okazuj złości, bo pomyślą, Ŝe jesteś typem zdolnym do przemocy”, pouczył go Jordan chwilę temu. „Idź tam, dokąd cię prowadzę. Wiem, co mówię, ostatecznie to mój fach”. Ale tego jednego Jack nie mógł zrobić. Czuł się tak, jakby jego obrońca stał na dnie przepaści i nakłaniał go do skoku z urwiska, kaŜąc wierzyć, Ŝe on, Jordan, zdąŜy go złapać przed upadkiem. A tymczasem Jack był wciąŜ posiniaczony i poobijany po tym, jak juŜ raz zaufał podobnej obietnicy. - Skoncentruj się - W jego myśli wdarł się syk adwokata. Jordan nachylił się w stronę Jacka tak, by tylko on mógł dojrzeć gniew na jego twarzy. - Bo bez ciebie mi się nie uda - dorzucił i odwrócił się w stronę sali, momentalnie przybierając miły wyraz twarzy. - I co było potem? - zapytał głośno. Niespodziewanie wróciło do Jacka wspomnienie perlistego, dziewczęcego śmiechu. - Stanąłem na skraju leśnej polanki - powiedział z wolna. - A kiedy podniosłem wzrok, ujrzałem grupkę dziewcząt. Nagich dziewcząt. To ostatnie stwierdzenie sprawiło, Ŝe cała sala zamarła w oczekiwaniu. - Zaraz, zaraz. - Jordan potrząsnął głową. - Czy chcesz nam powiedzieć, Ŝe idąc przez las, raptem się natknąłeś na nagie dziewczęta? - Zdaję sobie sprawę, jak nieprawdopodobnie to brzmi. Pamiętam, co sam wówczas pomyślałem: Ŝe nadmiar alkoholu spowodował halucynacje. - Wcale się nie dziwię. A co jeszcze pamiętasz z owych wydarzeń? - To wszystko wyglądało... nigdy w Ŝyciu czegoś podobnego nie widziałem. Na polanie stało wiele palących się świeczek, a z gałęzi zwieszały się wstąŜki. 461

Jordan podszedł do stołu z dowodami rzeczowymi i uniósł srebrzysty skrawek. - Takie jak ta? - Wyglądały identycznie, ale były duŜo dłuŜsze. - Czy pamiętasz coś jeszcze? Jack zamknął oczy i wytęŜył umysł. - Jedynie jakieś wyrwane z kontekstu sceny i wraŜenia. Czasami przymykam powieki i nagle staje mi przed oczami ognisko. Albo budzę się nad ranem i niespodziewanie czuję w ustach słodkawy smak, który silnie mi się kojarzy z ową nocą. Ale moje wspomnienia to głównie seria białych plam i dziwnych, nielogicznych obrazów. Jordan powolnym krokiem ruszył w stronę swojego klienta. - A czy na przykład widzisz jakieś konkretne, leŜące na ziemi przedmioty? - Sprzeciw - rzucił Matt ospałym głosem. - JeŜeli świadek twierdzi, Ŝe ma białe plamy, pan McAfee nie moŜe ich wypełniać według własnego widzimisię. - Podtrzymuję. NiezraŜony decyzją sędzi, Jordan pochwycił spojrzenie Jacka. - Taki zanik pamięci musi być bardzo frustrujący... - To koszmar nie do opisania. - Jack zamilkł, szukając właściwych słów. - Wiem, Ŝe nie zrobiłem tego, o co mnie oskarŜono. Mam absolutną pewność. Ale nie potrafię odtworzyć dokładnego przebiegu wypadków. - A co, twoim zdaniem, mogłoby pobudzić wspomnienia? - Nie mam pojęcia - przyznał Jack. - Bóg mi świadkiem, Ŝe próbowałem juŜ wszystkiego. - Gdy o mnie chodzi, wystarczy, Ŝe wezmę w dłoń jakąś pamiątkę związaną z konkretnym wydarzeniem i nagle, paf!, przenoszę się do tamtego miejsca i czasu. - Jordan uśmiechnął się radośnie. - Mam piłkę baseballową, którą złapałem podczas mistrzostw Amerykańskiej Ligi w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym szóstym roku, gdy po wybiciu przez Hendersona poleciała w stronę trybun, i ilekroć biorę tę piłkę w rękę, przypominam sobie, jak druŜyna Red Sox wysforowała się na prowadzenie w tabeli i ostatecznie trafiła do rozgrywek Ligi Światowej. - Raz jeszcze zgłaszam sprzeciw. ChociaŜ historia Ŝycia pana mecenasa jest doprawdy pasjonująca, w mojej opinii nie ma wiele wspólnego z prowadzoną tu sprawą. - Wysoki Sądzie, z przykrością stwierdzam, Ŝe oskarŜenie ponownie jest w błędzie. Proszę o wciągnięcie tego skoroszytu na listę dowodów rzeczowych i zezwolenie, by obrona mogła go wykorzystać 462

do pobudzenia pamięci świadka. - Nie odwracając głowy, Jordan sięgnął za siebie ręką, w którą Selena mu wcisnęła czarno-biały zeszyt. - To niedopuszczalne! - wrzasnął Matt, zrywając się na równe nogi. Sędzia Justice przywołała do siebie obu prawników. - No dobrze, panie McAfee, co tym razem chowa pan w rękawie? - Wysoki Sądzie, kodeks zezwala mi na pobudzenie pamięci świadka za pomocą dowolnego dokumentu, znajdującego się w moim posiadaniu. A to jest tak zwana Księga Cieni czy, inaczej mówiąc, dziennik czarownicy, w którym między innymi znajduje się zapis dokumentujący wydarzenia, które miały miejsce w czasie domniemanego przestępstwa. Sędzia Justice obróciła skoroszyt w dłoniach, przebiegła wzrokiem kilka zapisanych kartek, po czym dała go do wglądu Mattowi. - To niedopuszczalne, Wysoki Sądzie - upierał się prokurator. Świadek w Ŝaden sposób nie przyczynił się do powstania owego dokumentu... nie ma pojęcia, co się w nim znajduje. Czytając go, nie odświeŜy swojej pamięci, tylko sfabrykuje własne wspomnienia. - Matt spojrzał na Jordana spod zmruŜonych powiek. - Pan McAfee po prostu wynalazł sprytny sposób włoŜenia w usta swojego klienta słów, które chciałby usłyszeć. - Panie Houlihan, powinien pan wiedzieć, Ŝe nawet jeśli świadek nie miał udziału w powstaniu danego dokumentu, obrona ma pełne prawo wykorzystać ów dokument do pobudzenia pamięci zeznającego. - Pouczywszy Matta, Althea zwróciła się w stronę Jordana. - Ja natomiast wciąŜ trzymam w domu kubek okolicznościowy, wyprodukowany z okazji rozgrywek Ligi Światowej w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym piątym roku. Kupiłam go przed szóstym meczem - tym, w którym Carlton Fisk złapał wybitą piłkę zaledwie kilka centymetrów przed linią autu. I jak długo będę miała to plastikowe paskudztwo, nie zapomnę magii tamtej chwili. Oddalam sprzeciw. Gdy tylko Jordan przekazał czarno-biały skoroszyt swojemu klientowi, Jackowi gwałtownie zatrzęsły się ręce. - Ona miała ten zeszyt tamtej nocy - wymamrotał. - Siedziała pod dereniem i coś w nim zapisywała. * Trzeźwiejszy człowiek natychmiast obróciłby się na pięcie i odszedł, ale Jack w swoim alkoholowym zamroczeniu zatracił juŜ zdolność racjonalnego myślenia. Tym bardziej Ŝe jego umysł w całości zaprzątała teraz ta zupełnie niesamowita sceneria: wstąŜki zwieszające się 463

z gałęzi, na których nigdy nie powinny się znaleźć; nóŜ z czarnym trzonkiem ułoŜony prostopadle do białej świecy; odurzający zapach cynamonu i fakt, Ŝe dziewczyna go nawoływała. - Zjawiłeś się w idealnym momencie - oznajmiła Gillian. Właśnie na ciebie czekałyśmy. Nagle sprawa stała się całkiem jasna: to wszystko było jedynie snem. A raczej - sennym koszmarem. Samochód polujący na niego na drodze, konfrontacja z Wesem, i w końcu te na wpół nagie dziewczęta. Wyobraźnia płatała mu paskudne figle. I kiedy zdał sobie sprawę, Ŝe znalazł się w nierzeczywistym świecie ułudy, natychmiast poczuł się bezpieczniej. Mimo to, ledwie Gillian chwyciła go za rękę, natychmiast się wzdrygnął. - Ciii - szepnęła kojąco, wsuwając mu palce we włosy. - Biedny Jack - mruknęła po chwili i dotknęła delikatnie skaleczeń na jego czole i policzku, po czym podniosła z ziemi swoją bluzkę i zaczęła nią ocierać sączącą się z tych skaleczeń krew. Jej piękne piersi znalazły się zaledwie parę centymetrów od jego ust i wydały się nagle najbardziej realnym tworem na świecie. I moŜe właśnie dlatego Jack zdecydowanie poczuł, Ŝe musi się bronić. - Nie... ja powinienem... ja chcę... - Tutaj zostać - dokończyła za niego Gillian, po czym z uśmiechem zwróciła się w stronę koleŜanek. - Czego jeszcze nie udało nam się dopełnić tej nocy? Niska, pulchna dziewczyna spojrzała na nią z niedowierzaniem. - No, nie, Gilly. Tego juŜ by było za wiele. Nagle Jack ujrzał tę całą scenę, jakby patrzył na nią z duŜej wysokości. Rudowłosa nastolatka ściskająca go za rękę, powiewające na wietrze srebrzyste wstąŜki. Nie wolno ci tu zostać, tłumaczył sobie w duchu. Nie wolno ci tu zostać, poniewaŜ... poniewaŜ... Wiedział, Ŝe to „poniewaŜ” jest bardzo istotne, ale nie mógł przywołać umykającego mu argumentu. Był zbyt pijany. Muszę natychmiast stąd iść, pomyślał, nie zdając sobie sprawy, Ŝe powiedział te słowa na głos. Uświadomiła mu to dopiero reakcja Gillian. - CzyŜby ci nie odpowiadało nasze towarzystwo? - Muszę iść - powtórzył łamiącym się głosem. - Ale zanim pójdziesz, pomoŜesz mi, prawda? Bo do tego koniecznie potrzeba męŜczyzny. Jack szybko zawarł sam ze sobą pakt: sięgnie po coś, co wisi gdzieś wysoko, lub odkręci wieczko słoika z piklami i natychmiast się stąd wyniesie. Tymczasem, ku jego zdumieniu, Gillian splotła palce z 464

jego palcami i biegiem ruszyła w stronę ogniska. Jack, chcąc nie chcąc, musiał iść za nią, a potem - tak jak ona - skoczyć przez płomienie, co zakończyło się spektakularnym upadkiem. - Właśnie się połączyliśmy na najbliŜszy rok - oznajmiła leŜą ca obok niego, zarumieniona Gillian. Jack nie zrozumiał znaczenia jej słów, ale musiał teŜ przyznać, Ŝe jego zdolność do pojmowania czegokolwiek uległa dramatycznemu upośledzeniu. WciąŜ miał wraŜenie, Ŝe otaczający go las wiruje w jakimś zawrotnym tempie. A pośród tych wirujących drzew stały dziewczęta, które nalewały z termosu do kubków jakiś bliŜej nieokreślony napój i częstowały się nawzajem ciastkami owsianymi. - To dla ciebie - powiedziała Gillian i pewnie Jack wypiłby zawartość podanego mu kubka, gdyby w tym samym momencie jedna z dziewcząt nie straciła równowagi i nie zwaliła się wprost na jego kolana. - Nic ci się nie stało? Meg - chyba tak miała na imię ta pulchna dziewczyna i, o ile pamięć Jacka nie myliła, była w jakiś sposób spokrewniona z miejscowym detektywem policji. Przyjrzał się uwaŜniej jej twarzy i nagle ogarnęło go koszmarne przeświadczenie, Ŝe oto ma przed sobą kolejne wcielenie Catherine Marsh. W jej oczach zobaczył to samo podniecenie co u swojej dawnej uczennicy, i serce zaczęło walić mu ze strachu. Odwrócił się w stronę innej dziewczyny - tej najwyŜszej - a potem przeniósł wzrok na Gillian... Chryste, one wszystkie miały ten wygłodniały wyraz twarzy. W nich wszystkich pulsowało owo przeraŜająco jednostronne poŜądanie, które juŜ raz nieomal zrujnowało mu Ŝycie. Jack podniósł się niepewnie i rzucił w stronę lasu. Szczęśliwie udało mu się trafić na ścieŜkę, która doprowadziła go do polany. Jednak nie minęła minuta, a dogoniła go Gillian. Była przestraszona i bliska łez. - Ognisko... - wyjęczała. - Nie moŜemy go zagasić! Jeszcze chwila, a spłonie cały zagajnik. Proszę nam pomóc - rzuciła błagalnym tonem. - Bez pana zginiemy. PodąŜył za nią na polanę... jednak tam juŜ nie było ani ogniska, ani pozostałych dziewcząt. A zanim zdąŜył zapytać, o co w tym wszystkim chodzi, Gillian zarzuciła mu ramiona na szyję i wpiła się ustami w jego usta. Jack miał wraŜenie, Ŝe jeszcze chwila, a się udusi. Zaczął się cofać w stronę dogasającego Ŝaru, nie wiedząc, co stanowi dla niego większe zagroŜenie. Gillian wciskała się w niego całym ciałem, jakby chciała wśliznąć mu się pod skórę, aŜ w końcu chwyciła jego rękę i połoŜyła na swojej piersi w zapraszającym geście. - Nie! - wyszeptał Jack. - Nie! 465

Oparł dłonie na ramionach Gillian i odepchnął ją z całej siły, aŜ w powietrzu zatańczyły czerwone iskry niedogaszonego Ŝaru. - Powiedziałem „nie” - powtórzył zdecydowanym tonem. Gwiazdy zamigotały i posypały się z nieba; historia zatoczyła koło. Teraz Jack nie miał przed sobą Gillian Duncan, lecz Catherine Marsh. Tyle Ŝe tym razem dostał szansę, która nie była mu dana zeszłego roku. - Zostaw mnie! - wydyszał gniewnie. - I trzymaj się ode mnie z daleka! Ale Gillian Duncan była przyzwyczajona, Ŝe zawsze dostawała to, czego chciała, a niekiedy nawet duŜo więcej - więc teraz tylko jeszcze bardziej kurczowo przywarła do jego ciała. - Rzuciłam na ciebie urok - wysyczała. - Dlatego mnie zapragnąłeś. - O, nie. To ty zapragnęłaś mnie - poprawił ją Jack. - Ale ja ciebie nie chcę i odchodzę. Odepchnął ją z całej siły, przewracając na ziemię, a sam zerwał się do tak szaleńczego biegu, Ŝe po raz pierwszy od wielu miesięcy udało mu się umknąć od wspomnień przeszłości. * - Jack, czy w nocy z trzydziestego kwietnia na pierwszego maja zgwałciłeś Gillian Duncan? - spytał Jordan. - Nie. - To w jaki sposób twój naskórek znalazł się pod jej paznokciami? - Prawdopodobnie stało się to wówczas, gdy próbowała mnie siłą zatrzymać na polanie. WciąŜ mnie obłapiała. A gdy... gdy zaczęła mnie całować, wsunęła mi palce we włosy. - A skąd się wzięło zadrapanie na twoim policzku? - Kiedy biegłem przez las, roztrącając gałęzie, jedna z nich smagnęła mnie po twarzy. Jordan połoŜył ręce na piersi. - Czy zdajesz sobie sprawę, jak nieprawdopodobnie brzmi twoja opowieść? - Tak. - Jack powiódł wzrokiem po twarzach przysięgłych, ściągając na siebie ich uwagę. - Naturalnie, mógłbym wymyślić jakąś bardziej wiarygodną wersję wydarzeń owej nocy - powiedział. - Na przykład taką, Ŝe dziewczyna mnie zachęciła do seksu, po czym w ostatniej chwili zmieniła zdanie... ale to byłoby kłamstwo. Prawda zaś wyglądała tak, jak ją przedstawiłem. Nie zgwałciłem Gillian Duncan. - Dlaczego więc Gillian cię o to oskarŜyła? - Nie wiem. Zbyt mało ją znam, by cokolwiek autorytatywnie 466

stwierdzić. Ale gdybym ja miał siedemnaście lat i został przyłapany na czymś, co za wszelką cenę chciałbym ukryć przed swoim ojcem... pewnie takŜe posunąłbym się do kłamstwa. A gdybym był do tego dostatecznie inteligentny, uknułbym intrygę prowadzącą do całkowitej dyskredytacji osoby, która w taki czy inny sposób odkryła mój sekret... Ŝeby nikt jej nie uwierzył, jeśli chciałaby wyjawić prawdę. Jack spojrzał w oczy swojego obrońcy i odebrał jednoznaczny komunikat: to było wszystko, co mogliśmy w tej sytuacji zrobić. - Nie mam więcej pytań. Świadek do dyspozycji oskarŜenia oznajmił głośno Jordan, rzucając Jacka na poŜarcie lwu. * Matt miał ochotę roześmiać się w głos - jeszcze w Ŝyciu nie widział tak beznadziejnej obrony i szczerze wierzył, Ŝe gdyby teraz wstał i zaczął mówić w suahili, i tak gładko wygrałby tę sprawę. - WstąŜki, świece, nagie dziewczęta... jest pan pewien, Ŝe nie widział pan tam jeszcze hasających stad białych myszek? - Jestem pewien. Myszki bym z pewnością zapamiętał - odparł sucho Jack. - Sam pan jednak przyznaje, Ŝe pańska opowieść brzmi nieprawdopodobnie. - Niemniej jest prawdziwa. - Prawdziwa... - prychnął ironicznie Matt, by dać Jackowi jasno do zrozumienia, co sądzi o jego stwierdzeniu. - Zeznał pan, Ŝe był wówczas bardzo pijany. Skąd więc przekonanie, Ŝe pańskie wspomnienia odzwierciedlają rzeczywisty przebieg wypadków? - PoniewaŜ takie rzeczy się po prostu wie, panie Houlihan. - A czy nie jest moŜliwe, Ŝe... w pijackim stuporze zgwałcił pan Gillian Duncan, a z powodu znacznego stopnia upojenia nie zachował tego w pamięci? - Gdybym się znajdował w stanie stuporu, z pewnością nie byłbym fizycznie zdolny do jakichkolwiek czynności seksualnych - celnie skontrował Jack. Matt obrócił się gwałtownie, zdumiony, Ŝe oskarŜony tak otwarcie rzucił mu rękawicę. - Czy doprawdy pan sądzi, Ŝe Gillian Duncan wpadła w histerię, zarzuciła panu gwałt, poddała się w szpitalu przykrym, inwazyjnym badaniom, a następnie policyjnym przesłuchaniom, na końcu zaś tutaj, w sądzie, w obecności duŜej grupy zupełnie obcych sobie ludzi opisała z intymnymi szczegółami seksualną napaść, jakiej się pan wobec niej dopuścił... tylko dlatego, Ŝeby uniknąć gniewu ojca?! 467

- Nie wiem, co nią kierowało. Ja mogę jedynie relacjonować fakty. I to właśnie robię. - No dobrze... Zeznał pan, Ŝe pański naskórek znalazł się pod paznokciami panny Duncan, poniewaŜ próbowała siłą zatrzymać pana na polanie, zgadza się? - Tak. - A pańska krew znalazła się na jej swetrze, bo to nim Gillian ocierała panu policzek zraniony o gałąź? - Tak. Matt w zamyśleniu ściągnął brwi. - A jak pan wyjaśni fakt, Ŝe na udzie panny Duncan znalazła się sperma o pańskim profilu genetycznym? - Sprzeciw! - z furią w głosie wrzasnął Jordan. - Wysoki Sądzie, czy mogę podejść? Althea przywołała do siebie obie strony. - DNA spermy nie pokrywało się z DNA pana St. Bride’a! - rzucił gniewnie Jordan. - Nawet ekspertka powołana przez oskarŜenie musiała to przyznać. Matt posłał Althei chmurne spojrzenie. - Według zeznań doktor Martine prawdopodobieństwo, Ŝe sperma pobrana z uda panny Duncan pochodziła od kogoś innego niŜ oskarŜony, wynosi zaledwie jeden do siedmiuset czterdziestu tysięcy. - Co nie zmienia faktu, Ŝe pańskie stwierdzenie było nieuprawnione - zdecydowała sędzia. - Przysięgli poznali fachowe opinie dotyczące spermy i do nich naleŜy ocena tego, co usłyszeli. Przykro mi, prokuratorze, ale muszę panu zabronić kontynuowania tego wątku. Gestem ręki sędzia Justice odprawiła strony do ich naroŜników, a sama zwróciła się ku przysięgłym. - Pouczam państwa, Ŝe oskarŜenie nie wykazało stuprocentowej zgodności DNA spermy z DNA oskarŜonego. Dlatego proszę zignorować ostatnie pytanie obrony. Jednak słowa Matta wciąŜ wisiały w powietrzu na podobieństwo śmiercionośnego ostrza gilotyny. - Panie St. Bride - podjął przesłuchanie Matt - nagle znalazł się pan w odludnym miejscu w towarzystwie młodych dziewcząt, nie tylko chętnych do uprawiania seksu, ale na dodatek nagich, i mimo to nie odwrócił się pan na pięcie i nie uciekł stamtąd najszybciej, jak to tylko moŜliwe? - Nieustannie powtarzałem, Ŝe muszę juŜ iść. - Z pańskich zeznań się dowiedzieliśmy, Ŝe został pan jednak na tyle długo, by razem z jedną z dziewcząt przeskoczyć przez ognisko, a takŜe przyjrzeć się uwaŜnie otaczającej pana scenerii. - Ale zeznałem równieŜ, Ŝe to nie ja napastowałem Gillian Duncan, 468

tylko ona mnie - odparł Jack, usilnie się starając nie podnosić głosu. - Czy ktoś widział, jak się panu narzucała? - Nie. - A gdzie się znajdowały pozostałe dziewczęta? - Nie wiem. - CóŜ, zniknęły w wyjątkowo dogodnym momencie. Czy Gillian nadal była naga? Jack pokręcił przecząco głową. - JuŜ się ubrała. - I ponownie zaczęła pana nagabywać? - Tak. Matt oparł się o swój stół i połoŜył dłonie na blacie. - Chce nam pan powiedzieć, Ŝe dziewczyna wzrostu metr sześćdziesiąt cztery, waŜąca zaledwie pięćdziesiąt pięć kilogramów, zdołała siłą zatrzymać pana w miejscu, w którym nie miał pan ochoty dłuŜej przebywać? - Odszedłem najszybciej, jak mogłem. Powiedziałem „nie”, odepchnąłem ją i zacząłem biec. - Taa... i w rezultacie tego wszystkiego po raz drugi na przestrzeni niecałych dwóch lat został pan fałszywie oskarŜony przez nastoletnią dziewczynę o napaść seksualną? - Właśnie. - Jack poczuł, jak powoli oblewa go fala nieprzyjemnego gorąca. Matt uniósł ironicznie brew. - Chce pan prosić przysięgłych, by uwierzyli, Ŝe jest pan największym pechowcem na świecie? - Chcę prosić przysięgłych, Ŝeby uwierzyli w moją wersję wydarzeń. - śeby uwierzyli w pańską wersję wydarzeń... - powtórzył Matt. Panie St. Bride, czy słyszał pan, jak ekspert FBI stwierdził, Ŝe ziemia pobrana z protektora pańskich butów ma identyczny skład fizykochemiczny jak ziemia na polanie za cmentarzem? - Owszem, słyszałem. - I słyszał pan, jak ekspertka od profilowania DNA stwierdziła, Ŝe pańska krew była na bluzce panny Duncan i Ŝe pański naskórek znajdował się pod jej paznokciami? - Tak. - Słyszał pan, jak Gillian Duncan oznajmiła, Ŝe owej nocy znajdowała się w pańskim towarzystwie? - Tak. - I słyszał pan zeznania panny Abrams i panny O’Neill, potwierdzające słowa panny Duncan? 469

- Tak. - Podczas tego procesu miał pan okazję zapoznać się z rozlicznymi dowodami jednoznacznie potwierdzającymi, Ŝe był pan na miejscu przestępstwa, zgadza się? - Tak. - A mimo to, gdy policjanci przyszli pana aresztować, oświadczył pan na wstępie, Ŝe tamtej nocy nie zbliŜał się pan do zagajnika. Dlaczego? Jack otworzył usta, ale nie mógł znaleźć odpowiednich słów. - Ja... ja... Nie wiem - powiedział w końcu. - To była reakcja odruchowa. - Czy odwoływanie się do kłamstwa jest pańskim naturalnym odruchem? - Nie to miałem na myśli... - Ale tak właśnie pan to ujął - zauwaŜył pogodnie Matt. - A więc uściślijmy: czy prawdą jest, Ŝe zapytany, gdzie był owej nocy, pan skłamał? - Tak, skłamałem - przyznał cicho Jack. Prokurator przygwoździł go swoim spojrzeniem. - Dlaczego więc przysięgli mieliby uwierzyć, Ŝe teraz pan nie kłamie? * - Ten Houlihan jest naprawdę świetny - powiedziała w zamyśleniu Selena. Jordan z hukiem trzasnął drzwiami samochodu i sztywnym krokiem ruszył w stronę domu. - Skoro nagle stał się twoim idolem, to moŜe powinnaś spędzić dzisiejszą noc u jego boku? Obrona formalnie zakończyła prezentację argumentów i sędzia Justice odroczyła rozprawę do następnego rana, kiedy to miały się rozpocząć mowy końcowe stron. A to oznaczało, Ŝe w ciągu góra siedemnastu godzin na Jordana musi spłynąć błysk czystego geniuszu. W kieszonce jego marynarki, na wysokości serca, nadal tkwił woreczek od Starshine, który miał wspomóc Jacka w zmaganiach z Temidą. Jordan zamierzał go włoŜyć dzisiejszej nocy pod poduszkę. W obecnej sytuacji przyda mu się kaŜde moŜliwe wsparcie. Jordan miał pełną świadomość - podobnie jak miał ją prokurator, a nawet wszyscy przysięgli - Ŝe tak naprawdę nie przeprowadził obrony swojego klienta, a jedynie usiłował wykazać, Ŝe Gillian nie jest księŜniczką bez skazy, za którą chciałaby uchodzić. Ale czarownica teŜ moŜe paść ofiarą gwałtu. Podobnie jak narkomanka. A gdyby Jordan zasiadał 470

w ławie przysięgłych, nie byłby skory uwierzyć w opowieść Jacka St. Bride’a. Stanął przed drzwiami i zaczął wpychać do zamka klucz, który nagle nie chciał się tam zmieścić. - A nich to trafi szlag! - wykrzyknął, wpychając klucz jeszcze mocniej. - Najjaśniejszy szlag! W końcu klucz wszedł w dziurkę, ale teraz dla odmiany kompletnie się zaklinował. PotęŜnym szarpnięciem Jordan w końcu zdołał go uwolnić. Zatoczył się do tyłu, zaklął wyjątkowo szpetnie i rzucił swój cały pęk kluczy w krzaki. A potem tępo wpatrywał się w miejsce jego lądowania, wstrząsany dreszczami. - Jordanie... - Selena połoŜyła mu rękę na ramieniu. Odwrócił się, wtulił twarz w jej szyję i zaczął w duchu gorąco prosić Jacka St. Bride’a o przebaczenie. * Addie się uparła, Ŝe tego wieczoru sama doprowadzi do porządku restaurację. - Chodź ze mną na górę - namawiał ją Roy, stojąc pod drzwiami damskiej toalety, gdzie się przebierała. - Napijemy się mroŜonej herbaty, pooglądamy razem telewizję. Addie stanęła w drzwiach i zaciągnęła suwak fartucha. - Tato, chcę się zająć jakąś fizyczną pracą. Czuję taką potrzebę. Tak naprawdę w tej chwili miałaby największą ochotę walić w coś z całej siły tak długo, póki nie popękałyby jej kości. Na razie jednak będzie się musiała zadowolić szorowaniem podłóg, blatów i rusztu. Bez słowa minęła ojca i wpadła do kuchni, która po zamknięciu restauracji zawsze przywodziła jej na myśl miasto duchów, skąpane w szarym mroku, nawiedzane przez aromaty od lat gotowanych tu potraw. Chwyciła druciak wiszący obok pieca i zdecydowanymi, mechanicznymi ruchami zaczęła czyścić kratkę grilla. - W takim razie ja ci pomogę - oznajmił Roy, podwijając rękawy koszuli. - Tatusiu - spojrzała mu prosto w oczy - wolałabym teraz zostać sama. - Och, kochanie. - Roy przytulił ją z całej siły, a Addie bezwolnie wypuściła z ręki druciak i zaczęła pochlipywać cicho jak małe kocię. - Nawet nie będę się mogła z nim poŜegnać - wyszeptała. - Tylko środa jest dniem odwiedzin, a do środy... do środy mogą juŜ przewieźć Jacka do więzienia stanowego, do Concord. - To odwiedzisz go w Concord. JeŜeli zajdzie taka potrzeba, będę cię tam woził kaŜdego dnia po pracy. 471

Addie uśmiechnęła się blado. - Czym, tatusiu? Kosiarką do trawy? - Uścisnęła mocno rękę ojca. - Wiesz co, moŜe rzeczywiście przyjdę do ciebie na tę mroŜoną herbatę. Ale teraz daj mi chwilę, Ŝebym mogła w spokoju uporządkować myśli, dobrze? Kiedy Roy poszedł na górę, Addie z ferworem zabrała się do stalowych zlewów i blatów. Wyczyściła do połysku płyty grzejne i inne urządzenia kuchenne. Wyskrobała wszystkie przypieczone resztki z piekarnika. Szorowała i pucowała, aŜ pod gumowymi rękawiczkami kłykcie palców zaczęły spływać jej krwią i musiała je owinąć mokrymi bandaŜami, Ŝeby zmniejszyć ból. Tak całkowicie zapamiętała się w pracy, Ŝe nie usłyszała, kiedy się otworzyły kuchenne drzwi. - Mam nadzieję, Ŝe wypłacasz sobie solidną pensję za taką robotę - rozległ się głos Charliego. - Och! - Addie aŜ podskoczyła z przestrachu, przy okazji uderzając głową w jeden z blatów. - Jezu, nic ci się nie stało? - Rzucił się, Ŝeby jej pomóc, ale gdy się znalazł na wyciągnięcie ręki od Addie, oboje zamarli. Cofnęła się o krok, przyciskając dłoń do czoła. - Nic, nic. Zachowałam się jak idiotka. - Objęła się mocno rękami. - Przychodzisz w związku z Jackiem? Charlie pokręcił przecząco głową. - Czy... czy moglibyśmy gdzieś usiąść i zamienić kilka słów? Addie skinęła głową. Przeszli do sali restauracyjnej i usiedli w jednej z lóŜ, szczęśliwie rozdzieleni barierą stołu. Tutaj, z dala od oparów chloru z wybielacza, Addie powoli odzyskiwała jasność myśli. Tymczasem Charlie siedział w milczeniu. - Jak się miewa Meg? - zagaiła grzecznościowo. - Nieźle. Dzięki, Ŝe pytasz. - Charlie zabębnił palcami po stole. ChociaŜ wziąwszy pod uwagę sprawy, które dzisiaj wyszły na jaw w sądzie, nie mam pojęcia, co z nią dalej będzie. - Jak okaŜesz jej dość cierpliwości, wszystko się dobrze ułoŜy. Addie zerknęła na zegar i nerwowo przełknęła ślinę. - Addie... jestem ci winien najgorętsze przeprosiny. - Za co? - Niechętnie spojrzała mu w oczy. - Na procesie wysłuchałem uwaŜnie wszystkich zeznań. Tygodniami uczestniczyłem czynnie w śledztwie. I wszystko... wszystko wróciło do mnie o wiele ostrzej niŜ kiedykolwiek wcześniej. Rany, nie idzie mi to najlepiej... - Charlie powoli przesunął dłonią po twarzy. Myślałem, Ŝe jak się wyniosę do Miami i zaangaŜuję w pracę, to w końcu zapomnę o Salem Falls. Potem komendant Rudlow poprosił, Ŝebym 472

wrócił na północ... Powiedziałem sobie, Ŝe minęło juŜ dostatecznie duŜo czasu, by przeszłość uległa zapomnieniu. Doszedłem do wniosku, Ŝe jeŜeli po dziesięciu latach ja nie będę myślał o pewnych wydarzeniach, to i inni puszczą je w niepamięć. - Zgiął się niemal wpół nad stołem, jakby próbował zebrać w sobie wszystkie siły. - Ale ciebie kaŜdego dnia gnębiło tamto wspomnienie, prawda? Addie zamknęła oczy i skinęła głową. - Wiedziałem, co się święci owego popołudnia na trybunach, kiedy Amos cię do nas przywołał. Jasne, byłem pijany, ale wiedziałem... I z przyczyn, o których nawet boję się myśleć, dopuściłem się najgorszego... a potem, na dodatek, poszedłem za przykładem pozostałych i zachowywałem się tak, jakby wówczas nic się nie stało. - Charlie spuścił oczy. - BoŜe, Addie, jak kogoś przeprosić za zrujnowanie Ŝycia? - Ty mi niczego nie zrujnowałeś, Charlie. Ty mnie zgwałciłeś odezwała się po długiej chwili milczenia. - A to zasadnicza róŜnica. Nie mogłam zapobiec gwałtowi... ale mogłam nie dopuścić do zmarnowania własnego Ŝycia. I to zrobiłam. - Przed oczami mignęła jej buzia Chloe, a potem twarz Jacka. - Im szybciej się wyzwalasz od rozpaczy i cierpienia, tym szybciej bryłka zwykłego węgla zamienia się w diament. W zaczerwienionych oczach Charliego widać było teraz ból i łzy. - Zdaję sobie sprawę, Ŝe nie mogę cię prosić o przebaczenie, i wiem, Ŝe nigdy tego nie zapomnisz. Ale chcę, Ŝebyś wiedziała - bez względu na to, ile to teraz warte - Ŝe ja sobie nigdy nie wybaczyłem i nie zapomnę o tym do końca swoich dni. - Dziękuję ci za te słowa - wyszeptała Addie. Rozległ się dźwięk dzwonków - Charlie wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Addie natomiast wciąŜ siedziała w loŜy, czekając, aŜ jej serce wróci do normalniejszego rytmu. KtóŜ by się spodziewał, Ŝe po tylu latach usłyszy podobne wyznanie? I Ŝe po tylu latach to wyznanie obudzi w niej chęć do rozpoczęcia wszystkiego od nowa? Z rozmyślań wyrwał ją odgłos ponownie otwieranych drzwi. Zapewne Charlie czegoś zapomniał. Zanim jednak zdąŜyła zareagować, usłyszała dziewczęcy głos i plask walizki uderzającej o podłogę. - Powiedziano mi, Ŝe panią tutaj znajdę. Addie powoli odwróciła głowę i znalazła się twarzą w twarz z Catherine Marsh.

5 lipca 2000 Sąd WyŜszy Hrabstwa Carroll

Następnego ranka w sali rozpraw wisiała gęsta atmosfera niecierpliwego wyczekiwania, osiadająca parą na obiektywach kamer i rosząca czoła rozgorączkowanych reporterów. Sędzia Justice zasiadła za swoim stołem z miną arbitra, którego myśli kierują się juŜ ku następnej sprawie. - O ile się nie mylę, zaczynamy dzień od mów końcowych - zagaiła. - Panie McAfee, czy jest pan gotów? Jordan powoli podniósł się z krzesła. - Wysoki Sądzie, ze względu na nowe okoliczności, muszę prosić o wznowienie postępowania. Althea natychmiast wezwała do siebie prawników obu stron. - Niespodziewanie zgłosił się jeszcze jeden świadek - wyjaśnił Jordan. - Świadek, którego zeznania mają dla obrony przełomowe znaczenie. - MoŜe zechce mi pan wyjaśnić, dlaczego wcześniej nie wspomniał o tym świadku? - spytała Althea. - I czy oskarŜenie wie, o kogo chodzi oraz jakiej treści zeznań moŜemy się spodziewać? - Nie mam bladego pojęcia! - zirytował się Matt. - Wysoki Sądzie, obrona formalnie zakończyła prezentację argumentów. To nie do pomyślenia, Ŝeby po zamknięciu postępowania dowodowego któraś ze stron urządzała paradę nowych świadków. - Wysoki Sądzie, ten świadek to nastolatka, której oświadczenie posłuŜyło za podstawę oskarŜenia w poprzednim procesie mojego klienta. Ona chce pod przysięgą odwołać swoje zeznania. - Teraz juŜ na to za późno - upierał się Matt. Sędzia popatrzyła bacznie na kaŜdego z prawników, po czym zwróciła się w stronę ławy przysięgłych. - Panie i panowie, jak zapewne pamiętacie, wczoraj obrona formalnie zakończyła prezentację argumentów. JednakŜe sąd zezwala panu 474

McAfeemu na wznowienie postępowania w celu wezwania jeszcze jednego, ostatniego świadka. Jordan przygładził krawat, po czym spojrzał w głąb sali. - Obrona powołuje Catherine Marsh. Dziewczyna była drobna i tak roztrzęsiona, Ŝe Jordan zaczął wątpić, czy zdoła dojść do miejsca dla świadków o własnych siłach. Szybko się jednak pozbierała i słowa przysięgi powtórzyła juŜ pewnym, jasnym głosem. - Catherine, czy moŜesz nam powiedzieć, ile masz lat? - Szesnaście. Jordan zerknął na swojego klienta. - Czy znasz pana Jacka St. Bride’a? - Tak - przyznała cicho. - Skąd? Catherine zaczerpnęła głęboki oddech. - To z mojego powodu został w ubiegłym roku oskarŜony o molestowanie seksualne. Po sali jakby przeleciał wicher - niemal wszyscy zgromadzeni sapnęli z wraŜenia. - Dlaczego stawiłaś się dzisiaj w sądzie? - PoniewaŜ... - Catherine wbiła wzrok w zaciśnięte dłonie ...poniewaŜ raz pozwoliłam, Ŝeby doszło do niesprawiedliwości, i nie chcę mieć na sumieniu kolejnej krzywdy, która moŜe spotkać pana St. Bride’a. - Co przez to rozumiesz? - Doktor St. Bride nigdy mnie nie molestował. Nigdy mnie nie dotknął w niestosowny sposób. Nigdy nie zrobił niczego złego. Był najwspanialszym nauczycielem, jakiego miałam w Ŝyciu, a do tego cudownym trenerem i... i fascynował mnie jako męŜczyzna, więc pragnęłam, Ŝeby potraktował mnie jak godną poŜądania kobietę... Ale tak się nigdy nie zdarzyło. Po policzku Catherine potoczyła się samotna łza. - Trener wierzył w mój talent i traktował mnie z duŜą Ŝyczliwością. Kiedy chciałam po raz pierwszy uprawiać seks z moim chłopakiem, zawiózł mnie do poradni, Ŝebym mogła się zaopatrzyć w pigułki antykoncepcyjne. Nie chciał tego zrobić, ale w końcu się zgodził, poniewaŜ to było dla mnie wyjątkowo waŜne. A gdy ten sam chłopak ze mną zerwał, zaczęłam Ŝałować, Ŝe się nie związałam z kimś znacznie dojrzalszym, kto by lepiej rozumiał moje potrzeby i w swoim postępowaniu przypominał... doktora St. Bride’a. - Spojrzała odwaŜnie na przysięgłych. - Zaczęłam pisać o trenerze... o mnie i o Jacku... w pamiętniku. To wszystko były całkiem zmyślone historie... moje erotyczne fantazje. Ale kiedy ojciec znalazł pigułki, przeczytał moje zapiski i 475

wpadł w szał - BoŜe, ja przez moment o niczym innym nie marzyłam, jak tylko o tym, Ŝeby wszystko, co napisałam, było prawdą. Chciałam wierzyć w to, w co uwierzył mój ojciec - Ŝe to ja pociągałam trenera, a nie odwrotnie. Bo przede wszystkim bałam się gniewu ojca. Kiedy wreszcie pojęłam, co się dzieje, próbowałam odwołać swoje słowa, ale nagle cała sprawa urosła do monstrualnych rozmiarów. Zupełnie straciłam kontrolę nad wydarzeniami. Byłam jak mała dziewczynka, która się bawi lalkami i nagle odkrywa, Ŝe te lalki mają prawdziwe uczucia, Ŝyją w realnym świecie i moŜna zniszczyć im Ŝycie. - Spuściła wzrok. - Jednak wtedy juŜ nikt mnie nie słuchał. Ojciec, pani prokurator, a nawet sędzia - wszyscy uwaŜali, Ŝe próbuję ochronić męŜczyznę, którego kocham. - Catherine ponownie zwróciła się do przysięgłych. - Ostatnim razem, gdy powiedziałam prawdę w sądzie, nikt mi nie chciał mi wierzyć. Teraz gorąco proszę, Ŝebyście państwo uwierzyli w moje słowa. - Dziękuję, panno Marsh - powiedział Jordan. - Świadek do dyspozycji oskarŜenia. Matt podniósł się zza stołu. - No dobrze... - powiedział powoli. - Catherine, gdzie byłaś w nocy z trzydziestego kwietnia na pierwszego maja tego roku? - W Goffeysboro. - A nie na polance za cmentarzem w Salem Falls? - Nie. - Więc nie wiesz, co tam wtedy spotkało Gillian Duncan? - Nie. - I jedyne, co masz nam do powiedzenia, to to, Ŝe zeszłego roku popełniłaś straszną pomyłkę? - rzucił oskarŜycielskim tonem. - Tak. - Rok temu byłaś tak zakochana w tym człowieku, Ŝe nie chciałaś, by go spotkało cokolwiek złego? - Tak - przyznała cicho Catherine. Twarz Matta nieoczekiwanie rozpłynęła się w przyjaznym uśmiechu, a głos nabrał ciepłego, łagodnego tonu. - śałujesz, Ŝe historia nie potoczyła się całkiem inaczej, prawda? - Nawet pan sobie nie moŜe wyobrazić jak bardzo. - I nawet teraz nie chcesz, Ŝeby Jack St. Bride był naraŜony na jakiekolwiek przykrości? - Naturalnie, Ŝe nie chcę - odparła z mocą, gładko wpadając w zastawioną przez prokuratora pułapkę. - CóŜ za niespodzianka! - rzucił ironicznie Matt. - Nie mam więcej pytań. Jordan spojrzał za Catherine oddalającą się od miejsca dla świadków, po czym powiedział: 476

- Wysoki Sądzie, obrona po raz kolejny zamyka prezentację argumentów. * - Wydanie werdyktu w tej sprawie nie będzie łatwe – rozpoczął Jordan, spoglądając na twarze na przysięgłych. - Kiedy słyszymy młodą dziewczynę, taką jak Gillian Duncan, wyznającą, Ŝe została brutalnie zgwałcona, instynktownie chcemy jej wierzyć. Nie do puszczamy do siebie myśli, Ŝe mogłaby nas okłamywać, nie zwracamy uwagi na nielogiczności w jej zeznaniach. Pokładamy ufność w szczerość jej intencji... Jednak w świetle przedstawionych faktów nie moŜemy bezkrytycznie przyjmować, Ŝe Gillian Duncan powiedziała nam prawdę. Ojciec panny Duncan wyraźnie jej zakazał wychodzenia z domu owego wieczoru. Wielokrotnie ostrzegał teŜ, Ŝe w okolicy grasuje niebezpieczny przestępca. A co zrobiła Gillian? Postanowiła sprawdzić, jak wiele moŜe jej ujść na sucho. Nie przewidziała jednak, Ŝe sytuacja wymknie jej się z rąk... i właśnie dlatego wszyscy jesteśmy dzisiaj w tej sali. Jordan oparł dłonie o barierkę i nachylił się nieznacznie w stronę przysięgłych. - Wysoki Sąd pouczył państwa - i zrobi to ponownie - Ŝe w swoich rozwaŜaniach musicie uwzględnić wszystkie przedstawione dowody i argumenty, a nie kierować się jedynie zeznaniami Gillian. Natomiast dowody w tej sprawie są tak sprzeczne lub niejednoznaczne, Ŝe nie moŜna na ich podstawie uznać Jacka St. Bride’a za winnego napaści i gwałtu. Jordan uniósł dłoń i zaczął wyliczać na palcach ujawnione fakty. - Gillian powiedziała nam, Ŝe poszła tamtej nocy do lasu, poniewaŜ chciała pogawędzić przy ognisku z przyjaciółkami. My natomiast wiemy, Ŝe przed tą eskapadą udała się do sklepu okultystycznego i przeprowadziła z jego właścicielką dyskusję na temat świętowania sabatu Beltane. Jack zeznał, Ŝe widział na polanie wstąŜki, świece i rytualny ołtarz... coś, w co jemu - jak i zapewne nam wszystkim - trudno było uwierzyć. Zwracam jednak uwagę, Ŝe w toku dochodzenia znaleziono srebrne wstąŜki zarówno na miejscu przestępstwa, jak i w szafie Meg Saxton. Usłyszeliśmy równieŜ od Gillian, Ŝe zdecydowała się wracać do domu samotnie, zupełnie inną ścieŜką niŜ jej przyjaciółki. Ale przecieŜ powodem, dla którego dziewczęta postanowiły iść do zagajnika razem, a nie kaŜda z osobna, było przekonanie, Ŝe Jack St. Bride moŜe stanowić dla nich zagroŜenie. Czemu więc w drodze powrotnej Gillian postanowiła się odłączyć od przyjaciółek, chociaŜ wiedziała, Ŝe pan St. Bride krąŜy gdzieś w pobliŜu? Ponadto Gillian oznajmiła nam, 477

Ŝe po gwałcie policzyła do stu, a potem popędziła w stronę przyjaciółek. Panie i panowie, odległość, jaka ją wówczas od nich dzieliła, odpowiada połowie długości boiska futbolowego. Przeciętny boczny obrońca szkolnej druŜyny pokonuje ten dystans w sześć sekund. Naturalnie, Gillian Duncan nie jest zawodniczką futbolu amerykańskiego... zeznała jednak, Ŝe dotarcie prostą ścieŜką do miejsca, gdzie się znajdowały przyjaciółki, zajęło jej pięć minut! Pięć minut plus czas powolnego odliczania do stu. Zastanówmy się przez chwilę, czy to moŜliwe, aby młoda, przeraŜona dziewczyna, biegnąca co sił w nogach, potrzebowała aŜ pięciu minut na przebycie tak krótkiego odcinka? I czy moŜliwe jest, aby z odległości niecałych pięćdziesięciu metrów jej przyjaciółki nie usłyszały Ŝadnych odgłosów walki Gillian z napastnikiem? Jordan podszedł do stołu z dowodami rzeczowymi i uniósł zdjęcie przedstawiające szramę na policzku Jacka. - Usłyszeliście państwo równieŜ, Ŝe z materiału pobranego spod paznokci Gillian wyizolowano DNA pana St. Bride’a. Nie zamierzamy tego kwestionować. Jack St. Bride zeznał, Ŝe panna Duncan chwytała go za ramiona, próbując za wszelką cenę zatrzymać na polanie. Zeznał równieŜ, Ŝe pojedyncze zadrapanie na policzku było skutkiem nadziania się na gałąź. Spójrzmy raz jeszcze na tę fotografię - zapewne zupełnie inaczej wyglądałyby jego obraŜenia, gdyby ktoś przejechał po jego twarzy pięcioma długimi paznokciami. Wiemy, Ŝe owej nocy dziewczęta zaŜyły substancję o działaniu narkotycznym. Substancję, której obecności we krwi nie testuje się rutynowo podczas szpitalnych badań, co pozwoliło Gillian ukryć ten fakt przed policją. Substancję, która w znacznym stopniu upośledza pamięć krótkotrwałą i wywołuje halucynacje. Jordan stanowczo pokręcił głową. - Zeznania panny Duncan nie składają się w logiczną, spójną całość. I mogą być ku temu tylko dwa powody. Albo Gillian nie pamięta, co się naprawdę stało, albo - co o wiele bardziej prawdopodobne - nie chce, Ŝebyśmy poznali prawdę. PrzeraŜona ewentualną reakcją ojca na wieść, Ŝe zaŜywała narkotyki i oddawała się podejrzanym praktykom, Gillian postanowiła zniszczyć człowieka, który przypadkiem odkrył jej sekret. Rzuciła kalumnię na Jacka St. Bride’a, Ŝeby nie mógł ujawnić prawdy. Jedyną zbrodnią popełnioną przez mojego klienta było to, Ŝe znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. JuŜ raz taka sytuacja miała miejsce w jego Ŝyciu i wówczas w sprawę równieŜ była zamieszana nastolatka, a wszystko się zakończyło grubą pomyłką sądową, a więc fiaskiem wymiaru sprawiedliwości. Jack przybył do Salem Falls z nadzieją na nowe Ŝycie, tymczasem natychmiast został 478

uznany za plamę na honorze lokalnej społeczności. Ludzie tylko czekali, kiedy popełni najdrobniejszy błąd, Ŝeby mogli skazać go na wygnanie. OskarŜenie Gillian było przysłowiową iskrą, która wywołała wybuch. W Salem Falls trwało polowanie na czarownice - oznajmił Jordan, odwracając się w stronę swojego klienta. - A jego jedyną ofiarą był od samego początku Jack St. Bride. * Matt uśmiechnął się szeroko do przysięgłych. - Usłyszeliśmy tu o czarownicach - oświadczył. – Usłyszeliśmy osabacie. Do kompletu brakuje nam jedynie szatana... o ile za takiego nie uznamy Jacka St. Bride’a. W rozpatrywanej przez nas sprawie nie ma najmniejszego znaczenia, czy Gillian Duncan jest czarownicą, czy pełzała w ślimaczym tempie ku swoim przyjaciółkom, a nawet czy eksperymentowała z nielegalną substancją. Tym, co się liczy, są jedynie dowody i twarde fakty, a one jednoznacznie wskazują, Ŝe Jack St. Bride dopuścił się gwałtu. Dowody takie jak DNA oskarŜonego wykryte w materiale pobranym spod paznokci Gillian Duncan. I jak jego krew na jej bluzce. Pan McAfee snuje w tej kwestii rozmaite przypuszczenia. Ma do tego prawo. Jednak nawet on nie jest w stanie wyjaśnić, skąd się wzięła kropla spermy na udzie Gillian. Według zeznań eksperta prawdopodobieństwo, Ŝe sperma stanowiąca materiał dowodowy pochodziła od innego niŜ oskarŜony, niespokrewnionego z panną Duncan osobnika, wynosi zaledwie jeden do siedmiuset czterdziestu tysięcy. To bardzo nikła moŜliwość, panie i panowie. A patrząc na tę sprawę z realistycznego punktu widzenia - kto inny mógł pozostawić na udzie Gillian tę spermę? Liczą się jedynie dowody i fakty - powtórzył Matt. - Słyszeliśmy wszyscy, jak Gillian Duncan opowiada o najbrutalniejszym, a jednocześnie najbardziej intymnym przejściu w jej Ŝyciu. Z pewnością było jej bardzo cięŜko o tym mówić w obecności tylu obcych osób, przed kamerami, wobec Wysokiego Sądu bacznie śledzącego kaŜde słowo. Słyszeliśmy, jak opisywała pobieranie od niej biologicznych śladów - jedno z najbardziej inwazyjnych badań, jakiemu moŜe zostać poddana młoda dziewczyna. Wysłuchaliśmy zeznań jej koleŜanek, zeznań detektywa prowadzącego dochodzenie oraz lekarki z oddziału ratunkowego i wszystkie one potwierdziły, Ŝe owej nocy Gillian Duncan była w stanie głębokiej rozpaczy. Gdy zaś chodzi o zeznania pana St. Bride’a - Matt uniósł znacząco brwi - Ŝadne podane przez niego fakty nie znajdują pokrycia w zeznaniach innych świadków. Gładko wyjaśnił nam, skąd się wzięły sińce i zadrapania na jego twarzy. Gładko uzasadnił, czemu owej nocy pił w barze i dlaczego poszedł do zagajnika. Ale nie przedstawił ani skrawka dowodu na potwierdzenie swoich 479

słów. Opowiedział nam jedynie historyjkę, która - uŜywając słów pana obrońcy - nie składa się w logiczną, spójną całość. - Prokurator powiódł po twarzach przysięgłych twardym wzrokiem. - Jack St. Bride, jak nikt inny na tej sali, ma istotne powody, by państwa okłamywać, poniewaŜ ma najwięcej do stracenia. Był juŜ raz w więzieniu, poznał jego smak i z pewnością nie chce tam wracać. Matt ruszył powolnym krokiem w stronę sali. - Owego wieczoru oskarŜony postanowił się upić. Czy alkohol tak zaburzył jego zdolność oceny sytuacji, Ŝe dopuścił się gwałtu na młodej dziewczynie? Niewykluczone. Czy do zgwałcenia dziewczyny pchnęła go wrodzona skłonność do przemocy? Być moŜe. Przyczyny nie mają jednak większego znaczenia. Liczy się jedynie fakt, Ŝe to zrobił. A oskarŜenie dowiodło tego ponad wszelką wątpliwość. Pan McAfee zarzucił państwa róŜnymi karkołomnymi teoriami dotyczącymi zachowań i motywacji Gillian Duncan, poniewaŜ nie mógł wyjawić państwu prawdy. - Matt pochylił się nad stołem obrony i zatrzymał oskarŜycielsko wyciągnięty palec kilka centymetrów przed twarzą Jacka. - A tymczasem prawda jest taka, Ŝe ten człowiek trzydziestego kwietnia dwutysięcznego roku napadł w lesie na Gillian Duncan, zerwał z niej ubranie i ją zgwałcił. Dlatego proszę, byście dzisiaj uznali go za winnego zarzucanego mu przestępstwa. * Jacka zaprowadzono do aresztu szeryfa hrabstwa, gdzie miał czekać na werdykt ławy przysięgłych. Funkcjonariusz pełniący akurat dyŜur, starszy męŜczyzna o sumiastych siwych wąsach i zamiłowaniu do pogwizdywania „Smoke Gets in Your Eyes”, skinął przyjaźnie głową, gdy Jack mijał go w drodze do swojej celi dwa na dwa metry, która - co przeraŜające - zaczynała mu się juŜ wydawać swojskim, przytulnym miejscem. Jack zdjął marynarkę i krawat, połoŜył się na metalowej pryczy i zasłonił oczy dłońmi zwiniętymi w pięści. Czy pojawienie się Catherine Marsh cokolwiek zmieni? Jordan powiedział, Ŝe wszystko zaleŜy od tego, czy przysięgli zechcą wziąć pod uwagę paralele zachodzące pomiędzy obydwoma wydarzeniami, lecz w opinii Jacka zeznania jednej nastolatki zakochanej szczenięcą miłością w nauczycielu stanowiły marną podstawę do uniewinnienia. Gdy tylko przysięgli wydadzą niepomyślny dla niego werdykt, Jack zostanie natychmiast przewieziony do więzienia stanowego w Concord. A jeŜeli sędzia skaŜe go na maksymalny wymiar kary, Jack wyjdzie stamtąd w wieku pięćdziesięciu jeden lat. Wówczas będzie miał juŜ siwe włosy, zwiotczały brzuch i zmarszczki, a skórę jego dłoni pokryją starcze plamy - świadectwo pustych, straconych lat. 480

Będzie tęsknił do tego szczególnego doznania, jakie dają padające na twarz płatki śniegu. Będzie tęsknił do smaku irlandzkiej whisky. Do porcelanowej zastawy matki, do luksusu szerokiego, podwójnego łóŜka i tego specjalnego odcienia pomarańczu na niebie, który się pojawia, gdy świt przechodzi w dzień. Będzie tęsknił za Addie. Z oddali dobiegł go odgłos przytłumionej rozmowy, którą z kimś prowadził wąsaty zastępca szeryfa. MoŜe przyszedł Jordan z informacją, Ŝe przysięgli juŜ wydali werdykt. A moŜe po prostu przyprowadzono kolejnego więźnia, który tak jak on miał w tym czyśćcu czekać na wyrok. Na linoleum zaskrzypiały grube podeszwy cięŜkich butów, a chwilę później dyŜurny funkcjonariusz stanął przed celą Jacka. - Idę się odlać - oznajmił. - Niech ci będzie na zdrowie. - Mówię ci o tym - podjął powoli zastępca szeryfa - bo kiedy się będę odlewał, to nie zobaczę, kto wchodzi przez te drzwi... jeŜeli rozumiesz, co mam na myśli. Jack nie rozumiał. Ale i tak to skomentował. - Wierz mi, jeśli wpadnie tu jakiś szaleniec i zastrzeli mnie z zimną krwią, będę mu tylko za to wdzięczny. Funkcjonariusz, oddalający się juŜ korytarzem, wybuchnął śmiechem, a Jack z powrotem połoŜył się na pryczy, zasłaniając oczy ramieniem. - Jack? To się nie mogło dziać naprawdę. To niemoŜliwe... A jednak Addie rzeczywiście stała po drugiej stronie krat, tak blisko, Ŝe mógł jej dotknąć. Zerwał się na równe nogi, przepchnął ręce przez stalowe pręty i objął ją najmocniej jak mógł. Jej twarz zbliŜyła się do zimnego metalu, usta wysunęły, bez zetknąć się z jego wargami. Tak bardzo chciała się znaleźć jak najbliŜej Jacka, Ŝe w miejscu, gdzie dociskała twarz do prętów, na policzkach pojawiły się czerwone pręgi. Jack przycisnął czoło do jej czoła. - Nie sądziłem, Ŝe cię tutaj zobaczę. - Dobiłam targu z zastępcą szeryfa - pięć minut za śmietankową babeczkę nadziewaną kremem czekoladowym. Jack musnął ustami jej brew. - A na co by się zgodził za cały posiłek? Przesunął dłońmi po delikatnych kościach jej twarzy, po wysklepieniu nosa, musnął powieki, a potem zaczął obwodzić palcem kontur jej pełnych ust. - Co... co robisz? 481

Pogładził jej brwi i linię włosów układającą się w kształtne V. - Zabieram cię ze sobą - odpowiedział. I w tej samej chwili spłynął na niego nieprawdopodobny spokój. Nigdy nie będzie taki jak inni więźniowie w Concord. Nie będzie taki jak oni, poniewaŜ zetknął się z niebywałym pięknem, które wycisnęło na nim niezatarty ślad. Do końca Ŝycia będzie nosił je w sobie i strzegł go zazdrośnie jak najcenniejszego sekretu. - Nigdy cię nie zapomnę, Addie Peabody - powiedział cicho i po raz kolejny ucałował jej usta. Czuła na języku smak jego smutku. Musiała tchnąć w niego nadzieję. - Będę na ciebie czekać. Na zawsze zostaniemy razem - obiecała. Na odgłos pospiesznych kroków zastępcy szeryfa Addie cofnęła się od krat, chociaŜ wciąŜ trzymała za rękę Jacka. - Przepraszam, ale muszę wam przerwać - powiedział funkcjonariusz. - Czas juŜ iść. - Rozumiem - odparła Addie i poczuła gwałtowne ściskanie w gardle. - Nie, nie pani. - Wąsaty zastępca szeryfa zwrócił się w stronę Jacka. - Jest juŜ gotowy werdykt. * Niektórzy przysięgli spoglądali w jego stronę, inni odwracali wzrok. - To normalne - zapewniał Jordan. - Nie naleŜy na tej podstawie wyciągać Ŝadnych wniosków. - Panie i panowie przysięgli - odezwała się sędzia Justice - czy wydaliście jednomyślny werdykt? Za plecami Jacka kamery ruszyły jak oszalałe, a on tymczasem się zastanawiał, jak zmusić mięśnie nóg do posłuszeństwa. JeŜeli ma zostać uwieczniony dla potomności, musi stać pewnie, o własnych siłach. - Tak jest, Wysoki Sądzie - odparł przewodniczący składu. - OskarŜony, proszę wstać. Jordan objął Jacka ramieniem i pociągnął go w górę. Choć Jack czuł miękkość w kolanach, zdołał się utrzymać prosto na nogach. - Panie i panowie przysięgli, czy uznajecie Jacka St. Bride’a za winnego, czy za niewinnego popełnienia napaści i gwałtu? Jack zerknął na przysięgłych. WciąŜ mieli kamienne twarze pokerzystów. Przewodniczący składu spojrzał na trzymany w ręku dokument. Jego milczenie zdawało się przeciągać w nieskończoność. - Niewinny - padło w końcu. 482

Ryk oburzenia, jaki wydał z siebie Amos Duncan, został zagłuszony przez okrzyki radości Seleny Damascus, która jednym susem przeskoczyła barierkę i rzuciła się Jordanowi w ramiona. Chwilę później Addie znalazła się w ramionach Jacka, a McAfee ściskał mu rękę, zapewniając, Ŝe od początku niezachwianie wierzył w zwycięstwo. Nagle wszystkie spojrzenia widzów i przysięgłych, a takŜe wszystkie obiektywy kamer i aparatów, skupiły się na Jacku. - Panie St. Bride, jest pan wolny. - Ponad zgiełk i chaos wzniósł się głos Althei Justice. Wolny! To słowo jak Ŝadne inne zapadło Jackowi w świadomość i zaczęło się rozrastać niczym kielich olbrzymiego kwiatu, wypierając z jego umysłu wszystkie okrzyki radości i zaskoczenia. Wolny! A więc wreszcie moŜe wrócić do domu. MoŜe stanąć na środku błonia i gromkim głosem obwieścić swoją niewinność. MoŜe ponownie pochwycić nić swojego Ŝycia i przekonać się, co zdoła z niej utkać. Rozpierany tym cudownym uczuciem, Jack z szerokim uśmiechem obrócił się w stronę sali i natknął na twarde spojrzenia mieszkańców Salem Falls, którzy teraz mieli jeszcze więcej powodów, by go nienawidzić. * Amos Duncan miał ochotę rozerwać prokuratora na strzępy. - Mówił pan, Ŝe St. Bride zgnije w więzieniu! A tymczasem będę musiał spotykać go na ulicach mojego miasta - miasta, w którym mieszkam z córką?! Od chwili ogłoszenia werdyktu Matt czuł się tak bardzo przygnębiony, Ŝe tyrady Duncana juŜ nie mogły pogorszyć jego stanu. KaŜda przegrana pozostawiała osad poraŜki... ale przegrana w sprawie, która z pozoru wydawała się nie do przegrania, była druzgocącą klęską. - CóŜ mogę powiedzieć? - odparł z pokorą w głosie. - Amosie, Gillian, jest mi bardzo przykro. - Mam nadzieję, Houlihan, Ŝe ten proces będzie cię prześladował do końca twoich dni - rzucił mściwie Duncan. - śe nie będziesz mógł spać po nocach, mając świadomość, komu pozwoliłeś zostać na wolności. W kontraście do zionącego furią tonu ojca, głos Gillian uderzał lodowatym spokojem. - Twierdził pan, Ŝe ta sprawa to pewniak. Matt spojrzał na nią uwaŜnie. Potem przeniósł wzrok na Amosa. I nagle przypomniał sobie argumenty zawarte w końcowej mowie obrony, przypomniał sobie o atropinie we krwi tej dziewczyny i zeznaniach 483

Catherine Marsh, w których istotną rolę odgrywał strach przed gniewem ojca. - Nic nie jest pewne na tym świecie - oznajmił i znuŜonym krokiem wyszedł z sali rozpraw, kierując się w stronę domu. * Korek od szampana wystrzelił z hukiem i uderzył w dach ganku. Po ściankach butelki polała się wodnista piana, mocząc stopy Seleny i deski podłogi. - Za sprawiedliwość! - wykrzyknęła Selena, rozlewając trunek do szklanek. - Oby nadal pozostawała ślepa - dorzucił do toastu Jordan. - A do tego, jak trzeba, niema i głucha! - Thomas uśmiechnął się od ucha do ucha, unosząc wysoko swoją szklankę. Wszyscy czuli się upojeni radością zwycięstwa. - JuŜ od dawna chciałem wrócić do sali sądowej - oznajmił Jordan, a za jego plecami Selena i Thomas wymienili znaczące spojrzenia. - Naturalnie, nigdy by mi się nie udało bez waszej pomocy. - JeŜeli obudziła się w tobie taka niezwykła wielkoduszność, to moŜe zechcesz przekonać Chelsea, Ŝe nie jestem ostatnim dupkiem. - A! Z tym bez trudu sam sobie poradzisz - wtrąciła Selena. - Po prostu powiedz jej, Ŝe wrodziłeś się w matkę. - Thomas - Jordan przyjacielskim gestem zarzucił rękę na ramię syna - w najbliŜszym czasie zaprosimy ją na kolację, a wtedy pokaŜę jej czarującą stronę mojej osobowości, wybacz dwuznacznik. - Z trudem stłumił chichot. Selena dolała sobie szampana. - Powiedz jej, Ŝe moŜe nam przynieść coś do picia... albo coś, co sobie dosypiemy do picia. - Bardzo śmieszne - mruknął kwaśno Thomas. Jordan natomiast uśmiechnął się promiennie do Seleny. - MoŜe osobiście się wystaram o trochę atropiny, domieszam ją do twojej gorącej wody, a potem wmówię ci, Ŝe się związaliśmy na całe Ŝycie. - A kto powiedział, Ŝe do tego musisz mnie odurzyć atropiną? rzuciła lekko Selena. Na moment na ganku zapadła gęsta cisza. - Czy ty zgodziłabyś się... - zaczął Jordan, wbijając w nią uwaŜne spojrzenie. Kąciki ust Seleny uniosły się w powolnym, leniwym uśmiechu. - Owszem. Spleceni w gorącym uścisku, Jordan i Selena opadli na stojącą na ganku, wielką huśtawkę, a Thomas dyskretnie wycofał się do domu. 484

Wszedł do sypialni ojca, usiadł na łóŜku, po czym rozpiął suwaki w powłoczkach poduszek. Zajęło mu to chwilę, ale w końcu zdołał je wygrzebać - talizmany, które dostał od Chelsea kilka tygodni temu. Do maleńkich czerwonych woreczków wsypała jakieś słodko pachnące płatki kwiatów, dołoŜyła po miedziaku, a na koniec związała wszystko niebieską wstąŜeczką, na której zamotała siedem supełków. „Nie moŜna nikogo zmusić do miłości”, ostrzegła go Chelsea, gdy poprosił ją o sporządzenie tych talizmanów. „Czar moŜe jedynie sprawić, Ŝe komuś wreszcie się otworzą oczy”. „Myślę, Ŝe tylko tego im trzeba”, odparł wówczas Thomas, wzruszając ramionami. Podczas gdy ojciec i Selena wciąŜ obściskiwali się na ganku, Thomas wsunął talizmany z powrotem do poduszek, po czym - gratulując sobie w duchu - jednym haustem dopił swojego szampana. * Charlie zapukał do drzwi sypialni córki. - Hej - rzucił ciepłym głosem, wsuwając głowę do pokoju. - Mogę wejść? - Od kiedy to pytasz mnie o pozwolenie? - odpaliła, nie podnosząc nawet na niego wzroku. Ta pełna gniewu, skulona na łóŜku dziewczyna, w niczym nie przypominała małej Meg, która kiedyś dreptała za nim krok w krok z przypiętą do sukienki odznaką, zrobioną ze srebrnej folii, Ŝeby wyglądać jak tatuś. Teraz - niczym olbrzymie monstrum - wdarło się pomiędzy nich poczucie zdrady. - Pewnie juŜ słyszałaś, Ŝe Jack St. Bride został uniewinniony. Meg skinęła głową. - Gillian jest tym bardzo zdołowana. - To zrozumiałe. - Charlie westchnął głęboko. - JeŜeli chcesz, wniesiemy przeciwko niemu oskarŜenie w twojej sprawie. Ale córka pokręciła przecząco głową, a na jej policzkach pojawiły się jaskrawe rumieńce. - W Ŝadnym razie - burknęła. - Meggie? - Wiedziałam! - wybuchnęła. - Wiedziałam, Ŝe Gillian rozpętała całą drakę tylko po to, Ŝeby skrzywdzić Jacka. Z początku nic mnie to nie obchodziło z powodu... z powodu tych prześladujących mnie obrazów. Ale teraz wiem, Ŝe one nie miały nic wspólnego z rzeczywistością. Meg - jego Meg o słodkiej, okrągłej buzi, spoglądała mu w oczy z nadzieją, Ŝe tata jej pomoŜe poczuć się lepiej, tak jak w dzieciństwie, kiedy upadła i rozbiła sobie kolano. Wtedy wystarczał kolorowy plasterek 485

i całus. Gdyby tylko równie proste zabiegi załatwiały sprawę, kiedy dzieci są juŜ dorosłe. - Gilly kłamała... - ciągnęła Meg. - I nam kazała kłamać... a my jej posłuchałyśmy, bo bardzo się bałyśmy, Ŝe spotka nas coś strasznego, jeŜeli tego nie zrobimy. MoŜe teŜ byłyśmy trochę ciekawe, czy nam się uda. - Czy co wam się uda? Meg zaczęła skubać skórkę odstającą od paznokcia. - Zniszczyć mu Ŝycie. Ukarać go. Wygnać z Salem Falls. Gillian chciała się na nim zemścić - nie za to, co zrobił, tylko za to, czego nie chciał zrobić. Jego córka od samego początku wiedziała, Ŝe Gillian kłamie?! I ani słowem mu o tym nie wspomniała?! - Dlaczego nie przyszłaś z tym do mnie, Meg? - A czy do ciebie w ogóle dotarłyby moje słowa? Ludzie słyszą tylko to, co chcą usłyszeć. Był ostatnią osobą mającą moralne prawo do prawienia córce kazań na temat odpowiedzialności etycznej czy niegodziwości, która rodzi się z zatajania prawdy i kłamstw. Przed oczami z prędkością błyskawicy mignęła mu twarz Addie Peabody i Charlie delikatnie dotknął dłoni Meg. - MoŜe powinniśmy opowiedzieć komuś o naszych problemach powiedział. - Komuś, kto zawodowo się zajmuje ich rozwiązywaniem. - Psychoterapeucie? Charlie skinął głową. - JeŜeli tylko miałabyś ochotę. Teraz Meg znowu wyglądała jak jego mała dziewczynka. - A poszedłbyś ze mną? - spytała szeptem. Charlie rozłoŜył ramiona i córka bez zastanowienia wtuliła się w jego objęcia. Pogładził ją po plecach, a potem przytulił twarz do jej włosów. - Z tobą poszedłbym na sam koniec świata - zapewnił. - Na koniec świata i z powrotem. * Nagle ogarnęło Addie przeraŜające wraŜenie, Ŝe jednak go utraciła. Wędrowała po domu, wykrzykiwała jego imię, a gdy nie usłyszała odpowiedzi, zaczęła się w panice zastanawiać, czy uniewinnienie Jacka nie było jedynie czystym wytworem jej wyobraźni. W końcu go zobaczyła. Siedział na huśtawce Chloe, nieopodal piaskownicy i drewnianych drabinek. Addie boso przeszła przez trawnik i usadowiła się obok. - Popchnąć cię? - zaproponowała. 486

- Nie, dzięki. - Jack uśmiechnął się do niej. - Sam skoczę, kiedy będę gotowy. Puścił metalowy łańcuch i splótł palce z palcami Addie. Siedzieli w ciszy letniego popołudnia, pulsującej cykaniem koników polnych, i patrzyli, jak wiatr zwinnie się prześlizguje pomiędzy gałęziami drzew. - Jakie to uczucie? - spytała Addie cicho. - Jakby nagle tutaj się skupił cały świat. - Jack przycisnął dłoń do piersi. - To dlatego, Ŝe jesteś juŜ w domu. - Uśmiechnęła się promiennie. - Addie... problem w tym, Ŝe nie jestem. Nie mogę tutaj zostać. - Oczywiście, Ŝe moŜesz. - Mam na myśli to, Ŝe nie mogę zostać w Salem Falls, Addie. Nikt mnie tutaj nie chce. - Ja cię chcę - odparła i znieruchomiała. - Owszem. - Uniósł jej rękę do ust. - I to kolejny powód, dla którego muszę wyjechać. Sama widziałaś, co się dziś działo po tym, jak wyszliśmy z sądu. Najpierw ta matka na ulicy, która na mój widok nerwowo przyciągnęła do siebie dziecko. Potem ten facet, który wszedł do restauracji i ledwo mnie zobaczył, natychmiast wyszedł. Ja nie mogę tak Ŝyć... i ty teŜ nie moŜesz. Jak sobie wyobraŜasz prowadzenie lokalnego interesu w sytuacji, gdy przeze mnie ty takŜe zostaniesz skazana na ostracyzm? MoŜe był to wpływ fali gorąca nadciągającej wraz z zapadającym nad Salem Falls zmierzchem, moŜe wpływ wspomnienia o córce tak chętnie bawiącej się w tym właśnie miejscu, a moŜe po prostu wreszcie zbuntowała się dusza, która zbyt wiele wycierpiała, Ŝeby teraz poddawać się bez walki - tak czy owak Addie w tym właśnie momencie podjęła nieodwołalną decyzję. Stanęła naprzeciwko Jacka, ściskając jego nogi kolanami, Ŝeby nie mógł się ruszyć z miejsca, w którym teraz chciała go zatrzymać. - JuŜ ci przecieŜ mówiłam, Ŝe na zawsze zostaniemy razem. - AleŜ, Addie, ja jestem nomadą, a ty masz swoje stałe miejsce na ziemi. - Owszem. U twojego boku - odparła i gorącym pocałunkiem wypaliła na jego ustach swoje piętno. Kiedy uniosła głowę, zobaczyła, Ŝe Jack się uśmiecha. - A co z restauracją? - zapytał i pociągnął ją na kolana. - Ojciec moŜe ją poprowadzić. Dobrze mu to zrobi. A poza tym przez te wszystkie lata zebrały mi się jakieś czterdzieści dwa tygodnie urlopu. Zaczęli się huśtać leniwie w zachodzącym słońcu, którego strzeliste płomienie rozjaśniały kamienne płyty ogrodowej ścieŜki i zapalały 487

gwiazdy na niebie. Jack postanowił w duchu, Ŝe zabierze Addie do Grecji, do Portugalii i w dolinę Loary. Wyobraził ją sobie przy fontannie di Trevi, w Górach Skalistych i na szczycie Empire State Building. - Odwiedzimy moją matkę - zdecydował. - Myślę, Ŝe chciałaby cię poznać. - Czy ona mieszka w Nowym Jorku? Jack skinął głową. Ostatecznie Nowy Jork był równie dobrym miejscem jak kaŜde inne na poszukiwanie szczęśliwego zakończenia. Amos Duncan zbudził się tuŜ po północy. Przez chwilę leŜał nieruchomo, aktywując swój szósty zmysł, bo nie mógł się pozbyć przeświadczenia, Ŝe coś nie jest w porządku. Naciągnął na siebie szlafrok i przeszedł na drugą stronę holu do pokoju Gillian. Drzwi stały otworem. Na łóŜku leŜała jedynie odrzucona na bok kołdra. Znalazł córkę w kuchni: siedziała po ciemku przy stole, a przed nią stała szklanka pełna nietkniętego mleka. Gillian cięŜko opierała podbródek na dłoni, koncentrując wzrok na czymś widzialnym tylko dla jej oczu. - Gilly - wyszeptał miękko, Ŝeby jej nie przestraszyć. Wyrwana ze swojego transu, zamrugała gwałtownie, najwyraźniej zdziwiona jego widokiem. - O! - rzuciła zmieszana. - Ja tylko... Po prostu nie mogłam zasnąć. Amos z wolna pokiwał głową. - To zrozumiałe. Ale wiesz, Gillian... moŜe tak będzie lepiej. Obrócił delikatnie w swoją stronę twarz dziewczyny, w tym półmroku tak do złudzenia przypominającą twarz jej matki. - MoŜe powinniśmy o tym zapomnieć. Wrócić do naszego dawnego Ŝycia. Gdy Gillian umknęła wzrokiem, dotknął jej policzka. - Wiesz, Ŝe wszystko, co robię, robię z troski o ciebie - mruknął, uśmiechając się czule. - Kto cię kocha najbardziej na świecie? - Ty - szepnęła Gillian. Amos wyciągnął dłoń. Gillian wsunęła w nią rękę, pozwalając, by ojciec przyciągnął ją mocno do siebie. JakŜe odwieczny był ten rytuał. Gillian zamknęła oczy - całkiem suche, bo juŜ zabrakło jej łez - i odpłynęła w myślach do świata oddalonego o miliony lat świetlnych, podczas gdy ojciec namiętnie całował jej usta, ponownie pieczętując ich układ.