Czysta jak lza - Charlaine Harris

Charlaine Harris

Czysta jak łza Tłumaczenie Rafał Śmietana

Wy dawnictwo Znak

Dedykacja

Dla wszystkich moich znajomych – pensjonariuszy Izby Tortur doktora Thana, zwłaszcza Marthy, Johna i Wayne’a

Rozdział 1

Zebrałam się w sobie. Bosy mi stopami zaparłam się na drewnianej podłodze i gotowa do ataku napięłam mięśnie ud. Zrobiłam wy krok lewą nogą i obracając się, uniosłam prawą nogę zgiętą w kolanie. Gwałtownie wy strzeliłam stopę do przodu i naty chmiast cofnęłam. Czarny worek treningowy marki Everlast zakoły sał się na łańcuchu. Stanęłam na prawej nodze. Lekko obróciłam się na niej, ty m razem mając worek przed sobą. Lewą nogą wy konałam dłuższe, silniejsze kopnięcie, zwane mae geri. Kopałam na przemian to lewą, to prawą nogą, z przodu i z boku, wy kony wałam obroty , ćwicząc słabsze uderzenia piętą. Oddy chałam coraz głębiej, lecz ani na chwilę nie wy padłam z ry tmu: kopnięcie – wy dech, powrót – wdech. Worek zatańczy ł na łańcuchu, huśtając się tam i z powrotem, co wy magało ode mnie coraz większego skupienia, by kolejny cios trafił równie precy zy jnie. Zaczęłam czuć zmęczenie. Na koniec silniejszą prawą nogą wy prowadziłam potężne kopnięcie, uchy liłam się przed powracający m workiem i wy konałam seiken. Wy prostowaną ręką trafiłam w cel. Skończy łam ćwiczenie. Automaty cznie się ukłoniłam, zupełnie jakby m miała ży wego sparringpartnera, i pokręciłam głową, zdegustowana własną głupotą. Sięgnęłam po ręcznik wiszący na specjalny m haczy ku przy klamce do drzwi. Poklepując się po policzkach, zastanawiałam się, czy trening wy starczająco mnie zmęczy ł. Ciekawe, czy gdy by m teraz wzięła pry sznic i wskoczy ła do łóżka, zasnęłaby m od razu? Nie dowiem się, dopóki nie spróbuję. Umy łam włosy , namy dliłam i spłukałam całe ciało. Po pięciu minutach by łam gotowa. Wy tarłam się, a potem wmasowałam we włosy piankę. Stanęłam przed lustrem i za pomocą palców oraz szczotki trochę nastroszy łam fry zurę. Owinęłam się ręcznikiem, żeby nie patrzeć na siebie w lustrze. Teraz noszę krótkie jasnoblond włosy . Jedna z nieliczny ch ekstrawagancji, na jakie sobie pozwalam, to farbowanie, ondulacja i strzy żenie w Terra Ann, najmodniejszy m salonie fry zjerskim w Shakespeare. Niektórzy z moich pracodawców też się tam czeszą – zdarza im się zapomnieć języ ka w gębie, gdy mnie widzą. Większość ludzi korzy stający ch z siłowni uważa, że nie może się obejść bez głębokiej opalenizny , ale ja jestem blada. Dzięki temu blizny nie są aż tak widoczne. Ale nie lubię nadmiaru włosów – wy ry wam każdą nierówną brew, nogi i pachy golę na gładko.

Kiedy ś, wiele lat temu, wy dawało mi się, że jestem ładna. Jak to zwy kle by wa, ry walizowałam pod ty m względem z moją siostrą Vareną i pamiętam, że stwierdziłam, iż moje oczy są większe, w odcieniu jaśniejszego błękitu niż jej, nos prostszy i cieńszy , a usta pełniejsze. Z kolei jej podbródek wy padał lepiej – by ł bardziej kształtny i zdeterminowany . Mój jest zaokrąglony . Nie widziałam jej od trzech lat. Chy ba jednak jest ładniejsza ode mnie. Chociaż twarz mi się nie zmieniła, zmienił się mój umy sł. Stan umy słu odbija się na twarzy i zmienia ją. Czasami by wają takie poranki – przy chodzą po naprawdę zły ch nocach – zaglądam w lustro i nie poznaję kobiety , którą w nim widzę. Ty m razem zanosiło się na jedną z naprawdę zły ch nocy (chociaż nie miałam pojęcia, jak bardzo zły ch). Ale czułam, że nie ma sensu się kłaść. Wprost paliłam się do wy jścia. Wrzuciłam przepocony strój treningowy do kosza na brudną bieliznę i ubrałam się. Wciągnęłam dżinsy i T-shirt, który wsunęłam do spodni, a przez szlufki przeciągnęłam pasek. Włosy miałam jeszcze trochę wilgotne, więc potraktowałam je suszarką. Na wierzch narzuciłam ciemną wiatrówkę. Drzwi frontowe, ty lne, a może kuchenne? Są takie wieczory , że tracę dość dużo czasu, żeby się zdecy dować. Ty lne. Chociaż wszy stkim drzwiom smaruję zawiasy , żeby zamy kały się i otwierały prawie bezszelestnie, ty lne działają najciszej. Mój dom jest otwarty na przestrzał, co oznacza, że ty lne wejście znajduje się dokładnie naprzeciwko drzwi frontowy ch. Wy starczy , że spojrzę na drugą stronę kory tarza i salonu, który zajmuje całą szerokość domu, i od razu wiem, czy zamknęłam zasuwę. Oczy wiście, że zamknęłam – nigdy nie zaniedbuję środków bezpieczeństwa. Wy szłam ty lny mi drzwiami i w ich zamku też przekręciłam klucz. Wepchnęłam go na samo dno przedniej kieszeni spodni, skąd raczej nie powinien wy paść. Przez minutę stałam na maleńkim ganku, wdy chając delikatny zapach młody ch listków pnącej róży . Roślina wspięła się już do połowy drabinki, którą zrobiłam, żeby przy dać uroku mojemu gankowi. Oczy wiście uniemożliwiała mi zauważenie osób, które chciały by zakraść się do mojego domku, lecz gdy mniej więcej za miesiąc pojawią się pierwsze kwiaty , nie pożałuję tego. Od dziecka uwielbiam róże. Ich krzaki gęsto porastały duże podwórko mojego rodzinnego domu w mały m miasteczku. Ogród, jaki pamiętam z dzieciństwa, by ł przy najmniej pięć razy większy od mojego, który po sześciu metrach od ściany domu kończy się nagle w stromiźnie nasy pu kolejowego. Pochy łość porastają chwasty , lecz co jakiś czas pojawiają się tu wy najęci kosiarze i starają się je likwidować. Gdy stoję twarzą ku torom, po lewej stronie mam wy sokie drewniane ogrodzenie otaczające niewielki blok mieszkalny , noszący dumną nazwę Apartamentów Ogrodowy ch Shakespeare. Leży nieznacznie wy żej niż mój dom. Po prawej, nieco poniżej, widzę równie małe podwórko ostatniej posesji przy mojej ulicy . Jest prawie dokładną kopią mojego domku i należy do księgowego nazwiskiem Carlton Cockroft. W oknach u Carltona panowała ciemność, co – ze względu na późną porę – wcale mnie nie zdziwiło. W bloku dostrzegłam światło ty lko w mieszkaniu Deedry Dean. Lecz gdy uniosłam głowę, naty chmiast zgasło. Pierwsza po północy . Cicho zeszłam z ganku. W sportowy ch butach stąpałam po trawie prawie bezszelestnie. Niewidziana przez nikogo ruszy łam ulicami Shakespeare. Noc by ła cicha i ciemna. Powietrze stało nieruchome, a na zimny m nieboskłonie wisiał samotny półksięży c. Nawet gdy by m chciała, nie mogłam dostrzec sama siebie. I tak by ło mi najlepiej.

Półtorej godziny później poczułam się wy starczająco zmęczona, by wreszcie położy ć się spać. Zawróciłam do domu i już nie próbowałam się ukry wać. Można nawet powiedzieć, że zachowy wałam się nieostrożnie. Ruszy łam chodnikiem wzdłuż arboretum (taką fantazy jną nazwą obdarzono zaniedbany mały park z tabliczkami poprzy czepiany mi do kilku drzew i krzewów). Estes Arboretum zajmuje cały kwartał zdecy dowanie najpodlejszej dzielnicy Shakespeare. Każda z czterech ulic okalający ch park nazy wa się inaczej. Moja ulica, Track, po wschodniej stronie parku, ma długość zaledwie jednego kwartału. Niewiele aut nią przejeżdża. Co rano, kiedy wstaję i wy glądam przez okno, zamiast cudzy ch garaży widzę drzewa po drugiej stronie ulicy . Szłam od ulicy Latham biegnącej wzdłuż południowej strony parku. Znajdowałam się właśnie naprzeciw skrawka zarośli, do którego nikt nie rościł sobie pretensji, tuż na południe od domu Carltona Cockrofta. Nie by łam nieostrożna i nie przy stanęłam pod rzucającą mizerną poświatę latarnią uliczną, jedną z czterech postawiony ch na każdy m rogu arboretum. Miasteczka Shakespeare nie stać na instalowanie latarni w środku kwartału, zwłaszcza w takiej części miasta. Przez całą noc nie widziałam ży wej duszy , lecz nagle odniosłam wrażenie, że nie jestem sama. W ciemności po drugiej stronie ulicy ktoś się poruszy ł. Insty nktownie ukry łam się za pniem dębu amery kańskiego rosnącego na skraju parku. Jego długie gałęzie zwisały nad chodnikiem. Miałam nadzieję, że ich cień ukry ł mnie przed wzrokiem tajemniczej postaci wy nurzającej się z mroku. Serce waliło mi nieprzy jemnie szy bko. Co z ciebie za twardziel! – zadrwiłam z siebie. Co pomy ślałby Marshall, gdy by cię teraz zobaczy ł? Lecz gdy po sekundzie uspokoiłam się, stwierdziłam, że na pewno pochwaliłby mnie za to, że nie straciłam głowy . Ostrożnie wy jrzałam zza pnia. W środku kwartału, gdzie znajdował się ten ktoś, panowała prawie zupełna ciemność. Nie wiedziałam nawet, czy patrzę na mężczy znę, czy na kobietę. Powróciło nieprzy jemne wspomnienie mojej prababki, wy powiadającej porzekadło: „Czarniejszy niż Murzy n z zamknięty mi ustami w kopalni węgla”, czy m zupełnie nieświadomie wy woły wała zakłopotanie całej rodziny . Chociaż może nie, może to delikatne skinienie zadowolenia nie doty czy ło zgrabnego wy rażenia, lecz umęczony ch spojrzeń, jakie wy mieniali między sobą moi rodzice. Prababka wy szłaby pewny m krokiem na środek ulicy i zapy tałaby , z kim ma do czy nienia, przekonana, że nic jej nie grozi. Ale ja wiem lepiej. Okry ta mrokiem postać pchała coś przed sobą. A to coś miało kółka. Wbijając wzrok w ciemności, próbowałam sobie przy pomnieć, czy kiedy kolwiek wcześniej podczas bezsenny ch nocy , gdy snułam się po miasteczku, ktoś jeszcze pojawił się na mojej ulicy . Owszem, widy wałam czasem jakiś samochód, mieszkańców bloku lub ich gości, lecz nie sądzę, by m w ciągu ostatnich czterech lat spotkała kogokolwiek idącego piechotą – przy najmniej w tej części miasta. W złe noce, kiedy zdarza mi się dojść do samego centrum, to co innego. Ale tu i teraz zaniepokoiłam się nie na żarty . Tajemnicza postać starała się, by jej nie zauważono. Ten drugi mieszkaniec nocy popy chał coś, w czy m teraz rozpoznałam dwukołowy wózek. Miał specjalny uchwy t i podpórkę, więc gdy się go stawiało pionowo, nie przewracał się. Mieściły się na nim dwa studwudziestolitrowe pojemniki na śmieci. Insty nktownie zacisnęłam dłonie w pięści. Nawet w ciemnościach poznałam znajomy kształt. Wózek należał do mnie. Kupiłam go na wy przedaży od ludzi, którzy wy prowadzali się z miasta. Pan domu zrobił go własnoręcznie. Teraz wózek by ł załadowany czy mś zawinięty m w ciemny plastik, by ć może matą do nakry wania rabat, żeby nie rosły na nich chwasty . Na gładkiej powierzchni widziałam blade

refleksy światła. Poczułam wściekłość, jakiej dawno nie doświadczałam. Działo się coś złego, a złodziej wózka chciał mnie w to wmieszać. Spokój, którego osiągnięcie tak wiele mnie kosztowało, miał zostać zniszczony , i to zupełnie nie z mojej winy . Sama nie mogłam zaczepić złodzieja. Nie miałoby to sensu – mógł by ć uzbrojony i oczy wiście bardzo chciał coś ukry ć przed światem. Zacisnęłam zęby , patrzy łam i czekałam. Przez nierówną nawierzchnię zaniedbanej uliczki Track tajemnicza postać wiozła jakiś ciężar na wózku na śmieci. Poznałam, że musi to by ć coś ciężkiego, gdy ż złodziej przemieszczał się powoli, przy garbiony . Coś niesamowitego. Zadrżałam. Zebrałam poły wiatrówki i z cichy m świstem zasunęłam zamek. Z kieszeni wy jęłam cienką ciemną apaszkę i obwiązałam nią jasne włosy . Ani na chwilę nie spuszczałam oczu z mozolny ch postępów złodzieja. Kierował się w stronę parku. Poczułam, jak kąciki ust wędrują mi ku górze w uśmiechu, gdy patrzy łam, jak mozoli się z wciągnięciem wózka z ulicy na chodnik. Najwy raźniej ułatwienia dla inwalidów nie zaliczały się do priory tetów, gdy przed wielu laty te chodniki wy kony wano. Wreszcie wózek wskoczy ł na chodnik. Złodziej musiał przy śpieszy ć kroku, żeby go dogonić. W ciemności, podążając jedną z wąskich brukowany ch alejek arboretum, toczy ł swój ładunek. Zaczęłam liczy ć sekundy . Za trzy minuty wrócił, nadal popy chając mój wózek. Ty m razem wózek by ł pusty . Gniew ustąpił miejsca zaciekawieniu, chociaż ty lko na krótką chwilę. Patrzy łam, jak tajemnicza postać popy cha wózek po moim podjeździe, ledwo mieszcząc się w wąskiej przestrzeni między samochodem a ścianą garażu. Złodziej pojawił się na ty łach mojego domu. Szedł szy bkim krokiem. Zanim dotarł do południowego podjazdu bloku mieszkalnego, musiał obejść ogrodzenie. Okrąży ł budy nek. On lub ona najwy raźniej miał zamiar wejść do niego od ty łu. Drzwi frontowe za bardzo skrzy piały . Zawsze zapamiętuję takie szczegóły . Dość często wchodzę i wy chodzę z tego budy nku. Tak jak się spodziewałam, złodziej nie pojawił się ponownie po drugiej stronie bloku. Więc musiał to by ć jeden z jego mieszkańców, a może gość, który zatrzy mał się tam na noc. Ponieważ mieszkają tam jedna niezamężna kobieta i czterej kawalerowie, coś takiego zdarza się dość często. Jeszcze przez kilka sekund trzy małam się w cieniu drzewa. Czekałam, czy gdzieś nie zapali się światło. Ze swojego punktu obserwacy jnego widziałam okna po południowej stronie budy nku, a także okna frontowe. Jednak ktokolwiek to by ł, zachowy wał się bardzo ostrożnie. Budy nek tonął w ciemnościach. Wiedziałam, że ja też muszę by ć bardzo ostrożna. Odczekałam pięć minut według elektronicznego zegarka i dopiero wtedy odważy łam się poruszy ć. Po chwili znalazłam się w arboretum. Nie podążałam za niczy imi śladami, poruszałam się w ciemności tak cicho, jak to ty lko by ło możliwe. Oceniłam, w który m miejscu mniej więcej dotrę do ścieżki. Układ alejek w parku znałam równie dobrze jak rozkład mojego własnego domu. Są pewne plusy wielogodzinny ch wędrówek po różny ch zakamarkach Shakespeare. Złodziej owinął swój łup czarny m workiem, nie by łam więc pewna, czy uda mi się go znaleźć ze względu na panujące wszędzie egipskie ciemności. Gdy by m nie musnęła nogawką dżinsów o plastik, który wy dał z siebie charaktery sty czny szelest, mogłaby m po omacku wędrować po alejce przez następną godzinę. Gdy ty lko usły szałam odgłos, przy kucnęłam. Po chwili to, co początkowo uznałam za matę z tworzy wa sztucznego, okazało się dwoma ogromny mi workami na śmieci. Jeden założony od góry , a drugi od dołu, nachodziły na siebie w połowie, okry wając coś dużego i miękkiego. Dotknęłam pakunku i pod czy mś miękkim wy czułam coś twardego i nierównego. Coś, co trochę

za bardzo przy pominało ludzkie żebra. Przy gry złam dolną wargę, żeby przy padkiem nie krzy knąć. W milczeniu walczy łam z wszechogarniający m pragnieniem, by zerwać się na równe nogi i uciec. Po kilku głębokich oddechach wy grałam. Przy gotowałam się na to, co musiałam zrobić, lecz nie odważy łaby m się działać w ciemności. Sięgnęłam do kieszeni wiatrówki i wy ciągnęłam lekką, małą, lecz silnie świecącą latarkę, która kiedy ś spodobała mi się w Wal-Marcie. Nie wstając, przesunęłam się tak, by moje ciało znalazło się między blokiem mieszkalny m a ty m, co by ło na ziemi. Pstry knęłam przy ciskiem. Znów rozgniewałam się na siebie, gdy zobaczy łam, jak bardzo trzęsą mi się ręce. Rozsunęłam worki na jakieś dziesięć centy metrów. Zobaczy łam podartą, spraną koszulę męską w zielonopomarańczową szkocką kratę. Kieszeń klatki piersiowej musiała o coś zaczepić – by ła częściowo odpruta wzdłuż szwu i brakowało fragmentu materiału. Poznałam tę koszulę. Kiedy widziałam ją po raz ostatni, nie by ła podarta. Wsunęłam rękę do worka trochę z boku i znalazłam dłoń. Chwy ciłam nadgarstek w miejscu, w który m powinnam wy czuć tętno. W środku chłodnej nocy w Shakespeare kucałam wśród drzew, trzy mając za rękę martwego mężczy znę. A teraz na plastikowy ch workach bezmy ślnie zostawiłam odciski palców. Mniej więcej czterdzieści minut później siedziałam w swojej sy pialni. Wreszcie padałam na nos ze zmęczenia. Wy jęłam ciało z worków. Potwierdziłam tożsamość trupa i jego stan. Nie oddy chał, nie mogłam też wy czuć tętna. Wy szłam z arboretum, wiedząc, że zostawiłam za sobą ślady . Nie mogłam tego uniknąć. Wpadłam na pomy sł, że przy najmniej wy jdę tą samą drogą, którą przy szłam, żeby chociaż trochę je zatrzeć. Wy nurzy łam się z krzaków na ulicę Latham i przeszłam na drugą stronę daleko poza zasięgiem wzroku mieszkańców bloku. Skradając się, okrąży łam dom Carltona Cockrofta, cicho przechodząc przez jego podwórko, by na koniec dotrzeć do własnego domu. Zauważy łam, że złodziej odstawił wózek. Na pierwszy rzut oka pojemniki na śmieci znajdowały się na swoich miejscach, lecz po chwili stwierdziłam, że odwrócił ich kolejność. Niebieski pojemnik zawsze stał po prawej, a brązowy po lewej stronie. Otworzy łam ty lne drzwi i weszłam do środka, nie zapalając światła. Znalazłam właściwą szufladę kuchennej szafki i wy jęłam dwie zapinki. Uży łam ich do zamknięcia worków na śmieci, które wcześniej znajdowały się w pojemnikach. Potem włoży łam do środka nowe worki – te, w które wcześniej zapakowano ciało – i zamknęłam pierwszy komplet worków w drugim. Pomy ślałam sobie, że nie powinnam oglądać wózka w środku nocy , a wciąganie go do domu spowodowałoby za dużo hałasu. Będzie musiał poczekać do rana. Zrobiłam wszy stko, co mogłam, by zatrzeć mimowolny współudział w wy darzeniach, które rozegrały się tej nocy . Powinnam już się położy ć, lecz nie opuszczało mnie przeczucie, że o czy mś zapomniałam. W ten sposób przy pominało o sobie wy chowanie dziewczy nki ty powe dla klasy średniej, zresztą jak zawsze w najmniej spodziewanej i odpowiedniej porze. Doczesne szczątki znanej mi osoby leżały samotnie w ciemnościach. Tak nie powinno by ć. Nie mogłam zatelefonować na posterunek policji, bo prawdopodobnie połączenia przy chodzące nagry wano lub inaczej notowano, nawet w tak małej mieścinie jak Shakespeare. A może powinnam po prostu o wszy stkim zapomnieć? I tak ktoś znajdzie go rano. A jeżeli będą to małe dzieci, mieszkające przy ulicy Latham... Nagle przy szedł mi do głowy pomy sł, do kogo

powinnam zatelefonować. Zawahałam się, kręcąc mły nka palcami. Podświadomość mówiła, że to niezby t rozsądna decy zja. Weź się do roboty i skończ wreszcie z ty m wszy stkim – powiedziałam sobie. Wy jęłam latarkę. Posiłkując się jej słabnący m blaskiem, w maleńkiej książce telefonicznej odczy tałam numer. Wy stukałam właściwe cy fry , wy słuchałam trzech sy gnałów, po który ch odezwał się zaspany męski głos: – Claude Friedrich. – Posłuchaj – powiedziałam, zdziwiona, jak szorstko i chrapliwie zabrzmiały moje słowa. Odczekałam chwilę. – Okej – w głosie mojego rozmówcy zabrzmiała nutka czujności. – W parku po drugiej stronie ulicy jest trup – powiedziałam i odłoży łam słuchawkę. Dy skretnie wśliznęłam się do pokoju treningowego. Przez okno dostrzegłam, że na pierwszy m piętrze w mieszkaniu Claude’a Friedricha tuż obok Deedry Dean zapaliło się światło. Zrobiłam wszy stko, co mogłam. Z miły m poczuciem dobrze spełnionego obowiązku przebrałam się w nocną koszulę. Z ulicy dobiegł mnie odgłos samochodu, więc na palcach weszłam do ciemnego salonu, żeby wy jrzeć na zewnątrz. Friedrich potraktował mój telefon bardzo poważnie. W pośpiesznie narzucony m na siebie ubraniu rozmawiał z jedny m z policjantów z nocnego patrolu, Tomem Davidem Meicklejohnem. Jak się spodziewałam, ruszy li do parku tą samą alejką, którą wy brał złodziej wózka. Obaj mieli w dłoniach potężne latarki „czaszkołupy ”. Sprawa zamknięta – pomy ślałam, wracając do sy pialni i wpełzając do dwuosobowego łóżka. Okry łam się kołdrą przebraną w świeżą poszewkę, przy łoży łam głowę do poduszki i naty chmiast – wreszcie – zapadłam w sen.

Więcej na: www.ebook4all.pl

Rozdział 2

Nazajutrz by ł wtorek. Tego dnia przed południem przy chodzę do pani Marie Hofstettler. Jej sy n Chuck mieszka w Memphis. Interesuje się matką, lecz nie na ty le, by zadać sobie trud przy jazdu do Shakespeare i zobaczy ć się z nią osobiście. Zamiast tego dobrze mi płaci za to, by m dwa razy w ty godniu dotrzy my wała jej towarzy stwa. Zawsze trochę sprzątam, przepuszczam garderobę pani Hofstettler przez pralkę i suszarkę, a od czasu do czasu zabieram ją do znajomy ch, do Kmarta lub Krogera, jeżeli pani Hofstettler czuje się wy starczająco „zwinna”, jak to określa. Drogę z domu do bloku pokonałam piechotą. Weszłam skrzy piący mi drzwiami frontowy mi. Chociaż mam własny klucz do jej mieszkania, lekko zastukałam w pierwsze drzwi po lewej stronie, informując ją, że mam zamiar wejść. Na szczęście już wstała. Ucieszy łam się, bo by ły i takie dni, gdy zbolała leżała jeszcze w łóżku. – Zeszłej nocy w ogóle nie zmruży łam oka! – wy krzy knęła na powitanie. Marie Hofstettler skończy ła osiemdziesiąt pięć lat. Z wy glądu przy pomina pomarszczony , suszony owoc moreli. Ma siwe jedwabiste i cienkie włosy , które czesze w niezby t foremny kok. (Wiem, ile kosztuje ją samodzielne ułożenie fry zury . Kiedy ś w chwili zaćmienia umy słu zasugerowałam, żeby ścięła się na krótko. Naburmuszona nie odzy wała się do mnie przez całą godzinę). Dzisiaj rano zdąży ła nawet włoży ć sztuczną szczękę i ubrać się w sukienkę w niebieskoczerwone paski, w której chodzi po domu. Najwy raźniej ekscy tacja dobrze jej robi. – Widziałam, że policja zamknęła taśmą ścieżkę do parku – skomentowałam najbardziej beznamiętny m głosem, na jaki by ło mnie stać. Żaden rodowity mieszkaniec Shakespeare nie nazy wał Estes Arboretum inaczej jak ty lko „parkiem”. Czas najwy ższy , żeby po czterech latach nabrać choć trochę miejscowego szny tu. – Nie sły szałaś tego okropnego zamieszania? – Nic a nic – odparłam zgodnie z prawdą. – Spałam jak zabita. – Z ty mi słowy poszłam do sy pialni pani Hofstettler, gdzie stał kosz z brudną bielizną. – Pozazdrościć głębokiego snu – krzy knęła za mną staruszka. – Kochana, po całej ulicy jeździły radiowozy . Tam i z powrotem. Widziałam też ambulans. A ilu by ło gapiów! – Nie mam pojęcia, co mogło się stać, więc nie mogę pani o niczy m opowiedzieć –

powiedziałam z udawany m żalem. Zwy kle nie plotkuję z klientami, ale podziwiam Marie Hofstettler za to, że nie narzeka ani nie czepia się drobiazgów. – W takim razie trzeba włączy ć radio – zakomenderowała z zapałem. – Może powiedzą, co się stało. A jak nie, to zatelefonuję do Deedry do ratusza. Ona zawsze najlepiej wie, co w trawie piszczy . Włączy łam pralkę. Wszy stkie osiem mieszkań – po cztery na dole i na górze – ma taki sam rozkład, z ty m że te od wschodu stanowią lustrzane odbicie zachodnich. Drzwi frontowe i ty lne są zamy kane o jedenastej wieczorem, a mieszkańcom nie wolno udostępniać kluczy osobom niepowołany m. Od dziesięciu lat, czy li odkąd wzniesiono budy nek, Marie zajmuje mieszkanie od frontu na parterze po północnej stronie. Oprócz niej ty lko Pardon Albee mieszkał tu od początku. Z klatki schodowej wchodzi się bezpośrednio do salonu, którego część zajmuje jadalnia. Za jadalnią znajduje się kuchnia. Jak na wy najmowane mieszkanie w bloku, nie brakuje w niej szafek ani blatów roboczy ch. Z kuchni i jadalni wchodzi się do kory tarza. Po prawej stronie (w mieszkaniu Marie) stoi szafa wnękowa, w której zmieściły się pralka, suszarka, półki do przechowy wania pościeli, środków czy stości i inny ch drobiazgów. Prawie dokładnie naprzeciw szafki znajduje się wejście do głównej sy pialni – przy jemnej wielkości, z bardzo dużą zabudowaną wnęką. Kolejne drzwi za szafą w kory tarzu wiodą do o wiele mniejszej sy pialni dla gości, a sam kory tarz kończy się łazienką z wielkim balkonowy m oknem z matowanego szkła, kry jący m wy jście na drugą klatkę schodową – drogę ucieczki w razie pożaru. Zawsze ceniłam sobie fakt, że drzwi wejściowe do mieszkania usy tuowane są nieco z boku, co uniemożliwia wchodzący m osobom bezpośrednie zajrzenie do łazienki. Pardon Albee – inwestor i właściciel budy nku w jednej osobie – miał czelność nazwać go Apartamentami Ogrodowy mi, gdy ż mieszkania frontowe wy chodzą na arboretum. Jednak z ty lny ch widać ty lko wy brukowany dziedziniec łączący budy nek z wiatą garażową podzieloną na osiem miejsc parkingowy ch, zby t szerokich na jeden, a zby t wąskich na dwa samochody . Mieszkańcy piętra mogą rozkoszować się widokiem na tory kolejowe, a dalej na zaplecze sklepu żelaznego ze sprzętem dla drwali. Na prośbę pani Hofstettler włączy łam radio i zaczęłam robić porządki w większej sy pialni. Staruszka nastawiła odbiornik nieco głośniej, żeby m mogła słuchać wraz z nią – choć dopiero po wnikliwej analizie tego, komu ewentualnie mógłby przeszkadzać hałas. Zdecy dowała wreszcie, że nikomu, bo najbliżsi sąsiedzi, T.L. i Alva Yorkowie, zapewne wy szli już na swój poranny spacer, a Norvel Whitbread, mieszkający piętro wy żej, by ł już w pracy , upił się lub jedno i drugie. Lokalna stacja radiowa, obejmująca swoim zasięgiem większość obszaru hrabstw Hartsfield i Creek, gra tak zwanego klasy cznego rocka. W odbiorniku Marie by ła zaprogramowana pod osobny m przy ciskiem. Melodia, którą usły szałam najpierw, kiedy ś mi się podobała – na długo, zanim porządek dzienny mojego ży cia uległ tak znacznemu... hmm... uproszczeniu. Uśmiechnęłam się, podnosząc z toaletki stare figurki porcelanowe, i bardzo starannie je przetarłam. Piosenka skończy ła się, spojrzałam na zegarek i zaraz po sy gnale czasu odezwała się spikerka. Mówiła z tak silny m południowy m akcentem z Arkansas, że nawet po czterech latach poby tu w miasteczku musiałam dość uważnie się przy słuchiwać, żeby ją zrozumieć. – Wiadomości lokalne (Wiadomąąąści ląkaaalne) – odezwał się nosowy głos z wy studiowaną powagą. – Około godziny drugiej trzy dzieści w nocy w parku Estes Arboretum w mieście Shakespeare znaleziono zwłoki Pardona Albee, znanego inwestora w branży budowlanej z Hartsfield County . Policja podjęła działania na podstawie anonimowego zgłoszenia telefonicznego. Komendant Claude Friedrich stwierdził, że przy czy na zgonu na razie nie jest znana, lecz nie wy klucza udziału osób trzecich. Denat przez całe ży cie mieszkał w Shakespeare i

należał do miejscowego Zjednoczonego Kościoła Protestanckiego. Inne wiadomości. Sąd hrabstwa Creek skazał Harley a Dona Murrella na dwadzieścia lat za uprowadzenie i gwałt... – To niemożliwe! – wy krzy knęła naprawdę poruszona pani Hofstettler. Ostrożnie odłoży łam na miejsce pasterkę, którą właśnie przecierałam, i pobiegłam do salonu. – Lily , to straszne! My ślisz, że ktoś mógł go zabić i obrabować właśnie tutaj? Komu teraz będziemy płacić czy nsz, skoro Pardon Albee nie ży je? I kto odziedziczy po nim budy nek? Odruchowo podałam staruszce chusteczkę higieniczną. Pomy ślałam, że kto jak kto, ale ona zawsze przechodzi od razu do sedna sprawy . Rzeczy wiście – do kogo teraz będzie należał budy nek? Gdy zeszłej nocy w świetle latarki poznałam brzy dką zielono-pomarańczową kraciastą koszulę Pardona Albee, nie o ty m najpierw pomy ślałam. Odpowiedź nie miała bezpośredniego wpły wu na moje ży cie, gdy ż nie wy najmowałam, lecz kupiłam dom od Pardona, podobnie zresztą jak mój sąsiad. O ile wiedziałam, Pardon sprzedał działki leżące na północ od ulicy Track i do rogu Jamaica Street Zjednoczonemu Kościołowi Protestanckiemu – związkowi różny ch odłamów religijny ch, który zupełnie nieoczekiwanie rozkwitał. Jedy ną nieruchomością, którą w ostatnich latach posiadał jeszcze na własność, by ły Apartamenty Ogrodowe. Wy ży wał się w roli właściciela. Uważał się za główną postać czegoś w rodzaju serialu telewizy jnego, w który m grał rolę dobrego gospodarza domu, pomagającego wszy stkim mieszkańcom rozwiązy wać problemy i znającego wszy stkie ich najinty mniejsze sekrety . A przy najmniej bardzo się starał, aby tak by ło. – Muszę zatelefonować. Lily , tak się cieszę, że jesteś dziś ze mną! Pani Hofstettler by ła bardziej poruszona niż kiedy kolwiek przedtem. Pamiętam, jak kiedy ś przez dwa ty godnie kipiała ze złości, gdy ministrant w kościele episkopalny m świętego Stefana zapalił w Adwencie niewłaściwą świecę. – Do kogo chciała pani zatelefonować? – zapy tałam, odkładając ściereczkę. – Na policję. Pardon by ł wczoraj u mnie. Wiesz, jak zawsze pierwszego. Na koniec miesiąca Chuck przesy ła mi czek, składam go w banku, a pierwszego przy chodzi do mnie pan Albee. Punktualnie jak w zegarku. Zawsze mam dla niego przy gotowany czek. Kładę go o tu, na stole, a on zawsze... My ślę, że powinnam powiedzieć policji, że u mnie by ł! – W takim razie wy biorę numer. Miałam nadzieję, że uspokoi się trochę po rozmowie. Ku mojemu zdziwieniu i zaniepokojeniu, dy spozy torka komendy policji w Shakespeare obiecała jej, że przy ślą kogoś, kto wy słucha, co pani Hofstettler ma do powiedzenia. – Lepiej zaparz kawę, Lily – poprosiła. – Może policjant będzie chciał się napić? Co mogło się stać Pardonowi? To nie do wiary ! Jeszcze wczoraj tu stał. O tu, właśnie w ty m miejscu. A teraz nie ży je, choć przecież by ł o ładne dwadzieścia pięć lat młodszy ode mnie! Lily , proszę cię, weź tę chusteczkę i ułóż prosto tę poduszkę na kanapie. Ach, te przeklęte nogi! Nie masz pojęcia, Lily , jak starość potrafi człowiekowi dokuczy ć. Na tak postawioną sprawę nie istniała żadna bezpieczna odpowiedź, więc bły skawicznie doprowadziłam pokój do porządku. Ekspres zaczął bulgotać, mieszkanie by ło wy sprzątane, zdąży łam jeszcze musnąć gąbką łazienkę, gdy odezwał się dzwonek do drzwi. Wy jmowałam właśnie ubrania z suszarki, a ponieważ zaraziłam się od Marie pedanty czny m zamiłowaniem do porządku, pośpiesznie zaniosłam czy ste pranie do gościnnej sy pialni i, w drodze do drzwi wejściowy ch, zamknęłam szczebelkowe drzwi zasłaniające pralkę i suszarkę. Spodziewałam się płotki, więc coś ścisnęło mnie w sercu, gdy poznałam komendanta policji – człowieka, do którego zatelefonowałam w środku nocy . Usunęłam się na bok i gestem dłoni zaprosiłam go do środka, przeklinając w duchu wy rzuty

sumienia i przeklęty telefon. Obawiałam się, że gdy ty lko się odezwę, naty chmiast rozpozna mój głos. Po raz pierwszy zobaczy łam Claude’a Friedricha z tak bliska, chociaż oczy wiście wiele razy widy wałam go, jak wy jeżdża z podjazdu pod blokiem, a od czasu do czasu mijałam go na kory tarzu, gdy sprzątałam w jedny m z mieszkań. Claude Friedrich by ł czterdziestokilkuletnim bardzo wy sokim mężczy zną. Mocno opalony , miał jasnobrązowe włosy i wąsy przy prószone siwizną. Z ogorzałej twarzy spoglądały na mnie jasnopopielate oczy . Komendant miał niewiele zmarszczek (za to te, które miał, by ły tak głębokie, jakby ktoś wy strugał je dłutem), szeroką twarz i kwadratową szczękę, szerokie plecy i ręce, płaski brzuch. Broń na jego biodrze wy glądała bardzo naturalnie. Granatowy mundur sprawił, że naty chmiast zaschło mi w ustach, poczułam wewnątrz niepokój i wściekłość. Jeszcze jeden macho – pomy ślałam. Zupełnie jakby mnie sły szał, Friedrich nagle się odwrócił. Przy łapał mnie z uniesiony mi brwiami i z sardonicznie wy krzy wioną miną. Przez pełną napięcia chwilę mierzy liśmy się wzrokiem. – Dzień dobry , pani Hofstettler – powiedział uprzejmie, przenosząc spojrzenie na moją pracodawczy nię, która mięła chusteczkę w dłoniach. – Dziękuję, że pan przy szedł, chociaż nie wiem, czy dobrze, że pana faty gowałam – odpowiedziała jedny m tchem. – Nie chciałaby m panu niepotrzebnie zabierać czasu. Proszę, niech pan usiądzie. Gestem wskazała mu obitą kwiecisty m materiałem kanapę, stojącą na wprost telewizora i naprzeciw jej ulubionego rozkładanego fotela. – Dziękuję pani. Naprawdę to dla mnie żaden kłopot – uspokoił ją Friedrich. Bez dwóch zdań, umiał się znaleźć. Usiadł z wdzięcznością, jakby stał od ty godnia. Ruszy łam do kuchni i otworzy łam znajdujące się nad blatem okienko. Za plecami naszego gościa postawiłam dzbanek z kawą. Widząc go, pani Hofstettler naty chmiast zaczęła zachowy wać się jak gospody ni, co pomogło jej odzy skać spokój. – Co za nietakt z mojej strony – wy rzucała sobie, zwracając łagodne, spłowiałe niebieskie oczy na gościa. – Proszę się poczęstować kawą. Pija pan ze śmietanką i z cukrem? – Dziękuję bardzo – odparł Friedrich. – Poproszę o czarną. – Lily , czy mogłaby ś podać panu komendantowi kawę? Ja chy ba nie będę piła, ale ty nalej sobie i dosiądź się do nas. Młody człowieku, mam wrażenie, że znałam twojego ojca... – Z ty mi słowy pani Hofstettler rozpoczęła nieuniknioną analizę pokrewieństw, które sprawiały , że powitania ludzi z amery kańskiego Południa są tak wy lewne i trwają tak długo. Wiedząc, że starszej pani sprawię ty m radość, położy łam na tacy serwetki, talerzy k z herbatnikami (tę słabość trzy ma w sekrecie – Marie przepada za czekoladowy mi Keebler Elves z czekoladowy m nadzieniem) i dwie pełne po brzegi filiżanki kawy . Jednocześnie słuchałam, jak Friedrich opowiada o pracy policjanta w Little Rock i podjęciu decy zji o powrocie w rodzinne strony , gdy w krótkich odstępach czasu zmarł jego ojciec, on sam rozwiódł się, a w Shakespeare zwolniło się stanowisko komendanta policji. Wspomniał o radości, jaką czerpie z ponownego odkry cia swobodniejszego tempa ży cia w mały m mieście. By ł dobry w te klocki, musiałam przy znać po raz kolejny . Układając serwetki w zachodzące na siebie trójkąty na tacy zdobionej jasny mi moty wami kwiatowy mi, przy znałam się sama przed sobą, że odczuwam niepokój. Jak długo można milczeć jak kołek i nie wy jść na dziwaczkę? Z drugiej strony przecież spał, kiedy do niego zatelefonowałam. Powiedziałam tak niewiele, więc na jakiej podstawie miałby rozpoznać mój głos? Pły nny m ruchem podniosłam tacę i zaniosłam do salonu. Podałam Friedrichowi filiżankę.

Teraz, gdy znów znalazłam się blisko niego, jeszcze wy raźniej uświadomiłam sobie, jak potężnie jest zbudowany . – Przepraszam, ale my chy ba jeszcze się nie znamy – zaczął taktownie Friedrich, gdy przy siadłam na twardy m fotelu naprzeciw niego. – Bardzo pana przepraszam! – powiedziała pani Hofstettler smutnie, potrząsając głową. – Ta straszna wiadomość zupełnie wy trąciła mnie z równowagi. Panie komendancie, to panna Lily Bard. Mieszka w domu obok naszego bloku. Odkąd się przeniosła do Shakespeare, jest dla nas niezastąpiona. No tak, na panią Hofstettler zawsze można liczy ć. Mogłam się spodziewać, że nie przegapi sposobności do odegrania roli swatki. – Widziałem już panią tu i tam – powiedział, uprzejmie sugerując, że żaden mężczy zna nie może przejść obok mnie obojętnie. – Sprzątam u Deedry Dean – odpowiedziałam krótko. – Czy by ła pani wczoraj w ty m budy nku? – Tak. Czekał, żeby m powiedziała coś więcej. Ale nie powiedziałam. – W takim razie musimy porozmawiać później, kiedy będzie pani miała wolne – zakończy ł miękko, jakby zwracał się do zgrzy białej stulatki lub osoby upośledzonej umy słowo. Niezby t uprzejmie skinęłam głową. – Mam przerwę między czwartą a wpół do szóstej. – W takim razie zajrzę wtedy do pani – oznajmił, nie dając mi czasu na wy rażenie zgody i jasnopopielaty mi oczami spojrzał na gospody nię. – Wspominała pani, że widziała wczoraj Pardona Albee. – By ło tak – zaczęła pani Hofstettler, jakby z chorobliwą lubością dobierała słowa. – Pardon zawsze przy chodzi około dziewiątej rano pierwszego dnia miesiąca... po czy nsz. Wiem, że woli, jak mieszkańcy zaglądają do jego mieszkania, ale przy chodzi do mnie, bo czasami mogę się ruszać, a kiedy indziej nie. Dopóki rano nie otworzę oczu, nie wiem, jak się będę czuła. – Pokręciła głową, podsumowując nieprzewidy walną naturę choroby i starości, na co Friedrich odpowiedział współczujący m mruknięciem. – Zadzwonił do drzwi, więc go wpuściłam – konty nuowała w skupieniu pani Hofstettler. – Miał na sobie pomarańczowo-zieloną koszulę w kratę i ciemnozielone spodnie z poliestru... W takich kolorach mało komu jest do twarzy , a już na pewno nie osobie o jasnej karnacji... Ale to nie ma nic do rzeczy . A jeszcze gdy ktoś jest krępy ... No dobrze... Zagady wał mnie o pogodę, a ja mu odpowiadałam. Wie pan, mówił to, co zwy kle mówi się starszy m paniom, który ch się za dobrze nie zna! Claude Friedrich uśmiechnął się do siedzącej przed nim by strej starszej pani, upił ły k kawy , a potem uniósł filiżankę w moją stronę w geście milczącego uznania. – Czy wspominał coś o swoich wczorajszy ch planach? – zapy tał tubalny m głosem, przy pominający m pomruk grzmotu z oddali. Lepiej się nie wy chy lać. Zorientowałam się, że naprawdę będę musiała uważać. Wbiłam wzrok w swoją filiżankę. By łam tak wściekła na siebie za wplątanie się w śmierć Pardona Albee, że w wy obraźni rzuciłam nią o białą jak śmierć ścianę pokoju. Oczy wiście niczego takiego nie zrobiłam, nie mogłam też w żaden sposób obwiniać Marie za kłopoty , które sama ściągnęłam sobie na głowę. Westchnęłam cicho, a potem podniosłam wzrok i napotkałam zdecy dowane spojrzenie Friedricha. Niech to szlag. – Powiedział mi ty lko, że musi wrócić do siebie i czekać, bo ludzie będą przy nosić pieniądze. Pan też tu mieszka, panie Friedrich, więc wie pan, jak bardzo Pardon lubił dostawać czy nsz na

czas. Ale wspomniał też o czy mś, co go zainteresowało, kiedy słuchał wiadomości... – Krajowy ch czy lokalny ch? – zapy tał łagodnie Friedrich. Zauważy łam, że nie przery wał toku my śli pani Hofstettler, raczej naprowadzał ją na właściwe tory rzucaną co jakiś czas dy skretną uwagą. By ł dobry w swoim fachu. Zauważy łam też, że z jego talerzy ka niepostrzeżenie zniknęły dwa herbatniki. – Tego nie powiedział. – Marie Hofstettler z żalem potrząsnęła głową. – Ale miałam wrażenie, że z czegoś się cieszy ł. Wie pan, Pardon by ł... nie bardzo wiem, jak to powiedzieć, skoro już go nie ma... lubił wiedzieć, co w trawie piszczy – dokończy ła delikatnie, lekko marszcząc brwi i kiwając głową. Nazy wał to „ży czliwy m zainteresowaniem”. Ja nazy wałam to zupełnie inaczej. – A czy wczoraj widziała pani swoich sąsiadów? – padło kolejne py tanie. Zastanawiała się przez chwilę, wy dy mając wargi. – Wy dawało mi się, że sły szałam Alvę i T.L. Yorków, moich sąsiadów, ale oni mieli wrócić dopiero późny m wieczorem, więc pewnie się pomy liłam. Sły szałam też inny ch, jak pukali do drzwi Pardona, wie pan, żeby zapłacić czy nsz. Kilka razy rano i po południu. Ale prawie zawsze oglądam telewizję albo słucham radia, poza ty m nie sły szę już tak dobrze jak kiedy ś. – Czy to znaczy , że poznała ich pani po głosie, czy po prostu ktoś kręcił się po mieszkaniu? Pani Hofstettler znów się zamy śliła. – Chy ba jednak ktoś kręcił się po mieszkaniu. – To mogłam by ć ja – wtrąciłam. – Zrobiłam im zakupy , głównie jedzenie, i zaniosłam do kuchni, a potem miałam podlać kwiaty . – Sły szałam odgłosy około trzeciej po południu. Właśnie obudziłam się po drzemce. – W takim razie to pewnie by łam ja. Friedrich zanotował coś w mały m jadowicie różowy m kołonotatniku, który ni stąd, ni zowąd pojawił się w jego dłoniach. Spojrzałam na zegarek. Musiałam wy jść za pół godziny , żeby zdąży ć do kolejnej pracy , a zostały mi jeszcze do uprzątnięcia czy ste rzeczy Marie. – Przepraszam – mruknęłam. Zaniosłam tacę do kuchni, czując na plecach spojrzenie Friedricha. Szy bko umy łam i wy tarłam naczy nia, a potem wy mknęłam się z kuchni do gościnnego pokoju. Na szczęście żadna z wy prany ch rzeczy nie wy magała prasowania, więc w kilka minut udało mi się porozkładać wszy stko na miejsca. W my ślach odfajkowy wałam kolejne pozy cje na liście obowiązków. U Marie zrobiłam już wszy stko, co zwy kle miałam przewidziane na wtorki rano. Wrócę w sobotę. Zabrakło pły nu do my cia szy b. Zrobiłam odpowiednią notatkę i przy czepiłam ją w kuchni do drzwi lodówki serduszkiem na magnesie z napisem „Kocham Babcię”. Marie dostaje pieniądze od Chucka, więc wy pisze mi czek w sobotę. Komendant policji już wy szedł, gdy wy nurzy łam się z kuchni. Czekałam na znajome skrzy pnięcie drzwi wejściowy ch. – Do widzenia, pani Hofstettler – powiedziałam. Marie gapiła się w przestrzeń nieobecny m wzrokiem z dłońmi spokojnie spleciony mi na kolanach. Wy dawała się zaskoczona, że jeszcze tu jestem. – Do widzenia, Lily – powiedziała zmęczony m głosem. – Tak się cieszę, że dzisiaj przy szłaś. Nie wiem, jak by m sobie z ty m wszy stkim sama poradziła. – Może powinna pani zadzwonić do sy na? – Nie chcę mu zawracać głowy – stwierdziła Marie. – Tak, to rzeczy wiście coś strasznego.

Przy pomniałam sobie, co czułam w ciemnościach, wśród drzew, w środku nocy , gdy w wąskiej smużce światła latarki poznałam ofiarę. Lecz dzięki znajomemu ćwiczeniu umy słowemu, powtarzanemu tak często jak ćwiczenia bicepsów, zablokowałam wspomnienie. Oczy wiście wszy stko wy pły nie na powierzchnię w inny m miejscu i czasie, ale wtedy będę już sama. We wtorki mam zawsze mnóstwo zajęć. Dzisiaj by ło trudniej niż zwy kle, bo krótko spałam i przeży łam wielki stres. Pobiegłam do domu po jakiś owoc do zjedzenia w samochodzie w drodze do następnej pracy . Tak się składa, że we wtorki z mojej dzielnicy wy wozi się śmieci. Wózek czekał na podjeździe, a kosze z nienaruszony mi workami stały we właściwej kolejności. Nikt nie mógł wiedzieć ani nawet podejrzewać, że w jeden komplet zawinięte by ły kiedy ś ludzkie szczątki. Tamtego ranka szy bko obejrzałam wózek, żeby sprawdzić, czy są na nim jakieś ślady ostatniej przejażdżki Pardona Albee. Goły m okiem nie dostrzegłam na metalu żadny ch śladów. Gdy kuchenny mi drzwiami wy szłam pod wiatę samochodową, usły szałam warkot nadjeżdżającej śmieciarki. Nie mogłam się oprzeć i zaczekałam chwilę. Z jedną nogą w samochodzie i z ręką wspartą na ramie otwarty ch drzwiczek przy glądałam się ciężarówce. Czarnoskóry mężczy zna w średnim wieku, ubrany w niebieski kombinezon z wy szy ty m na plecach napisem: „Służby komunalne miasta Shakespeare”, opróżnił kosze jeden po drugim, odstawił je na wózek, a worki wrzucił na pakę ciężarówki. Zamknęłam oczy z ulgą, gdy śmieciarka ruszy ła w górę do bloku. Duży niezgrabny pojazd ostrożnie manewrował, by zmieścić się na podjeździe w kształcie litery „U”. Ale zabawił tam krócej niż zwy kle. Po chwili usły szałam, jak rusza. Żałowałam, że przez ogrodzenie nic nie widać. Założy łaby m się, że po drugiej stronie policjanci w gumowy ch rękawiczkach przeglądali kosze na śmieci przy pisane do poszczególny ch mieszkań. Nie podejrzewałam policji w Shakespeare o tak wy rafinowane metody pracy . Chociaż nie mogłam w żaden sposób potwierdzić swoich podejrzeń, założy łaby m się, że na ten pomy sł wpadł jej szef Claude Friedrich we własnej osobie. Stanęłam w drzwiach pokoju Bobo Winthropa i przy jrzałam mu się ponuro. Bobo to postawny siedemnastolatek, w który m zaczy nają buzować hormony . Odkry łam to zeszłego lata. Dzisiaj by ł w szkole, lecz stan jego pokoju wskazy wał na to, że przez ubiegły ty dzień dość często zaglądał do domu, przy najmniej po to, żeby się przespać i zmienić ubranie. Gdzieś pod cały m ty m nieporządkiem kry ły się meble. Nawet dość dobre, jak pamiętałam. Miałam wrażenie, że stan pokoju w pewny m sensie odzwierciedla osobowość Bobo. Mimo całego swojego bałaganiarstwa to dobry chłopak. Krótko mówiąc, nie zostawił swojego pokoju w takim stanie, żeby zrobić mi na złość po ty m, jak walnęłam go w brzuch za to, że klepnął mnie ręką w ty łek. Po prostu przy zwy czaił się, że przez całe ży cie ktoś po nim sprząta. W takie dni jak dziś mam wrażenie, że jestem na paradzie i idę za słoniem, uzbrojona ty lko w małą szufelkę do zbierania guana. Ale skoro Beanie Winthrop dobrze mi płaci, to – ofuknęłam się surowo – nie mam powodu narzekać. Widząc pokój Bobo, po raz kolejny zaczęłam mieć wątpliwości, czy dobrze zrobiłam, wy bierając sprzątanie jako sposób zarabiania na ży cie. Wlokąc za sobą plastikowy kosz na brudną bieliznę, wrzucałam do niego brudne ubrania. Na pocieszenie przy pomniałam sobie, że kiedy ś dostawałam państwowe sty pendium za wy niki w nauce, w liceum by łam najlepsza w klasie, a college skończy łam z bardzo wy soką średnią. Tak brzmi moja wtorkowa mantra.

Odkry łam też, że pewnego wieczoru, gdy w domu nie by ło rodziców, Bobo zamówił pizzę. Prawdopodobnie – oceniłam na podstawie liczby warstw odzieży leżący ch na tekturowy m pudełku – by ło to jakieś trzy dni temu. – Hej, hej! – od strony kuchni dobiegł mnie stłumiony wesoły głos, a po nim trzask drzwi prowadzący ch do garażu. – Lily ! Wpadłam ty lko na chwilę, bo śpieszę się na lekcję tenisa! – Dzień dobry – odpowiedziałam, dobrze wiedząc, że ton mojego głosu w najlepszy m razie można by ło określić jako posępny . Nie bardzo miałam ochotę widzieć któregokolwiek z Winthropów – ani Beanie, ani jej męża Howella juniora, ani najstarszego sy na Bobo, ani też jego młodszego rodzeństwa – Amber-Jean i Howella trzeciego. Choć trudno w to uwierzy ć, nazwisko panieńskie Beanie brzmiało Bobo – Beatrice (Beanie) Bobo. Bobowie zaliczali się do szóstego pokolenia ary stokracji stanu Arkansas. W skry tości ducha podejrzewałam, że po DNA Beanie plącze się gdzieś jeszcze gen posiadaczki niewolników. – Tu jestem, Lily ! – zawołała Beanie z przesadną radością, zupełnie jakby m siedziała jak na szpilkach, czekając, aż się pojawi. Nie potrafi normalnie wejść do pokoju, zawsze zachowuje się, jakby wy stępowała na scenie. Teraz stanęła w drzwiach, jak postać z angielskiej komedii: atrakcy jna lady Beatrice w drodze na lekcję tenisa przy staje, by porozmawiać z pokojówką. Co prawda, to prawda – atrakcy jności nie można jej odmówić. Ma czterdzieści parę lat, ale jej ciało jakby o ty m zapomniało. Chociaż na twarzy nie jest zby t urodziwa, osiągnęła prawdziwe mistrzostwo w wy korzy sty waniu do maksimum swoich atutów. Długie gęste włosy farbuje na kasztanowaty brąz, szkłami kontaktowy mi przy ciemnia piwne oczy , a opaleniznę w zimie zawsze podretuszowuje jedną lub dwoma sesjami w solarium ty godniowo. – Posłuchaj, Lily , z ty m Pardonem to straszna tragedia, nie sądzisz? – Beanie najwy raźniej miała ochotę pogawędzić. – Chodziłam do szkoły średniej z jego młodszą siostrą! Nawet wtedy Pardon nie zaliczał się do ludzi najłatwiejszy ch w obejściu, ale żeby tak zginąć... Ludzkie pojęcie przechodzi! Czy to nie okropne? – Owszem. – Aha... posłuchaj, Lily , gdy by ś znalazła książeczkę czekową Bobo, proszę, połóż ją na moim biurku. Od pół roku nie sprawdzał wy ciągów i obiecałam, że się ty m zajmę. Chociaż nie wiem, skąd mu przy szło do głowy , że znajdę na to czas! – Oczy wiście. – Aha, i jeszcze jedno, Lily . Bobo powiedział mi, że trenujesz karate. Czy to prawda? – Tak. Wiedziałam, że zachowuję się nieuprzejmie, ale by łam w koszmarny m nastroju. Wściekłam się na samą my śl, że Winthropowie wzięli mnie na języ ki. Przeważnie uważam Beanie za zabawną i znośną osobę (ona chy ba czuje to samo wobec mnie), ale dzisiaj ziry towała mnie ponad miarę. – Wiesz, zawsze chcieliśmy , żeby Bobo trenował taekwondo, ale w okolicy nie ma nikogo, kto mógłby go tego nauczy ć, oprócz tego faceta, który zbankrutował po pół roku. U kogo bierzesz lekcje? – U Marshalla Sedaki. – Gdzie? W Body Time? – Uczy ty lko dorosły ch karate goju-ryu w poniedziałki, środy i piątki wieczorem w sali aerobiku w Body Time. Od wpół do ósmej do wpół do dziewiątej. Te trzy wieczory by ły dla mnie absolutnie najważniejszy mi wy darzeniami ty godnia. Beanie doszła do wniosku, że przestałam się na nią boczy ć, i uśmiechnęła się do mnie

promiennie. – Nie sądzisz, że mógłby przy jąć Bobo? Chłopak ma siedemnaście lat i mimo że trudno mi to przy znać, jest prakty cznie dorosły – powiedziała, po czy m dodała ponuro: – Przy najmniej fizy cznie. – Nie zaszkodzi zapy tać – odpowiedziałam. Moim zdaniem, nie by ło najmniejszy ch szans, żeby Marshall przy jął tak rozpuszczonego chłopaka jak Bobo, ale to nie mój interes. Sam może jej o ty m powiedzieć. – I chy ba tak zrobię – odparła Beanie, notując coś w mały m kołonotatniku, który zawsze trzy ma w torebce. (Zauważy łam, że Beanie i Claude Friedrich mają przy najmniej jedną cechę wspólną). Z pewnością zatelefonuje. Jedną z kilku rzeczy , które podziwiam u tej kobiety , jest oddanie dzieciom. – A więc dobrze – zakończy ła Beanie, unosząc głowę i odwracając się lekko, jakby już znalazła się za drzwiami. – Odświeżę się ty lko przez minutkę i pędzę do klubu. Nie zapomnij o książeczce czekowej, proszę! – Nie zapomnę. Pochy liłam się, żeby podnieść z podłogi bluzę od dresu, którą Bobo zapewne czy ścił przednią szy bę swojego samochodu. – Wiesz co? – po chwili namy słu dorzuciła Beanie. –Pardon by ł wspólnikiem tego twojego Marshalla Sedaki. – Co? – Bluza od dresu wy padła mi z rąk. Szukałam jej dookoła po omacku, mając nadzieję, że źle usły szałam. – Tak – stwierdziła Beanie zdecy dowanie. – Właśnie tak. Howell junior powiedział mi kiedy ś o ty m. Pomy ślałam sobie, że to zabawne, bo Pardon w ogóle nie dbał o kondy cję. Nie chodził nigdzie, jeżeli ty lko mógł tam dojechać. Ale interes z siłownią bardzo mu się opłacił. Musiał na nim zarobić kokosy . Ciekawe, komu to wszy stko zapisał? Nie zareagowałam. Nadal wrzucałam brudne ubrania do plastikowego kosza. Kiedy wreszcie spojrzałam w górę, Beanie wy szła, a chwilę później z dużej łazienki przy legającej do głównej sy pialni dobiegł mnie charaktery sty czny chlupot. Gdy usły szałam trzask drzwi do garażu, powiedziałam na głos: – Powinnam się grzeczniej zachowy wać wobec mojej pani, bo inaczej spuści mnie po brzy twie. Naprawdę nie powinnam by ć dla niej nieuprzejma – powiedziałam sobie, ty m razem zupełnie poważnie. W końcu płacą mi za dwa sprzątania w ty godniu. Do pani Hofstettler też chodzę dwa razy w ty godniu, ale liczę jej taniej – o wiele taniej – bo znacznie mniej czasu i wy siłku zabiera mi doprowadzenie do porządku jej trzy pokojowego mieszkania niż ogromnego domu Winthropów, a poza ty m dzieciom Beanie nie zdarzy ło się jeszcze choćby kiwnąć palcem w tej sprawie. Gdy by chociaż przy szło im do głowy wrzucać brudne ubrania do kosza i nie śmiecić tak koszmarnie w swoich pokojach, mogliby zaoszczędzić rodzicom całkiem sporą część mojej pensji. Zwy kle udaje mi się zachować obojętność wobec zwierzeń Winthropów, lecz dzisiaj rano słowa Beanie wy trąciły mnie z równowagi. Czy Marshall naprawdę wszedł w spółkę z Pardonem Albee? Ani słowem nie wspomniał o żadny m wspólniku w interesie, który zbudował od podstaw. Chociaż Marshall i ja znaliśmy się – a raczej nasze ciała znały się pewną dziwną, bezosobową zaży łością pły nącą ze wspólny ch ćwiczeń w siłowni i z treningów karate – zrozumiałam, że tak naprawdę bardzo niewiele nawzajem wiedzieliśmy o swoim codzienny m ży ciu. Zdziwiłam się, dlaczego informacja na temat Marshalla wy wołała we mnie aż tak silną

reakcję. Co za różnica: miał czy nie miał za wspólnika akurat Pardona Albee? Nieważne, jak by ło ciemno, wiem, że poznałaby m Marshalla, gdy by to on wlókł ciało do parku. Ta my śl sprawiła, że poczułam się jeszcze bardziej nieswojo. Z cały ch sił skupiłam się na ty m, co zostało mi jeszcze do zrobienia. Znalazłam zabłąkaną książeczkę czekową Boba i położy łam na toaletce jego matki, gdzie z pewnością ją zauważy . My ślenie wpły wało niekorzy stnie na tempo mojej pracy . Musiałam jeszcze uporządkować pokój Howella trzeciego – chociaż skłonnością do niechlujstwa nie dorównuje Bobo, trudno go zaliczy ć do wzorów schludności. We wtorki u Winthropów zbieram brudne ubrania, piorę je, suszę i odkładam na miejsce, a potem sprzątam łazienki. W piątki odkurzam i mopem ścieram na mokro podłogi. Winthropowie zatrudniają też kucharkę, która im gotuje – w przeciwny m razie musiałaby m do nich przy chodzić trzy razy w ty godniu. Oczy wiście w piątki muszę też odgruzowy wać mieszkanie, żeby m w ogóle miała co odkurzać, i po raz kolejny wściekam się na ludzi, którzy są tak leniwi, że wolą komuś płacić za sprzątanie. Po kilku głębokich wdechach uspokoiłam się. Wreszcie zrozumiałam, że z równowagi wy prowadzili mnie nie rozrzutni Winthropowie – na ich try bie ży cia mogę ty lko skorzy stać – ani nawet domniemana współpraca Marshalla Sedaki z Pardonem Albee, lecz zbliżające się nieuchronnie spotkanie z Claude’em Friedrichem.

Rozdział 3

Przy szedł punktualnie co do minuty . Gdy zrobiłam krok do ty łu, by go wpuścić, znów zdumiały mnie jego wzrost i apary cja. Przy pomniałam sobie, że najważniejsze to nie okazy wać strachu. Gdy już dodałam sobie otuchy ty m mało odkry wczy m filozoficzny m stwierdzeniem, okazało się, że nie pozostało mi nic innego jak ty lko zachować kamienny wy raz twarzy , który bezstronny obserwator mógł równie dobrze zinterpretować jako ponury . Przy glądał się moim nieliczny m meblom kupiony m na wy przedażach w najdroższy ch miejscowy ch sklepach. Starannie je dobrałam i ustawiłam dokładnie tam, gdzie mi pasowały . Ze względu na niewielkie rozmiary salonu zdecy dowałam się na rozkładaną dwuosobową kanapę zamiast sofy , fotel z uszakami, małe stoliki, małe obrazy . Telewizor mam też niezby t duży . Żadny ch zdjęć. Są za to książki z biblioteki, wielki stos, pod blatem małego stolika obok fotela. Zarówno tapicerka, jak i obrazy utrzy mane są w dwóch dominujący ch kolorach: granatowy m i jasnobrązowy m. – Jak długo mieszka pani w ty m domu? – zapy tał Friedrich, gdy zakończy ł lustrację. – Kupiłam go cztery lata temu. – Od Pardona Albee? – Tak. – I naby ła go pani tuż po przy jeździe do Shakespeare? – Najpierw go wy najęłam, ale z opcją kupna. – Co pani właściwie robi? Jak pani zarabia na ży cie, pani... czy też panno Bard? Nie obchodzą mnie ty tuły ani poprawność polity czna. Nie zdradziłam mu dotąd swojego stanu cy wilnego, więc oczekiwał, że go poprawię. – Sprzątam po domach. – A oprócz tego? A więc odrobił zadanie. A może od samego początku znał każdy szczegół mojego ży cia w Shakespeare? No bo co może mieć do roboty komendant policji w tak mały m mieście? – Niewiele. – Widziałam, że aż go korci, żeby dowiedzieć się czegoś więcej. Uniesione brwi miały mi pewnie zasugerować, że zachowuję się nieuprzejmie, zby wając go tak krótkimi odpowiedziami. Pewnie miał rację. Westchnęłam. – Załatwiam różne sprawy starszy m ludziom.

Pomagam ty m, którzy wy jeżdżają z miasta i nie mogą liczy ć na sąsiadów. Robię im zakupy przed powrotem do domu, karmię psy , koszę ogrody i podlewam kwiaty . – Jak dobrze znała pani Pardona Albee? – Jak pan już wie, kupiłam od niego ten dom. Sprzątam kilka mieszkań w budy nku, którego by ł właścicielem, ale z najemcami umawiam się indy widualnie. Parę razy sprzątałam też u niego. Co jakiś czas przelotnie go widy wałam. – Czy utrzy my wała pani z nim bliższe kontakty ? Prawie wy rwałam się z odpowiedzią, zanim zrozumiałam, że mnie podpuszcza. Zamknęłam usta i odetchnęłam głęboko. – Nie utrzy my wałam z panem Albee bliższy ch kontaktów. Mało powiedziane. Właściwie zawsze czułam do niego fizy czną odrazę. By ł jakiś taki biały , sflaczały i nieruchawy . Zupełnego braku kondy cji nie rekompensowały żadne przy mioty ducha. Friedrich z uwagą przy glądał się swoim dłoniom, a później zaplótł je. Pochy lił się ku mnie, wspierając łokcie na udach. – Wróćmy do zeszłej nocy – zagadnął, rzucając mi nagłe spojrzenie. Posadziłam go na małej dwuosobowej kanapie, a sama wy brałam uszak. Nie kiwnęłam głową, nie odezwałam się pierwsza. Czekałam. – Czy zauważy ła pani coś niezwy kłego? – wy prostował się nagle, patrząc wprost na mnie. – Niezwy kłego. Starałam się wy glądać na zamy śloną, lecz poczułam, że udało mi się ty lko przy wołać na twarz znajomy gry mas uporu. – Położy łam się spać koło jedenastej – powiedziałam w końcu pośpiesznie. By ła to prawda, chociaż za pierwszy m razem nie mogłam zasnąć. – Marie, to znaczy pani Hofstettler, powiedziała mi dzisiaj rano, że na ulicy przy parku zrobiło się spore zamieszanie, ale obawiam się, że nic z tego do mnie nie dotarło. – Ktoś telefonował do mnie około wpół do trzeciej w nocy – powiedział miękko Friedrich. – Kobieta. Powiedziała, że w parku po przeciwnej stronie ulicy znajdę ciało. – Naprawdę? – Naprawdę, panno Bard. My ślę, że coś widziała. Wie, jak ciało znalazło się w parku, i przestraszy ła się, bo widziała, kto to zrobił. Boi się tego kogoś. A może pomogła podrzucić zwłoki do parku i zrobiło jej się żal na my śl o ty m, że biedak będzie tam leżał przez całą noc, a rano będzie cały mokry od rosy ? My ślę więc, że kimkolwiek jest ta kobieta, z jakiejś przy czy ny zaniepokoiła się losem doczesny ch szczątków Pardona. Bardzo chciałby m z nią o ty m porozmawiać. Czekał. Zrobiłam wszy stko, co się da, żeby przy brać obojętny wy raz twarzy . Policjant westchnął ciężko. – Okej, panno Bard. Nic pani nie widziała, nic pani nie wie. Ale jeżeli coś się pani przy pomni – jego słowa aż ociekały ironią – proszę do mnie zadzwonić, w dzień lub w nocy . Komendant Claude Friedrich wzbudzał tak duże zaufanie, że mało brakowało, a zwierzy łaby m mu się ze wszy stkiego. Pomy ślałam jednak o swojej przeszłości. Gdy wy jdzie na jaw, zniszczy spokojną i stabilną egzy stencję, jaką stworzy łam dla siebie w miasteczku. Zorientowałam się, że mam do czy nienia z niebezpieczny m człowiekiem. Gdy otrząsnęłam się z zadumy , zauważy łam, że czeka, jak zareaguję na jego słowa. Wiedział, że zastanawiam się, czy czegoś mu nie powiedzieć. – Do widzenia – powiedziałam i wstałam z fotela, żeby go odprowadzić do drzwi. Wy chodząc, Friedrich wy glądał na rozczarowanego. Ale nic nie powiedział, a w pożegnalny m

spojrzeniu popielaty ch oczu nie by ło wrogości. Gdy zamknęłam za nim drzwi na klucz, ni stąd, ni zowąd zorientowałam się, że by ł chy ba dopiero piątą osobą, którą wpuściłam do domu w ciągu ostatnich czterech lat. We wtorkowe popołudnia o wpół do szóstej zaczy nam sprzątanie w gabinecie denty sty czny m. Kiedy przeniosłam się do Shakespeare i ży łam z oszczędności (a właściwie z tego, co mi zostało po opłaceniu rachunków za leczenie, który ch nie pokry wała moja polisa ubezpieczeniowa), musiałam wy robić sobie markę u klientów. Nieufny doktor Sizemore czekał na mnie, patrzy ł, jak sprzątam, a gdy wy chodziłam, zamy kał za mną drzwi. Teraz mam własny klucz i sama dobieram pły ny czy szczące. Doktor Sizemore woli taki układ, a ja doliczam ich koszty do rachunku. Wszy stko mi jedno, czy uży wam własny ch środków, czy klienta. Tak jak oni, mam swoje ulubione. Chcę by ć Lily Bard – sprzątaczką, a nie złotą rączką ani dziewczy ną do wszy stkiego. Nic, co sugerowałoby biznes na dużą skalę. Nieoficjalnie to, co robię, nazy wam Usługami Porządkowy mi w Shakespeare. Gdy podejmowałam decy zję, że będę się utrzy my wać ze sprzątania, nie mogłam sobie wy obrazić bardziej bezosobowego zajęcia, jednak wkrótce okazało się, że by łam w błędzie. Nie ty lko poznaję osobiste szczegóły z ży cia moich zleceniodawców (na przy kład doktor Sizemore traci włosy i bierze leki przeciwko zaparciom), lecz niekiedy mimo woli dowiaduję się o nich więcej, niż by m chciała. Czasami podczas pracy zabawiam się, układając teksty do fikcy jnej rubry ki dwuty godnika „Shakespeare Journal”. „Ostatnio doktor John Sizemore otrzy mał fakturę za prenumeratę bogato ilustrowany ch czasopism – i wcale nie by ły to magazy ny poświęcone tematy ce medy cznej – więc gdzieś je musi ukry wać... Jego recepcjonistka Mary Helen Hargreaves [w miejscowy m dialekcie jej imię brzmiało Heln] maluje w pracy paznokcie, a podczas przerwy na lunch czy ta angielskie powieści kry minalne... Pielęgniarka Linda Gentry skończy ła dziś serię pigułek anty koncepcy jny ch, a więc kiedy następny m razem przy jdę sprzątać, w koszu znajdę tampaksy ”. Kogo jednak mogła zaciekawić taka rubry ka? Tego rodzaju informacje same w sobie nie interesują nikogo, chociaż by łam jedną z pierwszy ch osób, które wiedziały , że Jerri Sizemore wy stąpiła o rozwód (list od adwokata leżał otwarty na biurku Johna Sizemore’a), a w zeszły m ty godniu odkry łam, że Bobo Winthrop uprawiał z kimś bezpieczny seks, podczas gdy jego rodzice balowali w ekskluzy wny m ośrodku rekreacy jno-sportowy m za miastem. Wiem bardzo wiele o wielu ludziach, nigdy jednak nie przy szłoby mi do głowy dzielić się ty m z kimkolwiek. Ale śmierć Pardona Albee... – pewnie kiedy ś będę musiała o niej opowiedzieć. Podświadomie czułam, że będzie to oznaczać kres mojego doty chczasowego ży cia. Może i nie jest usłane różami, ale ty lko takie mi zostało. Poza ty m jest znośne. Próbowałam inny ch, ale to odpowiada mi najbardziej. Skończy łam pracę o wpół do ósmej. Starannie zamknęłam drzwi na klucz i wróciłam do domu. Na kolację przy gotowałam pierś z kurczaka, brokuły z parmezanem i zagry złam bułką. Posprzątałam w kuchni, posnułam się bez celu po domu, próbowałam przeczy tać książkę z biblioteki, zatrzasnęłam ją z hukiem, a na koniec włączy łam telewizor. Zapomniałam spojrzeć na zegarek i niechcący trafiłam na wiadomości. Przed moimi oczami rozgry wały się dantejskie sceny : kobiety trzy mały krzy czące z przerażenia dzieci, wy buchały bomby , ulice by ły zasłane bezwładny mi ciałami w objęciach śmierci. Zobaczy łam twarz jednej ze zrozpaczony ch kobiet, której rodzina znajdowała się pod gruzami, i zanim zdąży łam zmienić kanał, po twarzy pociekły mi łzy . Od lat oglądanie programów informacy jny ch jest ponad moje siły .

Rozdział 4

W środowe ranki mam więcej swobody . Przeznaczam je na nagłe wy padki (specjalne sprzątanie u pań przed party jką bry dża, przy jęcie z okazji narodzin dziecka) albo wy konuję zamówienia specjalne, na przy kład pomoc w sprzątaniu stry chów. W tę środę od dawna by łam umówiona z Alvą York na wiosenne porządki. Alva przestrzega tego ry tuału, mimo że wraz z mężem T.L., by ły m listonoszem, przenieśli się z domu do jednego z mieszkań w bloku Pardona Albee po przejściu T.L. na emery turę. Dwa lata wcześniej pomogłam Alvie porządnie wy sprzątać dom z trzema sy pialniami. Zaczęła jeszcze przed moim przy jściem i wcale nie miała zamiaru kończy ć w południe, kiedy wy chodziłam. Ale od czasu przeprowadzki bardzo podupadła na zdrowiu i rzeczy wiście w ty m roku sama może nie poradzić sobie z trzema pokojami. Yorkowie mieszkają na parterze obok Marie Hofstettler, a ich drzwi wejściowe wy chodzą wprost na apartament, który Pardon Albee zachował dla siebie. Nie mogłam się powstrzy mać i pukając do Yorków, rzuciłam na nie okiem. Drzwi oklejała policy jna taśma. Zdziwiłam się, że wy gląda dokładnie tak samo jak w telewizji. Kto chciałby się dostać do jego apartamentu? Kto oprócz niego mógł mieć klucz? Domy ślałam się, że miał w mieście krewny ch, o który ch nie wiedziałam. Każdy mieszkaniec Shakespeare jest bliżej lub dalej spokrewniony przy najmniej z kilkoma inny mi. Od tej reguły istnieją bardzo nieliczne wy jątki. Poza ty m jak zginął? Na głowie miał ślady krwi, ale nie przy jrzałam mu się bliżej. Wtedy w parku by łam zby t przerażona, poza ty m ogarnął mnie wstręt. Spojrzałam na tarczę swojego dużego męskiego zegarka. Punktualnie ósma. Jedną z cnót podstawowy ch, które najbardziej ceni sobie Alva, jest punktualność. Gdy otworzy ła mi drzwi, wy glądała okropnie. – Nic pani nie jest? – wy rwało mi się mimo woli. Siwe włosy kobiety sterczały na wszy stkie strony , najwy raźniej nie uczesała ich ani nie zakręciła, a spodnie i bluzkę dobrała na chy bił trafił. – Nie. Wszy stko w porządku – westchnęła ciężko. – Wejdź. T.L. i ja właśnie kończy my śniadanie. Yorkowie zwy kle wstają o wpół do szóstej, a przed wpół do dziewiątej kończą śniadanie, ubierają się i wy chodzą na spacer.

– Kiedy wróciła pani do domu? – zapy tałam. Nie miałam w zwy czaju wty kać nosa w nie swoje sprawy , lecz chciałam zająć Alvę rozmową. Zwy kle po wy jeździe za miasto nie może się doczekać, żeby pochwalić się wnukami i córką, a nawet od czasu do czasu postacią drugoplanową, na przy kład ojcem wnuków i mężem tejże córki. Dzisiaj w milczeniu podreptała przede mną do salonu. T.L., siedząc w mały m kąciku jadalny m, bardziej przy pominał siebie. Zaliczał się do osób, z który mi rozmowa w trzech czwarty ch składała się z oklepany ch zwrotów. – Dzień dobry , Lily ! Jesteś śliczna jak zawsze. Zapowiada się piękny dzień. Ale i on sprawiał wrażenie przy gnębionego. Mówił głuchy m głosem, a gdy wstał zza stolika, zauważy łam, że porusza się mniej spręży ście. Dzisiaj rano naprawdę podpierał się laską z fantazy jną srebrną główką, którą córka dała mu w prezencie pod choinkę. – Ty lko się ogolę, moje panie – mruknął dzielnie – a potem schodzę wam z drogi. Złoży ł gazetę obok swojego miejsca przy stole i wy szedł. T.L. jest wy sokim, by stry m, siwowłosy m mężczy zną. Ostatnio trochę przy ty ł, ale mimo ciężkiej pracy fizy cznej, jaką wy kony wał przez całe ży cie, zachował sporo sił. Patrzy łam, jak dał nura do sy pialni. W jego zachowaniu zauważy łam jeszcze jedną różnicę. Po chwili rozjaśniło mi się w głowie: Dzisiaj rano milczał, choć zwy kle pogwizduje pod nosem, najczęściej piosenki country and western lub hy mny religijne. – Może jednak powinnam przy jść kiedy indziej? Alva sprawiała wrażenie zaskoczonej py taniem. – Nie, Lily . Jesteś kochana, że tak o mnie dbasz. Ale im wcześniej zacznę porządki, ty m lepiej. Moim skromny m zdaniem, lepiej by łoby , gdy by wróciła do łóżka. Mimo to zaczęłam znosić do kuchni naczy nia po śniadaniu, czego nigdy wcześniej nie musiałam robić u Yorków. Z tego rodzaju rzeczami Alva zwy kle doskonale sobie dotąd radziła. Zmy łam naczy nia, wy tarłam i odłoży łam na miejsce. Alva nie odezwała się ani słowem. Siedziała, tuląc w dłoniach filiżankę z kawą. Wpatry wała się w ciemny pły n, jakby z jego fusów chciała wy wróży ć przy szłość. Ogolony T.L. wy nurzy ł się z sy pialni. Na zewnątrz sprawiał wrażenie wesołego, ale nadal nie gwizdał. – Wy bieram się do fry zjera, kochanie – oznajmił żonie. – Ty lko mi się z Lily nie przepracujcie. Pocałował ją i wy szedł. Nie miałam racji, podejrzewając, że Alva oży wi się po wy jściu męża. Nadal w zadumie sączy ła kawę. Poczułam, jak ciarki przebiegają mi po plecach. Wiele razy pracowałam z nią ramię w ramię od samego rana, lecz teraz ta siedząca przy stole kobieta wy dawała się kimś zupełnie obcy m. Alvie dokucza rwa kulszowa. Ma coraz większe trudności z poruszaniem się, ale zwy kle jest prakty czną, dobroduszną kobietą, która wie dokładnie, co chce zrobić, w jakiej kolejności, i potrafi to zwięźle przekazać. Zdaję sobie sprawę, że niektórzy czują się dotknięci jej prostolinijnością – zresztą miałam okazję się o ty m przekonać na własne oczy – ale osobiście nigdy nie miałam nic przeciwko temu. W jej głowie nie kołacze się zby t wiele niewy powiedziany ch my śli, nie zalicza się też do osób przesadnie taktowny ch, ale jest dobra, uczciwa i serdeczna. Chwilę później zobaczy łam zakupy , które przy niosłam Yorkom w poniedziałek po południu. Leżały dokładnie tam, gdzie je zostawiłam. Nikt nie tknął kostki masła ani sałaty w lodówce. Jedno z nich musiało jednak rozpakować ręczniki kuchenne – zauważy łam nową rolę na wieszaku – a chleb schować do chlebaka. Do tego, co już powiedziałam, nie mogłam dodać nic więcej. Pani domu nie poinstruowała mnie, od czego mam zacząć, więc starłam kuchnię na mokro.

Lubi porządkować mieszkanie w określonej kolejności. Przy pomniałam sobie, od czego zwy kle zaczy na – od zasłon. Rzeczy wiście, zdąży ła je zdjąć z okien pokoju wy chodzącego na ulicę. A więc do niedawna funkcjonowała zupełnie normalnie. Zabrałam się do czy szczenia żaluzji od strony mieszkania. By ły zakurzone. Domy śliłam się, że w ty m miejscu przerwała pracę. – Czy coś jest nie tak? – zapy tałam niepewnie. Alva długo milczała. Zaczęłam mieć nadzieję, że nie powie mi, o co chodzi, jednak wreszcie się odezwała. – Nie mówiliśmy o ty m nikomu – powiedziała zbolały m głosem. – Ten facet z Creek County , Harley Don Murrell, skazany za gwałt... ten drań... to on zgwałcił naszą wnuczkę Sarę. Czułam, jak cała krew odpły wa mi z twarzy . – Co się stało? – zapy tałam, siadając naprzeciwko. – Dzięki Bogu, że nie podają nazwiska ofiary w gazecie ani w wiadomościach – powiedziała. – Już wy szła ze szpitala, ale T.L. uważa, że powinna trafić do innego. Do psy chiatry cznego. Ma dopiero siedemnaście lat. Co gorsza, nie może liczy ć na męża. Jest wściekły , że właśnie jej coś takiego się przy trafiło. Powiedział, że gdy by nie nosiła obcisłego try kotu i legginsów, ten drań zostawiłby ją w spokoju. Westchnęła, nadal wpatrzona w filiżankę do kawy . Gdy by spojrzała w górę, zobaczy łaby zupełnie inną kobietę, ale miałam nadzieję, że tego nie zrobi. Bardzo szeroko otworzy łam oczy , żeby powstrzy mać cisnące się do nich łzy . – Właśnie że by jej nie zostawił – stwierdziłam. Pochłonięta własny m nieszczęściem Alva odpowiedziała: – Ja to wiem, jej matka to wie i ty to wiesz. Ale mężczy źni zawsze się dziwią i niektóre kobiety też. Szkoda, że nie widziałaś tej zdziry , żony Murrella, jak siedziała tam w sądzie. Powinna by ła siedzieć w domu i kulić się ze wsty du. Zachowy wała się tak, jakby nie miała pojęcia, co wy prawia jej mąż. Mówiła dziennikarzom, że Sara to... zła dziewczy na, że wszy scy w hrabstwie Creek wiedzieli, jak go podpuszczała... Rozpłakała się. – Na szczęście drań poszedł siedzieć – pocieszy łam ją. – Tak – przy znała. – Płakał, krzy czał, że Bóg mu świadkiem. Na nic mu się to zdało, dostał to, na co zasłuży ł. Ale kiedy ś wy jdzie, chy ba że ktoś go zabije w więzieniu. O to się modlę, chociaż kto wie, czy Pan Bóg mnie kiedy ś za to nie potępi. Mówią, że więźniowie nie lubią gwałcicieli ani ty ch, co molestują małe dzieci. Może ktoś go tam zatłucze w nocy ? Znałam ten ton i te słowa. Na chwilę ogarnęła mnie fala paniki. Dobrze, że Alva, pogrążona we własny ch my ślach, nie zwracała na mnie uwagi. Podświadomie uniosłam rękę do piersi, dotknęłam jasnożółtego T-shirtu i wy czułam pod nim ślady blizn. – Alva, mogę ty lko posprzątać – wy krztusiłam wreszcie. – W takim razie bierzmy się do roboty – powiedziała drżący m głosem. – Może nam to dobrze zrobi? Przez trzy godziny sprzątały śmy nieduże mieszkanie, odkurzając rzeczy , które nigdy nie by ły zakurzone, i porządkując te, które nigdy nie by ły w nieładzie. Alva ży je skromnie. Zawsze my ślałam, że świetnie by sobie radziła na łodzi. Wszy stko, co zby teczne, bezwzględnie wy rzuca, a resztę rzeczy układa logicznie w taki sposób, by zajmowało jak najmniej miejsca. Podziwiam ją. Mam podobne skłonności, chociaż pocieszam się, że ich objawy przebiegają łagodniej. Gdy ścierałam szafki w łazience, przy szło mi do głowy , że Alva ma dość ograniczone zainteresowania, a więc sprzątanie to jedna z nieliczny ch możliwości wy rażenia własnego ja. Co prawda, kiedy ś widziałam, jak haftuje jakieś proste wzory , ale nie czy ta ani nie szy je. Nieszczególnie interesuje ją też gotowanie czy telewizja. Zamiast tego sprząta.

To poważne ostrzeżenie przed ty m, co może mnie czekać w przy szłości. – A co z przy czepą? – zapy tałam, kiedy uznałam porządki w mieszkaniu za zakończone. – Z czy m? – zapy tała. – Zwy kle sprzątamy też w przy czepie – przy pomniałam jej. Yorkowie mają przy czepę mieszkalną i pikapa. Kiedy odwiedzają córkę, parkują na podjeździe i tam mieszkają. Często mi tłumaczy li, że mogą sobie rano zaparzy ć kawę albo położy ć się spać, kiedy mają ochotę, i nikomu to nie przeszkadza. Bardzo często opowiadali mi też o Sarze, najmłodszy m dziecku ich córki. Trzeba przy znać, że by ła rozpuszczona. W zeszły m roku ni stąd, ni zowąd postanowiła wy jść za chłopaka równie młodego jak ona. Małżeństwo okazało się nieudane. Mimo to Yorkowie zawsze mieli bzika na jej punkcie. – Pamiętasz, jak Pardon dawał nam popalić za tę przy czepę? – spy tała niespodziewanie. Pamiętałam. Po obu stronach garażu dla mieszkańców między ścianą i ogrodzeniem znajduje się wolna przestrzeń, mniej więcej szerokości samochodu. Yorkowie poprosili o pozwolenie na zaparkowanie przy czepy na miejscu od północy . Pardon najpierw wy raził zgodę, ale później rozmy ślił się i stwierdził, że wy staje zby t daleko i utrudnia parkowanie inny m mieszkańcom. Nie by ła to moja sprawa, więc nie zwróciłam na to uwagi. Ale wspominali o ty m Yorkowie, widziałam też, jak po parkingu chodził Pardon z taśmą mierniczą. Kręcił głową z niezadowoleniem, zupełnie jakby chciał zbesztać przy czepę za to, że weszła mu w szkodę. Pardon Albee często robił wiele hałasu o nic. Rzadko zdarzało się, że coś sobie lub komuś odpuszczał. Specjalista od wy woły wania wilków z lasu. Alva znów się rozpłakała. – Lepiej już idź, Lily – powiedziała. – Przez to wszy stko sama nie wiem, jak się nazy wam. Kilka ostatnich dni na procesie to by ło prawdziwe piekło. Ale w przy szły m ty godniu na pewno mi przejdzie. – No pewnie – zgodziłam się. – Proszę zadzwonić, kiedy będzie pani chciała rozwiesić zasłony albo posprzątać w przy czepie. – Na pewno zadzwonię – obiecała. Nie przy pomniałam jej o ty m, że mi nie zapłaciła. Po ty m też mogłam się zorientować w stanie jej umy słu, bo zawsze skrupulatnie pamięta o regulowaniu należności. Przecież mogę wpaść jutro – pomy ślałam. Może wtedy chociaż trochę wróci do siebie po procesie Murrella? Co innego Sara. Wiedziałam, że będzie cierpiała przez całe ty godnie, miesiące, a nawet lata... Gdy miałam wy chodzić z budy nku, we frontowy ch drzwiach pojawiła się Deedra Dean. Jak pech, to pech. Nie znoszę Deedry , zwłaszcza od czasu naszej rozmowy w ubiegły m ty godniu. Stały śmy przy drzwiach jej mieszkania na piętrze. Wpadła do domu na szy bki lunch i przy gotowy wała się do wy jścia do ratusza, gdzie prawie zarabiała na siebie jako urzędniczka. – Cześć, gosposiu! – zawołała, najwy raźniej w szampańskim humorze. – Posłuchaj, miałam ci o ty m powiedzieć... W zeszły m ty godniu po pracy zapomniałaś zamknąć drzwi na klucz. – Niemożliwe – odparłam zdecy dowanie. W mojej pracy bardzo ważna jest niezawodność, może nawet ważniejsza niż wzorowe utrzy my wanie porządku. – Nigdy nie zapominam o takich sprawach. Może ty nie zamknęłaś, ale ja na pewno. – Ale w zeszły piątek, kiedy wróciłam do domu, by ły otwarte – upierała się Deedra. – Zamknęłam je na klucz, kiedy wy chodziłam – nie dawałam za wy graną. – Chociaż – dodałam, nagle sobie o czy mś przy pominając – kiedy schodziłam na dół, spotkałam Pardona, a on ma przecież uniwersalny klucz do wszy stkich mieszkań. – Ty lko po co miałby do mnie wchodzić? – spy tała, ale w jej głosie wy czułam, że pomy sł ten

wcale nie wy dał jej się aż tak niedorzeczny . Zauważy łam, że im dłużej się nad ty m zastanawia, ty m wy raźniej na jej twarzy maluje się... no cóż, jakaś dziwna mieszanina gniewu i niepokoju. Zaintry gowały mnie wizualne efekty procesów my ślowy ch odbijający ch się echem w pustej głowie mojej rozmówczy ni. Deedra Dean. Deedra o lśniący ch blond włosach, zmy słowej figurze i twarzy oszpeconej brakiem podbródka. Zawsze nosi jasny makijaż i zachowuje się z przesadny m oży wieniem, żeby odwrócić uwagę od tego poważnego defektu urody . Wprowadziła się do bloku trzy lata temu i spała ze wszy stkimi mężczy znami, którzy kiedy kolwiek tam mieszkali oprócz (zapewne) Pardona Albee i (prawie na pewno) T.L. Yorka. Matka Deedry – urocza, dobrze sy tuowana wdowa, która ostatnio ponownie wy szła za mąż – bardzo pomaga jej finansowo. Lacey Dean Knopp najwy raźniej odnosi wrażenie, że córka znajduje się na etapie poszukiwań swojego księcia z bajki. Ty mczasem dla Deedry każdy mężczy zna to książę z bajki, w każdy m razie na noc lub dwie. Powtarzam sobie, że to nie mój interes, i dziwię się, dlaczego postępowanie tej kobiety doprowadza mnie do białej gorączki. Stopniowo dochodzę do wniosku, że oburza mnie jej całkowity brak szacunku dla samej siebie, przeraża mnie jej skłonność do ry zy ka, a jej akty wność seksualna wzbudza we mnie zazdrość. Ale dopóki jej matka płaci mi na czas, upominam się co dziesięć minut, że Deedra jest dorosłą osobą, przy najmniej metry kalnie, która może sobie układać ży cie, jak zechce. – A więc żeby mi się to więcej nie powtórzy ło – pouczy ła mnie w zeszły m ty godniu, bezskutecznie siląc się na surowość. Resztki szary ch komórek Deedry zarejestrowały wreszcie moje oburzenie. – Ach, muszę lecieć! Wróciłam po dowód opłaty ubezpieczenia. W czasie przerwy na lunch muszę zawieźć auto do przeglądu i nadać na poczcie wniosek o przedłużenie rejestracji. Chciałam coś powiedzieć na temat jej sty lu ży cia – coś, co poszłoby jej w pięty . Niestety , prawdopodobieństwo, że cokolwiek do niej dotrze, by ło znikome. Na dodatek to rzeczy wiście nie by ł mój interes. Przez okno patrzy łam, jak biegnie i wsiada do czerwonego sportowego samochodu, pozostawionego na podjeździe z włączony m silnikiem. Zadatek na ten niezby t solidny , ale szpanerski pojazd wpłaciła Lacey . Deedra powiedziała mi o ty m, jakby to by ła najzwy klejsza rzecz pod słońcem. – I co? Wiesz już, czy Pardon my szkował po twoim mieszkaniu? – zapy tałam ją dzisiaj. W kory tarzu na parterze nie by ło nikogo, a ja specjalnie mówiłam cicho. Tak bardzo skupiłam się na własny ch my ślach, że zapomniałam, iż Deedra może my śleć o czy mś zupełnie inny m. Obrzuciła mnie takim spojrzeniem, jakby m przed chwilą spadła z księży ca. – Nie – powiedziała wściekle. Uniosłam brwi i czekałam. – I lepiej nie wy paplaj policji, że ze mną o ty m rozmawiałaś! – Co? – Jeżeli piśniesz choć słowo, nigdy więcej nie dostaniesz żadnej pracy w Shakespeare – zagroziła. – Nie chcę by ć zamieszana w zabójstwo tego starego piernika. – Czy naprawę my ślisz – odparłam, uśmiechając się ironicznie półgębkiem – że ktokolwiek w ty m mieście zrezy gnuje z usług tak wspaniałej i godnej zaufania sprzątaczki jak ja ty lko po to, żeby ratować ci skórę? Zdumiona wy bałuszy ła niebieskie oczy . W tej samej chwili otworzy ły się drzwi na piętrze. Po chwili na schodach pojawił się Marcus Jefferson – przy stojny mężczy zna pod trzy dziestkę, jedy ny czarnoskóry mieszkaniec Apartamentów Ogrodowy ch. Obrzucił nas pełny m zaskoczenia spojrzeniem, wy mamrotał coś na powitanie i przecisnął się do drzwi frontowy ch, które ciężko zaskrzy piały , z wolna zamy kając się za nim.

Odniosłam wrażenie, że dzisiaj blok Pardona zaludniali ludzie zachowujący się co najmniej dziwnie. Gdy znów spojrzałam na Deedrę, twarz jej poczerwieniała. Czekała, aż drzwi zupełnie się zamkną. Aha. Już wiedziałam, co mogło zmobilizować Pardona Albee do podjęcia działań „w sprawie” Deedry . – W ty m ty godniu tak jak zwy kle? – spy tałam. Zatliła się we mnie iskierka nadziei, że ta kobieta nie zechce już więcej korzy stać z moich usług. Sprzątam u niej w piątki rano, a to najlepsza pora, bo wszy scy chcą mieć w domu porządek na weekend. – No... no pewnie. Posłuchaj, zapomnijmy o ty m nieporozumieniu z drzwiami. To ja zapomniałam je zamknąć, okej? Dopiero później sobie o ty m przy pomniałam. Przepraszam, że cię o to podejrzewałam. Jesteś bardzo solidna... – Deedra zamilkła, a na jej twarzy wy kwitł fałszy wy uśmiech. Gdzie, jak gdzie, ale tu by ł na swoim miejscu. W drodze do domu zastanawiałam się, czy ty dzień temu Pardon rzeczy wiście wszedł do mieszkania Deedry . Jeżeli tak, to po co? Czego tam szukał? Gdy by interesowały go kompromitujące informacje na temat jej pry watnego ży cia, znalazłby ich sporo. W górnej szufladzie komody trzy ma kilka pornograficzny ch zdjęć, które zrobił jej jakiś ukochany . Na niektóry ch wy stępuje w skąpej bieliźnie, a na inny ch bez. Nie bardzo miałam ochotę zaznajamiać się z ty mi szczegółami jej ży cia, ale do moich obowiązków należy nastawianie prania i odkładanie suchy ch ciuchów na miejsce, kiedy sprzątam jej mieszkanie. W tej właśnie szufladzie trzy ma bieliznę. Chowa też pod łóżkiem (gdzie odkurzam) różne eroty czne gadżety i kilka okropny ch magazy nów, do tego zawsze zostawia rozbebeszone łóżko. Kto wie, pewnie znalazłoby się również trochę inny ch „obciążający ch” materiałów, które mogły by zainteresować jej matkę. Czy Albee ośmieliłby się zatelefonować do matki Deedry , porządnej i przy zwoitej Lacey Dean Knopp? Takie zagranie by ło jak najbardziej w jego sty lu. Ledwo zdąży łam wrócić do siebie, zadzwonił dzwonek do drzwi. Wy jrzałam przez judasza i otworzy łam. Ty leż niespodziewany m, co niegroźny m gościem okazał się rzadko widy wany sąsiad Carlton Cockroft. Odkąd kupiłam dom, rozmawiałam z nim może trzy , cztery razy do roku. Od zawsze kojarzy mi się z czy mś do jedzenia. W zimie przy pomina gorącą czekoladę i karmelki, a w lecie kokosowy zapach pły nu do opalania i aromat grilla. Podobne jak ja jest po trzy dziestce. Ma czarne włosy , ciemnobrązowe oczy , podbródek z dołkiem i gęste wy gięte w łuk brwi. Ładnie pachnie. Jest o jakieś dziesięć centy metrów wy ższy ode mnie, a ma niecały metr osiemdziesiąt wzrostu. Mój sąsiad jest uprzejmy , zajęty i heteroseksualny – to wszy stko, co o nim wiem. – Cześć, Lily – zaczął miły m, lecz niewesoły m głosem. – Cześć, Carlton. – Skinęłam mu głową na powitanie, a potem otworzy łam szerzej drzwi, żeby mógł wejść. Na jego twarzy odmalowało się zdumienie, a ja zorientowałam się, że nigdy wcześniej nie zaprosiłam go do środka. Szy bkim spojrzeniem obrzucił pokój i w przeciwieństwie do mojego pewnego siebie wczorajszego gościa nie bardzo wiedział, co z sobą zrobić. – Siadaj – powiedziałam, zajmując miejsce w uszaku. – Lily , przejdę od razu do rzeczy – zaczął, gdy ty lko usadowił się na kanapce. Pochy lił się

naprzód, kładąc łokcie na kolanach. Miał koszulę w granatowo-białą kratę, dżinsy z zaszewkami i sportowe reeboki. Roztaczał wokół siebie aurę swobody , zamożności i komfortu. Czekałam więc, aż przejdzie do rzeczy . Większość ludzi spodziewa się, że zareagujecie, kiedy wam mówią, iż mają zamiar coś zrobić. Moim zdaniem znacznie ciekawiej jest poczekać i przekonać się, czy rzeczy wiście to zrobią. Przez chwilę wpatry wał się we mnie, jakby na coś czekał. Gestem pokazałam mu, żeby powiedział, co go do mnie sprowadza. – Widziałem, jak wy chodziłaś tej nocy , kiedy popełniono morderstwo. – Odczekał chwilę, czekając na mój okrzy k przerażenia. – Wstałem, żeby zaży ć pigułki na zatoki, i wy jrzałem przez okno. – I co z tego? – Wzruszy łam ramionami. – Lily , z tego mogą by ć problemy . Nie powiedziałem Friedrichowi ani słowa, ale wy py ty wał o ciebie. Jeżeli jeszcze ktoś inny cię widział, może zacząć podejrzewać, że masz jakiś związek ze śmiercią Pardona. Trzy mając ręce na kolanach, zastanowiłam się przez chwilę. – Więc po to tu przy szedłeś? – zapy tałam. – Chciałem cię ty lko ostrzec – wy jaśnił, porzucając poprzednią pełną skupienia, lecz jednocześnie odprężoną pozę. – Zawsze trochę się o ciebie niepokoiłem. Uniosłam brwi ze zdumienia. – Tak, tak, wiem – powiedział z lekkim uśmiechem. – Nie mój interes. Ale jesteś moją sąsiadką, jesteś bardzo ładna, a skoro mieszkam obok, czuję się trochę odpowiedzialny ... Na pewno nie chcę, żeby przy trafiło ci się coś złego. Przez chwilę miałam zamiar podciągnąć bluzkę i kazać mu się dobrze przy jrzeć, powstrzy małam się jednak. Wszy stko, co złe, wszy stko, co najgorsze, już mi się przy trafiło. Ale wiedziałam, że próbował mnie chronić. Nie chciał, żeby mi się coś stało. Wiedziałam, że Carlton uznał, iż właśnie tak powinien zachować się mężczy zna. A ja pomy ślałam – co zresztą dość często zdarza mi się podczas kontaktów z mężczy znami – że przy sparzają więcej kłopotów, niż są warci. – Carlton, jesteś moim sąsiadem, a ponieważ jesteś przy stojny m facetem i mieszkasz sam, czuję się za ciebie odpowiedzialna – odpowiedziałam. Poczerwieniał. Zaczął wstawać, ale się opanował. – Pewnie zasłuży łem sobie na to. Zanim się odezwałem, powinienem by ł najpierw powtórzy ć sobie wszy stko kilka razy w my ślach, żeby się przekonać, jak to zabrzmi. Ale do cholery , Lily , nie mam nic złego na my śli. – Widzę, ale dlaczego uważasz, że moje kłopoty z policją to twoja sprawa? Skąd wiesz, że nie zabiłam Pardona? Mój przy stojny sąsiad spojrzał na mnie, jakby nagle zobaczy ł sy czącą złowrogo głowę hy dry . Trafiłam w czuły punkt, odtrącając jego ry cerskie zapędy . – W takim razie... – zaczął chłodno – w takim razie zmarnowałem trochę czasu. Twojego zresztą też. Rzuciłam okiem na swoją prawą rękę. Na paznokciu serdecznego palca kątem oka dostrzegłam podejrzaną zadrę. Będę musiała ją spiłować pilnikiem, zanim zrobi się większa. – Chciałem ty lko by ć dla ciebie miły – powiedział z niedowierzaniem w głosie. Spojrzałam na niego, zastanawiając się, czy coś odpowiedzieć. – Posłuchaj, umawiałeś się ze zby t wieloma kobietami, który m wy dawało się, że jesteś właśnie ty m, kogo szukają – powiedziałam. Przez cztery lata obserwowałam paradę kobiet wchodzący ch i wy chodzący ch z jego małego domku. Przy stojny facet bez żadny ch wy raźny ch wad ze stały m dochodem. Najlepsza partia we

wsi. – Ale dzięki, że nie powiedziałeś policji o ty m, że mnie widziałeś. Tak się składa, że nie mam pojęcia, kto zabił Pardona, i wolałaby m nie tracić czasu na przekony wanie o ty m władzy . Uznałam, iż zachowałam się wy starczająco uprzejmie. Jednak Carlton rzucił ty lko: „Cześć, Lily ”, i wy szedł naburmuszony . W ostatniej chwili opanował się i nie trzasnął drzwiami. Szukając pilnika do paznokci, kręciłam głową. Gdzieś pod kilkoma warstwami zaskorupiałego nawozu kry ł się równy gość. Zastanawiałam się, jak wy obrażał sobie przebieg swojej wizy ty . – Lily , jestem przy stojny m mężczy zną z sąsiedztwa. Trzy mając gębę na kłódkę, okazuję ci, jak bardzo jestem ry cerski i jak bardzo można na mnie polegać. Powinnaś się we mnie zadurzy ć. – Dzięki, przy stojniaku, który nigdy wcześniej nie zwracałeś na mnie uwagi. Późno w nocy wy szłam załatwić tajemniczą, ale niewinną sprawę. Naprawdę nie jestem dziwaczką, jaką czasami się wy daję, i jestem ci dozgonnie wdzięczna, że ochroniłeś mnie przed brutalny m przesłuchaniem na komisariacie. Jestem absolutnie niewinna, ale mam nieprzepartą ochotę pójść z tobą do łóżka oraz/lub poprosić cię o wy pełnienie zeznania podatkowego. Trochę się pośmiałam sama do siebie. Potrzebowałam tego przed pójściem do następnej pracy . Kilka dni wcześniej zatelefonował do mnie sekretarz Zjednoczonego Kościoła w Shakespeare, prosząc, żeby m podała przekąski i posprzątała po zebraniu zarządu przedszkola, więc za pięć piąta spacerowy m krokiem wy szłam z domu. Minęłam blok i znalazłam się na duży m parkingu na końcu mojej ulicy . Przedszkole, w który m co ty dzień odby wają się też zajęcia szkółki niedzielnej, mieści się w długim piętrowy m budy nku za parkingiem. Zadaszone przejście w kształcie litery L łączy je z kościołem, który stoi przy Jamaica Street. Świąty nię z białą iglicą zbudowano z trady cy jnej czerwonej cegły , ale o tej części kompleksu wiem niewiele. Biura pastora i jego sekretarza znajdują się na pierwszy m piętrze budy nku szkółki niedzielnej. Jeżeli kiedy kolwiek znów zacznę chodzić do kościoła, raczej nie zdecy duję się na Zjednoczony Kościół Shakespeare – lub ZKS, jak nazy wają go miejscowi. Powstał w wy niku fuzji wielu konserwaty wny ch odłamów protestanckich, które postanowiły połączy ć swoje dochody , zatrudnić pastora i zbudować obiekt, który posłuży łby wszy stkim. Znaleźli i zatrudnili wielebnego Joela McCorkindale’a i dotąd składali pieniądze, aż wy starczy ło na budowę kościoła, a potem szkółki niedzielnej. Wielebny McCorkindale ma prawdziwy talent do zbierania funduszy . Kiedy ś widziałam go w akcji. Pamięta wszy stkich z imienia i nazwiska. Orientuje się w rodzinny ch koneksjach, py ta o dolegliwości, wy raża kondolencje z powodu zgonów, gratuluje sukcesów. Jeżeli kiedy kolwiek czegoś nie wie, przy znaje się z pokorą. Ma wspaniałą schludną żonę oraz dwóch zębaty ch schludny ch chłopców i chociaż wierzę, że Joel McCorkindale naprawdę kocha swoją pracę, na samą my śl o nim przechodzą mnie dreszcze. Nauczy łam się nie lekceważy ć ty ch dreszczy . O ile wiem, nigdy nie złamał prawa. Prawdopodobnie nigdy go nie naruszy . Czuję jednak, że pod łagodną powierzchownością kotłuje się coś naprawdę strasznego. Przez wiele lat ży łam na granicy zupełnego pomieszania zmy słów. Dlatego teraz szy bko i precy zy jnie wy kry wam u inny ch skłonności psy chopaty czne. Doty chczas jedy ny m przejawem ty ch skłonności u pastora okazała się decy zja o zatrudnieniu kościelnego. Pewnego ranka w drzwiach plebanii pojawił się pijany jak szewc Norvel Whitbread. Joel McCorkindale wpuścił go do środka, nakarmił i napoił strawą duchową (zamiast alkoholu), a na koniec zatrudnił w charakterze konserwatora. Podobnie jak jego pracodawca, Norvel sprawia na zewnątrz dobre wrażenie. Na pozór przestał pić, ma prawdziwy dry g do naprawiania różny ch rzeczy , uśmiecha się też do osób chodzący ch do kościoła. Nie krępuje się wy rażać wdzięczności

pastorowi i zgromadzeniu, co wszy stkich chwy ta za serce. Chociaż Joel McCorkindale prawdopodobnie ukry wa w swoim mroczny m wnętrzu potwora, monstrum to by ć może nigdy nie da o sobie znać. Jak dotąd radził sobie doskonale, utrzy mując je w ry zach. Natomiast Norvel jest zepsuty do szpiku kości. Wszy stko robi na pokaz i nie zdziwiłaby m się, gdy by po kry jomu popijał. Nie znam bardziej obłudnej osoby w naszy m miasteczku. Kościół pokry wa Norvelowi czy nsz za mieszkanie w Apartamentach Ogrodowy ch, płaci mu pensję, a jego członkowie regularnie zapraszają go do swoich domów na posiłki. W zamian za to Norvel sprząta budy nki kościelne, dwa razy do roku my je okna, codziennie opróżnia kosze i utrzy muje w porządku parking. Do jego obowiązków należą też drobne naprawy . Oprócz tego najął się u Pardona jako dozorca. Ale nie robi niczego, co ma jakikolwiek związek z pracami domowy mi, na przy kład nie ładuje ogromnej kościelnej zmy warki, nie parzy też ani nie podaje kawy . Te dodatkowe obowiązki przy padają mnie, jeżeli akurat żadna z parafianek nie może ich wy konać bezpłatnie. W kwartalny m zebraniu rady zarządzającej przedszkolem uczestniczą osoby wy brane na różne kadencje. Podczas ty ch spotkań panuje oży wiona atmosfera, a mnie prawie zawsze zlecają podawanie kawy i herbatników, bo parafianki podsłuchujące obrady (zależnie od indy widualnego usposobienia) umarły by ze śmiechu lub wściekłe wy padły by z sali. Gdy weszłam, Norvel Whitbread obijał się w kościelnej kuchni, znajdującej się w najdalej od kościoła położonej części budy nku przedszkola. O blat opierały się wielka miotła i szufelka, na wszelki wy padek zapewniając mu wiary godne alibi. – Jak leci [Jagleci], siostro Lily ? – wy cedził, popijając z puszki jakiś gazowany napój. – Nie jestem twoją pieprzoną siostrą, Norvel. – Jak chcesz tu jeszcze pracować, lepiej uważaj, co mówisz, kobieto. – Jak chcesz tu jeszcze pracować, lepiej przestań dolewać prądu do coli. Nawet z tej odległości czułam charaktery sty czną woń burbona. Na zdominowanej przez nos chudej i niedoży wionej twarzy Norvela pojawiło się osłupienie. Najwy raźniej od dawna nikt szczerze nie rozmawiał z pupilkiem neofitą. Miał na sobie ubranie podarowane przez jednego z członków zgromadzenia – brązowe luźne spodnie i luźną koszulę w pasy . Sam nigdy nie dokonałby takiego wy boru. Gdy wy jmowałam dzbanek do kawy na dwadzieścia filiżanek, Norvel ruszy ł do kontrataku. – Należę do Kościoła, a ty nie – wy sy czał cichy m, pełny m nienawiści głosem. – Jak my ślisz, komu uwierzą na słowo? – Coś ci powiem, Norvel. Idź i powiedz im, co chcesz. A oni albo ci uwierzą – a wtedy zwolnią mnie – co oznacza, że następna kobieta, którą tu przy jmą, z największą saty sfakcją opowie im o twoim nałogu – albo wy rzucą ciebie, a przy najmniej zaczną ci się baczniej przy glądać. Moim zdaniem, tak czy inaczej ty lko na ty m stracisz. Zawsze starałam się unikać albo ignorować Norvela, ale dzisiaj by łam zdecy dowana na konfrontację. By ć może moje powściągliwe zachowanie wobec Carltona wy czerpało zasoby uprzejmości na cały dzień, a może zaliczy łam o jedno spotkanie z ży wy m człowiekiem za dużo. Nieczęsto zdarzają się ty godnie, podczas który ch odzy wam się do tak wielu ludzi jak dzisiaj. W głowie Norvela kotłowały się jakieś my śli, ja ty mczasem przy gotowałam i nastawiłam ekspres do kawy , który po chwili zaczął obiecująco bulgotać. Wy jęłam tacę, na którą przełoży łam mieszankę herbatników z pozostawiony ch na ladzie biały ch pudełek. – Czekaj, zaraz ci pokażę, suko – warknął Norvel. Pod bezlitosny m światłem jarzeniówek jego zapadłe policzki sprawiały wrażenie jeszcze bardziej wklęsły ch.

– Coś mi mówi, że chy ba nie – odpowiedziałam z absolutną pewnością siebie. Pod wpły wem alkoholu, diabelskiego podszeptu lub jednego i drugiego postanowił działać. Obiema rękami chwy cił miotłę i próbował mnie nią dźgnąć. Chwy ciłam fragment kija między jego dłońmi, zanurkowałam mu pod ręką i gwałtownie skręciłam. Na koniec schy liłam się, naciągając mu rękę. Bardzo bolesny chwy t. Wiem, bo sama to przeży łam, gdy uczy ł mnie go Marshall. Norvel pisnął cienko, niczy m nietoperz. Jak by ło do przewidzenia, właśnie w tej chwili pojawił się w kuchni wielebny Joel McCorkindale. Wiedziałam, że to on wchodzi, jeszcze zanim go zobaczy łam. Poznałam jego pły n po goleniu, bo lubił słodkie zapachy . Wsunęłam prawą stopę za nogę Norvela, uniosłam ją lekko i kopnęłam go od ty łu w staw kolanowy . Zwijając się z bólu, wy lądował na czy stej kuchennej podłodze. Założy łam dłonie na piersiach i odwróciłam się twarzą do pastora. Mam wrażenie, że w ty ch rzadkich chwilach, gdy widzę go z zamknięty mi ustami, Joel McCorkindale wy gląda nieswojo. Teraz z wy raźną niechęcią i z zaciśnięty mi wargami patrzy ł to na leżącego na podłodze Norvela, to znów na mnie. Miałam wrażenie, że gdy za młody ch lat spojrzał w lustro i zobaczy ł w nim bardzo przeciętnego mężczy znę, poprzy siągł sobie, że zacznie wpły wać na inny ch siłą osobowości i niesamowity m głosem, przezwy ciężając niedostatki fizy czne – przeciętny wzrost i nienadzwy czajną cerę. Sy lwetkę też ma przeciętną – nie za wiele mięśni i nie za wiele tłuszczu. Za to gdy otwiera usta, potrafi zniewolić człowieka, wy pełnić przestrzeń radością, spokojem lub pewnością siebie. Teraz wy pełnił ją iry tacją. – Co się tutaj dzieje? – zapy tał zniewalający m głosem, jakiego zapewne uży ł Bóg, gdy przemawiał z gorejącego krzaka. Miałam jednak nadzieję, że Bóg potrafił powściągnąć iry tację. Norvel jęknął i chwy cił się za rękę. Wiedziałam, że nie ośmieli się mnie oskarży ć przed swoim chlebodawcą. Odwróciłam się do zlewu i umy łam ręce, żeby m dokończy ć układanie herbatników. – Panno Bard! – zadudnił tubalny głos. Westchnęłam i odwróciłam się z powrotem. Dlaczego zawsze, dosłownie zawsze, kiedy mam chwilę dobrej zabawy , muszę za nią zapłacić? Ludzie nigdy nie potrafią skorzy stać z okazji i siedzieć cicho. – Co tu się stało? – dopy ty wał się stanowczo McCorkindale. – Norvel trochę się zapędził, więc go uspokoiłam. – Miałam wrażenie, że taka odpowiedź będzie wy magać najmniej wy jaśnień. Pastor naty chmiast mi uwierzy ł, co też przewidziałam. Raz lub dwa obrzucił mnie uważny m spojrzeniem. Odniosłam wrażenie, że przy jął moje wy tłumaczenie za dobrą monetę. – Norvel, czy to prawda? Norvel ujrzał zapowiedź nieszczęścia (że się tak wy rażę) i skinął głową. Zastanawiałam się, czy by strość umy słu przezwy cięży jego gniew. – Bracie Norvel, po spotkaniu porozmawiamy w moim gabinecie. Norvel znów skinął głową. – Teraz pomogę ci wstać, a siostra Lily niech wróci do swoich obowiązków – zarządził McCorkindale hipnoty zujący m głosem. Po minucie miałam ogromną kuchnię dla siebie. Szukając serwetek, stwierdziłam, że skłonność Norvela do alkoholu nie mogła umknąć uwadze nazby t spostrzegawczego Pardona Albee, bo spoty kał Norvela zarówno w bloku, jak i w kościele. Zastanowiłam się, czy przy padkiem nie zagroził mu zdemaskowaniem, podobnie jak ja. Norvel

miał więc moty w, by zamordować Pardona. Jako dozorca z pewnością widział mój wózek na śmieci stojący we wtorki przy ulicy . Pewnie zapamiętał go, na wy padek gdy by kiedy ś potrzebował przewieźć coś ciężkiego. Takie wy jaśnienie coraz bardziej mi się podobało, niestety , wcale nie przy dawało mu to wiary godności. Brzy dzę się Norvelem i bardzo by m się ucieszy ła, gdy by zniknął z bloku w pobliżu mojego domu. Ale naprawdę nie przy puszczałam, by potrafił zaplanować pozby cie się ciała Pardona w taki sposób. Chociaż z drugiej strony może desperacja zaostrzy ła mu intelekt? Na tacy położy łam miseczkę ze słodzikiem i cukiernicę. Wy jęłam dwa termosy i nalałam do nich kawę. Zanim wszy scy członkowie zarządu zebrali się w niewielkiej salce zebrań tuż obok większej sali przy jęć, na stole znalazły się filiżanki, spodki, talerzy ki, serwetki, termosy z kawą i tace z herbatnikami. Teraz pozostawało mi ty lko czekać na zakończenie spotkania, co zwy kle następowało po półtorej godziny . Uprzątnę zastawę, a potem będę mogła pójść na zajęcia ze sztuk walki. Przez jakieś piętnaście minut doprowadzałam kuchnię do porządku. Czasami dla reklamy dobrze zrobić coś więcej, poza ty m dzięki temu się nie nudziłam. Wróciłam do sali przy jęć. Mierzy około dwanaście metrów na sześć. Pod ścianami znajdują się stoliki ze składany mi krzesłami wsunięty mi pod blaty . Przez cały ty dzień korzy stają z nich przedszkolaki, więc zostaje po nich nieporządek i krzesła stoją nierówno, chociaż nauczy ciele starają się wpoić dzieciom, że należy po sobie sprzątać. Uporządkowałam wszy stko tak, jak lubię, i jeżeli podeszłam pod drzwi sali, w której odby wało się spotkanie, to ty lko dlatego, że nudziłam się jak mops. Powtarzałam sobie, że cokolwiek tu usły szę, nigdy nie wy jdzie na zewnątrz, tak samo jak różne szczegóły z ży cia moich pracodawców, które poznaję podczas sprzątania. Drzwi do sali zebrań by ły uchy lone, co zapewniało dostęp powietrza. O tej porze roku w salce bez okien szy bko robi się duszno. Skoro nie wzięłam ze sobą książki, rozerwę się ty m, dopóki nie nadejdzie czas na sprzątanie. Po chwili zorientowałam się, że sprawa doty czy jednej z przedszkolanek, która podczas Ty godnia Dinozaurów wspomniała dzieciom o ewolucji. Bardzo starałam się wy obrazić sobie, co w ty m takiego istotnego, ale po prostu nie mogłam. Jednak członkowie zarządu najwy raźniej uznali to za bardzo poważne przewinienie. Zaczęłam się zastanawiać, które przedsiębiorcze dziecko doniosło na nauczy cielkę i jak ona zareaguje, gdy wy rzucą ją z pracy . Brat McCorkindale, jak wszy scy się do niego zwracali, opowiadał się za wezwaniem nauczy cielki na rozmowę (jego określenie). Dalsze postępowanie miało zależeć od tego, co powie na swoją obronę. By ł zdania, że kobieta, którą opisał jako „bogobojną i oddaną dzieciom”, powinna otrzy mać szansę wy jaśnienia sprawy i wy rażenia skruchy . Członek zarządu Lacey Dean Knopp – matka Deedry – by ła podobnego zdania, chociaż stwierdziła ze smutkiem, że samo wspomnienie o ewolucji by ło poważny m wy kroczeniem ze strony nauczy cielki. Sześcioro pozostały ch członków obecny ch na zebraniu opowiadało się za naty chmiastowy m zwolnieniem. – Jeżeli tak zachowują się ludzie, który ch zatrudniamy , powinniśmy ich staranniej selekcjonować – odezwał się nosowy kobiecy głos. Poznałam go – należał do Jenny O’Hagen, żony Toma O’Hagena, wraz z który m prowadziła miejscową restaurację należącą do krajowej sieci Bippy . Jak przy stało na prawdziwy ch japiszonów, Jenny i Tomowi udało się wcisnąć w pracowite ży cie tak wiele umówiony ch spotkań, funkcji kościelny ch i kontaktów telefoniczny ch związany ch z najróżniejszy mi organizacjami społeczny mi (a należą do każdej, która ich przy jmie), że zupełnie nie mają czasu dla siebie. Doskonały sposób na uniknięcie niechciany ch rozmów w rodzinny m gronie. Oboje mieszkają w Apartamentach Ogrodowy ch na parterze, na prawo od mieszkania Pardona Albee. Naturalnie nie

mają ani chwili czasu na sprzątanie, więc oni również należą do grona moich stały ch klientów. Wolę, gdy nie ma ich w domu, kiedy pracuję. Niestety , gdy zaczy nam, najczęściej właśnie wstaje jedno z nich – to, które by ło na nocnej zmianie. Nie wiedziałam, że O’Hagenowie należą do Zjednoczonego Kościoła, a już zupełnie nie miałam pojęcia, że Jenny wy brano do rady . Z drugiej strony mogłam się tego domy ślić. To ty powy przejaw filozofii ży ciowej O’Hagenów: bezdzietna Jenny wkręciła się do rady przedszkola, bo to najważniejsza insty tucja w Shakespeare, a lista oczekujący ch jest długa. Prawdopodobnie umówiła się z Tomem, że 15 października tego roku poczną dziecko, i uczestniczy ła w pracach rady , by zapewnić potomkowi miejsce w przedszkolu. Skoro okazało się, że w sprawę zaangażowali się moi klienci, zaczęłam z większą uwagą słuchać pełny ch emocji słów wy powiadany ch w sali obrad. Wszy scy by li tak rozgorączkowani, że zastanawiałam się, czy nie powinnam by ła zaparzy ć im kawy bezkofeinowej zamiast zwy kłej. Rada postanowiła zwrócić uwagę młodej kobiecie na niestosowność jej postępowania, lecz jej nie zwalniać. Straciłam zainteresowanie, gdy na porządku dzienny m pojawiły się nudniejsze rzeczy , takie jak budżet szkoły i formularze medy czne do wy pełnienia przez rodziców... Ziewnęłam. Dobrze, że nie odeszłam, żeby jeszcze trochę posprzątać, bo po jakimś czasie usły szałam następne znajome imię. – Teraz pragnę poruszy ć kolejną, równie poważną sprawę. Chcę ją poprzedzić prośbą do was wszy stkich, żeby ście dzisiaj wieczorem w modlitwach pamiętali o naszej siostrze Thei, która przeży wa w domu bardzo trudne chwile. W sali obrad zaległa cisza. Członkowie rady (nie wspominając o mnie) czekali bez tchu, by dowiedzieć się, co też takiego wy darzy ło się w rodzinie Sedaków. Poczułam dziwny ból, że coś ważnego stało się u Marshalla, a ja dowiaduję się o ty m z trzeciej ręki. Brat McCorkindale z pewnością potrafił stopniować napięcie, przery wając opowieść w najciekawszy m miejscu. – Thea rozstała się z mężem. Mówię wam o tak bardzo osobistej sprawie, bo chcę, żeby ście z odpowiedniej perspekty wy potraktowali wy darzenie, o który m zaraz wam opowiem. Otóż jedna z matek zarzuca Thei, że dała klapsa jej córce. Przeanalizowałam całe zdanie jeszcze raz, żeby zrozumieć, o co właściwie chodzi. Zmarszczy łam brwi. Bicie dzieci by ło surowo zakazane w ty m przedszkolu – miałam zresztą nadzieję, że podobnie jak we wszy stkich inny ch. Wy raźnie usły szałam zbiorowy okrzy k oburzenia. – To coś znacznie poważniejszego niż ewolucja – orzekła ze smutkiem Lacey Dean Knopp. – Nie możemy tego puścić płazem, Joel. – Oczy wiście, że nie. Dobro dzieci oddawany ch nam pod opiekę musi by ć najważniejsze – powiedział wielebny McCorkindale. Chociaż jego słowa sprawiały wrażenie, jakby wy uczy ł się ich na pamięć ze szkolnego podręcznika, odniosłam wrażenie, że naprawdę tak my śli. – Ale muszę wam powiedzieć, bracia i siostry w Chry stusie, iż Thea głęboko żałuje całego zajścia. – To znaczy , że zaprzecza? – Jenny O’Hagen znów wy kazała się refleksem. – Thea mówi, że tego ranka dziecko odezwało się do niej niegrzecznie nie po raz pierwszy , ale siódmy lub ósmy . Oczy wiście dobrze wie, iż jej praca polega na kory gowaniu zachowania dzieci, lecz ponieważ przeży wa bardzo poważny stres, straciła panowanie nad sobą i zwracając dziewczy nce uwagę, lekko dotknęła ją w policzek. O tak. Znajdowałam się w dużej sali, więc nie mogłam docenić zdolności aktorskich wielebnego McCorkindale’a. – Czy są jacy ś świadkowie? – spy tała Jenny . Stwierdziłam, że doskonale sprawdziłaby się jako policjantka przesłuchująca zatrzy many ch.

– Niestety nie. Thea by ła wtedy sama w sali z dziewczy nką. Zatrzy mała ją na przerwę, żeby uświadomić jej niewłaściwość zachowania. Zapanowało milczenie. Pewnie członkowie zarządu zastanawiali się nad ty m, co zaszło. – My ślę, że musimy ją wezwać na dy wanik – zagrzmiał głos jednego ze starszy ch członków rady . – Wobec dzieci z naszego przedszkola kary cielesne mogą stosować rodzice, ale nie wy chowawcy . Skinęłam głową na zgodę. – Więc nie chcecie jej zwalniać? – zapy tał znacząco Joel McCorkindale. – Musimy podjąć decy zję. Thea czeka na nią w napięciu. Przy pominam, iż regularnie chodzi do kościoła i znalazła się w bardzo stresującej sy tuacji. Rodzice dziewczy nki zapowiedzieli już, że zaakceptują każdą naszą decy zję. Zebrani prakty cznie błagali McCorkindale’a, by pojechał prosto do Thei i zakomunikował jej, iż wy baczono jej wy stępek – pod warunkiem że nigdy więcej się to nie powtórzy . Pastor nie miał żadny ch więcej sensacji, który mi mógłby się podzielić z zebrany mi, i spotkanie wy raźnie zaczęło zmierzać ku końcowi. Stwierdziłam, że będzie lepiej, gdy zniknę, i wróciłam do kuchni, zanim pierwsi członkowie rady pojawili się w drzwiach sali. Przy szło mi do głowy , że Joel McCorkindale może wpaść do kuchni i zażądać więcej informacji na temat mojej konfrontacji z Norvelem, ale po wy jściu zebrany ch usły szałam jego kroki na schodach wiodący ch do gabinetu na piętrze. Umy łam naczy nia, a pozostałe herbatniki zapakowałam do szczelnie zamy kany ch foliowy ch woreczków. Zaczęłam żałować, że nie zostałam w kuchni przez całe spotkanie. Za kilkanaście minut miałam się spotkać z Marshallem Sedaką. Fakt, iż wiem coś o jego ży ciu pry watny m, o czy m sam mi nie powiedział, sprawił mi przy krość. Rzuciłam okiem na duży wodoszczelny zegarek, pośpiesznie wy żęłam my jkę i rozłoży łam do wy schnięcia na przegrodzie między komorami zlewozmy waka. Dochodziła za dwadzieścia siódma. Na przebranie się w karategę zostało mi ty lko kilka minut, więc nieszczególnie się ucieszy łam, gdy ujrzałam Claude’a Friedricha wspartego o służbowy samochód. Najwy raźniej czekał na mnie. Zaparkował tuż przed moim domem. My ślał, że wy trąci mnie ty m z równowagi? – Dzień dobry , panno Bard – przy witał mnie swoim tubalny m głosem. Ręce trzy mał swobodnie skrzy żowane na piersi. Nie miał na sobie munduru, lecz koszulę w zielono-brązowe paski i spodnie koloru khaki. – Naprawdę bardzo się teraz śpieszę – powiedziałam, starając się, by nie zabrzmiało to opry skliwie. Mógłby odnieść wrażenie, że straciłam panowanie nas sobą. – Czy do główny ch zalet mieszkania w małej miejscowości nie zalicza się przy padkiem wolniejsze tempo ży cia? – zapy tał nieśpiesznie. Zatrzy małam się jak wry ta. Wy czułam w powietrzu coś bardzo niepokojącego. – Shakespeare to spokojniejsze miasto niż na przy kład Memphis – dodał. Poczułam nagły , ostry ból głowy . Chociaż wiedziałam, iż wy wołały go emocje, przy pominał atak migreny . Nagle poczułam falę wściekłości tak silnej, że się wy prostowałam. – Ani słowa więcej – powiedziałam tak dobitnie, że nie poznałam własnego głosu. – Wara panu od tego. Ruszy łam do domu, nie patrząc na niego. Wiedziałam, że jeżeli zapuka, będzie mnie musiał aresztować, bo postaram się zrobić mu krzy wdę. Oparłam się o drzwi, a serce zaczęło mi walić w piersi jak młot. Usły szałam, że odjeżdża. Kilka razy musiałam umy ć spocone dłonie, zanim zdjęłam robocze ciuchy i wskoczy łam w nieskazitelnie białe spodnie od kimona. Góra i pas by ły już zwinięte w małej torbie. Do Body Time pojadę ubrana ty lko w biały podkoszulek, a potem włożę kaftan karategi. Wsadziłam rękę do sportowej torby i pogładziłam zielony pas, który tak

wiele dla mnie znaczy ł. Potem spojrzałam na zegar i kuchenny mi drzwiami wy szłam pod wiatę. Na parking Body Time dotarłam dopiero o wpół do ósmej. Po raz pierwszy chy ba się spóźnię. Pchnęłam szklane drzwi i pośpieszy łam przez główną salę – salę do ćwiczeń z ciężarami. O tak późnej godzinie ty lko kilku entuzjastów jeszcze ćwiczy ło z hantlami lub na maszy nach. Znałam ich z widzenia, więc kiwnęłam głową na powitanie. Szy bko przeszłam na przeciwną stronę sali i znalazłam się w kory tarzu, który prowadził kolejno do biura, natry sków, pokoju masażu, solarium i magazy nku. Na końcu znajdowały się podwójne drzwi. Poczułam ukłucie niezadowolenia. Jeżeli by ły zamknięte, znaczy ło to, że zajęcia już się rozpoczęły . Delikatnie obróciłam gałkę, starając się zachowy wać cicho. Na progu ukłoniłam się, przy ciskając torbę pod pachą. Gdy się wy prostowałam, zobaczy łam, że wszy scy ćwiczący stali już w pozy cji shiko-dachi – nogi w rozkroku, na twarzach spokój, ręce skrzy żowane na klatkach piersiowy ch. Kilka par oczu zwróciło się w moim kierunku. Podeszłam do jednego z krzeseł stojący ch pod ścianą. Zdjęłam buty , skarpetki i odwrócona do ściany włoży łam karategę. Owinęłam obi wokół pasa i w rekordowy m czasie zawiązałam węzeł, a potem cicho pobiegłam na swoje miejsce w drugim rzędzie. Raphael Roundtree i Janet Shook dy skretnie rozsunęli się na boki, robiąc mi miejsce. By łam im za to wdzięczna. Ukłoniłam się krótko Marshallowi, nie patrząc mu w oczy , a potem przy jęłam pozy cję. Po kilku sekundach na uspokojenie oddechu zerknęłam na niego. Lekko uniósł ciemne brwi. Zawsze sprawia wrażenie opanowanego, wy korzy stując do maksimum swoje ćwierćorientalne pochodzenie. Trójkątna twarz o karnacji gdzieś między różem rasy białej a azjaty cką kością słoniową emanowała spokojem. Lecz układ brwi przy pominający ptasie skrzy dła wiele mi powiedział – zaskoczenie, rozczarowanie, dezaprobata. Shiko-dachi to postawa przy pominająca siedzenie w powietrzu. Jest trudna i sprawia ból nawet po długich ćwiczeniach. Najlepiej skoncentrować się na czy mś inny m, przy najmniej ja staram się tak ją przetrwać. Ale by łam zby t rozkojarzona i nie mogłam zacząć medy tacji. Zamiast tego postanowiłam przy jrzeć się odbiciu szeregu współcierpiący ch w lustrze zajmujący m całą długość przeciwległej ściany . Nowi zawsze znajdują się na końcu szeregu. Mężczy zna, który musiał dziś do nas dołączy ć, miał pochy loną głowę i drżały mu nogi – czy li prawdopodobnie wszy scy znajdowali się w tej postawie od półtorej minuty , może dwóch. Czy li niewiele straciłam. Po kilku sekundach zaczęłam się odprężać. Ból domagał się uwagi, więc niepokój wy wołany spotkaniem z policjantem zaczął zanikać. Zaczęłam my śleć o kata, które mieliśmy ćwiczy ć później. Starając się zbagatelizować ból mięśnia czworogłowego, zaczęłam sobie wy obrażać kolejne ruchy , które składają się na geiki sei ni bon. Przy pomniałam sobie błędy , które zwy kle popełniam, i nie mogłam się doczekać, kiedy wreszcie przejdziemy do pełny ch wdzięku i siły kata – serii uderzeń, bloków i kopnięć, które połączone razem tworzą coś, co przy pomina taniec. – Trzy minuty – powiedział stojący w pierwszy m rzędzie ogromny Murzy n Raphael Roundtree. Pasek od zegarka zapiął na obi. – Jeszcze minuta – postanowił Marshall. Wy czułam niezadowolenie ćwiczący ch, chociaż nikt nawet nie pisnął. – Pamiętajcie, że uda trzy mamy równolegle do podłogi. Szereg zafalował, gdy uczniowie skory gowali postawę. Stałam twardo jak skała. W moim shiko-dachi trudno cokolwiek poprawić. Trzy małam stopy we właściwej odległości, rozstawione na zewnątrz pod właściwy m kątem, a plecy wy prostowane. Na chwilę ocknęłam się z zamy ślenia, by spojrzeć w lustro na ćwiczący ch. Ostatni uczeń w szeregu miał poważne kłopoty . Chociaż by ł ubrany w szorty i podkoszulek, pot pły nął mu strumieniami po twarzy . Nie mógł opanować drżenia nóg. Z pewny m zdumieniem rozpoznałam

mojego sąsiada Carltona Cockrofta, który z dobrego serca powiedział mi, że wie o mojej nocnej wy prawie. Zamknęłam oczy i znów spróbowałam skupić się na kata, ale by łam zby t zaskoczona, a w głowie kłębiło mi się mnóstwo domy słów. Gdy Raphael zawołał: „Cztery minuty !”, odczułam taką samą ulgę jak reszta grupy . Wszy scy zaczęliśmy przestępować z nogi na nogę, by pozby ć się uczucia bólu. – Lily ! Rozgrzewka! – powiedział Marshall, ledwo zaszczy cając mnie spojrzeniem, który m omiótł szereg. Stanął w kącie sali, skąd obserwował wszy stkich, wy chwy tując nawet najdrobniejsze oznaki nieprzy kładania się do ćwiczeń. Skłoniłam się i wy biegłam przed grupę. Tego wieczoru by ło nas ty lko ośmioro. Janet i ja by ły śmy jedy ny mi kobietami. Miałam wrażenie, że jestem od niej o rok starsza. Przedział wiekowy mężczy zn zaczy nał się od dwudziestu lat, a kończy ł na jakichś pięćdziesięciu pięciu. – Ki-o tsuke! – powiedziałam ostro, by zwrócić ich uwagę. – Rei – poinstruowałam, kłaniając się im. Odpowiedzieli mi ukłonem, Carlton o mgnienie oka spóźniony . Przy glądał się stojącemu obok niego mężczy źnie, którego ruchy naśladował. Znów zadałam sobie py tanie, po co tu przy szedł. Ale grupa czekała na moje instrukcje, więc wy prostowałam prawą nogę, balansując na lewej. – Duży palec do góry ... i na dół... – powiedziałam. Kilka minut później zakończy łam naprzemienny mi wy padami na boki z rękami wy ciągnięty mi przed siebie dla równowagi. Ukłoniłam się Marshallowi i biegiem wróciłam na miejsce. – Lizuska – rzucił Raphael półgębkiem. – Kto to widział tak się spóźniać? Rozgrzewkę najczęściej prowadzimy na zmianę Raphael i ja. Uczy matematy ki w liceum, więc my ślę, że karate daje mu sposobność wy ży cia się. – Pierwszy raz – szepnęłam na swoją obronę i ujrzałam bły sk zębów w szerokim uśmiechu. Marshall zarządził krótką przerwę. Zaczerpnęłam ły k wody z dy stry butora w siłowni i podeszłam do Carltona. Teraz dla odmiany sprawiał wrażenie przegotowanego. Zupełnie nie nadawał się do zjedzenia. Twarz mu poczerwieniała, włosy zlepił pot. Nigdy wcześniej nie widziałam go nieuczesanego, a ty m bardziej rozczochranego. Raphael zaszedł mnie od ty łu, zanim mogłam zagadnąć sąsiada, więc przedstawiłam ich sobie. Traktuję Raphaela jak kolegę, chociaż nie widujemy się poza treningami. Teraz będę mogła w ten sam sposób poznać Carltona. Widocznie coś sobie przemy ślał po naszej niezby t przy jemnej rozmowie. – Co cię tu sprowadza, Carlton? – zapy tał Raphael z nieukry waną ciekawością. Od razu by ło widać, że nowo przy by ły nie należał do entuzjastów treningów. – Prowadzę Marshallowi księgowość – wy jaśnił Carlton. Nie miałam o ty m pojęcia. – Odkąd kupiłem dom w pobliżu, widzę, jak Lily chodzi na zajęcia. Zawsze wraca zadowolona. Więc zatelefonowałem dziś do Marshalla, a on zaproponował, żeby m spróbował. Wiecie, co będzie dalej? Ledwo ży ję po ty m shigga-cośtam. – Teraz – powiedział Raphael z jawnie sady sty czny m uśmiechem – teraz dopiero się zacznie. – O nie! – Carlton wy glądał na przerażonego. Spojrzałam na Raphaela i jednocześnie wy buchnęliśmy śmiechem. Gdy wy chodził ostatni z ćwiczący ch, ja jeszcze sznurowałam buty . Guzdrałam się celowo, żeby porozmawiać z Marshallem, nie umawiając się z nim specjalnie, gdy ż to zakłóciłoby delikatną równowagę w naszy ch wzajemny ch relacjach. – Spóźniłaś się dziś – skomentował Marshall, składając starannie kaftan karategi i wkładając go

do sportowej torby . Biały T-shirt eksponował skórę w ciepły m odcieniu kości słoniowej. Pewnego wieczora sły szałam, jak opowiadał Raphaelowi, że jego babka by ła Chinką, a dziadek Amery kaninem. Oprócz karnacji, prosty ch czarny ch włosów i ciemny ch oczu nic na to nie wskazy wało. Jest trochę starszy ode mnie – ma mniej więcej trzy dzieści pięć lat – i jakieś siedem centy metrów wy ższy . Ale jest silniejszy i bardziej niebezpieczny niż wszy scy inni, który ch znam. – Policja – mruknęłam zamiast wy jaśnienia. – Chodziło im o Pardona? – zainteresował się. Wzruszy łam ramionami. – Coś cię dzisiaj dręczy – zauważy ł. Nigdy nie powiedział mi nic bardziej osobistego niż „dobre kopnięcie” albo „dłoń, nadgarstek i ramię w linii prostej”, jeżeli nie wspomnieć o „naprawdę popracowałaś nad ty mi bicepsami”. Ze względu na naszą długą znajomość czułam jednak, że nie powinnam go zby wać. – Parę spraw – powiedziałam powoli. Siedzieliśmy na podłodze, oddaleni o niecały metr od siebie. Marshall zdąży ł włoży ć jeden but i rozluźniał sznurówki w drugim. Wciągnął go i zawiązał, a ja zdąży łam naciągnąć drugą skarpetkę. Skrzy żował nogi, złoży ł je razem w pozy cję kwiatu lotosu, podparł się rękami i na chwilę zawisł tak nad podłogą. Nie zmieniając pozy cji, „podszedł” do mnie. Spróbowałam się uśmiechnąć, ale ze względu na nową sy tuację poczułam się nieswojo. Nigdy nie rozmawialiśmy o sprawach osobisty ch. – No to mów – zagadnął. Celebrowałam sznurowanie butów tak długo, jak mogłam, zastanawiając się, co mu powiedzieć. Podniosłam wzrok, gdy jego uwagę przy ciągnął cichy dzwonek telefonu z biura. Umilkł po drugim razie. Widocznie jeden z pracowników podniósł słuchawkę. Twarz Marshalla ma zdecy dowanie trójkątny kształt, z wąskimi wargami i nosem, który wiele razy spłaszczono. Marshall wy glądem bardzo przy pomina kota, lecz nie ma w sobie nic z jego delikatności. Budową ciała bardziej przy wodzi na my śl buldoga. A więc powinnam mu powiedzieć, o co chodzi, albo że nic mu nie powiem – pomy ślałam. Czekał bez żadny ch oznak zniecierpliwienia. – Czy Pardon Albee by ł twoim wspólnikiem? – zapy tałam wreszcie. – Tak. – I co teraz? – Mieliśmy umowę. Na wy padek śmierci jednego z nas drugi miał przejąć cały interes. Pardon nie miał rodziny . Ja miałem Theę, ale Pardon nie chciał się z nią dogady wać. Więc wy kupił dla mnie polisę ubezpieczeniową na ży cie na dość wy soką kwotę. Thea dostałaby te pieniądze zamiast udziału w interesie, gdy by to mnie się coś przy trafiło. – Więc... teraz jesteś właścicielem całego Body Time. Skinął głową, nie przestając wpatry wać się we mnie. Dotąd to ja przewiercałam inny ch wzrokiem, więc usiedzenie na miejscu dużo mnie kosztowało. Poza ty m Marshall znajdował się o wiele bliżej mnie, niż ośmielali się dotąd podejść inni ludzie. – To świetnie – powiedziałam z wy siłkiem. Znów skinął głową. – Czy składałeś już zeznania w sprawie Pardona? – zapy tałam. – Jutro wy bieram się na komisariat do Dolpha Stafforda. Nie chciałem, żeby tu przy chodzili. – Pewnie. Pomy ślałam, że nie powinnam poruszać sprawy Thei. O ty m, że uderzy ła dziecko w przedszkolu, nie powinnam wiedzieć, chociaż znając operaty wność poczty pantoflowej w

Shakespeare, wszy scy w mieście z pewnością poznali już taką czy inną wersję incy dentu. Poza ty m nie mogłam tak po prostu wy skoczy ć z py taniem, dlaczego postanowił się z nią rozstać. Atmosfera zaczy nała gęstnieć, a ja czułam się coraz bardziej nieswojo. – A... inne sprawy ? – zapy tał spokojnie. Obrzuciłam go spojrzeniem pełny m niedowierzania, a potem znów spuściłam wzrok, bo zaplątały mi się przeklęte sznurowadła. – Nic ważnego – powiedziałam niedbale. – Odszedłem od Thei. – Oo! Jeszcze przez chwilę wpatry waliśmy się w siebie nawzajem, a potem poczułam, jak wzbiera mi w gardle histery czny śmiech. – Nie chcesz wiedzieć dlaczego? – Co? Dlaczego co? Wiedziałam, że głupio to zabrzmiało, ale nie mogłam się skupić. Samo siedzenie bez ruchu wy magało ode mnie bardzo dużego wy siłku. Rozmowa na delikatne tematy , bliskość fizy czna i sprawy osobiste zawsze wy prowadzają mnie z równowagi. Marshall pokręcił głową. – Nic takiego, Lily . A teraz ja chciałby m cię o coś zapy tać. Mogę? Niepewnie skinęłam głową. Zastanawiałam się, czy przy padkiem nie wy glądamy jak dwa drewniane ptaszki na huśtawce, na przemian kiwające się do siebie. – Skąd masz te blizny ? – zapy tał łagodnie.

Rozdział 5

Nagle zrobiło mi się duszno. – Nie sądzę, żeby ś chciał wiedzieć – odparłam. – A jednak chcę – nalegał Marshall. – Nie zrobimy ani kroku dalej, jeżeli nie będę wiedział. Spojrzałam w lustro za plecami Marshalla i ujrzałam kogoś, kogo nie poznawałam. – Ci, którzy się dowiadują, nigdy nie my ślą o mnie tak samo jak wcześniej – wy krztusiłam. Nagle zaschło mi w ustach tak bardzo, że miałam kłopoty z mówieniem. – Z mojej strony nic się nie zmieni – obiecał. Zmieni się. Gdy się dowie, nie wiem, co stanie się z milczącą więzią między nami – więzią, która najwy raźniej już mu nie wy starczała. – Dlaczego chcesz, żeby m ci o ty m opowiedziała? Czułam, że zaciśnięte w pięści dłonie zaczy nają drżeć. – Nie poznam cię lepiej, dopóki się tego nie dowiem – wy jaśnił cierpliwie pewny m głosem. – A chciałby m poznać cię lepiej. Jedny m szy bkim ruchem zdarłam z siebie T-shirt. Miałam pod nim zwy kły biały sportowy biustonosz. Marshall ledwo stłumił okrzy k, widząc blizny w całej okazałości. Nie patrząc mu w oczy , odwróciłam się trochę, żeby mógł zobaczy ć te, które krzy żowały się na plecach jak dodatkowe ramiączka biustonosza. Znów się odwróciłam, pokazując mu te na górnej części klatki piersiowej. Usiadłam prosto, żeby mógł zobaczy ć cieńsze białe blizny , schodzące łukiem za pas moich spodni. Dopiero wtedy spojrzałam mu w oczy . Nawet nie mrugnął. Widziałam, jak mocno zacisnął zęby . Z cały ch sił starał się nie zmienić wy razu twarzy . – Wy czułem je, kiedy chwy ciłem cię za rękę na zajęciach w zeszły m ty godniu, ale nie przy puszczałem, że są tak... – Rozległe? – zapy tałam brutalnie. Nie pozwolę mu się odwrócić. – Czy piersi też masz pocięte? – zapy tał, podejmując godną uznania próbę zachowania neutralnego tonu. – Nie. Ale wszędzie dookoła. Kółka, wzorki. – Kto to zrobił?

To, co mi się przy darzy ło, przecięło moje ży cie na pół – znacznie głębiej i bardziej nieodwracalnie niż ostrza noży , które wy ry ły mi na skórze krwawe girlandy . Wbrew sobie wróciłam do piekła, przy pominając sobie tamte upiorne chwile. By ł czerwiec... Upały dawały się we znaki już od miesiąca. Skończy łam college i od trzech lat mieszkałam w Memphis. Miałam ładne mieszkanie w jednej ze wschodnich dzielnic i pracowałam w biurze w największej agencji w mieście oferującej usługi sprzątania biur i prowadzenia domów pod nazwą Queen of Clean – Królowa Czy stości. Mimo głupiej nazwy by ło mi tam dobrze. Do moich zadań należało układanie grafiku dla pracowników. Przeprowadzałam też wy ry wkowe kontrole na miejscu i telefonowałam do klientów, żeby sprawdzić, czy są zadowoleni. Zarabiałam przy zwoicie i kupowałam dużo ubrań. Kiedy w tamten czerwcowy wtorek wy szłam z pracy , miałam na sobie granatową sukienkę z krótkim rękawem, z duży mi biały mi guzikami z przodu, i białe skórzane czółenka. Nosiłam wtedy długie jasnobrązowe włosy i by łam dumna z długich wy pielęgnowany ch paznokci. Spoty kałam się z jedny m ze współwłaścicieli firmy produkującej butelkowaną wodę. Traf chciał, że od jakiegoś czasu miałam kłopoty ze skrzy nią biegów w moim samochodzie, który i tak zaczął już wy magać gruntownej naprawy . Wy chodząc z pracy , martwiłam się, że lada chwila zmieni się on w skarbonkę bez dna. Autostradą dojechałam do zjazdu w Goodwill Road i tam mój pojazd zupełnie odmówił współpracy . Nieco dalej przy tej samej ulicy zauważy łam stację obsługi. Na drodze panował spory ruch, wszędzie by ło pełno ludzi. Zaczęłam schodzić, lawirując między pojazdami tłoczący mi się na wąskim zjeździe. Niespodziewanie zatrzy mał się przy mnie powoli jadący minivan. Ucieszy łam się, bo miałam nadzieję, że jego właściciel podwiezie mnie do serwisu. Drzwi pasażera otworzy ł ktoś, kto siedział z ty łu. Naty chmiast cofnął się i zniknął na swoim siedzeniu za miejscem pasażera. Kierowca trzy mał w ręku broń. Gdy zrozumiałam, co się dzieje, zamiast się ewakuować, stałam i czułam, że serce mi wali tak głośno, iż prawie nie mogę zrozumieć, co mówi facet w samochodzie. – Wsiadaj albo cię zastrzelę na miejscu. Miałam do wy boru: zeskoczy ć ze zjazdu i dostać się pod koła samochodu jadącego drogą poniżej, kazać mu strzelać albo wsiąść. Podjęłam błędną decy zję. Wsiadłam. Później dowiedziałam się, że mężczy zną, który trzy mał mnie na muszce, by ł kuty na cztery nogi pory wacz Louis Ferrier, zwany przez klientów Nap. Specjalizował się w pory waniu kobiet i dzieci – większość znikała na zawsze. Ofiary , które udało się odnaleźć, by ły bez wy jątku martwe – umy słowo lub fizy cznie. Nap odsiedział w więzieniu jakiś wy rok, ale nie za czy ny , dzięki który m zy skał złą sławę. Gdy ty lko wsiadłam do samochodu, zakuł mnie w kajdanki mężczy zna ukry wający się za fotelem pasażera. Później dowiedziałam się, że to Harry Wheeler, sporady czny wspólnik wy czy nów Napa. Harry chwy cił mnie za ręce, zakuł i trzy mał za przy mocowany do kajdanek łańcuch. Potem zawiązał mi opaskę na oczach. Okna samochodu by ły mocno przy ciemniane. Nikt niczego nie zauważy ł. Podczas przerażającej podróży na północ od Memphis rozmawiali między sobą, zupełnie nie zwracając na mnie uwagi. By łam tak przerażona, że prawie nie rozumiałam, co mówią. Czułam zbliżającą się śmierć. W pewnej chwili zjechali z autostrady i spotkali się w umówiony m miejscu z członkami gangu motocy klowego. Nap wy najął mnie gangowi na jedną noc, chociaż wtedy nie miałam o ty m pojęcia.

Czterech mężczy zn i kobieta zabrali mnie do porzuconej szopy w samy m środku jakiegoś pola uprawnego. Jeden z nich dobrze znał okolicę, bo wy chowy wał się w pobliżu. Łańcuchem od kajdanek przy wiązali mnie do zagłówka starego metalowego łóżka. Nadal miałam zawiązane oczy . Mężczy źni jedli, pili i gwałcili mnie. Kiedy zaczęło im się nudzić, wy jęli noże i zaczęli mnie ciąć. Pod każdą z piersi wy cięli kółko, a nad nimi zy gzaki. Na brzuchu wy cięli tarczę z pępkiem jako środkiem. Zanosili się śmiechem, a ja, przy kuta łańcuchem do zniszczonego łóżka, krzy czałam i krzy czałam wniebogłosy . Dostałam w twarz i powiedziano mi, że jak nie przestanę, to zaczną ciąć głębiej. I znów mnie gwałcili. Kobieta, która im towarzy szy ła, niewiele się odzy wała. Z początku nie chciałam wierzy ć, że nie mogę na nią liczy ć. Kiedy zorientowałam się, że cichszy głos rzeczy wiście należy do kobiety , zaczęłam ją błagać o pomoc. Nie odpowiedziała, ale kiedy wszy scy mężczy źni zasnęli lub wy szli na zewnątrz, żeby się wy sikać, podeszła i sy knęła mi prosto do ucha: – Przeży łam coś takiego, to i ty przeży jesz. Wcale cię tak bardzo nie pocięli. Straciłaś ty lko trochę krwi. Nie wiedziałam, że Nap miał po mnie wrócić i że zostałam wy najęta, a nie sprzedana. Spodziewałam się, że umrę, kiedy się mną znudzili i zaczęli się szy kować do odjazdu. Miałam umrzeć za osiemnaście godzin. Skojarzy łam imię Rooster z największy m z nich. Kiedy następnego dnia zaczęli się pakować, wpadł na doskonały pomy sł. Dał mi mały tani rewolwer, który kiedy ś znalazł na ulicy . Dołączy ł do niego jeden nabój. – Możesz sobie wpakować kulkę w łeb – powiedział wesoło. – Albo możesz ją zachować dla Napa, kiedy tu wróci po ciebie. Zanim przy jedzie, zdąży sz nauczy ć się strzelać. Będziesz miała dość czasu. – Lepiej sami ją wy kończmy – powiedział głos, którego nie mogłam skojarzy ć z imieniem ani z wagą. – O jedny m nie pomy ślałeś – wy jaśnił Rooster. – Jak zabije Napa, możemy zawsze powiedzieć, że chciała się z nami pobzy kać, jeżeli zdarzy się najgorsze i jakoś nas znajdzie, chociaż to mało prawdopodobne. A jak ją zabijemy , Nap pójdzie naszy m tropem i dobierze nam się do skóry , kiedy będziemy się tego najmniej spodziewać. Nie macie już dość gościa? Bo ja mam. Inni stwierdzili, że to sensowny pomy sł, uznali, że zostawienie mnie z bronią to świetny żart. Odjeżdżając, śmiali się z miny , jaką będzie miał zaskoczony Nap, i zakładali się, czy go zabiję. Kilka minut po odjeździe kawalkady motocy kli ku asfaltowej drodze przeleżałam w odrętwieniu. Nie mogłam uwierzy ć, że jeszcze ży ję. Nie wiedziałam, czy się cieszy ć, czy nie. Zastanawiałam się, jak długo przeży ję z ranami, które mi zadali. W okolicach pochwy w najlepszy m razie by łam bardzo posiniaczona, a w najgorszy m wiedziałam, że dojdą do tego jeszcze obrażenia wewnętrzne. Z nacięć sączy ła się krew. Bolały mnie straszliwie, chociaż wiedziałam, że nie są głębokie. Bardzo powoli zaczęło do mnie docierać, że naprawdę jeszcze ży ję i że jestem sama. Potem przy pomniałam sobie słowa Roostera. Uniosłam skute ręce i zdjęłam z oczu opaskę. Człowiek, który mnie porwał, miał po mnie przy jść, żeby wy nająć mnie podobny m zwy rodnialcom. To, co przeży łam do tej pory , miało się powtórzy ć. Ale teraz miałam broń i jedną kulę. Bardzo mnie kusiło, żeby raz na zawsze położy ć temu kres. Powstrzy mała mnie ty lko my śl o rodzicach. Na pewno już się zorientowali, że coś mi się stało, i zaczęli mnie szukać. W szopie na środku pola nikt pewnie mnie nie znajdzie przez całe lata, a przez cały ten czas będą się o mnie niepokoić i modlić się za mnie. Nie pogodzą się z my ślą, że nie ży ję.

Wolałam zabić Napa – faceta, który by ł przy czy ną tego wszy stkiego. Po chwili zaczęłam z niecierpliwością oczekiwać spotkania z nim. Każda chwila sprawiała mi ból, ale nauczy łam się ładować rewolwer, chociaż utrudniały mi to kajdanki. Na szczęście łańcuch by ł na ty le luźny , że mogłam przy najmniej poruszać rękami. Kilkakrotnie ładowałam, wy jmowałam nabój i ładowałam ponownie, dopóki nie nauczy łam się pły nnie tego obsługiwać. Na koniec upewniłam się, że nabój znajduje się we właściwej komorze, i ukry łam broń przy sobie. W śmierdzącej, gorącej szopie czekałam na Napa. Przez dziurę w dachu widziałam niebo. Gdy słońce znalazło się prawie nad moją głową, usły szałam silnik minivana nadjeżdżającego polną drogą. Przy pomniałam sobie drugiego mężczy znę i modliłam się, żeby ty m razem sprawca mojego nieszczęścia by ł sam. Zamknęłam oczy , gdy odgłos kroków zbliży ł się do mnie. – Jak się dziś czujesz, kochanie? – zapy tał wesoło Nap. – Gdzie Rooster zostawił klucz? O kurwa, jak cię poniszczy li. Minie trochę czasu, zanim dojdziesz do siebie... Z tonu jego głosu domy śliłam się, że jest wściekły , bo przez jakiś czas do niczego mu się nie przy dam. Jako towar by łam za bardzo uszkodzona. Otworzy łam oczy i spojrzałam wprost na niego. To, co zauważy ł, sprawiło, że zasty gł, pochy lony nad porzuconą opaską na oczy . Uniosłam broń, wy celowałam tak dokładnie, jak mogłam, i nacisnęłam spust. Trafiłam go w oko. Żałowałam, że umarł tak szy bko. O wiele za szy bko. Oczy wiście nie miałam pojęcia, gdzie może by ć klucz od kajdanek. Nap mówił, że zostawił go Roosterowi. Ześliznęłam się z łóżka, a potem poczołgałam się, wlokąc je za sobą. Z niewiary godny m trudem obszukałam Napa, żeby się upewnić, czy nie ma klucza przy sobie. Nie miał. Miałam nadzieję, że w jakiś sposób uda mi się wy dostać z szopy , ale nie miałam sił wy wlec siebie i łóżka przez drzwi. Zdąży łam już stracić sporo sił. Kolejny dzień przeleżałam w towarzy stwie trupa. Pojawiło się najróżniejsze robactwo, w rany wdało się zakażenie, a ciało zaczęło śmierdzieć. Gdy jakąś dobę później pracujący na pobliskim polu farmer zainteresował się porzucony m samochodem Napa, miałam już wy soką gorączkę, ale nie na ty le, żeby zacząć majaczy ć. Pragnęłam stracić przy tomność tak bardzo, jak ludzie w piekle mogą pragnąć wody z lodem. Przez otwarte drzwi farmer zobaczy ł leżące na podłodze zwłoki Napa i pobiegł wezwać pomoc. Wszy scy ludzie, którzy potem przy by li, nie mieli pojęcia, że w szopie jest jeszcze ktoś ży wy . Przerażenie na twarzach mężczy zn, którzy weszli do środka, powiedziało mi, że przekroczy łam pewną granicę. Nie by ło już mnie. By ło ty lko to, co mi się przy trafiło. Nikt, kto mnie wtedy widział przy kutą łańcuchem do łóżka, nie by ł w stanie pomy śleć, że kiedy by łam mała, miałam psa imieniem Bolo, że lubiłam bawić się lalkami, że w ciągu miniony ch dwóch lat dostałam trzy podwy żki i że pochodziłam z czy stego i porządnego domu. Podczas trwającego kilka ty godni powolnego powrotu do zdrowia, po wielokrotny ch przesłuchaniach przez najróżniejsze organy ochrony porządku publicznego, po zniesieniu najazdu mediów, które zrobiły sensację z tego, co już by ło sensacją, zdałam sobie sprawę, że powrót do mojego poprzedniego ży cia by ł niemożliwy . Skradziono mi je. Mój chłopak wy stępował jeszcze w gazetach jako mój chłopak, ale między nami wszy stko się skończy ło. Rodzice nie mogli pogodzić się z okropnością tego, co przeszłam, ani z ty m, że zabiłam człowieka, który za to odpowiadał. Zaczęłam podejrzewać, że w głębi serca uważali, iż strzelając do Napa, dokonałam niewłaściwego wy boru.

Z początku prawdziwą podporą by ła dla mnie młodsza siostra Varena. Jednak stopniowo fakt, że tak powoli wracałam do zdrowia fizy cznego i umy słowego, zaczął ją niecierpliwić, aż wreszcie coś w niej pękło. Uważała, że powinnam wreszcie wstać z łóżka. By ła gotowa przejść do porządku dziennego nad ty m, co przeszłam, rozmawiać o rzeczach, które nie miały z ty m żadnego związku, nawet z moim powrotem do zdrowia. Po kilku coraz bardziej wy buchowy ch wy mianach zdań, w który ch padały takie zachęty , jak: „Weź się za siebie i zrób coś ze swoim ży ciem” i „Nie możesz ży ć ty lko przeszłością”, Varena wróciła do normalny ch obowiązków pielęgniarki w mały m szpitalu w naszy m rodzinny m mieście, ucząc w szkółce niedzielnej i umawiając się z miejscowy m farmaceutą. Na miesiąc przeprowadziłam się do rodziców. Cały mój doby tek zmieścił się na stry chu ich domu i w szopie na narzędzia. Dom z dużą werandą, ogrodem różany m i dobrze znany mi sąsiadami emanował kojącą energią. Niestety , większość osób nie potrafiła zachowy wać się naturalnie w moim towarzy stwie. Najlepszy m ledwo się to udawało, a reszta nie mogła przezwy cięży ć zgrozy na my śl o ty m, co przeży łam. Ze wszy stkich sił broniłam się przed zaszufladkowaniem jako ofiara tragedii. Rozpaczliwie próbowałam odzy skać przeszłość, lecz wreszcie zorientowałam się, że muszę poddać partię. Musiałam porzucić Bartley , zapomnieć o Memphis, wy jechać – by le dalej. – Ale dlaczego wy brałaś akurat Shakespeare? – zapy tał Marshall. – Spodobała mi się nazwa – odpowiedziałam, wzdry gając się, bo prawie zapomniałam, że oprócz mnie jeszcze ktoś jest w sali. Włoży łam T-shirt. – Nazy wam się Bard, jak pewien bard ze Stratfordu. Czy li Shakespeare. – Tak po prostu wędrowałaś palcem ma mapie? Skinęłam głową i wstałam. – Wcześniej próbowałam się zaczepić w kilku inny ch miejscach, ale nie wy paliło, więc wy bór na chy bił trafił wy dawał mi się tak samo dobry jak każdy inny . Ogarnęło mnie niewy tłumaczalne zmęczenie. Każdy ruch wy magał ogromnego wy siłku. – No to na razie – pożegnałam się. – Teraz już wiesz wszy stko. Spakowałam strój do karate, zarzuciłam sportową torbę na ramię i wy szłam z sali. Nie zapomniałam. Gdy doszłam do drzwi, odwróciłam się i złoży łam ukłon. Samochód prowadziłam automaty cznie, próbując o niczy m nie my śleć. Minęły całe lata, odkąd po raz ostatni opowiadałam komuś tę historię. Od wielu lat nie musiałam przeży wać jej na nowo. By ły to dobre lata. Ludzie traktowali mnie zupełnie normalnie, jak zwy czajną kobietę – nie jak rzecz ani ofiarę przestępstwa. A teraz Friedrich dawał mi do zrozumienia, jak wiele o mnie wie. A więc musiał też wiedzieć, że zabiłam człowieka. Może pomy ślał sobie, iż przy pomniały mi się dawne czasy i zamordowałam też Pardona Albee. Py tanie na temat związków, jakie mnie z nim łączy ły , mogło sugerować moty w – zabiłam Pardona, bo nie miałam ochoty dłużej znosić jego zalotów. Gdy by lepiej znał Pardona, wiedziałby , że to dość dziwny pomy sł. Po powrocie do domu usiadłam na skraju łóżka. Starałam się wy obrazić sobie siebie jako samozwańczego członka straży oby watelskiej, jako kogoś w rodzaju... Jak nazy wała się dziewczy na, którą zgwałcono w Tytusie Andronikusie? Lavinia... tak, Lavinia. Napastnicy obcięli jej języ k i dłonie, żeby nie mogła wy jawić ich tożsamości. Mimo to, o ile dobrze pamiętam, jakoś udało jej się powiedzieć o wszy stkim braciom. Ugotowane ciała napastników podała na obiad matce oprawców, gdy ż to ona pozwoliła na zbrodnię. Nie dręczy ło mnie pragnienie zemsty na wszy stkich mężczy znach za to, co mi się przy darzy ło. Ale na pewno przestałam już ufać wszy stkim bez wy jątku, zdecy dowanie przestałam spodziewać

się zby t wiele po ludziach i nie zaskoczy łoby mnie, gdy by m znów usły szała o podobny m przestępstwie. Nie wierzy łam w zasadniczą dobrą wolę mężczy zn ani w milczącą solidarność kobiet. Nie wierzy łam, że ludzie wszędzie są zasadniczo tacy sami, ani w to, że jeżeli traktuje się ich uprzejmie, oni odpłacą nam ty m samy m. Nie wierzy łam w świętość ży cia. Gdy by teraz stanęli przede mną ci mężczy źni – czterej gwałciciele i pomocnik Napa, który mnie skuł – a ja miałaby m naładowaną broń... Zastrzeliłaby m ich wszy stkich – pomy ślałam. Ale nie jeżdżę po Amery ce po barach dla motocy klistów i nie chodzę po urzędach pocztowy ch, szukając ich zdjęć na listach gończy ch. Nie wy najęłam też pry watnego detekty wa, żeby ich odszukać. Czy to znaczy , że nie postradałam zmy słów, czy też sugeruje, że zabiję kogoś w sprzy jający ch okolicznościach? Poczułam mrowienie całego ciała, jak ścierpniętej ręki przy gniecionej we śnie. Coś podobnego czułam wtedy , gdy wbrew własnej woli nie mogłam się oprzeć wspomnieniom. To reszta mojej osobowości wracała do skorupy , którą się stałam, gdy zanurzałam się w wy darzeniach z przeszłości. Odsunęłam kołdrę, sprawdziłam, czy nastawiłam budzik, i z radością wpełzłam do łóżka. Sięgnęłam do wy łącznika lampy . Kobietę też by m zabiła – pomy ślałam, czując, jak ogarnia mnie fala znużenia. Nie widziałam jej. Motocy klistów też nie widziałam, ty lko sły szałam i czułam. Ale Pardon Albee – czy Friedrich naprawdę mógł przy puszczać, że zabiłaby m kogoś, kogo znałam w normalny m ży ciu? Pewnie, że mógł. Zastanawiałam się, jak zginął Pardon. Nie widziałam wiele krwi, chociaż z drugiej strony nie przy jrzałam mu się zby t dokładnie. Od ponad dwóch lat uczy łam się u Marshalla karate, więc pomy ślałam, że gdy by m musiała, pewnie potrafiłaby m zabić kogoś goły mi rękami. Właśnie dlatego postanowiłam trenować sztuki walki. Dlatego też Friedrich zaliczy ł mnie do grona podejrzany ch: z jednej strony bardzo wy sportowana kobieta... a z drugiej podstarzaly , wścibski, przy puszczalnie heteroseksualny mężczy zna mieszkający w pobliżu... Patrząc na sprawę z tej strony , nasuwało się ty lko jedno rozwiązanie – zabiłam Pardona we śnie. Przewracając się na lewy bok, postanowiłam, że od jutra zajmę się tropieniem mordercy . W chwilach tuż przed zaśnięciem wszy stko wy daje się takie proste.

Rozdział 6

Właśnie wracałam do domu, żeby wziąć pry sznic po poranny m treningu w Body Time – na szczęście dzisiaj rano siłownię otworzy ł asy stent Marshalla – kiedy zobaczy łam Marcusa Jeffersona z mały m chłopcem. Miałam mokre od potu włosy , a na popielaty m T-shircie i krótkich spodniach nieestety czne duże ciemne plamy . Właśnie chciałam otworzy ć drzwi wejściowe, kiedy usły szałam wołanie. – Dzień dobry , Lily – dobiegły mnie słowa Marcusa. Po raz pierwszy zobaczy łam, jak się uśmiecha, i zrozumiałam, co widzi w nim Deedra. Jest dobrze zbudowany m mężczy zną o karnacji w odcieniu kawy z domieszką jednej ły żki mleka. Jego brązowe oczy mają złoty odcień. Uśmiechnięty i elegancko ubrany chłopczy k wy glądał jeszcze ładniej. Szczególnie zachwy ciły mnie długie falujące rzęsy i ogromne ciemne oczy . Chociaż nie mogłam się doczekać pry sznica, z grzeczności podeszłam ku nim i przy kucnęłam przed dzieckiem. – Jak masz na imię? – Keny a – odparł chłopiec, promieniejąc uśmiechem. – To bardzo piękne imię – powiedziałam. – A ile masz lat? Chy ba zadawałam właściwe py tania, bo Marcus i dziecko wy dawali się zadowoleni. Chłopiec wy stawił do góry trzy paluszki. Stłumiłam dreszcz niepokoju, widząc, jakie są malutkie. Kruchość dzieci przeraża mnie tak bardzo, że z dużą ostrożnością nawiązuję z nimi jakiekolwiek związki emocjonalne. Czy kiedy kolwiek wy starczy mi czujności, żeby ochronić coś tak delikatnego i cennego? Niektórzy ludzie nic sobie z tego nie robią. Nie wiem, czy to głupota, czy też brak zdolności przewidy wania. Wy daje im się, że dzieci doży ją dorosłości i nikt ich nie skrzy wdzi. Zorientowałam się, że z moją twarzą stało się coś niedobrego. Niepewne oczy dziecka i gasnący uśmiech przy wołały mnie z powrotem do rzeczy wistości. Uśmiechnęłam się szeroko i delikatnie poklepałam dziecko po plecach. – Kiedy ś będziesz bardzo duży i silny – powiedziałam i wstałam. – To twój sy n, Marcus? – Tak, jedy nak – powiedział z dumą. – Od kilku miesięcy jesteśmy z żoną w separacji, ale oboje zgodziliśmy się, że powinienem spędzać z nim tak dużo czasu, jak się da. – To znaczy , że by łeś w pracy na drugą zmianę – stwierdziłam, nie mogąc znaleźć innego

tematu do rozmowy . Marcus skinął głową. – Wróciłem do domu, przespałem się chwilę, a potem odebrałem chłopca od matki, zanim wy szła do pracy . Pracuje w biurze opieki społecznej. – Macie jakieś ciekawe plany na dzisiaj? – spy tałam uprzejmie, próbując nie patrzeć na zegarek. W czwartki rano o wpół do dziewiątej muszę się stawić u Drinkwaterów. – Na początek wy bieramy się do McDonalda na śniadanie – odparł Marcus – a potem pójdziemy do mnie, zagramy w Candy Land, a może obejrzy my odcinek Barneya i przyjaciół? Co ty na to, kolego? – McDonald, McDonald! – wołał Keny a, ciągnąc ojca za ręce. – Czas go nakarmić – stwierdził Marcus. Pokręcił głową, widząc, jak niecierpliwi się chłopiec, ale szeroki uśmiech nie schodził mu z twarzy . – Pardon pewnie krzy wo na niego patrzy ł – zagadnęłam. – Pamiętam, jak mówił, że mieszkania w Apartamentach Ogrodowy ch są ty lko dla dorosły ch. – Keny a by ł już kiedy ś u mnie i pan Albee nie miał nic przeciwko temu – odparł Marcus, patrząc, jak chłopiec puszcza się biegiem po chodniku. – Zastanawiam się, co zrobi następny właściciel. Wiesz może, kto to będzie? – Nie – odpowiedziałam powoli. Z kwestią spadku po Pardonie zetknęłam się już po raz drugi. – Nie mam zielonego pojęcia. Ale mogę spróbować się dowiedzieć. – Daj mi znać – poprosił Marcus i pomachał ręką w geście pożegnania. – Uroczy dzieciak – powiedziałam i przez chwilę patrzy łam, jak dogania sy na, a potem odwróciłam się i poszłam do domu. U Mela i Helen Drinkwaterów sprzątam raz w ty godniu przez trzy i pół godziny . Oboje są po pięćdziesiątce i pracują – on jest członkiem rady miasta, ona ekonomistką w banku. Nie robią wiele bałaganu, lecz mają duży stary dom, a kilka razy w ty godniu zaglądają do nich wnuki mieszkające przy tej samej ulicy . U pani Drinkwater nie ma miejsca na improwizację. Zawsze przy gotowuje dla mnie listy rzeczy do zrobienia. Najpierw chciała, żeby m odkreślała wszy stko, co zrobiłam, i zostawiała je w każdy m z pomieszczeń, ktory ch doty czy ły , ale odmówiłam. Muszę przy znać, że na początku, gdy uczy łam się zakresu obowiązków, listy się przy dawały , ale później zaczęły mi się za bardzo kojarzy ć z dziecinny mi malowankami, w który ch kolory poszczególny ch fragmentów obrazków oznaczano cy frami. Chcąc jej dać do zrozumienia, co sądzę na ten temat, na początku naszej współpracy zostawiałam puste listy dokładnie na środku pokojów. Pani Drinkwater (przy sięgłam sobie, że nigdy nie nazwę jej Helen) nie skomentowała tego ani słowem. Kiedy ś zostawiła obok pralki stos brudny ch ubrań, a na nich kartkę z prośbą, żeby m „wrzuciła rzeczy do pralki, a potem do suszarki”. Za pierwszy m razem zagotowałam się ze złości, ale posłusznie wy konałam polecenie, gdy jednak zdarzy ło się to po raz kolejny , zostawiłam jej odręcznie napisaną notatkę o treści: „Tego nie ma na żadnej liście”. Pani Drinkwater przestała dodawać mi nowy ch obowiązków. Piętrowy dom z przełomu wieków mieści się w najstarszej zachowanej dzielnicy Shakespeare. Położony jest w pewnej odległości od ulicy i należy do niego jeszcze przy najmniej z pół akra lasu na ty łach, który Drinkwaterowie pozostawili nietknięty . Fasadę pomalowano na żółto, ozdobne detale na biało, a okiennice na ciemnozielono. Dom prezentował się szczególnie uroczo w jasny m ciepły m świetle poranka. Dzisiaj rano miałam się nad czy m zastanawiać. Marshall rozstał się z Theą i oznajmił mi to

takim tonem, jakby to miało jakiś związek ze mną. Gdy sprzątałam w łazience na piętrze, zastanawiałam się, czy nadal ży wi do mnie choć iskrę uczucia, po ty m co zaszło ubiegłej nocy . W przeszłości, gdy czułam coś więcej niż ty lko przelotną sy mpatię do jakiegoś mężczy zny , wy starczy ło, żeby m mu powiedziała o moich przejściach, żeby go odstraszy ć. Z wy jątkiem jednego, który podniecił się tak bardzo, że chciał mnie posiąść przemocą. Obroniłam się, ale kosztowało mnie to sporo czasu i wy siłku. Dlatego postanowiłam uczy ć się sztuk walki, które okazały się najprzy jemniejszą jak dotąd rzeczą w moim ży ciu. Takie my śli pukały do mojej świadomości. Porówny wałam je do kropli deszczu padający ch na chodnik, bo doty czy ły spraw dla mnie ważny ch, lecz nie pochłaniały zupełnie mojej uwagi. My ślałam też o osadzie na wannie Drinkwaterów i co zrobić z komiksem znaleziony m za toaletą. Dopiero gdy deski podłogi na parterze zaskrzy piały po raz drugi, zwróciłam na to uwagę. Zamarłam bez ruchu, trzy mając gąbkę nad umy walką. Spojrzałam w lustro niewidzący m wzrokiem, starając się zrozumieć przy czy nę skrzy pnięcia. Drinkwaterowie wy chodzą do pracy kwadrans po ósmej. Zawsze zostawiają drzwi kuchenne otwarte, bo wiedzą, że przy chodzę o wpół do dziewiątej i zamy kam je na klucz, chociaż włamania za dnia w tej części miasta prakty cznie się nie zdarzają. A wiec podczas tego kwadransa ktoś musiał się zakraść do domu. Zamknęłam oczy , by lepiej sły szeć. Bezszelestnie ściągnęłam gumowe rękawice i odłoży łam je do umy walki. Intruz jeszcze nie dotarł na górę, miałam więc czas, żeby się przy gotować. Nie miałam czasu zdejmować butów. Wy szłam bezgłośnie z łazienki, próbując sobie przy pomnieć, w który m dokładnie miejscu na parterze skrzy pi podłoga. Jeśli zdążę się ukry ć za ścianą na kory tarzu w miejscu, w który m łączy się on ze schodami, będę mogła zaatakować, gdy wejdzie na górę. Z każdy m krokiem by łam coraz bliżej schodów. Po drodze na przemian zginałam i prostowałam ręce, żeby rozluźnić mięśnie. Serce zaczęło mi walić jak młot i poczułam lekki zawrót głowy , ale by łam gotowa – nie bałam się walki. Wiedziałam, że powinnam się odpręży ć, w przeciwny m razie napięte mięśnie sprawią, iż będę poruszać się trochę wolniej... musiałam my śleć o tak wielu rzeczach naraz. Usły szałam kroki na schodach. Odruchowo zacisnęłam dłonie w pięści i napięłam mięśnie nóg. Serce coraz szy bciej pompowało krew. Cichy szelest, coś jakby materiału przesuwającego się wzdłuż ściany . Bardzo blisko. Potem cichy dźwięk, którego nie potrafiłam zinterpretować. Zmarszczy łam brwi. Chy ba jakiś przedmiot z metalu. I kolejne skrzy pnięcie schodów. Czy to na pewno jeden z dolny ch stopni? Ze zdziwieniem pokręciłam głową. Kolejny odgłos nadszedł z zupełnie innego miejsca, położonego znacznie dalej od schodów. Z głębi kuchni... Uciekał, ten drań uciekał! Zbiegłam ze schodów, nie zwracając uwagi na coś białego. Wściekłość niosła mnie jak na skrzy dłach. Miałam wrażenie, że zupełnie nie doty kam nogami podłogi. Gdy dobiegałam do kuchni, usły szałam trzask zamy kany ch drzwi. Chociaż spóźniłam się ty lko o kilka sekund, intruzowi to wy starczy ło, by ukry ć się w zaroślach na ty łach domu Drinkwaterów. Stałam w drzwiach przez minutę lub więcej, ciężko dy sząc. Po raz pierwszy zrozumiałam, co to znaczy rwać się do walki. Jednak zdrowy rozsądek zwy cięży ł i wy cofałam się, zamy kając za sobą drzwi kuchenne na klucz.

Odczułam naty chmiastową reakcję na adrenalinę, którą moje ciało wpompowało do krwi, by przy gotować mnie do walki. Z każdy m krokiem czułam mrowienie rozluźniający ch się mięśni. Niechętnie poszłam sprawdzić, co nieproszony gość zostawił na schodach. Czy sta biała chusteczka, pod którą coś się kry ło. Powoli wy ciągnęłam dłoń i odsunęłam materiał. W promieniach słońca wpadający ch przez witraż na półpiętrze ujrzałam parę tanich metalowy ch kajdanek, pewnie z zestawu zabawek dla dzieci. Obok nich leżał plastikowy pistolet. Przy siadłam na stopniu i ukry łam twarz w dłoniach. Trzy dni temu o dawny m ży ciu Lily Bard nie wiedział nikt, a przy najmniej taką miałam nadzieję. Teraz moją tajemnicę znali Claude Friedrich i Marshall, któremu sama opowiedziałam o wszy stkim. Kto jeszcze mógł o mnie wiedzieć? Ży cie, które tak pieczołowicie budowałam, rozpadało się. Próbowałam znaleźć jakiś punkt oparcia. Po raz kolejny musiałam pogodzić się z ponurą prawdą: mogłam liczy ć ty lko na siebie. Przeszukałam dom. Przez cały czas powtarzałam sobie, że gdy skończę i niczego podejrzanego nie znajdę, dokończę sprzątanie, lecz prawdziwą ulgę odczułam dopiero, gdy wróciłam do siebie. Naty chmiast zatelefonowałam do pracy do pani Drinkwater i poinformowałam ją, że po drodze zauważy łam podejrzaną osobę kręcącą się w pobliżu ich domu. – My ślę, że nie powinniście państwo zostawiać domu otwartego nawet na te piętnaście minut przed moim przy jściem – powiedziałam. – Więc albo będę przy chodziła wcześniej, albo będziecie musieli dać mi klucz. Pani Drinkwater najwy raźniej nie ufała mi. Ze słuchawki dobiegł mnie cichy odgłos. Najwy raźniej moja pracodawczy ni stukała się ołówkiem po zębach. Bardziej niż mnie jako osobę woli oglądać efekty mojej pracy . Aż do dzisiejszego ranka taki układ bardzo mi odpowiadał. – Sądzę – stwierdziła wreszcie – że lepiej, jeżeli będzie pani przy chodzić wcześniej. Może pani zaczekać w kuchni, dopóki nie wy jdziemy . – Dobrze, tak zrobię – odparłam i odłoży łam słuchawkę. Nie chciałam dopuścić do tego, by powtórzy ło się nikczemne zagranie, który m ktoś chciał mnie wy prowadzić z równowagi. Leżałam na łóżku i rozmy ślałam o incy dencie. By ć może intruz nie zorientował się, że usły szałam skrzy pnięcie podłogi, a może spodziewał się, że zejdę na dół później i wtedy znajdę kajdanki i rewolwer. Raczej nie planował żadnej konfrontacji, w przeciwny m razie nie uciekłby tak szy bko ty lny m wejściem. Nie wiedziałam ty lko, czy miałam domy ślić się jego obecności, zanim wy szedł z domu. A to stanowiło zasadniczą różnicę. Będę musiała się nad ty m zastanowić. Może zapy tam Marshalla? Ta my śl sprawiła, że od razu usiadłam na łóżku. Klepnięciem w policzek przy wołałam się do porządku. Marshall znajdował się dotąd na pery feriach mojego ży cia, a po wczorajszej rozmowie prawdopodobnie zniknął z niego na zawsze. Obiecałam sobie nie my śleć więcej o nim jako o części mojego ży cia. Wróci do Thei albo mnie sobie odpuści, bo opowiedziałam mu, skąd wzięły się blizny . A może zdrowy rozsądek podpowie mu, że nie potrzebuje kogoś takiego jak ja? Potem przy rzekłam sobie do końca dnia o niczy m nie my śleć. Szy bko zjadłam kanapkę i wy szłam z domu. W czwartkowe popołudnia mam jeszcze dwóch klientów. Gdy o wpół do siódmej wy szłam od ostatniego – z biura podróży – poczułam, że skończy ł się bardzo długi dzień. Ostatnią osobą na świecie, którą chciałam wtedy zobaczy ć, by ł Claude Friedrich stojący na progu mojego domu. Pomy ślałby kto, że mu się spodobałam – przemknęła mi przez głowę kąśliwa my śl.

Zaparkowałam samochód pod wiatą i podeszłam do drzwi frontowy ch, zamiast wejść kuchenny mi jak zwy kle. – Czego pan chce? – zapy tałam niegrzecznie. Uniósł brwi. – Niezby t pani dziś uprzejma. – Miałam długi dzień i nie mam ochoty na wspominki. Jestem głodna. – Więc niech mnie pani zaprosi do środka. Nie będę przeszkadzał w przy gotowaniach – powiedział taktownie. Nie miałam pojęcia, co zrobić, tak by łam zaskoczona. Chciałam zostać sama, ale gdy by m kazała mu sobie pójść, wy szłaby m na rozdrażnioną. Poza ty m mógł mnie nie posłuchać – i co wtedy ? Nie odpowiadając, otworzy łam drzwi i weszłam. Po chwili wszedł za mną. – Chce pan coś do jedzenia albo do picia? – zapy tałam z ledwo ukry waną wściekłością. – Jadłem już kolację, ale gdy by zaproponowała mi pani herbatę, nie odmówię – zagrzmiał basem Friedrich. Przez chwilę zostałam sama w kuchni. Usiadłam, oparłam ręce na blacie i chwy ciłam się za głowę. Usły szałam powolne, miarowe kroki mężczy zny przechadzającego się po moim domu. Na chwilę przy stanął przed drzwiami pokoju treningowego. Wstałam i zauważy łam, że wszedł do kuchni i przy gląda mi się. Wy raz jego twarzy zdradzał zarówno sy mpatię, jak i ostrożność. Wy jęłam z szafki szklankę i nalałam mu trochę herbaty , wrzucając na dokładkę parę kostek lodu. Bez słowa podałam mu napój. – Nie przy szedłem tu po to, żeby rozmawiać o przeszłości. Jak pani wie, musiałem prześwietlić każdego, kto miał jakiekolwiek kontakty z Pardonem. Pani nazwisko z czy mś mi się kojarzy ło... Zapamiętałem je z gazet. Ale dzisiaj przy szedłem ty lko porozmawiać... By ł u mnie pani klient – wy jaśnił Friedrich. – Mówi, że może pani potwierdzić jego słowa. Uniosłam brwi. – Tom O’Hagen zeznał, że w poniedziałek miał wolne. Około trzeciej skończy ł grać w golfa i wrócił do domu. Czekał na moją reakcję, ale znów go rozczarowałam. – Mówi, że później poszedł do mieszkania Pardona, żeby zapłacić czy nsz, zastał drzwi uchy lone, więc zajrzał do środka. Nikt nie odpowiadał na jego wołanie. Pan O’Hagen zobaczy ł pozwijany dy wan i przesunięty tapczan. Zostawił pieniądze na biurku i wy szedł. – My śli pan, że o trzeciej Pardon mógł już nie ży ć? – Jeżeli Tom mówi prawdę. Ty lko pani może potwierdzić jego słowa. – Nie bardzo rozumiem. – Mówi, że schodząc po schodach, zauważy ł panią. Stała pani przy drzwiach do mieszkania Yorków. Cofnęłam się my ślą w przeszłość, starając się przy pomnieć sobie dzień, który zapowiadał się na najzwy klejszy pod słońcem. Dopiero gdy wróciłam do domu z nocnego spaceru, zorientowałam się, że właśnie ten dzień powinnam zapamiętać ze szczegółami. Zamknęłam oczy , próbując odtworzy ć krótki odcinek czasu z poniedziałkowego popołudnia. Niosłam torbę z zakupami, które Yorkowie zamówili na swój powrót. Nie, dwie torby . Musiałam je położy ć na ziemi, żeby wy jąć właściwy klucz – źle sobie to zaplanowałam. Przy pomniałam sobie, że w my ślach skarciłam się za to. – Nie widziałam nikogo w kory tarzu, ale rzeczy wiście sły szałam, jak ktoś schodzi po schodach. Mógł to by ć Tom – mówiłam powoli. – Miałam problem ze znalezieniem klucza do mieszkania Yorków w pęku na moim breloku. Weszłam do środka, odłoży łam torby z zakupami... Jedzenie

włoży łam do lodówki, a resztę zostawiłam na blacie w kuchni. Nie musiałam podlewać asparagusa, bo miał jeszcze dość wody , a rolety w sy pialni by ły już zwinięte, chociaż zwy kle to ja je zwijam, więc wy szłam. Powtórzy łam gest zamy kania drzwi na klucz. Potem odwróciłam się do wy jścia... – Widziałam go! Szedł od strony mieszkania Pardona do siebie. Śpieszy ł się! – wy krzy knęłam z dumą. Nie darzę Toma O’Hagena szczególną sy mpatią, jednak cieszy łam się, że mogę potwierdzić jego wersję wy darzeń, przy najmniej do pewnego stopnia. Jeżeli sły szałam Toma schodzącego po schodach, a po dwóch, trzech minutach, które spędziłam w mieszkaniu Yorków, wy chodzącego od Pardona, raczej nie miał czasu na popełnienie zbrodni. Ty lko po co szedł na górę? Przecież mieszka na parterze. Do Deedry ? Nie. By ła w pracy . – Sły szałem, że zna pani Marshalla Sedakę – powiedział niespodziewanie Friedrich. By łam tak zaskoczona, że spojrzałam mu prosto w oczy . – Tak. – Zgłosił się dzisiaj na komisariat. Rozmawiał z Dolphem Staffordem. Powiedział mu, że po śmierci Pardona dziedziczy cały interes. Widać denat miał sporo udziałów w różny ch interesach. Wzruszy łam ramionami. I co z tego? – Nikt z miejscowy ch nie zna Marshalla zby t dobrze – dodał Friedrich. – Pewnego dnia po prostu zjawił się w mieście i ożenił z Theą Armstrong. W sumie to dość dziwne, że nikt wcześniej nie zainteresował się tą dziewczy ną. Przecież nie można jej odmówić urody ani inteligencji. Może chłopak po prostu miał szczęście? Teraz wy prowadził się z domu i wy najął mieszkanie przy Farraday a. Nie miałam pojęcia, że właśnie tam zamieszkał. Ulica, o której wspomniał Friedrich, znajdowała się mniej więcej trzy przecznice ode mnie. Sięgnęłam do lodówki, wy jęłam garnek z zupą, którą ugotowałam w weekend, i włoży łam do kuchenki mikrofalowej. Zanim odezwał się dzwonek wy łącznika czasowego, upły nęły dwie długie minuty . Oparłam dłonie na kuchenny m blacie i czekałam, jaką sensacją uraczy mnie jeszcze komendant policji. – Śmierć Pardona Albee spowodował uraz szy i – powiedział po chwili. – Najpierw dostał w szczękę, a potem potężny cios w gardło. Skojarzenie nasuwało się samo. Marshall by ł bardzo silny . – Więc uznał pan – podsumowałam, nalewając zupę na talerz – że Marshall rzucił Theę dla mnie, a potem zabił pana Albee, żeby przejąć cały interes, bo bez ty siąca dolarów miesięcznie od Thei nie domknie mu się budżet? Friedrich się zarumienił. – Tego nie powiedziałem. – Sugestia nasuwa się sama. Chy ba że mi pan podpowie, co pan miał na my śli. A może coś mi umknęło? – Wpatry wałam się w niego py tająco przez dłuższą chwilę z uniesiony mi brwiami. – No właśnie. Coś panu pokażę, może to pana zainteresuje. Pokazałam mu białe zawiniątko – chusteczkę z brzegami zdobiony mi biały mi paskami różnej szerokości. Wy pukłości zdradzały , że coś kry je się w środku. – Zechce mi pani powiedzieć coś więcej? – spy tał Friedrich. Krótko i mam nadzieję bez emocji opisałam, co tamtego ranka zdarzy ło się u Drinkwaterów. – I nie wezwała nas pani? Ktoś niepowołany wszedł do domu, a pani nie zadzwoniła? Nawet jeżeli pani nic się nie stało, mógł coś ukraść. – Jestem pewna, że nic nie zginęło. Znam ten dom jak własną kieszeń i mogę powiedzieć, że wszy stko by ło w porządku. Niczego nie szukał, nie przesuwał ani nie zostawił otwarty ch szuflad. – A więc zakłada pani, że te rzeczy podrzucił ktoś, kto wie, co przy darzy ło się pani w Memphis?

– Czy to nie logiczne wy tłumaczenie? Wiem, że pan już wie. Mówił pan o ty m komuś? – Nie. Po co? Kilka dni temu zatelefonowałem do komendy policji w Memphis. Jak już wspomniałem, po jakimś czasie przy pomniałem sobie, gdzie wcześniej sły szałem pani nazwisko. Zdziwiłem się, że go pani nie zmieniła, muszę przy znać. – To moje nazwisko. Dlaczego miałaby m je zmieniać? – Żeby nie poznał go nikt, kto chciałby z panią pogadać o ty m, co się stało. – Rzeczy wiście, przez jakiś czas zastanawiałam się nad ty m – przy znałam. – Ale ci bandy ci zabrali mi już wy starczająco dużo. Chciałam zachować przy najmniej imię i nazwisko. Poza ty m... Wy glądałoby to na przy znanie się, że zrobiłam coś złego. Rzuciłam Friedrichowi pełne wściekłości spojrzenie, które powiedziało mu wy raźnie, żeby powstrzy mał się od komentarza. W zadumie sączy ł herbatę. Ciekawe, czy Pardon wiedział o mojej przeszłości – pomy ślałam. Nigdy ani słowem o ty m nie wspomniał, ale należał do ludzi, którzy lubili wiedzieć wszy stko o wszy stkich. Gdy by wiedział, na pewno zrobiłby jakąś aluzję. Nie mógłby się oprzeć. – Czy policja w Memphis przy słała panu raport? A może jakieś dokumenty ? – zapy tałam. – Tak – przy znał. – Przefaksowali mi akta sprawy . Położy ł rękę na kieszeni i zapy tał mnie, czy może zapalić fajkę. – Nie – odmówiłam. – Gdzie zostawił pan ten faks? – My śli pani, że ktoś z mojego biura go zauważy ł i wszy stko rozpowiedział? A pani nikomu o ty m nie mówiła? Skłamałam. – Ani słowa. Osoba, która to zostawiła na schodach u Drinkwaterów, wie, że zostałam zgwałcona i zna okoliczności zdarzenia. Moim zdaniem, informacja o ty m musiała wy jść z pana biura. Claude Friedrich spochmurniał. Wy glądał na wy ższego, bardziej zdecy dowanego i groźniejszego. – Może ktoś panią rozpoznał, gdy się tu pani przeprowadziła? Ty lko do tej pory coś go powstrzy my wało i nie wspominał o ty m? – I to coś właśnie przestało go powstrzy my wać – stwierdziłam. – Proszę już iść. Muszę poćwiczy ć. Zabrał chusteczkę, kajdanki i broń. By łam zadowolona, że sobie poszedł. Zwy kle nie ćwiczę w czwartki wieczorem, zwłaszcza jeżeli rano by łam w siłowni. Ale ten dzień by ł jedny m długim pasmem strachu i złości, przerwany m monotonią codziennej pracy . Musiałam coś zrobić, żeby się odpręży ć, a trening z workiem jakoś mi się nie uśmiechał. Chciałam poćwiczy ć z ciężarami. Ubrałam się w różowe szorty ze spandeksu i biustonosz, na to włoży łam T-shirt w kwiatki, złapałam torbę treningową i pojechałam do Body Time. W czwartkowe wieczory Marshall ma wolne, więc cieszy łam się, że nie będę musiała przeży wać emocjonalnego napięcia, patrząc, jak stara się przetrawić to, o czy m mu powiedziałam. Derrick, czarnoskóry student college’u, który zastępuje Marshalla, pomachał mi przy jaźnie na powitanie. Recepcja znajduje się na lewo od drzwi. Zatrzy małam się, żeby się wpisać, a potem podeszłam do stanowisk z ciężarami, rozpinając po drodze sportową torbę. W siłowni zastałam ty lko dwóch mężczy zn, którzy na poważnie interesowali się kultury sty ką. Jeden ćwiczy ł na suwnicy skośnej do mięśni czworogłowy ch ud, a drugi rzeźbił ły dki na prasie. Znaliśmy się ty lko z widzenia, więc odpowiedziawszy na moje skinienie, przestali zwracać na mnie uwagę. W pozostałej części budy nku by ło ciemno – żadny ch świateł w gabinecie Marshalla, drzwi sali

do aerobiku i karate by ły zamknięte. Porozciągałam się trochę i na rozgrzewkę podniosłam kilka lekkich hantli, a potem włoży łam ochronne rękawiczki z miękkimi podkładkami na dłoń i z palcami odcięty mi przy kły kciach. Ciasno zapięłam rzepy . – Asekurować cię? – zaproponował Derrick, gdy skończy łam trzeci zestaw ćwiczeń. Skinęłam głową. Zrobiłam po dwadzieścia, trzy dzieści i czterdzieści powtórzeń w seriach, a potem wzięłam z półki dwudziestokilogramowe hantle. Położy łam się na jednej z ławek, uważnie układając ciężary w zasięgu rąk. Derrick stanął za moją głową. Sprawdziłam, czy wszy stko w porządku, i chwy ciłam hantle. Unosiłam je, dopóki nie zetknęły się nade mną. – Nieźle, Lily ! – wy krzy knął Derrick. Opuściłam, a potem znów podniosłam ciężary , starając się nad nimi zapanować. Na twarzy wy stąpiły mi kropelki potu. By łam szczęśliwa. Za szósty m razem uniesienie rąk zaczęło mi sprawiać kłopoty . Derrick chwy cił mnie za nadgarstki, pomagając mi dokończy ć ruch. – No, Lily , uda ci się – mruknął. – Teraz do góry . Po raz kolejny uniosłam ramiona. Odłoży łam dwudziestki dwójki na półkę i wzięłam dwudziestki piątki. Z duży m wy siłkiem położy łam się na ławce. Miałam duże trudności z ich podniesieniem. Powszechnie uważa się, że pierwszy raz jest najtrudniejszy , ale z doświadczenia wiem, że jeżeli pierwszy raz jest mi naprawdę ciężko, za każdy m następny m razem wcale nie będzie łatwiej. Derrick trzy mał mnie za nadgarstki, gdy podnosiłam ręce, a potem rozluźniał chwy t, gdy je opuszczałam. Podniosłam dwudziestki piątki sześć razy , zaciskając zęby w niesamowity m wy siłku. – Jeszcze raz – chwy tałam powietrze, czując, jak od zdradzieckiego zmęczenia mdleją mi ramiona. Tak bardzo skupiłam się na podnoszeniu ciężarów, że nie zauważy łam pewnej zmiany . Palce, które mi pomagały , by ły koloru kości słoniowej, nie czarne. Trzy małam ręce w górze aż do chwili, gdy poczułam, że dłużej nie mogę. – Uwaga, puszczam! – zawołałam ostrzegawczo. Marshall cofnął się za ławkę i hantle opadły na podłogę, na szczęście z niezby t dużej wy sokości. Kontrolowałam ich lot zgięty mi w ramionach rękami. Gdy uderzy ły w gumową matę, nie potoczy ły się. Wstałam i usiadłam okrakiem na ławce, tak zadowolona z nowego osiągnięcia, że widok Marshalla po pełny m zwierzeń wieczorze nie wzbudził we mnie niepokoju. Miał na sobie to, co zawsze uważałam za jego strój roboczy – bezrękawnik i obcisłe spodnie zdobione egzoty czny m wzorkiem z linii ubrań sportowy ch do ćwiczeń na siłowni, które klienci mogli zamawiać za pośrednictwem Body Time – Gdzie się podział Derrick? – spy tałam i sięgnęłam po torbę, by wy ciągnąć z niej różowy ręcznik. – Szukałem cię po cały m mieście. – Coś się stało? – By łaś tutaj przez cały wieczór? – Nie. Przy jechałam... jakieś trzy dzieści, czterdzieści minut temu. – Gdzie by łaś wcześniej? – W domu – odpowiedziałam z nutką zniecierpliwienia w głosie. Jeżeli zapy tałby mnie o to ktokolwiek inny , odmówiłaby m odpowiedzi. W sali panowała dziwna cisza. Dopiero teraz zauważy łam, że jesteśmy sami. – Gdzie Derrick? – spy tałam znowu.

– Wy słałem go do domu, kiedy kończy łaś dwudziestki piątki. By łaś sama w domu? Nie spuszczałam z niego wzroku, wy cierając twarz i klatkę piersiową. – O co ci chodzi? – Lily , jakieś półtorej godziny temu ktoś wszedł kuchenny mi drzwiami do domu Thei, gdy by ła w salonie, i podrzucił na stole zdechłego szczura. – Fuj! – wy krzy knęłam ze wstrętem. – Kto i po co miałby coś takiego zrobić? Nagle zorientowałam się, do czego zmierza. – My ślisz, że... – by łam tak oburzona, że trudno mi by ło znaleźć właściwe słowa, a ręce insty nktownie zacisnęłam w pięści. Marshall usiadł okrakiem po drugiej stronie ławki. Wy ciągnął rękę i położy ł mi palec na ustach. – Skądże znowu – powiedział gorączkowo. – Nigdy , przenigdy coś takiego nie przy szłoby mi do głowy . – Więc czemu py tasz? – Thea... ona ma... Nigdy nie sły szałam, żeby Marshall nie wiedział, co powiedzieć. By ł bardzo speszony . – Thea uważa, że to ja zrobiłam? Spojrzał na żaluzje zasłaniające duże okno od ulicy . – Tak właśnie my śli – przy znał. – Ale dlaczego? – Nie mogłam wy jść ze zdumienia. – Po co miałaby m coś takiego robić? Na policzkach Marshalla pojawił się rumieniec. – Wbiła sobie do głowy , że to przez ciebie się rozstaliśmy . – Zupełnie zwariowała. – Czasami Thea ma... to znaczy , rzeczy wiście trochę jej odbija. – Ale dlaczego? Nie odpowiedział. – Możesz wrócić i powiedzieć Thei – albo nie, sama to zrobię z największą przy jemnością – że odwiedził mnie w domu nieproszony gość – komendant policji we własnej osobie. Poszedł sobie tuż przed moim wy jściem na siłownię. A więc mam coś, co można nazwać niepodważalny m alibi. Marshall odetchnął z ulgą. – Dzięki Bogu. Teraz może wreszcie da mi spokój. – W takim razie wy tłumacz mi jedno. Dlaczego uważa, że zostawiasz ją z mojego powodu? – Może za często wspominałem o tobie, kiedy mówiłem o kursie karate albo o ludziach, którzy tu ćwiczą? Nasze spojrzenia spotkały się. Przełknęłam ślinę. Nagle zdałam sobie sprawę, że jesteśmy sami. Nie pamiętałam, żeby m kiedy ś by ła z nim naprawdę sam na sam w pusty m budy nku. Sięgnął ręką do wy łącznika i zgasił światło. Panujący w sali mrok rozpraszała ty lko poświata wpadająca z zewnątrz przez szpary w żaluzjach. Jego twarz i resztę ciała pokry wały na przemian jasne i ciemne pasy . Nadal siedzieliśmy okrakiem na ławce zwróceni twarzami do siebie. Powoli, dając mi dużo czasu na oswojenie się z my ślą o ty m, co może się stać, pochy lił się do przodu. Gdy jego usta dotknęły moich, spięłam się z obawy przed falą paniki, która w ciągu kilku ostatnich lat pojawiała się podczas wszy stkich prób nawiązania bliższy ch kontaktów z mężczy znami. Ty m razem panika nie przy szła. Odwzajemniłam pocałunek Marshalla. Przy sunął się bliżej, wsuwając nogi pode mnie. Objęłam go nogami w pasie, a stopy oparłam na ławce za nim. Gdy zarzuciłam mu ręce na szy ję, przy cisnął mnie do siebie.

Może dlatego, że zupełnie się tego nie spodziewałam, może z powodu sprzy jający ch okoliczności albo wcześniejszej przy jaźni z Marshallem, nagle coś, co dotąd by ło takie trudne, stało się łatwe i naglące. Ściągnął mi T-shirt przez głowę. Widział już blizny , nie musiałam się więc obawiać jego reakcji. Drżący mi rękami zdjęłam mu bezrękawnik. Jego języ k poruszał się w moich ustach. Po raz pierwszy dotknęłam jego nagiego torsu. Podciągnął mój sportowy biustonosz, zza którego wy skoczy ły piersi. Jego języ k znalazł nowy cel pieszczot. Jęknęłam cicho, gdy część mnie, którą dotąd uważałam za martwą, nagle zbudziła się do ży cia. Niecierpliwie pieściłam go, potem wstałam, nadal okrakiem nad ławką, chcąc zdjąć szorty . Całował mój brzuch, a potem jego usta ześliznęły się niżej. Podparłam się kolanem na ławce i odwróciłam, żeby zdjąć szorty . W ciemności usły szałam szelest materiału. Po chwili zobaczy łam umięśnione, nagie ciało Marshalla pocięte pasmami światła. Położy łam się na ławce, a Marshall ukląkł i wy pełnił mnie. Słowa, które szeptał, sprawiły , że poczułam się bardzo szczęśliwa. By ło nam cudownie.

Rozdział 7

Obudziłam się w radosny m nastroju, co by ło u mnie stanem tak rzadkim, że przez kilka minut nie bardzo wiedziałam, co się dzieje. Przeciągnęłam się w łóżku. Dawno nie czułam się obolała w taki sposób. Skoro dzień wcześniej tak dobrze mi się trenowało (na my śl o ty m uśmiechnęłam się znacząco), postanowiłam zrobić kilka pompek w domu zamiast w Body Time. Nastawiłam ekspres do kawy , a potem poszłam do pokoju treningowego, położy łam się i szy bko zrobiłam pięćdziesiąt pompek. Po kąpieli włoży łam zwy kły strój roboczy – luźne dżinsy i T-shirt. Nie miałam pojęcia, dlaczego niektóry m kobietom wy daje się, że w obcisły ch dżinsach będzie im się łatwiej bronić albo sprzątać dom. Wzięłam z ganku gazetę i usiadłam nad płatkami i kawą. Czułam się tak niesamowicie odprężona i zadowolona, że prawie nie wiedziałam, jak sobie z ty m poradzić. Przy łapałam się na ty m, że wy glądam przez kuchenne okno i uśmiecham się do pogodnego poranka. Dobry seks naprawdę korzy stnie wpły wa na podejście do ży cia – pomy ślałam. I nie chodziło ty lko o cudowne doznania, lecz także udane zakończenie, bez ataku paniki i fali odrazy ze strony partnera. Zastanawiałam się, czy Marshall dziś do mnie zadzwoni. Co będzie wieczorem na zajęciach? Bezwzględnie zdusiłam te my śli w zarodku. Będzie, co ma by ć. Łączy nas dobry seks i nic więcej. Ale co szkodzi powspominać? Spojrzałam na zegarek, a potem niechętnie przy gotowałam przy bory : wiadro na kółkach ze środkami czy szczący mi i szmatami, nastepnie wy ruszy łam wy konać pierwsze zlecenie tamtego dnia – posprzątać mieszkanie Deedry Dean. O ósmej Deedra powinna by ć już w pracy . Mimo to przed przekręceniem klucza w zamku zastukałam ostrzegawczo do jej drzwi. Nie skończy ła jeszcze porannej toalety . Nie pierwszy raz się spóźniała. Chodziła z lokówkami na głowie. Oprócz nich miała na sobie ty lko czarną koronkową halkę. Marcus Jefferson wy chodził właśnie ze swojego mieszkania, gdy Deedra otworzy ła swoje. Zadbała o to, by dobrze się jej przy jrzał w negliżu. Weszłam do środka i gdy się odwracałam, by zamknąć drzwi, udało mi się dostrzec wy raz twarzy Marcusa. Wy glądał na trochę... zdegustowanego, ale podnieconego zarazem. Pokręciłam głową. Deedra pokazała mi języ k, a potem wpadła z powrotem do łazienki, żeby

skończy ć nakładać makijaż. Z ogromny m wy siłkiem powstrzy małam się, by nie dać jej w twarz w nadziei, że umy sł tej kobiety wreszcie zaskoczy . Gdzieś w jej głowie muszą się tlić jakieś resztki inteligencji, skoro dotąd nie wy rzucono jej z pracy , w której przecież musi coś robić. – Lily ! – zawołała z łazienki, gdy ponuro przy glądałam się bałaganowi panującemu w jej mieszkaniu. – Czy jesteś rasistką? – Nie, raczej nie – odkrzy knęłam, z przy jemnością wracając my ślą do umięśnionego ciała Marshalla. – Kłopot polega na ty m, że nie my ślisz poważnie o Marcusie, ty lko się zabawiasz. Poza ty m sy pianie z czarny m to nadal delikatna sprawa. Lepiej, żeby ś my ślała o nim poważnie. W przeciwny m razie co powiesz, kiedy ludzie zaczną cię obgady wać? – On też to robi dla zabawy – odpowiedziała Deedra, wy glądając na chwilę zza drzwi. Jeden policzek miała uróżowany , a drugi naturalnie biały . – Czas zrobić coś zupełnie bez sensu – mruknęłam i zaczęłam składać wszy stkie magazy ny i listy porozrzucane po stoliku. Na chwilę zasty głam. Przy ganiał kocioł garnkowi? Nie – stwierdziłam z pewną ulgą – to, co robiliśmy z Marshallem, coś dla nas znaczy ło. Jeszcze nie by łam pewna co. Ale wiedziałam, że tak by ło. Zajęłam się swoimi obowiązkami, jakby Deedry nie by ło w mieszkaniu, żałując, że jest inaczej. Kończy ła toaletę, bez przerwy nucąc, śpiewając i paplając do siebie, co w niemożliwy do opisania sposób działało mi na nerwy . – My ślisz, że co z nami będzie po śmierci Pardona? – zapy tała, zapinając czerwoną sukienkę w czarne pasy . Równocześnie wsunęła stopy w dobrane kolory sty cznie czółenka. – Jesteś trzecią osobą, która mnie o to py ta – odparłam rozdrażniona. – A niby skąd mam wiedzieć? – Po prostu uważamy , że wiesz wszy stko – powiedziała Deedra rzeczowo. – I trzy masz gębę na kłódkę, to twoja zaleta. W odpowiedzi ty lko westchnęłam. – Z Pardona by ł kawał sukinsy na – konty nuowała ty m samy m tonem. – Zawsze się mnie czepiał. Zawsze gdzieś się kręcił, zawsze wy py ty wał, co sły chać u mamy , jakby musiał mi przy pomnieć, kto za mnie płaci czy nsz. Kiedy umawiałam się z jakimś biały m dobrze sy tuowany m gościem – prawnikiem, lekarzem albo prezesem banku – zawsze mi gratulował. Jakby mnie przestrzegał, żeby m nie zeszła na złą drogę. Sama by m spróbowała, gdy by m przy puszczała, że może to odnieść jakiś skutek – przy znałam w duchu. Teraz, kiedy Pardon nie ży ł, mogła sobie z niego żartować, lecz kiedy ostatnio z nią rozmawiałam, śmiertelnie się przestraszy ła, kiedy wspomniałam, że mógł przeszukać jej mieszkanie. Zapięła ostatni guzik sukienki, a potem wróciła jeszcze do lustra w łazience, żeby nadać ostateczny szlif arty sty cznie zmierzwiony m blond włosom. Po chwili znów usły szałam jej charaktery sty czny nosowy głos: – Kiedy w poniedziałek po południu poszłam do tego starego pierdziocha, żeby mu zapłacić – nagle zaczęłam zwracać uwagę na jej słowa – miałam go prosić, żeby przy padkiem nie puścił pary z gęby o mnie i Marcusie. Ale spał wtedy na tapczanie. – O której godzinie? – spy tałam, próbując nadać głosowi obojętne brzmienie. – Hm... mniej więcej o wpół do piątej – odpowiedziała z roztargnieniem. – Wy rwałam się z pracy na kilka minut. Zapomniałam mu zanieść czek w przerwie na lunch, a wiesz, jak mu zależy , żeby wszy stkich skasować przed piątą. Zrobiłam parę kroków w głąb kory tarza, żeby zobaczy ć jej odbicie w lustrze. Konturówką poprawiała brwi.

– Czy w jego mieszkaniu nie zauważy łaś niczego podejrzanego? – To u niego też sprzątałaś? – zaciekawiła się, odkładając kredkę. Zadowolona z efektów swojej pracy , ruszała się szy bciej, zbierając rzeczy . – Fakty cznie, tapczan stał ty łem do drzwi, nie tam, gdzie zwy kle. Ale by ł na rolkach. Jedny m końcem doty kał stolika, a dy wan by ł cały pofałdowany . – Weszłaś do środka i dobrze się rozejrzałaś, co? Stanęła w bezruchu, sięgając po torebkę leżącą na stoliku przy drzwiach. – Chwileczkę – powiedziała. – Posłuchaj, Lily , weszłam do środka dopiero wtedy , kiedy nie zareagował na pukanie. Pomy ślałam, że jest gdzieś w drugiej części mieszkania, skoro drzwi by ły otwarte. Wiesz, że zawsze by ł w domu w dniu, kiedy przy padały wpłaty czy nszu. Pomy ślałam, że to dobra okazja, żeby z nim pomówić. Powinnam by ła sobie odpuścić. Przez cały dzień miałam pecha – najpierw samochód nie chciał zapalić, potem opieprzy ł mnie szef, a kiedy wracałam, o mało nie wpakowałam się w kampera Yorków. W każdy m razie wy dawało mi się, że usły szałam w mieszkaniu jakiś odgłos, więc otworzy łam drzwi. Leżał na łóżku i spał jak suseł. Więc zostawiłam czek na biurku, bo zauważy łam, że kilka już tam jest. Powiedziałam coś dosy ć głośno, żeby go obudzić, a potem wy szłam. – On nie spał – powiedziałam. – Już wtedy nie ży ł. Deedra otworzy ła usta ze zdumienia. Jej szczątkowy podbródek znikł zupełnie. – O nie – szepnęła. – Nawet przez my śl mi nie przeszło... Po prostu stwierdziłam, że śpi. Jesteś pewna? – Absolutnie pewna – odparłam, chociaż nie miałam pojęcia, jak to pogodzić ze słowami Toma O’Hagena, który zeznał, że mniej więcej godzinę wcześniej widział mieszkanie Pardona w takim samy m stanie, ale ciała nie zauważy ł. – Musisz o ty m powiedzieć policji – poradziłam. Deedra jakby zasty gła w odrętwieniu. – Już to zrobiłam – powiedziała nieprzy tomnie. – Ale o ty m nikt mi nie powiedział. Jesteś pewna? – Jestem pewna. – Więc dlatego mnie nie usły szał, chociaż mówiłam dość głośno. – Powiedziałaś policji, o czy m chciałaś rozmawiać z Pardonem? Rzut oka na mały złoty zegarek sprawił, że wy strzeliła jak z procy . – O cholera! Nie, powiedziałam im ty lko, że poszłam zapłacić czy nsz. – Chwy ciła klucze, a potem przejrzała się jeszcze raz w duży m lustrze nad łóżkiem. – I ty też pamiętaj, żeby ś nie pisnęła ani słowa! Co ich obchodzi moje ży cie osobiste? Po wy jściu Deedry miałam wiele do przemy ślenia. O wpół do piątej plus minus piętnaście minut ciało Pardona Albee leżało na tapczanie w jego mieszkaniu. Ale o trzeciej go tam nie by ło. Tom wszedł przez uchy lone drzwi i zastał w pokoju bałagan, coś jakby ślady walki. W takim razie gdzie morderca przechował ciało, zanim przewiózł je do arboretum? Gdy mieszkanie Deedry znów nadawało się do uży tku, spakowałam swoje przy bory , a potem starannie zamknęłam za sobą drzwi na klucz. Nie chciałam więcej słuchać oskarżeń Deedry , jak w ubiegły m ty godniu. Powoli zeszłam po schodach do O’Hagenów. Sprzątałam u nich w piątkowe przedpołudnia. Drzwi otworzy ła mi Jenny , więc zorientowałam się, że wczoraj pracowała na drugiej zmianie. Po zamknięciu restauracji jedno z nich – to z nocnej zmiany – zwy kle wracało do domu o jedenastej albo dwunastej i odsy piało zarwaną noc następnego ranka, podczas gdy drugie wstawało o piątej, żeby o szóstej otworzy ć lokal. Shakespeare to miasto, w który m wcześnie się

wstaje i wcześnie chodzi spać. Jenny ma rude włosy , piegi, płaski biust i szerokie biodra. Starannie dobrany strój skutecznie kamufluje te defekty urody , lecz dzisiaj w szlafroku w kwiaty nie miała zamiaru mi imponować. Poza ty m i tak traktuje mnie jak część umeblowania. Po obojętny m przy witaniu zagłębiła się z powrotem w fotelu i zapaliła papierosa. Wróciła do śledzenia talk-show, który jakoś nigdy nie zwrócił mojej uwagi. Jako jedy na spośród osób widziany ch przeze mnie w ciągu miniony ch pięciu dni zachowy wała się zupełnie normalnie. O’Hagenowie sami sobie piorą, ale nie znoszą sprzątać we własnej kuchni. Specjalnie mnie to nie dziwi, przecież prowadzą restaurację. Dlatego prawie zawsze ładuję ich zmy warkę po brzegi. Czasami mam wrażenie, że zostawiają naczy nia z całego ty godnia. W koszu na śmieci jest zawsze pełno tacek po potrawach do odgrzewania w mikrofali i puszek po gotowy ch posiłkach. Temu też się nie dziwię. Pewnie po powrocie do domu nie mają ochoty gotować. Jenny zignorowała mnie zupełnie, gdy wy konując swoje obowiązki, chodziłam po mieszkaniu. Nie zareagowała nawet wtedy , gdy zdjęłam wszy stko ze stolika telewizy jnego tuż obok niej, a potem odłoży łam całą zawartość z powrotem, lecz ładnie uporządkowaną. Nie znoszę dy mu papierosów Jenny . O’Hagenowie to jedy ni moi klienci, którzy palą. Gdy sobie to uświadomiłam, poczułam lekkie zdziwienie. Po godzinie zadzwonił telefon. Usły szałam, że Jenny podnosi słuchawkę i ścisza głos w telewizorze. Specjalnie się nie starając, sły szałam, jak przez kilka minut mruczy coś do słuchawki, a potem ją odkłada. W głównej sy pialni bły skawicznie zmieniłam pościel i przy kry łam łóżko kapą. Opróżniłam popielniczkę po stronie Jenny (rude włosy na poduszce) i przechodziłam właśnie na drugą, by zająć się popielniczką jej męża, gdy w drzwiach pojawiła się pani domu. – Dzięki za potwierdzenie zeznań Toma – powiedziała niespodziewanie. Spojrzałam na nią, starając się coś odczy tać z wy razu okrągłej piegowatej twarzy , ale zauważy łam ty lko niechęć. Jenny nie lubiła czuć się komukolwiek zobowiązana. – Nic wielkiego nie zrobiłam. Powiedziałam ty lko prawdę – wy jaśniłam, wrzucając pety do worka na śmieci i wy cierając popielniczki. Z cichy m brzękiem odłoży łam je na nocną szafkę. Na podłodze zauważy łam ołówek, więc przy kucnęłam, podniosłam go i włoży łam do szuflady . – Wiem, że historia Toma brzmi trochę zabawnie – ciągnęła niepewnie, jakby czekając na moją reakcję. – Nie dla mnie – odparłam lakonicznie. Obrzuciłam wzrokiem sy pialnię, nie zauważy łam żadny ch niedoróbek i ruszy łam ku drzwiom drugiej, którą O’Hagenowie przerobili na biuro. Jenny usunęła się, by mnie przepuścić. Wy jęłam zza paska ścierkę i zaczęłam odkurzać w biurze. Ku mojemu zdziwieniu Jenny poszła za mną. Spojrzałam na zegarek, nie przery wając pracy . By łam umówiona u Winthropów o pierwszej, ale wcześniej chciałam zjeść lunch. Jenny zauważy ła moje spojrzenie. – Proszę sobie nie przeszkadzać – powiedziała zachęcająco, zupełnie jakby trzeba mnie by ło popędzać. – Chciałam ty lko, żeby pani wiedziała, że jesteśmy wdzięczni. Tom ucieszy ł się, kiedy nie musiał więcej odpowiadać na żadne py tania. O jedny m z nich pomy ślałam tego ranka. W innej sy tuacji nie przy szłoby mi do głowy py tać o coś takiego, ale miałam jej dość, bo na przemian to mnie ignorowała, to chodziła za mną krok w krok. – Czy py tali go na policji, po co szedł na górę, skoro mieszka na parterze? – zapy tałam.

By łam odwrócona plecami do Jenny , ale usły szałam krótkie, ury wane westchnienie. Mogło to oznaczać ty lko jedno: zaskoczenie. – Tak, Claude właśnie o to py tał – odparła. – Chciał się czegoś więcej dowiedzieć, bo Tom wcześniej o ty m nie wspomniał. Wiedziałam, dlaczego Friedrich tak postąpił. Przecież sam mieszkał na piętrze naprzeciwko Norvela Whitbreada. – I co mu powiedział? – Nie pani sprawa – warknęła. Nareszcie coś w sty lu starej dobrej Jenny O’Hagen. – Pewnie nie – mruknęłam. Przejechałam szmatką po metalowy ch okuciach fotela za biurkiem. – Bo przecież... – Nagle zamilkła, potem się odwróciła i poszła do sy pialni, starannie zamy kając za sobą drzwi. Pojawiła się dopiero wtedy , kiedy skończy łam sprzątanie – czego nie mogłam uznać za zupełny zbieg okoliczności – ubrana w luźną jasnozieloną bluzkę wy puszczoną na szare spodnie. – Wszy stko aż bły szczy – powiedziała, nie patrząc. A więc nowa Jenny znów czegoś ode mnie chce. Mimo wszy stko wolę tę starą, znajomą. Przy najmniej wtedy wiem, na czy m stoję. – Uhm. Wy pisze mi pani czek czy zapłaci przelewem? – Proszę, tu są pieniądze. W gotówce. – Okej. Napisałam pokwitowanie, schowałam pieniądze do kieszeni i odwróciłam się do wy jścia. Poczułam jednak, że Jenny zbliża się do mnie, więc szy bko się odwróciłam. – Wszy stko w porządku! – zawołała pośpiesznie, cofając się o kilka kroków. – Chciałam ty lko powiedzieć, że Tom na chwilę zajrzał na piętro. By ł na górze, ale nie robił nic złego. Ku mojemu zdumieniu zaczerwieniła się na twarzy , zwłaszcza wokół oczu i nosa, jakby miała za moment wy buchnąć płaczem. Miałam nadzieję, że się nie rozpłacze. Za nic na świecie nie podeszłaby m do niej, nie wspominając o pocieszaniu. Najwy raźniej doszła do tego samego wniosku. – Do zobaczenia w przy szły m ty godniu – powiedziała głuchy m głosem. Wzruszy łam ramionami, podniosłam wiadro z przy borami i wy szłam. – Do widzenia – rzuciłam przez ramię. Niech wie, że nie jestem nieuprzejma. Energicznie zamknęłam drzwi, jakby m zamierzała zaraz wy jść z budy nku, lecz zatrzy małam się i rozejrzałam po kory tarzu. Nie zauważy łam nikogo, nie usły szałam też żadnego ruchu. By ło piątkowe południe, więc oprócz Yorków i pani Hofstettler wszy scy powinni by ć w pracy . Przy szło mi do głowy , że wnęka pod schodami (w której Pardon trzy mał różne drobiazgi, takie jak zapasowe żarówki i odkurzacz przemy słowy do sprzątania kory tarzy ) doskonale nadawałaby się na ty mczasowe miejsce spoczy nku wędrujący ch zwłok Pardona. A ja miałam do niej klucz. Pardon dał mi go trzy lata wcześniej, kiedy wy jechał na jedy ne wakacje, jakie pamiętałam. Wy brał się do Cancun na wy cieczkę autokarową w towarzy stwie złożony m przeważnie z inny ch mieszkańców Shakespeare. Na czas jego nieobecności do moich zadań należało sprzątanie kory tarzy , my cie szy b w ty lny ch drzwiach, sprzątanie parkingu, a w razie awarii telefonowanie po właściwy ch fachowców. Dał mi klucz, lecz nigdy nie poprosił o jego zwrot, by ć może spodziewając się, że kiedy ś wy bierze się jeszcze na inne wy cieczki.

Po jakimś czasie okazało się, że trząsł się o swoje zdrowie niezupełnie bezpodstawnie. Kardiolog z Little Rock powiedział mu, że rzeczy wiście cierpi na pewną niezby t poważną dolegliwość serca. Pardon na zawsze zrezy gnował z dalszy ch wy jazdów z obawy , że coś złego przy trafi mu się za granicą. Gdy ty lko nadarzy ła się sposobność, pokazy wał wszy stkim zdjęcia z Cancun i opowiadał, że cudem uniknął śmierci. Wszy stkie klucze, jakie powierzali mi zleceniodawcy , opisy wałam własny m szy frem. Gdy by mi je skradziono, nie chciałam, by złodziej mógł bez przeszkód dostać się do domów i biur moich klientów. Kod, z którego korzy stałam, nie by ł szczególnie skomplikowany : po prostu uży wałam następnej litery alfabetu. Na przy kład na klucz do wnęki w Apartamentach Ogrodowy ch Shakespeare nakleiłam taśmę maskującą, na której niezmy walny m czarny m pisakiem napisałam trzy litery : BPT. Podrzuciłam brelok z kluczami i złapałam go prawą ręką, zastanawiając się, czy powinnam zajrzeć do wnęki, czy nie. Stwierdziłam, że powinnam. Zniknięcie i ponowne pojawienie się ciała Pardona w parku, w czy m niepoślednią rolę odegrał mój wózek na śmieci, zaciekawiło mnie, lecz także rozzłościło. Po pierwsze, pokazało, że jedna z osób, które widy wałam niemal codziennie, ma inną, znacznie ciemniejszą stronę charakteru – nie sądziłam bowiem, żeby mordercą by ł ktoś spoza grona mieszkańców bloku. Uświadomiłam to sobie dopiero wtedy , gdy włoży łam klucz do zamka. Zajrzałam do środka dość dużego pomieszczenia. Wy chodzi prosto na kory tarz, a ponieważ jego kształt odpowiada biegowi schodów, jest o wiele wy ższe po lewej niż po prawej stronie. Sięgnęłam w górę ku długiemu sznurowi, za pomocą którego włączało się światło – żarówkę bez klosza. Gdy ty lko go dotknęłam, ktoś odezwał się za mną. – Coś pani zginęło? Mimo woli stłumiłam okrzy k zaskoczenia, lecz w ułamku sekundy rozpoznałam ten głos. Odwróciłam się i zobaczy łam Claude’a Friedricha. – Mogę pani w czy mś pomóc? – zapy tał, a ja starałam się odgadnąć jego intencje z wy razu szerokiej twarzy . – Boże, gdzie pan się schował? – zapy tałam gwałtownie, zła na siebie, że go nie usły szałam, że mnie tak wy straszy ł. – W mieszkaniu Pardona. – Czekał pan tam na kogoś? Zorientowałam się, że nie uda mi się sprowokować go do gniewu i raczej nie zapomni o zadany m mi py taniu. – Przeprowadzałem wizję lokalną miejsca przestępstwa – wy jaśnił pogodnie. – I zastanawiałem się – zapewne pani też – jak to możliwe, by jedna osoba o wpół do piątej widziała na tapczanie ciało, skoro ktoś inny o trzeciej widział pusty tapczan i wspominał o śladach walki w mieszkaniu. – Pardon mógł jeszcze ży ć przez jakiś czas – powiedziałam, zaskakując samą siebie. Podzieliłam się z policjantem czy mś, co przy szło mi do głowy . Wy glądał na zaskoczonego, ale i zadowolonego. – Rzeczy wiście, to możliwe, jeżeli odniósłby inny rodzaj obrażeń. – Friedrich w zamy śleniu pokiwał głową pokry tą gęstwiną siwiejący ch włosów. – Ale po takim ciosie w szy ję udusił się dość szy bko. Spojrzał na moje puste ręce, bo wiadro z przy borami do sprzątania postawiłam na kory tarzu, gdy otwierałam drzwi. Wy glądały na szczupłe, kościste i silne. – Mogłam go zabić – przy znałam – ale tego nie zrobiłam. Nie miałam żadnego moty wu.

– A gdy by Pardon zagroził, że rozpowie wszy stkim o ty m, co się pani przy darzy ło? – Nie miał o niczy m pojęcia. – Do takiego wniosku doszłam dzisiaj rano. – Wie pan, jaki by ł: uwielbiał wszy stko wiedzieć o wszy stkich. Korciłoby go, żeby powiedzieć o ty m bezpośrednio zainteresowanej osobie. Bez przerwy powtarzałby , jak bardzo mi współczuje. Nikt o ty m nie wiedział, dopóki pan nie zadzwonił do Memphis i nie zostawił raportu na biurku. To by ła kolejna sprawa, na której temat musiałam sama czegoś się dowiedzieć: kto w komendzie policji rozmawiał na mój temat i z kim. Uznałam za całkiem prawdopodobne, że ten, kto podłoży ł kajdanki i broń na schodach domu Drinkwaterów, dowiedział się o znaczeniu ty ch przedmiotów od nieumiejącego trzy mać języ ka za zębami pracownika komendy . – Prawdopodobnie ma pani rację – przy znał Friedrich. Ty m razem mnie zaskoczy ł, rewanżując się za niespodziankę. – Prowadzę własne dochodzenie w tej sprawie. A pani sprawdza, czy morderca przy padkiem nie schował tu ciała? Przy mknęłam oczy na zmianę tematu. Słabe zabezpieczenie dany ch na komendzie musiało by ć dla niego drażliwy m tematem i trudno się dziwić, że nie chciał się nad ty m rozwodzić. – Tak – odparłam, a potem wy jaśniłam mu, skąd mam klucz. – A więc popatrzmy razem – zasugerował wspaniałomy ślnie Friedrich, co od razu wzbudziło moją podejrzliwość. – Przecież już pan tu by ł – zaoponowałam. – Nie by łem. Klucze Pardona dotąd się nie znalazły , a nie chcieliśmy wy ważać drzwi. Dzisiaj rano miał tu przy jść ślusarz, żeby je otworzy ć, ale właśnie zaoszczędziła pani kilka dolarów podatnikom z Shakespeare. Nie przy szło mi do głowy zapy tać, czy ma pani klucze. Uznałam, że to nie najlepsza pora na wy jawienie mu, iż mam też klucze do drzwi frontowy ch i do ty lnego wejścia do budy nku. – Dlaczego nie spy tał pan Norvela Whitbreada? – zapy tałam. – Przez jedno przedpołudnie w ty godniu miał pracować dla Pardona. – Powiedział, że nie ma klucza. Nie zdziwiło mnie to, a nawet wy dało się dość prawdopodobne, że Pardon nie ufał mu i raczej sam otwierał te drzwi w razie potrzeby . Zanotowałam w my ślach kolejną niewy jaśnioną kwestię: gdzie są klucze Pardona? Friedrich wszedł do środka i pociągnął za sznurek włącznika. Gdy jasne światło zalało każdy kąt, uważnie rozejrzał się po pomieszczeniu. Pardon, cokolwiek by o nim mówić, nie pożałował pieniędzy na mocną żarówkę. – Czy pani zdaniem ktoś tu by ł i coś poprzestawiał? – spy tał Friedrich, gdy oboje dobrze się wszy stkiemu przy jrzeliśmy . – Nie – odparłam trochę rozczarowana. Na półkach w ty lnej części i po lewej stronie stały równo poukładane najniezbędniejsze rzeczy – worki na śmieci, żarówki, sprzęt do sprzątania – i inne drobiazgi, które zdaniem Pardona mogły się kiedy ś przy dać – pułapki na my szy , flakony , gałka od drzwi, duża blokada do frontowy ch drzwi uży wana po praniu dy wanu w kory tarzu, póki materiał nie wy sechł. Prawą stronę pomieszczenia zajmował stary ogromny odkurzacz. Moją uwagę zwrócił starannie zwinięty kabel zasilający . To oznaczało, że ostatnio nie uży wał go Norvel. Nigdy nie ułoży łby kabla tak ładnie – pomy ślałam z podziwem. Ciekawe dlaczego. Przecież to należało do jego obowiązków. Friedrich uważnie przeglądał po kolei półki. Widocznie chciał wszy stko dobrze zapamiętać. Wy ciągnęłam dłoń, żeby dotknąć jego rękawa, jednak po chwili zmieniłam zdanie. – Panie komendancie – zagadnęłam. – Słucham – odpowiedział Friedrich z roztargnieniem. – Niech pan popatrzy na kabel odkurzacza. – Odczekałam, aż się dobrze przy jrzy . – Norvel

Whitbread nie korzy stał z niego ostatnio, a przecież miał tu sprzątać. Wy jaśniłam mu, dlaczego tak uważam. Friedrich spojrzał na mnie z lekkim rozbawieniem. – Wy dedukowała pani, kto uży wał odkurzacza, na podstawie sposobu zwinięcia kabla? – zapy tał, a ja zrozumiałam, że nie traktuje mnie poważnie. – Tak, wy dedukowałam. Widziałam, jak starannie Pardon odkładał różne rzeczy na miejsce, dlatego uważam, że to właśnie on ostatni z niego korzy stał. Co poniedziałek rano przed pójściem do pracy w kościele Norvel miał odkurzać i my ć szy by w kory tarzu, zamieść chodnik przed wejściem i posprzątać na parkingu. Podejrzewam, że w poniedziałek tego nie zrobił. – Dość daleko idące wnioski jak na jeden odkurzacz. Obojętne wzruszenie ramionami wy magało ode mnie sporo wy siłku. Zdjęłam z breloka klucz do pomieszczenia gospodarczego i podałam Friedrichowi. Zanim mógł cokolwiek powiedzieć, wzięłam swoje wiadro z przy borami i wy szłam z budy nku, nie my śląc więcej o policjancie. Zastanawiałam się, czy na pewno powinnam wracać do domu. Nagle stwierdziłam, że już nie jestem głodna. Może powinnam wskoczy ć do samochodu i od razu pojechać do Winthropów? Ale pojawiła się kolejna trudność. Pod moim domem zaparkował samochód, blokując wy jazd, a o mojego buicka sky larka opierał się jakiś mężczy zna. Serce zabiło mi ży wiej, gdy poznałam Marshalla. Stanęłam zakłopotana, nie wiedząc, co zrobić ani co powiedzieć. Czułam, że się czerwienię. Wziął ode mnie wiadro i odstawił na ziemię. Wciągnął mnie głębiej pod wiatę i mocno objął. Po chwili zarzuciłam mu ramiona na szy ję. – Nie mogłem zadzwonić – szepnął mi do ucha. – Nie wiedziałem, co ci powiedzieć, zresztą teraz też nie wiem. Jeżeli on nie wiedział, ja z pewnością nie zamierzałam się z niczy m wy ry wać. Spodobało mi się przeby wanie w objęciach mężczy zny , chociaż niekoniecznie pod wiatą samochodową. Nie chciałam, żeby ktoś nas zobaczy ł. Ale upojenie bliskością Marshalla, zapach i doty k, które pamiętałam, sprawiły , że się uspokoiłam. Poczułam, że kręci mi się w głowie. Języ kiem dotknął moich ust. – Muszę iść do pracy – udało mi się wy krztusić. Odsunął się trochę i spojrzał na mnie z wy rzutem. – Znudziłem ci się? A może żałujesz tego, co zaszło między nami? – Nie. – Pokręciłam przecząco głową, żeby podkreślić znaczenie moich słów. – Skądże znowu. – Źle się z ty m czujesz, bo przy pomina ci to wy darzenia z przeszłości? – Nie... – Zawahałam się. – Ale wiesz, jeden udany wieczór raczej nie sprawi, że zapomnę o ty m, że mnie zgwałcono. Będę musiała sobie z ty m radzić do końca ży cia. Nie działam bez usterek i nie zawsze jestem przy jazna dla uży tkownika. Musiałam mu zwrócić na to uwagę, na wy padek gdy by chciał zlekceważy ć tę część mojej osobowości. – Przepraszam, ale naprawdę spóźnię się do następnej pracy – zakończy łam bardzo rzeczowo. – Lily – powtórzy ł, jakby lubił brzmienie mojego imienia. Od jakiegoś czasu spoglądałam na miejsce, w który m sty kały się nasze klatki piersiowe. Po chwili uniosłam głowę. Pocałował mnie i poczułam, że jest gotów. – Teraz nie możemy – szepnęłam przepraszająco. – Dzisiaj wieczorem po zajęciach? – Okej. – Nie jedz u siebie, ugotujemy coś u mnie. I tak nigdy nie jadam przed treningiem. Kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się do niego.

Przejeżdżający ulicą czerwony samochód przy pomniał mi o upły wie czasu. Spojrzałam na zegarek za plecami Marshalla. Żałowałam, że nie mogę zatelefonować do Winthropów i powiedzieć, że jestem chora. Ale w moim ży ciu to Marshall by ł anomalią, a praca normą. Zaczy nałam mieć nadzieję, że z nim będę wreszcie mogła się stać taką osobą, jaką chciałam by ć naprawdę. Lily z Memphis, Lily z długimi brązowy mi włosami, która sapała po dwudziestu minutach spędzony ch na bieżni, nigdy nie zrobiłaby tego, co zrobiła silna Lily z włosami koloru blond. Moje pieszczoty sprawiły , że cały zadrżał. – Nawet nie wiesz, przez co teraz przechodzę – westchnął, kiedy znów mógł mówić. Zdałam sobie sprawę, że on też miał mi coś do powiedzenia. – Jeżeli jesteś pewna, że nie masz dla mnie dziesięciu minut – mówił dalej bez tchu – będę musiał zaczekać do wieczora. Lepiej, żeby śmy razem nie ćwiczy li na treningu! Wy obraziłam sobie, jak Marshall szaleje z pożądania, próbując blokować moje kopnięcia i uśmiechnęłam się. Gdy to zobaczy ł, roześmiał się w głos. – W takim razie do zobaczenia – powiedziałam z nagły m przy pły wem nieśmiałości. Delikatnie wy śliznęłam się z jego objęć i wsiadłam do samochodu. Gdy szedł do swojej toy oty , podziwiałam jego szerokie plecy i kształtne szczupłe pośladki. Tak wiele czasu upły nęło, odkąd po raz ostatni moje plany obejmowały coś więcej niż ty lko ty tuły książek do wy poży czenia z biblioteki lub filmów, jakie chciałam obejrzeć, że prawie nie wiedziałam, co my śleć, gdy pokony wałam znajomą drogę do następnej pracy . Po treningu będę spocona. Czy będę mogła u niego wziąć pry sznic? Czy będzie chciał, żeby m została u niego, czy też powinnam wrócić na noc do domu? Gdzie zaparkuję samochód? Z drugiej strony mam chy ba prawo do pry watności. Kto mi zabroni odwiedzić Marshalla w domu? Gdy wy siadałam z samochodu przy ty lny m wejściu do domu Winthropów, by łam jednocześnie podekscy towana i przestraszona. Przede wszy stkim jednak czułam się podenerwowana, a za ty m uczuciem nie przepadam. Zrozumiałam, że nie potrafię sobie radzić z ty loma nieprzewidziany mi okolicznościami. Wszy stkie te my śli musiałam odsunąć na później i zabrać się do pracy . Weszłam do środka, zamknęłam drzwi na klucz i rozejrzałam się po kuchni. Od razu zauważy łam, że gospodarzy ła tam Earline Poffard, kucharka – blat by ł nieskazitelnie czy sty , a pod zlewozmy wakiem znajdował się kosz pełen śmieci. Earline przy chodzi dwa razy w ty godniu i gotuje dla Winthropów na kilka dni naprzód aż do następnej wizy ty . Nie miałam okazji jej poznać, ale poznałam wy niki jej pracy – dokładnie opisuje wszy stko, co przy gotowuje, wszy stkie śmieci lądują w koszu, sama zmy wa wszy stkie naczy nia, wy ciera i odkłada na miejsce. Od czasu do czasu muszę ty lko przetrzeć z zewnątrz kuchenkę mikrofalową i drzwi zmy warki, zmy ć mopem podłogę i kuchnia lśni czy stością. Po raz pierwszy zapragnęłam zamienić z nią kilka słów. Może Earline również ciekawiło, kto sprząta u Winthropów. Ruty na kilku ostatnich lat dała o sobie znać i zabrałam się do pracy . Nie chciałam się spóźnić na wieczorny trening. Niecierpliwie wy czekiwałam spotkania z Marshallem – moim kochankiem – i nie chciałam, by Marshall – mój sensei – obrzucił mnie niepochlebny m spojrzeniem jak ostatnio. Skończy łam odkurzać i zaczęłam zmy wać podłogi, gdy usły szałam chrzęst klucza w zamku. – Cześć, Lily ! – zawołał niedbały męski głos. – Cześć, Bobo – odpowiedziałam, notując w pamięci, że Beanie powinna kupić nowego mopa. – Sły szałem, że gdzieś niedaleko twojego domu zamordowali jakiegoś starszego faceta. Wiesz coś o ty m? – zapy tał Bobo.

Jego głos zbliżał się coraz bardziej. Spojrzałam za siebie. Chłopiec – mierzący prawie metr dziewięćdziesiąt – opierał się o zlewozmy wak. Musiałam przy znać, że prezentował się bardzo przy stojnie w obcięty ch dżinsach i koszuli Umbro. Szeroki uśmiech zdradzał jego wiek, ale reszta ciała najwy raźniej postanowiła dorosnąć wcześniej. Gdy pracuję u Winthropów, odbieram telefony . Latem większość dzwoniący ch to dziewczęta chcące rozmawiać z Bobo. Oczy wiście ma własną komórkę, lecz numer daje ty lko najbliższy m przy jaciołom, co bardzo iry tuje jego matkę. – Nie ży je – odpowiedziałam. – Lily , nie bądź taka! Kto jak kto, ale ty na pewno wiesz o ty m wszy stko. – Jestem pewna, że nie więcej od ciebie. – Czy to prawda, że ktoś w nocy zadzwonił do starego Friedricha i powiedział mu, gdzie jest ciało? – Tak. – Widzisz? Właśnie o takie rzeczy mi chodzi. – Przecież o ty m już wiesz. – Moja cierpliwość by ła na wy czerpaniu. – Tak, ale... interesują mnie jakieś sensacje. Musisz wiedzieć coś, o czy m nie pisali w gazetach. – Wątpię. Bobo uwielbiał mówić i wiedziałam, że będzie się snuł za mną po cały m domu, jeśli choćby w minimalny m stopniu go do tego zachęcę. – Ile ty masz lat, Bobo? – zapy tałam. – Jestem w ostatniej klasie i mam siedemnaście lat – powiedział. – Właśnie dlatego wróciłem dziś wcześniej z lekcji. Będziesz za mną tęsknić, kiedy w przy szły m roku pojadę do college’u? – Pewnie. – Wy jęłam z szafki pły n Mop & Glow, a potem odkręciłam kurek z gorącą wodą. – A twoi rodzice pewnie zaoszczędzą parę dolarów, bo nie będę musiała po tobie sprzątać. – A przy okazji, Lily ... Nie dokończy ł zdania, więc znów się obejrzałam i zauważy łam, że zarumienił się po uszy . Uniosłam brwi, żeby pokazać, że czekam, co powie, i psiknęłam trochę pły nu na podłogę. Woda by ła gorąca. Wy cisnęłam jej nadmiar i zaczęłam wy cierać. – Kiedy sprzątałaś mój pokój, znalazłaś... coś... mhm... osobistego? – Jak na przy kład prezerwaty wę? – Hm. Właśnie. Tak. – Bobo wbił wzrok w coś fascy nującego w pobliżu swojej prawej stopy . – Mhm. – Co z nią zrobiłaś? – O co ci chodzi? Wy rzuciłam. A co, może miałam ją sobie włoży ć pod poduszkę, żeby mi się lepiej spało? – Chodzi mi o to... czy powiedziałaś o ty m mojej mamie? Albo tacie? – Nie moja sprawa – mruknęłam. Nie mogłam nie zauważy ć, że Howell Winthrop junior zajmował wy sokie drugie miejsce na liście osób, który ch obawiał się Bobo. – Dzięki, Lily ! – zawołał z entuzjazmem. Nasze spojrzenia spotkały się przelotnie. Zauważy łam, że już się nie garbi. Jeżeli nawet nie by ł w siódmy m niebie, to bardzo blisko. – Pamiętaj, zawsze trzeba się zabezpieczać. – Co? Aha. No pewnie. Jeżeli to możliwe, Bobo poczerwieniał jeszcze bardziej. Wy szedł, okazując przesadną nonszalancję. Podzwaniał kluczami i pogwizdy wał, zadowolony , że odby ł dorosłą rozmowę o

seksie ze starszą od siebie kobietą. Założę się, że w przy szłości będzie staranniej sprzątał po sobie. Najwy ższy czas. Zaczęłam śpiewać – coś, czego nie robiłam od lat. Kiedy jestem sama, najczęściej wy bieram pieśni religijne. Znam ich tak wiele z niezliczony ch niedziel, które spędzałam z rodzicami i Vareną w kościele – zawsze w tej samej ławce, piąty rząd od przodu po lewej stronie. Przy pomniałam sobie miętowe cukierki, które mama zawsze nosiła w torebce, pióro i notes mojego ojca, które mi dawał, żeby mnie czy mś zająć, gdy zaczy nałam się za bardzo wiercić. Niestety , wspomnienia z dzieciństwa rzadko przy noszą mi cokolwiek innego prócz bólu. Kiedy ś rodzice nie uciekali wzrokiem na bok, gdy do mnie mówili. Nie unikali tematów, które mogły wy wołać przy gnębienie u sponiewieranej córki. Mogłam się do nich przy tulać, nie obawiając się fizy cznego kontaktu. Dzięki długiej prakty ce potrafiłam przerwać ten bezprodukty wny , choć dobrze znany tok my śli. Skoncentrowałam się na przy jemności pły nącej ze śpiewu. Zawsze zdumiewa mnie, że mam ładny głos. Przez kilka lat brałam lekcje. Śpiewałam solo w kościele i od czasu do czasu wy stępowałam na ślubach. Teraz postanowiłam zaśpiewać Amazing Grace. Gdy skończy łam, odruchowo sięgnęłam dłonią, chcąc odsunąć włosy z twarzy , i ze zdumieniem odkry łam, że są ścięte na krótko.

Rozdział 8

Prawie zapomniałam o udziale mojego mało wy sportowanego sąsiada w środowy m treningu. Miałam wrażenie, że karate niezby t mu się spodobało, więc gdy weszłam na salę i ukłoniłam się, ze zdziwieniem zobaczy łam Carltona w trakcie rozgrzewki. Starał się dotknąć palców u nóg. Po gry masie malujący m się na jego ustach domy śliłam się, że ten wy czy n przy sparzał mu bólu. – Wszy stko cię boli po treningu, co? – zagadnęłam go, siadając na podłodze, by zdjąć buty . – Nawet włosy – wy stękał przez zaciśnięte zęby . Z ogromny m wy siłkiem ledwo udało mu się dotknąć palcami grzbietów stóp. – Drugi dzień jest zawsze najgorszy – powiedziałam. – I to ma mnie podnieść na duchu? – Pomy ślałam, że lepiej się poczujesz ze świadomością, że odtąd będzie już ty lko lepiej. Starannie zwinęłam skarpetki i wsunęłam do prawego buta. Wstałam, powoli pokręciłam głową, a potem zgięłam się wpół i położy łam ręce płasko na podłodze. Rozciągając grzbiet, westchnęłam z radości. Czułam, jak spły wa ze mnie napięcie całego dnia. – Popisujesz się – rzucił gorzko Carlton. Wy prostowałam się i spojrzałam na niego. Miał na sobie krótkie spodenki i T-shirt. Dla niewprawnego oka wy glądał nieźle, ale ja zauważy łam wiotkość mięśni jego ramion i ud. Nie miał nadwagi, ale kondy cją też nie powalał. Do sali wszedł Marshall i zdąży ł mi posłać porozumiewawczy uśmiech, zanim podszedł do niego jeden z uczniów z jakimś py taniem. Przez chwilę patrzy łam na niego, a potem wróciłam do Carltona, który siedział na podłodze z rozłożony mi nogami, próbując dotknąć klatką piersiową na przemian prawego uda, a potem lewego. Rozgrzewka sprawiała, że jego gęste czarne włosy , zwy kle pokry te żelem i zaczesane za uszy , stawały się coraz bardziej rozczochrane. Ze sportowej torby wy ciągnęłam górę od karategi, szy bko ją włoży łam, a potem zabrałam się do wiązania pasa. – No, Carlton, zaczy namy . Pamiętasz ten chwy t obezwładniający , który ostatnio ćwiczy liśmy ? – zapy tałam. Wstał z trudem. – Nno... nie za bardzo. By łem na treningu po raz pierwszy i trochę się w ty m wszy stkim pogubiłem.

Marshall śmiał się wraz z grupą młodszy ch mężczy zn uczestniczący ch w zajęciach. – Okej. Chwy ć mnie prawą ręką za karategę... Właśnie tak. Teraz trzy maj mocno. Najwy raźniej obawiając się, że stracę równowagę, ledwo chwy cił luźny materiał. – Nie tak. Musisz trzy mać naprawdę mocno, w przeciwny m razie pomy ślisz, że mi się udało, bo trzy małeś mnie za lekko. Carlton co prawda chwy cił mnie mocniej, lecz by ł wy raźnie zaniepokojony . – Gdzieżby m śmiał! – zaprotestował. – Teraz pamiętasz? Prawą ręką chwy tam cię tak... Wciskam kciuk w zagłębienie między twoim kciukiem i palcem wskazujący m, żeby trafić w czuły punkt... – Już wiem, pamiętam. – ... a potem wy kręcam ci rękę tak, żeby mały palec by ł skierowany ku sufitowi... Oczy wiście ty wtedy musisz obrócić całą rękę, prawda? Rzeczy wiście zaczy nał sobie przy pominać. – Teraz przy ciskam twoje kły kcie do mojej klatki piersiowej, żeby ś nie mógł wy swobodzić ręki. Palcami chwy tam twoją dłoń... Naciskam kciukiem, a teraz... – Nieee! – jęknął Carlton, padając na kolana, gdy lewą ręką założy łam mu dźwignię na ramię, a potem się pochy liłam. – Pamiętasz, co masz zrobić, kiedy się chcesz poddać? – spy tałam. – Marshall ostatnio ci pokazy wał. Skoncentrowany na swoim bólu Carlton potrząsnął przecząco głową. – Klepnij się w udo wolną ręką. Nie czekał ani chwili, a ja naty chmiast go puściłam. Z podłogi rzucił mi błagalne spojrzenie spaniela, które, jak podejrzewam, sprawiało, że inne kobiety nie mogły mu się oprzeć. – To naprawdę bolało – powiedział po znaczącej pauzie. – Tu się nie przepraszamy – powiedziałam uprzejmie. – Nauczy łam cię czegoś. Wszy scy dostajemy po ty łku. Wstał i otrząsnął się. Przez jakiś czas zmagał się z dumą, lecz wy grała rozsądna strona jego charakteru. – Przecież się uczę – powiedział ze smutkiem. – Teraz pewnie mam ci pokazać, że wszy stko zapamiętałem. Mam zrobić to samo? Chwy ciłam go za T-shirt. Musiałam po kolei wy jaśniać mu wszy stkie kroki, bo nie wy kony wał chwy tu z należy tą siłą. Żeby się liczy ło, musiało mnie naprawdę zaboleć. – Pamiętaj, że wcale nie muszę się schy lić... Wy kręć mi rękę trochę mocniej... Teraz powoli. Naprawdę nie musisz mi jej łamać. Poczekaj na prawdziwą walkę... Raphael, co Carlton źle robi? – Stoi za daleko – stwierdził zapy tany . – Okej, Carlton. Cofasz się za bardzo, a to znaczy , że mogę się uwolnić albo przy najmniej cię kopnąć i odepchnąć.... By mu zademonstrować, o co chodzi, nagle wy prowadziłam kopnięcie, ale zatrzy małam stopę na ty le, by lekko dotknęła pachwiny Carltona. Puścił mnie z westchnieniem. – Poćwiczy my później – stwierdziłam. – Lepiej powtórz wszy stkie ruchy z Raphaelem albo z który mś z pozostały ch chłopaków, bo z kobietą będziesz miał takie same kłopoty . Za bardzo się boisz zrobić mi krzy wdę. – Czy to ci przeszkadza? – zapy tał. – Kiedy ś przeszkadzało. Ale teraz my ślę, że dzięki temu miałaby m przewagę. Poza ty m

kobiety mają słabsze mięśnie grzbietu niż mężczy źni, więc chętnie tę przewagę wy korzy stam. – Przy jrzałam się Carltonowi z zaciekawieniem. – Powiedz mi tak naprawdę, dlaczego zacząłeś chodzić na treningi? – Chciałem zobaczy ć, na co się tak napaliłaś. Trzy wieczory w ty godniu od ty lu lat... Nie opuściłaś ani jednego treningu, zawsze punktualnie. Pomy ślałem, że to fantasty czna zabawa. – Bo jest – odparłam, zaskoczona, że ktoś może my śleć inaczej. – Jak na razie tego nie zauważy łem – dodał. Nie wiedziałam, że stać go na taki sarkazm. – Ale zauważy sz. Musisz ty lko trochę popracować. Wtedy wszy stko ci się poukłada. Marshall miał właśnie zacząć trening, więc wróciłam na swoje miejsce w szeregu. Nie podejrzewałam Carltona o nadmierne zainteresowanie moją skromną osobą. Nie chciało mi się wierzy ć, że postanowił mnie naśladować, zwłaszcza po niezby t miłej wy mianie zdań w moim domu na początku ty godnia. – Ki-o tsuke! – krzy knął Marshall i wszy scy stanęli na baczność. Podczas przerwy na uzupełnienie pły nów po rozgrzewce Marshall niby przy padkiem podszedł do mnie. Widziałam, że zmierza w moją stronę, by łam świadoma każdej minuty , wszy stkiego, co robił, gdy po drodze zamieniał po kilka słów z jedny m lub drugim uczniem. Podniecała mnie jego bliskość, ale nie miałam najmniejszego pojęcia, co mu powiedzieć. – Czy wiesz coś więcej o tej sprawie ze szczurem? – zapy tałam, gdy dy skretnie skinęliśmy sobie głowami na powitanie. – Nie. Policja powiedziała, że zdjęcie odcisków palców z drzwi nie wniosło do sprawy nic nowego. Sąsiedzi też nic nie widzieli. Podwórko za domem jest zarośnięte, więc wcale mnie to nie dziwi. Wy gląda na to, że szczur złapał się w pułapkę. Nikt go nie męczy ł ani nic w ty m rodzaju. – Bardzo by ła roztrzęsiona? Twarz Marshalla przy brała dziwny wy raz. – Thea bardzo przeży wa pewne rzeczy – powiedział. Zastanawiałam się, czy błagała go, żeby do niej wrócił, bo nie czuje się bezpieczna. Na my śl o ty m poczułam niesmak. Nie chciałam rozbijać ich małżeństwa. Jeżeli uprawiasz seks z żonaty m mężczy zną – powiedziałam sobie w duchu, krzy wiąc się – raczej nie wpły wa to korzy stnie na jego doty chczasowy związek. Gdy ćwiczy łam buntai z Janet Shook, jedy ną kobietą oprócz mnie regularnie uczęszczającą na treningi, przy szło mi do głowy , że ten obrzy dliwy żart u Drinkwaterów mógł mieć związek z równie ohy dny m wy bry kiem, który przy trafił się Thei. Czy by ła jeszcze inna kobieta tak zakochana w Marshallu, że straszy ła te, które uważała za swoje ry walki? Na my śl o ty m ciarki przebiegły mi po plecach, ale by ło to jedy ne sensowne wy tłumaczenie dość dziwny ch incy dentów. – Lily ! – zawołał Marshall. Przerwały śmy z Janet ćwiczenie uderzeń i bloków. Ukłoniłam się jej krótko, a potem pobiegłam do niego. Stał obok Carltona i wy glądał na trochę poiry towanego. – Jesteś dobrą nauczy cielką. Carlton i ja nie bardzo sobie radzimy z ćwiczeniami na wy trzy małość, a ja muszę pomóc Davisowi z jego kata. Mogłaby ś... – Pewnie – odparłam. Marshall poklepał mnie po plecach i poszedł do Davisa, wątłego mężczy zny w wieku dwudziestu kilku lat, handlującego ubezpieczeniami. – Przy kro mi, że musisz się ze mną męczy ć – powiedział Carlton, chociaż nie wy glądał na szczególnie zmartwionego. – Z jaką częścią układu masz kłopot?

– Z cały m. Westchnęłam niezby t dy skretnie. – Mam największe kłopoty z zapamiętaniem kolejności ruchów. – W porządku, wróćmy do shiko-dachi... Nie, stopy na zewnątrz... Teraz jeszcze trochę przy kucnij. Carlton jęknął. Stanęłam przed nim i przy jęłam postawę do ćwiczenia. – Odwróć się w tę stronę – powiedziałam mu, wskazując na prawo – a ja odwrócę się w drugą... Nie ruszaj biodrami, pracuje ty lko pas barkowy ... – Wy tłumacz mi jeszcze raz, po co się tak tłuczemy po rękach – poprosił żałośnie. – Żeby się uodpornić. Żeby śmy nie czuli tak bardzo bólu w czasie walki. – Teraz dajemy sobie popalić, żeby śmy później nic nie czuli? – Właśnie... Dobra, teraz przedramiona w górę, w dół... I zmiana stron! Przedramiona w dół, w górę, zmiana stron! – Wiesz co? – wy dy szał po kolejny ch kilku sekundach. – Co by ć zrobiła, gdy by m się teraz pochy lił i pocałował cię w kark? – Stoisz w pozy cji z odsłonięty mi genitaliami, więc pewnie zaczęłaby m od seiken, czy li silnego kopnięcia w pachwinę, a kiedy się pochy lisz, dołożę ci łokciem w kark. Jak już będziesz na podłodze, zacznę cię kopać. – W takim razie lepiej nie. – Lepiej nie. – Chciałem się ty lko dowiedzieć. – A ja chcę się od ciebie dowiedzieć czegoś innego. – Mów. – Kto dziedziczy blok i wszy stkie inne nieruchomości Pardona, jeżeli jakieś mu jeszcze zostały ? Jęknął, gdy przy padkowo szturchnęłam go łokciem. – Jego siostrzenica, bo siostra nie ży je. Wczoraj telefonowała do jego prawnika, który skontaktował się ze mną, bo pojutrze wy biera się do miasta, żeby załatwić sprawy związane z pogrzebem. Au, Lily ! Nie tak ostro! Chce też przejrzeć ze mną jego księgi. Dziewczy na mieszka w Austin w Teksasie. Jestem pewny , że ją polubisz. Jest instruktorką taekwondo. Pardon wspominał mi kiedy ś o niej. – Czy to właśnie dlatego zacząłeś tu przy chodzić? Tak naprawdę nie interesuje cię mój rozkład dnia, prawda? – Powiedziałby m, że pół na pół. – Chy ba powinnam cię ostrzec. Karate goju bardzo się różni od taekwondo. Pod względem filozofii, techniki walki i postaw. Zamknęłam się i przy śpieszy łam tempo ćwiczeń, dopóki mój partner nie doszedł do kresu sił. Zauważy łam sy gnały (drżące nogi, strumienie potu, zaciśnięte zęby ), lecz bezlitośnie nie zwracałam na nie uwagi. – Mam już dość! – zawołał. Zawsty dziłam się, że tak go przeczołgałam. – Pamiętaj, żeby ś go nie spłoszy ła – rzucił Marshall za moimi plecami. – Tak jest, mistrzu. – Starałam się przy brać skruszony wy raz twarzy . – W szeregu zbiórka! – zawołał Marshall, bo dotąd wszy scy ćwiczy liśmy w parach. Popędziliśmy (a niektórzy z nas pokuśty kali) z powrotem na swoje miejsca. – Ki-o tsuke! Stanęliśmy na baczność.

– Rei! Ukłoniliśmy się. – Koniec treningu! – Moje ulubione słowa – mruknął Carlton do Janet, która się roześmiała. Trochę zby t skwapliwie jak na kiepski żart – pomy ślałam. Marshall podszedł do mnie i powiedział bardzo cicho: – Przy jadę po ciebie. Czekaj w domu. Ty mi słowami odpowiedział na wszy stkie moje py tania. Usiadłam na podłodze, chcąc włoży ć buty . Po zawiązaniu sznurowadeł wstanie bez podparcia się rękami wy magało wiele wy siłku, lecz by ła to do pewnego stopnia sprawa honoru. Carlton siedział z przekrzy wioną głową na jedny m ze składany ch krzeseł stojący ch wzdłuż ściany . Przy glądał mi się badawczo, jak podejrzanej studolarówce. – Dobranoc – rzuciłam krótko. – Dobranoc – odpowiedział i pochy lił się, żeby zawiązać swoje sportowe buty . Z jego przy stojnej twarzy nie schodziła nachmurzona mina. Wzruszy łam ramionami i wy szłam z sali. Mijając gabinet Marshalla, pomachałam mu na pożegnanie. Przeglądał właśnie karty kontrolne pracowników. Główna sala by ła pusta, jeżeli nie liczy ć Stephanie Miller, jednej z pracownic Body Time, która prowadzi zajęcia aerobiku. Duży m przemy słowy m odkurzaczem czy ściła spłowiałą zieloną wy kładzinę. Skinęłam jej, nie zwalniając kroku. Wy szłam główny mi drzwiami i podeszłam do swojego buicka, jednego z czterech samochodów stojący ch na parkingu. Moją uwagę zwrócił jakiś przedmiot leżący na masce. Podeszłam, żeby lepiej zobaczy ć. Lalka? Skąd się tu wzięła? Po chwili stałam już przy samochodzie. Upuściłam torbę z ciuchami. To rzeczy wiście by ła lalka – Ken, partner Barbie. Jedno oko szpeciła plama zrobiona czerwony m lakierem do paznokci. By ł świeży . Charaktery sty czny zapach czułam z miejsca, na który m stałam. Ktoś za jego pomocą namalował krople krwi na twarzy zabawki. Ktoś sprawił, że wy glądała tak, jakby ktoś postrzelił ją w lewe oko – oko, w które trafiłam, gdy zastrzeliłam Napa. Pamiętałam dokładnie, jak wy glądał, odgłos, jaki usły szałam, gdy upadł na ziemię. Wy glądał też trochę inaczej niż Ken... – Jakieś kłopoty ? – zapy tał Carlton. – Nie chce zapalić? Ucieszy łam się, że ktoś odwołał mnie znad krawędzi koszmaru. Cofnęłam się, żeby mógł zobaczy ć. – Gdzie to znalazłaś? – Tutaj. Zamknęłam drzwiczki, więc ktoś położy ł to na masce. Na my śl o osobie, która zostawiła mi taki prezent, ciarki przebiegły mi po plecach. – Co się stało? – spy tał Marshall. Właśnie zamknął na klucz drzwi frontowe do Body Time. Po przeciwnej stronie parkingu do swojego samochodu wsiadła Stephanie i ruszy ła do domu. Wskazałam lalkę. Nie mogłam się zdoby ć na to, by jej dotknąć. – Przy kro mi, Lily – powiedział po chwili. – Mam wrażenie, że dzieje się tutaj coś, o czy m nie mam pojęcia – wtrącił Carlton. Wzięłam głęboki oddech. By łam bardzo zmęczona. – Chy ba powinnam pokazać to komuś na komisariacie – stwierdziłam. – Nie możesz z ty m poczekać do jutra? – zapy tał Marshall. – Lepiej jedź teraz do domu. Za chwilę do ciebie wpadnę. – Nie. Chcę się tego jak najprędzej pozby ć. Zadzwonię do ciebie, kiedy wrócę.

– Chcesz, żeby m z tobą pojechał? – zaofiarował się Carlton. Prawie o nim zapomniałam. Zauważy łam u siebie nieznane dotąd uczucie wdzięczności wobec mojego sąsiada. – To bardzo miło z twojej strony – odparłam szty wno, daremnie siląc się na większą uprzejmość w głosie. – Sama to załatwię. Ale dzięki za propozy cję. – Okej. Zadzwoń, gdy by ś mnie potrzebowała. Uty kając, Carlton wsiadł do swojego audi i ruszy ł do domu, niewątpliwie ciesząc się na my śl o gorącej kąpieli i ciepły m łóżku. Odprowadzałam go wzrokiem, bo nie chciałam napotkać spojrzenia Marshalla. – Zastanawiam się – zaczęłam, nadal zapatrzona w mrok – czy przy padkiem nie masz jakiejś tajemniczej wielbicielki. Kogoś, kto dowiedział się czegoś o mnie, i podrzuca mi teraz te upominki, kogoś, kto zabił szczura i zostawił go u Thei na stole. – Widzę, że się boisz. Uważasz, że powinniśmy przestać się widy wać? Widziałam, że zadrżał, gdy wy powiadał te słowa. Sprawiał wrażenie przy gnębionego i wściekłego zarazem. Mruknęłam do siebie pod nosem, że ja też nie jestem najszczęśliwszą osobą pod słońcem. – Nie. Niczego takiego nie powiedziałam. – W takim razie może nie chcesz, żeby śmy się spotkali dzisiaj wieczorem? – Sama nie wiem. Nie, nie o to mi chodzi. Tak samo nie mogłam się tego doczekać jak ty . – Uniosłam ręce w geście frustracji. – Ale tu zaczy na się coś dziać, nie widzisz? Mam wrażenie, że ktoś mnie śledzi. Zakrada się i podrzuca te wszy stkie rzeczy . – Machnęłam ręką ku lalce. – Zastanawiam się, na co go jeszcze stać. – Pozwolisz komuś takiemu odebrać sobie nawet tę odrobinę radości, jaka ci w ży ciu została? Odwróciłam się gwałtownie, żeby spojrzeć mu w twarz. Marshall insty nktownie się uchy lił. W mojej głowie kotłowało się tak wiele my śli, że nie wiedziałam, od której zacząć. – By ło, minęło – sy knęłam. Gotowałam się z wściekłości i zamierzałam dopiec mu do ży wego. – Jeżeli chcesz wiedzieć, miałam dużą ochotę bzy knąć się z tobą dzisiaj wieczorem, ale jeżeli sobie odpuścimy , jakoś to przeży ję. – Ja też na to liczy łem – warknął Marshall, teraz tak samo wściekły jak ja. – Ale chciałem też trochę z tobą poby ć i pogadać. Spokojnie porozmawiać, ale widzę, że to niemożliwe. Zamachnęłam się, celując w jego przeponę. Później wy rzucałam sobie, że postąpiłam bezmy ślnie – zupełnie jakby znudziły mi się zęby . Szy bciej, niż mogłam zareagować, Marshall zablokował cios w chwili, gdy moja pięść znalazła się bardzo blisko jego brzucha, jednocześnie wy prowadzając cios otwartą dłonią, celując w moją szy ję. Przez długą chwilę patrzy liśmy na siebie nawzajem szeroko otwarty mi, pełny mi gniewu oczy ma, zanim się opamiętaliśmy . Opuścił dłoń i delikatnie przy łoży ł mi palce po obu stronach gardła, wy czuwając mój gwałtownie bijący puls. Opuściłam ręce. – O mało cię nie trafiłam – powiedziałam, zakłopotana drżeniem własnego głosu. – Mało brakowało – przy znał. – Ale ty dostałaby ś pierwsza. – Nie – spierałam się. – Po uderzeniu w przeponę pochy liłby ś się, więc nie trafiłby ś mnie w szy ję. – Ale gdzieś by m cię trafił – argumentował – a siła uderzenia odrzuciłaby cię do ty łu. Chociaż gdy by twój cios doszedł... – głos mu zamarł. Spojrzeliśmy na siebie z zakłopotaniem. – By ć może – powiedziałam – nie jestem jedy ną osobą, która nie potrafi „spokojnie” porozmawiać? – Masz rację. Nie wiem, co mnie napadło.

Objęliśmy się bardzo ostrożnie, jakby nasze ciała porastały ciernie. – Odpręż się – szepnął mi do ucha Marshall. – Masz mięśnie napięte jak struny . Z wahaniem oparłam głowę na jego ramieniu i wtuliłam usta w jego szy ję. – Zrobię tak – powiedziałam łagodnie. – Zabiorę lalkę na policję, powiem im, gdzie ją znalazłam, i pojadę do domu. Kiedy będę na miejscu, zadzwonię do ciebie, a ty po mnie przy jedziesz. Zjemy coś u ciebie, a potem zajmiemy się bardzo przy jemny mi rzeczami. Rozmasował mi szy ję. – Nie przekonam cię do zmiany kolejności? – Do zobaczenia za chwilę – obiecałam, a potem wy ślizgnęłam się z jego objęć i wsiadłam do samochodu. Lalkę-potworka owinęłam papierowy m ręcznikiem z moich przy borów do sprzątania i posadziłam na miejscu obok. Pojechałam na komisariat policji, który mieści się w budy nku by łej drogerii kilka ulic od centrum miasta. Na parkingu zauważy łam ty lko jeden granatowy radiowóz z wielką trójką wy malowaną na drzwiach. W środku zastałam Toma Davida Meicklejohna z nogami na biurku. W jednej ręce trzy mał puszkę z colą, a w drugiej papierosa. Znam go z widzenia. W pewny ch kręgach uchodzi za przy stojniaka. Ma krótkie kręcone włosy , jasne, okrutne oczy , ostro zakończony nos i wąskie usta. W dni wolne od pracy nosi się po kowbojsku. Około Bożego Narodzenia sy piał z Deedrą. Wiem o ty m, bo przez miesiąc lub dwa by wał regularny m gościem w Apartamentach Ogrodowy ch. Tom David by ł wtedy żonaty z kobietą tak samo nieustępliwą jak on sam, przy najmniej tak wy wnioskowałam z rozmowy dwóch pracowników biura podróży . Nie zwracali na mnie uwagi, gdy tam sprzątałam. Kilka miesięcy później przeczy tałam w miejscowej gazecie informację o rozwodzie Meicklejohnów. Teraz Tom David, którego wiele razy widy wałam na patrolach podczas moich nocny ch wędrówek, powoli mierzy ł mnie wzrokiem, niedwuznacznie dając do zrozumienia, że zastanawia się, dlaczego jestem ubrana na biało. – Wy biera się pani na piżamową imprezę? – zapy tał. I to by by ło na ty le, jeżeli chodzi o uprzejmość stróżów prawa wobec przedstawicieli społeczeństwa, o którego bezpieczeństwo mają dbać. Spodziewałam się tego. Nie każdy policjant mógł się równać z Claude’em Friedrichem. Komendant popełniał błędy , ale przy najmniej się ich nie wy pierał. – Na masce mojego samochodu pod Body Time ktoś zostawił coś takiego – oznajmiłam krótko, rozpakowałam zawiniątko i położy łam lalkę na biurku. Tom David prostował się powoli. Odłoży ł colę i zgasił papierosa, nie spuszczając oka z Kena. – Ktoś postąpił bardzo nieładnie – stwierdził. – Naprawdę bardzo nieładnie. Czy zauważy ła pani kogoś, kto kręcił się koło pani samochodu? – Nie. Przez ponad godzinę by łam na treningu. Każdy mógł wjechać na parking, podłoży ć lalkę i wy jechać niezauważony . Dzisiaj wieczorem nie by ło tam zby t dużo ludzi, zresztą jak zwy kle w piątki wieczorem. – By ła pani na zajęciach ze sztuk walki, które prowadzi Marshall Sedaka? Zwróciłam uwagę na sposób, w jaki wy powiadał jego nazwisko... Wy czułam nie ty lko wstręt, lecz także osobistą anty patię. Od razu wiedziałam, że muszę mieć się na baczności. – Tak. – Uważa się za twardziela – skomentował. W jego wredny ch jasny ch oczach zapaliło się zimne światło. – Azjatom wy daje się, że mogą robić z kobietami, co im się ży wnie podoba. Traktować je jak, nie przy mierzając, zwierzęta. Uniosłam brwi. Jeżeli ktokolwiek uważał kobiety za części zamienne, by ł to Tom David

Meicklejohn. – Widział to? – zapy tał. – Tak – odparłam znowu. – Miał okazję, żeby to podrzucić? Czy łączą was jakieś stosunki? – Nie miał. Kiedy przy jechałam na trening, by ł już w Body Time, a wy jechał tuż po mnie. – Niech pani posłucha, jestem tu teraz sam. Kiedy Lottie przy niesie swoje mcnuggety , muszę wy jechać na patrol. Przy jdzie pani jutro złoży ć zeznanie? – Okej. – Spróbuję zdjąć z lalki odciski palców. Zobaczy my , czy to nam coś powie. Pożegnałam się i odwróciłam się do wy jścia. Gdy dotknęłam klamki, Tom David rzucił nagle: – Przy dadzą się pani zajęcia z samoobrony . Poczułam, że cała krew odpły wa mi z twarzy . Opanowałam się jednak i przez szklane drzwi wy jrzałam w mrok. – Każdej kobiecie przy dadzą się zajęcia z samoobrony – powiedziałam i wy szłam. Wracałam do domu zeszty wniała ze strachu i wściekłości. Nie mogłam przestać my śleć o lalce z zakrwawiony m okiem i o Tomie Davidzie Meicklejohnie plotkujący m z kolegami przy piwie o ty m, co mi się przy trafiło. By łam przekonana, że znalazłam źródło przecieku w komendzie. Zaparkowałam samochód pod wiatą, otworzy łam ty lne drzwi i zostawiłam w domu wszy stko oprócz kluczy i prawa jazdy , które wsunęłam do kieszonki T-shirta. Nad moją piersią pojawiło się dziwne wy brzuszenie. Musiałam się przejść. Teraz ty lko to mogło mi pomóc się uspokoić. Dochodziła dziewiąta. Ulice zupełnie opustoszały . Noc by ła o wiele cieplejsza, niż gdy ostatnio wy chodziłam. Duża wilgotność powietrza zapowiadała parne letnie wieczory . Szłam ostrożnie ku arboretum, cicho stawiając kroki. Dom Marshalla na ulicy Farraday a by ł niedaleko. Nie znałam numeru, ale wiedziałam, że poznam jego samochód. Spacer pod osłoną nocy zawsze mnie odprężał. Poczułam się bardziej jak Lily , która wiodła stabilną egzy stencję przed śmiercią Pardona Albee. Wtedy moim jedy ny m problemem by ły bezsenne noce, które zdarzały się może dwa razy w ty godniu, poza ty m panowałam nad wszy stkimi inny mi aspektami swojego ży cia. Stałam ukry ta w zaroślach i czekałam, aż Jamaica Street przejedzie samochód, a potem przeszłam na drugą stronę. Nie zaplanowałam wcześniej trasy wędrówki. Zwy kła ciekawość sprawiła, że znalazłam się w pobliżu domu, w który m do niedawna mieszkał Marshall z żoną. Na Celia Street nie bardzo jest się gdzie ukry ć. Po obu stronach ulicy stoją skromne, lecz wy pielęgnowane białe domki z zadbany mi ogródkami. Wy szłam na spacer wcześniej niż zwy kle, więc miałam liczniejsze towarzy stwo, co w Shakespeare i tak oznacza niezby t wiele osób. Co jakiś czas ulicą przejeżdżał samochód albo ktoś otwierał drzwi, wy chodził, zabierał coś z pikapa lub z jeepa i pośpiesznie wracał do domu. Latem dzieci bawiły by się na zewnątrz do późna, lecz tego wiosennego wieczoru miałam wrażenie, że wszy stkie siedzą w domach. Szłam przed siebie, starając się z jednej strony zachować dy skrecję, a z drugiej nie wzbudzać niczy ich podejrzeń, skoro jeszcze nie wszy scy położy li się spać. Zadanie okazało się trudne do wy konania. Wolałaby m, żeby mnie widziano, niż żeby ktoś doniósł o mnie na policję, więc szłam równy m krokiem, zamiast przemy kać od jednej kry jówki do drugiej. By łam ubrana na biało, a jak wiadomo, ten kolor rzadko by wa wy korzy sty wany w sztuce kamuflażu. Mimo to chy ba nikt mnie nie zauważy ł. Zasłony w oknach wszy stkich domów przy krótkiej uliczce by ły zaciągnięte, jakby mieszkańcy chcieli uchronić się przed ciemnością. Radiowóz zauważy łam dopiero wtedy , gdy znalazłam się naprzeciwko dawnego domu

Marshalla. Zasłaniał go ży wopłot rosnący w granicy między posesjami od ulicy po same ty ły . Parkował tuż za ciemnoczerwony m lub brązowy m samochodem – koloru nie mogłam dokładnie określić w słaby m świetle ulicznej latarni. Domy śliłam się, że należy do Thei. Nie sądziłam, by kierowca radiowozu numer trzy składał jej oficjalną wizy tę. Tom David Meicklejohn znajdował się w środku i plotkował z udręczoną panią Sedaką w godzinach pracy – miał za zadanie patrolować ulice Shakespeare i dbać o bezpieczeństwo wdów i sierot. Odniosłam wrażenie, że policjant zgłosił się na stanowisko osobistego ochroniarza pewnej pani, która wkrótce miała się rozwieść. Ogarnęło mnie przelotne pragnienie wy konania jeszcze jednego anonimowego telefonu do Claude’a Friedricha, lecz stwierdziłam, że postąpiłaby m haniebnie i małostkowo. Kontakty osobiste między Theą i Tomem Davidem nie powinny mnie interesować. Znów ruszy łam cicho jak duch ciemną, spokojną ulicą, zastanawiając się nad wy darzeniami ostatnich dni. W pięć minut dotarłam do ulicy Farraday a. Na wy żwirowany m podjeździe na rogu ulicy zauważy łam samochód Marshalla. Mały domek stał dokładnie na środku zaniedbanego ogródka. Zdecy dowanie nie dorówny wał rezy dencji państwa Sedaków przy Celia Street. Zastanawiałam się, co przeży wał Marshall, wy prowadzając się od Thei. Na ganku paliło się jasnożółte światło, lecz nie zatrzy małam się. Obeszłam dom i stanęłam przed ty lny mi drzwiami. Na szczęście moje oczy szy bko przy stosowały się do ciemności. Zastukałam głośno trzy razy i usły szałam szy bkie kroki Marshalla. – Kto tam? – zapy tał. On też nie należy do ludzi, którzy lubią niespodzianki. – Lily . Otworzy ł szeroko drzwi. Pokonałam stopień i weszłam do domu. Mimo tego, co mówił na temat wieczornej rozmowy , gdy ty lko zamknęły się drzwi, objął mnie i ustami poszukał moich warg Moje ręce wślizgnęły się pod jego T-shirt, pragnąc znów doty kać muskularnego ciała. Nie miałam czasu na radość, że znów mogę się kochać bez obaw, ani na zastanowienie, czy postępuję rozsądnie. Miałam dość własny ch problemów, a i ży cie Marshalla ostatnio bardzo się skomplikowało. Ty m razem się zabezpieczy liśmy . Miałam nadzieję, że nie zapłacimy za naszą wcześniejszą chwilę zapomnienia. Gdy skończy liśmy się kochać, trudno mi by ło zaakceptować ograniczenia własnego ciała i wcisnąć się w psy chologiczny pancerz, który przy gotowałam sobie przed przy jazdem do Shakespeare. Po raz pierwszy od lat przestał dawać mi bezpieczeństwo, a zaczął uwierać. Mimo to gdy rozejrzałam się po spartańskiej sy pialni Marshalla – podwójny materac na stelażu bez wezgłowia, komoda sprawiająca wrażenie przy niesionej ze stry chu, nocna szafka kupiona na wy przedaży – poczułam niepokój, że nie jestem we własny m domu. Od wielu miesięcy odwiedzałam ty lko miejsca, w który ch sprzątałam. Leżeliśmy obok siebie w milczeniu. Marshall mnie obejmował. Co jakiś czas całował w szy ję lub gładził po brzuchu. Nasza bliskość jednocześnie mnie podniecała i zagrażała mi. – Wiesz, że Thea spoty ka się z kimś inny m? – zapy tałam spokojnie. Jeżeli chciał się rozwieść, musiał o ty m wiedzieć. Jeżeli chciał się pogodzić z Theą, też musiał o ty m wiedzieć. – Tak my ślałem – odparł po długiej chwili. – Wiesz, kto to jest? – Co zrobisz, jeżeli ci powiem? Odwróciłam się do niego, automaty cznie sięgając po kołdrę, żeby zasłonić blizny . Zanim odpowiedział, odsunął kołdrę i pocałował mnie.

– Nie ukry waj ich przede mną, Lily – szepnął. Znów chciałam się zasłonić, lecz ty m razem udało mi się powstrzy mać. Ręce zadrżały mi z wy siłku. Marshall przy sunął się jeszcze bliżej, zakry wając blizny swoim ciałem. Stopniowo się odpręży łam. – Czy my ślisz, że będę go śledził, a w końcu dopadnę i pobiję w obronie czci Thei? – zapy tał po chwili na ty le długiej, by m się zorientowała, że nie uważa romansu Thei za sprawę osobistą. – Nie znam cię aż tak dobrze i nie wiem, co zrobisz. – Thea jest ulubienicą całego miasta, bo jest śliczna, tu się urodziła i wy chowała. Wie, kiedy udawać uroczą i pogodną. Lubią ją dzieci. Lecz tak się dziwnie składa, że najgorsze zdanie o niej mają mężczy źni, z który mi chodziła na ty le długo i który ch poznała na ty le dobrze, że poszła z nimi do łóżka. Odsunęłam głowę, by spojrzeć na Marshalla. Skrzy wił się, jakby miał coś gorzkiego w ustach. – Zanim przy jechałem do miasta, Thea zdąży ła już zaliczy ć kilku miejscowy ch chłopaków, który ch uznała za godny ch siebie. Pewnie zorientowała się, że ludzie zaczy nają plotkować za jej plecami i zastanawiać się, dlaczego śliczna słodkooka dziewczy na nie potrafi dłużej utrzy mać przy sobie mężczy zny , więc po kilku randkach szy bko zgodziła się na ślub. Wcześniej nie by łem z nią w łóżku. Mówiła, że chce zaczekać. Uszanowałem to, ale mniej więcej po miesiącu dowiedziałem się, że po prostu nie chciała, żeby m się wy cofał, jak inni. – Nie lubi seksu? – spy tałam niezdecy dowanie, bo by łam chy ba ostatnią osobą, która miała prawo kry ty kować kobietę mającą kłopoty z mężczy znami. Marshall roześmiał się cierpko. – Pewnie, że lubi. Ale nie tak jak my – pogładził mnie ręką po plecach i po biodrze. – Lubi robić... zboczone rzeczy , zadawać ból. Kochałem ją, więc próbowałem się dostosować, ale po jakimś czasie miałem tego dość. By łem przy gnębiony . Poniżony – pomy ślałam. – Wtedy stwierdziła, że chce mieć dziecko. My ślałem, że to może uratować nasz związek, więc się zgodziłem. Ale wtedy już zdąży łem stracić zainteresowanie nią i... po prostu nie mogłem. – To wy znanie musiało Marshalla sporo kosztować. – Więc wy my ślała mi i naigrawała się ze mnie, ale ty lko wtedy , gdy by liśmy we dwoje, gdy nikt inny nie sły szał. Nie dlatego, że jej na mnie zależało. Po prostu nie chciała, żeby ktoś inny wiedział, do czego jest zdolna. Wracałem do domu jak do piekła. Nie mogłem tego dłużej wy trzy mać. Od pół roku nie kochałem się z kobietą, ale wcale nie to jest najgorsze. Mieszkam tutaj, w ty m śmietniku, i zastanawiam się, jak uzasadnić pozew o rozwód, żeby Thea nie zabrała mi Body Time. Nie mogłam od ręki rozwiązać jego problemów finansowy ch. Mam bardzo mało gotówki, którą mogę swobodnie dy sponować, bo oszczędzam jak szalona. Kiedy ś będę musiała kupić nowy samochód, uszczelnić dach albo przy jdą ogromne nieprzewidziane wy datki, które zwy kle rujnują budżet jednoosobowego gospodarstwa domowego. Na szczęście stan moich finansów – dobry czy zły – zależy ode mnie, i ty lko ode mnie. Nie potrafię sobie wy obrazić, jak by m się czuła, gdy by m musiała oddać połowę mojej firmy komuś, komu sprawia przy jemność poniżanie i upokarzanie mnie. – Tom David Meicklejohn. Marshall patrzy ł w ciemność daleko za moimi plecami. Po chwili spojrzał na mnie ciemny mi oczami. – Ten gliniarz. Lekko skinęłam głową. – Założę się, że poleciała na jego kajdanki – powiedział. Starałam się nie zadrżeć na my śli o skutej kobiecie, lecz przy okazji cicho jęknęłam. Marshall

naty chmiast zajął się mną. – Nie my śl o ty m, Lily – powiedział spokojnie. – Nie my śl o ty m, ale o ty m. Delikatnie wsunął mi dłoń między nogi, ustami odnalazł pierś i rzeczy wiście zaczęłam my śleć o inny ch rzeczach. – Marshall – oznajmiłam później – na wy padek, gdy by ś nie zauważy ł, chciałam ci powiedzieć, że nie mam absolutnie żadny ch zastrzeżeń co do twojej męskości. Roześmiał się krótkim, ury wany m śmiechem i na chwilę zasnęliśmy razem. Wkrótce obudziłam się, niespokojna i nieswoja. Poruszając się tak cicho i spokojnie, jak ty lko mogłam, wstałam i zaczęłam się ubierać. Marshall oddy chał głęboko i równo. Przesunął się na łóżku. Teraz, gdy mnie w nim nie by ło, miał dla siebie więcej miejsca. Pochy liłam się nad nim, chcąc pogłaskać go po ramieniu, lecz zmieniłam zdanie. Nie powinnam go budzić. Czułam, że muszę już iść. Wy śliznęłam się przez ty lne wejście, naciskając przy cisk na gałce, żeby zamek się zatrzasnął. Gdy Marshall po raz pierwszy wspomniał o martwy m szczurze, którego ktoś podrzucił na stole kuchenny m w schludny m biały m domu przy Celia Street, zaniepokoiłam się. Teraz, kiedy się obudziłam, wy bry k ten niepokoił mnie coraz bardziej. Ken, dziecinne kajdanki, martwy szczur. Pierwsze dwie rzeczy odnosiły się do mojej przeszłości. Ale martwe zwierzę wy dawało się z zupełnie innej bajki. My śl ta ciągle nie dawała mi spokoju: może Thea w dzieciństwie torturowała zwierzęta? Czy szczur sy mbolizował jakieś wy darzenia z jej przeszłości? Skrzy wiłam się, idąc w ciemności. Nie znosiłam okrucieństwa wobec bezbronny ch. O tej porze nocy ulice by ły zupełnie puste. Miasto zapadło w głęboki sen. Przestałam mieć się na baczności, jak zazwy czaj. Jedy ny mi ludźmi, którzy mogliby mnie zobaczy ć o tej porze, by li dwaj policjanci patrolujący miasto. Wiedziałam, gdzie by ł jeden z nich, bo sprawdziłam to w drodze do domu. Tom David nadal by ł u Thei. Pewnie skończy ł służbę, w przeciwny m razie dy spozy torka z pewnością próbowałaby go wy wołać. Wchodząc na podjazd, ziewnęłam szeroko. Wy ciągnęłam z kieszeni klucze i miałam właśnie podejść do drzwi, gdy rozpoczął się atak. Mimo że by łam zmęczona i zdekoncentrowana, przy gotowy wałam się na tę chwilę przez trzy lata. Gdy ty lko usły szałam za sobą kroki, odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z napastnikiem. W zaciśniętej dłoni trzy małam klucze, by wzmocnić siłę uderzenia. Lecz człowiek w kominiarce miał kij – pewnie od mopa albo od miotły – i mimo że się zasłoniłam, trafił mnie w żebra. Z najwy ższy m wy siłkiem utrzy małam się na nogach, a kiedy znów spróbował mnie dosięgnąć, upuściłam klucze, chwy ciłam kij oburącz, uniosłam nogę i mocno kopnęłam go w klatkę piersiową. Cios nie by ł zby t skuteczny , ale w ty ch okolicznościach najlepszy , na jaki by ło mnie stać. Dobrze, że puścił kij, ale nagły brak oporu sprawił, że się zatoczy łam i świeżo zdoby ta broń wy śliznęła mi się z rąk, a to mnie trochę zaniepokoiło. Kopnięcie sprawiło jednak, że intruz też się zatoczy ł. Dzięki temu miałam czas odzy skać równowagę, zanim rzucił się na mnie, warcząc jak wściekły pies, który zerwał się ze smy czy . Mnie też niewiele brakowało. Kiedy zobaczy łam, że zbliża się ku mnie twarz ubrana w kominiarkę, lecz oprócz tego niczy m nieosłonięta, odetchnęłam głęboko, a potem uderzy łam w nią pięścią tak silnie, jak potrafiłam, robiąc wy dech i automaty cznie się zasłaniając. Mężczy zna krzy knął i zatoczy ł się. Chciał zasłonić nos dłońmi, lecz zdąży łam go jeszcze trafić kolanem w podbródek. I by ło po wszy stkim. Stałam w półmroku, w pozy cji gotowości do walki, a mężczy zna wił się i jęczał z bólu na trawniku przed moim domem. W bloku rozbły sły światła – napastnik krzy czał naprawdę głośno,

choć krótko – i Claude Friedrich, mężczy zna przy zwy czajony do radzenia sobie z nagły mi wy padkami, obiegł dzielące nasze posesje ogrodzenie z podziwu godną szy bkością jak na jego wiek. W ręku miał broń. Spojrzałam na niego, a potem wróciłam do pilnowania leżącego mężczy zny . Friedrich stanął jak wry ty . – Co pani do cholery wy prawia? – zapy tał, ciężko dy sząc. Znów mu się przy jrzałam, ty m razem na ty le długo, by zauważy ć, że ma na sobie ty lko spodnie koloru khaki. Nie powiem, wy glądał niczego sobie. – Zostałam napadnięta – wy jaśniłam, zadowolona, że głos nie drży mi ani trochę. – Pomy ślałby m, że by ło odwrotnie, gdy by ten ktoś nie miał na sobie maski i nie by ł w pani ogródku. Puściłam jego uwagę mimo uszu, wpatrzona w wijącą się, jęczącą sy lwetkę. – My ślę, że ma już dość – stwierdził Friedrich, a ja odniosłam wrażenie, że w jego słowach pobrzmiewała nutka sarkazmu. – Proszę teraz pójść do domu, zatelefonować na komisariat i powiedzieć, że przy dałby mi się ktoś do pomocy . Miałam ochotę skoczy ć na faceta, który mnie napadł, i dołoży ć mu jeszcze trochę, bo adrenalina nadal kipiała mi w ży łach. Facet naprawdę mnie zaskoczy ł. Ale policjant miał rację. Nie by ło sensu, żeby m na własne ży czenie pakowała się w kłopoty . Wy prostowałam się, opuściłam ręce i wzięłam głęboki oddech, żeby się odpręży ć. Zrobiłam krok ku domowi i poczułam nagłe ukłucie bólu na ty le ostrego, że musiałam się zatrzy mać. – Wszy stko w porządku? – spy tał zaniepokojony komendant. Zorientowałam się, że doskwiera mi coś więcej niż ty lko chęć ukarania napastnika. Musiałam przy znać, że pierwszy cios dość dobrze mu wy szedł, a na dodatek udało mu się podrapać mi twarz, chociaż nie mogłam sobie przy pomnieć jak ani kiedy . Stopniowo miejsce wściekłości zaczął zajmować ból. – Dam sobie radę – odpowiedziałam ponuro i pochy liłam się, żeby podnieść klucze z trawnika. Z niezadowoleniem zauważy łam, że kółko breloka pękło i klucze się rozsy pały . Udało mi się znaleźć ty lko jeden, ale na szczęście do drzwi wejściowy ch. Uty kając, weszłam do domu i poszłam do sy pialni. Najpierw zatelefonowałam na komisariat. Gdy się rozłączy łam, nie wy puściłam słuchawki z ręki. Nie miałam pojęcia, co powiedziałam dy spozy torce, niewidzialnej Lottie. Dochodziło wpół do drugiej w nocy . Obiecałam Marshallowi, że zatelefonuję, jeżeli będę miała kłopoty . Sprawdziłam kartkę papieru, na której nabazgrał swój nowy numer telefonu, i wy stukałam go na klawiaturze. – Tak? – zapy tał półprzy tomny , ale świadomy . – Jestem w domu – powiedziałam. – Zauważy łem, że wy szłaś – stwierdził lakonicznie. – Zostałam napadnięta. – Nic ci się nie stało? – Prawie. Ale z nim jest gorzej. – Zaraz przy jeżdżam. Chciałam coś odpowiedzieć, ale w słuchawce odezwał się sy gnał. Bardziej niż czegokolwiek innego chciałam się położy ć, wiedziałam jednak, że nie mogę. Przemogłam się i wstałam. Powoli wróciłam do miejsca, w który m Claude Friedrich trzy mał na muszce jęczącego człowieka. Mężczy zna obiema dłońmi zakry wał zakrwawioną kominiarkę. Nadal nie znaliśmy tożsamości napastnika. – My ślę, że powinna mu pani ściągnąć maskę – powiedział Friedrich. – Sam sobie raczej nie

poradzi. Mimo że bolący bok doskwierał mi coraz bardziej, nachy liłam się i powiedziałam: „Zabierz te cholerne łapska!”. Naty chmiast mnie posłuchał. Prawą ręką chwy ciłam za skraj kominiarki i pociągnęłam ku górze. Nie udało mi się jej zdjąć zupełnie, bo przy ciskał ją głową do ziemi, ale odsłoniłam wy starczający fragment twarzy , by móc rozpoznać, kto się pod nią kry je. Z nosa Norvela Whitbreada pły nęła krew. – Złamałaś mi nos, ty suko – warknął chrapliwie, a ja uniosłam dłoń, gotowa do zadania ciosu. Norvel się skulił. – Dosy ć! – warknął komendant. Ty m razem nic nie łagodziło oficjalnego tonu jego głosu. Z duży m wy siłkiem pozbierałam się i wstałam. – Już stąd zionie od niego whisky – powiedział z odrazą. – Co pani tu robiła, kiedy zaatakował? – Wracałam do domu i zajmowałam się swoimi sprawami – odparłam ostro. – Och. Tak po prostu? – Tak po prostu – powtórzy łam. – Norvel, jesteś najgłupszy m sukinsy nem, jaki się kiedy kolwiek urodził – zauważy ł swobodny m tonem komendant policji. Napastnik jęknął z bólu i zwy miotował. – Ludzkie pojęcie przechodzi! – zawołał Friedrich, a potem spojrzał na mnie. – Wie pani, dlaczego to zrobił? – Kiedy ś, gdy pracowałam w kościele, zaczepiał mnie, więc go uderzy łam – odpowiedziałam zdecy dowanie. – Chy ba wpadł na pomy sł, żeby się zemścić. Planując atak, Norvel najwy raźniej nie rozstawał się ze swoimi narzędziami pracy . Założy łaby m się, że kij pochodził z tej samej miotły , którą próbował mnie uderzy ć w kościele, ty lko wcześniej odpiłował szczotkę. Za rogiem przy stanął radiowóz. Światła koguta się obracały , na szczęście sy rena nie by ła włączona. Wpadłam na pomy sł i przy kucnęłam niedaleko Norvela, od którego teraz śmierdziało wieloma nieprzy jemny mi rzeczami. – Słuchaj, Norvel, czy to ty podrzuciłeś wieczorem lalkę na moim samochodzie? – spy tałam. W odpowiedzi Norvel Whitbread bluzgnął stekiem wy zwisk i przekleństw. Zrozumiałam z tego, że nie wie, o czy m mówię. – O co mu znowu chodzi? – zapy tał policjant. – Okej, spróbujemy jeszcze raz – stwierdziłam, wiedziona nagły m natchnieniem. Gestem dałam Friedrichowi znać, żeby chwilę poczekał. – Po co Tom O’Hagen poszedł do ciebie na górę tego dnia, kiedy ktoś zabił Pardona? – Bo nie mógł utrzy mać kutasa w gaciach – warknął Norvel, któremu najwy raźniej przeszła ochota na ochronę potencjalnie intratny ch sekretów inny ch osób. – Kopsnął mi sześć pierdolony ch dy ch, żeby m nie beknął jego żonie, że bzy ka Deedrę. Claude Friedrich, który niepostrzeżenie podszedł bliżej, usły szał moje py tanie. Teraz zmierzy ł Norvela lodowaty m spojrzeniem. – Mały drobiazg, o który m zapomniałeś mi wspomnieć, co? – spy tał z wściekłością. – Kiedy wy bierzemy się do celi po krótkim przy stanku w szpitalu, będziemy musieli poważnie porozmawiać. Skinął głową na policjanta, który właśnie przy biegł z radiowozu. By ł to młody mężczy zna, którego w my ślach zaliczy łam do chłopców. Gdy zakuwał w kajdanki Norvela i wpy chał go do samochodu, Claude Friedrich stał przy mnie

i zaczął mi się przy glądać. Nadal kucałam, bo wiedziałam, że gdy spróbuję wstać, bok znów mnie rozboli. Chowając broń za pas, komendant wy ciągnął do mnie rękę. Po chwili wahania chwy ciłam ją, a on mocno pociągnął. Wstałam, z trudem łapiąc dech. – Nie ma sensu py tać, gdzie pani by ła. Chy ba nawet nie będę musiał – powiedział, przy patrując się samochodowi Marshalla, który właśnie zaparkował za radiowozem. Dopiero wtedy puścił moją dłoń. Marshall bły skawicznie wy skoczy ł z samochodu. Nie chwy cił mnie za rękę ani nie objął, ty lko przy jrzał mi się uważnie, jak meblowi na wy przedaży , w poszukiwaniu zadrapań i ry s. – Lepiej wejdźmy do środka – mruknął. – Tutaj nic nie widać. Claude Friedrich odchrząknął. – Dobry wieczór, panie Sedaka – przy witał się. Dopiero wtedy Marshall zwrócił na niego uwagę. – Dobry wieczór – odpowiedział, kiwnął głową, a potem wrócił do zadrapań na mojej twarzy . – Krwawi – poinformował Friedricha. – Zabiorę ją do domu i zdezy nfekuję rany , żeby zobaczy ć, czy nie trzeba założy ć szwów. Poczułam, że zaraz parsknę śmiechem. Nikt mnie nie badał tak dokładnie, odkąd mama dostała ze szkoły list z ostrzeżeniem o wszawicy . – Norvel Whitbread napadł na Lily – poinformował komendant, któremu najwy raźniej zaczął się dawać we znaki chłód nocnego powietrza, sądząc po gęsiej skórce, jaka się pojawiła na jego nagiej klatce piersiowej. Miałam wrażenie, że czeka, kiedy Marshall zacznie się wobec mnie zachowy wać jak mój chłopak – pewnie uważał, że powinien mnie pocieszy ć po ty m, co przeszłam, albo zagrozić Norvelowi nagłą śmiercią. – Jak widzę, dałaś mu popalić – powiedział Marshall. – Tak, sensei – wy jaśniłam. Nie mogłam już dłużej stłumić chichotu. Gdy obaj mężczy źni spojrzeli na mnie z bezbrzeżny m zdumieniem, zachichotałam jeszcze głośniej, a potem roześmiałam się na całe gardło. – Może powinna pojechać do szpitala razem z Norvelem? – O, to facet musi iść do szpitala? – Marshall by ł ze mnie tak dumny , jak trener, którego wy chowanek junior poradził sobie na ringu z dorosły m przeciwnikiem. – Złamałam mu nos – potwierdziłam między coraz rzadszy mi wy buchami, które oznaczały zbliżający się koniec ataku. – By ł uzbrojony ? – Chy ba w kij od miotły – powiedziałam. – Jest tam. Przedmiot, o który m mowa, wy lądował w krzakach pod gankiem. Friedrich poszedł po niego. Materiał dowodowy – domy śliłam się. – Lily – zagrzmiał, trzy mając go ostrożnie za jeden koniec – będzie pani musiała przy jść jutro na komisariat i złoży ć zeznanie. Teraz jest już późno i musi pani zadbać o siebie. Jeżeli pani chce, mogę panią zawieźć do szpitala. – Nie, dziękuję – odparłam trzeźwo. Wesołość zupełnie mi przeszła. – Naprawdę chcę już iść do domu. W tej chwili najbardziej potrzebowałam pry sznica. Miałam za sobą zwy kły dzień pracy , potem zajęcia karate, dwa długie spacery , seks i walkę. Czułam się nieświeżo, mówiąc oględnie. – W takim razie zostawiam państwa – powiedział cicho Friedrich. – Cieszę się, że nic się pani nie stało. Domy ślam się, że kiedy przy jdę na komisariat, dowiem się czegoś o lalce pozostawionej na pani samochodzie.

Nie mogłam się powstrzy mać i znacząco spojrzałam na Marshalla. Dobrze, że zdrowy rozsądek kazał mi pójść na komisariat tego samego wieczoru. Zmarszczy ł brwi. Uśmiechnęłam się w odpowiedzi. – Tak, panie inspektorze – powiedziałam, próbując nie sprawiać wrażenia zby tnio zadowolonej z siebie. – Zameldowałam o ty m Tomowi Davidowi Meicklejohnowi. On też zaprosił mnie na jutro. – Pracuje pani w sobotę rano? – Tak, ale wpadnę około południa. – W takim razie do zobaczenia. Dobranoc państwu – z ty mi słowami policjant odszedł z kijem od miotły w ręku. Wy czerpanie dopadło mnie ze zdwojoną siłą. – Wejdźmy do domu – powiedziałam. W ogródku oświetlony m słaby m światłem ulicznej latarni na rogu arboretum zaczęłam szukać kluczy , które się rozsy pały , gdy kółko od breloka pękło. Na szczęście by ł to mój pry watny komplet. Miałam w nim klucze do domu, samochodu i od skry tki bankowej. Zauważy łam bły sk metalu w trawie i znalazłam kluczy ki do samochodu. Niewiele my śląc, pochy liłam się, by go podnieść, poczułam ukłucie bólu w boku, który przy jął impet pierwszego uderzenia. Sy knęłam, więc Marshall, który przy glądał się odchodzącemu przedstawicielowi prawa, pomógł mi wstać. Klucz od skry tki bankowej dostrzegłam w drodze na ganek. Marshall podniósł go i pomógł mi wspiąć się po schodach do domu. Dopóki nie zauważy łam, jak się rozgląda, zapomniałam, że nigdy wcześniej u mnie nie by ł. – Gdzie masz łazienkę? – zaczął i puścił mnie przodem. Rozebrał mnie, jak to ująć... po lekarsku. Najpierw zdezy nfekował mi zadrapania na twarzy , posmarował maścią z anty bioty kiem, a potem zajął się moimi żebrami. Delikatnie, lecz zdecy dowanie doty kał każdego po kolei, zadając mi py tania, jednocześnie oceniając ciężkość urazów. – Zaży j dwie aspiry ny i zadzwoń do mnie rano – powiedział w końcu. – My ślę, że niczego ci nie złamał. Jesteś ty lko nieźle posiniaczona i przez jakiś czas będzie cię bolało. Zakleję ci siniak plastrem. Dobrze, że Norvel jako alkoholik prowadzi siedzący try b ży cia, w przeciwny m razie wy lądowałaby ś w szpitalu. Kiedy się zorientowałaś? – Za późno – przy znałam. – Czekał na mnie pod wiatą w masce i ciemny m ubraniu. Mimo to... – mój głos zamarł. Zorientowałam się, że nie mogę sklecić jednego spójnego zdania. Marshall wy jął z bieliźniarki podręczną apteczkę i opatrzy ł mi rany . – Muszę pod pry sznic – powiedziałam. – Wy jdź. – Pamiętaj, żeby nie zmoczy ć plastra. Odwróć się. – Tak, sensei. – Dzisiaj będę spał na twojej sofie w pokoju gościnny m. – Jest za mała. Będzie ci ciasno. – W takim razie w śpiworze? – Nie. Nie przepadam za kempingami. – Na podłodze? – Możesz spać ze mną. Mam dwuosobowe łóżko. Wy czułam, że chce mnie zapy tać, dlaczego wy mknęłam się od niego w środku nocy . Na szczęście miał na ty le taktu, że nie zadręczał mnie o to w chwili, gdy padałam na nos z wy czerpania. Pomógł mi się wy dostać z reszty ubrania, a potem wy szedł bez słowa. Poczułam ogromną wdzięczność i ulgę. Odkręciłam pry sznic i gdy ty lko woda zrobiła się dość ciepła,

weszłam do brodzika, zaciągnęłam zasłonę i po prostu pozwoliłam wodzie spły wać po sobie. Po kilku sekundach wzięłam my dło, szampon i umy łam się na ty le gruntownie, na ile pozwalały wskazówki Marshalla. Nawet wy goliłam się pod pachami. Niestety , zajęcie się nogami okazało się zby t trudne. Gdy wy szłam spod pry sznica do zaparowanej łazienki i zaczęłam my ć zęby , poczułam się o wiele lepiej. Koszula nocna wisiała na haczy ku na drzwiach. Wciągnęłam ją przez głowę, gdy skończy łam wieczorny ry tuał pielęgnacy jny , uży wając dezodorantu, kremu i pły nu do zmiękczania skórek. O Marshallu przy pomniałam sobie dopiero po wejściu do sy pialni. Przeży łam szok, gdy na poduszce obok mojej zobaczy łam czarne włosy . By ł na ty le miły , że zajął część łóżka od ściany i zostawił mi stronę zewnętrzną przy nocnej szafce. Nie wy łączy ł lampki. Twardo spał na lewy m boku, odwrócony do mnie plecami. Poruszając się bardzo cicho, jak zwy kle przed snem, sprawdziłam, czy zamknęłam drzwi frontowe, ty lne i wszy stkie okna, a potem zgasiłam światło. Ostrożnie wśliznęłam się do łóżka, obróciłam na prawy , nieopatrzony bok, plecami do Marshalla, i mimo dziwnego uczucia towarzy szącego obecności obcej osoby w moim domu i w łóżku, naty chmiast zapadłam w głęboki sen. O ósmej nagle otworzy łam oczy . Zegar cy frowy na nocnej szafce stał tuż przed moimi oczami. Zastanawiałam się przez chwilę, dlaczego coś mi nie pasuje... Wtedy przy pomniałam sobie wy darzenia z poprzedniego wieczoru i nocy . Na plecach czułam ciepło. Nic dziwnego, wtuliłam się w Marshalla. Potem poczułam, jak obrócił się za mną i objął mnie ramieniem. Rękami dotknął moich piersi. Przez cienką koszulę nocną czułam, jak się do mnie tuli. – Jak się masz? – zapy tał spokojnie. – Jeszcze się nie ruszałam – mruknęłam w odpowiedzi. – A chcesz się trochę poruszać? – Masz coś konkretnego na my śli? – zapy tałam, gdy poczułam, że jego ciało reaguje na zetknięcie z moim. – Ty lko jeżeli nie będzie cię bolało.... Wy gięłam się w łuk i wtuliłam w niego głębiej, a on objął mnie zachłannie. – Będziemy musieli sami się o ty m przekonać – szepnęłam. – Jesteś pewna? Odwróciłam się twarzą do niego. – Tak – odparłam. Jest bardzo silny , więc nie przy gniótł mnie, a w jego oczach nie dojrzałam niczego poza przy jemnością. Pamiętał o mojej podrapanej twarzy i posiniaczony m boku, czy m mnie wzruszy ł i zdumiał. Zrozumiałam, że już przeszłam do porządku dziennego nad ty m, że zaakceptował moje blizny . Dlatego zaniepokoiłam się podwójnie, gdy skończy liśmy się kochać i leżeliśmy obok siebie, trzy mając się za ręce, a on powiedział: – Lily , chciałby m z tobą o czy mś porozmawiać. – Jego głos brzmiał poważnie, zby t poważnie. Poczułam gwałtowny skurcz serca. – O czy m? – spy tałam, próbując nie okazy wać zaniepokojenia. Przy kry łam się. – Chodzi o twoje czwórki, Lily . – O moje... mięśnie czworogłowe? – zapy tałam z niedowierzaniem. – Naprawdę musisz nad nimi popracować – powiedział. Odwróciłam się, żeby spojrzeć na niego. – Mam pocięty brzuch, podrapaną twarz, potworne siniaki na żebrach, a ciebie obchodzi ty lko ty le, że powinnam popracować nad moimi czwórkami?

– Oprócz tego jesteś doskonała. – Ty ... draniu! Rozdarta między rozbawieniem i niedowierzaniem wy rwałam sobie poduszkę spod głowy i walnęłam go. Ból naty chmiast o sobie przy pomniał. Nie mogłam się powstrzy mać i krzy knęłam, przy ciskając dłonie do boku. – Wy prostuj się – podpowiadał mi Marshall. Usiadł, żeby mi pomóc. – Przechy l się do ty łu, powoli... O tak. A teraz podnieś głowę. Wsunął mi poduszkę pod głowę. – Lily – powiedział, kiedy stwierdził, że najgorsze minęło. – Ty lko się z tobą przekomarzałem. – Aha. – Nagle dotarło do mnie, jak głupio się zachowałam. – Z tego wszy stkiego pewnie stałam się socjopatką – powiedziałam po chwili. – Dlaczego wczoraj wieczorem wy szłaś bez pożegnania? – Czułam jakiś dziwny niepokój. Nie umiem dzielić się z nikim czasem ani przestrzenią. Do nikogo nie chodzę w odwiedziny . Ty jesteś jeszcze żonaty . Wiesz, jak to jest mieć kogoś innego przy sobie. Ty i Thea dostawaliście zaproszenia od różny ch ludzi, prawda? Mnie nikt nie zaprasza. Nie umawiam się na randki. Ży ję jakby ... – zawahałam się, niepewna, jak podsumować kilka ostatnich lat mojego ży cia. – Na autopilocie? Zastanowiłam się przez chwilę. – Po prostu egzy stuję – powiedziałam. – Staram się bezpiecznie przeży ć dzień za dniem. Robię to, co do mnie należy , płacę rachunki na czas i nie zwracam niczy jej uwagi. Sama ze sobą. – Nie czujesz się samotna? – Nieczęsto – przy znałam. – Nie ma zby t wielu ludzi, który ch lubię i szanuję, więc nic dziwnego, że nie mam ochoty na towarzy stwo. Marshall spoglądał na mnie wsparty na łokciu. Rozkoszowałam się widokiem jego umięśnionej klatki piersiowej. Pomy ślałam o tej chwili właśnie w taki sposób – jako o chwili przy jemności, rzadko osiąganej, która mogła więcej się nie powtórzy ć. – Powiedz mi, kogo lubisz – poprosił. Zastanowiłam się przez chwilę. – Lubię panią Hofstettler. Mimo wszy stko lubię Claude’a Friedricha. I ciebie. Lubię też większość ludzi, którzy chodzą na treningi, chociaż niekoniecznie Janet Shook. Lubię nową lekarkę. Ale nikogo z nich nie znam bliżej. – Masz znajomy ch, który ch nie poznałaś w pracy ani na treningach? Kogoś w twoim wieku, z kim mogłaby ś... pojechać na zakupy albo do restauracji w Little Rock? – Nie – odpowiedziałam beznamiętnie, starając się powstrzy mać rozdrażnienie. – Okej, okej. – Uniósł rękę, chcąc mnie uspokoić. – Ty lko py tam. Chcę sprawdzić, jak bardzo będziemy mieli pod górkę. – Obawiam się, że bardzo. – Odpręży łam się z wy siłkiem. Znów spojrzałam na budzik. – Nie chce mi się ruszać z łóżka, ale obowiązki wzy wają. – Znudziło ci się moje towarzy stwo czy naprawdę musisz dziś iść do pracy ? – Naprawdę muszę. Rano sprzątam w gabinecie lekarskim, potem idę do pani Hofstettler, na policję, a po południu muszę zrobić zakupy . Oszczędzam na wy datkach w ten sposób, że starannie przy gotowuję listę zakupów i przestrzegam jej co do joty podczas jednej wy prawy do sklepu spoży wczego na ty dzień. – Z poobijany mi żebrami? – Nie mam innego wy jścia – usły szałam swój głos z pewny m zaskoczeniem. – To moja

praca. Kiedy nie pracuję, nie dostaję pieniędzy . A kiedy nie dostaję pieniędzy , zaczy nają się kłopoty . – A ja muszę otworzy ć siłownię – dodał niechętnie. – W soboty zaczy nam później, ale dzisiaj do pierwszej jestem sam, więc muszę się zameldować na miejscu. – W takim razie zbierajmy się – powiedziałam, lecz nagle zapragnęłam zostać w ciepły m łóżku przesiąknięty m zapachem Marshalla i seksu. – Czy dasz się dzisiaj wieczorem zaprosić na kolację? Znów pojawiło się to dziwne uczucie osaczenia i prawie mu odmówiłam. Ale powiedziałam sobie z przy ganą, że w ten sposób działałaby m na własną szkodę. Marshall rzucał mi linę ratunkową, a ja nie chciałam jej chwy cić. – Pewnie – powiedziałam, wiedząc, że mój głos brzmi nienaturalnie. Marshall przy glądał mi się uważnie. – Ty wy bierasz miejsce – zasugerował. – Co lubisz? Nie mogłam sobie przy pomnieć, kiedy ostatnio by łam w restauracji. Gdy nie mam ochoty pichcić, wy bieram gotowe potrawy i przy wożę do domu. Nie zdarza się to często, bo lubię krzątać się po kuchni, poza ty m wy pada taniej niż stołowanie się poza domem. – Hm – powiedziałam, sięgając do dawnego wspomnienia. – Lubię kuchnię meksy kańską. – Świetnie, ja też. W takim razie pojedziemy do El Paso Grande w Montrose. Montrose by ło najbliższy m duży m miastem. Właśnie tam mieszkańcy Shakespeare robili większość zakupów, gdy nie mieli ochoty na półtoragodzinną podróż do Little Rock. – Okej. Podniosłam się ostrożnie i postawiłam nogi na podłodze. Przy gry złam wargę i czekałam, aż przy jdzie mi ochota wstać i umy ć zęby . Zapragnęłam, żeby Marshall przestał zwracać uwagę na moje kłopoty . Jakimś cudem tak właśnie zrobił, pozwalając mi się nie spieszy ć i wstać samodzielnie. Szty wno poszłam do łazienki, szy bko obmy łam się gąbką, umy łam zęby i wy szczotkowałam włosy . Starannie nałoży łam makijaż, mając nadzieję, że zadrapania będą mniej widoczne. Przejrzałam się w lustrze i zauważy łam pewną poprawę. Mimo to nadal wy glądałam jak kobieta po przejściach. Szty wny m krokiem wy szłam z łazienki, dając Marshallowi znać, że teraz kolej na niego. Wziął pry sznic i umy ł zęby szczoteczką, którą zostawiłam mu na umy walce w plastikowy m opakowaniu (dostaję nową od denty sty przy każdej wizy cie kontrolnej, ale tej marki nie lubię), ty mczasem mnie udało się włoży ć tanie ciuchy , które noszę do pracy : luźne dżinsy i starą ciemnoczerwoną bluzę od dresu z nadrukiem uczelni i obcięty mi rękawami. Nie mogłam sobie poradzić z naciągnięciem skarpet, więc ty m razem zdecy dowałam się na mokasy ny . Marshall zaczął coś mówić, lecz przerwał. Po chwili zapy tał ty lko: – Wpaść po ciebie o szóstej? Ucieszy łam się, że opuścił cały ry tuał: „Jesteś pewna, że sobie poradzisz? Zadzwoń do nich i powiedz, że jesteś chora. Pomogę ci”. A tego obawiałam się najbardziej. – Pewnie – odparłam, okazując wdzięczność uśmiechem. – W takim razie do zobaczenia – pożegnał się i wy szedł do samochodu, który poprzedniego wieczora zaparkował krzy wo przed domem. Ruszając się powoli, ale nie robiąc przerw, zebrałam przy bory , które miały by ć mi potrzebne tamtego dnia, i pojechałam do gabinetu. Jak zwy kle podjechałam na wy brukowany parking za budy nkiem, przeznaczony do uży tku lekarza i personelu. Zauważy łam samochód doktor Thrush. Jest nowa w mieście. Zaczęłam u niej sprzątać dopiero trzy ty godnie temu. Uży łam swojego klucza i z wy siłkiem pokonałam dość wy soki próg. Carrie Thrush wy jrzała z gabinetu. Ściągnęła brwi z niepokoju.

– Chwała Bogu, że to pani, Lily ! – wy krzy knęła. – Na śmierć zapomniałam, że to już dziś. Gdy zaczęłam iść kory tarzem, uśmiech ulgi ustąpił miejsca zatroskaniu. – Dobry Boże! Co się pani stało? – Wczoraj wieczorem wdałam się w bójkę – odparłam. – W barze? – Młoda pani doktor spoglądała na mnie ze zdumieniem. Ciemnobrązowe brwi powędrowały wy soko nad oczy – tak samo ciemnobrązowe. – Nie, jakiś facet napadł mnie przed domem – powiedziałam krótko, wy jaśniając ty lko dlatego, że zapy tała z takim zainteresowaniem. Tamtego dnia nie miałam zby t duży ch zapasów energii, więc musiałam skupić się na obowiązkach. Otworzy łam drzwi prowadzące z kory tarza do łazienki dla pacjentów. To najgorsze miejsce, dlatego zawsze od niego zaczy nam. Miałam nieodparte wrażenie, że przed rozpoczęciem pracy każdego ranka doktor Thrush robiła tu porządek. W przeciwny m razie w łazience by łoby jeszcze brudniej. Włoży łam rękawiczki ochronne i zaczęłam sprzątać. Wy czy ściłam małe pomieszczenie z podwójny mi drzwiami, w który m pacjenci oddają próbki moczu, a potem wy tarłam gałkę drzwi do laboratorium. Położy łam świeży papierowy ręcznik dla następnego pacjenta. Nie sprawdziłam wcześniej, czy mam szczelne rękawice, i zanotowałam w pamięci, że muszę to zrobić, kiedy wrócę do domu. Ostatnia rzecz, jakiej potrzebowałam, to złapać tu jakieś świństwo. Po chwili zorientowałam się, że w drzwiach do łazienki stoi pani doktor i przy gląda mi się uważnie. – Nie może pani pracować w takim stanie! – zawołała. Ma zdecy dowany głos, z którego moim zdaniem korzy sta wtedy , gdy uważa, że powinna przy pomnieć pacjentom, iż naprawdę jest lekarzem. Carrie Thrush jest niższa ode mnie i pulchna jak pączek w maśle. Ma okrągłą twarz ze zdecy dowanie zary sowaną szczęką, gęste brwi i blizny po trądziku. Czarne włosy do ramion z przedziałkiem zaczesuje za uszy . Ma okrągłe i wesołe ciemnobrązowe oczy – ty lko one ratują panią doktor od pospolitości. Domy ślam się, że może by ć w moim wieku, czy li tuż po trzy dziestce. – Mogę. Nic mi nie będzie – odparłam, skoro czekała na odpowiedź. Nie by łam w nastroju do sporów. Posy pałam umy walkę proszkiem do czy szczenia i zwilży łam gąbkę. Zacisnęłam usta, co – miałam nadzieję – moja pracodawczy ni uzna za wy raz determinacji. – Ty lko popatrzę na żebra, dobrze? Tu panią boli, prawda? Ma pani przecież lekarza pod ręką. Szorowałam dalej, ale w końcu zdrowy rozsądek wy grał z dumą. Odłoży łam gąbkę, zdjęłam rękawiczki i podciągnęłam górę od dresu. – Aha, widzę, że ktoś już panią opatrzy ł. Dobrze, ty lko zdejmę to... Po raz kolejny musiałam wy trzy mać bolesne badanie, by usły szeć, jak mocą swojego autory tetu lekarz powtarza mi to samo, co wcześniej powiedział Marshall – że żadne z moich żeber nie zostało złamane, ale że siniaki i ból utrzy mają się przez jakiś czas. Oczy wiście doktor Thrush przy okazji zauważy ła blizny i zmarszczy ła brwi, ale nie zadawała żadny ch py tań. – Nie powinna pani pracować – powtórzy ła. – Ale widzę, że cokolwiek by m powiedziała, nic pani nie powstrzy ma. Mrugnęłam z niedowierzaniem. Co za miła odmiana. Carrie Thrush zaczy nała mi się coraz bardziej podobać. Sprzątanie przy chodni by ło bardzo męczące z powodu papierów. Biurokracja to przekleństwo lekarzy . Formularze w trzech egzemplarzach, rachunki, historie chorób pacjentów, wy niki badań laboratory jny ch, formularze ubezpieczeniowe firm Medicare i Medicaid – ich stosy zalegały wszędzie. Musiałam traktować każdy z nich jak osobny by t – podnieść, odkurzy ć i odłoży ć na to

samo miejsce, więc gabinet, który dzieliły recepcjonistka i pielęgniarka, zdecy dowanie zasługiwał na miano koszmaru. W porównaniu z nim poczekalnia i pokoje zabiegowe to by ł pry szcz. Po raz pierwszy uderzy ło mnie, że tam również ktoś musiał sprzątać częściej niż raz w ty godniu. Ale kto? Nita Ty ree – recepcjonistka? Nie podejrzewałam, by zgodziła się na coś takiego w ramach swoich obowiązków. Ledwo ją znam, ale wiem, że ma czworo dzieci, z który ch dwoje jest w takim wieku, że mogą chodzić do przy kościelnego przedszkola. Nita wy chodzi z pracy po wy jściu ostatniego pacjenta, bez względu na to, ile papierków zostało jej jeszcze na biurku. Gennette Jinks by ła poza wszelkimi podejrzeniami. Niecały ty dzień wcześniej stałam w kolejce za tą dobiegającą pięćdziesiątki pielęgniarką w delikatesach Superette i usły szałam (podobnie jak wszy scy inni w promieniu półtora metra dookoła), że bardzo ciężko pracuje, że młoda doktor Thrush nie korzy sta z mądry ch rad, który ch udziela jej ona (Gennette) w oparciu o wieloletnie doświadczenie. W tej samej chwili wy łączy łam się i zaczęłam czy tać nagłówki brukowców, bo zapowiadały się znacznie ciekawiej. Jedy ną osobą, która ukradkiem sprzątała przy chodnię w ty godniu, musiała by ć pani doktor. Odłoży łam rachunki na miejsce. Zupełnie przy padkiem dowiedziałam się o wy sokości rat kredy tu, jaki spłaca za studia medy czne. Miałam wrażenie, że by wały takie ty godnie, gdy ledwo wiązała koniec z końcem. Z trudem wy starczało jej na opłacenie mnie, a co dopiero Gennetty i Nity . Zastanawiałam się nad ty m, ścierając, odkurzając i zmy wając wokół pani doktor siedzącej za biurkiem wśród wszechobecny ch stosów papierów zajmujący ch każdy wolny centy metr powierzchni. Kiedy wszy stko już bły szczało i pachniało – jeżeli nie czy stością, to przy najmniej odświeżaczem powietrza – wetknęłam głowę w drzwi gabinetu lekarskiego i powiedziałam: – Do widzenia. – Zaraz wy piszę czek – powiedziała doktor Thrush. – Nie trzeba. – Słucham? – Carrie Thrush zrobiła przerwę, a jej długopis zasty gł nad książeczką czekową. – Zbadała mnie pani. Nazwijmy to wy mianą usług. Podejrzewam, że taka propozy cja łamie jakieś reguły obowiązujące w medy cy nie, lecz jednocześnie by łam pewna, iż spodoba się mojej pracodawczy ni. I miałam rację. Carrie Thrush uśmiechnęła się szeroko, a potem powiedziała: – Dzięki Bogu! Żadny ch papierków do wy pełniania. – Dzięki Bogu, żadny ch problemów z ubezpieczeniem – odpowiedziałam i wy szłam, czując, że Carrie Thrush i mnie – lekarkę i sprzątaczkę – coś zaczy na łączy ć. Jeżeli nie przy jaźń, to przy najmniej zaczątek wzajemnej sy mpatii.

Rozdział 9

Zmaltretowany bok bolał mnie coraz bardziej, a sobota jakby na złość wlokła się bardzo powoli. Snułam się jak ślimak po mieszkaniu pani Hofstettler, ona nie czuła się jednak najlepiej i chy ba niczego nie zauważy ła. Zastanawiałam się, jak to jest tak bardzo cierpieć przez wiele dni, wiedząc na pewno, że ból będzie powracał do końca ży cia. Na komisariacie złoży łam zeznania. Przez cały czas siedziałam prosto i oddy chałam pły tko. Rozmawiał ze mną Dolph Stafford, oficer, a przy najmniej tak mi się wy dawało, gdy ż nie nosił munduru. Powiedział, że bardzo mu miło mnie poznać. Zerkał na mnie kątem oka, a za wy studiowaną kurtuazją ledwo kry ła się litość. Domy śliłam się, że on też sły szał historię z mojej przeszłości, która ciągnęłaby się za mną jak kula u nogi bez względu na to, dokąd by m się przeprowadziła. Gdy monotonnie podawałam szczegóły doty czące podrzuconej lalki i napaści Norvela, zastanawiałam się nad stary m problemem. Teraz, gdy moja przeszłość wy szła na jaw, czy powinnam znów się przeprowadzić? Wcześniej odpowiedź zawsze brzmiała „tak”. Ale w Shakespeare mieszkałam już od czterech lat, dłużej niż gdziekolwiek, odkąd mnie zgwałcono. Po raz pierwszy zastanawiałam się, czy nie nadszedł czas przetrwać to całe zamieszanie? Ta my śl przy szła mi do głowy i utkwiła w niej na dobre. Gdy policjant dowiedział się już wszy stkiego, co chciał, poszłam do domu odpocząć, wreszcie poddając się bólowi. Postanowiłam odłoży ć zakupy na niedzielę lub nawet na poniedziałek. Nie chciałam iść do sklepu jeszcze z jednego powodu. Wiedziałam, że historia o napaści Norvela rozeszła się już po cały m mieście, i nie zamierzałam narażać się na współczujące spojrzenia ani na zadawane drżący m głosem py tania. Gdy wy chodziłam z przy chodni, Carrie Thrush dała mi kilka pigułek przeciwbólowy ch w opakowaniach reklamowy ch. W inny ch warunkach dobrze by m się zastanowiła przed zaży ciem ty lenolu, lecz ból naprawdę zaczął mi się dawać we znaki. Połknęłam dwie kapsułki, popiłam je wodą i właśnie miałam wy jść z kuchni, żeby położy ć się do łóżka, kiedy usły szałam pukanie do drzwi. Nie miałam ochoty z nikim rozmawiać, lecz energiczne stukanie dało mi do zrozumienia, że osoba za drzwiami jest zarówno niecierpliwa, jak i natarczy wa. Ziry towana dowlokłam się do drzwi i wy jrzałam przez judasza. Gdy odkry łam, że nieproszony m gościem jest mój

sporady czny pracodawca wielebny Joel McCorkindale, wcale się nie ucieszy łam. Niechętnie odsunęłam zasuwę. Uśmiech pastora, mający wy rażać radość z naszego spotkania, zniknął, gdy zobaczy ł zadrapania i gry mas bólu na mojej twarzy . – Czy mogę wejść? Wrodzony spry t podpowiedział mu, że jego mina powinna teraz wy rażać pełne godności współczucie. – By le na krótko. Nie przejmując się mało uprzejmy m powitaniem, McCorkindale przekroczy ł próg i rozejrzał się ciekawie po moim maleńkim gniazdku. – Bardzo tu miło u pani – powiedział szczerze. Przy pomniałam sobie, że muszę się mieć na baczności. Szczerość to główna cecha charakteru wielebnego McCorkindale’a. Nie zaproponowałam mu krzesła. To również przy jął bez komentarza. – Panno Bard – zaczął po wstępny m wy badaniu sy tuacji. – Wiem, że pani i Norvel Whitbread nie przepadacie za sobą... – tutaj pry chnęłam z pogardą – od chwili gdy przy szło wam razem pracować w kościele. Chciałby m, żeby pani wiedziała, jak bardzo poruszy ło mnie jego zachowanie ubiegłej nocy . Norvelowi też jest bardzo, naprawdę bardzo przy kro, że tak bardzo panią przestraszy ł. Stałam ze spuszczoną głową i zastanawiałam się, kiedy przestanie ględzić, bo łóżko z każdą chwilą coraz głośniej zapraszało mnie w swoje objęcia. Po chwili uniosłam głowę i spojrzałam na Joela McCorkindale’a. – Nie przestraszy łam się – sprostowałam. – Owszem, wściekłam się, ale nie przestraszy łam. – A więc to... dobrze. W takim razie żałuje, że panią zranił. – Spuściłam mu łomot. Pastor poczerwieniał na twarzy . – Rzeczy wiście, dzisiaj nie wy gląda najlepiej. Uśmiechnęłam się. – Przejdźmy do rzeczy – przy nagliłam go. – Przy szedłem z największą pokorą poprosić panią, czy nie rozważy łaby pani wy cofania skargi przeciwko Norvelowi. Bardzo żałuje tego, co się stało. Wie, że nie powinien pić. Zrozumiał, że to źle, bardzo źle mścić się za doznane urazy . Wie, że Bóg zakazuje stosować przemoc wobec bliźniego, a co dopiero wobec kobiety . Zamknęłam oczy , zastanawiając się, czy kiedy kolwiek zdarzy ło mu się posłuchać własny ch słów. Problem polegał na ty m – my ślałam, gdy McCorkindale rozwodził się nad duchowy mi katuszami, jakie przeży wał Norvel – że gdy by nie to, co mi się kiedy ś w ży ciu przy trafiło, kto wie, czy nie nabrałaby m się na te brednie. Uniosłam dłoń, dając mu znak, by przestał. – Mam zamiar w pełni skorzy stać z przy sługujący ch mi praw i oskarży ć go – stwierdziłam zdecy dowanie. – Nie zależy mi na ty m, czy jeszcze kiedy ś mnie pan zatrudni. Wiedział pan doskonale, że od kilku ty godni znów pije. Nie mógł pan tego nie zauważy ć. Wie pan, że gdy ty lko zobaczy pełną butelkę, zapomni o wszy stkich obietnicach, jakie pan na nim wy musi. Właśnie to jest jego prawdziwe wy znanie. Nie rozumiem, dlaczego go pan nie zwolni. Przecież o jego nałogu wiedzą wszy scy , którzy mają oczy i czasem robią z nich uży tek. Może ma na pana jakiegoś haka? Nie wiem i nie obchodzi mnie to. Ale nie zamierzam wy cofy wać doniesienia.

Dobrze zniósł moje słowa, co po raz kolejny potwierdziło przy tomność jego umy słu. Jakby zastanawiając się nad czy mś, umknął wzrokiem na bok. – Muszę pani powiedzieć, że niektórzy członkowie naszego małego Kościoła mają podobne zdanie o pani. Zastanawiali się, dlaczego nie wy rzuciłem pani z pracy . Nie wszy scy za panią przepadają. Czułam, że ogarnia mnie niewy tłumaczalna wesołość. Najwy raźniej lek zaczy nał działać. – Jest pani skry tą i agresy wną osobą – mówił dalej pastor. – W rozmowach ze mną niektórzy ludzie wy rażają wątpliwość, czy powinna pani nadal pracować w Shakespeare, a przy najmniej w naszy m mały m kościele. – Jest mi obojętne, czy pracuję w waszy m mały m kościele, czy nie – odparłam. – Ale powiem panu, że jeżeli się dowiem o jakichkolwiek pana naciskach na moich pracodawców, żeby mnie nie zatrudniali, bo jestem „skry ta i agresy wna”, podam pana do sądu. Każdy , kto ma ochotę, może sprawdzić moją przeszłość. A co do agresji, proszę mi pokazać listę bójek, które wszczęłam, albo wy roków więzienia. Przeczy tam ją z najwy ższy m zainteresowaniem. Zawsty dzona ty m, że w ogóle podjęłam temat i zniży łam się do obrony przed wy ssany mi z palca zarzutami, wy prosiłam pastora za drzwi i zamknęłam je na klucz. Łóżko wzy wało mnie już bardzo głośno, a ja nigdy nie potrafiłam zlekceważy ć wołania. Popły nęłam kory tarzem i nawet nie pamiętam, że się położy łam. Gdy się obudziłam, na nocnej szafce zobaczy łam wiadomość. Przy znam, że trochę by m się wy straszy ła, gdy by jej autorem by ł wielebny McCorkindale. Na szczęście zostawił ją Marshall. Wpadłem o szóstej, żeby cię zabrać na kolację w Montrose – zaczy nał się liścik napisany mały mi, kanciasty mi literami charaktery sty czny mi dla Marshalla. – Pukałem przez pięć minut, zanim podeszłaś do drzwi. Wpuściłaś mnie, wróciłaś do łóżka i zasnęłaś. Martwiłem się, dopóki nie znalazłem koperty z napisem: „Zaży ć, gdy by bolało”. Zadzwoń do mnie, kiedy się zbudzisz. Marshall. Przeczy tałam liścik jeszcze dwa razy , dochodząc do siebie po ataku przerażenia. Spojrzałam na zegar. Pokazy wał piątą. Hmm. Przewróciłam się ostrożnie na drugą stronę łóżka i wy jrzałam na zewnątrz przez szpary żaluzji. By ło ciemno. Dochodziła piąta rano. – Boże wszechmogący ! – zawołałam zdumiona skutecznością leku otrzy manego od doktor Thrush. Zrobiłam kilka kroków po pokoju i z radością odkry łam, że długi odpoczy nek dobrze mi zrobił. Czułam się o wiele lepiej. Najgorszy ból chy ba już minął. Zaniepokoiłam się jednak ty m, że wpuściłam Marshalla do domu. Czy go poznałam? A może wpuściłaby m nawet obcą osobę? W takim razie to dobrze, że nikt inny nie pukał. A może jednak? Zaniepokojona obeszłam cały dom. Wszy stko wy glądało dokładnie tak samo jak dzień wcześniej. Jedy ny m dodatkiem by ł liścik od Marshalla i koperta, w której zostały jeszcze dwie kapsułki. Schowałam je z respektem, zaparzy łam kawę i zastanawiałam się, co zrobić z tak miło rozpoczęty m dniem. Niedziela to mój dzień wolny od pracy – nie z przy czy n religijny ch, ale dlatego, że żaden z moich klientów nie chce, by m wtedy u niego sprzątała. Poza ty m uważam, że co ty dzień zasługuję na jeden pełny dzień wolny od pracy . Zwy kle sprzątam u siebie w domu albo rano koszę trawnik, a o pierwszej, tuż po otwarciu, idę do Body Time. Często zostaję na dwie godziny , a potem wracam do domu i gotuję jedzenie na cały ty dzień. Poży czam filmy z Rainbow Video („Kino dla wszy stkich”) i co jakiś czas telefonuję do rodziców.

Jednak skoro wcześnie wstałam, a cały ty dzień by ł tak niezwy kły , żadna z powy ższy ch rzeczy mnie nie pociągała. Gdy przekartkowałam grube niedzielne wy danie gazety z Little Rock, starając się omijać historie o maltretowany ch żonach, zaniedby wany ch dzieciach i głodujący ch, porzucony ch staruszkach, wy bierając te, które mogłam przeczy tać (co w sumie sprowadzało się do ucieczek niebezpieczny ch zwierząt domowy ch – w ty m ty godniu boa dusiciel – i stron poświęcony ch sportowi), ubrałam się ostrożnie, mając nadzieję, że silny ból już nie wróci. Ku mojemu zadowoleniu nie wrócił. Owszem, miejsce urazu pozostało wrażliwe na doty k i wy konując pewne ruchy , czułam dy skomfort, lecz nie by ło tak źle jak dzień wcześniej. A więc dobrze. Na początek postanowiłam uporać się ze swoim niezadowoleniem. Przy dałoby się posprzątać w domu. Niemal z radością włoży łam gumowe rękawice. Przy szło mi do głowy , że mogłaby m zatelefonować do Marshalla albo o brzasku zakraść się do jego domu i wskoczy ć mu do łóżka. Odsunęłam od siebie pokusę – groziło mi, że zacznę na niego liczy ć i traktować go jako ważną część mojego ży cia. Zamy ślona gapiłam się na rękawice i my ślałam o radości pły nącej z kochania się z Marshallem, o jego cudowny m ciele, o podnieceniu pły nący m z by cia pożądaną. Zaczęłam gruntowne sprzątanie. Mieszkam w mały m domku i dobrze wiem, że za bardzo nie śmiecę, bo nie ma gdzie. W półtorej godziny , zanim reszta świata zdąży ła się obudzić, mój dom lśnił czy stością, a ja niecierpliwie wy czekiwałam chwili, gdy będę mogła się umy ć. Właśnie gdy miałam wejść pod pry sznic, rozległo się ciche pukanie do ty lny ch drzwi. Zaklęłam pod nosem, owinęłam się biały m frotowy m szlafrokiem, cicho podeszłam do drzwi i wy jrzałam przez judasza. Z drugiej strony spoglądał na mnie Marshall. Westchnęłam, nie wiedząc, czy cieszę się z jego widoku, czy też się martwię ty m, że coraz lepiej czuję się w jego towarzy stwie. Otworzy łam drzwi. – Jeżeli nie przestaniesz – powiedziałam zdecy dowanie – pomy ślę sobie, że naprawdę ci się podobam. – Co za miłe powitanie! – odparł, a jego brwi wy gięły się w łuk z zaskoczenia. – Czy ty m razem obudziłaś się na dobre? – Wejdź ze mną pod pry sznic, to się dowiesz – rzuciłam przez ramię, wracając do łazienki. Jak się okazało, zupełnie odzy skałam świadomość. Gdy mnie całował w strumieniach wody , dręczy ło mnie przerażające uczucie, że powinnam na zawsze zapamiętać tę chwilę. Wiedziałam, że nie powinnam liczy ć na trwały związek, bo poniżenie, które przeży łam, zmieniło mnie na zawsze. Dlatego się bałam. Potem poży czy łam mu swój frotowy szlafrok, a sama włoży łam jasny , cieńszy , i obejrzeliśmy razem stary film na kablówce. Między nami na sofie położy łam miskę pełną winogron. Unieśliśmy podnóżek i spędziliśmy miło czas, podziwiając aktorów i śmiejąc się z intry gi. Gdy film skończy ł się około południa, wstałam, żeby odłoży ć resztę owoców do lodówki. Przez otwarte żaluzje w pokoju gościnny m dostrzegłam dziwnie znajomy czerwony samochód. Jechał ulicą bardzo powoli. – Kto to jest, Marshall? – spy tałam ostro. Świat zewnętrzny znów dał o sobie znać. Bły skawicznie zerwał się na nogi i wy jrzał za okno. – To Thea – oznajmił, ledwo opanowując wściekłość. – W takim razie przejeżdżała tędy już wcześniej kilka razy . Ten sam samochód dostrzegłam, gdy całowałam się z Marshallem pod wiatą. W ciągu ostatnich dni kilkakrotnie widziałam go w pobliżu.

– Niech to szlag, Lily – powiedział. – Przepraszam. Chciałby m, żeby ta sprawa rozwodowa wreszcie się skończy ła. Żaden sędzia nie uwierzy , że ktoś z jej urodą jest zdolny do takich rzeczy . Zamy ślona wy jrzałam przez okno. Zobaczy łam przechodzący ch obok Yorków. Alva i T.L. trzy mali się za ręce. Ubrani na sportowo, szli dość wolno. A więc nie by li w kościele. Coś niesły chanego! Kilka dni temu pewnie zdziwiłaby m się bardziej. W ciągu minionego ty godnia prawie wszy scy ludzie, który ch znałam, zachowy wali się niety powo, nie wy łączając mnie samej. Pardon zginął, chy ba nawet na własne ży czenie. Porządni, religijni Yorkowie bardzo przeży li rodzinną tragedię. Po dwóch latach wazeliniarstwa Norvel Whitbread pokazał, na co naprawdę go stać. Tom O’Hagen zdradzał Jenny O’Hagen. Deedra Deane widziała zwłoki. Claude Friedrich nie zachował należy tej ostrożności, zostawiając na biurku raport na mój temat. Carlton Cockroft zaczął trenować karate i ujawnił zupełnie niespodziewane zainteresowanie sąsiadką. Marcus Jefferson bawił się z sy nkiem w swoim mieszkaniu. Marie Hofstettler przesłuchiwała policja. Wielebny Joel McCorkindale odwiedził mnie w domu. Marshall Sedaka zainteresował się osobiście jedną z uczennic. Jedna z jego uczennic naty chmiast odwzajemniła to zainteresowanie. Ktoś zawiózł zwłoki do arboretum. Ktoś inny podrzucił kajdanki tam, gdzie musiałam je znaleźć, zabił szczura, a na masce mojego samochodu zostawił sugesty wnie umalowanego Kena. – Ogólnie rzecz biorąc – powiedziałam, odwracając się do Marshalla – trudno będzie przebić zeszły ty dzień. – Możemy spróbować – zasugerował i zdziwił się, kiedy wy buchnęłam śmiechem. – W poniedziałek wieczorem widziałam coś ciekawego – wy jaśniłam i opowiedziałam mu, co zobaczy łam podczas powrotu z nocnego spaceru. – Widziałaś mordercę? – Widziałam ty lko kogoś, kto podrzucał ciało. Marshall się zamy ślił. – Rozumiem, dlaczego nie chciałaś o ty m powiedzieć policji – powiedział w końcu. – Ktoś uży ł twojego wózka. Problem w ty m, że skoro jeszcze nikogo nie aresztowali, możesz by ć w niebezpieczeństwie. – Jak to? – Zabójca może pomy śleć, że widziałaś więcej, niż fakty cznie widziałaś – wy jaśnił. – Przy najmniej w filmach tak postępują mordercy . Zawsze dobierają się do osób, które ich zdaniem za dużo wiedzą, bez względu na to, czy to prawda. – Takie rzeczy dzieją się ty lko w kinie, a tu jest Shakespeare. Nagle zrozumiałam, co powiedziałam, i roześmiałam się. Marshall znów przy jrzał mi się ze zdziwieniem, więc musiałam mu wy jaśnić. – Lily , my ślę, że im wcześniej policja kogoś zatrzy ma, ty m lepiej dla ciebie. – Co do tego nie mam najmniejszy ch wątpliwości. – Wtedy postaramy się odkry ć, kto prześladuje ciebie i Theę. W jego głosie wy czułam dziwną nutę. – Czy to znaczy , że znów coś jej się przy trafiło? – spy tałam.

– Zatelefonowała do mnie dziś rano koło szóstej. Na kuchenny ch drzwiach ktoś namalował farbą w spray u słowo „suka”. – Naprawdę?. Zdziwił się trochę moją beznamiętną reakcją. – Powiedz mi, przy szedłeś tutaj po to, żeby spędzić kilka miły ch chwil w moim towarzy stwie czy też chciałeś przekonać się, czy przy padkiem nie biegam po ogrodzie z puszką farby w aerozolu? Zamknął oczy i wziął głęboki oddech. – My ślę, że gdy by ś by ła wściekła na Theę, wy zwałaby ś ją na pojedy nek albo zupełnie zignorowała na resztę ży cia. Jakoś nie mogę sobie wy obrazić, jak zakradasz się w ciemnościach pod jej dom i malujesz napis na ty lny ch drzwiach. Nie by łam pewna, czy mi wierzy . Miałam wrażenie, że poczuł ulgę, gdy zażądałam od niego wy jaśnień. Usiadłam w fotelu i spojrzałam na niego z uwagą. – Może to moja wina, bo stałam się nadwrażliwa, ale czy zachowanie Thei przy padkiem nie sprawiło, że przestałeś ufać własnemu insty nktowi? Nie odpowiedział mi od razu, co mnie ucieszy ło. Chciałam, żeby dobrze się nad ty m zastanowił. – Pewnie jedno i drugie – powiedział w końcu. – Chodźmy , czas poćwiczy ć. Wkładając wiekowe popielate spodnie od dresu i granatowy T-shirt, pomy ślałam, że chociaż lubił się ze mną kochać, nigdy nie powiedział mi otwarcie, czy uważa mnie za atrakcy jną kobietę. A może cieszy ł się odzy skaną męskością i nie dbał o to, czy przy padkiem nie dręczę jego żony ? Kontakty damsko-męskie bardzo często przy pominają spacer po polu minowy m – pomy ślałam z niezadowoleniem. Marshall by ł już w salonie i czekał na mnie. Przebrał się w strój treningowy – niebieskie spodnie i rudą koszulkę z logo Body Time. Dziwiłam się, że mogę stać w kory tarzu, patrzeć, jak Marshall rozciąga swoje boskie ciało, i czuć pożądanie. Nie odwrócił się ode mnie, gdy opowiedziałam mu o moich przejściach, mimo to co jakiś czas czułam potrzebę odsunięcia się od niego. Dzisiaj by ł jeden z takich dni. Do Body Time pojechaliśmy moim samochodem. Po drodze prawie nie rozmawialiśmy , lecz perspekty wa robienia czegoś, co lubię, w towarzy stwie kogoś, kogo lubię, sprawiła, że poczułam się bardziej odprężona. Gdy weszliśmy do sali, Janet Shook ćwiczy ła na bieżni. Wy trzeszczy ła oczy . Najwy raźniej dopiero teraz coś jej zaświtało w głowie. Pomachałam do niej przelotnie. Marshall zamienił kilka słów z Derrickiem, który w jego zastępstwie otworzy ł siłownię, a potem zaplanowaliśmy trening. Ten dzień by ł przewidziany na ćwiczenia mięśni nóg. Nie przepadałam za nimi, ale w towarzy stwie nie jest tak źle. Marshall zakładał i zdejmował obciążenia, a potem mnie asekurował. Z radością odwzajemniłam tę przy sługę. Ludzie, którzy wcześniej ty lko kiwali mi głową na powitanie, widząc, że jestem w towarzy stwie Marshalla, podchodzili do nas, żeby zamienić kilka słów. Wiedzieli, kim jestem i jak mam na imię. Chociaż zadrapania na mojej twarzy przy ciągnęły kilka ukradkowy ch spojrzeń, nikt nawet nie wspomniał o Norvelu. By ło mi miło, ale po wy mianie powitań stwierdziłam, że nie mam nic do powiedzenia, więc ty lko przy słuchiwałam się pogawędkom gości z Marshallem. Odniosłam wrażenie, iż pełni on w Shakespeare funkcję biura wy miany informacji. Wszy scy , którzy go zagady wali, przekazy wali mu najświeższe plotki i komentowali niedawne wy darzenia. Mimo mojej obecności czuli się

bardzo swobodnie, co mnie trochę zdziwiło. Już druga osoba z kolei wspomniała o ty m, że mam w mieście reputację osoby zachowującej dy skrecję. Z jednej strony zdziwiłam się, iż ludzie w ogóle zawracają sobie mną głowę, powinnam jednak pamiętać, że w mały ch miasteczkach wszy scy wiedzą wszy stko o wszy stkich. Kiedy mimo kłucia w boku skończy łam wy ciskanie stu czterdziestu kilogramów, Brian Gruber, dy rektor działu w fabry ce materacy , jednego z większy ch przedsiębiorstw w Shakespeare, podszedł do Marshalla i zaczął mu coś szeptać do ucha. Właściciel Body Time słuchał, często kiwając głową z wy raźny m niezadowoleniem. Zrozumiałam, że sprawa jest poważna, więc zrobiłam dodatkową serię ćwiczeń, czekając, aż skończą. Przecież Marshall powiedział, że muszę popracować nad mięśniami ud. Kiedy skończy łam, po prostu położy łam się i głęboko oddy chałam ze zmęczenia. Brian poszedł popracować nad bicepsami, podczas gdy Marshall dołoży ł sobie po dziesięć kilogramów na każdą nogę. Od razu zauważy łam, że coś go trapi. Gdy do niego podeszłam, nawet na mnie nie spojrzał. Wzięłam ręcznik i zaczęłam wy cierać czoło. Niech sobie nie my śli. Nie chce mi powiedzieć, to nie. Pierwsza go nie zapy tam. Marshall usiadł na ławce i złączy ł stopy . Lekko nacisnął suwnicę, uwalniając obciążenie z zabezpieczeń, i jednocześnie odepchnął je na boki. Potem zacisnął zęby z wy siłku i zaczął swoją serię. Może chciał dodać mi otuchy – maksy malnie mogłam wy cisnąć sto dwadzieścia, ale wiedziałam, że jego rekord jest dwa razy wy ższy . Nie odzy wając się, czekałam, aż skończy . Zabezpieczy ł suwnicę i ręką dał znak, żeby m usiadła obok niego. Wieści by ły złe. – Brian usły szał, jak Thea rozpowiada każdemu w kościele, że w sprawie podziału majątku nie pójdzie na żadne ustępstwa. Ale potwierdził też twoje słowa. Wczoraj wieczorem miała towarzy stwo, co będzie dla niej okolicznością obciążającą w sądzie. – Ty też miałeś towarzy stwo. Marshall znów się zachmurzy ł. Wstałam i zakry łam twarz ręcznikiem, jakby m tonęła w pocie, chociaż w rzeczy wistości dochodziłam do siebie. Musiałam znów przy jąć obojętny wy raz twarzy . Poczułam przemożną ochotę, by zabrać torbę treningową i wy jść bez słowa, ale zachowałaby m się wtedy jak tchórz. Odwróciłam się plecami do suwnicy i zwróciłam uwagę na leżącą na ławce treningowej ładną nastolatkę, która z radością pokazy wała Bobo Winthropowi, jak ciężko jej podnieść dwa pięciokilogramowe ciężarki. Bobo wy trzeszczy ł oczy , gdy zauważy ł zadrapania na mojej twarzy . Bezgłośnie zapy tał: „Okej?”, a ja odpowiedziałam skinieniem głowy . Wtedy poprosiła go o coś dziewczy na z hantlami. Spojrzałam w inną stronę, żeby nie czuł się zobowiązany podchodzić do mnie i dotrzy my wać mi towarzy stwa. Poczułam na ramionach czy jeś dłonie i wzdry gnęłam się jak koń próbujący pozby ć się muchy . – Trudno, będę musiał poszukać sobie czegoś nowego – stwierdził Marshall spokojnie. Zaczął zdejmować z suwnicy dziesięciokilogramowe ciężary . – Zostaw je – poprosiłam. Położy łam się na ławeczce, ułoży łam nogi, zwolniłam zabezpieczenia i zaczęłam wy ciskać. Udało mi się zrobić pięć powtórzeń, zanim zorientowałam się, że za chwilę bardzo rozbolą mnie mięśnie. Na koniec zrobiliśmy oboje po trzy serie trzy dziestu wy padów i wy machów nogami w sali do aerobiku. Kiedy po krótkim odpoczy nku wstaliśmy , oznajmiłam mu to, czego moim zdaniem ode mnie oczekiwał. – My ślę, że dopóki nie dostaniesz rozwodu, powinniśmy na jakiś czas przestać się widy wać.

Thea jest niezrównoważona, a na dodatek ma kłopoty w pracy i w domu. Nie ma sensu utrudniać jej ży cia, bo na dłuższą metę ty lko ty na ty m stracisz – na podziale majątku i w ogóle. – Nie chcę, żeby jakaś zboczona kobieta dy ry gowała moim ży ciem – oburzy ł się. Mówił poważnie, lecz wy czułam w jego głosie coś w rodzaju ulgi. Nie mogłam go za to winić, bo sama też ciężko pracuję na to, co mam. – Poza ty m zostaje jeszcze sprawa z podrzucaniem ty ch rzeczy – po dłuższy m milczeniu podjęłam wątek. – Nie chcę się bać, że za każdy m razem, kiedy wy chodzę z domu, ktoś położy mi na progu albo zostawi na samochodzie jakieś świństwo. Może jeżeli nie będziemy się widy wać przez jakiś czas, ten ktoś da sobie spokój. Jeżeli to ta sama osoba, która chce postraszy ć Theę, nie można wy kluczy ć, że poważnie się tobą interesuje. Jeżeli mnie nie będzie w pobliżu, może da ci znać, co czuje. Wtedy ty załatwisz sprawę, a ja będę się czuła bezpieczna. – Nie wiem, co powiedzieć, Lily – mruknął Marshall. – Nie chciałby m cię stracić, bo wreszcie... – Nigdzie się nie wy bieram – zakończy łam i zerwałam się na równe nogi, nie zwracając uwagi na ukłucie bólu w boku. – Będziemy się widy wać na treningach i na siłowni. Wy szłam, zanim zdąży ł cokolwiek odpowiedzieć. W drodze do domu uświadomiłam sobie, że czuję coś, czego nie czułam od lat: rozczarowanie. Gdy ty lko skręciłam w moją ulicę, zauważy łam radiowóz zaparkowany przy krawężniku pod domem. O maskę opierał się Claude Friedrich, sprawiając wrażenie, że nigdzie mu się nie spieszy . W mgnieniu oka zmieniłam plany i postanowiłam zrobić zakupy . Obejrzałam się, czy nikt za mną nie jedzie i zawróciłam na najbliższy m podjeździe, zanim Friedrich zdąży ł mnie zobaczy ć. Nie miałam teraz ochoty z nikim rozmawiać, a już najmniej ze zby t spostrzegawczy m policjantem. Od lat nie by łam w sklepie bez listy . W niedzielę zwy kle gotuję posiłki na cały ty dzień, a moja mała lodówka zaczy nała już świecić pustkami. Ostatnim razem w supermarkecie Krogera robiłam zakupy dla siebie i dla Yorków przed ich powrotem do domu... Właśnie – nie zwrócili mi pieniędzy za zakupy ani nie zapłacili za środowe sprzątanie. Widząc ich przy gnębienie po rozprawie gwałciciela ich wnuczki, nie chciałam zawracać im głowy takimi drobiazgami, lecz skoro czuli się już na ty le dobrze, że wy brali się na spacer, czas wrócić do sprawy . Właśnie próbowałam przy pomnieć sobie wszy stkie składniki mojej ulubionej zapiekanki à la tortilla, gdy ktoś staranował mój wózek z zakupami. Rozejrzałam się wokół i zrozumiałam, że wzbierający we mnie gniew za chwilę znajdzie doskonałe ujście. Jego celem będzie młoda kobieta ubrana w skromną szmizjerkę i mokasy ny . Od razu poznałam Theę. Umy ślnie mnie zaczepiła. Spojrzenie, które we mnie wbiła, miało zapewne wy rażać skruchę, lecz by ł w nim ty lko wstręt. Dawno nie widziałam jej z tak bliska. By ła śliczna jak zawsze. Delikatna i drobna, przy szła ekspani Sedaka ma słodką owalną twarz okoloną doskonale uczesany mi, opadający mi na ramiona ciemny mi włosami. Zawsze czuję się przy niej jak niezgrabna dojarka przy pełnej wdzięku księżniczce. Nigdy nie miałam okazji się przekonać, czy to wy nik świadomego działania Thei, czy też mojego przewrażliwienia. Teraz, gdy wiedziałam już co nieco o jej charakterze, mogłam się przekonać, jak żona Marshalla osiąga ten efekt. Uniosła głowę znacznie wy żej, niż musiała, sprawiając, że poczułam się jeszcze wy ższa, i pchnęła swój wózek, lekko marszcząc brwi, jakby nie mogła sobie poradzić z jego ciężarem. Ciemnozieloną sukienkę Thei pokry wał dy skretny kwiatowy moty w w kolorze słodkiego różu –

nic krzy kliwego. Pogardliwie wy dęła wargi, widząc mój strój treningowy . Manewrując wózkiem, zrównała się ze mną w samy m środku alejki z puszkowany mi warzy wami. Widząc, jak wy krzy wia wargi w jadowity m uśmieszku, zorientowałam się, że powie coś, czy m chce mnie urazić. Postanowiłam ją uprzedzić. Pochy liłam się i z najszerszy m uśmiechem, na jaki by ło mnie stać, warknęłam: – Przejedź jeszcze raz pod moim domem, to każę Friedrichowi cię aresztować. Wy raz twarzy Thei by ł wart wszy stkich pieniędzy , lecz odgry zła się szy bko. – Marshall jest mój – żachnęła się, przy pominając mi jako ży wo przedstawienie z siódmej klasy szkoły podstawowej. – Polujesz na cudzy ch mężów. Za wszelką cenę chcesz rozbić szczęśliwe małżeństwo. – Pudło – powiedziałam. – Lepiej powiedz Meicklejohnowi, żeby sobie znalazł inne miejsce parkingowe. Po raz kolejny celnie trafiłam, lecz Thea wcale nie miała zamiaru się poddawać. – Jeżeli to ty podrzucasz te okropieństwa do mojego domu – w ty m miejscu udało jej się nawet rzeczy wiście wy cisnąć z oka małą łzę – proszę cię, przestań. Wy powiedziała te słowa na ty le głośno, by usły szała je staruszka, która nieopodal porówny wała ceny puszkowanej zupy . Kobieta obrzuciła mnie pełny m zgrozy spojrzeniem. – Jakie rzeczy ? – zapy tałam niewinnie. – Biedactwo, ktoś ci zostawia pod drzwiami jakieś okropieństwa? A co na to policja? Thea poczerwieniała. Wiedziałam, że nie wezwała policji, bo Tom David Meicklejohn by ł już pod ręką. – Wiesz co? – powiedziałam z udawany m niepokojem – jeżeli koło twojego domu kręci się ktoś podejrzany , poproś Claude’a Friedricha. Na pewno przy śle ci kogoś na całą noc. Starsza pani skinęła głową z aprobatą i przeszła do kolejnego regału, gdzie zajęła się porówny waniem cen różny ch marek przecieru pomidorowego. Pogratulowałam sobie w duchu refleksu i pomy słowości. Od dawna nikomu nie powiedziałam niczego tak przewrotnego. Thea musiała się zadowolić cichy m: „Jeszcze pożałujesz”. Wzburzona, z udawany m wy siłkiem pchała wózek ku ladzie z mięsem. Mistrzy ni ciętej riposty . Wy szłam ze sklepu z naręczem toreb. Gdy dotarłam do domu, poczułam, że odzy skuję spokój. Komendant policji nadal na mnie czekał. Niech go szlag. Prawdopodobnie zaparkował samochód w swoim boksie za blokiem, a później wrócił piechotą. Wjechałam pod wiatę i otworzy łam bagażnik. Nikt mi nie zabroni wejść do własnego domu. Friedrich rozłoży ł ręce i zbliży ł się wolny m krokiem. – O co panu chodzi? – spy tałam zaczepnie. – Dlaczego bez przerwy mnie pan nachodzi? Co ja takiego zrobiłam? – Gdy by m pani tak dobrze nie znał, pomy ślałby m sobie, że nie jestem tu mile widziany – mruknął basem Friedrich. – Pani twarz wy gląda o wiele lepiej. A jak żebra? Otworzy łam kuchenne drzwi i zaniosłam do środka torebkę i torbę treningową. Wróciłam do samochodu po pierwsze dwie torby z zakupami. Friedrich bez słowa wziął dwie następne i poszedł za mną do kuchni. W milczeniu ułoży łam puszki w spiżarni, zapakowałam mięso do zamrażarki i do dwudrzwiowej lodówki włoży łam kartony z sokiem. Kiedy skończy łam, starannie poskładałam torby i schowałam pod zlewem w wy znaczony m miejscu. Usiadłam przy prosty m drewniany m stole naprzeciwko Friedricha, który postąpił tak samo, nie czekając na zaproszenie.

– Czego pan chce? – spy tałam. – Proszę mi powiedzieć, co pani widziała tamtej nocy , kiedy zginął Pardon. Nagle zainteresowałam się swoimi dłońmi, my śląc o całej sprawie. Dotąd milczałam, bo chciałam powstrzy mać policję przed grzebaniem w mojej przeszłości. Lecz skoro Friedrich i tak już to zrobił, wy kazując się przy okazji nadmierny m zaufaniem do podwładny ch, wszy stko wy szło na jaw. Nie stało się nic tak strasznego, jak się obawiałam. A może to ja się zmieniłam? Gdy by ty lko Claude Friedrich chciał wy słuchać, co mam mu do powiedzenia, i gdy by m nie musiała znów iść na komisariat, mogłaby m mu powiedzieć wszy stko, co wiem. I tak nie by ło tego wiele. Poza ty m Marshall trochę mnie przestraszy ł, wspominając o losie „ty ch, którzy wiedzą za dużo”. Friedrich czekał cierpliwie. Czułaby m się o wiele pewniej w jego obecności, gdy by m nie miała nic do ukry cia. Podświadomie liczy łam na jego aprobatę. Kąciki moich ust powędrowały w górę w zgry źliwy m uśmiechu. Umiejętność tworzenia właściwej atmosfery niewątpliwie sprawiała, że Claude by ł tak dobry m policjantem. – Opowiem panu, co widziałam, ale nie sądzę, żeby to coś zmieniło – zaczęłam, w mgnieniu oka podejmując decy zję. Spojrzałam mu w oczy i położy łam dłonie płasko na stole. – Właśnie dlatego nie chciałam wcześniej o ty m mówić. – To pani telefonowała do mnie tamtej nocy ? – Tak, ja. Nie chciałam, żeby tam leżał w krzakach przez całą noc, ale najbardziej bałam się, że rano przy padkiem znajdą go dzieci. – Dlaczego nie powiedziała mi pani wszy stkiego od razu? – Bo nie chciałam zwracać na siebie uwagi. Nie uznałam tego, co widziałam, za na ty le ważne, by ry zy kować telefon do Memphis i wy jście na jaw historii o moich przejściach. Nie chciałam, żeby ludzie o ty m plotkowali. Mimo to i tak wszy stko się wy dało. – Z ty mi słowami spojrzałam na niego wy mownie. – To błąd, którego nie mogę pani w żaden sposób wy nagrodzić – powiedział. – Nie powinienem by ł zostawiać tego raportu na biurku. Ale podejmuję kroki, żeby zminimalizować szkody . Ty lko na takie przeprosiny mogłam liczy ć. Poza ty m co więcej mógł mi powiedzieć? Wzruszy łam ramionami. Złość na niego zaczy nała mi przechodzić. Spodziewałam się, że pewnego dnia moja przeszłość i tak wejdzie mi w paradę. – Widziałam, jak ktoś ubrany w płaszcz przeciwdeszczowy z kapturem wiózł zwłoki do arboretum – powiedziałam jedny m tchem. – Nie wiem kto, ale jestem pewna, że to jeden z mieszkańców bloku. Musiał pan się tego domy ślić, bo ciało Pardona ty le razy pojawiało się i znikało. Zniknęło, kiedy Tom O’Hagen płacił czy nsz, i znów się pojawiło, gdy płaciła Deedra. W między czasie ktoś ukry ł je w inny m mieszkaniu, chociaż nie mam pojęcia, dlaczego miałby je przenosić z miejsca na miejsce. – Proszę o więcej szczegółów. – Ciało okry wały dwa worki na śmieci, jeden od dołu, drugi od góry . Ktoś załadował je na mój wózek, na który m trzy mam pojemniki na śmieci, i przewiózł do parku. – Znów poczułam wściekłość, gdy przy pomniałam sobie, że morderca uży ł mojego wózka. – Gdzie są teraz te worki? – Trafiły do spalarni śmieci. – Dlaczego je pani zniszczy ła? – By ły na nich moje odciski palców. Rozsunęłam je, żeby sprawdzić, co jest w środku, a potem czy ta osoba naprawdę nie ży je. Friedrich rzucił mi zdziwione spojrzenie.

– Co znowu? – zapy tałam. Potrząsnął głową. – Proszę mi jeszcze raz opowiedzieć wszy stko od początku – powiedział swoim głębokim głosem. Zaczęłam od spaceru. Brwi Friedricha powędrowały w górę, kiedy dotarło do niego, że dość często chodzę po mieście sama w środku nocy , ale nie odezwał się ani słowem, dopóki nie doszłam do końca. – Niech pani mi zrobi przy sługę, Lily – powiedział w końcu. Uniosłam brwi i czekałam. – Następny m razem proszę najpierw zadzwonić do mnie. Dopiero po chwili zrozumiałam, że żartuje, i uśmiechnęłam się. Odwzajemnił się szczery m, przy jazny m uśmiechem. Czułam emanujące z niego ciepło i cieszy łam się, jak każdy podejrzany , który właśnie się przy znał. Dlaczego nie? – pomy ślałam, besztając się za to, że zachowałam się jak bałwan. My ślałam, że teraz sobie pójdzie, ale został, siedząc przy moim pusty m stole kuchenny m. Sprawiał wrażenie zadowolonego. – No tak – odezwał się wreszcie. – Mniej więcej w ty m samy m czasie mamy morderstwo Pardona Albee, a Lily Bard i Thei Sedace ktoś podrzuca dziwne prezenty . Oficjalnie Thea nigdy nas nie wzy wała. Ale Tom David opowiedział Dolphowi o kilku sprawach, o który ch ten mi zameldował. Lubię wiedzieć, co się dzieje w moim mieście. Trochę to dziwne, że ty le niezwy kły ch rzeczy zdarza się w ty m samy m miejscu, nie sądzi pani? Skinęłam głową, chociaż miałam własne zdanie na temat „dziwny ch prezentów”. Starając się nie uronić ani słowa z jego opowieści, wzięłam deskę do krojenia, nóż i paczkę piersi kurczaka. Zaczęłam obierać je ze skóry i usuwać kości. – Yorkowie wy jechali w poniedziałek i wrócili późny m wieczorem – my ślał głośno Claude. Przy gotowy wałam mięso i słuchałam. – Pani Hofstettler przez cały czas by ła w domu, lecz ma słaby słuch, a niekiedy zupełnie się nie rusza. Jenny by ła zajęta, a Tom O’Hagen spał. Gdy się obudził, wy brał się do klubu za miastem na party jkę golfa. Po powrocie poszedł na górę i zapłacił za milczenie Norvelowi, który tamtego dnia zwolnił się z pracy , bo by ł „chory ”. Potem Tom zszedł na dół, a w ty m samy m czasie pani otwierała mieszkanie Yorków. Kiedy zastał otwarte drzwi do mieszkania Pardona, nie by ło tam ciała, ale w pokoju panował dziwny nieporządek. Półtorej godziny później z pracy wróciła Deedra, wzięła czek od matki i poszła zapłacić czy nsz. A wędrujące ciało Pardona znów znalazło się na tapczanie, lecz ułożone tak naturalnie, że Deedra uznała, iż śpi. – Kiedy płacili czy nsz inni mieszkańcy ? – spy tałam przez ramię, my jąc ręce nad zlewem. Uznałam tę godzinę szczerości za coś bardzo dziwnego, ale w zasadzie nie miałam nic przeciwko temu. – Po drodze na komisariat wsunąłem mu czek pod drzwi – odparł Friedrich. – Za Norvela czy nsz płaci kościół. McCorkindale powiedział mi, że sekretarz wy sy ła Pardonowi czek. Marcus Jefferson też wsunął swój czek pod drzwi Pardona, kiedy wy chodził do pracy . Pardon musiał by ć w banku po jego otwarciu, bo kiedy do nich telefonowałem, czeki Marcusa, mój i pani Hofstettler zdąży ły już wpły nąć na jego konto. – A ten, który wy słał kościół? – Trafił do skrzy nki Pardona dopiero dzień po jego śmierci. Odwróciłam się do Friedricha i powiedziałam, że to w sty lu Pardona pójść do kościoła albo do Norvela i upominać się o pieniądze. – Norvel utrzy muje, że Pardona u niego nie by ło – powiedział policjant, a ja wróciłam do pracy .

Nasza rozmowa wy dała mi się coraz dziwniejsza. – Ty lko że on kłamie – stwierdziłam. – Jak to? – W poniedziałek Pardon sam odkurzał. Pamięta pan, jak starannie zwinięty by ł kabel? Więc musiał wcześniej pójść do Norvela, żeby sprawdzić, co się dzieje. W poniedziałek Norwel zaczy na później pracę w kościele, bo ma sprzątać w bloku. Z tego ty tułu kościół płaci niższy czy nsz. Po raz pierwszy , odkąd go poznałam, Claude Friedrich wy glądał na zaskoczonego. – Skąd pani to wszy stko wie? – Jeżeli sprawa doty czy sprzątania, po prostu wiem. Pardon wy jaśnił mi kiedy ś, dlaczego zatrudni w budy nku Norvela zamiast mnie. Jak zwy kle Pardon chciał ty lko zamienić ze mną parę słów. Nie miałam oporów przed rezy gnacją ze słabo płatnej i nudnej pracy pod jego stały m nadzorem. Claude (jak teraz o nim my ślałam) przy glądał mi się przez dłuższą chwilę, zanim podjął na nowo opowieść o feralny m poniedziałku. – Tamtego rana Pardon zatrzy mał się u pani Hofstettler, odebrał od niej czek, a potem poszedł do banku z trzema czekami. Przy gotowałam mary natę i wrzuciłam do miski pokrojone na paski filety . Dzisiaj wieczorem miałam ochotę na podsmażanego kurczaka po chińsku. Zaczęłam również dusić na patelni mięso na potrawkę, jednocześnie obierając ziemniaki, marchewkę i cebulę, które miałam wrzucić za chwilę do garnka. Zamieszałam sos do przy gotowy wanej równocześnie zapiekanki po meksy kańsku. Zostały mi resztki mielonego mięsa, więc wrzuciłam je do sosu, dodałam pokrojonego pomidora, a na koniec wkruszy łam trzy gotowe placki tortilli. Podałam Claude’owi tarkę i ser. Posłusznie zabrał się do pracy . – Ile? – zapy tał. – Filiżankę – powiedziałam, kładąc przed nim naczy nie. – Przerwałam panu. – Kilka razy rozmawiał też przez telefon – konty nuował Claude. – Telefonował do fabry ki, w której pracuje Marcus. Niestety , nie wiemy , z kim rozmawiał. Oczy wiście może to zupełnie nie mieć związku z Marcusem. Pracuje tam przy najmniej dwieście osób. Około jedenastej zatelefonował do kogoś w wiejskiej części hrabstwa Creek – do kumpla, z który m by ł na roku na uniwersy tecie, ale gość wy jechał w podróż służbową do Oklahoma City i nie mieliśmy jeszcze możliwości skontaktować się z nim. Wszy stkie składniki potrawki postawiłam na mały m palniku i wy jęłam woka. Gdy się podgrzewał, przełoży łam zapiekankę, warstwami, posy pując ją starty m serem i włoży łam do zamrażarki. W tle rozbrzmiewał miły głos Claude’a, który skojarzy ł mi się z nagraniem znanej książki. Z chińszczy zny będą dwie porcje – pomy ślałam – a potrawkę podzielę przy najmniej na trzy . Raz zjem na kolację pieczone ziemniaki z warzy wami, a na koniec zostanie mi zapiekanka po meksy kańsku i sałatka. Po włożeniu ry żu do kuchenki mikrofalowej zaczęłam podsmażać kurczaka z warzy wami w woku. Prawie nie zauważy łam, że Claude zamilkł. Mieszałam szy bko, zadowolona z tego, co robię, Lubię gotować i robię to dobrze. Ry ż, mięso i warzy wa by ły gotowe prawie jednocześnie. Wtedy pojawił się pewien mały dy lemat. Zawahałam się przez chwilę, gdy ż wspólne spoży wanie posiłków stanowiło kolejne naruszenie mojego wzorcowego planu dnia. Wy jęłam z szafki dwa talerze i nałoży łam na nie potrawkę. Jeden z nich położy łam przed policjantem wraz z widelcem, serwetką i szklanką herbaty . Potem obsłuży łam siebie. Pod ręką położy łam sos sojowy , sól i pieprz. Wreszcie usiadłam. Skinęłam

krótko głową na znak, że wszy stko gotowe, a on wziął widelec i zaczął jeść. Wbiłam wzrok w talerz. Kiedy znów spojrzałam przed siebie, skończy ł jeść i starannie wy cierał usta serwetką, upewniając się, czy ma czy ste wąsy . – Bardzo smaczne – powiedział. Wzruszy łam ramionami, po czy m zorientowałam się, że nie najszczęśliwiej dobrałam odpowiedź na komplement. Zmusiłam się do tego, by spojrzeć mu w oczy . – Dziękuję – wy krztusiłam. Wieloletni brak kontaktów towarzy skich nigdy nie doskwierał mi bardziej. – Może dokładkę? – zaproponowałam. – Nie, dziękuję. Porcja by ła ogromna – odpowiedział uprzejmie. – Pani też skończy ła? Skinęłam głową zaintry gowana. Chwilę później dowiedziałam się, dlaczego py tał. Sięgnął po mój talerz, widelec i podszedł do zlewozmy waka. Odkręcił kurki, znalazł pły n do my cia naczy ń i zajął się wszy stkimi po kolei naczy niami stojący mi na kuchenny m blacie. Przez jakiś czas siedziałam przy stole z rozdziawiony mi ustami. Wreszcie otrząsnęłam się z oszołomienia. Wstałam i uprzątnęłam resztki. Z wahaniem położy łam pusty wok przy zlewie. Czy stą szmatką przetarłam stół i blaty , a kiedy skończy ł zmy wać, zamiotłam podłogę. Potem, nie wiedząc, co jeszcze zrobić, wy tarłam naczy nia, które położy ł na ociekaczu, i odłoży łam je na miejsce. Gdy skończy liśmy się krzątać, zanim zdąży łam się na dobre zaniepokoić, co będzie dalej, Claude podał mi na pożegnanie ogromną dłoń i powiedział: – Bardzo sobie cenię dobrą kuchnię. Własnej mam już po dziurki w nosie. Z ty mi słowami skierował się do wy jścia. Poszłam za nim, tak jak powinna postąpić uprzejma gospody ni, lecz w odruchu obronny m zaplotłam ręce na piersiach. – Do widzenia – wy krztusiłam, czując, że powinnam coś dodać. Niestety nic nie przy chodziło mi do głowy . Zupełnie niespodziewanie uśmiechnął się do mnie i zrozumiałam, że nie znałam go od tej strony . Zmarszczki na jego twarzy pogłębiły się, kąciki ust powędrowały ku górze, a popielate oczy nagle zrobiły się skośne, gdy dotarł do nich uśmiech. – Dobranoc – powiedział donośny m głosem. Z podjazdu skręcił na chodnik, a potem skierował się ku blokowi. Nie obejrzał się za siebie. Machinalnie zamknęłam drzwi na klucz i przed pójściem spać jeszcze raz sprawdziłam, czy w kuchni panuje nieskazitelny porządek. W łazience uśmiechnęło się do mnie odbicie z lustra. Przy łapałam się na ty m, że my ślę, jak Claude Friedrich radzi sobie w łóżku, i pokręciłam głową. – Schodzisz na psy , Lily – powiedziałam do lustra. Jednak z tej perspekty wy moja twarz wy glądała na dość zadowoloną.

Rozdział 10

Telefon zadzwonił, gdy nakładałam makijaż. Westchnęłam z iry tacją. Miałam nadzieję, że wraz z rozpoczęciem nowego ty godnia pracy moje ży cie wróci w dobrze znane, utarte koleiny . – Słucham – powiedziałam szorstko. – Lily ? – spy tał dość znajomy głos. – Tak. – Mówi Alva York. T.L. i ja przy pomnieliśmy sobie wczoraj, że nie oddaliśmy ci pieniędzy . – Mogę do państwa wpaść dzisiaj o wpół do jedenastej. O tej porze na pewno już skończę sprzątać u pierwszego klienta. – Będziemy czekać. Sprawdzając zestaw do sprzątania i pakując go do samochodu, zastanawiałam się, czy powinnam zagadnąć Yorków o ich wnuczkę, czy też starać się omijać ten temat. Osobiście bardziej mi odpowiadało to drugie. Czas wrócić do starego, znajomego dy stansu. Podczas dwugodzinnego sprzątania u państwa Althaus (bardziej przy dałoby się pięć godzin, ale nie wy trzy małby tego budżet moich zleceniodawców) my ślałam o mieszkańcach bloku. Jeden z nich zamordował Pardona Albee, którego nieco iry tująca postać zaczy nała się już zacierać w mojej pamięci. Przy wszy stkich jego drobny ch wadach – wty kaniu nosa w nie swoje sprawy i determinacji w kolekcjonowaniu plotek – nie zasłuży ł na to, co go spotkało. Zeskrobując zaschniętą gumę do żucia przy lepioną do kuchennego linoleum przez jedno z wielu Althausiątek, my ślałam o gwałtownej śmierci Pardona i braku szacunku dla jego ciała. My śl o ty m, gdzie je ukry wano podczas intry gujący ch wędrówek z miejsca na miejsce, nie dawała mi spokoju. Po pierwsze, mogło znajdować się w głębi jego własnego mieszkania. Jednak Claude, który poprzedniego wieczora rozmawiał ze mną tak otwarcie, powiedziałby mi o ty m, gdy by policja znalazła jakieś ślady przemawiające za tą hipotezą. A więc to miejsce odpada. Nie by ło go także w pomieszczeniu gospodarczy m pod schodami. Najwy raźniej ty lko Pardon i ja mieliśmy do niego klucze, a morderca raczej się tam nie dostał, bo w środku panował zby t duży porządek. W takim razie zostawały inne mieszkania. A może powinnam też uwzględnić garaże? Miałam wrażenie, że gdzieś w mojej głowie błąka się brakujący fragment układanki. Gdy by ty lko udało mi się przy pomnieć sobie coś, co powiedział mi jeden z mieszkańców bloku, coś, na co wtedy nie

zwróciłam uwagi... Ale mój Boże, z ty loma ludźmi ostatnio rozmawiałam. Nic dziwnego, że zapomniałam. Gdy ty lko przestanę się na ty m skupiać, z pewnością sobie przy pomnę. Wróciłam my ślą do miejsc, w który ch sprawca zbrodni mógł ukry ć ciało Pardona. Bez wątpienia mogłam wy eliminować mieszkania pani Hofstettler i Claude’a. Mimo trapiący ch ją dolegliwości Marie Hofstettler nie mogła nie zauważy ć ciała – musiałaby by ć zupełnie niedołężna. A Claude... Claude po prostu nie zabił Pardona. Nie wiedziałam, na jakiej podstawie tak sądzę, lecz by łam tego pewna. Yorkowie by li poza miastem aż do wieczora. Zostali więc O’Hagenowie – co oznaczało Toma, bo Jenny by ła w pracy – oraz Deedrę Dean, Norvela Whitbreada i Marcusa Jeffersona. Gdy włączy łam do kontaktu wty czkę staroży tnego odkurzacza Althausów, pomy ślałam o Tomie O’Hagenie. A jeżeli Tom kłamał, mówiąc, że salon w mieszkaniu Pardona by ł pusty ? A jeżeli ciało Pardona rzeczy wiście leżało na tapczanie, jak powiedziała Deedra, ty lko że o godzinę wcześniej? Próbowałam przeanalizować tę możliwość ze wszy stkich stron, ale po jakimś czasie stwierdziłam, że to droga donikąd. Po prostu nie przy chodził mi do głowy żaden powód, dla którego Tom O’Hagen miałby kłamać w tej sprawie. Co mu szkodziło zeznać, że Pardon sprawiał wrażenie śpiącego, jak to zrobiła Deedra? Mógł powiedzieć, że wszy stko wy glądało normalnie, więc przy jął, że gospodarz wy szedł z mieszkania albo do łazienki. Tom jednak upierał się, że łóżko by ło przesunięte, dy wan pozwijany , jakby w pokoju rozegrały się jakieś dramaty czne wy darzenia. Wreszcie z niechęcią skreśliłam Toma O’Hagena. Kolejną osobą na liście podejrzany ch by ł Marcus Jefferson. Z pewnością wy starczy łoby mu sił, by przenieść ciało Pardona. Oprócz tego miał z nim na pieńku. Uwielbiał swojego sy na, a regulamin Apartamentów Ogrodowy ch uniemożliwiał przy prowadzanie dzieci do domu. Jednak moim zdaniem Marcus Jefferson nie miał wy starczająco silnego moty wu. Mogłaby m sobie wy obrazić coś takiego ty lko wtedy , gdy by Albee w jakiś sposób sprowokował Marcusa, na przy kład gdy by mu zagroził, że powie jego by łej żonie o romansie z białą kobietą. Czy wtedy utrudniałaby mu kontakty z dzieckiem? Z drugiej strony , czy w dzisiejszy ch czasach takie rzeczy kogokolwiek obchodzą? Co prawda w dniu swojej śmierci Pardon telefonował do pracy Marcusa. W ty m samy m czasie jednak w fabry ce oprócz niego pracowało ponad dwieście osób, a wśród nich, jak sobie przy pomniałam, Jerrell Knopp – ojczy m Deedry Dean, którego znałam jako prawego, uprzejmego, dobrodusznego bigota. On z pewnością mógł gwałtownie zareagować na doniesienie o związku swojej pasierbicy z czarnoskóry m mężczy zną. Szkopuł w ty m, że Jerrell, gdy by miał kogoś zabić, to nie Pardona, lecz raczej Marcusa. Poza ty m ten ostatni pracował od ósmej do piątej, a zabójstwo prawie na pewno nastąpiło tuż przed piątą. Nie można wy kluczy ć, że popełnił zbrodnię podczas przerwy obiadowej. Niestety , jeżeli ktokolwiek widział lub sły szał Pardona między godzinami jedenastą, kiedy przez telefon rozmawiał z kolegą, a trzecią, gdy zapukał do niego Tom, nie wiedziałam o ty m. Przy szedł czas na Deedrę. By ła w pracy mniej więcej do wpół do piątej. Zwolniła się wcześniej, żeby dostarczy ć Pardonowi czek. Wszy scy mieszkańcy Apartamentów Ogrodowy ch wiedzieli, że miał bzika na punkcie punktualności. Dlaczego już o trzeciej w jego mieszkaniu miał więc panować nieporządek, skoro Deedra zabiła go później? Spróbowałam sobie wy obrazić rozjuszoną Deedrę, jak podnosi coś ciężkiego i zadaje właścicielowi bloku śmiertelny cios. Ty lko czy m? Przy drzwiach do mieszkania nie by ło nic, co mogłoby jej posłuży ć za narzędzie zbrodni, a Pardon nie by ł chy ba na ty le głupi, żeby rozmawiać z młodą kobietą trzy mającą pogrzebacz w dłoni. Co ważniejsze, o ile znałam Deedrę, w trudnej sy tuacji wolałaby raczej uży ć swoich wdzięków niż przemocy . Westchnęłam i ją też skreśliłam z listy .

Przy szedł czas na mało rozgarniętego pechowca – Norvela. Miałam nadzieję, że samotnie gnił w więzieniu, które by ło tak stare i zrujnowane, że miasto zastanawiało się, kiedy , a nie czy zbudować nowe. Z pewnością Norvel by ł na ty le głupi, by popełnić zbrodnię w chwili, gdy w budy nku panował duży ruch. Mógł spanikować i próbować ukry wać ciało w różny ch miejscach. Przekonałam się też na własnej skórze, że wściekłość niekiedy odbiera mu rozum. Ale chociaż my ślałam o różny ch rzeczach podczas opróżniania koszy na śmieci w pokojach, nie przy chodziło mi do głowy nic, czy m Pardon mógł szantażować Norvela, a co mogło go sprowokować do aż takiego wy buchu wściekłości. Poza ty m po latach picia Norvel podupadł na zdrowiu, marnie się odży wiał i unikał ciężkiej pracy . Śmiertelny cios zadał ktoś silny i bardzo wzburzony . Nie mogłam całkowicie wy kluczy ć Norvela, ale jego wina wy magałaby spełnienia tak wielu dodatkowy ch warunków, że by łam skłonna w nią wątpić. Gdy wy nosiłam worki ze śmieciami do plastikowy ch pojemników, wrzucałam je do środka i zamy kałam wieka, żeby nie rozgrzebały ich bezpańskie psy lub szopy , cieszy łam się, że wy brałam sprzątanie domów jako sposób na utrzy manie, a nie zostałam pry watny m detekty wem. To morderstwo – my ślałam, robiąc przerwę na rozciągnięcie mięśni grzbietu – by ło zbrodnią w afekcie, lecz nie miałam zielonego pojęcia, kto mógł znaleźć się w takim stanie. W swoim ży ciu pełny m podpatry wania, wścibstwa i plotkarstwa Pardon wreszcie powiedział coś, czego nie mogła znieść jedna ze słuchający ch go osób. Osoba ta zadała mu dwa ciosy . Drugi zamknął mu usta na zawsze. Przekręciłam klucz w drzwiach domu Althausów, czując saty sfakcję, że chociaż na chwilę uporałam się z chaosem. Nie potrafiłam odgadnąć tożsamości mordercy Pardona Albee, lecz potrafiłam zamieniać chaos w porządek. Muszę przy znać, że u Althausów bardziej przy kładam się do pracy niż u wszy stkich inny ch klientów. Carol budzi moje współczucie, a to niełatwe. Jest miłą, niezby t urodziwą i niezby t rozgarniętą kobietą, która ma na głowie rodzinę złożoną z dwojga własny ch i dwójki dzieci jej męża. Ciężko pracuje na niskopłatny m stanowisku, wraca do domu, gdzie stara się nakarmić i rozwieźć na zajęcia czwórkę dzieci w wieku poniżej dziesięciu lat. Co jakiś czas odbiera telefon od męża, którego praca polega głównie na podróżowaniu po kraju. Często wy obrażam sobie Jay a Althausa w cichy m motelowy m pokoju, leżącego na łóżku zasłany m czy stą pościelą, z pilotem do telewizora w dłoni, i porównuję jego ży cie z ży ciem Carol. Od wpół do jedenastej przy szedł czas na półtoragodzinną przerwę. W południe zaczy nałam pracę w kancelarii adwokackiej, która właśnie wtedy miała przerwę obiadową. Co ty dzień załatwiam wtedy różne sprawy i płacę rachunki. Pierwszą rzeczą na mojej dzisiejszej liście by ło odebranie pieniędzy , jakie by li mi winni Yorkowie. Po drodze do miasta po raz pierwszy przy szło mi do głowy , że Jay Althaus może rozpaczliwie tęsknić za żoną i dziećmi każdej nocy , którą spędza w podróży . Nie, chy ba raczej nie. Zamiast parkować przy zby t wąskiej ulicy , pojechałam za blok. Wiedziałam, że o tej porze w dzień roboczy znajdę tam dużo wolny ch miejsc. Ponieważ kiedy ś przy szło mi do głowy , że ciało Pardona mogło przez jakiś czas przeby wać w jedny m z garaży , postanowiłam sprawdzić tę hipotezę. Zaparkowałam na miejscu postojowy m Norvela – numer mieszkania znajduje się nad każdy m z miejsc bardzo przy pominający ch boksy dla koni przy duży m torze wy ścigowy m – i zaczęłam się uważnie przy glądać pomalowanej na biało konstrukcji z drewna. Garaż, który nigdy nie zaliczał się do cudów świata, pusty nie wy glądał najlepiej. Ponieważ w Apartamentach Ogrodowy ch nie ma piwnic – jak to zwy kle w Arkansas – wszy scy mieszkańcy uży wają swoich boksów jako pomieszczenia gospodarczego do przechowy wania najróżniejszy ch

drobiazgów. Zaczy nając od lewej strony , lukę między pierwszy m boksem a ogrodzeniem otaczający m blok zapełniał kontrowersy jny kamper Yorków. Pierwszy boks należał do Norvela, który nie ma samochodu, ale w pomieszczeniu trzy ma różne rzeczy – zauważy łam pęknięte lustro oprawione w ramy i zestaw narzędzi do obsługi kominka; pewnie znalazł je gdzieś na śmietniku i miał zamiar sprzedać. W kącie garażu Marcusa dostrzegłam drewnianą paczkę, z której sterczał gruby czerwony plastikowy kij do bejsbola i mały kosz z tablicą do koszy kówki. Claude Friedrich wstawił do swojego boksu metalowy regał, na który m trzy mał jakieś części samochodowe i narzędzia. W boksie Deedry zauważy łam złożony namiot i parę zabłocony ch gumiaków. Zawsze uważałam, że biwakowanie pod goły m niebem do niej nie pasuje. Oczy wiście nie chodzi mi o czas spędzany samotnie. Intry gowało mnie, że kobieta jej pokroju co jakiś czas potrafi zrezy gnować z papilotów. W boksach mieszkańców piętra nie znalazłam żadny ch skarbów. Marie ma samochód, który m czasami ją wożę, ale poza nim niczego nie zauważy łam. Yorkowie, podobnie jak Claude, mają regał, ale prawie pusty . Odniosłam wrażenie, że Alva co jakiś czas go odkurza – to zupełnie w jej sty lu. Pod ty lną ścianą boksu O’Hagenów stały dwa drogie rowery przy kry te brezentem. W boksie właściciela bloku zauważy łam ty lko samochód i kosiarkę do trawy . Patrząc na nie, poczułam smutek. Jest coś przy gnębiającego w oglądaniu rzeczy należący ch do zmarłej osoby , bez względu na to, jak bardzo są anonimowe. A już kosiarka do trawy z pewnością nie należy do rzeczy osobisty ch. Staranna wizja lokalna nie powiedziała mi zupełnie nic. W garażach z zewnątrz widać wszy stko, więc trudno przy puszczać, by właśnie w jedny m z nich ktoś schował ciało Pardona. A może w boksie pani Hofstettler między samochodem i ścianą? Albo w ty m samy m miejscu w garażu właściciela bloku? Zabójca mógł przy puszczać, że ty lko ty ch dwóch samochodów nikt nie będzie ruszał. Nieśmiało sprawdziłam oba pomieszczenia. Ani jednej plamy , ani śladu nitek odpruty ch z zielono-pomarańczowej koszuli. W kamperze ciało z pewnością by się zmieściło, lecz w chwili śmierci Pardona Yorkowie znajdowali się jeszcze w drodze do domu. Nadszedł czas, by odebrać pieniądze od ty ch uczciwy ch ludzi. Skręciłam w stronę budy nku i przeży łam nieprzy jemne zaskoczenie. W drzwiach stał Norvel Whitbread. – Jak wy szedłeś? – spy tałam. – Kościół wpłacił za mnie kaucję. Rozciągnął usta w ironiczny m uśmiechu, co zawsze wy wołuje u mnie odruch wy miotny ze względu na niekompletność jego uzębienia. Kto wie, może sama wy biłam mu część z nich? Miałam nadzieję, że tak. Na jego spuchnięty m nosie można by ło zobaczy ć prawie wszy stkie kolory tęczy . – Zejdź mi z drogi – powiedziałam. – Nie muszę. Jestem u siebie, a ty nie. Jak zdąży łam wy czuć i zauważy ć, Norvel nie marnował czasu i pocieszał się jak mógł po przeży ciach kilkunastu ostatnich godzin. – Ty m razem policja nie przy jedzie, a ja nie przestanę – zagroziłam. Po wy razie jego twarzy poznałam, że postanowił się usunąć, lecz zanim zdąży ł zrobić choć krok, silne pchnięcie z ty łu sprawiło, że zataczając się, wy leciał na zewnątrz. Udało mu się jednak utrzy mać na nogach. W drzwiach pojawił się T.L. z zaciśnięty mi ustami. – Ty śmieciu – wy cedził z pogardą do Norvela, który odwrócił się, żeby zobaczy ć, kto tak niespodziewanie go zaatakował. – Jeżeli następny właściciel cię stąd nie wy rzuci, to na pewno nie dlatego, że się nie starałem. Zostaw tę kobietę w spokoju i zejdź mi z oczu.

T.L. mówił zupełnie szczerze i najwy raźniej jego słowa wy warły silne wrażenie na Norvelu, mimo że by ł pijany . Spojrzał na nas spode łba, lecz nie ociągał się. Odwrócił się na pięcie i zniknął. Teraz musiałam podziękować T.L., na co nie miałam szczególnej ochoty . – Wy gląda na to, że chciałaś mu jeszcze dołoży ć – powiedział starszy mężczy zna z uśmiechem, który przy pomniał mi dawne czasy . – Ale nie mogę siedzieć cicho, kiedy sły szę takie rzeczy . Poza ty m ty mczasowo pełnię obowiązki administratora. Prawnik Pardona prosił mnie, żeby m wieczorem zamy kał drzwi na klucz. Musiałam się uśmiechnąć. – Dziękuję bardzo – powiedziałam wreszcie. – Wy bierasz się do nas? Alva mówiła mi, że wpadniesz. – Tak. – W takim razie zapraszam do środka. Drzwi do mieszkania Yorków by ły otwarte. Nie mogłam się powstrzy mać i rzuciłam okiem na wejście do mieszkania Pardona, nadal zabezpieczone taśmą policy jną. Poszłam za T.L. do salonu, w który m Alva wy szy wała ściegiem krzy ży kowy m coś w kolorze niebieskim i różowy m. Odniosłam wrażenie, że o ile T.L. powoli odzy skuje równowagę ducha, o ty le jego żona zdecy dowanie nie. Ze ściśnięty m sercem patrzy łam na jej pomarszczoną twarz, o wiele starszą niż przed ty godniem. Z trudem wstała i powłócząc nogami, poszła po pieniądze. – Chce pani, żeby śmy razem dokończy ły sprzątanie? – zapy tałam. Nie wiedziałam, o co ją zagadnąć, lecz wy glądała na tak przy gnębioną, że za wszelką cenę chciałam przerwać milczenie. – Już prawie skończy łam – odparła apaty cznie. Jedno szy bkie spojrzenie powiedziało mi, że zasłon nadal nie zawieszono, a wenty lator pod sufitem nad ich mały m stolikiem w jadalni nie by ł odkurzany . T.L. umościł się w swoim ulubiony m skórzany m fotelu. W dużej kieszeni przy podłokietniku znajdował się pilot do telewizora, program telewizy jny i ilustrowany magazy n sportowy . Otworzy ł ten ostatni, lecz odniosłam wrażenie, że tak naprawdę nie czy ta. – Harley Don Murrell się zabił – zakomunikowała Alva, wręczając mi pieniądze. – Och – powiedziałam ze zdziwieniem. – To znaczy ... – głos uwiązł mi w gardle. Nie miałam pojęcia, co to znaczy . Dobrze – bo zły człowiek nie ży je? Źle – bo nie miał czasu w pełni przerazić się ty m, co oznacza odsiady wać wy rok więzienia? Ulga – bo ich wnuczka nie musiała już więcej obawiać się dnia, w który m jej prześladowca wy jdzie na zwolnienie warunkowe? – Jak to się stało? – spy tałam szy bko, jakby to miało jakiekolwiek znaczenie. – By ł na trzecim piętrze. Przeskoczy ł przez barierkę i wy lądował na głowie. Alva wbiła wzrok w moją twarz, ale pomy ślałam sobie, że patrzy na mnie tak samo jak T.L. na swoją gazetę – nie widząc mnie naprawdę. – Szy bko poszło – powiedziałam prawie bez zastanowienia. – Do zobaczenia wkrótce. Gdy ty lko wy szłam na kory tarz, usły szałam trzask zamy kany ch drzwi i szczęk zamka. Ta krótka wy miana zdań wy prowadziła mnie z równowagi. Zastanawiałam się, co teraz poczną Yorkowie. Poszłam do kancelarii i zabrałam się do pracy , ale by łam do tego stopnia pogrążona w my ślach, że zupełnie nie pamiętałam, co robiłam. Ocknęłam się dopiero wtedy , gdy nadszedł czas pożegnać się z sekretarką przy wy jściu. Teraz czekał mnie krótki wy jazd za miasto do pani Rossiter. A niech to, zapomniałam o zaty czkach do uszu. Dzisiaj, tak jak co dwa ty godnie, wy padał dzień kąpieli Durwooda. Durwood to stary cocker-

spaniel należący do pani Rossiter, która lubi, by ładnie pachniał, co skazuje ją na ciągłą walkę z naturą. Gdy pokłóciła się z miejscowy m wetery narzem, pojawił się kłopot, bo jej pupil źle znosi jazdę samochodem, więc nie mogła go wozić do Montrose. Przedstawiła swój problem na spotkaniu w kościele i pani Hofstettler – niech ją Bóg błogosławi – podsunęła jej my śl, że Lily Bard z pewnością nie odmówi pomocy . Durwood nie jest zły m psem, lecz kąpanie go to trudna praca, wy cieranie – jeszcze gorsza, nie wspominając o sprzątaniu łazienki. Jednak gdy stanęłam pod drzwiami domu pani Rossiter z gumowy m fartuchem pod pachą, po raz chy ba dwudziesty pomy ślałam, że najgorszą rzeczą ze wszy stkich jest to, iż pani Rossiter zawsze uważa moje wizy ty za sposobność do wy głaszania niekończący ch się monologów. Mnie przy pada niewdzięczna rola słuchacza. Próbowałam zrobić wszy stko, co w mojej znowu nie tak ograniczonej mocy , by umilkła. Bez powodzenia. Na domiar złego zapomniałam zaty czek do uszu. Słowotok pani Rossiter rozpoczął się, gdy ty lko otworzy ła drzwi. Powiedziała, że zostałam pobita przez tego pijaczy nę Norvela Whitbreada, a w kościele chodzą słuchy , że to dlatego, iż rozgniewałam go w kościele, chociaż nie wy jaśniła, dlaczego ten incy dent miałby mu dawać prawo do ukry cia się w moim ogrodzie i uży cia wobec mnie przemocy . Gdy napełniłam wodą wannę w łazience dla gości, położy łam w zasięgu ręki szampon i wciągnęłam gumowe rękawice, dodała, że mieszkam w pobliżu Pardona Albee, którego zamordowano ty dzień temu, i sły szała, iż spoty kam się z muskularny m młody m mężczy zną, właścicielem klubu fitnessu. Zapy tała, czy wiem, że jest mężem tej uroczej dziewczy ny , która pracuje w przy kościelny m przedszkolu. Opowiedziała mi też o podrzucony m szczurze na kuchenny m stole Thei i o brzy dkim słowie napisany m spray em na drzwiach. Zdziwiłam się, bo nie wspomniała o pewny m incy dencie z udziałem moim i członków gangu motocy klowego, jaki miał miejsce kilka lat temu w pobliżu Memphis. Do tego czasu zdąży łam już zacząć my dlić drżącego Durwooda. Pozwalając słowom pani Rossiter spły wać po mnie jak woda, delikatnie wcierałam szampon w psią sierść aż do powstania piany , zastanawiając się nad przy czy ną pominięcia przez nią tak ważnego szczegółu. Doty chczas nikt – nikt, oprócz pracowników komisariatu policji w Shakespeare – nie napomknął w mojej obecności o wy darzeniach w Memphis ani nawet nie sprawiał wrażenia, że cokolwiek na ten temat wie. Po prostu nie mogłam uwierzy ć, iż Tom David Meicklejohn nie chciał podzielić się sensacy jny mi szczegółami tej sprawy ze swoimi kompanami od kieliszka. A może zachowuje dla Thei co bardziej krwawe szczegóły na później? Zastanawiałam się nad ty m, podczas gdy pani Rossiter siedziała na zamknięty m sedesie, by nie uronić ani minuty z mojego milczącego towarzy stwa, i po omówieniu wszy stkich możliwy ch plotek przeszła do analizy własnego ciśnienia krwi, która zawsze zaliczała się do najważniejszy ch punktów porządku dnia. Przerwałam jej dwa razy – najpierw prosząc o włączenie elektry cznego promiennika na suficie, żeby pies szy bciej wy sechł, a potem o podanie ręcznika, który spadł z wieszaka. Gdy osuszy łam Durwooda, dumnie udał się ze swoją właścicielką do kuchni, gdzie czekała na niego nagroda – psi przy smak. A mnie przy szedł do głowy jedy ny możliwy powód, dla którego policjanci w Shakespeare nie puścili już więcej pary z ust: Claude zagroził im zwolnieniem ze służby . A więc to miał na my śli, wspominając, że podjął kroki w celu naprawienia spowodowanej przez siebie szkody . Polałam wannę z włókna szklanego delikatny m mleczkiem do czy szczenia, wy ciągnąwszy wcześniej gumową matę, którą po drodze do wy jścia wrzucę do kosza z rzeczami do prania. Powoli szorowałam wannę, zastanawiając się nad ty m wszy stkim. Chociaż starałam się, jak mogłam, nie znalazłam żadnego innego wy jaśnienia, które lepiej pasowałoby do faktów.

Skończy łam, pani Rossiter podała mi dwudziestodolarówkę, a ja skinęłam głową i skierowałam się do wy jścia. – Zobaczy my się za dwa ty godnie, prawda, Durwood? – zaszczebiotała, spoglądając na pachnącego spaniela. Pies wy glądał, jakby miał nadzieję, że jednak nie, ale pomerdał ogonem, skoro pani tego od niego oczekiwała. Reszta dnia zapowiadała się znacznie mniej intry gująco. Wieczorem na treningu miałam się spotkać z Marshallem i po raz pierwszy , odkąd przy by łam do Shakespeare, nie cieszy łam się z tego powodu. By łam wdzięczna Claude’owi Friedrichowi za próbę naprawienia błędu, ale ży wiłam pewne podejrzenia co do czy stości jego moty wów. Wizy ta u Yorków wy prowadziła mnie z równowagi – nie, nie dlatego, że przejęłam się śmiercią takiego śmiecia jak Harley Don Murrell, lecz dlatego że by ło mi przy kro, iż widziałam ich w takim stanie. Na żadną z ty ch rzeczy nie mogłam nic poradzić. W ostatniej pracy tego dnia wiele my ślałam, potem poszłam do domu po karategę. Nie spieszy łam się. Przez chwilę zastanawiałam się nawet, czy nie opuścić zajęć, ale nie mogłam się na to zdoby ć, gdy ż wy glądałoby to na tchórzostwo. Zamiast tego umy ślnie odczekałam do ostatniej minuty , żeby m nie musiała rozmawiać z Marshallem przed rozpoczęciem treningu. Mimo wszy stko poczułam lekkie rozczarowanie, gdy ukłoniłam się i zorientowałam, że nie ma go na sali. A więc on też obawiał się spotkania ze mną. Ta my śl sprawiła, że poczułam się lepiej. By łam z siebie dumna, że odważy łam się przy jść. – Ty dzisiaj prowadzisz zajęcia? – zapy tałam Raphaela, jedy nego trenującego dłużej niż ja. – Polecenie służbowe – odparł obojętny m tonem, lecz nie udało mu się ukry ć saty sfakcji. – Dobrze się czujesz? Jak tam twoje żebra? Sły szałem, że gość trafił na pogotowie. Tak trzy mać! Ku mojemu zdumieniu uczestnicy zajęć po kolei podchodzili do mnie, żeby mi pogratulować. Zrozumiałam, że z ich punktu widzenia moje krótkie starcie z Norvelem potwierdzało sensowność tego, co robią – czasu i wy siłku poświęcanego na treningi, a także naukę technik samoobrony . Janet Shook nawet poklepała mnie po plecach. Z duży m wy siłkiem zachowałam spokój. Zajęłam miejsce w szeregu. Nie opuszczało mnie oszołomienie. Spodziewałam się wszy stkiego, ty lko nie tego. Kątem oka dostrzegłam Carltona. Większość niezadowolony ch odpadała po drugim treningu, więc uznałam jego obecność za dobry znak. Sądząc po ty m, jak ruszał się w czasie rozgrzewki, mięśnie nie bolały go już tak bardzo. Niedługo będzie mógł robić rzeczy , które jeszcze niedawno wprawiły by go w zdumienie. Na komendę Raphaela ukłoniliśmy się i po raz kolejny zaczęliśmy męczące ćwiczenia. Przy siady sprawiły , że znów rozbolał mnie bok i musiałam przerwać po serii trzy dziestu. – Idziemy na łatwiznę, co? – skomentował Raphael, a Janet się roześmiała. Zorientowałam się, że żartują, i uśmiechnęłam się. Carlton podszedł i wy ciągnął do mnie rękę, żeby pomóc mi wstać. Skorzy stałam z propozy cji, po raz kolejny zaskakując samą siebie. – A tak poważnie, uważaj na siebie, Lily . Marshall kazał mi pilnować, żeby ś się nie przemęczy ła – powiedział Raphael, gdy powoli wracaliśmy do sali po przerwie na ły k wody . Spuściłam głowę, żeby ukry ć wy raz twarzy , i wróciłam na miejsce, lecz kiedy odwróciłam się ku niemu, czekając na następne polecenie, zobaczy łam, że przy gląda mi się podejrzliwie. Przy szedł czas na chwy ty obezwładniające. Wszy stkie przerabialiśmy wcześniej. Każdy udawał, że boi się ćwiczy ć ze mną. – A więc, kobieto ze stali, kiedy planujesz następną walkę? – zapy tał Carlton, gdy po treningu wkładaliśmy buty . W sali oprócz nas zostali ty lko Raphael i Janet.

Nawet się roześmiałam. – Wiecie, że Norvela zwolnili za kaucją? – powiedziałam, bo nic innego nie przy szło mi do głowy . – Zakład, że nigdy więcej nie wejdzie ci w drogę – powiedziała sucho Janet. Domy śliłam się, iż zwleka z wy jściem, czekając na Carltona. Pewnie miała nadzieję na jakąś poważniejszą deklarację zainteresowania z jego strony , a może zaproszenie na drinka. – Lepiej, żeby nie próbował – przy znałam szczerze. Na chwilę zaległa cisza. Wy mienili między sobą spojrzenia. – Sprawiło ci to przy jemność? – zapy tał nieoczekiwanie Raphael. – Ćwiczy my tu przez ty le godzin, walczy my ze sobą na niby , a czasami wszy stko boli mnie tak bardzo, że żona py ta, po co to robię. Nie wspominając już o ty m, że odkąd skończy łem gimnazjum, z nikim się nie biłem. A ty , kobieta, walczy łaś. Jak to jest? Co wtedy czułaś? – A bo ja wiem… – odpowiedziałam po chwili zastanowienia. – By łam jednocześnie przerażona i podekscy towana. Mogłam naprawdę zrobić mu krzy wdę, gdy by policja nie przy jechała tak szy bko. – Rozdzielili was? – chciała wiedzieć Janet. – Nie. Leżał na ziemi i krwawił z nosa. Miał dość. Ale chciałam mu jeszcze dołoży ć. Raphael i Carlton wy mienili niespokojne spojrzenia. – Adrenalina – próbowałam wy jaśnić. – Pokonałam mężczy znę w walce wręcz, ale wy straszy ł mnie, bo zaatakował niespodziewanie. A skoro by łam przestraszona, by łam też wściekła. By łam tak zła na niego, że naprawdę chciałam mu zrobić krzy wdę. Przy znanie, iż się przestraszy łam, nie by ło łatwe. Raphael i Carlton zastanawiali się nad moimi słowami, lecz Janet chodziło o coś innego. – A więc trening ci się przy dał – stwierdziła, pochy lając się ku mnie, żeby spojrzeć mi w twarz. – Zareagowałaś tak jak na zajęciach. Nie wahałaś się ani chwili i automaty cznie zastosowałaś to, czego się nauczy łaś, prawda? Zrozumiałam, czego się obawia. Odpowiedziałam krótko: – Tak, automat zadziałał. Skinęła głową, co oznaczało potwierdzenie głęboko skry wanej nadziei. Potem na jej ustach pojawił się chłodny uśmiech. Ta niewy soka, drobna kobieta po raz pierwszy zrobiła na mnie wrażenie. Teraz z kolei ja pochy liłam się ku niej i jeden jedy ny raz umy ślnie spojrzałam komuś innemu w oczy , szukając potwierdzenia własny ch podejrzeń. I znalazłam. Tak samo jak ja musiała kiedy ś przeży ć coś strasznego. Nie chciałam jednak o ty m rozmawiać. Za wszelką cenę pragnęłam uniknąć kobiecy ch wspominków i powodzi emocji. Czegoś takiego nie znosiłam, więc zgarnęłam swoje rzeczy , mruknęłam, że jadę do domu się odświeży ć, i dodałam, że umieram z głodu. W drodze do domu zaczęłam my śleć o koszuli Pardona. Wiem, jak wy glądają ubrania prane setki razy . Zacznijmy od tego, że koszula, o której mowa, by ła tania, a on nosił ją i prał wielokrotnie od wielu lat. By ła tak cienka, że zrobiła się prawie przeźroczy sta. Zapamiętałam, iż w świetle latarki zauważy łam rozerwaną kieszeń na piersi i postrzępione nitki. Nie wątpiłam, że kilka z nich musiało zostać na miejscu zbrodni, czy li prawdopodobnie w jego mieszkaniu. Więcej powinno się znajdować tam, gdzie ukry wano ciało. I dlaczego dotąd nie odnalazły się klucze Pardona? Po powrocie do domu odgrzałam pieczone ziemniaki z warzy wami, ale ledwo skubnęłam kolację. Ciało najpierw ukry to w okolicy , którą uważałam za swój własny teren, a potem wy wieziono do parku moim własny m wózkiem. Teraz, gdy nie my ślałam już o Marshallu – powiedzmy , że starałam się o nim nie my śleć – zaczęłam się koncentrować na domy słach

związany ch ze śmiercią Pardona. Nagle przy szło mi do głowy coś, co doty czy ło garaży . Zaniepokoiłam się. Czy zauważy łam coś niepokojącego? A może coś, co tam widziałam, odświeży ło mi pamięć? My śl ta nie dawała mi spokoju, gdy my łam naczy nia i gdy weszłam pod pry sznic. Zanosiło się na kolejną bezsenną noc. Ubrałam się w czarne szorty ze spandeksu i czarny sportowy biustonosz. Na to naciągnęłam czerwoną bluzę z nadrukiem University of Arkansas. Do kompletu włoży łam czarne skarpetki i czarne sportowe buty do biegania. Wy stukałam numer telefonu Claude’a. Ty m razem wiedziałam, że jeżeli usły szę jego głos, będę miała mu coś ważnego do powiedzenia. Niestety , w słuchawce usły szałam automaty czną sekretarkę. Nie zostawiam wiadomości maszy nom. Niespokojnie chodziłam tam i z powrotem po mieszkaniu. Po jakimś czasie spróbowałam znowu. Wreszcie musiałam wy jść. Ciemność. Chłodne powietrze mile łechtało mnie po goły ch ły dkach. Ruszy łam. Poczułam ulgę, że wreszcie jestem na zewnątrz i że poruszam się w milczeniu. Minęłam dom Thei, nie zaszczy cając go nawet spojrzeniem. Potem znalazłam się obok domu Marshalla. Nie zauważy łam jego samochodu. Szłam dalej. Usły szałam, jak ulicą Indian Way biegnie jeszcze ktoś, i dałam nura za krzewy azalii. Minął mnie Joel McCorkindale w dresie, butach sportowy ch firmy Nike i ze zdecy dowany m wy razem twarzy . Odczekałam, dopóki odgłos jego stóp nie umilkł w mroku, po czy m wróciłam na ulicę. Powiew wiatru sprawił, że wiosenne liście zaszeleściły , zaszumiały jak morze. Szłam coraz szy bciej, aż wreszcie puściłam się biegiem środkiem ulicy cichego, spokojnego miasteczka Shakespeare. Nie widziałam nikogo i zastanawiałam się, czy sama nie jestem przy padkiem niewidzialna. Wbiegłam do arboretum od drugiej strony i ukry łam się wśród drzew. Przy stanęłam, by trochę odpocząć. Już wiedziałam, co robić. Musiałam jeszcze raz zajrzeć do garaży . Lepiej zobaczy ć coś na własne oczy , niż wy obrażać sobie, jak wy gląda. Jeżeli pobędę tam wy starczająco długo, przy pomnę sobie, co nie daje mi spokoju. Musiał już dochodzić kwadrans przed północą, gdy cicho zakradłam się pod blok od północnej strony . Przemy kałam się, przy ciśnięta do ceglanego muru, żeby nie mógł mnie zauważy ć żaden z mieszkańców, któremu akurat przy szłaby ochota wy jrzeć przez okno. Jak mogłam się spodziewać, u pani Hofstettler by ło ciemno. Lekka poświata sączy ła się z sy pialni Yorków – może jedno z nich czy tało w łóżku? Jednak trudno mi by ło sobie to wy obrazić. A może to lampka nocna? W mieszkaniu Norvela na drugim piętrze by ło ciemno, podobnie jak u Marcusa. Chodziłam wokół budy nku, patrząc kolejno na wszy stkie okna. W pokojach Pardona by ło ciemno, podobnie u O’Hagenów – Tom by ł w pracy , a Jenny o tej porze z pewnością już spała. Na piętrze w mieszkaniu Deedry światła również się nie świeciły . By ła w łóżku sama lub z kimś. Z okna łazienki Claude’a padał snop światła, więc obeszłam budy nek od frontu, żeby sprawdzić okno jego sy pialni. Tam też paliło się światło. Nie chciałam wchodzić do budy nku. Kucnęłam i po chwili wy macałam na ziemi kamy k wielkości paznokcia. Rzuciłam nim w okno. Rozległ się dość głośny hałas. Znów przy padłam do ściany na wy padek, gdy by usły szał go ktoś inny niż Claude. Nikt się nie zainteresował, nawet on. Więc dobrze, sama dam radę. I nagle sobie przy pomniałam. Musiałam jednak wejść do budy nku. Wiele ry zy kując, podeszłam do ty lny ch drzwi. Z biustonosza wy jęłam klucz, którego nikomu nie przy szło do głowy mi odebrać. Otworzy łam drzwi tak cicho, jak mogłam, a potem wśliznęłam się do środka. Pod ścianą schody skrzy pią ciszej, więc poszłam na górę, ostrożnie stawiając kroki. Minęłam mieszkanie Claude’a i podeszłam pod drzwi

Deedry . Wisiał na nich wieniec z liści winorośli, owinięty fioletową wstążką i ozdobiony suchy mi kwiatami. Dy skretnie zapukałam. Drzwi otworzy ły się bły skawicznie. Miałam wrażenie, że Deedra leżała na podłodze tuż za nimi. Miała towarzy stwo. W nikły m świetle dochodzący m z kory tarza zauważy łam nogę mężczy zny . Kolor skóry zdradzał, iż Marcus Jefferson po raz kolejny uległ pokusie. Deedra wy glądała na bardzo wkurzoną i nie mogłam jej za to winić, ale nie miałam czasu. – Opowiedz mi jeszcze raz o ty m, kiedy wcześniej wróciłaś do domu z pracy , żeby dać Pardonowi czek z czy nszem. – Przy sięgam na Boga, że jesteś najdziwniejszą sprzątaczką w cały m Arkansas – warknęła Deedra. – Proszę cię. Ty m razem posłucham, co masz mi do powiedzenia. – A potem na pewno dasz mi święty spokój? Nie będziesz mi więcej zawracała głowy ? – Bardzo możliwe. – Okej. Przy jechałam do domu z pracy , pobiegłam na górę po czek i zaniosłam Pardonowi. Drzwi by ły uchy lone. Leżał na tapczanie odwrócony plecami do drzwi. Dy wan by ł pofałdowany , a tapczan przesunięty na bok. Zawołałam: „Panie Albee!”, w ogóle dużo mówiłam, ale on się nie ruszał. Pomy ślałam, że pewnie coś wy pił i zemdlał albo zasnął jak kamień, więc położy łam czek na jego biurku, na lewo od drzwi. O to ci chodzi? Gestem dałam jej znać, żeby mówiła dalej. – A potem... potem... wróciłam do samochodu. Musiałam wrócić do pracy na ty ch kilka minut. Zupełnie bez sensu. Nie uwierzy łaby ś, jakiego bzika na ty m punkcie ma Celie Schiller... – Mów ciszej i streszczaj się – sy knęłam. – Moja sprzątaczka mówi mi, co mam robić – westchnęła. – Nie do wiary . Spojrzała na moją napiętą twarz i podjęła przerwany wątek. – Wsiadłam do samochodu... wy jechałam ty łem z boksu i ruszy łam. Musiałam manewrować bardzo ostrożnie przez Yorków i ich głupiego kampera... Przy łoży łam palec do ust, bo zaczęła mówić coraz głośniej. – Ty le mi wy starczy – szepnęłam. – A więc nie chcesz usły szeć, że w nowy ch pończochach puściło mi oczko? – zapy tała z morderczy m sarkazmem, a potem zamknęła mi drzwi przed nosem. Zanurzy łam dłonie we włosy i pokręciłam głową. Stałam pod drzwiami Deedry z zamknięty mi oczami i zastanawiałam się, co robić dalej. Pokonałam kilka kroków i jedny m palcem zastukałam do drzwi Claude’a. Nie mogłam ry zy kować niczego więcej. Bez odpowiedzi. Obróciłam gałkę. Zamknięte na klucz. Cicho zeszłam po schodach. Nawet gdy by m stała na dolny m kory tarzu, nie usły szałaby m się. Nie wiedziałam, dlaczego czuję aż takie zdenerwowanie, dlaczego chciałam wszy stko załatwić od razu. Ale nigdy nie lekceważę swoich przeczuć, a ty m razem po plecach tabunami przebiegały mi ciarki. W powietrzu czułam napięcie. Cisza w budy nku aż dzwoniła w uszach. Z ulgą otworzy łam drzwi, wy szłam tak cicho, jak mogłam, i zamknęłam je za sobą na klucz. Przejście z oświetlonego kory tarza na mroczny parking sprawiło, że częściowo oślepłam. Stałam bez ruchu, żeby dać oczom czas na przy stosowanie się. Dla bezpieczeństwa Pardon zainstalował w środku garażu jedną lampę, której nie gaszono na noc. Jak reflektor w teatrze rozświetlała pewien jego fragment, jednak snop światła nie sięgał do garaży leżący ch na skraju. W ciemności podeszłam do zewnętrznej ściany garażu. Przez pięć minut nasłuchiwałam. Zrobiłam krok i nagle coś zachrzęściło mi pod stopą. Przy kucnęłam w chwastach, które znalazły sobie miejsce przy ścianie garażu, wy rastając ze szpar między pły tami chodnika. Delikatnie pomacałam palcami po ziemi. Odnalazłam znajomy

kształt i zorientowałam się w jego położeniu. Brelok z kluczami Pardona Albee. Chciałam je podnieść, żeby nie zadzwoniły . Przy sunęłam do twarzy . Nie miałam ich gdzie schować, a na metalowy m kółku znajdowało się przy najmniej piętnaście kluczy . Najbezpieczniejszy m miejscem by ło to, w który m je znalazłam, więc delikatnie położy łam je w trawie, gdzie leżały od dnia śmierci swojego właściciela. Żadnego ruchu. Nie usły szałam niczego oprócz cichego odgłosu samochodu przejeżdżającego w pobliżu. Po chwili nawet ten odgłos zanikł. Jednak mimo pozornego spokoju wiedziałam, że gdzieś blisko są ludzie. Czułam, jak jeżą mi się włosy na karku. Powoli wstałam i miałam zamiar ukry ć się w bezpieczny m zaciszu mojego domu, zastanawiając się, czy uda mi się do niego dotrzeć. Oparłam dłoń na klamce od drzwi kampera. Nie miałam już wątpliwości. Ciało Pardona ukry to właśnie tam, więc ty lko tam mogłam znaleźć jakiekolwiek dowody . Tamtego dnia Yorkowie mieli wrócić do domu dopiero wieczorem, ale wrócili wcześniej. Właśnie się o ty m dowiedziałam. Nacisnęłam klamkę. Drzwi otworzy ły się z cichy m szczękiem i w chwili gdy brałam oddech triumfu, z ciemnego wnętrza rzuciła się na mnie potężna sy lwetka. Nie miałam szans się bronić. W pełnej napięcia ciszy potrzebowałam wszy stkich sił, by odpierać zadawane z furią uderzenia. Walczy łam o ży cie. Wiedziałam, że jest tam ty lko jeden człowiek, lecz atakował mnie, jakby opętał go demon, jakby miał więcej niż dwie ręce. Wiedziałam, że muszę stawić opór lub zginę, lecz ból, jakiego przy sparzał mi grad uderzeń, pozostawiał niewiele miejsca na my ślenie. Zwinęłam dłoń w pięść i uderzy łam pierwszą część ciała, jaka nawinęła mi się pod rękę. Chy ba trafiłam w żebra. Nie by ł to skuteczny cios, ale dobrze jest od czegoś zacząć. Traciłam siły i wiedziałam, że wkrótce znajdę się na ziemi, a wtedy będzie po mnie. Zakrawało na cud, że udało mi się utrzy mać na nogach tak długo. Nagle kątem oka dostrzegłam fragment nieosłoniętej szy i i grzbietem dłoni uderzy łam z cały ch sił. Napastnik stęknął i zachwiał się na nogach, a ja z całej siły kopnęłam go nogą wy kroczną, naprawdę nie zwracając uwagi na to, w co trafię, o ile ty lko trafię w niego. Zatoczy ł się, co dało mi czas na załapanie tchu. W tej samej chwili jakiś głos przemówił zza moich pleców: – Stać. Nie ruszać się! Kto? Kto miał stać i się nie ruszać? Napastnik nie miał żadny ch wątpliwości i rzucił się teraz na mówiącego. Poruszał się tak szy bko i z tak ogromną determinacją, że osoba wy dająca polecenie i ja by liśmy na to zupełnie nieprzy gotowani. Bójka przeniosła się na oświetlony lampą środek parkingu. Zauważy łam tarzający ch się po ziemi T.L. Yorka i Claude’a. Walczy li o broń, którą, jak się domy ślałam, komendant musiał trzy mać w dłoni. Ich ręce i nogi by ły tak ze sobą splątane, a ja, otumaniona lawiną wy darzeń, jakie rozgry wały się od kilku chwil, przez jakiś czas gapiłam się na nich w osłupieniu, jakby wy nik walki nie miał dla mnie żadnego znaczenia. By łam tak słaba, że drżałam, lecz musiałam ruszy ć na pomoc. Ty lko komu? – Lily ! – jęknął Claude, choć pewnie chciał krzy knąć. I to sprawiło, że podjęłam decy zję. Ty lko niewinny wzy wa pomocy . Krąży łam wokół nich, szukając sposobności do interwencji. Pojawiła się, gdy T.L. znalazł się nad Claude’em, trzy mając go za nadgarstki. Skoczy łam na nich, jedną ręką złapałam T.L. za włosy , drugą chwy ciłam pod brodę i mocno szarpnęłam. W głowie usły szałam cichy głos Marshalla, który zalecał ostrożność podczas ćwiczenia tego chwy tu na treningu, bo jeden niewłaściwy ruch mógł spowodować poważny uraz. No cóż, właśnie nadszedł czas na poważne urazy . Skręciłam głowę napastnika w bok i szarpnęłam w górę. Nie miał wy jścia. Musiał wstać, w przeciwny m razie skręciłaby m mu kark.

Z ry kiem puścił Claude’a i zaczął wy machiwać rękami do ty łu, starając się mnie trafić, lecz zdąży łam mocno wczepić się palcami w jego gęste włosy . Wy jąc z bólu, starał się mnie zrzucić, lecz zablokowałam go kolanami, więc został mu jedy ny sposób kontrataku – przewrócił się do ty łu i wy lądował na mnie. Owinęłam go nogami, gdy się podniósł, i ani na chwilę nie rozluźniłam uchwy tu. Wbiłam mu pięty w brzuch, a on koły sał się z boku na bok, próbując uwolnić się ode mnie. – Stój, do jasnej cholery ! – ry knął głos, w który m ledwo rozpoznałam Claude’a, i znów nie wiedziałam, czy miał na my śli mnie, czy T.L. Nie miałam zby t wielkiego wy boru, bo nie mogłam oddy chać. Ty lko wściekłość dodawała mi sił. Wtedy padł strzał. Ogłuszy ł mnie. T.L. krzy knął, a skoro rozluźniłam chwy t na odgłos wy strzału, stoczy ł się ze mnie i nadal krzy czał. Nagle mogłam oddy chać, jednak nie miałam ochoty wstawać. Wy starczy ło mi, że leżę na brudny m betonie i patrzę w górę na ćmy krążące pod lampą.

Rozdział 11

Nie pojechałam do szpitala, lecz znalazłam się w areszcie domowy m. Komendant policji wy dał mi zakaz wy chodzenia z domu przez ty dzień. Przekonał panią Hofstettler, by zatelefonowała do wszy stkich moich klientów i wy jaśniła (jakby już nie wiedzieli!), że zostałam trochę poturbowana, a mój powrót do zdrowia zajmie nieco czasu. Miała im też przekazać wiadomość, że nie spodziewam się od nich pieniędzy , skoro nie pracuję. Nie wiem, czy jej się udało, bo wszy scy oprócz Winthropów przy słali mi czeki, co dało mi trochę do my ślenia. Nie zapomniał o mnie Bobo – przy niósł kosz z owocami. Powiedział, że to od matki, lecz ja by łam pewna, że kupił je sam. Marshall naprawdę wy jechał z miasta, a więc mnie nie unikał. Zadzwonił z Memphis i powiedział, że jego ojciec miał atak serca. Razem z resztą rodziny dy żurowali na zmianę pod salą szpitalną, czekając na rozwój wy darzeń. Opisałam mu swoje obrażenia ze szczegółami i zapewniłam kilkakrotnie, że nic mi nie będzie. Wy jaśniłam też, czy m i jak się leczę. Chy ba po jakimś czasie udało mi się go przekonać, że przeży ję. Telefonował do mnie co drugi dzień. Pewnego dnia z zaskoczeniem odebrałam kwiaty z jego imieniem na bileciku. Wy mownie milczał, kiedy mu powiedziałam, że jest ze mną Claude, kiedy znów zatelefonował do mnie pewnego wieczoru. Pani Rossiter przy szła w odwiedziny ze swoim przeklęty m psiskiem. Claude powiedział jej, że śpię. Zajrzała też doktor Carrie Thrush. – Powinna pani leżeć w szpitalu – zawy rokowała surowo. – Nie mogę – mówiłam. – Moje ubezpieczenie nie pokry je wszy stkich kosztów. Nie wracała już do tematu, bo nie chciała mnie wy py ty wać o stan moich finansów, lecz wszy stkie leki, które mi przy nosiła, znajdowały się w opakowaniach reklamowy ch. Claude odwiedzał mnie codziennie. Pojechał ze mną karetką do szpitala, w ślad za ambulansem wiozący m T.L. Postrzelił go w nogę. – Chciałem go walnąć rękojeścią pistoletu w głowę – wy jaśnił, kiedy czekaliśmy na lekarza na izbie przy jęć. Cieszy łam się, że w ten sposób odwraca moją uwagę od bólu, więc nie skompromitowałam się i nie jęczałam. – Nigdy wcześniej do nikogo nie strzelałem, a

przy najmniej nie tak, żeby trafić. – Mhm – mruknęłam, koncentrując się na brzmieniu jego głosu. – Ale by łem pewien, że trafię ciebie zamiast niego, a nie chciałem zrobić krzy wdy komuś, kto jest po mojej stronie. – Miałam szczęście. – Więc musiałem do niego strzelić. – Uniósł rękę i pogłaskał mnie po plecach. Bolało jak diabli, ale nie zareagowałam. – Skąd się tam wziąłeś? – spy tałam po długiej chwili milczenia. – Przez cały zeszły ty dzień prawie nie spuszczałem oka z kampera. – No nie – powiedziałam, my śląc, że moje natchnienie na nic się nie zdało. Claude rozwiązał zagadkę całe wieki przede mną. – My ślałem, że ktoś inny zabił Pardona. Uznałem, że Yorkowie nie chcieli nikomu powiedzieć, że ciało Pardona by ło w ich kamperze, ale sami go tam nie ukry li. – Zasłony – wtrąciłam. – Zasłony ? Jakie zasłony ? Właśnie wtedy do pokoju zabiegowego wszedł lekarz z izby przy jęć i kazał Claude’owi wy jść za przepierzenie. Ten sam, który przed chwilą odesłał T.L. do sali operacy jnej. Wy trzeszczy ł oczy , kiedy zobaczy ł moje blizny , ale ten jeden raz nic mnie to nie obeszło. – Pani zdjęcia – oznajmił. – I co? – Nie widać żadny ch złamań – stwierdził, jakby to by ła najbardziej zdumiewająca rzecz pod słońcem. – Ale ma pani silnie naciągnięte mięśnie i jest bardzo potłuczona. Na szczęście widać, że dużo pani trenuje, więc oprócz tego nic pani nie jest. Położy łby m panią w szpitalu na dzień lub dwa na obserwację. Co pani na to? Przy patry wał mi się uważnie zza okularów, który ch szkła odbijały silny blask sufitowej lampy . Włosy miał schludnie związane w koński ogon. – Wolę do domu – wy stękałam. – Ma pani kogoś, kto się panią zajmie? – Ja – zagrzmiał Claude zza przepierzenia. Otworzy łam usta, by zaprotestować, lecz doktor stwierdził: – Więc dobrze, jeżeli ma pani opiekę... Ale ostrzegam, przez kilka dni nie dojdzie pani sama nawet do łazienki. Patrzy łam na niego zaniepokojona. – Ma pani parę urazów, które jeszcze się goją. Mam wrażenie, że nie unika pani kłopotów – zauważy ł lekarz, zakładając długopis za ucho. Usły szałam pry chnięcie Claude’a. W szpitalu dostałam kilka tabletek przeciwbólowy ch, a doktor Thrush zajrzała do mnie i uzupełniła zapas. Claude okazał się nadspodziewanie dobry m pielęgniarzem. Potężne dłonie pielęgnowały mnie zaskakująco delikatnie. Już wcześniej wiedział o bliznach z protokołu policy jnego z Memphis i dobrze, bo nie mogłaby m ich ukry ć przed kimś, kto pomagał mi się my ć. Pomagał mi też kuśty kać do toalety i zmieniał pościel. Jedzenie, które wcześniej zamroziłam, bardzo się przy dało, bo nie mogłam ustać na ty le długo, by cokolwiek ugotować, a kiedy by łam sama, mogłam je po prostu podgrzać. Kilkakrotnie Claude zamawiał posiłki do domu. Jedliśmy wspólnie, za pierwszy m razem w mojej sy pialni, na zaimprowizowany m stoliku do łóżka. Następny m razem usiadłam przy stole, chociaż bardzo mnie to zmęczy ło.

Opuchlizna prawie zeszła, a odcień sińców zmienił się z czarnego i niebieskiego w niezdrowy odcień zieleni i żółci, kiedy wreszcie zaczęliśmy rozmawiać o Yorkach. – Skąd wiedziałeś, co się dzieje? – zapy tałam. Czułam się lepiej. Właśnie zaży łam pigułkę przeciwbólową, wy kąpana leżałam spokojnie w czy stej pościeli, udało mi się nawet uczesać. Ręce położy łam wzdłuż ciała, trochę senna i odprężona. W tamty m obfitujący m w wy darzenia ty godniu nic lepszego nie mogło mnie spotkać. – Po kilka razy analizowałem wszy stkie zeznania. Zrobiłem sobie rozkład zajęć i listę alibi wszy stkich osób, zupełnie jak w programie telewizy jny m o przestępcach – mówił z wy godnie wy ciągnięty mi przed siebie nogami i z palcami zapleciony mi na brzuchu. Przy niósł sobie fotel do mojej sy pialni. – Dość długo moim główny m podejrzany m by ł Marcus – konty nuował. – Ty lko że po prostu nie mógł tak sobie wy jść z pracy . Miał zby t wielu świadków. Tak samo Deedra. Nie by ło jej w pracy może przez pół godziny , a kiedy do parku podrzucono ciało Pardona, by ła na randce. Kiedy mi wreszcie o ty m powiedziałaś – tu posłał mi pełne wy rzutu, lecz łagodnie spojrzenie – mogłem ją wy eliminować. Marie Hofstettler jest zby t stara i słaba. Nie mogłem wy kluczy ć Norvela ani Toma O’Hagena. Ale w chwili zabójstwa Tom by ł zajęty , a Jenny pracowała przy dekoracjach do wiosennego balu w klubie za miastem. Tłumy świadków, więc ona też nie mogła zabić Pardona. Po kilku dniach wy kluczy łem również ciebie. – Dlaczego? Tabletki przeciwbólowe najwy raźniej zaczy nały działać, więc jego odpowiedź umiarkowanie mnie interesowała. – Chy ba dlatego, że zabiłaby ś ty lko po to, żeby twój sekret nie wy szedł na jaw. A kiedy wy psnęło mi się, że wiem o wy darzeniach w Memphis, nie próbowałaś mnie zabić. Trochę mnie ty m rozbawił. Uciekłam wzrokiem w kąt pokoju. – Został jeszcze Norvel – powiedziałam cicho. – Chy ba że Yorkowie wcześniej wrócili do domu. – Ja obstawiałam Norvela. – Jednak on trochę mi nie pasował. Miałem wrażenie, że do czegoś takiego trzeba więcej spry tu. Chociaż z drugiej strony wszy stko wskazy wało na niego. Pijany Norvel nie mógł się zdecy dować, gdzie ukry ć ciało, więc przenosił je z miejsca na miejsce. Przepatrzy liśmy wszy stkie mieszkania w budy nku. Nie miałam zamiaru zadawać więcej py tań. – Nigdzie nie by ło śladów ciała. Pardon trochę krwawił z ust. Nie by ło żadny ch włosów, a jedy ne włókna znalezione na jego ciele pochodziły z bawełnianej tkaniny w kolorach ciemnoczerwony m, jasny m odcieniu złota i błękitny m. – Zasłony z mieszkania Alvy – mruknęłam. – Nie miałem pojęcia o zasłonach – odparł Claude. – Ale w żadny m mieszkaniu nie zauważy łem niczego, co pasowałoby do nitek. Przy pomniałam sobie, jak rozglądał się po moim domu, gdy znalazł się w nim po raz pierwszy . Szukał czegoś kojarzącego się ze śladami. – Przeszukaliśmy garaże, żeby sprawdzić, w który m mogło by ć ciało. Bez rezultatu. Tego samego dnia zauważy łem, że tam zaglądasz, i zastanawiałem się, co knujesz. – Skąd mnie zauważy łeś? – Z mieszkania Pardona. Siedziałem w nim przez kilka dni i co noc. Obserwowałam ludzi, czy m się zajmują, i próbowałem wpaść na pomy sł, co z ty m wszy stkim zrobić. Zdecy dowanie czułam się coraz bardziej senna. – W dniu, w który m znaleziono ciało Pardona, przeszukaliśmy kosze na śmieci.

Uśmiechnęłam się do siebie. – Zaglądaliśmy do każdego mieszkania. Przez dzień albo dwa śledziliśmy wszy stkich, a potem ty lko Norvela i Yorków. – Z Norvelem jakoś wam nie wy szło. – Cholera, Lily , facet wy chodzi na spacer i skąd mamy widzieć, że trzy ma w kieszeni kominiarkę? Kij od miotły musiał schować wcześniej gdzieś przy ogrodzeniu. Nigdy go nie widziałem z czy mś takim. – A jak to się stało, że tak szy bko znalazłeś się na dole? Nie spałeś czy umy ślnie ściągnąłeś koszulę? – Tak – przy znał, wy glądając na zakłopotanego. – Pomy ślałem, że lepiej będzie, jeżeli wszy scy pomy ślą sobie, że zbudziły mnie krzy ki Norvela. – Więc obserwowałeś i jego, i Yorków. – Wiedziałem, że Deedra wspominała o kamperze, chociaż z drugiej strony mogło jej się coś pomy lić. Codziennie po kilka razy przy jeżdża i wy jeżdża. Ale ty m razem miałem wrażenie, że wie, co mówi. Nie mogłem za bardzo się dopy ty wać, bo nawet ona zorientowałaby się, co w trawie piszczy , ale im dłużej o ty m my ślałem, ty m bardziej wy dawało mi się możliwe, że Yorkowie wrócili wcześniej. Zatelefonowałem do sądu w hrabstwie Creek. Rozprawa Harley a Dona Murrella skończy ła się na ty le wcześnie, że mogli zdąży ć wrócić do domu. Wspomniałem o ty m mimochodem, kiedy rozmawiałem z ich córką, a ona mi powiedziała, że wy jechali o pierwszej, zaraz po lunchu, zby t poruszeni, żeby zostać choćby chwilę dłużej. Alva i T.L. mówili, że zatrzy mali się przy pchlim targu w Hillside i trochę pospacerowali, żeby rozprostować nogi, ale jeżeli to nie by ła prawda, mogli tutaj dotrzeć już przed trzecią. – Dotarli. Alva zdąży ła podlać kwiaty w kuchni. Ziemia by ła wilgotna, kiedy zajrzałam do nich o trzeciej – wtrąciłam. – Rolety w jej sy pialni by ły zwinięte. To by ły pierwsze rzeczy , które zrobiła po przy jeździe do domu. A zasłony w ich salonie by ły ściągnięte. Nie zauważy łam tego w poniedziałek, dopiero we środę. My ślałam, że Alva zaczęła wiosenne porządki, ale jak widać T.L. owinął nimi ciało. Tego wszy stkiego domy śliłam się sama. Claude założy ł długie ręce za głowę i wrócił do poprzedniej pozy cji. – Alva powiedziała mi dzisiaj, że kiedy wrócili do Shakespeare, weszła do mieszkania ze swoją walizką i zostawiła T.L., który rozpakowy wał resztę rzeczy . Podlała kwiaty i zwinęła rolety . – Zasalutował, wy rażając uznanie dla mojej przenikliwości. – Na zewnątrz usły szała głosy . Drzwi do ich mieszkania by ły otwarte, podobnie jak do mieszkania Pardona. T.L. zajrzał do niego, żeby mu zapłacić. Albee dowiedział się o procesie i wy roku od kolegi w hrabstwie Creek, ale zamiast pocieszy ć Yorków, wolał zacy tować to, co żona Murrella mówiła o wnuczce Yorków. Po najgorszy m dniu swojego ży cia T.L. nie mógł tego znieść. Doszło do kłótni, po czy m T.L. uderzy ł Pardona w twarz. Pardon wpadł na tapczan, a T.L. rzucił się na niego. Chciał go trafić w szczękę, ale Pardon w ostatniej chwili poślizgnął się, więc z całej siły trafił go w szy ję. Cios zmiażdży ł gardło Pardona. – A ciało przenieśli do kampera – dopowiedziałam. – Tak. T.L. wpadł do mieszkania, minął Alvę, nie py tając jej o zdanie, zdarł zasłony i pobiegł z powrotem do mieszkania Pardona. Alva poszła za nim. Owinięte zasłoną ciało ukry li w kamperze. Właśnie wtedy wy padły mu klucze. Trochę pojeździli z ciałem dookoła. Zupełnie stracili głowę. Nie mogli się zdecy dować, co dalej robić. Yorkowie nigdy w ży ciu nie złamali prawa. Mieli zamiar podrzucić ciało przy jakiejś bocznej drodze, żeby nikomu nie przy szło na my śl, że zamordował go który ś z mieszkańców bloku. Ale gdy się zorientowali, że skoro nikt nie widział ich powrotu, będą mogli sobie stworzy ć lepsze alibi, jeżeli ciało zostanie znalezione bliżej bloku.

Kiedy jeździli z ciałem, Tom poszedł do mieszkania Pardona, żeby zapłacić czy nsz. Drzwi otwarte, nie ma właściciela. Potem Yorkowie wrócili, podjechali pod ty lne wejście, otworzy li drzwi kampera i wnieśli ciało Pardona z powrotem do jego mieszkania. – Dlaczego nie sły szeli, jak Deedra pukała do jego drzwi? – zapy tałam. – Alva dostała mdłości – wy jaśnił Claude, przy glądając się swoim dłoniom. – Musiała pobiec do siebie do toalety , a T.L. poszedł razem z nią. W ty m samy m czasie Deedra wy jechała do pracy . Nie wiedzieli, że zauważy ła ich kampera. Miała dużo szczęścia. Gdy Alva lepiej się poczuła, znów wy jechali. Nie pomy śleli o ty m, jak pozby ć się zasłon, w które zawinięty by ł Pardon. Kiedy wpy chali go do auta, nie pomy śleli o nitkach z zerwanej kieszeni. Nie pomy śleli o ludziach płacący ch czy nsz, którzy dziwili się nieobecności właściciela bloku. Nie mogli zatrzasnąć drzwi do mieszkania Pardona, bo musieli dostać się do niego z powrotem, a kluczy nie mogli znaleźć. Wy gląda na to, że mieli straszny mętlik w głowie. Wrócili do domu mniej więcej o tej porze, o której planowali – między siódmą i ósmą wieczorem. Wy pakowali resztę bagaży i przenieśli je do mieszkania. Po naradzie postanowili, że ciało podrzucą gdzieś w pobliżu bloku, w miejscu, do którego Pardon mógł pójść na piechotę – żeby zasugerować, że właśnie tam natknął się na bandy tę. Uznali, że najlepsze do tego celu będzie arboretum. To pewnie jedy na rozsądna decy zja, jaką wtedy podjęli. T.L. pamiętał o twoim wózku z pojemnikami na śmieci. Widział, jak stawiasz go przy krawężniku w dniach, w który ch wy wożono śmieci. Wpadł mu w oko. Czekał więc, nie sądząc, by ktokolwiek w Shakespeare tak długo nie kładł się spać. I prawie miał rację. – Kiedy stwierdziłeś, że to nie by ł Norvel? – Wtedy , kiedy zobaczy łem, jak T.L. wy skoczy ł na ciebie z kampera. – Uśmiechnął się do mnie, żartując z siebie. – My ślałem, że Norvel ukry wał ciało w kamperze, a Yorkowie bali się, że będą w to zamieszani, i dlatego zacierali ślady . Nie chciałem, żeby to oni okazali się sprawcami. – Wiedziałam, że to Yorkowie – powiedziałam spokojnie. – Ze względu na zasłony . – Domy śliłaś się, kiedy zniknęły ? – Jeżeli z salonu zniknęły zasłony , musiał by ć jakiś powód. Ty lko T.L. mógł je ściągnąć. Gdy by Alva wiedziała, co planuje jej mąż, wzięłaby raczej prześcieradło albo obrus, na co zwróciłaby m uwagę. Ale nie zwróciłam uwagi na zasłony – powiedziałam sennie. – Poza ty m zauważy łam, że ktoś podlał rośliny . – Dlaczego... dlaczego poszłaś do kampera? – Chciałam zobaczy ć, co jest w środku – odpowiedziałam. Oczy same mi się zamknęły . – Aha, jeszcze jedno – wy mamrotałam niewy raźnie, zmuszając się do otwarcia oczu. – Nie wiedziałeś, że T.L. jest w środku? – Wiedziałem – odparł, starając się, by w jego głosie nie pobrzmiewała złość na mnie. – Czekałem, aż wy jdzie z jakimś dowodem. Nie mógł go zniszczy ć w aucie, więc musiał zabrać ze sobą do mieszkania. Nie dostałby m nakazu rewizji kampera, bo nie miałem wy starczająco mocny ch poszlak. – Okej. Wiem już wszy stko. – Zostało jeszcze jedno. – Mhm? – A kajdanki na schodach u Drinkwaterów? A zabity szczur? – Ach, to Thea. By łam tego pewna od chwili, gdy Marshall opowiedział mi o jej sekrecie. Twoje słowa ty lko to potwierdziły . Zorientowałam się, że zagroziłeś śmiercią całej załodze komendy , jeżeli pisną chociaż słówko o ty m, co mi się stało. Z ty m że Tom David zdąży ł już wszy stko wy paplać swojej ukochanej. Zabronił jej mówić o ty m komukolwiek innemu. A ona wiedziała i miała ochotę mnie podręczy ć. Kiedy się tego domy śliłam, przestałam się

przejmować, bo z Theą sobie poradzę. Spojrzałam na Claude’a półprzy tomnie. – O jej sekrecie? – podchwy cił z nadzieją. – To Thea Sedaka ma jakieś sekrety ? – Może kiedy ś ci o nich opowiem – obiecałam. – Podobno jutro wraca Marshall – dodał Claude, kiedy prawie zasy piałam. – Co zrobisz? – Pójdę spać – wy mamrotałam i zasnęłam.

Czysta jak łza Spis treści

Okładka

Karta ty tułowa Dedy kacja

Rozdział 1

Rozdział 2

Rozdział 3

Rozdział 4

Rozdział 5

Rozdział 6

Rozdział 7

Rozdział 8

Rozdział 9

Rozdział 10

Rozdział 11

Karta redakcy jna

Ty tuł ory ginału Shakespeare’s Landlord Copy right © 1996 by Charlaine Harris Projekt okładki Magda Kuc Opieka redakcy jna Julita Cisowska Alicja Gałandzij Copy right © for the translation by Rafał Śmietana 2011 ISBN 978-83-240-1793-5 Plik wy produkowany na podstawie Czysta jak łza, wy d. I, Kraków 2011 Książki z dobrej strony : www.znak.com.pl Społeczny Insty tut Wy dawniczy Znak, 30-105 Kraków, ul. Kościuszki 37 Dział sprzedaży : tel. 12 61 99 569, e-mail: czy telnicy @znak.com.pl

www.woblink.com Plik EPUB opracowany przez Woblink i eLib.pl