Dangerous to Know & Love - Jane Harvey-Berrick PL

Tłumaczenie: ma_dzik00

Całość tłumaczenia należy do ma_dzik00 i jego udostępnianie bez zgody autorki jest zabronione. 1

Cisza. Pod jego oknem przejeżdżały samochody, pedałowały rowery, wyprowadzano psyświat toczył się na przód. Każda czynność ze swoim unikalnym układem czynności, orkiestra hałasów: opony, hamulce, rozmowy, szczekanie. Żaden z dźwięków niespenetrowany. Poczuł za sobą czyjąś obecność, obrócił się i zobaczył zatroskane oczy swojego brata. - Dzisiaj jest ten dzień, studenciaku. Daniel uśmiechnął się szeroko i wzruszył ramionami.- Chyba tak. Zef wyciągnął do niego rękę i ścisnęli sobie dłonie, a potem wciągnął Daniela w mocny uścisk. - Jestem z ciebie dumny, bracie- szepnął.- Mama i tata też byliby dumni. Potem odsunął się i klepnął swojego brata w ramię. - Nie spieprz tego. Daniel wyszczerzył się. - Nie mogę nic obiecać.

2

Kiedy Lisanne weszła do sali zajęć z Kirsty wiszącą jej na ramieniu, w środku była już grupa studentów, która rozsiadła się po całej sali. Było za wcześnie na stworzenie się jakichś klik, ale kilka dziewczyn siedziało w grupie i chichotało nerwowo. Chłopcy byli na to zbyt dumni i siedzieli w izolacji. Lisanne rzuciła okiem na zebrane typy ludzkie. Większość wyglądała przeciętnie, tak jak ona, ubrani w jeansy i T-shirty, ale był tam jeden facet w koszuli i krawacie. O matko! Lisanne założyła się ze sobą, że miał w swoim plecaku egzemplarz Wall Street Journal. Była zdziwiona jedynie tym, że nie nosił aktówki. Dlaczego, na Boga, zgodziła się chodzić na „Wstęp do Biznesu 101”? A, tak, bo jej rodzice uważali, że ukończenie specjalizacji muzycznej nie poprowadzi do wielkiej kariery. Jej nowa współlokatorka próbowała patrzeć na to optymistycznie. - To do dupy- powiedziała Kirsty.- Ale nigdy nie wiesz, kiedy możesz spotkać jakiegoś słodkiego faceta, który okaże się następnym Markiem Zuckerbergiem. - To znaczy niskiego i z kiepskim gustem w ciuchach? Kirsty zaśmiała się.- Nie, głupolu: bystrego i okropnie bogatego! Lisanne westchnęła. - Hej Lis! Przestań myśleć o niebieskich migdałach! Uniosła głowę, oderwała wzrok od Pana Na Czasie, potem jej twarz rozweseliła się, kiedy Kirsty mrugnęła do niej i zdjęła buty. - Jestem zdziwiona, że w ogóle potrafisz w nich chodzić. A, racja, nie potrafisz. Kirsty uniosła brwi. - Hello! To Manolo! Mają dobrze wyglądać, a nie być wygodne. - Oczywiście, ale jestem głupia. Kirsty zachichotała.- Taa, nieważne. Ok, poważnie. Z którym z tych facetów byś się umówiła?- I machnęła ręką wokół całej sali. Lisanne zaśmiała się.- Z żadnym z nich na nic z tych rzeczy. - Nie? Nie uważasz, że ten facet w czerwonym t-shircie jest słodki? Lisanne wykrzywiła szyję.- Jest w porządku, chyba. Tylko nie mój typ.

3

- A jaki jest twój typ?- Zapytała zaciekawiona Kirsty. Wszyscy słodcy faceci byli w typie Kirsty. Lisanne wzruszyła ramionami. Prawda była taka, że nie chodziła za dużo na randki w liceum. Ok, zmieńmy to na nigdy, chyba żeby brać pod uwagę bal maturalny i fiasko, które nie było randką. Jak nie randka może być całkowitą katastrofą pozostawało dla niej tajemnicą, ale to była najgorsza, najbardziej upokarzająca noc w jej życiu, zawierająca wymioty- kogoś innego- i… Nie, nie chciała o tym myśleć. To z pewnością się nie liczyło. - No, Lis- powiedziała zachęcająco Kirsty.- A co z tym facetem, z którym czatowałaś na Facebooku wczoraj w nocy? - Z Rodneyem? Nie, to tylko przyjaciel z liceum. - Więc nie jest…? - Fuj, nie! Znam go od przedszkola. To byłoby po prostu… dziwne. - Więc jesteś dostępna? Lisanne była bardzo dostępna. Po prostu nie widziała nikogo, kto podobał jej się w ten sposób. - Więc powiedz mi, czego szukasz w razie gdyby… no wiesz. - Och, nie wiem: kogoś innego. Kogoś… - Takiego jak on?- Powiedziała Kirsty wskazując głową na faceta, który wszedł do sali. No on na pewno był inny. W zasadzie, Lisanne była pewna, że wszedł do niewłaściwej sali przez pomyłkę. Nie było mowy, żeby ktoś taki jak on brał udział w zajęciach z biznesu. Wszystkie oczy, męskie i żeńskie pomknęły w jego kierunku, kiedy wszedł do sali jakby była jego własnością. Siadł w drugim rzędzie, emanując arogancją i zdejmując swoje Ray Bany. Był wysoki, szczupły i miał krótkie, postawione do góry, czarne włosy. Zdjął swoją skórzaną kurtkę i nawet z tej odległości Lisanne widziała, że miał szerokie plecy i muskularne ramiona, z których spływały czerwone, złote i czarne tatuaże. Obejrzał się za siebie i Lisanne nie mogła nie zauważyć małego srebrnego kolczyka w jego lewej brwi. Bez słowa i kontaktu wzrokowego z kimkolwiek, rzucił swoją marynarkę na jedno siedzenie, a plecak na to po jego drugiej stronie. Z pewnością była taka zasada, że wszystkie szkolne gwiazdy siadały na tylnym rzędzie? Ale nie, nie on. Lisanne poczuła, że marszczy brwi. - Fuj, nie, nie znoszę takich facetów- powiedziała.- Emo, którzy myślą, że są lepsi od innych. 4

- Taa, ale jest słodki- powiedziała Kirsty, oblizując usta.- Ten chłopak jest naprawdę niezły. Dowiem się, kim jest. - Z pewnością nie mój typ- powiedziała Lisanne z nutą ostateczności. Profesor Walden wszedł do pomieszczenia i rozmowy natychmiast ucichły. Wszyscy zaczęli wyjmować swoje kartki i laptopy, gotowi do robienia notatek. Wszyscy oprócz faceta z kolczykiem we brwi. Nie ruszał się. Nawet nie wyciągnął notatnika. Lisanne nie wiedzieć czemu czuła się nim poirytowana. Jej rodzice zapłacili dużo pieniędzy, żeby mogła pójść na studia, a frajerzy jak ten koleś byli tu tylko dla zabawy. Lisanne nie znosiła takich ludzi- ludzi, którzy byli fałszywi. Zdała sobie sprawę, że już z pewnością spędziła zbyt dużo czasu na gapieniu się na „ Faceta z Kolczykiem we Brwi” i że zaczął się wykład. Ale co jakiś czas jej oczy wracały do niego. Spodziewała się po nim, że zaraz zaśnie albo zacznie bawić się swoim iPodem, ale jego oczy były skupione na profesorze Waldenie. Prawie nie mrugał przez całe 50 minut. To było dziwne. Może był naćpany? Mimo, że była dopiero dziewiąta rano, to była najbardziej prawdopodobna odpowiedź. Pod koniec wykładu, Pan Na Czasie zadał kilka pytań i nawet wyjął swój egzemplarz Wall Street Journal, żeby przedstawić swój punkt widzenia. Lisanne mentalnie uniosła pięści do góry: szczyciła się tym, że bardzo dobrze potrafiła odczytywać ludzi. Kiedy sala zaczęła się opróżniać, nie mogła nie zauważyć, że Facet z Kolczykiem we Brwi nie odezwał się do nikogo, nadal nie nawiązał kontaktu wzrokowego z nikim, z kim dzielił zajęcia. I znowu założył okulary przeciwsłoneczne. W budynku. Co za palant. Ale musiała przyznać, że Kirsty miała rację co do jednej rzeczy: był słodkim palantem. Jego włosy były tak czarne, że prawie niebieskie, a jego czysta skóra była opalona na złoto. Z tego, co widziała w jego oczach, to były jasno orzechowe, okolone długimi rzęsami nad idealnymi kośćmi policzkowymi i pełnymi, całuśnymi ustami. Całuśnymi? Gdzie była prawdziwa Lisanne Maclaine i kto do diabła miał takie myśli? Z sapnięciem wycelowanym na niesprawiedliwość świata, gdzie pięknym ludziom wszystko uchodziło na sucho mimo, że byli palantami, Lisanne poszła prosto do sali ćwiczeń na jej osobistą lekcję z profesorem od skrzypiec. Kiedy biegła przez trawnik nie mogła przestać zastanawiać się, dlaczego taki piękny chłopak chciałby zbezcześcić to, co dostał od Boga i pokryć swoje ciało tatuażami, wepchnąć sobie kawałek metalu w brew. Prawda, ona miała przekłute uszy, ale to było co innego. 5

Oczywiście. Nie wiedziała, dlaczego dziewczyny w szkole tak się podniecały wytatuowanymi facetami. Lisanne nie widziała w tym sensu i z pewnością nie zamierzała sobie zrobić tatuażu. To wyglądałoby dziwnie, kiedy skończyłaby czterdzieści lat. Westchnęła, zastanawiając się dlaczego urodziła się tak cholernie wrażliwa. Poranek minął szybko i Lisanne zapomniała o Facecie z Kolczykiem we Brwi. Jej nauczyciel od skrzypiec, profesor Crawford okazał się był niesamowity i Lisanne pomyślała, że będzie im się naprawdę dobrze współpracowało. Dał jej kilka wskazówek jak może polepszyć swoje ruchy smyczka i to od razu pomogło. Była w dobrym nastroju, kiedy wpadła na Kirsty w stołówce. - Hej współlokatoreczko!- Usłyszała głośny głos.- Posadź tu swój tyłek. Kirsty siedziała przy stoliku z trzema innymi dziewczynami, których Lisanne nie znała. Rozbawiło ją, że Kirsty miała bose stopy i usiadła obok niej. - Co się stało z Manolo?- Zapytała Lisanne w uśmiechem. - Powiedzmy, że zachowam je na wieczór na mieście, na który będę jechała limuzynąprychnęła Kirsty. Lisanne uniosła brew.- Byłam pod wrażeniem, że w ogóle spróbowałaś w nich chodzić. Ja skręciłabym sobie kark. Kirsty zaśmiała się głośno i kilku facetów spojrzało w jej kierunku, lustrując ją. Z ich min bez wątpienia można było wnioskować, że podoba im się to, co widzą. Cóż, nie było do czego się przyczepić: Kirsty miała włosy w kolorze pszenicy, które spływały lokami prawie do jej pasa, idealne kształty, buźkę laleczki i wielkie niebieskie oczy. Gdyby była wyższa, mogłaby być modelką. W porównaniu z nią, Lisanne był zwykła, ale żeby być sprawiedliwym, to większość dziewczyn wyglądała tak przy Kirsty. Jej własna twarz była zbyt okrągła, szczęka za ciężka, szare oczy zwykłe, proste brązowe włosy bez wyrazu i choć jej figura była przyzwoita, to nie było to nic specjalnego. W ogóle nic specjalnego. Część Lisanne, ta sukowata część, z której nie była bardzo dumna, naprawdę chciałaby znielubić Kirsty- ale ta dziewczyna była zbyt cholernie miła. Yszz. Kirsty przedstawiła ją innym dziewczynom przy stole: Trudy, Shawna i Holly. Wszystkie studiowały modę tak jak Kirsty. Nie żeby Lisanne potrzebowała wskazówki, by się tego domyślić- ich ubrania krzyczały „dzieło projektanta mody” z pół mili. - Jak minęły ci dzisiaj inne zajęcia?- Powiedziała Kirsty. 6

- Taaa, dość dobrze. Mój profesor od skrzypiec jest niesamowity. - Skrzypce?- Zakpiła Shawna.- To wyjątkowo kiepskie. Kirsty zaśmiała się, ale powiedziała dynamicznie.- Nie w sposób w jaki Lisanne na nich gra- uśmiechnęła się i puściła oczko do swojej współlokatorki, ale potem jej uwaga została odwrócona i jej oczy zmieniły kierunek. - Popatrzcie tylko na Pana Wysokiego i Przepysznie Niebezpiecznego!- Powiedziała Shawna oblizując usta, kiedy powędrowała wzrokiem za oczami Kirsty. Lisanne zobaczyła jak Facet z Kolczykiem we Brwi idzie przez stołówkę. Nadal miał ubrane okulary przeciwsłoneczne. Nadal był sam. - A, on- prychnęła.- Ma z nami zajęcia z biznesu. To prawdziwy palant. Już kiedy wypowiedziała te słowa, brzmiały dziwnie w jej ustach. Racjonalnie, wiedziała, że w zasadzie nie zrobił jej nic takiego, by tak się zdenerwowała. Chodziło po prostu o sposób w jaki tam siedział, nie robiąc notatek, tak jakby był ponad tym wszystkim. Shawna uśmiechnęła się z wyższością.- Dla twojej informacji, ma na imię Daniel Colton. Pochodzi stąd i ma reputację, tak słyszałam. - Jaką reputację?- Zapytała gorliwie Kirsty. - W tym tygodniu brał już udział w dwóch bójkach- powiedziała Shawna, ciesząc się, że to właśnie ona może o tym donieść.- Rzucił się na jakiegoś studenta ostatniego roku bez powodu- potem ściszyła głos.- Mówią, że jest facetem, do którego trzeba się zgłosić, jeśli chcecie czegoś dodatkowego. No wiecie, trawy, alkoholu, koksu, amfy. Facet ma wszystko. Nie miałabym nic przeciwko spędzeniu z nim dodatkowego czasu, jeśli wiecie, co mam na myśli. Słyszałam, że jest dziki w łóżku. Usta Lisanne ułożyły się w zniesmaczonej minie i nie tylko z powodu wyrazu twarzy Shawny. Jak ten facet mógł tak jawnie sprzedawać narkotyki na kampusie? To pasowało do jej niskiej oceny na jego temat, która spadła jeszcze bardziej. Ale też, jeśli ludzie dowiedzieli się o nim podczas pierwszego tygodnia, to władze uczelni też niedługo o tym usłyszą. Mimo całej sympatii, nawet nie dotrwałby do końca pierwszego semestru. - Z pewnością czuć od niego wibracje niegrzecznego chłopca- zgodziła się Kirsty. - Mmmhmm- wymamrotała Shawna.- Seksowny, z pewnością seksowny. - Szalony, niegrzeczny i niebezpieczny- powiedziała Kirsty uśmiechając się.- Co myślisz, Lisanne? Podobają ci się niegrzeczni chłopcy?

7

Lisanne pokręciła głową tak mocno, że mogłaby przysięgnąć, że jej mózg się zatrząsnął. Kirsty zaśmiała się i zaczęła opowiadać o planach na weekend. Poirytowana sobą Lisanne, wyrzuciła z głowy wszystkie myśli o Facecie z Kolczykiem we Brwi. Niektórzy ludzie po prostu nie wiedzieli ile mają szczęścia.

***

Pierwszy weekend Lisanne z dala od domu był ciężki, łagodnie to ujmując. Tęskniła za swoją rodziną. Tęskniła za rozmowami ze swoją mamą, która była też jej najlepszą przyjaciółką. Pewnie, że rozmawiały przez telefon każdego wieczoru, ale to nie było to samo. Tęskniła za kiepskimi dowcipami swojego taty i jego silną, cichą obecnością- uczuciem, że jakikolwiek będzie miała problem, on go rozwiąże. Lisanne tęskniła nawet za swoim młodszym bratem, Harrym, który miał już 13 lat, więc nie był taki mały i był prawdziwym wrzodem na dupie. Ale i tak tęskniła za nimi wszystkimi. A na studiach było tak inaczej. Po pierwsze musiała dzielić się pokojem po raz pierwszy w swoim życiu, co oznaczało bardzo mało prywatności, mimo że Kirsty okazała się być miła. Znowu to słowo. Musiała przyzwyczaić się do korzystania ze wspólnych łazienek i nosić klapki pod prysznicem, poirytowana, że będzie musiała czekać na drugi rok, kiedy to żeńskie akademiki zostaną przebudowane i będą miały własne łazienki. Brakowało jej tego, że nie może dla siebie gotować, a w zamian za to jeść wszystkie posiłki w stołówce. A ilość zadań, jakimi obarczali ją jej profesorowie była przytłaczająca. Czuła lekką panikę, kiedy zdała sobie sprawę jak napięty będzie jej grafik i fakt, że pod koniec pierwszego tygodnia już była do tyłu na dwóch przedmiotach- zwłaszcza na biznesie, który mógłby być prowadzony w języku starożytnej Grecji, tyle z tego rozumiała. Ale był piątkowy wieczór i Kirsty namówiła ją, żeby poszły z dziewczynami na pizzę do miasta. Pomimo, że była tam Shawna, Lisanne bawiła się lepiej niż się tego spodziewała. Sobotnie popołudnie spędziły na nauce, a po południu ruszyły na wyprzedaże i za namowami Kirsty, Lisanne wydała więcej niż powinna na parę jeansów przeznaczonych na wieczorne wyjście.

8

W niedzielę Lisanne tak martwiła się o swoje prace domowe, że postanowiła spędzić popołudnie i wieczór w bibliotece. Jeezu, jakie to przykre. Nie była zaskoczona, kiedy biblioteka okazała się prawie pusta, skrzypienie jej krzesła po podłodze odbijało się od ścian pomieszczenia. Trzech kolesi, którzy okazali się studentami medycyny, ślęczało nad książkami od anatomii i rzuciło jej poirytowane spojrzenia zaskoczeni jej wtargnięciem- a kilkoro ludzi chodziło bez celu między półkami. Wyłączyła swojego iPoda z westchnięciem, pozwalając uciszyć się ostatnim tonom „Runnin out of Air” Love and Theft. Potem jej wzrok padł na ostatnią osobę jaką spodziewałaby się spotkać w bibliotece, a już na pewno nie w weekend- na Facecie z Kolczykiem we Brwi. Siedział sam przy stoliku z otwartymi książkami do biznesu. Co jakiś czas zapisywał coś na laptopie. Lisanne usiadła przy stole, który miał na niego widok, przez przypadek. Zdecydowała, że pewnie spotyka się tam ze swoimi kontaktami w sprawie dilerki i jeśliby tak było, to powie o tym bibliotekarce. Prawdopodobnie. Może. Ale patrzyła zauroczona jak jego długie palce przeczesują włosy albo ciągną za kolczyk. Po pół godziny, musiała przyznać, że nie robił nic poza uczeniem się, choć wyglądał na typ faceta, który teraz leczyłby się po ostrej sobotniej nocy. W końcu odwróciła wzrok i skierowała go na swoje prace domowe, których ilość nie zmniejszyła się w ciągu ostatnich 30 minut bezmyślnego gapienia się. Po prawie czterech godzinach prawdziwego uczenia się, oczy Lisanne były zmęczone i zamazane- jakby kartki jej książek były pokryte papierem ściernym. Nie chciała niczego więcej niż wrócić do swojego pokoju i zasnąć. Miała nadzieję, że Kirsty nie wróci cała nabuzowana i głośna, ale to chyba była przegrana sprawa. Potarła twarz i spojrzała w góręprosto w orzechowe oczy Faceta z Kolczykiem we Brwi. Spodziewała się, że zaraz odwróci wzrok, ale nie zrobił tego. Podtrzymał jej wzrok z beznamiętną miną. Ku jej poirytowaniu, Lisanne poczuła jak jej skóra zaczyna płonąć od rumieńca. Nie, nie, nie! Nie przy nim! Ale jej rumieniec nie umiał się zachować i nie zwracał na nią uwagi. Została ocalona przez bibliotekarkę, która ogłosiła, że zamykają bibliotekę. Kiedy Lisanne znowu odwróciła głowę, Facet z Kolczykiem we Brwi już schował swojego laptopa i książki do czarnej, skórzanej torby na ramię i kierował się do wyjścia. 9

Lisanne pospiesznie chwyciła swoje książki i pobiegła za nim, mówiąc sobie, że nie chciała zostać sama w tym przerażającym, starym budynku. Był jakieś dwadzieścia stóp przed nią, kiedy potknęła się na progu biblioteki i poleciała na zimne schody. Krzyknęła, gdy jej ręce otarły się i wylądowała boleśnie na kolanach. Facet z Kolczykiem we Brwi nawet nie zwolnił, nie wspominając już o tym, że nie obrócił się żeby jej pomóc. Musiał usłyszeć jej krzyk, a i tak kompletnie ją zignorował i zniknął w ciemności. Zraniona i upokorzona, Lisanne zebrała swoje książki chicho przeklinając czarnowłosego chłopaka, który tak tragicznie ją rozkojarzył.

***

Następnego ranka Lisanne wstała o wiele za wcześnie jak na kogoś, kto został obudzony, jak przewidywano, o 1 nad ranem. Jej dłonie były poobdzierane, a kolana czarno niebieskie. Ale co gorsze, czuła się też posiniaczona wewnętrznie. Jak mógł ją tak po prostu zignorować, gdy stała jej się taka krzywda? Lisanne wiedziała, że ona nie zostawiłaby nieznajomego leżącego na ziemi bez pomocy. Co za osoba się tak zachowywała? Z pewnością nie chciała się tego dowiedzieć. - Jest za wcześnie- zajęczała Kirsty.- I kto, do diabła, pozwala robotnikom na roboty drogowe w poniedziałkowy poranek przed akademikiem? Lisanne wyjrzała przez okno. Nie, żadnych robotników. Te szumy były jedynie w głowie Kirsty. Lisanne przewróciła oczami, ale nie mogła opanować współczującego uśmiechu, gdy patrzyła skacowaną współlokatorkę. - Wygląda na to, że wieczór ci się udał. Kirsty podciągnęła się do góry i oparła o wezgłowie łóżka, owijając się pościelą. - Powinnaś tam być, Lisanne, było niesamowicie. Nasze fałszywe dowody osobiste były strzałem w dziesiątkę. Shawna piła tequilę, kompletnie się skończyła. Lissane nie mogła nic poradzić na swój mały, władczy uśmiech i Kirsty spojrzała na nią zaciekawiona. - A ty, co robiłaś? 10

- Nie wiele. Uczyłam się. Lisanne nie mogła zdobyć się na to, by opowiedzieć Kirsty o swoim wypadku w bibliotece, albo raczej na schodach biblioteki. I na pewno nie miała zamiaru wspominać o udziale Faceta z Kolczykiem we Brwi. Cóż, i tak nie było o czym opowiadać. Kirsty jęknęła i Lisanne również się wzdrygnęła. Raz się kiedyś upiła i nie podobało jej się to. To było na weselu jej kuzyna i nie było to uczucie, jakie chciałaby sobie przypominać. Przenigdy. Zwłaszcza tego jak zwymiotowała sobie na nową sukienkę. Chwyciła butelkę wody z ich małej lodówki i postawiła ją razem z dwiema tabletkami Advilu na łóżku nocnym Kirsty. - Ratujesz mi życie- jęknęła Kirsty, sięgając palcami po tabletki. Spojrzała w górę, kiedy Lisanne zaczęła otwierać drzwi. - Dokąd idziesz? - Na zajęcia- powiedziała Lisanne unosząc brwi. - Ok, zobaczymy się później? Dzisiaj wieczór włoski. - Emm, nie, dzięki. Mam coś do zrobienia- powiedziała oględnie Lisanne.- Do zobaczenia.

***

Teraz, kiedy Lisanne stała przed budynkiem, to już nie wydawało się takim dobrym pomysłem. Przygryzła wargę i jeszcze raz spojrzała na ulotkę. Tak, to na pewno był właściwy adres, ale nie wyglądało to na miejsce, do którego chciałaby wejść bez uzbrojonego ochroniarza. Melina- to właściwie słowo. Rudera- kolejne. Miejsce o złej reputacji. Przerażające. Dziura. Nawet kiedy stała na zewnątrz, czuła smak stęchłego piwa, a chodnik był zaśmiecony petami. Przynajmniej był środek dnia. Nie żeby ktoś w środku o tym wiedziałokna od strony ulicy były pomalowane na czarno. Czuła lekkie mdłości i zdała sobie sprawę, że pocą jej się dłonie, gdy wycierała je o nowe jeansy. To był zły pomysł. Powinna wrócić do akademika zanim zrobi z siebie jeszcze większą idiotkę.

11

Lisanne właśnie przekonała siebie, że powinna zawrócić i odejść, kiedy metalowe drzwi otworzyły się. Patrzył na nią największy mężczyzna jakiego kiedykolwiek widziała. Jezu, był ogromny. Wyglądał tak jakby mógł zmiażdżyć jej żebra jedną ręką gdyby chciał. Jego głowa była albo łysa albo ogolona, a ramiona i szyja całkowicie pokryte tatuażami. Uśmiechnął się do Lisanne, a ona automatycznie zrobiła krok w tył. - Hej dziewczynko, przyszłaś na przesłuchanie? - Emm, tak?- Powiedziała niepewnie Lisanne. - Wchodź, skarbie. Lisanne chciała powiedzieć „nie”. Chciała się obrócić i uciec, ale jej stopy nie chciały słuchać reszty ciała. Mężczyzna nadal na nią patrzył, więc wzięła głęboki oddech i weszła do środka. Bardzo żałowała, że nie zostawiła komuś informacji, gdzie się wybiera- żeby wiedzieli gdzie szukać jej zwłok. Może jej komórka miała namierzanie satelitarne. Może powinna była wcześniej schować ją gdzieś w klubie… - Tędy, skarbie. Gigant poprowadził ją korytarzem w głąb budynku. Ciemne ściany śmierdziały potem i wysokoprocentowym alkoholem albo może alkoholem, który wypocił się podczas tańca, goszcząc ludzi każdego weekendu. Światło było przytłumione i żadne światło dnia nie miało wstępu do tej krypty. Lisanne próbowała sobie wmówić, że plamy na podłodze na pewno nie pochodzą od krwi. Potem usłyszała echo czyjegoś śmiechu. To był taki wesoły, beztroski śmiech- w ogóle nie brzmiał jak śmiech seryjnego mordercy. Niespodziewanie poczuła jak jej ciało się relaksuje. Patrząc przez mgłę zobaczyła grupkę mężczyzn stojących na małej scenie. Wszyscy w tym samym momencie obrócili się, żeby na nią spojrzeć i ich śmiech zniknął. - Kolejna owieczka na rzeź- powiedział niski głos i kilku z nich cicho zachichotało. Lisanne przełknęła, potem wyprostowała się i podeszła bliżej z determinacją, ale czuła jak jej żołądek skręca się. Obserwowali ją z rozbawieniem, ale pomimo ich strasznego wyglądu, ich zachowanie nie było groźne. Zatrzymała się, gdy zauważyła, że jednym z nich jest Facet z Kolczykiem we Brwi. Dlaczego to właśnie on musiał tu być, żeby doświadczyć jej kolejnego upokorzenia? Spojrzał na nią jakby jej nie znał i Lisanne pomyślała, że była głupia myśląc, że ją rozpozna albo będzie pamiętał. 12

Opierał się o pianino z jedną nogą ugiętą za plecami, zgiętą w kolanie, jego postawa była zrelaksowana. Kiedy Lisanne podeszła bliżej, zeskoczył ze sceny. - Wychodzę. Pieprzone przesłuchania- powiedział znudzonym głosem. - Jasne, Dan- powiedział cicho jeden z mężczyzn.- Nie bądź obcy. Ale Facet z Kolczykiem w Brwi zignorował go, przeszedł obok niej i poszedł dalej niosąc w ręce kask motocyklowy. Lisanne była oburzona jego niegrzecznym zachowaniem. Co za palant.

***

Daniel był poirytowany sobą za to, że poszedł do klubu. Wiedział, że to jedynie rozpęta gównianą burzę wspomnień i naprawdę nie potrzebował wykładu, jaki da mu jego brat, gdy się dowie- ale jakoś nie był też w stanie trzymać się z daleka. Mimo to, nie było mowy, żeby został na kolejnym marnym przesłuchaniu. Miał swoje granice. Był zaskoczony, kiedy pojawiła się ostatnia ofiara. W ogóle nie wyglądała jak dziewczyna, która mogłaby przychodzić do ich klubu. Kochał to miejsce, ale musiał być uczciwy- to była cholerna dziura. Po pierwsze, wyglądała za młodo i zbyt świeżo. Ale Daniel wiedział, że pozory mogą mylić. Zbyt dobrze wiedział jak ludzie oceniali go w chwili, kiedy widzieli go po raz pierwszy. Reakcje były przewidywalne. W większości nie dbał o to, co myślą ludzie. Nie, to nie była prawda. Nie dbał o to, co myślą na temat jego wyglądu. Wiedział, że jego tatuaże, jego kolczyki, sposób w jaki był ubrany, dawał ludziom informację, że mają się odpieprzyć i to mu pasowało. To gówno było celowe. Już musiał powalić kilku dupków, a Zef urządził mu piekło, kiedy wrócił do domu ze zdartymi kostkami u rąk dwa dni pod rząd. To było cholernie zabawne, kiedy się nad tym zastanowić. Może „ironiczne” było właściwym słowem. Był przyzwyczajony do sposobu, w jaki ludzie reagowali na niego: dziewczyny obczajały go, nawet te starsze, co było fajne; faceci albo go unikali albo próbowali udowodnić, że byli twardsi od niego. Rzadko kiedy tak było. Większość dorosłych widziała go jako faceta z marginesu i przechodziła na drugą stronę. Jego profesorowie nie zwracali na to uwagi, za co Daniel był im wdzięczny: tatuaże, kolczyki, dziwne ubrania i fryzury- wszystko

13

już wcześniej widzieli. Ale Daniel chciał sprawiać na studiach jak najmniej problemów. Niestety, wyglądało na to, że oznaczało to także unikanie ludzi. Miał świadomość, że jego tak zwana reputacja już go prześladowała. Wkurzało go to, ale kiedy było się bratem Zefa Coltona, nie wiele mogłeś zrobić w sprawie złej reputacji. I właśnie dlatego pobił w zeszłym tygodniu tych dwóch fiutów- błędnie założyli, że Daniel był taki jak jego brat i było to dla nich bolesne. Ta dziewczyna patrzyła na niego tak samo jak wszyscy inni- obczajała go, ale myślała o nim jak o śmieciu. Suka. Dopiero kiedy przeszedł obok niej wychodząc z klubu i zobaczył przebłysk gniewu w jej oczach to ją rozpoznał- Dziewczyna z Biblioteki. Widział ją tam w niedzielny wieczór. W zasadzie, to był prawie pewien, że gapiła się na niego przez prawie 20 minut. Zaczynał czuć się nieswojo i już zdecydował, że coś powie kiedy w końcu skupiła się na swojej pracy, a on mógł się zrelaksować. Czytała tą samą książkę od biznesu, co on, co oznaczało, że muszą razem chodzić na zajęcia. Ale była też otoczona nutami, co robiło z niej studentkę wydziału muzycznego. Co za pieprzona strata czasu. Daniel nie miał miejsca w swoim świecie na takich ludzi jak ona. Pomimo jego uporu, że nie jest w ogóle zainteresowany Dziewczyną z Biblioteki, to zaczął się zastanawiać jak poszło jej przesłuchanie. Nie mógł sobie wyobrazić, że ma w sobie to, czego szukały chłopaki, ale też nie był w pozycji, żeby to oceniać. I ta myśl kurewsko go wkurzyła. Później napisze do Raya i dowie się. Daniel chciałby po prostu pojechać do domu i odpocząć po wizycie w klubie, ale Zef powiedział mu, że ma spadać na cały wieczór, bo ma jakieś interesy do załatwienia w domu. Daniel był do tego przyzwyczajony i tak naprawdę to mu nie przeszkadzało. Przez większość czasu Zef był spoko. Więc zamiast wrócić do domu i książek, Daniel pojechał do centrum fitnessu na kampusie. Zaparkował motocykl, schował kask i wszedł do środka. Podnoszenie ciężarów i przebiegnięcie 10 mil na bieżni pomoże mu spalić jego zawsze obecną nerwową energię. W szatni, Daniel przebrał się w spodnie od dresu i bokserkę, a potem zaniósł swój ręcznik i butelkę wody do salki z ciężarami.

14

Dwóch kolesi z drużyny futbolowej już tam było, ale zignorowali go i kontynuowali swoje ćwiczenia. Po prawie godzinie, skierował się do sali, gdzie bieżnie, rowery i inna maszyneria były ustawione w rzędy. Była tam mała grupka dziewczyn, wszystkie w krótkich szortach i skąpych topach. Patrzyły na Daniela z głodem, a on automatycznie zrobił to samo. Ta ruda była gorąca i z pewnością zainteresowana nim. Daniel westchnął i odwrócił wzrok. Nie byłaby zainteresowana, gdyby znała prawdziwego jego. Poza tym, wolał anonimowe spotkania. Tak było łatwiej. Skupił się na bieżni i zaczął biec. Po 25 minutach poczuł jak ktoś dotyka jego ramienia i podskoczył. To była ta ruda. - Och, wow, sorry!- Zachichotała.- Powiedziałam „cześć” jakieś trzy razy! Musiałeś być naprawdę skoncentrowany. Daniel uśmiechnął się niezręcznie, zatrzymał maszynę i zeskoczył na dół.- Taa, coś w tym stylu. - Tak się zastanawiałam czy może nie chciałbyś pójść na kawę? Moje koleżanki muszą już iść, a ja nienawidzę pić kawy sama. Daniel prowadził wewnętrzną walkę, co odpowiedzieć. - Muszę gdzieś teraz być- odpowiedział, myśląc szybko. Odkrył, że nie chce jej kompletnie spławiać, ale potrzebował czas, żeby pomyśleć jak to rozegrać. - A może zamiast tego spotkamy się jutro wieczorem? Znasz The Blue Note na West River Street? Przyprowadź swoje koleżanki. - Emm, czy to miejsce nie jest niebezpieczne? Daniel uśmiechnął się. - Nie, jest spoko. Mój przyjaciel tam pracuje. Twarz dziewczyny rozjaśniła się. - No to w porządku, brzmi świetnie. Jestem Terri. - Daniel. Zachichotała.- Wiem. Lekko zmarszczył brwi, zastanawiając się czy tak naprawdę chciała umówić się z nim czy z tym, co mógł zaoferować jego brat. Cóż, jeśli o to jej chodziło, to będzie zawiedziona. 15

- Więc emmm Daniel, o której się zobaczymy? - Będę tam po 21.- Twój ruch, piękna. - Super! To do zobaczenia. Odeszła kołysząc biodrami, a Daniel oblizał usta. Generalną zasadą było, że nie umawiał się na randki. Co nie znaczy, że nie miał kobiet, bo to byłoby wielkie kłamstwo. Ale może przyszedł czas na zmianę i spróbowanie tego randkowego gówna. Może. Czuł jakby brał na siebie wielkie ryzyko, w związku z tym wszystkim, co chciał ukryć. Ale w tym roku chodziło o nowe początki, prawda? Relaksacja nabyta przez ćwiczenia wyparowała, gdy zaczęła rosnąć jego niepewność. Poirytowany sobą poszedł pod prysznic i pozwolił gorącej wodzie rozgrzać jego ciało, uspokoić. Kiedy skończył, zawiązał sobie ręcznik wokół smukłego pasa i wrócił do szatni. - Hej, chłopie. Daniel ostrożnie spojrzał na dwóch dryblasów, mentalnie oceniając ile potrzebuje miejsca, by wymierzyć cios, jeśli zaszłaby taka potrzeba. Nie byli wyżsi od niego, ale oboje byli ciężsi o jakieś 20 funtów. Wyraz twarzy Daniel spowodował, że zaczęli się cofać z podniesionymi rękami. - Ejj, spokojnie człowieku! Chciałem emm, chciałem cię tylko o coś zapytać. Daniel wziął oddech.- Co? - Cóż, emm, zastanawiałem się tylko, emm… słyszeliśmy, że dziewczyny lecą na to. Wskazał na klatkę piersiową Daniela. - Niektóre, taa- powiedział Daniel, wstrzymując krzywy uśmiech i wiedząc doskonale, o co teraz go zapytają. - Stary, to musiało naprawdę boleć!- Powiedział drugi dryblas. Daniel wzruszył ramionami.- Było tego warte- i tym razem nic nie mógł poradzić na swój szeroki uśmiech. Gracze futbolu unieśli brwi i też zaczęli się szczerzyć. - Zrobiłeś to sobie w mieście? - Jasne. Studio tatuażu TJ’a robi takie rzeczy. Zrobią każdy rodzaj kolczyków. Większy facet zbladł i Daniel zastanawiał się czy zaraz nie zemdleje. - Poważnie, stary?

16

Daniel zaśmiał się.- Taa, kolczyki w sutkach to normalna sprawa dla TJ’a. Przekłują wam prawie wszystko, o co poprosicie. Wszędzie. - Chłopie, muszę usiąść- powiedział duży facet padając na jedną z ławek. Daniel pokręcił głową i uśmiechnął się do siebie. Cipa. Zakładając ubrania na swoje nadal mokre ciało, Daniel sprawdził swoją komórkę. Zef napisał, że teren czysty- mógł pojechać do domu. Wszedł na parking i nie mógł przestać się uśmiechać, widząc swój motocykl. To był Harley Davidson z 1969 roku, kupił go jako złom i odrestaurował. Oszczędzanie pieniędzy zajęło mu dwa lata pracy w warsztacie w weekendy i w wakacje, ale udało mu się. Kiedy wsiadał na błyszczącą maszynę, zobaczył Terri chichoczącą ze swoimi koleżankami. Pomachała do niego, a on potaknął głową, czując dreszcz oczekiwania pomieszany z niepokojem. Kiedy podjechał pod swój dom, droga przy nim była zastawiona motorami i samochodami- wyglądało na to, że była impreza u Zefa Coltona. Znowu. To był powszechnie znany sekret, że na przyjęciach Zefa można było dostać wszystko. Daniel sam dużo imprezował podczas wakacji. Szczęśliwie, komórki mózgowe, które mu zostały po całej trawie jaką wypalił i alkoholu jaki wypił, wydawały się pracować prawidłowo. Jego zajęcia na uczelni nie sprawiały mu żadnych problemów. Patrzył z zazdrością na skręta, który krążył wokół, ale przyrzekł sobie wcześniej, że nie będzie ćpał ani upijał się w ciągu tygodnia. Studia kosztowały dużo pieniędzy i nie miał zamiaru spieprzyć swojej przyszłości. Poczuł, że ktoś ciągnie go za ramię. Ładna blondynka opierała się o niego dla równowagi. Wyglądała jakby miała tyle lat, co on i Daniel zastanawiał się czy jest studentką. Miał nadzieję, że nie chodzą do tego samego college’u- próbował oddzielać swoje życie domowe, jakiekolwiek by nie było, od szkoły. - Cześć, przystojniaku! Chcesz się zabawić? Uniosła małą plastikową torebkę z pigułkami i przesunęła ręką po jego piersi. Zawahał się, potem uśmiechnął i pokręcił głową. - Innym razem, piękna. Daniel westchnął. Jedyną dobrą rzeczą, jaką przynosiły imprezy u Zefa- nigdy nie miał problemu, jeśli chciał coś zaliczyć. 17

Puścił oko do dziewczyny i skierował się na schody zanim jej oczywiste atrybuty nie zmienią jego zdania. Przynajmniej jego sypialnia była prywatna. Cieszył się, że Zef zgodził się na zamontowanie w nich zamka. Wyjął swój klucz i ominął kilka ciał, które leżały w korytarzu. Muzyka pulsowała przez ściany domu tak głośno, że Daniel czuł wibracje w kościach. Nie przeszkadzało mu to, był przyzwyczajony. Za to jego pokój był oazą spokoju. Zamknął drzwi za sobą i rzucił się na łóżko. Miał do zrobienia trochę zadań domowych na jutrzejsze zajęcia, a potem, cóż, spotka się z Terri. Próbował zignorować swojego twardniejącego członka, kiedy pomyślał o jej różanych ustach i rzeczach, które mogła nimi robić- uczenie się ze wzwodem było kiepskim pomysłem. Musiał się skoncentrować. Ale zanim otworzył swoje książki, telefon zawibrował w jego kieszeni. Jego brat. Wstał z niechęcią i otworzył drzwi. Wiedział, co się teraz stanie, a nie chciało mu się kłócić. - Co ty kurwa robisz, Dan? Byłeś w klubie! Daniel wzruszył ramionami.- No i co z tego? Twarz jego brata była ściągnięta gniewem. - Powiedziałem ci, że masz się kurwa trzymać z daleka od tego miejsca. - Poważnie? Teraz będziesz udawał rodzica? - Nie wkurwiaj mnie, Dan. - Jezu, po prostu chwilę tam posiedziałem. Wyluzuj. - Mówię poważnie: trzymaj się daleka. - Nie możesz mi mówić, co mam robić, Zef. - Lepiej kurwa uwierz, że mogę. - Poza tym, mam tam jutro randkę. Jego brat zamilkł, jego mina wyrażała zaskoczenie. - Randkę? Masz na myśli… randkę? Daniel potaknął. - Aha. Jest gorąca? Daniel uniósł brew. - W porządku, braciszku. Ale następnym razem zabierz swoją randkę w inne miejsce. Zrozumiano? - Wszystko jedno. Zef popchnął go mocno w środek klatki piersiowej i Daniel wylądował na łóżku. 18

- Dupek!- Zakaszlał Daniel masując swoją pierś. Jego brat uśmiechnął się szeroko i pokazał, że ma zamknąć za nim drzwi na zamek. Cóż, poszło lepiej niż się spodziewał.

Muzyka: Love and Theft- Runnin’ out of Air

19

Lisanne przyleciała z powrotem do swojego pokoju na chmurze numer dziewięć. W zasadzie, to czuła się tak dobrze, że prawdopodobnie była na 10 i 15. Nie zdawała sobie sprawy z chodnika pod swoimi nogami. Przesłuchanie poszło dobrze. Nie, przesłuchanie poszło świetnie. Była spektakularna. Z pewnością zaskoczyła tych facetów. Przyznali, że kompletnie ich oczarowała. Żaden z nich nie spodziewał się, że taki pełny, bluesowy głos może wydobyć się z takiego małego, myszowatego stworzenia. Nawet nie przeszkadzało jej, że nazywali ją „myszka”: to była prawda. - Witamy w 32˚ North- powiedział ten przerażający, miał na imię Roy. I dali jej pracę. Udało się. Próby do ich pierwszego występu zaplanowanego za trzy tygodnie zaczynały się za kilka dni. Nawet nadali jej ksywkę, twierdząc, że „Lisanne” ma „za dużo cholernych liter”. Dla nich była LA i była jedną z nich. Zaprosili ją do klubu na wtorek, żeby posłuchała jak gra inny zespół. Chcieli jej towarzystwa. Było fantastycznie oprócz jednej rzeczy: żałowała, że Facet z Kolczykiem we Brwi nie został. Chciałaby zobaczyć jego minę, kiedy dowiedziałby się razem z jego znajomymi, że naprawdę potrafiła śpiewać. Te myśli mieszały jej w głowie, zwłaszcza, że zachowywał się jak palant przy każdej okazji, kiedy ich ścieżki się krzyżowały. Ale jego koledzy byli naprawdę spoko, pomimo ich wyglądu. Słuchali jej z szacunkiem i nie próbowali podrywać. Cóż, akurat do tego też była przyzwyczajona, ale szacunek to było coś nowego i podobało jej się to. Bardzo. Nie mogła się doczekać, żeby powiedzieć o tym Kirsty. Potem zawahała się. Jedną rzeczą było śpiewanie klasyki bluesa w pustym pomieszczeniu podczas przesłuchania, ale kompletnie inną rzeczą było śpiewanie oryginalnego materiału kogoś innego przed publicznością, która za to zapłaciła. Zdecydowała, że zaczeka z ogłoszeniem swojego szczęścia do po pierwszej próbie. Wtedy będzie miała lepsze pojęcie jak to wyjdzie. Jeśli w ogóle. Mogą zdecydować, że popełnili błąd albo znaleźć kogoś lepszego.

20

Kirsty siedziała ze skrzyżowanymi nogami na swoim łóżku i wpatrywała się w laptopa, prowadziła przynajmniej sześć różnych konwersacji, jeśli pikanie nadchodzących wiadomości było jakąś wskazówką. Pomimo zmęczenia, które nastąpiło po okropnym kacu, Kirsty spojrzała na nią i Lisanne musiała odwrócić wzrok. - Wow, wyglądasz jakbyś była w dobrym nastroju. Kogo zaliczyłaś, Maclaine? Lisanne zarumieniła się, zarówno z użytego słownictwa jak i jego znaczenia. - Boże, Kirsty! Nikogo! Miałam po prostu udany wieczór. Posłuchaj, emm, kilku… moich znajomych zaprosiło mnie do klubu na jutrzejszy wieczór i zastanawiałam się czy nie chciałabyś pójść ze mną. Kirsty spojrzała na nią kwaśno. - Kilku twoich znajomych zaprosiło cię do klubu wczorajszego wieczoru, ale byłaś zbyt zajęta odrabianiem pracy domowej. Och. - Ok, zasłużyłam na to- przyznała Lisanne- i przepraszam, ale pójdziesz? Proszę, Kirsty? Nie chcę iść sama. Kirsty prychnęła, a potem powiedziała.- Kim są ci twoi znajomi? Nigdy nie widziałam, żebyś z kimś rozmawiała. - Tacy tam faceci, których poznałam. - Faceci? Jacy faceci?- Powiedziała ostro Kirsty, jej oczy nagle stały się bardzo uważne. - Emm… Kirsty zamilkła dramatycznie, obejrzała swoje paznokcie i generalnie sprawiła, że Lisanne zaczęła mieć tik w lewym oku przez nerwy.- W porządku. Pójdę. Napiszę do Shawny i zapytam czy ma jakieś plany. Lisanne ugryzła się w język. Chciała powiedzieć, że Shawna była suką, i że nie jest mile widziana. Ale wiedziała też, że to byłby szybki sposób na utratę przyjaźni Kirsty, gdyby kazała jej wybierać. Przez resztę wieczoru Lisanne była poddawana przesłuchaniu Kirsty w sprawie „facetów” i tego, gdzie mają się z nimi spotkać. Lisanne odpowiadała tak okrężnie jak było to możliwe. - Ja nawet dobrze ich nie znam. Pochodzą stąd, ale wydają się naprawdę mili. - W jaki sposób poznałaś kogoś stąd? Hmm, jesteś stworzeniem z sekretami, co? A teraz bądź grzeczna i opowiedz wszystko cioci Kirsty. 21

-Nie, naprawdę. My po prostu emm, zaczęliśmy rozmawiać i okazało się, że lubimy taki sam rodzaj muzyki. To wszystko. - W porządku, nie mów mi. Zapytam ich, kiedy się spotkamy. Lisanne złamała się. - W porządku! Powiem ci! Ale proszę, proszę, proszę nie mów nikomu.- Zwłaszcza Shawnie. - No dalej, powiedz mi w końcu! Lisanne niechętnie opowiedziała jej całą historię, obserwując z pewną przyjemnością jak szczęka Kirsty opada w zaskoczeniu. - O mój Boże! To takie zajebiste! Jesteś niesamowita!- Krzyknęła.- Wiedziałam, że coś ukrywasz, Lisanne, chociaż nie mam pojęcia dlaczego chcesz ukryć coś tak niesamowitego. - Bo nie wiem czy to się uda. - Ale muszą cię lubić, jeśli chcą żebyś z nimi śpiewała. - Emm może. - I zaprosili cię na jutrzejszy wieczór. - Taa, ale… - Cóż, po pierwsze, musimy cię przygotować i to zajmie trochę czasu. - Słucham? - Musisz wyglądać olśniewająco, żeby wiedzieli, że podjęli właściwą decyzję. - Obchodzi ich to jak śpiewam, nie jak wyglądam. Kirsty przewróciła oczami. - To faceci. Oczywiście, że obchodzi ich to jak wyglądasz! Jakim cudem skończyłaś liceum nie znając tego podstawowego faktu, moja droga współlokatorko? Ale nie martw sięKirsty, królowa kiczu, mistrzyni przeróbek zajmie się tym. Musisz się tylko z tym pogodzić, zamknąć się i czerpać z tego przyjemność. - Ok, ale żadnych obcasów. - Której części „zamknąć się” nie zrozumiałaś?- Zawarczała Kirsty. Lisanne zamknęła się. Nie chciała napomknąć, że bycie królową kiczu nie do końca było tym, co Kirsty miała na myśli, pamiętała, że studiuje modę… Taaa, lepiej to znieść i zamknąć się.

22

***

Po wczesnej kolacji następnego dnia, Kirsty podwinęła swoje metaforyczne rękawy i zabrała się do pracy. Dwie godziny, dwie wyczerpujące godziny później, Lisanne patrzyła na swoje odbicie i ledwo siebie poznawała. - Nieźle wyglądasz, dziewczyno- powiedziała zachęcająco Kirsty. - Emm- odpowiedziała Kirsty, gapiąc się na czarną kredkę wokół swoich oczu, ciemne, rubinowe usta i błyszczące włosy. - Podziękujesz mi później, kiedy każdy facet w klubie będzie do ciebie uderzałpowiedziała Kirsty, puszczając do niej oko. Lisanne zamknęła oczy i zaczęła się modlić, mając nadzieję, że to się nigdy nie stanie. Uspokoiła się myślą, że nawet jeśli to by się stało, to tylko dlatego, że Kirsty ubrała ją w jedną (z jej wielu) oburzająco krótkich spódniczek i skórzane kozaki do kolan. Większość facetów nie będzie widziała niczego więcej. No może jeszcze jej obcisłą bluzkę. Na pewno nic powyżej. Poczuła rękę Kirsty na swoim ramieniu. - Będzie dobrze. Wyglądasz kurewsko seksownie. Moja mała diwa- powiedziała dumnie i pocałowała ją w policzek. Przerwało im pukanie do drzwi. - To Shawna- powiedziała Kirsty, podbiegając do drzwi. Shawna weszła do pokoju, a potem zatrzymała i wpatrywała w Lisanne w całkowitym szoku. - Dobrze wygląda, no sama powiedz- wyszczerzyła się Kirsty. - Emm taa- wykrztusiła Shawna.- Jak na studentkę muzyki. Kirsty przewróciła oczami.- Po prostu przyznaj, że jestem niesamowita, a ona jest śliczna. - Co za różnica- powiedziała Shawna, wzruszając ramionami i patrząc gniewnie na Lisanne. Lisanne skrzyżowała ramiona na piersi i odwzajemniła spojrzenie. Gra się zaczęła.

*** 23

Kiedy dotarły do klubu, kolejka ciągnęła się aż za róg. - Na pewno nie będę czekała- powiedziała ostro Shawna, obrzucając Lisanne poirytowanym spojrzeniem, tak jakby to ona była winna temu opóźnieniu. - Idź powiedzieć facetom przy drzwiach kim jesteś- powiedziała niecierpliwie Kirsty. - Słucham?- Powiedziała Lisanne. - Poważnie, Shawna ma rację- ponaglała Kirsty.- Spędzimy całą noc w tej kolejce. - Nie mogę! To znaczy, oni nie… - Lisanne!- Nalegała Kirsty.- Po prostu to zrób. Zaprowadź tam swój śliczny, mały tyłeczek i zażądaj, by nas wpuścili. - Albo pójdziemy gdzie indziej- uśmiechnęła się krzywo Shawna. Czując przerażenie i przygotowując się na upokorzenie, Lisanne ruszyła w kierunku wejścia z walącym sercem. - Kolejka jest tam- powiedział ochroniarz. - Tak, wiem- zakaszlała Lisanne- ale czy mógłbyś powiedzieć Royowi, że Lisanne… emm, że LA jest tutaj. Ochroniarz obejrzał ją od stóp do głów. - Jesteś znajomą Roya? Ok, możesz wejść. Lisanne prawie się przewróciła z szoku, ale Kirsty trąciła ją i mrugnęła sugerująco. - Emm, a moje koleżanki? - Jasne, skarbie. Wchodźcie. Kirsty pociągnęła ją za łokieć, wciągając przez drzwi. - Wow! To było super- zaśmiała się.- Nawet nie zapytał cię o dowód! Lisanne była w kompletnym szoku. Shawna wyglądała na wkurzoną. - To miejsce jest zajebiste!- Krzyknęła Kirsty ponad rosnącymi decybelami. Lisanne musiała przyznać, że klub wyglądał o wiele lepiej nocą i był wypełniony ludźmi. Nie wydawał się taką dziurą i ruderą. Może już nie był tak przyjazny dla seryjnych morderców, ale nadal miał mroczną, niebezpieczną wibrację- tak jak wielu z jego klientów. Nigdy nie widziała takiej ilości tatuażów i mówiła teraz tylko o dziewczynach. Pomimo cudownej przeróbki, Lisanne nadal czuła się jak pierwszak i dziwak, którym naprawdę była- i kompletnie nie na swoim miejscu.

24

- Chodźmy po drinki- krzyknęła Kirsty, jakby już zapomniała, że niecałe 24 godziny temu miała okropnego kaca. Kiedy szły w kierunku baru, Lisanne zauważyła Faceta z Kolczykiem we Brwi. Jakaś ruda była na nim uwieszona, a on wbijał w nią biodra w sposób, który zapewne był nielegalny w 51 stanach. To nie było tańczenie w oczywistym sensie tego słowa: bardziej jak numerek w rytm muzyki. Ale z pewnością było to gorące. Była prawie zdziwiona, że parkiet nie wybuchnął pod nimi. Ruda trzymała ręce w tylnych kieszeniach jego spodni, ściskając bardzo ładnie wyglądający tyłek. Może nie trzeba dobrze znać sztuki konwersacji, jeśli spędza się cały wieczór z językiem w czyimś gardle. Lisanne była zirytowana swoim własnym wewnętrznym monologiem. To było po prostu nie sprawiedliwe, że ona była tu cała wystrojona, wyglądając gorącej niż miała do tego prawo, a on był kompletnie nieświadomy jej egzystencji. Jest palantem, pamiętasz? Chcesz zostać kolejną kreską na ramie jego łóżka? Czując się niedorzecznie, poszła do baru za Kirsty i zamówiła wodę z lodem. Shawna spojrzała na nią z politowanie, a potem skupiła się zdobywaniu całej uwagi Kirsty. Kirsty próbowała włączyć Lisanne, ale przy naturalnej sukowatości Shawny, liczbie ludzi tłoczących się w parnym pomieszczeniu i głośności muzyki, była to przegrana bitwa. Lisanne stała sama, czując się żałośnie, kiedy podszedł do niej Roy. - Widzę, ale nie wierzę! Wow, spójrz tylko na siebie, mała! Cieszę się, że nie ubrałaś się tak na przesłuchanie. Lisanne spojrzała na niego, skonsternowana i zraniona.- Dlaczego nie? - Bo nigdy bym się nie dowiedział czy zatrudniam cię za śpiew… czy nie. Kiedy Lisanne zrozumiała, co powiedział, poczuła rumieniec na skórze. - Emm- zacięła się, patrząc w dół. - Będziesz tak wyglądała na występach i będziemy nie do zatrzymania- powiedział, szczerząc się na jej minę. - Nie wiem. Moja współlokatorka to zrobiła- powiedziała Lisanne, unosząc bezradnie ręce. - Przedstaw mnie- rozkazał Roy, patrząc na przepyszne kształty Kirsty.- Chcę jej podziękować.

25

Lisanne czuła bezradność. Już się zaczęło. Wszystko, co miała tylko dla siebie, w końcu było jej zabierane. Śpiewanie było jedyną rzeczą, w której była naprawdę dobra, a teraz nawet to zostało zepsute. Choć raz chciałaby, żeby chodziło tylko o nią. Potem mentalnie kopnęła się w dupę i przyznała, że zachowuje się jak rozwydrzony bachor- Kirsty zawsze była dla niej miła. Shawna… cóż, to było co innego. Lisanne dokonała przedstawień i była zdziwiona, kiedy Roy położył rękę na jej ramieniu i przytulił ją. Shawnie prawie oczy wyleciały, gdy wytatuowany gigant podniósł Lisanne do góry. - Wszyscy przyjaciele małej są moimi przyjaciółmi- powiedział.

***

Danielowi w końcu udało się wyplątać z nadgorliwego języka Terri. Praktycznie rzuciła się na niego, kiedy tylko wszedł przez drzwi. Nie żeby miał jakieś szczególne obiekcje- to znaczyło, że nie musiał martwić się o podtrzymywanie rozmowy z nią. Poczuł ulgę, że nie zapytała go o jego brata- ani o narkotyki- ale był nie wiedzieć czemu rozczarowany, że nie była też zainteresowana poznania jego. Chociaż musiał przyznać, że dość dobrze zapoznała się z jego ciałem, a jego członek próbował wydostać się z jeansów przez ostatnią godzinę. Jeśli dzisiaj się z kimś nie prześpi, to jego jaja zrobią się niebieskie. Poczuł zmianę rytmu tłumu, kiedy DJ dokończył kawałek, zespół zaczął się przygotowywać. Spojrzał w górę akurat w chwili, kiedy Roy podnosił do góry uroczą dziewczynę z jasnymi brązowymi włosami i uśmiechnął się do siebie. Kiedy Roy w końcu postawił ją na nogach, a ona obróciła się najwyraźniej zawstydzona, Daniel prawie zakrztusił się swoim Burbonem. To była Dziewczyna z Biblioteki- i wyglądała obłędnie gorąco. Roy powiedział mu, że odwiedzi ich dzisiaj nowa wokalistka- wyglądało na to, że Dziewczyna z Biblioteki jednak dostała tą robotę. Poczuł jak Terii wsuwa ręce pod jego t-shirt, drapiąc paznokciami jego plecy, by zwrócić na siebie uwagę. - Chcesz pojechać do mnie? Nie będzie mojej współlokatorki. To było to, co Daniel miał nadzieję usłyszeć- cóż, spodziewał się tego po sposobie w jaki go kusiła. Jego portfel był zaopatrzony w dużą ilość prezerwatyw i czekał kiedy będzie mógł wypróbować te z wypustkami- sprawdzić czy rzeczywiście robiły to, co twierdzono. 26

Może najpierw namówi ją, by zrobiła mu laskę. Kiedy zespół wszedł na scenę, spojrzał na wiwatującego i krzyczącego Roya. Obok niego, z błyszczącymi od podekscytowania oczami stała Dziewczyna z Biblioteki. Daniel poczuł ukłucie zazdrości nim Terri wyciągnęła go na zewnątrz.

***

Lisanne prawie skakała w górę i w dół, kiedy przypomniała sobie, że Kirsty zmusiła ją do ubrania obcasów. Jej stopy dobijały ją, ale miała to gdzieś. Zespół był niesamowity i to było zarówno ekscytujące jak i przerażające, że za trzy tygodnie to ona będzie tam stała. Lekko zemdliło ją na tą myśl. Spojrzała w bok i zobaczyła jak Roy szaleje z taką siłą, że bała się, iż ktoś straci życie. Ludzie odsuwali się od niego, kiedy ważący 230 funtów facet skakał w górę i w dół, z pięściami nad głową. Lisanne zachichotała. Roy był słodziakiem- w ogóle nie było się czego bać. Ten mężczyzna był misiakiem i czuła się z nim bezpiecznie. Obejrzała się i szukała Faceta z Kolczykiem we Brwi, ale wyglądało na to, że zniknął. Pewnie był ze swoją oszałamiającą dziewczyną, całując tak, że czuła się jak w siódmym niebie albo innej rzeczywistości- i tak dalej. Lisanne nie była całkowicie pruderyjna- miała mgliste pojęcie, co może oznaczać „i tak dalej”, tylko nigdy nie doświadczyła tego osobiście. Natomiast miała wybujałą wyobraźnię. Westchnęła: wyglądało, że na zawsze będzie miała tylko tą wyobrażenie. Przewidywania Kirsty, że od razu ktoś będzie próbował ją poderwać były błędne. Nikt do niej nie podszedł. Nie przestawała myśleć o tym, że bliskość i rozmiar Roya robiły z niego porządnego ochroniarza, czy tego chciała czy nie. Natomiast Kirsty miała więcej szczęścia i tańczyła lubieżnie z jednym z kolegów Roya. Lisanne myślała, że widziała go dzisiaj wcześniej, ale że nie należał do zespołu, to nie była pewna. Nawet krzywa mina Shawny, która sprawiała, że wyglądała jak buldog gdzieś zniknęła. Cud nad cudami, wyglądała jakby dobrze się bawiła.

27

Imprezowały do zamknięcia klubu, czyli 4 nad ranem i Lisanne czuła się winna, że pozwoliła sobie aż na tyle w szkolny wieczór. Ale do diabła, ale była zabawa! Potem Roy wepchnął je do taksówki i nakazał Lisanne, by przywlekła swój tyłek z powrotem w czwartek. Kiedy Kirsty i Lisanne weszły do swojego pokoju, niebo na wschodzie zaczynało się rozjaśniać. Część Lisanne była wyczerpana- zwłaszcza te części powiązane z nogami- ale jej romantyczna część, która była o wiele większa, chciała zobaczyć wschód słońca. Kirsty zgłosiła weto, mówiąc że: a) była tak zmęczona, że lunatykowała przez ostatnią godzinę b) nigdy w ciągu swojego młodego życia nie słyszała takiego głupiego pomysłu. W tym samym czasie, w innym pokoju na kampusie, Daniel zakładał buty i zapinał swoje jeansy. Terri spała i lekko chrapała. Jej skóra była zarumieniona, a włosy rozrzucone po poduszce niczym ogień. To był dobry i przyjemny wieczór, choć nie był w stanie zauważyć żadnych znaczących zmian przy użyciu prezerwatyw z wypustkami. Terri wyglądała tak jakby dużo krzyczała, więc może… Daniel nie był pewien czy jeszcze się z nią zobaczy. Nie wymienili się numerami, więc pewnie czuła się tak samo. Zawahał się przez moment, patrząc na jej śpiącą postać, potem wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi. Ryk jego silnika był głośny w nieruchomym powietrzu poranka. Uniósł głowę w kierunku zbliżającego się świtu, potem docisnął gaz i skierował się w stronę domu.

***

Pomimo wyczerpania z jakim Lisanne zakończyła swój drugi tydzień na studiach, to i tak było lepiej niż po pierwszym. Po pierwsze, zaczynała rozpoznawać ludzi ze swoich zajęć i zaprzyjaźniła się z kilkoma osobami, zwłaszcza ze studentami w orkiestrze; jej profesor od skrzypiec dalej ją zadziwiał i inspirował; a co najlepsze- próby zespołu szły naprawdę dobrze. Nauczyła się już prawie wszystkich piosenek, które dał jej Roy, a inni członkowie zespołu byli naprawdę zadowoleni z pierwszej próby. Roy był gitarą prowadzącą i grał naprawdę ostro, JP podtrzymywał rytm, Carlos grał na gitarze basowej i podwójnie basowej, a Mike był perkusistą. Ich muzyka brzmiała jak coś pomiędzy bluesem, a indie rock i Lisanne 28

miała nadzieję, że będzie w stanie namówić ich na wypróbowanie kilku coverów zespołów, które lubiła. Założyła, że Roy napisał te piosenki, ale powiedział, że to przyjaciel. Ze sposobu w jaki pozostała część zespołu wymieniła ze sobą spojrzenia, Lisanne zdała sobie sprawę, że kryje się za tym jakaś historia- i to nie taka, którą się z nią podzielą. Ale i tak byli dość przyjaźni, droczyli się z nią jakby była ich małą siostrą, a oni byli dla niej paczką niesfornych starszych braci, których nigdy nie miała. Jedyny słaby punkt tygodnia nadszedł w piątkowy poranek, w postaci zajęć z biznesu. Lisanne wiedziała, że będzie się z tematem- głównie przez to, że kompletnie jej to nie interesowało, i faktu, że dwa dodać dwa dla niej równało się bólowi głowy- nie podobało jej się to, że chodziła na te zajęcia tylko po to, żeby uszczęśliwić rodziców. Próby czytania zadanych tekstów powodowało, że zamykały jej się oczy, a przeczytała tylko tytuł książki. Przyłożyła rękę do ust, kiedy głośno ziewnęła. Kirsty spojrzała na nią z sympatią. - Długi tydzień? - Można tak powiedzieć- potaknęła zmęczona Lisanne.- Cały czas na pełnych obrotach, koła nadal się kręcą. Już nie mogę się doczekać weekendu, mam w planach dużo snu. - Mięczak- prychnęła Kirsty.- Założę się, że uda mi się cię namówić na jutrzejsze wyjście. Lisanne pokręciła głową, ale nie przyjęła zakładu. Nagle usiadła prościej. Facet z Kolczykiem we Brwi wszedł do sali i usiadł w tym samym miejscu w drugim rzędzie. Rzucił swoją torbę na jedno krzesło, a kurtkę na to po swojej drugiej stronie. To była jasna wiadomość, nie chciał żeby ktoś usiadł obok niego. Co za palant! Najwyraźniej ten facet nie miał żadnych przyjaciół. Nic dziwnego. Ale potem Lisanne przypomniała sobie jaki był zrelaksowany przy chłopakach z zespołu- i bardzo zrelaksowany z tą dziwką z klubu. To był dezorientujące. Wyglądał dokładnie tak samo jak wtedy, kiedy Lisanne widziała go po raz pierwszy, tylko, że dzisiaj miał na sobie szary t-shirt. Nie mógł jej umknąć ten fakt, chociaż wcale nie był ważny. Była rozczarowana, że nie widziała go nigdzie na kampusie w ostatnich dniach. Za to widziała rudą, chichoczącą z koleżankami w stołówce. 29

- Nadal lecisz na Daniela Coltona?- Szepnęła Kirsty. - Co? Nie! Ja… Jest kolegą Roya, to wszystko. Poważnie, nie. To znaczy, jest słodki. Oczywiście. Ale… doskonale o tym wie. Nie. Nie mój typ. Kirsty uśmiechnęła się.- Gubisz się w zeznaniach. Musiało cię naprawdę wziąć. Lisanne jęknęła, ale od odpowiedzi uratował ją wchodzący profesor Walden. Tak jak wcześniej, Facet z Kolczykiem we Brwi- Daniel- nie napisał ani jednego słowa, ani jednej notatki. Po prostu tam siedział, nie zdejmując oczu z profesora przez cały wykład. Dziwne. - A teraz, na zakończenie semestru- ogłosił profesor, zerkając znad swoich okularów pod koniec wykładu i zanim ktokolwiek ruszył się do wyjścia- zamiast egzaminu, przydzielę wam tematy, nad którymi będziecie pracować w parach. Więc, ci z was, którym gorzej idzie w standardowych testach, będą mieli szansę pokazać, co potrafią. Praca w parach jest obowiązkowa; jeśli nie spodoba wam się partner- cóż, szkoda. W biznesie chodzi o to, żeby wykorzystać potencjał zespołu, który się ma; znaleźć mocne punkty wszystkich członków, które będą kompensowały słabości, w tym wasze własne. Kiedy zaczął czytać nazwiska i studenci byli dobierani w pary, pomieszczenie powoli pustoszało. Kirsty była w parze z facetem w czerwonym t-shircie i oboje wyglądali na zadowolonych z tego faktu. A potem. - Panna Maclaine i pan Colton. Kirsty zachichotała. - Uważaj, czego sobie życzysz! Daniel odwrócił się do tyłu, żeby dowiedzieć się kto jest jego partnerką, przeczesując wzrokiem rzędy studentów i czekając aż ktoś podtrzyma jego wzrok. - No idź- syknęła Kirsty, lekko popychając Lisanne. Ruch przykuł uwagę Daniela i wyglądał na zaskoczonego, kiedy Lisanne skinęła głową, jej policzki już były gorące. Kilka innych studentek obrzuciło ją gniewnym spojrzeniem, ale Lisanne nawet nie zauważyła. No prawie. Zaczęła niepewnie schodzić w dół w jego kierunku. - Cześć- powiedziała nieśmiało, czując oszołomienie.

30

Wyciągnął do niej rękę, a ona szybko ją uścisnęła. Jego skóra była ciepła i sucha, dłonie lekko szorstkie. - Jesteś Lisanne- powiedział.- Roy jest moim znajomym. Jestem Daniel. - Emm, taa- to była jej genialna odpowiedź. Stali patrząc na siebie. Lisanne nie mogła nie zauważyć, że miał niesamowicie długie rzęsy, a tęczówki w kolorze jasnego kasztanu z zielonymi i złotymi refleksami. - Więc- powiedział cicho, patrząc jej w oczy - Więc- powiedział cicho, patrząc jej w oczy- czy mogę odzyskać moją rękę? Może mi być potrzebna. - Och, przepraszam!- Szybko opuściła rękę jakby doznała elektrowstrząsu. Widziała, że próbował powstrzymać uśmiech, ale nie sądziła, by mogła zrobić się jeszcze bardziej czerwona niż już była. Uniósł brew i czekała na jakiś komentarz, ale się nie doczekała. - Jak chcesz to zrobić? - Co?- Wybełkotała. - Zadanie. Chcesz popracować w bibliotece? - Emm, taa, jasne. Obojętnie mi. - Ok, kiedy ci pasuje? W niedzielne wieczory? Spojrzała w górę i napotkała jego wzrok, tym razem z pewnością zauważyła krzywy uśmieszek. - Więc jednak widziałeś mnie tam- powiedziała ostro. Wzruszył ramionami. - Ale jakoś nie przyszło ci do głowy, żeby mi pomóc kiedy leżałam na schodach biblioteki! Zmarszczył brwi.- Nie wiem o czym mówisz. Widziałem jak się uczysz, to wszystko. - Jasne! Byłam tylko kilka kroków za tobą, kiedy upadłam. Musiałeś słyszeć jak krzyczę. Przez jego twarz przemknęła czysta wściekłość i Lisanne instynktownie cofnęła się o krok. - Cóż, nie słyszałem- powiedział ostro. Nie było na to odpowiedzi. Lisanne po prostu dodała „kłamca” do jego listy przewinień. Miała wrażenie, że to będzie bardzo długa lista.

31

- W każdym razie, jestem zajęta w niedzielny wieczór- powiedziała, próbując brzmieć przekonywująco. To, że był piękny, nie oznaczało, że bycie dupkiem mogło ujść mu na sucho. Nie z nią. Dalej patrzył na nią, jego twarz była ściągnięta gniewem. - Co?- Powiedziała poirytowana. - Więc kiedy chcesz popracować? Nie chcę mieć niższych ocen przez ciebie. Szczęka Lisanne zacisnęła się z głośnym kliknięciem. - Jestem wolna w niedzielne popołudnie- wycedziła. - O drugiej- powiedział- Nie spóźnij się. Potem podniósł swoją skórzaną kurtkę, torbę i odszedł. - Co za palant!- Wymamrotała do siebie. Spojrzała za siebie i zauważyła, że Kirsty nadal jest zajęta Facetem w Czerwonym Tshircie. Lisanne westchnęła i potarła czoło ręką.

***

O 13:55 w niedzielne popołudnie, Lisanne biegła przez kampus w kierunku biblioteki, zdeterminowana, żeby się nie spóźnić. Nie chciała dać Danielowi kolejnego powodu, żeby był jeszcze większym palantem. Właśnie dotarła do obrotowych drzwi biblioteki, kiedy zobaczyła jak biegnie przez trawnik. Brał po dwa stopnie schodów, miał poważną minę. - Bałeś się, że się spóźnisz?- Powiedziała kpiąco, kiedy się z nim zrównała. - Nie- jego ton był szorstki. Lisanne zamrugała. Może zasłużyła na to. - Słuchaj, przepraszam- powiedziała.- Mamy wspólnie wykonać zadanie, więc… po prostu spróbujmy się jakoś dogadać, ok? Wzruszył ramionami.- Wszystko jedno. Lisanne zabrała gałązkę oliwną i wmaszerowała do biblioteki, z jej uszu unosiła się para z powodu jego niegrzecznego zachowania.

32

Wybrała stolik na tyłach pomieszczenia i usiadła na krześle. Daniel nadal stał, przestępując z nogi na nogę. - Emm, nie będzie ci przeszkadzało, jeśli ja tam usiądę?- Zapytał, skazując na krzesło Lisanne. - Słucham?- Prychnęła. - Ja… emm, lubię siedzieć plecami do ściany, wtedy mogę… widzieć wszystko… - A proszę cię bardzo- powiedziała zdawkowo- ale ja się stąd nie ruszam. Spojrzał na nią spode łba i w końcu odsunął krzesło naprzeciwko Lisanne, co sprawiło, że siedział plecami do całego pomieszczenia. Ze sposobu w jaki drżał, ruszając nogą w górę i w dół, ciągnął za swój kolczyk we brwi, Lisanne nie musiała zgadywać, że czuł się nieswojo. Uśmiechnęła się do siebie- podobało jej się, że miała nad nim przewagę. Podrapał się po zaroście zakrywającym jego policzki i brodę, i oparł na krześle. - Gdzie chcesz zacząć?- Postawił jej wyzwanie. Lisanne miała jeden dobry pomysł, który dumnie mu przedstawiła. - To trochę zbyt podstawowe- upomniał ją. Zarumieniła się, przerażona, że jej pomysł najwyraźniej był do dupy. Wypuścił powietrze i Lisanne zaryzykowała spojrzenie na niego. Nawet, kiedy był wkurzony i poirytowany, nadal nie mogła nic poradzić na to, że chciała na niego patrzeć. Ku jej zaskoczeniu, jego mina była współczująca. - Naprawdę cię to nie interesuje, co? Pokręciła głową, jej policzki nadal były zarumienione. - Roy powiedział, że robisz specjalizację muzyczną? - Emm, tak. Była zdziwiona, że rozmawiał o niej z Royem. - Więc chodzisz na Wstęp do Biznesu, bo… - Przez moich rodziców. Pomyśleli… że powinnam mieć coś w zanadrzu. Daniel potaknął powoli. - Mają rację. Twoi rodzice. Nic nie ma gwarancji. Dobrze mieć zapasowy plan. To nie były słowa, jakie spodziewała się usłyszeć od kogoś takiego jak on- miał nastawienie pt. „co mnie to obchodzi”, „mam wszystko w dupie”.

33

- Spójrz, to dosyć proste, jeśli pomyślisz o tym w ten sposób- powiedział, wskazując na drugi rozdział podręcznika. Ku jej zaskoczeniu, przyszedł przygotowany i miał naprawdę dobre pomysły. A co jeszcze bardziej zaskakujące, był w stanie wyjaśnić jej kilka koncepcji, z którymi miała problem- inercję industrialną, proces produkcji- w jasnym, prostym języku. To wydawało się takie proste! Lisanne nie mogła się powstrzymać i śmiała się głośno, a Daniel szczerzył się do niej. - Taa, jestem zabawnym facetem. - W zasadzie to myślałam, że jesteś dupkiem. - Pieprz się bardzo- odpowiedział. Lisanne zachichotała. - Nie ma za co. Zdecydowała, że woli jego uśmiech niż skrzywioną minę. Obie były gorące, ale jego oczy były łagodne i szczęśliwe, kiedy się uśmiechał. Potem zdała sobie sprawę, że śmiech, który słyszała na przesłuchaniu, należał do niego. Miała nadzieję, że jeszcze go usłyszy. Wiele razy. Rozciągnął się, zakładając ręce za głowę. Lisanne spojrzała na jasną skórę jego brzucha, który było widać nad spodniami i twarde mięśnie jego klatki piersiowej, który odznaczały się pod t-shirtem. Oderwała od niego wzrok, kiedy dotarło do niej, że bycie przyłapaną na gapieniu się na niego nie będzie fajne i może uwolnić jego wewnętrznego palanta. - Jest taka książka, której używałem w liceum, może ci pomóc- powiedział, odwracając jej uwagę od gapienia się.- Mogę sprawdzić czy mają ją tutaj, jeśli chcesz. Lisanne zmrużyła oczy, zastanawiając się czy sugerował, że była na niższym poziomie niż wymagały tego zajęcia, ale na jego twarzy widziała jedynie uczciwość. Było jej wstyd za te myśli. - Nie, w porządku, dzięki. Znajdę ją na półkach. Jaki jest tytuł i autor? Napisał szczegóły na kartce i dalej zaczął wertować podręcznik w poszukiwaniu pomysłów. Lisanne wałęsała się pomiędzy rzędami wysokich półek, aż w końcu znalazła właściwą. Wyciągnęła książkę i przerzuciła kilka stron. Miał rację: to naprawdę jej pomoże.

34

Nagle w bibliotece rozległ się głośny dźwięk alarmu i Lisanne podskoczyła. Wszędzie studenci wrzucali książki do toreb i ruszali w kierunku wyjścia ewakuacyjnego. Pobiegła do ich stolika i była zaskoczona, że Daniel nadal siedział spokojnie z głową pochyloną nad książkami. - Daniel!- Krzyknęła.- Alarm przeciwpożarowy! Nie ruszył się. - Daniel! Nic. - Daniel! Nadal żadnej reakcji. Jezu, musi słuchać swojego iPoda. Wkurzona i przerażona, podbiegła bliżej i wrzuciła książki do torby. - Co jest?- Powiedział najwyraźniej zdezorientowany jej zachowaniem. - Alarm! Przez chwilę na jego twarzy było widać brak pojmowania, potem obejrzał się za siebie i zobaczył jak inni studenci szybko opuszczają pomieszczenie. Mamrocząc coś do siebie i przeklinając pod nosem, wrzucił książki do swojej torby i wyszedł za Lisanne z biblioteki. Studenci tłoczyli się przed budynkiem i wylewali na trawnik. Wszyscy zastanawiali się czy to był prawdziwy alarm czy tylko ćwiczenia. Był jakiś dym? Wezwano straż pożarną? - Zaczekamy na trawie?- Powiedział spokojnie Daniel. - Pewnie. Znaleźli kawałek pustego trawnika, Lisanne próbowała ignorować spojrzenia innych studentów- ten Daniel Colton zadawał się z molem książkowym. Jedną z tych osób była ruda, którą widziała z nim w klubie. Patrzyła spode łba na Lisanne i mamrotała coś do swojej koleżanki. -Emm, twoja dziewczyna tam jest- powiedziała Lisanne, wskazując szybko za ramię Daniela. Zmarszczył brwi i obejrzał się za siebie, a potem uśmiechnął krzywo. - Nie jest moją dziewczyną. -Ale… widziałam cię z nią w klubie. Daniel wzruszył ramionami. - Jednorazowa sprawa. 35

- Och. Lisanne nie była przyzwyczajona do tak luzackiego rozmawiania o, cóż, seksie. - Nie wygląda na zbyt szczęśliwą. - Nie mój problem- odpowiedział, znowu marszcząc brwi.- Dostała to, czego chciała. Lisanne nie widziała, co na to odpowiedzieć. Położył się na trawie, podpierając na łokciach i wyciągając przed sobą swoje długie nogi. Potem wyciągnął zgniecioną paczkę papierosów z kieszeni spodni, zapalił jednego i zaciągnął się za aprobatą. - Palenie bardzo szkodzi zdrowiu- powiedziała z dezaprobatą Lisanne. Daniel wyglądał na rozbawionego. - Taa? Chyba nikt mi o tym wcześniej nie wspomniał. Lisanne przewróciła oczami, a on mrugnął do niej, biorąc kolejnego macha. Leniwie wydmuchnął dym nosem i Lisanne obserwowała prążki dymu nim rozwiał je delikatny wiatr. A potem zauważyła coś jeszcze.- Nie słuchasz iPoda. Spojrzał na nią skonsternowany. - Emm, nie. - Nie miałeś słuchawek w bibliotece. - Nie- powiedział, nagle się spinając. - Alarm… - Co z nim?- Powiedział ostro. Lisanne była zszokowana złością w jego głosie. Zawahała się. - Nic- wybełkotała. Zmrużył oczy, ale potem odwrócił wzrok. - Co za różnica. Muszę już iść. - Ale nie skończyliśmy się uczyć… Nie odpowiedział; po prostu zgasił niedopałek w trawie i wyrzucił go, pstrykając palcami. - Hej! Nie śmieć! Ptaki mogą próbować to zjeść. Nawet na nią nie spojrzał, kiedy wstał i odszedł. Lisanne zastanawiała się, co się właśnie u diabła stało.

36

Nie, nie będzie jej tak traktował- nie po tym jak tak dobrze się dogadywali. Wstała i pobiegła za nim. - Daniel! Nawet nie zwolnił. - Daniel! Żadnej reakcji. Zwolniła, kiedy była tuż zanim i wołała jego imię, ale nie obrócił się; nie spojrzał na nią. Chwyciła go za ramię, a on obrócił się tak szybko i to z podniesionymi pięściami, że Lisanne odskoczyła od niego. Kiedy ją zobaczył uspokoił się trochę, ale tylko trochę. - Daniel? - Co?- Powiedział ostro. - Wołałam cię. Nie słyszałeś mnie. Wzruszył ramionami.- Myślałem o czymś innym. - Nie. Chodzi mi o to, że nie słyszałeś mnie. Jego temperament eksplodował, jego oczy stały się ciemne i wściekłe. - Czego ode mnie chcesz? - Nie słyszałeś mnie, prawda? Próbował odrzucić jej rękę, ale nie chciała puścić, mocno ściskając palcami jego ramię. - Nie słyszałeś mnie! - Odwal się!- Warknął i mocno ją odepchnął. Jej ręce opadły do jej boków i czuła, że nie może złapać powietrza. - Nie słyszysz mnie!- Szepnęła. Odwrócił się, ale nie zanim Lisanne zauważyła zdesperowany ból na jego twarzy. - Niczego nie słyszysz.

37

Daniel czuł, że jego krew zamarzła, kiedy tak stał i patrzył na skonsternowaną twarz Lisanne. - Nie… Proszę, nie mów nikomu- powiedział, odwracając wzrok w stronę studentów stojących przed biblioteką. - Nie rozumiem- szepnęła Lisanne.- Wydajesz się taki… Zamilkła. - Normalny?- Dokończył gorzkim tonem. Jej skóra zaczerwieniła się i musiała przyznać, że dobrze zgadł. - Jak ty… jak ty to robisz? Oblizał usta, znowu rozglądając się wokół siebie. Nie mógł tutaj z nią rozmawiać, nie przy tych wszystkich ludziach, którzy mogli podsłuchiwać. - Czy możemy gdzieś pojechać? Uciec stąd?- Spytał błagalnym tonem. - Tak, oczywiście. Poczuł ulgę, że tak od razu się zgodziła. Potaknął i zaczął iść przez trawnik z zaciśniętą szczęką, napięcie wydobywało się z niego falami. Lisanne musiała praktycznie biec, kiedy Daniel tak szybko szedł przez kampus. - Dokąd idziemy?- Zapytała bez tchu. Nie odpowiedział, ale szybko dotarło do niej, że prowadzi ją w stronę parkingu dla studentów. Prawie zemdlała, gdy podszedł do błyszczącego, czarnego motocykla. Sięgnął do schowka w siedzeniu, wyciągnął kask i podał go jej bez komentarza. - Emm, nigdy wcześniej tego nie robiłam- powiedziała bezradnie machając ręką w stronę maszyny i przygryzając wargę. Nie uśmiechnął się. - Czy kiedykolwiek jechałaś rowerem? - Oczywiście! - To tak samo. Po prostu się trzymaj.

38

Przerzucił nogę przez motocykl i wyciągnął do niej rękę. Przyjęła ją, oddając mu dłoń, obdarzając go zaufaniem i Lisanne usiadła za nim. Sięgnęła do tyłu, w poszukiwaniu czegoś do chwycenia się. Nie znalazła, Daniel chwycił ją w nadgarstkach i przyciągnął jej ramiona do swojego pasa. Jego ciało było ciepłe i twarde, gdy Lisanne objęła go mocno, zaciskając oczy, kiedy silnik zaczął głośno warczeć. Zapiszczała, kiedy kopnął podpórkę i wyjechał na drogę. Jej oczy otworzyły się. Mocno przyspieszył, a Lisanne trzymała się mocno podekscytowana prędkością, ale też czując lęk. Jechali jakieś 15 minut, Daniel ze swobodą omijał samochody. Pomimo ataku na swoich zmysłach, Lisanne w końcu zaczęła przyzwyczajać się do tego uczucia i zaczęła czerpać przyjemność z bliskości Daniela. Potem wróciły do niej okoliczności, które spowodowały zaistniałą sytuację i jej gardło ścisnęło się. Może źle zrozumiała. Ale to dlaczego spojrzał na nią w ten sposób? Dlaczego błagał ją, by nikomu nie mówiła? Tak jakby miała to zrobić! Dlaczego był taki zmartwiony? Motocykl zaczynał zwalniać i Daniel zatrzymał się pod tanim barem, który miał odzwierciedlać wagon starego pociągu. Nagła cisza, która nastąpiła po wyłączeniu silnika, była niepokojąca. Lisanne wzięła głęboki oddech i niechętnie zabrała ręce z jego pasa. Zsiadł i zdjął kask bez słowa. Lisanne próbowała przełknąć, ale złość i ból na jego twarzy zostały zastąpione przez maskę chłodu. Podała mu swój kask w ciszy, a potem weszła za nim do baru. Zaskoczyło ją, kiedy otworzył przed nią drzwi. Ten mały gest uprzejmości pomógł jej zwalczyć trochę ucisk, który budował się w jej piersi. Usiadł na ławce z tyłu i Lisanne zrobiła to samo, denerwując się przed nadchodzącą rozmową, ale chciała też poznać prawdę o tym pięknym, skomplikowanym chłopcu. Podeszła do nich kelnerka w średnim wieku, niosąc dzbanek kawy, która wyglądała na tak mocną, że mogłaby skręcić włoski na piersi byka i nalała dwa kubki bez pytania. - Dzięki, Maggie- powiedział Daniel zmęczonym tonem. - Dla ciebie wszystko, przystojniaku- powiedziała uśmiechając się i mrugając do Lisanne.

39

Odeszła zanim Lisanne odważyła się poprosić ją o śmietankę. Obserwowała z fascynacją jak Daniel dodaje do swojej kawy trzy saszetki cukru i miesza ponuro parujący napój. Podniosła swój kubek i wzięła łyka. Kawa była mocna, ale nie tak bardzo jak się spodziewała. Daniel oparł się i zamknął oczy. Wyglądał na tak zagubionego i kruchego, ale potem jego oczy otworzyły się i patrzył na nią z góry, jego twarz znowu była lodowata. - Czego chcesz ode mnie? Powtórzył słowa, które wykrzyczał do niej na trawniku, ale teraz jego głos był monotonny. Lisanne zadrżała. - Chcę tylko wiedzieć… czy miałam rację. - Czemu cię to obchodzi? - Ja tylko… to może być niebezpieczne… jeśli ludzie nie wiedzą o… tobie. Uniósł brwi w niedowierzaniu. - Niebezpieczne? - Tak- powiedziała Lisanne, próbując nad sobą panować.- W bibliotece, nie słyszałeś alarmu, prawda? - Pytasz mnie czy mówisz mi? - Emm, pytam cię? Westchnął i obserwował stół z niesłychanym zainteresowaniem. Musiał coś zrobić z rękami i nasypał na stół mały kopczyk soli i zaczął rysować w nim palcem. Próbował zebrać myśli, zastanawiając się ile mógł jej powiedzieć, jak bardzo mógł jej zaufać. Lisanne powstrzymała się przed wypowiedzeniem trywialnych słów mówiących mu, by przestał robić bałagan na stole. Daniel zacznie mówić- wiedziała to- i nie chciała mu przeszkadzać. - Zazwyczaj siedzę plecami do ściany, żebym mógł widzieć co wszyscy robiąpowiedział w końcu.- To zazwyczaj daje mi wskazówkę. Spojrzał na nią.

40

- Nie chciałaś się przesunąć i musiałem siedzieć naprzeciwko ciebie, żeby móc odczytać, co mówisz z ruchu ust- wzruszył ramionami.- Jestem ostrożniejszy, kiedy jestem sam. Lisanne poczuła się okropnie. Jej odmowa na zmianę miejsca, jej sukowatość, wszystkie te niesprawiedliwe myśli na jego temat. Nie był kłamcą. Nie był palantem. Ale ona, Lisanne, była suką pierwszej klasy, samolubną jak cholera. - Przykro mi- szepnęła. Skinął głową i znowu westchnął. - Taa, często to słyszę. Spojrzał w dół i przesunął kopczyk soli w inny kierunek. Lisanne położyła rękę na jego dłoni, zmuszając go, by na nią spojrzał. - Przykro mi, że byłam dla ciebie taką suką. Uśmiechnął się lekko i delikatnie wysunął rękę, kładąc ją na swoim kolanie. Zażenowana, też zabrała swoją i oboje pili kawę, by mieć co robić- coś, co złagodziłoby tą okropną ciszę. - Więc… potrafisz czytać z ruchu ust?- Powiedziała w końcu. Potaknął, obserwując jej twarz. - Czy to… czy to dlatego nie robisz notatek podczas wykładów? Znowu potaknął.- Gdybym spróbował robić notatki, przegapiłbym pół wykładu. - Ale czy to nie jest naprawdę trudne? Wzruszył ramionami.- Jestem dosyć dobry w zapamiętywaniu: notatki robię później. Zaproponowali mi komputer, automatycznie zapisujący wypowiedziane słowa, ale… wolę to robić moim sposobem. - Więc twoi wykładowcy wiedzą? - Taa. - Ktoś jeszcze? - W szkole? Tylko ty. - Nie rozumiem. Dlaczego próbujesz utrzymać to w tajemnicy? To nie jest coś, czego trzeba się wstydzić. Mam na myśli, że doskonale sobie poradziłeś, zachodząc tak daleko… - Przestań!- Warknął.- Kurwa, nie traktuj mnie protekcjonalnie! - Nie robiłam tego! Ja…

41

- Tak kurwa, robiłaś. Jesteś taka sama jak reszta. „Doskonale sobie poradziłeś”, to powiedziałaś? Dlaczego to jest niby „doskonałe”, że poszedłem na studia? Jestem głuchy, nie głupi. To był pierwszy raz, kiedy któreś z nich wypowiedziało to słowo i Lisanne zbladła. - Nie o to mi chodziło! Przepraszam, ja… Wpatrywała się w swoją kawę i poczuła zbierające się łzy. Wydawało się, że nie umie powiedzieć niczego, co jeszcze bardziej by nie pogorszyło sytuacji. Nie potrafiła sobie wyobrazić jak ciężko musiało mu być. Wiedziała jak jej jest trudno na studiach, a ona była normalna. Potem znienawidziła się za takie myślenie. Ale i tak, on musi stawać przed większymi wyzwaniami niż ona. A potem zdała sobie sprawę jak okropnie samotny musi byćbrak możliwości włączenia się do grupowej konwersacji, nie być w stanie rozmawiać o ostatnich piosenkach i zespołach, nie słyszeć przypadkowych uwag innych ludzi, nie móc grać na jej skrzypcach, nie słyszeć własnego głosu, własnego śpiewu. Nie potrafiła wyobrazić sobie życia bez muzyki, bez dźwięków. Ale takie było życie Daniela. Nic dziwnego, że owijał się fasadą wrogości, próbując trzymać wszystkich z daleka od niego. - Widziałam jak tańczyłeś w klubie- powiedziała, nagle przypominając sobie jego niegrzeczny taniec i poczuła się zmieszana- z twoją dziew… z tą dziewczyną. Jak to…? Uśmiechnął się lekko.- Czuję to- powiedział.- Czuję basy przez podłogę, wibracje. Nikt nigdy nie widzi… że jestem głuchy… kiedy jestem w klubie- wszyscy gówno słyszą w tych miejscach. Dobrze tam pasuję. To jedyne miejsce, gdzie powiedzmy, mam przewagę. Inni ludzie muszą słyszeć, by ich usłyszano- ja potrafię czytać z ich ust. Jego ton był kąśliwy. - Czy ty… emm… słyszysz cokolwiek? Tylko się tak zastanawiałam, bo wydajesz się taki… - Znowu chciałaś powiedzieć „normalny”, co?- Powiedział oskarżająco. Lisanne przygryzła wargę i potaknęła powoli.- Przepraszam- wybełkotała. - I nadal się zastanawiasz, dlaczego nie chcę, żeby ktokolwiek wiedział? Spojrzała w górę, widząc w jego oczach jedynie cierpienie i frustrację. - Bo nie chcę, żeby to mnie definiowało- powiedział łagodnym głosem.- Kiedy ludzie wiedzą, że jesteś… niepełnosprawny- Chryste, kurewsko nienawidzę tego słowa- traktują cię inaczej. Przez połowę czasu nawet nie wiedzą, że to robią. Nienawidzę tych wszystkich 42

pieprzonych stereotypów- włożył głowę w ręce.- Nienawidzę tego. Naprawdę cholernie tego nienawidzę. Lisanne nie wiedziała, co powiedzieć i jak się zachować. Ciężko było przyjąć, że miał ten… problem, kłopot, kalectwo… jak miała to nazywać? - Jestem tak cholernie żałosny- wybełkotał.- Dwa tygodnie: tylko dwa tygodnie… zanim ktoś- zanim ty- się domyśliłaś. Lisanne spojrzała mu w oczy. - Gdyby nie alarm przeciwpożarowy, to nie jestem pewna czy bym zauważyłauśmiechnęła się lekko.- Dalej myślałabym, że jesteś ignorującym mnie palantem. Jego twarz lekko złagodniała i próbował się uśmiechnąć, prawie mu się udało. - Ale Daniel: nie rozumiem, dlaczego wolisz, by ludzie uważali cię za palanta… niż za głuchego. Wzruszył ramionami. - Palanty są normalne. Bycie głuchym… sprawia, że jestem inny. Nie chcę być inny. Lisanne przesunęła wzrokiem po jego tatuażach i przekłutej brwi. - Myślę, że chcesz. - Co? - Myślę, że chcesz być inny. Wystarczy na ciebie spojrzeć. Gapił się na nią i powoli pokręcił głową.- Nie rozumiesz. - Próbuję. - Taa, zdaje się, że tak. - Czy… czy opowiesz mi o tym? Kiedy to się zaczęło? Chodzi mi o to, że nie urodziłeś się głuchy, prawda? - Czego ty chcesz? Pieprzonej historii mojego życia? - Tak, jeśli uda ci się nie przeklinać co drugie słowo. Spojrzał na nią z rozbawieniem, a potem głośno się zaśmiał. - Jesteś zabawna! - Cieszę się, że cię rozśmieszam!- Prychnęła, choć tak naprawdę nie była wściekła. Dobrze było widzieć jak znowu się uśmiecha. Ale jego uśmiech szybko zniknął. - Nie chcę, żeby ktoś jeszcze wiedział. Mówię poważnie: nikt więcej. - Obiecuję, Danielu. Poza tym, to twój sekret, nie mój. 43

Potaknął powoli. - Zdaje się, że będę musiał ci zaufać. - Zdaje się, że tak. - W porządku, ale będę potrzebował kolejnej cholernej kawy. - Hej, bez przekleństw! Obiecałeś? - Nie mogę nawet powiedzieć „cholera”? - Wolałabym nie. - Czy twój stary nie jest przypadkiem pastorem? Lisanne przewróciła oczami.- Ale to oklepane! Myślisz, że skoro nie lubię przeklinania to muszę być dewotką? I kto teraz posługuje się stereotypami? Został uratowany od odpowiedzi, kiedy Maggie podeszła, by dolać im kawy. - Chcesz coś do jedzenia do tego, Danny? Albo twoja koleżanka? Daniel spojrzał na Lisanne.- Jesteś głodna? - Nie, dzięki. - Niczego nam nie trzeba, dzięki, Maggie. - Przyniosę ci to, co zwykle- powiedziała- i nie przewracaj na mnie oczami, Danny Coltonie. Wiem, że nigdy nie masz nic do jedzenia w domu. - Dzięki, Maggie- wybełkotał skarcony, gdy kelnerka odeszła. Lisanne uniosła brwi. - Danny, co? Zrobił kwaśną minę.- Taa, cóż, zna mnie od dziecka. Tylko ona mnie tak nazywa. - No nie wiem. Myślę, że do ciebie pasuje, Danny. - Rób tak dalej, córko pastora. Lisanne spojrzała na niego spode łba i Daniel znowu zaczął się z niej śmiać. - Więc, dlaczego wybrałeś tą uczelnię?- Powiedziała, próbując podtrzymać rozmowę. Wzruszył ramionami. - Ma świetny program, jeżeli chodzi o biznes, dobry dla ekonomii. I dostałem częściowe stypendium. A ty? - To był bardziej wybór mamy i taty. Wiedziałam, że chcę coś z muzyką, a tutaj jest taki program, więc uczę się na nauczycielkę muzyki. - Tego właśnie chcesz? - Nie do końca, ale blisko. 44

Kiedy Maggie przyszła z talerzem jajek, bekonu i owsianką, Daniel wgryzł się niego wygłodniale. - Wow, chyba jesteś naprawdę głodny- powiedziała Lisanne, oczy prawie wypadły jej z głowy, zadziwione szybkością z jaką znikało wszystko z talerza. - Mmm- powiedział z pełnymi ustami jajek i bekonu.- Nie jadłem wczoraj. - Co? W ogóle? - E e- wybełkotał, kręcąc głową. - Dlaczego? Przełknął ostatni kęs i sięgnął po kawę. - Nie zrobiłem zakupów. Poza tym, jedzenie szybko znika z mojego domu, więc to nie ma sensu. Lisanne pokręciła głową, skonsternowana. - Twoja mama nie robi zakupów? Kiedy tylko zadała to pytaniem dotarło do niej, że znowu wlazła z buciorami w jego sprawy. - Moi rodzice nie żyją od ponad dwóch lat- powiedział, patrząc na ścianę za nią.Zostałem tylko ja i Zef, mój brat. Powietrze opuściło płuce Lisanne. - Jak? - Wypadek samochodowy. Wszystko, co mogła zrobić, to skinąć we współczuciu. Daniel urodził się z inteligencją i dobrym wyglądem, ale w ciągu kilku lat stracił swoich rodziców, słuch, dużą część swojej dumy i godności, razem z nadzieją. Lisanne nawet zacząć pojmować jak on w ogóle funkcjonował, jak wstawał rano i chodził na zajęcia. Zdecydowała, że musi być silny. Bardzo silny. Jej serce puchło podziwem dla niego, a potem zapłonęło bólem. Życie nie obchodziło się z nim lekko. - Przykro mi- powtórzyła bezradnie. Wzruszył ramionami. - Życie jest do kitu.

45

Wyciągnął ramiona nad głowę i jego t-shirt przesunął się do góry, zaciskając wokół jego piersi. Policzki Lisanne zaczynały płonąć, a potem poczuła się okropnie za te brudne myśli, kiedy on odkrywał przed nią swoją duszę. Była okropną osobą. - A co z tobą?- Zapytał.- Jaka jest twoja historia? - Nic interesującego- powiedziała szybko. - I tak mi powiedz. - Naprawdę nie ma niczego do opowiadania. Zmarszczył brwi.- Więc ty możesz mnie przesłuchiwać, ale sama nic nie powiesz. - Nie, chodziło mi o to… jest po prostu nudna. Co chcesz wiedzieć? - Opowiedz mi o swojej rodzinie. Westchnęła. - Moi rodzice to Monica i Ernie. Oboje są nauczycielami w liceum, uczą matematyki. Mam młodszego brata, Harrego. Ma 13 lat. Jest wrzodem na… cóż, wrzodem, ale i tak za nim tęsknię. Interesuje go, to co wszystkich chłopców: futbol, gry komputerowe i zaczyna interesować się dziewczynami- zadrżała.- Ma na ścianie plakat Megan Fox. Mama powiedziała mu, że uprzedmiotawia kobiety, ale myślę, że tacie się podoba- chodzi mi o plakat. - Taa, cóż, ona jest seksowna! - Fuuuj! Jesteś typowym facetem- zadrwiła. Puścił do niej oko, a ona wyszczerzyła się do niego. - A jakie plakaty wiszą na twojej ścianie?- Droczyła się z nim. - A co? Chcesz zobaczyć moją sypialnię?- Zapytał, unosząc brew, tą z kolczykiem.- Bo muszę powiedzieć, że nie sądziłem, że jesteś taką dziewczyną. Lisanne gapiła się na niego w całkowitym szoku. Uśmiechnął się krzywo, wiedząc, że wygrał tą rundę werbalnego przekomarzania się. - Całowałaś się kiedyś, LA?- Powiedział pochylając się i patrząc w jej oczy, powstrzymywał uśmiech. - Nie bądź palantem!- Powiedziała ostro. - Tak myślałem- powiedział zadowolony z siebie. - Całowałam się- zająknęła się.- Wiele razy. To było cholerne kłamstwo, ale nie było mowy, żeby przyznała mu się do tego. - Dobrze wiedzieć- powiedział, odsuwając się i uśmiechając. 46

- A ty? - Taaa, całowałem się. Wiele razy. Przewróciła oczami. - Chodziło mi o to czy masz dziewczynę? - A co, oferujesz siebie? - Nie wiem nawet czemu się trudzę- prychnęła. Uśmiechnął się do niej. - Nie, nie mam dziewczyny. Coś jeszcze chcesz wiedzieć? Lisanne przygryzła wargę. - Zapytaj mnie- ponaglił.- Nie odpowiem, jeśli nie będę chciał. - Sprawiedliwie- zamilkła.- Cóż, zastanawiałam się… kiedy, emm, kiedy ty… kiedy… przepraszam, nie ważne. Jego żartobliwa mina zniknęła i Lisanne chciała się kopnąć. - Ciągle wracamy do tego gówna, co?- Powiedział gniewnie.- Właśnie dlatego mam tego dość, właśnie dlatego nienawidzę o tym rozmawiać. Jestem tak cholernie fascynujący dla wszystkich, ale to moje życie i wiem, co straciłem. Każdego pieprzonego dnia wiem, co straciłem. Widzę jak chodzisz na próby z Royem i chłopakami i to mnie kurwa zabija. Już nigdy nie będę tego miał; już nigdy nie usłyszę muzyki. I wiesz co? Zaczynam zapominać. Czasami myślę, że słyszę muzykę w głowie, ale już nie jestem pewien. Zamknął oczy, a potem znowu się odezwał.- Myślisz, że tak jest też z niewidzącymi ludźmi? Chodzi mi o to, że jeśli kiedyś widzieli… to czy pamiętają kolory? Czy myślą w kolorach, śnią w kolorach? Czasami wydaje mi się, że słyszę muzykę w moich snach… Gardło Lisanne ścisnęło się i czuła się odpowiedzialna za jego uczucia. I jej obowiązkiem było danie mu odpowiedzi. - Tak, myślę, że tak. To znaczy myślę, że ja bym tak miała. No wiesz, Beethoven komponował nawet, kiedy był już całkowicie głuchy. - Taa, jakby nigdy nikt mi tego nie powiedział zjadliwie. - To nie znaczy, że to mniej prawdziwe- powiedziała cicho. Westchnął. - Mój… stan… to idiopatyczna czuciowo- nerwowa utrata słuchu- co oznacza, że nie mają cholernego pojęcia, co to jest. Podejrzewają, że to wirus, ale nie wiedzą tak naprawdę. To zaczęło się, kiedy poszedłem do liceum. Najpierw wpadłem w tarapaty: nauczyciele 47

mówili, że się nie koncentruję albo, że jestem bezczelny, bo im nie odpowiadam. Z jedną nauczycielką naprawdę miałem problem, z panną Francis. Miała jeden z tych cholernie irytujących, wysokich głosów i gówno słyszałem. Najpierw traci się wysokie dźwięki- dolne zajmują trochę więcej czasu. Byłem zbyt głupi, by powiedzieć komuś, że mam problem. Zamilkł i spojrzał w dół. - Potem moje oceny zaczęły spadać. Wdawałem się w bójki, moi rodzice byli wzywani do szkoły milion razy. Jeden z moich nauczycieli zaczął się domyślać, co się dzieje. Wysłali mnie na badania… kiedy miałem 15 lat już cierpiałem na poważną utratę słuchu. Potarł twarz rękami. - Szkoła powiedziała, że już nie może sobie ze mną „poradzić”. Więc… moi rodzice wysłali mnie do szkoły specjalnej. Kiedy… kiedy umarli, zostały mi niecałe dwa lata, więc… skończyłem ją i przysiągłem sobie, że nigdy nie będę tak żył. Nie chciałem tej plakietki „niepełnosprawny”- „sprawny inaczej”, do kurwy nędzy. Jak ja tego kurwa nienawidzęzamilkł.- Do tego czasu straciłem już prawie cały słuch. Mam jakiś słuch w lewym uchu, ale nie jestem już tego pewien. Nie słyszałem pieprzonego alarmu. Może usłyszałbym wybuch cholernej bomby- nie wiem. Lisanne nie zdawała sobie sprawy, że wstrzymywała oddech aż płuca zaczęły ją boleć. - A… aparaty słuchowe nie pomagają? Daniel skrzywił się. - Nie do końca. Niektórym ludziom pomagają. Próbowałem cyfrowych aparatów słuchowych, ale nie dostarczały wystarczającego natężenia, głosy wydawały się zniekształcone i mętne. Analogowe były lepsze, ale niewiele. - Ale czy to by trochę nie pomogło? - Jasne, jeśli chcesz, by ludzie traktowali cię jak pieprzonego debila. - Nie wszyscy ludzie! - Nie mów mi, kurwa, jak to jest. Ludzie pierdolą farmazony typu „Och, jak ty dobrze mówisz” jakby mnie kurwa klepali po plecach czy coś. - Więc… nie ma… nie ma żadnej nadziei? Lekarze…? Pokręcił głową.- Nie. Jestem jednym z ich „najgorszych scenariuszy”. Warty zapamiętania, można powiedzieć. Lisanne poczuła lekkie mdłości, ale brnęła dalej.

48

- Nie możesz tracić nadziei, Danielu. Naukowcy ciągle dokonują przełomowych odkryć. Mógłbyś… nie wiem… wziąć udział w próbach klinicznych czy coś. A co z tymi implantami, o których słyszałam? Pokręcił głową. - Kiedyś tak myślałem, ale miałem dość pieprzonym szczurem doświadczalnym. Spędziłem tyle czasu w szpitalach i klinikach na testach, dopasowaniach do różnych aparatów słuchowych- każdy kolejny jeszcze bardziej kurewsko bezużyteczny od poprzedniego. Nie mógłbym znowu przez to przechodzić… przez nadzieję. To może cię zabić. Wyglądał na tak załamanego, że Lisanne chciała tylko spróbować go pocieszyć, ale zanim była w stanie coś wymyślić, pokręcił głową jakby chciał ją oczyścić. - Kurwa- powiedział- to brzmiało jak cholerna opera mydlana. Chcesz się trochę zabawić? Lisanne zakręciło się w głowie od jego zmiany nastroju. - Ok- powiedziała niepewna.- Na przykład? - Zaufasz mi? - Nie. Wyszczerzył się. - Co masz do stracenia? - Emm, moje życie, reputację, zdrowie psychiczne? Daniel zaśmiał się. - To wszystko? No chodź. Odstawię cię pod akademik w jednym kawałku, ale nie mogę wypowiadać się na temat twojej reputacji, jeśli ktoś cię ze mną zobaczy. Lisanne udała westchnięcie. - Zdaje się, że będę musiała z tym żyć. Pół godziny później, Lisanne stała z otwartymi ustami, szczęka na podłodze. Poważnie? Zabrał ją do salonu gier? - Ile ty masz lat? Trzynaście?- Powiedziała w niedowierzaniu. - Nie, kochanie, jestem stuprocentowym mężczyzną- powiedział uśmiechając się krzywo i puścił do niej oko.- Chcesz, żebym ci udowodnił? Skrzyżowała ramiona na piersi i próbowała wyglądać na poważną. Daniel wyszczerzył się do niej.

49

- Aw, no chodź! Będzie fajnie. Będziemy jeść chipsy, pić oranżadę i strzelać. Czego tu nie lubić? Chwycił ją za rękę i przyciągnął do swojego boku. Jego podekscytowanie było zaraźliwe- był jak mały chłopiec z błyszczącymi oczami. Lisanne musiała przyznać, że podobała jej się ta jego żartobliwa strona. Przez większość czasu był taki poważny. Wymienił dziesięć dolarów na żetony i podał jej stosik. - Nie e, chyba popatrzę jak ty grasz. Wyszczerzył się i podszedł do maszyny o nazwie MotorStorm Apocalypse. - Ta jest zajebista. Daniel grał w przeróżne gry przez prawie godzinę. Bawiło ją obserwowanie jak zachowuje się niczym nadpobudliwe dziecko; przypominał Lisanne jej brata. Za każdym razem, kiedy wygrał albo uzyskał wysoki wynik, obracał się do niej i szeroko uśmiechał. Nawet przekonał Lisanne, by zmierzyła się z nim w Project Gotham Racing, a potem sprał jej tyłek we wszystkich czterech wyścigach. Odmawiając rewanżu, poszła po obiecane chipsy i oranżadę z dziesięciodolarowym banknotem, który kazał jej wziąć ze jego portfela. Potem siedzieli na plastikowych krzesłach i obserwowali grupkę pierwszorocznych licealistów, kłócących się o Ridge Racer. Lisanne musiała przyznać, że pomimo wszystko dobrze się bawiła. Jedyną rzeczą, która ją niepokoiła był fakt, że tak łatwo było zapomnieć, że Daniel był głuchy. Kilka razy mówiła do niego, kiedy był do niej odwrócony plecami zanim przypominało jej się, by poklepać go po ramieniu. Widziała jak łatwo ludzie mogliby pomyśleć, że jest niegrzeczny. W pewnym sensie rozumiała, co miał na myśli, mówiąc, że nie chce by ktoś się dowiedział, ale naprawdę nie wiedziała, dlaczego woli, by uważali go za palanta. Przypomniało jej się powiedzenie, które wbijała jej do głowy mama: musisz przejść milę w czyichś butach nim możesz go oceniać. Westchnęła, odkrywając, że musi się wiele nauczyć. W końcu zdecydowała, że robi się późno, i że obiecała Kirsty, że wyjdą dzisiaj wieczorem. O wiele bardziej wolałaby zostać z Danielem, ale obietnica to obietnica. Zaproponował, że odwiezie ją do akademika i Lisanne zgodziła się z wdzięcznością. Ale kiedy byli już pod akademikiem, widziała niepokój na jego twarzy. - Emm, Lisanne, nie powiesz nikomu, prawda? - Nie, obiecuję. Tak jak powiedziałam, to nie moja tajemnica- powtórzyła. 50

Wyglądał jakby mu ulżyło. - Powinniśmy przełożyć naszą naukę- przypomniała mu. - Taa, zdaje się, że tak. Daj mi swój telefon, wpiszę mój numer. Lisanne bez słowa podała telefon najseksowniejszemu facetowi na studiach, próbując się nie uśmiechać kiedy wstukiwał swój numer w jej listę kontaktów. - Tylko przypisz mi fajny dzwonek, ok?- Powiedział rozbawiony. - Przypiszę ci Celine Dion- powiedziała.- I tak nigdy się nie dowiesz. Przez twarz Daniela przemknęło niedowierzanie, a potem odrzucił głowę do tyłu i zaczął się śmiać. - Jesteś twardą kobietą. Podoba mi się to. Potem przerzucił nogę przez motocykl i odjechał w ciemniejące niebo. Z jego słowami dźwięczącymi w jej uszach, Lisanne przytuliła siebie i pomknęła do swojego pokoju. Podobam mu się! Zanim była w stanie włożyć klucz do zamka, drzwi otworzyły się szeroko i Kirsty wciągnęła ją do środka. - Nie mów mi, że właśnie spędziłaś na nauce pięć godzin z Panem Wysokim, Mrocznym i Przepysznie Niebezpiecznym!- Krzyknęła. Lisanne zaśmiała się nerwowo. - W pewnym sensie. Uczyliśmy się trochę- bardzo krótką chwilę, pomyślała.- A potem trochę się powłóczyliśmy. To wszystko. - Nie gadaj! Więc to była randka? Pocałował cię? Była jakaś akcja z językiem? Mów wszystko! - Nie! Powiedziałam ci, uczyliśmy się, a potem zrobiliśmy sobie przerwę. Jest… miły. - Miły?! Och, nie wymigasz się, mówiąc, że najgorętszy facet na kampusie jest miły! Litości! - Emm, no cóż, dał mi swój numer telefon, ale tylko po to, żebyśmy mogli się umówić na naukę. Oczy Kirsty prawie wypadły z jej głowy, tak szeroko były otwarte. - Dał ci swój numer telefonu? O mój Boże! Ale jestem zazdrosna! Obiecaj mi, że następnym razem będziesz go pieprzyć do nieprzytomności tak, że nie będzie mógł chodzić, a potem opowiesz mi wszystko w szczegółach i z notatkami. Ma dobre zawieszenie? 51

- Nie wierzę, że to powiedziałaś!- Wrzasnęła Lisanne. - Kompletuję akta osobowe- powiedziała Kirsty, wyciągając migoczący, fioletowy notes.- To lista dwudziestu najgorętszych facetów na kampusie. Daniel i Pan Czerwony Tshirt są na pierwszym miejscu i potrzebne mi dodatkowe informacje. Ile ma wzrostu? Lisanne skapitulowała, decydując, że łatwiej będzie zgodzić się na szalony plan Kirsty niż próbować z nim walczyć. - Emm, cóż, chyba jest wyższy od mojego taty, ale nie wiele, więc musi mieć około metra osiemdziesiąt osiem. - Doskonale- powiedziała Kirsty, ssąc końcówkę ołówka i zapisując w notesie.- Kolor oczu? - Orzechowe ze złotymi i zielonymi refleksami. I naprawdę długie rzęsy. - Hmm, więc byłaś dosyć blisko- powiedziała Kirsty, unosząc brew. Na policzkach Lisanne pojawił się lekki róż.- Siedziałam naprzeciwko niego w bibliotece przez wieki. Nic nie mogłam poradzić na to, że zauważyłam. - Och, ok. Tatuaże? - No cóż, tak. Oczywiście, nie mogłam się dobrze przyjrzeć wszystkim… - Oczywiście… - Ale ma je na obu ramionach i może na plecach. Nie jestem pewna. - Hmm, interesujące. Kolczyki w sutkach? - Co?! - Krążą pogłoski, że ma dwa kolczyki w sutkach. - Ja… Ja…- zająknęła się Lisanne. - Och, no nic, zobacz czy możesz się dowiedzieć następnym razem. I dowiedz się czy ma też inne kolczyki, poza tym we brwi, oczywiście. Twarz Lisanne była szkarłatna.- Nie mogę go o to zapytać! - Mogę dać ci kopię listy pytań, którą mu dasz, jeśli chcesz- powiedziała Kirsty, wyglądając prawie poważnie. Lisanne pokręciła głową tak mocno, że odczepiła sobie mózg razem z racjonalnymi słowami. - Jak często inne dziewczyny gapią się na niego? To pytanie było prostsze. - Heh, cały czas. 52

- Więc dziesięć na dziesięć za pieprzenie wzrokowe- potwierdziła Kirsty. Lisanne musiała się z nią zgodzić w tej kwestii. - Och! Czy ma kolczyk w języku? Lisanne uniosła twarz w górę, próbując przypomnieć sobie czy widziała jakiś ślad srebra w jego języku. - Nie wydaje mi się. - Szkoda. Może będę musiała odjąć punkty za to. - Taa, ale ma motocykl. - O Boże, tak! Nie mogę uwierzyć, że nim jechałaś. Ale z ciebie szczęściara, Lisanne. Ten komentarz momentalnie ją otrzeźwił. Tak, była szczęściarą. Była cholerną szczęściarą. Miała rodzinę, która ją kochała; miała swój słuch. I miała swoją muzykę. Daniel stracił to wszystko. Akta Kirsty miały być zabawą, ale Lisanne zastanawiała się jak inaczej ludzie oceniliby Daniela, gdyby znali prawdę.

***

Daniel nie miał wyboru jak zaufać Lisanne. Ta myśl diabelnie go wkurwiała. Wiedział z doświadczenia, że większość ludzi zawiedzie cię wcześniej lub później. Pewnie, wydawała się być na poziomie- wydawała się być miła, ale nie znał jej i to go denerwowało. Mógł tylko czekać i się przekonać.

53

Niedziela ciągnęła się niemiłosiernie. Lisanne siedziała w swoim pokoju, próbując pokonać prace domowe wielkości Everestu. Jej profesorowie najwyraźniej nie mieli skrupułów, by obarczyć ją taką górą pracy i to już po pierwszych dwóch tygodniach semestru. Nawet Kirsty traktowała sprawy poważnie, siedząc przy swoim biurku z laptopem i oczami wlepionymi w ekran. Lisanne przynajmniej miała na co czekać- na próby z Royem i resztą 32 North. Roy nawet zaproponował jej podwózkę. Lisanne rozważała to przez chwilę, ale zdecydowała, że dwóch wytatuowanych facetów odwiedzających jej pokój w ciągu jednego tygodnia może nie tylko pogorszyć jej reputację. - Jeśli zrobi się późno, zadzwoń do mnie i przyjadę po ciebie- zaoferowała uprzejmie Kirsty.- Każda pora do północy będzie ok. Jezu, jeżeli do tego czasu nie skończycie, to stracisz głos! Lisanne zgodziła się z wdzięcznością i wyszła złapać autobus. Roy otworzył drzwi po tym jak pukała w niej z dobre trzy minuty. - Przepraszam, malutka. Nie słyszałem cię. Mike podkręcił ampery do 11. Uśmiechnął się na swój własny żart i Lisanne uśmiechnęła się, kiedy wziął ją w łamiące żebra objęcia. - Rozgrzejemy się Ettą James zanim przejdziemy do nowych kawałków. Zawsze dobrze jest wmieszać trochę starych przebojów, żeby widownia miała jakiś punkt zaczepienia. Znasz „Something’s Got A Hold On Me”? - Pewnie. Czy Christina Aguilera nie zrobiła coveru kilka lat temu? Roy zmarszczył brwi.- Taa, ale Etta zrobiła to lepiej. Hej, to się rymuje! - Może moglibyśmy spróbować „Dirrty”? Spojrzał na nią uważnie.- Myślisz, że potrafiłabyś wyciągnąć taką piosenkę, malutka? Lisanne zarumieniła się i spojrzała w dół.- Znam melodię- powiedziała cicho, czuła się jak głupek. Oczywiście, że nie dałaby rady być sexy. To była stracona sprawa.

54

Próba poszła dobrze i utworzyli pewien zbiór kawałków- trochę zbyt konserwatywny jak na gusta Lisanne- choć zachowała to dla siebie. Około ¾ piosenek było mieszanką starych i nowoczesnych klasyków z wrzuconym Indie rockiem, ale resztę stanowiły oryginały. Carlos, gitara basowa, potrafił robić chórki i jego głos dobrze zlewał się z głosem Lisanne. Ale nadal ciekawiła ją jedna rzecz. - Naprawdę podoba mi się ten jeden materiał- rzuciła Lisanne- ale nie powiedziałeś mi, który z was je napisał. Bardzo podoba mi się „Last Song” i „On My Mind”, są piękne. - Przyjaciel- powiedział Roy.- Już nie gra. Lisanne spojrzała mu prosto w oczy.- Chodzi ci o Daniela? Zapanowała nagła cisza, ale Lisanne nie odpuściła. - Znasz go?- Powiedział ostrożnie Roy. - Chodzimy razem na jedne zajęcia. Pracujemy razem nad zadaniem. Powiedział mi… pewne rzeczy. - Taa, Dan napisał te piosenki- powiedział w końcu Roy.- Przestał pisać piosenki jakieś półtora roku temu. Dzieciak był genialny- pokręcił głową.- Ale nie pytaj go o to, bo nie będzie z tobą rozmawiał. Zrozumiano? Lisanne potaknęła. Tak, rozumiała. To potwierdzenie zszokowało ją. Podejrzewała od jakiegoś czasu, ale usłyszenie na głos, że Daniel skomponował te piękne piosenki spowodowało ból w jej sercu, którego nie rozumiała. Mogła sobie jedynie wyobrazić jakby się czuła, gdyby straciła swoją muzykę- była tak dużą częścią jej życia. Jakby to było, gdyby twój świat tak się skończył- powolne wpadanie w ciszę? Nie mogłaby tego znieść- oszalałaby. To było niesamowite, że Daniel był tak poukładany jak się wydawało- tak siebie kontrolował. A potem Lisanne pomyślała ile wysiłku musi go to kosztować. Pamiętała jego wybuchy gniewu na jej podejrzenia. Nie żeby go obwiniała. W zasadzie, obwiniała samą siebie za swoje stereotypowe myślenie. Do diabła, nic dziwnego, że nie chciał, aby ktokolwiek o nim wiedział. Dotarło do niej jak wiele razy w ciągu jednego dnia oceniała ludzi jednie po ich wyglądzie: założyła, że Kirsty była pusta, bo była ładna; założyła, że Roy był przerażającym, brutalnym kryminalistą z powodu jego budowy i tatuaży; i założyła, że Daniel był palantem, bo trzymał ludzi na długość ramienia. Nie chciała myśleć o tym jaka była przez to płytka. 55

Lisanne przyjęła ofertę podwózki Roya, wdzięczna, że nie musiała dzwonić o tak późnej porze do Kirsty i zbyt zmęczona, by obchodziło ją, że ktoś może zobaczyć ich razem. Milczeli przez większość drogi, Lisanne była zadowolona, że może patrzeć na wyprane kolory nocy, budynki skąpane w bursztynowej, neonowej poświacie. W końcu Roy odchrząknął, ogłaszając Lisanne, że ma do niej pytanie. - Musisz dosyć dobrze znać Dana, skoro powiedział ci o sobie- skomentował ostrożnie. - Tak naprawdę to nie. Nie za dobrze. - Hmm, bo on prawie nigdy nie mówi komuś, kto nie znał go od lat. Lisanne wzruszyła ramionami, nie chcąc wyjaśniać, że odkryła jego sekret przez przypadek. - Tak jak powiedziałam- pracujemy razem nad zadaniem. - Hmm- powiedział znowu Roy, ale nie naciskał na nią. Wysadził ją przed akademikiem, mówiąc tylko, że zobaczą się na następnej próbie. Kiedy odjeżdżał, jego twarz była zamyślona. Kirsty podpierała się łokciami na łóżku, czytając książkę, kiedy Lisanne weszła do pokoju. - Udana próba? - Ta, bardzo dobrze nam idzie- odpowiedziała Lisanne ze zmęczonym uśmiechem. - Świetnie! Bo zbieram pokaźną liczbę ludzi na twój debiut. - Co? Ale nie… nie ludzie z uczelni? Kirsty przewróciła oczami.- Daaa! Czy znam kogoś innego? Oczywiście, że to ludzie z uczelni. Wszyscy są bardzo podekscytowani. Opowiadałam im jaka jesteś niesamowita. - Kirsty! Nawet nigdy nie słyszałaś jak śpiewam! Dlaczego tak powiedziałaś? - Bo cię wspieram. Jesteśmy współlokatorkami i tak postępują współlokatorki. Poza tym, wiem, że będziesz świetna- Roy powiedział mi, że jesteś nową Adele, kiedy widziałam go klubie. Lisanne zatkało. - Roy tak powiedział? - Pewnie! I wiele więcej rzeczy, których obiecałam ci nie mówić, w razie gdybyś sama na nie wpadła.

56

Lisanne pokręciła głową.- Nie! Proszę, nie mów mi! I tak będzie wystarczająco źle upaść na twarz bez ludzi z uczelni. Proszę Kirsty, nie pierwszy występ. Może na jakiś późniejszy. - Nie e, ja tam będę, dodam ci otuchy. Poza tym, Vin też chce zobaczyć cię w akcji. - Kim jest Vin? - Facet w Czerwonym T-shircie!- Powiedziała Kirsty, chichocząc.- Widziałam się dzisiaj z nim na stołówce i zaprosił mnie na randkę. Idziemy jutro na kolację i do kina. - To świetnie! Jest naprawdę milutki. - Tak, to prawda. Chociaż pamiętam jak mówiłaś, że jest „w porządku”, ale nie w twoim typie. Oczywiście, wszyscy wiemy jaki jest twój typ, prawda? Jak tam Daniel? Lisanne udawała, że jest bardzo zajęta rozpakowywaniem swojej torebki, w której była tylko komórka i portfel. To była trudna gra aktorska. Nie potrafiła zbyt dobrze udawać obojętności. Nonszalancja była jeszcze trudniejsza. A swoboda to mogła się jedynie odpieprzyć. - My tylko pracujemy razem nad zadaniem. Pewnie nawet nie będzie się do mnie odzywał, kiedy skończymy. Kirsty nie odpowiedziała, co sprawiło, że Lisanne spojrzała w górę. Jej współlokatorka opierała się o ścianę z małym uśmieszkiem na twarzy. - Chcesz się założyć, współlokatoreczko?

***

W środowy poranek, Lisanne dostała smsa od Daniela.

*D: Chcesz się później pouczyć i przeszmuglować chipsy do biblioteki?*

Uśmiechnęła się do siebie. Dowcipkujący Daniel był jej ulubionym. Nie, chwila, seksowny Daniel był numerem jeden, ale dowcipny też był fajny. Od razu odpisała.

57

*L: Tak, jeśli chodzi o naukę, ale co będę miała z tego, że nie zgłoszę poważnego naruszenia zasad biblioteki?* *D: Ostro się targujesz! Ok- ty wybierasz smak, ja kupuję. Może być?* *L: Myślę o tym* *D: Grasz trudną do zdobycia?* *L: Kto gra?* *D: Czy ty do mnie seksmesujesz?*

- O mój Boże! On z nią flirtował. *L: Szok!* *D: Smak barbecue?* *L: I serowe chili. O 16. Nie spóźnij się.* *D: Nie odważyłbym się ;)*

Flirtowanie, możliwe, że seksmesowanie i mrugająca buźka. Dwie kolejne godziny ciągnęły się okrutnie. Jeszcze nigdy seminarium z komponowania muzyki klasycznej nie było tak nudne dla Lisanne. Chwyty, dominanty i subdominanty- nawet ich skojarzenia z BDSM dzisiaj jej nie ożywiło. Profesor Hastings zachowywał się jakby leczył raka, pod jego przyszpilającym wzrokiem nie można było nawet zachichotać czy unieść brwi. W końcu Lisanne była wolna- dziesięć minut po czasie. Niech to szlag! Daniel nie przepuści jej tego, że się spóźniła. Jej torba obijała się boleśnie o biodro, kiedy Lisanne biegła przez kampus do biblioteki. Trawnik na zewnątrz był pełen ludzi, odpoczywających w jesiennym słońcu. Szybko weszła do środka, szukając zajętego stolika, szukając jego charakterystycznych czarnych, postawionych włosów. Ale kiedy zobaczyła Daniela, rozmawiał z rudą, która tak go obłapiała w klubie. Lisanne poczuła lód zbierający się w brzuchu, kiedy patrzyła na piękną, kształtną dziewczynę przed sobą. Wiedziała, że w porównaniu z nią, figura Lisanne jest mizerna.

58

- Jestem pewna, że znam ciekawsze rzeczy niż nauka- powiedziała dziewczyna, pochylając się do przodu, żeby pokazać Danielowi swoje imponujące atuty. - Spotykam się tu z kimś, żeby się pouczyć, Terri. - Napiszę ci zwolnienie. Możesz pouczyć się później. Potem pochyliła się i szepnęła mu coś do ucha: flirt, który miał odwrotny efekt na jaki liczyła. Daniel odsunął się od niej, patrząc chłodno. - Jestem zajęty, Terri- powiedział krótko, potem spojrzał za nią i zobaczył Lisanne. - Cześć- powiedziała cicho.- Przepraszam za spóźnienie. Moja lekcja się przedłużyła. Terri obróciła się i spojrzała na nią gniewnie, kpina zniekształciła jej śliczną twarz. - Żartujesz sobie?! Nauka z molem książkowym? Kiedy się nią znudzisz, zadzwoń do mnie. Odeszła, zarzucając burzę swoich pięknych włosów za ramię. Lisanne życzyłaby sobie, żeby ktoś wykopał wielką dziurę, w którą mogłaby wpaść. Potem mogliby przysypać ją piaskiem i zasadzić trawę. Może kilka kwiatków. - Nie przejmuj się nią, Lis. To zwykła suka- powiedział łagodnie Daniel. Zgniótł kartkę papieru, kiedy mówił i Lisanne miała nadzieję, że był na niej numer telefonu Terri. - W porządku- powiedział, oddalając temat, choć czuła jak zaciska jej się gardło. Tak po prawdzie to była przyzwyczajona, że dziewczyny pokroju Terri tak się do niej zwracały. Co nie znaczyło, że to mniej bolało. - Nie, to nie jest w porządku!- Powiedział krzyżując ramiona na piersi. Ten ruch powodował, że widać było bicepsy pod jego t-shirtem. Lisanne oblizała usta i patrzyli na siebie w milczeniu. Potem przypomniała sobie, gdzie była i obróciła się, żeby wyciągnąć książki, notes i laptopa. - Więc- zaczęła, nie ważąc się na niego spojrzeć- rządowy model korporacyjny z ramami czasowymi odpowiedzialności społecznej. Będzie faaajnie. Spojrzała w górę, a Daniel uśmiechnął się.- Taa i nie zapomnij o chipsach. Potem puścił do niej oko i poczuła, że napięcie zaczyna znikać. - Jesteś taki zły!- Powiedziała, przewracając oczami. - Lepiej w to uwierz, kochanie.

59

Dziewięćdziesiąt minut później, głowa Lisanne była gotowa do eksplozji. Mimo, że Daniel cierpliwe wytłumaczył jej znowu (i znowu) teorię rynków zbytu i możliwości rynku na terenach ubóstwa, słowa i frazy zlewały się w jedno i miały coraz mniejszy sens. - Zawalę te zajęcia, wiem to!- Zajęczała, wbijając długopis w notes tak mocno, że przebiła kartkę. - Nie, nie zawalisz- powiedział spokojnie Daniel.- Ja ci nie pozwolę. Dasz sobie radę, to po prostu nawał informacji. Lisanne pokręciła głową. - To jak rozwiązywanie jednego z tych głupich zadań matematycznych: trójka ludzi jedzie z prędkością 20 mil na godzinę, wioząc dwa pięciolitrowe baniaki benzyny i konia ćwiczącego jogę, a potem uderza w samochód jadący z prędkością trzydziestu mil na godzinę z dwoma klaunami pijącymi colę. Jaka jest godzina w Tokio? To nie ma żadnego sensu i jedyną odpowiedzią do jakiej kiedykolwiek doszłam było „kogo to obchodzi!” Daniel zaśmiał się.- Koń ćwiczący jogę? Dobrze cię odczytałem? Myślę, że potrzebna ci kawa. - Tak- jęknęła.- Potrzebuję kofeiny, natychmiast. Uśmiechnął się.- Znam odpowiednie miejsce. Kiedy zebrał puste opakowania po chipsach, Lisanne dalej jęczała i trzymała się za głowę w wypadku, gdyby naprawdę pękła na pół i jej mózg wypadł na stół. Była zaskoczona, kiedy poczuła mocne palce wokół swojego nadgarstka. - Chodź- powiedział z uśmiechem.- Zaraz będzie kroplówka z kawą. Lisanne wyszła za nim z biblioteki, wdzięczna za kofeinową interwencję, ale bardziej zszokowana uczuciem jakie wywoływała jego ręka na jej skórze- jego dotyk prawie palił. Była też świadoma zdziwionym spojrzeniom, które towarzyszyły im przez kampus. Znowu. Jeśli Daniel zauważył, to nic nie powiedział. Tak jak wcześniej, jego motocykl czekał na nich na parkingu dla studentów. - Tęskniłaś za mną, kochanie?- Powiedział miękkim i kochającym tonem. Lisanne nie mogła powstrzymać śmiechu na widok jego błogiej miny. - Czy ty naprawdę mówisz do swojego motocykla? - Pewnie! Jest jedyną kobietą w moim życiu, prawda, kochanie?

60

Czy to było nierozsądne, że Lisanne czuła się zazdrosna o martwy przedmiot? Bo w tej chwili chciała zwalić motocykl na ziemię, podeptać jego błyszczący korpus i śmiać się jak hiena w trakcie. Daniel przebiegł kochającą rękę po wypolerowanym metalu i wyszczerzył się do Lisanne, kiedy zobaczył jak kręci głową. - Co mogę powiedzieć? Jest piękna- i nie dyskutuje. Ani nie zjada moich chipsów. - Nie zjadłam!- Powiedziała Lisanne z poczuciem winy. Daniel uśmiechnął się krzywo, a potem obrócił do motocykla. - Nie bądź zazdrosna, kochanie. Ona jest tylko człowiekiem. - Co to za motocykl? Pokręcił głową w niedowierzaniu na jej ignorancję. - To Harley Davidson, rocznik 1969, XLCH Sportster- odpowiedział.- Sam ją przebudowałem- silnik cc tysiąc. V2, cztero skokowy… Za dużo informacji? Lisanne potaknęła rozbawiona. Przerzucił nogę przez siodełko i wyciągnął do niej rękę. - Wsiadaj. Sirona nie lubi czekać. - Nazwałeś ją? - Oczywiście. Jest zbyt piękna, żeby nie mieć imienia. Chłopcy i ich zabawki. - Czy ono coś znaczy? - Sirona to celtycka bogini od uzdrawiania. Wzruszył ramionami i Lisanne poczuła ukłucie. Czy to znaczyło, że Daniel miał nadzieję, że będzie uzdrowiony? Czekał na jakiś cud, który przywróciłby mu słuch? Obserwowała go ostrożnie. Jakkolwiek cierpiał, chował to w sobie. Jak silny musi być, żeby to robić? Nie wiedziała. Nie potrafiła sobie tego wyobrazić. W ciszy podał jej zapasowy kask i założył swój. Potaknął, a ona objęła go w pasie. To był, jak do tej pory, jej ulubiony element jazdy. Wtuliła się w jego twarde ciepło i zacisnęła uścisk. Krótka podróż i byli z powrotem w barze. Lisanne była trochę rozczarowana; myślała, że pojadą w inne miejsce- gdzieś, gdzie będzie ekscytująco i świeżo. Ale potem dotarło do niej, że była głupia i samolubna. Nie było niespodzianką, że Daniel wolał pojechać do miejsca, które znał. Miał wystarczająco dużo 61

wyzwań w życiu bez zastanawiania się czy będzie w stanie odczytać z ruchu ust słowa nowej kelnerki w nowej kawiarni. Zaprowadził ją do tego samego stolika, co ostatnio i tak jak ostatnim razem, obsługiwała ich Maggie. - Witaj z powrotem, Danny. Ciągle mało ci kawy, co dzieciaku? Wzdrygnął się lekko na zdrobnienie swojego imienia, ale nie poprawił jej. - Hej, Maggie. - I jeśli twoja dziewczyna będzie tu regularnym klientem, to powinieneś mi ją przedstawić. Jego dziewczyna? - Tak, przepraszam. To jest Lisanne. Lisanne, Maggie. - Cześć, Maggie- powiedziała nieśmiało, - Traktuj go dobrze, skarbie- powiedziała kelnerka.- Jest wielkim wrzodem na dupie, jak większość mężczyzn, ale jest jednym z tych lepszych. Przyniosę wam dwa razy specjalność zakładu. Lisanne nie miała pojęcia, czym była „specjalność” zakładu, ale Maggie za bardzo ją onieśmielała, więc nie zapytała. Zamiast tego, patrzyła jak kobieta nalewa im kawę- czarnątarga włosy Daniela i odchodzi. Nie mogła powstrzymać chichotu, widząc rozgoryczoną minę Daniela. - Rozumiem, dlaczego tu wracasz, Danny. Jęknął.- Boże! Nie zaczynaj! Właśnie zaczynałem cię lubić. Ciepło ogrzało Lisanne od wewnątrz i niech ją szlag, jeśli nie poczuła na policzkach zdradzieckiego rumieńca. Daniel napił się kawy, potem spojrzał w górę i uśmiechnął się. - Roy mówi, że próby idą bardzo dobrze. - Emm, tak, tak myślę. To znaczy, wydaje mi się, że są zadowoleni. Nie wiem. Jestem pewna, że będę kłębkiem nerwów przed występem. - Nie e, nic ci nie będzie. Mówi, że masz naturalny talent. Wie, co mówi. - Pewnie zrobię z siebie kompletną idiotkę, potknę się o kable, porażę wszystkich prądem i złamię nogę- i to wszystko przed początkowymi nutami. Daniel zaśmiał się.- Przynajmniej nikt tego nie zapomni.

62

- O nie- zajęczała.- To będzie koszmar. A Kirsty- moja współlokatorka- zbiera grupę ludzi z uczelni na to wydarzenie. Chciałabym, żeby tego nie robiła, ale już za późno, by ją powstrzymać. Z jakiegoś powodu Daniel nie wyglądał na zadowolonego, ale poruszył ramieniem i powiedział.- Jest po prostu dobrą przyjaciółką. - Taa, jest dość niesamowita. - To ta dziewczyna, obok której siedzisz na zajęciach z biznesu? - Tak. - Aha. Jest gorąca. Serce Lisanne zadrżało. Czy to był powód, dla którego był dla niej miły? Tak naprawdę był zainteresowany Kirsty? Taa, i dlaczego to w ogóle było dla niej zaskoczeniem? Lisanne wpatrywała się w swoją kawę.- Ma chłopaka- wypaliła, choć to nie było do końca prawdą. Do tej pory Kirsty była z Vinem tylko na jednej randce. - Taak?- Powiedział Daniel z małym zainteresowaniem. Lisanne zamknęła oczy. Pewnie był typem faceta, którego nie obchodziło czy dziewczyna ma chłopaka czy nie. I tak mógł mieć każdą, którą chciał. Kiedy Maggie wróciła z jedzeniem- smażonym stekiem z kurczaka z tłuszczem, ubitymi ziemniakami i ciasteczkami- Lisanne straciła apetyt. - Zdaje się, że najadłaś się chipsami, co?- Powiedział Daniel, patrząc jak przesuwa po talerzu nietknięte ciasteczka. Lisanne nie odpowiedziała i dalej gapiła się na swój zmasakrowany posiłek. - Mogłaś zamówić z menu, co tylko chciałaś- powiedział delikatnie.- Maggie po prostu wie, co ja lubię. Przepraszam. Powinienem był jej powiedzieć, żeby poczekała aż coś wybierzesz. - Nie, w porządku- powiedziała cicho.- Właściwie to jestem zmęczona. Chyba złapię taksówkę. Nie musisz mnie odwozić. Daniel zmarszczył brwi. - To nie problem. Poza tym, to ja cię tu przywiozłem. - To nic- powiedziała znów, nie patrzyła na niego. - Do kurwy nędzy, Lisanne!- Powiedział ze złością.- Co cię ugryzło w tyłek? - Nic!- Powiedziała.- Nic mi nie jest.- Co było dużym kłamstwem.- Powiedziałam ci. Jestem zmęczona. 63

- Nie ważne- wymamrotał chłodno. Wstał, by zapłacić zanim Lisanne mogła cokolwiek powiedzieć. Lisanne czuła się marnie. Była w 33% zła; 33% zraniona; 33% głupia; i w 0% zaskoczona. Nie wiedziała, co się stało z ostatnim 1%- naprawdę nienawidziła matmy. Włożyła rękę do swojej kurtki i wyciągnęła komórkę, żeby zadzwonić po taksówkę. Poczuła jak długie palce wyciągają ją z jej ręki. - Co robisz? - Powiedziałem, że cię odwiozę i zrobię to- powiedział Daniel ciętym głosem. - Nie, dzięki. Zawarczał we frustracji. - Dlaczego jesteś taką suką? Wiedziała, że jest niesprawiedliwa- przecież nie była jego dziewczyną czy coś. No ale, daj spokój! Mówił w taki sposób o jej współlokatorce, i to przy niej. Czy myślał, że jej uczucia ani trochę się nie liczą? Spróbował po raz ostatni. - Domyślam się, że zrobiłem coś, co cię rozwścieczyło, ale nie mam pieprzonego pojęcia, co to jest. - Oddaj mi ten cholerny telefon, Daniel! Rzucił go jej z furią na twarzy. Prawie upuściła go na podłogę. Teraz była i wściekła i zmartwiona. - Mogłeś go popsuć! - Nie wiedziałem, nie potrafisz kurwa łapać!- Zawarczał. - Jesteś takim palantem!- Syknęła, łzy spływały z jej oczu. Nagle przestał. - Płaczesz? - Nie! - Tak, płaczesz. - Zostaw mnie w spokoju, Daniel- powiedziała drżącym głosem. Lisanne wypadła z baru, ignorując zaciekawione albo zaniepokojone spojrzenia innych klientów. Obróciła się plecami do Daniela, nie chciała go widzieć ani z nim rozmawiać. Chwycił ją za ramiona i obrócił do siebie. - Powiesz mi, co się kurwa stało? 64

Lisanne uparcie zacisnęła usta i Daniel opuścił ręce w porażce. - Po prostu wsiądź na cholerny motocykl, Lis. Zastanawiając się czy warto się o to kłócić, Lisanne owinęła ręce wokół siebie. Twarz Daniela przemieniła się ze złości w rezygnację. - Rób, co chcesz. Zaczekam aż przyjedzie taksówka. Lisanne dawała sobie mentalne kopa w dupę za bycie tak cholernie upartą. Zwycięstwo bitwie zostało opłacone bardzo wysoką ceną. Znalazła numer lokalnej firmy taksówkarskiej i zadzwoniła. - Będzie za pięć minut- powiedziała małym głosem.- Nie musisz czekać. Daniel nie odzywał się, po prostu stał oparty o swój motocykl, wpatrując się w horyzont, jego twarz była nieczytelną maską. Lisanne stała w niezręcznej ciszy, bawiąc się telefonem tylko po to, by mieć co robić z rękami. Czuła zarówno ulgę jak i niechęć, kiedy przyjechała taksówka. Potem poczuła się skonsternowana, gdy Daniel otworzył przed nią drzwi i podał kierowcy dwa dziesięciodolarowe banknoty. Lisanne nie miała szansy podziękować mu, bo kierowca od razu ruszył. Przewijała w głowie to popołudnie. Było dobrze, dopóki, nie przyznał, że Kirsty jest gorąca. Lisanne wiedziała, że jej wybuch był niczym więcej niż zwykłą zazdrością. Daniel nie zrobił nic złego; za to ona prawdopodobnie mogła wygrać nagrodę suki roku. Przygryzła wargę, zastanawiając się co zrobić- zastanawiając się czy był jakiś sposób, żeby naprawić tą sytuację. Po napisaniu i skasowaniu przynajmniej czterech różnych wiadomości, w końcu wybrała tą, która mówiła wystarczająco dużo, ale nie za dużo.

*L: Dziękuję za opłacenie taksówki*

Nie dostała odpowiedzi. Muzyka: Etta James- Something’s Got a Hold on Me Wspomniane: Christina Aguilera- Something’s Got a Hold on Me Christina Aguilera- Dirrty ;) 65

Lisanne nie widziała Daniela przez cały następny dzień- i nie odpisał jej. Kirsty zaakceptowała jej wyjaśnienie, że jest „zmęczona”, choć rzuciła Lisanne kilka penetrujących spojrzeń. Pokazała wsparcie poprzez karmienie Lisanne cukierkami i ciasteczkami- beż żadnych pytań. Zobaczyła Daniela dopiero w piątek, przed zajęciami z biznesu. Lisanne była gotowa, miała przygotowane i przećwiczone przeprosiny, by mieć pewność, że nie będzie bełkotała ani że nie przydarzy jej się żenujący epizod z wymiotowaniem słowami. Ale wszystkie jej myśli zostały wyssane razem z całym powietrzem, kiedy zobaczyła go na zewnątrz sali, w gorącym pocałunku z jakąś blondynką. Ktoś krzyknął „Wynajmijcie sobie pokój!”, a Kirsty spojrzała współczująco na Lisanne, delikatnie ściskając jej ramię. Nic nie powiedziała i Lisanne była jej za to wdzięczna. Kirsty poprowadziła je na tył sali do dwóch wolnych miejsc obok Faceta w Czerwonym T-shircie- Vina- potem ich sobie przedstawiła. - Hej, kochanie- powiedział, patrząc ciepło na Kirsty. Szybko pocałowała go w usta. - Vin, to jest moja wybitnie uzdolniona i wspaniała współlokatorka, Lisanne. - Miło mi cię poznać „wybitnie uzdolniona i wspaniała współlokatorko”- powiedział z uśmiechem.- Chłopaki i ja czekamy z niecierpliwością, żeby posłuchać cię w weekend. Lisanne szybko się zaczerwieniła, rzucając zdesperowane spojrzenie swojej przyjaciółce. Kirsty wyszczerzyła się, a Lisanne udało się wydusić zdławione: „Dzięki!” Vin puścił do niej oko i położyła ramię na ramionach Kirsty. Lisanne musiła przyznać, że był miły i jak na zawodnika futbola, wcale nie arogancki. I znowu te przeklęte stereotypy. I najwyraźniej szalał za Kirsty. To byłoby słodkie, gdyby nie fakt, że Lisanne widząc to chciała dokonać aktu wandalizmu na najbliższym meblu. Ale niewinne krzesła mrugały do niej życzliwymi drewnianymi deskami. Zamiast tego skierowała swoje impulsy złości na uderzanie w klawiaturę swojego laptopa, tworząc nowy dokument.

66

Daniel wszedł do środka kilka minut później. Miał ślady szminki na lewym policzku. Wykonał swój tradycyjny trick z rzucaniem kurtki i torby na siedzenia. Lisanne opuściła głowę. Nie chciała, żeby przyłapał ją na gapieniu się. Kiedy znowu spojrzała w górę, zobaczyła, że obraca głowę do przodu i sprawiał wrażenie jakby jej szukał. Ale czy tak było? Wszedł profesor Walden i zaczął się wykład. Lisanne udało się zrobić przyzwoite notatki, ale jej uwaga była tylko połowiczna, w najlepszym razie. Pięćdziesiąt minut później, Lisanne nadal nie zdecydowała, co powiedzieć Danielowi, ale nie dostała nawet takiej okazji. Kiedy tylko wykład się skończył, Kirsty przykuła jej uwagę, mówiąc Vinowi o nadchodzącym występie Lisanne. Gdy już mogła odejść nie wychodząc na nieuprzejmą, Daniela nie było. Jej przeprosiny będą musiały pozostać niewypowiedziane: chyba, że chciałaby stchórzyć i wysłać je smsem. Więc wybrała najprostszą drogę. Nic nie zrobiła.

***

Weekend minął w natłoku prób, zadań domowych, spędzaniu czasu z Kirsty i jej znajomymi. Niestety, to oznaczało spędzanie czasu z upiorną Shawną, ale Lisanne z przyjemnością zauważyła, że nikt nie cieszy się z bycia w jej towarzystwie. W zasadzie to zobaczyła jak Vin przewraca oczami na jedną z sukowatych uwag Shawny. Mrugnął do niej, gdy zauważył, że Lisanne go przyłapała. Vin i Kirsty szybko stawali się nierozłączni, ale Lisanne zauważyła wysiłek Kirsty, która próbowała też poświęcać czas swojej współlokatorce- była za to bardziej niż wdzięczna. Lisanne doszła do wniosku, że bycie samą było do bani. W tej chwili nienawidziła własnego towarzystwa tak samo jak swoich pełnych poczucia winy myśli. Nadal nie naprawiła sytuacji z Danielem- sytuacji, w którą sama się wkopała- więc zdecydowała się odważyć i napisać do niego.

*L: biblioteka jutro? O 16?*

Ok, może „odważyć się” było trochę za mocno powiedziane. Odpowiedź Daniela była jeszcze krótsza. 67

*D: W porządku*

Dziewięć liter i żadnej mrugającej buźki. Z pewnością żadnego flirtowania ani seksmesowania. I czy specjalnie używał jej słów z zeszłego tygodnia: w porządku? Jeśli tak było, Lisanne wiedziała, że na to zasłużyła. Jej karą było czucie się jak gówno i wydać pięć dolarów na chipsy i ciasteczka. Była mu to winna. Następnego dnia zajęła miejsce przy ich stoliku. Czuła niepokój i brak komfortu. Kiedy ktoś dotknął jej ramienia, zapiszczała i podskoczyła. Daniela usiadł na krześle naprzeciwko niej i wymamrotał.- Cześć- nawet nie czekał na jej odpowiedź. Wyglądał na zmęczonego, co był zaakcentowane tym, że był nieogolony. Zdała sobie sprawę, że zarost zakrywał ciemnego sińca na jednej stronie jego szczęki. Może wdał się w kolejną bójkę. Lekko dotknęła jego ręki, a on spojrzał na nią. - Przepraszam za zeszły tydzień. Masz rację. Byłam suką. Możemy zacząć jeszcze raz? Uśmiechnął się do niej smutno. - Taa, jasne. Nie było to tak samo bez twojego krzyczenia na mnie. Lisanne wypuściła powietrze z długim, pełnym ulgi westchnięciem. - Przyniosłam ciasteczka i chipsy. - Czy w tym tygodniu uda mi się jakieś zjeść? - Jeśli będziesz szybki- powiedziała. - Zawsze jestem szybki. Lisanne uniosła brew, a oczy Daniela rozszerzyły się, gdy dotarło do niego, co powiedział. - Boże! Nigdy tego nie powtarzaj! Całkowicie temu zaprzeczę. - Twój sekret jest bezpieczny ze mną- droczyła się. Potaknął z poważna miną. - Wiem, że jest. Dzięki. Jej ton zaskoczył ją i musiała odwrócić wzrok od jego intensywnego spojrzenia. Pracowali w spokoju, jedynym dźwiękiem było trzeszczenie zakazanych paczek z chipsami. 68

Ale kiedy skończyli, nie padła żadna propozycja kawy, żadna propozycja przejażdżki Sironą, tylko uśmiech i „Do zobaczenia w przyszłym tygodniu”. - Daniel, zaczekaj! Ale już odwrócił się do niej plecami i odchodził. Lisanne wyskoczyła z krzesła, słysząc jak przewraca je na podłogę, gdy próbowała chwycić go za ramię. Daniel obrócił się zaskoczony. - Co jest? - Daniel, ja… ja… - O co chodzi, LA? Była zaskoczona, słysząc jak używa śmiesznego przezwiska Roya, ale to dało jej odwagę do odezwania się. - Przyjdziesz w sobotę? Na występ? Wiem, że nie możesz… ale… chciałabym… przyjdziesz? Jego usta skrzywiły się w niesmaku i pokręcił głową. - Lis, nie zrozum… Od razu się cofnęła. - Przepraszam- powiedziała.- To było samolubne z mojej strony. Przepraszam. Podrapał się po twarzy z frustracją. - Ja po prostu… nie mogę…- powiedział spiętym głosem, jak gdyby w bólu. - Wiem. Przepraszam. Naprawdę. Zapomnij, że coś mówiłam. Do… do zobaczenia w piątek na zajęciach. Potaknął, ale nie odpowiedział. Kiedy wychodził z biblioteki, Lisanne widziała, że ma spuszczone ramiona i głowę, jak gdyby przygniecione wielkim ciężarem. Głupia! Głupia! Głupia! Głupia i okrutna, upomniało jej sumienie. Wzdychając i wewnętrznie się bijąc, schowała resztkę ciastek i chipsów w torbie, zebrała książki i laptopa, i zaciągnęła siebie do pokoju- gdzie skończyła ciasteczka i poszła spać, czując mdłości.

***

Ale w czwartek Lisanne obudziła się czując się gorzej. Była mokra od potu, miała suche gardło, a język jakby leżał na dnie klatki dla papug. 69

Pobiegła do łazienki, potem z powrotem skuliła się w łóżku, jęcząc głośno. Woda była jedyną rzeczą, której udało się zostać w jej żołądku bez wymiotowania. Wyłączyła telefon i przespała kilka następnych godzin. Kirsty wróciła po zajęciach i była przerażona, widząc pocący się, drżący bałagan. - Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś?- Powiedziała ze złością.- Jezu! Wyglądasz okropnie. Lisanne zajęczała i złapała się za brzuch. Kirsty usiadła na brzegu jej łóżka i przyłożyła rękę do czoła Lisanne. - Uch, pocisz się, ale nie jesteś bardzo rozpalona. To chyba tylko grypa żołądkowa. Zostań w łóżku, a ja zrobię ci ziołową herbatę. Moja mama zawsze robi taką z imbirem- jest dobry na ból brzucha. Kirsty chciała odwołać swoje plany na wieczór, ale Lisanne nalegała, że potrzebuje teraz tylko snu, i że Kirsty będzie się piekielnie nudziła, jeśli zostanie i będzie jej pilnować. Poszły na kompromis: Kirsty pójdzie na kolację z Vinem tak jak zaplanowała, ale wrócić przed 22, żeby sprawdzić jak się czuje pacjent. Dotrzymała słowa, zaaplikowała Lisanne więcej ziołowej herbaty i wmusiła w nią krakersy. W piątek Lisanne czuła się trochę lepiej, ale Kirsty zdecydowała, że jeszcze jeden dzień w łóżku dobrze jej zrobi. - Poza tym- nalegała- chcesz się dobrze czuć na występie. Nie możesz zwymiotować na scenie, to za bardzo przypominałoby koncert punk rocka. Kiedy wychodziła na zajęcia z biznesu, Kirsty rzuciła przez ramię.- Powiem Danielowi „cześć” od ciebie- potem zaśmiała się, kiedy zobaczyła jak Lisanne opada szczęka. Dwadzieścia minut później, Lisanne znowu zasypiała, gdy zabrzęczał jej telefon i obudził ją. Zirytowana otworzyła wiadomość. Jej serce zrobiło radosny obrót, gdy zobaczyła, że to od Daniela.

*D: słyszałem, że jesteś chora? Potrzebujesz czegoś? Mogę wpaść po wykładzie?*

Uśmiech rozświetlił ją od środka. Chciał, by lepiej się czuła. Zależało mu na niej. A potem uderzyła ją myśl. Jeśli tu przyjdzie to zobaczy ją, wyglądającą jak narkomanka albo

70

coś, co zostało wykopana i powinno zostać ponownie zakopane. Jej tęsknota za nim walczyła jej próżnością. Próżność wygrała. Zgrzytając zębami, odpisała mu.

*L: Dzięki. Czuję się okropnie, ale lepiej niż wczoraj. Nie narażę cię na paradę chorych. LA xx* *D: Mam otwarty umysł ;) Poważnie, potrzebujesz czegoś?*

Był taki słodki.

*L: Niczego mi nie trzeba. Kirsty opiekuje się mną jak mama niedźwiedzica. Widzimy się w przyszłym tygodniu? LA xx* *D: ok. Bądź grzeczna*

Daniel powiedział jej, żeby była „grzeczna”. Westchnęła- jak gdyby kiedyś było inaczej. Chciała być chociaż troszkę niegrzeczna. Albo raczej, chciała mieć troszkę czegoś niegrzecznego- kawałek szaleństwa w kształcie Daniela. Tylko mały kąsek. Albo duży. Znowu westchnęła. W sobotę czuła się już w połowie człowiekiem, co było dużym postępem. - Cóż, nie wyglądasz za okropnie- taki był werdykt Kirsty. Lisanne podejrzewała, że była po prostu uprzejma. Ale udało jej się zjeść jakieś śniadanie, a na lunch zupę i bułkę. Operacja „Sprawić By Lisanne Wyglądała Bardzo Gorąco” zaczęła się cztery godziny przed występem. Kirsty chciała zacząć wcześniej, mówiąc, że efekty grypy żołądkowej potrzebowały drastycznych metod, ale Lisanne uciekła do sali praktycznej w bloku muzycznym, żeby rozgrzać głos śpiewając skalę- coś, czego absolutnie odmówiła robić przed Kirsty. Nerwy Lisanne, właściwie zawsze obecne, teraz tańczyły po jej kręgosłupie, wysyłając drgawki do całego jej ciała. Kiedy jej komórka zaczęła co 30 sekund brzęczeć od smsów Kirty, Lisanne powlokła się z powrotem do pokoju. 71

To była koszmarna wersja Wystrój Barbie, gdzie każdy balsam, eliksir, spray i puder w przerażająco dużym makijażowym arsenale Kirsty został użyty na Lisanne. Trzy godziny dopieszczania zakończyły się prezentacją sukienki, która zdaniem Kirsty będzie pasowała do jej kreacji. - Nie mogę tego ubrać!- Krzyknęła Lisanne zszokowana, zabrakło jej słów. Gapiła się na sukienkę, którą Kirsty trzymała jak dumna hostessa na aukcji. Cóż, nazwanie tego „sukienką” było strasznym wyolbrzymieniem: to wyglądało bardziej jak kawałek materiału ze skórzaną koronką po bokach, w stylu bdsm. Nie miała ramiączek, pleców i prawie nie miała spódniczki. - Nonsens- powiedziała twardo Kirsty.- Będziesz wyglądała cudownie. Będziesz wyglądała gorąco. Daniel nie będzie mógł zdjąć z ciebie oczu. - Nie będzie go tam- odpowiedziała smutno Lisanne. - Co? Jak to do diabła?! Lisanne wzruszyła ramionami, czując się winna i wiedząc, że Kirsty nie będzie w stanie zrozumieć jego powodów. Jeszcze raz zastanowiła się nad ceną jaką płacił Daniel, kiedy wszyscy zakładali, że zachowywał się jak palant. - Emm, zdaje się, że jest zajęty- odpowiedziała słabo. Kirsty wymamrotała coś pod nosem i rzuciła Lisanne parę wysokich do kolan kozaków. Tym razem nawet nie próbowała się kłócić, ale zastanawiała się czy można dostać zawrotów głowy od dwunastocentymetrowych obcasów. Lisanne siedziała na łóżku i próbowała uspokoić swoje rozszalałe nerwy- chociaż trochę- a Kirsty ubierała się w głęboko czerwony top wiązany na szyi i obcisłe jeansy. Jej telefon zabrzęczał smsem, miała nadzieję, że to Daniel. Ale nie.

*Żałuję, że mnie tam nie będzie. Połam nogi! Rodney xx*

Lisanne uśmiechnęła się do siebie, szczęśliwa, że jej przyjaciel z liceum pamiętał o jej wielkiej nocy. Miała odpisać, kiedy usłyszała pukanie do drzwi i jej serce zaczęło boleśnie walić. - Hej! Dwie piękne dziewczyny- powiedział Vin ze zdziwioną miną. Wziął Kirsty w ramiona, ale krzyknęła.- Nie rozmaż mi pomadki. Zaśmiał się. 72

- Ok, ok! Nie chcę, żebyś skopała mi tyłek. Dobrze wyglądacie, moje panie. Wasz rydwan czeka. Kirsty przyjęła jego ramię, a on zaoferował drugie Lisanne. Chwyciła go z wdzięcznością i trzymała kurczowo, kiedy szła w stronę samochodu. Luke, CJ i Manek, jego trzej koledzy z drużyny, już siedzieli ściśnięci na tylnym siedzeniu. Lisanne nie miała wyboru, musiała usiąść na kolanach Kirsty na przednim siedzeniu pasażera. Luke westchnął. - Stary, to prawie spełnienie moich fantazji. Kirsty prychnęła. - Z tego co słyszałam, to fantazje są jedyną rzeczą jaka cię czeka- prawdziwe czy inne. Reszta zaśmiała się, a Lisanne udało się wymusić mały uśmiech. Było jej cholernie niedobrze. Zaparkowali przecznicę od klubu i Lisanne miała obstawę, która eskortowała ją do tylnych drzwi. To niestety oznaczało, że musieli przejść obok ludzi czekających w kolejce. Wszyscy obrócili się, gdy ktoś krzyknął imię Kirsty. Shawna. Ysz. - Dzwoniłam do ciebie z milion Ray- powiedziała oskarżająco do Kirsty. - Och, musiałam przez pomyłkę wyciszyć telefon- odpowiedziała w ten sam sposób. Ale Shawny nie dało się tak łatwo spławić i chwyciła CJ’a pod ramię. Wyglądał na zaskoczonego i uniósł brwi patrząc na Vina, ale nic nie powiedział. - Ale to jest super!- Powiedziała Kirsty, kiedy ochroniarz eskortował ich przez tylne wejście.- Jakbyśmy byli VIPami! Cóż, Lis, ty jesteś dzisiaj VIPem. Do zobaczenie z przodu, słońce. Załatw ich! Całując Lisanne w policzek, Kirsty szepnęła jej do ucha.- Oddychaj głęboko, skarbie. Wiesz, że jesteś świetna. Teraz musisz to tylko pokazać wszystkim innym. Jeszcze raz ją przytuliła i zniknęła idąc w stronę przodu klubu, gdzie hałas zwiększał się decybel po decybelu. Lisanne poczuła lekką ulgę, kiedy zobaczyła Roya.

73

- Wow, malutka! Dobrze wyglądasz. Phi! Wyglądasz na za gorącą do ogarnięcia. Jak się masz? - Czuję, że zwymiotuję- powiedziała uczciwie. - Nieee, nic ci nie będzie. Kiedy tylko postawisz stopę na scenie, będziesz niesamowita.

***

Daniel stał na zewnątrz klubu i mocno zaciągał się papierosem. Obserwował przyjazd Lisanne ze drugiej strony ulicy. Prawie mu oczy wypadły i poturlały się po chodniku razem z jego myślami, kiedy zobaczył ją w tej prawie niewidocznej sukience i wysokich do nieba obcasach. Musiał przyznać, że wyglądała cholernie gorąco. W ogóle nie jak nieśmiała dziewczyna, z którą spotykał się co tydzień w bibliotece. Chociaż ją też lubił. Nie był zadowolony, widząc jak idzie pod ramię z kilkoma mięśniakami. Nie był też w stanie powiedzieć, z którym z nich była i to go wkurwiało. Rzuciła papierosa na chodnik i zgniótł go piętą. Czuł ucisk frustracji w klatce piersiowej i chciał pluć gorzkimi słowami i przeklinać siłę wyższą. W niektóre dni prawie akceptował to, z czym musiał się mierzyć. Gówno się przytrafia. Czasami byłeś na końcu kolejki, ale czasami od razu z przodu. W niektóre dni mógł powiedzieć do diabła z tym, do diabła ze wszystkimi i iść dalej. Ale w niektóre dni chciał warczeć, wrzeszczeć i wykrzyczeć swoją furię na niesprawiedliwość tego wszystkiego. Dzisiaj był jeden z tych dni. Kiedy Lisanne poprosiła Daniela, żeby przyszedł do klubu ją zobaczyć, poczuł fizyczny ból. Chciał uciec i schować się, potrzebował całej swojej siły, żeby dalej stać i rozmawiać z nią w bibliotece. Nie miała pojęcia, o co go prosiła: jak mogłaby wiedzieć? Tortura może być tak niewinna. Powoli, niechętnie, Daniel szedł na przód kolejki, mijając poirytowanych klubowiczów, którzy czekali z niecierpliwością. Ochroniarz przy drzwiach wpuścił go od razu i Daniel skierował się w stronę baru. Będzie potrzebował drinka, jeśli miał przetrwać tą noc bez rzucenia się na coś. Albo na kogoś.

74

Kilka dziewczyn wypieprzyło go wzrokowo z drugiego końca baru, ale nie odwzajemnił ich zainteresowania. Zamówił bourbona i piwo na popitkę, czkał na zmianę w atmosferze, która ogłosiłaby rozpoczęcie muzyki na żywo. Poszedł na tył zatłoczonego pomieszczenia i stał w powściąga- obserwował, ale nie włączał się, widział, ale nie dbał o to. Naprawdę kurewsko nie chciał dzisiaj przychodzić, ale też nie był w stanie trzymać się z daleka. Czuł jak adrenalina buduje się w klubie, atmosfera zagęszcza jak dym. Wiedział jak ona się teraz czuje: to napięcie, które może zostać uwolnione poprzez pozwolenie muzyce płynąć przez ciebie, pozwolić jej pociągnąć za wszystkie sznury twojego ciała i kołysać się w rytm dźwięku. Widział jak wchodzi na scenę z trzęsącymi się nogami, jej przerażone oczy patrzyły raz w prawo raz w lewo jak gdyby szukała miejsca, w którym może się schować. Stała zgarbiona nad mikrofonem, jej klatka piersiowa unosiła się i opadała szybko. Widział, że tłum był niezdecydowany. Nie wiedzieli czy zaakceptują przerażoną dziewczynę, która wisiała na mikrofonie jak gdyby mógł ją uratować od groźnej mafii. Ale potem basy obudziły się do życia i Daniel czuł wibrację perkusji pulsujące przez jego ciało. I zaczęła śpiewać. Jej twarz rozjaśniła się i zaczęła oddychać. To było jak obserwowanie rozkwitającego pąka, który obraca się w stronę słońca. Oddawała piosence całe swoje serce i duszę, dowodziła sceną. Stał sam, obserwując tłum, obserwując ją, czując muzykę w swoim ciele- nie słysząc niczego. Daniel wyciągnął telefon i zrobił jej zdjęcie, kiedy podnosił głos, tłum pod nią wył z zachwytu. A potem się odwrócił i wyszedł. To było zbyt wiele. I było o wiele, o wiele za mało.

***

Wszyscy zgodzili się, że debiut Lisanne był sukcesem.

75

Zaczęli od Etty, potem przeszli w Adele „Rolling in the Deep”, przy którym ludzie skakali, uspokoili ich „Hey Love” Quadron, wypróbowali trochę własnego materiału, który był niesamowity, zakończyli klasykami Indie i oczywiście „Fallin” Alicii Keys. Nie spróbowali „Dirrty” i Lisanne czuła ulgę- wiedziała jak była ubrana. Była pokryta potem, połowę makijażu starła rękami, była wykończona i podnieconajej ciało szalało. - Byłaś niesamowita, Lisanne!- Krzyknęła Kirsty, wpadając do obskurnej przebieralni i przytulając ją mocno. - Tak trzymać, Lis!- Powiedział Vin, dołączając do grupowego uścisku i całując ją w policzek. Lisanne uśmiechnęła się, wyszczerzyła i powiedziała wszystkie właściwe rzeczy. Kochała bycie na scenie. Uwielbiała słyszeć wiwaty tłumu, gdy jej głos uderzał w każdą wysoką nutę. Była szczęśliwa, że Kirsty była tam, że widziała wszystko i przeprowadziła ją przez to. Cieszyła się, że Vinowi i jego kolegom podobał się występ i wznosili piwami toast na jej cześć. Była obłędnie szczęśliwa, że wszystko poszło dobrze i czuła ulgę, że Roy i chłopaki dali jej uniwersalne kciuki w górę. Ale przez cały ten czas miała nadzieję, że Daniel przyjdzie. Skanowała tłum, ale nie mogła znaleźć jego twarzy. W porządku. To nic. Tak naprawdę to nie spodziewała się, że przyjdzie. Nie powinna była go pytać.

***

Kiedy Daniel wyłączył silnik przed swoim domem, czuł się wymęczony. Nie był w klubie na muzyce na żywo od… cóż, od dawna. Wszedł po stopniach do swojego domu, nie był zdziwiony, że drzwi były szeroko otwarte, a nieznajomi ludzie wylewali się na ulicę. Mogli być znajomymi Zefa albo klientami. Czasami to było jedno i to samo. Zgarnął sześciopak piwa ze stołu, nie dbając o to do kogo należało i powlókł się schodami do swojego pokoju. Spojrzał z niesmakiem na dziewczynę śpiącą- albo nieprzytomną- na korytarzu.

76

Jak to kurwa dobrze, że miał własną łazienkę, którą mógł zamykać na klucz; w innym wypadku mieszkanie tam byłoby nie do przyjęcia. Otworzył drzwi sypialni kluczem i znowu zamknął je za sobą. Był świadomy muzyki bębniącej przez dom z powodu wibracji podłogi. To była jedyna zaleta bycia głuchym: hałasy nie budziły go w nocy. To była niewielka pociecha, ale czasami lepsza niż nic. Otworzył pierwszą puszkę piwa i wypił je duszkiem. Potem włączył laptopa i przerzucił zdjęcie Lisanne z telefonu. Cholera, wyglądała gorąco w tym stroju, ale widzieć ją jak śpiewała- nigdy nie widział, żeby ktoś wyglądał tak pięknie. Wyglądała jakby dobrze czuła się w swojej skórze. Nigdy wcześniej nie widział jej tak zrelaksowanej- promieniała. Wydrukował zdjęcie i przypiął je do tablicy korkowej pośród zdjęć jego rodziny. Potem wyłączył laptopa, skopał buty i siedział w ciemności. Pił piwo aż pochłonął go sen albo utrata świadomości.

Muzyka: Etta James- Something’s Got A Hold On Me Quadron- Hey Love Adele- Rolling In The Deep Alicia Keys- Fallin’

77

Kirsty i Vin nalegali, że impreza jeszcze się nie skończyła. Sukces Lisanne wymagał poważnego świętowania, nie ważne, że ona sama chciała wrócić do pokoju i przespać kolejne 12 godzin. - Nie wymigasz się od tego, panienko!- Krzyknęła Kirsty i chwyciła ją za ramię. - Nie chcesz się z nią kłócić, Lis- zaśmiał się Vin.- Myślałem, że już o tym wiesz. - Tak, ale…- zaczęła Lisanne. Nie było sensu. Wpakowali się do samochodu Vina, za nimi dwie taksówki innych studentów, których spotkali w klubie i wrócili do domu bractwa. Lisanne nigdy nie przypuszczała, że będzie dziewczyną, która może zostać zaproszona na imprezę bractwa, ale koledzy Vina byli zabawni i zaskakująco przyjacielscy. Pili i tańczyli aż do rana. Oni pili i tańczyli. Lisanne znalazła sofę w ciemnym kącie i położyła się pod kupką kurtek. Spała, słysząc muzykę w swoich snach i widząc parę śmiejących się, orzechowych oczu. Kiedy w końcu dotarły do domu, była niedziela i chmury były zaciągnięte różem nadchodzącego świtu. Kirsty i Lisanne stały ramię w ramię przed akademikiem, wdychając czyste poranne powietrze. - Jakie to uczucie?- Powiedziała cicho Kirsty. Lisanne próbowała znaleźć słowa, które podsumowałyby chaos emocji, które czuła przez ostatnie kilka godzin. - Nie wiem- powiedziała w końcu.- Czuję się inna, ale taka sama. Szczęśliwa, ale też jakoś spokojna. Ciężko to opisać. - Byłaś niesamowita, jestem taka zazdrosna- powiedziała Kirsty. Lisanne zaśmiała się, ale Kirsty pociągnęła ją za ramię. - Mówię poważnie. Naprawdę poruszyłaś ludzi swoim śpiewem. Ludzie patrzą na mnie i wydaje im się, że widzą mnie na wylot. Lisanne spojrzała na nią.- Bo jesteś taka piękna! 78

Kirsty uśmiechnęła się lekko.- To nie próżność, Lisanne, wiem, że jestem ładnawzrusza ramionami.- Ale przez większość czasu oni widzą tylko to. Lisanne pokręciła głową.- To nieprawda. Byłaś dla mnie niesamowitą przyjaciółką. Widzę jaka jesteś wspaniałomyślna i życzliwa. Vin też to widzi. Szaleje za tobą. Oczy Kirsty rozjaśniają się.- Myślisz? - Ja to wiem- powiedziała Lisanne z pewnością.- Widziałam jak na ciebie patrzy, uwielbia się. Ale on też widzi ciebie. I ja cię widzę. Kirsty uśmiecha się.- A tak przy okazji, wiedziałaś, że Daniel był tam wieczorem, ostatniej nocy? Lisanne była oszołomiona: jej oczy poleciały w stronę Kirsty. - Daniel? Ale powiedział, że nie przyjdzie. - Zdaje się, że zmienił zdanie- powiedziała Kirsty patrząc znacząco.- Shawna próbowała z nim porozmawiać, ale totalnie ją olał. - Och- powiedziała Lisanne, niepewna co ma odpowiedzieć. - Był sam- powiedziała zachęcająco Kirsty. Lisanne nie mogła przestać uśmiechać się do siebie. - No chodź- powiedziała Kirsty.- Nasza uroda potrzebuje trochę snu. Kiedy Lisanne się obudziła, była już prawie pora lunchu i jej brzuch zaburczał, przypominając, że ominęła zarówno śniadanie jak i wczorajszy obiad. Pomimo wszystko i tak czuła się odświeżona i zrelaksowana. Zerknęła na swoją komórkę. Była 12:00, Kirsty nadal była zakopana w pościeli. Potem Lisanne zauważyła, że dostała smsa od Daniela.

*D: Roy powiedział, że byłaś niesamowita. Wyglądałaś świetnie!*

Uważał, że świetnie wyglądała? Policzki Lisanne od razu się rozgrzały i jej ciało ogarnęło ciepłe uczucie. Rozciągnęła się na łóżku z wielkim, niedorzecznym uśmiechem na twarzy. Uważał, że świetnie wyglądała! Ok, Kirsty spędziła wiele godzin, by doprowadzić ja stanu reprezentacyjnego, ale nadal. Świetnie!

79

Kirsty wygrzebała się z łóżka godzinę później i spędziły ciche popołudnie nadrabiając zadania domowe. Rzeczywistość szybko powróciła, ale Lisanne to nie przeszkadzało- fajnie był robić codzienne rzeczy. Do poniedziałku większość euforii zniknęła. Kilka osób podeszło do niej, mówiąc, że podobał im się występ, a jedna czy dwie zapytały o następny. Roy coś tam wspomniał o graniu w jakimś innym miejscu w mieście, ale to nie było nic pewnego. Lisanne miała właśnie odwiedzić kawiarnię na kampusie po szybki zastrzyk kofeiny przed powrotem do akademika, kiedy usłyszała podniesione głosy. Na trawniku zobaczyła Daniela kłócącego się ze dwoma studentami, którzy wyglądali na ostatni rok. Z ich mowy ciała widziała, że była to napięta sytuacja, może nawet wstęp do bójki. Nie wiedziała, co robić, więc zareagowała instynktownie i pobiegła do nich. Głos Daniela był groźny. - Powiedziałem nie! Kurwa, trzymaj się ode mnie z daleka. - No daj spokój. Wszyscy wiedzą, że twój brat się tym zajmuje. Przestań udawać, że jesteś pieprzoną Królewną Śnieżką. Daniel obrócił się, żeby odejść, ale większy facet złapał go za ramię. Daniel ścisnął ręce w pięści i zrobił zamach, ale wtedy zobaczył biegnącą Lisanne. Zamiast wymierzyć cios, odsunął się i wziął głęboki oddech. - Nie zaczynaj czegoś, czego nie możesz skończyć- zaszydził drugi student.- Masz szczęście, że twoja dziewczyna cię broni. Twarz Daniela napięła się ze złości i Lisanne musiała chwycić go za ramię i odciągnąć. - Nie rób tego! Nie jest tego wart!- Powiedziała szybko. Nie była pewna czy ją zrozumiał, ale pociągnęła go za sobą. Szedł za nią, ale nadal patrzył na dwóch studentów, którzy dalej z niego kpili. - O co poszło?- Zapytała Lisanne bez tchu, kiedy już byli w pewnej odległości. Daniel nadal patrzył przez ramię, więc poklepała go po ręce. - Co?- Warknął. Lisanne opuściła rękę, jej twarzy była zszokowana jego wściekłym tonem. - Przepraszam- wymamrotał.- Przepraszam. - Nic się nie stało- powiedziała słabo.- O co poszło? Pokręcił głową.- To dupki.

80

Lisanne była pewna, że było coś więcej, ale nie słyszała początku kłótni, więc uznała, że lepiej będzie odpuścić. - Chcesz pójść na kawę?- Zapytała cicho. Znowu pokręcił głową, przesunął ręką przez włosy, a drugą pociągnął za swój kolczyk we brwi. - Nie. Muszę się wydostać z kampusu. Nastąpiła niezręczna cisza. - Cóż, w porządku. Więc widzimy się w piątek? Spojrzał na nią szybko.- Chcesz pojechać ze mną? Zerwać się na kilka godzin? Nie wiem, pojechać gdzieś? - Emm, w porządku- powiedziała niepewnie Lisanne, myśląc o stercie zadań domowych z którymi nadal musiała się zmierzyć.- Gdzie chcesz jechać? Daniel zamknął oczy.- Gdziekolwiek. Kiedy dotarli do motocyklu, podał jej zapasowy kask i wkrótce opuścili miasto kierując się na wschód. Mijali sklepy i domy i Lisanne nie mogła przestać myśleć o ile przekraczali dozwoloną prędkość. Bała się, że w każdej chwili usłyszy syreny policyjne. Jakie były kary za przekroczenie prędkości? Czy pasażer też mógł mieć kłopoty? Miała wizję jak dzwoni do swojej mamy i taty, żeby wpłacili za nią kaucję. To były zbyt przerażające rozważania. Wiedziała dokładnie, co by sobie pomyśleli… i co pomyśleliby o Danielu. Boże, jak szybko on jechał? Będą mieli wypadek, co tam mandat. Ścisnęła go pasie jeszcze mocniej i o ironio, to tylko sprawiło, że jechał szybciej. Kiedy Lisanne czuła się na tyle odważna, żeby znowu otworzyć oczy, dotarło do niej, że jadą wzdłuż oceanu. Ona i Kirsty rozmawiały o przyjechaniu nad wodę i pójściu do kawiarni, ale Lisanne była bardzo szczęśliwa, że robi to z Danielem. W końcu wjechał na parking i zdjął kask. Głęboko wciągnął powietrze i wydawało się, że zaczyna się relaksować. Uśmiechnął się lekko do Lisanne, zsiadł i wyciągnął do niej rękę. Jakoś zeszła z motocykla, a potem stała nieruchomo i podziwiała otoczenie. - Jak tu pięknie- powiedziała, czując jak ogarnia ją spokój. - Taa. Lubię przyjeżdżać nad ocean, kiedy…- zamilkł nagle, nie był w stanie albo nie chciał mówić dalej.- Chcesz kawy? 81

- Jasne, ja stawiam- powiedziała i uśmiechnęła się, żeby zapomnieć o tej niezręcznej chwili. - Nie ma mowy!- Powiedział udając przerażenie.- Musimy uczcić ostatnią niedzielę. Ja stawiam. - Ale to twoja benzyna nas tutaj przywiozła! - Zawsze tyle się kłócisz?- Wyszczerzył się i uniósł brew tak, że mały srebrny kolczyk zalśnił w słońcu. Lisanne przekrzywiła głowę i uśmiechnęła się.- Tak. W sumie tak. Przewrócił oczami.- Jakbym sam nie zgadł. Ale i tak ja stawiam. Spacerowali promenadą dopóki nie znaleźli małej kafejki, która sprzedawała kawę i pączki. Miała też stoliki na zewnątrz, które wychodziły na promenadę. Było wystarczająco ciepło, żeby siedzieć na dworze. Daniel westchnął szczęśliwie, kiedy zatopił zęby w pączku z dżemem. Zniknął w trzech kęsach i Lisanne przyłapała go jak patrzy na jej pączka. - Nie dotykaj mojego pączka!- Zagroziła.- Robię się groźna, kiedy ktoś próbuje trzymać mnie z dala od mojego cukru. - Taa i masz też słabość do chipsów. Nie myśl, że nie zauważyłem- powiedział. - Jeśli jesteś taki głodny to kup sobie następnego pączka, ale nawet nie patrz na mojego. Zaśmiał się, ale przyjął jej radę, pomachał do kelnerki i zamówił dla siebie jeszcze dwa pączki. Oczy Lisanne zrobiły się wielkie. - Nakręcisz się od tego cukru- ostrzegła go.- Albo to albo wypadną ci zęby. - Jezu, wyluzuj!- Powiedział.- Mówisz jak moja przedszkolanka. Spojrzała na niego spode łba, a on oparł się na krześle i śmiał się. - Nic na to nie poradzę- powiedziała nadąsana.- Jestem wrażliwa. Mama mówi, że urodziłam się będąc już w średnim wieku. - Taak?- Powiedział pochylając się i kładąc łokcie na stole.- Cóż, nie wyglądałaś na tyle w sobotnią noc, wyglądałaś gorąco. Każdy facet w klubie miał wzwód patrząc na ciebie. Lisanne zarumieniła się i spuściła wzrok na stół, zbyt zawstydzona, by odpowiedzieć. - Tylko mówię- uśmiechnął się krzywo i wrzucił sobie do ust kolejny kawałek pączka.

82

- Dzięki, chyba- wybełkotała.- To zasługa Kirsty: włosy, makijaż, ta sukienka- spojrzała w górę.- Cieszę się, że przyszedłeś. Nie myślałam, że to zrobisz. Wykrzywił twarz, a potem odwrócił wzrok. - Nie miałem takiego zamiaru. - Wiem. Ale i tak dziękuję. Potaknął powoli. Kiedy skończyli pić kawę, Daniel wytarł cukier z ust. Lisanne westchnęła, gdy patrzyła jak jego długie, silne palce dotykały jego twarzy. Przyłapał ją na gapieniu się. - Co? - Troszkę przeoczyłeś. Zaczęła sięgać, ale zawahała się w ostatniej chwili. Daniel zamrugał, a potem potarł twarz obiema rękami. - Już? Potaknęła.- Tak, jest dobrze. Jesteś dobry. Znowu krzywo się uśmiechnął.- O nie, kochanie. Mylisz się. Lisanne przewróciła oczami. - Zachowujesz się jak chłopiec. Pochylił się z uśmiechem na twarzy i szepnął do jej ucha. - Mężczyzną, nie chłopcem. Czuła jak jego ciepło łaskocze jej skórę, ale minęło kilka sekund zanim dotarły do niej jego słowa. Zadrżała, ale nie wiedziała czy od zimna, przyjemności, a może czegoś innego. Szli promenadą blisko siebie w przyjemnej ciszy, nie dotykali się. Co jakiś czas zatrzymywali się, żeby spojrzeć w witrynę sklepu albo podziwiać sposób w jaki kolory morza mieszały się i zmieniały z każdą kolejną chwilą. Niestety, szare chmury zaczęły zajmować niebo i ciężkie krople deszczu zaczęły spadać wokół nich. - Ech, szlag- powiedział Daniel marszcząc brwi na niebo.- Porządnie zmokniemy. Miał rację. Biegli do motocykla, ale nie było mowy, żeby mogli prześcignąć deszcz. Lało i byli przemoczeni do suchej nitki, gdy Daniel mknął autostradą.

83

Miał trochę lepiej, jego skórzana kurtka dawała mu trochę więcej ochrony, ale jego jeansy były przyklejone do nóg i czuł jak przemakają mu buty. Lisanne ściskała go w pasie i schylała się ochraniając za jego ciałem. Drżała tak, że całe jej ciało się trzęsło. Szaleństwem byłoby dalsze moknięcie, próbując dotrzeć do akademika, kiedy jego dom był bliżej. Oboje byli w połowie utopieni i zamarznięci, a deszcz na wizjerze jego kasku był niebezpieczny. Lepiej będzie jak pojadą do jego domu niż żeby mieli jechać do akademika. Plus, był pewny, że u niego łatwiej będzie wysuszyć ubrania. Nikt nie będzie używał pralki czy suszarki- nikt nigdy tego nie robił. Zjechał z autostrady wcześniejszym zjazdem. Lisanne była tak skostniała, że nawet tego nie zauważyła, dopóki nie zaczęli jechać ulicą mieszkaniową w dzielnicy miasta, której nie znała. Daniel wyłączył silnik i sztywno zsiadł z motocykla, ciągnąc Lisanne za sobą. - Gdzie jesteśmy?- Wydusiła pomiędzy drgawkami, gdy ciągnął ją po schodach na ganek. - U mnie. Pomyślałem, że to głupie tak dalej moknąć. Możesz wysuszyć tutaj ubranie i ogrzać się. Potaknęła drżąc, ale kiedy weszła za nim na górę, jej oczy wyszły z orbit- i wpatrywała się na parę siedzącą na sofie. Palili z bonga. - Czy to jest…? - Znajomi Zefa- wymamrotał nie chcąc dalej się w to zagłębiać. Minęli kolejną parę, która wpatrywała się tępo w przestrzeń i Daniel zastanawiał się czy przywożenie jej tutaj nie było błędem. Nie miał pojęcia, gdzie był Zef. Wskazał Lisanne, żeby poszła za nim na górę, a ona trzymała się go jak ostatniej tratwy na Titanicu. Wyciągnął klucz od swojego pokoju i otworzył przed nią drzwi, a potem zamknął je za nimi. - Dlaczego zamknąłeś drzwi?- Szepnęła nagle zaniepokojona. Zmrużył oczy w konsternacji, a potem dotarło do niej jak to musiało wyglądać z jej punktu widzenia.

84

- Co? Nie! Boże, nie, Lis! Jak mogłaś pomyśleć… to to miejsce… ludzie wchodzą tu, jeśli drzwi nie są zamknięte. To wszystko. Przepraszam. Nie chciałem cię przestraszyć. Pokręciła głową i próbowała się uśmiechnąć, ale jej twarz nadal była zamarznięta, a zęby szczękały. - Nie, przepraszam. To tylko…- zamilkła przełykając to, co chciała powiedzieć i rozejrzała się.- Masz ładny pokój. - Dzięki- powiedział zbyt lekko, gdy patrzył jak nerwowo oplata się ramionami. Potem oczy Lisanne natrafiły na gitarę akustyczną. Spojrzała na niego, mrugając szybko. - Grasz? Wykrzywił twarz, podniósł gitarę za uchwyt i wrzucił ją bezceremonialnie do szafy. - Już nie. - Przepraszam- szepnęła znowu i wewnętrznie zbeształa się za bycie taką idiotką. Oczywiście, że już nie grał. Żeby zatuszować niezręczną ciszę, Daniel przetrząsnął swoją komodę i rzucił jej jeden ze swoich t-shirtów. - Załóż to, a ja pójdę włożyć twoje ubrania do suszarki. To nie zajmie długouśmiechnął się seksownie.- Obrócę się. Lekko się rumieniąc, Lisanne ściągnęła swoje przemoczone ciuchy aż stała w samej bieliźnie. Szybko założyła t-shirt, który sięgał jej do połowy ud. Przyłożyła go do swojej twarzy i głęboko wciągnęła powietrze. Pachniał nim, jego woda kolońska przylegała do materiału razem z lekkim zapachem dymu papierosowego. Spojrzała przez ramię, ale dotrzymał słowa i był odwrócony plecami. Nie spodziewała się niczego innego. Lisanne lekko poklepała go po ramieniu. - Już. Uśmiechnął się, kiedy jego oczy powędrowały w górę i w dół jej nóg. - Przepraszam- powiedział widząc jej minę.- Jestem facetem- wzruszył ramionami i puścił do niej oko. Potem podniósł jej mokre ubrania, które zostawiły mokrą plamę na panelach. - To zajmie chwilkę. Zamknij za mną drzwi. Zapukam, kiedy wrócę. Kiedy go nie było, Lisanne popatrzyła na pokój. Był o wiele bardziej uporządkowany niż sobie wyobrażała, a pościel na łóżku czysta i świeża. Miał małą szafkę z książkami, która 85

była zawalona podręcznikami na studia i wydaniami książek pisarzy, o których nigdy nie słyszała. Wielu z nich miało zagraniczne nazwiska, może rosyjskie. Obok nich stała kupka papieru toaletowego. Dziwne. W rogu było teraz puste miejsce, wcześniej stała tam jego gitara i Lisanne poczuła się okropnie winna, że o niej wspomniała. Czasami otwierała usta tylko po to, żeby jeszcze bardziej pogorszyć sprawę, pomyślała lodowato. Potem zauważyła pół tuzina fotografii przyczepionych do tablicy korkowej. Było tam zdjęcie młodszego Daniela i trochę starszego faceta, pewnie Zefa. Wyglądali podobnie, mieli takie same czarne włosy i orzechowe oczy. Było też zdjęcie jego rodziców, rodzinne zdjęcie ich czwórki- śmiali się. Potem jej serce zatrzymało się, gdy przyjrzała się bliżej. Daniel dołączył zdjęcie do jego rodzinnych fotografii. Pochodziło z występu. Było na nim widać, że śpiewając, wylewa swoje serce. Nawet nie wiedziała, że je zrobił. Nawet nie wiedziałaby, że tam był, gdyby Kirsty nic jej nie wspomniała, chociaż to on do niej później napisał. Ogarnęła ją mieszanka emocji. Nigdy słyszał jak śpiewa- i nigdy nie usłyszy- ale chciał zachować to konkretne jej zdjęcie. Nie rozumiała. Z pewnością to będzie dla niego bardzo bolesne patrzeć na nie każdego dnia? Lekkie pukanie do drzwi przywróciło ją do rzeczywistości. - Tak?- Powiedziała niepewnie, a potem poczuła się jak idiotka. Przecież nie mógł jej usłyszeć. Ostrożnie otworzyła drzwi i Daniel wszedł niosąc dwa kubki kawy. - Pomyślałem, że to ci się przyda. - Och, ratujesz mi życie!- Powiedziała obejmując rękami gorący kubek. - Przepraszam- powiedział.- Nie mam mleka. Ktoś musiał wypić. Wzruszył ramionami. - Jak możesz znieść mieszkanie tutaj?- Wypaliła Lisanne. Zmarszczył brwi.- To mój dom. - Boże, jaka jestem głupia!- Zaskrzeczała.- Przepraszam, Daniel. Wzdrygnął ramieniem, ale nadal wyglądał na zranionego. - Mówię poważnie- powiedziała lekko dotykając jego ramienia.- Przepraszam.- Potem lekko się cofnęła.- Uch! Jesteś cały mokry i lepki! Uśmiechnął się krzywo. 86

- Taa, zasługa deszczu. - Myślałaś, że włożysz ubrania do suszarki? - Cóż, włożyłem twoje. Pomyślałem, że będziesz chciała wydostać się stąd tak szybko jak to możliwe- uśmiechnął się przepraszająco.- Sobą zajmę się późno. - Cóż, powinieneś je zdjąć, bo zachorujesz. - Próbujesz pozbawić mnie ubrań, Lis? Mam to uznać za wskazówkę? Uderzyła go w ramię i stęknęła, a on dalej się do niej szczerzył. - Tylko się z tobą bawię, dzieciaku. Obróć się, kiedy będę się przebierał. Żadnego podglądania! Mamrocząc pod nosem, Lisanne obróciła się plecami i słuchała odgłosów materiału, kiedy Daniel zdejmował mokry t- shirt i jeansy. Nie mogła zaprzeczyć, że to było podniecające słyszeć jak zdejmuje ubrania, kiedy ona stała w tym samym pokoju. Jej ciało rozpaliło się na tą myśl. A potem uderzyła ją pewna myśl: to może być jej najlepsza szansa, by pokazać mu, że znaczył dla niej więcej- więcej niż przyjaciel. Desperacko chciała wiedzieć czy on czuł to samo. Czasami tak myślała, pomimo tych innych kobiet, z którymi go widziała. Było też zdjęcie, ale nadal… Wzięła głęboki oddech i obróciła się. Stał plecami do niej. Miał na sobie ciemnoszare bokserki. Patrzyła na mięśnie jego szerokich pleców, które poruszały się pod jego skórą. Powiodła wzrokiem po tatuażach na jego ramionach i pozwoliła swoim oczom powędrować do wąskich bioder, twardego tyłka i długich, silnych nóg. Był piękny, ale Lisanne najbardziej kochała piękno jego wnętrza. Poczuła się śmiało. Może poczuł jej oczy na sobie, bo nagle się obrócił i patrzył na nią w zaskoczeniu. - Przepraszam! Przepraszam! Ja… Ja tylko… Ja tylko chciałam zobaczyć- wybełkotała, jej policzki ukazywały ekstremalne zażenowanie. Przekrzywił głowę na jedną stronę, patrzył na nią, ale nic nie mówił. Nie mogła spotkać jego pytającego wzroku, więc pozwoliła swoim oczom powędrować po jego piersi. Na chwilę przestała oddychać, kiedy zauważyła małe, srebrne kolczyki w jego sutkach. To było takie niespodziewane i takie erotyczne. Takie a la Daniel. Żałując, że nie jest odważniejsza, by podejść i dotknąć go, Lisanne przeklęła się za bycie takim tchórzem. Kirsty by to zrobiła. Kirsty zrobiłaby ten krok, a nie przestępowała z nogi na nogę jak głupia, mała dziewczynka. 87

Jeszcze bardziej spuściła wzrok i była zafascynowana wybrzuszeniem w jego bokserkach. Kiedy się odezwał, prawie podskoczyła. - Czy kiedyś widziałaś męskiego członka? Opadła jej szczęka, a potem potaknęła.- W telewizji. Uśmiechnął się.- Laleczka ogląda pornosy? - Nie! Boże, nie! Cóż, może raz, u koleżanki. - Podobało ci się? - Nie. To był głupi film, akcja była okropna. W ogóle nie było fabuły. Zaśmiał się lekko.- Taa, cóż, myślę, że nie chodzi w nich o fabułę. Zarumieniła się.- Zdaje się, że nie. Nagle przypomniało jej się, że nadal się na niego gapi- na jedną konkretną część jego. Była zszokowana, kiedy zdała sobie sprawę, że wybrzuszenie znacząco się powiększyło. Spojrzała mu w oczy, a on lekko wzruszył ramionami. - Dotykałaś kiedyś męskiego członka? Pokręciła głową milcząc, a on dalej na nią patrzył. Nie mogła oderwać od niego oczu- i nie chciała. - Chcesz dotknąć mojego? Serce Lisanne zaczęło walić. O co ją pytał? - Ja… ja nie wiem. Stał chwilę nieruchomi i patrzył na nią, a potem schylił się, żeby podnieść spodnie od dresu, które upuścił. - Daniel, ja- poczekała aż znowu na nią spojrzał.- Daniel, ja…- ale nie była pewna, co chce powiedzieć. Uśmiechnął się lekko. - W porządku, Lis. Jest ok. - Nie! To znaczy, chcę… - Czego chcesz? Nie odpowiedziała. Zamiast tego podeszła do niego i niepewnie położyła rękę na jego piersi nad sercem. Zamknął oczy i głęboko wciągnął powietrze, ten ruch delikatnie uniósł rękę Lisanne, gdy jego płuca rozszerzyły się. 88

Kiedy znowu otworzył oczy, były prawie czarne i płonęły pożądaniem. Żaden mężczyzna nigdy tak na nią nie patrzył i to zaparło jej dech w piersiach. Gorąco zaczęło pulsować między jej nogami i wiedziała, że go pragnie. Chciała, żeby Daniel był jej pierwszym. Powoli uniósł prawą rękę i położył ją delikatnie na jej policzku. - Czego chcesz, Lisanne? - Ciebie- szepnęła. Przełknął i była zafascynowana jak jego grdyka porusza się w jego gardle. - Jesteś pewna? Nie będziesz mogła przeżyć drugi raz swojego pierwszego razu, laleczko. Nie tak to sobie wyobrażałem. Mały uśmiech pociągnął za kąciki jej ust. - Wyobrażałeś to sobie… ze mną? Wyszczerzył się do niej. - Kurwa, żartujesz sobie ze mnie? Jesteś gorąca. Pragnąłem cię odkąd cię poznałem, ale myślałem, że chcesz się tylko przyjaźnić. W porządku. Lubię mieć dziewczyny jako koleżanki. Uśmiech Lisanne zniknął. Nie była pewna jak się z tym czuje. Ale powiedział, że była gorąca. To oznaczało, że mu się podobała, prawda? - Czy mogę cię tylko… mogę cię dotknąć? Potaknął powoli, jego oczy podążały za jej ręką przesuwającą się drżąco do jego bokserek. Delikatnie położyła rękę na jego kroczu i poczuła jego ciepło i twardość. Głęboko nabrał powietrza. - Jesteś tak cholernie seksowna- powiedział niskim, głębokim głosem. Patrzyła na niego zadziwiona, ale nie powtórzył swoich niezwykłych słów. Czując się śmielej, potarła go ręką, a on jęknął. - Och, przepraszam!- Krzyknęła i odsunęła się. Wyszczerzył się do niej. - Nie masz za co przepraszać, laleczko. Tylko mnie tu kurwa zabijasz. - Przepraszam!- Wymamrotała znowu. Wzruszył ramionami.- Przeżyję.

89

Znowu sięgnął po swoje spodnie, ale położyła rękę na jego ramieniu. Spojrzał na nią zdezorientowany. - Czy możemy się po prostu razem położyć? Uniósł brwi. - Ok, ale to nie dlatego cię tu przywiozłem, Lis. Wiesz o tym, prawda? Potaknęła. - Wiem. Położyła się na łóżku i po chwili wahania on położył się obok niej. Objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Automatycznie położyła prawą rękę na jego brzuchu, a on zanucił wesoło. Prawie wyskoczył z łóżka, kiedy znowu dotknęła jego krocza. - Kurwa!- Krzyknął.- Lis! Musisz mnie jakoś ostrzegać, kochanie. Dostanę przez ciebie pieprzonego zawału serca! Zachichotała nerwowo, ale dalej go głaskała. Oparł się na łokciach i spojrzał na nią. - Masz coś przeciwko?- Szepnęła. - Nie, kurwa!- Powiedział patrząc na nią w rozbawieniu. - Chcę go zobaczyć- powiedziała. Tym razem się nie zawahał. Uniósł biodra i zepchnął bokserki za kolana, a potem skopał je ze swoich nóg. Jego twardy członek wyskoczył na jego brzuch, gdzie podrygiwał z zadowoleniem. Lisanne nerwowo przesunęła palcem po dużej żyle i podskoczyła, kiedy zadrżał. Raczej poczuła niż usłyszała chichot Daniela. Znowu przesunęła po nim ręką i usłyszała jak głęboko nabiera powietrza przez nos. Jego skóra była miękka i gładka, ale też gorąca i twarda pod jej palcami. Ścisnęła i Daniel wygiął biodra w jej dłoń. - Czy to w porządku?- Zapytała nerwowo. Nie odpowiedział i dotarło do niej, że ma zamknięte oczy, a jego oddech staje się coraz bardziej pourywany. Niepewnie poruszyła swoją rękę w górę, a potem w dół, sprawiając, że zajęczał głęboko. - Kurwa, Lis!- Szepnął.- Możesz trochę szybciej? 90

Szybciej poruszała ręką w górę i w dół, podobało jej się kiedy jego erekcja jeszcze bardziej się powiększyła i rozgrzała pod jej palcami. - Nnhhmm- zajęczał zachęcając ją, by poruszała się jeszcze szybciej. Kropelka preejakulatu zalśniła na jego czubku i zafascynowana przesunęła po niej kciukiem. Daniel przeklął głośno i zaczął wbijać biodra w jej rękę, jego głowa była wciśnięta w poduszkę, a usta otwarte. Ruszała ręką jeszcze szybciej, obserwując jak jego twarz z fascynacją, gdy zaczął się budować jego orgazm. - Dojdę. Dojdę- powtarzał jak w mantrze. Lisanne dalej ruszała ręką i nagle z jego czubka wystrzeliły trzy strumienie, co ją przestraszyło. Daniel krzyknął głośno, a potem znieruchomiał. Jego pierś opadała ciężko, a powieki były zaciśnięte. Lisanne pozwoliła swoim oczom spijać jego męskie piękno. Zrobiła to. To ona sprawiła, że tak się czuł. Nie jakaś inna dziewczyna. Nie jedna z tych lafirynd, które ciągle się koło niego kręciły. Położyła się na łóżku, a Daniel ostrożnie przytulił ją do siebie i włożył nos w jej włosy. - To było niesamowite, laleczko- szepnął. Po chwili usiadł i szczerzył się do niej z góry. - Naprawdę mnie pobrudziłaś, chcesz mnie wyczyścić? Lisanne zmarszczyła nos i pokręciła głową. Daniel zachichotał i sięgnął do stolika nocnego po papier toaletowy, który tam trzymał. Zobaczył jej minę i wzruszył ramionami. - Trzymam go tutaj, bo inaczej znika. Wytarł się do czysta i wrzuci papier do kosza na śmieci. - Chodź tutaj. Lisanne chętnie wtuliła się w ciepło jego twardej piersi, kiedy przykrył ich pościelą. - Przyjemnie- powiedział cicho. Lisanne uśmiechnęła się, kiedy wolną ręką głaskał ją po włosach. Myślała, że umrze ze szczęścia, gdy delikatnie pocałował czubek jej głowy. Nie podobało jej się, gdy usiadł. - Lis, mogę cię o coś zapytać? - Emm, tak? 91

- Czy kiedyś doprowadziłaś się do orgazmu? Jej policzki zaróżowiły się.- Nie! Daniel wzruszył ramionami.- Tylko pytam. Wiele dziewczyn to robi. Lisanne zamrugała.- Tak, chyba. Ale… ja… Potarł swój nos o jej.- Chcesz żebym ja to zrobił? - Chcę, żebyś zrobił co? - Doprowadził cię do orgazmu. - Emm, czy to będzie bolało? Uniósł brwi.- Nie. Dlaczego tak mówisz? Lisanne nie była pewna, czy może zrobić się jeszcze bardziej czerwona. Było o wiele trudniej przeprowadzać tą rozmowę, kiedy wiedziała, że Daniel musi widzieć jej twarz, gdy mówiła. - Bo… bo ja nigdy nie uprawiałam seksu. Zrozumienie przemknęło przez jego twarz, a usta zadrżały w uśmiechu. - Nie, kochanie. Nie musisz mieć w sobie mojego fiuta, żeby mieć orgazm. Chociaż któregoś dnia bardzo chciałbym tego spróbować. Mogę doprowadzić cię do orgazmu palcami, jeśli chcesz. Albo językiem. - J-j- językiem?!- Zająknęła się, nie mogła się powstrzymać. Potem zakryła twarz rękami.- O Boże, ale jestem ofiarą! Odsunął ręce z jej twarzy.- Tak nie mogę ci czytać z ust, kochanie- powiedział marszcząc brwi. - Przepraszam. Przepraszam. Ja po prostu… nie wiem, co powiedzieć. - Powiedz „tak”. Sprawię, że będzie ci dobrze, obiecuję. Tylko palcami, bez języka. Pomachał przed nią ręką i musiała się uśmiechnąć. - W porządku, chyba. Odwzajemnił uśmiech.- Czy mogłabyś jeszcze bardziej zranić moje ego, laleczko?Potem jego mina zrobiła się poważna.- Mogą zdjąć ci koszulkę? - N-nie. Wolałabym nie. - Ok- uśmiechnął się.- Żaden problem, ale pozwolisz mi dotknąć swoich cycków, prawda? - Emm, w porządku.

92

Zostawił delikatny pocałunek na jej ustach.- Nie zrobię ci krzywdy, laleczko. Chcę tylko, żebyś dobrze się poczuła. Lisanne położyła się na łóżku, jej ciało spięło się. Daniel pogłaskał ją po włosach i znowu pocałował ją w usta, delikatnie ciągnąc zębami za dolną wargę dopóki ich nie rozchyliła. Jego ciepły, mokry język przesunął się po jej ustach. Rozchyliła je trochę bardziej i jego język zaczął pieścić jej, wysyłając iskry przyjemności do jej ciała. Jęknęła cicho, a on zamruczał w jej usta. Objęła go za szyję i przyciągnęła w dół, pozwalając mu pogłębić pocałunek. Jego ręce leżały na jej talii, potem oderwał od niej usta i zostawił ścieżkę pocałunków na jej szyi i koszulce, pieszcząc piersi. Miała problem ze złapaniem powietrza, więc spojrzał na nią gdy poczuł, że się porusza. - W porządku?- Szepnął. Szybko skinęła głową i kontynuował pocałunki podwijając t-shirt z jej pasa, żeby móc całować i lizać jej nagi brzuch. Jej palce złapały go za ramiona, gdy jego głowa przesunęła się niżej. - Ja… emm… Podniósł głowę i spojrzał na nią.- Co powiedziałaś, laleczko? Mówiłaś coś? - Ja… ja nie chcę, żebyś mnie całował tam- powiedziała podenerwowana. - Nie będę, jeśli nie chcesz, ale któregoś dnia chciałbym pocałować twoją słodką, malutką cipkę. Lisanne była tak zawstydzona, że nie wiedziała gdzie patrzeć. Mogła tylko zamknąć oczy. - Lis, spójrz na mnie- rozkazał Daniel. Niechętnie otworzyła oczy. - Nie wstydź się przy mnie, Lis. Chcę tylko, żebyś dobrze się poczuła. Tylko palce, obiecuję. Pozwolisz mi? - Okeeej- powiedziała miękko. Znowu ją pocałował i zajęczała w jego usta, gdy jego język splątał się z jej językiem. Tym razem odwzajemniła pocałunek, a warknięcie, które z siebie wydał było jej triumfem.

93

Jego ręce wróciły do jej piersi i długie palce delikatnie pieściły jej sutki przez cienki materiał tshirta. Poczuła jak jego członek znowu budzi się do życia przy jej udzie. W końcu jej nerwy zniknęły, kiedy jego język czynił swoje czary na jej ustach i szyi, ssąc i podgryzając. Podniecał ją w sposoby, które ją zadziwiały. Jego ręka dalej bawiła się sutkami, co jakiś czas chwytając całe piersi i masując je delikatnie. Sięgnęła w dół i chwyciła jego wzwód, ale odepchnął jej rękę. - Nie, laleczko, teraz chodzi o ciebie. Lisanne poczuła jak w jej majtkach robi się coraz bardziej mokro, gdy Daniel kontynuował sensualny atak na jej ciele. Zachowywało się i poruszało w sposoby, które były jej nieznajome: jej biodra automatycznie podnosiły się ku jego dotykowi, jak gdyby jego ciało ją przyzywało. Jego palce zaczęły bawić się górą jej majtek i Lisanne zajęczała, prawie nie rozpoznawała dzikiego dźwięku, który z siebie wydała. Daniel poczuł wibracje jej jęków i wziął to za zachętę. Wsunął rękę w jej majtki, Lisanne przestała oddychać. - Jesteś taka mokra, laleczko- powiedział łagodnie do jej ramienia.- Jesteś mokra dla mnie i pewnego dnia chcę wepchnąć mojego twardego fiuta w ciebie i poczuć tą słodką ciasność wokół mnie, ale w tej chwili będziesz ujeżdżać moje palce. Jego kciuk zatoczył kółko na jej łechtaczce, plecy Lisanne wygięły się w łuk. Szybko wsunął palec wskazujący do środka. Do środka i na zewnątrz. Lisanne odczuwała to jakby fale prądu przechodziły przez jej ciało, stopień podniecenia wziął ją z zaskoczenia. Jęczała, a on złapał ten dźwięk ustami, wpychając swój język w jej usta, gdy jego palce dalej ruszały się w jej ciele. Potem dołożył drugi palec i zaczął poruszać nimi powoli, dalej masując ją kciukiem. Zaczęła coś czuć głęboko w brzuchu, uczucie ogarnęło jej uda i palce u stóp, powodując drżenie jej mięśni. Jej ciało znowu się wygięło i krzyknęła. - Właśnie tak, laleczko- szepnął Daniel.- Odpuść. Daj się temu ponieść, kochanie. Jestem tutaj. Jestem tutaj. Próbowała odepchnąć jego ręce, pewna że więcej nie zniesie, ale położył się na niej całym swoim ciężarem, przyciskając swoją klatkę piersiową do jej piersi. 94

- Ujeżdżaj je, kochanie- powiedział napiętym głosem.- Pieprz moje palce, laleczko. Lisanne przeszył orgazm, spirale przyjemności strzelały przez jej ciało niczym rtęć. - O Boże!- Krzyknęła.- O Boże! Kiedy jej ciało znowu opadło na ziemię, Daniel powoli wyjął palce, wyprostował jej majtki i zsunął jej t-shirt na miejsce. Kiedy Lisanne w końcu otworzyła oczy, Daniel obserwował ją spokojnymi, skupionymi oczami. Zarumieniła się jeszcze bardziej, kiedy zauważyła, że ssie swoje palce. Zobaczył jej minę. - Smakujesz naprawdę dobrze.- Uniósł rękę i poruszał palcami.- Chcesz spróbować? - Nie!- Powiedziała zszokowana. Wyszczerzył się do niej.- Twoja strata. Więc, jak ci było? - Ja… ja…- zacięła się.- Emm, dobrze? Daniel zaśmiał się.- Tylko mnie kurwa nie zarzucaj komplementami czy coś! Lisanne zachichotała nerwowo.- Przepraszam, nadal… to znaczy… to było… Nie wiem co to było, ale było… niesamowite. Teraz już rozumiem o co tyle krzyku. To znaczy, wiedziałam że… to znaczy, wow! Uśmiechnął się.- Później jest jeszcze lepiej, zaufaj mi. Lisanne nie umiała sobie wyobrazić, że cokolwiek może być lepsze od tego. Ale potem pomyślała o jego grzesznych ustach i wszystkich tych rzeczach, które chciał jej zrobić. Taak, z pewnością chciałaby tego spróbować. Daniel położył się na łóżku, zadowolony ze swojego popołudniowego dzieła. Tak naprawdę to był bardziej niż zaskoczony tym, co zrobiła Lisanne. Oczywiście wiedział, że jest dziewicą i myślał, że jest typem dziewczyny, która chce zachować siebie dla pana Właściwego. Nie chciał nadużyć jej zaufania. Jej ciało było ponętne. Wiedział o tym mimo, że nie pozwoliła mu zobaczyć jej nago. I ta cholerna sukienka, którą miała na sobie w sobotę- bardzo seksowna. Fakt, że chciała zrobić mu loda kurewsko go zaskoczył. Ale do cholery, tak przyjemnie było czuć jej ręce na sobie, kiedy grała na nim jak na instrumencie. A sposób w jaki odpowiedziała na jego dotyk był naprawdę kurewsko podniecający. Nie był pewien, co chciałaby dalej robić, ale miał nadzieję, że pozwoli mu się z nią przespać. Może nie dzisiaj, ale szybko. Objął ją ramionami i poczuł jej głowę na swojej piersi. 95

Wiedział, że nie musiał niczego przed nią ukrywać- to sprawiało, że jego ciało było lekkie w sposób jakiego do tej pory nie znał. A patrzenie jak dochodzi- to było zajebiście niesamowite. Nie miała pojęcia jak seksownie wyglądała rozciągnięta pod nim. Taak, naprawdę chciał więcej. Czy to oznaczało, że będzie jego dziewczyną? Czy chciał mieć dziewczynę? Z całą pewnością nie miał pojęcia czego ona chciała. Potem zmarszczył brwi: może chciała go tylko jako przyjaciela z przywilejami- kogoś kto załatwi sprawę jej dziewictwa. Nie byłaby pierwszą kobietą, która chciałaby jego spermy, ale nie rozmowy. Rozpraszając go od mrocznego kierunku jego myśli, Lisanne rozciągnęła się jak kot i oparła się na jednym łokciu, żeby mógł widzieć jej twarz. - Czuję się jakaś taka rozłączona… Nie wiem… odłączona… jakbym latała. To dziwne. - Dziwnie dobre? Uśmiechnęła się.- Z pewnością dziwnie dobre- pocałowała go szybko w policzek.Rozumiem dlaczego masz taką reputację. Jest bardzo zasłużona. Daniel poczuł jakby go walnęła. Lisanne zobaczyła jak łagodność znika z jego twarzy i patrzy na nią spode łba.- Co? Przełknęła nerwowo i zobaczyła złość na jego twarzy. - Cóż, zawsze otacza cię pełno dziewczyn, które chcą iść z tobą do łóżka. Nawet nie musisz nic robić. Mówię tylko, że… rozumiem. Daniel wstał z łóżka i zaczął zakładać jeansy. Nie był w stanie wyjaśnić swojego gniewu nawet sobie. Przecież nie powiedziała niczego, co byłoby nieprawdą. Ale musiała zrozumieć, że dla niego to było więcej niż zwykły numerek. Byli przyjaciółmi, na miłość boską. - Dokąd idziesz?- Powiedziała nerwowo Lisanne, a potem znowu przeklęła się za mówienie do jego pleców. To było niewybaczalne, że ciągle zapominała. Klepnęła go w ramię, ale nie obrócił się i nie spojrzał na nią. - Wyciągnę twoje ubrania z suszarki- wymamrotał i zanim wymyśliła co powiedzieć, już go nie było. Oparła się o wezgłowie łóżka, zastanawiając się, co go tak zmartwiło. Co takiego powiedziała, że zaczął tak się zachowywać? Niczego od niego nie żądała. Mimo, że desperacko chciała by powiedział, że mają siebie na wyłączność, to nie chciała wyjść na potrzebującą albo nierealistyczną. Nie poprosił, żeby rzuciła się na niego. Nerwowo obgryzał paznokieć, czując ulgę, kiedy drzwi się otworzyły. 96

Ale to nie był Daniel. To był mężczyzna około dwudziestu pięciu lat, z tatuażami pokrywającym całe ramiona niczym rękawy, wieloma kolczykami i wkurzoną miną. Lisanne mocno owinęła się kołdrą, świadoma, że wołanie Daniela nie przyniosłoby żadnego skutku. - Co mu zrobiłaś?- Zawarczał mężczyzna. Lisanna gapiła się na niego, jej serce biło jak oszalałe. - Odpowiedz mi!- Krzyknął.- Dlaczego mój młodszy brat wygląda jakbyś właśnie zastrzeliła mu pieprzonego szczeniaka? - Ja… Ja… - Rzygać już mi się chce wami, sukami, które traktują go jak pieprzoną zabawkę. On też ma uczucia, kurwa mać! Ale może masz to gdzieś. Lisanne była w szoku. Nie miała pojęcia, co spowodowało ten wybuch i dlaczego starszy brat Daniela patrzył na nią jakby chciał ją zamordować. Zmrużył oczy.- Jesteś nią, prawda? Piosenkarką. Mówiłem mu, żeby trzymał się od ciebie z daleka. Mówiłem mu, że wyrwiesz mu jego cholerne serce. Jesteś niebezpieczna. Dlaczego nie możesz po prostu zostawić go w spokoju? Lisanne poczuła wzbierające łzy i ścisnęła pościel w pięści nerwowo patrząc na drzwi. Czekała na powrót Daniela. Chciała, żeby powiedział swojemu bratu, że wszystko źle zrozumiał. - Ostrzegam cię kurwa- warknął Zef.- Jeśli… Ale czymkolwiek chciał ją zastraszyć musiał zamilknąć, bo pojawił się Daniel. - Co się dzieje?- Powiedział widząc gniew swojego brata i lęk Lisanne. Nikt mu nie odpowiedział. - Pytałem co się kurwa dzieje?- Powtórzył wkurzony podniesionym głosem. Zef obrócił się do niego twarzą. - Tylko gawędziłem sobie z twoją małą kobietką, bracie. Nic wielkiego. Daniel spojrzał na przestraszoną dziewczynę na łóżku.- Lisanne? - Tylko rozmawialiśmy- wymamrotała i spuściła wzrok na pościel. Daniel przeczesał włosy palcami, z frustracją. - Nie róbcie tego!- Wybuchnął.- Nie traktujcie mnie jak pieprzonego debila! Zef położył kojącą dłoń na jego ramieniu, ale Daniel ją odepchnął. Potem rzucił Lisanne jej suche ciuchy. 97

- Ubieraj się- rozkazał.- Odwiozę cię do domu. Wyszedł zostawiając patrzących na siebie Zefa i Lisanne. Kiedy Zef zamknął drzwi, Lisanne ubrała się szybko i wycierając łzy z oczu. To popołudnie było najlepszym w jej życiu dopóki Daniel nie zaczął dziwnie się zachowywać. A teraz też jego brat ją nienawidził. Nie wiedziała, co ma myśleć. Zeszła po schodach na paluszkach omijając mężczyznę, który spał skulony na ostatnim stopniu. Daniel zapinał swoją wilgotną, skórzaną kurtkę. Nawet nie spojrzał na Lisanne, tylko otworzył drzwi i wyciągnął z kieszeni kluczyki od motocykla. Ignorując mżawkę, która nadal zaciemniała niebo, Daniel przerzucił nogę przez motocykl. Nadal nie spojrzał na Lisanne i po prostu czekał aż usiądzie za nim. Niepewnie objęła go ramionami w pasie, ale nie odpowiedział. Tym razem wycie silnika nie było przyjemne; tylko zaakcentowało jej stres. Daniel jechał z nieodpowiedzialną prędkością w stronę kampusu, potem nagle zatrzymał się pod jej akademikiem i czekał aż zsiądzie. Podała mu kask, a on go schował. Pochyliła się, żeby pocałować go na do widzenia, potrzebowała jakiejś bliskości, ale odjechał zanim mogła się odezwać. - Zastanawiałam się, ile czasu zajmie mu zanim zda sobie sprawę, że jesteś spiętą suką- powiedział głos. Lisanne obróciła się i zobaczyła Shawnę opierającą się o ścianę z zadowoloną miną. - Coltonowi w końcu wróciły zmysły, co? Zobaczył, że stać go na więcej, prawda? A może po prostu jesteś kiepska w łóżku. Lisanne nie mogła odpowiedzieć, jej mózg i ciało były przeładowane emocjami. Pobiegła do swojego pokoju ze słowami Shawny odbijającymi się w jej uszach. Pokój był ciemny. Lisanne włączyła światło, które ją oślepiło. Czuła się oszołomiona, usiadła na łóżku ze spuszczonymi ramionami. Potem zobaczyła, że Kirsty zostawiła jej kartkę, w której napisała, że wróci o 20, jeśli Lisanne chce zjeść z nią pizzę. Pizza? Jak gdyby mogła myśleć o jedzeniu. Musiała się dowiedzieć o co chodziło Danielowi. Musiała się dowiedzieć. Czując desperację, Lisanne wyciągnęła telefon i wysłała mu smsa.

*L: Co się stało? Nie rozumiem. 98

Odpisz mi, proszę. LA xx*

Czekała i czekała, ale nie odpisał.

99

Daniel jechał ponad 145 km/h, gdy zauważył w lusterkach czerwono niebieskie światła. Przeklął głośno i barwnie, a potem zjechał na pobocze. Po kłótni z Lisanne, wydawało się, że jego dzień nie ma szans na polepszenie się. Glina wysiadł z samochodu ociężale kręcąc głową i pokazał Danielowi, by zdjął kask. - Wiesz z jaką prędkością jechałeś, synu? - Nie, proszę pana- przyznał szczerze Daniel. - Cóż, mój radar pokazuje 150 km/h. To dość lekkomyślne, nie sądzisz? Daniel potaknął.- Tak. - Powiesz mi, dlaczego jechałeś tak szybko? Zapominając o wszystkich radach, które dał mu Zef w razie aresztowania, Daniel powiedział pierwszą rzecz, która przyszła mu do głowy. - Pokłóciłem się z moją dziewczyną. Nie myślałem. Gliniarz spojrzał na niego ze współczuciem. - Cóż, rozumiem to, ale limit prędkości tutaj wynosi 90 km/h. Jestem miłym facetem, więc cię nie aresztuję, ale dostaniesz mandat, synu. Prawo jazdy i dokumenty. Daniel wyciągnął je z portfela i podał oficerowi bez słowa. - Zaczekaj tutaj- poinstruował policjant, kiedy wracał do swojego samochodu i sprawdzał informacje o Danielu w komputerze. Cokolwiek zobaczył, zmarszczył brwi. Wrócił do Daniela drapiąc się po głowie. - Według moich danych detektyw Dickinson chce porozmawiać z tobą na posterunku. Będę musiał cię tam zabrać. Daniel przełknął mocno, zimny dreszcz przebiegł mu po kręgosłupie. - Co? Po co? Nigdy nie słyszałem o tym facecie. - Nie mogę ci tego powiedzieć, synu, ale będziesz musiał ze mną pójść. Posłuchaj, to nie jest aresztowanie, więc spokojnie, ok? Daniel nawet nie próbował się kłócić. Wiedział, że to nie ma sensu. Gliniarz westchnął- czasami nienawidził swojej pracy. Ten dzieciak naprawdę wyglądał jakby dźwigał na ramionach wielki ciężar. - Przyjemny masz motocykl. Sportster, co? Odbudowany? 100

Daniel potaknął. - Sam to zrobiłeś, synu? - Tak, proszę pana. Zajęło mi to dwa lata. Gliniarz powstrzymał kolejne westchnięcie. - Cóż, na razie będziemy musieli go tutaj zostawić. Nie będziesz długo na posterunku, ale możesz zadzwonić po kogoś, żeby po niego podjechał. Albo mogę go schorować, ale to będzie cię więcej kosztowało… Daniel pokręcił głową, a glina znowu westchnął i odprowadził go do samochodu. Przynajmniej nie założył mu kajdanek. Danielowi było niedobrze. Mógł się spodziewać cholernie wysokiego mandatu, o którego zapłaceniu teraz nie mogło być mowy- chyba, że sprzedałby motocykl. Motocykl, nad którym pracował przez dwa lata. Albo skorzystać z funduszu na studia. W każdym przypadku, Zef urwie mu jaja. Kurwa! Kurwa! Kurwa! Mógł obwiniać tylko swój głupi tyłek. Jak gdyby sprawy już nie wyglądały kiepsko, kiedy przyjechał na posterunek policji zrobiło się o wiele gorzej. Miły gliniarz robił notatkę podczas, gdy łajdak niewyjebek sierżant prawie robił salta, kiedy odkrył, że Daniel jest bratem Zefa Coltona. - Noo, czy to nie interesujące. Jesteś młodszym bratem, co? W samą porę cię tu widzimy. Twój brat jest na naszej świątecznej liście. Ugościmy cię. Możemy ci znaleźć miłą, przytulną celę z twoim imieniem i chyba mój kolega, detektyw Dickinson chciałby z tobą pogadać. - Chcę zadzwonić. - Na pewno. Możesz poczekać. Sierżant wrócił wzrokiem do komputera i coś pisał. - Opróżnij kieszenie- powiedział, nadal wpatrzony w komputer. Daniel nie był w stanie zobaczyć jego twarzy, więc stał dalej. - Powiedziałem opróżnij cholerne kieszenie!- Krzyknął gliniarz podnosząc wzrok. - Po co? Nie zostałem aresztowany. - Wkurzasz mnie, Colton, a to jest cholernie głupie. Uważaj, co mówisz albo aresztuję cię za prawdopodobne prowadzenie pod wpływem. 101

Niech to szlag- miał przesrane. - Chcę zadzwonić. - Później. Miły gliniarz wyglądał na poirytowanego, ale pan Naprawdę Kurewsko Nie Czarujący był starszy stopniem. Gliniarz rzucił Danielowi współczujące spojrzenie i odszedł kręcąc głową. Daniel włożył papierosy, zapalniczkę, kluczyki i drobne do pojemnika przed sobą. Zawartość została wprowadzona do komputera i schowana do plastikowej torby. - Muszę napisać komuś, żeby pojechał po mój motocykl. Zostawiłem ją… Ale urwał, bo oficer wyrwał mu telefon z ręki i wrzucił go do torby razem z resztą jego rzeczy. Potem został eskortowany do pokoju przesłuchań przez mężczyznę, który chyba był detektywem Dickinsonem. Detektyw wyglądał na zmęczonego i wymiętego, ale jego oczy były bystre, a usta wykrzywione w niesmaku, kiedy patrzył na Daniela. Dickinson ostro wepchnął go na krzesło. - No, no, no, młodszy brat Zefa Coltona. Kolejne jabłko nie upadło daleko od jabłoni, co? Założę się, że twoja mama i tata byliby naprawdę dumni. - Pierdol się!- Warknął Daniel. - Co za słownictwo, młody. Naprawdę nie chcesz mnie wkurzyć. - Chcę zadzwonić- powiedział Daniel nadąsanym tonem. - Najpierw możemy pogawędzić- powiedział detektyw znudzonym głosem.- W twoim najlepszym interesie będzie odpowiedzieć na moje pytania. Oczywiście, możesz wyjść kiedy chcesz… ale naprawdę bym tego nie polecał. Daniel naprawdę uważał, że w jego interesie nie będzie udzielenie jakiejkolwiek odpowiedzi, ale martwił się o konsekwencje wyjścia stąd. - Posłuchaj, dzieciaku- powiedział detektyw trochę bardziej ugodowym tonem.Odpowiedz na kilka pytań, a mandat zniknie. Mogę to zrobić. Nie chodzi mi o twojego bratainteresuje mnie dupek, który zalewa ulice tanią, krystaliczną metamfetaminą. Kto jest dostawcą twojego brata? Daniel milczał. Zef zawsze mówił mu, że robi tylko w trawce i koce. Nie wiedział czy wierzyć Dickinsonowi czy nie. Naprawdę nie chciał mu wierzyć.

102

- No, dzieciaku. Chcesz, żeby to gówno było na ulicach? Wiem, że jesteś w szkole i próbujesz być czysty. To twój brat wszystko ci pieprzy. - Niczego pan nie wie- powiedział ze złością Daniel. Dickinson uśmiechnął się. Widział, że chłopak się miota. - Wiesz jak działa krak?- Zapytał detektyw.- Niszczy receptory dopaminy w mózgu, więc nie czujesz przyjemności. Potem dochodzi psychoza, paranoja, halucynacje, śmierć. Ale zanim to się stanie, naczynia krwionośne zwężają się i swobodny przepływ krwi zostaje odcięty od wszystkich części ciała. Wiesz, co to oznacza? Twoje ciało nie goi się prawidłowo. Zaczyna się trądzik, bóle mięśni, takie rzeczy. Może słyszałeś o „metamfetaminowych ustach”? Kwas obecny w ustach niszczy płytkę nazębną, więc twoje zęby psują się i wypadają. Fajnie. Chcesz być za to odpowiedzialny? Daniel zamknął oczy, wyłączając słowa, przez które chciało mu się rzygać. Nie wierzył w ten syf, który szeptał mu Dickinson, ale też nie chciał więcej wiedzieć. Podskoczył, gdy Dickinson walnął rękami w oparcie krzesła Daniela. - Chcę mojego pieprzonego telefonu!- Powiedział ostro Daniel, którego cierpliwość była już na pieprzonym wyczerpaniu. Detektyw Dickinson wyrzucił ręce w powietrze. - W porządku, zadzwoń sobie. - Chcę wysłać wiadomość z mojego telefonu. - Nie, możesz użyć telefonu na korytarzu. Daniel zaczął panikować. Nie będzie wiedział czy Zef odebrał telefon czy nie. Nawet nie wiedział czy jeszcze jest w domu. Lisanne. Zadzwoni do Lis. Zawsze szybko odpisywała na jego wiadomości. Modlił się, żeby odebrała. Dzięki kurwa, że znał na pamięć jej numer. Wybrał numer i policzył do dziesięciu, mając nadzieję, że zrozumie… zrozumie, że nie miał pojęcia czy go słuchała czy włączyła się poczta głosowa albo… Boże, miał nadzieję, że nie odłoży słuchawki. Miał nadzieję, że da mu chwilę. - Lis, to ja. Daniel. Wpakowałem się w niezłe gówno. Zatrzymano mnie za przekroczenie prędkości. Jestem na posterunku policji. Możesz dać znać Zefowi, proszę, kochanie? Jego numer to 912-555 0195. Przepraszam, że się na ciebie wściekłem, kochanie. Tak mi cholernie przykro. 103

Potem się rozłączył, nie wiedząc czy go słyszała. Wiedział, że mądrze byłoby powiedzieć Dickinsonowi, że nie ma cholernego pojęcia, co mówi, ale nie mógł się zdobyć, by dać łajdakowi satysfakcję. Dickinson dalej strzelał do niego pytaniami, chociaż pozostały bez odpowiedzi. Koncentrując się na oddechu, Daniel zamknął oczy chcąc odpędzić niepokój i napięcie. Dickinson w końcu się poddał i zostawił go w pokoju, żeby „to sobie przemyślał”. Była prawie 1 w nocy i Daniel już wiedział, że spędzi tu noc. Zastanawiał się czy nie pomylił numeru Lisanne albo czy wiadomość się nie nagrała, a może jej nie słyszała. Może była zbyt wściekła, za to jak ją potraktował. Nie wiedział. Spędził na posterunku niespokojną, samotną noc. Raz pozwolono mu skorzystać z łazienki i przez okratowane okna widział jasne światło cieknące z szarego nieba, czarność znikała. Coś około 7 rano wrócił Dickinson. Krążył po pokoju plując pytaniami. Daniel przez większość czasu wpatrywał się w stół, ale co jakiś czas zerkał w górę. Po kolejnej godzinie, nawet detektywa opuściła energia i potarł oczy. - W porządku. Jesteś wolny- warknął Dickinson.- Jestem pewien, że jeszcze się zobaczymy, mały braciszku. To tylko kwestia czasu zanim staniesz się częścią rodzinnego interesu, jeśli już nią nie jesteś. Odrętwiały Daniel wstał z krzesła i został wyprowadzony przez Dickinsona, który przyglądał mu się zmrużonymi oczami. Odebrał swoje rzeczy czując ulgę, że te dupki go nie aresztowały.

***

Lisanne obudziła się, kiedy światło zaczęło wkradać się przez zasłony do pokoju. Obróciła się na bok i chwyciła telefon. - Jasna cholera! Wyskoczyła z łóżka widząc, że Kirsty nadal smacznie chrapie. - Kirsty! Podnoś tyłek z łóżka! Wyłączyłam dźwięk w telefonie, zaspałyśmy. Jest prawie 8:30! 104

Lisanne pospiesznie założyła szlafrok, chwyciła ręcznik i kosmetyczkę i pobiegła do łazienki. Woda była zimniejsza niż zwykle i drżała pod jej strumieniem. Przynajmniej ją to obudziło. A Kirsty znowu zasnęła. - No dalej, śpiochu. Już rano- powiedziała chwytając pościel Kirsty. - Spadaj- to była wybełkotana odpowiedź. Lisanne wzruszyła ramionami. Codziennie było to samo. Gdyby nie Lisanne, Kirsty nie dotarłaby na żadne poranne zajęcia. Lisanne wciągnęła jeansy, koszulę z długim rękawem i włączyła telefon. Miała nieodebrane połączenie od nieznanego numeru i jedną wiadomość głosową. Kiedy jej słuchała, pobladła. Jej kolana poddały się i usiadła na łóżku. Daniel zostawił jej wiadomość zeszłej nocy. Przesłuchała wiadomość jeszcze raz i zapisała numer Zefa. Musiała dzwonić cztery razy zanim odebrał. Kiedy usłyszał kto dzwoni i dlaczego, nie był szczęśliwy. To łagodnie powiedziane. Zwłaszcza, kiedy Lisanne nalegała, że pojedzie z nim. Zagroziła, że sama od razu pojedzie na posterunek, jeśli po nią nie przyjedzie. Zef był wkurzony, kiedy w końcu dotarli na miejsce. - Zostań tutaj!- Warknął na Lisanne, która siedziała sztywno obok niego. „Wkurzony” było prawdopodobnie niedomówieniem roku. Wściekłość wylewała się z niego falami, jego twarz była zarumieniona, a zęby zaciśnięte, kiedy zauważył jak Daniel zostaje wyprowadzany przez oficera policji. Spojrzał na Zefa z poczuciem winy, gdy chował portfel. - Czy ty jesteś pieprzonym idiotą?- Syknął Zef na Daniela.- Bo się tak kurwa zachowujesz! Zajmuję się tym całym bagnem, żebyś mógł być czysty, a ty odpierdalasz taki numer. - Przepraszam, stary. Nie myślałem. - To naprawdę kurwa oczywiste. Złapał Daniela za ramię i wyprowadził dalej, gdzie zainteresowani policjanci nie mogli ich widzieć. Potem popchnął go na ścianę i chwycił za kołnierzyk t- shirta. - Puść mnie! 105

- Nie puszczę, dopóki nie wbiję ci rozumu do głowy!- Warknął jego brat. Daniel popchnął go i Zef cofnął się, ale w tym samym czasie zrobił zamach pięścią. Trafiła Daniela w policzek. Upadł lądując na jednym kolanie. Przeszył go ból i cieszył się, że nie miał języka między zębami, bo by go sobie odgryzł. Lisanne wyskoczyła z samochodu w momencie, gdy Zef popchnął Daniela na ścianę. Nie zdążyła zapobiec ich bójce, ale była cholernie pewna, że nie pozwoli jej posunąć się dalej. Próbowała podnieść Daniela, Zef stał za nią dysząc ciężko. Daniel znowu poczuł ręce na swoich ramionach i automatycznie je odepchnął. Lisanne próbowała go uspokoić. - To ja, Danielu. To ja. Spojrzał w górę i zobaczył jej zatroskaną twarz. - Laleczko!- Powiedział opierając się o jej ciało, kiedy objęła go ramionami. - Kurwa, przepraszam, bracie!- Powiedział Zef. Lisanne ostro obróciła się do niego. - Nie dotykaj go! Zostaw go w spokoju! Pomogła Danielowi wstać. Lekko się zatoczył, więc chwyciła go za rękę. - Po prostu właź do tego cholernego samochodu- powiedział sztywno Zef.- Zabiorę cię do Sirony, jeśli nadal tam jest. - Najpierw odwieź Lis- wymamrotał Daniel. Zef spojrzał tak jakby chciał się kłócić, ale powstrzymał się. Jazda była cicha, napięcie między dwoma braćmi było namacalne. Lisanne widziała jak Zef zerka w lusterko wsteczne z mroczną miną. Daniel siedział obok niej z zamkniętymi oczami i czerwoną plamą na policzku. Kiedy dotarli do akademika, Lisanne delikatnie pogłaskała twarz Daniela, by otworzył oczy. - Jesteśmy- powiedziała łagodnie.- Chcesz wejść? Kirsty może cię potem odwieźć. Zef zaczął się awanturować, ale Daniel rzucił mu ostre spojrzenie. - Taa, chciałbym, Lis. Sirona może zaczekać. Wysiadł sztywno z samochodu i potarł bolące kolano. Zef jeszcze raz spojrzał na niego ze złością i odjechał z piskiem opon zostawiając za sobą zapach palonej gumy razem ze swoją dezaprobatą. Lisanne martwiła się o Daniela. Był cichy i ten ogień, który tak kochała przygasł. 106

Szedł zmęczony po schodach ze zwieszonymi ramionami i spuszczoną głową. Może to tylko zmęczenie, mówiła sobie Lisanne. Pewnie nie spał wiele będąc całą noc na posterunku. Znowu czuła się winna- kiedy ona leżała opatulona w swoim łóżku, on radził sobie z Bóg wie czym. Otworzyła drzwi, czując ulgę, że Kirsty jednak poszła na zajęcia. Pociągnęła go za rękę i zaprowadziła do łóżka, popchnęła go lekko i kazała mu usiąść. - Zrobię ci kawy- powiedziała cicho. Potaknął, ale nie odezwał się. Zamiast tego zdjął buty i położył się na poduszkach. Kiedy Lisanne wróciła z kawą, już spał skulony na boku. Ostrożnie usiadła obok niego na łóżku, wzięła książkę i co jakiś czas popijała kawę. Daniel wzdychał ciężko i objął ją lewym ramieniem w talii i przytulając głowę do jej biodra. Lisanne w ciszy studiowała jego twarz, widziała jego zmęczenie, te cienie pod oczami. Jego policzki były pokryte zarostem i zarumieniła się, zastanawiając się jakby go odczuła gdyby znowu ją pocałował. Skrzyżowała nogi w kostkach i wypiła więcej kawy, nakazując swojemu ciału relaks. Wydawało się, że przez cały dzisiejszy dzień jest nakręcona- jej ciało nastawione na Daniela, gotowe na seks. Prawie nie mogła w to uwierzyć. Nie wiedziała, że takie uczucia są możliwe. Nie wiedziała, że dziewczyny mogą być tak samo napalone jak faceci. Ale taka była prawda. A potem poczuła, że jest samolubna kiedy on miał taki straszny czas. W tej chwili potrzebował jej przyjaźni. Zmarszczyła brwi, zastanawiając się czy tylko o to zawsze będzie mu chodziło. Ale wczoraj… to wychodziło poza przyjaźń. Spojrzała na niego. Jego miękkie usta były rozchylone, posiniaczony policzek lekko opuchnięty. Lisanne kopnęła się za to, że nie dała mu lodu. Nie żeby miała czas: od razu zasnął. Jego oczy drżały lekko pod zamkniętymi powiekami i zastanawiała się o czym śnił. Długie, czarne rzęsy tworzyły wachlarze na jego policzkach i gdyby nie zarost, wyglądałby o wiele młodziej. Lisanne westchnęła i próbowała skupić się na książce. Daniel nie ruszał się, raz tylko położył lewą nogę na jej nogach, więc przez prawie dwie godziny czytała z Danielem owiniętym wokół niej. Podobało jej się, że śpiąc pragnął jej. Chciała, żeby było tak także, gdy był przytomny. Nagle drzwi się otworzyły i Lisanne podskoczyła. Kirsty wpadła do środka z Shawną. 107

- O Boże! Przepraszam!- Powiedziała Kirsty, zatrzymując się nagle i patrząc szerokimi oczami na Daniela. Twarz Shawny przypominała kogoś, kto wypił szklankę soku z cytryny. Daniel poruszył się, a potem usiadł ziewając. - O cholera, przepraszam laleczko. Zasnąłem? Która godzina? - Trzecia- powiedziała Lisanne. - Kurna. Sirona! Powinienem już iść- wymamrotał do siebie.- Hej, Kirsty. Kirsty pomachała, kiedy Shawna zawyła.- Cześć Daniel- powiedziała chorobliwie śpiewnym głosem. Oczywiście ton jej głosu całkowicie mu umknął, nawet jeśli jej flirtujące spojrzenie nie. - Shawna- powiedział i potaknął szybko. Lisanne była zbyt rozkojarzona, żeby obchodziła ją sukowatość Shawny. Jej główną obawą był on. - Zrobić ci następną kawę? Twoja jest już zimna. Pokręcił głową, bełkocząc coś o sprawach, którymi musi się zająć. Lisanne wykrzywiła się, zastanawiając się o co może chodzić. I z pewnością potrzebował podwózki. - Kirsty, mogłabyś podwieźć Daniela? - Co się stało z twoim motocyklem?- Zapytała Shawna, niegrzecznie przerywając odpowiedź Kirsty. Wścibska suka, pomyślała Lisanne. - Jasne, nie ma problemu- powiedziała Kirsty sięgając po klucze. To była jedna z rzeczy, które Lisanne kochała w Kirsty. Zachowywała się jak cheerleaderka na zawodach przez połowę czasu, ale kiedy widziała że coś jest ważne, nie wahała się pomóc. Ale Daniel potarł oczy i znowu ziewnął. - Nieee. Dam sobie radę, dzięki. Mam kilka spraw do załatwienia powtórzył rozciągając ramiona nad głowa i niewinnie poruszając mięśniami w taki sposób, że Shawna już jawnie się śliniła.- Napiszę do Roya. Podwiezie mnie. Zrzucił nogi z łóżka i zaczął zakładać buty. Lisanne od razu poczuła brak jego osoby obok siebie. Zanim wyszedł, uśmiechnął się i pocałował jej włosy. 108

- Zobaczymy się jutro na zajęciach, ok? Napiszesz do mnie później? - Jasne- powiedziała próbując się uśmiechnąć. Puścił do niej oko, potaknął do Kirsty i kompletnie zignorował Shawnę, która nawet się nie pożegnała, tylko obróciła się i wyszła za nim, rzucając pytania w jego plecy. Kiedy tylko wyszli, Kirsty włączył się tryb przesłuchania. - O mój Boże! Pieprzycie się? Tak słodko cię przytulał. Wow! Daniel Colton! Jest naprawdę dobry w łóżku? W skali od jednego do dziesięciu, ile byś mu dała? Lisanne zarumienił się i próbować to obśmiać. - Jesteśmy tylko przyjaciółmi, Kirsty. - Ale pieprzysz! Widziałam was, Lis. Szaleje za tobą. I jest oczywiste co ty czujesz do niego. Wow! Teraz możesz opowiedzieć mi w szczegółach. Lisanne pokręciła głową. - Mam zaraz lekcję skrzypiec. Zobaczymy się później. Kirsty wydymała usta.- Dobra! Ale tak łatwo się nie wymigasz, panienko. Chcę wiedzieć wszystko. A tak przy okazji, dlaczego potrzebował podwózki? - Och- powiedziała Lisanne czując się niezręcznie.- Miał, emm, problem z motocyklem. Co nie było całkowitym kłamstwem. Chwyciła futerał ze skrzypcami i swoją torbę na ramię z nutami i wybiegła z pokoju. Jej koncentracja poszła do diabła i profesor Crawford uniósł brwi w zaskoczeniu. Lisanne mogła tylko przepraszać, znowu i obiecać, że w przyszłym tygodniu bardziej się postara. Nie pomógł fakt, że usłyszała przychodzącą wiadomość w swoim telefonie, bo umierała z ciekawości żeby zobaczyć czy to nie Daniel. Jak tylko jej lekcja się skończyła, zanim jeszcze profesor Crawford zamknął za sobą drzwi, Lisanne zaczęła szukać telefonu w torebce. To była wiadomość od Daniela.

*D: Dzięki*

Spojrzała na krótką wiadomość i poczuła łzy w oczach. Odbiło jej? Przysłał jej smsa. Podziękował jej- więc co to za dramat? 109

Poirytowana, że jest taka żałosna, zawlokła swój tyłek z powrotem do pokoju. Niestety, Kirsty nadal tam była i zaatakowała ją w chwili, gdy przeszła przez drzwi. - Mów wszystko! Co jest z tobą i Danielem? Spotykacie się?- Potem bliżej przyjrzała się Lisanne.- Bo jeśli tak, to wyglądasz jakoś marnie. Lisanne westchnęła.- To skomplikowane. - Oczywiście, że tak- powiedziała współczująco Kirsty.- Jest facetem, ich mózgi mają inne przewody. Cóż, większość facetów ma mózgi połączone z fiutami, więc na jedno wychodzi. Lisanne próbowała się zaśmiać, choć wcale nie było jej do śmiechu. - Naprawdę nie wiem czym jesteśmy- powiedziała szczerze.- Jesteśmy przyjaciółmi, to wiem. I czasami myślę, że jesteśmy czymś więcej, ale… nie wiem. Kirsty potaknęła.- Rozumiem. Sprzeczne sygnały, co? Wiesz, że nikomu nic nie powiem, prawda Lis? Mam na myśli, że nawet Shawnie. Wiem, że zachowuje się tak jakbyśmy były najlepszymi przyjaciółkami, ale nie jestem głupia. Zachowuje się w stosunku do ciebie jak suka. Ale to dlatego, że jest zazdrosna. Bardzo chciałaby zaliczyć Daniela Coltona. Nie rozumie, co on w tobie widzi- och, nie to miałam na myśli- powiedziała pospiesznie.- Mówię tylko, że nie flirtujesz i… wiesz, o co mi chodzi. - Dzięki Kirsty… chyba. Ja po prostu…- Lisanne znowu westchnęła, nie miała pojęcia jak skończyć zdanie, a tym bardziej wyjaśnić swoje uczucia Kirsty. - W porządku, zróbmy listę. Lisanne nie mogła powstrzymać śmiechu: Kirsty i jej przeklęte listy. - Pocałował cię? - Tak. - Z języczkiem? - Emm, tak. Raz. - Tylko raz? Kiedy to było? Lisanne zarumieniła się.- Wczoraj. Kirsty potaknęła zachęcająco.- To dobrze. Dobrze. Niesamowicie. Zjawiskowo. Nie z tego świata. - Tak? - Pewnie! Przyjaźnicie się od początku semestru, w pewnym sensie. Więc jeśli na razie było z języczkiem, to jest progres. 110

- Och, w porządku. - Zabrał cię na randkę? To było trudne pytanie. Wychodzili razem, ale żadne z nich nie nazwało tego randką. - Emm, nie, tak, może. Nie jestem pewna. - Och- powiedziała Kirsty w sposób, który nie wróżył niczego dobrego. - Och? - Skarbie, jeśli nie jesteś pewna, że to była randka, to nie była. Facet musi cię zaprosić na randkę, żeby to była randka. To coś innego niż wspólne spędzanie czasu. Lisanne westchnęła. To brzmiało logicznie. Kirsty kontynuowała. - Więc, kiedy się całowaliście, robiliście coś jeszcze? Lisanne zaczęła się wiercić.- Co masz na myśli? Kirsty przewróciła oczami.- Na przykład czy cię dotykał w jakikolwiek sposób? Twarz Lisanne zarumieniła się, myśląc o niesamowitym orgazmie, który dał jej Daniel. Kirsty uśmiechnęła się zawadiacko.- Potraktuję to jako „tak”- jej uśmiech zniknął.- Tak naprawdę to jest tylko jedna odpowiedź, Lis- musisz zapytać go na czym stoicie. Faceci potrafią być dość przygłupi. Musisz powiedzieć „Hej, czy to randka?” albo „Spotykałeś się ostatnio z jakimiś innymi dziewczynami?” Wiesz, wyjaśnić sytuację. - Nie wiem czy tak umiem. - Dlaczego nie? - Cóż- powiedziała Lisanne, owijając sobie wokół palca nitkę zwisającą z jej t-shirta.- A co jeśli powie „nie”? Co, jeśli nie jest mną zainteresowany? - To powie „nie”, ale przynajmniej będziesz wiedziała, że masz nadzieję na coś, co się nie wydarzy. To jak ze zrywaniem bandaża, musisz zrobić to szybko, żeby mniej bolało. To wydawała się być dobra rada: Lisanne po prostu nie wiedziała czy będzie wystarczająco odważna. - Spałaś z nim już? Lisanne pokręciła głową. - A chcesz? Lisanne spojrzała w życzliwe oczy Kirsty. - Tak, ale nie dlatego, że żal mu mnie.

111

- Och, cukiereczku- powiedziała Kirsty klepiąc ją po ręce.- Wszyscy faceci chcą seksu, nie ma wątpliwości. Ale musisz zdecydować czy to jest to, czego ty chcesz. A ja cię znam, Lis. Jesteś dziewczyną, która chce wszystkiego. A Daniel… posłuchaj, wydaje się być miły- jest inny przy tobie- ale nie ma zachęcającej historii. Jest typem faceta „kochaj i rzuć”. - Ale jeśli się z nim prześpię, to może on… - Nawet tak nie myśl! Mówię poważnie, Lis. Niektóre dziewczyny zaliczają numerki na jedną noc. Jak im to pasuje. Dobrze dla nich. Ale ty taka nie jesteś. I będziesz źle o sobie myślała, jeśli to zrobisz. To nie jest tego warte. Posłuchaj, widzę, że Danielowi zależy na tobie- jesteście przyjaciółmi. I to dobra rzecz. Seks może naprawdę spieprzyć sprawęzachichotała, kiedy zdała sobie sprawę jak to zabrzmiało i Lisanne uśmiechnęła się.- Taaa, cóż, wiesz, co mam na myśli. - Więc co mam robić?- Zapytała Lisanne już bez uśmiechu. - Chciałabym ci powiedzieć, słonko. Porozmawiaj z nim. Rozwiążecie to. Posłuchaj, Vin i ja idziemy do tej nowej meksykańskiej restauracji z jego kolegami z bractwa. Zrobisz mi przysługę, jeśli pójdziesz z nami. - Dzięki, Kirsty, ale chyba zostanę. - Ok, jeśli zmienisz zdanie, to napisz do mnie, ale nie czekaj. - Piżamowa impreza z Vinem? Kirsty puściła do niej oko.- Coś w tym stylu.

***

Uwolnienie się od Shawny zajęło mu trochę czasu. Dziewczyna była wytrwała, ale widział jak traktowała Lisanne i ani trochę nie był zainteresowany kimś, kto był taką suką- i nie była gorąca. Daniel zgasił papierosa, gdy podjechał Dodge Ram Roya. - Co tam? Gdzie twoje kółka, stary? Daniel westchnął.- Zatrzymali mnie za przekroczenie prędkości. Myślałem, że aresztują mnie za lekkomyślną jazdę, ale te gnoje były bardziej zainteresowane Zefem. Roy rzucił mu spojrzenie. - Nic im nie powiedziałem. 112

- Ale wypuścili cię- powiedział podejrzliwie Roy. - Kurwa, stary! Myślisz, że coś powiedziałem o moim własnym bracie? - O bracie nie. Daniel spojrzał na Roya z niedowierzaniem.- Myślisz, że bym cię sprzedał?- Wiedział, że Roy sprzedawał trochę trawki na boku. Roy myślał przez chwilę, a potem odpowiedział.- Nie, chyba nie. Daniel był lekko ugłaskany, ale nadal poirytowany, że Roy mógł pomyśleć, iż ułożył się z glinami. Nie chciał go pytać czy Dickinson miał rację, co do sprzedawania metamfetaminy. W zasadzie to nie chciał wiedzieć. Ignorancja nie była błogosławieństwem, ale był to lepszy widok niż okropna prawda. - W każdym razie, trzymali mnie. Moja dupa spędziła na posterunku całą noc. - Gliny tak cię załatwiły?- Powiedział Roy patrząc na twarz Daniela. Daniel przestawił lusterko wsteczne w swoją stronę i zobaczył ciemnego sińca na policzku. - Kurwa. Nie, to Zef. Roy westchnął.- Martwi się o ciebie, jesteś jego małym braciszkiem. Daniel wyjrzał za okno i nie odpowiedział. Roy poklepał go po ramieniu. - Gdzie jedziemy, chłopie? - Po Sironę. Gliny kazały mi zostawić ją na poboczu. Kurwa wie, co się z nią stało. - Do diabła! Czemu mi nie powiedziałeś? Pojechałbym po nią. - Gliny zabrały mi telefon. Roy westchnął.- Ile mandatu? - Tysiąc dolarów. - Tak? I skąd weźmiesz taką kasę? - Z funduszu na studia. - Stary! Nic dziwnego, że Zef się na ciebie rzucił. On traktuje to gówno cholernie poważnie. - To nic wielkiego. Mam jeszcze trzy lata studiów. Mogę pracować latem w warsztacie. Łatwo to odrobię. - Upewnij się, żeby tak było. - Kurwa, Roy! Kiedy zamieniłeś się w Marthę Stewart?- Roy zaśmiał się głośno i Daniel też się szczerzył.- Ok, zły przykład. Co powiesz na Dave’a Ramsey’a? 113

Roy wskazał palcem do przodu i uśmiech Daniela powiększył się. Sirona stała tam, gdzie ją zostawił i nadal miała dwa kółka. Sprawy zaczynały przybierać lepszy obrót. - Dzięki, stary- powiedział do Roya. - Nie ma za co. Unikaj kłopotów. Daniel wysiadł z samochodu i pobiegł na pobocze. Roy odjechał pokazując Danielowi środkowy palec. - Popapraniec- powiedział do siebie Daniel. Zaczął czuć się lepiej, kiedy przesunął rękami bo blachach Sirony. - Cześć, kochanie. Tęskniłaś za mną? Była twardą sztuką. Nie jak nowoczesny import z Japonii. Nieee, jego maleńka była bardziej skomplikowana. Schylił się, żeby włączyć gaz, wyciągnął ssanie, otworzył przepustnicę, a potem poczuł wibrację, gdy obudziła się, pulsując w jego ciele. Czuł ją. Jechał do domu zgodnie z przepisami przez cały czas. Nie mógł ryzykować, że znowu ją straci. Ale jego dobry nastrój nie trwał długo. Kiedy tylko Zef usłyszał jak się podjeżdża, wyszedł przed dom i stanął przed Danielem. Był tam też Roy, nie miał najlepszej miny. - Powiedz mi, że kurwa żartujesz!- Krzyknął Zef.- Używasz funduszu na studia, żeby zapłacić pierdolony mandat? Daniel nie odwrócił wzroku, gdy oczy Zefa błyskały furią, a Roy wyglądał jakby czuł się bardziej niż nieswojo. Daniel spojrzał na przyjaciela swojego brata. Nie winił Roya- Zef dowiedziałby się prędzej czy później. - Mama i tata oszczędzili te pieniądze, żebyś mógł pójść na studia i zdobyć wykształcenie. Nie zaharowywali się, żebyś mógł to spieprzyć i płacić nimi za pierdolony mandat. - Wiem o tym!- Odkrzyknął Daniel.- Ale nie miałem wyjścia. Pracowałem nad Sironą przez dwa pieprzone lata, żeby nie musieć jeździć autobusem. Nie sprzedam jej, by zapłacić jakąś gównianą karę. - Więc nie powinieneś dać się złapać na przekraczaniu prędkości, głupi gnoju! - Kurwa, myślisz, że o tym nie wiem?!

114

- Nie, nie wiem. I dlaczego do diabła spotykasz się z piosenkarką? To jest chore, kurwa! Chcesz, żeby ci przypominano każdego dnia? Bo pamiętam jak mi ryczałeś, że nie możesz już grać, a teraz spotykasz się z piosenkarką? - Nie spotykamy się, jesteśmy przyjaciółmi. My… - Weź nie pierdol! Roy stanął między nimi i położył swoje masywne ręce na ich piersiach odpychając od siebie. - Uspokójcie się trochę. Już po sprawie. Nie ma sensu się o to kłócić. Zef spojrzał na niego gniewnie.- Odwal się, Roy. To rodzinna sprawa. - Nie, to moja sprawa- wycedził Daniel- i spadam stąd. Obrócił się na pięcie potrzebując przestrzeni. Musiał pozbierać myśli i była tylko jedna osoba, z którą chciał się zobaczyć.

*D: Możemy się zobaczyć? Jesteś sama?*

Lisanne natychmiast odpowiedziała.

*L: K wyszła z Vinem. Jestem sama. LA xx*

Poczuł ulgę, zawrócił motocykl i pojechał do akademika i do jedynej osoby, która wydawała się go rozumieć. Najpierw krótki postój w sklepie monopolowym. To nie były godziny wizyt w akademiku, więc Daniel wślizgnął się wyjściem przeciwpożarowym, które dziewczyny zostawiały otwarte, by ich faceci mieli jak wejść. To był najgorzej pilnowany sekret na kampusie. Zapukał do drzwi Lisanne i od razu je otworzyła. - Cześć. - Cześć. Nic ci nie jest? Odzyskałeś motocykl? Potaknął znużony, kiedy szeroko otworzyła drzwi. Wszedł, szybko pocałował ją w policzek i usiadł na łóżku. - Taaa. - Więc wszystko w porządku? 115

- W sumie tak. Nie mógł powiedzieć jej, że musiał wydać dużą część kasy na studia albo że Zef powiedział mu, że ma się z nią nie spotykać. To było zbyt świeże gówno. - Przyniosłem piwo- powiedział zdejmując skórzaną kurtkę i wyciągnął sześciopak z papierowej torby. - Och! Emm, ja nie piję. - To nic, ja tak- otworzył pierwszą puszkę i wypił prawie połowę jednym haustem. Lisanne obserwowała go nerwowo, zastanawiała się czy po prostu nie szukał miejsca, gdzie może się upić. Spojrzał w górę i zobaczył jej minę. - Przepraszam. Powinienem był zapytać. Nie przeszkadza ci to? - Emm nie. W porządku. Westchnął.- Cholera, wszystko robię źle. Usiądziesz ze mną? Lisanne usiadła na końcu łóżka ze skrzyżowanymi nogami twarzą do niego. - Posłuchaj, naprawdę przepraszam za swoje wcześniejsze zachowanie. Wiesz, wczoraj. Ja po prostu… kurwa, to trudne- patrzył na swoje palce. Lisanne czekała co powie dalej. - Wczoraj było naprawdę dobrze. Wcześniej… nie spodziewałem się… to znaczy, jesteśmy przyjaciółmi, prawda? I nie chcę, żeby coś to spieprzyło. Ale nie chcę myśleć, że to, co zrobiliśmy… ach, cholera. Znowu zamilkł, ale starał się. Naprawdę się starał. - Dlaczego byłeś na mnie taki wściekły?- Zapytała cicho. Spotkał jej wzrok.- Bo mówiłaś tak jakby to nic nie znaczyło. Jakbym zaliczał przypadkowe dziewczyny. - A nie jest tak? Daniel spojrzał na nią spode łba.- Nie! - Z iloma dziewczynami spałeś w tym semestrze? - Poza tobą?- Powiedział unosząc brwi. Oboje myśleli o tym jak zasnął dzisiaj rano na jej łóżku. - Wiesz o co mi chodzi, ale jeśli chcesz to powiem to inaczej: Z iloma dziewczynami uprawiałeś seks? Przez kilka sekund żuł wargę i wziął duży łyk piwa. - Z trzema. 116

- W sumie? - Z trzema w tym semestrze. Jezu! - Z iloma w sumie? - Emm… Nastąpiła długa, niezręczna pauza. Lisanne gapiła się na niego.- Nie wiesz? - Chryste! Odpuść mi! Nie robię kresek pod łóżkiem! Skrzyżowała ramiona na piersi.- Mniej więcej. Strzelaj- dodała sarkastycznie. - Może trzydzieści. Lisanne przełknęła. - Może trzydzieści pięć- dodał cicho. Myślała, że będzie więcej, ale to i tak był szok. - Och- powiedziała próbując nie okazać żadnej emocji, ale wiedziała, że pewnie umie idealnie odczytać jej wyraz twarzy. - Dlaczego w ogóle o tym rozmawiamy?- Wymamrotał tak samo do siebie jak i do niej. Potem spojrzał w górę.- Ale jesteś dopiero drugą dziewczyną, z którą spałem- dodał. - Co masz na myśli? Potarł włosy rękami w frustracji. - W razie gdybyś nie zauważyła, nie umawiam się na randki. Dziewczyny nie chcą się ze mną spotykać, chcą tylko pieprzyć się ze mną. A ja lubię się pieprzyć. Ale żadna z nich nie wie o mnie: jesteś jedyna. Inne nigdy nie są w pobliżu tak długo, żeby się dowiedzieć. - Masz na myśli to, że nigdy nie dałeś im szansy. - Co za różnica. To jedno i to samo. - Nie do końca. - Kurwa, Lisanne! Próbuję powiedzieć… chcę… - Czego? - Nie ułatwiasz mi tego… - Przepraszam, to mnie po prostu onieśmiela. - Co takiego? - Te wszystkie dziewczyny, z którymi spałeś. To sprawia, że czuję się…- zawahała się próbując znaleźć odpowiednie słowa, by wyrazić jak desperacko niedoświadczona się czuła. 117

- Jaka się przez to czujesz? Lisanne przebiegła myślami przez listę słów w jej głowie: żałosna, zasadnicza, dziewica. - Jaka się przez to czujesz, Lis? Bo to wszystko brednie. Ty… ja… jest inaczej i… wczoraj, kiedy powiedziałaś o mojej reputacji… Nagle Lisanne olśniło- zrozumiała.- Och! Zraniłam wczoraj twoje uczucia? Wzruszył jednym ramieniem. - Daniel, tak mi przykro. Spojrzał na narzutę na jej łóżku.- Lubię cię. - Tak? Zajęczał z frustracji i irytacji. - Oczywiście kurwa! Jestem tutaj, prawda? Lisanne tylko tyle chciała wiedzieć. Wzięła głęboki oddech, rozplątała nogi i zbliżyła się do niego. Zatrzymała się i przesunęła ustami po jego usta. Zamknął powieki i westchnął lekko. Zachęcona, klęknęła przed nim i schyliła się zostawiając kolejny pocałunek na jego ustach. Daniel objął ją talii i wtulił w jej szyję, cicho mrucząc. Potem pociągnął ją w dół tak, że leżała na jego piersi. Przesunął ręce w dół, zatrzymując się tuż nad jej pośladkami i zostawiając pocałunki na jej szyi. Położył głowę na poduszce i przytulił ją sobie do boku, jedną ręką głaskał ją po włosach, co jakiś czas obracał się i całował w skroń. Lisanne była gorzko zawiedziona. Gdzie był ten płonący dotyk, którego doświadczyła od niego wczoraj? Gdzie ten ogień w jego oczach? Co to ma być? Czy jednak byli tylko przyjaciółmi? A w ogóle to co oznaczało „lubię”? Był dla niej delikatny, ale Lisanne nie chciała delikatności. Pragnęła go. Całego. I chciała raz na zawsze wiedzieć czy on pragnął jej. Założyła udo za jego biodro, wpychając się na niego tak, że jej noga prawie obejmowała go za pas. Daniel przestał czule ją całować i spojrzał w górę. - Lis? 118

Nie odpowiedziała, ale nerwowo wsunęła palce pod jego koszulkę. Zamrugał w zaskoczeniu, potem jego oczy zamknęły się, gdy przesuwała rękami po jego brzuchu i piersi ciągnąć delikatnie za kolczyki w sutkach. Czuła jak twardnieje pod nią. To było ekscytujące. Ale potem złapał ją za nadgarstki i lekko ją odepchnął. Usiadł, żeby widzieć jej twarz. - Co robisz, Lis? - Ja tylko… no wiesz. - Laleczko… - Chcę tego, Daniel. Ja tego chcę. Proszę. Zajęczał i zamknął oczy. Nie czekała aż się odezwie tylko mocno przycisnęła usta do jego ust i czekała aż się otworzą. Kiedy tak się stało, czuła smak piwa i nikotyny, ale to i tak było najlepsze uczucie. Wepchnęła język w jego usta mając nadzieję, że jej entuzjazm nadrobi brak techniki. Uścisk na jej nadgarstkach zelżał, a potem jego ręce przesunęły się po jej ramionach i we włosy. Delikatnie, ale z budującą się namiętnością pieścił jej język, kontrolował chwilę, pokazywał jej jak zmysłowe może być wolne robienie tego. Jego wargi były miękkie i ciepłe i czuła jego zarost na swojej skórze. Ciało Lisanne pulsowało rozkoszą. Nie miała pojęcia, że całowanie faceta mogło przynieść tyle emocji. Była zalana odczuciami i emocjami, jak gdyby jej skóra została rozcięta, nie była w stanie pomieścić w sobie wszystkiego, co czuła, jej płuca stawały się za duże na jej ciało. Potem chwycił ją za tyłek i przyciągnął mocno do siebie. Jego wzwód był twardy na materiale jej jeansów. - Jesteś pewna, laleczko?- Szepnął. Mózg Lisanne był przepysznie odłączony od części odpowiedzialnych za ruch i zawahała się. Daniel odsunął ją kilka centymetrów od siebie, by móc widzieć jej twarz. - Hej- powiedział łagodnie.- Nic się nie stało. Nie jesteś gotowa. - Jestem!- Powiedziała ostro i uderzyła z frustracją w poduszkę obok jego głowy.Jestem tak bardzo gotowa, że dostaję bólu głowy! Po prostu zrób to wreszcie! Zamrugał. - Ja po prostu... ja po prostu jestem zdenerwowana, ok?! Teraz już krzyczała. 119

Daniel próbował powstrzymać uśmiech i nie za bardzo mu to wychodziło. - Emm, Lis, nie musisz na mnie krzyczeć ani mnie bić. Zmarszczyła brwi.- Śmiejesz się ze mnie? - W pewnym sensie. To znaczy, to cholernie zabawne, że krzyczysz na mnie, bo chcesz seksu i chcesz go teraz. - Nie krzyczę!- Krzyknęła. - Tak, krzyczysz. - Skąd wiesz?- Powiedziała pozwalając opaść dźwiękowi o kilka decybeli. - Bo masz całą twarz rozciągniętą- powiedziała szczerząc się.- To urocze. - Och!- Powiedziała już szeptem, gdy jej skóra osiągnęła temperaturę, która powinna podpalić pokój. Położyła się na plecach i przeklęła geny, które sprawiały, że jej całe ciało rumieniło się ze wstydu. - Hej, przepraszam, ok?- Powiedział siadając i patrząc na nią z góry. Lisanne położyła sobie poduszkę na głowie i zajęczała z poczucia klęski i braku satysfakcji. Poczuła jak Daniel ciągnie za poduszkę i pozwoliła mu ją zdjąć. Wiedziała jak bardzo nienawidzi nie widzieć jego twarzy. - Przepraszam, kochanie. Lis… wiesz, pochlebiasz mi, chcesz żebym był twoim pierwszym. Ja tylko … nie chcę, żeby to było coś, czego będziesz żałowała. Nie chcę, żebyś żałowała mnie. Usłyszała niepokój w jego głowie i otworzyła oczy. - Nie byłoby tak. Nie będzie. Potarł twarz. - Cholera, utrudniasz to. Twarda z ciebie negocjatorka. - Sprawiam, że jesteś twardy? Jej głos przypominał gorące, lubieżne mruknięcie, które w ogóle nie przypominało jej zwykłego głosu. To było jak wyjście ze swojego ciała i obserwowanie jakiejś jędzy, która próbowała go uwieść. Nie miała pojęcia skąd wzięły się te słowa. Daniel uniósł brwi i szeroki uśmiech rozciągnął jego twarz. - Nie wierzę, że to powiedziałaś, Lis. Powinienem się bać? - Tak- powiedziała niskim głosem.

120

Uśmiech zniknął z jego twarzy i wyglądał na tak zaskoczonego, że Lisanne prawie się zaśmiała. Przez chwilę myślała, że postawiła na swoim, ale wziął głęboki oddech i wstał z łóżka. - Co?- Lisanne przestraszyła się.- Dokąd idziesz? - Chodź- powiedział wyciągając rękę.- Wyjdźmy stąd, bo jeśli zostaniemy to przelecę cię w każdy możliwy sposób. Dlaczego te słowa były takie erotyczne? - A to byłoby coś złego?- Powiedziała małym głosikiem. - Nie- powiedział, westchnął i znowu potarł twarz.- Ale w tej chwili chcę gdzieś wyjść z moją dziewczyną. Poza tym przydałby mi się prysznic, golenie i sen w wygodnym łóżku. Coś zadrżało w sercu Lisanne i usłyszała tylko pierwsze z dwóch zdań. - Twoją dziewczynę? Zmarszczył brwi. - Co? Aaa tak, jeśli chcesz. Lisanne pamiętała o słowach Kirsty i patrzyła na niego powątpiewająco. - Więc to randka? - Emm, tak? Nie brzmiał na pewnego, i drżące serce Lisanne zatrzymało się. - Sypiasz z kimś innym?- Powiedziała musząc wiedzieć. Kiedy zobaczyła jego minę, chciała dobrowolnie wyrwać sobie język i użyć go jako pokarm dla ryb. - Lis, co do kurwy? Naprawdę myślisz, że jestem takim palantem?! Jego oczy były zamroczone gniewem i bólem. Znowu to zrobiła. - Daniel, przepraszam! Ja tylko… cholera, czy możemy wymazać ostatnie dwie minuty? Proszę? Włożył ręce w kieszenie i patrzył na nią ze złością. - Nie- warknął.- Nie sypiam z nikim innym. W ogóle. Zapadła się słysząc jego ton i słowa. Gdzieś wewnątrz siebie znalazła siłę, by być uczciwą- by powiedzieć to wprost. - Ja po prostu… po prostu chyba nie mogłabym się tobą dzielić- powiedziała pociągając nosem, łzy wypełniały jej oczy. 121

Jego twarz od razu złagodniała i przyciągnął ją do siebie. - Przepraszam, kochanie- powiedział w jej włosach.- Jestem do dupy w byciu chłopakiem. Kurwa, możemy stąd wyjść? Muszę zapalić. Lisanne uśmiechnęła się lekko i powstrzymała łzy, które nadal stanowiły zagrożenie. - Gdzie chcesz pójść? Wzruszył ramionami. - Tam, gdzie ty chcesz. Chcesz coś zjeść? Umieram z głodu. Jedzenie w pierdlu jest do dupy. - Emm, cóż- powiedziała niepewnie Lisanne.- Kirsty spotyka się z Vinem i jego przyjaciółmi. Moglibyśmy się z nimi spotkać, jeśli chcesz. Daniel spojrzał w dół i zmarszczył brwi. - Nie sądzę, Lis. Grupy są dla mnie naprawdę trudne. Nie… nie potrafi tak łatwo włączyć się do rozmowy. -Po prostu spróbuj- powiedziała zachęcająco. - Nie, naprawdę. To za trudne. To znaczy, jest wystarczająco ciężko z jedną osobą. Przez połowę czasu muszę zgadywać. Chodzi mi o to, że rozumienie, co ktoś mówi to tylko w 40 % czytanie z ruchu ust. Reszta to mowa ciała i kontekst. Czasami to może być prawdziwy koszmar. - Ale myślałam… Tak dobrze sobie radzisz. - Bo nie chcę… nie chcę, żeby ktokolwiek się dowiedział. Ale poważnie, Lis, masz pojęcie jak łatwo jest pomylić „ tam, gdzie życie, tam nadzieja” z „gdzie jest mydło lawendowe”? Lisanne nie wiedziała czy chichotanie jest dozwolone w tej sytuacji. Stała z nieruchomą twarzą. - A „buty słonia” wyglądają jak „kocham cię”, co może być cholernie żenujące. I ludziom odbija, kiedy widzą że ciągle patrzę na ich twarze. To znaczy, ciebie mogę odczytać, bo dosyć dobrze cię poznałem, ale nowi ludzie… i ktoś z silnym akcentem… wtedy mam kompletnie przesrane. Lisanne zdała sobie sprawę, że Daniel zaczyna brzmieć na lekko spanikowanego. Martwiło ją, że widzi go zaniepokojonego, kiedy zawsze miał taką kontrolę. Położyła rękę na jego policzku, by go uspokoić.

122

- Poszli do tej nowej meksykańskiej restauracji. Nie będzie ich wielu. Jeśli nie będzie ci się podobało, to zostaniemy na jednego drinka i pójdziemy. Daniel wziął głęboki oddech i próbował spowolnić swoje walące serce. - Nie ma mowy, żeby ktoś uwierzył w twoje 21 lat, nawet z fałszywym dowodempowiedział grając na czas. - Pewnie nie- powiedziała z krzywym uśmiechem- ale serwują też dziewicze koktajle. Wyszczerzył się i zobaczyła, że jego ciało troszkę się zrelaksowało. - Taak? - Poza tym- powiedziała dalej głaszcząc go po twarzy- zawsze możemy ich zignorować i się poprzytulać. Nagle chwycił Lisanne za biodra i popchnął na drzwi tak, że jej głowa lekko uderzyła w drewno. A potem całował ją tak długo, że myślała, że zemdleje. - Z-za co to było?- Powiedziała nabierając powietrza. - Bo tak- odpowiedział Daniel również pozbawiony tchu.

123

Daniel zatrzymał się przed restauracją meksykańską i spojrzał przez okno na jej jasne wnętrze i ludzi siedzących za szybą. Ale nie wyłączył silnika. Od podeszw swoich butów do cebulek włosów czuł jak całe jego ciało pragnie uciec stąd w diabły. Jego serce waliło tak mocno, że prawie wyskakiwało z piersi. Spędził ostatnie trzy lata na unikaniu właśnie takich sytuacji. Z Royem i chłopakami to było co innego. Byli przy nim, kiedy zaczął tracić słuch. Znali jego ograniczenia i wiedzieli jak się przy nim zachowywać. Ale tutaj, nikt nie wiedział. Sam to tak ustawił- nigdy nie miał zamiaru spędzać dużo czasu z innymi studentami. Chodzenie na wykłady i czytanie tego gówna z ruchu ust przez prawie godzinę było wystarczająco męczące. Nawet nie powiedział Lisanne, że pod koniec dnia był tak sponiewierany, że przeważnie wracał do domu i od razu szedł spać. A teraz prosiła go, by złamał wszystkie swoje dokładnie skonstruowane zasady. Był nie na swoim miejscu- i był kurewsko przerażony. Poczuł jak jej mała dłoń masuje jego ramię, uspokaja go, jakby rozumiała co czuł. Powoli zdjął kask, żeby móc się odezwać. - To chyba nie najlepszy pomysł, Lis. Zsiadła z motocykla i obróciła jego twarz tak, że musiał na nią spojrzeć. - Pięć minut- powiedziała.- A jeśli będziesz chciał wyjść to po prostu powiedz „buty słonia”. Prychnął w rozbawieniu.- Buty słonia, taa? Potaknęła i uśmiechnęła się lekko. Wyciągnął papierosa i zapalił go pospiesznie, zaciągnął się mocno i próbował się kurwa uspokoić. Potem rzucił go na chodnik i wziął oddech. - Pieprzyć to- powiedział.- Zróbmy to. Restauracja nie była zatłoczona, może połowa stolików była zajęta. Podeszła do nich hostessa, miała głodny wyraz twarzy, które Lisanne rozpoznawała już zbyt dobrze. Wszystkie kobiety patrzyły tak na Daniela. Na jej chłopaka. - Stolik dla dwóch osób?- Zapytała kobieta lustrując go od stóp do głów. 124

- Nie, dzięki- odpowiedziała Lisanne.- Spotykamy się z przyjaciółmi. Obróciła głowę, kiedy usłyszała śmiech Kirsty z drugiego końca restauracji. Siedziała przy okrągłym stole z pięcioma facetami. Lisanne chwyciła rękę Daniela, spojrzała na niego i uśmiechnęła się. Jego twarz była raczej spięta, szczęka mocno zaciśnięta, ale próbował odwzajemnić uśmiech. - W porządku?- Powiedziała łagodnie.- Pięć minut, to wszystko. Potaknął sztywno i poszedł za nią przez restaurację. - Cześć!- Powiedziała pogodnie Lisanne. Zapadła się wewnętrznie, gdy usłyszała jak nerwy zmieniły jej głos jakby była uczestniczką jakiegoś turnieju w telewizji. Szczęka Kirsty opadła w zaskoczeniu, ale szybko wzięła się w garść. - Ojej! Przyszłaś! Słuchajcie wszyscy, to moja współlokatorka Lisanne. A to jej… to Daniel. Lisanne poczuła ulgę, gdy zobaczyła, że nie ma tam Shawny. Tak jak powiedziała Kirsty, byli tam tylko znajomi Vina. - Hej, dobrze cię znowu widzieć, Lisanne- uśmiechnął się Vin.- Daniel- powiedział wstając i wyciągając rękę. Lisanne dyskretnie trąciła Daniela w żebra i mężczyźni uścisnęli sobie dłonie szybko potakując i mierząc się wzrokiem. Vin przedstawił pozostałych, wszyscy byli z jego bractwa. Przez chwilę było trochę niezręcznie, ale potem rozmowa rozkręciła się bardziej naturalnie. Kirsty przesunęła się, by Lisanne i Daniel mogli usiąść na ławce w boksie. Niestety albo stety, zależy od płynnego punktu widzenia w danym momencie, Lisanne siedziała obok Daniela. To oznaczało, że mogła trzymać go za rękę i czuć ciepło jego ciała, ale przez to ciężko było mu czytać z ruchu ust. Jego ciało było sztywne i wyglądał jakby miał w każdej chwili uciec. Lisanne położyła rękę na jego przedramieniu, a potem zsunęła palce w dół, by złapać go za rękę. Uśmiechnął się patrząc na ich splątane palce. Kiedy kelnerka przyszła po zamówienie, Daniel poprosił o piwo, tak jak reszta chłopaków. Lisanne zamówiła Shirley Temple uśmiechając się krzywo do Daniela. Pochylił się i szepnął.- Oboje wiemy, że tak naprawdę nie jesteś taką grzeczną dziewczynką. 125

Lisanne ostro nabrała powietrza, a potem obróciła głowę, by mógł widzieć jej twarz. - Może to dlatego, że masz na mnie taki zły wpływ. Zaśmiał się ochryple i pochylił się pocałować jej włosy. Lisanne poczuła jak jej ciało nagrzewa się. Wtedy zauważyła, że Kirsty patrzy na nią. Odsunęła się lekko, ale znowu chwyciła jego rękę pod stołem. Mocno trzymał jej palce. - Więc, stary- powiedział Vin- widziałem cię na Wstępie do Biznesu. Jaką masz specjalność? Szczęśliwie Daniel spojrzał na Vina, gdy ten kończył drugą część zdania. Lisanne poczuła się niekomfortowo, kiedy zdała sobie sprawę jakie to naprawdę musi być dla niego trudne. Czuła się winna, że naraziła go na taką presję. - Ekonomia, a ty? - Naprawdę? Wyglądasz bardziej na…- Vin przełknął, to co chciał powiedzieć.- Robię fakultet z Administracji w Biznesie z Buddym i Richem. Eric jest czarną owcą bractwa, specjalność: Psychologia. - Taaa- powiedział Eric.- Przy was mi się przydaje. Lisanne wiedziała, że Daniela ominęła odpowiedź Erica, kiedy zauważyła przelotną konsternację na jego twarzy na śmiech pozostałych z żartu. Ścisnęła jego rękę i powiedziała bezdźwięcznie „buty słonia”. Przechyliła głowę na jedną stronę czekając na jego odpowiedź. Uśmiechnął się z wdzięcznością, ale lekko pokręcił głową. Kiedy kelnerka wróciła z drinkami, Daniel szybko wypił swoje piwo. Nie był w tym osamotniony- wszyscy faceci byli w nastroju do picia. Kelnerka stała ze swoim notesem, gotowa by przyjąć zamówienie. Lisanne trąciła kolano Daniela, a on spojrzał na nią. - Chcesz tutaj zjeść? Znieruchomiał na chwilę, a potem znowu lekko skinął głową. Lisanne była zadowolona, a potem momentalnie zaczęła zastanawiać się nad jego odpowiedzią. Czy to znaczyło, że dobrze się bawił? A może robił to tylko dla niej? Nie była pewna, więc bacznie go obserwowała. Wdał się w dyskusję z Ericem na temat teorii przypisania w psychologii- wydawało się, że dużo o tym wie. Lisanne była zaskoczona, dotarło do niej, że musi się jeszcze wiele dowiedzieć o Danielu Coltonie. I poza własnymi uczuciami było jasne, że Eric był pod wrażeniem i szanował punkt widzenia Daniela. 126

- Taaa, ale tłumaczymy zachowania przez przypisywanie do nich atrybutów- kłócił się Daniel.- Nie możesz nie brać pod uwagę czynników zewnętrznych. - Tylko, jeśli poświęcamy więcej uwagi sytuacji niż osobie- powiedział Eric. - Cóż, tak kurwa!- Powiedział Daniel.- Jeśli ktoś zajedzie mi drogę, nie powiem „ Jezu, musi mieć ciężki dzień”. Powiem „ Co za pieprzony palant!”. Eric zaśmiał się.- Zgadzam się z tobą, stary. Rich przerwał im rozmowę i Lisanne musiała znowu trącić Daniela pod stołem, by przenieść jego uwagę na kogoś innego. Była lekko spięta przez to, że musiała pamiętać o tym, co mówił Daniel i z kim rozmawiał. Jednocześnie musiała też koncentrować na Kirsty, która opisywała jej jednego ze swoich najsurowszych profesorów. Zaczynała doceniać jak stresujące i męczące muszą być dla niego spotkania towarzyskie. - Muszę zapytać, stary- powiedział niecierpliwie Rich.- Czy to prawda, co o tobie mówią? Daniel momentalnie się spiął.- O czym ty kurwa mówisz? Rozmowy ucichły i wszyscy patrzyli na wkurzoną twarz Daniela. Rich szybko uniósł ręce.- Hej! Spokojnie, koleś. Chodziło mi o twoje, emm, o twoje kolczyki. Naprawdę przekłułeś sobie też inne rzeczy? Złość Daniela zniknęła i uniósł brew.- Inne rzeczy? - Czy jest, no wiesz, dobrze kiedy… no wiesz? A do diabła, nie każ mi tego mówić stary!Zaskomlał Rich i wszyscy się roześmiali. Daniel uśmiechnął się do Lisanne.- Powiedzieć im, kochanie? Lisanne zarumieniła się na buraka, a chłopcy zaczęli chichotać. Daniel oparł się na ławce dając do zrozumienia, że nie odpowie. Eric wyszczerzył się.- Dopiero w przyszłym roku będziemy rozmawiali na psychologii o sztuce ozdabiania ciała, Rich. Wygląda na to, że będziesz musiał żyć w niewiedzy. Daniel mrugnął do Lisanne. Nadal była zażenowana i na pewno zamieni słówko z Danielem na ten temat. Ale bardzo podobało jej się to jaki był zrelaksowany i żartobliwy, mimo że jeszcze 30 sekund wcześniej wyglądał jakby miał stłuc Richa. Skończyli jeść gawędząc. Lisanne zaczynała rozpoznawać, kiedy Daniel gubił temat rozmowy i automatycznie zaczynała go wtajemniczać.

127

Kiedy przyszła pora na dzielenie rachunku, Lisanne zdała sobie sprawę, że wieczór już prawie się skończył. Desperacko chciała zapytać Daniela czy wraca z nią do pokoju- zakładała, że Kirsty wróci z Vinem do domu bractwa. Ale potem wszystkie jej nadzieje, oczekiwania, sny, marzenia zostały zgniecione. Kirsty ziewnęła. - O mój Boże, w życiu nie wstanę jutro na 8:30. Lis, musisz mi obiecać, że obudzisz mnie rano. Szturchaj mnie aż nie wstanę, ok? - Och, myślałam, że…? Kirsty szybko kręci głową i szepcze.- Dostałam okres. Lisanne uśmiechnęła się słabo, wzdychając z rozczarowania. Daniel zauważył to i przyciągnął ją w ramiona, całując we włosy. Na zewnątrz zrobiło się chłodniej i już czuć było jesień w powietrzu. Lisanne drżała i Daniel objął ją ramieniem dla ochrony. - Będziesz potrzebowała grubszej kurtki do jeżdżenia Sironą, kochanie- szepnął.Wieczorami robi się zimno, zwłaszcza w zimie. Uśmiechnęła się do niego zadowolona, że sugerował, iż jeżdżenie motocyklem będzie czymś regularnym. Buddy patrzył z zazdrością na motocykl Daniela. - Stary, twój?- Powiedział z ewidentną zazdrością w głosie- i też prawie się ślinił. - Taa. - Przyjemny wózek! Który rocznik? - Sześćdziesiąty dziewiąty. - Nie gadaj! Skąd ją masz? Czy według mężczyzn wszystkie motocykle były płci żeńskiej? Lisanne była rozbawiona. - To był złom kiedy znalazłem ramę- wyjaśnił Daniel.- Resztę zrobiłem przez dwa lata. Pracowałem w warsztacie. Lisanne widziała, że Daniel podskoczył o kilka punktów w ocenie chłopaków, w ich oczach widać było nowy respekt. Czuła ulgę. Wieczór potoczył się o wiele lepiej niż w jej najśmielszych marzeniach. Kirsty złapała ją za rękę i odciągnęła od Daniela, kiedy reszta rozmawiała o motocyklach.

128

- Tak się cieszę, że przyszłaś, Lis! Fajnie było. Daniel jest naprawdę miły i kompletnie oszalał na twoim punkcie. Lisanne uśmiechnęła się. - Vin i reszta byli świetni. - Poza tą chwilą- powiedziała Kirsty z poważną miną- kiedy wyglądało na to, że Daniel przywali Richowi. - To było nieporozumienie. - Po prostu… po prostu bądź ostrożna.- Uniosła ręce, kiedy Lisanne zaczęła się kłócić.Lubię Daniela, naprawdę. Po prostu… posłuchaj, zobaczymy się w domu, dobrze? Lisanne odwróciła się nie czekając na kolejne słowa swojej przyjaciółki. Była zirytowana, że Kirsty zepsuła jej zakończenie świetnego wieczoru. Daniel zmarszczył brwi, kiedy ją zobaczył.- W porządku? Lisanne potaknęła.- Możemy już jechać? - Pewnie, kochanie. Pożegnał się z chłopakami, kopem włączył maszynę i pomógł Lisanne usiąść za nim.

***

Daniel przyzwyczajał się do czucia ciepłego ciała Lisanne za sobą, gdy mknęli drogą. Każdy ruch motocykla sprawiał, że się do niego zbliżała albo mocniej zaciskała ramiona wokół jego pasa. Nigdy wcześniej nie woził dziewczyny swoim motocyklem, tylko brata i kilku chłopaków z zespołu. Ale kiedy Lisanne jechała z nim po raz pierwszy, desperacko chciał uciec z kampusu zanim z nią porozmawia. Teraz… teraz było to po prostu przyjemne uczucie. Byłe zdenerwowany jak cholera, kiedy zasugerowała, żeby zjedli grupowy posiłek. Ale to że była u jego boku, pomagała, tłumaczyła, pilnowała go, pomagało. Ułatwiła mu to. Nie sądził, że był w stanie zrobić coś takiego, a tym bardziej dobrze się przy tym bawić. Taaa, ten Rich był fiutem, ale nie było to nic, z czym Daniel nie mógł sobie poradzić. Czuł lekkość w piersi, czuł jak znika z niej napięcie, które pojawiło się pierwszego dnia studiów.

129

To było niesamowite, że przy nim siedziała, że mógł ją czuć, trzymać za rękę. Wyjście z jej pokoju, kiedy praktycznie błagała go, by ją przeleciał było jedną z najtrudniejszych rzeczy jakie zrobił w życiu. Nie był pewien czy potrafi to sobie wytłumaczyć, ale jakoś chciał żeby z nią odbyło się inaczej. Nie była laską, której użyje do zmoczenia swojego fiuta, a potem odejdzie- nie chciał spieprzyć. Ale jego doświadczenie w randkowaniu było bardzo ograniczone: raz, krótko, w pierwszej klasie liceum, a potem znowu przez kilka miesięcy, gdy był w szkole w Cave Spring. Seks, ok. Randki- tego nie był taki pewien. Ale spróbuje. Spróbuje dla Lisanne. Podjechał pod akademik i wyłączył silnik. Dla niego nie miało to żadnej różnicy, ale wiedział, że Lisanne nie będzie słyszała, a chciał odpowiednio się z nią pożegnać. Zdjął kask i czekał aż odda mu zapasowy. Marszczyła brwi i nie wiedział dlaczego. Chciał zobaczyć jej uśmiech. - O co chodzi, Lis? Pokręciła głową.- O nic. Momentalnie zaczął się gotować. - Nie rób tego! Kurwa! Już i tak wystarczająco dużo mnie omija bez twojego „nic”, kiedy widzę po twojej minie, że jesteś zmartwiona. Lisanne spojrzała w dół. O nie, na to gówno nie będzie się godził. Chwycił jej brodę palcami i delikatnie uniósł jej głowę tak, że znowu na niego patrzyła. - Mów do mnie, Lis! Westchnęła.- Chodzi o coś, co powiedziała Kirsty. Powiedziała mi, że mam być „ostrożna”. Z tobą. Wkurzyło mnie to, to wszystko. Pieprzona wtrącająca się suka. Ostrożna? Co to w ogóle kurwa znaczyło? Może to przez to, że chciał pobić tego gościa, Richa. Daniel zawarczał, chciał się na kimś wyżyć, ale wiedział, że Kirsty ma rację- Lisanne powinna zachować ostrożność przy nim. Ta myśl zostawiła kwaśny posmak w jego ustach, którego desperacko próbował się pozbyć. Daniel, bez żadnego ostrzeżenia, przyciągnął do siebie Lisanne i przycisnął usta do jej ust. Całował ją z nutą desperacji, której nigdy wcześniej nie doświadczył. Po chwili oszołomionego zaskoczenia, odwzajemniła pocałunek. Jej gorący i mokry język wepchnął się w jego usta i to było kurewsko niesamowite. Jego penis obudził się mając nadzieję na jakąś

130

akcję. Objął ją ramionami i przyciągnął mocno do siebie. Czuł zawroty głowy, kiedy przesuwała rękami w górę jego pleców i za szyję. Przestali, gdy Lisanne podskoczyła na dźwięk klaksonu. - Wynajmijcie sobie pokój!- Krzyknął Rich, gdy Vin parkował, by wysadzić Kirsty. Daniel zauważył samochód i westchnął. Pewnie dobrze się stało, że im przerwano, bo zaczynało być cholernie za gorąco jak na miejsce przed budynkiem publicznym- o dziesiątej wieczorem w ciągu tygodnia. Nie żeby go to obchodziło, ale wiedział, że Lisanne tak. - Zobaczę cię jutro?- Zapytała z niepokojem Lisanne. - Znajdę cię w stołówce podczas lunchu, kochanie- powiedział Daniel uśmiechając się.- W porządku? Potaknęła zadowolona.- W porządku. Pocałował ją szybko, włączył Sironę, a potem odjechał. Obejrzał się za siebie raz i zobaczył jak stoi sama w kałuży światła, obserwując go. To nie była długa jazda, ale Daniel wolał zwolnić. Nieszczególnie chciał jechać do domu tylko po to, żeby wdać się w kolejną kłótnię z bratem. Przy ulicy jak zwykle były zaparkowane samochody i motocykle. Daniel czuł jak ganek wibruje od basów. Dobrze, że po jednej stronie było wolne miejsce, a po drugiej stary, głuchy człowiek. To ironia nie rozbawiła Daniela, ale i tak wiedział, że miał szczęście. Rozpoznał kilka osób, które kręciły się po domu- kilka znał z Blue Note’a. Puste puszki i butelki zaśmiecały cały parter. Już prawie ich nie zauważał. Tak długo jak nikt nie wchodził mu w drogę, miał to gdzieś. Tylko, że teraz była jeszcze Lisanne- wiedziała, że nie może znowu jej tu przyprowadzić z tyloma pieprzonymi spalonymi i naspidowanymi ludźmi wokół. Ta myśl irytowała go bardziej niż powinna. Daniel przeważnie nie zadawał się z przyjaciółmi, klientami Zefa czy kimkolwiek byli, ale dzisiaj musiał się napić. Usiadł na brudnej kanapie i podniósł butelkę, która stała najbliżej: jego dobry przyjaciel i imiennik- Jack Daniels. Wytarł gwint butelki ręką i wziął dużego łyka. Whiskey była trochę ostra, ale to uczucie palenia pomagało mu myśleć. Kręciło mu się w głowie od wszystkiego, co wydarzyło się w ciągu ostatnich 48 godzin. Trochę pobawił się niegrzecznie z Lisanne; pokłócił się z nią; został aresztowany; został pobity przez Zefa. Teraz, wydawało się, że miał dziewczynę i zadawał się z chłopakami z bractwa, którzy uważali, że ma fajny motocykl. 131

Ciężko było nadążyć za tą emocjonalną kolejką górską. Zef miał rację co do jednej rzeczy- spotykanie się z Lisanne będzie miało swoją cenę. Tak cholernie bolesne było widzieć jak śpiewa tej nocy- widzieć jak śpiewa, ale nie być w stanie usłyszeć ani jednego cholernego tonu. Został do końca pierwszej piosenki, ale bycie tam zabijało go. Jak trudniej będzie z upływem czasu? Jeśliby się spotykali- i jakoś w tym wytrwali- to będzie musiał wspierać ją w jej muzyce. Tak postępował chłopak, prawda? To całe gówniane wspieranie? Wziął kolejnego łyka i zauważył śliczną brunetkę w wieku około dwudziestu pięciu lat, która gapiła się na niego. Kiedy zobaczyła, że na nią patrzy, uśmiechnęła się i powoli oblizała usta. Częściowo nie chciał niczego więcej jak zatracić się w nieznajomej, ale jego inna część buntowała się i nie chciała mieć z nią nic wspólnego. Uśmiechnął się, ale pokręcił głową. Przechyliła głowę na jedną stronę. Jesteś pewny? Daniel znowu pokręcił głową i wstał zabierając ze sobą whiskey. Kiedy był już sam w swoim pokoju, położył się na łóżku przy rozchylonych zasłonach i patrzył na gwiazdy. Krótko przed 2 nad ranem i po tym jak skończył butelkę whiskey, stracił przytomność.

***

Następnego dnia Lisanne czuła się tak lekko, że mogłaby odlecieć. Na Ziemi trzymały ją tylko zajęcia i Kirsty ostrożnie unikająca wspominania czegokolwiek związanego z Danielem. Powiedział, że ją lubi, pocałował ją, zasugerował że będzie więcej przejażdżek Sironą i obiecał, że spotkają się w porze lunchu. Jakaś malutka jej część szeptała, że oczywiście nic z tego nie było prawdą i że oczywiście nie był nią naprawdę zainteresowany; ale to był tylko jej zwykły brak pewności siebie. Drugą naturą Lisanne było poddawanie w wątpliwość wszystkich pozytywnych rzeczy, które ktoś o niej powiedział. Była tak przyzwyczajona do bycia niewidzialną w szkole i bycia lekkim rozczarowaniem swoich rodziców, że to bycie zauważaną było czymś nowym. Bycie chcianą, całowaną, dotykaną w taki sposób- to wszystko było takie niespodziewane. Szalała z radości.

132

Niestety w połowie poranka jej krucha bańka radości została przebita smsem od Daniela.

*D: Muszę spotkać się z wykładowcą. Spóźnię się na lunch. Na razie*

A więc to tak. Oczywiście. Chciał tylko znaleźć sposób, że delikatnie ją spławić. Lisanne doceniała smsa, naprawdę. Przynajmniej nie planował skazać ją na samotne czekanie. Wyszłaby na kompletną idiotkę, a tak była tylko pół idiotką- za to że myślała, że jego słowa i pocałunki coś znaczyły. Lisanne weszła do stołówki czując jakby miała ciężary przywiązane do stóp. Zrobiło się jej jeszcze gorzej, kiedy zobaczyła Kirsty na kolanach Vina. Chichotała w jego włosy, a Shawna flirtowała z jednym z kolegów Vina z drużyny. Usiadła na krześle i wyciągnęła jabłko z torby. Tylko tyle była w stanie w siebie wepchnąć, chociaż jeszcze pięćdziesiąt minut temu umierałam z głodu. - Hej, współlokatorko!- Powiedziała Kirsty z oczami połyskującymi radością.- Miałaś dobry ranek? - W porządku- wybełkotała. Shawna zaszydziła.- Każdy wyglądałby tak kiepsko, gdyby musiał przez cały dzień słuchać Beethovena. Kirsty zmarszczyła brwi i zaczęła coś mówić, ale Vin odwrócił jej uwagę pocałunkiem w szyję i łaskotkami. Lisanne ugryzła jabłko i przeżuwała nadąsana. Jakim cudem jabłko, które tego ranka wyglądało tak soczyście i zachęcająco, teraz smakowało jak paprochy? Prawie wyskoczyła z krzesła, kiedy poczuła jak ktoś pogłaskał ją po policzku. - Cześć, kochanie. Lisanne zapiszczała.- Daniel! Słychać było echo- Shawna wymruczała jego imię, ale nie patrzył na nią, wiec nie miał pojęcia, że się odezwała. Dla wszystkich innych wyglądało to tak jakby ją olał. Daniel lekko zachichotał na reakcję Lisanne i uniósł brew. 133

- Spodziewasz się jakiegoś innego faceta? - N- nie! Powiedziałeś, że nie przyjdziesz. - Powiedziałem, że się spóźnię- nie powiedziałem, że nie przyjdę. - Och!- Odpowiedziała, jej mózg odmawiał stworzenia jakiejkolwiek odpowiedzi, która wymagała dodatkowych sylab. Uśmiechnął się krzywo, a potem spojrzał na jej jabłko.- To cały twój posiłek? - Emm, tak? - Mhm- powiedział kładąc swoją tacę na stole.- Dobrze, że wziąłem dwa kawałki pizzy. Wiem jaka jesteś, jeśli chodzi o moje chipsy. I mam też jakąś sałatkę. Dziewczyny lubią ten gówniany pokarm dla królików, nie? Vin zerknął i zaśmiał się. - Tak jest, stary! Lisanne była oszołomiona jego wspaniałomyślnością, a potem poczuła wstyd za podejrzenia wobec niego. Co za chłopak! Ciągle ją zaskakiwał. - Dziękuję- powiedziała cicho. Jego twarz złagodniała.- Proszę. Odsunął krzesło i pochylił się pocałować jej włosy. Lisanne czuła jak jej twarz promienieje. Pachniał tak dobrze, a jego skóra była miękka i gładka, ogolił się. Świat zniknął i przez chwilę istnieli tylko oni. Potem Shawna wymamrotała.- Litości!- I chwila zniknęła. Rozmawiali o swoim zadaniu z Biznesu, Vin zadał Danielowi kilka pytań o jego motocykl. Niestety, lunch skończył się o wiele za szybko. - Chcesz potem coś porobić, kochanie?- Powiedział Daniel przewieszając sobie torbę przez ramię. - Emm, cóż- powiedziała niepewnie Lisanne- emm, mam próbę dzisiaj wieczorem. Przez twarz Daniela szybko przemknęło coś podobnego do bólu. - Chcesz żebym cię potem odwiózł do domu?- Zaproponował. Lisanne chciała powiedzieć „tak”, ale zmuszanie go do przyjścia do klubu, kiedy wiedziała jakie to dla niego trudne, było zbyt samolubne. - Nie, dam sobie radę, dzięki. Roy powiedział, że mnie odwiezie.

134

Daniel potaknął, ale nie uśmiechnął się.- Napisz mi jak już wrócisz, żebym wiedział, że jesteś bezpieczna.

***

Próba poszła dobrze. Nadal byli nabuzowani przez sobotni występ i mieli wiele pomysłów na piosenki, które przedłużyły ich występ z 45 minut do godziny. Przeszkodziła im komórka Roya. - Aha. Taaa. Taaa. Rozumiem. Ile? W porządku. Tak. Umowa stoi- skończył rozmowę i uśmiechnął się szeroko.- Mamy ten występ za trzy tygodnie dla Down Under. Graeme słyszał, że jesteśmy zajebiści i chce to zobaczyć u siebie. Płacą prawie dziewięćdziesiąt dolarów na łepka. Rzucił się na Lisanne i przytulił ją prawie miażdżąc jej kości.- A to wszystko dzięki malutkiej! Lisanne straciła oddech i próbowała się uwolnić. Roy okręcał ją i postawił na nogach. Nie mogła złapać powietrza i kręciło jej się w głowie. - Trzeba to uczcić!- Powiedział.- Otwórzmy piwo! Lisanne czuła jak jej uśmiech znika. Lubiła chłopaków, ale wszyscy byli starsi od niej i dużo pili. Zdawało się, że Roy zapomniał o swojej obietnicy. Kiedy zaproponował jej piwo, wzięła małego łyka i spojrzała na zegarek. Była już prawie 23, a rano musiała wstać na zajęcia. Zastanawiała się czy nie jest za późno, by dzwonić do Kirsty, ale potem przypomniała sobie, że jej współlokatorka planowała zobaczyć się z Vinem. Lisanne zdecydowała, że zadzwoni po taksówkę. - Emm, będę się zbierała- powiedziała nadal mając nadzieję, że Ray przypomni sobie o podwózce. Ale tylko jej pomachali i dalej pili. Wydawało się, że są szczęśliwi, że sama pójdzie do domu. Lisanne była zirytowana stojąc na zewnątrz i zadzwoniła do firmy taksówkarskiej, którą wcześniej używała. Niestety, cały czas było zajęte. Spróbowała jeszcze raz przygryzając wargę i rozglądając się nerwowo, ale nic z tego. 135

Wtedy zauważyła mężczyznę obserwującego ją z drugiej strony ulicy i zdecydowała, że mądrzej będzie poczekać w klubie. Waliła w drzwi i krzyczała, ale nikt nie otworzył. Właśnie znalazła numer Roya, kiedy mężczyzna krzyknął.- Hej, cukiereczku. Szukasz towarzystwa? Mam dwadzieścia dolców. Przechodził przez ulicę. - Odbierz, Roy! Odbierz!- Mamrotała desperacko. Nikt nie odpowiadał. Zaczęła iść ulicą i była przerażona, kiedy mężczyzna poszedł za nią. Zaczęła biec, jej serce waliło, strach dodawał szybkości. Ktokolwiek, ktoś tu musi być! Ale nikogo nie było, nikogo nie mogła poprosić o pomoc. Trzymaj się dobrze oświetlonych miejsc! Wiedziała, że to było ważne, ale wszystkie budynki były pogrążone w ciemności, a okolica była zniszczona i zapuszczona. Słyszała tylko echo swoich własnych kroków. Zatrzymała się przed sklepem AGD, którego przytłumiony neon oświetlał okna. Bolały ją płuca, jej ręce trzęsły się, gdy pisała smsa do Daniela. Miała nadzieję, że ma przy sobie telefon mimo tak późnej pory.

*L: Możesz po mnie przyjechać? Jestem przed sklepem AGD, ulica West River. LA xx*

Odetchnęła z ulgą, od razu jej odpisał,

*D: Co jest kurwa? Nie chowaj telefonu. Dzwoń pod 911, jeśli będzie trzeba*

Kucnęła w brudnym wejściu, jej kolana nie były w stanie już dłużej jej podtrzymywać. Jej ciało pompowało strach, nie kontrolowała swojego drżenia. Widziała jak mężczyzna idzie w jej stronę, nadal jej szukał. Wcisnęła się w najciemniejszy kąt i wstrzymała oddech. Sekundy mijały, a mężczyzna szedł powoli po drugiej stronie ulicy i zerkał przez mgłę.

136

Lisanne dziękowała Bogu za zepsute uliczne światła i mocniej przycisnęła telefon do ciała. Była strzępkiem nerwów, gdy w końcu usłyszała wycie silnika Harley’a Daniela kilka minut później. Szybko zdjął kask. - Wszystko w porządku?- Powiedział pospiesznie, oglądając czy nie jest ranna. Lisanne potaknęła, ale czuła jak łzy strachu, ulgi spływają po jej policzkach. Daniel przycisnął ją do siebie i łkała w jego pierś czując zimną skórę jego kurtki przy policzku. Silne ramiona objęły ją i kołysały delikatnie, mamrocząc coś w jej włosy. Po chwili delikatnie ją odepchnął i przesunął kciukami po jej policzkach ścierając łzy. - Co się stało? Dlaczego tutaj jesteś? Lisanne szybko wyjaśniła sytuację, a kiedy doszła do części, gdzie Roy zaczął pić, Daniel przeklął głośno. - Skurwysyn! Zabiję drania! Chciał wrócić do klubu i pokazać Royowi jak bardzo był wkurwiony. - Proszę, Daniel. Chcę jechać do domu. Zrobił się skruszony.- Tak, pewnie. W porządku. Podał jej zapasowy kask i zapalił motocykl. Lisanne była szczęśliwsza, gdy opuścili okolice klubu i wracali do kampusu. Wtuliła się w szerokie plecy Daniela i czuła jak dotyka ją ręką, gdy włożyła palce do kieszeni jego kurtki. Kiedy byli już pod akademikiem, Daniel nalegał, że odprowadzi ją do pokoju- co oznaczało wkradanie się przez wyjście pożarowe. Lisanne miała nadzieję, że nikt ich nie zobaczy- miała wystarczająco dużo dramatu jak na jedną noc. Właśnie wkładała klucz do zamka, gdy drzwi otworzyły się. Patrzyła na nią zaniepokojona Kirsty. - Jesteś wreszcie! Tak się martwiłam! Potem zobaczyła czerwone oczy Lisanne i ślady łez na jej twarzy. Daniel stał za nią, więc od razu doszła do błędnych wniosków. - Co jej zrobiłeś?- Syknęła przyciągając Lisanne za siebie i oskarżycielsko pokazując palcem na Daniela. - Nic!- Warknął. Furia była widoczna na całej jego pięknej twarzy. - Kirsty- szepnęła Lisanne- on mnie uratował. 137

- Co?- Powiedziała ostro Kirsty i obróciła się.- Aha. Chcę wszystko wiedzieć. Ty siadaj tam- rozkazała Danielowi- a ty- powiedziała do Lisanne- wszystko mi opowiedz. - Jebać to!- Warknął Daniel.- Nie będziesz mi rozkazywała. - Daniel, proszę- powiedziała Lisanne.- Więcej już dzisiaj nie zniosę. - Nie widzisz, że ją denerwujesz?!- Krzyknęła Kirsty. - Ty też nie pomagasz!- Powiedziała Lisanne ze świeżymi łzami w oczach. Daniel i Kirsty patrzyli na siebie gniewnie. W końcu wszedł głębiej do pokoju i usiadł sztywno na krześle przy biurku Lisanne. Jeszcze raz szybko opowiedziała wszystko. Prawie się uśmiechnęła na reakcję Kirsty dotyczącą nieodpowiedzialnego zachowania Roya- była taka sama jak Daniela, choć miała trochę mniej przekleństw. Kirsty potrząsnęła swoimi długimi włosami i wstała. - Przepraszam cię, Daniel- powiedziała oficjalnie.- Wyciągnęłam błędne wnioski. - Taaa- powiedział gorzko. Obrócił się do Lisanne, nadal miał wkurzoną minę.- Pójdę już, laleczko. Dasz sobie radę? - Tak, w porządku- powiedziała ze słabym uśmiechem.- To znaczy, nic się nie stało. Po prostu spanikowałam. Przepraszam. Patrzył na nią poważnie.- Nie chcę, żebyś wałęsała się po tych ulicach w nocypowiedział.- Następnym razem poczekaj w klubie. Pieprzyć Roya, ja po ciebie przyjadę. Ok? - Ok- powiedziała.- Dziękuję. Pocałował ją w policzek, rzucił Kirsty kolejne złowrogie spojrzenie i wymknął się z pokoju. - Ten chłopak nie umie przyjmować przeprosin- powiedziała Kirsty, gdy tylko Daniel wyszedł. - Ten chłopak nie powinien go ich potrzebować- odszczekała Lisanne. Kirsty spojrzała na nią z zaskoczeniem. - Lis! Wracasz ponad godzinę później niż miałaś, z zapłakanymi oczami i Danielem, który wygląda jakby chciał kogoś zabić. Co miałam sobie pomyśleć? Lisanne zamknęła oczy ze zmęczenia. - Od razu założyłaś, że to on coś zrobił. On mnie uratował, Kirsty. Gdybyś tylko wiedziała jaki jest niesamowity… Zamilkła. 138

- Co za różnica- powiedziała Kirsty.- Po prostu cieszę się, że jesteś bezpieczna. Nie rób tego więcej! Potem mocno ją przytuliła. - A teraz zbieraj się do łóżka. Wyglądasz na tak wyczerpaną jak ja się czuję. - Tak, mamo! Dziesięć minut później Lisanne owijała się pościelą, kiedy jej komórka zawibrowała.

*D: Śpij dobrze, piękna. Do zobaczenia jutro na lunchu.*

139

Lisanne spała dobrze i brakował jej jeden stopień do błogości, kiedy ktoś zapukał do drzwi następnego ranka, chwilę przed tym jak ona i Kirsty powinny wyjść na zajęcia. Kirsty jak zwykle nakładała na usta warstwy swojej błyszczącej pomadki. - To do ciebie- powiedziała nie odwracając wzroku od lustra. Lisanne przewróciła oczami. Kirsty była miss Popularności na kampusie- to na pewno ktoś do niej. Otworzyła drzwi i studentka drugiego roku, którą słabo kojarzyła, opierała się o framugę. - Która z was spotyka się z Zefem Coltonem?- Powiedziała ziewając i bębniąc obgryzionymi poodpryskiwanymi paznokciami o klamkę. - Emm… chodzi ci o Daniela Coltona? Dziewczyna wyglądała na znudzoną.- Skąd mam wiedzieć do diabła? Taaa, to ty? - Chyba. - W porządku, w końcu. Więc, chodzi mi o towar, coś na weekend. - Słucham? - Hello! Mówię po egipsku? Co dostanę za trzydzieści dolców? Kirsty podeszła do drzwi i wymierzyła palec w twarz dziewczyny. - Trafiłaś do złego pokoju, paniusiu. Nikt tutaj nie dealuje, więc wypierdalaj! Zatrzasnęła drzwi przed nosem irytującej kobiety i spojrzała na Lisanne. - Co to było? Powiedz mi, że nie sprzedajesz narkotyków dla Daniela. - Co? Boże, nie! Kirsty, nie! Ja nigdy… Daniel nie… nie! Lisanne była w takim szoku, że nie była w stanie powiedzieć niczego składnego. Ta dziewczyna myślała, że może kupić narkotyki w ich pokoju? Widziała, że jej ręce się trzęsą i szybko usiadła na łóżku zanim jej kolana się poddały. Kirsty gapiła się na nią, ale jej mina złagodniała, gdy dotarło do niej jak bardzo zmartwiona jest Lisanne.- W porządku- powiedziała spokojniejszym tonem.- I niczego dla nie go nie przechowujesz w naszym pokoju? - Nie!- Głos Lisanne był piskliwy. - Musisz o tym porozmawiać z Danielem. 140

Lisanne potaknęła otępiała, a Kirsty skubała wargę zanim znowu zaczęła drążyć. - Czy Daniel proponował ci kiedyś narkotyki? Trawkę, cokolwiek? - Nie- głos Lisanne stał się szeptem. - To dobrze. Tak trzymaj, skarbie. Kirsty wyszła na zajęcia, zostawiając roztrzęsioną i bardzo zmartwioną Lisanne. Siedziała przez kilka minut uspokajając oddech, potem podniosła swój plecak i wyszła. Jej wyraz twarzy był ponury. Nie miała pojęcia czy poruszy ten temat z Danielem. Lisanne przez cały dzień była rozkojarzona. Bała się, że Daniel ją zbyje, jeśli coś mu powie. Zdecydowała, że poczeka aż spędzą trochę więcej czasu razem- łatwiej powiedzieć niż zrobić. Lisanne ciągle była zajęta: biegała między zajęciami, próbami zespołu i próbowała nadążyć z nawałem prac domowych. Udało jej się wyrwać krótkie chwile z Danielem: podczas lunchu albo na kawie przed zajęciami, ale to wszystko odbywało się w pośpiechu. Nie wspomniała o niespodziewanej wizycie, ale pamiętała o niej. Wcale tego nie chciała, ale miała uszy i oczy otwarte szukając czegoś co mogłoby sugerować, że Daniel dealował. To było męczące, martwiło ją i nie wiedziała co z tym zrobić. Więc koniec końców, nic nie zrobiła i nic nie powiedziała. Dostała krótkiego smsa od Roya, w którym przepraszał, że zostawił ją na pastwę losu i obiecywał, że więcej tego nie zrobi. Podejrzewała, że Daniel miał z tym coś wspólnego, ale żadne z nich o tym nie wspomniało, więc odpuściła. Siedzieli popijając wodę sodową w piątkowy poranek przed wykładem z Biznesu, kiedy Vin i Kirsty dołączyli do nich. Lisanne była rozczarowana, że Daniel i Kirsty nadal nie zapomnieli o swojej kłótni. Zachowywali się przy sobie z ostrożną grzecznością. Za to Vin i Daniel godzinami rozmawiali o motocyklach i byli na dobrej drodze do zostania przyjaciółmi- fakt ten męczył Kirsty. - Hej wam- powiedział Vin, gdy weszli do stołówki.- Razem z kilkoma osobami wybieramy się jutro na plażę. Dołączycie? Lisanne spojrzała z nadzieją na Daniela zanim odpowiedziała. Nie chciała poddawać go za dużej presji. Była rozczarowana, kiedy od razu pokręcił głową. - Nie mogę, stary. Muszę gdzieś być. - Nie ma problemu- powiedział Vin. - To nie znaczy, że ty nie możesz pojechać, Lis- powiedziała ostro Kirsty. 141

Vin obdarował ją ostrzegawczym spojrzeniem, które Kirsty udawała że ignoruje, a potem dalej opowiadał o planach na wypad. Vin zakładał, że cokolwiek Daniel planował to również dotyczyło Lisanne. Z tego co ona wiedziała, to Daniel po raz pierwszy wspomniał, że ma zajęty weekend. Rozczarowanie sprawiło, że zrobiła się szorstka. - Co będziesz robił? Nic nie wspominałeś. Wyglądał na poirytowanego i odpowiedział cicho.- Jestem zajęty. - Czym?- Nalegała Lisanne. - Nie tutaj- wymamrotał. - W porządku- prychnęła.- No to chodźmy. Możesz mi powiedzieć na zewnątrz. Vin pomachał do nich, gdy wychodzili, a Kirsty tylko na nich patrzyła bez żadnego komentarza. Lisanne zaprowadziła Daniela na środek trawnika. Było ciepło i wielu studentów siedziało na zewnątrz korzystając z pogody. Pomimo spokojnego otoczenia, Daniel wyglądał na spiętego i nieszczęśliwego, ale Lisanne nie była w nastroju do ustępowania. Podobno się spotykali: nie powinien powiedzieć jej, że planuje weekend bez niej? Usiadła naprzeciwko niego i czekała. - O co chodzi?- Powiedziała trochę łagodniejszym tonem. Nawet mimo, że Daniel jej nie słyszał, to łatwo odczytywał jej twarz. Zmarszczył brwi, potem spuścił wzrok i zaczął bawić się sznurowadłami swoich butów. - Mam wizytę w klinice- wybełkotała nie podnosząc wzroku. Lisanne zdziwiła się. Co? W klinice? Od razu pomyślała o chorobach przenoszonych drogą płciową- nic nie mogła poradzić na kierunek swoich myśli. - W jakiej klinice?- Powiedziała w końcu, kiedy stało się jasne, że Daniel nie ma zamiaru rozwinąć wypowiedzi. Oczywiście nie odpowiedział i musiała trącić jego stopę, żeby spojrzał w górę.- W jakiej klinice?- Powtórzyła. Wydawał się być zaskoczony jej pytaniem. - W klinice dla niesłyszących- powiedział cicho.- A myślałaś, że o czym mówiłem? - Och- powiedziała głupio.- Dlaczego? Wzruszył ramionami.- Chodzę co sześć miesięcy na kontrolę. To strata czasu: ciągle powtarzają mi to samo gówno. Jestem głuchy- to się nie zmieni.

142

- Och- powiedziała znowu, żałując, że nie może wymyślić niczego bardziej dodającego otuchy, a przynajmniej czegoś, co nie sprawi, że wyjdzie na idiotkę. Potem doznała olśnienia: to mogłoby pomóc jej zrozumieć. Lisanne odetchnęła głęboko. - Mogę pójść z tobą? Daniel wyglądał na oszołomionego.- Co? Lisanne usiadła prosto.- Mogę pójść z tobą? - Kurwa! Dlaczego miałabyś tego chcieć? Lisanne na chwilę odwróciła wzrok, by zebrać myśli. - Żeby lepiej zrozumieć- odpowiedziała patrząc na niego.- Proszę, Daniel. Jeśli mam być…- zamilkła.- Jeśli mam być twoją dziewczyną to chciałabym, żebyś mógł dzielić się ze mną takimi rzeczami. Wyglądał jakby miał konflikt wewnętrzny. Lisanne zmusiła się do milczenia, pozwoliła zdecydować Danielowi. - To po drugiej stronie miasta- powiedział ponuro. - Nie przeszkadza mi to- powiedziała delikatnie.- Ale tylko jeśli ty chcesz, żebym z tobą poszła. Jeszcze chwilę pobawił się sznurowadłami, potem wyciągnął papierosa i zapalił go. - Nie chcę, żeby to coś zmieniło- powiedział wydmuchując dym z daleka od niej. - A dlaczego by miało?- Zapytała cierpliwie Lisanne. Wzruszył ramionami.- Zawsze tak jest. - Nie rozumiem. - Wiem- westchnął Daniel.- Wizyta jest o 11:15. Musiałbym przyjechać po ciebie o 10:45. Położyła rękę na jego dłoni i spojrzał w górę. - Będę gotowa- powiedziała.

***

Kiedy tego wieczoru Kirsty zobaczyła Lisanne, wyglądała jakby miała zrobić jej awanturę za to, że nie chce jechać z nimi na plażę. 143

- Czemu to taka tajemnica dokąd się wybieracie?- Powiedziała głosem zabarwionym irytacją. - To nie tajemnica- odpowiedziała ostro Lisanne, choć nie do końca zgodnie z prawdą.- Daniel po prostu musi zająć się swoją osobistą sprawą. To nie ja powinnam mówić jaką. - To nic nielegalnego, prawda?- Powiedziała ostro Kirsty.- Bo jeśli tak, to nie daj się w to wciągnąć. - Co?- Zapytała zszokowana Lisanne.- Daniel nie robi nic nielegalnego! - Jesteś tego pewna? Bo słyszałam coś innego. No i nie zapominajmy o naszym gościu tamtego dnia. - Od kiedy słuchasz plotek? Kirsty spojrzała na nią twardo. - Zazwyczaj nie, ale słyszałam to już od wielu źródeł. Zbyt wielu na zbieg okoliczności. - Co dokładnie słyszałaś? - Że sprzedaje narkotyki- powiedziała Kirsty i uniosła brew. - To gówno prawda!- Krzyknęła Lisanne.- Jak w ogóle mogłaś tak pomyśleć? Nigdy nie widziałam, żeby robił coś poza paleniem papierosów! - Nie bądź naiwna, Lis- powiedziała Kirsty chłodnym tonem.- Zapomniałaś o tej zdzirze, która próbowała kupić od ciebie narkotyki? - Pytała o Zefa, nie o Daniela. Słyszałaś ja! Nic nie poradzi na to, co robi jego brat. Kirsty założyła ramiona na piersi, jej twarz była pełna niedowierzania. Nagle Lisanne przypomniała sobie wszystko, co widziała w domu Daniela, ale nie miała zamiaru wyznać tego Kirsty. Daniel nigdy nie zrobił przy niej niczego takiego. - Nie wiesz o nim wszystkiego, Lis- powiedziała Kirsty rozgorączkowanym głosem. - Wiem to, co ważne!- Krzyknęła Lisanne.- Jest słodki, uprzejmy i zależy mu na mnie! Kirsty prychnęła.- To, że robi dobre przedstawienie nie sprawia, że jest czysty. Przez połowę czasu zachowuje się jakby był na haju, nie słucha i zawsze się gapi, jest taki spięty i… Lisanne przerwała jej.- Nie wiesz o czym mówisz, Kirsty. Odpuść. Jej głos był niebezpiecznie cichy i Kirsty wyglądała na zaskoczoną. - Ja tylko próbuję się tobą opiekować, Lis- powiedziała bardziej wyważonym tonem.Jesteś moją przyjaciółką i nie chcę, żeby cię zranił.

144

Lisanne wzięła głęboki oddech.- Daniel mnie nie zrani. Musisz mi zaufać w tej kwestii. Jego brat… cóż… nie wiem. Ale Daniel nie ma z tym nic wspólnego. Obiecuję ci. Kirsty pokręciła głową i westchnęła.- Jeśli tak mówisz. Tylko… tylko bądź ostrożna, ok? Lisanne potaknęła sztywno. Nienawidziła kłócić się z Kirsty, ale ona tak się myliła w tej sprawie. Następnego ranka Kirsty bardzo starała się zachowywać naturalnie przy Lisanne, ale było oczywiste, że nadal jest na krawędzi. Lisanne robiła co mogła, by ignorować swoją nabuzowaną współlokatorkę. Była bardziej skupiona na ty, co może przynieść ten poranek. - Zawsze możesz spotkać się tam z nami później- prosiła Kirsty.- No wiesz, po tej waszej prywatnej sprawie. Po prostu napisz do mnie, a powiem ci gdzie jesteśmy. Lisanne zacisnęła zęby.- Może. Nie wiem. Kirsty westchnęła i wyrzuciła ręce do góry jakby chciała powiedzieć Rób po swojemu. Lisanne wymknęła się z pokoju, już nie mogła znieść ostrego wyglądu i znaczących spojrzeń. Usiadła na chodniku przed akademikiem i czekała na tak już znajomy dźwięk Harley’a Daniela. Nuciła razem z „This Fire”, utworem jednego z jej ulubionych zespołów: Birds of Tokyo, kiedy Vin podjechał swoim nowiutkim SUV- em Expedition. Wyciągnęła słuchawki z uszu, kiedy do niej podszedł. - Cześć Lis! Jak tam u ciebie? Zmieniłaś zdanie co do jechania z nami? Lisanne uśmiechnęła się i pokręciła głową. - Nie, ale dzięki. - Szkoda, będzie fajnie. Czekasz na Dana? Lisanne potaknęła, a Vin spojrzał na nią ostrożnie. - I nie chciałaś zaczekać w środku? Lisanne spojrzała w górę i nie zobaczyła niczego oceniającego w twarzy Vina. - Kirsty tego nie popiera- powiedziała trochę kpiąco.- Czekanie tutaj jest… cichsze. Vin usiadł na chodniku obok niej. - Ona tylko się o ciebie martwi, Lis. Daniel wydaje się być w porządku, ale musiałaś słyszeć co mówią o jego bracie. To dlatego wdał się w te wszystkie bójki w zeszłym tygodniu. Lisanne spojrzała w górę przyszpilając Vina ostrym spojrzeniem. - Jakie bójki? 145

Uszy Vina zrobiły się czerwone i wyglądało na to, że nie czuje się najlepiej. - Emm… tylko kilku facetów wymieniających kilka ciosów. Nic czym warto się martwić. - Co?! - Lis, posłuchaj, to jest tak. Niektórzy ludzie- głównie dupki- zakładają, że jeśli jeden brat sprzedaje narkotyki, to drugi też musi. Ale nie znam ani jednej osoby, która widziałaby Dana z narkotykami albo która kupiła coś od niego. Dlatego myślę, że to wszystko gówno prawda. Ale on też wrzuca wszystkich do jednego worka i jego pierwszym impulsem jest zlanie każdego, kto tylko zapyta. Właśnie dlatego Kirsty martwi się o ciebie. Lisanne nie wiedziała, co myśleć. - Daniel nie jest… on nie… Vin westchnął. - Nawet jeśli nie, to musi wiedzieć, co robi jego brat. Może się wpakować w niezłe kłopoty, a ty razem z nim. Spojrzał na nią współczująco, potem wstał i wszedł do akademika. Lisanne borykała się z przytłaczającymi ją myślami i emocjami. W oddali słychać było narastający dźwięk silnika motocyklowego. Lisanne wzięła kilka głębokich oddechów i próbowała uspokoić tradycyjną reakcję jej brzucha- salta. Daniel zatrzymał się obok nie i podniósł wizjer, ale nie wyłączył silnika i nie zsiadł. Po prostu podał jej w milczeniu zapasowy kask i ruszył głową, by wsiadła. Wiedziała, że ten poranek będzie stresujący, ale nie przypuszczała, że będzie aż tak źle: najpierw to, co powiedział Vin; teraz zestresowany Daniel. Daniel dodał gazu i ruszyli tak szybko, że Lisanne musiała chwycić go, by nie spaść w tył. Jechali przez jakieś 20 minut nim zatrzymali się na parkingu przed szpitalem miejskim. Kiedy wyłączył silnik, w końcu nastała cisza. Dla Lisanne była to ulga- dla Daniela żadna różnica. Zamknął ich kaski w schowku siodełka i ostrożnie spotkał jej wzrok. - Jeśli nie chcesz zostać, to w głównej części szpitala jest kafeteria. Lisanne była skonsternowana. - Dlaczego miałabym nie chcieć zostać? Wzruszył ramionami, ale nie odpowiedział. Lisanne złapała go za rękę i spojrzał na nią zaskoczony. 146

- Chodźmy- powiedziała. Daniel czuł jak przerażenia wsącza się w jego kości. To będzie ten dzień, kiedy zdecyduje, że nie może umawiać się z głuchym facetem. To będzie chwila, w której ucieknie. Zaprowadził ją do bocznych drzwi nad którymi widniał duży niebiesko biały szyld z napisem „Klinika Utraty Słuchu”. - Będę potrzebował mojej ręki, Lis- powiedział wyciągając palce z jej uścisku. Jego odrzucenie bolało, ale nic nie powiedziała. Daniel promieniał takim napięciem, że Lisanne przygryzła sobie język. Ale myliła się- Daniel jej nie odtrącał. W recepcji kliniki były już dwie rodziny z gromadką dzieci, które pewnie nadal były w szkole podstawowej. W kompletnej ciszy, zagorzale gawędziły w języku migowym. Jedno z najmłodszych dzieci odwróciło się, potem szeroko uśmiechnęło się do Lisanne i podniosło rękę do głowy w geście, który wyglądał jak salutowanie. Lisanne uśmiechnęła się i pomachała, ale dziecko wyglądało na skonsternowane. Nagle zdała sobie sprawę, że Daniel poruszał szybko rękami w serii dziwnych kształtów. - Znasz… znasz język migowy? Uniósł brwi. - No cóż, tak. Chodziłem do szkoły dla głuchoniemych przez prawie trzy lata. Myślisz, że co tam robiliśmy? Rysowaliśmy obrazki? Próbowała zignorować jego sarkazm. - A co z czytaniem z ruchu ust? - Nie wszyscy potrafią czytać z ruchu ust, zwłaszcza jeśli byli głusi w wieku prejęzykowym. - Emm, pre- językowym? Skupił na niej całą swoją uwagę. - Jeśli dziecko rodzi się głuche albo staje się głuche zanim nauczy się mówić, to jest o wiele ciężej czytać z ruchu ust. Nie niemożliwe, po prostu o wiele trudniejsze. Większość głuchych dzieci dorasta migając. - Och- powiedziała z niepokojem Lisanne.- Rozumiem. Co mu przed chwilą powiedziałeś? - Powiedziałem mu, że słyszysz i że nie umiesz migać. 147

- Czy wszyscy tutaj są głusi?- Szepnęła. - Nie wszyscy, złotko- powiedziała uprzejmie jedna z matek.- To twój pierwszy raz? Lisanne zarumieniła się i zaśmiała niezręcznie.- To takie oczywiste? - Dosyć, ale nie martw się tym. Przyzwyczaisz się- powiedziała spoglądając na Daniela, a potem ciepło uśmiechając się do Lisanne. Daniel nadal był pochłonięty rozmową z małym chłopcem. Coś, co powiedział chłopiec sprawiło, że się uśmiechnął i rzucił dzikie spojrzenie na Lisanne. - Trevor!- Powiedziała ostro jego matka, migając kiedy mówiła.- To niegrzeczne! Przeproś młodą damę. Chłopiec ścisnął rękę w pięść i zrobił okrężny ruch przed swoją klatką piersiową. - Mówi „przepraszam”- przetłumaczył dla niej Daniel. - Och! Jak powiedzieć „wszystko w porządku”? - Zrób ręką kształt O- taa, dokładnie tak. A K robisz jak nożyczki, potem wypychasz do góry środkowy palec i opuszczasz wskazujący ruchem od siebie i do dołu. Niepewna siebie, skopiowała gest i chłopiec uśmiechnął się. - A tak przy okazji- zapytała trochę becząco- co on powiedział? - Jesteś pewna, że chcesz wiedzieć? - Tak! - Zapytał mnie dlaczego jesteś taka głupia- bo nie znasz migowego. - Och!- Zapowietrzyła się Lisanne. Daniel uśmiechnął się krzywo.- Ostrzegałem cię. Walnęła go w ramię.- Wystawiłeś mnie! Pochylił się i szepnął jej do ucha.- Jesteś cholernie seksowna, kiedy się wściekasz. Lisanne poczuła, że jej skóra się rumieni, gdy otworzyła usta w konsternacji. Cieszyła się, że był w lepszym nastroju, choć nie miała pojęcia jak to się stało. Poza tym, że tutaj był taki sam jak reszta- to ona była odludkiem. - Nauczysz mnie? - Nauczyć cię czego? - Języka migowego. Daniel zmarszczył brwi.- Po co? Używam go tylko, kiedy przychodzę do tych pieprzonych miejsc. - Proszę… jak powiedzieć „Słyszę cię”? 148

- Jaja sobie robisz? Ilu głuchych ludzi znasz, Lis, bo powiem ci, że to najbardziej bezużyteczne zdanie wszechświata. Lisanne przełknęła i spojrzała w dół. Poczuła jego delikatne palce na swojej skórze. - Przepraszam, laleczko. Te miejsca po prostu… w porządku, pokażę ci. Uśmiechnęła się słabo. - Mówisz „ja” przez wskazanie na siebie. „Słyszę” po prostu dwa razy klepiesz się po uchu, a „cię”- po prostu wskazujesz na osobę, z którą rozmawiasz. - To wszystko? - To wszystko. Nagle zamigotał ekran video i wszyscy spojrzeli w górę. Pokazało się imię i jedna z mam wstała, ogarnęła swoje potomstwo i ruszyła korytarzem. - Naucz mnie czegoś jeszcze- powiedziała Lisanne trącając kolano Daniela, by przykuć jego uwagę z powrotem na siebie. - Na przykład? - Jak powiedzieć: „ Mój chłopak ma fajniejszego Harley’a niż twój”? Daniel zaśmiał się. - Tak- i pokazał środkowy palec. - Przestań!- Syknęła łapiąc go za rękę zanim któreś z dzieci zauważyło.- Zachowuj się! Wtulił się w nią i przesunął nosem po jej policzku.- Nie mogę tego zrobić, laleczko. Nie przy tobie. Ekran znowu miga i tym razem pojawia się nazwisko Daniela. Jego uśmiech znika i wzdycha ciężko. - Możesz zostać tutaj, jeśli chcesz- oferuje z nadzieją po raz kolejny. - Nie. Idę z tobą- mówi Lisanne nalegająco. Daniel wzrusza ramionami jakby było mu wszystko jedno i Lisanne próbuje nie czuć się zraniona. Wiedziała, że w taki sposób sobie radził- grając. Szli przez korytarz, po którego obu stronach znajdował się szereg drzwi aż znaleźli numer pięć. Daniel nie zapukał tylko od razu wszedł do środka, co zdziwiło Lisanne. Weszła za nim do pokoju, który był mały i biały. Na ścianach poprzyczepiane były plakaty o medycznej tematyce: na kilku było widać rzut poprzeczny który pokazywał

149

wnętrze ucha. Na jednym widniał piękny zachód słońca. Może żeby to miejsce wydawało się bardziej przyjazne. Mężczyzna, którego zobaczyli, wstał i uśmiechnął się do Daniela, a potem rzucił zdziwione spojrzenie Lisanne. Zrobił szybki ruch rękami, najwyraźniej zadając pytanie i Daniel odpowiedział migając. Lisanne była w szoku. Spodziewała się normalnego lekarza. Normalnego? Zapadła się w sobie myśląc o tym słowie. Spodziewała się lekarza, który mówi. Jakie to było głupie. Kopnęła się za to, że znowu uległa stereotypowi- automatycznie założyła, że lekarz będzie słyszący. Zamiast tego, cała rozmowa odbywała się w języku migowym. Zaczęła uważać, gdy zobaczyła, że Daniel ją przedstawia. - Lis, to jest doktor Pappas, mój audiolog. Próbowała przypomnieć sobie znak odpowiadający za „witać” i wykonała raczej tandetny ruch ręką, który wyglądał jak pół salutowanie. Lekarz uśmiechnął się. - Cześć- powiedziała nieśmiało, wyciągnęła rękę, a on odsalutował. - Wi- taj, Lis- powiedział doktor wolnym głosem robota.- Miło cię poznać. Lisanne miała problem, by zrozumieć co mówił dr Pappas i spojrzała z niepokojem na Daniela. - Wszystko w porządku- powiedział cicho.- Powiedziałem mu, że to wszystko jest dla ciebie nowe. Doktor poklepał Daniela po ramieniu i wymigał coś jeszcze. Daniel szybko pokręcił głową, ale doktor wydawał się nalegać. - No kurwa mać- wymamrotał Daniel, za co otrzymał raczej zszokowane spojrzenie Lisanne.- Mówi, że jeśli będziesz miała jakieś pytania, to po prostu zapytaj. Ale proszę, nie za dużo, dobrze kochanie? - Och, w porządku- powiedziała łagodnie. Nie miała pojęcia o co mogłaby zapytać i gdzie zacząć. Doktor znowu poklepał Daniela po ramieniu i zaczęli szybko migać. Lisanne siedziała cicho, kompletnie zdezorientowana, nic nie rozumiała. Może właśnie tak czuł się Daniel pośród ludzi, którzy nie wiedzieli- odizolowany, nieświadomy, wykluczony. A może tak Daniel czuł się przez większość czasu. Jej serce waliło boleśnie i musiała powstrzymać się, by nie pomasować bolącej klatki piersiowej, żeby zmniejszyć kłucie. 150

Dr Pappas podał Danielowi jakieś słuchawki i przeprowadził masę badań. Lisanne obserwowała jak na ekranie komputera dr Pappasa pojawiały się różnorodne wykresy. Kiedy skończyli z słuchawkami, wrócili do rozmowy. Bacznie obserwowała Daniela i dr Pappasa. Na początku język ciała mówił, że byli zrelaksowani, ale im dłuższa była rozmowa tym coraz bardziej rozgorączkowana. Dr Pappas co jakiś czas zerkał na Lisanne jak gdyby pytał o nią Daniela. Podskoczyła, kiedy Daniel nagle krzyknął.- Nie! - O co chodzi?- Zapytała nerwowo. Zignorował ją, migając szybko do doktora, który wydawał się być równie zdeterminowany. Nagle Daniel skrzyżował ręce na piersi i spojrzał spode łba. - O co chodzi? Co się stało? - Lis- zaintonował dr Pappas.- Poproś Daniela, żeby opowiedział ci o im-plan-tach ślima-ko-wych. - Powiedziałem nie!- Ryknął Daniel.- Chodź! Wychodzimy stąd, kurwa. Chwycił Lisanne za nadgarstek i wyciągnął ją z krzesła. Rzuciła pospieszne spojrzenie doktorowi, który uśmiechnął się smutno i pomachał do niej. Daniel ciągnął ją przez korytarz. Nie chciał ani rozmawiać ani wyjaśniać. Wyrwała rękę, gdy dotarli do parkingu. - Daniel! Porozmawiaj ze mną! Co tam się stało? O co miałam cię zapytać? - O nic. - Nie! To nie było nic. - Lis, proszę, zostaw to. Chwycił się za włosy jakby chciał je sobie wyrwać i zacisnął oczy. Sięgnęła i próbując go uspokoić, pogłaskała go po twarzy. - Daniel, tak bardzo się na mnie wściekasz, kiedy nie mówię ci wszystkiego. Teraz ty robisz to samo. Proszę, chcę zrozumieć. Jego oczy zalśniły, ale potem w opuścił głowę w rezygnacji. Kiedy spojrzał na nią kilka sekund później, widziała ból w jego oczach. - Ok, ok. Ale nie tutaj. Nienawidzę tych cholernych szpitali. Po prostu jedźmy stąd, ok? Potaknęła i złożyła na jego ustach delikatny pocałunek. 151

- Moglibyśmy wziąć coś na wynos i pojechać do ciebie? Pokręcił głową.- Nie, nie tam. Dom był zawalony, kiedy wychodziłem. Możemy pojechać do twojego pokoju? Kirsty jest na plaży, tak? - Oczywiście. Zrobię ci kawę. Musimy tylko kupić coś do jedzenia. Zatrzymali się przy odpowiednim sklepie, kupili kanapki i chipsy, a potem wrócili do akademika. Były godziny przyjęć, więc Daniel przynajmniej nie musiał się wślizgiwać, chociaż kilka dziewczyn patrzyło z ciekawością na niego i Lisanne. Kiedy Lisanne przekręcała klucz w zamku, już czuła się wyczerpana. To był kolejny poranek emocjonalnej kolejki górskiej Daniela. Jedyną rzeczą, która powstrzymywała ją przed użalaniem się nad sobą był wyraz jego twarzy, kiedy uciekł ze szpitala. O cokolwiek kłócił się z dr Pappasem, to naprawdę go zmartwiło. Daniel rzucił kurtkę na podłogę i bez słowa rozłożył się na łóżku Lisanne. Zarzucił ramię na oczy i leżał nieruchomo. Lisanne nie była pewna, co ma zrobić. Zdecydowała, że da mu chwilę, mając nadzieję, że zacznie mówić, gdy będzie gotowy. Krzątała się po pokoju, zdjęła trampki i powiesiła swoją kurtkę razem z kurtką Daniela. Wyciągnęła jedzenie z papierowych torebek i położyła obok niego na stoliku nocnym. Potem pogłaskała go po ramieniu i delikatnie pocałowała jego biceps. Kiedy podniósł ramię, żeby na nią spojrzeć, pocałowała go w usta, pozwalając językowi przesunąć się po jego górnej wardze. Jego zaskoczona mina zmieniła się w seksowny uśmiech. - Myślałem, że zostałem zaproszony na kawę? Wykrzywiła się.- Naprawdę chcesz kawę? Zaśmiał się.- Taa, w zasadzie to jestem spragniony. I głodny. - Mam też jakieś ciasteczka. - Z kawałkami czekolady?- Zapytał, a jego oczy zaświeciły się jakby była Gwiazdka. Lisanne zaśmiała się.- W zasadzie to tak! Sięgnęła do swojej szafki i rzuciła mu zamkniętą paczkę. Potem zdała sobie sprawę, że nie ma kawy. W ogóle. - Uch, Daniel, nie mam kawy! Jego mina była rozbawiona.- Więc ściągnęłaś mnie tutaj z fałszywych powodów? 152

Skrzyżowała ramiona trochę zawstydzona, a potem uderzyła ją inspiracja.- Ale mam to piwo, które ostatnio zostawiłeś. Nie jest zimne, ale… - Lepiej nie, laleczko. Jeśli znowu zostanę zatrzymany przez gliny w drodze do domu i wyczują alkohol, to będę po uszy w gównie. Lisanne wzięła głęboki oddech.- Możesz zostać tutaj na noc. Kirsty nie wróci. To znaczy, jeśli chcesz. Daniel wpatrywał się w nią. - Jesteś pewna? - T- tak. - Chodź tutaj. Podeszła do niego podenerwowana. Usiadł i zrzucił nogi z łóżka, a potem przyciągnął ją na swoje kolana. - Lis, obiecuję, że będzie ci dobrze laleczko, ale tylko wtedy kiedy będziesz gotowa. Taak, bardzo chciałbym zostać, ale nie musimy niczego robić, ok? - Ok- powiedziała lekko drżącym głosem. - To dobrze. A teraz, gdzie jest to przeklęte piwo?- Powiedział zostawiając głośny pocałunek pod jej gardłem. Odepchnęła go żartobliwie i wygrzebała piwo spod swojego łóżka, gdzie je ukryła. Spojrzała w górę i obserwowała z fascynacją jak Daniel zdejmuje buty. Potem ściągnął skarpetki i z powrotem rzucił się na jej łóżko poklepując miejsce obok siebie. Położyła się obok niego, a on przyciągnął ją do swojej piersi i pocałował we włosy. Czuła jak jego mięśnie napinają się i wybijają, gdy sięgnął po piwo. Otworzył je i najpierw zaproponował Lisanne. - W porządku, tylko łyczek- powiedziała. Zdała sobie sprawę, że to będzie dziwne. Wtulanie się w niego było cudowne, ale w tej pozycji nie mogli dalej rozmawiać. Wypiła kilka łyków piwa zastanawiając się czego chciała bardziej- rozmawiać czy przytulać się- a potem oddała mu je. Odchylił głowę do tyłu i wziął dużego łyka. Patrzyła na ruchy jego grdyki, kiedy pił i zastanawiała się jak jakie miałaby uczucie pod jej językiem. Zanim Daniel zdążył odłożyć piwo na stolik, Lisanne wsunęła palce pod jego t-shirt. Spojrzał na nią z góry. - Zdejmiesz go?- Powiedziała zszokowana własną śmiałością. 153

Uśmiechnął się lekko i ściągnął t-shirt przez głowę. Lisanne mogłaby przysiąc, że słyszała jak pęka kilka szwów, ale nic nie powiedziała. Rzucił go pod krzesło i z powrotem usiadł na łóżku. - Mogę teraz coś zjeść czy dalej będziesz mnie rozbierała? Lisanne zaśmiała się mając nadzieję, że to brzmiało- albo chociaż wyglądało- dość naturalnie. Próbując zachowywać się na luzaku, rzuciła mu kanapkę i obserwowała z rozbawieniem jak pochłonął ją w kilku gryzach. - Co?- Bełkotał z okruszkami na ustach.- Jestem głodny. Kręcąc głową, Lisanne jadła swoją kanapkę wolniej i pozwoliła Danielowi zjeść większą część chipsów. Ale kiedy przyszło do ciasteczek z kawałkami czekolady, nalegała na równy podział. - Nie wchodź pomiędzy mnie i moje ciasteczka- powiedziała z wyzywającym spojrzeniem, grożąc mu by nie zjadł więcej niż jego część. Zaśmiał się i udawał przestraszonego. Lisanne nie chciała psuć zabawy, ale w pokoju znajdował się wielki słoń, o którym nie rozmawiali. Nie była pewna jak ma przywołać słowa dr Pappasa. Ale musiała wiedzieć… zrozumieć. - Daniel…- zaczęła.- Jeśli chodzi o to, co powiedział dr Pappas… Zmarszczył brwi i spojrzał w dół, jego nastrój szybko się zmienił. - Lis… - Proszę, ja tylko chcę zrozumieć. Co miał na myśli? Przez chwilę myślała, że odmówi odpowiedzi, ale zamiast tego wziął głęboki oddech. - Mówił o implancie ślimakowym. - Ślimakowym?- Lisanne testowała nieznajome słowo. Potaknął.- To część ucha wewnętrznego. Mogę opowiedzieć ci o całym tym technicznym gównie, ale ogólnie to jest odpowiedzialna za dźwięk. Jest taki implant, który został niedawno odkryty, mogący przywrócić część słuchu. Nie działa na wszystkich głuchych ludzi- to zależy od tego, co spowodowało utratę słuchu. - U ciebie by zadziałał? - Może. Dr Pappas tak myśli.

154

Lisanne był skonsternowana. Jeśli doktor myślał, że może pomóc Danielowi znowu słyszeć, to nie miała pojęcia na co on czeka. - Nie chcesz? - Nie, kurwa, nie chcę! Lisanne była zszokowana jadowitością jego odpowiedzi. Wepchnęła palec w wytartą dziurę na kolanie swoich jeansów. - Nie rozumiem. Dlaczego nie? - Bo nie!- Krzyknął, a potem obniżył głos.- Bo to oznacza pieprzony kawałek metalu przyśrubowany do twojej czaszki i magnes wepchnięty pod twoją skórę, żeby można było włączyć odbiornik przyczepiony do kolejnego cholernego aparatu słuchowego. A i tak nie ma gwarancji, że to zadziała. Powiedziałem ci, mam dość szpitali- opuścił głos do szeptu.- Mam dość bycia innym. - Ale mógłbyś znowu słyszeć. - Mógłbym. Mógłbym słyszeć. Nic nie jest pewne. Lisanne nie była pewna jak mocno powinna na niego naciskać, ale nadal nie rozumiała dlaczego tak się sprzeciwiał. - Czy odzyskanie części słuchu nie byłoby tego warte? Nie warto spróbować? Patrzył na nią gniewnie. - Myśli, że jestem zepsuty, prawda? Myślisz, że powinno się mnie naprawić. Chcesz, żebym był normalny. Nigdy nie będę twoją wersją normalności, Lis. Nigdy nie będę taki jak ty- jak oni. Machnął ręką, by podkreślić swój punkt widzenia. Poczuła łzy w oczach. - Daniel, nie próbuję cię naprawić. Ja tylko chcę abyś był szczęśliwy. Kocham cię takim jakim jesteś. Spojrzał na nią zszokowany. Lisanne wstrzymała oddech, gdy zdała sobie sprawę co powiedziała. Nie miała zamiaru tego powiedzieć. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że to prawda. Aż do teraz. - Ty… ty mnie kochasz? – jego głos był niewyraźny, niedowierzający. Lisanne potaknęła powoli, bojąc się oderwać oczy od jego ślicznej twarzy. - Ale… dlaczego? – wyglądał na zagubionego, zmieszanego i niepewnego. Lisanne poczuła jak jej serce drży. 155

- Ponieważ jesteś miły, dobry, słodki i zabawny. Jestem szczęśliwa, kiedy z tobą przebywam. Sprawiasz, że czuję się chroniona, bezpieczna, – wzruszyła ramionami – jesteś wszystkim. - Ale dlaczego? – jego głos był zdezorientowany. - Lisanne potrząsnęła głową, niezdolna aby coś powiedzieć. Wyczołgała się z łóżka, a on automatycznie owinął swoje ręce dookoła jej ramion przyciągając ją do siebie. Leżała z głową na jego piersi, słuchając oszalałego bicia jego serca. Jego skóra była ciepła i jedwabista, zapraszała Lisanne do zostawienia delikatnych pocałunków na jego torsie. Zadrżał pod jej dotykiem i mocniej przytulił ją do siebie, czym utrudniał jej ruchy. Czując potrzebę, aby dalej go dotykać, zaczęła śledzić palcem tatuaż na jego lewym ramieniu. Przedstawiał ptaka wynurzającego się z płomieni- feniksa w czerwieni i złocie, symbol odrodzenia. Pióra ogona owijały się wokół górnej części jego piersi, kończąc się tuż nad małym srebrnym kolczyku, który miał w sutku. Dalej na jego ramieniu znajdowały się ciemno niebieskie zawirowania, które wyglądały jak fale, a między nimi małe czarne nutki. Wiedziała, że na jego drugim ramieniu był celtycki smok w kolorze morskiej zieleni i niebieskiego. Odsunęła się od niego, żeby ponownie zobaczyć tatuaż. Jaszczurka rozciągała się od jego łokcia do ramienia. Z jej nozdrzy wydobywał się srebrzysto szary dym. - Jest piękny – wydyszała – Ty jesteś piękny. – Jej palec błądził po jego bicepsie. – Dlaczego smok? To coś znaczy? Potaknął powoli, głaszcząc jej plecy długim, powolnym, delikatnym jak piórko dotykiem. - Smok oznacza mądrość i zdolność do przechodzenia przez różne światy. Różne światy. Lisanne myślała, że zaczyna rozumieć, choć Daniel nie ułatwiał jej tego. Z namysłem śledziła ogon smoka. Daniel obserwował ją. - Masz kolejny tatuaż na swoim … biodrze. Widziałam go… poprzednio. Przytaknął. Jego oczy były tak ciemne i zmysłowe, w kolorze przyćmionego orzecha. - Chcesz zobaczyć go ponownie? - Tak – mruknęła. Choć Lisanne nie była pewna czy nadal rozmawiają o tatuażach. Daniel odpiął guzik w jeansach i rozsunął rozporek. Zepchnął spodnie pokazując swoje biodro i dwa czarne Kanji. 156

- Co one oznaczają? - To po japońsku. Znaczą „nozomu”, czyli nadzieję lub życzenie. Lisanne prześledziła zarys swoim palcem. Ciało Daniela zadrżało pod jej dotykiem. Raptownie zabrała rękę. - Co? - Lis, sprawiasz że jest mi ciężko powstrzymać się przed zerżnięciem cię tutaj i terazpowiedział ciężko oddychając. Zamarła i spojrzała na niego. - A jeśli nie chcę żebyś przestał? Zawahał się próbując ocenić pewność w jej wzroku. - Nie mów tak, jeśli tego nie chcesz. - Chcę. To miałam na myśli. Niskie warczenie wydobyło się z jego gardła. Gwałtownie przyciągnął jej twarz do swoich ust, całując jej policzki, podbródek, gardło i usta. Lisanne jęknęła i zarzuciła mu ręce za szyję, całując go namiętnie. Czuła jak jego język wślizguje się do jej ust i czuła lekki smak piwa. Jej umysł spowija mgła pożądania. Jego ręce złapały za brzegi jej koszulki i Lisanne ściągnęła ją przez głowę. Daniel jęknął na widok jej nagiego ciała. Zatopił twarz między jej piersi, wtulając się w nie i zębami uwalniając jej piersi ze stanika. Oddech uwiązł jej w gardle. Pierwszy raz w życiu czuła gorące usta namiętnego mężczyzny na swoim sutku. Jego język kręcił się wokół jej napiętej brodawki i jego zęby kąsały jej ciało. Lisanne wygięła plecy. Szybkim, wyćwiczonym ruchem Daniel rozpiął jej stanik i ściągnął ramiączka z rąk, rzucając go na podłogę. Przekręcił ją na plecy, opierając się na przedramionach ze swoją lewą nogą między jej udami i zaczął ucztę na jej piersiach. Zmysły Lisanne były przytłoczone, kiedy poczuła na sobie jego twarde, przyciskające się do niej ciało. Nic nie mogła poradzić na potrzebę głaskania jego szerokich pleców. Poczuła jak jego mięśnie się drżą, gdy przesunęła palcami w dół, do krzywizny jego pośladków. Długi jęk wydobył się z jego gardła, gdy delikatnie ssał jej ciało. Ledwo świadoma, wsunęła rękę w jego jeansy i zaczęła zsuwać je z jego bioder. Odsunął się od niej i usiadł, by skopać z siebie spodnie i bokserki. Milczeli, gdy jej ręce ponownie sięgnęły po niego. Westchnął, kiedy oplotła go ręką. 157

Pocałunkami przesuwał się w dół jej ciała, zmuszając aby go puściła. Wtedy jego palce odpięły guzik i rozsunęły zamek jej spodni. Nie zdjął ich, tylko wsunął palec w jej majtki i jęknął gdy poczuł jaka jest mokra. Lisanne jęknęła i przysunęła swoje biodra do jego, czując napierającą na jej brzuch erekcję. Nie mogła sobie wyobrazić jak to będzie poczuć go w sobie. Wszystko, co czytała lub słyszała napawało ją lękiem przed bólem, ale nie chciała przestać. Nie mogła. Jego palec delikatnie wsuwał i wysuwał się z niej. Kciuk naciskał na jej ciepłe, wąskie ciało. Jego usta naśladowały te ruchy na jej szyi i ramionach, stopniowo zwiększając prędkość. Desperacko próbowała przyswoić wszystko co czuła, ale jej umysł został przeciążony wrażeniami. Jej biodra poruszały się na jego ręce i tak jak wcześniej poczuła to samo powolne, palące uczucie, burzące jej krew. - Daniel! - wysapała - Daniel, ja... ja… - jej myśli i słowa odfrunęły daleko, gdy jej ciało przejęło kontrolę. Ten orgazm był bardziej intensywny od poprzedniego. Być może powodem była intymność dzielenia ze sobą swoich wątpliwości i obaw. Nie uciekła, on ciągle tutaj był. Z nią. Daniel pogłaskał jej twarz. - Lis? Lis? Nadal mnie chcesz? - jego głos był przepełniony napięciem. - Tak, - powiedziała drżącym głosem – chcę cię. Daniel ściągnął jej jeansy i majtki, zaskakując ją gdy złożył pocałunek na jej łonie, nosem pieszcząc jej kręcone włoski. - Pachniesz tak dobrze. - Powiedział ochrypłym głosem - Mogę Cię spróbować? - Emm... emm… nie wiem - jęknęła. - Proszę. Obiecuję że to będzie przyjemne. Skinęła oszołomiona. Daniel uśmiechnął się do niej. Ku skrajnemu zakłopotaniu Lisanne, jego głowa znikająca między jej udami. Poczuła jego gorący język między wargami. Kiedy przejechał nim po łechtaczce spowodował jej przeciągły jęk. Zawstydzenie uleciało i Lisanne znowu została wciągnięta przez ogrom swoich reakcji. Jej palce zacisnęły się na jego ramionach, więc spojrzał do góry. - Jesteś gotowa? - zapytał głosem przepełnionym potrzebą. 158

- T- tak, tak przypuszczam - wyszeptała. Zamknął na moment oczy. - Musisz być pewna, Lisanne. - Tak, jestem pewna. Daniel, proszę. Odsunął się od niej i sięgnął po spodnie leżące na podłodze. Wyszarpnął na zewnątrz portfel i wyciągnął prezerwatywę. Usiadł na końcu łóżka rozrywając foliowe opakowanie. Lisanne patrzyła zafascynowana jak rozwija cienką gumę na swojej erekcji. - W porządku? - zapytał ponownie, wpatrując się w jej oczy. - Tak - pogładziła go po ramieniu. Lisanne zacisnęła oczy i ścisnęła w dłoni kołdrę i prześcieradło, czekając na inwazję. Zaskoczona otworzyła oczy, gdy poczuła delikatne pocałunki wędrujące po jej piersi i szyi. - Odpręż się - wydyszał - Wszystko będzie dobrze kochanie.- Pogładził swoim nosem jej policzek - Lisanne, pocałuj mnie. Sposób w jaki wypowiedział jej imię uwolnił coś w jej umyśle. Zarzuciła ramiona na jego szyję i przyciągnęła jego usta do swoich. Całował ją z taką intensywnością, pewnością i uwielbieniem, że jej całe ciało zapłonęło od jego dotyku. Delikatnie rozsunął jej kolana i usadowił się między jej nogami. Używając lewej dłoni, skierował jej kolana w górę, gładząc jej uda. Poczuła jego czubek przy swoim wejściu i wepchnął kawałek do środka. Lisanne automatycznie się spięła. - Odpręż się - powiedział w jej usta. Wzięła głęboki oddech i w tym samym czasie wszedł w nią szybkim ruchem. Lisanne krzyknęła gdy poczuła iskrę bólu przechodzącą przez nią. Daniel zatrzymał się w bezruchu. - W porządku? - zapytał, patrząc jej w oczy. - Tak, tak myślę. Powoli poruszył swoimi biodrami, za każdym razem tonąc trochę głębiej. Jęknęła na te dziwne i obce uczucie, które ją wypełniało. Jej ciało płonęło, ale malutkie dreszcze pożądania wkradały się do jej świadomości.

159

- Poklep mnie po ramieniu, jeśli chcesz abym przestał - syknął Daniel z zaciśniętymi powiekami. Wycofał się delikatnie i znowu się wsunął. Na zewnątrz i do środka, długie, prężne posunięcia. Ciało Lisanne rozciągało się i pulsowało dookoła niego, jęknął. Kontynuował swoje ruchy zachowując wolny, równy rytm. - Kurwa, to tak cholernie przyjemne uczucie. Cholera… Lisanne otworzyła oczy i spojrzała w dół, zahipnotyzowana przez sposób w jaki ich ciała intymnie się łączyły. Jego długość połyskiwała dowodem jej przyjemności. Spojrzała w górę i zobaczyła jego oczy wpatrzone w nią, ciemne od pożądania. Zakręcił biodrami i krzyknęła, tym razem z przyjemności. - Och! - słaby dźwięk wydobył się z jej ust, gdy obserwowała jego drżące powieki. Chwyciła go za ramię i Daniel otworzył oczy. - W porządku kochanie? - Boże, tak! - wyjęczała Lisanne. Pocałował ją gwałtownie i zaczął szybciej poruszać biodrami, gubiąc rytm, gdy zbliżał się do własnego orgazmu. Jego oddech był nierówny i nie mógł nic poradzić na mocne pchnięcia, mimo obietnicy, że nie straci kontroli. - Kurwa, dochodzę - jęknął. Poczuł napięcie w jądrach gdy Lisanne zadrżała wokół niego. Krzyknęła ponownie i poczuł wibracje przechodzące przez jej ciało. Tego było już za wiele. Wytrysnął, plecy wygiął w łuk gdy po raz ostatni w nią wszedł, zadrżał i znieruchomiał. Ciężko dysząc oparł czoło o jej szyję i poczuł jej miękkie dłonie we włosach. Wziął głęboki oddech próbując uspokoić galopujące serce. Sięgnął w dół pomiędzy nich i upewniając się, że prezerwatywa jest na swoim miejscu ostrożnie z niej wyszedł. Zauważył krew na prześcieradle i na jego ręce gdy ściągnął prezerwatywę, zawiązując ją na końcu przed upuszczeniem na podłogę. Zaniepokojony że ją skrzywdził, Daniel oparł się na łokciu i spojrzał na jej zarumienioną twarz. Delikatnie pogłaskał ją po policzku. - Wszystko w porządku? Pokiwała głową uśmiechając się do niego. 160

- Na pewno? Rozciągnęła palcami jego usta w uśmiechu. - Tak, jestem pewna. - Bolało? Zraniłem Cię? - Trochę, ale jest w porządku. Było... - Lisanne zabrakło słów. Zamiast odpowiedzi uśmiechnęła się do niego i pocałowała w usta. Daniel z ulgą położył się na plecach, kładąc ramię pod głową. Lisanne nie wiedziała jak opisać to jak się czuje. Z jednej strony niesamowicie, z drugiej skołowana odnośnie bólu. Czuła jak ją zranił gdy w nią wszedł. Jak ból może przynieść tyle przyjemności. Czując go w sobie, dookoła siebie, widzieć jak się w niej porusza, to było niezwykłe. Jednak część niej czuła się tak samo. Wciąż była tą samą Lisanne, studentką muzyki i muzycznym kujonem. Już wiedziała, że nieważne ile razy czytasz o technikach uprawiania miłości z kimś, to ciężko powiedzieć jakie to uczucie. Dziewczyny z jej liceum albo się zachwycały lub opowiadały jakie to bolesne i straszne. Lisanne zdecydowanie należała do pierwszej kategorii. Nie odczuwała tego jako seks, tylko kochanie się. Po wyznaniu jej uczuć, wiedziała że on się z nią kochał. Przytuliła się do niego i przejechała palcami po jego piersi, ciągnąc delikatnie za kolczyk w sutku. - Dlaczego masz przekłute sutki? To nie bolało? - Trochę. To było intensywne- uśmiechnął się. - Ale podoba ci się to? - Szczególnie gdy ty to robisz, laleczko. To jak przedsmak pieprzonego orgazmu. Wyszczerzyła się. - A co jeśli zrobię to? Pochyliła się i wciągnęła w usta sutek, drażniąc językiem małe kółeczko. Kiedy spojrzała w górę, powieki Daniela były zamknięte. Otworzył jedno oko i uśmiechnął się. - Cholernie gorące – powiedział.- Znowu prawie mam wzwód. Lisanne spojrzała w dół i zobaczyła nieznacznie uniesione prześcieradło poniżej jego bioder. - Tak szybko? Emm nie sądzę, jestem trochę obolała. - W porządku kochanie - uśmiech pojawił się na jego ustach - nic nie mogę poradzić na to, że staję się twardy przy tobie. Opadnie, jeśli pomyślę o matematyce czy czymś innym. 161

Lisanne prychnęła i zachichotała.- O matematyce? - Taaa, czy o czymś innym. Chodź tu. Położyła się na jego piersi, a on gładził ją z miłością po plecach. Zasnęli w swoich ramionach.

Muzyka: Birds of Tokyo- This Fire

162

Kiedy Daniel się obudził, niebo zmieniło już kolor na głęboki granat z purpurowymi refleksami. Przez chwilę nie mógł sobie przypomnieć gdzie był. Potem poczuł ciepłe ciało Lisanne na swojej piersi i pamięć mu wróciła. Leżał nieruchomo, jego pierś wypełniało ciepło. Nie uciekła. Nie powiedziała mu, że nie może się spotykać z głuchym facetem. W klinice pokazał jej rzeczywistość- do kurwy nędzy, nawet rozmawiał z nią o implancie ślimakowym. A potem pozwoliła mu na seks, pozwoliła mu być tym pierwszym. Pragnęła go. Było niesamowicie. Pewnie, że pieprzenie było dobre, ale to było coś więcej niż to. Bo ona wiedziała o nim- znała go. Wiedziała wszystko i nadal go pragnęła. Danielowi ciężko było w to wszystko uwierzyć. Odkąd zaczął tracić słuch, przekonał samego siebie, że żadna dziewczyna nie chciałaby go, gdyby wiedziała. Tak rozpoczęła się lista jego przypadkowych bzyknięć i romansów na jedną noc. Zostawiał je zanim one zostawiłby jego, gdyby dowiedziały się prawdy. Ale nie Lisanne. Jakimś cudem udało jej się przebić przez wszystkie ściany i mury obronne, które stworzył. Nawet nie wiedziała, że to robi. Była niewiarygodna. Pogłaskał gładką skórę jej ramienia. Był pod wrażeniem, że zasnęła owinięta wokół niego, jej włosy leżały rozsypane na jego piersi. Taka ufna. Zdał sobie sprawę, że jego fiut był twardy jak głaz przy jej udzie. To nie było nic nowego: budził się tak w większość dni i zależnie od tego czy był spóźniony czy nie, radził sobie z tym pod prysznicem. Naprawdę chciałby poradzić sobie z tym przy pomocy Lisanne, ale powiedziała wcześniej, że była obolała i nie chciał jej zranić.

163

Zaczął się wiercić, a ona rozciągnęła się sennie i nieświadomie otarła o niego. Daniel próbował skupić się na algebrze, ale nie było to łatwe, gdy piękna, naga kobieta leżała koło niego. Zamrugała kilka razy, a jej skóra zaróżowiła się kiedy zdała sobie sprawę że Daniel leży obok niej i jest równie nagi. Widział moment, w którym wspomnienia wróciły do jej umysłu i napiął się: może to będzie ta chwila, kiedy ucieknie. - Jak długo spaliśmy?- Powiedziała mrużąc oczy, by sprawdzić godzinę na komórce. - Jakieś pięć godzin- powiedział cicho.- Jest prawie siódma. Nic ci nie jest? Jak się czujesz? Zaśmiała się ochryple. - Jakby ktoś poprzestawiał mi kości- powiedziała trzymając rękę nad ustami, gdy ziewała. Klepnął ją po ramieniu. - Powiedz to jeszcze raz, kochanie. Nie widziałem twoich ust. - Och, przepraszam- zmarszczyła brwi i znowu się rozciągnęła.- Czuję jakbym spędziła poranek na siłowni. Wszystko mnie boli. Zauważyła jego minę i pożałowała doboru słów. - Nie o to mi chodzi, Daniel. Jestem trochę obolała, to wszystko. Jego usta ułożyły się w cienką linię. - Nie żałujesz, prawda? Chodzi mi o to, co zrobiliśmy. Lisanne uśmiechnęła się nieśmiało, a potem pocałowała go w usta. - Nie, tego nie żałuję. Było… wspaniale. Daniel poczuł jak całe jego ciało mięknie. Wspaniale. Z tym może żyć. - Emm, mógłbyś na chwilkę zamknąć oczy? Muszę iść po szlafrok- wymamrotała. Patrzył na nią z niedowierzaniem. - Lis, właśnie się ze sobą pieprzyliśmy jakby nie było jutra, a ty nie chcesz żebym widział twój tyłek? Zarumieniła się jeszcze bardziej. - Wiem, tylko… proszę? Daniel zamknął oczy kręcąc głową. Nie podobało mu się to, nie tylko dlatego, że w końcu mógł widzieć jej nagie ciało. Ale dlatego, że to pozbawiało go jeszcze jednego zmysłu. 164

Bez dźwięku i wizji, była tylko ciemność i to go przerażało. Mocno ścisnął prześcieradło i pościel. Chciał czuć cokolwiek. Wzdrygnął się lekko, gdy dotknęła jego ramienia. - Przepraszam- szepnęła.- Wiem, że to głupie… Uśmiechnął się niechętnie. - To nic. Rozumiem. W pewnym sensie. Lisanne spojrzała na niego z wdzięcznością.- Wrócę za minutę. Wymknęła się drzwiami i Daniel westchnął. Jego erekcja nadal miała nadzieję na kolejne spotkanie z Lisanne. Patrzył na nią z irytacją, zwiesił nogi z łóżka i poszukał swoich ubrań. Założył bokserki i wepchnął wzwód do środka przeklinając lekko. Ta przeklęta rzecz nigdy go nie słuchała. Właśnie zapinał jeansy, gdy wróciła Lisanne. Wygłodniałym wzrokiem przesunęła po jego ciele i zmarszczyła brwi widząc, że się ubiera. - Pomyślałem, że zabiorę cię na kolację. - A nie możemy zostać tutaj?- Powiedziała i znowu ziewnęła. Zaśmiał się lekko.- Moglibyśmy, ale wtedy znowu będę chciał cię przelecieć, a to chyba nie najlepszy pomysł w tej chwili.- Spojrzał na łóżko, żałując że nie przykrył zakrwawionego prześcieradła. Lisanne podążyła za jego wzrokiem i wyglądała na przerażoną. - O fuuu! To obrzydliwe! Daniel złapał ją za ramię i zerknęła na niego. - To nie jest obrzydliwe. Było niesamowicie. Jest mi tylko przykro, że cię zraniłem. Zażenowanie sprawiło, że zesztywniała w jego ramionach. - Na pewno nie pierwszy raz spałeś z dziewicą. Jego brak odpowiedzi był wszystkim, czego potrzebowała. Ciężko usiadła na łóżku. Zastanawiała się jak mu było- w końcu miał o wiele większe doświadczenie z dziewczynami. Nie było możliwym mieć mniej doświadczenia niż ona. Wróciły do niej słowa Shawny sprzed kilku dni: może po prostu jesteś kiepska w łóżku. Zwiesiła ramiona. Może teraz kiedy już ją miał, straci zainteresowanie. Daniela martwił konflikt emocji, który zobaczył na twarzy Lisanne. - Kochanie, mów do mnie- powiedział cicho. 165

- Spałeś z tyloma ludźmi- powiedziała smutno. Tylko tym się martwiła? Próbował znaleźć słowa, które ją wesprą. - Wiesz dlaczego? - Bo mogłeś. Pokręcił głową i splątał palce z jej palcami. - Nie. Ponieważ wiedziałem, że nie chciałaby mnie, gdyby dowiedziały się, że jestem głuchy. Po… tym… Nie wiem. Było… łatwiej. Lisanne wpatrywała się w niego. - Ale… ale jesteś piękny- i gorący- i wszystkie dziewczyny cię pragną- powiedziała skonsternowana. - Pragną tego czym myślą, że jestem- odpowiedział.- Nie wiedzą, że jestem niepełnosprawny- wysyczał gorzko. Lisanne została uciszona. Tak o sobie myślał? - Daniel, ja… Zamknął oczy, nie chciał na nią patrzeć. Pogłaskała jego policzek pozwoliła swojemu palcu błądzić po jego twarzy i smutnych ustach. Odwrócił od niej głowę. Dalej go dotykała, namawiając delikatnie. W końcu obrócił się i spojrzał na nią. Słyszę cię, zamigała rękami. Uśmiechnął się i zostawił łagodny pocałunek na czubku jej nosa. Potem jej żołądek wydał z siebie głośne burczenie i zmęczona potarła oczy. Poklepała go po ramieniu i wstała. - W takim razie chodźmy. Idźmy po coś do jedzenia. Umieram z głodu.- Zostawiła pocałunek na jego wydymanych ustach.- Wszystkie te ćwiczenia wzmogły mój apetyt. Daniel uśmiechnął się ostrożnie.- Lepiej niż wizyta na siłowni? - O wiele, wiele lepiej- zaśmiała się. Pozwolił pociągnąć się do pozycji stojącej, a potem objął ją w talii. - Jesteś taka niesamowita- powiedział w jej włosach. Lisanne nie wiedziała czy powinna była go usłyszeć czy nie. Delikatnie go odepchnęła. - Buty słonia- powiedziała. Jego oczy rozszerzyły się i uśmiechnął się do niej. 166

Zdecydowali się na kolację w Taco Bell, bo było blisko i tanio. Daniel był w połowie swojego burrito ze stekiem, gdy Lisanne wspomniała, że jej rodzice będą w mieście w przyszłym tygodniu. - Męczyli mnie, żebym pokazała im kampus i mój pokój. Więc tak się zastanawiałam, może moglibyśmy wszyscy pójść na lunch czy coś w sobotę? Albo na kawę? Może. Przestał przeżuwać. Był pewien, że jego twarz musiała być tak samo przerażona jak czuł się w środku. - Chcesz, bym poznał twoich rodziców? Daniel miał potrzebę wyjaśnienia sytuacji, bo był cholernie pewny, że jego umysł źle zrozumiał jej słowa. Lisanne potaknęła ostrożnie. Cholera! Naprawdę chciała, aby poznał jej starych. Do diabła, jak on się z tego wyplącze? Potem pomyślał o tym ile to musi dla niej znaczyć, by go zapytać. Teraz spotykali się ze sobą: nie była jakąś przypadkową dziewczyną, z którą się pieprzył. Ścisnęło go w żołądku kiedy pomyślał o wszystkich rzeczach, które mogłyby pójść nie tak. Wtedy przyszła mu na myśl wizja jego rodziców i nie mógł przestać myśleć o tym jak bardzo jego mama i tata chcieliby ją poznać- jacy byliby szczęśliwi, że kogoś poznał. Przełknął jedzenie i wypił duży łyk sody nim odpowiedział. - W porządku- powiedział cicho.- Chciałbym poznać twoich rodziców. - Naprawdę?- Lisanne szczerzyła się do niego. Boże, uwielbiał, gdy cała jej twarz tak promieniała. - Taa. Mają niesamowitą córkę, fajnie byłoby ich poznać. Chociaż bardzo wątpił, by oni pomyśleli to samo o nim. Daniel nie był głupcem i potrafił sobie wyobrazić jak bardzo azadowoleni będą jej starzy, gdy go poznają. Niezadowoleni było właściwym słowem? Miał przeczucie, że zostanie ono wynalezioneprawdopodobnie w przyszłą sobotę. Ale jeśli Lisanne chciała, by z nią poszedł, zrobi wszystko, żeby ją uszczęśliwić. Lisanne wyglądała na tak zaskoczoną i zadowoloną, że nie mógł przestać się uśmiechać. - Więc… powiedziałaś im? O mnie? O nas? - Cóż- odparła patrząc na niego z seksownym uśmiechem.- Mama wie, że pracowałam z tobą nad projektem z Biznesu. Mogłam jej wspomnieć, że jesteś bardzo słodki. - Słodki, taak? Nie nieziemsko gorący? Albo kurewsko niesamowity w łóżku? 167

Lisanne momentalnie zamieniła się w buraka i Daniel uśmiechnął się do siebie. Podobało mu się jej zażenowanie za każdym razem, gdy wspominał o czymś związanym z seksem. - Emm, nie! I moja mama z pewnością nie usłyszy tego w najbliższym czasie!powiedziała stanowczo. - Aha. Więc nic z języczkiem przy nich? No nie wiem, laleczko. Myślisz, że będziesz stanie trzymać ręce z daleka ode mnie? - Jesteś taki niedobry!- Syknęła Lisanne próbując się nie śmiać, ale była też zszokowana. Daniel wyszczerzył się i puścił do niej oko. Oparła się i westchnęła. Wyglądał tak przepysznie siedząc tam, taki niegrzeczny chłopiec z kolczykiem w brwi i tatuażami wystającymi spod koszulki. Ten chłopak był seksem na nogach. I teraz już wiedziała o czym mówi. Prawdę mówiąc nadal czuła się obolała, ale o Boże, było warto. Czuła zmianę i wszyscy powinni być w stanie widzieć to patrząc na nią. Załamała się, gdy pomyślała o tym jak poradzi sobie z pytaniami Kirsty jak spędzili dzień. To będzie takie oczywiste. I z pewnością będzie musiała zrobić pranie. Ale przynajmniej nie będzie musiała stawić czoła Kirsty aż do jutra- miała kolejną całą noc spania z Danielem. Spania z Danielem! Jej palce u stóp zwinęły się na tą myśl. Kiedy wrócili do jej pokoju, Daniel musiał wemknąć się wyjściem przeciwpożarowym. Zapukał do jej drzwi, a ona wpuściła go do środka. Wyszczerzył się do niej. - Była cholerna kolejka facetów, którzy chcieli wejść- zaśmiał się.- Jezu, myślałem, że będziemy musieli wziąć numerki czy coś! Wziął ją w ramiona i wtulił się w jej szyję. Potem odsunął się i popatrzył na nią. - O co chodzi? Lisanne uśmiechnęła się nerwowo.- Nie chcę, emm, no wiesz. Nie dzisiaj. Nadal jestem trochę… - Hej, w porządku- powiedział głaszcząc ją kciukami po twarzy.- Powiedziałem ci- nie musimy robić niczego, czego nie chcesz. 168

- Naprawdę?- Powiedziała z ulgą.- Bo czytałam, że faceci myślą o seksie co 15 sekund czy coś w tym stylu. Zaśmiał się głośno, jego oczy tańczyły rozbawieniem. - Taa, albo częściej w pobliżu ciebie, laleczko. Jezu, gdzie ty czytasz takie rzeczy? Lisanne nie odpowiedziała, tylko nagle zrobiła się bardzo zajęta szukaniem czystej pościeli w szafie. Daniel obserwował ją przez chwilę, a potem pomógł jej posłać łóżko czystym materiałem. - A tak przy okazji- powiedziała, celowo i jasno zmieniając temat.- Zef myśli, że gdzie jesteś? Daniel uniósł brwi. - Zef? Nie mam pojęcia. Dlaczego miałoby go to obchodzić? Jego pytanie mocno nią wstrząsnęło. Zefa to nie obchodziło? Potem zdała sobie sprawę, że Daniel nie miał nikogo kogo obchodziło czy chodzi do szkoły albo czy ma dobre stopnie- albo chociaż czy wstaje rano. Ta myśl sprawiła, ze zrobiła się okropnie smutna. Rzuciła się na niego i mocno objęła za szyję. - Hej- powiedział zaskoczony.- Co się dzieje? To znaczy podoba mi się to, piękna kobieta rzuca się na mnie. Zastanawiałem się tylko czy był jakiś szczególny powód. - Nie- wymamrotała w jego pierś. Potem spojrzała w górę i powtórzyła.- Bez powodu. Jego twarz mówiła, że najwyraźniej jej nie wierzy, ale zostawił to. - W porządku, kochanie. Teraz skoczę do męskiej toalety. Jeśli nie wrócę za dziesięć minut, to będzie oznaczało, że pewnie siedzę w biurze dziekana i wywala moją dupę. Lisanne uśmiechnęła się drżąco. Daniel lekko uchylił drzwi, mrugnął do niej i wyszedł cicho zamykając drzwi za sobą. Przez chwilę stała oniemiała, a potem dała sobie mentalnego kopniaka. Zdjęła ubrania, przebrała się w rozwleczony t-shirt i szlafrok. Chwyciła ręcznik i kosmetyczkę. Daniel wrócił wcześniej niż założone dziesięć minut i wyszczerzył się widząc jej strój. - Kapcie z króliczkami?- Zaszydził gapiąc się na jej stopy. - Moja mama mi je dała!- Wymamrotała Lisanne buntowniczo, jej twarz zapaliła się. - Ładne! - Chciałam zapytać czy chcesz pożyczyć moją szczoteczkę do zębów- powiedziała Lisanne próbując zachować resztki godności. 169

Daniel szczerzył się do niej. Wiedział, że zmiana tematu była jej ulubionym sposobem na radzenie sobie z jego docinkami. - Mam swoją- powiedział wskazując na tylną kieszeń jeansów, gdy zdejmował t-shirt przez głowę. - Ale… ale…- plątała się Lisanne.- Nie wiedziałeś, że będziesz tu spał! Daniel próbował ukryć uśmiech i poległ na całej linii. - Trzymam zapasową w Sironie- odparł unosząc brwi. Lisanne parsknęła bezcelowo, a on dalej krzywo się uśmiechał. Potem pochylił się i zostawił pocałunek na jej ustach. - To nic nie znaczy, laleczko. Robię tak od lat. - Och!- Prychnęła Lisanne nie do końca pewna czy czuje się lepiej czy gorzej. Ukryła swoją promieniejącą twarz i poszła do łazienki. Uszy króliczka kołysały się kiedy szła. Gdy wróciła wyglądała na spokojniejszą, choć wcale się tak nie czuła. Daniel był już w łóżku. Wyszczerzył się do niej. Był przykładem czystej relaksacji, ręce za głową, jego cudowna, muskularna pierś naga. Lisanne zaschło w gardle i zaczęła czuć ciepło we właściwych miejscach- albo niewłaściwych miejscach zważając na to, że nadal czuła pulsowanie lekkiego bólu między nogami. Jej oczy powędrowały po konturach jego piersi, w dół do jego zdefiniowanych mięśni i brzucha. Jak ten chłopak był zbudowany! Zdała sobie sprawę, że jej oczy zatrzymały się na pościeli poniżej jego pasa. Kiedy w końcu oderwała wzrok i spojrzała na jego twarz, patrzył na nią z rozbawioną miną. - Oczy ci wypadną, laleczko- powiedział z uśmiechem. - Dlaczego tak mnie nazywasz?- Powiedziała poirytowana. Jego uśmiech załamał się. - Nie lubisz tego? - Nie za bardzo- skłamała.- To brzmi jakbym była zabawką. Poza tym Roy woła na mnie „malutka”. Oczy Daniela ściemniły się niebezpiecznie.- Nigdy mi o tym nie mówiłaś. - Nie pytałeś. - Dobra- powiedział patrząc spode łba.- Już nie będę tak cię nazywał. 170

- Dobra- odpowiedziała z taką samą irytacją. Krzątała się po pokoju zła na siebie i na wyolbrzymioną reakcję Daniela. Za każdym razem, gdy na niego zerknęła, marszczył brwi patrząc na ścianę. Westchnęła- czasami posiadanie chłopaka było ciężką pracą. Próbowała sobie przypomnieć, co mówiła jej mama. Żeby nie kończyć dnia kłótniązwłaszcza, kiedy to ona ją zaczęła. - Hej- powiedziała podchodząc do łóżka i pochylając się, aby go pocałować.- Tak bardzo mi to nie przeszkadza. Jego myśli najwyraźniej były gdzie indziej, bo burknął.- Jeśli ten dupek dotknie cię chociażby palcem, powiesz mi, prawda? Lisanne zamrugała. Był zazdrosny? - Roy nigdy mnie nie dotknął, nie w ten sposób. To znaczy przytula mnie, ale on jest tylko przyjacielski. Oczy Daniela zmrużyły się jeszcze bardziej. - Mówię poważnie, Lis. Jeśli zrobi jeszcze coś, co sprawi, że będziesz czuła się nieswojo… Groźba zawisła w powietrzu, ale na jego minę Lisanne dostała dreszczy. Po raz pierwszy mogła uwierzyć w niektóre rzeczy, które ludzie o nim mówili. Wyglądał na groźnego. - Roy nic nie zrobił- powiedziała stanowczo.- Ale jest coś, o co chciałam cię zapytać. - Co?- Powiedział nadal z groźną miną. - Słyszałam, że wdałeś się w kilka bójek w tym tygodniu. Nie próbował zaprzeczać ani udawać, że nie wie o czym mówi. - Taa, i co z nimi? - Nie powiedziałeś mi. Wzruszył ramionami. - Daniel, dlaczego mi nie powiedziałeś? - A dlaczego miałbym?- Powiedział ostro.- To nie miało z tobą nic wspólnego. Lisanne czuła, że jej nerwy zaczynają przybierać na sile tak szybko jak jego. Dwie minuty temu czuła się najedzona, senna i czekała z niecierpliwością na spędzenie pierwszej nocy ze swoim chłopakiem: teraz była po prostu wkurzona.

171

- Nie ma ze mną nic wspólnego, że brat mojego chłopaka jest dilerem narkotyków?Wysyczała. Oczy Daniela płonęły. - Nie idź tam, Lis. - Dlaczego nie? Wydaje się, że wszyscy inni wiedzą! Nie sądzę, by znalazła się chociaż jedna osoba, która nie ostrzegała mnie przed spotykaniem się z tobą z tego powodu! Nawet przyszła do mojego pokoju jakaś lafirynda i próbowała kupić ode mnie narkotyki. W jego oczach zabłyszczał szok, cierpienie i gniew. Lisanne od razu pożałowała tego co powiedziała. - Co?! - Tak, jakaś laska z drugiego roku słyszała, że się spotykamy i przyszła do mojego pokoju, żeby „kupić coś na weekend”. Daniel potarł twarz rękami, a kiedy spojrzał w górę, w jego oczach panowała burza. - Kirsty ją wyrzuciła- kontynuowała Lisanne.- Musisz coś zrobić z Zefem. Musisz go powstrzymać… - Chrzanić to!- Warknął wyskakując z łóżka. Zaczął zakładać jeansy. - Daniel…- powiedziała niepewnie. - Nie!- Krzyknął przez co podskoczyła.- Nie! Nie masz prawa go oceniać! Nie wiesz co on… Nie muszę słuchać tego gówna. Obrócił się do niej plecami i ubierał pospiesznie wkładając buty na bose stopy. Lisanne wiedziała, że ma jakieś pięć sekund, żeby to naprawić- tylko nie miała pojęcia jak. Poklepała go po ramieniu, ale nie spojrzał na nią. Wepchnęła się przed niego i złapał jego twarz rękami. - Przepraszam!- Powiedziała szybko.- Przepraszam. Martwię się o ciebie. Próbował wyrwać twarz, ale Lisanne trzymała go. Zimny, przerażający lęk ogarnął jej ciało. - Daniel, proszę! W końcu na nią spojrzał.- Jest jedyną rodziną jaką mam. Jego głos był niski i surowy. Lisanne czuła fizyczny ból, kiedy zobaczyła jak bardzo go zraniła.

172

- Przepraszam- wyszeptała ponownie, chociaż te słowa wydawały się być wybitnie niewłaściwe.- Proszę, nie idź. Patrzył na nią, a na jego twarzy malowało się niezdecydowanie. Słyszę cię, wymigała. Zamknął oczy. Daniel usiadł na łóżku pokonany i oparł kolana na łokciach. Spuścił głowę i nie chciał na nią patrzeć. - Mama i tata zmarli trzy dni po moich siedemnastych urodzinach- powiedział głosem pełnym żalu.- Zef mógł mnie po prostu wysłać do rodziny zastępczej czy coś, ale nie zrobił tego. Został moim prawnym opiekunem, kiedy miał 22 lata. Naprawdę musiał o mnie walczyć. Pieprzeni pracownicy socjalni powiedzieli, że dlatego iż mam specjalne potrzeby, to Zef jest nie kompetentny, kurwa mać. Jak gdyby nie żył z tym całym gównem przez lata. Na szczęście sędzia zapytał mnie, czego chcę i pozwolił mi z nim zostać. Spojrzał na Lisanne błagalnym wzorkiem.- Jest moim bratem. Głos Daniela załamał się na ostatnim słowie i opuścił wzrok na dywan. Lisanne klęknęła przed nim i chwyciła jego twarz w ręce. - Dziękuję, że pomogłeś mi zrozumieć- powiedziała w końcu.- Przepraszam, ja… przepraszam. Ok? Potaknął i potarł oczy. Lisanne była w szoku widząc łzy. - Chodź do łóżka- powiedziała delikatnie. Znowu potaknął, skopał buty i rzucił jeansy z powrotem na podłogę. Potem położył się na łóżku i patrzył na nią. Lisanne szybko zdjęła szlafrok i wślizgnęła się do łóżka obok niego. Objął ją, a ona położyła głowę na jego piersi. Słuchała głębokiego, równego bicia jego serca, które zwalniało razem z jego uspokajającym się oddechem. Sięgnęła jedną ręką i wyłączyła światło. Leżeli cicho w spokojnej ciemności i Lisanne już zasypiała, kiedy coś do niej dotarło: Daniel nie zaprzeczył, że jego brat jest dilerem narkotyków. Leżała przez długi czas i słuchała jego łagodnych oddechów.

173

***

Pierwszą rzeczą, którą Lisanne zobaczyła po przebudzeniu były uśmiechające się do niej orzechowe oczy Daniela. - Hej, piękna. To świetny sposób na pobudkę. Położył się z powrotem na łóżku i pocałował ją, pozwolił swoim ustom przesunąć się po jej gardle- słodko, kochająco, niewymagająco. Ale mimo, że jego dotyk był delikatny, zdawało się, że pobudził jej całe ciało. Zastanawiała się czy nie było za wcześnie, czy nadal będzie obolała. Fizycznie czuła się dobrze, ale nie wiedziała co powinna czuć emocjonalnie: trochę nieśmiała, trochę seksowna, trochę przestraszona tym, że straciła dziewictwo- z Danielem. Z drugiej strony było dość oczywiste jak on się czuje- przynajmniej jedna jego część. Lisanne sięgnęła i owinęła rękę wokół jego twardej długości. Oczy Daniela otworzyły się w zaskoczeniu i Lisanne usłyszała jak ostro nabiera powietrza. - Prze-przepraszam!- Wybełkotała. - Hej, nie przepraszaj! To cholernie niesamowite uczucie mieć twoje ręce na sobie. Poruszała ręką, a Daniel głęboko nabrał powietrza, a jego powieki zamrugały. Zerknął przez swoje długie rzęsy z lekko rozchylonymi ustami. Potem pochylił się i głęboko ją pocałował przesuwając palcami po jej piersiach. Lisanne zadrżała, kiedy przesunął głowę w dół i wziął ją w usta, jego ciepłe usta zmysłowe na jej ciele. Zajęczała mając nadzieję, że poczuje wibracje pożądania przez jej piersi. Zaczynając tam, gdzie skończył wczoraj, Daniel kochał się z nią z nową nutą słodyczy i intensywności, które zaskoczyły ich oboje. Lisanne czuła jak jej ciało odpowiada na jego dotyk, jego smak, jego ciężar na niej. Krzyknęła jego imię, gdy zakopał się w niej. Patrzył z góry na jej twarz, jego były ciemne i pasji, gdy poruszał ciałem wpychając się głęboko w nią. Lisanne poczuła jak w jej ciele zaczyna budować się słodkie drganie. Znowu krzyknęła i musiała wyłączyć bolesną myśl, że on nigdy nie usłyszy jak go woła. Nigdy. Nigdy nie będzie wiedział jak brzmi jej głos. Poczuła łzy w oczach, scałował je, kiedy jego ciało powiedziało jej jak bardzo mu zależy. 174

Potem kiedy byli już zaspokojeni, ich ciała splątały się razem niczym dzikie kwiaty. Lisanne głaskała gładką skórę Daniela i uśmiechnęła się do siebie. Miał rację- to był świetny sposób na pobudkę. Błoga chwila całkowitego oddania się sobie nie mogła trwać. Po pierwsze, Lisanne naprawdę musiała iść siku. A po drugie, czuła się bardzo spocona, lepka i potrzebowała prysznica. I nadal czuła się zawstydzona chodzeniem przed nim nago. Wiedziała, że to głupie po tym wszystkim, co zrobili- rzeczy, na których myśl rumieniła się. Daniel nie miał takiego problemu, ale w końcu wszystko w jego ciele było piękne. Słowo „wyciosany” mogło zostać wynalezione z myślą o nim. Był całkiem zadowolony i zrelaksowany, że może chodzić po jej pokoju z gołym tyłkiem. Otworzył okno i zadrżał kiedy wychylał się jak było możliwe, by zapalić papierosa. Lisanne nie mogła powstrzymać się przed gapieniem na niego. Czy obczajanie własnego chłopaka było niefajne? Nie wiedziała. Ale Daniel co jakiś czas widział jej wzrok i uśmiechał się swoim charakterystycznym, seksownym uśmiechem. Tylko, że czasami był to bardziej krzywy uśmiech- wiedział, że jej myśli właśnie pomknęły między jego nogi. Znowu. W końcu wciągnął jeansy i zaczął szukać swojego t-shirta, który z niewiadomego powodu znalazł się pod łóżkiem Kirsty. - Wracam z chwilkę, kochanie- powiedział puszczając do niej oko i wymknął się drzwiami. Kiedy jej nie było, Lisanne założyła szlafrok i zaczęła słać łóżko. Potrzebowało więcej pracy niż normalnie, a Daniel pukał do drzwi zanim skończyła. - Kurwa! Wpuść mnie!- Powiedział z poirytowaną miną. - Dlaczego? Co się stało? Złapali cię? - Można tak powiedzieć- powiedział ostrożnie.- Ta dziewczyna, Shawna, praktycznie zaciągnęła mnie do swojego łoża. - Co?! - Powiedziała, że ma coś ciężkiego do przeniesienia w jej pokoju. Pewnie mówiła o swoim tyłku. Lisanne zachichotała na zniesmaczoną minę Daniela. - Myślałam, że jesteś do tego przyzwyczajony. Do dziewczyn, które zaciągają cię do siebie, żeby robić ci szalone rzeczy. Sama to lubię. 175

Daniel przewrócił oczami. - Ta dziewczyna nie rozumie słowa „nie”. Lisanne zmarszczyła brwi, a Daniel dalej drżał. - Czy ona… no wiesz… już wcześniej czegoś próbowała? Daniel skrzywił się. - Taa, za każdym razem kiedy mnie widzi, zwłaszcza, jeśli ciebie nie ma w pobliżu. Czasami kiedy jesteś. To robi się nudne- zamilkł zaalarmowany jej gniewną miną. Czas skończyć mówić o Shawnie.- Więc, lale… Lis, mogę zabrać cię na śniadanie? - Ok, ale muszę wziąć prysznic. To nie zajmie dużo czasu. Daniel jęknął. - Co? - Dziewczyny zawsze mówią, że to nie zajmie dużo czasu, ale zawsze tak jest kurwa. - Mi nie- powiedziała obronnie. - Będę mierzył ci czas!- Powiedział rzucając jej wyzwanie. - Dobra. Jeśli wyrobię się w ciągu dziesięciu minut albo mnie, to ty płacisz za śniadanie. - Umowa stoi. Lisanne naprawdę się spieszyła, ale i tak skończyło się na tym, że to ona płaciła. Wszystko przez jedną przeklętą minutę. - To nie jest sprawiedliwy zakład- narzekała parząc na talerz Daniela załadowany bekonem, fasolką, jajkami, plackami ziemniaczanymi i dużym zapasem tostów. Jej naleśniki i świeże owoce za dolara wyglądały słabo w porównaniu. Daniel puścił do niej oko. - To był twój zakład, lale… Lis. - Och na miłość boską! Nazywaj mnie jak chcesz. Ja będę nazywała cię po prostu… Danny. Spojrzał na nią spode łba.- To imię dla cioty. - A „laleczka” brzmi jak zabawka erotyczna. Daniel zakrztusił się plackami, a Lisanne zarumieniła się, gdy zrozumiała co dokładnie powiedziała.

176

Maggie podeszła z dolewką kawy i została na chwilę. Lisanne już mniej się przy niej stresowała. Szczególnie lubiła słuchać jak Maggie drażniła się z Danielem na temat rzeczy, które powiedział i zrobił będąc dzieckiem. - Powinnaś go widzieć, kiedy miał 14 lat, Lisanne. Był takim słodziakiem. Musiał kupić sobie pierwszą tubkę żelu do włosów, bo miał je wszystkie postawione do góry. Prawie godzinę zabierało mu oglądanie się w lustrze i poprawianie ich. I przysięgam, że ćwiczył na mnie podrywanie dziewczyn. Obie zignorowały wymamrotany komentarz Daniela.- Wcale nie! Lisanne zaśmiała się. - Jakich tekstów używał? - Niech pomyślę, to były dość oklepane teksty, no wiesz: „Ładnie dzisiaj wyglądasz, Maggie”, „Wyglądasz na zmęczoną Maggie, chodź ze mną na przerwę”, „Zmieniłaś fryzurę, Maggie? Bo wyglądasz dzisiaj wyjątkowo ładnie”. Daniel pokręcił głową, jego oczy były rozszerzone wstydem a uszy czerwone. - Jezu! Odpuść mi Maggie! Miałem czternaście lat! - I już wtedy łamałeś serca, Danny. Ale powinnaś go widzieć, kiedy przyszedł tutaj po zrobieniu swojego pierwszego tatuażu… Daniel zajęczał i wstał. - Chodź Lis. Musimy już iść. - Ale ja chcę usłyszeć koniec tej historii!- Powiedziała Lisanne próbując się nie śmiać. Maggie puściła do niej oko, potem uszczypnęła go w policzek i poklepała po ramieniu. - Nie długo przyprowadź tu z powrotem twoją słodką dziewczynę, a opowiem jej tą, która skończyła się tym, że straciłeś przytomność na stole. Daniel praktycznie wybiegł przez drzwi. Kiedy tylko wyszli z baru, obdarzył Lisanne zdesperowanym spojrzeniem. - Jeśli szanujesz moje zdrowie psychiczne, nigdy więcej o tym nie wspominaj kochanie, proszę. - Och, no nie wiem, Danny, bo jesteś takim słodziakiem! Wspaniale było relaksować się przy takich zwykłych codziennych rzeczach jak wspólne śniadanie i Lisanne bardzo się to podobało. Ale wkrótce świat zgłosił się po nich. Daniel podrzucił ją do akademika i odjechał, by zająć się swoim zadaniem domowym. A ona zastanawiała się, którą kupkę swoich zadań najpierw chwyci. 177

Kirsty wróciła tuż przed lunchem. Opowiadała jak dobrze się bawili na plaży i jak niesamowita była późniejsza impreza w domu bractwa. - A ty co robiłaś?- Zapytała z zainteresowaniem.- Dobrze się bawiłaś? Lisanne jedynie potaknęła, bo bała się, że jej głos ją wyda. - O mój Boże!- Wydyszała Kirsty.- Zrobiłaś to, prawda? - Nie wiem o czym mówisz- wymamrotała Lisanne bez przekonania. - Spałaś z nim, prawda? Totalnie spałaś z Danielem! Nie było sensu zaprzeczać- jej twarz mówiła wszystko. - O. Mój. Boże!- Powtórzyła Kirsty kręcąc głową.- Więc to była ta osobista sprawa, którą robiłaś z Danielem! Nie mogę uwierzyć, że mi nie powiedziałaś! - Nie planowałam tego- powiedziała słabo Lisanne, ale Kirsty jej nie uwierzyła. - No cóż- powiedziała- jak było? Doszłaś? - Nie powiem ci tego!- Wydyszała Lisanne. - Doszłaś!- Zaskrzeczała Kirsty.- Ile razy? Raz? Dwa? Trzy razy? Nie ma mowy! Lisanne pokręciła głową.- Nie będę o tym rozmawiać, Kirsty. To osobista sprawa. - Nie na długo. Shawnę szlag trafi! Leci na Daniela od… zawsze!- Zachichotała Kirsty. - Nie!- Ucięła ostro Lisanne.- To sprawa tylko moja i Daniela! - Och, uspokój się trochę, panienko. I słowa mądrości- poranny seks jest znakomity. Tylko mówię. W każdym razie nikomu nie powiem: to jest takie oczywiste, że maglowaliście się w łóżku. Nie mogę cię winić- zawsze mówiłam, że Daniel ma świetne ciało- szczerzyła się Kirsty. Z jakiegoś powodu słowa Kirsty zdenerwowały Lisanne. Tak, Daniel bez wątpienia miał cudowne ciało. Ale było w nim o wiele więcej rzeczy. - Jest też miłą osobą- powiedziała cicho. Kirsty rzuciła jej spojrzenie. - Przepraszam Lis- powiedziała.- Wiem, że szalejesz za nim. To były najbliższe przeprosin słowa Kirsty. Kolejny tydzień był ciężki i dla Lisanne i dla Daniela. Przez trzy wieczory miała próby z chłopakami z 32 North i choć Daniel nalegał, że będzie ją odwoził, to ledwo udawało im się chwilę poprzytulać. Czasami mijał cały dzień, a ona tylko widywała go z daleka na kampusie albo wyrywała się z nim na szybką kanapkę w stołówce. 178

Daniel miał do napisania wielką pracę dla profesora z ekonomii, a skoro była to jego specjalizacja, traktował ją poważnie. Większość przerw na lunch Lisanne była zajęta próbami orkiestry, wszyscy ze specjalizacją muzyczną musieli brać w niej udział. Kirsty też ciężko pracowała. Zaśmieciła cały ich pokój skrawkami materiałów i szkicami projektów ubrań. Daniel bez przerwy pisał do Lisanne, ale była pod wrażeniem jak jej ciało pragnęło go fizycznie. Przez wszystkie chwile, kiedy jej mózg nie był zajęty pracą albo skrzypcami, jej umysł wracał do rzeczy, które zrobili- prawie zawsze się rumieniła- czasami w zupełnie niewłaściwych chwilach. Miała nadzieję na więcej seksu z Danielem w ciągu tygodnia, ale on powiedział, że nie może zabrać jej do siebie. Kirsty ciężko pracowała przy swoim biurku, więc nie mieli wyboru, musieli zaczekać. Lisanne obudziła się oszołomiona w piątkowy poranek. Miała niewiarygodny sen erotyczny i całe jej ciało łaskotało. - O co chodzi?- Wymamrotała sennie Kirsty i otworzyła jedno oko.- Co jesteś taka nabuzowana? Lisanne nie umiała znaleźć słów, by odpowiedzieć. W piątkowy wieczór była już tak zmęczona, że liczyła na przerwę. Kirsty spędzała noc u Vina, więc ona i Daniel mieli pokój dla siebie. Spędzili wieczór na przytulaniu się, jedzeniu- i na kolejnej rozmowie na temat odpowiednich tematów konwersacji na spotkanie z rodzicami Lisanne następnego dnia. - Harry też przyjeżdża?- Zapytał Daniel mając nadzieję, że młodszy brat Lisanne uprości sprawy. Inny facet obok zawsze pomagał- nie liczył ojca Lisanne, na pewno nie będzie w jego drużynie. Ale Lisanne pokręciła głową. - Nie, musi iść na jakiś mecz koszykówki. I tak rozsypała się pierwsza linia obronna Daniela. Westchnął. - I nie mów im o Sironie- powiedziała Lisanne z niepokojem. - Mam im powiedzieć, że lubię ostro ją ujeżdżać?- Powiedział unosząc brew. Lisanne zignorowała go. 179

- Odbije im, jeśli pomyślą, że jeżdżę na motocyklu- kontynuowała.- Studiujesz ekonomię: bądź ekonomiczny z faktami! Zaczął się czuć tak jakby miał stawić czoło Joemu McCarthiemu a nie Ernie i Monice Maclaine. - I spróbuj nie przeklinać ani nie bluźnić. Nie lubią tego. - Dlaczego po prostu nie dasz mi listy tego co mogę mówić?- Powiedział z nadąsaną miną. - Och- powiedziała Lisanne.- To dobry pomysł. Daniel przewrócił oczami, ale na szczęście ona tego nie widziała. - Ekonomia, to im się spodoba. I studia biznesowe. To jest w porządku. I oczywiście matematyka- przygryzła wargę desperacko próbując znaleźć inne tematy do rozmowy.Sport!- Powiedziała nagle.- Uprawiasz jakiś sport? Mój tata zawsze ogląda sport w telewizji. Jest sportowym maniakiem. - Jestem mistrzem w pieprzeniu. Walnęła go w ramię.- Mówię poważnie! - Ja też!- Wyszczerzył się do niej.- Grałem w futbol w liceum. - Naprawdę? - Jasne! - Na jakiej pozycji? - Rozgrywającego. - Byłeś… Byłeś mięśniakiem? - To twoje słowa, kochanie- zaśmiał się Daniel. - Więc dlaczego nie próbowałeś dostać się do studenckiej drużyny? Lisanne zarumieniła się. Prawda była taka, że była tak przyzwyczajona do bycia z nim, upewniała się, że widzi jej twarz kiedy mówi, że łatwo było jej zapomnieć, że był głuchy. Rzadko kiedy popełniał błędy czytając z jej ust i choć zauważyła, że mniej się odzywa przy innych ludziach na wypadek gdyby źle ich odczytał, to nikt inny nie odkrył jego tajemnicy. Od razu poczuła się winna. - Nie- powiedziała obronnie, choć nieprawdziwie. Daniel uśmiechnął się do niej krzywo. Nienawidziła, że wiedział kiedy kłamała, ale nigdy nic nie mówił. - Ale grałeś w liceum? 180

- Lis, to była szkoła specjalna. Robiliśmy zbiórki i migaliśmy.- Zmęczony tematem, Daniel ziewnął i rozciągnął się. Lisanne nie mogła powstrzymać swojej fascynacji widząc sposób w jaki jego t-shirt zaciskał się wokół jego ciała.- Wiedziałaś, że zbiórki zostały wynalezione przez głuchego faceta? - Nie wiem wiele o futbolu- przyznała. - To nie ważne: niewiele osób, które lubią futbol, wiedzą o tym. - Och- powiedziała czując się jeszcze większą ignorantką.- Nie ma żadnych głuchych graczy w Drużynie Narodowej? - Było dwóch: Bonnie Sloan w latach siedemdziesiątych i Kenny Walker, był w obronie Denver Brocons. To było dwadzieścia lat temu. Od tamtej pory nie. - Och- powiedziała znowu Lisanne. - Więc, czy mogę teraz pokazać ci mój ulubiony sport?- Zapytał Daniel zmęczony tematem. Jego twarz ożyła psotnością. - A co to?- Zapytała ostrożnie. - Powiedziałem ci- pieprzenie! Wyszczerzył się i zdjął t-shirt. Lisanne jak zwykle nie mogła przestać patrzeć na jego odkrytą pierś. Daniel z radością używał tego faktu na swoją przewagę. - Chcesz zagrać, kochanie?- Powiedział odpinając guzik jeansów, więc wisiały na jego biodrach. Lisanne potaknęła. Pisnęła kiedy ruszył na nią i rzucił na łóżko. Potem żadne z nich nie było w stanie mówić pełnymi zdaniami przez kilka godzin.

181

Lisanne obudziła się czując lekkie pocałunki na swoich plecach. Zachichotała, kiedy ręka Daniela przesunęła się przez jej biodro na brzuch i przyciągnął ją do swojej piersi. Poczuła jego poranne drewno, które dotykało jej tyłka i nie mogła się powstrzymać przed ocieraniem o niego. Zaczął jęczeć. Obróciła się twarzą do niego i przesunęła palcem po jego ustach. - Dzień dobry- szepnęła. - Tak, dobry- powiedział radośnie. Pocałowała go łagodnie i z jego piersi wydobył się jęk pożądania. Kirsty miała rację mówiąc, że poranny seks jest taki niesamowity. Lisanne uwielbiała widzieć jego twarz zmiękczoną snem, twardą postawę zmytą przez noc. Posiadanie mężczyzny w łóżku nadal było dla niej wielką nowością- i to jakiego mężczyzny! Odsunęła się od niego, by móc w pełni docenić jego piękno. Dotykała jego tatuaży na ramionach, pozwoliła palcom powędrować na jego pierś, przez mięśnie jego brzucha. Potem polizała kolczyk w sutku i ssała go delikatnie czym wywołała u niego gardłowe pojękiwania. Uśmiechając się do siebie, zsunęła pościel, dotknęła jego pępka i przesunęła się niżej. Wziął głęboki oddech. - Kiedy stałaś się taką niegrzeczną dziewczynką? Obróciła się, by na niego popatrzeć i uśmiechnęła się. - W samą porę cię poznałam. - To dobrze. Podoba mi się to- zaśmiał się lekko. Czując przypływ odwagi, sięgnęła w dół by dotknąć jego erekcji i usłyszała jak oddech więźnie mu w gardle. Przestała na chwilę oddychać, kiedy poczuła, że drgnął w jej ręce. Zsunęła pościel jeszcze niżej i przyjrzała mu się z bliska. - Wygląda tak uroczo, gdy tak podskakuje. - Właśnie nie nazwałaś mojego penisa „uroczym”- prychnął Daniel, a jego głos przepełniało przerażenie.- No proszę cię! Niesamowity, cudowny, ogromny- te przymiotniki pasują- ale nie uroczy. Zostaw mojemu fiutowi trochę godności, do kurwy nędzy! 182

- Jest słodki!- Zachichotała Lisanne. Daniel zajęczał i ukrył głowę pod poduszką. - Kobieto, co ty mi robisz? Nagle ktoś głośno zapukał do drzwi. Daniel poczuł jak ciało Lisanne napina się i wyciągnął głowę spod poduszki. - Kochanie, co się dzieje? - Kirsty jest na zewnątrz. Musiała wcześniej wrócić. Obiecała, że tego nie zrobinarzekała Lisanne. - Cholerna blokada na fiuta!- Warknął Daniel.- Ma kiepskie wyczucie czasu, kurwawestchnął.- Lepiej założę spodnie. Prawie spadł z łóżka i zaczął szukać swoich jeansów wśród ich porozrzucanych ubrań. Lisanne nie mogła odwrócić wzroku od tego niesamowitego przedstawienia. Dobry Boże! Ten chłopak mógłby zostać modelem. Modelem do aktów. Erotycznym modelem. Jej skóra zapaliła się na tą myśl, ale znowu usłyszała głośne pukanie i niechętnie obróciła się, by otworzyć drzwi. - Już idę!- Burknęła wciągając szlafrok i idąc do drzwi.- Kirsty, ty… Jej słowa zniknęły, gdy w jej polu widzenia pojawiły się uśmiechnięte twarze jej rodziców. - Niespodzianka!- Zawołała jej mama.- Och, tak dobrze cię widzieć, skarbie. Byliśmy tak podekscytowani, że wyjechaliśmy wcześniej. Ojej! Co robisz w łóżku o tej godzinie? Jesteś chora? - Mamo…- wybełkotała kiedy jej mama przecisnęła się obok niej i weszła do pokoju. Daniel stał plecami do drzwi nie mając pojęcia, co się działo. Nadal zakładał swój tshirt na pięknie umięśnione plecy, a potem pochylił się by zapiąć buty. - Hej, Lis. O której spotykamy się z twoimi starymi? Chcę pojechać do domu i wziąć prysznic. Spróbować zrobić dobre wrażenie, chociaż wiesz, że mnie nie polubią, prawda? Obrócił się szeroko uśmiechając. Uśmiech zniknął, gdy stanął twarzą w twarz z zszokowanymi rodzicami Lisanne. Jej ojciec wpadł do pokoju. - Co się dzieje? Kim jest ten chłopiec? - Tato, ja…

183

Daniel przełknął, a potem wyprostował ramiona. Ruszył do przodu i wyciągnął rękę do ojca Lisanne. - Daniel Colton, proszę pana. Miło mi poznać pana i panią Maclaine. Ojciec Lisanne zlustrował go od stóp do głów, a potem celowo obrócił się plecami i zignorował wyciągniętą rękę Daniela. Lisanne była przerażona, gdy obserwowała jak twarz Daniela rumieni się złością i upokorzeniem. - Tato! - Porozmawiamy później, młoda damo- ogłosił jej ojciec.- Sugeruję, żebyś powiedziała swojemu koledze, by sobie poszedł. Lisanne patrzyła bezradnie to na swojego ojca to na Daniela. - W porządku, Lis- powiedział łagodnie Daniel.- Zobaczymy się później, kochanie. Napiszesz do mnie? Potaknęła bez słów. Daniel spojrzał na nią ze współczuciem i zostawił szybki pocałunek na jej skroni, czym zasłużył sobie na bardzo mroczne spojrzenie od ojca Lisanne. - Pani Maclaine- wymamrotał Daniel przechodząc obok matki Lisanne, która cierpiała na niemy epizod, nie była do tego przyzwyczajona. Drzwi cicho zamknęły się za nim i Lisanne została na łasce swojego wkurzonego ojca. - Więc to był Daniel- powiedziała jej matka pierwsza przełamując niezręczną ciszę. Lisanne potaknęła. - I… spędził tutaj noc. Lisanne znowu potaknęła. - Rozumiem. Cóż, myślę, że musimy poważnie porozmawiać. - Dobry Boże, Monico!- Krzyknął ojciec Lisanne.- Tylko tyle masz do powiedzenia swojej córce, kiedy jest jasne, że zabawia tego młodego mężczyznę w swoim pokoju? Sypia z nim. Zachowuje się jak… - Tato! - Ernie, to nie pomaga- powiedziała cicho jej matka. - Więc ty porozmawiaj ze swoją córką, bo ja nie mam jej nic do powiedzenia. Wypadł z pokoju zostawiając za sobą podłą atmosferę.

184

- Po prostu pozwól mu się uspokoić, skarbie- powiedziała smutno jej matka.- Jest trochę zszokowany. Oboje jesteśmy. Ale wiesz, ojcowie i córki z reguły nie dogadują się ze swoimi córkami i ich chłopakami. Rozumiem… rozumiem, że… sypiasz… z Danielem. Lisanne potaknęła zmęczona. - Rozumiem. Zabezpieczacie się? - Mamo! - To rozsądne pytanie, Lisanne. Jeśli jesteś wystarczająco dorosła, żeby chodzić z kimś do łóżka, to jesteś wystarczająco dorosła, by odpowiedzieć na to pytanie. Nie chcę martwić się, że zostanę babcią, w moim wieku. - Boże, mamo! - Lisanne, proszę nie używaj imienia pana Boga nadaremno. Lisanne wzięła głęboki oddech. - Tak, zabezpieczamy się. Daniel by nie…- nagle zamilkła. - Kochasz go? Pytanie jej matki zaskoczyło ją. Zobaczyła coś, co sprawiło że zadała to pytanie? - On jest… jest wszystkim. Gdybyś… gdybyś tylko dała mu szansę. Jest taki niesamowity. Nawet nie masz pojęcia. Jest naprawdę bystry, słodki, uprzejmy i traktuje mnie jak złoto. - Jestem tego pewna skarbie, ale to jak wygląda… twojego ojca trzeba będzie przekonywać- westchnęła matka Lisanne.- Porozmawiam z nim. Ty się ubierz. Spotkamy się na zewnątrz za 10 minut. Poklepała swoją córkę po ramieniu i pocałowała ją w policzek. Kiedy Lisanne została sama, włożyła głowę w ręce. Najważniejsze spotkanie w całym jej życiu nie mogło pójść gorzej. Zawsze wiedziała, że ciężko będzie sprzedać Daniela jej ojcu, ale teraz… nigdy nie da mu szansy. Jej mama, cóż, może, ale wszystko będzie o wiele trudniejsze. Boże, naprawdę nie mogło pójść gorzej. Mieli zamiar to zrobić, kiedy weszli jej rodzice. Cóż, przynajmniej uniknęli katastrofy. Ledwo. Co za cholerny koszmar.

***

185

Daniel przeklął swoje szczęście- a raczej jego brak- kiedy maszerował w stronę motocykla. Miał nadzieję, że wpadnie na Roya albo kolegę Vina, dupka Richa. Każdy by się nadał, bo w tej chwili, bardzo chciałby kogoś pobić. Nie był wybredny. Ojciec Lisanne patrzył na niego jakby był śmieciem. A jej mama wyglądała na tak zszokowaną i rozczarowaną. Daniel wiedział, że nie zasługuje na Lisanne, ale miał prawdziwą nadzieję, że jej rodzice nie zgodzą się z nim. - Pieprzyć moje życie- wymamrotał. Jechał przeklinając siebie, przeklinając ich i żałując, że nie może wymazać tych kilku minut. Lisanne wyglądała na tak zmiażdżoną. Nie zdziwiłby się gdyby przekonali ją, by rzuciła jego żałosny tyłek. Żeby było jeszcze gorzej, dom wyglądał jakby coś w niego trafiło. Znowu. Na ganku leżały puste butelki i puszki, a drzwi frontowe wisiały na zawiasach. Przeszedł nad czymś co wyglądało jak ślady krwi i zgadł, że poprzedniej nocy była tu bójka. Zrobił odwrót do swojego pokoju i sprawdził komórkę. Ani słowa od Lisanne. Zdaje się, że lunch już nie wchodził w grę. Wyciągnął spodnie dresowe, adidasy i udał się na długi, uspokajający jogging. Próbował nie podejrzewać Lisanne o najgorsze, ale musiał przyznać, że nie wyglądało to dobrze. Kurwa. Po raz pierwszy od długiego czasu, ktoś zaakceptował go takim jaki był i nie próbował go zmieniać. Nie zaliczał tego „nie przeklinaj przy moich rodzicach” jako coś poważnego. Biegł po chodniku, wyciskając z siebie soki. Potrzebował endorfin, by odgonić ból, który czuł w klatce piersiowej, kiedy pomyślał o tym jak Lisanne z nim zrywa. Niestety kiedy wrócił godzinę później, dom sam się nie posprzątał. W świetle dziennym wyglądał jak śmietnik, którym był. Wiedział, że jego rodzice byliby rozczarowanito był zwyczajny, rodzinny dom średniej klasy, kiedy żyli. Przeklinając cicho, z powrotem powiesił drzwi, potem poszukał w garażu worki na śmieci i zaczął sprzątać ganek. Wyrzucił wszystkie butelki, puszki i puste paczki po papierosach. Przesunął się na tyły, ale poddał się kiedy zobaczył, że panuje tam jeszcze większy burdel. Przynajmniej dom był pusty, tak dla odmiany.

186

Poszedł na górę wkurzony i w złym nastroju. Znowu sprawdził swój telefon i nie pomogło mu to- nadal żadnej wiadomości od Lisanne. Westchnął i użalając się nad sobą, zdjął ubranie i wrzucił je do kosza na brudy. Potem owinął się ręcznikiem w pasie i otworzył zamknięte drzwi łazienki. Czuł się jak cholerny strażnik w więzieniu chodząc tak z kluczami do wszystkich pokoi- do tych, które chciał by nie zostały rozwalone. Czekał aż woda zrobi się gorąca, ale to było nadaremne czekanie. Wyglądało się, że w bojlerze albo skończył się olej albo znowu odcięto zasilanie. Spróbował włączyć światło. Nie, to działało- musiało zabraknąć oleju. Zapamiętał, żeby sprawdzić później czy Zef nie zostawił w swoim notesie jakichś niezapłaconych rachunków. Daniel drżał pod zimną wodą i zdecydował, że musi częściej korzystać z siłowni na kampusie i jej pierwszorzędnych udogodnień. Wyprowadziłby się gdyby było go na to stać. Nie czuł się tu jak w domu.

***

Lisanne ubrała się szybko. Wysilała mózg próbując wymyślić co mogłaby powiedzieć swoim rodzicom, jakiegoś argumentu, czegoś, co sprawiłoby że ją wysłuchają kiedy mówiła o Danielu. Ale nic nie wymyśliła. Jej mózg był bezmyślną strefą. Chciała, żeby to pierwsze spotkanie poszło dobrze. A teraz… miała przesrane. Jej rodzice czekali przy recepcji, kiedy Lisanne w końcu czuła się na tyle odważna, że wyszła ze swojego pokoju. Jej mama siedziała na pokrytym winylem krzesłem, a tata stał z zaciśniętą szczęką gapiąc się na ulotki na tablicy ogłoszeń. Lisanne jęknęła wewnętrznie- to będzie długi dzień. - Więc- powiedziała rześko jej mama- chodźmy obejrzeć ten twój kampus. Pokaż nam wydział muzyczny, kochanie. Lisanne była wdzięczna swojej mamie- ona przynajmniej próbowała. Pokazała im pokoju do ćwiczeń, gdzie odbywały się próby orkiestry i salę gdzie wystąpią na koniec semestru. Obejrzeli też inne wydziały, centrum fitnessu i bibliotekę. W końcu weszli do stołówki.

187

Lisanne czekała aż ojciec rozpocznie swoje przesłuchanie. Zaczął od prostych pytań: jak jej się układało z nauczycielami; czy dużo się uczyła; jaka była jej współlokatorka; czy miała dobre stopnie. Dobrze, tak, miła, i tak. Nastąpiła długa pauza. - Więc, opowiedz nam o tym chłopaku…- powiedział jej tata. - On ma imię- odburknęła Lisanne. - Opowiedz nam o Danielu- powiedziała jej matka.- Skąd pochodzi? - Stąd. - Hmm- powiedział jej ojciec jak gdyby pochodzenie stąd było powodem do głębokiej dezaprobaty.- Jaką ma specjalność? - Ekonomia i studia biznesowe z matematyką- Lisanne wypuściła szybko tą nowinę. Jej ojciec nawet nie mrugnął. Lisanne poczuła jak jej serce tonie. Miała nadzieję, że skoro oboje są nauczycielami matematyki, specjalność Daniela zagwarantuje mu kilka punktów. Jednak nie. - I chodzi na twoje zajęcia z Wstępu do Biznesu? - Tak, wyznaczono nas do pracy nad tym samym projektem. Jest naprawdę bystrymruknęła Lisanne.- Jest piątkowym studentem. - Jaką ma średnią ocen?- Powiedział jej ojciec z nutą niedowierzania. - Naprawdę wysoka, chyba 4.0- powiedziała z wyolbrzymieniem, które można by nazwać kłamstwem. Prawda była taka, że Lisanne nie miała pojęcia. Wiedziała tylko, że bez Daniela wyleciałaby ze Wstępu do Biznesu. - To ładnie, skarbie- powiedziała jej matka, która zachowywała się jak sędzia między swoim mężem i córką.- Jak długo się spotykacie? - Jest dopiero piąty tydzień semestru, więc powiedziałbym, że to mówi samo za siebie- powiedział ostro jej ojciec. - Lis?- Ponaglała jej matka zachęcająco. - Prawie trzy tygodnie. - Prawie trzy tygodnie! I już z nim sypia! - Ernie… - Nie, Monico. Wstyd mi za nią i tobie też powinno być. Wychowaliśmy cię lepiej niż to, Lisanne.- Wstał nagle i wyszedł. 188

- Daj mu czas, słonko. Uspokoi się. - Naprawdę lubię Daniela, mamo. - Wiem, skarbie. A on lubi ciebie? Lisanne potaknęła, ale mama wyłapała na jej twarzy cień niepewności. - Och, skarbie! Sypiasz z nim, a nie jesteś pewna co do ciebie czuje? Lisanne pokręciła głową i spojrzała w dół. Jej mama objęła ją mocno ignorując zaciekawione spojrzenia innych studentów, którzy stali w kolejce po lunch. - Lisanne, kochanie!- Powiedziała jej mama zakładając włosy Lisanne za uszy i patrząc jej w oczy.- Czy ty… sypiasz z nim, bo myślisz, że przez to będzie bardziej cię lubił? Tak ci powiedział? - Nie! Nie, mamo, to nie tak. Ja po prostu… naprawdę go lubię- powtórzyła.- Jest naprawdę niesamowity, jeśli da mu się szansę. - No cóż, na pewno chciałabym go lepiej poznać- powiedziała jej matka raczej chłodno.- Ale myślę, że lepiej by to nie było dzisiaj, nie z nastrojem twojego ojca. Chodź, znajdźmy go i pójdźmy na lunch. Jedzenie było ostatnią rzeczą, o której myślała Lisanne, jej żołądek skręcił się. Wyszła ze stołówki ze swoją mamą. Plan był taki, aby pojechać do centrum i pozwiedzać okolicę kampusu. Jej ojciec czekał na zewnątrz z taką miną jakby powstrzymywał furię. Lisanne czuła się bardziej jak więzień, który jest eskortowany przez strażników niż córka z rodzicami. Z chęcią zapadłaby się pod ziemię w którymkolwiek kręgu piekła, bo wszystko było gorsze niż ten czyściec. W tym momencie zauważyła Kirsty i Vina idących za rękę w jej stronę. Kirsty pomachała. - Kto to, skarbie?- Zapytała jej matka. - Moja współlokatorka, Kirsty. I Vin, jej chłopak. - Wygląda na miłą- powiedziała jej mama neutralnym tonem. - Bo jest- zgodziła się Lisanne. - Cześć, Lis!- Zaszczebiotała Kirsty. Wyciągnęła rękę do mamy i taty Lisanne.- To pewnie pan i pani Maclaine. Lisanne była taka podekscytowana Państwa przyjazdem. Jestem Kirsty, jej współlokatorka, a to Vincent Vescovi.

189

Wszyscy uścisnęli sobie ręce. Kirsty nie mogła nie zauważyć niezręcznej ciszy i gniewnych spojrzeń. Paplała bezradnie starając się znaleźć sposób, by wypełnić tą dziurę niewypowiedzianego antagonizmu, który wydawał się pogłębiać z każdą sekundą. - Więc- powiedziała głosem naznaczonym troską o Lisanne- widzieli państwo już niesamowitą salę koncertową? - Tak, była bardzo imponująca- odpowiedziała mama Lisanne. - Świetnie!- Zaszczebiotała Kirsty o pół oktawy wyżej niż zwykle.- A teraz idą państwo poznać Daniela? Lisanne mówiła, że wszyscy wybieracie się na lunch. Nastąpiła kamienna cisza, a serce Lisanne upadło koło jej butów. - Już się poznaliśmy- wysyczał jej ojciec przez zaciśnięte zęby. - Och, super- powiedziała Kirsty rzucając Lisanne nerwowe spojrzenie. - Cóż, pozwolimy wam cieszyć się wizytą- powiedział Vin delikatnie ciągnąc Kirsty za rękę.- Pozdrów od nas Dana. - Okej- wybełkotała Lisanne.- Cześć. - Do zobaczenia później, Lis- powiedziała Kirsty z ostatnim desperackim spojrzeniem na Lisanne i jasnym uśmiechem do jej rodziców. - Wydaje się być miła- powiedziała słabo jej matka. Jej ojciec nic nie powiedział, po prostu maszerował do przodu jak gdyby był zdeterminowany opuścić skażony kampus tak szybko jak to możliwe. Lisanne i jej rodzice spędzili ponury lunch w małej włoskiej restauracji. Przeżuwali jedzenie, którego żadne z nich nie chciało i pewnie nawet nie czuło jego smaku. Konwersacja była prowadzona przez matkę Lisanne. Lisanne przy pierwszej okazji poszła do łazienki i wysłała wiadomość do Daniela.

*L: Tak mi przykro z powodu mojego taty. Jem lunch z piekła rodem w Benito’s. Zobaczymy się później? LA xx*

Odczekała chwilę, ale nie odpisał. - No cóż- powiedziała jej matka, kiedy wróciła.- Było… miło. Ani Lisanne ani jej ojciec nie skomentowali tego. 190

- Musimy to kiedyś powtórzyć. Może kiedy Harry będzie wolny. Chciałby zobaczyć gdzie chodzisz do szkoły, Lis. - Jasne mamo- mruknęła Lisanne bez zbytniego entuzjazmu. - I zobaczymy się na Święto Dziękczynienia. To już za pięć tygodni. Pewnie będziesz wtedy przygotowana na jakieś gotowanie. Będzie, prawda Ernie? - Hmmp- powiedział wstając by zapłacić. Obserwowały jak idzie do kasy. - Może powinnaś przyjechać do domu za kilka tygodni- powiedziała jej mama opuszczając głos.- Uspokoi się do tego czasu. Obojgu wam dobrze to zrobi. - Nie mogę mamo- powiedziała Lisanne.- Mam… niedługo koncert. Nie mogę opuszczać prób. Lisanne poczuła kropelkę ulgi- nie powiedziała im o 32 North. Nie mogła sobie wyobrazić jak jej ojciec by zareagował gdyby się dowiedział, że śpiewa w norach i spędza czas z Royem, który wygląda jak kryminalista. - Nie, nie, oczywiście, że nie. Cóż, to był tylko pomysł. Jesteś mile widziana w każdej chwili, wiesz o tym. Podrzucimy cię do akademika i będziemy ruszać. To ponad trzy godziny drogi, a wiesz, że twój tata nie lubi jeździć po ciemku. - Pewnie, mamo. Nie ma problemu. Dziękuję, że przyjechaliście. - I Lisanne: porozmawiaj ze swoim młodym mężczyzną- z Danielem. Szczerość jest bardzo ważna w związku. Musisz powiedzieć mu co czujesz. Lisanne spuściła głowę. - Wiem. Dzięki, mamo. Podążyły za ojcem w stronę wyjścia, ale głośny i bardzo znajomy dźwięk sprawił, że wyjrzały przez okno w tym samym czasie. Lisanne nie wiedziała czy śmiać się, płakać czy uciekać kiedy zobaczyła jak Daniel podjeżdża na chodnik. Spojrzał wprost na nią zanim ściągnął kask. - O rany! Czy to nie…?- Powiedziała jej matka. - O cholera!- Mruknęła Lisanne. Widziała jak Daniel na chwilę zawahał się przy wejściu restauracji. Potem otworzył drzwi i wszedł do środka.

191

- Cześć kochanie- powiedział uśmiechając się.- Pomyślałem, że pożegnam się z twoimi staruszkami zanim wyjadą i zobaczę czy nie potrzebujesz podwózki do domu. Obrócił się, by spojrzeć na ojca Lisanne, którego twarz zmieniła w zastraszającym tempie z białej w czerwoną, a potem purpurową. - Trzymaj się z daleka od mojej córki! - Nie mogę tego zrobić, proszę pana- odpowiedział Daniel takim samym stanowczym tonem. Ojciec Lisanne gapił się na niego. - Przykro mi, że spotkaliśmy się w takich okolicznościach, nie miałem zamiaru okazać państwu brak szacunku, ale państwa córka jest bardzo wyjątkowa i zależy mi na niej. Odejdę, kiedy ona mi każe, nie pan. Przez całe przemówienie głos Daniela był niski i spokojny, ale bez wątpienia w jego oczach było widać wyzwanie, gdy patrzył na ojca Lisanne. Jej tata zaczął prychać i grzmieć, ale matka położyła rękę na jego ramieniu i odpowiedziała.- Cóż, to z pewnością nie były najlepsze okoliczności Danielu, ale doceniamy twoje przeprosiny. Wydajesz się być bardzo…- spojrzała niepewnie na jego kolczyk i tatuażebystrym młodym człowiekiem, więc mam nadzieję, że zrozumiesz kiedy powiem, iż chcemy dla naszej córki tego, co najlepsze… - Zasługuje na to- powiedział Daniel. - Tak, zasługuje- zgodziła się mama Lisanne, a jej usta lekko zadrgały. Wyciągnęła rękę.- Miło było cię poznać bardziej formalnie. Lekki rumieniec oblał policzki Daniela i wytarł dłoń w tył jeansów zanim uścisnął jej dłoń. Ojciec Lisanne stał milcząc z oburzenia, gdy jego żona pocałowała Lisanne i mocno ją przytuliła. - Myślę, że masz już odpowiedź na swoje pytanie, skarbie- szepnęła jej mama.- A teraz na litość boską, uważaj na siebie na tym motorze. Potem zaciągnęła swojego męża do samochodu. Lisanne słyszała jego podniesiony głos przecznicę dalej. Daniel głośno wypuścił powietrze i obrócił się do niej szczerząc się. - Wow!- Powiedziała łagodnie Lisanne. Uśmiech Daniela zelżał, gdy spojrzał na nią z góry. 192

- I przyszedłeś bez zbroi! Mój bohaterze! - Taa, my bohaterowie robimy takie rzeczy- powiedział nonszalancko, ale wydał go błysk w oku. - Z pewnością jesteś moim rycerzem- powiedziała stając na palcach i całując go w piękne usta. Opuścił nos w jej włosy i wtulił się w jej szyję. Lisanne zadrżała. - Czy to znaczy, że byłaś damą w opałach?- Zapytał puszczając ją. - Lepiej w to uwierz!- Mówiła tak szybko, że Daniel się roześmiał. - To był najdłuższy poranek w całym moim życiu- westchnęła Lisanne, kiedy spojrzała w górę.- Dziękuję, że przybyłeś mi na ratunek. Nie miałam tego na myśli, kiedy do ciebie pisałam, ale naprawdę się cieszę, że to zrobiłeś- spojrzała na niego z namysłem.- Naprawdę oczarowałeś moją mamę. Wyszczerzył się do niej zadowolony. - Co mogę powiedzieć, lal… Lis? Kobiety nie mogą mi się oprzeć. Lisanne zaśmiała się i żartobliwie uderzyła go w ramię. - Och na litość boską, po prostu nazywaj mnie „laleczką”. Mogę z tym żyć. - Taaa? - Ale bycie facetem, któremu nie można się oprzeć nie zadziała na mojego tatę, więc lepiej obmyśl punkt B. Daniel nie wyglądał na poruszonego. - Nie muszę, kochanie. Twoja mama jest moim wsparciem. I jeśli choć trochę przypomina moją mamę to zmieni jego zdanie. Lisanne była zaskoczona- nigdy wcześniej nie słyszała, by mówił o swoich rodzicach. - Jaka ona była?- Zapytała nieśmiało. Daniel uśmiechnął się, choć jego oczy były zdystansowane.- Miała na imię Rebecca, a tata Adam. Mama była najlepsza. Gównianie jej szło w migowym- zawsze myliła „żółty” z „kocham cię”, co czasami było dość dziwne, ale naprawdę bardzo się starała. Zawsze mówiła, że mogę robić co tylko będę chciał. Jego uśmiech zniknął. - No chodź, odwiozę cię do akademika. - Przepraszam- powiedziała Lisanne przesuwając ręką po jego szczęce by złapać go za szyję. 193

- To nic- powiedział cicho. Jechali do akademika na Sironie, Lisanne mocno trzymała Daniela w pasie. Nadal była oszołomiona zachowaniem swojej matki- nawet nie była bardzo przerażona, że jej jedyna córka jeździła na motocyklu. Daniel co jakiś czas kładł swoją rękę na jej rękach, ale kiedy przyjechali jego nastrój znowu się zmienił. Kiedy tylko Lisanne zsiadła i zdjęła kask, chwycił ją w pasie i przyciągnął do siebie. Pocałował ją żarłocznie, a potem przygryzł jej szyję tuż ponad ramieniem. - Mogę wejść do środka?- Zawarczał przy jej skórze.- Naprawdę cię pragnę, Lis. Czuła jego potrzebę, gdy wbijał się w jej biodra. Kupka zadań domowych, które na nią czekały nie miały szans z pożądaniem w jego głosie. Oderwała się od niego i przebiegli obok recepcji, a potem brali po dwa stopnie idąc na górę. Najtrudniejszą rzeczą na świecie było dla Lisanne znalezienie klucza w torebce, gdy Daniel zostawiał gorące pocałunki na jej szyi. Prawie wpadli przez drzwi, kiedy w końcu je otworzyła. - Uwaga z tą podnietą!- Zgryźliwy głos Kirsty spenetrował mgłę pożądania Lisanne.Powiedziałabym znajdźcie sobie pokój, ale zdaje się, że już to zrobiliście. Daniel przeklął na bezdechu i dyskretnie się poprawił, a Lisanne próbowała uspokoić swoje walące serce. - Och przepraszam, Kirsty- powiedziała bez tchu.- Myślałam, że będziesz z Vinem. - Nie, ma dzisiaj jakąś akcję z bractwem. Zdaje się, że jesteś na mnie skazana. Daniel wykrzywił się i przyciągnął do siebie Lisanne. - Pójdę już, Lis. - Dokąd jedziesz? - Do domu. Napisze do mnie później? - Nie mogę z tobą pojechać? Pokręcił głową i wyraz twarzy, który był obcy dla Lisanne zamroczył jego oczy. - Nie laleczko. Nie dzisiaj. Może jutro coś porobimy? - Chciałabym.

194

Czując zażenowanie oceniającym ją wzrokiem Kirsty, Lisanne pocałowała go lekko w usta. Danielowi to nie wystarczyło. Ignorując Kirsty, pocałował Lisanne głęboko, a potem oparł się o nią czołem. - Później- powiedział cicho i wymknął się z pokoju. Kirsty ignorowała promieniejącą twarz Lisanne.- Wydaje się być… entuzjastyczny. - Emm… - Jak minął lunch? Twoi rodzice dobrze się bawili? Lisanne wiedziała, że Kirsty szuka informacji, ale nie obchodziło jej to. - Masz na myśli po tym jak przyjechali wcześniej i znaleźli na wpół ubranego Daniela w moimi pokoju? Oczy Kirsty rozszerzyły się. - Nie gadaj! Cóż, to tłumaczy tą dziwną atmosferę. Lisanne potaknęła. - Było okropnie. Tata praktycznie wyrzucił Daniela i nie chciał z nim rozmawiać ani nic. Przez cały poranek czułam się jak dziwka, kryminalistka czy coś. Mama próbowała uspokoić tatę, ale atmosfera była dość napięta. Kirsty wyglądała na przerażoną i współczującą w tym samym czasie. - Tak mi się wydawało, że panuje jakieś napięcie kiedy cię zobaczyłam. Lisanne zaśmiała się niewesoło. - Taa, z pewnością można powiedzieć, że było napięcie. - O cholera! A potem ja musiałam się wygłupić i zapytać czy już go poznali! Tak mi przykro, Lis! Nie miałam pojęcia. Lisanne wzruszyła ramionami. - Nie martw się tym, w tamtej chwili i tak już nic nie było w stanie pogorszyć tej sytuacji. Ale potem Daniel pojawił się w restauracji, gdzie jedliśmy lunch. - O. Mój. Boże! Co się stało? - Uratował mnie. - Co? - Taa. Przyjechał na swoim motorze i powiedział mojemu tacie, że jedyną osobą, która zmusiłaby go do odejścia jestem ja- głos Lisanne stał się szeptem.- Powiedział, że jestem wyjątkowa, i że zależy mu na mnie.

195

Twarz Kirsty mogłaby zostać użyta na plakacie wystawy Edvarda Munch’a. Była w szoku. Albo oszołomiona. Zadziwiona. Zdumiona. Przerażona. Zdezorientowana. Otępiona. A może nawet zabito jej klina. - Och wow! Naprawdę? - Tak, był niesamowity. - O mój Boże!- Powtórzyła słabo.- To najbardziej romantyczna rzecz jaką kiedykolwiek słyszałam! Ten chłopak totalnie za tobą szaleje. Lisanne uśmiechnęła się. - Wiem.

196

12 Daniel był nieźle nabuzowany po opuszczeniu pokoju Lisanne. Spotkanie z jej rodzicami- dwa razy- to jak powiedział im jak bardzo mu na niej zależy, wyłożył wszystkie karty na stół. Teraz chciał się tylko upewnić, że była naprawdę jego, w jedyny sposób jaki rozumiał. Ale ta sukowata blokada penisowa tam była. Znowu. Strasznie chciał coś zaliczyć tam i wtedy tylko po to, by poczuć się wolnym i zatrzymać te wszystkie pieprzone uczucia, które go dusiły, ale nie mógł zrobić tego Lisanne. To jej ciała pragnął, jej rąk na jego członku, jej ust przy jego ustach i nikt inny jej nie zastąpi. Miewał dzikszy seks, robił to w pozycjach i miejscach, których niewinna Lisanne nawet nie mogła sobie wyobrazić. Ale ani razu, żadna z tych kobiet nawet odrobinę nie sprawiła, że czuł się tak jak czuł się będąc w niej. Prawie zawahał się w swojej decyzji i zabrał Lisanne do siebie, ale wiedział, że to nie byłoby właściwe. Nie wiedział dlaczego- a Zef nigdy o niczym mu nie mówił mamrocząc coś o „potrzebie wiedzy”- ale sprawy w domu były coraz bardziej napięte. Wydawało się, że ostatnimi czasy każdej nocy była impreza. Nie chciał ryzykować, by Lisanne miała z tym coś wspólnego. Ostatnią rzeczą jaką mógł zrobić to ochronić ją przed tym gównem. Odkąd Daniel wpadł na detektywa Fiuta, miał baczenie na jakikolwiek ślad czy Zef handluje metamfetaminą. Nie uważał, by jego brat mógł wpakować się w coś takiego, ale wiedział też, że niektórzy jego dostawcy byli ludźmi, którym się nie odmawia. A przynajmniej nie dwa razy. Ale do tej pory widział tylko stały towar- nieświęta trójca alkoholu, trawy i speedu. Skoro seks nie wchodził w grę, Daniel chciał się uchlać albo naćpać. Tak czy inaczej, miał zamiar spędzić ten wieczór znieczulony i sponiewierany. Pomimo, ze było dopiero popołudnie, gdy Daniel podjechał pod dom, znowu była impreza. Nie rozpoznał trzech facetów siedzących na ganku i pijących z butelek wypełnionych przezroczystym płynem- gin, wódka albo bimber. Ale sposób w jaki patrzyli na Sironę sprawił, że podprowadził ją na bok domu i zamknął w garażu. Miał kilka rzeczy, które były dla niego ważne: kilka książek i fotografii, które należały do jego rodziców, ale jedynymi wartościowymi sprzętami była gitara Martina za $2,700 i 197

Sirona. Kiedy Lisanne zapytała go o Martina, wrzucił go do szafy, nie mógł o tym rozmawiać. Wyciągnął go po tym jak wyszła i spakował ostrożnie do twardego futerału. Teraz piękny instrument z drewna różanego leżał na poddaszu nad jego sypialnią. Nie chciał na niego patrzeć, ale nie chciał też trzymać go zbyt daleko od siebie. Ale głupie, nie? Wiedział, że powinien ją sprzedać i wziąć pieniądze, ale to był prezent od jego rodziców. Po prostu nie mógł przeciąć tego więzu. Jeszcze. Salon przypominał scenę z filmu katastroficznego. Skomasowane ciała leżały na kanapie i podłodze. Śmierdziało tytoniem i rozlanym alkoholem. Jakiś facet palił jointa i strzepywał popiół na zniszczony dywan. Daniel wyciągnął go wprost z jego palców. - Hej!- Zaprotestował słabo facet. Daniel zignorował go i poszedł do swojego pokoju zabierając po drodze butelkę bourbonu. To nie był Jack, ale da radę. Wziął jednego macha jointa i odkrył, że facet go zmoczył. To kurewsko obrzydliwe. Wytarł usta, zgasił go, a potem sięgnął do szuflady w stoliku nocnym po bibułki. Kiedy już odtworzył jointa, zaciągnął się dymem z aprobatą. Jedną rzecz mógł powiedzieć o swoim bracie: zawsze miał dobry towar. Daniel właśnie ciągnął bourbona, gdy poczuł, że telefon wibruje mu w kieszeni spodni. Spodziewał się wiadomości od Lisanne, ale tak nie było.

*C: Hej D! Jestem w Sav na weekend. Spotkamy się jutro? Lunch w twoim barze? Nie mów, że jesteś zajęty, bo cię znajdę. Lol. Cori x*

Kurwa. Właśnie to mu było potrzebne. Nie widział się z Cori od jakiegoś czasu, ale wiedział, że nie rzucała słów na wiatr. Wiedziała, gdzie mieszka i był cholernie pewny że przyjdzie do niego tak jak zagroziła, jeśli się nie pojawi. Przynajmniej bar nie był miejscem, do którego przychodzili inni studenci. Spotkanie tam powinno być dość bezpieczne. Poza tym nie widział jej od jakiegoś czasudobrze byłoby to nadrobić.

198

Potem przeklął. To by oznaczało odwołanie spotkania z Lisanne. Jego ciało pragnęło jej, a ta blokująca członka współlokatorka nie pomogła. Westchnął. Potrzebował Lisanne, ale był dłużnikiem Cori. A nie było mowy, żeby te dwie kobiety się spotkały. Najpierw napisał do Cori.

*D: Ok. 12*

A potem do Lisanne.

*D: Przepraszam. Mam coś jutro do załatwienia. Lunch w poniedziałek?*

*L: Ok. Tęsknię za Tobą. Dzięki za dzisiaj. Byłeś niesamowity! LA xx*

Teraz czuł się jeszcze jak palant. Znowu podniósł butelkę i wlał czysty Bourbon w swoje gardło, upajając się jego ogniem. Był późny ranek, gdy Daniel się obudził. Światło dnia wlewało się przez okno, usiadł mrugając. Kiedy tylko się poruszył, coś przewróciło mu się w żołądku jakby był na pokładzie statku podczas burzy. Butelka bourbona połyskiwała do niego niewinnie, światło słońca odbijało się od resztek bursztynowego płynu i rzucało złotawą tęczę na ściany. Daniel zajęczał i chwycił głowę w ręce, czuł że jego mózg wypłynie w każdej chwili. Ruszanie się bolało, głowa pulsowała. Ale bourbon zadziałał: nic nie pamiętał od smsa Lisanne poprzedniej nocy. Spojrzał na telefon. Niech to szlag! Była już prawie 11.30. Spał albo był nieprzytomny przez 16 godzin. Zawlókł swój żałosny tyłek pod prysznic. Woda nadal była zimna przez co bolały go zęby. Naprawdę musiał skontaktować się z Zefem i dowiedzieć się co się do kurwy nędzy działo z gorącą wodą.

199

Kiedy wyprowadzał Sironę z garażu, miał cholerną nadzieję że nie zostanie znowu zatrzymany przez gliny- była bardzo duża szansa, że w jego krwi jeszcze znajdował się alkohol. Był spóźniony zaledwie kilka minut, gdy dotarł do baru, ale Cori już wyglądała na poirytowaną stukając łyżką o stół. Zupełnie zignorowała nieprzyjemne spojrzenia skierowane w nią przez innych klientów. Kiedy go zobaczyła, spojrzała niecierpliwie na swój zegarek. Daniel jęknął wewnętrznie. Wyglądała tak samo: była piękna- no cóż, oszołamiająca- i marszczyła brwi z rozdrażnienia. To spojrzenie też było znajome. Jej blond włosy były długie i proste, okalały jej delikatną twarz o ogromnych, niebieskich oczach. Oczach, który kipiały złością. C: Gdzie ty kurwa byłeś? - Taa, ciebie też dobrze widzieć, Cori. C: Migaj, dupku! Wiesz, że nienawidzę czytania z ruchu ust. D: Dobra. Jak u ciebie? Dobrze wyglądasz. C: Lepiej niż ty. Wyglądasz jak gówno. D: Daj mi spokój. Ciężka noc. C: No co ty powiesz. Zamówiłam jedzenie. D: Nie, dzięki. C: Tak źle? Słabeusz. Maggie podeszła z dzbankiem kawy. Daniel był gotów ją ucałować. - Dzięki, Maggie. Cholera, jak to ładnie pachnie. Oplótł rękami dymiący kubek i zaciągnął się bogatym aromatem. - Przedstawisz mnie, Danny czy tego ranka zapomniałeś o swoich manierach razem z maszynką do golenia?- Powiedziała przesuwając palcem po jego zarośniętym policzku. - Daj mi spokój, Maggie. To jest Cori, już się spotkałyście- spojrzał na Cori, która uśmiechała się do Maggie.- Mówi „cześć”. - Nie graj tak ze mną, Danny. Powiedziała więcej niż „cześć”. Mów. Daniel zajęczał. Przeklęte kobiety. - Powiedziała „Cześć, spotkałyśmy się dwa lata temu kiedy leczył innego kaca”. Zadowolona?

200

Maggie spojrzała na Cori i mrugnęła do niej. Obie kobiety zaśmiały się, a Daniel chciał położyć głowę na zimnej powierzchni stołu. - Przyniosę wam śniadanie- powiedziała Maggie ignorując jego mamrotanie, że nie jest głodny.- A tak przy okazji. Co się stało z tamtą? Lubiłam ją. Daniel spojrzał na Cori, która uważnie mu się przyglądała. - U niej wszystko w porządku- powiedział krótko Daniel. Ku jego zdziwieniu, Maggie zrozumiała wskazówkę i odeszła. C: O kim ona mówiła? Jaka dziewczyna? D: Nie znasz. C: Daa! Najwyraźniej. Musi być wyjątkowa skoro przyprowadziłeś ją do swojego baru. Powiedz mi. D: Dziewczyna, którą poznałem w szkole. C: I? D: I to wszystko. C: Jak ma na imię? D: L-I-S-A-N-N-E. C: Opowiedz mi o niej. D: Nie. C: Dlaczego nie? D: Dlaczego chcesz wiedzieć? C: Dlaczego jesteś taki wzburzony? D: Nie jestem. C: Tak, jesteś. Co to za wielka tajemnica? D: Odwal się. C: Nie bądź fiutem, choć wiem, że to dla ciebie trudne. D: Daj mi spokój. C: Wrażliwy! Co u Zefa? D: Nie widziałem go od kilku dni. C: Powiedz mu, że powiedziałam „cześć”. D: Jeśli go zobaczę. - Proszę. Dodatkowy tłuszcz dla ciebie, Danny- powiedziała Maggie kładąc na stole dwa talerze. 201

Danielowi zaburczało w brzuchu, a Maggie ukryła uśmiech. - Smacznego! Daniel nie był pewien czy to przytłaczające uczucie to mdłości czy głód, więc najpierw ostrożnie zjadł mały kawałek bekonu. Był pyszny, więc zaczął szybko jeść. Cori jadła wolniej i co jakiś czas rzucała mu zagadkowe spojrzenia. Poklepała go po ramieniu. C: Co jest z tobą? I nie mów, że „nic”. D: Po prostu jestem zmęczony. Lekko skacowany. C: To coś więcej. Daniel odłożył widelec, żeby odpowiedzieć pełniej. D: To tylko… szkoła i… jest dosyć napięta atmosfera w domu. Ciągle kręcą się jacyś ludzie. C: Więcej niż zazwyczaj? Potaknął i podniósł widelec, by dalej jeść. C: Martwisz się o Zefa? D: Nie wiem, w co się pakuje. C: Co masz na myśli? D: Zostałem aresztowany i… C: CO?! D: Za prędkość. C: Idiota. D: Wiem. C: Gliny? D: Wmawiali mi, że Zef handluje M-E-T-A-M-F-E-T-A-M-I-N-Ą. C: A handluje? D: Nie wiem. Mówi, że lepiej żebym nie wiedział. C: Cholera. Cori westchnęła, potem obdarzyła uwagą swoje śniadanie. Po chwili wymyśliła kolejne pytanie. C: Wiesz dlaczego Zef handluje…? D: Nie przypominaj mi. C: Chyba muszę. 202

D: Kurwa. Wie, że już nie musi tego robić. Myślę, że to lubi. Łatwa kasa. C: Nie jeśli gliny mają go na celowniku. D: Powiedziałem mu, co ten fiut policjant powiedział. C: I? D: Powiedział mi, że to nie moja sprawa, a to czego nie słyszę nie może mi zaszkodzić. C: Zabawny koleś. D: Nawet mój tyłek się uśmiał. C: Twój tyłek dobrze wygląda. D: Trzymaj ręce przy sobie. Cori mrugnęła do niego i Danielowi udało się uśmiechnąć. C: Poza Zefem to jak życie? Jak szkoła? D: Dobrze. Męcząca. Cały dzień czytania z ust. C: Do dupy. D: Taa? Przynajmniej nie muszę machać rękami 24/7. Cori walnęła go w ramię, Daniel zaśmiał się. C: Nadal uważam, że kiepsko wyglądasz na kogoś kto mówi, że w szkole „dobrze”. Chodzi o tą dziewczynę? O tą, o której nie chcesz mi powiedzieć? Daniel zignorował ją i spojrzał znacząco na pełny talerz Cori. D: Za dużo mówisz. Nikogo nie zdziwiło, że Daniel zjadł pierwszy. C: Tylko dlatego, że nie chcesz nic powiedzieć. D: W porządku. Jak tam w Cave Spring? C: Po staremu. Drużyna futbolu jest do dupy bez ciebie. Dostałeś się do drużyny studenckiej? D: Nie próbowałem. C: Żartujesz sobie? Dlaczego nie do diabła? D: Bo nie próbowałem. C: Ale kochasz futbol! Nie rozumiem. Wzruszył ramionami. C: Poważnie. O co chodzi? D: Jestem zbyt zajęty. C: Gówno prawda! 203

D: Zostaw to. C: Nie! Nie dopóki nie powiedz mi o co naprawdę chodzi! Daniel oparł się na krześle. Nie chciał poruszać z Cori tego tematu, ale była uparta jak diabli. Powinien wiedzieć: spotykali się ze sobą przez pięć miesięcy. W jakiś sposób udało im się pozostać przyjaciółmi, ale ona zachowywała się tak jakby nadal była właścicielką jego tyłka. C: Znam cię. Porozmawiaj ze mną. D: Jestem tutaj trochę poza radarem. C: Co to do diabła znaczy? D: Nie powiedziałem nikomu, że jestem głuchy. Nastąpiła cisza, Cori gapiła się na niego. C: Co? Dlaczego? Znowu wzruszył ramionami. C: Wstydzisz się czy coś? D: Nie! Jestem po prostu zmęczony tym jak zachowują się słyszący ludzie kiedy się dowiadują. Zaczynają się z zachowywać jakbym był przygłupem albo coś. Wiesz jak to jest. C: Więc ukrywasz to? Ukrywasz siebie? Twoi nauczyciele wiedzą? D: Tak, ale tylko oni. C: Czy to dlatego nie próbowałeś dostać się do drużyny? D: Po prostu chciałem świeżego startu, żadnych zabezpieczeń, żadnych stereotypów. C: Nadal jesteś w zaprzeczeniu, prawda? D: Nie! C: Tak, jesteś. Udajesz, że to zaakceptowałeś, ale tak nie jest. Jesteś takim hipokrytą! D: Nie, nie jestem! C: A co z tą dziewczyną? Wie? D: Tak. Nie żeby to była twoja sprawa. Patrzył na Cori ze złością. C: To już coś. Opowiedz mi o niej. D: Jest… miła. C: No proszę cię! Stać cię na więcej. Co studiuje? Daniel nie odpowiedział. C: No dalej. Co to za wielka tajemnica? 204

D: Muzykę. C: Co? D: Robi specjalizację muzyczną. Jest piosenkarką. C: Jezu. Jesteś chorym łajdakiem. D: Dlaczego? C: Bo jesteś masochistą. Jesteś takim głupcem- zawsze chcesz tego, czego nie możesz mieć. Spójrz na siebie. Ukrywasz się, udajesz że jesteś jednym z nich. Nie jesteś i nigdy nie będziesz. W kółko omawialiśmy to gówno. Przestań ukrywać to kim jesteś! - A kim jestem, Cori? W takim razie kim kurwa jestem?- Zapytał gniewnie. Siedziała i patrzyła na niego ze złością. C: Tchórzem. Wstał i strzepnął jej rękę, gdy próbowała go zatrzymać. - Nie. Pieprz się! Nie masz prawa mówić mi jak mam żyć. Rzucił kilka banknotów na stół, a potem szybkim krokiem wyszedł z baru.

***

Lisanne była głęboko pogrążona w książce o historii sonat, kiedy usłyszała pukanie do drzwi. Kirsty spojrzała znad laptopa, gdzie wygooglowała Clifforda Coffin’a. - Spodziewasz się kogoś, Lis? - Nie- odpowiedziała wstając z łóżka.- Ale to pewnie MJ z Historii Kompozycji. Wspominała, że chce pożyczyć moje notatki. Lisanne otworzyła drzwi i znalazła tam zmartwionego i podenerwowanego Daniela. Nie odezwał się tylko wziął ją w ramiona i mocno przytulił opierając głowę na jej szyi. - Hej, co się stało?- Zapytała głaszcząc go po włosach. Oczywiście nie odpowiedział. Poczekała aż się trochę uspokoi, potem delikatnie go odepchnęła i powtórzyła pytanie kiedy już widział jej twarz. - Przepraszam, kochanie. Wiem, że się uczysz i w ogóle, ale…- zamilkł kiedy zobaczył Kirsty marszczącą brwi nad laptopem. Lisanne spojrzała przez ramię i Kirsty spuściła wzrok na ekran, choć sposób w jaki nabrała powietrza przez zaciśnięte zęby nie umknął Lisanne. 205

- Pójdę po kurtkę- powiedziała cicho Lisanne. Ruszyła za Danielem w dół schodów i była zaskoczona i ucieszona kiedy chwycił ją za rękę. - Gdzie chcesz iść? Zerknął na nią. - Będziesz miała coś przeciwko jeśli po prostu pójdziemy do stołówki na kawę? - Nie, w porządku. Wszystko w porządku? Wzruszył ramionami, ale wyraz jego twarzy wskazywał na to, że nie. Gdy mieli już kawę i usiedli naprzeciwko siebie, Lisanne sięgnęła i dotknęła jego nadgarstka. - Co się dzieje? Daniel oparł się na krześle i potarł twarz rękami. - Spotkałem się z przyjaciółką na lunch- ze starą dziewczyną. Lisanne poczuła jak dreszcze przesuwają się po jej kręgosłupie. To było to „coś” o czym wspomniał w smsie? Co teraz powie? - Okeeeej- powiedziała ostrożnie Lisanne. Daniel uśmiechnął się smutno. - Nie spotykamy się od jakichś dwóch lat, Lis. Chodziła do mojej starej szkoły- rozejrzał się, by sprawdzić czy nie ma w pobliżu kogoś kto mógłby ich podsłuchać.- Do szkoły dla niesłyszących. Lisanne potaknęła nadal niepewna dlaczego spotkanie ze „starą” dziewczyną tak go zmartwiło. Wziął głęboki oddech. - Ona… ona powiedziała, że jestem tchórzem, bo nie mówię nikomu o sobie. Lisanne ostro nabrała powietrza. - Nazwała cię tchórzem? Potaknął nieszczęśliwie. - To niedorzeczne! Daniel spojrzał na nią znużony i Lisanne chwyciła jego obydwie ręce. - Jesteś najodważniejszą osobą jaką znam. Spojrzał na nią z powątpiewaniem.

206

- To prawda! Jesteś słodki, zabawny, uprzejmy i taki silny. To jak postawiłeś się mojemu tacie- to było… to było… jesteś niesamowity, wspaniały i taki odważny. Daniel spuścił głowę zawstydzony jej wylewnością. - Kurwa!- Udało mu się powiedzieć, ciężko było mu coś wykrztusić po jej słowach.Pominęłaś „cudowny w łóżku”. Lisanne uniosła brew. - Tego nie trzeba mówić! Daniel uśmiechnął się krzywo. - Ale i tak lubię to słyszeć. - W porządku. Jesteś cudowny w łóżku. Zadowolony? Uśmiechnął się tajemniczo. - Chyba tak. To był taki pieprzony kop w jaja. Powiedziała, że nie pogodziłem się z byciem… tym kim jestem. Nie wiem, może tak jest. To naprawdę do dupy. - Kiedy twoja przyjaciółka straciła słuch? Daniel pokręcił głową.- Urodziła się głucha. Lisanne zaczęła myśleć. Nie wie, co traci. Ale to było zbyt okrutne, by powiedzieć na głos. I zdawała sobie sprawę, że część jej nieprzyjemnych uczuć do tej dziewczyny było spowodowanych faktem, ze była dziewczyną Daniela. Nie jedną z jego przypadkowych kobiet, ale kimś z kim spotykał się w liceum. Co więcej- kimś, kto był przy nim, gdy jego głuchota powiększała się i gdy jego rodzice zostali zabici. Jak mogła konkurować z bliskością dzielenia się tymi ważnymi doświadczeniami? - Cóż, myli się w twoim przypadku. I jeśli kiedykolwiek ją spotkam…- groźba Lisanne zawisła w powietrzu. Daniel próbował się uśmiechnąć, ale zamiast tego westchnął. - Nie wiem. Może ma rację. Nie mam kontaktu z nikim z mojej starej szkoły. Tylko z nią. Nie mam żadnych niesłyszących przyjaciół. To znaczy, kogo ja oszukuję, co? Lisanne przygryzła wargę. - Daniel, ja tak naprawdę nic o tym nie wiem, to wszystko jest dla mnie nowe. Ale może powinieneś o tym z kimś porozmawiać? - Chodzi ci o psychiatrę?- Warknął momentalnie zaagitowany.

207

- Nie- powiedziała cierpliwie Lisanne.- Właściwie to myślałam o doktorze Pappasie. Ale psychiatrzy pomagają wielu ludziom. To nie znaczy, że jesteś wariatem- przewróciła oczami.- Poważnie, może samo porozmawianie o tym by pomogło. - Rozmawiam o tym- powiedział. Lisanne zmarszczyła brwi.- Chodziło mi o kogoś kto rozumie przez co przechodzisz. Daniel spojrzał spode łba.- Nieważne. Lisanne skrzyżowała ręce na piersi. - Na miłość boską! Nie potrafię niczego dobrze powiedzieć, prawda? Czuję jakbym ci wystarczała do rozmawiania o tym. Jego wyraz twarzy od razu się zmienił.- Przepraszam, laleczko. To był zły dzień i naprawdę gówniany tydzień. Lisanne sięgnęła i pogłaskała go po ręce. - Och, nie wiem- powiedziała delikatnie.- To jak postawiłeś się moim rodzicom było świetne. To z pewnością rozjaśniło mój weekend. Daniel nie odwzajemnił uśmiechu.- Mówiłem wtedy poważnie- odpowiedział z poważną miną. - Wiem. Rozmawiałam dzisiaj rano z moją mamą. Była pod wrażeniem. - Taa?- Powiedział, jego twarz momentalnie się rozjaśniła. - I zgadza się ze mną. Uważa, że jesteś słodki. Daniel zaśmiał się.- Ok, to dziwne.- Potem zmienił temat.- Chcesz żebym cię zawiózł jutro na próbę? - Emm, nie, nie trzeba. Ale mógłbyś mnie potem odebrać? Powinniśmy skończyć o dziesiątej. - Jasne, kochanie. Porozmawiali jeszcze trochę, a potem niechętnie zgodzili się, że muszą zająć się tonami zadań domowych. Daniel odprowadził Lisanne do pokoju, całował ją aż zmiękły jej kolana i pomachał na do widzenia. Kirsty była nadal przyklejona do swojego laptopa, ale spojrzała na wchodzącą Lisanne. - Wszystko w porządku w Krainie Czarów? Lisanne była zbita z tropu przez sarkazm Kirsty i momentalnie poczuła przymus bronienia Daniela. 208

- Teraz już tak- powiedziała ostro Lisanne.- Dlaczego tak reagujesz na Daniela? - Powiedziałam ci- odburknęła Kirsty. - Posłuchaj, trzyma się z daleka od tego co robi jego brat. Nie ma z tym nic wspólnego. - Więc przyznajesz, że jego brat… bierze w tym udział. - Niczego nie przyznaję! Widziałam go raz przez jakieś pięć sekund, to wszystko. Ale znam Daniela. - Darzysz go okropnie dużym zaufaniem, Lis- powiedziała ciszej Kirsty. - Tak. Kirsty westchnęła. - Posłuchaj, mój tata jest prawnikiem, więc wiem jak to działa. Jeśli jego brat dealuje, to fakt, że Daniel mieszka z nim tam, gdzie są narkotyki, może spowodować, że będzie ciążyła nad nim odpowiedzialność karna. I jeśli widział jak jego brat sprzedaje narkotyki, Danielowi mogą zostać przedstawione zarzuty. W najgorszym przypadku może stać się współwinnym przestępstwa i jeśli nie powie policji, mogą powiedzieć, że utrudnia policyjne dochodzenie. Podejrzewam, że jest na tyle bystry, aby zaprzeczać jakiejkolwiek wiedzy… Zamilkła, kiedy zobaczyła jak blada zrobiła się Lisanne. Momentalnie wstała i podeszła do niej, żeby mocno ją przytulić. - Przepraszam, skarbie, naprawdę. Po prostu… po prostu obiecaj mi, że nie pojedziesz do domu Daniela. Lisanne usiadła ciężko. - Nie sądzę, żeby to był problem. Byłam tam raz kilka tygodni temu, ale od tamtej pory mnie tam nie zabrał. Nie powiedział nic oprócz tego, że to nie jest dobry pomysł. Kirsty westchnęła głęboko. - Cóż, to już coś. Posłuchaj, wiesz, że do końca nie kupuję Daniela jako dobrego faceta, ale musiałabym być ślepa, żeby nie widzieć jak bardzo mu na tobie zależy. Naprawdę namieszałaś mu w głowie, Lis. Mówię tylko, żebyś była ostrożna. Dobrze? Lisanne potaknęła powoli. - Wiem. Dzięki, Kirsty. Słowa Kirsty kołatały się w głowie Lisanne przez większą część niedzielnej nocy. Męczyły ją i sprawiły, że następnego dnia obudziła się w zrzędliwym nastroju.

209

Jakoś przeżyła zajęcia i nawet nie miała okazji poczuć ulgi przy wspólnym lunchu z Danielem. Napisał jej, że jest zajęty czymś związanym z nauką i że zobaczą się wieczorem w Blue Note. Lisanne westchnęła. Przynajmniej miała jeszcze próbę, na którą czekała a przy nadchodzącym występie w weekend, potrzebowali tyle ćwiczeń ile się dało. Przeżywała ciężkie chwile na zajęciach z Amerykańskiej Muzyki Folkowej i prawie zasnęła twarzą w makaronie, gdy sama jadła lunch w stołówce. Potem stała na przystanku autobusowym przysypiając aż nie przyjechał autobus i nie zawiózł jej na ulicę West River. Blue Note nadal wyglądał na norę, ale przynajmniej było to znajome otoczenie. Mike otworzył przed nią drzwi, jego lakoniczna twarz prawie pękła od uśmiechu. Był inną osobą kiedy grał na bębnach- był dzikszy, mniej się kontrolował. Lisanne to rozumiałaczuła się tak samo kiedy śpiewała albo raczej śpiewanie wpływało na nią w ten sam sposób. O 22 była zmęczona, ale szczęśliwsza. Dzięki Bogu, że próba poszła tak dobrze- z pewnością potrzebowała jakichś dobrych wiadomości po tym intensywnym weekendzie. Roy podniósł ją i zaczął okręcać. - Jesteś naszym talizmanem szczęścia, malutka! Wszystko nam się układa odkąd cię poznaliśmy. Lisanne śmiała się i próbowała się uwolnić, gdy oboje usłyszeli za sobą warczący głos. - Odstaw ją kurwa na ziemię! Roy pozwolił Lisanne wyswobodzić się z uścisku i obrócił się marszcząc brwi na Daniela, który stał z zaciśniętymi pięściami i furią na twarzy. - Do mnie mówisz, Dan?- Powiedział Roy niebezpiecznie cichym głosem. Daniel zignorował go i odezwał się do Lisanne.- Idziesz czy nie? - Emm, ok- powiedziała szybko.- Do zobaczenia w środę. Wszyscy chłopcy poza Royem potaknęli, on stał w pozycji obronnej. Lisanne pospieszyła za Danielem, który kroczył przez klub. Gniew wylewał się z niego. Chwyciła go za ramię zmuszając go do zatrzymania. - Co się dzieje? Dlaczego tak nakrzyczałeś na Roya? - Czy to nie jest kurwa jasne? - Nie dla mnie. Wziął głęboki oddech. 210

- Nie podobało mi się jak cię dotykał. A ty mu na to pozwalałaś!- Powiedział oskarżająco. Lisanne była oszołomiona. Był zazdrosny? - Daniel, wiesz, że Roy zachowuje się tak w stosunku do wszystkich. Praktycznie łamie mi żebra za każdym razem, kiedy są jakieś dobre wiadomości. Ich oczy spotkały się, jego twarz lekko się rozluźniła. - Dobre wiadomości? - Tak, udało nam się dostać występ w Down Under za trzy tygodnie. Przeczesał włosy rękami i wyglądał na skruszonego. - To to miejsce- powiedział w końcu.- Pobyt tutaj sprawia, że mi odbija. Lisanne czuła się okropnie i samolubnie, że kazała mu przyjechać do klubu. To bolesne przypomnienie tego, co stracił. Niepewnie podeszła do niego i objęła go za szyję. - Przepraszam- wyszeptała.- Przepraszam. Zetknęli się czołami.- Ja też.- Po chwili spojrzał w górę.- Chodź, zabiorę cię do domu. To była krótka jazda do akademika, ale Lisanne i tak przemarzła. Daniel miał rację, że potrzebowała cieplejszej kurtki. Zadrżała, a on spojrzał na nią z niepokojem. - Wszystko w porządku? - Tylko troszkę mi zimno. Nic mi nie będzie. Chcesz wejść na górę? Mogłabym zrobić ci kawę… - Kirsty tam będzie? Lisanne uśmiechnęła się i pokręciła głową. Doskonale wiedziała co miał na myśli. - Nie, jest u Vina. Pracują nad projektem na zajęcia z biznesu- uniosła brew, a on się uśmiechnął. - Taa, to wrzód na tyłku. - Więc chcesz wejść i … pouczyć się? - Jest trochę późno na… uczenie się- wyszczerzył się. - Ale najpierw obiecałam ci kawę, to powinno zachować ci trzeźwość umysłu na… uczenie się. - A tym razem w ogóle masz kawę? - Nie mam pojęcia. 211

Daniel pokręcił głową uśmiechając się.- Składasz facetowi propozycję, której nie może odrzucić, laleczko. Lisanne była zadowolona: taki był ogólny pomysł. Weszła głównym wejściem, Daniel wemknął się przez wyjście przeciwpożarowe i spotkali się przed drzwiami jej pokoju. To było wspaniałe i wyzwalające uczucie: chłopak wkradał się do jej pokoju w nocy. Złapał ją jak tylko drzwi się zamknęły i zaczął całować. Potem ona przejęła inicjatywę i popchnęła go tak, że upadł na łóżko. Zaśmiał, gdy Lisanne rzuciła się na niego. Potem już nie było słów.

212

Sobotni występ Lisanne z 32 North poszedł świetnie. Ekipa od dźwięku wykonała naprawdę dobrą robotę z równym rozmieszczeniem dźwięku, a audiencja była entuzjastyczna. Daniel został na całym występie, obserwował go z tyłu z Kirsty i Vinem. Jeśli bolało go bycie tu, nie okazał tego. Kiedy Lisanne zeszła ze sceny ze spływającym makijażem i sercem bijącym od adrenaliny, Daniel wziął ją w ramiona. - Jestem z ciebie dumny, kochanie. Wyglądałaś cudownie. - Muszę się zgodzić z Danielem- powiedziała Kirsty przyciągając Lisanne do siebie.Byłaś niesamowita. Daniel uśmiechnął się do niej krzywo i Vin roześmiał się. - No co? Tak było!- Powiedziała Kirsty. Daniel podniósł ręce.- Hej, nie kłócę się z tobą! Lisanne przewróciła oczami.- No poważnie? Uspokójcie się! Vin pocałował ją w policzek.- Zgadzam się z nimi, dałaś czadu, Lis. A, hej, słuchaj. Namówiłem ich na zawieszenie broni i wycieczkę do Island jutro z paczką moich kolegów. Wchodzisz w to? Lisanne zamrugała na Daniela, który powstrzymywał uśmiech. - Zgodziłeś się? - Jasne, laleczko. Pomyślałem, że będziesz chciała pojechać. - Wow! Oczywiście, że tak!- Rzuciła się na Daniela, który z łatwością ją złapał. - Dziękuję- wyszeptała, gdy pocałowała go w usta. - Co powiedziałaś?- Zapytał lekko marszcząc brwi. - Powiedziałam, że ci dziękuję. Dziękuję, że to robisz. - Pewnie, żaden problem. Przyjechali z Vinem, więc teraz wszyscy wpakowali się do jego SUVa, żeby odwieźć Lisanne i Daniela z powrotem do akademika, a Kirsty do domu jego bractwa.

213

Podczas dwudziestu minut jakie zajęła im droga powrotna, Kirsty bez przerwy nawijała o „niesamowitej” imprezie tuż przed Świętem Dziękczynienia, które organizowali znajomi Vina z bractwa. - I będzie tak fajnie, że będzie można się naprawdę odstrzelić. Faceci będą w smokingach, co oznacza, że ja powinnam założyć coś prowokującego. Lis, koniecznie musisz pójść ze mną na zakupy. - Nie wiem, Kirsty. Jesteś w tym o wiele lepsza ode mnie. - Wiem- odpowiedziała Kirsty.- Jestem królową zakupów, ale mogłabyś pójść ze mną. Będzie fajnie. Zakupy plus jedzenie, czego tu nie lubić? Daniel nie wyłapał nic z tej rozmowy, ponieważ Kirsty siedziała na przednim siedzeniu i nie widział jej ust. A nawet gdyby siedziała inaczej, to prawie niemożliwym byłoby coś wyczytać w ciemnym, migającym świetle lamp ulicznych. Zamiast tego Daniel wyglądał przez okno. Jego wzrok mówił, że jest gdzieś daleko stąd. - Co?- Powiedział, gdy Lisanne dotknęła jego kolana. Mówiła powoli i jasno. - Kirsty chce, żebym poszła z nią na zakupy szukać sukienki. Daniel zrobił kwaśną minę. - Niektórzy ludzie lubią zakupy- powiedziała delikatnie Lisanne. - Co za różnica. Ubrania są tylko po to, żebym nie świecił gołym tyłkiem. Muszą jedynie pasować. Nie widział i nie słyszał prychnięcia Kirsty, co akurat było dobrą rzeczą. Ale potem obróciła się i przechyliła przez swoje siedzenie. - Hej Lis, mówiłam ci, że jadę na Święto Dziękczynienia do mojej babci do Suffolk? Zawsze robi niesamowity lunch z puree jabłkowo- pasternakowym i dynię ze śmietaną i szałwią. Podwójne mniam! Będę po tym taaaka duża.- Uniosła ręce, by pokazać jaki będzie miała wielki brzuch. Lisanne zaśmiała się. - Taa, moja mama też zawsze robi wielką fetę. Zazwyczaj wpadają tony kuzynów, robi się trochę szalenie i… Zamilkła nagle czując się okropnie, że opowiada o swoich planach na Święto Dziękczynienia, gdy wiedziała, że Daniel nie miał ani rodziny ani planów. Mogłaby się kopnąć

214

za to, że nie ucięła tego tematu, kiedy tylko Kirsty go poruszyła- nawet jeśli on tego nie słyszał. - Lekkie szaleństwo jest dobre- powiedziała Kirsty nieświadoma nagłego napięcia Lisanne. Spojrzała na Daniela i zapytała uprzejmie.- Daniel, co robisz w Święto Dziękczynienia? Wyłapał „Święto Dziękczynienia” i zgadł resztę. - Nic, żadnych planów. Kirsty najwyraźniej pomyślała, że jego która odpowiedź jest niegrzeczna, bo najeżyła się. - Więc będziesz leżał w łóżku i udawał, że Święto Dziękczynienia nie istnieje? - Kirsty…- powiedziała Lisanne z ostrzeżeniem w głosie. - Nie Lis, już wystarczy! Próbuję być miła, a on nawet nie może się postarać i odpowiedzieć mi jak należy? To po prostu żałosne. - Rodzice Daniela zginęli w wypadku samochodowym dwa lata temu- wypaliła Lisanne ze złością. Nastąpiła przerażając cisza. Daniel był jedyną osobą, która nie wiedziała co właśnie zostało powiedziane, ale zauważył jak mina Kirsty przeobraża się z napastliwej w zszokowaną. - Och… och! Daniel, tak mi bardzo, bardzo przykro. Nie miałam pojęcia. Lic nic nie powiedziała. Ja… bardzo przepraszam. Spojrzał na Lisanne, by przetłumaczyła mu rozmowę. - Twoi rodzice. Nie wiedziała. - Och. Wzruszył ramionami i ponownie wyjrzał przez szybę, ale kiedy Lisanne chwyciła jego rękę i trzymała ją na swoich kolanach, nie odsunął się. Kirsty siedziała cicho z przodu i stoicko ignorowała wkurzone spojrzenia Vina. Nie było więcej prób podjęcia jakiejkolwiek rozmowy. Kiedy Vin podjechał pod akademik, Daniel wysiadł bez słowa, a Lisanne wymamrotała proste.- Dobranoc. Ale kiedy Daniel odwrócił się, żeby odejść, Vin spuścił szybę i sięgnął po niego prawą ręką. - Przykro mi z powodu twoich rodziców, stary. 215

Daniel patrzył na niego przez chwilę, a potem uścisnął rękę Vina. - Dzięki- powiedział cicho. Kiedy samochód Vina odjechał, Lisanne chwyciła Daniela za ramię zmuszając go by na nią spojrzał. - Tak mi przykro. Nie powiedziałam jej, bo… cóż, to osobiste. Uśmiechnął się zmęczony. - W porządku, kochanie. Nie chcę, żeby ludzie żałowali mnie, nie ważne jaki jest tego powód- wypuścił powietrze i uśmiechnął się.- Do zobaczenia na górze za pięć minut. - Powodzenia, koleś- powiedział inny student niezadowolonym głosem oddalając się od akademika dla dziewcząt.- Postawili ochroniarza przy drzwiach przeciwpożarowych. Zdaje się, że dziekan zmądrzał. - I ciosy nie przestają padać- wymamrotał Daniel.- Wygląda na to, że oboje będziemy spali dzisiaj samotnie, laleczko- westchnął.- W takim razie do zobaczenia rano- uśmiechnął się lekko.- Czeka na nas impreza plażowa. Lisanne chciała się nadąsać i tupnąć nogą. To była fantastyczna noc- występ poszedł naprawdę dobrze, a teraz wszystko się rozpadło. Chciała tylko zasnąć na piersi Daniela i obudzić się na trochę niesamowitego porannego seksu. Teraz jej plany zostały brutalnie zmiażdżone. Potarł rękami jej ramiona i delikatnie pocałował w usta. - Do zobaczenia o 9:30. Dobranoc, kochanie. Potem wsadził ręce do kieszeni i odszedł powolnym krokiem w kierunku parkingu, na którym zostawił Sironę. Lisanne poczuła się opuszczona i wypełniona smutkiem z jego powodu. Wyglądał na tak samotnego.

***

Źle spała, obracała się, wierciła i budził kilka razy. W swoich snach przez cały czas widziała jak Daniel odchodzi od niej. To było niepokojące. Kiedy tylko jej komórka zaczęła pikać o ósmej rano, wysłała SMS-a do Daniela.

*L: Okropnie mi się spało bez ciebie. Żadnej zabawy :( do zobaczenia później. LA xx* 216

Jego odpowiedź sprawiła, że się uśmiechnęła.

*D: Do zobaczenia NIEDŁUGO*

Pobiegła pod prysznic zanim inne dziewczyny zaczęły się zbierać. Potem stała owinięta ręcznikiem i patrzyła na swoją szafę zastanawiając się czy będzie wystarczająco ciepło na krótkie spodenki. Kiedy jej telefon zadzwonił, przez chwilę rozważała zignorowanie go. Na ekranie wyświetliło się, że to jej mama, a ona nie miała teraz czasu na długie pogawędki. Odebrała wzdychając i modląc się by to była krótka rozmowa. - Cześć mamo. Co u Ciebie? Jak tata? Co tam robi Harry? - Ojej! Ktoś się dzisiaj spieszy od rana! I smutno mi, że to nie dlatego, że wybierasz się do kościoła. - Taa, jestem trochę zajęta. Jedziemy całą paczką do Island. Ma być dzisiaj gorąco, może nawet 21 stopni. Powinnam założyć krótkie spodenki? - Jedziecie tym motocyklem Daniela? Jeśli tak, to z pewnością potrzebujesz długich spodni, moja panno! Lisanne pokręciła głową.- Nie, mamo. Vin nas podwiezie. To chłopak Kirsty. Ma nowiutkiego SUV-a, całkowicie bezpiecznego. - Cóż, cieszę się, że to słyszę. Załóż krótkie spodenki i zabierz jeansy, wtedy będziesz miała wszystko czego ci trzeba. - W porządku, dzięki mamo. - Skarbie, wiem, że się spieszysz, ale chciałam tylko bardzo szybko zapytać cię o Święto Dziękczynienia. Nie powiedziałaś, którego dnia przyjedziesz. - Och- powiedziała Lisanne.- Emm, mamo, miałam z tobą o tym porozmawiać, ale teraz nie jest właściwa pora. - Co masz na myśli, Lisanne?- Zapytała jej matka ostrym głosem. - Pomyślałam, że na Święto Dziękczynienia zostanę tutaj z Danielem. Nastąpiła długa cisza. Lisanne wstrzymała oddech. Jeszcze nie rozmawiała o tym z Danielem, ale słysząc jak wszyscy z ekscytacją opowiadają o swoich planach na Święto Dziękczynienia, nie mogła znieść myśli o tym, że

217

Daniel będzie skazany tutaj tylko na Zefa. Nawet nie wiedziała czy będzie chciał się z nią widzieć, a wypaplanie tego teraz jej mamie było łagodnie to ujmując impulsywne. - Lisanne, wiesz, że Święto Dziękczynienia jest ważnym świętem dla naszej rodziny. Wszyscy kuzyni robią sobie tyle trudu i przyjeżdżają, żeby tutaj być- to jest jedyna okazja, kiedy tak naprawdę się widzimy. A Pops i babcia Olsen przejeżdżają bardzo długą drogę, żeby spędzić trochę czasu z tobą. Twój ojciec i ja wolelibyśmy, żebyś raczej była z nami. Lisanne czuła się okropnie.- Wiem, mamo. Ale… On będzie tutaj całkiem sam i nie mogę go po prostu tak zostawić. - Dlaczego nie spędza czasu ze swoją rodziną? - Ma tylko starszego brata, ale Zef będzie zajęty swoimi… przyjaciółmi. - A co z rodzicami Daniela? Gdzie są? Nie będzie z nimi? W końcu… Lisanne musiała jej przerwać. - Nie, mamo. Rodzice Daniela… Oni zginęli w wypadku samochodowym. Dwa lata temu. - Ojej!- Zakrztusiła się jej matka.- Biedny chłopiec!- Potem nastąpiła długa pauza.Poczekaj chwilkę, słonko. Lisanne westchnęła trzymając przy uchu milczący telefon. Po czasie, który wydawał się wiecznością, jej matka wróciła na linię. - Więc właśnie rozmawiałam z twoim ojcem i chcemy, żeby zabrała Daniela ze sobą do domu na Święto Dziękczynienia. Nikt nie powinien być sam w to święto. - Co? Tata się na to zgodził?- Ton Lisanne wyrażał niedowierzanie. - Tak- powiedziała decydująco jej mama.- Więc czy mogłabyś proszę zapytać Daniela? Będzie bardzo miło widziany. - Emm, ok. Dzięki mamo. - Porozmawiamy później, złotko. Baw się dobrze na plaży. Połączenie zakończyło się i Lisanne gapiła się na swój telefon, zastanawiając się czy właśnie nie wyobraziła sobie całej tej rozmowy. Z pewnością nie mogła wynaleźć świata, w którym jej ojciec dobrowolnie zaprosiłby chłopaka, z którym sypiała do swojego domu. To było zbyt dziwne. Z pewnością dobre- ale dziwne. Kiedy pierwszy szok minął, Lisanne zaczęła czuć podekscytowanie tą myślą. Chciałaby, żeby Daniel poznał jej rodzinę w bardziej oficjalny sposób. Pytaniem było tylko czy się zgodzi.

218

Kiedy usłyszała warczenie motocykla Daniela, zdała sobie sprawę, że spędziła prawie 20 minut gapiąc się na swoją szafę. W pośpiechu wciągnęła parę krótkich spodenek, top na swoje tankini i przewiązała się w pasie zwykłą koszulą. Potem włożyła parę jeansów do plecaka razem z kremem z filtrem, gazetą i dużym ręcznikiem na dwie osoby. Daniel opierał się o siodełko swojego motoru. W okularach przeciwsłonecznych zakrywających jego oczy i papierosem w ustach wyglądał jak gwiazda filmowa. A potem pojawiła się Shawna. - Cześć Daniel! Nie wiedziałam, że też się z nami wybierasz. Super! Och wow, masz nowy tatuaż?- I przesunęła palcem po jego bicepsie. Daniel poruszył ramieniem w poirytowanym geście. - Wiesz, że jestem z Lisanne, prawda? Shawna zachichotała sztucznie i zatrzepotała swoimi sztucznymi rzęsami. Daniel spojrzał na jej piersi zastanawiając się czy też są sztuczne. Odwrócił się, ale zanim to zrobił Shawna domyśliła się gdzie patrzył i wyciągnęła błędne wnioski. - Ogrzeję twoją stronę łóżka- wyszeptała. Daniel nie słyszał jej. Zauważył Lisanne i olbrzymi uśmiech rozświetlił jego twarz, gdy patrzył na jej gołe nogi. Poza sypialnią i sceną pierwszy raz widział by miała na sobie tak mało ubrań na zewnątrz. - Podoba mi się!- Powiedział szczerząc się. Lisanne zarumieniła się jak na zawołanie. - Emm, dzięki. Nie wziąłeś ze sobą czegoś, w czym będziesz mógł pływać?- Zapytała patrząc na jego puste ręce. - Jasne, że wziąłem, laleczko. Chcesz zobaczyć? Odpiął guzik jeansów i spuścił je na tyle by pokazać rąbek granatowego materiału. - Daniel!- Syknęła Lisanne rozglądając się na boki czy nikt nie patrzy. Oczy Shawny pomknęły niczym magnesy do wyeksponowanej skóry, którą bezczelnie się afiszował. Daniel zaśmiał się. - Nie ma tu nic czego wcześniej nie widziałaś, kochanie. I wziął ją w ramiona. Shawna przerzuciła włosy przez ramię i wciągnęła powietrze przez zęby. 219

Ten mały dramat został przerwany przez przyjazd Vina i Kirsty. SUV zatrzymał się przy chodniku, a za nim trzy inne samochody z konwoju, wszystkie wypełnione dzieciakami ze studiów. - Gotowi na złapanie trochę słońca?!- Krzyknęła radośnie Kirsty. Jeden z kierowców podbiegł do okna Vina. - Hej stary. Mam poważny nadbagaż. Możesz wziąć jeszcze jedną osobę? - Nie wiem, Paul. Już teraz mam trójkę z tyłu. - Będzie dobrze, Vin- powiedział Daniel zaskakując wszystkich.- Lis może usiąść mi na kolanach. Vin uśmiechnął się. - Słyszałeś go, wszyscy do środka. Jeden z kolegów Vina z drużyny futbolowej, ogromny, zabawny koleś o imieniu Isaac, wcisnął się na środek przygniatając Shawnę do okna. Lisanne usiadła na kolanach Daniela czując się nieswojo. - Wszystko w porządku?- Zapytała nerwowo.- Nie odetnę ci dopływu krwi do nóg? Jestem dość ciężka… Zaśmiał się lekko.- Nie, laleczko. Najlepsza miejscówka w tym pojeździe. Po prostu się zrelaksuj. Usadowił ją wygodnie i zaczął ssać miękką skórę boku jej szyi. Isaac trącił go łokciem.- Hej! Stary, nie chcę patrzeć jak obmacujesz swoją dziewczynę przez całą drogę na plażę! Daniel uśmiechnął się. - Możesz wziąć Shawnę. Jest dostępna. Lisanne ukryła chichot, kiedy Isaac ostrożnie spojrzał na wkurzoną Shawnę. - Hej- powiedział Vin- żadnego obmacywania. To samochodowa reguła. - Od kiedy?- Wymamrotała Kirsty unosząc brew. Vin tylko się uśmiechnął.- Lis, potrzebujemy twojego iPoda z jakimiś fajnymi nutami. Podaj. Lisanne podała go Kirsty i wkrótce samochód wypełnił się rockowym brzmieniem Gin Wigmore. - Nie znam tej- powiedziała Kirsty po kilku kolejnych piosenkach. - To Lykke Li. 220

- Licky kto? Lisanne uśmiechnęła się.- Lykke Li, jest Szwedką. - A ta poprzednia kogo była? - Asa. To taki jakby soul jazz, z Paryża, Francja. - A jeszcze wcześniejsza? - Birds of Tokyo. - Z Japonii? - Z Perth w Australii. - A jakaś dobra klasyka amerykańskiego rocka?- Prychnął Isaac. - Gdzieś tam jest Linkin Park. - Ekstra!- Krzyknął Isaac, który wyglądał na człowieka łatwo dającego się zadowolić. Lisanne lubiła dzielić się swoją muzyką, ale czuła się źle wiedząc, że Daniel nie mógł. Uśmiechnął się do niej szybko i spędził resztę podróży patrząc przez szybę. To była jego stała pozycja podczas samochodowych przejażdżek. Podróż była krótka i bez żadnych wydarzeń, jeśli Lisanne wyłączyła nadąsaną obecność Shawny. Daniel połowicznie zastosował się do nowej samochodowej reguły Vina i zadowalał się całując jej włosy i kładąc rękę na jej nagim udzie. Lisanne skwierczała radością. Nigdy wcześniej nie miała chłopaka, nigdy nie była na plaży z paczką przyjaciół, nigdy nie obściskiwała się w samochodzie. Czuła jakby cały świat był wypełniony możliwościami, kiedy Daniel był przy niej. Czuła się bezpieczna i chętna przygód w tym samym czasie. Obróciła się na jego kolanach i pochyliła, by go pocałować. - A to za co?- Powiedział szczerząc się do niej. Lisanne wzruszyła ramionami. - Jestem szczęśliwa. Jego uśmiech powiększył się i teraz on ją pocałował. - Reguły samochodowe!- Powiedzieli w tym samym czasie Isaac i Vin. Lisanne delikatnie odepchnęła Daniela. - Co?- Powiedział otwierając oczy. - Reguły samochodowe- powiedziała z uśmiechem. - Taa, cóż, masz na mnie zły wpływ- odpowiedział, a jego oczy tryskały humorem.

221

Temperatura zaczęła rosnąć razem ze słońcem, które jaśniało na bezchmurnym niebieskim niebie. Vin włączył klimatyzację, ale Kirsty błagała żeby zamiast tego otworzyć okna. Zgodził się od razu, nie będąc w stanie jej niczego odmówić. - Tutaj jest zbyt wietrznie- burknęła Shawna.- Popsuje mi się fryzura. - Jedziemy na plażę, Shaw. No wiesz, piasek, woda morska? - To wysusza mi skórę- zajęczała. - Ok, w porządku- powiedziała Kirsty kręcąc głową, kiedy z powrotem zamykała okno. Kiedy przyjechali na plażę, wylali się z samochodów krzycząc z ekscytacji i szczęścia. Pozostałe samochody zaparkowały za nimi i wszyscy zaczęli rozpakowywać bagażniki. Piasek miał kolor bladego złota, teksturę nierafinowanego cukru, a lekka bryza poruszyła serce Lisanne. Czuła się niedorzecznie szczęśliwa i kiedy obróciła się do Daniela chcąc podzielić się chwilą, szeroki uśmiech na jego twarzy sprawił, że jej ciało nie mogło pomieścić takiej ilości czystej radości. Jej uwagę odwróciło przeklinanie. Isaac spuścił sobie na nogę ciężką przenośną lodówkę. Po jej dźwięku i wadze można było się domyślać, że to piwo. Coraz więcej i więcej lodówek z piwem było wyładowywane razem z jedzeniem. - Emm, Kirsty- powiedziała cicho.- Naprawdę źle się czuję. Nic nie przyniosłam. Mogę ci oddać pieniądze czy coś? Kirsty uśmiechnęła się i pokręciła głową.- Nie, wszystko ok. Wiesz co, tam jest sklep, jak chcesz możesz dokupić chipsów. Powinnaś widzieć ile ci faceci jedzą, nigdy nie starcza chipsów. Lisanne była wdzięczna swojej przyjaciółce. Kirsty wiedziała, że nie ma zbyt wiele pieniędzy, ale na chipsy było ją stać. Poklepała Daniela po ramieniu.- Pójdę tylko kupić trochę chipsów i butelkę wody. Chcesz coś? Pokręcił głową.- Nie, ja pójdę kochanie- i przeszedł na drugą stronę ulicy wybierając trzy wielkie, rodzinne, paczki chipsów i dużą butelkę wody. Prawie cały był ukryty za chipsami kiedy wracał, co sprawiło, że Lisanne zaczęła się śmiać. Wzięła od niego jedną paczkę i poszli za resztą na brzeg rozbijając się na pustym kawałku piasku. Vin i jego koledzy już zdążyli rozebrać się do kąpielówek, a Isaac okręcał na palcu piłkę do futbola. Shawna stała plecami do oceanu podziwiając prawie nagich mężczyzn, podczas 222

gdy Kirsty rozłożyła ogromny ręcznik plażowy i zaczęła smarować sobie ramiona kremem z filtrem. Vin podbiegł do niej mamrocząc coś, że „to jego zadanie”, a Kirsty zaczęła chichotać. - Stary, no chodź!- Krzyknął Isaac.- Futbol! Grasz czy nie? - Czy nie- odpowiedział Vin wmasowując filtr w plecy Kirsty. - Ech do diabła- wymamrotał Isaac.- A ty, Dan? Chcesz zagrać w piłę? Lisanne trąciła Daniela w ramię, kiedy rzucił chipsy obok lodówek z jedzeniem. - Isaac pyta czy chcesz zagrać w futbol- powiedziała cicho. Błysk w jego oczach, a potem zamyślona mina pochwyciła Lisanne za serce. - Idź- powiedziała zachęcająco.- To tylko gra plażowa. Spróbuj. Zawsze możesz wrócić i posmarować mi plecy balsamem. Uśmiechnął się. - Na to zawsze jestem chętny, kochanie- wziął głęboki oddech.- A do diabła, w porządku.- Potem odwrócił się do Isaaca.- Wchodzę! Isaac wrzasnął i przybił piątkę facetowi stojącemu obok. Daniel rozpiął buty i zdjął skarpetki. Lisanne obserwowała z suchymi ustami jak zdejmuje koszulkę i spodnie. - O mój Boże- zachłysnęła się Shawna.- On naprawdę ma kolczyki w sutkach! Wszyscy obrócili się, żeby popatrzeć, ale Daniel nie wiedział dlaczego. Znieruchomiał. - Wszystko w porządku- powiedziała Lisanne zapewniająco.- Oni tylko podziwiają twoją, emmm, biżuterię klatki piersiowej. Krzywy uśmiech przemknął przez twarz Daniela.- Jak długo tobie się podoba, laleczko. - Wiesz, że mi się podoba- powiedziała, a jej twarz nagle stała się tak gorąca, że można by na niej usmażyć jajko. Pochylił się i pocałował ją mocno zostawiając bez tchu. Jej całe ciało się zarumieniło. Usiadła wachlując się. - Gorąco?- Zapytała Kirsty z drwiącą miną. - Z pewnością- zgodziła się Lisanne. Vin zaśmiał się głośno.- Może ja powinienem sobie takie zrobić. - Ani mi się waż!- Zaskrzeczała Kirsty.- Trzeba by tygodni zanim moglibyśmy, emm, to znaczy, to bolałoby przez kilka tygodni. Teraz była kolej Kirsty na rumienienie się. 223

Lisanne obróciła się, żeby popatrzeć na mecz futbolu, który rozgrywał się dalej na plaży. Nie oglądała fubolu, dla zasady, więc kiedy Vin zagwizdał między zębami, spojrzała na niego pytająco. - Daniel właśnie rzucił podanie na 30 metrów. - To dobrze? - Taa- powiedział cicho, a potem usiadł żeby popatrzeć na grę jedną ręką masując kolano Kirsty. Lisanne tak naprawdę nie wiedziała co się dzieje. Wydawało się, że jest dużo krzyków, biegania i łapania. Potem Isaac krzyknął.- Przyłożenie!- I rzuciła się na Daniela, który wyglądał na zadowolonego. - Jest całkiem niezły- powiedział Vin. Potem wstał i pobiegł się przyłączyć. Lisanne obserwowała jeszcze przez chwilę, ale wydawało się, że Daniel dobrze sobie radził. Wyciągnęła z plecaka pogniecioną gazetę i położyła się na brzuchu, by poczytać. Shawna podeszła bliżej rozgrywającej się gry ubrana w bikini, które było tak małe, że Lisanne nie do końca była pewna po co w ogóle je wkładała. Czuła się zbyt nieśmiało, żeby siedzieć w samym stroju kąpielowym, zwłaszcza przy Kirsty, która wyglądała jak bogini ze swoimi długimi lokami i nieskazitelną skórą. Po pół godzinie palącego słońca, Lisanne zdecydowała się pójść popływać. Kirsty spała, wszyscy faceci byli zajęci grą, a Shawna nadal udawała cheerleaderkę, choć nie było jasne kogo próbowała zachęcić. To przynajmniej oznaczało, że nikt nie patrzył na Lisanne. Zdjęła top i spodenki, podciągnęła górę tankini trochę bardziej do góry, pospiesznie przemierzyła rozgrzany piasek i podeszła do oceanu. Woda obmyła jej stopy, wyglądało to tak jakby teraz wyginały się i prostowały niczym wodorosty. Weszła trochę głębiej pozwalając by woda ochłodziła jej gorącą skórę. Ugięła kolana i lekko zadrżała, gdy woda sięgnęła jej piersi. Posuwając się powoli do przodu, zanurzyła się jeszcze bardziej. W oddali usłyszała krzyki i drwiny. Obróciła głowę i zobaczyła jak Daniel unosi ręce w stronę chłopaków, jak gdyby za coś przepraszał. Potem obrócił się i przez chwilę biegł truchtem wzdłuż oceanu, a potem wskoczył do wody i płynął w jej kierunku szybkim kraulem. 224

Wyskoczył obok niej z ciemnymi włosami przyklejonymi do głowy, a słońce połyskiwało na jego piersi, gdy spływała po niej woda. - Hej, laleczko. Tęskniłaś za mną? - Może. Wydymał usta.- Tylko może? - Cóż, wyglądało się na to, że dobrze się bawisz z chłopcami, więc pomyślałam, że się wykąpię. - Wiem- wyszczerzył się.- Byli nieźle wkurzeni, ale między nimi a moją mokrą dziewczyną, wybór był oczywisty. Przyciągnął ją do siebie, a ona oplotła go nogami w pasie. Jego ręce wślizgnęły się pod jej tyłek, żeby ją przytrzymać, gdy zaatakował jej usta. Otworzyła usta i jego język dostał się do środka. Zajęczał i jedną rękę położył na jej plecach przysuwając ją jeszcze bliżej siebie. Kiedy odsunął głowę, jego oczy pociemniały z pożądania. Zajęczał i ostrożnie ją przesunął. - O co chodzi?- Zapytała głosem tak zachrypniętym, że prawie go nie rozpoznawała. - Mam wzwód- wymamrotał.- To nie powinno się przytrafiać facetom w zimnej wodzie. To ty, kochanie. Jesteś taka gorąca, że mógłbym cię tutaj przelecieć. Nikt by się nie dowiedział. Lisanne zachichotała trochę nerwowo. - Myślę, że ludzie mogliby zauważyć, jeśli nagle zacząłbyś nakładać prezerwatywę. No chyba, że umiesz to zrobić pod wodą. Daniel znowu jęknął.- Kurwa. Będziemy musieli zaopatrzyć cię w pigułki, kochanie. Doprowadzasz mnie do szaleństwa. Lisanne zamrugała. Nie wiedziała jak się z tym czuje, ale Daniel nie zauważył zmiany na jej twarzy. Był zbyt zajęty całowaniem jej mostka i delikatnym ssaniem jej szyi. Spojrzał w górę, gdy Lisanne przesunęła się w jego ramionach. - Co jest, kochanie? - Machają do nas żebyśmy przyszli na jedzenie. - Cholera. Będę potrzebował chwili- powiedział pozwalając zsunąć się jej po jego ciele.- Popływam trochę, ok? - Popłynę z tobą. I tak nie jestem głodna. 225

Lisanne pływała równolegle do plaży, Daniel odpłynął jakieś sto metrów w głąb oceanu, a potem wrócił do niej. Kiedy jego głowa wynurzyła się z wody, wyszczerzył się do niej. - Lepiej się czujesz? Wszystko wróciło gdzie jego miejsce? - Tego nie jestem pewien, kochanie. Miejsce mojego fiuta jest w tobie. Lisanne zarumieniła się. Miał takie niegrzeczne usta. Uwielbiała to. Wracali brzegiem plaży trzymając się za ręce. Daniel co kilka kroków pochylał się i całował ją. Lisanne była pewna, że można by ją pomylić z czerwonym hydrantem z powodu jego bardzo publicznego okazywania uczuć. - Emm, Daniel? Już prawie jesteśmy. - Wiem- powiedział ocierając się o jej szyję.- Twoje sutki są takie twarde. Nie mogę się doczekać, żeby je polizać. Uderzyła go w ramię, a on spojrzał na nią z zaskoczeniem. - Co? - Nie rób tego! - Czego mam nie robić?- Powiedział skonsternowany. - Nie… mów takich rzeczy przy ludziach. Umrę z zażenowania. Daniel zmrużył oczy. - Wstyd ci, że ktoś cię ze mną zobaczy? - Nie! Boże, nie! Tylko… kiedy mówisz te wszystkie rzeczy o seksie, czuję się zażenowana. Nie jestem do tego przyzwyczajona- dokończyła marnie. Lisanne poczuła ulgę, gdy zobaczyła, że jego uśmiech szybko wrócił. - W porządku, laleczko, ale nie mogę dać ci gwarancji, że będę w stanie trzymać ręce z daleka od ciebie. Tylko mówię. Pozostali szybko poradzili sobie z jedzeniem i wszyscy mieli pełne papierowe talerze. Oczy Daniela zrobiły się naprawdę szerokie, gdy zobaczył sterty żeberek barbecue, skrzydełek kurczaka i hot dogów. Dobre jedzenie na co dzień było dla niego rzadkością. Wkrótce z radością zabrał się za pałaszowanie. Lisanne wolała lżejszą wersję: makaron i sałatkę. Usiedli na jej ręczniku i delektowali się. - Masz niesamowity rzut, stary- powiedział Vin. Lisanne poklepała Daniela po kolanie i dyskretnie wskazała na Vina. 226

- Sorry stary, co? - Jestem po prostu zaskoczony, że nie próbowałeś dostać się do drużyny. Pewnie grałeś w liceum? - A, taa, trochę. - Więcej niż trochę- prychnęła Kirsty.- Lis powiedziała, że byłeś rozgrywającym w swojej szkole. Nastąpiła chwila ciszy, podczas której Daniel rzucił Lisanne oskarżycielskie spojrzenie. - Taa- powiedział w końcu. Vin zmarszczył brwi.- Więc jak to się stało, że nie próbowałeś w tym roku? - Właśnie, stary- dodał Isaac.- Rzuciłeś czysto na 30 metrów i prawie przegoniłeś Vinniego od startu. Daniel wzruszył ramionami i wstał wrzucając talerz do śmieci. Potem wyciągnął paczkę papierosów z kieszeni jeansów. - Byłem zajęty. Vin widział, że Daniel z jakiegoś powodu źle się czuje z tym tematem, więc szybko go odpuścił. Wkrótce rozmowa przeszła na plany Święto Dziękczynne. Lisanne spojrzała na Daniela i powiedziała bezgłośnie.- Przepraszam. Znowu wzruszył ramionami i wydmuchał dym papierosowy z daleka od niej. Delikatnie ujęła jego policzek i trzymała dopóki na nią nie spojrzał.- Naprawdę przepraszam. Uśmiechnął się smutno. - Nic się nie stało. Podoba mi się, że mówisz o mnie, kiedy mnie tam nie ma. Cóż, oczywiście jeśli to dobre rzeczy. - Zawsze- powiedziała delikatnie Lisanne. Jego uśmiech był nieśmiały i słodki.- Taa? - Taa. I- powiedziała nabierając powietrza- jest jeszcze coś, co chciałam ci powiedzieć, ale nie jestem pewna co będziesz o tym myślał. Między brwiami Daniela pojawiła się mała zmarszczka.- Mów dalej. - Moja mama zaprosiła cię do nas na Święto Dziękczynienia. Daniel nie odpowiedział- w zasadzie wydawało się, że jego twarz zamarzła w połowie jakiejś myśli. Lisanne poczuła, że zaczyna paplać. - Powiedziałam mamie, że będziesz sam i że chciałam zostać tutaj z tobą. To zwróciło jego uwagę. 227

- Ty… chciałaś zostać tutaj… ze mną. Lisanne potaknęła. - Dlaczego?- Wydawał się szczerze zdezorientowany. - Bo tak!- Powiedziała Lisanne przewracając oczami. Daniel generalnie nie był tępy, ale czasami naprawdę jej nie rozumiał. Lisanne spróbowała jeszcze raz. - Więc przyjedziesz? Przyjedziesz na Święto Dziękczynienia? Daniel potarł twarz rękami. - Poważnie? Twój staruszek wpuści mnie do waszego domu na Święto Dziękczynienia… i nie zastrzeli mnie ani nic z tych rzeczy? Lisanne zachichotała widząc jego minę. - Nie. Pewnie tylko będzie rzucał ci twarde spojrzenia za każdym razem, kiedy na mnie spojrzysz. - Ale będzie ubaw- wymamrotał Daniel, ale Lisanne widziała, że próbował ukryć uśmiech. - Mogę jej powiedzieć, że się zgadzasz? - Będzie indyk? - Oczywiście. - A puree? - Z tłuszczem. - A placek z dynią? Lisanne uśmiechnęła się. - Zaufaj mi, będzie wystarczająco dużo jedzenia nawet dla ciebie. Daniel miał poważną minę. - To naprawdę bardzo miłe z ich strony, Lis. Naprawdę. Ale nie sądzę, wszyscy ci ludzie. Nie będę w stanie… to naprawdę bardzo trudne.., Pogłaskała go po ramieniu.- Ja tam będę i pomogę ci. Dzisiaj było w porządku, prawda? Potaknął i uśmiechnął się lekko. - Taaa, dzisiaj było świetnie. Wiem, że ominęły mnie niektóre rzeczy i zawołania, kiedy graliśmy w futbol, ale wiedza, że mam twoje wsparcie sprawia, że jest o wiele łatwiej. Miałem ci to powiedzieć później, ale… dzięki. Dziękuję ci za dzisiejszy dzień. 228

Szczęka Lisanne opadła z lekkim pyknięciem. - Bardzo proszę- powiedziała słabo. Popołudnie minęło spokojnie. Vin zorganizował skomplikowaną grę w Frisbee w wodzie z trzema kawałkami plastiku latającymi nad głowami wszystkich. Nikt poza Vinem nie był pewien jakie są reguły. Jeszcze więcej jedzenia zostało zjedzone, a potem większość ludzi wyciągnęła się na słońcu na krótką drzemkę przed powrotem. Daniel poszedł popływać ścigając się z Isaakiem i innymi chłopakami. Potem ociekając wodą wrócił po gorącym piasku i zostawił chłodne pocałunki na brzuchu Lisanne. Leżeli razem i drzemali, jej głowa na jego piersi. Shawna załatwiła sobie powrót jednym z innych samochodów, co pasowało Lisanne. Wybrała łagodną muzykę na iPodzie i wkrótce samochód wypełniły chillowe dźwięki Cults „You Know What I Mean” i kilka utworów Alison Sudol. Podróż była cicha, wszyscy przysypiali po długim dniu słońca, piasku i oceanu. Nagle Vin usiadł bardziej prosto. - O cholera- wymamrotał.- Każą mi zjechać na pobocze. Lisanne poczuła ogromne nerwy. Nigdy wcześniej nie była w samochodzie, który został zatrzymany przez policję. Wyprawa z Zefem po Daniela była jej najbliższym kontaktem z oficerami prawa. Naprawdę nie chciała bliższego kontaktu. Daniel obrócił się, by spojrzeć przez ramię, kiedy Lisanne wskazała ręką za nich. - Kurwa- powiedział cicho. Kirsty spojrzała mu w twarz i rzuciła wkurzone spojrzenie. - Daniel, masz coś przy sobie? Bo jeśli tak, to może nam to wszystkim zaszkodzić! - Nie kurwa, nie mam!- Warknął na nią. Vin zacisnął szczękę, ale nic nie powiedział. Zjechał na pobocze i opuścił szybę, gdy podszedł policjant. - Czy popełniłem jakieś wykroczenie, panie oficerze? - Wjeżdżał pan na linię drugiego pasa. Prawo jazdy i dowód rejestracyjny- powiedział nagle mężczyzna. Vin otworzył portfel i podał swoje prawo jazdy. - Gdyby mógł pan wysiąść z pojazdu, panie Vescovi. Zaniepokojony Vin wysiadł i gliny odprowadziły go kawałek od samochodu. Wyglądało na to, że zadają mu jakieś pytania, a Vin energicznie kręcił głową. 229

Daniel uważnie obserwował ich, Lisanne wiedziała, że czyta z ruchu ust. Obrócił się do niej szybko. - Lis, myślę, że mnie aresztują- powiedział napiętym głosem. - Co?- Powiedziała ostro Kirsty.- Skąd to wiesz? Zignorował ją. - Nic im nie mów tylko przekaż wiadomość Zefowi jak szybko to będzie możliwe. Proszę, kochanie? - Nie rozumiem!- Krzyknęła Lisanne.- Nic nie zrobiłeś! - Myślisz, że to ich powstrzyma?- Zakpił.- Wierz mi, kiedy masz na nazwisko Colton, nie potrzebują powodu. - Daniel- szepnęła Lisanne- czy jest coś, cokolwiek? Złość i rozczarowanie jakie zobaczyła na jego twarzy wysuszyły słowa w jej ustach aż czuła posmak popiołu. Oficerowie wrócili do samochodu i kazali wszystkim wysiąść. Jeden mężczyzna spisał ich nazwiska, a potem stanął przy Danielu. Nawet nie poprosił go o dowód. - Obróć się twarzą do samochodu, Colton. Aresztuję cię z powodu podejrzenia o posiadanie narkotyków z chęcią ich dystrybucji. Lisanne zadławiła się, gdy oficer skuł ręce Daniela kajdankami za jego plecami. Kirsty złapała ją za ramię, gdy Lisanne ruszyła do przodu. - Lis, nie! To nie pomoże.- Potem Kirsty odezwała się.- Przepraszam, panie oficerze. Mój ojciec jest prawnikiem i wiem, że… - Posłuchaj dziecko- powiedział niższy z dwójki policjantów.- Gdyby dawano mi centa za każdego bogatego dzieciaka, który powiedział mi, że jego tata jest prawnikiem, to byłbym teraz bogatym człowiekiem, a nie aresztował punków na autostradzie. Moja rada jest taka, żebyście wrócili do swojego drogiego samochodu, zamknęli się i trzymali z dala od takich ulicznych szumowin jak ta. Wskazał na Daniela i rzucił Kirsty ostrzegające spojrzenie. - Masz prawo zachować milczenie- powiedział większy gliniarz do tyłu głowy Daniela.Wszystko, co powiesz może zostać użyte przeciwko tobie w sądzie. Lisanne oparła się o Kirsty, której ramiona mocno ją oplatały.

230

- Masz prawo do adwokata podczas przesłuchania teraz i w przyszłości. Jeżeli cię na niego nie stać, zapewnimy ci adwokata z urzędu. Jeśli zdecydujesz się odpowiedzieć na pytania teraz bez obecności adwokata, nadal będzie ci przysługiwało prawo do zaprzestania odpowiedzi w każdej chwili dopóki nie porozmawiasz z adwokatem. Znając i rozumiejąc prawa, które ci przedstawiłem, zgadzasz się odpowiedzieć na moje pytania bez obecności adwokata? Daniel nie odezwał się, Lisanne wiedziała, że nie usłyszał ani jednego słowa. - Pytałem czy rozumiesz te prawa?- Powiedział ostro oficer i popchnął głowę Daniela tak mocno, że odbiła się od dachu SUV-a. - Bydlak- wymamrotał Isaac pod nosem. Daniel został odeskortowany do wozu policyjnego. Nie spojrzał do tyłu, gdy samochód ruszył. Vin podszedł do nich z białą twarzą. Był roztrzęsiony. Policja kompletnie zignorowała powód, z którego go zatrzymali- fałszywe oskarżenia, że „nie zachował linii”. Kirsty obróciła się do Lisanne. - Lis, zapytam cię tylko raz. Czy Daniel miał coś przy sobie? Cokolwiek? Lisanne pokręciła głową. - Był taki wściekły, kiedy go o to zapytałam!- Powiedziała, a w jej oczach zebrały się łzy. Vin odezwał się cicho. - Wiedzieli, że był w samochodzie. - Co?- Powiedziała ostro Kirsty. - Wiedzieli, że Dan był w samochodzie. To znaczy, nawet nie zapytali mnie o jego nazwisko. Ten duży gliniarz po prostu powiedział „Czy Colton zaopatrywał cię w narkotyki dzisiaj albo w przeszłości?”. To było za nim sprawdzili dowody osobiste. Wiedzieli kim był zanim mnie zatrzymali. Tak jakby na nas czekali. - Muszę zadzwonić do jego brata- powiedziała łagodnie Lisanne. - Nie- powiedziała Kirsty. W jej głosie dźwięczał autorytet.- Vin, zawieź nas na posterunek policji. - Co chcesz zrobić? - Pomóc Danielowi- powiedziała.- Tak jak powiedziałam, mój tata jest prawnikiem i wiem, że nie mogą robić tego, co właśnie zrobili. 231

- Skarbie, wiem, że chcesz pomóc… - Mówię poważnie, Vin. Będę miała tatę na telefonie. Powie mi, co mam mówić. Godzinę później, oszołomiony Daniel opuścił posterunek policji eskortowany przez Kirsty otoczonej łuną zwycięstwa przy wiwatach Vina i Isaaca. Lisanne wybuchnęła łzami. - Hej kochanie. Nie płacz- powiedział wycierając palcami łzy z jej policzków.- Wszystko w porządku. Nic mi nie jest. Vin podniósł Kirsty i okręcał ją dookoła, a ona śmiała się radośnie. - Co się stało?- Wyskrzeczała Lisanne pomiędzy łzami. - Twoja przyjaciółka była niesamowita- powiedział Daniel z wielkim uśmiechem skierowanym do Kirsty.- Kompletnie ich ścięła. Kiedy wychodziliśmy już mówili do niej per „proszę pani”. - Bardzo ci dziękuję- powiedziała Kirsty z delikatną kurtuazją.- Muszę zgodzić się z Danielem. Byłam totalnie niesamowita… Cóż, mój tata był totalnie niesamowity. Przeprowadził mnie przez wszystko, co musiałam powiedzieć. Kirsty wyglądała poważnie. - Poważnie Daniel. Myślę, że możesz wnieść oskarżenie o nękanie. Vin miał rację. Szukali cię, a z tego czego nie mówili to chcieli cię użyć żeby dotrzeć do twojego brata. Daniel wykrzywił się. - Niee, będę się trzymał z daleka od tych popaprańców. Kirsty westchnęła.- Tata mówi, że powinieneś na jakiś czas wyjechać z miasta, jeśli możesz. Masz dokąd pojechać i przeczekać aż to wszystko się uspokoi? Powolny uśmiech uniósł usta Daniela. - Taa. Czy propozycja jest nadal aktualna, kochanie? - Przepraszam?- Wydyszała Lisanne całkowicie zdezorientowana zmianą kierunku. - Czy zaproszenie na Święto Dziękczynienia jest nadal aktualne? Zarzuciła mu ręce na szyję, świeże łzy spływały jej po twarzy. - Tak- wybełkotała w jego pierś nawet jeśli nie mógł jej usłyszeć.- Tak- powiedziała patrząc na jego piękną twarz.

Muzyka: 232

Gin Wigmore Lykke Li Asa Birds of Tokyo

Bez konkretnego tytułu

Linkin Park Alison Sudol Cults- You Know What I Mean

233

Zef stał ze skrzyżowanymi ramionami patrząc jak Daniel pakował ubrania do torby na ramię. Gdy obrócił się twarzą do niego, powiedział.- Więc wyjeżdżasz z nią, z tą piosenkarką. Daniel potaknął. Chociaż wyraz jego twarzy był neutralny to szczęka zacisnęła się. Zef potarł twarz rękami w wyrazie frustracji, który jego młodszy brat musiał po nim odziedziczyć. Potem schował ręce w kieszeniach. - Co za różnica. Pewnie lepiej, że wyjedziesz na jakiś czas z miasta. Taki był plan, ale słowa Zefa zaniepokoiły Daniela. - Co się dzieje? Ci gliniarze naprawdę się na ciebie uparli. Od tamtego incydentu cały czas oglądam się przez ramię. Oni nie żartowali. Zef powoli pokręcił głową. - Sprawy się… skomplikowały. Daniel zmarszczył brwi w irytacji i konsternacji. - Nie rozumiem tego. Nie potrzebujemy pieniędzy. Odkąd… odkąd mama i tata… ubezpieczenie pokryło kredyt hipoteczny i mamy fundusz na opłacanie mojego czesnego. Mam letnią pracę w warsztacie. Mógłbym też pracować w weekendy. Gdybyś ty znalazł sobie pracę… - Stary, kto mi da pracę? To znaczy, poważnie? Z moimi papierami? Nie zatrudniliby mnie nawet przy wykładaniu towaru w Wal-Marcie. - Wróć do szkoły, zdobądź wykształcenie. - Nie rozumiesz. Jesteś tylko dzieckiem. Daniel najeżył się. - Tak myślisz? Zef wzruszył ramionami, a później pokręcił głową. - Nie, stary. Tak naprawdę to nie. Mówię tylko, że to jest bardziej skomplikowane niż myślisz. - Więc mi powiedz. Jestem pewny, że nadążę. Zef wykrzywił się.

234

- Posłuchaj, to bez różnicy. Jedź i baw się dobrze ze swoją dziewczyną na Święto Dziękczynienia. Może porozmawiamy jak wrócisz. No dalej, spadaj stąd! Baw się dobrze. Nie bądź cipą. Daniel uśmiechnął się lekko, a potem znowu spoważniał. - Ale porozmawiamy kiedy wrócę? - Taa, może. A teraz już idź. Spadówa. Zef przytulił brata i szepnął.- Przepraszam, młody. Wiedział, że Daniel go nie słyszy. Daniel podjechał pod akademik, z którego wylewała się fala głośnych studentek. Krzyczały, przepychały się pakując ciężkie walizki i wsiadając do samochodów. To był radosny harmider. Radosny dla tych wszystkich, którzy jechali spędzić czas ze swoimi rodzinami. Daniel w ogóle nie czuł się radosny, był podenerwowany jak diabli wizją zatrzymania się w domu Maclaine’ów. Zapytał Lisanne czy jej tata ma broń, przewróciła oczami. Nawet wygooglował adres najbliższego motelu na wypadek, gdyby coś nie poszło zgodnie z planem. Trącił kopniakiem podpórkę motoru i pochylił się wyjmując ze schowka prezent dla Lisanne. Jeden z dwóch prezentów jakie jej kupił. Nie był pewien czy jej się spodoba, ale był jej potrzebny. Próbował go ładnie zapakować. Nawet kupił drogi papier i wstążkę, ale ten papier nie chciał się ułożyć, a wstążka się rozwiązywała. Koniec końców użył tyle taśmy klejącej, że ten przeklęty pakunek był równie atrakcyjny, co rozjechane zwierzę. Właśnie dlatego schował go do plastikowej torby. Udało mu się przebić przez tłum nabuzowanych hormonami dziewczyn. Zastanawiał się czy to, że ktoś obmacał mu tyłek było przypadkiem, gdy wpadł na… cholera, jak ona miała na imię? Wysilał umysł podczas, gdy jej oczy rozszerzyły się w momencie, w którym dotarło do niej na kogo tors się gapi. - Och, Daniel! - Cześć- powiedział przyjaźnie. Próbował ją obejść, ale chwyciła go za ramię. - Popełniłeś błąd nie oddzwaniając do mnie- powiedziała z wyzywającym spojrzeniem. Musiał się uśmiechnąć. Ta dziewczyna miała jaja. - Wesołego Święta Dziękczynienia- powiedział puszczając do niej oko- Terri. Wydymała usta i przerzuciła przez ramię swoje długie, rude włosy. 235

Brał schody po dwa stopnie aż stanął pod drzwiami pokoju Lisanne. Zapukał głośno. Lisanne szybko otworzyła drzwi, uszy bolały ją od pisków Kirsty. Uśmiechnęła się do niego, miała zaróżowione policzki i jasne oczy. Daniel musiał pochylić się i pocałować jej słodkie usta. W momencie, w którym ich skóry dotknęły się przebiegł między nimi prąd. Nie mógł temu zaprzeczyć i pogłębił pocałunek. Pragnął poczuć jej ciało przyciśnięte do niego. Kilka dziewczyn krzątających się po korytarzu zaczęło gwizdać i wykrzykiwać komentarze, których grzeczne dziewczyny nie powinny znać, nawet jeśli miały anatomiczną rację. Może szczęściem było, że Daniel ich nie słyszał, nie żeby się tym przejął. Ale Lisanne się przejmowała- jej twarz zrobiła się szkarłatna, więc wciągnęła go do środka i zamknęła drzwi. - Co?- Spytał zdezorientowany. - Nic- skłamała, a potem znowu się odezwała widząc, że go zdenerwowała.- Tylko jakieś studentki oglądające mojego chłopaka. Daniel zaśmiał się. Lubił, gdy była zaborcza. Kirsty uniosła brwi i westchnęła teatralnie. - Halo! Też jestem w tym pokoju! Istnieję. Świat nie kończy się na bańce Lisanne i Daniela. - Przepraszam, Kirsty- burknęła Lisanne. - Taa, popieram ją- ton Daniela nie był do końca poważny, uśmiechnął się.- Hej Kirsty, nie widziałem cię. Kirsty jęknęła.- O Boże, teraz jestem niewidzialna. W końcu do tego doszło. Im szybciej wasza dwójka zakończy etap miesiąca miodowego tym lepiej dla nas, zwykłych śmiertelników. - Och, racja!- Prychnęła Lisanne.- A ty nie piszczałaś, kiedy Vin wysłał ci słodkiego SMS-a o treści „Och Kirsty! Jesteś najpiękniejszą kobietą jaką kiedykolwiek widziałem. Twoje oczy są jak dwa szafiry na naprawdę dużym, niebieskim pierścionku, a turkaweczki zaczynają śpiewać za każdym razem, kiedy wchodzisz do pokoju…” Kirsty rzuciła w nią poduszką. - Zamknij się już! Nie powiedział tak, no, nie do końca. Daniel poczuł, że ma ochotę wycofać się do drzwi. Poziom estrogenu był tak wysoki, że roztopiłby jaja małpy z brązu. Prawdopodobnie. To nie było miejsce dla ludzkiego samca. - Emm taa, to ja zaczekam na ciebie na zewnątrz- powiedział. - Co? Nie, jestem gotowa. 236

Lisanne rzuciła się na Kirsty i przytuliła ją mocno. - Codziennie do mnie pisz, dobrze? - Oczywiście. A ty powiedz mi jak u ciebie. A i pamiętaj o czym mówiłam. Koniecznie musisz spróbować seksu w twoim pokoju z dzieciństwa- odpowiedziała Kirsty chowając usta w szyi Lisanne. Lisanne przestała oddychać.- Kirsty! - Tylko mówię. Będzie niesamowicie. Zaufaj mi. Kirsty mrugnęła do Daniela, która też miał nieprzyzwoite myśli widząc jak jego dziewczyna całuje inną kobietę, ale nie słyszał rozmowy. Pokręcił głową, by oczyścić umysł i nagle zdecydował, że lepiej będzie trzymać prezent dla Lisanne przed sobą. Lisanne spojrzała na niego dziwnie, pewnie dlatego, że jego oczy wyglądały jakby zaraz miały spłynąć mu po piersi. Podniosła małą torbę. - Może być? - Emm… - Zmieści się do Sirony? - Kim jest Sirona?- Zapytała Kirsty z ciekawością w głosie. Lisanne zachichotała. - To jego motocykl. - Nazwał go? - Wiem!- Zaśmiała się Lisanne. - Hej!- Powiedział Daniel.- Stoję tutaj! - Teraz wiesz jakie to uczucie- mruknęła Kirsty. Lisanne chwyciła Daniela za rękę i wyciągnęła z pokoju. - Cześć, Kirsty! Wesołego Święta Dziękczynienia! - Taa- powiedział Daniel.- Popieram ją. - Co jest z tobą?- Powiedziała Lisanne do Daniela.- Dziwnie się zachowujesz. Daniel rozejrzał się nerwowo dookoła, zaciągnął ją do pustego kąta obok składzika dozorcy, a potem wyciągnął do niej prezent. - Dla ciebie- wybełkotał.- To nic wielkiego ani nowego czy coś, więc jeśli ci się nie spodoba to w porządku. Pomyślałem tylko, że mogło by cię przydać… taaa… taaa. Twarz Lisanne powoli przemieniła się ze skonsternowanej w zaniepokojoną, a potem zadowoloną. 237

- Ty… kupiłeś mi prezent? Daniel przytaknął. - Taaa, ale jest dość kiepski. Nie jest nowy, ale pomyślałem… nie wiem… nie musisz… Cholera! Dlaczego dawanie dziewczynie prezentu było takie trudne? Bo nigdy wcześniej tego nie robiłeś, kretynie. - Daniel, bardzo mi się podoba. Gapił się na nią całkowicie zdezorientowany.- Ale… nawet jeszcze go nie rozpakowałaś. Lisanne stanęła na palcach i pocałowała go w policzek.- Podoba mi się, bo jest od ciebie. Czubki uszu Daniela zaczerwieniły się i nagle okropna wykładzina stała się dla niego niewiarygodnie fascynująca. - Pewnie nie będzie pasowała- mruknął prawie do siebie. Lisanne wyciągnęła pakunek z torby. Ukryła uśmiech, gdy ujrzała jego bezowocne próby zapakowania go na prezent. Jezu, wyglądało to tak jakby pakował go z zawiązanymi oczami i to palcami u nóg. Próbowała rozerwać papier, ale było tam tyle taśmy klejącej, że nie dała rady. - Emm, mógłbyś mi pomóc?- Powiedziała powstrzymując się przed śmiechem. - Kurwa- wymamrotał Daniel. Nie mógł rozerwać papieru rękami, więc użył do tego zębów, a potem oddał Lisanne. W końcu Lisanne udało się otworzyć prezent. W środku znajdowała się skórzana kurtka w małym rozmiarze. Była miękka od znoszenia, skóra była wyblakła i pozdzierana w niektórych miejscach, a rękawy wygięte w łokciach przez lata noszenia. Lisanne wyciągnęła ręce, Daniel założył jej kurtkę i zapiął zamek. Pasowała idealnie. Niech mnie szlag, jeśli nie wygląda seksownie w skórze. - Pomyślałem, że będzie ci w niej ciepło na motorze. Nie musisz jej nosić- powiedziałale jest bezpieczniejsza niż twoja kurtka, więc pomyślałem… Lisanne zamknęła mu usta pocałunkiem, by uciszyć jego nerwowe paplanie. - Już możesz przestać mówić- powiedziała patrząc mu w oczy.- Bardzo mi się podoba.

238

Daniel uśmiechnął się do niej trochę niepewnie.- Taak? Bo wiem, że pochodzi z używaka, a dziewczyny tego nie lubią, więc…- jego słowa zanikły, gdy Lisanne uśmiechnęła się do niego radośnie.- Podoba ci się? - Powiedziałam ci. Bardzo mi się podoba. - To dobrze, bo wygląda na tobie cholernie seksownie. Sprawia, że chcę z tobą robić różne rzeczy. - Jakie rzeczy?- Pyta z wyzywającym spojrzeniem. Opuścił ręce i podniósł ją do góry chwytając za tyłek. Nogi Lisanne automatycznie owinęły się wokół jego pasa. Potem przycisnął ją do ściany i mocno pocałował. Przez mgłę pożądania, która nagle ja spowiła poczuła jak jego biodra wbijają się rytmicznie w jej uda. - Wezmę cię na ścianie, laleczko i będziesz wtedy miała na sobie jedynie tą skórzaną kurtkę. Lisanne nie mogła oddychać, gdy usłyszała te słowa wypowiedziane przy jej gardle. Owinęła ręce wokół jego szyi i sama trochę się poocierała. Z jego piersi wydobył się jęk. Pozwolił jej powoli zsunąć się po jego ciele. Jego oczy były ciemne i dzikie. Nagle złapał ją za nadgarstek, zaciągnął ją do pomieszczenia dozorcy i zamknął drzwi. Ciemność rozświetlało jedynie światło wpadające przez szparę od drzwi. Kiedy Lisanne poczuła, że Daniel ciągnie za jej guzik od jeansów, chwyciła go za ręce i powstrzymała. Westchnął ciężko, a ona trzymała go aż ich oddechy powoli wróciły do normalności. Po chwili ostrożnie otworzyła drzwi i wyszła na zewnątrz. Kilka przechodzących obok dziewczyn zachichotało zakrywając usta dłońmi. Lisanne wiedziała, że resztki jej dobrej reputacji właśnie zniknęły, gdy Daniel wyszedł zza niej. - Przepraszam- powiedział, ale nie był ani trochę skruszony.- Wyglądasz tak gorąco. Lisanne nie wiedziała czy była bardziej podniecona czy zirytowana, że próbował ją przelecieć w cholernym składziku, gdzie śmierdziało wybielaczem. - Powinniśmy już ruszać- powiedziała unosząc brwi. - Ty mnie zawsze poruszasz- odpowiedział z szerokim uśmiechem. - Daniel! - Co? 239

Zastanawiając się ile tak naprawdę było miejsca w składziku, Lisanne pociągnęła go za rękaw. Podążył za nią po schodach i śmiał się cicho. Nie miała wątpliwości, że gdyby go nie powstrzymała to teraz byliby gorącym i spoconym bajzlem. Ten chłopak! Daniel wepchnął torbę Lisanne do schowka w siodełku nadal uśmiechając się do siebie. - Czy jest tam coś, co może się połamać, kochanie?- Zapytał ze spóźnionym refleksem. - Emm, nie!- Zaśmiała się.- Teraz mnie pytasz? Wzruszył ramionami. - Rozkojarzyłaś mnie. - Winisz mnie? Wyszczerzył się.- Taa, jesteś diablicą. Lisanne poczuła lekkie ciepło na policzkach. Od muzycznego dziwadła do diablicy w pół semestru. Podobało jej się to. Podał jej kask, przerzucił długą nogę przez motocykl, a potem podał jej rękę. Ryk silnika był głośny i Lisanne widziała głowy obracające się w ich kierunku. Kilka dziewcząt wiedziało, że ona i powszechnie znany Daniel Colton spotykają się, ale po tym będzie to wiedza powszechna. Była zadowolona z tego powodu, ale też podenerwowana. Nie była pewna dlaczego. Objęła go rękami w pasie. To szybko stawało się jednym z jej ulubionych Danielowych miejsc na liście, a lista była długa. Jechał powoli aż dotarli do drogi międzystanowej, potem naprawdę dodał gazu. Pokazał co Sirona potrafi i że nie była ustatkowaną damą pomimo czterdziestu kilku lat. Lisanne mocno się trzymała ściskając jego pas, by przypomnieć mu, że naprawdę nie chciał zostać znowu zatrzymany za prędkość. Musiał zrozumieć, bo lekko zwolnił. Mogła mieć tylko nadzieję, że jechali poniżej 100 km/h. Po dwóch godzinach jazda na Sironie straciła dla Lisanne nieco uroku. Pomijając wszystko inne, jej wibracje sprawiały, że miała zdrętwiały tyłek. Wierciła się z niewygody i marzyła o luksusowym, klimatyzowanym SUV-ie Vina. Czuła się winna, bo wiedziała, że Daniela nie było stać na coś takiego. Kupił jej naprawdę świetną skórzaną kurtkę, by było jej cieplej. Żałowała tylko, że nie dokupił też poduszki.

240

Po kolejnych 30 minutach miała dość. Chciała wstać. Chciała chodzić. Chciała pomasować swój tyłek i złączyć uda. Zauważyła, że zbliża się parking, poklepała Daniela po ramieniu i wskazała na niego. Skręcił motorem i skierował się do wyjazdu. Kiedy w końcu wyłączył silnik, Lisanne chciała krzyczeć ze szczęścia. Zdjęła kask i niezdarnie zeszła z motocykla mocno masując swój tyłek. Daniel wyglądał tak jakby próbował się nie śmiać. - Wszystko w porządku, laleczko? - Nie, nie czuję tyłka!- Powiedziała naburmuszona. - Mam cię pomasować? Pochylił się zanim miała okazję odpowiedzieć i zaczął masować jej pośladki, jego silne palce w jej miękkiej skórze. Lisanne zajęczała z rozkoszy. Minął się z powołaniem. Byłby najcudowniejszym masażystą. Osobistym masażystą. Jej osobistym masażystą, a ona byłaby jego jedyną klientką. - Lepiej? - Nie przestawaj- zamruczała. Uśmiechnął się do niej z góry. - Kochanie, jeśli teraz nie przestanę to zerżnę cię na środku parkingu. Widzisz co mi robisz? Spojrzał w dół na swoje jeansy. Lisanne była zaskoczona widząc tam wyraźne wybrzuszenie. - Och- powiedziała miękko.- Przepraszam. - Nic się nie stało, ale nie mogę się doczekać kiedy już będziemy u ciebie. Lisanne zamrugała. - Wiesz, że nie możemy tego robić u moich rodziców!- Powiedziała głosem naznaczonym paniką. Między jego brwiami pojawiła się mała zmarszczka.- Dlaczego nie? - Bo… bo… Daniel uśmiechnął się.- Nie będziemy tego robić przy twoich rodzicach, Lis. Nie chcę dać twojemu ojcu kolejnego powodu do rzucenia rękawicy. Zaczekamy aż gdzieś wyjdą czy coś. 241

- Och- powiedziała słabo Lisanne. - Chyba że nie chcesz?- Zapytał nagle niepewnym głosem. - Chcę! Chcę? Zapytała siebie. W domu moich rodziców? - To dobrze- powiedział radosny i zadowolony. Gdy wchodzili do małej kawiarni, Lisanne nadal zastanawiała się, na co właśnie się zgodziła. Jej mama nie powiedziała, że nie mogą, ale zaznaczyła, że „dobre zachowanie” jest ceną zaproszenia. Była pewna, że jej mama miała na myśli szaleństwa- co oznaczało seks. Kelnerka podeszła do nich z dzbankiem kawy i nalała je do dwóch kubków, stojących na stole. Lisanne patrzyła na kubek z powątpiewaniem podczas, gdy Daniel zamówił wszystko co smażone. - Co?- Powiedział obserwując ją, gdy zaczęli pić kawę. - Głodny? - Taa- powiedział z uśmiechem.- Umieram z głodu. - Nie jadłeś wczoraj wieczorem? Zapatrzył się na swoją kawę.- Niee, jakoś nie było okazji. Poklepała go bo wierzchu dłoni.- Cóż, lepiej zacznij ćwiczyć, bo mama będzie cię karmić aż pękniesz. - Brzmi dobrze. Nie miałem domowego jedzenia od… od jakiegoś czasu. Głaskała go po ręce.- Wiem. - Emm, Lis, nie chcę wyjść na cipę czy coś, ale… Był zaniepokojony, to nie pasowało do niego. - Daniel, o co chodzi? - Tylko… tylko nie zostawiaj mnie samego ze swoją rodziną, dobrze? To trudne… - Myślę, że powinniśmy im powiedzieć o tobie. To ułatwi sprawy. - Nie kurwa! Twój tata już mnie nienawidzi. Nie chcę dawać mu kolejnego powodu. Lisanne patrzyła na niego skonsternowana. - Tata nie znienawidzi cię dlatego, że jesteś głuchy. To znaczy, nie cieszy go, że my… wiesz… ale nie dlatego. - Lis- powiedział cierpliwie Daniel- nie będzie chciał, by jego jedyna córka spotykała się z facetem, który nie jest do końca…

242

- Nie mów tego!- Przerwała szorstkim głosem.- Po prostu nie. Chcę być z tobą. To się liczy. Tylko to tata musi wiedzieć. Poza tym- powiedziała ciszej- on tylko chce, żebym była szczęśliwa. Daniel gorzko pokręcił głową. - Taa, ale nie z kimś takim jak ja. Lisanne nie wiedziała co powiedzieć. Tylko czas przekona Daniela. Liczyła, że jej tata nie będzie dla niego za ostry. Jej mama obiecała, że ojciec będzie się przyzwoicie zachowywał, ale Lisanne miała wątpliwości. Dopiero, kiedy jej mama przypomniała jej, że to był pierwszy raz, gdy musiał pogodzić się z faktem, iż jego córka jest na tyle dorosła, by mieć chłopaka. Dodała też, że mogłaby na to spojrzeć z jego punktu widzenia. W pewnym sensie. Daniel nadal marszczył brwi, kiedy przyniesiono jego jedzenie, ale na widok ogromnego talerza od razu się rozweselił. - Owsianka!- Powiedział radośnie.- Boże, uwielbiam to. Skupił całą swoją uwagę na posiłku, Lisanne siedziała i obserwowała go. Jego włosy zostały lekko przygładzone przez kask, ale uniosły się w chwili, kiedy przeczesał je rękami, co robił często. Zmienił kolczyk w swojej brwi na małą, czarną kulkę. Nie wiedziała czy tak było mu wygodniej w kasku czy chciał by nie był tak oczywisty dla jej rodziców. Skończyli posiłek i Daniel poszedł zapalić, a Lisanne regulowała rachunek. Odbyli krótką, lecz gorącą kłótnię. Przekonała go, że skoro to jej rodzinę odwiedzają na Święto Dziękczynienia, to ona powinna zapłacić za jedzenie podczas podróży. Daniel zgodził się dopiero kiedy ustalili, że on zapłaci za benzynę. Lisanne czuła się jak głupiec. Benzyna będzie kosztowała o wiele więcej niż jedzenie. Daniel był od niej sprytniejszy, kiedy chodziło o coś związanego z pieniędzmi. Może dlatego, że musiał sam sobie radzić. Nie sądziła, żeby Zef był pomocny. Zmarszczyła brwi na tą myśl. Nie chciała wiedzieć co dokładnie robił Zef, a Daniel powiedział, że tak było lepiej- wierzyła mu. Kiedy wyszła za nim na zewnątrz, zaciągał się resztkami nikotyny swojego papierosa, a potem zgasił niedopałek butem. Zauważył ją i uśmiechnął się wydmuchując nosem dym niczym leniwy smok. Zastanawiała się kiedy będzie odpowiedni moment, by spróbować przekonać go do rzucenia palenia. 243

- Gotowa na kolejny etap podróży, laleczko? A może chcesz, żeby jeszcze trochę pomasował twój tyłeczek? Lisanne powstrzymała jęk. Na parkingu nie sprzedawali poduszek- sprawdziła. Daniel wziął ją w ramiona i pocałował włosy. Jego ręce zsunęły się na jej tyłek. Masował wolno, a Lisanne poczuła jak jej ciało drży z tęsknoty. Odsunął ją delikatnie, by widzieć jej twarz. - Mogę przyjść dzisiaj w nocy do twojego pokoju?- Zapytał trzymając ją mocno za biodra.- Będę cicho. - Emm… nie wiem. - Nie chcesz mnie, kochanie? - Chcę, ale… Pochylił się i pocałował ja. Czuła smak kawy i papierosów i nadal go chciała. - Wieczorem- powiedział wyzywając ją, by się sprzeciwiła. Lisanne nie odpowiedziała. Była pewna, że jej rodzice tego nie ułatwią. W zasadzie, kiedy teraz o tym myślała, jej mama nie powiedziała gdzie Daniel będzie spał. To Święto Dziękczynienia z pewnością będzie inne. Niechętnie wsiadła z powrotem na Sironę i Daniel pokierował ich na drogę międzystanową. Po kolejnej godzinie jazdy zastanawiała się czy jeszcze kiedyś poczuje swój tyłek. Z radością zatopiłabym jego ukochanego Harley’a w jeziorze Peachtree, by nie musieć…go… więcej oglądać. Cieszyła się, że czytanie w myślach nie było jednym z wielu talentów Daniela. Wcześniej ustalili sygnały, dzięki którym mogła pokierować go do domu rodziców. Dwa klepnięcia w lewe ramię oznaczało skręt w lewo; dwa w prawo w prawo; a ściśnięcie w pasie, by zwolnił; trzy klepnięcia oznaczały stop. Wkrótce podróżowali znajomymi ulicami przedmieścia. Co jakiś czas mijali pole golfowe. Dziwnie było być w domu, a jeszcze dziwniej przyjechać na motocyklu ze swoim chłopakiem. Poklepała jego ramię i Daniel zatrzymał się przed dużym nowoczesnym domu pomalowanym na jasny niebieski. Podwórko z przodu było zadbane. Stało tam drzewo brzoskwiniowe, które kładło cień na bok. Przypominał Danielowi jego dom sprzed śmierci rodziców. 244

Właśnie udało im się zsiąść i ściągnąć kaski, gdy mama Lisanne szybkim krokiem szła przez podjazd. - Jesteście! Tak się martwiłam!- I mocno przytuliła Lisanne kilka razy całując swoje najstarsze dziecko. Daniel stał niezręcznie z boku. Nie wiedział co ma zrobić z rękami i żałował, że nie miał czasu na uspokajającego papierosa. Wiedział, że to nie byłby dobry początek wizyty i nadal trzymał ich kaski. - Witaj w naszym domu, Danielu. - Dziękuję za zaproszenie, pani Maclaine- powiedział nieśmiało. - Och proszę, mów mi Monica. - Ok- uśmiechnął się nerwowo.- Em, Lis, kochanie mogłabyś je potrzymać, a ja wyciągnę nasz bagaż? Podał jej kaski, potem wyciągnął małą torbę Lisanne, własną torbę i kolejną plastikową torbę. Lisanne nie wiedziała, co w niej jest. Odłożyła kaski i zaprowadziła go w stronę drzwi frontowych. Pani Maclaine uśmiechnęła się za aprobatą, gdy zobaczyła, że Daniel nadal niesie torbę Lisanne. Potem wyszedł Ernie i Daniel zastygł w miejscu. Spojrzał surowo na Daniela nim pocałował swoją córkę. - Dobrze mieć cię w domu, skarbie- powiedział. - Dzięki, tato. Emm, pamiętasz Daniela?- Odpowiedziała pospiesznie. - Daniel- powiedział krótko ojciec. - Panie Maclaine- odpowiedział Daniel równie krótko. Po krótkiej chwili jej ojciec wyciągnął rękę. Daniel odłożył torby na ziemi i uścisnęli sobie dłonie. Matka Lisanne westchnęła z ulgą. Etap pierwszy zakończony. Krew nie została rozlana. - Gdzie jest Harry?- Powiedziała Lisanne rozglądając się za swoim młodszym bratem. - Och, jest u Jerrego. Później poznasz mojego syna, Danielu. Będziesz dzielił z nim pokój. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, ale dziadkowie Lisanne zajmują pokoje gościnne. Dasz radę spać na łóżku polowym?

245

- Pewnie- powiedział Daniel zerkając na Lisanne zgadując, że wiedziała o tych ustaleniach, ale mu nie powiedziała.- Taa, łóżko polowe jest w porządku. Dziękuję, Monicoodpowiedział uprzejmie. Zdecydował się nie powiedzieć jej, że skoro umiał spać na cienkim materacu w policyjnej celi, to może spać wszędzie. Domyślił się, że takie gówniane sytuacje nie wpływają dobrze na rodziców. - Lisanne, pokaż Danielowi, gdzie będzie spał, a ja zrobię wam coś do picia. Może być mrożona herbata, Danielu? - Emm…- zawahał się i rzucił przestraszone spojrzenie swojej dziewczynie. - Myślę, że Daniel wolałby kawę- powiedział pan Maclaine. - Ech, taaa, świetnie- odparł Daniel w zaskoczeniu. - Kawa dla mężczyzn, skarbie. Wy, panie, możecie zostać przy herbacie. Nawet Lisanne wyglądała na zaskoczoną. Przytulił swojego tatę. - Dziękuję, tatusiu. - Jasne, kochanie- powiedział zadowolony. Daniel momentalnie wyparł z głowy fakt, że tata Lisanne też mówił do niej „kochanie”. To było zbyt dziwne. Lisanne zaprowadziła Daniela po schodach i otworzyła drzwi po lewej stronie. - Emm, to pokój Harrego- powiedziała. - Wiedziałaś o tym, prawda?- Powiedział oskarżycielskim tonem. Lisanne pokręciła głową. - Nie do końca. Mama nie powiedziała, ale myślałam o tym po drodze i domyślałam się, że położą cię albo tutaj… albo na polówce w salonie. Westchnął. - Chyba mam szczęście, że nie na dworze- spojrzał na Lisanne.- Chcę wiedzieć, gdzie jest twój pokój. Zaśmiała się nerwowo i pokazała mu pokój po drugiej stronie korytarza. To nie był dziewczęcy pokój z falbankami jakiego spodziewał się Daniel. Jedynym słowem mogącym go opisać było „spokojny”. Nie był duży, ale przytulny. Przy odległej ścianie stała szafa, komoda, regał wypełniony nutami i trzeszczącymi torebkami. Dwuosobowe łóżko przykryte było jasnożółtą narzutą.

246

- Ładnie- powiedział z aprobatą i położył jej plecak na jedynym krześle w pokoju, które stało przy prostym biurku. Stał patrząc przez okno na podwórko. Było uporządkowane i czyste, świeżo skoszony trawnik i przycięte krzaki. Widział kosz do koszykówki przymocowany do ściany garażu na krańcu dużego patio. Daniel obrócił się, Lisanne obserwowała go. - Twoi rodzice mają ładny dom. - Dziękuję- powiedziała. Nie była w stanie odczytać wyrazu jego twarzy. Podeszła do niego, a on objął ją w pasie i pochylił się do pocałunku. Dziwnie było całować go tutaj, w jej sypialni, więc się odsunęła. - O co chodzi, lal… Lis? Wzruszyła ramionami, a ona patrzył na nią ostrożnie. - Nie… nie żałujesz, że mnie zaprosiłaś, prawda? Lisanne błyskawicznie pokręciła głową i zacisnęła ramiona wokół niego. - Nie! Oczywiście, że nie. Po prostu… nie wiem jak się zachowywać we własnym domu. Ciężko to wytłumaczyć. Daniel przytaknął. - Rozumiem. Czułem się tak po powrocie ze szkoły z internatem. Trochę mi zajęło zanim znowu poczułem się jak w domu. Zmieniłem się i zauważyłem rzeczy, które zmieniły się w domu. Był taki sam, ale inny. Dziwne uczucie. - Tak, dokładnie! Poczuła ulgę. Rozumiał. - Hej- powiedział z dzikim błyskiem w oku- miałaś wcześniej faceta w swoim pokoju? - Nie miałam faceta zanim cię poznałam, o czym bardzo dobrze wiesz! Zaśmiał się. - Więc nie? - Tak, nie. Uśmiechnął się seksownie, a Lisanne poczuła jak trzęsą jej się kolana. Pochylił się i pocałował ją językiem szukając pozwolenia. Otworzyła usta, więc ją posiadł. Wiedziała, że to właśnie robił, tutaj, w domu jej rodziców, w jej sypialni. Ale potem wszystkie myśli uciekły i pozwoliła swojemu ciału zareagować tak jak tego pragnęło. Chwyciła go za t-shirt i uniosła ją, by przesunąć rękami po jego twardym brzuchu. 247

Zamruczał i pogłębił pocałunek, ale wtedy Lisanne usłyszała wołanie swojej matki. Znowu się odsunęła. Jej twarz była zarumieniona, a Daniel oddychał ciężko. - Mama woła- powiedziała ochryple. - Możemy ją zignorować?- Szepnął liżąc ją po szyi. Lisanne zadrżała i odepchnęła go po raz trzeci. - Nie. Wysłałaby ekipę poszukiwawczą. - Dzisiaj w nocy- powiedział. To nie było pytanie. Kiedy dotarli do kuchni, przy stole siedział chudy dzieciak i popijał oranżadę. - Hej, nieudaczniku- powiedziała Lisanne z uśmiechem. - Hej, dziwadło- powiedział dzieciak bez odwracania się. Daniel nie usłyszał odpowiedzi, ale powitanie Lisanne rozweseliło go. Natomiast ich matka nie była pod wrażeniem. - Dzieci, no naprawdę! Jakie to da wrażenie Danielowi? - Właściwe- powiedziała Lisanne. - Na kim?- Zapytał dzieciak. Lisanne przewróciła oczami i trąciła go w ramię. - To mój brat, Harry. - Cześć stary- powiedział Daniel wyciągając rękę.- Co tam? Harry gapił się na przekłutą brew i tatuaże Daniela. - Jezu, Lis. Myślałem, że spotykasz się tylko z dziwadłami. Daniel uśmiechnął się i uniósł brew na Lisanne. Chciała kopnąć swojego młodszego brata. Harry uścisnął rękę Daniela niezręcznie. - Czy to twój Harley przed domem? - Taa. - Co ty gadasz! I Harry nalegał, by przez kolejny kwadrans rozmawiać o motocyklach. Lisanne westchnęła. Żałowała, że jej tata nie dawał się tak łatwo ugłaskać. Pan Maclaine wrócił do kuchni i Daniel momentalnie wstał, Lisanne podskoczyła. Jej ojciec także wydawał się być zaskoczony.

248

Skinął głową na Daniela, który wyglądał jakby był gotowy do ucieczki albo wymierzenia ciosu. Lisanne nie była pewna które, ale jego napięcie ją stresowało. Jej matka spojrzała na nich ze współczuciem. - Emm, przyniosłem to dla pana i pani, emm, Monico- powiedział Daniel wyciągając plastikową torbę do pani Maclaine. - Och, to bardzo wspaniałomyślne z twojej strony, ale proszę, Danielu usiądź. Jesteś naszym gościem. Chcemy, żebyś się zrelaksował. Prawda, Ernie?- Powiedziała rzucając znaczące spojrzenie w kierunku swojego męża. Ojciec Lisanne mruknął w odpowiedzi. Monica otworzył torbę z rozdrażnionym westchnięciem i wyciągnęła ściśnięte pudełko czekoladowych pralinek. - Kurna- powiedział Daniel.- Roztopiły się. Cholera. Przepraszam. Jego uszy zaczerwieniły się, kiedy zdał sobie sprawę, że właśnie dwa razy przekląłprzed rodzicami Lisanne. Twarz Moniki lekko się spięła, ale Lisanne uważała, że to próba powstrzymania śmiechu. - Emm, taa, to były ulubione mojej mamy, więc pomyślałem…- jego głos zamarł. - Jestem pewna, że będą dobre- powiedziała Monica ze szczerym uśmiechem.- A to chyba dla ciebie, Ernie- kontynuowała podając mężowi butelkę Jacka Danielsa. - Nie masz tyle lat, żeby móc kupować alkohol- burknął. Twarz Daniela napięła się. - Mój brat ma- powiedział cicho nie przyznając ani nie zaprzeczając, że kupił whiskey. - Ernie!- Zasyczała Monica. - Hmm, bardzo wspaniałomyślne- wycedził tata Lisanne. Lisanne chciała schować głowę w ręce. Pomyślała, że Daniel miał super pomysł. Wyglądał jakby chciał uciec. Chwyciła jego rękę pod stołem i ścisnęła palce. - Pójdziemy na spacer?- Zapytała. Naprawdę oznaczało to: „Wynieśmy się stąd, żebyś mógł zapalić zanim wybuchniesz niczym Krakatoa1. 1

Wyspa znajdująca się w Cieśninie Sundajskiej, pomiędzy wyspami Sumatra i Jawa w Indonezji. Jest aktywnym wulkanem klasyfikowanym jako stratowulkan.

249

Daniel potaknął z wdzięcznością. - Taa, dzięki laleczko. Ojciec Lisanne nie wyglądał na zadowolonego słysząc ksywkę swojej córki, ale po ostrym spojrzeniu swojej żony, zdecydował, że nic nie powie. - Wychodzimy, mamo. - Oczywiście, skarbie. Jestem pewna, że Daniel będzie chciał zobaczyć jezioro. Może weźmiecie mój samochód? Kolacja jest o szóstej. - Dzięki mamo- powiedziała Lisanne i pocałowała ją w policzek. Daniel prawie wybiegł frontowymi drzwiami, gdy Lisanne zabierała klucze od swojej mamy. Kiedy zamknęła drzwi za nimi, już zdążył zapalić papierosa. Wydmuchał napięcie ze swojego ciała razem z dymem. Lisanne pogłaskała go po plecach jakby uspokajała dzikie zwierzę. Pokręcił głową. - Kurwa! Lisanne uśmiechnęła się lekko. - Mogło pójść gorzej. - Tak myślisz? - Tak, mogliby nas nakryć na uprawianiu seksu. Daniel wybuchnął śmiechem czując ulgę, że Lisanne nie była na niego wściekła za przeklinanie ani zachowanie. - Taa, to nie skończyłoby się dobrze. Lisanne objęła go w pasie i oparła głowę na jego piersi. Zerknęła w górę, gdy wydmuchał kolejny kłąb dymu z daleka od niej. - Dziękuję, że przyjechałeś- powiedziała. Uśmiechnął się i zgasił papierosa. - Nie ma sprawy, laleczko. Chodź, zobaczmy to jezioro. Samochód Moniki był czerwoną Hondą. Lisanne cieszyła się luksusem szerokiego, wygodnego, obitego miękkim materiałem fotela. Ogromna różnica w porównaniu do wątpliwych uroków Sirony. Zapięła pasy i czekała na Daniela, który próbował rozgryźć jak przesunąć siedzenie do tyłu, by zrobić miejsce na jego długie nogi. - O Boże!- Powiedziała, gdy włączyła silnik. 250

- Co, kochanie?- Powiedział marszcząc brwi, gdy wyjechała na drogę. - Nie mogę uwierzyć, że moja mama słucha tej stacji! Muzyka jest taka… Lisanne zakrztusiła się słowami, gdy zobaczyła twarz Daniela. - Och, przepraszam! Daniel… Potaknął na jej odpowiedź i wyjrzał przez okno. Lisanne sięgnęła i wyłączyła radio, ale przykrył jej dłoń swoją i z powrotem je włączył. - Lis, nie wymagam, żebyś żyła bez muzyki, bo ja jestem obok. - Ja nie, ja… - Widziałem jak to robisz, laleczko. Widziałem jak wyłączasz iPoda i przestajesz opowiadać o zespołach, gdy jestem obok. Wiem, że muzyka jest dla ciebie ważna. Cholera, rozumiem to. Nie przestawaj słuchać muzyki z mojego powodu. Kurwa, właśnie musisz słuchać za nas oboje. Nagle oczy Lisanne były tak wypełnione łzami, że nie dała dłużej rady jechać bezpiecznie. Zjechała na krawężnik i szlochając zakryła twarz rękami. Daniel odpiął swoje pasy i wziął ją w ramiona. - Nie płacz z mojego powodu, laleczko. Proszę, nie płacz. Wypowiedział te słowa w jej włosach, a jej łzy skapywały mu na t-shirt. Przez kilka minut Lisanne wypłakiwała cały stres, napięcie tego dnia i ból, który poczuła przez słowa Daniela. Oczywiście miał rację. Unikała słuchania muzyki i rozmawiania o niej, kiedy był w pobliżu. Nie chciała go ranić i przypominać o tym, co stracił. Czuła się wystarczająco, że przyjeżdżał po nią na wszystkie próby i był na wszystkich jej występach. Kiedy w końcu przełknęła ostatnią łzę, Daniel chwycił swój t-shirt i wytarł nim jej oczy. - Lepiej, kochanie? Potaknęła. - Przepraszam. Znowu pocałował jej włosy. - Nie przepraszaj. Nie za mnie. Nie za to, że ci na mnie zależy. W końcu zebrała się w garść i znowu była w stanie prowadzić, ale nie pochodzili za dużo, gdy dotarli nad jezioro. Po prostu znaleźli drzewo i położyli się pod nim. Lisanne oparła głowę na piersi Daniela, a on palcami rysował leniwe kółka na jej ramieniu. To była chwila spokoju, której potrzebowali. 251

W końcu Lisanne usiadła, a Daniel otworzył oczy uśmiechając się do niej. - W pobliżu jest takie miejsce, takie jakby mini centrum handlowe. Możemy się tam napić kawy, jeśli chcesz. - Taa, na kawę bym poszedł. To twoje miasto rodzinne. Zobaczmy, co ma do zaoferowania. Lisanne zaśmiała się. - Cóż, siedzimy przy jeziorze i to by było na tyle. Chyba, że chcesz zobaczyć pole golfowe. - Wow, życie na szybkim biegu- powiedział Daniel śmiertelnie poważnie. Lisnne uśmiechnęła się nieśmiało.- Małomiasteczkowa dziewczyna to ja. Usiadł i pocałował czubek jej nosa.- Innej bym cię nie chciał, laleczko. Kiedy byli już w centrum handlowym weszli trzymając się za ręce do najbliższej kawiarni i usiedli na zewnątrz w popołudniowym słońcu. Lisanne miała nadzieję, że przypadkiem spotka dziewczyny z liceum. Daniel wyglądał tak gorąco w Ray Banach zakrywających jego oczy i obcisłym t-shircie na muskularnych ramionach i plecach. Choć raz chciałaby, żeby dziewczyny które w ogóle nie zwracały na nią uwagi, teraz poczuły zazdrość. Tak dla odmiany. To było dziecinne, ale nie dbała o to. Zmieniła zdanie, kiedy kelnerka zaczęła flirtować z Danielem jakby Lisanne nie istniała. Musiało być tak oczywiste, że Daniel jest poza jej ligą, więc kelnerka nawet nie próbowała być subtelna. - Co mogę wam podać?- Powiedziała, a jej oczy pożerały bezsprzecznie gorące ciało Daniela. - Lis? - Emm, poproszę karmelowe Frappuccino. - A ciebie czym mogę skusić?- Powiedziała kelnerka sugestywnie ssąc ołówek. Daniel uniósł brwi odpowiadając.- Czarną kawę poproszę. - Och, zgadzam się- zachichotała kelnerka.- Nie cierpię tych wszystkich sztucznych napojów. Wolę czystą kawę. Daniel sięgnął i chwycił Lisanne za rękę. - Taak? Moja laleczka lubi słodkie napoje, takie jak ona. Lisanne zarumieniła się wdzięczna i ucieszona tym publicznym okazaniem uczuć. Kelnerka odwróciła się z poirytowanym prychnięciem. 252

- Wow, nie wierzę, że uderzała do ciebie przy mnie! To znaczy, no poważnie? Daniel uśmiechnął się krzywo i seksownie. - Powiedziałem ci, że nie można mi się oprzeć, laleczko- powiedział nieskromnie- ale chcę tylko ciebie. Ciało Lisanne zaczęło się rozgrzewać, więc poczuła ulgę, gdy kelnerka wróciła z jej mrożoną kawą. - Dajcie mi znać, jeśli będę mogła w czymś jeszcze pomóc- powiedziała nadąsana. Daniel mrugnął do niej, co sprawiło, że kelnerka odeszła z uśmiechem na twarzy. - Jesteś taki niedobry!- Syknęła Lisanne. Daniel wzruszył ramionami. - Nie chciałem zepsuć jej dnia.

253

Siedzieli jeszcze przez chwilę popijając kawę i ciesząc się słońcem. Ku rozczarowaniu Lisanne, żadna z dziewczyn z liceum nie pojawiła się. W końcu Lisanne westchnęła i czas było wracać. - Babcia i dziadek już pewnie przyjechali- powiedziała.- To mama mojej mamy i tata mojego taty. - Świetnie- odparł Daniel z wyolbrzymioną ironią. Teraz była jej kolej na wspieranie. - Pokochają cię. Poza tym, myślałam, że nie można ci się oprzeć? Wzruszył ramionami.- Trzeba przeczytać to, co napisane małym druczkiem. Daniel wizualnie się spiął, gdy Lisanne odwoziła ich z powrotem do domu. Zrelaksowany, seksowny chłopak, którego kochała, był teraz zamknięty w sobie i najeżony. Bębnił palcami o uda. Sięgnęła prawą ręką i dotknęła jego kolana. - Będzie dobrze- powiedziała. Wykrzywił się i spojrzał przez okno. Kiedy dotarli do domu, zrobiło się dziwnie. Dziadek stał przed domem z miłością w oczach, gdy patrzył na Harley’a Daniela. Poważna, nosząca perły babcia Olsen opowiadała lirycznie dziadkowi o swoim pierwszym chłopaku, który miał motocykl. - Och, Marlon Brando do pięt mu nie dorastał. „Czemu się burzysz, Johnny? Co tam masz?” Co za nonsens! Mój chłopak wiedział jak nosić parę Levis’ów, tyle powiem- obróciła się i zobaczyła Lisanne.- Jest mój mały króliczek!- I rzuciła się na nią, mażąc policzek Lisanne różową szminką. - Cześć babciu- powiedziała Lisanne zażenowana swoją ksywką. Widziała kątem oka, że Daniel uśmiechał się krzywo.- Emm, to jest mój chłopak, Daniel. Od razu zarumieniła się na słowo „chłopak”. - O rany!- Powiedziała babcia Olsen patrząc na tatuaże Daniela i przekłutą brew.- Na pewno pasujesz do swojego motocykla. Bardzo miło mi cię poznać, Daniel. - Nawzajem, proszę pani- powiedział Daniel, który założył, że uścisną sobie ręce. 254

Nie znał babci Olsen. Przyciągnęła go w dół i zostawiła na jego policzku głośny, różowy pocałunek. Daniel wyglądał na zdezorientowanego, a Lisanne chciało się śmiać z jego miny. - Emm, to mój dziadek, Pops. - Miło cię poznać synu. Nazywam się Harold Maclaine, ale ta młoda dama mówiła do mnie „Pops” jeszcze zanim nauczyła się chodzić i tak już jakoś zostało. Ścisnęli sobie dłonie, a potem Daniel musiał odpowiedzieć na tuzin pytań związanych z jego motorem. - Ma na imię Sirona- dodała pomocnie Lisanne. - Kto?- Zapytała babcia Olsen rozglądając się dookoła jakby kolejna osoba miała się zmaterializować pod drzewem brzoskwiniowym w ogródku. - Jego motocykl- zaszydziła Lisanne. Pops miał łzy w oczach.- To śliczne imię dla ślicznej dziewczyny. Daniel uśmiechnął się krzywo do Lisanne i skrzyżował ręce na piersi. - Niektórzy doceniają jej wdzięki, laleczko- powiedział. Kolacja była głośna i na początku Lisanne obawiała się jak Daniel da sobie radę, ale na prośbę Popsa usadzono ich na tym samym końcu stołu. Lisanne nie miała pojęcia, że pod dobrodusznym posiwiałym wyglądem jej dziadka czai się motocyklowy maniak. Biednym Danielowi pozwolono jedynie skubnąć wyśmienitej lasagni i sałatki, którą zrobiła Monica nim zasypała go lawina pytań. - Słyszałam, że dostrajanie rury wydechowej na Harley’u można bardzo łatwo spaprać- powiedział Pops.- Ciężko pokonać 4,5 centymetrowe przednie rury wydechowe. Daniel przytaknął.- Tak, ale da się jej dostroić. SuperTrapp produkuje odpowiednie tłumiki. Trzeba jedynie zamontować deflektor2. Do dostrojenia, nie do dostrojenia, nie było niczego muzykalnego w tej rozmowie. Lisanne przestała słuchać. Obróciła się i odkryła, że jej babcia ją obserwuje. - No króliczku, wydaje się być bardzo przyjemnym młodym mężczyzną. Lisanne uśmiechnęła się.- Dzięki, babciu.

2

Sztywna poprzeczna przegroda redukująca ruch gazów lub przepływ cieczy

255

- I przystojnym, chociaż szkoda, że ma te wszystkie tatuaże i ten niedorzeczny kawałek metalu we brwi. Nie wiem, co on sobie myślał- poklepała Lisanne po ręce.- Będziesz miała na niego dobry, uspokajający wpływ. Zawsze byłaś taką rozsądną dziewczyną. Lisanne wzdrygnęła się. Pierwszy raz cieszyła się, że Daniel nie usłyszał tego co było powiedziane. Harry, który siedział po drugiej stronie Popsa, wydawał się być równie mocno pochwycony przez Daniela. Jego oczy wracały do Daniela co jakiś czas, gdy słuchał jak dyskutują luźno o takich rzeczach jak krzywki, komory spalania i karburatory. Lisanne wiedziała, że jej ojciec nie za bardzo interesował się naprawą silników. Kiedy pojawiał się problem, od razu jechał do mechanika. Dla Harrego było to nowe męskie doświadczenie. Po kolacji, Lisanne pomagała mamie sprzątnąć ze stołu, a Daniel został na łasce Popsa i babci Olsen. Lisanne żałowała, że obiecała mu, iż nie zostawi go samego, ale naprawdę nie miała wyboru. Opłukiwała talerze, a jej mama wkładała je do zmywarki. - Lisanne, przysięgam, że ten twój młody mężczyzna marzy przez połowę czasu! Wołałam go trzy razy zanim mi odpowiedział. Lisanne wzięła głęboki oddech. Daniel wyraził preferencję, by rodzina Lisanne nie wiedziała o jego głuchocie. Ale kiedy tak patrzyła na rozbawioną minę swojej mamy, poczuła, że nie ma wyboru i musi go bronić, powiedzieć prawdę. - To dlatego, że cię nie usłyszał, mamo. - Cóż, widziałam. Nie wiem gdzie był, ale musiało być to przyjemne miejsce. - Nie, mamo. Chodzi mi o to, że nie mógł cię usłyszeć. Daniel jest głuchy. - Słucham? Lisanne prawie się zaśmiała. - Daniel jest głuchy. Zaczął tracić słuch w liceum. Stał się całkowicie głuchy prawie dwa lata temu. - Ale… ale…! - Czyta z ruchu ust. To dlatego ci nie odpowiedział, nie widział twojej twarzy- Lisanne przerwała, jej matka próbowała przetrawić tą niespodziewaną wiadomość.- Mówiłam ci, że jest niesamowity- powiedziała cicho.

256

Jej mama usiadła na stole kuchennym z oszołomieniem na twarzy i gapiła się na swoją córkę jakby czekała na puentę. - Nie słyszy? W ogóle? Lisanne pokręciła głową. - Ale jak sobie radzi? W szkole? Na zajęciach? - Tak jak powiedziałam: czyta z ruchu ust, a potem spisuje notatki. Jest naprawdę bystry. Pomaga mi na Wstępie do Biznesu- Lisanne przewróciła oczami. - Ale…- jej mama nadal nie radziła sobie z tą nowiną.- Ale nie nosi aparatu słuchowego. - Nie. One są przeznaczone dla ludzi, którzy jeszcze coś słyszą. Jemu nie pomagają. Już nie. - Wielkie Nieba- powiedziała jej matka.- Wielkie Nieba!- Potem spojrzała w górę.- Czy jest bezpiecznie, żeby jeździł motocyklem? To znaczy, przecież nie słyszy ruchu ulicznego. - Mamo, jest głuchy, nie ślepy- powiedziała cierpliwie Lisanne. Wiedziała, że jej mama zadawała te pytania dlatego, że nigdy nie wcześniej nie spotkała całkowicie niesłyszącej osoby. - Czy to genetyczne? To znaczy, czy jego dzieci będą głuche?- Mama Lisanne zaczerwieniła się, gdy zdała sobie sprawę jak to mogło zabrzmieć w uszach jej córki. - Nie, mamo. Doktorzy uważają, że to był wirus. To nie jeste genetyczne. - Cóż… cóż, to już coś. Lisanne oparła się o zlew kuchenny i dała swojej mamie czas na przyswojenie wszystkiego. - A co z tymi implantami?- Powiedziała Monica.- Widziałam jak ludzie rozmawiali o nich u Ellen3. - Implanty ślimakowe? - Tak, właśnie to! Mogłyby pomóc Danielowi? - Może- powiedziała powoli Lisanne- ale to dość poważna operacja i ryzykowna. Zdarza się, że operacja może uszkodzić nerwy twarzowe. To rzadkie, ale się zdarza. I nie zawsze udaje się odzyskać jakikolwiek słuch. Poza tym, to tak jakby powiedzieć, że z Danielem jest coś nie tak. Że trzeba go naprawić. 3

Serial opowiadający o prowadzącej księgarnię Ellen Morgan (Ellen DeGeneres), bardzo popularny ze względu na trafne spostrzeżenia dotyczące życia codziennego

257

- Och- powiedziała jej matka, jej usta otwierały się i zamykały z braku słów.- Ale… ale czy to by nie pomogło? Lisanne bezradnie wyrzuciła ręce w powietrze.- Może, nie wiem. Nie lubi o tym rozmawiać. - Cóż- powiedziała ponownie jej matka.- Czy twój ojciec wie? Lisanne pokręciła głową. - Mam mu powiedzieć? - Chyba tak- odparła Lisanne.- Nie żeby mógł jeszcze bardziej znielubić Daniela. Jej mama zmarszczyła brwi. - Jesteś niesprawiedliwa. Twój ojciec bardzo się stara. Nie jest mu łatwo z wiedzą, ze jego córka… że jesteś młodą kobietą. - Chodzi ci o to, że sypiam z Danielem. - Tak, właśnie o to mi chodzi- powiedziała ostro jej matka.- Myślę, że twój ojciec zachowuje się bardzo dobrze w tych okolicznościach. Lisanne westchnęła i odwróciła wzrok. W tej chwili do kuchni wszedł Pops. - Wszystko tutaj w porządku, moje panie? - Jasne, Pops- powiedziała cicho Lisanne. - Masz tam bardzo interesującego mężczyznę- powiedział.- Zna się na motocyklach. Z tego co słyszę to zbudował Sironę od podstaw. Lisanne przewróciła oczami. - Powiedz, że też nie nazywasz go „Sirona”. Bo muszę przyznać Pops, że po jeżdżeniu nią przez trzy godziny, byłam gotowa wrzucić ją do jeziora. Pops prychnął.- Niektórzy ludzie nie mają dobrego gustu, nie to co młody Daniel. Szkoda, że jest głuchy. Lisanne zamarła. - Co… jak… kiedy… skąd wiesz, Pops? Pops spojrzał na nią. - Nie wiedziałem, że to ma być tajemnica. Nie ma się czego wstydzić. - Cóż, ja na pewno nie zgadłam- powiedziała Monica lekko niepocieszona. - Ale skąd wiedziałeś, Pops?

258

Pops uśmiechnął się.- Mój przyjaciel, Mal Peters jest prawie głuchy. Przyzwyczaiłem się, że jestem zwrócony do niego twarzą, gdy mówię. Zauważyłem, że ty tak samo robisz z Danielem i zacząłem się zastanawiać. Reszty się domyśliłem. Dobrze to ukrywa, chociaż nie wiem dlaczego. Lisanne wpatrywała się w swoje palce.- To skomplikowane, Pops. - Nie ma nic skomplikowanego w prawdzie- odpowiedział, ale w uprzejmy sposób. - Tak chce Daniel- wyjaśniła Lisanne wzruszając ramieniem.- Mówi, że ma dość tego jak ludzie go traktują, gdy wiedzą o nim. Mama Lisanne wyglądała jakby miała poczucie winy, kiedy słuchała słów córki. - No cóż, to jego wybór- powiedział Pops.- Idę już do łóżka. Ten stary facet potrzebuje snu. Pocałował Lisanne w policzek na dobranoc i pomachał do Moniki. - Cóż- powiedziała Monica obserwując jak jej teść znika na górze.- Chyba lepiej powiem twojemu ojcu. Na pewno będzie zaskoczony. - Dzięki, mamo- powiedziała Lisanne i przytuliła ją. Potem zostawiła Monikę w kuchni i zmęczona pokręciła głową. Daniel nadal siedział przy stole z lekko zamroczoną miną, a babcia Olsen kontynuowała szczegółową opowieść o operacji kamieni w pęcherzu. - A kamienie były wielkości orzechów włoskich. Wierz mi, nie chcesz wyduszać z siebie czegoś w tym rozmiarze! Daniel wzdrygnął się. - Cóż- powiedziała ciężko wzdychając.- Nie powinnam jeść o tak późnej porze, to mi szkodzi. Pójdę się położyć, ale niech nikt się nie przestraszy, jeśli usłyszy jak chodzę w nocy po domu. To będzie niestrawność albo jelita. Daniel podrapał się po twarzy, najwyraźniej żałując że odczytał to ostatnie zdanie. - Chodź, obejrzymy coś w telewizji- powiedziała Lisanne, ciągnąc go za rękę. Daniel wstał z pełnym wdzięczności wyrazem twarzy i pozwolił się zaprowadzić do salonu. Kiedy usiedli na jednej z kanap, przytuliła się do niego. - Jak było?- Zapytała i zostawiła miękki pocałunek na jego ustach. - Taa, w porządku, dopóki twoja babcia nie zaczęła opisywać… zresztą sama słyszałaś. Myślałem, że z powrotem oddam moją lasagne. - Przepraszam za to- zachichotała. 259

Potem usiadła prosto. - Emm, Daniel? - Co, laleczko? Wyglądasz na winną. Co zrobiłaś?- Droczy się z nią. - Pops się domyślił… to znaczy, o tobie. Uśmiech Daniela zniknął.- Niech to szlag. Myślałem, że świetnie mi poszło. - Cóż, tak było, jeśli chodzi o wszystkich innych. On ma przyjaciela, który jest głuchy, więc zgadł. W każdym razie moja mama też wie. Poprosiłam, by powiedziała tacie. Daniel westchnął. - Nie zadręczaj się tym, kochanie. Byłem głupi myśląc, że mogę to ukryć przez całe święta. Pocałowała jego nadąsane usta zdeterminowana, by zapomniał o swoim rozczarowaniu. Mieli zaledwie kilka minut dla siebie, Lisanne wtulała się w Daniela na kanapie. Udawała, że ogląda „Arrow”, a tak naprawdę całowała szyję Daniela i sugestywnie pocierała ręką o jego udo. - Laleczko, jeśli będziesz tak dalej robiła to twój tata mnie wyrzuci- szepnął. Lisanne zachichotała. - Podniecam cię? - Lis, wchodzisz do pokoju, a ja już mam wzwód- powiedział z uśmiechem. Zarumieniła się radośnie i właśnie przesuwała rękami po jego t-shirtem, gdy wszedł Harry. - O super- powiedział patrząc na telewizor, a następnie usiadł na krześle czy zatrzymał sesję obściskiwania się siostry.- Macie włączone napisy. - Wiem- powiedziała Lisanne zerkając w górę na swoich rodzicach, którzy weszli i usiedli na sąsiedniej kanapie. - A zresztą- powiedział Harry z oczami wlepionymi w ekran. - Napisy są dość użyteczne- powiedziała matka Lisanne patrząc na swoją córkę. Daniel zauważył ich wymianę spojrzeń i uśmiechnął się do Lisanne, zostawiając delikatny pocałunek na jej skroni. Ojciec Lisanne zmarszczył brwi widząc to publiczne okazywanie uczuć, ale powstrzymał się od komentarza. Pierwszy raz. Krótko po tym Harry ziewnął i powiedział, że idzie spać. Monica spojrzała znacząco na Lisanne, sugerując, że powinna zrobić to samo. 260

- Taa, ja też- powiedziała Lisanne grając w tą grę.- To był długi dzień. Daniel wstał momentalnie. - Śpijcie dobrze- powiedziała Monica.- Oboje poczujecie się o wiele lepiej po porządnym śnie. Lisanne bez problemu zrozumiała przekaz. Jej mamie brakowało subtelności. Kiedy szli po schodach, Daniel szepnął jej do ucha. - Do zobaczenia później, laleczko. Zadrżała z oczekiwania. Jego usta uniosły się w uśmiechu i zniknął w sypialni Harrego. Słyszała niskie pomruki rozmowy. Popędziła wymyć zęby i umyć twarz, czując się podenerwowana i bardzo rozpustna. Zastanawiała się czy musi coś jeszcze przygotować. Przerzuciła swoje szuflady w poszukiwaniu czegoś do ubrania. Wszystkie jej piżamy były dziecinne- po raz pierwszy żałowała, że nie ma seksownej bielizny. W końcu się poddała i założyła jeden z t-shirtów Daniela, który wykradła z jego torby i ładne, koronkowe majtki. Poprawiła poduszki z tuzin razy zanim była zadowolona. Miło byłoby mieć trochę miejsca w łóżku. Na studiach miała tylko pojedyncze łóżko. To jest wielkim ulepszeniem. I czekała. Gapiła się na swój zegar jak mijają minuty, słuchając odgłosów jej rodziców idących spać i babcię głośno rozmawiającą ze sobą. Zegar miał kształt głowy Myszki Miki i po raz pierwszy uprzytomniła sobie, że w zasadzie jest przerażający. Duże, metalowe uszy miały kształt kul, więc obojętnie z którego kąta się na nie patrzyło, zawsze wyglądały tak samo. Nagle to zaczęło napawać ją lękiem. Leżała podniecona, podenerwowana i niecierpliwa. Wskazówki w kształcie rąk przesuwały się dookoła, a dom zrobił się cichy. Czuła, że jej oczy są ciężkie, senne, więc usiadła prosto zmuszając się do zachowania przytomności. Jej umysł zaczął rozmyślać o dzisiejszym dniu: od okropnej jazdy na motorze, złego nastroju jej ojca, mamy, która zachowywała się jak sędzia, po flirtującą kelnerkę i słowa Daniela na temat muzyki. Miał rację, wielką rację. Odwracała się od muzyki, gdy była z nim. Teraz kiedy była sama, miała czas na pomyślenie o tym, co powiedział- że musi słychać muzyki także za niego. Wiedziała, że musi tęsknić za nią bardziej niż się do tego przyznaje.

261

Dlaczego nie był bardziej zły? Ona byłaby zła gdyby straciła swoją muzykę- do diabła, byłaby wrzeszczącą wariatką. Ile złości chował w sobie? A może pogodził się z tym zanim ją poznał? Uświadomiła sobie, że nadal musi wiele się o nim nauczyć, jeśli jej pozwoli. Ze zbyt wieloma myślami rozbijającymi się w jej głowie, jej ciało przegrało bitwę z emocjonalnym wyczerpaniem i zasnęła. Obudziła się zszokowana i zdezorientowana, gdy usłyszała hałas w pokoju. - Co?! Zobaczyła postać Daniela przy oknie. Rozchylił zasłony i patrzył na Księżyc prawie w pełni. Obrócił się, by na nią spojrzeć. Światło księżyca rzucało cień na jego kości policzkowe. Jeden kącik jego ust uniósł się w uśmiechu. Na początku myślała, że jest nagi, ale kiedy zbliżał się do niej, odkryła, że ma na sobie parę czarnych bokserek. Położył coś na stoliku nocnym, ale nie odezwał się. Poczuła jak łóżko rusza się, gdy jego ciepłe, twarde ciało wślizgnęło się obok niej. - Daniel- powiedziała. Ogarnęło ją jego milczenie i dotarło do niej, że nie widzi jej słów, nawet w przytłumionym świetle księżyca. Sięgnęła, żeby zapalić lampkę, ale chwycił jej rękę i przysunął do swoich ust. Myślała, że ją pocałuje, ale zamiast tego otworzył usta i ssał palec po palcu, leniwie je liżąc. Już dyszała, jej ciało mrowiło żądając więcej jego dotyku. Uwolnił jej mały palec i pochylił się do niej. Znowu pomyślała, że ją pocałuje i ochoczo uniosła twarz w jego kierunku. Zamiast tego, polizał jej gardło i zostawił ścieżkę mokrych pocałunków aż do jej piersi. Poczuła jak jego ręce przesuwają w górę t-shirt aż znalazł się nad jej biustem i straciła oddech, gdy jego zęby objęły jej lewy sutek, a jego ręka pocierała i ściskała prawy. Jej ciało automatycznie uniosło się w jego kierunku i ostro nabrała powietrza. Poczuła, że jej biodra przyciskają się do twardego zgrubienia w jego bokserkach. Cisza pogłębiła się i słyszała tylko nocny koncert przyrody na zewnątrz i oddechy wydobywające się z ich ciał. Przesunęła paznokciami po jego plecach i w odpowiedzi usłyszała łagodny jęk. Uniósł głowę z jej piersi i pocałował ją wygłodniale, jego język nalegał na zdominowanie jej ust. 262

Przyciągnęła go mocniej do siebie, oplatając rękami wokół szyi. Czuła jego ciężar przyciskający się do niej. Odsunął się i powiedział cicho.- Nie mogę czytać z twoich ust, laleczko. Jeśli chcesz, żebym przestał to po prostu… uderz mnie w ramię czy coś. Zrozumiem. Odepchnęła go delikatnie, a on odsunął się. Zaczęła zdejmować swój t-shirt przez głowę, a ona szybko jej w tym pomógł. Jak tylko pozbyli się materiału, z powrotem przycisnął ją do łóżka, całując i ssąc jej piersi. Podgryzał jej mostek i kreślił kółka językiem wokół jej sutków, drażniąc je aż chciała krzyknąć. Wepchnęła sobie pięść do ust ogarnięta tym doznaniem i wiedzą, że robili to w jej domu rodzinnym, w jej sypialni, a jej rodzice byli kilka metrów od nich. Robiła te wszystkie rzeczy, o których jej matki i ojciec nie chcieli wiedzieć. Dotarł do jej brzucha, podgryzał kość biodrową i lizał wokół pępka. Potem jego ręce powędrowały niżej, ciągnąc za koronkę jej majtek. Wzięła głęboki wdech i uniosła tyłek z łóżka, by mógł zsunąć materiał. Nie mogła złapać powietrza, kiedy jego głowa kierowała się jeszcze niżej i dotarło do niej, co chce zrobić. Zanim mogła cokolwiek powiedzieć, poczuła ciepło jego ust i szorstkość zarostu na wewnętrznej stronie swojego uda, gdy ostrożnie rozchylał jej nogi. Była przerażona. Chyba nie miał zamiaru…? Ale to był Daniel i zrobił to. Powstrzymała krzyk, kiedy poczuła jego język na sobie. To było takie niewłaściwe i tak dobre uczucie. Jego palce wślizgiwały się w nią powoli do środka i na zewnątrz. Znowu straciła oddech, zaczęła ruszać biodrami, kiedy jej ciało kąpało się w rozkoszy, a jej umysł nadal powtarzał jej, że to niewłaściwe. Po tygodniach doświadczeń z Danielem, teraz już wiedziała, że jej ciało zbliża się do orgazmu. Część jej czuła, że powinna przestać zanim wymknie się spod kontroli, ale inna już się poddała, pochłonięta uczuciami, które w niej wzbudzał. Przycisnęła poduszkę do twarzy, gdy mocniej rozchylił jej nogi. Jej zadaniem było zagłuszenie dźwięków wydobywających się z jej ust. On nigdy się nie dowie jak bardzo chciała wykrzyczeć jego imię. Nie mógł jej usłyszeć, ale czuł ją i wiedział, że mocno dochodziła. Zabrał poduszkę z jej twarzy i wchłonął jej jęki ustami i językiem.

263

- Pieprzyłaś moją twarz, laleczko; ujeżdżałaś moje palce; teraz będziesz ujeżdżała mojego fiuta- wyszeptał. Gdy jej ciało nadal się trzęsło, on sięgnął do stolika nocnego i podniósł paczuszkę, którą tam zostawił. Jakby z oddali usłyszała szelest, gdy rozrywał foliowe opakowanie. Potem wstał, zrzucił bokserki i usiadł z powrotem na łóżku, rozwijając prezerwatywę na swoim wzwodzie. Była zaskoczona i zaalarmowana, kiedy obrócił ją na brzuch. - Nie!- Krzyknęła przerażona. Nie mógł jej usłyszeć. Oczywiście, że nie. Ale to nie było to, co podejrzewała. Pociągnął ją do góry, na kolana i sięgnął między jej nogi, ustawiając się przy jej wejściu. Przeszyła ją ulga, zaskoczenie i zdumienie. Przez chwilę myślała, że zrobi coś innego, ale to było dobre. To było niesamowite- tak głęboko. Zajęczał łagodnie, wypełniał ją wchodząc do środka i wysuwając się. Jego palce mocno złapały ją za biodra i słyszała plaskanie ich ciał o siebie. Dziwnie było go nie widzieć, ale ta nowa pozycja była głęboka i sprośna. Czuła, że jej ciało drży. On też to czuł i zaczął poruszać się szybciej, szepcząc słowa, których nie mogła usłyszeć. Jego oddech stawał się coraz głośniejszy, a potem poczuła jak palce jeszcze raz sięgają miedzy jej nogi. Straciła oddech zdziwiona, że jej ciało znowu odpowiada. Jej nogi i ręce poddały się, gdy zadrżał w niej i przez chwilę była przygnieciona jego ciężarem. Ostrożnie z niej wyszedł i zasypał jej plecy delikatnymi pocałunkami. - Lis, Lis, wszystko w porządku? Lis, kochanie? Obróciła się na plecy i wydyszała swoją rozkosz w jego usta mocnym pocałunkiem. Z jego gardła wydobył się pomruk, gdy odwzajemnił pocałunek. Usłyszała lekki trzask, kiedy zdejmował prezerwatywę i obserwowała jak zawiązuje supełek na jej końcu i rzuca na podłogę. Potem przyciągnął do swojej piersi i odpłynęli w głęboki sen. Jego ramiona i nogi splątane z nią, wyrażał swoim ciałem to, czego nie mógł wyrazić słowami.

264

***

Daniel obudził się w pełni wypoczęty. Jedwabista skóra Lisanne była przyciśnięta do niego i wypełniał go spokój. Nie potrafił wytłumaczyć dlaczego, ale uprawianie z nią seksu zeszłej nocy było dla niego ważne. Może to miało coś wspólnego z tym, że chciał się upewnić czy nadal go pragnie teraz kiedy była z powrotem ze swoją rodzina i z dala od niezależności jaką dawał kampus. Było cholernie dobrze. Nadal były rzeczy, których chciał spróbować, doświadczenia, które chciał z nią przeżyć. Oddałby skrzynkę Jacka Daniels’a, by móc spędzić z nią cały dzień w łóżku. Miał wielkie nadzieje na przyszłość. Był świadomy, że jego poranny wzwód był twardszy niż normalnie i w dodatku skierowany z nadzieją w kierunku jej gładkiego, okrągłego tyłka. Zawarczał, gdy lista możliwości przemknęła przez jego umysł niczym film porno. Niestety, jedno spojrzenie na jej okropny zegar w kształcie Myszki Miki powiedziało mu, że nie ma mowy na poranne bzykanko. Chyba, że naprawdę chciał, aby jej rodzice przyłapali go na posuwaniu ich jedynej córki. Usiadł niechętnie i zobaczył ruch jej ust, jakby coś mówiła, ale jej oczy pozostawały zamknięte. Marszcząc brwi, jeszcze raz spojrzał na jej usta, ale widział, że śpi głęboko, a słów nie był w stanie odczytać. Westchnąwszy założył bokserki i cicho podszedł do drzwi. Spojrzał na nią ostatni raz, wyszedł na korytarz i delikatnie zamknął za sobą drzwi. Udało mu się wrócić do pokoju bez spotykania kogokolwiek, dzieciak nadal spał. Daniel podniósł swoje jeansy i poszedł pod prysznic. Gorącej wody było w bród, więc przedłużył swój pobyt, by nacieszyć się prostymi przyjemnościami życia, i zwalić sobie. Kiedy już się wysuszył, umył zęby i wytarł ręką zaparowane lustro, zdecydował, że zgoli dwudniowy zarost. Zapomniał zapytać Lisanne o której godzinie wstaje jej rodzina, więc zdecydował, że wyjdzie na podwórko zapalić i poczeka aż ktoś się obudzi. Kiedy wychodził z łazienki w samych jeansach, wpadł na Monikę w szlafroku i kapciach. - Dzień dobry, Danielu. Ranny z ciebie ptaszek- potem ją zatkało, gdy jej wzrok skupił się na jego piersi, a dokładniej mówiąc, kolczykach w sutkach.- O rety!- Powiedziała odchrząkując.

265

- Mam nadzieję, że cię nie obudziłem- powiedział uśmiechając się krzywo, kiedy obserwował jak próbuje oderwać wzrok od jego torsu. - Emm, przepraszam, co?- Powiedziała w końcu patrząc na jego twarz lekko zarumieniona.- Emm, przyjdź na śniadanie kiedy będziesz chciał. - Dzięki, Monico. Tak zrobię. Wrócił do pokoju Harrego. Chłopak leżał na plecach z zamkniętymi oczami i otwartą buzią. Daniel założył t-shirt i trampki, upewnił się, że ma papierosy w kieszeni spodni i lekko zbiegł po schodach. Monica stała w kuchni i czekała aż kawa zaparzy się w ekspresie. Uśmiechnęła się lekko wstydliwie, gdy w pełni ubrany Daniel wyszedł na tylne podwórko i zapalił pierwszego papierosa tego dnia. Był zaskoczony, kiedy Monica przyłączyła się do niego. Wyglądała na zdenerwowaną i zastanawiał się, co chce powiedzieć. - Emm, mogłabym ci jednego podkraść? Daniel zamrugał w zaskoczeniu, potem podał jej paczkę z papierosami i podpalił jej jednego. - Dzięki!- Powiedziała z błogą miną.- Nie mów Lisanne, bo zacznie zrzędzić. Niby rzuciłam, ale co jakiś czas… Daniel uniósł brwi.- Hej, to nie mój sekret. Monica uśmiechnęła się.- Jestem zaskoczona, że nie zrzędziła ci byś rzucił. Pokręcił głową.- Nigdy nic nie powiedziała. Myślałem, że nie ma nic przeciwko. Monica zaśmiała się w niedowierzaniu.- Naprawdę? Nienawidzi palenia. Zawsze mówi jaki to okropny, antyspołeczny nawyk. Och cóż, masz szczęście, że ci nie zrzędzi. Jest nieustępliwa. Daniel zmarszczył brwi. Zastanawiał się dlaczego nic mu nie powiedziała. Czy ukrywała też inne rzeczy? Nagle poczuł jakby nie znał jej tak dobrze jak myślał i to uczucie zaniepokoiło go. - Kawy?- Zaproponowała Monica. Patrzył w drugą stronę, więc nie widział, że coś powiedziała. Poklepała go po ramieniu.- Daniel, kawy? - Taa, byłoby świetnie, dzięki. Czarna, trzy kostki cukru. 266

- Trzy kostki cukru!- Prychnęła.- Ale masz szczęście, że się ciebie nie czepia. Weszła do środka mrucząc coś pod nosem. Poszedł za nią i z wdzięcznością przyjął kubek parującej kawy, gdy Lisanne schodziła po schodach. Wyglądała na zmęczoną i lekko sponiewieraną. Dziewczyna naprawdę lubi spać. Nie mógł przestać się do niej szczerzyć, a ona odwzajemniła uśmiech. Przesunął językiem po zębach, znaczące spojrzenie rozjaśniło jego seksowny uśmieszek. Od razu się zarumieniła i spuściła wzrok, najwyraźniej przypominając sobie to, co zrobił jej poprzedniej nocy. Wszedł Harry, użyteczna przynęta do zawstydzenia Lisanne i zabrał się za miskę z płatkami mamrocząc coś, co można by uznać za powitanie. Daniel usiadł obok niego, a Monica kazała mu się częstować. Wziął grzankę z kupki i rozsmarował na niej masło orzechowe i galaretkę. Wydawało się, że jedzenie rozbudziło Harrego i wyzwał Daniela na mały mecz koszykówki. Daniel zaśmiał się, wygłosił ubliżający komentarz co do wysokości Harrego i już ich nie było. Grali agresywnie na prowizorycznym boisku. Monica obserwowała ich przez chwilę z miną wyrażającą zdziwione zadowolenie. Potem obróciła się do swojej córki. - Lisanne, ile, emm, kolczyków ma Daniel? Lisanne zamarła z łyżeczką w powietrzu. - Mamo! Jej matka wyglądała na zawstydzoną. - Wpadłam na niego jak wychodził spod prysznica i nie miał na sobie koszuli. Cóż, nie mogłam nie zauważyć jego… jego, emm, biżuterii. - Więc widziałaś jego kolczyki w sutkach- powiedziała odważnie Lisanne, choć jej policzki zaczerwieniły się. - Tak. - I chcesz wiedzieć czy ma więcej kolczyków?! W tej chwili twarz Moniki była tak samo czerwona jak Lisanne. - Zapomnij, że pytałam- mruknęła Monica. To będzie wymagało wysiłku. Jej matka obróciła się do dzbanka z kawą tylko po to, żeby się czymś zająć.

267

- Aaa, wczoraj w sklepie wpadłam na Rachel Brandt. Wygląda na to, że pozwala Soni urządzić dzisiaj imprezę. Powiedziała, że powinnaś wpaść. Oczywiście, Daniel też. Lisanne wykrzywiła się. - Nie wiem dlaczego Sonia miałaby mnie zaprosić. Nigdy nie byłyśmy przyjaciółkami w liceum. - Może nie- powiedziała stanowczo Monica- ale Rachel i ja jesteśmy przyjaciółkami, więc jestem pewna, że będziesz mile widziana. Poza tym- powiedziała unosząc brwipomyślałam, że ty i Daniel będziecie szukali powodu, by na wieczór uciec od starszyzny. Trafne spostrzeżenie. Choć Lisanne wiedziała, że wiele by zrobiła, aby uniknąć Soni Brandt, to Danielowi przyda się chwila wytchnienia. Impreza to może być to. Potem pomyślała o czymś jeszcze: Sonia była jedną ze szkolnego tłumu, która w ogóle nie zwracała uwagi na Lisanne, więc pokazanie się z gorącym chłopakiem… taa, naprawdę podobał jej się ten pomysł. - W porządku, mamo, pójdziemy, jeśli Daniel będzie chciał. - Chyba dobrze dogaduje się z twoim bratem. - Taa- powiedziała Lisanne z uśmiechem. Nie spodziewała się, że Harry tak zareaguje. Przez większość czas burczał do reszty rodziny, ale Daniel chyba zachęcił go do mówienia całymi zdaniami. To było prawie niepokojące. Ernie wszedł do kuchni i powąchał powietrze. Jego usta wykrzywiły się w niesmaku, gdy powąchał stary niedopałek leżący przy ganku. Monica zauważyła jego reakcję i nagle stała się bardzo zajęta wkładaniem chleba do tostera. - Lisanne- powiedział ostro Ernie- nie chcę, żebyś była z nim sama w pokoju, z Danielem. Lisanne i jej matka obie spojrzały w górę. Lisanne znowu była czerwona. - Przepraszam? - W ogóle. Bez powodu. Czy to jasne? - Ernie! - Ktoś musi to powiedzieć, Monico- warknął.- Lisanne, czy to jasne? Lisanne czuła jakby ktoś ją wyciszył, więc tylko krótko potaknęła i wyszła z pokoju, wkurzona i zażenowana.

268

Do kurwy nędzy! Miała prawie 19 lat, a jej tata nadal mówił jej co może, a czego nie może mieć w swoim pokoju? Był takim hipokrytą! Wiedział, że sypiali ze sobą, ale nie chciał, by robili to pod jego dachem. Potem Lisanne zaczęła się zastanawiać czy coś słyszał. Momentalnie ją to przeraziłomoże nie była tak cicha jak myślała. O Boże! Jeśli jej ojciec to słyszał! Nie może o tym myśleć. Czy to robiło z niej hipokrytkę? W walącym sercem i zamroczonym mózgiem będącym w stanie zaprzeczenia, pospieszyła po schodach. Kiedy to robiła, poczuła pieczenie między nogami. Lekko spanikowana wbiegła do łazienki, rozebrała się i zaczęła oglądać się w lustrze. Jasna cholera! Skóra pomiędzy jej nogami była jasnoczerwona- wysypka od zarostu Daniela- między jej nogami! Czy te poranne upokorzenia nigdy się nie skończą? Wzięła szybki prysznic i założyła parę jeansów, ale były zbyt niewygodne. Posmarowała balsamem zaognione miejsca i od razu poczuła ulgę. Przekopała się przez swoją szafę i znalazła długą do kolan, zwiewną sukienkę, którą kupiła jej mama. Nigdy jej nie założyła. Czuła się trochę dziwnie, nie była przyzwyczajona do czegoś tak dziewczęcego, ale tylko to miała. Do tego założyła trampki. Świetnie. Obolała i bez stylu. Czy ten dzień może być jeszcze gorszy? Potem pomyślała o imprezie, na którą zgodziła się pójść i jęknęła. Pod jej oknem słychać było śmiech i jej twarz złagodniała. Wyjrzała przez okno i zobaczyła zrelaksowanego Daniela i Harrego. Wierzyła, że jeśli tylko da mu się szansę, Daniel jest w stanie oczarować każdego. Czy jeśli jego ojciec da mu szansę, to jego też oczaruje? Jej twarz posmutniała- raczej mało prawdopodobne. Zeszła na dół i wysłała długiego SMS-a do Kirsty siedząc na ganku i obserwując Daniela z Harrym. Tak naprawdę to mogła godzinami oglądać Daniela uprawiającego sport i ślinić się widząc sposób w jaki jego mięśnie ruszały się pod t-shirtem. Skończyli grę i Daniel usiadł obok niej. Przysunął się i pocałował ją w szyję. Harry przewrócił oczami, ale nic nie powiedział. To była jego siostra. Daniel uśmiechnął na zniesmaczoną minę Harrego i przyciągnął palce Lisanne do swoich ust. Harry pokręcił głową i wrócił do kuchni. Nie miał pojęcia dlaczego taki fajny facet jak Daniel lubił jego siostrę, już o całowaniu jej nie wspominając. - Więc, co mamy dzisiaj w menu ekscytujących wydarzeń?- Szepnął Daniel do włosów Lisanne. 269

Obróciła się do niego twarzą.- Przez twój zarost dostałam wysypki!- Syknęła. Daniel potrzebował chwili, żeby zrozumieć, co powiedziała. Obejrzał jej twarz i szyję, a potem uniósł brew. - Gdzie to zrobiłem, laleczko?- Zapytał, choć osądzając po wyrazie jego twarzy, już się domyślił. Lisanne uderzyła go w ramię.- Wiesz gdzie!- Wydarła się. Uśmiechnął się do niej krzywo i pogłaskał rękami swoje gładkie policzki. - Taa? Cóż, ogoliłem się dzisiaj rano, więc znowu możemy działać. Pokręciła głową.- Tata wie. - Co wie? - Że my… zeszłej nocy! Daniel zmarszczył brwi. - Jesteś pewna? - Tak! Powiedział mi, że nie mogę być z tobą sama w pokoju. - Będziesz robiła, co ci każe, laleczko? To właśnie było sednem problemu Lisanne. Będzie? Daniel wstał i rozciągnął się, eksponując opaloną skórę nad jeansami. - Daj mi znać- powiedział poirytowany. Lisanne złapał go za rękę, spojrzał w dół. - Nie bądź na mnie zły. To… wszystko jest nowe. Proszę… Daniel westchnął.- Wiem, rozumiem. Ale, kurwa! Pragnę cię przez cały czas, laleczko. W szkole dzielisz pokój, a mój dom jest… a teraz są święta i jesteś po drugiej stronie korytarza. To doprowadza mnie do szaleństwa. Ty doprowadzasz mnie do szaleństwa. Lisanne połechtały te słowa. Myślała, że nigdy nie będzie miała dość tych słów. - Chcesz iść dzisiaj wieczorem na imprezę?- Powiedziała chwilowo zmieniając temat.Urządza je dziewczyna, z którą chodziłam do liceum. Moja mama jest przyjaciółką jej mamy. Nie wiem. Chciałbyś? Wzruszył ramionami i zerknął w stronę kuchni.- Jasne, czemu nie? Na imprezę mogę iść. W tej chwili Harry wrócił z puszką oranżady i zległ na ganku. - To jak, idziemy czy nie? Lisanne zmarszczyła brwi.- „My”? Kim są „my”? Idziemy gdzie? 270

Harry zignorował ją.- Mają Virtua Racing, Street Fighter II, Mortal Kombat, Call of Duty, Mario Karts, Pacmana, Metal Slug- wiesz, klasyka. - Ekstra- powiedział Daniel. - Co?- Prychnęła Lisanne. - Harry zabiera mnie do lokalnego salonu gier- powiedział Daniel mrugając do niej.Powiedziałaś, że chcesz, bym zwiedził atrakcje. Lisanne zajęczała. Spędzenie poranka na oglądaniu jak jej chłopak gra w głupie gry wideo z jej młodszym bratem, nie było jej wyobrażeniem dobrej zabawy. Wyobrażała sobie, że znajdą jakieś miejsce, gdzie będą mogli położyć się pod drzewami, poprzytulać i pobyć sam na sam. Na pewno nie z Harrym na ogonie! Ale wyglądało na to, że kiedy tata ją pouczał, jej chłopak i brat zaplanowali coś innego. Po prostu świetnie. Lisanne nie miała wyboru jak się zgodzić. Przynajmniej przez jakiś czas będą z dala od rodziców. W salonie gier, siedziała i słuchała Kate Vigo na iPodzie. Napisała SMS-a do Rodney’a, który odwiedzał rodzinę w Tuscaloosa. Daniel i Harry grali w coś związanego z postaciami z kreskówek, które waliły się po mordach. Fajna zabawa. Lisanne zauważyła, że w salonie jest coraz więcej ludzi. Pewnie dlatego, że były Święta Dziękczynienia i ludzie mieli wolne od szkoły i pracy. Jutro będzie wielki, rodzinny dzień. Daniel podszedł do niej i objął ramieniem. - Powinniśmy się stąd wynosić- szepnął zostawiając ciepły pocałunek na jej policzku. - Naprawdę? Myślałam, że chciałeś iść na tą grę z wyścigami. Nie żebym się kłóciła… Uśmiechnął się nerwowo.- Za chwilę rozpęta się tu piekło, Lis. Powinniśmy zabrać stąd twojego brata. - Co?- Powiedziała gapiąc się dookoła.- Skąd wiesz? Widziała tylko grupki ludzi grających w gry. - Zaufaj mi- odparł. Potem odezwał się do Harrego.- Chodź stary, idziemy na hamburgery i shake’i. Harry jęczał trochę, ale o wiele mniej niż zwykle. Najwyraźniej nie chciał kłócić się z Danielem. Spijał każde jego słowo, ale obecnością siostry był raczej urażony. Znaleźli kawiarnię, gdzie można było usiąść na zewnątrz. Harry zamówił bananowego shake’a, Lisanne czekoladowego, a Daniel tradycyjnie czarną kawę- choć potem „próbował” 271

napoju Lisanne i wypił prawie połowę. W końcu musiała zacząć go bronić przed nim zanim przyniesiono im hamburgery. Była rozbawiona, kiedy Harry zmarszczył nos na kolejny pocałunek Daniela. Nagle popołudniowe powietrze zostało przeszyte syrenami policyjnymi. Lisanne i Harry spojrzeli w kierunku salonu gier. - Policja- szepnęła Lisanne do Daniela. Pokiwał głową. - Skąd wiedziałeś, że coś się stanie?- Zapytała zmieszana. Oczy Harrego latały pomiędzy nimi. Daniel wzruszył ramionami.- Brałem udział w wystarczająco wielu bójkach, żeby wiedzieć- odparł. W oczach Harrego zalśniło uwielbienie dla bohatera. Lisanne miała przeczucie, że ciężko będzie mieć Daniela dla siebie, jeśli Harry będzie w pobliżu. Skończyli lunch i wałęsali się po targowisku, gdy telefony Harrego i Lisanne zaczęły dzwonić. Lisanne odebrała pierwsza odebrała swój. - Mamo? Co? Nie, nic nam nie jest. Nic nam nie jest! Ok, już wracamy. Bazując na minie Harrego, jego telefon był podobny. - O co chodziło?- Zapytał. Lisanne pokręciła głową.- Nie mam pojęcia, ale zdaje się, że wracamy do domu. Dziesięć minut później, Lisanne wjechała na podjazd. Rodzice czekali przed domem. Ernie wyglądał na wkurzonego. Szybko otworzył drzwi Daniela i przycisnął go do samochodu, gdy ten próbował wysiąść. - Co zrobiłeś?!- Krzyknął Danielowi w twarz. - Puść mnie, kurwa!- Warknął Daniel, odepchnął go tak, że Ernie zatoczył się. - Tato!- Zawyła Lisanne.- Co ty robisz? - Słyszeliśmy, że była bójka w salonie gier. Wezwano policję i tak dalej. Kilkoro nastolatków zabrano do szpitala. Myśleliśmy… myśleliśmy… martwiliśmy się- dokończyła słabo Monica. Daniel patrzył z pogardą na rodziców Lisanne, ale to Lisanne odezwała się ciętym głosem. 272

- I automatycznie założyliście, że Daniel miał z tym coś wspólnego. Po prostu świetnie. Dzięki za wsparcie. Dla waszej informacji, to Daniel nas stamtąd wyciągnął. Domyślił się, że coś się stanie i wyszliśmy zanim się zaczęło- przerwała. Przepełniała ją furia, przez którą drżał jej głos.- Co stało się z dawaniem ludziom domniemania niewinności, mamo? Co się stało z „niewinny dopóki nie udowodni mu się winy”, tato? Gdyby Daniel był jednym z waszych uczniów, to nie traktowalibyście go tak ostro. - Daniel nic nie zrobił!- Krzyknął gniewnie Harry. Monica wyglądała na zszokowaną. Zakrywała rękami usta, a jej oczy wędrowały szybko pomiędzy Danielem, a jej najstarszym dzieckiem. - Tak mi przykro, Daniel- powiedziała. Zasłaniała usta rękami, więc Daniel nie wiedział, co powiedziała. - Kurwa, wynoszę się stąd, Lis- warknął. - Pojadę z tobą. Wyciągnął kluczyki z kieszeni spodni i przerzucił nogę przez Sironę. Lisanne usiadła za nim nawet nie wyciągając kasków ze schowka. Ernie stanął prosto.- Daniel, przepraszam. Wyciągnąłem pochopne wnioski nie znając faktów. Przykro mi.- Spojrzał na swoją żonę.- Obojgu nam przykro. - Jasne- powiedział gorzko Daniel.- Do następnego razu. Nigdy nie będę wystarczająco dobry, prawda? Ernie chwycił go za ramię.- Naprawdę przepraszam. Nie wyjeżdżaj w ten sposób. Lisanne, proszę, zostań. - Nie, tato. Powiedziałeś wystarczająco dużo. Potaknęła na Daniela, a on pochylił się, żeby włączyć gaz i kopniakiem zapalił motocykl. Pops wyszedł z domu, gdzie stał z babcią Olsen. Oboje usłyszeli gorącą wymianę zdań. - No, no, no- powiedział patrząc Danielowi prosto w oczy.- Mam nadzieję, że nie chcesz mi powiedzieć, iż zabierasz moją wnuczkę tym motocyklem, z gołymi nogami i bez kasku? Daniel zerknął przez ramię na Lisanne. - Kurwa- mruknął. - Niech się wszyscy cholercia uspokoją- powiedział Pops.- Ernie, tym razem narobiłeś bigosu, synu. Monica, idź z dziećmi do domu. Ja i Daniel pożytecznie spędzimy czas z Sironąpoklepał Lisanne po ramieniu.- Idź teraz ze swoją mamą i tatą.

273

Nadal wkurzona na swoich rodziców, Lisanne zsiadła niechętnie. Pomimo faktu, że obserwowała ich jej cała rodzina, objęła Daniela za szyję i lekko pocałowała go w usta. Westchnął i wtulił się w nią opierając głowę na jej ramieniu. Lisanne ujęła jego policzki rękami i zmusiła go, by na nią spojrzał.- Nie wyjeżdżaj beze mnie. Obiecujesz? Wahał się przez chwilę, a potem wolno skinął. Znowu go pocałowała i obróciła się, by pójść za rodzicami do środka. Obserwowała przez okno jak Pops powiedział coś wskazując na bagażnik swojego samochodu i Daniel poszedł za nim. Chwilę później, Daniel niósł ciężką skrzynkę z narzędziami, a Pops pochylał się nad Sironą. Wyglądało na to, że w najbliższym czasie Daniel nigdzie się nie wybiera, więc Lisanne obróciła się do swoich rodziców. - Dzięki, mamo. Dzięki, tato- powiedziała lodowato akcentując każdą sylabę.Naprawdę sprawiliście, że Daniel poczuł się mile widziany. Czy jest jeszcze coś o co chcecie go oskarżyć dopóki tu jesteśmy? Może o to graffiti, które widziałam w centrum handlowym? A może o tą kradzież samochodu z zeszłego tygodnia? O to też chcecie go obwinić? - Skarbie, popełniliśmy błąd. Jest nam przykro- powiedziała jej mama lekko defensywnie, ale nadal próbując ja udobruchać. Lisanne skrzyżowała ramiona na piersi. - To nie wystarczy, mamo. Wiesz, ty i tata uczyliście mnie, aby traktować ludzi z szacunkiem. Cóż, zdaje się, że to właśnie wyleciało przez okno, prawda? A może mieliście na myśli tylko ludzi takich jak wy, z ładnymi domami i przyciętymi trawnikami? Może to się nie liczy, jeśli osoba ma tatuaże i kolczyki… albo jest głucha? - Wystarczy, Lisanne- powiedział jej ojciec. - Nie, tato. Do końca jeszcze daleko. Wstyd mi za was oboje. A potem wybuchła płaczem i pobiegła na górę.

274

Kilka minut później Lisanne usłyszała jak ktoś puka do drzwi. Domyśliła się, że to jej mama. - Skarbie, mogę wejść? Lisanne nie odpowiedziała, ale mama i tak otworzyła drzwi. - Czego chcesz, mamo?- Zapytała chłodnym głosem. - Chciałam się tylko upewnić, że wszystko w porządku. - Och jasne, wspaniale. - Sarkazm tu nie pomoże. - Nie, mamo? Cóż, to powiedz mi co pomoże, bo ja nie wiem. Daniel przez cały czas był uprzejmy i odnosił się do wszystkich z szacunkiem. Świetnie dogaduje się z Harrym i z Popsem. To ty i tata macie jakiś problem. Jej mama milczała przez chwilę.- Masz rację, skarbie. Twój tata i ja bardzo się myliliśmy zakładając, że Daniel był zamieszany w bójkę w salonie gier. Mogę tylko powiedzieć, że martwiliśmy się o ciebie i Harrego. Wiem, że to nie usprawiedliwia naszego zachowania, ale taki był powód. Jeszcze raz przeprosiliśmy Daniela i wierzę, że przyjął przeprosiny. Teraz przepraszam ciebie. - A tata? - Wstyd mu za siebie, tak jak powiedziałaś. Daj mu szansę, by mógł cię przeprosić. Tylko o tyle proszę. Poklepała córkę po ramieniu i cicho wyszła z pokoju. Lisanne usiadła, a potem zerwała się z łóżka z determinacją na twarzy. Musiała przygotować się na imprezę.

***

- Hej stary- powiedział Daniel wchodząc do pokoju Harrego.

275

Czuł się o wiele spokojniejszy odkąd spędził czas z Popsem. Towarzystwo staruszka powstrzymało go przed zrobieniem czego spektakularnie pochopnego. Chociaż nie rozmawiali o niczym szczególnym i tylko pracowali razem nad Sironą, to dało mu szansę się uspokoić. Rodzice Lisanne jeszcze raz go przeprosili. Ernie był raczej sztywny, ale Monica była wylewna i mówiła prosto z serca. Błagała, żeby został ze względu na Lisanne i Daniel zgodził się, choć trochę niechętnie. Zdjął swój brudny od smaru t-shirt i grzebał w torbie w poszukiwaniu czegoś czystego na imprezę. Nie miał wielkiego wyboru od kiedy Lisanne ukradła do spania jego szary t-shirt. Kiedy się obrócił, Harry gapił się na niego. A raczej na jego kolczyki w sutkach. Daniel był rozbawiony. Zawsze prowokowały w ludziach ekstremalne emocjenaprawdę nie rozumiał dlaczego. W końcu to nie różniło się od przekłuwania uszu, prawda? - Wow!- Wyszeptał Harry.- Czy to… czy to bolało? Jep, zawsze to samo pytanie. - Taa, trochę. Nie mocno. - Czy to nie jest… trochę pokręcone? No wiesz, dziwaczne? Daniel zaśmiał się. Przynajmniej chłopak miał jaja, żeby powiedzieć to, co myślała większość ludzi. - To nie dla wszystkich. A zresztą nie ważne, mi się podobają. Dziewczynom się podobają. Harry zarumienił się. - A co z tatuażami? Bolały? - Jedne bardziej niż inne. Tatuaże blisko kości bolą najbardziej, tak jak ten na moim biodrze- powiedział luźno. Harry przełknął ślinę. - Masz też na biodrze? Stary! To dużo tatuaży. Daniel wzruszył ramionami. - Mój brat ma więcej- na obydwu ramionach. Powiedział, że wewnętrzna strona nadgarstków bolała najbardziej. - Czy Lisanne zrobi sobie tatuaż? Daniel uniósł brwi. - Nie wiem. Nigdy nie mówiła, że chce. 276

- Bo mama i tata wybuchliby jak broń nuklearna. Daniel uśmiechnął się. - Taa, to mnie nie zaskakuje. Założył czysty t-shirt i zobaczył, że Harry nadal się gapi. - Em, mogę cię o coś zapytać?- Powiedział nerwowo Harry.- Czy ty… czy ty robisz to z moją siostrą? - To dość osobiste pytanie- odpowiedział poważnie Daniel. Harry skurczył się, ale brnął dalej. - No bo… bo ciągle się całujecie i takie tam. Nigdy wcześniej nie widziałem, żeby robiła to z facetem. - Twoja siostra dużo dla mnie znaczy. Zależy mi na niej. Harry wykrzywił twarz w niesmaku.- To dosyć ckliwe. Daniel uśmiechnął się.- Chyba tak. - Em, więc… tak się zastanawiałem- kontynuował Harry nerwowo splątując palce.Mogę cię zapytać o… pewne… rzeczy? Daniel zamilkł, a potem usiadł na łóżku polowym. - Strzelaj. Harry opuścił głowę i patrzył na swoje ręce z przerażeniem i zawstydzeniem na twarzy. - Em… em…- wybełkotał. Daniel powstrzymał westchnięcie i czekał cierpliwie. Zaczynał się domyślać, o co Harry chciał go zapytać. - O co chodzi, chłopie?- Zapytał delikatnie. Twarz Harrego poczerwieniała. - Em… kiedy byłeś w moim wieku, czy ty… em… czy ty… no wiesz…em… - Waliłem konia?- Zaoferował pomocnie Daniel. - Taa- zaskrzeczał Harry zerkając w górę. - Pewnie- odpowiedział lekko Daniel spoglądając na plakat Megan Fox na ścianie Harrego.- Wszyscy faceci to robią. - Och, ok- Harry zamilkł, a potem zaczął dalej mamrotać. Danielowi nie było łatwo odczytać, co dzieciak mówił, ale temat rozmowy był zbyt oczywisty.- Skąd wiedziałeś o co zapytam?- Wydusił Harry. 277

Daniel wzruszył ramionami.- Dobrze mi idzie w domyślaniu się- zastanawiał się czy to był koniec rozmowy. Nie był. - Em, czy to prawda, że jeśli się to robi… często… to można oślepnąć czy coś? - Jezu, stary!- Powiedział Daniel.- Kto ci naopowiadał takich gówien? Odpowiedź brzmi: nie. Dlaczego po prostu tego nie wygooglowałeś? - Tata założył blokadę rodzicielską na komputer- powiedział Harry z grymasem.- W szkole też nie można. - A w domu kolegi?- Zaoferował Daniel. - Mój kolega Jerry miał jakieś pornosy- powiedział Harry. - Fajnie- powiedział Daniel ukrywając uśmiech. - Taa? - Pewnie. Większość facetów ogląda pornosy. Niektóre dziewczyny też. Oczy Harrego zrobiły się wielkie.- Dziewczyny oglądają pornosy? - Niektóre tak. - Czy… czy Lisanne ogląda pornosy? Daniel uśmiechnął się. - To nie mój sekret, stary. - Och wow!- Na twarzy Harrego ukazało się zaskoczenie i nagły szacunek dla siostry.Em, więc, czy to dziwne dostać wzwodu przy oglądaniu pornosa, kiedy obok są inni faceci? Daniel nie mógł się powstrzymać i trochę się roześmiał. - Żenujące, co? Harry zaśmiał się z ulgą.- Taa! - Posłuchaj, porno ma cię rozpalić. Taki ma cel. Generalnie nie jest to grupowa aktywność chyba, że organizujecie imprezę z piwem i tak dalej. Większość facetów ogląda sama i wali konia. To normalne. Dziewczyny też to robią. - Dziewczyny? J-jak? Jezu, teraz prowadził lekcję biologii? - Dziewczyny mają cipki, tak?- Harry wyglądał jakby go zmroziło, gdy Daniel kontynuował.- Taa, więc ich cipki mają łechtaczki. Taki jakby guzek z przodu? Harry był zszokowany, ale Daniel nie wiedział którym zdaniem. - Masujesz łechtaczkę albo robią to same i dochodzą. 278

- Dochodzą? - No wiesz. Mają orgazm. - Czy to tak samo jak… em, u facetów? - Nie do końca, ale kurwa, to niezłe uczucie być wtedy w pobliżu. Tak jak powiedziałem- to normalne. Dziewczyny to robią, faceci to robią. Harry wyglądał jakby mu ulżyło.- Musiałem zrobić to dwa razy, kiedy wróciłem do domu- przyznał.- Po obejrzeniu pornosa. - A tam, to nic, stary. Wielu facetów wali sobie przez cały dzień. Nie wiem jak któremukolwiek z nas udawało się chodzić do szkoły. Harry lekko zachichotał, a potem skrzywił się. - I we śnie- zajęczał. - Taa, to się zdarza. Robienie prania to koszmar- zgodził się Daniel.- Zwłaszcza, kiedy twoja mama chce wiedzieć dlaczego zmieniasz pościel, którą masz od wczoraj. - Właśnie! - Posłuchaj dzieciaku. Faci zwalają sobie. Często. Nie wiem jak to jest, kiedy facet robi się naprawdę stary, czyli koło 30 czy coś, ale taa. To jak zakładanie spodni rano. Część rutyny. Wiesz o czym mówię? - Więc to normalne? - Jep. Dobra zabawa za darmo i nikt nie zachodzi w ciążę. Czego tu nie lubić? Harry zaśmiał się nerwowo. Daniel przypomniał sobie jak prowadził podobną rozmowę z Zefem. Miał jedenaście lat, choć może nie był tak nieobeznany jak Harry. Znalazł kryjówkę świerszczyków Zefa i szczegółowo je przeglądał zanim został złapany. Plus, stracił dziewictwo z jedną z koleżanek Zefa, kiedy był niewiele starszy od Harrego. To dupy musi być nie posiadanie starszego brata. Sięgnął do kieszeni swojej kurtki i rzucił Harremu paczkę prezerwatyw. - Możesz chcieć z nimi poćwiczyć, żeby wiedział co robisz, kiedy przyjdzie czas. Nie chcesz założyć jej odwrotnie, kiedy twoja kobieta będzie czekała napalona. Harremu opadła szczęka, ale nie odezwał się. Daniel wstał i skierował się do drzwi. - Za kilka lat mi podziękujesz- rzucił przez ramię.

279

Czując, że ten dzień nie był całkowitą katastrofą, poszedł szukać Lisanne i zapukał do drzwi jej sypialni. - Laleczko, to ja. Drzwi otworzyły się i szczęka Daniela spotkała się z podłogą. Jego oczy przebiegły w dół jej długich, gołych nóg i w górę do bardzo krótkiej jeansowej spódniczki; przez długie ciemne rzęsy, czerwoną pomadkę i ułożone włosy; i spoczęły na cyckach, które prezentowały się dumnie i kusząco zakryte jasnoniebieskim topem na cienkich ramiączkach, przylegającym we wszystkich właściwych miejscach. Daniel oblizał usta. Chwilę mu zajęło nim dotarło do niego, że Lisanne coś mówi. - Dobrze wyglądam?- Powtórzyła zaniepokojona ciszą. - O tak, kurwa!- Wydyszał.- Wyglądasz niewiarygodnie, laleczko! Lisanne uśmiechnęła się nerwowo.- Skróciłam moją starą spódniczkę jeansową i wyszła trochę krótsza niż chciałam. Pociągnęła za rąbek, ale spódniczka i tak ledwo zakrywała jej uda. Daniel przyciągnął ją do siebie i chwycił za tyłek. Jego palce na krańcach spódniczki. - Wyglądasz tak kurewsko gorąco- wyszeptał. - Więc uważasz, że dobrze wyglądam? Daniel uśmiechnął się do niej i przekrzywił głowę na jedną stronę. - Ty naprawdę tego nie łapiesz, co? Wystarczy, że tylko na ciebie spojrzę i już mi staje. Kurwa, ale cię teraz pragnę. Twarz Lisanne jaśniała. - Em, w takim razie w porządku. Do zobaczenia za minutę na dole. Daniel mrugnął do niej, gdy zamknęła drzwi. Oparł się o ścianę i wziął głęboki oddech. Pobyt w domu Maclaine’ów było wielkim praniem mózgu, ale do diabła, była tego warta. Harry minął go idąc do telewizora w salonie. - Hej starr- powiedział Daniel.- Jeśli usłyszysz, że wstaję w nocy, to znaczy, że idę zobaczyć się z moją dziewczyną. Nie masz z tym problemu? Harry odwrócił wzrok. - Chyba nie. Daniel uśmiechnął się do siebie. - Ale… - Tak stary? 280

- Jeśli tata cię przyłapie, to ja spałem i o niczym nie wiedziałem, ok? Daniel powstrzymał uśmiech. - Umowa stoi.

***

Powiedzenie, że rodzice Lisanne byli zszokowani, gdy ją zobaczyli byłoby gigantycznym niedopowiedzeniem. Oczy Erniego wyszły na wierzch z niedowierzania, a usta Moniki otwierały się i zamykały kilka razy, nie udało jej się niczego powiedzieć. - Nie czekajcie- powiedziała Lisanne spiesząc do wyjścia zanim powróciła im umiejętność formułowania słów. Daniel czekał na frontowym ganku opierając się o Sironę i ciesząc papierosem. Wyszczerzył się, gdy ją zobaczył i zgasił niedopałek. - Laleczka jest gotowa na imprezę- wymruczał do jej szyi.- Wyglądasz pięknie, kochanie. Dla wygłodniałych oczu Lisanne, on też wyglądał cholernie apetycznie. Jego jeansy wisiały na biodrach, a czarny t-shirt przylegał do piersi. Widziała ogon tatuażu smoka oplatającego jego prawy biceps tuż nad łokciem. Do jego brwi wrócił mały, srebrny kolczyk, a czarne włosy tworzyły krótkie szpikulce. Otworzył przed nią drzwi samochodu w staromodnym geście, co sprawiło że zachichotała. Ale nie było niczego staromodnego w tym jak wychylił się, gdy usiadł obok niej i przesunął językiem po jej nagim udzie. - Chcę cię wziąć w tym samochodzie, kochanie. Lisanne przełknęła. - Em- powiedziała nie będąc w stanie sformułować odpowiedzi. Uśmiechnął się dziko. - Włączysz silnik kochanie czy masz nadzieję, że myślenie życzeniowe zawiezie nas na imprezę? Pokręciła głową próbując oczyścić umysł z mgły, która go spowiła. Czy w tym samochodzie było gorąco?

281

Lisanne udało się przekręcić kluczyk w stacyjce spoconą dłonią i zignorować krzywy uśmieszek Daniela. Zrobili jeden przystanek w drodze do domu Soni Brandt. Z powodu nalegań Daniela, Lisanne zatrzymała się przed sklepem monopolowym. Zsunęła się w dół na siedzeniu kierowcy mając nadzieję, że nikt kto zna samochód mamy ich nie zobaczy. Daniel wyszedł niosąc sześciopak piwa i butelkę Jacka Daniels’a. Lisanne była zaskoczona. Nigdy nie widziała, by pił coś innego niż piwo i była lekko poirytowana niepokojem, który poczuła w brzuchu. Kiedy dotarli na imprezę, Lisanne musiała zaparkować kilkaset metrów od domu Brandt’ów z powodu ogromnej liczby samochodów stojących po obu stronach ulicy. Brandt’owie mieszkali przy szerokiej ulicy wzdłuż której ciągnęły się drzewa. Był to wielki dom w stylu rezydencji z pokrętnym podjazdem prowadzącym do drzwi frontowych. Ludzie płynęli jak rzeka w stronę budynku. Większość z nich niosła jakiś alkohol. Niepokój Lisanne powiększył się w jej brzuchu niczym balon, ale Daniel wyglądał na weselszego. Kto wiedział, co go tak uspokoiło? Powiększająca się odległość od domu Maclaine’ów, butelka Jacka, którą już zaczął pić czy perspektywa imprezy? Lisanne czuła się mizernie. To było to wszystko czego nienawidziła: głośni, fałszywi ludzie; upijanie się; i bycie ignorowaną przez przemądrzałe dziewczyny z jej starej szkoły. Pomagało jej to, że była z Danielem, ale stare poczucie niepewności potrzebowało czegoś więcej niż krótkiej spódniczki i kilku lekcji makijażu od Kirsty, by zostać wypędzone. Wzięła głęboki oddech, aby uspokoić nerwy, ale podskoczyła lekko, kiedy poczuła jak palce Daniela delikatnie ujmują ją za brodę. - Co się dzieje, laleczko? Pokręciła głową. - Nic- skłamała.- Jestem głupia. - Nie wciskaj mi kitu, Lis- powiedział łagodnie.- Porozmawiaj ze mną. Jej ramiona zapadły się. Powinna była wiedzieć, że niczego przed nim nie ukryje. - Ta impreza- powiedziała machając rękami w kierunku otoczenia.- To naprawdę nie moja bajka. Uniósł brwi.- Dlaczego? Widziałem cię w klubie. Totalnie ci to odpowiadało. - To było co innego- powiedziała.- Mogłam… mogłam tam być kim tylko chciałam, wiesz? Nikt mnie nie znał. Mogłam zacząć od początku. Tutaj- wskazała brodą na dom 282

Brandt’ów.- tutaj jestem tylko muzycznym dziwadłem, które gra na skrzypcach i próbuje zachowywać się spoko. Znają mnie, będą wiedzieli, że udaję. Daniel cicho zachichotał. - Tak myślisz? Laleczko, jesteś gorąca, seksowna i tak kurewsko namiętna. Nie ma w tobie niczego fałszywego. - Ale… - Mówię ci, Lis. Miałem dużo kobiet- powiedział i uniósł brwi by bardziej to zaakcentować- i żadnej z nich nie można do ciebie porównać. Ty jesteś prawdziwa. Lisanne zaczęła przeżuwać dolną wargę i spojrzała powątpiewająco w stronę domu. - Nie musimy iść- powiedział- ale jeśli pozwolisz im sprawić, że będziesz czuła się gorsza, to wygrają. Jej głowa uniosła się na jego słowa. Wiedziała, że ma rację. - Nawiązujesz do Eleanor Roosevelt i „nikt nie może sprawić, że będziesz się czuł gorszy bez twojej zgody”? Wyszczerzył się do niej.- Taa, laleczko. Jestem całkowicie za feminizmem- i przesunął rękę między jej nogi.- I jestem całkowicie za miniówkami. Wolność wyrażania siebie. Tak, kurwa! Odpiął swoje pasy i pochylił się, by mieć lepsze dojście. Jego kciuk pogładził ją właśnie tam. Potem pocałował ją symulując językiem to samo, co robił ręką. Lisanne dyszała w jego usta, a kiedy się odsunął czerń jego źrenic wypaliła brąz tęczówek. Zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Lisanne prawie mu powiedziała, żeby zapomniał o imprezie, że zawiezie ich w jakieś odludne miejsce, by mógł skończyć to co zaczął. Jej inna część chciała być osobą jaką myślał, że jest. Może z nim przy sobie, mogłaby być tą osobą. Chciała przynajmniej spróbować. Odpięła swoje pasy i otworzyła drzwi samochodu. - Chodźmy- powiedziała. Daniel wyszczerzył się do niej i mrugnął. Objął ją ramieniem, gdy szli w kierunku domu. W drugiej ręce niósł piwo. Ku uldze Lisanne, zostawił Jacka pod siedzeniem.

283

Przy jej pechu pierwszymi dwiema osobami, które spotkała były niesławne siostry Ingham: cheerleaderki i bliźniacze wrzody na tyłku- Kayla i Beth. Obie równocześnie spojrzały na Lisanne, choć większość ich uwagi była skupiona na Danielu. - Jakie jest magiczne słowo, Maclaine?- Zakpiła Kayla.- To nie jest impreza dla dziwadeł, ale twój przyjaciel może wejść. Lisanne uśmiechnęła się przymilnie.- Pierdol się. To dwa słowa- i weszła do środka. - Niegrzeczna- powiedział Daniel w jej włosy. Lisanne zaczęła się dobrze bawić. Korytarz przy wejściu był zawalony ciałami. Niektórzy pili, inni poruszali się do muzyki, która dudniła z ukrytych głośników. Lisanne rozpoznała kilka osób ze swojego starego liceum, ale nikogo kogo dobrze znała. Planowała, że przeprowadzi Daniela przez dom i do basenu na tyłach. Ale zanim mogła to zrobić, Daniel rzucił piwa na krzesło i chwycił jej biodra od tyłu poruszając się przy jej ciele. Potem obrócił ją i położył sobie jej ręce na szyję wbijając się w nią. Oparł ręce na jej tyłku i delikatnie wciągnął ją do tańca. Lisanne nigdy nie ruszała się tak poza sypialnią i nadal było to dla niej wielką nowością. Można to było nazwać tańcem tylko w technicznym sensie, bo poruszali się do muzyki. Czekała na znajomy rumieniec, ale zamiast tego czuła się wyzwolona, pożądana i wolna. Przyciągnęła do siebie głowę Daniela i wepchnęła język w jego usta. Usłyszała jak mruczy i to było gigantycznie podniecające. Przesunęła ręce po jego kręgosłupie i włożyła je do tylnych kieszeni jego jeansów. Ich usta były złączone, krocza prawie też i było to dobre uczucie. - O mój Boże! Lisanne Maclaine? Skrzek Sonii mógłby ogłuszyć nietoperze w trzech stanach. Lisanne odkleiła się od pożądliwych ust Daniela i spojrzała nonszalancko na organizatorkę imprezy. - Och, cześć Sonia. Dzięki za zaproszenie. Daniel, to jest Sonia Brandt. Sonia, to mój chłopak, Daniel Colton. - Witaj, Sonia Brandt- powiedział Daniel, jego oczy zwróciły się w jej stronę na uchybiająco krótką chwilę.

284

Lisanne przesunęła ręce pod t-shirt Daniela, a on wyszczerzył się do niej. Doskonale rozumiał w co tutaj grają. Zanurzył twarz w jej szyi i zostawiał malutkie ugryzienia od jej ucha po gardło. Mina Sonii była wszystkim, na co Lisanne mogła liczyć: oszołomiona, niedowierzająca i tak zielona z zazdrości, że mogłaby prowadzić paradę na Dzień Świętego Patryka. Do tej chwili Lisanne grała, ale sposób w jaki Daniel ją dotykał sprawił, że chyba przeszli od próby od razu do głównego wydarzenia. Rozgoryczona twarz Sonii zniknęła z pola widzenia i Lisanne przestało obchodzić, co sobie myślała albo co myślały siostry Ingham czy inni ludzie, którzy bagatelizowali ją, ubliżali jej i nie liczyli się z nią przez cztery długie lata. Daniel musiał poczuć zmianę, bo zaczął luźniej się z nią poruszać aż naprawdę zaczęli tańczyć poruszając się grzesznie w rytm, który czuł przez to giętkie ciało. W końcu Lisanne ogłosiła przerwę. Była tak rozpalona, że potrzebowała czegoś zimnego do picia. Daniel zabrał swoje piwo i ruszyli do basenu. Lisanne zdjęła obcasy, które wcześniej miała na sobie tylko raz- podczas ślubu kuzynki- i zanurzyła stopy w kojącej wodzie. Daniel usiadł obok niej tak, że opierała się o jego twardą pierś. Czuła jak zabiera jej włosy z ramienia i zostawia zimne od piwa pocałunki wzdłuż jej szyi. Chciała mu podziękować, że kazał jej tutaj przyjść, ale żeby porozmawiać musiałby się przesunąć, a w tej chwili było jej bardzo wygodnie. Ale to Daniel się poruszył delikatnie odsuwając od niej i obracając dopóki nie widział jej twarzy. - Nie lubiłaś liceum, Lis?- Powiedział, wpychając swoje ubrane w jeans nogi aż siedział po turecku. - Czy ktokolwiek lubi? - Taa, myślę, że niektórzy ludzie tak. - Ty lubiłeś? Wykrzywił się, a Lisanne czuła, że mogłaby się kopnąć. Liceum raczej nie będzie na liście jego świetnych wspomnień- nie kiedy był to czas, w którym zaczął tracić słuch.

285

- Nie za bardzo- przyznał.- Było raczej do dupy. Byłem… zły przez cały czas. To dlatego brałem udział w tylu bójkach. Próbowałem udowodnić, że… nie wiem… że nadal byłem sobąwyszczerzył się do niej.- Urządziłem moim rodzicom prawdziwy koszmar. Jego uśmiech zniknął i potarł plamę z oleju na swoich jeansach. - Byliby z ciebie tacy dumni- powiedziała Lisanne z pewnością w głosie.- Jesteś na studiach, chcesz zdobyć wykształcenie. - Polubiliby cię- powiedział. - Och- Lisanne była zaskoczona, a jej serce zatrzepotało w piersi. Daniel żuł wargę, a potem sięgnął do kieszeni spodni. Myślała, że chodzi o papierosy, ale zamiast tego wyciągnął malutką paczuszkę, owiniętą tym samym srebrnym papierem, który z tak komicznym rezultatem użył do zapakowania jej skórzanej kurtki. - Mama zawsze robiła wielką sprawę ze Święta Dziękczynienia. Mówiła, że powinniśmy myśleć o wszystkich rzeczach, za które jesteśmy wdzięczni. Ostatnim razem…wziął głęboki oddech- ostatnim razem, kiedy jeszcze żyli, powiedziałem, że to gówno prawda i że nie mam być za co wdzięczny… Ale teraz kiedy poznałem ciebie, nie wiem. Czuję, że jestem wdzięczny. Dlatego chcę, żebyś to miała. Dziękuję, że jesteś tobą. Dziękuję ci, że wytrzymujesz z moją głupią dupą. Dziękuję, że jesteś w moim życiu. Lisanne nie wiedziała, co powiedzieć. Ostrożnie odwinęła papier drżącymi rękami. W środku leżał mały złoty medalik na krótkim łańcuszku. Patrzyła na niego kompletnie oszołomiona. - Otwórz go. Delikatnie rozdzieliła jego dwie połówki. W środku znajdowało się ich zdjęcie, zrobione podczas dnia na plaży. - Należał do mojej mamy- powiedział wzruszając ramionami.- Chciałem, żebyś go miała. Wstał jednym płynnym ruchem i zabrał medalik z jej rąk. Potem uklęknął za nią, zapiął go na jej szyi i pocałował we włosy. Obróciła się i chwyciła jego twarz drżącymi palcami. - Dziękuję. Nie wiem, co powiedzieć. - Nic nie mów- szepnął.- Po prostu go noś, a ja będę wiedział. Pocałowała go czule i głęboko. Żar zapalił się między nimi. - Wow! Mysza Maclaine! Kto by pomyślał, że jesteś taką gorącą dupą? 286

Lisanne od razu poznała ten głos. Grayson Woods, gwiazda szkolnej drużyny futbola, pozycja obrońcy. Słyszała, że dostał stypendium sportowe i wyjechał do LSU w Alabamie. Niestety nadal był takim samym Neandertalczykiem jakiego zapamiętała. Daniel nie usłyszał komentarza, ale po wyrazie jej twarzy widział, że coś było nie tak. Nie trzeba było geniusza, by domyślić się o co chodzi. Wstał powoli i wyciągnął papierosy z kieszeni podczas, gdy Grayson patrzył na niego chłodno. - Chcesz to powtórzyć, skurwysynu?- Zapytał Daniel rozmownym tonem. Graysonowi opadła szczęka, ale potem przebiegły uśmiech rozciągnął mu twarz. Był zdziwiony, kiedy Sonia powiedziała mu, że dziwadło muzyczne tu było. Jeszcze bardziej zaskoczyło kiedy zobaczył, że zmieniła się w bardzo nadającą się do wyruchania dupę. Zdaje się, że teraz dobrą zabawą będzie rozłożenie jej punkowego chłopaka zanim jeszcze bardziej ją upokorzymy. - Cóż- zaszydził Grayson- wygląda na to, że ta sztywna suka w końcu rozłożyła przed kimś nogi i… I tyle zdążył powiedzieć zanim Daniel go uderzył. Grayson się tego nie spodziewał. Może miał nadzieję, że będzie w stanie dokończyć swoją listę obelg zanim cierpliwość Daniela się wyczerpie. Żyj i ucz się. Wydawało się, że nos Graysona rozsmarował się na jego twarzy, spływały po niej dwie strużki krwi. Zaczął wymachiwać rękami, ale to nie powstrzymało go przed upadkiem do basenu. Nastąpiła oszałamiająca cisza, Daniel zaciągnął się papierosem. - Skurwysyn używał plugawego języka- powiedział spokojnie, a potem rzucił niedopałek obserwując jak odbija się od przemoczonej piersi Graysona. Ironiczne wiwaty wydobyły się z niektórych facetów wokół basenu, ale inny patrzyli gniewnie na intruza. Lisanne wstała i podniosła swoje obcasy. - Chodź- szepnęła ciągnąc go za ramię. Poprowadziła go wokół domy i zatrzymała się przed żużlową drogą, żeby założyć buty, ale Daniel podniósł ją i zaniósł.

287

Kiedy dotarli do samochodu mamy, wyciągnęła kluczyki z torebki i pilotem otworzyła drzwi by Daniel mógł odłożyć ją na fotel kierowcy. Kiedy usiadł obok niej, jego wyraz twarzy stał się beznamiętny. - Laleczko, nie jesteś wściekła, prawda? Zamrugała.- Dlaczego miałabym być na ciebie wściekła? - Za uderzenie tego faceta. Uśmiechnęła się.- Nie, zasłużył na to. Robił o wiele gorsze rzeczy wielu ludziom przez lata. Cieszę się, że go uderzyłeś. Cieszę się, że jego obrzydliwy tyłek wylądował w basenie. Daniel uśmiechnął się czując ulgę. - Dzięki kurwa za to. Myślałam, że dobierzesz mi się do dupy. Lisanne uniosła brwi. - I to jest pomysł. - Laleczko, jestem w szoku. Flirtujesz ze mną? Lisanne przełknęła nerwowo. Jedną rzeczą było brzmieć na nieustraszoną… Jechali w ciszy, światła samochodu rzucały żółte cienie na drzewa lasu, który mijali. Daniel położył rękę na jej kolanie, gdzie jego palce rysowały wzorki na jej bladej skórze. W końcu zjechała z drogi i zatrzymała się na poboczu pustej, odosobnionej drogi terenowej- jeden z wielu, które okalały jezioro. Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę. Daniel odezwał się pierwszy. - Jest ciemno, kochanie. Nie mogę cię teraz odczytać. Ale po prostu… zawsze robimy to, czego ty chcesz, w porządku? Chcesz mnie powstrzymać, wiesz jak. Słyszała głośny dźwięk, gdy odpinała swoje pasy, a potem to samo zrobiła z jego. Nie sądziła, że jest dziewczyną, która uprawiała seks w samochodach, ale odkąd poznała Daniela jej spojrzenie na wiele spraw horrendalnie się zmieniło. I nie było żadnej presji. Jego dotyk był delikatny i zapewniający, nie wariacki i wymagający. Pozwolił jej prowadzić. Przyłożyła jego rękę do swoich ust i pocałowała ją. - Dziękuję- powiedziała, choć wiedziała, że jej nie słyszy.- Dziękuję ci za wszystko. Ssała jego palce i podgryzała je delikatnie. Zaśmiał się lekko. - Laleczko, chcesz mnie zwieść na złą drogę? Przedostała się na jego fotel i usiadła mu na kolanach. Mruczał radośnie w jej szyję, a potem powoli polizał jej szyję. 288

- Dobrze smakujesz, kochanie. Robiła to samo, co on. Wdychała jego włosy, jego skórę, całowała jego policzki, powieki, usta. Przesunął się pod nią i czuła, że jest twardy, ale wydawał się być zadowolony kiedy zostawiał miękkie pocałunki na jej piersi i szyi. Kiedy podjęła decyzję, była nią zaskoczona. Może on był zadowolony mogąc się poprzytulać, ale ona chciała się z nim kochać. I kochała go. Kochała jego cichą siłę i cierpliwą łagodność, jego poczucie humoru i szczerość, jego nagłe napady gniewu, pasję i inteligencje, które chował za swoimi orzechowymi oczami i jego leniwe krzywe uśmieszki. Kochała go do szpiku kości i waga tego uczucia uziemiła ją i uwolniła w sposób, którego jeszcze nie rozumiała. - Będę się z tobą kochała, Danielu Coltonie. Będę się z tobą kochała tu i teraz, ponieważ kocham w tobie wszystko. Nie dbam o to, że mnie nie słyszysz i o to, że nigdy nie usłyszysz jak śpiewam czy gram na skrzypcach. Będę słyszeć za nas oboje. Chcę się dzielić tym z tobą, wszystkim. Chcę się dzielić sobą z tobą. Nie słyszał jej. Nie mógł jej usłyszeć. I nie obchodziło jej to. Nadal pieścił jej szyję i masował ramiona, by ochronić ją przed chłodem nocnego powietrza. Sięgnęła w dół i przesunęła palcami między jego nogami, drażniąc jego twardość. Jego ręce znieruchomiały i usłyszała jak bierze głęboki oddech. Czekał zastanawiając się co teraz zrobi. Przesunęła się do tyłu na jego kolanach, dając sobie trochę więcej miejsca i ponownie sięgnęła w dół. Czuła jak jego brzuch napina się, ale nie próbował jej ani zachęcać ani zatrzymywać. Po prostu czekał. Rozpięła mu spodnie i zsunęła rozporek. Jego oddech stawał się coraz bardziej nierówny i nie mógł nic poradzić na to, że unosił biodra w jej rękę. Uwolniła jego członka i przesunęła palcami po miękkiej twardości. Daniel jęknął i oparł głowę o zagłówek. - Lis… Położyła palec na jego ustach i dalej pocierała go drugą ręką. Podniósł ją tak, że wisiała nad nim i ostrożnie włożył w nią dwa palce. Jęknął ponownie, gdy odkrył, że jest mokra. Wolną ręką wyciągnął paczkę prezerwatyw z kieszeni. - Nie wiem co zamierzasz, kochanie. Będą mi potrzebne? 289

Potaknęła, gdy spojrzał w górę. - Tak- wydyszała. Widział jak potakuje, szybko odpakował prezerwatywę i wprawnie ją założył. Chciała zejść z niego, żeby zdjąć majtki, ale chwycił ją za biodra i pokręcił głową. Przesunął delikatny materiał na jedną stronę i opuścił ją na siebie. Syknął z rozkoszy, gdy na nim usiadła. Lisanne czuła się potężna, odważna i tak cholernie podniecona, że prawie nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Nawet w ciemności była w stanie widzieć uwielbienie na jego twarzy, gdy wpychał się w nią. Poruszali się razem odnajdując wspólny rytm w ciasnej przestrzeni samochodu. Nawet bez używania palców, wydawało się, że Daniel dokładnie wiedział jak ciągnąć za sznurki jej doznań. Czuła w sobie znajome już drżenie. Daniel też je czuł i zaczął poruszać się szybciej, mocniej, ich oddechy stawały się coraz głośniejsze wśród nocnej ciszy. Lisanne doszła pierwsza i upadła na jego szyję. Daniel szybko ją dogonił wydając z siebie zdławiony jęk. Przez kilka minut siedzieli złączeni. Potem zsunął ją z siebie, zdjął zużytą prezerwatywę zawiązując na niej supeł i włożył do kieszeni. Schował swojego teraz już bezwładnego członka w spodnie i zapiął rozporek. Lisanne przeczołgała się na swój fotel. Czuła się wypompowana, ale też dziwnie pełna energii. Czuła, że mogłaby spać przez tydzień albo pobiec w maratonie. Spojrzała na Daniela. Opierał się na zagłówku z otwartymi oczami, a blask księżyca wpadający przez drzewa oświetlał jego lekki uśmiech. Spojrzał na nią, wziął za rękę i pocałował każdy palec z osobna. - Dziękuję- wyszeptał. Odłożył rękę z powrotem na jej kolano, a później dotknął medalika na jej szyi i uśmiechnął się. Opuścił okno i wyciągnął papierosa. Lisanne prawie powiedziała mu, że jej mama będzie wściekła, jeśli zapali w samochodzie. Zdecydowała jednak, że jeden papieros znajduje się dość nisko na liście jej grzechów. Zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że właśnie pieprzyli się na fotelu pasażera. Jechała do domu ze spuszczonymi szybami. 290

Tak jak wcześniej, Daniel obudził się trzymając w ramionach swoją dziewczynę. Wiedział, że stąpał po kruchym lodzie spędzając z nią kolejną noc, ale nie był w stanie jej zostawić. To był niezły wieczór. Taniec tak gorący, że bolały go jądra, gdy poszli ochłodzić się przy basenie. Potem ta małpa ze swoją plugawą mordą, która obraziła jego dziewczynę. Lekko bolały go kostki, kiedy przypomniał sobie, że ten popapraniec upadł po jednym ciosie. Cipa. A potem ten zaskakujący i niespodziewany seks w samochodzie, który zainicjowała Lisanne. Był gotów na drugą rundę po powrocie do domu, ale z radością zgodził się na samo spanie z nią. Wzdychając spojrzał na zegar z Myszką Mickey i wstał z łóżka. Lisanne smacznie spała. Miała na sobie jego szary t-shirt, ale i tak widział medalik na jej szyi. Miał go w swojej kieszeni od dnia na plaży i czekał na właściwy moment, by go jej ofiarować. Pomasował swoją pierś zaskoczony bólem, który poczuł myśląc o tym. Kręcąc głową wciągnął jeansy, podniósł t-shirt i skierował się do sypialni Harrego. Kiedy zamknął drzwi przypomniał sobie, że zostawił skarpetki i trampki u Lisanne. Do diabła z nimi. Później po nie pójdzie. Otworzył drzwi pokoju i wszedł do środka napotykając ciekawskie spojrzenie Harrego. - Właśnie wróciłeś z imprezy? - Taa, świetna impreza- uśmiechnął się Daniel. Znowu ściągnął jeansy, wyciągnął się na łóżku polowym i zapadł w lekki sen. Został obudzony dwadzieścia minut później. Monica stała nad nim z kubkiem kawy w ręce. Prawie przewrócił łóżko, kiedy próbował usiąść. - Przepraszam!- Powiedziała próbując się nie śmiać.- Dzisiaj potrzebuję wszystkich par rąk, więc pomyślałam, że lepiej was obudzę, chłopcy. Harry siedział patrząc spode łba na swoją mamę. - Mamo! Jest dopiero siódma!

291

- Wiem skarbie, ale mamy dużo roboty- podała kawę Danielowi.- Trzy kostki cukrupowiedziała puszczając do niego oko. - Dzięki- wybełkotał. - Śniadanie za 10 minut- powiedziała zbyt radośnie.- Jeśli nie przyjdziecie, będziecie musieli czekać do lunchu. Wesołego Święta Dziękczynienia! Harry z powrotem padł na łóżko, ale Daniel był już rozbudzony. Jezu, mało brakowało. Dzięki kurwa, że obudził się kiedy się obudził. Jeśli Monica znalazłaby go u Lisanne, Święto Dziękczynienia zaczęłoby przypominać bardziej Masakrę w Walentynki. Tak przynajmniej Monica mogła donieść Erniemu, że wszystkie ciała są obecne i na swoich miejscach. Wypił kawę i poszedł pod prysznic, gdzie bezmyślnie zwalił sobie. Tak jak powiedział Harremu, była to część codziennej rutyny. Zdecydował, że nie będzie się golił: dwa razy w przeciągu dwóch dni to balansowało na granicy fanatyzmu. Wrócił do pokoju, Harry nadal wyglądał na nieprzytomnego. Przejrzał swoją torbę, ale w magiczny sposób żaden t-shirt z niej nie wyskoczył, sam się nie wyprał i nie ułożył ładnie w środku. Przeklął pod nosem i zdecydował się sprawdzić czy wczorajszy tshirt przejdzie test węchu. - Jakiś problem Danielu? Ernie zbyt późno zdał sobie sprawę, że mówi do pleców Daniela. Poklepał go po ramieniu i młodszy mężczyzna podskoczył. - Kurwa!- Powiedział głośno i obudził tym Harrego. - Przepraszam- powiedział Ernie lekko skruszony.- Zastanawiałem się tylko czy wszystko tutaj w porządku. Zgubiłeś coś? - Taa- odparł Daniel poirytowany, że ojciec Lisanne skradał się jak jakiś psychol i cholernie go wystraszył.- Lale… Lis ukradła mój t-shirt do spania. Właśnie sprawdzałem jakie mam alternatywy. Wzruszył ramionami. Nie obchodziło go to czy Ernie wiedział, że Lisanne nosiła jego ubrania. - Och, rozumiem. Racja, cóż… w porządku. Śniadanie jest gotowe. Harry, wstawaj, ale już. Harry w końcu podniósł swój chudy tyłek z łóżka, a Daniel usiadł, aby sprawdzić wiadomości na telefonie. Była jedna od Zefa. 292

*Jak tam życie w Hicksville4, smutna pierdoło? Wesołego Święta Dziękczynienia.*

I trzy od Cori.

*Gdzie jesteś? Odpisuj na cholerne SMS-y*

Nie czuł potrzeby kontaktowania się z nią, zwłaszcza odkąd powiedziała mu, że sprzedał się spotykając z Lisanne.

*Zef mówi, że wyjechałeś, ale nie chce powiedzieć dokąd. Wszystko w porządku?*

Napisał krótką odpowiedź.

*Nic mi nie jest. Wesołego ŚD*

Nacisnął „wyślij” zanim zaczął żałować, że zachowuje się jak cipa. Monica przerwała mu rzucając koszulę na jego łóżko. - Proszę, załóż ją. Nie chcesz przestraszyć mojej matki. I powiedz mojej córce, żeby w końcu zrobiła pranie. Zniknęła zanim mógł cokolwiek powiedzieć. Koszula była miękka, bawełniana i bardzo biała. Pachniała płynem do zmiękczania i Daniel przez chwilę czuł się jak dwa lata wcześniej, kiedy jego rodzice jeszcze żyli. Jego matka

4

Termin używany do zaakcentowania małego miasta lub przedmieścia

293

krzyczała na niego, żeby włożył brudne ubrania do kosza… sposób w jaki stała w kuchni, kiedy prasowała… sposób w jaki śpiewała, kiedy była szczęśliwa. Założył koszulę z mieszanymi uczuciami. Była zbyt duża, by należeć do Harrego. Daniel wzruszył ramionami. Ciuchy to ciuchy. Zszedł na dół i poszedł do kuchni. W domu już unosiły się kuszące zapachy i zaburczało mu w brzuchu. - O rany- powiedziała Monica- ale jesteś przystojny. Mogą być naleśniki? - Emm, taa, dzięki- powiedział Daniel, jego policzki lekko się zaróżowiły. Monica zerknęła na niego przez ramię i uśmiechnęła się. Naprawdę był bardzo przystojnym chłopcem. Koszula Erniego pasowała mu. Szkoda, że ma ten niedorzeczny kolczyk w brwi. Dzięki Bogu, że jego inne kolczyki są zakryte, obojętnie ile ich tam ma. Lisanne mówiła, że dla jej rodziny Święto Dziękczynienia to wielka sprawa, więc czuł niepokój jak się tu wpasuje- takie poznawanie ludzi z reguły było czymś, czego unikał. Czuł jak wibruje mu telefon w kieszeni. Domyślił się, że to Cori, więc nawet nie spojrzał. Poczuł ulgę, gdy Lisanne weszła do kuchni. Jej twarz była zmiękczona snem i zaspana pomimo prysznica. Wyglądała uroczo w jasnożółtym sweterku i spódnicy. Uśmiechnął się, kiedy zobaczył, że nosi medalik. - Hej laleczko- wyszczerzył się do niej.- Dobrze spałaś? - Aha. Ładna koszula! - Dzięki. Twoja mama zlitowała się nade mną po tym jak ukradłaś mi t-shirt. - Och! Myślałam, że ci to nie przeszkadza. - Nie przeszkadza- powiedział cicho.- Kurewsko podnieca mnie myśl, że ją nosisz. Lisanne uśmiechnęła się radośnie i zerknęła na mamę, która ubijała ciasto na naleśniki ze zbyt dużą siłą. - To dobrze!- Pochyliła się, żeby go pocałować. Objął ją w pasie i z entuzjazmem odwzajemnił pocałunek. - Skończyłeś śniadanie?- Zapytała bawiąc się kołnierzykiem jego koszuli. - Taa, a co? - Tata pyta czy nie mógłbyś mu pomóc w salonie? Przesuwa stół, żeby zrobić więcej miejsca. Przydałaby mu się pomoc. - Pewnie- odparł pomocnie i pocałował ją we włosy zanim zniknął w salonie. 294

Wkrótce do kuchni dotarł dźwięk przesuwania ciężkich mebli. Lisanne usłyszała huknięcie i głośne przeklinanie Daniela. Powstrzymała chichot, gdy brwi jej mamy uniosły się. - O raju!- Powiedziała Monica.- To było barwne. Lisanne westchnęła. - Wiem. Próbuje się hamować. - Hmm, cóż. Mam nadzieję, że przed resztą rodziny bardziej się postara! - Nie liczyłabym na to- mruknęła do siebie Lisanne. Stanęła przy zlewie i zaczęła przygotowywać warzywa. Po jakimś czasie skończyły jej się ziemniaki do obierania. - Co teraz, mamo? - Mogłabyś zacząć wnosić składane krzesła, a potem nakryć do stołu? Dzięki, skarbie. Lisanne niosła cztery składane krzesła podczas, gdy Daniel z jej ojcem walczyli z upartym stołem. Potem wróciła do kuchni po następne cztery. Oczy Daniela lekko się rozszerzyły i Lisanne widziała, że liczy ilość miejsc. Przez jego twarz przemknęła panika. - Lis?- Powiedział.- Ile osób dzisiaj przyjeżdża? - Przy stole będzie nas 15, a dzieci mogą iść na dwór na patio- odpowiedział za nią Ernie. Lisanne zauważyła jak krew odpływa z twarzy Daniela. - Muszę… Nie mogę… Muszę iść… Był już prawie przy frontowych drzwiach, kiedy Lisanne go dogoniła. Złapała go za ramię i przyciągnęła, by spojrzał jej w twarz. - Nie mogę- wydyszał pocierając twarz dłońmi.- To za dużo ludzi. Nie dam rady, Lis. Kurwa, nie dam rady. - Cii- powiedziała głaszcząc go po policzku i próbując walczyć z własną paniką spowodowaną jego stresem. - Muszę iść. Muszę się stąd wydostać. Przepraszam, Lis. Nie mogę. Nie mogę. - Po prostu... chodź i usiądź na chwilę. Chodź. Chodź ze mną. Pociągnęła go za ramię i przez chwilę myślała, że odmówi i ucieknie, ale wszedł z nią na schody powłócząc nogami. Choć jej ojciec wyraźnie zabronił Danielowi przebyć z nią sam na sam w pokoju, to wciągnęła go do środka. 295

Kręcił się po małym pomieszczeniu chwytając włosy w pięści i oddychając ciężko. - Daniel, będzie dobrze- powiedziała Lisanne usiłując brzmieć na pewną siebie. Tak po prawdzie to jego narastająca panika tak na nią wpływała, że drżały jej kości. - Nie będzie dobrze!- Wysapał.- To będzie pieprzony koszmar. Nie mogę, Lis. Proszę, puść mnie. Desperacja w jego głosie sprawiła, że jej serce zamarło. - Daniel, po prostu… po prostu usiądź ze mną. Chodź tutaj… chodź usiąść ze mną. Delikatnie poprowadziła go w stronę łóżka i zmusiła, by usiadł. Pochylił się i oparła przedramiona na kolanach, jego oddech był zbyt szybki. Lisanne usiadła obok i zaczęła głaskać go po plecach. Próbowała uspokoić go dotykiem. Nie wiedziała, co ma powiedzieć, żeby mu pomóc. Czuła się nędznie. Powinna była się domyślić jakie to będzie dla niego trudne. To takie samolubne. Słowa pulsowały w niej, ale nie spowodowałby żadnej różnicy. W drzwiach rozległo się pukanie i szybkie wejście Erniego. - Świetnie kurwa- wymamrotał Daniel. Wiedział, że wedle najnowszego dekretu nie powinien być sam na sam ze swoją dziewczyną w jej sypialni. Wstał i wytarł oczy rękami. Lisanne była zdewastowana widząc, że jego palce były mokre od łez. - Lisanne- powiedział Ernie- mogłabyś zaczekać na dole? Chciałbym zamienić słowo z Danielem. - Ale tato… - Teraz. Proszę, Lisanne. Kłótnie z jej ojcem nie były możliwe, gdy mówił tym tonem. Kiedy zamykała drzwi Daniel wyglądał tak marnie, że zabolało ją serce. Daniel patrzył na ojca Lisanne. Spodziewał się, że go wyrzuci i powie, żeby już nigdy nie wracał. - Danielu, usiądź proszę- powiedział Ernie. - Nic nie robiliśmy- powiedział gniewnie Daniel. - Wiem. Proszę, usiądź na chwilę i posłuchaj, co mam ci do powiedzenia. Minęły dwa lata odkąd Daniel był zmuszany wysłuchiwać rodzicielskich kazań- a ten człowiek nie był jego ojcem. Czuł złość i niechęć, gdy usiadł na krawędzi łóżka Lisanne. - Dlaczego tutaj jesteś, Danielu? 296

- Tylko rozmawialiśmy. To wszystko! - Nie. Chodzi mi o to, dlaczego zgodziłeś się przyjechać z Lisanne na Święto Dziękczynienia? Ok, takiego wstępu się nie spodziewałem. Daniel wzruszył ramionami. - Zaprosiła mnie. - Czy to jedyny powód? - A dlaczego to pana obchodzi?- Powiedział niegrzecznie Daniel. Był już zaniepokojony i poirytowany dalszym przesłuchaniem. - Obchodzi, bo jest moją córką- powiedział Ernie tym samym tonem. Daniel wzruszył ramieniem. - Chciałem z nią być. - Więc dlaczego myślisz o wyjeździe? Oczy Daniela zwróciły się w stronę Erniego. - Słyszał pan? - Tak. - Więc wie pan dlaczego. - Chcę to usłyszeć od ciebie. Ręce Daniela automatycznie sięgnęły po papierosy przynoszące ulgę stresowi, ale potem dotarło do niego, że nie pozwoli mu zapalić. Przynajmniej Ernie nie wyglądał na wściekłego. - Jest ciężko- mruknął unosząc ręce, żeby wyrazić rangę sytuacji.- Mogę skoncentrować się tylko na jednej osobie na raz. Nie wie pan jak to jest, kiedy toczy się rozmowa i nagle wszyscy się śmieją, a pan jest smutną pierdołą, która nie ma pojęcia co się dzieje. Albo kiedy ktoś zadaje panu pytanie i wszyscy się gapią czekając na odpowiedź. Wyjdę na pierdolonego idiotę. Wstał i zaczął krążyć. Ernie czekał cierpliwie aż uspokoi się na tyle, by znowu na niego spojrzeć. - Synu, jeśli to jest najgorszy scenariusz, to naprawdę nie widzę problemu. Daniel gapił się na niego. - Ja po prostu nie bawię się w takie gówno!- Krzyknął sfrustrowany, że nie umiał zmusić Erniego do rozumienia.- To naprawdę męczące. Nawet kiedy przebywam z ludźmi, 297

których znam, musze przez cały czas śledzić co mówią. Połowy muszę się domyślać. Ludzie w końcu się męczą, bo się starają i gówno z tego mają. Ja się tylko uśmiecham i potakuję, bo nie usłyszałem, co powiedzieli. A z nowymi ludźmi jest o wiele kurwa gorzej. Ja po prostu…zabrakło mu słów.- I dlatego, że nie mogę znieść kiedy ludzie patrzą na mnie tak jak pan teraz. Jakbym był jakimś zbitym szczeniakiem. Ernie wykrzywił się, bo to co mówił Daniel było prawdą. Było mu go żal. Daniel wziął głęboki oddech. - I jestem tutaj dlatego, że… Lisanne sprawia, że nie czuję się samotny. Twarz Erniego wyrażała mieszankę dumy z córki i niepokój, że ta dwójka jest sobie bliższa niż myślał. - Daniel, posłuchaj. Nie będę udawał przez co przeszedłeś w ostatnich latach, ale bardzo dobrze się spisałeś: zostałeś w szkole, studiujesz. Idziesz dalej. Wszyscy kiedyś zrobiliśmy albo powiedzieliśmy coś głupiego w towarzystwie, ale kiedy patrzeć na większy obraz, to posiłek z naszą rodziną nie jest niczym wielkim. - Kurwa, za każdym razem- warknął Daniel.- Wszyscy będą się zastanawiali, co ona kurwa ze mną robi. Stanął twarzą do ściany, oparł ciężar ciała na rękach i przyłożył do niej czoło. Bez ostrzeżenia uderzył głową w ścianę. Ernie doskoczył i chwycił go za ramię. - Hej! To nie pomoże. Usiądź Danielu. No dalej. Daniel otrząsnął się. - Muszę się stąd wydostać. Ernie spróbował jeszcze raz. - Usiądź jeszcze na chwilę. Jeśli potem nadal będziesz chciał wyjechać, to nie będę cię zatrzymywał. Daniel obserwował go ostrożnie. - Mój tata i babcia Olsen już wiedzą. Harry wie i najwyraźniej cię polubił. Matka Lisanne i ja oczywiście też wiemy. Wszyscy ci pomożemy. Jesteś gościem w naszym domu, Danielu i to ma dla mnie znaczenie. Nie jestem szczęśliwy z powodu… pewnych aspektów związku mojej córki z tobą, ale widzę jak bardzo jej na tobie zależy. I widzę, że tobie tak samo zależy na niej. Zamilkł przypatrując się Danielowi. 298

- Posłuchaj, wiem, że nie mieliśmy najlepszego początku i że powiedziałem i zrobiłem rzeczy, z których nie jestem dumny- moja żona urządziła mi piekło za to- ale ja też chciałbym byś został. Lisanne chce żebyś był z nią i z jej rodziną na Święto Dziękczynienia. Zrobisz to dla niej? Daniel wziął głęboki oddech i potaknął powoli. - Dobry człowiek- powiedział Ernie.- Chodź i dołącz do rodziny. Jeśli znam moją córkę, to pewnie tam umiera z niepokoju. Daniel spróbował się uśmiechnąć i Ernie puścił do niego oko. Wyszedł za Ernim z pokoju i zobaczył zaniepokojoną twarz Lisanne patrzącą w górę z dołu schodów. - Daniel zostanie- odpowiedział Ernie na niewypowiedziane pytanie Lisanne. Rozważnie zostawił ich samych. Daniel patrzył na twarz Lisanne, tak pełną miłości i troski, że poczuł się jak gówno. To przez niego była taka smutna. - Wszystko w porządku? Potaknął powoli. - Taa. Oparła głowę na jego piersi, a on objął jej małe ramiona. Stali razem w ciszy przez długą, błogą minutę. Ktoś zapukał do drzwi, Lisanne pociągnęła Daniela za rękę. - Chodźmy do ogródka. Będziesz mógł zapalić. Uśmiechnął się krzywo. - Myślałem, że nienawidzisz palenia. - Prawda, ale teraz bardziej potrzebujesz chwili relaksu niż mojego zrzędzenia. Choć w sumie mogę robić kilka rzeczy na raz, jestem kobietą. Uśmiechnął się łagodnie. - Taa, jesteś- pochylił się i pocałował ją.- Chodź kobieto. Muszę zapalić. Siedzieli na ganku, gdzie Daniel mocno zaciągał się papierosem. Przywierał do niego z gorącą desperacją skazańca. Niestety to nie uchroniło go przed ciocią Lisanne, która pospieszyła na zewnątrz chcąc poznać pierwszego chłopaka Lisanne. Sprawiedliwym będzie powiedzieć, że subtelność nie leżała po Olsenowskiej stronie rodziny Lisanne. 299

- O mój Boże!- Zaskrzeczała ciocia Jean.- Czy to on? Lisanne poklepała Daniela po ramieniu, a on spojrzał za siebie. Wstał wyrzucając niedopałek do pustej doniczki. - Cześć ciociu Jean- powiedziała Lisanne. Bardzo starała się udać szczery uśmiech.- To Daniel. Daniel, moja ciocia Jean. Starsza siostra mamy. Daniel wyciągnął rękę, ale Jean uścisnęła go tak, że prawie połamała mu kości. - Och Lisanne! Mniej tego „starsza”! Wszyscy mówią, że wyglądam na lata młodszą od Moniki. Ale proszę proszę! Jakim sposobem dziewczyna tak przeciętna jak ty wylądowała na takim przystojniaku? Lisanne skurczyła się i Daniel spojrzał na nią zagadkowo. Nie usłyszał nieprzyjemnego komentarza. Po Jean przyszła jej najstarsza córka, Ashley, która na szczęście odziedziczyła geny spokoju po swoim ojcu. Przywitała się z Danielem bardziej formalnie i uśmiechnęła się. Potem krzyknęła na dwójkę dzieci w wieku siedmiu u dziewięciu lat, które bijąc się weszły na ganek. - A te dwa potwory to Ryan i Morgan. Nie daj im się namówić na grę w futbol. Myślą, że każdy facet, którego widzą chce zagrać. Daniel uśmiechnął się.- Nie mam nic przeciwko. Lubię dzieci. Brwi Ashley podskoczyły do góry i spojrzała na Lisanne. - Trzymaj się go, skarbie i puszczaj. Jeśli naprawdę myśli jak mówi. Daniel zaśmiał się widząc rumieniec Lisanne. Ashley miała rację co do swoich chłopców. Od razu napadli Daniela i niedługo potem rzucał im piłki, za którymi biegali i łapali. Pojawiły się dwie najstarsze córki Ashley: Kelly i Lacey. Był zaledwie kilka lat młodsze od Lisanne i zdeterminowane w swojej pozie znudzenia wszystkim, co widziały. Lisanne nie miała z nimi wiele wspólnego- nosiła swoje serce na dłoni, zawsze tak było. Ale ich oczy zabłysły, gdy zobaczyły Daniela. - Nie ma mowy!- Syknęła Kelly.- Nie ma mowy, żeby był z tobą, Lisanne. On jest… gorący! - To Daniel- powiedziała chłodno Lisanne.- Mój chłopak. Chodzimy razem do szkoły. Kelly uniosła swoją idealnie wyregulowaną brew słysząc ton Lisanne, a potem dalej szeptała niegrzecznie do swojej siostry. 300

Lisanne ignorowała je- coś, co robiła od wielu lat. Na podwórko wybiegło jeszcze trzech chłopców- dzieci wujka Malcolma: Kellan, Marty i Joseph. Popędzili od razu do futbola. Harry przybył mamrocząc coś, że to głupia gra, ale i tak się przyłączył. Ernie wyszedł na dwór zrelaksowany i usiadł na ganku z piwem w ręce. Za nim podążał wysoki mężczyzna z brodą- jego młodszy brat Malcom- trzymał podobne akcesorium. - Chyba pójdę zagrać w piłkę- powiedział Malcolm obserwując grę przez jakiś czas. Pokonał dwa stopnie na trawnik i dołączył do rozgrywki, co wyrównało liczbę graczy i według starszych dzieci, podniosło stawkę. Ernie obserwował grę z uśmiechem. - Ma dobre ramię- powiedział wskazując w kierunku Daniela. - Był rozgrywającym w swojej szkole- powiedziała dumnie Lisanne. - Naprawdę?- Odparł Ernie, był pod wrażeniem.- Nie próbował dostać się do studenckiej drużyny? Lisanne przewróciła oczami na swojego ojca, choć sama zadała dokładnie to samo pytanie kilka tygodni wcześniej. - Tato, naprawdę chcesz, żebym na to odpowiedziała? Ernie wyglądał na zawstydzonego.- Oczywiście. Racja. Ku zaskoczeniu Lisanne, Daniel porzucił grę po kilku minutach nieporuszony krzykami rozczarowania, których nie mógł słyszeć. Usiadł obok niej i wyglądał na roztrzęsionego. - O co chodzi?- Zapytała cicho. Daniel wskazał głową na wujka Malcolma. - Nie mogę go odczytać. - Co? - Nie mogę odczytać ruchu jego ust, Lis. Ma pieprzoną brodę. Nie widzę jego ust przez to całe cholerne futro! - Och- powiedziała bezradnie.- Och, w porządku. Chcesz, żebym mu coś przekazała? Daniel pokręcił głową w poirytowanym geście. - No to chodźmy zobaczyć czy mama nie potrzebuje jakiejś pomocy. Wstał szybko i pociągnął Lisanne na nogi.

301

W kuchni, Monica wyglądała na zgnębioną, gdy jej własne matka wisiała nad nią i oferowała niechciane rady, które można by zaklasyfikować jako krytycyzm. - Te ziemniaki wykipią, Monico. Pamiętałaś, żeby je posolić? Indyk nie będzie gotowy na czas, jeśli nie podkręcisz temperatury. Nie chcesz, żeby był rozmokły i na pół surowy tak jak w zeszłym roku. Monica prychnęła cicho. - Nie radzisz sobie najlepiej z ludźmi, co, Mon? - To dlatego, że jesteś taka krytyczna! - Krytyczna? Ja? Nie, nie jestem krytyczna. Mogłabym być i bez przerwy mówić ci jak masz żyć, ale masz szczęście, że nie jestem taka jak moi przyjaciele. Pozwalam ci żyć jak chcesz- wzięła oddech.- I naprawdę myślę, że powinnaś zwiększyć temperaturę w piekarniku. - Wszystko jest w porządku, mamo- powiedziała ostro Monica. - No cóż, ktoś wstał dzisiaj lewą nogą, co?- Zwróciła swoją uwagę na Daniela.- Lubię mężczyznę w wyprasowanej koszuli. A może wyjąłbyś teraz ten śmieszny kolczyk, który masz w brwi? Pokaż no, zrobię to za ciebie. - Babciu!- Powiedziała ostro Lisanne.- Dobrze wygląda. Zostaw go w spokoju. Daniel uśmiechnął się krzywo i pochylił się, by szepnąć do ucha Lisanne.- Powinienem pokazać jej resztę moich kolczyków? Wyciągnęła go z kuchni wiedząc, że był gotowy właśnie to zrobić, jeśli rzuciłaby mu wyzwanie. Pops siedział przed telewizorem i oglądał wiadomości. - Wesołego Święta Dziękczynienia. Już się ukrywacie?- Zapytał. - Coś w tym stylu- odpowiedziała Lisanne z westchnięciem. - Heh, ja też- powiedział staruszek, a potem spojrzał na Daniela.- Założę się, że zastanawiasz się dlaczego się na to pisałeś, co synu? Daniel uśmiechnął się upadając na sofę i wciągając Lisanne na swoje kolana.- Nie, nie do końca- powiedział. Pops zaśmiał się.- Dobrze dla ciebie. Lisanne wtuliła się w niego zaskoczona, że nie czuła zażenowania okazując uczucia względem Daniela przy Popsie. Lunch był głośny i chaotyczny. Dzieci poniżej 12 roku życia zjadły na zewnątrz biegając z talerzami pełnymi jedzenia i zostawiając za sobą okruszki. Ernie i Malcom stawali się coraz

302

bardziej towarzyscy po kolejnych piwach. Lisanne podkradła kilka puszek dla Daniela i ochraniała go przed babcią Olsen i ciocią Jean jak tylko mogła. Babcia Olsen zabawiała cały stół opowiadając w szczegółach i z dużą dozą wyobraźni o tatuażach Daniela. Skończyło się tym, że zażądała by zdjął koszulę i pokazał je wszystkim. Monica zgłosiła veto i zaczęła swoje własne śledztwo dopytując matkę ile wina wypiła. Harry parskał śmiechem tak długo aż w końcu Monica wysłała go po dolanie wody do dzbanków. Kelly i Lacey rozpoczęły wspólną kampanię flirtowania z Danielem, który pozostał cierpliwy i stoicki wobec faktu ich narastającego i wylewnego okazywania zainteresowania. Potem Ashley zauważyła medalik Lisanne. - Ładne, Lis. Skąd to masz? Ręka Lisanne automatycznie pomknęła w stronę szyi, a pół stołu przypatrywało się jej. - To prezent od Daniela z okazji Święta Dziękczynienia. - Wow!- Powiedziała Kelly.- Czy to prawdziwe złoto? Lisanne spojrzała na Daniela, a on potaknął w potwierdzeniu. - To bardzo słodkie z twojej strony, Danielu- powiedziała Monica raczej surowym tonem- ale chłopak na studiach nie powinien wydawać pieniędzy na tak drogą biżuterię. Daniel wyglądał na poirytowanego, ale nic nie powiedział. Babcia Olsen musiała wtrącić swoje dwa grosze.- Za moich czasów, młody mężczyzna nie marnował pieniędzy chyba, że myślał poważnie o dziewczynie. Lisanne wzdrygnęła się. - Lisanne, nie powinnaś była przyjmować tak drogiego prezentu- powiedział Ernie marszcząc brwi na swoją córkę. Daniel dotarł do swojej granicy.- Nic nie wydałem- powiedział cicho, ale stanowczo.Należał do mojej mamy. Rozmowy ustały i wszystkie oczy skupiły się na Danielu. Kelly i Lacey prawie się słaniały. Lisanne chwyciła Daniela za rękę.- Przerwa na papierosa? Potaknął sztywno i wyszedł za nią na zewnątrz. - Nadal się cieszysz, że przyjechałeś?- Zapytała z niepokojem. Przeczesał włosy rękami, potem uśmiechnął się do niej i zapalił papierosa.

303

- Może będzie konieczny jakiś niesamowity seks w samochodzie, żeby mi to wynagrodzić. - Może powinieneś kupić sobie samochód. - Niee. Sirona byłaby zazdrosna. Wiesz jakie są kobiety. - W końcu Sirona i ja mamy coś wspólnego- uśmiechnęła się Lisanne.- Nie licząc ciebie, oczywiście. Usłyszała jak ktoś woła jej imię. - Ech, muszę iść- westchnęła.- To rodzinna tradycja. Zostań tu i dokończ papierosa. Za chwilę wrócę. Lisanne zostawiła go na zewnątrz i wróciła do salonu. - Gdzie Daniel?- Szepnęła jej mama. - W połowie drogi do Teksasu, jeśli wie co dla niego dobre- powiedziała ostro Lisanne. Monica wyglądała na zawstydzoną. - Tak, to musiała być niezła gehenna. Mam nadzieję, że wytłumaczyłaś mu o babci. - To nie tylko to. Ty i tata też mu nie oszczędzacie. - Skarbie, gdybyś tylko powiedziała nam o medaliku to nic byśmy nie powiedzieli. - Chciałam ci powiedzieć, mamo. Po prostu chciałam przez jakiś czas mieć go tylko dla siebie, ok? Jej mama nie wiedziała, co ma zrobić z tą odpowiedzią. - No cóż, babcia i Pops pytali o twój coroczny występ- powiedziała.- Lepiej mieć to już za sobą. Lisanne śpiewała dla swojej rodziny odkąd była małą dziewczynką. Stało się to tradycją Święta Dziękczynienia. Zawsze wykonywała ten sam utwór „Skye Boat Song5”, żeby jak mawiał Pops, oddać cześć ich szkockim korzeniom. Kelly i Lacey wyglądały na znudzone. Siedziały tak skupione na sobie, że brakowało im tylko kociołka dla wiedźm, to dopełniłoby obrazek. Babcia siedziała wyczekująco. Była lekko przechylona na jedną stronę- dzięki przemysłowym właściwością wina, które popłynęło jej gardłem w ciągu ostatnich dwóch godzin.

5

Szkocka piosenka ludowa odwołująca się do ucieczki księcia Karola Edwarda Stewarta z Uist na wsypę Skye po przegranej bitwie pod Culloden.

304

Ciotka Jean już wyglądała na rozemocjonowaną, choć nie była nawet Maclaine, a Ashley siedziała spokojnie z miną dodającą otuchy. Lisanne stanęła obok swojego ojca, który objął ją w talii.

6Szybka,

dorodna łódko, niczym na skrzydłach ptaka

Naprzód! Wołają żeglarze. Nieś chłopca urodzonego by być Królem Przez morza do Skye.

- Och, to takie śliczne- wybełkotała głośno babcia Olsen.

Wiatry głośno wyją, fale głośno ryczą, Pioruny rozdzierają powietrze; Zakłopotani wrogowie nasi na brzegu, Nie odważą się za nami płynąć.

Lisanne nie była świadoma, że Daniel stał w pobliżu i wpatrywał się w nią.

Choć fale skaczą, będziemy spać spokojnie, Na królewskim łożu oceanu. Ukołysanych do snu, Flora7 będzie Pilnowała naszych zmęczonych głów.

- Czy kiedykolwiek słyszałeś coś równie pięknego, Danielu?- Zapytała Ashley. Chciała być uprzejma. - Nie- powiedział krótko. - Musisz być z niej taki dumny. Skinął głową, ale nie odezwał się. Ashley dziwnie na niego spojrzała, ale już nic więcej nie powiedziała.

6

To moja próba przetłumaczenia, nie znalazłam żadnej polskiej wersji Flora MacDonald (1722-90)- jakobińska bohaterka, pomogła w ucieczce księciu Karolowi III Stewartowi po bitwie w Culloden w 1746 roku, za co była więziona w Tower of London. 7

305

Po tym jak skończyła śpiewać, Lisanne nie mogła nie zauważyć, że Daniel był nienaturalnie cichy. Wydawał się być bardziej tym zdystansowanym, aroganckim facetem, którego spotkała za pierwszym razem. Nie przypomniał jej zabawnego, uroczego chłopaka, w którym się zakochała. Zbywał wszystkie próby rozmowy, mówił tylko, że wszystko jest „w porządku” i to wszystko. Na końcu zniknął w pokoju Harrego i wrócił ubrany w poplamiony w oleju t-shirt. Powiedział, że musi popracować nad Sironą przed ich jutrzejszym powrotem. Obserwowała jak klęka przy swoim motorze. Był cichy, pochłonięty pracą i samotny. - Zostaw go- powiedział Pops.- Z wieloma rzeczami musiał się zmierzyć w ciągu ostatnich kilku dni. Kocham twoją mamę i tatę, ale czasami doprowadzają mnie do szaleństwa, a są moją rodziną. Dla twojego młodego mężczyzny to jeszcze trudniejsze, szczególnie, że stracił swoich rodziców. Jestem pewien, że w te święta dużo odgryzał się prawdzie. Pozwól mu pobyć samemu, nic mu nie będzie. Lisanne nie była taka pewna. Do tej chwili czuła, że ich dwójka stoi razem przeciwko wszystkim, przeciwko światu. Teraz nagle znalazła się poza tym kręgiem. To było chłodne miejsce. Był dość późny wieczór, kiedy wszyscy w końcu zaczęli wychodzić. Daniel uniknął dramatu pożegnań zabierając Sironę na „jazdę próbną”. Kiedy wrócił ponad godzinę później, w domu byli już tylko Maclaine’owie i Pops. Babcia Olsen werbalnie wylewała swoje uczucia na dzieci, właśnie przyszła kolej Jean. Dom był o wiele cichszy. Lisanne zdała sobie sprawę, że Daniel musiał zabrać butelkę Jack’a z samochodu jej mamy, choć nie widziała jak to robi. Czuła whiskey w jego oddechu, gdy pocałował ją na dobranoc. Sprawdziła czy nikt na nich nie patrzy, przebiegła rękami po jego jędrnym tyłku i włożyła je do tylnych kieszeni jego jeansów. - Do zobaczenia później- wyszeptała. Daniel pokręcił głową i uśmiechnął się lekko.- Nie dzisiaj, laleczko. Czeka nas jutro długa droga i jestem trochę pijany. - Ale…

306

- Śpij dobrze, kochanie- powiedział i pocałował ją w czoło zanim zniknął w pokoju Harrego. Lisanne zachciało się płakać.

307

Byli na uczelni już dwa tygodnie, ale Lisanne prawie nie widywała Daniela. Nie uważała, by mnogość SMS-ów była odpowiednim substytutem. Kiedy już widziała go to był podenerwowany i rozedrgany. A co gorsze, ani razu nie uprawiali seksu i choć kilka ich sesji przytulania było dość gorących, to zawsze odsuwał się mówiąc, że musi być w innym miejscu. Lisanne była zmartwiona i zdezorientowana. - Kirsty, ja chyba zaczynam mu się nudzić. Nie chce o tym rozmawiać i nie wiem, co robić- zwierzyła się jednego wieczoru. - Musisz spędzić z nim więcej czasu, Lis. Z tego, co mówiłaś o Święcie Dziękczynienia to lekko nie było. Po prostu musicie się zrelaksować, porozmawiać. Lisanne przewróciła oczami z frustracji. - Wiem! Tylko, że on rzadko kiedy zbliża się do mnie, a kiedy już to robi to wokół zawsze jest masa ludzi. - Więc go nie pytaj tylko mu powiedz. Zaplanuj randkę. Idźcie na kolację. Porozmawiaj z nim. A jeśli to cię pocieszy, to Vin mówi, że przy wszystkich tak dziwnie się zachowuje. - Co masz na myśli? - Cóż, pamiętasz jak chłopcy zaplanowali przed Świętem Dziękczynienia, że pójdą na mecz futbola po Sylwestrze? Taaa, cóż, odwołał bez żadnego wyjaśnienia, a wiesz jaka to miała być wielka sprawa. Lisanne przygryzła wargę zastanawiając się czy odważy się powiedzieć to, co myśli. - Emm, chyba nie myślisz… myślisz że spotyka się z kimś innym? Kirsty spojrzała na nią poważnie. - Dlaczego tak mówisz? - Cóż, kilka razy dostał SMS-a i nie chciał powiedzieć od kogoś. Wkurzył się i przyjął pozycję obronną, kiedy go o to zapytałam. A jeden z jego kolegów z Ekonomii chciał wiedzieć, gdzie był, bo nie pokazał się na zajęciach. Kiedy go zapytałam to mnie okłamał i powiedział, że nie opuścił żadnych zajęć. Kirsty zmarszczyła nos we współczuciu.- Roy albo któryś z chłopaków coś mówili? Może ma jakiś syf w domu? Lisanne pokręciła głową.- Roy powiedział, że nic nie wie, ale… 308

- Ale co? - Wspomniał, że Daniel robi tak czasami kiedy jest „zestresowany”. Lisanne użyła gestu rękami, by wyrazić co myśli o tym komentarzu. - Może jest… To znaczy, mieszka z bratem… I nie miał niedługo oddać jakieś dużej pracy z matematyki czy coś? - Nie wiem. Może. - Cóż- powiedziała powoli Kirsty.- Normalnie bym tego nie sugerowała, ale w tych okolicznościach… - Co? - Dobierz się do jego komórki. Sprawdź jego wiadomości i maile. Jeśli coś się dzieje… - Nie mogę tego zrobić! - Lis, jeśli nie chce z tobą rozmawiać, to nie daje ci dużego wyboru- wzruszyła ramionami Kirsty.- Ja tak to widzę. Lisanne zdecydowała, że da Danielowi jeszcze jedną szansę na rozmowę- i jeśli to nie zadziała… uch, gardziła myślą, że miałaby go szpiegować. Kirsty z łatwością zgodziła się zwolnić pokój na piątkowy wieczór. Lisanne zamierzała przekazać Danielowi dobrą wiadomość podczas ich porannych zajęć z Biznesu, ale nie pokazał się. Nawet nie napisał i nie wyjaśnił gdzie jest. Nie wiedziała czy się wkurzać czy martwić. Zdecydowała się na obie opcje i od razu do niego napisała.

*L: Gdzie jesteś? Wszystko w porządku? Martwię się. LA xx*

Nie było odpowiedzi mimo, że ciągle sprawdzała telefon podczas wykładu profesora Walden’a. W końcu, podczas przerwy na lunch, dostała odpowiedź.

*D: Wszystko w porządku.*

- To wszystko?- Powiedziała Kirsty wkurzona w imieniu Lisanne.- „Wszystko w porządku”? Koniecznie musisz mu odpisać. - I co mam powiedzieć?- Westchnęła Lisanne próbując ignorować zadowoloną minę Shawny. 309

- Powiedz mu, że spotyka się z tobą w akademiku i żeby przyniósł coś na wynos. Potem go uwiedź i każ wszystko powiedzieć. Użyj swoich kobiecych względów. Lisanne prychnęła.- Tak, bo mam ich tak dużo. - Możemy nad tym popracować, dziewczyno. Awaryjna wyprawa zakupowa. - Co? - Nie martw się. Mam numer Victoria’s Secret na szybkim wybieraniu. Lisanne, nie sądziła, że to żarty. A kiedy dwie godziny później odkryła, że kupuje niedorzecznie drogą bieliznę, poczuła jakby wpadła do jakiejś cholernie dziwnej króliczej nory i alternatywnego wszechświata. Napisała do Daniela od razu po powrocie do domu.

*L: Kolacja u mnie o 18:30. Przynieś chińszczyznę :)*

Jego odpowiedź była inna niż się spodziewała.

*D: Dzisiaj jestem zajęty. Przepraszam.* *L: Czym?* *D: Spotykam się ze starą znajomą. Nie wściekaj się.* *L: Dlaczego miałabym się wściekać?* *D: To była dziewczyna.* - Co?!- Krzyknęła patrząc na swój niewinnie mrugający telefon.

*L: Teraz jestem wściekła.* *D: Nie ma potrzeby. Porobimy coś jutro?* *L: Co ja zrobię z moimi nowymi majtkami i biustonoszem od Vic Secret?* *D: Zabijasz mnie!* *L: Byłoby szkoda je zmarnować* Może wyjdę dzisiaj z K&V&chłopakami?* *D: Nie żartuj, laleczko. Jutro ci to wynagrodzę. Obiecuję.* *L: * *D: :)*

310

Pomimo obietnicy Daniela, Lisanne miała dość i nie chciała zostać sama. Było dwa tygodnie przed Bożym Narodzeniem i tydzień do zakończenia semestru, więc wszędzie- poza jej pokojem- w powietrzu unosiła się imprezowa atmosfera. Cóż, walić go. Spotykał się z jedną ze swoich (wielu) byłych, a ona nie miała zamiaru spędzić piątkowej nocy w pokoju użalając się nad sobą i obwiniając się. Zadzwoniła do Kirsty, która powiedziała jej, gdzie mogą się spotkać i kazała poczęstować się jej szafą. Lisanne zdecydowała, że właśnie tak zrobi. Może Daniel nie był jedynym facetem, który uważał, że jest gorąca. Jej serce ścisnęło się na tą myśl, ale była zdeterminowana zachować odwagę i zabawić się- jeśli ludzie jeszcze to robili.

***

Kiedy Lisanne piła trzeciego drinka, uprzytomniła sobie, że był o wiele bardziej alkoholowy i mniej owocowy niż myślała. Kiedy jej telefon zawibrował nową wiadomością, prawie go upuściła.

*D: Jestem przed twoim pokojem. Wszystko w porządku?*

Naprawdę miał tupet. Zostawił ją dla jakiejś innej dziewczyny, a potem spodziewa się że będzie na niego czekała! Wrzuciła telefon z powrotem do torebki. Zignorowała go, kiedy usłyszała drugą wiadomość, a potem kolejną. Kirsty rzuciła jej ciekawskie spojrzenie. - Może zaczekać- powiedziała pijąc do dna. - Zuch dziewczyna!- Krzyknął Isaac i połknął piąty kieliszek tequili. Dwie godziny później zamroczona Lisanne przypomniała sobie czemu nie pije. Kirsty wsadziła ją w taksówkę i ostro pouczyła kierowcę, żeby upewnił się, że jej przyjaciółka bezpiecznie dotarła do drzwi akademika. Lisanne wytoczyła się z taksówki przeklinając wysokie obcasy, przez które chwiała się i nie mogła złapać równowagi. Potem zauważyła motor Daniela zaparkowany na swoim stałym miejscu i zaczął boleć ją brzuch. Nadal tu był? 311

Niepokój otrzeźwił ją, gdy powoli wchodziła po schodach. Była pewna, że spotkanie z Danielem zakończy się kłótnią. Siedział na podłodze przy jej drzwiach. Kiedy ją zobaczył na jego twarzy pojawiło się zmartwienie. - Laleczko! Kurwa, cholernie mnie wystraszyłaś! Nic ci nie jest? - Nic mi nie jest Danielu, dziękuję- wybełkotała przez co jej słowa nie brzmiały z taką godnością na jaką liczyła. - Dlaczego nie odpisywałaś na moje wiadomości? Wyobrażałem sobie różne rzeczy. Zamrugał obserwując jej twarz i po raz pierwszy zauważył, że jej ciało się chwieje. - Jesteś pijana? - Może. Dlaczego nie miałabym być? Zostawiłeś mnie w piątkowy wieczór, żeby spotkać się z byłą dziewczyną. Jego twarz napięła się. - Co to ma kurwa znaczyć? - Jesteś bystry, Danielu. Rozpracuj to. Próbowała włożyć klucz do zamka, ale z jakiegoś dziwnego powodu skurczył się i ciągle od niej odsuwał. Daniel wziął od niej klucz i otworzył drzwi. Mimo, że nie zaprosiła go do środka, to wszedł za nią i ukradkiem nalał jej szklankę wody. - Wypij to. Poczujesz się lepiej. Zignorowała szklankę. - Co tutaj robisz? Sprawdzasz mnie? Na jego twarzy momentalnie pojawiła się złość. - Chciałem cię zobaczyć. Zdaje się, że nie było to obustronne uczucie. - Jeśli chciałeś się ze mną zobaczyć, to może nie powinieneś był wychodzić z inną dziewczyną. - Jest starą znajomą, to wszystko. Nie bądź taką cholerną paranoiczką. - Chrzań się!- Krzyknęła zdzierając z siebie t-shirt i krótką spódniczką, by odkryć przed nim ładną bieliznę w kolorze przygaszonej zieleni.- Zrobiłam to wszystko dla ciebie, ale ty byłeś zbyt zajęty spotykaniem się z byłą dziewczyną. Wybuchła łzami wkurzona, że alkohol i gniew pozbawiły ją zdolności spójnego myślenia. 312

Rzuciła się na łóżko i próbowała wypłakać frustrację. Daniel bez słowa usiadł obok niej i zaczął głaskać po włosach. Nagle usiadła, przycisnęła się do jego piersi i spróbowała go pocałować. Odsunął się od niej i mocno przytrzymał za ramiona. - Lis, nie będę się z tobą pieprzył kiedy jesteś pijana. - Jak szlachetnie!- Odszczekała uwalniając ramiona. Potarł twarz rękami. - Chcesz, żebym sobie poszedł? - Tak!- Zawahała się.- Nie. Jakaś niezdefiniowana emocja przemknęła przez jego twarz. Wyciągnął t-shirt z jej komody i uniósł brew, kiedy rozpoznał ją jako własną. Założył ją Lisanne i odpiął jej stanik jedną ręką przekładając ramiączka przez rękawy i ściągając jednym, wypraktykowanym ruchem. Lisanne przez moment zastanawiała się czy miał duże doświadczenie w rozbieraniu pijanych dziewczyn. Pewnie tak, podpowiadało jej nieszczęśliwe serce. Położyła się z powrotem na łóżku i odkryła, że pokój wiruje. Czy tak miało być? - Boli mnie głowa- wymamrotała, ale nie mógł jej usłyszeć. Potem straciła przytomność. Lisanne obudziła się w najciemniejszej godzinie przed świtem. Jej głowa pulsowała, a w ustach miała sucho jak w Dolinie Śmierci. Po tym obrzydliwym smaku doszło do niej, że może coś tam zdechło. Usiadła powoli i zobaczyła leżącego na boku obok niej Daniela, smacznie spał. Wstała ostrożnie, lekko się zachwiała i poszła do łazienek. Potem zobaczyła jego telefon mrugający w ciemności i wróciły do niej słowa Kirsty. Zanim przemyślała, co robi, złapała telefon i wybiegła przez drzwi. Łazienka była po drugiej stronie korytarza i oczywiście pusta o tej godzinie nocy- dnia- cokolwiek to było. Lisanne potykała się, było jej niedobrze, ale w końcu usiadła w jednej z kabin trzymając telefon Daniela w drżących rękach. Najnowsza wiadomość była pierwszą jaką zobaczyła. Pochodziła od kogoś o imieniu „Cori”. Kiedy przesunęła w dół, zobaczyła wiele innych wiadomości od niej. Reszta była od Zefa, Vina, kilka od Harrego- co wkurzyło ją, bo jakoś żaden z nich nie wspomniał, że utrzymują kontakt- i od niej. 313

Wiadomości od Zefa były zaskakująco prozaiczne: wszystkie o rachunkach, które trzeba zapłacić, żeby ich nie odcięli. To musiało go martwić, ale było coś jeszcze o czym nigdy nie wspomniał. Większość SMS-ów od Vina dotyczyła propozycji spotkania, które Daniel w większości odwołał. Otworzyła wiadomości od Cori i jej świat roztrzaskał się.

*C: Powinieneś jej powiedzieć* *C: Kiedy jej powiesz?* *C: To błąd. Oboje o tym wiemy. Tęsknię za tobą*

Wysłał tylko jedną odpowiedź na te trzy SMS-y, ale to wystarczyło.

*D: Nie musi wiedzieć. Ja tego chcę. Wiesz dlaczego*

Jej ręce trzęsły się, kiedy palec wisiał nad najnowszą wiadomością- przyszła kiedy spali. Jeśli ją otworzy, będzie oczywiste, że węszyła. Nie była tylko pewna czy jeszcze ją to obchodzi.

*C: Naprawdę umiesz pokazać dziewczynie jak się zabawić!! :) xx*

Lisanne obróciła się i zwymiotowała do muszli. Drżała i było jej niedobrze. Jak długo? Ta myśl rozdzierała jej mózg. Jak długo Daniel ją zdradzał? Jeszcze raz spojrzała na wiadomość. Wysłał wiadomość do „Cori” w dniu kiedy wrócili od jej rodziców- jeszcze zanim skończyła się rozpakowywać, zanim miała okazję pokazać Kirsty medalik, który jej dał.

*D: Muszę się dzisiaj z tobą spotkać, 19. Tam, gdzie zawsze.*

Kiedy już skończyła wymiotować i czuła wystarczającą odwagę, by wrócić do swojego pokoju, była przemarznięta do kości, a głowa bolała ją niewybaczalnie. Jednak najbardziej bolało ją w piersi. Jej serce bolało od straty, choć on nadal spał w jej łóżku. 314

Był zwinięty na boku tak samo jak kiedy go zostawiła. Jego prawe ramię było wyciągnięte jakby po nią sięgał. Jego złota skóra wydawała się srebrna w porannym świetle, a tatuaże przybrały odcienie szarości. Jego długie rzęsy leżały na policzkach, a usta były lekko rozchylone. Pierś podnosiła się głębokimi, równymi oddechami. Wyglądał tak niewinnie we śnie i ciężko było Lisanne uwierzyć w dowód, który znalazła w SMS-ach. Tak bardzo chciała w niego wierzyć. Jej serce rozdarło się jeszcze bardziej kiedy patrzyła jak spokojnie śpi, przyłapany na kłamstwie. Jego powieki zadrżały, otworzyły się i zobaczyła dokładny moment, w którym wróciła mu świadomość. - Hej laleczko- powiedział zaspany.- Wszystko w porządku? Założę się, że masz zabójczy ból głowy- i uśmiechnął się do niej krzywo. - Chcę, żebyś sobie poszedł- powiedziała. Zmarszczył brwi i przetarł oczy.- Powiedz to jeszcze raz, kochanie. Podeszła bliżej niego i rzuciła telefon na łóżko. - Chcę, żebyś sobie poszedł. Wypowiedziała każde słowo powoli i jasno. Zdezorientowany spojrzał najpierw na telefon, potem na nią. - Co? - Wyjdź!- Syknęła do niego.- Wyjdź! Wynoś się! Szok ukazał się na jego twarzy, a oczy powędrowały z powrotem do telefonu. - Laleczko… - Nie nazywaj mnie tak! Nie waż się tak do mnie mówić! Daniel, wynoś się! Po prostu idź sobie! - Lis, kochanie, proszę. To nie to, co myślisz. Obróciła się do niego plecami, ale później zmieniła zdanie. Podeszła do łóżka dwoma długimi krokami i wymierzyła mu mocny policzek. Musiał widzieć nadchodzący cios, ale nawet nie próbował jej powstrzymać. Przez chwilę patrzył na nią, gdy jego policzek robił się czerwony. Później wstał z łóżka, założył t-shirt i jeansy. Nawet nie zapiął butów zanim wyszedł i zatrzasnął za sobą drzwi. Lisanne upadła na łóżko dławiąc się łzami. Usłyszała zza okna jak Sirona budzi się do życia.

315

Kilka godzin później Kirsty znalazła ją nadal skuloną pod pościelą z czerwonymi oczami, była cała wypłakana. - Och skarbie. Tak mi przykro- powiedziała. Życzliwość Kirsty przyniosła nową falę łez. ***

Ostatni tydzień semestru był okropny. Pomimo świątecznych dekoracji, kartek, prezentów i zakupów świątecznych na ostatnią chwilę, Lisanne czuła się pusta. Wszystko na kampusie przypominało jej o nim: sale wykładowe, trawnik, biblioteka, stołówka- nawet centrum fitnessu, bo tak często mówił jej, że tam ćwiczy. Jedyną łaską było to, że nikt nie widział Daniela. Wyglądało to tak jakby zapadł się pod ziemię. Lisanne bardzo mocno starała się tym nie przejmować, ale okłamywała samą siebie. Kirsty zachęcała ją, żeby wyszła z pokoju i zabawiła się na świątecznych imprezach, ale Lisanne tego nie czuła. Nawet jej ostatni występ w tym roku z 32 North wydawał się być bez sensu i wiedziała, że jej śpiew na tym stracił. Roy powiedział, że nie widział Daniela, ale Lisanne podejrzewała go o kłamstwo. A JP nie mógł spojrzeć jej w oczy. Tylko Mike przyznał się, że go widział. Czytając między wierszami, Lisanne podejrzewała, że Daniel był wtedy pijany albo naćpany albo jedno i drugie. W piątkowy poranek, w ostatni dzień przed przerwą świąteczną, otrzymali oceny swoich projektów z biznesu. Profesor Walden ocenił pracę Lisanne i Daniela na 5 z dopiskiem na górze „wspaniale!”. Lisanne patrzyła na kartkę, ale Daniela tam nie było, więc to też wydawało się nie mieć znaczenia. Po ostatnich zajęciach tego dnia i roku, Lisanne poszła do swojego pokoju spakować się. Ostatnim razem kiedy to robiła, kiedy jechała do domu, była podekscytowana, ponieważ Daniel jechał z nią. Teraz, kilka krótkich tygodni później, cóż, nie była w nastroju do świętowania. Zarumieniona i szczęśliwa Kirsty weszła do pokoju. Spędzała Boże Narodzenie u swoich rodziców, a potem leciała do Aspen, by spędzić narciarskiego Sylwestra z Vinem i jego rodziną. - Hej współlokatoreczko- powiedziała.- Jak się masz? Lisanne wzruszyła ramionami. - Chyba w porządku. 316

Kirsty spojrzała na nią ze współczuciem. - Będzie lepiej, obiecuję. Och, hej, dostałaś list. Lisanne zerknęła bez zainteresowania na kopertę, którą Kirsty rzuciła na jej łóżko. Potem jej oczy rozpoznały to ręczne pismo i ścisnęło ją w żołądku. Widziała je wystarczająco dużo razy, kiedy uczyła się w bibliotece. - Co się stało?- Zapytała Kirsty, jej oczy wyrażały troskę. - To od Daniela. Trzymała list jakby zaraz mógł wybuchnąć albo poparzyć jej palce- może jeszcze bardziej zranić jej serce niż do tej pory. - Chcesz, żebym ja go otworzyła? Lisanne pokręciła głową. Usiadła na łóżku opierając się o wezgłowie i rozdarła kopertę wyciągają z niej pojedynczą kartkę papieru. Nie wiedziała czego się spodziewać: przeprosin, a może próby racjonalizowania tego że ją zdradzał? Ale myliła się w każdy możliwy sposób.

Hej Laleczko, Wiem, że będziesz na mnie wściekła, więc nawet nie będę w to brnął, ale już dłużej nie mogę.. Wszystko się zmieniło odkąd Cię poznałem. Myślałem, że wiem kim jestem, czym jestem, ale będąc z Tobą, nauczyłem się jakim człowiekiem chcę być. Ostatnie trzy tygodnie były bardzo trudne i nienawidziłem siebie za to, że Cię okłamuję, ale myślałem, że mogłabyś próbować mnie powstrzymać, gdybyś wiedziała co robiłem. Wiem, że przeczytałaś wiadomości od Cori i jeśli to coś pomoże, to ona próbowała zmienić moje zdanie. Ale zdaje się, że też potrafię być dość uparty. Nie dałaś mi wytłumaczyć tamtej nocy i nie jestem pewien czy wtedy dobrze bym to zrobił i właśnie dlatego teraz do ciebie piszę. Byłem u doktora Pappasa, kiedy wróciliśmy od twoich rodziców i zdecydowałem się na implant. Nie może mi powiedzieć czy to zadziała, ale doktorzy będą próbowali. Nie 317

mam nic do stracenia, ale jeśli będę mógł usłyszeć jak śpiewasz, jeśli będę mógł usłyszeć twój głos, to wystarczy. To nie przez Ciebie, proszę, nie myśl tak. Próbowałem żyć bez mojej muzyki i nie potrafię tak. Zabija mnie kiedy patrzę jak stoisz na scenie i wylewasz swoje serce, a ja tego nie słyszę.. Pappas mówi, że jest duża szansa, więc do diabła, co mi szkodzi? Będę prawie bioniczny, kiedy następnym razem mnie zobaczysz. Ha ha. Taa, będę miał kawałek metalu w głowie, ale nadal będę sobą- i mam nadzieję, że nadal będziesz mnie chciała. Przepraszam, że Cię zraniłem. Nie powiedzenie Ci było mordęgą, ale Ty możesz namówić mnie do wszystkiego i wiedziałem, że będziesz próbowała mnie powstrzymać. Muszę to zrobić, kochanie. Przepraszam. Kocham Cię..

Daniel x

Lisanne bez słów podała list Kirsty, która szybko go przeczytała. Jej oczy rozszerzały się z każdą kolejną linijką. - Lis, nie rozumiem. Co on zrobił? Co to za implant, o którym mówi? Lisanne wzięła głęboki oddech. - Nazywa się implant ślimakowy. To… emm… Nie jestem pewna. Pewnego rodzaju aparat słuchowy, który wkłada się do ucha. To dość poważna operacja i… Ale wtedy zalały ją łzy i słowa uwięzły w gardle, kiedy próbowała je przepchnąć. Kirsty usiadła na łóżku obok niej i mocno ją przytuliła dbając by nie pognieść cennego listu. Kiedy szloch Lisanne zelżał, Kirsty delikatnie odsunęła się od niej.

318

- Skarbie, nadal nie rozumiem- powiedziała wycierając chusteczką oczy Lisanne.- Czy Daniel jest chory? Lisanne pokręciła głową. - Jest głuchy. Twarz Kirsty zrobiła się pusta. - Kto jest głuchy? - Daniel! Jest głuchy. Dlatego tak się na ciebie wściekałam, kiedy ciągle powtarzałaś, że jest niegrzeczny. Nie słyszy cię, niczego nie słyszy. Czyta z ruchu ust. Jest głuchy od prawie dwóch lat. Kirsty najwyraźniej osłupiała. - Nie wierzę! To znaczy… Nie miałam pojęcia! Jak mogłam nie wiedzieć? Jak wszyscy mogą nie wiedzieć? Tak świetnie to ukrywał. - Ja wiedziałam- powiedziała miękko Lisanne.- To było podczas naszej pierwszej wspólnej nauki w bibliotece. Włączył się alarm, a on nie zareagował. Po prostu… nic. A potem opowiedział mi całą historię. - Wow! To znaczy naprawdę wow! To po prostu… Więc co z tą operacją? Będzie mógł znowu słyszeć? - Może. Nikt nie może tego powiedzieć. Muszę go znaleźć- wykrztusiła Lisanne.Muszę go powstrzymać. Nie powinien tego robić. - Dlaczego nie?- Zapytała Kirsty próbując zrozumieć, ale poległa.- To dobra rzecz, prawda, jeśli zadziała? - Nie wiem- jęknęła Lisanne.- Zawsze mówił, że nie chce mieć kawałka metalu w głowie, że nie trzeba go naprawiać. To wszystko moja wina! Kirsty, podwieziesz mnie do jego domu? Muszę z nim porozmawiać. - Oczywiście. - Dziękuję ci- wydyszała Lisanne. Ale kiedy już były w samochodzie, okazało się, że odnalezienie domu Daniela nie jest takie prostu jak jej się wydawało. Po pierwsze, od kiedy tam była minęło kilka miesięcy, a po drugie, mieszkał po drugiej stronie miasta. Nie pomogło to, że skręciły w złą stronę i błądziły w rzędach identycznie nudnych ulic na przedmieściach.

319

W końcu dzięki GPS-owi Kirsty i pamięci Lisanne, znalazły właściwy adres, ale dom był ciemny i cichy. Nie było sensu pukać, ale Lisanne chwyciła za klamkę. Zamknięte. - Może tam być- powiedziała Lisanne z niepokojem patrząc na zaciemnione okna.Może być w swoim pokoju. Sprawdźmy czy tylne drzwi są otwarte. Przeszły na tyły domu i Kirsty patrzyła z niesmakiem na kupę śmieci leżących przy bramce. Tyły domu były tak samo ciemne, ciche i zamknięte. Tak dla pewności Lisanne wysłała Danielowi SMS-a mówiącego, że jest na zewnątrz. Nie było odpowiedzi. - Co chcesz zrobić?- Zapytała Kirsty. Światła samochodowe rzuciły światło na ulicę, a potem dało się słyszeć specyficzny dźwięk metalu wbijającego się w metal. - To mój pieprzony samochód!- Krzyknęła Kirsty i pobiegła przed dom. Tylny zderzak zwisał, a jedno z tylnych świateł było zbite. Szkło trzaskało pod butami Zefa, który szedł w ich kierunku. Jego własny pojazd został porzucony pod dziwnym kątem, w połowie stojąc na chodniku. - A niech mnie kurwa- zaszydził.- Masz kurwa tupet, żeby się tutaj pokazywać. - Rozbiłeś mi samochód, ty pieprzony dupku!- Krzyknęła Kirsty. - Kim jest twoja koleżanka?- Zadrwił.- Ma jaja… i świetne cycki. - Zamknij się, Zef! Gdzie jest Daniel? Muszę z nim porozmawiać. - Mnie pytasz? To dopiero kurwa zabawne. Lisanne wbiła palec w pierś Zefa.- Gdzie on jest?! Wyprostował się i spojrzał na nią z góry. Po raz pierwszy Lisanne zdała sobie sprawę jak naprawdę niebezpieczny był Zef. I pijany. Bardzo pijany. - Obchodzi cię to?- Powiedział niskim warknięciem.- Obchodzi? Bo mój mały braciszek jest w szpitalu i właśnie robią mu pierdoloną dziurę w czaszce. A to wszystko dlatego, że przez ciebie poczuł, że nie jest wystarczająco dobry. Suka. Lisanne zachłysnęła się powietrzem i przyłożyła rękę do ust. Zef rzucił pustą puszką po piwie w samochód Kirsty i wszedł do domu przeklinając głośno. Kirsty pociągnęła ją za ramię.- Chodź, jedźmy. 320

Lisanne pokręciła głową.- Muszę go znaleźć, Kirsty. - Ale nie wiemy w którym jest szpitalu. Bóg wie jak dużo ich jest w obrębie miasta, a nie sądzę, żeby jego mało uroczy brat nam powiedział. Ale Lisanne była zdeterminowana.- Więc będę po kolei dzwoniła do wszystkich szpitali aż go znajdę. Wróciły do akademika, a wszystkie myśli o pakowaniu i wyjeżdżaniu zostały zapomniane. Każda odpaliła swojego laptopa i zrobiły listę szpitali do obdzwonienia, którą się podzieliły. Ich plan był taki, by udawać kuzynkę Daniela, a potem improwizować trzymając kciuki. Obie wykreśliły po dwa szpitale, Kirsty dzwoniła po raz trzeci i nagle zaczęła dziko gestykulować do Lisanne. - Taa, mój kuzyn, zgadza się. Jego brat, emm, Zef, dał mi ten numer, ale zapomniał powiedzieć… Och, rozumiem. Nie, w porządku. Dziękuję. Rozłączyła się i spojrzała na Lisanne. - Jest teraz na sali operacyjnej- wyszeptała zdławionym głosem. - O Boże! Spóźniłam się. Lista numerów wyleciała z palców Lisanne i łzy zaczęły spływać po jej policzku, a płuca desperacko próbowały nabrać powietrza. Chciała do niego pojechać- musiała do niego pojechać. Szybko wstała. - Muszę zadzwonić po taksówkę! Kirsty złapała ją za ręce.- Zawiozę cię. Tym się nie martw, ale powinnaś zadzwonić do swoich rodziców. Chcieliby wiedzieć. - Ale… - Zadzwoń do mamy. Podniosła telefon Lisanne i podała go jej. Jej matka odebrała po drugim dzwonku. - Cześć słonko! Co za miła niespodzianka. Jak się… - Mamusiu!- Lisanne wydyszała pomiędzy szlochami. Jej matka momentalnie usłyszała przejęcie w jej głosie. - Lisanne! Co się stało? Wszystko z tobą w porządku? Lisanne pokręciła głową, nie była w stanie wydobyć z siebie słowa. 321

- Lisanne! Lisanne! - Mamusiu, chodzi o Daniela- wyrzuciła z siebie. Głos jej matki stał się ostrożny. - Co z Danielem? - On jest… on jest… - Co? Zrobił ci krzywdę? Lisanne usłyszała w tle zaniepokojony głos swojego ojca. - Daniel jest w szpitalu. Nastąpiła długa pauza. - Co się stało? Nic mu nie jest? - Jest… Ale łzy spływały zbyt szybko, by mogła mówić spójnie. Łkała do telefonu ściskając go mocno jakby mały kawałek plastiku miał w sobie rozwiązanie. - Lisanne, skarbie, weź głęboki oddech. Spróbuj mi powiedzieć. Co się stało Danielowi? Walcząc ze łzami, Lisanne wciągnęła kilka drżących wdechów. - Mamusiu, poszedł na operację. Zakładają mu implant ślimakowy… muszą wwiercić się w jego czaszkę… muszą… Słowa uwięzły w jej gardle. Skonsternowany głos jej matki był cichy po drugiej stronie linii. - Myślałam… powiedziałaś, że nie chciał mieć nic wspólnego z tymi implantami. Myślałam, że zdecydował… - Bo zdecydował!- Płakała Lisanne.- Nienawidził ich! Nie chciał mieć z nimi nic wspólnego! Mówił, że są okropne i nienaturalne i że nie potrafi sobie wyobrazić jak ktoś dobrowolnie prosi się o kawałek metalu przywiercony do głowy! Tak powiedział, to wszystko moja wina! - Nie rozumiem. Dlaczego zmienił zdanie? - On… on powiedział, że chciał usłyszeć jak śpiewam!- Płakała. Telefon zamilkł. - Och, moje biedne maleństwo- powiedziała jej matka i Lisanne nie była pewna czy mówi o niej czy o Danielu.- Będziemy tam za trzy godziny. Trzymaj się do tego czasu. Tatuś i ja będziemy tam. 322

Kirsty odłożyła swoje wszystkie plany wyjazdu i nalegała na odwiezienie Lisanne do szpitala. Lisanne była bardzo wdzięczna, że jej przyjaciółka tam była. Na początku nie mogły znaleźć nikogo kto by im coś powiedział, ale potem Kirsty użyła swojego prawniczego głosu, którego nauczył ją jej ojciec i w końcu udało im się z kimś porozmawiać. Pielęgniarka była starszą kobietą z sympatycznym, spokojnym aczkolwiek profesjonalnym usposobieniem. - Tak, mogę potwierdzić, że Daniel Colton jest tutaj leczony- powiedziała.- Jesteście jego krewnymi? - Tak- powiedziała Kirsty. - Nie- odparła Lisanne w tym samym czasie. - Ona jest jego dziewczyną- przyznała cicho Kirsty. Pielęgniarka spojrzała na zaczerwienione oczy Lisanne i jej umartwioną twarz. - Rozumiem. Mogę udzielić poufnych informacji jedynie jego rodzinie. - Jestem jego kuzynką- powiedziała Kirsty. Pielęgniarka uśmiechnęła się.- Cóż, cieszę się, że Daniel ma jakąś… rodzinę, która będzie w stanie się nim zająć podczas rekonwalescencji. Poznałam jego brata…- jej uśmiech zniknął i zmarszczyła brwi. - Nic mu nie jest? Mogę zobaczyć się z Danielem? - Przykro mi, nie. Nadal jest w sali operacyjnej. Dopiero co go zabrali. Taki zabieg trwa od dwóch do trzech godzin. Przyjrzała się ich zmartwionym twarzom. - W obecnych czasach to standardowa procedura, a on jest młodym, wysportowanym mężczyzną. Normalnie spodziewalibyśmy się pobytu w szpitalu na czas od jednego do trzech dni, ale to zależy od każdego pacjenta. Możecie zaczekać w poczekalni. - Dziękujemy- szepnęła Lisanne. Poczekalnia była bezlitośnie radosna, jasnożółte ściany były zakryte plakatami dziecięcych rysunków, ale krzesła były wygodne, a w kącie stał baniak z zimną wodą. - Powinnaś iść, Kirsty- powiedziała Lisanne.- Twoi rodzice spodziewają się ciebie. - Nie zostawię cię samej. - Moi rodzice będą tutaj za kilka godzin. Nic mi nie będzie. - Więc poczekam tutaj na nich- powiedziała stanowczo Kirsty. Lisanne nie miała energii na kłótnię. 323

Powolne minuty ciągnęły się na oczekiwaniu, oczy Lisanne były przyklejone do drzwi. Kirsty przyniosła jej kawę i trzymała za rękę. Nie odzywały się. Po dwóch pełnych lęku godzinach, pielęgniarka wróciła. - Operacja się skończyła i lekarze mówią, że się udała. Za około godzinę przeniosą go na salę. - Mogę go zobaczyć? - Jeszcze nie. Dopiero kiedy przeniesiemy go na oddział. Lisanne jeszcze raz jej podziękowała i wytarła łzy z oczu. - Widzisz- powiedziała Kirsty- będzie dobrze. Lisanne potaknęła, ale nie potrafiła dzielić optymizmu Kirsty. To, że przeszedł przez to wszystko dla niej wydawało się takie złe. Usłyszały dźwięki na korytarzu i Lisanne rozpoznała głosy swoich rodziców. Była już na nogach, gdy jej matka weszła do pokoju. Przytuliła ją mocno i szeptała kojące słowa w jej włosy. Lisanne w końcu spojrzała w górę i zobaczyła jak jej ojciec cicho rozmawia z Kirsty. - Widziałaś go już?- Zapytała Monica. - Nie. Jest w sali pooperacyjnej i nie mogę go zobaczyć dopóki nie zostanie przeniesiony. Mam nadzieję, że to już niedługo. - Udało ci się dowiedzieć czegoś jeszcze? Lisanne pokręciła głową. - Nie, ale widziałam się z jego bratem. Obwinia mnie. Mówi, że to moja wina. Mamo, ja myślałam, że on ze mną zrywa. Był taki tajemniczy. Teraz już wiem dlaczego i czuję się tak okropnie. Nigdy nie chciałam, żeby to zrobił. Dlaczego to zrobił? Jej pytanie przywołało nową falę łez. - Skarbie, Daniel sam podjął tą decyzję. Lekarze najwyraźniej uznali to za dobry pomysł, bo inaczej nigdy by tego nie zrobili. Kirsty podeszła do niej i uścisnęła.- Teraz już dasz sobie radę? Moja mama szaleje, że będę jechała po ciemku- przewróciła oczami.- Powiedziałam jej, że wynaleziono przednie światła, ale cóż, sama wiesz. - Nie, w porządku. Dziękuję, że zostałaś. Naprawdę to doceniam. - Oczywiście. Gdzie indziej miałabym być? Napiszesz mi jak już będziesz coś wiedziała? 324

Kirsty wyszła po kolejnym uścisku i Lisanne usiadła z mamą. - Gdzie poszedł tata? - Poszedł znaleźć lekarza- powiedziała Monica z dumnym uśmiechem.- Wszedł w tryb ojcowski. Wiesz jaki wtedy jest. Lisanne zmusiła się do słabego uśmiechu. W tej chwili, tryb ojcowski był tym czego potrzebowała. Wrócił po kilku minutach z wysokim, chudym mężczyzną w chirurgicznym, niebieskim fartuchu. - Dobry wieczór. Nazywam się doktor Palmer, chirurg Daniela. Rozumiem, że mają państwo kilka pytań. Zazwyczaj rozmawiam tylko z członkami rodziny, chyba że jest ustalone inaczej, ale rozumiem, że Daniel nie ma rodziców… więc, w tych okolicznościach… - Mógłby nam pan opowiedzieć o procedurze? Obawiam się, że to wszystko jest dla nas nowością- powiedział Ernie.- Daniel nie powiedział nam… Moja córka jest jego dziewczyną, studiuje muzykę- skończył cicho oferując wyjaśnienie. Przez twarz doktora przeleciało zrozumienie zmieszane z litością. - Cóż, najprościej mówiąc, założyłem pod skórą wewnętrzne części implantu ślimakowego. Odbiornik, który nazywamy stymulatorem, jest umiejscowiony w kości tuż za uchem- doktor wskazał na swoją głowę.- Elektroda jest włożona prosto w ślimak. - Więc kiedy się obudzi będzie mógł nas słyszeć? - Nie, jeszcze nie. Dopasowałem jedynie wewnętrzne części urządzenia, które składają się z małego magnesu pod skórą skierowanego na tył głowy. IŚ nie jest aparatem słuchowym: omija zniszczone komórki włoskowate w ślimaku i bezpośrednio stymuluje nerw słuchowy. Będziemy musieli poczekać od trzech do sześciu tygodni, by opuchlina i bolesność zniknęły z okolic implantu. Dopiero wtedy można dopasować zewnętrzne elementy urządzenia. Mam tutaj na myśli procesor i transmiter. - Ale, on powiedział mojej córce, że aparaty słuchowe mu nie pomogły. - Nie, samo zewnętrzne urządzenie nie zapewniłoby takiego stopnia natężenia jakiego potrzebuje Daniel. I nadal nie jesteśmy w stanie powiedzieć jaki skutek przyniosła ta operacja. Zazwyczaj ma dobre rezultaty, ale nie ma gwarancji- zaakcentował. - Ale może będzie słyszał?- Zapytała Lisanne zdesperowana, żeby zrozumieć. Lekarz westchnął.

325

- Nie ma żadnego przedoperacyjnego badania, które określiłoby ile pacjent będzie w stanie słyszeć. Chciałbym, żeby istniało. Zakres słyszenia waha się od prawie normalnej zdolności rozumienia mowy do braku jakiejkolwiek korzyści i wszystkiego co jest pomiędzy. Chciałbym, aby Daniel od razu poczuł różnicę, ale polepszenia będą trwały od trzech do dziewięciu miesięcy po wstępnych sesjach dopasowania natężenia. Zdarza się, że trwa to kilka lat. Może nawet będzie w stanie używać telefonu, chociaż muszę państwa ostrzec, że nie wszyscy ludzie z implantami są w stanie to robić. Łatwiej będzie mu oglądać telewizję, choć na przykład może nie słyszeć muzyki wystarczająco dobrze. - Nie… nie będzie w stanie słuchać muzyki?- Zapytała z rozpaczą Lisanne. Doktor spojrzał na nią ostrożnie. - Niektórzy ludzie po tym zabiegu byli w stanie usłyszeć dźwięk konkretnych instrumentów, na przykład pianina czy gitary i konkretnych głosów, ale zespół czy orkiestra to o wiele bardziej skomplikowany zakres dźwięków do przetworzenia. Będziemy musieli zaczekać i zobaczyć. - A co z efektami ubocznymi?- Zapytała Monica.- Moja córka wspomniała, że istnieje ryzyko uszkodzenia nerwu twarzowego? - Może się to zdarzyć podczas operacji, choć bardzo rzadko, ale z radością mogę państwu powiedzieć, że w przypadku Daniela tak się nie stało. W końcu jakieś dobre wieści, pomyślała Lisanne. - Spodziewam się, że Daniel będzie miał zawroty głowy, więc przez jakiś czas nie będzie w stanie prowadzić samochodu. - Nie ma samochodu, ma motocykl, Harley’a Davidson’a- powiedziała Lisanne. Nie mogła się powstrzymać przed dodaniem szczegółu, który był nieistotny dla wszystkich poza Danielem. - Nie, tym nie wolno mu jeździć- powiedział doktor drżąc i mamrocząc coś o „dawcach organów”. Monica wyglądała jakby miała zaraz zemdleć. - Daniel może doświadczyć pewnych problemów ze smakiem, ale skoro operacja poszła dobrze, to myślę, że to mało prawdopodobne. Może wystąpić brak czucia wokół ucha… - Czy… czy to może zostać uszkodzone, implant?- Zapytała Lisanne. - Jest zrobiony z tytanu, jest twardszy nawet od czaszki Daniela. Zobaczył jej wyraz twarzy i odchrząknął. 326

- Przepraszam, taki żart lekarski. Do niedawna odradzaliśmy sporty kontaktowe, ale przy odpowiedniej ochronie wszystko powinno być w porządku. Oczywiście nie może moczyć zewnętrznych części urządzenia, więc będzie je musiał zdejmować przed prysznicem czy pływaniem. - Kiedy może pojechać do domu? - Czas rekonwalescencji jest różny, ale mam nadzieję, że poczuje się lepiej w ciągu 12 do 24 godzin. Zazwyczaj spodziewamy się, że pacjent wyjdzie do domu następnego dnia, ale rozumiem, że Daniel nie będzie miał nikogo kto się nim zajmie… Kiedy doktor nie otrzymał odpowiedzi, mówił dalej. - … więc w tym przypadku będziemy go zachęcali, żeby został jeszcze jedną noc. Zostanie mu wyznaczona wizyta na zdjęcie szwów za tydzień i wróci do szkoły po Nowym Roku. To dlatego zależało mu na operacji przed świętami- jest bardzo zdeterminowanym młodym człowiekiem. Miał szczęście, że tak szybko dostał miejsce. Większość ludzi czeka miesiącami, ale też większość nie chce mieć zepsutych świąt. Cóż, jeśli nie mają państwo więcej pytań…? Lisanne podniosła rękę.- Em, zastanawiałam się dlaczego ma tylko jeden implant? Chodzi mi o to, że jest głuchy na oba uszy. - Więc- powiedział lekarz pocierając zmęczone oczy- dwa powody: musimy mieć pewność, że Daniel będzie miał korzyści z implantu i na jaką skalę; po drugie, to jest dosyć nowa procedura. Pierwszy implant założono w połowie lat 70. Osiągnęliśmy nasz obecny stopień dopiero niedawno. Wierzę, że wielkie kroki zostaną zrobione w ciągu kolejnych dziesięciu, dwudziestu lat. Coś jeszcze? Wszystko bez słów pokręcili głowami oszołomieniu nadmiarem nowych informacji. Lekarz uśmiechnął się do nich profesjonalnie i zostawił samych. - Cóż- powiedziała Monica raczej rozedrgana.- To wszystko brzmi… bardzo pozytywnie. Spojrzała z niepokojem na swojego męża. Lisanne zamknęła oczy próbując powstrzymać łzy. Nikomu nie pomagały. Dało się słyszeć zamieszanie na zewnątrz, a potem drzwi poczekalni otworzyły się z łoskotem. - Jak tu kurewsko przytulnie, co?- Wysyczał Zef patrząc z nienawiścią na Lisanne, a potem na jej rodziców. 327

- Przepraszam?!- Warknął Ernie swoim najlepszym nauczycielskim głosem. - Nie, nie będę cię kurwa przepraszał- odszczekał Zef.- To wszystko jej wina- i wskazał na Lisanne. Pielęgniarka weszła do środka.- Jeśli nie będzie pan mówił ciszej, to będę musiała pana prosić o wyjście. - Nie wyjdę zanim nie zobaczę mojego brata!- Krzyknął. - Proszę pana, proszę zachowywać się ciszej, a zabiorę pana do niego. Pana i jego dziewczynę. - Dlaczego ona ma prawo go zobaczyć? Nie jest rodziną. Pielęgniarka zignorowała go i wyszła drzwiami. Lisanne pospieszyła za nią rzucając nerwowe spojrzenia na Zefa. Przynajmniej wytrzeźwiał. - Właśnie przewieźliśmy go z sali operacyjnej. Jest tutaj. Otworzyła kolejne drzwi i wpuściła ich do środka. Daniel był taki blady i nieruchomy w szpitalnej pościeli. Jego kolczyk z brwi został usunięty, tak samo jak te z sutków, a tatuaże wyglądały na bardzo ciemne w porównaniu z jego skórą. Ale największą różnicą był gruby bandaż owinięty dookoła jego głowy i opatrunek przy lewym uchu. Lisanne widziała też, że obciął większość włosów. Miał teraz krótkiego jeżyka, którego było widać nad bandażami. Zef spojrzał na swojego brata i jego twarz zacisnęła się, ale nie zerknął na Lisanne. Przełknęła łzy, gdy pielęgniarka krzątała się koło Daniela sprawdzając ciśnienie krwi i notując wyniki na jego karcie. - Operacja poszła dobrze- powiedziała radośnie.- Niedługo zacznie się wybudzać. Będzie zamroczony i będzie bolała go głowa, ale damy sobie z tym radę środkami przeciwbólowymi. - Mam kurwa taką nadzieję- warknął Zef. Uśmiech pielęgniarki lekko zrzędł. - Tak, cóż. Jeśli będzie czegoś potrzebował kiedy się obudzi, to proszę nacisnąć ten guzik. Kiedy tylko pielęgniarka wyszła, Zef obrócił się i spojrzał na Lisanne. Jego twarz ciemniała od gniewu. - To twoja wina. Był szczęśliwy zanim cię poznał. Spójrz teraz na niego! 328

- Ja… ja nie prosiłam go o to- wyszeptała Lisanne, było jej niedobrze.- Nie zrobiłabym tego. Ja… - Powinnaś była trzymać się od niego z daleka- powiedział gorzko Zef.- Mówiłem mu, że jesteś niebezpieczna. - Kocham go- wyrzuciła z siebie. - Taak?- Powiedział kpiącym tonem Zef.- To dlatego chciałaś go zmienić? Teraz ma kawałek metalu przyczepiony do głowy. Sam nigdy by sobie tego nie zrobił. Mam nadzieję, że jesteś z siebie kurewsko zadowolona. Wypadł z pokoju, ponieważ był tak wypełniony furią, że już dłużej nie mógł patrzeć na dziewczynę swojego brata.

329

Oczy Daniela zamrugały i w końcu się otworzyły. Rozejrzał się po zbyt jasnym pomieszczeniu i zmrużył oczy od światła. Poczuł ucisk na swojej ręce i obejrzał się, by spojrzeć i momentalnie tego pożałował. Kurwa, to bolało. Pochylająca się nad nim twarz wyostrzyła się. Poważne szare oczy i proste, brązowe włosy. - Hej, laleczko!- Zaskrzeczał, zastanawiając się dlaczego czuł się jak po całonocnej imprezie. A potem sobie przypomniał: szpital- narkoza- operacja. To wyjaśniało powód dla którego czuł jakby jego głowę wypchano wacikami. Oblizał swoje suche usta i znowu otworzył oczy. Trzymała kubek wody. Laleczka zawsze wiedziała czego potrzebował. Próbował potaknąć, ale jego głowa była za ciężka. Poczuł jak łóżko porusza się pod nim i wyczuł lekki zapach jej perfum, gdy nachyliła się do niego. Był spragniony, ale ten cholerny kubek pozwolił mu wypić zaledwie kilka łyków. Sam próbował go trzymać, ale nie miał siły w rękach i z powrotem opadły na łóżko. Ponownie zamknął oczy i poczuł jak jej palce ściskają go za rękę. Była tutaj. Jego Laleczka tutaj była.

***

Nie można było opisać ulgi jaką poczuła Lisanne, kiedy Daniel otworzył oczy i odezwał się do niej. Był taki sam: był Danielem i wszystko z nim będzie dobrze. Siedziała na twardym, plastikowym krześle szpitalnym i wzięła jego rękę w swoje. Była sucha i trochę chłodna. Przeciągnęła koc wyżej na jego pierś i wstała, by zostawić delikatny pocałunek na jego policzku.

330

Musiała mu powiedzieć… wytłumaczyć jak się czuła… ale słowa piosenki powiedziały to za nią. Roy wspomniał kiedyś, że piosenka Crowded House „Fall At Your Feet” była jedną z ulubionych Daniela. Znowu usiadła i zaczęła miękko śpiewać.

Jestem tej nocy naprawdę blisko I czuję się jakbyś poruszał się we mnie Leżę w ciemności…

Jego pierś nadal powoli unosiła się i opadała.

I myślę, że zaczynam go poznawać Niech tak będzie Będę tam, gdy zawołasz.

Pogłaskała palcami jego rękę.

I kiedy tylko padnę do twych stóp Pozwolisz swym łzom upaść na mnie? I wtedy dotknę cię powoli odsuwając ból…

I dotknęła jego policzka.

Ukrywasz się przede mną Jest coś w sposobie w jaki mówisz Słowa nie brzmią tak jak powinny Lecz słyszę je wewnątrz ciebie Wiedz Będę czekała aż zawołasz.

- Jesteś taki uparty- powiedziała łagodnym od ukrytych łez głosem.- Tak bardzo ukrywasz całego siebie. Nie dzielisz się ze mną swoimi problemami; nie chcesz mnie dopuścić 331

do siebie. Ale rozśmieszasz mnie i ty też pokazałeś mi kim chcę być. Jesteś taki silni i taki jednocześnie taki delikatny. Jesteś taki pełen życia i nienawidzę widzieć jak tu leżysz i nienawidzę tej myśli, że to przeze mnie. Jesteś piękny w środku i na zewnątrz, Danielu Coltonie i kocham cię. Potem oparła głowę na jego łóżku i uwolniła łzy. Później pielęgniarka kazała jej pójść, ale kiedy wychodziła z pokoju Daniela, już czuła się spokojniejsza. Jej rodzice od razu zauważyli zmianę w niej. - Co z nim?- Zapytała Monica, wyciągając ręce do córki. - Będzie dobrze. Myślę, że będzie z nim dobrze. Był spragniony. To dobry znak, prawda? - Cóż, lekarz wydawał się wiedzieć o czym mówił- powiedział Ernie z autorytetem.Nie ma powodu, żeby Daniel nie wyzdrowiał. - Twój ojciec i ja będziemy dzisiaj spać w motelu- powiedziała Monica sięgając po rękę Lisanne.- Harry zostanie u Milfordów. I tak jest już za późno, żeby jechać do domu, a w ten sposób będziemy mogli jutro przywieźć cię do Daniela. Lisanne przytuliła swoich rodziców wdzięczna, że oboje się nią opiekują, wdzięczna, że miała ich w swoim życiu, wdzięczna, że Daniel miał ich w swoim życiu- na tak długo jak im na to pozwoli. Podczas drogi powrotnej do akademika, napisała wiadomość do Kirsty z dobrą nowiną. Nie było natychmiastowej odpowiedzi- pewnie nadal jechała. Jej myśli wróciły do Zefa i okropnych rzeczy, które powiedział. Najwyraźniej obwiniał Lisanne za decyzję Daniela i szczerze, nie mogła się z nim nie zgodzić. Daniel jasno wyraził swoją negatywną opinię na temat implantu na początku semestru. Wściekł się na doktora Pappas’a podczas konsultacji, ale przyznał też, że patrzenie jak śpiewa w klubie bolało go. Poczucie winy, które czuła, rozwinęło się i zawiązało wokół niej. Źle spała, często się budziła prześladowana zagniewanymi oczami Zefa i zranionymi Daniela. Zmęczona i zaniepokojona Lisanne spędziła poranek na zakupach z mamą podczas, gdy jej tata zaliczył wycieczkę po mieście. Powiedziano im, żeby dali Danielowi odpocząć do 14. Przez cztery godziny coraz bardziej obawiała się, że znowu wpadnie na Zefa. Kiedy przyjechali do szpitala, Lisanne zacisnęła zęby, gdy jej rodzice siedzieli w poczekalni. 332

Daniel siedział na łóżku, wyglądając na o wiele bardziej uważnego niż poprzedniego dnia. Jego głowa nadal była otulona bandażem, a piękna twarz naburmuszona, kiedy patrzył przez okno. Kiedy zauważył jak przechodzi przez drzwi, jego zdumiony uśmiech był promieniujący. - Laleczko! - Cześć- udało jej się uśmiechnąć lekko w odpowiedzi, a potem zawahała się próbując wymyślić, co powiedzieć.- Ściąłeś włosy. - Wydawało się to dobrym pomysłem. Patrzyli na siebie. - Co ty tutaj robisz? Myślałem, że już będziesz w domu ze swoimi starymi. Przewróciła oczami.- Po liście, który mi wysłałeś? Odwrócił wzrok zawstydzony. Usiadła na łóżku, by potrzymać go za rękę, a on spojrzał na nią. - Żałuję, że mi nie powiedziałeś. Zmarszczył brwi.- Powstrzymałabyś mnie. - Powinieneś był ze mną porozmawiać. - Taaa. Nie jestem w tym dobry. - Bardzo podobało mi się to, co napisałeś- powiedziała nieśmiało.- Mówiłeś poważnie? Spojrzał na nią szybko, a potem odwrócił wzrok.- Taa. Panująca między nimi cisza była niezręczna, trochę dziwna, ale nie niemiła. - Więc jak się czujesz? - Poza tym, że czuję się jakby ktoś odciął mi głowę, a potem źle ją przyczepił? Taa, dość dobrze- wzruszył ramionami.- Ból głowy. - Emm- powiedziała niezręcznie Lisanne- moi rodzice są tutaj. Chcieliby się z tobą zobaczyć. Mogą wejść? Spojrzał na nią pusto. - Tutaj? W szpitalu? Lisanne potaknęła. - Dlaczego są tutaj twoi rodzice? - Ja… ja zadzwoniłam do nich. Byłam… zmartwiona. Chcieli przyjechać i upewnić się, że wszystko jest w porządku. 333

Daniel był zaskoczony.- Dlaczego? Przewróciła oczami we frustracji.- Bo im na tobie zależy, głupolu! Nadal wyglądał na wątpiącego. - Więc mogą? Wejść? - Chyba tak. Mamrocząc coś pod nosem o tępocie wszystkich mężczyzn, a w szczególności Daniela, Lisanne przyprowadziła swoją mamę i tatę z poczekalni. Daniel wyglądał na spiętego, kiedy weszli i całkowicie ogłupionego, gdy Monica przytuliła go tak mocno, że się wzdrygnął. - Mamo, ostrożnie!- Ostrzegła ją Lisanne. - Och, przepraszam, przepraszam!- Powiedziała w stronę boku głowy Daniela, co oznaczało, że i tak jej nie zrozumiał. - No już Mon- powiedział Ernie i wyciągnął rękę do Daniela.- Jak się masz, synu? Nieźle nastraszyłeś Lisanne. Oczy Daniela powędrowały z powrotem na Lisanne. - Tak? - Tak, ty idioto!- Krzyknęła, szokując swoich rodziców. Daniel wyszczerzył się do niej.- Jesteś urocza, kiedy się złościsz. - Ma to po swojej matce- powiedział Ernie. Mężczyźni cieszyli się tą chwilą, a kobiety patrzyły na nich w niedowierzaniu. - Tak, cóż, pójdę nam po jakąś kawę- powiedział Ernie po zacieśnianiu męskich więzi. - Trzy kostki cukru dla Daniela- zawołała Monica. - Pije czarną- krzyknęła Lisanne. Ernie odszedł sycząc coś przez zęby. - Laleczko, przejdziesz się ze mną? Jestem zmęczony tym przeklętym pokojem. - Wolno ci? - Taa, ale muszę mieć kogoś ze sobą na wypadek gdyby zakręciło mi się w głowie czy inne gówno. Daniel odciągnął pościel zanim Lisanne mogła się zgodzić lub nie. Momentalnie się zarumieniła, reakcja Pawłowa na jego nagość. Tylko, że nie był nagi. - Spodnie od piżamy?- Powiedziała unosząc brwi.

334

- Pewnie! Spodziewałaś się czegoś innego, kochanie?- Drażnił się z nią.- Chciałem je przeznaczyć na szpital. Może powinienem był założyć jedną z tych koszul, gdzie świeciłbym tyłkiem. - Danielu, a co zazwyczaj nosisz?- Zapytała Monica z powiewem matczynej inkwizycji. Daniel wyszczerzył się do niej.- Nic. - Och!- Powiedziała Monica, wyglądała teraz tak samo jak córka. Lisanne nie uważała, by był to dobry czas na potwierdzenie, że słowa Daniela były prawdą. Zachwiał się, gdy wstał i musiał chwycić się poręczy łóżka. - Kurwa- powiedział, kiedy jego wolna ręka poleciała do głowy. - Wszystko w porządku?- Wykrztusiła Lisanne. - Wow, zawrót głowy. To było dziwne. E tam, nic mi nie jest. Ostrożnie puścił poręcz łóżka i złapał równowagę zanim zrobił niepewny krok. - W porządku?- Powiedziała ponownie Lisanne przygryzając wargę. - Taa, spoko- odparł Daniel. - Lisanne, chwyć go za ramię dla bezpieczności- rozkazała Monica.- Och i Danielu, myślę, że powinieneś założyć coś na górę- rzuciła mu t-shirt, który porzucił na łóżku.- Ja zaczekam tutaj. Daniel uśmiechnął się krzywo, ale zastosował się do rady. Oczy Lisanne żarłocznie wędrowały po jego ciele, gdy zakładał koszulkę. Czuła się trochę winna, że tak obłapiała go wzrokiem, kiedy był chory. Wzięła Daniela pod ramię, szczęśliwa, że ma wymówkę, by dotykać jego gładkiej skóry. Przeszedł ją dreszcz i Daniel dziwnie na nią spojrzał. Lekko się potknął, więc objęła go ramieniem w pasie pozwalając swojej ręce spocząć na jego prawym biodrze. Ruszyli korytarzem w wolnym tempie. - Tęskniłem za tobą, laleczko- powiedział łagodnie, uważnie obserwując jej twarz. - Ja też, dupku. - Dupku? - Pośród innych rzeczy. - Jesteś wściekła?

335

- Danielu Coltonie, jeszcze nie widziałeś mnie wściekłej. Poczekaj aż lepiej się poczujesz. - W porządku- powiedział radośnie. - Dostaliśmy 5 z naszego projektu na Biznes. Uśmiechnął się.- Mówiłem ci, laleczko.- Potem zatrzymał się, gdy coś do niego dotarło.- Byłaś tutaj zeszłej nocy? - Tak, oczywiście. - Och. Myślałem, że śniłem o tobie. - Ty… ty śnisz o mnie? Odpowiedział przyciskając ją do swojej piersi. - Zawsze- powiedział w jej usta, a potem ją pocałował. - No kurwa nie wierzę! Lisanne oderwała się od Daniela, gdy usłyszała za nimi wściekły głos Zefa. Daniel oczywiście nie słyszał i uśmiechnął się do brata. - Cześć, stary! Jego uśmiech zniknął, kiedy zobaczył nienawistne spojrzenie Zefa skierowane w stronę Lisanne i poczuł jej napięcie- prawie strach. - Co się dzieje? - Nic, braciszku- powiedział Zef zmuszając się do uśmiechu.- Przyniosłem ci trochę pierdół. Pomachał magazynami motocyklowymi przed twarzą Daniela. - Dzięki, stary. Właśnie będziemy pili kawę. Przyłączysz się? - Niee, nie trzeba. Chciałem to tylko podrzucić. Mam sprawy, którymi muszę się zająć. Złapię cię później… kiedy będziesz sam. Powiedział ostatnią część w taki sposób, że tylko Lisanne wiedziała, co powiedział, potem wepchnął magazyny w jej ręce i odszedł korytarzem. Daniel obserwował go z niepokojem. Obrócił się do Lisanne. - Powiedział ci coś? - Emm, no cóż… - Lis, proszę. Nienawidzę, gdy ludzie mówią o mnie, a nie do mnie.

336

Lisanne westchnęła, ale została uratowana przed odpowiedzią przez swojego tatę, który pojawił się niosąc cztery papierowe kubki. Wrócili do pokoju, Daniel szedł powoli i ostrożnie. Wyglądał teraz na zmęczonego, tak jakby krótka rozmowa i jeszcze krótszy spacer kompletnie go wykończyły. Lisanne była tak przyzwyczajona do jego niekończącej się energii, że ta apatyczność ją zmartwiła. Jego poczucie równowagi pogorszyło się, przez co Lisanne musiała nieść kawę, a tata pomógł Danielowi dotrzeć do łóżka. Zmarszczył brwi i ostrożnie położył się z rękami na głowie. Monica rzuciła córce znaczące spojrzenie.- Myślę, że wymęczyliśmy Daniela. Powinniśmy już iść. Potem możesz wrócić. Lisanne potaknęła, a potem poklepała Daniela po ręce. - Pójdziemy na razie. Uśmiechnął się słabo.- Przepraszam- powiedział cicho. Pocałowała go w policzek i położyła rękę na jego piersi w miejscu serca. Miała na sobie medalik, który jej dał- wiedziała, że zrozumie. Atmosfera po opuszczeniu szpitala była przygnębiająca. Przyjechali z tak wielkimi nadziejami, a teraz Lisanne czuła się nie tylko wypompowana, ale także zatroskana. - Skarbie, chciałabyś, żebyśmy zostali jeszcze jedną noc?- Zapytała Monica wyczuwając niepokój swojej córki.- Potem będziemy mogli zawieźć Daniela do domu jego rodziców, kiedy go wypuszczą. Harremu będzie pasowała kolejna noc u Milfordów. Możemy razem pojechać do domu. - Dzięki, mamo- powiedziała cicho Lisanne. Jej tata przytulił ją. - Nic mu nie będzie. Nadal nie minęły nawet 24 godziny od operacji. Daj mu czas. Kiedy Ernie zadzwonił do motelu, by zarezerwować pokój na kolejną noc, Lisanne i jej mama czekały przy wejściu. Monica próbowała ją przekonać, że zamartwianie się nie pomoże. - Daniel potrzebuje teraz, byś była pozytywnie nastawiona. Nie potrafię sobie wyobrazić przez co przeszedł i to bez żadnej prawdziwej rodziny, z tego co widzę- dodała marszcząc brwi.- Pomimo tego, co się działo między waszą dwójką. - Ja… ja myślałam, że zamierzał ze mną zerwać. Mamo, byłam dla niego okropna. Tak źle się z tym czuję. A teraz to… 337

Podała swojej matce list, który napisał Daniela i obserwowała twarz Moniki, gdy go czytała. Kiedy skończyła, mocno przytuliła córkę. - Daniel jest bardzo wyjątkowym młodym mężczyzną- powiedziała.- Cieszę się, że znalazł moją bardzo wyjątkową córkę. Lisanne udało się trochę uśmiechnąć, głównie po to, żeby pocieszyć swoją mamę. Kiedy wrócili do szpitala kilka godzin później, Monica i Ernie zdecydowali, że znowu posiedzą w poczekalni i dadzą córce szansę pobyć sam na sam z Danielem. Ale kiedy weszła do jego pokoju, miała tylko czas, żeby się uśmiechnąć i powiedzieć „cześć” zanim zagłuszył ją młody lekarz i grupka studentów medycyny. - Panie Colton, jestem doktor Mendez. Obejrzę pana ranę. - A gdzie jest ten drugi facet? Palmer?- Powiedział Daniel z nutką defensywności. Lekarz obrócił się i odpowiedział, patrząc na Lisanne.- Doktor Palmer poinstruował mnie, żebym nadzorował pański okres rekonwalescencji. - Więc może pan zacząć od tego, żeby patrzeć na Daniela, kiedy pan do niego mówipowiedziała ostro Lisanne.- Ponieważ dopiero co miał założony implant ślimakowy i nadal musi czytać z ruchu ust, bo nadal jest głuchy. Lekarz wyglądał na poirytowanego i podenerwowanego, ale obrócił się i powtórzył informację Danielowi. Lisanne zauważyła, że kilku studentów powstrzymywało uśmiech. - Jest pani z rodziny?- Powiedział do Lisanne, próbując odzyskać swój autorytet. Skrzyżowała ramiona na piersi.- Tak. Doktor pociągnął nosem i był zawiedziony. Potem zwrócił swoją uwagę na ranę Daniela. Studenci stali wokół niego w półkolu i posłusznie robili notatki. - U tego pacjenta została zdiagnozowana idiopatyczna głuchota czuciowo- nerwowa w wieku lat 14 i wybrał ten zabieg po utracie słuchu poniżej 110 decybeli w wieku… - Kurwa!- Krzyknął Daniel, gdy lekarz trącił go w ucho ściągając bandaż. Lisanne zrobiła krok w przód gotowa zachowywać się jak ochroniarz, jeśli będzie trzeba. Lekarz dotknął rany, tym razem ostrożniej, ale Daniel i tak się wzdrygnął. Twarz Lisanne straciła trochę koloru, gdy zobaczyła postrzępione sześciocalowe nacięcie ciągnące się w górę za jego lewym uchem zszyte małymi, precyzyjnymi szwami. Włosy w miejscu rany i naokoło niej zostały kompletnie wygolone. Teraz rozumiała dlaczego wybrał jeżyka.

338

Dla Lisanne skóra wyglądała na zaróżowioną i zaognioną, ale doktor wydawał się być zadowolony. - Tak, ładnie się goi. Ani śladu infekcji. Jakaś wrażliwość? Lisanne westchnęła i stanęła przed Danielem.- Chce wiedzieć czy czujesz jakąś wrażliwość? - Oczywiście kurwa, że jest wrażliwość! Jesteś pewna, że ten koleś jest lekarzem? Tym razem studenci medycyny zachichotali po cichu, a doktor zarumienił się od gniewu. Lisanne zachichotała. Daniel mrugnął do niej i powolny uśmiech rozciągnął się na jego twarzy. - Lis, możesz sprawdzić czy mózg mi nie wystaje? Nie jestem pewien czy ten facet by to zauważył. Zdzieliła go w ramię. - Przestań! Po prostu się wyszczerzył.- Zrobisz mi zdjęcie na pamiątkę, laleczko? Lisanne złapała jego telefon i zrobiła kilka ujęć strasznego widoku. Nie mogła się doczekać, kiedy to wszystko stanie się słabym i odległym wspomnieniem. - Jakieś odrętwienie? Czuje pan to? Doktor dotknął czubka ucha Daniela. - Hmm, nie, nic. To jak kiepskie przekłucie uszu- uniósł brwi na Lisanne, która próbowała wyglądać na poirytowaną. - Jakaś utrata smaku? - Przez cały dzień jadłem szpitalne żarcie, więc skąd mam wiedzieć do diabła? Lisanne parsknęła. - Więc jak doktorku, mogę wyjść? Lekarz obszedł łóżko, by znowu stanąć twarzą do Daniela i najwyraźniej był zezłoszczony. - Chciałbym zobaczyć jak wygląd pańska równowaga, panie Colton. Daniel sprawnie spuścił nogi z łóżka, ale zachwiał się, gdy wstał. Miał kolejny atak zawrotów głowy. - A chodzenie? Daniel zacisnął zęby i przeszedł na drugi koniec pokoju lekko się chybocząc. 339

- Hmm, dr Palmer polecił jeszcze jedną noc w szpitalu, panie Colton- powiedział lekarz ignorując przekleństwa Daniela.- A ja się z tym zgadzam. Zobaczymy jak będzie pan się czuł rano. Przyślę pielęgniarkę, by opatrzyła pańską ranę. Przez kolejny tydzień będzie pan musiał nosić gazę. Doktor wyszedł z pokoju z wysoko uniesioną głową, a studenci ruszyli się za nim. Lisanne usłyszała szept jednej ze studentek.- Był uroczy! Może być moim pacjentem każdego dnia. Rzuciła gniewne spojrzenie, ale odbiło się od pleców dziewczyny. Daniel nie był niczego świadomy i usiadł z powrotem na łóżku z buntowniczą miną. - Hej- powiedziała głaszcząc go po policzku.- To tylko jedna noc. Spodziewałeś się tego, prawda? - Łatwo ci mówić- powiedział nadąsany.- Twoje wizyty są jedyną dobrą częścią całego pieprzonego dnia. Uśmiechnęła się radośnie.- Kirsty mówi „cześć”, a Harry powiedział coś, czego nie zrozumiałam: ćwiczy. Mówi ci to coś? Daniel uśmiechnął się krzywo.- Męskie rozmowy. Nie martw się tym. - Uch, chyba nie chcę wiedzieć. - Powiedziałaś Kirsty? Lisanna westchnęła, gdy kurtyna opadła, a wyraz twarzy Daniela zamieniła się w tą ostrożną beznamiętność, która tak ją frustrowała. - Przywiozła mnie tutaj. Musiałam jej powiedzieć. - Czy ona… powiedziała komuś jeszcze? - Nie wiem. Może Vinowi. Mogę ją zapytać… Podniósł rękę do głowy, a potem znowu ją opuścił. - Taa, nie chcę, żeby ktoś jeszcze wiedział… - W porządku. Niepewnie potarł czoło. - Boli cię głowa? Przepraszam, głupie pytanie. Położył się wzdrygając, gdy jego głowa dotknęła poduszki. - To dziwne. Mówienie jest jakieś takie nieprzyjemne. Tak jakby wibracje z mojego głosu przesuwały się do implantu. Nie wiem. Wiem, że to niemożliwe. Cholernie dziwnie wiedzieć, że mam kawałek metalu w głowie. 340

Potem znowu otworzył oczy i uśmiechnął się do Lisanne. - Wiesz co jest dobre na bóle głowy? - Co?- Powiedziała świadoma dzikiego błysku w jego oku. - Hej, chodź tutaj. Wyciągnął rękę i pociągnął ją w dół aż usiadła obok niego na łóżku. Uśmiechał się tym seksownym uśmiechem, który zawsze rozpalał i kłopotał Lisanne. - Seks- powiedział. - Słucham? - Sex jest świetny na bóle głowy. Tak tylko mówię. - Daniel! Nie możemy… ja nie… Nie mogę uwierzyć, że to sugerujesz! Dopiero co miałeś operację! Nie. Na pewno nie. Pocałował ją w szyję i polizał po szczęce. Zajęczała łagodnie. - Tęskniłem za tobą, laleczko- wyszeptał.- Poczuj, co mi robisz. Przesunął jej rękę w dół i poczuła jak twardnieje pod szpitalną pościelą. Straciła oddech i zerknęła w stronę drzwi, ale nie zabrała ręki. Uniósł biodra. - Lis…- jego głos był prawie błagalny. Obserwując drzwi, wsunęła rękę pod pościel. Szybko spojrzała na Daniela. Przyglądał jej się z lekko rozchylonymi ustami. Był gorący i twardy pod pościelą. Przebiegła palcami po jego długości, widząc jak jego oczy pociemniały od potrzeby i pożądania. Chwyciła go mocno i miękki dźwięk wyrwał się z jego ust. Zaczęła szybciej poruszać ręką i poczuła jak jego ciało odpowiada. A potem jej matka zapukała do drzwi. Lisanne zabrała rękę tak szybko, że Daniel zakrztusił się i prawie połknął swój język. - Wszystko w porządku?- Powiedziała Monica, patrząc z niepokojem na zarumienioną twarz Daniela. Potem spojrzała na swoją córkę, którą nagle ekstremalnie zaczęła interesować podłoga. - Daniela bolała głowa- zająknęła się Lisanne. Nastała cisza pełna szoku.

341

- Rozumiem- powiedziała cierpko jej matka.- Cóż… powinniśmy już iść, Lisanne. Podwieziemy cię na kampus. Zdrowiej, Danielu. Lisanne podniosła wzrok na Daniela, który miał problem z formułowaniem słów. - Taa, taa- wydyszał. - Emm, do zobaczenia jutro. - Mhm. Monica złapała córkę za ramię i wyprowadziła ją z pokoju.

***

Daniel żałował, że Monica nie zaczekała jeszcze dwóch minut zanim zdecydowała sprawdzić co u nich. Przerwała coś, co wydawało się być bardzo przyjemną szpitalną wizytą. Dwie przeklęte minuty! Ta kobieta mogła wygrać medal za blokowanie fiuta. Tak dobrze było czuć ręce Lisanne na sobie. Nie był pewien czy jeszcze ją zobaczy po tym jak spoliczkowała go tamtej nocy- naprawdę myślał, że to koniec. Nie była pierwszą kobietą, która go uderzyła i wiedział, że to zazwyczaj nie oznaczało niczego dobrego. Trzymał się jedynie nadziei, że Lisanne zlituje się nad nim, kiedy pozna prawdę, kiedy przeczyta jego list. Piekłem było nie dotykanie jej po Święcie Dziękczynienia, ale to wydawało się niewłaściwie, kiedy wiedział, co przed nią ukrywał. Poczuł ulgę, gdy zobaczył ją w szpitalu. A nawet więcej- dało mu to jakiś spokój, ale teraz jego frustracja była na wysokim poziomie. Westchnąwszy doczłapał się do osobistej łazienki, żeby skończyć ręczną robótkę i wyczyścił się. Kiedy tam był, umył zęby mimo, że bolało go rozwieranie ust. Wszystko w jego głowie bolało i zastanawiał się czy może już zażyć więcej środków przeciwbólowych. Oddałby swoje lewe jajo za papierosa albo trochę trawki. Drzwi łazienki uchyliły się lekko i zauważył jak Zef ostrożnie przez nie zagląda. - Hej, stary. Myślałem, że może jesteś na kiblu. Wszystko w porządku? - Taa, ale muszę zostać jeszcze jedną noc. Pierdolnęło mi równowagę. Zef zmarszczył brwi.- Kicha. Możesz jeździć Sironą w takim stanie? 342

- Nie dopóki lekarz nie powie inaczej. Może minąć tydzień albo więcej. - To jak się będziesz przemieszczał, stary? Daniel wzruszył ramionami. - Na piechotę. Autobusem. Może ty mógłbyś mnie podwozić?- Powiedział patrząc z nadzieją na Zefa. - Taa, cóż, jestem dość zajęty. - Czym? - Nie pytaj. - No daj spokój, Zef. Powiedziałeś, że porozmawiamy po Święcie Dziękczynienia, ale prawie cię nie widziałem. - To dlatego, że planowałeś wśrubowanie sobie tego metalu w czaszkę. Daniel poczuł złość. Tylko nie to znowu.- Nie zaczynaj. - I wszystko z powodu jakiejś spódniczki! Co się z tobą dzieje? - Nie mów tak o niej!- W głosie Daniela słychać było ciche ostrzeżenie. - Chcesz rozmawiać, to rozmawiajmy!- Powiedział gniewnie Zef.- Zawsze mówiłeś, że nigdy byś nie zrobił sobie tej operacji. Potem spotkałeś tą laskę i nagle robisz sobie operację głowy. Wytłumacz mi to. Daniel wziął głęboki oddech, próbując uporządkować słowa, o których myślał z tysiąc razy. - Jeśli to zadziała, to znowu będę słyszał muzykę. Chodzi o muzykę. Lis, ona po prostu… Widzę, co muzyka dla niej znaczy- wzruszył ramionami.- Przypomina mi mnie… jaki kiedyś byłem. Zef westchnął i jego ramiona zapadły się, gdy agresywna postawa uspokoiła się. - Taa, rozumiem to. Po prostu nie podoba mi się sposób w jaki się wymknąłeś i to zrobiłeś. To znaczy, no kurwa. Jestem twoim bratem, powiedziałeś tej suce, a mi nie. - Jeśli znowu ją tak nazwiesz, to będziemy mieć kurewsko poważny problem- przerwał Daniel.- I nikomu nie powiedziałem. To była moja decyzja i nikogo innego. Zef pokręcił głową.- Co za różnica. Tylko powiedz mi, że Medicaid pokrywa wszystko i nie wylądujemy z jakimiś wysokimi rachunkami za szpital czy inne gówno. Przez twarz Daniela przemknęła gorzka mina.- Nie. Wszystko jest pokryte. - To dobrze- Zef patrzył na brata.- Posłuchaj, muszę iść. Przywiozłem ci trochę papierosów i coś ekstra- puścił do niego oko.- Do zobaczenia jutro w domu. 343

Po wyjściu Zefa, Daniel zawlókł się z powrotem do łóżka. Mimo narzekania, że musi zostać kolejną noc, sekretnie mu ulżyło. Wszystko w szpitalu miało swój porządek, wszystko było spokojne. Nie musiał się martwić kto u diabła był w jego domu ani w jakie gówno wpakował się jego brat. Jeśli jego Laleczka mogłaby tu być, to byłoby prawie idealnie- oprócz tego, że czuł jakby przegrał walkę z posępnym nosorożcem i dostał kaca, który powaliłby całą drużynę kanadyjskiego hokeja. Ociężale wszedł do łóżka, przyciągając do siebie prezent od Zefa: plastikowa torba zawierała dwie paczki Camel’ów, zapalniczkę, bibułki i małą kostkę zawiniętą w folię aluminiową. Daniel powąchał ją- narkotyki. To wyjaśniało bibułki. Jezu, kusiło go. Nie powiedział Zefowi, ale przed operacją próbował rzucić palenie. To był dodatkowy powód, dla którego Lisanne widziała go rozedrganego i zniecierpliwionego. To nie był najlepszy czas podczas tak cholernego stresu, ale wydedukował, że w szpitalu i tak wystarczająco mocno będzie czuł się jak gówno bez desperackiej potrzeby zapalenia. Problemem było to, że trzy tygodnie nie wystarczyły, by przerwać zwyczaj trwający trzy lata i dwadzieścia dni. Obejrzał okno przy swoim łóżku. Typowe szpitalne okno- otworzyłoby się na zaledwie kilka cali. Za mało miejsca, żeby wychylić się i zapalić albo kurwa wyskoczyć. Wzruszając ramionami, upuścił torbę na podłogę, gdzie nie mógł jej zobaczyć i ostrożnie położył się na plecach. Cholernie bolała go głowa i jedyną wygodną pozycją było leżenie z twarzą skierowaną na prawą stronę. Wiedział, że nie jest najbardziej cierpliwą osobą na świecie. W zasadzie to już chciał przyznać, że jest niecierpliwym sukinsynem- co oznaczało, że kilka najbliższych dni siedzenia będą wrzodem na dupie. Będzie pewnie połowa stycznia, kiedy audiolog po raz pierwszy spróbuje dopasować procesor i transmiter, a potem jeszcze kilka tygodni sprawdzania ilealbo czy w ogóle- będzie w stanie słyszeć. Nienawidził myśli, że znowu będzie musiał męczyć się z aparatem słuchowym, bateriami i całą resztą. Pamiętał jak pierwszy raz nosił aparaty słuchowe w liceum. Jego prawdziwi przyjaciele traktowali go prawie tak samo, ale było też to całe przezywanie: „dźwiękoszczelny”, „wosk do uszu”, „cyborg”, „Głuchy Dan”- krótkie rozmowy z pierdołami, które Daniel zakańczał pięściami. Rozmowy, które doprowadzały jego rodziców do szaleństwa z powodu tych wszystkich razy, kiedy byli wzywani do dyrektora na rozmowę o kolejnej bójce, w jaką się wdał. 344

Ale gorsze od bójek były pełne litości spojrzenia. Dziewczyny, które z nim flirtowały i uważały, że jest gorący, teraz patrzyły na niego czując litość i chciały piec mu ciasteczka zamiast obściskiwać się za salą gimnastyczną. Nigdy nie chciałby widzieć takiej litości na twarzy Lisanne. Nie mógł przestać się martwić jak ona zareaguje, kiedy po raz pierwszy założy swój procesor. Wiedział z doświadczenia, że jedną rzeczą była świadomość, iż ktoś jest głuchy, ale całkiem inną sprawą było zobaczenie fizycznej manifestacji tej niepełnosprawności. Czy będzie inaczej na niego patrzyła? Czy zacznie widzieć jej dziwne spojrzenia? Czy wyczyta żal na jej twarzy? Żal, że związała się z kimś takim jak on. Nadal był zaniepokojony tym jak utrzymać prywatność na studiach, ale nie dbał tak bardzo o negatywne komentarze od ludzi, których nie znał. Mogli się wszyscy odpieprzyć. Jego myśli zwróciły się na Zefa. Nigdy nie widział go tak spiętego. Cokolwiek się działo, było poważne. Znowu potarł czoło. To była jedyna część jego głowy, która nie bolała. Pielęgniarka przyszła z większą ilością Tylenolu i wyglądało na to, że chciała zostać i pogawędzić, ale Daniel czuł się odwodniony i jego oczy zamykały się. Spał niespokojnie, śniąc o rozczarowanych oczach Lisanne, które odwracały się od niego. Rankiem Daniel desperacko chciał wyjść. Ból głowy zelżał, ćwiczył chodzenie po pokoju testując swoją równowagę i zwalczał nagłe ataki zawrotów głowy. Z niecierpliwością stukał piętami oczekując aż jego lekarz zacznie obchód. Daniel właśnie rozmyślał czy się stąd po prostu nie wynieść, kiedy wszedł do niego ten sam facet, co wczoraj. - Dzień dobry, panie Colton- powiedział doktor, próbując brzmieć surowo. - Taaa, czy mogę już się stąd zmywać? Dr Mendez jeszcze raz obejrzał jego ranę, ogłaszając że jest zadowolony, ale nie chciał go wypisać mówiąc, że Daniel nadal kołysał się idąc przez pokój. - Myślę, że jeszcze jedna noc tak dla pewności, panie Colton. - Nie ma mowy, doktorku. Mam rzeczy do zrobienia, miejsca w których muszę być. - To nie byłoby rozważne. - No niech mi pan da spokój. Chce się mnie pan pozbyć stąd tak bardzo jak ja chcę stąd wyjść. Lekarz w końcu się złamał i uśmiechnął. - Będzie miał pan kogoś, kto zajmie się panem przez kilka dni aż stanie pan na nogi? 345

- Jasne. Mój brat jest… w domu. - W porządku- powiedział zrezygnowany doktor.- Każę przynieść z apteki paczkę gazy, żeby pana brat mógł zmienić opatrunek. Będzie pan musiał wrócić za pięć dni na zdjęcie szwów. Daniel potaknął. - I każę dyżurnemu przywieźć wózek, żeby zabrał pana na dół. - Chrzanić to! Nie wywiozą mnie stąd! - Podejrzewałem, że pan tak powie- westchnął lekarz- ale jeśli przewróci się pan wychodząc ze szpitala, to mój tyłek zostanie pozwany. I proszę zaczekać aż pana taksówka znajdzie się na chodniku. Daniel wyglądał tak jakby miał zamiar się kłócić. - Po prostu niech pan weźmie ten przeklęty wózek- powiedział ostro doktor.- Proszę. Daniel uśmiechnął się, a potem ostrożnie nałożył czarną czapkę w stylu beanie, upewnił się, że zakrywa gazę i oba uszy. - Niech będzie. Okazało się, że dyżurny był fanem futbola i szybko zapomniał, że miał wieźć Daniela w wózku, a nie iść z nim ramię w ramię. Zamiast tego rozmawiali o nowych zawodnikach Falconów, kto potrafił wycisnąć 225 funtów8 w 24 powtórzenia i przebiegnie czterdzieści jardów9 w 4.43 sekundy. Daniel był tak skupiony na rozmowie, że prawie minął Lisanne i jej rodziców, kiedy wchodzili przez zatłoczone wejście. Poczuł, że ktoś łapie go za ramię i prawie go przewraca. Kiedy odzyskał równowagę, spojrzał w górę i zobaczył zmartwioną twarz Lisanne. Dyżurny szybko odszedł, jakby miał poczucie winy. - Hej laleczko- powiedział Daniel szczerząc się.- Wypuścili mnie. - Jesteś pewien? Wyglądasz na rozklekotanego. Puścił do niej oko, a ona westchnęła. - W porządku. Mama i tata są tutaj. Możemy cię podwieźć. - Nie trzeba, mogę zamówić taksówkę. - Daniel, zamknij się i wsiadaj do tego cholernego samochodu. 8 9

100 kg 45 metrów

346

Wyszczerzył się.- Zadziorna laleczka. Podoba mi się to. Znowu pociągnęła go za ramię, tym razem delikatniej i położyła je sobie wokół pasa. Daniel był bardziej niż szczęśliwy móc ją tam trzymać. Monica przytuliła go i pocałowała w policzek, przez co Daniel opuścił głowę w zażenowaniu. Bardziej komfortowo czuł się przy rześkim uścisku ręki Erniego. Wsiadł na tył ich kombi, próbując ignorować irytujące zawroty głowy pojawiające się za każdym razem, kiedy pochylał się do przodu. To gówno przyprawiało go o mdłości. Podał Erniemu kod pocztowy potrzebny do GPS-a i oparł się na fotelu, czując ciepłą rękę Lisanne w swojej. Chciał pocałować właściwie swoją dziewczynę, ale wiedział, że nie chciałaby tego przy rodzicach. Westchnął. Do rozpoczęcia nowego semestru zostały trzy tygodnie- miną trzy tygodnie zanim znowu zobaczy Lisanne. Poczuł jak jej palce zaciskają się na jego ręce i uśmiechnął się do niej zanim się odchylił. Ulice płynęły obok niego w cichej paradzie sklepów, biur, ludzi i samochodów. Kiedy dotarli do domu Daniela, zaniepokojone oczy Moniki zwróciły się w stronę jej męża. Wyglądało na to, że w domu Colton’ów była impreza. Samochody i motocykle zaśmiecały drogę, a głośna muzyka wylewała się z domu. Jeden facet sikał z boku domu, a jakaś dwójka siedziała na frontowych stopniach i dzieliła się butelką tequili. Daniel zachował neutralną minę, ale domyślał się co rodzice Lisanne musieli sobie myśleć. - Nie możemy go tutaj zostawić!- Syknęła Monica. Ernie potaknął z gniewną miną. - Daniel…- zaczęła Lisanne. - Hej, nie martw się laleczko- powiedział lekko całując ją w policzek.- To mi nie przeszkadza. Nic nie słyszę, więc nie ma problemu. Lisanne nie znosiła, kiedy próbował w taki sposób obrócić coś w żart. Pochylił się, by otworzyć drzwi i zatrzymał aż minął zawrót głowy. - Hej- poklepała go po ręce- masz jakieś jedzenie w domu? - Pewnie. Zrobiłem zapas Pop Tarts10. Żartuję! Taa, kupiłem jedzenie, nie ma problemu. - Czy… czy Zef jest w domu?

10

prostokątne, wypiekane tosty, produkowane przez Kellogg Company

347

Daniel wzruszyła ramionami.- Nie wiem. Laleczko, nie martw się o mnie. Nic mi nie jest. Napiszesz mi jak dojedziesz do domu? Dziękuję za podwiezienie, Monico, panie Maclaine. - Mamo!- Powiedziała desperacko Lisanne.- Tato! Jej rodzice spojrzeli na siebie w cichym porozumieniu. Monica obróciła tak, by Daniel widział jej twarz. - Może pojedziesz z nami i zostaniesz u nas aż wrócisz do zdrowia. Będziesz bardzo mile widziany. Daniel zerknął na Lisanne w zaskoczeniu. - Em, to bardzo miło z twojej strony Monico, ale… - Nie możesz tutaj zostać!- Powiedziała z desperacją Lisanne.- Kto się tobą zajmie? Daniel zaczął kręcić głową i wzdrygnął się. - Nic mi nie będzie, Lis. Niczego się nie spodziewałem. Jestem do tego przyzwyczajony. I muszę wrócić do szpitala za pięć dni na wyjęcie szwów. - Ale… - Powinienem zostać blisko szpitala, gdzie została przeprowadzona operacja, Lis. Tak na wszelki wypadek. To był argument, który wygrał. Lisanne przygryzła wargę.- Ale potem przyjedziesz? Mamo, tato, może przyjechać na Święta Bożego Narodzenia, prawda? - Oczywiście- powiedziała Monica, patrząc na swojego męża w celu potwierdzenia. - Będziesz bardzo miło widziany- powiedział Ernie. Daniel nadal wyglądał na zaskoczonego, gdy obrócił się do Lisanne. - Muszę tylko przetrwać następny tydzień, laleczko.- Potem spojrzał na Monikę.Mogę dać wam jeszcze znać? - Tak, oczywiście. Zdrowiej, Danielu. Ale… wiesz, że możesz zadzwonić jeśli będziesz czegoś potrzebował? Uśmiechnął się szeroko i szczerze.- Dzięki, Monico. Wysiadł powoli z samochodu, zaczął iść w stronę frontowych drzwi, obrócił się ostrożnie i pomachał. Muzyka: Crowded House- Fall At Your Feet 348

Daniel przeszedł obok mężczyzn siedzących na zewnątrz domu, którzy spojrzeli na niego z lekkim zaciekawieniem. Przepchnął się na korytarz, który był zawalony obcymi ludźmi- i nawet jeszcze bardziej zaśmiecony niż zwykle. Myślał, że to niemożliwe bez dosłownego podpalenia tego miejsca. Salon był pełen wirujący ciał. Ludzie tańczyli, pili i wdychali chuj wie co. Jego oczy zmrużyły się, gdy spojrzał na kobietę w kącie. Dawała sobie w żyłę. Nikt tego nie zauważył albo nikogo to nie obchodziło. Kurwa, musiał przyznać, że ostatnimi czasu sprawy się pogorszyły. Po raz pierwszy poczuł niesmak związany z tym, czym stał się jego dom. Mógł znieść pijących, palących trawkę i wdychających kokę ludzi- do diabła, sam często robił te wszystkie rzeczy. Cóż, niewiele, odkąd zaczął studia- a raczej, odkąd zaczął spotykać się z Lisanne- ale nie uważał tego za coś ważnego. Jeśli ludzie chcieli imprezować, to był ich wybór. Ale to- to było coś innego. Wrócił myślami do tego, co powiedział mu detektyw Fiut- że Zef sprzedawał metamfetaminę. Z tego co Daniel wiedział, to gówno można było palić, wdychać, wstrzykiwać albo po prostu połykać. Może detektyw Fiut miał rację i to wszystko działo się pod nosem Daniela. Może Daniel już za długo przymykał na to oczy. Próbował odepchnąć tą myśl, ale zachowywała się jak wirus, roznoszący wewnętrzny jad w jego ciele. Kiedy wszedł po schodach i spojrzał z góry na pokoje w dole, zaczął się zastanawiać czy przypadkiem nie potrzebuje lepszego zamka na drzwiach sypialni. A może powinien chociaż wzmocnić stalową płytkę. Po raz kolejny pożałował, że nie może się wyprowadzić. Potem poczuł się winny, że pomyślał o porzuceniu Zefa. Jego brat był jedyną rodziną jaka mu została. Zamiast tego wysłał mu długiego SMS-a i dał znać, że jest już w domu. Jego głowa pulsowała, a skóra po lewej stronie była napięta i obolała. Chciał tylko położyć się w swoim przeklętym łóżku i odpocząć. Był tak zmęczony, że jego mózg płynął

349

przez myśli i pomysły, uwięziony w wirze jego świadomości. Nauczył się, że można uciec od wszystkiego poza słodkim sobą. Próbował się skupić. Kiedy Zef zmienił taktykę w swoich interesach? Daniel szperał w pamięci: kiedy, kiedy sprawy zaczęły zbaczać w złym kierunku? Usiadł szybko i musiał złapać się za brzuch, bo poczuł przypływ mdłości. Kurwa, był taki ślepy! Opuścił się ostrożnie, klęknął na zakurzonych panelach podłogowych i wyjął pudełko spod łóżka. Było wypełnione dokumentami finansowymi, wiele pochodziło jeszcze za czasów jego rodziców: ich testamenty, ubezpieczenie zdrowotne, ulotki ze studiów, wyciągi z banku, rachunki, wyciągi z karty kredytowej- i szczegóły dotyczące funduszu powierniczego na jego studia. Przejrzał to wszystko zanim zdecydował się na implant. Musiał potwierdzić, że Medicaid pokrywał to. Okazało się, że tak będzie przynajmniej do czasu, kiedy ukończy 21 lat. Ale teraz, nie mógł znaleźć dokumentów funduszu powierniczego. Przejrzał papiery, ale zniknęły. Sfrustrowany zaczął widzieć podwójnie, ale przejrzał każdy dokument po raz trzeci. Nadal nic. Daniel usiadł na piętach i próbował rozważyć wszystkie możliwości, ale wszystko zmierzało w jednym, oczywistym kierunku- był po prostu zbyt zajęty sobą i zatroskany, żeby wcześniej to zobaczyć. Fakt pierwszy: jego brat rzucił studia, kiedy ich rodzice zginęli. Zawsze mówił, że to dlatego, iż studia nie były dla niego i że woli „prawdziwy” świat, ale teraz Daniel nie był już taki pewny. Zef był bystrym facetem- zanim zajął się „handlem” był tak samo zainteresowany silnikami jak Daniel i uczył się, by zostać inżynierem. Fakt drugi: Zef zawsze powtarzał, że ubezpieczenie na życie rodziców spłaciło hipotekę i kasy zostało jeszcze na kilka lat wydatków. Daniel miał 17 lat i był w szkole z internatem, więc nie przyszło mu do głowy, by to kwestionować. Ale co jeśli Zef wyolbrzymił ilość pieniędzy, aby ochronić swojego młodszego brata przed okropną prawdą?

350

Fakt trzeci: Zefowi kompletnie odwaliło, kiedy Daniel dostał mandat za przekroczenie prędkości wart 1000 dolarów. Daniel powiedział, że zapłaci to pieniędzmi ze swojego funduszu na studia. Nawet go uderzył, a było to coś, czego Zef nigdy wcześniej nie zrobił. Fakt czwarty: dokumenty funduszu powierniczego zaginęły w niewyjaśnionych okolicznościach. Fakt piąty: tylko jedna osoba, poza nim samym, wiedziała gdzie trzymane są te dokumenty, i miała klucz do jego pokoju. Według Daniela to wszystko składało się w jeden, wyraźny, niezaprzeczalny fakt numer sześć: byli oboje po szyję w gównie. Wypełniło go zimne, mdlące uczucie- takie, które nie miało nic wspólnego z jego niedawną operacją. Chwycił telefon i jeszcze raz napisał do Zefa.

*D: Muszę się z tobą zobaczyć. Jestem w domu.*

Wstał powoli i zaczął szukać w szafce jedzenia, które kupił przed pójściem do szpitalakrakersy i torebka jabłek. Zaczął jeść produkty, które według jego planu żywieniowego miały starczyć mu na dwa kolejne dni. Co za kretyn: kupił dwie rzeczy, które będą wymagały poważnych ruchów szczęki. Za bardzo go bolała, żeby mógł je teraz zjeść. Idiota. Głodny i zasmucony Daniel dalej przeszukiwał szafkę, mając nadzieję, że coś bardziej zjadliwego wyłoni się z jej czeluści. W końcu odnalazł dwie paczki zupki w proszku. Były tylko sześć miesięcy po dacie przydatności, więc nie było się czym martwić. Wyszedł na chwilę z pokoju, żeby napełnić czajnik wodą z kranu w łazience. Kiedy wrócił, Zef siedział na jego łóżku. Wyglądał na zmęczonego i lekko spiętego. - Hej brachu. Wypuścili cię. - Niee, musiałem wykopać tunel. 351

Na ustach Zefa pojawił się cień uśmiechu.- No to zobaczmy to. Daniel zdjął czapkę i pokazał Zefowi opatrunek z gazy i plastra. - Łoo, imponujące. Wyglądasz na jeszcze większego drania. - Dzięki, chyba. - Stary, tylko mówię. Kiedy podłączą cię do systemu dźwiękowego? - Dopiero po świętach. - Myślisz, że to zadziała? - Może. Nikt nie wie na pewno. - Kiepsko. Daniel potaknął, a potem się wzdrygnął. - Więc powiedziałeś, że musisz się ze mną zobaczyć. Co jest? Daniel patrzył na swojego brata bez mruknięcia okiem. - Ile jesteś winien? - Co? - Zef, nie jestem pieprzonym idiotą. To całe gówno, które odbywa się na dole, to nie ty. A przynajmniej kiedyś to nie byłeś ty. Wszystkie pieniądze, które zostawiła mama i tata już się skończyły? Cisza rozciągała się między nimi aż w końcu Zef wypuścił długi oddech. - Taa, wszystko się skończyło. Daniel zamknął oczy. Te słowa potwierdziły wszystko, czego się bał. - Czy… ile… czy naprawdę zostawili tyle ile mówiłeś? Czy to też było kłamstwo? Zef spojrzał w dół.- Nie, zostawili nam całkiem sporo. To ja spieprzyłem. - Miałeś zamiar mi powiedzieć? 352

Zef wykrzywił się.- Miałem nadzieję, że nie będę musiał. Planowałem zaczekać do zakończenia roku akademickiego. Myślałem, że dam radę odrobić te pieniądze, ale tylko jeszcze bardziej się pogrążyłem. Przepraszam, bracie. Daniel ostrożnie potarł bok swojej głowy. - Ile pożyczyłeś? - To nie tak. - A jak? - Jestem winien kilka przysług ludziom, którym się nie odmawia, ok? Temperament Daniela wybuchł, wysyłając impuls bólu do jego czaszki. - Ok? Jaja sobie kurwa robisz? To jest tak daleko od „ok”, że nawet nie wiem kurwa na jakiej planecie żyjesz! Wzburzony wyraz twarzy Zefa złagodniał, gdy zobaczył fizyczne i mentalne cierpienie swojego brata.- Posłuchaj, dokonałem kilku błędnych decyzji biznesowych, ale dom jest bezpieczny. Nie zaryzykowałbym tego. Zawsze będziesz miał tu dom, brachu. - Ty to nazywasz domem? Tych obcych, którzy dają sobie w żyłę? Muszę zamykać na klucz moją sypialnię. Muszę zamykać cholerną łazienkę, żeby znowu ktoś jej nie zdemolował. Nie mogę przyprowadzać tu żadnych przyjaciół. Czy ty w ogóle patrzyłeś jak wygląda ostatnio to miejsce? - Kurwa, wiedziałem, że tak będzie- zaszydził Zef.- Kiedy tylko zacząłeś zadawać się z tą swoją suką z klasy średniej i zacząłeś odwiedzać jej dom na przedmieściach, udając że jesteś… tym kim teraz ci się kurwa wydaje, że jesteś. I teraz gardzisz swoim własnym domem… studenciku. Daniel zacisnął dłonie w pięści i Zef zobaczył w twarzy swojego brata ten moment, kiedy Daniel myślał o uderzeniu go- o zbiciu go na kwaśne jabłko. - Nie rób tego, Zef. Po prostu… nie. Nie widzisz co się tutaj dzieje? Jesteś cholernie blisko, żeby dać się zamknął w pierdlu. Gliny wiedzą, że dealujesz. Do diabła, każdego dnia w 353

szkole zaczepia mnie jakiś gnój i próbuje coś kupić. Gliny mogą cię aresztować w każdej chwili, ale czekają aż naprawdę spieprzysz czy coś. Myślisz, że poprzestaną na tobie, kiedy w końcu dostaną nakaz przeszukania tego miejsca? Mogę wpaść tak samo jak ty. W ogóle cię to obchodzi? - Taa, bo ty jesteś taką cholerną Śnieżką! Człowieku, widziałam cię kompletnie skończonego i nie udawaj, że tak nie było. - Ja kurwa nie handluję!- Krzyknął Daniel. Zef był milczący.- Nie, nie handlujesz. Tylko żyjesz z procentów. Daniel gapił się w szoku na nieznajomego ze znajomą twarzą. Zef wstał i przeszedł obok niego. Nie patrząc na Daniela, powiedział.- Tak mi przykro, bracie. Drzwi zamknęły się i Daniel opadł na łóżko. Obmywało go tak wiele uczuć, że nie wiedział, z którym najpierw sobie poradzić. Złość była dominującą emocją, ale czuł także strach, rozczarowanie razem z poczuciem zdrady. Ufał Zefowi. Szybko rozwijająca się głuchota Daniela odizolowała go na tak wiele sposobów. Kiedy jego szkolni koledzy martwili się pryszczami i mokrymi snami, dźwięki stawały się coraz bardziej zamazane, a żarty gubiły się w falach słów, gdzie już nie potrafił odróżnić spółgłoski od samogłoski. Nawet kiedy poszedł do szkoły specjalnej, większość czasu spędzał sam. Odmawiał należenia do społeczności głuchych. Gdy otrzymał wiadomość, że jego rodzice zmarli, to właśnie Zef jechał przez całą noc, by mu o tym powiedzieć. Jak brat bratu. Przez to wszystko, przez każdą mroczną chwilę, obecność Zefa poprawiała mu humor w najciemniejszych momentach i dawała mu siłę. Ale w tej chwili, kiedy siedział w sypialni swojego rodzinnego domu z bratem zaledwie kilka kroków stąd, Daniel nigdy jeszcze nie czuł się tak samotny. W tej chwili miał tylko jedną dobrą rzecz w swoim życiu. Jak gdyby myślenie o niej, zwabiło ją, telefon Daniela zawibrował w kieszeni. Uśmiechnął się, gdy zobaczył jej wiadomość. 354

*L: Jesteśmy w domu. Mama & tata kłócili się przez bite 3 godziny. Boli mnie głowa- jak twoja? Żałuję, że nie mogę pomóc ulżyć ci w bólu ;) LA xx* *D: ja też, nawet nie masz pojęcia. Propozycja jest nadal aktualna? Mógłbym przyjechać w piątek po kontroli.* *L: TAK!- krzyczy- możesz prowadzić? LA xx* *D: Pojadę autobusem.* *L: Nie mogę się doczekać! LA xx* *D: :) x*

Teraz miał rzeczy do zrobienia i decyzje do podjęcia. Ale jeszcze nie w tej chwili. Wystarczy jutro. W ciągu kilku następnych dni siła Daniela zaczęła wracać. Jego ból głowy zelżał i poddał się, choć rana nadal była tkliwa, a próba samodzielnego ubierania się- „fiasko” było właściwym słowem. Nie poprosił Zefa o pomoc. Zaklęcie dezorientacji też się zmniejszyło, choć kiedy się to zdarzało, nadal był wygłupiony. Czasami zapominał, że ma być ostrożny- co w pewnym sensie było dobrym znakiemale potem trącał się w ucho i spędzał następne pięć minut na głośnym, barwnym i kreatywnym przeklinaniu. Zef trzymał się od niego z daleka. Daniel spędzał większość czasu na siedzeniu w swoim pokoju i czytaniu. Wychodził jedynie na zakupy żywieniowe, pilnując ile pieniędzy wydaje. Stan jego konta już był krytyczny i nie chciał zostać goły na święta. Miał plan polepszenia swojego zdrowia tak szybko jak to możliwe.

355

To oznaczało, że pierwszą wizytą kiedy już był w stanie, był warsztat naprawy samochodów, gdzie pracował w wakacje przez ostatnie dwa lata. Serwis był ciemny i każdy element drewna był śliski od brudnych od oleju rąk. Ale Salvatore Coredo miał godną pozazdroszczenia reputację jako spec od restaurowania klasycznych samochodów. Motocykle były dodatkiem. - Dan! Co ty tutaj robisz? W końcu się złamałeś i zdecydowałeś mnie uszczęśliwić? Oferta kupna twojego Harley’a nadal jest aktualna. Daniel uśmiechnął się, słysząc znajome przekomarzanie się. Kiedy tylko Sal zobaczył Sironę, zapragnął jej. Za każdym razem, kiedy widział Daniela, próbował namówić go na sprzedaż. - Może, Sal, ale szukam pracy. Możesz mi dać jakieś godziny? - Myślałem, że poszedłeś na studia? Już cię wywalili? Daniel spojrzał spode łba, a Salvatore zaśmiał się. Znał Daniela od dwóch lat i pomógł mu odbudować Sironę- wiedział dokładnie, który guzik nacisnąć. - Nie, nadal studiuję. Po prostu potrzebuję pracy. - Mógłbym dać ci kilka godzin w Pierwszy Dzień Świąt. Zainteresowany? - Cholernie zabawne, Sal. - Uważaj na język, Dan- przerwał, widząc zmęczenie na twarzy Daniela.- Jasne, że mogę dać ci 10, może 20 godzin w tygodniu. Możesz zacząć po świętach. Danielowi ulżyło. Nie było łatwo znaleźć dorywczą pracę przy tej liczbie studentów szukających pracy. A bycie głuchym- cóż, stopień trudności był trzy razy wyższy. To chyba konserwatywny szacunek. Jeśli byłby ostrożny z pieniędzmi z tej pracy, mógłby wynająć gdzieś pokój i jeszcze starczyłoby mu na życie. Znalezienie pokoju na kampusie, na który byłoby go stać nie wchodziło w grę i musiałby wziąć pożyczkę na zapłatę czesnego za następny rok studiów. 356

- Więc ile dałbyś mi za Sironę? Salvatore wbił w niego wzrok, a potem spoważniał.- Tak bardzo potrzebujesz pieniędzy, dzieciaku? Daniel wzruszył ramionami, bo nie chciał wchodzić w szczegóły z Salem. - Cóż, pomyślmy. Może mógłbym podnieść stawkę do $2,750. Daniel pokręcił głową, próbując nie wzdrygnąć się z powodu bólu głowy jak i bólu sprzedaży jego ukochanego Harley’a. - Chcę $ 3,000. Wiesz, że jest tego warta. Salvatore wyszczerzył się.- Pomyślę o tym, Dan. Porozmawiamy, kiedy zaczniesz pracować, czyli po świętach. Po świętach- to wydawało się bardzo odległym czasem w przyszłości. Daniel potaknął i uścisnęli sobie ręce z powodu prawie dobitego interesu. Z niecierpliwością czekał na zobaczenie się z Lisanne. Chociaż nie mógł powiedzieć z całą stanowczością, że czekał na spotkanie z jej rodzicami, choć byli na tyle uprzejmi by go zaprosić. Był po prostu szczęśliwi, że nie mieli pojęcia jakie rzeczy miał zamiar zrobić ich córce podczas swojej wizyty. Oblizał usta na tą myśl. Miał podzielić się z nią dobrą wiadomością o znalezieniu pracy, ale wtedy przypomniał sobie, że nie powiedział jej o swoich problemach finansowych. To wymagało rozmowy twarzą w twarz, jeżeli w ogóle. Nie, nie powinna słuchać o tym całym gównie, które na niego spadło. Kupił lokalną gazetę i przejrzał ją w poszukiwaniu pokojów, które były w jego zasięgu cenowym. Niestety dwa, które odwiedził, były zwykłymi norami godnymi potępienia i byłoby tam tylko trochę lepiej niż w domu. W piątek pojechał autobusem do szpitala. Miał mieszane uczucia związane z tym, że nie mógł jechać Sironą. Miał zamiar cholernie szybko rozwiązać tą sprawę z lekarzem. Potrzebował z powrotem swojej niezależności, zwłaszcza kiedy szukał mieszkania. 357

Klinika była pełna ludzi takich jak on- ludzi, którzy przeszli operację wszczepienia implantu ślimakowego. Niektórzy z nich byli dziećmi, które nie były wystarczająco duże, żeby wiedzieć co się dzieje, ale większość stanowili ludzie w wieku sześćdziesięciu i siedemdziesięciu lat. Tylko jedna osoba była zbliżona wiekiem do Daniela- kobieta przed trzydziestką. Była też jedyną drugą osobą, która nie przyprowadziła z sobą kogoś dla wsparcia. Uśmiechnęła się, gdy zobaczyła Daniela. Skinął i usiadł na dalekim końcu pomieszczenia. Nie był zainteresowany rozpoczynaniem rozmowy, ale ona miała inny pomysł i usiadła naprzeciwko niego. S: Witaj. Migasz? D: Tak. S: Jestem S.A.M.A.N.T.H.A. Przeliterowała swoje imię, więc Daniel zrobił to samo, każda litera osobno. D: D.A.N.I.E.L. S: Będziesz miał zakładany IŚ? D: Już miałem. W zeszłym tygodniu. S: Ja też! Sześć tygodni temu. I jak? Daniel wzruszył ramionami.- W porządku. S: Czytasz z ruchu ust? D: Tak. S: Nie mówisz dużo, co? Daniel tylko na nią patrzył. S: No daj spokój! Z osób tutaj tylko my nie chodzimy do przedszkola ani nie jesteśmy na emeryturze. Będziesz miał dzisiaj zakładany procesor i transmiter?

358

D: Nie. Wyjęcie szwów. S: Skoro już zapytałeś, to ja zostałam dostrojona miesiąc temu. Jest… dziwnie. Słyszę tylko pikanie systemu. Wiem, że to były dźwięki, ale nie potrafiłam ich rozróżnić. Audiolog powiedział, że to normalne. Jeśli mam być szczera to trochę się boję. Zamilkła. S: Też jesteś tutaj sam? Daniel uśmiechnął się krzywo i rozejrzał się dookoła. S: Dlaczego? Daniel wzruszył ramionami. S: Nie chcesz mi powiedzieć. Spoko. Mogę cię o coś zapytać? Prawie cię nie znam, ale… nie mam kogo zapytać. Daniel był ciekawy, ale ostrożny. Nie przepadał za dzieleniem się emocjami z nieznajomymi- a nawet z ludźmi, których znał dobrze. D: Możesz pytać. S: Poważnie… dlaczego się na to zdecydowałeś? Czytasz z ruchu ust, możesz się wtopić w tłum. D: A ty? Westchnęła. S: W zeszłym roku urodziłam dziecko. Chciałam usłyszeć jej śmiech. Uśmiechnęła się. S: Taki prosty powód. Jaka jest twoja historia? Daniel zawahał się. Weszli na prywatne tereny w niecałe pięć minut. D: Dlaczego chcesz wiedzieć?

359

S: Co jeśli to nie zadziała? Przejmę się tym? Jak bardzo się tym przejmę? Wcześniej dobrze sobie radziłam. Też tak czujesz? D: Nie mam nic do stracenia. Co było prawdą. Nie myślał o tym w ten sposób aż spotkał Lisanne. S: Czujesz się dziwnie, że masz kawałek metalu w głowie? Ja tak. D: Tak długo jak to będzie działało. Dam ci znać. S: Chciałabym. Daniel spojrzał na nią. Nie to miał na myśli. S: Myślisz, że twoje ręce zrobią się samotne? D: Co? S: Lubię miganie. Jest takie ekspresyjne. Robię to odkąd byłam dzieckiem. Myślę, że brakowałoby mi tego, gdybym całkowicie przestała. Daniel nie wiedział co na to powiedzieć. Dla niego miganie było narzędziem, czymś czego musiał się nauczyć, ale nie rozważał tego jak alternatywy mówienia. Samantha wzięła jego brak reakcji jako wskazówkę i zmieniła temat. S: Są jeszcze inne rzeczy, które zauważyłam w związku z IŚ: łatwiej jest mi zrozumieć mężczyzn. Chodzi o częstotliwość. To doprowadza moją przyjaciółkę do szaleństwa. Oskarżyła mnie o to, że podrywam jej męża! Znam ją od 10 lat. Uwierzyłbyś w to? Daniel nie powiedział tego, ale szczerze mówiąc to tak, był w stanie w to uwierzyć. Ale skoro już zaczęła rozmowę, to było jedno pytanie, które chciał jej zadać. D: Możesz słuchać muzyki? S: Raczej nie. W tej chwili to nie ma znaczenia. Mam nadzieję, że to się zmieni. Obserwowała jego twarz. S: Tęsknisz za muzyką.

360

Daniel poruszył się na krześle, ale w końcu spojrzał na nią. - Taa, tęsknię. Samantha uśmiechnęła się ze współczuciem. S: Tak naprawdę to ja nie pamiętam dźwięków. Miałam zaledwie trzy lata, kiedy straciłam słuch. Będę musiała nauczyć się wszystkiego jeszcze raz. Zamilkła, widząc napięcie w jego wyrazie twarzy. S: Masz plany na święta? D: Jadę do mojej dziewczyny. S: To wyjaśnia plecak. Chodzi do szkoły? D: Tak. S: Ty też? D: Tak. S: Co studiujesz? D: Ekonomię i biznes z matematyką. S: Wow! To musi zajmować dużo czasu. Co studiuje twoja dziewczyna? Daniel przewidział wyraz twarzy Samanthy, kiedy jej powiedział. D: Muzykę. Odpowiedź Samanthy była całkowicie przewidywalna. Taa, takiej miny się spodziewał: litość zmieszana ze współczuciem. Zaczynało go to cholernie męczyć. Światełko zamigotało na ścianie i wszyscy obrócili się, by spojrzeć na wyświetlone imię- „panna S.Wilson”. S: To ja.

361

Samantha poszperała w swojej torebce, a potem podała mu kawałek kartki ze swoim numerem telefonicznym. Uśmiechnęła się, widząc jego minę. S: Nie uderzam do ciebie! Choć jesteś słodki. Chciałabym po prostu wiedzieć jak ci to posłuży. Fajnie byłoby być w kontakcie, wymieniać się notatkami. Trzymaj się, Danielu. Rzuciła mu uśmiech i zniknęła w jednym z korytarzy, a Daniel został sam. Przez chwilę myślał o wyrzuceniu kartki, ale koniec końców włożył ją do kieszeni i zapomniał. Kiedy pojawiło się nazwisko Daniela, skierował się do tego samego korytarza, co Samantha. Poczuł ulgę, widząc w gabinecie doktora Palmera. - Dzień dobry, panie Colton. Jak się masz? Jakieś problemy? - Cześć, doktorku. Nie, wszystko w porządku. - Jakieś mdłości? Zawroty głowy? - Trochę, ale chyba już słabną. - To dobrze. Bolesność przy zmienianiu opatrunku? - Trochę. Zwłaszcza, kiedy przypadkiem pociągnę za ucho. - Sam zmieniałeś sobie opatrunki? - No cóż, taaa. Dr Palmer zmarszczył brwi.- W porządku. Zobaczmy. Badał i dotykał. Bolało, ale dało się wytrzymać. Obszedł Daniela i spojrzał mu w twarz. - Wszystko wygląda dobrze. Nie ma się czym martwić. Teraz wyjmę szwy. To będzie trochę niekomfortowe. Pięć minut później, Daniel czuł się tak jakby doktor próbował otworzyć mu czaszkę łomem. Aczkolwiek ulgą było pozbycie się szwów. Dr Palmer przesunął się, żeby porozmawiać z Danielem.

362

- Jest lekka tkliwość, ale nie większa niż się spodziewałem. Wszystko wróci do normy za kilka tygodni i wtedy będziemy mogli założyć transmiter i procesor. Masz jakieś pytania? - Mogę jeździć motocyklem? Dr Palmer zmarszczył brwi.- Nie, za wcześnie na to. Zwłaszcza, jeśli nadal miewasz zawroty głowy. Niech mnie pan zapyta jeszcze raz po dopasowaniu, panie Colton. Daniel spodziewał się takiej odpowiedzi, ale i tak był poirytowany. - W porządku. Do zobaczenia w przyszłym roku, doktorze. Dzięki i w ogóle. - Wesołych Świąt- powiedział cicho doktor, obserwując jak Daniel wychodzi z gabinetu.

***

Daniel cieszył się, że przyjechał wcześniej na dworzec autobusowy. Denerwowały go tak samo jak lotniska i dworce kolei. Jeśli była jakaś zmiana peronu albo bramki ogłaszana przez głośniki, to nie słyszał jej. Przegapił kilka połączeń w swoich poprzednich podróżach, ponieważ zaistniały zmiany na ostatnią chwilę, o których nie wiedział. Pilnował autobusu do Atlanty, wielokrotnie sprawdzając tablice informacyjne aż do czasu odjazdu. Daniel usiadł na tyle i zamknął oczy. Nie przyznałby tego nawet Diabłu, ale cieszył się, że nie będzie prowadził Sirony przez całą drogę do domu Lisanne. Autobus był prawie pełen. Ludzie jechali na święta, mieli powpychane w torby kolorowe pakunki, ale nikt nie przeszkadzał mu w jego kącie. Miał świadomość jaką aurą niedostępności się otaczał taki wysoki, z szerokimi ramionami, tygodniowym zarostem, kolczykiem, nisko opuszczoną czapką, ciężkimi butami i czarną, skórzaną kurtką. Nie potrzebował znaku mówiącego ludziom, żeby trzymali się z daleka. Po godzinie drzemania, usiadł prosto i potarł oczy. Wyciągnął z plecaka wymęczoną kopię „Małe jest Piękne” Schumacher’a i próbował skoncentrować się na stronach. Nie mógł 363

się doczekać, kiedy zobaczy swoją dziewczynę, a tym bardziej kiedy poczuje jej ciało owinięte wokół siebie. Wiedział, że jej rodzice będą ich bacznie obserwować i czekać aż tknie ją palcem- albo językiem- w nieprzyzwoitym miejscu, ale Daniel był pewien, że znajdzie jakiś sposób. Tak, do diabła. Książka spadła na jego kolana, a oczy popłynęły do krajobrazu za szybą autobusu: drzewa, pola, sady, domy, kolejne małe miasteczko, jeszcze więcej drzew. Jednak zamiast podziwiać krajobraz Georgii, myślał o tym jak bardzo jego życie się zmieniło. Rozpoczęcie studiów było wielką sprawą dla większości ludzi, ale dla Daniela był to skok w nieznane. Na przekór wszystkim radom jakie dało mu jego liceum, był zdeterminowany, aby jego utrata słuchu pozostała sprawą prywatną. Musiał pracować ciężej, dłużej i koncentrować się bardziej niż inni studenci; musiał walczyć- dosłownieprzeciwko nadziejom powstałym z powodu jego relacji z Zefem; i poznał Lisanne. W jego intencji naprawdę było trzymanie się w samotności, ale teraz odkrył, że ma dziewczynęmoże nawet poważną- i był w drodze, aby ponownie spędzić święta z jej rodziną. I jeszcze ta wielka, potencjalnie zmieniającą życie decyzja o założeniu IŚ. Nawet nie był pewien jak się z tym czuje, ale kiedy widział śpiew Lisanne, widział jak pasja do muzyki wylewa się z niej, jego powody żeby nie zakładać implantu zniknęły. I niczego nie żałował. Jeszcze raz pomyślał o tym, co to znaczy mieć dziewczynę albo raczej, co oznaczało dla niego posiadanie Lisanne w swoim życiu. Lubił seks- bardzo- i odkąd tylko stracił dziewictwo w wieku 15 lat, wielbił boga przygód na jedną noc, bezlitośnie wpuszczając się w pogoń za krótkoterminową gratyfikacją. Zaczęło się to jako ochrona przed bólem odrzucenia, ale stało się wiecznym nawykiem. Z Lisanne było inaczej. Tak bardzo inaczej, że Daniel musiał przyznać, iż znajdował się na niezbadanym terytorium. Po kolei rozbierała go z jego mechanizmów obronnych i był teraz kruchy, zdemaskowany. To było niepokojące, ale w tym samym czasie nie czuł się aż taki samotny. Odrzuciła izolację jako rozwiązanie jego głuchoty i poprowadziła go z powrotem do świata. Ale problem pozostawał- to był świat pełen słyszących ludzi, gdzie

364

głuchota zazwyczaj służyła jako powód do żartów. To było zniechęcające, zwłaszcza że nie wiedział jak jej wytłumaczyć o co go prosiła. Ta operacja była kolejnym krokiem w ten świat. Daniel był aż nazbyt świadomy, że IŚ był elementem technologii, która mogła pomóc. Mimo to, było to tylko narzędzie- nadal będzie głuchy. Zastanawiał się czy Lisanne naprawdę to rozumiała. Jeśli miał być z sobą szczery, to czekał na moment, w którym będzie zmęczona posiadaniem niepełnosprawnego chłopaka. Chryste, ile to pieprzone słowo ważyło. Czuł się także za nią odpowiedzialny, bo był pierwszym mężczyzną z jakim spała. Do diabła, zakładał, że był pierwszym facetem, z którym się całowała. Jednak razem ze wzrostem jej pewności siebie, seks robił się coraz lepszy. Ufała mu, że pomoże jej w dalszych odkryciach. Czekał na to z niecierpliwością. Daniel podrapał się po brodzie. Chyba pora, by ją zgolić- jego Laleczka ma wrażliwą skórę. Poczuł wibracje swojego telefonu, przyszedł SMS. *L: Jestem na dworcu autobusowym. Nie mogę się doczekać, żeby cię zobaczyć. LA xx*

Uśmiechnął się na jej wiadomość. Mówił poważnie o wszystkim co napisał w liście i to go przerażało. To, co do niej czuł… Poleganie na innych ludziach było oznaką słabości. Zef dowiódł tego. Ale kiedy wysiadł z autobusu i zobaczył jak jej zaniepokojona twarz zostaje zastąpiona szerokim uśmiechem, jego wątpliwości zostały odepchnięte na daleki plan i zamknięte na klucz. - Laleczko- powiedział rzucając plecak na ziemię i przyciągając ją do siebie. - Masz brodę!- Zapiszczała. - Nie podoba ci się? 365

- Em… Pochylił się, by ją pocałować, a ona mocno objęła go za szyję. Jej usta były miękkie i ciepłe, język gorący i chętny. Daniel zatracił się w pocałunku, zapominając, że stał na betonowej płycie dworca autobusowego. Przypomniał mu o tym jego członek, gdy jego biodra automatycznie próbowały się w nią wbić. Odsunął ją delikatnie i poczuł lekki opór. Wypuścił powietrze i uniósł brwi. - Podoba mi się to, co myślisz, laleczko, ale najpierw powinniśmy się stąd wydostać.Dotknął jej policzka, który był lekko zaróżowiony od pocałunku.- I ogolę się. Lisanne zaśmiała się zawstydzona. - Zdaje się, że nie umiem zachowywać się właściwie przy tobie! - Tak długo jak będziesz się niewłaściwie zachowywała, nie będzie żadnego narzekania z mojej strony- szepnął w jej włosy. Westchnęła radośnie.- Mama i tata są na jakiejś zabawie w szkole, a Harry z przyjaciółmi. Daniel zrozumiał aluzję. - Jedź szybko, kochanie, bo chyba za długo już nie wytrzymam. Schylił się po swój plecak i doświadczył lekkiego zawrotu głowy, przez który zatoczył się. - Daniel! - Nie wariuj, kochanie. Jest dobrze- powiedział, tym razem wolniej się podnosząc. Lisanne upewniła się, że jej ramie mocno trzyma go w pasie, gdy szli w kierunku samochodu. Czuła się uspokojona jego obecnością.

366

Dotarcie do domu Lisanne zajęło pół godziny. Przez większość podróży Daniel opierał lewą rękę na jej udzie. To wystarczyło, by Lisanne ściskała kierownicą aż jej kostki zrobiły się białe. Jakaś część jej nigdy nie wierzyła w to, że on naprawdę przyjedzie. Oboje czuli ulgę, kiedy podróż w końcu dobiegła końca. Lisanne wyłączyła silnik i napięcie zatrzeszczało w powietrzu. Iskry, które zapalą się w każdej chwili. Obróciła głowę, by spojrzeć na niego i napotkała jego wzrok. - Więc wszyscy wyszli. - Tak. - Na jak długo? - Na kilka godzin. Może. - Chodźmy. Otworzyła drzwi frontowe i bez słowa poprowadziła go po schodach do jej sypialni, trzymając za rękę. Daniel rzucił plecak na dywan i wygłodniale pocałował Lisanne. Zaczęła odpowiadać, wepchnęła ręce pod jego skórzaną kurtkę, ale potem odsunęła się. Daniel patrzył na nią w konsternacji. - Czy mógłbyś… twój zarost… wszyscy będą wiedzieli. Uśmiechnął się w zrozumieniu.- Ogolę się. Jej ulga była oczywista.- Przepraszam, ja po prostu… - Nie ma problemu, laleczko. - Daniel… - O co chodzi? - Operacja… 367

Zesztywniał. - Co z nią? Zaczęła żuć swoją wargę i pociągnęła nerwowo za rękaw swojego płaszcza. - Mogę zobaczyć… mogę zobaczyć twoją bliznę? Nie poruszył się, ale też nie powstrzymał jej, kiedy delikatnie ściągnęła mu czapkę. - Och- wyszeptała, przebiegając wzrokiem po gazie i taśmie biegnącej w górę jego czaszki. Daniel odwrócił się od niej twarzą. Czy to był ten moment, kiedy rzeczywistość będzie zbyt przytłaczająca? Ale zamiast tego jej miękki dłonie przyciągnęły jego usta i pocałowała go powoli i kochająco. - Podobają mi się twoje krótkie włosy. Pasują do ciebie. Wyglądasz jak żołnierz czy coś w tym stylu. Prychnął, bo taaa, armia zatrudniała wiele głuchych osób. - Czy coś w tym stylu. Myślę, że żołnierzom nie pozwalają mieć kolczyków. Wyciągnął kosmetyczkę z plecaka i ściągnął t-shirt przez głowę, uśmiechając się do siebie kiedy jej oczy podążały za materiałem po jego ciele. Poszedł do łazienki. Kiedy spojrzał w lustro, zobaczył że Lisanne stoi za nim. - Pozwól mi to zrobić. - Co? - Chcę cię ogolić. Wpatrywał się w nią. - Nie ufasz mi?

368

- Po prostu nie chcę wyglądać jakbym wdał się w bójkę, a przynajmniej nie bardziej niż teraz. - Hej- powiedziała, trącając go w ramię.- Mam bardzo stabilne ręce. - Mmm- powiedziała, wtulając się w jej szyję.- Lubię twoje ręce. Popchnęła jego ramię, żeby na nią spojrzał. - Więc pozwolisz mi? Westchnął teatralnie.- W porządku, ale już mam 3,5 centymetrowe nacięcie. Więc bądź ostrożna, laleczko, ok? Usiadł na stołku, który postawiła przed oknem i obserwował jak wyciąga jego piankę i maszynkę. Łazienka zaczęła wypełniać się tym samym napięciem, którego doświadczyli w samochodzie. Podniecenie Daniela, które zaczęło się na podjeździe i zwiększyło w sypialni, teraz stawało się naprawdę cholernie niewygodne. Przesunął się na stołku, gdy jego oczy znalazły się na poziomie piersi Lisanne. Potrząsnęła puszką, a potem nacisnęła dyfuzor, obserwując jak piana wypłynęła na jej dłoń. Rozsmarowała ją na jego policzkach, brodzie, nad jego pełnymi ustami i na gardle. Spojrzał na nią, jego orzechowe oczy były rozszerzone i ufające. Podniosła maszynkę i podeszła bliżej tak, że stała między jego nogami. Oparła lewą rękę na jego ramieniu, a on wyciągnął szyję do góry. Lisanne pochyliła się do przodu i przechyliła na bok głowę Daniela. Poruszając się z precyzją, umieściła maszynkę na podstawie jego baczka, mniej niż cal od nacięcia za jego uchem. Wolnymi, ostrożnymi pociągnięciami przesunęła maszynką po jego lewym policzku. Długi, miękki, srebrny pasek jego skóry został odkryty. Jego naga pierś unosiła się i opadała równomiernie, a oczy obserwowały ją. Kiedy przesunęła się do jego górnej wargi, ściągnął ją w dół; kiedy przesunęła się do jego prawej strony, przechylił głowę.

369

Wypłukała maszynkę w umywalce i jej oczy obserwowały kroplę wody, która spłynęła po jego piersi, połyskując przez chwilę zanim zniknęła w jego jeansach. Poruszała się wokół niego z dużą ostrożnością i goliła go do czysta. Skończyła przesunięciem maszynki w górę po jego gardle do brody. Wytarła ostatnią smugę pianki z jego prawego policzka i delikatnie poklepała jego twarz ręcznikiem. - Gotowe- powiedziała zachrypniętym głosem. Wziął od niej maszynkę i położył ją ostrożnie na umywalce, patrząc jak woda spływała do odpływu. Spojrzał na siebie w lustrze i przesunął palcami po swojej gładkiej twarzy. - Dobra robota.- Obrócił się i przez kilka sekund patrzył jej w oczy zanim znowu się odezwał.- Mogę cię teraz zabrać do łóżka? - Zaczęłam brać pigułki. Jej nagłe oświadczenie zatrzymało go. - Tak? - Tak. - Ok.- Nie był pewny, co chciała, żeby zrobił z tą informacją. - Więc nie musisz, no wiesz… nie musisz używać prezerwatywy. Wpatrywał się w nią i jej twarz poczerwieniała. - Myślałam, że tego chciałeś!- Powiedziała ostro. Zamrugał w zaskoczeniu zarówno z powodu złości na jej twarzy jak i słów. - Nie, nie miałem na myśli… laleczko, ja nie… to znaczy, to świetnie. Wiem, że jestem zdrowy, bo regularnie się badam i musieli mi zrobić badania krwi przez operacją. Po prostu mnie zaskoczyłaś. Nigdy jeszcze nie próbowałem bez prezerwatywy.

370

- Och, w porządku- potaknęła Lisanne. Spojrzała na niego zuchwale.- Daniel, chcę żebyś się ze mną kochał. Jej słowa po raz kolejny spowodowały, że zamilkł i nagle poczuł niepewność. Znał seks. Znał pieprzenie. Wiedział jak sprawić, by kobieta doszła tak mocno, że widziała gwiazdy, galaktykę i całą cholerną Drogę Mleczną. Ale kochać się? Czy tym to właśnie było? To dlatego z nią było inaczej? Oblizał usta, gdy chwyciła go za rękę i poprowadziła do sypialni. Patrzył jak jej biodra obracają się i kołyszą, gdy szedł za nią. Jej członek zapłakał z radości. - Podstaw krzesło pod drzwi- powiedziała.- Tak na wszelki wypadek. Daniel podniósł krzesło od jej biurka i podstawił je pod klamką, a potem zdjął buty i skarpetki. - Zazwyczaj nie nosisz paska do jeansów- powiedziała nagle. Wzruszył ramionami. - Powstrzymują moje spodnie przed spadaniem. - Nie jadłeś, prawda? - Naprawdę chcesz teraz o tym rozmawiać, laleczko, bo ja chcę tylko wepchnąć w ciebie mojego fiuta, o co błagał mnie przez ostatnie pół godziny. A potem chcę poczuć jak zaciskasz się wokół mnie, gdy dochodzisz, krzycząc moje imię. - Och. - Taa. Daniel położył się na jej łóżku i wyszczerzył się. - Chcesz się poprzytulać? - Chcę zrobić o wiele więcej- powiedziała pewnie.

371

Lisanne weszła na łóżko i usiadła na nim okrakiem. Pochyliła się i pocałowała jego pierś, ciągnąc najpierw za jeden, a potem za drugi kolczyk w jego sutku. Daniel oddychał głęboko, czując buchające w nim fale pożądania. Nie miała pojęcia jak cholernie seksownie wyglądała robiąc to, przejmując kontrolę. Jego ramiona leżały po bokach, gdy dalej smakowała każdy cal jego nagiej skóry jaki mogła znaleźć. Kiedy złapała go przez jeansy, zamruczał. Wsunęła rękę do środka i jej usta otworzyły się w zaskoczeniu. - Nie masz na sobie bielizny. Wyszczerzył się.- Jakoś nie zabrałem się za pranie. Jej ręka ścisnęła go, a on westchnął z gratyfikacji. - Kurwa, jakie to przyjemne, laleczko. Odpięła mu pasek i guzik jeansów zanim rozpięła rozporek. Daniel zaskomlał. - Och, przepraszam- wydusiła. - Kurwa, Lis, już wystarczająco mnie uszkodzono w tym tygodniu. Uważaj na mojego fiuta. Potrzebuje trochę miłości. - Och, biedny maluszek- uśmiechnęła się krzywo.- Chcesz, żebym go pocałowała? Intencja Daniela, by powiedzieć, że jego penis nie był „maluszkiem” uwięzła mu w gardle, gdy wyciągnęła jego członek i zaczęła zostawiać na nim malutkie, słodkie pocałunki. Niepewnie ssała czubek, jej poważne oczy zerkały na niego. Puściła go na tyle, aby zapytać.- W porządku? - Jap- udało mu się wykrztusić, gdy spójność zaczęła się budować.

372

Uśmiechnęła się i wróciła do niewprawnego lizania, ssania i generalnie odkrywania jakie ruchy powodują najlepsze reakcje. To było jak eksperyment naukowy, ale z pornograficznymi efektami dźwiękowymi, ponieważ Daniel pojękiwał, mruczał i dyszał. Kiedy poczuł, że jego jaja i brzuch zaciskają się, popchnął jej ramiona. - Lis… - Tak?- Powiedziała zdezorientowana, kiedy wił się pod nią. - Laleczko, jeśli dalej będziesz to robiła, to dojdę. Zmarszczyła brwi.- A nie o to chodzi? Udało mu się uśmiechnąć na jej skonsternowaną minę. Podparł się na łokciach, żeby lepiej widzieć jej twarz. - Cóż, tak, ale wtedy szybko będzie po wszystkim. Muszę nadawać sobie tempo. - Czy właśnie to robisz ze mną? Nadajesz sobie tempo? Wyglądała na lekko zranioną. Daniel próbował wytłumaczyć podczas, gdy jego penis przeklinał go.- To zależy. Czasami po prostu chcę się pieprzyć, mocno i szybko, prawda? Przełknęła i poczuła jak jej wnętrze zaciska się w odpowiedzi. - Ale czasami- kontynuował- czasami chcę, żeby to trwało. Tak jak teraz. Chcę cię dotknąć, chcę cię posmakować, chcę widzieć twoją twarz, gdy dochodzisz, chcę żebyś krzyczała bo nie chcesz, aby to się skończyło i bo tego chcesz. Chcę, żeby było ci dobrze, kochanie, naprawdę dobrze. Spojrzał w dół na swojego penisa, który był już prawie purpurowy. - A potem zerżnę cię mocno i szybko. Jak to brzmi? - Em, w porządku. Wyszczerzył się do niej.- To dobrze. Chodź tutaj.

373

Kiedy wspinała się po łóżku, wepchnął swojego nieszczęśliwego i bolesnego członka z powrotem do jeansów, a następnie odpiął po kolei guziki jej koszuli. - Wiem, że to głupie- powiedziała cicho- ale denerwuję się. Wiesz, bo dawno tego nie robiliśmy. - Mi to mówisz. Cholernie bolą mnie jaja, a twoja błona dziewicza pewnie już odrosła. - Co?- Powiedziała Lisanne ze spanikowaną miną. Daniel zachichotał. - Żartowałem! Jezu! - Wiedziałam- mruknęła. Rozsunął jej koszulę i zobaczył jadeitowo zielony biustonosz Victoria’a Secret, który widział przez chwilę, gdy się upiła. Tej nocy, kiedy go spoliczkowała i wyrzuciła z pokoju. Wyglądał zmysłowo na jej bladej skórze. Mógł nawet jęknąć na głos- nie wiedział. Zanurzył twarz w jej piersiach, gdy podążając za jego tatuażami, przesuwała rękami po wypukłych mięśniach jego bicepsów. - Tęskniłam za tym- westchnęła mimo, że Daniel nie mógł jej usłyszeć. Odpiął jej stanik jedną ręką i zsunął go po jej drobnych ramionach. Jej sutki już dumnie sterczały, ale używając języka i zębów, podrażnił je tak, że wyglądały jak napięte, malutkie pięści. - Mmm, truskawka- powiedział do siebie. Lisanne zarumieniła się, żar wędrował ze środka jej ciała do każdego najbardziej oddalonego milimetra. Przewróciła się na plecy i Daniel ściągnął jej jeansy. Zadrżała lekko, więc spojrzał w górę. - W porządku?

374

- T-tak! Uśmiechając się, zsunął jej majtki w dół aż do kostek. Włożył w nią kilka palców i obserwował z rozkoszą jak rozciągnęła swoje ciało i zadrżała. - Czy doprowadzałaś się do orgazmu beze mnie, laleczko? Wybełkotała coś, ale Daniel nie był w stanie odczytać, co powiedziała. - Powtórz, kochanie. - Em, tak. Raz- wymamrotała. - Dobra robota, Lis- powiedział próbując nie śmiać się z jej przerażonej miny.- Było dobrze? - W porządku. Jest lepiej, kiedy ty to robisz. Daniel wyszczerzył się. Nie miał zamiaru kłócić się z tym. - Lubisz kiedy robię to? Lisanne przestała oddychać. - Albo to? Jej biodra podskoczyły na łóżku. - Albo to? Krzyknęła i zesztywniałymi palcami ścisnęła pościel. Uśmiechając się do siebie, Daniel nie mógł oprzeć się polizaniu jej. Szlag, dobrze smakowała. Zastanawiał się czy znowu uda mu się doprowadzić ją do orgazmu samymi ustami. Pięć minut później otrzymał swoją odpowiedź. Lisanne była spoconym bałaganem. Leżała na plecach całkowicie otwarta i na widoku, promieniując po drugim, oszałamiającym orgazmie. Daniel był szczęśliwy, że jego dziewczyna 375

była usatysfakcjonowana, ale granit w jego spodniach naprawdę mu dokuczał. Skopał swoje jeansy poczuwszy ulgę, a ona otworzyła oczy. - Nie mogę się ruszyć- wydyszała. - Nie musisz, kochanie- powiedział.- Ja odwalę całą robotę. Ty po prostu… ciesz się przejażdżką!- Sięgnął do swojej kurtki po paczkę prezerwatyw zanim przypomniał sobie, że nie były potrzebne. Zawahał się na chwilę. Robił wiele szalonych rzeczy z mnóstwem kobiet, ale nigdy nie bez prezerwatywy. Był bardziej niż szczęśliwy, że Lisanne będzie jego pierwszą. Ta myśl sprawiła, że się uśmiechnął. Delikatnie przewrócił ją na prawe biodro i położył się za nią tak, że leżeli na łyżeczkę. Uniósł jej kolana do góry swoimi, wsunął jedno ramię pod nią i przyciągnął mocno do siebie. Potem potarł stojącym czubkiem o jej wejście i poczuł jej ciepło, jej mokrość. Wszedł w nią szybciej niż miał zamiar, ale nie powstrzymała go. Poczuwszy jej skórę na swojej, jej satynowe zaciskające się wokół niego ściany, Daniel doszedł prawie od razu. Wbiła swój tyłek w niego i był straceńcem. Jakby już nie miał problemu z utrzymaniem kontroli. Wchodził w nią mocno i eksplodował w potoku gorąca, pulsując i spuszczając się w niej. Kurwa, to było intensywne. Był prawie zażenowany, że doszedł tak szybko. To nie zdarzyło się od długiego czasu. Wyszedł z niej i zaobserwował z fascynacją, że jego sperma spływała po tyle jej uda. Niech to szlag, ale to było seksowne. Lisanne obróciła się w jego ramionach aż leżała twarzą do niego. - Cześć- powiedziała nieśmiało. Pocałował jej miękkie usta.- Jesteś tak kurewsko niesamowita, wiesz o tym, prawda? Zachichotała.- Ty też. Tęskniłam za, em, orgazmami z tobą. - Wiesz jakich słów używać, laleczko. Udawała, że wydyma usta, a on zaśmiał się. 376

- Tęskniłam za tym wszystkim- powiedziała, podnosząc rękę i głaszcząc go po policzku. - Ja też- westchnął, zostawiając miękki pocałunek na czubku jej nosa. - Uch!- Usiadła nagle. - Co się stało? Oczy Daniela pomknęły do okna. Może usłyszała, że wracają jej rodzice? - Ja… o Boże, to takie żenujące! Daniel patrzył na nią zmartwionymi oczami. Kiedy Lisanne zaczęła wstawać z łóżka, położył rękę na jej ramieniu i zatrzymał ją. - Lis, o co chodzi? Zeświruję przez ciebie. - O Boże. To tylko… nic. Zaczekaj tutaj. - Lis! - Och na miłość boską, Daniel! Kapię, w porządku? Wrócę za chwilę. Słyszała głośny śmiech Daniela przez całą drogę do łazienki. Lisanne wyczyściła się, mamrocząc bezdźwięcznie. Nagle pożałowała, że nie użyli prezerwatywy. To było niesamowite uczucie tak bez żadnych barier między nimi, ale i tak, prezerwatywy robiły o wiele mniej bałaganu. Zastanawiała się czy ma czas na prysznic i zdecydowała, że to absolutnie konieczne. Potem pewna myśl przyszła jej do głowy. Może mogliby wziąć wspólny prysznic. Kirsty opowiedziała jej ze zbytnimi szczegółami jak to ona i Vin robili do w prywatnej łazience bractwa. Lisanne pomyślała, że to brzmi raczej niebezpiecznie z tym całym potykaniem się i ślizganiem na płytkach. Jednak teraz kiedy miała taką okazję, Lisanne odkryła, że sama chce się przekonać. Owinęła się ręcznikiem kąpielowym pod ramionami i wzięła drugi dla Daniela.

377

Już nie leżał w łóżku, ale wychylał się przez jej okno. Dawał Lisanne bardzo ładny widok swojego bardzo ładnego tyłka. Miała nadzieję, że nie pali: jej tata miał nos jak pies myśliwski, jeśli chodziło o takie sprawy. Ale nie palił i teraz kiedy Lisanne zastanowiła się nad tym, nie widziała, by sięgał po papierosa od czasu kiedy odebrała go z dworca autobusowego. Zanim miała okazją zapytać go o to, obrócił się i podskoczył widząc ją. - Lis, kurwa! O mało nie dostałem przez ciebie zawału. Już myślałem, że twoi rodzice wrócili wcześniej. Uśmiechnęła się zadowolona z siebie, szczęśliwa, że tak dla odmiany to on był zaskoczony. Jej oczy powędrowały w górę i w dół jego ciała. Z pewnością schudł, ale poza tym nic nie wskazywało na to, że przeszedł przez poważną operację- nic poza gazą z boku jego głowy. - Idę wziąć prysznic. Chcesz się do mnie przyłączyć? Oczy Daniela zapaliły się, ale potem zmarszczył brwi. - Taa, ale to musi zostać suche- powiedział, wskazując na ucho. - W porządku, będę delikatna- powiedziała. Uniósł brwi, a potem zaczął gonić ją do łazienki.

378

Lisanne zrobiła mentalną notatkę wpisując seks pod prysznicem na samą górę jej ulubionych rzeczy do robienia z Danielem i Danielowi. Nie ważne czy to przez parę, jego śliskie namydlone dłonie, gorącą wodę i jeszcze gorętszy seks, ta kombinacja była marzeniem alchemika. Stworzyła złotą, topiącą się chwilę. Jaśniała, a Daniel wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie. Niestety całkowite zmoczenie jego opatrunku stało się nieuniknione. Lisanne ponownie była zszokowana, gdy zobaczyła długą bliznę i wygoloną skórę, choć jego włosy zaczęły odrastać tworząc miękki meszek. Ukrywając poczucie winy jakie czuła widząc tą okropną bliznę, nalegała że nie mogą ryzykować powrotu do łóżka. Harry i rodzice mieli niedługo wrócić. - Jeszcze pięć minut- błagał Daniel przyciskając jej nagie ciało do drzwi sypialni. - Nie!- Powiedziała nalegając.- Ubierz te przeklęte spodnie. I tak musimy jeszcze naprawić ci głowę. - Wiele kobiet próbowało- powiedział poważnie. - Ha ha, bardzo śmieszne! Ubieraj się. Danielowi nie zajęło to dużo czasu: jedna para spodni, jeden t- shirt i koniec. Lisanne potrzebowała więcej czasu i chciała wysuszyć włosy, by uniknąć pytań dlaczego były mokre chwilę po tym jak jej chłopak przyjechał z wizytą. Daniel położył się i obserwował ją z małym uśmiechem na twarzy. - Co?- Powiedziała, gdy skończyła. Wzruszył ramionami.- To, podoba mi się. - Co, patrzenie jak suszę sobie włosy?

379

Uśmiechnął się, chociaż jego oczy wydawały się trochę smutne. - Taa, ale nie tylko to. Wszystko: ty, ja, spędzanie razem czasu, żadnego szczególnego miejsca w którym musimy być, żadnej presji, no wiesz. Żadnej współlokatorki. - Wiem, co masz na myśli. Ale Kirsty nie jest taka zła. Dogadujecie się, prawda? - Taa, jest w porządku. Chodziło mi tylko o to, że… a pieprzyć to. Nie wiem o czym mówię. - Może czasami moglibyśmy jeździć do ciebie? Daniel pokręcił głową.- Nie, laleczko. Nie zrobiłbym ci tego. Poza tym i tak się wyprowadzam. Wynajmę gdzieś pokój. Byłem w kilku miejscach… - Ale… co z Zefem? Czy to nie jest też twój dom? - To już naprawdę nie działa. Atmosfera zrobiła się dosyć napięta. Muszę znaleźć sobie własny kąt. Hej, zapomniałem ci powiedzieć. Dostałem pracę. Twarz Lisanne posmutniała.- A co ze szkołą? Co z twoim wykształceniem? - Będę pracował tylko 15 do 20 godzin w tygodniu, to wszystko. To oznacza, że będę musiał pracować w weekendy, ale dalej będę chodził do szkoły. Może będę musiał sobie odpuścić jedne zajęcia. Zobaczymy. - Nigdy nie będę się z tobą widywała! Wstał i objął ją ramionami.- Coś wymyślimy, jeśli chcesz. - Oczywiście, że chcę! Dlaczego miałabym nie chcieć?- Pocałowała go szybko.- Idiota. Uśmiechnął się do niej z góry. - Nie wiem, Lis. Przejechałem całą tą drogę, a ty wykorzystałaś moje ciało w chwili, kiedy przeszedłem przez drzwi. A teraz mnie obrażasz? Uszczypnęła go w tyłek przez co podskoczył. - Przyzwyczaj się do tego. Jesteś mój przez te święta.

380

Pięć minut później, rodzice Lisanne znaleźli ich siedzących niewinnie przy kuchennym stole. Lisanne zaklejała taśmą gazę na głowie Daniela. - Witaj Danielu- powiedziała ciepło Monica.- Jak się masz, mój drogi? Och, wyglądasz o wiele lepiej niż w zeszłym tygodniu- i pocałowała go w policzek sprawiając, że opuścił głowę i wyszczerzył się. Wstał i uścisnął ręce z ojcem Lisanne czym zarobił na skargę od Lisanne- jej palce zsunęły się po jego ranie i wzdrygnął się. - Nie ruszaj się- powiedziała trzepiąc go po plecach. - Lisanne!- Syknęła jej matka. - Cóż, on mnie nie słyszy, mamo, więc muszę- powiedziała nadąsana Lisanne.- Tylko w ten sposób mogę zwrócić jego uwagę.- Pociągnęła Daniela za ramię, by na nią spojrza.- Moja mama uważa, że jestem dla ciebie za ostra. Daniel zaśmiał się.- Taa, jesteś dosyć straszna. - Widzisz, mamo?- Powiedziała Lisanne.- Nic mu nie jest. - Ale i tak… Danielu, mogę zaproponować ci coś do picia? Mrożonej herbaty albo może kawy? Jednak Ernie już sięgnął do lodówki i wyciągnął puszkę piwa ze sześciopaku.- A może coś takiego? - Taa, świetnie. Dzięki, panie Maclaine. - Tato, ja też napiję się piwa- powiedziała Lisanne. - O na pewno nie!- Powiedziała ostro jej matka. - Dlaczego nie? Daniel jest tylko kilka miesięcy starszy ode mnie! - Lisanne!- Powiedziała jej matka ostrzegawczym tonem. Lisanne wydymała usta i Daniel puścił do niej oko.

381

- No poważnie?! Myślę, że lubicie Daniela bardziej niż mnie! Ernie przewrócił oczami. Płacili mu za uczenie buzujących hormonami nastolatków. Posiadanie ich także w domu było łagodnie rzecz ujmując, męczące. - Pójdę pooglądać telewizję- powiedział do nikogo konkretnie.- Za chwilę zaczyna się film z Bruce’m Willis’em. Monica pokręciła głową. - Nie wiem jakie macie plany na dzisiejszy wieczór, ale ja jestem skonana. Mogę zamówić pizzę, jeśli jesteście głodni. Daniel spojrzał z niepokojem na Lisanne, która potakiwała radośnie. - Em, Lis- powiedział cicho.- Nie mam przy sobie żadnej kasy. Eee, muszę jutro pójść do bankomatu, żeby za nią zapłacić. Monica położyła rękę na jego ramieniu. - Nonsens- powiedziała.- Jesteś naszym gościem. Nawet nie chcę o tym słyszeć. Harry przerwał im wchodząc ociężale przez tylne drzwi i zatrzaskując je za sobą. - Hej Dan! Wow, zajebista blizna! Super. Musiało naprawdę boleć. Lisanne popchnęła brata, ale ten jej oddał i potknęła się. - Na miłość boską!- Krzyknęła Monica.- Możecie przynajmniej udawać, że jesteście dobrze wychowani? - Przepraszam, mamo- powiedział radośnie Harry.- To ona zaczęła. Daniel wyłapał tylko kawałek rozmowy, ale domyślił się reszty. - Jak się masz, stary?- Powiedział do Harrego.- Chcesz zobaczyć, gdzie wyciągali mi mózg? - Pewnie!- Powiedział Harry zerkając na wpół zakrytą bliznę Daniela.- Naprawdę wyjmowali ci mózg?

382

- Jasne- powiedział Daniel- ale wydaje mi się, że odwrotnie go włożyli. - Ja nie widzę różnicy- powiedziała Lisanne. Daniel wyszczerzył się, gdy Monica spojrzała na nią ostro. - Lisanne, skończ opatrywać Daniela i powiedz mi jaką pizzę chcecie. Harry odszedł po wyciągnięciu z Daniela obietnicy, że przynajmniej raz pójdą do salonu gier podczas świąt, a Lisanne przykleiła ostatni kawałek taśmy na ranie Daniela. Z powrotem założył czapkę zakrywając jej pracę. - W środku też będziesz ją nosił? Potaknął.- Taa, bo co? - Po prostu myślę, że noszenie czapki w domu jest dziwne. - W przeciwieństwie do 3,5 centymetrowej pieprzonej dziury w mojej głowiepowiedział ostro. Lisanne ugryzła się w język, gdy w jej głowie wypłynęła wściekła odpowiedź. Zrozumiała wskazówkę widząc jego poirytowaną minę. To najwyraźniej był wrażliwy temat nie tylko z jednego powodu. - Przepraszam- powiedziała miękko.- Przepraszam. Gdy oparł głowę o jej ciało i objął ją w talii, zostawiła delikatny pocałunek na jego krótkich włosach. Monica nagle poczuła się jak intruz w swojej własnej kuchni widząc ten osobisty moment. Była dumna ze swojej córki, że ta radziła sobie z niepełnosprawnością Daniela z takim pragmatyzmem i bezpośredniością. Jednak w tym samym czasie była przerażona głębią uczuć jakie widziała między tą dwójką. Był pierwszym chłopakiem Lisanne, pierwszym chłopakiem na jakiego w ogóle zwróciła uwagę i oczywistym było dla Moniki, że jej córka jest zakochana po uszy. Daniel mniej okazywał swoje uczucia, ale jego czyny były głośniejsze niż słowa. Monica była pełna podziwu, że zdecydował się na operację chirurgiczną, ponieważ chciał usłyszeć śpiew Lisanne. 383

Natura fizyczna ich związku także była niepokojąca. Zwłaszcza odkąd Monica sprzątała pokój Lisanne po ich wizycie na Święto Dziękczynienia i znalazła kilka zużytych prezerwatyw w koszu na śmieci. Postanowiła oszczędzić swojemu mężowi tego konkretnego faktu z życia. Próbowała odbyć „rozmowę” z Lisanne, ale jej uparta jak zawsze córka powtarzała, że wiedziała co robi i że to nie była sprawa jej matki. To była krótka rozmowa. - Może pójdziecie do pokoju telewizyjnego, a ja zamówię pizzę. Hawajską, kochanie? A Daniel jaką by chciał? Lisanne wyrecytowała menu z pamięci i Daniel zdecydował się na Biesiadę Mięsną, mrugając do Lisanne. Monica nie przegapiła miny swojej córki, gdy Daniel dokonał swojego wyboru, ale bardzo chciałaby przegapić. Lisanne zaprowadziła go do pokoju telewizyjnego oczekując na jedzenie. - Tato, czy możemy włączyć napisy, proszę? - A, racja- powiedział Ernie.- Oczywiście. Przez dziesięć minut oglądali jak Bruce zdejmuje helikopter samochodem i generalnie ratuje wszystkich przed zbirami. Wtedy zadzwonił dzwonek. Gdy Monica wstała, by odebrać, Harry spojrzał na Daniela. - Jak otwierasz drzwi?- Powiedział nagle zaciekawiony. - Wstaje i otwiera, kretynie- mruknęła Lisanne. - Nie, no poważnie- nalegał Harry. Daniela ominęło pytanie Harrego, ale zauważył reakcję Lisanne. - Co, kochanie?- Powiedział marszcząc brwi. Naprawdę nie znosił, kiedy ludzie odpowiadali za niego. Westchnęła. 384

- Harry chce wiedzieć jak otwierasz drzwi- powiedziała patrząc wilkiem na brata. Daniel lekko zesztywniał, ale odpowiedział z łatwością.- Mój tata zamontował światełko połączone z dzwonkiem. Kiedy ktoś dzwoni do drzwi, światełko migocze w salonie. Nie wspomniał, że było zepsute od roku. - A co jakbyś był w kuchni albo w swojej sypialni? Daniel uniósł ramię.- Ktoś inny by otworzył. - No, ale gdyby nie było nikogo w pobliżu? - Harry- powiedział jego tata- wystarczy. Daniel zerknął na Erniego zanim odpowiedział.- Jeśli odwiedzają mnie znajomi, to najpierw wysyłają mi SMS-a. W innym razie liczę na to, że zostawią jakiś liścik. Harry spojrzał w dół. - Nic się nie stało- powiedział cicho Daniel.- Zastanawiasz się jak to działa. Rozumiem. - Taa- powiedział powściągliwie Harry.- Sorry. Daniel wzruszył ramionami.- I tak mogę skopać ci tyłek w Ridge Racer. Harry uniósł brwi.- Tak myślisz? - Pewnie. Dawaj. Lisanne uśmiechnęła się do siebie i łagodnie pomasowała udo Daniela. Podniósł jej rękę do swoich ust i pocałował ją. Lisanne nagle zabrakło powietrza, a potem przypomniała sobie gdzie byli, i że jej tata obserwował ich kątem oka. Monica wróciła z pizzami i wszyscy zaczęli jeść. Lisanne właśnie przeżuwała kawałek swojej Hawajskiej i biła Daniela po rękach, kiedy próbował podkraść kawałki ananasa, gdy telefon zawibrował w jej kieszeni. Spojrzała na SMS-a, ale nie skomentowała. - Kto to był?- Zapytała Monica.- Ktoś znajomy ze studiów? 385

- Nie- powiedziała Lisanne kręcąc głową i miała nadzieję, że jej mama zrozumie aluzję. - No to kto? - Mamo! - Tylko pytam. Przecież to nie tajemnica stanowa, prawda? Daniel mrugnął do Lisanne rozbawiony jej miną. - To był Rodney. Jej odpowiedź starła uśmiech z twarzy Daniela.- Kto to? Lisanne rzuciła mamie poirytowane spojrzenie i Monika miała na tyle wdzięku, by wyglądać na lekko zażenowaną. - Kolega z liceum. Daniel dalej patrzył na nią. - Był w orkiestrze. - Taa i od zawsze podkochiwał się w Lis!- Zaszydził Harry.- Ciągle razem wychodzili. Jego matka obrzuciła go znaczącym spojrzeniem i Harrego nagle bardzo zaczęła interesować pizza z szynką i pieczarkami. - Cóż, przekaż Rodney’owi pozdrowienia od nas i powiedz mu, że mam nadzieję, iż wielebny Dubois wyleczył się już z anginy. - Ok- powiedziała cicho Lisanne. Daniel siedział cicho, najwyraźniej pogrążony w myślach i jadł pizzę nie pytając o nic więcej. Widziała jak wzdrygnął się przeżuwając. - W porządku?- Dotknęła jego ramienia, by spojrzał na nią.- W porządku?Powtórzyła. Uśmiechnął się smutno.- Taa, nic mi nie jest. 386

- Boli? - Tylko kiedy się śmieję. - Mówię poważnie! - Nic mi nie jest, Lis. Po prostu przez ostatnie dni żyłem na zupkach błyskawicznych. Teraz muszę naprawdę pracować szczęką. To wszystko. Monica wyglądała na zaniepokojoną i spojrzała na swojego męża. Ten lekko pokręcił głową i dalej oglądał film. - Czy… czy Zef w ogóle ci nie pomagał? Daniel zmarszczył brwi.- Lis, odpuść- powiedział cicho. - Ale powinien był ci pomagać! Daniel nie odpowiedział tylko podniósł piwo i wziął dużego łyka. Telefon Lisanne znowu zapikał, ale zignorowała go. - Masz kolejną wiadomość, Lis- powiedział pomocnie Harry. Lisanne chciała udusić swojego młodszego brata, a wnioskując po jego niewinnej minie, on też o tym wiedział. Daniel spojrzał na nią zagadkowo, więc wyciągnęła telefon i odczytała SMS-a. - To od Rodney’a- powiedziała odpowiadając na nie wypowiedziane pytanie.- Chce się spotkać dzisiaj wieczorem. Powiem mu, że jestem zajęta. - Lis, powinnaś spotykać się ze swoimi przyjaciółmi- powiedział Daniel. Jego spojrzenie było wyzywające i Lisanne chciała krzyknąć z irytacji. Jeśli Daniel chciał urządzić sobie konkurs oznaczania terenu z Rodney’em, to czemu miała pozbawiać go tej zabawy? Choć nie była pewna ile zabawy będzie w tym dla Rodney’a, to i tak chciała się z nim zobaczyć. - W porządku! W porządku! Powiem mu, że będziemy tam za godzinę.

387

Daniel uniósł brwi, a potem znowu zaczął sączyć piwo. Lisanne wysłała SMS-a i tupiąc nogami poszła na górę się przebrać zostawiając Daniela samego z jej rodzicami. Według niej to była jego kara za… kiedy się nad tym zastanowiła, nie wiedziała dlaczego właściwie jest na niego wściekła. Wiedziała tylko, że była. Zdecydowała, że przywoła swoją wewnętrzną Kirsty i wskrzesi jeansową miniówkę, która doprowadziła do bardzo parnego seksu z Danielem w samochodzie. Cóż, żeby być szczerą, to każdy seks z Danielem był parny. Westchnęła. Napisał w swoim liście, że ją kochał, ale nigdy jej tego nie powiedział- nawet się do tego nie zbliżył. Cenny list był trzymany pomiędzy nutami jej ulubionej melodii na skrzypce. Zapadając się w sobie, wyciągnęła go i powiedziała do siebie: - Ja też byłam kiedyś adorowanaponieważ wyglądało na to, że nie usłyszy tego w najbliższym czasie. Wygrzebała swoją kosmetyczkę zadowolona, że jej zawartość powiększyła się zarówno w ilości jak i jakości pod wokalną zachętą Kirsty. Lecz kiedy pięć minut później spojrzała na efekt końcowy, podejrzewała, że przesadziła- tylko troszeczkę. Chociaż czuła się trochę niekomfortowo, to była też poirytowana i w buntowniczym nastroju. Więc znalazła swój najbardziej obcisły t-shirt i założyła te same obcasy, które ubrała na ślub kuzynki i pełną wrażeń imprezę u Sonii Brandt, choć wiedziała, że były to trumny dla jej stóp. Plecak Daniela został przeniesiony do pokoju gościnnego. Kiedy Lisanne zeszła na dół, zauważyła, że jedyną zmianą w jego ubiorze była zarzucona na t-shirt zwykła koszulaoczywiście rozpięta. Jego oczy rozszerzyły się z zaskoczenia, gdy ją zobaczył, ale był też wystarczająco bystry, by się nie odzywać. Z kolei jej mama nie widziała potrzeby powstrzymywania się. - Nie wyjdziesz tak ubrana! - A co jest nie tak, mamo?- Odszczeknęła Lisanne z oczami ciskającymi gromy. - Wyglądasz… wyglądasz… - Jak wyglądam?- Rzuciła z rękami na biodrach. 388

- Uważam, że powinnaś coś włożyć na ten t-shirt- powiedziała jej mama cofając się o kilka kroków.- Przeziębisz się. - Na dworze jest piętnaście stopni! - Chociaż weź marynarkę, żeby się zakryć. - Nie mów mi w co mam się ubierać! Mam prawie 19 lat, mamo! Ernie zsunął się na krześle, gdy Monica nabrała powietrza i otworzyła usta jako wstęp do nakrzyczenia na córkę. Ale reakcja Daniela była szybsza. Objął Lisanne i pokierował w stronę wyjścia z pokoju.- Chodź, laleczko. Dam ci moją koszulę, jeśli zrobi ci się zimno- i delikatnie ją wyprowadził. Kiedy tylko znaleźli się poza salonem, strzepnęła jego rękę i wymaszerowała z domu. Daniel bacznie ją obserwował zanim wsiadł do samochodu Moniki nie odzywając się, a Lisanne włączyła silnik. Ale potem Daniel włączył wewnętrzne światło i obróciła się do niego. - Co się dzieje? - Nic- warknęła. - Kurwa mać, Lis! O co chodzi?! - Dlaczego nie chciałeś mnie dotykać po Święcie Dziękczynienia? Zmarszczył brwi żałując, że nie wie co zmieniło ją w buldożera podczas ostatnich sześćdziesięciu minut, choć mógł się domyślać. - No więc? - To nie wydawało się właściwe. - Co to znaczy? - Bo nie powiedziałem ci o tym- wskazał na swoją głowę.

389

- A co to za różnica?- Krzyknęła. Nie rozumiał jej gniewu, ale potem te słowa dotarły do niego. Nie obchodziło jej to. Naprawdę nie obchodziło jej to, że był głuchy. Daniel nie mógł przestać się do niej szczerzyć, co doprowadzało Lisanne do totalnej furii. - Dlaczego się uśmiechasz?!- Wrzasnęła. Pochylił się, wciągnął ją w swoje ramiona i mocno pocałował. Wahała się przez ułamek sekundy, ale potem usiadła mu na kolanach i zaczęła ocierać się o jego jeansy. Oboje zatracili się w chwili, gdy telefon Lisanne zapikał kolejną wiadomością. To wróciło jej rozum i przypomniała sobie, że nadal siedzą w samochodzie jej mamy z włączonym światłem pokazującym ich każdy ruch- na podjeździe jej rodziców. Nieelegancko zeszła z kolan Daniela zbyt skupiona na wyciągnięciu telefonu z torebki, żeby zauważyć, że musiał poprawić sobie spodnie. - Rodney jednak chce się spotkać w kawiarni- powiedziała krótko. Ulżyło jej. Wiedziała, że Wielebny Dubois i jego żona byliby zszokowani Danielem, jego tatuażami, przekłutą brwią, a już na pewno jego przeklinaniem, którego nigdy nie był w stanie całkowicie stłamsić nie ważne jak bardzo się starał. - Nie chcemy się spóźnić do Rodney’a- powiedział pogardliwie Daniel. - Nie musisz jechać- odparła ostro. Daniel wpatrywał się w nią z niedowierzaniem. W konsekwencji podróż do kawiarni odbyła się w kamiennej ciszy, choć żeby być szczerym, to Daniel i tak nie zobaczyłby niczego co powiedziałaby Lisanne. Po pierwsze, było zbyt ciemno, a po drugie, z samym jej profilem było niemożliwym odczytanie co mówiła. Nie musiał się martwić- Lisanne beształa się za to, że zgodziła się spotkać z Rodney’em i wpakowanie ich w bardzo nieprzyjemną konfrontację, tego była pewna.

390

Zaparkowała na zewnątrz kawiarni i miała nadzieję, że uda jej się porozmawiać z Danielem zanim wejdą. Niestety kiedy podniosła swoją torebkę i wysiadła z samochodu, on już trzymał otwarte drzwi kawiarni. - Bądź miły!- Tylko to zdążyła powiedzieć. Uniósł brwi i powstrzymał krzywy uśmieszek. No prawie. Rodney siedział przy stoliku na tyłach wpatrując się w filiżankę cappuccino z pianką. Był dość przystojnym blondynem w szpanerskim stylu- wyglądał bezpiecznie. Był przeciwieństwem tego jak ludzie patrzyli na Daniela. Rodney zaczynał się uśmiechać kiedy zobaczył Lisanne. Potem oczy wyleciały mu z orbit, gdy zlustrował ją od stóp do głów widząc mikro miniówkę, obcasy i mocny makijaż. Kiedy zobaczył Daniela, jego usta otworzyły się z cichym pyknięciem. Lisanne przytuliła go mocno- ponieważ Rodney był jej przyjacielem, jej jedynym, prawdziwym, przyjacielem z liceum- i dlatego, że miała nadzieję doprowadzić Daniela do szalonej zazdrości. Nie mogła przestać zastanawiać się nad mądrością podburzania jej już i tak bardzo niestabilnego chłopaka, ale też nie mogła się powstrzymać. - Spójrz na siebie! Studia ci służą, gorący towarze!- Powiedział Rodney całując ją w policzek. Lisanne spodziewała się, że Daniel będzie patrzył na nich spode łba, ale kiedy obróciła się do niego, by ich sobie przedstawić, otumanił ją szeroki uśmiech na jego twarzy. - Em, Rodney, to jest mój chłopak, Daniel Colton. Danielu, to mój przyjaciel z liceum, Rodney Dubois. Mężczyźni uścisnęli sobie dłonie, a potem Daniel poszedł do baru i zamówił latte dla Lisanne oraz swoją zwyczajową czarną kawę. - Więc- zaczął powoli Rodney- to jest twój chłopak. - Tak- powiedziała Lisanne uprzejmie, acz stanowczo. - Jest inny. 391

Głos Rodney’a był rozbawiony, ale nie oceniający. Lisanne uśmiechnęła się. Miał dużo racji. - I ty też wyglądasz inaczej. Moja mam dostałaby ataku serca, gdyby cię teraz zobaczyła. Głos Rodney’a przybrał wszechwiedzący ton, przez który Lisanne zaczęła żałować, że tak skąpo się ubrała. Miała nadzieję, że to nie wyglądało jakby teraz popisywała się przed nim faktem, że miała chłopaka- i to nie on nim był. Daniel wrócił i opadł na krzesło pod takim kątem, żeby widzieć ich obie twarze naraz. Rodney zwrócił wzrok na Daniela. - Też studiujesz muzykę? Lisanne wzdrygnęła się, ale wzrok Daniela pozostał neutralny. - Nie, ekonomię z biznesem, ze specjalnością z matematyki. - Och- powiedział Rodney najwyraźniej zaskoczony.- Myślałem…- spojrzał na Lisanne szukając pomocy. - A ty?- Powiedział Daniel odpędzając rozmowę o sobie.- Lisanne nie powiedziała… Byliście razem w szkolnej orkiestrze? - Taa, grałem na wiolonczeli, ale nie na tym poziomie, co Lisanne- uśmiechnął się do niej.- Była poza ligą wszystkich. Oboje spojrzeli na nią i poczuła jak jej twarz rozgrzewa się. - Chodziłem do uczelni teologicznej, żeby zostać pastorem jak mój ojciec. Daniel uniósł brwi.- Pewnie nie jest ci łatwo. Lisanne zmarszczyła brwi. Takie założenia nie były podobne do Daniela, ale kiedy zerknęła na niego, zobaczyła w jego oczach coś podobnego do współczucia. Była skonsternowana.

392

Rodney westchnął.- Kiedyś myślałem, że było… Lisanne popatrzyła na niego.- Przecież chciałeś tego od zawsze! - Rzeczy się zmieniają- powiedział. - Taa- odparł Daniel wolno potakując w zgodzie.- Zmieniają się. Przeskoczyła między nimi jakaś niewypowiedziana komunikacja i Lisanne poczuła się wykluczona. Przeszkodziła im dziewczyna pytająca o godzinę- zapewne był to pretekst, bo nie powstrzymywała się przed otwartym gapieniem na Daniela. Lisanne westchnęła. Zaczynała się do tego przyzwyczajać, chociaż nadal cholernie ją to wkurzało. Położyła rękę na udzie Daniela w jasnym geście oznaczania swojego terytorium. Daniel uśmiechnął się do niej, a Rodney wyglądał na rozbawionego. Gawędzili przyjaźnie i Lisanne była tym zaskoczona- i jeśli miała być ze sobą szczera, to lekko poirytowana, że chłopcy tak dobrze się dogadywali. Nie wiedziała, o co chodziło. Czy Rodney nie powinien wbijać jej kołków? Czy zazwyczaj Daniel nie był zazdrosny o każdego faceta, który z nią rozmawiał? To było bardzo frustrujące. Była jeszcze bardziej zaskoczona, gdy Rodney zaproponował by poszli do klubu, gdzie ochroniarze lekko przymykali oko na dowody osobiste. A jeszcze bardziej zaskoczyło ją to, że Daniel się zgodził. - Em, nie wydaje mi się, żeby mama i tata… - Lis, daj spokój- powiedział Daniel wtulając się w jej włosy.- Nie obrażając twoich staruszków, ale chyba nie dam rady spędzić reszty wieczoru na oglądaniu Bruce’a Willis’a z twoim tatą, kiedy on powstrzymuje się, żeby nie wyskoczyć z fotela za każdym razem kiedy cię dotykam. Rodney zachichotał znacząco i Lisanne rzuciła mu zabójcze spojrzenie. - Zgódź się, laleczko- wyszeptał przekonująco Daniel używając tego seksownego uśmiechu. Wiedział, że mu się nie oprze. 393

Lisanne spróbowała jeszcze raz.- Myślisz, że powinieneś po… no wiesz? Daniel zmarszczył brwi i odsunął się od niej. Jego wzrok powędrował do Rodney’a, który wyglądał na zdezorientowanego. Lisanne skapitulowała.- Ok, w porządku. Ale proszę, nie pij. Nienawidzę być jedyną trzeźwą osobą, a muszę prowadzić. Daniel nadal był poirytowany i skinął krótko. Rodney po prostu wzruszył ramionami i potaknął. - Ja też prowadzę- powiedział. Kiedy wyszli na ulicę, Lisanne zadrżała lekko. Daniel spojrzał na nią i bez słowa ściągnął swoją koszulę, a potem podał ją jej. Nie mogła nie uśmiechnąć się do siebie, gdy ją założyła i zawiozła z przodu na supeł. Rodney gapił się na tatuaże, które widział na ramionach Daniela. - Ładne dziary- powiedział. Daniel nie widział, że mówi, więc nie odpowiedział. Rodney zmarszczył brwi, ale zdecydował się nie komentować. Lisanne wcześniej nie słyszała o tym klubie- chociaż imprezowanie nigdy nie było jej domeną- i była zaskoczona, że Rodney wiedział o nim. Obydwaj ochroniarze byli dobrze umięśnionymi mężczyznami, ogolonymi na łyso i w identycznych białych t-shirtach i obcisłych jeansach. Rodney obrócił się do Daniela. - Powinienem był powiedzieć, ale pomyślałem, że byś się nie zgodził. Daniel uśmiechnął się krzywo.- Nie obchodzi mnie to. Rodney zamrugał, a potem uśmiechnął lekko.- Nie, nie obchodzi cię, co? - Tak długo jak jedynymi rękami na moim tyłku będą ręce laleczki.

394

Lisanne była skonsternowana, jej oczy wędrowały pomiędzy nimi. O czym oni mówili do diaska? Nie wiedziała, co się dzieje. To muszą być jakieś męskie sprawy. Jakie to było irytujące. Zatrzymali się przy bankomacie, żeby Daniel mógł wypłacić pieniądze. Potem zapłacili za wejście i Lisanne weszła do klubu z ręką Daniela przewieszoną przez jej ramię. W środku było prawie ciemniej niż na ulicy. Lisanne zerkała przez mrok zastanawiając się czy spotka kogoś znajomego. Czuła jak muzyka wibruje przez podeszwy jej butów i trochę się uspokoiła wiedząc, że Daniel też ją czuł. Teraz rozumiała, dlaczego dobrze czuł się w klubach- jeśli nie było występów na żywo- nie był do tyłu. Rodney wskazał brodą w kierunku baru i poszli za nim- to była jedyna część klubu, gdzie istniała szansa na rozmowę i bycie usłyszanym. Lisanne nie przeoczyła ironii tej sytuacji. Poprosiła o butelkę wody, a obaj panowie wzięli piwo. Zmarszczyła brwi, ale nic nie powiedziała. Daniel wziął dużego łyka, a potem pochylił się, żeby powiedzieć do jej ucha. Czuła jego chłodne usta i ciepły oddech na jej skórze, który powodował, że przebiegł ją dreszcz. - Chcesz zatańczyć, laleczko? Potaknęła, a on zaciągnął ją na parkiet. Rodney obserwował ich z baru, na jego ustach widać było lekki uśmiech, ale oczy były wypełnione tęsknotą. Lisanne poczuła się źle, że zostawiła go samego, ale w końcu to było jego pomysł z pójściem do klubu. Potem poczuła jak Daniel przyciąga ją do piersi i przestała myśleć o kimkolwiek innym. Uwielbiała jaki był pewien swojego ciała czując rytm, może słysząc muzykę w głowie. Ciężko było powiedzieć- tak rzadko mówił o takich sprawach- osobistych sprawach. Jedyny raz kiedy naprawdę się otworzył był w jego liście. To było frustrujące. Poczuła jego ręce na jej biodrach przyciągające ją jeszcze bliżej. Pozwoliła swoim palcom powędrować do jego piersi, przesunąć się po kolczykach w sutkach i mocno zacisnęła 395

ręce za jego szyją. Wyszczerzył się do niej i nagle opuścił nisko przez co pisnęła. Zarejestrowała przy barze szczerzącą się twarz Rodney’a, gdy Daniel z powrotem postawił ją do pionu i pocałował nagą skórę pod jej gardłem. Wydawało się, że nieco zwrócili na siebie uwagę, ludzie gapili się na nich. Lisanne poczuła jak rusza się do pulsującego rytmu „I Love It” Icon Pop. Na początku czuła się raczej niepewnie, ale Daniel tego nie zauważył albo jeśli tak, to mu to nie przeszkadzało. Plus, wszyscy wokół wydawali się zmierzać na parkiet, żeby zatracić się w tej nucie, a DJ zwiększył basy. Dwadzieścia minut później, Lisanne nie mogła złapać tchu. Poklepała Daniela po ramieniu i pokazała rękami, że czas na przerwę. Kiedy szli z powrotem do baru, zatrzymał ich jakiś mężczyzna i powiedział coś do Daniela. Nie słyszała co to było, ale Daniel pokręcił głową i zahaczył palec w kieszeni jej jeansowej spódniczki. Mężczyzna podniósł ręce do góry i wycofał się. Lisanne uświadomiła sobie, że w klubie było bardzo mało kobiet. Rozejrzawszy się po pomieszczeniu, zauważyła dwóch mężczyzn, którzy otwarcie się całowali i trąciła Daniela. Spojrzał na nich i uśmiechnął się do niej w ogóle nie poruszony. Rodney spojrzał wyzywająco na Lisanne. - Niewiele tutaj dziewczyn- powiedziała wolno.- To chyba klub gejowski. - Tak- powiedział Rodney. - Wiedziałeś?- Powiedziała z szeroko otwartymi oczami. Rodney potaknął, więc obróciła się do Daniela, który obserwował ją z rozbawieniem. - A ty? Daniel wyszczerzył się do niej. - Laleczko, ale masz minę. Jesteś taka urocza! Lisanne gapiła się w konsternacji.- Dlaczego jesteśmy w klubie gejowskim? Daniel spojrzał na Rodney’a.- Chcesz jej powiedzieć czy ja mam to zrobić? - Co?- Zapytała Lisanne.- Co mi powiedzieć? 396

Rodney skrzywił się, a potem popatrzył na Lisanne.- Jestem gejem. Lisanne gapiła się na niego. - Nie, nie jesteś. Teraz była kolej Rodney’a, żeby się gapić. Lisanne usłyszała co powiedział, ale wydawało się, że ich zrozumienie trwało wieczność. - Ale… jak…? Kiedy…? To znaczy… jesteś pewny? Rodney wyglądał na wygłupionego jej pytaniem.- Cóż, taa. Jestem pewny. - Od kiedy?! - Cóż, chyba od zawsze. Zwróciła swój oskarżycielski wzrok na Daniela. - Skąd wiedziałeś, do diabła? Wzruszył ramionami. Głupia. Głupsza. Najgłupsza. Lisanne zaczerwieniła się ze złości i zawstydzenia. - To dlaczego mi nie powiedziałeś?- Zapiszczała do Rodney’a. - To nie jest takie proste. Jesteśmy przyjaciółmi od zawsze. Myślałem, że się domyślisz. W końcu- westchnął.- Ale nigdy tego nie zrobiłaś, a… twoi rodzice są przyjaciółmi moich, tata jest pastorem… Lisanne poczuła się zraniona.- Więc możesz powiedzieć mojemu chłopakowi, którego znasz od całych dwóch godzin, ale nie możesz powiedzieć mi? Jesteśmy przyjaciółmi od przedszkola! - Lis, nie musiałem mu mówić. Sam się domyślił. Nie wiedziałem jak ci powiedzieć. Miałem nadzieję, że… no wiesz… Nie jesteś wściekła?

397

- Tak! Jestem na ciebie bardzo wściekła! Jestem wściekła, że mi nie powiedziałeś. Nie jestem wściekła, że jesteś, no wiesz, gejem, na litość boską! Jesteśmy przyjaciółmi, Rodney. Wyglądał jakby mu ulżyło.- Dzięki, Lis. - Twoi rodzice wiedzą? Pokręcił głową.- Czekam z tą rozmową aż będzie po świętach… i nie wrócę na studia teologiczne. Lisanne smutno pokręciła głową. - To złamie tacie serce- powiedział gorzko Rodney i Lisanne nie wiedziała czy chodziło mu o to, że był gejem czy o to, że już nie będzie uczył się na mężczyznę w sutannie. Była zmęczona, rozemocjonowana i dalej wkurzona na Daniela, że w kilka sekund domyślił się tego, co ona miała pod nosem przez wiele lat. Zawsze myślała, że Rodney lubił ją w ten sposób. To było bardziej niż żenujące. Ale to czemu Rodney musiał stawić czoło było trudniejsze. Wymierzyła sobie mentalnego kopniakatu nie chodziło o nią. - Cóż, w porządku. Podejrzewam, że teraz będziesz chciał chodzić ze mną na zakupy. Rodney przewrócił oczami i udał, że wzdycha.- To taki stereotyp! Lisanne przytuliła go mocno i pocałowała w policzek.- Dobrze ci tak za to, że mi nie powiedziałeś. Rodney ścisnął ją i spojrzał na Daniela.- Opiekuj się moją dziewczynką. Daniel uśmiechnął się.- To praca na pełen etat- spojrzał na zmęczoną twarz Lisanne.Chcesz już iść do domu, laleczko? Potaknęła i spojrzała na Rodney’a.- Też idziesz do domu? - Nie. Myślę, że jeszcze trochę zostanę- powiedział.- Może spotkamy się jeszcze przed Sylwestrem? - Pewnie, chciałabym. Trzymaj się, Rodney. 398

Objęła Daniela w pasie i wyszli z klubu. Nie przeszli więcej niż dwanaście kroków, kiedy Lisanne usłyszała jak ktoś woła jej imię. - Hej, Maclaine! Mysza! Obróciła się z przerażoną miną. Grayson Woods. I jego koledzy. - Twój cholerny pedalski przyjaciel złamał mój przeklęty nos!- Warknął. Lisanne spojrzała w górę i zdała sobie sprawę, że nos Grayson’a rzeczywiście został przestawiony. Daniel obejrzał się za siebie i jego usta zacisnęły się w cienką linię. - Lis, wracaj do samochodu- powiedział cicho. - Nie!- Wydyszała.- Nie zostawię cię! Jego wzrok był spięty i śmiertelnie poważny.- Idź w tej chwili, Lis! Nadal na nią patrzył intensywnie płonącymi oczami- gdy Grayson uderzył go trafiając w lewą stronę twarzy Daniela. Nagle znalazł się na ziemi trzymając się za głowę, a Grayson stał nad nim z okrutnym uśmiechem na ustach. - Rozpierdolę cię- syknął wymierzając cios nie bezbronne żebra Daniela. Lisanne krzyknęła, gdy jeden z kolegów Grayson’a wymierzył drugiego kopniaka. Daniel nadal trzymał się za głowę używając rąk, by zakryć lewą stronę. Kaszlnął i stracił oddech, kiedy drugi cios trafił go w brzuch. Lisanne podbiegła do Grayson’a, ale ten odepchnął ją.

399

Lisanne znowu krzyknęła, ochroniarze z klubu spojrzeli i ruszyli w ich stronę. Zanim Lisanne mogła jakoś zareagować, pod jej nogami odbywała się bójka. Jeszcze więcej mężczyzn wybiegło z klubu i wkrótce to przyjaciele Grayson’a byli na ziemi. Powietrze wypełniały przekleństwa i latające pięści. Walka skończyła się, Greyson uciekł biegnąc sprintem po ulicy, a jego przyjaciele za nim. Lisanne klęczała przy Danielu. Wyglądał na oszołomionego i zauważyła, że krew sączy się przez jego czapkę. Ściągnęła ją i zobaczyła czerwoną gazę. Jej serce zadrżało i zrobiło jej się nie dobrze. Jeden z facetów z klubu odepchnął ją na bok. - Jestem pielęgniarzem, daj mi spojrzeć- szybko zbadał Daniela przesuwając rękami po jego ciele sprawdzając czy coś nie zostało złamane. Daniel usiadł drżąc i pielęgniarz spojrzał na jego opatrunek znacząco patrząc na Lisanne. - Ok- powiedział pielęgniarz- zabierzmy go z ulicy. Dwóch krzepkich facetów założyło sobie na ramiona ręce Daniela i na wpół zaciągnęli, na wpół zanieśli Daniela z powrotem do klubu. Przybiegł Rodney z bladą i zszokowaną twarzą. - Co się stało? - Grayson Woods- wydusiła Lisanne. Jej ręce trzęsły się ze strachu i adrenaliny. - Gnój!- Syknął Rodney. Rodney zobaczył zakrwawiony opatrunek Daniela i wyglądał na zdezorientowanego, ale pielęgniarz był wspaniałomyślny.- Uważam, że powinniśmy zawieźć go do szpitalapowiedział spokojnie.- Tylko na szybkie badanie. Lisanne pomasowała ramię Daniela, a on spojrzał na nią powoli skupiającymi się oczami. - Zadzwonią po karetkę. 400

Powoli pokręcił głową.- Nie. Żadnych szpitali więcej, laleczko. - Daniel…! - Lis, proszę- powiedział brzmiąc na oszołomionego. - Krwawisz!- Krzyknęła. Uśmiechnął się smutno.- Taa. - Zabierzcie go do biura- powiedział pielęgniarz.- Mają tam apteczkę. Rodney i jeden z facetów pomogli Danielowi wstać, a potem zaprowadzili do pomieszczenia niedaleko głównego wejścia i opuścili na krzesło. Mężczyzna, który zidentyfikował siebie jako pielęgniarz, delikatnie zdjął opatrunek Daniela. - Miał operację? Lisanne potaknęła.- Tak. Implant ślimakowy. Tydzień temu. Pielęgniarz spojrzał na Lisanne słysząc zmartwiony ton jej głosu. - W porządku, to nie wygląda tak źle.- Stanął przed Danielem i odezwał się wolno i jasno.- W miejscu gdzie miałeś szwy, jeden lekko się rozerwał. Z tego co widzę to nie ma krwawienia z ucha. A teraz oddychaj głęboko. Daniel wciągnął kilka głębokich wdechów i powoli je wypuszczał. Lisanne widziała, że trochę go to boli, ale pielęgniarz wyglądał na zadowolonego. Stanął przed Danielem i dał kolejną instrukcję. - Możesz mi powiedzieć, gdzie jesteśmy? - U uderzających w kakao w Iowa- Lisanne trąciła go w ramię i Daniel westchnął.- Cóż, więc pewnie w Georgii. - Możesz powtórzyć miesiące kalendarzowe w odwrotnej kolejności? - Daj mi kurwa spokój- powiedział Daniel. 401

- On tylko próbuje pomóc- odparła ostro Lisanne. - Grudzień, listopad, październik, wrzesień…- intonował posłusznie Daniel. - Ok, wystarczy. Obejrzyjmy twoje żebra. Daniel podniósł t-shirt wzdrygając się i Lisanne zakryła usta ręką. Kilka dużych siniaków kłębiło się na gładkiej skórze Daniela. Pielęgniarz przesunął rękami po klatce piersiowej Daniela i brzuchu.- Ładne kolczyki. Ekhm. Nic nie wydaje się być złamane, ale i tak uważam, że powinieneś zrobić prześwietlenie, żeby sprawdzić czy nie masz połamanych żeber. - Pieprzyć to- powiedział Daniel zmęczonym tonem.- Nic by nie zrobili nawet gdyby były połamane. Może jedynie zabandażowali je. Sam mogę to zrobić. Pielęgniarz pokręcił głową, ale uśmiechnął się. - W porządku, panie Uparty. Ostatni test. Zobacz czy umiesz dotknąć mojego palca, a potem czubka swojego nosa. Daniel opuścił t-shirt i wyprostował się. Lisanne wzdrygnęła się we współczuciu. Cieszyła się, że nie miał żadnego problemu z podążaniem za instrukcjami pielęgniarza. - Na pewno nie mogę cię przekonać do skorzystania z szybkiej wycieczki na ostry dyżur?- Powiedział pielęgniarz. Daniel pokręcił głową i znowu przeklął. - Nie, jest dobrze ze mną. - Skarbie, jest lepiej niż dobrze- westchnął jeden z pozostałych mężczyzn.- Vernon, następnym razem ja chcę się pobawić w pielęgniarkę z gorącym facetem. Pielęgniarz uśmiechnął się i Lisanne chciała zapaść się pod ziemię- teraz nawet faceci ślinili się na widok jej chłopaka. Przynajmniej do niego nie uderzali- jeszcze.

402

- Jest uparty, to pewne- powiedział pielęgniarz.- Ma też twardą głowę. Przykleję tylko kilka motylkowych plastrów na jego ranę. Sugeruję, żebyście poczekali tutaj 10 minut i jeśli pojawią się zawroty głowy, to zadzwoń po karetkę. Nie ważne, co on powie. Lisanne potaknęła. Kiedy pielęgniarz skończył, jeszcze raz spróbował przekonać Daniela na wizytę w szpitalu, a Lisanne żeby zadzwoniła na policję. Daniel nie chciał pozwolić ani na jedno ani na drugie i w końcu pielęgniarz wyszedł zostawiając ich z Rodney’em. - Powiesz mi, co się dzieje?- Zapytał Rodney.- Co to za implant, o którym mówiłaś? Lisanne obróciła się twarzą do niego. - Daniel jest głuchy. Tydzień temu miał operację i umieścili pod skórą za jego uchem coś, co nazywa się implant ślimakowy. Pomoże mu słyszeć. Taką mamy nadzieję. Rodney gapił się na Daniela.- Jest… jesteś głuchy? Kompletnie głuchy? Daniel odwzajemnił jego wzrok.- A myślałeś, że tylko ty jesteś inny. Rodney’owi oddech uwiązł w gardle i mężczyźni patrzyli na siebie. - Wow, ja… nie wiem, co powiedzieć. Przykro mi, stary. Daniel rozciągnął się powoli czując swoje biodra.- Taa, często mi to mówią. Rodney uśmiechnął się ponuro.- Taa, racja- pokręcił głową.- Nawet się nie domyśliłem. - Taki jest ogólny zamysł. - Ale jak? - Daniel czyta z ruchu ust- odpowiedziała za niego Lisanne. Rodney nie był w temacie.- Ale dlaczego to ukrywasz? Daniel spojrzał na niego niedowierzająco.- Ty mnie o to pytasz?!

403

Rodney wpatrywał się w niego, potem zaśmiał się głośno i pokręcił głową.- Większość ludzi próbuje spokojnie na to reagować- poza takimi Neandertalczykami jak Grayson Woodsale nawet ci, którym to nie przeszkadza żartują, że będą stali plecami do ściany. Ty nie. Daniel wzruszył ramionami, ale Lisanne widziała jak przebiegło go małe ukłucie bólu. - Cóż, stary. Do diabła, byłem potraktowany każdym gównianym przezwiskiem pod słońcem. Znam każdy głupi żart o byciu głuchym: „Skąd głuchy wie, gdy ktoś krzyczy albo ziewa?” Zabawne, co? Wdawałem się wiele bójek. Gówno mnie obchodzi z kim się pieprzysz tak długo jak nie jest to laleczka, bo to jest moje zadanie. Rodney uśmiechnął się i uniósł brwi patrząc na Lisanne, która próbowała ochłodzić swoje zarumienione policzki. Takie rozpustne usta! - Więc- zapytał w końcu Rodney- dlaczego ten dupek cię uderzył? - Daniel złamał mu nos na basenowej imprezie Sonii Brandt z okazji Święta Dziękczynienia. Rodney parsknął.- Poważnie? Wiele osób chciało to zrobić przez lata. Ten facet jest znęcającym się draniem. Ale dlaczego go uderzyłeś? Na tej imprezie, na którą tak przy okazji, nikt mnie nie zaprosił. - Nie było cię tu, pamiętasz? - Co za różnica. Opowiedz mi o Graysonie. - Był… niemiły dla mnie- powiedziała prosto Lisanne. Rodney spojrzał na Daniela z odnowionym szacunkiem.- I złamałeś mu nos? - Jednym ciosem- powiedziała Lisanne z nutką dumy barwiącą jej słowa. Rodney pokręcił głową.- Cóż, Woods wie jak się mścić, więc lepiej się pilnuj podczas pobytu w mieście. - Rodney! Jeśli myślisz, że dam mu okazję, żeby znowu to zrobił, albo żeby zrobił to komuś innemu… Mój tata gra w golfa z jego tatą. Kiedy tylko się dowie…

404

- Lis- powiedział cierpliwie Daniel.- Złamałem facetowi nos. Mógł mnie posłać do więzienia. Myślę, że powinnaś to zostawić. Lisanne była wściekła, że omerta11 w męskich sporach nadal jest żywa. Zaczęła protestować, ale Daniel wyglądał na tak zmęczonego i w złym stanie, przygryzła wargę, by zatrzymać słowa. - Chcesz jechać do domu? - Taa, laleczko. Chyba nie zniosę dzisiaj więcej „zabawy”. Rodney patrzył ze współczuciem, a potem zerknął na Lisanne.- Biedna Lis. Cała wystrojona, a nikogo z kim można się „pobawić”. - Zrobiliśmy to zanim wyszliśmy- powiedziała chłodno. Rodney wyglądał na zaskoczonego.- Wow! Brawo, Lis. Naprawdę się zmieniłaś. Lisanne zastanawiała się czy miał rację. Nadal czuła się jak stara Lisanne Maclaine, ale ludzie jakoś inaczej ją traktowali. Czy tylko jej zewnętrze się zmieniło? Trochę więcej makijażu i krótsze spódniczki? A może zmieniła się w środku? Czy studia, Daniel i mieszkanie poza domem- czy te rzeczy zmieniły ją? Nadal dumała nad tym, gdy Daniel stanął na nogach. - Kurwa, czuję jakby mnie przejechała ciężarówka. - Co jutro robicie?- Zapytał z nadzieją Rodney. - Chrzanimy wszystkich- odpowiedział Daniel.- Wesołych Świąt. - Złapiemy się przed Sylwestrem- powiedziała Lisanne.- Napiszesz do mnie? - Jasne- powiedział Rodney, a potem poczekał aż Daniel spojrzy w dół.- Przy okazji, powiedz swojemu chłopakowi, że podobają mi się jego kolczyki w sutkach. Są… inspirujące. Zostawili Rodney’a szczerzącego się do siebie, gdy wracał z powrotem do klubu.

11

zmowa milczenia (nieformalne prawo sycylijskie zabraniające członkowi mafii informowania o przestępstwach mafii osób z tym przestępstwem niezwiązanych).

405

Jeden z ochroniarzy odprowadził ich do samochodu Lisanne, mrugnął do Daniela, posłał mu całusa, a potem uśmiechnął się zarozumiale do Lisanne. Westchnęła i zaczęła jechać do domu. Dlaczego kiedyś myślała, że jej życie było nudne?

Muzyka: Icona Pop- I Love It

406

Daniel obudził się zastanawiając się dlaczego słoń siedział na jego piersi, do diabła. Poruszył się wolno i ściągnął pościel, by obejrzeć duże, fioletowe siniaki, które dekoloryzowały jego żebra i biodro. Dotknął głowy i lekko się wzdrygnął, ale nie czuł się bardzo źle. Miał nadzieję, że implant nie został uszkodzony- póki co nic tam nie latało. Doktorek powiedział, że był zrobiony z tytanu, ale i tak miał zachować ostrożność. Pięść tego drania w jego twarzy prawdopodobnie nagięła cały plan z „ostrożnością”. Przewiesił nogi przez łóżko i czekał na tradycyjne zawroty głowy oraz nudności, ale nic nie było. To ulga. Wciągnąwszy spodnie, przejrzał swój plecak. Daniel szybko zdał sobie sprawę, że to był jego ostatni czysty t-shirt. I niech to szlag, jego czapka była sztywna od zaschniętej krwi. Skrzywił się- lepiej poprosi Lisanne, by pokazała mu jak działa ich pralka. Spojrzał na swój telefon widząc, że już dziesiąta. Był zdzwiony, że nikt go nie obudził. Drapiąc się po zaroście zastanawiał się czy Lis przyczepi się i do tego. Wnioskując po nastroju jaki wczoraj miała było to wysoce prawdopodobne. Lepiej się ogoli. Jezu, od kiedy zrobił się taki potulny? Kiedy szedł w stronę łazienki, Monica zmierzała akurat w przeciwną stronę. - O rany! Co się stało? Wyszczerzył się do niej.- Ciężka noc- i zostawił ją gapiącą się w korytarzu. Prysznic pomógł mu się lekko zrelaksować i spędził trochę czasu w towarzystwie pary, która dobrze zrobiła na jego obolałe, posiniaczone mięśnie. Obrócił się i upajał ciepłą wodą na swoich plecach, a potem leniwie sobie zwalił. Gdy wszedł do kuchni sprawdzając czy jest tam coś co wyglądało na śniadanie, zdał sobie sprawę, że świecenie przed Moniką gołą piersią było błędem. 407

Harry był pochylony nad miską płatków śniadaniowych, a jego rodzice siedzieli ze skrzyżowanymi ramionami. - Danielu usiądź proszę- powiedział Ernie włączając nauczycielski tryb.- Chcę się dowiedzieć co wydarzyło się zeszłej nocy. Monika mówi, że masz siniaki. Wdałeś się w bójkę? Daniel oparł się o framugę drzwi ignorując pierwszą prośbę i emanując bezczelnością. - Nieporozumienie. Wszystko w porządku. Ernie najeżył się irytacją. - Nie pozwolę byś mieszał moją córkę w… cokolwiek się stało. Rękawice Daniela miały się dobrze i były wysoko uniesione. - Nie pozwoliłbym, by cokolwiek stało się Lisanne. - Najwyraźniej coś się jednak stało. Jesteś gościem w naszym domu, więc proszę zrób nam tą grzeczność i wyjaśnij, żebym nie musiał się o nią martwić. Gdyby Ernie nie dodał tych ostatnich słów, Daniel obróciłby się na pięcie i wyszedł. Wziął głęboki oddech wiedząc, że oboje mieli w sercu najlepszy interes Lisanne. - Naskoczył na nas facet, którego Lis znała z liceum i kilku jego kolesi. Ktoś inny to przerwał. Koniec historii. Ernie wpatrywał się w niego.- To był ktoś kogo Lisanne znała? Kto? - Nie zostaliśmy sobie przedstawieni- odpowiedział Daniel wykrętnie. W tej chwili do kuchni weszła Lisanne. Wyglądała na spiętą, najwyraźniej słyszała ostatnią część wypowiedzi Daniela. Poczuł jej dotyk na swoim ramieniu i uśmiechnął się do niej. - Lisanne, kto to był?- Burknął Ernie. Podskoczyła lekko i Daniel zmarszczył brwi. - Grayson Woods.

408

Głowa Harrego podskoczyła do góry i przy stole nastąpiła cisza. - Syn Barrego Woods’a? - Tak. - I on po prostu… o tak uderzył Daniela? Bez powodu? Lisanne przygryzła wargę i spojrzała na swojego chłopaka. - My, em, wpadliśmy na niego na imprezie u Sonii podczas Święta Dziękczynienia. - I…? - Tato, wiesz jakim Grayson jest tyranem. - Lisanne, chcę wiedzieć co się stało. Każdego tygodnia gram w golfa z Barrym Woods’em na litość boską! - Taa?- Powi0edział Daniel, wyglądał na wkurzonego.- Cóż, to proszę mu powiedzieć, że jego syn jest gnojem o niewyparzonej gębie, który dostał to na co zasłużył, kiedy złamałem mu nos. Wypadł z kuchni i był już za drzwiami frontowymi i w połowie dróżki, gdy Lisanne dogoniła go lekko dysząc. Złapała go za rękę, żeby zwolnił. - Hej- powiedziała.- Hej, wszystko w porządku. Po prostu się martwią. Gniew dalej mknął przez Daniela. Z jednej strony rozumiał reakcję Erniego. Ten dupek był synem jego kolegi, jednego ze starych znajomych. Ale z drugiej, Daniela wkurzało to, że zawsze zakładano, iż wina leży po jego stronie. Zawsze outsider. Był ze sobą wystarczająco szczery żeby wiedzieć że w dużej mierze sam się o to prosił, ale kurwa, żeby tak nie mieli żadnych wątpliwości? Zatrzymał się na tak długo, że Lisanne wciągnęła go w swoje ramiona. Stał sztywno, jego nozdrza drżały przy ciężkim oddychaniu.

409

Jej miękkie ręce trzymały jego twarz i spojrzał w jej oczy. Pocałowała go w usta i trochę się rozluźnił. - No chodź. Wracajmy. Tata nie to miał na myśli. Daniel wziął głęboki oddech. - Po prostu… po prostu daj mi chwilę, dobra? Kurwa, ale bym sobie zapalił. - No to śmiało. Mi to nie przeszkadza. Tak bardzo. Daniel uśmiechnął się krzywo. - Nie kuś mnie. - Dlaczego nie? - Bo rzuciłem, laleczko. Patrzyła na niego w niedowierzaniu.- Kiedy to zrobiłeś? - Po Święcie Dziękczynienia. Kilka tygodni przed operacją. Uznałem, że wymykanie się na papierosa podczas pobytu w szpitalu nie byłoby najlepszym pomysłem. Wzruszył ramionami próbując nie robić z tego wielkiej sprawy, bo wyglądała na zmartwioną, że niczego nie zauważyła podczas tych wszystkich tygodni. - Och- powiedziała cicho.- To wyjaśnia dlaczego byłeś w takim złym humorzespojrzała na niego.- I przepraszam, że byłam wczoraj taką zrzędą. To ta pora miesiącawymamrotała zawstydzona. Daniel uśmiechnął się do niej i uniósł brwi.- Taa, wiem. Róż na policzkach Lisanne pogłębił się.- Skąd wiesz? - Umiem policzyć dni w miesiącu, laleczko. Poza tym byłaś taką suką, że to było cholernie oczywiste. Uśmiechnął się, gdy lekko trąciła go w ramię.

410

- Okropne wyczucie czasu- powiedziała.- Jesteś tutaj na święta, a nie będziemy mogli no wiesz… - Mi nie przeszkadza, że dostałaś okres- wyszczerzył się widząc zszokowaną minę Lisanne i wzruszył ramionami.- Zawsze będę cię pragnął.- Nigdy nie przeszkadzały mu takie rzeczy. Do diabła, a nie po to wymyślono seks pod prysznicem? - Em, nie sądzę- powiedziała, jej twarz zrobiła się szkarłatna. Słyszę cię, zamigał rękami, a ona zaśmiała się nerwowo. - Buty słonia- szepnęła, zaśmiał się. Daniel był rozczarowany, ale nie zaskoczony, że sprzeciwiała się seksowi przez resztę tygodnia. Podejrzewał też, że może w swoim czasie zmieni zdanie. Przynajmniej miał taką nadzieję. Znowu pociągnęła go za rękę.- Jesteś gotowy wracać? Daniel powoli wypuścił powietrze.- Taa, chyba tak. - Jak tam dzisiaj twoje żebra? - W porządku.- Miewał gorsze siniaki po grze w futbol. Wrócili trzymając się za ręce, Harry czekał na nich schodach przed drzwiami. - Naprawdę złamałeś nos Greysonowi? - Taa. - Super! Wszyscy go nienawidzą. Odpowiadający uśmiech Daniela zniknął, gdy nagle pojawiła się Monica. - Danielu, proszę, nie zachęcaj go- ucięła.- Nie tolerujemy przemocy w tym domu jakiejkolwiek przyczyny. Daniel znowu się spiął, a Lisanne spojrzała ze złością na swoją matkę.

411

- Proszę do kuchni- powiedziała.- Zaraz to wszystko wyjaśnimy. Twój ojciec jest gotów zadzwonić na policję po tym jak opisałam w jakim stanie był Daniel, kiedy widziałam go dzisiaj rano. Ale wiemy, że wydarzyło się więcej niż nam mówicie. Myślę, że mój mąż zasługuję na całą historię, prawda? Daniel zdenerwował się w ciszy. To się zamieniało w naprawdę popieprzony wieczór Wigilijny. Mógł wyjechać, ale nie chciał stawiać Lisanne w pozycji, gdzie musiałaby wybieraćzwłaszcza, że nie był pewien, iż wybierze jego. Wszedł do kuchni z Moniką i spojrzał kamiennym wzrokiem na czerwonego Erniego. Monica machnęła ręką na krzesła i Lisanne z Danielem usiedli niechętnie. - Lisanne, proszę powiedz nam co dokładnie stało się na przyjęciu u Sonii. Co doprowadziło do… wydarzeń wczorajszej nocy? Lisanne westchnęła.- Głównie poszło o to, że Grayson był niegrzeczny w stosunku do mnie. Daniel powiedział mu, że ma się zamknąć. Nie zrobił tego, więc Daniel go uderzył… i złamał mu nos. - Co jej powiedział?- wydusiła Monica. Oczy Daniela powoli skierowały się na mamę Lisanne, ale nie odpowiedział. - Lisanne?- powiedziała jej matka. - Mamo, to jest naprawdę żenujące. Nie chcę tego powtarzać. - Jestem tak blisko od zadzwonienia na policję!- Ryknął Ernie.- Powiesz nam, co powiedział! - W porządku!- Krzyknęła Lisanne.- Powiedział: „Kto by pomyślał, że jesteś taką gorącą dupą”. Daniel kazał mu się zamknąć, a potem…- jej głos trząsł się- a potem powiedział: „Wygląda na to, że ta sztywna suka w końcu rozłożyła przed kimś nogi”. Wtedy Daniel go uderzył. Łzy zalśniły w jej oczach i Daniel objął ją ramieniem z surową miną. Monica przyłożyła rękę do ust, jej oczy były zaciśnięte, a mina przerażona.

412

Ernie zobaczył spustoszenie w minie swojej żony, upokorzenie Lisanne i nadal obecny gniew i niechęć Daniela. Wstał powoli i wszyscy spojrzeli na niego. Wziąwszy głęboki oddech, wyciągnął rękę w kierunku Daniela. - Dziękuję- powiedział. Daniel popatrzył na niego, a potem skinął głową. Odsunął swoje krzesło do tyłu, wstał i pochylił się na stołem, by uścisnąć ręce z ojcem Lisanne. - No no- powiedziała Monica. Lisanne też czuła emocje. - Chyba musimy się teraz czegoś napić!- zaświszczała Monika. Daniel miał nadzieję, że zaproponuje mu piwo albo jeszcze lepiej Ernie otworzy butelkę Jack’a Daniels’a, której nie widział od Święta Dziękczynienia. Niestety Monica wstawiła czajnik na gaz. Daniel odmówił i wyszedł na dwór, by zaczerpnąć świeżego powietrza i ochłodzić swój gotujący się temperament. Lisanne wzięła sobie mrożoną herbatę z lodówki i poszła za Danielem. Usiadł z gracją na trawie i skrzyżował nogi wyciągając paczkę gum- o wiele bardziej wolałby zapalić. Lisanne trąciła go w ramię, a on uśmiechnął się do niej. - A tak przy okazji, to skąd wiedziałeś, że Rodney jest gejem?- Powiedziała Lisanne prawie z wyrzutem.- Znam go od lat i nigdy tego nie podejrzewałam. Ty znałeś go 30 sekund i od razu wiedziałeś. Nie łapię tego! Daniel uśmiechnął się z rozbawieniem.- Obczajał moje klejnoty w kawiarnii. Lisanne zachłysnęła się mrożoną herbatą.- Co? Przytulał mnie! Myślałam, że to mnie obczajał! - Bo tak było, laleczko, ale pewnie myślał sobie „nie ta spódniczka do tych butów”. - Co było nie tak z moimi butami? Daniel przewrócił oczami.- To metafora. - Lubię te buty- wymamrotała do siebie Lisanne. Daniel położył się na trawie i zamknął powieki.- Wiem, że na mnie patrzysz laleczkopoczuł jej rękę na swoim brzuchu i otworzył oczy. - Jesteś taki piękny- powiedziała. Zamrugał w zaskoczeniu.- Taa, ty też kochanie. - Nie, mówię poważnie. Jesteś piękny w środku i na zewnątrz. 413

Daniel zmarszczył brwi czując się bardzo niekomfortowo.- Co jest dzisiaj w planie?powiedział szybko zmieniając temat.- Możemy gdzieś pojechać? Chyba już nie zniosę więcej czasu z mamą i tatą, choć muszę zrobić pranie. Pociągnęła za jego spodnie. - Znowu chodzisz bez bielizny? Daniel uniósł brwi.- Może pójdziemy do twojego pokoju żebyś mogła się przekonać? Lisanne zaśmiała się.- Czy ty nigdy nie przestajesz? - A chcesz żebym przestał? - Nie. Wyszczerzył się do niej.- W porządku. - W każdym razie już włożyłam twoje pranie. Spojrzał na nią zdziwiony i zadowolony.- Nie spodziewałem się tego, ale dzięki. Uśmiechnęła się nieśmiało.- Cóż, nie przyzwyczajaj się. Zrobiłam to tylko dlatego, że jesteś gościem. Mrugnął do niej. - Możemy pojechać gdzieś na kilka godzin, jeśli musisz zrobić jakieś zakupy czy coś. Dajemy sobie prezenty rano- zawahała się.- Nie żebym się spodziewała… Uciszył ją pocałunkiem i nawet nie zauważyła, że jej mrożona herbata wylała się na trawę. Spędzili resztę dnia na luzie, chodzili na długie kawy i wałęsali się razem. Miasto było pełne ludzi robiących zakupy na ostatnią chwilę, ale Daniel czuł jakby znajdował się w bańce szczęścia obejmującej tylko jego i Lisanne. To było dobre miejsce. Harry chętnie pożyczył Danielowi czapkę do noszenia, a potem od razu ruszył do domu kolegi. Było jasne, że nie może się doczekać, by powiedzieć wszystkim o powaleniu Graysona Woods’a. Daniel nadal był pod wrażeniem, że Ernie uścisnął mu rękę i podziękował. To był niespodziewany zwrot akcji biorąc pod uwagę sposób w jaki zaczął się ten dzień. Podziwiał też spokój i porządek domu Lisanne. Taa, jej rodzice potrafili być męczący, ale znowu pomyślał o wynajęciu własnego miejsca, gdzie on i Lis mogliby być sami. Był zdeterminowany, by coś znaleźć nawet jeśli to oznaczałoby życie na makaronie ramen przez kilka kolejnych lat.

414

Podjął decyzję o powrocie do domu na kilka dni przed Nowym Rokiem i porozglądać się. Nie przedyskutowali na jaki czas zostanie u Lisanne podczas świąt, ale miał przeczucie, że nie byłaby zadowolona gdyby powiedział jej, że wyjeżdża wcześniej. Ale i tak znalezienie czegoś dla nich było priorytetem. Z szokiem zdał sobie sprawę, że pomyślał o tym jako o „ich” miejscu. Oczywiście nie spodziewał się, że Lisanne przeprowadzi się do niego. Jednak nawet kiedy odrzucił ten pomysł, to inna jego cząstka powiedziała, że dokładnie tego chce. Przemyślał ten pomysł w głowie. Oczywiście nie w tym roku. Miała swój pokój na kampusie, ale może w przyszłym roku? Miał dosyć dobre pojęcie co Monica i Ernie by sobie pomyśleli o tym, ale Lisanne nie zawsze robiła to, co jej kazali. Im więcej o tym myślał tym bardziej podobał mu się pomysł o wspólnym zamieszkaniu, dzieleniu się ich światami. To było ekscytujące i cholernie przerażające zarazem. Zrobiłaby to? Wytrzymałaby z nim? Zamieszkałaby z takim dupkiem? Wziął głęboki oddech i spojrzała na niego tajemniczo. - Wszystko w porządku? Bolą cię żebra? Kurwa, nie potrafił nasycić się sposobem w jaki na niego patrzyła, gdy myślała, że cierpiał. - Nie, wszystko ok, laleczko. Myślę tylko o tym jak uroczo będziesz wyglądała w swoim świątecznym prezencie. Uśmiechnęła się z radości i jej skóra zarumieniła się na ładny różowy odcień. - Kupiłeś mi coś do ubrania? - Taa. - Mamy taką rodzinną tradycję, że wszyscy siadamy rano wokół choinki i dajemy sobie prezenty. - To mogłoby być interesujące- powiedział Daniel unosząc brwi. - Dlaczego?- powiedziała Lisanne podejrzliwie. - Powiedzmy, że to jest coś, co chcę żebyś założyła dla mnie- i mrugnął do niej. - Och. - Taa. Lisanne pomyślała przez chwilę.- Myślę, że może powinieneś mi dać prezent przed całą sprawą z choinką. Daniel uśmiechnął się.- Taki mam zamiar. 415

- Ale nie będziemy uprawiać seksu, bo no wiesz… - Na pewno nie mogę cię przekonać? - Em, nie!- Powiedziała marszcząc nos.- To obrzydliwe! Spojrzał na nią poważnie.- Z tobą nic nie jest obrzydliwe, laleczko. Zawsze cię pragnę. Popatrzyła na niego z wahaniem.- Tak? - Zawsze- wyszeptał i nie było dla nich jasne co miał na myśli. Wpatrywali się w siebie dopóki Daniel nie zostawił miękkiego pocałunku na jej ustach, a potem odsunął się z błogim uśmiechem. Wrócili w chwili, gdy Monica i Ernie wychodzili na wieczorne kolędowanie w lokalnym kościele. - Harry jest w domu- powiedziała Monica wysyłając jasną wiadomość z migającymi światłami alarmowymi i przyozdobioną błyskotkami. - Jasne, mamo- powiedziała Lisanne przewracając oczami. Daniel wyszczerzył się.- Udanego wieczoru Moniko, panie Maclaine. - Myślę, że możesz mówić mi „Ernie”, synu- powiedział tata Lisanne uśmiechając się na widok oszołomionego wyrazu twarzy Daniela. - Wow!- powiedziała Lisanne, gdy drzwi zamknęły się za ich rodzicami.- Powinieneś częściej bić Graysona Woods’a! - Tylko daj mi szansę, kurwa- warknął Daniel momentalnie tracąc dobry humor.Skurwysyn. - Hej, są święta! Życzliwość dla wszystkich ludzi. - Nie dla tego drania. Nie ma kurwa mowy! - Będziesz w lepszym nastroju, jeśli pozwolę ci się pocałować? Daniel uniósł brwi.- Jeśli mi pozwolisz? Mówisz, że powstrzymałabyś mnie gdybym zrobił to?- i przytrzymał ją za biodra przesuwając język po szyi Lisanne i podgryzając jej ucho. - Mogę pozwolić ci to zrobić- zgodziła się Lisanne bez tchu. - Aa, do diabła! Przez cały wieczór będziecie się obściskiwać? Ja też tu mieszkampowiedział Harry z udręką i niesmakiem na twarzy. Oczy Daniela pomknęły w kierunku kupki jedzenia, którą niósł Harry i zapaliły się.Zapamiętaj tą myśl laleczko, cholernie umieram z głodu.

416

To była najlepsza wigilia Bożego Narodzenia miał od dwóch lat. Pewnie, że byłoby jeszcze lepiej gdyby udało mu się przekonać Lisanne, by się rozebrała. Jednak przytulanie się z nią podczas oglądania telewizji też było dobre. A lodówka tak pękała w szwach, że jego oczy wychodziły z orbit. Lisanne dotrzymała obietnicy, że Monica go nakarmi. Potem w sypialni Lisanne miała miejsce wydłużona sesja pieszczot przerwana, gdy jej rodzice wrócili z kościoła. Daniel skierował się do pokoju gościnnego i zatrzymał, gdy otworzył drzwi. Całe jego pranie było suche i ładnie złożone na łóżku. Monica musiała to zrobić, bo on kompletnie o nim zapomniał, gdy był na przejażdżce z Lisanne. Usiadł na łóżku patrząc na swoje ubrania i potarł czoło ze zmęczenia. Może i dobrze, że laleczka nie chciała się pieprzyć- jego ciało bolało go od pobicia, a głowa pulsowała. Ostatnie 24 godziny były intensywne. Jednak było coś w tym jaką całość tworzyła rodzina Lisanne- trochę kiczowate było to jacy opiekuńczy byli Monica i Ernie, ale Daniel widział, że to robiło ich też silnymi. A laleczka była taka silna. Za każdym razem, kiedy myślał, że go zostawi, cholernie go zaskakiwała. Jej cała rodzina go zaskakiwała. Ich ładne zasady były irytujące, a podwójne standardy warte obśmiania, ale byli rodziną i zależało im na sobie. Daniel wyciągnął telefon i wysłał SMS-a do Zefa po raz pierwszy od ich kłótni.

*Wesołych Świąt, popaprańcu. Wyluzuj. D*

Poszedł do łazienki, by umyć zęby i wysikać się. Kiedy zawlókł się z powrotem do pokoju spojrzał na telefon, ale nie było odpowiedzi. Cokolwiek zrobił Zac do kurwy nędzy- a ten głupi drań zrobił już prawie wszystko- był jego rodziną. Jeśli to jeszcze coś znaczyło. Daniel zdjął ubrania i znużony położył się do łóżka. Cieszył się czystą pościelą na jego nagiej skórze. Spał niespokojnie często budząc się, gdy obrócił się na stronę, która bolała. Śnił o Zefie stojącym samotnie w lesie zrobionym z pylonów. Jego powieki były zszyte. Daniel obudził się z walącym sercem, a stojąca nad nim Lisanne wyglądała na prawie przestraszoną. 417

- Wszystko w porządku?- wydusiła. - Cholera, sorry. Zły sen.- Potarł oczy rękami, a potem usiadł szybko resetując swój mózg.- Hej, Wesołych Świąt! A może to dobry sen. Seksowna kobieta przynosi mi kawę do łóżka w świąteczny poranek. Taa, to musi być sen. Moje życie nigdy nie jest takie dobre. Może po prostu musze cię dotknąć, żeby zobaczyć czy jesteś prawdziwa. Wsunął rękę pod koszulę nocną Lisanne i prawie wylała kawę. - Przestań!- Syknęła. - Taa, jesteś prawdziwa. Laleczka lubi na mnie krzyczeć. To mnie podnieca.- Uniósł pościel i spojrzał na swój poranny wzwód.- Jep, na pewno mnie podnieca. - Jesteś taki niedobry!- Prychnęła, gdy szczerzył się do niej. Lisanne udało się bezpiecznie odłożyć kawę zanim przyciągnął ja do świątecznego pocałunku. - Nie umyłam zębów!- Jęknęła. - Ani ja, laleczko- i zaczął ssać skórę jej szyi tuż pod uchem. Tym razem jej jęk oznaczał coś innego, ale tylko Lisanne to słyszała. Odepchnęła go dla własnego dobra, była zbyt podniecona.- Przestań! Nie powinnam tutaj być, pamiętasz? Poza tym, twoje sińce wyglądają okropnie. Bolą? - Myślałem, że lubisz kiedy wyglądam na twardego, Lis- zaszydził. - Wiesz, czasami zachowujesz się jak chłopiec. - Już ci powiedziałem, laleczko. Jestem stuprocentowym mężczyzną. Jego mocny pocałunek zaakcentował to. - Hej, mam twój prezent. Przeturlał się, by sięgnąć pod łóżko- doskonale wiedząc, że świeci przed nią gołym tyłkiem- i wyciągnął jej prezent. - Sam zapakowałem- powiedział dumnie pokazując zmasakrowany papier i rozklekotaną kokardę jakby pochodziły prosto od Tiffaniego. Podniosła pały pakunek i walczyła z taśmą klejącą dopóki cały papier nie został podarty i Lisanne prawie rozpłakała się z frustracji. W końcu wydobyła kawałek srebrnego materiału. Jej twarz zaczerwieniła się, gdy dotarło do niej, że były to najmniejsze stringi jakie widziała- mały trójkącik z przodu był ich głównym elementem. Przyjrzała się bliżej. Tak, dobrze widziała- mały trójkąt srebrnego materiału z nadrukowanym obrazkiem jemioły.

418

- Ubierz je dzisiaj dla mnie- powiedział ochryple- a będę mógł całować cię pod jemiołą, kiedy tylko będziesz chciała. Obserwował jak Lisanne przełyka i potakuje bez słów. Jej głowa obróciła się, gdy usłyszała pukanie do drzwi Daniela. Schowała stringi w pięść, gdy Monica pochyliła się przez drzwi. - Ja tylko przyniosłam Danielowi kawę- mruknęła Lisanne, jej twarz nadal była rozpalona. Daniel podejrzewał, że Monica próbowała się nie śmiać, gdy potaknęła.- Rozumiem. Wesołych Świąt, Danielu. Śniadanie za 20 minut. - Będę- powiedział radośnie. Lisanne wyszła z pokoju za swoją matką.- Wesołych Świąt! Wyszczerzył się do siebie. Kiedy już wziął prysznic i pozbył się porannego drewna, które z pewnością nie zniknęło podczas wizyty Lisanne w uroczej koszulce nocnej. Zapukał do drzwi Harrego i włożył głowę do środka. - Hej stary. Wesołych Świąt- i Daniel rzucił na łóżko Harrego paczkę w kształcie magazynu.- Nie otwieraj przy rodzicach. Zamknął drzwi uśmiechają się do siebie widząc oszołomioną minę Harrego. Dzieciak na pewno wykorzysta świąteczny numer „Swank”. Daniel spędził przyjemne pół godziny decydując co kupić Harremu na Święta. W ostatniej chwili zdecydował, że dołączy też „Playboy’a”. Trzeba traktować klasykę z szacunkiem. Wszedł do kuchni i znalazł Monikę z Ernim w mocnym uścisku. - Wesołych Świąt- powiedział głośno i wyszczerzył się, kiedy odskoczyli od siebie. Monica wyglądała na poddenerwowaną, ale Ernie powiedział mu, by poczęstował się świeżymi owocami i płatkami. Daniela nie trzeba było prosić dwa razy. Jedzenie w domu Maclaine’ów było niesamowite- zadziwiające, że żadne z nich nie wyglądało jak bizon. Skończył, a Lisanne ani Harry nie pokazali się. Miał nadzieję, że to dlatego, iż oboje korzystali ze swoich prezentów. Nie, lepiej o tym nie myśleć, bo jeśli zacznie myśleć o laleczce w tych stringach to będzie chodził na trzech nogach. Reszta Maclaine’ów pojawiła się, gdy większość pracy była już zrobiona. Najwyraźniej próbowali uciec przed zadaniami jakie miała dla nich Monica. Danielowi to nie przeszkadzało. To były jego pierwsze Święta Bożego Narodzenia od dwóch lat i podobały mu się. 419

Wciągnął Lisanne w swoje mocne objęcia nie dbając o to, że jej rodzina to widziała. Próbowała się lekko wyrwać, ale szybko odwzajemniła uścisk, a potem rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie. - Teraz prezenty- powiedziała wesoło Monica i wszyscy przeszli do salonu. Daniel miał jeszcze tylko dwa prezenty do dodania na małą kupkę pod choinką: książkę Lewisa Grizzard’a dla Erniego i płytę Raya LaMontage dla Moniki. Szczególnie Monika była wylewna w swoich podziękowaniach. - Och, kocham Raya! Przez niego chcę tańczyć po kuchni robiąc obiad. Dziękuję Danielu, to było wspaniałomyślne- przytuliła go i pocałowała, a on dalej trwał w miejscu trawiąc wieść o tym, że Monica potrafiła się ruszać. Ernie burknął swoje podziękowania, ale i tak wyglądał na zadowolonego. Monica spojrzała na Lisanne.- Co ci dał Daniel, skarbie? Daniel odpowiedział za nią.- Lis i Harry już dostali swoje. Starsi Maclaine’owie mądrze nie dopytywali się o szczegóły. Lisanne złapała go za rękę i ścisnęła ją lekko.- Kocham mój prezent- szepnęła. Mrugnął do niej.- Czy ty…? Potaknęła i Daniel momentalnie zaczął żałować tego pytania, kiedy jego fiut zaczął błagać o przyłączenie się do imprezy. - Em, kupiłam to dla ciebie. Nie wiem czy ci się spodoba. Podała mu paczkę zawierającą książkę. Wyciągnął ją i zmarszczył brwi nie rozpoznając ani tytułu ani autora. - To autobiografia Evelyn Glennie. To perkusistka światowej sławy i też jest głuchapowiedziała Lisanne. Daniel poczuł, że wszyscy się na niego gapią. - Dzięki, laleczko- powiedział cicho, gdy pocałował jej włosy. Monica podali mu płaskie pudełko i Daniel otworzył je wypełniony ciekawością. To pewnie nie „Swank”. Nie mógł powstrzymać się przed szerokim uśmiechem, kiedy zobaczył tytuł. - Poważnie? Subskrypcja „American Iron”? Fantastycznie! Dziękuję! Z radością przewertował magazyn motocyklowy. Harry dostał nowe gry na Xboxa, a Lisanne cieszyła się ze Smartphona wysokiej generacji. 420

- Wow! Dzięki, mamo! Dzięki, tato! Lunch był czymś wyjątkowym. Prawdziwy południowy posiłek z wiejską szynką, jarmużem, rurkami, ziemniakami z wędzoną golonką, puddingiem z pomidorów, pieczonymi słodkimi ziemniakami i sosem żurawinowym. Potem było ciasto dyniowe, trzywarstwowe żółte ciasto z polewą czekoladową i skórką pomarańczową. Daniel był tak napchany, że prawie wpadł w śpiączkę. Lisanne leżała obok niego na kanapie, pojękiwała i trzymała się za brzuch. - Za dużo zjadłam- jęknęła zapominając, że Daniel nie może odczytać ruchu jej warg pod tym kątem. Ale rozpoznał jej ogólną postawę i zaczął delikatnie masować ją po brzuchu. Spędzili resztę dnia na oglądaniu telewizji dopóki Monika nie przypomniała im, że skoro ona gotowała to do reszty należało pozmywanie. Lisanne narzekała myjąc naczynia, Daniel wycierał je, a Harry odkładał. Daniel znieruchomiał z ręcznikiem w ręce, gdy jego telefon zawibrował. Lisanne trąciła go i spojrzał w górę.- Zef? Pokręcił głową.- Nie. Znajoma. - Kto? - Cori.- Uniósł brwi wiedząc, że Lisanne przeczytała wszystkie SMS-y od Cori na jego telefonie. Usta Lisanne zacisnęły się.- Czego chce? Daniel spojrzał na nią z niedowierzaniem.- Żeby życzyć mi Wesołych Świąt. Chcesz go zobaczyć? Lisanne naprawdę, naprawdę chciała zobaczyć wiadomość, ale nie dałaby mu satysfakcji dowiedzenia się o tym. - Nie. W porządku. Co za różnica- powiedziała lekceważąco. Daniel poczuł irytację, ale rozumiał. Dzielił się z Cori czymś ważnym, a Lisanne zostawił w ciemności. Miała prawo czuć się zaniepokojona inną kobietą. Do diabła, gdyby sytuacja była odwrócona to chciałby obciąć łeb facetowi. Przełknął swoje rozdrażnienie.- Laleczko, jest przyjaciółką, to wszystko. Możesz ją poznać, jeśli chcesz. Sama zobaczysz. Jest bardziej jak siostra. - Ale spałeś z nią- syknęła Lisanne. Cierpliwość Daniela szybko się kończyła. 421

- Do kurwy nędzy, byłem wtedy dzieckiem. Mój fiut nie zbliżał się do niej od prawie trzech lat! Kątem oka zauważył, że Harry wymknął się z kuchni. Nie winił go. Chciał zrobić to samo. - Zobaczysz się z nią znowu? - No taak! - W porządku!- Odszczekała.- Idź do niej! Zobacz czy mnie to obchodzi! Daniel poddał się zanim jego temperament wybuchł i wyszedł z kuchni. Poszedł na górę i zaczął wrzucać ubrania do plecaka dopóki nie przypomniał sobie, że będzie w stanie złapać autobus do domu dopiero następnego ranka. Sfrustrowany podniósł telefon i wysłał krótką wiadomość do Cori i Zefa. Nadal nie miał wieści od brata i to go martwiło. Kiedy drzwi otworzyły się, spojrzał w górę i zobaczył Lisanne stojącą ze łzami w oczach. - Przepraszam- wyszeptała. Uśmiechnął się trochę.- Nic się nie stało. Jej wzrok skierował się do jego plecaka i jej dolna warga zadrżała.- Wyjeżdżasz? Potaknął powoli.- Taa, powinienem być rano na dworcu. - Jesteś na mnie zły? - Trochę- powiedział szczerze- ale to nie dlatego wyjeżdżam. Chcę zająć się szukaniem mieszkania. Wyglądała tak jakby mu nie wierzyła.- Naprawdę mi przykro, że byłam przed chwilą taką suką. Potarł swoje czoło.- Taa, byłaś, ale nie martw się tym. - Po prostu… powiedziałeś Cori o operacji, a mi nie. Ja po prostu…- Nie potrafiła dokończyć. Bała się powiedzieć, że myślała, iż go traci. - Hej, chodź tutaj. Usiadła obok niego na łóżku, a on objął ją ramieniem i trzymał w ciszy aż oboje prawie wrócili do spokoju, który osiągnęli przed jej wybuchem zazdrości. Trochę się odsunęła, żeby mogła na niego popatrzeć.- Naprawdę musisz jechać? Nie możesz zostać jeszcze jeden dzień? Proszę?

422

Daniel pokręcił głową.- Nie, musisz spędzić trochę czasu ze swoimi staruszkami, a ja muszę zająć się kilkoma sprawami. - Ale będziemy razem na powitanie Nowego Roku? - Pewnie, laleczko. Gdzie indziej chciałbym być? Uśmiechnęła się z wdzięcznością.- Chcesz tutaj wrócić? Skrzywił się.- Może. Jeszcze zobaczymy. Jego słowa mało ją pocieszyły. Siedzieli na przeciwnych końcach łóżka i rozmawiali po cichu dopóki Monica nie zapukała do drzwi i powiedziała, że już czas, by Lisanne poszła do swojego pokoju. Nastrojowi następnego poranka brakowało luźnej atmosfery poprzedniego dnia. Lisanne wyglądała na wyłączoną, gdy przesuwała łyżką płatki w swojej misce. Daniel czuł jej napięcie. Monica i Ernie wyglądali na zdziwionych, że tak wcześnie wyjeżdżał. Harry rzucał siostrze wściekłe spojrzenia winiąc ją za to, że jego i Daniela ominie cały dzień w salonie gier. Daniel cieszył się, że Lisanne nie wspomniała o tym, że szuka mieszkania- nie potrzebował przesłuchania w sprawie swoich motywów. Lisanne odwiozła go na dworzec autobusowy i spędzili ostatnie kilka minut na przyciskaniu się do siebie opętani desperacką potrzebą dotykania się, która zaskoczyła ich obojga. W końcu ogłoszono odjazd autobusu i Daniel skierował się na tylne siedzenie. Jego pierś była dziwnie ściśnięta, gdy machał do Lisanne. Wyglądała tak bardzo młodo i była taka mała, gdy podniosła rękę. Gdy autobus wjechał na ulicę, Lisanne pozwoliła łzom popłynąć. Była pewna, że wyjechał wcześniej z jej winy i przeklęła swoje hormony za to, że nakrzyczała na niego bez powodu. Kiedy dotarła do niej bezcelowość gapienia się za niewidocznym już autobusem, wróciła do samochodu i wysłała mu SMS-a.

*Już za Tobą tęsknię. Nie mogę się doczekać Sylwestra. LA xx*

Ale jedyną odpowiedzią jaką otrzymała była mrugająca buźka. 423

Lisanne czuła się mizernie, ale istniała jedna osoba, która miała gorsze święta niż ona. Gdy jechała do domu, Rodney wysłał jej SMS-a błagając o spotkanie. Zaparkowała przed tą samą kawiarnią, w której byli kilka szczęśliwszych i mniej skomplikowanych dni wcześniej. Rodney już czekał z napiętą miną. - Dzięki Bogu, że jesteś- powiedział przytulając ją mocno.- Gdzie Daniel? Lisanne przygryzła wargę.- Musiał wracać. Rodney wyglądał na zaskoczonego. - Jak to? - Cóż, powiedział, że to dlatego, że musi znaleźć mieszkanie… - A ty nie uważasz, że to prawda? Lisanne wzruszyła ramionami.- Mieliśmy głupią, okropną kłótnię. Całkowicie z mojej winy. Byłam taką suką. Nie winię go, jeśli chciał uciec ode mnie. Rodney ścisnął ją za rękę.- Nie ma mowy. Ten facet szaleje za tobą. Lisanne podniosła wzrok z nadzieją.- Tak myślisz? - Jezu- powiedział Rodney- nie rozmawiacie ze sobą? - Och i to z twoich słów panie byłem gejem od lat i nigdy nie powiedziałem mojej najlepszej przyjaciółce! - Touche- skrzywił się Rodney. - A tak w ogóle to jak poszło z twoimi starymi?

424

- Och, po prostu świetnie- powiedział głosem ciężkim od sarkazmu.- Mama wybuchła łzami, a tata zaczął się modlić. A to po tym, jak powiedziałem im, że rzucam studia. - Auć! - Taa, a potem powiedziałem im, że jestem gejem- Rodney wziął drżący wdech.Mama dalej płakała, a tata nie wiedział co powiedzieć. Musiałem wyjść. Lisanne położyła dłoń na jego ręce w mocnym przekonaniu, że problemy Rodney’a znacząco przewyższały jej własne. Wyglądał nędznie. Odstawiał dobre przedstawienie, ale czuła ten ból, który tak bardzo próbował ukryć. - Wiesz- powiedziała powoli- mógłbyś przenieść się na moje studia, prawda? Jesteśmy tylko semestr do przodu, mógłbyś nadrobić. Zawsze jest miejsce na ogólnych zajęciach dopóki nie zdecydujesz, co zrobić. Widziała, że jej słowa rzuciły w niego trochę światła. - Myślisz? Tak, do diabła! Ty i ja w jednym mieście? Cóż, ty, ja i Daniel. Byłoby cudownie- popatrzył na nią z wdzięcznością.- Naprawdę? Myślisz, że dałoby radę? - A dlaczego nie? To dobra szkoła. Twoja mama i tata byliby szczęśliwi, że nadal będziesz walczył o wykształcenie. I nie będziesz sam, będziesz ze mną. A oni wiedzą, że jestem grzeczną dziewczynką. Zaakcentowała dwa ostatnie słowa i w końcu udało jej się wydobyć z Rodneya lekki uśmiech. Cieszyła się, że choć jedno z nich czuło się bardziej pozytywnie. Kiedy poszedł zamówić więcej kawy, Lisanne znowu sprawdziła swój telefon, ale nie było nic od Daniela. Rodney przyłapał ją na tym wracając. Teraz już na pewno wyglądał na bardziej zrelaksowanego i żywszego. - Nadal ani słowa od Daniela? - Nic. 425

Wzruszył ramionami.- To męska rzecz. Zaczekaj aż prawie będzie w domu, a potem zadzwoń do niego… em… napisz do niego.- Spojrzał na nią ze współczuciem.- Jest świetnym facetem. To znaczy, no sposób w jaki zachował się wobec mnie. Kiedy go zobaczyłem, myślałem, że jest, no wiesz, takim samcem alfa, że nie ma mowy, by tolerował przebywanie z gejem. Ale podszedł do tego na luzie. I mówię poważnie. On szaleje za tobą. Lisanne westchnęła.- Czasami tak myślę, ale tak trudno go odczytać. Nigdy mi niczego nie mówi. Nie wiem, jakby uważał, że mnie ochrania czy coś. - Może tak jest. Powiedziałaś, że jego życie rodzinne nie jest w najlepszej kondycji. - Nie masz pojęcia- powiedziała mizernie. - Mi to mówisz- powiedział Rodney z uczuciem. Przyjaciele wymienili spojrzenia i Rodney sięgnął przez stół, aby chwycić ją za rękę.Rozwiążecie to. Wieczorem Lisanne nadal nie miała żadnego znaku od Daniela. Jej emocje grały w klasy przeskakując od irytacji do gniewu, od troski po zwątpienie i kończyły się paranoją w pełnej skali. Może autobus wypadł z drogi? Może ta ładna blondynka, która wsiadała przed nim do autobusu teraz cieszyła się znacznymi urokami Daniela. Może dosłownie odczarował ją ze spodni? Rzuciła telefon na stolik nocny i poszła spać wkurzona i zmizerniała. Rankiem nadal nie było żadnych wieści i Lisanne naprawdę zaczynała się martwić. Monica próbowała ją uspokoić. - Wiesz jacy są mężczyźni, skarbie. Twój ojciec przez połowę czasu zapomina nosić przy sobie telefon, a kiedy już to zrobi to nigdy nie jest naładowany albo ma wyłączony. Lisanne pokręciła głową.- Daniel zawsze ma przy sobie komórkę. Przecież nie może używać zwykłego telefonu, musi pisać SMS-y. Monica zmarszczyła brwi. - Harry powiedział, że się pokłóciliście. Może potrzebuje trochę przestrzeni? 426

Lisanne upuściła głowę w ręce. Martwiła się, że jej mama miała rację. Jak dużo przestrzeni potrzebował? Tak dużo, że zrywał z nią? Ale Rodney miał inny pomysł. - Posłuchaj- powiedział przez telefon później tego ranka- może pojedziemy tam i potrząśniemy nim. Jeśli aż tak się martwisz to zawiozę cię tam. Bóg jeden wie jak bardzo muszę uwolnić się od rodziców. Naprawdę doceniam to, że się za mnie modlą, ale to doprowadza mnie do lekkiego szału. Bóg stworzył mnie gejem i muszą się z tym pogodzić. - Naprawdę byś mnie zawiózł? Bo mama w życiu nie pozwoliłaby mi wziąć jej samochodu, a podróż autobusem jest naprawdę męcząca. - Pewnie, dlaczego nie. Ale będziemy musieli się gdzieś zatrzymać. Lisanne żuła paznokieć kciuka, a raczej to, co z niego zostało po ostatnich 24 godzinach. - Moglibyśmy zatrzymać się w moim pokoju w akademiku. Wiem jak cię przemycić. Kirsty nie będzie… co myślisz? Rodney zaśmiał się.- Impreza piżamowa? O mój Boże, jakie to gejowskie! Muszę nadrobić stracony czas. Tak, zróbmy to. Monica i Ernie pałali mniejszym entuzjazmem, gdy opowiedział im o swoim planie. - Na miłość boską, Lisanne! Nie możesz tak gonić za Danielem. - Nie gonię za nim, mamo- skłamała Lisanne.- Ja tylko… martwię się o niego. A Rodney chce obejrzeć mój uniwersytet, więc… wszystko pasuje. Ernie zmarszczył brwi, ale potem zadziwił Monicę zgodą z Lisanne. - Nie zaznamy tutaj spokoju, jeśli będzie taka spięta, a Rodney jest statecznym, wrażliwym chłopcem. Najwyraźniej Ernie nie wiedział o ostatnim odkryciu, ale Lisanne nie miała zamiaru kłócić się ze swoim tatą, kiedy był po jej stronie.

427

- Dziękuję, tatusiu!- Zaśpiewała i pobiegła na górę spakować torby. Dwie godziny później byli już w drodze. - Przygotowałem listę muzyczną piosenek podróżnych- powiedział Rodney zadowolony z siebie.- Nie myślałem, że tak szybko będę miał szansę jej użyć. Wkrótce przez samochód bębniły dźwięki Ultra Nate „Free” i Lisanne poczuła, że jej nastrój trochę się poprawia. Uniosła brwi.- Pamiętam ją. Rodney wyszczerzył się.- Można ją nazwać moim hymnem. Lisanne uśmiechnęła się. - Gotowa?- powiedział Rodney.- Wyyyyyycieczka samochodoooowa!- I docisnął gaz. Wczesnym wieczorem jechali przez przedmieścia Savannah. - Masz coś przeciwko, jeśli najpierw podjedziemy do domu Daniela?- zapytała z niepokojem Lisanne. - Jasne, że nie, Lis. Dlatego tutaj jesteśmy. Poza tym, chcę zobaczyć jego słynną norę niegodziwości. - To nie jest zabawne, Rodney. To jest jego dom. Rodney wzdrygnął się.- Przepraszam. Kiedy jechali ulicą do domu Daniela, było dziwnie cicho. Podczas swojej pierwszej wizyty Lisanne widziała pełno samochodów i motocykli stojących przy drodze oraz ludzi wylewających się na chodnik. Ale teraz nie było niczego. Nikogo. Kiedy zobaczyła dom, opadła jej szczęka. - Jasna cholera- powiedział Rodney głosem wypełnionym zszokowanym podziwem.

428

Drzwi frontowe wisiały na zawiasach i nie było ani jednego okna, które nie byłoby zbite. Butelki i puszki po piwie zaśmiecały frontowe podwórko, a ognisko czy coś, co naprawdę śmierdziało nadal tliło się z boku domu. Ktokolwiek to zrobił- a musiała to być więcej niż jedna osoba- już dawno zniknął. Lisanne zrobiło się niedobrze i wysiadła z samochodu. - Czekaj!- syknął Rodney. Wysiadł, zamknął samochód i trzymał palec nad numerem 911 na szybkim wybieraniu. Lisanne była zbyt zdenerwowana, żeby puścić go przed sobą i wbiegła po schodach. - Hej- zawołał Rodney.- Popatrz! Daniel szedł w ich kierunku, a każdy jego krok był ciężki od niezwykłej grawitacji. Wyglądał na zmęczonego, brudnego i nieogolonego, ale żył i był w jednym kawałku. Lisanne pobiegła do przodu, rzuciła się na niego i oplotła rękami za szyję. Stał nieruchomo, a potem powoli opuścił głowę w jej ramię. Żadne z nich nie odezwało się. Rodney oparł się o samochód i dał im chwilę. Cokolwiek przydarzyło się Danielowi, przeszedł przez piekło. Lisanne po minucie poluzowała uścisk i zrobiła krok w tył, żeby widzieć jego twarz. - Nic ci nie jest? Co się stało? Gdzie byłeś? Odbijało mi! Jego oczy były pokryte zmęczeniem i wyglądał na zdezorientowanego. Lisanne od razu zaczęła się martwić, że zranił się w głowę i delikatnie obróciła jego policzek, by sprawdzić ranę. Niczego nie zauważyła może oprócz tego, że najwyraźniej potrzebował gorącego prysznica, jedzenia i długiego snu. Patrzył na nią jak gdyby nie rozumiał pytania, ale gdy jego oczy powędrowały w stronę domu, trochę tego ognia, który tak kochała zatliło się w jego oczach. 429

- Pieprzeni narkomani- powiedział zmęczony. - Co?!- wykrztusiła Lisanne, jej oczy napotykały zszokowaną twarz Rodney’a.- Ćpuny to zrobiły? Daniel potaknął powoli.- Taa, po tym jak policja przeorała to miejsce.- Patrzył na zdewastowany budynek i gniew wyłonił się na jego twarzy.- Lepiej spojrzę. Jeśli to możliwe, to wnętrze wyglądało jeszcze gorzej. Wszystkie miękkie meble zostały porozcinane, dywany podarte, nawet niektóre z paneli. Każda szafa, szafka i półka zostały opróżnione, a ich zawartość porozrzucana dookoła. W tym co zostało z kuchni leżała przewrócona lodówka i karton kwaśnego mleka rozlany na podłodze. Tylnie drzwi były otwarte i kilka liści przywiało do środka. Przynajmniej nie padało. Lisanne ostrożnie zaczęła wchodzić po schodach z poobdzieranymi stopniami i podejrzanymi plamami. Ta sama destrukcja przeszła przez drugie piętro. Wszyscy zatrzymali się w pokoju Daniela. Drzwi zostały wyważone czymś ciężkim przez co odpadł zamek. Jego niegdyś tak czysty pokój był w masakrycznym stanie. Pościel zdjęta z łóżka, materac pokrojony na kawałki. Wszystkie książki miały poodrywane okładki i były rzucone na podłogę. Dywan został przesunięty na jedną stronę i nawet mały loft nad jego łóżkiem został naruszony. Ubrania zostały powyciągane z szafy, rzucone na podłogę i chodzono po nich. - Wygląda jakby odbyła się tu niezła rozróba- wyszeptał Rodney. Lisanne nie wiedziała co powiedzieć. Policja bardzo dokładnie przeszukała to miejsce, a potem zostało ono zdewastowane przez ludzi, którzy szukali czegoś, co mogli sprzedać za kolejną działkę. - No, chodźmy stąd- powiedział Rodney.- Kupimy coś do jedzenia i wrócimy do ciebie, Lis, a potem zdecydujemy co robić. W porządku? Lisanne potaknęła. Każdy plan, który zawierał w sobie wyniesienie się stąd brzmiał dobrze. - Zaczekajcie na mnie na zewnątrz- powiedział cicho Daniel.

430

Z powrotem na świeżym powietrzu, Lisanne poczuła jak znika klaustrofobia, która dusiła ją wewnątrz zdewastowanego domu, ale za to jej głowa zaczęła pulsować i poczuła mdłości. Kilka minut później, Daniel dołączył do nich. Niósł plastikową torbę z niektórymi swoimi ciuchami i prawie nic więcej. - Zabrali moją gitarę- powiedział pustym głosem.- I sprawdziłem garaż. Nie ma Sirony. Kurwa. Dom stał otworem. Wszystko zniknęło. - Kim jest Sirona?- szepnął Rodney. - Jego Harley’em. Daniel pochylił się i podniósł na wpół pełną butelkę wódki, która leżała przy jego nogach. Lisanne miała mu powiedzieć, żeby tego nie pił, ale on wepchnął trochę gazety w szyjkę butelki i wyciągnął zapalniczkę. Płomienie zaczęły sunąć po papierze i Daniel wymierzył pocisk w kierunku domu. - Nie!- krzyknęła Lisanne i pociągnęła go za ramię tak, że minął swój cel. Butelka rozbiła się w ognisku i eksplodowała nie wyrządzając szkód. Rodney wyglądał na zszokowanego i kompletnie nie w temacie. - Co robisz?- krzyknęła Lisanne obracając Daniela twarzą do siebie. - Podpalam tą dziurę- odpowiedział monotonnie. - Lepiej zabierzmy go stąd- powiedział Rodney ściszonym głosem. Lisanne zaprowadziła Daniela na tylne siedzenie samochodu Rodneya i wepchnęła go do środka. Usiadła obok niego trzymając go za rękę i patrząc z niepokojem na jego twarz. Oparł się o fotel i zamknął oczy.

431

Lisanne dawała Rodneyowi wskazówki dojazdu do akademika cichym głosem w jakimś atawistycznym przekonaniu, że to uspokoi skrzywdzoną duszę. Zatrzymali się na chwilę po jedzenie, ale Daniel już się nie odezwał. Kiedy przybyli na miejsce, powiedziała Rodneyowi, by zaczekał razem z Danielem przy wyjściu przeciwpożarowym aż będzie mogła ich wpuścić do środka niezauważonych. Akademik był cichy i wyglądał na opuszczony, ale skądś płynęła muzyka przez puste korytarze- wesoła, z szybkimi basami- muzyka, której słucha się, gdy nie ma się żadnych zmartwień. Lisanne próbowała dociec skąd rozchodzi się muzyka, i które pokoje mogą być zajęte, ale wszędzie wydawało się pusto. Otworzyła drzwi przeciwpożarowe i pokazała Rodneyowi, żeby wszedł. Pociągnął za sobą wyglądającego jak zombie Daniela. Kiedy już byli w jej pokoju, Daniel opadł na jej łóżko, a Rodney rozejrzał się. - Nieźle. Chociaż mógłby mieć własną łazienkę. - Taa, w przyszłym roku mają dołączyć ją do każdego pokoju we wszystkich akademikach dla dziewczyn. Gdyby nie istniał nakaz, by studenci z poza miasta mieszkali przez pierwszy rok na kampusie, to uważam, że mieliby pełno pustych pokoi. Spojrzała na Daniela.- Jesteś głodny?- Podeszła do niego i poklepała go po ramieniu.Jesteś głodny? Pokręcił głową.- Zmęczony. - Powinieneś iść spać. Chcesz najpierw wziąć prysznic? Prawie nikogo tutaj nie ma. Mogłabym zaczekać na zewnątrz, by mieć pewność, że nikt cię nie najdzie. - Taa, chyba. Lisanne wychyliła głowę przez drzwi i odeskortowała go do damskich prysznicy. Jej oczy wędrowały po jego ciele, gdy się rozbierał i zauważyła, że jego siniaki zmieniły kolor na żółty i zaczynały znikać. To już było coś, ale wyglądał na tak zmęczonego.

432

Jego prysznic był szybki, pewnie dlatego, że zasnąłby gdyby pobył tam dłużej. Wytarł się ręcznikiem Lisanne i wciągnął jeansy. Wykrzywił się na pobrudzony t-shirt i wrócił do jej pokoju boso i z gołą piersią. Rodney próbował zająć się jedzeniem, ale widziała, że próbuje się nie gapić, gdy wchodzili z powrotem. Lisanne rzuciła mu spojrzenie i opuścił wzrok na sajgonkę. Daniel wydawał się marginalnie bardziej rozbudzony i zjadł trochę, ale jego powieki ciągle się zamykały. Lisanne wiedziała, że potrzebował snu, ale musiała go zapytać. - Co się stało? Daniel westchnął i odsunął jedzenie. Lisanne momentalnie poczuła się winna. - Wróciłem od ciebie. Nie miałem kasy na taksówkę, więc szedłem z buta od mostu. Dopiero co wyciągnąłem klucze, a zjawiły się gliny. Aresztowali mnie i spędziłem dwa dni w policyjnej celi zanim wypuścili mnie za kaucją. Lisanne nabrała powietrza.- Za co zostałeś aresztowany? Nawet cię tam nie było! Opuścił głowę.- Koniec z Zefem. Nawet nie ma możliwości, by wyszedł za kaucją. Dystrybucja to przestępstwo- jego głos był pusty, gdy recytował nagie fakty.- Może dostać nawet 10 lat. Zmęczony potarł twarz. - Dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś? Daniel pokręcił głową.- Potrzebowałem mojego telefonu, by zadzwonić do prawnika. Myślałem, żeby poprosić ją by przekazała ci wiadomość… - Ale…? - Nie musisz jeszcze bardziej być w to zamieszana, Lis. Zajęczała we frustracji. To było takie do niego podobne! Próbując ją ochronić, cholernie ją przestraszył.

433

- Co z twoją gitarą?- powiedziała tak spokojnym tonem jaki udało jej się przybrać.- Co z Sironą? Zgłosisz kradzież? - Nie ma sensu. Już dawno będzie po nich. - Możesz starać się o odszkodowanie- dodał pomocnie Rodney. Daniel popatrzył na niego i policzki Rodneya zarumieniły się. - Więc to koniec?- powiedziała Lisanne.- Wszystko zabrali? - Taa, laptopa, płyty. Kurwa, nawet większość moich ciuchów. - A co z materiałami do szkoły? Poklepał się po kieszeni.- Mam kopię zapasową na pen drivie. I moją muzykę. Rodney zmarszczył brwi, ale już nie zaproponował kolejnej głupiej rady. - Laleczko, wiem, że masz więcej pytań, ale naprawdę muszę teraz pospać- powiedział patrząc z utęsknieniem na łóżko Lisanne.- Możemy porozmawiać rano? - Oczywiście- powiedziała łagodnie i przesunęła pudełka z jedzeniem, żeby mógł się położyć. Złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie. - Tak cholernie się cieszę, że tutaj jesteś- wyszeptał.- Mniej boli. Oparł głowę o jej talie, a potem wstał powoli. Uśmiechając się lekko zdjął spodnie, wsunął się pod pościel i przewrócił na bok. Lisanne pochyliła się, by go pocałować, ale już spał. Rodney pokazał coś rękami szepcząc i Lisanne uniosła brwi.- Nie słyszy cię. - O Boże, przepraszam. Ciągle zapominam. Jezu, to wszystko sprawia, że moje problemy wydają się cholernie żałosne. - Wiem, co masz na myśli.

434

- Nie miałem pojęcia, że ta sprawa z jego bratem jest taka poważna. Wygląda na to, że posiedzi. - Tak, tak myślę. Może to i lepiej. - Przynajmniej wstawił się za Danielem. - Chociaż tyle mógł zrobić.- Odpowiedź Lisanne była gorzka. Rodney przeżuwał powoli.- Co Daniel teraz zrobi? - Nie wiem. Znajdzie jakiś kąt do mieszkania. Spróbuje chodzić do szkoły. Ma załatwioną pracę w warsztacie napraw samochodowych. Mam nadzieję, że nie rzuci studiów przez to wszystko. Jest naprawdę bystry. Pomaga mi w matmie i w ogóle. Rodney zakrztusił się makaronem.- Co?! Próbowałem latami i donikąd to nie doprowadziło. Musi być dobry. - Jest świetny- powiedziała smutno. - I gorący- dodał Rodney. Lisanne zaśmiała się trochę.- Taa, i gorący. - Wiesz, poza oknami to nie byłoby tak ciężko naprawić ten dom, by nadawał się do mieszkania. Twój tata jest niezły w te klocki. Myślisz, że pomógłby? Mamy dziesięć dni. Nagle Lisanne poczuła przypływ energii.- Boże, mogłabym cię pocałować!powiedziała stając na nogach.- Jestem pewna, że mama i tata chcieliby pomóc. Harry też.Potem jej twarz posmutniała.- Ale okna nadal są problemem. Nie ma mowy, by Daniel był w stanie zapłacić za nie, a nie mogę poprosić rodziców… - Coś wymyślimy. Posłuchaj, zadzwoń do swoich starych. Powiedz im, że z Danielem wszystko w porządku i prześpimy się z tym. Cóż, ty prześpisz się, ze swoim bajecznym, gorącym, nagim chłopakiem, a ja ułożę się samiuteńki na tym pojedynczym łóżku i będę śnił o napiętych pośladkach i bicepsach do polizania. - O mój Boże- powiedziała Lisanne- jesteś taki sam jak Kirsty. To pewnie przez to łóżko. 435

Zadzwoniła do swoich rodziców i choć byli zszokowani tym, co im powiedziała, to obiecali stawić się na miejscu w porze lunchu kolejnego dnia. Po raz pierwszy od kilku dni Lisanne pozwoliła sobie mieć nadzieję, gdy położyła się obok Daniela. Spał przez bite 14 godzin. Był tak nieruchomy, że Lisanne musiała go trącić, by mieć pewność, że oddychał. Westchnął łagodnie, co dało jej pewność. - Pewnie za dużo nie pospał na posterunku- powiedział Rodney.- Wiem, że ja bym nie chciał.- Zadrżał. - Nie, pewnie nie.- Przez chwilę żuła wargę, a potem wstała.- Zrobię mu pranie, nie żeby zostało mu dużo ubrań. - Co on mówił o tej gitarze? Nie zrozumiałem. Lisanne westchnęła.- Był muzykiem tak jak ja. Zaczął tracić słuch w wieku 14 lat. Napisał niesamowite kawałki. Śpiewam cztery jego piosenki w zespole. To co mu się przydarzyło jest okropne. - Dzięki Bogu, że znalazł ciebie- powiedział Rodney zbyt cicho, by Lisanne go usłyszała. Lisanne poszła zapakować pranie Daniela, Rodney został w pokoju. Był zaskoczony, gdy wróciła tupiąc z wkurzoną miną. - O co teraz chodzi? - Znalazłam to!- powiedziała rzucając kawałek papieru na łóżko Kirsty. Rodney podniósł go.- Ha. Numer telefonu kobiety. Lis, musi dostawać takie rzeczy przez cały czas. - Ale dlaczego go zatrzymał?- syknęła. - Był raczej zajęty- powiedział Rodney unosząc brwi- ale tak cię to martwi to możesz go zapytać, kiedy się obudzi.

436

Lisanne prychnęła, ale nie kłóciła się. Wyszła z pokoju tupiąc i wróciła 40 minut później z czystymi ubraniami Daniela. - Nadal żadnego znaku życia- powiedział uprzejmie Rodney- ale myślę, że lepiej byłoby go obudzić, żebyśmy zdążyli na spotkanie z twoimi rodzicami u niego. Lisanne pogłaskała go po policzku i patrzyła jak jego powieki otwierają się. - Hej laleczko- powiedział zachrypniętym głosem.- Śniłaś mi się. Usłyszała za sobą teatralne westchnięcie Rodneya. - Przyjemny sen? - Kurewsko niesamowity- powiedział z uśmiechem.- Gdyby ktoś inny mnie obudził to byłbym wkurzony. Usiadł i przetarł oczy.- O, hej Rodney. Zapomniałem, że tutaj jesteś, stary. - Często się to zdarza- odpowiedział Rodney ciętym głosem. Daniel wyszczerzył się. - Lepiej się ubierz- przypomniała mu Lisanne i rzuciła mu czyste jeansy oraz t-shirt. - Kurwa, jesteś niesamowitą kobietą- powiedział wdzięcznie Daniel. Rodney odwrócił wzrok, gdy Daniel wstał z łóżka i wciągnął jeansy chowając swój lekki wzwód. - Naprawdę będziemy musieli kupić ci jakąś bieliznę- skomentowała Lisanne. - Psuj zabawy- wymamrotał do siebie Rodney. - Zostało trochę chińszczyzny?- zapytał Daniel rozciągając się i założył t-shirt. - Trochę. Możemy też pójść gdzieś na śniadanie. - Wezmę wszystko, co zostało- powiedział Daniel patrząc wygłodniale na jedzenie. Zaczął jeść łapczywie podczas, gdy Lisanne wyjaśniała mu, że jej rodzice przyjadą pomóc. Zatrzymał pałeczki w połowie drogi do ust. 437

- Przyjeżdżają tutaj? - Oczywiście- powiedziała Lisanne.- Chcą pomóc. - Dlaczego?- Daniel był szczerze zadziwiony. - Bo zależy im na tobie, kretynie! - Och- powiedział nadal niepewny Daniel.- W porządku, dzięki. - Em, jest coś jeszcze- powiedziała Lisanne bawiąc się liścikiem, który znalazła w jeansach Daniela.- Co to jest? Zmarszczył brwi, a potem jego twarz rozluźniła się.- A, tak. To laska, którą poznałem w klinice. Właśnie założyli jej IŚ. Chciała wymienić się wrażeniami- przewrócił oczami. Rodney puścił oko do Lisanne z uśmiechem ulgi na twarzy. Daniel wrócił do jedzenia. - Nie powiedziałeś dlaczego cię aresztowali. Rodney jęknął głośno, gdy Daniel westchnął i odłożył pałeczki. - Miałem prawie uncję12 narkotyków w moim pokoju. Próbowali mi wmówić, że to było posiadanie z zamiarem dystrybucji, ale mój adwokat wytargował osobisty użytek. To wykroczenie. Kara więzienia do roku. Spojrzał na Lisanne i wzruszył ramionami, co zapaliło zarówno jej niepokój jak i irytację. - Daniel, dlaczego miałeś narkotyki? To znaczy, nigdy nie widziałam, żebyś… nie ze mną… Uśmiechnął się lekko.- Zef przyniósł do szpitala. Taki prezent w stylu „szybko zdrowiej i wywlecz stąd swoją leniwą dupę”. Wepchnąłem pod łóżko i zapomniałem o nich.-

12

Ok. 28 gram

438

Wzruszyła ramionami.- Zef powiedział glinom to samo, więc mój prawnik mówi, że może uda mi się uniknąć pudła. Jego luzacki ton wepchnął Lisanne za krawędź jej ostrożnie zszytego opanowania. - Daniel, co do diabła? Mieliśmy być razem, a ty ukrywasz to wszystko przede mną? Zef dał ci to, gdy byłeś w szpitalu! To było dwa tygodnie temu i nie wspomniałeś o tym! Co to mówi o naszym związku? Wypadła z pokoju zatrzaskując za sobą drzwi. Rodney obrócił wzrok na Daniela, który wyglądał na tak samo wkurzonego. - Chronię ją przed tym całym gównem!- Wyrzucił Daniel. - Ona nie chcę, żebyś ją chronił. Chce ci pomóc. - Nie może. - Może pomóc, jeśli powiesz jej co czujesz. Jezu, Daniel! - Przeszła przez to całe gówno przeze mnie. Nawet nie wiem dlaczego jeszcze tu jest. Rodney westchnął z rozdrażnienia.- Bo cię kocha, dupku! Oczy Daniela trochę się rozszerzyły i oparł się w ciszy. - I myślę, że ty kochasz ją. Daniel potaknął powoli.- Jest wszystkim. - Więc powiedz jej. Jezu, wy dwoje… Nie wiem, które jest gorsze. Do cholery, wyoutowałem się dwa dni temu, a przez was już odgrywam dr Phila albo Rickiego Lake’a czy coś. No litości!- Poruszył ramionami w geście zniecierpliwienia. Daniel wyszczerzył się.- Ricki Lake? - No i? Moi dziadkowie są z Baltimore. Lubię „Hairspray”. Po prostu zrób coś, przez co poczuje się wyjątkowa, żeby wiedziała, że ci zależy. To nie musi być nic drogiego…

439

- No dzięki kurwa, bo jakbyś nie zauważył to jestem spłukany- powiedział gorzko Daniel, ale w tym samym czasie coś przyszło mu na myśl. Może. - Posłuchaj, powinniśmy już jechać- powiedział Rodney zerkając na zegarek.Spotkamy się na zewnątrz. Dam tobie i Lis kilka minut prywatności. Rodney otworzył drzwi akurat, gdy Lisanne wpadła do środka i prawie go powaliła przechodząc obok. - Powodzenia- powiedział Rodney, choć ani Daniel ani Lisane go nie słyszeli. Lisanne krążyła po pokoju podnosząc kurtkę i torebkę. Miała ochotę walnąć nią w głowę Daniela- oczywiście w tą zdrową stronę. Siedział cierpliwie czekając aż na niego spojrzy. W końcu obróciła się.- Jestem taka zła na ciebie! - Taa, zrozumiałem- powiedział oschle. - To nie jest śmieszne!- Krzyknęła. - Nie śmieję się, laleczko- powiedział ukrywając uśmiech.- Przepraszam, w porządku? - Nie! Na pewno nie jest w porządku! Nigdy nic mi nie mówisz! Wszystkiego muszę dowiadywać się przypadkowo. To nie jest baza na związek, Danielu. Jego pierś ścisnęła się nieprzyjemnie. - Lis, proszę. Spróbuję, w porządku? Ja po prostu… to… Przez długi czas nie miałem komu opowiadać o tym gównie. Jego orzechowe oczy błagały ją, by zrozumiała, a ona nie chciała go dłużej karać. Powiedział, że spróbuje. Nie mogła prosić o więcej. - W porządku, ale siedzimy w tym razem, Danielu. Po prostu mów do mnie. Jeśli dotyczy ciebie, dotyczy i mnie. Wbij to sobie w tą twoją twardą czaszkę!- i lekko puknęła go w głowę. - Pracuję nad tym, laleczko- powiedział poważnie. 440

Usiadła na jego kolanie, a on wtulił się w jej szyję. Była w jego ramionach i nie chciała znajdować się nigdzie indziej. Przerwał im dzwonek telefonu i poirytowany głos Rodney’a mówiący, by przestali się obściskiwać i wyszli. Przez całą podróż Rodney narzekał, że jest jedyną osobą, która obecnie się nie bzyka. Lisanne ignorowała go, a siedzący na tylnym siedzeniu Daniel wyglądał jakby znowu zasnął. Dojechali akurat, kiedy samochód Maclaine’ów wjeżdżał na ulicę. To było jak ekstremalna wersja programu Zrób to Sam. Pierwszego dnia Daniel był wstrząśnięty tym jak dużo zrobili. Ernie zadzwonił wcześniej i zamówił kontener na śmieci razem z niebagatelną ilością białej farby, pędzlami i wałkami. Załatwił też szklarza, który miał dopasować nowe szyby w siedmiu zbitych oknach. A potem każdemu wyznaczył zadania. Daniel pracował ciężej, dłużej i robił mniej przerw niż wszyscy inni. Tak bardzo chciał zobaczyć jak jego dom z dzieciństwa wyłania się ponownie z gruzów. Udało mu się nawet odzyskać trochę zdjęć jego rodziców, które nie były tak bardzo zniszczone. W połowie popołudnia pod dom podjechało vanem VW dwóch mężczyzn, którzy chcieli kupić kokę, ale Ernie wypędził ich grożąc wezwaniem policji. - To będzie zdarzało się przez jakiś czas- powiedział z namysłem- ale wieść szybko się rozejdzie… zakładając, że tak zostanie. Spojrzał twardo na Daniela. - Zostanie- odszczeknął Daniel.- Nie chcę tego gówna w pobliżu siebie ani… nie chcę tego tutaj. Ernie potaknął i wrócił do pracy. Czwartego dnia, po większej części sprzątania i zakończeniu małych napraw strukturalnych, zaczęli malowanie. Okazało się, że Harry ma dobre oko do malowania

441

drewna bez wyjeżdżania, więc przejął dowodzenie nad framugami drzwi i okien. Reszta zajęła się malowaniem ścian i sufitów. Ernie nawet wypożyczył szlifierkę i pokazał Danielowi jak używać jej na panelach. Niektóre ze zdolności dziadka odcisnęły się na Ernim. Daniel martwił się ile to wszystko kosztowało, ale Ernie powiedział po prostu, że ma nadzieję, iż ktoś zrobiłby to samo dla jego dzieci gdyby potrzebowały pomocnej dłoni. To był koniec rozmowy- przynajmniej według Erniego. Największym problemem były meble. Zadaniem Moniki i Lisanne było pojeżdżenie po tanich sklepach i sprawdzenie co można tam kupić. - Proszę, tylko nic dziewczyńskiego, laleczko- błagał Daniel. Lisanne zakpiła po cichu.- Cokolwiek kupię, będzie ci się podobało- i pocałowała go szybko, by nie mógł odpowiedzieć. Odniosły niezły sukces. Kupiły kanapy, krzesła, stół do kuchni i dwa podwójne łóżka z przyzwoitymi materacami. Każdej nocy Rodney i Daniel zostawali w domu koczując i myjąc się w zimnej wodzie dopóki silnik olejowy nie zostanie napełniony. Oboje mieli pięciodniowy zarost. Lisanne też chciała zostać, ale została przegłosowana przez rodziców i nawet przez Daniela, który martwił się, że jacyś klienci Zefa mogą wrócić. Zdawało się jednak, że Ernie miał rację co do rozchodzenia się wieści i już nikt ich nie nachodził. W Sylwestra pojawiła się jeszcze jedna dobra wiadomość. Daniel czyścił dolną łazienkę z prysznicem, która przez dwa lata była używana jako przechowalnia alkoholu, gdy telefon zawibrował w jego kieszeni. Kiedy czytał wiadomość, jego twarz rozjaśniła się i w całym domu słychać było jego okrzyk szczęścia. Lisanne przybiegła.- Co jest? 442

- Znaleźli Sironę! Jakiś debil próbował sprzedać ją Salowi, temu facetowi z warsztatu, który dał mi pracę. Rozpoznał ją i powiedział o tym draniowi. Mogę ją dzisiaj odebrać. Monica podwiozła go, by zabrał swojego ukochanego Harley’a. Jechał nią do domu szczerząc się od ucha do ucha w kasku, który dał mu Sal. Drugi miał schowany w siodełku dla swojej dziewczyny. Rodney pochylił się i szepnął.- Twój chłopak wygląda gorąco w skórze. - Wiem- powiedziała zadowolona Lisanne. Tego wieczora świętowali odrodziny domu, powrót Sirony i Sylwestra przy meksykańskim jedzeniu na wynos, piwie i dużej ilości lodów. Daniel i Rodney świętowali prysznicem już w gorącej wodzie. Dom nadal wyglądał trochę pustawo, a meble były poobdzierane choć funkcjonalne, ale to znowu był dom. Albo próbował nim być. Harry i Lisanne kłócili się o ostatni kawałek ciasta Rocky Road 13, gdy Daniel wstał i zaczął dziwacznie przestępować z nogi na nogę. - Taak, więc dzisiaj mamy Sylwestra i jutro, cholera, cóż, nowy rok. Więc, em, chciałem tylko, no wiecie, podziękować wam wszystkim za to, co zrobiliście. To było takie uczucie jakby znowu mieć rodzinę, przynajmniej ja tak to czuję. I Rodney, stary, przyjechałeś, a wiem, że przechodzisz przez swoje własne gówno, więc jeśli chcesz się gdzieś zatrzymać to… to jest dom, w porządku? Monica, Ernie, byliście kurewsko niesamowici. Em, przepraszam. Ale byliście. Ty też, Harry. Ciężko pracowałeś, stary.- Jego oczy zwróciły się na Lisanne, która trzymała rękę przy ustach, a jej oczy jaśniały łzami.- Laleczko, ty… ja… po prostu… dziękuję ci. To znaczy, dziękuję ci za wszystko. Kurwa, ja… Wstała i podeszła do niego patrząc mu w oczy.- Wiem. Zapadła cisza tak pełna emocji, że musiała zostać przerwana. - Za nowe początki- powiedział Rodney podnosząc piwo.

13

Inaczej „kocie łby”- blok czekoladowy z ciastkami i piankami, może być też z orzechami i bakaliami, mniamniuśne :D

443

- Za nowe początki!- Zgodziła się łagodnie Monika. Lisanne zaciągnęła Daniela na kanapę i trzymała go, dopóki jego zażenowanie nie zniknęło. - Bardzo podobało mi się to, co powiedziałeś- szepnęła. - Wyszedłem na pieprzonego kretyna- jęknął.- Miałem zaplanowane co chciałem powiedzieć, a potem, ech, kurwa. - Nie, było idealnie. Uniósł brew.- Idealnie, tak? Lisanne pocałowała go w nos.- Poza tym całym przeklinaniem. Wyszczerzył się do niej. O północy zaśpiewali „Auld Lang Syne” i Daniel objął Lisanne w pasie przyciągając ją do swojej piersi. Czuł wibracje pieśni odbijające się echem w jej małej klatce piersiowej. Wróciły do niego słowa Rodney’a. „Po prostu zrób coś, przez co poczuje się wyjątkowa, żeby wiedziała, że ci zależy.” Nagle już wiedział, co chciał zrobić. Kilka rzeczy zmieniło się w ten Nowy Rok. Po długiej nocnej rozmowie z Danielem, Rodney zdecydował się przenieść na ten sam college i miał nadzieję, że jego rodzice wesprą go w tej decyzji. Daniel zaproponował mu kąt do mieszkania jako podziękowanie za wszystko, co zrobił. Rodney przyjął propozycję z wdzięcznością, ale nalegał na płacenie za wynajem. Daniel odmawiał dopóki Lisanne nie wzięła go na bok i powiedziała, że nie będzie ucieszona, jeśli będzie pracował 20 godzin w tygodniu i uczył się. Przy składce Rodney będzie musiał pracować tylko 8. Z Rodneyem i Lisanne dyszącymi mu nad karkiem, Daniel przegrał tą kłótnię. Następnego dnia, Maclaine’owie pojechali do domu obiecując, że niedługo znowu ich odwiedzą. Harry przypomniał Danielowi, że nadal wisi mu ten wypad do salonu gier. Rodney też wyjeżdżał, ale tylko po swoje rzeczy do przeprowadzki, był gotowy na nowy semestr. 444

Daniel i Lisanne zostali sami po raz pierwszy od tygodnia. Zanim Rodney i Mclaine’owie dotarli do końca ulicy, ci już zdzierali z siebie ubrania i nawet nie dotarliby do sypialni gdyby Daniel nie podniósł jej i nie zaniósł. Lisanne była gorącym i spoconym bałaganem, jej skóra nadal drżała łagodnie od bardzo potrzebnego orgazmu, gdy Daniel przewrócił się na bok i przesunął palcem po jej policzku. - Lepiej? - Tak- westchnęła.- O wiele. Uśmiechnął się szeroko. - To dobrze- potem jego uśmiech zniknął i wyglądał na niepewnego. To nie była mina, którą łączyła z Danielem. Zmartwiło ją to. - Co się dzieje? - Więc, em, w czwartek mam pierwsze dostrajanie. - W porządku- powiedziała ostrożnie. - Założą mi transmiter i procesor…- wziął głęboki oddech.- Zastanawiałem się… czy chcesz pójść ze mną? To znaczy, nie musisz… jeśli to zbyt dziwne… - Och- powiedziała przełykając z trudem.- Och! Tak, oczywiście, że z tobą pójdę. - Tak? - Tak, idioto! - W porządku. - W porządku! Przyciągnął ją do swojego torsu i leżała tam słuchając równego bicia jego silnego, milczącego serca. Muzyka:Ultra Nate- Free 445

Daniel był roztrzęsiony. Zastanawiał się czy poproszenie Lisanne o pójście z nim do kliniki nie było błędem, ale teraz nie mógł się już wycofać. Gdy on był niechętny i opornie ciągnął swój tyłek, ona była tak gorliwa, że prawie kurwa skakała. Nawet bardzo gorący poranny seks nie poprawił mu nastroju, coś było nie tak. Poranny seks wprawiał wszystkich w dobry nastrój, prawda? Próbował ignorować dobry nastrój Lisanne, ale za każdym razem, gdy odwrócił wzrok, ciągnęła go za ramię, by spojrzał na szczeniaczki, balony albo jakieś inne gówno. Naprawdę chciał zapalić. Przechodzili obok faceta, który wyciągał papierosa z nowej paczki i Daniel poważnie myślał o buchnięciu mu Marlboro- marki, której nie znosił. Stanął jak wryty przed wejściem do szpitala i Lisanne prawie wpadła na niego. - Daj mi chwilę, laleczko- wyszczekał próbując uspokoić oddech. Sięgnęła i chwyciła jego twarz dotykając policzków delikatnymi palcami.- Wszystko będzie dobrze- powiedziała zostawiając miękki pocałunek na jego ustach.- Będzie dobrze. Potaknął, wziął głęboki wdech i otworzył drzwi. Lisanne weszła do środka, a potem obróciła się, by spojrzeć na niego. Wyciągnęła rękę, a on złapał ją wdzięczny za kontakt. Zameldowali się w recepcji i kazano poczekać im w poczekalni. Nienawidził poczekalni. W ogóle nienawidził czekać. Siedzieli mniej niż minutę, a jego noga już podskakiwała w górę i w dół tak mocno, że czuł wibracje w zębach. Lisanne położyła rękę na jego kolanie uspokajając go.

446

- Będzie dobrze- powiedziała ponownie. Powtarzała te słowa tak jakby były talizmanem przeciwko każdemu złu. Kurwa, nie czuł się dobrze. Było mu niedobrze w żołądku. Co jeśli po tym całym gównie, nic z tego nie będzie? Czytał statystyki, przeczytał każdego bloga i konto, które był w stanie znaleźć. Wiedział, że implanty nie działają na wszystkich, pewnie na mniejszość. Przy jego przeklętym szczęściu pewnie będzie w mniejszości. Pochylił się do przodu, oparł przedramiona na kolanach i zwiesił głowę. Proszę, niech to zadziała kurwa. Lisanne delikatnie poklepała go po ramieniu, więc spojrzał w górę. Stała przed nim uśmiechająca się kobieta. A, tak, jak ona miała na imię? - Samantha. Jak się masz? S: Dobrze, dzięki. A ty? D: W porządku. S: Miałam nadzieję, że się odezwiesz. D: Byłem zajęty. S: Właśnie widzę! Czy to twoja dziewczyna? D: Tak. L-I-S-A-N-N-E. - Lis, to jest Samantha. Też miała zakładany IŚ. - Och, cześć- powiedziała Lisanne szybko oglądając Samanthę, a potem przypomniała sobie o wykonaniu odpowiedniego znaku. S: Jest muzykiem? D: Tak. S: Przyszedłeś na dostrajanie? - Taa, pierwsza wizyta. 447

S: Wyglądasz na trochę zdenerwowanego. Dlatego podeszłam. Będzie się opłacało. Obiecuję. - Taa, mam nadzieję. Pojawiło się imię Daniela. - To ja. D: Trzymaj się. Cześć. S: Cześć. Lisanne pomachała dziwacznie i uśmiechnęła się nerwowo do atrakcyjnej starszej kobiety. - Co powiedziała? Daniel najwyraźniej był rozkojarzony, ale jego myśli nie biegły w kierunku Samanthy. - Co? A, tak, powiedziała, że będzie się opłacało. Jego usta zacisnęły się w cienką linię. Lisanne trzymała go za rękę, gdy wchodziła z nim do gabinetu. Był tam dr Palmer, który powitał ich oboje. - Hej doktorku- zaskrzeczał Daniel, nie wiedzieć czemu miał sucho w gardle.- Em, Lis, to jest doktor Palmer. Doktorku, to moja dziewczyna, Lisanne Maclaine. - Panno Maclaine, miło znowu panią widzieć. Daniel zmarszczył brwi. Znowu? - Witam- powiedziała nieśmiało Lisanne ściskając jego rękę. - A to mój kolega, dr Devallis. Jest twoim audiologiem i będzie nadzorowała dzisiejszy dopasowywanie. Chciałem tylko sprawdzić czy nie masz żadnych problemów z implantem. - Tak, wszystko w porządku- powiedział Daniel.- Czuję go, kiedy przełykam, co jest trochę dziwne. 448

- Wdał się w bójkę- powiedziała nagle Lisanne. Daniel spojrzał na nią z irytacją, a ona wyglądała na lekko wytrąconą z równowagi. - W bójkę?- Odpowiedział dr Palmer, jego oczy skakały pomiędzy Danielem, a Lisanne.- Jakieś uderzenie w głowę? - Nie- powiedział Daniel. - Tak- powiedziała Lisanne. - Do kurwy nędzy!- Warknął Daniel maksymalnie poirytowany.- Ten drań skopał mi żebra, z moją głową wszystko jest w porządku! - Uderzył cię w lewą stronę głowy i jeden ze szwów się rozerwał- powiedział Lisanne buntowniczo i skrzyżowała ramiona na piersi. - Cóż, będę musiał spojrzeć- powiedział dr Palmer.- Kiedy to się stało? - W noc przed Wigilią- powiedziała miękko Lisanne. Daniel zdarł swoją czapkę i wepchnął ją do kieszeni. Lekarz dotykał rany, ale Daniel nawet się nie poruszył. - Wydaje się, że wszystko jest w porządku- powiedział w końcu dr Palmer.- Ale naprawdę nie polecam wdawania się w bójki. - Niech mi pan wierzy, doktorku- powiedział oschle Daniel- to nie zabawa w moim stylu. - Hmm, cóż. Próbuj chronić swoją głowę. Nadal jeździsz na motocyklu? - Tak, do diabła! Lekarz westchnął.- A co z futbolem? Daniel zmarszczył brwi.- Co z nim? - Ach…?- Dr Palmer zajrzał w swoje notatki.- Myślałem, że grasz w futbol. Jesteś rozgrywającym, prawda?

449

- Byłem, doktorku, byłem. Dr Palmer napotkał wzrok Daniela.- Już nie grasz? Daniel przesunął się na krześle podczas, gdy wszyscy gapili się na niego. Poczuł małe palce Lisanne na ręce. - Grałem w liceum, w szkole specjalnej. Nie próbowałem dostać się do drużyny akademickiej. - Panie Colton, w obecnych czasach mamy prawa przeciwko dyskryminacjipowiedział cierpliwie doktor.- Poza tym, istnieją świetne kaski, które ochroniłyby pański implant i… Daniel przerwał mu popędliwie.- Wiem to wszystko, doktorku. Niech mi pan kurna da spokój. Lisanne zdzieliła go w ramię. - Przepraszam- burknął Daniel. - No cóż- powiedziała dr Devallis unosząc brwi.- Porozmawiam z panem o zewnętrznych częściach urządzenia, którego będzie pan potrzebował. Zostało naładowane przez noc, więc jest gotowe do użytku. - Zostawię państwa- powiedział doktor Palmer ściskając ręce Daniela i Lisanne.Proszę skontaktować się z moim biurem, jeśli będą jakieś problemy. - Taa, dzięki, doktorku. Dr Palmer wyszedł z gabinetu i pani audiolog uśmiechnęła się do nich. Otworzyła kwadratowe pudełko, które leżało przed nią. W środku znajdował się okrągły kawałek plastiku o wielkości i kształcie ćwierci centa. Był przyczepiony dziesięciocentymetrowym kablem do czegoś, co można by pomylić z nowoczesnym, nowym iPodem- może. - W porządku, najpierw to.

450

Mówiła powoli i jasno pokazując urządzenie zarówno Danielowi jak i Lisanne. - Tutaj podłącza się baterię. To bateria akumulatorek. Większość ludzi ładuje je, gdy śpią. Ta część tutaj- poklepała plastikową obudowę- to procesor, a tuż nad nim wbudowany TeleCoil. Ta część z haczykiem nazywa się Pomocnicza Mikrofonowa Prowadnica do Słuchawek. Główny mikrofon jest tutaj, na górze. A teraz części, które tak naprawdę musisz znać. To jest światełko LED stanu, a tuż pod nim kontrolka głośności. - Co to za przełącznik?- powiedziała Lisanne. - To przełącznik programu. Używa się go w różnym otoczeniu. Dla ogólnego użytku, kiedy jest bardzo głośno i tak dalej. A ta część zawiera transmiter i magnes. Daniel spojrzał na twarz Lisanne. Wyglądała na całkowicie pochłoniętą tym, co jej mówiono. - Gotowy przymierzyć?- powiedziała dr Devallis. Daniel przełknął i skinął. Pani doktor umieściła urządzenie za lewym uchem Daniela i przyczepiła magnes do boku jego głowy. Lisanne była zafascynowana, że został na miejscu. - Drugi magnes został umieszczony pod skórą podczas operacji- wyjaśniła dr Devallis. - Ach, racja. Oczywiście- zająknęła się Lisanne. Oczy Daniela zwróciły się w jej stronę. - W porządku, zaczynamy. Lekarka włączyła ekran komputera, a potem znowu spojrzała na Daniela. - Będziemy stymulowali każdą elektrodę układu po kolei. W ten sposób możemy znaleźć najniższy poziom natężenia, który będziesz ledwie słyszał. To właśnie jest próg dźwięku. Potem znajdziemy górny poziom stymulacji poprzez zwiększanie natężenia, aby znaleźć poziom wygodnej głośności. Potem chodzi już tylko o to, by dobrze rozłożyć poziom natężenia na elektrodach. Danielu, teraz usłyszysz serię piknięć.

451

Nacisnęła jakieś klawisze na komputerze. - Kurwa!- powiedział Daniel, jego ręka automatycznie podleciała do ucha, a orzechowe oczy były szeroko otwarte. - Bardzo dobrze sobie radzisz- powiedziała kojąco pani doktor. Daniel zerknął na Lisanne i zobaczył jak ociera łzy. Podniosła kciuki do góry i uśmiechnęła się z nadzieją. Pani doktor nacisnęła kolejny klawisz i Daniel mrugnął. To było najdziwniejsze uczucie na świecie. To nie był dźwięk takim jak go zapamiętał- ale to był dźwięk. - Właściwe dopasowanie zajmie trochę więcej czasu- powiedziała lekarka.- Po prostu wytrzymaj z nami. Twoja rehabilitacja słuchowa nie będzie natychmiastowa. Pewnie jesteś już zmęczony ludźmi mówiącym ci o tym. W porządku, zobrazuję ci ten proces. Wyobraź sobie elektryczne organy: każda elektroda będzie grała konkretną „nutę”. Będzie dużo dopasowywania. Dr Devallis spędziła kolejne 40 minut na wypróbowywaniu różnych poziomów dźwięku. W końcu celowo odwróciła się od Daniela. - Słyszysz, co mówię? Czekała, a Daniel zmarszczył brwi. Potem obróciła się twarzą do niego i powtórzyła słowa. - Słyszysz, co mówię? Daniel wpatrywał się w nią. - Em, jest coś. To jak… kurwa, nie wiem… może kwakanie kaczek? Pani doktor potaknęła i uśmiechnęła się.- Dobrze, idziemy w dobrym kierunku.Zrobiła więcej poprawek.- Dźwięk będzie wydawał ci się dziwny dopóki się do niego nie przyzwyczaisz. Większość ludzi opisuje go jako „mechaniczny” albo „syntetyczny”, ale nie martw się. Ta percepcja zmieni się z czasem. W porządku, spróbujmy poszerzyć zasięg. Daniel spojrzał na Lisanne, która wyglądała jakby wstrzymywała oddech. 452

- Oddychaj, laleczko! Nie chcę, żebyś zemdlała, nawet jeśli jesteśmy w szpitalu. Przewróciła oczami, ale zobaczył jak wzięła głęboki wdech. To, że tam była było wspaniałe. Gdyby nie ona, już dawno uciekłby jak jakaś cipa. Dr Devallis uśmiechnęła się.- Jak to brzmi?- i nacisnęła jeszcze więcej przycisków na komputerze. Daniel skoncentrował się.- Taki jakby… stłumiony… jakbym był pod wodą czy coś… - W porządku, to dobrze. Bardzo dobrze sobie radzisz. Kiedy twój mózg dopasuje się i nauczy całkowitego obrazu dźwięku, to zacznie brzmieć bardziej naturalnie. Na początku to będzie męczące, ale potem już będzie łatwiej. Przez kolejną godzinę testowała zasięg dźwięków, Daniel wyglądał na wyczerpanego. Lisanne musiała powstrzymywać go przed pocieraniem głowy. - Świetnie sobie poradziłeś jak na pierwszy dzień- powiedziała w końcu dr Devallis.Następne spotkanie masz zaplanowane na jutrzejsze popołudnie. Wtedy znowu popracujemy. W porządku? Daniel potaknął zmęczony. - Chcę, żebyś poćwiczył noszenie procesora i transmitera przez godzinę dzisiejszego wieczoru. Nie przeginaj, żadnego telewizora czy radia. Tylko rozmowa, w porządku? Daniel znowu potaknął. Czuł, że mógłby zedrzeć tą pieprzoną rzecz ze swojej głowy. Skóra jego głowy wydawała się być otarta w miejscu, gdzie był przytwierdzony transmiter i bolała go głowa. Już szybciej nie mógł wyjść ze szpitala. Poczuł jak Lisanne ciągnie go za rękaw. - Daniel? - Ja tylko potrzebuję… wynośmy się stąd w cholerę, Lis. Ja po prostu… Owinęła palce wokół jego ręki i wrócili do Sirony bez słowa. Daniel podał jej kask i założył własny.

453

Próbował przetworzyć jakie to wszystko wywoływało odczucia i potrzebował ciszy. Pieprzona ironia. Poranek był nierzeczywisty. Nie potrafił wytłumaczyć tego uczucia, gdy stymulowano implant- dźwięk nie pasował do żadnego z jego wspomnień. Wiedział, że jest za wcześnie na rozczarowanie, ale to przytłaczające uczucie i tak tam było. Nie mógł pogodzić się z myślą, że ma w głowie kawałek metalu. Prawie udawało mu się go zignorować po operacji, ale czucie jak działa niepokoiło go. A to jak transmiter przyczepiał się do jego głowy. Przeszedł go dreszcz. Instynktownie wiedział, że potrzebuje czegoś znajomego i kierował się w kierunku baru jadąc szybciej niż dozwolona prędkość. Ręce Lisanne zacisnęły się wokół jego pasa, nie wiedział czy to ze strachu, ale zwolnił trochę. Właśnie ściągnął kask, kiedy poczuł ciężar w żołądku, opadał aż do butów. Cholerne szczęście, że ona tutaj była. Jakie były szanse? Daniel poczuł jak Lisanne wplata palce w jego rękę. - Wszystko w porządku?- powiedziała z niepokojem studiując jego twarz. - Myślę, że powinniśmy pojechać gdzie indziej. - Dlaczego? Wykrzywił się.- Cori jest tutaj. To jej samochód. - Dlaczego nie chcesz, żebyśmy się spotkały?- powiedziała krótko.- Powiedziałeś, że przedstawisz nas sobie. Jej mina miała w sobie wyzwanie i Daniel momentalnie poczuł jak jego rękawice podnoszą się. - Bo nie zniosę w tej chwili więcej pieprzonego dramatu, Lis, a ty wyglądasz tak jakbyś chciała zacząć ciągnąć ją za włosy. Lisanne prychnęła. Nie była brutalna, chociaż…

454

- Obiecuję, że będą zachowywała się jak najlepiej potrafię w stosunku do twojej byłej dziewczyny- powiedziała kreśląc znak krzyża na sercu. Potem poczuła się winna widząc jaki był zestresowany.- Hej, nie martw się! Naprawdę niczego nie zacznę. Zamknął oczy i powoli pokręcił głową. Lisanne stanęła na palcach i pocałowała go lekko. – Naprawdę. Uśmiechnął się zdawkowo i upewnił, że jego czapka jest na miejscu. Podeszli razem do baru i otworzył przed nią drzwi. Cori już ich zauważyła i siedziała ze skrzyżowanymi ramionami w ciszy. Daniel wiedział z doświadczenia, że to nigdy nie była dobra kombinacja. Wziął głęboki oddech i ruszył naprzód. C: Cześć, nieznajomy! D: Cześć. To jest L.I.S.A.N.N.E. - Lis, to jest Cori. Lisanne użyła jedynego znaku języka migowego jaki znała. Witaj. C: Potrafisz migać? D: Nie. Zna tylko „witaj”. C: Jest ładniutka. Nie twój zwyczajowy typ. D: Nie zaczynaj. C: Kto, ja? Daniel uniósł brwi, a potem odwrócił się do Lisanne, która wyglądała na zagubioną. - Uważa, że jesteś ładniutka. - Och!- zarumieniła się Lisanne.- To miłe z jej strony, bo sama jest śliczna. C: „Śliczna”?! Lubię ją.

455

- Lubi cię- powiedział do Lisanne. Dwie kobiety uśmiechnęły się do siebie ostrożnie, a Daniel pomasował głowę ręką. - Potrafisz czytać z ruchu warg?- Lisanne zapytała Cori. Daniel obserwował odpowiedź.- Potrafi, ale mówi, że to irytujące. Woli migać. - Och, w porządku. Lisanne zauważyła, że znowu masuje głowę i złapała go za rękę.- Boli? - Ból głowy- powiedział krótko. C: Od IŚ? D: Tak. C: Jakie to uczucie? D: Dziwne. Nie wiem. Trochę obolałe. C: Słyszysz? D: Niewiele. Mówią, że będzie lepiej. C: Więc teraz będziesz jednym z nich? - Odpierdol się- powiedział Daniel bez wielkiego zapału. Lisanne wyglądała na zszokowaną. - Jest wrzodem na dupie- powiedział wskazując głową na Cori, która uśmiechnęła się anielsko. - Co powiedziała? - Zostaw to, Lis. - Nie! Co powiedziała? Coś o mnie? - Kurwa. Powiedziała „Czy teraz jesteś jednym z nich?” W porządku?

456

Lisanne zmarszczyła brwi.- Co ma na myśli? Daniel potarł oczy.- Uważa, że teraz będę częścią świata słyszących i nie będę chciał mieć nic wspólnego z… innymi głuchymi ludźmi. Nie rozumie tego, że nadal będę głuchy, że to- pokazał na swoją głowę- jest tylko kolejnym narzędziem. Ale nie będę osobą słyszącą.Spojrzał na Lisanne.- Nie jestem pewien czy ty też to rozumiesz. To jest na całe życie, Lis. Nigdy nie będę taki jak ty. Oczy Lisanne wypełniły się łzami, kiedy zaczął podnosić głos. - Wiem- wyszeptała. Cor kopnęła go pod stołem. C: Zachowujesz się jak dupek. Doprowadziłeś ją do łez. Daniel nagle wstał i wyszedł zostawiając Cori i Lisanne, które patrzyły na siebie. Cori sięgnęła przez stół i dotknęła ręki Lisanne uśmiechając się smutno. Lisanne przełknęła i poczuła jak jej usta lekko drgają ku górze. To było najlepsze na co było je stać. Daniel siedział na chodniku z głową w rękach. Kiedy poczuł jak ktoś masuje jego ramię, nie musiał zerkać w górę, by wiedzieć, że to Lisanne. Dotknęła jego policzka, a on wtulił się w nią. Przebiegła palcem po jego ustach, a on pocałował go delikatnie. - Kurwa, przepraszam- powiedział. - Ja też. Zamówiłam dla ciebie. Dużo tłuszczu. No chodź, wróć. Proszę. Wstał powoli, czuł się wypompowany. Dużo tłuszczu brzmiało dobrze, tylko nie wiedział czy poradzi sobie z pytaniami Cori i Lisanne. Nie ma jak zapewnić człowiekowi niestrawność przed jedzeniem. Wrócili do baru i Cori uśmiechnęła się do niego kpiąco. C: Dobrze sobie z tobą radzi. 457

D: Której części „odpierdol się” nie zrozumiałaś za pierwszym razem? C: Lubię ją, poważnie. Będzie dobra dla ciebie. D: Nie za bardzo się podlizujesz? C: Pogódź się z tym. Telefon Lisanne zapikał i wyciągnęła go z kieszeni. - Och, to od Kirsty. Umieściła jakieś zdjęcia z Aspen. Podała telefon Danielowi i przejechała przez różne śnieżne scenerie. C: Mogę się przyłączyć czy to zajęcie dla par? - Cori chce wiedzieć, na co patrzymy. - Kirsty jest moją współlokatorką. Jest w Aspen ze swoim chłopakiem, Vinem. D: Irytująca współlokatorka Lis i jej chłopak, Vin. Są na nartach w Aspen. C: Szczęściarze! A ja jestem uziemiona tutaj i muszę patrzeć na twoją okropną gębę. D: Nawet mi nudzi się powtarzanie „odpierdol się”. Lisanne podała telefon Cori. C: Hej, on jest ładniutki! Daniel przewrócił oczami. - Co?- powiedziała Lisanne. - Kurwa, proszę, nie każ mi tego mówić- zrzędził Daniel. - No dalej, co powiedziała? Jęknął.- Uważa, że Vin jest „ładniutki”.- Pokazał cudzysłów dłońmi, by zaakcentować jak bardzo czuł się nieswojo mówiąc w ten sposób o innym facecie. Cori zachichotała, a Lisanne nie mogła się nie uśmiechać.

458

- Nie jest w moim typie- powiedziała Lisanne. Cori zaśmiała się i wskazała na Daniela. - Tak, on jest w moim typie- powiedziała Lisanna potakując. Daniel gapił się na nie.- Hej! Ja tutaj jestem! Poczuł ulgę, gdy Maggie przyniosła jedzenie. - Gdzie się podziewałeś, przystojniaku? Brakowało mi twojej słodkiej buźki- i pochyliła się, by uszczypnąć go w policzek.- Mam nadzieję, że go pilnujecie, dziewczynki- powiedziała. - Ja pierdolę- westchnął Daniel. - Mniej przeklinania, Danny Colton!- powiedziała ostro Maggie. Lisanne powstrzymała chichot nadal lekko onieśmielona kelnerką. Jedli w ciszy, Daniel odmawiał tłumaczenia, gdy miał przed sobą jedzenie. Potem czekała go dziwna trzykierunkowa rozmowa, gdzie Daniel opowiadał Cori o Zefie i domu, i o tym, że Rodney będzie się wprowadzał. C: Czy on też jest ładniutki? D: Nie twój typ. C: Co to miało znaczyć? D: Jest gejem. C: Teraz zaliczasz obie strony? Nie męcz się kolejnym „odpierdol się”. - Och, powiedz jej, że zorganizujemy imprezę, kiedy Rodney się wprowadzi. - Co? Nie ma mowy! - W porządku, ja jej powiem.- Lisanne mówiła powoli i jasno, obserwowała koncentrację na twarzy Cori.

459

Było jasne, że czytanie z ruchu warg było dla niej o wiele trudniejsze niż dla Daniela. To spowodowało, że Lisanne zaczęła zastanawiać się jakie to musi być dla niego męczące. Zawsze sprawiał wrażenie, że nie trzeba do tego wysiłku. Dlatego przyjęła to za pewnik. Jednak widząc walkę Cori, była zmuszona zmienić swoje myślenie. C: Super! Impreza! Nie miałeś zamiaru mnie zaprosić, co? Ty draniu! D: Nie rozumiem dlaczego miałbym tego nie zrobić. C: Odpierdol się! Wyszczerzył się do niej.

***

Przez kolejne trzy dni, Daniel miał jeszcze dwie wizyty. Za każdym razem Lisanne szła z nim i za każdym razem osiągano małą poprawę, ale frustracja Daniela była jasna. Nie potrafił rozróżnić głosu męskiego od żeńskiego i nie umiał powiedzieć kto mówi. Niektóre z dźwięków wydawały mu się „brzydkie”, choć nie potrafił wytłumaczyć co przez to rozumiał. Lisanne myślała, że rozumiała- będąc muzykiem, osobą tak przyzwyczajoną do dobrej jakości dźwięku wiedziała, że niektóre kombinacje mogą do siebie nie pasować. Ale zatrzymała tę myśl dla siebie. Daniel wiedział, że ledwo powstrzymuje swoje wybuchy i próbował nie wyładowywać na Lisanne swojego ciągłego gniewu, ale było ciężko. Prawie mu ulżyło, kiedy wrócił Rodney i przebywanie z jego dziewczyną 24/7 zostało przytłumione. Z ich wspólnego pobytu wyniknęła jedna dobra rzecz- seks był niesamowity. Miała coraz mniej zahamowań. Zaskoczyła go kilka razy przejmując inicjatywę. Ale także się kłócili. Kurwa, jak oni się kłócili! 460

Przyznał się sobie, że doprowadzał ją do szaleństwa nie rozmawiając o uczuciach, no ale dajcie spokój! To po prostu nie leży w męskiej naturze, by w każdej pieprzonej sekundzie przez cały czas rozmawiać o tym jak się czuł. Czasami potrzebował po prostu być. Zdawało się, że Lisanne nie rozumiała tego i oskarżała go o ukrywanie się przed nią. Pozytywną stroną było to, że seks po kłótni zawsze był cholernie fantastyczny. Laleczka była zadziorna. Podobało mu się to. Bardzo mu się to podobało. Z kolei Lisanne uważała ich kłótnie za wyczerpujące. Przyznała to Kirsty, kiedy ta wróciła z Aspen. - Chodzi mi o to, że przysyła mi ten rozdzierający list, ale nie potrafi powiedzieć mi tych słów w twarz. Jest taki zamknięty w sobie. Nigdy nie wiem, co myśli i kończy się kłótnią. Kolejną. - Ale rozmawia z tobą- powiedziała zachęcająco Kirsty dalej rozpakowując swoją imponująco dużą walizkę.- Wygląda na to, że próbuje. Lisanne westchnęła. - Tak, wiem, że próbuje. A potem wkurzam się na siebie za to, że wkurzam się na niego. Zrobił to wszystko dla mnie, a ja na niego krzyczę. Jestem taką suką. Kirsty przestała się rozpakowywać i spojrzała na nią z półuśmiechem. - Och, uwierz mi dziecinko, że to jest dalekie od prawdy. Poza tym, powiedziałaś, że poprosił cię, żebyś chodziła z nim na te wizyty w klinice? - Tak, prawie umarła, kiedy mnie zapytał. Zazwyczaj zatrzymuje te sprawy tylko dla siebie. No wiesz, o byciu głuchym. Kirsty przewróciła oczami.- Tak, pamiętam to epickie zdziwko, kiedy mi powiedziałaś. Więc to z kliniką to dla niego ważna sprawa? Lisanne potaknęła.- Tak, myślę, że wie, iż musi zacząć dzielić się ze mną tymi rzeczami, jeśli naprawdę mamy zamiar być razem. - Wow! 461

- Wiem. - I praktycznie z nim mieszkasz! Lisanne pokręciła głową.- Nie, zostałam tylko na kilka dni dopóki zajęcia się nie zaczęły. - Twoi rodzice musieli być tym przerażeni. Cóż, nie, no może trochę. Zrobili mi cały wykład o „potrzebie oddzielnego spędzania czasu” i „cieszenia się wolnością”. To znaczy, chyba zaakceptowali to, że sypiamy ze sobą, chyba. Tylko nie chcą, żebym się do niego wprowadziła. Zostawię tą bombę na przyszły rok. Kirsty gapiła się na nią.- Naprawdę? Myślisz? Lisanne potaknęła powoli.- Taa, chyba na pewno. - Wow! - Wiem! Obie zaczęły chichotać i Lisanne cieszyła się z damskiego towarzystwa. Zamówiły pizzę i Kirsty opowiedziała jej wszystko o Aspen, które oczywiście było „niesamowite” i „cudowne”. Lisanne była lekko zszokowana słysząc, że rodzice Vina nie mieli nic przeciwko temu, że mieszkali w jednym pokoju. Tak naprawdę to była trochę zazdrosna, że jej rodzice nie byli aż tak otwarci. Ale potem poczuła się źle, że tak pomyślała. Zwłaszcza, że byli tacy cudowni pomagając Danielowi naprawić jego dom. Traktowali go jak rodzinę. Nie szło jak po maśle, ale dużo dla niego zrobili. Daniel powiedział to samo w wieczór sylwestrowy. Lisanne kochała swoją mamę i tatę, nie umiała wyobrazić sobie życia bez rodziców, nawet jeśli czasami byli nazbyt opiekuńczy. Daniel swoich stracił… - Hej, gdzie odpłynęłaś? Już tęsknisz za Danielem? Lisanne wyszczerzyła się do swojej przyjaciółki.- Tak, ale nie tęsknię za kłótniami. - Nawet za gniewnym seksem? 462

- Za tym na pewno tęsknię! Kirsty puściła do niej oko. - Więc co on teraz zrobi? - Co masz na myśli? - Cóż, to nadal jest taką wielką tajemnicą, no wiesz, że jest głuchy? Lisanne zmarszczyła brwi.- Myślę, że nic się nie zmieniło. Nadal jest bardzo prywatną osobą. I tak będzie wystarczająco źle, gdy ludzie dowiedzą się, że Zef został aresztowany. Kirsty potaknęła.- Boże, nie umiem sobie wyobrazić przez co przechodzi Daniel. Tak się cieszę, że ma ciebie, Lis.- Zobaczyła niedowierzającą twarz swojej przyjaciółki.- Nie, poważnie. Wiem, że nie byłam jego wielką fanką, ale, cóż… Przyznaję, że się myliłam. - Dzięki. Kir. To wiele dla mnie znaczy. - Ale… - O o. - Nie, tylko że musiałam powiedzieć Vinowi. Lisanne westchnęła.- Przypuszczaliśmy, że to zrobisz. Myślę, że Danielowi bardzo to nie przeszkadza. Dobrze się dogadywali z Vinem. - Jeśli to jakieś pocieszenie, to Vin był pod naprawdę wielkim wrażeniem. No na początku był zszokowany jak cholera. Ciągle powtarzał, że nie może w to uwierzyć. W każdym razie, w końcu przekonałam go i opowiedziałam o szpitalu i tak dalej. Nic nie powie, ale myślę, że chciał napisać do Daniela.- Pokręciła głową.- Szczerze, to uważam, że ludzie i tak się dowiedzą. To znaczy, mówiłaś, że zakrywa to czapką. Będzie ją nosił przez całe lato? - Niektórzy faceci noszą- powiedziała Lisanne defensywnie. - Na plaży? - I tak nie może nosić procesora, kiedy pływa.

463

- Wiesz o czym mówię. Lisanne potaknęła.- Taa, wiem. Nagle ich drzwi otworzyły się i Shawna wmaszerowała do środka. - Ooooch! Wróciłaś!- zapiszczała przechodząc z zera do super soniczności w mniej niż sekundę. Rzuciła się na Kirsty opowiadając o jej Świętach i Sylwestrze. W końcu zauważyła, że Lisanne też znajduje się w pokoju. - O, hej- powiedziała chłodno. Lisanne tylko się uśmiechnęła i dalej SMS-owała do Daniela. - Przy okazji- powiedziała Shawna.- Właśnie minęłam Daniela Coltona. Głowa Lisanne podskoczyła do góry, a Shawna dalej kwakała. - O mój Boże, widziałaś go! Ściął włosy! Już wieki temu mówiłam mu, że fryzura na jeża jest najseksowniejszą rzeczą na świecie. Musiał mnie posłuchać! Kirsty pokręciła głową w niedowierzaniu. - Shawna, czy ty masz omamy? Jest tak bardzo zaangażowany w Lisanne, że to nawet nie jest prawda! Shawna zaśmiała się. Dosłownie się zaśmiała i Lisanne chciała wepchnąć jej pustą twarz do najbliższego śmietnika. - Taa, jasne!- powiedziała nadal się uśmiechając.- Do zobaczenia jutro!- i wyszła. - Przepraszam cię za to- mruknęła Kirsty. Lisanne zmusiła się do uśmiechu.- Nie obchodzi mnie to. - Taa i dlatego wyglądasz jakbyś chciała ogolić ją na zero.- Zamilkła, gdy Lisanne wyszczerzyła się do niej.- Więc Daniel przychodzi? Myślałam, że spędzimy trochę czasu w babskim towarzystwie.

464

- Dla mnie to też nowość- powiedziała Lisanne- ale nie można o nim powiedzieć, że jest przewidywalny. Jej telefon zapikał wiadomością i uśmiechnęła się widząc, że Daniel czekał na nią na dole. - Młoda miłość- westchnęła Kirsty i Lisanne rzuciła w nią poduszką. Lisanne wypadła z pokoju i przypadkowo dogoniła Shawnę. Nagle wypełniła ją potrzeba, by powiedzieć tej suce, że Daniel jest niedostępny i to na stałe. Albo mogłaby ją po prostu uderzyć. Ale Lisanne nie chciała pogorszyć stosunków Kirsty z Shawną. Zwłaszcza, że były na tym samym kierunku. - Shawna? - Czego chcesz, głąbie? Niesprowokowana sukowatość Shawny była błędem. - Daniel jest moim chłopakiem. - Taak? Cóż, dla mnie wygląda to jak związek z litości. Lisanne zrobiła krok w przód, furia gotowała się w niej. - On nigdy nie będzie chciał twojego obwisłego tyłka. Nigdy nie dotknie twoich sztucznych cycków. Nie chciałby być widziany z dziewczyną, która ubiera się jak drag queen odbierająca Joan Rivers. Shawna zagapiła się na nią. - Trzymaj się ode mnie za daleka. Trzymaj się z daleka od Daniela, albo… - Albo co?- syknęła Shawna. - Albo nakopię ci do dupy. Lisanne była dumna, że jej głos ani razu nie zadrżał. Skrzyżowała ramiona na piersi i patrzyła chłodno.

465

- Grozisz mi?- powiedziała Shawna z niedowierzaniem. - Tak. Shawna wypuściła powietrze i miała zamiar coś powiedzieć, ale kiedy zobaczył jak małe ręce Lisanne ściskają się pięści, ruszyła korytarzem oglądając się przez ramię. Lisanne wzięła głęboki oddech i poszła szukać Daniela. Opierał się o ścianę przy drzwiach przeciwpożarowych. Jego twarz była spięta. Lisanne momentalnie zapomniała o werbalnym laniu Shawny. - Co jest? Wszystko w porządku? Nie odezwał się tylko przytulił ją mocno i zakopał twarz w jej włosach. Czuła jego oddech na swoim policzku, gdy wdychał ją głęboko kilka razy. Po prawie minucie stania, trzymania jej, gdy ona głaskała go po plecach, puścił ją. - Przepraszam- wybełkotał.- Ja tylko… - Nic się nie stało. Chcesz wejść? - Jest Kirsty? - Tak, ale nie będzie miała nic przeciwko. Pokręcił głową.- Nie, nie zostanę. Chciałem tylko cię zobaczyć. - Daniel, widziałeś mnie niecałe dwie godziny temu. Co się stało? - Dzwonili z więzienia. Zef chce się ze mną widzieć. Muszę być tam jutro o dwunastej. - Och. Masz zamiar pójść? Jego twarz napięła się jeszcze bardziej.- Oczywiście, że mam zamiar pójść kurwa. To mój brat. Lisanne utrzymywała beznamiętną minę próbując ukryć swoją irytację. - Tak więc, nie będę mógł zjeść z tobą lunchu. Nie zapytała dlaczego po prostu jej tego nie napisał, bo znała powód. 466

- Chcesz, żebym poszła z tobą? Uśmiechnął się przelotnie, a potem zmarszczył brwi.- Nie, dam radę. Ale mógłbym się z tobą spotkać po zajęciach. Rodney robi tajskie jedzenie. Przewrócił oczami, a Lisanne zachichotała. - Hmm, eksperymentalne gotowanie Rodney’a! I chcesz bym cierpiała razem z tobą? - Taa, to jeden z powodów! Jego oczy pociemniały i podpowiedziały jej jaki może być drugi powód. - Mmm, z pewnością mogłabym zjeść trochę tajskiego- drażniła się z nim. Przyciągnął ją do siebie żarłocznie.- Taa, ja też mógłbym zjeść trochę… tajskiego. Pocałował ją głęboko, a kiedy odwzajemniła pocałunek wkładając ręce w tylne kieszenie jego jeansów, z jego gardła wyrwał się jęk. - Kurwa, laleczko. Nigdy nie mam ciebie dość. Odszedł zostawiając ją z pocałunkiem odznaczonym na jej ustach i miękkimi kolanami. Ten chłopak!

***

Następny dzień był niespodziewanie ciepły jak na ten sezon i gdy Daniel zaparkował Sironę, z wdzięcznością zdjął skórzaną kurtkę. Zostawianie motocykla w nieznajomych miejscach nadal go niepokoiło. Założył jednak, że parking więzienia prawdopodobnie był bezpieczniejszy niż większość miejsc.

467

Na zewnątrz krat znajdowała się nisko położona budka strażnicza, a grube druty kolczaste okalały cementowe ściany. Samo więzienie leżało za barierą ochronną. Budynek był płaski i mało podejrzany, no chyba że wiedziało się kogo i co w sobie mieścił. Daniel wziął głęboki oddech i skierował się do wejścia dla odwiedzających. W tej chwili naprawdę przydałby mu się papieros i bardzo go kusiło, by otworzyć jedną z paczek Cameli, które przyniósł dla brata. Jednak oparł się, bo nie palił już przez ponad miesiąc. Lisanne zabiłaby go gdyby teraz się poddał. Poza tym, nie stać go już było na palenie dwudziestu albo i więcej dziennie. Podał swoje nazwisko strażnikom na służbie przy punkcie bezpieczeństwa. Poproszono go, aby zdjął buty i kurtkę oraz wrzucił klucze i portfel do plastikowej tacki. Znak poinformował go, że ma dwie próby przejścia przez wykrywacz metalu, potem odmówią mu wejścia. Przeszedł przez maszynę i momentalnie zaczęła piszczeć. Strażnik kazał mu sprawdzić kieszenie i stał nad nim, gdy to robił. Daniel miał zamiar przejść po raz kolejny, gdy przypomniał sobie o implancie. Czując się jak idiota, wyjaśnił problem. Strażnik patrzył sceptycznie dopóki Daniel nie ściągnął czapki i nie pokazał facetowi swojej blizny. Miał też w portfelu skierowanie na następną wizytę. Strażnik przeczytał ją uważnie i włożył z powrotem do portfela Daniela. - Następnym razem powiedz nam zanim spróbujesz przejść przez wykrywacz metali, synu. Danielowi ulżyło. Facet mógłby być dupkiem skoro pracował w więzieniu, ale był cholernie miły. Kazano mu poczekać w pokoju razem z innymi odwiedzającymi. Czuł się dziwnie stojąc z grupą kobiet, których większość przyszła z małymi dziećmi. Jedna kobieta płakała, łzy spływały po jej policzkach, a katar zbierał pod nosem. Daniel odwrócił wzrok. Po dziesięciu minutach czekania z wciąż żałośnie łkającą kobietą, odeskortowano ich przez dużą liczbę bram do kolejnej poczekalni. Duży plakat głosił:

468

JAKAKOLWIEK BROŃ JEST NIEDOZWOLONA. NALEŻY UNIKAĆ GŁOŚNEGO, NADMIERNIE EMOCJONALNEGO LUB PRZESZKADZAJĄCEGO ZACHOWANIA. PROSZĘ BRAĆ POD UWAGĘ INNYCH ODWIEDZAJĄCYCH. ROZMAWIANIE Z INNYMI PRZESTĘPCAMI LUB ODWIEDZAJĄCYMI JEST NIEDOZWOLONE. TRZYMANIE ZA RĘCE JEST DOZWOLONE TYLKO JEŚLI RĘCE POZOSTANĄ NA WIDOKU. DOPUSZCZALNE JEST KRÓTKIE PRZYTULENIE NA POCZĄTKU I KOŃCU WIZYTY. PRZESTĘPCA MOŻE MIEĆ KONTAKT ZE SWOIMI DZIEĆMI. JEŚLI WIZYTA ZROBI SIĘ EMOCJONALNA, SŁUŻBY ZAOFERUJĄ POMOC W RAZIE POTRZEBY.

Daniel bacznie obserwował drzwi. Nie miał na sobie procesora z powodu kasku. Próbował tego raz, ale jego czaszka była posiniaczona i bolesna, prawie odarta w miejscu, gdzie spotykały się magnesy. Zauważył jak wchodzi strażnik i woła.- Następny. Podniósł rękę i strażnik sprawdził listę. - Wejdź przez drzwi po twojej prawej. Upewnij się, że zamkną się całkowicie za tobą. Kiedy usłyszysz dzwonek, wejdź przez następne drzwi. Kiedy już będziesz w środku, idź prosto do stolika numer 12. Jakieś pytania? - Em, tak. - Jakie? - Jestem, em, jestem głuchy. - Słucham? Czy ten facet kurwa śmiał się z niego? - Jestem głuchy. Nie usłyszę dzwonka. - Dzieciaku, chcesz tej wizyty? Bo mam już dość… 469

Daniel zdjął czapkę i obrócił się, by pokazać facetowi bliznę.- Kurwa, jestem głuchy, w porządku?! Nie usłyszę żadnego cholernego dzwonka! Obrócił się z powrotem i mocno naciągnął czapkę na głowę. Strażnik wyglądał na poirytowanego.- W porządku, ktoś cię odeskortuje. Kilka minut później podeszła do niego wielka kobieta w uniformie strażnika. - Ty jesteś tym głuchym dzieciakiem? Daniel poczuł jak jego mięśnie napinają się, ale próbował zachować neutralną twarz. - Taa. - Heh. Nie wyglądasz na głuchego. Tędy. Przeszedł za nią przez drzwi, a potem krótkim korytarzem. Po kolejnej pauzie, otworzyła drugie drzwi. - Miłej wizyty. Daniel rozejrzał się i znalazł mały stolik z numerem 12. Kilkoro odwiedzających już siedziało z więźniami. Jeden mężczyzna trzymał na kolanach dziecko w wieku około dwóch lat i dmuchał bąbelki na jej brzuchu. Daniel widział, że śmiała się. Jego żołądek zacisnął się i szybko przełknął rosnące mdłości. Drzwi na dalekim końcu otworzyły się i zobaczył Zefa. Daniel spodziewał się, że będzie w kajdankach i ulżyło mu, że tak nie było. W zasadzie, gdyby nie więzienny kombinezon, mogliby się spotykać w jakiejś taniej jadłodajni. - Hej, braciszku. Jak tam? Daniel wstał i szybko się przytulili. - Dzięki, że przyszedłeś, stary. Cholera, dobrze cię widzieć. - Taa, ciebie też. Dobrze wyglądasz.

470

Dziwną rzeczą było to, że taka była prawda. Zef wyglądał na zrelaksowanego, miał czysty wzrok. Nie był ani na haju ani na głodzie. Daniel zdał sobie sprawę, że minęło dużo czasu odkąd jego brat tak wyglądał. Zef zaśmiał się lekko.- To przez czyste życie- i uniósł brwi. - Więc jak jest tutaj? Ramiona Zefa opadły.- Cóż, jest do bani, ale to nic z czym nie mogę sobie nie poradzić. „Jeśli nie możesz odsiedzieć, nie popełniaj przestępstwa”, prawda? - Taa, chyba. Hej, przyniosłem ci ćmiki. - Kurwa, ratujesz mi życie. Dzięki, Dan. Daniel potaknął. Zef zapalił papierosa i zaciągnął się z uznaniem.- Nie chcesz? - Nie, stary. Rzuciłem. - Poważnie? - Jep. Już ponad miesiąc temu. Zef wypuścił dym i westchnął.- Ta twoja mała dziewczyna musi mieć na ciebie dobry wpływ czy coś. Daniel zmarszczył brwi, a Zef rozłożył ręce w geście kapitulacji. - Nie miałem niczego na myśli. Jest dobrze. To świetnie, że kogoś masz.- Zamilkł.- Jak tam ten sprzęt do słyszenia? - W porządku. Dziwnie, ale coraz lepiej. Słyszę niektóre dźwięki, ale nadal słabo. Mówią, że na pełną funkcjonalność można czekać do roku. - Tak długo? - Może być wcześniej. Nikt nie wie na pewno. - Nosiłeś to w szkole? 471

- Raz. Było dość gównianie. Było głośno w korytarzach, ale nie umiałem odróżnić jednego dźwięku od pozostałych. Same śmieci, więc trochę do dupy. Zef potaknął powoli.- Ale nie żałujesz? - Nie, chciałbym tylko…- przerwał Daniel. - Co? - Myślałem… myślałem, że będę w stanie słyszeć muzykę. No wiesz, może być w stanie… Próbowałem, ale to tylko kupa pieprzonego hałasu. Twarz Zefa była współczująca. - Cholera, przykro mi, stary. Wiem, że to było dla ciebie ważne. Daniel wzruszył ramionami.- Taa. Co za różnica.- Spojrzał prosto na swojego brata.Więc, powiesz mi dlaczego tu jestem? Dlaczego handlowałeś pieprzoną metamfą? Zef uśmiechnął się.- Nie byłem pewny czy przyjdziesz. Daniel potarł ręką szczękę.- Jesteś moim bratem. - Żałuję, że nie byłem lepszym. Ich spojrzenia spotkały się. - Mówię poważnie, Dan. Byłem gównianym bratem. Nie wspierałem cię. To całe gówno, które się wydarzyło- próbowałeś mnie powstrzymać, a ja byłem zbyt kurewsko zaślepiony, żeby to zobaczyć. Ale wiesz co? Nie żałuję, że gliny mnie dopadły, bo inaczej chyba nie wyszedłbym z tego żywy. Wplątałem się w dość poważne sprawy, o których nawet ci nie powiedziałem. I dalej wciągało mnie coraz głębiej.- Pokazał rękami.- Tutaj, cóż, w więzieniu, mam szansę się oczyścić. Może dostanę tylko pięć lat. Daniel ostro nabrał powietrza. - Hej, nie martw się, braciszku. To miejsce to piknik w porównaniu z tym, do którego zmierzałem. Poza tym, mogę się uczyć. Mogę otrzymać wykształcenie jeszcze przed tobą. A

472

więzienie stanowe ma całkiem niezły warsztat mechaniczny.- Westchnął.- Więc, em, jak dom? - Chciałem go podpalić. Oczy Zefa wyszły z orbit.- Słodki Jezu! Ale nie zrobiłeś tego, prawda? - Lis mnie powstrzymała. - Cóż, i dzięki kurwa za to! - Taa, skończyło się nie najgorzej. Jej starzy pomogli mi go naprawić. Miałem jakieś zdjęcia na telefonie, ale nie mogłem go wnieść. Może będę mógł ci jakieś wydrukować? Oboje wiedzieli, że Daniel tak naprawdę pyta czy Zefa może go znowu odwiedzić. - Jasne, byłoby super. Strażnik zbliżył się do nich sygnalizując koniec wizyty. Uścisnęli sobie ręce i Zef przytulił brata.- Tak mi cholernie przykro- wyszeptał wiedząc, że Daniel go nie słyszy. Strażnik podszedł bliżej, więc Zef odsunął się. - Posłuchaj, jeszcze jedno. Po prostu… nie ufaj Roy’owi, w porządku? - Co do kurwy? Zef? Ale Zef już był wyprowadzany. Daniel nie wrócił do szkoły po wizycie u Zefa. Do domu też nie pojechał. Zamiast tego pojechał na wybrzeże i znalazł kawałek plaży, z której mógł obserwować ocean. Patrzył jak fale zwijają się na bladym piasku. Zobaczenie Zefa w więzieniu był jak kop w brzuch. Cieszył się, że jego brat chciał odsiedzieć tyle ile było trzeba, by odpokutować to, co zrobił, ale kurwa- pięć lat. To oznaczało, że Zef będzie miał prawie 30, gdy wyjdzie. Dla Daniela to wydawało się całym życiem.

473

Stracił swoich rodziców, a teraz jego brat także odszedł. I o co chodziło z Roy’em? Czemu Zef nie powiedział mu wprost, co się działo? Jego telefon zawibrował i gdy go wyciągnął zauważył zdjęcie, które Lisanne sama sobie zrobiła z głupią miną. *L: widzisz za czym nie musisz tęsknić? Mam nadzieję, że dobrze poszło. LA xx* *D: podjechać po ciebie za 40 min?* *L: R mnie podwiezie. Będę u ciebie. R ma randkę!!! LA xx* *D: ?!*?!!&!* *L: Wiem! Na razie. LA xx*

Daniel uśmiechnął się do siebie. Laleczka zawsze umiała go rozweselić. A Rodney miał randkę. Ten facet był szybki. W powrotną stronę jechał wolno myśląc o wszystkich znaczeniach słowa „dom”: czym był kiedyś jego dom, czym był teraz, czym mógłby być i czym będzie, a nawet czym powinien być. Przede wszystkim myślał o czekającej na niego Lisanne. Była prawie 7 wieczorem, kiedy wrócił. Samochód Rodney’a nadal był zaparkowany. Daniel poczuł rozczarowanie. Bardzo liczył na to, że będzie miał Lisanne tylko dla siebie. Rodney był w porządku- mieszkanie z nim było łatwiejsze niż myślał Daniel i choć nie był najczystszą osobą, to było nic w porównaniu do mieszkania z Zefem i jego dupnymi klientami przez dwa lata. Przynajmniej nie czuł już potrzeby, by zamykać sypialnię na klucz- nie żeby miał coś wartego kradzieży. Poklepał siodełko Sirony- poza nią. Zamknął ją bezpiecznie w garażu i skierował się do środka. Jego nozdrza zostały momentalnie wypełnione ciężkim zapachem mocnej wody po goleniu. Rodney przemknął obok. Wyglądał na podekscytowanego, a na jego twarzy rysował się jasny uśmiech. 474

- Stary, kurwa! Śmierdzisz jak sypialnia dziwki! - Wiem- powiedział Rodney puszczając do niego oko.- Nie czekajcie na mnie! Daniel kręcąc głową poszedł szukać Lisanne. Rozpakowywała jedzenie z torby zakupowej w kuchni. Objął ją ramionami w pasie i pocałował w szyję. Obróciła się i oparła głowę o jego pierś. Kiedy spojrzała w górę, jej oczy były łagodne i zatroskane. - Jak poszło dzisiaj? Wykrzywił się.- W porządku. Zdaje się, że tak dobrze jak mogło. - Chcesz o tym porozmawiać? - Nie do końca. - Ale może później porozmawiamy? Westchnął.- Taa, później. Może. Przewróciła oczami.- Jesteś głodny? - Umieram z głodu. Zaśmiała się lekko.- Zawsze umierasz z głodu. W porządku, zrobię coś. Tajska Ekstrawagancja Rodney’a została odłożona. Och, hej, nosiłeś dzisiaj IŚ?- Pokręcił głowo, a ona zacisnęła usta.- Wiesz, że dr Devallis kazała ci ćwiczyć każdego dnia. Załóż go, a ja w tym czasie zrobię coś na kolację. - Lale… - Nie, Daniel, mówię poważnie. Idź go założyć. Natychmiast. Narzekając i mamrocząc do siebie jaka jest apodyktyczna, skierował się do swojej sypialni i wyjął urządzenie z pudełka. Sprawdził baterię i założył sprzęt na ucho, a potem doczepił magnes.

475

Nadal czuł się niepewnie nosząc go, więc z powrotem naciągnął czapkę i pobiegł na dół. Zatrzymał się w pół drogi świadomy tego, że słyszał jak biegnie. Szok powędrował w górę jego ciała i zebrał się gdzieś w klatce piersiowej. Zobaczył zaniepokojoną twarz Lisanne, która zerkała na niego. - W porządku? - Tak, kurwa. Ja… ja słyszałem siebie… na schodach. To mnie trochę przestraszyło. W porządku, nic mi nie jest. Jej twarz rozjaśniła się.- Jest coraz lepiej, prawda? Więcej z tym słyszysz? - Nie wiem czy to jest słyszenie czy bardziej… jakby mój mózg rozróżniał poszczególne dźwięki. Ciężko to wytłumaczyć. Schodził po schodach i zeskoczył z dwóch ostatnich stopni lądując z hukiem. Wielki uśmiech rozciągał jego twarz. - To na pewno usłyszałem! Twarz Lisanne zmięła się i Daniel momentalnie poczuł się nieswojo. - Co się dzieje, laleczko? Coś nie tak? Pokręciła głową i wytarła łzy zanim spłynęły po jej policzkach. - Po prostu jestem… szczęśliwa!- powiedziała.- Usłyszałeś to. Naprawdę to usłyszałeś! Wziął ją w ramiona i przycisnął swoje usta do niej. Natychmiast odpowiedziała i jej język zanurzył się w jego ustach obracając się i łącząc z jego językiem. Poczuł, że twardnieje, gdy tak przyciskał ciało do niej. - Łóżko!- wydusiła. Daniel podniósł ją i poczuł jak jej nogi oplatają go w pasie. Obrócił się i powoli zaniósł ją po schodach, nie chciał zrywać kontaktu z jej ustami. Wpadli do jego sypialni i upadli na łóżko lądując na boku.

476

Lisanne chwyciła jego t-shirt i ściągnęła go brutalnie przez jego głowę razem z czapką. Ręka Daniela przesunęła się do urządzenia gotowa je zdjąć. - Zostaw- wydyszała Lisanne. Odsunęła się lekko, by mógł widzieć jej twarz.- Zostaw. Spojrzał na nią powątpiewająco, ale potem popchnęła go na łóżko i usiadła okrakiem na jego udach przesuwając językiem przez środek jego ciała. Wyciągnął ramiona nad siebie i chwycił się wezgłowia łóżka. Jego bicepsy naprężyły się, tatuaże uwydatniły i Lisanne chciała polizać też je. Daniel czuł, że jego członek jest gorący i ciężki w jeansach. Wziął głęboki oddech ciesząc się jej ciepłym ciałem przesuwającym się po nim. Usiadł nagle i złapał ją zanim upadła w tył. Przyciągnął ją do siebie za koszulę odpinając po kolei każdy guzik zanim zsunął rękawy po jej ramionach. - Kurwa, kocham twoje cycki- powiedział i zanurzył twarz pomiędzy jej piersi czując ich miękkość i pełność. Zajęczała i spojrzał w górę. Nie był pewien czy coś usłyszał czy może było to to przeklęte urządzenie i jego fantomowe dźwięki. Otworzyła oczy, które były wypełnione mrocznym, seksownym humorem. - Może wolałbyś kolację? - Taa, wolałbym- powiedzieć.- Zjem ciebie. Widział jak całe ciało Lisanne rozgrzewało się i zaczęło walić mu serce. Jego członek napierał na zamek jeansów domagając się uwolnienia. Podniósł ją z siebie i upuścił na łóżko, a potem zdjął buty i pozbył się skarpetek. Wpatrywał się w jej twarz, gdy jego jeansy dołączyły do reszty ubrań na podłodze. Jego członek wyskoczył na wolność twardy i dumny, celował prosto w Lisanne. Oblizała usta i jego członek pomachał do niej z niecierpliwością.

477

Daniel powoli wspiął się na łóżko, jego całe ciało było niebezpieczne i drapieżne. - Jesteś mokra, laleczko? Mokniesz dla mnie? Potaknęła, jej oczy były szerokie i pełne tęsknoty. Zdjął jej jeansy i użył zębów, by zsunąć majtki do jej ud. Skopała je, a on klęknął pomiędzy jej nogami podsuwając do góry jej kolana i rozchylając je. - Wyglądasz tak pięknie, taka mokra dla mnie, laleczko. Wiesz jak bardzo cię pragnę?Spojrzał w dół na swojego fiuta pokazującego prawdę jego słów. Jej mała ręka objęła jego długość i musiał wziąć głęboki wdech, by nie wbić się w nią i ostro pompować. Wyszczerzył, gdy zmusił ją by go puściła. Zamrugał, kiedy przesunęła ręką po jego czubku ustępując i przegrywając zawody. - Niegrzeczna!- mruknął do jej brzucha. Poczuł jej drżenie, gdy zostawiał pocałunki w górę jej uda zanim zanurzył twarz głęboko w niej. Kurwa, uwielbiał robić jej to pieprząc ją językiem i palcami. Wiedział, że ona nadal nie rozumie dlaczego lubił to robić, ale za bardzo jej się to podobało, by go powstrzymać. Jej orgazm nadszedł szybko, stres i napięcie spowodowane pierwszym dniem powrotu do szkoły zostały zniesione, gdy jej ciało pulsowało wokół niego. Jej oczy otworzyły się i oparła się na łokciach obserwując jak pomasował siebie z trzy czy cztery razy. Wiedza, że lubiła patrzeć jak sam się zaspokaja, była takim cholernym podnieceniem. - Nadal mnie chcesz, Lis? - Zawsze będę cię chciała- powiedziała powtarzając słowa, które mówił jej tak często. Jej twarz była taka poważna, taka pełna miłości, że Daniel poczuł ten sam ostry ból w piersi. Oddech uwiązł mu w gardle.

478

- Danielu, kochaj się ze mną- powiedziała ostrożnie obserwując jego twarz. Podniosła stopy i oplotła jego pas nogami przysuwając go bliżej. Nie będąc w stanie dłużej się powstrzymywać, Daniel wszedł w nią. Wydobył się z niego niski jęk, gdy jej ciepłe, mokre ciało całkowicie zamknęło się wokół niego. Zaciskała nogi aż jej pięty wbijały się w jego tyłek trzymając go mocno. Daniel zadrżał czując jak kolejny kawałek jego kontroli wymyka się. Przyjął na przedramiona ich połączoną wagę, gdy podnosił jej ciało z każdym żwawym pchnięciem. Poczuł drżenie jej kolejnego budującego się orgazmu i ten ruch doprowadził go do szału. Przegrał bitwę w kontrolowaniu swojego ciała. Dźwięki tak mocno wibrowały przez nią, że czuł je we własnej piersi. Był skonsternowany. Czuł je czy słyszał? Jego mózg był za bardzo zamroczony doznaniami, by analizować to, co czuł. Jej ręce szukały jego ramion, krótkie paznokcie wbijały się w jego skórę. Pot wstąpił na jego czoło i plecy, poczuł napięcie w swoich jądrach i brzuchu, które powiedziało mu, że ma około pięciu sekund zanim dojdzie. - Jestem blisko- wydyszał zdławionym głosem.- Lis? Lis? Lisanne złapała go mocniej z wykrzywioną twarzą i krzyknęła.- Daniel! Orgazm wybuchł z niego, kropelki gorąca przeszły z jego ciała w jej ciało, jego serce waliło, oddychał przez ściśnięte płuca. Upadł na łóżko momentalnie ją miażdżąc. Poczuł jak Lisanne delikatnie odpycha jego ramiona i wyszedł z niej, jego mózg był chaosem dezorientacji. Położył się na plecach i zakrył twarz ramieniem. Nie potrafił złapać oddechu, nie potrafił myśleć. Dyszał, tonął. Miękkie ręce Lisanne pociągnęły za jego ramię. Opierał się, bo bał się na nią spojrzeć. Pociągnęła znowu i tym razem jej pozwolił.

479

Jej ciepłe dłonie znalazły się na jego twarzy, jej palce przesuwały się delikatnie po jego policzkach. Otworzył oczy i zobaczył ją. Była taka pełna miłości, ale teraz też troski. - Daniel! Dlaczego płaczesz? Daniel! Porozmawiaj ze mną! Usiadł z trudem, jego piękna twarz była rozdarta emocjami. - Usłyszałem cię. - Co masz na myśli? Potarł oczy zdziwiony, że były mokre od łez. - Usłyszałem cię. Ty… ty zawołałaś moje imię. Lisanne gapiła się na niego, a potem zrozumienie ociepliło jej oczy. - Oczywiście. Zawsze wołam twoje imię. Kocham cię, Danielu. Przełknął strach, gdy patrzył w jej duszę i po raz pierwszy uwierzył jej. - Usłyszałem cię- powiedział znowu, te dwa małe słowa wyrażały cały świat cudów. - Wiem- powiedziała z łagodnym uśmiechem. - Laleczko… kocham cię.

480

Lisanne czuła furię. Jak on śmiał! Jak on kurwa śmiał? Daniel przyszedł do jej pokoju w podartym t-shircie i z otartymi kostkami, by poinformować ją, że powiedział Royowi, aby ten trzymał się od niej z daleka. W konsekwencji Roy odszedł z zespołu. Mieli występ za niecały tydzień i brakowało im głównego gitarzysty. Kiedy zapytała go co się stało, po prostu powiedział, że „Roy sobie grabił”. To wszystko. Grabił sobie? Co to do cholery znaczyło? Jakby to miało wszystko wyjaśniać! I oczywiście to całe „mówienie” opierało się raczej na pięściach niż na słowach. Była lekko zadziwiona, że Daniel pokonał wielkiego jak góra Roy’a, który był o przynajmniej dwadzieścia kilo cięższy od Daniela i wyższy o kilka centymetrów- nie żeby miała to przyznać. Nawet przez chwilę nie miała takiego zamiaru. Krzyczała na niego, wyzywała jego gówniane zachowanie macho, powiedziała mu, że był dupkiem, a potem go wykopała. Szkoda, bo ostatnio tak dobrze się dogadywali. Odkąd Daniel wypowiedział te słowa, przyznał, że ją kochał, ich związek zmienił się. Był bardziej intensywny, bardziej zrelaksowany. Był pełniejszy przygód, mniej napięty. On był żartobliwy i kochający, każdego dnia odkrywali o sobie coś nowego. Mówił o swoich rodzicach, opowiadał jej historie z dzieciństwa. Trochę bardziej otworzył się w kwestii tego, co czuł, choć nadal wiele zachowywał dla siebie. Nawet przyznał, że ma pewne lęki dotyczące działania implantu. Próbowała dodać mu otuchy i wymieniła małe poprawy, które już miały miejsce. Uśmiechnęła się na myśl o tej niesamowitej, wyjątkowej chwili- gdy usłyszał jak woła jego imię podczas seksu. To było coś wielkiego dla nich obojga.

481

Był zażenowany tym, że płakał, ale jej bardzo się to podobało, ponieważ powiedziało jej wszystko, co musiała wiedzieć i wszystko to, co mu tak ciężko było mu powiedzieć. A potem, dwa tygodnie później po kolejnej wizycie dostrajania w szpitalu, nadszedł moment cudu. Scena była taka idealna w jej umyśle, tak zwyczajna w lokalizacji, ale trzymała ją jak klejnot. Było to wyjątkowe wspomnienie, do którego wracała, gdy musiała się uśmiechać. Stała w kuchni Daniela myjąc naczynia, a on opierał się o ladę obok niej i suszył je. To było nieskomplikowane, harówka codziennego dnia. Nie żeby jej to przeszkadzało- uwielbiała te ciche, domowe chwile, gdy byli tylko we dwoje. I zaczęła śpiewać jedną z piosenek Daniela, jej ulubioną. Wydawała się idealnie opisywać jej związek z nim.

Kiedy słyszę tą piosenkę Czując każdą nutę To wyjątkowe miejsce Gdy śpiewam słowa, które napisaliśmy. Dźwięki znikają Każda mila podpisana Ale pierwszą rzeczą o poranku Jesteś ty w mojej głowie.

A potem przy swoim boku usłyszała miękki głos śpiewający razem z nią.

Chciałbym być tym mężczyzną 482

Dotykającym każdej pustki To wyjątkowe miejsce Ta muzyka, którą się cieszymy. Jej głos zadrżał i zamilkła. Wpatrywała się w Daniela, który śpiewał dalej sam.

Słowa, które nie przetrwają I uczucia nie zawsze życzliwe Ale ostatnią rzeczą każdej nocy Jesteś ty w mojej głowie.

Upuściła talerz, który myła. Piana wyskoczyła w powietrze, a jej oczy zwróciły ku niemu, gardło było ściśnięte. - Ty… ty mnie słyszałeś! Słyszałeś, co śpiewałam! Potaknął z poważną miną. - Nic nie powiedziałeś! Jak długo? Jak długo byłeś w stanie…? - Wydawało mi się, że raz wcześniej… może… a potem dzisiaj… po wizycie… Chciałem mieć pewność, laleczko. Przytulali się bardzo długo, ten prosty akt znaczył tak wiele. - Zawsze lubiłem tą piosenkę- powiedział cicho. To dało im nadzieję. Słuchanie nagranej muzyki nadal było niemożliwe dla Daniela, ten fakt niezwykle go frustrował, ale mógł słyszeć Lisanne. Jego najbardziej podstawowe życzenie zostało spełnione. W niektórych sprawach było to ułatwienie, ale w innych, było mu trudniej.

483

Szczególnie Rodney zapominał o tym, że Daniel był głuchy. Odwracał się podczas rozmów albo zakrywał usta, mówił jedząc- wszystkie te rzeczy sprawiały, że Daniel nie potrafił go zrozumieć. Znosił to z większym stoicyzmem niż Lisanne, które zapalała się przy najmniejszym naruszeniu. Umiała powiedzieć, kiedy Daniel nie rozumiał, kiedy został wyłączany z rozmowy. Dzieci w ogóle nie słyszał, ich wysokie piski były dla niego niesłyszalne. Miał podobną reakcję, co do skrzeczenia Shawny, ale to nie była żadna strata. Nie słyszał szeptów i nadal polegał na czytaniu z ruchu warg, ale Lisanne zauważyła, że ta równowaga zaczynała się zmieniać. Był uparty, niezależny i kochała go bardziej niż oddychanie- i całkowicie doprowadzał ją do szaleństwa. Nadal odmawiał, aby powiedzieć komuś ze studentów, że był głuchy i siedział na wykładach w nisko opuszczonej czapce. W niektóre dni mówił, że nie może się doczekać, kiedy zerwie to ustrojstwo z głowy, ale w inne wydawał się lepiej tolerować to urządzenie. Nadal średnio mu było z wiedzą, że jego czaszka zawiera kawałek tytanu, ale razem przechodzili przez jego problemy. Zapytała go czy uważa, że było warto. Potaknął, ale tak naprawdę jej nie odpowiedział. Lisanne czuła się zawiedziona w środku, ale nie naciskała na niego. Też się uczyła. Tolerowała jego nastroje, a on jej comiesięczne dąsania. Zaczęła też zauważać sygnały, które mówiły jej, kiedy chciał zostać sam. Westchnęła myśląc o tym jaki był samotny przez ostatnie cztery lata w taki czy inny sposób. Teraz lepiej sobie radził- więcej wychodził, korzystał z większej liczby okazji na bycie towarzyskim. Vin pracował nad Danielem, by ten spróbował dostać się do studenckiej drużyny futbolowej. Nawet poszedł tak daleko, że wyszukał online specjalistyczne kaski. Daniel jeszcze się nie zgodził, ale Lisanne była pełna nadziei. Dzielenie domu z Rodney’em też wydawało się mieć dobry wpływ na Daniela. Mimo to- i Lisanne wykrzywiła twarz- kiedy Daniela dotykało przeładowanie, dalej zamykał się w sobie. Ale jeśli choć przez sekundę myślał, że może kontrolować jej życie poprzez bijatykę z Roy’em, to jeszcze z nim nie skończyła. 484

Na łóżku pod jej płaszczem leżała ukryta koperta z jej imieniem napisanym pajęczą bazgraniną Daniela. Serce Lisanne ścisnęło się boleśnie. Ostatnim razem, gdy do niej napisał, chodziło o jego operację. Wyciągnęła pojedynczą kartkę papieru i zaczęła czytać.

Laleczko, Zapytałaś mnie czy IŚ był tego warty. Wiem, że czujesz jakbyś popchnęła mnie do tego, ale to nieprawda. Spotkanie Ciebie było najlepszą rzeczą, jaka mi się przydarzyła. Założenie IŚ, bym mógł Cię słyszeć było drugą najlepszą rzeczą. Więc, czy było warto? Warto, ponieważ:  Mogę słyszeć jak śpiewasz  Mogę słyszeć jak mówisz  Mogę słyszeć jak się śmiejesz  Mogę słyszeć wiatr w drzewach i dźwięk oceanu  Mogę słyszeć moją muzykę  To sprawia, że chcę odkrywać z Tobą świat. A kiedy się kochamy, mogę słyszeć jak wołasz moje imię. Tak bardzo Cię kocham, Daniel x

485

Usiadła na łóżku trzymając list w rękach. Jak on to zrobił? Jak udało mu się rzucić ją na podłogę kilkoma słowami- słowami, których nawet nie potrafił powiedzieć na głos? Zdała sobie sprawę, że musiał przynieść go ze sobą zanim się pokłócili. Boże, jaki on był denerwujący! Piękny, błyskotliwy, skomplikowany mężczyzna- naprawdę cholernie irytujący- i kochała go. Kochała to, że pomyślał o jej pytanie zamiast je odrzucić. Kochała to, że spisał to, czego nie mógł powiedzieć na głos. I kochała to, że zostawił list, by go odnalazła, choć krzyczeli na siebie. Lisanne założyła marynarkę i przemaszerowała przez miasto w stronę warsztatu samochodowego. Podróż autobusem dała jej dobre 40 minut na zdecydowanie, co chciała mu powiedzieć, ale gdy szła w kierunku wyblakłego wejścia, nadal nie miała pojęcia jak zacząć. Daniel pochylał się pod maską Mustanga V6 robiąc coś męskiego i macho obrotowym łomem. Jego bardzo przyjemny tyłek był na widoku pomimo kombinezonu roboczego. Mustang V6 miał kolor jasnej żółci, nie był to kolor, który Lisanne lubiła na samochodach, ale pracował nad nim przez kilka dni mówiąc, że potrzebował nadgodzin. Lisanne podejrzewała, że chodziło bardziej o to, iż samochód był „klasykiem”, a Daniel nie umiał się oprzeć seksownemu kawałkowi automobilu. Dla Lisanne, która teraz go zobaczyła, było to nadal pudło na kółkach, ale była rozbawiona oddaniem z jakim Daniel mówił o samochodzie. To była oczywiście „ona”, chociaż Lisanne udało się nie być zbyt zazdrosną pomimo jej niesamowitych kształtów i świetnego ciała. Podciągnęła się i usiadła na niskiej ścianie podziwiając widok z wiszącymi nogami. Była całkiem zadowolona, że mogła czekać na niego aż skończy robić to, co robił i nie chciała psuć mu koncentracji. Poza tym, minęło trochę czasu odkąd miała okazję pogapić się na niego. Kombinezon ukazywał jego szczupły pas i wąskie biodra, a z podwiniętymi rękawami, jego silne przedramiona także były na widoku. Miał rozsmarowany olej na jednym policzku, ale jego ręce były ukryte pod cienkimi rękawiczkami ze sztucznego materiału.

486

Był zdziwiona tym jak to ją podniecało, to obserwowanie jego zanurzonego do połowy pasa w silniku samochodu. Przypomniały jej się słowa Kirsty, gdy zobaczyły go po raz pierwszy- „Ten chłopak jest naprawdę niezły”. Dzisiaj te słowa wydawały jej się bardziej prawdziwe, kiedy wiedziała, że jest też piękny w środku. Jej pełna zadowolenia reminiscencja została przerwana przez kobietę w średnim wieku ubraną w drogi kostium, która wysiadała z taksówki. Rzuciła pieniądze taksówkarzowi i maszerowała w stronę warsztatu z telefonem ściśniętym w jednej ręce i kawą na wynos w drugiej. Lisanne widziała jak kobieta przebiega oczami po tyłku Daniela i jego szerokich ramionach. Jawnie pieprzyła go oczami, a potem zakaszlała głośno i celowo, najwyraźniej spodziewając się jakieś odpowiedzi od niego. Lisanne wiedziała, że nie nosił IŚ, gdy pracował, bo za bardzo go to rozpraszało. Kiedy kobieta zbliżyła się do Daniela, niecierpliwie stukała swoimi długimi, błyszczącymi paznokciami w telefon i prychnęła. - Niektórzy ludzie to nie mają żadnych cholernych manier!- wybuchła.- Hej ty! Hej, pracujesz nad moim samochodem, więc płacę twoją cholerną pensję! Lisanne zaczęła widzieć na czerwono. Pomaszerowała do kobiety, jej małe ręce były zaciśnięte w pięści. - To pani nie ma żadnych manier- powiedziała chłodno i wyraźnie. - Co? A kto cię pytał? Pilnuj własnych cholernych interesów!- Twarz kobiety wyrażała niewiarygodność, gdy zobaczyła zwykły t-shirt Lisanne i jeansy z przeceny. Lisanne poczuła jak jej twarz rozgrzewa się, ale trzymała się. - On jest moim interesem i nie jest niegrzeczny. Jest głuchy. Tak, właśnie tak.Skrzyżowała ramiona.- Proszę nie podejrzewać, że wszyscy są tacy jak pani! Kobieta zaniemówiła gapiąc się na Lisanne ze złością, ale też z wątpliwością wypisaną na całej jej twarzy. Lisanne podeszła do boku Daniela, a on spojrzał w górę zaskoczony. 487

- Hej laleczko! Co ty tutaj robisz? Uśmiechnęła się lekko i spojrzała za jego ramię.- Masz klientkę. Daniel obrócił się. - Mogę w czymś pani pomóc? Lisanne rozbawiło to, że Daniel był tak mega uprzejmy, kiedy normalnie nie mógł dokończyć zdania przez wrzucenia jakiegoś przekleństwa. Jej oczy zmrużyły się, gdy zobaczyła drapieżny uśmiech klientki. - Bardzo przepraszam, że przeszkadzam- powiedziała kobieta idealnie udając szczerość- ale to mój samochód, nad którym tak wszyscy pracujecie. Powiedziano mi, że mogę go odebrać tego popołudnia, ale jeśli potrzeba więcej czasu…? Daniel uwolnił swój najbardziej nieodparty uśmiech i Lisanne podejrzewała, że on doskonale wiedział, co robił. Kiedy do niej mrugnął, była pewna i wyszczerzyła się w odpowiedzi. - Nie, proszę pani, jest gotowa. Pracowała na wysokich obrotach kontrolę powietrza biegu jałowego- powiedział z autorytetem- a model z 2005 roku jest znany z hałasów przedniego końca i klekotania, ale teraz już będzie dobrze. Odwrócił się, by opuścić maskę. - Dziękuję ci, młody człowieku- wymruczała kobieta do jego pleców. Uniosła brwi, a potem poklepała go po ramieniu. Daniel obrócił się.- Tak, proszę pani? - Dziękuję- powiedziała ponownie.- Widzę, że naprawdę wiesz, co robisz. Jej ton był sugestywny, a oczy lustrowały jego ciało od góry do dołu. - Jasne, nie ma problemu- powiedział Daniel jak gdyby niczego nie zauważył.- Fakturę znajdzie pani w biurze. Potem zdjął rękawice i podszedł do Lisanne szczerząc się. 488

Kobieta odpłynęła zapłacić rachunek, a Lisanne mentalnie wystrzeliła pięść. Daniel delikatnie przesunął włosy z jej gardła i trącił nosem jej miękką skórę. - Nadal jesteś na mnie wściekła? - To, że jesteś słodki nie znaczy, że jesteś mniej denerwujący! - Taa? A co jeśli jestem gorący?- I przyciągnął ją blisko do swojego ciała mocno łapiąc ją za biodra i sunąc zębami po boku jej szyi. - Nadal denerwujący- powiedziała szeptem, który brzmiał bardziej jak jęk. Pozbierała swoje rozbiegane myśli i odepchnęła go. Nie ważne ile razy ją całował, zawsze reagowała tak samo- dostawała kompletnego mentalnego paraliżu i mokrych majtek. Była zadowolona, że on także nie pozostawał niewzruszony jej wdziękom i jego kombinezon nie maskował tego, iż robił się twardy. Jęknął, gdy go odepchnęła i rozczarowanie wymalowało się na jego ślicznych ustach. - Dostałam twój lis- powiedziała. Jego oczy zsunęły się z niej i włożył ręce do kieszeni.- Taa? Podniosła rękę do jego policzka.- Bardzo mi się podobał. Dziękuję ci. Jego odpowiadający uśmiech był nieśmiały i sprawił, że oddech uwiązł jej w gardle. - Ok- powiedział cicho. - Nadal jestem na ciebie wściekła z powodu Roy’a!- Powiedziała opierając ręce na biodrach. Daniel spoglądał spode łba. - Co on takiego zrobił, co było takie złe? Jego jedyną odpowiedzią był grymas. - Chodzi mi o to, że zostawiłeś nas gitary prowadzącej na 10 dni przed występem! Co ty sobie do diabła myślałeś? Jeśli chodzi tylko o to, że jesteś zazdrosny… 489

Ale niedane jej było skończyć tej tyrady. - Tak, jestem zazdrosny!- Krzyknął tak, że podskoczyła.- Jestem zazdrosny, że był z tobą na scenie, a ja nie. Jestem zazdrosny, że jest gitarzystą drugiej klasy i tak gra teraz lepiej ode mnie. Jestem zazdrosny, że może słuchać jak śpiewasz- naprawdę śpiewasz- a ja nie. Więc tak! Można powiedzieć, że jestem kurewsko zazdrosny! Wyglądał na złego i zranionego, Lisanne była przerażona, że to ona wywołała w nim takie uczucia, ale musiała wyjaśnić to z nim. - Więc kto jest następny? - Co masz na myśli?- powiedział nadal oddychając ciężko. - Z kim teraz będziesz się bił? Z Mikiem? Carlosem? JP? Powiedziałeś, że chcesz, bym miała muzykę za nas oboje, ale może to już nie jest aktualne. Daniel wyglądał na wkurzonego, a potem rezygnacja przeleciała przez jego twarz. - Laleczko, kurwa, posłuchaj… tak, będę zazdrosny o każdego, kto będzie z tobą grał… ale Roy… Nie mogłem pozwolić, żeby dłużej się przy tobie kręcił. - Ale dlaczego? Potarł ręką czoło. - Miałem swoje zdanie o Roy’a, ale… kiedy widziałem się z Zefem, powiedział mi, żeby mu nie ufać, żeby nie ufać Roy’owi. Nie wiedziałem o co mu chodzi, więc popytałem… - I? - I jest po szyję w gównie, Lis. Ciężki towar. Tak jak Zef. To tylko kwestia czasu i nie chcę, byś była blisko niego, kiedy to się stanie. W porządku? Lisanne ciężko było w to uwierzyć. Roy wydawał się takim miłym facetem. Zawsze był życzliwy wobec niej, choć była ta jedna sytuacja, gdy pozwolił wracać jej samej do domu późną nocą po tym jak obiecał ją odwieźć.

490

Westchnęła.- Dlaczego mi nie powiedziałeś? Dlaczego musiałeś wyruszyć na własną krucjatę? Mogła ci się stać krzywda, znowu. Daniel pokręcił głową.- Ja tylko chciałem… - Mnie chronić. Wiem. Proszę, Daniel. Proszę. Musisz rozmawiać ze mną o takich rzeczach. - Nie chcę, żebyś dotykała tego gówna, laleczko- powiedział uparcie ostrzegając Lisanne, że sięgnęli impasu. - Ok- powiedziała- ale nadal wisisz mi prowadzącego gitarzystę. Uśmiechnął się lekko.- To już załatwione. - Co? - JP jest niezłym gitarzystą i nudziło go to, że Roy robił wszystko, co najlepsze. Nie potrzebujecie Roy’a. Dacie radę. - Czy są jeszcze jakieś inne ustalenia, których dokonałeś w moim życiu i chciałbyś mi o nich powiedzieć?- powiedziała ostro. Ten denerwujący mężczyzna po prostu wyszczerzył się do niej.- Nic nie przychodzi mi do głowy, ale jeśli tak będzie, to spróbuję zapamiętać i dać ci znać. Jep, bardzo denerwujący. - Skończyłeś tutaj? - Dlaczego? Laleczka chce się zabawić? - O tak- powiedziała kiwając głową.- Bardzo, bardzo chce.

***

491

Daniel miał rację co do JP. Rozkoszował się szansą wyjścia z cienia Roy’a i bardzo się cieszył mogąc pracować z Lisanne nad nową piosenką, którą chciała wypróbować. Trzymała ją w tajemnicy przed Danielem- to miała być wyjątkowa niespodzianka dla niego. - Nie ruszaj się, do cholery!- upomniała Kirsty.- Te wałki są super gorące! Nie chcę cię oparzyć, ani siebie. Lisanne znowu była przygotowywana. Nadal graniczyło to dla niej z torturą, ale nie mogła też odmówić Kirsty tej przyjemności i musiała przyznać, że była niesamowita w zmienianiu przeciętnej twarzy i figury w coś, co mogło stanąć na scenie- nawet jeśli była to dziura na muzycznym okręgu donikąd. Lisanne została pokolorowana, podkręcona, pomalowana, popudrowana i w końcu wlana do bajecznej, złotej, obcisłej sukienki, która przylegała we wszystkich właściwych miejscach i sprawiała, że jej cycki wyglądały imponująco. - Ta dam!- zaśpiewała Kirsty.- Wyglądasz oszołamiająco, skarbie! Daniel pewnie będzie chciał cię porwać, by żaden facet nie zobaczył gorąca jakim jesteś. Lisanne nie miała pewności co do tego, ale doceniała wsparcie Kirsty. I z pewnością nie uważała, aby Danielowi stała się krzywda, jeśli tak dla odmiany raz zobaczy ją wystrojoną. Wydawało się, że nie przeszkadza mu, iż żyła w jeansach i t-shirtach, ale w końcu był facetem, a który facet nie lubi widzieć swojej kobiety w sukience i szpilkach? Rozległo się pukanie do drzwi i za panelem zahuczał głos Rodney’a. - Twoja dynia czeka, mademoiselle! Kirsty wyszczerzyła się i otworzyła drzwi. Rodney i Kirsty od razu przypadli sobie do gustu i nawet próbowała przekonać go, żeby wybrał specjalizację z mody. Rodney nadal zastanawiał się nad tym, ale powiedział, że nie chce „żyć stereotypem”. Był niezdecydowany, ale tylko w tym, co chciał studiować- bo od trzech tygodni spotykał się z Ryanem, studentem drugiego roku inżynierii mechanicznej i z radością odkrywał lokalną, gejowską scenerię. Rodney zatrzymał się i zaczął bić brawo, kiedy zobaczył Lisanne.- Wspaniale! Boże, Kirsty, jesteś taka niesamowita!

492

- Hej, a co ze mną?- zalamentowała Lisanne.- Osoba, która wyjdzie na scenę potrzebuje trochę zachęty! - Ty też, Kopciuszku- powiedział Rodney przytulając ją ciepło.- Jestem z ciebie taki dumny- wyszeptał.- A teraz czas ruszyć z tym przedstawieniem! - Zaczekaj!- krzyknęła Kirsty i zrobiła zdjęcie Lisanne, która wyglądała raczej na przestraszoną. Kiedy zbliżali się do klubu, Lisanne bardzo żałowała, że Daniela nie ma z nią w samochodzie i nie trzyma jej za rękę. Vin go podwoził i mieli spotkać się w środku. Sirona może być seksowna (jak nalegał Daniel), ale miała swoje ograniczenia, jeśli chodziło o zbiorowy transport. Telefon zabrzęczał w jej torebce.

*D: Wyglądasz TAK GORĄCO!* Przez Ciebie chcę być bardzo niegrzecznym mężczyzną. x* - Kirsty, wysłałaś to moje zdjęcie Danielowi? Kirsty wyszczerzyła się do niej.- Winna zarzuconych jej czynów. Co powiedział? - Tak naprawdę to nic- wybełkotała Lisanne. - O mój Boże! Na pewno coś powiedział! Co powiedział?- i wyrwała telefon z ręki Lisanne. - Hej! Kirsty zachichotała histerycznie! - Podziel się! Podziel się!- skandował Rodney. - Kirsty!- syknęła Lisanne. - Mówi, że wygląda gorąco- powiedziała Kirsty.

493

- Wiadomo- zgodził się Rodney. - I że przez to jak wygląda chce być bardzo niegrzecznym mężczyzną! Lisanne zapadła się w samochodzie bardziej niż zażenowana podczas, gdy jej tak zwani przyjaciele wyliczali jak mogła skorzystać z oferty Daniela. Chciała wypełznąć przez podłogę samochodu- albo robić notatki.

*L: Wariuję. Chciałaby, żebyś tu był. LA xx* *D: Będziesz niesamowita i teraz już wiem o czym mówię. X* *L: Mam taką nadzieję! LA xx*

To była sobotnia noc, więc klub był zapakowany. Ludzie stali w kolejce wzdłuż budynku, by dostać się do środka. Kiedy przechodzili obok nich idąc do wejścia dla pracowników, Lisanne zaczęła czuć mdłości. Oddychaj, Lis. Oddychaj, powiedziała do siebie. Zapukali do drzwi i zostali wpuszczeni przez dwóch nadzorców, których Lisanne nigdy wcześniej nie widziała. Poczuła lekką tęsknotę za dodającym otuchy Roy’em, ale potem upomniała siebie za to, że była taka głupia. Daniel czekał w przebieralni razem z Mikiem, JP i Carlosem. Pili piwo i szoty whiskeybez piwa- i cała czwórka wyglądała na podenerwowaną. Twarz Daniela rozświetliła się, kiedy ją zobaczył. Jej ciało zapaliło się, gdy jego oczy przesunęły się po jej nogach i zatrzymały gdzieś w okolicach jej klatki piersiowej zanim dotarło do niego, że został przyłapany na gapieniu się na własną dziewczynę. Jego seksowny uśmiech był rozpalający i podszedł do niej łapiąc rękami jej tyłek. - Wolno mi cię pocałować?- powiedział i wygłodniale polizał ją po szyi. - Nie!- powiedziała Lisanne.- No, nie w usta. Kirsty spędziła większość na moim makijażu.

494

Daniel wydymał usta.- Laleczko, wyglądasz tak cholernie do całowania. Gdzie tu sprawiedliwość? Lisanne zdała sobie sprawę, że jest lekko pijany i zmarszczyła brwi. - Co?- powiedział uśmiechając się krzywo i przesuwając językiem po zębach. Pokręciła głową wiedząc, że nie uda jej się być stanowczą- był zbyt cholernie słodki. - Chcę zabrać cię do domu i rozebrać cię powoli- powiedział. Lisanne zadrżała i oblał ją zimny pot. Wykonywał świetną pracę w odwracaniu jej uwagi od występu i czterystu ludzi zebranych w klubie. Zauważyła, że miał na sobie czapkę, co oznaczało, że nosił IŚ. Choć blizny zmieniły się w słabe, różowe linie, a jego włosy odrosły, nadal zakrywał urządzenie czapką. - Jesteś podkręcony?- powiedziała i od razu pożałowała doboru słów. Daniel uniósł brwi.- Panno Maclaine, to kurwa trochę bezpośrednie, ale skoro pani pyta…- i wepchnął w nią biodra. Jep, nie było wątpliwości. Był podkręcony. - Miałam na myśli twój… no wiesz- syknęła trzepiąc go w tyłek. Uśmiechnął się ponuro i pokręcił głową.- Nie, może spróbuję później, ale nie sądzę, żebym coś wyłapał. Za dużo hałasu w tle, za dużo różnych dźwięków- i skrzywił się. Opierała głowę o jego pierś dopóki JP nie kaszlnął dyskretnie. Spojrzała w górę i uśmiechnęła się do Daniela.- Zobaczymy się na przodzie? - Będę tam, laleczko. Gotowy, by pobić każdego gnojka, który chociażby położy na tobie gałkę oczną. Puścił do niej oko i zostawił ją z resztą członków zespołu. Lisanne miała nadzieję, że żartował, ale nie była pewna.

495

Przelecieli przez zestaw, który mieli grać, a ona trochę pośpiewała skalę, by ogrzać głos. Potem prowadzący przedstawił ich… - Dzisiejszej nocy na żywo, gorący, lokalny zespół, posłuchajmy 32 North! Lisanne wzięła głęboki oddech, zmówiła szybką modlitwę i weszła na scenę z wysoko uniesioną głową. Mike, Carlos i JP zaczęli grać początkowe akordy „Mercy” i Lisanne zaczęła się ruszać, jej oczy skanowały tłum dopóki nie znalazły twarzy, której szukały. Stał z Vinem, Kirsty, Rodneyem i Ryanem z wielkim uśmiechem na twarzy. Lisanne otworzyła usta i zaczęła śpiewać. Czuła jak muzyka przepływa przez nią dodając jej siły i mocy. Była tu, gdzie chciała być- tworząc muzykę- dzieląc się muzyką ze wszystkimi tutaj. Jej głos szybował wypełniając ciemne pomieszczenie, podnosząc krokwie i wlewając się do każdego kąta. Rodneyowi opadła szczęka, podziw i zdumienie było widoczne w każdym aspekcie wyrazu jego twarzy. Zespół zaprezentował „Radioactive” Imagine Dragons, „Wild at Heart” Gloriany, zagrał dwie ulubione piosenki Lisanne napisane przez Daniela, „On My Mind” i „Total Recall” i całkowicie zagiął „Black Sheep” oraz „Men Like That”. Lisanne potrzebowała jeszcze tylko tatuażów Gin Wigmore. Potem nadeszła chwila, na którą Lisanne najbardziej czekała, i której najbardziej się bała. - Dziękujemy wam! Jesteście świetni!- krzyknął JP, nowo wyznaczony reprezentant zespołu.- Dzisiaj spróbujemy nowego numeru- powiedział zakładając gitarę akustycznąspecjalnie wybrany przez naszą cudowną wokalistkę Lisanne Maclaine! Zauważyła, że Daniel dotyka swojego ucha i wiedziała, wiedziała, że będzie w stanie ją usłyszeć.

496

Jestem tej nocy naprawdę blisko I czuję się jakbyś poruszał się we mnie Leżę w ciemności… I myślę, że zaczynam go poznawać Niech tak będzie Będę tam, gdy zawołasz

Wzmocniony głos Lisanne szybował ponad łagodnymi dźwiękami gitary akustycznej. To była czysta, przejrzysta nuta miłości. Twarz Daniela znieruchomiała patrząc na nią. Rozumiał? Rozumiał, co próbowała mu powiedzieć?

I kiedy tylko padnę do twych stóp Pozwolisz swym łzom upaść na mnie? I wtedy dotknę cię powoli odsuwając ból… Jego oczy wydawały się być szkliste, ale nie poruszył się.

Teraz nie ukrywaj tego przede mną Jest coś w sposobie w jaki mówisz Słowa nie brzmią tak jak powinny Lecz słyszę je wewnątrz ciebie Wiedz Będę czekała aż zawołasz. Lisanne włożyła każdy gram emocji, szacunku, podziwu i miłości w tą piosenkęwszystko, co czuła do tego stojącego przed nią mężczyzny. Palec winy skinął na siebie A ja chciałbym więcej, niż tylko ci się oddać Czy chcesz mojej obecności albo potrzebujesz mojej pomocy? Kto wie, gdzie to może zaprowadzić Padam Padam ci do stóp Padam ci do stóp Tłum wybuchnął aplauzem krzycząc i wygłaszając swoje poparcie. Czuli wszystko to, co Lisanne im pokazała. 497

Daniel skinął, oślepiający uśmiech zaakcentował łzy w jego oczach. Podniósł ręce i wysłał jej wiadomość, która tyle znaczyła dla nich obojga. Bezdźwięczne słowa, które wyrażały drogę jaką razem przeszli. Słyszę cię, powiedział rękami. Słyszę cię.

Muzyka: Imagine Dragons- Radioactive Gloriana- Wild At Heart Gin Wigmore- Black Sheep Gin Wigmore- Man Like That James Blunt- Fall At Your Feet (jedyna wersja akustyczna jaką znalazłam)

498

źniej

Daniel stał w kuchni opierając się o zlew z rozbawioną miną. - Nie jesteś zszokowany nic a nic?- powiedziała Lisanne, jej oczy wypadały z orbit. - Którą częścią?- powiedział próbując się nie śmiać.- Że Harry ma dziewczynę czy że twoja mama ich przyłapała? - Wiedziałeś!- powiedziała oskarżycielsko. - Pewnie. Poprosił mnie SMS-em… o wskazówki. - Uch!- powiedziała Lisanne.- Nie chcę wiedzieć! Zaśmiał się.- W porządku. Zmiana tematu. Co sądzisz o nowej piosence? Jego twarz była napięta, kiedy Lisanne spojrzała na niego. Nawet po całym tym czasie, jego piękno nadal zabierało jej dech. Jego idealne kości policzkowe, pełne usta, błysk psotności w jego orzechowych oczach. Jego włosy były dłuższe, niż kiedy go poznała, ale to miało na celu pomóc ukryć wygolone miejsce, gdzie przyczepiony był transmiter i IŚ. Nadal przez większość czasu chodził w czapce, ale czasami, latem, zdejmował ją. To był najgorętszy temat kampusu, kiedy rozniosło się, że Daniel Colton, ten Daniel Colton był głuchy. Wiele osób w to nie wierzyło, a Shawna głośno śmiała się z tego poglądu dopóki Kirsty nie zamieniła z nią kilku słów na osobności. Ku zniesmaczeniu Lisanne, Shawna w końcu odpuściła sobie napieranie na Daniela po tym objawieniu. Kirsty potem już często nie widywała swojej koleżanki ze specjalności. Nie tylko Vinowi ulżyło. Daniel nie zmienił zdania, nadal nie chciał, aby ludzie o nim wiedzieli, ale kiedy dostał się do drużyny futbolowej z Vinem pod koniec pierwszego roku, ktoś z PR-u w administracji

499

zadecydował, że dobrze byłoby dla uniwersytetu, gdyby widziano go jako instytucję popierającą równe szanse. Daniel był wściekły rzucając gównem w epickich proporcjach i grożąc, że skopie im tyłki, zmieni uniwersytet albo rzuci studia. Lisanne przekonała go, by nie robił żadnej z tych rzeczy i po prostu przełknął to. To była piekielna kłótnia zakończona całym weekendem seksu na pogodzenie. To było coś, co się nie zmieniło- kłócili się jak szaleni, a ich wzajemna namiętność nadal płonęła. Rodney przyzwyczaił się do słuchania głośnej muzyki i to w częstych dawkach. Kiedy Lisanne wprowadziła się do Daniela na początku drugiego roku, jej rodzice pogodzili się z faktem, że ich jedyna córka żyła w grzechu. Choć fakt, że syn pastora dzielił z nimi dom uspokajał ich- dopóki Wielebny Dubois nie poinformował ich, że jego syn był gejem. Po tym nie mieli już wiele do powiedzenia. Zef został skazany na siedem lat, chociaż możliwe, że wyjdzie po pięciu, i obecnie przebywał w Więzieniu Stanowym. Został oskarżony o zamiar zaopatrzenia i dystrybucji, co było przestępstwem. Policja w złym czasie przeprowadziła nalot- z ich punktu widzenia- znaleźli u Zefa mniej niż 5 kilogramów „produktu”. Karą było od 2 do 15 lat pozbawienia wolności za posiadanie metamfetaminy, więc obaj bracia wiedzieli, że miał szczęście- wielkie szczęście. Gdyby miał w domu taką ilość narkotyków, co zazwyczaj, byłoby o wiele gorzej. Zef także uporczywie odmawiał podania nazwiska swojego dostawcy twierdząc, że bardziej bał się ich niż policji. I chociaż odmówił dalszych wyjaśnień, nie chciał, aby potencjalne podanie przez niego nazwiska obróciło się przeciwko jego młodszemu bratu- zwłaszcza, że on już nie mógł go bronić. Daniel widywał Zefa raz w miesiącu i chociaż prosił Lisanne, by odwiedzali go razem, jak na razie odmawiała. Był pewien, że w końcu ją złamie. Jego własna sprawa została oddalona z powodu nalegania Zefa, że tamte narkotyki należały do niego i również dlatego, iż Daniel dalej zaprzeczał jakoby coś o nich wiedział. 500

Roy zniknął, ale Zef usłyszał poprzez więzienną pocztę pantoflową, że wpakował się w jakieś gówno w Virginii. Wydawało się, że nikt nie zna szczegółów i nikogo to nie obchodziło, no może poza Lisanne, która nadal miała słabość dla człowieka góry. Czasami spotykali się z Cori, choć teraz kiedy przebywała w DC w Gallaudet, to tylko w święta. Zajęło to trochę czasu, ale w końcu zaakceptowała wybór Daniela. Podjęła także decyzję, aby popracować nad własną komunikacją ze ludźmi słyszącymi i uczęszczała na zajęcia z nauki mowy. Ale nadal uważała, że migowy to jej pierwszy język. Implant wydawał się ustawić na rozsądnym poziomie. Co do negatywów to Daniel dalej nie mógł korzystać z telefonu, ale czasami oglądał telewizję bez napisów, choć nadal było to dla niego męczące. Kiedy zaczął chodzić na sesje dostrajania IŚ, dr Devallis nalegała, by nie używał napisów twierdząc, że to pomoże mu prawidłowo używać urządzenia. Lisanne ciągle przypominała Danielowi o tym fakcie. Czasami robił tak jak sugerowała. Ale tylko czasami. Jeśli zaś chodzi o pozytywne strony, po raz pierwszy od lat był w kinie na zwykłym filmie. Prawda, był to film w stylu „zastrzel ich” z minimalną liczbą dialogów, ale ucieszyło go to. Ucieszyło też Kirsty, bo Vin poszedł do kina bez niej. Kirsty mogła czerpać radość z babskiego wieczoru z Lisanne i Rodney’em. Ale najlepszą rzeczą, absolutnie najlepszą rzeczą było to, że Daniel odkrył, iż słyszy wystarczająco dobrze, by grać na gitarze. Jego weekendowa praca w warsztacie samochodowym dała mu zarobić wystarczająco dużo pieniędzy, by mógł kupić sobie przyzwoity instrument- nie tak dobry jak Martin, którego stracił, ale wystarczająco dobry. Nie mógł grać w zespole ani słuchać wzmocnionej muzyki- panowała tam dla niego zbyt duża złożoność dźwięku- ale mógł grać dla Lisanne. I znowu mógł pisać piosenki. To było coś wielkiego dla nich obojga i dało im nadzieję na przyszłość. Może ich życie mogło być poświęcone muzyce. 32 North zyskało porządną lokalną widownię. Żadne z nich nie chciało sugerować, że mogłoby to stać się czymś więcej- to był zbyt duże kuszenie losuale każdy indywidualnie miał nadzieję. Ze wszystkich osób to właśnie Daniela nie powstrzymywały ani ograniczenia z przeszłości ani strach o przyszłość. 501

- Tak, to świetna piosenka- powiedziała entuzjastycznie Lisanne.- Kocham ją! Będzie pasowała do dłuższego zestawu, który bardzo dobrze gramy.- Spojrzała na Daniela i nie mogła się nie uśmiechać, gdy widziała tatuaż na wewnętrznej stronie jego lewego nadgarstka. Były tam litery „LA” otoczone gwiazdkami.- A tekst w drugim wersie był po prostu pię… Hej! Nie będę do ciebie mówiła, jeśli nie jesteś zainteresowany. - Jestem, laleczko- powiedział wypatrując przez okno- bo to… TRZASK! Daniel podskoczył, kiedy Lisanne przewróciła swój kubek z kawą. Ciemny płyn skapywał ze stołu na podłogę. Gapiła się na niego z otwartymi ustami. - Co do kurwy nędzy? - Słuchałeś- powiedziała. - Taa? I? - Daniel, słuchałeś! Nie patrzyłeś na mnie! Tylko słuchałeś! Powoli podniósł wzrok i patrzył na nią w zdumieniu. - Usłyszałeś mnie!- Wyszeptała. Zamknął oczy i zamrugał kilka razy. Kiedy znowu na nią spojrzał, jego oczy płonęły. - Usłyszałem cię. O Boże, usłyszałem cię.- Opuścił głowę na swoją pierś i wypuścił drżący oddech.- Laleczko, tak bardzo cię kocham.

KONIEC

Jak zawsze chciałam Wam bardzo podziękować za czytanie, komentowanie, wspieranie, rozbawianie i rozczulanie. madzik

502

Muzyka z Książki:  Love and Theft- Runnin’ Out of Air  Etta James- Something’s Got a Hold on Me  Christina Aguilera- Dirrty  Quadron- Hey Love  Alicia Keys- Fallin’  Adele- Rolling Into Deep  Birds of Tokyo- This Fire  Cults- You Know What I Mean  Crowded House- Fall at Your Feet  Icona Pop- I Love It  Ultra Nate- Free  Gin Wigmore- Black Sheep  Gin Wigmore- Man Like That  Imagine Dragons- Radioactive  Gloriana- Wild At Heart  Duffy- Mercy

503