Danielle Steel Teraz i na zawsze

Danielle Steel TERAZ I NA ZAWSZE ROZDZIAŁ 1 Pogoda była wspaniała. Na jaskrawobłękitnym niebie rysowały się ostro śnieżnobiałe obłoki. Wymarzony koniec lata. Upał sprawiał, że wszystko stawało się powolne i zmysłowe. Takie dni rzadko trafiały się w San Francisco. Ian siedział w plamie słońca przy stoliku z różowego marmuru na tarasie restauracji Enrica. Dookoła huczał ruch uliczny, przechodziły pary umówione na lunch. Było ciepło i rozkosznie. Ian założył nogę na nogę i starannie oddzielił jedną kromkę chleba od pozostałych. Chleb był świeży i miękki. W wazoniku na stole uśmiechały się trzy stokrotki. Dwie siedzące nie opodal dziewczyny zerknęły na Iana i zachichotały. Był nie tylko „fajny", miał w sobie coś więcej; nawet one to zauważyły. Szczupły, niebieskooki blondyn o wysokich kościach policzkowych, nieprawdopodobnie długich nogach i uderzająco zgrabnych dłoniach często bywał celem ludzkich spojrzeń, Ian Clarke miał klasę i na swój nonszalancki sposób zdawał sobie z tego sprawę. Jego żona także to dostrzegała, ale i sama była piękną kobietą. Bliźni mierzyli ich z dala pożądliwym wzrokiem, jakim zwykle spogląda się na gwiazdy filmowe. Interesowało ich, o czym Clarke'owie mówią, dokąd chodzą, z kim się spotykają, co jadają, jak gdyby ocierając się o ich życie mogli przejąć cokolwiek z tej niewymuszonej elegancji. Oczywiście były to pobożne życzenia. Z klasą trzeba się urodzić albo za ciężkie pieniądze kupić jej pozory, Ian nie musiał udawać. Miał to we krwi.

1

Siedząca o kilka stolików dalej kobieta w różowej sukience w wielkim słomkowym kapeluszu przyglądała mu się dyskretnie. Patrzyła na jego dłonie, kiedy podnosił kromkę chleba do ust, na jego wargi, gdy pił. Nawet jasne włoski na ramionach, wystających spod podwiniętych rękawów koszuli, wydawały jej się znajome. On oczywiście w ogóle jej nie zauważył, bo i skąd? Nie wiedział o jej istnieniu. Po chwili kobieta odwróciła wzrok. Ian Clarke żył jak król. Uroki życia — złotawe, miękkie i dojrzałe — czekały, by je zrywał pełnymi garściami. Przez cały ranek pracował nad trzecim rozdziałem swojej nowej powieści i jej postaci zaczęły już nabierać barw; stawały się równie rzeczywiste jak mijający go przechodnie— poruszały się, śmiały, dążyły ku swoim celom. Znał je już na wylot. Był ich ojcem, twórcą, przyjacielem, a one odnosiły się do niego życzliwie. Początek książki zawsze wprawiał go w podniosły nastrój. Jego życie zaludniało się wtedy nowymi twarzami. Widział je, kiedy stukał w maszynę do pisania, nawet jej klawiatura stawała się miększa w dotyku. Miał wszystko, o czym mógł zamarzyć: ukochane miasto, nową książkę i żonę, z którą wciąż potrafił się śmiać, bawić i kochać. Po siedmiu latach nadal ją uwielbiał, uwielbiał jej uśmiech, wyraz oczu, sposób, w jaki czytała na glos jego teksty, siedząc nago w starym wiklinowym fotelu z puszką piwa w dłoni. Wszystko układało się dobrze, a dziś właśnie Jessie wracała do domu. Przez trzy tygodnie harował jak wół, lecz teraz nagle poczuł się samotny; samotny i napalony jak diabli... Jessie... Ian zamknął oczy i usunął z głowy uliczny hałas. Długonoga Jessie o złocistych, połyskujących jedwabiście włosach, o zielonych oczach migoczących złotawymi plamkami... Jessie objadająca się o drugiej w nocy ciastem posmarowanym masłem orzechowym i grubą warstwą dżemu morelowego, wypytująca go o zdanie na temat wiosennej kolekcji... — Mówię poważnie, Ian, powiedz prawdę: podobają ci się te rzeczy czy nie? Z męskiego punktu widzenia! Tylko nie próbuj mnie bujać!

2

Jak gdyby jego męski punkt widzenia miał jakiekolwiek znaczenie! Wielkie zielone oczy wpatrywały się w niego, jakby szukały potwierdzenia, że ją kocha... Kochał ją. Rozmyślał o niej, sącząc dżin z tonikiem, i znów z lekkim uciskiem w dołku przypomniał sobie, ile jej zawdzięcza. O to właśnie chodziło: miał jej za co być wdzięczny. Praca w szkole dawała mu głodową pensję, korepetycje jeszcze mniej. Potem znalazł sobie posadę w księgarni, ale rzucił ją, bo Jessie uważała, że nie jest to praca dla niego. Kiedy jego pierwsza powieść zrobiła piramidalną klapę, przez krótki okres parał się nawet dziennikarstwem. Spadek Jessie rozwiązał ich problemy. Pozostał jeszcze prywatny problem Iana. — Ciekaw jestem, pani Clarke, kiedy wreszcie znudzi się pani małżeństwo z przymierającym głodem literatem — rzekł krótko któregoś dnia, uważnie mierząc ją wzrokiem. Jessie roześmiała się potrząsając głową, aż słońce zaiskrzyło się w jej włosach. — Nie wyglądasz na zagłodzonego — poklepała go po brzuchu i delikatnie cmoknęła w policzek. — Kocham cię, Ian. — Chyba oszalałaś. Ale ja też cię kocham. To lato podkopało jego wiarę w siebie. W ciągu ośmiu miesięcy nie zarobił ani grosza. To Jessie miała pieniądze. Niech to cholera! — Dlaczego mówisz, że oszalałam? Bo szanuję cię za to, co robisz? Bo uważam cię za dobrego męża, chociaż nie pracujesz na Madison Avenue? I co z tego? Tak bardzo tęsknisz za dziennikarstwem czy po prostu musisz mieć jakiś pretekst, żeby zadręczać się do końca życia? — w głosie Jessie zabrzmiała gorycz zmieszana z gniewem. — Dlaczego nie potrafisz cieszyć się z tego, kim jesteś? — A kimże ja jestem? — Pisarzem. I to dobrym. — Kto tak powiedział? — Krytycy, ot, co. — Mój portfel jakoś tego nie odczuł. 3

— Sikaj na swój portfel! — miała tak poważną minę, że musiał się roześmiać. — Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Jest taki chudziutki, że mógłbym nie trafić. — Och, ty wariacie! Czasem doprowadzasz mnie do szału! — Jessie powoli powiodła palcem po wewnętrznej stronie jego uda, a on aż zadrżał. Pamiętał to wyraźnie do dziś. Potem wracali z plaży, trzymając się za ręce jak dwoje szczęśliwych dzieci. Do domu nie dotarli. Kilka mil dalej Ian dostrzegł niewielki wąwóz nie opodal drogi. Zaparkował i kochali się pod drzewami, zanurzeni w leniwych szmerach lata. Leżąc obok niej w samej koszuli stwierdził, że nigdy do końca nie zrozumie, co ją z nim wiąże... i co jego wiąże z nią. W małżeństwie nie zadaje się pytania: „Czy to dla moich pieniędzy, kochanie?" Czasem go kusiło, żeby to wyjaśnić. Niekiedy bał się, że trzyma go przy niej jej niezachwiana wiara w jego talent. Nie lubił o tym myśleć, ale zapewne po części tak właśnie było. Ileż to nocy spędzili na spieraniu się przy kawie i winie w jego gabinecie! Były to najlepsze chwile ich małżeństwa. — Ale ja wiem, Ian, wiem, że ci się uda. — Zawsze była cholernie pewna swego. To dlatego zmusiła go, żeby rzucił pracę na Madison Avenue. A może chciała go od siebie uzależnić? Nad tym też czasami się zastanawiał. — Skąd możesz wiedzieć, u diabla? To tylko marzenia, Jessie. Czy wiesz, ile totalnych zer pisze jakieś bzdety i myśli sobie: „To jest to!"? — No to co? Ty jesteś lepszy. — Niekoniecznie. Rzuciła w niego kieliszkiem wina, a on ściągnął ją na futrzany dywan i ze śmiechem wycierał ochlapaną twarz o jej piersi. Było im tak dobrze! Między innymi dlatego musiał teraz napisać dobrą powieść. Dla niej, i dla siebie też. Tym razem musiało mu się udać. Sześć lat pisania zaowocowało jedną katastrofalną powieścią i zbiorem pięknych bajek dla dzieci, które krytycy natychmiast uznali za arcydzieło. Sprzedano niecałe sześć tysięcy egzemplarzy. 4

Ale teraz będzie inaczej. Czuł to. Ta powieść będzie jego dzieckiem, tak jak „Lady J." była dzieckiem Jessie. Jessie zrobiła z tego niewielkiego butiku kwitnący interes. Potrafiła właściwie rozłożyć akcenty, miała wyczucie. Należała do ludzi, którzy w czarodziejski sposób odmieniają wszystko, czegokolwiek dotkną, przede wszystkim zaś miała styl. I klasę jak mało kto. Jessie urodziła się z klasą. Promieniowała klasą. Nawet kiedy leżała z zamkniętymi oczami. Na przykład w porze lunchu wpadała do niego z rozwianymi włosami i uśmiechem w oczach. Muskała ustami jego szyję i nagle na biurku wśród papierów lądowała cudowna łososiowa róża. Albo stawiała żółtego tulipana w kryształowym wazonie na tacy z filiżanką kawy, kilkoma plastrami prosciutto, odrobiną cantaloupe, cienkim kawałkiem sera brie i „New York Timesem" albo „Le Figaro". Po prostu wiedziała, jak osiągnąć właściwy efekt. Miała dar odmieniania wszystkiego w coś lepszego, w coś więcej. Na myśl o Jessie Ian znów się uśmiechnął. Gdyby tu z nim siedziała, miałaby na sobie coś odrobinę skandalicznego — plażową sukienkę odsłaniającą plecy, lecz zakrywającą ramiona albo habit po szyję rozcięty z boku dość wysoko, by na ułamek sekundy ukazać wścibskim oczom kształtne udo; ewentualnie kokieteryjny kapelusz, pozwalający dojrzeć jedno zielone oko, podczas gdy drugie kryłoby się zalotnie. Ta ostatnia myśl zwróciła jego uwagę na kobietę w słomkowym kapeluszu, siedzącą kilka stolików dalej. Nigdy jej tu nie widział, a była z pewnością warta uwagi, zwłaszcza w gorące letnie popołudnie zakropione dwoma dżinami z tonikiem. Ze swojego miejsca nie dostrzegał jej twarzy, zaledwie czubek podbródka. Miała szczupłe ramiona i zgrabne dłonie pozbawione jakichkolwiek ozdób, Ian patrzył, jak sączy przez słomkę mocno spieniony koktajl. Ten widok, w połączeniu z myślą o własnej żonie, obudził w nim znajome podniecenie. Jaka szkoda, że Jessie była tak daleko! Wymarzona pogoda, żeby iść na plażę, pocić się, pływać, otrzepywać z piasku i smarować nawzajem olejkiem do opalania po całym rozgrzanym ciele. 5

Nieznajoma musnęła wargami sterczącą z kieliszka słomkę. Pragnął jej. Pragnął Jessie. Doczekał się cannelloni, ale nie był to dobry wybór. Za tłuste, za gorące i za dużo. Powinien był zamówić sałatkę. Po kilku kęsach z bólem serca poprosił o kawę. Dzień był zbyt upalny, żeby wiele od siebie wymagać. O ileż prościej pozwolić sobie na drobne szaleństwo. Przynajmniej w wyobraźni; to wszak nieszkodliwe. U Enrica zawsze czul się znakomicie. Tu się relaksował, obserwował ludzi, spotykał znajomych pisarzy i podziwiał kobiety. Bez szczególnego powodu zamówił trzeciego drinka. Rzadko pił cokolwiek poza białym winem, ale dżin był zimny i orzeźwiający. W zazwyczaj chłodnym klimacie taki upał przyprawiał o dziwny zawrót głowy. Tłum u Enrica przypływał i odpływał, szukał miejsc na tarasie, nie w ciemnym, ozdobionym pluszami wnętrzu. Biznesmeni uwalniali szyję z krawatów, modelki przybierały wdzięczne pozy, artyści gryzmolili coś na skrawkach papieru, poeci dowcipkowali, uliczni muzycy zagłuszali szum przejeżdżających samochodów. Przypominało to pierwszy dzień wakacji. Bary topless drzemały z wyłączonymi neonami, czekając zmierzchu. Tu wrzało prawdziwe życie. Świeże, mające posmak hazardu. Dziewczyna w kapeluszu nie uniosła głowy, kiedy Ian odszedł, ale spojrzała za nim, a potem wzruszyła ramionami i poprosiła o rachunek. Zawsze mogła wrócić, a kto wie... Ian był już wstawiony, choć nie na tyle, aby było to widać. Zanucił fragment „Ode to a Faceless Beauty", sadowiąc się za kierownicą samochodu Jessie. O ileż chętniej wpasowałby się w jej piękne ciało! Był nieznośnie podniecony. Czerwonego morgana prowadziło się z przyjemnością. Kiedy nacisnął pedał gazu, uznał, że był to diabelnie efektowny prezent dla bardzo efektownej kobiety. Wydał na niego całą zaliczkę na bajki. Wariactwo. Ale Jessie oszalała na punkcie tych czterech kółek, a Ian szalał za Jessie.

6

Zawrócił i zatrzymał się na światłach niedaleko Enrica. Z prawej strony mignęło mu coś różowego. Słomkowy kapelusz zwisał teraz na palcu, a kobieta spoglądała w niebo. Szła w letnich pantoflach na wysokich obcasach, kołysząc lekko biodrami. Różowa sukienka opinała się na pośladkach, rude loki muskały jej twarz. Wyglądała ładnie i cholernie seksownie. Ile mogła mieć lat? Dwadzieścia dwa? Ian znów poczuł uporczywą żądzę. Miedziane loki lśniły w słońcu. Miał ochotę ich dotknąć. Chciał jej wyrwać z dłoni kapelusz i uciec, żeby pobiegła za nim. Był w świetnym nastroju, a nie miał partnera do zabawy. Jechał za nią powoli. Dziewczyna obejrzała się i jej twarz pojaśniała nagle, jak gdyby nie spodziewała się, że znów go zobaczy i była teraz przyjemnie zaskoczona. Uśmiechnęła się, lekko wzruszając ramionami. Przeznaczenie. A zatem to będzie dzisiaj. Dobrze, że tak się ubrała. Zwolniła, czując na sobie jego gorący wzrok. Ian zatrzymał się i siedział w samochodzie, a ona stała na rogu i patrzyła na niego. Nie była tak młoda, jak sądził. Dwadzieścia sześć... siedem lat? Ale wciąż świeża. Świeża i kusząca po trzech dżinach z tonikiem na prawie pusty żołądek. Przyglądała mu się czujnie, choć nieco drapieżnie. Obfity biust zaskakująco kontrastował z dziewczęcym rysunkiem ramion. — Czy my się znamy? — oparła kapelusz na wysuniętym biodrze. Spodnie Iana natychmiast zrobiły się za ciasne. — Nie, nie sądzę. — Przyglądał mi się pan. — Tak? Przepraszam... Podoba mi się pani kapelusz. Odprężyła się. Odwzajemnił jej uśmiech, nieco już rozczarowany. Była starsza od Jessie, może nawet rok czy dwa starsza od niego. Z większej odległości wyglądała ślicznie, teraz złudzenie prysło. Przy skórze głowy widać było czarną linię odrostów. Ale gapił się na nią, to prawda. — Jeszcze raz bardzo przepraszam. Może gdzieś panią podwieźć? — Chętnie, dzięki. Za gorąco dziś na spacery. — Znowu się uśmiechnęła i pociągnęła za klamkę, 7

Ian otworzył drzwi od wewnątrz. Usiadła obok niego, odsłaniając kawałek uda. Ten widok nie był iluzją. — Dokąd? Milczała przez chwilę. — Róg Market i Dziesiątej. Nie sprawię kłopotu? — Jasne, że nie. Mam czas. Zaskoczył go ten adres. Dziwne miejsce na pracę, fatalne na mieszkanie. — Już do pracy? — spojrzała na niego pytająco. — Mniej więcej. Pracuję w domu. — Zazwyczaj nie był taki wylewny, lecz w jej towarzystwie czuł się skrępowany, zobowiązany do wyjaśnień. Używała ciężkich perfum, a sukienka opinała jej uda. Ian pragnął kobiety. Ale pragnął Jessie. A Jessie miała wrócić dopiero za dziesięć godzin. — Czym się zajmujesz? Miał już na końcu języka, że jest żigolakiem utrzymywanym przez żonę, ale jakoś się powstrzymał. — Jestem pisarzem — rzucił krótko. — Nie lubisz tego? — Uwielbiam. Skąd to pytanie? — Tak się jakoś skrzywiłeś. Bardziej ci do twarzy z tym chłopięcym uśmiechem. — Dziękuję. — De nada. Niezły wóz — obrzuciła go taksującym spojrzeniem. Dobrze skrojona markowa koszula, drogie buty. — Co to? MG? — Nie, morgan. — Słowa: „I należy do mojej żony" uwięzły mu w gardle. — A czym ty się zajmujesz? — Teraz jestem kelnerką u Condora. Chciałam zobaczyć, jak wygląda to miejsce w dziennym świetle, dlatego przyszłam na lunch do Enrica. Zupełnie inni ludzie. I o tej porze trzeźwiejsi, niż kiedy ja mam z nimi do czynienia.

8

Condor nie słynął z przyzwoitej klienteli. Był to lokal typu „Original Topless" i Ian podejrzewał, że kobieta obsługuje klientów półnaga. Jeszcze raz wzruszyła ramionami, a potem uśmiechnęła się powoli. W jej oczach czaił się smutek, jakiś żal, zadawniony i natrętny. Raz czy dwa spojrzała na niego dziwnie. I znów Ian poczuł się skrępowany. — Mieszkasz na rogu Market i Dziesiątej? — zapytał na odczepnego. — Tak. W hotelu. A ty? Zawahał się; wypadało coś odpowiedzieć. Ale kobieta nie czekała, aż się zdecyduje. — Pozwól, niech zgadnę. Pacific Heights? — pytanie zabrzmiało z lekka oskarży cielsko. — Skąd to przypuszczenie? — bez większego powodzenia starał się udać rozbawienie. Przyjrzał się jej, kiedy zatrzymali się na światłach. Mogła być sekretarką albo kimś, kto gra małą rólkę w filmie. Nie wyglądała tanio. Na jej twarzy malowało się zmęczenie. — Kochanie, z daleka czuć od ciebie Pacific Heights. — Nie dajmy się ogłupić zapachom. Poza tym nie wszystko złoto, co się świeci. — Ian dodał gazu i skręcił w Market Street. — Żonaty? Skinął głową. — Szkoda. Najlepsi zawsze są żonaci. — To źle? — posuwał się za daleko, ale dżin z tonikiem wzmógł jego wrodzoną ciekawość. — Czasami tak, czasami nie. Zależy od faceta. W twoim wypadku... kto wie? Podobasz mi się. — To mi schlebia. Jesteś atrakcyjną kobietą... Jak ci na imię? — Margaret. Maggie. — Ładne imię. Czy to tu, Maggie? — był to jedyny hotel w tym rejonie. 9

— Tak, tu. Pięknie, prawda? Nie ma jak w domu. — Próbowała zatuszować zmieszanie nonszalancją i Ian nagle stwierdził, że jej współczuje. Odrapany budynek wyglądał przygnębiająco. — Wejdziesz na drinka? W jej oczach wyczytał, że zrani ją odmowa, jemu zaś nie chciało się wracać do domu i pracować. Do wyjazdu na lotnisko miał jeszcze dziewięć i pół godziny. Wiedział jednak, co może się zdarzyć, jeżeli przyjmie zaproszenie. Pozwolić na coś takiego w dniu powrotu Jessie byłoby podłością. Wytrzymał trzy tygodnie. Powinien wytrzymać jeszcze to jedno popołudnie. Tyle że dziewczyna wyglądała tak samotnie, a dżin i upał zbierały swoje żniwo. W domu nie należało do niego nic oprócz pięciu szuflad rękopisów i nowej maszyny olivetti, którą dostał od Jessie. Książę małżonek. Żigolo. — Chętnie, jeśli zrobisz mi do niego kawę. Gdzie mogę zaparkować? — Najlepiej tuż przed wejściem. Tam nie ma zakazu. Kiedy wjeżdżał na krawężnik, dziewczyna zerknęła na tablicę rejestracyjną. Nietrudno było ją zapamiętać. Litery składały się w imię. Jessie, pomyślała. Odpowiednie imię dla tak przystojnego mężczyzny.

ROZDZIAŁ 2 Jessie uśmiechnęła się słysząc, jak samolot ze zgrzytem wypuszcza podwozie. Zapięła pas, światełko nad głową zgasło i po raz ostatni zatoczyli koło nad płytą lotniska. Wyraźnie widziała jaśniejące w dole światła. Zerknęła na zegarek. Znała Iana na wylot. W tej chwili pewnie miota się po parkingu, przerażony, że nie zdąży na czas, by ustawić się przy wyjściu z rękawa. W końcu znajdzie miejsce i rzuci się pędem do budynku, a kiedy przed nią stanie, będzie zasapany, rozdygotany i szczęśliwy. Zawsze tak było. I to właśnie nadawało jej powrotom do domu niepowtarzalny klimat.

10

Miała wrażenie, że od wyjazdu minął okrągły rok. Na szczęście kupiła mnóstwo świetnych rzeczy. Wiosenna kolekcja będzie fantastyczna: delikatne pastele, miękkie wełny skrojone blisko ciała, rozbielone kraty, jedwabne bluzki o szerokich rękawach i te cudowne zamsze. Jessie nigdy nie potrafiła się oprzeć zamszowym fatałaszkom. To będzie dobra wiosna dla butiku. Zamówione towary zaczną spływać dopiero za trzy lub cztery miesiące, ale sama myśl o nich przyprawiała Jessie o miły dreszczyk podniecenia. Miała je wyryte w pamięci. Projekt wiosennej kolekcji był gotowy. Zawsze planowała wszystko na długo naprzód; lubiła wiedzieć, co ją czeka. Świadomość, że zarówno jej praca, jak i życie prywatne potoczy się po ustalonych, przewidywalnych torach, dawała jej poczucie bezpieczeństwa. W październiku wybierali się z Ianem do Carmelu. Święto Dziękczynienia mieli spędzić z przyjaciółmi. Boże Narodzenie na nartach nad jeziorem Tahoe, a potem umyślili sobie na krótko wyskoczyć do Meksyku, żeby się trochę opalić. Później zaś rozpocznie się sprzedaż wiosennej kolekcji. Wszystko było dokładnie zaplanowane, podobnie jak podróże, posiłki, garderoba. Mogła sobie na to pozwolić: miała dobrze prosperującą firmę, niezawodne współpracownice i męża, na którym zawsze mogła polegać. W jej życiu było bardzo niewiele zmiennych i to w nim najbardziej lubiła. Zapewne dlatego nigdy nie marzyła o dziecku: byłoby to coś, nad czym nie mogłaby do końca zapanować. We dwójkę żyło im się o wiele łatwiej; nikt z nią nie rywalizował o uczucia lana. Jessie nie znosiła konkurencji. Kola samolotu dotknęły pasa i Jessie przymknęła oczy. Ian... Jakże się za nim stęskniła przez ostatnie tygodnie! W ciągu dnia miała mnóstwo pracy, wieczorami spotykała się z różnymi ludźmi, lecz gdy późną nocą wracała do hotelu, przeważnie znajdowała jeszcze czas, żeby do niego zadzwonić. Nie mogła przecież wyciągnąć ręki i dotknąć go, wtulić się w jego ramiona. Nie mogła śmiać mu się w nos, łechtać go po piętach ani stanąć za nim pod prysznicem i czubkiem języka zbierać krople wody z jego usianych śmiesznymi piegami pleców. Wyciągnęła przed siebie długie nogi, z trudem nakazując sobie jeszcze trochę cierpliwości. Miała ochotę się zerwać i biec do niego — już, natychmiast. Może 11

komuś trudno byłoby w to uwierzyć, ale w jej życiu nie było innych mężczyzn, Ian bił wszystkich na głowę. Był inteligentniejszy i bardziej seksowny, czulszy i bardziej kochający. Doskonale rozumiał, czego oczekuje, i sam potrafił zaspokoić większość jej potrzeb. W ciągu siedmiu lat małżeństwa Jessie straciła kontakt z większością swoich nowojorskich znajomych, a w San Francisco nie znalazła nowych. Nie odczuwała braku koleżanek, powiernic, „najlepszych" przyjaciółek. Miała Iana. To on był jej najlepszym przyjacielem, kochankiem, a po śmierci Jake'a zastąpił jej również brata. Co z tego, że — jak podejrzewała — od czasu do czasu pozwalał sobie na mały skok w bok? Nie chełpił się podbojami i oszczędzał jej uczucia. Potrafiła to uszanować. A zresztą podejrzenia to nie to samo co pewność. Podobnie funkcjonowało małżeństwo jej rodziców, a przecież było szczęśliwe przez wiele lat. Na ich przykładzie Jessie nauczyła się, że o pewnych rzeczach się nie mówi, aby nie ranić drugiej osoby. Podstawą dobrego małżeństwa jest szacunek, a czasem przejawia się on i właśnie tym, by przemilczeć to, czego świadomość niczego nie naprawi. Kiedy przyszła na świat, rodzice nie byli już młodzi: matka dobiegała czterdziestki, a ojciec skończył czterdzieści pięć lat. I może właśnie dlatego, że w chwili ślubu oboje byli już dojrzałymi ludźmi, żywili do siebie głębszy szacunek niż większość małżeńskich par. Nie starali się zmieniać siebie nawzajem:. Dla Jessie była to cenna lekcja. Umarli niemal jednocześnie, a na rok przed ich śmiercią zginął w Wietnamie młodszy brat Jessie, Jake. Została sama. Na szczęście był przy niej Ian... Ilekroć o tym myślała, czuła zimny dreszcz. Umarłaby bez niego, tak samo jak umarł ojciec, kiedy odeszła matka. Teraz on był dla niej wszystkim. To on tulił ją w nocy, kiedy miała zły sen. On ją rozśmieszał, kiedy coś dotknęło ją zbyt głęboko. Pamiętał wszystkie chwile, które miały dla niej znaczenie, rozumiał jej język i śmiał się z jej najgorszych dowcipów. Znał ją. Była jego kobietą, a równocześnie jego małą dziewczynką. Jeśli więc nawet czasami ją zdradzał, nie miało to znaczenia, dopóki był przy niej. A był zawsze. 12

Posłyszała świst odsuwanych drzwi. Pięciogodzinny lot dobiegł końca, pora wracać do domu. Ludzie stłoczyli się w przejściu między rzędami foteli. Jessie sięgnęła po płaszcz, drugą ręką wygładzając nieco zmięte spodnie. Były z beżowego zamszu, który cudownie harmonizował z jedwabną koszulą w karmelowym odcieniu. Zielone oczy Jessie jaśniały w opalonej twarzy, blond włosy gęstą grzywą spadały jej na ramiona. Jaskrawopomarańczowy płaszczyk również był zamszowy. Kupiła go w Nowym Jorku, bo Ian uwielbiał ją w ciepłych kolorach. Uśmiechnęła się na myśl, jak bardzo mu się spodoba. I na pewno będzie zachwycony tym swetrem, który sprawiła mu u Pierre'a Cardina. Lubiła go rozpieszczać. Wyprzedzało ją trzech biznesmenów i grupka tłoczących się kobiet, ale przy wzroście Jessie rzut oka ponad głowami rozgdakanych pań nie sprawiał najmniejszej trudności, Ian stał tuż przy wejściu z szerokim uśmiechem na twarzy. Pomachała do niego; uniósł dłoń na powitanie i zaczął zręcznie przedzierać się przez tłum. W końcu porwał ją w ramiona. — Nareszcie!... Dziewczyno, wyglądasz cudownie! — pochylił się ku niej z uszczęśliwioną miną i pocałował ją w usta. Teraz czuła się już jak w domu. — Miło cię znów dotknąć — powiedziała głaszcząc go po twarzy, gładkiej i pachnącej cytryną. — Jessie, żebyś ty wiedziała, jak ja za tobą tęskniłem... Z powagą przytaknęła ruchem głowy. Ona tęskniła za nim co najmniej tak samo, jeśli nie bardziej. — Jak książka? — Nieźle. — Mówili krótkimi frazami jak ludzie, którzy rozumieją się w lot. Nie musieli używać wielu słów. Ian podniósł jej wielką skórzaną walizę. — No, laleczko, jedziemy do domu. Ujęła go pod rękę i wyszli z lotniska długimi, równymi, idealnie Zgranymi krokami. Włosy Jessie rytmicznie omiatały ramię męża. — Przywiozłam ci prezent. Uśmiechnął się. Zawsze przywoziła mu prezenty. — Widzę, że sobie także. Bombowy płaszcz. 13

— Naprawdę ci się podoba? Nie uważasz, że jest kiczowaty? Mnie się wydawał trochę za krzykliwy. — Na tobie wygląda dobrze. W ogóle we wszystkim ci do twarzy. — Jesteś podejrzanie miły. Co przeskrobałeś? Rozbiłeś samochód? — Coś podobnego! Czy tak wita męża kochająca żona? — Rozbiłeś? — Nie, zamieniłem na hondę, ale jednośladową. Pomyślałem, że wolałabyś mieć motocykl. — Dzięki za troskę. Już się nie mogę doczekać pierwszej jazdy. A teraz spójrz mi w oczy: da się go wyklepać? — Wyklepać! Trzeba ci wiedzieć, moja pani, że twój wóz jest nie tylko w idealnym stanie, ale również czysty, czego nie dało się o nim powiedzieć, kiedy wyjeżdżałaś. Cały się wprost kleił! — Wiem... — Jessie zwiesiła głowę, a Ian wyszczerzył radośnie wszystkie zęby. — Powinna się pani wstydzić, pani Clarke, ale i tak panią kocham — pocałował ją w czubek nosa. Zarzuciła mu ręce na szyję. — Zgadnij, co ci mam do powiedzenia. — Ile razy mogę zgadywać? — Raz. — Też mnie kochasz? — Zgadłeś! — zachichotała. — Co dostanę w nagrodę za poprawną odpowiedź? — Mnie. — Doskonale. Biorę. — Jakże się cieszę, że już jestem w domu! — westchnęła. Przystanęli przy taśmie czekając, aż ukaże się reszta bagażu, Ian widział ulgę w jej oczach. Nie cierpiała latać samolotem; w ogóle nie cierpiała wyjazdów. Bała się, 14

że nie wróci albo że pod jej nieobecność on zginie w wypadku samochodowym. Od śmierci rodziców bała się niemal wszystkiego. Nie zdążyła jeszcze dojść do siebie po utracie brata, kiedy dotknął ją następny cios. Czasami Ian zastanawiał się, czy nie skończy się to chorobą. Lęki, histerie, nocne koszmary... Jessie przestała przypominać dziewczynę, jaką kiedyś znał. Nagle stała się zupełnie od niego zależna. Przy okazji uzależniała i jego — na przykład zdołała go namówić, by rzucił pracę i poświęcił się wyłącznie pisarstwu. Stać ją było na to, żeby ich utrzymać. Tyle tylko że Ian wcale nie był pewny, czy on może sobie na coś takiego pozwolić. Na razie jednak układ zdawał egzamin, a Jessie poczuła się znacznie pewniej. Patrzyła na niego z uśmiechem. — Czekaj, niech no tylko dowiozę cię do domu... — Masz niecne zamiary? — Mowa! Będziesz w siódmym niebie! — Nie wątpię! Ściągali na siebie spojrzenia, czasem nie pozbawione zawiści. Byli piękną parą, która miała od życia wszystko. Taki widok rzadko uchodzi uwagi. Widząc swojego morgana, Jessie uśmiechnęła się z dumą. — Wygląda jak nowy! Coś ty z nim zrobił? — Umyłem. Powinnaś czasem spróbować. Efekt gwarantowany! — Och, bądźże już cicho! — zamachnęła się na niego żartobliwie, ale Ian uchylił się i złapał ją za rękę. — Zamiast mnie bić, wsiadaj do wozu, amazonko — klepnął ją w pośladek i otworzył przed nią drzwi. — Nie nazywaj mnie tak, ty nędzny wyskrobku! — Czy mnie uszy nie mylą?—nasrożył się Ian.—Pani, jak śmiałaś mnie tak zelżyć? — porwał ją z ziemi i bez pardonu wrzucił na fotel. — O! A pozwolę sobie zaznaczyć, że to nie przelewki, dźwignąć z ziemi taką herod-babę! — Jesteś podły! 15

Oboje wiedzieli, że Jessie nie ma kompleksów na punkcie swego wzrostu. Była nawet z niego zadowolona. — Zresztą mam wrażenie, że ostatnio zaczynam się kurczyć — dodała. — Coś takiego! Zjechałaś poniżej dwóch metrów? — Ian parsknął śmiechem, przymocowując bagaż na tyle samochodu. — Idź do diabła. Doskonale wiesz, że mam tylko metr osiemdziesiąt, a przy ostatnim mierzeniu wyszło mi nawet metr siedemdziesiąt dziewięć! — Widocznie znów mierzyłaś się na siedząco. Wsunął się za kierownicę i zajrzał jej głęboko w oczy. — Dobry wieczór, pani Clarke. Witamy w domu! — Witaj, kochanie. Cieszę się, że wróciłam. Ian przekręcił kluczyk w stacyjce, a Jessie zrzuciła z ramion płaszcz i podwinęła rękawy. — Cały dzień było tak ciepło? — Było wściekle gorąco, słonecznie i w ogóle wspaniale. A jeżeli jutro też tak będzie, wybierzemy się razem na plażę. Możesz zadzwonić do butiku i powiedzieć, że gwałtowne opady śniegu uziemiły cię w Chicago. — Opady śniegu we wrześniu? Jesteś stuknięty. Poza tym, kochanie, naprawdę nie mogę — zaprotestowała niepewnie. — Możesz, możesz. Porwę cię, jeśli będę musiał. — No to może trochę się spóźnię. — Wyśmienity pomysł — Ian uśmiechnął się zwycięsko i zwolnił sprzęgło. — Naprawdę było tak ładnie? — Ładniej niż myślisz. A byłoby jeszcze ładniej, gdybyś tu była. Zjadłem dziś lunch u Enrica i przez cały czas łamałem sobie głowę, co ze sobą począć do twojego przyjazdu. — Jestem pewna, że znalazłeś sobie zajęcie. W głosie Jessie nie było złośliwości, a wyraz twarzy Iana nie zmienił się nawet na jotę. — E, takie tam nudy — odparł. 16

ROZDZIAŁ 3 — Jessie, jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką znam. — I wzajemnie — oparła mu na brzuchu potarganą głowę. Obudzili się niedawno — na tyle, żeby raz się kochać. — Nie może być wzajemnie, głuptasku. Nie jestem piękną kobietą. — Ale jesteś wspaniałym mężczyzną. — Co za romantyzm! Jesteś wprost stworzona na muzę literata. Uśmiechnęła się, a on delikatnie powiódł palcem wzdłuż jej kręgosłupa. — Nie rób tego, kochanie, bo będziesz miał kłopoty — zaciągnęła się papierosem, którego palili na spółkę, i usiadła, żeby go pocałować. — O której idziemy na plażę, najdroższa? — Kto powiedział, że idziemy na plażę? Muszę wpaść do butiku. Nie było mnie trzy tygodnie. — Więc jeden dzień nic tu nie zmieni. Obiecałaś, że dzisiaj pójdziesz ze mną na plażę. — Ian zrobił nadąsaną minę. — Nic podobnego. — Z całą pewnością tak było. No, może prawie. Powiedziałem, że cię porwę, i dałbym głowę, że spodobał ci się ten pomysł. Roześmiała się, mierzwiąc mu dłonią włosy. Był niemożliwy. Duży chłopiec. Ale jaki piękny! Nigdy nie mogła mu się oprzeć. — Jesteś straszny. Muszę iść do pracy. — Robisz problem tam, gdzie go nie ma. Zadzwoń do dziewcząt, powiedz im, że będziesz jutro, i jedziemy. Jak mogłabyś zmarnować taki dzień, na miłość boską? — Zarabiając na życie. Zmarszczył brwi. Nie lubił takich uwag. Sugerowały, że on nie zarabia na życie. — A może pójdę zaraz i szybciej skończę? — Szybciej, czyli tuż przed zmierzchem? Jessie, jesteś zakałą towarzystwa. Właśnie tak. Zakałą towarzystwa.

17

— Obiecuję, że wyjdę ze sklepu o pierwszej — rzuciła przez ramię, idąc nago do kuchni. — Lepsze to niż nic. Chryste, jaką masz śliczną pupę. Zeszczuplałaś. Uśmiechnęła się i posłała mu całusa. — O pierwszej, obiecuję. Lunch zjemy w domu. — Czy to znaczy to, co myślę, że znaczy? Jessie skinęła głową z filuterną miną. — Dobrze. O wpół do pierwszej jestem pod „Lady J." „Lady J." mieściła się na parterze biało-żółtego wiktoriańskiego domu przy Union Street. Szyld zastępowała grawerowana mosiężna tabliczka. Dwa razy w miesiącu Jessie sama zmieniała dekorację w szerokiej witrynie. Ceniła efektowną prostotę i teraz, wprowadzając morgana na podjazd, zerknęła w okno, żeby sprawdzić, co wymyśliły dziewczęta w czasie jej nieobecności. Wystawę zdobiła tweedowa spódnica, prosta bluzka w kolorze wielbłądziej wełny, bursztynowe paciorki i rudy żakiecik udrapowany na zielonym aksamitnym krześle. Wyglądało to doskonale, miało klimat jesieni. To, że dopiero zaczynało się babie lato, nie miało znaczenia. Nikt nie kupował odzieży na babie lato. Kupowano na jesień. Zamówione w Nowym Jorku towary kłębiły jej się w głowie, kiedy wyciągała walizki z samochodu i biegła do drzwi. Były otwarte; dziewczęta wiedziały, że przyjdzie wcześniej. — Proszę, proszę, kogóż to widzimy! Zina! Jessie wróciła! — drobna dziewczyna o orientalnej urodzie klasnęła w dłonie i skoczyła na równe nogi, mierząc Jessie zachwyconym spojrzeniem. — Wyglądasz fantastycznie! Stanowiły ciekawą parę. Jasna, prosta uroda Jessie ostro kontrastowała z delikatnym wdziękiem Japonki. — Kat! Obcięłaś włosy! — Jessica cofnęła się o krok. Miesiąc temu lśniące czarne włosy Kat zwisały do pasa, chyba że związała je w kok. Teraz ledwie zasłaniały uszy. 18

— Do szału mnie doprowadzało upinanie ich. Jak ci się podobam? — wykonała piruet, pozwalając włosom rozkołysać się wokół głowy. Ubrana była jak zwykle na czarno, co podkreślało jej gibkość. Między innymi ten koci wdzięk był przyczyną, dla której Jessie nazywała ją „Kat". Na imię miała Katsuko, co znaczy „pokój". — Szaleńczo! Dalsze słowa Jessie utonęły w przeraźliwym okrzyku: — Hurra! Wróciłaś! To była Zina. Kasztanowowłosa, ciemnooka i zmysłowa. W przeciwieństwie do koleżanek natura obdarzyła ją dość obfitym biustem, a jej usta mówiły, że kocha mężczyzn i śmiech. Do tego miała wspaniałe zgrabne nogi. Mężczyźni padali trupem, kiedy kręciła biodrami, ona zaś uwielbiała ich drażnić. — Widziałaś, co Kat zrobiła z włosami? — Zina mówiła takim tonem, jak gdyby zwiastowała tragedię wszech czasów. — Ja bym płakała przez rok. — Uśmiechnęła się, potrząsając własnymi krótkimi loczkami. — Jak było w Nowym Jorku? — Pięknie, cudownie, strasznie, brzydko i gorąco. Ale ubaw miałam przedni. Poczekajcie, aż zobaczycie, co kupiłam. — Jakie kolory? — Jak na osobę ubierającą się niemal wyłącznie w czerń i biel. Kat miała ogromne wyczucie gorących barw. Umiała je mieszać, kontrastować, łączyć. Nie była ich tylko w stanie nosić. — Wszystko pastelowe, a takie piękne, że padniecie z wrażenia — Jessica dumnie przeszła się po grubym beżowym dywanie. — Kto zrobił wystawę? Jest śliczna. — Zina — Kat prędko wyrzekła się chwały na rzecz przyjaciółki. — Dobry pomysł z tym krzesłem, prawda? — Prawda. Widzę, że nadal tworzycie towarzystwo wzajemnej adoracji, drogie panie. Czy od mojego wyjazdu zarobiłyśmy jakiś marny grosz? — Jessie opadła na swój ulubiony skórzany fotel, tak głęboki, że mogła swobodnie wyciągnąć nogi. To na nim panowie zazwyczaj czekali, aż ich damy załatwią sprawunki. 19

— Zarobiłyśmy całe mnóstwo pieniędzy. W każdym razie przez pierwsze dwa tygodnie. Ten był gorszy; pogoda za dobra — zameldowała szybko Kat, przypominając Jessie, że ma tylko cztery godziny na pracę, zanim Ian porwie ją na plażę. Zina wręczyła jej filiżankę czarnej kawy, z którą Jessie ruszyła na oględziny. Kolekcja jesienna, zakupiona pięć miesięcy wcześniej, doskonale prezentowała się na tle beżowo-brązowych wełen i skór. Dwie ściany butiku wyłożone były lustrami, w każdym kącie kipiał gąszcz roślin. Zielone gałązki pięły się pod sufitem, podświetlone przez zamaskowane lampy. — Jak tam idzie duńszczyzna? — Oprócz spódnic i swetrów w pełnej gamie czerwieni duńska kolekcja obejmowała też cudownie miękkie płaszcze w soczystym wiśniowym odcieniu, w których kobiety rozkwitały jeszcze efektowniej niż w futrach. Jessie zamówiła jeden specjalnie dla siebie. — Całkiem nieźle — stwierdziła Zina. — A co u Iana? Nie widziałyśmy go od tygodni. Ian pojawił się raz, aby zrealizować czek, nazajutrz po wyjeździe Jessie. — Pracuje nad nową książką. Zina uśmiechnęła się ciepło i skinęła głową. Lubiła go. Kat nie mogłaby z czystym sumieniem powiedzieć tego samego. Ale Kat wciąż myślała na sposób nowojorski. Była w tym mieście szefową działu zakupów odzieży sportowej, dopóki zmęczona ciągłym napięciem nie zdecydowała się przeprowadzić do San Francisco. W ciągu tygodnia dostała pracę w „Lady J." i była z niej równie zadowolona, jak Jessie z jej kwalifikacji. Prowadziła też książki rachunkowe, wiedziała więc, jaki procent dochodów Jessie wydaje jej mąż. Przez pół godziny gawędziły przy kawie. W tym czasie Katsuko pokazała Jessie kilka wycinków prasowych, gdzie była mowa o „Lady J.", Zina wspomniała o dwóch nowych klientkach, które praktycznie wykupiły cały sklep. Dyskutowały też o planach pokazu, który Jessie miała zamiar urządzić, zanim wyjedzie w październiku do Carmelu. Kat już miała kilka świetnych pomysłów. 20

Wszystkie trzy doskonale się uzupełniały i razem stanowiły imponujący zespół. Butik nie ucierpiał pod nieobecność właścicielki, bo dziewczęta szanowały swoją pracę. Jessie dobrze płaciła, miały rabat na zakup fantastycznych łaszków i dobrą szefową, a to już była rzadkość. Kat miała za sobą trzy jędze — jedną gorszą od drugiej — Zina zaś długi szereg podejrzanych facetów, którzy żądali, aby pisała na maszynie, stenografowała i świadczyła usługi łóżkowe — niekoniecznie w tej właśnie kolejności. Jessica była wymagająca, ale z siebie dawała tyle samo, a często więcej. Uczyniła z „Lady J." kwitnący interes i oczekiwała, że pomogą jej utrzymać ten stan. Nie było to trudne zadanie. O każdej porze roku Jessie potrafiła tchnąć w szmatki nowe życie, co zapewniało jej wierną klientelę. „Lady J." była solidna niczym skala, tak jak sama Jessica i wszystko dookoła niej. — Chyba wezmę się za pocztę. Dużo tego? — Nie jest tragicznie. Zina odwaliła najgorszą robotę: listy od pań, które były tu w marcu i zastanawiają się, czy ten żółty golfik jeszcze jest w sprzedaży. I tym podobne bzdury. Wszystko już załatwione. — Zina, kocham cię. — Zawsze do usług. — Zina wykonała głęboki ukłon, aż jasnozielona wycięta bluzka napięła się pod ciężarem jej piersi. Kiedyś z niej pokpiwały, lecz minęło im. Każda z nich na swój sposób była bardzo pociągająca. Jessie zniknęła w biurze na zapleczu i z zadowoleniem rozejrzała się wokoło. Rośliny kwitły, listy były starannie posegregowane i ułożone, rachunki popłacone. Już na pierwszy rzut oka było widać, że wszystko jest w porządku. Musiała tylko odrobić obowiązkową lekturę. Była w połowie, kiedy w drzwiach stanęła Zina z zagadkowym wyrazem twarzy. — Jakiś człowiek chce się z tobą widzieć. Mówi, że to pilne. Jej mina świadczyła, że nie był to zwykły klient i nie przyszedł nic kupić. — W jakiej sprawie? — Nie powiedział. To jego wizytówka. — Zina podała jej biały kartonik. 21

William Houghton. Inspektor. Policja San Francisco. Jessie nic z tego nie rozumiała. — Czy coś się zdarzyło pod moją nieobecność? Włamanie do sklepu? — Może nie chciały jej martwić już od progu, wolały odczekać i powiedzieć jej później. — Nie, Jessie. Naprawdę nic się nie zdarzyło. Nie mam pojęcia, o co może mu chodzić. — Nowoorleański akcent Ziny brzmiał dziecinnie, kiedy była zmartwiona. — Ja też nie. Wprowadź go, to zobaczymy. Pilotowany przez ubraną w obcisłe spodnie Zinę inspektor najwyraźniej był pod wrażeniem. — Pan Houghton? — Jessica wstała i widać było, że jej wzrost dopełnił zestawu silnych wrażeń, jakim został dziś poddany policjant. — Jestem Jessica Clarke. — Chciałbym porozmawiać z panią na osobności. — Proszę bardzo. Napije się pan kawy? — Policjant potrząsnął głową, wskazała mu więc krzesło i sama usiadła. — W czym mogę pomóc, inspektorze? Panna Nelson mówiła, że to coś pilnego. — Tak, to prawda. Czy to pani morgan stoi na zewnątrz? Jessica skinęła głową. Pod jego ostrym spojrzeniem zrobiło jej się słabo. Pewnie Ian znowu zapomniał zapłacić mandat. Już raz musiała wyciągać go z aresztu z powodu głupich dwustu dolarów. W San Francisco policjanci nie patrolują ulic po próżnicy. Jeśli lekceważysz czerwone światło — płać, a jak nie, idziesz za kratki. — Owszem. Moje imię jest na tablicy rejestracyjnej. — Uśmiechnęła się, mając nadzieję, że ręka jej nie zadrży, kiedy będzie zapalać papierosa. Co za absurd. Nie zrobiła nic złego, ale w samym słowie „policja" było coś, co budziło poczucie winy, przerażenie, panikę. — Jeździła nim pani wczoraj? — Nie, wczoraj byłam w Nowym Jorku w interesach. Przyleciałam późnym wieczorem. — Jakby musiała dowodzić, że przebywała poza miastem, i to całkiem legalnie. Gdyby Ian tu był... W takich sytuacjach radził sobie o wiele lepiej niż ona. — Kto jeszcze jeździ tym samochodem? Nie: „Czy ktoś jeszcze?", tylko: „Kto jeszcze?" 22

— Mój mąż — ścisnęło ją w dołku na wspomnienie Iana. — Czy używał go wczoraj? — Inspektor Houghton zapalił papierosa i spojrzał na nią taksujące. — Ma swój samochód. Tym przyjechał po mnie na lotnisko. Prosiłam go o to przez telefon. Houghton skinął głową. — Kto jeszcze mógł go używać? Brat? Kolega? Przyjaciel? — jego oczy błysnęły znacząco i Jessie poczuła złość. — Jestem mężatką, inspektorze. I nikt nie jeździ moim samochodem. — Niby się odcięła, ale coś w twarzy Houghtona mówiło jej, że nie odniosła zwycięstwa. — Samochód zarejestrowany jest na adres sklepu... Sklepu! Butiku, ty baranie, butiku! — ...Zakładam, że jest pani jego właścicielką? — Zgadza się. O co właściwie chodzi, inspektorze? — wydmuchnęła dym i spojrzała mu w oczy. Jej dłoń drżała lekko. Coś było nie tak. — Chciałbym porozmawiać z pani mężem. Czy mogłaby mi pani podać adres jego firmy? — inspektor wyjął pióro i wyczekująco pochylił się nad swoją wizytówką. — Czy chodzi o mandat za parkowanie? Znam mojego męża... cóż, jest zapominalski — uśmiechnęła się kokieteryjnie, lecz nie pomogło. — Nie chodzi o parkowanie. Gdzie pracuje mąż? —oczy policjanta były zimne jak lód. — W domu. To sześć przecznic stąd, na Yallejo. — Chciała mu zaproponować, że go podwiezie, nie zdobyła się jednak na taką śmiałość. Nabazgrała adres na firmowej wizytówce „Lady J." — Dziękuję. Będę w kontakcie. — Houghton wstał i podszedł do drzwi. — Inspektorze, byłabym niezmiernie wdzięczna, gdyby wyjaśnił mi pan, o co chodzi.

23

Popatrzył na nią zagadkowym spojrzeniem człowieka, który zadaje pytania, ale sam na nie nie odpowiada. — Pani Clarke, ja sam nie mam pewności, o co chodzi. Kiedy tę pewność zdobędę, dam pani znać. — Dziękuję. — Za co mu dziękowała? Niech to diabli! Wyszła za nim i zobaczyła, że wsiada do oliwkowego sedana. Za kierownicą siedział drugi mężczyzna. Jeździli zatem parami. Umieszczona z tyłu antena zakołysała się gwałtownie, kiedy skręcili w stronę Yallejo. — Co się stało? — Kat spochmurniała, a Zina była szczerze zmartwiona. — Cholera, sama chciałabym wiedzieć. Zapytał mnie tylko, kto jeździ samochodem, a potem powiedział, że chce porozmawiać z Ianem. Założę się, że znowu zapomniał zapłacić mandat. W głębi duszy czuła jednak, że wcale nie o to chodzi. Houghton też tak stwierdził. W takim razie o co? Ładne powitanie! Wróciła do biura i zadzwoniła do domu. Zajęte. Potem weszła do sklepu klientka, Trish Barciay, i Jessie musiała osobiście sprzedać jej futrzany żakiet z wystawy. Trish była jedną z ich najlepszych klientek, wypadało więc powściągnąć zdenerwowanie. Zanim wróciła do telefonu, minęło dwadzieścia pięć minut. Tym razem nikt nie podniósł słuchawki. Niemożliwe! Musiał tam być. Był w domu, gdy wychodziła... i kiedy ostatnio dzwoniła. Chryste, może to coś poważnego? Może miał wypadek i nic jej nie powiedział? Może ktoś został ranny? Ale przecież czegoś takiego by przed nią nie zataił. Telefon dzwonił bez przerwy, lecz nikt się nie odzywał. Może jechał już do niej. Minęła jedenasta. Przyszedł Nick Morris, który potrzebował czegoś ekstra dla żony; o mały włos zapomniałby o jej urodzinach i teraz na gwałt musiał wydać przynajmniej czterysta dolarów. Ta sekutnica nie była tego warta, Jessie jednak zajęła się Nickiem, bo go lubiła. Zanim opuścił sklep, obładowany stosem złocistobrązowych pudeł, weszła Barbara Fuller, potem Holly Jenkins, potem Joan Wilcox, a potem... minęło 24

południe. I Ian nie dał znaku życia. Zadzwoniła jeszcze raz, ogarnięta już lekką paniką. Może był w drodze? Miał po nią wpaść przed pierwszą. Kiedy do pierwszej się nie pokazał, zaczęło jej się zbierać na płacz. Co za koszmarny dzień! Problemy, napięcia i ci ludzie. Nie ma jak w domu. Gdzie jest Ian? I jeszcze ten bęcwał Houghton wypytuje ją o samochód. Kiedy Zina wyszła na lunch, Jessie schroniła się w biurze. Musiała przez chwilę być sama. Pomyśleć. Odetchnąć. Nabrać odwagi do zrobienia tego, przed czym się wzdragała. Był prosty sposób, żeby się dowiedzieć. Wystarczyło tam zadzwonić, zapytać, czy mają Iana Powersa Clarke'a, i odetchnąć z ulgą, jeśli odpowiedź okaże się negatywna. Albo zabrać książeczkę czekową, wsiąść w samochód i znów go wyciągnąć, jeśli aresztowali go za naruszenie przepisów drogowych. Nic wielkiego. Wypiła jednak następną filiżankę kawy i wypaliła dwa papierosy, nim zdołała sięgnąć po słuchawkę. W informacji podano jej numer. Pałac Sprawiedliwości. Więzienie miejskie. To jakiś absurd. Czuła się jak idiotka i chciało jej się śmiać na myśl, co powie Ian, jeśli wejdzie w momencie, kiedy ona będzie dzwonić do więzienia. Będzie jej dokuczał przez tydzień. W słuchawce zaszczekał jakiś głos. Więzienie miejskie, przy telefonie sierżant Palmer. Jezu. Co teraz? Skoro już dzwonisz, zapytaj tego gościa, kretynko. — Hm... chciałabym się dowiedzieć, czy jest u was... pan Clarke. Ian Powers Clarke. Za naruszenie przepisów drogowych. — Proszę przeliterować nazwisko — sierżant dyżurny zachował formalny ton. Naruszenie przepisów drogowych to poważna sprawa. — Clarke. Z „e" na końcu, Ian. I-A-N C-L-A-R-K-E. — Zaciągnęła się papierosem. W drzwiach stanęła Katsuko proponując jej lunch. Jessica potrząsnęła energicznie głową i gestem poprosiła o zamknięcie drzwi. Od paru godzin, od wizyty inspektora Houghtona, nerwy miała napięte jak postronki. Po nie kończącej się przerwie głos znów odezwał się w słuchawce: 25

— Clarke. Tak, jest tutaj. Cóż, brawo. Teraz mogła odetchnąć. To przykrość, ale nie koniec świata. Przynajmniej wie, gdzie jest, i może go stamtąd zabrać w ciągu godziny. Zastanawiała się, ilu mandatów nie opłacił tym razem. Ale teraz powie mu, co o tym myśli. Omal nie osiwiała przez niego. A Houghton to łajdak. Dlaczego nie powiedział, że chodzi o mandat? — Aresztowano go przed godziną. W tej chwili jest przesłuchiwany. — W sprawie mandatów za parkowanie? — zdumiała się. To śmieszne, przechodzi wszelkie pojęcie. — Nie, proszę pani. W sprawie oskarżenia o napaść i gwałt. Jessie miała wrażenie, że sufit spada jej na głowę, a ściany wyciskają oddech z płuc. — Co? — Trzykrotny gwałt i napaść. — Dobry Boże. Czy mogę z nim pomówić? — dłonie drżały jej tak bardzo, że musiała oburącz chwycić słuchawkę. Śniadanie stanęło jej w gardle. — Nie. Wolno mu porozumieć się z adwokatem, a pani może go odwiedzić jutro, między jedenastą a czternastą. Nie wyznaczono jeszcze kaucji. W czwartek rozprawa wstępna. — Dyżurny przerwał połączenie, a ona siedziała z głuchą słuchawką w dłoni, patrząc przed siebie martwym wzrokiem. Kiedy Katsuko z kanapką w ręku otworzyła drzwi, ujrzała, że Jessie płacze. — Dobry Boże, co się stało? — Szefowa nigdy nie traciła panowania nad sobą, nie załamywała się, nie skarżyła... Przynajmniej nigdy nie widziały jej takiej w sklepie. — Nie wiem, co się stało. Ale to jest niewiarygodna, potworna, zupełnie idiotyczna pomyłka! — Jessie porwała kanapkę przyniesioną przez Kat i rzuciła nią przez pokój. Trzykrotny gwałt. I napaść. Co to znaczyć, do diabła?

26

ROZDZIAŁ 4 — Dokąd tak pędzisz? Jessie wyminęła wracającą z lunchu Zinę i wypadła na ulicę. — Spróbujcie sobie wyobrazić, że jeszcze nie wróciłam z Nowego Jorku — rzuciła przez ramię, wsiadając do samochodu. — Jadę do domu. Tylko do mnie nie dzwońcie. — Źle się czujesz? — zawołała za nią Zina, ale Jessica tylko potrząsnęła głową, wcisnęła sprzęgło, przekręciła kluczyk i wrzuciła wsteczny bieg. Zina weszła do butiku z oszołomieniem na twarzy, jednakże Kat nie była jej w stanie powiedzieć nic ponad to, czego sama była świadkiem. Jessie była zdenerwowana; nie wiadomo dlaczego. Miało to coś wspólnego z poranną wizytą policjanta. Po południu w butiku panował zbyt duży ruch, aby miały czas na domysły. Katsuko podejrzewała, że chodzi o Iana, Zina w ogóle nie wiedziała, co o tym sądzić. Po powrocie do domu Jessica jedną ręką chwyciła telefon, a drugą książkę adresową. Na kuchennym stole stała nie dopita filiżanka z kawą. Ian był w połowie śniadania, kiedy go aresztowano, a Jessie miała głębokie przeczucie, że Houghton dopilnował tego osobiście. Ciekawe, co na to sąsiedzi. Obok filiżanki leżał stosik zapisanych na maszynie kartek nowej książki. Żadnej wiadomości, Ian musiał być równie zaskoczony jak ona. Najwyraźniej oskarżenie było wyssane z palca. Przyczepili się do niewłaściwego człowieka. Za parę godzin cały ten koszmar się skończy i Ian wróci do domu. Jessie uspokoiła się nieco. Nie powinna wpadać w panikę. Potrzebny im tylko adwokat. Pospiesznie przerzuciła książkę adresową. Miała szczęście — wbrew jej obawom Philip Wald nie wyszedł na lunch i mógł poświęcić jej chwilę czasu. Był szefem kancelarii adwokackiej, prawnikiem o doskonałej reputacji, którego oboje z Ianem darzyli szacunkiem. — Ale, Jessico, ja nie prowadzę spraw karnych.

27

— A cóż to za różnica? — Niestety, spora. Potrzebny ci będzie dobry specjalista od spraw kryminalnych. — Na litość boską, przecież on jest niewinny! Potrzebujemy kogoś, kto wszystko wyjaśni i pomoże mu się z tego wyplątać. — Rozmawiałaś z nim? — Nie, nie pozwolili mi. Posłuchaj, Philipie, mam do ciebie prośbę. Jedź tam i pomów z Ianem. Po prostu porozmawiaj z nim. Przecież to jakiś absurd. W słuchawce zapadła cisza. — Dobrze, tyle mogę zrobić. Ale nie wezmę tej sprawy. Byłoby to nieuczciwe w stosunku do was. — Jakiej znowu sprawy? To zwyczajna pomyłka! — Orientujesz się, jak dotarli do Iana? — Nie wiem dokładnie, ale ma to coś wspólnego z moim samochodem. — Mają twoje numery rejestracyjne? — Tak. — No cóż, możliwe, że ktoś po prostu pomylił cyfry albo litery. Jessica nie odezwała się, lecz przyszło jej do głowy, że trudno pomylić z czymś imię „Jessie". Poczuła niepokój. Był to jedyny fakt, który burzył jej niezachwianą pewność. — Powiem ci, co zrobimy — odezwał się Wald. — Pojadę do aresztu, zobaczę się z Ianem, dowiem się, co się dzieje, a tobie tymczasem podam nazwiska paru obrońców w sprawach karnych. Skontaktuj się z nimi. Jeśli się na któregoś zdecydujesz, powiedz mu, że później do niego zadzwonię i przekażę mu dane. I nie zapomnij dodać, że dzwonisz z mojego polecenia. Jessie westchnęła głęboko. — Dziękuję ci, Philipie. Dzięki za pomoc. Podał jej nazwiska i przyrzekł wpaść zaraz po wizycie w więzieniu. Jessie rozłączyła się, usiadła nad zimną kawą i zaczęła po kolei wykręcać numery znajomych Philipa Walda. W miarę upływu czasu coraz bardziej upadała na duchu. 28

Pierwszego adwokata nie było w mieście. Drugi przez cały najbliższy tydzień był zajęty w sądzie i nie mógł się obarczać kolejną sprawą. Trzeci nie miał czasu nawet na rozmowę. Czwarty właśnie wyszedł. Za to piąty poświęcił jej nieco więcej uwagi. Jessice od razu nie spodobał się jego glos. — Był już notowany? — Naturalnie, że nie! Jedyne przestępstwo, jakiego się kiedykolwiek dopuścił, to parkowanie na zakazie. — Zażywa narkotyki? — Nie. — Pije? — Skądże, co najwyżej wino na przyjęciu. Chryste, ten facet z góry zakładał, że Ian jest winny. Słyszała to wyraźnie w jego głosie. — Od jak dawna zna tę kobietę? Czy był z nią wcześniej związany? — Nic nie wiem o tej kobiecie. A w ogóle to wszystko jest tragiczną pomyłką. — Skąd ta pewność? Drań. Jessie czuła, jak rośnie w niej nienawiść. — Znam mojego męża. — Czy ofiara go zidentyfikowała? — Nie wiem. Pan Wald ma się z nim spotkać. Kiedy wróci, przekaże panu wszystkie informacje. Kiedy wróci... z więzienia!... Boże drogi, Ian jest w więzieniu, i to wcale nie sen, a ten przeklęty kauzyperda zadaje jej idiotyczne pytania! A kogo obchodzi, czy Ian znał tę kobietę? Ważne, żeby wrócił do domu, i to jak najszybciej. Czy ktokolwiek jest w stanie to zrozumieć? Jessie czuła dudnienie krwi w skroniach i bolesny ucisk w piersi. Najwyższym wysiłkiem nakazywała sobie spokój. — No cóż, młoda damo, sprawa przedstawia się następująco: wpakowali się państwo w kłopoty. Ale to dość interesujący przypadek... — rzeki prawnik, a Jessie jęknęła w duchu. — Dlatego też chętnie się nim zajmę. Pozostaje kwestia honorarium. Płatne z góry... 29

— Z góry? — Jessie była zaskoczona. — Tak. To powszechna, jeśli nie wyłączna praktyka wśród moich kolegów po fachu. Muszę brać honorarium z góry, ponieważ kiedy wystąpię przed sądem w imieniu pani męża, zostanę zarejestrowany jako jego obrońca i zgodnie z przepisami nie będę już mógł odstąpić od sprawy niezależnie od tego, czy mi pani zapłaci, czy nie. A jeśli zapadnie wyrok skazujący, może się zdarzyć, że wystawi mnie pani do wiatru. Czy posiadają państwo jakiś majątek? Ian miałby zostać skazany? Idiota! — Owszem, posiadamy majątek — wycedziła przez zęby. — Jakiego rodzaju? — Mogę panu zaręczyć, że pokryje należność. — Wolę się upewnić. Moje honorarium wyniesie piętnaście tysięcy dolarów. — Co?! Z góry? — Połowę chciałbym otrzymać przed rozprawą wstępną. A resztę zaraz po niej. — Ależ to niemożliwe! W ciągu dwóch dni nie uda mi się spieniężyć tego, co posiadam. — W takim razie nie będę mógł pani pomóc. — Bardzo panu dziękuję. — Miała ochotę powiedzieć mu, żeby się powiesił, ale panika znów chwyciła ją za gardło. Na miłość boską! Czy nikt jej nie pomoże? Szósty prawnik z listy Philipa okazał się istotą ludzką. Nazywał się Martin Schwartz. — Wygląda na to, że macie państwo poważny problem, a w każdym razie ma go pani mąż. Czy pani zdaniem on to zrobił? Interesujące pytanie. Jessie poczuła wdzięczność do tego człowieka już choćby za to, że dopuszczał cień wątpliwości. Zawahała się na Chwilę. Zasługiwał na przemyślaną odpowiedź. — Nie, nie sądzę. I to nie dlatego, że jestem jego żoną. Nie wierzę, że byłby zdolny do czegoś takiego, Ian nie jest tego typu człowiekiem. Poza tym nie musiałby uciekać się do gwałtu. 30

— Wierzę pani. Ale ludzie czasami robią dziwne rzeczy, pani Clarke. I dla własnego dobra powinna się pani oswoić z tą myślą. Możliwe, że nie zna pani swego męża aż tak dobrze, jak się pani wydaje. Wszystko było możliwe. Ale Jessie jakoś nie mogła w to uwierzyć. — Chętnie porozmawiałbym z panem Waldem, kiedy wróci z widzenia. — Bardzo byłabym panu za to wdzięczna. W czwartek ma się odbyć ta... no... rozprawa wstępna. Do tego czasu musimy znaleźć prawnika, a Philip twierdzi, że jego doświadczenie zawodowe nie kwalifikuje go do tego rodzaju sprawy. Sprawa... sprawa... sprawa... Na sam dźwięk tego słowa Jessikę przechodziły ciarki. — Philip to dobry fachowiec. — Wiem. Panie mecenasie... niezręcznie mi o tym mówić, ale... — Chodzi o honorarium? — No właśnie. — Jessica westchnęła głęboko, czując, jak żołądek zaciska jej się w ciasny supeł. — To rzecz do uzgodnienia. Postaram się być rozsądny. — Powiem panu szczerze: człowiek, z którym rozmawiałam, nim zadzwoniłam do pana, żądał piętnastu tysięcy do czwartku. W tak krótkim terminie nie zdołałabym zgromadzić nawet połowy tej sumy. — Czy macie państwo jakieś aktywa? O Boże, nie! Znowu? — Owszem, mamy aktywa — odparła Jessie cierpko. — Mam dom, samochód i firmę. Mój mąż też ma samochód. Ale nie damy rady sprzedać domu czy mojej firmy w ciągu dwóch dni. Schwartz zwrócił uwagę, że mówiła „moja" firma, nie „nasza". Zaciekawiło go, jaka jest „jego" profesja, jeśli w ogóle zarabia na swoje utrzymanie. — Nie chodzi mi o to, żeby od ręki wyzbywała się pani wszystkiego — rzekł spokojnie. — Pomyślałem tylko, że będzie potrzebne zabezpieczenie kaucji, jeśli oczywiście zarzuty zostaną podtrzymane, a o tym przekonamy się dopiero w 31

czwartek. Kaucja może być dość wysoka. Zresztą tym także będziemy się martwić później. Co się zaś tyczy mojego honorarium, uważam, że dwa tysiące przed rozprawą to rozsądna cena. Jeżeli dojdzie do procesu, zapłaci pani dodatkowo pięć tysięcy dolarów. Ale do tego czasu miną co najmniej dwa miesiące, a skoro jest pani znajomą Philipa, nie będę ponaglał. Jessie przemknęło przez myśl, że ludzie nie będący znajomymi Philipa mieli w takiej sytuacji powody do zmartwienia. Poczuła, że ogarnia ją fala wdzięczności. — Co pani na to? Jessica, oszołomiona, lecz nieco spokojniejsza, wymamrotała, że się zgadza. Wymagania Schwartza były z pewnością o wiele przystępniejsze niż poprzedniego rozmówcy. Jeśli wyciągnie z konta wszystkie oszczędności, będzie mogła wpłacić od razu przynajmniej te dwa tysiące. Później — jeśli zajdzie taka konieczność — zajmą się zbieraniem pozostałych pięciu. W razie potrzeby zawsze może sprzedać samochód. Poza tym ma jeszcze biżuterię po matce, dotąd nietykalną. Nawet Ian uważał ją za świętość. — Damy sobie radę. — Doskonale. Kiedy mógłbym się z panią spotkać? — Kiedy pan sobie życzy. — Wobec tego zapraszam jutro do kancelarii. Dziś wieczorem porozmawiam jeszcze z panem Waldem, a z samego rana odwiedzę pani męża. Czy moglibyśmy się spotkać o dziesiątej trzydzieści? — Naturalnie. — Świetnie. Wydobędę z policji odpis raportu i zorientuję się w faktach. Odpowiada to pani? — Oczywiście. Mam wrażenie, jakby ktoś zdjął mi z ramion tysiącfuntowy ciężar. Przyznam się panu, że wpadłam w panikę. Nigdy dotąd nie zetknęłam się z tą stroną życia. Policja, kaucja, doniesienia, zarzuty, przesłuchania... Nie wiem, co się dookoła dzieje. Nie mam nawet pojęcia, co się naprawdę stało. — Niebawem się o tym przekonamy. Na razie niech się pani nie martwi. 32

— Dziękuję, panie mecenasie. Bardzo panu dziękuję. — Do zobaczenia jutro. Jeasica odłożyła słuchawkę i poczuła, że łzy znów napływają jej do oczu. Schwartz był dla niej miły. Nareszcie ktoś potraktował ją przyzwoicie. Dotąd każdy obchodził się z nią obcesowo: począwszy od inspektorów policji, którzy nie chcieli jej udzielić żadnej informacji, poprzez sierżantów z aresztu, którzy powiadamiali ją o zarzutach tlących na jej mężu i odkładali słuchawkę, aż po adwokatów, którzy żądali piętnastu tysięcy dolarów w gotówce w ciągu czterdziestu ośmiu godzin... Dopiero teraz trafiła na kogoś, kto jest po prostu człowiekiem. A do tego, wedle słów Philipa, dobrym adwokatem. Łzy znaczyły gorące ślady na twarzy Jessiki. Musiała wziąć się w garść, nim przyjedzie Wald. Philip Wald zjawił się o wpół do szóstej. Minę miał zasępioną, W jego oczach widać było znużenie. — Widziałeś się z Ianem? — Jessie czuła, że oczy znów zaczynają ją palić. Najwyższym wysiłkiem powstrzymywała łzy. — Widziałem. — Jak on się czuje? — Nieźle. Jest oszołomiony, ale nic mu nie dolega. Bardzo się o siebie martwi. — Powiedziałeś mu, że u mnie wszystko w porządku? Ręce drżały jej gwałtownie. Kawa, którą wlewała w siebie przez cały dzień, pogorszyła tylko sytuację. Nie wyglądała na osobę, u której wszystko jest „w porządku". — Powiedziałem, że ty też się mocno przejęłaś, co w tych okolicznościach jest całkiem zrozumiałe. Może lepiej usiądźmy, Jessico. Nie podobał jej się ton Philipa, ale być może był po prostu męczony. Oboje mieli za sobą długi i ciężki dzień. Dzień, który zdawał się nie mieć końca. — Rozmawiałam z Martinem Schwartzem — oznajmiła. — Chyba weźmie sprawę Iana. Miałam ci przekazać, że zadzwoni do ciebie wieczorem.

33

— To dobrze. Myślę, że go polubicie. To doskonały adwokat, a przy tym bardzo miły człowiek. Wprowadziła Philipa do salonu, gdzie rozsiadł się na długiej białej otomanie, zwróconej w stronę okna. Jessica zajęła miejsce w miękkim zamszowym fotelu, stojącym obok starego mosiężnego stolika, który kupili z Ianem we Włoszech w czasie podróży poślubnej. Wciągnęła głęboko powietrze, wypuściła je z westchnieniem i zanurzyła stopy w kosmatym dywanie. Ten miły przytulny pokój dotąd zawsze przynosił jej ukojenie. Tu czuła, że jest w domu i nic jej nie zagraża... aż do dziś. Teraz miała wrażenie, że nic nie będzie już takie jak dawniej i że minęły wieki, odkąd po raz ostatni znalazła bezpieczną przystań w ramionach Iana. Jej wzrok niemal odruchowo powędrował w stronę zawieszonego nad kominkiem niewielkiego portretu męża, który własnoręcznie namalowała przed laty. Ian uśmiechał się na nim łagodnie. To było potworne. Dlaczego go tu nie ma? Nagle z bólem wspomniała uczucie, jakiego doświadczyła, kiedy po otrzymaniu depeszy ze sztabu marynarki porządkowała rzeczy Jake'a i natknęła się wśród nich na jego zdjęcie z lat szkolnych. Jakże przejmujący jest uśmiech człowieka, którego już nie ma! — Jessico? Spłoszona podniosła wzrok. Philip patrzył na nią ze współczuciem. Wydawała mu się rozkojarzona, jak gdyby myślami była daleko stąd. Zauważył, że spoglądając na portret miała na twarzy wyraz nieutulonej w bólu wdowy, półprzytomne, zasnute cierpieniem oczy. Cóż za historia! Zerknął w okno, a potem znów na nią, mając nadzieję, że przez ten czas Jessie dojdzie do siebie, choć mimo wszystko nie traciła panowania. Jej manierom trudno było cokolwiek zarzucić, tylko wyraz oczu pozwalał się domyślić, że ma strapienie. Wald nie był pewien, czy powinna w tej chwili wysłuchiwać szczegółów, ale nie miał wyjścia: musiał jej to opowiedzieć, od początku do końca. — Jessico, macie kłopoty.

34

Uśmiechnęła się ze znużeniem i wierzchem dłoni otarła z policzka zabłąkaną łzę. — Delikatnie powiedziane — zażartowała blado. — A co, wydarzyło się coś nowego? Wald zignorował tę nieudaną próbę podniesienia nastroju. Chciał to już mieć za sobą. — Szczerze mówiąc, nie sądzę, żeby to zrobił. Ale sam przyznał, że wczoraj po południu spał z tą kobietą. Odbył z nią... stosunek — Wald wbił wzrok w prawe kolano, próbując zbić to niesmaczne słowo w długą, niewyraźną sylabę. — Rozumiem. Wcale nie rozumiała. Jak można było zrozumieć? Ian kochał się z inną kobietą. I ta kobieta oskarżyła go o gwałt. Dlaczego ona, Jessie, nic nie czuła? Jakieś niewiarygodne, tępe odrętwienie okryło ją niczym kapelusz. Nie było w niej żadnej złości, nic, może szczypta żalu. Szkoda, że musiała to usłyszeć od obcego człowieka. Papieros wypalił się do filtra i zgasł jej w palcach, a Jessie wciąż czekała na dalszy ciąg. — Mówi, że wypił za dużo w czasie lunchu. Że nie było cię kilka dni, a on jest mężczyzną... Oszczędzę ci tego. Zauważył tę dziewczynę w restauracji. Po kilku drinkach wpadła mu w oko. — Poderwał ją? — te słowa wypowiadał za nią ktoś inny. Słyszała je, ale nie czuła odrętwiałych warg. Zupełnie jakby ktoś wyłączył jej nerki, serce, mózg. Powstrzymała atak histerycznego śmiechu na myśl, co by było, gdyby miała pełny pęcherz; pewnie zmoczyłaby fotel, nie wiedząc nawet, że to robi. Czuła się jak po przedawkowaniu kokainy. — Nie. Chciał wrócić do domu i popracować nad książką. Kiedy zatrzymał się na światłach, ona stała na rogu. I na swoje nieszczęście zaproponował, że ją podwiezie. Wsiadła i urok częściowo prysł; była inna, niż sądził. Z raportu wynika, że ma trzydzieści lat, chociaż Ianowi zdawało się, że więcej. Podała mu adres hotelu na Market, a Ianowi zrobiło się jej po prostu żal. Wszedł z nią, wypił drinka — miała 35

pokoju pół butelki bourbona — który, jak mówi, uderzył mu do głowy, no i... odbyli stosunek. Twarz Jessiki nie wyrażała żadnych uczuć; filtr papierosa wciąż tkwił w jej palcach. Wald odchrząknął, rozejrzał się i ciągnął dalej: — Potem włożył spodnie i wrócił do domu. Wziął prysznic, zdrzemnął się, zjadł kanapkę i wyjechał po ciebie. To wszystko. Jego głos świadczył jednak, że wcale nie koniec na tym. — Nie brzmi to ładnie. Ale nie wygląda na gwałt. Na czym oparli oskarżenie? — Na jej zeznaniach. Musisz pamiętać, Jessico, jak delikatną kwestią jest dziś oskarżenie o gwałt. Przez całe lata mężczyźni składali winę na zgwałcone kobiety. Prywatny detektyw ujawniał, że powódka nie była dziewicą, co automatycznie oczyszczało mężczyznę z zarzutów. Skargę oddalano, a kobieta zostawała ze swoją hańbą. Te czasy już minęły. Teraz i policja, i sądy są ostrożniejsze, bardziej skłonne dać wiarę kobiecie. To zmiana na lepsze, tyle że od czasu do czasu pojawia się jakaś pani, która chce na tym ogniu upiec własną pieczeń. Składa fałszywe zeznania i teraz dla odmiany całkiem przyzwoity facet może dostać... hm... w kość. Jessica nie mogła powstrzymać uśmiechu. Philip był tak absolutnie, całkowicie przyzwoity! Była pewna, że kiedy kocha się z żoną, ma na sobie spodenki ze sklepu Brook Brothers. — Szczerze mówiąc, Jessico, sądzę, że Ian miał pecha: natknął się na chorą, nieszczęśliwą kobietę. Przespała się z nim, potem nazwała to gwałtem, Ian twierdzi, że zachowywała się prowokująco; ponoć powiedziała mu, że jest kelnerką w barze topless, co akurat nie jest zgodne z prawdą. Widocznie od początku miała jakieś szalone zamiary. Bóg jeden wie, jak często próbowała już tych sposobów, pogróżek, oskarżeń. Najwyraźniej jednak nigdy wcześniej nie była na policji. Piekielnie trudno będzie udowodnić jej kłamstwo. Oczywiście nie obejdzie się bez procesu. Trudno jest dowieść gwałt, ale trudno też wykazać, że nie miał miejsca. Jeśli baba się uprze, prokurator musi wnieść oskarżenie. A inspektor prowadzący sprawę uwierzył tej

36

kobiecie. Tak więc jesteśmy w kropce. Jeśli ktoś zagnie parol na Iana, będą problemy w sądzie. Przez dłuższą chwilę milczeli oboje. Potem Philip westchnął i mówił dalej: — Czytałem raporty policyjne. Ta kobieta twierdzi, że prosiła Iana o podwiezienie do biura. Jest sekretarką w hotelu na Van Ness. Zamiast tego zabrał ją na róg Market, gdzie... gdzie wypili tego nieszczęsnego drinka. Dziękujmy Bogu, że nie oskarżyła go o uprowadzenie. W każdym razie rzekomo zmusił ją zarówno do normalnego stosunku, jak i do... czynów nienaturalnych. To właśnie drugi i trzeci punkt oskarżenia. Zakładam, że zrezygnuje z zarzutu napaści, bo nie ma badań lekarskich. Philip mówił o tym wszystkim tak przerażająco trzeźwo, że Jessica poczuła się dziwnie. Miała wrażenie, że unosi się w gęstej melasie. Wszystko dokoła było takie powolne i nierealne. Jakie znowu „czyny nienaturalne"? — Na miłość boską, Philipie, co rozumiesz przez „nienaturalne"? Ian jest zupełnie normalny w łóżku! Wald oblał się rumieńcem, Jessica nie. To nie była pora na zażenowanie. — Stosunek oralny i analny. Wiesz, to w końcu zboczenia... Jessica zacisnęła usta. Stosunek oralny nie wydawał jej się sprzeczny z naturą. — Na to ostatnie nie mają jednoznacznych dowodów, ale wątpię, by wycofali zarzut. Tak się niefortunnie złożyło, że zanim tam dojechałem, Ian przyznał się śledczemu, że odbył stosunek z tą kobietą. Nie powinien był w ogóle o tym wspominać. Źle się stało. — Czy to mu zaszkodzi? — Można się ubiegać w sądzie o wyłącznie jego zeznań z materiału dowodowego, twierdząc, że podczas przesłuchania był w stanie szoku. Martin się tym zajmie. Jessica siedziała przez chwilę z zamkniętymi oczami. Nie mogła uwierzyć, że to wszystko rzeczywiście na nią spadło.

37

— Dlaczego ona to robi? Czego może chcieć od Iana? Pieniędzy? Do diabła, dam jej, ile zechce! — Wiem, że jest ci bardzo ciężko, Jessico. Masz dobrego prawnika, zdaj się na niego. Na pewno cię nie zawiedzie. Jednego absolutnie nie wolno ci zrobić: pod żadnym pozorem nie proponuj tej kobiecie pieniędzy. Policja i tak nie zostawi tej sprawy, nawet jeśli powódka wycofa oskarżenie, a będzie to wyglądać na próbę przekupstwa. Panowie z kryminalnej bardzo się tym interesują. Nieczęsto zdarza im się gwałt na Pacific Heights, a są tacy, którzy aż się palą, żeby dobrać się do skóry wyższym sferom. Sierżant Houghton, prowadzący tę sprawę, poczynił kilka przykrych uwag pod adresem „pewnych ludzi, którym się wydaje, że wszystko im ujdzie na sucho, zwłaszcza kosztem maluczkich". Nie spodobał mu się ani Ian, ani to, co zobaczył w butiku. Nie dałbym głowy, czy w głębi ducha nie uważa was za parę degeneratów, którzy zrobią wszystko, żeby się dobrze zabawić. Jeśli tak, to trzeba się z nim obchodzić niezmiernie delikatnie. Dzielę się z tobą tylko wrażeniami, Jessico, ale proszę, żebyś była ostrożna. Za żadne skarby nie płać tej kobiecie. Zaszkodzisz Ianowi i sobie. Jeśli zadzwoni, pozwól jej mówić. Później będziesz mogła zrobić z tego użytek w sądzie. Ale nie dawaj jej ani grosza! — Philip zaakcentował ostatnie słowa i nerwowo przygładził sobie włosy. — Straszne, że muszę ci to wszystko opowiadać. Ale masz prawo wiedzieć, co się dzieje. Muszę przyznać, że znosisz to nadspodziewanie dobrze. Jessice łzy cisnęły się do oczu. Starała się trzymać w garści, ale wiedziała, że gdyby ktokolwiek zaczął jej teraz okazywać współczucie... albo gdyby w drzwiach stanął Ian... zapłakałaby się na śmierć. — Dziękuję ci, Philipie. — Jej głos zabrzmiał zimno, odpychająco. — Pewne jest przynajmniej, że nie było gwałtu. Teraz trzeba to wyjaśnić w sądzie. Jeśli Martin Schwartz stanie na wysokości zadania... — Jessie, to śmierdząca sprawa. Musisz być przygotowana na trudności. — Rozumiem — skinęła głową, żeby zabrzmiało to bardziej stanowczo, ale w gruncie rzeczy nic nie rozumiała. 38

Od jedenastej rano nic do niej nie docierało. Wiedziała tylko, że Iana nie ma i że spał z inną kobietą. Musiała teraz stawić temu czoło. Publicznie. Na resztę przyjdzie czas później. Philip Wald nie był w stanie podnieść jej na duchu. Poczuł się niepewnie; zachowywała taki niewiarygodny spokój! Dobrze, że umiała panować nad emocjami, ale zarazem trochę go to zmroziło. Ciekawe, co działo się w jej duszy. Zastanawiał się, jak w takiej sytuacji zareagowałaby jego żona, siostra, którakolwiek ze znanych mu kobiet. Jessie była z zupełnie innej gliny. Nazbyt zrównoważona jak na jego gust, choć jej oczy zadawały temu kłam. Były jak dwa stłuczone okna. Zdradzały, że we wnętrzu rozgrywa się tragedia. — Pozwolą mu do mnie zadzwonić? — zapytała. — Myślałam, że każdy ma prawo do jednego telefonu. Kiedy aresztowali go za mandaty, zadzwonił. — Pozwolić, pozwolą, ale odniosłem wrażenie, że to on nie chce. — Nie chce? — Nie był pewien, jak ty to zniesiesz. Mówił o kropli, która przepełnia czarę. — Idiota. Philip spuścił wzrok, a po chwili zebrał się do wyjścia. To był aż nadto niemiły dzień. Dziękował losowi, że nie prowadzi takich spraw, nie zniósłby tego bowiem. Nie zazdrościł Martinowi Schwartzowi, obojętne, ile pieniędzy można było na tym zarobić. Po jego wyjściu Jessie została w salonie. Czekała na dzwonek telefonu albo dźwięk klucza obracającego się w zamku, Ian przyjdzie, zawsze do niej wracał. Próbowała udawać, że dom nie jest pusty. Nuciła pod nosem i mówiła do siebie. Czasami późną nocą słyszała głos matki albo Jake'a, albo taty, ale przecież Ian nigdy... Zadzwoni, musi zadzwonić. Nie mógłby zostawić jej samej z tym strachem, obiecał, że tego nie zrobi, a Ian zawsze dotrzymywał obietnic... zawsze, aż dotąd. Siedziała w ciemności na podłodze w holu. W ten sposób usłyszy go, zanim jeszcze wejdzie. Złamał obietnicę. Spał z inną kobietą, a teraz ona musi sobie z tym 39

poradzić. Nienawidziła jej, nienawidziła... Jej tak, ale nie jego. Może Ian już jej nie kocha? Może zakochał się w tej kobiecie?... Dlaczego nie dzwoni, do cholery? Dlaczego?... Łzy spłynęły jej po twarzy jak letni deszcz. Do rana leżała na chłodnej drewnianej podłodze. Telefon nie zadzwonił.

ROZDZIAŁ 5 Biura Schwartza, Drewesa i Jonesa mieściły się w budynku Bank of America przy California Street. Doskonały adres. Jessica wjechała windą na czterdzieste piętro. Wyglądała na kobietę zadbaną, elegancką B znużoną. Twarz przesłoniła wielkimi ciemnymi okularami, miała na sobie ciemnogranatowy kostium, zarezerwowany na spotkania w interesach i pogrzeby. Ta okazja była po trosze jednym i drugim. Przyszła pięć minut wcześniej, ale Martin Schwartz już czekał. Sekretarka poprowadziła ją długim, wyłożonym dywanem korytarzem, z którego okien rozciągał się widok na zatokę. Biura zajmowały naroże północnej strony budynku. Odpowiedni lokal dla dużej, dobrze prosperującej firmy. Gabinet Martina Schwartza miał przeszklone dwie ściany, a jego wystrój był surowy i chłodny. Na widok Jessiki adwokat wstał zza biurka. Był mężczyzną średniego wzrostu, o gęstych siwych włosach. Nosił okulary i marszczył brwi. — Pani Clarke? Sekretarka zapowiedziała ją wprawdzie, ale i bez tego by ją rozpoznał, wyglądała bowiem dokładnie tak, jak oczekiwał: zamożnie i elegancko. Była przy tym młodsza, niż się spodziewał, i spokojniejsza, niż ośmielił się mieć nadzieję. — Tak — wyciągnęła rękę, którą uścisnął mocno. Oszałamiająca młoda kobieta. Zestawił ją w myśli z nie ogolonym, zmęczonym, lecz mimo to przystojnym mężczyzną, którego rano widział w miejskim więzieniu. Razem musieli się świetnie prezentować. Tak też niechybnie będą wyglądać w

40

sądzie. Może nawet za dobrze — zbyt pięknie, zbyt młodo. Ta sprawa nie będzie łatwa. — Proszę, niech pani usiądzie. Skinęła głową, usiadła w fotelu po przeciwnej stronie biurka i przeczącym gestem skwitowała propozycję filiżanki kawy. — Widział się pan z Ianem? — Tak. I z sierżantem Houghtonem. I z zastępcą prokuratora okręgowego, wyznaczonym do tej sprawy. A zeszłego wieczoru ponad godzinę rozmawiałem z Philipem Waldem. Teraz chcę porozmawiać z panią, a potem zobaczymy, z czym właściwie mamy do czynienia — uśmiechnął się zdawkowo i przerzucił papiery na biurku. — Pani Clarke, czy państwo zażywają narkotyki? — Nie. Ani ja, ani Ian. W ciągu całego życia wypaliliśmy ledwie parę skrętów, a i to bez większego przekonania. Rzadko też pijemy coś mocniejszego od wina. — Nie odbiegajmy od tematu. Chciałbym wrócić do narkotyków. Czy ktoś z waszych przyjaciół ma z nimi styczność? — Nic nie wiem na ten temat. — Czy cokolwiek, co ma z tym związek, może wyjść na jaw w czasie śledztwa? Coś, co dotyczyłoby pani albo pani męża? — Nie, jestem pewna, że nie. — To dobrze. — Schwartz wyglądał, jak gdyby jej odpowiedzi sprawiły mu ulgę. — Dlaczego pan o to pyta? — Och, to takie haczyki, które zapewne chętnie by wykorzystał Houghton. Poczynił kilka niemiłych uwag na temat pani sklepu. Ponoć pracuje tam dziewczyna, która wygląda, jakby zarabiała na życie tańcem brzucha, a druga to egzotyczna Azjatka. Do tego dochodzi fakt, te pani mąż jest pisarzem, a wie pani, jakie ludzie potrafią snuć fantazje. Houghton to człowiek o żywej wyobraźni, a przy tym typowy umysł niższych warstw klasy średniej, ogarnięty niechęcią do wszystkiego, co pochodzi z waszej części miasta. 41

— Tak przypuszczałam. Był w butiku, zanim aresztował Iana. A ta „tancerka", która tak go zainteresowała, to młoda dama, która ma nieszczęście nosić biustonosz z miseczką D. Dwa razy w tygodniu chodzi do kościoła. — Brzmi to czarująco. — Schwartzowi udało się wreszcie wymusić na niej uśmiech. — Jeśli zdaniem sierżanta Houghtona cierpimy na nadmiar gotówki, i w tym wypadku się myli. Mój stan posiadania, który tak go zaniepokoił, można bardzo prosto wyjaśnić. Kilka lat temu zmarli moi rodzice i brat. Odziedziczyłam po nich wszystko. Jestem ostatnia z rodziny. — Rozumiem. — Po krótkiej pauzie Schwartz dodał: — To smutne. Jessie skinęła głową, nie podnosząc wzroku. — Mam Iana. — A dzieci? Potrząsnęła głową, a on zaczął rozumieć. To dlatego nie było w niej złości, dlatego tak desperacko pragnęła powrotu męża, dlatego ani słowem nie skomentowała oskarżeń. Stąd brał się ów niemal przerażający pośpiech, który wyczuł w jej głosie przez telefon i teraz znowu w biurze. „Mam Iana" mówiło wszystko. Był to cały stan posiadania Jessiki Clarke. — Rozumiem, że nie ma szans na odrzucenie oskarżeń. — Żadnych. Ta kobieta podniosła za wielką wrzawę wokół sprawy. Chce się dobrać panu Clarke'owi do skóry. Trzeba się przygotować na to, że będą bez pardonu grzebać w waszym życiu. Czy potrafi to pani wytrzymać? Znów ograniczyła się do skinienia głową. Schwartz zastanawiał się przez chwilę, czy powiedzieć jej, że Ian nie jest tego taki pewny. — Czy powinienem jeszcze o czymś wiedzieć? Jakieś błędy młodości? Problemy małżeńskie? Seksualne... nazwijmy to, orgie, w których braliście państwo udział?... Milcząco zaprzeczyła, lecz w jej wzroku pojawił się niepokój.

42

— Przepraszam, ale muszę pytać o takie rzeczy. I lepiej zawczasu zdobyć się na szczerość. Oczywiście przeprowadzimy własne śledztwo na temat tej dziewczyny. Mam bardzo dobrego detektywa. Staniemy na głowie, żeby ratować Iana. Znów się do niej uśmiechnął i przez chwilę miała wrażenie, że to sen. Ian nie siedzi w więzieniu, ten człowiek wcale nie pyta o orgie i narkotyki — jest po prostu przyjacielem jej ojca — a wszystko, co się dzieje, to tylko taka zabawa. Poczuła, że Schwartz się jej przygląda. Znów trzeba było udawać, że to się dzieje naprawdę. Gorzej jeszcze, udawać, że Ian wylądował za kratkami... — Czy możemy wyciągnąć go stamtąd przed procesem? — Mam nadzieję, ale to zależy przede wszystkim od pani. Gdyby zarzuty nie były tak poważne, mógłby wyjść za poręczeniem, czyli bez płacenia kaucji. Jednak przy tego rodzaju zarzutach jestem prawie pewien, że sędzia nałoży kaucję, chociaż Ian nie jest notowany. Reszta będzie zależeć od pani możliwości. Mówiono o dwudziestu pięciu tysiącach dolarów. To dużo. Trzeba by oddać w depozyt gotówkę aż do zakończenia procesu albo zapłacić dwa i pół tysiąca poręczycielowi sądowemu i dać mu gwarancję na pokrycie reszty zobowiązania. Zobaczymy, może uda się obniżyć tę kwotę do jakiejś rozsądnej wysokości. Jessica wzięła głęboki oddech i machinalnie zdjęła okulary. To, co Schwartz zobaczył, wstrząsnęło nim do głębi: oczy nabiegłe krwią, opuchnięte i przerażone, otoczone sinymi kręgami. Spokój i opanowanie były tylko pozorem. Dotąd uważał, że to ona nosi spodnie w tym związku, ale może się mylił, może Ian był brzytwą, której starała się uchwycić. Przestał się niepokoić o niego. Był w lepszej formie niż jego żona, to nie ulegało wątpliwości. Schwartz zmusił się, by powrócić myślami do kaucji. Jessica nie spuszczała z niego oczu, najwyraźniej nieświadoma, jak wiele mu właśnie odkryła. — Czy będzie pani w stanie wnieść kaucję? Popatrzyła na niego zmęczonym wzrokiem i powoli skinęła głową. — Mogę zastawić firmę. — Wiedziała, że jeśli wręczy Schwartzowi czek, który miała w torebce, nie wystarczy jej na poręczyciela. A nie było wyboru. Musieli mieć 43

adwokata, żeby w ogóle martwić się o kaucję. Weźmie pożyczkę pod zastaw samochodu. Albo domu. To nie ma znaczenia. Jeśli jednak... — Co będzie, jeżeli nie zdołam wpłacić kaucji w całości? — Tam nie ma kredytów, pani Clarke. Musi pani opłacić dziesięć procent poręczyciela i zastawić dostateczną równowartość, inaczej nie wypuszczą Iana z więzienia. — Do kiedy? — Do zakończenia procesu. — Boże! Nie mam wyboru, prawda? — W jakim sensie? — Muszę zastawić wszystko. Skinął głową; było mu przykro. Rzadko współczuł swym klientom. Gdyby jęczała, szlochała, zirytowałaby go tylko, tymczasem zdobyła jego szacunek. Ani ona, ani jej mąż nie zasłużyli na to, co ich spotkało. Znów zaczął się zastanawiać, co naprawdę zaszło. W głębi ducha czuł, że nie było gwałtu. Pytanie tylko, czy da się to udowodnić... Przez następne dziesięć minut wyjaśniał jej przebieg procedury sądowej: odczytuje się oskarżonemu zarzuty, ustala skład orzekający i wyznacza datę rozprawy wstępnej. Ofiary na niej nie będzie. — Gdzie panią dzisiaj znajdę w razie potrzeby, pani Clarke? Zapisała mu telefon butiku. Po raz pierwszy przyszło jej do głowy, że będzie musiała tam pójść. — Teraz idę do Iana, a potem będę w butiku. I proszę mówić mi Jessica albo Jessie. Będziemy się teraz dosyć często widywać. — Z przyjemnością będę się tak do ciebie zwracał. I chciałbym się z tobą spotkać tutaj w piątek. Z obojgiem, jeśli zdołasz wyciągnąć męża za kaucją. — To „jeśli" sprawiło, że dreszcz przebiegł jej po plecach. — Albo nie, przełóżmy to na poniedziałek. Jeśli go uwolnisz, przyda się wam dzień lub dwa dla relaksu. A potem jak najszybciej weźmiemy się do roboty. Nie mamy zbyt wiele czasu. 44

— A ile czasu mamy? — Tak pacjent pyta lekarza, ile pozostało mu życia. — Dokładnie będzie wiadomo po rozprawie wstępnej. Proces powinien się odbyć w ciągu dwóch miesięcy. — Przed Bożym Narodzeniem? Przez moment Schwartz miał wrażenie, że rozmawia z dzieckiem. — Przed Bożym Narodzeniem. Jeśli go z jakiegoś powodu nie odroczymy. Ale Ian powiedział mi dziś rano, że chce mieć to jak najszybciej za sobą i zapomnieć o wszystkim. Zapomnieć? — pomyślała. Kto mógłby o tym zapomnieć? Schwartz wstał, zdjął okulary i wyciągnął do niej rękę. — Spróbuj się odprężyć, Jessico. Na razie zmartwienia zostaw mnie. — Zrobię wszystko, co w mojej mocy — wstała i uścisnęła mu dłoń. — Bardzo ci dziękuję. Czy coś przekazać Ianowi? — zatrzymała się w drzwiach. — Możesz mu powiedzieć, że jest szczęściarzem — rzekł ciepło. Jessica uśmiechnęła się ze smutkiem i wyszła. Martin Schwartz usiadł, obrócił krzesło w stronę okna, wsunął między zęby koniec uszka okularów i potrząsnął głową. Sprawa zapowiadała się paskudnie. Był pewien, że Ian tego nie zrobił, i równie pewien, że w sądzie będą kłopoty. Państwo Clarke byli młodzi, szczęśliwi, piękni i bogaci, a to nie przysporzy im przychylności ławy przysięgłych. Kobiety od razu znienawidzą Jessie; mężczyźni poczują niechęć do Iana, ponieważ żaden z nich nie uwierzy, że pisanie może być pracą. Do tego wyczuwalna aura dostatku... Źle widział tę sprawę. A powódka była kobietą silną, choć prawdopodobnie chorą. Miał tylko nadzieję, że uda mu się znaleźć coś, co pozwoli ją zniszczyć. To była brzydka gra, lecz stwarzała jedyną szansę dla Iana.

45

ROZDZIAŁ 6 Jessica zatrzymała się w holu, żeby zadzwonić do butiku. Odebrała Zina, bardzo zaniepokojona, od rana bowiem bezskutecznie próbowały się z nią skontaktować. — Jessie, czy coś się stało? — Nie, nic takiego — odparła, jej głos przeczył jednak słowom. — U was wszystko w porządku? — Jasne. Przyjdziesz? — Po lunchu. Do zobaczenia. Odwiesiła słuchawkę, zanim Zina zdążyła zapytać o coś więcej, zeszła na parking. Była biedniejsza o dwa tysiące dolarów, ale czuła się lepiej. Czek w niebieskiej kopercie — pierwsza część honorarium Martina Schwartza — pozostał na biurku sekretarki. Dotrzymała iłowa. Teraz na jej koncie zostało sto osiemdziesiąt jeden dolarów, lecz Ian miał adwokata. Jakąż cenę przyszło im zapłacić za chwilę jego przyjemności z przygodnie poznaną dziewczyną! Jadąc przez miasto, starała się o tym nie myśleć. Była nie tyle zła, co skonsternowana. Kim była ta kobieta? Dlaczego uwzięła się na Iana? Po rozmowie ze Schwartzem upewniła się, że Ian nie zrobił nic złego poza poderwaniem sobie babki na rozkoszne popołudnie. Doprawdy, mógł wybrać staranniej! Znalazła miejsce do parkowania na Bryant Street, naprzeciw długiego ciągu biur poręczycieli. Ciekawe, z którym z nich będzie się jutro targować. Wszystkie biura wyglądały mało zachęcająco, wręcz obskurnie, szybko ruszyła do gmachu Pałacu Sprawiedliwości. Tu przeszła przez wykrywacz metalu, a strażnik przeszukał jej torebkę. Prócz tego musiała się wylegitymować. Kolejka była długa, lecz szybko posuwała się do przodu. Wśród odrażających, zaniedbanych ludzi czuła się bardzo nie na miejscu. Wzrost wyróżniał ją spośród kobiet i większości mężczyzn, granatowy kostium w tym otoczeniu wyglądał absurdalnie. Były tu białe kobiety w obcisłych spodniach ze skaju, sztucznych tygrysich kurtkach i rozdeptanych sandałach; czarni mężczyźni w

46

satynowych ubraniach i czarne dziewczyny w szatkach przypominających nocne koszule ze sztucznego jedwabiu. Zadawała sobie pytanie, czy poderwana przez Iana kobieta wyglądała jak jedna z tych. Żywiła nadzieję, że nie, chociaż jakie to miało teraz znaczenie? Kolana jej drżały i nie wiedziała, czy zdoła cokolwiek wykrztusić. Jak miała z nim rozmawiać? Drżącą ręką wcisnęła w windzie guzik szóstego piętra i żołądek od razu podjechał jej do gardła. Znalazła się tu kiedyś, gdy Ian nie zapłacił mandatu, wtedy jednak nie było to widzenie. Po prostu wpłaciła grzywnę i zabrała go stąd. Tym razem było zupełnie inaczej. Winda zatrzymała się na szóstym piętrze i Jessie wysiadła. Nagle uświadomiła sobie, że zniosłaby każdy strach i gniew, przedarłaby się przez stokroć większy tłum alfonsów w satynie, byle tylko być blisko Iana. Odwiedzający kłębili się w poczekalni, a strażnik wprowadzał kilkuosobowe grupy za stalowe drzwi. Jessie miała wrażenie, że ludzie ci wchodzą w otchłań, z której już nigdy nie wrócą. Chwilę później sama znalazła się w środku. Pokój był duszny, bez okien, oświetlony jarzeniówkami. Wewnętrzna ściana składała się z długich szklanych paneli z małymi półeczkami, na których stały aparaty telefoniczne. Dopiero teraz zrozumiała, że będzie ich dzielić szyba. Co można wyjaśnić przez telefon? Zastanawiała się, gdzie ma podejść, i nagle poczuła na sobie wzrok. Łzy napłynęły jej do oczu. Teraz nie mogła płakać! Pomachała do niego niepewnie, starając się ukryć drżenie rąk, i ruszyła przed siebie na miękkich nogach. Kiedy stanęła przed nim, przez chwilę patrzyli na siebie, Ian odezwał się pierwszy. — Jak się masz? — Dobrze. A ty? Znów chwilę milczał, potem skinął głową z ostrożnym, kruchym uśmiechem. — Wspaniale. — Uśmiech zniknął. — Och, maleńka, tak mi przykro, że naraziłem cię na to wszystko. To jakiś obłęd... Mogę ci tylko powiedzieć, że cię kocham. Nie wiem, co będzie dalej, nie wiedziałem, jak to przyjmiesz... 47

— A co myślałeś? Że stchórzę? ucieknę? — Była tak urażona, że spuścił wzrok. Ciężko było mu spojrzeć jej w oczy. — Nie, ale ten problem... Chodzi o to, że... Jezu, Jessie, co mam ci powiedzieć? Uśmiechnęła się blado. — Już powiedziałeś. Ja też cię kocham. I tylko to ma znaczenie. Jakoś damy sobie radę. — Tak, ale... Jess, to nie będzie łatwe. Baba upiera się przy swoim, a ten gliniarz, Houghton, zachowuje się tak, jakby złapał Kubę Rozpruwacza. — Niezły okaz, prawda? — Rozmawiał z tobą? — Ian był zaskoczony. — Tuż przed wizytą u ciebie. Ian zbladł. — Powiedział ci, o co chodzi? Potrząsnęła głową i odwróciła wzrok. — Och, Jess... Wiem, jaki to dla ciebie koszmar. Aż trudno uwierzyć. — To prawda. Ale jakoś go przetrwamy — posłała mu najpiękniejszy i najdzielniejszy ze wszystkich swoich uśmiechów. — Jak ci się podoba Schwartz? — Adwokat? Owszem. Pewnie sporo kosztował, co? — Jessie próbowała zmienić temat, lecz Ian nie dał się zbyć. — Ile? Spojrzała na niego z goryczą. — To nieistotne. — Może dla ciebie, Jessie, ale dla mnie tak. Ile? — Dwa tysiące teraz i pięć, jeśli dojdzie do procesu. — Nie mogła uniknąć jego wzroku. — Żartujesz? Potrząsnęła głową. — Człowiek, z którym rozmawiałam wcześniej, chciał piętnaście tysięcy gotówką, i to z góry. — Jezu Chryste, Jessie... to absurd. Zwrócę ci te pieniądze. — Nudzisz, kochanie. 48

— Kocham cię, Jess — spojrzał na nią tkliwie i Jessica znowu z trudem powstrzymała szloch. — Jak mogłeś w ogóle do mnie nie zadzwonić? — Nie chciała mu mówić, że tkwiła całą noc przy drzwiach, bliska histerii, ale tak wykończona, że nie mogła się ruszyć. — Jak mogłem dzwonić, Jess? Co miałem ci powiedzieć?... Siedziałem tu jak kołek i nic z tego nie mogłem pojąć. No to po co z nią spałeś, do diabła? — pomyślała. Ale kiedy spojrzała na niego, fala gniewu opadła. Był równie nieszczęśliwy jak ona. Nawet bardziej. — Jak sądzisz, dlaczego ona oskarża cię o... o... — O gwałt? — powiedział to takim tonem, jakim czyta się wyrok śmierci. — Nie wiem. Może jest chora albo szalona, albo ktoś ją puścił kantem. Może chce pieniędzy. Skąd mam wiedzieć, do diabła? Jessie, ja... — odwrócił wzrok, potem spojrzał jej w oczy. W kącikach jego oczu lśniły łzy. — Jak my będziemy z tym żyć? — Przestań! — syknęła. — Natychmiast przestań! Doczekamy końca tej sprawy i już nigdy nie będziemy o tym myśleć. — Na pewno? Zastanów się uczciwie, czy zdołasz? Czy za każdym razem, kiedy na mnie spojrzysz, nie będziesz mnie ani trochę nienawidzić za tę kobietę, za forsę, którą straciłaś, i... do diabła! — przejechał ręką po włosach i sięgnął do kieszeni po papierosa. Jessie zauważyła nagle, że ma na sobie bawełniane więzienne kalesony. — Dobry Boże, nie pozwolili ci się nawet ubrać? — Ze zgrozą wyobrażała sobie, jak sierżant Houghton wyciąga go z domu nagiego i w kajdankach. — Urocze, prawda? Zabrali moje spodnie do laboratorium, żeby sprawdzić, czy nie ma na nich śladów nasienia. To było takie brutalne, takie ohydne, takie... No właśnie, będą mi potrzebne jakieś spodnie na jutro do sądu. — Ian zadumał się i głęboko zaciągnął papierosem. — Zupełnie tego nie rozumiem. Jeśli chciała pieniędzy, mogła mnie po prostu szantażować. Wiedziała, że jestem żonaty.

49

To miłe, pomyślała cynicznie Jessie, a potem spojrzała na Iana, na jego kalesony i potargane blond włosy, na ten dom wariatów dookoła i wybuchnęła śmiechem. — Dobrze się czujesz? — przestraszył się nie na żarty. Wyglądała jednak na szczerze rozbawioną. — Powiem ci coś, co zabrzmi kretyńsko. Czuję się doskonale. I kocham cię, a to jest najlepszy dowcip, bądź więc uprzejmy wrócić szybko do domu. I powiem ci jeszcze coś: ślicznie ci w kalesonach. To był ten sam śmiech, który miliony razy słyszał o drugiej nad ranem, kiedy dokuczała mu chodząc nago po domu i czytając jego książkę z ołówkiem za każdym uchem. Był to śmiech, z jakim oblewała go wodą w kąpieli i łaskotała w łóżku. Cała Jessie! Nagle Ian uśmiechnął się po raz pierwszy, odkąd zaczął się ten koszmar. — Droga pani, jest pani stuknięta, ale to nie szkodzi. Czy będzie pani uprzejma wyciągnąć mnie z tego pierdla, żebym mógł wrócić do domu i... — zbladł. — Zgwałcić mnie? Czemu nie? — zaśmiała się znowu, lecz ciszej. Już było dobrze. Miała go przed sobą; kochał ją, a więc była bezpieczna. Kiedy nagle odszedł i została po nim tylko ta niewiarygodna cisza, czuła się tak, jakby umarł. Ale on żył. Zawsze będzie żył i zawsze będzie należał do niej. Miała ochotę zatańczyć, tu, pośrodku lali widzeń, w sąsiedztwie sutenerów i złodziei. — Panie Clarke, jak to się dzieje, że kocham pana tak bardzo? — Ponieważ cierpi pani na niedorozwój umysłu, ale dla mnie to tym lepiej. Hej, szanowna pani, czy mogłabyś przez chwilę zachować powagę? — W zmęczonych, podkrążonych oczach Jessie wciąż czaił się Śmiech. — Słucham? — Naprawdę zwrócę ci te pieniądze. — Nie martw się o to. — Zwrócę. Myślę, że nadszedł czas, żebym wrócił do pracy. Ten układ się nie sprawdza, Jessie, i wiesz o tym dobrze. — Owszem, sprawdza się. Co ci się w nim nie podoba?

50

— To, że nie chcę być utrzymankiem, nawet w imię spodziewanych profitów z mojej kariery pisarskiej. To zabójcze dla mojego ego i jeszcze gorsze dla naszego małżeństwa. — Bzdura. — Żadna bzdura. Mówię poważnie. To nie jest właściwy czas ani miejsce, chcę jednak, żebyś wiedziała, że wszystkie koszty zwrócę ci co do grosza. Jasne? — Jessie miała ochotę wykręcić się od odpowiedzi, lecz Ian coraz bardziej się zacietrzewiał. — Mówię poważnie, Jessie. Nie ty będziesz za to płacić. — Dobrze — spojrzała na niego z ironią i w tej samej chwili strażnik położył jej rękę na ramieniu. Widzenie dobiegło końca. A tak wiele mieli sobie jeszcze do powiedzenia! — Nie martw się, kochanie. Zobaczymy się jutro w sądzie. — Zauważył, że zmarkotniała. — Zadzwonisz wieczorem? Potrząsnął głową. Nie, teraz już mu nie pozwolą. — Och... Ale ja cię potrzebuję, Ian... Ja... — Wyśpij się dobrze przez rozprawą. Obiecujesz? — Skinęła głową jak grzeczne dziecko. — Tak bardzo cię kocham, Jess. Dbaj o siebie, proszę cię, zrób to dla mnie. Znów przytaknęła. — A ty? Ian... Ja... umrę bez ciebie. — Nie myśl tak. Teraz idź, zobaczymy się jutro. I Jess... dziękuję ci. Za wszystko. — Kocham cię. — Ja też cię kocham. W słuchawce zapadła cisza. Jessica odwróciła się i wraz z innymi wyszła do windy. Znowu była sama. Ian odszedł. Ale teraz na nowo wiedziała, jak wygląda, co mówi, przypomniała sobie nawet zapach jego skóry, choć przecież dzieliła ich szyba. Znowu był żywy. I był z nią. 51

ROZDZIAŁ 7 Kiedy Jessica weszła do sklepu, Zina i Katsuko zajęte były klientkami, miała więc chwilę, żeby dojść do siebie. Czuła się jak kretynka. Zgadnijcie, gdzie byłam. U Iana w więzieniu. Z więzienia miejskiego do „Lady J.", jednym rączym skokiem. Szczyt wszystkiego! Dwie damulki kupowały ciuchy na wakacje w Palm Springs. Były za grube, przesadnie wystrojone, nudne i nie nazbyt życzliwe. A Jessica właściwie nie nadawała się do pracy. Wciąż myślała o Ianie, więzieniu, Schwartzu, Houghtonie. Oczy inspektora zdawały się ją prześladować. — A czym się zajmuje pani mąż? — Pytanie padło z ust kobiety, która przeglądała właśnie wieszak z nowymi aksamitnymi spódnicami. Były w kolorze czerwonego wina, z czarnym jedwabnym przybraniem. W typie Saint-Laurenta. — Mój mąż? Siedzi... to jest, chciałam powiedzieć, siedzi w domu i pisze książki. Panie uznały to za zabawne, nawet dziewczęta zachichotały pod wrażeniem. Jessica też się śmiała, próbując powstrzymać łzy cisnące się pod powieki. — Mój mąż też to robił, zanim zajął się golfem. — Druga dama podała do zapakowania dwie spódnice i bluzkę, podczas gdy pierwsza podeszła do spodni. Był to ciężki dzień, ale uchronił ją przed rozmową z Ziną i Katsuko. Dochodziła piąta, kiedy wreszcie usiadły przy kawie. — Jessie, czy wszystko u was gra? — Mniej więcej. Mamy trochę kłopotów, ale jutro się to ułoży. — Jutro Ian będzie już w domu i będą mogli załatwić to razem. Żeby tylko wrócił! — Martwiłyśmy się o ciebie jak diabli. Cieszę się, że jest już lepiej. — Zina wyglądała na usatysfakcjonowaną, ale Kat wciąż uważnie patrzyła Jessice w oczy. — Wyglądasz fatalnie, Jessico Clarke. — Uwielbiam pochlebstwa. To przez ten pogrzebowy kostium — rozejrzała się wokół, zastanawiając się, czyby dla poprawienia nastroju nie włożyć na siebie czegoś

52

z jesiennej kolekcji. Tyle że było już późno, a ona była zmęczona i nie miała sił się przebierać. Za kilka minut zamykały sklep. Wstała, prostując plecy, obolałe na skutek nocy spędzonej na podłodze. Przeżycia dnia też im nie posłużyły. Właśnie masowała zesztywniały kark, gdy do sklepu weszła klientka. Dziewczęta porozumiały się wzrokiem, lecz Jessie je uprzedziła. Praca odrywała przynajmniej jej myśli od ponurych spraw, a kobieta wyglądała na sympatyczną. — Czym mogę służyć? — Czy pozwoli pani, że się rozejrzę? Słyszałam o tym butiku od znajomej, a zauważyłam już, że macie ładne rzeczy na wystawie. — Miło mi. Proszę dać mi znać, jeśli będzie pani potrzebna pomoc. Wymieniły uprzejme uśmiechy i klientka zaczęła przerzucać odzież sportową. Wyglądała na trzydzieści kilka lat, chociaż trudno było o pewność. Miała na sobie elegancki, prosty czarny kostium, kremową lnianą bluzkę, jasną apaszkę i sporo drogiej złotej biżuterii — w tym parę kolczyków z brylantami i onyksami, które od razu przykuły uwagę Jessie. Ta kobieta wydawała dużo pieniędzy. Ale, paradoksalnie, stwarzała wrażenie, iż rozumie, że w życiu są też ważniejsze rzeczy. Kobieta przechodziła od wieszaka do wieszaka. Promieniowało z niej coś, co dałoby się określić jako zadowolenie z życia. Do tego miała w sobie ten rodzaj wdzięku, który budzi zainteresowanie. Młoda twarz, popielatoblond włosy lekko przetykane siwizną. W jakiś dziwny sposób — może przez jasny błękit oczu — przypominała Jessie kota syjamskiego. — Czy chodzi pani o coś konkretnego? Mamy na zapleczu parę nowych rzeczy. Kobieta uśmiechnęła się w odpowiedzi i potrząsnęła głową. — Powinno się mnie za to obić, ale podoba mi się ten zamszowy płaszcz. Macie ósemkę? — Wyglądała jak dziecko, które wie, że kupuje za dużo łakoci, lecz wyrzuty sumienia nie psują mu apetytu. — Sprawdzę. — Jessica zniknęła na zapleczu.

53

Tego rozmiaru nie było, miała jednak podobny płaszcz, o czterdzieści dolarów droższy. Jessica usunęła etykietkę z ceną i podała go klientce. Był w ciepłym cynamonowym kolorze i miał lekko dopasowany krój. Leżał na tej kobiecie cudownie i ona też to zauważyła. Zresztą osoba o takiej figurze mogłaby się owinąć w Stary pled i też wyglądałaby dobrze. — Ile kosztuje? — Trzysta dziesięć. Zina i Kat wymieniły zdumione spojrzenia, ale znały Jessie na tyle dobrze, by nie oponować. W jej szaleństwach zawsze była metoda. Ta kobieta musiała być kimś, kogo warto zachęcić do zakupów. Cena płaszcza nie zrobiła na klientce wrażenia. — Czy znajdą się do tego spodnie? — Miałyśmy, ale się skończyły. — Szkoda. Zdążyła jednak wybrać trzy swetry, bluzkę i zamszowy żakiet w tonie płaszcza, zanim uznała, że narobiła dość szkód jak na jeden dzień. Dla butiku był to łatwy i dobry interes. Klientka wyciągnęła książeczkę czekową oprawioną w zielony zamsz i spojrzała na Jessie spod oka. — Jeśli zobaczy mnie tu pani w ciągu najbliższego tygodnia, proszę mnie wyrzucić za drzwi. — Koniecznie? — zmartwiła się Jessie. — To rozkaz, nie prośba! — kobieta zaśmiała się i bez mrugnięcia wypisała czek na grubo ponad pięćset dolarów. Nazywała Astrid Bonner i mieszkała na Vallejo, jedną przecznicę od Jessie. — Jesteśmy niemal sąsiadkami, pani Bonner. — Jessie podała jej twój adres, a Astrid Bonner spojrzała na nią zdziwiona. — Znam ten dom! Nieduży, biało-niebieski, z bajecznie kolorowym kwieciem w ogródku? — Kłuje w oczy z odległości mili! 54

— No i dobrze. Wprowadza tu trochę ożywczego wdzięku. I ma pani czerwony sportowy samochód? — Tam stoi — Jessica wskazała za okno. Zaśmiały się obie. Zina cicho zamknęła drzwi. Było kwadrans po piątej. — Może ma pani ochotę na drinka? Miały na zapleczu butelkę Johnniego Walkera. Niektóre klientki lubiły czasem dłużej pogawędzić, a klient był tu panem. — Chętnie, ale naprawdę nie mogę. Panie na pewno chcą już iść do domu. Jessie uśmiechnęła się grzecznie. Katsuko zapakowała zakupy pani Bonner w dwa błyszczące pudła wypełnione żółtopomarańczową bibułką i przewiązała je wstążką. — Sklep należy do pani? — Jessie skinęła głową. — Ma pani tu piękne fatałaszki. Prawdę mówiąc, ten płaszcz jest mi potrzebny jak dziura w moście, ale nie potrafię sobie niczego odmówić. To mój największy problem. — Wydawanie pieniędzy jest najlepszym lekarstwem na niektóre bolączki. Kobieta w milczeniu pokiwała głową. Jessie świetnie czuła się w jej towarzystwie. Nie ciągnęło jej do domu; chętnie by z kimś porozmawiała. Ciekawa była, gdzie mieszka Astrid Bonner. Nagle wpadła na świetny pomysł. — Może panią podwieźć? Właśnie wychodzę. Pretekst był wyborny, żeby uciec i w ten sposób uniknąć pytań, którymi Zina i Kat zasypałyby ją zaraz po zamknięciu. Nie powiedziała im jeszcze, że rano idzie do sądu. — Bardzo pani miła, dziękuję. Zwykle chodzę piechotą, kiedy jestem tak blisko domu, ale z tymi pudłami... — z uśmiechem Astrid Bonner wyglądała jeszcze młodziej. Jessie głowiła się, ile może mieć lat. Porwała płaszcz, torebkę i odwróciła się do dziewcząt. — Dobranoc, moje drogie. Do zobaczenia jutro. Rano mnie nie będzie. Otworzyła drzwi przed Astrid i już były na zewnątrz. Bez pytań, bez odpowiedzi, bez kłamstw. Kamień spadł Jessie z serca. Nawet nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo jej ciążył przez całe popołudnie. 55

W samochodzie Astrid ułożyła sobie pudła na kolanach i ruszyły do domu. — Sklep musi zajmować pani dużo czasu. — Owszem, ale bardzo to lubię. A propos, jestem Jessica Clarke. Właśnie zdałam sobie sprawę, że jeszcze się nie przedstawiłam. Przepraszam. — Wymieniły uśmiechy, a wieczorna bryza uniosła świeżo ułożone włosy Astrid Bonner. — Może zasunę dach? — Ależ nie ma potrzeby — zaśmiała się Astrid i zerknęła na Jessie. — Nie jestem ani tak stara, ani tak skołtuniała, na miłość boską. Muszę przyznać, że zazdroszczę pani tego sklepu. Pracowałam dla magazynu mody w Nowym Jorku. Było to dziesięć lat temu, ale moda wciąż jest moim hobby. — My też pochodzimy z Nowego Jorku. Co panią tu sprowadziło? — Mąż. Właściwie byłam tu w delegacji. Poznałam Toma i już nie wróciłam do pracy. — Astrid z przyjemnością sięgnęła do wspomnień. — Coś takiego? I wciąż tam na panią czekają? Wybuchnęły śmiechem. — No, nie, pojechałam jeszcze raz na wschód. Złożyłam wypowiedzenie i taki był koniec mojej kariery. — Nie żałowała pani? Pytanie było może zbyt osobiste, ale sposób bycia Astrid zniewalał wręcz do szczerości. — Nie, nigdy. Tom odmienił całe moje życie. Jessica miała już na końcu języka: „To straszne", kiedy zastanowiła się głębiej. Przecież Ian też zmienił wszystko w jej życiu, choć nie skłaniał jej do wyjazdu, nie kazał zrezygnować z kariery. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że mogłaby zrezygnować z „Lady J." — Nie żałowałam ani przez moment — powtórzyła Astrid. — Tom był nadzwyczajnym człowiekiem. Zmarł w zeszłym roku. — Och, jak mi przykro. Macie dzieci? Astrid zaśmiała się i potrząsnęła głową. 56

— Nie. Tom miał pięćdziesiąt osiem lat, a ja trzydzieści dwa, kiedy za niego wyszłam. Wydawało nam się, że jesteśmy na to za starzy. W dodatku nie mam zbyt rozwiniętych uczuć macierzyńskich. Wolałam ten nie kończący się miesiąc miodowy. — Ja też często mam wrażenie — wtrąciła Jessie — że dzieci mogłyby wszystko popsuć. — Nie, gdybyście ich pragnęli. Przeżyliśmy z Tomem dziesięć wspaniałych lat. Tylko że teraz zrobiło się wokół mnie tak cicho!... A zatem Astrid miała czterdzieści dwa lata. Trudno było w to uwierzyć. — Dlaczego nie podejmie pani pracy? — A jakąż pracę mogłabym znaleźć? Myślałam o redakcji „Vogue'a", ale tu jej nie ma. Zresztą po tylu latach „Vogue" też by mnie już nie zechciał. Człowiek wychodzi z obiegu... A do Nowego Jorku na pewno już nie wrócę. Nigdy. — Może więc coś pokrewnego kreowaniu mody? — Na przykład? — Butik. — I tu wracamy do punktu wyjścia, moja droga. W niegodziwy sposób zazdroszczę pani „Lady J." — Niepotrzebnie. Też ma swoje wady. — I zalety, nieprawdaż? Często pani wyjeżdża? — Dwa dni temu wróciłam z Nowego Jorku. Omal nie dodała: „A wczoraj mój mąż został aresztowany za gwałt". Astrid chybaby dostała zawału. Jessie westchnęła głęboko, zapominając na chwilę, że nie jest sama. — Czy ta podróż była aż taka nieprzyjemna? — zapytała Astrid z uśmiechem. — Jaka podróż? — Do Nowego Jorku. Westchnęła pani tak przejmująco, jakby ktoś pani umarł. — Przepraszam. Miałam ciężki dzień. — Jessie próbowała się uśmiechnąć, lecz nagle znowu poczuła brzemię koszmaru. 57

— Czy stało się coś złego? — Astrid spojrzała na nią badawczo. — Nic, czego nie dałoby się naprawić. — Czy mogłabym w czymś pomóc? Niesamowita kobieta. Ledwie się poznały, a ona już chce jej pomagać. Jessie uśmiechnęła się i przyhamowała na rogu. — Nie, wszystko jest w porządku, naprawdę. A pani już mi pomogła. Zakończyła pani mój dzień kroplą słonecznego światła. Który dom należy do pani? — Tamten — Astrid wskazała palcem solidne ceglane dworzyszcze z czarnymi okiennicami i schludnie przystrzyżonym żywopłotem. Jessie w ostatniej chwili powstrzymała się od gwizdnięcia. Oboje z Ianem często oglądali ten dom i zastanawiali się, kto w nim mieszka. Podejrzewali, że właściciele dużo podróżują, ponieważ okna przeważnie były zamknięte. — Pani Bonner, muszę pani oddać komplement. Od lat zazdrościmy pani tego domu. — Och, to pochlebstwo. I proszę mi mówić po imieniu. Zresztą twój dom wygląda o wiele radośniej, Jessico. Ten jest okropnie... — zachichotała — dorosły, to chyba właściwe słowo. Był już urządzony, kiedy wyszłam za Toma, zresztą bardzo pięknie. Musisz wpaść do mnie na kawę. Albo na drinka. — Z przyjemnością. — To może od razu? — Hm... przykro mi, ale prawdę mówiąc jestem trochę zmęczona. Przez trzy tygodnie szalałam w Nowym Jorku, a od przyjazdu też uwijałam się jak w ukropie. Może kiedy indziej... — Będę zachwycona. Jeszcze raz dziękuję za podwiezienie. Jesteś aniołem. Astrid wysiadła i pomachała jej, wchodząc po schodach do domu. Jessie też pożegnała ją skinieniem ręki. A więc to ten dom! Cieszyła się, te poznała Astrid Bonner. Czarująca kobieta. Wróciła do domu, myśląc o tym, co mówiła Astrid. Wyglądało na to, że dla swojego męża zrezygnowała z wielu rzeczy. I dało jej to szczęście. 58

Jessie weszła do ciemnego salonu, zrzuciła buty i usiadła na kanapie. Przeglądała w myślach ten niewiarygodny dzień — od wizyty u Martina Schwartza i ogołocenia konta do widzenia z Ianem i krzepiącego spotkania z Astrid Bonner... Kiedy życie znów stanie się realne? Miała ochotę zrobić sobie drinka, lecz na taki wysiłek po prostu nie było jej stać. Jej umysł pracował bez ustanku, natomiast ciało przeobraziło się jakby w kłodę drewna i najzwyczajniej przestało jej słuchać. Była sama w domu, w którym Ian zawsze na nią czekał. I ta nieznośna cisza... zupełnie jak w mieszkaniu Jake'a, kiedy poszła tam tu jego śmierci... Dlaczego myślała o Jake'u? Ian nie umarł. I jutro będzie w domu. Będzie? Będzie. A jeśli... Nie mogła się uspokoić. Dzwonek u drzwi brzęczał dosyć długo, nim zdołał przykuć jej uwagę. Zebrała resztki energii, żeby wstać i zapytać, kto to. Jej głos ledwie dotarł na drugą stronę drzwi. Ale gość go usłyszał. Spojrzał przez ramię na swojego towarzysza i skinął głową. Drugi mężczyzna wrócił do zielonego samochodu. — Policja. Na dźwięk tego słowa serce Jessie załomotało dziko. Musiała oprzeć się o ścianę. Co znowu? — Słucham? — Tu inspektor Houghton. Chciałbym rozmawiać z panią Clarke. Kusiło ją, by odpowiedzieć, że pani Clarke nie ma w domu, lecz na podjeździe stal jej samochód. Skoro postanowił się z nią zobaczyć, nie było przed nim ucieczki. Zawładnęli jej życiem. I życiem Iana. Jessie powoli otworzyła drzwi. Nawet bez butów była o cal wyższa od policjanta. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy. Cały żal do Iana, do losu, Jessie przelała na inspektora Houghtona. Łatwo było go nienawidzić. — Dobry wieczór. Mogę wejść? Odsunęła się na bok, zapaliła światło i wprowadziła go do salonu. Stanęła przed nim na środku pokoju, nie prosząc, by usiadł. 59

— I cóż, inspektorze? Ma pan coś nowego? — Ton jej głosu nie skrywał uczuć, jakimi darzyła policjanta. — Doszedłem do wniosku, że powinniśmy sobie uciąć małą pogawędkę. — Czy to normalna procedura? A jeśli on chce ją zgwałcić? Tym razem gwałt byłby prawdziwy... O Boże... Czemu tu nie ma Iana! — Absolutnie normalna, pani Clarke. Byli przeciwnikami, naturalnymi wrogami, jak pyton i jego łup. Rola ofiary napawała Jessie przerażeniem, które starała się zataić — podobnie jak on ukrywał, że jej uroda robi na nim wrażenie. Nienawidził Iana z wielu powodów. I tego już nie zdołał ukryć. — Czy ma pani coś przeciwko temu, że usiądę? Tak, pomyślała. Wynocha z mojego domu! — Skądże — wskazała mu kanapę, a sama usiadła na krześle. — Piękny dom, pani Clarke. Długo tu państwo mieszkacie? — Houghton rozejrzał się, notując w pamięci szczegóły, podczas gdy Jessie wyobrażała sobie, że wydrapuje mu oczy. Po chwili wzięła się w garść. Można nie cierpieć glin, ale nie wolno im tego okazać. Była niewinna, Ian też, a mimo to się bała. — Inspektorze, czy to oficjalne przesłuchanie, czy rozmowa towarzyska? Mój adwokat mówił mi dzisiaj, że pod jego nieobecność nie muszę z nikim rozmawiać. Patrzyła na mankiet nogawki jego spodni, spod której wystawała brązowa skarpetka. Nagle poczuła mdłości. Nie była pewna, czy wzięła rano pigułkę. A potem spojrzała na jego obrzydliwy krawat w kolorze musztardy i postanowiła, że jeśli spróbuje ją tknąć, zabije go. — Nie, nie musi pani ze mną rozmawiać, ale mam kilka pytań i chyba będzie zręczniej, jeśli zadam je tutaj. Wielki zaszczyt. — Myślę, że wolałabym odpowiedzieć na nie w sądzie. — Oboje wiedzieli, że w sądzie w ogóle nie musi zeznawać. Była żoną oskarżonego. 60

— Jak pani woli. — Inspektor ruszył do drzwi, lecz zatrzymał się przy biurku. — Pani też pije? To pytanie doprowadziło ją do szału. — Nie, i mój mąż także nie. — Tak też myślałem. Zeznał, że był pijany, kiedy zabrał ofiarę do hotelu. Nie wygląda na alkoholika. Serce Jessie zamarło, a wzrok wypełnił się nienawiścią. Ten łajdak próbował ją zahaczyć. — Proszę wyjść, inspektorze. Natychmiast. Houghton spojrzał jej w oczy. Pod maską uprzejmości kipiała złość. Jego głos był ledwie słyszalny, mimo że stał zaledwie krok od niej. — Dlaczego się marnujesz z takim smętnym capem? — Precz! — jej głos był równie cichy, a całe ciało drżało. — Co robisz, kiedy on idzie do dziwki? Masz innego kochasia? Wierz mi, skarbie, nie warto go żałować. Takich jak on są tuziny. — Wynoś się! — te słowa były jak uderzenie bicza. Po raz pierwszy w życiu Jessie miała ochotę zabić. Houghton obrócił się na pięcie i podszedł do drzwi. — Jeszcze się zobaczymy — rzucił. Wrócił o dziesiątej wieczorem w towarzystwie dwóch umundurowanych policjantów i świadka. Mieli zamiar szukać broni i narkotyków. Tym razem jednak był zaaferowany i nieprzenikniony. Unikał jej wzroku przez całą godzinę, kiedy grzebali w szafkach i szufladach, przeglądali jej bieliznę, wytrząsali na łóżko zawartość jej szuflad, rozsypywali płatki mydlane i rozrzucali papiery Iana po całym domu. Nie znaleźli niczego. Zrobienie porządku zajęło jej cztery i pół godziny, przez następne dwie próbowała się uspokoić. Jej lęk okazał się zasadny. Zgwałcił ją — nie w taki sposób, jakiego się obawiała, ale pomimo wszystko był to gwałt. Zdjęcia matki leżały w nieładzie na biurku, pigułki antykoncepcyjne na stole w kuchni. Całe 61

jej życie zostało bezlitośnie obnażone. Teraz była to także i jej wojna. I po raz pierwszy od siedmiu lat nie było przy niej Iana. Mało tego, to on sprawił, że musiała stanąć twarzą w twarz z napastnikiem, i zostawił ją samą, bez pomocy. To jego wina. Teraz on także był wrogiem.

ROZDZIAŁ 8 Jessica siedziała z Martinem Schwartzem w jednym z dalszych rzędów sali rozpraw. Było po dziesiątej. Na wokandzie znalazło się tak wiele spraw, że kolejne posiedzenia coraz bardziej się opóźniały. Wszystkie były do siebie podobne: zamiast zarzutów podawano numery naruszonych przepisów prawa, ustalano kaucję i pojawiały się nowe twarze. W końcu w drzwiach stanął Ian prowadzony przez strażników. Schwartz przeszedł na przód sali. I tym razem, dzięki Bogu, ograniczono się do paragrafów. Zapytany, czy rozumie, o co jest oskarżony, Ian odpowiedział twierdząco. Prokurator zażądał dwudziestu pięciu tysięcy dolarów kaucji. Schwartz wniósł o redukcję tej kwoty, na co jego przeciwniczka zerwała się i zgłosiła sprzeciw, powołując się na charakter sprawy. Sędzia jednak był innego zdania. Obniżył kaucję do piętnastu tysięcy, łupnął młotkiem i wezwał następnego oskarżonego. Termin rozprawy wstępnej wyznaczono za dwa tygodnie. — Co teraz mamy robić? — spytała szeptem Jessica, kiedy Schwartz do niej podszedł, Ian tymczasem opuścił już salę i wrócił do aresztu. — Musisz zdobyć półtora tysiąca dla poręczyciela sądowego i dać zastaw na całą kwotę. — Jak to zrobić? — Chodźmy. Pójdę z tobą. Jezu... Piętnaście tysięcy? Nagle to do niej dotarło. Kolosalna suma. Czy coś może być warte piętnaście tysięcy dolarów? Tak. Ian.

62

Przeszli razem na drugą stronę ulicy. Kantory poręczycieli robiły odstręczające wrażenie, a ten, do którego weszli, wcale nie był lepszy kilku pozostałych. Cuchnęło w nim dymem z cygar, popielniczki były przepełnione, a na kanapie drzemało dwóch mężczyzn, którzy widocznie na coś czekali. Nastroszona blondynka zapytała, z czym przyszli, Schwartz wyjaśnił więc sprawę. Kobieta połączyła się z więzieniem, oporządziła notatkę o zarzutach, spoglądając uważnie na Jessie. — Musi pani wnieść zastaw. Czy ma pani własny dom? Jessie przytaknęła. Podała urzędniczce swój adres, a także nazwę i adres butiku oraz nazwę banku, który prowadził jej księgi hipoteczne. — Jak pani sądzi, ile warta jest pani firma? Co to jest? Sklep z ubraniami? Jessie skinęła głową, czując się w jakimś sensie poniżona. Może dlatego, że ta kobieta znała już zarzuty. — Tak, to butik. Mamy duży zapas towaru. Dlaczego starała się zrobić wrażenie na tej idiotce? Rozumiała jednak, że właśnie ta idiotka trzyma w ręku klucz do wolności Iana. Schwartz stał z boku, przyglądając się formalnościom. — Cóż, musimy zadzwonić do banku. Proszę przyjść o czwartej. — Czy wtedy będziecie państwo mogli wnieść kaucję? — Boże, żeby tylko go wypuścili! Gardło znów ścisnęła jej panika, cierpko-gorzka jak żółć. — To zależy od tego, co powiedzą w banku na temat pani domu i firmy — odparła chłodno kobieta. — Pani mąż ma konto w tym samym banku? — Jessie skinęła głową, szarzejąc na twarzy. — Dobrze. To nam oszczędzi czasu. Proszę przynieść tysiąc pięćset dolarów. Gotówką. — Gotówką? — Albo czek potwierdzony przez bank. — Dziękuję.

63

Wyszli na ulicę i Jessie odetchnęła głęboko świeżym powietrzem. Zdawało jej się, że minęły lata od czasu, gdy zrobiła to po raz ostatni. Odetchnęła raz jeszcze i spojrzała na Schwartza. — Co się dzieje z ludźmi, którzy nie mają pieniędzy? — Nie wychodzą za kaucją. — I co? — Zostają w areszcie aż do ogłoszenia werdyktu. — Nawet jeśli są niewinni? Siedzą przez cały czas w areszcie? — Do zakończenia procesu nie wiadomo, czy są niewinni. — A co się stało z zasadą, że obywatel jest niewinny, dopóki nie udowodni mu się winy? Schwartz wzruszył ramionami. Wizyta u poręczyciela zepsuła mu humor. Rzadko chodził tam z klientami, Ian jednak prosił go o to, a on obiecał spełnić jego prośbę. Dziwnie się czuł traktując tę wysoką, samodzielną kobietę, jakby była słaba i bezbronna. Podejrzewał jednak, że Ian ma słuszność — pod płaszczem i zbroją kryła się krucha, wrażliwa istota. Zastanawiał się, czy ta zbroja pęknie, nim proces dobiegnie końca. Tylko tego jeszcze brakowało. — A skąd biedni ludzie biorą adwokatów? Jezu. Miał się jeszcze bawić w pracownika opieki społecznej? — Dostają obrońców z urzędu, Jessico. Nie sądzisz, że mamy dość własnych kłopotów? Zamiast martwić się o innych, może byś tak poszła do banku i zaczęła załatwiać co trzeba? — Przepraszam. — Niepotrzebnie. Ten system jest wstrętny i ja o tym wiem. Ale nie ustanowiono go dla wygody biedaków. Pozostaje się cieszyć, że do nich nie należymy. — Ale to nie w porządku, Martinie. Potrząsnął głową i uśmiechnął się do niej. — To co? Idziesz do banku? 64

— Tak jest. — To dobrze. Mam iść z tobą? — Naturalnie, że nie. Czy niańczenie klientów należy do twoich stałych obowiązków czy też Ian cię w to ubrał? — Ja... nie... och, na miłość boską, idźże już! I daj mi znać, kiedy go wypuszczą. Albo wcześniej, jeśli będę mógł jakoś pomóc. A może pożyczyłbyś nam piętnaście tysięcy, skarbie? — pomyślała. Wciąż nie miała pojęcia, skąd wytrzasnąć pieniądze. Co powie w banku? Prawdę. I będzie błagać, jeśli zajdzie taka potrzeba. Piętnaście tysięcy... nieosiągalne jak Mount Everest. Po sześciu papierosach i półgodzinnej męczącej rozmowie z kierownikiem działu kredytów krótkoterminowych Jessica wzięła półtora tysiąca dolarów pożyczki pod zastaw samochodu. Została zapewniona, że kiedy zadzwonią z biura poręczyciela, bank potwierdzi jej stan posiadania. W czasie rozmowy na twarzy urzędnika pojawił się wyraz zdumienia, które desperacko starał się ukryć. A przecież Jessie nie powiedziała mu nawet, jakie zarzuty ciążą na jej mężu; tylko to, że jest w więzieniu. Modliła się, by poręczyciel też trzymał język za zębami. Pieniądze miała w kieszeni, a dom i firma były warte dziesięć razy więcej, niż wymagano. Dręczyło ją jednak uczucie, że tego wszystkiego jest jeszcze za mało. I wtedy pomyślała o swojej skrytce bankowej. — Pani Clarke? Nie odpowiedziała. — Pani Clarke? Czy ma pani jeszcze jakieś życzenie? — Przepraszam, zamyśliłam się. Tak. Chciałabym zajrzeć do skrytki. — Ma pani przy sobie klucz? Skinęła głową. Nosiła go wraz z innymi. — Panna Lopez zaraz z panią pójdzie.

65

Podążyła za nim w zadumie; po chwili spostrzegła, że idzie za nieznaną jej bliżej panną Lopez. A potem stanęła przed skrytką i panna Lopez podała jej dużą metalową kasetę. — Chciałaby pani przejść do pokoju obok? — Tak... tak, dziękuję. Nie powinna tego robić, ale jeśli dom i „Lady J." nie wystarczą? Wiedziała, że zachowuje się bezsensownie, ulega panice. Musiała jednak być pewna... dla Iana. Panna Lopez zostawiła ją samą w małym sterylnym pomieszczeniu, wyposażonym w brązowe biurko z formiki i czarne winylowe krzesło. Na ścianie wisiał brzydki widok Wenecji, który wyglądał, jak gdyby wzięto go z pudełka po czekoladkach. Ostrożnie otworzyła kasetę. Były w niej trzy saszetki z brązowej skóry, dwa puzderka z wyblakłego czerwonego zamszu i mniejsze niebieskie pudełko, a w nim pamiątki po Jake'u. Spinki, które ojciec dal mu na dwudzieste pierwsze urodziny, sygnet szkolny, sygnet z marynarki. Przeważnie rupiecie, ale tak bardzo w stylu jej brata. Uśmiechnęła się przez łzy, kiedy zobaczyła te liche precjoza, leżące bezładnie na beżowej irsze. Wciąż jeszcze lekko nim pachniały. Pamiętała, jak dokuczała Jake'owi na temat szkolnego sygnetu. Był z tego szkaradzieństwa tak cholernie dumny! Wsunęła sygnet na palec. Dla niej był o wiele za duży, byłby za duży nawet dla Iana. Jake miał prawie dwa metry wzrostu. Brązowe saszetki zawierały skarby jej rodziców: listy, które pisali do siebie na przestrzeni lat, wiersze matki, fotografie, pukle włosów jej i Jake'a. Każdy z tych przedmiotów miał znaczenie emocjonalne. Teraz wszystkie sprawiały ból. Sięgnęła do pierwszej saszetki, muskając palcem delikatny złoty inicjał w dolnym rogu. Na wierzchu leżało zdjęcie całej rodziny, zrobione z okazji który którychś świąt wielkanocnych. Miała wtedy jedenaście czy dwanaście lat, Jake siedem. Nie, tego nie mogła znieść. Ostrożnie zamknęła saszetkę i sięgnęła po to, po co tu przyszła. 66

Czerwone szkatułki na biżuterię. Nie do wiary! Zamierzała wziąć ze sobą biżuterię matki. Tak cenną, tak świętą i tak wciąż matczyną, że Jessie przez wszystkie te lata nie włożyła ani jednego jej pierścionka. A teraz chciała je oddać obcym. Dla Iana. Rubin w starej oprawie należał do jej babki. Dwa eleganckie jadeitowe pierścienie ojciec przywiózł matce z Dalekiego Wschodu. Wymarzony pierścionek ze szmaragdem dostała od niego na pięćdziesiąte urodziny. I zaręczynowy pierścionek z brylantem... i ślubna obrączka, ta „prawdziwa" — wytarty cienki krążek, który zawsze nosiła i wolała od eleganckiej obrączki ze szmaragdem i brylantem, kupionej przez ojca do tamtego pierścionka. Dwie bransoletki ze złotych ogniwek. Złoty zegarek z drobnymi brylancikami wokół tarczy. I wielka stylowa szafirowa brosza, także obsadzana brylantami, która również należała do babci Jessie. Drugie puzderko zawierało trzy sznury idealnie równych pereł, perłowe klipsy i maleńkie kolczyki z brylantami, które wraz z Jakiem kupili matce na rok przed jej śmiercią. Jessice ścisnęło się serce. Wiedziała, że nie będzie w stanie zostawić ich poręczycielce, musiała jednak coś wziąć na wszelki wypadek. Jeszcze dwa dni temu nie przyszłoby jej to do głowy, ale teraz... Poukładała resztę w kasecie i wyszła. Spędziła tu prawie dwie godziny. Bank kończył już urzędowanie. Kiedy wróciła na Bryant Street, kobieta za biurkiem opychała się hamburgerem nad popołudniową gazetą. — Są pieniądze? — zapytała z pełnymi ustami. Jessica skinęła głową. — Czy dzwoniła pani do banku w sprawie gwarancji? — Miała już dość, a związane z klejnotami matki przeżycia dopełniły czary goryczy. — Do jakiego banku? — na obliczu kobiety odmalowało się bezgraniczne zdumienie. Jessie zacisnęła pięści, żeby nie krzyknąć. — California Union Trust Bank. Chciałam wpłacić dziś kaucję za mojego męża. 67

— O co jest oskarżony? Na miłość boską, czy ta baba oszalała? Pamiętała, że Jessie miała płacić z pieniędzmi, a zapomniała o reszcie? A może to z niej chciała zrobić idiotkę? — O gwałt i napaść — prawie wykrzyczała te słowa. — Ma pani jakiś majątek? — Na litość boską, już mnie pani o wszystko wypytała! Miała pani zadzwonić do banku w sprawie mojej firmy i hipoteki domu. Byłam tu z adwokatem, wypełniałam papiery i... — Dobra. Jak się pani nazywa? — Clarke. E na końcu. — Racja. Jest. — Kobieta wyciągnęła formularz tłustymi palcami. Ale mąż dziś nie wyjdzie. — Dlaczego? — Jessie poczuła skurcz w gardle. — Jest za późno, żeby dzwonić do banku. — Cholera. I co teraz? — Proszę przyjść rano. A zatem Ian jeszcze jedną noc spędzi w więzieniu. Nic, tylko się powiesić. — Chce pani rozmawiać z szefem? Twarz Jessie pojaśniała. — Teraz? — Tak. Jest u siebie. — Świetnie. Proszę mu powiedzieć, że czekam. Boże... spraw, żeby się okazał człowiekiem... błagam... Z drugiego pokoju wyłonił się mężczyzna w dżinsach i trykotowej koszulce, o ramionach pokrytych czarnymi, mocno skręconymi włosami. Był mniej więcej w jej wieku. Dłubał w zębach brudnym paluchem, na którym połyskiwał damski złoty pierścionek z olbrzymim różowym brylantem. Na jej widok cmoknął, wyjął rękę z ust i podał Jessie na powitanie. Uścisnęła ją nie bez odrazy. — Dzień dobry. Jestem Jessica Clarke. 68

— Barry York. Czym mogę pani służyć? — Próbuję wpłacić kaucję za mojego męża. — O co jest oskarżony? A zresztą, chwileczkę. Przejdźmy do biura. Chce pani piwa? — Nie, dziękuję. — W rzeczy samej chętnie napiłaby się piwa, tyle że nie z nim. Była zgrzana, zmęczona, spragniona, lecz w towarzystwie Barry'ego Yorka nie przełknęłaby nawet wody. — Kawy? — To zbyteczne. Należało przyznać, że usiłował zachowywać się obyczajnie. Wprowadził ją do małego, obskurnego pokoju ze zdjęciami nagich kobiet na ścianach, usiadł w obrotowym krześle, nałożył na głowę zielony daszek, włączył magnetofon i wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Nie widujemy tu wielu osób pani pokroju, pani Clarke. — Ja... no cóż, dziękuję. — Kłopoty ze starym? Jeździł po pijaku? — Nie, gwałt. Barry gwizdnął przeciągle, a Jessica wbiła wzrok w jego pępek. Przynajmniej nie ukrywał, co myśli. — A to numer! Ile kaucji? — Piętnaście tysięcy. — Niedobrze. — Cóż, z tego powodu tu jestem. — Dla ciebie, skarbie, to dobrze: będziesz mógł sobie kupić złotą wykałaczkę z brylantową główką. — Rozmawiałam już dziś z tą młodą damą; miała zadzwonić do mojego banku i... — I? — jego twarz stwardniała. — Zapomniała. Barry potrząsnął głową. — Nie zapomniała. My nie poręczamy kaucji tej wysokości. 69

— Nie? — Zazwyczaj nie. — Jessica czuła, że zaraz się rozpłacze. — Pewno chciała pani o tym mówić. — Czyli straciłam cały dzień na próżno, w moim banku czekają na telefon od was, mój mąż wciąż jest w więzieniu... I co ja teraz, u licha, zrobić? — Może zjadłaby pani ze mną kolację. — York wyłączył muzykę t pogłaskał ją po dłoni. Z ust zionęło mu pastrami i czosnkiem. Jessica popatrzyła na niego zimno i wstała. — Widzę, że mój adwokat miał fałszywe pojęcie o tym biurze. Postaram się wyprowadzić go z błędu. — Kto jest pani adwokatem? — Martin Schwartz. Był tu ze mną przed południem. — No cóż, pani... jak się pani nazywa? — Clarke. — Pani Clarke. Dlaczego nie usiądzie pani spokojnie i nie zacznie rozmawiać jak człowiek interesu? — Teraz czy po kolacji? Czy też po wysłuchaniu jeszcze paru nagrań? — Podobały się pani? Tak właśnie sobie myślałem. Znów włączył magnetofon. Jessie nie wiedziała, czy ma się śmiać, czy płakać, czy krzyczeć. Było oczywiste, że w tym tempie nigdy nie wydostanie Iana z więzienia. — To jak będzie z kolacją? — Kolacje jadam z mężem, panie York. Czy jest szansa, że mi pan i dziś umożliwi? — Dzisiaj? Nie ma mowy. Najpierw muszę zadzwonić do banku. — Na tym stanęło o wpół do pierwszej. — Tak, bardzo mi przykro. Zadbam o to osobiście z samego rana. Po godzinach urzędowania nie jestem w stanie nic zrobić, nie przypadku kaucji tej wysokości. Co pani daje w zastaw? 70

— Moją firmę lub dom. Albo i firmę, i dom, zależy od pana. Taki miałam zamiar, ale teraz proponuję co innego. — To było szaleństwo, głupota, lecz miała już tak cholernie dość, że musiała spróbować. Sięgnęła po torebkę i wyjęła puzderka z biżuterią matki. — Co pan na to? Barry York przez dziesięć minut nie wydobył z siebie ani słowa. — Ładne. — To mało powiedziane. Ten szmaragd i brylant to piękne klejnoty. A szafirowa brosza jest warta majątek. Podobnie perły. — Tak. Zapewne. Ale problem polega na tym, że nie mogę mieć pewności, dopóki nie zaniosę ich do wyceny. A to też trzeba odłożyć do jutra. Skąd to pani ma? Ukradłam! — To rzeczy mojej matki — powiedziała na głos. — Wie, że pani stary siedzi w pudle? — Raczej nie. Nie żyje. — Och, jakże mi przykro. Proszę pani, zaraz z rana zaniosę to rzeczoznawcy, a potem zadzwonię do banku. Wyciągniemy staruszka jeszcze przed południem. Jeżeli to jest warte tyle, na ile wygląda, ma pani na to moje słowo. Do tego czasu nic nie mogę zrobić. Honorarium, rzecz jasna, pani dla mnie ma? Tak, skarbie, co do centa. — Mam. — To dobrze. A zatem jesteśmy umówieni. — Panie York, dlaczego nie weźmie pan dzisiaj biżuterii i od razu nie złoży kaucji? Mąż nigdzie się nie wybiera, a jutro załatwimy te wszystkie idiotyczne formalności. Gdyby pańska asystentka zadzwoniła do banku wtedy, kiedy miała to zrobić... Potrząsnął głową i znów zaczął dłubać w zębach. — Chciałbym, ale nie mogę. Po prostu nie mogę. Tu chodzi o mój interes. Zajmę się tym rano. Obiecuję. Proszę przyjść o wpół do jedenastej i wszystko będzie załatwione. 71

— Dobrze. — Wstała, czując, że świat wali się jej na głowę. Chwyciła zamszowe puzderka i schowała do torby. — Nie zostawi mi pani tego? — Nie. Wzięłam je na wypadek, gdyby była szansa na zwolnienie ta jeszcze dzisiaj. Myślałam, że pozna się pan na wartości biżuterii. W tej sytuacji wolę zastawić dom i sklep. — W porządku. — York nie był zachwycony. — To wysoka kaucja, wie pani. Zmęczona skinęła głową. — Nie widzę problemu, skoro daję dobre zabezpieczenie. A mój mąż jest porządnym człowiekiem, nie ucieknie. Nie straci pan ani grosza. — Zdziwiłaby się pani, gdybym pani opowiedział, jacy ludzie dają nogę. — Do zobaczenia jutro o wpół do jedenastej — wyciągnęła rękę, którą York potrząsnął zamaszyście. — Nie zmieni pani zdania co do tej kolacji? Źle pani wygląda. Trochę dobrego żarcia, wino, taniec... do licha, czemu nie miałaby się pani trochę zabawić, zanim stary wróci do domu? I proszę się tak nie martwić: skoro kogoś zgwałcił, ma pani przynajmniej pewność, że nie jest pedałem. — Do widzenia panu. W milczeniu opuściła biuro, wsiadła do samochodu i pojechała do domu. Półtorej godziny później zasnęła na kanapie i obudziła się dopiero dziewiątej rano. Czuła się tak, jakby umarła poprzedniej nocy. Do tego miała potworne dreszcze. Kłopoty zaczęły zbierać swoje żniwo. Cienie pod oczyma rozgościły się już na stałe, same oczy jakby się zapadły, a przy tym zaczęła tracić na wadze. Wypiła dwie filiżanki kawy, skubnęła kawałek tosta, wypaliła sześć papierosów, potem zadzwoniła do butiku i powiedziała dziewczętom, żeby i dzisiaj zapomniały o jej istnieniu. Punktualnie o dziesiątej trzydzieści była w biurze Yorka. Przy biurku siedziały dwie nowe osoby — dziewczyna o włosach w kolorze wojskowych butów, zawzięcie mieląca gumę, i młody chłopak z meksykańskim akcentem. Tym razem Jessica od razu zapytała o Yorka. 72

— Oczekuje mnie. Oboje spojrzeli na nią, jakby jeszcze nigdy nie słyszeli takich sprawach. Dwie minuty później pojawił się Barry York w przybrudzonych szortach i trykotowej koszulce. W ręku niósł rakietę i egzemplarz „Playboya". — Gra pani w tenisa? — zagadnął. — Nie dzisiaj. Dzwonił pan do banku? Uśmiechnął się błogo. — Proszę do biura. Kawy? — Nie, dziękuję. — Zaczynała odnosić wrażenie, że ten koszmar nigdy się nie skończy, że przez resztę życia będzie się miotać pomiędzy Houghtonem a Yorkiem, salami sądowymi, więzieniami, bankami... i tak bez końca. Nie było wyjścia z tej matni, Ian też był tylko mitem; kimś, kogo stworzyła, lecz nie zdążyła poznać; strażnikiem świętego Graala. — Mówiłem już pani, że źle pani wygląda? Odżywia się pani prawidłowo? — Odżywiam się znakomicie. Ale mój mąż jest w więzieniu, panie York, i bardzo bym chciała go stamtąd wyciągnąć. Są na to szansę w najbliższej przyszłości? — Spore — rozpromienił się. — Rozmawiałem z bankiem i wszystko załatwiłem. Zastawia pani dom i wyraża zgodę na konfiskatę dochodów z butiku, jeżeli pani mąż nie stawi się w sądzie. Zatrzymuję też szmaragdowy pierścionek i broszkę z szafirami. — Co takiego? — ocknęła się dopiero wtedy, gdy wspomniał o biżuterii. — Chyba mnie pan nie zrozumiał. Zastawiam dom i sklep. Mówiłam już wczoraj, że biżuterię matki gotowa byłam dać panu pod warunkiem, że mąż zostanie zwolniony od razu. Jako rodzaj gwarancji. — Tak. Dziś będę czuł się pewniej z taką samą gwarancją. — Ale ja nie. — A jak będzie się czuł pani mąż, jeśli zostanie w mamrze? — Panie York, czy nie ma żadnego przepisu ograniczającego samowolę poręczycieli sądowych? — Martin napomknął jej coś na ten temat. 73

— Zarzuca mi pani nieuczciwość? O Boże, jeżeli teraz się obrazi... — Nie, proszę posłuchać... — To ty posłuchaj, mała: nie zamierzam się użerać z babą, która opiera mi oszustwo. Oddaję ci przysługę i nadstawiam dupy za twojego starego, a ty nazywasz mnie złodziejem. Nie mam ochoty tego wysłuchiwać. — Przepraszam — łzy znów napłynęły jej do oczu. Nie wiedziała tylko, czy w ogóle to przetrwa. York rzucił na nią okiem i wzruszył ramionami. — No dobra. Powiem ci coś: dasz mi tylko pierścionek. Teraz lepiej? — Świetnie. — Brzmiało to podejrzanie, lecz było jej wszystko jedno. Nic już nie miało znaczenia. Nawet to, czy Ian ucieknie, a jej zabiorą i dom, i firmę, i samochód, i matczyny pierścionek. Nic. York postarał się, żeby wypełnianie formularzy potrwało dwa razy dłużej, niż było to konieczne, i dotknął jej piersi, kiedy sięgał po długopis. Spojrzała na niego surowo, a on stwierdził z uśmiechem, że byłaby piękna, gdyby odżywiała się prawidłowo, i że miał taką wysoką dziewczynę w ogólniaku. Na imię miała Mona. Jessica bąknęła tylko: „Mhm" i nadal podpisywała papiery. Wreszcie York odgryzł końcówkę długiego, cienkiego cygara i podniósł słuchawkę, żeby powiadomić areszt. — Bernice pójdzie z tobą, Jessico — postanowił zwracać się do niej po imieniu. — A w ogóle, jeśli kiedykolwiek będziesz w potrzebie, zadzwoń. Zawsze do usług. Jessie podała mu rękę, modląc się w duchu, żeby taka potrzeba nie zaszła. Czuła się tak, jakby miała zemdleć. Już dwa dni temu doszła do kresu wytrzymałości. Zanim Barry York wydelegował swoją asystentkę na drugą stronę ulicy, było prawie południe. Dla Jessie równie dobrze mogła to być północ. Była wykończona, zdenerwowana, wszystko zaczynało się jej zamazywać przed oczami. Żyła w nierealnym świecie, wypełnionym złymi, podstępnymi ludźmi.

74

Bernice wzięła plik papierów, przerzuciła je z szelestem, włożyła do ust świeżą gumę, a potem przeszła z Jessie do Pałacu Sprawiedliwości. Podała papiery w okienku na drugim piętrze i na chwilę odwróciła do Jessiki. — Zamierzasz zostać ze starym? — Słucham? — Zostaniesz ze swoim mężem? — Tak... oczywiście... dlaczego? — zmieszała się Jessie. Jakim prawem ta dziewucha pyta ją o takie rzeczy? — To kawał drania, laluniu. I nieźle cię kosztuje. — Bernice potrząsnęła głową i energiczniej poruszyła szczęką. — Jest tego wart. Dziewczyna wzruszyła ramionami i machnęła ręką w stronę wind. — No to możesz go sobie wziąć — oświadczyła mlaszcząc językiem i ruszyła w dół po schodach. Kilka chwil później Jessica stanęła przed drzwiami aresztu. Nacisnęła dzwonek, by przywołać strażnika. — Słucham? Dzisiaj nie ma widzeń. — Mój mąż ma wyjść za kaucją. — Jak się nazywa? — Ian Clarke. — „Ten słynny gwałciciel", przemknęło jej przez głowę. — Biuro Yorktowne dzwoniło w tej sprawie. — Sprawdzę. Sprawdzę? Co tu jest do sprawdzania? Macie dom, firmę, pierścionek i jeszcze chcecie coś sprawdzać? A niechże was diabli porwą razem z biurem Yorktowne, inspektorem Houghtonem i... Ianem? Całkiem możliwe. Była na niego wściekła; nie za to, co zrobił, lecz za to, że nie był z nią, kiedy tak bardzo go potrzebowała. Czekała pod drzwiami prawie pół godziny, oparta o ścianę i nie bardzo świadoma tego, co się wokół dzieje. Zaczynała już dochodzić do wniosku, że nigdy nie zobaczy Iana, kiedy nagle drzwi się otworzyły i stanął przed nią. Był nie 75

ogolony, zmarnowany, brudny i wyczerpany. Ale wolny. Zainwestowała w niego wszystko, co posiadała. Powoli osunęła się z jękiem w jego ramiona. — Już dobrze, maleńka... już dobrze. Wszystko będzie dobrze, Jess... — powtarzał, prowadząc ją do windy. Kiedy zobaczył papiery kaucyjne, a w nich wzmiankę o pierścionku jej matki, zrozumiał o wiele więcej, niż zdołałaby mu powiedzieć. Gdy stanęli przy samochodzie, przywarła do niego mocno i zaszlochała jak dziecko. Posadził ją w fotelu, mocno objął ramieniem i tak zawiózł do domu.

ROZDZIAŁ 9 — Co dzisiaj robisz, kochanie? Jessie nalała Ianowi drugą filiżankę kawy i spojrzała na zegarek. Dochodziła dziewiąta, a ona od dwóch dni nie była w butiku. Miała uczucie, jakby odeszła stamtąd wiele miesięcy temu i żyła przez ten czas w letargu. Ale koszmar się skończył, Ian był w domu. Większość dnia, nim zasnęła, spędziła w jego ramionach. Znowu wyglądał jak Ian. Czysty, ogolony, nieco już wypoczęty. Miał na sobie popielate spodnie i golf. Ilekroć na niego patrzyła, chciała go dotknąć, aby upewnić się, że to nie złudzenie. — Będziesz pisał? — Jeszcze nie wiem. Może po prostu trochę się powałkonię. — Wiedział, że ona musi iść do pracy. Przez ostatnie dni zrobiła dla niego aż nadto. — Szkoda, że nie mogę zostać z tobą w domu — spojrzała na niego tęsknie znad filiżanki kawy i nakryła dłonią jego dłoń. — Zabiorę cię za to na lunch. — Mam pomysł. Powałkoń się w butiku. Zajrzał jej w oczy. Zachowywała się tak, jak przez kilka miesięcy po śmierci Jake'a: przerażała ją myśl, że kiedy straci go z oczu, on zniknie.

76

— Przeszkadzałbym ci tylko, najdroższa. Zresztą mam coś do załatwienia. Zacisnęła mu palce na dłoni. Zrozumiał bez słów. — Myślałem, żeby poszukać pracy — dodał. — Nie! — cofnęła rękę, a jej oczy błysnęły. — Nie, Ian, proszę. — Jessico, bądź rozsądna. Czy pomyślałaś, ile to nas kosztuje, ściślej mówiąc, ile kosztuje ciebie? Powinienem od razu rozejrzeć się za jakąś posadą. Byle jaką, po prostu za czymś, co przyniesie nam trochę pieniędzy. — A co zrobisz, kiedy będziesz musiał chodzić na przesłuchania? I w czasie procesu? Co wtedy? — Znów ścisnęła go za rękę, dostrzegł w jej oczach ból. Miną miesiące, zanim przejdzie jej ten lęk. — Czego dokładnie ode mnie oczekujesz, Jess? — Że skończysz książkę. — I zostawię wszystko na twojej głowie? — Później się zrewanżujesz, skoro tak ci na tym zależy. Choć prawdę mówiąc, mam to w nosie. Co za różnica, kto podpisuje czeki? — Dla mnie to jest różnica. Zawsze była i zawsze będzie. Wiedział jednak, że nie zdoła skoncentrować się na czymkolwiek, dopóki wisi mu nad głową ten proces. Proces!... Przez całe przedpołudnie huczało mu w głowie tylko to jedno słowo. Wątpliwe, by w takim stanie mógł podjąć jakąś pracę. — Zobaczymy — powiedział. — Kocham cię — znów miała oczy pełne łez. Uszczypnął ją w czubek nosa. — Jeżeli jeszcze raz spojrzysz na mnie tak łzawo, zaciągnę cię do łóżka i dam ci prawdziwy powód do płaczu. Jessie zaśmiała się i dolała sobie kawy. — Po prostu nie mogę uwierzyć, że jesteś w domu. Kiedy cię nie było, czułam się... — słowa uwięzły jej w gardle.

77

— Trzeba się było napawać spokojem i ciszą, głuptasie. Do diabła, nie sądziłaś chyba, że zostanę tam na zawsze? Ten rodzaj empirycznych badań po jakimś czasie znuży nawet literata. — Wariat — znowu się uśmiechnęła. — Chcesz mnie zawieźć do pracy? — Z rozkoszą. Jessie wstawiła filiżanki do zlewu i sięgnęła po swój nowy płaszcz, przewieszony przez oparcie krzesła. Narzuciła go na dobrze skrojone dżinsy i beżowy kaszmirowy sweterek. Znów wyglądała jak dawniej... z wyjątkiem oczu. Chyba czytała mu w myślach, bo włożyła ciemne okulary. — Lepiej będzie, jeśli ponoszę je przez kilka dni — powiedziała. — Wyglądam jak po dwutygodniowym pijaństwie. — Wyglądasz pięknie i kocham cię — objął ją od tyłu i wtulił się w jej szyję. — I nawet pachniesz pięknie. — Nic szczególnego. To „Eau de Mille Pieds" — zachichotała, a on jęknął. — Na rany boskie! — Był to jeden z ich najstarszych wspólnych żartów. „Woda z tysiąca stóp". W drodze do butiku pokazała mu dom Astrid. — Bardzo miła kobieta. Spokojna i uprzejma. — Pewnie. Ja też byłbym spokojny i uprzejmy, gdybym miał taką forsę. — Wstydź się! — potargała mu włosy. Było jej tak dobrze, kiedy czuła go obok siebie! Ostatniej nocy budziła się setki razy, żeby sprawdzić, czy przypadkiem nie zniknął. — Wpadnę po ciebie koło dwunastej, dobrze? Chwilę patrzyła na niego, potem skinęła głową. — Na pewno? — Och, skarbie... na pewno. Obiecuję. — Wiedział, że myśli o dniu, gdy został aresztowany i nie przyjechał po nią na lunch. — Bądź grzeczna. Uśmiechnęła się, wyskoczyła z samochodu i posłała mu ostatni pocałunek, nim wbiegła po schodkach do butiku. 78

Ian zaciągnął się papierosem i spojrzał na statki na zatoce. Babie lato mijało i nie było już tak gorąco jak parę dni temu, ale niebo wciąż było bezchmurne i wiała lekka bryza. Miał wrażenie, że od tamtych chwil upłynęły lata. Nadal nie wszystko do niego docierało. Szmaragdowy pierścionek Jessie poszedł na kaucję. To przerastało jego możliwości rozumienia! Wiedział, jaką wagę miały dla Jessie pamiątki po matce — ostatnie święte relikwie. A ten pierścionek znaczył dla niej najwięcej. Tylko raz widział, jak wsuwała go na palec. Ręce jej drżały. Odłożyła go do pudełka i nigdy więcej nie zajrzała do skrytki. A teraz oddała go poręczycielowi. Dla niego. Było to bardziej wymowne niż jakiekolwiek słowa. Miał uczucie, że kocha ją jeszcze bardziej. Może teraz oboje docenią to, co mieli. Wiedział jedno: dni jego dyskretnych romansów minęły. Miał żonę; czegóż więcej mógłby jeszcze chcieć? Może tylko dziecka, ale z tym, że Jessie nie tęskni do macierzyństwa, zdążył się już pogodzić. Było im razem tak dobrze... — Dzień dobry, drogie panie. — Jessie weszła do sklepu z lekkim uśmieszkiem na ustach. Katsuko spojrzała na nią zza biurka. — No, no, któż to do nas zawitał! I to w sobotę! Myślałyśmy już, że znalazłaś sobie lepszą pracę. — Niestety, nie udało mi się. — Już wszystko w porządku? — Tak. Wszyściutko. — Widać było, że mówi prawdę. Znów była sobą. — Cieszę się. — Kat podała szefowej filiżankę kawy, a ta usadowiła się na rogu eleganckiego biurka. — Gdzie Zina? — Na zapleczu, sprawdza zapasy. Wczoraj szukała cię pani Bonner. Mierzyła te nowe aksamitne spódnice. — Głowę dam, że było jej w nich świetnie. Próbowała je zestawić z kremową jedwabną bluzką? 79

— Zgadza się. Wzięła jedno i drugie, i jeszcze zielony aksamitny garnitur. Pieniądze muszą wypalać jej dziury w kieszeni. Tak, a samotność wypala jej dziurę w sercu. Jessie wiedziała już, jak to smakuje. — Mówiła, że jeszcze wpadnie — dodała Katsuko. — Mam nadzieję. Nawet gdyby miała nic nie kupić. Lubię ją. Czy ktokolwiek myślał o pokazie? — Zostawiłam ci notatki na biurku. — Zaraz je przejrzę — Jessie przeciągnęła się leniwie. Dzisiejszy ranek nie nastrajał jej do pośpiechu. Czuła się osłabiona, rozbita jak po długiej chorobie. Choć teraz wszystko wyglądało inaczej: sklep był taki zadbany, dziewczęta śliczne, niebo niebieskie, Ian taki przystojny... Wszystko było lepsze. Przejrzała pocztę, zapłaciła kilka rachunków, zmieniła dekorację na wystawie i zaczęła omawiać z Katsuko pokaz mody, podczas gdy Zina czekała na klientów, Ian zjawił się za pięć dwunasta z naręczem delikatnych łososiowych róż — jej ulubionych. — Ian! Są bajeczne! — Było ich prawie czterdzieści, a kieszeń jego marynarki rozpychał jakiś pakunek. — Czy może mi pani poświęcić chwilę na osobności, pani Clarke? — Tak, sir. Za tyle róż może mnie pan mieć na dwa tygodnie! Dziewczęta wybuchnęły śmiechem, a Jessie weszła do biura, Ian cicho zamknął za nimi drzwi. — Jak tam dzionek? Miły? — Zaciągnąłeś mnie tu, żeby spytać, czy miałam miły dzionek? Uśmiechnął się tajemniczo. — No już, gadaj, o co chodzi — zachichotała. — Czy to coś dobrego? — Co takiego? — Ta niespodzianka, którą masz dla mnie.

80

— Jaka niespodzianka? Dostałaś róże i jeszcze ci mało? Ty rozpuszczona bestio! — oburzył się, lecz był zanadto z siebie zadowolony, by ją zwieść. — A! O tym mówisz? — wyciągnął i kieszeni pudełko. Była w nim gruba złota bransoleta z wygrawerowanym napisem: „Kocham, Ian". Ian stał nad jubilerem i poganiał go, póki ten nie skończył dedykacji. Pora nie była może odpowiednia na takie zakupy, ale czuł, że i jemu coś takiego jest potrzebne. Pomysł wpadł mu do głowy, kiedy zasiadł do pracy. Wstał, pojechał do miasta i wydał na bransoletkę swoje ostatnie pieniądze. — Och, kochanie... jest piękna. — Jessie wsunęła bransoletkę na rękę. — Chyba oszalałeś! — Owszem. Z miłości do ciebie. — Zaczynam podejrzewać, że oprócz tego dałeś sobie w żyłę. Przepuściłeś na nią fortunę. Czekaj, pokażę dziewczynom! — Cmoknęła go w kącik ust, otworzyła drzwi i wpadła wprost na Zinę, która właśnie szła do magazynu. — Patrz, jakie cudo! — O-ho-ho! Czy to znaczy, że zadałaś się z tym przystojniakiem od róż? — Zina puściła oko do Iana. — Och, przestań. Odjazdowa, prawda? — Śliczna. Chciałabym tylko wiedzieć, gdzie można znaleźć drugiego takiego faceta? — Spróbuj w Central Casting. — Ian z uśmiechem wyjrzał sponad ramienia Jessie. — Niezła myśl. — Zina zniknęła na zapleczu, a Jessie z triumfem pokazała bransoletkę Katsuko. Kilka minut później wyszli z Ianem na lunch. — Śliczna! — Jessie wyciągnęła rękę przed siebie. Cieszyła się jak dziecko, które dostało nową zabawkę. — Jak ich zmusiłeś, żeby na poczekaniu wygrawerowali napis? — Trzymałem ich pod bronią oczywiście. Jakże inaczej? — Wiesz, naprawdę masz klasę. — Jak na gwałciciela... 81

— Ian! — Słucham? — zerknął na nią z niewinną miną. Miał większą klasę niż jakikolwiek znany jej mężczyzna. Wieczorem poszli do kina, a potem spali do późna. Niedziela była także ciepła i pogodna, wypełniona delikatnymi obłokami snującymi się z wolna po niebie. — Pojedziemy nad morze? — Ian przeciągnął się leniwie na łóżku, po czym przysunął się do niej i pocałował ją w szyję. Lubiła, kiedy łaskotał ją porannym zarostem. — Chętnie. Która godzina? — Prawie południe. — Łżesz. Na pewno jest dopiero dziewiąta. — Otwórz oczy i sama sprawdź. — Nie mogę. Jeszcze śpię. Łaskotał ją dotąd, aż w końcu musiała otworzyć oczy. — Przestań! — Nie przestanę. Wstawaj i rób śniadanie. — Wyzyskiwacz. Nie słyszałeś o równouprawnieniu kobiet? — Jessie leżała na plecach ziewając rozdzierająco. — O czym? — O równouprawnieniu kobiet. W niedzielę mężowie robią żonom śniadania. Chociaż z drugiej strony... — zerknęła na bransoletkę — nie muszą im dawać tak pięknej biżuterii. Toteż poświęcę się chyba i zrobię ci to śniadanie. — Ciepło, ciepło... — Niech zgadnę. Jajecznica? — Jessie zaciągnęła się papierosem i wstała. — Mam lepszy pomysł. — Fairmont na zakąskę? — uśmiechnęła się szeroko i znowu błysnęła bransoletką.

82

— Nie. Pomogę ci. Widzę, że jesteś zbyt zajęta machaniem mi przed oczyma tym cackiem, aby wymyślić jakąś przyzwoitą potrawę. Może omlet z wędzonymi ostrygami i serem? — Fuj! Nie moglibyśmy zrezygnować z ostryg? — A dlaczego nie z sera? A dlaczego nie z omletu? A więc jednak fairmont? — Wariat z ciebie, Ian... ale sympatyczny — ugryzła go w udo, a on przebiegł palcami po jej kręgosłupie. Wstali dopiero po godzinie. Teraz nawet kochali się inaczej — z dziwną mieszaniną wdzięczności i determinacji, by udawać, że jest lepiej niż przedtem. Nie było, lecz pozory pomagały. Oboje wciąż kochali się trochę za szybko. — No to idziemy nad morze czy nie idziemy? — Ian usiadł na łóżku, przygładzając potarganą czuprynę. — Ja bym poszła, ale mogę umrzeć z głodu. — Och, moje ty biedactwo! Naprawdę nie chcesz omletu z ostrygami? Pociągnęła go za włosy. — Wolę to, co dostałam. — Wstydziłabyś się! Pokazała mu język, wstała z łóżka i ruszyła do kuchni. — Dokąd idziesz z tym gołym tyłkiem? — Do kuchni, robić śniadanie. Wyrażasz sprzeciw? — Ależ skąd. Potrzebujesz widowni? Usłyszała, że otwiera drzwi do ogrodu, a w chwilę później wkroczył do kuchni owinięty w koc, dzierżąc w garści bukiet jej petunii. — Dla uroczej pani domu. — Przykro mi, wyszła. Czy mogę ją zastąpić? — pocałowała go, wyjęła mu kwiaty z rąk i przysiadła na zlewie, Ian wziął ją w ramiona, upuszczając koc na podłogę. — Miły, uwielbiam się z tobą kochać, ale jeżeli nie przestaniesz, bekon spali się do cna i nigdy nie dotrzemy na plażę. 83

— Bardzo cię to zmartwi? Uśmiechali się do siebie, a bekon skwierczał wściekle pod przypalającymi się jajkami. — Nie, ale skoro śniadanie jest gotowe, możemy je zjeść. Puścił ją. Jessie postawiła na stole jajka na bekonie, tosty, sok pomarańczowy i kawę. Wciąż nadzy, z apetytem zabrali się do jedzenia. Na plażę dotarli dopiero około trzeciej, pogoda jednak nadal była wspaniała. W drodze powrotnej zjedli rybę w Sausalito i Ian kupił jej śmiesznego pieska z muszelek. — Cudny. Teraz czuję się jak rasowa turystka. — Musiałem ci wreszcie kupić coś naprawdę eleganckiego, aby to popołudnie pozostało w twej pamięci na wieki. — W podniosłym nastroju ruszyli do domu, lecz te słowa dziwnie zabrzmiały w jej uszach. Nagle zaczęli kupować pamiątki i kurczowo czepiać się wspomnień. — Jak idzie książka? — Lepiej, niż chciałbym przyznać. Nie pytaj mnie jeszcze. — Naprawdę? — Naprawdę. — Był z siebie dumny i zarazem jakby trochę się bał. — Wysłałeś już coś do agenta? — Nie, chcę napisać kilka rozdziałów. Ale to, co już zrobiłem, jest chyba niezłe. Może nawet bardzo dobre — powiedział z taką powagą, aż ją to uderzyło. Od lat nie mówił tak o swojej pracy. Od czasu bajek, które rzeczywiście były udane. Niezbyt dochodowe, ale znakomite. Krytycy byli co do tego zgodni. Zatrzymali się przed jachtklubem przy moście, wyłączyli światła i silnik. Patrzyli na wodę wbiegającą drobnymi falami na piasek. Z dali dobiegał stłumiony dźwięk przeciwmgielnych syren. Byli zmęczeni, jak gdyby każdy kolejny dzień był nie kończącą się podróżą. Widać to było po ciężkim śnie Iana, Jessie też ledwie trzymała się na nogach, mimo że znowu czuła się szczęśliwa. Równocześnie zbudziła

84

się w nich nowa namiętność, nowe pragnienie siebie, jakby musieli przemóc długą, pustą zimę, która dopiero się zaczyna. — Chcesz iść na lody? — Mówisz poważnie? Nie, padam na nos. — Ja też. I chcę jeszcze przeczytać rozdział, który właśnie skończyłem. — A ja mogę przeczytać? — Jasne — uruchomił silnik i ruszył w kierunku domu. Śmieszne, jak żadne z nich nie miało ochoty wracać. Przystanek przy jachtklubie, propozycja pójścia na lody... Jakiegoż przyczajonego demona obawiali się w domu? Jessie miała własnego upiora, nazywał Houghton. Wciąż się bała, że nagle skądś wyskoczy i porwie Iana z powrotem do więzienia. Nie mówiła mu o tym. Żadne ani słowem nie wspominało o aresztowaniu, chociaż oboje ciągle o tym myśleli. Ian leżał pod lampą, czytając swój rękopis, kiedy uznała, że winna mu o tym przypomnieć. Mierziła ją sama myśl, lecz ktoś musiał poruszyć ten temat. — Nie zapomnij o jutrzejszym dniu, kochanie — powiedziała cicho. — Co? — Krążył gdzieś po swoim świecie. — Powiedziałam, żebyś nie zapomniał o jutrze. — A co jest jutro? — spojrzał na nią nieprzytomnie. — O dziesiątej mamy spotkanie z Martinem Schwartzem. Chciała, żeby zabrzmiało to jak napomknienie o wizycie u fryzjera, ale jej nie wyszło, Ian nie odezwał się ani słowem. Za to jego oczy wiedziały wszystko.

ROZDZIAŁ 10 Spotkanie z Martinem Schwartzem podziałało na nich jak zimny prysznic. Kiedy omówili już zarzuty, żadne nie próbowało udawać tego nastroju. Jessica czuła się chora; wszystko znowu nabrało złych kształtów. Pomyślała o kaucji. Dom, dochody ze sklepu, pierścionek ze szmaragdem...

85

A jeżeli Ian wpadnie w panikę i pęknie? Spojrzała na niego czując, jak przerażenie dławi ją w gardle, próbowała skupić się na tym, co mówił. W uszach jej szumiało. Potrzebowała go tak bardzo, tak desperacko, że oddała mu wszystko. Co teraz? Martin wyjaśnił im zasady rozprawy wstępnej. Zdecydowali się wynająć detektywa, by dowiedział się czegoś o „ofierze". Mieli nadzieję, że znajdzie coś kompromitującego. Zniszczenie Margaret Burton było dla Iana jedyną szansą. — Musi być jakiś powód, Ian. Zastanów się. Czy zraniłeś ją w jakiś sposób? Słowem albo czynem? Upokorzyłeś? — Martin spojrzał na Iana znacząco i Jessica odwróciła wzrok. Nie mogła znieść tej jego zmieszanej miny. Martin zerknął na nią. — Jessie, może zostawisz nas na chwilę samych? — Jasne — podniosła się z ulgą. Ian wbił wzrok w podłogę. Teraz musieli wyciągnąć wszystkie brudy. Co, kto, komu, jak i dlaczego. Drżał na myśl o tym, co Jessie usłyszy w sądzie w czasie procesu. Jessica wyszła na wysłany dywanem korytarz i zapaliła papierosa, w roztargnieniu przyglądając się rycinom na ścianach. Znalazła zaciszny kąt przy oknie, z którego rozciągał się taki sam widok jak z gabinetu Martina. Usiadła. Musiała coś przemyśleć. Minęło pół godziny, nim przyszła po nią sekretarka, Ian był zdenerwowany, a Martin zachmurzony. Jessie spróbowała rozładować atmosferę. — Straciłam najlepsze kawałki? — zapytała z wymuszonym uśmiechem. — Z tego, co mówił Ian, nie wynika nic dobrego, Jessico. Ta kobieta musi mieć jakąś osobistą urazę. — Do Iana? Dlaczego? Znałeś ją wcześniej? — Jessica odwróciła się zdumiona do męża. — Nie, skądże. Martin ma na myśli to, że chciała się na kimś odkuć, na kimkolwiek, a ja po prostu się nawinąłem. 86

— Aha. — Mam nadzieję, że będziemy mogli tego dowieść — wtrącił Schwartz. — Green musi coś znaleźć w jej życiorysie. — Lepiej, żeby znalazł. Za dwadzieścia dolarów za godzinę... — Ian zmarszczył brwi i spojrzał na Jessie, która ledwie dostrzegalnie potrząsnęła głową. To nie był czas na liczenie się z pieniędzmi. Zdobędą każdą sumę, jeśli będzie potrzebna; na to nie mogą skąpić. Martin jeszcze raz wyłożył im procedurę rozprawy wstępnej, aby upewnić się, że wszystko jest jasne. Był to rodzaj przesłuchania, na którym zarówno pokrzywdzona, jak i oskarżony przedstawiają swoje stanowiska w sprawie, a sędzia decyduje, czy należy ją oddalić, czy też zachować do rozpatrzenia przez ławę przysięgłych. Schwartz nie robił nadziei, że sprawa zostanie umorzona. Wersje stron były przeciwstawne, a okoliczności niejasne. W tej sytuacji żaden sędzia nie odważy się podjąć pochopnej decyzji. Jej psychologiczne aspekty spędzały prawnikowi sen z oczu. Nie bez znaczenia był fakt, że ofiara od dawna pracowała w jednym miejscu, gdzie miała dobrą opinię, Natomiast Ian był utrzymywany przez żonę i od paru lat nie zarobił fizycznie ani grosza, choć napisał w tym czasie kilka książek. Główny oskarżyciel nie będzie miał problemu z wywołaniem wrażenia, że zrodziło to w nim pewne uprzedzenia do kobiet, a nawet zawiść wobec nich. Uprzedził Iana, że detektyw zgłosi się do niego jeszcze tegoż wieczoru lub rano. Zjechali windą w milczeniu. Kiedy wyszli na ulicę, pierwsza odezwała się Jessie: — I co o tym myślisz, kochanie? — Nic dobrego. Wygląda na to, że jeżeli nie zdołamy jej skompromitować, będę załatwiony na amen. Zgodnie z tym, co mówił Schwartz, sądy są uczulone na sprawy tego rodzaju. Tak czy owak, to jedyna nadzieja. Świadectwo lekarskie na nic się nie przyda, oni są w stanie stwierdzić, że doszło do stosunku, ale nikt nie potrafi 87

powiedzieć, czy był to gwałt. Zarzut napaści został odrzucony. Pozostają zwykłe brudy: moje rzekome aberracje seksualne. Jessie skinęła głową w milczeniu. Przez całą drogę do butiku żadne nie odezwało. Jessie z przerażeniem myślała o przesłuchaniu. Urągała się brać w tym udział, ale nie miała wyjścia. Musiała tam być, zobaczyć tę kobietę, wysłuchać wszystkiego i wytrzymać do końca, choćby przez wzgląd na Iana — nieważne, jak bardzo będzie to wstydliwe. — Zostawić ci samochód? Mogę się przejść do domu — Ian chwycił za klamkę. — Nie... czekaj, niech pomyślę. Tak, będzie mi dziś potrzebny — starała się mówić lekko, w rzeczywistości jednak musiała zabrać samochód, i to bez względu na wygodę Iana. — Nie ma sprawy. W razie czego mam na podorędziu pewną seksbombę. — Miał na myśli swoje volvo. Jessica uśmiechnęła się. — Wejdziesz na kawę? Potrząsnął głową. Żadne nie miało nastroju do rozmowy. Spotkanie z adwokatem wytworzyło między nimi dystans. — Nie, nie będę ci przeszkadzał. Chcę przez jakiś czas być sam. Nie musiała pytać, czy jest rozstrojony. Oboje byli. — Dobrze, skarbie. Zobaczymy się później. Pożegnali się krótkim całusem. Jessica szybko uciekła do swego biura i złapała za telefon. Nie była w stanie myśleć o niczym innym, Ian będzie zdruzgotany, ale jaki miała wybór? A on i tak nie miał prawa zgłaszać sprzeciwu. — I co pan o tym myśli? Właściciel był tęgi, nalany i oślizły. Już była na niego zła. — Śliczne, bajeranckie cacko. A jak silnik? — Bez zarzutu.

88

Oglądał małego czerwonego morgana, jakby miał do czynienia z połciem mięsa w sklepie albo dziwką w burdelu. Jessie zadygotała; miała wrażenie, że sprzedaje własne dziecko na targu niewolników. Temu odrażającemu tłuściochowi. — Spieszy się pani ze sprzedażą? — Nie. Jestem ciekawa, ile mogę za niego dostać. — Czemu chce go pani sprzedać? Potrzebna pani gotówka? — obejrzał Jessie aż nazbyt starannie. — Potrzebny mi większy samochód. Jakież to było bolesne! Wciąż pamiętała swoje zdumienie i zachwyt tego dnia, kiedy Ian zajechał morganem na podjazd i wręczył jej kluczyki, promieniejąc ze szczęścia. Triumfował. Teraz czuła się tak, jakby chciała sprzedać własne serce. Albo serce Iana. — Wie pani co? Mam propozycję. — Tak? — Cztery tysiące. No, jak dla pani, cztery i pół. — Sprzedawca popatrzył na nią i czekał. — To śmieszne. Mąż zapłacił za niego siedem, a wóz jest teraz w lepszym stanie niż wtedy, gdy go kupował. — To wszystko, co mogę dać. I w krótkim terminie nie dostanie pani więcej. Trzeba nad nim trochę popracować. Wcale nie było trzeba i oboje o tym wiedzieli, miał jednak słuszność co do krótkiego terminu. Morgan to piękny wóz, lecz niewielu ludzi kupuje tego rodzaju samochody, niewielu też na nie stać. — Dam panu znać. Dziękuję — oświadczyła, po czym wsiadła do samochodu i odjechała. Cholera. Paskudna perspektywa. Musiała jednak zapłacić resztę honorarium Schwartza, a teraz i wywiadowcy. Dom i firma już były W łapach Yorktowne Bonding. Kredyt wzięła pod zastaw samochodu. Będzie miała szczęście, jeśli bank

89

pozwoli jej go sprzedać. Dotąd znali ją od najlepszej strony, istniała więc na to szansa. Ian co prawda zawzięcie perorował, że pójdzie do pracy, ale nie zrobił nic. Zakopał się w nowej książce i chodził wyłącznie po swojej pracowni z ołówkiem zatkniętym za ucho. Bardzo stylowo, lecz dochód z tego był niewielki. Gdyby zresztą nawet podjął pracę, ile zdołałby zarobić przez ten czas: tysiąc lub dwa, obsługując stoliki w jakimś barze i pisząc wieczorami? O ile książka tym razem się sprzeda. Jessie wiedziała jednak z doświadczenia, że to wymaga czasu, a zbyt często już łudzili się oboje tą wątłą nadzieją. Teraz była mądrzejsza. Wcześniej czy później morgan będzie musiał zmienić właściciela. Przeżyła miłą niespodziankę, kiedy tuż przed piątą w drzwiach minęła Astrid Bonner. Mogła wreszcie odetchnąć po nieprzyjemnościach dnia. — No, no, Jessico, złapanie cię w pracy to prawdziwa sztuka! Astrid była w doskonałym nastroju. Kupiła sobie właśnie nowy pierścionek z 32-karatowym topazem w złotej oprawie, wartej małą fortunę. Jak zwykle „nie była w stanie się powstrzymać". Na palcu kogokolwiek innego pierścionek wyglądałby wulgarnie, lecz do Astrid pasował nadzwyczajnie. Jessie znów pomyślała o morganie i serce ją zabolało. Cena obramowanego brylancikami klejnotu zapewne dwukrotnie przewyższała kwotę, która była jej potrzebna. — Od powrotu z Nowego Jorku wpadłam w straszny młyn. Piękny pierścionek, Astrid. — Kiedy mi się znudzi, wykorzystam go jako gałkę u drzwi. Nie mogłam się zdecydować, czy jest wspaniały, czy okropny. I wiem, że nikt nie powie mi prawdy. — Jest wspaniały. — Poważnie? — spojrzała na Jessie pytająco. — Jest tak wspaniały, że pozieleniałam z zazdrości, jak tylko weszłaś. — Bardzoś miła, ale to był naprawdę skandaliczny wyskok. Aż trudno uwierzyć, co ta nuda robi z człowiekiem! —Astrid zaśmiała się perliście, a Jessie z uśmiechem pokiwała głową. Jaki prosty problem: nuda. 90

— Podwieźć cię do domu czy chcesz coś u nas kupić? — Mam samochód, dzięki. I żadnych zakupów! Wstąpiłam po drodze, żeby zaprosić cię z mężem na kolację. — To bardzo ładnie z twojej strony. Będziemy zachwyceni. Kiedy? — Może jutro? — Świetnie — wymieniły uśmiechy i Astrid przeszła się swobodnie po małym, przytulnym gabineciku. — Wiesz, Jessie, bardzo mi się tu podoba. Pewnego dnia postaram się wygryźć cię ze stołka — przyjrzała się Jessie z figlarnym uśmiechem. — Możesz się nie starać. Możliwe, że sama ci go oddam, choćby jutro. — Zdumiewasz mnie. — Daruj sobie. Może skoczymy na drinka? Nie wiem jak ty, ale ja chętnie strzelę sobie jednego. — Wciąż te same problemy? — Mniej więcej. — Co oznacza, że mam pilnować własnego nosa. Słusznie. Astrid zachichotała. Nie mogła wiedzieć, że Jessie przez cały dzień próbowała zapomnieć, iż Barry York ma zastaw na sklep. Mdliło ją już od tych ciągłych rozmyślań, a Ian żył w innym świecie, siedział dniem i nocą nad tą cholerną książką. Jezu! Musiała z kimś pogadać. Skąd u niego ten nagły szał pracy? Zawsze był trudny, kiedy pisał, ale teraz? — Mam pomysł, Jessico. Jessie podniosła wzrok zaskoczona. Na chwilę zupełnie zapomniała o Astrid. — Może wpadniesz do mnie na drinka? — Wiesz co? Chętnie. Pod warunkiem, że nie sprawię ci kłopotu. — To żaden kłopot. Będzie mi bardzo miło. Chodźmy! Jessica szybko pożegnała się z dziewczętami i wychodząc ze sklepu odetchnęła z ulgą. Kiedyś wbiegała w te drzwi jak na skrzydłach, a wieczorem wychodziła

91

szczęśliwa i zadowolona z życia. Teraz nienawidziła myśli o tym miejscu. Nie do wiary, jak wiele może się zmienić w tak krótkim czasie. Astrid ruszyła przodem, prowadząc czarnego jaguara sedana. Idealny samochód dla niej: zgrabny i elegancki jak sama Astrid. Ta kobieta lubiła otaczać się pięknymi przedmiotami. Jej dom był zapierającą dech w piersiach mieszanką francuskich t angielskich antyków: w stylu Ludwika XV i Ludwika XVI, Heppelwhite'a i Sheratona w dokładnie

wyważonych

proporcjach.

Było

tu

zdumiewająco

przestronnie,

dominowały żółcie i biele, w oknach wisiały delikatne organdynowe zasłony, meble miały jedwabne obicia w kolorze skorupki jajka. Na piętrze były jasne kwieciste zasłony i wspaniała kolekcja obrazów: dwa Chagalle, Picasso, Renoir i Monet, który nadawał jadalni nastrój letniej nocy. — Astrid, tu jest jak w bajce! — Muszę przyznać, że ogromnie lubię ten dom. Byłam bardzo szczęśliwa wśród tych wszystkich gratów. Kilka kupiliśmy razem, ale większość już tu zastałam. Ja wybrałam tego Moneta. — Jest piękny. Astrid z dumą zadarła nos. Miała do tego pełne prawo. Szklanki, w których podała szkocką, były z pięknego cieniutkiego i kryształu. Przedwieczorne światło budziło w nich fantastyczne tęczowe blaski. Z okien biblioteki na piętrze roztaczał się oszałamiający widok na Golden Gate i plażę. — Boże, ten dom jest tak cudowny, że brak mi słów. Dom naprawdę był zachwycający. Wyłożoną boazerią bibliotekę, gilzie zasiadły ze szkocką, wypełniały rzędy starych książek. Na ścianie wisiał portret poważnie wyglądającego mężczyzny, a nad małym kominkiem obraz Cezanne'a. Portret przedstawiał męża Astrid. Jessie bez trudu potrafiła wyobrazić sobie Bonnerów razem pomimo dzielącej ich różnicy wieku. W oczach Toma było jakieś ciepłe światło, cień miechu. Patrząc nań, Jessie zrozumiała nagle, jak samotna musi być Astrid. 92

— Twój mąż był przystojnym mężczyzną. — Tak, i bardzo dobrym człowiekiem. Jego śmierć była dla mnie bolesnym ciosem. Choć i tak mieliśmy szczęście. Dziesięć lat to dużo, zwłaszcza jeśli są to takie lata jak nasze. Mimo to widać było, że Astrid wciąż nie wie, co zrobić ze swoim dalszym życiem. Dryfowała po sklepach z futrami i biżuterią, uciekała w podróże. Nie miała niczego, co mogłoby ją zakotwiczyć, bo dom, pieniądze, obrazy, ubrania bez Toma niewiele dla niej znaczyły. To on nadawał im kiedyś sens. Jessie zadygotała na samą myśl o takim losie. — Jaki jest twój mąż, Jessico? Jessie uśmiechnęła się. — Cudowny. Jest pisarzem i... no, moim najlepszym przyjacielem. Wspaniałym, zachwycającym, szalonym i bardzo przystojnym. To jedyna osoba, z którą mogę naprawdę szczerze porozmawiać. Człowiek wyjątkowy. — To mówi wszystko, prawda? — w oczach Astrid zabłysło jakieś łagodne światło i Jessie nagle poczuła się winna. Jak mogła wychwalać Iana pod niebiosa w obecności kobiety, która straciła kogoś, kto znaczył dla niej równie wiele? — Och, nie rób takiej miny, Jessico. Wiem, co sobie myślisz, ale jesteś w błędzie. Powinnaś tak odczuwać i mówić o tym w ten sposób, z tym zwycięskim blaskiem na twarzy. Tak samo czułam i ja, kiedy był przy mnie Tom. Pielęgnuj to uczucie, pysznij się nim, ciesz i nigdy za nie nie przepraszaj, a już z pewnością nie mnie. Jessie w zadumie skinęła głową i podniosła wzrok na gospodynię. — Mamy teraz trochę nieprzyjemnych problemów. — Przeżywacie kryzys? — Astrid była zaskoczona. Tego się nie spodziewała. Nie chodziło chyba o Iana, Jessie bowiem była zbyt rozpromieniona, kiedy o nim mówiła. Byli młodzi, więc może doskwierały im kłopoty finansowe. Zauważyła jednak coś jeszcze, jakiś lęk, nieomal panikę, która wyzierała z oczu Jessie w najmniej oczekiwanych chwilach. Choroba? Amputacja piersi?... Astrid zachodziła w głowę, lecz nie chciała ciągnąć Jessie za język. 93

— Można to i tak nazwać. Nawet poważny kryzys. Nie, nie małżeński, nie w tym sensie — Jessie spojrzała przez okno na plażę i zamilkła. — Jestem pewna, że dacie sobie radę — wtrąciła dyskretnie Astrid. — Mam nadzieję. Rozmowa zeszła na sprawy zawodowe. Jessie opowiadała o swoim butiku, a Astrid rozśmieszyła ją do łez serią anegdotek z okresu, kiedy pracowała dla „Vogue'a". Zanim Jessie uznała, że pora iść do domu, dobiegła prawie siódma. Nie miała ochoty wychodzić. — Do zobaczenia jutro. O wpół do ósmej? — Będziemy z uderzeniem zegara. Nie mogę się już doczekać, kiedy Ian zobaczy ten dom... — Nagle przyszło jej coś do głowy. — Astrid, lubisz balet? — Uwielbiam. — Chodź z nami na Joffreya w przyszłym tygodniu! — Nie, ja... — w oczach Astrid pojawił się smutek. — Chodź, nie daj się prosić! Ian pęknie z zachwytu w towarzystwie dwóch dam. Boże, jak to podbuduje jego męskie ego! — zaśmiała się. Astrid wahała się przez chwilę, a potem nieśmiało skinęła głową. — Trudno mi się oprzeć. Nienawidzę być piątym kołem u wozu. Przeszłam przez to po śmierci Toma i wierz mi, dla samotnej kobiety to koszmar. Teraz już łatwiej to znoszę. Chętnie pójdę z wami, jeśli Ian nie będzie miał nic przeciwko temu. Pożegnały się jak szkolne przyjaciółki, które szczęśliwym zrządzeniem losu odkryły, że mieszkają przy jednej ulicy. Jessie ruszyła w stronę domu. Chciała opowiedzieć Ianowi o rezydencji Bonnerów. Była pewna, że zauroczy go zarówno ten dom, jak i jego gospodyni. Jessie sama chciała być taka: zrównoważona, delikatna, pogodna i otwarta dla ludzi. Być może Astrid wciąż szukała swego miejsca w życiu, lecz już dawno pogodziła się ze sobą i to było widać. Promieniowała miłością i spokojem, nie porywała się na wszystko jak Jessie. Ale Jessie wcale jej nie zazdrościła. Ona miała 94

przy sobie Iana, Astrid zaś była sama. Jadąc do domu, Jessie nagle zdała sobie sprawę, że spieszy się, by zobaczyć swego męża, a nie jego portret. Na podjeździe zastała obcy samochód i jakiegoś mężczyznę, który właśnie wyszedł z domu. Zmierzył ją długim, uważnym spojrzeniem i sztywno skinął głową. Ogarnęło ją przerażenie. Policja... policja tu jest. Czego znowu chcą? Stanęła jak wryta, niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Koszmar wrócił. Na szczęście tym razem to nie inspektor Houghton. Gdzie jest Ian? Miała ochotę krzyczeć, lecz bała się, że sąsiedzi usłyszą. — Jestem Harvey Green. Pani Clarke? Przytaknęła, wciąż zdjęta trwogą. — Martin Schwartz zatrudnił mnie jako wywiadowcę w państwa sprawie. — Ach, tak. Rozumiem... Widział się pan z moim mężem? — Ochłonęła, chwilę jednak trwało, nim jej serce przestało bić jak oszalałe. — Tak, ucięliśmy sobie pogawędkę. — Czy mogłabym coś dodać? Oprócz pieniędzy, pomyślała z goryczą. — Nie. Wszystko jest pod kontrolą. Będę się z państwem kontaktował. — Detektyw wykonał ruch, jakby chciał zasalutować, i ruszył do swojego wozu. Samochód był niezdecydowanej barwy, podobnie jak włosy Greena i jego ubranie, mogące pochodzić z każdej dekady. Detektyw miał nieprzyjemne spojrzenie i twarz, której nie sposób zapamiętać. Równie trudno było określić jego wiek. Znakomicie wtapiał się w tłum, był więc idealny do swojej roli. — Kochanie, wróciłam! — zawołała Jessie nerwowo. — Słuchaj, jesteśmy zaproszeni jutro na kolację — usiłowała wykrzesać z siebie poprzedni entuzjazm, lecz nagle przestało ją to obchodzić. Detektyw Green był o wiele ważniejszy niż Astrid. — Do kogo? — Ian przyrządzał sobie w kuchni drinka. I tym razem nie było to białe wino, a whisky, którą rzadko pijał, chyba że mieli gości ze Wschodniego Wybrzeża. 95

— Do Astrid Bonner, tej nowej klientki, którą poznałam w sklepie. Jest urocza, na pewno ją polubisz. — Co to za jedna? — Przecież ci mówiłam. To ta wdowa z ceglanego pałacu na rogu. — Ach, racja — starał się uśmiechnąć, lecz bez powodzenia. — Spotkałaś Greena? Kiwnęła głową. — Myślałam, że to glina. Mało nie wylazłam ze skóry. — Ja też. Zabawnie jest tak żyć, prawda? Pominęła milczeniem tę uwagę i usiadła. — Mógłbyś dla mnie też zrobić? — Szkocką z wodą? — Czemu nie? — tego popołudnia wypiła już dwie. — Proszę bardzo. A zatem idziemy zwiedzać posiadłości wdówki? — rzucił obojętnie, wrzucając lód do jej szklanki. — Sam zobaczysz. Ach, Ian... namówiłam ją, żeby poszła z nami na balet. Chyba nie masz nic przeciwko temu? — Jan pociągnął łyk whisky, potem drugi, a potem spojrzał jej w oczy. Bardzo nie spodobało się to, co zobaczyła. — Kochana, to wszystko w ogóle niewiele mnie obchodzi. Po kolacji próbowali się kochać, lecz po raz pierwszy, odkąd się poznali, Ian nie mógł. Widocznie to także niewiele go obchodziło. Jessie miała uczucie, że to początek końca.

96

ROZDZIAŁ 11 — Jesteś gotowy? — Jessica posłyszała hałas w pokoju Iana. Właśnie kończyła się czesać. Miała na sobie białe jedwabne spodnie turkusowy sweter i wciąż nie była pewna, czy dobrze wygląda. Dom Astrid nieomal obligował do tego, żeby się wystroić, Ian zaś jak zwykle ukrył się w pracowni. — Ian! Ubrałeś się już? — Krzątanie ustało usłyszała kroki. — Mniej więcej — uśmiechnął się do niej, stając w drzwiach sypialni. Miał na sobie nowy granatowy blezer od Cardina, kremową koszulę, bordowy krawat i beżowe gabardynowe spodnie, które wiozła mu z Francji. Jego nogi wydawały się w nich jeszcze zgrabniejsze i dłuższe. — Panie Clarke, wygląda pan oszałamiająco. — Pani także — ukłonił się szarmancko i objął ją ramieniem, kiedy do niego podeszła. — A może byśmy tak zostali w domu?... — w jego ich pojawił się psotny błysk. — Nie dotykaj mnie, lubieżniku! Astrid byłaby niepocieszona, gdyśmy nie przyszli. Obiecuję, że ją polubisz. — Obiecanki, cacanki!... — Podał jej żakiet wiszący na krześle w holu. Szedł na tę kolację, aby jej sprawić przyjemność. Myśli miał zajęte czym innym. Poszli pieszo. Był to jeden z pierwszych chłodnych jesiennych wieczorów. Jesień w San Francisco różni się bardzo od nowojorskiej. Jest łagodna, subtelna i umiarkowana. Po części właśnie dlatego się tu sprowadzili i od razu pokochali to miasto. Jessie nacisnęła dzwonek. Odpowiedziała im cisza. — Może uznała, że jednak nie chce nas widzieć — podsunął Ian. — Och, przestań. Najchętniej siedziałbyś tylko nad tą twoją książką... — uśmiechnęła się z triumfem, słysząc kroki. Drzwi otworzyły się i stanęła w nich Astrid w długiej do ziemi czarnej sukni z dzianiny, ozdobionej sznurem pereł. Włosy miała luźno spięte na karku, a oczy jej

97

błyszczały, kiedy wprowadzała ich do środka, Ian był oszołomiony. Zgodził się na tę kolację, by nie drażnić Jessie. Spodziewał się typowej wdowy w średnim wieku, a nie zjawiska w czerni o kibici drezdeńskiej lalki, łabędziej szyi i... takiej twarzy. Ta twarz od razu chwyciła go za serce, podobnie jak spojrzenie. To nie była wdowa. To była kobieta. Astrid przywitała się serdecznie z Jessie, Ian zaś przez chwilę stał z tyłu, niezdecydowany, czy ma pożerać wzrokiem intrygującą nieznajomą, czy też wykwintne wnętrze, w jakim nagle się znalazł. — A to jest właśnie Ian — usłyszał. Wyciągnął rękę, czując się jak mały chłopiec przedstawiany przez matkę. „Przywitaj się z panią". — Miło mi panią poznać. Cieszył się, że ma na sobie blezer od Cardina i krawat. Kolacja nie należała do zwyczajnych, a ta kobieta z pewnością była snobką. W takim otoczeniu... Na dodatek wdowa... Nowobogacka, uznał zrazu — coś jednak podpowiadało mu, że się myli. Nie miała przesadnie wyskubanych brwi ani oczu śniętej ryby jak snobka. Wyglądała jak ktoś. Astrid zaśmiała się radośnie i poprowadziła ich do biblioteki, a Ian i Jessica wymienili spojrzenia, mijając delikatne szkice i akwaforty rozwieszone wzdłuż schodów. Picasso, Renoir, znowu Renoir, Manet, Klimt, Goya, Cassatt... Iana korciło, by zagwizdać z podziwu, Jessica zaś miała na twarzy wypisaną satysfakcję osoby, która prowadzi niedowiarków do nawiedzonego domu w sąsiedztwie. Komentarze musieli zachować do chwili, gdy znajdą się w domu, lecz teraz ogarnął ich psotny nastrój. Mijając męża w drzwiach biblioteki, Jessie uszczypnęła go lekko w pośladek. W bibliotece czekały przystawki i smakowity pasztet. Biorąc z rąk gospodyni plaster pasztetu na cienkim toście, Ian roześmiał się.

98

— Pani Bonner, nie wiem, jak to powiedzieć... Czuję się jak smarkacz, ale jestem oczarowany pani domem. I jego gospodynią — uśmiechnął się tym niewinnym uśmiechem, który Jessie tak lubiła. Astrid mu zawtórowała. — To prześliczny komplement, ale proszę nie mówić do mnie pani Bonner. W przeciwieństwie do pana czuję się wtedy, jakbym była starsza od Matuzalema. A więc albo „Astrid" — łobuzersko uniosła palec — albo wyrzucę pana za drzwi. Tylko nie „ciociu Astrid", Boże uchowaj! Zaśmiali się wszyscy troje. Astrid zrzuciła buty i usadowiła się godnie na ogromnym fotelu, podwijając pod siebie nogi. — Cieszę się, że dom się wam podoba — powiedziała. — Bywa kłopotliwy, to prawda, zwłaszcza teraz, kiedy nie ma Toma. Czasami mam wrażenie, że do niego nie dorosłam, jakby w rzeczywistości leżał do mojej matki, a ja bym dbała tylko o niego pod jej nieobecność. Śmieszne, prawda? Ian zastanawiał się, czy Astrid mówi szczerze, czy też wie o tym, że dom pasuje do niej jak ulał. Wyobrażał sobie Toma, jak buduje go dla niej od podstaw, począwszy od ścian, a skończywszy na obrazach widoku z okna. — Ten dom jest jakby stworzony dla ciebie — rzekł patrząc jej prosto w oczy. — Pod pewnymi względami tak, pod innymi nie. Ludzi czasem przeraża taki styl życia. Obfitość dóbr, które stwarzają... stwarzają coś, co można by nazwać aurą dostatku. Częściowo to zasługa Toma, częściowo... o, tych rzeczy — gestem objęła fortunę w dziełach sztuki. — Trochę wniosłam ja— przyznała. — Jeśli żyjesz wśród takich przedmiotów, ludzie czegoś od ciebie oczekują. Spodziewają że jesteś kimś, kim nie jesteś, a nie przyglądają ci się na tyle długo, by zobaczyć, jaki jesteś naprawdę. Mówiłam już Jessie, że najchętniej zamieniłabym ten dom na wasz klejnocik. Ale... — Astrid uśmiechnęła się jak kot przeciągający się leniwie na słońcu — to nie jest złe miejsce do mieszkania. — Powiedziałbym — podchwycił Ian — że to diabelnie dobre miejsce do mieszkania, pani... Astrid. — Jego niezręczność została skwitowana śmiechem. — 99

Kiedy my włączamy suszarkę, wysiada nam pralka, a hydraulik raz o mały włos nie utopił się w piwnicy. Nasz klejnocik, jak widać, ma kilka wad. — Mimo wszystko wygląda zachęcająco. Jasne było, że nic takiego nie zdarza się w domu Astrid, toteż Jessie uśmiechnęła się szeroko wspomniawszy, jak ostatnio wybiło wszystkie bezpieczniki, a Ian ogłosił strajk. Spędzili wieczór przy świecach, dopóki Ian nie nabrał ochoty do pracy i nie stwierdził, że maszyna do pisania też potrzebuje prądu. Chyba odgadł, o czym akurat myślała, bo zrobił skruszoną minę. — Cóż, dzieci? Macie ochotę pozwiedzać? — przerwała ich rozmyślania Astrid. Jessie nie widziała jeszcze całości, Ian też z zapałem zerwał się z miejsca. Astrid ruszyła na bosaka przez wyłożony dywanem hol, zapalając światło w mosiężnych lichtarzach, otwierając kolejne drzwi i włączając kolejne lampy. Na górze były trzy sypialnie. Ta, którą zajmowała Astrid, miała żółte kwieciste tapety i ogromne łoże z baldachimem. Rozciągał się z niej ten sam wspaniały widok na zatokę. Do sypialni przylegał niewielki, wyłożony lustrami buduar i biała marmurowa łazienka. Podobna, tylko z marmuru o zielonkawym odcieniu, mieściła się po przeciwnej stronie korytarza, obok eleganckiej sypialni w stylu prowansalskim, pełnej francuskich bibelotów. — Tu sypia moja matka, kiedy przyjeżdża do miasta, i jest to dla niej najbardziej odpowiednie wnętrze. Zrozumiecie, co mam na myśli, kiedy ją poznacie. To drobniutka, ruchliwa śmieszka. Lubi, żeby wszędzie było pełno kwiatów. — Mieszka na wschodzie? — Ian pamiętał tylko, że Jessie mówiła mu, iż Astrid pochodzi z Nowego Jorku. — Nie. Pięć lat temu kupiła w Kalifornii ranczo i żyje sobie jak u Pana Boga za piecem. Myśleliśmy, że znudzi się po pół roku, ale ku swemu zdumieniu znalazła tam swoje miejsce. Jest bardzo niezależna, często jeździ konno i udaje kowboja. Dodam, że liczy sobie siedemdziesiąt dwa lata. Ma w sobie coś ze stylu Colette. Jessie wyobraziła sobie niewysoką siwą kobietkę w kowbojskim stroju na tle tych delikatnych mebli. Oczywiście jeśli choć trochę przypomina Astrid, efekt mógł 100

być zaskakujący, zważywszy, że kowbojskie buty pochodziły pewnie od Gucciego, a szerokoskrzydły kapelusz od Adolfa. Sypialnia obok pokoju Astrid była poważniejsza i najwyraźniej należała kiedyś do jej męża. Goście wymienili zdumione spojrzenia. Osobne sypialnie? No tak, przy tej różnicy wieku... Dalej mieścił się wielki elegancki gabinet, cały w czerwonej skórze, z pięknym biurkiem, na którym stały zdjęcia Astrid. Przez ten pokój gospodyni przemknęła jak kometa i wróciła do holu, zamykając za sobą drzwi. — Fantastyczne — westchnęła Jessie. Był to ten rodzaj domu, w którym chciałoby się zostać na zawsze. Zrozumieli, czemu Astrid nie znalazła sobie czegoś mniejszego. W tych wnętrzach zawarta była historia ludzi, którzy w nich mieszkali — kawał dobrego życia. — Dół już widzieliście. Nic nadzwyczajnego, ale w sumie całość niebrzydka. Jessie zwróciła uwagę, że nigdzie nie widać śladu służby. Należałoby się spodziewać przynajmniej pokojówki w białym fartuszku i lokaja, najwyraźniej jednak Astrid mieszkała sama. — Lubicie kraby? Powinnam była zadzwonić wcześniej i zapytać, ale zapomniałam — na twarzy Astrid pojawiło się zakłopotanie. — Uwielbiamy — odpowiedziała za oboje Jessie. — Och, to dobrze. Ilekroć przygotuję je dla kogoś, okazuje się, że jest na nie uczulony czy coś w tym rodzaju. Ja gotowa bym się sprzedać za kraby! Była to niezwykła biesiada. Na środku stołu w jadalni piętrzyła się góra okazałych krabów ułożonych na ogromnym półmisku, obok stała karafka białego wina, do tego sałata i gorące bułeczki. Astrid podwinęła rękawy czarnej sukni, kazała Ianowi zdjąć marynarkę i nachyliła się nad półmiskiem, podekscytowana jak dziecko. — Ian, ty paskudniku!... Ja pierwsza go wypatrzyłam! — zachichotała, kiedy sprzątnął jej sprzed nosa wyjątkowo dorodny okaz. Rzeczywiście wyglądała jak mała dziewczynka, której matka, wychodząc na wieczór, pozwoliła zaprosić przyjaciół na kolację pod warunkiem, „że wszyscy będą 101

grzeczni". Miała mnóstwo uroku i zarówno Jessie, jak i Ian zakochali się w niej po uszy. Wieczór upłynął nad wyraz przyjemnie. Ot, trójka całkowicie beztroskich ludzi folguje wyszukanym gustom i ulubionym przyjemnościom. Dawno już minęła północ, kiedy Ian wstał i wyciągnął rękę do Jessie. — Astrid, mógłbym tu zostać do rana, ale jutro muszę popracować nad książką, a Jessie, kiedy się nie wyśpi, zmienia się w potwora. — Wszyscy żałowali, że wieczór dobiegł już końca. — Pójdziesz z nami na balet w przyszłym tygodniu? — Z przyjemnością. Muszę przyznać Jessie stuprocentową rację: uprzedzała mnie, że cię polubię. Pierwszy raz pójdę gdzieś z jakąś parą i nie będę się czuła jak piąte koło u wozu. — Ładne mi piąte koło! — wszyscy parsknęli śmiechem. Astrid uściskała ich na odchodnym, jakby znali się od lat. Oni też mieli wrażenie, że ta kobieta, stojąca boso na progu swego domu, jest ich starą przyjaciółką. Pomachała im jeszcze ręką, nim zniknęła za czarnymi lśniącymi drzwiami, zdobnymi mosiężną kołatką w kształcie lwiej głowy. — Jezu Chryste, Jess, jaki wspaniały wieczór! I jaka cudowna kobieta!... Jest zdumiewająca. — Prawda? Chociaż musi być strasznie samotna. Zaprasza ludzi do swojego życia w taki sposób, jakby miała w sobie mnóstwo miłości i nikogo, komu mogłaby ją ofiarować. — Jessie ziewnęła szeroko, a Ian skinął głową. Najbardziej lubili wieczorem omawiać miniony dzień. Ian zawsze był tuż obok, dzielił z Jessie sekrety, opinie, wątpliwości. Jessie starannie wymazała z pamięci okres jego pobytu w areszcie. — Ciekawe, jaki był jej mąż? Chyba nie tak zabawny jak ona. — Dlaczego tak sądzisz? — zdziwiła się Jessie. Nic nie wskazywało, by Tom Bonner miał mniej poczucia humoru niż jego żona. W końcu pojęła, co Ian miał na myśli.

102

— Osobne sypialnie? — Uśmiechnął się z zażenowaniem, a ona go uszczypnęła. — Ty zbereźniku! — Nie jestem zbereźnikiem. I uprzejmie zauważam, madame, że nawet jako dziewięćdziesięciolatek nie dam się wyrzucić z twojej sypialni. Ani z twojego łóżka! — objął ją, wielce z siebie zadowolony. — Czy to obietnica, panie Ciarke? — Mogę ją złożyć na piśmie. — Trzymam cię za słowo — pocałowała go, zanim weszli do domu. — Cieszę się, że polubiłeś Astrid, kochany. Ja jestem nią oczarowana i chciałabym poznać ją lepiej. Świetnie się z nią rozmawia. Wiesz? omal nie zaczęłam się jej zwierzać. Rozmawiałyśmy wczoraj tak serdecznie — Jessie wzruszyła ramionami; trudno było ubrać to w słowa, a Ian się nie nachmurzył. — Po prostu człowiek chciałby być z nią szczery. Ian zatrzymał się i spojrzał na żonę. — Powiedziałaś jej o tym? — Nie. — To dobrze. Mam wrażenie, że się oszukujesz, Jess. To miła kobieta, ale nikt nie zrozumie tego, co nas dręczy. Nikt. Jak powiedzieć komuś, że czeka cię proces o gwałt? Zrób nam obojgu przysługę, skarbie, i trzymaj język za zębami. Mam nadzieję, że całe to gówno wyschnie i zdołamy o nim zapomnieć. Jeśli rozpowiemy ludziom, przez lata nie będziemy się w stanie od tego uwolnić. — Ja też doszłam do takiego wniosku. Kochanie, zaufaj mi troszkę, dobrze? Nie jestem głupia. Wiem, że większość ludzi nie wiedziałaby, jak się zachować w tej sytuacji. — Więc nie stawiaj ich przed taką koniecznością. Jessica nie odpowiedziała, Ian wyprzedził ją, by otworzyć drzwi. Po raz pierwszy ich samotność we dwoje zaczęła jej ciążyć. Nie mogła pozmawiać z nikim innym prócz Iana. On sobie tego nie życzył. W przeszłości zawsze była to kwestia wyboru. 103

Weszła do środka i zdjęła żakiet w holu. — Napijesz się herbaty przed snem? — Nastawiła czajnik słysząc, że idzie do pracowni. — Nie, dziękuję. Stanęła w drzwiach, patrząc na niego z uśmiechem. Obok stosu papierów na biurku stał kieliszek koniaku, Ian rozluźnił krawat i spojrzał na żonę. — Witam piękną panią. — Chcesz pracować? — spytała z niedowierzaniem. — Tylko chwilę. Skinęła głową i poszła zestawić czajnik z palnika; gwizdał jak oszalały. Zrobiła sobie herbatę, pogasiła światła i na palcach przeszła do sypialni. Wiedziała, że minie wiele godzin, nim Ian położy się obok niej. Po ostatniej nocy, kiedy zawiodła go męskość, bał się znowu próbować. Obydwoje czuli gorzki smak porażki. Podobnie jak wszystko, co się ostatnio zdarzyło, był nowy, bolesny i przykry. Wieczór spędzony z Astrid w teatrze był równie udany jak kolacja u niej. Przed wyjściem Jessie przygotowała późną kolację, która czekała na nich w domu: tatar, szparagi na zimno, bukiet serów, francuski chleb i domowej roboty ciasto. Na koniec wielka micha świeżych truskawek i duża kryształowa salaterka bitej po wiedeńsku śmietany. Efekt był taki, że ledwie zdążyli na czas. Za to po powrocie wysiłki Jessie spotkały się z należytym aplauzem. — Dziewczyno, czy ty czegoś nie potrafisz? — Och, mnóstwa rzeczy — roześmiała się mile połechtana Jessie. — Nie wierz jej. Jest zdolna do wszystkiego — Ian cmoknął ją przelotnie, rozlewając do kieliszków bordeaux Chateau-Margaux rocznik 1955. Na tę okazję wyciągnął jedno ze swoich ulubionych win. Teraz czuli się już razem zupełnie swobodnie, prześcigali się w opowiadaniu dowcipów i anegdotek. Byli mniej więcej w połowie drugiej butelki wina, kiedy Astrid wstała, spoglądając na zegarek.

104

— Mój Boże, dzieci, już druga! Ja wprawdzie nie muszę wstawać o brzasku, ale wy przecież pracujecie. Mam wyrzuty sumienia, że was tak długo trzymałam. Ian i Jessie wymienili spojrzenia, których Astrid, zajęta szukaniem torebki, na szczęście nie dostrzegła. Rzeczywiście musieli wcześnie wstać. — Nie żartuj. Taki wieczór to dla nas święto — uśmiechnęła się Jessie do przyjaciółki. — Na pewno nie takie jak dla mnie. Nie macie pojęcia, jak mi się podobało. Co robisz jutro, Jessico? Może dasz się porwać na lunch do Villa Taverna? — Hm... — Jessie znów zerknęła na Iana. — Wybacz, Astrid, ale mamy spotkanie w interesach i nie wiem, do której potrwa. — Wobec tego zadzwońcie do mnie, jak skończycie, i pójdziemy we trójkę. — Astrid znalazła torebkę i była gotowa do wyjścia. — Lepiej przełóżmy to na inny dzień — wtrącił się stanowczo Ian. — Jesteście paskudni... — Astrid nagle wyczuła między nimi napięcie, którego wcześniej nie było. Przypomniało jej się, że Jessie napomknęła o jakichś problemach, kiedy rozmawiały po raz pierwszy. Potem nigdy już o tym nie mówiły, Astrid zaś założyła, że chodzi finanse. Dziwne, lecz nie mogło to być nic innego. Oboje tryskali zdrowiem, a już na pewno ich problem nie dotyczył sfery uczuciowej zbyt dużo było całusów, dotknięć, krótkich uścisków, kiedy stali obok siebie. Nie, tych dwoje na pewno bardzo się kochało. — Może pójdziemy w sobotę do kina? — przerwał Ian zbyt długą chwilę milczenia. — Nie jest to może rozrywka tak wyszukana jak balet, ale w „Union" grają nowy francuski thriller. Czy ktoś jest zainteresowany? — Świetny pomysł! — ucieszyła się Jessie, a Astrid uśmiechnęła ostrożnie. — Tylko pod warunkiem, że ktoś kupi mi wiadro popcornów. Z masłem! — Przysięgam, że ci kupię — Ian położył dłoń na sercu. — Słowo honoru?

105

— Słowo honoru — potwierdził i wszyscy wybuchnęli śmiechem. Potrafisz się targować! — Muszę. Jestem nałogową popcornistką. Pamiętaj o maśle! Spojrzała na niego surowo, a Ian uścisnął ją po bratersku. Odwzajemniła uścisk, po czym wspięła się na palce, by ucałować Jessie policzek. — No, a teraz kładźcie się już spać. Naprawdę mi przykro, tak się zasiedziałam. — A my bardzo się z tego cieszymy. Jessica odprowadziła ją do drzwi i Astrid wyszła z dziwnym, wręcz niesamowitym uczuciem, że coś wisi w powietrzu, tuż nad ich wami, niczym potężny głaz. Rano miała się odbyć rozprawa wstępna.

ROZDZIAŁ 12 Jessica weszła do niewielkiej sali rozpraw, kurczowo ściskając Iana za rękę. Znów miała na sobie granatowy kostium i ciemne okulary, a Ian był zmęczony i blady. Nie wyspał się, na dodatek bolała go głowa. Wieczorem wypili w trójkę dwie butelki Chateaux-Margaux. Martin Schwartz czekał na nich w środku. Siedział przy małym biurku pod ścianą, czytając akta. Kiedy ich zobaczył, skinął, żeby wyszli na zewnątrz. — Zamierzam zgłosić wniosek o przesłuchanie przy drzwiach zamkniętych — powiedział. — Uprzedzam was, żebyście nie byli zaskoczeni. — Wyglądał tak urzędowo, że było to aż przykre. — Co to oznacza? — zapytał Ian, marszcząc posępnie brwi. — Na sali będziesz tylko ty, ona, prokurator, sędzia i ja. Mam wrażenie, że bez osób postronnych panna Burton będzie mówić bardziej otwarcie. To rozsądny środek ostrożności. Jeśli sprowadzi przyjaciół, będzie im się chciała wydać czysta i nieskalana jak świeży śnieg. Poza tym może źle zareagować na obecność Jessiki.

106

Z niepojętego powodu Jessica mimowolnie wzdrygnęła się na dźwięk swego imienia. — Jeśli ja mogę to znieść, to ona także. — Była potwornie zdenerwowana i obawiała się tego spotkania, każda cząstka jej ciała drżała na samą myśl o nim. Ta kobieta była dla niej ucieleśnieniem zła. Uosabiała niewierność Iana, porażkę Jessiki, niepewną przyszłość i wszystkie te niewiarygodne przeszkody, które cudem chyba pokonała, by zapłacić kaucję. Martin czuł, że oboje są spięci do granic wytrzymałości. Podejrzewał też, że głównym powodem zdenerwowania Jessie jest Margaret Burton. — Zaufaj mi, Jessie. Przesłuchanie przy drzwiach zamkniętych będzie lepsze dla wszystkich zainteresowanych. Zacznie się za kilka minut. Może byście się tak przeszli po holu? Nie odchodźcie daleko; wyjdę i dam wam znak, kiedy sędzia będzie gotów. Ian czuł, że ramiona ciążą mu jak ołów. Skinął głową bez słowa i Martin wrócił na salę. W trakcie przechadzki nie mieli o czym mówić. Myśli Jessiki wędrowały po innych marmurowych holach: w ratuszu, gdzie brali ślub, przed gabinetem dyrektora w szkole średniej, w domu pogrzebowym w Bostonie, gdzie chowali Jake'a, a potem jedno po drugim jej rodziców. — Jessie? — Co? — zmarszczyła brwi, z trudem wracając do rzeczywistości. — Dobrze się czujesz? — Martwił się o nią. Ściskała go za rękę i szła coraz szybciej. Musiał nią potrząsnąć, by zwrócić jej uwagę. — Tak, dobrze. Po prostu się zamyśliłam. — Dajże spokój, wszystko będzie dobrze. Odpręż się. — Po oczach widział, że będzie miał z nią ciężką przeprawę. Była zanadto zdenerwowana, aby zdobyć się na rozwagę lub uprzejmość.

107

— Przepraszam, ale panuje tu taka upiorna atmosfera... Nie czujesz tego? Może mi się tylko wydaje... — zaczynała się zastanawiać, czy przypadkiem nie traci zmysłów. — Upiorna? Paskudna, z tym się zgodzę — próbował się uśmiechnąć, lecz nie patrzyła na niego. Była gdzieś daleko, oczy miała niewidzące. Naprawdę się o nią trapił. — Jess, weź się w garść, inaczej wyślę cię do domu. — Dlaczego? Żebym jej nie widziała? — To jest dla ciebie największy problem? Jezu!... Mnie grozi wyrok, a ty się zamartwiasz, czy zobaczysz tę idiotkę, czy nie. A kogo ona obchodzi? Bardziej interesuje mnie, czy nie unieważnią mojego zwolnienia za kaucją. — Nie unieważnią. — Skąd wiesz, do diabła? — Bo... och, nie wiem. Po prostu nie mogą, i tyle. Dlaczego mieliby to zrobić? — Teraz miała jeszcze jeden powód do zmartwienia. — A dlaczego nie? — Rzeczywiście, nie mają żadnego powodu się krępować, zwłaszcza że nie uwiodłam ani inspektora Houghtona, ani Barry'ego Yorka, naszego ukochanego poręczyciela — w głosie Jessiki słychać było gorycz i strach. — Idź do domu, Jess. — Odczep się! Ian zamilkł nagle i spojrzał gdzieś poza nią. Jessica się odwróciła. Miała wrażenie, że uczestniczy w filmie puszczanym w zwolnionym tempie. W holu stała Margaret Burton. Miała ten sam kapelusz co wtedy, do niego tym razem bardzo spokojną beżową garsonkę oraz białe rękawiczki. Ubranie było tanie, ale schludne i odpowiednie do okoliczności. Wyglądała jak typowa nauczycielka albo bibliotekarka — osoba poważna i zupełnie bezpłciowa. Włosy miała ciasno ściągnięte do tyłu i związane na karku w ledwie widoczny spod kapelusza węzeł. Odrostów nie było widać. Bez

108

makijażu, w brzydkich czarnych butach na niskim obcasie sprawiała wrażenie kobiety, którą tylko siłą można zmusić do stosunku. Ian patrzył na nią przez długą chwilę bez słowa, potem się odwrócił. Jessica wrosła w podłogę. Na jej twarzy malowała się nienawiść, jakiej Ian nigdy u niej nie widział. — Jess... chodź, kochanie. Proszę — pociągnął ją za łokieć, lecz nie dała się ruszyć. Margaret Burton zniknęła w sali rozpraw, Ian nie był nawet pewien, czy ich zauważyła. Tuż za nią podążył szybkim krokiem inspektor Houghton, potem wyszedł Schwartz i przywołał lana. Jessie wciąż stała bez ruchu. — Jess, najlepiej usiądź tu na ławce. Wrócę najszybciej, jak się da. — Była w strasznym stanie, a on nie mógł jej w tej chwili pomóc. — Ian? — spojrzała na niego dziwnym wzrokiem, jemu zaś serce omal nie pękło. — Ja już nic nie rozumiem. W jej oczach nie było łez, tylko ból. — Ja też nie. Ale teraz muszę tam wejść. Posiedzisz tu spokojnie czy wolisz wrócić do domu? — Nie był pewien, czy może jej zaufać. To spojrzenie było aż nadto znajome. — Będę przy tobie. Nie odpowiedziała dokładnie na jego pytanie, lecz nie miał już czasu się spierać. Zniknął w sali rozpraw, a Jessie usiadła na zimnej marmurowej ławce. Obserwowała przechodzących ludzi. Zwykłych ludzi: mężczyzn z aktówkami, kobiety ściskające w dłoniach chusteczki, umorusane dzieci w zdartych butach i przykrótkich spodniach, pomocników szeryfa, adwokatów, sędziów, ofiary, oskarżonych, świadków... Wchodzili i wychodzili, a Jessie siedziała i rozmyślała o Margaret Burton. Kim ona jest? Dlaczego to zrobiła? Dlaczego wybrała właśnie Iana? Miała tak cholernie zasadniczą minę i tak dumnie unosiła głowę, wchodząc do sali rozpraw... Sala rozpraw... Wzrok Jessie przykuły nagle drzwi tejże sali. Były z ciemnego, połyskliwego drewna, miały mosiężne klamki i dwa małe okienka, które wyglądały jak oczy. Te 109

oczy zaglądały do środka. Musiała tam wejść. Musiała ją zobaczyć, posłuchać, zrozumieć... Musiała! Na klamce wisiała krzywo tabliczka z napisem „Rozprawa zamknięta", przy drzwiach stał strażnik w szarym uniformie, obserwując bez zainteresowania przechodzących. Jessica wstała, wygładziła spódnicę i raptem spłynął na nią spokój. Na twarz przywołała lekki uśmiech. W kąciku jej oka coś drżało nieznacznie, ale kto by to zauważył? Wyglądała na doskonale opanowaną. Podeszła do drzwi uśmiechnęła się do woźnego, kładąc rękę na klamce. — Przepraszam panią. To rozprawa zamknięta. — Tak, wiem — rzekła z zadowoleniem, jakby sama tak zarządziła. Ucieszyła się, że jej polecenia zostały wykonane. — Uczestniczę w tej rozprawie. — Ach, pani mecenas! — strażnik usunął się na bok. Motyl w oku Jessiki zatrzepotał gwałtowniej, jakby chciał wyfrunąć. Spokojnie przytaknęła. O Jezu, a jeśli każe jej pokazać jakieś zaświadczenie? Albo wejdzie porozmawiać z sędzią?... Jednakże woźny uprzejmie otworzył drzwi i Jessie niespiesznie weszła do środka. Scenę rozegrała z typową dla niej pewnością siebie, nikt nie kwestionował jej poczynań. Ale co teraz? A jeżeli sędzia wstrzyma postępowanie? Jeżeli ją wyrzucą? Jeżeli... Sędzia był niski, siwy i nijaki. Podniósł na nią wzrok zza okularów, bynajmniej nie zaskoczony, i zerknął na Martina Schwartza. Ten popatrzył na Jessikę, skinął niechętnie głową i spojrzał na prokuratora, który wzruszył ramionami. Została. Przed ławą sędziowską siedział inspektor Houghton, który składał świadczenie. W wyłożonej boazerią sali siedzenia w pierwszym rzędzie obite były skórą, dalsze miały proste drewniane oparcia. Było tu niewiele przestronniej niż w gabinecie Schwartza, lecz w powietrzu wyczuwało się aurę silnego napięcia. Ian siedział z Martinem przy biurku po lewej stronie, trochę dalej Margaret Burton i zastępca prokuratora, którym — co jeszcze bardziej zmartwiło Jessie — była kobietą. Młoda, żylasta, z mocno polakierowanymi włosami i grubą warstwą pudru na bladej twarzy. Miała na sobie niemodną zieloną sukienkę i prosty sznur 110

pereł, z kącików jej ust biegły twarde, gniewne bruzdy. Emanowało z niej święte oburzenie na krzywdę wyrządzoną jej klientce. Odwróciła się, by spojrzeć na Jessikę. Wymieniły lodowate spojrzenia. Wyglądały na rówieśnice, lecz Jessie dojrzała w jej wzroku pogardę i zrozumiała, co się tu szykuje. Walka klas. Wykształcony, pozbawiony skrupułów wielki pan z Pacific Heights zgwałcił ubogą, bezbronną i źle zrozumianą wywodzącą się z nizin sekretarkę, której będzie bronić czysta, nieustępliwa i całą duszą oddana sprawie przedstawicielka klasy średniej. Tego tylko jeszcze brakowało! Jessie zastanowiła się, czy jest właściwie ubrana. Tyle że ona nawet w spodniach i trykotowej koszulce zadawałaby szyku, który w tych kobietach budził nienawiść. Szaleństwem byłoby sądzić, że jej odzienie cokolwiek zmieni na lepsze. Margaret Burton chyba nie zauważyła jej wejścia, a w każdym razie nie dała tego po sobie poznać — podobnie jak Ian. Jessie wśliznęła się cicho na krzesło tuż za nim. Ian wzdrygnął się nagle, jakby otrzymał policzek, kiedy zaś ujrzał ją za sobą, w jego wzroku odmalował się szok. Potrząsnął głową, przechylił się ku niej, jakby chciał coś powiedzieć, lecz oczy Jessie były twarde jak stal. Ścisnęła krótko jego ramię, a on odwrócił wzrok: nie było sensu się spierać. Zauważyła tylko, że przygarbił się jeszcze bardziej. Houghton wstał ze swego miejsca, podziękował sędziemu i usiadł obok panny Burton. Co teraz? Serce Jessiki załomotało. Naraz przestała być pewna, że chce tu być. Co teraz usłyszy? Czy zdoła to znieść? A jeżeli się załamie, wpadnie w szał, zacznie krzyczeć?... — Proszę podejść, panno Burton. Kiedy Margaret Burton powoli opuszczała swoje miejsce, Jessie przeraziła się nagle, że zemdleje. W skroniach jej huczało, dłonie drżały. Odczytano tekst przysięgi i Jessica wreszcie zdołała podnieść wzrok. Dlaczego właśnie ta kobieta?... Była taka pospolita, taka brzydka, taka... tania. Mimo wszystko Jessie musiała przyznać, że ma w sobie coś — świadczył o tym kształt złożonych na kolanach dłoni, ślady urody na twarzy — tyle że teraz zbyt zgorzkniała, by wabić. 111

Zastanowiła się, co czuje Ian znalazłszy się z nią twarzą w twarz. Sprawiał wrażenie oddalonego o tysiące mil. Margaret Burton była dużo, dużo bliżej. Jessie zdało się, że widzi każdy por jej skóry, każdy włos, każde włókno ponurej beżowej garsonki. Miała ochotę podbiec, uderzyć ją i potrząsać dopóty, aż powie prawdę. Coś utkwiło jej w gardle. Zakaszlała, próbując odzyskać równowagę. — Panno Burton, proszę przedstawić nam przebieg wydarzeń tego dnia od chwili, gdy po raz pierwszy zobaczyła pani pana Clarke'a. Proszę mówić jasno, własnymi słowami. To dopiero wstępne przesłuchanie, które ma zdecydować, czy sprawa w ogóle zasługuje na uwagę sądu. Sędzia mówił takim tonem, jakby czytał etykietę na soku pomarańczowym. Zapewne powtarzał tę formułkę tysiące razy i przestał rozumieć sens własnych słów. Ale dla Margaret Burton było to coś nowego. Uśmiechnęła się nieznacznie i odrobinę wyniośle, po czym odchrząknęła. Inspektor Houghton obserwował ją ze zmarszczonym czołem. Prokurator nie odrywała wzroku od sędziego. — Panno Burton? — sędzia zerknął w powietrze przed stołem oskarżenia. — Tak, proszę pana... To jest, wysoki sądzie. Jessikę opanowało nieodparte wrażenie, że Margaret Burton wygląda raczej na zwyciężczynię niż skrzywdzoną ofiarę. Wydawała się wręcz zadowolona. Bez sensu. Z czego miałaby być zadowolona? Jednakże trudno się było pozbyć tego uczucia. A potem zaczął się występ. — Zjadłam lunch u Enrica i wracałam do pracy... Miała płaski, niemiły głos. Nieco za wysoki, nieco za krzykliwy: dobry do gderania. I zbyt głośny, by wyrażać odczucia głęboko zranionej duszy. Jessica zastanawiała się, czy sędzia słyszy cokolwiek prócz słów. Nic na to nie wskazywało. — Szłam pieszo ulicą — ciągnęła Margaret Burton — a ten pan zaproponował, że mnie podwiezie. — Proponował czy kazał pani wsiąść do samochodu? Pokręciła głową nieomal z żalem. — Nie, nie kazał... Właściwie nie. 112

— Co to znaczy: „właściwie nie"? — Hm, myślę, że pewnie by się wściekł, gdybym odmówiła, ale dzień był upalny, autobus nie nadjeżdżał, a ja byłam już spóźniona do biura, więc... — kobieta spojrzała w obojętną twarz sędziego — powiedziałam mu, gdzie pracuję... Urwała na chwilę, spojrzała na swoje dłonie i westchnęła patetycznie. Jessie miała ochotę skręcić jej kark. Wbiła paznokcie w ramię Iana, aż podskoczył i odwrócił do niej zmartwioną twarz. Z przymusem uśmiechnęła się blado. Poklepał jej dłoń i znów skupił całą uwagę na Margaret Burton. — Proszę kontynuować — ponaglił sędzia. Zdawać się mogło, że zgubiła wątek. — Przepraszam, wysoki sądzie. No więc... nie zawiózł mnie do biura. Wiem, że głupio zrobiłam, że wsiadłam do jego auta, ale... była taka śliczna pogoda, a on wyglądał na miłego człowieka. Myślałam... nie zdawałam sobie sprawy... — nieoczekiwanie z jej oka wypłynęła łza, potem jeszcze jedna. Uścisk dłoni Jessie na ramieniu Iana stał się nie do zniesienia. Sięgnął po jej rękę i przytrzymał, aż cofnęła ją nerwowo. — Proszę mówić dalej, panno... — sędzia sprawdził nazwisko w rozłożonych przed sobą aktach — panno Burton. — Przesłuchanie było dlań czynnością rutynową; nie dostrzegał dramatu, w którym obecni brali udział. — No więc... zabrał mnie do hotelu. — Zgodziła się pani z nim pojechać? — spytał sędzia rzeczowo, beznamiętnie. — Myślałam, że jedziemy do biura — w głosie panny Burton wezbrała złość, stał się prawie piskliwy. Łzy obeschły. — A kiedy się okazało, że nie, dlaczego pani po prostu nie wysiadła? — No... nie wiem. Powiedział, że zaprasza mnie na drinka. Był całkiem miły, więc pomyślałam, że to nieszkodliwy podrywacz i że jeśli wypiję z nim drinka, łatwiej się od niego uwolnię. — Czy w hotelu był bar? — Pokręciła głową. — A recepcja? Czy ktoś widział, jak państwo wchodzicie? Czy mogła pani zawołać pomoc? Przecież pan Clarke nie 113

groził pani bronią? — Zarumieniła się i niechętnie potrząsnęła głową. — A zatem, czy ktoś was widział? — Nie — odparła ledwo słyszalnie. — Nikogo tam nie było. To wyglądało raczej jak... jak pensjonat. — Czy pamięta pani, gdzie to było? Znów potrząsnęła głową. Jessica wyczuła, że Ian coraz bardziej się denerwuje, a kiedy na niego spojrzała, zobaczyła gniew. Nareszcie! Znów żył, wygrzebał się spod tego całunu żalu i niedowierzania. — A czy mogłaby pani w przybliżeniu określić położenie budynku? — Nie... Byłam zdenerwowana... nie patrzyłam... Ale on... on... — nagle jej twarz znów się zmieniła. Z oczu błysnęła taka nienawiść i pasja, że Jessie przez chwilę niemal jej uwierzyła, Ian zastygł w bezruchu. — Zmarnował mi życie! Zniszczył mnie! On... — kobieta załkała krótko, potem wzięła głęboki oddech. Błysk w jej oczach zgasł. — Kiedy weszliśmy, złapał mnie i zaciągnął do windy, a potem do pokoju i... — zwiesiła głowę. Jej milczenie było wymowniejsze niż słowa. — Pamięta pani numer pokoju? — Nie. — Czy rozpoznałaby go pani? — Nie, chyba nie. Jessie nie rozumiała, jak można nie zapamiętać pokoju, w którym zostało się zgwałconą. W jej umyśle wyryłby się na zawsze. — A czy rozpoznałaby pani ten hotel? — Nie jestem pewna. Raczej nie — odparła ze wzrokiem wciąż spuszczonym. Jessie jeszcze bardziej zwątpiła w jej słowa. Nagle dotarło do niej, co się dzieje: skoro zwątpiła w słowa tej kobiety, znaczyło to, że przedtem do jakiegoś stopnia jej wierzyła. Ten jej wybuch rozpaczy w zupełności przekonał wszystkich. Nawet Jessikę. Prawie. 114

Ian patrzył na nią, w jego oczach błyszczały łzy. Sięgnęła po jego rękę. Chciała go pocałować, przytulić, powiedzieć mu, że wszystko będzie dobrze, ale teraz nie była tego pewna. Wiedziała tylko jedno — jak bardzo nienawidzi Margaret Burton. Martin Schwartz także miał niewyraźną minę. Skoro ta Burton twierdzi, że nie pamięta, gdzie był hotel, tracą ostatnią nadzieję na znalezienie świadka, który widział ich razem, Ian też nie potrafił umiejscowić hotelu. Za dużo wypił. Podany przez niego adres okazał się błędny — znajdował się tam magazyn. W okolicy było mnóstwo tanich, obskurnych hotelików. Przed rozprawą objechali ich kilkanaście, lecz żaden nie wyglądał znajomo. Pozostawały zatem słowa powódki przeciwko słowom oskarżonego, który w ten sposób niczego nie mógł udowodnić. Schwartzowi coraz mniej podobała się ta sprawa. Margaret Burton była nad wyraz trudnym świadkiem: nerwowym, zmiennym, w jednej chwili twardym jak skała, w następnej zapłakanym i drżącym. Sędzia na pewno przekaże sprawę lawie przysięgłych, choćby po to, żeby samemu się w nią nie angażować. — No dobrze, panno Burton — sędzia obrócił w palcach ołówek, wpatrując się w przeciwległą ścianę. — Co się stało w tym pokoju, którego pani nie pamięta? — Jak to: co się stało? — Co zrobił pan Clarke, kiedy wciągnął panią do tego pokoju? Powiedziała pani, że ją wciągnął? — Skinęła głową. — Ale nie użył broni? W końcu podniosła wzrok. — Nie. Uderzył mnie kilka razy i zapowiedział, że popamiętam, jeśli nie zrobię tego, co każe. — I co dalej? — No... zmusił mnie... żebym... żebym... no, do stosunku oralnego. Jezu, jakże boleśnie to zabrzmiało! Jessica ponownie zapragnęła ją pobić. — I zrobiła to pani? — Tak. — Czy pan Clarke miał orgazm? 115

Kiwnęła głową bez słowa. — Proszę odpowiedzieć na pytanie. — Tak. — A potem? — Zmusił mnie do stosunku... analnego — powiedziała płaskim, suchym głosem i Jessica zauważyła, że Ian zadrżał. Sama czuła się coraz bardziej niezręcznie. Spodziewała się dramatycznej opowieści, nie zaś powolnego, rozwlekłego wyciągania szczegółu po szczególe. Boże, jakie to wszystko było upokarzające. Jakie suche, obrzydliwe posępne. Słowa, uczynki, myśli... — Czy wtedy też pan Clarke szczytował? — No... nie wiem — zarumieniła się. — A pani? Margaret Burton szeroko otworzyła oczy, Houghton zaś i młoda prokurator stężeli w napięciu. — Ja? Skądże!... Przecież on mnie zgwałcił! — Niektórym kobietom sprawia to mimowolną przyjemność, panno Burton. A pani? — Oczywiście, że nie! — Nie miała więc pani orgazmu? Jessikę zaczynało bawić zmieszanie tej kobiety. — Nie, oczywiście, że nie! Nie! — prawie krzyczała, zła i zdenerwowana. — No dobrze. Co było potem? — Sędziego chyba już mocno nudziło przepytywanie panny Burton. — Potem znowu mnie zgwałcił. — Jak? — No... po prostu mnie zgwałcił. Zwyczajnie. Jessie omal nie wybuchnęła śmiechem. „Zwyczajny" gwałt! — Czy sprawił pani ból? 116

— Skrzywdził mnie. — Bardzo? Margaret Burton znowu zapatrzyła się w podłogę, odległa, zamyślona i smutna. W takiej chwili mogła budzić współczucie. Jessica przyłapała się na chwilowej refleksji nad własnymi reakcjami. W innej sytuacji wysłuchana historia wzruszyłaby ją. Może nawet byłaby nią wstrząśnięta. Teraz jednak... nie wierzyła tej kobiecie. Pytanie, co myślał na ten temat sędzia? — Panno Burton, pytałem, czy pan Clarke bardzo panią skrzywdził. — Tak. Bardzo. Nie dbał o mnie. Po prostu... po prostu... — łzy spływały powoli po jej twarzy, jakby mówiła o kimś innym, nie o Ianie, nie o nieznajomym, który ją zgwałcił. Dlaczego gwałciciel miałby o nią dbać? — Nie dbał o to, czy zajdę w ciążę... o nic. Po prostu zrobił swoje i wyszedł. — Łzy znów przeszły w gniew. — Tacy jak on zawsze wykorzystują ubogie dziewczyny. Dziewczyny bez pieniędzy, bez ważnych tatusiów... robią to co on... i odchodzą — jej głos zniżył się do szeptu. Patrzyła martwo na swoje kolana. — Wrócił do niej. — Do kogo? — Sędzia wyglądał na zmieszanego. Panna Burton podniosła nieprzytomny wzrok. — Do kogo wrócił? — powtórzył cierpliwie. — Do żony — powiedziała dobitnie, nie patrząc na Jessie. — Panno Burton, czy znała pani wcześniej pana Clarke'a? Czy kiedykolwiek była pani zaangażowana w związek z nim? A więc sędzia także to wyczuł — cień sugestii, że Ian mimo wszystko nie był jej zupełnie obcy. — Nie. Nigdy. — Skąd pani wie, że jest żonaty? — Powiedział mi. Zresztą to było widać. — Rozumiem. I potem zostawił panią w hotelu? Przytaknęła.

117

— Co pani wtedy zrobiła? Zadzwoniła pani na policję? Poszła do lekarza? Wezwała taksówkę? — Nie. Przez jakiś czas błąkałam się po ulicach. Byłam taka rozbita... A potem pojechałam do domu i wykąpałam się. Czułam się okropnie. — Znów była przekonywająca. — Czy była pani u lekarza? — Po rozmowie z policją. — Kiedy pani zadzwoniła na policję? Nie od razu, prawda? — Nie. — Dlaczego? — Bałam się. Musiałam to przemyśleć. — Panno Burton, czy jest pani pewna, że powiedziała nam pani całą prawdę? Zeznania, które złożyła pani na policji, różniły się nieco od tych. — Nie wiem, co powiedziałam na policji. Byłam roztrzęsiona. Teraz mówię prawdę. — Przypominam, że zeznaje pani pod przysięgą. — Wiem. — Jej oczy były martwe, bez wyrazu. — Czy chciałaby pani coś zmienić w zeznaniu? — Nie. — I jest pani pewna, że nie był to popołudniowy flirt, który przykro się skończył? W oczach Margaret Burton znów błysnęła nienawiść. — Ten człowiek zrujnował mi życie — syknęła. — Dziękuję, panno Burton. Czy obrona ma pytania? — zwrócił się sędzia do Martina Schwartza. — Tylko kilka, wysoki sądzie. Panno Burton, czy zdarzyło się pani wcześniej coś podobnego? — Nie rozumiem.

118

— Czy została pani kiedykolwiek przedtem zgwałcona, nawet dla tu, przez kochanka, przyjaciela, męża? — Oczywiście, że nie — rzuciła ze złością. — Czy była pani kiedykolwiek zamężna? — Nie. — Zaręczona? — Nie. — Przeżyła panie zerwanie zaręczyn? — Nie. — Nieszczęśliwą miłość? — Nic takiego. — Jest pani teraz związana z jakimś mężczyzną? — Nie. — A co z romansami, panno Burton? Czy zdarzyło się już pani wcześniej poderwać nieznajomego? — Nie. — A zatem pan Clarke był pierwszy? — Ja go nie podrywałam! Proponował, że mnie podwiezie, i... — I zgodziła się pani, choć go pani nie znała. Czy wydaje się to pani rozsądne w takim mieście jak San Francisco? — spytał Schwartz z ubolewaniem. Margaret Burton zacisnęła usta. — Nie, ja... nie... nigdy nikogo nie podrywałam. Pomyślałam po prostu, że... wyglądał normalnie. — Co pani rozumie przez „normalnie", panno Burton? Był przecież pijany, prawda? — Może trochę podchmielony, ale nie pijany. Wyglądał... na miłego faceta. — To znaczy bogatego? Absolwenta Harvardu? Dobrego kochanka? — Nie wiem. Wyglądał przyzwoicie. — I ładnie? Uważa pani, że jest przystojny? 119

— Nie wiem — wbiła wzrok w podołek. — Czy miała pani nadzieję, że się w pani zakocha? Przecież mogła pani tak pomyśleć. Jest pani atrakcyjną kobietą, więc czemu nie? Gorący letni dzień, przystojny mężczyzna, samotna kobieta... Ile pani ma lat, panno Burton? — Trzy... Trzydzieści jeden — zająknęła się. — Na policji powiedziała pani, że trzydzieści. Czy nie trzydzieści osiem? A może... — Sprzeciw! — Prokurator zerwała się z gniewną miną. Sędzia skinął głową. — Podtrzymuję. Panie mecenasie, taktykę nacisku może pan zachować do właściwej rozprawy. Panno Burton, nie musi pani odpowiadać na to pytanie. Czy obrona skończyła? — Prawie. Panno Burton, co miała pani na sobie w dniu, kiedy spotkała pani pana Clarke'a? — Co miałam na sobie? — zmieszała się. To pytanie nie było tak kłopotliwe jak poprzednie. — Nie pamiętam... — Czy było to coś w stylu tej garsonki, którą ma pani na sobie dzisiaj? A może coś lżejszego, bardziej wyciętego? Bardziej seksownego? Prokurator znowu się zmarszczyła, a Jessica zaczynała się bawić. Podobał się jej styl Martina. Nawet Ian nieco się ożywił. — Nie wiem... Chyba byłam w letniej sukience. — Jakiej? Bardzo wyciętej? — Nie, nie noszę takich rzeczy. — Jest pani pewna, panno Burton? Pan Clarke twierdzi, że owego dnia była pani w bardzo krótkiej różowej sukience z głębokim dekoltem i w kapeluszu... To chyba ten sam, prawda? Bardzo ładny. Implikacja tego pochlebstwa zawisła w powietrzu. — Nie noszę różu. — Ten kapelusz jest różowy, nieprawdaż? 120

— Nie, raczej naturalny, bardziej zbliżony do beżu. Kapelusz miał różowy odcień. To było oczywiste dla wszystkich. — Rozumiem. A co z sukienką? Też była raczej beżowa? — Nie wiem. — Dobrze. Czy często chodzi pani do Enrica? — Nie, byłam tam dopiero dwa razy. Czasem tamtędy przechodzę. — Czy widziała tam pani wcześniej pana Clarke'a? — Nie. W każdym razie go nie pamiętam — odzyskała zimną krew. Te pytania były łatwe. — Dlaczego powiedziała mu pani, że pracuje jako kelnerka w barze Opless? — Niczego takiego nie mówiłam. — Znów była zła. Martin skinął głową, jakby tego nie słyszał. — Dobrze, dziękuję, panno Burton. Dziękuję, wysoki sądzie. Sędzia pytająco spojrzał na prokurator, która potrząsnęła głową. Nie miała nic do dodania. Gestem dał znak Margaret, że może odejść, po czym wymówił słowa, które przyprawiły Jessikę o dreszcz: — Panie Clarke, proszę tu podejść. Minęli się o milimetry. Na ich twarzach nie odbiły się żadne uczucia. Parę minut wcześniej Margaret Burton mówiła, że Ian zrujnował jej życie, a teraz jakby go nie zauważała. Jessica była bardziej zdenerwowana niż ta kobieta. Odczytano słowa przysięgi i sędzia spojrzał na Iana sponad okularów. — Panie Clarke, czy mógłby nam pan opowiedzieć, co pańskim zdaniem wydarzyło się tamtego dnia? — spytał z absolutnie znudzonym wyrazem twarzy. Ian przedstawił swoją wersję wydarzeń: lunch, drinki, jej kuszący strój, zaproszenie do samochodu, jej historyjka o pracy w barze topless, droga na Market Street pod adres, który mu podała, ale którego już nie pamiętał, w końcu jej propozycja, by zaszedł do pokoju, gdzie w efekcie pili whisky i kochali się. — Czyj to był pokój?

121

— Nie wiem. Myślałem, że jej. Chociaż właściwie nie wyglądał na zamieszkany. Wypiłem trochę podczas lunchu i nie myślałem zbyt jasno. — Ale dostatecznie jasno, żeby pójść na górę z panną Burton? Ian się zarumienił. Czuł się jak niegrzeczny uczeń wezwany na dywanik przez dyrektora szkoły, „Ian, zaglądałeś Margaret pod sukienkę? A fe!" Tyle tylko że stawka była o wiele wyższa niż w dziecięcej zabawie. — Mojej żony nie było przez trzy tygodnie... Serce Jessie zabiło mocniej. Czyżby to miała być jej wina? Czy tak właśnie myślał? Czy uważał, że ona jest odpowiedzialna za jego frustracje? — I co się stało, kiedy państwo skończyli? — Wyszedłem. — Tak po prostu? Nie zamierzał pan spotkać się ponownie z panną Burton? — Nie, nie miałem zamiaru się z nią spotykać. Poniewczasie opadły mnie wyrzuty sumienia. Martin aż syknął, a Jessie skuliła się w krześle. Sędzia podniósł wzrok. — Wyrzuty sumienia? — Z powodu mojej żony. Zazwyczaj tego nie robię. — Czego, panie Clarke? Nie gwałci pan przygodnie poznanych kobiet? — Na miłość boską, nie zgwałciłem jej! — krzyknął Ian. Na jego czole pojawiły się kropelki potu. — Czułem się winny, że zdradziłem żonę. — Ale zmusił pan pannę Burton, żeby poszła z panem do hotelu? — Nic podobnego. To był jej pokój, nie mój. To ona mnie zaprosiła. — Po co? — Na drinka. I zapewne na to właśnie, co zrobiliśmy. — Jak pan sądzi, dlaczego w takim razie oskarżyła pana o gwałt? — Nie mam pojęcia. — Ian był blady i wyczerpany. Sędzia pokręcił głową i rozejrzał się po sali. — Proszę państwa, celem tego przesłuchania jest ustalenie, czy mamy tu do czynienia z nieporozumieniem, czy też gwałt rzeczywiście miał miejsce i jako taki 122

podlega jurysdykcji. Do mnie należy decyzja, czy zakończyć postępowanie, czy też przekazać sprawę do rozpatrzenia lawie przysięgłych. Aby sprawę zamknąć, muszę mieć absolutną pewność, że zostały wyjaśnione wszystkie okoliczności. Tymczasem sytuacja nie jest tak prosta. Nie mamy żadnych świadectw poza zeznaniami stron, te zaś krańcowo się od siebie różnią. Panna Burton twierdzi, że została zgwałcona, pan Clarke temu zaprzecza. Zarzut jest poważny, toteż o winie bądź niewinności orzeknie ława przysięgłych. Pan Clarke zostanie postawiony w stan oskarżenia w ciągu dwóch tygodni od dnia dzisiejszego. Sprawę rozpatrzy ława pod przewodnictwem sędziego Simona Warbergera. Sąd zakończył posiedzenie. To powiedziawszy, sędzia wstał i wyszedł z sali. Ian i Jessica też się podnieśli. Patrzyli na siebie zmieszani, podczas gdy Martin Schwartz przewracał papiery. Margaret Burton wymknęła się z sali w asyście inspektora Houghtona. — I co teraz? — szepnęła Jessica. — Chyba słyszałaś. Będzie proces. — Tak... Jessie spojrzała w ślad za Margaret Burton, pełna gorącej nienawiści do tej kobiety, która z niewytłumaczalnych przyczyn zburzyła ich życie. Dlaczego? Przesłuchanie nie powiedziało nic, czego nie wiedziałaby trzy godziny wcześniej. — I co, Martinie? — zwróciła się do adwokata. — Co o tym myślisz? — Omówimy to w moim biurze, ale coś mi się tu nie podoba. Oczywiście nie mam pewności, ale przed laty prowadziłem podobną sprawę. Szaloną sprawę z szaloną powódką. Chodziło o zemstę. Nie na chłopaku, którego oskarżyła o gwałt, ale na kimś, kto zgwałcił ją jako nastolatkę. Po dwudziestu dwóch latach wzięła odwet na obcym mężczyźnie. Obym był złym prorokiem, ale to mi przypomina tamtą sprawę. Schwartz mówił bardzo cicho, toteż Jessica nachyliła się nad nim, by lepiej słyszeć. Ona również miała dziwne przeczucia co do tej kobiety, Ian był zbyt wstrząśnięty, by zdobyć się na jakąś reakcję. Patrzył poirytowany na Jessie. — Mówiłem ci, żebyś zaczekała na zewnątrz. 123

— Nie mogłam. — No tak. Czułem, że cię tu przygna. Świetna zabawa, nie? — w jego głosie słychać było gorycz i zmęczenie. Zostali sami w sali rozpraw, Ian rozejrzał się dookoła, jakby przed chwilą obudził się ze złego snu. Nawet Jessie miała uczucie, że od rana postarzała się o pięć lat. — Kiedy będzie proces? — spytała adwokata. Nie wiedziała, jak ma rozmawiać z Ianem. Tyle mieli sobie do powiedzenia! Zbyt wiele... — W ciągu sześciu tygodni. Jak słyszeliście, za dwa tygodnie Ian zostanie postawiony w stan oskarżenia. Musimy szybko odwalić spory kawał roboty — oświadczył trzeźwo Martin. Jessikę aż korciło, by spytać, jak skończyła się tamta sprawa, o której napomknął, lecz zwyczajnie się bała. Ian też się nie odzywał, a Martin nie spieszył się z informacją. — Green będzie się tym zajmował dzień i noc, a was proszę, żebyście byli osiągalni na każde moje wezwanie — rzekł surowo. — Oczywiście — zapewniła Jessie, hamując łzy. Wciąż mówiła szeptem, choć nie było już takiej potrzeby, — Wygramy, prawda? — Będzie ciężko. Mamy świadectwo tej kobiety przeciwko twojemu, Ianie. Ale tak, powinniśmy wygrać. Nie zabrzmiało to zbyt pewnie i Jessie znów poczuła brzemię wszystkiego. Jak do tego doszło? Co było przyczyną? Czy naprawdę Ian był aż tak spragniony kobiety, a ona zbyt długo siedziała w Nowym Jorku? Nawinął się tej Burton przez nieszczęśliwy przypadek czy też go sobie upatrzyła? Kto był temu winny? I kiedy to się wreszcie skończy? — Czy sąd może unieważnić zwolnienie za kaucją? — zadała dręczące ją pytanie, Ian też się tego bał.

124

— Może, ale nie musi, tym bardziej że sędzia w ogóle o tym nie wspomniał. Dopóki Ian będzie się stawiał w sądzie, nie ma się czego obawiać. Tylko nigdzie teraz nie wyjeżdżajcie. Żadnych podróży w interesach, nagłych zniknięć, wizyt u rodziny na wschodzie. Macie siedzieć w domu. Zresztą będziecie mi potrzebni. Jasne? Przytaknęli skwapliwie, wychodząc z sali. Słowa adwokata nie dawały Jessie spokoju. Rodzina? Jaka rodzina? Rodzice Iana, starzy i słabego zdrowia, byli ostatnimi ludźmi, do których mogliby się zwrócić. Za uczciwi, by cokolwiek z tego zrozumieć, jeszcze by życiem przypłacili kłopoty jedynego syna. Poza tym po co mieliby ich informować? To szaleństwo musiało się przecież w końcu wyjaśnić. Rozstali się z Martinem na korytarzu. — Poczekaj, muszę iść do łazienki. — Jessie niespokojnie zerknęła im Iana. Czuła się tak niezręcznie, jakby przed chwilą dowiedziała się, że jej mąż ma raka. Nie wiedziała, czy płakać, czy próbować podnieść go na duchu, czy po prostu uciec i schować się gdzieś. Nie wiedziała już nawet, co sama odczuwa. — Dobra, ja też tam zajrzę. Zdaje się, że toalety są w holu — bąknął. Rozmowa wyraźnie kulała. Nagle Ian zatrzymał się, chwycił ją za imiona i odwrócił do siebie. — Jessie, nie wiem, co powiedzieć. Nie zrobiłem tego, ale zaczynam wątpić, czy to ma jakiekolwiek znaczenie. Nie mogę patrzeć na to, co się z tobą dzieje. Na dwie godziny sperma zaćmiła mi rozum, teraz ty za to płacisz. Uśmiechnęła się ze znużeniem. — A ty? Też cię to chyba nie bawi? Kochanie, siedzimy w tym bagnie po uszy i musimy się trzymać, póki nie wyjdziemy na brzeg — patrzyła na niego z czułością, za którą tęsknił od rana. Zamknął ją w ramionach bez słowa. Rozpaczliwie jej potrzebował i Jessie to wyczuła. — Chodź, napaleńcze, bo zaraz zrobię tu kałużę — rzuciła półgłosem, nisko i zmysłowo.

125

Wziął ją za rękę i ruszyli dalej. Łączące ich uczucie nie dawało się z niczym porównać, niezniszczalne, jeśli tylko zdołają przetrwać kłopoty. Jessie weszła do kabiny i zamknęła za sobą drzwi. Po lewej stronie widziała czerwone buty na koturnach i granatowe nogawki, po prawej smukłe kostki i proste czarne pantofle. Podciągnęła rajstopy, wygładziła spódnicę i otworzyła drzwi w tym samym momencie, kiedy kobieta w czarnych pantoflach również wyszła z kabiny. Idąc do umywalki zerknęła na nią i stanęła jak wryta, z wyżyn swego wzrostu spoglądając na lekko ocienioną kapeluszem twarz Margaret Burton. Zlodowaciała. Tamta stała tuż przed nią i patrzyła bez słowa. Mogła rzucić się na nią, uderzyć ją, zabić... ale nie mogła się ruszyć. Przez chwilę panowała cisza jak makiem zasiał, wreszcie rozległo się krótkie, urwane westchnienie, kiedy Burton oprzytomniała i pobiegła do drzwi. Różowy kapelusz spłynął lekko do stóp Jessiki, której zdawało się, że ta niema scena trwała godziny, tygodnie, lata... Stała bezradnie, czując spływające po twarzy łzy. Pochyliła się wolno i podniosła kapelusz, po czym zrobiła krok w stronę drzwi. Ktoś dobijał się do nich z zewnątrz. Ian widział, jak Margaret Burton wybiega z toalety, i przeraził się nie na żarty. Co się tam stało? Jessie wyszła cichutko, zapłakana, z kapeluszem w dłoni. — Co się stało? Co ona ci zrobiła? Potrząsnęła tylko głową, ściskając w ręku kapelusz. — A ty jej? Znów milczenie. — Och, kochanie... — otoczył ją ramieniem, wyjął jej z ręki kapelusz i rzucił go na ławkę. — Chodźmy stąd, wracajmy do domu. Najchętniej wywiózłby ją z miasta. Do diabła z Martinem! Musieli wyjechać. Do Carmelu, dokądkolwiek. Zastanawiał się, jak długo Jess zniesie tę presję. Jak długo on sam wytrzyma? Kapelusz zdawał się patrzeć na niego oskarżycielsko. Ten sam miała na głowie wtedy, u Enrica. Wiedział, że za ten dzień będzie płacił latami 126

w taki czy inny sposób. Poprowadził żonę do windy. Chciał jej dodać odwagi, lecz nie był pewien, czy ma jej dość dla siebie. Z utęsknieniem wyglądał końca tego koszmaru, który się dopiero zaczynał. Winda wyrzuciła ich w zamęt dolnego holu, pełnego policjantów w mundurach i bez, adwokatów i obrońców z urzędu, ludzi czekających na widzenie z aresztantami. Tu i ówdzie pojawiała się beztroska twarz osoby, która płaciła mandat drogowy lub wypełniała formularz rejestracji wozu, było ich jednak tak mało, że gubiły się w tłumie. Dlatego też Ian i Jessie nie zauważyli Astrid, która przyszła tu po nowe nalepki na tablice rejestracyjne, chociaż przeszli zaledwie parę kroków od niej. Ruszyła w ich kierunku, lecz zrezygnowała. Wstrząsnął nią wyraz ich twarzy. Wyglądali tak samo jak ona, kiedy lekarz powiedział jej, że Tom jest śmiertelnie chory.

ROZDZIAŁ 13 Następnego ranka Ian podjął decyzję. Musieli choć na pewien czas wyrwać się z San Francisco. Jessie było to bardzo potrzebne, jemu też. Kiedy Jessie robiła w kuchni śniadanie, skonsultował się telefonicznie z Martinem i uzyskawszy jego zgodę, obwieścił jej swój pomysł. — Co takiego? — spojrzała na niego z niedowierzaniem. — Jedziemy do Carmelu — uśmiechnął się łobuzersko. — Pakuj walizki, kochanie. — Zwariowałeś. Przecież Martin... — Prosił, żebyśmy mu wysłali pocztówkę. — Kiedy to powiedział? — Przed chwilą. Właśnie odłożyłem słuchawkę. Tak więc rusz swoją śliczną pupcię, najdroższa, bo szkoda dnia. — Wariat — wymruczała przymykając oczy, kiedy ją całował. — Uwielbiam twoje pomysły.

127

Ponieważ tym razem Ian siadł za kierownicą morgana, podróż do Carmelu zajęła im raptem dwie godziny. Powietrze było rześkie, nasłonecznione i kryształowo przejrzyste. Opuścili dach i wiatr targał im włosy, wywiewając z głów wszystkie smutne myśli. Już po pięćdziesięciu milach Jessie zapomniała o inspektorze Houghtonie, który w ostatnim czasie stał się jej obsesją. Wydawał się wszechmocny; w każdej chwili mógł pojawić się z nakazem rewizji, pistoletem i tym krzywym uśmieszkiem... Martwiła się tylko, że podróż przyniesie im nowe dodatkowe wydatki, a na tym punkcie również była ostatnio bardzo czuła. Ian twierdził stanowczo, że jeszcze go na to stać, i kazał jej pilnować swego nosa. Nie bardzo mu wierzyła i z tego powodu nękały ją wyrzuty sumienia. Ian miał do pieniędzy dość szczególne podejście — być może dlatego, że nigdy nie cierpiał na ich nadmiar. Kupował jej ekstrawaganckie prezenty albo zapraszał na wystawne kolacje w sytuacji, gdy praktycznie byli pod kreską. Potrafił w wielkim stylu wyrzucić za okno resztkę posiadanej gotówki. Dawniej ją to bawiło. Dziś nie. Mimo to była mu wdzięczna za tę wycieczkę. Zdawała sobie sprawę, jak bardzo tęskniła za jakąś odmianą. Nerwy miała w strzępach, Ian też był u kresu wytrzymałości, choć starał się to ukryć. Tym razem zrezygnowali z wykwintnego komfortu hotelu Del Monte na rzecz bezpretensjonalnej, wręcz zgrzebnej prostoty pensjonatu L'Auberge, poleconego im gorąco przez Astrid. Rano podawano tam do łóżka rogaliki i drożdżówki domowego wypieku oraz pękate kubki gorącej białej kawy. Pobyli trochę na plaży, oglądali kramy z pamiątkami, a w sobotę zrobili sobie piknik na urwistym morskim brzegu. — Jeszcze wina, kochanie? Ian przytaknął, odgarniając sobie z czoła jasny kosmyk. Jessie leżała na plecach, zapatrzona w niebo. Pocałował ją delikatnie w czoło, w oczy, w czubek nosa, a na końcu w usta. — Jeśli nie przestaniesz, nie dam ci ani kropli — ostrzegła. — Wiesz co? — dodała po namyśle. — Z nikim innym nie byłabym tak szczęśliwa. 128

Ian spochmurniał. — Po tym, co ci zrobiłem... — To niczego nie zmienia — wpadła mu w słowo. — Spełniasz wszystkie moje zachcianki, czasami nawet własnym kosztem. Wprawdzie jest nam teraz ciężko, ale to nie będzie trwało wiecznie. Zresztą i tak uważam, że mamy cholerne szczęście. — Szczęście? — powtórzył z goryczą. — Dość oryginalne określenie tego, co się nam przydarzyło. — Nie jesteś ze mną szczęśliwy? — Jestem. Ale ty, Jessie? Powiedz szczerze — ogarnął ją dziwnym wzrokiem, jakby nagle zaczął podawać w wątpliwość ich miłość, życie, wszystko. — Bardzo — wyszeptała. Jej głos utonął w szumie ciepłego jesiennego wiatru. — Kochana, od sześciu lat mnie utrzymujesz. Nie jestem wziętym pisarzem. Do tego byłem ci niewierny. A teraz czeka mnie proces o gwałt i mogę wylądować w więzieniu. Jak, na Boga, możesz być ze mną szczęśliwa? Jessie w zadumie przyjrzała się swoim dłoniom. Po chwili uniosła głowę. — Nie podoba mi się, że mnie zdradziłeś — powiedziała, patrząc nu prosto w oczy. — Podejrzewam zresztą, że nie pierwszy raz, ale nie chcę o tym wiedzieć. Obchodzisz mnie wyłącznie ty, twoje książki, nasze wspólne życie. I to nie ja cię utrzymuję, tylko „Lady J." Kiedyś w końcu napiszesz bestseller, potem drugi, hollywoodzkie wytwórnie łączną cię błagać o prawa do scenariuszy i tak zostaniemy milionerami. Więc w czym problem? Obserwuję innych ludzi, Ian. Patrzę na nich i widzę, że są od nas ubożsi pod wieloma względami, a mimo to muszą jakoś żyć. — Oczy Jessie przybrały teraz odcień jadeitu. — Nie wiem, co ci powiedzieć... Kocham cię i potrzebuję, może dlatego, że nikt tak jak ty nie potrafi usiąść gołą pupą na moim biurku o trzeciej nad ranem i w dwóch zdaniach wyjaśnić mi, dlaczego czwarty rozdział jest do luftu — zaśmiał się. — Wciąż mi okazujesz, że coś dla ciebie znaczę, choć ja dawno straciłem do siebie szacunek. 129

— Przestań...— wtuliła się w jego ramiona, przymykając oczy. — Kocham cię za to wszystko... Ale kiedy skończy się ten koszmar, obiecuję, że wiele się zmieni. Jessie otwarła oczy i usiadła. — Na przykład co? — Jeszcze nie wiem, Jess, nie emocjonuj się tak. Może już pora odłożyć na półkę fantastyczne rojenia o laurach literackich? Nie możemy dalej żyć tak, jak do tej pory. — Dlaczego? — Ponieważ czuję się jak żigolak i dłużej tego nie zniosę. Czy wiesz, jak się czuję mając świadomość, że płacisz za moje grzechy? Jak ci się wydaje, dlaczego ostatnio nawet w łóżku nie jestem mężczyzną? Myślisz, że jestem z siebie dumny? — Chyba nie mówisz poważnie. Żyjesz w ciągłym napięciu i stąd ponure myśli. — Masz rację, ostatnio nie było mi lekko. Ale obojgu nam byłoby lżej, gdybyśmy od początku urządzili nasze życie jak należy. Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, co by było, gdyby twoi rodzice nie zostawili ci ani grosza? — Pracowałabym w jakiejś firmie, a ty nadal zajmowałbyś się reklamą i byłbyś z tego powodu bardzo nieszczęśliwy. Martwisz się, że tak nie jest? — Nie. A gdybyś ty nie pracowała w ogóle, a ja bym robił coś zupełnie innego? — Na przykład co? — Nie wiem. Jeszcze się nie zdecydowałem. — Ian, chyba całkiem ci odbiło. Jeszcze nigdy w życiu nie tyrałeś tak ciężko jak nad tą nową książką. I jeszcze nigdy nie byłeś tak zadowolony z tego, co napisałeś. Teraz chcesz rezygnować? — Tego nie powiedziałem. Na razie. Mówiłem o czym innym: jak by wyglądało nasze małżeństwo, gdybym to ja ciebie utrzymywał. Gdybyśmy potraktowali twoje pieniądze jako rezerwę na czarną godzinę. — Ciekawe, co bym robiła całymi dniami. Szydełkowała? Grała w brydża? — Nie o tym myślałem. — W oczach Iana pojawił się tęskny, zadumany wyraz. 130

— A o czym? — No... na przykład o tym, że kiedy cały ten bałagan się skończy, moglibyśmy wreszcie zdecydować się na dziecko. Nie rozmawialiśmy o tym, odkąd... Nie musiał kończyć. Nie poruszali tego tematu, odkąd Jessie otworzyła własną firmę. — Chcę się tobą opiekować, maleńka — podjął. — Zasłużyłaś na to. — Ale dlaczego? — Co: „dlaczego"? — Ian na chwilę stracił rezon. — Dlaczego chcesz teraz przewracać wszystko do góry nogami? Brać wszystko na swoje barki? Kocham swoją pracę, dla mnie to nie obowiązek, lecz przyjemność! — Czy wychowywanie dzieci nie może być przyjemnością? — Tego nie powiedziałam — twarz Jessie zastygła w twardą maskę. — Ale?... — Och, na litość boską, Ian, czy koniecznie musimy do tego wracać? — Myślałem o przyszłości. — Całe to „gdybanie" jest śmiechu warte. Nie cierpię takich zabaw. — Chciała się odwrócić, lecz Ian zacisnął dłoń na jej ramieniu. — To nie zabawa, Jessie. Mówię poważnie. Do cholery, przez ostatnie sześć lat byłem twoim utrzymankiem. Jako pisarz poniosłem kompletne fiasko, a na dodatek zachciało mi się uwieść jakąś głupią babę i zostałem fałszywie oskarżony o gwałt. Staram się ustalić, co moim życiu jest ważne, a co nie. I wiem na pewno, że coś trzeba w nim zmienić. Więc może mnie jednak wysłuchasz? Jessica bez słowa spojrzała na jego rękę. Puścił ją i nalał wina do dwóch plastikowych kubków. — Przepraszam. To dla mnie naprawdę ważne, Jess. — A wszystko dlatego, że nieopatrznie powiedziałam, że jestem z tobą szczęśliwa? — Jessie zajrzała do kubka, po czym wzniosła oczy ku niebu. — Wielkie aj-waj! Powinnam była zamknąć buzię na kłódkę!

131

— No wiem, wiem, i bardzo się z tego cieszę. Ale to nie znaczy, że wszystko jest w porządku. Nie chcę podrywać przygodnych bab, i potem pluć sobie w twarz. Chcę się czuć jak mężczyzna, twój mąż, być za ciebie odpowiedzialny i dźwigać przynajmniej część związków, nawet gdyby miało to oznaczać, że będziemy musieli sprzedać dom i wynająć takie lokum, które ja zdołam opłacić. Nie chcę się wydać niewdzięcznikiem, Jess, ale męczy mnie myśl, że przez cały czas to ty się o mnie troszczysz. To się musi zmienić. — Dobrze, zdradź tylko dlaczego. Z powodu tej idiotki zamierzasz rzucić pisanie i przeprowadzić się do jakiejś rudery, na którą ciebie będzie stać? Zabrzmiało to bardzo zjadliwie i zabolało go. — Nie, moja droga. Margaret Burton to tylko zewnętrzny przejaw tego, co nas gryzie. Chciałem być z tobą szczery, ale skoro wolisz wojnę podjazdową, proszę bardzo, jestem do dyspozycji. Jessie jednym haustem przełknęła resztę wina z kubka i wzruszyła ramionami. — Ja po prostu nie widzę w tym sensu. — Może właśnie na tym polega cały problem. Kiedy napomykam o dziecku, również nie widzisz w tym sensu. Czy to naprawdę nic dla ciebie nie znaczy? — Spuściła głowę, unikając jego wzroku. — Dlaczego? Nie mogę tego pojąć. No spójrz na mnie, do cholery! To ważne. Ważne dla nas obojga. — Boję się — bąknęła. — Dziecka? — zdumiał się. Zwykle, gdy tylko zaczynał o tym mówić, Jessie wpadała w złość i zmieniała temat. — Ale czego się boisz? Porodu? — Nie, nie porodu. Musiałabym... musiałabym się z nim dzielić twoją miłością, a ja... ja mam tylko ciebie, Ian — wargi jej zadrżały. — Głuptasie — przytulił ją. Nareszcie zobaczył jej problem pod innym kątem. — To wcale nie jest tak — rzekł. — Dziecko nie pomniejsza niczyjej miłości, ono jej dodaje. — Ale to będzie krew z twojej krwi.

132

Teraz rozumiał. Po utracie rodziców i brata powtarzał jej do znudzenia, że jest mu najbliższa. Pozbawiona oparcia w rodzinie — trójce ludzi obdarzonych wysoką inteligencją, poczuciem humoru i nieporównanym stylem, którzy byli jej jedynymi prawdziwymi przyjaciółmi — Jessie nagle zaczęła przypominać osierocone dziecko błąkające się po polu bitwy, zaglądające do wypalonych lejów dawnych wspomnień. Śmierć Jake'a, kropla, która przepełniła czarę, pchnęła ją do próby samobójstwa, Ian wyciągnął ją z depresji i odtąd ich związek, ongiś elastyczny, pełen fantazji, polotu i szalonych pomysłów, stopniowo zaczął się zacieśniać, aż przeobraził się w pętlę na szyi Iana. Teraz w sercu Jessie nie było miejsca nawet dla dziecka. Przeczuwał to od dawna, lecz miał nadzieję, że z biegiem czasu Jessie zmieni zdanie. Dziś był już prawie pewien, że się mylił. Była to gorzka pigułka, którą musiał przełknąć. — Ian, kocham cię, ale tak się boję... tak się strasznie boję... — przytuliła się do niego z całej siły. Głaskał ją po głowie rozmyślając nad tym, co przed chwilą pojął i z czym zmuszony był się pogodzić. Wszelkie zmiany, jakie zdoła wprowadzić, będą czysto kosmetyczne. Jessie nigdy całkiem nie stanie tu własnych nogach — nie na tyle, by urodzić dziecko. Przez chwilę się zastanawiał, czy tak silne pragnienie ojcostwa jest u mężczyzny normalne. Może to tylko kolejna próba dowartościowania się? Szybko odsunął od siebie tę myśl. — Ja też się boję, Jess — szepnął. — Ale wszystko będzie dobrze. — Jak ma być dobrze, skoro chcesz wszystko zmienić? Mam sprzedać sklep, urodzić dziecko i wyprowadzić się z naszego domu, a ty rzucisz pisanie, znajdziesz sobie pracę i... Och, Ian! To brzmi potwornie! — rozszlochała się na dobre. — Czy powiedziałem, że trzeba zmienić wszystko? To rzeczywiście brzmi śmiertelnie poważnie. Mamy przecież spore pole manewru: na przykład ty znajdziesz sobie pracę, a ja urodzę dziecko... odsunął ją od siebie i zajrzał jej w twarz w nadziei,

133

że znajdzie na niej uśmiech. — Przepraszam, kochanie. Nie chciałem cię straszyć. Wiem tylko, że do naszego życia musimy wprowadzić pewne modyfikacje. — Ale chyba nie we wszystkim? — Nie, nie we wszystkim. I za obopólną zgodą. Inaczej szkoda fatygi. — I co, już nie będzie tak jak dawniej? — Może nie powinno być wciąż tak samo. Czy kiedykolwiek o tym myślałaś? — Nie. — I nie masz takiego zamiaru, co? Przyjrzyj się sobie: siedzisz jak indiańska squaw i zamykasz uszy na wszystko, co próbuję ci uzmysłowić, a na dodatek mrówka łazi ci po ramieniu... — zawiesił głos. Minęło pół sekundy i nagle Jessie z krzykiem zerwała się na nogi. — Co??! — Och, jak mogłem zapomnieć, że boisz się mrówek! — delikatnie strzepnął jej rękaw, w zamian otrzymując kuksańca w pierś. — Niech cię diabli, Ianie Clarke! — stała nad nim rozdygotana — Nie było żadnej mrówki! Wymyśliłeś ją, żeby zmienić temat. — Jakżebym mógł cię okłamać! — Nienawidzę cię! — Coś podobnego? — zdziwił się niewinnie. — Przecież dopiero mówiłaś, że z nikim nie jest ci tak dobrze jak ze mną! — Nawet mnie nie dotykaj! Wiesz?... — glos Jessie złagodniał. — Czasami się zastanawiam, czy ty mnie naprawdę kochasz. — Czasami każdy się nad tym zastanawia, złotko. Nikt nie otrzymał gwarancji na całe życie. Kocham cię nie mniej niż twoi rodzice i brat, ale jestem tylko twoim mężem, a ty jesteś moją żoną, nie matką. I być może pewnego dnia, kiedy za mocno zalezę ci za skórę, odejdziesz w siną dal z kimś innym. Matki tego z reguły nie robią, żony owszem... czasami. Z tym także muszę się liczyć. Jessie zesztywniała. — Próbujesz dać mi coś do zrozumienia? 134

— Tylko to, że cię kocham, głuptasie. I to ci mogę zagwarantować. Czasem mam wrażenie, że tak o mnie dbasz i płacisz te wszystkie rachunki wyłącznie po to, by mieć pewność, że należę do ciebie. Ale powiem ci coś w zaufaniu: jestem z tobą z zupełnie innych powodów. — Mianowicie? — znów się uśmiechała. — Mianowicie dlatego, że tak ślicznie szyjesz. — Co? Przecież ja nie umiem szyć! — spojrzała na niego skonsternowana i nagle wybuchnęła śmiechem. — Nic się nie martw, kochanie. Ja cię nauczę. — Jesteś niezrównany. — Po namyśle dochodzę do wniosku, że ty także. A propos... Sięgnij do mojej kieszeni. — Ian uniósł brew z tajemniczą miną. — Niespodzianka? — Nie, rachunek z pralni. — Wariat — oczy Jessie zalśniły z podniecenia. Delikatnie wsunęła mu dłoń do kieszeni i wyjęła z niej maleńkie kwadratowe pudełeczko. Schowała je w dłoni. — Nie otworzysz? — Najpierw muszę się wstępnie nacieszyć. — To nie Kohinoor, zapewniam. — Nie? — Jessie zrobiła zawiedzioną minę. — Szkoda... — Nacisnęła przycisk i wieczko puzderka odskoczyło. — Och, Ian! Naprawdę jesteś szalony! Skąd to wytrzasnąłeś? — Zobaczyłem na wystawie i od razu wiedziałem, że musisz to mieć. Był to złoty łańcuszek z wisiorkiem w kształcie ziarna peruwiańskiej fasoli. Fasoli, której Jessie nie cierpiała od dziecka. — Dobry Boże, nigdy nie przypuszczałam, że kiedyś przystroję się czymś takim!

135

— Miałem do wyboru groszek, perłówkę, Jaśka i jeszcze kilka innych odmian. Trzeba ci wiedzieć, że każde z tych ziarenek to artystyczny projekt bardzo znanego złotnika. — Naprawdę zwariowałeś. — Wisiorek z osiemnastokaratowego złota opatrzony był metką ekskluzywnego butiku. — Czy mogę spytać, jaki procent twoich zasobów pochłonęło to ekstrawaganckie ziarenko? — Nie, nie możesz i nawet nie proś. Porzekadło mówi, że mając tyle wiary, ile mieści się w ziarnie gorczycy, możesz poruszyć góry. Pomyśl, ile zdziałasz za pomocą tej fasolki! Mam tylko jedną prośbę: nie zjedz jej. — Kochanie, to ci mogę obiecać. Nigdy w życiu nie wezmę do ust fasoli, nawet ze szczerego złota! — roześmiała się, powtarzając dokładnie to samo zdanie, jakie padło z jej ust w dniu, gdy Ian po raz pierwszy zaprosił ją do siebie na obiad. Wracając z kuchni ze szklanką wody dla niej, przyłapał ją na wrzucaniu do torebki przyrządzonej przez niego peruwiańskiej fasoli. Ta rzeczywiście była ze szczerego złota i Jessie poczuła lekki ucisk w żołądku na myśl, ile musiała kosztować. Ale to właśnie był cały Ian. Kiedy szli na dno, to z klasą. Elegancko, w euforii i blasku złota.

ROZDZIAŁ 14 — I jak się wam podobała moja ulubiona kryjówka? — Astrid z uśmiechem wetknęła głowę przez drzwi kantorku Jessie. — Fantastycznie. Wejdź. Nie masz ochoty na kawę? — Dwa dni spędzone w Carmelu okazały się dla Jessie spokojną wysepką na oburzonym oceanie. — Dzięki, ale w tej chwili nie mogę. Jadę do miasta na spotkanie z prawnikiem Toma. Może wstąpię w drodze powrotnej. — Astrid przesłała jej całusa i znikła. Przez cały dzień butik przypominał dom wariatów. Przyjeżdżali dostawcy, zaglądały nowe klientki, wpadały stare, dwie faktury trafiły pod niewłaściwy adres, a partia odzieży, która była Jessie niezbędna, w ogóle nie dotarła. Katsuko tkwiła po

136

uszy w przygotowaniach do pokazu, toteż Zina musiała sama radzić sobie z obsługą, podczas gdy Jessie robiła co w jej mocy, aby usunąć najbardziej palące problemy. W ciągu następnych dwóch tygodni sytuacja zasadniczo się nie zmieniła. Detektyw Green pojawił się w tym czasie dwukrotnie, aby zapytać Jessie o różne drobiazgi dotyczące ich małżeństwa. Niewiele mogła mu powiedzieć. Prowadzili zwyczajne życie i nie mieli żadnych tajemnic — z wyjątkiem oskarżenia Margaret Burton. Nikt ze znajomych nie wiedział jeszcze o procesie Iana. Ian pogrążył się w pracy nad książką, a dwa kolejne przesłuchania w sądzie przebiegły dość gładko. Jak słusznie przewidział Schwartz, nikt nie zamierzał kwestionować zwolnienia za kaucją. Jessie towarzyszyła mu za każdym razem, choć w gruncie rzeczy nie było czego oglądać, Ian, Martin i oskarżyciel publiczny podchodzili do sędziego, wymieniali półgłosem parę uwag, po czym wszyscy rozchodzili się do domów. Zdążyli już do tego przywyknąć, zwłaszcza że każde miało na głowie własne kłopoty. Jessie martwiła się zastojem w sprzedaży jesiennej kolekcji, zaginioną dostawą i gwałtownym kurczeniem się stanu konta „Lady J." Ian utknął w rozdziale dziewiątym i nic innego doń nie docierało. Były to dla nich sprawy o wiele ważniejsze niż rutynowe pogawędki ze znudzonym sędzią. Miesiąc później Harvey Green przedłożył pierwszy rachunek za usługi detektywistyczne. Zgodnie z życzeniem rachunek został przesłany pod adres firmy i Jessie aż jęknęła otworzywszy kopertę. Tysiąc osiemset dolarów — za nic. Green nie znalazł niczego prócz nazwiska mężczyzny, z którym Burton dwa razy umówiła się na randkę i z którym nawet się nie przespała. Wszystko wskazywało na to, że mieli do czynienia z chodzącym ucieleśnieniem wszelkich cnót. Koleżanki z pracy twierdziły, że jest porządna, może nie nazbyt towarzyska, ale miła i godna zaufania. Raz ktoś wspomniał, że od czasu do czasu Margaret bywała zamyślona i smutna. Green nie natrafił na żaden skandal w jej przeszłości: nie było płomiennych romansów, pijaństwa, narkotyków.

137

Ani razu nie pokazała się na Market Street, nie przyjmowała też u siebie mężczyzn, co detektyw ustalił ponad wszelką wątpliwość, przydzieliwszy jej „ogon". Codziennie wieczorem wracała samotnie z pracy, trzy razy w miesiącu chodziła do kina, a próba poderwania jej w autobusie zawiodła na całej linii. Pomocnik Greena robił do niej słodkie oczy przez kilka przystanków, otrzymał w zamian — jak twierdził — zachęcające spojrzenie, lecz kiedy zaproponował spotkanie, został zimno i stanowczo przystopowany. W najlepszym razie po prostu ją spłoszył, w najgorszym — niewiele ustępowała Dziewicy Maryi, co stawiało szansę Iana w sądzie pod dużym znakiem zapytania. I za to wszystko Harvey Green chciał tysiąc osiemset dolarów! Nie mogli jednak z niego zrezygnować, bo trzeba było bacznie obserwować Burton aż do zakończenia procesu. Co prawda policja na pewno ją ostrzegła, by zważała na swoje zachowanie. Prokurator nie dopuściłby do sytuacji, w której ofiara sama kładzie sprawę, biorąc sobie kochanka tuż przed procesem. Jedyną niewiadomą, jaką odkrył Green, było to, że panna Burton wcale nie była panną. W wieku osiemnastu lat wyszła za mąż i wkrótce potem małżeństwo zostało unieważnione. W urzędzie stanu cywilnego nie został po nim ślad, w związku z czym nie dało się też ustalić nazwiska jej męża ani powodu rozwiązania małżeństwa. Tymczasem Jessie płaciła ciężką forsę za świadectwo moralności tej kobiety. Pozostałe koperty zawierały rachunek od Schwartza na pięć tysięcy dolarów, które wciąż byli mu dłużni, dziewięć faktur z Nowego Jorku za wiosenną odzież zakupioną podczas pobytu Jessie na wschodzie, rachunek za badania lekarskie Iana i jej prześwietlenie płuc — łącznie prawie trzysta dolarów, a także rachunek ze sklepu z płytami, do którego wypuściła się jeszcze przed wyjazdem. Opiewał na kwotę siedemdziesięciu czterech dolarów. Jessie oparła głowę na dłoni, zastawiając się, co kazało jej wówczas sądzić, iż siedemdziesiąt cztery dolary na płyty to nie taki znowu wydatek (tak właśnie powiedziała Ianowi). Może to rzeczywiście niewiele, ale jeżeli ma się do zapłacenia dziesięć tysięcy dolarów kosztów sądowych... do tego kwiaciarnię, pralnię, 138

drogerię... Całą siłą woli powstrzymała się od sumowania w myśli zaległych kwot. Wyjęła z notesu wizytówkę i sięgnęła po telefon. Przed wyjściem porozumiała się jeszcze z bankiem. Miała szczęście. Zważywszy dotychczasowy przebieg operacji na jej koncie, bank zgodził się zrezygnować z rzeczowego zabezpieczenia kredytu, dzięki czemu mogła sprzedać morgana, aczkolwiek dotąd żywiła nadzieję, że zdoła tego uniknąć. Transakcja została przypieczętowana o drugiej po południu. Czek na pięć tysięcy dwieście dolarów Jessie złożyła w banku, natomiast Martinowi wysłała własny czek na kwotę pięciu tysięcy. Wreszcie mogła odetchnąć. Cokolwiek by się teraz stało, najważniejsze załatwiła: Ian miał adwokata. Przy okazji wyjęła jeszcze z konta firmy tysiąc osiemset dolarów dla Greena i o wpół do czwartej z upiornym bólem głowy zasiadła z powrotem przy biurku. Godzinę później zjawiła się Astrid. — Nie wygląda pani najlepiej, lady J. Czy coś poszło nie tak? Tylko Astrid ją tak nazywała i Jessie uśmiechnęła się ze znużeniem. — Czy uwierzysz, jeśli ci powiem, że wszystko idzie źle? — Nie. Chociaż... może masz ochotę się pozwierzać? — Astrid upiła łyk kawy z filiżanki, którą podała jej Zina. Jessie westchnęła i pokręciła głową. — Nie da rady. Trzeba by na to poświęcić co najmniej sześć bitych godzin, a tyle czasu to ja z kolei nie mam. Powiedz lepiej, jak spędziłaś dzień. — Wnioskuję, że przyjemniej niż ty. Ale też nie narażałam się na zbędne ryzyko. Całe popołudnie przesiedziałam u fryzjera. Jezu, przemknęło Jessie przez głowę. Jak mogła w ogóle przypuszczać, że ta kobieta zdoła ją zrozumieć? — Może właśnie na tym polega mój błąd, że sama umyłam sobie głowę — powiedziała z wymuszonym uśmiechem, lecz Astrid zachowała powagę. Przyglądała się jej z niepokojem. Widać było, że Jessie coś gryzie.

139

— Może byś tak zrobiła sobie wagary i poszła sprawdzić, co porabia ten twój przystojniak? Dziewczyno, gdybym ja miała takiego męża, tabun koni nie zdołałby mnie zatrzymać w pracy. — Wiesz co? Chyba masz rację. — Po raz pierwszy od rana Jessie uśmiechnęła się szczerze. — Jedziesz do domu? Podrzuciłabyś mnie. — A gdzie twoje cacko? — Morgan? — Jessie zawahała się. Nie chciała kłamać, ale... — Jest w warsztacie — dokończyła. — Nie ma sprawy. Wskakuj, podwiozę cię. Ian zdziwił się, ujrzawszy Jessie wysiadającą z samochodu Astrid. Wstał od biurka, bo i tak chciał sobie już zrobić przerwę — pracował bez wytchnienia od siódmej rano. Zanim Jessie wyjęła z torby klucz, otworzył przed nią drzwi. — Gdzie masz samochód? Zostawiłaś w butiku? — Tak... nie... właściwie... — podniosła wzrok czując, jak krew odpływa jej z twarzy. Musiała mu powiedzieć prawdę. — Sprzedałam go. Aż się skuliła, widząc jego minę. — Co takiego? — Sprzedałam go. Musiałam, kochanie. Co się dało, już zastawiłam, a potrzebujemy prawie siedmiu tysięcy dla Martina i tego detektywa. Resztę mam zapłacić za dwa tygodnie. Nic innego nie byłam w stanie zrobić — wyciągnęła do niego rękę, ale ją odtrącił. — Mogłaś mnie przynajmniej zapytać! Powiedzieć chociaż słowo. Na miłość boską, Jessie, czy już żadnej sprawy nie zamierzasz ze mną konsultować? Dałem ci ten wóz w prezencie. To naprawdę wiele dla mnie znaczyło! — Szybkim krokiem podszedł do barku, nalał sobie whisky i jednym haustem wypił połowę. — Myślisz, że było mi łatwo? Po prostu... po prostu nie było innego sposobu, żeby... — łzy zakręciły jej się w oczach. Ian jednak nie słuchał. Dopił szkocką i sięgnął po kurtkę. — Gdzie idziesz? 140

—— Wychodzę. — Jego twarz wydawała się wykuta z szarego mienia. — Ian, proszę, nie rób głupstw... — Przeraził ją wyraz jego oczu. —— Nie muszę robić głupstw. Wystarczy, że zrobiłem to jedno — rzekł i wyszedł, trzaskając drzwiami. Wrócił o północy, milczący i przygaszony. Jessica bała się pytać, gdzie był, choć zarazem umierała ze zgrozy na myśl, że inspektor Houghton miałby im złożyć następną wizytę. Kiedy zdejmował buty, wysypało się z nich trochę piasku, a więc pewnie spacerował po plaży. Było to ich ulubione miejsce sekretnych rozmów, cichych narad, gdzie po raz pierwszy Ian zaprowadził ją po śmierci Jake'a i odtąd zawsze chodzili tam razem. Spojrzał na nią w milczeniu i zamknął się w łazience. Zgasiwszy światło Jessie otarła z policzków dwie łzy. Na szyi czuła dotyk śmiesznej fasolki, lecz teraz było już za późno na śmiech. Być może pewnego dnia także i to złote cacko będzie musiała sprzedać. Leżała w ciemności, czując nienawiść do samej siebie. Ian wyszedł z łazienki, położył się nie dotykając jej i przez dłuższą chwilę palił papierosa. Udając, że śpi, zgadywała w ciemności każdy jego ruch. — Mam coś dla ciebie, Jess — odezwał się wreszcie półgłosem. — Kopniaka w zadek? — zapytała, odwrócona do niego tyłem. Roześmiał się cicho i położył jej dłoń na biodrze. — Nie, głuptasie. Patrz, znalazłem ją na plaży— podał jej mlecznobiałą, niemal idealnie okrągłą muszlę z drobnym, zawiłym wzorem odciśniętym w samym środku. — Piękna. Uniosła ją w smugę światła padającego z okna, podczas gdy wargi Iana przesuwały się wolno po jej udzie. Przez następne dwa tygodnie żyli jak w amoku. Godziny w sklepie, długie posiłki w domu, gwałtowne kłótnie o to, kto zapomniał podlać kwiaty, porywy namiętności i pośpiech, bezsenność, głód, potem przejedzenie, znów miłość i coraz to nowe rachunki. Czyste szaleństwo. Jessie miała wrażenie, że obija się o ściany jak ćma niezdolna zatrzymać się w locie, Ian — że tonie. 141

Na dzień przed rozprawą wszystko nagle przycichło. Jessie zostawiła dziewczętom dokładne dyspozycje na czas swej nieobecności i wyszła wcześniej do domu. Zastała Iana pogrążonego w zadumie na fotelu przy oknie. Po raz pierwszy od dawna nie pracował jak wariat nad nową książką. Ostatnio wszystko robił w wielkim pośpiechu: pisał, wydawał pieniądze i brał ją do łóżka. Nawet posiłki nigdy nie wyglądały normalnie, przypominały na zmianę to cichą mszę, to znów zwariowane lotnisko. Rozmawiali ze sobą rzadziej niż kiedykolwiek dotąd. Tego jednak wieczoru rozpalili ogień w kominku i siedzieli do późna, pogrążeni w rozmowie. Kolację zjedli na podłodze przy ogniu. Znów był z nią prawdziwy Ian — mąż, kochanek, przyjaciel. Tęskniła za nim od dawna. Znów mogli sobie wzajemnie pomagać, wspierać się i koić. W ciągu minionych tygodni czekający ich proces stracił realny wymiar. Prawdziwe było na przykład więzienie. Walka o wpłatę kaucji, zastawianie kolejnych części dobytku — to także była rzeczywistość. Ale czym był proces? Czystą formalnością, popisem dwóch odzianych w czarne togi, występujących na przemian płatnych mówców, za którymi w oddali majaczyła postać nikomu nie znanej kobiety nazwiskiem Margaret Burton. Jeszcze tydzień, może dwa i odzyskają spokój. Jessie uśmiechnęła się sennie, wyciągnięta na dywaniku przed kominkiem, Ian nachylił się nad nią. Była to jedna z tych rzadkich nocy, gdy ciała i dusze splatają się i płoną równym ogniem. Kochali się raz po raz, nieomal bez słowa. Świtało, kiedy Ian zaniósł ją na rękach do łóżka. — Kocham cię, maleńka. Spróbuj się trochę przespać. Czeka nas ciężki dzień — usłyszała, zapadając w sen. Ciężki dzień? Ach, prawda, ma być ten „występ" w sądzie. A może... Nie potrafiła sobie przypomnieć, o co właściwie chodziło. Ian pogłaskał ją delikatnie i zapalił papierosa. Nie czuł radości i wcale nie chciało mu się spać. Wsłuchany w oddech Jessie, resztę nocy spędził na samotnych rozmyślaniach, analizując po kolei wszystkie kłębiące mu się w głowie troski. 142

Rano miał stanąć przed sądem.

ROZDZIAŁ 15 Główna sala rozpraw różniła się znacznie od tej, w której odbyło się przesłuchanie wstępne. Przypominała salę sądową z filmów: dębowa boazeria, długie rzędy krzeseł, umieszczona wysoko na podium ława sędziowska i flaga narodowa rozpięta na ścianie tak, aby wszyscy ją wyraźnie widzieli. W tej chwili salę wypełniał tłum ludzi. Jakaś kobieta wywoływała kolejne nazwiska. Było ich dwanaście. Kompletowano skład ławy przysięgłych. Ian usiadł z Martinem z przodu, przy biurku przeznaczonym dla obrony. Po przeciwnej stronie siedział nowy prokurator w towarzystwie inspektora Houghtona. Panny Burton nigdzie nie było widać. Dwunastu ławników zajęło miejsca i sędzia objaśnił im naturę sprawy. Kilka kobiet obrzuciło Iana zdziwionym spojrzeniem, jeden z mężczyzn pokręcił głową. Martin gorączkowo robił notatki, uważnie przyglądając się potencjalnym przysięgłym. Zarówno obronie, jak i oskarżeniu przysługiwało prawo wykluczenia dziesięciu osób z pierwotnego składu ławy. Schwartz obawiał się starych panien, dla których samo słowo „gwałt" stanowiło kamień obrazy i które — co gorsza — mogły w duchu utożsamiać się z ofiarą. Lepsze były mężatki w średnim wieku. Istniała szansa, iż potępią Burton za to, że dała się poderwać nieznajomemu mężczyźnie. Młodzi ludzie będą współczuć Ianowi, chyba że ukłuje ich zawiść na widok rówieśnika, któremu już się tak dobrze powodzi. Starsi panowie — owszem, pod warunkiem, że nie mają córek w wieku Margaret Burton. Wybór przysięgłych wlókł się w nieskończoność. Kandydatów wypytywano o pracę, sytuację rodzinną i liczbę dzieci, a także o poglądy na kwestię gwałtu. Ustalenie składu ławy trwało całe dwa pierwsze dni procesu, aż w końcu Jessie zaczęło się zdawać, że potrafiłaby wyrecytować z pamięci życiorysy wszystkich

143

przysięgłych. Ostatecznie w ławie zasiadło pięciu mężczyzn — dwóch młodych i trzech emerytów — oraz siedem kobiet — pięć ustabilizowanych mężatek w średnim wieku, dwie młode i niezamężne. Dwóch starszych panów nie przypadło Martinowi do gustu, liczył jednak, że reszta przysięgłych zdoła zrównoważyć ich wpływ. Ogólnie nie miał powodu do narzekań. Clarke'om nie pozostawało nic innego, jak zdać się na jego opinię. W trzecim dniu procesu wystąpiły nie przewidziane komplikacje. Otóż spokojny i zrównoważony oskarżyciel publiczny, który zastąpił irytującą prokurator z rozprawy wstępnej, nie pojawił się w sądzie. Okazało się, że w nocy zoperowano mu pęknięty wyrostek robaczkowy i leżał teraz pod doskonałą opieką w szpitalu Mount Zion, co wszakże było niewielkim pocieszeniem. Wiadomość przyniósł jeden z kolegów chorego, prowadzący sprawę w przyległej sali. Sędzia został zapewniony, iż wybrano już zastępcę, który zjawi się lada chwila. Zarządzono przerwę i wszyscy rozeszli się po korytarzach. Martin gdzieś zniknął. Clarke'owie całkiem upadli na duchu. Wydawało im się, że wygrali los na loterii, lecz ich radość okazała się przedwczesna. Niewykluczone, że znów będą mieli do czynienia z tamtą kobietą. Trzymając w dłoniach styropianowy kubek cienkiej kawy, Jessie zastanawiała się, jak dalece osoba pani prokurator zaważy na przebiegu rozprawy. — Jeszcze kawy? — wyrwał ją z rozmyślań głos Iana. — Hę? — Pytałem, czy chcesz jeszcze kawy. Potrząsnęła głową z niezbyt przytomną miną. — Nie zamartwiaj się tak, Jessie. Będzie dobrze. — Wiem. Słowa, pozbawione znaczenia słowa. Nic już nie miało znaczenia, a przynajmniej takiego, które byłaby w stanie uchwycić. Dlaczego sterczeli tutaj niczym żałobnicy przy trumnie dalekiego krewnego? Jessica rozdeptała papierosa na marmurowej posadzce i zadarła głowę. Sufit pokrywał fantazyjny ornament, 144

wypieszczony w najdrobniejszych szczegółach. Obrzydliwy. Przypominał jej, gdzie jest. W sądzie. Czeka na proces. Sięgnęła po następnego papierosa. — Przed chwilą zgasiłaś — zauważył cicho Ian. — Słucham? — uniosła przymrużone oczy znad płomyka zapalniczki. — Nic, nic. Wracamy? — Jasne. Niczego tu nie wystoimy — wrzuciła pusty kubek do dużej metalowej popielnicy wypełnionej piaskiem. Weszli na salę nie dotykając się nawet przelotnie. Schwartz siedział przy biurku w plamie słońca wpadającej przez okno i rozlewającej się na mozaikowej marmurowej posadzce. Notował coś pospiesznie w żółtym bloczku. Wyglądał jak prawnik doskonały, wzór do naśladowania. Jessie przez chwilę przyglądała mu się z roztargnieniem, myśląc głównie o tym, że chciałaby się znaleźć gdziekolwiek, byle nie tu, po czym przeniosła wzrok na biurko po przeciwnej stronie. Siedziała przy nim kobieta. Matilda Howard-Spencer była wysoka, chuda i zdawała się składać z samych ostrych krawędzi. Miała jasne, krótko ostrzyżone włosy i długie, giętkie dłonie, wprost stworzone do tego, by oskarżycielskim gestem wskazywać podsądnego. Ubrana była w popielaty kostium i jasnoszarą jedwabną bluzkę koszulową, oczy również miała barwy krzemienia. Była żoną sędziego Spencera i postrachem całej okręgowej palestry. Sprawy o gwałt uchodziły za jej specjalność, o czym Clarke'owie nie wiedzieli, natomiast Schwartz tak, dlatego też zachciało mu się płakać, gdy zobaczył, że Matilda Howard-Spencer wkracza do sali rozpraw. Cechowała ją precyzja i delikatność harpuna, który trafia człowieka prosto w genitalia. Schwartz miał już z nią do czynienia przy okazji innej sprawy, która zresztą nie zdążyła dobiec końca, dziewiątego dnia procesu bowiem jego klient popełnił samobójstwo. Być może uczyniłby to i bez jej pomocy, ale... Matilda, słodka Matilda... Ian widział w niej tylko niesympatyczną kobietę, która w denerwujący sposób przechadzała się tam i z powrotem niczym lew krążący po niewidzialnej klatce. 145

Jessie dostrzegła postać wykutą z lodu, która przejmowała ją niewytłumaczalnym strachem. Teraz to już nie była gra, lecz wojna. Dawało się to wyczytać w spojrzeniu oskarżycielki. Patrzyła na Iana tak, jakby nie był człowiekiem, a tym bardziej mężczyzną. Zamieniła kilka szybkich zdań z Houghtonem, który pokiwał głową, po czym wstał i wyszedł. Od razu było widać, kto tu rządzi. Jessie przeklinała w duchu poprzednika Spencer i jego wyrostek. Przydzielenie sprawy tej kobiecie było dla nich prawdziwym ciosem. — Proszę wstać... Sędzia wyraźnie się ucieszył na widok nowej osoby dramatu i powitał ją uprzejmym skinieniem głowy. Mimo to w powietrzu dało się wyczuć napięcie. Matilda Howard-Spencer zamieniła parę przyjaznych uwag z przysięgłymi, którzy wyraźnie się ożywili. Ta prokurator potrafiła wzbudzać nie tylko strach, ale także zaufanie. Mimo młodego wieku — nie miała więcej niż czterdzieści lat — emanował z niej autorytet. Sprawiała wrażenie osoby, na której można polegać, bo pomoże potrzebującemu w życiu i interesach, poprowadzi armię do boju, a w międzyczasie zdąży jeszcze doglądnąć, czy dzieci odrobiły zadanie. Matilda Howard-Spencer nie posiadała dzieci. W mocno już posuniętym w latach małżonku miała tylko przyjaciela, natomiast prawdziwą miłością jej życia był wymiar sprawiedliwości. Potyczka rozpoczęła się od przesłuchania najmniej interesującego świadka. Biegły lekarz nie zdołał zaszkodzić Ianowi; stwierdził tylko, te stosunek płciowy rzeczywiście miał miejsce, i mimo usilnych starań oskarżycielki obstawał przy zdaniu, że brakuje dowodów na to, iż użyto przemocy. Było to w gruncie rzeczy nudne, tak że po godzinie Jessica skupiła całą uwagę na środkowym czerwonym pasku flagi zawieszonej na ścianie. Pomagał jej ignorować krzyżujące się w powietrzu słowa: „czyny sprzeczne z naturą", „sodomia", „gwałt", „stosunek", „odbyt", „pochwa", „sperma"... Kompleksowy przegląd tajemniczych pojęć, których definicji czternastolatek szuka w encyklopedii z wypiekami na policzkach. 146

Pani prokurator szczególnie upodobała sobie dwa: „pochwa" i „gwałt", przy czym „gwałt" wymawiała tak, że nieomal słyszało się duże litery. Kiedy wreszcie sędzia zakończył posiedzenie, wyczerpani Clarkowie powlekli się do domu. Jessie męczyło samo pilnowanie się przed ławą przysięgłych, która wszystko mogła zinterpretować po swojemu. Gdyby zmarszczyła brwi, gotowi by pomyśleć, że się niepokoi albo jest zła, gdyby się uśmiechnęła — że traktuje proces zbyt lekko. Zbyt elegancki strój świadczył w mniemaniu przysięgłych snobizmie, zbyt jaskrawy — o próżności. O podkreślaniu kobiecych wdzięków w sądzie podczas sprawy o gwałt w ogóle nie mogło być mowy. Ci ludzie zdawali się nie używać i nie rozumieć słów, którymi oskarżycielka

szermowała,

bez

wytchnienia

wyciskając

ze

świadka

co

drastyczniejsze szczegóły, podczas gdy Martin uparł się, że będzie dżentelmenem... Chwilami Jessie miała wrażenie, że ten proces zajmie im całe życie. Po kolacji prawie się do siebie nie odzywali. Jessie usnęła w szlafroku, zanim jeszcze Ian zdążył się wykąpać. I dobrze: był zbyt zmęczony, aby z nią rozmawiać. Poza tym cóż mógł jej powiedzieć? Nazajutrz rano powitał ich jasny blask słońca, w którym wszystko wydawało się nowe. Najwyraźniej Opatrzność nie wiedziała, co się dzieje, i dalej spokojnie robiła swoje. Jessie przeciągnęła się w samochodzie i uśmiechnęła sennie. — Co ci tak wesoło? — Zabawne... Przypomniało mi się, jak jeździliśmy razem do pracy w Nowym Jorku. — No, to może niezupełnie to samo. — Racja. Zdążymy wpaść gdzieś na kawę? — W pośpiechu nie zjedli śniadania. — Lepiej jedźmy prosto do sądu. Jeśli się spóźnię, mogą cofnąć mi zwolnienie za kaucją. Boże. Z powodu filiżanki kawy!

147

Gdy stanęli przed drzwiami, okazało się, że mają jeszcze trzy minuty czasu, Jessie pobiegła więc do automatu z kawą. Ręce drżały jej tak, że omal nie wylała zawartości kubków. — Minie rok, zanim się pozbieramy — zauważył posępnie Ian. — Chodzi ci o moje słynne dygotki? — Patrz na moje — wyciągnął rękę i oboje wybuchnęli śmiechem. — W twoim wypadku to choroba zawodowa. — Masz na myśli zawód gwałciciela? — Starał się, by zabrzmiało to lekko, ale mu się nie udało. Nagle zamarł i przechylił głowę, wsłuchując się w oddalone glosy. Jessie chciała zapytać, co się dzieje, lecz nie była pewna, czy powinna to zrobić. W pobliżu rozległ się trzask zamykanych drzwi i zza zakrętu korytarza wyłoniła się kobieta w prostej, białej wełnianej sukience. Była to Margaret Burton. Oboje stali jak wryci. Panna Burton przystanęła zmieszana i nagle wpatrzona w nią Jessie zobaczyła, jak jej twarz z wolna topnieje i układa się w niewiarygodny, triumfalny, przeznaczony wyłącznie dla oczu Iana uśmiech. Jessie przyglądała się temu ze zgrozą i naraz, zupełnie jakby jej ciało funkcjonowało niezależnie od umysłu, zamachnęła się na kobietę torebką, krzycząc: — Dlaczego? Dlaczego, do cholery?!.. Był to rozdzierający, płynący wprost z serca wrzask. Margaret Burton jakby obudziła się ze snu i w tej samej chwili Ian złapał Jessikę wpół. W jej oczach wyraźnie widział żądzę mordu. Echo wykrzyczanego przez nią „dlaczego?" błąkało się jeszcze przez chwilę po marmurowych korytarzach, zagłuszane przez szloch Jessie i stukot obcasów uciekającej Burton. Zbiegli się ludzie. Na pozór nic nie zaszło: ot, żona pokłóciła się z mężem i teraz płakała w jego ramionach. Martin Schwartz, zobaczywszy postać w białej sukience, ruszył pędem w stronę, skąd dobiegały głosy. — Co się stało?

148

— Nic — Ian ze złością wzruszył ramionami. — Mamy za sobą nieoczekiwane spotkanie z panną Burton. — Chciała skrzywdzić Jessie? — Martin modlił się w duchu, aby tak było. Nic lepszego nie mogłoby się im przytrafić. — U... uśmiechała się — wyjąkała Jessie przez łzy. — Uśmiechała? — zdumiał się adwokat. — Tak... Jak ktoś, kto przed chwilą zabił i bardzo się z tego cieszy. Ian w duchu pogratulował jej trafnego określenia. Niestety, tylko oni widzieli ten uśmiech. — Już w porządku? — spytał niecierpliwie prawnik. — Tak. — To chodźmy. Nie możemy się spóźnić. Kilka osób obejrzało się za nimi zrozumiawszy, kto tak krzyczał. Niemal w drzwiach sali rozpraw zastąpił im drogę Houghton. — Jeżeli pani jeszcze raz to zrobi, każę panią aresztować, a pana wsadzę z powrotem, zanim się obejrzycie. Schwartz wystąpił do przodu, zasłaniając sobą przerażoną Jessikę. — A co takiego zrobiła pani Clarke, inspektorze? — Próbowała zastraszyć pannę Burton. — Czy próbowała ją pani zastraszyć, Jessico? — adwokat miał taką minę, jakby pytał pięcioletnią córeczkę, czy wylała perfumy mamusi do klozetu. — Nie, ja tylko... krzyknęłam... — Co takiego pani krzyknęła? — Zapytała „dlaczego?", to wszystko — wtrącił Ian. — To mi nie wygląda na groźbę, inspektorze. Zresztą ja również słyszałem ten krzyk. — W moim mniemaniu jest to próba zastraszenia. Jessie poczuła przemożną ochotę, aby mu powiedzieć, że w jej mniemaniu jest bęcwałem.

149

— Tam, skąd pochodzę, inspektorze — ciągnął Schwartz — słowo „dlaczego" jest pytaniem, nie groźbą. No, chyba że zadawanie tego rodzaju pytań może podważyć linię oskarżenia. Houghton spurpurowiał, odwrócił się na pięcie i bez słowa wrócił do stolika Matildy Howard-Spencer. Ian dygotał ze złości. — Rozniosę tego sukinsyna na strzępy, zanim... — syknął i urwał na widok twarzy Martina. — Do jasnej cholery, macie tu grzecznie siedzieć i wyglądać jak para laureatów „Czaru par", choćbyście oboje mieli przy tym paść trupem. Czy to jest jasne? Ty także, Jessico. Uśmiechnij się ślicznie. Źle... No, teraz trochę lepiej, Ian, weź ją pod rękę. Tego nam tylko trzeba, żeby przysięgli pomyśleli, że mamy jakieś kłopoty. Zero kłopotów. Na razie. I proszę się nie zapominać. Schwartz ruszył przodem z miną skupioną, lecz bynajmniej nie zatroskaną. Uśmiechnął się do pani prokurator i ze spokojem zajął swoje miejsce. Clarke'om nie poszło aż tak dobrze, choć bardzo się starali. Paradoksalnie jednak zeznania Margaret Burton były o wiele lżejsze do zniesienia niż ten demoniczny uśmiech. Burton usiadła skromnie na miejscu dla świadków i jeszcze raz powtórzyła tę samą historię. W białej sukience wyglądała niezmiernie dziewiczo i delikatnie. Jessica zauważyła, że jej włosy straciły rudawy odcień, a jeżeli Burton w ogóle miała biust, dokonała cudu, by go ukryć. Wydawać się mogło, że w ogóle nie ma kobiecych wdzięków. Oskarżycielka jakby dla kontrastu ubrana była w surową czarną suknię. Cała scena żywo przypominała kadr z filmu klasy „B". Kiedy Margaret Burton skończyła swoją opowieść, prokurator pytała: — Czy kiedykolwiek zdarzyło się już pani coś takiego? Głowa świadka pochyliła się jak złamana lilia, a z ust dobyło się ciche: „Nie", przypominające ledwie słyszalny szelest opadającego liścia. Jessie wbiła paznokcie

150

w dłoń. Po raz pierwszy w życiu czuła do kogoś tak wielką nienawiść. Patrząc na tę kobietę, słuchając jej, miała ochotę ją zabić. — Jak się pani czuła, kiedy została pani sama w tym podejrzanym hotelu? — Miałam ochotę umrzeć. Myślałam o samobójstwie. Dlatego tyle czasu minęło, nim zadzwoniłam na policję. Cóż za perfekcyjne aktorstwo! Jessie miała ochotę zerwać się z miejsca, klaskać i wołać o bis. Tyle że ta perfekcja działała na ich szkodę. Margaret Burton bez wysiłku podbijała serca przysięgłych. Martin czuł się bezradny. W tej sytuacji wzięcie jej w krzyżowy ogień pytań przypominało jazdę na deskorolce po polu minowym. Gdyby zaczął ją niszczyć, przysięgli znienawidziliby zarówno jego, jak i jego klienta. Po godzinnym przesłuchaniu Matilda Howard-Spencer przekazała świadka do dyspozycji obrony. Serce podskoczyło Jessie do gardła. Zastanawiała się, jak czuje się Ian, siedzący tak daleko od niej, wyizolowany od całego świata. Oskarżony. Gwałciciel... Zadrżała. — Panno Burton, dlaczego dziś rano przed sądem uśmiechała się pani do pana Clarke'a? — Pierwsze pytanie Martina wprawiło w zdumienie wszystkich, nie wyłączając Jessie. Przysięgli szeroko otwarli oczy, a Houghton poczerwieniał i szepnął coś oskarżycielce. — Ja? Skąd? Nigdy w życiu się do niego nie uśmiechałam! Burton była wściekła, co w pewnym stopniu zdołało naruszyć tworzony przed chwilą wizerunek skrzywdzonej dziewicy. — Wobec tego jak pani to nazwie? — Ja... do diabła, nijak, to znaczy... och, nie wiem, co się stało. Byłam tak poruszona jego widokiem, a jego żona mnie wyzwała... — znów była biedna i bezradna. — Doprawdy? A jak panią nazwala? — Martin wydawał się szczerze ubawiony i Jessie zastanawiała się w duchu, czy rzeczywiście tak jest. Z doświadczenia wiedziała, że twarz prawnika niekoniecznie wyraża jego prawdziwe uczucia. — 151

Proszę nam powiedzieć, panno Burton, jak nazwała panią pani Clarke? — Schwartz uśmiechnął się łagodnie i przybrał wyczekującą pozę. — Nie wiem. Nie pamiętam. — Nie pamięta pani, choć rzekomo było to tak wstrząsające przeżycie? — Sprzeciw, wysoki sądzie! — Matilda Howard-Spencer poderwała się z oburzoną miną. — Podtrzymany. — Dobrze. A zatem to nieprawda, że naigrawała się pani z pana Clarke'a, jakby... — Sprzeciw!!! — Glos oskarżycielki mógłby skruszyć beton. Obrońca uśmiechnął się niewinnie. Zdążył powiedzieć to, o co mu chodziło. — Podtrzymany. — Przepraszam, wysoki sądzie. Był to dobry początek, po nim zaś nastąpiła znów ta sama wyświechtana litania o poniżeniu, wykorzystaniu, upokorzeniu, sponiewieraniu i zgwałceniu. — Czego właściwie oczekiwała pani od pana Clarke'a? — Nie rozumiem. — Burton nie straciła zimnej krwi, ale była nieco zmieszana. — Czy na przykład sądziła pani, że pan Clarke oświadczy się jej w tym hotelowym pokoju? Że wyciągnie z kieszeni zaręczynowy pierścionek?... Czego się pani po nim spodziewała? — Ja... nie wiem... myślałam, że po prostu zaprosił mnie na drinka. Zresztą i tak był już trochę wstawiony. — Czy pan Clarke spodobał się pani? — Nie, skądże! — Wobec tego dlaczego chciała pani pójść z nim na drinka? — Bo... och, sama nie wiem. Myślałam, że jest dżentelmenem — Burton była dumna ze swojej odpowiedzi, jakby tłumaczyła ona wszystko. — Ach, tak. Dżentelmenem... Czy dżentelmen zabiera kobietę do hotelu na Market Street? 152

— Nie. — A zatem czy to on panią tam zabrał, czy pani jego? Burton zarumieniła się i ukryła twarz w dłoniach, mrucząc coś pod nosem, aż w końcu sędzia musiał ją upomnieć, by mówiła głośniej. — Nigdzie go nie zabierałam. — Ale poszła z nim pani. Chociaż wcale się pani nie podobał. Czy tak bardzo miała pani ochotę na tego drinka? — Nie. — Wobec tego na co miała pani ochotę? Jessie uśmiechnęła się pod nosem. Cóż za piękne pytanie! Majstersztyk. — Chciałam... chciałam... się z nim zaprzyjaźnić. — Zaprzyjaźnić? — Martin uśmiechnął się jeszcze szerzej. Tym razem Burton zrobiła z siebie kompletną idiotkę. — No nie, może nie to. Chciałam wrócić do pracy. — Więc dlaczego zamiast do pracy poszła z nim pani na drinka? — Nie wiem. — Miała pani na niego ochotę? — Sprzeciw. — Proszę inaczej sformułować pytanie, panie mecenasie. — Ile czasu minęło, odkąd po raz ostatni miała pani stosunek mężczyzną, panno Burton? — Czy muszę odpowiadać, wysoki sądzie? — Burton spojrzała błagalnie na sędziego, który potwierdził ruchem głowy. — Proszę odpowiedzieć. — Nie wiem. — Mniej więcej — nie ustępował Schwartz. — Naprawdę trudno mi powiedzieć — jej głos zaczął się łamać. — Proszę określić ten czas w przybliżeniu: miesiąc? dwa miesiące? tydzień? rok? 153

— No... trochę... — Pod piorunującym spojrzeniem sędziego poprawiła się: — Może i rok. A może dłużej? Może. — Czy tym ostatnim razem był to ktoś szczególny? — Och... nie pamiętam... To znaczy, tak! — prawie wykrzyczała ostatnie słowo. — Czy ten mężczyzna panią zranił, panno Burton? Może nie kochał pani tak bardzo, jak powinien, może... — głos Schwartza mógłby ukołysać dziecko do snu, lecz oskarżycielka skoczyła na równe nogi. — Sprzeciw! Po dwóch kolejnych godzinach Jessica czuła się, jakby ktoś przepuścił ją przez wyżymaczkę. Nie potrafiła sobie nawet wyobrazić, co przeżywa Margaret Burton, która rozpłakała się na miejscu dla świadków i Houghton ją stamtąd wyprowadził. Matilda Howard-Spencer ze skupioną miną przeglądała akta. Najwyraźniej bardziej interesowała ją sama sprawa niż osoba ofiary. Kiedy sędzia odroczył rozprawę do poniedziałku, przez chwilę wszyscy stali bezmyślnie. Była dopiero pora lunchu, lecz mimo to Jessie miała ochotę paść na łóżko i spać przez rok. Chyba jeszcze nigdy w życiu nie była tak zmęczona, Ian wyglądał, jakby od rana przybyło mu pięć lat. Gdy w towarzystwie Martina opuścili salę, Margaret Burton nic było już nigdzie widać. Wyprowadzono ją przez pokój sędziego, prawdopodobnie do tylnego wyjścia, aby uniknąć podobnego spotkania jak to, do którego doszło rano. Schwartz odnosił wrażenie, że Houghton również nie do końca ufa tej kobiecie i w miarę możliwości chce uniknąć dalszych kłopotów. W końcu wyszli na słońce — Jessie z uczuciem, że nie widziała go od lat. Piątek. Koniec ciągnącego się w nieskończoność tygodnia. Nareszcie będą mieli dwa dni dla siebie. Nawet dwa i pół. Marzyli o tym, by wreszcie wydostać się z barokowego piekła, gdzie ich dusze poddawane były upiornej obróbce w rękach tej wariatki. Wszystko to przypominało antyczną sztukę, w której lawa przysięgłych mogłaby grać rolę chóru. — O czym myślisz? — Po porannym wybuchu Ian wciąż się o nią martwił. 154

— Nie wiem. Chyba w ogóle nie jestem już w stanie myśleć. Odpływam w siną dal. — Wobec tego płyńmy do domu. — Wziął ją pod rękę i podprowadził do samochodu, gdzie z ulgą opadła na wysiedziany fotel. Miała ochotę zedrzeć z siebie posmak tego ranka drucianą szczotką. — I jak ci się wydaje? — spytała po drodze, patrząc na niego przez obłoczek dymu papierosowego. — Co masz na myśli? — wykręcił się od odpowiedzi. — Chodzi mi o proces. Czy Martin rozmawiał z tobą na ten temat? — Prawie wcale. Nie odsłania kart. Skinęła głową. Ona także usłyszała tylko tyle, że nazajutrz mają się stawić w jego kancelarii. — Ale chyba wszystko będzie dobrze — dodał. Musiało być. — Na to wygląda — przyznała, choć wyglądało strasznie. Ale w takich sprawach to chyba reguła. — Podoba mi się styl Martina. — Mnie też. Oboje byli pewni wygranej, zaczynali jednak zdawać sobie sprawę, że za tę wygraną zapłacą straszną cenę. Nie w pieniądzach, samochodach, majątku, ale w zdrowiu, nerwach i pogodzie ducha.

ROZDZIAŁ 16 W sobotę rano Ian udał się do kancelarii Schwartza, by przedyskutować linię obrony. Jessica została w domu z migreną. Jeszcze tegoż wieczoru Martin pofatygował się do nich osobiście, aby i z nią omówić wystąpienie przed sądem. W niedzielę po południu siedzieli oboje przez telewizorem zupełnie otępiali, kiedy zadzwoniła Astrid. — Jak się macie, dziatki? Może byście wpadli na spaghetti?

155

Tym razem wyjątkowo Jessie nie starała się przedłużyć rozmowy. — Przykro mi, Astrid, ale naprawdę nie mamy czasu. — Och, wy pracusie! Przez cały tydzień próbowałam cię złapać w sklepie, ale bezskutecznie. — Tak, wiem... pomagam Ianowi w redagowaniu książki. — To chyba bardzo ciekawe zajęcie? — Tak, dosyć... — Jessie czuła, że jej głos nie brzmi przekonywająco. — Zadzwonię do ciebie w przyszłym tygodniu. Ale dziękuję, że o nas pomyślałaś. — Pożegnała się i odłożyła słuchawkę. Dziwiło ją, że dotychczas nikt ze znajomych jeszcze o niczym nie wiedział. Gazety także pominęły sprawę Iana milczeniem. Dopiero po namyśle uświadomiła sobie, że podobnych spraw było setki, tej zaś smaczku dodawało jedynie to, iż oboje mieszkali na Pacific Heights, a Jessie była właścicielką ekskluzywnego butiku. Wszelki rozgłos mógł łatwo doprowadzić ją do ruiny, wydawało się jednak, że nie ma takiego niebezpieczeństwa. Na razie prasa się nią nie interesowała, za co była wdzięczna losowi. Martin obiecał, że jeśli trafi się jakiś wścibski dziennikarz, zadzwoni do redakcji i poprosi o zachowanie dyskrecji. Był pewien, że pójdą mu na rękę, jak już nieraz w przeszłości bywało. Jessie miała lekkie wyrzuty sumienia, że tak zbyła Astrid. Nie widziały się od dawna, tyle że ostatnio Clarke'owie w ogóle nic widywali znajomych. Trudno im było teraz rozmawiać z ludźmi — nawet z Astrid. Jessie nie wiedziała, jak spojrzy w twarz dziewczętom w sklepie. Na razie wolała się tam nie pokazywać. Bała się, że od pierwszego rzutu oka domyśla się wszystkiego. Z tego samego powodu Ian też stronił od swoich znajomych, rad zresztą, że może poświęcić się książce. Wymyślone przez niego postacie dotrzymywały mu towarzystwa. Tymczasem rachunki nadal spływały. Codziennie Zina wrzucała do ich skrzynki zaadresowaną do Jessie pocztę, której lwią część stanowiły żądania zapłaty, między innymi kolejny rachunek Harveyn Greena, tym razem na dziewięćset dolarów — również za nic. Był to wydatek dokonany „na wszelki wypadek" — na wypadek 156

gdyby Margaret Burton popełniła jakąś nieostrożność, na wypadek gdyby wyszły na jaw nowe fakty. Oczywiście nie dowiedzieli się niczego nowego — przynajmniej do niedzielnego wieczoru. W chwilę po Astrid zadzwonił Martin Schwartz. Pytał, czy może wstąpić do nich na chwilę razem z Greenem. Jessie obudziła Iana i oboje czekali w napięciu na ich przybycie, ciekawi, co takiego udało się Greenowi odkryć. Jak się okazało, zdobył fotografię sprzed dwudziestu lat, przedstawiającą człowieka, który przez krótki czas był mężem Margaret Burton. Mężczyzna ów, wysoki, jasnowłosy i błękitnooki, do złudzenia przypominał Iana. Stal oparty o karoserię niewielkiego MG, który również — jeśli przymrużyć oczy — był podobny do małego morgana Jessie. Różniły się tylko barwą: MG był czarny. Przeczucie Schwartza okazało się trafne — motywem działania Margaret Burton była zemsta. Przez dłuższą chwilę w salonie panowała cisza. Green wyjaśnił, że otrzymał zdjęcie od kuzynki Margaret, którą w ostatniej chwili zdecydował się odwiedzić. Schwartz westchnął z ulgą i oparł się głębiej w fotelu. — A więc teraz wiemy już wszystko. Czy ta kuzynka będzie zeznawać przed sądem? Green potrząsnął przecząco głową. — Powiedziała, że powoła się na Piątą Poprawkę albo zwyczajnie skłamie, bo inaczej Burton ją zabije. Miałem wrażenie, że się jej boi. Określiła ją mianem najbardziej mściwej kobiety, jaką zna. Chce ją pan powołać na świadka? — Jeśli będzie się zasłaniać Piątą Poprawką, to nie ma sensu. Dowiedziałeś się może, dlaczego Burton wystąpiła o unieważnienie małżeństwa? — Nie ona wystąpiła, tylko jej mąż. — Co takiego? — Martin ze zdziwieniem uniósł brwi. — Kuzynka podejrzewa, że Margaret była w ciąży. Skończyła właśnie średnią szkołę i podjęła pracę w zespole adwokackim Hilimana Knowlesa. Ten chłopak to syn starego Knowlesa, Jed. Studiował prawo, a w czasie wakacji dorabiał sobie w 157

kancelarii ojca. Pobrali się pod koniec lata, bez rozgłosu i w wielkim pośpiechu. Stary Knowles dołożył wszelkich starań, żeby nic się nie wydało. Rodzice Burton mieszkali na Środkowym Zachodzie, tak że prócz tej kuzynki nie miała tu żadnych krewnych. Wkrótce po ślubie Margaret spędziła tygodnie w szpitalu. Ta jej kuzynka przypuszcza, że powodem były sprawy kobiece: może poronienie albo komplikacje poaborcyjne. A potem Knowles wystąpił o unieważnienie małżeństwa. Burton była bez pracy, bez męża i prawdopodobnie bez dziecka. Przeżyła coś w rodzaju załamania nerwowego i następne trzy miesiące spędziła w hospicjum prowadzonym przez siostry zakonne. Byłem tam, ale dwanaście lat temu zakład został zamknięty, a zakonnice rozproszyły się po innych klasztorach. Mieszkają teraz w Kansas, Montrealu, Bostonie i Dublinie. Wątpię, żeby po tylu latach zachowały się jakieś akta, a jeśli nawet, to byłyby tajne. — A co z młodym Knowlesem? — Jeszcze w tym samym roku, w Święto Dziękczynienia, ożenił się z jakąś pannicą z wyższych sfer. Wesele odbyło się z wielką pompą i paradą i trąbiły o nim wszystkie gazety. „Chronicle" podała, że byli zaręczeni od ponad roku, co by wyjaśniało, dlaczego stary Knowles nie puścił pary o ożenku syna z Burtonówną. — Rozmawiałeś z nim? Green skrzywił się boleśnie. — Siedemnaście miesięcy po ślubie zginął z żoną w wypadku. Wkrótce potem jego ojciec dostał ataku serca. Matka podróżuje w tej chwili po Europie. Nikt nie wie dokładnie gdzie. — Potworne. — Martin zmarszczył czoło i zaczął żuć koniec ołówka, który trzymał w ręku. — Nie miał rodzeństwa, przyjaciół, którzy mogliby cokolwiek wiedzieć? — To ślepa uliczka, Martinie. Jed Knowles był jedynakiem, a kto z jego przyjaciół dziś jeszcze o tym pamięta? Osiemnaście lat to kawał czasu. — Taak — przytaknął w zadumie Schwartz. — Kawał czasu na chowanie urazy. Cholera! Niby wszystko jest jasne, a w gruncie rzeczy zostaliśmy na lodzie. 158

— Dlaczego tak sądzisz? — odezwał się Ian po raz pierwszy, odkąd zobaczył fotografię. — Przecież mamy motyw, którego nam brakowało. — Owszem... — Martin powoli przetarł ręką czoło. — Tylko że żadnej z tych rewelacji nie da się wykorzystać w sądzie. To jedynie domysły, choć bez wątpienia zgodne z prawdą. Dają nam pełny psychologiczny obraz pobudek, jakie kierowały panną Burton. Łudząco przypominasz bogatego młodzieńca, który ją uwiódł, poślubił, prawdopodobnie zmusił do zrobienia skrobanki, a potem wystawił ją do wiatru i w kilka tygodni później ożenił się z dziewczyną ze swojej sfery. Żona księcia została ponownie zepchnięta do roli kopciuszka i miała prawie dwadzieścia

lat

na

rozpamiętywanie

krzywdy,

którą

jej

wyrządzono.

Prawdopodobnie dlatego nie chciała od ciebie pieniędzy. Można zresztą założyć, że Knowles w ten właśnie sposób zamknął jej usta. Tym razem pragnęła zemsty. W jej umyśle utożsamiłeś się z Jedem. Założę się, że już dawno namierzyła cię u Enrica, gdzie bywałeś regularnie. Cały ten flirt został ukartowany od początku do końca. Problem polega na tym, że nie jesteśmy w stanie dowieść tego w sądzie... — Jesteś pewien — zwrócił się Schwartz do Greena — że ta kuzynka nie zechce świadczyć? — Absolutnie — potwierdził lakonicznie Green. Prawnik pokręcił głową. — I dlatego właśnie jesteśmy bezsilni. Nieprzychylnie nastawiony świadek, który zasłania się Piątą Poprawką, jest w stanie narobić więcej szkód niż brak jakiegokolwiek świadka. Poza tym możemy co najwyżej dowieść, że Burton wyszła za mąż za Jeda Knowlesa i że wkrótce potem małżeństwo zostało unieważnione. Reszta to domysły, spekulacje, plotki. Nie ostoją się w sądzie. Oskarżyciel w dziesięć minut podważy czystko. Musielibyśmy udowodnić,

że Knowles

rzeczywiście zmusił ją do aborcji, a najlepiej, gdyby ktoś zeznał, że słyszał, jak Burton zaprzysięgła mu zemstę. Nie mamy na co liczyć. Ian był blady jak ściana, Jessica czuła łzy pod powiekami. — I co teraz zrobimy? — szepnęła. 159

— Powołam Burton na świadka i zobaczymy, do czego będzie skłonna się przyznać. I jak daleko pozwoli nam się posunąć sędzia. Poza tym możemy co najwyżej się modlić. Green wstał, pożegnał się i skierował do wyjścia. — Przykro mi — bąknął na odchodnym. Martin Schwartz odprowadził go do drzwi. W chwilę później wyszedł i on. W poniedziałek proces toczył się dalej. Zgodnie ze swą obietnicą Schwartz powołał Margaret Burton na świadka. Czy była zamężna z Jedem Knowlesem? Tak. Jak długo? Dwa i pół miesiąca. Dziesięć tygodni? Tak, dziesięć tygodni. Czy to prawda, że musiała za niego wyjść, ponieważ była w ciąży? Sprzeciw! Odrzucony. Czy po rozwiązaniu małżeństwa przeżyła załamanie nerwowe? Nie, nic podobnego. Czy potwierdza, że oskarżony jest łudząco podobny do zmarłego Jeda Knowlesa? Nic takiego nie zauważyła. Czy pan Knowles ożenił się powtórnie tuż po... Sprzeciw! Podtrzymany. Sędziowie przysięgli zechcą łaskawie nie brać pod uwagę ostatniego pytania. Margaret Burton była blada, lecz całkowicie opanowana. Jessica modliła się w duchu, żeby coś wytrąciło ją z równowagi, żeby zaczęła krzyczeć, pomstować i przyznała, iż chce zniszczyć Iana, bo jest podobny do jej byłego męża. Do tego jednak nie doszło. Na koniec sędzia podziękował pannie Burton, która natychmiast opuściła salę. Po południu Schwartz poprosił Iana o wskazanie dwóch przyjaciół, którzy mogliby zaświadczyć o jego charakterze i moralności. Świadectwo Jessiki niemal na pewno zostałoby uznane za nieobiektywne. Ian był w rozterce. W ostatnich latach jego więzy koleżeńskie znacznie się rozluźniły. Pisarstwo pochłaniało większość jego czasu i energii, a to, co zostawało, anektowała Jessie. Jeszcze tego wieczoru zadzwonił do znajomego pisarza oraz do przyjaciela z college'u, który obecnie mieszkał w Kalifornii i pracował na giełdzie. Na wieść o zarzutach, jakie mu postawiono, obaj byli zdumieni, oburzeni i obaj szczerze zadeklarowali pomoc. Żaden zbytnio nie przepadał za Jessie — pisarz uważał, że jest 160

zbyt zaborcza, makler, że zbyt energiczna — lecz dla Iana chętnie zrobiliby wszystko. Obaj wywarli bardzo dobre wrażenie na ławie przysięgłych. Pisarz w tweedowym ubraniu mógł się poszczycić trzema nowelami opublikowanymi w „New Yorkerze", powieścią wydaną w twardej oprawie oraz niedawno otrzymaną nagrodą literacką. Makler był modelowym przedstawicielem wyższej klasy średniej i szanowanym ojcem rodziny. I jeden, i drugi bardzo pochlebnie wyrażali się o Ianie, robili co w ich mocy, lecz żaden nie był w stanie zdziałać cudu. Tego dnia sędzia zwolnił ich nieco wcześniej, co Clarke'owie przyjęli z niekłamaną ulgą. — Poproszę o skrzynkę piwa — zażądała Jessie, zrzucając z nóg buty. — Jezu, mam już tego serdecznie dosyć. Ten proces ciągnie się i ciągnie, a poza tym zaczyna mi już brakować nobliwych ubranek. — Miała na sobie brązowy tweedowy kostium, którego nie nosiła od czasu, gdy skończyła college. — Gwiżdż na to. Jutro ubierz się w bikini. Przysięgłym też się należy jakaś rozrywka. — Wiesz, myślałam, że będzie w tym o wiele więcej dramatyzmu. — Coś ty! Przecież ta sprawa wcale nie jest dramatyczna, przeciwnie: mocno przyziemna. Kto kogo przeleciał i dlaczego. Nawet niespecjalnie się wstydzę, że tego słuchasz — wyznał. O wiele bardziej drażniła go obecność Margaret Burton, toteż odczuł ulgę, kiedy przestała pokazywać się w sądzie. — Ja też nie, tylko ilekroć ktoś mówi o „haniebnych czynach sprzecznych z naturą", skręca mnie ze śmiechu. Roześmiali się oboje. W domowym zaciszu proces przybierał wymiar żartu — niesmacznego żartu. Nie byli już tak spięci. Wiedzieli przecież, że mają do czynienia z wariatką szukającą zemsty na mężczyźnie, który skrzywdził ją przed dwudziestu laty. I co z tego? Ian byt niewinny, i tyle. — Nie miałabyś ochoty pójść do kina? 161

— Bardzo chętnie. Wiesz co? Zabierzmy Astrid. — Świetny pomysł. Z jednym zastrzeżeniem: nie dzwoń do niej przez najbliższe pół godziny. Ian pochylił się nad Jessie i wolno powiódł wargami po jej szyi. Astrid ucieszyła się z zaproszenia, poszli więc we trójkę obejrzeć film, który rozśmieszył ich do łez. — Zaczynałam już myśleć, że poumieraliście! — strofowała ich po seansie. — Czemu nie dajecie znaku życia? Dalej tak was absorbuje ta książka? Ian i Jessie zgodnie pokiwali głowami, zmienili temat i zaciągnęli Astrid do najbliższej kawiarni. Wieczór upłynął im w miłej atmosferze. Od Astrid dowiedzieli się, że dzięki staraniom Katsuko pokaz kolekcji odniósł oszałamiający sukces. Nawet Astrid nie mogła się powstrzymać i kupiła sobie od razu parę fatałaszków. — Nie żartuj! — zgorszyła się Jessie. — Na przyszłość, jeśli będziesz chciała coś kupić, umów się ze mną w sklepie, to przynajmniej dostaniesz rabat. Po co masz wyrzucać pieniądze? — Chrześcijanin powinien dzielić się z bliźnimi. — Astrid ze śmiechem rozłożyła ręce, błyskając złotą biżuterią. Wieczorem w domu gawędzili o tym i o owym, jakby wszelkie przykrości i problemy się skończyły. Po raz pierwszy od dawna sen przyniósł im pokrzepienie. Było to istotne, rano bowiem Ian miał składać zeznanie.

ROZDZIAŁ 17 Zeznawał przez dwie godziny. Ława przysięgłych obudziła się nareszcie z letargu, choć Ian bynajmniej nie zdołał zainteresować jej członków. Sędziowie ożywili się dopiero pod sam koniec, kiedy pytania zaczęła zadawać Matilda HowardSpencer. Pani prokurator przespacerowała się przed zebranymi z taką miną, jakby myślami była gdzieś daleko. Oczy całej sali podążały za nią. W końcu zatrzymała się tuż przed Ianem, skrzyżowała ręce na piersi i lekko przechyliła głowę.

162

— Pochodzi pan ze wschodu? Zaskoczyło go zarówno pytanie, jak i jej przyjazny uśmiech. — Tak. Z Nowego Jorku. — Gdzie pan uczęszczał do college'u? — W Yale. — Doskonała szkoła. — Pani Spencer wyraźnie się rozpromieniła. Ian odwzajemnił uśmiech. — Próbowałam się dostać na wydział prawa w Yale, ale niestety, nie wyszło. Ukończyła college w Stanford — wcale nie gorszy od Yale — lecz Ian o tym nie wiedział. Nie wiedział też, czy ma jej okazać współczucie, milczeć czy nadal się uśmiechać. — Ma pan stopień naukowy? Rozmawiała z nim jak z dobrym znajomym lub z człowiekiem, którego chciałaby bliżej poznać. Ot, pogawędka z sąsiadem na udanym przyjęciu. — Skończyłem studia magisterskie. — Gdzie? — zainteresowała się prokurator. Ian odetchnął w duchu. Martin przygotował go na zupełnie inne pytania. Te były o wiele łatwiejsze. — Studiowałem dziennikarstwo na uniwersytecie Columbia. — A potem? — Pracowałem w reklamie. — U kogo? Wymienił nazwę dużej nowojorskiej firmy. — Znana firma. — Matilda Howard-Spencer znów się uśmiechnęła, po czym w zadumie wyjrzała przez okno. — Czy w trakcie studiów umawiał się pan na randki? — Od czasu do czasu. — A z kim? — Z dziewczynami. — Z sąsiednich szkół? Może poda nam pan kilka nazwisk? 163

Śmieszne. Przecież i tak ich nie znała, Ian nie mógł pojąć celu tej indagacji. — Viveca Harreford. Maddie Whelan. Fifi Estabrook. — Estabrook? Jak Estabrook i Lloyd, największa firma maklerska da Wall Street? — Prokurator była zachwycona, jakby dokonał czegoś wielkiego. — Nie mam pojęcia. — Ian poczuł się niepewnie. Oczywiście to jej ojciec był w spółce z Lloydem, ale przecież nie dlatego umawiał się i Fifi, na litość boską! — Zdaje mi się, że nazwisko panny Whelan też brzmi znajomo. Niech pomyślę... Whelan... ach, tak, już wiem. Domy towarowe w Phoenix, czy tak? Ian zarumienił się, lecz prokurator wciąż uśmiechała się błogo, nadzwyczaj zadowolona z tej miłej pogawędki. — Nie pamiętam. — Ależ tak, na pewno pan pamięta. Czy umawiał się pan z kimś leszcze? — Pewno tak, ale nie pamiętam. Nie rozumiał, do czego ta kobieta zmierza. A może chciała po prostu zrobić z niego głupca? Czyżby było to aż tak łatwe? — Cóż, trudno... Kiedy poznał pan swoją żonę? — Mniej więcej osiem lat temu w Nowym Jorku. — Pańska żona jest osobą zamożną, prawda? — spytała z zakłopotaniem, jakby dopuszczała się drobnej niedyskrecji. — Sprzeciw! — Schwartz uniósł się z miejsca. W przeciwieństwie do Iana doskonale wiedział, do czego dąży pani HowardSpencer. Ale sam oskarżony także już przeczuwał, że dał się zapędzić w pułapkę. — Sprzeciw podtrzymany. Proszę inaczej sformułować pytanie. — Przepraszam, wysoki sądzie. Rozumiem, że pańska żona jest właścicielką doskonale prosperującego butiku tu, w San Francisco. Czy w Nowym Jorku także prowadziła butik? — Nie. Kiedy ją poznałem, była konsultantką do spraw mody i stylistką w agencji reklamowej, w której pracowałem. 164

— Pracowała dla przyjemności? — w głosie oskarżycielki pojawił się ostrzejszy ton. — Nie. Dla pieniędzy. — Iana zaczynało to już męczyć. — Ale nie musiała, tak? — Nigdy jej o to nie pytałem. — A teraz? — Nie... — zająknął się Ian, wzrokiem szukając u Martina pomocy. Bezskutecznie. — Proszę odpowiedzieć na pytanie. Czy pańska żona musi chodzić do pracy, czy też osiąga dochody wystarczające, aby utrzymywać siebie i pana na luksusowym poziomie? — Wcale nie luksusowym... Jessie i Martin skrzywili się równocześnie. Co za odpowiedź! Pytania jednak padały jak karabinowe pociski i Ian nie nadążał się przed nimi uchylać. — Ale wystarcza państwu na życie? — Tak. — Ian zbladł. Był wściekły. — Czy pan pracuje? — Tak — bąknął cicho. Oskarżycielka uśmiechnęła się. — Przepraszam, nie dosłyszałam odpowiedzi. Czy pan pracuje? — Tak! — Ma pan posadę? — Nie. Piszę książki. To też praca. Biedny Ian. Jessie miała ochotę podbiec i przytulić go. Dlaczego musiał to znosić? Co za suka! — Dostaje pan za to pieniądze? — Trochę.

,

— Trochę? Starcza na pańskie potrzeby? — W tej chwili nie. — Nie było sensu tego przed nią ukrywać. 165

— Złości to pana? — pytanie zostało zadane niemal pieszczotliwie. Żmija. — Nie, nie złości mnie. Po prostu na razie muszę się z tym pogodzić. Moja żona to rozumie. — Ale pan ją zdradza. Czy pańska żona rozumie i to także? — Sprzeciw! — Uchylony. — Czy żona się z tym godzi? — Nie zdradzam jej. — Przecież sam pan przyznał, że z własnej woli poszedł do łóżka z panną Burton. Czy to normalne pańskim zdaniem? — Nie. — A więc zdarzyło się pierwszy raz? Ian wbił wzrok w podłogę. — Nie pamiętam. — Zeznaje pan pod przysięgą. Proszę odpowiedzieć — głos Spencer przypominał syk kobry szykującej się do ataku. — Nie. — Słucham? — Nie. To nie było po raz pierwszy. — Często pan zdradza żonę? — Nie. — Jak często? — Trudno powiedzieć. — A jakie kobiety pan zwykle wykorzystuje? Znajome z pana kręgu czy też inne, prostytutki, imigrantki, kobiety z tak zwanych niższych sfer? — Sprzeciw! — Oddalony. — Nikogo nie „wykorzystuję". — Rozumiem. Czy zdradziłby pan żonę z Fifi Estabrook? 166

— Nie widziałem jej od lat. Kiedy się z nią umawiałem, nie byłem jeszcze żonaty. — Pytam, czy zdradziłby pan żonę z kimś takim jak ona, czy też sypia pan zwykle z „tanimi" kobietami, takimi, na które na pewno się pan nie natknie we własnym kręgu. To przecież mogłoby być niezręczne. O wiele prościej szukać znajomości możliwie daleko od domu. — Istotnie. Rany boskie, Ian!... Jessie czuła przedsmak katastrofy. Schwartz patrzył w ścianę, usiłując zachować kamienną twarz. — Rozumiem. Czy uznał pan pannę Burton za taką właśnie „tanią" kobietę? — Nie. — To „nie" zabrzmiało zbyt słabo. — Nie należała przecież do pańskiej sfery, prawda? — Nie wiem. — Tak czy nie? — Nie. — Przypuszczał pan, że zadzwoni na policję? — Nie. Nie miała powodu — poprawił się szybko, tknięty złym przeczuciem, lecz było już za późno. Matilda Howard-Spencer podziękowała mu, zastrzegając sobie możliwość wezwania go jeszcze raz celem złożenia dodatkowych zeznań. Ale już zdążyła mu zadać śmiertelny cios. Ian wrócił na miejsce powłócząc nogami jak starzec. Pięć minut później sędzia zarządził przerwę na lunch. — Spieprzyłem sprawę — mruknął Ian, kiedy znaleźli się na ulicy. — Nie miałeś szans. Ta baba jest jak arszenik... — Schwartz westchnął i uśmiechnął się chłodno. — Całe szczęście, że w ławie przysięgłych siedzą normalni ludzie, którzy też to widzą. — Nie chciał o tym mówić, lecz bardziej niż kwestia zdrady niepokoiły go klasowe implikacje sprawy. — Po południu zamierzam powołać Jessikę na świadka. W ten sposób będziecie mieli to już z głowy. 167

— Jasne. Zmasakruje nas oboje w ciągu jednego dnia — parsknął z goryczą Ian. Jessica spojrzała na niego ostro. — Nie pleć bzdur. — A co, uważasz się za godną jej przeciwniczkę? — zapytał sarkastycznie. — Czemu nie? — Hola, hola! — sprzeciwił się Schwartz. — Jeśli się z nią zetrzesz, Ian przegra na pewno. Przerabialiśmy to w sobotę. Masz być najłagodniejszą, najsubtelniejszą i najbardziej opanowaną żoną, jaka kiedykolwiek stąpała po tym padole. Zacznij się stawiać, a posieka cię na kawałki. Jessica posępnie skinęła głową, Ian westchnął. On także myślał, że jest przygotowany, tymczasem ta zołza przyjęła zupełnie inną linię oskarżenia. Bóg jeden wie, o co zapyta Jessie. Kiedy dotarli do domu, Jessie usadziła go na kanapie, zdjęła mu buty, rozluźniła krawat i delikatnie pogłaskała go po głowie. — Jess... — Nawet o tym nie myśl. Połóż się i odpocznij. Zrobię coś do jedzenia. Był zanadto zmęczony, aby się z nią sprzeczać. Kiedy wróciła z wazą gorącej zupy i stertą kanapek na talerzu, już spał. Patrzyła ze współczuciem na jego bladą, naznaczoną cierpieniem twarz, dziwiąc się w duchu, że za wszelką cenę pragnie mu matkować. Dlaczego ciągle jej się zdaje, że Ian sam sobie nie poradzi? Nie potrafiła się na niego złościć. Omal się nie załamała, kiedy był w więzieniu. Teraz mogła się o niego troszczyć, reszta nie miała znaczenia. Margaret Burton pojawiła się w ich życiu przelotnie, podobnie jak sędzia, Martin Schwartz i Matilda Howard-Spencer. W nawale nowych spraw wkrótce o nich zapomną. Najważniejsze to utrzymać się na powierzchni, póki nie minie sztorm. Nie mogła teraz wylewać na niego żalów. Zbyt wiele mieli do stracenia. Usiadła obok niego i patrząc w okno pomyślała z goryczą, że jej ojciec nie kazałby matce przechodzić takiej gehenny. Nigdy by do tego nie dopuścił. 168

Porównania jednak nie miały większego sensu. Sama wybrała sobie tego mężczyznę, a trudno mieć wobec kogoś wymagania, nie dając nic w zamian. Teraz przyszła jej kolej, by dawać. Delikatnie przygładziła mu włosy. Wyglądał jak chłopiec, który usnął zmęczony zabawą. Jessie pomyślała ze strachem o czekającym ich popołudniu w sądzie. Musieli wygrać ten proces! Szaleństwem było dopuścić, by sprawy zaszły tak daleko, lecz skoro już się stało, pora wreszcie położyć temu kres. Ian obudził się tuż przed drugą i rozejrzał wokół ze zdziwieniem. — Zasnąłem? — Nie, skądże. Oberwałeś ode mnie młotkiem i zemdlałeś. Uśmiechnął się szeroko i ziewnął, wtulając twarz w jej spódnicę. — Pachniesz upojnie. Czy wiesz, że na końcu świata poznałbym każdy twój fatałaszek? — Chcesz zupy? — zapytała rzeczowo. Narozrabiał jak głupi, ale jakże mogła się na niego gniewać? Jak mogła jeszcze dolewać oliwy do ognia? Dosyć już wycierpieli. Wystarczy. — Chryste, ależ masz zawziętą minę. Co ty knujesz? — Niczego nie knuję. Zjesz zupę? — stanęła nad nim z chochlą. — No, no, co za uczta! — Ian usiadł i zerknął na tacę. — Wiesz, Jessico, jesteś niezrównana. Miała ochotę zapytać go żartem, czy lepsza od Fifi Estabrook, nie odważyła się jednak. Podejrzewała, że zadane mu przed południem rany wciąż jeszcze krwawią. — Dla pana wszystko, milordzie — powiedziała, stawiając przed nim talerz kremu ze szparagów, kanapki z wołowiną i sałatę. — Jesteś jedyną znaną mi kobietą, która potrafi sprawić, że lunch wygląda jak wystawne przyjęcie. — To dlatego, że cię kocham — objęła go za szyję i cmoknęła w ucho. — Ty nie będziesz jeść?

169

— Już jadłam — skłamała. Za niecałą godzinę miała zeznawać. Czuła, że nie zdoła niczego przełknąć. Zerknęła na zegarek. — Idę poprawić makijaż. Za dziesięć minut musimy wyjść. Przyczłapał za nią do sypialni, usiłując wygładzić przekrzywiony krawat. — Boże drogi, wyglądam, jakbym spał całą dobę! — jęknął spojrzawszy w lustro. — I owszem — przyznała ze śmiechem. Ta godzina snu wyszła mu na dobre. Jessie również czuła się teraz o wiele silniejsza niż przedtem. Była pewna, że Margaret Burton nie jest w stanie jej zranić. Postanowiła zniweczyć jej wpływ, odrzeć ją z magicznej władzy, jaką miała nad ich losem. Ian podświadomie wyczuł przemianę, jaka zaszła w żonie. Wyglądała, jakby wstąpił w nią nowy duch. — Widzę, że się przebrałaś. — Uznałam, że tak będzie lepiej. Miała na sobie bardzo kobiecą sukienkę z szarego jedwabiu — prostą, bez ozdób, a jednak nadzwyczaj elegancką. — Skoro sądzą nas za to, że jesteśmy bogaci, możemy chociaż przyzwoicie wyglądać — oznajmiła. — Mam już dość tych cholernych tweedowych spódnic. Kiedy to wszystko się skończy, rozpalę ognisko przed domem i w ten sposób się ich pozbędę. — Wyglądasz fantastycznie. — Za bardzo wystrojona? — W sam raz. — To dobrze. — Jessie wsunęła na nogi czarne czółenka z delikatnej skórki, przypięła perłowe klipsy i wyjęła z szafy czarny płaszcz, Ian był z niej dumny. Imponował mu styl, z jakim to znosiła. Kiedy zjawili się w sali rozpraw, Martin Schwartz okazał znacznie mniejszy zachwyt. Zauważył połysk jedwabiu, płaszcz także rzucał się w oczy. Od Jessiki z 170

daleka czuć było zamożność. Zrobiła dokładnie to, czego chciał uniknąć — zupełnie jakby uparła się dowieść, że Matilda Howard-Spencer ma rację. Każda demonstracja siły, najbardziej nawet subtelna, mogła mieć katastrofalne skutki. Tymczasem Clarke'owie zajęli swoje miejsca z podniesionymi głowami, prowokując pewnością siebie. Nieodpowiedzialni smarkacze! Był na nich wściekły. Choć może i lepiej, że tak właśnie się prezentowali? Rano przedstawiali; sobą obraz nędzy i rozpaczy. Ta nowa aura jakby podkreśliła związek między nimi. Stanowili jedność. Strach było pomyśleć, co będzie, jeśli ktoś spróbuje przeciąć te więzy — jeśli Ian przegra. Jessica ze spokojem podeszła do podium dla świadków. Jedwabna sukienka miękko opływała jej zgrabną figurę, szerokie rękawy tuszowały imponujący wzrost. Złożyła przysięgę i nim zwróciła się do adwokata, jej wzrok na sekundę zatrzymał się na Ianie. Martin prowadził przesłuchanie tak, by stworzyć obraz szczerze sobie oddanej i darzącej się wzajemnym szacunkiem pary, stadła, W którym żona nie wątpi w prawdziwość słów męża. Jessie emanowała godnością i opanowaniem, toteż przekazując ją w ręce oskarżycielki, Schwartz stłumił uśmieszek. Chętnie zobaczy, jak obie panie zakasują rękawy i ruszają do boju. Miały równe szansę — taką przynajmniej żywił nadzieję. Matilda Howard-Spencer od razu przystąpiła do rzeczy. — Proszę nam powiedzieć, pani Clarke, czy wiedziała pani, że mąż panią zdradza? — Nie wprost. — Co pani przez to rozumie? — zdziwiła się Spencer. — To, że dopuszczałam taką możliwość, ale zakładałam, że nie może to być nic poważnego. — Aha... Przelotny romansik dla zabawy? — Nic podobnego, Ian nie jest lekkoduchem. To człowiek wrażliwy. Ale ja dużo podróżuję, a trudno zamykać oczy na fakt, że takie rzeczy się zdarzają. — Czy zdarzają się one także i pani? — oczy oskarżycielki zabłysły. 171

— Nie. — Zeznaje pani pod przysięgą, pani Clarke. — Jestem tego świadoma. Odpowiedź brzmi: nie. Matilda Howard-Spencer wydawała się zaskoczona. — Ale nie ma pani nic przeciwko temu, że mąż pozwala sobie na niewierność? — Niekoniecznie. To zależy od okoliczności. — Jessica zachowywała się jak dama w każdym calu. Ian był z niej niewiarygodnie dumny. — A co pani odczuwa teraz, w tak szczególnych okolicznościach? — Ufność. — Ufność? — zdziwiła się prokurator. Schwartz zmarszczył brwi. — Ufam, że prawda wyjdzie na jaw i mój mąż zostanie oczyszczony z zarzutów. Schwartz przyglądał się przysięgłym. Jessica wyraźnie im się podobała. Ważniejsze jednak było, aby spodobał im się Ian, przede wszystkim zaś, aby mu uwierzyli. — Podziwiam pani optymizm — stwierdziła Spencer. — Czy to pani pokrywa koszty procesu? — Nie. Ian omal nie syknął. Kłamstwo pod przysięgą! — Mój mąż zainwestował pieniądze uzyskane ze sprzedaży ostatniej książki. Wspólnie postanowiliśmy sprzedać to, co wtedy kupiła żeby pokryć koszty procesu. Wcale nie kłamała! Mówiła o morganie! Brawo! Ian miał ochotę ją uściskać. — Czy określiłaby pani wasz związek jako dobre małżeństwo? — Tak. — Bardzo dobre? — Doskonałe. — Jessica uśmiechnęła się lekko. — Ale pani mąż sypia z innymi kobietami? — Możliwe. 172

— Czy powiedział pani o Margaret Burton? — Nie. — A o innych? — Nie. I nie sądzę, by było ich wiele. — Czy zachęcała go pani do niewierności? — Nie. — Ale nie przeszkadzało to pani, jeśli to były kobiety nic nie znaczące? — Sprzeciw! — Podtrzymany. Oskarżenie sugeruje świadkowi odpowiedź. — Przepraszam, wysoki sądzie. — Matilda Howard-Spencer obróciła się z powrotem do Jessie. — Czy mąż był kiedykolwiek wobec pani brutalny? — Nie. — Nigdy? — Nigdy. — Czy mąż dużo pije? — Nie. — Czy miewa problemy z potencją dlatego, że pani go utrzymuje? — Nie. — Co za pytanie! — Czy pani bardzo go kocha? — Tak. — Czy roztacza pani nad nim opiekę? — W jakim sensie? — Czy stara się pani chronić go od kłopotów? — Oczywiście, że robię co w mojej mocy, aby uchronić go od kłopotów. Jestem jego żoną! Na twarzy prokurator rozlał się błogi uśmiech. — Zatem skłamałaby pani w sądzie, żeby tylko mu pomóc? — Nie! — Nie mam więcej pytań. 173

Oskarżycielka obróciła się na pięcie i poszła na swoje miejsce. Jessica jeszcze przez chwilę nie mogła się otrząsnąć. Ta baba z piekła rodem znowu dopięła swego!

ROZDZIAŁ 18 Następnego ranka obrona i oskarżenie miały wygłosić mowy podsumowujące proces. Martin Schwartz zręcznie podkreślił złożoność sytuacji, starając się wzbudzić w przysięgłych sympatię dla oskarżonego. Potem jednak podniosła się Matilda Howard-Spencer.

Odmalowała

przed

nimi

dramatyczny

portret

kobiety

skrzywdzonej i brutalnie wyzyskanej, kobiety o złamanym sercu — cnotliwej i pracowitej Peggy Burton. Stwierdziła z ubolewaniem, iż nie można pozwolić, by mężczyźni tacy jak Ian Clarke bezkarnie wykorzystywali swą pozycję społeczną, wspierani przez własne żony, które — jak wyraziła się pani Clarke — „czynią wszystko co w ich mocy", by ich małżonkowie unikali odpowiedzialności za swoje czyny. W tym momencie Schwartz zgłosił sprzeciw, który został podtrzymany. Wyjaśnił im później, że właściwie nie zgłasza się sprzeciwu podczas mowy końcowej, prokurator przekroczyła jednak dopuszczalne granice. Kiedy sędzia ogłosił przerwę, Jessica wciąż jeszcze dygotała ze złości. — Słyszeliście tę zołzę? — wybuchnęła, nie starając się nawet zniżyć głosu. Obaj, Ian i Martin, zgromili ją spojrzeniem. — Uspokój się, Jess! — syknął Ian. Też sobie wybrała chwilę! Przysięgli akurat ich mijali wychodząc na lunch i gotowi się jeszcze do nich zrazić. Ten i ów obejrzał się zgorszony. — Niech słyszą! — parsknęła Jessie. — Ta żmija... — Przymknij się wreszcie! — zdenerwował się Ian, lecz po chwili otoczył ją ramieniem. — Strasznie jesteś pyskata, kochanie. Jessie westchnęła ciężko. — Ta baba całkiem wyprowadziła mnie z równowagi.

174

— Mnie też. Chodźmy coś zjeść, tylko błagam: odłóżmy komentarze na później. — Dobrze ci mówić, a... Ian spojrzał na nią przeciągle. — Masz mi to obiecać. Nie chcę psuć sobie apetytu rozmową o pani Spencer. — Naprawdę myślisz, że przysięgli dali się na to nabrać? — nie ustępowała Jessie. — Przypominam, że miałaś mi coś obiecać. — Ian pociągnął ją żartobliwie za włosy. — Nudny jesteś. — Trudno. Wiedziałaś, kogo sobie bierzesz — rzucił przez ramię. Zbiegając ze schodów. Był w lepszym nastroju, niż można się było spodziewać. Lunch zjedli w domu. Jessie zrobiła kanapki i zaczęła przeglądać pocztę, Ian natomiast zasłonił się gazetą. — A cóż to za maniery? — wymruczała z pełnymi ustami i pstryknęła palcem w gazetę, którą czytał. — Hę? — Mówiłam, że masz rozpięty rozporek. — Co? — Ian nerwowo zerknął w dół. — Na litość boska, Jessie. — W ogóle się nie odzywasz. Czuję się samotna. — Bo od dwóch minut czytam gazetę? — Zgadza się. Nalać ci wina? — Nie, dzięki. Mamy jeszcze colę? — Zaraz sprawdzę. — Jessie otworzyła lodówkę. Kiedy wróciła do stołu z zimną puszką coca-coli, Ian nadal był pochłonięty lekturą. — Słuchaj no... — nasrożyła się. — Cii... — uciszył ją ruchem ręki. Twarz miał zmienioną, w oczach coś, co graniczyło z rozpaczą. — Co się stało? Zignorował pytanie, dokończył artykuł i podał jej gazetę. — Masz, przeczytaj. 175

Kiedy ujrzała nagłówek, serce skoczyło jej do gardła. Wielkie litery krzyczały: „CZAS POŁOŻYĆ KRES GWAŁTOM". Była to relacja z posiedzenia stanowej komisji wymiaru sprawiedliwości, które odbyło się dzień wcześniej. Jego tematem była narastająca fala przestępstw o podłożu seksualnym. Mówiono o zaostrzeniu kar, ograniczeniu wyroków z zawieszeniem i takiej zmianie procedury, aby meldunek o krzywdzie stał się mniej upokarzający dla ofiary. Jessie odłożyła gazetę i spojrzała na Iana. Co za pech, że wydrukowano to właśnie w dniu, gdy ława przysięgłych miała podjąć decyzję! — Myślisz, że jakoś to na nich wpłynie? Sędzia mówił, że nie powinni się sugerować... — Jessie, pleciesz bzdury. Jeżeli coś ci powiem, a ktoś inny orzeknie, że nie powinnaś była tego słyszeć, to czy automatycznie zapomnisz, co usłyszałaś? Przecież to tylko ludzie. Ulegają różnym wpływom, tak samo jak ty i ja. — Ian zmierzwił ręką włosy i odsunął od siebie talerz. Jessie rzuciła gazetę na szafkę. — Może nie wszyscy już to widzieli. Nie ma sensu się zadręczać, skoro i tak nie jesteśmy w stanie nic na to poradzić. Sam mówiłeś, że przy jedzeniu ma być spokój, pamiętasz? — Wielkie chabrowe oczy uśmiechnęły się do niego niespokojnie. — Tak, ale... Zresztą, masz rację. Przepraszam. Mimo to żadne nie dokończyło posiłku. W milczeniu wrócili do sądu. Jessie miała wrażenie, że jej serce bije tak głośno, iż zagłusza stukot obcasów na marmurowej posadzce. Przysięgli wysłuchali półgodzinnego pouczenia, po czym przenieśli się do pokoju po drugiej stronie korytarza. Przed zamkniętymi drzwiami stanął strażnik. — I co teraz? — spytała Jessie, kiedy Ian i Martin przysiedli się do niej. — Musimy czekać. Jeżeli do piątej nie podejmą decyzji, sędzia odroczy sprawę do jutra i rano spotkają się ponownie. — I na tym koniec? — zdziwiła się Jessie. — Tak. 176

Jakież to było dziwne! Cały ten przewlekły patetyczny spektakl zbliżał się już do końca. Sztywna procedura sądowa przywodziła Jessie na myśl jakiś plemienny rytuał. Każdy wypowiedział to, co do niego należało, a teraz rada starszych ma w odosobnieniu dopełnić najważniejszego obrzędu. Potem wszyscy rozejdą się grzecznie do domów. Może nawet wydałoby się jej to śmieszne, gdyby Ian i Martin nie mieli tak poważnych min. Prawnik zmierzył ją zatroskanym spojrzeniem. Nie zdawała sobie sprawy z powagi sytuacji. Może to i lepiej? — Czytaliście poranne gazety? — spytał. Twarz Iana wydłużyła się jeszcze bardziej. — Tak. Przy lunchu. To może nam zaszkodzić, prawda? Adwokat skinął głową bez słowa. — Cóż, pozostaje nam robić dobrą minę do złej gry. — Miałbym o wiele lepszą minę, gdyby Green zamiast domysłów podał mi dowiedzione fakty. Czuję, że źródłem tej sprawy jest związek Burton z Jedem Knowlesem. — Schwartz gniewnie potrząsnął głową. — Czy ona tu jeszcze przyjdzie? — zainteresowała się Jessie. — Niekoniecznie. Nie ma obowiązku uczestniczyć w całym procesie. — Dziwka! — Zostało to powiedziane cicho, lecz dobitnie. — Jessie! — Co? Ładuje się z butami w nasze życie, doprowadza nas praktycznie do bankructwa, nie mówiąc już o straconych nerwach, po czym najspokojniej odchodzi w siną dal! Twoim zdaniem mam jej być za to wdzięczna? — Nie, ale nie ma powodu... — Owszem, jest powód, i to wcale nie błahy. — Jessie odwróciła się do adwokata. — Martinie, czy możemy wytoczyć jej proces, kiedy już wygramy tę sprawę? — Tak, tylko po co? Nie wyciągniecie od niej ani grosza. — Wobec tego zasądzimy stan Kalifornia — oznajmiła Jessie z błyskiem w oku. 177

— Może byście się przeszli? — Schwartz spojrzał znacząco na Iana. — To jeszcze potrwa. Nie wychodźcie tylko z budynku. Kiedy wyszli, trzymając się za ręce, wrócił do swojego biurka. Przerażało go zaślepienie, z jakim Jessie odsuwała od siebie myśl, że mogliby przegrać. — Szkoda, że nie możemy skoczyć na drinka. Przydałby mi się jeden głębszy. — Jessie oparła się o ścianę czekając, aż Ian poda jej ogień. Sama się dziwiła, że zachowuje jeszcze pozory opanowania. Najchętniej rzuciłaby się Ianowi do stóp albo zaczęła tłuc pięścią w drzwi, za którymi obradowali przysięgli. — Trzymaj się, Jess. Niedługo będzie po wszystkim. Uśmiechnęła się blado i ujęła go pod ramię. Przez dłuższy czas spacerowali milcząc, zatopieni w myślach. Po godzinie górę wzięło znużenie i Jessie nieco się uspokoiła. Opuściło ją męczące dotąd wrażenie, że dokądś gna z nadmierną prędkością. Dobre i to. Postanowiła zadzwonić do butiku, by sprawdzić, czy wszystko w porządku. W gruncie rzeczy chodziło jej głównie o kontakt z czymś znajomym. Chciała się upewnić, że świat nie skurczył się do tego jednego głuchego korytarza, na którego przemierzanie zostali skazani wraz z Ianem. Tęskniła za gwarem, za przyjaznymi twarzami, za zwykłą codziennością. Około czwartej Ian odezwał się nagle: — Co to jest: ma cztery nogi i garb? — Wielbłąd? — zachichotała. — Nie, głuptasie. Mysz z plecakiem — uśmiechnął się szeroko. Nagle zaczęli się zachowywać jak pierwszaki wypuszczone na przerwę. — Dobra, mądralo. A wiesz, po czym poznać, że opadły ci spodnie? — Jessie zaczęła następny stary dowcip, lecz w tej samej chwili w końcu korytarza pojawił się Schwartz i nagląco pomachał do nich ręką. Oboje spoważnieli. Jessie nieco przybladła.

178

— Tylko nie panikuj. — Ian spostrzegł, co się z nią dzieje. — Kocham cię i nic tego nie zmieni. Rozumiesz? Kiwnęła głową, ale wargi jej drżały. — Och, dziewczyno... — przytulił ją mocno. — Jaka szkoda, że nie zauważyłem, kiedy opadły mi spodnie — parsknął suchym, nieswoim śmiechem. — Chodźmy już. Zobaczysz, wszystko będzie dobrze. — Ja też cię kocham. Chcę, żebyś o tym wiedział — odparła, chwytając go kurczowo pod ramię, bo łzy zaćmiły jej wzrok. — Wiem. Najlepszy dowód, że jesteś tu przy mnie. A teraz bądź grzeczna i zetrzyj ten tusz z policzków. Posłusznie starła czarne smugi spod oczu. — Wyglądam okropnie, co? Przyjrzał jej się bacznie. — Wyglądasz znakomicie. Woźny rzucił na nich okiem i odwrócił się. Przysięgli siedzieli już na swoich miejscach. Sędzia kazał Ianowi wstać i Jessie omal nie zerwała się wraz z nim. „Wszystko będzie dobrze" — powtarzała sobie w duchu. „Wszystko będzie dobrze..." Przymknęła oczy, wbijające palce w poręcz krzesła. Najgorsze było czekanie. Wyobrażała sobie, że podobnie czuje się ranny, któremu wyjmują kulę. Wie, że przeżyje, ale, och, jak ciężko to znieść! — Czy ława przysięgłych przyjęła jednomyślny werdykt? — spytał sędzia i Jessie wstrzymała oddech. — Tak, wysoki sądzie. — Czy przysięgli uznali oskarżonego Iana Clarke'a winnym sodomii, haniebnego czynu sprzecznego z naturą? — Oskarżony jest winny, wysoki sądzie. — Czy przysięgli uznali oskarżonego winnym wymuszenia na ofierze stosunku oralnego bez jej zgody? — Oskarżony jest winny, wysoki sądzie. 179

— Czy przysięgli uznali oskarżonego winnym gwałtu? — Oskarżony jest winny, wysoki sądzie. Jessica nie wierzyła własnym uszom, Ian siedział nieruchomy jak kamień. Podeszła do niego i zobaczyła dwie łzy spływające mu po policzkach.

ROZDZIAŁ 19 — Nie zrobiłem tego, Jessie, wierz mi. Ja tego nie zrobiłem. — Wiem — wyszeptała, czepiając się jego ręki. Prokurator kategorycznym tonem zażądała, by oskarżony został odprowadzony do aresztu, gdzie miał oczekiwać na ogłoszenie wyroku. W pięć minut było po wszystkim. Iana wyprowadzono, a Jessie wciąż tkwiła jak wryta, trzymając za rękaw obcego człowieka, którego ledwie znała. Wszystko przepadło. Miała uczucie, że ona też ginie, że ktoś ciężkim młotem rozbił ją na drobne okruchy jak lustro i teraz nie sposób powiedzieć, co jest metalem, a co szkłem, co Ianem, a co Jessie. Nie mogła się poruszyć, przemówić, nawet głębiej odetchnąć. W ułamku sekundy wyciekły z niej wszystkie siły. Martin delikatnie poprowadził ją do wyjścia. Ta wysoka, tryskająca zdrowiem i energią kobieta na jego oczach przeistoczyła się w zjawę. Szła jak automat, z głową odwróconą w stronę drzwi, za którymi zniknął jej mąż. Adwokat nie wiedział, co począć. Jeszcze nigdy nie musiał zajmować się klientką w takim stanie. Zastanawiał się, czy nie wezwać na pomoc swojej sekretarki, a jeszcze lepiej żony. Sędzia opuścił salę, spoglądając ze współczuciem na Jessie, i tylko woźny czekał, aby zamknąć drzwi. Jessie nie widziała nikogo. W głowie dudniły jej wciąż te same bezlitosne słowa: Winny... winny... winny...

180

— Odwiozę cię do domu. — Schwartz nie był pewien, czy go w ogóle poznaje, ale przynajmniej nie stawiała oporu. Dopiero po chwili przystanęła i spojrzała na niego nieprzytomnym wzrokiem. — Nie, ja... zaczekam tu na Iana. Ja... muszę zaczekać — rozpłakała się jak dziecko, kryjąc twarz w dłoniach. Adwokat posadził ją na ławce w holu i podał jej chusteczkę. Ściskała portfel i kluczyki Iana jak ostatnie skarby utraconego dziedzictwa, Ian ze skamieniałą twarzą opróżnił kieszenie, nim założyli mu kajdanki. — Co... co oni z nim teraz zrobią? Kiedy go wypuszczą? Była zbyt bliska histerii, aby mówić jej prawdę. Schwartz poklepał ją po ramieniu i pomógł jej się podnieść. — Najpierw muszę cię odwieźć do domu. Potem wrócę i porozmawiam z Ianem. — Myślał, że ją uspokoi, lecz natychmiast zerwała się na równe nogi. — Ja też. Też chcę z nim porozmawiać. — Nie dzisiaj, Jessico. Na dzisiaj masz już dość — rzekł stanowczo, ujmując ją za ramię. Doholował ją w ten sposób do głównych drzwi. — Martinie? — Tak? — westchnął. — Czy możemy wnieść apelację? Teraz była jakby spokojniejsza. Prawnik miał wrażenie, że Jessie na przemian to traci, to znów odzyskuje kontakt z rzeczywistością. — Porozmawiamy o tym jutro. — Nie. Porozmawiamy tu i teraz. Tu i teraz, pomyślał z irytacją. O szóstej wieczorem na stopniach gmachu sądu! Trudno było uwierzyć, że ta załamana, rozstrojona kobieta to Jessica Clarke. — Nie, Jessico, nie teraz, Ian byłby wściekły, gdybym cię nie odwiózł. — Więc nie utrudniaj mi tego, na miłość boską, dodał w duchu.

181

— Chcę się widzieć z Ianem! — Jessie tupnęła nogą i znów zaczęła płakać. Wieki trwało, nim wreszcie zdołał wsadzić ją do samochodu. Wtedy przypomniała sobie, że musi zabrać volvo z parkingu. — Daj mi kluczyki. Jutro ktoś ci je odwiezie. Po dłuższej chwili dała się przekonać i Schwartz przekręcił kluczyk w stacyjce swego mercedesa. Jadąc w stronę Vallejo, przyglądał się jej ukradkiem. Nie był pewien, czy nie powinien wezwać lekarza, lecz na samą wzmiankę o tym Jessie zaprotestowała gwałtownie. — Może wobec tego zadzwoń do jakiejś przyjaciółki... Potrząsnęła głową bez słowa. — Co mam przekazać Ianowi? — spytał, kiedy zatrzymali się przed jej domem. — Powiedz, że... że... — szloch ścisnął jej gardło. — Powiem, że przesyłasz mu wyrazy miłości. Skinęła głową z wdzięcznością. Zdawać się mogło, że atak histerii minął. Wyglądałaby prawie normalnie, gdyby nie to martwe osłupienie, które wciąż malowało się w jej oczach. — Jessico... — Schwartz czuł się podle, że zostawia ją w takim stanie. — Naprawdę bardzo mi przykro. — Wiem. Wysiadła z samochodu, zamknęła za sobą drzwi i powlokła się w stronę domu jak bardzo stara, schorowana kobieta. Brązowy mercedes powoli wycofał się z podjazdu. Jessie przyglądała się kwiatowym grządkom. Stopy ciążyły jej, jakby były z ołowiu. Dom wydawał się zupełnie obcy. Czy to tu jedli dziś razem lunch? Miała ochotę pozabijać wszystkich: przysięgłych, Margaret Burton, inspektora Houghtona — wszystkich, którzy ukradli jej Iana... — O Boże, nie! — załkała, osuwając się na schodki przy drzwiach. Ktoś ją wołał, ale to nie był Ian, więc nawet nie podniosła głowy. Szkoda fatygi, skoro i tak wszystko przepadło, a jej życie skończyło się na sali rozpraw. Teraz 182

zapadała się z wolna pod ziemię. Rozsypane włosy okryły jej twarz jak wdowi welon. — Jessie! Jessico! Słyszała za sobą szybkie kroki, lecz nie miała siły się odwrócić. To koniec!... — Jessie, kochanie, co się stało? Na widok Astrid Jessie rozpłakała się na nowo. — Co się stało? Powiedz! — Astrid odgarnęła jej włosy z twarzy. — Chodzi o Iana? — wystraszyła się naraz. Przypomniała sobie ten dzień, kiedy Tom... — Czy coś się stało Ianowi? — Oskarżono go o gwałt — powiedziała martwym głosem Jessie. — Jest w więzieniu. — Ależ... to niemożliwe! — Astrid stała jak zdzielona obuchem. W oczach Jessie wyczytała jednak, że to prawda. Wprowadziła ją do domu i położyła do łóżka. Po zażyciu lekarstwa, które — choć od śmierci Toma minęło już tyle czasu — Astrid nadal nosiła przy sobie, Jessie zasnęła jak kamień. Obudziła się o wpół do czwartej rano. Dom zdawał się wymarły, słychać było tylko tykanie zegara. W sypialni panował mrok, lecz w salonie wciąż paliły się światła. Jessie uniosła się w pościeli, nasłuchując stuku maszyny albo skrzypienia krzesła w gabinecie Iana. Cisza. Miała na sobie tylko sweter i rajstopy; żakiet i spódnica wisiały schludnie na oparciu krzesła. Nie mogła sobie przypomnieć, jak znalazła się w łóżku. Pamiętała jedynie głos Astrid — łagodny i kojący, choć niezrozumiały — który jej towarzyszył, gdy odpływała w sen. Ale teraz nikogo przy niej nie było. Paliła

w

ciemności

papierosa,

wciąż

lekko

oszołomiona

środkiem

uspokajającym. Naraz sięgnęła po telefon. — Areszt miejski, sierżant Langdord, słucham. — Chciałam mówić z panem Ianem Clarkiem. — Pracuje tu? — zdziwił się sierżant.

183

— Nie. Wczoraj został u was osadzony. Po procesie... — wolała nie wdawać się w szczegóły. Była zaskoczona, że głos jej nie drży. Nie czuła się zbyt pewnie, wierzyła jednak, że zdoła narzucić rozmówcy swoją wolę. — Wobec tego na pewno jest w więzieniu okręgowym, proszę pani, nie tutaj. Ale nie poproszą go do telefonu. — Rozumiem. Czy mógłby mi pan podać numer? — Korciło ją, by powiedzieć, że to nagły wypadek, lecz zrezygnowała. Bała się okłamywać władze. W więzieniu okręgowym nie załatwiła niczego. Poinformowano ją, że będzie mogła odwiedzić męża za dwa dni i że nie wolno mu przyjmować telefonów, po czym dyżurny odłożył słuchawkę. Jessie włączyła światło. W pokoju było chłodno. Narzuciła szlafrok i boso przeszła do salonu. Panował tu lekki bałagan, który jednak nie zdołał zatrzeć wszystkich bolesnych szczegółów: śladu głowy Iana na poduszce, książki, którą czytał w zeszłym tygodniu, jego pantofli pod krzesłem... Szloch uwiązł jej w krtani. Odwróciła się i poszła do kuchni, aby się napić. W gardle ją paliło, czuła zawroty głowy, ale widziała wszystko z przerażającą ostrością: naczynia po lunchu piętrzące się w zlewie i tę nieszczęsną gazetę na szafce. Nie mogła się oprzeć wrażeniu, że Ian poszedł na krótki spacer, że zaraz wróci... Oparła głowę o kuchenny stół i rozpłakała się. W jego gabinecie było jeszcze gorzej: ciemno i pusto. Ten pokój umierał tak samo jak Jessie i tylko Ian mógł przywrócić ich do życia. Błąkała się po domu, muskała dłonią jego książki, papiery, koszule, zrywając się za każdym razem, kiedy kątem oka dostrzegła jakiś cień. Ale nikt nie przyszedł, nikt się o nią nie troszczył, była zupełnie sama. Wreszcie osunęła się na podłogę, tuląc do piersi pantofle Iana. Czekała.

184

ROZDZIAŁ 20 Wpół do dziewiątej rano Jessie siedziała w wannie, próbując opanować atak histerii. Powtarzała sobie bez wytchnienia, że nie ma się czego bać. Wymoczy się w gorącej wodzie, później napije herbaty, zje, ubierze i pójdzie do pracy. Albo położy się do łóżka i prześpi cały dzień. Tak czy owak panuje nad sytuacją. Najpierw kąpiel, a potem... Właściwie dlaczego nie może zadzwonić do Iana? Przecież musi z nim porozmawiać! Wzięła głęboki, kontrolowany oddech. Wydawało jej się, że słyszy dzwonek do drzwi. Nie, to plusk wody dzwonił jej w uszach. Może nadal leżeć wygodnie w ciepłej wodzie, oddychając głęboko, tak jak nauczył ją Ian, kiedy matka... i Jake... O Boże, dzwonek! Wyskoczyła z wanny, łapiąc po drodze ręcznik. To na pewno Ian! Wpadła do holu z uśmiechem na ustach, zostawiając za sobą mokre ślady, pośpiesznie szarpnęła za klamkę i zmartwiała, zbyt zaskoczona, by zatrzasnąć drzwi z powrotem. Na progu stał inspektor Houghton. — Dzień dobry. Na pani miejscu nie otwierałbym drzwi w takim stroju. Jessie zerknęła na siebie i poprawiła ręcznik. — Dzień dobry. Słucham pana? — wyprostowała się i dumnie uniosła głowę, rekompensując w ten sposób niedostatki ubioru. — Wpadłem zobaczyć, jak się pani czuje — w oczach policjanta zamigotał zwycięski ironiczny błysk, który poprzedniego dnia uszedł jej uwagi. „Ty brudna gnido", pomyślała. Miała ochotę wydrapać mu te ślepia. — Czuję się dobrze. Czy coś jeszcze? — Nie zaprosi mnie pani na kawę? — Nie, inspektorze. Zresztą zaraz wychodzę do pracy. Jeżeli ma pan do mnie interes, proponuję, żeby wypił pan kawę w kawiarni, a za godzinę spotkał się ze mną w firmie.

185

— O, jaka pani nieprzystępna. Podejrzewam, że wczoraj przeżyła pani niezły wstrząs. Przymknęła oczy. Ten człowiek był sadystą. — Owszem, to był dla mnie wstrząs, inspektorze. Sprawia panu przyjemność przyglądanie się, jak inni cierpią? — Nie podchodzę do tego w ten sposób. — Houghton wyjął paczkę papierosów i podsunął jej pod nos. Potrząsnęła głową. — No tak. Panna Burton na pewno jest uszczęśliwiona. — Bardzo — uśmiechnął się do niej przez kłąb dymu papierosowego. Z trudem się powstrzymała, by go nie uderzyć. Kosztowało ją to więcej wysiłku niż pohamowanie wymiotów. — I co pani teraz zamierza? — ciągnął. — Nie rozumiem. — Ma pani jakieś plany? — Owszem. Zapewne wie pan, że pracuję. Poza tym chcę odwiedzić męża. A jutro jem obiad z przyjaciółką. Wystarczy? — Ta sprawa może fatalnie wpłynąć na wasze małżeństwo — rzekł cicho. — Zgadza się. Prawie wszystko może wywrzeć fatalny wpływ na małżeństwo, jeśli nie będzie się temu przeciwdziałać. A to już zależy od tego, czy małżeństwo jest dobre i czy pragnie się, żeby trwało. — A jak jest u was? — Doskonale. Z całego serca dziękuję za pańską troskę. Nie omieszkam napomknąć o niej naszemu adwokatowi. Mąż także będzie wzruszony. Nie wiedziałam, że jest pan aż tak wrażliwym człowiekiem, Inspektorze. A może po prostu żywi pan szczególne upodobanie do udzielania porad sercowych? W oczach policjanta błysnęła złość. Zrozumiał, że popełnił błąd, przychodząc do tego domu.

186

— Może nawet zadzwonię wprost do pana zwierzchnika, żeby mu powiedzieć, jak bardzo mnie pan ujął. Houghton wepchnął papierosy do kieszeni. Od dłuższej chwili już się nie uśmiechał. — Dobra, pojąłem aluzję. — Doprawdy? Jest pan niezwykle lotny, inspektorze. — Suka — wycedził przez zęby. — Słucham? — Powiedziałem: „suka" i możesz to powtórzyć mojemu przełożonemu. Choć na twoim miejscu, złotko, oszczędziłbym sobie fatygi. Masz dość innych problemów, a twój stary jeszcze długo nie wróci do domu. Więc kiedy znudzi ci się siedzenie po ciemku, rozejrzyj się dookoła. Jest kupa lepszych facetów. — Ach, tak? Zapewne pan jest ich wzorcowym przykładem? — Jessie, rozdygotana z furii, przestawała panować nad głosem. — Założę się, że za dwa miesiące będziesz łapać chłopów u Jerry'ego, tak jak wszystkie. — Niech się pan stąd wynosi, inspektorze. A jeśli kiedykolwiek postawi pan nogę w pobliżu tego domu, z nakazem czy bez, zadzwonię do sędziego, burmistrza i straży pożarnej. Albo zacznę do pana strzelać. — Masz broń? — zaciekawił się. — Jeszcze nie, ale zamierzam się w nią zaopatrzyć. Wygląda na to, że będzie mi potrzebna. Zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć, zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Nie było to zbyt dyplomatyczne, lecz dzięki temu poczuła się dużo lepiej. Nie na długo: ledwie dotarła do kuchni, zwymiotowała do zlewu. Minęły dwie godziny, zanim doszła do siebie. O jedenastej zjawiła się Astrid. Przyniosła pieczonego kurczaka i torbę owoców, ponadto fiolkę żółtych tabletek. Kiedy przez piętnaście minut nikt nie otwierał, obeszła dom dookoła i zaczęła dobijać się do kuchennego okna. Jessie aż 187

podskoczyła i ostrożnie wyjrzała zza firanki. W pierwszej chwili była pewna, że to Houghton. — Dobry Boże, dziecko, myślałam, że coś ci się stało! Dlaczego nie otwierasz? Boisz się dziennikarzy? — Nie, tylko... o Jezu, sama nie wiem, co robić! — w oczach Jessie stanęły łzy i zanim się obejrzała, powiedziała Astrid o wizycie inspektora. — Ja tego nie wytrzymam — szlochała. — On jest taki... taki zły... i cieszy się z naszego nieszczęścia... I powiedział, że teraz nasz związek się rozleci... — rozełkała się na dobre. Astrid siłą posadziła ją na krześle. — Może byś na jakiś czas wprowadziła się do mnie? Mogłabyś się stąd wyrwać. Wiesz, że mam gościnny pokój. — Nie! — Jessie zerwała się i zaczęła krążyć po salonie, przesuwając po drodze krzesła, podnosząc i odkładając różne drobne przedmioty. Astrid wiedziała, co oznacza to staccato bezładnych gestów. Zachowywała się tak samo, kiedy umarł Tom. — Dziękuję ci, Astrid, ale wolę zostać tutaj. Tu są... — urwała. — Rzeczy Iana? — dokończyła za nią przyjaciółka. — Rozumiem. Nie wiem tylko, czy to najlepszy pomysł. Ten policjant może cię jeszcze nachodzić. On albo kto inny. Jak sobie dasz radę sama? — Nie będę otwierać drzwi. — Nie możesz tak żyć, Jessico. Skrzywdzisz w ten sposób zarówno siebie, jak Iana. — Ian przyznałby mi rację. O Boże, Astrid, ja chyba oszaleję! Nie wiem, co bez niego pocznę! — Nie tragizuj, Jessico, on przecież żyje! — Ale nie ma go tutaj — bąknęła żałośnie Jessie. — Jest mi potrzebny. Zwariuję bez niego.

188

— Nie zwariujesz, chyba że sama wpędzisz się w chorobę. Weź się w garść i usiądź. No usiądźże wreszcie! Jessica przysiadła na brzeżku krzesła i zerwała się po chwili, niespokojna jak ćma. — Jadłaś śniadanie? Już miała oznajmić, że nie będzie jeść, lecz Astrid powstrzymała ją gestem i zniknęła w kuchni. Po paru minutach wniosła na tacy tosty, konfiturę, owoce i filiżankę gorącej herbaty. — Może wolisz kawę? — spytała. Jessie pokręciła głową i przymknęła oczy. — Zdaje mi się, że to zły sen. — Nie myśl o tym. Na razie jest za wcześnie, żebyś mogła się z tym pogodzić. Kiedy wybierasz się do Iana? Jessie otworzyła oczy i westchnęła. — Jutro. — Doskonale. Do jutra przecież wytrzymasz? Jessica przytaknęła, chociaż wcale nie była tego pewna. Miała przed sobą cały dzień, noc i ranek. Noc będzie najgorsza: pełna strachu, głosów i zjaw. Musi przetrwać całe dwadzieścia cztery godziny, zanim znów zobaczy Iana! Zdecydowała się porozmawiać ze Schwartzem o apelacji. Złapała go telefonicznie w kancelarii. Nie był w najlepszym nastroju. — Jak się miewasz, Jessico? — spytał pamiętając, jak wyglądała poprzedniego wieczoru, kiedy odwiózł ją do domu. — Dobrze. A... a jak Ian? — zająknęła się nerwowo. — Trzyma się. Chociaż, prawdę mówiąc, chyba jeszcze nie otrząsnął się z szoku. — Wiem — szepnęła. Oboje przeżyli szok. — Martinie, dzwonię, bo chcę cię o coś zapytać, zanim zobaczę się z Ianem. — Co takiego? 189

— Chcę wiedzieć, czy możemy wnieść apelację, czy ty ją załatwiasz i jak to wszystko wygląda. — I ile kosztuje, przemknęło jej przez myśl, — Będziemy o tym myśleć po ogłoszeniu wyroku, Jessico. Jeżeli Ian otrzyma wyrok w zawieszeniu, nie widzę sensu apelacji, chyba że będzie mu zależało na usunięciu z akt zapisu o karalności. Moim zdaniem powinniście zaczekać. Apelację można złożyć w określonym terminie, ale jest on dostatecznie długi. — Kiedy ogłoszą wyrok? — Za cztery tygodnie od dziś. — Ale po co czekać? — Dlatego, Jessico, że jeszcze nie wiadomo, jak sprawa się zakończy, Ian być może nie zechce narażać cię na bankructwo, żeby wznowić proces. W jego zawodzie kryminalna przeszłość nie ma aż tak wielkiego znaczenia, co stawia go w dość komfortowej sytuacji. A jeśli go uwolnią, co za różnica? — Co to znaczy: „jeśli"? — Jeżeli dostanie wyrok w zawieszeniu, będzie mógł wrócić do domu. W przeciwnym razie wyląduje w więzieniu. Wtedy możecie złożyć apelację. Ale apelacja oznacza powtórny proces, Jessico, a nic jesteśmy w stanie przedstawić żadnych nowych dowodów. Nic się nie zmieni. Będziesz musiała jeszcze raz przez to przejść, prawdopodobnie na próżno. Dlatego uważam, że mamy czas się nad tym zastanowić. Jessie zgodziła się z nim niechętnie i odłożyła słuchawkę. Powiedział: „jeśli go zwolnią". Czyżby nie był tego pewien? Dlaczego?

ROZDZIAŁ 21 — U ciebie wszystko gra? — Tak — uśmiechnęła się, odruchowo dotykając dłonią złotej fasolki na szyi. Przeżyła te dwadzieścia cztery godziny, a Houghton się nie pojawił. — Kocham cię, Ian.

190

— Ja też cię kocham. Naprawdę dobrze się czujesz? — dopytywał się zmartwiony. — Naprawdę. A ty jak się masz? W jego oczach wyczytała, że o wiele gorzej niż ona. Miał na sobie wyszarzały kombinezon, który był tu obowiązującym ubiorem. Jego odzież w papierowej torbie zwrócono Martinowi, ten zaś przesłał ją Jessie wraz z volvem. Zaraz po tym zażyła aż dwie otrzymane od Astrid tabletki. — Martin jest zdania, że możesz otrzymać wyrok w zawieszeniu — bąknęła, choć bez przekonania. Oboje pamiętali artykuł, który ukazał się w prasie w ostatnim dniu procesu. Opinia publiczna nie była teraz skłonna do pobłażliwości. — Zobaczymy, ale ja bym na to nie liczył. Jessie z trudem powstrzymała łzy. Co będzie, jeśli go nie wypuszczą? Odłożyła tę myśl „na później", podobnie jak przedtem odkładała myśl o procesie, o wyroku. — Sprawujesz się grzecznie? — spytał z uśmiechem. — Mam nadzieję, że nie odstawiasz histerii? — Znał ją aż za dobrze. — Nie martw się, nic z tych rzeczy. A Astrid opiekuje się mną jak dzieckiem. — Nie powiedziała mu o Houghtonie ani o ostatniej obłąkańczej nocy, kiedy to brnęła przez długie, mroczne godziny jak zez pole minowe. Nie doczekałaby rana, gdyby nie żółte pastylki. — Przyjechała z tobą? — Tak. Czeka na dole. Bała się, że będziesz skrępowany. — Powiedz jej, że jest cudowna. Cieszę się, że nie jesteś sama, Jessie. Zamartwiałem się o ciebie. Przyrzeknij, że nie zrobisz nic, czego mogłabyś później żałować. — Przyrzekam. Poza tym naprawdę dobrze się mam, kochanie. Widać było, że kłamie. Oboje wyglądali potwornie. Sponiewierani, wyczerpani, oszołomieni, przez pół godziny wymieniali oderwane, banalne zdania jak ludzie, którzy nie otrząsnęli się z szoku na tyle, by mówić z sensem. Jessie większość 191

energii traciła na powstrzymywanie łez. Udawało się jej to do chwili, gdy zeszła na dół do Astrid. — Trzymają go w tej cholernej klatce jak zwierzę! — wybuchnęła. Margaret Burton zaspokoiła swoją żądzę zemsty i mogła spokojnie żyć dalej, Ian jednak siedział w więzieniu, Jessie zaś traciła zmysły podczas bezsennych nocy. Astrid zawiozła ją do domu, ugotowała obiad i siedziała z nią, aż Jessie zaczęła usypiać na siedząco. Tę noc przespała względnie spokojnie, zbyt znużona, aby nadal się dręczyć. Rano Astrid wróciła. Przyniosła poziomki, „New York Timesa" i nowy numer „Stroju" — jak gdyby moda miała jeszcze dla Jessie znaczenie. — Astrid, co ja bym bez ciebie zrobiła? — Pewnie mogłabyś się wyspać. Ale wstałam wcześnie i pomyślałam, że do ciebie zajrzę. Jessie uściskała ją i poszła parzyć herbatę. Ta kobieta była chyba wysłanniczką niebios. Do ogłoszenia wyroku pozostało jeszcze dwadzieścia siedem długich, upiornych dni. Bóg jeden wie, co będzie potem. Nie czuła się na siłach, by zajrzeć do butiku. Poprzestała na telefonach wierząc, że Katsuko sobie poradzi. Astrid włóczyła ją wszędzie ze sobą, nie spuszczając z niej oka. Widzenia w więzieniu były tylko dwa razy w tygodniu, a Jessie nie miała czym wypełnić dzielącego je czasu. Czuła się wyjątkowo podle. W pół zdania zapominała, o czym mówi, brała do ręki rozmaite przedmioty i zastanawiała się, co ma z nimi zrobić, czasem patrzyła przez Astrid na wylot i widać było, że nic do niej nie dociera. Rozdzielona z Ianem, zdawała się nie pamiętać, że sama istnieje. Przypominała zagubione dziecko, któremu Astrid starała się matkować. W prasie na temat procesu ukazała się tylko drobna wzmianka na ostatniej stronie. Zadzwonili po niej dwaj przyjaciele Iana, którzy świadczyli na jego korzyść w sądzie, obaj mocno wstrząśnięci. Telefony przyjmowała Astrid. Jessie nadal nie chciała z nikim mówić.

192

W poniedziałek wróciła do pracy. Dziewczęta były wyraźnie przygaszone, co świadczyło, że wiedzą o wszystkim. Zina powitała ją ze łzami w oczach. — Jak się czuje Ian? — spytała cicho Katsuko. — Zaciska zęby. Z miernym skutkiem. — Ale co się właściwie stało? — Nie mam pojęcia — Jessie ze znużeniem opadła na krzesło. — Czy mogłybyśmy coś dla ciebie zrobić? — Owszem: nie mówmy już o tym. To jeszcze zbyt świeże i sama nie wiem, co mam myśleć. — Może pomóc ci w domu? — odezwała się Zina. — Na pewno czujesz się osamotniona, a ja przecież niedaleko mieszkam. — Dzięki, kochanie. W razie czego dam ci znać. — Jessie wstała i ruszyła na zaplecze. Ostatnią rzeczą, jakiej by sobie życzyła, było spędzanie wieczorów w towarzystwie wylewnie współczującej Ziny. Byłby to jeszcze większy koszmar niż samotność. Odwróciła się w drzwiach. — Aha, jeszcze jedno. W ciągu najbliższych dwóch tygodni nie będę miała wiele czasu na pracę. Musicie same pełnić honory domu. Zgoda? — Tak jest! — Katsuko wyprężyła się na baczność i zasalutowała. — Wariatki — uśmiechnęła się Jessie. — Cieszę się, że was mam. — Może ja mogłabym w czymś pomóc? — spytała Astrid, kiedy zamknęły się za nimi drzwi. — Prawdę mówiąc, bardziej potrzebna mi jesteś gdzie indziej. Katsuko panuje nad sytuacją. Gorzej ze mną. Poranki, wieczory, noce... zresztą wiesz. Astrid wiedziała. Wyczuwała jej trwogę przed zmierzchem, paniczny strach, że świt nigdy nie nadejdzie, że noc połknie ją i już nie wypuści. Że Houghton wyłamie drzwi i ją zgwałci. Że nie zobaczy już Iana. W umyśle Jessie splatały się prawdziwe i wyimaginowane koszmary, demony, które żywiła własną krwią. 193

— Kiedy skończysz pracę? Przyjadę po ciebie i zjemy kolację u mnie, jeśli będziesz się czuła na siłach. — Jesteś dla mnie za dobra. Istotnie, Astrid okazywała jej dobroć zgolą zdumiewającą jak na tak krótką znajomość. Potrafiła ją zrozumieć, bo sama doskonale wiedziała, czym jest ból po stracie ukochanej osoby. Jessie poświęciła wszystkie siły uwolnieniu Iana. Nachodziła urzędników sądowych, dniem i nocą prześladowała Schwartza, złożyła nawet wizytę sędziemu. Wyraził jej współczucie, lecz zarazem dał do zrozumienia, że nie lubi nacisków. Odniosła wrażenie, że gdyby nie była damą, byłby dla niej o wiele mniej uprzejmy. Otrzymała kilka listów od dalszych znajomych — wszystkie pełne pochlebnych opinii o Ianie — a także od wydawcy, który wyrażał nadzieję, iż Ian pozostanie na wolności i ukończy książkę, oraz obawę, że ta sprawa może nie pozostać bez wpływu na jego dalszą karierę. Święto Dziękczynienia minęło jej podobnie jak każdy inny dzień — z tą różnicą, że był to dzień wolny od pracy, Ian spędził je w więzieniu nad łykowatym kurczakiem i listem od niej. Jessie zaś, odpychając od siebie wspomnienia minionych świąt, siedziała w domu z Astrid. Pani Bonner zrezygnowała z wyjazdu na ranczo bojąc się o Jessie, która chodziła jak lunatyczka i na zmianę to pobudzała się kawą, to znów faszerowała lekami uspokajającymi. Energię pozostałą po powrocie z urzędów poświęcała Jessie „Lady J." Pracowała jak w transie, spędzała w butiku nawet soboty. W domu także na moment nie usiadła: wysprzątała piwnice i garaż, przejrzała i doprowadziła do ładu całą swoją odzież, wypolerowała meble. Popychało ją do tego irracjonalne przekonanie, że jeśli dom będzie w idealnym stanie, Ian do niego wróci. Miotała się niczym tańczący derwisz, lecz nie miała wyjścia: każdy sposób był dobry, by zagłuszyć myśli. Jej mózg ciągle pracował na najwyższych obrotach. I ciągle nękał ją strach, nieustanna bezlitosna trwoga, przekraczająca granice ludzkiej wytrzymałości. Inna rzecz, iż w Jessie niewiele pozostało z człowieka. 194

Prawie nie jadła, prawie nie spała i prawie nic nie czuła. Bała się, że jeśli na chwilę dopuści do siebie zwykłe ludzkie emocje, załamie się do reszty. A Ian, oddzielony od niej grubą szybą, nie był jej w stanie pomóc. On także wyglądał coraz gorzej — nie ogolony, niedomyty, miał pod oczyma sine kręgi, które za każdą wizytą wydawały się ciemniejsze. — Czy ty tu w ogóle nie sypiasz? — zapytała kiedyś. Jej glos przybrał teraz jazgotliwą, histeryczną barwę, Ian zastanawiał się w duchu, ile czasu upłynie, nim Jessie znienawidzi go za to, że ją zawiódł. Zawsze miała wobec niego wysokie oczekiwania. Może zbyt wysokie. — Od czasu do czasu — zbył ją, próbując się uśmiechnąć. — A ty? Wyglądasz, jakbyś przez pomyłkę nakładała cienie do powiek pod oczami. Mam rację? — A czy kiedyś nie miałeś? — odcięła się, wzruszyła ramionami i nerwowo szarpnęła kolczyk. Schudła już dwanaście funtów, lecz teraz sypiała trochę lepiej — dzięki nowym czerwonym tabletkom, które działały skuteczniej niż żółte, a nawet silniejsze od nich niebieskie, Ian o tym nie wiedział. Byłby na nią wściekły. Kiedyś, po śmierci Jake'a, gdy stał przy niej całą noc patrząc, jak robią jej płukanie żołądka, wymógł na niej przysięgę, że już nigdy nie będzie zażywać leków psychotropowych. Łykając tabletki, które rygorystycznie wydzielała jej Astrid, czuła się winna, nie miała jednak wyboru. Bez nich i tak by umarła. Czasami ją korciło, by wyskoczyć przez okno, choć w gruncie rzeczy wcale nie chciała się zabić. Opętały ją małe chochliki, które podsuwały jej najbardziej bzdurne pomysły. Bała się rozmawiać z klientkami, bo nigdy nie była pewna, co jej przyjdzie na język. Siedziała więc na zapleczu, świadoma, że straciła kontrolę nad swoim życiem. Znalazła się w bagażniku zjeżdżającego z urwiska samochodu, za którego kierownicą nie było nikogo. Cztery tygodnie dzielące ogłoszenie wyroku od wymierzenia kary były jednym koszmarem, ale w końcu minęły, Ian złożył prośbę o wyrok w zawieszeniu i kiedy czekali na decyzję sędziego, Jessie skorzystała z okazji, by się do niego przytulić. 195

Śmierdział potwornie, miał za długie paznokcie, a elektryczna maszynka do golenia, z której pozwolono mu korzystać, rozorała mu brodę. Ale to był Ian, jej Ian, znajoma twarz w zupełnie obcym świecie. Na krótką chwilę zapomniała o bólu. Niebawem jednak rzeczywistość dała o sobie znać. Znaleźli się w tej samej sali przed tym samym sędzią. Nawet woźny był ten sam. Prośba Iana została odrzucona. Sędzia uznał, że zarzuty są zbyt poważne. Nie chciał ryzykować, zwłaszcza w obliczu rozpętanej kampanii prasowej, Ian został skazany na cztery lata pozbawienia wolności, karę odbyć miał w więzieniu stanowym. Aby ubiegać się o zwolnienie warunkowe, musiał odsiedzieć co najmniej jedną czwartą. Rok. Strażnik wyprowadził go z sali i tym razem Jessie nie starczyło już łez.

ROZDZIAŁ 22 Trzy dni później Ian został przeniesiony z więzienia okręgowego do stanowego. Podobnie jak wszystkich aresztantów z terenu północnej Kalifornii, skierowano go najpierw do ośrodka medycznego w Vacaville. Po dwóch dniach Jessica pojechała tam z Astrid, zażywszy rano dwie żółte tabletki. Astrid sarkała, że więcej lekarstwa nie dostanie, lecz Jessie wiedziała, że i tak w końcu postawi na swoim. Poza wieżyczką strażniczą, wznoszącą się nad główną bramą, oraz wykrywaczami metali, będącymi tu w ciągłym użyciu, niewiele w Vacaville nasuwało myśl o więzieniu. W holu znajdował się kiosk, w którym sprzedawano koszmarne pamiątki wyrabiane przez więźniów, i stanowisko recepcyjne jak w każdej szpitalnej izbie przyjęć. W wystroju przeważało szkło, chrom i linoleum. Całość robiła wrażenie nowoczesnego warsztatu naprawczego dla ludzi. Po dziedzińcu krążyli mężczyźni w dżinsach, trykotowych koszulkach i najrozmaitszym obuwiu, począwszy od ciężkich zimowych butów, a skończywszy na tenisówkach. Astrid ze zdumieniem uniosła brwi. Wyglądało to bardziej na szkolne

196

podwórze w czasie przerwy, Więźniowie gawędzili ze swymi dziewczynami, kupowali napoje w automatach. Tylko tu i ówdzie zapłakana twarz matki przypominała, co to za miejsce. Jessie nabrała nieco otuchy. Będzie mogła wyjść z Ianem na dziedziniec, potrzymać go za rękę, przytulić. Po siedmiu latach małżeństwa brzmiało to śmiesznie, ale w porównaniu z pancernymi szybami postęp był to znaczący. Jak się okazało, na próżno się łudziła. Zezwolenie na bezpośredni kontakt z odwiedzającymi wydawano dopiero po paru miesiącach, poza tym nie było pewne, czy Ian pozostanie w Vacaville. W każdej chwili mogli go przewieźć do Folsom lub San Quentin. Znów była skazana na martwy dotyk plastykowej słuchawki zamiast uścisku jego ciepłej dłoni. Rozstawione wzdłuż szyby aparaty świadczyły o przewrotnym poczuciu humoru kogoś, kto urządzał to wnętrze. Żółte, różowe i błękitne, nadawały się raczej do przedszkola niż więzienia. Ale ubaw, pomyślała zgryźliwie. Potrzebny był jej mąż, nie telefon zaufania. Ian zeszczuplał jeszcze bardziej, lecz teraz przynajmniej był domyty, a nawet porządnie ogolony. Rozmawiały z nim na przemian z Astrid, powtarzając stare dowcipy i co chwila wybuchając niewesołym, wymuszonym śmiechem. — Czuję się jak basza w haremie — parsknął nerwowo Ian. — Co za raj dla erotomana, moje panie! — Może dołożą ci wyrok za stręczycielstwo. — Jessie zastanawiała nie, jak długo ta wytrzyma. Jedyną nadzieję pokładała w apelacji i właśnie o tym chciała z nim pomówić. — Rozmawiałeś z Martinem? — Tak. Nie będziemy składać apelacji. — Co?! — głos Jessie sięgnął górnych rejestrów. — Słyszałaś. Wiem, co robię, Jess. Martin też przyznał mi rację. Utopimy kolejne pięć czy dziesięć tysięcy, dysponując jedynie starą fotografią i garścią nie do końca potwierdzonych domysłów. To mrzonki, Jess. Nie mamy żadnych dowodów. 197

Już raz to przerabialiśmy, ale wtedy nie było wyboru. Wznowienie sprawy nic nie da, a tylko jeszcze bardziej rozwścieczy tych, co chcą się odegrać. Lepiej zrobię starając się o zwolnienie warunkowe. Zresztą podjąłem już decyzję i uważam, że jest słuszna. — Jak mogłeś to zrobić bez porozumienia ze mną? — To ja tutaj siedzę, nie ty. Decyzja należy do mnie. — Przecież chodzi również o moje życie!... — łzy napłynęły jej do oczu. Chwytała się tej szansy jak tonący brzytwy, nie dopuszczała do siebie myśli, że miałaby czekać rok, może dwa, aż go zwolnią, a on... — Jessie, zaufaj mi. Tak będzie najlepiej. Nie ma sensu się zaczynać. — Moglibyśmy coś sprzedać. Dom... cokolwiek. — I znów przegrać. Musimy zacisnąć zęby i dotrwać do końca. Proszę cię, Jessie, bądź dzielna. Możliwe, że nie posiedzę dłużej niż rok. — A jeśli dłużej? — Wtedy będziemy się martwić. Łzy ciekły jej po policzkach. Jak on śmiał jej to zrobić? Dlaczego nie chciał spróbować jeszcze raz? Może by teraz wygrali... może... Ian wymienił z Astrid porozumiewawcze spojrzenia. — Kochanie, weź się w garść — powiedział. — Po co? — Choćby przez wzgląd na mnie. — Nic mi nie jest. Pokręcił głową z powątpiewaniem. — Chciałbym, żeby to była prawda. Opowiedział im pobieżnie o przebytych badaniach i o stosunkach w więzieniu. Miał nadzieję, że pozostanie w Vacaville, gdzie panowały względnie przyzwoite warunki. Na razie starał się, aby pozwolono mu pracować nad książką w czasie odbywania kary. Jessie usiłowała sobie wmówić, że cieszy się, iż nie upadł na duchu, wciąż ma ochotę do pracy i sprawny umysł, lecz w gruncie rzeczy niewiele ją to obchodziło. 198

Jak on mógł?... Czy w ogóle o niej nie pomyślał?... Czuła się teraz jeszcze bardziej samotna. Na próżno starała się przekonywająco uśmiechnąć. Tak bardzo ją bolało, że nie może go nawet dotknąć!... — Co słychać w butiku? — Świetnie. Interes kwitnie. Kłamała. Interes był daleki od rozkwitu. W rzeczywistości jeszcze nigdy nie było aż tak źle, jednakże bała się o tym wspomnieć, bała się, że jeśli otworzy usta, zacznie go oskarżać, żalić się i złościć. „Lady J." nigdy nie przynosiła krociowych dochodów i odkąd Ian zrezygnował z posady, starczało im zaledwie na utrzymanie. Zamiast siedzieć w więzieniu, powinien iść do pracy, by pomóc jej płacić rachunki... Nie wiedziała, skąd weźmie pieniądze na spłatę zadłużenia i jak przeżyje te wszystkie samotne noce. Ian się zmienił, przybyło mu lat, na dodatek dręczyła ją obawa, że w więzieniu zostanie homoseksualistą, że ktoś go napadnie, zabije... Najchętniej rozstałaby się z życiem. Wszystko przez niego, nie powinien był się zadawać z tą zdzirą. Tyle że nie mogła mu powiedzieć tego w oczy. Wyrzucając z siebie wszystko, co miała na wątrobie, jemu także odebrałaby chęć do życia. Ian coś mówił. Musiała się wysilić, by skupić uwagę. — Jessie, chciałbym, żebyś coś dla mnie zrobiła po powrocie do domu. Odbij moją książkę na ksero, kopię złóż w depozycie w banku, a oryginał mi wyślij. Zanim dojdzie, załatwię resztę formalności. Jest szansa, że otrzymam specjalne zezwolenie na pracę w trakcie odbywania wyroku. Nie zapomnij, dobrze? — oczy mu błyszczały. Jessie była zdumiona. Dopiero co trafił do więzienia i martwi się o książkę? Po godzinie musieli się pożegnać, Ian podniósł się niechętnie. Na twarzy miał nieśmiały, chłopięcy uśmiech, toteż i Jessie spróbowała się uśmiechnąć. Zużyła na to ostatek sił i w głębi ducha była zadowolona, że widzenie dobiegło już końca. Każda kolejna wizyta kosztowała ją coraz więcej. Miała ochotę walić pięściami w szkło i krzyczeć, krzyczeć i tłuc, aż szyba się rozpryśnie...

199

— Dasz mi czarodziejską pigułkę, dobra wróżko? — zapytała, kiedy wsiadały do samochodu. — Zostały w domu. — Astrid objęła ją ramieniem i krótko uścisnęła, po czym uruchomiła silnik. W drodze powrotnej obie milczały. Astrid udawała, że nie widzi spływających po twarzy Jessie łez. Ciszę zakłócał tylko lekki pomruk silnika i cicha muzyka płynąca z radia. — Chcesz wstąpić do domu? — spytała Astrid, lecz Jessie jej nie usłyszała. Przyjeżdżały właśnie obok Enrica. — Tu się to wszystko zaczęło — powiedziała sennie. — Gdzie? — rzuciła z roztargnieniem Astrid. — U Enrica. Ciekawe, co ona teraz robi? — W oczach Jessie czaił się obłęd. — Nie myśl o tym. — Dlaczego? — Bo to nie ma sensu. Przepadło. Teraz musisz patrzeć przed siebie. Zanim się obejrzysz, zobaczycie światło w tunelu. — Bzdura! Myślisz, że to takie miłe, patrzeć na swego męża przez szklaną szybę, nie móc go nawet dotknąć ani... O Boże, przepraszam. Ja po prostu już tego nie wytrzymuję, Astrid, nie mogę znieść tej samotności. Potrzebuję go — dokończyła, czując w gardle gorzki smak łez. — Przecież go masz. Chwilowo jest daleko, ale to nie będzie trwało wiecznie. Jak ci się wydaje, co czułam patrząc na ciało Toma złożone w trumnie? Wiedziałam, że już nigdy mnie nie dotknie, nie przytuli, że nie jestem mu już potrzebna. On odszedł na zawsze, Jessie. Wasza sytuacja jest tylko przejściowa. Owszem, Iana nie ma w domu, kiedy wracasz, ale poza tym niewiele się zmieniło. Ależ o to właśnie chodzi, pomyślała Jessie. O jego obecność. Czy kiedykolwiek istniało coś poza tym? — I przestań faszerować się lekami — ostry głos Astrid przywołał ją do rzeczywistości. Dojeżdżały do domu. 200

— Dlaczego? Przecież mi pomagają! — Niedługo zaczną ci szkodzić. Na dłuższą metę działają depresyjnie. A jeśli nie będziesz ostrożna, uzależnisz się od nich i dopiero wtedy zacznie się kłopot. Ja doświadczyłam tego na własnej skórze i wierz mi, nie było mi łatwo. Spędziłam wiele tygodni na ranczu u mamy, próbując się uwolnić z nałogu. Dla własnego dobra jak najszybciej je odstaw. Jessie zbyła tę radę milczeniem i wyjęła z torebki grzebień. — Jedźmy do sklepu — szepnęła. Bała się wracać do domu. — Powinnaś choć chwilę odpocząć. — No dobrze. Ale pod warunkiem, że wstąpisz na kawę. I tak muszę jeszcze zabrać książkę Iana. Astrid wychwyciła w jej głosie jakąś dziwną nutę. Czyżby zazdrość? — Praca dobrze mu zrobi — zauważyła, wjeżdżając na podjazd. Jessie ponownie wzruszyła ramionami i wysiadła. Szafa w holu była otwarta, na krześle piętrzyły się płaszcze i żakiety, które Jessie przymierzała przed wyjściem. Ubrania Iana ściśnięte były w kącie szafy. Nie było go zaledwie od pięciu tygodni, w domu już przeważały czysto kobiece akcenty. Astrid była ciekawa, czy Jessie także spostrzegła tę zmianę. — Kawy czy herbaty? — Kawy, jeśli można. — Astrid usiadła w fotelu przy oknie. — Pomóc ci? Jessie potrząsnęła głową i wyszła do kuchni. Astrid westchnęła ciężko. Trudno było teraz nawiązać z nią kontakt, a wszelka pomoc ograniczała się w zasadzie do tego, by przy niej być. — Co planujesz na Boże Narodzenie? — spytała. Jessie wniosła na tacy dwie filiżanki w drobny kwiatowy wzorek zaśmiała się głucho. — Kto wie? Może się powieszę. — Jessico, to nie jest zabawne. 201

— A czy cokolwiek jest jeszcze zabawne? Astrid westchnęła i odstawiła filiżankę na stolik. — Przestań się nad sobą roztkliwiać. Zajmij się czymś, co pozwoli ci odzyskać równowagę: sklepem, przyjaciółmi... Może zacznij chodzić do kościoła. Tak dalej nie może być. Nie tylko narażasz wasze małżeństwo, ale też własne zdrowie i życie. — Wiedziała, że Iana również to dręczy. — Przecież wiesz, że tak nie będzie zawsze, Ian wyjdzie z więzienia i wszystko wróci do normy. — A skąd ty możesz o tym wiedzieć? Ja nie wiem nawet, czy jest do czego wracać! Przeraziły ją własne słowa, lecz miała już tego powyżej uszu. Zacisnęła drżące ręce w pięści. — Pomyśl tylko: ja go utrzymywałam, a on znienawidził mnie za to tak bardzo, że musiał chodzić na baby, żeby wreszcie poczuć się mężczyzną. Idealny związek! Marzenie każdej panny na wydaniu! — Naprawdę tak uważasz? — skontrowała spokojnie Astrid. — Przyglądałam się wam i wiem, że było między wami coś więcej. Kiedy ich poznała, wydali się jej tacy młodzi i szczęśliwi. Jakże niewiele wtedy o nich wiedziała! Z całego serca współczuła Jessice. Tę dziewczynę czekało sporo bardzo poważnych przemyśleń. — Nie wiem, Astrid. Mam wrażenie, że nasze małżeństwo opierało się na fałszywych podstawach. Szkoda, że jest już za późno, aby je zmienić, Ian odszedł i powiem ci szczerze: wcale nie mam pewności, czy w ogóle do mnie wróci. Zadręczam się dniami i nocami, nasłuchuję jego kroków, snuję się po jego gabinecie, a potem jadę i oglądam go jak małpę w klatce. Przecież to mój mąż, a nie dzikie zwierzę! — Naprawdę tylko to cię martwi? — Oczywiście, że tak! — zniecierpliwiła się Jessie. — A co myślałaś?

202

— Sądzę, że martwisz się z wielu innych powodów. Boisz się, że teraz wszystko ulegnie zmianie, a przede wszystkim że Ian się zmieni. Chce się poświęcić pracy i to cię przeraża. — Nie przeraża. Złości. — Przynajmniej w tym Jessie była szczera. — Ale dlaczego? — Bo ja się zamartwiam, jestem bliska obłędu i muszę sama radzić sobie ze wszystkim, a on co? Zabiera się do książki, jakby nigdy nic. Na dodatek... O Boże, Astrid, to takie skomplikowane! Dostaję szału. Nie zniosę tego. Po prostu nie mogę tego znieść. — Wytrzymasz. On też. Najgorsze macie już za sobą. — Skąd ta pewność? Widziałaś, jak dziś wyglądał? Myślisz, że długo pociągnie?

Jest

rozpieszczony,

przywykł

do

wygodnego

życia

wśród

cywilizowanych ludzi, a teraz... Nie wiem, jakie układy panują w więzieniach, ale co będzie, jeśli ktoś rzuci się na niego z nożem albo jakiś pedał zacznie go napastować? Naprawdę jesteś pewna, że Ian da sobie radę? — podniesiony głos Jessie zadrżał histerycznie. — A wiesz, co jest najśmieszniejsze? To, że w gruncie rzeczy Margaret Burton wcale nie jest temu winna, Ian siedzi przeze mnie. Wykastrowałam go tak dokładnie, że musiał się sprawdzić gdzie indziej. Równie dobrze mogłam sama nałożyć mu kajdanki. Najgorsze było to, że Jessie prawdopodobnie miała rację. Astrid objęła ją, próbowała pocieszyć. — Nie pleć, kochanie. Przecież wiesz, że... — Wiem, że tak jest. On też wie. Wiedziała o tym nawet ta cholerna dziwka! Szkoda, że nie widziałaś, jak patrzyła na mnie w sądzie! Z... z politowaniem, Astrid. Z politowaniem! Na miłość boską, daj mi jakąś tabletkę, zanim się całkiem wykończę. — Nie mogę. — Dlaczego?

203

— Bo właśnie teraz powinnaś rozumować logicznie, a już masz przyćmiony umysł. Wygadywałaś teraz jakieś niestworzone brednie. Jeśli natychmiast nie przestaniesz się torturować, będzie coraz gorzej l w końcu Ian rzeczywiście nie będzie miał do czego wrócić. Znienawidzisz go tak samo, jak już nienawidzisz siebie. Powinnaś się poważnie nad sobą zastanowić, Jessico. — I ty czujesz się w obowiązku mnie do tego zmusić? — warknęła cierpko Jessie. — Nie można kogoś zmusić do myślenia. Ale nie mam zamiaru spokojnie patrzeć, jak przeistaczasz się w roślinę. Sumienie mi nie pozwala. — A jeżeli naprawdę zwariuję? — po policzkach Jessie płynęły łzy. — Dlaczego miałabyś zwariować? — Bo dłużej tego nie wytrzymam! Dopiero teraz Astrid zaczynała rozumieć, przez co musiała przejść matka, kiedy ona była w podobnym stanie po śmierci Toma. To runęło jej pewien pomysł. — Jessie, a może byś pojechała ze mną na święta do mojej mamy? Będzie uszczęśliwiona, a tobie wyjdzie to tylko na zdrowie. Jessica pokręciła przecząco głową, zanim jeszcze Astrid skończyła mówić. — Nie mogę. Muszę być z Ianem — bąknęła żałośnie. — Wcale nie musisz. — Wobec tego chcę. — Święta bez Iana? Nie do pomyślenia. — I będziecie na siebie patrzeć przez tę szybę? Po co, na miłość boską? Chcesz w ten sposób odpokutować winę, jaką sama się obarczasz? Nie bądź śmieszna, Jessico. Ian też na pewno poczuje się lepiej, jeśli będzie wiedział, że przyjemnie spędzasz czas. Jessie nie odpowiadała, Astrid zaczerpnęła więc powietrza i wypaliła: — Ach, rozumiem. Wolisz go trochę podręczyć, pokazując mu, jak bardzo przez niego cierpisz? Jessica drgnęła jak uderzona. — Boże, mówisz tak, jakbym go chciała ukarać. 204

— Bo nie dam głowy, że tak nie jest. Podejrzewam, że sama nie wiesz, kogo winić bardziej: jego czy siebie. Oboje ponieśliście już dostateczną karę. On z rąk wymiaru sprawiedliwości, ty z własnych. Czy nie możesz być dla siebie trochę łagodniejsza? Może wtedy zaczniesz lepiej traktować i jego. Miała więcej racji, niż Jessie skłonna była przyznać. — Przecież potrafisz sama o siebie zadbać — ciągnęła. — Ian będzie cię wspierał, nawet z oddalenia. Stać cię na więcej, niż sobie uświadamiasz. — Skąd wiesz? — Wiem. Jesteś przerażona i trudno się dziwić, ale jeśli choć trochę weźmiesz się w garść, zobaczysz, że to o wiele łatwiejsze, niż sądzisz. Ale przede wszystkim musisz przestać chować głowę w piasek. — I odstawić tabletki? Astrid skinęła głową. Jessie milczała. Na to nie była jeszcze gotowa. Mimo to uczyniła wysiłek, by spróbować. Po wyjściu Astrid udała się z maszynopisem do banku, potem na pocztę, na koniec do butiku. Wytrzymała tam niecałą godzinę, po czym roztrzęsiona uciekła do domu, żeby się uspokoić. Noc spędziła skulona na fotelu w salonie, owinięta swetrem Iana, który wciąż jeszcze zachował nikły zapach jego wody kolońskiej. W płonącym kominku majaczyły twarze rodziców, jej brata, Iana. W garażu coś chrobotało. Chciała wołać o pomoc, lecz gardło miała tak ściśnięte, że wydobył się z niego tylko cichy jęk. O siódmej rano zadzwoniła do lekarza. Bez zbędnych pytań zapisał jej wszystkie potrzebne leki.

ROZDZIAŁ 23 Astrid wyjechała na Boże Narodzenie do matki i spędziła u niej trzy tygodnie. Jessie ugrzęzła w butiku. Wizyty u Iana przerodziły się w rutynę — dwa razy w ciągu tygodnia plus niedziela. Wysłużone Volvo robiło ponad czterysta mil tygodniowo i zaczynało powoli odmawiać posłuszeństwa.

205

Jessie zastanawiała się, czy pewnego dnia wywrócą się na poboczu i zakończą żywot razem: volvo ze starości, ona ze zmęczenia i ciągłego napięcia. A do tego pastylki. Brała ich stanowczo za dużo, lecz dzięki nim mogła w ogóle funkcjonować, Ian o nic nie pytał. Podejrzewała, że po prostu nie chce wiedzieć. Skoro tak, to i ona się nie skarżyła. Nie uzyskała zgody na doręczenie paczki świątecznej, na gwiazdkę wysłała mu więc czek. Na śmierć zapomniała kupić prezenty choinkowe Zinie i Katsuko. Myślała tylko o tym, by zatankować samochód, jakoś przetrwać rozmowę z Ianem przez szybę i wykupić recepty. Nic innego nie miało znaczenia. Resztę energii poświęciła spływającym rachunkom, łamiąc sobie głowę, czy starczy jej na to, jeśli na razie nie zapłaci tamtego, i tak dalej. Liczyła, że przedświąteczny utarg pomoże choć trochę odrobić zaległości, jednakże „Lady J." też miała problemy. W historii butiku skończył się pewien okres, podobnie jak w życiu Jessie. Coraz trudniej było jej podchodzić do pracy z sercem. „Lady J." przestała być jej radością i dumą, stała się zaś źródłem zdobywania pieniędzy na spłatę długów i miejscem, gdzie można było spędzić dzień. Jessie kryła się na zapleczu i bez końca przerzucała rachunki. Bardzo rzadko wychodziła do klientów. Po kilku minutach znajoma panika chwytała ją za gardło i Jessie pod lada pretekstem czmychała do biura, by zażyć żółtą tabletkę... potem niebieską... i popić je łykiem szkockiej. Chwytała się wszystkich sposobów, aby zabić strach. Dlatego też wolała nie pokazywać się ludziom. Poza tym była zbyt zajęta. Zajęta rachunkami i odpędzaniem myśli. To ostatnie przychodziło jej z coraz większym trudem, szczególnie późnym wieczorem albo wczesnym rankiem. Po raz pierwszy od lat odkrywała, że nadal pamięta glos swojej matki, śmiech ojca. Mówili do niej — o niej, o Ianie — i zmuszali ją do myślenia. Ale ona się bała, broniła się; wciąż jeszcze nie była gotowa... Pierwszy dzień świąt nie był dniem wizyt, toteż spędziła go sama, połknąwszy trzy czerwone tabletki i jedną żółtą. Spała po nich aż do czwartej po południu następnego dnia, a potem wreszcie mogła wrócić do butiku. Chciała wybrać rzeczy, 206

które można by przecenić. Okres przedświąteczny nie przyniósł oczekiwanych dochodów, musiała to więc nadrobić. Liczyła na to, że jedna duża wyprzedaż postawi ją na nogi. Jeśli wyśle zawiadomienia do wszystkich stałych klientek, powinny zwalić się tłumy. Wypisała czeki na gwiazdkowe premie dla dziewcząt. Ona dostała w prezencie złotą bransoletkę od Astrid, delikatny rysunek w srebrnej ramce od Katsuko i wielki słój aromatycznej mieszanki korzennej od Ziny. Ian napisał dla niej wiersz. Czytała go wielokrotnie przez całą Wigilię, potem schowała do torebki, by móc doń zajrzeć w każdej chwili. Po jednym dniu umiała go na pamięć. Dziewczęta zachodziły w głowę, co Jessie robi całymi godzinami zamknięta w swoim biurze. Wyłaniała się czasem po filiżankę kawy, czasem zaglądała do magazynu, lecz przeważnie w ogóle się nie odzywała. Minęły dni żartobliwych pogaduszek i miłego koleżeństwa, które łączyło pracownice z szefową. Odnosiło się wrażenie, że Jessie zniknęła wraz z Ianem. Pod koniec dnia wychodziła z kantorku z ołówkiem zatkniętym za ucho, plikiem rachunków w ręku i nieprzytomnym spojrzeniem. Zwykle miała spuchnięte i zaczerwienione oczy. Szybciej teraz traciła cierpliwość, byle banał wyprowadzał ją z równowagi. Nocami nie mogła zasnąć i wciąż narastało w niej przerażenie, które bezskutecznie starała się ukryć. Tylko w dni odwiedzin wstępowało w nią trochę życia, wątłe światełko rozbłyskiwało za kamiennym murem, którym odgrodziła się od świata. Nie dzieliła się tym jednak z nikim, nawet z Astrid, która coraz więcej czasu spędzała w sklepie. Astrid miała to, co ongiś Jessie — łatwość nawiązywania kontaktów, dzięki czemu w krótkim czasie zaczęła się czuć w „Lady J." jak w domu. Przychodziła nawet w te dni, kiedy Jessie jeździła do Iana. — Czekam, bo chcę się upewnić, że wróciła cała i zdrowa — usprawiedliwiała się któregoś dnia. — Strasznie się o nią boję, kiedy siada za kierownicą. — My też — Katsuko posępnie pokiwała głową.

207

— Mówiła kiedyś, że ma coś w rodzaju automatycznego pilota — wtrąciła Zina. — Czasami nie pamięta, co robi ani gdzie jest, dopóki nie zobaczy skrętu do Vacaville. — Tak dalej nie może być — Astrid zmarszczyła brwi i sięgnęła po filiżankę. — Zastanawiam się, jak długo wytrzyma. Powinna od czasu do czasu gdzieś wyjść, spotkać się z ludźmi albo porządnie wyspać... I oprzytomnieć, dodała w myśli Katsuko. — Wygląda jak cień. Ciekawe, czy z Ianem też jest tak źle. — Chyba trochę lepiej. Mniej się boi. — Boi? — zdziwiła się Zina. — Myślałam, że to zmęczenie. — To też. Ale przede wszystkim nerwy. — Astrid wolała nie wdawać się w szczegóły. — Dla „Lady J." nastały ciężkie czasy — zauważyła Kat. — Coś takiego! Myślałam, że macie tłumy klientek! Japonka przecząco pokręciła głową. Coraz częściej odbierały telefony od ludzi, którym Jessie była winna pieniądze. Po raz pierwszy butik miał poważne problemy, a nie było żadnych rezerw finansowych. Jessie wszystko wpompowała w Iana. Teraz „Lady J." także ponosiła tego konsekwencje. Rozmowa się urwała, gdy w drzwiach stanęła Jessie. Była chuda i wymizerowana, w jej oczach wszakże błyszczało to coś, co za każdym razem wlewał w nią Ian. Życie. — Cóż, moje panie, jak się miewacie? Znowu trwonisz u nas pieniądze, Astrid? — Jessie usiadła i pociągnęła łyk zimnej kawy z filiżanki Katsuko. Wsunęła przy tym do ust małą żółtą tabletkę. — Nie wydałam dziś ani centa — zastrzegła się Astrid. — Przyszłam na kawę i plotki. Co słychać u Iana? — Chyba wszystko w porządku. Bez przerwy mówi o książce. Zarobiłyśmy dziś na utrzymanie? — zmieniła temat. — Nie było wielkiego ruchu — pośpieszyła z odpowiedzią Kat, przyglądając się drżącym dłoniom Jessiki. 208

— Potworność. Interes zdycha, a na dodatek wóz mi się rozkraczył — rzuciła Jessie lekko, jakby w garażu czekał na nią tuzin nowych aut. — To czym wróciłaś? — W Berkeley złapałam dwóch smarkaczy w studebackerze z pięćdziesiątego drugiego roku. Zielonym z różową tapicerką. Mówili o nim „arbuz" i dokładnie tak się zachowywał na szosie. — Jessie próbowała wprowadzić do rozmowy lżejszy ton. Trzy kobiety przyglądały się jej w skupieniu. — A gdzie volvo? — W warsztacie w Berkeley. Właściciel chciał je ode mnie kupić za siedemdziesiąt pięć dolarów plus zwrot kosztów holowania. — I co, sprzedałaś? — Skądże! Przecież to wóz Iana. Chociaż pewnie w końcu go sprzedam. Staruszek przeżył już swoje. Kupię jakiegoś grata, żeby tylko się toczył... Za co? — przemknęło jej przez głowę. — Będę cię wozić — odezwała się cicho Astrid. Jessie spojrzała na nią i pokiwała głową. Nie było sensu protestować. Zdawała sobie sprawę, że potrzebuje pomocy; nie tylko za kierownicą. Od tej pory Astrid towarzyszyła jej trzy razy w tygodniu. Zwolniona z obowiązku prowadzenia samochodu, Jessie nie musiała już teraz czekać, aż będzie na miejscu, by łyknąć dwie żółte pastylki, Zażywała dwie przed wyjazdem, dwie po przyjeździe, a czasami jeszcze jedną, czarno-zieloną. Astrid nie była już w stanie się z nią porozumieć, po jakimś więc czasie zaprzestała wysiłków. Jedyne, co mogła zrobić, to być przy Jessie, kiedy wszystko zwali się jej na głowę. A zanosiło się na to, że stanie się to już niedługo. Jessie pędziła prosto w ślepą uliczkę i nic nie mogło jej powstrzymać. Ian też nie potrafił jej pomóc, wolał zatem udawać, że nie widzi pewnych rzeczy. Za każdym razem sztuczna pogoda żony sprawiała mu większy ból. Czuł się winny; zaczynał rozumieć, że to on ją zniszczył. Nie patrzyli już na siebie. Mówili

209

do słuchawek — on o książce, ona o butiku. W regularnych odstępach wtrącali mechanicznie: „Kocham cię". Był to upiorny widok, który także i Astrid wprawiał w coraz większe przygnębienie. Miała ochotę nimi potrząsnąć, przerwać tę powolną agonię po dwóch stronach szyby. Nękani wyrzutami sumienia, grzęźli coraz głębiej — każde we własnym piekle, Astrid zaś przyglądała się temu ze zgrozą. Pozbawieni bezpośredniego kontaktu, tracili dla siebie rzeczywiste kształty. W oczach Jessie stale gościł ból, lecz także zdziwienie dziecka, które nic nie rozumie. Zabrali jej męża; ale co to jest mąż i dokąd go zabrali? Leki pozwalały jej pogrążyć się w apatii, z której rzadko teraz wynurzała się na powierzchnię. Tonęła, a Astrid wcale nie była pewna, czy Ian już nie sięgnął dna. Jej zdaniem te wizyty nikomu nie służyły. Jednakże wszyscy troje zostali nieodwołalnie skazani na odgrywanie swych ról: mąż, żona i przyjaciółka. Styczeń wlókł się jak żółw, potem luty niemrawo kuśtykał w stronę marca. Dwutygodniowa wyprzedaż przyniosła bardzo skromne dochody. Klienci wyjechali na narty, byli zajęci albo brakowało im pieniędzy. Większość firm miała zastój, co automatycznie położyło kres luksusom. „Lady J." nie była sklepem z odzieżą na każdą kieszeń. Służyła wąskiemu gronu klienteli o wyrafinowanych gustach. A mężowie, którzy dawniej bez mrugnięcia płacili dwustudolarowe rachunki za sweterek „przy ciele" i minispódniczkę, teraz hamowali konfekcyjne zapędy swoich pań. — Chryste, co my zrobimy z tymi wszystkimi szmatami? — Jessie otwarła świeżą paczkę papierosów. Rano widziała się z Ianem, jak zwykle przez szybę. Przestała już marzyć o jego powrocie

do

domu.

Chciała

go

tylko

dotknąć,

zanim

oboje

dobiegną

dziewięćdziesiątki. — Prawdziwy problem zacznie się dopiero wtedy, kiedy przyślą wiosenną kolekcję. — Katsuko rozejrzała się wokół z marsem na czole.

210

— Mieli ją przysłać już w zeszłym tygodniu. Znów się spóźniają, dranie. — Jessie pomaszerowała do magazynu. Nie dość, że interes kulał, to jeszcze coraz więcej energii pochłaniało jej zagłuszanie wewnętrznych głosów. — Wiesz, właśnie myślałam... — Katsuko stanęła w progu. — I co, bolało? — palnęła bez zastanowienia Jessica, po czym uśmiechnęła się z wysiłkiem, co ostatnio stanowiło u niej wielką rzadkość. — Przepraszam. O czym myślałaś. Kat? — O zakupach na następny sezon jesienno-zimowy. Wybierasz się może do Nowego Jorku? Jak? Na miotle? — pomyślała Jessie, a głośno powiedziała: — Jeszcze nie wiem. — Bez tego ciężko będzie skompletować kolekcję — zmartwiła się Japonka. Nie odłożyły prawie nic na zakup wiosennej odzieży, a na biurku Jessie piętrzyły się nie zapłacone rachunki. Kat, tak samo jak jej pracodawczyni, nie mogła spać po nocach. — Nie wiem. Zobaczę. — Jessie zacisnęła usta, weszła do biura i trzasnęła za sobą drzwiami. Zina i Katsuko wymieniły spojrzenia. W chwilę potem zadzwonił właściciel sklepu z płytami. Zina przełączyła rozmowę do biura. Jessie obracała ołówek w drżących palcach. Znów to samo. Byli pewni, że to przeoczenie, po prostu zapomniała przesłać czek w terminie... Ten facet był przynajmniej uprzejmy, w przeciwieństwie do sekretarki lekarza, która zadzwoniła do niej poprzedniego dnia grożąc, że wytoczą jej proces. O pięćdziesiąt dolarów? Wzięty lekarz chce się z nią sądzić o pięćdziesiąt dolarów?... Dentyście była winna dziewięćdziesiąt osiem, a rachunek ze sklepu za wino dla Iana wyniósł sto czterdzieści pięć. Do tego zaległe składki w klubie tenisowym Iana, kwiaty do sklepu, hydraulik, elektryk, którego wezwała, kiedy w święta wysiadły wszystkie światła w butiku... i tak dalej, i tak dalej. Nie miału już samochodu, „Lady J." powoli staczała się w otchłań bankructwa, Ian siedział w więzieniu i wciąż było 211

coraz gorzej. Jessie przyglądała się temu z beznamiętnym zaciekawieniem, jakby brała udział w quizie pod hasłem: „Co jeszcze może się schrzanić?" Tymczasem Astrid kupowała u niej swetry bez marży, u Shreve'a „zabawne" złote bransoletki i co trzy dni chodziła do fryzjera po dwadzieścia pięć dolarów za wizytę. A Jessie miała jeszcze myśleć o jesiennej kolekcji. Trzysta dolarów na bilet, do tego hotel, nie mówiąc już o tym, że za zamówiony towar też będzie trzeba zapłacić. Pogrąży się w długach po uszy, lecz nie ma wyjścia. Bez jesiennej odzieży może zamknąć butik już pierwszego maja. Doszła do tego etapu, w którym bała się wejść do banku, by zrealizować czek, pewna, że zaraz ktoś ją złapie za łokieć i poprowadzi wprost do dyrektora który spyta, jak długo mają jeszcze czekać. Gdy zastanawiała się, będzie kosztować wyprawa do Nowego Jorku, znów zadzwonił Interkom. W roztargnieniu podniosła słuchawkę, zapominając spytać Zinę, kto dzwoni. — Cześć, śliczna — rozległ się w słuchawce jowialny głos. — Nie miałabyś ochoty na partyjkę tenisa? — Kto mówi? — Była przekonana, że to jakiś zboczeniec, i właśnie miała się rozłączyć, kiedy mężczyzna po drugiej stronie przełknął coś głośno i oznajmił: — Barry. — Jaki Barry? — Nie znała nikogo o tym imieniu. — Barry York. No, wiesz, z Yorktowne Bonding. — Co? — wyprostowała się odruchowo, jakby ktoś chciał ją uderzyć. — Powiedziałem, że... — Słyszałam, co pan powiedział. Dzwoni pan do mnie po to, żeby zaproponować mi tenisa? — Tak. A co? — czknął lekko. — Nie grasz? — Czy pan jest pijany? — Oczywiście, że nie. A ty?

212

— Również nie. Tyle że zupełnie pana nie rozumiem. — Lodowate nutki w głosie Jessiki kojarzyły się z Arktyką. — No cóż, babka z ciebie niczego sobie, więc pomyślałem, że wyciągnę cię gdzieś, żebyś się trochę rozerwała. Jeśli nie grasz w tenisa, to trudno. Możemy iść na kolację. — Czy pan oszalał? Skąd panu przyszło do głowy, że miałabym ochotę chodzić z panem na korty, kolacyjki czy co tam jeszcze? — Spokojnie, mała. Czego się tak indyczysz? — Tak się przypadkiem składa, panie York, że jestem kobietą zamężną. I wypraszam sobie mówienie mi „ty". — Dobra, dobra, mężatko — rzekł z przekąsem — której stary przypadkiem siedzi w pierdlu. Bardzo mu współczuję, co nie zmienia taktu, że na świecie są jeszcze inni ludzie, którzy lubią w coś zagrać, wypić czy od czasu do czasu popieścić ładną kobietkę. W tym momencie Jessie zrobiło się niedobrze. Przypomniała sobie jego tłuste włosy, zapach i ten obrzydliwy damski pierścionek na palcu. Nie do wiary! Ten łajdak, podły cham ma czelność dzwonić do niej i mówić o „pieszczeniu"! Zabawne, a właściwie tragiczne. Oto z czym zostawił ją Ian. Rzucił ją na pastwę różnych Barrych Yorków i innych — tych, którzy dzwonili, by jej przypomnieć o nie zapłaconych rachunkach. Rachunkach, których nie zdoła uregulować ani za tydzień, ani za miesiąc, ani przypuszczalnie za rok. Bała się podejść po bukiecik stokrotek do ulicznej kwiaciarki, bo u niej pewnie też miała długi. A na dodatek ten śmierdzący tłusty drań... — Panie York... — urwała, by przełknąć łzy. — O co chodzi, mała? Mężatki z Pacific Heights nie robią tych rzeczy czy może masz już kochasia?

213

Z niedowierzaniem patrzyła na słuchawkę. Po twarzy ciekły jej łzy, dolna warga drżała jak u dziecka, którego najładniejsza lalka wpadła do sieczkarni. Oto co zrobiono z jej życiem. Wolno pokręciła głową i delikatnie odłożyła słuchawkę na widełki.

ROZDZIAŁ 24 — Do zobaczenia, moje panie. — Jessie wzięła torebkę i skierowała się do wyjścia. Był ciepły kwietniowy poranek. Z każdego kąta wyzierała wiosna. — Gdzie idziesz? — Zina i Katsuko obejrzały się za nią zdumione, — Jadę do Iana. Jutro mam parę spraw do załatwienia. — Przekaż mu od nas całusy. Jessie uśmiechnęła się i wyszła ze sklepu. Znów przechodziła okres uspokojenia, wyciszenia. Było to o tyle dziwne, że zaczął się on od telefonu Barry'ego Yorka. Oczywiście nie wspomniała o tym Ianowi. Tylko na jej twarzy pojawiła się kolejna gorzka zmarszczka. York, Houghton, wierzyciele... Cóż, sama nawarzyła sobie tego piwa. Wielka, potężna, bogata Jessica Clarke. Bezsenne noce w końcu się opłaciły. Prześledziwszy od nowa cały okres małżeństwa niczym starą taśmę, zaczynała rozumieć. Przypominała sobie oderwane zdania, codzienne sytuacje... Nie słyszała już matki i Jake'a. Teraz byli tylko ona i Ian. „Bajki, kochanie? A czy ktoś to kupi?" Jakby tylko to miało znaczenie, Ian tłumaczył się zażenowany; na próżno. Jego bajki były cudowne, lecz ona zabiła je, nim jeszcze się zrodziły. Jednym krótkim zdaniem: „Czy ktoś to kupi?" Prawdopodobnie dlatego za otrzymaną zaliczkę sprawił jej morgana. Była to najbardziej dobitna odpowiedź, na jaką mógł się zdobyć. „Do opery, kochanie? Ale to drogo kosztuje." „Myślałem, że lubisz operę." „Tak, tylko... A, niech tam. Wezmę z pieniędzy na życie."

214

„Więc o to chodzi? — tu nastąpiła długa pauza. — Kupiłem już bilety, Jess. Za własne pieniądze." W końcu i tak nie poszli, Ian w ostatniej chwili postanowił usiąść do pracy i przez cały sezon nawet nie napomknął o operze. Ulotne chwile, drobne słówka, które raniły serce jak ciosy maczety, zostawiając blizny na całym ich życiu. Dlaczego, skoro tak go kochała? A może właśnie dlatego? Bo był jej potrzebny bardziej niż ona jemu? — Przecież ja też byłam mu potrzebna — powiedziała na głos. Nie miała sumienia ciągnąć Astrid ze sobą trzy razy w tygodniu, więc tym razem wynajęła samochód. Kolejny wydatek, na który nie było jej stać. Zastanawiała się teraz, czemu miały służyć te drobne szpilki. Co chciała osiągnąć? Podciąć mu skrzydła, żeby jej nie uciekł? Zamiast tego pchnęła go w ramiona kobiety, która nie cedziła złośliwych uwag, ale ściągała go na ziemię, nie deprymowała. Kobiety, która go nie kochała i dzięki temu nie raniła. To jedno popołudnie — a może tysiąc innych przed nim — drogo ich kosztowało. Ironia losu. Robiła to wszystko ze strachu, że go utraci, i proszę — sama do tego doprowadziła. Zatopiona w myślach omal nie przegapiła skrętu z autostrady. Potwornie bolała ją głowa i już była zmęczona. Gdy wreszcie usiadła naprzeciw Iana, wciąż nie mogła się skupić na teraźniejszości. On też zdawał się jakby nieobecny. Do tego bez przerwy widziała w dzielącej ich szybie własne odbicie, przez co miała wrażenie, że mówi do siebie. — Nie jest pan dziś zbyt rozmowny, panie Clarke. Czy coś się stało? — Nie. Po prostu myślałem o książce. Wciągnęła mnie już na amen. W oczach Jessie pojawił się błysk, który Ian uznał za zainteresowanie. Po paru minutach przerwała mu: — Wiesz co? Jesteś niesamowity. Jadę kawał drogi, żeby się dowiedzieć, jak się czujesz, i podzielić się z tobą tym, co mnie trapi, a ty mi opowiadasz o książce.

215

— I co w tym złego? — Ian spojrzał na nią ze zdumieniem. — Ty też opowiadasz mi o „Lady J." — To co innego. „Lady J." istnieje naprawdę! — zirytowała się. — Dla mnie ta książka jest realna. — Tak bardzo, że nie możesz poświęcić nawet godziny swojego cennego czasu na rozmowę ze mną? Siedzisz za tą szybą jak zjawa i za każdym razem, kiedy zaczynam mówić ci o sobie, odpływasz w siną dal. — To nieprawda, Jessie. — Ian sięgnął po papierosa. — Po prostu dobrze mi idzie i chciałem ci o tym powiedzieć. Chyba jeszcze nigdy nie miałem takiej weny. — Mina Jessie uświadomiła mu, że palnął głupstwo, ale było już za późno. — Jess, co się z tobą dzieje, u licha? Wyglądasz, jakby ktoś wsadził ci patyk do zadka. — Chyba raczej jakby ktoś dał mi po twarzy. Jezu Chryste, i ty jeszcze masz czelność opowiadać mi o swojej nadzwyczajnej wenie? Czy w ogóle do ciebie nie dociera, jak ja żyję?... — Jessie zaczerpnęła głęboki oddech. Miarka się przebrała. — Chcesz wiedzieć, co się ze mną dzieje w czasie, gdy ty masz taką wenę? Powiem ci, kochanie. „Lady J." bankrutuje, wierzyciele dzwonią do mnie dniami i nocami grożąc mi sądem, twój samochód już dawno odmówił posłuszeństwa. Moje nerwy też. Co noc mam koszmary z inspektorem Houghtonem w roli głównej, a trzy tygodnie temu poręczyciel sądowy chciał się ze mną umówić na randkę. Umyślił sobie, że na pewno będę miała ochotę na, jak to określił, „pieszczoty". I może miał rację; tyle że nie z nim. Od Bóg wie ilu miesięcy nawet mnie nie dotknąłeś i zaczynam już wariować. Całe moje życie przewróciło się do góry nogami, no, ale za to ty masz wenę! Mówiła coraz głośniej. Inni odwiedzający zaczęli się jej przyglądać. Ian patrzył na nią z niedowierzaniem. Miał wrażenie, że ze słuchawki sączy mu się do ucha jad. — A wiesz, co jest najlepsze, kochanie? — podjęła. — To, że gdy jechałam tutaj obwiniając się po raz tysięczny za wszystkie błędy, jakie popełniłam; za stresy, jakie musiałeś przeze mnie znosić, za wszystkie moje nieopatrzne słowa. Czy zdajesz sobie sprawę, że do tej pory kilka razy odtworzyłam całe nasze wspólne życie, dzień 216

po dniu, starając się zrozumieć, co sprawiło, że zachciało ci się pójść do łóżka z takim gównem jak Margaret Burton?! Mam wyrzuty sumienia nawet z tego powodu, że w jakiś sposób okaleczyłam twoją męskość, utrzymując cię po to, żebyś mógł pisać. Ale ciebie, oczywiście, nie obchodzi, że już sięgnęłam dna. Ty bujasz w obłokach z muzami. Wiesz co, luby? Rzygać mi się chce. Mam dość tej cholernej szyby, dość tej ekwilibrystyki, którą muszę uprawiać, żeby zobaczyć ciebie, i nie własne odbicie, dość tej śmierdzącej, zapoconej słuchawki i w ogóle wszystkiego! Krzyczała tak głośno, że wszyscy już na nią patrzyli. Wyrzuciła z siebie żale nagromadzone w ciągu wielu miesięcy. — Wydaje ci się, że świetnie się tu bawię? — zapytał cicho Ian. — Owszem, tak właśnie mi się wydaje. Znalazłeś sobie idealny dom pracy twórczej dla żigolaków! — Jasne. Jasne!... To jest właśnie to. Idealne warunki do pisania. Nie muszę myśleć o żonie, nie muszę rozpamiętywać tego cholernego interesu, no i, rzecz jasna, nie muszę się opędzać przed napalonymi pedałami! Ale ty oczywiście uważasz, że o niczym więcej nie marzę. Powiem ci coś: jeśli ci się wydaje, że związek z tobą to dla mnie wymarzony sposób na życie, jesteś w błędzie. Myślałem, że jesteśmy małżeństwem. Myślałem, że to, co jest między nami, ma wartość. Myliłem się. Nie mamy nic, ani dziecka, ani nawet wzajemnego szacunku, tylko dwie egoistyczne idiotyczne kariery. Przez ostatnie sześć lat wyłaziłaś ze skóry, żeby nie dorosnąć. Od śmierci rodziców do znudzenia odgrywałaś biedną sierotkę. Robiłaś co w twojej mocy, bym czuł się winny — Bóg wie czemu — i ze skruchą trzymał cię za rękę. A ja to wszystko znosiłem, bo byłem na tyle głupi, że cię kochałem. Poza tym chciałem pisać. Cóż, królowo, gra była niewarta świeczki. Potrzebna mi żona, a nie bankier ani rozpuszczona smarkula. I dlatego jestem szczęśliwy w tej śmierdzącej dziurze, choć wydaje się to niewiarygodne. Piszę i nie jestem na twoim utrzymaniu... Co? zimny prysznic, kochanie? Zawdzięczam ci tylko jedną, jedyną rzecz; to, że byłaś przy mnie podczas procesu i zachowywałaś się wspaniale, A pieniądze, które na mnie wydałaś, jeszcze ci zwrócę. Co do grosza, Jeśli teraz masz ochotę zadręczyć mnie na śmierć 217

opowiadaniem, jaka jesteś biedna, jaka bezbronna i pokrzywdzona, oszczędź sobie fatygi. Siedząc tutaj nie zapłacę rachunków ani nie kupię ci nowego samochodu. Mogę co najwyżej martwić się o ciebie, czekać na twoje wizyty i skończyć tę cholerną książkę. Ale jeśli mój widok sprawia ci przykrość, nie przyjeżdżaj. Jakoś to przeżyję. Jessica czuła znajomy przypływ paniki ściskającej jej serce. Nigdy dotąd nie rozmawiali ze sobą w ten sposób. Ona jednak nie zamierzała dać za wygraną. — A dlaczegóż to nie chcesz się ze mną widywać? Czyżbyś został ciotą, aniołku? Teraz ty dajesz się gwałcić? Ian zerwał się, jakby chciał się na nią rzucić. Ucichły nagle tłumek po obu stronach szyby wpatrywał się w nich z zafascynowaniem. — Jesteś obrzydliwa — syknął przez zaciśnięte zęby. — Doprawdy? Ach, tak, zapomniałam. Podobno nie jesteś zwolennikiem „haniebnych czynów sprzecznych z naturą". Chociaż ława przysięgłych uznała, że tak, wobec czego nie wiem, czy mogę ci wierzyć, najdroższy — wycedziła Jessie ze słodką miną, czując, jak jej serce łomocze coraz gwałtowniej. — Masz szczęście, że dzieli nas ta szyba — powiedział Ian równym, opanowanym tonem człowieka, który sięgnął już dna i nie dba więcej o nic. — Inaczej dałbym ci po buzi tak, że nakryłabyś się nogami. Piętrzył się nad nią wysoki, posępny, straszny. Jessie powoli podniosła się z krzesła, by spojrzeć mu w twarz. — Dałbyś mi po buzi? — rozległ się szept żmii, która gotuje się do zadania decydującego ciosu. — Dałbyś mi po buzi? — powtórzyła z uśmiechem. — Dlaczego dopiero teraz, kochanie? Jakoś nigdy przedtem nie starczyło ci na to odwagi! — To prawda, Jess. Nie miałem na tyle odwagi. Ale teraz straciłem już wszystko, co miałem do stracenia. Dzięki temu jest mi o wiele łatwiej — uśmiechnął się tak dziwnie, że przeszył ją dreszcz, spojrzał na nią z namysłem, odłożył słuchawkę i wyszedł, nawet się nie oglądając. 218

Mało nie otwarła usta ze zdumienia. Chciała, żeby wrócił, chciała go zapytać, co miał na myśli mówiąc, że teraz jest mu łatwiej... Drań! złości się na nią, a przecież nie miał prawa, nie po tym, co ona... Co najlepszego zrobiła? Powoli osunęła się na krzesło, Ian dawno zniknął już za drzwiami. Jednak miał na tyle odwagi. Zrobił dokładnie to, czego obawiała się najbardziej. Po prostu ją zostawił. Przedni zderzak wynajętego wozu z trzaskiem otarł się o żywopłot. Jessie wprowadziła samochód na podjazd i oparła głowę na kierownicy. Miała wrażenie, że wycie klaksonu za chwilę rozsadzi jej czaszkę i wtedy wreszcie odczuje ulgę. Przy krawężniku zatrzymał się czerwony sedan. Wysiadło z niego dwóch mężczyzn, którzy podbiegli do niej i zastukali w okno. Przekrzywiła głowę, żeby na nich spojrzeć, i zaniosła się wysokim, histerycznym śmiechem. Mężczyźni spojrzeli po sobie niepewnie, otworzyli drzwi i delikatnie oparli ją na fotelu. Patrzyła to na jednego, to na drugiego, aż w końcu obłąkańczy chichot zmienił się w przewlekły, żałosny lament: — Ian!... — Czy pani jest pijana? — starszy mężczyzna poczuł się niezręcznie. Myślał, że zdarzył się wypadek i że ta kobieta jest ranna. Tymczasem miał do czynienia z pijaczką, narkomanką albo zwykłą wariatką. Tego się nie spodziewał. — Rany boskie, kobieto, czym się tak nabuzowałaś? — zagadnął młodszy. — Ian... — Kto to jest Ian? Twój chłopak? Jessie bezradnie pokręciła głową. Mężczyzna wzruszył ramionami i spojrzał na starszego. Przynajmniej nie robiła już hałasu. Ruszyli stronę ulicy, młodszy rozbawiony, starszy mniej. — Jesteś pewien, że była naćpana? Wyglądała, jakby jej się przestawiało w głowie. — To wszystko prochy — zaśmiał się młodszy.

219

Kiedy wychodzili z podjazdu przed domem Clarke'ów, zauważyła ich przejeżdżająca akurat Astrid. Zatrzymała samochód i przyjrzała im się uważnie. Nie wyglądali na policjantów, ale... Na jej widok starszy mężczyzna się uśmiechnął, młodszy pomachał jej ręką. Nie wyglądali również na włamywaczy, bo wyraźnie im się nie spieszyło. Dopiero po chwili zauważyła Jessie w wynajętym wozie. Zatrąbiła, lecz nie doczekała się reakcji. Nacisnęła klakson jeszcze raz, na co obaj mężczyźni wybuchnęli śmiechem. — Za subtelnie, szanowna pani. Ta kobitka jest na takim haju, że przed chwilą musieliśmy ściągać ją z klaksonu — wyjaśnił jeden, podczas gdy drugi wsiadł do sedana i uruchomił silnik. Astrid wyskoczyła z samochodu i pobiegła w stronę domu. Jessie siedziała za kierownicą, powtarzając przez łzy: „Ian". Astrid nie była pewna, czy to wpływ narkotyków. Może do pewnego stopnia, wszystko jednak wskazywało na to, że Jessie jest w szoku. Coś musiało w niej pęknąć. — Jessie? Jessie, to ja, Astrid. Jessica spojrzała na nią i pokiwała głową, bezwładnie zwisając w jej ramionach. Astrid delikatnie otarła jej twarz chusteczką. Miału nadzieję, że Jessie nie przedawkowała leków, a po prostu załamała się pod ciężarem zgryzot. — Co się stało, kochanie? Opowiedz mi o wszystkim. — Ian... — Co z Ianem? Jest chory? — Astrid stanęły w pamięci mrożące krew w żyłach opowieści o porachunkach między więźniami. Ale Jessica pokręciła przecząco głową. — Wydarzyło się coś złego? Jessie wzięła głęboki oddech, oparła się o fotel i jeszcze raz wciągnęła powietrze w płuca. — Po... pokłóciliśmy się. — O co? Wzruszyła ramionami. Widać było, że nie jest w stanie zebrać myśli. 220

— O coście się pokłócili, Jessie? — O... wszystko. — Jessica zamknęła oczy. — Mówiliśmy straszne rzeczy. Tak. Wszystko. — Co: „wszystko"? — Wszystko skończone. — Łzy na nowo pociekły jej spod rzęs. Nasze małżeństwo... Ian... — Nic podobnego, Jessie. Oboje sporo ostatnio przeszliście i musieliście to odreagować. Nie martw się, wszystko znów się ułoży. Jessica stanowczo potrząsnęła głową. — Nie, ja... byłam dla niego straszna... Zawsze byłam... — Jessie, posłuchaj mnie. — Astrid potrząsnęła nią lekko, by zwrócić jej uwagę. — Zabiorę cię stąd w bardzo ładne miejsce. Zobaczysz, na pewno ci się tam spodoba. Oczy Jessiki rozszerzyły się ze zgrozy. — Do... szpitala? — Nie, głuptasku — uśmiechnęła się z rozbawieniem Astrid. Na ranczo mojej mamy. — Nie... ja... — Dlaczego nie? — Ian... — Nonsens. Musisz wypocząć. Chyba masz już dosyć, prawda? Jessie pokiwała głową i znów zamknęła oczy. — Brałaś dziś jakieś tabletki? Przytaknięcie. — Ile? Wzruszenie ramion. — Nie... jestem pewna... — Ile? Powiedz mi w przybliżeniu: dwie? pięć? dziesięć? — Osiem... mniej więcej. 221

— Masz je tutaj? — Astrid delikatnie sięgnęła po leżącą na siedzeniu torebkę. — Wezmę je, dobrze? Jessie znów spazmatycznie złapała powietrze i nagle się uśmiechnęła. — A... a mam jakiś wybór? Roześmiały się obie: jedna sennie, druga nerwowo. Jessie pozwoliła się wprowadzić do domu. Astrid posadziła ją na fotelu w salonie, pomagała pakować jej rzeczy. Jessie czuła niewymowną ulgę. Jak dobrze było znaleźć się z dala od więzienia, z dala od widoku Iana za szybą! Nagle dotarło do niej, że pewnie go już więcej nie zobaczy. Westchnęła głęboko i usnęła w fotelu. Po jakimś czasie Astrid obudziła ją i poprowadziła do swojego jaguara. Walizki zostały umieszczone w bagażniku, dom zamknięty. Jessie poczuła się znów małym dzieckiem, które ktoś kocha i o które się troszczy. — A samochód? — Ten, który wynajęłaś? — Wóz wciąż stał krzywo na podjeździe. — Nie przejmuj się. Później załatwię, żeby ktoś go odprowadził. Na tym między innymi polegał urok posiadania pieniędzy. Kłopotliwymi sprawami zajmowały się zawsze anonimowe ręce. — Dzwoniłam do sklepu i powiedziałam dziewczętom, że wyjeżdżasz — ciągnęła Astrid. — Jeśli zechcesz, jutro sama się z nimi skontaktujesz. — Kto... kto... no wiesz, kto go poprowadzi? — Jessica nadal nie bardzo była w stanie zebrać skłębione myśli. Astrid uśmiechnęła się i pogładziła ją lekko po policzku. — Ja. I przyznam szczerze, już się nie mogę doczekać. Co za sympatyczna odmiana: ja w pracy, a ty na wakacjach. Jessica uśmiechnęła się nieco przytomniej. — A co z jesienną kolekcją? Astrid ze zdziwieniem uniosła brew, przekręcając kluczyk w stacyjce.

222

— Widzę, że dochodzisz do siebie. Wyślę Katsuko do Nowego Jorku, oczywiście za twoim pozwoleniem. Finansami zajmę się sama i najwyżej potem mi zwrócisz. Jessie potrząsnęła głową i spojrzała jej w oczy. Krótka drzemka rzeczywiście nieco ją otrzeźwiła. — Nie zwrócę tak szybko. „Lady J." walczy o przetrwanie, Między innymi dlatego nikt dotąd nie pojechał do Nowego Jorku. — A czy „Lady J." przyjęłaby ode mnie pożyczkę? Jessie uśmiechnęła się. — Tego nie wiem, ale jej szefowa prawdopodobnie tak. Czy mogę to jeszcze przemyśleć? — Naturalnie. Zdecydujesz, kiedy wróci Katsuko. A, właśnie: mam dla ciebie nowinę. Przez następne dwa tygodnie nie wolno ci podejmować żadnych decyzji. Nawet dotyczących tego, co będziesz jadła na śniadanie. To podstawa terapii, której będziesz musiała się poddać. Ja wyłożę pieniądze na jesienne zakupy, a potem się rozliczymy. Zresztą i tak przyda mi się odpis od podatku. — Ale... — Cicho! — Wiesz co? — Jessie uśmiechnęła się ze znużeniem. — Chyba korzystam z twojej propozycji. Muszę zrobić zakupy, bo inaczej butik i tak padnie. Rozmawiałaś z Katsuko? Cieszy się z wyjazdu? — A jak myślisz? — wykrzywiła się Astrid, zajeżdżając pod własny — Hm. — Muszę zabrać parę rzeczy, choć jutro i tak wracam do San Francisco. Rano muszę być w pracy — rozpromieniła się. Piętnaście minut później wjeżdżały już na autostradę. Jessie wciąż miała uczucie, jakby w jej życiu wybuchła bomba. Wszystko działo się za szybko. Zamknęła oczy, lecz nie mogła zasnąć. W gruncie rzeczy była wiele przytomniejsza niż kiedykolwiek w ciągu minionego okresu. Marzyła o kolejnej tabletce, Astrid

223

jednak wyrzuciła wszystkie do ubikacji — czerwone, niebieskie, żółte i czarnozielone. Słowa Iana bez ustanku dudniły jej w głowie. Dlaczego wyrządzili sobie nawzajem taką krzywdę? Skąd ten jad, ta złość, ta nienawiść? Może zawsze się nienawidzili?... Może ich szczęście było tylko kłamstwem? pozorem?... Teraz trudno jej było tego dociec. I o wiele za późno. Szukanie odpowiedzi przypominało szukanie srebrnego naparstka prababci w wypalonych zgliszczach rodzinnego domu. Oboje z Ianem podłożyli ogień pod wspólne życie i z przeciwległych stron szyby obserwowali, jak pożar pochłania wszystko, nie zostawiając nic prócz popiołu.

ROZDZIAŁ 25 Ktoś dotknął jej ramienia. Przebudziła się, wystraszona i niepewna, gdzie się znajduje. Tabletki przestały działać i była zupełnie rozbita. — Spokojnie, Jessie, nie denerwuj się. Właśnie przyjechałyśmy na ranczo. Dochodzi północ. Jessica przeciągnęła się i otworzyła oczy. Wokół było ciemno, lecz na niebie świeciły gwiazdy, a w powietrzu unosił się zapach świeżo skoszonej trawy. Stały obok dużego kamiennego domu o jaskrawożółtych okiennicach. Nad otwartymi drzwiami paliła się lampa. — Chodź, śpiochu. Mama przygotowała już gorącą czekoladę i kanapki. Nie wiem jak ty, ale ja umieram z głodu. Jessie nieprzytomnie sięgnęła do torebki i przygładziła włosy grzebieniem. — Jak się czujesz? — Astrid spojrzała na nią pytająco. — Chyba będę żyć. — Jessie wzruszyła ramionami. — Gorąca czekolada, powiadasz? — Aha! — Astrid radośnie skinęła głową. — Jak to się ma do seconalu? — Nie czekając na odpowiedź podeszła do bagażnika.

224

— Przyjechałam tu po śmierci Toma — ciągnęła, wyjmując bagaże. — Mama od razu wyrzuciła wszystkie moje tabletki. A trzeba ci wiedzieć, że byłam nastawiona o wiele mniej ugodowo niż ty dziś po południu. — Miałaś szczęście. Byłam zbyt zaćmiona, żeby się sprzeciwiać. Daj tę walizkę, poniosę, Ian zawsze mawiał, że taki kawał baby jak ja... — urwała i z pochyloną głową ruszyła w stronę domu. Żwir chrzęścił im pod stopami. Zapach siana mieszał się z aromatem kwiatów. Wchodząc na schodki Jessie uśmiechnęła się. — Uważaj na głowę! — zawołała Astrid w samą porę, by Jessie nie uderzyła czołem w futrynę. W holu stało niewielkie pomalowane na czerwono pianino i kilka mosiężnych spluwaczek. Na podłodze z surowych desek leżały szydełkowe dywaniki, a cała jedna ściana obwieszona była różnokolorowymi egzotycznymi kapeluszami. Umeblowanie było dziwną mieszaniną starych i nowych rzeczy, które jednak doskonale ze sobą harmonizowały. Nastroju dopełniało kilka olejnych obrazów, utrzymanych w ciepłej tonacji, oraz fotel na biegunach przed kominkiem. W oknach wisiały staroświeckie koronkowe firanki. — Dobry wieczór! Jessie obejrzała się. W drzwiach kuchni stała kobieta o takich samych popielatoblond włosach i chabrowych oczach jak Astrid. Słowa powitania w jej ustach brzmiały jak świetny dowcip. Powoli podeszła do Jessiki z wyciągniętą ręką. — Cieszę się, że przyjechałaś, moja droga. Mam nadzieję, że Astrid ostrzegła cię, że jestem wyjątkowo zrzędną staruszką, a na ranczu jest nudno jak w stojącej kałuży. W związku z czym miło mi, że będę miała towarzystwo — w oczach starszej pani zatańczyły wesołe iskierki. — Wręcz przeciwnie, mamo. Całą drogę piałam z zachwytu, więc lepiej zachowuj się przyzwoicie. — O mój Boże, to straszne! Nie każesz mi chyba wyrzucić wszystkich pornograficznych książek i odwołać orgietki? Co za pech! — pani Williams z 225

udawanym strapieniem splotła dłonie, po czym wybuchnęła głośnym, młodzieńczym śmiechem. Wskazała im miejsce na sofie przy stoliku, na którym czekał już porcelanowy serwis Limoges. Astrid nalała sobie parującej czekolady i podniosła na dłoni filiżankę w delikatny kwiatowy deseń. — Piękny serwis. Nowy? — Nie, skarbie. Zdaje się, że ma już ponad sto lat. — Starsza pani spojrzała na nią z rozbawieniem. Czuło się, że oprócz zwykłej więzi matki z córką łączy je głęboka, szczera przyjaźń. Jessie na moment poczuła ukłucie zazdrości. — Oj, mamo! Pytałam, czy to nowy nabytek. — A, o to ci chodziło? Prawdę mówiąc, tak. — I od razu go wyjęłaś, żeby się pochwalić, co? — Zgadłaś. Śliczny, nie sądzisz? — Cudowny. Jessie z uśmiechem przysłuchiwała się ich przekomarzaniu. Była zdumiona młodzieńczym wyglądem matki Astrid oraz elegancją, zadającą kłam zarówno jej latom, jak i skromnemu otoczeniu. Starsza pani miała na sobie świetnie skrojone szare gabardynowe spodnie i błękitną, podkreślającą kolor oczu bluzkę, której cienki jedwab przyjął ostateczny kształt w dłoniach paryskich krawców. Do tego sznur pereł i kilka dużych stylowych pierścionków. Ubiór ten byłby na miejscu bardziej w Nowym Jorku lub Connecticut niż na zapadłej wsi i Jessie omal nie wybuchnęła śmiechem, kiedy przypomniała sobie złudny obraz staruszki w kowbojskich butach i wielkim kapeluszu, jaki odmalowała przed nią Astrid. — Przyjechałaś w dobrym momencie, Jessico. Na wiosnę jest tu wspaniale, tyle świeżej, soczystej zieleni. Właśnie o tej porze roku po raz pierwszy zobaczyłam to ranczo i chyba dlatego natychmiast zdecydowałam się je kupić. Po prostu miłość od pierwszego wejrzenia. Jessica roześmiała się. 226

— Właściwie nie planowałam przyjazdu tutaj, pani Williams... Powinna teraz powiedzieć: „Ale mój mąż jest w więzieniu, a ja całkowicie uzależniłam się od prochów i zrobiłam co w mojej mocy, żeby doprowadzić się do załamania nerwowego, skutkiem czego urządziłam dziś mężowi karczemną awanturę i..." Zamiast tego roześmiała się jeszcze raz i powtórzyła: — Wcale tego nie zaplanowałam. Ale cieszę się, że zgodziła się pani gościć mnie bez zapowiedzi. — Dla mnie to żaden kłopot — rzuciła beztrosko pani Williams, lecz jej bystre oczy zauważyły, że Jessica nic nie je i pali już drugiego papierosa od chwili, gdy weszły. Podejrzewała ten sam problem, jaki miała Astrid po śmierci Toma. Tabletki. — Czuj się jak u siebie w domu, moja droga, i zostań, jak długo zechcesz. — Nie boi się pani, że zostanę na zawsze? — Oczywiście, że nie. Po tygodniu zaczniesz usychać z nudów. Astrid parsknęła śmiechem. — Powiedz, że ty się tu nudzisz, mamo! — Jasne, że tak, córeczko, i dlatego od czasu do czasu wyrywam się w szeroki świat albo składam wizytę w tym twoim okropnym mauzoleum... — Mamo! — Sama wiesz, że tak jest. Bardzo gustowne mauzoleum, nie przeczę, niemniej... znasz moje zdanie. Nie ukrywałam go przed Tomem, kiedy żył, więc tym bardziej mogę to powiedzieć tobie: nawet ja jestem za młoda, żeby mieszkać w tym domu. Powinnaś była już dawno zamienić go na mniejszy i weselszy. — Zdaje się, że najbardziej spodobałoby ci się u Jessie. — O! Czyżbyś mieszkała w trzcinowym szałasie na Tahiti, moja droga? — Nie! — wykrztusiła Astrid ze śmiechem. — Jessie mieszka w tym białoniebieskim domku obsadzonym mnóstwem kwiatów. Na pewno go zauważyłaś, stoi przy następnej przecznicy. — Tak, przypominam sobie. Uroczy, ale chyba trochę ciasnawy? — Stanowczo za ciasny — potwierdziła Jessica z pełnymi ustami. 227

Żołądek podchodził jej do gardła, zdecydowała się jednak wziąć kanapkę w nadziei, że jeśli coś zje, łatwiej jej będzie opanować drżenie rąk. Czekały ją straszne chwile, ale przynajmniej zanosiło się, że spędzi je w miłym towarzystwie. Już była po uszy zakochana w pani Williams. — Ja osobiście nie mogłabym już mieszkać w mieście. Owszem, lubię tam spędzić parę dni, ale potem filharmonia zaczyna mnie nużyć, restauracje śmieszyć, a ruch uliczny staje się nie do zniesienia. Tutaj albo wsiadam na konia, albo idę na spacer do lasu i dzięki temu każdy dzień zaczyna się jak przygoda. Jestem już za stara na wielkomiejski zgiełk. — Patrząc na nią, trudno było posądzić ją sześćdziesiątkę, cóż dopiero o siedemdziesiąt dwa lata. — Jeździsz konno, dziecinko? — Nie jeździłam od wieków, ale chętnie spróbuję — uśmiechnęła się nieśmiało Jessie. — Będziesz miała okazję. W ogóle możesz robić, co chcesz kiedy chcesz. Śniadanie jadam o siódmej, ale ty nie musisz wstawać tak wcześnie. Lunch jest samoobsługowy, a gorącą kolację serwuję o ósmej wieczorem. Nie lubię tej wiejskiej maniery podawania kolacji o piątej albo szóstej, zresztą i tak o tej porze nie jestem jeszcze głodna. Aha, byłabym zapomniała: moja córka przedstawiła mnie jako panią Williams, ale wolę, by zwracano się do mnie po imieniu: Bethanie. — Piękne imię. — Ujdzie w tłoku. A teraz, moje panie, życzę wam dobrej nocy. O świcie wybieram się na przejażdżkę. Pani Williams wstała z fotela, pocałowała córkę w czubek głowy i ruszyła do swojej sypialni, zapewniwszy wprzód Jessie, że będzie mogła wybrać sobie pokój. Do wyboru były trzy, wszystkie gotowe na przyjęcie gości, którzy często zaglądali na ranczo. Znajomi z całego świata odwiedzali Bethanie przy każdej bytności w Ameryce, wielu przybywało ze Wschodniego Wybrzeża, a mieszkający w Los Angeles czuli się tu niemal jak u siebie w domu.

228

— Astrid, tu jest jak w bajce! — Jessie wciąż jeszcze była nieco oszołomiona tym serdecznym przyjęciem. — A twoja matka przypomina dobrą wróżkę. Astrid uśmiechnęła się z dumą. — Zawsze miałam wrażenie, że Tom ożenił się ze mną wyłącznie dlatego, żeby zostać jej zięciem. Uwielbiał ją, a ona jego. — Wcale się nie dziwię, Ian też błyskawicznie straciłby dla niej głowę... — Jessie urwała, po jej twarzy przebiegł cień. — Myślę, że pobyt tutaj dobrze ci zrobi. Jessie powoli pokiwała głową. — Wiem, że to zabrzmi śmiesznie, ale już czuję się lepiej. Jestem trochę rozdygotana — podniosła w górę trzęsącą się dłoń — ale nie masz pojęcia, co to za ulga, że nie muszę spędzić samotnie kolejnej nocy w tamtym domu. Wiem, że to dziecinne, za każdym razem jednak przeżywałam koszmar. Wstyd się przyznać, Astrid: nieomal mam nadzieję, że ten przeklęty dom spali się do fundamentów pod moją nieobecność. — Nie mów tak. — Mówię szczerze. Znienawidziłam go tym bardziej, że kiedyś byłam w nim bardzo szczęśliwa. A najgorszy jest gabinet Iana... Przypomina mi o mojej porażce. — Naprawdę uważasz, że poniosłaś porażkę, Jessie? Że to wyłącznie twoja wina? — Prawie wyłącznie. — Niedługo sama dojdziesz do wniosku, że to absurd. — Wiesz, co mnie boli najbardziej? To, że przez cały czas byłam pewna, że jesteśmy fantastycznym małżeństwem. Najlepszym, jakie można sobie wymarzyć. Teraz... na wszystko patrzę trochę inaczej. Robiłam, co chciałam, a Ian w milczeniu łykał urazę. Oszukiwał mnie, ja domyślałam się tego, ale chowałam głowę w piasek. Minie sporo czasu, nim dojdę do ładu ze sobą... I z tym wszystkim. — Możesz tu zostać, jak długo zechcesz. Mama na pewno nie będzie miała nic przeciwko temu. 229

— Może nie, ale nie chciałabym nadużywać jej gościnności. Myślę, że jeśli pozwoli mi tu pobyć z tydzień, będę jej dozgonnie wdzięczna. Astrid uśmiechnęła się pod nosem. Wielu ludzi zarzekało się, że wpadli tylko na parę dni, a miesiąc później nadal można ich było tu zastać. Pani Williams wcale nie przeszkadzali, jeśli tylko nie włazili jej na głowę. Miała własne plany, książki, ogród, przyjaciół. Nie lubiła, gdy ją do czegokolwiek zmuszano, i sama nigdy nie wywierała nacisku mi innych, co w dużej mierze stanowiło o tym, że była tak uroczą gospodynią. Miała bardzo rozwinięte poczucie niezależności i szanowała je także u bliźnich. Jessie wybrała dla siebie mały, przytulny pokój z różowymi tapetami, łóżkiem nakrytym staroświecką narzutą i kominkiem, nad którym wisiały miedziane imbryki. Był tu ukośny sufit — na tyle wysoki, by wstając z łóżka nie rozbiła sobie głowy — oraz cudowne wykuszowe okno, w którym można było wygodnie się rozsiąść. Jessica westchnęła głęboko i usiadła na łóżku. — A może nigdy nie wrócę do domu?... — ziewnęła rozdzierająco. — Śpij dobrze. Zobaczymy się przy śniadaniu. Jessie kiwnęła głową, walcząc z następnym ziewnięciem, i dopiero gdy drzwi zamknęły się za Astrid, zawołała sennie: — Dziękuję! Postanowiła rano napisać do Iana, by dać mu znać, gdzie jest i co się z nią dzieje. Ale na to miała czas jutro. Teraz była daleko od wszystkich problemów: od butiku, Iana, rachunków i tej nieznośnej szyby Vacaville. Była w miejscu, które mogła nazwać domem. Zapaliła lampkę przy łóżku i dorzuciła polano do płonącego na kominku ognia. Dziesięć minut później już spała — po raz pierwszy od czterech miesięcy bez pomocy pastylek. Ledwie zamknęła oczy, rozległo się pukanie do drzwi. Przebudziła się niechętnie, lecz naraz ze zdumieniem spostrzegła, że jest już ranek, przez organdynowe zasłony do pokoju wlewa się słońce, a na jej kołdrze przeciąga się leniwie tłusty pręgowany kocur. Spojrzała na zegar. Było piętnaście po dziesiątej. 230

— Jessie? Śpisz? — w drzwiach ukazała się Astrid z wielką wiklinową tacą zastawioną smakołykami. — Śniadanie w łóżku? Astrid, rozpuścisz mnie jak dziadowski bicz! — Jessie zerwała się z poduszki. Zmierzwione jasne loki opadły jej na ramiona. Wyglądała jak podlotek i była zadziwiająco wypoczęta. — Widzę, że jesteś wyspana — zauważyła Astrid. — I głodna. Spałam jak kamień. Ho, ho! — Jessie zmierzyła wzrokiem ustawione na tacy gofry, bekon, sadzone jajka i parujący dzbanek z kawą, a także niewielki wazonik ze świeżo rozkwitłą żółtą różą. — Czuję się tak, jakby to były moje urodziny! — Ja też! — zachichotała Astrid. — Nie mogę się już doczekać, kiedy zacznę panoszyć się w sklepie. — Usiadła na bujanym fotelu, podczas gdy Jessie zajęła się śniadaniem. — Właściwie powinnam była pozwolić ci trochę dłużej pospać, ale chciałam się z tobą zobaczyć, zanim wrócę do miasta. A śniadanie do łóżka to pomysł mamy. — Jestem zakłopotana. Co nie przeszkodzi mi pożreć tego wszystkiego. Umieram z głodu. — Nic dziwnego, nie jadłaś przecież kolacji. — Co robi twoja mama? — Bóg jeden wie. Rano jeździła konno, potem wpadła się przebrać, wsiadła do samochodu i zniknęła w niewiadomym kierunku. Nigdy się nie opowiada. Jessie uśmiechnęła się i oparła wygodniej o poduszkę. — Wiesz, właściwie powinnam mieć straszne wyrzuty sumienia — powiedziała, przełykając kawałek gofra. — Ja tu się pławię w rozkoszach, a Ian jest tam, gdzie jest. Ale po raz pierwszy od pięciu miesięcy naprawdę czuję się dobrze. Przede wszystkim czuła wielką ulgę. Nareszcie nie była do niczego zmuszona — do pracy w sklepie, wizyt u Iana, sumowania rachunków i odbierania telefonów. Znalazła się w innym świecie. Pogłaskała kota, który polizał jej dłoń różowym języczkiem. 231

— Wobec tego po prostu ciesz się życiem. — Astrid zakołysała się w fotelu, przyglądając się bacznie przyjaciółce. — Chciałam cię tu przywieźć już na święta, pamiętasz? Jessie z żalem kiwnęła głową, wspominając Boże Narodzenie spędzone w oparach farmakologicznej apatii. — Gdybym wtedy wiedziała... Czemu nie chcesz zostać na kilka dni? Astrid gwałtownie potrząsnęła głową. — I stracić okazję poprowadzenia butiku? Za nic w świecie! Nie utrzymałabyś mnie tutaj, nawet gdybyś mnie przykuła łańcuchem do płotu. Dawno nie trafiła mi się taka gratka! — Jesteś stuknięta, ale i tak jestem ci dozgonnie wdzięczna. Gdyby nie ty, nie mogłabym teraz pławić się w błogim lenistwie. Baw się dobrze. Od tej chwili „Lady J." należy do ciebie! — Jessie zamyśliła się na chwilę i dodała ze smutkiem: — Zastanawiam się, czy w ogóle miałabym ochotę do niej wracać. — To mi ją sprzedaj. Jessie podniosła głowę, zaskoczona. Ton głosu Astrid wskazywał, że mówi serio. — Mówisz poważnie? — Jak najbardziej. Mogę wejść z tobą w spółkę, jeśli nie chcesz się jej całkiem pozbywać. Wierz mi, sporo o tym myślałam. Nie wiedziałam tylko, jak mam ci to powiedzieć. — Pewnie tak, jak powiedziałaś. Jakoś nigdy dotąd nie wpadło mi do głowy, że mogłabym sprzedać „Lady J." Może to i dobry pomysł. Muszę go przetrawić. Poza tym nie wiadomo, czy za tydzień nie będziesz dostawać wysypki na samą myśl o butiku. Astrid bez trudu domyśliła się, że Jessie ani w głowie sprzedaż Lady J." W jej głosie brzmiała duma, kiedy mówiła o sklepie. „Lady J." to jej dzieło, z którego była dumna, choć w tej chwili całe jej życie — także zawodowe — zeszło na manowce. — A propos: naprawdę zamierzasz wysłać Katsuko do Nowego Jorku? 232

— Jak najbardziej. Powiedziałam, żeby zarezerwowała sobie bilet na jutro. Sprawy finansowe uregulujemy później, dużo później, a na razie zastanów się, jak ma wyglądać jesienna kolekcja. Czy masz jakieś życzenia, zażalenia, rozkazy, koncepcje i tym podobne. — Żadnych. Całkowicie ufam Katsuko. Ma lepsze wyczucie ode mnie, poza tym siedzi w branży wystarczająco długo, żeby wiedzieć, co robi. Po ostatnich wypadkach nie jestem nawet pewna, czy w ogóle powinnam zabierać głos. — Każdy miewa gorsze i lepsze chwile. A czasami po prostu trzeba porządnie wypocząć. — Tak. I najlepiej w ogóle nie wracać do pracy. — Jessie uśmiechnęła się ze skruchą. — No, idę się pakować. Czeka mnie długa droga. Czy mam coś od ciebie przekazać miastu San Francisco? — Tak. „Od dziś bawcie się beze mnie". — Jessie przeciągnęła się leniwie i spuściła nogi na podłogę. — Wariatka. To ty baw się dobrze. Mnie ranczo postawiło kiedyś na nogi. — I wygląda na to, że do dziś mocno na nich stoisz. — Jessie wstała, by uścisnąć przyjaciółkę. — Szerokiej drogi i pozdrów ode mnie dziewczęta. Z okna sypialni patrzyła, jak Astrid odjeżdża. Była sama, jeśli nie liczyć kota, który dumnym krokiem przechadzał się po parapecie. Z oddali dobiegały przytłumione odgłosy pracy na farmie, nieznacznie tylko mącąc przesyconą słońcem ciszę, jaka panowała w całym domu. Jessie na bosaka i w nocnej koszuli ruszyła na obchód: zaglądała do pokojów, otwierała książki, oglądała obrazy, goniła kota, a potem zeszła na dół, gdzie zajęła się mniej więcej tym samym. Była wolna. Wolna po raz pierwszy od siedmiu, dziesięciu, nie wiedzieć ilu lat, wolna od przymusu i strachu. Wczoraj sięgnęła dna: całe jej życie zawaliło się z hukiem, lecz nie zginęła pod jego ruinami — dzięki Astrid. Pamiętała chwilę, gdy dwóch nieznajomych mężczyzn podnosiło jej głowę z klaksonu. Postanowiła wtedy osunąć się w niebyt, niepamięć, nigdy już nie wracać 233

do tego paskudnego świata, pomiędzy złych ludzi określanych mianem „normalnych". Mimo to nie zwariowała. Cierpiała potwornie, bardziej niż kiedykolwiek w życiu, ale nic zwariowała. A teraz w nocnej koszuli błądziła po tym cudownym wiejskim domu z obfitym śniadaniem w żołądku i uśmiechem na twarzy. Najdziwniejsze było jednak to, że wcale nie tęskniła za Ianem. Bez niego świat nadal się kręcił. Było to dla Jessie całkiem nowe uczucie i jeszcze nie bardzo wiedziała, jak sobie z nim poradzić. Ta jedna myśl odmieniała wszystko.

ROZDZIAŁ 26 Późnym popołudniem pierwszego dnia na ranczu Jessica zdecydowała się napisać do Iana. Wciąż jeszcze czuła się w obowiązku informować go o tym, co robi. Wyjaśnienia wszakże przychodziły jej z trudem. Tak długo zasłaniała się pozorami, że chociaż poprzedniego dnia jej sztuczna fasada pękła, całkowita szczerość przerastała jej możliwości. Musiałaby przyznać — przed nim i przed sobą — że każde „czuję się świetnie" w jej ustach było kłamstwem. Co miała napisać? „Kocham cię, najdroższy, ale też cię nienawidzę..." „Zawsze bałam się ciebie stracić. Teraz nie jestem już pewna..." Od czego zacząć? Dręczyło ją tyle pytań. Nagle zaczęła się zastanawiać, ile razy ją zdradził i dlaczego. Czuł się niedowartościowany? Musiał coś sobie udowodnić? Może to ona się nienawidziła? Jej rodzice nigdy nie zadawali pytań i idąc za ich przykładem, pełniła błąd. Teraz chciała go naprawić, lecz zdała sobie sprawę, że wiele rzeczy musi zapytać przede wszystkim siebie. Czy kochała Iana, czy tylko był jej potrzebny? Jak w krótkim liście miała zawrzeć wspomnienia z siedmiu lat małżeństwa? Nie była pewna, czy czuje jeszcze choć trochę szacunku do niego i do siebie samej. Kusiło ją, by przybrać nonszalancki ton i po prostu opowiedzieć mu o pani Williams, ale wydawało się to nieuczciwe. Wypełnienie i jednej stronicy zajęło jej dwie godziny. Zaczęła od tego, że wczorajszy dzień wykazał, jak bardzo potrzebuje odpoczynku, a Astrid złożyła jej propozycję wyjazdu na ranczo jej matki.

234

To cudowne miejsce, gdzie mogę się wreszcie odprężyć, pozbierać myśli być sobą — pisała. — Sobą, czyli dziwną mieszaniną osoby, jaką byłam kiedyś, tej, którą stałam się w przeciągu minionych sześciu miesięcy, i tej, którą powoli się staję. Wszystko trochę mnie przeraża, ale nawet i to ulega mię. Mam dosyć tych ciągłych lęków, które i Tobie musiały potwornie ciążyć. Być może wreszcie dorastam. Co do książki, miałeś rację i przepraszam Cię za wczoraj. Powinieneś pisać. Do końca życia będę żałować, że znosiliśmy to wszystko z taką godnością i opanowaniem. Może gdybyśmy krzyczeli, szlochali, klęli, wyrywali sobie włosy z głowy na sali sądowej, teraz oboje bylibyśmy w lepszej formie. Wszystko w końcu z człowieka wychodzi. Właśnie staram się dojść z tym do ładu. Kończę, najdroższy. Kocham Cię. J. Przez dłuższy czas trzymała list w dłoniach, następnie poskładała go starannie i włożyła do koperty. Część przemilczała. Na razie pewnych kwestii nie chciała poruszać. Starannie zaadresowała kopertę, nie podając zwrotnego adresu. Zastanawiała się, czy Ian uzna to za przeoczenie. Jeśli tak, będzie w błędzie. Po kolacji usiadła razem z panią Williams w salonie. — Nie masz pojęcia, moja droga, jak bardzo uszczęśliwiłaś Astrid. Ta dziewczyna musi mieć coś do roboty. Ostatnio ograniczała się głównie do wydawania pieniędzy. Robienie bezsensownych zakupów tylko po to, żeby zabić czas, jest bardzo niezdrowe. W życiu Astrid powstała pustka, którą trzeba czymś wypełnić. Praca zrobi to o wiele skuteczniej. — Poznałyśmy się właśnie w butiku. Pewnego dnia wpadła na zakupy i od razu przypadłyśmy sobie do gustu. Mam nadzieję, że spodoba jej się prowadzenie sklepu. Ja cieszę się, że wreszcie mogę od niego odetchnąć. — Astrid wspomniała, że przeżyłaś ostatnio ciężkie chwile. Jessie skinęła głową. — Oczywiście wkrótce się z tym uporasz — ciągnęła pani Williams. — Ale zanim to nastąpi, życie potrafi dać człowiekowi do wiwatu! — zaśmiała się cicho

235

nad kieliszkiem campari. — Nie cierpię sytuacji, które mają uszlachetniać człowieka, choć podejrzewam, że na dłuższą metę tego typu doświadczenia okazują się cenne. — Nie jestem pewna, czy z tej konkretnej sytuacji wyniosę jakąś korzyść. Obawiam się, że oznacza ona koniec mojego małżeństwa. Jessie była smutna i przygaszona, lecz jej głos brzmiał pewnie. Właściwie już się z tym pogodziła, tylko dotąd nie chciała się do tego przyznać. — Czy tego właśnie pragniesz? Uwolnić się z więzów małżeńskich? — To nie jest kwestia wolności. Nigdy specjalnie mi na niej nie uleżało. Uwielbiałam być mężatką. Ale sądzę, że osiągnęliśmy etap, na którym po prostu niszczymy się wzajemnie, a z biegiem czasu jest i oraz gorzej. Zastanawiam się, czy od początku nie działaliśmy na siebie destrukcyjnie. Nie ma sensu dalej tego ciągnąć. — Będziesz zatem musiała podjąć pewne kroki. A co o tym myśli twój mąż? Jessie zawahała się. — Nie wiem. On... jest w więzieniu. Pani Williams uniosła jedną brew. Wiedziała o tym od Astrid, ale zataiła to przed Jessie. — Warunki, w jakich się spotykamy, tworzą tak nieznośne napięcie, że trudno jest nam nawet zebrać myśli, cóż dopiero mówić o porozumieniu. Człowiek czuje się w obowiązku być szlachetny, dzielny i za nic nie przyzna przed drugą stroną, że po prostu ma już go dość. — A ty miałaś dość? — Pani Williams uśmiechnęła się wyrozumiale. — Musiało ci być bardzo przykro, Jessico. Pewnie dręczyły cię wyrzuty sumienia, że chcesz zostawić męża w trudnej sytuacji. — Dla mnie byłaby to zdrada. Poza tym wolałam uważać się za osobę szlachetną i zdolną do poświęceń. No i... bałam się, że jeżeli raz sobie pofolguję, załamię się do reszty. — Zabawne, że taki pogląd z reguły jest błędny. Jesteśmy o wiele twardsi, niż nam się wydaje.

236

— Teraz dopiero zaczynam to rozumieć. Zajęło mi to sporo czasu. Wczoraj nagle wszystko się zawaliło. Powiedzieliśmy sobie z Ianem straszne rzeczy, słowa, które zabijają. Potem... potem właśnie sobie odpuściłam. Kusiłam los, żeby mnie złamał, i... — Jessie filozoficznie rozłożyła ręce — wylądowałam tutaj. Wciąż w jednym kawałku. — Dziwi cię to? — Starsza pani była ubawiona. — Bardzo. — Nigdy dotąd nie spotkało cię nic przykrego? — Owszem. Straciłam rodziców, mój brat zginął w Wietnamie. Ale wtedy był przy mnie Ian. Praktycznie przeniósł mnie na rękach przez wzburzone wody. Był dla mnie wszystkim, grał tysiąc różnych ról. — Ciężka próba sił dla jednego człowieka. — Zbyt ciężka. Przypuszczalnie dlatego jest teraz w więzieniu. — Winisz za to siebie? — W pewnym sensie. — Jessico, dlaczego nie chcesz przyznać Ianowi prawa do własnych błędów? Cokolwiek zrobił... — To był gwałt. — Rozumiem. Ty go popełniłaś, nie on? — Nie, skądże! — Jessie zachichotała nerwowo. — Ale bez przerwy poddawałam go naciskom, płaciłam wszystkie rachunki, pozbawiłam go poczucia, że jest mężczyzną... — I twoim zdaniem nie mógł powiedzieć „nie"? Jessica zastanawiała się przez chwilę. — Może nie mógł. Może się bał... — I dlatego teraz obwiniasz się o wszystko? Tak bardzo lubisz się dręczyć? Jessie pokręciła głową i odwróciła wzrok.

237

— Nie. A najbardziej absurdalne jest to, że w rzeczywistości nie było żadnego gwałtu. Tyle że dał podstawy do takich insynuacji, I tego właśnie nie mogę sobie wybaczyć. — A czy jesteś zdolna wybaczyć tej kobiecie? — Tak. Ja... — Jessica urwała, zaskoczona. Nagle zdała sobie sprawę, że już dawno przebaczyła Margaret Burton. Wojna z nią była skończona. O ileż mniej nienawiści przygniatało teraz jej serce. — Rozumiem... Wiesz? Intryguje mnie, w jaki to sposób obrabowałaś Iana z poczucia, że jest mężczyzną. — Sprowadziłam go do roli utrzymanka. — Nie pracuje? — w głosie Bethanie nie było ani cienia osądu, tylko zainteresowanie. — Pracuje, i to ciężko. Jest pisarzem. — Wydał już coś? — Niejedno. Powieść, tomik bajek, kilka esejów, poezje. — Ma dobre pióro? — Bardzo dobre, ale nie odniósł sukcesu finansowego. Na razie... to tylko kwestia czasu. — W głosie Jessie zabrzmiała duma, która bynajmniej nie zaskoczyła pani Williams, natomiast samą Jessie tak. — O, to bardzo nieładnie z twojej strony, że starałaś się ułatwić mu to. — roześmiała się starsza pani, pociągając łyk campari. — Nie, tylko... wydaje mi się, że nienawidzi mnie za to, że go utrzymywałam. — Prawdopodobnie tak. I prawdopodobnie z tego samego powodu cię kocha. Każdy medal ma dwie strony, moja droga. Jestem pewna, że on także o tym wie. Nie rozumiem tylko, dlaczego chcesz położyć kres waszemu związkowi. — Tego nie powiedziałam. Mówiłam tylko, że moim zdaniem, małżeństwo i tak się rozpadnie. — Samo z siebie? Bez żadnej pomocy? Byłby to doprawdy szczególny przypadek! — Bethanie wybuchnęła zaraźliwym śmiechem. 238

Astrid celowo nie ostrzegła Jessie, że jej matka umie zadawać pytania, które prowokują do myślenia. Po dłuższej pauzie Jessie spojrzała jej prosto w oczy. — Myślę, że nasza miłość umarła sama z siebie. Nikt nie starał się jej zabić. Po prostu żadne z nas nie miało na tyle odwagi, by ją dobić, stratować. Posługiwaliśmy się nią dla własnych celów, aż wygasła,.. jak karta biblioteczna z miasta, w którym się już nie mieszka. Czy to była dobra biblioteka? Wspaniała. W swoim czasie. — Wobec tego nie wyrzucaj karty. Może kiedyś będziesz ją mogła odnowić. — Chyba tego nie pragnę. — Byłaś z nim nieszczęśliwa? — Zniszczyłabym go do reszty. — Na miłość boską, dziecko! Ta szlachetna poza jest niewiarygodnie nudna. Przestań myśleć o nim, pomyśl wreszcie o sobie. Jestem pewna, że Ian zachował resztki zdrowego egoizmu... przynajmniej mam taką nadzieję. — A jeśli nie jestem dla niego odpowiednia? Na dodatek nosem mi wychodzi życie, jakie teraz prowadzę, czekając na niego. — Jessie przechodziła do istoty rzeczy. — Boję się, że go wykorzystałam, i nawet nie wiem, czy go jeszcze kocham. Może po prostu potrzebny jest mi mężczyzna, niekoniecznie Ian? — W takim razie musisz parę rzeczy przemyśleć. Widujesz się z innymi mężczyznami? — Nie, oczywiście, że nie. — A dlaczego nie? Jessie spojrzała na nią ze zgorszeniem, wprawiając starszą panią w jeszcze większą wesołość. — Nie patrz tak na mnie, moja droga. Może jestem stara, ale jeszcze nie leżę w grobie. To samo powtarzam Astrid. Nie wiem, co się dzieje z tym waszym pokoleniem. Niby wszystkie jesteście takie wyzwolone, a w rzeczywistości zachowujecie się jak stadko pruderyjnych gęsi. Nie musisz się sprzedawać na rogu ulicy, ale możesz sobie znaleźć miłego przyjaciela. — Nie mogłabym tego zrobić, będąc równocześnie z Ianem. 239

— Więc odejdź od niego na jakiś czas, żeby się przekonać, czego sama chcesz. Może Ian istotnie należy już do przeszłości, więc tym bardziej z jego powodu nie marnuj dnia dzisiejszego. Ja nigdy tego nie robiłam i dzięki temu jestem szczęśliwą staruszką. — Nie taką znów staruszką! Pani Williams skrzywiła się zabawnie. — Pochlebstwem niczego nie wskórasz, moje dziecko. Sama sobie wydaję się diabelnie wiekowa, szczególnie gdy spojrzę w lustro. Ale przynajmniej mam co wspominać. Nie znaczy to, że byłam libertynką, ale też nie chowałam się w ciemnym kącie tylko po to, żeby potem mieć do kogoś pretensje. A to właśnie ty robisz. Karzesz swojego męża za coś, na co nie ma wpływu, choć został już ukarany dostatecznie boleśnie, a do tego niesprawiedliwie. Jeżeli potrafisz się pogodzić z tym, co się stało, wszystko powoli wróci do normy. Ale jeśli chcesz, żeby płacił za to przez całą resztę życia, lepiej od razu daj sobie spokój. Nikt nie pozwoli się wiecznie karmić wyrzutami sumienia. W końcu się odgryzie i wtedy odczujesz to dotkliwie. — Już się odgryzł... — Jessie wspomniała kłótnię w Vacaville i smętnie zapatrzyła się w ogień. — Tak też mówiłam: nikt nie będzie tego znosił w nieskończoność. Ani mężczyzna, ani żadna kobieta. Kto chciałby wciąż czuć się winny? Robisz błędy, żałujesz ich, płacisz za nie i na tym koniec. Nie możesz żądać, żeby płacił wciąż i wciąż od nowa, bo wtedy rzeczywiście cię nienawidzi. A może wcale nie chodzi o to, co się stało ostatnio? Może ściągasz od niego jakiś stary dług? Jessica milcząc pokiwała głową. To prawda: kazała mu płacić za jego dawną słabość, za swoją niepewność i lęk. Z zadumy wyrwał ją łagodny głos Bethanie Williams: — Powinnaś mi powiedzieć moja miła, żebym pilnowała własnego nosa. Jessica uśmiechnęła się i oparła głębiej w fotelu.

240

— Nie, chyba ma pani rację. Nie mogłam tego pojąć. Pewnie dlatego, że brakowało mi dystansu. A w pani ustach wszystko nabiera sensu, o wiele więcej, niż chciałabym przyznać. — Jesteś dobrą słuchaczką, dziecino. — Pani Williams wstała i przeciągnęła się lekko. Miała na sobie czarne spodnie i błękitny kaszmirowy sweter, znowu w kolorze oczu. Jessie przyłapała się na myśli, jaką pięknością musiała być Bethanie w młodości. Wciąż była ładna; w gruncie rzeczy ładniejsza od własnej córki. Miększa, cieplejsza, bardziej kobieca — może po prostu miała w sobie więcej życia. — Jeśli mi wybaczysz, Jessico, pójdę się położyć. Rano znów wybieram się na przejażdżkę i nie będę ci nawet proponować, żebyś mi towarzyszyła. Zwykle wstaję o zupełnie barbarzyńskiej porze — pochyliła się, by ucałować ją w czoło. Jessie zarzuciła jej ręce na szyję. — Pani Williams, kocham panią. Jest pani pierwszą od dawna osobą, z którą mogę się normalnie porozumieć. — Wobec tego, moja droga, zrób mi ten zaszczyt i przestań nazywać mnie panią Williams. Nie cierpię tego. Czy mogłabyś przejść na „Bethanie", albo „ciociu Beth"? Dzieci moich przyjaciół i przyjaciele Astrid często mnie tak nazywają. — Ciocia Beth. Brzmi cudownie. — Jessie nagle doznała uczucia, te ma nową matkę. Kogoś bliskiego. Rodzinę. Już od tak dawna jedyną jej rodziną był Ian... Ciocia Beth. Uśmiechnęła się, czując, jak ciepło rozlewa jej się w sercu. — Dobranoc, kochanie. Śpij dobrze. Do zobaczenia rano. Jessie została sama. Jeszcze przez pół godziny siedziała przy kominku, zastanawiając się nad słowami starszej pani. Próbowała ukarać Iana... Jak dalece była na niego zła? I dlaczego? Bo ją oszukiwał? A może dlatego, że był teraz w więzieniu i już nie mógł jej chronić? Bo dał się przyłapać na romansie z Margaret Burton? Czy miałaby do niego aż takie pretensje, gdyby nie musiała stanąć twarzą w twarz z konsekwencjami jego czynu? A może chodziło o jego literacką pasję? O książki,

241

których nikt nie kupował? O pieniądze, które tylko ona zarabiała? Jessie niczego nie była już pewna. Kiedy następnego ranka zeszła na dół, śniadanie czekało na stole. Wesoła karteczka podpisana „Ciocia Beth" informowała, że bułeczki są w piekarniku, aby nie ostygły. Do tego miała chrupkie plasterki pieczonego bekonu i miskę świeżych truskawek. Karteczka obiecywała ponadto popołudniową przejażdżkę dżipem na wzgórza. Pojechały tam razem i bawiły się wyśmienicie. Bethanie opowiadała jej anegdotki o „upiornych" ludziach, którzy wcześniej zamieszkiwali ranczo i pozostawili główne zabudowania w „barbarzyńskim" stanie. — Mówię ci, moja droga, ten człowiek musiał być blisko spokrewniony z Attylą, a jego dzieci były po prostu nie do zniesienia! Jessica śmiała się tak beztrosko, jak nie zdarzyło się jej od lat, a kiedy krążyły dżipem po okolicy, zaświtało jej nagle, jak dobrze radzi sobie bez pastylek. Nie potrzebowała żadnych środków uspokajających, nasennych, niczego. Wystarczało jej towarzystwo cioci Beth, a do tego dużo słońca i śmiechu. Wieczorem wzięły się razem za gotowanie kolacji, przypaliły sos do szparagów, wyciągnęły za wcześnie nie dopieczone mięso, a każdą kolejną katastrofę kwitowały nową salwą śmiechu. W Bethanie Williams zyskała Jessie bardziej koleżankę niż gospodynię w mocno podeszłym wieku. — Mój pierwszy mąż mawiał, że gdyby nie był dość czujny, niechybnie bym go otruła. Byłam fatalną kucharką, a z biegiem lat nie przybyło mi wcale wprawy. Czy te szparagi na pewno są gotowe? — Odgryzła kawałek, po czym ciągnęła: — W końcu zginął na polowaniu w dwa lata po naszym ślubie. Biedny chłopiec, był taki uroczy! Bardzo po nim płakałam, ale byłam jeszcze młoda i przez następnych kilka lat używałam życia. — W oczach Bethanie zalśniły łobuzerskie ogniki. — Miała ciocia dwóch mężów?

242

— Trzech. Kiedy miałam trzydzieści lat, poznałam ojca Astrid. Umarł szesnaście lat po ślubie. Trzeci był milutki, ale okropnie nudny. Rozwiodłam się z nim pięć lat temu i od razu życie wydało mi się wiele ciekawsze. — Ciociu Beth, jesteś urodzoną awanturnicą. Jaki był ten ostatni? — Praktycznie nieżywy, tyle że nikt jeszcze mu tego nie powiedział. Starsi ludzie potrafią być tak niepojętni! Biedak przeżył szok, kiedy wystąpiłam o rozwód. Potem jakoś się z tym pogodził. Odwiedzam go, kiedy jestem w Nowym Jorku. Nic a nic się nie zmienił. Bethanie uśmiechnęła się kpiarsko, a Jessie zgięła się wpół przy kolejnym ataku śmiechu. Starsza pani wcale nie była taką latawicą, za jaką chciała uchodzić, niemniej bez wątpienia miała za sobą kawał ciekawego życia. — A teraz? Nie planuje ciocia zamążpójścia? — W moim wieku? Nie bądź śmieszna, dziecino. Kto chciałby brać sobie na kark starą jędzę? Cieszy mnie to, co mam, bo użyłam życia, kiedy byłam młodsza. Nie ma nic straszniejszego od starej baby Łającej podlotka. Albo młodej, która stara się sprawić wrażenie, że jest już nad grobem. Ty i Astrid jesteście w tym specjalistkami. — Kiedyś nie byłam taka. — Ona też nie, dopóki żył Tom. Najwyższy czas, żeby znalazła sobie kogoś i podpaliła ten rodzinny grobowiec. Moim zdaniem jest przerażający. — Jest piękny, ciociu. — Cmentarze też bywają piękne, a jakoś nikt tam nie mieszka..., chyba że wyekspediują go pod przymusem. Dopóki człowiek i wybór, powinien z niego korzystać. Mam nadzieję, że Astrid także tego dojdzie. Ten sklep dobrze jej zrobi. Dlaczego go jej nie sprzedasz? — A co ja bym wtedy robiła? — Co innego. Jak długo już w tym siedzisz? — Prawie sześć lat.

243

— Najwyższy czas zmienić zainteresowania. Po sześciu latach wszystko człowiekowi się przeje. Mąż też? — przeniknęło Jessie przez głowę. — Ian chce, żebym została w domu i urodziła dziecko — powiedziała. — Przynajmniej tak ostatnio oświadczył. Parę lat temu wystarczało mu to, co mieliśmy. — Może właśnie znalazłaś odpowiedź na jedno ze swoich pytań. — To znaczy? — Powiedziałaś, że kilka lat temu wystarczało mu to, co miał. W ciągu tych lat wiele mogło się zmienić, Jessico. Może ty zostałaś w tyle i zapomniałaś dorosnąć? — Dorośliśmy oboje. — Czy na pewno? — pomyślała. — Rozumiem, że nie chciałaś mieć dzieci. — Chyba nie to... Po prostu nie byłam jeszcze gotowa. Było nam dobrze we dwoje. — W posiadaniu dzieci nie ma nic zdrożnego. — Bethanie spojrzała jej w oczy. — Astrid też nie chciała mieć dzieci. Mówiła, że to nie dla niej. Może i miała trochę racji, zwłaszcza że Tom był już na to za stary. Twój mąż jest młody? Jessica skinęła głową. — I chce mieć dzieci. To naturalne. No cóż, wiele kobiet po kryjomu zażywa pastylki udając, że próbuje zajść w ciążę. Czasem jest to rozsądne, szkoda tylko, że nieuczciwe. Wiesz, ja sama nie byłam do końca pewna, czy chcę mieć dziecko. Astrid pojawiła się trochę niespodziewanie... — Ku zaskoczeniu Jessie, pani Williams spłoniła się lekko. Jej oczy złagodniały, spoglądając w przeszłość. — Wkrótce bardzo się do niej przywiązałam. Był z niej uroczy berbeć, a wyrosła nieznośna pannica, która jednak miała wiele wdzięku. Cieszę się, że dane mi było ją urodzić. — W ustach starszej damy zabrzmiało to tak, jakby przeżyła niezwykłą przygodę. — Po śmierci męża była mi ogromną podporą. — Chyba zawsze się bałam, że dziecko stanie się barierą pomiędzy mną a Ianem.

244

— Mylisz się, skarbie. Dziecko tworzy dodatkową więź, staje się ucieleśnieniem miłości dwojga ludzi i tego, co w nich najlepsze. Czy nie potrafisz kochać więcej niż jedną osobę? — Nie wiem. Tak długo byłam tylko z Ianem, że być może nie potrafię już się dzielić. Wiem, że to egoizm. Może kiedyś zmienię zdanie. — Dlaczego? Bo uważasz, że powinnaś? Czy dlatego, że sama chcesz? A może po to, żeby jeszcze bardziej podręczyć męża?... Posłuchaj mojej rady, Jessico: jeśli naprawdę nie pragniesz dziecka, wybij je sobie z głowy. Dzieci to straszny kłopot. Niszczą meble jeszcze bardziej niż koty. Pani Williams powiedziała to z kamienną twarzą, głaszcząc kocura, który usnął zwinięty na jej kolanach. — A skoro mowa o zwierzętach — podjęła — wolę konie. Można je zostawić poza domem i człowiek nie czuje z tego powodu wyrzutów sumienia — roześmiała się, dyskretnie zmieniając temat. Jessie była zdumiona głębią tej rozmowy. Przyłapała się na tym, że odsłania przed Bethanie całą swoją duszę, kawałek po kawałku, wyjawia sekrety dzielone dotąd wyłącznie z Ianem. Może trzeba je było odkurzyć, przewietrzyć? Dzięki temu znów zaczęła się czuć pełnowartościową osobą. Dni na ranczu mijały szybko, wypełnione samotnymi przejażdżkami, wspólnymi pogaduszkami i tysiącem drobnych przyjemnych rozrywek. Jessie ucinała sobie poobiednie drzemki, a w wolnych chwilach wykonała nawet parę szkiców, na podstawie których mogła później namalować portret cioci Beth. Brakło jej śmiałości, by poprosić starszą panią o pozowanie, lecz jej twarz wręcz prosiła się o wierne studium. Ku skrytemu żalowi Jessie w dwa tygodnie później na ranczo przyjechała Astrid. — Chcesz mi dać do zrozumienia, że powinnam już wracać do domu? — powitała ją Jessie.

245

— Nawet się nie waż, Jessico Clarke! Byłabym niepocieszona, gdyby teraz ktoś odebrał mi moją nową zabawkę. Astrid schudła nieco i wyglądała na zmęczoną, lecz z jej twarzy promieniowało szczęście. Przywiozła list od Iana, który Jessie otwarła dopiero późnym wieczorem. ...Nie mogę uwierzyć, że naprawdę powiedziałem Ci to wszystko, Jess. Widocznie TO zbiera teraz swoje żniwo. Twoja nieobecność jest straszna i dziwna, milczenie jeszcze straszniejsze. Wiem, że chciałbym Cię znów zobaczyć, i wiem, jak potwornym dla Ciebie ciężarem jest oglądanie mnie przez tę szybę. Zasłużyłaś na wypoczynek. Pewnie dlatego się do mnie nie odzywasz. Zanadto pochłania Cię nowy tryb życia. To i dobrze. Ja jestem zajęty książką i nie uwierzysz: idzie mi coraz lepiej i mam nadzieję... Dalsza część listu poświęcona była wyłącznie książce. Jessie złożyła kartkę na pół i podarła ją na strzępy. Bethanie zagadnęła ją o list tuż przed pójściem do łóżka. — Och, jednym tchem pisze, że mnie kocha i że dobrze mu idzie praca nad książką — bąknęła lekceważąco Jessie. — O, widzę, że jesteś zazdrosna! — Oczy Beth zabłysły. Dostrzegła teraz coś, o czym dotąd nie było mowy. — Nie jestem zazdrosna o jego pracę. Co za absurd! — Całkowicie się z tym zgadzam. Więc dlaczego mu tego żałujesz? Boisz się, że przejdzie na własne utrzymanie i przestanie być od ciebie zależny? — Bardzo bym się z tego cieszyła. — Nie zabrzmiało to przekonywająco, nawet dla Jessiki. — Doprawdy? Jesteś pewna, że gładko to przełkniesz? A może jesteś za bardzo zazdrosna, żeby choć spróbować? — Nonsens. — Tak, nonsens, i mam nadzieję, że wkrótce sama zdasz sobie z tego sprawę. Pamiętaj, moje dziecko: jeśli Ian cię kocha, na pewno go nie stracisz. Ale jeżeli nadal będziesz się starała nosić za niego spodnie, znajdzie sobie kogoś, kim będzie się 246

mógł opiekować, przy kim nareszcie poczuje się mężczyzną. Kogoś, kto da mu dzieci. Wspomnisz moje słowa. Jessie umilkła. Słowa Beth zraniły ją tym bardziej, że przyznawała jej słuszność, Ian powiedział to samo, kiedy w Carmelu przekonywał ją, że wiele rzeczy będzie musiało się zmienić. Wiele się zmieni, pomyślała. Ale nie tak, jak on sobie wyobrażał.

ROZDZIAŁ 27 — Dzień dobry, ciociu Beth. Dzień dobry, Astrid. — Jessie usiadła do stołu z wyrazem niezwykłej determinacji na twarzy. — Wielkie nieba, dziecko, co ty tu robisz o tej porze? — zdumiała starsza pani. Jessie zwykle nie wstawała przed dziesiątą. — No cóż... — Jessie spojrzała ostrożnie na Astrid. — Chcę się cieszyć ostatnim dniem na ranczu. Postanowiłam wrócić z tobą do Francisco. — O, nie! — w oczach Astrid odmalował się zawód. — Dlaczego? — Ponieważ mam kilka spraw do załatwienia. Dostatecznie długo poddawałam się lenistwu. A co ważniejsze, jeżeli zaraz nie wyjadę, nigdy nie uda się wam mnie pozbyć. — Jessie posypała grzankę cynamonem, starając się, by jej słowa zabrzmiały możliwe lekko. Tylko Beth siedziała nieporuszona. — Wiedziałaś o tym, mamo? — Astrid zerknęła na nią podejrzliwie. — Nie, ale już od wczoraj się domyślałam. Uważam, że Jessie postępuje słusznie. Nie rób takiej miny, Astrid, bo dostaniesz zmarszczek. Co myślałaś? Że Jessie zostawi na pastwę losu własny sklep? Nie bądź głuptasem. Czy któraś z was ma ochotę wybrać się ze mną na przejażdżkę? — Pani Williams z kamiennym spokojem zajęła się grzanką. Mars zniknął z czoła Astrid jak dziecięcy rysunek na piasku po przejściu fali. W duchu przyznała matce rację, co nie zmieniło faktu, że i praca w butiku sprawiła jej nadspodziewaną przyjemność.

247

— Tak mi przykro, kochana... — bąknęła Jessie. Bethanie zmierzyła je piorunującym wzrokiem. — Boże, ależ wy obie potraficie być męczące — prychnęła. — Jedna chodzi nadąsana jak dziecko, któremu ktoś odebrał zabawkę, druga cierpi na bezsensowne wyrzuty sumienia, a obie robią z siebie konkursowe idiotki. Ja jadę, a wy róbcie, co chcecie. Dziwię się, że rosłe kobiety marnują czas na takie bzdury. Ocenione w ten sposób „dorosłe kobiety" parsknęły śmiechem i zdecydowały się towarzyszyć rozsądniejszej od nich seniorce. Cały dzień upłynął im tak miło, że Jessie przykro było wyjeżdżać. Obiecała cioci Beth ponowne odwiedziny, z trudem znajdując słowa, które mogły wyrazić, ile znaczyły dla niej ostatnie dwa tygodnie. — Przywróciła mnie ciocia do życia. — Sama ożyłaś, dziecinko. Nie zmarnuj tego, jadąc do miasta tylko po to, żeby zrobić jakieś głupstwo. Zdumiewające! Niczego nie dało się przed nią ukryć. — Bo tego nigdy bym ci nie wybaczyła — dodała pani Williams. — Mamo... — Astrid pospieszyła Jessie na ratunek i starsza pani nie drążyła dłużej tej sprawy. Na pożegnanie dala im torbę jabłek, puszkę herbatników domowego wypieku oraz stos kanapek. — Nie powinnyście umrzeć z głodu, zanim dojedziecie do domu — zawyrokowała, po czym objęła Jessie w pasie i dorzuciła łagodniej: — Wracaj szybko, dziecinko. Będzie mi ciebie brakowało. Jessie pochyliła się, by ucałować ją w policzek. — Przyjadę, jak tylko będę mogła. — Doskonale. Pa, Astrid, kochanie, uważaj na siebie. Machała im ręką z progu, dopóki smukły czarny jaguar nie zniknął za zakrętem. — Wiesz — odezwała się Jessie — naprawdę szkoda, że muszę już jechać. Nigdy nie przeżyłam równie krzepiących i miłych dwóch tygodni. — Ja za każdym razem czuję się tak samo. 248

— Dlaczego się tu nie przeprowadzisz? Okolica jest przecudna i gdyby Bethanie była moją matką, nie wahałabym się ani chwili. — Jessie oparła się wygodniej w fotelu, analizując w myśli ostatnie słowa pani Williams. — Na Boga, Jessico, chyba umarłabym z nudów. Nie dojadła ci jeszcze ta cisza? Między brwiami Jessie zarysowała się leciutka zmarszczka. — Nie. Nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło, że można się tutaj nudzić. — A cóż tu jest do roboty oprócz konnej jazdy, czytania i spacerów? Do życia potrzebna jest jeszcze ta szczypta szaleństwa, jaką można znaleźć tylko w mieście. — Ja tam wcale nie odczuwam takiej potrzeby. — Wobec tego trzeba było zostać dłużej — w głosie Astrid znów obrzmiał wyrzut rozpieszczonego dziecka. — Nie mogłam, kotku. Przykro mi, że wygryzam cię ze sklepu. Ale daleki tobie miałam cudowne wakacje. — Nie przejmuj się. Dla mnie te dwa tygodnie też były wspaniałą odmianą. — Astrid westchnęła lekko i skupiła uwagę na wiejskiej szosie. Słońce właśnie zapadło za wzgórza, w powietrzu unosił się łapach kwiatów, a w dali widać było konie na pastwisku. Jessie objęła ostatnim spojrzeniem ten sielski krajobraz i z nieznacznym uśmiechem odwróciła się od okna. Czuła, że jeszcze tu wróci. Prócz nowej przyjaźni zostawiła na ranczu Bethanie Williams cząstkę własnej duszy. — Wie pani co, pani Bonner? — zagadnęła. — Cóż takiego, pani Clarke? — Uwielbiam pani matkę. — Ja też. — Astrid uśmiechnęła się i zerknęła uważnie na Jessie. — Jak cię traktowała? Czasami potrafi być bezlitosna. Trochę się bałam, że skorzysta z okazji, żeby sobie poużywać. Tak było? — Niezupełnie. Była ze mną szczera, czasami boleśnie szczera, ale generalnie miała rację. Zmusiła mnie do przemyśleń i prawdę mówiąc, Ocaliła mi życie. Przede 249

wszystkim nie jestem już lekomanką. — Jessie roześmiała się i sięgnęła do torby. — Chcesz jabłko? — Nie, dziękuję. Cieszę się, że kuracja zdała egzamin. Co pisze Ian? Zapomniałam wczoraj spytać. Twarz Jessie okryła się chmurą, lecz wpatrzona w szosę Astrid nie zwróciła na to uwagi. — Dlatego właśnie wracam. — Czy coś się stało? — zaniepokoiła się Astrid. — Nie. U Iana wszystko w porządku — w głosie Jessie zabrzmiał i niecodzienny chłód. Astrid zerknęła na nią. — Jedziesz się z nim zobaczyć? — Nie. Chcę się zobaczyć z Martinem. — Waszym adwokatem? Więc jednak coś jest nie tak? — Nic podobnego — Jessie odwróciła twarz w stronę okna. — Po prostu chcę się rozwieść. Nazajutrz rano zatelefonowała do Martina Schwartza, który zgodził się ją przyjąć od razu. Wchodząc do znajomego holu kancelarii pomyślała, że te ściany chyba na zawsze zostaną scenerią najboleśniejszych chwil jej życia. — Jak się masz, Jessico? — Schwartz zdjął okulary, wstał od biurka i podszedł do niej z wyciągniętą ręką. Mimo tak serdecznego powitania spotkanie z nim nie było dla Jessie przyjemne. Podobnie jak inspektor Houghton, Schwartz przywodził jej na myśl tragiczny okres w życiu — epokę, której zdecydowała się położyć kres. — Pięknie wyglądasz — rzekł. Wyglądała o wiele lepiej, niż się spodziewał. — W zeszłym tygodniu dostałem list od Iana. Chyba powoli nabiera ochoty do życia. W oczach adwokata błysnęło coś dziwnego, jakby żal, może skrucha. Jessie nagle zapragnęła, by poczuł się winny. Dlaczego nic obronił Iana? Dlaczego nie

250

namówił go na złożenie apelacji i nie wygrał następnego procesu? Gdyby to zrobił, być może nie byłoby jej tu dzisiaj. — Ja też sądzę, że jakoś to przetrwa — rzuciła zdawkowo. — Wspomniał, że jest możliwość wydania jego nowej książki. Czeka na wiadomość od agenta. — Tak? — Dla Jessie była to nowość. — Mam nadzieję, że rzeczywiście ją wyda. Podniesie go to na duchu. Zwłaszcza teraz, dodała w myśli. Pisarstwo zawsze było dla niego najważniejsze. Jeśli książka okaże się bestsellerem, nie odczuje nawet braku żony. — Ale nie zapytałem, co cię sprowadza. — Schwartz postanowił przejść do rzeczy. Jessie zaczerpnęła głęboki oddech i spojrzała mu w oczy. — Chcę wystąpić o rozwód. — O rozwód? — Jeśli nawet prawnik był zaskoczony, w żaden sposób tego nie okazał. — Tak. Chcę się rozwieść z Ianem. Wypowiedziane słowa przeraziły ją. Najchętniej by je odwołała, choć czuła, że tego nie zrobi. Nie mogła wiecznie czepiać się tej samej znajomej gałęzi, nawet jeśli wypuszczając ją z ręki ryzykowała upadek w przepaść. Była już prawie na dnie. Wiedziała, że potrafi to przeżyć. — Sprzykrzyło ci się czekanie czy też jest ktoś inny? Pytanie wydało jej się obraźliwe, lecz może adwokat musi pytać o takie sprawy. — Właściwie ani jedno, ani drugie. To znaczy, owszem: to czekanie mnie nuży, ale przede wszystkim uważam, że nasze małżeństwo nie ma przed sobą przyszłości, nawet kiedy Ian wyjdzie z więzienia. A zatem, po co zwlekać? — A przedtem byliście szczęśliwi? — w głosie Schwartza zabrzmiało autentyczne zaciekawienie.

251

Zawsze mu się wydawało, że istnieje między nimi bardzo silna więź. Co prawda, postronny obserwator nigdy nie może być pewien trafności własnych odczuć. Jessie zacisnęła dłonie na kolanach i odwróciła wzrok. — Wydawało mi się, że tak. Ale... wtedy jeszcze wierzyłam w bajki. — Na przykład jakie? — Takie, że miłość gwarantuje szczęście. Było to jedno z kłamstw, którymi się żywiłam, Ian nigdy nie był ze mną naprawdę szczęśliwy. Zbyt wiele stało na przeszkodzie: mój sklep, jego praca... zresztą nie tylko to. Gdyby był szczęśliwy, nie zadawałby się z tą kobietą. — Tak uważasz? — Nie wiem. Zaczynam teraz rozumieć, czego mu nie zapewniłam. Na przykład szacunku do samego siebie. Poza tym mojego czasu ... i chyba wiary. Wiary, że w końcu osiągnie sukces. — Ale go szanowałaś? — Trudno powiedzieć. Chyba nie, mimo że nigdy nie dałam mu odczuć, jak bardzo go potrzebuję. Zamiast tego kazałam mu myśleć, że to on nie obejdzie się beze mnie. Ładnie z mojej strony, prawda? — Nie. Ale takie rzeczy zdarzają się wcale nierzadko, dlaczego więc od razu chcesz się rozwodzić? Czy nie lepiej wyjaśnić sobie wszystko i budować na tym, coście już osiągnęli? I tak jesteście w lepszej sytuacji niż większość par: widzicie swoje błędy. Czy Ian jest równie zdecydowany na rozwód? — Nie wiem. — Nie rozmawiałaś z nim na ten temat? — Tym razem prawnik był zaskoczony. — Nie. I... Martinie, tak będzie lepiej. Już za późno na wyjaśnienia. Sporo nad tym myślałam. Nie mamy dzieci i... im prędzej to zrobimy, tym mniej będziemy cierpieć. Schwartz pokiwał głową, przygryzając uszko okularów. 252

— Chyba rozumiem tok twojego myślenia. Jesteś młodą kobietą, a współżycie z mężczyzną, który został skazany za gwałt, może być dla ciebie zbyt wielkim ciężarem. Może rzeczywiście lepiej będzie, jeżeli odzyskasz wolność i zaczniesz nowe życie. — Też tak myślę. Dlaczego wciąż miała uczucie, że dopuszcza się zdrady? W uszach dźwięczały jej słowa cioci Beth: „Nie wybaczę ci, jeżeli zrobisz jakieś głupstwo..." Ale przecież nie postępowała głupio. Miała słuszność. Tylko co powie Ian?... Bezskutecznie powtarzała sobie, że nic ją to nie obchodzi. — Czy wydanie jego nowej książki w jakikolwiek sposób wpłynęłoby na twoją decyzję? Jessie zamyśliła się na chwilę. — Nie, ponieważ i tak nic by się nie zmieniło, Ian wróciłby do domu rozgoryczony pobytem w więzieniu i jeszcze bardziej przybity tym, że znów będę go utrzymywać. Z zaliczek trudno jest wyżyć, chyba że książka odnosi znaczący sukces. — Rozumiem. Nie wierzysz, że Ian jest zdolny odnieść sukces? Ton głosu prawnika sprawił, że oblała się rumieńcem. — Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało. No i nie w tym rzecz. Nadal to ja grałabym pierwsze skrzypce. Nie, Martinie. Już się zdecydowałam. — Cóż, Jessico, jesteś dostatecznie dorosła, żeby samodzielnie podejmować decyzje. Kiedy zamierzasz powiadomić męża? — Dziś do niego napiszę. I... — zawahała się — miałam nadzieję, że zgodzisz się do niego pojechać. — Mam być posłańcem przynoszącym złe wieści? Jessie bez słowa skinęła głową. — Szczerze mówiąc, Jessico, nie zajmuję się tego typu sprawami. Moją specjalnością jest prawo karne. Kolejna przykra sprawa, pomyślał ze znużeniem, Ian jednak był jego klientem, a żona tegoż klienta siedziała teraz przed nim i patrzyła nań tak, jakby to z jego winy 253

małżeństwo się rozpadło. Jemu zaś było jej zwyczajnie żal. Dlaczego, u licha, zawsze miał wyrzuty sumienia, Ilekroć coś poszło nie tak? — No cóż — powiedział. — Dla was zrobię wyjątek. Czy przewidujesz jakieś komplikacje? — Żadnych. Sklep należy do mnie. Dom jest naszą wspólną własnością i jeżeli Ian zechce, sprzedam go i otworzę rachunek bankowy, na który przeleję równowartość jego udziału. Prócz tego chcę zatrzymać rośliny i nie roszczę sobie praw do wyposażenia gabinetu Iana. I to już wszystko. Koniec wspólnego życia. — Jakie to proste! Żałośnie proste po siedmiu latach małżeństwa. — W twoich ustach brzmi to faktycznie bezproblemowo — rzekł z powątpiewaniem prawnik. — Możliwe, co nie znaczy, że jest mi łatwo. Kiedy się z nim zobaczysz? — Pod koniec tygodnia. Ty się nie wybierasz? Potrząsnęła głową. — Nie chcę go więcej widzieć — wyszeptała, walcząc z napływającymi do oczu łzami. Schwartz odwrócił wzrok. Nie cierpiał takich sytuacji. Stanowiły dla niego przykład karygodnego, zbrodniczego marnotrawstwa. Z wysiłkiem przybrał urzędową minę i oznajmił, że rozwód zostanie orzeczony po upływie sześciu miesięcy. We wrześniu. W równy rok po aresztowaniu Iana, które stało się początkiem końca. W skrzynce czekał na nią list od Iana. Było to właściwie tylko kilka linijek i wiersz: Jesteś fajerwerkiem słonecznego brzasku Szeptem w północnym mroku Jesteś symfonią zmierzchów majestatyczną glorią każdego 254

nowego dnia Przebiegła wiersz smutnymi oczyma, po czym delikatnie złożyła go na pół i podarła. Mimo to utkwił jej w sercu jak cierń. Miała wrażenie, że popełnia świętokradztwo; własnoręcznie odarła z blasku wszelkie słoneczne poranki. To, o czym marzyła, w co wierzyła, przestało istnieć.

ROZDZIAŁ 28 Butik prosperował, że trudno lepiej. Delikatne, pastelowe sukienki, zakupione przed pół rokiem w Nowym Jorku, nadawały mu nowy, odświętny wygląd, a w oknie wystawowym, udekorowanym własnoręcznie przez Astrid, pyszniła się wiosna. W kantorku stały dwie nowe rośliny, okryte jaskrawożółtym kwieciem, i wszędzie panowała podniosła atmosfera. Nawet dziewczęta miały weselsze miny. — Jak się udały wakacje? — spytała z uśmiechem Katsuko, choć już na pierwszy rzut oka było widać, że Jessie wróciła do formy. — Tego mi było trzeba. Boże, jak tu ładnie! Odmalowałyście ściany czy co? — To wiosenna kolekcja. Doskonale się prezentuje. — A jak się sprzedaje? — Jak świeże bułeczki. A poczekaj tylko, aż zobaczysz, co wybrałam na jesień! Płomienna czerwień i oranż, mnóstwo czerni i wspaniałe srebrzyste dzianiny na wieczór. Brązy ubiegłej jesieni odeszły już w zapomnienie. Ta, która miała nadejść, pojawi się w kolorze ognia i będzie symbolizować początek swego życia... jej życia. Jessie bała się nawet o tym myśleć. Czekało ją tyle rozmów... wyjaśnień... Usiadła za swoim biurkiem, rozejrzała się dookoła i przez chwilę napawała się cudownym uczuciem, że wróciła do domu. Złagodziło Bo ciężar rozmowy z Martinem, który przytłaczał ją od rana. Wieczorem napisze krótki list. Nie miała zamiaru dać się uwikłać tasiemcową korespondencję z człowiekiem, który

255

zawodowo parał się piórem. Wszystko da się załatwić za pośrednictwem adwokata. Im mniej słów zamienią, tym lepiej. Klamka i tak już zapadła. Jessie i Ian przestali być parą, ich życie było passe. — Masz chwilkę czasu? — Zina wetknęła w drzwi kędzierzawą głowę. — Naturalnie. Całe mnóstwo. — Powolny, wiejski tryb życia wycisnął na niej swe piętno. Wciąż jeszcze nie potrafiła się zmusić do pośpiechu. — Świetnie wyglądasz. — Zina usiadła naprzeciw z nieco zdziwioną miną. Zagadnęła ją o wakacje, wahając się przy każdym zdaniu, aż wreszcie Jessie uznała, że starczy już tej zabawy. — No dobra, panienko, nie kręć. Mów, z czym przyszłaś. — Nie wiem, jak to powiedzieć, Jessie, ale... — Zina podniosła wzrok i Jessie odgadła, o co chodzi. Ciężkie zimowe miesiące dokuczyły im wszystkim, nie tylko jej. Dziwić się należało, że pracownice wytrzymały tak długo. — Odchodzisz? Zina skinęła głową. — Wychodzę za mąż — bąknęła przepraszająco. — Coś takiego! — Jessie nie wiedziała nawet, że Zina ma chłopaka. Kiedy ostatni raz rozmawiały... ale kiedy to było? Miesiąc temu? Pół roku? Co najmniej pół roku; później zaprzątnęły ją własne problemy. — Za trzy tygodnie — uzupełniła zarumieniona dziewczyna. — To cudownie! Czemu masz taką smutną minę, głuptasie? Zina odetchnęła z widoczną ulgą. — Przykro mi, że tak cię zostawiam. Przeprowadzamy się do Memphis. Powiedziała to tak, jakby dotknęło ją straszne nieszczęście, i Jessie wybuchnęła śmiechem. — Poznałam go na przyjęciu gwiazdkowym — ciągnęła Zina — i od razu zakochałam się po uszy. Planujemy mieć całą gromadkę dzieci i... co powiesz na mój zaręczynowy pierścionek? — błysnęła Jessice przed oczyma ledwie widocznym brylancikiem, lecz w jej głosie zabrzmiała duma rasowej córy Południa. 256

— Nosiłaś go przed moim wyjazdem? — Jessie zastanawiała się w duchu, ile jej umknęło. — Nie, dostałam go w zeszłym tygodniu. Trochę głupio było mi o tym pisać, wolałam zaczekać, aż wrócisz. — Jessie domyśliła się, że to Astrid zabroniła ją niepokoić. — Śliczny, prawda? — Wspaniały. Z całego serca ci gratuluję i bardzo się cieszę. Jessie poczuła ukłucie bólu. Jedni wychodzą za mąż, inni się rozwodzą. Człowiek zawsze coś zaczyna, próbuje, przegrywa, zaczynu jeszcze raz i czasem mu się udaje. Miała nadzieję, że Zinie uda się już za pierwszym razem. — Gdzie będzie wesele? — spytała. — Oczywiście w Nowym Orleanie, inaczej moja mama by tego nie przeżyła. Już wychodzi ze skóry, bo ją też powiadomiliśmy całkiem niedawno. Zeszłej nocy dzwoniła do mnie cztery razy, a żałuj, że nie słyszałaś mojego taty! — Zina zachichotała. Jessie zmarszczyła brwi w zadumie. — Masz już suknię? — Tak. Ślubną mojej babci. — Hm... Będzie ci potrzebna szałowa nocna koszulka i strój na podróż poślubną, i... — Jessie, naprawdę nie mogłabym... — Cicho siedź, bo cię zwolnię! — Jessie żartobliwie pogroziła jej palcem, zdecydowanym krokiem wyszła z biura i stanęła przed zaskoczoną Katsuko. — Kat, mamy nową klientkę. Przedstawiam ci pannę Nelson, której potrzebna jest ślubna wyprawa. Kat uśmiechnęła się z ulgą. W ostatnim okresie kontakt z Jessie był tak utrudniony, że obie się lękały, jak przyjmie wiadomość o zamążpójściu Ziny. Żadna się nie spodziewała, że Jessie zapłonie takim entuzjazmem. — Za wszystkie sprawunki policz jej dziesięć procent poniżej kosztów zakupu, a sukienkę na od jezdne dostanie ode mnie w prezencie. Czekaj... już wiem! — Jessie 257

z błyskiem w oku pomaszerowała do magazynu. Wróciła z kremowym kostiumem z surowego jedwabiu, przywiezionym prosto z Paryża. Spódnica sięgała połowy łydki, a krój żakieciku pozwalał nieco zamaskować przerośnięty biust Ziny. Jessie przyłożyła do niego jedwabną bluzkę w kolorze mięty. Zina omal nie zemdlała. — Jessie... chyba nie chcesz dać mi tego w prezencie? — wyszeptała. W detalu kostium kosztował ponad czterysta dolarów. — Owszem, taki mam właśnie zamiar. Chyba że wolałabyś coś innego — dodała łagodniej. Zina w odpowiedzi rzuciła jej się na szyję. Ten ranek w ogóle obfitował w niespodzianki. Niedługo później Jessie wpadł do głowy szalony pomysł. Po długich poszukiwaniach dopadła Astrid u fryzjera. — Co się stało? — Astrid zerwała się wystraszona, chlapiąc lotonem na nowiutkie zamszowe czółenka od Gucciego. W pierwszej chwili pomyślała, że Jessie nie spodobała się wystawa i przyszła jej robić wymówki. — Nic takiego... Nadal szukasz pracy? — Żartujesz? — Mówię śmiertelnie poważnie. Zina wychodzi za mąż i wyjeżdża do Memphis. Bardzo możliwe, że upadłam na głowę, ściągając do firmy już trzecią osobę, która byłaby w stanie poprowadzić ją samodzielnie, ale jeżeli reflektujesz na posadę poniżej twoich kwalifikacji, to ją masz. — Biorę! — ucieszyła się Astrid, całkowicie zapominając o mokrych butach. — Witaj w firmie. Wybierasz się może na lunch? — Zaraz... O Boże, nie, przecież mam mokre włosy. Za godzinę będę w butiku. Jessie... dziękuję. Tego dnia butik zamknął podwoje o pół godziny wcześniej niż zwykle i Jessie triumfalnie wyjęła butelkę szampana, zamówioną specjalnie z tej okazji. Opróżniły ją we czwórkę, po czym Astrid zawiozła Jessie do domu. — Wpadniesz do mnie na drinka? Musimy oblać moją nową posadę.

258

Jessie potrząsnęła głową z uśmiechem. Zaczynała już czuć zmęczenie po tym szaleńczym dniu, dniu, który zaczął się wystąpieniem o rozwód. Zdumiewające, jak szybko wypadło jej to z pamięci. Och, jakże pragnęła, żeby już było po wszystkim! — Dzięki, kochana, innym razem. — Nie chcesz się spoufalać z personelem? — zachichotała Astrid. — Co za pomysł! — żachnęła się Jessie. — Padam z nóg i już jestem lekko zawiana, a poza tym muszę jeszcze napisać list. — Do Iana? — Tak, do Iana. Astrid współczująco poklepała ją po dłoni. Jessie wysiadła, pomachała jej ręką, weszła do domu i przez chwilę stała w zalanym słońcem holu. Było tu tak cicho... tak nieznośnie pusto... Nie potrafiła oswoić się z myślą, że od dziś nikt nie będzie wiedział, o której wychodzi z domu i kiedy wraca, że nie ma dla kogo się spieszyć, robić zakupów, nastawiać budzika... Rozejrzała się po wnętrzu, które kiedyś było dla niej domem, a teraz stało się pustą skorupą, przytułkiem wygasłych wspomnień. Kolejny etap jej życia błyskawicznie odpływał w przeszłość. Tak samo szybko minie te sześć miesięcy, po których upływie uzyska rozwód. Rozwód. Jessie przełknęła łzy, usiadła na krześle w holu i wymówiła to słowo na głos, aby się przekonać, jaki ma smak. Nim zaadresowała zaklejoną kopertę i przylepiła znaczek, wybiła północ. Czuła się jak stuletnia staruszka. Wymazała Iana ze swojego życia i nie mogła już się cofnąć. Teraz musiała polegać wyłącznie na sobie.

ROZDZIAŁ 29 — Proszę, proszę! Dokąd to się pani wybiera? Jessie z rozbawieniem przyglądała się Astrid wkładającej przed lustrem futro. Co prawda majowe wieczory nadal były chłodne, a w norkach było jej bardzo do twarzy.

259

W trójkę z Katsuko stanowiły aż nazbyt wykwalifikowany zespół i ich współpraca zaczynała dawać wymierne efekty. Telefony od wierzycieli stawały się coraz rzadsze, w oczach Jessie dawało się zauważyć ulgę. — Coś taka wścibska? — Astrid z zakłopotaną miną dopięła futro pod szyją. — Tak się składa, że mam dzisiaj randkę. — Masz to wypisane na twarzy. Kim jest szczęśliwy wybranek? — Jakiś pajac, z którym poznał mnie jeden z moich przyjaciół — wyznała Astrid, rumieniąc się lekko. — Ile ma lat? — spytała podejrzliwie Jessie. Obawiała się, że zamiłowanie Astrid do panów po sześćdziesiątce znów da o sobie znać. — Czterdzieści pięć. — No, przynajmniej jest w odpowiednim wieku. Co za miła odmiana! — Dzięki za troskę, cioteczko — fuknęła Astrid. Jessie wyjęła grzebień z torebki. Ona też umówiła się na wieczór. Ostatnio sporo bywała poza domem. Spotykała się z młodymi i starymi, z artystami, bankierami, raz nawet ze studentem prawa, lecz nigdy z pisarzem, Ian stanowił temat tabu, a każda wzmianka o nim kwitowana była kamiennym milczeniem. — Ja też wychodzę — rzuciła nonszalancko. — Dzwonił do mnie znajomy znajomego z Nowego Jorku. Przyjechał tu na tydzień. Przez telefon wydawał mi się nawet dość inteligentny, a przynajmniej ma poczucie humoru. Mam tylko nadzieję, że potrafi się przyzwoicie zachować. — Jessie westchnęła i schowała grzebień. Gęsta jedwabista grzywa włosów sięgała jej już poniżej ramion. — Ty się martwisz o jego zachowanie? W razie czego zawsze możesz go pobić. — Nie biję się z chłopakami, odkąd skończyłam dziewięć lat. — Dlaczego? — Trafiłam na takiego, który był ode mnie wyższy. — Jessie z uśmiechem oparła nogi na biurku. — Bolało. — Podwieźć cię do domu? 260

— Nie, ma przyjść tutaj. Zaprosiłam go do Jerry'ego. Astrid skrzywiła się lekko. Bar „U Jerry'ego", pełen mężczyzn szukających partnerek na jedną noc, nie był w jej stylu. Ona umówiła się na kolację w „L'Etoile". Jessie także czułaby się tam o wiele bardziej na miejscu, tyle że miotała się w poszukiwaniu nowego stylu życia, jakikolwiek miałby on być. „U Jerry'ego" przynajmniej człowiek się nie nudził; zawsze można było przyglądać się flirtom przy barze. Wychodząc, Astrid minęła na schodach młodego mężczyznę o rozwichrzonych ciemnych włosach. Miał na sobie szary wełniany golf i dżinsy. Przystojny, ale trochę jakby niedomyty, uśmiechnęła się w duchu, wsiadając do jaguara. Zastanawiała się, jak Jessie ich znosi. Bez względu na wzrost, kolor włosów i ubiór, wszyscy wyglądali tak samo: emanował z nich głód seksu i nuda. Astrid chwilami była zadowolona, że nie ma już trzydziestu lat. Mężczyźni w tym wieku pozostawiali wiele do życzenia. Była ciekawa, jak radzi sobie Ian. Od dawna miała ochotę do niego napisać, bała się jednak, że Jessie weźmie jej to za złe. W sklepie widywała podarte na strzępy listy, które bez czytania trafiały do kosza. Jessie, kiedy chciała, potrafiła być nieugięta, a tym razem naprawdę się zawzięła. Mężczyzna otworzył drzwi i wszedł do butiku. Jessie podeszła do niego z wyciągniętą ręką. Zbył jej gest zdawkowym uśmiechem. — Rozumiem, że tu pracujesz? Nie przedstawił się, nie przywitał, nawet nie podał jej ręki. Zmierzył jedynie taksującym spojrzeniem butik i ją wraz z nim. Dobrze, skarbie, pomyślała. Skoro tak to sobie wyobrażasz, niech będzie. Postanowiła nie mówić mu, że to ona jest właścicielką firmy. — Chyba minąłem na schodach twoją szefową. Taka stara gropa w futrze, zgadza się? W Jessie natychmiast omal się nie zagotowało. Astrid w żadnym razie nie była „starą gropą", była natomiast jej przyjaciółką. 261

„U Jerry'ego" została poinformowana, że jej towarzysz ma na imię Mario i jest dramatopisarzem, a zarobkowo udziela lekcji angielskiego, matematyki i włoskiego. Urodził się w Nowym Jorku i wychował w slumsach West Side. Jessie mocno w to powątpiewała. Wyglądał na znudzonego potomka klasy średniej, który zdecydował, że dokładne mycie jest zbędne, a zasady dobrego wychowania tym bardziej. Jego znajomych poznała tylko dzięki wspólnym interesom, ale była oburzona, jak mogli podesłać jej kogoś takiego. — Co słychać w Nowym Jorku? — zapytała. — Dawno już tam nie byłam. — Stoi na swoim miejscu. Ostatnio byłem na kapitalnym party przy placu świętego Marka. Macie tu kokę? — Kokainę? Trudno mi powiedzieć. — Jessie pociągnęła oszczędny łyk wina. — Nie powiesz chyba, że nie ćpasz? — Mario ze wszystkich sił starał się wydać cyniczny, lecz szczytem jego możliwości była rola do cna znudzonego chłopca „z miasta". — Cóż, San Francisco nie jest może tak ekscentryczne jak West Side, ale to miłe miasto. — Intelektualna pustynia. — Ciekawe, kto ci to powiedział. Mamy tu sporo niezłych, a nawet bardzo dobrych literatów. — Pomyślała o lanie. On przynajmniej miał klasę. Co ona tu robi z tym tępym, niechlujnym wieprzem? — Tak? Na przykład kto? — Słucham? — ocknęła się. — Powiedziałaś, że mieszkają tu jacyś pisarze. Chyba science-fiction? — skrzywił się z niesmakiem, wychylając kolejny kieliszek wina. Jessie miała ochotę wepchnąć mu go do gardła. — Nie, nie tylko. Miałam na myśli pisarzy głównego nurtu, a także publicystów... — zaczęła wymieniać nazwiska i w pewnym momencie zdała sobie sprawę, że są to bez wyjątku znajomi lana. Mario słuchał i milczał. — Wiesz, co mnie dobija? — spytał. 262

— Co? — spytała ze znużeniem. Najchętniej sama by go dobiła, żeby się tak nie męczył. — Że taka lotna babka jak ty sprzedaje kiecki. Myślałem, że zajmujesz się czymś twórczym. — Na przykład literaturą? — Literaturą, malarstwem, rzeźbą... Czymś, co się liczy. — No cóż, wiesz, jak to jest — Jessie oblekła twarz w uśmiech. — Człowiek orze, jak może. A ty co w tej chwili tworzysz? — Teatr eksperymentalny. Występują same kobiety. Nago. Pracuję właśnie nad kulminacyjną sceną drugiego aktu. Będzie to lesbijska orgia, w której bierze udział kobieta tuż po porodzie. — Rewelacja — wycedziła przez zęby Jessie, lecz Mario nie zwrócił uwagi na jej ton. — Nie jesteś głodny? — Nie powiem, chętnie bym coś wtrącił. I pomyśleć, że czekała ją jeszcze kolacja z tym typem! Miała ochotę udać nagły atak czkawki, astmy albo choroby świętego Wita, byle się go pozbyć. Mario zdecydował się na meksykańską kuchnię, bo w Nowym Jorku o nią trudno, i był to jak dotąd jedyny przejaw jego zdrowego rozsądku. Zabrała go do małej knajpki na Lombard Street. Klientela bywała tam różna, za to jedzenie serwowano wyśmienite. Po kolacji Jessie kilka razy ostentacyjnie ziewnęła, Mario jednak nie pojął aluzji. Nabrał ochoty na posmakowanie „nocnego życia", jeśli oczywiście w San Francisco w ogóle coś takiego istnieje. Jessie nie zamierzała tego udowadniać. Nie dziś, a przede wszystkim nie jemu. Zdecydowała się wstąpić jeszcze na kawę, zanim go spławi. Wybrała kawiarenkę na Union Street, niedaleko domu. Do kolacji wypiła trochę wina, lecz Mario pochłonął co najmniej dwa razy tyle i język już zaczynał mu się plątać. Kiedy usiedli, zmierzył ją zmrużonymi oczyma sponad szklanki. — Niebrzydka jesteś — stwierdził takim tonem, jakby informował ją o tym, iż ma grupę krwi O Rh+. 263

— Dziękuję. — Gdzie właściwie mieszkasz? — A tam, za najbliższym pagórkiem — odparła wymijająco, podnosząc do ust filiżankę cappucino i zanurzając usta w słodkiej mlecznej piance. Jednego nie planowała na pewno: podawać mu swego , adresu. Miała już po dziurki w nosie jego towarzystwa. — Duży ten pagórek? — Średni. Dlaczego pytasz? — Bo nie mam specjalnej ochoty na wspinaczkę, złotko. Jestem już cholernie zmęczony, no i ociupinę wlany. — Podsunął jej pod nos dwa palce, by zobrazować ową „ociupinę", czym przyprawił Jessie o mdłości. — Nie ma sprawy, Mario — wycedziła. — Zaraz wezwę taksówkę i bez problemu dostaniesz się do hotelu. — Co to znaczy: „do hotelu"? — w jego oczach gniew mieszał się z zakłopotaniem. — A jak myślisz? Jesteś przecież bystry. — Przez moment myślałem, że mam do czynienia z cnotką. Zakładałem, że zatrzymam się u ciebie. Miała ochotę powiedzieć mu, że jest mężatką. Zrezygnowała; nie było potrzeby komplikować sprawy. — Błąd w założeniu, Mario — uśmiechnęła się słodko. — Na prowincji tak się nie robi. A przynajmniej mnie tego nie uczono. — Co to ma znaczyć? — pochylił się ku niej z nieprzyjemnym grymasem na twarzy. — To, że dziękuję ci za miły i pouczający wieczór — zapięła żakiet i wstała, ale Mario pochylił się nad stołem i złapał ją za ramię. Jego uścisk był zaskakująco bolesny. — Słuchaj no, panienko, umówiłaś się ze mną na kolację, nie? Co sobie, do cholery, myślisz...? 264

Jessie myślała właśnie, że już nigdy w życiu nie chciałaby mieć do czynienia z kimś takim jak on. Przypomniał jej się fragment wcześniejszej rozmowy z Astrid: „...jeżeli nie będzie zachowywał się przyzwoicie, zawsze możesz go zbić..." Wyrwała rękę. Błysk w jej oczach ostrzegł go, że rozsądniej będzie nie nalegać. — Nie wiem, co tobie chodzi po głowie, chłopcze, i gwiżdżę na to. Wiem jedno: jeżeli jeszcze raz mnie dotkniesz, będziesz tego gorzko żałował. Dobranoc. — Obróciła się na pięcie i wyszła, nim zdążył zareagować. Mario wyładował swój gniew na zastawie stołowej. W końcu dwóch kelnerów zdołało go przekonać, że powinien zaczerpnąć świeżego powietrza. Jessie szła bez pośpiechu w łagodnym nocnym wietrze. Wieczór okazał się zdecydowanie chybiony, ale przynajmniej bez większego trudu pozbyła się tego typa. Mężczyźni jemu podobni przyprawiali ją o dreszcze. Do tej pory miała już do czynienia chyba ze wszystkimi odmianami świrów. Wszyscy za dużo pili, za głośno się śmiali, byli aroganccy, napuszeni lub znerwicowani, niektórzy woleli chłopców, inni zażywali narkotyki i brali udział w grupowych orgiach lub też dla odmiany potrafili godzinami opowiadać, jak to po perypetiach rozwodowych przez cztery lata nie mieli erekcji. Lepsi od nich byli albo żonaci, albo gdzieś się ukrywali. Jessie zaczynała dochodzić do wniosku, że lepiej by się bawiła siedząc w domu. Życie kobiety wyzwolonej nie miało tak wielu uroków. — Jak się udała randka? — zapytała nazajutrz nie czekając, aż Astrid zada jej to samo pytanie. — Wiesz, że było nawet całkiem przyjemnie? — W przeciwieństwie do niej Astrid nie oczekiwała, że będzie się dobrze bawić, tym milsze więc spotkało ją zaskoczenie. — A ty jak spędziłaś wieczór? Zdaje się, że na schodach natknęłam się na tego twojego młodziana. — Szkoda, że nie stratowałaś go na śmierć. — Aż tak źle? — Gorzej. Absolutne dno.

265

Astrid pokiwała głową ze współczuciem. Wcale nie była zdziwiona. Jessie zmusiła się do bladego uśmiechu i zaczęła przerzucać pocztę. Długą białą kopertę podarła, ledwie rzuciwszy na nią okiem. Astrid odczuwała nieomal fizyczny ból, ilekroć Jessie wyrzucała listy od Iana, nie czytając ich. Wydawało jej się to okrutne, wręcz nieludzkie. — Nie patrz tak na mnie — wyrwał ją z zadumy głos Jessie. — Jak? — Jakbym drąc te listy rozdzierała ci serce — rzuciła obojętnie Jessie, otwierając następną kopertę, ale ręce jej drżały. — Dlaczego to robisz? — Ponieważ nie mamy sobie nic do powiedzenia. Moja decyzja jest ostateczna. Cokolwiek by napisał, niczego nie zmieni; co najwyżej utrudni nam rozstanie. — Jesteś pewna, że chcesz rozwodu? Jessie spojrzała na nią przeciągle, po czym skinęła głową. — Tak. Jestem pewna. Była pewna — mimo nieudanych prób nawiązania kontaktu z innymi mężczyznami, mimo samotności i pustki wierzyła, że to, co robi, jest najlepszym wyjściem. Tyle że wcale przez to mniej nie cierpiała. Mijały dni i tygodnie. W sklepie zaczął się przedwakacyjny ruch. Zina przysłała im kartkę donosząc, że już jest w ciąży. Katsuko zdecydowała się z powrotem zapuścić włosy. Życie znów skupiło się na drobiazgach: malowaniu fasady, sadzeniu geranium w maleńkim ogródku Katsuko... Jessie nigdy nie przestawała dziękować Bogu za to, że istnieją drobiazgi. Jej życie zbyt długo upływało w tonacji żałobnego marsza, teraz znów dźwięczało Mozartem i Vivaldim, znów było w nim więcej światła i powietrza. Najważniejszą decyzję swego życia już podjęła, teraz mogła się zatem skupić na sprawach banalnych. Czasem odnosiła wrażenie, że cały ten koszmar był wyłącznie dziełem jej wyobraźni. Pierścionek ze szmaragdem spoczął z powrotem w bankowym sejfie, 266

hipoteka domu znów była czysta, sklep prosperował całkiem dobrze. Wiele się jednak zmieniło. Zmieniła się także Jessie: przestała się bać, stała się bardziej niezależna; w pewnym sensie dojrzała. Cóż, życie toczyło się dalej. Pewnego dnia siedziały we trójkę przy kawie, kiedy Jessie nagle zerwała się na równe nogi i zaczęła buszować pomiędzy wieszakami. — Planujesz zrzucić kilka cali wzrostu? — uśmiechnęła się Astrid widząc, że Jessie ogląda sukienki w rozmiarze ósmym. — Milcz. — Jessie obejrzała się ze zmarszczonym czołem. — Kat, jaki numer nosi nasza Zina? — O Jezu, nie mam pojęcia. W biodrach pewnie czwórkę, górą co najmniej czternastkę. — Hm... A na przykład ciążówki? — Powiedziałabym, że ósemkę. — I tego właśnie szukam. — Jessie triumfalnie spojrzała na Astrid. — Ten smarkaty oblubieniec Ziny nie śmierdzi groszem, a za miesiąc, dwa nasza koleżanka przestanie się w cokolwiek mieścić. Co myślicie o tych? — zdjęła z wieszaka trzy wiosenne sukienki w jasnych pastelowych barwach i o luźnym kroju. — Masz oko! — stwierdziła z aprobatą Katsuko. Astrid była wyraźnie wzruszona. — To bardzo ładnie z twojej strony, Jessie. — Bzdura. Wyślij je jeszcze dziś. Kat, dobrze? Jak myślicie, czy powinnyśmy dołączyć prezent dla dziecka? — Nie wiadomo dlaczego Jessie zapragnęła uczcić narodziny cudzego dziecka, jakby miały dla niej szczególne znaczenie. — Nie, na to jeszcze za wcześnie. Skąd u ciebie ta nagła fascynacja macierzyństwem? — zainteresowała się Astrid. — No cóż, pomyślałam sobie, że skoro nie będę miała własnych dzieci, powinnam czerpać maksimum radości ze statusu przyszywanej ciotki. Poza tym jeśli już teraz zacznę podsyłać Zinie prezenty, może pozwoli mi trzymać do chrztu tego brzdąca. — Jessie wstała i przespacerowała się po sklepie. 267

Nagle poczuła się bardzo samotna. Pierwszy raz w życiu żałowała, że nie ma dziecka. Dlaczego? Czyżby znów była gotowa kogoś pokochać? — Kto powiedział, że nie będziesz miała dzieci? — zaoponowała Katsuko. Jessie nigdy nie poruszała w pracy spraw osobistych, dziś jednak było widać, że ma ochotę na zwierzenia. — Ja powiedziałam. Jeśli ci panowie, których widywałam ostatnio, są reprezentatywną próbką gatunku, wcale mi nie zależy na jego przedłużaniu. Ba! Na miejscu stosownych władz wydałabym im zakaz prokreacji. Półinteligenci, ćwierćinteligenci, durnie i kompletni kretyni. Do tego ci, którzy zdradzają żony, topią szare komórki w alkoholu i nie mają za grosz poczucia humoru. Chcecie, żebym miała dziecko z kimś takim? — Jessie prychnęła zjadliwie i nagle spoważniała. — Poza tym jestem już za stara. — Nie bądź śmieszna — obruszyła się Astrid. — Jestem tylko szczera. Zanim się zdecyduję, będę miała trzydzieści cztery, może trzydzieści pięć lat. To za późno. Powinno się o tym myśleć w wieku Ziny. — Jessie... — Katsuko zawahała się, lecz ciekawość w końcu zwyciężyła. — Nie żałujesz, że nie miałaś dzieci z Ianem? Widać było, że pytanie sprawiło Jessie ból. Przez dłuższą chwilę milczała, jakby miała zaraz wybuchnąć gniewem lub płaczem. — Nie wiem — powiedziała w końcu. — Może i żałuję. A może żałowałabym jeszcze bardziej, gdybyśmy jednak mieli dzieci. Ale najsmutniejsze, a właściwie tragiczne jest to, że żyjesz z mężczyzną tyle lat i w końcu nie zostaje ci nic. Kilka książek, doniczki z kwiatami, jakieś meble i zdezelowany samochód. Nic trwałego, nic, co by przypominało, że jest owocem miłości, nawet jeśli ta miłość już wygasła. — W oczach Jessie zabłysły łzy. Wzruszyła ramionami i ruszyła do kantorka. — Tak to bywa — rzuciła na odchodnym. — Do pracy, moje panie. Kat, nie zapomnij wysłać Zinie sukienek. Ani Astrid, ani Katsuko nie pozwoliły sobie na żaden komentarz do tej rozmowy. Życie znów potoczyło się dalej, w miarę możliwości oszczędzając im 268

zgryzot. Wszystkie trzy mogły powiedzieć, że los jest dla nich łaskawy. Co prawda Jessie nikt nie spodobał się na tyle, by chciała się z nim spotkać ponownie, Astrid za to widywała się wciąż z tym samym mężczyzną, a po pewnym czasie przyznała się nawet, że weekendy spędza u niego w Mendocino, co nareszcie wyjaśniło, dlaczego nie sposób jej złapać pomiędzy piątkowym wieczorem a poniedziałkowym rankiem. Jessie także była zajęta. Soboty spędzała w butiku, ponadto umawiała się z coraz to innym mężczyzną. Jednakże zaczynały ją nużyć ciągłe wyjaśnienia: tak, grywam w tenisa; owszem, jeżdżę na nartach; mam prawo jazdy; nie, nie jestem uczulona na ostrygi; wolę twarde materace, noszę obuwie numer osiem, sukienki numer dziesięć, mierzę pięć stóp i cztery cale, lubię pierścionki, kocham klipsy, nie cierpię rubinów i uwielbiam szmaragdy... Było to jak ciągłe ubieganie się o pracę. Znów miała kłopoty ze snem, lecz tym razem nie sięgnęła po tabletki. Już wiedziała, że to nie jest wyjście. Żywiła nadzieję, że kiedyś wreszcie pojawi się ktoś, kto wypełni jej życie, kogo będzie chciała zatrzymać. Rozważała też jednak możliwość, że już nigdy nikogo nie pokocha. Była to straszna myśl, ale z tym także musiała się pogodzić. Zawsze jej się zdawało, że ma cale życie przed sobą. Teraz dotarła do niej stara prawda: na pewne rzeczy może już być za późno. Najgorsze było to, że każdy kolejny dzień przypominał poprzedni. Zastanawiała się nieraz, czy po siedmiu latach spędzonych z Ianem i zakończonych katastrofą nic już jej więcej nie czeka. Rano wstawała, jechała do pracy, o wpół do szóstej wpadała do domu, aby się przebrać, szła z kimś na kolację, wracała i kładła się spać. Była znużona, lecz nie przygnębiona. Czuła się nijak. Zaczynała popadać w apatię. Ian przesłał jej przez Martina wiadomość, by nie sprzedawała domu. Stwierdził, że w razie konieczności wykupi od niej połowę, ale nie chciał się go pozbywać. Mieszkała więc w nim nadal, utrzymywała porządek, nawet z tego zadowolona. Dom był wygodny, a przede wszystkim znajomy. Rzeczy Iana przeniosła do gabinetu i zamknęła na cztery spusty. Wtedy dom stracił połowę ze swej atmosfery i stał się

269

zwykłym mieszkaniem, podobnie jak „Lady J." była teraz zwykłym sklepem, a ona — przyszłą rozwódką, gotową stanąć do drugiego przetargu. — Dzień dobry szanownej pani. Nie ma pani dziś ochoty na randkę w ciemno? — Astrid rzuciła jej na biurko bukiet polnych lilii. — To nieprzyzwoite, żeby ktoś bladym świtem był tak zadowolony z życia jak ty. — Jessie podniosła głowę i skrzywiła się, wspominając ze skruchą butelkę białego wina wypitą poprzedniego wieczoru. Cieszyła się jednak widząc Astrid z rozwianym włosem i tymi promiennym błyskiem w oku. — Chcesz powiedzieć, że kandydat ociemniał ze starości? — Tak źle nie jest. Ma dopiero trzydzieści dziewięć lat. — Jak wygląda? — No... nie jest zbyt wysoki... — Astrid ostrożnie zerknęła na Jessie. — Masz coś przeciwko temu? — Nie, pod warunkiem że nie będę musiała zginać się wpół, żeby coś do niego powiedzieć. Astrid zachichotała. — Myślę, że nie zgarbaciejesz. To bardzo miły facet. Rozwodnik. — Wszyscy są rozwiedzeni. — Jessie wciąż na nowo zdumiewało, jak wiele małżeństw poniosło porażkę. Nie uświadamiała sobie tego, dopóki sama nie wystąpiła o rozwód. Dawniej wszyscy jej znajomi żyli w związkach małżeńskich. Teraz jej się zdawało, że cały świat pełen jest rozwodników. Kolację zjedli w czwórkę. W przeciwieństwie do partnera Jessie, który okazał się o pół głowy od niej niższy i potwornie nudny, przyjaciel Astrid zrobił na niej bardzo dobre wrażenie. Był przystojny, elegancki i miał poczucie humoru. Fizycznie różnił się od Iana — miał siwe włosy i krótko przystrzyżoną brodę — ale czuło się w nim tę samą klasę. Wiele podróżował, znał się na sztuce i muzyce i potrafił zajmująco opowiadać o swoich przeżyciach, do Astrid zaś odnosił się wręcz z 270

uwielbieniem. Jessie była szczęśliwa, widząc radość przyjaciółki. Ten człowiek rzeczywiście był dla niej wymarzonym partnerem. Do domu wróciła późno, a minęły jeszcze dwie godziny, nim położyła się spać. Rano obudził ją telefon. — Jessie? — poznała głos Martina Schwartza. — Nie, Veronica Lake — wymamrotała sennie. — Przepraszam, że cię budzę. — Nie szkodzi, i tak muszę iść do pracy. — Mam coś dla ciebie. — Rozwód? — Nie, to potrwa jeszcze cztery miesiące. Czek. — Co za czek? — Nie pojmowała, o czym adwokat mówi. — Czek na dziesięć tysięcy dolarów, przesłany na moje ręce przez wydawcę twojego męża, Jessico. Jego książka została przyjęta do druku. — Hm — Jessie zmarszczyła brwi. — No to przekaż go na jego rachunek, Martinie. Co ja mam z tym wspólnego? — Czek jest scedowany na ciebie. — Wobec tego prześlę ci zrzeczenie. Nie chcę tych pieniędzy! — Teraz drżały jej zarówno ręce, jak i głos. — Ian chce ci zwrócić koszty procesu, mojego honorarium, honorarium Greena i jeszcze kilku związanych z tym wydatków. — Śmieszne. Powiedz mu, że dla mnie to już przeszłość. Nic mi nie jest winny. — Jessico... czy nie mogłabyś przyjąć tych pieniędzy ze względu na niego? — w głosie Schwartza zabrzmiała niemal błagalna nuta. — To bardzo ważne, powiedziałbym: kluczowe dla jego spokoju ducha. — A co mnie to, u diabła, obchodzi! — Jessie podniosła głos. — Możesz mu ten czek odesłać, podrzeć albo przeznaczyć na bezdomne dzieci, bo ja go nie przyjmę! — Zapaliła papierosa, próbując się uspokoić. — To proste, Martinie — podjęła ciszej. — Nie chcę i nie wezmę od niego żadnych pieniędzy. Nie jest mi nic 271

winien. Cieszę się, że sprzedał książkę; niech zatrzyma tę forsę i zostawi mnie w spokoju. Pieniądze mu się przydadzą, kiedy wyjdzie z więzienia. Rozumiemy się? — Tak. — Schwartz odłożył słuchawkę i otarł pot z czoła. Zastanawiał się, jak powie o tym Ianowi. Przypomniał sobie radosny błysk w oczach więźnia, kiedy mówił, że wreszcie przestanie być jej dłużnikiem. Radość okazała się przedwczesna. Jessie dygotała ze złości, a był to dopiero początek całej serii irytujących wydarzeń. Kawa jej wykipiała, woda w wannie była za zimna, rozbiła sobie nogę o kant łóżka, a na dodatek nie dostarczono jej porannej gazety. Zanim dotarła do butiku, była wściekła. Astrid podniosła na nią skruszony wzrok. — Wiem, wiem. Był okropny. — Kto? — zdziwiła się Jessie. — Facet, z którym cię umówiłam na wczoraj. Nie zdawałam sobie sprawy, że jest aż tak nudny. — To prawda, ale nie dlatego się złoszczę. Co za dzień! Wyobraź sobie, że z samego rana zadzwonił do mnie Schwartz. — Coś się stało? — na twarzy Astrid odmalował się niepokój. — Wydawca przyjął książkę Iana do druku. — I co w tym złego? — Astrid zmarszczyła brwi, nic nie rozumiejąc. — Nic poza tym, że Ian na siłę wciska mi pieniądze. Nie chcę ich, niech się nimi wypcha. — Jessie nalała sobie kawy i usiadła. Astrid przyjrzała jej się z powagą. — Teraz wiesz, jak się czuł, przyjmując pieniądze od ciebie? — Co masz na myśli? — Dokładnie to, co powiedziałam. Czasami łatwiej jest dawać, niż brać. — Mówisz zupełnie jak twoja matka. — Ciesz się, że nie trafiłaś gorzej. Jessie pokiwała głową i zamknęła się w biurze. Przesiedziała tam aż do lunchu. 272

O wpół do pierwszej do drzwi zapukała Astrid. — O co chodzi? — Mamy problem, Jessico. — Astrid przybrała ściśle oficjalną minę, choć w jej oczach błyskały wesołe ogniki. — Nie mogłabyś sama się tym zająć? Sprawdzam faktury. — Przykro mi, ale chyba nie dam sobie rady. — Świetnie! — Jessie ze złością rzuciła długopis na biurko i ruszyła do drzwi. Astrid poszła za nią. Bała się, że Jessie ją zabije, kiedy zobaczy ten „problem". Podpisała odbiór na własne ryzyko, ale przynajmniej to musiała zrobić dla Iana. W głównym pomieszczeniu była tylko Katsuko, która właśnie rozmawiała przez telefon. Jessie wyczekała, aż odłoży słuchawkę, po czym spytała z irytacją: — No więc? W czym ten problem? — To dostawa, Jessie. Jest na zewnątrz. Mówiłam, żeby wnieśli do środka, ale za nic nie chcieli się zgodzić. Powiedzieli, że obowiązuje ich dostawa pod drzwi, bełkotali coś o rachunku za dowóz i odjechali. — Psiakrew! Mówiłam miesiąc temu, że jeżeli coś takiego jeszcze raz się powtórzy... — Jessie z rozmachem otworzyła drzwi i zamarła. Tuż przed sklepem, zaparkowany w miejscu, które przedtem zajmował jaguar Astrid, stał mały, zielony wyścigowy morgan z czerwoną tapicerką. Dach był opuszczony, a lśniąca karoseria świadczyła o nienagannym stanie pojazdu. Jessie spojrzała na niego, potem na Astrid i wybuchnęła płaczem. Molestowana przez Astrid dniem i nocą, Jessie w końcu zgodziła się zatrzymać samochód — wyłącznie przez wzgląd na uczucia Iana. Nadal nie otwierała jego listów. W czerwcu zdecydowała się wziąć pięć dni wolnego i odwiedzić ciocię Beth. — Jak myślisz, chyba uczciwie zapracowałam na urlop? — Myśl o wyjeździe wprawiała ją w lekkie zakłopotanie, choć nie potrafiła dociec jego przyczyny. — Przede mną nie musisz się usprawiedliwiać, kochanie. Ja też wyjeżdżam na trzy tygodnie w lipcu. — Astrid wybierała się do Europy ze swoim przyjacielem,

273

lecz niechętnie rozmawiała na ten temat. Nie zwierzała się nikomu, nawet Jessie, i ta chwilami podejrzewała, że Astrid boi się zapeszyć. Jessie uprzedziła telefonicznie panią Williams, która bardzo się ucieszyła na wieść o jej przyjeździe, i w środę po południu wsiadła do nowego morgana. Opuściła dach, a kiedy wiatr załopotał jej we włosach, nareszcie poczuła się sobą. Starsza pani usłyszała szmer opon na żwirowym podjeździe i wyszła jej na powitanie. — No, no! — cmoknęła. — Widzę, że masz nowy wóz. — To prezent od Iana. Sprzedał książkę. — Piękny prezent. A jak ty się miewasz, kochanie? — objęła Jessie serdecznie. — Wspaniale. Ślicznie ciocia wygląda! — Z dnia na dzień jestem starsza, moje dziecko. I bardziej złośliwa, jak ostatnio próbowano dać mi do zrozumienia. — Pani Williams zachichotała, wzięła Jessie za rękę i wprowadziła ją do środka. Hol wyglądał dokładnie tak samo jak dwa miesiące wcześniej. Jessica westchnęła z ulgą: — Nareszcie czuję się jak w domu. Staruszka przyjrzała jej się bacznie. — Powiedz mi szczerze, co u ciebie słychać, dziecinko. Z listów Astrid trudno cokolwiek wywnioskować, a z twoich jeszcze trudniej. Herbaty? Jessie skinęła głową. — Wszystko w najlepszym porządku — powiedziała, podnosząc do ust filiżankę earl greya. — Zaraz po powrocie wystąpiłam o rozwód, ale o tym pisałam cioci w pierwszym liście. Bethanie miała taką minę, jakby chciała coś powiedzieć, lecz po namyśle uznała to za niewskazane. — Nie żałujesz? — spytała tylko. — Nie. Żałuję tylko tego, co minęło. Ciągle zadręczam się różnymi „gdyby to" i „gdyby tamto", chociaż wiem, że to nie ma sensu — podniosła na staruszkę posmutniałe oczy. 274

— Bo to rzeczywiście nie ma sensu, kochanie. Przy tym nic nie sprawia człowiekowi większego bólu niż rozpamiętywanie dawno minionych chwil, zwłaszcza jeśli były to chwile szczęśliwe. Utrzymujecie z Ianem kontakt? — W pewnym sensie — bąknęła wymijająco Jessie. — To znaczy? — To znaczy, że on pisze do mnie listy, a ja je wyrzucam. Bethanie uniosła brwi. — Przed czy po przeczytaniu? — Przed. Nawet ich nie otwieram. — Jessie nagle poczuła się głupio. — Boisz się? — Tak, boję się. — Z nią mogła być szczera. — Boję się usprawiedliwień, próśb, wierszy i słów, które Ian potrafi bezbłędnie dostroić do mojego ucha. Nie chcę ich słuchać ani czytać. Już za późno. Klamka zapadła. Nie ja pierwsza się rozwodzę i nie dam się z tego powodu wpędzić w wyrzuty sumienia. — Sama się w nie wpędzasz niezależnie od tego, co zrobi Ian. Zastanawiam się... Czy gdyby nie był w więzieniu, również wystąpiłabyś o rozwód? — Nie wiem. Możliwe, że w końcu by do tego doszło. — Jessico, czy ty przypadkiem nie wykorzystujesz sytuacji? Przecież gdyby Ian był wolny, mógłby zmusić cię do szczerej rozmowy. W jego położeniu pozostają mu jedynie listy, a ty nie chcesz mu wyświadczyć nawet tej drobnej łaski, żeby przeczytać to, co ma do powiedzenia. Nie wiem, czy to tchórzostwo, złość czy po prostu brak wychowania. — Bethanie nie przebierała w słowach. — Nie rozumiem też, dlaczego w takim razie przyjęłaś od niego samochód. Jessie skrzywiła się lekko. — Wszystko przez Astrid. Tak długo wierciła mi dziurę w brzuchu, że w końcu uległam, Ian chciał zwrócić mi to, co wydałam na proces, a ponieważ nie zgodziłam się przyjąć pieniędzy, kupił mi samochód. — I nawet mu nie podziękowałaś? Przez mgnienie oka Jessie miała wrażenie, że słyszy swoją matkę. „Nie podziękowałaś cioci za tę piękną lalę?" Niespodziewanie zachciało jej się śmiać. 275

— Nie, ciociu. Nie podziękowałam. — Rozumiem. I co teraz? — Nic. Za trzy miesiące otrzymam rozwód i to już będzie wszystko. — I więcej się z nim nie spotkasz? — pani Williams spojrzała na nią z powątpiewaniem. — Sądzę, że kiedyś będziesz tego żałować, Jessico. Pewne etapy w życiu wymagają pożegnań. Jeśli się ich zaniedba, trudno potem usunąć pozostałe zadry i często człowiek bardziej przez to cierpi. Nie możesz ot, tak, wymazać z pamięci siedmiu lat, które z nim przeżyłaś. Czy naprawdę byłabyś do tego zdolna? Jessie pochyliła głowę nad kotem, który wskoczył jej na kolana, kiedy tylko usiadła. — Jesteś przekonana, że tak będzie najlepiej? — spytała jeszcze raz pani Williams, dla dobra Jessie zdeterminowana dociec prawdy. — Tak, bo... O Boże, ciociu, nie wiem. Czasem naprawdę nie wiem. Decyzji na pewno już nie zmienię, ale czasami... po prostu jest mi żal. — Może to nie żal, dziecko. Może to wątpliwości. Czy naprawdę musisz się z nim rozwodzić? — Ja tego chcę, ciociu. Przyznaję, że mi go brakuje, brakuje mi naszych wspólnych marzeń. Na całym świecie tylko Ian znał mnie na wylot. Ja jego też... a przynajmniej tak mi się zdawało. Jaką mogę mieć pewność, że przez moje pieniądze tak mnie znienawidził? Może tylko dlatego, że je miałam, wytrzymał ze mną tak długo? Obawiam się, że nigdy nie poznam prawdy. — Drąc jego listy nie przybliżysz się do jej poznania. I czy w ogóle zdajesz sobie sprawę, co mówisz? Wierzysz, że Ian kochał cię wyłącznie dla pieniędzy? Oczy Jessie zasnuły się posępną mgłą. Miała już dosyć sondowania bolesnych ran. — Możliwe. Co za różnica? — Zasadnicza. Czym innym jest wiedzieć, że się było kochanym, choćby ta miłość wygasła, a czym innym sądzić, że zostało się jedynie wykorzystanym. Zresztą zwróć uwagę, że jedno drugiego nie wyklucza. Czy ty w żaden sposób go nie 276

wykorzystywałaś? Małżeństwo po części właśnie na tym polega: na wzajemnym zaspokajaniu swoich potrzeb. Nie tylko finansowych, także emocjonalnych. — Najśmieszniejsze jest to, że przez cały czas odnosiłam wrażenie, że to ja go wykorzystuję, Ian nie bał się samotności. To ja po utracie całej rodziny czułam się tak przerażająco zawieszona w próżni. Pozostał mi tylko on i wierzyłam we własne siły tak długo, jak długo był przy mnie. Dzięki niemu mogłam wmawiać całemu światu i sobie, że jestem taka twarda... Mam nadzieję, że nigdy się tego nie domyślił — dokończyła ze wstydem. — A jeśli nawet się domyślił, to co? Każdy może mieć swoje słabości i korzystać z pomocy ukochanej osoby, jeśli tylko daje coś w zamian. To nie grzech, Jessie... — Bethanie zamyśliła się na chwilę. — Jesteś teraz silniejsza? — zapytała. — Silniejsza, niż myślałam. — I szczęśliwsza? Ha! na tym właśnie polegał problem. — Nie — przyznała Jessie, spuszczając głowę. — Nie jestem szczęśliwa. Życie wydaje mi się takie... puste. Martwe. Rano budzę się i zastanawiam po co. Żeby się ubrać, iść do pracy, potem przebrać się na wieczór i wyjść z jakimś bezdusznym idiotą, któremu cuchnie z ust? Dla kogo się tak męczę? Dla siebie? Dla butiku, na którym mi już nie zależy? — Wstydź się, Jessico. Pleciesz takie same bzdury jak kiedyś Astrid. Przede wszystkim masz siebie, swoją młodość. W twoim wieku... w każdym wieku!... człowiek sam nadaje swemu życiu sens. Ja do dziś potrafię znaleźć wokół siebie coś, dzięki czemu cieszę się każdym dniem. — Wobec tego zazdroszczę ci, ciociu. Spójrz na mnie: jestem trzydziestoletnią rozwódką, mam sklep, pól domu i sportowy samochód, ale ani męża, ani dzieci, nikogo, kto by mnie kochał i kogo ja mogłabym kochać. — Znajdź sobie kogoś. Kogoś, kto ma duszę i przy tym ładnie pachnie. Jessica roześmiała się przez łzy. 277

— Szkoda, że nie widziałaś dostępnych egzemplarzy, ciociu. Są straszni. Po prostu potworni. — To samo mówiła Astrid, a spójrz na nią dzisiaj. Biega w podskokach, zakochana jak pensjonarka, i wydaje się jej, że jest dyskretna. Równie dobrze można by ukryć słonko na niebie. Ale bardzo się z tego cieszę. Jest szczęśliwa. Znalazła sobie właściwego mężczyznę. Tak jak i ty kogoś znajdziesz, kochanie. — Kiedy? — Aaa, to już zależy od ciebie. — I jak, ciociu? Jak? — Jessie podniosła głowę. — Gdybyś ty widziała tych smarkaczy, którzy najchętniej przelecieliby cię na stole w restauracji i natychmiast zabrali się za pozostałe panienki w zasięgu wzroku!... Człowiek czuje się przy nich jak... jak parkometr. Starsi są jeszcze gorsi: przez cały czas grają, starając się za wszelką cenę podtrzymać więdnące męskie ego. Wszyscy, młodzi i starzy, znajomi i nieznajomi, są tak straszliwie, śmiertelnie nudni. — Jessie, kochanie, nie zdajesz sobie sprawy, jaka ty jesteś w tej chwili nudna. Skoro potrzebna ci odmiana, dlaczego nie wyjedziesz na jakiś czas z San Francisco? — starsza pani zmierzyła ją spojrzeniem zarezerwowanym dla wyjątkowo nieznośnych dzieci. — Myślałaś o powrocie do Nowego Jorku? — Oj, nie... To by było jeszcze gorsze. Myślę, że najlepiej czułabym się w głuszy: w górach, nad morzem albo po prostu na wsi. — Jessie otarła oczy, oparła się wygodniej i rozprostowała nogi. — Ludzie doprowadzają mnie do szału. — O Boże! Wiesz, na czym w głównej mierze polega twój problem? Jesteś zepsuta do szpiku kości, złotko. Miałaś męża, który cię uwielbiał, firmę, której prowadzenie sprawiało ci przyjemność, i dom, który był przystanią dla was obojga. Z własnej woli pozbyłaś się męża, z butiku wycisnęłaś wszystko, co mógł ci dać, a dom też, zdaje się, spełnił już swoje zadanie. A zatem pozbądź się reszty balastu i zacznij od nowa. Skoro ja mogłam to zrobić w wieku sześćdziesięciu ośmiu lat, ty również dasz sobie radę. Wiem jedno: jeśli pewnego dnia to ranczo mi się znudzi, zwinę kramik i przeniosę się gdzie indziej. Jeśli oczywiście będę się mogła jeszcze 278

poruszać o własnych siłach. Ale jeśli tak, to będę żyła naprawdę, a nie snuła się jak wiecznie niezadowolone z siebie widmo. Czas najwyższy, moja panno, żebyś się do czegoś wzięła! — w oczach starszej pani błysnął gniew. — Myślałam już o tym, żeby odstąpić sklep, ale domu nie mogę sprzedać. W połowie należy do Iana. — Więc czemu go nie wynajmiesz? Pomysł wynajęcia domu — zupełnie rozsądny — rzeczywiście do tej pory jej nie zaświtał, ale sprzedaż sklepu? Kiedyż to taka myśl w ogóle postała jej w głowie? A może przeciwnie: nawet przez moment jej nie opuszczała? W słowach, które wyrwały jej się mimo woli, było ziarno prawdy. — Będę to musiała przemyśleć — powiedziała. — Wieś to bardzo dobre miejsce do przemyśleń, Jessico. Cieszę się, że przyjechałaś. — Ja też. Och, ciociu, co ja bym bez ciebie zrobiła? — Jessie rzuciła się na szyję starszej pani. Bethanie rzeczywiście była jej ostoją. — Ale my tu gadu-gadu, a ty pewnie jesteś głodna. To jak? Spróbujemy razem przypalić kolację? Zdecydowały się na hamburgery, które — o dziwo! — udało im się ustrzec przed zwęgleniem. Siedziały przy kominku prawie do północy, rozmawiając o różnych mniej skomplikowanych sprawach. Później Jessie wyciągnęła się na łóżku w swoim ulubionym różowym pokoju, głaszcząc kota, który ułożył się obok niej na kołdrze. Cieszyła się, że tu jest. Tutaj naprawdę czuła się jak w domu. Było to chyba jedyne miejsce, które jeszcze jej nie znużyło. Bethanie zniknęła bardzo wcześnie rano, zostawiwszy na stole liścik wyjaśniający, którego konia Jessie może wziąć, gdyby przyszła jej ochota na przejażdżkę. Jessie znała już okolicę na tyle, by samotnie wypuścić się na wzgórza. Tuż po jedenastej włożyła słomkowy kapelusz, spakowała do torby książkę i jabłko, po czym dosiadła łagodnej starej klaczy. Po pół godzinie jazdy dojechała nad 279

strumień. Klacz nie zgłaszała sprzeciwu, kiedy przywiązała ją do drzewa, Jessie zdjęła więc buty, podwinęła nogawki i zaczęła brodzić na bosaka w wodzie. Czuła się wolna i beztroska jak w dzieciństwie. Dopiero po chwili zorientowała się, że nie jest sama. Z niewielkiej odległości przyglądał się jej mężczyzna. Wystraszona podniosła głowę, uśmiechając się przepraszająco. Nieznajomy nie wyglądał groźnie. Był wysoki i miał na sobie doskonale skrojony strój do konnej jazdy. — Bardzo panią przepraszam — odezwał się cicho z nienagannym angielskim akcentem. — Powinienem był wcześniej zawołać, ale nie chciałem psuć pani zabawy. Jessica w duchu podziękowała Bogu, że nie zdjęła bluzki. — Czyżbym wtargnęła na pański teren? — zapytała. Stała boso w strumyku; jeden rękaw podwinięty miała powyżej łokcia, a włosy związane na czubku głowy w luźny węzeł. Obserwującemu ją mężczyźnie wydała się zjawiskiem, złotowłosą boginką we współczesnym stroju. Przypominała postać z osiemnastowiecznego malowidła. Rzadko miał okazję widywać takie kobiety, zwłaszcza tu, na „prowincji". Zapragnął naraz jej dotknąć, nachylić się nad nią, pocałować... Uśmiechnął się na tę myśl. — Obawiam się, że to ja jestem intruzem. Wyjechałem o świcie na przejażdżkę, a nie znam zbyt dobrze okolicy i nie wiem, gdzie przebiegają granice posiadłości. Rzekomy „intruz" był niewątpliwie w każdym calu dżentelmenem. Jessie przyjrzała mu się dyskretnie i uderzyło ją, jak bardzo przypomina Iana. Był wyższy, nieco mocniej zbudowany, lecz ta twarz, oczy, sposób, w jaki nosił głowę... Tylko włosy miał bardzo jasne, jaśniejsze niż Ian. Odwróciła wzrok i usiadła, by włożyć buty. Nieznajomy przyglądał się jej z nieznacznym uśmiechem. — Niechże pani nie ucieka. I tak muszę już wracać. Proszę mi tylko powiedzieć, czy pani tu mieszka?

280

Powoli pokręciła głową, rozpięła włosy i spojrzała na niego. Był bardzo przystojny. — Nie. Przyjechałam w odwiedziny. — Doprawdy? Ja też, do przyjaciół... — wymienił nazwisko, którego nie znała. — Długo pani zostaje? — Kilka dni. Potem wracam do domu. — To znaczy dokąd? — Był niemal irytująco dociekliwy. Tylko widoczna ogłada chroniła go przed posądzeniem o wścibstwo. — Do San Francisco. A pan gdzie mieszka? — Jessie uznała, że już pora przesłuchać drugą stronę. — W Los Angeles. Ale niedługo na polecenie firmy przeprowadzam się do San Francisco. Trzy lata temu przyjechałem z Londynu — wyjaśnił. Jessie z trudem zachowała powagę. Był tak typowo, niemal karykaturalnie angielski: ten akcent, maniery, postawa, charakterystyczny ruch ręki trzymającej pejcz i uderzającej nim o drugą dłoń... — Na pewno polubi pan to miasto — oświadczyła, uświadamiając sobie nagle, jak zabawny widok muszą oboje przedstawiać prowadząc tę salonową rozmowę tu, w dziczy. Wybuchnęła śmiechem. — Widzę, że nawet mimo woli potrafię panią rozbawić — rzekł. Uśmiechnęła się i lekko wzruszyła ramionami. — Niestety, nie pan jeden. — Rozumiem. — Nieznajomy przybrał poważną minę i wyciągnął do niej rękę. — Miło mi panią poznać. Jestem Geoffrey Bates. — Mnie również. Jessica Clarke. Z bliska nie przypominał już tak bardzo Iana. Pan Geoffrey Bates z Londynu. Bates patrzył na nią, podziwiając jej uśmiech. Wyglądała na osobę, która uśmiecha się często. Wahał się przez chwilę, nim zadał następne pytanie. — U kogo się pani zatrzymała? — U matki mojej przyjaciółki — odparła wymijająco. 281

— Ale nie poda mi pani jej nazwiska? — uniósł brew. — Obiecuję, że nie będę się wpraszał na obiad. Roześmiała się ponownie, lecz Anglik naraz zdał sobie sprawę, że jego bogini może tu przecież przebywać w towarzystwie mężczyzny. Zerknął na jej dłonie i odczuł ulgę, nie widząc gładkiej złotej obrączki. Patrzył jednak za krótko, by dostrzec cienki pasek jaśniejszej skóry na palcu, z którego Jessie niedawno zdjęła ślubną obrączkę, noszoną przez siedem lat. — Mieszkam u pani Bethanie Williams. — Zdaje się, że słyszałem to nazwisko. — Widząc, że odwiązuje konia, dodał: — Podsadzić panią? Jessie obejrzała się z rozbawieniem. — Och, to zbędne — odmówiła, wskakując lekko na siodło. Proponować coś takiego kobiecie jej wzrostu... Anglik zarumienił się lekko i dopiero wtedy zauważyła, jak jest wysoki. O dobre pół głowy wyższy nawet od Iana... Nawet? Dlaczego „nawet"?, skarciła się w duchu. Dlaczego wciąż myślała o nim tak, jakby był ucieleśnieniem perfekcji, wzorcem, do którego należy porównywać wszystkich innych mężczyzn? — Czy wolno mi będzie panią odwiedzić? — Nie zatrzymam się tu długo. — A zatem będę się musiał pospieszyć, nie sądzi pani? Ależ z pana uparty drań, nie sądzi pan? — przemknęło jej przez myśl. Przekrzywiła głowę w zadumie. Z pewnością był uparty, na drania jednak nie wyglądał. Przeczyły temu łagodne szare oczy. Od czubków wypolerowanych do połysku butów aż po złoty sygnet na małym palcu ubrany był z wykwintną elegancją, nieco szokującą w tej dzikiej okolicy. Podobał jej się coraz bardziej i nagle zastanowiła się, czy bardzo jest rozczochrana. — Miło mi było pana poznać — rzuciła i skinęła mu dłonią.

282

— Nie odpowiedziała pani na moje pytanie — przypomniał, chwytając klacz za uzdę i zaglądając jej głęboko w oczy. Jego styl robił wrażenie. — Owszem. Może pan mnie odwiedzić. Odstąpił krok w tył i złożył jej głęboki ukłon, błyskając oszałamiająco białymi zębami. Jessie zaśmiała się do siebie i ruszyła galopem w stronę domu. — Jak się udała przejażdżka, kochanie? — Znakomicie. Spotkałam bardzo dziwnego człowieka. — Naprawdę? Kogo? — Ciocia Beth była zaintrygowana. W okolicy wszyscy się znali i z wyjątkiem sezonu letnich robót rzadko zaglądał tu ktoś obcy. — Brytyjczyk jak z obrazka. Bardzo przystojny. Przyjechał do jakichś sąsiadów. Bethanie uśmiechnęła się, widząc entuzjazm Jessie. — No, no! Tajemniczy brunet na moim ranczu? Na Boga, gdzie? I co ważniejsze: w jakim wieku? — Ja go znalazłam! — zachichotała Jessie. — Przede wszystkim to nie brunet. Ma jasne włosy i jest dużo wyższy ode mnie. — Wobec tego możesz go sobie zatrzymać. Nigdy nie podobali mi się tacy wysocy mężczyźni. — Za to mnie wręcz przeciwnie. Starsza pani spojrzała na nią kwaśno znad okularów. — Nie masz innego wyjścia, moja droga. Wieczór spędziły na ganku, pławiąc się w promieniach zachodzącego słońca, a następnego ranka Jessie wstała wcześnie — jeszcze przed ciocią Beth — cichutko wypiła kawę i wsiadła do morgana. Rzadko tu z niego korzystała, lecz tego dnia poczuła w sobie żyłkę poszukiwacza przygód. Około południa znalazła skarb. Wyglądał, jakby ktoś zgubił go w wysokich chwastach i zapomniał po niego wrócić, co bynajmniej nie ujęło mu urody. Tuż przed drzwiami tkwił wbity w ziemię palik z przekrzywioną tabliczką: „Do wynajęcia". Nie był duży, lecz miał idealne proporcje. Drzwi były zamknięte na klucz. 283

Jessie usiadła na schodkach przed wejściem, wachlując się kapeluszem. Nie wiadomo dlaczego poczuła się raptem niewiarygodnie szczęśliwa. Wróciła do domu z nadmierną prędkością, wzbijając za sobą tuman kurzu. Kiedy wpadła do saloniku, ciocia Beth podniosła na nią zaskoczony wzrok. — Gdzieś ty się podziewała, dziewczyno? Zniknęłaś chyba jeszcze przed świtem! — w błękitnych oczach starszej pani zaiskrzyło się złośliwe podejrzenie. — Nie uwierzy ciocia, co znalazłam! — Wiem, wiem, pewnie kolejnego przystojniaka. Tym razem to brunet i przyjechał z Francji. Drogie dziecko, masz omamy od słońca! — Bethanie zachichotała. — Nie, ciociu, znalazłam dom! Niewiarygodnie piękny stary wiktoriański dom! Zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia! — Jessie podrzuciła kapelusz w górę i zakręciła się w piruecie. — O Boże, dziecko, chyba nie masz na myśli starego domu Wheelingów przy szosie na północ? — Nie mam pojęcia, do kogo należy, wiem tylko, że jest cudowny. — Domyślam się, że go kupiłaś, a jutro rano przylatuje tu z Nowego Jorku dekorator wnętrz? — pani Williams skrzywiła się z niesmakiem. — Ciociu, mówię najzupełniej poważnie. Czy kiedykolwiek dokładnie mu się przyjrzałaś? Ja patrzyłam dziś na niego prawie przez godzinę, a drugą godzinę przesiedziałam na ganku. Jak na złość był zamknięty na cztery spusty. Nie orientuje się ciocia, jak wygląda w środku? — Bóg jeden wie. Od piętnastu lat nikt w nim nie mieszka. Ma za małą parcelę, więc trudno było znaleźć kupca. Ostatnio Parkerowie postanowili sprzedać bardzo ładny kawałek ziemi tuż za płotem, około czterdziestu akrów, jeśli się nie mylę, więc można by powiększyć działkę. Oglądałam ten dom, kiedy tu przyjechałam, ale doszłam do wniosku, że wolę coś nowocześniejszego. Na co ci, u licha, wiktoriańska landara w samym środku pustkowia?

284

— Jest taki romantyczny! — Z rozmarzonym uśmiechem Jessie wyglądała jak podlotek. — Ach, te młodzieńcze iluzje! Chyba naprawdę trzeba być młodym, a jeszcze lepiej zakochanym, żeby zapragnąć takiego domiska. Ja tam z góry nastawiłam się na trzeźwy praktycyzm. Ale wierzę, że tobie mógł się spodobać. — Pani Williams spoważniała. — Jessico, co ci chodzi po głowie? — Jeszcze nic, ale już coś się kłuje. Mam tysiąc pomysłów na minutę. Jessie była bardzo z siebie zadowolona. Tego ranka poczuła się jak nowo narodzona. Po głowie krążył jej werset z Biblii, którgo nauczyła się w dzieciństwie i który przypomniał się jej, kiedy siedziała przed na poły zrujnowanym domem: „Oto stare odeszło, wszystko nowym się staje..." Dawne koszmary stopniowo odpływały z jej życia. Nawet Ian coraz bardziej odchodził w przeszłość. — Cóż, dziecinko, daj mi znać, kiedy to „coś" się wykluje. Albo wcześniej, jeżeli będę mogła ci jakoś pomóc. — Na pewno, ciociu. Może już niedługo. Staruszka pokiwała głową i wróciła do przerwanej lektury, Jessie zaś podśpiewując ruszyła na górę po schodach. W połowie drogi obejrzała się. — Kto mógłby mi pokazać wnętrze domu? — Zadzwoń do agencji. Będą zachwyceni. Taka okazja nie trafia im się częściej niż raz na pięć lat. Numer jest w książce. „Agencja obrotu nieruchomościami hrabstwa Hoover". Szalenie romantyczna nazwa, jak widzisz. Bethanie zaczynała się zastanawiać, czy przypadkiem Jessie nie traktuje tego poważnie. Nie, powiedziała sobie. To tylko przelotny kaprys. Najważniejsze, że dziewczyna znalazła sobie zajęcie i przestała myśleć, jaka jest nieszczęśliwa. Już wczoraj miała zupełnie inną minę. Po południu zadzwonił Geoffrey Bates. Nie zastał Jessie, więc zadzwonił jeszcze raz około piątej. Chciał się z nią zobaczyć, proponował drinka u swoich przyjaciół. Jessie zaprosiła go do cioci Beth i jej humor z miejsca jeszcze się poprawił. 285

Geoffrey okazał się pełnym wdzięku, zabawnym i dobrze wychowanym kompanem. Był oczarowany panią Williams, czym ujął Jessie, i jeszcze bardziej oczarowany Jessie, co przekonało do niego Bethanie. Przybył odziany o wiele wykwintniej, niż kiedy Jessie widziała go po raz pierwszy. Miał na sobie kremowe gabardynowe spodnie, granatowy blezer i błękitną koszulę od Wedgewooda, w której było mu bardzo do twarzy. Oboje z Jessie stanowili uderzająco piękną parę: wysocy, jasnowłosi i eleganccy. Gawędząc beztrosko w saloniku wiejskiego domu, tworzyli widok, od którego zapierało dech w piersiach. — Objechałem dziś pół hrabstwa za tobą, Jessico, ale nigdzie cię nie widziałem. Gdzie się ukrywałaś? — W zabytkowym domu z wanną, w której można się utopić, i piecem kuchennym z epoki kamienia łupanego. — Domyślam się, że bawiłaś się w Królewnę Śnieżkę. Czy krasnoludki przyłapały cię na wyjadaniu owsianki? — Udało mi się umknąć na czas — zaśmiała się Jessie, rumieniąc się lekko, kiedy Geoffrey sięgnął po jej dłoń. — Wczoraj na wzgórzu wydałaś mi się boginią albo dobrą wróżką. — Ciocia Beth była pewna, że miałam omamy od słońca. — No, przynajmniej ustrzegłaś się mitologicznych skojarzeń — burknęła starsza pani, obserwując spod oka Geoffreya. Nie wydawał się urażony. Pożegnał się na krótko przed kolacją i zaprosił je obie nazajutrz na lunch. Bethanie wymówiła się obowiązkami na ranczu, natomiast Jessie chętnie się zgodziła. Pan Bates odjechał czekoladowym porsche'em, a Jessie wróciła do salonu z błyskiem w oku. — No, ciociu, co o nim myślisz? — Stanowczo za wysoki — zmarszczyła brwi pani Williams, usiłując zachować powagę, co jej się wszakże nie udało. — Ale muszę pochwalić twój gust, Jessico. Jest urzekający. — Starsza pani była niemal równie podekscytowana jak Jessie.

286

— I niebrzydki, prawda? — Jessie okręciła się na jednej nodze, rozmarzona. — Ale nie tak ładny jak mój nowy dom. — Jak można porównywać dom z człowiekiem, dziewczyno! — obruszyła się ciocia Beth. — I mów zaraz, co ty kombinujesz. Jestem już za stara na takie gierki. Jaki znów nowy dom? — Wynajęłam go na całe lato. Bethanie spoważniała. — Wynajęłaś dom Wheelingów? — Tak. A jeśli mi się spodoba, zostanę w nim na dłużej. Miałaś rację, ciociu. Pora na zmiany! — Tak, ale... nie możesz przecież pogrzebać się żywcem na wsi! To dobre dla starej baby, nie dla młodej dziewczyny! Skąd weźmiesz tu towarzystwo? — Do towarzystwa mam ciebie. Chyba znów zacznę malować. Może nawet namaluję twój portret? — Jessie, Jessie! Kiedy ty wreszcie spoważniejesz? Ostatnim razem zerwałaś się na równe nogi i pojechałaś się rozwieść, a teraz? Bardzo cię proszę, dziecko, przemyśl to jeszcze raz. — Przemyślałam kilka razy, ciociu, i nadal się zastanawiam. Na razie podpisałam umowę tylko do końca lata. Potem się zobaczy. Jedyna ostateczna decyzja, jaką podjęłam, to sprzedaż sklepu. — Dobry Boże, naprawdę się namyślałaś przez te dwa dni! — Pani Williams zaniepokoiła się nie na żarty. Co prawda sama zasugerowała Jessie sprzedaż sklepu, lecz nawet przez moment nie przypuszczała, że dziewczyna weźmie to poważnie. Teraz czyniła sobie wyrzuty, że w dobrej wierze narobiła szkód. — Jesteś pewna, że dobrze robisz? — Absolutnie pewna. Po powrocie do miasta złożę Astrid propozycję kupna. — Kupi go, mogę się założyć. I nie powiem, żeby mnie to zmartwiło. Ale czy tobie nie będzie żal, dziecino? Włożyłaś w ten butik mnóstwo pracy i serca.

287

— Owszem, ale teraz to już przeszłość. Bagaż, który muszę z siebie zrzucić. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek tego żałowała. — Czy ta rudera w ogóle nadaje się do zamieszkania? — Owszem, pod warunkiem, że się ją porządnie... no, może nawet bardzo porządnie wyszoruje. — Skąd weźmiesz meble? — Będę mieszkać w śpiworze. — Jessie nie wydawała się tym zbyt przejęta. — Nie bądź śmieszna. Na strychu i w szopie mam trochę starych gratów. Bierz, co chcesz. Przynajmniej będzie ci wygodnie. — Uwiję sobie rozkoszne gniazdko. — Mam nadzieję. I Jessie... proszę, nie rób niczego zbyt pochopnie. Najpierw się dobrze zastanów. — A czy nie powinnam brać przykładu z cioci? Pani Williams nie zdążyła powstrzymać uśmiechu. — Nie. Ja prę do celu na przełaj, a dopiero potem latam za sobą płoty. I z pewnością nie będę zalecać takiej metody młodemu dziewczęciu. Choć przyznam szczerze, że będę ogromnie rada, jeżeli spędzisz tu lato. — A jeśli zostanę na dłużej? — O, wtedy na pewno zarygluję drzwi i będę strzelać z okna na piętrze, jeśli podejdziesz zbyt blisko!... Oczywiście, że będzie mi bardzo milo. Ale nawet Astrid nie odważyłabym się tu ściągnąć, choć jest od ciebie starsza. Pani Williams podejrzewała, że do jesieni Jessica będzie miała już serdecznie dość wiejskiej monotonii. Poza tym ów świeżo poznany Anglik wyglądał obiecująco. Nazajutrz Anglik zabrał Jessie na lunch, z którego wróciła w doskonałym humorze. Jego znajomi — spokojne małżeństwo po pięćdziesiątce — przyjęli ją z otwartym sercem, a na wieść, że w lecie będą mieli tak miłą sąsiadkę, byli wręcz zachwyceni. Prowadzili dom otwarty i Geoffrey także często u nich bywał. — Czuję, że tego lata będę tu często zaglądał — rzekł. — O? 288

— A tak tu daleko z San Francisco! Doprawdy, Jessico, mogłaś sobie znaleźć letni domek trochę bliżej miasta. Nie powiedziała mu, że zastanawia się nad przeprowadzeniem się tu na stałe. Uśmiechnęła się do tej myśli, wysiadając z porsche'a na żwirowym podjeździe cioci Beth. — A propos, panno Clarke, kiedy pani wraca do cywilizacji? Jessica drgnęła. Słowa „panno Clarke" zabrzmiały w jej uszach dziwnie... i trochę pusto. — Jutro — odparła. — Ja też jutro jadę do Los Angeles. Ale... — spojrzał na nią z chytrym uśmieszkiem — w środę będę w San Francisco. Co by pani powiedziała na wspólną kolację? — Będę zaszczycona. — Ja również — ujął ją pod rękę i podprowadził do drzwi, a miał przy tym nad wyraz poważną minę.

ROZDZIAŁ 32 Astrid była zaskoczona ofertą Jessie, natychmiast jednak zapaliła się do pomysłu. „Lady J." urzekła ją od pierwszego wejrzenia. — Jesteś pewna, że chcesz się pozbyć butiku? — Całkowicie. Jutro podam ci wartość księgową, porozmawiam z moim radcą prawnym i razem uzgodnimy cenę. Dwa dni później, po konsultacji z Philipem Waldem, cena została ostatecznie ustalona. Astrid nie wahała się ani chwili. Jej adwokat sporządził umowę i „Lady J." została sprzedana za kwotę osiemdziesięciu pięciu tysięcy dolarów. Jedynym drobiazgiem, który nieco ubódł Jessie, była zmiana nazwy na „Lady A." Cóż, pomyślała, klientkom nie zrobi to zbytniej różnicy, a sklep i tak już nie będzie taki sam. Należał odtąd do Astrid. Jego udział w życiu Jessie ostatecznie się zakończył.

289

Siedziały obie w kantorku, gdy do drzwi zastukała Katsuko z szerokim uśmiechem na twarzy. — Ktoś do ciebie, Jessie. Ktoś, na kogo przyjemnie spojrzeć. — O? — Jessie wyjrzała z biura i zobaczyła Geoffreya. — Witaj! — ucieszyła się, ruchem ręki zaprosiła go do środka i przedstawiła Astrid, wyjaśniając, że pani Williams jest jej matką. — Zna pan moją matkę? — Astrid zdziwiła się, że matka zataiła przed nią znajomość z takim mężczyzną. — Miałem zaszczyt poznać ją w ostatni weekend na ranczu. — Astrid domyślnie uniosła brwi, Geoffrey zaś dodał szybko: — Byłem w gościnie u sąsiadów pani Williams. Astrid raptem pojęła, dlaczego Jessie zamierza spędzić tam lato. Zaczęła się zastanawiać, czy zamiar sprzedaży sklepu nie wypłynął z tego samego źródła. Równocześnie jednak czuła, że brakuje jej części układanki. Pytania „gdzie?", „kiedy?", „jak?" cisnęły jej się na usta, lecz powstrzymała je widząc, jak ciepło Geoffrey spogląda na Jessikę. Przerwał jej rozmyślania, mówiąc: — Czy obie miłe panie dadzą się zaprosić na lunch? — uśmiechnął się przepraszająco do Katsuko, świadom, że ktoś musi doglądać interesu. W ogóle jego manierom trudno było cokolwiek zarzucić, czym Astrid była mile zaskoczona. Z czystej ciekawości omal nie dała się skusić, lecz doszła do wniosku, że Jessie mogłaby mieć do niej pretensje. Tymczasem Jessie stanowczo potrząsnęła głową. — Wykluczone. Omawiamy właśnie bardzo ważne sprawy i... — Litości, Jessie! — wpadła jej w słowo Astrid. — Naradę możemy skończyć później. Zresztą ja i tak muszę teraz wyskoczyć do miasta, bo mam coś do załatwienia — tu zerknęła z żalem na Geoffreya — a wy możecie w tym czasie zjeść lunch. Spotkamy się tutaj między drugą a wpół do trzeciej. — Powiedzmy, o wpół do trzeciej, pani Bonner — wtrącił Geoffrey.

290

Jessica spojrzała nań spod oka. Podobał jej się sposób, w jaki podejmował decyzje. Od razu było widać, że jest obyty ze sprawowaniem władzy. Nie czuła się tym zagrożona, przeciwnie: o wiele bardziej bezpieczna. Teraz, gdy już nie musiała trzymać nikogo za rączkę, jego względy i troska były miłym luksusem, nie czymś niezbędnym do życia. Różnica była znacząca i Jessie przyłapała się na rozważaniu, jak w takiej sytuacji czułaby się z Ianem. Prędko odsunęła od siebie tę myśl. Lunch upłynął im w milej atmosferze. Zjedli go pod parasolem na tarasie restauracji przy Union Street. Geoffrey opowiadał jej o sobie. Ukończył Eton, potem Cambridge, pasjonował się końmi, pilotował własny samolot, a zimą planował wyprawę do Afryki. Wydawał się nią zauroczony, Jessie zaś topniało serce, ilekroć się uśmiechał. — Muszę stwierdzić, Jessico, że tu, w mieście, wyglądasz całkiem inaczej. — To zdumiewające, jak bardzo człowiek się zmienia, kiedy choć trochę przyczesze włosy — roześmiała się na wspomnienie ich pierwszego spotkania. — Wyobraź sobie, że w mieście nawet noszę buty. — Doprawdy? Co za odmiana! Pozwól, niech sprawdzę. Sumiennie zajrzał pod stolik, gdzie zobaczył parę eleganckich zamszowych pantofli od Gucciego. Były w niemal identycznym kolorze co zamszowa spódnica, którą Jessie włożyła do jedwabnej łososiowej bluzki, Ian uwielbiał ją w tym kolorze i Jessie musiała się zmusić, by rano ją wciągnąć. W końcu wytłumaczyła sobie, że z powodu lana nie zrezygnuje z odcieni, w których jest jej do twarzy. — Bardzo ładnie wyglądasz w butach. Przy okazji dodam, że reszta też jest piękna. Jessie zarumieniła się. Geoffrey miał w sobie coś, co tak bardzo lubiła u lana... — O czym myślisz? — Zauważył cień, który przemknął jej po twarzy. — O niczym. — Wstydziłabyś się tak kłamać. Przez chwilę byłaś bardzo poważna, chyba nawet smutna.

291

— Skądże! — wyparła się zażenowana i stropiona, że jest aż tak spostrzegawczy. — Zastanawiałem się kiedyś, czy byłaś zamężna. Znaleźć kobietę taką jak ty, w dodatku wolną i do wzięcia, to doprawdy niesłychany zbieg okoliczności. Czy wyciągam zbyt pochopne wnioski? — Intrygowało go to od chwili, gdy ją ujrzał. — Może pochopne, ale trafne. Jestem przecież wolna i do wzięcia. Owszem, byłam mężatką. — Chwilami miała wrażenie, że Geoffrey czyta jej w myślach. — Masz dzieci? — uniósł jedną brew, przyglądając się jej z zaciekawieniem. — Nie. — To dobrze. — Dobrze? — zdziwiła się. — Nie lubisz dzieci? — Bardzo lubię. Cudze — uśmiechnął się bez skrępowania. — W gruncie rzeczy można mnie uznać za ideał wujka. Za to ojcem byłbym okropnym. — Dlaczego tak sądzisz? — Prowadzę zbyt ruchliwy tryb życia. I jestem zbyt wielkim egoistą. Kiedy kocham kobietę, nie zamierzam się nią dzielić, a dobra matka musi dzielić uczucia pomiędzy męża i dzieci. Być może sam mam w sobie zbyt wiele z dziecka. Chciałbym oglądać długie zachody słońca, nagle decydować się na kolację w Paryżu albo jeździć na narty do Szwajcarii bez trzech usmarkanych brzdąców, którzy drą mi się wniebogłosy w samochodzie. Mogę podać ci tysiąc powodów, a jeden bardziej egoistyczny od drugiego. Ale każdy szczery. Czy to cię gorszy? — zawiesił głos. Nie miał zamiaru się usprawiedliwiać, dawno bowiem przestał to robić, przyznawał jej wszakże prawo do własnego zdania. On już dawno podjął nieodwołalną decyzję. — Nie, nie gorszy mnie. W gruncie rzeczy sama zawsze tak uważałam... — Ale... — Słucham? — W tym, co powiedziałaś, zawisło jakieś „ale" — rzekł cicho.

292

— Czy ja wiem... — uśmiechnęła się. — Kiedyś wyznawałam bardzo zdecydowane poglądy, ale od tego czasu znacznie się zmieniłam. — Po rozwodzie człowiek zwykle się zmienia. Choć uznałbym za bardziej naturalne, gdybyś pragnęła teraz nieograniczonej swobody, a nie tęskniła za dziećmi. — Niekoniecznie. Zresztą moje obecne poglądy na temat macierzyństwa nie różnią się tak bardzo od dawnych. Po prostu zadaję sobie teraz więcej pytań. — Szczerze mówiąc, Jessie — Geoffrey delikatnie ujął jej dłoń — podejrzewam, że byłabyś o wiele szczęśliwsza bez dzieci. Mam wrażenie, że jesteś bardzo podobna do mnie: stanowcza, niezależna, wiesz, czego chcesz i lubisz to osiągać. Jakoś nie potrafię sobie wyobrazić, że rezygnujesz z tego wszystkiego dla rozwrzeszczanego malca w pieluszkach. — O Boże! — jęknęła Jessie, upiła łyk wina, po czym wybuchnęła śmiechem. Siedzieli już w restauracji ponad dwie godziny; przy sąsiednich stolikach dawno zmienili się goście. Jessikę zaskoczyła rozmowa o dzieciach, czuła jednak, że ta sprawa ma dla Geoffreya duże znaczenie i chce ją od razu wyjaśnić. Cóż, wyznawał te same poglądy, które ona głosiła przez ponad dziesięć lat. Zdawała sobie sprawę, że powinna już wracać do sklepu, domyślała się też, że i jemu zajmuje szczelnie wypełniony czas, lecz było tak przyjemnie, że nie chciała się jeszcze z nim rozstawać. — W przyszłym tygodniu lecę w interesach do Paryża. Może ci coś przywieźć, Jessico? — Ach, Paryż... — przymrużyła oczy z rozkoszą. — Poczekaj, niech pomyślę. Sacre Coeur... Cafe Flore... a na dokładkę może być Luwr. Niekoniecznie cały. — To mi się podoba. Lubię kobiety, które wiedzą, czego chcą. Może pojedziesz ze mną? — Chyba żartujesz? — W żadnym razie. Jadę tylko na dwa, najwyżej trzy dni. Na tak krótko możesz chyba wyrwać się z firmy? Naturalnie, że mogła, ale z nieznajomym? Bóg jeden wie, co to za człowiek... 293

— Cóż, wybierałam się w interesach do Nowego Jorku, tylko okazało się, że nie muszę... Paryż, powiadasz? — zamyśliła się. Po tych wszystkich idiotach, którzy pchali się do niej z łapami, trafiła na mężczyznę, który chciał ją zabrać do Paryża. — Nie... — Geoffrey zająknął się. Kiedy był zmieszany, przybywało mu wdzięku. — Nie musimy dzielić tego samego pokoju. Jeśli czułabyś się swobodniej... — Geoffreyu, jesteś aniołem. I przestań mnie namawiać, bo dam się skusić i zaniedbam to wszystko, co koniecznie muszę załatwić. Jestem naprawdę mile zaskoczona, lecz z przykrością muszę odmówić. Właściwie dlaczego uparła się, że nie pojedzie? Dlaczego ciągle czuła się tak, jakby zdradzała Iana? Paryż... Była przecież wolna, a Ian by się o tym nie dowiedział. I tak zresztą nigdy więcej go już nie zobaczy. Uśmiechnęła się do Geoffreya. — Jeszcze raz ci dziękuję, ale nie. — Szkoda. No cóż, poczekam, może zmienisz zdanie. Wiesz teraz, co miałem na myśli mówiąc o wypadach ad hoc do Paryża? Musiałbym wlec za sobą czwórkę dzieci i nianię albo zostawić je w domu i przez cały czas czuć wyrzuty sumienia. Bycie wujkiem jest o wiele łatwiejsze. Masz małych bratanków albo siostrzeńców? — Nie mam rodzeństwa. Mój brat zginął na wojnie. — Koreańskiej? — Geoffrey spojrzał na nią zmieszany. — W takim razie musiał być sporo od ciebie starszy. — Nie. W Wietnamie. — Ach, oczywiście. Co za głupiec ze mnie. To straszne. Byliście sobie bardzo bliscy? — Bardzo. Po jego śmierci zupełnie się załamałam. — Zdziwiła się, że mówi o tym tak spokojnie. Kilka ostatnich miesięcy zmieniło ją bardziej, niż przypuszczała. — Szczerze ci współczuję. Kiwnęła głową i uśmiechnęła się. — A ty masz rodzeństwo? 294

— Brata sztywniaka i dwie siostry wariatki. Ale bardzo sympatyczne wariatki. — Na pewno spędzasz dużo czasu w Europie. — Sporo. Kilka dni tu, potem kilka tam. Taki tryb życia najbardziej mi odpowiada. Ale, ale, Jessico, czy nie powinienem odwieźć cię do sklepu? Umówiłaś się z Astrid. — O Boże, zupełnie o tym zapomniałam! — Jessie z żalem spojrzała na zegarek. — Ty na pewno też masz dziś spotkania w interesach, a ja cię tu zatrzymuję. — Owszem — kiwnął głową z powagą i nagle wybuchnął śmiechem. — Nie, nie jestem z nikim umówiony, Jessico. Przyjechałem wyłącznie po to, żeby cię zobaczyć. — Co takiego? — speszyła się Jessie. — Spodziewam się, że nie masz mi tego za złe. — Nie, jestem po prostu zaskoczona... — Ciekawe, co to wszystko ma znaczyć, pomyślała. Przyjechał po to, żeby ni stąd, ni zowąd zaproponować jej wypad do Paryża? Do cholery, czy naprawdę każdemu się wydaje, że wystarczy postawić jej hamburgera i już można ją mieć? — Och, co za mina! — wyrwał ją z zamyślenia głos Geoffreya. — Jaka mina? — zaśmiała się z zażenowaniem, wystraszona, że może znów odgadł jej myśli. — Czy poczujesz się lepiej, jeśli ci powiem, że wynająłem już pokój w Huntingtonie? — Och, ty...! — trzepnęła go w ramię serwetką. — Ja wcale... — Owszem, i to było widać. — Nic podobnego! — A właśnie że tak! — Wobec tego przepraszam za swoje myśli. — Jessie zwiesiła głowę z udawaną pokorą.

295

— Chyba ci wybaczę. — Geoffrey wsunął pod talerz banknot o dużym nominale i podał jej żakiet. Odprowadził ją do sklepu, przez całą drogę żartując tak beztrosko, że Jessie pękała ze śmiechu. Astrid na jej widok uśmiechnęła się nieznacznie. Miło było znów oglądać Jessie w tak dobrym humorze, w dodatku pod rękę z mężczyzną. — O której po ciebie przyjść? — spytał. — Tutaj? — Odwykła już od tego, że ktoś może jej nadskakiwać, zapraszać ją do lokalu i odprowadzać. Kiedyś bardzo jej tego brakowało, a teraz czuła się tak, jakby po wielu miesiącach chodzenia na bosaka nagle miała włożyć buty. Nie wiedziała, jak ma się zachować. — Mogę zabrać cię stąd po pracy albo dać ci czas na odpoczynek i przyjść po ciebie do domu... jeśli oczywiście nie poczujesz się urażona — wykrzywił się zabawnie. — Tak chyba będzie najlepiej. — No to powiedzmy... o siódmej? Pójdziemy na kolację. — Świetnie. — Nagle wpadł jej do głowy pewien pomysł. — Nie znasz dobrze San Francisco, prawda? — Nie. Ale spodziewam się, że nie zabłądzę. — Wydawał się ubawiony jej zatroskaniem. — Co byś powiedział na wieczorną wycieczkę po mieście? — Z tobą? — Naturalnie. — Fantastyczny pomysł. — Świetnie. Gdzie będziesz około piątej? — W każdym miejscu, jakie mi wskażesz. — Wobec tego umówimy się o piątej pod hotelem „St. Francis". Pasuje? — Tak jest — zasalutował i zbiegł szybko ze schodków.

296

Szczegółów związanych z przekazaniem sklepu było całe mrowie, Jessie tymczasem za żadne skarby nie mogła się skupić. — Jessie? — Mhm? — podniosła głowę i napotkała złośliwy uśmieszek Astrid. — O cholera!... Przepraszam. — Czyżbyś była zakochana? — Nic podobnego. Ale to bardzo miły człowiek, nie sądzisz? — Z jakiegoś powodu pragnęła uzyskać aprobatę Astrid. — W każdym razie dobrze się prezentuje. Za piętnaście piąta Jessie zerwała się od biurka, wykonała piruet i spojrzała na zegarek. — Lecę. Umówiłam się z Ianem. — Złapała torebkę, przesłała Astrid całusa w powietrzu i znikła, nie zdając sobie sprawy z tego, co powiedziała. Astrid popatrzyła za nią i potrząsnęła głową. Myśl o Ianie zwarzyła radosny nastrój. Pod oknem śmignął zielony morgan, nabierając szybkości. To Jessie spieszyła na spotkanie z Geoffreyem.

ROZDZIAŁ 33 — Spóźniłam się? — Jessie wyskoczyła z samochodu ze zmartwioną miną. Po drodze utknęła w korku ulicznym i straciła sporo czasu. Geoffrey jednak nie był zniecierpliwiony; wyglądał raczej jak ktoś, kto spokojnie oczekuje przyjazdu miłego gościa. — Czekam tu od godziny — zaznaczył. — Łgarz. — Wielkie nieba! Cóż za obelga! — Nachylił się i delikatnie cmoknął ją w policzek. Bardzo lubiła takie drobne gesty: pozwalały się wzajemnie oswoić, zanim przyjaźń nie przerodzi się w coś głębszego.

297

Kiedy wsiedli do morgana, skierowała się w stronę Nob Hill. — Dokąd mnie zabierasz? — Tu i tam — odparła tajemniczo. Ze szczytu pokazała mu katedrę Łaski Pańskiej, Pacific Union Club oraz trzy najbardziej znane w mieście hotele. Później zjechali do Embarcadero, minęli budynek towarzystwa promowego i obejrzeli doki. Następnie ruszyli znów pod górę do placu Ghirardelli i na targ rybny, gdzie kupiła mu kubek świeżych krewetek z grubą kromką żytniego chleba. Geoffrey bawił się znakomicie. — Co za wycieczka! — powtarzał. Przyglądali się staruszkom grającym w kule na brzegu zatoki, po czym przenieśli się na przystań jachtklubu. Zrobili powolną rundę po najelegantszej dzielnicy, mijając wille, których architektura mogła wprawić w zachwyt lub osłupienie. W końcu schronili się w parku Golden Gate. Jessie dobrze wyliczyła czas: słońce chyliło się już ku zachodowi, a jego promienie kładły się na trawnikach, nadając im różowozłoty odcień. Była to jej ulubiona pora dnia. Spacerowali krętymi dróżkami wzdłuż nie kończących się kwiatowych rabat, mijali pluszczące kaskady, aż wreszcie obeszli dookoła mały staw i dotarli do herbaciarni, urządzonej w ogrodzie japońskim. — Jessico, jesteś doprawdy wspaniałą przewodniczką. — Do pańskich usług — dygnęła, a Geoffrey ze śmiechem objął ją ramieniem. Jessie miała uczucie, że zaczyna go lepiej poznawać. Podobały jej się jego reakcje, sposób myślenia, delikatne obejście. Pod wieloma względami był podobny do niej. Prezentował ten sam swobodny styl bycia i tę samą dążność do niezależności. Lubił swoją pracę i z pewnością nie cierpiał na brak gotówki. Był wspaniałym towarzyszem — przynajmniej na jakiś czas. Prócz tego potrafił okazywać czułość, ona zaś nauczyła się już przyjmować ją bez skrępowania. — Jak chciałabyś spędzić życie, Jessico? Popijali zieloną herbatę, przegryzając ją ryżowymi ciasteczkami. 298

— Czy ja wiem? Nęci mnie malowanie obrazów. — Naprawdę? — wydawał się zaskoczony. — Jesteś dobra? Głupio pytam, ale trudno mi się powstrzymać. Zwykle ci, którzy naprawdę mają talent, krygują się, że ich prace są nic nie warte, a najgorsi pacykarze twierdzą, że są genialni. — I w ten sposób zamknąłeś mi usta — zaśmiała się. — Nie mam pojęcia, czy moje obrazy są dobre, czy nie, ale wiem jedno: szalenie lubię malować. — Jaką technikę stosujesz? — Olej i akwarelę. Robię portrety, pejzaże. — Tak? Będziesz mi musiała je kiedyś pokazać. — W głosie Geoffreya zabrzmiała nutka rozbawienia, jakby nie brał jej poważnie. Kiedy przybierał ten ojcowski ton, czuła się jak mała dziewczynka. Dziwne, że teraz, gdy nareszcie dorosła, ktoś patrzył na nią czasem jak na dziecko. Nie była pewna, czy jeszcze chce być tak traktowana. Po zamknięciu herbaciarni powoli wrócili na parking. Geoffrey dopiero teraz zwrócił uwagę na jej wóz. — To prawdziwe cacko, Jessico, właściwie egzemplarz kolekcjonerski. Skąd go masz? — Wstyd się przyznać. Dostałam w prezencie — powiedziała z mimowolną dumą. — Wspaniały prezent — przyznał, zerkając na nią spod oka. Domyślał

się, że ofiarodawca odegrał

w jej życiu znaczącą rolę.

Przypuszczalnie był nim jej eks-mąż. Jessie nie należała do kobiet przyjmujących drogie prezenty od byle kogo, w to nie wątpił. Wyczuwał w niej nie tylko klasę, ale i doskonałe wychowanie. — Siedziałaś już za sterami samolotu? — zapytał. Potrząsnęła głową ze śmiechem. — A chciałabyś spróbować? — Mówisz serio?

299

— Oczywiście. Polecimy kiedyś razem. To nic trudnego, zobaczysz. Raz-dwa sama nauczysz się pilotażu. — Prześmieszny pomysł. Geoffrey był pełen prześmiesznych pomysłów i to właśnie się jej w nim podobało. Kolację zjedli w „L'Etoile" przy świecach i łagodnych dźwiękach pianina. Podano im chateaubrianda z truflami i sosem bearnaise, białe szparagi, sałatkę z endywii w delikatnej musztardowej zalewie i butelkę Mouton-Rotschild rocznik 1952. — Bardzo dobry rocznik — oznajmił Geoffrey z tą irytującą angielską pewnością siebie, okraszoną jednak ciepłym uśmiechem przeznaczonym wyłącznie dla Jessie. Potrafił stwarzać wokół nich atmosferę intymności, która wszakże nie była krępująca. Po kolacji poszli zatańczyć. Geoffrey był bez porównania lepszym tancerzem niż urzędnik bankowy, z którym ongiś umówiła ją Astrid. Ten wieczór w ogóle zostawiał w tyle wszystko, co przeżyła od lat. Tchnął romantyzmem, luksusem. Ekscytował. Wiele by dała za to, żeby trwał wiecznie. Geoffrey odprowadził ją do domu i pod drzwiami pierwszy raz naprawdę pocałował. Miał w sobie jakiś magnetyzm i Jessie przebiegł powolny, zmysłowy dreszcz. Odsunął się od niej z półuśmiechem przyczajonym w kąciku ust. — Jesteś cudowna, Jessico — rzekł. — Może masz ochotę wpaść na drinka? — Ton głosu Jessie zdradzał, iż nie jest pewna, czy chce go zaprosić. W duchu modliła się, aby odmówił. Na to było jeszcze za wcześnie, lecz... był taki pociągający, a ona tak zmęczona samotnością... — Nie jesteś jeszcze śpiąca? Już strasznie późno, młoda damo. Patrzył na nią tak łagodnie, tak czule, jak... jak Geoffrey. Uśmiechnęła się, wracając do rzeczywistości. — Nie, nie jestem senna — powiedziała. 300

Była za to spięta. Kiedy otwierała drzwi, Geoffrey uśmiechnął się nieznacznie. Nie miała się czego obawiać. Pragnął od niej o wiele więcej, niż mogłaby mu dać w ciągu jednej nocy. Czegoś więcej niż przelotny romans. Jessie zapaliła świece w dwóch lichtarzach i wyjęła z barku zgrabne koniakówki. — Co powiesz na koniak? — zapytała. — Z przyjemnością się napiję. Masz piękny dom. — W gruncie rzeczy wcale nie był tym zaskoczony. Jessie nie mogłaby otoczyć się tandetą. — W ogóle masz mnóstwo zalet — dodał. — Elegancję, styl, urodę, inteligencję... — I śliczne pierze, którym zaraz porosnę, jeżeli nie przestaniesz — wpadła mu w słowo. — Usiądź przy oknie, jest stąd ładny widok. — Niedługo będę szukał czegoś takiego — rzekł biorąc od niej koniakówkę. — Naprawdę? — zaśmiała się. — Myślałam, że historyjkę o przeprowadzce do San Francisco także wymyśliłeś. — Nie, to akurat jest prawdą — łobuzersko mrugnął do niej. — Trudno znaleźć taki dom jak ten? — Chcesz kupić czy wynająć? — To zależy — zajrzał jej w oczy. — Może wynajmę ci swój na lato. — Serio? — Nie. — Jej oczy nagle posmutniały. — Nie byłbyś tu szczęśliwy. Ona także czułaby się niezręcznie, wpuszczając go do domu, który dzieliła z Ianem. — A czy ty jesteś tu szczęśliwa, Jessico? — Ja inaczej na to patrzę. — Jessie podniosła na niego oczy. Geoffreya zdumiał zawarty w nich ból, który nagle dodał jej lat. — Dla mnie to już po prostu zwykły dom. Dach, kilka pokoi, adres... Reszta przestała istnieć. — Wobec tego powinnaś zmienić lokum. Może znajdziemy... to jest, znajdę coś większego. Myślałaś o sprzedaży? — Nie, raczej o wynajęciu. Nie jestem właścicielką całego domu. 301

— Rozumiem. — Geoffrey upił koniaku i znów się uśmiechnął. — Muszę już iść, Jessico, inaczej jutro będziesz nieprzytomna. Czy bywasz bardzo zajęta przy śniadaniu? — Rzadko — uśmiechnęła się z rozbawieniem. — Wobec tego zjedzmy razem śniadanie w jakiejś miłej knajpce, zanim odlecę do Los Angeles. Przyjadę po ciebie taksówką. Wolałaby zjeść je nago przy stole w kuchni albo zanieść mu do łóżka miskę truskawek ze śmietaną. Oczyma duszy widziała go jednak w jedwabnej piżamie, szlafroku i z marsem na twarzy — chociaż równocześnie miał w sobie coś bardzo zmysłowego. — Co zwykle jadasz na śniadanie? — Nagle poczuła, że jest to dla niej istotne. — Na śniadanie? — powtórzył z rozbawieniem. — Zwykle coś lekkiego. Jajko sadzone, żytnią grzankę, herbatę. — To wszystko? Bez bekonu? Bez papai? Bez bagietek i gofrów? Tylko żytnią grzankę i jajko? Fuj! Geoffrey ryknął śmiechem. — A co ty jadasz, moja panno? Jakieś egzotyczne specjały? — Świeże bułeczki z masłem orzechowym i konfiturą z moreli. Albo bajgie z twarożkiem i dżemem z guawy. Sok pomarańczowy. Bekon. Omlety. Mus jabłkowy, chrupki bananowe... — popuściła wodze wyobraźni. — Codziennie? — Ma się rozumieć. — Jessie próbowała zachować powagę, lecz bez skutku. — Nie wierzę. — I masz rację... chociaż ser i masło orzechowe to rzeczywiście żelazne pozycje menu. Lubisz masło orzechowe? — Niespecjalnie. Smakuje jak mokry cement. — Dużo się go najadłeś? — spytała z zainteresowaniem. — Czego? — Mokrego cementu. 302

— Naturalnie. Najlepszy jest na cienkich pszennych grzankach. Jeśli obiecasz, że zjesz ze mną śniadanie, postaram się o rogaliki z masłem orzechowym. Umowa stoi? — Stoi. — Jessie zrzuciła buty i podwinęła pod siebie nogi. Przypominała teraz dawną Jessie. Kiedy zaczęła rozmowę o komiksach, Geoffrey nagle spoważniał i przerwał zabawę. — Podobasz mi się, Jessie — rzekł, wpatrując się w kieliszek. — Bardzo cię polubiłem. Zaskoczył ją i wzruszył tym bezpośrednim wyznaniem. Jego sposób bycia był przedziwną mieszaniną oficjalnej powagi i ciepła. Nie przypuszczała, że takie połączenie w ogóle jest możliwe, ale widocznie Geoffrey potrafił je osiągnąć. — Ja też cię lubię. Siedzieli naprzeciw siebie bez ruchu. Geoffrey nie chciał wywierać na nią nacisku. Zdawał sobie sprawę, że ma do czynienia z kobietą, do której zbliżać się należy powoli i rozważnie. — Nie mówiłaś mi nigdy o swojej przeszłości, ale mam wrażenie, że wiele wycierpiałaś — powiedział. — Dlaczego tak myślisz? — Wyczuwam to w twoim milczeniu. Czasami się wycofujesz, odgradzasz wysokim murem. Przysięgam ci, Jessico, zrobię co w mojej mocy, żeby cię nie skrzywdzić. Podniosła wzrok, zastanawiając się w duchu, jak często ludzie łamią takie przysięgi. On też o tym wiedział. I z całych sił pragnął jej dowieść, że potrafi dotrzymać słowa.

ROZDZIAŁ 34 Nazajutrz Jessie zjawiła się w sklepie około południa. Nie musiała już rano pędzić do pracy, z czego w głębi ducha była zadowolona.

303

— Jak się udał wieczór? — zagadnęła ją Astrid. — Wspaniale. — Jessie była jeszcze pod wrażeniem śniadania z Geoffreyem w „Top of the Mark". — Było nadzwyczaj miło — dokończyła z promiennym i troszkę tajemniczym uśmiechem. — Twój przyjaciel też jest „nadzwyczaj" miły. — No, no, mamuśko! Czyżby cię przekupił? Astrid wybuchnęła śmiechem. — Nie musiał, sam się znakomicie reklamuje. Powiedz, jesteś zakochana? — dokończyła poważniej. — Szczerze? Nie. Ale bardzo go lubię. Już dawno nie spotkałam mężczyzny jego pokroju. — Daj mu szansę. Reszta przyjdzie później. Jessie kiwnęła głową i zaczęła przeglądać swoją część korespondencji. Źle się czuła w butiku, który już do niej nie należał. Przypominało to trochę przedłużanie agonii. Miała już ochotę pożegnać się z „Lady J." i wyjechać z miasta. Ot, jeszcze jeden rozwód. W poczcie był kolejny list od Iana. Jessie obróciła go w palcach i odłożyła na bok. Astrid zerknęła na nią z zaciekawieniem. Zauważywszy jej spojrzenie, Jessie wzruszyła ramionami. — Chyba jednak powinnam do niego napisać i podziękować mu za samochód. Rozmawiałam o tym niedawno z twoją mamą. — I co powiedziała? — Nic takiego — ucięła Jessie. Biała koperta przeleżała na biurku cały dzień. Wychodząc Jessie wrzuciła ją do kosza. Następne dwa dni zajęły im spotkania z prawnikami i ustalenie ostatecznych szczegółów. W sobotę rano Jessie odwiedziła trzech pośredników, by zgłosić dom do wynajęcia na lato. Zależało jej na starannym doborze lokatorów — zostawiała

304

przecież cale wyposażenie. Gabinet Iana miał pozostać zamknięty. Czuła, że jest mu to winna. W niedzielę przed północą nareszcie usiadła, by do niego napisać. Przelanie na papier paru zdawkowych fraz zajęło jej prawie cztery godziny. Pięć dni później dom wynajęto na półtora miesiąca, a Jessie zaczęła się przygotowywać do wyjazdu. Geoffrey dzwonił co dwa dni, chciał ją odwiedzić i nawet zapraszał na weekend do Los Angeles, lecz była zbyt zajęta. Nie miała dla niego czasu, ponadto czuła, że musi zerwać ostatnie więzy łączące ją z przeszłością, by przyjść do niego tak wolna i czysta, jakby narodziła się na nowo. Do butiku zaglądała coraz rzadziej, i to tylko na wyraźną prośbę Astrid. Jej pomoc była już niepotrzebna, Astrid i Katsuko bowiem doskonale radziły sobie same. Robotnicy zmienili szyld, do klientek rozesłano zawiadomienia o zmianie nazwy butiku. Jessie było trochę przykro, powiedziała sobie jednak, że każda zmiana sprawia człowiekowi ból, zwłaszcza jeśli jest to zmiana na lepsze. Nie było sensu oglądać się za siebie, należało się raczej zastanowić, co teraz ze sobą pocznie. Będzie malować, owszem, ale jak długo? Nie miała ambicji stać się następną amatorką przyjętą do grona zawodowców. Podświadomie czuła, że los sam podsunie jej rozwiązanie. Geoffrey?... Tak, być może właśnie on. Starannie spakowała wszystkie osobiste skarby, z których każdy stanowił bolesną pamiątkę przeszłości. Papiery Iana spoczęły w gabinecie, grzbiety jej książeczek czekowych, poskładane równo w pudełku, wylądowały w piwnicy. Dawne czasy, starannie zasypane naftaliną, powędrowały do lamusa. W piątek po południu po raz ostatni odwiedziła Astrid w butiku. W biurze wisiał przepiękny nowy obraz. Tak, Astrid miała sklep, a ona pieniądze. Pieniądze... Zadziwiające, jak mało teraz dla niej znaczyły. Jeszcze pół roku temu gotowa była żebrać o jedną dziesiątą tej sumy, a teraz... nie miała co z nimi zrobić. Rachunki zostały popłacone, Ian odszedł, ona zaś nie miała wielkich potrzeb. Jeszcze nie uświadamiała sobie, że zrobiła dobry interes. Miała uczucie, że sprzedała własne dziecko, wyrzekła się jedynego, co dzięki niej się zrodziło. 305

— Poczta dla szanownej pani — Astrid z uśmiechem wręczyła jej kilka listów. Promieniała radością i wyglądała jeszcze młodziej niż wtedy, gdy się poznały. Trudno było uwierzyć, że skończyła czterdzieści trzy lata. Cóż, Jessie dobiegała już trzydziestu dwóch. Czas leciał. — Dzięki. — Jessie wepchnęła listy do kieszeni, odkładając czytanie na później. — No cóż... Właściwie jestem gotowa do wyjazdu. — I pewnie już tęsknisz za domem — domyśliła się Astrid. Poszły razem na lunch, obficie zakrapiany białym winem, które wreszcie pozwoliło Jessie trochę się odprężyć. Wróciła do domu w zupełnie innym nastroju. Otwarła okno i usiadła w plamie słońca na podłodze salonu, gdzie tak często dawniej przesiadywała z Ianem. Oczyma duszy widziała go rozpartego na sofie, przysłuchującego się jej opowieściom o butiku lub perorującego z zapałem na temat jakiegoś błyskotliwego sformułowania, które umieścił w ukończonym ostatnio rozdziale. Tęskniła za rozmowami o tym, co było ich pasją. Brakowało jej śmiechu i wygłupów, i zimowych wieczorów spędzanych przy kominku. Geoffrey mógł ją zabierać do najlepszych restauracji i wozić po całym świecie, lecz nie potrafił wyjąć jej drzazgi z pięty i podrapać pod łopatką tam, gdzie najbardziej swędziało. To nie Geoffrey był przy niej, kiedy zginął Jake. Próbując go przykroić na obraz i podobieństwo Iana, popełniłaby straszny błąd. Wyglądając przez okno na lśniącą zatokę, przypomniała sobie o listach, które dała jej Astrid. Sięgnęła pospiesznie do kieszeni żakietu, łudząc się nadzieją... Tak, znajoma biała koperta też tam była. Rozerwała ją drżącymi rękoma. ...piszę je właściwie dla siebie; jakbym gwizdał w ciemności albo gadał do lustra. Wiem, że ich nie czytasz. Za dobrze Cię znam. Rach, trach, i do kosza. Uśmiechnęła się przez łzy. Rzeczywiście dobrze ją znał. Nie masz pojęcia, ile dla mnie znaczyło tych kilka linijek. „Drogi Panie Clarke, dziękuję za uroczy samochodzik. Właśnie rozglądałam się za czymś pod kolor do

306

nowego kapelusza..." Dokładnie w tym tonie mogłabyś pisać do najlepszej przyjaciółki swojej babci, ale cieszę się, że znów jeździsz morganem. Z kim teraz jesteś, Najdroższa? Kto trzyma Cię za rękę? rozśmiesza? tuli, kiedy płaczesz? (Wyglądasz wtedy okropnie, ale wiele bym dał za ten widok). Obojętne, kim on jest, masz do tego prawo, choć chętnie bym Ci go odmówił, bo serce mi krwawi i krzyczałbym wniebogłosy. Cóż mogę powiedzieć? Nic poza tym, ze życzę Ci szczęścia i... że nadal Cię kocham. Teraz, kiedy skończyłem książkę, miałem czas na przemyślenia. Zastanawiałem się nad sobą, nad Tobą, nad nami — także w kategoriach władzy i pieniędzy. Ucieszyłaby Cię wieść o zmianach, jakie we mnie zaszły. Chyba wreszcie dorosłem. Więzienie to twarda szkoła życia, Jessie, życie zaś jest o wiele pełniejsze — i prostsze — niż nam się wydaje, a przynajmniej może takie być. Paradoksalnie moje życie jest teraz pełne i równocześnie puste, bo nie ma w nim Ciebie. Kochana, nieznośna Jessie, wciąż za Tobą tęsknię. Odejdź z moich myśli albo wróć. Wiem, że tego nie zrobisz, i nie mam do Ciebie żalu. Zastanawiam się tylko, jak by się to potoczyło, gdybym tamtego feralnego dnia nie odszedł, zostawiając Cię ze słuchawką w dłoni i tym wyrazem twarzy... Choć pewnie się mylę, takie sprawy nie są kwestią jednej awantury. Oboje płacimy za dawne grzechy — bo wiem, że Ty też odczuwasz ból. A może jesteś wolna jak ptak i nic Cię to nie obchodzi?... Myślę, że z czasem oswoję się z tą koszmarną pustką, chociaż nie jestem pewien, czy mi na tym zależy. Tyle dobrych lat obróciło się w proch, a ja wciąż mam Ciebie przed oczyma. Dotykam Twoich włosów i uśmiecham się. Może idąc własną drogą czujesz czasem mój uśmiech? Idź w pokoju. Najmilsza, i uważaj na jaszczurki i mrówki. One nie zrobią Ci krzywdy, za to sąsiedzi mogą wezwać policję, kiedy posłyszą Twój wrzask. Najlepiej trzymaj pod ręką lakier w sprayu i niczym się nie przejmuj. Twój na zawsze Ian. Jessie roześmiała się na wspomnienie jaszczurki, którą próbowała spłoszyć lakierem do włosów w hotelowym pokoju na Florydzie. Gad siedział nieporuszony, 307

za to oni musieli się ewakuować, bo nie było czym oddychać. I mrówki... Zawsze potwornie się ich bała, bała się ich tak jak... samotności. Może łatwiej je zniesie teraz, kiedy umie już być sama? Wszystko było łatwiej znieść od tęsknoty za nim, za jego głosem, ruchem ręki mierzwiącej jej czuprynę, za spojrzeniem, które mówiło, że przy nim jest bezpieczna. Bez namysłu sięgnęła po papier i pióro i zaczęła opisywać swój dom na wsi, korzystając z jego uwag na temat techniki literackiej. Chciała w pełni odmalować Ianowi tonący w chwastach wiktoriański splendor, a także własną wizję jego odnowy, która z pewnością zajmie jej sporo czasu. Podała mu nowy adres, wyjaśniając, że wynajęła dom w San Francisco spokojnemu małżeństwu bez dzieci, psów i kotów. Zapewniła go, że jego gabinet jest zamknięty na cztery spusty i nikt nie będzie mu buszował w notatkach. Miała uczucie, że pisze do dobrego przyjaciela, który odezwał się nagle po długiej nieobecności. Kiedy wyszła wrzucić list do skrzynki pocztowej na rogu, zauważyła nadjeżdżającą Astrid. — Co robisz wieczorem, Jessie? — zawołała, przystając przy krawężniku. — Może zjadłybyśmy razem kolację? — Coś takiego? Czyżby wyjątkowo miała pani wolny wieczór, pani Bonner? Jestem zdumiona! — roześmiała się Jessie. Nareszcie czuła się szczęśliwa. Wyjazd, który wydawał się jej tak brutalnym, ostatecznym pociągnięciem, teraz stał się najlepszym rozwiązaniem. Dzięki niemu po tak długim czasie odzyskała utraconą duszę. Duszę, w której wciąż mieszkała jakaś cząstka Iana. — Zgadłaś, mądralo. Mam wolny wieczór i straszliwą ochotę na spaghetti. Jak ci idzie pakowanie? — Już skończyłam. Spaghetti, powiadasz? Świetny pomysł. Zjadły je w gwarnej restauracji „Vanessi", po czym przeniosły się do ulicznej kawiarenki. Sącząc cappucino, obserwowały turystów, którzy już zaczęli pojawiać się w mieście. W powietrzu czuło się lato. — Jak nastrój, Jessico? Co odczuwasz: żal, strach czy radość? 308

— W związku z wyjazdem? Chyba wszystko po trochu. Mam uczucie, jakbym na zawsze opuszczała dom... I Iana, dodała w duchu. Pakowanie niezliczonych drobiazgów poruszyło w niej emocje, które na zawsze powinny były zostać pogrzebane. Rozdzieliła ich dobra doczesne tak, by w razie sprzedaży domu łatwo było je zabrać. Ona i jej mąż nie jechali już na jednym wózku. — Będziesz miała mnóstwo pracy — zauważyła Astrid. — Mama mówi, że ta rudera jest w strasznym stanie. — To się niedługo zmieni — w głosie Jessie zabrzmiała duma. Już była zakochana w swojej wiejskiej rezydencji. — Przed wyjazdem do Europy wpadnę cię odwiedzić. — Będzie mi bardzo miło — uśmiechnęła się Jessie. Ciężar, który od tak dawna przytłaczał jej barki, gdzieś się rozwiał. Czuła się jak po wyleczeniu zęba, który nie przyprawiał co prawda o męki, niemniej bez ustanku ćmił. — Cieszę się, że jesteś szczęśliwa. Miałam wyrzuty sumienia, że namówiłam cię do sprzedaży sklepu. — Astrid spojrzała na nią niepewnie. — Niepotrzebnie się martwiłaś — roześmiała się Jessie, głaszcząc przyjaciółkę po ręce. — Dobrze, że go sprzedałam. Dobrze i dla ciebie, i dla mnie, nawet jeśli w pierwszej chwili było mi trochę żal. Chyba już z niego wyrosłam. Bardzo się ostatnio zmieniłam. Astrid pokiwała głową. — Zauważyłam. Mam nadzieję że teraz będzie ci łatwiej. — Ja też mam taką nadzieję — szepnęła nieśmiało Jessie. Ta pogawędka przypominała powojenne spotkanie dwóch towarzyszy broni, którzy prócz odkurzonych wspomnień nie mają wiele tematów do rozmowy. Razem przeszły długą drogę. Astrid zdobyła to, czego pragnęła, Jessie zaś nauczyła się pokładać wiarę w przeznaczenie. — Widziałaś się ostatnio z Geoffreyem? 309

— Dzwonił, żeby powiedzieć, że wpadnie do mnie na wieś. Geoffrey był człowiekiem taktownym. Domyślił się, że na razie woli być sama. Piętnaście po dziewiątej następnego ranka rozległ się dzwonek do drzwi. Walizki były już spakowane, a Jessie po raz ostatni zmywała naczynia, wyglądając przez okno. Chciała zatrzymać w pamięci ten widok. Czuła się identycznie jak w dniu, gdy wyjeżdżała do college'u — tyle że dziś towarzyszyło jej dziwne wrażenie, iż wyjeżdża na zawsze. Dzwonek odezwał się ponownie, otarła więc mokre ręce o dżinsy, odrzuciła włosy z czoła i pobiegła do holu boso, w rozchełstanej koszuli — taka właśnie, jaką najbardziej lubił ją Ian. Cała Jessie. — Kto tam? — Była pewna, że to Astrid lub Katsuko wpadła się pożegnać, tym razem na wesoło, bo poprzedniego dnia w sklepie wszystkie się popłakały. — Inspektor Houghton. Jessie skamieniała. Po chwili drżącymi palcami odciągnęła zasuwę. Wakacyjny nastrój nagle prysł; po raz pierwszy od kilku miesięcy znów się bała. Zdumiewające, jak szybko doścignęła ją przeszłość. Miesiącami odbudowywała swoje życie od podstaw, a wystarczył jeden dzwonek do drzwi, by wszystko legło w gruzach. — Słucham? — jej twarz stężała w maskę, oczy przypominały twardy, omszały kamień. — Dzień dobry. To... hm... to nie jest oficjalna wizyta. Znalazłem w depozycie spodnie pani męża. Pomyślałem, że je pani podrzucę i przy okazji spytam, jak się pani miewa. — Dobrze. Dziękuję. Wręczył jej dużą papierową torbę, zerkając z zaciekawieniem na stojące w holu walizy. — Wyjeżdża pani? Drań. Nie miał prawa pytać, nie miał prawa w ogóle się tu pokazywać! Jessie skinęła głową i wbiła wzrok w ziemię. Zapewne był to odpowiedni moment, by zakończyć wojnę i wyciągnąć rękę do zgody, czuła jednak, że nie jest do tego zdolna. 310

Strach i nienawiść zalały ją gwałtowną falą. Nie wiedziała, czy rzucić się na niego z pięściami, czy też bezradnie osunąć na ziemię i wybuchnąć płaczem. — Po co pan tu przyszedł? — spytała bez ogródek. Na jej twarzy odbił się ból i Houghton spuścił oczy. Zrozumiał, że ulegając dręczącej go od dawna chęci, by znów ją zobaczyć, popełnił głupstwo. — Hm... znalazłem spodnie pani męża w depozycie — powtórzył. — Pomyślałem... — Co? Co pan pomyślał? — podniosła głos. — Że będą mu potrzebne w najbliższej przyszłości? Czyżby w więzieniach przestało się nosić drelichy? Widzę, że zbyt długo tam nie zaglądałam, nie jestem na bieżąco. Natychmiast

pożałowała

tych

stów.

W

oczach

Houghtona

mignęło

zainteresowanie. Hiena. — A co? Pojawiły się problemy? — Co to pana obchodzi? — Może rzeczywiście mnie obchodzi? Może jest mi pani żal? Tak pani w niego wierzyła... Teraz już pani wie, że była w błędzie? — Myli się pan. — Ława przysięgłych rozstrzygnęła sprawę. — Nie dla mnie. — Miała ochotę go uderzyć. — Ułożyła sobie pani życie? — Dlaczego pan pyta, inspektorze? — Z ciekawości. Ciekawość! Dobre sobie! Widać było, że sperma uderza mu do głowy. — A więc przygnała tu pana ciekawość, czy rozeszłam się z mężem? Wierzę, że sprawiłoby to panu najwyższą przyjemność! — zacisnęła pięści i nagle jej strach się rozwiał. Mogła go teraz zabić, wyrzucić lub zignorować, bo już się nie bała. Konfrontacja przyniosła jej ulgę. Przymknęła oczy, a kiedy je otworzyła, malowało

311

się w nich tyle cierpienia, że Houghton drgnął. Poczuł się gorzej, niż gdyby dała mu po twarzy. — O której pani wyjeżdża? Może dałaby się pani zaprosić na lunch? Jessie powoli pokręciła głową i nagle po jej policzkach zaczęły się toczyć łzy. Płynęły bezgłośnie, zmywając cały ból, strach i gniew, jakie nagromadziły się w niej w ciągu tego roku. — Chce mnie pan zaprosić na lunch, inspektorze? — spytała cicho. — Porozmawiać o dawnych dobrych czasach? Wyjeżdżam z miasta, żeby uciec od tego koszmaru, nie żeby go celebrować. — Przycisnęła dłoń do czoła, próbując się uspokoić. Kiedy otworzyła oczy, Houghtona już nie było. Posłyszała trzask zamykanych drzwiczek i w chwilę później zielony sedan zniknął za rogiem. Spodnie miały wycięte w kroku duże dziury. Policyjne laboratorium pobrało z nich próbki spermy. Przypomniał jej się Ian w białych kalesonach, w których ujrzała go pierwszy raz w więzieniu. Doprawdy, świetny prezent na pożegnanie. Jeszcze raz uderzyła ją słuszność decyzji o wyjeździe. Gdyby tu została, to wszystko zostałoby wraz z nią. Nigdy nie przestałaby się zastanawiać, kiedy Houghton znów się pojawi. A tak uwolniła się od niego, od Iana i tego koszmarnego procesu. Musiała się od nich uwolnić. Nie każde zło obraca się na dobre. To było zabójcze, toczyło ją jak rak. Teraz nie żywiła już żalu do nikogo. Rozejrzała się po pokoju. On też nie należał już do niej. Mogła wyrzucić to wszystko na śmietnik wraz ze spodniami, które wciąż trzymała w ręku. Była wolna.

ROZDZIAŁ 35 Rozstanie z San Francisco przyszło jej łatwiej, niż się spodziewała. Po wizycie Houghtona napiła się herbaty, skończyła myć naczynia, włożyła buty i po raz ostatni sprawdziła, czy wszystkie okna są porządnie zamknięte. Potem wsiadła do samochodu i ruszyła przed siebie, nie pozwalając sobie na myślenie.

312

Podróż upłynęła jej szybko. Czuła się znów młoda i odważna, kiedy zaś zobaczyła, co w tym czasie zdziałała ciocia Beth, wzruszenie ścisnęło ją za gardło. Dom był porządnie wysprzątany, a śpiwór, który zostawiła tu poprzednim razem, okazał się niepotrzebny. W sypialni stało wąskie staroświeckie łóżko, okryte patchworkową kołdrą — tą samą, pod którą sypiała u Bethanie. W kącie ujrzała wiktoriańskie biureczko, pokój zaś oświetlały dwie lampy naftowe. Spiżarnia pełna była prowiantu, w salonie stał duży stół, dwa fotele na biegunach i szerokie wygodne krzesło. Wszędzie rozstawione były świece, a obok kominka leżał suty zapas drewna. Miała wszystko, czego potrzebowała. Pierwszy wieczór spędziła sama, jak sobie już dawno wymarzyła. Wędrowała ze świecą z pokoju do pokoju, czując smak niecodziennej przygody. Była jak nowo narodzona. Nazajutrz Bethanie zaprosiła ją na kolację. — I jak ci się podoba nowe lokum? Nie tęsknisz jeszcze za miastem? — zachichotała. — Skądże! Gotowa jestem zostać tu na zawsze. A dzięki cioci moja chałupina nie ma sobie równych. — O, czeka cię jeszcze sporo pracy, zanim rzeczywiście zrobi się tam przytulnie. Okazało się to nie takie trudne po rozpakowaniu dwóch skrzyń, które Jessie przesłała pocztą. Były w nich fotografie, książki, narzuty i lichtarze, portret lana i najrozmaitsze ukochane drobiazgi. Jeszcze przed końcem tygodnia dodała do nich dwa niskie stoliki, zakupione na licytacji, oraz owalny szydełkowy dywanik. Razem robiły znakomite wrażenie. Z dnia na dzień przybywało kwiatów w doniczkach i cały dom nabierał wyrazu. Przybory do malowania leżały na razie w kącie. Jessie nie miała na to czasu. Syn zarządcy rancza cioci Beth poświęcił weekend na skoszenie trawnika i oczyszczenie go z chwastów. Przy okazji znaleźli na tyłach domu wyszczerbioną kamienną donicę. Jessie marzyła o huśtawce. Właściwie o dwóch: jednej 313

zawieszonej wysoko na drzewie, gdzie można by się bujać aż pod samo niebo, oglądając zachód słońca, i drugiej na ganku — szerokiej, kołyszącej się powoli tam i z powrotem, takiej, na jakiej ciepłymi wieczorami siadują młode pary zapatrzone w siebie, jakby poza nimi na świecie nie było nikogo. W sobotę rano dostała list od Iana. Wyobrażam sobie Ciebie, moja ty śmieszna dziewczyno, z kurzem we włosach i smugą sadzy na nosie, promieniejącą z dumy na mysi, ze dzięki Tobie z chaosu wyłania się nowy ład. Widzę Cię bosą, z pędem kukurydzy w zębach. A może wciąż nosisz buty od Gucciego i potykasz się w nich na wybojach? Opowiedz mi o sobie. Dom znam już tak dóbr ze, jakbym w nim był, choć trudno mi uwierzyć, byś czuła się szczęśliwa śpiąc w śpiworze na gołej podłodze. Bo chyba nie powiesz, ze masz już perskie dywany? Cieszę się wraz z Tobą, mimo że wiadomość o sklepie bardzo mnie zaskoczyła. Co zrobisz z taką masą forsy? Dochodzą mnie słuchy, że ktoś zamierza nakręcić film na podstawie mojej książki. Traktuję to z przymrużeniem oka i Ty też zbytnio się nie ekscytuj. Często mówi się o różnych planach, ale jakoś rzadko się je realizuje. Chociaż, z drugiej strony, tak samo nie sądziłem, że jednak | pozbędziesz się butiku. Nie brakuje Ci go? Cóż, pora zakosztować czegoś nowego — podróżować, malować, upiększać ten pałac, w którym rozgościłaś się na lato — a może i na dłużej? Z tonu Twojego listu wywnioskowałem, że zdążyłaś już pokochać ten dom, całą okolicę i ciocię Beth na dodatek. Musi być niesamowitą kobietą. A jak tam mrówki? Trzymają się z daleka? Czy też wszystkie pysznią się błyszczącą powloką z witaminizowanego lakieru do włosów?... Zaśmiała się i usiadła przy stole, by mu napisać o swoich nowych nabytkach. Po co miał się martwić, że śpi na podłodze? Była zdumiona, kiedy się okazało, że zapisała ponad sześć stron drobnym maczkiem. Kiedy zamknęła kopertę i nakleiła znaczek, było już prawie ciemno. Zmusiła do posłuszeństwa stary węglowy piec, ugotowała kolację i wcześnie

314

położyła się spać. Rano wstała skoro świt, pojechała do miasta, by nadać list, a w drodze powrotnej wstąpiła do cioci Beth na kawę. Popołudnie spędziła na ganku ze szkicownikiem. W spodniach od dresu i czerwonej trykotowej koszulce czuła się jak starsza siostra Hucka Finna. Pogoda była cudowna, słońce świeciło jej prosto w twarz, a ściągnięte na czubku głowy włosy otaczały ją kędzierzawą aureolą cienkiej złotej przędzy. — Dzień dobry, mademoiselle — rozległ się czyjś głos. Jessie zerwała się na równe nogi, upuszczając szkicownik. Myślała, że jest sama. Kiedy podniosła wzrok, zobaczyła Geoffreya. Roześmiała się radośnie i zeskoczyła ze schodków, lądując w jego ramionach. Geoffrey pochylił się, podniósł szkicownik i zajrzał do niego. — Mój Boże, ty rzeczywiście masz talent! — wykrzyknął. — Ale najważniejsze jest to, że cię uwielbiam. Wyglądasz cudownie! — Na bosaka! — zaśmiała się, nie spiesząc się zbytnio, by uwolnić się z jego objęć. — Właśnie tak. Wyglądałaś zupełnie tak samo, kiedy zobaczyłem cię pierwszy raz. Powiadam ci, jak nimfa! — O nieba! — Zaprosisz mnie do środka czy nadal zamierzasz trzymać mnie na dystans? — Naturalnie, że nie! — roześmiała się i majestatycznym gestem wskazała drzwi. — Proszę na pokoje! — Chwileczkę... — przyciągnął ją i pocałował. — Teraz jestem gotów obejrzeć twój pałac. Przyjrzała mu się krytycznie. — Jeszcze nie. — Nie? — zdziwił się. — Dlaczego? — Najpierw zdejmij krawat. — Już? — zaśmiał się.

315

— Natychmiast. — Patrząc, jak ściąga krawat, który zgodnie z jej przypuszczeniem pochodził od Diora, dorzuciła: — Obiecuję, że nikomu nie powiem. — Słowo honoru? — Słowo honoru — uniosła rękę, a on pocałował ją w sam środek dłoni. — O, to było miłe! — Kokietka!... Co teraz? — Ściągaj marynarkę. — Jesteś niemożliwa — westchnął, zdjął jednak marynarkę, przerzucił ją przez ramię i złożył przed Jessie głęboki ukłon. — Zadowolona, milady? — Całkowicie. — odparła, naśladując jego akcent ku uciesze obojga. Wstrzymując oddech prowadziła go z pokoju do pokoju. Tak bardzo jej zależało, by polubił ten dom, który tyle dla niej znaczył! Symbolizował wielką przemianę w jej życiu. Wciąż jeszcze trochę zionął pustką, lecz to właśnie jej się podobało. Nareszcie miała wokół siebie wolną przestrzeń, którą mogła zagospodarować od nowa. — I co o tym myślisz? — Nie jest zbytnio zagracony, prawda? — zachichotał i widząc jej minę, dodał: — No dobrze już, dobrze, Jessico, nie obrażaj się. Jest śliczny. Wymarzony na lato. Na lato? A na całe życie? Nie mówiła mu jeszcze, że chce się tu przenieść, bo sama nie była tego pewna. Zresztą nie miało to kluczowego znaczenia. Jeśli Geoffrey się w niej zakocha, wystarczy mu przecież wskoczyć do samolotu, by spędzać z nią całe weekendy. Pozostałe dni będą należeć do niej. Poświęci je na malowanie i pogaduszki z ciocią Beth. — O czym tak dumasz? — zapytał wyrywając ją nagle z zamyślenia. — Miałaś na twarzy niesłychanie przewrotny uśmieszek. — Wydawało ci się. — Nie potrafiła mu powiedzieć, o czym dumała. Na dzielenie się myślami przyjdzie pora... z czasem.

316

— Nic mi się nie wydawało. — Rozejrzał się dookoła. — Bardzo ładny domek, Jessico. Uroczy. W jego głosie znów zabrzmiał ten pobłażliwy ton i poczuła się rozczarowana. Chciał dobrze, ale nic nie zrozumiał. — Napijesz się herbaty? — spytała. Na dworze panował upał, lecz przekonała się już, że Geoffrey pija gorącą herbatę niezależnie od pogody. Z trunków preferował szkocką lub martini. — Z przyjemnością. Mam dla ciebie niespodziankę, Jessico. — Tak? Uwielbiam niespodzianki! — Usadowiła się z rozmachem na sofie i splotła ręce w oczekiwaniu. — Proszę mi ją zaraz pokazać. — Za chwilę. Poczyniłem pewne plany na dziś wieczór. — Jakie? — Ona też miała pewne plany, nikt jej o nie wszakże nie zapytał. — Chcę cię zabrać do Los Angeles. W konsulacie jest dziś przyjęcie. — Do Los Angeles? Dlaczego aż do Los Angeles? — Wolałaby zostać na wsi. — Ręczę, że ci się spodoba. Ale skoro nie chcesz... — powiedział w taki sposób, że nie pozostawił jej wielkiego wyboru. — Naturalnie, że chcę! Myślałam tylko... — Co byśmy tu robili? W mieście jest o wiele więcej atrakcji. Poza tym chciałem cię przedstawić przyjaciołom. Poczuła wyrzuty sumienia, że mu się sprzeciwia. Co prawda chciała z nim spędzić cichy wieczór na wsi, ale przecież będzie jeszcze tyle okazji... — Świetnie — oświadczyła, starając się, by w jej glosie zabrzmiał entuzjazm. — Co to za przyjęcie? — Późna kolacja z mnóstwem ważnych osób. Obowiązują białe krawaty. — Białe krawaty? Ależ to oznacza fraki! — Z reguły tak. — Na miłość boską, Geoffreyu, co ja włożę? Nie mam tu nic odpowiedniego. — Pomyślałem o tym.

317

Spojrzała na niego ze zgrozą. Fraki... Chryste Panie! Ostatni raz widywała fraki przed piętnastoma laty na tych idiotycznych balach dla debiutantek, na które uparcie posyłała ją matka. — Jessico, mam nadzieję, że się na mnie nie pogniewasz, ale w tych okolicznościach pozwoliłem sobie... — Geoffrey zająknął się. Był wyraźnie zdenerwowany, tym bardziej że znał jej doskonały gust. — Co się stało? — spojrzała na niego na poły z rozbawieniem, na poły ze strachem. — Kupiłem ci sukienkę. — Co zrobiłeś? — szeroko otworzyła oczy. — Wiem, że to śmieszne, ale przypuszczałem, że nie będziesz na to przygotowana i... nie jesteś na mnie zła? — Jak mogłabym być zła? — Jessie roześmiała się z całego serca. — Jeszcze nigdy nie dostałam w prezencie balowej sukni! — Zwłaszcza od człowieka, którego ledwie znała. Geoffrey był zdumiewający. — To bardzo ładnie z twojej strony — rzuciła mu się na szyję. — Czy mogę ją zobaczyć? — Oczywiście. — Zniknął za drzwiami i po chwili wrócił z olbrzymim pudłem i papierową torbą pełną mniejszych pakunków. Jessie powoli otworzyła pudło i na moment zaparło jej dech w piersiach. Leciuteńka jedwabna krepa zdawała się rozpływać w palcach. Miała barwę kości słoniowej — wymarzony kolor dla podkreślenia jej opalenizny. Kiedy ujrzała metkę, zrozumiała, skąd wzięła się ta jakość. Sukienka pochodziła od paryskich krawców i musiała kosztować co najmniej dwa tysiące dolarów. — Na Boga, Geoffreyu! — Nie podoba ci się? — Żartujesz? Jest cudowna. Ale jak mogłeś kupić mi coś podobnego? Jest stanowczo za droga. — To co? Przecież była ci potrzebna — odparł z niewzruszoną logiką.

318

— To zupełnie tak, jakbyś kupił mi rollsa, żebym miała czym jeździć po zakupy. — Jak myślisz, będzie pasowała? Wiedziała, że nie powinna jej nawet przymierzać, lecz umierała z ciekawości, jak będzie w niej wyglądać. Musiała ją włożyć, choćby na krótką chwilę. — Zaraz ją przymierzę. A potem zdejmę i ładnie spakuję z powrotem. — Nonsens — parsknął. Sukienka zapinała się na jednym ramieniu, drugie pozostawało odkryte. Ujrzawszy w niej Jessie, Geoffrey zaniemówił na moment. — Wielkie nieba, jakaś ty piękna! — wykrztusił. — Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby ktoś tak dobrze wyglądał w balowej sukni. — Sukienka istotnie leżała, jakby była szyta na miarę. — Poczekaj, mam tu jeszcze coś. Wydobył z torby pudełko z delikatnymi satynowymi sandałkami na niewysokich obcasach, w tym samym odcieniu co suknia. One również pasowały jak ulał. O, Geoffrey potrafił robić zakupy! Do tego torebka z drobniutkich paciorków. Całość wyglądała oszałamiająco. Jessie przywykła do eleganckiej odzieży, ten strój jednak był wręcz ekstrawagancko piękny. I potwornie drogi. — A zatem wszystko załatwione. — Widać było, że Geoffrey jest z siebie dumny. — Gdzie moja herbata? — Chyba nie oczekujesz, że będę parzyć herbatę w tym stroju? — No dobrze, możesz to na chwilę zdjąć. — Nie tylko na chwilę, miły, naprawdę... — Cicho — zamknął jej usta pocałunkiem. Kiedy chciał, potrafił był nieustępliwy. Uległa mu w końcu i około szóstej, kiedy wyszła z wanny i zrobiła makijaż, narzuciła na siebie zwoje pajęczej krepy z niejasnym uczuciem, że się prostytuuje. Wyjęła z szufladki kolczyki z perełkami, które dostała ongiś od Iana, i spojrzała na swoje ręce. Na taką okazję należałoby włożyć długie rękawiczki. Oprócz kolczyków nie miała też żadnej biżuterii. Zaraz... 319

Sięgnęła pod materac. Z niewiadomych przyczyn zabrała ze sobą szmaragdowy pierścionek matki i wepchnęła go tam zaraz po przyjeździe, bo była to jedyna kryjówka, jaka jej przyszła do głowy. Kiedy otwarła szkatułkę, ożyło tyle wspomnień — i dobrych, i bolesnych. Wszystkie skupiły się w tym jednym klejnocie, cennej błyskotce, której nigdy nie miała na palcu. Tego wieczoru postanowiła włożyć ją po raz pierwszy. Geoffrey pojawił się dwadzieścia minut później. We fraku i sztywno wykrochmalonym gorsie wyglądał jak postać żywcem wyjęta z lat trzydziestych. — Gotowa? — zapytał, podnosząc jej dłoń do ust. — Cóż za wspaniały klejnot! — zdumiał się na widok jej pierścionka. — Zaręczynowy? — Nie. Należał do mojej matki. — Czuję się zaszczycony, że włożyłaś go dla mnie. — Jednym palcem uniósł do góry jej brodę i pocałował ją tak, że zadrżała. — A propos — dodał. — Zapomniałem dać ci to. „Tym" były kolejne dwa pudełka — jedno długie i płaskie, drugie małe, czworokątne. — Znowu prezenty? — roześmiała się Jessie. — Geoffreyu, jesteś szalony. To nie gwiazdka! Pomyślałeś o wszystkim — dodała wyjmując z płaskiego pudełka parę długich, białych skórkowych rękawiczek. Znowu miała uczucie, że czyta w jej myślach. — Jak to możliwe, że bez pudła odgadłeś, jakie mam wymiary? — Dama nie powinna zadawać takich pytań, Jessico. Sugerują, że za dobrze znam się na kobietach. — Phi! — prychnęła Jessie, rozpakowując następne pudełko. Było tak małe, że mieściło jej się w dłoni. Wewnątrz znajdowała się mikroskopijna szkatułka, której wieczko odskoczyło, gdy nacisnęła przycisk. Geoffrey przyjrzał się jej uważnie. Sięgnął do wnętrza szkatułki, wyjął z niej długie brylantowe kolczyki i przyłożył Jessice do uszu. — Przypnij je — rzekł cicho. — Nie mogę, Geoffreyu, naprawdę nie mogę... 320

— Nie bądź śmieszna. Włóż je na dzisiejszy wieczór. Jeśli ci się nie podobają, będziemy je mogli zwrócić. — A jeśli któryś zgubię? — I tak są twoje. Brylanty? Do tego takie duże? Nie mówiąc o tym, co już od niego przyjęła? Za kogo on się uważał? Zresztą to obojętne. Wiedziała, kim ona jest i czego jej nie wolno. W żadnym wypadku. — Przynajmniej je przymierz — poprosił, naraz spochmurniały. Sięgnęła do ucha, by zdjąć swój kolczyk i przypiąć nowy. Przy iskrzącej się brylantowej łezce perełka w drugim uchu wyglądała bardzo skromnie. Tyle że dostała ją od człowieka, który kiedyś ją kochał... — Nie — powiedziała stanowczo. — Nie mogę ich przyjąć. — Masz taką minę, jakbym sprawił ci przykrość — rzekł ze skruchą. — Nie żartuj — uśmiechnęła się, oddając mu kolczyk, po czym delikatnie pocałowała go w policzek. — Żaden mężczyzna nie był dla mnie tak dobry jak ty. Bal przypominał scenę z wysokobudżetowego filmu. Galony szampana, plutony lokajów w liberii i armia umundurowanych na czarno dziewcząt. Każda piędź marmurowej posadzki lśniła w blasku olbrzymiego kryształowego żyrandola. Pomiędzy kolumnami przechadzały się istne kopalnie diamentów, szafirów i szmaragdów, spoczywając od czasu do czasu na autentycznych ludwikach. Było to przyjęcie z rodzaju tych, o jakich czytuje się w gazetach, lecz mało kto w ogóle sobie wyobraża, że mógłby wziąć w nim udział. Towarzystwo składało się głównie z Brytyjczyków, okraszone zaś było śmietanką najznamienitszych osobistości Kalifornii. Gwiazdy filmowe zostawiały ślady szminki na policzkach Geoffreya, ambasadorowie ciągnęli go za łokieć, a Jessikę prosili do tańca. Byli tam biznesmeni i dyplomaci, politycy i damy z towarzystwa, aktorki i ludzie wątpliwej sławy. Wszyscy zaś zwracali się do Geoffreya nie „pan", lecz „sir". — Dlaczego mi nie powiedziałeś? — zapytała z wyrzutem. 321

— Po co? Przecież to bzdura. — Niezupełnie. Poza tym to część nazwiska. — No więc teraz już wiesz. Czy to cokolwiek zmienia? Potrząsnęła głową. — A widzisz! — roześmiał się. — Czy zatem mogę panią prosić do tańca, lady Jessico? — Naturalnie, wasza wysokość... to jest, wasza lordowska mość. Przyjęcie przeciągnęło się do drugiej i bawili się do końca. Zanim dotarli do ukrytej wśród wzgórz wiktoriańskiej siedziby, była czwarta. — Kopciuszek wraca do domu — westchnęła Jessie. — Dobrze się bawiłaś? — Jak w bajce! Przez cały czas nie opuszczało jej uczucie, że jest wystrojoną lalą na wystawie, lecz nie miała powodu się uskarżać. Iluż balowych partnerów daje kobietom sukienki warte fortunę i przedstawia je wielkim tego świata? Mimo to cieszyła się, że miała na palcu pierścionek matki. Nie dlatego, że on także był bardzo cenny, ale dlatego, że należał do niej. — Wyglądałaś jak bóstwo, Jessico. Byłam z ciebie dumny. — To przez tę sukienkę. — Gówno prawda. — Co takiego? — spytała z niedowierzaniem. — Czyżbym się przesłyszała? Sir Geoffrey Bates powiedział: „gówno"? Nie wiedziałam, że w ogóle znasz to słowo! — Znam wiele słów, o których nie masz nawet pojęcia, skarbie. — To brzmi intrygująco — przyjrzała mu się przekornie. — Mogę ci zaproponować koniak, kawę, herbatę albo aspirynę. Co wolisz? — Zdecyduję się w środku. Patrzył za nią, gdy frunęła w górę po schodkach, zwiewna niczym motyl w białej lśniącej sukience. Wydawała się równie świeża jak przed balem. Zdecydował, że nie będzie już czekał. I tak zwlekał dość długo. Czuł, że nie jest jeszcze gotowa, 322

lecz już wkrótce zapragnie go równie mocno, jak on pragnął jej. Pomoże jej odpędzić upiory przeszłości, które nadal od czasu do czasu wyzierały jej z oczu. Wreszcie znalazł właściwą kobietę. Wszyscy na przyjęciu byli nią zachwyceni. — Często chodzisz na takie bale? — Jessie ziewnęła, zrzucając z nóg sandałki. — Dosyć często. Naprawdę ci się podobało? — Na miłość boską, Geoffreyu, któraż kobieta nie byłaby w siódmym niebie, mogąc choć jeden wieczór spędzić w takiej scenerii? Muszę przyznać, że byłam pod wrażeniem. — Oni też. — Co masz na myśli? — To, że byłaś najpiękniejszą dziewczyną na balu. Wiedziała, że to nieprawda. Byty tam znane piękności, przy których czuła się jak pretendentka z drugiej ligi. Potowe uwagi, jaką na nią zwracano, zawdzięczała sukience. Trzeba przyznać, że Geoffrey dobrze ją wyekwipował. Uznała jednak, że nie ma sensu się spierać. — Dziękuję za komplement — dygnęła. — Życzy pan sobie herbaty, sir? — Może później — patrzył na nią w zadumie. — Rozpalić ogień w kominku? Miała ochotę usiąść z nim przy ogniu i pogadać jak z... Nie. Nie mogła do tego wracać. — Kto to? — Geoffrey wskazał wiszący nad kominkiem portret. — Twój brat? — Nie. — Pan Clarke? Przytaknęła z powagą. — Wciąż trzymasz jego portret? — To ja go namalowałam. — I uważasz, że to wystarczający powód? Widujecie się? — Nie. Już nie.

323

— Tym lepiej. — Geoffrey wstał, bez pytania zdjął obraz z haka i postawił go pod ścianą tyłem do pokoju. — Nie sądzisz, że już najwyższy czas wyprosić stąd tego pana, kochanie? Nie odpowiedziała. Była jak ogłuszona. Lubiła ten obraz. Specjalnie przywiozła go tu z San Francisco. A może Geoffrey miał rację? Może nie było tu już dla niego miejsca? Stanął przed nią i powoli, tęsknie pocałował ją w usta. Zakręciło jej się w głowie. Odbierał jej Iana, a ona mu na to pozwalała. Pocałunek stawał się coraz bardziej namiętny, ich zgłodniałe wargi szukały się nawzajem... Kiedy delikatnie odpiął srebrny zatrzask, jedwabna krepa spłynęła Jessie na biodra. Usta Geoffreya osunęły się po jej szyi, zatrzymały się chwilę na piersi. Poczuła na biodrach jego dłonie i sukienka opadła jej do stóp. Całe jej ciało drżało, wyrywało się ku niemu, lecz coś w środku mówiło: „Nie". — Geoffreyu... Zaplątała się w jego wykrochmalony gors, nawet zamek u spodni zdawał się stawiać opór. Stała przed nim zupełnie naga, a on wciąż miał na sobie biały krawat i frak. — Jessico, moja królowo, moja piękna wytworna ptaszyno... — szeptał. Delikatnie ujął ją na ręce i zaniósł do sypialni, przez cały czas obsypując czułymi słowami. Ostrożnie położył ją na łóżku i niespiesznie zdjął frak. W białej sztywnej koszuli wyglądał teraz jak chirurg. Kiedy obróciła głowę na poduszce, coś ukłuło ją w ucho. Perła. Perła od Iana... — Nie! — zerwała się, jakby ktoś nagle oblał ją kubłem zimnej wody. — Co się stało, kochanie? — Nie! Usiadł obok niej i zamknął ją w ramionach. Próbowała się wyrwać, ściskając w dłoni perłowy kolczyk. — Nie bój się, kochanie — szeptał. — Będę dla ciebie dobry, przysięgam...

324

— Nie, nie! — wyskoczyła z łóżka, owijając się szczelnie kołdrą cioci Beth. Miała łzy w oczach. Co się z nią działo, u licha? Dopiero co tak bardzo go pragnęła... Nie. Nie mogła tego zrobić. — Jessico, co z tobą? — Nie mogę iść z tobą do łóżka. Przykro mi... — łzy spływały jej po policzkach. — Nie mogę... — Ale dlaczego? Przecież... — Geoffrey był całkowicie zbity z tropu. Coś takiego zdarzyło mu się po raz pierwszy. — Wiem. Pomyślisz, że zwariowałam, ale ja naprawdę nie mogę. — Jessico, ja cię kocham — podszedł do niej i próbował ją objąć. Odsunęła się. — Wcale mnie nie kochasz. Czuła to podświadomie, co więcej, wiedziała, że ona go nie kocha. Chciała go kochać. Zdawała sobie sprawę, że powinna go kochać. Był ucieleśnieniem marzeń każdej kobiety. Mimo to wiedziała, że nigdy go nie pokocha. — Do diabła, Jessico, co ty wygadujesz? Chcę się z tobą ożenić. Chyba zdajesz sobie sprawę, że nie należysz do kobiet, z których robi się utrzymanki. Sądzisz, że zabrałbym cię dziś na to przyjęcie, gdybym nie miał poważnych zamiarów? Nie bądź śmieszna. — Przecież ty mnie wcale nie znasz — chlipnęła z kąta. — Znam cię wystarczająco dobrze. — Nieprawda. Nic o mnie nie wiesz. — Prawdziwą klasę poznaje się już na pierwszy rzut oka. — A co z moją duszą? Czy wiesz, o czym myślę, co czuję, czego mi potrzeba? — Stopniowo dowiem się wszystkiego. — Po ślubie? — spojrzała na niego ze zgrozą. — Wielu ludzi tak robi. — Ja nie.

325

— Sama nie wiesz, czego chcesz. A gdybyś miała więcej rozumu, byłabyś szczęśliwa mogąc wyjść za człowieka, który będzie ci mówił, co masz robić i kiedy. Wierz mi, tak jest o wiele łatwiej. — I właśnie o to chodzi. Kiedyś myślałam tak samo, ale teraz chcę także dawać, nie tylko brać. Być w równej mierze dorosłą kobietą, jak dzieckiem. Nie chcę być popychana, strojona i wystawiana na pokaz jak lalka Barbie. Tak właśnie było dzisiejszego wieczoru i tak byłoby zawsze. Wiem, że chciałeś dobrze, ale to... to było niegodziwe! — Przykro mi, jeśli cię uraziłem — rzekł sztywno, schylając się po porzucony frak. Zaczynał się zastanawiać, czy nie postradała zmysłów. — Nawet nie chcesz mieć dzieci... Był to ostatni zarzut, jakiego mógł się spodziewać o piątej nad ranem. Tym dziwniejszy, że padł z ust owiniętej w kołdrę nagiej kobiety, stojącej naprzeciw mężczyzny we fraku. — A ty chcesz mieć dzieci? — Być może. — Nonsens. Nie będę dłużej się z tobą spierał, Jessico. Znasz moje stanowisko: kocham cię i chcę się z tobą ożenić. Zadzwoń do mnie, kiedy ochłoniesz. — Podszedł do niej, cmoknął ją w czubek głowy i delikatnie poklepał po ramieniu. — Dobranoc, kochanie. Rano poczujesz się lepiej. W milczeniu przyglądała się, jak wychodzi. Potem starannie spakowała wszystkie rzeczy, które od niego dostała. Przez cały czas nie odstępowało jej przekonanie, że postępuje słusznie. Może po wariacku, ale słusznie. Chyba nigdy w życiu nie była równie pewna, że ma rację. O wschodzie słońca Jessie z zadowoloną miną piła nago kawę w salonie. Portret Iana znów wisiał nad kominkiem.

326

ROZDZIAŁ 36 — I jakże się miewa twój młody przyjaciel? — zagadnęła ciocia Beth, gdy po długiej przejażdżce usiadły z Jessie nad dzbankiem mrożonej herbaty. Jessie była tego dnia wyjątkowo małomówna. — Jaki znów przyjaciel? — Aha! — Bethanie nie dała się zwieść. Zajrzała Jessie głęboko w oczy, zmuszając ją do uśmiechu. — Bawimy się w kotka i myszkę czy zalotnik odpadł z wyścigu? — Zgadła ciocia. Odpadł w przedbiegach. — Z jakiegoś konkretnego powodu? — Pani Williams była szczerze zdumiona. — Widziałam niezmiernie spektakularne zdjęcie, na którym bawicie się razem wśród najwyżej postawionych osobistości Los Angeles. — Gdzie, u licha, ciocia je widziała? — Jessie zmarszczyła brwi. — Ojoj! Widzę, że nasz młodzieniec rzeczywiście popadł w niełaskę! W gazecie, moja panno. Przy wzmiance o raucie u konsula, nieprawdaż? Otaczał cię gęsty wianek całkiem sporych znakomitości. — Nie zauważyłam. — Zaskakujesz mnie, moje dziecko. Jessie również była zaskoczona, i to niezbyt przyjemnie. Ciekawe, kto jeszcze oglądał to zdjęcie. Szkoda, że teraz właśnie zaczęto ją łączyć z Geoffreyem. No cóż, plotki w końcu przycichną, jak zawsze. Zresztą dla niego sytuacja była jeszcze bardziej niezręczna. Nadal musiał obracać się wśród tych ludzi. Ona nie musiała. — Okazał się świnią czy nudziarzem? A może powinnam pilnować własnego nosa? — zadrwiła Beth. — Nie, nic z tych rzeczy. Chciałam nawet się w nim zakochać, ale po prostu nie mogłam się do tego zmusić. Był ideałem. Tyle ma, tyle umie, tyle sobą reprezentuje, a mimo to... Nie potrafię tego wyjaśnić. Stale miałam wrażenie, że próbuje mnie ukształtować wedle własnego widzimisię.

327

— Paskudne uczucie. — Wydawało mi się, że mnie testuje jak konia. Czułam się przy nim taka... taka samotna. Idiotyczne, prawda? Tym bardziej że nie było powodu. — Opowiedziała Beth o sukience i brylantowych kolczykach. — Chyba każda kobieta na moim miejscu byłaby w siódmym niebie, a ja się wystraszyłam. Zbyt wiele tego było... zresztą nie wiem. Przecież byliśmy sobie zupełnie obcy. — Każdy z początku jest obcy. Jessica pokiwała głową w zadumie i dopiła herbatę. — Wydawał się bardzo miły — ciągnęła Beth — ale jeżeli mężczyzna nie ma w sobie tego czegoś, tego magnetycznego składnika... to chyba rzeczywiście nie ma sensu się z nim wiązać. — Obawiam się, że nie wycofałam się nazbyt elegancko. Pewnie myślał, że dostałam świra. — Jessica uśmiechnęła się na wspomnienie ostatniej nocy. Starsza pani parsknęła śmiechem. — Założę się, że wyszło mu to na dobre. Był taki strasznie poprawny! — O, tak. Stał jak kołek w tym fraku, a ja wpadłam w furię. Omal nie rzuciłam w niego czymś ciężkim. Zaraz z rana odesłałam mu te jego błyskotki. — Nie wyrzuciłaś ich za nim przez okno? — w głosie Beth dał się słyszeć zawód. Uważała, że mężczyznom trzeba czasem zapewnia trochę mocnych wrażeń. — Nie. — Jessie zarumieniła się. — Poprosiłam jednego z twoich pomocników, żeby mu je odwiózł. — Ach, to dlatego ranczo świeciło pustką? — Przepraszam. — Niepotrzebnie. Dam głowę, że moi ludzie bawili się wyśmienicie. Przez chwilę siedziały w milczeniu. Jessie zasępiła się. — Wiesz, co jeszcze mnie w nim raziło? — Zamieniam się w słuch. — Nie żartuj. Mówię poważnie... — W gruncie rzeczy docinki starszej pani wcale jej nie gniewały. — On nie chciał mieć dzieci. 328

— Ty też nie, więc w czym problem? — Niby racja, a jednak coś się zmieniło. Już nie boję się samej myśli o dziecku. Przeciwnie, mam wrażenie, że... nie, przecież i tak jestem już za stara, ale... Czuła, że nie jest za stara, lecz chciała to usłyszeć od kogoś innego. — Chciałabyś mieć dziecko? — Bethanie osłupiała. — Naprawdę? — Nie wiem. — W twoim wieku na pewno nie jest jeszcze za późno. Masz przecież dopiero trzydzieści jeden lat. Ale muszę przyznać, że znów mnie zaskoczyłaś. — Dlaczego? — Bo ten strach tak głęboko się w tobie zakorzenił, że nie przypuszczałam, abyś kiedykolwiek nabrała na tyle pewności siebie, żeby znieść myśl o konkurencji. A jeżeli będziesz miała piękną córkę? Rozważ to sobie. Matki czasem cierpią z tego powodu. — A czasem są bardzo dumne. Czy ja przez przypadek nie popadam w drugą skrajność? Jest mi potwornie głupio. Już od pewnego czasu bez przerwy o tym myślę, ale nie miałam odwagi nikomu się zwierzyć. Wszyscy mnie znają jako kobietę, która zrobiła karierę, miejską elegantkę, która nie znosi dzieci, a teraz na dodatek została wesołą rozwódką. Nawet jeżeli człowiek rzeczywiście się zmienia, nikt nie pozwoli mu zdjąć starej etykietki. — Przecież spaliłaś wszystkie etykietki. Pozbyłaś się męża, domu, sklepu, wyprowadziłaś się z miasta. Niewiele mogłabyś jeszcze zmienić — stwierdziła Beth smętnie, lecz z dużą dozą sympatii. — I do diabła z tym, co mówią o tobie inni. Nie wszystko da się zrobić, ale jeśli możesz coś zmienić i chcesz tego, nie wahaj się i baw się dobrze. — Pomyśl, ciociu: gdybym tak miała dziecko... — Jessie uśmiechnęła się do własnych myśli. — Sama o tym pomyśl. Ja już zdążyłam zapomnieć, czym jest macierzyństwo. Zresztą nigdy nie byłam szczególnie sentymentalna. Choć nie przeczę: bardzo kocham Astrid. 329

— Wiesz? To tak, jakbym zamknęła kolejny rozdział swojego życia. Nie chcę skreślać przeszłości, tylko po prostu ruszyć w dalszą drogę. Jak na wycieczce. Poznałam jeden kraj, teraz pora się przenieść do następnego. I chyba to właśnie się stało. Przeniosłam się do innych miejsc, mam już inne potrzeby. Czuję się jak nowo narodzona, ciociu. Szkoda tylko, że nie mam się z kim podzielić tym uczuciem. — A widzisz? Mogłaś złapać Geoffreya! Pomyśl, co straciłaś! Niewiele straciła, sprostowała w duchu Beth. Ten mężczyzna nie miał w sobie dość ognia, brawury, dalekosiężnych marzeń. Poruszał się utartym od dawna traktem. W najlepszym wypadku zanudziłaby się przy nim na śmierć. Beth czuła, że Jessie postąpiła słusznie. Dziwiła ją tylko gwałtowność jej reakcji. — To nie jest twoja jedyna zgryzota, prawda? — odezwała się cicho. — Nie bardzo rozumiem... — Rozumiesz, rozumiesz. Ośmielę się stwierdzić, że w tym właśnie cały szkopuł z Geoffreyem. Sama istota problemu ma z nim bardzo niewiele wspólnego, czyż nie? Jessica roześmiała się. — Za dobrze mnie ciocia zna. — Owszem, a co ważniejsze, ty także zaczynasz poznawać samą siebie. Bardzo się z tego cieszę, tylko co dalej? — Pomyślałam, że chyba wyjadę na parę dni. — Mnie na pewno nie musisz prosić o pozwolenie! — zaśmiała się pani Williams, a Jessie pokiwała głową. Wyjechała nazajutrz rano, ledwie słońce wytknęło nos zza pagórka. Czekała ją długa podróż — sześć, może siedem godzin za kierownicą — a chciała zdążyć na czas. Na drogę ubrała się w lekką koszulową bluzkę i spódnicę, która była przewiewniejsza niż spodnie. Zaopatrzyła się w termos pełen herbaty z lodem, kanapki, wielką torbę jabłek i torebkę cukierków, które przyniósł jej młodszy syn zarządcy.

330

Była gotowa — zdecydowana, a równocześnie przerażona. Już od dwóch miesięcy pisywali do siebie co najmniej dwa razy w tygodniu, listy jednak to co innego. Minęły cztery miesiące, odkąd rzucili sobie w twarz słowa, które nigdy nie powinny były zostać wypowiedziane. Tak wiele się od tego czasu zmieniło! Ich korespondencja była bardzo wyważona. Nieśmiała, bojaźliwa, lecz mimo to radosna. Prześcigali się w nonszalanckich uwagach, zabawnych stwierdzeniach i zwykłych żartach, lecz potem ostrożność znów brała górę, jakby oboje bali się przed sobą odkryć. Trzymali się bezpiecznych tematów: on pisał o książce, ona o swoim domu. Ian, ilekroć o nim wspominał, bardzo starannie zaznaczał, że jest to jej dom. Nadal nie było wiadomo, czy filmowy kontrakt dojdzie do skutku, ale książka miała się ukazać już jesienią. Jessie bardzo się z tego cieszyła. Byli teraz dwojgiem ludzi wiodących własne życie. Splatające ich więzy pękły, rozerwane przez wydarzenia, słowa i stracone iluzje. Być może istniał sposób, aby to odwrócić, lecz o tym musiała się dopiero przekonać. Im szybciej, tym lepiej, nie było sensu dłużej czekać. Jego listy brzmiały tak, jakby pogodził się z tym, że już jej nie zobaczy. Nigdy nie poprosił, by go odwiedziła. Tymczasem ona chciała spojrzeć mu w twarz, sprawdzić, co w niej zobaczy. Echo jego słów na listowym papierze już jej nie wystarczało. Przed znajomy budynek zajechała o wpół do drugiej. Zrewidowano ją, przeszukano także jej torebkę, po czym weszła do środka, by wypełnić leżący na biurku formularz. Przez nie kończące się pół godziny czekała, spoglądając na przemian to na drzwi, to na wiszący zegar. Serce biło jej jak oszalałe. Po co tu w ogóle przyjechała? Co mu powie? Może on wcale nie zechce się z nią widzieć? Przecież nawet nie wspomniał, że mogłaby go odwiedzić. Jej przyjazd był szaleństwem, nieprzemyślanym wybrykiem, głupotą... — Widzenie z Ianem Clarkiem! Widzenie z Ianem Clarkiem! — zadudnił w korytarzu glos strażnika. Jessie zerwała się na równe nogi. Musiała się opanować, by nie rzucić się biegiem ku mężczyźnie w mundurze, który pilnował drzwi do sali odwiedzin — 331

innych, niż poprzednim razem. Widocznie Iana przeniesiono na inny oddział. Może nareszcie nie będzie ich dzielić szklana szyba. Strażnik przekręcił klucz w zamku, sprawdził pieczątkę, którą odcisnął jej na dłoni funkcjonariusz przy głównej bramie, i odsunął się na bok, aby ją przepuścić. Drzwi wychodziły na skwerek obrzeżony rabatą, wzdłuż której stały ławki. Nie było tu murów, drutów ani straży, tylko długi pas bujnego, zielonego trawnika. Jessie z wahaniem przestąpiła próg. Dróżkami po obu stronach spacerowały pary, a po przeciwnej stronie stał Ian i patrzył na nią z osłupiałą miną. Wszystko to przypominało scenę z filmu. Jessie nie była w stanie zrobić kroku. Stopy ciążyły jej jak ołów. Ian też się nie ruszał, lecz na jego twarzy wolno zaczął się rozlewać coraz szerszy uśmiech. Wpatrywał się w nią wilgotnymi oczyma i wyglądał przy tym jak niezdarny, nadmiernie wyrośnięty chłopiec. To było nienormalne — dzielił ich tylko trawnik, a oboje stali jak wryci z głupawymi minami. Wreszcie Jessie powoli ruszyła ścieżką. Wówczas Ian także drgnął i wyszedł jej na spotkanie. Jego uśmiech był coraz śmielszy, aż nagle, niespodziewanie, znalazła się w jego objęciach. To był Ian, ten sam, którego znała. Rozpoznawała jego kształt, zapach; jej broda trafiła w to samo miejsce na jego ramieniu. Nareszcie. — Co się stało? Zabrakło ci lakieru do włosów czy jaszczurki wygryzły cię z domu? — I jedno, i drugie. Przyjechałam, żeby wezwać cię na ratunek. Oboje walczyli ze łzami. Ich uśmiechy były jak słoneczne promienie przedzierające się przez strugi letniego deszczu. — Wariatka — szeptał, tuląc ją mocno. — Chyba tak... — Przywarła do niego całym ciałem, poczuła pod palcami miękkie, jedwabiste włosy. Rozpoznałaby je po omacku w pokoju pełnym ludzi. To był Ian. — Jezu, jakże się cieszę, że cię widzę. — Odsunęła się nieco, by na niego spojrzeć. Schudł, opalił się i jeszcze wyprzystojniał. 332

Przyciągnął ją do siebie. — Maleńka, nie mogłem uwierzyć własnym oczom, kiedy dostałem pierwszy list. Straciłem już wszelką nadzieję. — Wiem. Jestem podła. — Nagle zrobiło jej się wstyd, że przez tyle miesięcy milczała. Teraz, patrząc mu w twarz, dostrzegała na niej cierpienie. Ale wtedy nie miała innego wyjścia. — Paskudna, wredna czarownica. — Owszem, niemniej piękna czarownica. Wyładniałaś, Jessie, i chyba nawet odrobinę przytyłaś. Odsunął ją na długość ramienia i obejrzał od stóp do głów. Cały czas jej dotykał, upewniał się, że jest prawdziwa, że nie zniknie. Że wróciła. Chyba że przyjechała tylko po to, aby się z nim pożegnać. Jessie zauważyła cień w jego oczach. Nie wiedziała, od czego zacząć. — Obawiam się, że na wsi niedługo zmienię się w pulpet. — Szczęśliwy pulpet sądząc z tego, co piszesz — skubnął ją w nos. — Usiądźmy. Nogi tak mi drżą, że zaraz się przewrócę. Jessie roześmiała się i ukradkiem otarła łzę. — Cały drżysz! Wątpiłam, czy w ogóle zechcesz się ze mną widzieć! — Miałbym przepuścić taką okazję? Chłopakom ślepia wylazły z orbit, kiedy cię zobaczyli! Część tego splendoru spływa przecież i na mnie, nieprawdaż?... — urwał widząc, że Jessie ma na sobie złotą fasolkę. Usiedli na ławce, nadal trzymając się za drżące ręce. Ian objął Jessie ramieniem i wtedy zapora nagle ustąpiła, słowa same zaczęły rwać jej się z ust. — Ian, kocham cię — rzuciła pospiesznie. — Bez ciebie nic nie ma sensu. Słowa zabrzmiały banalnie, lecz jedynie to była mu w stanie powiedzieć. Teraz już wiedziała, czego chce: jego. I tym razem była to kwestia woli, nie tylko potrzeby. — Twoje życie ma sens, maleńka. Jest wspaniałe. Masz swój dom, ale... — zerknął na nią z wdzięcznością — jeśli beze mnie jest ci czasem źle... choćby odrobinę... to ja... czuję się zaszczycony. I... cieszę się, Jess — przygarnął ją do siebie. 333

A jeśli on mnie nie chce? — myślała gorączkowo. Co wtedy? Wróci do Geoffreyów wielkiego świata i kędzierzawych, acz pustogłowych dramatopisarzy z West Side? Do pustego domu, do świata stworzonego dla Iana... lecz bez niego? Będzie siedzieć, wpatrzona w jego portret? Przypominać sobie jego głos i mierzyć kolczyki z perłami? — Bujanie w obłokach jest tu zakazane, moja pani. O czym tak dumasz? — O tobie. Kochasz mnie jeszcze troszeczkę? — spytała wydymając usta. Wieki minęły od czasu, gdy po raz ostatni słyszał ten kapryśny ton. — Bardziej, niż jestem w stanie wyrazić, maleńka, i bardziej niż kiedykolwiek. Czego się spodziewałaś? Rozwodzę się z tobą na twoje wyraźne życzenie, a zresztą to wydawało mi się najuczciwsze. Nie mogłem żądać, żebyś znosiła to wszystko — machnął ręką w kierunku więziennych zabudowań. — A ty? Jak ty to znosisz? — Odkąd skończyłem książkę, powodzi mi się o wiele lepiej. Pozwalają mi uczyć w więziennej szkole, a we wrześniu... — Ian zawahał się, uciekł spojrzeniem gdzieś ponad jej głowę i zaczerpnął głęboki oddech. — We wrześniu będą rozpatrywać moje podanie o zwolnienie warunkowe. W trakcie mojej odsiadki wydarzył się cud: uchylono osławioną niezawieszalność wyroków sądów stanu Kalifornia. Właściwie jest prawie pewne, że wyjdę wcześniej. — Kiedy? — spytała z zapartym tchem. — Może za sześć tygodni. Najdalej za pół roku. Ale nie to jest najważniejsze, Jess. Co dalej z nami? Mój wyrok nie był naszym jedynym problemem. — Tyle się przecież zmieniło... To prawda. Domyślał się tego z jej listów, czynów, a teraz czytał to w jej twarzy. Jessie stała się inną kobietą, a zarazem, mocą jakichś czarów, wciąż należała do niego. Może nie bez reszty, może jakąś cząstkę siebie zachowała wyłącznie na własny użytek, lecz dzięki temu jej osobowość była pełniejsza, silniejsza, dojrzalsza. Jeśli nadal go pragnęła, wiele mogli razem osiągnąć. On także w tym czasie wydoroślał. 334

— Owszem, wiele, ale nie wszystko, a niektóre rzeczy nigdy się nie zmienią. I nie jestem pewien, czy zechcesz ryzykować. Mogłabyś lepiej ułożyć sobie życie. — Spojrzał na nią, myśląc o zdjęciu w gazecie, tym samym, które widziała Beth. Skoro mogła zdobyć angielskiego lorda, czego jeszcze szukała u niego? — Ian, podoba mi się to, co mam. O ile nadal to mam. Nie chcę lepszego życia. Chcę ciebie. — Nie mam pieniędzy. — I co z tego? — Słuchaj, dostałem dziesięć tysięcy zaliczki. Połowa poszła na twój samochód, a reszta też się rozejdzie, kiedy wrócę do domu. Znów będziesz mnie utrzymywać. A ja muszę pisać, maleńka. Muszę, choćbym miał zmywać garnki w podrzędnej jadłodajni, żeby nie umrzeć z głodu. Chyba nigdy nie stanę się szacownym obywatelem. — A kogo to, do diabła, obchodzi? — prychnęła niecierpliwie Jessie. — Zarobiłam majątek na sprzedaży sklepu. Co za różnica, kto z nas ile zarabia i gdzie pracuje? Co mam zrobić z tą forsą, głuptasie? Tapetować nią ściany? Jest tyle fajnych rzeczy, na które moglibyśmy wspólnie ją wydawać... — Na przykład? — przytulił ją mocniej, rozbawiony jej tonem. — Och, na cokolwiek. Moglibyśmy kupić dom na wsi... i trochę go urządzić. Pojechać do Europy... mieć dziecko... — roześmiała mu się prosto w nos. — Co powiedziałaś? — To, co słyszałeś. — Nie jestem pewien, czy się nie przesłyszałem. Mówisz poważnie? — Chyba tak — uśmiechnęła się tajemniczo. — Skąd ci to przyszło do głowy? — To bardzo proste, kochanie — pocałowała go. — Dojrzałam nieco od naszego ostatniego spotkania. I doszłam do wniosku, że nie chcę mieć dziecka z byle kim. Ma być nasze: twoje i moje. Och, Ian... chcę być z tobą, obojętne: z dziećmi lub

335

bez, z pieniędzmi albo bez... Nie wiem, co ci jeszcze powiedzieć. Kocham cię... — Dwie duże łzy spłynęły po jej policzkach. Patrzyła na niego takim wzrokiem, że gotów był ją tulić przez całą wieczność. — Wiesz, co się zaraz stanie, Jess? — szepnął. — Za chwilę do celi wejdzie jakiś dupek z latarką i obudzę się w środku nocy, czule ściskając poduszkę. To nie może być jawa. Za często mi się to śniło. Jessie... powiedz, że tym razem nie śnię. — Nie śnisz. W dodatku właśnie próbujesz mi złamać lewą rękę. — Przepraszam — puścił ją i zaraz objął na powrót. — Najdroższa, kocham cię i zawsze będę cię kochał... w tej twojej pustej ruderze, w pałacu i gdziekolwiek zechcesz. Mimo że moim zdaniem całkiem straciłaś rozum. Nie wiem, co cię skłoniło do powrotu, ale cholernie się cieszę. — Ja też — cmoknęła go w ucho i lekko chwyciła je zębami. Ian napawał się bliskością jej ciała. Nawet bolesne szczurki wydawały mu się najwspanialszą pieszczotą. — Chryste, Ian, co się z tobą dzieje? — usłyszał nagle. — Co się stało? — wystraszył się. — Nawet nie pisnąłeś, kiedy cię uszczypnęłam. Dawniej wrzeszczałeś wniebogłosy. Już mnie nie kochasz czy co? W jej oczach płonęła radość, jakiej dawno nie widział. Może nawet nigdy, pomyślał. — Przyjechałaś tu po to, żebym na ciebie wrzeszczał? — Jasne. Żebym ja też mogła na ciebie powrzeszczeć. A potem cię ściskać, całować i błagać, żebyś, na litość boską, zabierał się stąd czym prędzej i wracał do domu. Słyszysz? Dwanaście godzin wcześniej nie była nawet pewna, czy zechce się z nią zobaczyć. Dzięki Bogu, że jeszcze ją kochał! — Wrócę, wrócę. Skąd ten pośpiech? Co tam masz w tej ruderze? Węże? A może pająki? Dlatego przyjechałaś, tak? Potrzebny ci morderca? — Głupstwa gadasz. Nie ma tam pająków ani węży, tylko... 336

— Wiedziałem! — ...mrówki. Kiedyś weszłam wieczorem do kuchni, żeby sobie zrobić kanapkę i... Z czego się śmiejesz? Co cię tak cieszy, u diabła? Po chwili śmiali się już oboje. Obejmowali się jak szaleńcy i śmiali przez łzy. Długa wojna dobiegła końca. A osiem tygodni później Ian wrócił do domu.

337