Danielle Steel - Teraz i na zawsze

Danielle Steel Teraz i na zawsze Pogoda by³a wspania³a. Na jaskrawo b³êkitnym niebie rysowa³y siê ostro œnie¿nobia³e ob³oki. Wymarzony koniec lata. Upa³ sprawia³, ¿e wszystko stawa³o siê powolne i zmys³owe. Takie dni rzadko trafia³y siê w San Francisco. Lan siedzia³ w plamie s³oñca przy stoliku z ró¿owego marmuru na tarasie restauracji Enrica. Dooko³a hucza³ ruch uliczny, przechodzi³y pary umówione na lunch. By³o ciep³o rozkosznie. Lan za³o¿y³ nogê na nogê i starannie oddzieli³ jedn¹ kromkê chleba od pozosta³ych. Chleb by³ œwie¿y i miêkki. W wazoniku na stole uœmiecha³y siê trzy stokrotki. Dwie siedz¹ce nie opodal dziewczyny zerknê³y na lana i zachichota³y. By³ nie tylko "fajny", mia³ w sobie coœ wiêcej; nawet one to zauwa¿y³y. Szczup³y, niebieskooki blondyn o wysokich koœciach policzkowych, nieprawdopodobnie d³ugich nogach i uderzaj¹- co zgrabnych d³oniach czêsto bywa³ celem ludzkich spojrzeñ. ³an Clark mia³ klasê i na swój nonszalancki sposób zdawa³ sobie z tego sprawê. Jego ¿ona tak¿e to dostrzega³a, ale i sama by³a piêkn¹ kobiet¹. BliŸni mierzyli ich z dala po¿¹dliwym wzrokiem, jakim zwykle spogl¹da siê na gwiazdy filmowe. Interesowa³o ich, o czym Clarkowie mówi¹, dok¹d chodz¹, z kim siê spotykaj¹, co jadaj¹, jak gdyby ocieraj¹c siê o ich ¿ycie mogli przej¹æ cokolwiek z tej niewymuszonej elegancji. Oczywiœcie by³y to pobo¿ne ¿yczenia. Z klas¹ trzeba siê urodziæ albo za ciê¿kie pieni¹dze kupiæ jej pozory. Lan nie musia³ udawaæ. Mia³ to we krwi.Siedz¹ca o kilka stolików dalej kobieta w ró¿owej sukience i wielkim s³omkowym kapeluszu przygl¹da³a mu siê dyskretnie. Patrzy³a na jego d³onie, kiedy podnosi³ kromkê chleba do ust, na jego wargi, gdy pi³. Nawet jasne w³oski na ramionach, wystaj¹cych spod podwiniêtych rêkawów koszuli, wydawa³y jej siê znajome. On oczywiœcie w ogóle jej nie zauwa¿y³, bo i sk¹d? Nie wiedzia³ o jej istnieniu. Po chwili kobieta odwróci³a wzrok. Tan Ciarek ¿y³ jak król. Uroki ¿ycia - z³otawe, miêkkie i dojrza³e - czeka³y, by je zrywa³ pe³nymi garœciami. Przez ca³y ranek pracowa³ nad trzecim rozdzia³em swojej nowej powieœci i jej postaci zaczê³y ju¿ nabieraæ barw; stawa³y siê równie rzeczywiste jak mijaj¹cy go przechodnie - porusza³y siê, œmia³y, d¹¿y³y ku swoim celom. Zna³ je ju¿ na wylot. By³ ich ojcem, twórc¹, przyjacielem, a one odnosi³y siê do niego ¿yczliwie. Pocz¹tek ksi¹¿ki zawsze wprawia³ go w podnios³y nastrój. Jego ¿ycie zaludnia³o siê wtedy nowymi twarzami. Widzia³ je, kiedy stuka³ w maszynê do pisania, nawet jej klawiatura stawa³a siê miêksza w dotyku. Mia³ wszystko, o czym móg³ zamarzyæ: ukochane miasto, now¹ ksi¹¿kê i ¿onê, z któr¹ wci¹¿ potrafi³ siê œmiaæ, bawiæ i kochaæ. Po siedmiu latach nadal j¹ uwielbia³, uwielbia³ jej uœmiech, wyraz oczu, sposób, w jaki czyta³a na g³os jego teksty, siedz¹c nago w starym wiklinowym fotelu z puszk¹ piwa w d³oni. Wszystko uk³ada³o siê dobrze, a dziœ w³aœnie Jessie wraca³a do domu. Przez trzy tygodnie harowa³ jak wó³, lecz teraz nag³e poczu³ siê samotny; samotny i napalony jak diabli... Jessie... Tan zamkn¹³ oczy i usun¹³ z g³owy uliczny ha³as. D³ugonoga Jessie o z³ocistych, po³yskuj¹cych jedwabiœcie w³osach, o zielonych oczach migocz¹cych z³otawymi plamkami... Jessie objadaj¹ca siê o drugiej w nocy ciastem posmarowanym mas³em orzechowym i grub¹ warstw¹ d¿emu morelowego, wypytuj¹ca go o zdanie na temat wiosennej kolekcji... - Mówiê powa¿nie, Tan, powiedz prawdê: podobaj¹ ci siê te rzeczy czy nie? Z mêskiego punktu widzenia! Tylko nie próbuj mnie bujaæ! Jak gdyby jego mêski punkt widzenia mia³ jakiekolwiek znaczenie! Wielkie zielone oczy wpatrywa³y siê w niego, jakby szuka³y potwierdzenia, ¿e j¹ kocha... Kocha³ j¹. Rozmyœla³ o niej, s¹cz¹c d¿in z tonikiem, i znów z lekkim uciskiem w do³ku przypomnia³ sobie, ile jej zawdziêcza. O to w³aœnie chodzi³o: mia³ jej za co byæ wdziêczny. Praca w szkole dawa³a mu g³odow¹ pensjê, korepetycje jeszcze mniej. Potem znalaz³ sobie posadê w ksiêgarni, ale rzuci³ j¹, bo Jessie uwa¿a³a, ¿e nie jest to praca dla niego. Kiedy jego pierwsza powieœæ zrobi³a piramidaln¹ klapê, przez krótki okres para³ siê nawet dziennikarstwem. Spadek Jessie rozwi¹za³ ich problemy.

Pozosta³ jeszcze prywatny problem Tana. - Ciekaw jestem, pani Ciarke, kiedy wreszcie znudzi siê pani ma³¿eñstwo z przymieraj¹cym g³odem literatem - rzek³ krótko któregoœ dnia, uwa¿nie mierz¹c j¹ wzrokiem. Jessie rozeœmia³a siê potrz¹saj¹c g³ow¹, a¿ s³oñce zaiskrzy³o siê w jej w³osach. - Nie wygl¹dasz na zag³odzonego - poklepa³a go po brzuchu i delikatnie cmoknê³a w policzek. Kocham ciê, Tan. - Chyba oszala³aœ. Ale ja te¿ ciê kocham. To ³ato podkopa³o jego wiarê w siebie. W ci¹gu oœmiu miesiêcy nie zarobi³ ani grosza. To Jessie mia³a pieni¹dze. Niech to cholera! - Dlaczego mówisz, ¿e oszala³am? Bo szanujê ciê za to, co robisz? Bo uwa¿am ciê za dobrego mê¿a, chocia¿ nie pracujesz na Madison Avenue? T co z tego? Tak bardzo têsknisz za dziennikarstwem czy po prostu musisz mieæ jakiœ pretekst, ¿eby zadrêczaæ siê do koñca ¿ycia? w g³osie Jessie zabrzmia³a gorycz zmieszana z gniewem. - Dlaczego nie potrafisz cieszyæ siê z tego, kim jesteœ? - A kim¿e ja jestem? - Pisarzem. T to dobrym. - Kto tak powiedzia³? - Krytycy, ot, co. - Mój portfel jakoœ tego nie odczu³. - Sikaj na swój portfel! - mia³a tak powa¿n¹ minê, ¿e musia³ siê rozeœmiaæ. - £atwiej powiedzieæ, ni¿ zrobiæ. Jest taki chudziutki, ¿e móg³bym nie trafiæ. - Och, ty wariacie! Czasem doprowadzasz mnie do sza³u! -Jessie powoli powiod³a palcem po wewnêtrznej stronie jego uda, a on a¿ zadr¿a³. Pamiêta³ to wyraŸnie do dziœ. Potem wracali z pla¿y, trzymaj¹c siê za rêce jak dwoje szczêœliwych dzieci. Do domu nie dotarli. Kilka mil dalej Lan dostrzeg³ niewielki w¹wóz nie opodal drogi. Zaparkowa³ i kochali siê pod drzewami, zanurzeni w leniwych szmerach lata. Le¿¹c obok niej w samej koszuli stwierdzi³, ¿e nigdy do koñca nie zrozumie, co j¹ z nim wi¹¿e... i co jego wi¹¿e z ni¹. W ma³¿eñstwie nie zadaje siê pytania: "Czy to dla moich pieniêdzy, kochanie?" Czasem go kusi³o, ¿eby to wyjaœniæ. Niekiedy ba³ siê, ¿e trzyma go przy niej jej niezachwiana wiara w jego talent. Nie lubi³ o tym myœleæ, ale zapewne po czêœci tak w³aœnie by³o. Ile¿ to nocy spêdzili na spieraniu siê przy kawie i winie w jego gabinecie! By³y to najlepsze chwile ich ma³¿eñstwa. - Ale ja wiem, Lan, wiem, ¿e ci siê uda. - Zawsze by³a cholernie pewna swego. To dlatego zmusi³a go, ¿eby rzuci³ pracê na Madison Avenue. A mo¿e chcia³a go od siebie uzale¿niæ? Nad tym te¿ czasami siê zastanawia³. - Sk¹d mo¿esz wiedzieæ, u diab³a? To tylko marzenia, Jessie. Czy wiesz, ile totalnych zer pisze jakieœ bzdety i myœli sobie: "To jest to!"? - No to co? Ty jesteœ lepszy. - Niekoniecznie. Rzuci³a w niego kieliszkiem wina, a on œci¹gn¹³ j¹ na futrzany dywan i ze œmiechem wyciera³ ochlapan¹ twarz o jej piersi. By³o im tak dobrze! Miêdzy innymi dlatego musia³ teraz napisaæ dobr¹ powieœæ. Dla niej. I dla siebie te¿. Tym razem musia³o mu siê udaæ. Szeœæ lat pisania zaowocowa³o jedn¹ katastrofaln¹ powieœci¹ i zbiorem piêknych bajek dla dzieci, które krytycy natychmiast uznali za arcydzie³o. Sprzedano nieca³e szeœæ tysiêcy egzemplarzy. Ale teraz bêdzie inaczej. Czu³ to. Ta powieœæ bêdzie jego dzieckiem, tak jak "Lady J." by³a dzieckiem Jessie. Jessie zrobi³a z tego niewielkiego butiku kwitn¹cy interes. potrafi³a w³aœciwie roz³o¿yæ akcenty, mia³a wyczucie. Nale¿a³a do ludzi, którzy w czarodziejski sposób odmieniaj¹ wszystko, czegokolwiek dotkn¹, przede wszystkim zaœ mia³a styl. I klasê jak ma³o kto. Jessie urodzi³a siê z klas¹. Promieniowa³a klas¹. Nawet kiedy le¿a³a z zamkniêtymi oczami.

Na przyk³ad w porze lunchu wpada³a do niego z rozwianymi w³osami i uœmiechem w oczach. Muska³a ustami jego szyjê i nagle na biurku wœród papierów l¹dowa³a cudowna ³ososiowa ró¿a. Albo stawia³a ¿ó³tego tulipana w kryszta³owym wazonie na tacy z fili¿ank¹ kawy, kilkoma plastrami prosciutto, odrobin¹ cantaloupe, cienkim kawa³kiem sera brie i "New York Timesem" albo "Le Figaro". Po prostu wiedzia³a, jak osi¹gn¹æ w³aœciwy efekt. Mia³a dar odmieniania wszystkiego w coœ lepszego, w coœ wiêcej. Na myœl o Jessie lan znów siê uœmiechn¹³. Gdybym z nim siedzia³a, mia³aby na sobie coœ odrobinê skandalicznego - pla¿ow¹ sukienkê ods³aniaj¹c¹ plecy, lecz zakrywaj¹c¹ ramiona albo habit po szyjê rozciêty z boku doœæ wysoko, by na u³amek sekundy ukazaæ wœcibskim oczom kszta³tne udo; ewentualnie kokieteryjny kapelusz, pozwalaj¹cy dojrzeæ jedno zielone oko, podczas gdy drugie kry³oby siê zalotnie. Ta ostatnia myœl zwróci³a jego uwagê na kobietê w s³omkowym kapeluszu, siedz¹c¹ kilka stolików dalej. Nigdy jej tu nie widzia³, a by³a z pewnoœci¹ warta uwagi, zw³aszcza w gor¹ce letnie popo³udnie zakropione dwoma d¿inami z tonikiem. Ze swojego miejsca nie dostrzega³ jej twarzy, zaledwie czubek podbródka. Mia³a szczup³e ramiona i zgrabne d³onie pozbawione jakichkolwiek ozdób. Lan patrzy³, jak s¹czy przez s³omkê mocno spieniony koktajl. Ten widok, w po³¹czeniu z myœl¹ o w³asnej ¿onie, obudzi³ w nim znajome podniecenie. Jaka szkoda, ¿e Jessie by³a tak daleko! Wymarzona pogoda, ¿eby iœæ na pla¿ê, pociæ siê, p³ywaæ, otrzepywaæ z piasku i smarowaæ nawzajem olejkiem do opalania po ca³ym rozgrzanym ciele. Nieznajoma musnê³a wargami stercz¹c¹ Z kieliszka s³omkê. Pragn¹³ jej. Pragn¹³ Jessie. Doczeka³ siê cannelloni, ale nie by³ to dobry wybór. Za t³uste, za gor¹ce i za du¿o. Powinien by³ zamówiæ sa³atkê. Po kilku kêsach z bólem serca poprosi³ o kawê. Dzieñ by³ Zbyt upalny, ¿eby wiele od siebie wymagaæ. O ile¿ proœciej pozwoliæ sobie na drobne szaleñstwo. Przynajmniej w wyobraŸni; to wszak nieszkodliwe. U Enrica zawsze czu³ siê znakomicie. Tu siê relaksowa³, obserwowa³ ludzi, spotyka³ znajomych pisarzy i podziwia³ kobiety. Bez szczególnego powodu zamówi³ trzeciego drinka. Rzadko pi³ cokolwiek poza bia³ym winem, ale d¿in by³ zimny i orzeŸwiaj¹cy. W zazwyczaj ch³odnym klimacie taki upa³ przyprawia³ o dziwny zawrót g³owy. T³um u Enrica przyp³ywa³ i odp³ywa³, szuka³ miejsc na tarasie, nie w ciemnym, ozdobionym pluszami wnêtrzu. Biznesmeni uwalniali szyjê z krawatów, modelki przybiera³y wdziêczne pozy, artyœci gryzmolili coœ na skrawkach papieru, poeci dowcipkowali, uliczni muzycy zag³uszali szum przeje¿d¿aj¹cych samochodów. Przypomina³o to pierwszy dzieñ wakacji. Bary topless drzema³y z wy³¹czonymi neonami, czekaj¹c zmierzchu. Tu wrza³o prawdziwe ¿ycie. Œwie¿e, maj¹ce posmak hazardu. Dziewczyna w kapeluszu nie unios³a g³owy, kiedy Lan odszed³, ale spojrza³a za nim, a potem wzruszy³a ramionami i poprosi³a o rachunek. Zawsze mog³a wróciæ, a kto wie... Lan by³ ju¿ wstawiony, choæ nie na tyle, aby by³o to widaæ. Zanuci³ fragment "Ode to a Faceless Beauty", sadowi¹c siê za kierownic¹ samochodu ,Jessie. O ile¿ chêtniej wpasowa³by siê w jej piêkne cia³o! By³ nieznoœnie podniecony. Czerwonego ,,Morgana" prowadzi³o siê z przyjemnoœci¹. Kiedy nacisn¹³ peda³ gazu, uzna³, ¿e by³ to diabelnie efektowny prezent dla bardzo efektownej kobiety. Wyda³ na niego ca³¹ zaliczkê na bajki. Wariactwo. Ale Jessie oszala³a na punkcie tych czterech kó³ek, a Lan szala³ za Jessie. Zawróci³ i zatrzyma³ siê na œwiat³ach niedaleko Enrica. Z prawej strony mignê³o mu coœ ró¿owego. S³omkowy kapelusz zwisa³ teraz na palcu, a kobieta spogl¹da³a w niebo. Sz³a w letnich pantoflach na wysokich obcasach, ko³ysz¹c lekko biodrami. Ró¿owa sukienka opina³a siê na poœladkach, rude loki muska³y jej twarz. Wygl¹da³a ³adnie i cholernie seksownie. Ile mog³a mieæ lat? Dwadzieœcia dwa? Lan znów poczu³ uporczyw¹ ¿¹dzê. Miedziane loki lœni³y w s³oñcu. Mia³ ochotê ich dotkn¹æ. Chcia³ jej wyrwaæ z d³oni kapelusz i uciec, ¿eby pobieg³a za nim. By³ w œwietnym nastroju, a nie mia³ partnera do zabawy. Jecha³ za ni¹ powoli. Dziewczyna obejrza³a siê i jej twarz pojaœnia³a nagle, jak gdyby nie

spodziewa³a siê, ¿e znów go zobaczy i by³a teraz przyjemnie zaskoczona. Uœmiechnê³a siê, lekko wzruszaj¹c ramionami. Przeznaczenie. A zatem to bêdzie dzisiaj. Dobrze, ¿e tak siê ubra³a. Zwolni³a, czuj¹c na sobie jego gor¹cy wzrok. Lan zatrzyma³ siê i siedzia³ w samochodzie, a ona sta³a na rogu i patrzy³a na niego. Nie by³a tak m³oda, jak s¹dzi³. Dwadzieœcia szeœæ.., siedem lat? Ale wci¹¿ œwie¿a. Œwie¿a i kusz¹ca po trzech d¿inach z tonikiem na prawie pusty ¿o³¹dek. Przygl¹da³a mu siê czujnie, choæ nieco drapie¿nie. Obfity biust zaskakuj¹co kontrastowa³ z dziewczêcym rysunkiem ramion. - Czy my siê znamy? - opar³a kapelusz na wysuniêtym biodrze. Spodnie lana natychmiast zrobi³y siê za ciasne. - Nie, nie s¹dzê. - Przygl¹da³ mi siê pan. - Tak? Przepraszam... Podoba mi siê pani kapelusz. Odprê¿y³a siê. Odwzajemni³ jej uœmiech, nieco ju¿ rozczarowany. By³a starsza od Jessie, mo¿e nawet rok czy dwa starsza od niego. Z wiêkszej odleg³oœci wygl¹da³a œlicznie, teraz z³udzenie prys³o. Przy skórze g³owy widaæ by³o czarn¹ liniê odrostów. Ale gapi³ siê na ni¹, to prawda. - Jeszcze raz bardzo przepraszam. Mo¿e gdzieœ pani¹ podwieŸæ? - Chêtnie, dziêki. Za gor¹co dziœ na spacery. - Znowu siê uœmiechnê³a i poci¹gnê³a za klamkê. Lan otworzy³ drzwi od wewn¹trz Usiad³a obok niego, ods³aniaj¹c kawa³ek uda. Ten widok nie by³ iluzj¹. - Dok¹d? Milcza³a przez chwilê. - Róg Market i Dziesi¹tej. Nie sprawiê k³opotu? - Jasne, ¿e nie. Mam czas. Zaskoczy³ go ten adres. Dziwne miejsce na pracê, fatalne na mieszkanie. - Ju¿ do pracy? - spojrza³a na niego pytaj¹co. - Mniej wiêcej. Pracujê w domu. - Zazwyczaj nie by³ taki wylewny, lecz w jej towarzystwie czu³ siê skrêpowany, zobowi¹zany do wyjaœnieñ. U¿ywa³a ciê¿kich perfum, a sukienka opina³a jej uda. Lan pragn¹³ kobiety. Ale pragn¹³ Jessie. A Jessie mia³a wróciæ dopiero za dziesiêæ godzin. - Czym siê zajmujesz? Mia³ ju¿ na koñcu jêzyka, ¿e jest ¿igolakiem utrzymywanym przez ¿onê, ale jakoœ siê powstrzyma³. - Jestem pisarzem - rzuci³ krótko. - Nie lubisz tego? - Uwielbiam. Sk¹d to pytanie? - Tak siê jakoœ skrzywi³eœ. Bardziej ci do twarzy z tym ch³opiêcym uœmiechem. - Dziêkujê. - Da nada. Niez³y wóz - obrzuci³a go taksuj¹cym spojrzeniem. Dobrze skrojona markowa koszula, drogie buty. - Co to? MG? - Nie, ,,Morgan" - S³owa: "I nale¿y do mojej ¿ony" uwiêz³y mu w gardle. - A czym ty siê zajmujesz? - Teraz jestem kelnerk¹ u Kondora. Chcia³am zobaczyæ, jak wygl¹da to miejsce w dziennym œwietle, dlatego przysz³am na lunch do Enrica. Zupe³nie inni ludzie. I o tej porze trzeŸwiejsi, ni¿ kiedy ja mam z nimi do czynienia. Kondor nie s³yn¹³ z przyzwoitej klienteli. By³ to lokal typu "Original Topless" i Lan podejrzewa³, ¿e kobieta obs³uguje klientów pó³naga. Jeszcze raz wzruszy³a ramionami, a potem uœmiechnê³a siê powoli. W jej oczach czai³ siê smutek, jakiœ ¿al, zadawniony i natrêtny. Raz czy dwa spojrza³a na niego dziwnie. I znów Lan poczu³ siê skrêpowany. - Mieszkasz na rogu Market i Dziesi¹tej? - zapyta³ na odczepnego 1- Tak. W hotelu. A ty? Zawaha³ siê; wypada³o coœ odpowiedzieæ. Ale kobieta nie czeka³a, a¿ siê zdecyduje.

- Pozwól, niech zgadnê. ,Pacific Heights? - pytanie zabrzmia³o z lekka oskar¿ycielsko. Sk¹d to przypuszczenie? - bez wiêkszego powodzenia stara³ siê udaæ rozbawienie. Przyjrza³ siê jej, kiedy zatrzymali siê na œwiat³ach. Mog³a byæ sekretark¹ albo kimœ, kto gra ma³¹ rólkê w filmie. Nie wygl¹da³a tanio. Na jej twarzy malowa³o siê zmêczenie. - Kochanie, z daleka czuæ od ciebie Pacific Heights. - Nie dajmy siê og³upiæ zapachom. Poza tym nie wszystko z³oto, co siê œwieci. - Lan doda³ gazu i skrêci³ w Market Street. - ¯onaty? Skin¹³ g³ow¹. - Szkoda. Najlepsi zawsze s¹ ¿onaci. - To Ÿle? - posuwa³ siê za daleko, ale d¿in z tonikiem wzmóg³ jego wrodzon¹ ciekawoœæ. - Czasami tak, czasami nie. Zale¿y od faceta. W twoim wypadku... kto wie? Podobasz mi siê. - To mi schlebia. Jesteœ atrakcyjn¹ kobiet¹... Jak ci na imiê? - Margaret. Maggie. - £adne imiê. Czy to tu, Maggie? - by³ to jedyny hotel W tym rejonie. - Tak, tu. Piêknie, prawda? Nie ma jak w domu. - Próbowa³a zatuszowaæ zmieszanie nonszalancj¹ i ³an nagle stwierdzi³, ¿e jej wspó³czuje. Odrapany budynek wygl¹da³ przygnêbiaj¹co. - Wejdziesz na drinka? W jej oczach wyczyta³, ¿e zrani j¹ odmowa, jemu zaœ nie Chcia³o siê wracaæ do domu i pracowaæ. Do wyjazdu na lotnisko mia³ jeszcze dziewiêæ i pó³ godziny. Wiedzia³ jednak, co mo¿e siê zdarzyæ, je¿eli przyjmie zaproszenie. Pozwoliæ na coœ takiego w dniu powrotu Jessie by³oby pod³oœci¹. wytrzyma³ trzy tygodnie. Powinien wytrzymaæ jeszcze to jedno popo³udnie. Tyle ¿e dziewczyna wygl¹da³a tak samotnie, a d¿in i upa³ zbiera³y swoje ¿niwo. W domu nie nale¿a³o do niego nic oprócz piêciu szuflad rêkopisów i nowej maszyny olivetti, któr¹ dosta³ od Jessie. Ksi¹¿ê ma³¿onek. ¯igolo. - Chêtnie, jeœli zrobisz mi do niego kawê. Gdzie mogê zaparkowaæ? - Najlepiej tu¿ przed wejœciem. Tam nie ma zakazu. Kiedy wje¿d¿a³ na krawê¿nik, dziewczyna zerknê³a na tablicê rejestracyjn¹. Nietrudno by³o j¹ zapamiêtaæ. Litery sk³ada³y siê w imiê. Jessie, pomyœla³a. Odpowiednie imiê dla tak przystojnego mê¿czyzny Rozdzia³ II Jessie uœmiechnê³a siê s³ysz¹c, jak samolot ze zgrzytem wypuszcza podwozie. Zapiê³a pas, œwiate³ko nad g³ow¹ zgas³o i po raz ostatni zatoczyli ko³o nad p³yt¹ lotniska. WyraŸnie widzia³a jaœniej¹ce w dole œwiat³a. Zerknê³a na zegarek. Zna³a Jana na wylot. W tej chwili pewnie miota siê po parkingu, przera¿ony, ¿e nie zd¹¿y na czas, by ustawiæ siê przy wyjœciu z rêkawa. W koñcu znajdzie miejsce i rzuci siê pêdem do budynku, a kiedy przed ni¹ stanie, bêdzie zasapany, rozdygotany i szczêœliwy. Zawsze tak by³o. I to w³aœnie nadawa³o jej powrotom do domu niepowtarzalny klimat. Mia³a wra¿enie, ¿e od wyjazdu min¹³ okr¹g³y rok. Na szczêœcie kupi³a mnóstwo œwietnych rzeczy. Wiosenna kolekcja bêdzie fantastyczna: delikatne pastele, miêkkie we³ny skrojone blisko cia³a, rozbielone kraty, jedwabne bluzki o szerokich rêkawach i te cudowne zamsze. Jessie nigdy nie potrafi³a siê oprzeæ zamszowym fata³aszkom. To bêdzie dobra wiosna dla butiku. Zamówione towary zaczn¹ sp³ywaæ dopiero za trzy ³ub cztery miesi¹ce, ale sama myœl o nich przyprawia³a Jessie o mi³y dreszczyk podniecenia. Mia³a je wyryte w pamiêci. Projekt wiosennej kolekcji by³ gotowy. Zawsze planowa³a wszystko na d³ugo naprzód; lubi³a wiedzieæ, co j¹ czeka. Œwiadomoœæ, ¿e zarówno jej praca, jak i ¿ycie prywatne potoczy siê po ustalonych,

przewidywalnych torach, dawa³a jej poczucie bezpieczeñstwa. W paŸdzierniku wybierali siê z Lianem do Karmelu. Œwiêto Dziêkczynienia mieli spêdziæ z przyjació³mi, Bo¿e Narodzenie na nartach nad jeziorem Tahoe, a potem umyœlili sobie na krótko wyskoczyæ do Meksyku, ¿eby siê trochê opaliæ. PóŸniej zaœ rozpocznie siê sprzeda¿ wiosennej kolekcji. Wszystko by³o dok³adnie zaplanowane, podobnie jak podró¿e, posi³ki, garderoba. Mog³a sobie na to pozwoliæ: mia³a dobrze prosperuj¹c¹ firmê, niezawodne wspó³pracownice i mê¿a, na którym zawsze mog³a polegaæ. W jej ¿yciu by³o bardzo niewiele zmiennych i to w nim najbardziej lubi³a. Zapewne dlatego nigdy nie marzy³a o dziecku: by³oby to coœ, nad czym nie mog³aby do koñca zapanowaæ. We dwójkê ¿y³o im siê o wiele ³atwiej; nikt z ni¹ nie rywalizowa³ o uczucia lana. Jessie nie znosi³a konkurencji. Kola samolotu dotknê³y pasa i Jessie przymknê³a oczy. len... Jak¿e siê za nim stêskni³a przez ostatnie tygodnie! W ci¹gu dnia mia³a mnóstwo pracy, wieczorami spotyka³a siê z ró¿nymi ludŸmi, lecz gdy póŸn¹ noc¹ wraca³a do hotelu, przewa¿nie znajdowa³a jeszcze czas, ¿eby do niego zadzwoniæ. Nie mog³a przecie¿ wyci¹gn¹æ rêki i dotkn¹æ go, wtuliæ siê w jego ramiona. Nie mog³a œmiaæ mu siê w nos, ³echtaæ go po piêtach ani stan¹æ za nim pod prysznicem i czubkiem jêzyka zbieraæ krople wody z jego usianych œmiesznymi piegami pleców. Wyci¹gnê³a przed siebie d³ugie nogi, z trudem nakazuj¹c sobie jeszcze trochê cierpliwoœci. Mia³a ochotê siê zerwaæ i biec do niego - ju¿, natychmiast. Mo¿e komuœ trudno by³oby w to uwierzyæ, ale w jej ¿yciu nie by³o innych mê¿czyzn. Jan bi³ wszystkich na g³owê. By³ inteligentniejszy i bardziej seksowny, czulszy i bardziej kochaj¹cy. Doskonale rozumia³, czego oczekuje, i sam potrafi³ zaspokoiæ wiêkszoœæ jej potrzeb. W ci¹gu siedmiu lat ma³¿eñstwa Jessie straci³a kontakt z wiêkszoœci¹ swoich nowojorskich znajomych, a w San Francisco nie znalaz³a nowych. Nie odczuwa³a braku kole¿anek, powiernic, "najlepszych" przyjació³ek. Mia³a lana. To on by³ jej najlepszym przyjacielem, kochankiem, a po œmierci Jaka zast¹pi³ jej równie¿ brata. Co z tego, ¿e jak podejrzewa³a - od czasu do czasu pozwala³ sobie na ma³y skok w bok? Nie che³pi³ siê podbojami i oszczêdza³ jej uczucia. Potrafi³a to uszanowaæ. A zreszt¹ podejrzenia to nie to sarno co pewnoœæ. Podobnie funkcjonowa³o ma³¿eñstwo jej rodziców, a przecie¿ by³o szczêœliwe przez wiele lat. Na ich przyk³adzie Jessie nauczy³a siê, ¿e o pewnych rzeczach siê nie mówi, aby nie raniæ drugiej osoby. Podstaw¹ dobrego ma³¿eñstwa jest szacunek, a czasem przejawia siê on w³aœnie tym, by przemilczeæ to, czego œwiadomoœæ niczego nie naprawi. Kiedy przysz³a na œwiat, rodzice nie byli ju¿ m³odzi: matka dobiega³a czterdziestki, a ojciec skoñczy³ czterdzieœci piêæ lat. I mo¿e w³aœnie dlatego, ¿e w chwili œlubu oboje byli ju¿ dojrza³ymi ludŸmi, ¿ywili do siebie g³êbszy szacunek ni¿ wiêkszoœæ ma³¿eñskich par. Nie starali siê zmieniaæ siebie nawzajem. Dla Jessie by³a to cenna lekcja. Umarli niemal jednoczeœnie, a na rok przed ich œmierci¹ zgin¹³ w Wietnamie m³odszy brat Jessie, Jakie. Zosta³a sama. Na szczêœcie by³ przy niej Lan... Ilekroæ o tym myœla³a, czu³a zimny dreszcz. Umar³aby bez niego, tak samo jak umar³ ojciec, kiedy odesz³a matka. Teraz on by³ dla niej wszystkim. To on tuli³ j¹ w nocy, kiedy mia³a z³y sen. On j¹ rozœmiesza³, kiedy coœ dotknê³o j¹ zbyt g³êboko. Pamiêta³ wszystkie chwile, które mia³y dla niej znaczenie, rozumia³ jej jêzyk i œmia³ siê z jej najgorszych dowcipów. Zna³ j¹. By³a jego kobiet¹, a równoczeœnie jego ma³¹ dziewczynk¹. Jeœli wiêc nawet czasami j¹ zdradza³, nie mia³o to znaczenia, dopóki by³ przy niej. A by³ zawsze. Pos³ysza³a œwist odsuwanych drzwi. Piêciogodzinny lot dobieg³ koñca, pora wracaæ do domu. Ludzie st³oczyli siê w przejœciu miêdzy rzêdami foteli. Jessie siêgnê³a po p³aszcz, drug¹ rêk¹ wyg³adzaj¹c nieco zmiête spodnie. By³y z be¿owego zamszu, który cudownie harmonizowa³ z jedwabn¹ koszul¹ w karmelowym odcieniu. Zielone oczy Jessie jaœnia³y w opalonej twarzy, blond w³osy gêst¹ grzyw¹ spada³y jej na ramiona. Jaskrawo pomarañczowy p³aszczyk równie¿ by³ zamszowy. Kupi³a go w Nowym Jorku, bo Lan uwielbia³ j¹ w ciep³ych kolorach. Uœmiechnê³a siê na myœl, jak bardzo mu siê spodoba. I na pewno bêdzie zachwycony tym swetrem, który sprawi³a mu u Pierre"a Cardina. Lubi³a go rozpieszczaæ. Wyprzedza³o j¹ trzech biznesmenów i grupka t³ocz¹cych siê kobiet, ale przy wzroœcie Jessie rzut

oka ponad g³owami rozgdakanych pañ nie sprawia³ najmniejszej trudnoœci. Lan sta³ tu¿ przy wejœciu z szerokim uœmiechem na twarzy. Pomacha³a do niego; uniós³ d³oñ na powitanie i zacz¹³ zrêcznie przedzieraæ siê przez t³um. W koñcu porwa³ j¹ w ramiona. - Nareszcie!... Dziewczyno, wygl¹dasz cudownie! - pochyli³ siê ku niej z uszczêœliwion¹ min¹ i poca³owa³ j¹ w usta. Teraz czu³a siê ju¿ jak w domu. - Mi³o ciê znów dotkn¹æ - powiedzia³a g³aszcz¹c go po twarzy, g³adkiej i pachn¹cej cytryn¹. - Jessie, ¿ebyœ ty wiedzia³a, jak ja za tob¹ têskni³em... Z powag¹ przytaknê³a ruchem g³owy. Ona têskni³a za nim co najmniej tak samo, jeœli nie bardziej - Jak ksi¹¿ka? NieŸle. - Mówili krótkimi frazami jak ludzie, którzy rozumiej¹ siê w lot. Nie musieli u¿ywaæ wielu s³ów. Lan podniós³ jej wielk¹ skórzan¹ walizê. - No, laleczko, jedziemy do domu. Ujê³a go pod rêkê i wyszli z lotniska d³ugimi, równymi, idealnie zgranymi krokami. W³osy Jessie rytmicznie omiata³y ramiê mê¿a. - Przywioz³am ci prezent. Uœmiechn¹³ siê. Zawsze przywozi³a mu prezenty. - Widzê, ¿e sobie tak¿e. Bombowy p³aszcz. - Naprawdê ci siê podoba? Nie uwa¿asz, ¿e jest kiczowaty? Mnie siê wydawa³ trochê za krzykliwy - Na tobie wygl¹da dobrze. W ogóle we wszystkim ci do twarzy - Jesteœ podejrzanie mi³y. Co przeskroba³eœ? Rozbi³eœ Samochód? - Coœ podobnego! Czy tak wita mê¿a kochaj¹ca ¿ona? - Rozbi³eœ? - Nie, zamieni³em na hondê, ale jednoœladow¹. Pomyœla³em, ¿e wola³abyœ mieæ motocykl. - Dziêki za troskê. Ju¿ siê nie mogê doczekaæ pierwszej jazdy. A teraz spójrz mi w oczy: da siê go wyklepaæ? - Wyklepaæ! Trzeba ci wiedzieæ, moja pani, ¿e twój wóz jest nie tylko w idealnym stanie, ale równie¿ czy s ty, czego nie da³o siê o nim powiedzieæ, kiedy wyje¿d¿a³aœ. Ca³y siê wprost klei³! - Wiem... - lessie zwiesi³a g³owê, a ³an wyszczerzy³ radoœnie wszystkie zêby - Powinna siê pani wstydziæ, pani Clarke, ale i tak pani¹ kocham - poca³owa³ j¹ w czubek nosa. Zarzuci³a mu rêce na szyjê. - Zgadnij, co ci mam do powiedzenia. - Ile razy mogê zgadywaæ? Raz. Te¿ mnie kochasz? Zgad³eœ! - zachichota³a. Co dostanê w nagrodê za poprawn¹ odpowiedŸ? - Mnie. - Doskonale. Biorê. - Jak¿e siê cieszê, ¿e ju¿ jestem w domu! - westchnê³a. Przystanêli przy taœmie czekaj¹c, a¿ uka¿e siê reszta baga¿u. Lan widzia³ ulgê w jej oczach. Nie cierpia³a lataæ samolotem w ogóle nie cierpia³a wyjazdów. Ba³a siê, ¿e nie wróci albo ¿e pod jej nieobecnoœæ on zginie w wypadku samochodowym. Od œmierci rodziców ba³a siê niemal wszystkiego. Nie zd¹¿y³a jeszcze dojœæ do siebie po utracie brata, kiedy dotkn¹³ j¹ nastêpny cios. Czasami Tan zastanawia³ siê, czy nie skoñczy siê to chorob¹. £êki, histerie, nocne koszmary... Jessie przesta³a przypominaæ dziewczynê, jak¹ kiedyœ zna³. Nagle sta³a siê zupe³nie od niego zale¿na. Przy okazji uzale¿nia³a i jego - na przyk³ad zdo³a³a go namówiæ, by rzuci³ pracê i poœwiêci³ siê wy³¹cznie pisarstwu. Staæ j¹ by³o na to, ¿eby ich utrzymaæ. Tyle tylko ¿e Lan wcale nie by³ pewny, czy on mo¿e sobie na coœ takiego pozwoliæ. Na razie jednak uk³ad zdawa³ egzamin, a Jessie poczu³a siê znacznie pewniej.

Patrzy³a na niego z uœmiechem.-Czekaj, niech no tylko dowiozê ciê do domu... - Masz niecne zamiary? - Mowa! Bêdziesz w siódmym niebie! - Nie w¹tpiê! Œci¹gali na siebie spojrzenia, czasem nie pozbawione zawiœci. Byli piêkn¹ par¹, która mia³a od ¿ycia wszystko. Taki widok rzadko uchodzi uwagi. Widz¹c swojego ,,Morgana", Jessie uœmiechnê³a siê z durn¹. - Wygl¹da jak nowy! Coœ ty z nim zrobi³? - Umy³em. Powinnaœ czasem spróbowaæ. Efekt gwarantowany! - Och, b¹dŸ¿e ju¿ cicho! - zamachnê³a siê na niego ¿artobliwie, ale Lan uchyli³ siê i z³apa³ j¹ za rêkê. Zamiast mnie biæ, wsiadaj do wozu, amazonko - klepn¹³ j¹ w poœladek i otworzy³ przed ni¹ drzwi. - Nie nazywaj mnie tak, ty nêdzny wyskrobku! - Czy mnie uszy nie myl¹? - nasro¿y³ siê Lan. - Pani, jak œmia³aœ mnie tak zel¿yæ? -porwa³ j¹ z ziemi i bez pardonu wrzuci³ na fotel. - 0! A pozwolê sobie zaznaczyæ, ¿e to nie przelewki, dŸwign¹æ z ziemi tak¹ herod-babê! - jesteœ pod³y! Oboje wiedzieli, ¿e Jessie nie ma kompleksów na punkcie swego wzrostu. By³a nawet z niego zadowolona. - Zreszt¹ mam wra¿enie, ¿e ostatnio zaczynam siê kurczyæ - doda³a. - Coœ takiego! Zjecha³aœ poni¿ej dwóch metrów? - Lin parskn¹³ œmiechem, przymocowuj¹c baga¿ na tyle samochodu. IdŸ do diab³a. Doskonale wiesz, ¿e mam tylko metr osiemdziesi¹t, a przy ostatnim mierzeniu wysz³o mi nawet metr siedemdziesi¹t dziewiêæ! - Widocznie znów mierzy³aœ siê na siedz¹co. Wsun¹³ siê za kierownicê i zajrza³ jej g³êboko w oczy. - Dobry wieczór, pani Clarke. Witamy w domu! - Witaj, kochanie. Cieszê siê, ¿e wróci³am. Lan przekrêci³ kluczyk w stacyjce, a Jessie zrzuci³a z ramion P³aszcz i podwinê³a rêkawy. - Ca³y dzieñ by³o tak ciep³o? - By³o wœciekle gor¹co, s³onecznie i w ogóle wspaniale. A je¿eli jutro te¿ tak bêdzie, wybierzemy siê razem na pla¿ê. Mo¿esz zadzwoniæ do butiku i powiedzieæ, ¿e gwa³towne opady œniegu uziemi³y ciê w Chicago. - Opady œniegu we wrzeœniu? Jesteœ stukniêty. Poza tym, kochanie, naprawdê nie mogê zaprotestowa³a niepewnie. - Mo¿esz, mo¿esz. Porwê ciê, jeœli bêdê musia³. - No to mo¿e trochê siê spóŸniê. - Wyœmienity pomys³ - Lan uœmiechn¹³ siê zwyciêsko zwolni³ sprzêg³o - Naprawdê by³o tak ³adnie? - £adniej ni¿ myœlisz. A by³oby jeszcze ³adniej, gdybyœ tu by³a. Zjad³em dziœ lunch u Enrica i przez ca³y czas ³ama³em sobie g³owê, co ze sob¹ pocz¹æ do twojego przyjazdu. - Jestem pewna, ¿e znalaz³eœ sobie zajêcie. W g³osie Jessie nie by³o z³oœliwoœci, a wyraz twarzy lana nie zmieni³ siê nawet na jotê. - E, takie tam nudy - odpar³. Rozdzia³ III - Jessie, jesteœ najpiêkniejsz¹ kobiet¹, jak¹ znam. - I wzajemnie - opar³a mu na brzuchu potargan¹ g³owê. Obudzili siê niedawno - na tyle, ¿eby raz siê kochaæ. - Nie mo¿e byæ wzajemnie, g³uptasku. Nie jestem piêkn¹

kobiet¹. - Ale jesteœ wspania³ym mê¿czyzn¹. - Co za romantyzm! Jesteœ wprost stworzona na muzê jej literata. Uœmiechnê³a siê, a on delikatnie powiód³ palcem wzd³u¿ krêgos³upa. - Nie rób tego, kochanie, bo bêdziesz mia³ k³opoty - zaci¹gnê³a siê papierosem, którego palili na spó³kê, i usiad³a, ¿eby go poca³owaæ - O której idziemy na pla¿ê, najdro¿sza? - Kto powiedzia³, ¿e idziemy na pla¿ê? Muszê wpaœæ do butiku. Nie by³o mnie trzy tygodnie. - Wiêc jeden dzieñ nic tu nie zmieni. Obieca³aœ, ¿e dzisiaj pójdziesz ze mn¹ na pla¿ê. - Lan zrobi³ nad¹san¹ minê. - Nic podobnego. - Z ca³¹ pewnoœci¹ tak by³o. No, mo¿e prawie. Powiedzia³em, ¿e ciê porwê, i da³bym g³owê, ¿e spodoba³ ci siê ten pomys³. Rozeœmia³a siê, mierzwi¹c mu d³oni¹ w³osy. By³ niemo¿liwy. Du¿y ch³opiec. Ale jaki piêkny! Nigdy nie mog³a mu siê oprzeæ. - Jesteœ straszny. Muszê iœæ do pracy. - Robisz problem tam, gdzie go nie ma. Zadzwoñ do dziewcz¹t, powiedz im, ¿e bêdziesz jutro, i jedziemy. Jak mog³abyœ zmarnowaæ taki dzieñ, na mi³oœæ bosk¹? Zarabiaj¹c na ¿ycie. Zmarszczy³ brwi. Nie lubi³ takich uwag. Sugerowa³y, ¿e on nie zarabia na ¿ycie. - A mo¿e pójdê zaraz i szybciej skoñczê? - Szybciej, czyli tu¿ przed zmierzchem? Jessie, jesteœ zaka³¹ towarzystwa. W³aœnie tak. Zaka³¹ towarzystwa. - Obiecujê, ¿e wyjdê ze sklepu o pierwszej - rzuci³a przez ramiê, id¹c nago do kuchni. - Lepsze to ni¿ nic. Chryste, jak¹ masz œliczn¹ pupê. Zeszczupla³aœ. Uœmiechnê³a siê i pos³a³a mu ca³usa. - O pierwszej, obiecujê. Lunch zjemy w domu. - Czy to znaczy to, co myœlê, ¿e znaczy? Jessie skinê³a g³ow¹ z filutern¹ min¹. - Dobrze. O wpó³ do pierwszej jestem pod "Lady J." "Lady J." mieœci³a siê na parterze bia³o-¿ó³tego wiktoriañskiego domu przy Union Street. Szyld zastêpowa³a grawerowana mosiê¿na tabliczka. Dwa razy w miesi¹cu Jessie sama zmienia³a dekoracjê w szerokiej witrynie. Ceni³a efektown¹ prostotê i teraz, wprowadzaj¹c ,,Morgana" na podjazd, zerknê³a w okno, ¿eby sprawdziæ, co wymyœli³y dziewczêta w czasie jej nieobecnoœci. Wystawê zdobi³a tweedowa spódnica, prosta bluzka w kolorze wielb³¹dziej we³ny, bursztynowe paciorki i rudy ¿akiecik udrapowany na zielonym aksamitnym krzeœle. Wygl¹da³o to doskonale; mia³o klimat jesieni. To, ¿e dopiero zaczyna³o siê babie lato, nie mia³o znaczenia. Nikt nie kupowa³ odzie¿y na babie lato. Kupowano na jesieñ. Zamówione w Nowym Jorku towary k³êbi³y jej siê w g³owie, kiedy wyci¹ga³a walizki z samochodu i bieg³a do drzwi. By³y otwarte; dziewczêta wiedzia³y, ¿e przyjdzie wczeœniej. - Proszê, proszê, kogó¿ to widzimy! Zina! Jessie wróci³a! - drobna dziewczyna o orientalnej urodzie klasnê³a w d³onie i skoczy³a na równe nogi, mierz¹c Jessie zachwyconym spojrzeniem. - Wygl¹dasz fantastycznie! Stanowi³y ciekaw¹ parê. Jasna, prosta uroda Jessie ostro kontrastowa³a z delikatnym wdziêkiem Japonki. - Kat! Obciê³aœ w³osy! - Jessica cofnê³a siê o krok. Miesi¹c temu lœni¹ce czarne w³osy Kat zwisa³y do pasa, chyba ¿e zwi¹za³a je w kok. Teraz ledwie zas³ania³y uszy. - Do sza³u mnie doprowadza³o upinanie ich. Jak ci siê podobam? - wykona³a piruet, pozwalaj¹c w³osom rozko³ysaæ siê wokó³ g³owy. Ubrana by³a jak zwykle na czarno, co podkreœla³o jej gibkoœæ. Miêdzy innymi ten koci wdziêk by³ przyczyn¹, dla której Jessie nazywa³a j¹ "Kat". Na imiê mia³a Katsuko, co znaczy "pokój".

- Szaleñczo! Dalsze s³owa Jessie utonê³y w przeraŸliwym okrzyku: - Hurra! Wróci³aœ! To by³a Zina. Kasztanow³osa, ciemnooka i zmys³owa. W przeciwieñstwie do kole¿anek natura obdarzy³a j¹ doœæ obfitym biustem, a jej usta mówi³y, ¿e kocha mê¿czyzn i œmiech. Do tego mia³a wspania³e zgrabne nogi. Mê¿czyŸni padali trupem, kiedy krêci³a biodrami, ona zaœ uwielbia³a ich dra¿niæ. - Widzia³aœ, co Kat zrobi³a z w³osami? - Zina mówi³a takim tonem, jak gdyby zwiastowa³a tragediê wszechczasów. - Ja bym p³aka³a przez rok. - Uœmiechnê³a siê, potrz¹saj¹c w³asnymi krótkimi loczkami. - Jak by³o w Nowym Jorku? - Piêknie, cudownie, strasznie, brzydko i gor¹co. Ale ubaw mia³am przedni. Poczekajcie, a¿ zobaczycie, co kupi³am. - Jakie kolory? - Jak na osobê ubieraj¹c¹ siê niemal wy³¹cznie w czerñ i biel, Kat mia³a ogromne wyczucie gor¹cych barw. Umia³a je mieszaæ, kontrastowaæ, ³¹czyæ. Nie by³a ich tylko w stanie nosiæ. - Wszystko pastelowe, a takie piêkne, ¿e padniecie z wra¿enia - Jessica dumnie przesz³a siê po grubym be¿owym dywanie. - Kto zrobi³ wystawê? Jest œliczna. - Zina - Kat prêdko wyrzek³a siê chwa³y na rzecz przyjació³ki. - Dobry pomys³ z tym krzes³em, prawda? - Prawda. Widzê, ¿e nadal tworzycie towarzystwo wzajemnej adoracji, drogie panie. Czy od mojego wyjazdu zarobi³yœmy jakiœ mamy grosz? - Jessie opad³a na swój ulubiony skórzany fotel, tak g³êboki, ¿e mog³a swobodnie wyci¹gn¹æ nogi. To na nim panowie zazwyczaj czekali, a¿ ich damy za³atwi¹ sprawunki. - Zarobi³yœmy ca³e mnóstwo pieniêdzy. W ka¿dym razie przez pierwsze dwa tygodnie. Ten by³ gorszy; pogoda za dobra - zameldowa³a szybko Kat, przypominaj¹c Jessie, ¿e ma tylko cztery godziny na pracê, zanim Lan porwie j¹ na pla¿ê. .Zina wrêczy³a jej fili¿ankê czarnej kawy, z któr¹ Jessie ruszy³a na oglêdziny. Kolekcja jesienna, zakupiona piêæ miesiêcy wczeœniej, doskonale prezentowa³a siê na tle be¿owo-br¹zowych we³en i skór. Dwie œciany butiku wy³o¿one by³y lustrami, w ka¿dym k¹cie kipia³ g¹szcz roœlin. Zielone ga³¹zki piê³y siê pod sufitem, podœwietlone przez zamaskowane lampy. Jak tam idzie duñszczyzna? - Oprócz spódnic i swetrów w pe³nej gamie czerwieni duñska kolekcja obejmowa³a te¿ cudownie miêkkie p³aszcze w soczystym wiœniowym odcieniu, w których kobiety rozkwita³y jeszcze efektowniej ni¿ w futrach. lessie zamówi³a jeden specjalnie dla siebie. - Ca³kiem nieŸle - stwierdzi³a Zina. - A co u lana? Nie Widzia³yœmy go od tygodni. Jan pojawi³ siê raz, aby zrealizowaæ czek, nazajutrz po wyjeŸdzie Jessie. Pracuje nad now¹ ksi¹¿k¹. Zina uœmiechnê³a siê ciep³o i skinê³a g³ow¹. Lubi³a go. Kat nie mog³aby z czystym sumieniem powiedzieæ tego samego. Ale Kat wci¹¿ myœla³a na sposób nowojorski. By³a w tym mieœcie szefow¹ dzia³u zakupów odzie¿y sportowej, dopóki zmêczona ci¹g³ym napiêciem nie zdecydowa³a siê przeprowadziæ do San Francisco. W ci¹gu tygodnia dosta³a pracê w "Lady J." i by³a z niej równie zadowolona, jak Jessie z jej kwalifikacji. Prowadzi³a te¿ ksi¹¿ki rachunkowe, wiedzia³a wiêc, jaki procent dochodów Jessie wydaje jej m¹¿. Przez pó³ godziny gawêdzi³y przy kawie. W tym czasie Katsuko pokaza³a Jessie kilka wycinków prasowych, gdzie by³a mowa o "Lady J.", Zina wspomnia³a o dwóch nowych klientkach, które praktycznie wykupi³y ca³y sklep. Dyskutowa³y te¿ o planach pokazu, który Jessie mia³a zamiar urz¹dziæ, zanim wyjedzie w paŸdzierniku do Carmelu. Kat ju¿ mia³a kilka œwietnych pomys³ów. Wszystkie trzy doskonale siê uzupe³nia³y i razem stanowi³y imponuj¹cy zespó³. Butik nie ucierpia³ pod nieobecnoœæ w³aœcicielki, bo dziewczêta szanowa³y swoj¹ pracê. Jessie dobrze p³aci³a, mia³y rabat na zakup fantastycznych ³aszków i dobr¹ szefow¹, a to ju¿ by³a rzadkoœæ. Kat mia³a za sob¹

trzy jêdze - jedn¹ gorsz¹ od drugiej - Zina zaœ d³ugi szereg podejrzanych facetów, którzy ¿¹dali, aby pisa³a na maszynie, stenografowa³a i œwiadczy³a us³ugi ³ó¿kowe - niekoniecznie w tej w³aœnie kolejnoœci. Jessica by³a wymagaj¹ca, ale z siebie dawa³a tyle samo, a czêsto wiêcej. Uczyni³a z "Lady J." kwitn¹cy interes i oczekiwa³a, ¿e pomog¹ jej utrzymaæ ten stan. Nie by³o to trudne zadanie. O ka¿dej porze roku Jessie potrafi³a tchn¹æ w szmatki nowe ¿ycie, co zapewnia³o jej wiern¹ klientelê. "Lady J." by³a solidna niczym ska³a, tak jak sama Jessica i wszystko dooko³a niej. - Chyba wezmê siê za pocztê. Du¿o tego? - Nie jest tragicznie. Zina odwali³a najgorsz¹ robotê: listy od pañ, które by³y tu w marcu i zastanawiaj¹ siê, czy ten ¿ó³ty golfik jeszcze jest w sprzeda¿y. I tym podobne bzdury. Wszystko ju¿ za³atwione. - Zina, kocham ciê. - Zawsze do us³ug. - Zina wykona³a g³êboki uk³on, a¿ jasnozielona wyciêta bluzka napiê³a siê pod ciê¿arem jej piersi. Kiedyœ z niej pokpiwa³y, lecz minê³o im. Ka¿da z nich na swój sposób by³a bardzo poci¹gaj¹ca. Jessie zniknê³a w biurze na zapleczu i z zadowoleniem 0ejrza³a siê woko³o. Roœliny kwit³y, listy by³y starannie posegregowane i u³o¿one, rachunki pop³acone. Ju¿ na pierwszy rzut oka by³o widaæ, ¿e wszystko jest w porz¹dku. Musia³a tylko odrobiæ obowi¹zkow¹ lekturê. By³a w po³owie, kiedy w drzwiach stanê³a Zina z zagadkowym wyrazem twarzy. - Jakiœ cz³owiek chce siê z tob¹ widzieæ. Mówi, ¿e to pilne. Jej mina œwiadczy³a, ze nie by³ to zwyk³y klient i nie przyszed³ nic kupiæ. - W jakiej sprawie? - Nie powiedzia³. To jego wizytówka. - Zina poda³a jej bia³y kanonik. William Houghton. Inspektor. Policja San Francisco. Jessie nic z tego nie rozumia³a. - Czy coœ siê zdarzy³o pod moj¹ nieobecnoœæ? do sklepu? - Mo¿e nie chcia³y jej martwiæ ju¿ wola³y odczekaæ i powiedzieæ jej póŸniej - Nie, Jessie. Naprawdê nic siê nie zdarzy³o. Nie mam pojêcia, o co mo¿e mu chodziæ. Nowoorleañski akcent Ziny brzmia³ dziecinnie, kiedy by³a zmartwiona. Ja te¿ nie. WprowadŸ go, to zobaczymy Pilotowany przez ubran¹ w obcis³e spodnie Zinê inspektor najwyraŸniej by³ pod wra¿eniem. Pan Houghton? - Jessica wsta³a i widaæ by³o, ¿e jej wzrost dope³ni³ zestawu silnych wra¿eñ, jakim zosta³ dziœ poddany policjant. - Jestem Jessica C³arke. - Chcia³bym porozmawiaæ z pani¹ na osobnoœci. - Proszê bardzo. Napije siê pan kawy? - Policjant Potrz¹sn¹³ g³ow¹, wskaza³a mu wiêc krzes³o i sama usiad³a. W czym mogê pomóc, inspektorze? Panna Nelson mówi³a, Zt to coœ pilnego o Tak, to prawda. Czy to pani ,,Morgan" stoi na zewn¹trz? Jessica skinê³a g³ow¹. Pod jego ostrym spojrzeniem zrobi³o jej siê s³abo. Pewnie Lan znowu zapomnia³ zap³aciæ mandat. Ju¿ raz musia³a wyci¹gaæ go z aresztu z powodu g³upich dwustu dolarów. W San Francisco policjanci nie patroluj¹ ulic po pró¿nicy. Jeœli lekcewa¿ysz czerwone œwiat³o - p³aæ, a jak nie, idziesz za kratki. - Owszem. Moje imiê jest na tablicy rejestracyjnej. - Uœmiechnê³a siê, maj¹c nadziejê, ¿e rêka jej nie zadr¿y, kiedy bêdzie zapalaæ papierosa. Co za absurd. Nie zrobi³a nic z³ego, ale w samym s³owie "policja" by³o coœ, co budzi³o poczucie winy, przera¿enie, panikê. - JeŸdzi³a nim pani wczoraj? - Nie, wczoraj by³am w Nowym Jorku w interesach. Przylecia³am póŸnym wieczorem. - Jakby musia³a dowodziæ, ¿e przebywa³a poza miastem, i to ca³kiem legalnie. Gdyby Lan tu by³... W takich sytuacjach radzi³ sobie o wiele lepiej ni¿ ona. - Kto jeszcze jeŸdzi tym samochodem? Nie: "Czy ktoœ jeszcze?", tylko: "Kto jeszcze?" - Mój m¹¿ - œcisnê³o j¹ w do³ku na wspomnienie lana. - Czy u¿ywa³ go wczoraj? - Inspektor Houghton zapali³ papierosa i spojrza³ na ni¹ taksuj¹co. - Ma swój samochód. Tym przyjecha³ po mnie na lotnisko. Prosi³am go o to przez telefon.

Houghton skin¹³ g³ow¹. - Kto jeszcze móg³ go u¿ywaæ? Brat? Kolega? Przyjaciel? - jego oczy b³ysnê³y znacz¹co i Jessie poczu³a z³oœæ. - Jestem mê¿atk¹, inspektorze. I nikt nie jeŸdzi moim samochodem. - Niby siê odciê³a, ale coœ w twarzy Houghtona mówi³o jej, ¿e nie odnios³a zwyciêstwa. - Samochód zarejestrowany jest na adres sklepu... Sklepu! Butiku, ty baranie, butiku! - . . .Zak³adam, ¿e jest pani jego w³aœcicielk¹? - Zgadza siê. O co w³aœciwie chodzi, inspektorze? - wydmuchnê³a dym i spojrza³a mu w oczy. Jej d³oñ dr¿a³a lekko. Coœ by³o nie tak. - Chcia³bym porozmawiaæ z pani mê¿em. Czy mog³aby mi pani podaæ adres jego firmy? inspektor wyj¹³ pióro i wyczekuj¹co pochyli³ siê nad swoj¹ wizytówk¹. - Czy chodzi o mandat za parkowanie? Znam mojego mê¿a... có¿, jest zapominalski - uœmiechnê³a siê kokieteryjnie, lecz nie pomog³o. - Nie chodzi o parkowanie. Gdzie pracuje m¹¿? - oczy policjanta by³y zimne jak lód. - W domu. To szeœæ przecznic st¹d, na Vallejo. - Chcia³a mu zaproponowaæ, ¿e go podwiezie, nie zdoby³a siê jednak na tak¹ œmia³oœæ. Nabazgra³a adres na firmowej wizytówce "Lady J." - Dziêkujê. Bêdê w kontakcie. - Houghton wsta³ i podszed³ do drzwi. - Inspektorze, by³abym niezmiernie wdziêczna, gdyby wyjaœni³ mi pan, o co chodzi. Popatrzy³ na ni¹ zagadkowym spojrzeniem cz³owieka, który zadaje pytania, ale sam na nie nie odpowiada. - Pani Clarke, ja sam nie mam pewnoœci, o co chodzi. Kiedy tê pewnoœæ zdobêdê, dam pani znaæ. - Dziêkujê. - Za co mu dziêkowa³a? Niech to diabli! Wysz³a za nim i zobaczy³a, ¿e wsiada do oliwkowego sedana. Za kierownic¹ siedzia³ drugi mê¿czyzna. JeŸdzili zatem parami. Umieszczona z ty³u antena zako³ysa³a siê gwa³townie, kiedy skrêcili w stronê Vallejo. - Co siê sta³o? - Kat spochmurnia³a, a Zina by³a szczerze zmartwiona. - Cholera, sama chcia³abym wiedzieæ. Zapyta³ mnie tylko, kto jeŸdzi samochodem, a potem powiedzia³, ¿e chce porozmawiaæ z ³anem. Za³o¿ê siê, ¿e znowu zapomnia³ zap³aciæ mandat. W g³êbi duszy czu³a jednak, ¿e wcale nie o to chodzi. Houghton te¿ tak stwierdzi³. W takim razie o co? £adne powitanie! Wróci³a do biura i zadzwoni³a do domu. Zajête. Potem wesz³a do sklepu klientka, Trish Barclay, i Jes¹ie musia³a osobiœcie sprzedaæ jej futrzany ¿akiet z wystawy. Trish by³a jedn¹ z ich najlepszych klientek, wypada³o wiêc powœci¹gn¹æ zdenerwowanie. Zanim wróci³a do telefonu, minê³o dwadzieœcia piêæ minut. Tym razem nikt nie podniós³ s³uchawki. Niemo¿liwe! Musia³ tam byæ. By³ w domu, gdy wychodzi³a... i kiedy ostatnio dzwoni³a. Chryste, mo¿e to coœ powa¿nego? Mo¿e mia³ wypadek i nic jej nie powiedzia³? Mo¿e ktoœ zosta³ ranny? Ale przecie¿ czegoœ takiego by przed ni¹ nie zatai³. Telefon dzwoni³ bez przerwy, lecz nikt siê nie odzywa³. Mo¿e jecha³ ju¿ do niej. Minê³a jedenasta. Przyszed³ Nick Morris, który potrzebowa³ czegoœ ekstra dla ¿ony; o ma³y w³os zapomnia³by o jej urodzinach i teraz na gwa³t musia³ wydaæ przynajmniej czterysta dolarów. Ta sekutnica nie by³a tego warta, Jessie jednak zajê³a siê Nickiem, bo go lubi³a. Zanim opuœci³ sklep, ob³adowany stosem z³ocisto br¹zowych pude³, wesz³a Barbara Fuller, potem Holly Jenkins, potem Joan Wilcox, apotem... minê³o po³udnie. lian nie da³ znaku ¿ycia. Zadzwoni³a jeszcze raz, ogarniêta ju¿ lekk¹ panik¹. Mo¿e by³ w drodze? Mia³ po ni¹ wpaœæ przed pierwsz¹. Kiedy do pierwszej siê nie pokaza³, zaczê³o jej siê zbieraæ na p³acz. Co za koszmarny dzieñ! Problemy, napiêcia i ci ludzie. Nie ma jak w domu. Gdzie jest Lan? I jeszcze ten bêcwa³ Houghton wypytuje j¹ o samochód. Kiedy Zina wysz³a na lunch, Jessie schroni³a siê w biurze. Musia³a przez chwilê byæ sama. Pomyœleæ. Odetchn¹æ. Nabraæ odwagi do zrobienia tego, przed czym siê wzdraga³a. By³ prosty sposób, ¿eby siê dowiedzieæ. Wystarczy³o tam zadzwoniæ, zapytaæ, czy maj¹ lana Powersa Clarke"a, i odetchn¹æ z ulg¹, jeœli odpowiedŸ oka¿e siê negatywna. Albo zabraæ ksi¹¿eczkê czekow¹, wsi¹œæ w samochód i znów go wyci¹gn¹æ, jeœli aresztowali go za

naruszenie przepisów drogowych. Nic wielkiego. Wypi³a jednak nastêpn¹ fili¿ankê kawy i wypali³a dwa papierosy, nim zdo³a³a siêgn¹æ po s³uchawkê. W informacji podano jej numer. Pa³ac Sprawiedliwoœci. Wiêzienie miejskie. To jakiœ absurd. Czu³a siê jak idiotka i chcia³o jej siê œmiaæ na myœl, co powie Lan, jeœli wejdzie w momencie, kiedy ona bêdzie dzwoniæ do wiêzienia. Bêdzie jej dokucza³ przez tydzieñ. W s³uchawce zaszczeka³ jakiœ g³os. Wiêzienie miejskie, przy telefonie sier¿ant Palmer. Jezu. Co teraz? Skoro ju¿ dzwonisz, zapytaj tego goœcia, kretynko. - Hm... chcia³abym siê dowiedzieæ, czy jest u was... pan Clarke. lan Powers Clarke. Za naruszenie przepisów drogowych. - Proszê przeliterowaæ nazwisko - sier¿ant dy¿urny zachowa³ formalny ton. Naruszenie przepisów drogowych to powa¿na sprawa. - Clarke. Z "e" na koñcu. ³an. I-A-N C-L-A-R-K-E. - Zaci¹gnê³a siê papierosem. W drzwiach stanê³a Katsuko proponuj¹c jej lunch. Jessica potrz¹snê³a energicznie g³ow¹ i gestem poprosi³a o zamkniêcie drzwi. Od paru godzin, od wizyty inspektora Houghtona, nerwy mia³a napiête jak postronki. Po nie koñcz¹cej siê przerwie g³os znów odezwa³ siê w s³uchawce: - Clarke. Tak, jest tutaj. Có¿, brawo. Teraz mog³a odetchn¹æ. To przykroœæ, ale nie koniec œwiata. Przynajmniej wie, gdzie jest, i mo¿e go stamt¹d zabraæ w ci¹gu godziny. Zastanawia³a siê, ilu mandatów nie op³aci³ tym razem. Ale teraz powie mu, co o tym myœli. Omal nie osiwia³a przez niego. A Houghton to ³ajdak. Dlaczego nie powiedzia³, ¿e chodzi o mandat? - Aresztowano go przed godzin¹. W tej chwili jest przes³uchiwany. - W sprawie mandatów za parkowanie? - zdumia³a siê. To œmieszne, przechodzi wszelkie pojêcie. - Nie, proszê pani. W sprawie oskar¿enia o napaœæ i gwa³t. Jessie mia³a wra¿enie, ¿e sufit spada jej na g³owê, a œciany wyciskaj¹ oddech z p³uc. -Co? - Trzykrotny gwa³t i napaœæ. - Dobry Bo¿e. Czy mogê z nim pomówiæ? - d³onie dr¿a³y jej tak bardzo, ¿e musia³a obur¹cz chwyciæ s³uchawkê. Œniadanie stanê³o jej w gardle. - Nie. Wolno mu porozumieæ siê z adwokatem, a pani mo¿e go odwiedziæ jutro, miêdzy jedenast¹ a czternast¹. Nie wyznaczono jeszcze kaucji. W czwartek rozprawa wstêpna. - Dy¿urny przerwa³ po³¹czenie, a ona siedzia³a z g³uch¹ s³uchawk¹ w d³oni, patrz¹c przed siebie martwym wzrokiem. Kiedy Katsuko z kanapk¹ w rêku otworzy³a drzwi, ujrza³a, ¿e Jessie p³acze. - Dobry Bo¿e, co siê sta³o? - Szefowa nigdy nie traci³a panowania nad sob¹, nie za³amywa³a siê, nie skar¿y³a... Przynajmniej nigdy nie widzia³y jej takiej w sklepie. - Nie wiem, co siê sta³o. Ale to jest niewiarygodna, potworna, zupe³nie idiotyczna pomy³ka! - Jessie porwa³a kanapkê przyniesion¹ przez Kat i rzuci³a ni¹ przez pokój. Trzykrotny gwa³t. I napaœæ. Co to ma znaczyæ, do diab³a? Rozdzia³ IV - Dok¹d tak pêdzisz? Jessie wyminê³a wracaj¹c¹ z lunchu Zinê i wypad³a na ulicê. - Spróbujcie sobie wyobraziæ, ¿e jeszcze nie wróci³am z Nowego Jorku - rzuci³a przez ramiê, wsiadaj¹c do samochodu. - Jadê do domu. Tylko do mnie nie dzwoñcie. - le siê czujesz? - zawo³a³a za ni¹ Zina, ale Jessica tylko potrz¹snê³a g³ow¹, wcisnê³a sprzêg³o, przekrêci³a kluczyk i wrzuci³a wsteczny bieg. Zina wesz³a do butiku z oszo³omieniem na twarzy, jednak¿e Kat nie by³a jej w stanie powiedzieæ nic ponad to, czego sama by³a œwiadkiem. Jessie byla zdenerwowana; nie wiadomo dlaczego. Mia³o to coœ wspólnego z porann¹ wizyt¹ policjanta. Po po³udniu w butiku panowa³ zbyt du¿y ruch, aby mia³y czas na domys³y. Katsuko podejrzewa³a, ¿e chodzi o lana, Zina w ogóle nie

wiedzia³a, co o tym s¹dziæ. Po powrocie do domu Jessica jedn¹ rêk¹ chwyci³a telefon, a drug¹ ksi¹¿kê adresow¹. Na kuchennym stole sta³a nie dopita fili¿anka z kaw¹. Lan by³ w po³owie œniadania, kiedy go aresztowano, a Jessie mia³a g³êbokie przeczucie, ¿e Houghton dopilnowa³ tego osobiœcie. Ciekawe, co na to s¹siedzi. Obok fili¿anki le¿al stosik zapisanych na maszynie kartek nowej ksi¹¿ki. ¯adnej wiadomoœci. Lan musia³ byæ równie zaskoczony jak ona. NajwyraŸniej oskar¿enie by³o wyssane z palca. Przyczepili siê do niew³aœciwego cz³owieka. Za parê godzin ca³y ten koszmar siê skoñczy i ³an wróci do domu. Jessie uspokoi³a siê nieco. Nie powinna wpadaæ w panikê. Potrzebny im tylko adwokat. Pospiesznie przerzuci³a ksi¹¿kê adresow¹. Mia³a szczêœcie - wbrew jej obawom Philip WaId nie wyszed³ na lunch i móg³ poœwiêciæ jej chwilê czasu. By³ szefem kancelarii adwokackiej, prawnikiem o doskona³ej reputacji, którego oboje z Lanem darzyli szacunkiem. - Ale, Jessico, ja nie prowadzê spraw karnych. - A có¿ to za ró¿nica? - Niestety, spora. Potrzebny ci bêdzie dobry specjalista od spraw kryminalnych. - Na litoœæ bosk¹, przecie¿ on jest niewinny! Potrzebujemy kogoœ, kto wszystko wyjaœni i pomo¿e mu siê z tego wypl¹taæ. - Rozmawia³aœ z nim? - Nie, nie pozwolili mi. Pos³uchaj, Philipie, mam do ciebie proœbê. JedŸ tam i pomów z Lanem. Po prostu porozmawiaj z nim. Przecie¿ to jakiœ absurd. W s³uchawce zapad³a cisza. - Dobrze, tyle mogê zrobiæ. Ale nie wezmê tej sprawy. By³oby to nieuczciwe w stosunku do was. - Jakiej znowu sprawy? To zwyczajna pomy³ka! - Orientujesz siê, jak dotarli do Lana? - Nie wiem dok³adnie, ale ma to coœ wspólnego z moim samochodem. - Maj¹ twoje numery rejestracyjne? - Tak. - No có¿, mo¿liwe, ¿e ktoœ po prostu pomyli³ cyfry albo litery. Jessica nie odezwa³a siê, lecz przysz³o jej do g³owy, ¿e trudno pomyliæ z czymœ imiê "Jessie". Poczu³a niepokój. By³ to jedyny fakt, który burzy³ jej niezachwian¹ pewnoœæ. - Powiem ci, co zrobimy - odezwa³ siê WaId. - Pojadê do aresztu, zobaczê siê z Lanem, dowiem siê, co siê dzieje, a tobie tymczasem podam nazwiska paru obroñców w sprawach karnych. Skontaktuj siê z nimi. Jeœli siê na któregoœ zdecydujesz, powiedz mu, ¿e póŸniej do niego zadzwoniê i przeka¿ê mu dane. I nie zapomnij dodaæ, ¿e dzwonisz z mojego polecenia. Jessie westchnê³a g³êboko. - Dziêkujê ci, Philipie. Dziêki za pomoc. Poda³ jej nazwiska i przyrzek³ wpaœæ zaraz po wizycie w wiêzieniu. Jessie roz³¹czy³a siê, usiad³a nad zimn¹ kaw¹ i zaczê³a po kolei wykrêcaæ numery znajomych Philipa Wajda. W miarê up³ywu czasu coraz bardziej upada³a na duchu. Pierwszego adwokata nie by³o w mieœcie. Drugi przez ca³y najbli¿szy tydzieñ by³ zajêty w s¹dzie i nie móg³ siê obarczaæ kolejn¹ spraw¹. Trzeci nie mia³ czasu nawet na rozmowê. Czwarty w³aœnie wyszed³. Za to pi¹ty poœwiêci³ jej nieco wiêcej uwagi. Jessice od razu nie spodoba³ siê jego g³os. - By³ ju¿ notowany? - Naturalnie, ¿e nie! Jedyne przestêpstwo, jakiego siê kiedykolwiek dopuœci³, to parkowanie na zakazie. - Za¿ywa narkotyki? Nie. - Pije? - Sk¹d¿e, co najwy¿ej wino na przyjêciu. Chryste, ten facet z góry zak³ada³, ¿e Lan jest winny. S³ysza³a to wyraŸnie w jego g³osie. - Od jak dawna zna tê kobietê? Czy by³ z ni¹ wczeœniej zwi¹zany? - Nic nie wiem o tej kobiecie. A w ogóle to wszystko jest tragiczn¹ pomy³k¹. - Sk¹d ta pewnoœæ?

Drañ. Jessie czu³a, jak roœnie w niej nienawiœæ. - Znam mojego mê¿a. - Czy ofiara go zidentyfikowa³a? - Nie wiem. Pan Waid ma siê z nim spotkaæ. Kiedy wróci, przeka¿e panu wszystkie informacje. Kiedy wróci... z wiêzienia!... Bo¿e drogi, lan jest w wiêzieniu, i to wcale nie sen, a ten przeklêty kauzyperda zadaje jej idiotyczne pytania! A kogo obchodzi, czy Lan zna³ tê kobietê? Wa¿ne, ¿eby wróci³ do domu, i to jak najszybciej. Czy ktokolwiek jest w stanie to zrozumieæ? Jessie czu³a dudnienie krwi w skroniach i bolesny ucisk w piersi. Najwy¿szym wysi³kiem nakazywa³a sobie spokój. - No có¿, m³oda damo, sprawa przedstawia siê nastêpuj¹co: wpakowali siê pañstwo w k³opoty. Ale to doœæ interesuj¹cy przypadek... - rzek³ prawnik, a Jessie jêknê³a w duchu. - Dlatego te¿ chêtnie siê nim zajmê. Pozostaje kwestia honorarium. P³atne z góry... - Z góry? - Jessie by³a zaskoczona. - Tak. To powszechna, jeœli nie wy³¹czna praktyka wœród moich kolegów po fachu. Muszê braæ honorarium z góry, poniewa¿ kiedy wyst¹piê przed s¹dem w imieniu pani mê¿a, zostanê zarejestrowany jako jego obroñca i zgodnie z przepisami nie bêdê ju¿ móg³ odst¹piæ od sprawy niezale¿nie od tego, czy mi pani zap³aci, czy nie. A jeœli zapadnie wyrok skazuj¹cy, mo¿e siê zdarzyæ, ¿e wystawi mnie pani do wiatru. Czy posiadaj¹ pañstwo jakiœ maj¹tek? ³an mia³by zostaæ skazany? Idiota! - Owszem, posiadamy maj¹tek - wycedzi³a przez zêby. - Jakiego rodzaju? - Mogê panu zarêczyæ, ¿e pokryje nale¿noœæ. - Wolê siê upewniæ. Moje honorarium wyniesie piêtnaœcie tysiêcy dolarów. - Co?! Z góry? - Po³owê chcia³bym otrzymaæ przed rozpraw¹ wstêpn¹. A resztê zaraz po niej. - Ale¿ to niemo¿liwe! W ci¹gu dwóch dni nie uda mi siê spieniê¿yæ têgo, co posiadam. - W takim razie nie bêdê móg³ pani pomóc. - Bardzo panu dziêkujê. - Mia³a ochotê powiedzieæ mu, ¿eby siê powiesi³, ale panika znów chwyci³a j¹ za gard³o. Na mi³oœæ bosk¹! Czy nikt jej nie pomo¿e? Szósty prawnik z listy Philipa okaza³ siê istot¹ ludzk¹. Nazywa³ siê Martin Schwartz. - Wygl¹da na to, ¿e macie pañstwo powa¿ny problem, a w ka¿dym razie ma go pani m¹¿. Czy pani zdaniem on to zrobi³? Interesuj¹ce pytanie. Jessie poczu³a wdziêcznoœæ do tego cz³owieka ju¿ choæby za to, ¿e dopuszcza³ cieñ w¹tpliwoœci. Zawaha³a siê na chwilê. Zas³ugiwa³ na przemyœlan¹ odpowiedŸ. - Nie, nie s¹dzê. I to nie dlatego, ¿e jestem jego ¿on¹. Nie wierzê, ¿e by³by zdolny do czegoœ takiego. Lan nie jest tego typu cz³owiekiem. Poza tym nie musia³by uciekaæ siê do gwa³tu. - Wierzê pani. Ale ludzie czasami robi¹ dziwne rzeczy, pani Clarke. I dla w³asnego dobra powinna siê pani oswoiæ z t¹ myœl¹. Mo¿liwe, ¿e nie zna pani swego mê¿a a¿ tak dobrze, jak siê pani wydaje. Wszystko by³o mo¿liwe. Ale Jessie jakoœ nie mog³a w to uwierzyæ. - Chêtnie porozmawia³bym z panem Waldem, kiedy wróci z widzenia. - Bardzo by³abym panu za to wdziêczna. W czwartek ma siê odbyæ ta... no... rozprawa wstêpna. Do tego czasu musimy znaleŸæ prawnika, a Philip twierdzi, ¿e jego doœwiadczenie zawodowe nie kwalifikuje go do tego rodzaju sprawy. Sprawa... sprawa... sprawa... Na sam dŸwiêk tego s³owa Jessikê przechodzi³y ciarki. - Philip to dobry fachowiec. - Wiem. Panie mecenasie... niezrêcznie mi o tym mówiæ, ale... - Chodzi o honorarium? - No w³aœnie. - Jessica westchnê³a g³êboko, czuj¹c, jak ¿o³¹dek zaciska jej siê w ciasny supe³. - To rzec¿ do uzgodnienia. Postaram siê byæ rozs¹dny.

- Powiem panu szczerze: cz³owiek, z którym rozmawia³am, zanim zadzwoni³am do pana, ¿¹da³ piêtnastu tysiêcy do czwartku. W tak krótkim terminie nie zdo³a³abym zgromadziæ nawet po³owy tej sumy. - Czy macie pañstwo jakieœ aktywa? o Bo¿e, nie! Znowu? - Owszem, mamy aktywa - odpar³a Jessie cierpko. - Mam Dom, samochód i firmê. Mój m¹¿ te¿ ma samochód. Ale nie damy rady sprzedaæ domu czy mojej firmy w ci¹gu dwóch dni. Schwartz zwróci³ uwagê, ¿e mówi³a "moja" firma, nie "nasza". Zaciekawi³o go, jaka jest "jego" profesja, jeœli w ogóle zarabia na swoje utrzymanie. - Nie chodzi mi o to, ¿eby od rêki wyzbywa³a siê pani wszystkiego - rzek³ spokojnie. Pomyœla³em tylko, ¿e bêdzie potrzebne zabezpieczenie kaucji, jeœli oczywiœcie zarzuty zostan¹ podtrzymane, a o tym przekonamy siê "dopiero w czwartek. Kaucja mo¿e byæ doœæ wysoka. Zreszt¹ tym tak¿e bêdziemy siê martwiæ póŸniej. Co siê zaœ tyczy mojego honorarium, uwa¿am, ¿e dwa tysi¹ce przed rozpraw¹ to rozs¹dna cena. Je¿eli dojdzie do procesu, zap³aci pani dodatkowo piêæ tysiêcy dolarów. Ale do tego czasu min¹ co najmniej dwa miesi¹ce, a skoro jest pani znajom¹ Philipa, nie bêdê ponagla³. - Jessie przemknê³o przez myœl, ¿e ludzie nie bêd¹cy znajomymi Philipa mieli w takiej sytuacji powody do zmartwienia. Poczu³a, ¿e ogarnia j¹ fala wdziêcznoœci. - Co pani na to? Jessica, oszo³omiona, lecz nieco spokojniejsza, wymamrota³a, ¿e siê zgadza. Wymagania Schwartza by³y z pewnoœci¹ o wiele przystêpniejsze ni¿ poprzedniego rozmówcy. Jeœli wyci¹gnie z konta wszystkie oszczêdnoœci, bêdzie mog³a wp³aciæ od razu przynajmniej te dwa tysi¹ce. PóŸniej - jeœli zajdzie taka koniecznoœæ - zajm¹ siê zbieraniem pozosta³ych piêciu. W razie potrzeby zawsze mo¿e sprzedaæ samochód. Poza tym ma jeszcze bi¿uteriê po matce, dot¹d nietykaln¹. Nawet ³an uwa¿a³ j¹ za œwiêtoœæ. - Damy sobie radê. - Doskonale. Kiedy móg³bym siê z pani¹ spotkaæ? - Kiedy pan sobie ¿yczy. - Wobec tego zapraszam jutro do kancelarii. Dziœ wieczorem porozmawiam jeszcze z panem Waldem, a z samego rana odwiedzê pani mê¿a. Czy moglibyœmy siê spotkaæ o dziesi¹tej trzydzieœci? - Naturalnie. - Œwietnie. Wydobêdê z policji odpis raportu i zorientujê siê w faktach. Odpowiada to pani? - Oczywiœcie. Mam wra¿enie, jakby ktoœ zdj¹³ mi z ramion tysi¹cfuntowy ciê¿ar. Przyznam siê panu, ¿e wpad³am w panikê. Nigdy dot¹d nie zetknê³am siê z t¹ stron¹ ¿ycia. Policji, kaucja, doniesienia, zarzuty, przes³uchania... Nie wiem, co siê dooko³a dzieje. Nie mam nawet pojêcia, co siê naprawdê sta³o. - Niebawem siê o tym przekonamy. Na razie niech siê pani nie martwi. - Dziêkujê, panie mecenasie. Bardzo panu dziêkujê. - Do zobaczenia jutro. Jessica od³o¿y³a s³uchawkê i poczu³a, ¿e ³zy znów nap³ywaj¹ jej do oczu. Schwartz by³ dla niej mi³y. Nareszcie ktoœ potraktowa³ j¹ przyzwoicie. Dot¹d ka¿dy obchodzi³ siê z ni¹ obcesowo: pocz¹wszy od inspektorów policji, którzy nie chcieli jej udzieliæ ¿adnej informacji, poprzez sier¿antów z aresztu, którzy powiadamiali j¹ o zarzutach ci¹¿¹cych na jej mê¿u i odk³adali s³uchawkê, a¿ po adwokatów, którzy ¿¹dali piêtnastu tysiêcy dolarów w gotówce w ci¹gu czterdziestu oœmiu godzin... Dopiero teraz trafi³a na kogoœ, kto jest po prostu cz³owiekiem. A do tego, wedle s³ów Philipa, dobrym adwokatem. £zy znaczy³y gor¹ce œlady na twarzy Jessiki. Musia³a wzi¹æ siê w garœæ, zanim przyjedzie Wald. Philip Wald zjawi³ siê o wpó³ do szóstej. Minê mia³ zasêpion¹, w jego oczach widaæ by³o znu¿enie. - Widzia³eœ siê z Lanem? - Jessie czu³a, ¿e oczy znów zaczynaj¹ j¹ paliæ. Najwy¿szym wysi³kiem powstrzymywa³a ³zy. - Widzia³em.

- Jak on siê czuje? - NieŸle. Jest oszo³omiony, ale nic mu nie dolega. Bardzo siê o ciebie martwi. - Powiedzia³eœ mu, ¿e u mnie wszystko w porz¹dku? Rêce dr¿a³y jej gwa³townie. Kawa, któr¹ wlewa³a w siebie przez ca³y dzieñ, pogorszy³a tylko sytuacjê. Nie wygl¹da³a na osobê, u której wszystko jest "w porz¹dku". - Powiedzia³em, ¿e ty te¿ siê mocno przejê³aœ, co w tych okolicznoœciach jest ca³kiem zrozumia³e. Mo¿e lepiej usi¹dŸmy, Jessico. Nie podoba³ jej siê ton Philipa, ale byæ mo¿e by³ po prostu zmêczony. Oboje mieli za sob¹ d³ugi i ciê¿ki dzieñ. Dzieñ, który zdawa³ siê nie mieæ koñca. - Rozmawia³am z Martinem Schwartzem - oznajmi³a. - Chyba weŸmie sprawê lana. Mia³am ci przekazaæ, ¿e zadzwoni do ciebie wieczorem. - To dobrze. Myœlê, ¿e go polubicie. To doskona³y adwokat, a przy tym bardzo mi³y cz³owiek. Wprowadzi³a Philipa do salonu, gdzie rozsiad³ siê na d³ugiej bia³ej otomanie, zwróconej w stronê okna. Jessica zajê³a miejsce w miêkkim zamszowym fotelu, stoj¹cym obok starego mosiê¿nego stolika, który kupili z Lanem we W³oszech w czasie podró¿y poœlubnej. Wci¹gnê³a g³êboko powietrze, wypuœci³a je z westchnieniem i zanurzy³a stopy w kosmatym dywanie. Ten mi³y przytulny pokój dot¹d zawsze przynosi³ jej ukojenie. Tu czu³a, ¿e jest w domu i nic jej nie zagra¿a... a¿ do dziœ. Teraz mia³a wra¿enie, ¿e nic nie bêdzie ju¿ takie jak dawniej i ¿e minê³y wieki, odk¹d po raz ostatni znalaz³a bezpieczn¹ przystañ w ramionach lana. Jej wzrok niemal odruchowo powêdrowa³ w stronê zawieszonego nad kominkiem niewielkiego portretu mê¿a, który w³asnorêcznie namalowa³a przed laty. ³an uœmiecha³ siê na nim ³agodnie. To by³o potworne. Dlaczego go tu nie ma? Nagle z bólem wspomnia³a uczucie, jakiego doœwiadczy³a, kiedy po otrzymaniu depeszy ze sztabu marynarki porz¹dkowa³a rzeczy Jake"a i natknê³a siê wœród nich na jego zdjêcie z lat szkolnych. Jak¿e przejmuj¹cy jest uœmiech cz³owieka, którego ju¿ nie ma! - Jessico? Sp³oszona podnios³a wzrok. Philip patrzy³ na ni¹ ze wspó³czuciem. Wydawa³a mu siê rozkojarzona, jak gdyby myœlami by³a daleko st¹d. Zauwa¿y³, ¿e spogl¹daj¹c na portret mia³a na twarzy wyraz nieutulonej w bólu wdowy, pó³przytomne, zasnute cierpieniem oczy. Có¿ za historia! Zerkn¹³ w okno, a potem znów na ni¹, maj¹c nadziejê, ¿e przez ten czas Jessie dojdzie do siebie, choæ mimo wszystko nie traci³a panowania. Jej manierom trudno by³o cokolwiek zarzuciæ, tylko wyraz oczu pozwala³ siê domyœliæ, ¿e ma strapienie. Waid nie by³ pewien, czy powinna w tej chwili wys³uchiwaæ szczegó³ów, ale nie mia³ wyjœcia: musia³ jej to opowiedzieæ, od pocz¹tku do koñca. - Jessico, macie k³opoty. Uœmiechnê³a siê ze znu¿eniem i wierzchem d³oni otar³a z policzka zab³¹kan¹ ³zê. - Delikatnie powiedziane - za¿artowa³a blado. - A co, wydarzy³o siê coœ nowego? Wald zignorowa³ tê nieudan¹ próbê podniesienia nastroju. Chcia³ to ju¿ mieæ za sob¹. - Szczerze mówi¹c, nie s¹dzê, ¿eby to zrobi³. Ale sam przyzna³, ¿e wczoraj po po³udniu spal z t¹ kobiet¹. Odby³ z ni¹... stosunek - Wald wbi³ wzrok w prawe kolano, próbuj¹c zbiæ to niesmaczne s³owo w d³ug¹, niewyraŸn¹ sylabê. - Rozumiem. Wcale nie rozumia³a. Jak mo¿na by³o zrozumieæ? Jan kocha³ siê z jak¹œ kobiet¹. I ta kobieta oskar¿y³a go o gwa³t. Dlaczego ona, Jessie, nic nie czu³a? Jakieœ niewiarygodne, têpe odrêtwienie okry³o j¹ niczym gigantyczny kapelusz. Nie by³o w niej ¿adnej z³oœci, nic, mo¿e szczypta ¿alu. Szkoda, ¿e musia³a to us³yszeæ od obcego cz³owieka. Papieros wypali³ siê do filtra i zgas³ jej w palcach, a Jessie wci¹¿ czeka³a na dalszy ci¹g. - Mówi, ¿e wypi³ za du¿o w czasie lunchu. ¯e nie by³o ciê kilka tygodni, a on jest mê¿czyzn¹... Oszczêdzê ci tego. Zauwa¿y³ tê dziewczynê w restauracji. Po kilku drinkach wpad³a mu w oko. - Poderwa³ j¹? - te s³owa wypowiada³ za ni¹ ktoœ inny. S³ysza³a je, ale nie czu³a odrêtwia³ych warg. Zupe³nie jakby ktoœ wy³¹czy³ jej usta, serce, mózg. Powstrzyma³a atak histerycznego œmiechu na myœl, co by by³o, gdyby mia³a pe³ny pêcherz; pewnie zmoczy³aby fotel, nie wiedz¹c nawet, ¿e to

robi. Czu³a siê jak po przedawkowaniu nowokainy. - Nie. Chcia³ wróciæ do domu i popracowaæ nad ksi¹¿k¹. Kiedy zatrzyma³ siê na œwiat³ach, ona sta³a na rogu. J na swoje nieszczêœcie zaproponowa³, ¿e j¹ podwiezie. Wsiad³a i urok czêœciowo prys³; by³a starsza, ni¿ s¹dzi³. Z raportu wynika, ¿e ma trzydzieœci lat, chocia¿ Jan zaklina siê, ¿e wiêcej. Poda³a mu adres hotelu na Market, a Janowi zrobi³o siê jej po prostu ¿al. Wszed³ z ni¹, wypi³ drinka - mia³a w pokoju pó³ butelki Burbona - który, jak mówi, uderzy³ mu do g³owy, no i... odbyli stosunek. Twarz Jessiki nie wyra¿a³a ¿adnych uczuæ; filtr papierosa wci¹¿ tkwi³ w jej palcach. Wa³d odchrz¹kn¹³, rozejrza³ siê i ci¹gn¹³ dalej: - Potem w³o¿y³ spodnie i wróci³ do domu. Wzi¹³ prysznic, zdrzemn¹³ siê, zjad³ kanapkê i wyjecha³ po ciebie. To wszystko. Jego g³os œwiadczy³ jednak, ¿e wcale nie koniec na tym. - Nie brzmi to ³adnie. Ale nie wygl¹da³ na gwa³t. Na czym oparli oskar¿enie? - Na jej zeznaniach. Musisz pamiêtaæ, Jessico, jak delikatn¹ kwesti¹ jest dziœ oskar¿enie o gwa³t. Przez ca³e lata mê¿czyŸni sk³adali winê na zgwa³cone kobiety. Prywatny detektyw ujawnia³, ¿e powódka nie by³a dziewic¹, co automatycznie oczyszcza³o mê¿czyznê z zarzutów. Skargê oddalano, a kobieta zostawa³a ze swoj¹ hañb¹. Te czasy ju¿ minê³y. Teraz i policja, i s¹dy s¹ ostro¿niejsze, bardziej sk³onne daæ wiarê kobiecie. To zmiana na lepsze, tyle ¿e od czasu do czasu pojawia siê jakaœ pani, która chce na tym ogniu upiec w³asn¹ pieczeñ. Sk³ada fa³szywe zeznania i teraz dla odmiany ca³kiem przyzwoity facet mo¿e dostaæ... hm... w koœæ. Jessica nie mog³a powstrzymaæ uœmiechu. Philip by³ tak absolutnie, ca³kowicie przyzwoity! By³a pewna, ¿e kiedy kocha siê z ¿on¹, ma na sobie spodenki ze sklepu Brook Brothers. - Szczerze mówi¹c, Jessico, s¹dzê, ¿e Lan mia³ pecha: natkn¹³ siê na chor¹, nieszczêœliw¹ kobietê. Przespa³a siê z nim, potem nazwa³a to gwa³tem. Jan twierdzi, ¿e zachowywa³a siê prowokuj¹co; ponoæ powiedzia³a mu, ¿e jest kelnerk¹ w barze topless, co akurat nie jest zgodne z prawd¹. Widocznie od pocz¹tku mia³a jakieœ szalone zamiary. Bóg jeden wie, jak czêsto próbowa³a ju¿ tych sposobów, pogró¿ek, oskar¿eñ. NajwyraŸniej jednak nigdy wczeœniej nie by³a na policji. Piekielnie trudno bêdzie udowodniæ jej k³amstwo. Oczywiœcie nie obejdzie siê bez procesu. Trudno jest dowieœæ gwa³t, ale trudno te¿ wykazaæ, ¿e nie mia³ miejsca. Jeœli baba siê uprze, prokurator musi wnieœæ oskar¿enie. A inspektor prowadz¹cy sprawê uwierzy³ tej kobiecie. Tak wiêc jesteœmy w kropce. Jeœli ktoœ zagnie parol na lana, bêd¹ problemy w s¹dzie. Przez d³u¿sz¹ chwilê milczeli oboje. Potem Philip westchn¹³ i mówi³ dalej: - Czyta³em raporty policyjne. Ta kobieta twierdzi, ¿e prosi³a lana o podwiezienie do biura. Jest sekretark¹ w hotelu na yan Ness. Zamiast tego zabra³ j¹ na róg Market, gdzie... gdzie wypili tego nieszczêsnego drinka. Dziêkujmy Bogu, ¿e nie oskar¿y³a go o uprowadzenie. W ka¿dym razie rzekomo zmusi³ j¹ zarówno do normalnego stosunku, jak i do... czynów nienaturalnych. To w³aœnie drugi i trzeci punkt oskar¿enia. Zak³adam, ¿e zrezygnuje z zarzutu napaœci, bo nie ma badañ lekarskich. Philip mówi³ o tym wszystkim tak przera¿aj¹co trzeŸwo, ¿e Jessica poczu³a siê dziwnie. Mia³a wra¿enie, ¿e unosi siê w gêstej melasie; wszystko doko³a by³o takie powolne i nierealne. Jakie znowu "czyny nienaturalne"? - Na mi³oœæ bosk¹, Philipie, co rozumiesz przez "nienaturalne"? Lan jest zupe³nie normalny w ³ó¿ku! Wa³d obla³ siê rumieñcem, Jessica nie. To nie by³a pora na za¿enowanie. - Stosunek oralny i analny. Wiesz, to w koñcu zboczenia... Jessica zacisnê³a usta. Stosunek oralny nie wydawa³ jej siê sprzeczny z natur¹. - Na to ostatnie nie maj¹ jednoznacznych dowodów, ale w¹tpiê, by wycofali zarzut. Tak siê niefortunnie z³o¿y³o, ¿e zanim tam dojecha³em, Lan przyzna³ siê œledczemu, ¿e odby³ stosunek z t¹ kobiet¹. Nie powinien by³ w ogóle o tym wspominaæ. le siê sta³o. - Czy to mu zaszkodzi? - Mo¿na siê ubiegaæ w s¹dzie o wy³¹czenie jego zeznañ z materia³u dowodowego, twierdz¹c, ¿e

podczas przes³uchania by³ w stanie szoku. Martin siê tym zajmie. Jessica siedzia³a przez chwilê z zamkniêtymi oczami. Nie mog³a uwierzyæ, ¿e to wszystko rzeczywiœcie na ni¹ spad³o. - Dlaczego ona to robi? Czego mo¿e chcieæ od lana? Pieniêdzy? Do diab³a, dam jej, ile zechce! - Wiem, ¿e jest ci bardzo ciê¿ko, Jessico. Masz dobrego prawnika, zdaj siê na niego. Na pewno ciê nie zawiedzie. Jednego absolutnie nie wolno ci zrobiæ: pod ¿adnym pozorem nie proponuj tej kobiecie pieniêdzy. Policja i tak nie zostawi tej sprawy, nawet jeœli powódka wycofa oskar¿enie, a bêdzie to wygl¹daæ na próbê przekupstwa. Panowie z kryminalnej bardzo siê tym interesuj¹. Nieczêsto zdarza im siê gwa³t na Pacific Heights, a s¹ tacy, którzy a¿ siê pal¹, ¿eby dobraæ siê do skóry wy¿szym sferom. Sier¿ant Houghton, prowadz¹cy tê sprawê, poczyni³ kilka przykrych uwag pod adresem "pewnych ludzi, którym siê wydaje, ¿e wszystko im ujdzie na sucho, zw³aszcza kosztem maluczkich". Nie spodoba³ mu siê ani Lan, ani to, co zobaczy³ w butiku. Nie da³bym g³owy, czy w g³êbi ducha nie uwa¿a was za parê degeneratów, którzy zrobi¹ wszystko, ¿eby siê dobrze zabawiæ. Jeœli tak, to trzeba siê z nim obchodziæ niezmiernie delikatnie. Dzielê siê z tob¹ tylko wra¿eniami, Jessico, ale proszê, ¿ebyœ by³a ostro¿na. Za ¿adne skarby nie p³aæ tej kobiecie. Zaszkodzisz Lanowi i sobie. Jeœli zadzwoni, pozwól jej mówiæ. PóŸniej bêdziesz mog³a zrobiæ z tego u¿ytek w s¹dzie. Ale nie dawaj jej ani grosza! - Philip zaakcentowa³ ostatnie s³owa i nerwowo przyg³adzi³ sobieo w³osy. - Straszne, ¿e mszê ci to wszystko opowiadaæ. Ale masz prawo wiedzieæ, co siê dzieje. Muszê przyznaæ, ¿e znosisz to nadspodziewanie dobrze. Jessice ³zy cisnê³y siê do oczu. Stara³a siê trzymaæ w garœci, ale wiedzia³a, ¿e gdyby ktokolwiek zacz¹³ jej teraz okazywaæ wspó³czucie... albo gdyby w drzwiach stan¹³ Lan... zap³aka³aby siê na œmieræ. Dziêkujê ci, Philipie. - Jej g³os zabrzmia³ zimno, odpychaj¹co. - Pewne jest przynajmniej, ¿e nie by³o gwa³tu. Teraz trzeba to wyjaœniæ w s¹dzie. Jeœli Martin Schwartz stanie na wysokoœci zadania... Jessie, to œmierdz¹ca sprawa. Musisz byæ przygotowana na trudnoœci. - Rozumiem - skinê³a g³ow¹, ¿eby zabrzmia³o to bardziej stanowczo, ale w gruncie rzeczy nic nie rozumia³a. Od jedenastej rano nic do niej nie dociera³o. Wiedzia³a tylko, ¿e lana nie ma i ¿e spa³ z inn¹ kobiet¹. Musia³a teraz stawiæ temu czo³o. Publicznie. Na resztê przyjdzie czas póŸniej. Philip Wa³d nie by³ w stanie podnieœæ jej na duchu. Poczu³ siê niepewnie; zachowywa³a taki niewiarygodny spokój! Dobrze, ¿e umia³a panowaæ nad emocjami, ale zarazem trochê go to zmrozi³o. Ciekawe, co dzia³o siê w jej duszy. Zastanawia³ siê, jak w takiej sytuacji zareagowa³aby jego ¿ona, siostra, którakolwiek ze znanych mu kobiet. Jessie by³a z zupe³nie innej gliny. Nazbyt zrównowa¿ona jak na jego gust, choæ jej oczy zadawa³y temu k³am. By³y jak dwa st³uczone okna. Zdradza³y, ¿e we wnêtrzu rozgrywa siê tragedia. - Pozwol¹ mu do mnie zadzwoniæ? - zapyta³a. - Myœla³am, ¿e ka¿dy ma prawo do jednego telefonu. Kiedy aresztowali go za mandaty, zadzwoni³. - Pozwoliæ, pozwol¹, ale odnios³em wra¿enie, ¿e to on nie chce. - Nie chce? - Nie by³ pewien, jak ty to zniesiesz. Mówi³ o kropli, która przepe³nia czarê. - Idiota. Philip spuœci³ wzrok, a po chwili zebra³ siê do wyjœcia. To by³ a¿ nadto niemi³y dzieñ. Dziêkowa³ losowi, ¿e nie prowadzi takich spraw, nie zniós³by tego bowiem. Nie zazdroœci³ Martinowi Schwartzowi, obojêtne, ile pieniêdzy mo¿na by³o na tym zarobiæ. Po jego wyjœciu Jessie zosta³a w salonie. Czeka³a na dzwonek telefonu albo dŸwiêk klucza obracaj¹cego siê w zamku. ³an przyjdzie, zawsze do niej wraca³. Próbowa³a udawaæ, ¿e dom nie jest pusty. Nuci³a pod nosem i mówi³a do siebie. Czasami póŸn¹ noc¹ s³ysza³a g³os matki albo Jake"a, albo taty, ale przecie¿ Lan nigdy... Zadzwoni, musi zadzwoniæ. Nie móg³by zostawiæ jej samej z tym strachem, obieca³, ¿e tego nie zrobi, a Lan zawsze dotrzymywa³ obietnic... zawsze, a¿ dot¹d. Siedzia³a w ciemnoœci na pod³odze w holu. W ten

sposób us³yszy go, zanim jeszcze wejdzie. Z³ama³ obietnicê. Spa³ z inn¹ kobiet¹, a teraz ona musi sobie z tym poradziæ. Nienawidzi³a jej, nienawidzi³a... Jej tak, ale nie jego. Mo¿e Lan ju¿ jej nie kocha? Mo¿e zakocha³ siê w tej kobiecie?... Dlaczego nie dzwoni, do cholery? Dlaczego?... £zy sp³ynê³y jej po twarzy jak letni deszcz. Do rana le¿a³a na ch³odnej drewnianej pod³odze, Telefon nie zadzwoni³. Rozdzia³ V Biura Schwartza, Drewesa i Jonesa mieœci³y siê w budynku Bank of America przy California Street. Doskona³y adres. Jessica wjecha³a wind¹ na czterdzieste piêtro. Wygl¹da³a na kobietê zadban¹, eleganck¹ i znu¿on¹. Twarz przes³oni³a wielkimi ciemnymi okularami, mia³a na sobie ciemnogranatowy kostium, zarezerwowany na spotkania w interesach i pogrzeby. Ta okazja by³a po trosze jednym i drugim. Przysz³a piêæ minut wczeœniej, ale Martin Schwartz ju¿ czeka³. Sekretarka poprowadzi³a j¹ d³ugim, wy³o¿onym dywanem korytarzem, z którego okien rozci¹ga³ siê widok na zatokê. Biura zajmowa³y naro¿e pó³nocnej strony budynku. Odpowiedni lokal dla du¿ej, dobrze prosperuj¹cej firmy. Gabinet Martina Schwartza mia³ przeszklone dwie œciany, a jego wystrój by³ surowy i ch³odny. Na widok Jessiki adwokat wsta³ zza biurka. By³ mê¿czyzn¹ œredniego wzrostu, o gêstych siwych w³osach. Nosi³ okulary i marszczy³ brwi. - Pani Clarke? Sekretarka zapowiedzia³a j¹ wprawdzie, ale i bez tego by j¹ rozpozna³, wygl¹da³a bowiem dok³adnie tak, jak oczekiwa³; zamo¿nie i elegancko. By³a przy tym m³odsza, ni¿ siê spodziewa³, i spokojniejsza, ni¿ oœmie³i³ siê mieæ nadziejê. - Tak - wyci¹gnê³a rêkê, któr¹ uœcisn¹³ mocno. Osza³amiaj¹ca m³oda kobieta. Zestawi³ j¹ w myœli z nie ogolonym, zmêczonym, lecz mimo to przystojnym mê¿czyzn¹, którego rano widzia³ w miejskim wiêzieniu. Razem musieli siê œwietnie prezentowaæ. Tak te¿ niechybnie bêd¹ wygl¹daæ w s¹dzie. Mo¿e nawet za dobrze - zbyt piêknie, zbyt m³odo. Ta sprawa nie bêdzie ³atwa. - Proszê, niech pani usi¹dzie. Skinê³a g³ow¹, usiad³a w fotelu po przeciwnej stronie biurka i przecz¹cym gestem skwitowa³a propozycjê fili¿anki kawy. - Widzia³ siê pan z Lanem? - Tak. I z sier¿antem Houghtonem. I z zastêpc¹ prokuratora okrêgowego, wyznaczonym do tej sprawy. A zesz³ego wieczoru ponad godzinê rozmawia³em z Philipem Wa³dem. Teraz chcê porozmawiaæ z pani¹, a potem zobaczymy, z czym w³aœciwie mamy do czynienia - uœmiechn¹³ siê zdawkowo i przerzuci³ papiery na biurku. - Pani Clarke, czy pañstwo za¿ywaj¹ narkotyki? - Nie. Ani ja, anilan. W ci¹gu ca³ego ¿ycia wypaliliœmy ledwie parê skrêtów, a i to bez wiêkszego przekonania. Rzadko te¿ pijemy coœ mocniejszego od wina. - Nie odbiegajmy od tematu. Chcia³bym wróciæ do narkotyków. Czy ktoœ z waszych przyjació³ ma z nimi stycznoœæ? - Nic nie wiem na ten temat. - Czy cokolwiek, co ma z tym zwi¹zek, mo¿e wyjœæ na jaw w czasie œledztwa? Coœ, co dotyczy³oby pani albo pani mê¿a? - Nie, jestem pewna, ¿e nie. - To dobrze. - Schwartz wygl¹da³, jak gdyby jej odpowiedzi sprawi³y mu ulgê. - Dlaczego pan o to pyta? - Och, to takie haczyki, które zapewne chêtnie by wykorzysta³ Houghton. Poczyni³ kilka niemi³ych uwag na temat pani sklepu. Ponoæ pracuje tam dziewczyna, która wygl¹da, jakby zarabia³a na ¿ycie tañcem brzucha, a druga to egzotyczna Azjatka. Do tego dochodzi fakt, ¿e pani m¹¿ jest pisarzem, a wie pani, jakie ludzie potrafi¹ snuæ fantazje. Houghton to cz³owiek o ¿ywej wyobraŸni, a przy tym typowy umys³ ni¿szych warstw klasy œredniej, ogarniêty niechêci¹ do wszystkiego, co pochodzi z

waszej czêœci miasta. - Tak przypuszcza³am. By³ w butiku, zanim aresztowa³ lana. A ta "tancerka", która tak go zainteresowa³a, to m³oda dama, która ma nieszczêœcie nosiæ biustonosz z miseczk¹ D. Dwa razy w tygodniu chodzi do koœcio³a. - Brzmi to czaruj¹co. - Schwartzowi uda³o siê wreszcie wymusiæ na niej uœmiech. - Jeœli zdaniem sier¿anta Houghtona cierpimy na nadmiar gotówki, i w tym wypadku siê myli. Mój stan posiadania, który tak go zaniepokoi³, mo¿na bardzo prosto wyjaœniæ. Kilka lat temu zmarli moi rodzice i brat. Odziedziczy³am po nich wszystko. Jestem ostatnia z rodziny. - Rozumiem. - Po krótkiej pauzie Schwartz doda³: - To smutne. Jessie skinê³a g³ow¹, nie podnosz¹c wzroku. - Mam lana. - A dzieci? Potrz¹snê³a g³ow¹, a on zacz¹³ rozumieæ. To dlatego nie by³o w niej z³oœci, dlatego tak desperacko pragnê³a powrotu mê¿a, dlatego ani s³owem nie skomentowa³a oskar¿eñ. St¹d bra³ siê ów niemal przera¿aj¹cy poœpiech, który wyczu³ w jej g³osie przez telefon i teraz znowu w biurze. "Mam lana" mówi³o wszystko. By³ to ca³y stan posiadania Jessiki Clarke. - Rozumiem, ¿e nie ma szans na odrzucenie oskar¿eñ. - ¯adnych. Ta kobieta podnios³a za wielk¹ wrzawê wokó³ sprawy. Chce siê dobraæ panu Clarke"owi do skóry. Trzeba siê przygotowaæ na to, ¿e bêd¹ bez pardonu grzebaæ w waszym ¿yciu. Czy potrafi to pani wytrzymaæ? Znów ograniczy³a siê do skinienia g³ow¹. Schwartz zastanawia³ siê przez chwilê, czy powiedzieæ jej, ¿e ³an nie jest tego taki pewny. - Czy powinienem jeszcze o czymœ wiedzieæ? Jakieœ b³êdy m³odoœci? Problemy ma³¿eñskie? Seksualne.., nazwijmy to, orgie, w których braliœcie pañstwo udzia³?... Milcz¹co zaprzeczy³a, lecz w jej wzroku pojawi³ siê niepokój. - Przepraszam, ale muszê pytaæ o takie rzeczy. I lepiej zawczasu zdobyæ siê na szczeroœæ. Oczywiœcie przeprowadzimy w³asne œledztwo na temat tej dziewczyny. Mam bardzo dobrego detektywa. Staniemy na g³owie, ¿eby ratowaæ Lana. Znów siê do niej uœmiechn¹³ i przez chwilê mia³a wra¿enie, ¿e to sen. Lan nie siedzi w wiêzieniu, ten cz³owiek wcale nie pyta o orgie i narkotyki - jest po prostu przyjacielem jej ojca - a wszystko, co siê dzieje, to tylko taka zabawa. Poczu³a, ¿e Schwartz siê jej przygl¹da. Znów trzeba bylo udawaæ, ¿e to siê dzieje naprawdê. Gorzej jeszcze, udawaæ, ¿e Lan wyl¹dowa³ za kratkami... - Czy mo¿emy wyci¹gn¹æ go stamt¹d przed procesem? - Mam nadziejê, ale to zale¿y przede wszystkim od pani. Gdyby zarzuty nie by³y tak powa¿ne, móg³by wyjœæ za porêczeniem, czyli bez p³acenia kaucji. Jednak przy tego rodzaju zarzutach jestem prawie pewien, ¿e sêdzia na³o¿y³ kaucjê, chocia¿ Lan nie jest notowany. Reszta bêdzie zale¿eæ od pani mo¿liwoœci. Mówiono o dwudziestu piêciu tysi¹cach dolarów. To du¿o. Trzeba by oddaæ w depozyt gotówkê a¿ do zakoñczenia procesu albo zap³aciæ dwa i pó³ tysi¹ca porêczycielowi s¹dowemu i daæ mu gwarancjê na pokrycie reszty zobowi¹zania. Zobaczymy, mo¿e uda siê obni¿yæ tê kwotê do jakiejœ rozs¹dnej wysokoœci. Jessica wziê³a g³êboki oddech i machinalnie zdjê³a okulary. To, co Schwartz zobaczy³, wstrz¹snê³o nim do g³êbi: oczy nabieg³e krwi¹, opuchniête i przera¿one, otoczone sinymi krêgami. Spokój i opanowanie by³y tylko pozorem. Dot¹d uwa¿a³, ¿e to ona nosi spodnie w tym zwi¹zku, ale mo¿e siê myli³, mo¿e lan by³ brzytw¹, której stara³a siê uchwyciæ. Przesta³ siê niepokoiæ o niego. By³ w lepszej formie ni¿ jego ¿ona, to nie ulega³o w¹tpliwoœci. Schwartz zmusi³ siê, by powróciæ myœlami do kaucji. Jessica nie spuszcza³a z niego oczu, najwyraŸniej nieœwiadoma, jak wiele mu w³aœnie odkry³a. - Czy bêdzie pani w stanie wnieœæ kaucjê? Popatrzy³a na niego zmêczonym wzrokiem i powoli skinê³a g³ow¹. - Mogê zastawiæ firmê. - Wiedzia³a, ¿e jeœli wrêczy Schwartzowi czek, który mia³a w torebce, nie

wystarczy jej na porêczyciela. A nie by³o wyboru. Musieli mieæ adwokata, ¿eby w ogóle martwiæ siê o kaucjê. WeŸmie po¿yczkê pod zastaw samochodu. Albo domu. To nie ma znaczenia. Jeœli jednak... - Co bêdzie, je¿eli nie zdo³am wp³aciæ kaucji w ca³oœci? - Tam nie ma kredytów, pani Clarke. Musi pani op³aciæ dziesiêæ procent porêczyciela i zastawiæ dostateczn¹ równowartoœæ, inaczej nie wypuszcz¹ Lana z wiêzienia. - Do kiedy? - Do zakoñczenia procesu. - Bo¿e! Nie mam wyboru, prawda? - W jakim sensie? - Muszê zastawiæ wszystko. Skin¹³ g³ow¹; by³o mu przykro. Rzadko wspó³czu³ swym klientom. Gdyby jêcza³a, szlocha³a, zirytowa³aby go tylko, tymczasem zdoby³a jego szacunek. Ani ona, ani jej m¹¿ nie zas³u¿yli na to, co ich spotka³o. Znów zacz¹³ siê zastanawiaæ, co L naprawdê zasz³o. W g³êbi ducha czu³, ¿e nie by³o gwa³tu. Pytanie tylko, czy da siê to udowodniæ... Przez nastêpne dziesiêæ minut wyjaœnia³ jej przebieg procedury s¹dowej: odczytuje siê oskar¿onemu zarzuty, ustala sk³ad orzekaj¹cy i wyznacza datê rozprawy wstêpnej. Ofiary na niej nie bêdzie. - Gdzie pani¹ dzisiaj znajdê w razie potrzeby, pani Clarke? Zapisa³a mu telefon butiku. Po raz pierwszy przysz³o jej do g³owy, ¿e bêdzie musia³a tam pójœæ. - Teraz idê do lana, a potem bêdê w butiku. I proszê mówiæ mi Jessica albo Jessie. Bêdziemy siê teraz dosyæ czêsto widywaæ. - Z przyjemnoœci¹ bêdê siê tak do ciebie zwraca³. I chcia³bym siê z tob¹ spotkaæ tutaj w pi¹tek. Z obojgiem, jeœli zdo³asz wyci¹gn¹æ mê¿a za kaucj¹. - To "jeœli" sprawi³o, ¿e dreszcz przebieg³ jej po plecach. - Albo nie, prze³ó¿my to na poniedzia³ek. Jeœli go uwolnisz, przyda siê wam dzieñ lub dwa dla relaksu. A potem jak najszybciej weŸmiemy siê do roboty. Nie mamy zbyt wiele czasu. - A ile czasu mamy? - Tak pacjent pyta lekarza, ile pozosta³o mu ¿ycia. - Dok³adnie bêdzie wiadomo po rozprawie wstêpnej. Proces powinien siê odbyæ w ci¹gu dwóch miesiêcy. - Przed Bo¿ym Narodzeniem? Przez moment Schwartz mia³ wra¿enie, ¿e rozmawia z dzieckiem. - Przed Bo¿ym Narodzeniem. Jeœli go z jakiegoœ powodu nie odroczymy. Ale Tan powiedzia³ mi dziœ rano, ¿e chce mieæ to jak najszybciej za sob¹ i zapomnieæ o wszystkim. Zapomnieæ?, pomyœla³a. Kto móg³by o tym zapomnieæ? Schwartz wsta³, zdj¹³ okulary i wyci¹gn¹³ do niej rêkê. - Spróbuj siê odprê¿yæ, Jessico. Na razie zmartwienia zostaw mnie. - Zrobiê wszystko, co w mojej mocy - wsta³a i uœcisnê³a mu d³oñ. - Bardzo ci dziêkujê. Czy coœ przekazaæ Tanowi? - zatrzyma³a siê w drzwiach. - Mo¿esz mu powiedzieæ, ¿e jest szczêœciarzem - rzek³ ciep³o. Jessica uœmiechnê³a siê ze smutkiem i wysz³a. Martin Schwartz usiad³, obrócil krzeslo w stronê okna, wsun¹³ miêdzy zêby koniec uszka okularów i potrz¹sn¹³ g³ow¹. Sprawa zapowiada³a siê paskudnie. By³ pewien, ¿e Lan tego nie zrobi³, i równie pewien, ¿e w s¹dzie bêd¹ k³opoty. Pañstwo Ciarke byli m³odzi, szczêœliwi, piêkni i bogaci, atonie przysporzy im przychylnoœci ³awy przysiêg³ych. Kobiety od razu znienawidz¹ Jessie; mê¿czyŸni poczuj¹ niechêæ do lana, poniewa¿ ¿aden z nich nie uwierzy, ¿e pisanie mo¿e byæ prac¹. Do tego wyczuwalna aura dostatku... Z³e widzia³ tê sprawê. A powódka by³a kobiet¹ siln¹, choæ prawdopodobnie chor¹. Mia³ tylko nadziejê, ¿e uda mu siê znaleŸæ coœ, co pozwoli j¹ zniszczyæ. To by³a brzydka gra, lecz stwarza³a jedyn¹ szansê dla Tana. Rozdzia³ VI

Jessica zatrzyma³a siê w holu, ¿eby zadzwoniæ do butiku. Odebra³a Zina, bardzo zaniepokojona, od rana bowiem bezskutecznie próbowa³y siê z ni¹ skontaktowaæ. - Jessie, czy coœ siê sta³o? - Nie, nic takiego - odpar³a, jej g³os przeczy³ jednak s³owom. - U was wszystko w porz¹dku? - Jasne. Przyjdziesz? - Po lunchu. Do zobaczenia. Odwiesi³a s³uchawkê, zanim Zina zd¹¿y³a zapytaæ o coœ wiêcej, i zesz³a na parking. By³a biedniejsza o dwa tysi¹ce dolarów, ale czu³a siê lepiej. Czek w niebieskiej kopercie - pierwsza czêœæ honorarium Martina Schwartza - pozosta³ na biurku sekretarki. Dotrzyma³a s³owa. Teraz na jej koncie zosta³o sto osiemdziesi¹t jeden dolarów, lecz Tan mia³ adwokata. Jak¹¿ cenê przysz³o im zap³aciæ za chwilê jego przyjemnoœci z przygodnie poznan¹ dziewczyn¹! Jad¹c przez miasto, stara³a siê o tym nie myœleæ. By³a nie tyle z³a, co skonsternowana. Kim by³a ta kobieta? Dlaczego uwziê³a siê na lana? Po rozmowie ze Schwartzem upewni³a siê, ¿e lan nie zrobi³ nic z³ego poza poderwaniem sobie babki na rozkoszne popo³udnie. Doprawdy, móg³ wybraæ staranniej! Znalaz³a miejsce do parkowania na Bryant Street, na- przeciw d³ugiego ci¹gu biur porêczycieli. Ciekawe, z którym z nich bêdzie siê jutro targowaæ. Wszystkie biura wygl¹da³y ma³o zachêcaj¹co, wrêcz obskurnie; szybko ruszy³a do gmachu Pa³acu Sprawiedliwoœci. Tu przesz³a przez wykrywacz metalu, a stra¿nik przeszuka³ jej torebkê. Prócz tego musia³a siê wylegitymowaæ. Kolejka by³a d³uga, lecz szybko posuwa³a siê do przodu. Wœród odra¿aj¹cych, zaniedbanych ludzi czu³a siê bardzo nie na miejscu. Wzrost wyró¿nia³ j¹ spoœród kobiet i wiêkszoœci mê¿czyzn, granatowy kostium w tym otoczeniu wygl¹da³ absurdalnie. By³y tu bia³e kobiety w obcis³ych spodniach ze skaju, sztucznych tygrysich kurtkach i rozdeptanych sanda³ach; czarni mê¿czyŸni w satynowych ubraniach i czarne dziewczyny w szatkach przypominaj¹cych nocne koszule ze sztucznego jedwabiu. Zadawa³a sobie pytanie, czy poderwana przez lana kobieta wygl¹da³a jak jedna z tych. ¯ywi³a nadziejê, ¿e nie, chocia¿ jakie to mia³o teraz znaczenie? Kolana jej dr¿a³y i nie wiedzia³a, czy zdo³a cokolwiek wykrztusiæ. Jak mia³a z nim rozmawiaæ? Dr¿¹c¹ rêk¹ wcisnê³a w windzie guzik szóstego piêtra i ¿o³¹dek od razu podjecha³ jej do gard³a. Znalaz³a siê tu kiedyœ, gdy Lan nie zap³aci³ mandatu, wtedy jednak nie by³o to widzenie. Po prostu wp³aci³a grzywnê i zabra³a go st¹d. Tym razem by³o zupe³nie inaczej. Winda zatrzyma³a siê na szóstym piêtrze i Jessie wysiad³a. Nagle uœwiadomi³a sobie, ¿e znios³aby ka¿dy strach i gniew, przedar³aby siê przez stokroæ wiêkszy t³um alfonsów w satynie, byle tylko byæ blisko lana. Odwiedzaj¹cy k³êbili siê w poczekalni, a stra¿nik wprowadza³ kilkuosobowe grupy za stalowe drzwi. Jessie mia³a wra¿enie, ¿e ludzie ci wchodz¹ w otch³añ, z której ju¿ nigdy nie wróc¹. Chwilê póŸniej sama znalaz³a siê w œrodku. Pokój by³ duszny, bez okien, oœwietlony jarzeniówkami. Wewnêtrzna œciana sk³ada³a siê z d³ugich szklanych paneli z ma³ymi pó³eczkami, na których sta³y aparaty telefoniczne. Dopiero teraz zrozumia³a, ¿e bêdzie ich dzieliæ szyba. Co mo¿na wyjaœniæ przez telefon? Zastanawia³a siê, gdzie ma podejœæ, i nagle poczu³a na sobie wzrok. £zy nap³ynê³y jej do oczu. Teraz nie mog³a p³akaæ! Pomacha³a do niego niepewnie, staraj¹c siê ukryæ dr¿enie r¹k, i ruszy³a przed siebie na miêkkich nogach. Kiedy stanê³a przed nim, przez chwilê patrzyli na siebie. Lan odezwa³ siê pierwszy. - Jak siê masz? - Dobrze. A ty? Znów chwilê milcza³, potem skin¹³ g³ow¹ z ostro¿nym, kruchym uœmiechem. - Wspaniale. - Uœmiech znikn¹³. - Och, maleñka, tak mi przykro, ¿e narazi³em ciê na to wszystko. To jakiœ ob³êd... Mogê ci tylko powiedzieæ, ¿e ciê kocham. Nie wiem, co bêdzie dalej, nie wiedzia³em, jak to przyjmiesz... - A co myœla³eœ? Ze stchórzê? ucieknê? - By³a tak ura¿ona, ¿e spuœci³ wzrok. Ciê¿ko by³o mu

spojrzeæ jej w oczy. - Nie, ale ten problem... Chodzi oto, ¿e... Jezu, Jessie, co mam ci powiedzieæ? Uœmiechnê³a siê blado. - Ju¿ powiedzia³eœ. Ja te¿ ciê kocham. I tylko to ma znaczenie. Jakoœ damy sobie radê. - Tak, ale... Jess, to nie bêdzie ³atwe. Baba upiera siê przy swoim, a ten gliniarz, Houghton, zachowuje siê tak, jakby z³apa³ Kubê Rozpruwacza. - Niez³y okaz, prawda? - Rozmawia³ z tob¹? - Lan by³ zaskoczony. - Tu¿ przed wizyt¹ u ciebie. lan zb³ad³. - Powiedzia³ ci, o co chodzi? Potrz¹snê³a g³ow¹ i odwróci³a wzrok. - Och, Jess... Wiem, jaki to dla ciebie koszmar. A¿ trudno uwierzyæ. - To prawda. Ale jakoœ go przetrwamy - pos³a³a mu najpiêkniejszy i najdzielniejszy ze wszystkich swoich uœmiechów. - Jak ci siê podoba Schwartz? - Adwokat? Owszem. Pewnie sporo kosztowa³, co? - Jessie próbowa³a Zmieniæ temat, lecz Lan nie da³ siê zbyæ. - Ile? Spojrza³a na niego z gorycz¹. - To nieistotne. - Mo¿e dla ciebie, Jessie, ale dla mnie tak. Ile? - Dwa tysi¹ce teraz i piêæ, jeœli dojdzie do procesu. - Nie mog³a unikn¹æ jego wzroku. - ¯artujesz? Potrz¹snê³a g³ow¹. - Cz³owiek, z którym rozmawia³am wczeœniej, chcia³ piêtnaœcie tysiêcy gotówk¹, i to z góry. - Jezu Chryste, Jessie... to absurd. Zwrócê ci te pieni¹dze. - Nudzisz, kochanie. - Kocham ciê, Jess - spojrza³ na ni¹ tkliwie i Jessica znowu z trudem powstrzyma³a szloch. - Jak mog³eœ w ogó³e do mnie nie zadzwoniæ? - Nie chcia³a mu mówiæ, ¿e tkwi³a ca³¹ noc przy drzwiach, bliska histerii, ale tak wykoñczona, ¿e nie mog³a siê ruszyæ. - Jak mog³em dzwoniæ, Jess? Co mia³em ci powiedzieæ?... Siedzia³em tu jak ko³ek i nic z tego nie mog³em poj¹æ. No to po co z ni¹ spa³eœ, do diabla?, pomyœla³a. Ale kiedy spojrza³a na niego, fala gniewu opad³a. By³ równie nieszczêœliwy jak ona. Nawet bardziej. - Jak s¹dzisz, dlaczego ona oskar¿a ciê o... o... - O gwa³t? - powiedzia³ to takim tonem, jakim czyta siê wyrok œmierci. - Nie wiem. Mo¿e jest chora albo szalona, albo ktoœ j¹ puœci³ kantem. Mo¿e chce pieniêdzy. Sk¹d mam wiedzieæ, do diab³a? Jessie, ja... - odwróci³ wzrok, potem spojrza³ jej w oczy. W k¹cikach jego oczu lœni³y ³zy. Jak my bêdziemy z tym ¿yæ? - Przestañ! - syknê³a. - Natychmiast przestañ! Doczekamy koñca tej sprawy i ju¿ nigdy nie bêdziemy o tym myœleæ. - Na pewno? Zastanów siê uczciwie, czy zdo³asz? Czy za ka¿dym razem, kiedy na mnie spojrzysz, nie bêdziesz mnie ani trochê nienawidziæ za tê kobietê, za forsê, któr¹ straci³aœ, i... do diab³a! przejecha³ rêk¹ po w³osach i siêgn¹³ do kieszeni po papierosa. Jessie zauwa¿y³a nagle, ¿e ma na sobie bawe³niane wiêzienne kalesony. - Dobry Bo¿e, nie pozwolili ci siê nawet ubraæ? - Ze zgroz¹ wyobra¿a³a sobie, jak sier¿ant Houghton wyci¹ga go z domu nagiego i w kajdankach. - Urocze, prawda? Zabrali moje spodnie do laboratorium, ¿eby sprawdziæ, czy nie ma na nich œladów nasienia. To by³o takie brutalne, takie ohydne, takie... No w³aœnie, bêd¹ mi potrzebne jakieœ spodnie na jutro do s¹du. - ³an zaduma³ siê i g³êboko zaci¹gn¹³ papierosem. - Zupe³nie tego nie rozumiem. Jeœli chcia³a pieniêdzy, mog³a mnie po prostu szanta¿owaæ. Wiedzia³a, ¿e jestem

¿onaty. To mi³e, pomyœla³a cynicznie Jessie, a potem spojrza³a na lana, na jego kalesony i potargane blond w³osy, na ten dom wariatów dooko³a i wybuchne³a œmiechem. - Dobrze siê czujesz? - przestraszy³ siê nie na ¿arty. Wygl¹da³a jednak na szczerze rozbawion¹. - Powiem ci coœ, co zabrzmi kretyñsko. Czujê siê doskonale. I kocham ciê, a to jest najlepszy dowcip, b¹dŸ wiêc uprzejmy wróciæ szybko do domu. I powiem ci jeszcze coœ: œlicznie ci w kalesonach. To by³ ten sam œmiech, który miliony razy s³ysza³ o drugiej nad ranem, kiedy dokucza³a mu chodz¹c nago po domu i czytaj¹c jego ksi¹¿kê z o³ówkiem za ka¿dym uchem. By³ to œmiech, z jakim oblewa³a go wod¹ w k¹pieli i ³askota³a w ³ó¿ku. Ca³a Jessie! Nagle Lan uœmiechn¹³ siê po raz pierwszy, odk¹d zacz¹³ siê ten koszmar. - Droga pani, jest pani stukniêta, ale to nie szkodzi. Czy bêdzie pani uprzejma wyci¹gn¹æ mnie z tego pierdla, ¿ebym móg³ wróciæ do domu i... - zblad³. - Zgwa³ciæ mnie? Czemu nie? - zaœmia³a siê znowu, lecz ciszej. Ju¿ by³o dobrze. Mia³a go przed sob¹; kocha³ j¹, a wiêc by³a bezpieczna. Kiedy nagle odszed³ i zosta³a po nim tylko ta niewiarygodna cisza, czu³a siê tak, jakby umar³. Ale on ¿y³. Zawsze bêdzie ¿y³ i zawsze bêdzie nale¿a³ do niej. Mia³a ochotê zatañczyæ, tu, poœrodku sali widzeñ, w s¹siedztwie sutenerów i z³odziei. - Panie Clarke, jak to siê dzieje, ¿e kocham pana tak bardzo? - Poniewa¿ cierpi pani na niedorozwój umys³u, ale dli mnie to tym lepiej. Hej, szanowna pani, czy mog³abyœ przez chwilê zachowaæ powagê? - W zmêczonych, podkr¹¿onych oczach Jessie wci¹¿ czai³ siê œmiech. - S³ucham? - Naprawdê zwrócê ci te pieni¹dze. - Nie martw siê o to. - Zwrócê. Myœlê, ¿e nadszed³ czas, ¿ebym wróci³ do pracy. Ten uk³ad siê nie sprawdza, Jessie, i wiesz o tym dobrze. - Owszem, sprawdza siê. Co ci siê w nim nie podoba? - To, ¿e nie chcê byæ utrzymankiem, nawet w imiê spodziewanych profitów z mojej kariery pisarskiej. To zabójcze dla mojego ego i jeszcze gorsze dla naszego ma³¿eñstwa. - Bzdura. - ¯adna bzdura. Mówiê powa¿nie. To nie jest w³aœciwy czas ani miejsce, chcê jednak, ¿ebyœ wiedzia³a, ¿e wszystkie koszty zwrócê ci co do grosza. Jasne? - Jessie mia³a ochotê wykrêciæ siê od odpowiedzi, lecz ³an coraz bardziej siê zacietrzewia³. - Mówiê powa¿nie, Jessie. Nie ty bêdziesz za to p³aciæ. - Dobrze - spojrza³a na niego z ironi¹ i w tej samej chwili stra¿nik po³o¿y³ jej rêkê na ramieniu. Widzenie dobieg³o koñca. A tak wiele mieli sobie jeszcze do powiedzenia! - Nie martw siê, kochanie. Zobaczymy siê jutro w s¹dzie. - Zauwa¿y³, ¿e zmarkotnia³a. - Zadzwonisz wieczorem? Potrz¹sn¹³ g³ow¹. Nie, teraz ju¿ mu nie pozwol¹. - Och... Ale ja ciê potrzebujê, Lan... Ja... - Wyœpij siê dobrze przed rozpraw¹. Obiecujesz? - Skinê³a g³ow¹ jak grzeczne dziecko. - Tak bardzo ciê kocham, less. Dbaj o siebie, proszê ciê, zrób to dla mnie. Znów przytaknê³a. - A ty? Lan... Ja... umrê bez ciebie. - Nie myœl tak. Teraz idŸ, zobaczymy siê jutro. I Jess... dziêkujê ci. Za wszystko. - Kocham ciê. - Ja te¿ ciê kocham. W s³uchawce zapad³a cisza. Jessica odwróci³a siê i wraz z innymi wysz³a do windy. Znowu by³a sama. ³an odszed³. Ale teraz na nowo wiedzia³a, jak wygl¹da, co mówi, przypomnia³a sobie nawet zapach jego skóry, choæ przecie¿ dzieli³a ich szyba. Znowu by³ ¿ywy. I by³ z ni¹.

Rozdzia³ VII Wci¹¿ myœla³a o lanie, wiêzieniu, Schwartzu, Houghtonie. Oczy inspektora zdawa³y siê j¹ przeœladowaæ. - A czym siê zajmuje pani m¹¿? - Pytanie pad³o z ust kobiety, która przegl¹da³a w³aœnie wieszak z nowymi aksamitnymi spódnicami. By³y w kolorze czerwonego wina, z czarnym jedwabnym przybraniem. Kopie Saint-Laurenta. - Mój m¹¿? Siedzi... to jest, chcia³am powiedzieæ, siedzi w domu i pisze ksi¹¿ki. Panie uzna³y to za zabawne; nawet dziewczêta zachichota³y pod nosem. Jessica te¿ siê œmia³a, próbuj¹c powstrzymaæ ³zy cisn¹ce siê pod powieki. - Mój m¹¿ te¿ to robi³, zanim zaj¹³ siê golfem. - Druga dama poda³a do zapakowania dwie spódnice i bluzkê, podczas gdy pierwsza przesz³a do spodni. By³ to ciê¿ki dzieñ, ale uchroni³ j¹ przed rozmow¹ z Zin¹ i Katsuko. Dochodzi³a pi¹ta, kiedy wreszcie usiad³y przy kawie. - Jessie, czy wszystko u was gra? - Mniej wiêcej. Mamy trochê k³opotów, ale jutro siê to u³o¿y. - Jutro Lan bêdzie ju¿ w domu i bêd¹ mogli za³atwiæ to razem. ¯eby tylko wróci³! - Martwi³yœmy siê o ciebie jak diabli. Cieszê siê, ¿e jest ju¿ lepiej. - Zina wygl¹da³a na usatysfakcjonowan¹, ale Kat wci¹¿ uwa¿nie patrzy³a Jessice w oczy. - Wygl¹dasz fatalnie, Jessico Clarke. - Uwielbiam pochlebstwa. To przez ten pogrzebowy kostium - rozejrza³a siê wokó³, zastanawiaj¹c siê, czyby dla poprawienia nastroju nie w³o¿yæ na siebie czegoœ z jesiennej kolekcji. Tyle ¿e by³o ju¿ póŸno, a ona by³a zmêczona i nie mia³a si³ siê przebieraæ. Za kilka minut zamyka³y sklep. Wsta³a, prostuj¹c plecy, obola³e na skutek nocy spêdzonej na pod³odze. Prze¿ycia dnia te¿ im nie pos³u¿y³y. W³aœnie masowa³a zesztywnia³y kark, gdy do sklepu wesz³a klientka. Dziewczêta porozumia³y siê wzrokiem, lecz Jessie je uprzedzi³a. Praca odrywa³a przynajmniej jej myœli od ponurych spraw, a kobieta wygl¹da³a na sympatyczn¹. - Czym mogê s³u¿yæ? - Czy pozwoli pani, ¿e siê rozejrzê? S³ysza³am o tym butiku od znajomej, a zauwa¿y³am ju¿, ¿e macie ³adne rzeczy na wystawie. - Mi³o mi. Proszê daæ mi znaæ, jeœli bêdzie pani potrzebna pomoc. Wymieni³y uprzejme uœmiechy i klientka zaczê³a przerzucaæ odzie¿ sportow¹. Wygl¹da³a na trzydzieœci kilka lat, chocia¿ trudno by³o o pewnoœæ. Mia³a na sobie elegancki, prosty czarny kostium, kremow¹ lnian¹ bluzkê, jasn¹ apaszkê i sporo drogiej z³otej bi¿uterii - w tym parê kolczyków z brylantami i onyksami, które od razu przyku³y uwagê Jessie. Ta kobieta wydawa³a du¿o pieniêdzy. Ale, paradoksalnie, stwarza³a wra¿enie, i¿ rozumie, ¿e w ¿yciu s¹ te¿ wa¿niejsze rzeczy. Kobieta przechodzi³a od wieszaka do wieszaka. Promieniowa³o z niej coœ, co da³oby siê okreœliæ jako zadowolenie z ¿ycia. Do tego mia³a w sobie ten rodzaj wdziêku, który budzi zainteresowanie. M³oda twarz, popielato blond w³osy lekko przetykane siwizn¹. W jakiœ dziwny sposób - mo¿e przez jasny b³êkit oczu - przypomina³a Jessie kota syjamskiego. - Czy chodzi pani o coœ konkretnego? Mamy na zapleczu parê nowych rzeczy. Kobieta uœmiechnê³a siê w odpowiedzi i potrz¹snê³a g³ow¹. - Powinno siê mnie za to obiæ, ale podoba mi siê ten zamszowy p³aszcz. Macie ósemkê? Wygl¹da³a jak dziecko, które wie, ¿e kupuje za du¿o ³akoci, lecz wyrzuty sumienia nie psuj¹ mu apetytu. - Sprawdzê. - Jessica zniknê³a na zapleczu. Tego rozmiaru nie by³o, mia³a jednak podobny p³aszcz, o czterdzieœci dolarów dro¿szy. Jessica usunê³a etykietkê z cen¹ i poda³a go klientce. By³ w ciep³ym cynamonowym kolorze i mia³ lekko dopasowany krój.

Le¿a³ na tej kobiecie cudownie i ona te¿ to zauwa¿y³a. Zreszt¹ osoba o takiej figurze mog³aby siê owin¹æ w stary pled i te¿ wygl¹da³aby dobrze. - Ile kosztuje? - Trzysta dziesiêæ. Zina i Kat wymieni³y zdumione spojrzenia, ale zna³y Jessie na tyle dobrze, by nie oponowaæ. W jej szaleñstwach zawsze by³a metoda i zawsze s³uszna. Ta kobieta musia³a byæ kimœ, kogo warto zachêciæ do zakupów. Cena p³aszcza nie zrobi³a na k³ientce wra¿enia. - Czy znajd¹ siê do tego spodnie? - Mia³yœmy, ale siê skoñczy³y. - Szkoda. Zd¹¿y³a jednak wybraæ trzy swetry, bluzkê i zamszowy ¿akiet w tonie p³aszcza, zanim uzna³a, ¿e narobi³a doœæ szkód jak na jeden dzieñ. Dla butiku by³ to ³atwy i dobry interes. Klientka wyci¹gnê³a ksi¹¿eczkê czekow¹ oprawion¹ w zielony zamsz i spojrza³a na Jessie spod oka. - Jeœli zobaczy mnie tu pani w ci¹gu najbli¿szego tygodnia, proszê mnie wyrzuciæ za drzwi. - Koniecznie? - zmartwi³a siê Jessie. - To rozkaz, nie proœba! - kobieta zaœmia³a siê i bez mrugniêcia wypisa³a czek na grubo ponad piêæset dolarów. Nazywa³a siê Astrid Bonner i mieszka³a na Vallejo, jedn¹ przecznicê od lessie. - Jesteœmy niemal s¹siadkami, pani Bonner. - Jessie poda³a jej swój adres, a Astrid Bonner spojrza³a na ni¹ zdziwiona. - Znam ten dom! Niedu¿y, bia³o-niebieski, z bajecznie kolorowym kwieciem w ogródku? - K³uje w oczy z odleg³oœci mili! - No i dobrze. Wprowadza tu trochê o¿ywczego wdziêku. I ma pani czerwony sportowy samochód? - Tam stoi - Jessica wskaza³a za okno. Zaœmia³y siê obie. Zina cicho zamknê³a drzwi. By³o kwadrans po szóstej. - Mo¿e ma pani ochotê na drinka? Mia³y na zapleczu butelkê Johnniego Walkera. Niektóre klientki lubi³y czasem d³u¿ej pogawêdziæ, a klient by³ tu panem. - Chêtnie, ale naprawdê nie mogê. Panie na pewno chc¹ ju¿ iœæ do domu. Jessie uœmiechnê³a siê grzecznie. Katsuko zapakowa³a zakupy pani Bonner w dwa b³yszcz¹ce pud³a wype³nione ¿ó³topomarañczow¹ bibu³k¹ i przewi¹za³a je wst¹¿k¹. - Sklep nale¿y do pani? - Jessie skinê³a g³ow¹. - Ma pani tu piêkne fata³aszki. Prawdê mówi¹c, ten p³aszcz jest mi potrzebny jak dziura w moœcie, ale nie potrafiê sobie niczego odmówiæ. To mój najwiêkszy problem. - Wydawanie pieniêdzy jest najlepszym lekarstwem na niektóre bol¹czki. Kobieta w milczeniu pokiwa³a g³ow¹. Jessie œwietnie czu³a siê w jej towarzystwie. Nie ci¹gnê³o jej do domu; chêtnie by z kimœ porozmawia³a. Ciekawa by³a, gdzie mieszka Astrid Bonner. Nag³e wpad³a na œwietny pomys³. - Mo¿e pani¹ podwieŸæ? W³aœnie wychodzê. Pretekst by³ wyborny, ¿eby uciec i w ten sposób unikn¹æ pytañ, którymi Zina i Kat zasypa³yby j¹ zaraz po zamkniêciu. Nie powiedzia³a im jeszcze, ¿e rano idzie do s¹du. - Bardzo pani mi³a, dziêkujê. Zwykle chodzê piechot¹, L kiedy jestem tak blisko domu, ale z tymi pud³ami... - z uœmiechem Astrid Bonner wygl¹da³a jeszcze m³odziej. Jessie g³owi³a siê, ile mo¿e mieæ lat. Porwa³a p³aszcz, torebkê i odwróci³a siê do dziewcz¹t. - Dobranoc, moje drogie. Do zobaczenia jutro. Rano mnie nie bêdzie. Otworzy³a drzwi przed Astrid i ju¿ by³y na zewn¹trz. Bez pytañ, bez odpowiedzi, bez k³amstw. Kamieñ spad³ Jessie z serca. Nawet nie zdawa³a sobie sprawy, jak bardzo jej ci¹¿y³ przez ca³e popo³udnie. W samochodzie Astrid u³o¿y³a sobie pud³a na kolanach i ruszy³y do domu. - Sklep musi zajmowaæ pani du¿o czasu. - Owszem, ale bardzo to lubiê. A propos, jestem Jessica Clarke. W³aœnie zda³am sobie sprawê, ¿e

jeszcze siê nie przedstawi³am. Przepraszam. - Wymieni³y uœmiechy, a wieczorna bryza unios³a œwie¿o u³o¿one w³osy Astrid Bonner. - Mo¿e zasunê dach? - Ale¿ nie ma potrzeby - zaœmia³a siê Astrid i zerknê³a na Jessie. - Nie jestem ani tak stara, ani tak sko³tunia³a, na mi³oœæ bosk¹. Muszê przyznaæ, ¿e zazdroszczê pani tego sklepu. Pracowa³am dla magazynu mody w Nowym Jorku. By³o to dziesiêæ lat temu, ale moda wci¹¿ jest moim hobby. - My te¿ pochodzimy z Nowego Jorku. Co pani¹ tu sprowadzi³o? - M¹¿. W³aœciwie by³am tu w delegacji. Pozna³am Toma i ju¿ nie wróci³am do pracy. - Astrid z przyjemnoœci¹ siêgnê³a do wspomnieñ. - Coœ takiego? I wci¹¿ tam na pani¹ czekaj¹? Wybuchnê³y œmiechem. - No, nie, pojecha³am jeszcze raz na wschód. Z³o¿y³am wypowiedzenie i taki by³ koniec mojej kariery. - Nie ¿a³owa³a pani? Pytanie by³o mo¿e zbyt osobiste, ale sposób bycia Astrid zniewala³ wrêcz do szczeroœci. - Nie, nigdy. Tom odmieni³ ca³e moje ¿ycie. Jessica mia³a ju¿ na koñcu jêzyka: "To straszne", kiedy zastanowi³a siê g³êbiej. Przecie¿ lan te¿ zmieni³ wszystko w jej ¿yciu, choæ nie sk³ania³ jej do wyjazdu, nie kaza³ zrezygnowaæ z kariery. Nawet przez myœl jej nie przesz³o, ¿e mog³aby zrezygnowaæ z "Lady J." - Nie ¿a³owa³am ani przez moment - powtórzy³a Astrid. - Tom by³ nadzwyczajnym cz³owiekiem. Zmar³ w zesz³ym - Och, jak mi przykro. Macie dzieci? Astrid zaœmia³a siê i potrz¹snê³a g³ow¹. - Nie. Tom mia³ piêædziesi¹t osiem lat, a ja trzydzieœci dwa, kiedy za niego wysz³am. Wydawa³o nam siê, ¿e jesteœmy na to za starzy. W dodatku nie mam zbyt rozwiniêtych uczuæ macierzyñskich. Wola³am ten nie koñcz¹cy siê miesi¹c miodowy. - Ja te¿ czêsto mam wra¿enie - wtr¹ci³a Jessie - ¿e dzieci mog³yby wszystko popsuæ. - Nie, gdybyœcie ich pragnêli. Prze¿yliœmy z Tomem dziesiêæ wspania³ych lat. Tylko ¿e teraz zrobi³o siê wokó³ mnie tak cicho!... A zatem Astrid mia³a czterdzieœci dwa lata. Trudno by³o w to uwierzyæ. - Dlaczego nie podejmie pani pracy? - A jak¹¿ pracê mog³abym znaleŸæ? Myœla³am o redakcji "Vogue"a", ale tu jej nie ma. Zreszt¹ po tylu latach "Vogue" te¿ by mnie ju¿ nie zechcia³. Cz³owiek wychodzi z obiegu... A do Nowego Jorku na pewno ju¿ nie wrócê. Nigdy. - Mo¿e wiêc coœ pokrewnego kreowaniu mody? - Na przyk³ad? - Butik. - I tu wracamy do punktu wyjœcia, moja droga. W niegodziwy sposób zazdroszczê pani "Lady J." - Niepotrzebnie. Te¿ ma swoje wady. - I zalety, nieprawda¿? Czêsto pani wyje¿d¿a? - Dwa dni temu wróci³am z Nowego Jorku. Omal nie doda³a: "A wczoraj mój m¹¿ zosta³ aresztowany za gwa³t". Astrid chybaby dosta³a zawa³u. Jessie westchnê³a g³êboko, zapominaj¹c na chwilê, ¿e nie jest sama. - Czy ta podró¿ by³a a¿ taka nieprzyjemna? - zapyta³a Astrid z uœmiechem. - Jaka podró¿? - Do Nowego Jorku. Westchnê³a pani tak przejmuj¹co, jakby ktoœ pani umar³. - Przepraszam. Mia³am ciê¿ki dzieñ. -Jessie próbowa³a siê uœmiechn¹æ, lecz nagle znowu poczu³a brzemiê koszmaru. - Czy sta³o siê coœ z³ego? - Astrid spojrza³a na ni¹ badawczo. - Nic, czego nie da³oby siê naprawiæ. - Czy mog³abym w czymœ pomóc?

Niesamowita kobieta. Ledwie siê pozna³y, a ona ju¿ chce jej pomagaæ. Jessie uœmiechnê³a siê i przyhamowa³a na rogu. - Nie, wszystko jest w porz¹dku, naprawdê. A pani ju¿ mi pomog³a. Zakoñczy³a pani mój dzieñ kropl¹ s³onecznego œwiat³a. Który dom nale¿y do pani? - Tamten - Astrid wskaza³a palcem solidne ceglane dworzyszcze z czarnymi okiennicami i schludnie przystrzy¿onym ¿ywop³otem. Jessie w ostamiej chwili powstrzyma³a siê od gwizdniêcia. Oboje z lanem czêsto ogl¹dali ten dom i zastanawiali siê, kto w nim mieszka. Podejrzewali, ¿e w³aœciciele du¿o podró¿uj¹, poniewa¿ okna przewa¿nie by³y zamkniête. - Pani Bonner, muszê pani oddaæ komplement. Od lat zazdroœcimy pani tego domu. - Och, to pochlebstwo. I proszê mi mówiæ po imieniu. Zreszt¹ twój dom wygl¹da o wiele radoœniej, Jessico. Ten jest okropnie... - zachichota³a - doros³y, to chyba w³aœciwe s³owo. By³ ju¿ urz¹dzony, kiedy wysz³am za Toma, zreszt¹ bardzo piêknie. Musisz wpaœæ do mnie na kawê. Albo na drinka. - Z przyjemnoœci¹. - To mo¿e od razu? - Hm... przykro mi, ale prawdê mówi¹c jestem trochê zmêczona. Przez trzy tygodnie szala³am w Nowym Jorku, a od przyjazdu te¿ zwija³am siê jak w ukropie. Mo¿e kiedy indziej... - Bêdê zachwycona. Jeszcze raz dziêkujê za podwiezienie. Jesteœ anio³em. Astrid wysiad³a i pomacha³a jej, wchodz¹c po schodach do domu. Jessie te¿ po¿egna³a j¹ skinieniem rêki. A wiêc to ten dom! Cieszy³a siê, ¿e pozna³a Astrid Bonner. Czaruj¹ca kobieta. Wróci³a do domu, myœl¹c o tym, co mówi³a Astrid. Wygl¹da³o na to, ¿e dla swojego mê¿a zrezygnowa³a z wielu rzeczy. I da³o jej to szczêœcie. Jessie wesz³a do ciemnego salonu, zrzuci³a buty i usiad³a na kanapie. Przegl¹da³a w myœlach ten niewiarygodny dzieñ - od wizyty u Martina Schwartza i ogo³ocenia konta do widzenia z lanem i krzepi¹cego spotkania z Astrid Bonner... Kiedy ¿ycie znów stanie siê realne? Mia³a ochotê zrobiæ sobie drinka, lecz na taki wysi³ek po prostu nie by³o jej staæ. Jej umys³ pracowa³ bez ustanku, natomiast cia³o przeobrazi³o siê jakby w k³odê drewna i najzwyczajniej przesta³o jej s³uchaæ. By³a sama w domu, w którym lan zawsze na ni¹ czeka³. I ta nieznoœna cisza.., zupe³nie jak w mieszkaniu Jake"a, kiedy posz³a tam po jego œmierci... Dlaczego myœla³a o Jake"u? lan nie umar³. I jutro bêdzie w domu. Bêdzie? Bêdzie. A jeœli... Nie mog³a siê uspokoiæ. Dzwonek u drzwi brzêcza³ dosyæ d³ugo, nim zdo³a³ przykuæ jej uwagê. Zebra³a resztki energii, ¿eby wstaæ i zapytaæ, kto to. Jej g³os ledwie dotar³ na drug¹ stronê drzwi. Ale goœæ go us³ysza³. Spojrza³ przez ramiê na swojego towarzysza i skin¹³ g³ow¹. Drugi mê¿czyzna wróci³ do zielonego samochodu. - Policja. Na dŸwiêk tego s³owa serce Jessie za³omota³o dziko. Musia³a oprzeæ siê o œcianê. Co znowu? - S³ucham? - Tu inspektor Houghton. Chcia³bym rozmawiaæ z pani¹ Clarke. Kusi³o j¹, by odpowiedzieæ, ¿e pani Clarke nie ma w domu, lecz na podjeŸdzie sta³ jej samochód. Skoro postanowi³ siê z ni¹ zobaczyæ, nie by³o przed nim ucieczki. Zaw³adnêli jej ¿yciem. I ¿yciem Lana. Jessie powoli otworzy³a drzwi. Nawet bez butów by³a o cal wy¿sza od policjanta. Przez chwilê patrzyli sobie w oczy. Ca³y ¿al do lana, do losu, Jessie przela³a na inspektora Houghtona. £atwo by³o go nienawidziæ. - Dobry wieczór. Mogê wejœæ? Odsunê³a siê na bok, zapali³a œwiat³o i wprowadzi³a go do salonu. Stanê³a przed nim na œrodku pokoju, nie prosz¹c, by usiad³. - I có¿, inspektorze? Ma pan coœ nowego? - Ton jej g³osu nie skrywa³ uczuæ, jakimi darzy³a policjanta. - Doszed³em do wniosku, ¿e powinniœmy sobie uci¹æ ma³¹ pogawêdkê. - Czy to normalna procedura? A jeœli on chce j¹ zgwa³ciæ? Tym razem gwa³t by³by prawdziwy... O Bo¿e... Czemu tu nie ma

Jana! - Absolutnie normalna, pani Klarke. Byli przeciwnikami, naturalnymi wrogami, jak pyton i jego ³up. Rola ofiary napawa³a Jessie przera¿eniem, które stara³a siê zataiæ - podobnie jak on ukrywa³, ¿e jej uroda robi na nim wra¿enie. Nienawidzi³ Jana z wielu powodów. I tego ju¿ nie zdo³a³ ukryæ. - Czy ma pani coœ przeciwko temu, ¿e usi¹dê? Tak, pomyœla³a. Wynocha z mojego domu! - Sk¹d¿e - wskaza³a mu kanapê, a sama usiad³a na krzeœle. - Piêkny dom, pani Klarke. D³ugo tu pañstwo mieszkacie? - Houghton rozejrza³ siê, notuj¹c w pamiêci szczegó³y, podczas gdy Jessie wyobra¿a³a sobie, ¿e wydrapuje mu oczy. Po chwili wziê³a siê w garœæ. Mo¿na nie cierpieæ glin, ale nie wolno im tego okazaæ. By³a niewinna, Lan te¿, a mimo to siê ba³a. - Inspektorze, czy to oficjalne przes³uchanie, czy rozmowa towarzyska? Mój adwokat mówi³ mi dzisiaj, ¿e pod jego nieobecnoœæ nie muszê z nikim rozmawiaæ. - Patrzy³a na mankiet nogawki jego spodni, spod której wystawa³a br¹zowa skarpetka. Nagle poczu³a md³oœci. Nie by³a pewna, czy wziê³a rano pigu³kê. A potem spojrza³a na jego obrzydliwy krawat w kolorze musztardy i postanowi³a, ¿e jeœli spróbuje j¹ tkn¹æ, zabije go. - Nie, nie musi pani ze mn¹ rozmawiaæ, ale mam kilka pytañ i chyba bêdzie zrêczniej, jeœli zadam je tutaj.Wielki zaszczyt. - Myœlê, ¿e wola³abym odpowiedzieæ na nie w s¹dzie. - Oboje wiedzieli, ¿e w s¹dzie w ogóle nie musi zeznawaæ. By³a ¿on¹ oskar¿onego. - Jak pani woli. - Inspektor ruszy³ do drzwi, lecz zatrzyma³ siê przy barku. - Pani te¿ pije?To pytanie doprowadzi³o j¹ do sza³u. - Nie, i mój m¹¿ tak¿e nie. - Tak te¿ myœla³em. Zezna³, ¿e by³ pijany, kiedy zabra³ ofiarê do hotelu. Nie wygl¹da na alkoholika. Serce Jessie zamar³o, a wzrok wype³ni³ siê nienawiœci¹. Ten ³ajdak próbowa³ j¹ zahaczyæ. - Proszê wyjœæ, inspektorze. Natychmiast. Houghton spojrza³ jej w oczy. Pod mask¹ uprzejmoœci kipia³a w nim z³oœæ. Jego g³os by³ ledwie s³yszalny, mimo ¿e sta³ zaledwie o krok od niej. - Dlaczego siê marnujesz z takim smêtnym capem? - Precz! - jej g³os by³ równie cichy, a ca³e cia³o dr¿a³o. - Co robisz, kiedy on idzie do dziwki? Masz innego kochasia? Wierz mi, skarbie, nie warto go ¿a³owaæ. Takich jak on s¹ tuziny. - Wynoœ siê! - te s³owa by³y jak uderzenie bicza. Po raz pierwszy w ¿yciu Jessie mia³a ochotê zabiæ. Houghton obróci³ siê na piêcie i podszed³ do drzwi. - Jeszcze siê zobaczymy - rzuci³. Wróci³ o dziesi¹tej wieczorem w towarzystwie dwóch umundurowanych policjantów i œwiadka. Mieli zamiar szukaæ broni i narkotyków. Tym razem jednak by³ zaaferowany i nieprzenikniony. Unika³ jej wzroku przez ca³¹ godzinê, kiedy grzebali w szafkach i szufladach, przegl¹dali jej bieliznê, wytrz¹sali na ³ó¿ko zawartoœæ jej torebek, rozsypywali p³atki mydlane i rozrzucali papiery lana po ca³ym pokoju. Nie znaleŸli niczego. Zrobienie porz¹dku zajê³o jej cztery i pó³ godziny, przez nastêpne dwie próbowa³a siê uspokoiæ. Jej lêk okaza³ siê zasadny. Zgwa³ci³ j¹ - nie w taki sposób, jakiego siê obawia³a, ale pomimo wszystko by³ to gwa³t. Zdjêcia matki le¿a³y w nie³adzie na biurku, pigu³ki antykoncepcyjne na stole w kuchni. Ca³e jej ¿ycie zosta³o bezlitoœnie obna¿one. Teraz by³a to tak¿e i jej wojna. I po raz pierwszy od siedmiu lat nie by³o przy niej lata. Ma³o tego, to on sprawi³, ¿e musia³a stan¹æ twarz¹ w twarz z napastnikiem, i zostawi³ j¹ sam¹, bez pomocy. To jego wina. Teraz on tak¿e by³ wrogiem.

Rozdzia³ VIII Jessica siedzia³a z Martinem Schwartzem w jednym z dalszych rzêdów sali rozpraw. By³o po dziesi¹tej. Na wokandzie znalaz³o siê tak wiele spraw, ¿e kolejne posiedzenia coraz bardziej siê opóŸnia³y. Wszystkie by³y do siebie podobne:. zamiast zarzutów podawano numery naruszonych przepisów prawa, ustalano kaucjê i pojawia³y siê nowe twarze. W koñcu w drzwiach stan¹³ Jan prowadzony przez stra¿ników. Schwartz przeszed³ na przód sali. I tym razem, dziêki Bogu, ograniczono siê do paragrafów. Zapytany, czy rozumie, o co jest oskar¿ony, Tan odpowiedzia³ twierdz¹co Prokurator za¿¹da³ dwudziestu piêciu tysiêcy dolarów kaucji. Schwartz wniós³ o redukcjê tej kwoty, na co jego przeciwniczka zerwa³a siê i zg³osi³a sprzeciw, powo³uj¹c siê na charakter sprawy. Sêdzia jednak by³ innego zdania. Obni¿y³ kaucjê do piêtnastu tysiêcy, ³upn¹³ m³otkiem i wezwa³ nastêpnego oskar¿onego. Termin rozprawy wstêpnej wyznaczono za dwa tygodnie. - Co teraz mamy robiæ? - spyta³a szeptem Jessica, kiedy Schwartz do niej podszed³. Jan tymczasem opuœci³ ju¿ salê i wróci³ do aresztu. - Musisz zdobyæ pó³tora tysi¹ca dla porêczyciela s¹dowego i daæ zastaw na ca³¹ kwotê. - Jak to zrobiæ? - ChodŸmy. Pójdê z tob¹. Jezu... Piêtnaœcie tysiêcy? Nag³e to do niej dotar³o. Kolosalna suma. Czy coœ mo¿e byæ warte piêtnaœcie tysiêcy dolarów? Tak. Tan. Przeszli razem na drug¹ stronê ulicy. Kantory porêczycieli robi³y odstrêczaj¹ce wra¿enie, a ten, do którego weszli, wcale nie by³ lepszy od pozosta³ych. Cuchnê³o w nim dymem z cygar, popielniczki by³y przepe³nione, a na kanapie drzema³o dwóch mê¿czyzn, którzy widocznie na coœ czekali. Nastroszona blondynka zapyta³a, z czym przyszli, Schwartz wyjaœni³ wiêc sprawê. Kobieta po³¹czy³a siê z wiêzieniem i sporz¹dzi³a notatkê o zarzutach, spogl¹daj¹c uwa¿nie na Jessie. - Musi pani wnieœæ zastaw. Czy ma pani w³asny dom? Jessie przytaknê³a. Poda³a urzêdniczce swój adres, a tak¿e nazwê i adres butiku oraz nazwê banku, który prowadzi³ jej ksiêgi hipoteczne. - Jak pani s¹dzi, ile warta jest pani firma? Co to jest? Sklep z ubraniami? Jessie skinê³a g³ow¹, czuj¹c siê w jakimœ sensie poni¿ona. Mo¿e dlatego, ¿e ta kobieta zna³a ju¿ zarzuty. - Tak, to butik. Mamy du¿y zapas towaru. Dlaczego stara³a siê zrobiæ wra¿enie na tej idiotce? Rozumia³a jednak, ¿e w³aœnie ta idiotka trzyma w rêku klucz do wolnoœci lana. Schwartz sta³ z boku, przygl¹daj¹c siê formalnoœciom. - Có¿, musimy zadzwoniæ do banku. Proszê przyjœæ o czwartej. - Czy wtedy bêdziecie pañstwo mogli wnieœæ kaucjê? - Bo¿e, ¿eby tylko go wypuœcili! Gard³o znów œcisnê³a jej panika, cierpko-gorzka jak ¿ó³æ. - To zale¿y od tego, co powiedz¹ w banku na temat pani domu i firmy - odpar³a ch³odno kobieta. Pani m¹¿ ma konto w tym samym banku? - Jessie skinê³a g³ow¹, szarzej¹c na twarzy. - Dobrze. To nam oszczêdzi czasu. Proszê przynieœæ tysi¹c piêæset dolarów. Gotówk¹. - Gotówk¹? - Albo czek potwierdzony przez bank. - Dziêkujê. Wyszli na ulicê i Jessie odetchnê³a g³êboko œwie¿ym powietrzem. Zdawa³o jej siê, ¿e minê³y lata od czasu, gdy zrobi³a to po raz ostatni. Odetchnê³a raz jeszcze i spojrza³a na Schwartza. - Co siê dzieje z ludŸmi, którzy nie maj¹ pieniêdzy? - Nie wychodz¹ za kaucj¹. - I co? - Zostaj¹ w areszcie a¿ do og³oszenia werdyktu. - Nawet jeœli s¹ niewinni? Siedz¹ przez ca³y czas w areszcie. - Do zakoñczenia procesu nie wiadomo, czy s¹ niewinni.

- A co siê sta³o z zasad¹, ¿e obywatel jest niewinny, dopóki nie udowodni mu siê winy? Schwartz wzruszy³ ramionami. Wizyta u porêczyciela zepsu³a mu humor. Rzadko chodzi³ tam z klientami. Lan jednak prosi³ go o to, a on obieca³ spe³niæ jego proœbê. Dziwnie siê czu³ traktuj¹c tê wysok¹, samodzieln¹ kobietê, jakby by³a s³aba i bezbronna. Podejrzewa³ jednak, ¿e Lan ma s³usznoœæ - pod p³aszczem i zbroj¹ kry³a siê krucha, wra¿liwa istota. Zastanawia³ siê, czy ta zbroja pêknie, nim proces dobiegnie koñca. Tylko tego jeszcze brakowa³o. - A sk¹d biedni ludzie bior¹ adwokatów? Jezu. Mia³ siê jeszcze bawiæ w pracownika opieki spo³ecznej? - Dostaj¹ obroñców z urzêdu, Jessico. Nie s¹dzisz, ¿e mamy doœæ w³asnych k³opotów? Zamiast martwiæ siê o innych, mo¿e byœ tak posz³a do banku i zaczê³a za³atwiaæ co trzeba? - Przepraszam. - Niepotrzebnie. Ten system jest wstrêtny i ja o tym wiem. Ale nie ustanowiono go dla wygody biedaków. Pozostaje siê cieszyæ, ¿e do nich nie nale¿ymy. - Ale to nie w porz¹dku, Martinie. Potrz¹sn¹³ g³ow¹ i uœmiechn¹³ siê do niej. - To co? Idziesz do banku? - Tak jest. - To dobrze. Mam iœæ z tob¹? - Naturalnie, ¿e nie. Czy niañczenie klientów nale¿y do twoich sta³ych obowi¹zków czy te¿ Lan ciê w to ubra³? - Ja... nie... och, na mi³oœæ bosk¹, idŸ¿e ju¿! I daj mi znaæ, kiedy go wypuszcz¹. Albo wczeœniej, jeœli bêdê móg³ jakoœ pomóc. A mo¿e po¿yczy³byœ nam piêtnaœcie tysiêcy, skarbie?, pomyœla³a. Wci¹¿ nie mia³a pojêcia, sk¹d wytrzasn¹æ pieni¹dze. Co powie w banku? Prawdê. I bêdzie b³agaæ, jeœli zajdzie taka potrzeba. Piêtnaœcie tysiêcy... nieosi¹galne jak Mount Everest. Po szeœciu papierosach i pó³godzinnej mêcz¹cej rozmowie z kierownikiem dzia³u kredytów krótkoterminowych Jessica wziê³a pó³tora tysi¹ca dolarów po¿yczki pod zastaw samochodu. Zosta³a zapewniona, ¿e kiedy zadzwoni¹ z biura porêczyciela, bank potwierdzi jej stan posiadania. W czasie rozmowy na twarzy urzêdnika pojawi³ siê wyraz zdumienia, które desperacko stara³ siê ukryæ. A przecie¿ Jessie nie powiedzia³a mu nawet, jakie zarzuty ci¹¿¹ na jej mê¿u; tylko to, ¿e jest w wiêzieniu. Modli³a siê, by porêczyciel te¿ trzyma³ jêzyk za zêbami. Pieni¹dze mia³a w kieszeni, a dom i firma by³y warte dziesiêæ razy wiêcej, ni¿ wymagano. Drêczy³o j¹ jednak uczucie, ¿e tego wszystkiego jest jeszcze za ma³o. I wtedy pomyœla³a o swojej skrytce bankowej. - Pani Klarke? Nie odpowiedzia³a. - Pani Klarke? Czy ma pani jeszcze jakieœ ¿yczenie? - Przepraszam, zamyœli³am siê. Tak. Chcia³abym zajrzeæ do skrytki. - Ma pani przy sobie klucz? Skinê³a g³ow¹. Nosi³a go wraz z innymi. - Panna Lopez zaraz z pani¹ pójdzie. Pod¹¿y³a za nim w zadumie; po chwili spostrzeg³a, ¿e idzie za nie znan¹ jej bli¿ej pann¹ Lopez. A potem stanê³a przed skrytk¹ i panna Lopez poda³a jej du¿¹ metalow¹ kasetê. - Chcia³aby pani przejœæ do pokoju obok? - Tak... tak, dziêkujê. Nie powinna tego robiæ, ale jeœli dom i "Lady J." nie wystarcz¹? Wiedzia³a, ¿e zachowuje siê bezsensownie, ulega panice. Musia³a jednak byæ pewna... dla lana. Panna Lopez zostawi³a j¹ sam¹ w ma³ym sterylnym pomieszczeniu, wyposa¿onym w br¹zowe biurko z formiki i czarne winylowe krzes³o. Na œcianie wisia³ brzydki widok Wenecji, który wygl¹da³, jak gdyby wyciêto go z pude³ka po czekoladkach. Ostro¿nie otworzy³a kasetê. By³y w niej trzy saszetki z br¹zowej skóry, dwa puzderka z wyblak³ego czerwonego zamszu i mniejsze niebieskie pude³ko, a w nim pami¹tki po Jake"u. Spinki, które ojciec da³ mu na dwudzieste pierwsze urodziny, sygnet szkolny, sygnet z marynarki. Przewa¿nie rupiecie, ale tak bardzo w stylu jej brata.

Uœmiechnê³a siê przez ³zy, kiedy zobaczy³a te liche precjoza, le¿¹ce bez³adnie na be¿owej irsze. Wci¹¿ jeszcze lekko nim pachnia³y. Pamiêta³a, jak dokucza³a Jake"owi na temat szkolnego sygnetu. By³ z tego szkaradzieñstwa tak cholernie dumny! Wsunê³a sygnet na palec. Dla niej by³ o wiele za du¿y, by³by za du¿y nawet dla Lana. Jake mia³ prawie dwa metry wzrostu. Br¹zowe saszetki zawiera³y skarby jej rodziców: listy, które pisali do siebie na przestrzeni lat, wiersze matki, fotografie, pukle w³osów jej i Jake"a. Ka¿dy z tych przedmiotów mia³ znaczenie emocjonalne. Teraz wszystkie sprawia³y ból. Siêgnê³a do pierwszej saszetki, muskaj¹c palcem delikatny z³oty inicja³ w dolnym rogu. Na wierzchu le¿a³o zdjêcie ca³ej rodziny, zrobione z okazji którychœ œwi¹t wielkanocnych. Mia³a wtedy jedenaœcie czy dwanaœcie lat, Jake siedem. Nie, tego nie mog³a znieœæ. Ostro¿nie zamknê³a saszetkê i siêgnê³a po to, po co tu przysz³a. Czerwone szkatu³ki na bi¿uteriê. Nie do wiary! Zamierza³a wzi¹æ ze sob¹ bi¿uteriê matki. Tak cenn¹, tak œwiêt¹ itak wci¹¿ matczyn¹, ¿e Jessie przez wszystkie te lata nie w³o¿y³a ani jednego jej pierœcionka. A teraz chcia³a je oddaæ obcym. Dla Lana. Rubin w starej oprawie nale¿a³ do jej babki. Dwa eleganckie jadeitowe pierœcienie ojciec przywióz³ matce z Dalekiego Wschodu. Wymarzony pierœcionek ze szmaragdem dosta³a od niego na piêædziesi¹te urodziny. I zarêczynowy pierœcionek z brylantem... i œlubna obr¹czka, ta "prawdziwa" - wytarty cienki kr¹¿ek, który zawsze nosi³a i wola³a od eleganckiej obr¹czki ze szmaragdem i brylantem, kupionej przez ojca do tamtego pierœcionka. Dwie bransoletki ze z³otych ogniwek. Z³oty zegarek z drobnymi brylancikami wokó³ tarczy. I wielka stylowa szafirowa brosza, tak¿e obsadzana brylantami, która równie¿ nale¿a³a do babci Jessie. Drugie puzderko zawiera³o trzy sznury idealnie równych pere³, per³owe klipsy i maleñkie kolczyki z brylantami, które wraz z Jakiem kupili matce na rok przed jej œmierci¹. Jessice œcisnê³o siê serce. Wiedzia³a, ¿e nie bêdzie w stanie zostawiæ ich porêczycielce, musia³a jednak coœ wzi¹æ na wszelki wypadek. Jeszcze dwa dni temu nie przysz³oby jej to do g³owy, ale teraz... Pouk³ada³a resztê w kasecie i wysz³a. Spêdzi³a tu prawie dwie godziny. Bank koñczy³ ju¿ urzêdowanie. Kiedy wróci³a na Bryant Street, kobieta za biurkiem opycha³a siê hamburgerem nad popo³udniow¹ gazet¹. - S¹ pieni¹dze? - zapyta³a z pe³nymi ustami. Jessica skinê³a g³ow¹. - Czy dzwoni³a pani do banku w sprawie gwarancji? - Mia³a ju¿ doœæ, a zwi¹zane z klejnotami matki prze¿ycia dope³ni³y czary goryczy - Do jakiego banku? - na obliczu kobiety odmalowa³o siê bezgraniczne zdumienie. Jessie zacisnê³a piêœci, ¿eby nie krzykn¹æ. - California Union Trust Bank. Chcia³am wp³aciæ dziœ kaucjê za mojego mê¿a. - O co jest oskar¿ony? Na mi³oœæ bosk¹, czy ta baba oszala³a? Pamiêta³a, ¿e Jessie mia³a wróciæ z pieniêdzmi, a zapomnia³a o reszcie? A mo¿e to z niej chcia³a zrobiæ idiotkê? - O gwa³t i napaœæ - prawie wykrzycza³a te s³owa. - Ma pani jakiœ maj¹tek? - Na litoœæ bosk¹, ju¿ mnie pani o wszystko wypyta³a! Mia³a pani zadzwoniæ do banku w sprawie mojej firmy i hipoteki domu. By³am tu z adwokatem, wype³nia³am papiery i... - Dobra. Jak siê pani nazywa? - Ciarke. E na koñcu. - Racja. Jest. - Kobieta wyci¹gnê³a formularz t³ustymi palcami. - Ale m¹¿ dziœ nie wyjdzie. - Dlaczego? - Jessie poczu³a skurcz w gardle. - Jest za póŸno, ¿eby dzwoniæ do banku. - Cholera. I co teraz? - Proszê przyjœæ rano. A zatem Lan jeszcze jedn¹ noc spêdzi w wiêzieniu. Nic, tylko siê powiesiæ. - Chce pani rozmawiaæ z szefem?

Twarz Jessie pojaœnia³a. - Teraz? - Tak. Jest u siebie. - Œwietnie. Proszê mu powiedzieæ, ¿e czekam. Bo¿e... spraw, ¿eby siê okaza³ cz³owiekiem.., b³agam... Z drugiego pokoju wy³oni³ siê mê¿czyzna w d¿insach i trykotowej koszulce, o ramionach pokrytych Czarnymi, mocno skrêconymi w³osami. By³ mniej wiêcej w jej wieku. D³uba³ w zêbach brudnym paluchem, na którym po³yskiwa³ damski z³oty pierœcionek z olbrzymim ró¿owym brylantem. Na jej widok cmokn¹³, wyj¹³ rêkê z ust i poda³ Jessie na powitanie. Uœcisnê³a j¹ nie bez odrazy. - Dzieñ dobry. Jestem Jessica Clarke. - Barry York. Czym mogê pani s³u¿yæ? - Próbujê wp³aciæ kaucjê za mojego mê¿a. - O co jest oskar¿ony? A zreszt¹, chwileczkê. PrzejdŸmy do biura. Chce pani piwa? - Nie, dziêkujê. - W rzeczy samej chêtnie napi³aby siê piwa, tyle ¿e nie z nim. By³a zgrzana, zmêczona, spragniona, lecz w towarzystwie Barry"ego Yorka nie prze³knê³aby nawet wody. - Kawy? - To zbyteczne. Nale¿a³o przyznaæ, ¿e usi³owa³ zachowywaæ siê obyczajnie. Wprowadzi³ j¹ do ma³ego, obskurnego pokoju ze zdjêciami nagich kobiet na œcianach, usiad³ w obrotowym krzeœle, na³o¿y³ na g³owê zielony daszek, w³¹czy³ magnetofon i wyszczerzy³ zêby w uœmiechu. - Nie widujemy tu wielu osób pani pokroju, pani Ciarke. - Ja... no có¿, dziêkujê. - K³opoty ze starym? JeŸdzi³ po pijaku? - Nie, gwa³t. Barry gwizdn¹³ przeci¹gle, a Jessica wbi³a wzrok w jego pêpek. Przynajmniej nie ukrywa³, co myœli. - A to numer! Ile kaucji? - Piêtnaœcie tysiêcy. - Niedobrze. - Có¿, z tego powodu tu jestem. -Dla ciebie, skarbie, to dobrze: bêdziesz móg³ sobie kupiæ z³ot¹ wyka³aczkê z brylantow¹ g³ówk¹. -Rozmawia³am ju¿ dziœ z t¹ m³od¹ dam¹; mia³a zadzwoniæ do mojego banku i... - 1? - jego twarz stwardnia³a. - Zapomnia³a. Barry potrz¹sn¹³ g³ow¹. - Nie zapomnia³a. My nie porêczamy kaucji tej wysokoœci. - Nie? - Zazwyczaj nie. - Jessica czu³a, ¿e zaraz siê rozp³acze. - Pewno nie chcia³a pani o tym mówiæ. - Czyli straci³am ca³y dzieñ na pró¿no, w moim banku czekaj¹ na telefon od was, mój m¹¿ wci¹¿ jest w wiêzieniu... I co ja teraz, u licha, mam zrobiæ? - Mo¿e zjad³aby pani ze mn¹ kolacjê. - York wy³¹czy³ muzykê i pog³aska³ j¹ po d³oni. Z ust zionê³o mu pastrami i czosnkiem. Jessica popatrzy³a na niego zimno i wsta³a. - Widzê, ¿e mój adwokat mia³ fa³szywe pojêcie o tym biurze. Postaram siê wyprowadziæ go z b³êdu. - Kto jest pani adwokatem? - Martin Schwartz. By³ tu ze mn¹ przed po³udniem. - No có¿, pani... jak siê pani nazywa? - Klarke. - Pani Klarke. Dlaczego nie usi¹dzie pani spokojnie i nie zacznie rozmawiaæ jak cz³owiek interesu?

- Teraz czy po kolacji? Czy te¿ po wys³uchaniu jeszcze paru nagrañ? - Podoba³y siê pani? Tak w³aœnie sobie myœla³em. Znów w³¹czy³ magnetofon. Jessie nie wiedzia³a, czy ma siê œmiaæ, czy p³akaæ, czy krzyczeæ. By³o oczywiste, ¿e w tym tempie nigdy nie wydostanie lana z wiêzienia. - To jak bêdzie z kolacj¹? - Kolacje jadam z mê¿em, panie York. Czy jest szansa, ¿e mi pan to dziœ umo¿liwi? - Dzisiaj? Nie ma mowy. Najpierw muszê zadzwoniæ do banku. - Na tym stanê³o o wpó³ do pierwszej. - Tak, bardzo mi przykro. Zadbam o to osobiœcie z samego rana, ale po godzinach urzêdowania nie jestem w stanie nic zrobiæ; nie w przypadku kaucji tej wysokoœci. Co pani daje w zastaw? - Moj¹ firmê lub dom. Albo i firmê, i dom, zale¿y od pana. Taki mia³am zamiar, ale teraz proponujê co innego. - To by³o szaleñstwo, g³upota, lecz mia³a ju¿ tak cholernie doœæ, ¿e musia³a spróbowaæ. Siêgnê³a po torebkê i wyjê³a puzderka z bi¿uteri¹ matki. - Co pan na to? Barry York przez dziesiêæ minut nie wydoby³ z siebie ani s³owa. - £adne. - To ma³o powiedziane. Ten szmaragd i brylant to piêkne klejnoty. A szafirowa brosza jest warta maj¹tek. Podobnie per³y. - Tak. Zapewne. Ale problem polega na tym, ¿e nie mogê mieæ pewnoœci, dopóki nie zaniosê ich do wyceny. A to te¿ trzeba od³o¿yæ do jutra. Sk¹d to pani ma? Ukrad³am! - To rzeczy mojej matki - powiedzia³a na g³os. - Wie, ¿e pani stary siedzi w pudle? - Raczej nie. Nie ¿yje. - Och, jak¿e mi przykro. Proszê pani, zaraz z rana zaniosê to rzeczoznawcy, a potem zadzwoniê do banku. Wyci¹gniemy staruszka jeszcze przed po³udniem. Je¿eli to jest warte tyle, na ile wygl¹da, ma pani na to moje s³owo. Do tego czasu nic nie mogê zrobiæ. Honorarium, rzecz jasna, pani dla mnie ma? Tak, skarbie, co do centa. - Mam. - To dobrze. A zatem jesteœmy umówieni. - Panie York, dlaczego nie weŸmie pan dzisiaj bi¿uterii jod razu nie z³o¿y kaucji? M¹¿ nigdzie siê nie wybiera, a jutro za³atwimy te wszystkie idiotyczne formalnoœci. Gdyby pañska asystentka zadzwoni³a do banku wtedy, kiedy mia³a to zrobiæ... Potrz¹sn¹³ g³ow¹ i znów zacz¹³ d³ubaæ w zêbach. - Chcia³bym, ale nie mogê. Po prostu nie mogê. Tu chodzi o mój interes. Zajmê siê tym rano. Obiecujê. Proszê przyjœæ o wpó³ do jedenastej i wszystko bêdzie za³atwione. - Dobrze. -Wsta³a, czuj¹c, ¿e œwiat wali siê jej na g³owê. Chwyci³a zamszowe puzderka i schowa³a do torby. - Nie zostawi mi pani tego? - Nie. Wziê³am je na wypadek, gdyby by³a szansa na zwolnienie mê¿a jeszcze dzisiaj. Myœla³am, ¿e pozna siê panna wartoœci bi¿uterii. W tej sytuacji wolê zastawiæ dom i sklep. W porz¹dku. - York nie by³ zachwycony. - To wysoka kaucja, wie pani. Zmêczona skinê³a g³ow¹. - Nie widzê problemu, skoro dajê dobre zabezpieczenie. A mój m¹¿ jest porz¹dnym cz³owiekiem, nie ucieknie. Nie straci pan ani grosza. - Zdziwi³aby siê pani, gdybym pani opowiedzia³, jacy ludzie daj¹ nogê. - Do zobaczenia jutro o wpó³ do jedenastej -wyci¹gnê³a rêkê, któr¹ York potrz¹sn¹³ zamaszyœcie. - Nie zmieni pani zdania co do tej kolacji? le pani wygl¹da. Trochê dobrego ¿arcia, wino, taniec... do licha, czemu nie mia³aby siê pani trochê zabawiæ, zanim stary wróci do domu? I proszê siê tak nie martwiæ: skoro kogoœ zgwa³ci³, ma pani przynajmniej pewnoœæ, ¿e nie jest peda³em. - Do widzenia panu.

W milczeniu opuœci³a biuro, wsiad³a do samochodu i pojecha³a do domu. Pó³torej godziny póŸniej zasnê³a na kanapie i obudzi³a siê dopiero o dziewi¹tej rano, Czu³a siê tak, jakby umar³a poprzedniej nocy. Do tego mia³a potworne dreszcze. K³opoty zaczê³y zbieraæ swoje ¿niwo. Cienie pod oczyma rozgoœci³y siê ju¿ na sta³e, same oczy jakby siê zapad³y, a przy tym zaczê³a traciæ na wadze. Wypi³a dwie fili¿anki kawy, skubnê³a kawa³ek tosta, wypali³a szeœæ papierosów, potem zadzwoni³a do butiku i powiedzia³a dziewczêtom, ¿eby i dzisiaj zapomnia³y o jej istnieniu Punktualnie o dziesi¹te) trzydzieœci by³a w biurze Yorka. Przy biurku siedzia³y dwie nowe osoby - dziewczyna o w³osach w kolorze wojskowych butów, zawziêcie miel¹ca gumê, i m³ody brodacz z meksykañskim akcentem. Tym razem Jessica od razu zapyta³a o Yorka. - Oczekuje mnie. Oboje spojrzeli na ni¹, jakby jeszcze nigdy nie s³yszeli takich s³ów. Dwie minuty póŸniej pojawi³ siê Barry York w przybrudzonych szortach i trykotowej koszulce. W rêku niós³ rakietê i egzemplarz "Playboya". - Gra pani w tenisa? - zagadn¹³. - Nie dzisiaj. Dzwoni³ pan do banku? Uœmiechn¹³ siê b³ogo. - Proszê do biura. Kawy? - Nie, dziêkujê. - Zaczyna³a odnosiæ wra¿enie, ¿e ten koszmar nigdy siê nie skoñczy, ¿e przez resztê ¿ycia bêdzie siê miotaæ pomiêdzy Houghtonem a Yorkiem, salami s¹dowymi, wiêzieniami, bankami... i tak bez koñca. Nie by³o wyjœcia z tej matni. ³an te¿ by³ tylko mitem; kimœ, kogo stworzy³a, lecz nie zd¹¿y³a poznaæ; stra¿nikiem œwiêtego Graala. - Mówi³em ju¿ pani, ¿e Ÿle pani wygl¹da? Od¿ywia siê pani prawid³owo? - Od¿ywiam siê znakomicie. Ale mój m¹¿ jest w wiêzieniu, panie York, i bardzo bym chcia³a go stamt¹d wyci¹gn¹æ. S¹ na to szanse w najbli¿szej przysz³oœci? - Spore - rozpromieni³ siê. - Rozmawia³em z bankiem i wszystko za³atwi³em. Zastawia pani dom i wyra¿a zgodê na konfiskatê dochodów z butiku, je¿eli pani m¹¿ nie stawi siê w s¹dzie. Zatrzymujê te¿ szmaragdowy pierœcionek i broszkê z szafirami. - Co takiego? - ocknê³a siê dopiero wtedy, gdy wspomnia³ o bi¿uterii. - Chyba mnie pan nie zrozumia³. Zastawiam dom i sklep. Mówi³am ju¿ wczoraj, ¿e bi¿uteriê matki gotowa by³am daæ panu pod warunkiem, ¿e m¹¿ zostanie zwolniony od razu. Jako rodzaj gwarancji. - Tak. Dziœ bêdê czu³ siê pewniej z tak¹ sam¹ gwarancj¹. - Ale ja nie. - A jak bêdzie siê czu³ pani m¹¿, jeœli zostanie w mamrze? - Panie York, czy nie ma ¿adnego przepisu ograniczaj¹cego samowolê porêczycieli s¹dowych? Martin napomkn¹³ jej coœ na ten temat. - Zarzuca mi pani nieuczciwoœæ? o Bo¿e, je¿eli teraz siê obrazi... - Nie, proszê pos³uchaæ... - To ty pos³uchaj, ma³a: nie zamierzam siê u¿eraæ z bab¹, która wpiera mi oszustwo. Oddajê ci przys³ugê i nadstawiam dupy za twojego starego, a ty nazywasz mnie z³odziejem. Nie mam ochoty tego wys³uchiwaæ. - Przepraszam - ³zy znów nap³ynê³y jej do oczu. Nie wiedzia³a ju¿, czy w ogóle to przetrwa. York rzuci³ na ni¹ okiem i wzruszy³ ramionami. - No dobra. Powiem ci coœ: dasz mi tylko pierœcionek. Teraz lepiej? - Œwietnie. - Brzmia³o to podejrzanie, lecz by³o jej wszystko jedno. Nic ju¿ nie mia³o znaczenia. Nawet to, czy Lan ucieknie, a jej zabior¹ i dom, i firmê, i samochód, i matczyny pierœcionek. Nic. York postara³ siê, ¿eby wype³nianie formularzy potrwa³o dwa razy d³u¿ej, ni¿ by³o to konieczne, i

dotkn¹³ jej piersi, kiedy siêga³ po d³ugopis. Spojrza³a na niego surowo, a on stwierdzi³ z uœmiechem, ¿e by³aby piêkna, gdyby od¿ywia³a siê prawid³owo, i ¿e mia³ tak¹ wysok¹ dziewczynê w ogólniaku. Na imiê mia³a Mona. Jessica b¹knê³a tylko: "Aha" i nadal podpisywa³a papiery. Wreszcie York odgryz³ koñcówkê d³ugiego, cienkiego cygara i podniós³ s³uchawkê, ¿eby powiadomiæ areszt. - Bernice pójdzie z tob¹, Jessico - postanowi³ zwracaæ siê do niej po imieniu. - A w ogóle, jeœli kiedykolwiek bêdziesz w potrzebie, zadzwoñ. Zawsze do us³ug. Jessie poda³a mu rêkê, modl¹c siê w duchu, ¿eby taka potrzeba nie zasz³a. Czu³a siê tak, jakby mia³a zemdleæ. Ju¿ dwa dni temu dosz³a do kresu wytrzyma³oœci. Zanim Barry York wydelegowa³ swoj¹ asystentkê na drug¹ stronê ulicy, by³o prawie po³udnie. Dla Jessie równie dobrze mog³a to byæ pó³noc. By³a wykoñczona, zdenerwowana, wszystko zaczyna³o siê jej rozmazywaæ przed oczami. ¯y³a w nierealnym œwiecie, wype³nionym z³ymi, podstêpnymi ludŸmi. Bernice wziê³a plik papierów, przerzuci³a je z szelestem, w³o¿y³a do ust œwie¿¹ gumê, a potem przesz³a z Jessie do Pa³acu Sprawiedliwoœci. Poda³a papiery w okienku na drugim piêtrze i na chwilê odwróci³a siê do Jessiki. - Zamierzasz zostaæ ze starym? - S³ucham? - Zostaniesz ze swoim mê¿em? - Tak... oczywiœcie... dlaczego? - zmiesza³a siê Jessie, Jakim prawem ta dziewucha pyta j¹ o takie rzeczy? - To kawa³ drania, laluniu. I nieŸle ciê kosztuje. - Bernice potrz¹snê³a g³ow¹ i energiczniej poruszy³a szczêk¹. - Jest tego wart. Dziewczyna wzruszy³a ramionami i machnê³a rêk¹ w stronê wind. - No to mo¿esz go sobie wzi¹æ - oœwiadczy³a mlaszcz¹c jêzykiem i ruszy³a w dó³ po schodach. Kilka chwil póŸniej Jessica stanê³a przed drzwiami aresztu. Nacisnê³a dzwonek, by przywo³aæ stra¿nika. - S³ucham? Dzisiaj nie ma widzeñ. - Mój m¹¿ ma wyjœæ za kaucj¹. - Jak siê nazywa? - Lan Clarke. - "Ten s³ynny gwa³ciciel", przemknê³o jej przez g³owê. - Biuro Yorktowne dzwoni³o w tej sprawie. - Sprawdzê. Sprawdzê? Co tu jest do sprawdzania? Macie dom, firmê, pierœcionek i jeszcze chcecie coœ sprawdzaæ? A niech¿e was diabli porw¹ razem z biurem Yorktowne, inspektorem Houghtonem i... Lanem? Ca³kiem mo¿liwe. By³a na niego wœciek³a; nie za to, co zrobi³, lecz za to, ¿e nie by³ z ni¹, kiedy tak bardzo go potrzebowa³a. Czeka³a pod drzwiami prawie pó³ godziny, oparta o œcianê i nie bardzo œwiadoma tego, co siê wokó³ dzieje. Zaczyna³a ju¿ dochodziæ do wniosku, ¿e nigdy nie zobaczy lana, kiedy nagle drzwi siê otworzy³y i stan¹³ przed ni¹. By³ nie ogolony, zmarnowany, brudny i wyczerpany. Ale wolny. Zainwestowa³a w niego wszystko, co posiada³a. Powoli osunê³a siê z jêkiem w jego ramiona. - Ju¿ dobrze, maleñka... ju¿ dobrze. Wszystko bêdzie dobrze, Jess... - powtarza³, prowadz¹c j¹ do windy. Kiedy zobaczy³ papiery kaucyjne, a w nich wzmiankê o pierœcionku jej matki, zrozumia³ o wiele wiêcej, ni¿ zdo³a³aby mu powiedzieæ. Gdy stanêli przy samochodzie, przywar³a do niego mocno i zaszlocha³a jak dziecko. Posadzi³ j¹ w fotelu, mocno obj¹³ ramieniem i tak zawióz³ do domu. Rozdzia³ IX - Co dzisiaj robisz, kochanie?

Jessie nala³a Lanowi drug¹ fili¿ankê kawy i spojrza³a na zegarek. Dochodzi³a dziewi¹ta, a ona od dwóch dni nie by³a w butiku. Mia³a uczucie, jakby odesz³a stamt¹d wiele miesiêcy temu i ¿y³a przez ten czas w letargu. Ale koszmar siê skoñczy³. Lan by³ w domu. Wiêkszoœæ dnia, nim zasnê³a, spêdzi³a w jego ramionach. Znowu wygl¹da³ jak Lan. Czysty, ogolony, nieco ju¿ wypoczêty. Mia³ na sobie popielate spodnie i golf. Ilekroæ na niego patrzy³a, chcia³a go dotkn¹æ, aby upewniæ siê, ¿e to nie z³udzenie. - Bêdziesz pisa³? - Jeszcze nie wiem. Mo¿e po prostu trochê siê powa³koniê. - Wiedzia³, ¿e ona musi iœæ do pracy. Przez ostatnie dni zrobi³a dla niego a¿ nadto. - Szkoda, ¿e nie mogê zostaæ z tob¹ w domu - spojrza³a na niego têsknie znad fili¿anki kawy i nakry³a d³oni¹ jego d³oñ. - Zabiorê ciê za to na lunch. - Mam pomys³. Powa³koñ siê w butiku. Zajrza³ jej w oczy. Zachowywa³a siê tak, jak przez kilka miesiêcy po œmierci Jake"a: przera¿a³a j¹ myœl, ¿e kiedy straci go z oczu, on zniknie. - Przeszkadza³bym ci tylko, najdro¿sza. Zreszt¹ mam coœ do za³atwienia. Zacisnê³a mu palce na d³oni. Zrozumia³ bez s³ów. - Myœla³em, ¿eby poszukaæ pracy - doda³. - Nie! - cofnê³a rêkê, a jej oczy b³ysnê³y. - Nie, Lan, proszê. - Jessico, b¹dŸ rozs¹dna. Czy pomyœla³aœ, ile to nas kosztuje, a œciœlej mówi¹c, ile kosztuje ciebie? Powinienem od razu rozejrzeæ siê za jak¹œ posad¹. Byle jak¹, po prostu za czymœ, co przyniesie nam trochê pieniêdzy. - A co zrobisz, kiedy bêdziesz musia³ chodziæ na przes³uchania? I w czasie procesu? Co wtedy? Znów œcisnê³a go za rêkê; dostrzeg³ w jej oczach ból. Min¹ miesi¹ce, zanim przejdzie jej ten lêk. - Czego dok³adnie ode mnie oczekujesz, Jess? - Ze skoñczysz ksi¹¿kê. - I zostawiê wszystko na twojej g³owie? PóŸniej siê zrewan¿ujesz, skoro tak ci na tym zale¿y. Choæ prawdê mówi¹c, mam to w nosie. Co za ró¿nica, kto podpisuje czeki? - Dla mnie to jest ró¿nica. Zawsze by³a i zawsze bêdzie. - Wiedzia³ jednak, ¿e nie zdo³a skoncentrowaæ siê na czymkolwiek, dopóki wisi mu nad g³ow¹ ten proces. Proces!... Przez ca³e przedpo³udnie hucza³o mu w g³owie tylko to jedno s³owo. W¹tpliwe, by w takim stanie móg³ podj¹æ jak¹œ pracê. - Zobaczymy - powiedzia³. - Kocham ciê - znów mia³a oczy pe³ne ³ez. Uszczypn¹³ j¹ w czubek nosa. - Je¿eli jeszcze raz spojrzysz na mnie tak ³zawo, zaci¹gnê ciê do ³ó¿ka i dam ci prawdziwy powód do p³aczu. Jessie zaœmia³a siê i dola³a sobie kawy. - Po prostu nie mogê uwierzyæ, ¿e jesteœ w domu. Kiedy ciê nie by³o, czu³am siê... - s³owa uwiêz³y jej w gardle. - Trzeba siê by³o napawaæ spokojem i cisz¹, g³uptasie. Do diab³a, nie s¹dzi³aœ chyba, ¿e zostanê tam na zawsze? Ten rodzaj empirycznych badañ po jakimœ czasie znu¿y nawet literata. Wariat - znowu siê uœmiechnê³a. - Chcesz mnie zawieŸæ do pracy? - Z rozkosz¹. Jessie wstawi³a fili¿anki do zlewu i siêgnê³a po swój nowy p³aszcz, przewieszony przez oparcie krzes³a. Narzuci³a go na dobrze skrojone d¿insy i be¿owy kaszmirowy sweterek. Znów wygl¹da³a jak dawniej... z wyj¹tkiem oczu. Chyba czyta³a mu w myœlach, bo w³o¿y³a ciemne okulary. - Lepiej bêdzie, jeœli ponoszê je przez kilka dni - powiedzia³a. - Wygl¹dam jak po dwutygodniowym pijañstwie. - Wygl¹dasz piêknie i kocham ciê - obj¹³ j¹ od ty³u i wtuli³ siê w jej szyjê. - I nawet pachniesz

piêknie. - Nic szczególnego. To "Eau de Mule Pieds" - zachichota³a, a on jêkn¹³. - Na rany boskie! - By³ to jeden z ich najstarszych wspólnych ¿artów. "Woda z tysi¹ca stóp". W drodze do butiku pokaza³a mu dom Astrid. - Bardzo mi³a kobieta. Spokojna i uprzejma. - Pewnie. Ja te¿ by³bym spokojny i uprzejmy, gdybym - WstydŸ siê! - potarga³a mu w³osy. By³o jej tak dobrze, kiedy czu³a go obok siebie! Ostatniej nocy budzi³a siê setki razy, ¿eby sprawdziæ, czy przypadkiem nie znikn¹³. - Wpadnê po ciebie ko³o dwunastej, dobrze? Chwilê patrzy³a na niego, potem skinê³a glow¹. - Na pewno? - Och, skarbie... na pewno. Obiecujê. - Wiedzia³, ¿e myœli o dniu, gdy zosta³ aresztowany i nie przyjecha³ po ni¹ na lunch. - B¹dŸ grzeczna. Uœmiechnê³a siê, wyskoczy³a z samochodu i pos³a³a mu ostatni poca³unek, nim wbieg³a po schodkach do butiku. Lan zaci¹gn¹³ siê papierosem i spojrza³ na statki na zatoce. Babie lato mija³o i nie by³o ju¿ tak gor¹co jak parê dni temu, ale niebo wci¹¿ by³o bezchmurne i wia³a lekka bryza. Mia³ wra¿enie, ¿e od tamtych chwil up³ynê³y lata. Nadal nie wszystko do niego dociera³o. Szmaragdowy pierœcionek Jessie poszed³ na kaucjê. To przerasta³o jego mo¿liwoœci rozumienia! Wiedzia³, jak¹ wagê mia³y dla Jessie pami¹tki po matce - ostatnie œwiête relikwie. A ten pierœcionek znaczy³ dla niej najwiêcej. Tylko raz widzia³, jak wsuwa³a go na pa³ec. Rêce jej dr¿a³y. Od³o¿y³a go do pude³ka i nigdy wiêcej nie zajrza³a do skrytki. A teraz odda³a go porêczycielowi. Dla niego. By³o to bardziej wymowne ni¿ jakiekolwiek s³owa. Mia³ uczucie, ¿e kocha j¹ jeszcze bardziej. Mo¿e teraz oboje dc ceni¹ to, co mieli. Wiedzia³ jedno: dni jego dyskretnych romansów minê³y. Mia³ ¿onê; czegó¿ wiêcej móg³by jeszcze chcieæ? Mo¿e tylko dziecka, ale z tym, ¿e Jessie nie têskni macierzyñstwa, zd¹¿y³ siê ju¿ pogodziæ. By³o im razem tak dobrze... - Dzieñ dobry, drogie panie. - Jessie wesz³a do sklepu z lekkim uœmieszkiem na ustach. Katsuko spojrza³a na ni¹ zza biurka. - No, no, któ¿ to do nas zawita³! I to w my ju¿, ¿e znalaz³aœ sobie lepsz¹ pracê. - Niestety, nie uda³o mi siê. - Ju¿ wszystko w porz¹dku? - Tak. Wszyœciutko. - Widaæ by³o, Znów by³a sob¹. - Cieszê siê. - Kat poda³a szefowej fili¿ankê kawy, a ta usadowi³a siê na rogu eleganckiego biurka. - Gdzie Zina? - Na zapleczu, sprawdza zapasy. Wczoraj szuka³a ciê pani Bonner. Mierzy³a te nowe aksamitne spódnice. - G³owê dam, ¿e by³o jej w nich œwietnie. Próbowa³a je zestawiæ z kremow¹ jedwabn¹ bluzk¹? - Zgadza siê. Wziê³a jedno i drugie, i jeszcze zielony aksamitny garnitur. Pieni¹dze musz¹ wypalaæ jej dziury w kieszeni. Tak, a samotnoœæ wypala jej dziurê w sercu. Jessie wiedzia³a ju¿, jak to smakuje. - Mówi³a, ¿e jeszcze wpadnie - doda³a Katsuko. - Mam nadziejê. Nawet gdyby mia³a nic nie kupiæ. Lubiê Czy ktokolwiek myœla³ o pokazie? - Zostawi³am ci notatki na biurku. - Zaraz je przejrzê - Jessie przeci¹gnê³a siê leniwie. Dzisiejszy ranek nie nastraja³ jej do poœpiechu. Czu³a siê os³abiona, rozbita jak po d³ugiej chorobie. Choæ teraz wszystko wygl¹da³o inaczej: sklep by³ taki zadbany, dziewczêta œliczne, niebo niebieskie, Lan taki przystojny... Wszystko by³o lepsze. Przejrza³a pocztê, zap³aci³a kilka rachunków, zmieni³a dekoracje na wystawie i zaczê³a omawiaæ z Katsuko pokaz mody podczas gdy Zina czeka³a na klientów. Lan zjawi³ siê za

piêæ dwunasta z narêczem delikatnych ³ososiowych ró¿ - jej ulubionych. Lan! S¹ bajeczne! - By³o ich prawie czterdzieœci, a kieszeñ jego marynarki rozpycha³ jakiœ pakunek. - Czy mo¿e mi pani poœwiêciæ chwilê na osobnoœci, pani Clarke? - Tak, sir. Za tyle ró¿ mo¿e mnie pan mieæ na dwa tygodnie! Dziewczêta wybuchnê³y œmiechem, a lessie wesz³a do: biura. Ian cicho zamkn¹³ za nimi drzwi. - Jak tam dzionek? Mi³y? - Zaci¹gn¹³eœ mnie tu, ¿eby spytaæ, czy mia³am mi³y dzionek? Uœmiechn¹³ siê tajemniczo. - No ju¿, gadaj, o co chodzi - zachichota³a. - Czy to coœ du¿ego? - Co takiego? - Ta niespodzianka, któr¹ masz dla mnie. - Jaka niespodzianka? Dosta³aœ ró¿e i jeszcze ci ma³o? Tyo zach³anna, rozpuszczona bestio! oburzy³ siê, lecz by³: zanadto z siebie zadowolony, by j¹ zwieœæ. - AI O tym. mówisz? - wyci¹gn¹³ z kieszeni pude³ko. By³a w nim gruba z³ota bransoleta z wygrawerowanym napisem: "Kocham, ³an". Lan sta³ nad jubilerem i pogania³ go, póki ten nie skoñczy³ dedykacji. Pora nie by³a mo¿e odpowiednia na takie zakupy, ale czul, ¿e i jemu coœ takiego jest: potrzebne. Pomys³ wpad³ mu do g³owy, kiedy zasiad³ do:: pracy. Wsta³, pojecha³ do miasta i wyda³ na bransoletkê swoje ostatnie pieni¹dze. - Och, kochanie.., jest piêkna. - Jessie wsunê³a bransoletkê na rêkê. - Chyba oszala³eœ! - Owszem. Z mi³oœci do ciebie. - Zaczynam podejrzewaæ, ¿e oprócz tego da³eœ sobie w ¿y³ê. Przepuœci³eœ na ni¹ fortunê. Czekaj, poka¿ê dziewczynom! - Cmoknê³a go w k¹cik ust, otworzy³a drzwi i wpad³a wprost na Zinê, która w³aœnie sz³a do magazynu - Patrz, jakie cudo! - O-ho-ho! Czy to znaczy, ¿e zada³aœ siê z tym przystojniakiem od ró¿? - Zina puœci³a oko do Lana. - Och, przestañ. Odjazdowa, prawda? - Œliczna. Chcia³abym tylko wiedzieæ, gdzie mo¿na znaleŸæ drugiego takiego faceta? 84 - Spróbuj w Central Casting. - lan z uœmiechem wyjrza³ sponad ramienia Jessie. - Niez³a myœl. - Zina zniknê³a na zapleczu, a Jessie z triumfem pokaza³a bransoletkê Katsuko. Kilka minut póŸniej wyszli z lanem na lunch. - Œliczna! - Jessie wyci¹gnê³a rêkê przed siebie. Cieszy³a siê jak dziecko, które dosta³o now¹ zabawkê. - Jak ich zmusi³eœ, ¿eby na poczekaniu wygrawerowali napis? - Trzyma³em ich pod broni¹ oczywiœcie. Jak¿e inaczej? - Wiesz, naprawdê masz klasê Jak na gwa³ciciela... -lan! - S³ucham? - zerkn¹³ na ni¹ z niewinn¹ min¹. Mia³ wiêksz¹ klasê ni¿ jakikolwiek znany jej mê¿czyzna. Wieczorem poszli do kina, a potem spali do póŸna. Niedziela by³a tak¿e ciep³a i pogodna, wype³niona delikatnymi ob³okami snuj¹cymi siê z wolna po niebie - Pojedziemy nad morze? - Jan przeci¹gn¹³ siê leniwie na ³ó¿ku, po czym przysun¹³ siê do niej i poca³owa³ j¹ w szyjê. Lubi³a, kiedy ³askota³ j¹ porannym zarostem. - Chêtnie. Która godzina? - Prawie po³udnie. - £¿esz. Na pewno jest dopiero dziewi¹ta. - Otwórz oczy i sama sprawdŸ.

- Nie mogê. Jeszcze œpiê. £askota³ j¹ dot¹d, a¿ w koñcu musia³a otworzyæ oczy. - Przestañ! - Nie przestanê. Wstawaj i rób œniadanie. - Wyzyskiwacz. Nie s³ysza³eœ o równouprawnieniu kobiet? - Jessie le¿a³a na plecach ziewaj¹c rozdzieraj¹co. - O czym? - O równouprawnieniu kobiet. W niedzielê mê¿owie robi¹ ¿onom œniadania. Chocia¿ z drugiej strony... - zerknê³a na bransoletkê - nie musz¹ im dawaæ tak piêknej bi¿uterii. Tote¿ poœwiêcê siê chyba i zrobiê ci to œniadanie. - Ciep³o, ciep³o... - Niech zgadnê. Jajecznica? - Jessie zaci¹gnê³a siê papierosem i wsta³a. - Mam lepszy pomys³. - Fairmont na zak¹skê? - uœmiechnê³a siê szeroko i znowu b³ysnê³a bransoletk¹. - Nie. Pomogê ci. Widzê, ¿e jesteœ zbyt zajêta machaniem mi przed oczyma tym cackiem, aby wymyœliæ jak¹œ przyzwoit¹ potrawê. Mo¿e omlet z wêdzonymi ostrygami i serem? - Fuj! Nie moglibyœmy zrezygnowaæ z ostryg? - A dlaczego nie z sera? - A dlaczego nie z omletu? - A wiêc jednak fairmont? - Wariat z ciebie, lan... ale sympatyczny - ugryz³a go w udo, a on przebieg³ palcami po jej krêgos³upie. Wstali dopiero po godzinie. Teraz nawet kochali siê inaczej - z dziwn¹ mieszanin¹ wdziêcznoœci i determinacji, by udawaæ, ¿e jest lepiej ni¿ przedtem. Nie by³o, lecz pozory pomaga³y. Oboje wci¹¿ spalali siê trochê za szybko. - No to idziemy nad morze czy nie idziemy? - ³an usiad³ na ³ó¿ku, przyg³adzaj¹c potargan¹ czuprynê. - Ja bym posz³a, ale mogê umrzeæ z g³odu. - Och, moje ty biedactwo! Naprawdê nie chcesz omletu z ostrygami? Poci¹gnê³a go za w³osy. - Wolê to, co dosta³am. - Wstydzi³abyœ siê! Pokaza³a mu jêzyk, wsta³a z ³ó¿ka i ruszy³a do kuchni. - Dok¹d idziesz z tym go³ym ty³kiem? - Do kuchni, robiæ œniadanie. Wyra¿asz sprzeciw? - Ale¿ sk¹d. Potrzebujesz widowni? Us³ysza³a, ¿e otwiera drzwi do ogrodu, a w chwilê póŸniej wkroczy³ do kuchni owiniêty w koc, dzier¿¹c w garœci bukiet jej petunii. - Dla uroczej pani domu. - Przykro mi, wysz³a. Czy mogê j¹ zast¹piæ? - poca³owa³a go, wyjê³a mu kwiaty z r¹k i przysiad³a na zlewie. ³an wzi¹³ j¹ w ramiona, upuszczaj¹c koc na pod³ogê. - Mi³y, uwielbiam siê z tob¹ kochaæ, ale je¿eli nie przestaniesz, bekon spali siê do cna i nigdy nie dotrzemy na pla¿ê. - Bardzo ciê to zmartwi? Uœmiechali siê do siebie, a bekon skwiercza³ wœciekle pod przypalaj¹cymi siê jajkami. - Nie, ale skoro œniadanie jest gotowe, mo¿emy je zjeœæ. Puœci³ j¹. Jessie postawi³a na stole jajka na bekonie, tosty, sok pomarañczowy i kawê. Wci¹¿ nadzy, z apetytem zabrali siê do jedzenia. Na pla¿ê dotarli dopiero oko³o trzeciej, pogoda jednak nadal by³a wspania³a. W drodze powrotnej zjedli rybê w Sausalko i ³an kupi³ jej œmiesznego pieska z muszelek.

- Cudny. Teraz czujê siê jak rasowa turystka. - Musia³em ci wreszcie kupiæ coœ naprawdê eleganckiego, aby to popo³udnie pozosta³o w twej pamiêci na wieki. - W podnios³ym nastroju ruszyli do domu, lecz te s³owa dziwnie zabrzmia³y w jej uszach. Nagle zaczêli kupowaæ pami¹tki i kurczowo czepiaæ siê wspomnieñ. - Jak idzie ksi¹¿ka? - Lepiej, ni¿ chcia³bym przyznaæ. Nie pytaj mnie jeszcze. - Naprawdê? - Naprawdê. - By³ z siebie dumny i zarazem jakby trochê siê ba³. - Wys³a³eœ ju¿ coœ do agenta? - Nie, chcê napisaæ kilka rozdzia³ów. Ale to, co ju¿ zrobi³em, jest chyba niez³e. Mo¿e nawet bardzo dobre - powiedzia³ z tak¹ powag¹, a¿ j¹ to uderzy³o. Od lat nie mówi³ tak o swojej pracy. Od czasu bajek, które rzeczywiœcie by³y udane. Niezbyt dochodowe, ale znakomite. Krytycy byli co do tego zgodni. Zatrzymali siê przed jachtklubem przy moœcie, wy³¹czyli œwiat³a i silnik. Patrzyli na wodê wbiegaj¹c¹ drobnymi falami na piasek. Z dali dobiega³ st³umiony dŸwiêk przeciwmgielnych syren. Byli zmêczeni, jak gdyby ka¿dy kolejny dzieñ by³ nie koñcz¹c¹ siê podró¿¹. Widaæ to by³o po ciê¿kim œnie lana, Jessie te¿ ledwie trzyma³a siê na nogach, mimo ¿e znowu czu³a siê szczêœliwa. Równoczeœnie zbudzi³a siê w nich nowa namiêtnoœæ, nowe pragnienie siebie, jakby musieli przemóc d³ug¹, pust¹ zimê, która dopiero siê zaczyna. - Chcesz iœæ na lody? - Mówisz powa¿nie? Nie, padam na nos. - Ja te¿. I chcê jeszcze przeczytaæ rozdzia³ który w³aœnie skoñczy³em. - A ja mogê przeczytaæ? - Jasne - uruchomi³ silnik i ruszy³ w kierunku domu. Œmieszne, jak ¿adne z nich nie mia³o ochoty wracaæ. Przystanek przy jachtklubie, propozycja pójœcia na lody... Jakiego¿ przyczajonego demona obawiali siê w domu? Jessie mia³a w³asnego upiora; nazywa³ siê Houghton. Wci¹¿ siê ba³a, ¿e nagle sk¹dœ wyskoczy i porwie lana z powrotem do wiêzienia. Nie mówi³a mu o tym. Zadne ani s³owem nie wspomina³o o aresztowaniu, chocia¿ oboje ci¹gle o tym myœleli. Lan le¿a³ pod lamp¹, czytaj¹c swój rêkopis, kiedy uzna³a, ¿e powinna mu o tym przypomnieæ. Mierzi³a j¹ sama myœl, lecz ktoœ musia³ poruszyæ ten temat. - Nie zapomnij o jutrzejszym dniu, kochanie - powiedzia³a cicho - Co? - Kr¹¿y³ gdzieœ po swoim œwiecie. - Powiedzia³am, ¿ebyœ nie zapomnia³ o jutrze. - A co jest jutro? - spojrza³ na ni¹ nieprzytomnie. - O dziesi¹tej mamy spotkanie z Martinem Schwartzem. - Chcia³a, ¿eby zabrzmia³o to jak napomknienie o wizycie u fryzjera, ale jej nie wysz³o. Lan nie odezwa³ siê ani s³owem. Za to jego oczy powiedzia³y wszystko. Rozdzia³ X Spotkanie z Martinem Schwartzem podzia³a³o na nich jak zimny prysznic. Kiedy omówili ju¿ zarzuty, ¿adne nie próbowa³o udawaæ dobrego nastroju. Jessica czu³a siê chora; wszystko znowu nabra³o realnych kszta³tów. Pomyœla³a o kaucji. Dom, dochody ze sklepu, nawet pierœcionek ze szmaragdem. A je¿eli ³an wpadnie w panikê i ucieknie? Spojrza³a na niego czuj¹c, jak przera¿enie d³awi j¹ w gardle, i spróbowa³a skupiæ siê na tym, co mówi³. W uszach jej szumia³o. Potrzebowa³a go tak bardzo, tak desperacko, ¿e odda³a mu wszystko. I co teraz? Martin wyjaœni³ im zasady rozprawy wstêpnej. Zdecydowali siê naj¹æ detektywa, by dowiedzia³

siê czegoœ o "ofierze". Mieli nadziejê, ¿e znajdzie coœ kompromituj¹cego. Zniszczenie Margaret Burton by³o dla lana jedyn¹ szans¹. - Musi byæ jakiœ powód, ³an. Zastanów siê. Czy zrani³eœ j¹ w jakiœ sposób? S³owem albo czynem? Upokorzy³eœ? - Martin spojrza³ na lana znacz¹co i Jessica odwróci³a wzrok. Nie mog³a znieœæ tej jego zmieszanej miny Martin zerkn¹³ na ni¹. - Jessie, mo¿e zostawisz nas na chwilê samych? - Jasne - podnios³a siê z ulg¹. ³an wbi³ wzrok w pod³ogê. Teraz musieli wyci¹gn¹æ wszystkie brudy. Co, kto, komu, jak i dlaczego. Dr¿al na myœl o tym, co Jessie us³yszy w s¹dzie w czasie procesu. Jessica wysz³a na wys³any dywanem korytarz i zapali³a papierosa, w roztargnieniu przygl¹daj¹c siê rycinom na œcianach. Znalaz³a zaciszny k¹t przy oknie, z którego rozci¹ga³ siê taki sam widok jak z gabinetu Martina. Usiad³a. Musia³a coœ przemyœleæ. Minê³o pó³ godziny, nim przysz³a po ni¹ sekretarka. ³an by³ zdenerwowany, a Martin zachmurzony. lessie spróbowa³a roz³adowaæ atmosferê. - Straci³am najlepsze kawa³ki? - zapyta³a z wymuszonym uœmiechem. - Z tego, co mówi³ lan, nie wynika nic dobrego, Jessico. Ta kobieta musi mieæ jak¹œ osobist¹ urazê. - Do lana? Dlaczego? Zna³eœ j¹ wczeœniej? - Jessica odwróci³a siê zdumiona do mê¿a. - Nie, sk¹d¿e. Martin ma na myœli to, ¿e chcia³a siê na kimœ odkuæ, na kimkolwiek, a ja po prostu siê nawin¹³em. - Aha. - Mam nadziejê, ¿e bêdziemy mogli tego dowieœæ - wtr¹ci³ Schwartz. - Green musi coœ znaleŸæ w jej ¿yciorysie. - Lepiej, ¿eby znalaz³. Za dwadzieœcia dolarów za godzinê... - lan zmarszczy³ brwi i spojrza³ na Jessie, która ledwie dostrzegalnie potrz¹snê³a g³ow¹. To nie by³ czas na liczenie siê z pieniêdzmi. Zdobêd¹ ka¿d¹ sumê, jeœli bêdzie potrzebna; na to nie mog¹ sk¹piæ. Martin jeszcze raz wy³o¿y³ im procedurê rozprawy wstêpnej, aby upewniæ siê, ¿e wszystko jest jasne. By³ to rodzaj przes³uchania, na którym zarówno pokrzywdzona, jak i oskar¿ony przedstawiaj¹ swoje stanowiska w sprawie, a sêdzia decyduje, czy nale¿y j¹ oddaliæ, czy te¿ skierowaæ do rozpatrzenia przez ³awê przysiêg³ych. Schwartz nie robi³ sobie nadziei, ¿e sprawa zostanie umorzona. Wersje stron by³y przeciwstawne, a okolicznoœci niejasne. W tej sytuacji ¿aden sêdzia nie odwa¿y siê podj¹æ pochopnej decyzji. Jej psychologiczne aspekty spêdza³y prawnikowi sen z oczu. Nie bez znaczenia by³ fakt, ¿e ofiara od dawna pracowa³a w jednym miejscu, gdzie mia³a dobr¹ opiniê, natomiast lan by³ utrzymywany przez ¿onê i od paru lat nie zarobi³ praktycznie ani grosza, choæ napisa³ w tym czasie kilka ksi¹¿ek. Zrêczny oskar¿yciel nie bêdzie mia³ problemu z wywo³aniem wra¿enia, ¿e zrodzi³o to w nim pewne uprzedzenia do kobiet, a nawet wrogoœæ wobec nich. Uprzedzi³ lana, ¿e detektyw zg³osi siê do niego jeszcze tego¿ wieczoru lub rano. Zjechali wind¹ w milczeniu. Kiedy wyszli na ulicê, pierwsza odezwa³a siê Jessie: - I co o tym myœlisz, kochanie? - Nic dobrego. Wygl¹da na to, ¿e je¿eli nie zdo³amy jej skompromitowaæ, bêdê za³atwiony na amen. Zgodnie z tym, co mówi³ Schwartz, s¹dy s¹ uczulone na sprawy tego rodzaju. Tak czy owak, to nasza jedyna nadzieja. Œwiadectwo lekarskie na nic siê nie przyda, skoro s¹ w stanie stwierdziæ, ¿e dosz³o do stosunku, ale nikt nie potrafi powiedzieæ, czy by³ to gwa³t. Zarzut napaœci zosta³ odrzucony. Pozostaj¹ zwyk³e brudy: moje rzekome aberracje seksualne. Jessie skinê³a g³ow¹ w milczeniu. Przez ca³¹ drogê do butiku ¿adne siê nie odezwa³o. Jessie z przera¿eniem myœla³a o przes³uchaniu. Wzdraga³a siê braæ w tym udzia³, ale nie mia³a wyjœcia. Musia³a tam pójœæ, zobaczyæ tê kobietê, wys³uchaæ wszystkiego i wytrzymaæ do koñca, choæby przez wzgl¹d na lana - niewa¿ne, jak bardzo bêdzie to obrzydliwe. - Zostawiæ ci samochód? Mogê siê przejœæ do domu - lan chwyci³ za klamkê.

- Nie... czekaj, niech pomyœlê. Tak, bêdzie mi dziœ potrzebny - stara³a siê mówiæ lekko, w rzeczywistoœci jednak musia³a zabraæ samochód, i to bez wzglêdu na wygodê lana. Nie ma sprawy. W razie czego mam na podorêdziu pewn¹ szwedzk¹ seksbombê. - Mia³ na myœli swoje volvo. Jessica uœmiechnê³a siê. - Wejdziesz na kawê? Potrz¹sn¹³ g³ow¹. Zadne nie mia³o nastroju do rozmowy. Spotkanie z adwokatem wytworzy³o miêdzy nimi dystans. - Nie, nie bêdê ci przeszkadza³. Chcê przez jakiœ czas byæ sam. Nie musia³a pytaæ, czy jest rozstrojony. Oboje byli. - Dobrze, skarbie. Zobaczymy siê póŸniej. Po¿egnali siê krótkim ca³usem. Jessica szybko uciek³a do swego biura i z³apa³a za telefon. Nie by³a w stanie myœleæ o niczym innym. lan bêdzie zdruzgotany, ale jaki mia³a wybór? A on i tak nie mia³ prawa zg³aszaæ sprzeciwu. - I co pan o tym myœli? W³aœciciel by³ têgi, nalany i oœliz³y. Ju¿ by³a na niego z³a. - Sliczne, bajeranckie cacko. A jak silnik? - Bez zarzutu. Ogl¹da³ ma³ego czerwonego morgana, jakby mia³ do czynienia z po³ciem miêsa w sklepie albo dziwk¹ w burdelu. Jessie zadygota³a; mia³a wra¿enie, ¿e sprzedaje w³asne dziecko na targu niewolników. Temu odra¿aj¹cemu t³uœciochowi. - Spieszy siê pani ze sprzeda¿¹? - Nie. Jestem ciekawa, ile mogê za niego dostaæ. - Czemu chce go pani sprzedaæ? Potrzebna pani gotówka? - obejrza³ Jessie a¿ nazbyt starannie. - Potrzebny mi wiêkszy samochód. Jakie¿ to by³o bolesne! Wci¹¿ pamiêta³a swoje zdumienie i zachwyt tego dnia, kiedy lan zajecha³ morganem na podjazd i wrêczy³ jej kluczyki, promieniej¹c ze szczêœcia. Triumfowa³. Teraz czu³a siê tak, jakby chcia³a sprzedaæ w³asne serce. Albo serce lana. - Wie pani co? Mam propozycjê. - Tak? - Cztery tysi¹ce, No, jak dla pani, cztery i pó³. - Sprzedawca popatrzy³ na ni¹ i czeka³. - To œmieszne. M¹¿ zap³aci³ za niego siedem, a wóz jest teraz w lepszym stanie ni¿ wtedy, gdy go kupowa³. - To wszystko, co mogê daæ. I w krótkim terminie nie dostanie pani wiêcej. Trzeba nad nim trochê popracowaæ. Wcale nie by³o trzeba i oboje o tym wiedzieli, mia³ jednak s³usznoœæ co do krótkiego terminu. Morgan to piêkny wóz, lecz niewielu ludzi kupuje tego rodzaju samochody, niewielu te¿ na nie staæ. - Dam panu znaæ. Dziêkujê - oœwiadczy³a, po czym wsiad³a do samochodu i odjecha³a. Cholera. Paskudna perspektywa. Musia³a jednak zap³aciæ resztê honorarium Schwartza, a teraz i wywiadowcy. Dom i firma ju¿ by³y w ³apach Yorktowne Bonding. Kredyt wziê³a pod zastaw samochodu. Bêdzie mia³a szczêœcie, jeœli bank pozwoli jej go sprzedaæ. Dot¹d znali j¹ od najlepszej strony, istnia³a wiêc na to szansa. ³an co prawda zawziêcie perorowa³, ¿e pójdzie do pracy, ale nie zrobi³ nic. Zakopa³ siê w nowej ksi¹¿ce i chodzi³ wy³¹cznie po swojej pracowni z o³ówkiem zatkniêtym za ucho. Bardzo stylowo, lecz dochód z tego by³ niewielki. Gdyby zreszt¹ nawet podj¹³ pracê, ile zdo³a³by zarobiæ przez ten miesi¹c lub dwa, obs³uguj¹c stoliki w jakimœ barze i pisz¹c wieczorami? Mo¿e ksi¹¿ka tym razem siê sprzeda. Jessie wiedzia³a jednak z doœwiadczenia, ¿e to wymaga czasu, a zbyt czêsto ju¿ ³udzili siê oboje t¹ w¹t³¹ nadziej¹. Teraz by³a m¹drzejsza. Wczeœniej czy póŸniej morgan bêdzie musia³ zmieniæ w³aœciciela. Prze¿y³a mi³¹ niespodziankê, kiedy tu¿ przed pi¹t¹ w drzwiach stanê³a Astrid Bonner. Mog³a wreszcie odetchn¹æ po nieprzyjemnoœciach dnia. - No, no, Jessico, z³apanie ciê w pracy to prawdziwa sztuka! - Astrid by³a w doskona³ym nastroju.

Kupi³a sobie w³aœnie nowy pierœcionek z 32-karatowym topazem w z³otej oprawie, wartej ma³¹ fortunê. Jak zwykle "nie by³a w stanie siê powstrzymaæ". Na palcu kogokolwiek innego pierœcionek wygl¹da³by wulgarnie, lecz do Astrid pasowa³ nadzwyczajnie. Jessie znów pomyœla³a o morganie i serce j¹ zabola³o. Cena obramowanego brylancikami klejnotu zapewne dwukrotnie przewy¿sza³a kwotê, która by³a jej potrzebna. - Od powrotu z Nowego Jorku wpad³am w straszny m³yn. Piêkny pierœcionek, Astrid. - Kiedy mi siê znudzi, wykorzystam go jako ga³kê u drzwi. Nie mog³am siê zdecydowaæ, czy jest wspania³y, czy okropny. I wiem, ¿e nikt nie powie mi prawdy. - Jest wspania³y. - Powa¿nie? - spojrza³a na Jessie pytaj¹co. - Jest tak wspania³y, ¿e pozielenia³am z zazdroœci, jak tylko wesz³aœ. - Bardzoœ mi³a, ale to by³ naprawdê skandaliczny wyskok. A¿ trudno uwierzyæ, co ta nuda robi z cz³owiekiem! -Astrid zaœmia³a siê perliœcie, a Jessie z uœmiechem pokiwa³a g³ow¹. Jaki prosty problem: nuda. - PodwieŸæ ciê do domu czy chcesz coœ u nas kupiæ? - Mam samochód, dziêki. I ¿adnych zakupów! Wst¹pi³am po drodze, ¿eby zaprosiæ ciê z mê¿em na kolacjê. - To bardzo ³adnie z twojej strony. Bêdziemy zachwyceni. Kiedy? - Mo¿e jutro? - Œwietnie - wymieni³y uœmiechy i Astrid przesz³a siê swobodnie po ma³ym, przytulnym gabineciku. - Wiesz, Jessie, bardzo mi siê tu podoba. Pewnego dnia postaram siê wygryŸæ ciê ze sto³ka przyjrza³a siê Jessie z figlarnym uœmiechem. - Mo¿esz siê nie staraæ. Mo¿liwe, ¿e sama ci go oddam, choæby jutro. I - Zdumiewasz mnie. - Daruj sobie. Mo¿e skoczymy na drinka? Nie wiem jak ty, ale ja chêtnie strzelê sobie jednego. - Wci¹¿ te same problemy? - Mniej wiêcej. - Co oznacza, ¿e mam pilnowaæ w³asnego nosa. S³usznie. Astrid zachichota³a. Nie mog³a wiedzieæ, ¿e Jessie przez ca³y dzieñ próbowa³a zapomnieæ, i¿ Barry York ma Zastaw na sklep. Mdli³o j¹ ju¿ od tych ci¹g³ych rozmyœlañ, a lan ¿y³ w innym œwiecie, siedzia³ dniem i noc¹ nad t¹ cholern¹ ksi¹¿k¹. Jezu! Musia³a z kimœ pogadaæ. Sk¹d u niego ten nag³y szal pracy? Zawsze by³ trudny, kiedy pisa³, ale teraz? - Mam pomys³, Jessico. Jessie podnios³a wzrok zaskoczona. Na chwilê zupe³nie zapomnia³a o Astrid. - Mo¿e wpadniesz do mnie na drinka? - Wiesz co? Chêtnie. Pod warunkiem, ¿e nie sprawiê ci k³opotu. - To ¿aden k³opot. Bêdzie mi bardzo mi³o. ChodŸmy! Jessica szybko po¿egna³a siê z dziewczêtami i wychodz¹c ze sklepu odetchnê³a z ulg¹. Kiedyœ wbiega³a w te drzwi jak na skrzyd³ach, a wieczorem wychodzi³a szczêœliwa i zadowo³ona z¿ycia. Teraz nienawidzi³a myœli o tym miejscu. Nie do wiary, jak wiele mo¿e siê zmieniæ w tak krótkim czasie. Astrid ruszy³a przodem, prowadz¹c czarnego jaguara sedana. Idealny samochód dla niej: zgrabny i elegancki jak sama Astrid. Ta kobieta lubi³a otaczaæ siê piêknymi przedmiotami. Jej dom by³ zapieraj¹c¹ dech w piersiach mieszank¹ francuskich i angielskich antyków: w stylu Ludwika XV i Ludwika XVI, Heppelwhite"a i Sheratona w dok³adnie wywa¿onych proporcjach. By³o tu zdumiewaj¹co przestronnie, dominowa³y ¿ó³cie i biele, w oknach wisia³y delikatne organdynowe zas³ony, meble mia³y jedwabne obicia w kolorze skorupki jajka. Na piêtrze by³y jasne kwieciste zas³ony i wspania³a kolekcja obrazów: dwa Chagalle, Picasso, Renoir i Monet, który nadawa³ jadalni nastrój letniej nocy. - Astrid, tu jest jak w bajce!

- Muszê przyznaæ, ¿e ogromnie lubiê ten dom. By³am bardzo szczêœliwa wœród tych wszystkich gratów. Kilka kupiliœmy razem, ale wiêkszoœæ ju¿ tu zasta³am. Ja wybra³am tego Moneta. - Jest piêkny. Astrid z dum¹ zadar³a nos. Mia³a do tego pe³ne prawo. Szklanki, w których poda³a szkock¹, by³y z piêknego cieniutkiego kryszta³u. Przedwieczorne œwiat³o budzi³o w nich fantastyczne têczowe b³aski. Z okien biblioteki na piêtrze roztacza³ siê osza³amiaj¹cy widok na Golden Gate i pla¿ê. - Bo¿e, ten dom jest tak cudowny, ¿e brak mi s³ów. Dom naprawdê by³ zachwycaj¹cy. Wy³o¿on¹ boazeri¹ bibliotekê, gdzie zasiad³y ze szkock¹, wype³nia³y rzêdy starych ksi¹¿ek. Na œcianie wisia³ portret powa¿nie wygl¹daj¹cego mê¿czyzny, a nad ma³ym kominkiem obraz C€zanne"a. Portret przedstawia³ mê¿a Astrid. Jessie bez trudu potrafi³a wyobraziæ sobie Bonnerów razem pomimo dziel¹cej ich ró¿nicy wieku. W oczach Toma by³o jakieœ ciep³e œwiat³o, cieñ uœmiechu. Patrz¹c nañ, Jessie zrozumia³a nagle, jak samotna musi byæ Astrid. - Twój m¹¿ by³ przystojnym mê¿czyzn¹. - Tak, i bardzo dobrym cz³owiekiem. Jego œmieræ by³a dla mnie bolesnym ciosem. Choæ i tak mieliœmy szczêœcie. Dziesiêæ lat to du¿o, zw³aszcza jeœli s¹ to takie lata jak nasze. Mimo to widaæ by³o, ¿e Astrid wci¹¿ nie wie, co zrobiæ ze swoim dalszym ¿yciem. Dryfowa³a po sklepach z futrami i bi¿uteri¹, ucieka³a w podró¿e. Nie mia³a niczego, co mog³oby j¹ zakotwiczyæ, bo dom, pieni¹dze, obrazy, ubrania bez Toma niewiele dla niej znaczy³y. To on nadawa³ im kiedyœ sens. Jessie zadygota³a na sam¹ myœl o takim ³osie. - Jaki jest twój m¹¿, Jessico? Jessie uœmiechnê³a siê. - Cudowny. Jest pisarzem i... no, moim najlepszym przyjacielem. Wspania³ym, zachwycaj¹cym, szalonym i bardzo przystojnym. To jedyna osoba, z któr¹ mogê naprawdê szczerze porozmawiaæ. Cz³owiek wyj¹tkowy. - To mówi wszystko, prawda? - w oczach Astrid zab³ys³o jakieœ ³agodne œwiat³o i Jessie nagle poczu³a siê winna. Jak mog³a wychwalaæ Iana pod niebiosa w obecnoœci kobiety, która straci³a kogoœ, kto znaczy³ dla niej równie wiele? - Och, nierób takiej miny, Jessico. Wiem, co sobie myœlisz, ale jesteœ w b³êdzie. Powinnaœ tak odczuwaæ i mówiæ o tym w ten sposób, z tym zwyciêskim blaskiem na twarzy. Tak samo czu³am i ja, kiedy by³ przy mnie Tom. Pielêgnuj to uczucie,pysznij siê nim, ciesz i nigdy za nie nie przepraszaj, a ju¿ z pewnoœci¹ nie mnie. Jessie w zadumie skinê³a g³ow¹ i podnios³a wzrok na gospodyniê. - Mamy teraz trochê nieprzyjemnych problemów. - Prze¿ywacie kryzys? - Astrid by³a zaskoczona. Tego siê nie spodziewa³a. Nie chodzi³o chyba o lana, Jessie bowiem by³a zbyt rozpromieniona, kiedy o nim mówi³a. Byli m³odzi, wiêc mo¿e doskwiera³y im k³opoty finansowe. Zauwa¿y³a jednak coœ jeszcze, jakiœ lêk, nieomal panikê, która wyziera³a z oczu Jessie w najmniej oczekiwanych chwilach. Choroba? Amputacja piersi?... Astrid zachodzi³a w g³owê, lecz nie chcia³a ci¹gn¹æ Jessie za jêzyk. - Mo¿na to i tak nazwaæ. Nawet powa¿ny kryzys. Nie, nie ma³¿eñski, nie w tym sensie - Jessie spojrza³a przez okno na pla¿ê i zamilk³a. - Jestem pewna, ¿e dacie sobie radê - wtr¹ci³a dyskretnie Astrid. - Mam nadziejê. Rozmowa zesz³a na sprawy zawodowe. Jessie opowiada³a o swoim butiku, a Astrid rozœmieszy³a j¹ do ³ez seri¹ anegdotek z okresu, kiedy pracowa³a dla "Vogue"a". Zanim Jessie uzna³a, ¿e pora iœæ do domu, dobieg³a prawie siódma. Nie mia³a ochoty wychodziæ. - Do zobaczenia jutro. O wpó³ do ósmej? - Bêdziemy z uderzeniem zegara. Nie mogê siê ju¿ doczekaæ, kiedy lan zobaczy ten dom... - Nagle przysz³o jej coœ do g³owy. - Astrid, lubisz balet? - Uwielbiam. - ChodŸ z nami na Joffreya w przysz³ym tygodniu! - Nie, ja... - w oczach Astrid pojawi³ siê smutek.

- ChodŸ, nie daj siê prosiæ! Jan pêknie z zachwytu w towarzystwie dwóch dam. Bo¿e, jak to podbuduje jego mêskie ego! - zaœmia³a siê. Astrid waha³a siê przez chwilê, a potem nieœmia³o skinê³a g³ow¹. - Trudno mi siê oprzeæ. Nienawidzê byæ pi¹tym ko³em u wozu. Przesz³am przez to po œmierci Toma i wierz mi, dla samotnej kobiety to koszmar. Teraz ju¿ ³atwiej to znoszê. Chêtnie pójdê z wami, jeœli Jan nie bêdzie mia³ nic przeciwko temu. Po¿egna³y siê jak szkolne przyjació³ki, które szczêœliwym zrz¹dzeniem losu odkry³y, ¿e mieszkaj¹ przy jednej ulicy. Jessie ruszy³a w stronê domu. Chcia³a opowiedzieæ lanowi o rezydencji Bonnerów. By³a pewna, ¿e zauroczy go zarówno ten dom, jak i jego gospodyni. Jessie sama chcia³a byæ taka: zrównowa¿ona, delikatna, pogodna i otwarta dla ludzi. Byæ mo¿e Astrid wci¹¿ szuka³a swego miejsca w ¿yciu, lecz ju¿ dawno pogodzi³a siê ze sob¹ i to by³o widaæ. Promieniowa³a mi³oœci¹ i spokojem, nie porywa³a siê na wszystko jak Jessie. Ale Jessie wcale jej nie zazdroœci³a. Ona mia³a przy sobie lana, Astrid zaœ by³a sama. Jad¹c do domu, Jessie nagle zda³a sobie sprawê, ¿e spieszy siê, by zobaczyæ swego mê¿a, a nie jego portret. Na podjeŸdzie zasta³a obcy samochód i jakiegoœ mê¿czyznê, który w³aœnie wyszed³ z domu. Zmierzy³ j¹ d³ugim, uwa¿nym spojrzeniem i sztywno skin¹³ g³ow¹. Ogarnê³o j¹ przera¿enie. Policja.., policja tu jest. Czego znowu chc¹? Stanê³a jak wryta, niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Koszmar wróci³. Na szczêœcie tym razem to nie inspektor Houghton. Gdzie jest lan? Mia³a ochotê krzyczeæ, lecz ba³a siê, ¿e s¹siedzi us³ysz¹. - Jestem Haryey Green. Pani Clarke? Przytaknê³a, wci¹¿ zdjêta trwog¹. - Martin Schwartz zatrudni³ mnie jako wywiadowcê w pañstwa sprawie. - Ach, tak. Rozumiem... Widzia³ siê pan z moim mê¿em? -Och³onê³a, chwilê jednak trwa³o, nim jej serce przesta³o biæ jak oszala³e. - Tak, uciêliœmy sobie pogawêdkê. - Czy mog³abym coœ dodaæ? Oprócz pieniêdzy, pomyœla³a z gorycz¹. - Nie. Wszystko jest pod kontrol¹. Bêdê siê z pañstwem kontaktowa³. - Detektyw wykona³ ruch, jakby chcia³ zasalutowaæ, i ruszy³ do swojego wozu. Samochód by³ niezdecydowanej barwy, podobnie jak w³osy Greena i jego ubranie, mog¹ce pochodziæ z ka¿dej dekady. Detektyw mia³ nieprzyjemne spojrzenie i twarz, której nie sposób zapamiêtaæ. Równie trudno by³o okreœliæ jego wiek. Znakomicie wtapia³ Siê W t³um, by³ wiêc idealny do swojej roli. - Kochanie, wróci³am! - zawo³a³a Jessie nerwowo. - S³uchaj, jesteœmy zaproszeni jutro na kolacjê - usi³owa³a wykrzesaæ z siebie poprzedni entuzjazm, lecz nagle przesta³o j¹ to obchodziæ. Detektyw Green by³ o wiele wa¿niejszy ni¿ Astrid. - Do kogo? - lan przyrz¹dza³ sobie w kuchni drinka. I tym razem nie by³o to bia³e wino, a whisky, któr¹ rzadko pija³, chyba ¿e mieli goœci ze Wschodniego Wybrze¿a. - Do Astrid Bonner, tej nowej klientki, któr¹ pozna³am w sklepie. Jest urocza, na pewno j¹ polubisz. - Co to za jedna? - Przecie¿ ci mówi³am. To ta wdowa z ceglanego pa³acu na rogu. - Ach, racja - stara³ siê uœmiechn¹æ, lecz bez powodzenia. - Spotka³aœ Greena? Kiwnê³a g³ow¹. - Myœla³am, ¿e to glina. Ma³o nie wylaz³am ze skóry. - Ja te¿. Zabawnie jest tak ¿yæ, prawda? Pominê³a milczeniem tê uwagê i usiad³a. - Móg³byœ dla mnie te¿ zrobiæ? - Szkock¹ z wod¹? - Czemu nie? - tego popo³udnia wypi³a ju¿ dwie. - Proszê bardzo. A zatem idziemy zwiedzaæ posiad³oœci wdówki? - rzuci³ obojêtnie, wrzucaj¹c lód

do jej szklanki. - Sam zobaczysz. Ach, ³an... namówi³am j¹, ¿eby posz³a z nami na balet. Chyba nie masz nic przeciwko temu? lan poci¹gn¹³ ³yk whisky, potem drugi, apotem spojrza³ jej w oczy. Jessie nie spodoba³o siê to, co zobaczy³a. - Kochana, to wszystko w ogóle niewiele mnie obchodzi. Po kolacji próbowali siê kochaæ, lecz po raz pierwszy, odk¹d siê poznali, lan nie móg³. Widocznie to tak¿e niewiele go obchodzi³o. Jessie mia³a uczucie, ¿e to pocz¹tek koñca. Rozdzia³ XI - Jesteœ gotowy? - Jessica pos³ysza³a ha³as w pokoju lana. W³aœnie koñczy³a siê czesaæ. Mia³a na sobie bia³e jedwabne spodnie i turkusowy sweter i wci¹¿ nie by³a pewna, czy dobrze wyg³¹da. Dom Astrid nieomal obligowa³ do tego, ¿eby siê wystroiæ, ³an zaœ jak zwykle zaszy³ siê w pracowni. - lan! Ubra³eœ siê ju¿? - Krz¹tanie usta³o i us³ysza³a kroki. - Mniej wiêcej - uœmiechn¹³ siê do niej, staj¹c w drzwiach sypialni. Mia³ na sobie nowy granatowy blezer od Cardina, kremow¹ koszulê, bordowy krawat i be¿owe gabardynowe spodnie, które przywioz³a mu z Francji. Jego nogi wydawa³y siê w nich jeszcze zgrabniejsze i d³u¿sze. - Panie C³arke, wygl¹da pan osza³amiaj¹co. - Pani tak¿e - uk³oni³ siê szarmancko i obj¹³ j¹ ramieniem, kiedy do niego podesz³a. - A mo¿e byœmy tak zostali w domu?... - w jego oczach pojawi³ siê psotny b³ysk. - Nie dotykaj nmie, lubie¿niku! Astrid by³aby niepocieszona, gdybyœmy nie przyszli. Obiecujê, ¿e j¹ polubisz. - Obiecanki, cacanki!... - Poda³ jej ¿akiet wisz¹cy na krzeœle w holu. Szed³ na tê kolacjê, aby jej sprawiæ przyjemnoœæ. Myœli mia³ zajête czym innym. Poszli pieszo. By³ to jeden z pierwszych ch³odnych jesiennych wieczorów. Jesieñ w San Francisco ró¿ni siê bardzo od nowojorskiej. Jest ³agodna, subtelna i umiarkowana. Po czêœci w³aœnie dlatego siê tu sprowadzili i od razu pokochali to miasto. Jessie nacisnê³a dzwonek. Odpowiedzia³a im cisza. - Mo¿e uzna³a, ¿e jednak nie chce nas widzieæ - podsun¹³ lan. - Och, przestañ. Najchêtniej siedzia³byœ tylko nad t¹ twoj¹ ksi¹¿k¹... - uœmiechnê³a siê z triumfem, s³ysz¹c kroki. Drzwi otworzy³y siê i stanê³a w nich Astrid w d³ugiej do ziemi czarnej sukni z dzianiny, ozdobionej sznurem pere³. W³osy mia³a luŸno spiête na karku, a oczy jej b³yszcza³y, kiedy wprowadza³a ich do œrodka. ³an by³ oszo³omiony. Zgodzi³ siê na tê kolacjê, by nie dra¿niæ Jessie. Spodziewa³ siê typowej wdowy w œrednim wieku, a nie zjawiska w czerni o kibici drezdeñskiej lalki, ³abêdziej szyi i... taki ej twarzy. Ta twarz od razu chwyci³a go za serce, podobnie jak spojrzenie. To nie by³a wdowa. To by³a kobieta. Astrid przywita³a siê serdecznie z Jessie, ³an zaœ przez chwilê stal z tylu, niezdecydowany, czy ma po¿eraæ wzrokiem intryguj¹c¹ nieznajom¹, czy te¿ wykwintne wnêtrze, w jakim nagle siê znalaz³. - A to jest w³aœnie ³an - us³ysza³. Wyci¹gn¹³ rêkê, czuj¹c siê jak ma³y ch³opiec przedstawiany przez matkê. "Przywitaj siê z pani¹". - Mi³o mi pani¹ poznaæ. Cieszy³ siê, ¿e ma na sobie blezer od Cardina i krawat. Kolacja nie nale¿a³a do zwyczajnych, a ta kobieta z pewnoœci¹ by³a snobk¹. W takim otoczeniu... Na dodatek wdowa... Nowobogacka, uzna³ zrazu - coœ jednak podpowiada³o mu, ¿e siê myli. Nie mia³a przesadnie wyskubanych brwi ani oczu œniêtej ryby jak snobka. Wygl¹da³a jak ktoœ. Astrid zaœmia³a siê radoœnie i poprowadzi³a ich do biblioteki, a ³an i Jessica wymienili spojrzenia, mijaj¹c delikatne szkice i akwaforty rozwieszone wzd³u¿ schodów. Picasso, Renoir, znowu Renoir, Manet, Klimt, Goya, Cassatt... lana korci³o, by zagwizdaæ z podziwu, Jessica zaœ mia³a na twarzy wypisan¹ satysfakcjê osoby, która prowadzi wyprawê niedowiarków do nawiedzonego domu w

s¹siedztwie. Komentarze musieli zachowaæ do chwili, gdy znajd¹ siê w domu, lecz naraz ogarn¹³ ich psotny nastrój. Mijaj¹c mê¿a w drzwiach biblioteki, Jessie uszczypnê³a go lekko w poœladek. W bibliotece czeka³y przystawki i smakowity pasztet. Bior¹c z r¹k gospodyni plaster pasztetu na cienkim toœcie, Lan rozeœmia³ siê. - Pani Bonner, nie wiem, jak to powiedzieæ... Czujê siê jak smarkacz, ale jestem oczarowany pani domem. I jego gospodyni¹ - uœmiechn¹³ siê tym niewinnym uœmiechem, który Jessie tak lubi³a. Astrid mu zawtórowa³a. - To przeœliczny komplement, ale proszê nie mówiæ do mnie "pani Bonner". W przeciwieñstwie do pana czujê siê wtedy, jakbym byla starsza od Matuzalema. A wiêc albo "Astrid" - ³obuzersko unios³a palec - albo wyrzucê pana za drzwi. Tylko nie "ciociu Astrid", Bo¿e uchowaj! Zaœmiali siê wszyscy troje. Astrid zrzuci³a buty i usadowi³a siê wygodnie na ogromnym fotelu, podwijaj¹c pod siebie nogi. - Cieszê siê, ¿e dom siê wam podoba - powiedzia³a. - Bywa k³opotliwy, to prawda, zw³aszcza teraz, kiedy nie ma Toma. Czasami mam wra¿enie, ¿e do niego nie doros³am, jakby w rzeczywistoœci nale¿a³ do mojej matki, a ja bym dba³a tylko o niego pod jej nieobecnoœæ. Œmieszne, prawda? ³an zastanawia³ siê, czy Astrid mówi szczerze, czy te¿ wie o tym, ¿e ten dom pasuje do niej jak ula³. Wyobra¿a³ sobie Toma, jak buduje go dla niej od podstaw, pocz¹wszy od œcian, a skoñczywszy na obrazach i widoku z okna. - Ten dom jest jakby stworzony dla ciebie - rzek³ patrz¹c jej prosto w oczy. - Pod pewnymi wzglêdami tak, pod innymi nie. Ludzi czasem przera¿a taki styl ¿ycia. Obfitoœæ dóbr, które stwarzaj¹... stwarzaj¹ coœ, co mo¿na by nazwaæ aur¹ dostatku. Czêœciowo to zas³uga Toma, a czêœciowo... o, tych rzeczy- gestem objê³a fortunê w dzie³ach sztuki. - Trochê wnios³am ja - przyzna³a. - Jeœli ¿yjesz wœród takich przedmiotów, ludzie czegoœ od ciebie oczekuj¹. Spodziewaj¹ siê, ¿e jesteœ kimœ, kim nie jesteœ, a nie przygl¹daj¹ ci siê na tyle d³ugo, by zobaczyæ, jaki jesteœ naprawdê. Mówi³am ju¿ Jessie, ¿e najchêtniej zamieni³abym ten dom na wasz klejnocik. Ale... - Astrid uœmiechnê³a siê jak kot przeci¹gaj¹cy siê leniwie na s³oñcu - to nie jest z³e miejsce do mieszkania. - Powiedzia³bym - podchwyci³ lan - ¿e to diabelnie dobre miejsce do mieszkania, pani... Astrid. Jego niezrêcznoœæ zosta³a skwitowana œmiechem. - Kiedy my w³¹czamy suszarkê, wysiada nam pralka, a hydraulik raz o ma³y w³os nie utopii siê w piwnicy. Nasz klejnocik, jak widaæ, ma kilka wad. - Mimo wszystko wygi¹da zachêcaj¹co. Jasne by³o, ¿e nic takiego nie zdarza siê w domu Astrid, tote¿ Jessie uœmiechnê³a siê szeroko wspomniawszy, jak ostatnio wybi³o wszystkie bezpieczniki, a lan og³osi³ strajk. Spêdzili wieczór przy œwiecach, dopóki ³an nie nabra³ ochoty do pracy i nie stwierdzi³, ¿e maszyna do pisania te¿ potrzebuje pr¹du. Chyba odgad³, o czym akurat myœla³a, bo zrobi³ skruszon¹ minê. - Có¿, dzieci? Macie ochotê pozwiedzaæ? - przerwa³a ich rozmyœlania Astrid. Jessie nie widzia³a jeszcze ca³oœci, lan te¿ z zapa³em zerwa³ siê z miejsca. Astrid ruszy³a na bosaka przez wy³o¿ony dywanem hol, zapalaj¹c œwiat³o w mosiê¿nych lichtarzach, otwieraj¹c ko³ejne drzwi i w³¹czaj¹c kolejne lampy. Na górze by³y trzy sypialnie. Ta, któr¹ zajmowa³a Astrid, mia³a ¿ó³te kwieciste tapety i ogromne ³o¿e z baldachimem. Rozci¹ga³ siê z niej ten sam wspania³y widok na zatokê. Do sypialni przylega³ niewielki, wy³o¿ony lustrami buduar i bia³a marmurowa ³azienka. Podobna, tylko z marmuru o zielonkawym odcieniu, mieœci³a siê po przeciwnej stronie korytarza, obok eleganckiej sypialni w stylu prowansalskim, pe³nej francuskich bibelotów. - Tu sypia moja matka, kiedy przyje¿d¿a do miasta, i jest to d³a niej najbardziej odpowiednie wnêtrze. Zrozumiecie, co mam na myœli, kiedy j¹ poznacie. To drobniutka, ruchliwa œmieszka. Lubi, ¿eby wszêdzie by³o pe³no kwiatów. - Mieszka na wschodzie? - lan pamiêta³ tylko, ¿e Jessie mówi³a mu, i¿ Astrid pochodzi z Nowego Jorku.

- Nie. Piêæ lat temu kupi³a w Kalifornii ranczo i ¿yje sobie jak u Pana Boga za piecem. Myœleliœmy, ¿e znudzi siê po pó³ roku, ale ku naszemu zdumieniu znalaz³a tam swoje miejsce. Jest bardzo niezale¿na, czêsto jeŸdzi konno i udaje kowboja. Dodam, ¿e liczy sobie siedemdziesi¹t dwa lata. Ma w sobie coœ ze stylu Colette. Jessie wyobrazi³a sobie niewysok¹ siw¹ kobietkê w kowbojskim stroju na tle tych delikatnych mebli. Oczywiœcie jeœli choæ trochê przypomina³a Astrid, efekt móg³ byæ zaskakuj¹cy, zwa¿ywszy, ¿e kowbojskie buty pochodzi³y pewnie od Gucciego, a szerokoskrzyd³y kapelusz od Adolfa. Sypialnia obok pokoju Astrid by³a powa¿niejsza i najwyraŸniej nale¿a³a kiedyœ do jej mê¿a. Goœcie wymienili zdumione spojrzenia. Osobne sypialnie? No tak, przy tej ró¿nicy wieku... Dalej mieœci³ siê niewielki elegancki gabinet, ca³y w czerwonej skórze, z piêknym starym biurkiem, na którym sta³y zdjêcia Astrid. Przez ten pokój gospodyni przemknê³a jak kometa i wróci³a do holu, zamykaj¹c za sob¹ drzwi. - Fantastyczne - westchnê³a Jessie. By³ to ten rodzaj domu, w którym chcia³oby siê zostaæ na zawsze. Teraz rozumieli, czemu Astrid nie znalaz³a sobie czegoœ mniejszego. W tych wnêtrzach zawarta by³a historia ludzi, którzy w nich mieszkali - kawa³ dobrego ¿ycia. - Dó³ ju¿ widzieliœcie. Nic nadzwyczajnego, ale w sumie ca³oœæ jest niebrzydka. Jessie zwróci³a uwagê, ¿e nigdzie nie widaæ œladu s³u¿by. Nale¿a³oby siê spodziewaæ przynajmniej pokojówki w bia³ym fartuszku lub lokaja, najwyraŸniej jednak Astrid mieszka³a sama. - Lubicie kraby? Powinnam by³a zadzwoniæ wczeœniej i zapytaæ, ale zapomnia³am - na twarzy Astrid pojawi³o siê zak³opotanie. - Uwielbiamy - odpowiedzia³a za oboje Jessie. - Och, to dobrze. Ilekroæ przygotujê je dla kogoœ, okazuje siê, ¿e jest na nie uczulony czy coœ w tym rodzaju. Ja gotowa bym siê sprzedaæ za kraby! By³a to niezwyk³a biesiada. Na œrodku sto³u w jadalni piêtrzy³a siê góra okaza³ych krabów u³o¿onych na ogromnym pó³misku, obok sta³a wielka karafka bia³ego wina, do tego sa³ata i gor¹ce bu³eczki. Astrid zakasa³a rêkawy czarnej sukni, kaza³a ³anowi zdj¹æ marynarkê i nachyli³a siê nad pó³miskiem, podekscytowana jak dziecko - Lan, ty paskudniku!... Ja pierwsza go wypatrzy³am! - zachichota³a, kiedy sprz¹tn¹³ jej sprzed nosa wyj¹tkowo dorodny okaz. Rzeczywiœcie wygl¹da³a jak ma³a dziewczynka, której matka, wychodz¹c na wieczór, pozwoli³a zaprosiæ przyjació³ na kolacjê pod warunkiem, "¿e wszyscy bêd¹ grzeczni". Mia³a mnóstwo uroku i zarówno Jessie, jak i ³an zakochali siê w niej po uszy Wieczór up³yn¹³ nad wyraz przyjemnie. Ot, trójka ca³kowicie beztroskich ludzi folguje wyszukanym gustom i ulubionym przyjemnoœciom. Dawno ju¿ minê³a pó³noc, kiedy Jan wsta³ i wyci¹gn¹³ rêkê do Jessie. - Astrid, móg³bym tu zostaæ do rana, ale jutro muszê popracowaæ nad ksi¹¿k¹, a Jessie, kiedy siê nie wyœpi, zmienia siê w potwora. - Wszyscy ¿a³owali, ¿e wieczór dobieg³ ju¿ koñca. - Pójdziesz z nami na balet w przysz³ym tygodniu? - Z przyjemnoœci¹. Muszê przyznaæ Jessie stuprocentow¹ racjê: uprzedza³a mnie, ¿e ciê polubiê. Pierwszy raz pójdê gdzieœ z jak¹œ par¹ i nie bêdê siê czu³a jak pi¹te ko³o u wozu. - £adne mi pi¹te ko³o! - wszyscy parsknêli œmiechem. Astrid uœciska³a ich na odchodnym, jakby znali siê od lat. Oni te¿ mieli wra¿enie, ¿e ta kobieta, stoj¹ca boso na progu swego domu, jest ich star¹ przyjació³k¹. Pomacha³a im jeszcze rêk¹, nim zniknê³a za czarnymi lœni¹cymi drzwiami, zdobnymi mosiê¿n¹ ko³atk¹ w kszta³cie lwiej g³owy. - Jezu Chryste, Jess, jaki wspania³y wieczór! I jaka cudowna kobieta!... Jest zdumiewaj¹ca. - Prawda? Chocia¿ musi byæ strasznie samotna. Zaprasza ludzi do swojego ¿ycia w taki sposób, jakby mia³a w sobie mnóstwo mi³oœci i nikogo, komu mog³aby j¹ ofiarowaæ. - Jessie ziewnê³a szeroko, a lan skin¹³ g³ow¹. Najbardziej lubili wieczorem omawiaæ miniony dzieñ. lan zawsze by³ tu¿ obok, dzieli³ z Jessie sekrety, opinie, w¹tpliwoœci. Jessie starannie wymaza³a z

pamiêci okres jego pobytu w areszcie. - Ciekawe, jaki by³ jej m¹¿? Chyba nie tak zabawny jak ona. - Dlaczego tak s¹dzisz? - zdziwi³a siê Jessie. Nic nie wskazywa³o, by Tom Bonner mia³ mniej poczucia humoru ni¿ jego ¿ona. W koñcu pojê³a, co Jan mia³ na myœli. - Osobne sypialnie? Uœmiechn¹³ siê z za¿enowaniem, a ona go uszczypnê³a. - Ty zbereŸniku! - Nie jestem zbereŸnikiem. I uprzejmie zauwa¿am, madame, ¿e nawet jako dziewiêædziesiêciolatek nie dam siê wyrzuciæ z twojej sypialni. Ani z twojego ³ó¿ka! - obj¹³ j¹, wielce z siebie zadowolony. Czy to obietnica, panie Clarke? Mogê j¹ z³o¿yæ na piœmie. - Trzymam ciê za s³owo - poca³owa³a go, zanim weszli do domu. - Cieszê siê, ¿e polubi³eœ Astrid, kochany. Ja jestem ni¹ oczarowana i chcia³abym poznaæ j¹ lepiej. Œwietnie siê z ni¹ rozmawia. Wiesz? omal nie zaczê³am siê jej zwierzaæ. Rozmawia³yœmy wczoraj tak serdecznie i... - Jessie wzruszy³a ramionami; trudno by³o ubraæ to w s³owa, a Jan ju¿ siê nachmurzy³. - Po prostu cz³owiek chcia³by byæ z ni¹ szczery. Jan zatrzyma³ siê i spojrza³ na ¿onê. - Powiedzia³aœ jej o tym? - Nie. - To dobrze. Mam wra¿enie, ¿e siê oszukujesz, Jess. To mi³a kobieta, ale nikt nie zrozumie tego, co nas drêczy. Nikt. Jak powiedzieæ komuœ, ¿e czeka ciê proces o gwa³t? Zrób nam obojgu przys³ugê, skarbie, i trzymaj jêzyk za zêbami. Mam nadziejê, ¿e ca³e to gówno przyschnie i zdo³amy o nim zapomnieæ. Jeœli rozpowiemy ludziom, przez lata nie bêdziemy siê w stanie od tego uwolniæ. - Ja te¿ dosz³am do takiego wniosku. Kochanie, zaufaj mi troszkê, dobrze? Nie jestem g³upia. Wiem, ¿e wiêkszoœæ ludzi nie wiedzia³aby, jak siê zachowaæ w tej sytuacji. - Wiêc nie stawiaj ich przed tak¹ koniecznoœci¹. Jessica nie odpowiedzia³a. Jan wyprzedzi³ j¹, by otworzyæ drzwi. Po raz pierwszy ich samotnoœæ we dwoje zaczê³a jej ci¹¿yæ. Nie mog³a porozmawiaæ z nikim innym prócz lana. On sobie tego nie ¿yczy³. W przesz³oœci zawsze by³a to kwestia wyboru. Wesz³a do œrodka i zdjê³a ¿akiet w holu. - Napijesz siê herbaty przed snem? - Nastawi³a czajnik s³ysz¹c, ¿e idzie do pracowni. - Nie, dziêkujê Stanê³a w drzwiach, patrz¹c na niego z uœmiechem. Obok stosu papierów na biurku sta³ kieliszek koniaku. Jan rozluŸni³ krawat i spojrza³ na ¿onê - Witam piêkn¹ pani¹. - Chcesz pracowaæ? - spyta³a z niedowierzaniem. - Tylko chwilê. Skinê³a g³ow¹ i posz³a zestawiæ czajnik z palnika; gwizda³ jak oszala³y. Zrobi³a sobie herbatê, pogasi³a œwiat³a i na palcach przesz³a do sypialni. Wiedzia³a, ¿e minie wiele godzin, nim lan po³o¿y siê obok niej. Po ostatniej nocy, kiedy zawiod³a go mêskoœæ, ba³ siê znowu próbowaæ. Obydwoje czuli gorzki smak pora¿ki. Podobnie jak wszystko, co siê ostatnio zdarzy³o, by³ nowy, bolesny i przykry. Wieczór spêdzony z Astrid w teatrze by³ równie udany jak kolacja u niej. Przed wyjœciem Jessie przygotowa³a póŸn¹ kolacjê, która czeka³a na nich w domu: tatar, szparagi na zimno, bukiet serów, francuski chleb i domowej roboty ciasto. Na koniec wielka micha œwie¿ych truskawek i du¿a kryszta³owa salaterka bitej po wiedeñsku œmietany. Efekt by³ taki, ¿e ledwie zd¹¿yli na czas. Za to po powrocie wysi³ki Jessie spotka³y siê z nale¿ytym aplauzem. - Dziewczyno) czy ty czegoœ nie potrafisz? - Och, mnóstwa rzeczy - rozeœmia³a siê mi³e po³echtana Jessie. - Nie wierz jej. Jest zdolna do wszystkiego - Tan cmokn¹³ j¹ przelotnie, rozlewaj¹c do kieliszków bordeaux Ch¿teau-Margaux rocznik 1955. Na tê okazjê wyci¹gn¹³ jedno ze swoich ulubionych win. Teraz czuli siê ju¿ razem zupe³nie swobodnie, przeœcigali siê w opowiadaniu dowcipów i anegdotek. Byli mniej wiêcej w po³owie drugiej bute³ki wina, kiedy Astrid wsta³a, spogl¹daj¹c na zegarek.

- Mój Bo¿e, dzieci, ju¿ druga! Ja wprawdzie nie muszê wstawaæ o brzasku, ale wy przecie¿ pracujecie. Mam wyrzuty sumienia, ¿e was tak d³ugo trzyma³am. lan i Jessie wymienili spojrzenia, których Astrid, zajêta szukaniem torebki, na szczêœcie nie dostrzeg³a. Rzeczywiœcie musieli wczeœnie wstaæ. - Nie ¿artuj. Taki wieczór to dla nas œwiêto - uœmiechnê³a siê Jessie do przyjació³ki. - Na pewno nie takie jak dla mnie. Nie macie pojêcia, jak mi siê podoba³o. Co robisz jutro, Jessico? Mo¿e dasz siê porwaæ na lunch do yilla Tayerna? - Hm... - Jessie znów zerknê³a na lana. - Wybacz, Astrid, ale rano mamy spotkanie w interesach i nie wiem, do której potrwa. - Wobec tego zadzwoñcie do mnie, jak skoñczycie, i pójdziemy we trójkê. - Astrid znalaz³a torebkê i by³a gotowa do wyjœcia. - Lepiej prze³ó¿my to na inny dzieñ - wtr¹ci³ siê stanowczo ³an. - Jesteœcie paskudni... - Astrid nagle wyczu³a miêdzy nimi napiêcie, którego wczeœniej nie by³o. Przypomnia³o jej siê, ¿e Jessie napomknê³a o jakichœ problemach, kiedy rozmawia³y po raz pierwszy. Potem nigdy ju¿ o tym nie mówi³y, Astrid zaœ za³o¿y³a, ¿e chodzi o finanse. Dziwne, lecz nie mog³o to byæ nic innego. Oboje tryskali zdrowiem, a ju¿ na pewno ich problem nie dotyczy³ sfery uczuciowej - zbyt du¿o by³o ca³usów, dotkniêæ, krótkich uœcisków, kiedy stali obok siebie. Nie, tych dwoje na pewno bardzo siê kocha³o. - Mo¿e pójdziemy w sobotê do kina? - przerwa³ lan zbyt d³ug¹ chwilê mi³czenia. - Nie jest to mo¿e rozrywka tak wyszukana jak balet, ale w "Union" graj¹ nowy francuski thriller. Czy ktoœ jest zainteresowany? - Œwietny pomys³! - ucieszy³a siê Jessie, a Astrid uœmiechnê³a siê ostro¿nie. - Ty³ko pod warunkiem, ¿e ktoœ kupi mi wiadro popcornów. Z mas³em! - Przysiêgam, ¿e ci kupiê - lan po³o¿y³ d³oñ na sercu. - S³owo honoru? S³owo honoru - potwierdzi³ i wszyscy wybuchnêli œmiechem. - Potrafisz siê targowaæ! - Muszê. Jestem na³ogow¹ popcornistk¹. Pamiêtaj o maœle! - spojrza³a na niego surowo, a lan uœcisn¹³ j¹ po bratersku. Odwzajemni³a uœcisk, po czym wspiê³a siê na palce, by uca³owaæ Jessie w policzek. - No, a teraz k³adŸcie siê ju¿ spaæ. Naprawdê mi przykro, ¿e tak siê zasiedzia³am. - A my bardzo siê z tego cieszymy. Jessica odprowadzi³a j¹ do drzwi i Astrid wysz³a z dziwnym, wrêcz niesamowitym uczuciem, ¿e coœ wisi w powietrzu, tu¿ nad ich g³owami, niczym potê¿ny g³az. Rano mia³a siê odbyæ rozprawa wstêpna. Rozdzia³ XII Jessica wesz³a do niewielkiej sali rozpraw, kurczowe œciskaj¹c lana za rêkê. Znów mia³a na sobie granatowy kostiur i ciemne okulary, a lan by³ zmêczony i blady. Nie wyspa³ siê na dodatek bola³a go g³owa. Wieczorem wypili w trójkê dwie, butelki Ch¿teau-Margaux. Martin Schwartz czeka³ na nich w œrodku. Siedzia³ przy ma³ym biurku pod œcian¹, czytaj¹c akta. Kiedy ich zobaczy³ skin¹³, ¿eby wyszli na zewn¹trz. - Zamierzam zg³osiæ wniosek o przes³uchanie przy drzwiach zamkniêtych - powiedzia³. Uprzedzam was ¿ebyœcie nie byli zaskoczeni. - Wygl¹da³ tak urzêdowo, ¿e, by³o to a¿ przykre. I - Co to oznacza? - zapyta³ Jan, marszcz¹c posêpnie brwi. - Na sali bêdziesz tylko ty, ona, prokurator, sêdzia i jaA Mam wra¿enie, ¿e bez osób postronnych panna Burton bêdzie mówiæ bardziej otwarcie. To rozs¹dny œrodek ostro¿noœci Jeœli sprowadzi przyjació³, bêdzie im siê chcia³a wydaæ czysta i nieskalana jak œwie¿y œnieg. Poza tym mo¿e Ÿle zareagowaæ na, obecnoœæ Jessiki. Z niepojêtego powodu Jessica mimowolnie wzdrygnê³a siê na dŸwiêk swego imienia. - Jeœli ja mogê to znieœæ, to ona tak¿e. - By³a potwornie zdenerwowana i obawia³a siê tego spotkania, ka¿da cz¹stka jc cia³a dr¿a³a na sam¹ myœl o nim. Ta kobieta by³a dla niej

ucieleœnieniem z³a. Uosabia³a niewiernoœæ lana, pora¿kê Jes siki, niepewn¹ przysz³oœæ i wszystkie te niewiarygodne prze-. szkody, które cudem chyba pokona³a, by zap³aciæ kaucjê. Martin czu³, ¿e oboje s¹ spiêci do granic wytrzyma³oœci. Podejrzewa³ te¿, ¿e g³ównym powodem zdenerwowania Jessir jest Margaret Burton. - Zaufaj mi, Jessie. Przes³uchanie przy drzwiach zamkniêtych bêdzie lepsze dla wszystkich zainteresowanych. xo8 Zacznie siê za kilka minut. Mo¿e byœcie siê tak przeszli po holu? Nie odchodŸcie daleko; wyjdê i dam wam znak, kiedy sêdzia bêdzie gotów. lan czu³, ¿e ramiona ci¹¿¹ mu jak o³ów. Skin¹³ g³ow¹ bez s³owa i Martin wróci³ na salê. W trakcie przechadzki nie mieli o czym mówiæ. Myœli Jessiki wêdrowa³y po innych marmurowych holach: w ratuszu, gdzie brali œlub, przed gabinetem dyrektora w szkole œredniej, w domu pogrzebowym w Bostonie, gdzie chowali Jake"a, a potem jedno po drugim jej rodziców - Jessie? - Co? - zmarszczy³a brwi, z trudem wracaj¹c do rzeczy- Dobrze siê czujesz? - Martwi³ Siê O ni¹. Œciska³a go za rêkê i sz³a coraz szybciej. Musia³ ni¹ potrz¹sn¹æ, by zwróciæ jej uwagê. - Tak, dobrze. Po prostu siê zamyœli³am. - Daj¿e spokój, wszystko bêdzie dobrze. Odprê¿ siê. - Po oczach widzia³, ¿e bêdzie mia³ z ni¹ ciê¿k¹ przeprawê. By³a zanadto zdenerwowana, aby zdobyæ siê na rozwagê lub uprzejmoœæ. - Przepraszam, ale panuje tu taka upiorna atmosfera... Nie czujesz tego? Mo¿e mi siê tylko wydaje... - zaczyna³a siê zastanawiaæ, czy przypadkiem nie traci zmys³ów. - Upiorna? Paskudna, z tym siê zgodzê - próbowa³ siê uœmiechn¹æ, lecz nie patrzy³a na niego. By³a gdzieœ daleko, oczy mia³a nie widz¹ce. Naprawdê siê o ni¹ trapi³. - Jess, weŸ siê w garœæ, inaczej wyœlê ciê do domu - Dlaczego? ¯ebym j ej nie widzia³a? - To jest dla ciebie najwiêkszy problem? Jezu!... Mnie grozi wyrok, a ty siê zamartwiasz, czy zobaczysz tê idiotkê, czy nie. A kogo ona obchodzi? Bardziej interesuje mnie, czy nie uniewa¿ni¹ mojego zwolnienia za kaucj¹. - Nie uniewa¿ni¹. - Sk¹d wiesz, do diab³a? - Bo... och, nie wiem. Po prostu nie mog¹, i tyle. Dlaczego mieliby to zrobiæ? - Teraz mia³a jeszcze jeden powód do zmartwieñ. - A dlaczego nie? - Rzeczywiœcie, nie maj¹ ¿adnego powodu siê krêpowaæ, zw³aszcza ¿e nie uwiod³am ani inspektora Houghtona, ani Barry"ego Yorka, naszego ukochanego porêczyciela - w g³osie Jessiki s³ychaæ by³o gorycz i strach. - IdŸ do domu, Jess. - Odczep siê! lan zamilk³ nagle i spojrza³ gdzieœ poza odwróci³a. Mia³a wra¿enie, ¿e uczestniczy w filmie puszczanym w zwolnionym tempie. W holu sta³a Burton. Mia³a ten sam kapelusz co wtedy, do niego tym razem bardzo spokojn¹ be¿ow¹ garsonkê oraz bia³e rêkawiczki. Ubranie by³o tanie, ale schludne i odpowiednie do okolicznoœci. Wygl¹da³a jak typowa nauczycielka albo bibliotekarka - osoba powa¿na i zupe³nie bezp³ciowa. W³osy mia³a ciasno œci¹gniête do ty³u i zwi¹zane na karku w ledwie widoczny spod kapelusza wêze³. Odrostów nie by³o widaæ. Bez makija¿u, w brzydkich czarnych butach na niskim obcasie sprawia³a wra¿enie kobiety, któr¹ tylko si³¹ mo¿na zmusiæ do stosunku. Jan patrzy³ na ni¹ przez d³ug¹ chwilê bez s³owa, potem siê odwróci³. Jessica wros³a w pod³ogê. Na jej twarzy malowa³a siê nienawiœæ, jakiej Jan nigdy u niej nie widzia³. - Jess... chodŸ, kochanie. Proszê - poci¹gn¹³ j¹ za ³okieæ, lecz nie da³a siê ruszyæ. Margaret Burton zniknê³a w sali rozpraw. lan nie by³ nawet pewien, czy ich zauwa¿y³a. Tu¿ za ni¹

pod¹¿y³ szybkim krokiem inspektor Houghton, potem wyszed³ Schwartz i przywo³a³ lana. Jessie wci¹¿ sta³a bez ruchu. - Jess, najlepiej usi¹dŸ tu na ³awce. Wrócê najszybciej, jak siê da. - By³a w strasznym stanie, a on nie móg³ jej w tej chwili pomóc. - lan? - spojrza³a na niego dziwnym wzrokiem, jemu zaœ serce omal nie pêk³o. - Ja ju¿ nic nie rozumiem. W jej oczach nie by³o ³ez, tylko ból. - Ja tez nie. Ale teraz muszê tam wejœæ. Posiedzisz tu spokojnie czy wolisz wróciæ do domu? - Nie by³ pewien, czy mo¿e jej zaufaæ. To spojrzenie by³o a¿ nadto znajome. - Bêdê przy tobie. Nie odpowiedzia³a dok³adnie na jego pytanie, lecz nie mia³ ju¿ czasu siê spieraæ. Znikn¹³ w sali rozpraw, a Jessie usiad³a na zimnej marmurowej ³awce. Obserwowa³a przechodz¹cych ludzi. Zwyk³ych ludzi: mê¿czyzn z aktówkami, kobiety œciskaj¹ce w d³oniach chusteczki, umorusane dzieci w zdartych butach i przykrótkich spodniach, pomocników szeryfa, adwokatów, sêdziów, ofiary, oskar¿onych, œwiadków... Wchodzili i wychodzili, a Jessie siedzia³a i rozmyœla³a o Margaret Burton. Kim ona jest? Dlaczego to zrobi³a? Dlaczego wybra³a w³aœnie Jana? Mia³a tak cholernie zasadnicz¹ minê i tak dumnie unosi³a g³owê, wchodz¹c do sali rozpraw... Sala rozpraw.. Wzrok Jessie przyku³y nagle drzwi tej¿e sali. By³y z ciemnego, po³yskliwego drewna, mia³y mosiêzne klamki i dwa ma³e okienka, które wygl¹da³y jak oczy. Te oczy zagl¹da³y do œrodka. Musia³a tam wejœæ. Musia³a j¹ zobaczyæ, pos³uchaæ, zrozumieæ... Musia³a! Na klamce wisia³a krzywo tabliczka z napisem "Rozprawa zamkniêta", przy drzwiach sta³ stra¿nik w szarym uniformie, obserwuj¹c bez zainteresowania przechodz¹cych. Jessica wsta³a, wyg³adzi³a spódnicê i raptem sp³yn¹³ na ni¹ spokój. Na twarz przywo³a³a lekki uœmiech. W k¹ciku jej oka coœ dr¿a³o nieznacznie, ale kto by to zauwa¿y³? Wygl¹da³a na doskonale opanowan¹. Podesz³a do drzwi i uœmiechnê³a siê do woŸnego, k³ad¹c rêkê na klamce. - Przepraszam pani¹. To rozprawa zamkniêta. - Tak, wiem - rzek³a z zadowoleniem, jakby sama tak zarz¹dzi³a i cieszy³a siê, ¿e jej polecenia zosta³y wykonane. - Uczestniczê w tej sprawie. - Ach, pani mecenas! - stra¿nik usun¹³ siê na bok. Motyl w oku Jessiki zatrzepota³ gwa³towniej, jakby chcia³ wyfrun¹æ. Spokojnie przytaknê³a. O Jezu, a jeœli ka¿e jej pokazaæ jakieœ zaœwiadczenie? Albo wejdzie porozmawiaæ z sêdzi¹?... Jednak¿e woŸny uprzejmie otworzy³ drzwi i Jessie niespiesznie wesz³a do œrodka. Scenê odegra³a z typow¹ dla niej pewnoœci¹ siebie, nikt nie kwestionowa³ jej poczynañ. Ale co teraz? A je¿eli sêdzia wstrzyma postêpowanie? Je¿eli j¹ wyrzuc¹? Je¿eli... Sêdzia by³ niski, siwy i nijaki. Podniós³ na ni¹ wzrok zza okularów, bynajmniej nie zaskoczony, i zerkn¹³ na Martina Schwartza. Ten popatrzy³ na Jessikê, skin¹³ niechêtnie g³ow¹ i spojrza³ na prokuratora, który wzruszy³ ramionami. Zosta³a. Przed ³aw¹ sêdziowsk¹ siedzia³ inspektor Houghton, który sk³ada³ oœwiadczenie. W wy³o¿onej boazeri¹ sali siedzenia w pierwszym rzêdzie obite by³y skór¹, dalsze mia³y roste drewniane oparcia. By³o tu niewiele przestronniej ni¿ w gabinecie Schwartza, lecz w powietrzu wyczuwa³o siê aurê silnego napiêcia. lan siedzia³ z Martinem przy biurku po lewej stronie, trochê dalej Margaret Burton i zastêpca prokuratora, którym - co jeszcze bardziej zmartwi³o Jessie - by³a kobieta. M³oda, ¿ylasta, z mocno polakierowanymi w³osami i grub¹ warstw¹ pudru na bladej twarzy. Mia³a na sobie niemodn¹ zielon¹ sukienkê i prosty sznur pere³, z k¹cików jej ust bieg³y twarde, gniewne bruzdy. Emanowa³o z niej œwiête oburzenie na krzywdê wyrz¹dzon¹ jej klientce. Odwróci³a siê, by spojrzeæ na Jessikê. Wymieni³y lodowate spojrzenia. Wygl¹da³y na rówieœnice, lecz Jessie dojrza³a w jej wzroku pogardê i zrozumia³a, co siê tu szykuje. Walka klas. Wykszta³cony, pozbawiony skrupu³ów wielki pan z Pacific Heights zgwa³ci³ ubog¹, bezbronn¹ i Ÿle

zrozumian¹ wywodz¹c¹ siê z nizin sekretarkê, której bêdzie broniæ czysta, nieustêpliwa i ca³¹ dusz¹ oddana sprawie przedstawicielka klasy œredniej. Tego tylko jeszcze brakowa³o! lessie zastanowi³a siê, czy jest w³aœciwie ubrana. Tyle ¿e ona nawet w spodniach i trykotowej koszulce zadawa³aby szyku, który w tych kobietach budzi³ nienawiœæ. Szaleñstwem by³oby s¹dziæ, ¿e jej odzianie cokolwiek zmieni na lepsze. Margaret Burton chyba nie zauwa¿y³a jej wejœcia, a w ka¿dym razie nie da³a tego po sobie poznaæ - podobnie jak lan. Jessie wœliznê³a siê cicho na krzes³o tu¿ za nim. lan wzdrygn¹³ siê nagle, jakby otrzyma³ policzek, kiedy zaœ ujrza³ j¹ za sob¹, w jego wzroku odmalowa³ siê szok. Potrz¹sn¹³ g³ow¹, przechyli³ siê ku niej, jakby chcia³ coœ powiedzieæ, lecz oczy Jessie by³y twarde jak stal. Scisnê³a krótko jego ramiê, a on odwróci³ wzrok: nie by³o sensu siê spieraæ. Zauwa¿y³a tylko, ¿e przygarbi³ siê jeszcze bardziej Houghton wsta³ ze swego miejsca, podziêkowa³ sêdziemu i usiad³ obok panny Burton. Co teraz? Serce Jessiki za³omota³o. Naraz przesta³a byæ pewna, ¿e chce tu byæ. Co teraz us³yszy? Czy zdo³a to znieœæ? A je¿eli siê za³amie, wpadnie w sza³, zacznie krzyczeæ?... - Proszê podejœæ, panno Burton. Kiedy Margaret Burton powoli opuszcza³a swoje miejsce, Jessie przerazi³a siê nagle, ¿e zemdleje. W skroniach jej hucza³o, d³onie dr¿a³y. Odczytano tekst przysiêgi i Jessica wreszcie zdo³a³a podnieœæ wzrok. Dlaczego w³aœnie ta kobieta?... By³a taka pospolita, taka brzydka, taka.., tania. Mimo wszystko Jessie musia³a przyznaæ, ¿e ma w sobie co œ - œwiadczy³ o tym kszta³t z³o¿onych na kolanach d³oni, œlady urody na twarzy - tyle ¿e teraz zbyt zgorzknia³a, by wabiæ. Zastanowi³a siê, co czuje lan znalaz³szy siê z ni¹ twarz¹ w twarz. Sprawia³ wra¿enie oddalonego o tysi¹ce mil. Margaret Burton by³a du¿o, du¿o bli¿ej. Jessie zda³o siê, ¿e widzi ka¿dy por jej skóry, ka¿dy w³os, kazde w³ókno ponurej be¿owej garsonki. Mia³a ochotê podbiec, uderzyæ j¹ i potrz¹saæ dopóty, a¿ powie prawdê. Coœ utkwi³o jej w gardle. Zakaszla³a, próbuj¹c odzyskaæ równowagê. - Panno Burton, proszê przedstawiæ nam przebieg wydarzeñ tego dnia od chwili, gdy po raz pierwszy zobaczy³a pani pana Clarke"a. Proszê mówiæ jasno, w³asnymi s³owami. To dopiero wstêpne przes³uchanie, które ma zdecydowaæ, czy sprawa w ogóle zas³uguje na uwagê s¹du. Sêdzia mówi³ takim tonem, jakby czyta³ etykietê na soku pomarañczowym. Zapewne powtarza³ tê formu³kê tysi¹ce razy i przesta³ rozumieæ sens w³asnych s³ów. Ale dla Margaret Burton by³o to coœ nowego. Uœmiechnê³a siê nieznacznie i odrobinê wynioœle, po czym odchrz¹knê³a. Inspektor Houghton obserwowa³ j¹ ze zmarszczonym czo³em. Prokurator nie odrywa³a wzroku od sêdziego. - Panno Burton? - sêdzia zerkn¹³ w powietrze przed sto³em oskar¿enia. - Tak, proszê pana... To jest, wysoki s¹dzie. Jessikê opanowa³o nieodparte wra¿enie, ¿e Margaret Bur- ton wygi¹da raczej na zwyciê¿czyniê ni¿ skrzywdzon¹ ofiarê. Wydawa³a siê wrêcz zadowolona. Bez sensu. Z czego mia³aby byæ zadowolona? Jednak¿e trudno siê by³o pozbyæ tego uczucia. A potem zacz¹³ siê wystêp. - Zjad³am lunch u Enrica i wraca³am do pracy... Mia³a p³aski, niemi³y g³os. Nieco za wysoki, nieco za krzykliwy: dobry do gderania. I zbyt g³oœny, by wyra¿aæ odczucia g³êboko zranionej duszy. Jessica zastanawia³a siê, czy sêdzia s³yszy cokolwiek prócz s³ów. Nic na to nie wskazywa³o. - Sz³am pieszo ulic¹ - ci¹gnê³a Margaret Burton - aten pan zaproponowa³, ¿e mnie podwiezie. - Proponowa³ czy kaza³ pani wsi¹œæ do samochodu? Pokrêci³a g³ow¹ nieomal z ¿alem. - Nie, nie kaza³... W³aœciwie nie. - Co to znaczy: "w³aœciwie nie"? - Hm, myœlê, ¿e pewnie by siê wœciek³, gdybym odmówi³a, ale dzieñ by³ upalny, autobus nie nadje¿d¿a³, a ja by³am ju¿ spóŸniona do biura, wiêc... - kobieta spojrza³a w obojêtn¹ twarz sêdziego - powiedzia³am mu, gdzie pracujê.. Urwa³a na chwilê, spojrza³a na swoje d³onie i westchnê³a patetycznie. Jessie mia³a ochotê skrêciæ jej kark. Wbi³a paznokcie w ramiê lana, a¿ podskoczy³ i odwróci³ do niej zmartwion¹ twarz. Z przymusem uœmiechnê³a siê blado. Poklepa³ jej d³oñ i znów skupi³ ca³¹

uwagê na Margaret Burton. - Proszê kontynuowaæ - ponagli³ sêdzia. Zdawaæ siê mog³o, ¿e zgubi³a w¹tek. - Przepraszam, wysoki s¹dzie. No wiêc... nie zawióz³ mnie do biura. Wiem, ¿e g³upio zrobi³am, ¿e wsiad³am do jego auta, ale... by³a taka œliczna pogoda, a on wygl¹da³ na mi³ego cz³owieka. Myœla³am... nie zdawa³am sobie sprawy... - nieoczekiwanie z jej oka wyp³ynê³a ³za, potem jeszcze i jedna. Uœcisk d³oni Jessie na ramieniu Inna sta³ siê nie do) zniesienia. Siêgn¹³ po jej rêkê i przytrzyma³, a¿ cofnê³a j¹! nerwowo. - Proszê mówiæ dalej, panno... - sêdzia sprawdzi³ nazwisko w roz³o¿onych przed sob¹ aktach panno Burton. - Przes³uchanie by³o dlañ czynnoœci¹ rutynow¹; nie dostrzega³ dramatu, w którym obecni brali udzia³. - No wiêc... zabra³ mnie do hotelu. - Zgodzi³a siê pani z nim pojechaæ? - spyta³ sêdzia rzeczowo, beznamiêtnie. - Myœla³am, ¿e jedziemy do biura - w g³osie panny Burton wezbra³a z³oœæ, sta³ siê prawie piskliwy. £zy obesch³y. - A kiedy siê okaza³o, ¿e nie, dlaczego pani po prostu nie wysiad³a? - No... nie wiem. Powiedzia³, ¿e zaprasza mnie na drinka. By³ ca³kiem mi³y, wiêc pomyœla³am, ¿e to nieszkodliwy podrywacz i ¿e jeœli wypijê z nim drinka, ³atwiej siê od niego uwolniê. - Czy w hotelu by³ bar? - Pokrêci³a g³ow¹. - A recepcja? Czy ktoœ widzia³, jak pañstwo wchodzicie? Czy mog³a pani zawo³aæ o pomoc? Przecie¿ pan Clarke nie grozi³ pani broni¹? - Zarumieni³a siê i niechêtnie potrz¹snê³a g³ow¹. - A zatem, czy ktoœ was widzia³? - Nie - odpar³a ledwo s³yszalnie. - Nikogo tam nie by³o. To wygl¹da³o raczej jak... jak pensjonat. - Czy pamiêta pani, gdzie to by³o? Znów potrz¹snê³a g³ow¹. Jessica wyczu³a, ¿e lan coraz bardziej siê denerwuje, a kiedy na niego spojrza³a, zobaczy³a gniew. Nareszcie! Znów ¿y³, wygrzeba³ siê spod tego ca³unu ¿alu i niedowierzania. - A czy mog³aby pani w przybli¿eniu okreœliæ po³o¿enie budynku? - Nie... By³am zdenerwowana... nie patrzy³am... Ale on.., on... - nagle jej twarz znów siê zmieni³a. Z oczu b³ysnê³a taka nienawiœæ i pasja, ¿e Jessie przez chwilê niemal jej uwierzy³a. lan zastyg³ w bezruchu. - Zmarnowa³ mi ¿ycie! Zniszczy³ mnie! On... - kobieta za³ka³a krótko, potem wziê³a g³êboki oddech. B³ysk w jej oczach zgas³. - Kiedy weszliœmy, z³apa³ mnie i zaci¹gn¹³ do windy, a potem do pokoju i... - zwiesi³a g³owê. Jej milczenie by³o wymowniejsze ni¿ s³owa. - Pamiêta pani numer pokoju? - Nie. - Czy rozpozna³aby go pani? - Nie, chyba nie. Jessie nie rozumia³a, jak mo¿na nie zapamiêtaæ pokoju, w którym zosta³o siê zgwa³con¹. W jej umyœle wyry³by siê na zawsze. - A czy rozpozna³aby pani ten hotel? - Nie jestem pewna. Raczej nie - odpar³a ze wzrokiem wci¹¿ spuszczonym. Jessie jeszcze bardziej zw¹tpi³a w jej s³owa. Nagle dotar³o do niej, co siê dzieje: skoro zw¹tpi³a w s³owa tej kobiety, znaczy³o to, ¿e przedtem do jakiegoœ stopnia jej wierzy³a. Ten jej wybuch rozpaczy i z³oœci przekona³ wszystkich. Nawet Jessikê. Prawie. ³an patrzy³ na ni¹, w jego oczach b³yszcza³y ³zy. Siêgnê³a po jego rêkê. Chcia³a go poca³owaæ, przytuliæ, powiedzieæ mu, ¿e wszystko bêdzie dobrze, ale teraz nie by³a tego pewna. Wiedzia³a tylko jedno - jak bardzo nienawidzi Margaret Burton. Martin Schwartz tak¿e mia³ niewyraŸn¹ minê. Skoro ta Burton twierdzi, ¿e nie pamiêta, gdzie by³ hotel, trac¹ ostatni¹ nadziejê na znalezienie œwiadka, który widzia³ ich razem. ³an te¿ nie potrafi³

umiejscowiæ hotelu. Za du¿o wypi³. Podany przez niego adres okaza³ siê b³êdny - znajdowa³ siê tam magazyn. W okolicy by³o mnóstwo tanich, obskurnych hotelików. Przed rozpraw¹ objechali ich kilkanaœcie, lecz ¿aden nie wygl¹da³ znajomo. Pozostawa³y zatem s³owa powódki przeciwko s³owom oskar¿onego, który w ten sposób niczego nie móg³ udowodniæ. Schwartzowi coraz mniej podoba³a siê ta sprawa. Margaret Burton by³a nad wyraz trudnym œwiadkiem: nerwowym, zmiennym, w jednej chwili twardym jak ska³a, w nastêpnej zap³akanym i dr¿¹cym. Sêdzia na pewno przeka¿e sprawê ³awie przysiêg³ych, choæby po to, ¿eby samemu siê w ni¹ nie anga¿owaæ. - No dobrze, panno Burton - sêdzia obróci³ w palcach o³ówek, wpatruj¹c siê w przeciwleg³¹ œcianê. - Co siê sta³o w tym pokoju, którego pani nie pamiêta? - Jak to: co siê sta³o? - Co zrobi³ pan Clarke, kiedy wci¹gn¹³ pani¹ do tego pokoju? Powiedzia³a pani, ¿e j¹ wci¹gn¹³? Skinê³a g³ow¹. - Ale nie u¿y³ broni? W koñcu podnios³a wzrok. - Nie. Uderzy³ mnie kilka razy i zapowiedzia³, ¿e popamiêtam, jeœli nie zrobiê tego, co ka¿e. - I co dalej? - No... zmusi³ mnie... ¿ebym... ¿ebym... no, do stosunku oralnego Jezu, jak¿e boleœnie to zabrzmia³o! Jessica ponownie zapragnê³a j¹ pobiæ. - I zrobi³a to pani? - Tak. - Czy pan Clarke mia³ orgazm? Kiwnê³a g³ow¹ bez s³owa. - Proszê odpowiedzieæ na pytanie. - Tak. - A potem? - Zmusi³ mnie do stosunku... analnego - powiedzia³a p³askim, g³uchym g³osem i Jessica zauwa¿y³a, ¿e lan zadr¿a³. Sama czu³a siê coraz bardziej niezrêcznie. Spodziewa³a siê dramatycznej opowieœci, nie zaœ powolnego, rozwlek³ego wyci¹gania szczegó³u po szczególe. Bo¿e, jakie to wszystko by³o upokarzaj¹ce. Jakie suche, obrzydliwe i posêpne. S³owa, uczynki, myœli... - Czy wtedy te¿ pan Clarke szczytowa³? - No... nie wiem - zarumieni³a siê. - A Pani? Margaret Burton szeroko otworzy³a oczy, Houghton zaœ i m³oda prokurator stê¿eli w napiêciu. - Ja? Sk¹d¿e!... Przecie¿ on mnie - Niektórym kobietom sprawia to mimowoln¹ przyjemnoœæ, panno Burton. A pani? - Oczywiœcie, ¿e nie! - Nie mia³a wiêc pani orgazmu? Jessikê zaczyna³o bawiæ zmieszanie tej kobiety. - Nie, oczywiœcie, ¿e nie! Nie! - prawie krzycza³a, z³a i zdenerwowana. - No dobrze. Co by³o potem? - Sêdziego chyba ju¿ mocno znudzi³o przepytywanie panny Burton. - Potem znowu mnie zgwa³ci³. -Jak? - No... po prostu mnie zgwa³ci³. Zwyczajnie. Jessie omal nie wybuchnê³a œmiechem. "Zwyczajny" gwa³t! - Czy sprawi³ pani ból? - Skrzywdzi³ mnie. - Bardzo? Margaret Burton znowu zapatrzy³a siê w pod³ogê, odleg³a, zamyœlona i smutna. W takiej chwili mog³a budziæ wspó³czucie. Jessica przy³apa³a siê na chwilowej refleksji nad w³asnymi reakcjami. W innej sytuacji wys³uchana historia wzruszy³aby j¹. Mo¿e nawet by³aby ni¹ wstrz¹œniêta. Teraz jednak... nie wierzy³a tej kobiecie. Pytanie, co myœla³ na ten temat sêdzia?

- Panno Burton, pyta³em, czy pan C³arke bardzo pani¹ skrzywdzi³. - Tak. Bardzo. Nie dba³ o mnie. Po prostu... po prostu... - ³zy sp³ywa³y powoli po jej twarzy, jakby mówi³a o kimœ innym, nie o lanie, nie o nieznajomym, który j¹ zgwa³ci³. Dlaczego gwa³ciciel mia³by o ni¹ dbaæ? - Nie dba³ o to, czy zajdê w ci¹¿ê... o nic. Po prostu zrobi³ swoje i wyszed³. - £zy znów przesz³y w gniew. - Tacy jak on zawsze wykorzystuj¹ ubogie dziewczyny. Dziewczyny bez pieniêdzy, bez wa¿nych tatusiów.., robi¹ to co on... i odchodz¹ - jej g³os zni¿y³ siê do szeptu. Patrzy³a martwo na swoje kolana. - Wróci³ do niej. - Do kogo? - Sêdzia wygl¹da³ na zmieszanego. Panna Burton podnios³a nieprzytomny wzrok. - Do kogo wróci³? - powtórzy³ cierpliwie. - Do ¿ony - powiedzia³a dobitnie, nie patrz¹c na Jessie. - Panno Burton, czy zna³a pani wczeœniej pana Clarke"a? Czy kiedykolwiek by³a pani zaanga¿owana w zwi¹zek z nim? A wiêc sêdzia tak¿e to wyczu³ - cieñ sugestii, ¿e lan mimo wszystko nie by³ jej zupe³nie obcy. - Nie. Nigdy. - Sk¹d pani wie, ¿e jest ¿onaty? - Powiedzia³ mi. Zreszt¹ to by³o widaæ. - Rozumiem. I potem zostawi³ pani¹ w hotelu? Przytaknê³a. - Co pani wtedy zrobi³a? Zadzwoni³a pani na policjê? Posz³a do lekarza? Wezwa³a taksówkê? - Nie. Przez jakiœ czas b³¹ka³am siê po ulicach. By³am taka rozbita... A potem pojecha³am do domu i wyk¹pa³am siê. Czu³am siê okropnie. - Znów by³a przekonywaj¹ca. - Czy by³a pani u lekarza? - Po rozmowie z policj¹. - Kiedy pani zadzwoni³a na policjê? Nie od razu, prawda? - Dlaczego? - Ba³am siê. Musia³am to przemyœleæ. - Panno Burton, czy jest pani pewna, ¿e powiedzia³a nam pani ca³¹ prawdê? Zeznania, które z³o¿y³a pani na policji, ró¿ni³y siê nieco od tych. - Nie wiem, co powiedzia³am na policji. By³am roztrzêsiona. Teraz mówiê prawdê. - Przypominam, ¿e zeznaje pani pod przysiêg¹. - Wiem. - Jej oczy by³y martwe, bez wyrazu. - Czy chcia³aby pani coœ zmieniæ w zeznaniu? - Nie. - I jest pani pewna, ¿e nie by³ to popo³udniowy flirt, który przykro siê skoñczy³? W oczach Margaret Burton znów b³ysnê³a nienawiœæ. - Ten cz³owiek zrujnowa³ mi ¿ycie - syknê³a. - Dziêkujê, panno Burton. Czy obrona ma pytania? - zwróci³ siê sêdzia do Martina Schwartza. - Tylko kilka, wysoki s¹dzie. Panno Burton, czy zdarzy³o siê pani wczeœniej coœ podobnego? - Nie rozumiem. Czy zosta³a pani kiedykolwiek przedtem zgwa³cona, dla ¿artu, przez kochanka, przyjaciela, mê¿a? Oczywiœcie, ¿e nie - rzuci³a ze z³oœci¹. Czy by³a pani kiedykolwiek zamê¿na? - Nie. - Zarêczona? - Nie. - Prze¿y³a panie zerwanie zarêczyn? - Nie. - Nieszczêœliw¹ mi³oœæ? - Nic takiego. - Jest pani teraz zwi¹zana z jakimœ mê¿czyzn¹?

- Nie. - A co z romansami, panno Burton? Czy zdarzy³o siê ju¿ pani wczeœniej poderwaæ nieznajomego? - Nie - A zatem pan Clarke by³ pierwszy? - Jago nie podrywa³am! Proponowa³, ¿e mnie podwiezie, i…. - I zgodzi³a siê pani, choæ go pani nie zna³a. Czy wydaje siê to pani rozs¹dne w takim mieœcie jak San Francisco? - spyta³ Schwartz z ubolewaniem. Margaret Burton zacisnê³a usta. - Nie, ja... nie.., nigdy nikogo nie podrywa³am. Pomyœla³am po prostu, ¿e... wygl¹da³ normalnie. - Co pani rozumie przez "normalnie", panno Burton? By³ przecie¿ pijany, prawda? - Mo¿e trochê podchmielony, ale nie pijany. Wygl¹da³...na mi³ego faceta. - To znaczy bogatego? Absolwenta Harvardu? Dobrego kochanka? - Nie wiem. Wygl¹da³ przyzwoicie. - I ³adnie? Uwa¿a pani, ¿e jest przystojny? - Nie wiem - wbi³a wzrok w podo³ek. - Czy mia³a pani nadziejê, ¿e siê w pani zakocha? Przecie¿ mog³a pani tak pomyœleæ. Jest pani atrakcyjn¹ kobiet¹, wiêc czemu nie? Gor¹cy letni dzieñ, przystojny mê¿czyzna, samotna kobieta... Ile pani ma lat, panno Burron? - Trzy... Trzydzieœci jeden - zaj¹knê³a siê. - Na policji powiedzia³a pani, ¿e trzydzieœci. Czy nie trzydzieœci osiem? A mo¿e... - Sprzeciw! - Prokurator zerwa³a siê z gniewn¹ min¹. Sêdzia skin¹³ g³ow¹. - Podtrzymujê. Panie mecenasie, taktykê nacisku mo¿e pan zachowaæ do w³aœciwej rozprawy. Panno Burton, nie musi pani odpowiadaæ na to pytanie. Czy obrona skoñczy³a? - Prawie. Panno Burton, co mia³a pani na sobie w dniu, kiedy spotka³a pani pana Clarke"a? - Co mia³am na sobie? - zmiesza³a siê. To pytanie nie by³o tak k³opotliwe jak poprzednie. - Nie pamiêtam... - Czy by³o to coœ w stylu tej garsonki, któr¹ ma pani na sobie dzisiaj? A mo¿e coœ l¿ejszego, bardziej wyciêtego? Bardziej seksownego? Prokurator znowu siê zmarszczy³a, a Jessica zaczyna³a siê bawiæ. Podoba³ siê jej styl Martina. Nawet lan nieco siê o¿ywi³. - Nie wiem... Chyba by³am w letniej sukience. - Jakiej? Bardzo wyciêtej? - Nie, nie noszê takich rzeczy. - Jest pani pewna, panno Burton? Pan Clarke twierdzi, ¿e owego dnia by³a pani w bardzo krótkiej ró¿owej sukience z g³êbokim dekoltem i w kapeluszu... To chyba ten sam, prawda? Bardzo ³adny implikacja tego pochlebstwa zawis³a w powietrzu. - Nie noszê ró¿u. - Ten kapelusz jest ró¿owy, nieprawda¿? - Nie, raczej naturalny, bardziej zbli¿ony do be¿u, Kapelusz mia³ ró¿owy odcieñ. To by³o oczywiste dla wszystkich. - Rozumiem. A co z sukienk¹? Te¿ by³a raczej be¿owa? - Nie wiem. - Dobrze. Czy czêsto chodzi pani do Enrica? - Nie, by³am tam dopiero dwa razy. Czasem tamtêdy przechodzê. - Czy widzia³a tam pani wczeœniej pana Clarke"a? - Nie. W ka¿dym razie go nie pamiêtam - odzyska³a zimn¹ krew. Te pytania by³y ³atwe. - Dlaczego powiedzia³a mu pani, ¿e pracuje jako kelnerka w barze topless? - Niczego takiego nie mówi³am. - Znów by³a z³a. Martin skin¹³ g³ow¹, jakby tego nie s³ysza³. - Dobrze, dziêkujê, panno Burton. Dziêkujê, wysoki s¹dzie. Sêdzia pytaj¹co spojrza³ na prokurator, która potrz¹snê³a g³ow¹. Nie mia³a nic do dodania. Gestem da³ znak Margaret, ¿e mo¿e odejœæ, po czym wymówi³ s³owa, które przyprawi³y Jessikê o dreszcz: - Panie Ciarke, proszê tu podejœæ.

Minêli siê o milimetry. Na ich twarzach nie odbi³y siê ¿adne uczucia. Parê minut wczeœniej Margaret Burton mówi³a, ¿e lan zrujnowa³ jej ¿ycie, a teraz jakby go nie zauwa¿a³a. Jessica by³a bardziej zdenerwowana ni¿ ta kobieta. Odczytano s³owa przysiêgi i sêdzia spojrza³ na lana sponad okularów. - Panie Clarke, czy móg³by nam pan opowiedzieæ, co pañskim zdaniem wydarzy³o siê tamtego dnia? - spyta³ z absolumie znudzonym wyrazem twarzy. lan przedstawi³ swoj¹ wersjê wydarzeñ: lunch, drinki, jej kusz¹cy strój, zaproszenie do samochodu, jej historyjka o pracy w barze topless, droga na Market Street pod adres, który mu poda³a, ale którego ju¿ nie pamiêta³, w koñcu jej propozycja, by zaszed³ do pokoju, gdzie w efekcie pili whisky i kochali siê. - Czyj to by³ pokój? - Nie wiem. Myœla³em, ¿e jej. wygl¹da³ na zamieszkany. Wypi³em i nie myœla³em zbyt jasno. - Ale dostatecznie jasno, ¿eby pójœæ na górê z pann¹ Burton? lan siê zarumieni³. Czu³ siê jak niegrzeczny uczeñ wezwany na dywanik przez dyrektora szko³y. "Ian, zagl¹da³eœ Margaret pod sukienkê? A fe!" Tyle tylko ¿e stawka by³a o wiele wy¿sza ni¿ w dzieciêcej zabawie. - Mojej ¿ony nie by³o przez trzy tygodnie... Serce Jessie zabi³o mocniej. Czy¿by to mia³a byæ jej wina? Czy tak w³aœnie myœla³? Czy uwa¿a³, ¿e ona jest odpowiedzialna za jego frustracje? - I co siê sta³o, kiedy pañstwo skoñczyli? - Wyszed³em. - Tak po prostu? Nie zamierza³ pan spotkaæ siê ponownie z pann¹ Burton? - Nie, nie mia³em zamiaru siê z ni¹ spotykaæ. Poniewczasie opad³y mnie wyrzuty sumienia. Martin a¿ sykn¹³, a Jessie skuli³a siê w krzeœle. Sêdzia podniós³ wzrok. - Wyrzuty sumienia? - Z powodu mojej ¿ony. Zazwyczaj tego nie robiê. - Czego, panie Clarke? Nie gwa³ci pan przygodnie poznanych kobiet? - Na mi³oœæ bosk¹, nie zgwa³ci³em jej! - krzykn¹³ lan. Na jego czole pojawi³y siê kropelki potu. Czu³em siê winny, ¿e zdradzi³em ¿onê. - Ale zmusi³ pan pannê Burton, ¿eby posz³a z panem do hotelu? - Nic podobnego. To by³ jej pokój, nie mój. To ona mnie zaprosi³a. - Po co? - Na drinka. I zapewne na to w³aœnie, co zrobiliœmy. - Jak pan s¹dzi, dlaczego w takim razie oskar¿y³a pana o gwa³t? - Nie mam pojêcia. - lan by³ blady i wyczerpany. Sêdzia pokrêci³ g³ow¹ i rozejrza³ siê po sali. - Proszê pañstwa, celem tego przes³uchania jest ustalenie, czy mamy tu do czynienia z nieporozumieniem, czy te¿ gwa³t rzeczywiœcie mia³ miejsce i jako taki podlega jurysdykcji. Do mnie nale¿y decyzja, czy zakoñczyæ postêpowanie, czy te¿ przekazaæ sprawê do rozpatrzenia ³awie przysiêg³ych. Aby sprawê zamkn¹æ, muszê mieæ absolutn¹ pewnoœæ, ¿e zosta³y wyjaœnione wszystkie okolicznoœci. Tymczasem sytuacja nie jest tak prosta. Nie mamy ¿adnych œwiadectw poza zeznaniami stron, te zaœ krañcowo siê od siebie ró¿ni¹. Panna Burton twierdzi, ¿e zosta³a zgwa³cona, pan Clarke temu zaprzecza. Zarzut jest powa¿ny, tote¿ o winie b¹dŸ niewinnoœci orzeknie ³awa przysiêg³ych. Pan Clarke zostanie postawiony w stan oskar¿enia w ci¹gu dwóch tygodni od dnia dzisiejszego. Sprawê rozpatrzy ³awa pod przewodnictwem sêdziego Simona Warbergera. S¹d zakoñczy³ posiedzenie. To powiedziawszy, sêdzia wsta³ i wyszed³ z sali. lan i Jessica te¿ Siê podnieœli. Patrzyli na siebie zmieszani, podczas gdy Martin Schwartz przewraca³ papiery. Margaret Burton wymknê³a siê z sali w asyœcie inspektora Houghtona. - I co teraz? - szepnê³a Jessica. - Chyba s³ysza³aœ. Bêdzie proces. - Tak... - Jessie spojrza³a w œlad za Margaret Burton, pe³na piek¹cej nienawiœci do tej kobiety,

która z niewyt³umaczalnych przyczyn zburzy³a ich ¿ycie. Dlaczego? Przes³uchanie nie powiedzia³o jej nic, czego nie wiedzia³aby trzy godziny wczeœniej. - I co, Martinie? - zwróci³a siê do adwokata. - Co o tym myœlisz? - Omówimy to w moim biurze, ale coœ mi siê tu nie podoba. Oczywiœcie nie mam pewnoœci, ale przed laty prowadzi³em podobn¹ sprawê. Szalon¹ sprawê z szalon¹ powódk¹. Chodzi³o o zemstê. Nie na ch³opaku, którego oskar¿y³a o gwa³t, ale na kimœ, kto zgwa³ci³ j¹ jako nastolatkê. Po dwudziestu dwóch ³atach wziê³a odwet na obcym mê¿czyŸnie. Obym by³ z³ym prorokiem, ale to mi przypomina tamt¹ sprawê. Schwartz mówi³ bardzo cicho, tote¿ Jessica nachyli³a siê nad nim, by lepiej s³yszeæ. Ona równie¿ mia³a dziwne przeczucia co do tej kobiety. lan by³ zbyt wstrz¹œniêty, by zdobyæ siê na jak¹œ reakcjê. Patrzy³ poirytowany na Jessie. - Mówi³em ci, ¿ebyœ zaczeka³a na zewn¹trz. - Nie mog³am. - No tak. Czu³em, ¿e ciê tu przygna. Swietna zabawa, nie? - w jego g³osie s³ychaæ by³o gorycz i zmêczenie. Zostali sami w sali rozpraw. ³an rozejrza³ siê dooko³a, jakby przed chwil¹ obudzi³ siê ze z³ego snu. Nawet Jessie mia³a uczucie, ¿e od rana postarza³a siê o piêæ lat. - Kiedy bêdzie proces? - spyta³a adwokata. Nie wiedzia³a, jak ma rozmawiaæ z ³anem. Tyle mieli sobie do powiedzenia! Zbyt wiele... - W ci¹gu szeœciu tygodni. Jak s³yszeliœcie, za dwa tygodnie lan zostanie postawiony w stan oskar¿enia. Musimy szybko odwaliæ spory kawa³ roboty - oœwiadczy³ trzeŸwo Martin. Jessikê a¿ korci³o, by spytaæ, jak skoñczy³a siê tamta sprawa, o której napomkn¹³, lecz zwyczajnie siê ba³a. lan te¿ siê nie odzywa³, a Martin nie spieszy³ siê z informacj¹. - Green bêdzie siê tym zajmowa³ dzieñ i noc, a was proszê, ¿ebyœcie byli osi¹galni na ka¿de moje wezwanie - rzek³ surowo. - Oczywiœcie - zapewni³a Jessie, hamuj¹c ³zy. Wci¹¿ mówi³a szeptem, choæ nie by³o ju¿ takiej potrzeby. - Wygramy, prawda? - Bêdzie ciê¿ko. Mamy œwiadectwo tej kobiety przeciwko twojemu, ³anie. Ale tak, powinniœmy wygraæ. Nie zabrzmia³o to zbyt pewnie i Jessie znów poczu³a brzemiê wszystkiego. Jak do tego dosz³o? Co by³o przyczyn¹? Czy naprawdê lan by³ a¿ tak spragniony kobiety, a ona zbyt d³ugo siedzia³a w Nowym Jorku? Nawin¹³ siê tej Burton przez nieszczêœliwy przypadek czy te¿ go sobie upatrzy³a? Kto by³ temu winny? I kiedy to siê wreszcie skoñczy? - Czy s¹d mo¿e uniewa¿niæ zwolnienie za kaucj¹? - zada³a drêcz¹ce j¹ pytanie. ³an te¿ siê tego ba³. - Mo¿e, ale nie musi, tym bardziej ¿e sêdzia w ogóle o tym nie wspomnia³. Dopóki lan bêdzie siê stawia³ w s¹dzie, nie ma siê czego obawiaæ. Tylko nigdzie teraz nie wyje¿d¿ajcie. ¯adnych podró¿y w interesach, nag³ych znikniêæ, wizyt u rodziny na wschodzie. Macie siedzieæ w domu. Zreszt¹ bêdziecie mi potrzebni. Jasne? Przytaknêli skwapliwie, wychodz¹c z sali. S³owa adwokata nie dawa³y Jessie spokoju. Rodzina? Jaka rodzina? Rodzice lana, starzy i s³abego zdrowia, byli ostatnimi ludŸmi, do których mogliby siê zwróciæ. Za uczciwi, by cokolwiek z tego zrozumieæ, jeszcze by ¿yciem przyp³acili k³opoty jedynego syna. Poza tym po co mieliby ich informowaæ? To szaleñstwo musia³o siê przecie¿ w koñcu wyjaœniæ. Rozstali siê z Martinem na korytarzu. - Poczekaj, muszê iœæ do ³azienki. - Jessie niespokojnie zerknê³a na lana. Czu³a siê tak niezrêcznie, jakby przed chwi³¹ dowiedzia³a siê, ¿e jej m¹¿ ma raka. Nie wiedzia³a, czy p³akaæ, czy próbowaæ podnieœæ go na duchu, czy po prostu uciec i schowaæ siê gdzieœ. Nie wiedzia³a ju¿ nawet, co sama odczuwa. - Dobra, ja te¿ tam zajrzê. Zdaje siê, ¿e toalety s¹ w holu - b¹kn¹³. Rozmowa wyraŸnie kula³a. Nagle ³an zatrzyma³ siê, chwyci³ j¹ za ramiona i odwróci³ do siebie. - Jessie, nie wiem, co powiedzieæ. Nie zrobi³em tego, ale zaczynam w¹tpiæ, czy to ma jakiekolwiek znaczenie. Nie mogê patrzeæ na to, co siê z tob¹ dzieje. Na dwie godziny sperma zaæmi³a mi

rozum, a teraz ty za to p³acisz. Uœmiechnê³a siê ze znu¿eniem. - A ty? Te¿ ciê to chyba nie bawi? Kochanie, siedzimy w tym bagnie po uszy i musimy siê trzymaæ, póki nie wyjdziemy na brzeg - patrzy³a na niego z czu³oœci¹, za któr¹ têskni³ od rana. Zamkn¹³ j¹ w ramionach bez s³owa. Rozpaczliwie jej potrzebowa³ i Jessie to wyczu³a. - ChodŸ, napaleñcze, bo zaraz zrobiê tu ka³u¿ê - rzuci³a pó³g³osem, nisko i zmys³owo. Wzi¹³ j¹ za rêkê i ruszyli dalej. £¹cz¹ce ich uczucie nie dawa³o siê z niczym porównaæ, niezniszczalne, jeœli tylko zdo³aj¹ przetrwaæ k³opoty Jessie wesz³a do kabiny i zamknê³a za sob¹ drzwi. Po lewej stronie widzia³a czerwone buty na koturnach i granatowe nogawki, po prawej smuk³e kostki i proste czarne pantofle. Podci¹gnê³a rajstopy, wyg³adzi³a spódnicê i otworzy³a drzwi w tym samym momencie, kiedy kobieta w czarnych pantoflach równie¿ wysz³a z kabiny. Id¹c do umywalki zerknê³a na ni¹ i stanê³a jak wryta, z wy¿yn swego wzrostu spogl¹daj¹c na I lekko ocienion¹ kapeluszem twarz Margaret Burton. Zlodowacia³a. Tamta sta³a tu¿ przed ni¹ i patrzy³a bez s³owa. Mog³a rzuciæ siê na ni¹, uderzyæ j¹, zabiæ... ale nie mog³a siê ruszyæ. Przez chwilê panowa³a cisza jak makiem zasia³, wreszcie rozleg³o siê krótkie, urwane westchnienie, kiedy Burton oprzytomnia³a i pobieg³a do drzwi. Ró¿owy. kapelusz sp³yn¹³ lekko do stóp Jessiki, której zdawa³o siê, ¿e ta niema scena trwa³a godziny, tygodnie, lata... Sta³a bezradnie, czuj¹c sp³ywaj¹ce po twarzy ³zy. Pochyli³a siê wolno i podnios³a kapelusz, po czym zrobi³a krok w stronê drzwi. Ktoœ dobija³ siê do nich z zewn¹trz. ³an widzia³, jak Margaret Burton wybiega z toalety, i przerazi³ siê nie na ¿arty. Co siê tam sta³o? Jessie wysz³a cichutko, zap³akana, z kapeluszem w d³oni. - Co siê sta³o? Co ona ci zrobi³a? Potrz¹snê³a tylko g³ow¹, œciskaj¹c w rêku kapelusz. - A ty jej? Znów milczenie. - Och, kochanie... - otoczy³ j¹ ramieniem, wyj¹³ jej z rêki kapelusz i rzuci³ go na ³awkê. - ChodŸmy st¹d, wracajmy do domu. Najchêtniej wywióz³by j¹ z miasta. Do diab³a z Martinem! Musieli wyjechaæ. Do Carmelu, dok¹dkolwiek. Zastanawia³ siê, jak d³ugo Jess zniesie tê presjê. Jak d³ugo on sam wytrzyma? Kapelusz zdawa³ siê patrzeæ na niego oskar¿ycielsko. Ten sam mia³a na g³owie wtedy, u Enrica. Wiedzia³, ¿e za ten dzieñ bêdzie p³aci³ latami w taki czy inny sposób. Poprowadzi³ ¿onê do windy. Chcia³ jej dodaæ odwagi, lecz nie by³ pewien, czy ma jej doœæ dla siebie. Z utêsknieniem wygl¹da³ koñca tego koszmaru, który siê dopiero zaczyna³. Winda wyrzuci³a ich w zamêt dolnego holu, pe³nego policjantów w mundurach i bez, adwokatów i obroñców .z urzêdu, ludzi czekaj¹cych na widzenie z aresztantami. Tu i ówdzie pojawia³a siê beztroska twarz osoby, która p³aci³a mandat drogowy lub wype³nia³a formularz rejestracji wozu, by³o ich jednak tak ma³o, ¿e gubi³y siê w t³umie. Dlatego te¿ ³an i Jessie nie zauwa¿yli Astrid, która przysz³a tu po nowe nalepki na tablice rejestracyjne, chocia¿ przeszli zaledwie o parê kroków od niej. Ruszy³a w ich kierunku, lecz zrezygnowa³a. Wstrz¹sn¹³ ni¹ wyraz ich twarzy. Wygl¹dali tak samo jak ona, kiedy lekarz powiedzia³ jej, ¿e Tom jest œmiertelnie chory.

Rozdzia³ XIII

Nastêpnego ranka lan podj¹³ decyzjê. Musie³i choæ na pewien czas wyrwaæ siê z San Francisco. Jessie by³o to bardzo potrzebne, jemu te¿. Kiedy Jessie robi³a w kuchni œniadanie,

skonsultowa³ siê telefonicznie z Martinem i uzyskawszy jego zgodê, obwieœci³ jej swój pomys³ - Co takiego? - spojrza³a na niego z niedowierzaniem. - Jedziemy do Carmelu - uœmiechn¹³ siê ³obuzersko. - Pakuj walizki, kochanie. - Zwariowa³eœ. Przecie¿ Martin... - Prosi³, ¿ebyœmy mu wys³ali pocztówkê - Kiedy to powiedzia³? - Przed chwil¹. W³aœnie od³o¿y³em s³uchawkê. Tak wiêc rusz swoj¹ œliczn¹ pupciê, najdro¿sza, bo szkoda dnia. - Wariat - wymrucza³a przymykaj¹c oczy, kiedy j¹ ca³owa³, - Uwielbiam twoje pomys³y Poniewa¿ tym razem lan siad³ za kierownic¹ morgana, podró¿ do Carmelu zajê³a im raptem dwie godziny. Powietrze by³o rzeœkie, rozs³onecznione i kryszta³owo przejrzyste. Opuœcili dach i wiatr targa³ ich za w³osy, wywiewaj¹c z g³ów wszystkie smutne myœli. Ju¿ po piêædziesiêciu milach Jessie zapomnia³a o inspektorze Houghtonie, który w ostatnim czasie sta³ siê jej obsesj¹. Wydawa³ siê wszechmocny; w ka¿dej chwili móg³ pojawiæ siê z nakazem rewizji, pistoletem i tym krzywym uœmieszkiem... Martwi³a siê tylko, ¿e podró¿ przyniesie im nowe dodatkowe wydatki, a na tym punkcie równie¿ by³a ostatnio bardzo czu³a. lan stwierdzi³ stanowczo, ¿e jeszcze go na to staæ, i kaza³ jej pilnowaæ w³asnego nosa. Nie bardzo mu wierzy³a i z tego powodu nêka³y j¹ lekkie wyrzuty sumienia. lan mia³ do pieniêdzy doœæ szczególne podejœcie - byæ mo¿e dlatego, ¿e nigdy nie cierpia³ na ich nadmiar. Kupowa³ jej ekstrawagancikie prezenty albo zaprasza³ na wystawne kolacje w sytuacji, gdy praktycznie byli pod kresk¹. Potrafi³ w wielkim stylu wyrzuciæ za okno resztkê posiadanej gotówki. Dawniej j¹ to bawi³o. Dziœ nie. Mimo to by³a mu wdziêczna za tê wycieczkê. Zdawa³a sobie sprawê, jak bardzo têskni³a za jak¹œ odmian¹. Nerwy mia³a w strzêpach, Jan te¿ by³ u kresu wytrzyma³oœci, choæ stara³ siê to ukryæ. Tym razem zrezygnowali z wykwintnego komfortu hotelu Dcl Monte na rzecz bezpretensjonalnej, wrêcz zgrzebnej prostoty pensjonatu L"Auberge, poleconego im gor¹co przez Astrid. Rano podawano tam do ³ó¿ka rogaliki i dro¿d¿ówki domowego wypieku oraz pêkate kubki gor¹cej bia³ej kawy. Pobyli trochê na pla¿y, ogl¹dali kramy z pami¹tkami, a w sobotê zrobili sobie piknik na urwistym morskim brzegu. - Jeszcze wina, kochanie? lan przytakn¹³, odgarniaj¹c sobie z czo³a jasny kosmyk. Jessie le¿a³a na plecach, zapatrzona w niebo. Poca³owa³ j¹ delikatnie w czo³o, w oczy, w czubek nosa, a na koñcu w usta. - Jeœli nie przestaniesz, nie dam ci ani kropli - ostrzeg³a. - Wiesz co? - doda³a po namyœle. - Z nikim innym nie by³abym tak szczêœliwa. lan spochmurnia³. - Po tym, co ci zrobi³em... - To niczego nie zmienia - wpad³a mu w s³owo. - Spe³niasz wszystkie moje zachcianki, czasami nawet w³asnym kosztem. Wprawdzie jest nam teraz ciê¿ko, ale to nie bêdzie trwa³o wiecznie. Zreszt¹ i tak uwa¿am, ¿e mamy cholerne szczêœcie. - Szczêœcie? - powtórzy³ z gorycz¹. - Doœæ oryginalne okreœlenie tego, co siê nam przydarzy³o. - Nie jesteœ ze mn¹ szczêœliwy? - Jestem. Ale ty, Jessie? Powiedz szczerze - ogarn¹³ j¹ dziwnym wzrokiem, jakby nagle zacz¹³ podawaæ w w¹tpliwoœæ ich mi³oœæ, ¿ycie, wszystko. - Bardzo - wyszepta³a. Jej g³os uton¹³ w szumie ciep³ego jesiennego wiatru. - Kochana, od szeœciu lat mnie utrzymujesz. Nie jestem wziêtym pisarzem. Do tego by³em ci niewierny. A teraz czeka mnie proces o gwa³t i mogê wyl¹dowaæ w wiêzieniu. Jak, na Boga, mo¿esz byæ ze mn¹ szczêœliwa? Jessie w zadumie przyjrza³a siê swoim d³oniom. Po chwili unios³a g³owê. - Nie podoba mi siê, ¿e mnie zdradzi³eœ - powiedzia³a, patrz¹c mu prosto w oczy. - Podejrzewam zreszt¹, ¿e nie pierwszy raz, ale nie chcê o tym wiedzieæ. Obchodzisz mnie wy³¹cznie ty, twoje ksi¹¿ki, nasze wspólne ¿ycie. I to nie ja ciê utrzymujê, tylko "Lady J." Kiedyœ w koñcu napiszesz

bestseller, potem drugi, hollywoodzkie wytwórnie zaczn¹ ciê b³agaæ o prawa do scenariuszy i tak zostaniemy milionerami. Wiêc w czym problem? Obserwujê innych ludzi, lan. Patrzê na nich i widzê, ¿e s¹ od nas ubo¿si pod wieloma wzglêdami, a mimo to musz¹ jakoœ ¿yæ. - Oczy Jessie przybra³y teraz odcieñ jadeitu. - Nie wiem, co ci powiedzieæ... Kocham ciê i potrzebujê, mo¿e dlatego, ¿e nikt tak jak ty nie potrafi usi¹œæ gol¹ pup¹ na moim biurku o trzeciej nad ranem i w dwóch zdaniach wyjaœniæ mi, dlaczego czwarty rozdzia³ jest do luftu - zaœmia³ siê. - Wci¹¿ mi okazujesz, ¿e coœ dla ciebie znaczê, choæ ja dawno straci³em do siebie szacunek. - Przestañ... - wtuli³a siê w jego ramiona, przymykaj¹c oczy. - Kocham ciê za to wszystko... Ale kiedy skoñczy siê ten koszmar, obiecujê, ¿e wiele siê zmieni. Jessie otwar³a oczy i usiad³a. - Na przyk³ad co? - Jeszcze nie wiem, Jess, nie emocjonuj siê tak. Mo¿e ju¿ pora od³o¿yæ na pó³kê fantastyczne rojenia o laurach literackich? Nie mo¿emy dalej ¿yæ tak, jak do tej pory. - Dlaczego? - Poniewa¿ czujê siê jak ¿igolak i d³u¿ej tego nie zniosê. Czy wiesz, jak siê czujê maj¹c œwiadomoœæ, ¿e p³acisz za moje grzechy? Jak ci siê wydaje, dlaczego ostatnio nawet w ³ó¿ku nie jestem mê¿czyzn¹? Myœlisz, ¿e jestem z siebie dumny? - Chyba nie mówisz powa¿nie. ¯yjesz w ci¹g³ym napiêciu i st¹d te ponure myœli. - Masz racjê, ostatnio nie by³o mi lekko. Ale obojgu nam by³oby l¿ej, gdybyœmy od pocz¹tku urz¹dzili nasze ¿ycie jak nale¿y. Czy kiedykolwiek zastanawia³eœ siê, co by by³o, gdyby twoi rodzice nie zostawili ci ani grosza? - Pracowa³abym w jakiejœ firmie, a ty nadal zajmowa³byœ siê reklam¹ i by³byœ z tego powodu bardzo nieszczêœliwy. Martwisz siê, ¿e tak nie jest? - Nie. A gdybyœ ty nie pracowa³a w ogóle, a ja bym robi³ coœ zupe³nie innego? - Na przyk³ad co? - Nie wiem. Jeszcze siê nie zdecydowa³em. - lan, chyba ca³kiem ci odbi³o. Jeszcze nigdy w ¿yciu nie tyra³eœ tak ciê¿ko jak nad t¹ now¹ ksi¹¿k¹. I jeszcze nigdy nie by³eœ tak zadowolony z tego, co napisa³eœ. Teraz chcesz rezygnowaæ? - Tego nie powiedzia³em. Na razie. Mówi³em o czym innym: jak by wygl¹da³o nasze ma³¿eñstwo, gdybym to ja ciebie utrzymywa³. Gdybyœmy potraktowali twoje pieni¹dze jako rezerwê na czarn¹ godzinê. - Ciekawe, co bym robi³a ca³ymi dniami. Szyde³kowa³a? Gra³a w bryd¿a? Nie o tym myœla³em. - W oczach lana pojawi³ siê têskny, zadumany wyraz. - A o czym? - No... na przyk³ad o tym, ¿e kiedy caly ten ba³agan siê skoñczy, moglibyœmy wreszcie zdecydowaæ siê na dziecko. Nie rozmawialiœmy o tym, odk¹d... Nie musia³ koñczyæ. Nie poruszali tego tematu, odk¹d Jessie otworzy³a w³asn¹ firmê. - Chcê siê tob¹ opiekowaæ, maleñka - podj¹³. - Zas³u¿y³aœ na to. - Ale dlaczego? - Co: "dlaczego"? - lan na chwilê straci³ rezon. - Dlaczego chcesz teraz przewracaæ wszystko do góry nogami? Braæ wszystko na swoje barki? Kocham swoj¹ pracê, dla mnie to nie obowi¹zek, lecz przyjemnoœæ! - Czy wychowywanie dzieci nie mo¿e byæ przyjemnoœci¹? - Tego nie powiedzia³am - twarz Jessie zastyg³a w tward¹ maskê. - Ale?.. - Och, na litoœæ bosk¹, ³an, czy koniecznie musimy do tego wracaæ? - Myœla³em o przysz³oœci. - Ca³e to "gdybanie" jest œmiechu warte. Nie cierpiê takich zabaw. - Chcia³a siê odwróciæ, lecz lan zacisn¹³ d³oñ na jej ramieniu. - To nie zabawa, Jessie. Mówiê powa¿nie. Do cholery, przez ostatnie szeœæ lat by³em twoim utrzymankiem. Jako pisarz ponios³em kompletne fiasko, a na dodatek zachcia³o mi siê uwieœæ

jak¹œ g³upi¹ klêpê i zosta³em fa³szywie oskar¿ony o gwa³t. Staram siê ustaliæ, co w moim ¿yciu jest wa¿ne, a co nie. I wiem na pewno, ¿e coœ trzeba w nim zmieniæ. Wiêc mo¿e mnie jednak wys³uchasz? Jessica bez s³owa spojrza³a na jego rêkê. Puœci³ j¹ i nalal wina do dwóch plastikowych kubków. - Przepraszam. To dla nmie naprawdê wa¿ne, Jess. - A wszystko dlatego, ¿e nieopatrznie powiedzia³am, ¿e jestem z tob¹ szczêœliwa? - Jessie zajrza³a do kubka, po czym wznios³a oczy ku niebu. - Wielkie aj-waj! Powinnam by³a zamkn¹æ buziê na k³ódkê! - No wiem, wiem, i bardzo siê z tego cieszê. Ale to nie znaczy, ¿e wszystko jest w porz¹dku. Nie chcê podrywaæ przygodnych bab, a potem pluæ sobie w twarz. Chcê siê czuæ jak mê¿czyzna, twój m¹¿, chcê byæ za ciebie odpowiedzialny i dŸwigaæ przynajmniej czêœæ obowi¹zków, nawet gdyby mia³o to oznaczaæ, ¿e bêdziemy musieli sprzedaæ dom i wynaj¹æ takie lokum, które ja zdo³am op³aciæ. Nie chcê ci siê wydaæ niewdziêcznikiem, Jess, ale mêczy mnie myœl, ¿e przez ca³y czas to ty siê o mnie troszczysz. To siê musi zmieniæ. - Dobrze, zdradŸ tylko dlaczego. Z powodu tej idiotki zamierzasz rzuciæ pisanie i przeprowadziæ siê do jakiejœ rudery, na któr¹ ciebie bêdzie staæ? Zabrzmia³o to bardzo zjadliwie i zabola³o go. - Nie, moja droga. Margaret Burton to tylko zewnêtrzny przejaw tego, co nas gryzie. Chcia³em byæ z tob¹ szczery, ale skoro wolisz wojnê podjazdow¹, proszê bardzo, jestem do dyspozycji. Jessie jednym haustem prze³knê³a resztê wina z kubka i wzruszy³a ramionami. - Ja po prostu nie widzê w tym sensu. - Mo¿e w³aœnie na tym polega ca³y problem. Kiedy napomykam o dziecku, równie¿ nie widzisz w tym sensu. Czy to naprawdê nic dla ciebie nie znaczy? - Spuœci³a g³owê, unikaj¹c jego wzroku. Dlaczego? Nie mogê tego poj¹æ. No spójrz na mnie, do cholery! To wa¿ne. Wa¿ne dla nas obojga. - Bojê siê - b¹knê³a. - Dziecka? - zdumia³ siê. Zwykle, gdy tylko zaczyna³ o tym mówiæ, Jessie wpada³a w z³oœæ i zmienia³a temat. - Ale czego siê boisz? Porodu? - Nie, nie porodu. Musia³abym... musia³abym siê z nim dzieliæ twoj¹ mi³oœci¹, a ja... ja mam tylko ciebie, ³an - wargi jej zadr¿a³y. - G³uptasie - przytuli³ j¹. Nareszcie zobaczy³ jej problem pod innym k¹tem. - To wcale nie jest tak rzek³. - Dziecko nie pomniejsza niczyjej mi³oœci, ono jej dodaje. - Ale to bêdzie krew z twojej krwi. Teraz rozumia³. Po utracie rodziców i brata powtarza³ jej do znudzenia, ¿e jest mu najbli¿sza. Pozbawiona oparcia w rodzinie - trójce ludzi obdarzonych wysok¹ inteligencj¹, poczuciem humoru i nieporównanym stylem, którzy byli jej jedynymi prawdziwymi przyjació³mi - Jessie nagle zaczê³a przypominaæ osierocone dziecko b³¹kaj¹ce siê po polu bitwy, zagl¹daj¹ce do wypalonych lejów dawnych wspomnieñ. Œmieræ Jake"a, kropla, która przepe³ni³a czarê, pchnê³a j¹ do próby samobójstwa. lan wyci¹gn¹³ j¹ z depresji i odt¹d ich zwi¹zek, ongiœ elastyczny, pe³en fantazji, polotu i szalonych pomys³ów, stopniowo zacz¹³ siê zacieœniaæ, a¿ przeobrazi³ siê w pêtlê na szyi lana. Teraz w sercu Jessie nie by³o miejsca nawet dla dziecka. Przeczuwa³ to od dawna, lecz mia³ nadziejê, ¿e z biegiem czasu Jessie zmieni zdanie. Dziœ by³ ju¿ prawie pewien, ¿e siê myli³. By³a to gorzka pigu³ka, któr¹ musia³ prze³kn¹æ. - lan, kocham ciê, ale tak siê bojê... tak siê strasznie bojê... - przytuli³a siê do niego z ca³ej si³y. G³aska³ j¹ po g³owie rozmyœlaj¹c nad tym, co przed chwil¹ poj¹³ i z czym zmuszony by³ siê pogodziæ. Wszelkie zmiany, jakie zdo³a wprowadziæ, bêd¹ czysto kosmetyczne. Jessie nigdy ca³kiem nie stanie na w³asnych nogach - nie na tyle, by urodziæ dziecko. Przez chwilê siê zastanawia³, czy tak silne pragnienie ojcostwa jest u mê¿czyzny normalne. Mo¿e to tylko kolejna próba dowartoœciowania siê? Szybko odsun¹³ od siebie tê myœl. - Ja te¿ siê bojê, Jess - szepn¹³. - Ale wszystko bêdzie dobrze.

- Jak ma byæ dobrze, skoro chcesz wszystko zmieniæ? Mam sprzedaæ sklep, urodziæ dziecko I wyprowadziæ siê z naszego domu, a ty rzucisz pisanie, znajdziesz sobie pracê i... Och, lan! To brzmi potwornie! - rozszlocha³a siê na dobre. - Czy powiedzia³em, ¿e trzeba zmieniæ w s z y s t k o? To rzeczywiœcie brzmi œmiertelnie powa¿nie. Mamy przecie¿ spore pole do manewru: na przyk³ad ty znajdziesz sobie pracê, a ja urodzê dziecko... - odsun¹³ j¹ od siebie i zajrza³ jej w twarz w nadziei, ¿e znajdzie na niej uœmiech. - Przepraszam, kochanie. Nie chcia³em ciê straszyæ. Wiem tylko, ¿e do naszego ¿ycia musimy wprowadziæ pewne modyfikacje. - Ale chyba nie we wszystkim? - Nie, nie we wszystkim. I za obopóln¹ zgod¹. Inaczej szkoda fatygi. - I co, ju¿ nie bêdzie tak jak dawniej? - Mo¿e nie powinno byæ wci¹¿ tak samo. Czy kiedykolwiek o tym pomyœla³aœ? - Och, jak mog³em zapomnieæ, ¿e boisz siê mrówek! - delikatnie strzepn¹³ jej rêkaw, w zamian otrzymuj¹c kuksañca w pierœ. - Niech ciê diabli, lanie Clarke! - sta³a nad nim rozdygotana. - Nie by³o ¿adnej mrówki! Wymyœli³eœ j¹, ¿eby zmieniæ temat, tak? - Jak¿ebym móg³ ciê ok³amaæ! - Nienawidzê ciê! - Coœ podobnego? - zdziwi³ siê niewinnie. - Przecie¿ dopiero mówi³aœ, ¿e z nikim nie jest ci tak dobrze jak ze mn¹! - Nawet mnie nie dotykaj! Wiesz?... - g³os Jessie z³agodnia³. - Czasami siê zastanawiam, czy ty mnie naprawdê kochasz. - Czasami ka¿dy siê nad tym zastanawia, z³otko. Nikt nie otrzyma³ gwarancji na ca³e ¿ycie. Kocham ciê nie mniej ni¿ twoi rodzice i brat, ale jestem tylko twoim mê¿em, a ty jesteœ moj¹ ¿on¹, nie matk¹. I byæ mo¿e pewnego dnia, kiedy za mocno zalezê ci za skórê, odejdziesz w sin¹ dal z kimœ innym. Matki tego z regu³y nie robi¹, ¿ony owszem... czasami. Z tym tak¿e muszê siê liczyæ. Jessie zesztywnia³a. - Próbujesz daæ mi coœ do zrozumienia? - Tylko to, ¿e ciê kocham, gluptasie. I to ci mogê zagwarantowaæ. Czasem mam wra¿enie, ¿e tak o mnie dbasz i p³acisz te wszystkie rachunki wy³¹cznie po to, by mieæ pewnoœæ, ¿e nale¿ê do ciebie. Ale powiem ci coœ w zaufaniu: jestem z tob¹ z zupe³nie innych powodów. - Mianowicie? - znów siê uœmiecha³a. - Mianowicie dlatego, ¿e tak œlicznie szyjesz. - Co? Przecie¿ ja nie umiem szyæ! - spojrza³a na niego skonsternowana i nagle wybuchne³a œmiechem. - Nic siê nie martw, kochanie. Ja ciê nauczê. - Jesteœ niezrównany. - Po namyœle dochodzê do wniosku ,¿e ty tak¿e... Siêgnij do mojej kieszeni. -Lan uniós³ brew z tajemnicz¹ min¹. - Niespodzianka? - Nie, rachunek z pralni. - Wariat - oczy Jessie zalœni³y z podniecenia. Delikatnie wsunê³a mu d³oñ do kieszeni i wyjê³a z niej maleñkie kwadratowe pude³eczko. Schowa³a je w d³oni. - Nie otworzysz? - Najpierw muszê siê wstêpnie nacieszyæ. - To nie Kohinur, zapewniam. - Nie? - Jessie zrobi³a zawiedzion¹ minê. - Szkoda... -Nacisnê³a przyciski wieczko puzderka odskoczy³o. - Och, lan! Naprawdê jesteœ szalony! Sk¹d to wytrzasn¹³eœ? - Zobaczy³em na wystawie i od razu wiedzia³em, ¿e musisz to mieæ. By³ to z³oty ³añcuszek z wisiorkiem w kszta³cie ziarna peruwiañskiej fasoli. Fasoli, której Jessie nie

cierpia³a od dziecka. - Dobry Bo¿e, nigdy nie przypuszcza³am, ¿e kiedyœ przystrojê siê czymœ takim! - Mia³em do wyboru groszek, per³ówkê, jaœka i jeszcze kilka itmych odmian. Trzeba ci wiedzieæ, ¿e ka¿de z tych ziarenek to artystyczny projekt bardzo znanego z³otnika. - Naprawdê zwariowa³eœ. - Wisiorek z osiemnastokaratowego z³ota opatrzony by³ metk¹ ekskluzywnego butiku. - Czy mogê spytaæ, jaki procent twoich zasobów poch³onê³o to ekstrawaganckie ziarenko? - Nie, nie mo¿esz i nawet nie proœ. Porzekad³o mówi, ¿e maj¹c tyle wiary, ile mieœci siê w ziarnie gorczycy, mo¿esz poruszyæ góry. Pomyœl, ile zdzia³asz za pomoc¹ tej fasolki!. Mam tylko jedn¹ proœbê: nie zjedz jej. - Kochanie, to ci mogê obiecaæ. Nigdy w ¿yciu nie wezmê do ust fasoli, nawet ze szczerego z³ota! rozeœmia³a siê, powtarzaj¹c dok³adnie to samo zdanie, jakie pad³o z jej ust w dniu, gdy lan po raz pierwszy zaprosi³ j¹ do siebie na obiad. Wracaj¹c z kuchni ze szklank¹ wody dla niej, przy³apa³ j¹ na wrzucaniu do torebki przyrz¹dzonej przez niego peruwiañskiej fasoli. Ta rzeczywiœcie by³a ze szczerego z³ota i Jessie poczu³a lekki ucisk w ¿o³¹dku na myœl, ile musia³a kosztowaæ; Ale to w³aœnie by³ ca³y ³an. Kiedy szli na dno, to z klas¹. Elegancko, w euforii i blasku z³ota. Rozdzia³ XIV - I jak siê wam podoba³a moja ulubiona kryjówka? - Astrid z uœmiechem wetknê³a g³owê przez drzwi kantorku Jessie. - Fantastycznie. WejdŸ. Nie masz ochoty na kawê? - Dwa dni spêdzone w Carmelu okaza³y siê dla Jessie spokojn¹ wysepk¹ na wzburzonym oceanie. - Dziêki, ale w tej chwili nie mogê. Jadê do miasta na spotkanie z prawnikiem Toma. Mo¿e wst¹piê w drodze powrotnej. - Astrid przes³a³a jej ca³usa i znik³a. Przez ca³y dzieñ butik przypomina³ dom wariatów. Przyje¿d¿ali dostawcy, zagl¹da³y nowe klientki, wpada³y stare, dwie faktury trafi³y pod niew³aœciwy adres, a partia odzie¿y, która by³a Jessie niezbêdna, w ogóle nie dotar³a. Katsuko tkwi³a po uszy w przygotowaniach do pokazu, tote¿ Zina musia³a sama radziæ sobie z obs³ug¹, podczas gdy Jessie robi³a co w jej mocy, aby usun¹æ najbardziej pal¹ce problemy. W ci¹gu nastêpnych dwóch tygodni sytuacja zasadniczo siê nie zmieni³a. Detektyw Green pojawi³ siê w tym czasie dwukrotnie, aby zapytaæ Jessie o ró¿ne drobiazgi dotycz¹ce ich ma³¿eñstwa. Niewiele mog³a mu powiedzieæ. Prowadzili zwyczajne ¿ycie i nie mieli ¿adnych tajemnic - z wyj¹tkiem oskar¿enia Margaret Burton. Nikt ze znajomych nie wiedzia³ jeszcze o procesie lana. lan pogr¹¿y³ siê w pracy nad ksi¹¿k¹, a dwa kolejne przes³uchania w s¹dzie przebieg³y doœæ g³adko. Jak s³usznie przewidzia³ Schwartz, nikt nie zamierza³ kwestionowaæ zwolnienia za kaucj¹. Jessie towarzyszy³a mu za ka¿dym razem, choæ w gruncie rzeczy nie by³o czego ogl¹daæ. lan, Martin i oskar¿yciel publiczny podchodzili do sêdziego, wymieniali pó³g³osem parê uwag, po czym wszyscy rozchodzili siê do domów. Zd¹¿yli ju¿ do tego przywykn¹æ, zw³aszcza ¿e ka¿de mia³o na g³owie w³asne k³opoty. Jessie martwi³a siê zastojem w sprzeda¿y jesiennej kolekcji, zaginion¹ dostaw¹ i gwa³townym kurczeniem Siê stanu konta "Lady J." ³an utkn¹³ w rozdziale dziewi¹tym i nic innego doñ nie dociera³o. By³y to dla nich sprawy o wiele wa¿niejsze ni¿ rutynowe pogawêdki ze znudzonym sêdzi¹. Miesi¹c póŸniej Haryey Green przed³o¿y³ pierwszy rachunek za us³ugi detektywistyczne. Zgodnie z ¿yczeniem rachunek zosta³ przes³any pod adres firmy i Jessie a¿ jêknê³a otworzywszy kopertê. Tysi¹c osiemset dolarów - za nic. Green nie znalaz³ niczego prócz nazwiska mê¿czyzny, z którym Burton dwa razy umówi³a siê na randkê i z którym nawet siê nie przespa³a. Wszystko wskazywa³o na to, ¿e mieli do czynienia z chodz¹cym ucieleœnieniem wszelkich cnót. Kole¿anki z pracy twierdzi³y, ¿e jest porz¹dna, mo¿e nie nazbyt towarzyska, ale mi³a i godna zaufania. Raz ktoœ wspomnia³, ¿e od czasu do czasu Margaret bywa³a zamyœlona i smutna. Green nie natrafi³ na ¿aden skandal w jej przesz³oœci: nie by³o p³omiennych romansów, pijañstwa, narkotyków. Ani razu nie pokaza³a siê na Market Street, nie przyjmowa³a te¿ u siebie mê¿czyzn, co detektyw ustali³

ponad wszelk¹ w¹tpliwoœæ, przydzieliwszy jej "ogon". Codziennie wieczorem wraca³a samotnie z pracy, trzy razy w miesi¹cu chodzi³a do kina, a próba poderwania jej w autobusie zawiod³a na ca³ej linii. Pomocnik Greena robi³ do niej s³odkie oczy przez kilka przystanków, otrzyma³ w zamian - jak twierdzi³ ---- zachêcaj¹ce spojrzenie, lecz kiedy zaproponowa³ spotkanie, zosta³ zimno i stanowczo przystopowany. W najlepszym razie po prostu j¹ sp³oszy³, w najgorszym - niewiele ustêpowa³a Dziewicy Maryi, co stawia³o szanse lana w s¹dzie pod du¿ym znakiem zapytania. I za to wszystko Haryey Green chcia³ tysi¹c osiemset dolarów! Nie mogli jednak z niego zrezygnowaæ, bo trzeba by³o bacznie obserwowaæ Burton a¿ do zakoñczenia procesu. Co prawda policja na pewno j¹ ostrzeg³a, by zwa¿a³a na swoje zachowanie. Prokurator nie dopuœci³by do sytuacji, w której ofiara sama k³adzie sprawê, bior¹c sobie kochanka tu¿ przed procesem. Jedyn¹ niewiadom¹, jak¹ odkry³ Green, by³o to, ¿e panna Burton wcale nie by³a pann¹. W wieku osiemnastu lat wysz³a za m¹¿ i wkrótce potem ma³¿eñstwo zosta³o uniewa¿nione. W urzêdzie stanu cywilnego nie zosta³ po nim œlad, w zwi¹zku z czym nie da³o siê te¿ ustaliæ nazwiska jej mê¿a ani powodu rozwi¹zania ma³¿eñstwa. Tymczasem Jessie p³aci³a ciê¿k¹ forsê za œwiadectwo moralnoœci tej kobiety. Pozosta³e koperty zawiera³y rachunek od Schwartza na piêæ tysiêcy dolarów, które wci¹¿ byli mu d³u¿ni, dziewiêæ faktur z Nowego Jorku za wiosenn¹ odzie¿ zakupion¹ podczas pobytu Jessie na wschodzie, rachunek za badania lekarskie lana i jej przeœwietlenie p³uc - ³¹cznie prawie trzysta dolarów, a tak¿e rachunek ze sklepu z p³ytami, do którego wypuœci³a siê jeszcze przed wyjazdem. Opiewa³ na kwotê siedemdziesiêciu czterech dolarów. Jessie opar³a g³owê na d³oni, zastanawiaj¹c siê, co kaza³o jej wówczas s¹dziæ, i¿ siedemdziesi¹t cztery dolary na p³yty to nie taki znowu wydatek (tak w³aœnie powiedzia³a ³anowi). Mo¿e to rzeczywiœcie niewiele, ale je¿eli ma siê do zap³acenia dziesiêæ tysiêcy dolarów kosztów s¹dowych... do tego kwiaciarniê, pralniê, drogeriê... Ca³¹ si³¹ woli powstrzyma³a siê od sumowania wmyœli zaleg³ych kwot. Wyjê³a z notesu wizytówkê i siêgnê³a po telefon. Przed wyjœciem porozumia³a siê jeszcze z bankiem. Mia³a szczêœcie. Zwa¿ywszy dotychczasowy przebieg operacji na jej koncie, bank zgodzi³ siê zrezygnowaæ z rzeczowego zabezpieczenia kredytu, dziêki czemu mog³a sprzedaæ morgana, aczkolwiek dot¹d ¿ywi³a nadziejê, ¿e zdo³a tego unikn¹æ. Transakcja zosta³a przypieczêtowana o drugiej po po³udniu. Czek na piêæ tysiêcy dwieœcie dolarów Jessie z³o¿y³a w banku, natomiast Martinowi wys³a³a w³asny czek na kwotê piêciu tysiêcy. Wreszcie mog³a odetchn¹æ. Cokolwiek by siê teraz sta³o, najwa¿niejsze za³atwi³a: kii mia³ adwokata. Przy okazji wyjê³a jeszcze z konta firmy tysi¹c osiemset dolarów dla Greena i o wpó³ do czwartej z upiornym bólem g³ówy zasiad³a z powrotem przy biurku. Godzinê póŸniej zjawi³a siê Astrid. - Nie wygl¹da pani najlepiej, lady J. Czy coœ posz³o nie tak? Tylko Astrid j¹ tak nazywa³a i Jessie uœmiechnê³a siê ze znu¿eniem. - Czy uwierzysz, jeœli ci powiem, ¿e wszystko idzie Ÿle? - Nie. Chocia¿... mo¿e masz ochotê siê pozwierzaæ? - Astrid upi³a ³yk kawy z fili¿anki, któr¹ poda³a jej Zina. lessie westchnê³a i pokrêci³a g³ow¹. - Nie da rady. Trzeba by na to poœwiêciæ co najmniej szeœæ bitych godzin, a tyle czasu to ja z kolei nie mam. Powiedz lepiej, jak spêdzi³aœ dzieñ. - Wnioskujê, ¿e przyjemniej ni¿ ty. Ale te¿ nie nara¿a³am siê na zbêdne ryzyko. Ca³e popo³udnie przesiedzia³am u fryzjera. Jezu, przemknê³o lessie przez g³owê. Jak mog³a w ogóle przypuszczaæ, ¿e ta kobieta zdo³a j¹ zrozumieæ? - Mo¿e w³aœnie na tym polega mój b³¹d, ¿e sama umy³am sobie g³owê - powiedzia³a z wymuszonym uœmiechem, lecz Astrid zachowa³a powagê. Przygl¹da³a siê jej z niepokojem. Widaæ by³o, ¿e Jessie coœ gryzie. - Mo¿e byœ tak zrobi³a sobie wagary i posz³a sprawdziæ, co porabia ten twój przystojniak? Dziewczyno, gdybym ja mia³a takiego mê¿a, tabun koni nie zdo³a³by mnie zatrzymaæ w pracy - Wiesz co? Chyba masz racjê. - Po raz pierwszy od rana lessie uœmiechnê³a siê szczerze. -

Jedziesz do domu? Podrzuci³abyœ mnie. - A gdzie twoje cacko? - Morgan? - Jessie zawaha³a siê. Nie chcia³a k³amaæ, ale... - Jest w warsztacie - dokoñczy³a. - Nie ma sprawy. Wskakuj, podwiozê ciê. lan zdziwi³ siê, ujrzawszy lessie wysiadaj¹c¹ z samochodu Astrid. Wsta³ od biurka, bo i tak chcia³ sobie ju¿ zrobiæ przerwê - pracowa³ bez wytchnienia od siódmej rano. Zanim Jessie wyjê³a z torby klucz, otworzy³ przed ni¹ drzwi. - Gdzie masz samochód? Zostawi³aœ w butiku? - Tak... nie... w³aœciwie... - podnios³a wzrok czuj¹c, jak krew odp³ywa jej z twarzy. Musia³a mu powiedzieæ prawdê. - Sprzeda³am go. A¿ siê skuli³a, widz¹c jego minê. - Co takiego? - Sprzeda³am go. Musia³am, kochanie. Co siê da³o, ju¿ zastawi³am, a potrzebujemy prawie siedmiu tysiêcy dla Martina i tego detektywa. Resztê mam zap³aciæ za dwa tygodnie. Nic innego nie by³am w stanie zrobiæ - wyci¹gnê³a do niego rêkê, ale j¹ odtr¹ci³. - Mog³aœ mnie przynajnmiej zapytaæ! Powiedzieæ chocia¿ s³owo. Na mi³oœæ bosk¹, lessie, czy ju¿ ¿adnej sprawy nie zamierzasz ze mn¹ konsultowaæ? Da³em ci ten wóz w prezencie. To naprawdê wiele dla mnie znaczy³o! - Szybkim krokiem podszed³ do barku, nala³ sobie whisky i jednym haustem wypi³ po³owê. - Myœlisz, ¿e by³o mi ³atwo? Po prostu... po prostu nie by³o innego sposobu, ¿eby... - ³zy zakrêci³y jej siê w oczach lan jednak nie s³ucha³. Dopi³ szkock¹ i siêgn¹³ po kurtkê. - Gdzie idziesz? - Wychodzê. - lego twarz wydawa³a siê wykuta z szarego kamienia - lan, proszê, nie rób g³upstw... - Przerazi³ j¹ wyraz jego oczu. - Nie muszê robiæ g³upstw. Wystarczy, ¿e zrobi³em to jedno - rzek³ i wyszed³, trzaskaj¹c drzwiami. Wróci³ o pó³nocy, milcz¹cy i przygaszony. Jessica ba³a siê pytaæ, gdzie by³, choæ zarazem umiera³a ze zgrozy na myœl, ¿e inspektor Houghton mia³by imz³o¿yæ nastêpn¹ wizytê. Kiedy zdejmowa³ buty, wysypa³o siê z nich trochê piasku, a wiêc pewnie spacerowa³ po pla¿y. By³o to ich ulubione miejsce sekretnych rozmów, cichych narad, gdzie po raz pierwszy lan zaprowadzi³ j¹ po œmierci Jake"a i odt¹d zawsze chodzili tam razem. Spojrza³ na ni¹ w milczeniu i zamkn¹³ siê w ³azience. Zgasiwszy œwiat³o lessie otar³a z policzków dwie ³zy. Na szyi czu³a dotyk œmiesznej fasolki, ³ecz teraz by³o ju¿ za póŸno na œmiech. Byæ mo¿e pewnego dnia tak¿e i to z³ote cacko bêdzie musia³a sprzedaæ. Le¿a³a w ciemnoœci, czuj¹c nienawiœæ do samej siebie. lan wyszed³ z ³azienki, po³o¿y³ siê nie dotykaj¹c jej i przez d³u¿sz¹ chwilê pali³ papierosa. Udaj¹c, ¿e œpi, zgadywa³a w ciemnoœci ka¿dy jego ruch. - Mam coœ dla ciebie, Jess - odezwa³ siê wreszcie pó³g³osem. - Kopniaka w zadek? - zapyta³a, odwrócona do niego ty³em. Rozeœmial siê cicho i po³o¿y³ jej d³oñ na biodrze. - Nie, g³uptasie. Patrz, znalaz³em j¹ na pla¿y - poda³ jej mlecznobia³¹, niemal idealnie okr¹g³¹ muszlê z drobnym, zawi³ym wzorem odciœniêtym w samym œrodku. - Piêkna. Unios³a j¹ w smugê œwiat³a padaj¹cego z okna, podczas gdy wargi lana przesuwa³y siê wolno po jej udzie. Przez nastêpne dwa tygodnie ¿yli jak w amoku. Godziny w sklepie, d³ugie posi³ki w domu, gwa³towne k³ótnie o to, kto zapomnia³ podlaæ kwiaty, porywy namiêtnoœci i poœpiech, bezsennoœæ, g³ód, potem przejedzenie, znów mi³oœæ i coraz to nowe rachunki. Czyste szaleñstwo. Jessie mia³a wra¿enie, ¿e obija siê o œciany jak æma niezdolna zatrzymaæ siê w locie, LAN - ¿e

tonie. Na dzieñ przed rozpraw¹ wszystko nagle przycich³o. Jessie zostawi³a dziewczêtom dok³adne dyspozycje na czas swej nieobecnoœci i wysz³a wczeœniej do domu. Zasta³a lana pogr¹¿onego w zadumie na fotelu przy oknie. Po raz pierwszy od dawna nie pracowa³ jak wariat nad now¹ ksi¹¿k¹. Ostatnio wszystko robi³ w wielkim poœpiechu - pisa³, wydawa³ pieni¹dze i bra³ j¹ do ³ó¿ka. Nawet posi³ki nigdy nie wygl¹da³y normalnie, przypomina³y na zmianê to cich¹ mszê, to znów zwariowane lotnisko. Rozmawiali ze sob¹ rzadziej ni¿ kiedykolwiek dot¹d. Tego jednak wieczoru rozpalili ogieñ w kominku i siedzieli do póŸna, pogr¹¿eni w rozmowie. Kolacjê zjedli na pod³odze przy ogniu. Znów by³ z ni¹ prawdziwy mn - m¹¿, kochanek, przyjaciel. Têskni³a za nim od dawna. Znów mogli sobie wzajemnie pomagaæ, wspieraæ siê i koiæ. W ci¹gu minionych tygodni czekaj¹cy ich proces straci³ realny wymiar. Prawdziwe by³o na przyk³ad wiêzienie. Walka o wp³atê kaucji, zastawianie kolejnych czêœci dobytku - to tak¿e by³a rzeczywistoœæ. .Ale czym by³ proces? Czyst¹ formalnoœci¹, popisem dwóch odzianych w czarne togi, wystêpuj¹cych na przemian p³atnych mówców, za którymi w oddali majaczy³a postaæ nikomu nie znanej kobiety nazwiskiem Margaret Burton. Jeszcze tydzieñ, mo¿e dwa i odzyskaj¹ spokój. Jessie uœmiechnê³a siê sennie, wyci¹gniêta na dywaniku przed kominkiem. Jan nachyli³ siê nad ni¹. By³a to jedna z tych rzadkich nocy, gdy cia³a i dusze splataj¹ siê i p³on¹ równym ogniem. Kochali siê raz po raz, nieomal bez s³owa. Œwita³o, kiedy lan zaniós³ j¹ na rêkach do ³ó¿ka. - Kocham ciê, maleñka. Spróbuj siê trochê przespaæ. Czeka nas ciê¿ki dzieñ - us³ysza³a, zapadaj¹c w sen. Ciê¿ki dzieñ? Ach, prawda, ma byæ ten "wystêp" w s¹dzie. A mo¿e... Nie potrafi³a sobie przypomnieæ, o co w³aœciwie chodzi³o. Jan pog³aska³ j¹ delikatnie i zapali³ papierosa. Nie czu³ radoœci i wcale nie chcia³o mu siê spaæ. Ws³uchany w oddech Jessie, resztê nocy spêdzi³ na samotnych rozmyœlaniach, analizuj¹c po kolei wszystkie k³êbi¹ce mu siê w g³owie troski. Rano mia³ stan¹æ przed s¹dem. Rozdzia³ XV G³ówna sala rozpraw ró¿ni³a siê znacznie od tej, w której odby³o siê przes³uchanie wstêpne. Przypomina³a salê s¹dow¹ z filmów: dêbowa boazeria, d³ugie rzêdy krzese³, umieszczona wysoko na podium ³awa sêdziowska i flaga narodowa rozpiêta na œcianie tak, aby wszyscy j¹ wyraŸnie widzieli. W tej chwili salê wype³nia³ t³um ludzi. Jakaœ kobieta wywo³ywa³a kolejne nazwiska. By³o ich dwanaœcie. Kompletowano sk³ad ³awy przysiêg³ych. Jan usiad³ z Martinem z przodu, przy biurku przeznaczonym dla obrony. Po przeciwnej stronie siedzia³ nowy prokura tor w towarzystwie inspektora Houghtona. Panny Burton nigdzie nie by³o widaæ. Dwunastu ³awników zajê³o miejsca i sêdzia objaœni³ im naturê sprawy. Ki³ka kobiet obrzuci³o Jana zdziwionym spojrzeniem, jeden z mê¿czyzn pokrêci³ g³ow¹. Martin gor¹czkowo robi³ notatki, uwa¿nie przygl¹daj¹c siê potencjalnym przysiêg³ym. Zarówno obronie, jaki oskar¿eniu przys³ugiwa³o prawo wykluczenia dziesiêciu osób z pierwotnego sk³adu ³awy. Schwartz obawia³ siê starych panien, dla których samo s³owo "gwa³t" stanowi³o kamieñ obrazy i które - co gorsza mog³y w duchu uto¿samiaæ siê z ofiar¹. Lepsze by³y mê¿atki w œrednim wieku. Istnia³a szansa, i¿ potêpi¹ Burton za to, ¿e da³a siê poderwaæ nieznajomemu mê¿czyŸnie. M³odzi ludzie bêd¹ wspó³czuæ lanowi, chyba ¿e uk³uje ich zawiœæ na widok rówieœnika, któremu ju¿ siê tak dobrze powodzi. Starsi panowie - owszem, pod warunkiem, ¿e nie maj¹ cóiek w wieku Margaret Burton. Wybór przysiêg³ych wlók³ siê w nieskoñczonoœæ. Kandydatów wypytywano o pracê, sytuacjê rodzinn¹ i liczbê dzieci, a tak¿e o pogl¹dy na kwestiê gwa³tu. Ustalenie sk³adu ³awy trwa³o ca³e dwa pierwsze dni procesu, a¿ w koñcu lessie zaczê³o siê zdawaæ, ¿e potrafi³aby wyrecytowaæ z pamiêci ¿yciorysy wszystkich przysiêg³ych. Ostatecznie w ³awie zasiad³o piêciu mê¿czyzn - dwóch m³odych i trzech emerytów - oraz siedem kobiet - piêæ ustabilizowanych mê¿atek w œrednim wieku, dwie m³ode i niezamê¿ne. Dwóch starszych panów nie przypad³o Martinowi do gustu, liczy³ jednak, ¿e reszta przysiêg³ych

zdo³a zrównowa¿yæ ich wp³yw. Ogólnie nie mia³ powodu do narzekañ. Clarke"om nie pozostawa³o nic innego, jak zdaæ siê na jego opiniê. W trzecim dniu procesu wyst¹pi³y nie przewidziane komplikacje. Otó¿ spokojny i zrównowa¿ony oskar¿yciel publiczny, który zast¹pi³ irytuj¹c¹ prokurator z rozprawy wstêpnej, nie pojawi³ siê w s¹dzie. Okaza³o siê, ¿e w nocy zoperowano mu pêkniêty wyrostek robaczkowy i le¿a³ teraz pod doskonal¹ opiek¹ w szpitalu Mount Zion, co wszak¿e by³o niewielkim pocieszeniem. Wiadomoœæ przyniós³ jeden z kolegów chorego, prowadz¹cy sprawê w przyleg³ej sali. Sêdzia zosta³ zapewniony, i¿ wybrano ju¿ zastêpcê, który zjawi siê lada chwila. Zarz¹dzono przerwê i wszyscy rozeszli siê po korytarzach. Martin gdzieœ znikn¹³. Clarke"owie ca³kiem upadli na duchu. Wydawa³o im siê, ¿e wygrali los na loterii, lecz ich radoœæ okaza³a siê przedwczesna. Niewykluczone, ¿e znów bêd¹ mieli do czynienia z tamt¹ kobiet¹. Trzymaj¹c w d³oniach styropianowy kubek cienkiej kawy, Jessie zastanawia³a siê, jak dalece osoba pani prokurator zawa¿y na przebiegu rozprawy. - Jeszcze kawy? - wyrwa³ j¹ z rozmyœlañ g³os Jana. - Hê? - Pyta³em, czy chcesz jeszcze kawy. Potrz¹snê³a g³ow¹ z niezbyt przytomn¹ min¹. - Nie zamartwiaj siê tak, Jessie. Bêdzie dobrze. - Wiem. S³owa, pozbawione znaczenia s³owa. Nit ju¿ nie mia³o znaczenia, a przynajmniej takiego, które by³aby w stanie uchwyciæ. Dlaczego sterczeli tutaj niczym ¿a³obnicy przy trumnie dalekiego krewnego? Jessica rozdepta³a papierosa na marmurowej posadzce i zadar³a g³owê. Sufit pokrywa³ fantazyjny ornament, wypieszczony w najdrobniejszych szczegó³ach. Obrzydliwy. Przypomina³ jej, gdzie jest. W s¹dzie. Czeka na proces. Siêgnê³a po nastêpnego papierosa. - Przed chwil¹ zgasi³aœ - zauwa¿y³ cicho Jan. - S³ucham? - unios³a przymru¿one oczy znad p³omyka zapalniczki. - Nic, nic. Wracamy? - Jasne. Niczego tu nie wystoimy - wrzuci³a pusty kubek do du¿ej metalowej popielnicy wype³nionej piaskiem. Weszli na salê nie dotykaj¹c siê nawet przelotnie. Schwartz siedzia³ przy biurku w plamie s³oñca wpadaj¹cej przez okno i rozlewaj¹cej siê na mozaikowej marmurowej posadzce. Notowa³ coœ pospiesznie w ¿ó³tym bloczku. Wygl¹da³ jak prawnik doskona³y, wzór do naœladowania. Jessie przez chwilê przygl¹da³a mu siê z roztargnieniem, myœl¹c g³ównie o tym, ¿e chcia³aby siê znaleŸæ gdziekolwiek, byle nie tu, po czym przenios³a wzrok na biurko po przeciwnej stronie. Siedzia³a przy nim kobieta. Matilda Howard-Spencer by³a wysoka, chuda i zdawa³a siê sk³adaæ z samych ostrych krawêdzi. Mia³a jasne, krótko ostrzy¿one w³osy i d³ugie, giêtkie d³onie, wprost stworzone do tego, by oskar¿ycielskim gestem wskazywaæ pods¹dnego. Ubrana by³a w popielaty kostium i jasnoszar¹ jedwabn¹ bluzkê koszulow¹, oczy równie¿ mia³a barwy krzemienia. By³a ¿on¹ sêdziego Spencera i postrachem ca³ej okrêgowej palestry. Sprawy o gwa³t uchodzi³y za jej specjalnoœæ, o czym Clarke"owie nie wiedzieli, natomiast Schwartz tak, dlatego te¿ zachcia³o mu siê p³akaæ, gdy zobaczy³, ¿e Matilda Howard-Spencer wkracza do sali rozpraw. Cechowa³a j¹ precyzja i delikatnoœæ harpuna, który trafia cz³owieka prosto w genitalia. Schwartz mia³ ju¿ z ni¹ do czynienia przy okazji innej sprawy, która zreszt¹ nie zd¹¿y³a dobiec koñca, dziewi¹tego dnia procesu bowiem jego klient pope³ni³ samobójstwo. Byæ mo¿e uczyni³by to i bez jej pomocy, ale... Matilda, s³odka Matilda... lan widzia³ w niej tylko niesympatyczn¹ kobietê, która w denerwuj¹cy sposób przechadza³a siê tam i z powrotem niczym lew kr¹¿¹cy po niewidzialnej klatce. Jessie dostrzegla postaæ wykut¹ z lodu, która przejmowa³a j¹ niewyt³umaczalnym strachem. Teraz to ju¿ nie by³a gra, lecz wojna. Dawa³o siê to wyczytaæ w spojrzeniu oskar¿ycielki. Patrzy³a na lana tak, jakby nie by³ cz³owiekiem, a tym bardziej mê¿czyzn¹. Zamieni³a kilka szybkich zdañ z Houghtonem, który pokiwa³ g³ow¹, po czym wsta³ i wyszed³. Od razu by³o widaæ, kto tu rz¹dzi. Jessie przeklina³a w duchu poprzednika Spencer

i jego wyrostek. Przydzielenie sprawy tej kobiecie by³o dla nich prawdziwym ciosem. - Proszê wstaæ... Sêdzia wyraŸnie siê ucieszy³ na widok nowej osoby dramatu i powita³ j¹ uprzejmym skinieniem g³owy. Mimo to w powietrzu da³o siê wyczuæ napiêcie. Matilda Howard-Spencer zamieni³a parê przyjaznych uwag z przysiêg³ymi, którzy wyraŸnie siê o¿ywili. Ta prokurator potrafi³a wzbudzaæ nie tylko strach, ale tak¿e zaufanie. Mimo m³odego wieku - nie mia³a wiêcej ni¿ czterdzieœci lat - emanowa³ z niej autorytet. Sprawia³a wra¿enie osoby, na której mo¿na polegaæ, bo pomo¿e potrzebuj¹cemu w ¿yciu i interesach, poprowadzi armiê do boju, a w miêdzyczasie zd¹¿y jeszcze dogl¹dn¹æ, czy dzieci odrobi³y zadanie. Mati³da Howard-Spencer nie posiada³a dzieci. W mocno ju¿ posuniêtym w latach ma³¿onku mia³a tylko przyjaciela, natomiast prawdziw¹ mi³oœci¹ jej ¿ycia by³ wymiar sprawiedliwoœci. Potyczka rozpoczê³a siê od przes³uchania najmniej interesuj¹cego œwiadka. Bieg³y lekarz nie zdo³a³ zaszkodziæ lanowi; stwierdzi³ tylko, ¿e stosunek p³ciowy rzeczywiœcie mia³ miejsce, i mimo usilnych starañ oskar¿ycielki obstawa³ przy zdaniu, ¿e brakuje dowodów na to, i¿ u¿yto przemocy. By³o to w gruncie rzeczy nudne, tak ¿e po godzinie Jessica skupi³a ca³¹ uwagê na œrodkowym czerwonym pasku flagi zawieszonej na œcianie. Pomaga³ jej ignorowaæ krzy¿uj¹ce siê w powietrzu s³owa: "czyny sprzeczne z natur¹", "sodomia", "gwa³t", "stosunek", "odbyt", "pochwa", "sperma"... Kompleksowy przegl¹d tajemniczych pojêæ, których definicji czternastolatek szuka w encyklopedii z wypiekami na policzkach. Pani prokurator szczególnie upodoba³a sobie dwa:"pochwa" i "gwa³t", przy czym "gwa³t" wymawia³a tak, ¿e nieomal s³ysza³o siê du¿e litery. Kiedy wreszcie sêdzia zakoñczy³ posiedzenie, wyczerpani C³arke"owie powlekli siê do domu. Jessie mêczy³o samo pilnowanie siê przed ³aw¹ przysiêg³ych, która wszystko mog³a zinterpretowaæ po swojemu. Gdyby zmarszczy³a brwi, gotowi by pomyœleæ, ¿e siê niepokoi albo jest z³a, gdyby siê uœmiechnê³a - ¿e traktuje proces zbyt lekko. Zbyt elegancki strój œwiadczy³ w mniemaniu przysiêg³ych o snobizmie, zbyt jaskrawy - o pró¿noœci. O podkreœlaniu kobiecych wdziêków w s¹dzie podczas sprawy o gwa³t w ogóle nie mog³o byæ mowy. Ci ludzie zdawali siê nie u¿ywaæ i nie rozumieæ s³ów, którymi oskar¿ycielka szermowa³a, bez wytchnienia wyciskaj¹c ze œwiadka co drastyczniejsze szczegó³y, podczas gdy Martin upar³ siê, ¿e bêdzie d¿entelmenem... Chwilami Jessie mia³a wra¿enie, ¿e ten proces zajmie im ca³e ¿ycie. Po kolacji prawie siê do siebie nie odzywali. Jessie usnê³a w szlafroku, zanim jeszcze lan zd¹¿y³ siê wyk¹paæ. I dobrze: by³ zbyt zmêczony, aby z ni¹ rozmawiaæ. Poza tym có¿ móg³ jej powiedzieæ? Nazajutrz rano powita³ ich jasny blask s³oñca, w którym wszystko wydawa³o siê nowe. NajwyraŸniej Opatrznoœæ nie wiedzia³a, co siê dzieje, i da³ej spokojnie robi³a swoje. Jessie przeci¹gnê³a siê w samochodzie i uœmiechnê³a sennie. - Co ci tak weso³o? - Zabawne... Przypomnia³o mi siê, jak jeŸdziliœmy razem do pracy w Nowym Jorku. - No, to mo¿e niezupe³nie to samo. - Racja. Zd¹¿ymy wpaœæ gdzieœ na kawê? - W poœpiechu nie zjedli œniadania. - Lepiej jedŸmy prosto do s¹du. Jeœli siê spóŸniê, mog¹ cofn¹æ mi zwolnienie za kaucj¹. Bo¿e. Z powodu fili¿anki kawy! Gdy stanêli przed drzwiami, okaza³o siê, ¿e maj¹ jeszcze trzy minuty czasu, Jessie pobieg³a wiêc do automatu z kaw¹. Rêce dr¿a³y jej tak, ¿e omal nie wyla³a zawartoœci kubków. - Minie rok, zanim siê pozbieramy - zauwa¿y³ posêpnie ³an. - Chodzi ci o moje s³ynne dygotki? - Patrz na moje - wyci¹gn¹³ rêkê i oboje wybuchnêli œmiechem. - W twoim wypadku to horoba zawodowa. - Masz na myœli zawód gwa³ciciela? - Stara³ siê, by zabrzmia³o to lekko, ale mu siê nie uda³o. Nagle zamar³ i przechyli³ g³owê, ws³uchuj¹c siê w oddalone g³osy. Jessie chcia³a zapytaæ, co siê dzieje, lecz nie by³a pewna, czy powinna to zrobiæ. W pobli¿u rozleg³ siê trzask zamykanych drzwi i zza zakrêtu korytarza wy³oni³a siê kobieta w prostej, bia³ej we³nianej sukience. By³a to Margaret Burton.

Oboje stali jak wryci. Panna Burton przystanê³a zmieszana i nagle wpatrzona w ni¹ Jessie zobaczy³a, jak jej twarz z wolna topnieje i uk³ada siê w niewiarygodny, triumfalny, przeznaczony wy³¹cznie dla oczu lana uœmiech. Jessie przygl¹da³a siê temu ze zgroz¹ i naraz, zupe³nie jakby jej cia³o funkcjonowa³o niezale¿nie od umys³u, zamachnê³a siê na kobietê torebk¹, krzycz¹c: - Dlaczego? Dlaczego, do cholery?!.. By³ to rozdzieraj¹cy, p³yn¹cy wprost z serca wrzask. Margaret Burton jakby obudzi³a siê ze snu i w tej samej chwili lan z³apa³ Jessikê wpó³. W jej oczach wyraŸnie widzia³ ¿¹dzê mordu. Echo wykrzyczanego przez ni¹ "dlaczego?" b³¹ka³o siê jeszcze przez chwilê po marmurowych korytarzach, zag³uszane przez szloch Jessie i stukot obcasów uciekaj¹cej Burton. Zbiegli siê ludzie. Na pozór nic nie zasz³o: ot, ¿ona pok³óci³a siê z mê¿em i teraz p³aka³a w jego ramionach. Martin Schwartz, zobaczywszy postaæ w bia³ej sukience, ruszy³ pêdem w stronê, sk¹d dobiega³y g³osy - Co siê sta³o? Nic - lan ze z³oœci¹ wzruszy³ ramionami. - Mamy za sob¹ nieoczekiwane spotkanie z pann¹ Burton - Chcia³a skrzywdziæ Jessie? - Martin modli³ chu, aby tak by³o. Nic lepszego nie mog³oby siê trafiæ. siê w duim przycieszy U... uœmiecha³a siê - wyj¹ka³a Jessie przez ³zy. Uœmiecha³a? - zdumia³ siê adwokat. Tak... Jak ktoœ, kto przed chwil¹ zabi³ i bardzo siê z tego ³an w duchu pogratulowa³ jej trafnego okreœlenia. Niestety, tylko oni widzieli ten uœi-niech. - Ju¿ w porz¹dku? - spyta³ niecierpliwie prawnik. - Tak. - To chodŸmy. Nie mo¿emy siê spózniæ. Kilka osób obejrza³o siê za nimi zrozumiawszy, kto tak krzycza³. Niemal w drzwiach sali rozpraw zast¹pi³ im drogê Houghton. - Je¿eli pani jeszcze raz to zrobi, ka¿ê pani¹ aresztowaæ, a pana wsadzê z powrotem, zanim siê obejrzycie. Schwartz wyst¹pi³ do przodu, zas³aniaj¹c sob¹ przera¿on¹ Jessikê - A co takiego zrobi³a pani Clarke, inspektorze? - Próbowa³a zastraszyæ pannê Burton. - Czy próbowa³a j¹ pani zastraszyæ, Jessico? - adwokat mia³ tak¹ minê, jakby pyta³ piêcioletni¹ córeczkê, czy wyla³a perfumy mamusi do klozetu. - Nie, ja tylko... krzyknê³am... - Co takiego pani krzyknê³a? - Zapyta³a "dlaczego?", to wszystko - wtr¹ci³ lan. - To mi nie wygl¹da na groŸbê, inspektorze. Zreszt¹ ja równie¿ s³ysza³em ten krzyk. - W moim mniemaniu jest to próba zastraszenia. Jessie poczu³a przemo¿n¹ ochotê, aby mu powiedzieæ, ¿e w jej mniemaniu jest bêcwa³em. - Tam, sk¹d pochodzê, inspektorze - ci¹gn¹³ Schwartz - s³owo "d³aczego" jest pytaniem, nie groŸb¹. No, chyba ¿e zadawanie tego rodzaju pytañ mo¿e podwa¿yæ liniê oskar¿enia. Houghton spurpurowia³, odwróci³ siê na piêcie i bez s³owa wróci³ do stolika Matildy HowardSpencer. lan dygota³ ze z³oœci. - Rozniosê tego sukinsyna na strzêpy, zanim... - sykn¹³ i urwa³ na widok twarzy Martina. - Do jasnej cholery, macie tu grzecznie siedzieæ i wygl¹daæ jak para laureatów "Czaru par", choæbyœcie oboje mieli przy tym paœæ trupem. Czy to jest jasne? Ty tak¿e, Jessico. Uœmiechnij siê œlicznie. le... No, teraz trochê lepiej. ³an, weŸ j¹ pod rêkê. Tego nam tylko trzeba, ¿eby przysiêgli pomyœle³i, ¿e mamy jakieœ k³opoty. Zero k³opotów. Na razie. I proszê siê nie zapominaæ.

Schwartz ruszy³ przodem z min¹ skupion¹, lecz bynajmniej nie zatroskan¹. Uœmiechn¹³ siê do pani prokurator i ze spokojem zaj¹³ swoje miejsce. Clarke"om nie posz³o a¿ tak dobrze, choæ bardzo siê starali. Paradoksalnie jednak zeznania Margaret Burton by³y o wiele l¿ejsze do zniesienia ni¿ ten demoniczny uœmiech. Burton usiad³a skromnie na miejscu dla œwiadków i jeszcze raz powtórzy³a tê sam¹ historiê. W bia³ej sukience wygl¹da³a niezmiernie dziewiczo i delikatnie. Jessica zauwa¿y³a, ¿e jej w³osy straci³y rudawy odcieñ, a je¿eli Burton w ogóle mia³a biust, dokona³a cudu, by go ukryæ. Wydawaæ siê mog³o, ¿e w ogóle nie ma kobiecych wdziêków. Oskar¿ycielka jakby dla kontrastu ubrana by³a w surow¹ czarn¹ sukniê. Ca³a scena ¿ywo przypomina³a kadr z filmu klasy "B". Kiedy Margaret Burton skoñczy³a swoj¹ opowieœæ, prokurator spyta³a: - Czy kiedykolwiek zdarzy³o siê ju¿ pani coœ takiego? G³owa œwiadka pochyli³a siê jak z³amana lilia, a z ust doby³o siê ciche: "Nie", przypominaj¹ce ledwie s³ysza³ny szelest opadaj¹cego liœcia. Jessie wbi³a paznokcie w d³oñ. Po raz pierwszy w ¿yciu czula do kogoœ tak wielk¹ nienawiœæ. Patrz¹c na tê kobietê, s³uchaj¹c jej, mia³a ochotê j¹ zabiæ. - Jak siê pani czu³a, kiedy zosta³a pani sama w tym podejrzanym hotelu? - Mia³am ochotê umrzeæ. Myœla³am o samobójstwie. Dlatego tyle czasu minê³o, nim zadzwoni³am na policjê. Có¿ za perfekcyjne aktorstwo! Jessie mia³a ochotê zerwaæ siê z miejsca, klaskaæ i wo³aæ o bis. Tyle ¿e ta perfekcja dzia³a³a na ich szkodê. Margaret Burton bez wysi³ku podbija³a serca przysiêg³ych. Martin czu³ siê bezradny. W tej sytuacji wziêcie jej w krzy¿owy ogieñ pytañ przypomina³o jazdê na deskorolce po polu minowym. Gdyby zacz¹³ j¹ niszczyæ, przysiêgli znienawidziliby zarówno jego, jak i jego klienta. Po godzinnym przes³uchaniu Matilda Howard-Spencer przekaza³a œwiadka do dyspozycji obrony. Serce podskoczy³o Jessie do gard³a. Zastanawia³a siê, jak czuje siê lan, siedz¹cy tak daleko od niej, wyizolowany od ca³ego œwiata. Oskar¿ony. Gwa³ciciel... Zadr¿a³a. - Panno Burton, d³aczego dziœ rano przed s¹dem uœmiecha³a siê pani do pana Clarke"a? - Pierwsze pytanie Martina wprawi³o w zdumienie wszystkich, nie wy³¹czaj¹c Jessie. Przysiêgli szeroko otwarli oczy, a Houghton poczerwienia³ i szepn¹³ coœ oskar¿ycielce. - Ja? Sk¹d? Nigdy w ¿yciu siê do niego nie uœmiecha³am! - Burton by³a wœciek³a, co w pewnym stopniu zdo³a³o naruszyæ stworzony przed chwil¹ wizerunek skrzywdzonej dziewicy. - Wobec tego jak pani to nazwie? - Ja... do diabla, ni jak, to znaczy... och, nie wiem, co siê sta³o. By³am tak poruszona jego widokiem, a jego ¿ona mnie wyzwa³a... - znów by³a biedna i bezradna. - Doprawdy? A jak pani¹ nazwa³a? - Martin wydawa³ siê szczerze ubawiony i Jessie zastanawia³a siê w duchu, czy rzeczywiœcie tak jest. Z doœwiadczenia wiedzia³a, ¿e twarz prawnika niekoniecznie wyra¿a jego prawdziwe uczucia. - Proszê nam powiedzieæ, panno Burton, jak nazwa³a pani¹ pani Ciarke? - Schwartz uœmiechn¹³ siê ³agodnie i przybra³ wyczekuj¹c¹ pozê. - Nie wiem. Nie pamiêtam. - Nie pamiêta pani, choæ rzekomo by³o to tak wstrz¹saj¹ce prze¿ycie? - Sprzeciw, wysoki s¹dzie! - Matilda Howard-Spencer poderwa³a siê z oburzon¹ min¹. - Podtrzymany. - Dobrze. A zatem to nieprawda, ¿e naigrawa³a siê pani z pana Clark, jakby... - Sprzeciw!!! - G³os oskar¿ycielki móg³by skruszyæ beton. Obroñca uœmiechn¹³ siê niewinnie. Zd¹¿y³ powiedzieæ to, o co mu chodzi³o. - Podtrzymany. - Przepraszam, wysoki s¹dzie. By³ to dobry pocz¹tek, po nim zaœ nast¹pi³a znów ta sama wyœwiechtana litania o poni¿eniu, wykorzystaniu, upokorzeniu, sponiewieraniu i zgwa³ceniu.

- Czego w³aœciwie oczekiwa³a pani od pana Clark? - Nie rozumiem. - Burton nie straci³a zimnej krwi, ale by³a nieco zmieszana. - Czy na przyk³ad s¹dzi³a pani, ¿e pan Clark oœwiadczy siê jej w tym hote owym pokoju? ¿e wyci¹gnie z kieszeni zarêczynowy pierœcionek?... Czego siê pani po nim spodziewa³a? - Ja... nie wiem.., myœla³am, ¿e po prostu zaprosi³ mnie na drinka. Zreszt¹ i tak by³ ju¿ trochê wstawiony. - Czy pan Clarke spodoba³ siê pani? - Nie, sk¹d¿e! - Wobec tego dlaczego chcia³a pani pójœæ z nim na drinka? - A zatem czy to on pani¹ tam zabra³, czy pani jego? Burton zarumieni³a siê i ukry³a twarz w d³oniach, mrucz¹c coœ pod nosem, a¿ w koñcu sêdzia musia³ j¹ upomnieæ, by mówi³a gloœniej. - Nigdzie go nie zabiera³am. - Ale posz³a z nim pani. Chocia¿ wcale siê pani nie podoba³. Czy tak bardzo mia³a pani ochotê na tego drinka? - Nie - Wobec tego na co mia³a pani ochotê? Jessie uœmiechnê³a siê pod nosem. Có¿ za piêkne pytanie! Majstersztyk. - Chcia³am... chcia³am... siê z nim zaprzyjaŸniæ. - ZaprzyjaŸniæ? - Martin uœmiechn¹³ siê jeszcze szerzej. Tym razem Burton zrobi³a z siebie kompletn¹ idiotkê. - No nie, mo¿e nie to. Chcia³am wróciæ do pracy. - Wiêc dlaczego zamiast do pracy posz³a z nim pani na drinka? - Nie wiem. - Mia³a pani na niego ochotê? - Sprzeciw. - Proszê inaczej sformu³owaæ pytanie, panie mecenasie. - Ile czasu minê³o, odk¹d po raz ostatni mia³a pani stosunek z mê¿czyzn¹, panno Burton? - Czy muszê odpowiadaæ, wysoki s¹dzie? - Burton spojrza³a b³agalnie na sêdziego, który potwierdzi³ ruchem g³owy. - Proszê odpowiedzieæ. - Nie wiem. - Mniej wiêcej - nie ustêpowa³ Schwartz. - Naprawdê trudno mi powiedzieæ - jej g³os zacz¹³ siê ³amaæ. - Proszê okreœliæ ten czas w przybli¿eniu: miesi¹c? dwa miesi¹ce? tydzieñ? rok? - No... trochê... - Pod piorunuj¹cym spojrzeniem sêdziego poprawi³a siê: - Mo¿e i rok. - A mo¿e d³u¿ej? - Mo¿e. - Czy tym ostatnim razem by³ to ktoœ szczególny? - Och... nie pamiêtam... To znaczy, tak! - prawie wykrzycza³a ostatnie s³owo. - Czy ten mê¿czyzna pani¹ zrani³, panno Burton? Mo¿e nie kocha³ pani tak bardzo, jak powinien, mo¿e... - g³os Schwartza móg³by uko³ysaæ dziecko do snu, lecz oskar¿ycielka skoczy³a na równe nogi. - Sprzeciw! Po dwóch kolejnych godzinach Jessica czu³a siê, jakby ktoœ przepuœci³ j¹ przez wy¿ymaczkê. Nie potrafi³a sobie nawet wyobraziæ, co prze¿ywa Margaret Burton, która rozp³aka³a siê na miejscu dla œwiadków i Houghton j¹ stamt¹d wyprowadzi³. Matilda Howard-Spencer ze skupion¹ min¹ przegl¹da³a akta. NajwyraŸniej bardziej interesowa³a j¹ sama sprawa ni¿ osoba ofiary. Kiedy sêdzia odroczy³ rozprawê do poniedzia³ku, przez chwilê wszyscy stali bezmyœlnie. By³a dopiero pora lunchu, lecz mimo to Jessie mia³a ochotê paœæ na ³ó¿ko i spaæ przez rok. Chyba jeszcze nigdy w ¿yciu nie by³a tak zmêczona. Ian wygl¹da³, jakby od rana przyby³o mu piêæ lat.

Gdy w towarzystwie Martina opuœcili salê, Margaret Burton nie by³o ju¿ nigdzie widaæ. Wyprowadzono j¹ przez pokój sêdziego, prawdopodobnie do tylnego wyjœcia, aby unikn¹æ podobnego spotkania jak to, do którego dosz³o rano. Schwartz odnosi³ wra¿enie, ¿e Houghton równie¿ nie do koñca ufa tej kobiecie i w miarê mo¿³iwoœci chce unikn¹æ dalszych k³opotów. W koñcu wyszli na s³oñce - Jessie z uczuciem, ¿e nie widzia³a go od lat. Pi¹tek. Koniec ci¹gn¹cego siê w nieskoñczonoœæ tygodnia. Nareszcie bêd¹ mieli dwa dni dla siebie. Nawet dwa i pó³. Marzy³a o tym, by wreszcie wydostaæ siê z barokowego piek³a, gdzie ich dusze poddawane by³y upiornej obróbce w rêkach tej wariatki. Wszystko to przypomina³o antyczn¹ sztukê, w której ³awa przysiêg³ych mog³aby graæ rolê chóru. - O czym myœlisz? - Po porannym wybuchu lan wci¹¿ siê o ni¹ martwi³. - Nie wiem. Chyba w ogóle nie jestem ju¿ w stanie myœleæ. Odp³ywam w sin¹ dal - Wobec tego p³yñmy do domu. - Wzi¹³ j¹ pod rêkê i poprowadzi³ do samochodu, gdzie z ulg¹ opad³a na wysiedziany fotel. Mia³a ochotê zedrzeæ z siebie posmak tego ranka drucian¹ szczotk¹. - I jak ci siê wydaje? - spyta³a po drodze, patrz¹c na niego przez ob³oczek dymu papierosowego - Co masz na myœli? - wykrêci³ siê od odpowiedzi. - Chodzi mi o proces. Czy Martin rozmawia³ z tob¹ na ten temat? - Prawie wcale. Nie ods³ania kart. Skinê³a g³ow¹. Ona tak¿e us³ysza³a tylko tyle, ¿e nazajutrz maj¹ siê stawiæ w jego kancelarii. - Ale chyba wszystko bêdzie dobrze - doda³. Musia³o byæ. - Na to wygl¹da - przyzna³a, choæ wygl¹da³o strasznie. Ale w takich sprawach to chyba regu³a. - Podoba mi siê styl Martina. - Mnie te¿. Oboje byli pewni wygranej, zaczynali jednak zdawaæ sobie sprawê, ¿e za tê wygran¹ zap³ac¹ straszn¹ cenê. Nie w pieni¹dzach, samochodach, maj¹tku, ale w zdrowiu, nerwach i pogodzie ducha Rozdzia³ XVI W sobotê rano lan uda³ siê do kancelarii Schwartza, by przedyskutowaæ liniê obrony. Jessica zosta³a w domu z migren¹. Jeszcze tego¿ wieczoru Martin pofatygowa³ siê do nich osobiœcie, aby i z ni¹ omówiæ jej wyst¹pienie przed s¹dem. W niedzielê po po³udniu siedzieli oboje przed telewizorem zupe³nie otêpiali, kiedy zadzwoni³a Astrid. - Jak siê macie, dziatki? Mo¿e byœcie wpadli na spaghetti? Tym razem wyj¹tkowo Jessie nie stara³a siê przed³u¿yæ rozmowy. - Przykro mi, Astrid, ale naprawdê nie mamy czasu. - Och, wy pracusie! Przez ca³y tydzieñ próbowa³am ciê z³apaæ w sklepie, ale bezskutecznie. - Tak, wiem.., pomagam Janowi w redagowaniu ksi¹¿ki. - To chyba bardzo ciekawe zajêcie? - Tak, dosyæ... - Jessie czu³a, ¿e jej glos nie brzmi przekonywaj¹co. - Zadzwoniê do ciebie w przysz³ym tygodniu. Ale dziêkujê, ¿e o nas pomyœla³aœ. - Po¿egna³a siê i od³o¿y³a s³uchawkê. Dziwi³o j¹, ¿e dotychczas nikt ze znajomych jeszcze o niczym nie wiedzia³. Gazety tak¿e pominê³y sprawê Jana milczeniem. Dopiero po namyœle uœwiadomi³a sobie, ¿e podobnych Spraw by³o setki, tej zaœ smaczku dodawa³o jedynie to, i¿ oboje mieszkali na Pacific Fleights, a Jessie by³a w³aœcicielk¹ ekskluzywnego butiku. Wszelki rozg³os móg³ ³atwo doprowadziæ j¹ do ruiny, wydawa³o siê jednak, ¿e nie ma takiego niebezpieczeñstwa. Na razie prasa siê ni¹ nie interesowa³a, za co by³a wdziêczna losowi. Martin obieca³, ¿e jeœli trafi siê jakiœ wœcibski dziennikarz, zadzwoni do redakcji i poprosi o zachowanie dyskrecji. By³ pewien, ¿e pójd¹ mu na rêkê, jak ju¿ nieraz w przesz³oœci bywa³o. Jessie mia³a lekkie wyrzuty sumienia, .¿e tak zby³a Astrid. Nie widzia³y siê od dawna, tyle ¿e

ostatnio Clarke"owie w ogóle nie widywali znajomych. Trudno im by³o teraz rozmawiaæ z ludŸmi - nawet z Astrid. Jessie nie wiedzia³a, jak spojrzy w twarz dziewczêtom w sklepie. Na razie wola³a siê tam nie pokazywaæ. Ba³a siê, ¿e od pierwszego rzutu oka domyœl¹ siê wszystkiego. Z tego samego powodu Jan te¿ stroni³ od swoich znajomych, rad zreszt¹, ¿e mo¿e poœwiêciæ siê ksi¹¿ce. Wymyœlone przez niego postacie dotrzymywa³y mu towarzystwa. Tymczasem rachunki nadal sp³ywa³y. Codziennie Zina wrzuca³a do ich skrzynki zaadresowan¹ do Jessie pocztê, której lwi¹ czêœæ stanowi³y ¿¹dania zap³aty, miêdzy innymi kolejny rachunek Haryeya Greena, tym razem na dziewiêæset dolarów - równie¿ za nic. By³ to wydatek dokonany "na wszelki wypadek" - na wypadek gdyby Margaret Burton pope³ni³a jak¹œ nieostro¿noœæ, na wypadek gdyby wysz³y na jaw nowe fakty. Oczywiœcie nie dowiedzieli siê niczego nowego - przynajmniej do niedzielnego wieczoru. W chwilê po Astrid zadzwoni³ Martin Schwartz. Pyta³, czy mo¿e wst¹piæ do nich na chwilê razem z Greenem. Jessie obudzi³a lana i oboje czekali w napiêciu na ich przybycie, ciekawi, co takiego uda³o siê Greenowi odkryæ. Jak siê okaza³o, zdoby³ fotografiê sprzed dwudziestu lat, przedstawiaj¹c¹ cz³owieka, który przez krótki czas by³ mê¿em Margaret Burton. Mê¿czyzna ów, wysoki, jasnow³osy i b³êkitnooki, do z³udzenia przypomina³ lana. Sta³ oparty o karoseriê niewielkiego MG, który równie¿ - jeœli przymru¿yæ oczy - by³ podobny do ma³ego morgana Jessie. Ró¿ni³y siê tylko barw¹: MG by³ czarny. Przeczucie Schwartza okaza³o siê trafne - motywem dzia³ania Margaret Burton by³a zemsta. Przez d³u¿sz¹ chwilê w salonie panowa³a cisza. Green wyjaœni³, ¿e otrzyma³ zdjêcie od kuzynki Margaret, któr¹ w ostatniej chwili zdecydowa³ siê odwiedziæ. Schwartz westchn¹³ z ulg¹ i opar³ siê g³êbiej w fotelu. - A wiêc teraz wiemy ju¿ wszystko. Czy ta kuzynka bêdzie zeznawaæ przed s¹dem? Green potrz¹sn¹³ przecz¹co g³ow¹. - Powiedzia³a, ¿e powo³a siê na Pi¹t¹ Poprawkê albo zwyczajnie sk³amie, bo inaczej Burton j¹ zabije. Mia³em wra¿enie, ¿e siê jej boi. Okreœli³a j¹ mianem najbardziej mœciwej kobiety, jak¹ zna. Chce j¹ pan powo³aæ na œwiadka? - Jeœli bêdzie siê zas³aniaæ Pi¹t¹ Poprawk¹, to nie ma sensu. Dowiedzia³eœ siê mo¿e, dlaczego Burton wyst¹pi³a o uniewa¿nienie ma³¿eñstwa? - Nie ona wyst¹pi³a, tylko jej m¹¿. - Co takiego? - Martin ze zdziwieniem uniós³ brwi. - Kuzynka podejrzewa, ¿e Margaret by³a w ci¹¿y. Skoñczy³a w³aœnie œredni¹ szko³ê i podjê³a pracê w zespole ad wokackim Hillmana i Knowlesa. Ten ch³opak to syn starego Knowlesa, Jed. Studiowa³ wtedy prawo, a w czasie wakacji. I dorabia³ sobie w kancelarii ojca. Pobrali siê pod koniec lata, bez rozg³osu i w wielkim poœpiechu. Stary Knowles do³o¿y³ wszelkich starañ, ¿eby nic siê nie wyda³o. Rodzice Burton mieszkali na Srodkowym Zachodzie, tak ¿e prócz tej kuzynki nie mia³a tu ¿adnych krewnych. Wkrótce po œlubie Margaret spêdzi³a dwa tygodnie w szpitalu. Ta jej kuzynka przypuszcza, ¿e powodem by³y sprawy kobiece: mo¿e poronienie albo komplikacje poaborcyjne. Zaraz potem Knowles wyst¹pi³ o uniewa¿nienie ma³¿eñstwa. Burton zostala bez pracy, bez mê¿a i prawdopodobnie bez dziecka. Prze¿y³a wtedy coœ w rodzaju za³amania nerwowego i nastêpne trzy miesi¹ce spêdzi³a w hospicjum prowadzonym przez siostry zakonne. By³em tam, ale dwanaœcie lat temu zak³ad zosta³ zamkniêty, a zakonnice rozproszy³y siê po innych klasztorach. Mieszkaj¹ teraz w Kansas, Montrealu, Bostonie i Dublinie. W¹tpiê, ¿eby po tylu latach zachowa³y siê jakieœ akta, a jeœli nawet, to bylyby tajne. - A co z m³odym Knowlesem? - Jeszcze w tym samym roku, w Œwiêto Dziêkczynienia, o¿eni³ siê z jak¹œ pannic¹ z wy¿szych sfer. Wesele odby³o siê z wielk¹ pomp¹ i parad¹ i tr¹bi³y o nim wszystkie gazety. "Chronic³e" poda³a, ¿e byli zarêczeni od ponad roku, co by wyjaœnia³o, dlaczego stary Knowles nie puœci³ pary o o¿enku syna z Burtonówn¹. - Rozmawia³eœ z nim? Green skrzywi³ siê boleœnie.

- Siedemnaœcie miesiêcy po œlubie zgin¹³ z ¿on¹ w wypadku. Wkrótce potem jego ojciec dosta³ ataku serca. Matka podró¿uje w tej chwili po Europie. Nikt nie wie dok³adnie gdzie. - Potworne. - Martin zmarszczy³ czo³o i zacz¹³ ¿uæ koniec o³ówka, który trzyma³ w rêku. - Nie mia³ rodzeñstwa? przyjació³, którzy mogliby cokolwiek wiedzieæ? - To œlepa uliczka, Martinie. Jed Knowles by³ jedynaJ kiem, a kto z jego przyjació³ dziœ jeszcze o tym pamiêta? Osiemnaœcie lat to kawa³ czasu. Taak - przytakn¹³ w zadumie Schwartz. - Kawa³ czasu na chowanie urazy. Cholera! Niby wszystko jest jasne, a w gruncie rzeczy zostaliœmy na lodzie. - Dlaczego tak s¹dzisz? - odezwa³ siê lan po raz pierwszy, odk¹d zobaczy³ fotografiê. - Przecie¿ mamy motyw, którego nam brakowa³o. - Owszem... - Martin powoli przetar³ rêk¹ czo³o. - Tylko ¿e ¿adnej z tych rewelacji nie da siê wykorzystaæ w s¹dzie. To jedynie domys³y, choæ bez w¹tpienia zgodne z prawd¹. Daj¹ nam pe³ny psychologiczny obraz pobudek, jakie kierowa³y pann¹ Burton. £udz¹co przypominasz bogatego m³odzieñca, który j¹ uwiód³, poœlubi³, prawdopodobnie zmusi³ do zrobienia skrobanki, a potem wystawi³ do wiatru I w kilka tygodni póŸniej o¿eni³ siê z dziewczyn¹ ze swojej sfery. ¯ona ksiêcia zosta³a ponownie zepchniêta do roli kopciuszka i mia³a prawie dwadzieœcia lat na rozpamiêtywanie krzywdy, któr¹ jej wyrz¹dzono. Prawdopodobnie dlatego nie chcia³a od ciebie pieniêdzy. Mo¿na zreszt¹ za³o¿yæ, ¿e Knowles w ten w³aœnie sposób zamkn¹³ jej usta. Tym razem pragnê³a zemsty. W jej umyœle uto¿sami³eœ siê z Jedem. Za³o¿ê siê, ¿e ju¿ dawno namierzy³a ciê u Enrica, gdzie bywa³eœ regularnie. Ca³y ten flirt zosta³ ukartowany od pocz¹tku do koñca. Problem polega na tym, ¿e nie jesteœmy w stanie dowieœæ tego w s¹dzie... Jesteœ pewien - zwróci³ siê Schwartz do Greena - ¿e ta kuzynka nie zechce œwiadczyæ? - Absolutnie - potwierdzi³ lakonicznie Green. Prawnik pokrêci³ g³ow¹. - I dlatego w³aœnie jesteœmy bezsilni. Nieprzychylnie nastawiony œwiadek, który zas³ania siê Pi¹t¹ Poprawk¹, jest w stanie narobiæ wiêcej szkód ni¿ brak jakiegokolwiek œwiadka. Poza tym mo¿emy co najwy¿ej dowieœæ, ¿e Burton wysz³a za m¹¿ za Jeda Knowlesa i ¿e wkrótce potem ma³¿eñstwo zosta³o uniewa¿nione. Reszta to domys³y, spekulacje, plotki. Nie ostoj¹ siê w s¹dzie. Oskar¿yciel w dziesiêæ minut podwa¿y wszystko. Musielibyœmy udowodniæ, ¿e Knowles rzeczywiœcie zmusi³ j¹ do aborcji, a najlepiej, gdyby ktoœ zezna³, ¿e s³ysza³, jak Burton poprzysiêg³a mu zemstê. Nie mamy na co liczyæ.Lan by³ blady jak œciana, Jessica czu³a ³zy pod powiekami. - I co teraz zrobimy? - szepnê³a. - Powo³am Burton na œwiadka i zobaczymy, do czego bêdzie sk³onna siê przyznaæ. I jak daleko pozwoli nam siê posun¹æ sêdzia. Poza tym mo¿emy co najwy¿ej siê modliæ. Green wsta³, po¿egna³ siê i skierowa³ do wyjœcia. - Przykro mi - b¹kn¹³ na odchodnym. Martin Schwartz odprowadzi³ go do drzwi. W chwilê póŸniej wyszed³ i on. W poniedzia³ek proces toczy³ siê dalej. Zgodnie ze sw¹ obietnic¹ Schwartz powo³a³ Margaret Burton na œwiadka. Czy by³a zamê¿na z Jedcm Know³esem? Tak. Jak d³ugo? Dwa i pól miesi¹ca. Dziesiêæ tygodni? Tak, dziesiêæ tygodni. Czy to prawda, ¿e musia³a za niego wyjœæ, poniewa¿ by³a w ci¹¿y? Sprzeciw! Odrzucony. Czy po rozwi¹zaniu ma³¿eñstwa prze¿y³a zalamanie nerwowe? Nie, nic podobnego. Czy potwierdza, ¿e oskar¿ony jest ³udz¹co podobny do zmar³ego Jeda Knowlesa? Nic takiego nie zauwa¿y³a. Czy pan Knowles o¿enil siê powtórnie tu¿ po... Sprzeciw! Podtrzymany. Sêdziowie przysiêgli zechc¹ ³askawie nie braæ pod uwagê ostatniego pytania. Margaret Burton by³a blada, lecz ca³kowicie opanowana. Jessica modli³a siê w duchu, ¿eby coœ wytr¹ci³o j¹ z równowagi, ¿eby zaczê³a krzyczeæ, pomstowaæ i przyzna³a, i¿ chce zniszczyæ lana, bo jest podobny do jej by³ego mê¿a. Do tego jednak nie dosz³o. Na koniec sêdzia podziêkowa³ pannie Burton, która natychmiast opuœci³a salê. Po po³udniu Schwartz poprosi³ lana o wskazanie dwóch przyjació³, którzy mogliby zaœwiadczyæ o jego charakterze i moralnoœci. Swiadectwo Jessiki niemal na pewno zosta³oby uznane za

nieobiektywne. lan hy³ w rozterce. W ostatnich latach jego wiêzy kole¿eñskie znacznie siê rozluŸni³y. Pisarstwo poch³ania³o wiêkszoœæ jego czasu i energii, a to, co zostawa³o, anektowa³a Jessie. Jeszcze tego wieczoru zadzwoni³ do znajomego pisarzn oraz do przyjaciela z college"u, który obecnie mieszka³ w Kalifornii i pracowa³ na gie³dzie. Na wieœæ o zarzutach, jakie mu postawiono, obaj byli zdumieni, oburzeni i obaj szczerze zadeklarowali pomoc. ¯aden zbytnio nie przepada³ za Jessie - pisarz uwa¿a³, ¿e jest zbyt zaborcza, makler, ¿e zbyt energiczna - lecz dla lana chêtnie zrobiliby wszystko. Obaj wywarli bardzo dobre wra¿enie na ³awie przysiêg³ych. Pisarz w tweedowym ubraniu móg³ siê poszczyciæ trzema nowelami opublikowanymi w "New Yorkerze", powieœci¹ wydan¹ w twardej oprawie oraz niedawno otrzyman¹ nagrod¹ literack¹. Makler by³ modelowym przedstawicielem wy¿szej klasy œredniej i szanowanym ojcem rodziny. I jeden, i drugi bardzo pochlebnie wyra¿ali siê o lanie, robili co w ich mocy, lecz ¿aden nie by³ w stanie zdzia³aæ cudu. Tego dnia sêdzia zwolni³ ich nieco wczeœniej, co Clarke"owie przyjêli z niek³aman¹ ulg¹. - Poproszê o skrzynkê piwa - za¿¹da³a Jessie, zrzucaj¹c z nóg buty. - Jezu, mam ju¿ tego serdecznie dosyæ. Ten proces ci¹gnie siê i ci¹gnie, a poza tym zaczyna mi ju¿ brakowaæ nobliwych ubranek. Mia³a na sobie br¹zowy tweedowy kostium, którego nie nosi³a od czasu, gdy skoñczy³a college. - Gwi¿d¿ na to. Jutro ubierz siê w bikini. Przysiêg³ym te¿ siê nale¿y jakaœ rozrywka. - Wiesz, myœla³am, ¿e bêdzie w tym o wiele wiêcej dramatyzmu. - Coœ ty! Przecie¿ ta sprawa wcale nie jest dramatyczna, przeciwnie: mocno przyziemna. Kto kogo przelecia³ i dlaczego. Nawet niespecjalnie siê wstydzê, ¿e tego s³uchasz - wyzna³. O wiele bardziej dra¿ni³a go obecnoœæ Margaret Burton, tote¿ odczu³ ulgê, kiedy przesta³a pokazywaæ siê w s¹dzie. - Ja te¿ nie, tylko ilekroæ ktoœ mówi o "haniebnych czynach sprzecznych z natur¹", skrêca mnie ze œmiechu. Rozeœmiali siê oboje. W domowym zaciszu proces przybiera³ wymiar ¿artu - niesmacznego ¿artu. Nie byli ju¿ tak spiêci. Wiedzieli przecie¿, ¿e maj¹ do czynienia z wariatk¹ szukaj¹c¹ zemsty na mê¿czyŸnie, który skrzywdzi³ j¹ przed dwudziestu laty. I co z tego? lan byl niewinny, i tyle. - Nie mia³abyœ ochoty pójœæ do kina? - Bardzo chêtnie. Wiesz co? Zabierzmy Astrid. - Swietny pomys³. Z jednym zastrze¿eniem: nie dzwoñ do niej przez najbli¿sze pól godziny lan pochyli³ siê nad Jessie i wolno powiód³ wargami po jej szyi. Astrid ucieszy³a siê z zaproszenia, poszli wiêc we trójkê obejrzeæ film, który rozœmieszy³ ich do ³ez. - Zaczyna³am ju¿ myœleæ, ¿e poumieraliœcie! - strofowa³a ich po seansie. - Czemu nie dajecie znaku ¿ycia? Dalej tak was absorbuje ta ksi¹¿ka? lan i Jessie zgodnie pokiwali g³owami, zmienili temat i zaci¹gnêli Astrid do najbli¿szej kawiarni. Wieczór up³yn¹³ im w mi³ej atmosferze. Od Astrid dowiedzieli siê, ¿e dziêki staraniom Katsuko pokaz kolekcji odniós³ osza³amiaj¹cy sukces. Nawet Astrid nie mog³a siê powstrzymaæ i kupi³a sobie odrazu parê fata³aszków. - Nie ¿artuj! - zgorszy³a siê Jessie. - Na przysz³oœæ, jeœli bêdziesz chcia³a coœ kupiæ, umów siê ze mn¹ w sklepie, to przynajmniej dostaniesz rabat. Po co masz wyrzucaæ pieni¹dze? - Chrzeœcijanin powinien dzieliæ siê z bliŸnimi. - Astrid ze œmiechem roz³o¿y³a rêce, b³yskaj¹c z³ot¹ bi¿uteri¹. Wieczorem w domu gawêdzili o tym i o owym, jakby wszelkie przykroœci i problemy siê skoñczy³y. Po raz pierwszy od dawna sen przyniós³ im pokrzepienie. By³o to istotne, rano bowiem ³an mia³ sk³adaæ zeznanie. Rozdia³ XVII Zeznawa³ przez dwie godziny. Lawa

przysiêg³ych obudzi³a siê nareszcie z letargu, choæ lan bynajmniej nie zdo³a³ zainteresowaæ jej cz³onków. Sêdziowie o¿ywili siê dopiero pod sam koniec, kiedy pytania zaczê³a zadawaæ Matilda Howard-Spencer. Pani prokurator przespacerowa³a siê przed zebranymi z tak¹ min¹, jakby myœlami by³a gdzieœ daleko. Oczy ca³ej sali pod¹¿a³y za ni¹. W koñcu zatrzyma³a siê tu¿ przed lanem, skrzy¿owa³a rêce na piersi i lekko przechyli³a g³owê. - Pochodzi pan ze wschodu? Zaskoczy³o go zarówno pytanie, jak i jej przyjazny uœmiech. - Tak. Z Nowego Jorku. - Gdzie pan uczêszcza³ do college"u? - W Yale. - Doskona³a szko³a. - Pani Spencer wyraŸnie siê rozpromieni³a. ³an odwzajemni³ uœmiech. Próbowa³am siê dostaæ na wydzia³ prawa w Yale, ale niestety, nie wysz³o. Ukoñczy³a college w Stanford - wcale nie gorszy od Yale - lecz lan o tym nie wiedzia³. Nie wiedzia³ te¿, czy ma jej okazaæ wspó³czucie, milczeæ czy nadal siê uœmiechaæ. - Ma pan stopieñ naukowy? Rozmawia³a z nim jak z dobrym znajomym lub z cz³owiekiem, którego chcia³aby bli¿ej poznaæ. Ot, pogawêdka z s¹siadem na udanym przyjêciu. - Skoñczy³em studia magisterskie. - Gdzie? - zainteresowa³a siê prokurator. lan odetchn¹³ w duchu. Martin przygotowa³ go na zupe³nie inne pytania. Te by³y o wiele ³atwiejsze. - Studiowa³em dziennikarstwo na uniwersytecie Columbia. - A potem? - Pracowa³em w reklamie. - U kogo? Wymieni³ nazwê du¿ej nowojorskiej firmy. - Znana firma. - Matilda Howard-Spencer znów siê uœmiechnê³a, po czym w zadumie wyjrza³a przez okno. - Czy w trakcie studiów umawia³ siê pan na randki? - Od czasu do czasu. - A z kim? - Z dziewczynami. - Z s¹siednich szkó³? Mo¿e poda nam pan kilka nazwisk? Œmieszne. Przecie¿ i tak ich nie zna³a. ³an nie móg³ poj¹æ celu tej indagacji. - Viyeca Harreford. Maddie Whelan. Fifi Estabrook. - Estabrook? Jak Estabrook i £loyd, najwiêksza firma maklerska na Wali Street? - Prokurator by³a zachwycona, jakby dokona³ czegoœ wielkiego. - Nie mam pojêcia. - ³an poczu³ siê niepewnie. Oczywiœcie to jej ojciec by³ w spó³ce z Lloydem, ale przecie¿ nie dlatego umawia³ siê z Fifi, na litoœæ bosk¹! - Zdaje mi siê, ¿e nazwisko panny Whelan te¿ brzmi znajomo. Niech pomyœlê... Whelan... ach, tak, ju¿ wiem. Domy towarowe w Phoenix, czy tak? lan zarumieni³ siê, lecz prokurator wci¹¿ uœmiecha³a siê b³ogo, nadzwyczaj zadowolona z tej mi³ej pogawêdki. - Nie pamiêtam. - Ale¿ tak, na pewno pan pamiêta. Czy umawia³ siê pan ale nie pamiêtam. do czego ta kobieta zmierza. A zrobiæ z niego g³upca? Czy¿by by³o a¿ tak ³atwe? - Có¿, trudno... Kiedy pozna³ pan swoj¹ ¿onê? - Mniej wiêcej osiem lat temu w Nowym Jorku. - Pañska ¿ona jest osob¹ zamo¿n¹, prawda? - spyta³a z zak³opotaniem, jakby dopuszcza³a siê drobnej niedyskrecji. - Sprzeciw! - Schwartz uniós³ siê z miejsca. W przedwieñstwie do lana doskonale wiedzia³, do czego d¹¿y pani Howard-Spencer. Ale sam oskar¿ony tak¿e ju¿ przeczuwa³, ¿e dal siê zapêdziæ w

pu³apkê. - Sprzeciw podtrzymany. Proszê inaczej sformu³owaæ pytanie. - Przepraszam, wysoki s¹dzie. Rozumiem, ¿ona jest w³aœcicielk¹ doskonale prosperuj¹cego w San Francisco. Czy w Nowym Jorku tak¿e butik? - Nie. Kiedy j¹ pozna³em, by³a konsultantk¹ do spraw mody i stylistk¹ w agencji reklamowej, w której pracowa³em. - Pracowa³a dla przyjemnoœci? - w g³osie oskar¿ycielki pojawi³ siê ostrzejszy ton. - Nie. Dla pieniêdzy. - lana zaczyna³o to ju¿ mêczyæ. - Ale nie musia³a, tak? - Nigdy jej o to nie pyta³em. - A teraz? - Nie... - zaj¹kn¹³ siê ³an, wzrokiem szukaj¹c u Martina pomocy. Bezskutecznie. - Proszê odpowiedzieæ na pytanie. Czy pañska ¿ona musi chodziæ do pracy, czy te¿ osi¹ga dochody wystarczaj¹ce, aby utrzymywaæ siebie i pana na luksusowym poziomie? - Wcale nie luksusowym... Jessie i Martin skrzywili siê równoczeœnie. Co za odpowiedŸ! Pytania jednak pada³y jak karabinowe pociski i lan nie nad¹¿a³ siê przed nimi uchylaæ. - Ale wystarcza pañstwu na ¿ycie? - Tak. - lan zblad³. By³ wœciek³y. - Czy pan pracuje? - Tak - b¹kn¹³ cicho. Oskar¿ycielka uœmiechnê³a siê. - Przepraszam, nie dos³ysza³am odpowiedzi. Czy pan pracuje? - Tak! - Ma pan posadê? - Nie. Piszê ksi¹¿ki. To te¿ praca. Biedny Lan. Jessie mia³a ochotê podbiec Dlaczego musia³ to znosiæ? Co za suka! - Dostaje pan za to pieni¹dze? - Trochê. - Trochê? Starcza na pañskie potrzeby? - W tej chwili nie. - Nie by³o sensu tego przed ni¹ ukrywaæ. - Z³oœci to pana? - pytanie zosta³o zadane niemal pieszczotliwie. ¯mija. - Nie, nie z³oœci mnie. Po prostu na razie muszê siê z tym pogodziæ. Moja ¿ona to rozumie. - Ale pan j¹ zdradza. Czy pañska ¿ona rozumie i to tak¿e? - Sprzeciw! - Uchylony. - Czy ¿ona siê z tym godzi? - Nie zdradzam jej. - Przecie¿ sam pan przyzna³, ¿e z w³asnej woli poszed³ do ³ó¿ka z pann¹ Burton. Czy to normalne pañskim zdaniem? - Nie. - A wiêc zdarzy³o siê pierwszy raz? ³an wbi³ wzrok w pod³ogê. - Nie pamiêtam. - Zeznaje pan pod przysiêg¹. Proszê odpowiedzieæ - g³os Spencer przypomina³ syk kobry szykuj¹cej siê do ataku. - Nie. - S³ucham? - Nie. To nie by³o po raz pierwszy. - Czêsto pan zdradza ¿onê? - Nie.

- Jak czêsto? - Trudno powiedzieæ. - A jakie kobiety pan zwykle wykorzystuje? Znajome z pana krêgu czy te¿ inne, prostytutki, imigrantki, kobiety z tak zwanych ni¿szych sfer? Sprzeciw! Oddalony. Nikogo nie "wykorzystujê". Rozumiem. Czy zdradzi³by pan ¿onê z Fifl Estabrook? - Nie widzia³em jej od lat. Kiedy siê z ni¹ umawia³em, nie by³em jeszcze ¿onaty. - Pytam, czy zdradzi³by pan ¿onê z kimœ takim jak ona, czy te¿ sypia pan zwykle z "tanimi" kobietami, takimi, na które na pewno siê pan nie natknie we w³asnym krêgu. To przecie¿ mog³oby byæ niezrêczne. O wiele proœciej szukaæ znajomoœci mo¿liwie daleko od domu. - Istotnie. Rany boskie, ³an!... Jessie czu³a przedsmak katastrofy. Schwartz patrzy³ w œcianê, usi³uj¹c zachowaæ kamienn¹ twarz. - Rozumiem. Czy uzna³ pan pannê Burton za tak¹ w³aœnie "tani¹" kobietê? - Nie. - To "nie" zabrzmia³o zbyt s³abo. - Nie nale¿a³a przecie¿ do pañskiej sfery, prawda? Nie wiem. Tak czy nie? - Nie. - Przypuszcza³ pan, ¿e zadzwoni na policjê? - Nie. Nie mia³a powodu - poprawi³ siê szybko, tkniêty z³ym przeczuciem, lecz by³o ju¿ za póŸno. Matilda Howard-Spencer podziêkowa³a mu, zastrzegaj¹c sobie mo¿liwoœæ wezwania go jeszcze raz celem z³o¿enia dodatkowych zeznañ. Ale ju¿ zd¹¿y³a mu zadaæ œmiertelny cios. lan wróci³ na miejsce pow³ócz¹c nogami jak starzec. Piêæ minut póŸniej sêdzia zarz¹dzi³ przerwê na lunch. - Spieprzy³em sprawê - mrukn¹³ lan, kiedy znaleŸli siê na ulicy - Nie mia³eœ szans. Ta baba jest jak arszenik... - Schwartz westchn¹³ i uœmiechn¹³ siê ch³odno. - Ca³e szczêœcie, ¿e w ³awie przysiêg³ych siedz¹ normalni ludzie, którzy te¿ to widz¹. - Nie chcia³ o tym mówiæ, lecz bardziej ni¿ kwestia zdrady niepokoi³y go klasowe implikacje sprawy. - Po po³udniu zamierzam powo³aæ Jessikê na œwiadka. W ten sposób bêdziecie mieli to ju¿ z g³owy - Jasne. Zmasakruje nas oboje w ci¹gu jednego dnia parskn¹³ z gorycz¹ lan. Jessica spojrza³a na niego ostro. - Nie pleæ bzdur - A co, uwa¿asz siê za godn¹ jej przeciwniczkê? - zapyta³ sarkastycznie. - Czemu nie? - Hola, hola! - sprzeciwi³ siê Schwartz. - Jeœli siê z ni¹ zetrzesz, lan przegra na pewno. Przerabialiœmy to w sobotê. Masz byæ naj³agodniejsz¹, najsubtelniejsz¹ i najbardziej opanowan¹ ¿on¹, jaka kiedykolwiek st¹pa³a po tym padole. Zacznij siê stawiaæ, a posieka ciê na kawa³ki. Jessica posêpnie skinê³a g³ow¹. lan westchn¹³. On tak¿e myœla³, ¿e jest przygotowany, tymczasem ta zo³za przyjê³a zupe³nie inn¹ liniê oskar¿enia. Bóg jeden wie, o co zapyta Jessie. Kiedy dotarli do domu, Jessie usadzi³a go na kanapie, zdjê³a mu buty, rozluŸni³a krawat i delikatnie pog³aska³a go po g³owie. - Jess... - Nawet o tym nie myœl. Po³ó¿ siê i odpocznij. Zrobiê coœ do jedzenia. By³ zanadto zmêczony, aby siê z ni¹ sprzeczaæ. Kiedy wróci³a z waz¹ gor¹cej zupy i stert¹ kanapek na talerzu, ju¿ spal. Patrzy³a ze wspó³czuciem na jego blad¹, naznaczon¹ cierpieniem twarz, dziwi¹c siê w duchu, ¿e za wszelk¹ cenê pragnie mu matkowaæ. Dlaczego ci¹gle jej siê zdaje, ¿e ³an sam sobie nie poradzi? Nie potrafi³a siê na niego z³oœciæ. Omal siê nie za³ama³a, kiedy by³ w

wiêzieniu. Teraz mog³a siê o niego troszczyæ; reszta nie mia³a znaczenia. Margaret Burton pojawi³a siê w ich ¿yciu przelotnie, podobnie jak sêdzia, Martin Schwartz i Matilda HowardSpencer. W nawale nowych spraw wkrótce o nich zapomn¹. Najwa¿niejsze to utrzymaæ siê na powierzchni, póki nie minie sztorm. Nie mog³a teraz wylewaæ na niego ¿alów. Zbyt wiele mieli do stracenia. Usiad³a obok niego i patrz¹c w okno pomyœla³a z gorycz¹, ¿e jej ojciec nie kaza³by matce przechodziæ takiej gehenny. Nigdy by do tego nie dopuœci³. Porównania jednak nie mia³y wiêkszego sensu. Sama wybra³a sobie tego mê¿czyznê, a trudno mieæ wobec kogoœ wymagania, nie daj¹c nic w zamian. Teraz przysz³a jej kolej, by dawaæ. Delikatnie przyg³adzi³a mu w³osy. Wygl¹da³ jak ch³opiec, który usn¹³ zmêczony zabaw¹. Jessie pomyœla³a ze strachem o czekaj¹cym ich popo³udniu w s¹dzie. Musieli wygraæ ten proces! Szaleñstwem by³o dopuœciæ, by sprawy zasz³y tak daleko, lecz skoro ju¿ siê sta³o, pora wreszcie po³o¿yæ temu kres. lan obudzi³ siê tu¿ przed drug¹ i rozejrza³ wokó³ ze zdziwieniem, - Zasn¹³em? - Nie, sk¹d¿e. Oberwa³eœ ode mnie m³otkiem i zemdla³eœ. Uœmiechn¹³ siê szeroko i ziewn¹³, wtulaj¹c twarz w jej spódnicê. - Pachniesz upojnie. Czy wiesz, ¿e na koñcu œwiata pozna³bym ka¿dy twój fata³aszek? - Chcesz zupy? - zapyta³a rzeczowo. Narozrabia³ jak g³upi, ale jak¿e mog³a siê na niego gniewaæ? Jak mog³a jeszcze dolewaæ oliwy do ognia? Dosyæ ju¿ wycierpieli. Wystarczy. - Chryste, ale¿ masz zawziêt¹ minê. Co ty knujesz? - Niczego nie knujê. Zjesz zupê? - stanê³a nad nim z chochl¹. - No, no, co za uczta! - ³an usiad³ i zerkn¹³ na tacê. - Wiesz, Jessico, jesteœ niezrównana. Mia³a ochotê zapytaæ go ¿artem, czy lepsza od Fifi Estabrook, nie odwa¿y³a siê jednak. Podejrzewa³a, ¿e zadane mu przed po³udniem rany wci¹¿ jeszcze krwawi¹. - Dla pana wszystko, milordzie - powiedzia³a, stawiaj¹c przed nim talerz kremu ze szparagów, kanapki z wo³owin¹ i sa³atê. - Jesteœ jedyn¹ znan¹ mi kobiet¹, która potrafi sprawiæ, ¿e lunch wygl¹da jak wystawne przyjêcie. - To dlatego, ¿e ciê kocham - objê³a go za szyjê i cmoknê³a w ucho - Ty nie bêdziesz jeœæ? - Ju¿ jad³am - sk³ama³a. Za nieca³¹ godzinê mia³a zeznawaæ. Czu³a, ¿e nie zdo³a niczego prze³kn¹æ. Zerknê³a na zegarek. - Idê poprawiæ makija¿. Za dziesiêæ minut musimy wyjœæ. Przycz³apa³ za ni¹ do sypialni, usi³uj¹c wyg³adziæ przekrzywiony krawat. - Bo¿e drogi, wygl¹dam, jakbym spa³ ca³¹ dobê! - jêkn¹³ spojrzawszy w lustro. - I owszem - przyzna³a ze œmiechem. Ta godzina snu wysz³a mu na dobre. Jessie równie¿ czu³a siê teraz o wiele silniejsza ni¿ przedtem. By³a pewna, ¿e Margaret Burton nie jest w stanie jej zraniæ. Postanowi³a zniweczyæ jej wp³yw, odrzeæ j¹ z magicznej w³adzy, jak¹ mia³a nad ich losem. Lan podœwiadomie wyczu³ przemianê, jaka zasz³a w ¿onie. Wygl¹da³a, jakby wst¹pi³ w ni¹ nowy duch. - Widzê, ¿e siê przebra³aœ. - Uzna³am, ¿e tak bêdzie lepiej. Mia³a na sobie bardzo kobiec¹ sukienkê z szarego jedwabiu - prost¹, bez ozdób, a jednak nadzwyczaj eleganck¹. - Skoro s¹dz¹ nas za to, ¿e jesteœmy bogaci, mo¿emy chocia¿ przyzwoicie wygl¹daæ - oznajmi³a. Mam ju¿ doœæ tych cholernych tweedowych spódnic. Kiedy to wszystko siê skoñczy, rozpalê ognisko przed domem i w ten sposób siê ich pozbêdê. - Wygl¹dasz fantastycznie. - Za bardzo wystrojona? - W sam raz. - To dobrze. - Jessie wsunê³a na nogi czarne czó³enka z delikatnej skórki, przypiê³a per³owe klipsy i wyjê³a z szafy czarny p³aszcz. lan by³ z niej dumny. Imponowa³ mu styl,

z jakim to znosi³a. Kiedy zjawili siê w sali rozpraw, Martin Schwartz okaza³ znacznie mniejszy zachwyt. Zauwa¿y³ po³ysk jedwabiu, p³aszcz tak¿e rzuca³ siê w oczy. Od Jessiki z daleka czuæ by³o zamo¿noœæ. Zrobi³a dok³adnie to, czego chcia³ unikn¹æ - zupelnie jakby upar³a siê dowieœæ, ¿e Matilda Howard-Spencer ma racjê. Ka¿da demonstracja si³y, najbardziej nawet subtelna, mog³a mieæ katastrofalne skutki. Tymczasem Clarke"owie zajêli swoje miejsca z podniesionymi g³owami, prowokuj¹c pewnoœci¹ siebie. Nieodpowiedzialni smarkacze! By³ na nich wœciek³y. Choæ mo¿e i lepiej, ¿e tak w³aœnie siê prezentowali? Rano przedstawiali sob¹ obraz nêdzy i rozpaczy. Ta nowa aura jakby podkreœli³a zwi¹zek miêdzy nimi. Stanowili jednoœæ. Strach by³o pomyœleæ, co bêdzie, jeœli ktoœ spróbuje przeci¹æ te wiêzy - jeœli lan przegra. Jessica ze spokojem podesz³a do podium dla œwiadków. Jedwabna sukienka miêkko op³ywa³a jej zgrabn¹ figurê, szerokie rêkawy tuszowa³y imponuj¹cy wzrost. Z³o¿y³a przysiêgê i nim zwróci³a siê do adwokata, jej wzrok na sekundê zatrzyma³ siê na lanie. Martin prowadzi³ przes³uchanie tak, by stworzyæ obraz szczerze sobie oddanej i darz¹cej siê wzajemnym szacunkiem pary, stad³a, w którym ¿ona nie w¹tpi w prawdziwoœæ s³ów mê¿a. Jessie emanowa³a godnoœci¹ i opanowaniem, tote¿ przekazuj¹c j¹ w rêce oskar¿ycielki, Schwartz st³umi³ uœmieszek. Chêtnie zobaczy, jak obie panie zakasuj¹ rêkawy i ruszaj¹ do boju. Mia³y równe szanse - tak¹ przynajmniej ¿ywi³ nadziejê. Matilda Howard-Spencer od razu przyst¹pi³a do rzeczy. - Proszê nam powiedzieæ, pani Clarke, czy wiedzia³a pani, ¿e m¹¿ pani¹ zdradza? - Nie wprost. - Co pani przez to rozumie? - zdziwi³a siê Spencer. - To, ¿e dopuszcza³am tak¹ mo¿liwoœæ, ale zak³ada³am, nie mo¿e to byæ nic powa¿nego. - Aha... Przelotny romansik dla zabawy? - Nic podobnego. lan nie jest lekkoduchem. To cz³owiek wra¿liwy. Ale ja du¿o podró¿ujê, a trudno zamykaæ oczy na fakt, ¿e takie rzeczy siê zdarzaj¹. - Czy zdarzaj¹ siê one tak¿e i pani? - oczy oskar¿ycielki zab³ys³y. - Nie. - Zeznaje pani pod przysiêg¹, pani Clarke. - Jestem tego œwiadoma. OdpowiedŸ brzmi: nie. Matilda Howard-Spencer wydawa³a siê zaskoczona. - Ale nie ma pani nic przeciwko temu, ¿e m¹¿ pozwala sobie na niewiernoœæ? - Niekoniecznie. To zale¿y od okolicznoœci. - Jessica zachowywa³a siê jak dama w ka¿dym calu. lan by³ z niej niewiarygodnie dumny - A co pani odczuwa teraz, w tak szczególnych okolicznoœciach? - Ufnoœæ. - Ufnoœæ? - zdziwi³a siê prokurator. Schwartz zmarszczy³ brwi. - Ufam, ¿e prawda wyjdzie na jaw i mój m¹¿ zostanie oczyszczony z zarzutów. Schwartz przygl¹da³ siê przysiêg³ym. Jessica wyraŸnie im Siê podoba³a. Wa¿niejsze jednak by³o, aby spodoba³ im siê lan, przede wszystkim zaœ, aby mu uwierzyli. - Podziwiam pani optymizm - stwierdzi³a Spencer. - Czy to pani pokrywa koszty procesu? - Nie. lan omal nie sykn¹³. K³amstwo pod przysiêg¹! - Mój m¹¿ zainwestowa³ pieni¹dze uzyskane ze sprzeda¿y ostatniej ksi¹¿ki. Wspólnie postanowiliœmy sprzedaæ to, co wtedy kupi³, ¿eby pokryæ koszty procesu. Wcale nia k³ama³a! Mówi³a o morganie! Brawo! lan mia³ ochotê j¹ uœciskaæ. - Czy okreœli³aby pani wasz zwi¹zek jako dobre ma³¿eñstwo? - Tak. - Bardzo dobre? - Doskona³e. - Jessica uœmiechnê³a siê lekko.

- Ale pani m¹¿ sypia z innymi kobietami? - Mo¿liwe. - Czy powiedzia³ pani o Margaret Burton? - Nie. - A o innych? - Nie. I nie s¹dzê, by by³o ich wiele. - Czy zachêca³a go pani do niewiernoœci? - Nie - Ale nie przeszkadza³o to pani, jeœli to by³y kobiety nic nie znacz¹ce? - Sprzeciw! - Podtrzymany. Oskar¿enie sugeruje œwiadkowi odpowiedŸ. - Przepraszam, wysoki s¹dzie. - Matilda Howard-Spencer obróci³a siê z powrotem do Jessie. - Czy m¹¿ by³ kiedykolwiek wobec pani brutalny? - Nie. - Nigdy? - Nigdy. - Czy m¹¿ du¿o pije? - Nie - Czy miewa problemy z potencj¹ dlatego, ¿e pani go utrzymuje? - Nie. - Co za pytanie! - Czy pani bardzo go kocha? - Tak. - Czy roztacza pani nad nim opiekê? - W jakim sensie? - Czy stara siê pani chroniæ go od k³opotów? - Oczywiœcie, ¿e robiê co w mojej mocy, aby uchroniæ go od k³opotów. Jestem jego ¿on¹! Na twarzy prokurator rozla³ siê b³ogi uœmiech. - Zatem sk³ama³aby pani w s¹dzie, ¿eby tylko mu pomóc? - Nie! - Nie mam wiêcej pytañ. Oskar¿ycielka obróci³a siê na piêcie i posz³a na swoje miejsce. Jessica jeszcze przez chwilê nie mog³a siê otrz¹sn¹æ. Ta baba z piek³a rodem znowu dopiê³a swego! Rozdzia³ XVIII Nastêpnego ranka obrona i oskar¿enie mia³y wyg³osiæ mowy podsumowuj¹ce proces. Martin Schwartz zrêcznie podkreœli³ z³o¿onoœæ sytuacji, staraj¹c siê wzbudziæ w przysiêg³ych sympatiê dla oskar¿onego. Potem jednak podnios³a siê Matilda Howard-Spencer. Odmalowa³a przed nimi dramatyczny portret kobiety skrzywdzonej i brutalnie wyzyskanej, kobiety o z³amanym sercu - cnotliwej i pracowitej Margaret Burton. Stwierdzi³a z ubolewaniem, i¿ nie mo¿na pozwoliæ, by mê¿czyŸni tacy jak lan Clarke bezkarnie wykorzystywali sw¹ pozycjê spo³eczn¹, wspierani przez w³asne ¿ony, które - jak wyrazi³a siê pani Clarke - "czyni¹ wszystko co w ich mocy by ich ma³¿onkowie unikali odpowiedzialnoœci za swoje czyny. W tym momencie Schwartz zg³osi³ sprzeciw, który zosta³ podtrzymany. Wyjaœni³ im póŸniej, ¿e w³aœciwie nie zg³asza siê sprzeciwu podczas mowy koñcowej, prokurator przekroczy³a jednak dopuszczalne granice. Kiedy sêdzia og³osi³ przerwê, Jessica wci¹¿ jeszcze dygota³a ze z³oœci. - S³yszeliœcie tê zo³zê? - wybuchnê³a, nie staraj¹c siê nawet zni¿yæ g³osu. Obaj, lan i Martin, zgromili j¹ spojrzeniem. - Uspokój siê, Jess! - sykn¹³ lan. Te¿ sobie wybra³a chwilê! Przysiêgli akurat ich mijali wychodz¹c na lunch i gotowi siê jeszcze do nich zraziæ. Ten i ów obejrza³ siê zgorszony. - Niech s³ysz¹! - parsknê³a Jessie. - Ta ¿mija...

- Przymknij siê wreszcie! - zdenerwowa³ siê lan, lecz po chwili otoczy³ j¹ ramieniem. - Strasznie jesteœ pyskata, kochanie. Jessie westchnê³a ciê¿ko. - Ta baba ca³kiem wyprowadzi³a mnie z równowagi. - Mnie te¿. ChodŸmy coœ zjeœæ, tylko b³agam: od³ó¿my komentarze na póŸniej. - Dobrze ci mówiæ, a... ³an spojrza³ na ni¹ przeci¹gle. - Masz mi to obiecaæ. Nie chcê psuæ sobie apetytu rozmow¹ o pani Spencer. - Naprawdê myœlisz, ¿e przysiêg³i dali siê na to nabraæ? - nie ustêpowa³a Jessie. - Przypominam, ¿e mia³aœ mi coœ obiecaæ. - lan poci¹gn¹³ j¹ ¿artobliwie za w³osy. - Nudny jesteœ. - Trudno. Wiedzia³aœ, kogo sobie bierzesz - rzucili przez ramiê, zbiegaj¹c ze schodów. By³ w lepszym nastroju, ni¿ mo¿na siê by³o spodziewaæ. Lunch zjedli w domu. Jessie zrobi³a kanapki i zaczo³ przegl¹daæ pocztê, ³an natomiast zas³oni³ siê gazet¹. - A có¿ to za maniery? - wymrucza³a z pe³nymi ustami i pstryknê³a palcem w gazetê, któr¹ czyta³. - Hê? - Mówi³am, ¿e masz rozpiêty rozporek. - Co? - ³an nerwowo zerkn¹³ w dó³. - Na litoœæ bosk¹, Jessie. W ogóle siê nie odzywasz. Czujê siê samotna. Bo od dwóch minut czytam gazetê? Zgadza siê. Nalaæ ci wina? Nie, dziêki. Mamy jeszcze colê? - Zaraz sprawdzê. - Jessie otworzy³a lodówkê. Kiedy wróci³a do sto³u z zimn¹ puszk¹ coca-coli, ³an nadal by³ poch³oniêty lektur¹. - S³uchaj no... - nasro¿y³a siê. - Cii... - uciszy³ j¹ ruchem rêki. Twarz mia³ zmienion¹, w oczach coœ, co graniczy³o z rozpacz¹. - Co siê sta³o? Zignorowa³ pytanie, dokoñczy³ artyku³ i poda³ jej gazetê. - Masz, przeczytaj. Kiedy ujrza³a nag³ówek, serce skoczy³o jej do gard³a. Wielkie litery krzycza³y: "CZAS PO£OZYC KRES GWA£TOM". By³a to relacja z posiedzenia stanowej komisji wymiaru sprawiedliwoœci, które odby³o siê dzieñ wczeœniej. Jego tematem by³a narastaj¹ca fala przestêpstw o pod³o¿u seksualnym. Mówiono o zaostrzeniu kar, ograniczeniu wyroków z zawieszeniem i takie; zmianie procedury, aby meldunek o krzywdzie sta³ siê mniej upokarzaj¹cy dla ofiary. Jessie od³o¿y³a gazetê i spojrza³a na lana. Co za pech, ¿e wydrukowano to w³aœnie w dniu, gdy ³awa przysiêg³ych mia³a I podj¹æ decyzjê! - Myœlisz, ¿e jakoœ to na nich wp³ynie? Sêdzia mówi³, ¿e nie powinni siê sugerowaæ... - Jessie, pleciesz bzdury. Je¿eli coœ ci powiem, ¿e ktoœ inny orzeknie, ¿e nie powinnaœ by³a tego s³yszeæ, to czy automatycznie zapomnisz, co us³ysza³aœ? Przecie¿ to tylko ludzie. Ulegaj¹ ró¿nym wp³ywom, tak samo jak ty i ja. - ³an zmierzwi³ rêk¹ w³osy i odsun¹³ od siebie talerz. Jessie rzuci³a gazetê na szafkê - Mo¿e nie wszyscy ju¿ to widzieli. Nie ma sensu siê zadrêczaæ, skoro i tak nie jesteœmy w stanie nic na to poradziæ. Smn mówi³eœ, ¿e przy jedzeniu ma byæ spokój, pamiêtasz? - Wielkie chabrowe oczy uœmiechnê³y siê do niego niespokojnie. - Tak, ale... Zreszt¹, masz racjê. Przepraszam. Mimo to ¿adne nie dokoñczy³o posi³ku. W milczeniu wrócili do s¹du. Jessie mia³a wra¿enie, ¿e jej serce bije tak g³oœno, i¿ zag³usza stukot obcasów na marmurowej posadzce, Przysiêgli wys³uchali pó³godzinnego pouczenia, po czym przenieœli siê do pokoju po drugiej stronie korytarza. Przed zamkniêtymi drzwiami stan¹³ stra¿nik. - I co teraz? - spyta³a Jessie, kiedy lan i Martin przysiedli siê do niej. - Musimy czekaæ. Je¿eli do pi¹tej nie podejm¹ decyzji sêdzia odroczy sprawê do jutra i rano spotkaj¹ siê ponownie. - I na tym koniec? - zdziwi³a siê Jessie.

- Tak. Jakie¿ to by³o dziwne! Ca³y ten przewlek³y patetyczny spektakl zbli¿a³ siê ju¿ do koñca. Sztywna procedura s¹dowa przywodzi³a Jessie na myœl jakiœ plemienny rytua³. Ka¿dy wypowiedzia³ to, co do niego nale¿a³o, a teraz rada starszych ma w odosobnieniu dope³niæ najwa¿niejszego obrzêdu. Potem wszyscy rozejd¹ siê grzecznie do domów. Mo¿e nawet wyda³oby siê jej to œmieszne, gdyby lan i Martin nie mieli tak powa¿nych min. Prawnik zmierzy³ j¹ zatroskanym spojrzeniem. Nie zdawa³a sobie sprawy z powagi sytuacji. Mo¿e to i lepiej? - Czytaliœcie poranne gazety? - spyta³. Twarz lana wyd³u¿y³a siê jeszcze bardziej. - Tak. Przy lunchu. To mo¿e nam zaszkodziæ, prawda? : Adwokat skin¹³ g³ow¹ bez s³owa. - Có¿, pozostaje nam robiæ dobr¹ minê do z³ej gry. - Mia³bym o wiele lepsz¹ minê, gdyby Green zamiast domys³ów poda³ mi dowiedzione fakty. Czujê, ¿e Ÿród³em tej J sprawy jest zwi¹zek Burton z Jedem Knowlesem. - Schwartz gniewnie potrz¹sn¹³ g³ow¹. - Czy ona tu jeszcze przyjdzie? - zainteresowa³a siê Jessie. - Niekoniecznie. Nie ma obowi¹zku uczestniczyæ w ca³ym procesie. - Dziwka! - Zosta³o to powiedziane cicho, lecz dobitnie. - Jessie! - Co? £aduje siê z butami w nasze ¿ycie, doprowadza nas praktycznie do bankructwa, nie mówi¹c ju¿ o straconych nerwach, po czym najspokojniej odchodzi w sin¹ dal! Twoim zdaniem mam jej byæ za to wdziêczna? - Nie, ale nie ma powodu... - Owszem, jest powód, i to wcale nie b³ahy. - Jessie odwróci³a siê do adwokata. - Martinie, czy mo¿emy wytoczyæ jej proces, kiedy ju¿ wygramy tê sprawê? - Tak, tylko po co? Nie wyci¹gniecie od niej ani grosza. - Wobec tego zas¹dzimy stan Kalifornia - oznajmi³a Jessie z b³yskiem w oku. - Mo¿e byœcie siê przeszli? - Schwartz spojrza³ znacz¹- co na lana. - To jeszcze potrwa. Nie wychodŸcie tylko z budynku. Kiedy wyszli, trzymaj¹c siê za rêce, wróci³ do swojego biurka. Przera¿a³o go zaœlepienie, z jakim Jessie odsuwa³a od siebie myœl, ¿e mogliby przegraæ. - Szkoda, ¿e nie mo¿emy skoczyæ na drinka. Przyda³by mi siê jeden g³êbszy. - Jessie opar³a siê o œcianê czekaj¹c, a¿ lan poda jej ogieñ. Sama siê dziwi³a, ¿e zachowuje jeszcze pozory opanowania. Najchêtniej rzuci³aby siê lanowi do stóp albo zaczê³a t³uc piêœci¹ w drzwi, za którymi obradowali przysiêgli. - Trzymaj siê, Jess. Nied³ugo bêdzie po wszystkim. Uœmiechnê³a siê blado i ujê³a go pod ramiê. Przez d³u¿szy czas spacerowali milcz¹c, zatopieni w myœlach. Po godzinie górê wziê³o znu¿enie i Jessie nieco siê uspokoi³a. Opuœci³o j¹ mêcz¹ce dot¹d wra¿enie, ¿e dok¹dœ gna z nadmiern¹ prêdkoœci¹. Dobre i to. Postanowi³a zadzwoniæ do butiku, by sprawdziæ, czy wszystko w porz¹dku. W gruncie rzeczy chodzi³o jej g³ównie o kontakt z czymœ znajomym. Chcia³a siê upewniæ, ¿e œwiat nie skurczy³ siê do tego jednego g³uchego korytarza, na którego przemierzanie zostali skazani wraz z lanem. Têskni³a za gwarem, za przyjaznymi twarzami, za zwyk³¹ codziennoœci¹. Oko³o czwartej lan odezwa³ siê nagle: - Co to jest: ma cztery nogi i garb? - Wielb³¹d? - zachichota³a. - Nie, g³uptasie. Mysz z plecakiem - uœmiechn¹³ siê szeroko. Nagle zaczêli siê zachowywaæ jak pierwszaki wypuszczone na przerwê. - Dobra, m¹dralo. A wiesz, po czym poznaæ, ¿e opad³y ci spodnie? - Jessie zaczê³a nastêpny stary dowcip, lecz w tej samej chwili w koñcu korytarza pojawi³ siê Schwartz i nagl¹co pomacha³ do nich rêk¹. Oboje spowa¿nieli. Jessie nieco przyblad³a.

- Tylko nie panikuj. - lan spostrzeg³, co siê z ni¹ dzieje. - Kocham ciê i nic tego nie zmieni. Rozumiesz? Kiwnê³a g³ow¹, ale wargi jej dr¿a³y. - Och, dziewczyno... - przytuli³ j¹ mocno. - Jaka szkoda, ¿e nie zauwa¿y³em, kiedy opad³y mi spodnie - parskn¹³ suchym, nieswoim œmiechem. - ChodŸmy ju¿. Zobaczysz, wszystko bêdzie dobrze. - Ja te¿ ciê kocham. Chcê, ¿ebyœ o tym wiedzia³ - odpar³a, chwytaj¹c go kurczowo pod ramiê, bo ³zy zaæmi³y jej wzrok. - Wiem. Najlepszy dowód, ¿e jesteœ tu przy mnie. A teraz b¹dŸ grzeczna i zetrzyj ten tusz z policzków. Pos³usznie star³a czarne smugi spod oczu. - Wygl¹dam okropnie, co? Przyjrza³ jej siê bacznie. - Wygl¹dasz znakomicie. WoŸny rzuci³ na nich okiem i odwróci³ siê. Przysiêgli siedzieli ju¿ na swoich miejscach. Sêdzia kaza³ Janowi wstaæ i Jessie omal nie zerwa³a siê wraz z nim. "Wszystko bêdzie dobrze" - powtarza³a sobie w duchu. "Wszystko bêdzie dobrze..." Przymknê³a oczy, wbijaj¹ce palce w porêcz krzes³a. Najgorsze by³o czekanie. Wyobra¿a³a sobie, ¿e podobnie czuje siê ranny, któremu wyjmuj¹ kulê. Wie, ¿e prze¿yje, ale, och, jak ciê¿ko to znieœæ! - Czy ³awa przysiêg³ych przyjê³a jednomyœlny werdykt? - spyta³ sêdzia i Jessie wstrzyma³a oddech. - Tak, wysoki s¹dzie. - Czy przysiêgli uznali oskar¿onego lana Clarke"a winnym sodomii, haniebnego czynu sprzecznego z natur¹? - Oskar¿ony jest winny, wysoki s¹dzie. - Czy przysiêgli uznali oskar¿onego winnym wymuszenia na ofierze stosunku oralnego bez jej zgody? - Oskar¿ony jest winny, wysoki s¹dzie. - Czy przysiêgli uznali oskar¿onego winnym gwa³tu? - Oskar¿ony jest winny, wysoki s¹dzie. Jessica nie wierzy³a w³asnym uszom. lan siedzia³ nieruchomy jak kamieñ. Podesz³a do niego i zobaczy³a dwie ³zy sp³ywaj¹ce mu po policzkach. Rozdzia³ XIX - Nie zrobi³em tego, Jessie, wierz mi. Ja tego niezrobi³em. - Wiem-wyszepta³a, czepiaj¹c siê jego rêki. Prokurator kategorycznym tonem za¿¹da³a, by oskar¿ony zosta³ odprowadzony do aresztu, gdzie mia³ oczekiwaæ na og³oszenie wyroku. W piêæ minut by³o po wszystkim. lana wyprowadzono, a Jessie wci¹¿ tkwi³a jak wryta, trzymaj¹c za rêkaw obcego cz³owieka, którego ledwie zna³a. Wszystko przepad³o. Mia³a uczucie, ¿e ona te¿ ginie, ¿e ktoœ ciê¿kim m³otem rozbi³ j¹ na drobne okruchy jak lustro i teraz nie sposób powiedzieæ, co jest metalem, a co szk³em, co lanem, a co Jessie. Nie mog³a siê poruszyæ, przemówiæ, nawet g³êbiej odetchn¹æ. W u³amku sekundy wyciek³y z niej wszystkie si³y. Martin delikatnie poprowadzi³ j¹ do wyjœcia. Ta wysoka, L tryskaj¹ca zdrowiem i energi¹ kobieta na jego oczach przeistoczy³a siê w zjawê. Sz³a jak automat, z g³ow¹ odwrócon¹ w stronê drzwi, za którymi znikn¹³ jej m¹¿. Adwokat nie wiedzia³, co pocz¹æ. Jeszcze nigdy nie musia³ zajmowaæ siê klientk¹ w takim stanie. Zastanawia³ siê, czy nie wezwaæ na pomoc swojej sekretarki, a jeszcze lepiej ¿ony. Sêdzia opuœci³ salê, spogl¹daj¹c ze wspó³czuciem na Jessie, i tylko woŸny czeka³, aby zamkn¹æ drzwi. Jessie nie widzia³a nikogo. W g³owie dudni³y jej wci¹¿ te same bezlitosne s³owa: Winny.., winny.., winny... - Odwiozê ciê do domu. - Schwartz nie by³ pewien, czy go w ogóle poznaje, ale przynajmniej nie stawia³a oporu. Dopiero po chwili przystanê³a i spojrza³a na niego nieprzytomnym wzrokiem.

- Nie, ja... zaczekam tu na lana. Ja... muszê zaczekaæ - rozp³aka³a siê jak dziecko, kryj¹c twarz w d³oniach. Adwokat posadzi³ j¹ na ³awce w holu i poda³ jej chusteczkê. Sciska³a portfel i kluczyki lana jak ostamie skarby utraconego dziedzictwa. lan ze skamienia³¹ twarz¹ opró¿ni³ kieszenie, nim za³o¿yli mu kajdanki. - Co... co oni z nim teraz zrobi¹? Kiedy go wypuszcz¹? By³a zbyt bliska histerii, aby mówiæ jej prawdê. Schwartz poklepa³ j¹ po ramieniu i pomóg³ jej siê podnieœæ. - Najpierw muszê ciê odwieŸæ do domu. Potem wrócê i porozmawiam z ³anem. - Myœla³, ¿e j¹ uspokoi, lecz natychmiast zerwa³a siê na równe nogi. - Ja te¿. Te¿ chcê z nim porozmawiaæ. - Nie dzisiaj, Jessico. Na dzisiaj masz ju¿ doœæ - rzek³ stanowczo, ujmuj¹c j¹ za ramiê. Doholowa³ j¹ w ten sposób do g³ównych drzwi. - Martinie? - Tak? - westchn¹³. - Czy mo¿emy wnieœæ apelacjê? Teraz by³a jakby spokojniejsza. Prawnik mia³ wra¿enie, ¿e Jessie na przemian to traci, to znów odzyskuje kontakt z rzeczywistoœci¹. - Porozmawiamy o tym jutro. - Nie. Porozmawiamy tu i teraz. Tu i teraz, pomyœla³ z irytacj¹. O szóstej wieczorem na stopniach gmachu s¹du! Trudno by³o uwierzyæ, ¿e ta za³amana, rozstrojona kobieta to Jessica Clarke. - Nie, Jessico, nie teraz. lan by³by wœciek³y, gdybym ciê nie odwióz³. - Wiêc nie utrudniaj mi tego, na mi³oœæ bosk¹, doda³ w duchu. - Chcê siê widzieæ z ³anem! - Jessie tupnê³a nog¹ i znów zaczê³a p³akaæ. Wieki trwa³o, nim wreszcie zdo³a³ wsadziæ j¹ do samochodu. Wtedy przypomnia³a sobie, ¿e musi zabraæ volvo z parkingu. - Daj mi kluczyki. Jutro ktoœ ci je odwiezie. Po d³u¿szej chwili da³a siê przekonaæ i Schwartz przekrêci³ kluczyk w stacyjce swego mercedesa. Jad¹c w stronê Vallejo, przygl¹da³ siê jej ukradkiem. Nie by³ pewien, czy nie powinien wezwaæ lekarza, lecz na sam¹ wzmiankê o tym Jessie zaprotestowa³a gwa³townie. - Mo¿e wobec tego zadzwoñ do jakiejœ przyjació³ki... Potrz¹snê³a g³ow¹ bez s³owa. - Co mam przekazaæ ³anowi? - spyta³, kiedy zatrzymali siê przed jej domem. - Powiedz, ¿e... ¿e... - szloch œcisn¹³ jej gard³o. - Powiem, ¿e przesy³asz mu wyrazy mi³oœci. Skinê³a g³ow¹ z wdziêcznoœci¹. Zdawaæ siê mog³o, ¿e atak histerii min¹³. Wygl¹da³aby prawie normalnie, gdyby nie to martwe os³upienie, które wci¹¿ malowa³o siê w jej oczach. - Jessico... - Schwartz czu³ siê podle, ¿e zostawia j¹ w takim stanie. - Naprawdê bardzo mi przykro. - Wiem. Wysiad³a z samochodu, zamknê³a za sob¹ drzwi i pow³ok³a siê w stronê domu jak bardzo stara, schorowana kobieta. Br¹zowy mercedes powoli wycofa³ siê z podjazdu. Jessie przygl¹da³a siê kwiatowym grz¹dkom. Stopy ci¹¿y³y jej, jakby by³y z o³owiu. Dom wydawa³ siê zupe³nie obcy. Czy to tu jedli dziœ razem ³unch? Mia³a ochotê pozabijaæ wszystkich: przysiêg³ych, Margaret Burton, inspektora Houghtona - wszystkich, którzy ukradli jej ³ana.. - O Bo¿e, nie! - za³ka³a, osuwaj¹c siê na schodki przy drzwiach. Ktoœ j¹ wo³a³, ale to nie by³ lan, wiêc nawet nie podnios³a g³owy. Szkoda fatygi, skoro i tak wszystko przepad³o, a jej ¿ycie skoñczy³o siê na sali rozpraw. Teraz zapada³a siê z wolna pod ziemiê. Rozsypane w³osy okry³y jej twarz jak wdowi welon. - Jessie! Jesœico! S³ysza³a za sob¹ szybkie kroki, lecz nie mia³a si³y siê odwróciæ. To koniec!..

- Jessie, kochanie, co siê sta³o? Na widok Astrid Jessie rozp³aka³a siê na nowo. - Co siê sta³o? Powiedz! - Astrid odgarnê³a jej w³osy z twarzy. - Chodzi o lana? - wystraszy³a siê naraz. Przypomnia³a sobie ten dzieñ, kiedy Tom... - Czy coœ siê sta³o lanowi? - Oskar¿ono go o gwa³t - powiedzia³a martwym g³osem Jessie. - Jest w wiêzieniu. - Ale¿... to niemo¿liwe! - Astrid sta³a jak zdzielona obuchem. W oczach Jessie wyczyta³a jednak, ¿e to prawda. Wprowadzi³a j¹ do domu i po³o¿y³a do ³ó¿ka. Po za¿yciu lekarstwa, które - choæ od œmierci Toma minê³o ju¿ tyle czasu - Astrid nadal nosi³a przy sobie, lessie zasnê³a jak kamieñ. Obudzi³a siê o wpó³ do czwartej rano. Dom zdawa³ siê wymar³y, s³ychaæ by³o tylko tykanie zegara. W sypialni panowa³ mrok, lecz w salonie wci¹¿ pali³y siê œwiat³a. Jessie unios³a siê w poœcieli, nas³uchuj¹c stuku maszyny albo skrzypienia krzes³a w gabinecie lana. Cisza. Mia³a na sobie tylko sweter i rajstopy; ¿akiet i spódnica wisia³y schludnie na oparciu krzes³a. Nie mog³a sobie przypomnieæ, jak znalaz³a siê w ³ó¿ku. Pamiêta³a jedynie g³os Astrid - ³agodny i koj¹cy, choæ niezrozumia³y - który jej towarzyszy³, gdy odp³ywa³a w sen. Ale teraz nikogo przy niej nie by³o. Pali³a w ciemnoœci papierosa, wci¹¿ lekko oszo³omiona œrodkiem uspokajaj¹cym. Naraz siêgnê³a po telefon. - Areszt miejski, sier¿ant Langdord, s³ucham. - Chcia³am mówiæ z panem lanem Clarkiem. - Pracuje tu? - zdziwi³ siê sier¿ant. - Nie. Wczoraj zosta³ u was osadzony. Po procesie... - wola³a nie wdawaæ siê w szczegó³y. By³a zaskoczona, ¿e g³os j jej nie dr¿y. Nie czu³a siê zbyt pewnie, wierzy³a jednak, ¿e zdo³a narzuciæ rozmówcy swoj¹ wolê. - Wobec tego na pewno jest w wiêzieniu okrêgowym proszê pani, nie tutaj. Ale nie poprosz¹ go do telefonu. - Rozumiem. Czy móg³by mi pan podaæ numer? - Korci³o j¹, by powiedzieæ, ¿e to nag³y wypadek, lecz zrezygnowa³a. : Ba³a siê ok³amywaæ w³adze. W wiêzieniu okrêgowym nie za³atwi³a niczego. Poinformowano j¹, ¿e bêdzie mog³a odwiedziæ mê¿a za dwa dni i ¿e niewolno mu przyjmowaæ telefonów, po czym dy¿urny od³o¿y³ s³uchawkê. Jessie w³¹czy³a œwiat³o. W pokoju by³o ch³odno. Narzuci³a szlafrok i boso przesz³a do salonu. Panowa³ tu lekki ba³agan, który jednak nie zdo³a³ zatrzeæ wszystkich bolesnych szczegó³ów: œladu g³owy lana na poduszce, ksi¹¿ki, któr¹ czyta³ w zesz³ym tygodniu, jego pantofli pod krzes³em... Szloch uwi¹z³ jej w krtani. Odwróci³a siê i posz³a do kuchni, aby siê napiæ. W gardle j¹ pali³o, czu³a zawroty g³owy, ale widzia³a wszystko z przera¿aj¹c¹ ostroœci¹: naczynia po lunchu piêtrz¹ce siê w zlewie i tê nieszczêsn¹ gazetê na szafce. Nie mog³a siê oprzeæ wra¿eniu, ¿e lan poszed³ na krótki spacer, ¿e zaraz wróci... Opar³a g³owê o kuchenny stó³ i rozp³aka³a siê. W jego gabinecie by³o jeszcze gorzej: ciemno i pusto. Ten pokój umiera³ tak samo jak Jessie i tylko lan móg³ przywróciæ ich do ¿ycia. B³¹ka³a siê po domu, muska³a d³oni¹ jego ksi¹¿ki, papiery, koszule, zrywaj¹c siê za ka¿dym razem, kiedy k¹tem oka dostrzeg³a jakiœ cieñ. Ale nikt nie przyszed³, nikt siê o ni¹ nie troszczy³, by³a zupe³nie sama. Wreszcie osunê³a siê na pod³ogê, tul¹c do piersi pantofle lana. Czeka³a.