DArc Bianca - Brotherhood of Blood 01 - One and Only

D´Arc Bianca

Brothethood of Blood 01 – One and Only

1 Co to za hałas? Był subtelny, a jednak słyszalny dla jego starożytnego, wrażliwego słuchu. Metaliczny dźwięk szlifowania sprawiał, że zaciskał zęby i zaczął się zastanawiać jak sprawny był ten stary autobus tak naprawdę. Po raz kolejny dziwił się i zastanawiał jak ktoś tak potężny jak on nadal musi dostosowywać się do oczekiwań śmiertelników, szczególnie w nowym wspaniałym świecie technologii. Było coraz trudniej, tym bardziej, że jego wizerunek został zachowany rutynowo. Następnym razem jak będzie musiał „umrzeć” i wróci zmieni swój wygląd drastycznie. Wspomnienia śmiertelników mijają szybko, ale zdjęcia wydają się, żyć wiecznie. Oczywiście nie przejmował się, czy wróci kolejny raz. Atticus Maxwell został przy życiu dłużej niż sam wierzył, że mu się należy. Wieki stały się nieograniczone. Życie było nudne i nie było nikogo aby go z nim dzielić. Zresztą zawsze był samotnikiem, co nie przeszkadzało mu mieć nadziei, że pewnego dnia znajdzie się co najmniej jedna osoba, z którą mógłby dzielić swoje życie. Był to najważniejszy cel dla wielu z jego rodzaju. Po kilku wiekach, większość Bloodletters¹ uspokajali się i zaczynali poszukiwania. Była tylko jedna osoba, która może wypełnić pustkę. To była poważna sprawa i nikt nie brał poszukiwań lekko, ale po tych wszystkich wiekach już prawie stracił nadzieję. Atticus szukał dłużej niż większość, ale wciąż był sam. Lissa nie chciała wejść do autobusu, ale nie było innego sposobu aby dostać się na górę, gdzie odbywała się konferencja biznesowa. Miejsce na skalistym wzgórzu, które było „krajem wina”. Widoki były wspaniałe i pięciogwiazdkowej kuchni nie można było przegapić. Albo tak przynajmniej obiecywało biuro podróży. Była na skrzyżowaniu dróg w swojej karierze. Właśnie straciła pracę jako manager, z powodu redukcji etatów w firmie. To właśnie ta konferencja miała pomóc jej w zdobyciu nowych kontaktów, a także miała tę zaletę, że były to takie mini targi pracy. Miała ustawione na jutro dwa wywiady, ale w rzeczywistości nie mogła pozbyć się dziwnych przeczuć przy wsiadaniu do hotelowego autobusu. Zdarzało się jej tak czasami, miała bardzo mały psychiczny dar, który w przeszłości pomógł jej uniknąć kłopotów. Niestety dziś jej szósty zmysł odbierał sprzeczne sygnały. Nie chciała wsiąść do tego autobusu, ale nie wiedziała czy ten ciasny węzeł w dolnej części jej brzucha był spowodowany autobusem, pasażerami czy może konferencją, która ją czeka. I wtedy pojawił się. Człowiek, z nocy. Skradł jej oddech, a wszystkie jej zmysły, zarówno te psychiczne jak i cielesne przeszły w stan gotowości. Był niebezpieczny, mogła to stwierdzić tylko na podstawie aury mocy wokół niego, ale był najprzystojniejszym i najbardziej kuszącym człowiekiem jakiego kiedykolwiek spotkała. Jej zmysły pociągnęły ją ku niemu. Odezwała się w niej tęsknota za nim, w sposób w jaki nie odczuwała nigdy wcześniej. Coś w nim było, coś co ja przyciągało i przerażało jednocześnie, przyciągało ją jak ćmę do ognia i nie była zdolna by się oprzeć. Więc weszli do autobusu, ona naruszając jego przestrzeń osobistą do momentu gdy on nadepnął na jej stopę, miażdżąc palce na krótką chwilę, podczas gdy jej policzki płonęły w zakłopotaniu. - Przykro mi. Zaalarmowane niebieskie oczy spotkały jej wzrok przez krótki moment w szoku. - Proszę mi wybaczyć, on powiedział. Jego głos dotarł do niej, bogaty i głęboki w jednej chwili budząc wszystkie jej nerwy, chwila, która skończyła się zdecydowanie zbyt szybko. Uśmiechnęła się do niego i mruknęła potwierdzenie, ale on już odwrócił się by zająć swoje miejsce głębiej w zatłoczonym autobusie. Tak niewielki kontakt, a wywarł na niej takie wrażenie. Lisa wiedziała, że nigdy nie zapomni tego człowieka, tak długo jak będzie żyła, tak samo jak to, że prawdopodobnie nie pozna jego imienia. ¹- nie bardzo wiedziałam jak to przetłumaczyć, jakieś bractwo dosłownie listów :) ale myślę, że to nie o to chodzi więc zostawiłam tak.

Atticus zastanawiał się nad kobietą, którą właśnie dotknął. Byłą typową szarą myszką, w tym jej dopiętym kostiumie w kolorze granatowym, ale było w niej coś atrakcyjnego i pociągającego. Jechali górską drogą, mijając jego własną ziemię w dolinie niedaleko. To było miejsce jego spokoju, ale jego myśli były bardziej zmieszane niż kiedykolwiek w minionych dziesięcioleciach. Kim była ta kobieta? Dlaczego zwracał na nią tak wiele uwago? Naprawdę powinien się bardziej skoncentrować na tych okropnych dźwiękach które wydawał ten autobus, ale nie mógł utrzymać uwagi na niczym innym oprócz niej. Mógł dostrzec tylko czubek jej głowy, błyszczące brązowe włosy, kilka siedzeń przed nim. Błyskawica w pobliżu rozproszyła go, a autobus zaczął się ślizgać po drodze. Kierowca wciskał hamulce ale to było na nic, zgrzyt i pisk i niekończący się obrzydliwy łomot. Autobus sunął bokiem po mokrej nawierzchni, przewrócił, a następnie spadł na krawędź drogi w pustkę. Obracając się gwałtownie w dół stromego wąwozu, Atticus został rzucany z boku na bok, z góry do dołu. W wyniku tak brutalnego bicia metalu o ciało, które nie miało szans przy takiej dewastacji, tracił życie. Po obrzydliwie długiej chwili swobodnego spadania, w końcu autobus zatrzymał się, na samym dole urwiska, w głębi mokrych liści było słychać tylko przyprawiający o mdłości zgrzyt. On miał tu umrzeć. W końcu, po ponad tysiącu latach chodzenia po ziemi, jego życie się skończy. Atticus przyjął to prawie z ulgą. Ale dziewczyna umrze, to nie dawało mu spokoju. Pomyślał, że to dziwne. W tej chwili prawdopodobnie nie powinien mieć wyrzutów sumienia, ale myśl o jej śmierci, kiedy może według wszelkiego prawdopodobieństwa ją uratować, była nie do zniesienia. Jego myśli wędrowały bardzo daleko, gdy leżał w kałuży własnej krwi, belka przebiła jego klatkę piersiową. Atticus poczuj jak jego nieśmiertelne życie umyka, ale słaby wdech wydobywający się z małej kobiety jak ją nazywał, przywrócił go z powrotem. Ona żyje,. Na razie. Wszyscy inni w autobusie nie żyli. Atticus wiedział to, brak bicia ich serc szumiał w jego uszach. Nie wyczuł ruchu krwi w ich żyłach. Nie było nikogo do uratowania, nikogo z wyjątkiem spokojnej dziewczyny, która uśmiechnęła się do niego łaskawie po tym jak nadepnął na jej nogę podczas wsiadania. Nigdy nie dotykał śmiertelników, z wyjątkiem pożywiania. Jego wyczulony zmysł słuchu powodował, że to było bolesne, przebywać w tak bliskiej odległości, chyba, że pozostawali oni w jego niewoli. Jednak, w jakiś sposób, ta cicha nieśmiała kobieta, która naruszyła jego przestrzeń osobistą wcześniej tej nocy, zawładnęła nim bez jego wiedzy. A może to on wtargnął w jej przestrzeń, nie mógł być tego pewien. Ale niezależnie od sposobu stało się, zszokowało go to. Nie był tak zaskoczony od lat, stuleci nawet. Jednak ta niepozorna kobieta o miękkim wyglądzie, z mysimi, brązowymi włosami i piwnymi oczami, jakoś go zaatakowała. Nie tylko jego ciało, ale także myśli. Niesamowite². A teraz umrze, w nocy, na zboczu górskiej drogi, wraz zresztą z nich. Już nie raz walczył przeciwko siłom ciemności i wygrał. Niezależnie od tego jak poważne były jego urazy i przetrwał, a nie były to łatwe bitwy. Kiedy Lissa Adams się budziła, ogarnęła ją ciemność. Musiała włożyć ogromny wysiłek w to aby pozostać przytomną w przypadku braku światła, jej oddech był przyspieszony i ogarniała ją panika. Jej obawy tylko wzrosły gdy zdała sobie sprawę, że inna osoba leżała obok niej. Dźwięk miękkiego kapania odbijał się echem, co wskazywało na jakiś rodzaj podziemnej komory lub jaskini. Tak to brzmiało i tak pachniało. Poczuła szorstkie skały i kamienie, rozrzucony piaszczysty brud pod dłońmi. Wiedziała, że było dużo takich miejsc w górach, ale nie pamiętała jak dostała się tutaj. Albo dlaczego była tak wykończona. Próbowała się podnieść, ale wysiłek powodował, że znów zrobiło jej się czarno przed oczami. Poczuła ruch koło siebie ruch, a raczej ruch osoby pochylającej się nad nią. - Gdzie jesteśmy? -Przeniosłem nas do schronienia. ² -tak jasne, leży, zastanawia się, i cofa wspomnieniami wstecz, a ona tam umiera. Naprawdę niezwykłe :)

Bogaty i ciepły głos, zniewalający jej zmysły w sposób mroczny i niebezpieczny. Sexy, pomyślała. Słyszała ten głos wcześniej. Towarzyszyły mu błyszczące oczy i zmysłowa rzeźbiona twarz, ta twarz zamigotała w jej umyśle. Ona była zafascynowana, od razu ją zachwycił. Przypomniała sobie, myśląc, że być może najbardziej uderzającym mężczyzną jakiego kiedykolwiek widziała. – Ty nadepnąłeś mi na nogę. Zaśmiał się z jej niewinnych obserwacji, stawiając jej wnętrzności w płomieniach. – Rzeczywiście, ale to było więcej niż 24 godziny temu. Pogładził ją delikatnie palcem po policzku, a ona zadrżała. Nie ze strachu, ale co zaskakujące z pożądania. Jeśli tylko muśnięcie palcem może u niej wywołać taką reakcję, to wolała się nie zastanawiać co mógłby sprawić gdyby się postarał. Ta myśl zmroziła ją. Mężczyźni tacy jak on, zwykle nie są zainteresowani takimi kobietami jak ona. Lepiej skupić się na tej wyjątkowej sytuacji, w której się znalazła, niż marzyć o jej wybawcy. – Co się stało? Pamiętam, że autobus zbaczając... Ach tak. Stoczył się po stromiźnie góry. Obijałam się bardzo mocno, bałam się. To pewnie dlatego nadal jesteś trochę rozmyty. Gdzie wszyscy? Zesztywniał nieznacznie – Umarli. Jej oddech przyspieszył w szoku, a jej myśli pędziły. – Jak nam się...? – Spokojnie kochanie. Przysunął się bliżej. - Wyciągnąłem cię z wraku i znalazłem schronienie, sam zostałem poważnie uszkodzony w wypadku. Przykro mi ale martwię się o prędkość mojego uzdrawiania. – Co? Gorący oddech owiał jej ucho i przysunął się bliżej niej. Jego silne ramiona otoczyły ją usta muskały linię jej szczeki i przesunęły się niżej – Nie bój się. To nie będzie bolało, ale potrzebuję krwi, a jestem zbyt słaby , aby zawładnąć twoim umysłem. Musisz mi zaufać. Jego słowa sprawiły,że po jej skórze przeszły dreszcze. Wyciągnął ostre zęby i z powrotem zawisł nad jej szyją, jakby delektując się chwilą. Ledwo zdążyła przyswoić jego słowa, zanim uderzył. Ostry ból zarejestrowała tylko przez chwilę, aby został zastąpiony przez największą rozkosz jakiej kiedykolwiek doświadczyła. Intensywnie seksualnej, ogarnęła ją w sposób, którego nigdy wcześniej nie zaznała. On ssał z jej szyi, lizał i przełykał jak człowiek, spragniony na pustyni. Jednak okazywał szacunek i delikatność jej posiniaczonemu ciału. Dziwne, że się nie obawiała. Wiedziała, że powinna się bać, ale ogarnęło ją tak intensywne podniecenie, że nie miała najmniejszej siły i zamiaru by wydać głos choć najmniejszego protestu. Pił, jak się wydawało przez długi czas, jego ręce wędrowały po jej ciele, dotykały jej piersi, głaszcząc skórę. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że jest naga. Dyszała, a jego długie palce znalazły się wewnątrz, badając ją w najbardziej intymnych miejscach, a jego usta pieściły nieprzerwanie skórę jej szyi. Wiedział jak pracować z ciałem kobiety. Fachowe palce wiedziały żeby dotykać właśnie tam, aby doprowadzić jej zmysły na same wyżyny. Balansowała już na krawędzi,Jego usta nadal zassane na jej gardle, jego oddech muskał jej włosy, jego męski zapach przyjemnie drażnił jej zmysły. Och jak się czuła. Był gorący i twardy naprzeciw niej, mocny i umięśniony w sposób jaki się nie spodziewała. Z jednej strony głaskał jej piersi, drażniąc sutek, gdy jego palce przebiły granicę wyobraźni, przesuwając w jej wnętrzu, w miejscu gdzie tylko kilku mężczyzn kiedykolwiek wcześniej. Ale ten człowiek, którego poznała tak naprawdę kilka minut temu, był jak żaden inny mężczyzna którego kiedykolwiek spotkała. Nawet myśl, że był jakimś mrocznym stworzeniem z legend, nie przeszkodziło jej w przeżywaniu najbardziej intensywnych doznań seksualnych w jej życiu. Ten jeden kuszący palec pompował w niej, rozciągając ją, dodał drugi, a ona zaczęła jęczeć w potrzebie. Nie miała seksu przez długi czas. Była ciasna, ale jej ciało pamiętało. A ten człowiek. Wampir. Okazał się mistrzem w stymulowaniu jej ciała. Dawał jej taką przyjemność. Dwa długie palce poruszały się w niej, a jego kciuk drażnił ją powyżej, znajdując ten doskonały punkt.

Przesunęła z bolesnym szarpnięciem biodrami grożąc wysunięciem, ale jego siła łatwo trzymała ją w jego rękach. Kontynuował gdy ona znalazła się w szponach orgazmu, długiego i intensywnego, jego górna część przykryła jej ciało gdy jego usta nadal karmiły się z małych nacięć, które wykonał. Przyjemność obmyła ją, w najbardziej intensywnych falach, jakich się nigdy nie spodziewała i właśnie wtedy przestało ją obchodzić czy był wampirem, wilkołakiem czy indiańskim wodzem. Widziała jedynie jego mistrzostwo i już wiedziała, że chce więcej. Bogowie! Ależ była słodka, Najsłodsza krew jakiej kosztował na przestrzeni wieków, a było tego wiele. Pokusa wypicia jej do sucha była tak wielka, ale nie po to zadał sobie trud ratowania jej mając siebie za nic. Miał trudności w przeprowadzeniu tej prowizorycznej akcji, kiedy dość pechowo jego serce było naruszone. Wyciągając ją z wraku był bardzo osłabiony. Nie chciał zabić jej teraz. Nie gdy chciał ją smakować ponownie. Chciał mieć tą kobietę i utrzymać ją zdrową. Bardzo szybko może stać się jego nałogiem. Zdał sobie sprawę z opóźnieniem, że nigdy nie uzdrowił się tak szybko w przeszłości, w przeciągu 24 godzin, jak z jej krwią w ciele. Musiał napić się jej krwi z konieczności, zanim znalazł bezpieczne schronienie dla nich. Na szczęście nie straciła dużo krwi w wypadku, ale uszkodzenia jej mózgu zdawały się być poważne. On potrzebuje więcej dla niej, aby leczyć ją dokładniej. Już zmniejszył jej obrzęk czaszki dzięki jego darowi uzdrawiania. Będzie z nią o wiele lepiej podczas drugiej sesji. Ale do tego musi być silniejszy. Jej krew wzmacniała go trzykrotnie,czerpiąc energię z jej krwi. Była silna wcześniej, ale teraz wyglądała tak pięknie dla niego, doprowadzając jego poziom energii na szczyt. Był w pobliżu, w pełni sił. Jak znajdzie siłę, by oderwać się od jej soczystej szyi, aby dać jej uzdrowienie takie jakiego potrzebowała. Ależ była słodka. Z jękiem się wycofał, za pomocą światła przelał w nią uzdrawiający dotyk, podczas gdy jego język lizał wrażliwą skórę jej szyi. Ona rozkosznie wiła się pod nim, ale wiedział, że uzdrawianie jest pierwsze przed zaspokajaniem innych potrzeb. Rozstrzygnięcie co było silniejsze, pragnienie jej krwi czy ciała, przyjdzie później. – Czy wszystko w porządku? Został przy jej szyi trochę dłużej. – Jestem. Ona dyszała gdy przeniósł się do góry aby całować jej usta. - Jestem w porządku. Proszę.... – Proszę co? Podniósł się aby patrzeć na jej twarz, na której odbijała się odrobina konsternacji, ogromna ilość rozkoszy i pozostałości strachu. - Proszę, proszę więcej? Byłbym bardzo szczęśliwy, ale będę musiał poczekać aby móc leczyć właściwie twoje obrażenia nieco bardziej. W ciemności widział jak jej policzki się czerwienią, co ciężko mu sobie było wyobrazić po ilości krwi jaką zabrał, że jej piękne ciało mogło się jeszcze rumienić. Zawsze lubił skromne kobiety, coś co co staje się coraz trudniejsze do znalezienia w dzisiejszym świecie. – Leczyć mnie? Więc nie jesteś...? Nie zamierzasz mnie zabić? Jej piękne oczy rozszerzyły się ze strachu i stwierdził, że nie lubi jej patrzącej na niego w ten sposób. – Nie kochanie. Pogładził jej włosy, próbując przekazać pewność poprzez delikatny dotyk. – Nie po to rotowałem cię z wraku, jeśli sam miałem obrażenia. Jestem uzdrowicielem. Jeszcze zanim stałem się... Miałem dar uzdrawiania. Chcę go tylko używać dobrze. Co następuje po, jest w rękach losu. – Kim jesteś? Atticus westchnął, powinien oczekiwać tego pytania. Ale nie myślał dalej, poza potrzebę aby pocieszyć tę małą, śmiertelną kobietę. – Jestem nieśmiertelny. – Jesteś wampirem?

Strach zabarwił jej słowa, ale również ciekawość. To był dobry znak. – Niektórzy tak nas nazywają, ale nie jest to termin, który lubię. Jest zbyt wiele nieprawdziwych opowieści związanych z tym słowem, jak i wiele strachu, również. Jesteśmy w większości pokojowymi istotami, które starają się koegzystować. – Ale żywisz się ludzką krwią, prawda? Kiwnął głową, siadając obok niej. Oświetlenie w jaskini było słabe, ale widział ją wyraźnie. Podejrzewał, że mogła go zobaczyć, ze sposobu w jaki śledziła jego ruchy, choć bez wątpienia jej wzrok był gorszy niż jego. – Potrzebujemy krwi, krwi i sexu. Jesteśmy stworzeniami energii i psychiczna siła uwalniana podczas orgazmu jest jak ambrozja dla nas. – Och to dlatego ja... – Doszłaś. Tak kochanie. Lubił drażnić się z nią, co było dziwne. Zwykle nie tracił czasu na rozmowy ze śmiertelnikami. – Doszłaś pięknie dla mnie i moja siła wzrosła. Pomogłaś mi się uzdrowić i teraz ja mogę to samo zrobić dla ciebie. Nigdy nie był człowiekiem, który często oddawał się przyjemnościom ciała. Miał wiele darów oprócz uzdrawiania. Zdobycz mogła przyjść do niego. Zamącał śmiertelne umysły, więc nigdy nie wiedzieli, o jego czerpaniu energii z nich. Jeszcze jedna rzecz, która wpływała na jego złe samopoczucie, a rosła i stawał się potężniejszy i coraz bardziej mroczny. Ale ta drobna kobieta skończyła to wszystko. Jednym spojrzeniem wywołała pożar, który przywrócił go do życia. Powrót pasji, ona karmiła jego głód jak nikt inny wcześniej. Impuls, który kazał mu ją ratować, gdy pogłębiał się w żalu, gdy byłby zadowolony ze śmierci, opłacił się. Dała mu powód do życia, błysk nadziei, w jego coraz ciemniejszym świecie. Ona może być tą jedyną. Złapał oddech na ogrom tych myśli. Szukał jej. Była dla niego piękna, nawet twarz pokryta smugami brudu i z włosami w nieładzie. Wiedział, że było w niej dużo więcej niż trochę bólu, związanego z urazem głowy, ale wydawało się, że w jej oczach było ciepło i rozkosz, po orgazmie, który jej dał. Był dziwnie dumny, że potrafił to dla niej zrobić i zobaczyć w jej oczach. Każdy nieśmiertelny szukał ich. Jedna osoba na całym świecie, aby uczynić go kompletnym. Większości nigdy nie udawało się odnaleźć ich partnerek. Wielu oszalało, czyniąc z nich prawdziwe potwory. Ale kilkoro, jak on chodziło po ziemi przez wieki ciągle szukając. Pomysł, że mógłby znaleźć ją, teraz gdy był gotowy aby zakończyć wszystko, zdumiewał go. Prawie nie śmiał uwierzyć. Ale były oznaki, starożytne znaki, które kazały mu wierzyć, że ona może być tylko jego. Po pierwsze, smak jej krwi był silniejszy niż kiedykolwiek wcześniej i jej orgazm napędzany własnymi pragnieniami, w sposób jakiego nie doświadczył od wielu dekad. Chciał w nią wejść. Zagłębić się w niej i sprawdzić czy reszta legendy mogłaby być prawdziwa. Czy będą dzielić swoje myśli? Czy staną się prawdziwą jednością? Uzdrowienie musiałoby być na pierwszym miejscu, musiał się posuwać powoli. Urazy głowy potrzebują specjalnej opieki. Musi podjąć ryzyko picia z niej i danie jej przyjemności, ponieważ nie było innego sposobu, aby przywrócić własne zdrowie bez jej krwi. Mógłby przyswoić jej istotę, jej siła by wróciła, a on był w stanie zablokować jej najgorszy ból i sprawić by skupiła się na tych przyjemniejszych odczuciach. Da jej to. To było ryzykowne, ale nie było innej drogi³ i był pewien swoich zdolności, aby uzdrowić ją całkowicie. Nie wycofa się teraz, w momencie gdy został przywrócony do życia.

³ No jasne, nie ma innej drogi, dziewczyna potłuczona, pewnie z obrzękiem na mózgu, a on zablokuje jej ból żeby ją przelecieć. Jaki pomysłowy :) po prostu cud miód :D

2 – Ile masz lat? Ciekawość przezwyciężyła w Lissie nad wydawaniem osądów. Pomysł, że siedzi nago, w ciemnej jaskini, a na przeciw niej, jest przyjazny wampir, było po prostu zbyt dziwne. – Chodziłem po ziemi, na długo przed tobą kochanie, odpowiedział ze śmiechem. Dochodzący do niej dźwięk jego głosu był niewyraźny, ledwie potrafiła go zobaczyć wśród tych cieni, ale to on się odsunął. – Mam na imię Lissa. Próbowała usiąść, przez co w jej głowie zaczęło krążyć. – Lissa. Pomruk jego głosu sprawił, że zapomniała o następnym pytaniu. Wypowiedział jej imię jakby miała dla niego jakieś znaczenie, był obok niej, jego ciepły oddech owiewał jej skórę, a jego głos dotarł i zostawił ślad na całym jej ciele. - Piękne imię dla pięknej kobiety. Potarł jej ramiona i wziął za ręce, umieszczając w nich jakiś mały kosz, a może kubek? Nie mogła wiele zobaczyć w tej ciemnej jaskini, ale mogła zarówno usłyszeć, jak i poczuć chlupot cieczy w tym małym naczyniu, które było teraz w jej posiadaniu. – Zebrałem trochę wody dla ciebie. Ta jaskinia ma źródełka umieszczone z tyłu, powinna być bezpieczna dla ciebie. Pij. – Co to jest? Dotknęła krawędzi kubka, czując gałęzie i liście. Usiadł obok niej. – Splotłem kilka gałązek i liści razem,bo naczynie nie jest całkowicie wodoodporne, ale działa dobrze i to wystarczy. Pij Lissa. Potrzebujesz płynów. Znalazła gładkie miejsce, gdzie liście zostały przeplecione przez gałązki i próbowała wypić. Wypiła wszystko, oblizując usta i opuściła prowizoryczny kubek. Wstrząs przeszedł przez jej ciało, gdy się pochylił i dotknął jej warg, pochyliła się przekształcając pieszczotę w pocałunek, to było słodsze niż cokolwiek czego kiedykolwiek kosztowała. – Jesteś piękna Lissa i smakujesz jeszcze lepiej. Jego szept pieścił jej twarz i zaczął się podnosić po milimetrze naraz. Jego głos odpłynął gdy puścił jej twarz, a widzenie się zachmurzyło. Była silna, ale wciąż odczuwała skutki wypadku, obijała się po autobusie w każdym możliwym kierunku. Położył ją z powrotem na lichym posłaniu z jej zrujnowanych ubrań i pogłaskał po policzku ze światłem, dodając otuchy. – Przykro mi słodka Lissie, musisz odpocząć. – Nie zostawiaj mnie. Chwyciła go za ramię, kiedy miał odejść. Nie miała pojęcia skąd ten impuls pochodził, ale nie chciała być sama. W szczególności nie chciała aby ten człowiek nocy był z dala od niej. Potrzebowała jego ciepła, chciała czuć jego obecność przy jej boku. Sprawiał, że czuła się bezpiecznie. Choć dlaczego tak się czuła z wampirem? Na to nie potrafiła odpowiedzieć.

Logicznie rzecz biorąc powinna się postarać aby uciec, ale logika nie miała nic wspólnego z terrorem jaki ogarnął jej serce, na myśl, że ją opuszcza. – Nie odejdę. Obiecuję. Ale musisz jeszcze odpocząć, zanim podejmiemy się kolejnego etapu twojego leczenia. Leczenie pobiera także energię z uzdrowiciela, a ja także zostałem ranny w wypadku. –

Och nie. Jej procesy myślowe były zaciemnione, ciężko jej było się pozbierać. - Czy

wszystko w porządku? – Nie martw się o mnie słodziutka. Przyłożył jej rękę do ust i pocałował kostki palców tworząc atmosferę starego świata. - Odzyskuję energię, po kosztowaniu ciebie. Wystarczy zaledwie kilka minut odpoczynku i będę w pełni sił. Wtedy będę gotowy oddać trochę tej energii z powrotem tobie. Ale chcę mieć pewność, że wszystko pójdzie dobrze. Urazy głowy mogą być groźne. Chcę być pewny, że oboje jesteśmy przygotowani, aby podjąć próbę wyleczenia cię całkowicie. Cicho usiadł przy niej, trzymając ją za rękę. Oferując ciepło i komfort, prawie niemożliwe do odczuwania przy wampirze. – Myślałam, że wy chłopaki jesteście zimni. Cierpliwie westchnął. – Mity o moim rodzaju rzadko są prawidłowe. – A co jest prawdą? I już wiem, że piłeś moją krew, chyba, że miałam halucynacje i wyobraziłam sobie tę część. – Nie to nie były halucynacje. Choć normalnie gdy piję ze śmiertelników, usuwam to wspomnienie z ich pamięci. Oni są skłonni panikować, a to nie jest nikomu potrzebne. – Nie musisz grzebać w moich wspomnieniach. Przyznała. - Nie rozumiem dlaczego, ale ci ufam. Może to głupie z mojej strony, ale uważam, że moja sytuacja mogła być dużo gorsza. – Och mogło być gorzej maleńka. Miałaś szczęście. Twoja ufność jest zadziwiająca, ponieważ nie wydaje się odpowiednia w tym czasie. Chcę cię tylko ochronić. Oczywiście mógłbym być starożytnym zabójcą Venifucus, a to co mówię ma mi zagwarantować twoją współpracę. Ironia w jego głosie pocieszyła ją. Co w sekrecie się jej podobało. Nie tylko podobało się. Coś w niej obdarzyło go zaufaniem. To była ta sama mieszanina strachu i euforii jak, tuż przed wejściem do autobusu. Zrozumiała ostrzeżenie teraz. Lęk był najprawdopodobniej przeczuciem wypadku i śmierci, w związku z tymi wszystkimi niewinnymi duszami w pojeździe. Podniecenie mogło mieć coś wspólnego z jej wybawcą. Od pierwszego spojrzenia w tę przystojną twarz, coś ją przyciągało do niego. Przeznaczenie nie było czymś z czym często próbowała walczyć. Była po prostu wystarczająco utalentowana psychicznie,¹ aby zrozumieć co czasem się stało lub co się ma wydarzyć. Walka z losem powodowała tylko, że życie stawało się trudniejsze. ¹ – Teraz ma wystarczający dar, ale jak wsiadała do autobusu to nie wiedziała czy skurcz w żołądku dotyczył jazdy autobusem, czy publicznego wystąpienia. Teraz się dopiero mądrzy :D

Jego słowa przyciągnęły jej uwagę, jej dręczący dar jasnowidzenia ostrzegał o czymś ważnym, a może to było coś co miało się wydarzyć później. Tak czy inaczej ufała tej zdolności na tyle aby dociekać. –

Co to za słowo? Veni-coś?

–

Venifucus. Obce słowo spłynęło z jego ust, aby zostawić jej nerwy drżące. - To jest stare

słowo. Jest to nazwa grupy zabójców, którzy opuścili tę sferę wieki temu. Zamilkł na moment, jakby się zastanawiając. - Nie wiem dlaczego przyszło mi to do głowy właśnie teraz, nie myślałem o nich od stuleci. Lissa wiedziała, zostawiła tę informację na później, jej dar prowadził ją czasem tak, aby dowiadywać się takich dziwnych ciekawostek, które stawały się użyteczne. Czasem po kilku miesiącach, a nawet latach. –

Stuleci? Ta myśl ją wstrzymała, a on westchnął. Jedną z jego ciepłych dłoni pogłaskał ją po

ramieniu, oferując komfort. –

Urodziłem się w czasach...Wy byście to nazwali Ciemnymi Wiekami, choć dla nas były to

po prostu trudne czasy. Moja rodzina posiadała małą winnicę, tak jak ja dziś. –

Jesteś właścicielem winnicy? Ale...? Nie wiedziała jak zadać to pytanie. Biznesmen,

wampirem. To wydawało się zbyt dziwaczne, aby się dłużej nad tym zastanawiać. –

Mogę pić wino. W rzeczywistości to przysmak z tego rodzaju, jeden z niewielu, które

możemy spożywać bez konsekwencji. A owoc winogrona jest ostatnim łączącym nas punktem ze słońcem. To uzdrawia nas i odżywia. Zawsze lubiłem proces produkcji wina, przechodzący z jednej formy do drugiej, jestem zaangażowany w produkcję wina od około czternastu wieków. Mówił z dumą, jak każdy człowiek sukcesu mówiący o swojej karierze. –

Moja główna winnica leży tu w dolinie poniżej. W rzeczywistości, nie jesteśmy zbyt daleko

od mojej ziemi. Być może wyjdę i zdobędę trochę ubrań i jakąś żywność dla ciebie. Albo jeśli czujesz się na tyle dobrze, możesz iść ze mną do mojego domu i się oczyścić. Zadzwonimy stamtąd do hotelu, żeby wiedzieli, że wszystko z nami w porządku. –

Byłam w drodze na tą konferencję w poszukiwaniu pracy. Domyślam się, biorąc wszystko

pod uwagę, że jest odwołana. Nie chciała myśleć o pieniądzach malejących na jej koncie bankowym lub rachunkach, które rosły. –

Nie będzie konferencji, ale staraj się nie martwić. Mam wiele kontaktów biznesowych.

Prawdopodobnie znajdziemy dla ciebie jakąś pracę, jak już będziesz zdrowa. Łzy wezbrały z tyłu jej oczu, dla niesamowitej życzliwości tego człowieka.

Nie tylko bohatersko wyciągnął ją z wraku i uratował jej życie, ale też oferował pomoc, aby jej kariera wróciła na właściwe tory. Był zbyt dobry, aby być prawdziwy. W innych okolicznościach, byłaby pewnie bardziej ostrożna, ale coś ich przyciągało. Przeznaczenie widać ich ze sobą splotło, będzie lepiej lub gorzej, tego nie była pewna. I nie potrafiła powiedzieć nic na temat najbliższej przyszłości. Atticus leżał obok niej, dostosowując się do jej nastrojów, jak z żadną inną istotą wcześniej, śmiertelną czy też nie. To tak, jakby mógł poczuć jej emocje, choć nigdy nie miał jakichkolwiek zdolności empatycznych. Była złożoną kobietą. Jej powierzchowne myśli były dość chaotyczne po przeżytej traumie. Ale wyczuwał jej wewnętrzny rdzeń, o rzadko spotykanej sile, a już szczególnie u kobiety. Byłą niezwykła pod każdym względem. Czuł jej zgryzotę z powodu braku pracy. Atticus nie chciał jej zbytnio przestraszyć, ale nie miała się o co martwić. Jeśli to będzie konieczne, to on stworzy miejsce pracy dla niej, jeśli naprawdę będzie tego chciała. Mimo że w obecnej sytuacji, bardzo poważnie myślał o utrzymywaniu jej. Miał wystarczająco dużo pieniędzy aby utrzymać armię. Mógł zadbać o jedną małą kobietę i zapewnić jej wygodę na resztę jej naturalnego życia. Ta myśl nie przeszła bez ukłucia. Byłą śmiertelna. Nigdy nie praktykował nawet trzymania zwierzęcia w domu, jak niektórzy jego bracia. To zalatywało niewolnictwem według niego i starał się tego trzymać. Po raz pierwszy myślał nad tym, aby ta kobieta pozostała z nim. Choć dobrze wiedział co chciałby z nią robić. Nie było sposobu, aby mógł ją trzymać pod swoim dachem i nie skosztować jej krwi ponownie i ponownie. To byłby ważny krok. Musiał się zastanowić nad konsekwencjami, zanim poruszy ten temat. Było również mało prawdopodobne, ale kuszące, że rzeczywiście mogła być jego Jedyną. Musiał znaleźć odpowiedz na to pytanie nim pójdzie dalej, ale nie śmiał mierzyć swoimi nadziejami zbyt wysoko. Szukał na całym świecie od wieków. Już prawie pogodził się z myślą, że nigdy nie przeżyje swojego nieśmiertelnego życia z tą jedną, specjalną kobietą. Prawie. Była w nim niewielka część, która wciąż tego pragnęła, mimo że było to prawie niemożliwym do spełnienia marzeniem. Prawdopodobnie ta kobieta była odpowiedzią na jego poszukiwania. Prawdopodobnie. Ale musiał ją uzdrowić,a dopiero potem zabrać ją, aby być absolutnie pewnym, w jedną albo drugą. Atticus oparł się na łokciu i patrzył w jej piękną twarz w ciemności. –

Nie denerwuj się słodka. Będzie lepiej. Na razie skoncentrujemy się na tym aby było ci

dobrze. W porządku? Jej twarz rozjaśniła się bez jego pomocy. –

W porządku. Chciałabym chciałabym to zatrzymać. Zachichotała i zamknęła oczy i tak nie

mogła zobaczyć więcej niż cienie w mroku jaskini.

–

Mogę w tym pomóc.

Ostrożnie położył ręce na ważniejszych punktach jej czaszki i zebrał swoje siły. Korzystając z daru uzdrawiania, kierował impulsy energii do miejsc najbardziej uszkodzonych w jej nieźle posiniaczonej głowie. Zrobił wiele już wcześniej, ale najdrobniejsze naprawy były poza nim tej nocy. Miał ją ustabilizowaną, ale musiał sobie odpuścić finezję, dopóki nie będzie silniejszy. Minęło sporo czasu, ale wreszcie ukazała mu się zdrowa. Gotowe, teraz planował co dalej. –

Jak się czujesz? Ból głowy minął? Jego głos płynął w dół wprost do niej. Czuła się tak

dobrze z jego rękami na jej twarzy, w jej włosach. Jej oczy były zamknięte, a umysł dryfował. Ujął ją, zaufała mu podświadomie. W taki sposób, że nigdy tak naprawdę nie powinno to mięć racji bytu. Nawet tych kilku kochanków, których miała w swoim życiu nie kontrolowało jej w taki sposób. Z tym dziwnym człowiekiem, co zaskakujące było to naturalne. Jego moc była po prostu jego drugą naturą. Jej ciało rozpoznawało go na jakimś istotnym poziomie. Nie przejmowała się zadawaniem pytań. Wiedziała z własnego doświadczenia z jej darem, że niektóre rzeczy było trudno logicznie wytłumaczyć. A ten mężczyzna, ta istota byłą niewątpliwie zagadką. Otwarła oczy i zamrugała. Widziała już trochę lepiej, i zaczęła oglądać ich podziemne sanktuarium. Jego postać była mniej rozmazana niż wcześniej. Wzięła to za dobry znak i podniosła się aby z jednej strony dotknąć głowy. –

Już nie odczuwam bólu. Głowa już mnie nie boli i myślę, że mój wzrok jest bystrzejszy, ale

nadal nie mogę wiele zobaczyć w tej ciemności. Ale jest lepiej, czuję się znacznie lepiej. Dziękuję. –

Było mi bardzo miło, moja droga. Jego powieki przymknęły się jakby walczył ze

zmęczeniem. –

Wszystko w porządku? Mam na myśli... Chciała zobaczyć wyraz jego twarzy w tej

ciemności – Mam nadzieję, że się nie przeciążyłeś. Będzie z tobą dobrze? Prawda? Podniósł jej rękę do ust i delikatnie pocałował. –

Jesteś kochana, że myślisz o moim komforcie śliczna Lissie. To prawda,że leczenie zabiera

dużo energii, ale poradzę sobie. –

Czy jest coś co mogę dla ciebie zrobić?

Wychwyciła jego spokojne słowa, jego ton był powściągliwy, zawahał się lekko przed udzieleniem odpowiedzi. –

Istnieje coś co można zrobić, aby wzmocnić nas oboje, ale do tego potrzebny jest dotyk.

–

Co? Starała się podnieść na łokciu, ale pochylił się ponownie, zmuszając ją do pozostania

pod nim.

–

Powiedziałem ci już, że mogę zyskać siłę z zaspokojenia seksualnego. Jego oczy błyszczały,

mogła zobaczyć błyski nawet w tym słabym świetle. - i może przynieść nam przyjemność zarówno tobie jaki mnie jeśli tylko na to pozwolisz. Pozwoli nam to wrócić do pełni sił. –

Chcesz...uch... być ze mną?

Zawahała się między słowami, a on spojrzał na nią, ale chciała mieć pewność, że dobrze go rozumie. Zbyt prosto było budować marzenia wokół takiego człowieka. –

Chcę kochać się z tobą rozkoszna Lissie. Pochylił się przygryzając jej nagie ramie.

–

Ale ja nic nie biorę. Policzki ją piekły ze wstydu. - Mam na myśli... Nie była w stanie

dokończyć zdania. –

Nie bój się kochanie nie możesz zajść ze mną w ciąże. Nie, chyba, że... Nie dokończył myśli

ale wyczuła zadumę w jego słowach –

Co?

–

Jedynym sposobem abyś mogła zajść ze mną w ciąże, byłaby sytuacja, gdybyś była moją

jedyna, prawdziwą, przeznaczoną mi partnerką, ale to jest mało prawdopodobne abyś nią była. Szukałem od wieków i nigdy jej nie odnalazłem. Cicho wciągnął powietrze i kontynuował. - Nie możesz złapać ode mnie żadnych chorób. My nie cierpimy na śmiertelne choroby. Jesteś bezpieczna. Lissa była zawstydzona kierunkiem rozmowy, ale on nie wypuścił jej, jeśli już to przysunął się bliżej. –

Nie odczuwałem rozkoszy z kobietą, przez bardzo długi czas, ale właściwie też jej nie

szukałem. Dopiero gdy spotkałem ciebie, zacząłem odczuwać brak przyjemności. –

Nie musisz mnie okłamywać.

Delikatnie ważyła słowa, to było silne pragnie aby ukryć swoje uczucia, a były zdecydowanie zbyt blisko powierzchni. Ta niesamowita sytuacja i ten niezwykły człowiek, sprawiał, że nie potrafiła się kontrolować. Cofnął się, tak że nie mogła zobaczyć wyrazu jego twarzy. Jego oczy były jasne, lśniące kule w ciemności, a jego usta zaciśnięte, jasno wskazywały jak zmęczony był. –

Ja nie kłamię, kiedy po raz pierwszy cię dotknąłem, wiedziałem, że jest coś innego w tobie.

Przyciągałaś mnie jak żadna inna kobieta na przestrzeni lat. Chciałem cię od chwili gdy cię zobaczyłem. Planowałem śledzić i obserwować cię w hotelu. A teraz jesteś tutaj. Skosztowałem cię i wątpię bym mógł się zatrzymać. Nawet gdy byliśmy w autobusie myślałem o tym, że chcę do łóżka tylko ciebie. Twoje ciepło i energia bardzo mnie kuszą. –

Naprawdę?

Jej głos był słaby, bez pewności, ale zafascynowany ideą tego co by się stało gdyby nie wypadek. Mógł już być jej, a ona nadal miała w pamięci, jak silny, elegancki i niesamowity był. W sumie była zadowolona,że nie pamiętała nic z wypadku, jej myśli były zachmurzone. Ale teraz mogła zapamiętać każdy szczegół z tym człowiekiem i trzymać się tego wspomnienia w przyszłości. Była pewna, że nigdy już nie pozna nikogo takiego jak on. Uzdrowienie pokazało jej, że jego magia była rzeczywista. Nie magia wampira, ale jego własna. Był wszystkim o czym kiedykolwiek marzyła, ale nigdy nie ośmieliła się mieć nadziei. Wiedziała, że nie było żadnej przyszłości dla nich. Ale w tym czasie na tę jedną chwilę mogła doświadczyć wszystkiego w jego ramionach. Wszystkiego o czym marzyła potajemnie przez całe życie. Tylko jej serce byłoby zagrożone, bo podejrzewała, że bardzo łatwo mogłaby zakochać się w nim. Ale było to ryzyko, które była gotowa podjąć. Gdy jej dotknął, nieziemski ogień zawładnął jej zmysłami, docierając do samej duszy, nie rozumiała jak tyle rozkoszy może jej dać sam dotyk jego rąk. Chciała tego mrocznego nieznajomego. Chciała go z pasją silniejszą od niej. –

Tak kochanie. Jego głos płynął nad nią. - Chcę cię. Oczarowałaś mnie, daj mi szansę.

Jego słowa rozpaliły szał potrzeby w jej organizmie. Powinna mu odmówić, ale nie mogła odmówić potrzebie, która płonęła w jej ciele. Sięgnęła do niego, potrzebując, tęskniąc. –

Proszę. Powiedziała po prostu, podejrzewając,że mógł śledzić cały jej proces myślowy w jej

odpowiedzi. Było oczywiste,że widział w ciemności o wiele lepiej niż ona. To był kolejny smakołyk, zapisany w jej pamięci, żeby mogła tego doświadczać później, gdy już nie będzie go w jej życiu. Pochylił się całując jej uśmiechnięte usta, rozpalając ją gorączką, o jakiej zawsze śniła. Ogień szalał w jej zmysłach, gdy jego język złączył się z jej. Jego zęby były ostre, przypominając jej sposób w jaki ją wcześniej ugryzł, przygryzł jej usta. Powinna się bać, ale nic z tego. –

Twoja skóra jest jak jedwab, kochanie.

Szepnął przy jej skórze, przesuwając się w dół jej ciała, przygryzając, jej szyję, obojczyki, aż do krzywizny piersi. Jego ręce gładziły ją niżej, najpierw okrążyły jej biodra, a następnie sięgnął między jej nogi, namawiając do rozdzielenia ich. Lissa była poza nieśmiałością, poza jakąkolwiek myślą sprzeciwu. Ten mężczyzna rozbudził jej namiętność. Wiedziała, że jego śmiałe palce odkryły już śliski dowód jej pragnienia, podniósł głowę i spojrzał jej w oczy. Był na krawędzi widziała błysk pożądania w jego spojrzeniu, przysunęła się do niego. –

Proszę...Krzyknęła. Nie była pewna o co prosi dokładnie, ale wiedziała, że on może jej

dostarczyć wszystkiego, czego w tej chwili potrzebowała . Był odpowiedzią na wszystkie jej pragnienia.

–

Tak skarbie, jesteś dla mnie gotowa i nie mogę się doczekać, brak mi finezji, wybacz mi.

Wsunął w nią palec. - Ale ja muszę wiedzieć. Słabo zarejestrowała jego słowa, a on pocałował ją ponownie, wbijając język w jej usta, tak jak ona chciała, aby wbijał się w jej wnętrze. Zaczęła się wić gdy do pierwszego palca dołączył drugi, posuwając ją. tak jak jego język. Pragnęła go, a te palce sprawiały, że odzywało się w niej większe pragnienie. –

Proszę!

–

Powiedz to. Muszę to usłyszeć z twoich ust.

Ona mogła ledwo myśleć, nie mówiąc już o mówieniu. On sam był napędzany przez jej pasję, co raz bardziej i bardziej. Jego cierpliwość była imponująca. Czekał, choć już mógł ją wziąć. Jego twardy kutas ocierał się o skórę jej ud, głaszcząc ją, kołysząc się. Chciała go w sobie już, a on czekał na jej zgodę. Wyjął z niej palce, przesuwając się nad nią aby zrobić miejsce dla jego ciężkiej długości. Próbowała ruchem przysunąć się do niego, ale on jej odmówił. Jej poziom frustracji rósł co raz bardziej, tak jak jego penis przy niej. W końcu nie wytrzymała. –

Tak! Cholera, tak ! Dyszała przy nim. - Weź mnie teraz.

Ze zwierzęcym warczeniem, pchnął do przodu i zaczął ją szczelnie wypełniać. Nawet z pożądaniem szalejącym w nim, starał się posuwać powoli, aby jej nie skrzywdzić. Czuł ją mocno. Wiedział, że mimo iż była wilgotna miała problem z przyjęciem go. Dawał jej czas aby mogła się dostosować i kochać go. Niemal zaczął krzyczeć z radości gdy zaciskała się wokół niego i nie mógł się doczekać aby dotrzeć z nią na samą krawędź rozkoszy. Ale najpierw musiał w nią wejść cały. Wsunął się płytko, rozkoszując się tym gorącym fragmentem. Była straszliwie ciasna ale już nie dziewica. Miała innych mężczyzn przed nim. Z falą dominacji przyszło zadowolenie, że będzie go miała z kim porównać. W ten sposób, będzie wiedziała, że ich połączenie jest niezwykłe. Nie to będzie połączenie epickich rozmiarów (:P jaki zarozumiały, przepraszam nie mogłam się powstrzymać :D) Czuł ciepło rosnące w nim, w sposób, który był dla niego nowy, zwiększenie jego energii wynikające z ich bliskości było większe niż się spodziewał. To było lepsze niż cokolwiek co przeżył. Mocniejsze, bardziej satysfakcjonujące i gorętsze niż samo piekło. Znów wróciła nadzieja, że ona może być Jedyną. Końcowy znak przyjdzie wraz z punktem kulminacyjnym, ale on wiedział w swoim sercu. Ona była jego Jedyną. Czuł to już gdy zaczął. Ten głęboki sens, to połączenie pełne pasji. –

Jesteś ze mną, maleńka?

Musiał na nią spojrzeć mimo ciemności jaskini. Ale chciał zobaczyć jej błyszczące oczy gdy ją wypełni po raz pierwszy.

–

Jestem z tobą.

Jej słabe tchnienie wstrząsnęło nim. –

Mam na imię Atticus. Powiedział jej, gdy pchnął głęboko, w pełni ją wypełniając, tak jakby

nigdy jej nie opuszczał. - Powiedz moje imię, muszę je usłyszeć jak wydobywa się z twoich ust. Wydyszała. - Atticus. A jej wewnętrzne mięśnie zacisnęły się wokół niego. Urósł i stwardniał jeszcze bardziej. –

Szybciej Atticus, mocniej, potrzebuję więcej.

W jej słowach było słychać szepty zadowolenia i tęsknoty. Wyrwał mu się jęk rozkoszy, wchodząc w nią głęboko. Poruszał się w niej szybko i mocno, nie mógł się powstrzymać. Chciał dotrzeć do jej umysłu, aby wiedzieć czy nie chce mu umknąć, ale nie było takiej potrzeby. Jej myśli były doskonale dostosowane do niego, a on zwrócił uwagę z jaką łatwością dostał się do jej myśli. Były dla niego dostępne. Kolejny znak, była jego partnerką. Ta myśl przeszła przez niego drżeniem. Była tam z nim. Z ostatnim mocnych pchnięciem, spadł z krawędzi, tryskając w niej, a ona krzyczała w ekstazie, zaciskając się wokół niego i kochała każdą minutę tego. Czuł satysfakcję w jej umyślelustrze jego. Wspaniały, radosny, związek. Nareszcie. Połączenie otwarło się między nimi, łącząc dwie dusze w jedno. Na zawsze. Zobaczył oślepiający błysk i miał pełny dostęp do jej wspomnień, teraz było tak jakby to były jego własne. Zastanawiał się czy ona miała taki sam wstęp w jego umysł. Ta myśl kazała mu się zatrzymać. Niektóre z jego wspomnień były zbyt mroczne, by podzielić się nimi z tego rodzaju delikatną kobietą. Była przecież promykiem nadziei w jego świecie ciemności. Nie chciał dopuszczać jej do swoich przeżyć w tym świecie, które były trudne, a często wręcz nieludzkie. Wątpił by mogła przyjąć bardziej złowrogą część jego długiego istnienia. –

Nie myśl tak Atticus. Zszokowały go jej słowa, a ona przejechała drżącymi palcami po jego

klatce piersiowej. - Nie ma w tobie żadnej części, której nie mogłabym zaakceptować. –

Przyjmiesz tę część mnie? Jego serce radowało się na tę myśl. Znalazł ją w końcu.

Naprawdę była jego. –

Jak mogłabym nie? Miałam psychiczne zdolności jeszcze przed wypadkiem. Wiedziałam, że

jest w tobie coś innego w chwili gdy nadepnąłeś mi na nogę. Zaśmiał się i podniósł swój ciężar z niej, układając się przy jej boku. –

Psychiczne zdolności?

Głaskał jej ramię, kiedy rozważał konsekwencję, nie zdawał sobie sprawy, że posiada jakiekolwiek poza zmysłowe zdolności. Ale dowiedział się teraz, że pomógł jej w przeszłości. Jego partnerka była pełna niespodzianek, spędzi resztę życia aby odkryć to co jest do odkrycia.

–

To jest w mojej rodzinie. Ale nigdy nie doświadczyłam czegoś podobnego, do tego co stało

się teraz. To jest niesamowite i trochę przytłaczające. Podczas gdy ją podziwiał, owiał go jej głos. –

Czy rozumiesz to co widzisz w moich myślach. Czy rozumiesz, że jesteś moją Jedyną?

Moim powodem istnienia? Moim wszystkim? Napełnił go niepokój gdy czekał na jej odpowiedź. Tak ważną dla niego. Podniosła się i pochyliła nad nim, głaszcząc jego policzek pocieszająco. –

Kiedy przeżyliśmy szczyt razem, to przyszło do mnie w oszałamiającym orgazmie. Muszę

przyznać, że są rzeczy, które muszę jeszcze przemyśleć i uporządkować, ale najważniejsze, że moje serce cię uznaje Atticus. Nie jestem tylko twoją jedyną , ale ty jesteś mój. Pochyliła się by złożyć na jego ustach słodki pocałunek. - I chcę cię przy mnie. Zassał oddech w szoku. –

Na pewno?

Gdyby piła jego krew, to stałaby się nieśmiertelna również i spędzili by wieczność razem. Ma w planach powiedzieć jej o tym w odpowiednim momencie. To była duża zmiana dla człowieka, a on nie chciał naciskać. Tylko, że ona zaatakowała z całą siłą i jej zachwycony chichot powiedział mu wyraźnie, że podsłuchiwanie jego myśli się jej podobało. –

Jestem tego pewna Atticus. Kocham cię. ²

Puste miejsce w jego duszy nagle zapełniło się światłem, oślepiająco jasnym. Najświętsze poszukiwanie w całym jego długim życiu skończyło się. Teraz mógł żyć i cieszyć się z tego z osobą, którą kochał przy nim. –

Też cię kocham, Lissa i już zawsze tak będzie.

Ona z rozjaśnionym sercem wyciągnęła się nad nim. Ostro wciągnął powietrze, gdy stwardniał, będąc gotowym na więcej. Odkryli, że dzieląc się umysłami wszystko było lepsze. Gdy wszedł w nią twardym fiutem poczuł, że w końcu znalazł się tam gdzie należy, w jej wnętrzu. Ona wiła się w zachwycie, a jego ciało wiedziało, że jest Jego. Uznało drugą połowę. To był powolny, leniwy akt. Nie chciał z niej wychodzić nigdy. Podobało mu się tam gdzie jest. –

Kiedy stanę się wampirem, będę musiała ssać krew innych ludzi?

Nie brzmiała na zbyt zadowoloną z tego pomysłu, a on wyczytał z jej umysłu niechęć do dotykania innych mężczyzn, która zadowalała go bardzo. –

Teraz jesteśmy jednością. Potrzebujemy tylko swojej krwi. Naszej miłości i krwi, a to

wystarczy aby utrzymać nas przy życiu. ²- no proszę jedno dobre piepszenie i już jest zakochana, jak ładnie, jak prosto :D

–

Więc nie będziesz podgryzał szyj innych kobiet? Uśmiechnął się gdy wychwycił drugie

znaczenie tego pytania. –

Nie moja miłości, będziesz tylko ty. Tylko ciebie będę gryźć.

Pociągnął ją w dół aby sięgnąć do jej wspaniałych, ciężkich piersi, był już centymetry od tych kuszących doskonałości. - Tylko ciebie. Zawsze. Na zawsze. Sięgnął i wciągnął każdy z sutków po kolei, gryząc mocno, gdy jęknęła nad nim i zaczęła szybko na nim jeździć. Szybciej oddychając, gdy jej przyjemność wzrosła, a on zachłysnął się od lubieżnych myśli w jej głowie. Jego dziewczyna lubiła trochę perwersyjnie, jak widać. Mieli wieki razem, aby odkryć wszystkie swoje pragnienia. Atticus sam miał trochę brudnych myśli w głowie, widać dobrali się w upodobaniach. Kolejny dowód, że byli sobie przeznaczeni. –

Jesteś niegrzeczną dziewczynką?

Lubił sposób gdy jęczała nad nim owiewając gorącym oddechem jego skórę. Zachwyciła się pomysłem gry erotycznej z nim. - Odpowiedz mi! Odcień dominacji w jego głosie sprawił, że jęknęła i zacisnęła się wokół niego. Nie ma wątpliwości. Lubi to. –

Tak Atticus, byłam niegrzeczna

–

Bardzo niegrzeczna.

Zgodził się z uśmiechem zadowolenia. Byli zdecydowanie po tej samej stronie. - I co teraz zrobimy ze złą dziewczynką? Pozwolił słowom płynąć, kiedy zwolnił siłę pchnięć i przytrzymał jej biodra trzymając ją na granicy rozkoszy. Krzyknęła i wypowiedział resztę właśnie w ty momencie. –

Czy chcesz poczuć moją rękę na twoim ślicznym tyłku? Bo to jest to czego właśnie

potrzebujesz. Chcesz lania? Z zamkniętymi oczami, zacisnęła się na jego kutasie i odrzuciła głowę do tyłu. –

Tak!

To było wszystko co potrzebował usłyszeć. Atticus uderzył jej tyłek zachęcając aby poruszała się na nim szybciej. Zaczęła skomleć i jęczeć przy każdym głębokim pchnięciu i ciężkim klapsie wymierzonym w jej pośladek. Wessał mocno jej sutek, by następnie wbić kły w jej miękką pierś rozchlapując trochę krwi, którą chciwie chłeptał. Kochała go. Czuł ekscytujący przebłysk tego rozkosznego bólu, który ją zachwycił, a przyjemność spowodowana pociągnięciami jego języka zamgliła jej myśli. Uderzył w jej tyłek jeszcze raz i przesunął rękę w kierunku jej łechtaczki. Bezbłędnie odnalazł ten cudowny punkt ściskając mocno, co wywołało krzyk pełen rozkoszy, odbijający się echem w ciemnej jaskini. Dołączył do niej, tryskając nasieniem w głąb swojej partnerki. Jedyna. Tylko jego.

3 O zmierzchu oboje byli już w pełni sił, choć Lissa wiedziała, że będzie ponosić konsekwencję wypadku, przez kilka następnych dni. Atticus omawiał następne ruchy z nią i zdecydowali się podrzucić pewne dowody potwierdzające jej udział w tej przygodzie ludzkiej policji. Niewątpliwie poszukiwali jej we wraku, w którym zginęli wszyscy pozostali ludzie. Szczęśliwie nikt oprócz kierowcy nie wiedział, że Atticus był w autobusie, ponieważ decyzja, aby wejść do środka była podjęta w przypływie chwili. W rezultacie postanowili udobruchać władze historią, która była prawdą, choć zdecydowanie pobieżnie, że dotarła jakoś pod jego drzwi. Przybyli do domu zaraz po zachodzie słońca. Nazwać to domem, było zdecydowanie za mało. Willa w europejskim stylu, została położona, pośród malowniczych winnic. Zarówno dom jak i krajobraz zapierały dech w piersiach. Po otwarciu wielkich drzwi Atticus wziął ją w ramiona, przenosząc przez próg. To był tak romantyczny, staromodny gest, że łzy wezbrały w jej oczach. –

Witaj w domu, moja miłości.

Przerwał by ją pocałować, trzymając w ramionach kopnął drzwi, aby się zamknęły i zaniósł do przestronnego pokoju dziennego. Pocałunek zrobił się bardziej śmiały, gdy kładł ja na kanapie. Wyczuwała konflikt wewnątrz niego. Chciał zadzwonić na policję aby przekazać ich historyjkę. Z drugiej strony szalało w nim gorące pragnienie, wzięcia jej krwi i kochania się z nią tu i teraz, bez zbędnej zwłoki. –

Tak, Atticus, tak.

Pogłaskała skórę jego rąk, podejmując decyzję za niego. - Kochaj mnie. –

Czy jesteś pewna?

Odsunął się nieznacznie – Nie chcę cię skrzywdzić. Nienawidzę myśli, że muszę zostawić te siniaki na twojej skórze, gdy tak łatwo mógłbym wyleczyć je wszystkie. –

Nie zaszkodzisz mi.

Zapewniła go – I tak musimy zostawić te siniaki, aby pokazać je miłym panom z pogotowia. Przekomarzała się z czułym uśmiechem. –

A ja chcę cię teraz Atticus, nie mogę czekać, aż wypuszczą mnie ze szpitala. Nie zniosę

myśli, że będę z dala od ciebie dłużej niż dwie minuty. Uzależniłeś mnie. Roześmiała się, głaskając go po policzku, patrząc w te hipnotyzujące oczy. –

Robisz to samo ze mną Lissa, jesteś uzależniająca. Modlę się abyś nigdy nie była z dala ode

mnie. Opadł na nią z miażdżącym pocałunkiem, dopasowując swoje ciało, na pluszowej kanapie. –

Nie mogę ci się oprzeć. Ale zrobimy to po mojemu, nie chcę żadnego bólu dla ciebie.¹

¹ – Najpierw jej sprawił lanie, a teraz, żadnego bólu niech się zdecyduję :D

Cokolwiek powiesz... Mistrzu.

–

Posłała mu łobuzerski uśmiech, gdy wyczytała w jego umyśle potrzebę dominacji. Co raz łatwiej przychodziło jej czytanie myśli, szczególnie gdy byli tak blisko siebie. Choć wciąż do tego nie przywykła. Warknął i ugryzł ją żartobliwie. Potem zaczął całować, przesuwając się w dół jej ciała, zatrzymując się aby wziąć w usta jej wrażliwy sutek, a następnie drugi. Sprawiając, że zaczęła się wiercić na miękkiej kanapie. –

Proszę. Jęknęła w potrzebie.

–

Nie ruszaj się!

Zostawił jej piersi, sunąc po jej brzuchu i niżej. Silnymi rękami pchnął jej uda, jedna noga spoczęła na oparci kanapy, a druga na podłodze. Wtedy jego usta dotarły do szparki, ssąc. Język, przesuwał się wylizując ją i zostawiając w ogniu. Jej zmysły pędziły jak rakieta w kierunku eksplozji gdy pchnął swoim zręcznym palcem. Była więcej niż gotowa na głębszą inwazję. –

Atticus.

Szalała w niej mała burza, uderzając falami, rozbijając ja tylko po to by uderzyć ponownie, mocniej niż wcześniej. Czuła, że się powstrzymuje, pozwalając rosnąć jej przyjemności, samemu pozostając z tyłu i kochała go za to. Bał się, że może ją niechcący skrzywdzić. Jego opiekuńcza twarz, wpędziła ją w pokorę. Ale nie chciała czekać, chciała by ja posiadł. Warknął i usiadł. –

To nie zadziała.

Przeciągnął drżącą ręką, przez włosy. Gest był ujmujący biorąc pod uwagę poziom jego frustracji w trosce o nią. Lissa przesuwała się nad nim, aż usiadła na jego kolanach. Nigdy nie była tak agresywna w trakcie sexu wcześniej, ale wiedziała, że mu się to podobało. Był prawdopodobnie zaskoczony jej działaniami, ale na pewno rozpalony gdy pochyliła się okrakiem nad jego naprężonym fiutem. –

Wiem, że chciałeś to zrobić na swój sposób, ale mój jest lepszy.

Przejechała ręką po jego policzku ocierając się o jak kotka. Czuła się taka sexowna w tej chwili, to cud, że nie zaczęła mruczeć. Brudne myśli przemknęły przez jej głowę, a uśmieszek pojawił się na ustach. Dwoje mogło gryźć. Choć jej zęby nie były tak przystosowane jak jego, mimo to uczucie tępych zębów na jego skórze wydawało się rozpalać go. –

Mocniej.

Namawiał ją. Przesunęła się nieco, w miejsce gdzie szyja łączyła się z ramieniem i ugryzła mocno. Cofnęła się i zobaczyła cudowne wgniecenie, które zostawiła. –

Myślę, że będę uwielbiała cię gryźć, gdy już mnie zmienisz.

Zesztywniał.

–

Czy naprawdę chcesz tego? Będziesz razem ze mną w ciemności?

–

Będę z tobą w ciemności, w blasku świec, w oceanie, samolocie. Gdziekolwiek będziesz, ja

będę tam razem z tobą. Spojrzała na niego nieśmiało spod rzęs. –

Jeśli oczywiście chcesz mnie.

–

Czy chcę?!

Warknął i podniósł jej tyłek w górę i uderzył. Klepnął ją i jej pisk zmienił się w jęk przyjemności. –

Kobieto! Jak możesz w to wątpić? Chętnie założę jakiś gorący klub z tobą. Mam

przyjaciela, który go nam odstąpi. Wystarczy jakaś nazwa i gotowe. Zachichotała i poczuła pieczenie na tyłku gdy spuszczał jej lanie ponownie. –

Czy ty się ze mnie śmiejesz?

Jego święte oburzenie sprawiło, że chciało się jej jeszcze bardziej śmiać, ale to stało się trudne gdy oddech przyspieszył, a on uderzał jej miękką pupę raz po raz, wznosząc na wyżyny. Kochała to. On nie rozumiał, że nie dostała lania od nikogo przed nim. Ale to po prostu było naturalne i bardzo, bardzo ekscytujące. –

Zadałem ci pytanie. Kobieto.

Musiała się zastanowić o co ją pytał. Nie mówiąc, że opuścił ponownie rękę. To było lepsze niż sobie wyobrażała. Była gotowa na wszystko co mógł jej dać. –

Umm... O co pytałeś?

–

Zapytałem czy śmiałaś się ze mnie?

–

Nie. Nie śmiałam się z ciebie.

Wydyszała gdy znów trzasnął ją w tyłek, a potem przesunął palce by przejechać po jej szczelinie, drażniąc i nic więcej. –

Proszę, Atticus! Wejdź we mnie. Teraz! Warknęła.

–

Czy aby na pewno? Uważasz, że byłaś grzeczna? Zasługujesz na lepsze traktowanie?

Mogłaby uderzyć go w twarz gdy zobaczyła triumfujący uśmieszek na jego twarzy, ale traktowała to przede wszystkim jak dobrą zabawę. Mimo że był to mało humorystyczny moment. Nie w chwili gdy potrzebowała go tak bardzo. Musiała go mieć. Już. Bawił się z nią, drażniąc palcami jej szparkę, ale nie wchodząc. Poruszyła się przysuwając, ale pozostał bezlitosny. –

Atticus..... Proszę.

W końcu zlitował się nad nią, podnosząc i rzucając ją jak szmacianą lalkę. Miał tyle siły, że zapierało jej dech w piersiach.

Był jednak tak delikatny, jakby zajmował się jednym z najbardziej drogocennych kryształów. Zatrzymał się nad nią, a jego twardy kutas był tak blisko miejsca, w którym chciała go mieć, ale nie wszedł w nią. Podparł się na łokciach i spojrzał jej w oczy. –

Kocham cię, Lissie.

Jej serce stopniało. –

Ja też cię kocham.

Powiedziała szeptem, z samej głębi siebie. Poczuła, że ich słowa zawiązują jeszcze bardziej ich więź. –

Wejdź we mnie. Potrzebuję cię tak bardzo.

–

Zawsze będę tu dla ciebie.

Powiedział i wziął twardo jej usta, wchodząc w jej ciało jednym płynnym ruchem, posuwając się łatwo w wilgoci, którą sam wywołał. Był tam gdzie należało. Ale to był dopiero początek jazdy. Zatrzymał się na chwilę, pogłębiając pocałunek i wbijając się w nią, cudownie rozciągając. Wyszedł prawie całkowicie tylko po to by zanurzyć się do końca i tak w kółko. Krzyknęła i wiła się pod nim, a on wyciągnął z tego wnioski. Doskonale wiedział jak się poruszać aby dać jej jak najwięcej przyjemności. Ten wspaniały człowiek tak rozbudził jej namiętność. Znała go tak krótko, ale czas nie był istotny w obliczu tak wielkich emocji. Ich połączone dusze sprawiały, że widział wszystko, tak jak i ona. Nawet nie próbowała zaprzeczać. Naprawdę było jego. Czuła szalejące pragnienie w nim, odbicie jej własnego gdy pędzili coraz wyżej i wyżej. Chwyciła się jego ramion, a on opuścił głowę, liżąc jej szyję. Ostre ukłucie bólu gdy jego kły wbiły się w nią szybko zastąpiła przyjemność. Jej orgazm uderzył i trwał i trwał, kiedy on był przyssany do jej szyi. Czuła jak wciągał jej esencję w siebie, zanurzając jej umysł w jego przyjemności. Lissa krzyknęła na cud ich połączonych dusz, połączonej pasji, połączonych emocji. Kochała tego mężczyznę bardziej niż kogokolwiek lub cokolwiek wcześniej. Wiedziała, że to nie może trwać wiecznie. Atticus wyciągnął swoje zęby z jej ciała i przejechał językiem po rankach, zaleczając je więc nie pozostały żadne oznaki zdradzające to zamiłowanie do gryzienia. Był zbyt nasycony by zrobić więcej niż lekkie zsunięcie z niej, aby było wygodniej, jej oczy zamykały się i sen ją pochłaniał. –

Jesteś przeznaczonym mi cudem Lissa. Kocham cię nad życie i nigdy nie pozwolę ci odejść.

Nigdy. Pocałował ją i ciepło zalało jej serce. To była ostatnia rzecz jaką usłyszała, dopłynęły do niej słowa jego miłości, zasnęła z uśmiechem na ustach.

Znacznie później, Atticus zadzwonił do miejscowej policji i sprzedał im opowieść o tym jak to Lissa pokazała się pod jego drzwiami właściwie znikąd. Wcześniej zaprowadził ją do sypialni, którą miał nad ziemią i dał jej kilka swoich ubrań do założenia. Miała akurat tyle czasu, aby się oczyścić nim przyjedzie karetka. Wyszła z łazienki do przestronnego pokoju. Koszula była dla niej oczywiście za duża ale i tak wyglądała uroczo. – Będą tu szybko moja miłości. Bez wątpienia będą chcieli cię wziąć do szpitala, może nawet zatrzymają do jutra. Wziął ją za rękę i pociągnął, aby mogła usiąść obok niego na łóżku. – Żałuję, że nie mogę z tobą iść, ale nie chcę wzbudzać jakichkolwiek podejrzeń wśród policji. Chcę ich uspokoić, żeby za bardzo nie węszyli i uspokoili się, że z tobą w porządku. Prawdopodobnie i tak by mi nie pozwolili być przy tobie podczas badań, a to może potrwać całą noc. Wzruszył ramionami. - Policja może chcieć wziąć ode mnie oświadczenie i sprawdzić moją ziemię, także muszę zostać tutaj. Mógłbym wymazać ich wspomnienia oczywiście ale jest sporo ludzi w szpitalu, a tłumy są trudne do opanowania. To jest niebezpieczne, wystarczy przeoczyć jedną osobę aby sprowadzić na nas niebezpieczeństwo odkrycia. Biorąc wszystko pod uwagę bezpieczniej dla mnie jest pozostać tutaj. Przyłapanie przez słońce jest niebezpieczne dla mojego rodzaju, a wkrótce i dla ciebie. Uśmiechnęła się zapewniając go o swojej miłości. – Będę się cieszyć słońcem jeszcze przez kilka dni i nie minie dużo czasu do mojego powrotu. – Zawsze będę dla ciebie, moja mała. Przyłożył jej palce do ust i pocałował. - Co eliminuje hotel. Chcę abyś wróciła tu do mnie. Chcę abyś jutro w nocy położyła się obok mnie, tutaj, w naszym domu. – Chcę tego samego, Atticus. Wezmę moje rzeczy z hotelu i wstąpię do mieszkania, zapukam w drzwi jak tylko zajdzie słońce. Odsunął się aby sięgnąć do kieszeni spodni wyciągając komplet kluczy. – Nie zawsze trzeba pukać. Co moje, jest teraz twoje. Ten dom również. Będziesz mogła zmienić co tylko zechcesz, nigdy jeszcze nie było tu kobiety... aż do teraz. Wcisnął kluczę w jej dłoń, zamykając jej palce na zimnym metalu. Jej oczy zapełniły się łzami. Objęła go przyciskając twarz do jego piersi. Trzymał ją przez dłuższą chwilę, aż w końcu usłyszał dzwonek wskazujący, że ktoś był przy bramie prowadzącej do jego majątku. – Są tutaj. – Wiem. Odsunęła się ze smutnym wyrazem twarzy. – Ale nie chcę cię zostawiać.

– Będę w pobliżu Lissa, gdziekolwiek będziesz, od teraz już przez wieczność. Wszystko co musisz zrobić to połączyć swój umysł z moim i będę tam. Jesteśmy jednością. Z czasem dowiemy się jak nawiązać stabilniejsze połączenie. Teraz wystarczy, że o mnie pomyślisz, a ja będę z tobą. – To tak jak i ja. Cofnęła się i wyszli z sypialni długim korytarzem, który prowadził do głównego hallu domu. Atticus dotknął jakiś przycisk otwierający bramę więc władze mogły podjechać. Musieli działać zgodnie z zasadami ludzi i nie mogli kręcić się wokoło bez jego zgody. Atticus żył już wystarczająco długo żeby wiedzieć, kiedy mądrze podawać się za człowieka i grać według ich zasad. To był właśnie ten moment, szczególnie w tych czasach. Jego śliczna partnerka była człowiekiem i miała swoją ludzką rodzinę i przyjaciół. Trzeba było uważać aby nie przyciągać uwagi i unikać ludzi, którzy mogą stwierdzić brak starzenia. Po upływie odpowiedniej ilości czasu, mogła się odrodzić, tak jak on wiele razy wcześniej. To było trudne, odcinanie się od wszystkich i zrywanie łączących więzów. Zrobi wszystko by Lissie nie było ciężko, zasługuje na to by nadal kontaktować się z ludźmi na których jej zależy. Nie zrobi jej tego, nie zmusi do wyboru pomiędzy nimi, a prawdziwym partnerem. Nie miał wyboru, wiedział, że nie. Byli sobie przeznaczeni i zrobi wszystko dla niej. Samochody podjechały i Atticus podszedł do drzwi, przed otwarciem zerknął w bok na kanapę, przykrytą kocem, na której się wcześniej kochali. – Kocham cię bardziej niż kiedykolwiek mógłbym wyrazić. Jej oczy ponownie zwilgotniały. – Ja też Atticus, ja też. Pociągnęła nosem, otarła oczy i przytuliła się do niego. – Miejmy to już za sobą. Im szybciej pójdę, tym szybciej wrócę.... do ciebie.

– Atticus? – Tak skarbie? Jego głęboki głos mruczał w jej umyśle. - Jak się trzymasz? – Trzymają, mnie w osobnym pokoju, ale teraz uspokoiło się nieco. Miałam kilka razy prześwietlenie i zespół lekarzy sprawdzających mnie co chwilę. Myślę, że upewnili się już, że wszystko w porządku. Jednak zatrzymali mnie na obserwacji, pielęgniarka ma przychodzić co godzinę, żeby sprawdzić co u mnie.

– Są prawdopodobnie zaniepokojeni, guzem na twojej głowie. Czy bardzo cię boli? – Nie bardzo, ale miałeś rację zostawiając kilka siniaków po wypadku. Już i tak nie mogą wyjść z podziwu nad tym jak uszłam cało z tej kraksy, która zabił wszystkich innych. – Przykro mi, że musiałem zostawić ślady na tym pięknym ciele. Ale musimy być ostrożni, jeśli chcesz dalej takiego życia. – Doceniam wszystkie twoje pomysły i wysiłek włożony w stworzenie tego. Bardzo kocham moją rodzinę i przyjaciół, ale ty jesteś dla mnie ważniejszy, mimo to cieszę się, że znalazłeś sposób abym mogła kontaktować się z nimi. Jesteś wspaniałym człowiekiem Attitus i do tej pory nie mogę uwierzyć, że pojawiłeś się w moim życiu. – Kochanie, to oczywiste, że potrzebujemy przyjaciół i rodziny, w innym wypadku kto przyszedłby na nasz ślub? Urwał smakując jej szok, zachwyt i podziw płynące wyraźnie w ich myślach. – Chcesz się ze mną ożenić? – Ach, ślub... Myślę, że może być taki o jakim zawsze marzyłaś, ze wszystkimi dodatkami z wielkim przyjęciem. Muszę coś wymyślić w związku z drużbami, mógłbym ich porównać do starych przyjaciół ze studiów, co? Jego rozbawienie było wyraźne. – Ale wesele musi być wieczorem. – Nie mogę w to uwierzyć. – Uwierz maleńka. Nigdy nie myślałem o ludzkim ślubie wcześniej. Jesteśmy już partnerami w oczach moich ludzi. Wiem jednak, że to jest dla

ciebie ważne, aby mieć ceremonie i przyjęcie. To znaczy jeśli oczywiście się zgodzisz. Pewnie powinienem najpierw o to zapytać... Wyjdziesz za mnie Lissa? Uczynisz mnie najszczęśliwszym z ludzi i zrobisz mi ten zaszczyt? – Tak! Tak, zdecydowanie chcę wyjść za ciebie. Kocham cię przecież. – To dobrze, ale musimy kończyć. Muszę się schronić przed świtem. Będzie dobrze z tobą dzisiaj? – Nic mi nie będzie. Pozwolili mi zadzwonić i skontaktowałam się z moją przyjaciółką, Jeny. Ona jest lekarzem. Powinna tu być lada chwila. Mimo że nie pracuje w tym szpitalu dołączy do grupy i będzie dbać o mnie. Przyniesie moje rzeczy z hotelu żebym nie musiała tam wracać więc wstąpię tylko do mojego mieszkanie i przyjadę do twojego domu. – Do naszego domu, Lissa. Winnica i dom są teraz także twoje. Możemy się przenieść gdzieś indziej jeśli będziesz chciała. Będę szczęśliwy mieszkając w dowolnym miejscu, tak długo jak będziesz obok mnie. – Wiem jak bardzo kochasz winnicę Atticus, to że jesteś w stanie ją opuścić wiele dla mnie znaczy, ale to nie będzie konieczne. Te winnice są jak marzenie, dom bajeczny, a okolice jeszcze piękniejsze. Będę szczęśliwa, mieszkając tam... z tobą. – Dobrze. Pospiesz się z powrotem. Nie mogę się doczekać, kiedy tu będziesz. ___________________________________________ Nie mogę, uwierzyć, że to wszystko tak pędzi. Po pierwszym sexie, byli w sobie zakochani, po drugim biorą ślub. Pewnie w następnym rozdziale, będzie w ciąży, a dalej co pewnie już wnuki :D

No ale cóż, to króciutkie opowiadanie, a przecież wszystko się musi zmieścić :D

Nie dużo później Jena upewniła się, że czuję się naprawdę dobrze, przyjechała z ich przyjaciółką Kelly, która pojechała po jej ubrania na zmianę, gdy dostała wypis później tego ranka. Tak jak przewidziała wokół zebrali się przyjaciele i krążyli na zmianę z lekarzami, którzy pouczali ją na temat dawkowania leków przeciwbólowych. Przyjaciółki komplikowały trochę sytuację, jadąc z nią do mieszkania. Po namyśle zmusiła je do zatrzymania się na lunch i postanowiła wykorzystać okazję, aby lekko nawiązać do Atticusa, wykładając im swój plan, aby odwiedzić człowieka, który ją uratował by mogła oddać koszulę. –

Chcesz jechać po tym urazie głowy?

Zainteresowała się Kelly –

Lekarze powiedzieli, że wszystko jest ok, prawda Jena?

Lissa odwróciła się zerkając na swoją najlepszą przyjaciółkę. –

Poza tym wierz mi gdybyś widziała tego człowieka, zrobiłabyś to samo.

–

To znaczy, że tak dobrze wygląda?

Zapytała Jena. –

Lepiej. Powiedziała Lissa ze śmiechem. - Nazywa się Atticus Maxwell i ma piękne

tajemnicze oczy. –

Maxwell? Atticus Maxwell? Ten, który jest właścicielem najbardziej ekskluzywnej winnicy

w całej dolinie? Mówią, że to ekscentryczny samotnik, chociaż wyrabia najlepsze wino w całym kraju o ile nie na świecie. Zdobył wszystkie możliwe rodzaje nagród. Kelly powiedział ze zdziwieniem w głosie. - Kochanie on jest jednym z najbogatszych ludzi w regionie, jak to się stało, że dotarłaś właśnie pod jego drzwi? –

Nie wiedziałam, że to jego dom. To był pierwszy jaki zobaczyłam po wypadku.

W sumie nie kłamała. –

Miałaś niesamowite szczęście Lissa, a na górze ktoś nad tobą chyba czuwał.

Jena ściszyła głos. - Ciszę się, że wyszłaś z tego cało. Już nie długo potem wyrzuciła przyjaciółki za drzwi z zapewnieniem, że zadzwoni następnego dnia lub wcześniej jeśli będzie czegoś potrzebować i zaczęła pakować swoje rzeczy, ale tylko to co niezbędne. Mogłaby zabrać więcej ale Atticus ostrzegał ją o konieczności nie przyciągania podejrzeń. Wypełniła walizkę ubraniami i butami oraz kilkoma pamiątkami, które chciała mieć przy sobie. Podlała rośliny przed zamknięciem mieszkania, więc nic im się nie stanie przez kilka dni.

Powrót był mało prawdopodobny w ciągu kilku najbliższych dni. Chciała spędzić każdą chwilę z Atticusem i wiedziała, że on czuł tak samo. Wrzuciła walizki do bagażnika w samochodzie i skierowała się w stronę miasteczka w dolinie, niecałą godzinę jazdy stąd. Miała klucze do domu i kody do bramy. Nie czuła się jak gość czy intruz, prawdę mówiąc czuła się jakby wróciła do domu. Lissa skierowała się do kuchni aby sprawdzić czy jest coś do jedzenia, przeglądając szafki znalazła kilka sztuk pakowanej żywności. Choć wiedziała, że Atticus nie musi jeść, wiele rzeczy w tym olbrzymim domu było przygotowane dla okazjonalnych śmiertelnych gości, stwarzając pozory normalności. Jego rodzaj żył w ukryciu przez wieki. Wyjaśnił jej wcześniej jak długo żył i zapewnił, że każdy z nich wygląda jak człowiek. Musiała przyznać, że bardzo przystojny człowiek. Kuchnia była jak marzenie. Duża, przestronna z wszystkimi nowoczesnymi udogodnieniami tak jak w pozostałych częściach domu. Kochała ten wystrój we wszelkich odcieniach ziemi, który zdominował większość wnętrz. Pozwoliła sobie na zwiedzanie pomieszczeń. Byłą zadowolona ze znalezienia galerii z miejscem do malowania, małej siłowni i biura. Znalazł ją tam gdy przeglądała rozłożony na jego biurku kalendarz. Poczuła, że jest za nią, przed tym jak owinął swoje muskularne ramie wokół jej tali, przyciskając jej plecy do swojego torsu. Ciepłe usta prześledziły linię od ucha do ramienia, drapiąc lekko zębami,sprawiając, że zwilgotniała. –

Dzień dobry, kochanie.

Jego niski głos szeptający do ucha posłał dreszcze po jej kręgosłupie. –

Atticus. Westchnęła gdy musnął jedną z jej piersi.

–

Uwielbiam gdy wypowiadasz moje imię w ten sposób. Jego zmysłowy śmiech rozbudził jej

pożądanie jeszcze bardziej, –

Budzenie się gdy jesteś tutaj, jest dla mnie cudem. Nigdy nie sądziłem, że tego doświadczę.

To tak jakby wzeszło słońce po raz pierwszy przez długie lata. Pocałunek, który dzielili przekazywał niewyobrażalną miłość, czułość, bezpieczeństwo oraz nadzieję. Nie wiedziała ile czasu minęło nim ostatecznie opuścił jej usta, ale miała zawroty głowy i musiała się go przytrzymać dla zachowania równowagi, a to był tylko pocałunek. –

Jak ci się podoba dom? Przesunął się do tyłu, a ona ledwie trzymała się na nogach.

–

Czułem twoją przyjemność podczas zwiedzania, ale nasza więź to dla ciebie nowość, więc

wolałem zacząć powoli. –

Jak to? Usiadła na skraju biurka, ponieważ zapowiadało się na dłuższą rozmowę.

–

Mam o wiele większe doświadczenie w telepatycznych rozmowach niż ty, moja droga.

Posłał jej zuchwały uśmiech. - Więc pomyślałem, że dam ci trochę czasu na przyzwyczajenie się. Będę mniej w twojej głowie na początku, no poza chwilami gdy będziemy się kochać. Kiedy jestem

w tobie nie mogę pomóc, zresztą chcę być wtedy zarówno w twoim ciele jak i umyśle. Lissa doskonale pamiętała sposób ich połączenia w nocy i zadrżała. Nie było niczego do czego można by porównać doskonałość połączenia ich ciał i myśli. –

Zgadzam się. Próbowała się uśmiechnąć, ale jej usta były suche od wspomnień

przyjemności. –

Muszę przyznać, że trudno się przyzwyczaić do stałego dzielenia naszych myśli. Mam ten

swój mały dar, ale polegał on głównie na silnych przeczuciach, to tu, to tam. Nigdy nie mogłam czytać myśli, choć prawdopodobnie moja babcia może. –

Naprawdę. Atticus wydawał si ę zaintrygowany. - Musiała być niezwykłą kobietą, nawet bez

wnikania w twój umysł, czuję twoją miłość i szacunek do niej. Utrzymywanie więzi częściowo zablokowanej, pomoże nam gdy będziemy musieli poruszać się wśród reszty śmiertelników, w firmie lub ze znajomymi. Przy okazji, kiedyś będę musiał się z nimi spotkać. Lissa zaśmiała się wyobrażając sobie jak jej koleżanki będą się ślinić przy Atticusie. Nie będzie trudno ich przekonać, że wpadła po uszy w tak krótkim czasie. –

Będziesz miał okazję za tydzień lub dwa. Tradycyjnie spotykamy się raz w tygodniu,

przeważnie w środy, na plotki. Zacznę przyzwyczajać ich, że jesteśmy razem. Wyczuła aprobatę od niego. Nigdy nie miała empatycznych zdolności wcześniej, ale wyczuwała jego emocję, nawet gdy nie czytała bezpośrednich myśli. –

A jeśli chodzi o moich przyjaciół, będziesz miała okazję poznać jednego dzisiaj. Poprosiłem

aby Mistrz spotkał się z tobą, ponieważ to jest ten rzadki przypadek gdy jeden z nas odnajduje swoją partnerkę. Marc i ja jesteśmy przyjaciółmi od dawna. Myślę, że się polubicie. –

Musisz do niego mówić Mistrzu?

–

Czasami. To jego tytuł. Takie zasady obowiązują Bloodletters w tym regionie. Jestem

wysoko w hierarchii, właściwie jestem jego drugim. Tak naprawdę mam tutaj krąg przyjaciół, z których wszyscy stoją bardzo wysoko. Ale marc jest naszym liderem. Stąd tytuł Mistrz, ale on jest dobrym człowiekiem. Nie jest żadnym Ja-Tutaj-Rządzę-Dupkiem. Zobaczysz polubisz go, ma niegodziwie ostre poczucie humoru. Czuła prawdziwe uczucia Atticusa dla tego człowieka i była zdumiona. Zobaczyła diobelski błysk w jego oczach gdy mówił o nim Master. Były szanse, że nie będzie tak źle skoro faktycznie byli tak dobrymi przyjaciółmi. Lissa czuła się rozczarowana, że nie mieli czasu na sex, zdumiała się tą myślą nigdy nie była tak napalona. Ale Atticus stwierdził, że lepiej mieć formalności z głowy nim staną się bardziej rozproszeni i musiała mu przyznać rację. Spędzą resztę nocy razem i to musiało wystarczyć, przypomniała sobie, że przed nimi wieki i się odprężyła. Tak mają dużo czasu.

Marc Latour był przystojny jak grzech i pociągający jak czekolada. Chwycił Atticusa i poklepał po plecach. Następnie odwrócił się patrząc oceniająco na nią. Chciała wymknąć się spod jego kontroli, dopóki nie zobaczyła szczerego podziwu w jego spojrzeniu. Wydawał się autentycznie szczęśliwy, ze względu na Atticusa i jakby bał się spowodować między nimi rozdźwięk gdyby zachował się bardziej swobodnie. Atticus rozlał wino dla nich i Marc wzniósł tost. – Jestem szczęśliwy z powodu was obojga. Marc powiedział, siadając wygodniej w przytulnym pokoju. – Tak między nami Lissa, to coraz bardziej obawiałem się o mojego przyjaciela w ostatnich latach, jakby to powiedzieć z powodu jego dość ryzykownych zajęć. Mam nadzieję, że teraz gdy tu jesteś, będzie bardziej ostrożny. Naprawdę cenię jego przyjaźń. – Ja też ja cenię. Spojrzał twardo w jego kierunku. - Ale to się może zmienić jeśli dalej będziesz straszył moją partnerkę. Teraz liczy się, że jesteśmy tutaj razem. Nie musisz mówić o tym co było wcześniej. Lissa położyła rękę na jego ramieniu, zwracając mu uwagę. – To sprawiło, że stałeś się tym kim jesteś Atticus i kocham każdą część ciebie, ale możesz być pewny, przeniosła spojrzenie na Marca – nie będzie, żadnego ryzyka więcej w jego życiu, beztroska się skończyła. Wiedziała, że Marc nawiązuje do sytuacji, które siały spustoszenie w jego życiu i doprowadziły go w tym autobusie do krawędzi śmierci. Nawet z ich połączenia, które nie tak szczelnie zamykał wyczytała, że był już na granicy wytrzymałości, prawie bez nadziei. Teraz ona była z nim i zaczął patrzeć optymistycznie w przyszłość. – Cieszę się słysząc to. Marc wstał aby dolać sobie wina. Wyraźnie czuł się tu jak w domu. – Ale mam kilka wiadomości, które muszę przekazać. Co czyni sytuację poważniejszą. Waham się czy mówić o tym przy tobie Lisso, bo nie chciałbym cię nastraszyć. Ale jako, że jesteś teraz jedną z nas i prawdopodobnie i tak się dowiesz, a nie ma sposobu by utrzymać cię w niewiedzy. Więc... Marc wzruszył elegancko ramionami. Sprawiając jednocześnie przyjemne i diabelskie wrażenie. Atticus przesunął się do przodu. – Co jest? – Ian był w miejscu wypadku by obejrzeć wrak na moją prośbę. Widziałem się z nim przed przyjściem tutaj. Atticus to nie był wypadek. Tam zginęli zwykli śmiertelnicy, a wokół unosił się zapach magii. Nie mam wątpliwości, że ktoś nią manipulował.

– Co? Zapach magii? Śmiertelni? Wróżki? Czy coś innego? Sztywność kręgosłupa i zwężone spojrzenie, zaalarmowało ją o powadze sytuacji. Czuła nutę niedowierzania gdy wspomnieli o magii ale potem się zmitygowała, jeszcze kilka dni temu nie wiedziała o wampirach. – To było coś bardzo starego, naprawdę. Marc oddalił się wzrokiem jakby wyszukiwał odpowiedzi. - To był jakiś rodzaj wróżki ale nie do końca. I było starożytne. To coś wywołuje łaskotanie w mojej pamięci, ale nie jestem całkowicie pewien czy kiedykolwiek natknąłem się na ten szczególny rodzaj. Cholernie mnie to dziwi, co najmniej. Ian organizuje nadzór na miejscu wypadku gdyby magiczna istota wróciła na miejsce zbrodni. – Kto był celem? Masz jakiś pomysł? – To jest właśnie najgorsze. Magia nie była dostosowana do naszego rodzaju ale też nie dopasowywała się do konkretnego śmiertelnika. Chyba, że Ian tego nie dostrzegł. Plus może przeoczyliśmy ślady. Ten kto rzucał zaklęcie zna się na swojej robocie, musi być bardzo wykwalifikowany. – Nikt nie wiedział, że będę w tym autobusie, podjąłem decyzję pod wpływem impulsu. Było tylko kilku innych pasażerów i wszyscy śmiertelni. Kochanie, zwrócił się do niej, - powiedziałaś, że wyczułaś coś przed wejściem na pokład. Powiedz Marco co czułaś, może będziemy bliżej rozwiązania zagadki. Umieściła lampkę po winie na niskim stoliku – Jeśli chcesz. Spojrzała na Marca zastanawiając się jak wyrazić słowami uczucie strachu uderzającego, kiedy postawiła stopę w autobusie. – To był silny strach, przed wejściem, ale był dość ogólny i nie miałam pewności. Potem dostrzegłam Atticusa, zaintrygował mnie, naprawdę rozpraszając, posłała mu czuły uśmiech. – Dotarł do mnie inny rodzaj energii, jakbym właśnie spotkała swoje przeznaczenie. Ścisnął jej dłoń, zachęcając. - Dwa instynkty pozostały w konflikcie, ale moje pragnienie by pójść za nim było silniejsze od strachu. – Dzięki Bogu za to. Stwierdził Marc z uczuciem, szokując. - Gdybyś nie była na pokładzie, wątpię czy przeżyłby wypadek, mój dobry przyjaciel nie chodziłby wśród żywych. Nie! Podniósł rękę przerywając prawdopodobny sprzeciw Atticusa. –

Wyczuwałem co się z tobą działo w ostatnich miesiącach bracie. Bez naszej Jedynej

jesteśmy straceni i wiesz o tym, a ty byłeś bliżej końca niż ktokolwiek z nas. Los często nas zaskakuje. Byliście w tym autobusie nie bez powodu. Wiem jednak, że mimo wszystko byłeś w niebezpieczeństwie. To istotne. – Tak sądzisz? Może to cie zaskoczy ale czułem się dobrze.

– Uważam, też że dopóki nie dowiemy się więcej o tym kto lub co było przyczyną tej katastrofy, oboje musicie być ostrożni. Nie wiemy kto był celem, ale wrak nie był przypadkiem i kilku niewinnych zapłaciło cenę. Powróciła nowa fala smutku, przypominając utracone życia. Jej przeżycie, podczas śmierci wszystkich innych było cudem. Cudem o imieniu Atticus. Jeśliby wierzyć Marco, gdyby nie była umierająca Atticus nie miałby powodu by się ratować. Byłby martwy. Pomysł, że ktoś celowo doprowadził ją do autobusu, używając w tym celu magii był prawie przerażający. Zresztą często spotykała się z dziwnymi zjawiskami w życiu. Istnienie wampirów było ostatnim, niewątpliwie najbardziej zdumiewającym z wielu, z wielu dziwacznych rzeczy. Idee magii nieco łatwiej było przyswoić biorąc pod uwagę ostatnie doświadczenia. – Uważasz, że to może być niebezpiecznie dla nas obojga? Zdziwiła się. – Nie wiem nic o żadnych wrogach, przynajmniej świadomie, a wśród istot magicznych to już w ogóle. – Przykro mi moja droga, sama powiedziałaś o swoim darze. Niektóre istoty potrafią wyczuć moc, dla innych mogłabyś być celem. Świat nadprzyrodzony to brutalne miejsce dla śmiertelnika. Staramy się zachowywać delikatną równowagę pomiędzy tymi z nas, którzy zostawiają ludzi samych sobie, a tymi starającymi się dominować lub nawet zniewolić. Jest nawet kilka grup śmiertelników świadomych pewnych aspektów nadprzyrodzonego świata i starają się z nim walczyć. Jeśli ktoś znał twoje możliwości, bardzo łatwo mogłaś stać się celem magicznej manipulacji. Serce przyspieszyło w jej klatce piersiowej. – Nie mogę w to uwierzyć. Poczuła pocieszające ręce. – To uwierz maleńka, Jeśli uwierzysz, że zagrożenie jest realne i któreś z nas jest celem, będziemy mogli podjąć odpowiednie środki ostrożności. Na początek, musisz przenieść się tutaj całkowicie. Pojedziemy do twojego mieszkania razem. – Ale nie dzisiaj. Marc przerwał. - Ian nadzoruje twój apartament i kilka innych miejsc, Chcę wiedzieć kto był celem i dlaczego. Zdradzenie naszej pozycji za wcześnie może ich przepłoszyć. Jeżeli celem magii jesteście wy, dowiem się. Winnica jest dobrze strzeżona, mieszkanie Lissy nie jest. Jedyne co ma mieć dla ciebie sens milady, choć może ci się to wydać dziwne, to twoi przyjaciele. Poinformuj ich o swoim romansie. Trąba powietrzna mogła cię pchnąć do planowania ślubu? Możecie zdecydować jak to najlepiej załatwić. Niebezpieczną część zostawcie mnie. – Nie bardzo wiem co powiedzieć.

Siedziała wstrząśnięta. Marc był naprawdę potężnym mężczyzną, w dominujący sposób z jakim nigdy się nie spotkała. Uważała Atticusa za najsilniejszego....przed spotkaniem z nim. Nigdy nawet nie marzyła, że tacy mężczyźni istnieją. Jej partner był idealny, ale Marc.. był dowódcą, tak samo przystojnym, choć bez czułej strony jej zahartowanego kochanka. Był ogromny. – Zostań ze swoim partnerem milady i uczyń go szczęśliwym. Ja poradzę sobie z każdym zagrożeniem, jeśli takowe rzeczywiście istnieje. Może się okazać, że cel jest już martwy, a zagrożenie zniknęło. Tak czy inaczej lepiej być zabezpieczonym niż później żałować. Atticus się podniósł i uścisnęli się po bratersku. – Nie mogę ci nie dziękować Marc. Bezpieczeństwo Lissy jest dla mnie najważniejszą rzeczą na świecie. Skinął głową w zrozumieniu. – Zrozumiałe, a nawet godne podziwu. Zazdroszczę ci mój przyjacielu. Zrobię co w mojej mocy aby nic nie zagroziło twojej szczęśliwej przyszłości. Zadzwonię jak dowiem się czegoś nowego. Na razie odpoczywaj spokojnie. Odprowadzili Marca do drzwi i zamarła z wrażenia na widok błyszczącego, sportowego, czarnego samochodu. Musiał kosztować więcej niż opłata za jej mieszkanie przez dziesięć lat i mruczał jak duży kat. To ludzie-wampiry- skurczybyki z bronią.

4 Atticus zamknął dom, włączył systemy alarmowe, ogólnie uczynił wszystko aby było tak bezpiecznie jak to tylko możliwe. Mieli kilka godzin do wschodu słońca i większość z nich chciał spędzić, kochając się ze swoją partnerką. Lecz nim da się ponieść namiętności, musi zrealizować pewne plany. Zaprowadził ja do krytego basenu, umiejscowionego w tylnej części domu. Miał szklany dach, który można było otworzyć przy sprzyjającej pogodzie. Basen otaczały bujne rośliny tropikalne i piękny wodospad. Całość tworzyła cudowną tropikalną grotę, w której czuło się naturalnie. – Tu jest wspaniale w nocy. Widziałam to wcześniej podczas zwiedzenia, ale teraz jest jeszcze piękniej. Lissa podeszła podeszła i pogładziła jednego roślinnego, rajskiego ptaszka, przyglądając się wodzie. – Cieszę się, że ci się podoba. Spędzam tu dużo czasu, patrząc w niebo i kontemplując nieskończoność. Podszedł do małego baru i nalał dwa kieliszki czerwonego wina przenosząc je do pluszowych foteli w pobliżu. Usiadła akceptując je nim zajął miejsce obok . – Teraz oczywiście mogę tu siedzieć i zastanawiać się razem z tobą. Roześmiała się, napiła wina zerkając znad krawędzi kryształowego szkła. Chciał się z nią kochać teraz, ale mieli do omówienia wystarczająco wiele spraw w pierwszej kolejności. Mógł zaczekać, ale niezbyt długo. Owinął rękę wokół niej i oparł się wygodnie wyciągając nogi. Nigdy nie było mu wygodniej w całym długim życiu. – Myślisz, że twoi przyjaciele będą się przejmować, twoim ślubem tak szybko? Dowiedział się o łączącej więzi między Lissie, a niewielką grupą ludzi, z którymi zaprzyjaźniła się jeszcze w czasie studiów, podczas ich pierwszego połączenia. Teraz utrzymywał psychiczną blokadę między ich umysłami, ponieważ to nie było dla niej zbyt komfortowe. Wolała się do tego przyzwyczajać powoli, a on nie miał nić przeciwko. Przed nimi cała wieczność na doskonalenie więzi. Już czuł smak przyjemności na myśl o uczeniu jej, gdy będzie się przyzwyczajać do niego i jego umiejętności. – Po tym jak cię poznają, zrozumieją. Seksowny głos wprawił go w drżenie, urzekając. Nie. Najpierw musieli porozmawiać, zanim straci cały rozsądek. – Wolałbym gdzieś uciec, ale wiem, że chcesz mieć znajomych na weselu. To jak? Zaplanujemy uroczystość tu w winnicy? Teren jest piękny nocą, możemy rozstawić świece i puścić nastrojową muzykę.

– Brzmi idealnie. Kiedy zobaczą, zrozumieją dlaczego chcieliśmy urządzić uroczystość wieczorem. Tak będzie o wiele bardziej romantycznie. – Cieszę się, że tak myślisz. Podam plany moim pracownikom tak szybko jak to tylko możliwe. – Masz pracowników? Czy któryś z nich wie kim jesteś? – Nie moja droga. Dotrzymujemy tajemnicy, szczególnie najbliżej nas. Mam na miejscu pracowników, zajmujących się produkcją, ale nie przychodzą do domu. Jest odgrodzony od reszty posiadłości zapewniając mi prywatność, zrzucają to na moją ekscentryczną potrzebę, aby być samemu. Mam biuro w mieście i bywam w nim czasami, zwłaszcza zimą, kiedy noc zapada wcześniej. Mam spotkania z pracownikami od marketingu, chodzę również na kolację, bale charytatywne i takie tam, podtrzymując opinię bogatego biznesmena, który pracuje dla zabawy i niekoniecznie na co dzień. Mam też trochę reputację playboya, wyjaśniającą dlaczego wolę pracować w domu i jestem rzadko spotykany w ciągu dnia. Raz na jakiś czas pokazuję się w świetle , organizując spotkanie tutaj w pokoju dziennym. Wnętrze tego pokoju jest dla mnie bezpieczne, zaprojektowane tak, aby wpadało jak najmniej światła słonecznego, zresztą też nie ma tam konieczności przechodzenia koło okien. Wszystkie pokoje zewnętrzne otwierają się na salę, która je oddziela i mogę bez trudu poruszać się w ciągu dnia. – Wtedy nie musisz spać cały dzień? – Jak każdy potrzebuję snu, jestem osowiały w ciągu godzin dziennych, ale mogę zatrzymać senność w razie potrzeby, choć to niełatwe. Jestem jednym ze starożytnych skarbie. Z czasem zdobyliśmy umiejętności, które są poza zasięgiem moich młodszych braci. Mogę nie spać w dzień i raz na jakiś czas wyjść na słońce na moment. Nie ośmielam się wychodzić z domu w tym czasie, ale zawsze mogę zaprosić ludzi do siebie. Choć przyznaję, że nie dzieje się to zbyt często. Moje podkrążone oczy w czasie tych wizyt i ziewanie od czasu do czasu potwierdza moje życie hulaki. Zaśmiał się – Masz coś przeciwko mojej reputacji złego chłopca? Udawał niewiniątko, drocząc się z nią. -Jest to krzyż, który muszę nieść. – No nie, Atticus. Masz zdeformowaną wizję życia. Od teraz żadnych hulanek, chyba że ze mną w domu. Nowożeńcy potrzebują dużo swobody, będę podtrzymywać iluzję normalnego życia poruszając się po posiadłości w ciągu dnia, przynajmniej dopóki nie stanę się taka... Jak ty. Spojrzała mu w oczy. - Skoro o tym mowa, chcę abyś mnie zmienił w naszą noc poślubną. To będzie mój prezent ślubny dla ciebie. Sam pomysł skradł mu oddech. Jej skłonność aby zrzec się słońca, była dla niego upokarzająca. Pocałował ją, nie potrafiąc ubrać swoich myśli w słowa, potrzebując wyrazić dozgonną miłość w sposób najbardziej elementarny.

Opuścił ja na pluszową kanapę, w sposób dzięki któremu czuła się delikatna i pielęgnowana. Był taki władczy przy niej, przytłaczając na wielu poziomach. To było tak cudowne, że aż zaskakujące. Pochylił się nad nią z uśmiechem. – Więc jesteś moją kobietą. Co? Zaczerwieniła się gdy zdała sobie sprawę, że czytał jej myśli. Ich wewnętrzna blokada słabła przy bliższym kontakcie. Czuła jego zachwyt przebiegający przez głowę, nad tym, że podobały jej się te zaborcze działania. Zobaczyła także niegrzeczne ujęcia, które jej przesłał, obrazy przedstawiające kuszące przyjemności. Mogła o nich wcześniej tylko marzyć. Uważała się za oczytaną kobietę. Zgłębiła nawet kilka utworów erotycznych. Niektóre z nich pojawiły się teraz w jej umyśle, on robił nieco więcej niż tylko czytał, był na tyle ostrożny by trzymać obrazy innych kobiet z dala. Była to mądra decyzja biorąc pod uwagę krótki czas trwania ich związku. Miał ogromne doświadczenie i to ją nurtowało. W porównaniu z nim była dziewicą. – Ale jaką dziewicą. Atticus mrugnął do niej w komiczny sposób i już miała się zaśmiać gdy zaczął ją przygryzać z szelmowskim uśmiechem – Odegramy uczennicę i lubieżnego wujka? Lub sułtana i jego dziewczynę z haremu? Wymień jakąś przyjemność kochanie, a dam ci ją. Nieproszony obraz pojawił się w jej głowie, pogłębiając czerwień na jej policzkach. Jego oczy patrzyły drapieżnie nad nią. Była w niewoli i oboje o tym wiedzieli. – Ach, widzę. Chcesz grać zniewoloną lady w rękach złych piratów. Uśmiechnął się i mogła przysiąc, że jego oczy zaczęły błyszczeć w mroku. Rozejrzał się jakby biorąc pod uwagę możliwości. - Ta scenografia jest idealna nie sądzisz? Wcześniej wyzwoliłem cię z więzienia i ukrywamy się na karaibskiej wyspie. Podoba mi się sposób w jaki kombinuje twój umysł skarbie. – Cóż jest raczej tropikalnie...tutaj. – A ty przeczytałaś wiele książek o piratach, prawda? Mrugnął do niej. - Będę musiał zbadać niektóre z tych tomów. Wyłącznie w celach naukowych, rozumiesz. Roześmiała się, wyobrażając sobie jak czyta romanse. – Byłabym zachwycona, pomagając ci z ...uh... badaniami. Skubnął ją gwałtownie w szyję, pozostawiając drżącą i podniósł się, wyciągając rękę aby również wstała. Prowadził, a ona byłą więcej niż chętna na tą wycieczkę po fantazjach. Przyciągnął ją w swoje ramiona, nagle poważniejąc. – Spędzę resztę moich dni, spełniając wszystkie twoje fantazję, tak jak ty spełniłaś moje tylko samym swoim istnieniem.

– Mówisz najsłodsze rzeczy Atticus. Stanęła na palcach aby delikatnie go cmoknąć. Kiedy się cofnęła, schylił się i wziął na ręce, niosąc do bujnej części zarośli koło basenu, którą zdobiły piękne drzewa z wiszącą winoroślą. – Jesteś moją niewolnicą, milady. Powiedział, stawiając na nogach i szarpnął jedną ze zwisających winorośli. Związał jej ręce przy drzewie znajdującym się za plecami. – Krótko mówiąc jesteś moja i zacznij się do tego przyzwyczajać. Odchyliła się do tyłu i nie było jej nieprzyjemnie. Drzewo wspierało ją, a winorośl oplatała jej ręce drażniąc ale nie raniąc skóry. Szarpnięcie powiedziało jej, że nie będzie łatwo się uwolnić. Więzy były mocniejsze niż wyglądały. Cofnął się nieznacznie błądząc wzrokiem po ciele. Miała na sobie lekką, bawełnianą sukienkę z guzikami od góry do dołu. – Moja niewolnica w ślicznej sukience, która zakrywa to soczyste ciało. Nie ma żadnych innych kobiet na pokładzie, a nie lubię gdy moi ludzie pożądają tego co należy do mnie. Wystarczy jak będziesz tutaj, nie ma potrzeby ich gorszyć, a nie mam zamiaru pozwolić ci zatrzymać tej sukienki. Był już w roli i Lissa łatwo mogła uwierzyć, że rzeczywiście był piratem. Przez jego umysł przemknął piękny żaglowiec. – Byłeś piratem! – Wkrótce moja słodka, odkryjesz, że piratem... Mruknął i pociągnął jej sukienkę. - ...jestem zawsze. Krótko pracował przy sukience, rozpinając ją całkowicie i zsuwając w dół ramion, zaplątując na jej związanych rękach. Została w staniku i majtkach. Biustonosz zapinał się z przodu, więc skończył razem z sukienką między jej ciałem, a drzewem. Zsuwał majtki z nóg klękając przed nią. Podniósł jej jedną nogę, następnie drugą, aby usunąć niepożądany materiał całkowicie. Z diabelskim uśmiechem schował skrawek różowej satyny do kieszeni i pozostał na kolanach. Przesunęła się niepewnie dostrzegając błyszczące oczy. – Atticus? – Masz się do mnie zwracać kapitanie dziewko! Podskoczyła słysząc stal w jego głosie. Wpatrywał się w jej krocze. Przyjęła do wiadomości kierunek jego zainteresowania, a on się oblizał, wprawiając w zakłopotanie. ¹ Przysunął się rozdzielając jej uda, przymilając się. Sunął po wewnętrznej stronie uda, łaskocząc, dokuczając, kusząc, aż dotarł do zbiegu ud, głaszcząc miękkie loki na szczycie. Obserwując jak drżała. __________________________________________________ ¹ – jak ją wiązał do drzewa, albo chciał odgrywać inne gierki to była podniecona, a jak chce ją wylizać to jest zakłopotana. Kto zrozumie tą pokręconą babe. :P

– Podoba ci się to dziewko? Wsunął jeden palec między jej fałdy, przesuwając w jej wilgotnym wnętrzu, czekającym aby dać przyjemność im obojgu. – Tak kapitanie. – Powiedz, aye. Poprawił ją gardłowy pomruk. – Aye, kapitanie. – Dobra dziewczynka. W nagrodę wsadził palce głębiej przyspieszając jej oddech. Posuwał ją, zagłębiając się z wielką finezją. – Jesteś bardzo mokra dziewucho. Zauważył.- Myślę, że ktoś to wcześniej już robił, prawda? Myślę, że nie jesteś już dziewicą. Powiedz mi, czy twój narzeczony, młokos z Anglii był tutaj? Wsunął dwa palce w jej mokrą szparę. - Czy jego fiut był w tej mokrej cipce? Mojej cipce? – Nie! Potrząsała głową z boku na bok przy drzewie, gdy rosło jej napięcie wokół palców. – Nie? Podwoił wysiłki. - A kto cię miał? Lokaj? Zaprzeczyła głową. - Stajenny? Pchnął mocniej, wznosząc ją na wyżyny. - Majtek ze statku, z którego cię zabrałem? Lissa doszła na jego ręce, nie mogąc tego powstrzymać. Patrzył z aprobatą jak ciężko jej złapać oddech. – Ach, więc to był majtek. Powiedz mi milady, podobało ci się? Czy sprawił, że było ci brak tchu? A może wziął cię szybko, opartą o ścianę? Wyjął z niej palce, ale rozsunął jej wargi szeroko. – Będę cię lizał. Chcesz tego? Zanurzył głowę między jej nogami nie czekając na odpowiedź i sapnęła gdy przejechał językiem po łechtaczce pobudzając ją po raz kolejny. Rządziła nią namiętność. Czuła się tak jakby jej ciało znało tylko jego dotyk i odpowiadało na niego jak nigdy wcześniej. Sięgnął głębiej językiem. Czuła wydłużające się kły, które przebiły lekko jej skórę, przybliżając do punktu kulminacyjnego. Był delikatny ale stanowczy z tymi ostrymi kłami. Dał tylko tyle, nigdy więcej cały czas odpowiednio stymulując. – Takie są korzyści połączonych umysłów. Powiedział w jej myślach. – A teraz nadszedł czas na spełnienie reszty fantazji. Odsunął się zostawiając na krawędzi. Potrząsnęła głową z dezaprobatą – Jesteś chciwą dziewką prawda? Twoja zachłanna cipka musi się przekonać kto jest jej nowym panem. Na kolana dziewucho!

Ciężko było myśleć, ale powoli udało jej się osunąć na kolana. Ramiona przesuwały się po drzewie, sukienka zapewniała jakąś ochronę. Z konieczności jej nogi były szeroko rozstawione po obu stronach pnia. Kiedy podniosła wzrok zobaczyła jak Atticus zrywa swoje spodnie i zaczyna głaskać swojego twardego fiuta. Przysunął się tuż przed jej twarz, posyłając diabelski uśmiech. – Widzę, że tego chcesz. Powiedz mi czy ssałaś kutasa tego swojego majtka? Miałaś go dzień i w nocy? – Tak panie kapitanie. Powiedziała odważnie. Nadszedł czas zacząć uczestniczyć w tej grze, postanowiła. Być może istnieje sposób na starcie tego triumfującego wyrazu twarzy. Popatrzyła na niego impertynencko, oczekując odpowiedzi. – Zuchwała dziewczyno. Śmiejąc się, podszedł i umieścił czubek fiuta na jej ustach. – Wiesz co robić. Masz ssać mocno. Najlepiej jak potrafisz, Jeżeli zrobisz to dobrze to cie nie wychłoszczę. Zaskoczył ją. Czy naprawdę użył by bata na niej. Powinna się przestraszyć, ale pochodząca od Atticusa groźba sprawiła, że było jej jeszcze bardziej gorąco. Otworzyła usta i wzięła głęboko. Jęknął gdy obróciła językiem wokół końcówki. Drażniła główkę jego imponującej erekcji, by następnie wsuwać głęboko i mocno ssąc na zmianę, dopóki nie był gotowy dojść. Zaczęły mu drżeć nogi ale się powstrzymywał. Wysunął się z jej ust w ostatnim momencie. Była rozczarowana, ale szybko o tym zapomniała kiedy zerwał krępujące ją więzy. Trzymając nadgarstki uwolnił ją pozwalając opaść sukience i stanikowi. Podniósł ją na nogi, obracając twarzą do drzewa. – Chwileczkę, obiecałem ci chłostę i cię wychłoszczę za twoją zuchwałość. – Co zrobiłam kapitanie? Starałam się, następnym razem zrobię to lepiej obiecuję. Dostosowała się do tej fantazji, przysuwając się do niego. – Dałaś dziewictwo jakiemuś łkającemu majtkowi. Oddałaś to co było moje. Owinął rękę winoroślą i smagnął jej nagie plecy. To zabolało, ale nie było tak źle. Była wstrząśnięta gdy jej podniecenie zwiększyło się jeszcze bardziej. – Musisz nauczyć się gdzie jest twoje miejsce i jak mnie najlepiej zadowolić. Kolejny bat wylądował, a jej ciało zaczęło lekko piec. – Od tego dnia będę Kurwa tylko ja. Następny cios wylądował na jej udach. – Nie będziesz mnie oddawał innym kapitanie? Nie mogła się powstrzymać od drażnienia go.

– Bezczelna dziewucho. Nie będziesz kwestionować moich rozkazów, zasłużyłaś na następny bat. Następne smagnięcie, ale lżejsze niż poprzednie. – Nie będziesz kwestionować moich poleceń. Gdy każe ci ssać fiuta mojego oficera, pieprząc cię od tyłu, masz to zrobić bez szemrania. Rozumiesz? Kolejny bat gdy czekał na jej odpowiedź. Bez tchu z podniecenia udało jej się wysapać. – Aye, kapitanie! – I jeżeli tak zdecyduję będziesz rozkładać nogi dla każdego kogo wybiorę, żebym mógł się przyglądać. Bez znaczenia czy to będzie mój oficer czy chłopiec pokładowy. Będziesz to robić. Słyszysz mnie? – Tak! Krzyczała gdy spadł na nią kolejny cios tym razem w tyłek. – Ale jeżeli tego nie rozkaże, masz nikomu nawet nie pokazywać swojej cipki. Nie ważne kto będzie o to prosił, albo czy ty będziesz mieć na to ochotę. Winorośl przejechała po jej udach, dociskając się do cipki, spalając ją od wewnątrz. – Tak jest! Kapitanie. Krzyknęła gdy odsunął winorośl, przesunął ją, ustawiając na rękach i kolanach. W mniej niż minutę był w jej wnętrzu, wbijając się w nią głęboko od tyłu. – Jesteś zadziorna, ale ja cię oswoję. Jesteś moja, rozumiesz. – Tak. Krzyczała gdy posuwał ja mocno i szybko tak jak tego potrzebowała. Była tak blisko, jeszcze tylko trochę by zepchnąć ją z krawędzi najbardziej niesamowitego wydarzenia w życiu. – Powiedz to! Powiedz, że jesteś moja! Wpił się w jej szyję, pozbawiając zdrowia psychicznego. Krzyczała, aż ochrypła, pędząc ku gwiazdom w wybuchu namiętności, niepodobnej do niczego, a Atticus zaraz po niej, poczuła jego wytrysk prowadzący na szczyt tak samo mocny jak jej, jak wyczytała z umysłu oprócz wszechogarniającego szczęścia. – Jestem twoja. Zostali w ten sposób nierówno dysząc, pławiąc się we wspaniałym zaspokojeniu, Atticus się cofnął. Podniósł ją, biorąc na ręce i zaniósł na szeląg po drugiej stronie. Leżeli razem długi czas, nurzając się w aurze najwspanialszej miłości jaka kiedykolwiek mogła istnieć. Szeroki szeląg był miękki, a ciepłe ciało jej kochanka zaraz przy niej. – Naprawdę jesteś piratem? Śmiał się z niej.

– Do niedawna, płynięcie przez morza było jedynym sposobem aby dostać się z jednego kontynentu na drugi. Więc tak pływałem, ale nie był to mój zawód czy sposób życia. Przebywanie godzinami w ładowni podczas dnia było niewygodne i często trudne do wytłumaczenia. – Nie pomyślałam o tym. Czy trudno jest tak żyć? Bez słońca? – Czasem najtrudniejszą rzeczą na świecie. Ale czasem... tak jak teraz gdy już cię w końcu odnalazłem, za nic nie zmieniłbym swojego istnienia. Jesteś moim słońcem Lissie. Wszystko inne nie ma znaczenia. – Kocham cię Atticuss. Pocałowała go miękko w policzek i oparła głowę na jego piersi zamykając oczy, bezpieczna w jego miłości. Dryfowała w marzeniach sennych o życiu, które mieli przeżyć wspólnie.

5. – Jak tam poszukiwania pracy Kel? Jena zadała pytanie gdy jedli ostry makaron w lokalnej, chińskiej restauracji. Jak zawsze co kilka tygodni od czasu studiów. Stara grupa trzymała się razem i bobrze się ze sobą czuli na przestrzeni lat. Udało im się spotkać mimo ślubu przyjaciółki w tym miesiącu. Carly, właścicielka małej, ale dobrze prosperującej firmy, usiadła obok zabierając się za przekąski gdy rozmowa skupiła się na Kelly. – Nie dobrze. Odpowiedziała, grzebiąc w makaronie. - To jest zły czas w roku, aby dostać pracę nauczyciela. Jeśli tylko inna nauczycielka nie wróciłaby z urlopu macierzyńskiego tak niespodziewanie. Szkoła ogranicza zatrudnienia, więc zostałam na lodzie. – To śmierdzi. Carly powiedziała, pociągając łyk swojej mrożonej herbaty. – Dzieje ci się tam krzywda. Jena stwierdziła jak tylko kelner przyniósł ich przystawki. – Jak idzie w szpitalu? Dostałaś cięcia w godzinach, których chciałaś? – Poszliśmy na kompromis. Więcej godzin dyżuru, a mniej na przyjęcia, ale godziny nadal są tym samym. Zabójcze, myślę, że w przyszłym roku zanim szpital znów zmniejszy swoje zobowiązania, więcej czasu poświęcę moim prywatnym pacjentom. – Wiesz nawet gdy jesteś właścicielem własnej firmy trudno zmniejszać czas pracy. Carly westchnęła, usiadła z powrotem na krześle i spojrzała na znajomych zmęczonym wzrokiem. – Zastanawiam się nad rezygnacją z instalacji urządzeń. To był wielki news. Lissa wiedziała wszystko o pracy Carly, projektowała i instalowała niestandardowe pakiety oprogramowania, wykonywała tą robotę na terenie całego kraju, poświęcała nieraz instalacji całe tygodnie. Lissa myślała, że Carly cieszyła się z tej pracy i podróży, ale nie mogła zaprzeczyć liniom zmęczenia wokół jej oczu i cieniami pod nimi. – Pracowałaś bardzo ciężko Carly, myślę, że to dobry pomysł aby przekazać część prac osobom, które zatrudniłaś. To przecież dlatego są. Jena nie była nieśmiała w swoich opiniach. Carly skinęła głową. – Pewnie masz rację, ale niełatwo wydostać się z uwikłań. Mam jeszcze jedną umowę w Wyoming. Podobało mi się tam i doszłam do wniosku, że być może po zakończeniu projektu pobędę tam przez chwilę, aby uciec od wszystkiego. – Brzmi jak dobry pomysł.

Lissa powiedziała, choć Carly mówiła o przeprowadzce do innej części kraju. Mimo to nie brzmiała jakby chciała zostać tam na stałe, a dłuższy urlop bardzo by się jej przydał. Mówili coś więcej o swojej pracy, ale nie słuchała zbyt uważnie. Musiała przekazać swoje wiadomości w odpowiednim momencie, a martwiła się jak jej przyjaciółki to przyjmą. Odtwarzała tę scenę już od kilku dni w swojej głowie i nie umiała przewidzieć jak to się potoczy. – Więc co nowego u ciebie Lis? Masz jakieś wiadomości od tego niesamowitego faceta, który uratował ci życie? Carly zapytała, była na bieżąco z informacjami o wypadku, mimo że pracowała w tym czasie. – Właściwie...Lissa wytarła usta serwetką i stwierdziła, że czas na realizację jej planu.... – Mam sporo wiadomości o nim, on poprosił abyśmy zamieszkali razem. Niektóre z nich nie wierzyły, inne były podekscytowane, ale jednakowo wszystkie jej przyjaciółki były zaskoczone. Lissa była tak zakręcona z Atticusem w ostatnich dniach, że nie poświęcała przyjaciołom zbyt dużo czasu poza zapewnieniem ich, że jest już całkowicie zdrowa. – I co dalej? Kelly chciała wiedzieć. – To jest dość nagłe, nie? Jena zawsze najbardziej rozsądna w grupie była podejrzliwa. – Właściwie spędzamy razem dużo czasu od pierwszego dnia gdy wyszłam ze szpitala. On jest.. um... Jestem zakochana w nim, a on kocha mnie. Mam zamiar wyjść za niego za mąż i chcę abyście zostały moimi druhnami. Szybko wypowiedziała zdanie. Piski radości zwróciły uwagę całej restauracji gdy przyjaciółki skoczyły do niej aby ją uściskać, choć było to trochę chaotyczne. Jena wciąż wydawała się sceptyczna, ale pogratulowała jej wraz z resztą. Rozmawiali więcej o nowinkach Lissy i planach jakie Atticus poczynił do tej pory w sprawie ślubu. Starała się wyjaśnić, że on pracuje w dziwnych godzinach i będzie prawdopodobnie dostępny żeby przyjść wkrótce na ich wspólny obiad aby poznać je wszystkie. Powiedziała im, że to on nalegał aby zorganizować przyjęcie w winnicy, aby mogły zobaczyć gdzie będzie mieszkać. Atticus i Lissa omawiali plan, na dłużej. W winnicy mieli zagwarantowaną prywatność i bezpieczeństwo, stwierdził, że wizyta jej przyjaciół w kontrolowanych warunkach nie będzie problemem, a wręcz przeciwnie, pozwoli im przywyknąć do idei ich jako pary, począwszy od dzisiaj. Atticus nalegał aby odebrać ją z restauracji, poświęcając kilka minut aby oficjalnie poznać grupę. Było to jedno z wielu spotkań, które planowali w ciągu najbliższych tygodni, aby kobiety mogły do niego przywyknąć.

Półtorej godziny później wysłała do Atticusa myśl. To był idealny moment, aby ją odebrał i się przywitał. – Czy to on? Kelly zapytała i zgodnie z jej oczekiwaniami dodała. – Zaproś go na deser Lis, musimy go poznać, żeby się przekonać czy będzie dla ciebie dobry. Roześmiała się dźwięcznie. Umieściła serwetkę na stole i wstała. – Zaraz wracam. Zatrzymała się po drodze mówiąc kelnerowi żeby dodał kolejne krzesło do ich stolika, a następnie podeszła do czekającego Atticusa. Pocałował ją z pasją, zaznaczając prawo własności ale stosownie zwracając uwagę na to, że są w miejscu publicznym, ale nie wypuścił jej zupełnie gdy podchodzili do stolika. Był to idealny moment, o to jej właśnie chodziło. Atticus wypije z nimi drinka po kolacji, nie będzie od niego wymagane aby coś zjadł, ale był widziany w restauracji, utrzymując fasadę śmiertelności. Jesteś dobra w planowaniu tych drobiazgów kochanie. Przesłał jej myśl. Każda z nas trochę pomaga. Chcę abyś był bezpieczny, a jeżeli przebywanie ze śmiertelnikami pomaga jestem za. Pochylił się i pocałował ją miękko. Jesteś za dobra dla mnie. Wyciągnął krzesło uśmiechając się do grupy kobiet, a Lissa dokonała prezentacji. Atticus był uroczy i bez problemu zdobył serca jej przyjaciółek, Jena, była ostatnia do upadku pod jego urokiem, ale gdy wypiła więcej, rozluźniła się i zgodziła zostać jej druhną, Kelly obiecała pomoc przy pakowaniu jej rzeczy osobistych, przy tym wielkim kroku jakim była przeprowadzka. *** Lissa i Kelly spędziły cały dzień na pakowaniu w jej mieszkaniu. Rośliny podobnie jak kryształy matki spakowały w pudła i zostawiły na stole, do zabrania przez firmę transportową, którą zamówił Atticus. Albo raczej jego pracownicy, nie znała szczegółów. Ale nie widziała Kelly od ich spotkania w ubiegłym tygodniu, więc zapytała. – Jakieś postępy w poszukiwaniu pracy? Kelly westchnęła z rozczarowaniem. – Nie mam szczęścia, tak jak mówiłam to naprawdę nie jest dobry czas na znalezienie pracy jako nauczyciel. Mam nadzieję, że będę mogła opłacić czynsz do czasu, aż na rynku pracy coś się znajdzie. – Kel, wiesz jeśli potrzebujesz pożyczki, wszystko co musisz zrobić to powiedzieć. – Dziękuję Lis, ale sytuacja nie jest jeszcze tak dramatyczna. Dam znać jeśli znajdę się w

takim punkcie. Na razie jest w porządku. Lissa powiedziała by coś więcej, ale przerwał jej dzwonek do drzwi. Rzuciła gazetę, której używała do pakowania i podeszła otworzyć. Spojrzała przez wizjer, ale człowiek czekający przed drzwiami nie wyglądał znajomo. Wciąż jednak miał przyjść facet do pomiaru rzeczy dzisiaj, może to on, spóźniony. Zdecydowała, że to właśnie to i otwarła drzwi, ale zanim zdążyła zapytać o identyfikator, pchnął mocno do wewnątrz używając siły, posuwając ją w tył, ledwo utrzymała się na nogach, choć była bliska upadku. Kelly podbiegła do niej w momencie gdy poczuła rozprysk czegoś na twarzy. – Zamierzam zabić cię tym razem dziwko! Krzyknął, posuwając się do przodu idąc za nią, podczas gdy ona cofała się w szoku. Wszystko stało się jasne, choć czas wydawał się płynąć boleśnie powoli. Tylko potknięcie uratowało ją przed uderzeniem w oczy, nie miała pojęcia co to za przeźroczysty płyn, ale nie bolało. Przynajmniej jeszcze nie. Atticus! O Boże! Lissa krzyknęła w myślach, kiedy Kelly wskoczyła przed szaleńca. Co jest? Był tam w jej umyśle, patrząc jej oczami, przeglądając myśli. Ten facet jest szalony, on zagraża … Widzę go, Lissa. Bądź ostrożna, on może być magiem. Mężczyzna rzucił krzesło na bok, krocząc w ich kierunku, podczas gdy wycofywały się za mały stół w rogu mieszkania. – Co robisz? Krzyknęła w nadziei, że ktoś usłyszy zamieszanie w jej domu i wezwie pomoc. – Jesteś martwa czarownico. Twój rodzaj nie powinien żyć. Spojrzał na nią intensywnie z dzikością w oczach. Zgadaj go Lissa! Będę tam najszybciej jak mogę i ci pomogę. Tylko pamiętaj, że musisz zaprosić nas do środka, w przeciwnym razie nie będziemy mogli wejść. Pospiesz się! Jesteśmy prawie na miejscu, jeszcze tylko kilka minut. – Nie wiem o czym ty mówisz, wynoś się z mojego domu w tej chwili! Mocne słowa Lissy wydawały się do niego dotrzeć, zatrzymał się i zmrużył oczy. – Nie oszukasz mnie czarownico. – Dlaczego ją tak nazywasz? Kelly zapytała. Widziała, że przyjaciółka była wściekła, zdezorientowana i przerażona swoim wtrącaniem. To było znajome połączenie emocji bo czuła to samo. Mężczyzna spojrzał na Kelly, zatrzymując się i

kreśląc jakiś dziwny wzór w powietrzu przed Kelly, a następnie odsunął się od niej. – Jesteś w niewłaściwym miejscu dziewczyno. Bez własnych mocy nie możesz się zadawać z jednym z nich i właściwie się obronić. Jestem tu aby cię bronić przed tym złem. – Zło? Co ty mówisz? Kelly odezwała się ponownie. – Naprawdę nie wiesz kim ona jest? Wydawał się podejrzliwy, strzelając wzrokiem od jednej do drugiej. – Nie. Dlaczego mi nie powiesz? Kelly cofnęła się i Lissa dostrzegła, że jej przyjaciółka za plecami szuka telefonu, który leżał na kredensie. – Zostań gdzie stoisz dziewczyno! Z Jego ręki wystrzelił strumień i Kelly zatrzymała się jakby zamrożona. Lissa czuła szum w powietrzu, jakieś zakłócenie. To było zimne i oślizgłe, choć nigdy nie doświadczyła czegoś takiego w swoim życiu. To było złe. Oczy Kelly rozszerzyły się i wałczyła aby się poruszyć, ale bez powodzenia. Lissa była w szoku. On coś jej zrobił, coś co zatrzymało ją, zamroziło, dosłownie i wystarczył mu jeden ruch ręki. Atticus. Jej myśl była szeptem strachu, płynącym przez ich więź. Widziałem miłości. On jest magiem. Staraj się trzymać jak najdalej od niego, jesteśmy prawie na miejscu. Jeszcze kilka sekund. Szybko. Mężczyzna odwrócił się do niej. – Teraz umrzesz czarownico. Jego twarz była ponura, maniakalna. Nigdy w całym życiu tak się nie bała. – Nie jestem czarownicą. Grała na czas, Atticus był prawie na miejscu, musiała kupić te kilka sekund. – Nie możesz oszukać mojej magii. Trzeba było umrzeć w autobusie, szybko ułożyłem czar jak tylko poczułem twoją moc na ulicy. Działałem błyskawicznie i ten czar nigdy nie zawiódł, miałaś umrzeć. – Ale nie umarła. Mag odwrócił się w stronę głosu, Lissa wiedziała, że stoją tam Atticus i Marc. – Kim jesteś? Powąchał powietrze i warknął. - Bloodletter. Słowo brzmiało jak przekleństwo i człowiek zaczął wymachiwać wściekle rękami. Lissa czuła wzrastające, tłuste buczenie, które ją prawie ogłuszyło. Zaproś nas. Krzyknął tę myśl. – Wejdź Atticus! Wejdź Marc! Pomóżcie nam!

Krzyczała, łkając gdy wzrost mocy powalił ja na kolana. We wściekłym rozmytym ruchu Atticus skoczył na intruza. Nie mogła nic dostrzec, poruszali się zbyt szybko dla ludzkiego oka. W ciągu chwili mag padł na podłogę nieprzytomny, krwawiąc. Atticus rozejrzał się za innym niebezpieczeństwem i sięgnął po nią. – Lissa, moja miłości, w porządku? – Kochanie. Wtuliła się w niego, czerpiąc siłę, uczepiła się go. Nigdy nie widziała tak gwałtownej walki jak ta. Ta magia byłą wroga i złą tak jak ten człowiek. Była chora od tego. – On trafił ją czymś. Głos Kelly dotarł do niej, pocieszając. – Lepiej się umyj w przypadku gdyby to było żrące lub gorzej. Atticus cofnął się, badając jej mokrą odzież. Uśmiechnął się, dotknął, powąchał, a nawet skosztował pozostałości wilgoci z jej skóry. – To jest woda święcona nic więcej. To nie może cię skrzywdzić. Nie jesteś zła i nigdy nie będziesz. Przytulił ją, przyciągając do siebie, po czym się cofnął, obracając twarz do Kelly. Ale jej szeroko otwarte oczy wpatrywały się w horror odbywający się przed nią, na intruza i człowieka, który pochylał się nad nim na podłodze. Marc miał zakrwawione usta, gdy wyciągnął zęby z nadgarstka napastnika. Nie było sposobu aby ukryć to co robił. Karmił się krwią człowieka i nawet teraz oblizał się i posłał uśmiech w ich stronę. – Krew maga jest silna. Co więcej... powiedział Marc lekko nawiązując rozmowę, rzucając nieprzytomnego człowieka z powrotem na podłogę z miękkim hukiem. - Mam w sobie jego esencję. Nigdy nie będzie w stanie przede mną uciec. – Kim ty jesteś? Kelly wydawała się mocno zafascynowana, a nie oszalała, jak Lissa by się spodziewała. - Co ty mówisz? – Przykro mi Kel. Próbowała złapać jej uwagę, ale wydawała się zahipnotyzowana przez wampirzego Mistrza. – Żałuję, że to widziałaś, maleńka. Powiedział Marc do Kelly, stając przed nią i przesuwając po jej twarzy długim palcem. - Ale nie ma nadziei teraz. Podobnie jak chciałbym wymazać twoje wspomnienia, ale czuję, że jesteś zbyt silna, nie uległabyś na długo. Gdybyś nie była tak blisko Lissy, mogłoby się udać, ale będziecie się spotykać, Atticus będzie obecny i … ja, od czasu do czasu. Wtedy twoje wspomnienia wrócą. Musisz przysiąc, że zachowasz tajemnicę, albo poniesiesz konsekwencję. Atticus czy on jej grozi? Wysłała myśl.

Tak. Krótka odpowiedź w myślach. To jedyny sposób na przetrwanie naszej rasy i aby zapobiec kolejnym rozlewom krwi. Kelly będzie trzeba obserwować od teraz, aż do końca jej dni. Ona wie o nas i ta wiedza musi zostać tylko dla niej. Doglądana przez kogo? Jednego z nas. Najprawdopodobniej Iana. To nasz egzekutor. A co jeśli to ja bym ją obserwowała? To znaczy ona szuka pracy. Można dać jej posadę w winnicy prawda? Myślisz, że Marc by to zaakceptował? To może zadziałać. Jego ton był spekulujący gdy umieścił pocałunek w jej włosach. Porozmawiam z nim o tym, to jest do uzgodnienia. Ian jest w drodze. Weźmie ze sobą maga. Musimy go przesłuchać, aby dowiedzieć się co wie. W tej chwili nie marzę o niczym innym jak zabrać cię stąd i wrócić do domu gdzie jest bezpiecznie. Jestem za tym. Musimy jednak zadbać o Kelly. – Marc, mogę na słowo? Zaciągnął go do rogu pokoju, a Lissa podeszła do przyjaciółki. – Czy twój chłopak jest wampirem, czy tracę rozum? Niepewny uśmiech błąkał się po jej ustach. – Nie, nie tracisz rozumu Kel. Wiem, że to szok, ale Atticus jest nieśmiertelny. Uratował mi życie w autobusie. Jesteśmy połączeni. Możemy dzielić nasze myśli, on jest moją drugą połową Kel. Moją perfekcyjną bratnią duszą. – Boże Lis wychodzisz za wampira? Zaskoczona zaczęła się śmiać. – Wiem, że to szalone, wysłałam mu myśl o naszym niebezpieczeństwie i przyszedł prawda? On uratował nam życie, będę szczęśliwa w tym szalonym świecie. – To wszystko z powodu tych twoich zdolności parapsychicznych? Cholera dziewczyny i ja zawsze wiedziałyśmy, ale to jest po prostu zbyt wiele. – To część tego jak sądzę. Ale Atticus powiedział mi, że szukał mnie przez wieki. Już jesteśmy połączeni ale i tak bierzemy ślub. Powiedziałam mu, że chcę być taka jak on. – Chcesz zrezygnować ze słońca dla tego faceta? Spojrzała na nią będąc pod wrażeniem. – Kel oddałabym wszystko i wszystkich, za to żeby z nim być, on jest moją drugą połową. – Och Lis. Kelly sięgnęła i przytuliły się do siebie. Obie potrzebowały pocieszenia po traumatycznych przejściach dziś wieczorem. Czułą się dobrze z tym, że ma wsparcie Kelly. – Cieszę się, choć muszę przyznać, że minie trochę czasu nim przywyknę.

Mężczyźni wrócili, sunąc powoli. – Wybacz mi, ma petite. Marc skłonił się lekko w kierunku Kelly. – Jestem Marc Latour. Żałuję, że cię przestraszyłem, nie to było moją intencją. Patrzył na nią błyszczącymi oczyma. - Ale ważne było aby jeden z nas zachował połączenie z tym człowiekiem. Zaatakował Lissę, a co za tym idzie, partnerkę Atticusa. A gdzie Atticus jest zaangażowany, musi być zaangażowane i Brotherhood. – Brotherhood? Kelly powtórzyła. – Luźna organizacja ludzi naszego typu w tym regionie. Jestem obecnie liderem, a Atticus to mój drugi. Musimy chronić siebie i bronić naszej prywatności. Teraz gdy wiesz o nas, będziesz posiadać sekret i staniesz się zagrożeniem bardziej niż ktokolwiek inny. Czy możemy liczyć na ciebie? Jeśli nie dla nas to z miłości do twojej przyjaciółki Lissy? – Nigdy nie zaszkodziłabym Lis! Ona jest dla mnie jak siostra. Obiecuję, nie powiem nikomu o tym co widziałam dziś wieczorem. Kelly roześmiała się, choć trochę histerycznie. – Poza tym, kto na świecie by mi uwierzył? Marc podszedł bliżej, wkraczając w jej przestrzeń osobistą. – Są tacy, którzy z pewnością uwierzą cherie. Ci, którzy polowali na nas i mordują po prostu dlatego, że istniejemy. Nie mogę na to pozwolić i tak trzeba będzie cię obserwować do końca twoich dni. – Obserwować? Przez kogo? Kelly usztywniła ramiona i Lissa bała się tej konfrontacji, a podejrzewała jej wybuch już nie długo. Machnęła ręką, przyciągając jej uwagę. – To nie będzie tak źle jak się wydaje. Atticus będzie cię doglądać. Nie masz pracy prawda? Cóż tak się składa, że mój narzeczony ma ją dla ciebie, wystarczy, że się zgodzisz. Możesz zarobić na życie, pracując z przyjaciółmi i być pod kontrolą w tym samym czasie. Lissa spojrzała na Marca i przyjaciółkę. – Co ty na to? – To jest subtelne i eleganckie rozwiązanie naszych problemów. Wtrącił Marc. – Dobrze. Odpowiedziała Kelly podejrzliwie. – Świetnie, Lissa mocno ją uściskała. - Będziemy się widywać w winnicy codziennie. Możesz nawet tam zamieszkać, jest pełno wolnych pokoi. Kelly podniosła rękę. – Spokojnie, krok po kroku Lis. Na razie wezmę tę pracę, wiesz jak bardzo jej potrzebuję i

dziękuję ci Atticus. Spojrzała na niego, ale każda możliwa odpowiedź została wstrzymana przez pojawienie się potężnego, wysokiego mężczyznę w progu mieszkania. To Ian Kochanie. Atticus odezwał się w jej myślach. - Musisz zaprosić go do środka. Machnęła ręką na człowieka w drzwiach. – Chodź Ian. Dziękuję, za przybycie w tak krótkim czasie. Poczuła się dziwnie. Rozmawiali podczas gdy na jej dywanie leżał nieprzytomny napastnik. Ian kiwnął głową, nie trudząc się zbytnio przy podnoszeniu tego szaleńca z podłogi. Wrzucił go na swoje szerokie ramiona bez słowa i ruszył z powrotem do drzwi. – Użyteczni ludzie wszędzie wkoło. Kelly stwierdziła z ironicznym rozbawieniem. Lissa odprężyła się widząc, że jej zwykły humor wrócił na swoje miejsce. Wydarzenia ostatnich godzin były szokujące, ale wydawało się, że wszyscy mają się dobrze. Włącznie z Kelly, dzięki ci Boże, że przyjmowała te wszystkie rewelacje tak dobrze. – Nie masz nawet pojęcia jak bardzo. Marc stwierdził. – Teraz już jesteśmy bezpieczni, proponuję przenieść się do winnicy, aby to zakończyć. Mamy pełen wrażeń początek wieczoru i myślę, że wszyscy moglibyśmy go wykorzystać lepiej w bezpiecznym otoczeniu i omówić resztę. Marc i Atticus pomogli w ogarnięciu mieszkania i zanieśli worki z rzeczami do jej samochodu. Kiedy rozejrzała się po parkingu, stwierdziła, że nie ma innego auta. Zaczęła się zastanawiać jak dostali się tak szybko do niej. Atticus przechwycił jej myśl Lecieliśmy. Szepnął w jej głowie. Co? Marc i ja jesteśmy bardzo starzy. Przez wieki nabyliśmy wiele umiejętności. Jednym z najbardziej użytecznych jest zmiana kształtu. W razie potrzeby możemy zmienić się w cokolwiek, co ułatwia dostanie się gdziekolwiek idziemy, bardzo ułatwia osiągnięcie celu. To niesamowite. Jego ironiczny śmiech zabrzmiał w jej myślach. Cieszę się, że mogę zrobić na tobie wrażenie skarbie. Kierowali się z powrotem do winnicy na dwa samochody. Marc jechał z Kelly w jej aucie, Atticus trwał przy niej w Sedanie. Godzinę później przejechali przez bramę, kierując się do domu, daleko od drogi. Zebrali się w salonie aby omówić wydarzenia ostatnich godzin. Wyczytała z jego umysłu, że to spotkanie ma uspokoić Kelly. Marc dużo mówił, ale przede wszystkim starał się pokazać jej, że nie są potworami. Lissa cieszyła się z czasu spędzonego z przyjaciółką. Ich przyjaźń zawsze miała dla

niej wielkie znaczenie i nienawidziła myśli o tym, że przez wydarzenia wieczoru Kelly mogłaby się od niej odwrócić, ale nie. Była po prostu jej przyjaciółką. Atticus rozlał wino dla wszystkich, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Co było dziwne biorąc pod uwagę fakt, że nikt nie może wejść na teren posiadłości pomijając bramę. Nikt normalny zdaje się. Jeżeli ktoś mógł latać, to wszystkie zasady zostały wyłączone. Dobre rozumowanie, maleńka. Usłyszała myśl w momencie gdy podchodził do drzwi. To Ian. Może przybierać niesamowite postacie, w tym smok jest dość przerażający. Muszę to zobaczyć. Opierała się chęci głośnego śmiechu, aczkolwiek gryzła wargę aby się udało. Wrócił do salonu prowadząc ze sobą Iana. – Co się stało? Marc chciał wiedzieć. Ian zacisnął usta w wąską linię. – Drań zafundował mi piekielną walkę. Opierał się przy przesłuchiwaniu i dałem mu trochę luzu, wtedy mnie zaatakował. Lissa zauważyła, że jego ubrania były przypalone w kilku miejscach. – Starał się wysłać magiczną wiadomość do swoich braci. Nie mogę być pewien czy zatrzymałem go o czasie. – Zniknął wtedy? Marc odezwał się ponuro. – Nie dało się tego uniknąć niestety. Przykro mi Marc. Był silniejszy niż przypuszczałem i bardziej niż trochę stuknięty. Zabił się w końcu. Odwrócił swoją moc i zmienił się w popiół na moich oczach. – Cholera. Marc kręcił bezmyślnie kieliszkiem w ręce. – Dowiedziałeś się czegoś nim umarł? Atticus zapytał. – Tylko tyle, że był szalony jak kapelusznik. Ian podszedł do kredensu i nalał sobie wina. Następny, który się tu czuje jak u siebie. – To nie była uzgodniona akcja, bo wtedy było by tu więcej jego bandy. Powiedział również, że poszedł za twoją panią przez przypadek. Wybierał się na konferencję do hotelu i wyczuł jej moc jak czekał na autobus. Najwyraźniej psychiczna siła jest przekleństwem dla tej konkretnej sekty głupków. – Ulżyło mi. To oznacza, że nie wie o tobie nikt u góry. Byłaś tylko potencjalną okazją, a nie kimś, na kogo polowali. Atticus zaczął gładzić jej włosy jak tylko usiadł na poręczy fotela. – Gdyby miał więcej czasu na planowanie, być może nie siedzielibyśmy teraz tutaj. – Nie mogę nic poradzić na to. Ale czuję się okropnie, że z mojego powodu zginęli ci wszyscy ludzie. Czuła ogromny ciężar winy na swoich barkach. – Nie dziewczyno. Ian przemówił.

–

Zło jakie napotkałaś na swojej drodze potrzebuje po prostu wymówki do zabijania. Nie

mam wątpliwości, że ten szaleniec miał krew wielu niewinnych ludzi na swoich rękach. Wypadek w żaden sposób nie był twoją winą. Nauczyłem się na przestrzeni lat, że niektóre rzeczy są kwestią przeznaczenia i nic nie możemy na to poradzić.

6. Kelly dostała pokój na noc, kiedy ja z Atticusem położyłam się gdzieś we wczesnych godzinach porannych. Marc został do późna robiąc wszystko aby oczarować Kelly, choć wydawała się dość odporna na wdzięki przystojnego Mistrza. Ian wyszedł przed Marciem ale nie dużo i obiecał wrócić następnej nocy aby omówić zasady bezpieczeństwa z Atticusem. Rzeczy, które trzeba ustalić teraz kiedy miała mieszkać w tym wielkim domu. Kelly rozpoczęła pracę w winnicy, wykonywała zadania organizacyjne dla Niej i Atticusa. Lissa pracowała i Kelly była rzekomo jej asystentem. Podeszła do nowej roli bardzo poważnie i została łącznikiem między dotychczasowymi pracownikami Atticusa, a nim samym i szło jej bardzo dobrze. Tylko ona jedna z pracowników znała jego mroczną tajemnicę. W tym krótkim czasie odkryli jak bardzo nieoceniona jest jej pomoc. Przejęła także prowadzenie kalendarza społecznego ich obojga. Wzięli udział w kilku wieczornych wydarzeniach razem gdzie mógł przedstawiać ją jako swoją narzeczoną. Przystosowywała się do nocnego życia. Nie spała z Atticusem przez całą noc, ale chodziła także na zakupy w ciągu dnia, a nawet opalała się z Kelly i przyjaciółkami raz czy dwa. Chciała cieszyć się ostatnim tygodniem słońca, przed wstąpieniem w mroczny świat Atticusa. W sumie był to jeden z najprzyjemniejszych tygodni w życiu Lissy. Planowała swój ślub z przyjaciółkami, korzystała z wolnego czasu i spędzała noce z miłością swojego życia. Było to trochę męczące aby nie rzucać podejrzeń na brak słońca w jego życiu, ale nie zamieniała by tego na nic innego. Ustalili, że po ślubie byłoby dobrze ograniczyć trochę życie na scenie społecznej. Para miała ugruntowaną, nieco ekscentryczną pozycję. Strzegącą prywatności, ale nadal na czele wiodących członków, choć na marginesie lokalnej społeczności. Przez udział Lissy w akcjach charytatywnych w ciągu dnia wzmocniła się ich fasada normalności. To był plan, starannie przygotowany przez Kelly. Była ona nie tylko zaufanym pracownikiem Atticusa, ale także najbliższą przyjaciółką Lissy. Kiedy stanie się nieśmiertelna, to Kelly przejmie jej dobre uczynki wykonywane na rzecz fundacji charytatywnych w ciągu dnia. Wszystko układało się lepiej niż ktokolwiek mógł przewidzieć. Ale tydzień przed wielkim weselem Marc stał się nieco wrażliwy. Odwiedzał winnicę częściej niż miał w zwyczaju w przeszłości. Zjawiał się właściwie niedługo po zachodzie słońca, aby czarować Kelly. Chociaż częściej ją drażnił i przekomarzał się. –

Agrh.

Kelly weszła szybkim krokiem do salonu, Marc tuż za nią, uśmiechając się jak głupiec. –

Atticus czy możesz powiedzieć swojemu przyjacielowi żeby zostawił mnie w spokoju?

Lissa stłumiła śmiech, widząc poirytowaną minę przyjaciółki. –

Marc, zostaw Kelly w spokoju.

Uśmiech na jego twarzy zaprzeczał poważnym słowom. –

Co ci zrobił?

Lissa chciała wiedzieć, kiedy siadła w fotelu, powstrzymując nerwy tak, że aż drżały jej ramiona.

–

Kupił mi Lamborghini, nie mniej nie więcej. Stoi na podjeździe.

–

Co?

Lissa była zaskoczona, choć wiedziała, że ci ludzie są nieprzyzwoicie bogaci, nie miała pojęcia, że wampirzy mistrz miał tyle pieniędzy aby kupić taki drogi, światowej klasy sportowy samochód kobiecie, którą ledwo znał. Marc uśmiechał się gdy wchodził powoli do pokoju. –

Kelly i ja rozmawialiśmy pewnej nocy o samochodach i powiedziała, że lubi włoskie,

sportowe auta. Pomyślałem, że powinna taki mieć, więc zadzwoniłem i jest. Wzruszył ramionami siadając na oparciu fotela Kelly. Zerwała się aby zwiększyć odległość między nimi. –

Przekaż ten prezent następnej poznanej dziewczynie. To jest samochód na miłość boską, nie

mogę go przyjąć. Ja nie mam nawet garażu w moim sąsiedztwie, a na ulicy będzie przyciągał za dużą uwagę. Marc wydał cierpliwe westchnienie, zsuwając się na fotel gdy ona już na nim nie siedziała. –

Ale kupiłem go dla ciebie. Myślę, że znajdę jedno puste miejsce w moim garażu na ten

samochód i będziesz go mogła brać kiedy tylko chcesz. Przy okazji mogłabyś odwiedzić mnie i wypilibyśmy po lampce wina, rozmawiając. Bardzo sobie cenię te nasze przyjacielskie pogawędki. –

W twoich marzeniach Latour.

Spojrzenie jakie mu posłała, wprawiłoby w przerażenie innego mężczyznę, ale Marc był ulepiony z twardszej gliny. –

Ależ ma pettite Moje marzenia są idealnym miejscem dla ciebie.

Kelly rozłożyła ręce i uciekła z pokoju zirytowana. –

Nie sądzę bym kiedykolwiek widziała Kelly w takim stanie.

Lissa powiedziała, uśmiechając się gdy przyjaciółka opuściła pokój. –

Nie?

Marc zapytał ze spekulującym błyskiem w oku, patrząc w drzwi, w których zniknęła. Potrząsnął głową. –

To daje mi więcej nadziei niż mi się słusznie należy. Nigdy nie spotkałem bardziej

zagmatwanej, irytującej i jednocześnie uwodzicielskiej kobiety. Lissa trąciła Atticusa, a on przytulił ją do siebie. Musiał wiedzieć czy martwi się słusznie. –

Spójrz Marc. Mam nadzieję, że nie masz zamiaru skrzywdzić najlepszej przyjaciółki mojej

narzeczonej? –

Skrzywdzić ją?

Marc skupił swoją uwagę na przyjacielu, brwi i usta miał wygięte tworząc zaskoczony wyraz twarzy.

–

Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia co myśleć o Kelly. Jest piękna i irytująca, ona fascynuje

mnie i jest to na tyle rzadkie, że staram się zrozumieć dlaczego. Możliwe, że to pierwsza śmiertelna kobieta w tym wieku, która wie kim jestem. To dość dziwne doświadczenie. –

Marc. Lissa starała się zwrócić jego uwagę.

–

Myślę, że powinieneś przekierować fascynację.

Wzięła głęboki oddech zbierając się na odwagę potrzebną do powiedzenia tego. –

Kelly jest moją najbliższą przyjaciółką. Nie chcę aby stało się jej coś złego.

–

Ja też tego nie chcę.

Wzrok Marca odbierał jej determinację, ale nie mogła się wycofać. –

Ona okazuje wszelkie oznaki przyciągania do ciebie, ale nie sądzę aby to był dobry pomysł,

aby ją drażnić. Można ją bardzo łatwo skrzywdzić bez wielkiego wysiłku z twojej strony. Kelly wydaje się twarda, ale uwierzcie mi, ma bardzo delikatne serce, na którym łatwo zostawić siniaki. Nie spodziewam się, że zrozumiesz, ale proszę abyś zostawił ją w spokoju. Ma dość zmartwień. Marc zmrużył oczy i spojrzał na nią czekając aż się wycofa, tylko silna obecność Atticusa za jej plecami odwiodła ją od tego. W końcu zerwał się z krzesła kiwając głową gestem ze starego świata. –

Będę miał twoje słowa na uwadze, cherie, ale nie mogę obiecać niczego poza tym. Postaram

się spełnić to życzenie. Atticus wyszedł, wskazując Lissie aby została tam gdzie była, gdy odprowadzał Marca. Otwarł swój umysł trochę, przez co widziała elegancki, żółty samochód. To było piękne ale zbyt ekstrawaganckie dla prostego-skromnego-nauczyciela-asystenta jak Kelly. Marc odjechał samochodem z fantazji i Atticus wrócił do salonu. Lissa spotkała go w drzwiach i stanęła u jego boku. On objął ją owijając rękę wokół tali. –

Czy myślisz, że on odpuści?

Martwiła się. Udała się za nim do prywatnego skrzydła domu. –

Myślę, że będzie chciał, ale nie wiem czy będzie w stanie. Szczerze mówiąc nigdy go takim

nie widziałem, a znam go od wieków. Kobieta nigdy nie dostała się tak głęboko pod jego skórę, w taki sposób jak wydaje się zrobiła to Kelly. Lissie nie podobało się to co powiedział ale odłożyła do przemyślenia na później. Atticus zaprowadził ją do sypialni, która w rzeczywistości była tylko fasadą. Wewnątrz był ukryty panel strzegący wejścia do podziemnego kompleksu, w którym spał. Chodził tam zawsze, ale nie dzisiaj. Dzisiaj planował wykorzystać apartament i gigantyczne łóżko, bardzo rzadko używane. – Czy wiesz, jak bardzo ja cię kocham? Zapytał, kiedy każde z nich powoli się rozbierało przed ekstrawaganckim łóżkiem. –

Widzę to w twoich oczach i czytam w myślach. Jestem więcej niż pewna jak niczego innego

na tym świecie. Tak jak ty możesz być pewny mojej miłości do ciebie. To chyba najbardziej niesamowita rzecz w relacji, którą mamy. Brak niepewności. Brak możliwości aby ukryć nasze prawdziwe uczucia. I miłość, wiedza, że mężczyzna kocha cię tak samo jak ty jego. –

Jeśli nie bardziej.

Zgodził się usuwając ostatnią część odzieży, podczas gdy ona zrobiła to samo. Gdy byli nadzy, pocałowali się. Znaleźli się w bańce szczęścia, która wstrząsnęła ich łączącą więzią. Nie było gry w tym czasie, nie drażnili się, była tylko paląca potrzeba w ich obojgu. Atticus nigdy nie zaznał takiej przyjemności. Ona pielęgnowała coś w jego duszy, jej światło zasiało ziarno nadziei i ono rozświetlało jego mrok. Odrodził się ponownie, jego życie było jaśniejsze dzięki jej wpływowi. Pociągnął ją w dół na miękkie łóżko, rozciągając jej ciało pod nim, w sposób jaki wiedział, że lubi. Czytał w jej myślach. Jak lubi gdy jej małe ciało jest przyciśnięte przez jego większe. Jak Jego ciepłe ciało ogrzewa jej na całej długości. Dał jej wszystko co lubiła i jeszcze więcej. Czcił jej usta, zęby wydłużyły się i drażniły jej wrażliwą skórę, wywołując dreszcze. Kochał sposób w jaki odpowiadała mu. Miał spędzić wieki aby wywoływać jej jęki w co raz to nowe sposoby. Myśl o tym wywołała uśmiech, spojrzał na nią aby zobaczyć dokładnie taki sam uśmiech na jej twarzy. –

To będzie jeszcze lepsze niż teraz.

Obiecał, liżąc jej pępek i podgryzając brzuch, a ona jęknęła. –

Trudno uwierzyć, że może być jeszcze lepiej.

–

Uwierz w to moja miłości.

Podrażnił jej uda zarostem sięgając między nie. Była bardziej niż gotowa. Jak on. Rozszerzył jej nogi szeroko, trzymając kolana i podpierając się na rękach. Spojrzał w jej oczy i wziął w posiadanie łącząc ich, zarówno ciało jak i umysły. Po pierwszych kilku pchnięciach, nie był już pewien gdzie kończy się on , a zaczyna ona. Czuł jej przyjemność i własną, mieszanina ich umysłów, łącząc i mnożąc ich zachwyt gdy poruszał się w niej. Gdy zbliżał się do szczytu pochylił się do niej bliżej i owinął jej nogi wokół swoich bioder aby uzyskać jeszcze większy dostęp do jej ciała. Kąt się zmienił kiedy pochylił się jeszcze niżej aby zatopić zęby w jej szyi doprowadzając ich do orgazmu w tej samej chwili, gdy łączyli umysły, ciało, krew i ekstazę. Leżeli razem w tym dużym łóżku przytulając się. Lissa pogładziła jego potężną pierś opierając się o niego. Nadal czuła ich połączone myśli, tak było w chwilach największej przyjemności, normalnie miała kontrolę nad ich połączeniem tak jak jej tego nauczył. Jej myśli powędrowały do przyjaciół i następstw ich małżeństwa. Kelly już wpasowała się w winnicę, a oni myśleli o konieczności przeniesienia jej do dużego domu, żeby nie musiała tak daleko codziennie dojeżdżać z miasta. Ona rozumie nowe życie Lissy lepiej niż ktokolwiek inny. Carly będzie w Wyoming więc przynajmniej

na kilka miesięcy będzie poza zasięgiem. Christy była zazwyczaj spokojna i trzeba było wyciągać ją z domu przez większość czasu. Szanse by zauważyła jakiekolwiek zmiany były znikome. Jenna to była inna historia. Bystre oczy i dociekliwa natura. Jenna zauważała rzeczy, których inni nie. Kelly przyjdzie jej z pomocą, stając przed Jenny w razie kłopotliwych pytań. Ale w końcu wszystkie były jej przyjaciółkami i nie powinno być kłopotów jeśli będzie szczęśliwa, a jest szczęśliwa. –

Cieszę się, że mogę to słyszeć moja miłości.

Atticus posłał jej leniwy uśmiech, wycofując się aby spojrzeć w jej twarz. –

Teraz porzuć swoje pędzące na wyścigi myśli i daj mi się wygrzać w naszej rozkoszy

jeszcze przez kilka minut. Chciała zaoponować ale wyczuła coś dziwnego w jego umyśle o ich wspólnej przyszłości i przestała się opierać, oparła ponownie głowę na jego ramieniu i zamknęła oczy starając się zrelaksować oraz oczyścić umysł z pędzących myśli. Wizja przyszła do niej znienacka, pozbawiając tchu. Ból. Straszliwy ból i osłabienie. Niebezpieczeństwo i smutek. Zagrożenie. Widok krwi i kości. Krew, tak wiele krwi. Gryzący w nozdrza zapach. Zapach śmierci. Śmierci i … wina? Lissa otrząsnęła się z wizji wstrząśnięta, usiadła na łóżku. Atticus zaraz za nią z zachmurzoną miną. –

O nie!

–

Czy to wizja? Czy to jest ten twój dar?

Atticus chciał wiedzieć. Ich umysły były jeszcze połączone, zdała sobie sprawę, że widział dokładnie to samo co ona. Patrząc na niego skinęła głową zagryzając wargi aby się nie rozpłakać. Zgarnął ją w swoje silne ramiona i kołysał, starając się uspokoić. –

To nigdy nie było tak silne wcześniej! Nigdy aż tak. Atticus widziałeś?

Zadrżała, przypominając sobie twarz widzianą przez mgłę krwi i bólu. Gdyby tylko wiedziała co to znaczy. Wizja była niczym więcej jak ostrzeżeniem bólu i krwi, który może przyjść, ale nie daje jej nic stałego, aby przejść poza … zapach wina i twarzy samotnej w swojej wizji. –

Widziałem ją.

Wyszeptał ponurym tonem. –

Jak możemy ją ocalić?

Przyciągnął ją jeszcze bliżej. –

Nie wiem jeszcze moja miłości. Ale zrobię wszystko co w mojej mocy aby temu zapobiec.

Gniew i zapewnienie w jego głosie podniosło ją na duchu. –

Nic się nie stanie twojej przyjaciółce. Obiecuję ci!