Dark Aubrey - 1.His

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

CandyJorney

Korekta: mlody2202

Spis Treści Rozdział 1

3

Rozdział 15

155

Rozdział 2

18

Rozdział 16

163

Rozdział 3

27

Rozdział 17

167

Rozdział 4

47

Rozdział 18

179

Rozdział 5

56

Rozdział 19

188

Rozdział 6

65

Rozdział 20

199

Rozdział 7

75

Rozdział 21

206

Rozdział 8

93

Rozdział 22

216

Rozdział 9

102

Rozdział 23

225

Rozdział 10

110

Rozdział 24

236

Rozdział 11

120

Rozdział 25

252

Rozdział 12

134

Rozdział 26

258

Rozdział 13

141

Rozdział 27

264

Rozdział 14

149

Rozdział 28

275

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

1. Gav Najlepszą częścią w wyborze ofiary... cóż, dla mnie, są to małe rzeczy. Obserwowanie tego, co robią dla zabawy, to zawsze otwiera oczy. Ten jeden, obok mnie, był dziwnym człowiekiem. Zwyczajnie wracał z pracy adwokata uniwersyteckiego do domu, gdzie bił żonę i syna, a następnie kładł się spać. Miał tylko jedno drobne odstępstwo od swojego harmonogramu. Mniej więcej, co tydzień w sobotę, zatrzymywał się w uczelnianej bibliotece i wypożyczał książkę. To zawsze były thrillery. Thrillery i kryminały… Bah. Autorzy tych rzeczy nie wiedzą nawet jak to jest i czy nie opisują tego inaczej, niż jest w rzeczywistości. Nie znają przyjemność z jazdy nożem po czyjeś ręce, kiedy błaga o litość, przyjemności obserwowania bańki krwi na ustach, gdy jego gardło jest cięte. Przyjemności słyszenia wszystkich krzyków: tłumienie ich doprowadza mnie do szaleństwa. Odpędza demony. Tak, jestem rozsądny, kiedy zabijam. Zazwyczaj mężczyźni, których zabijam są tymi, którzy uważają, że ich własne występki uchodzą niedostrzeżone. Kiedy biją swoje żony, kiedy uderzają je w brzuch. Oni nigdy nie zostawiają po sobie śladu, by społeczeństwo się nie dowiedziało.

Nie mam nic przeciwko zostawianiu śladów. Nikt nie będzie widzieć ich ciał, w każdym razie. Oni są tchórzami, wszyscy z nich, tchórzami i tyranami, więc znikają bez śladu. Wchodzę po schodach biblioteki na drugie piętro, do działu z fikcją, myśląc o tym, jak to zrobię nawet wtedy, gdy obserwuję go wspinającego się do góry. Jego nogi ruszają się, jak nogi lalki, drewnianej i mechanicznej. Nieludzkie. Podążę za nim do samochodu, myślę. Następnie strzykawka, złapanie. Potem zabójstwo.

Kat To był piękny wiosenny dzień w Kalifornii. Arboretum1 jarzyło się pstrokato od padających promieni słonecznych, a studenci wędrowali leniwie przez zielone ścieżki, ciesząc się z wolnego od szkoły weekendu. W miejscowej bylicy tańczyły pomarańczowe motyle, a nad nami błyszczały srebrzyście liście dębu na wietrze. Nie mogłabym przejmować się mniej. – Pospieszysz się, Jules, proszę? – Kat, musisz być najbardziej nudną osobą jaką znam. Zatrzymaj się i powąchaj róże! I mówiąc to, mam na myśli super słodkiego faceta malującego, tam, w ogrodzie różanym – Jules przechyliła głowę na bok, jej purpurowo przyciemniana grzywka opadła jej na twarz. – Artysta. Podoba mi się. – Nie mamy czasu na facetów. Już jesteśmy spóźnione! Szybko przeszłam przez arboretum ciągnąc moją współpracowniczkę za mną. Wszędzie wokół nas leniwie wędrowali studenci, pary i grupy. Kilkanaście zgromadzonych dziewcząt rozłożyło koc na trawniku, więc mogły popracować nad swoją opalenizną, a każdy facet, który przechodził obok zwalniał, by przyjrzeć się tęczowym bikini okrywającym ich chude tyłki. Odepchnęłam

z

myśli

pożerających wzrokiem mięśniaków. – Jesteśmy spóźnione tylko jakieś dziesięć minut – powiedziała Jules wzdychając, gdy wyciągnęłam ją ze słonecznego arboretum do biblioteki. Udałyśmy się pośpiesznie na tyły lady, gdzie złapałam szybko wózek i udawałam, że właśnie rozpoczęłam uzupełniać regały. 1

Arboretum, ogród dendrologiczny – miejsce, w którym kolekcjonuje i zwykle prowadzi się badania nad drzewami i krzewami.

– Masz szczęście, że Sheryl się spóźnia. Nasza szefowa była, jak to Jules określiła, bardziej sadystyczna niż disnejowska Ursula i mniej wyrozumiała niż inspektor Javert . – Szczęście, nic innego. Wiedziałam, że może się spóźnić. Chcesz przejść się z powrotem po arboretum i sprawdzić tego faceta? – Jules puściła oczko. – Nie. – Z takim podejściem nigdy nie znajdziesz randki. – Miałam mnóstwo facetów. – Pewnie, Kat. Dobrze. – Miałam! – zarumieniłam się, kiedy pchnęłam wózek pełen książek do windy. Jules przekartkowała jedną z książek, które właśnie dostałyśmy. – Od kiedy to czytasz romansy, w każdym razie? – zapytałam, chcąc zmienić temat. – Ugh, od nigdy – powiedziała Jules wrzucając książkę z powrotem do koszyka. –. Tacy nudni bohaterowie. Ta sama stara fabuła. Romantyczni bohaterowie robią romantyczne gesty. Może to ty powinnaś przeczytać jeden. Ha. Nie było nic w tych książkach, co uważałabym za seksowne. Nigdy nie przyznam tego głośno, ale nawet nowe "erotyki" nie robiły na mnie wrażenia. Chciałam bohatera, który popchnąłby mnie do skraju szaleństwa, człowieka, który wywoływałby we mnie uczucia. – Dlaczego miałabym czytać, uh, Ukrytą przeszłość łajdaka? – zapytałam. – Zobaczmy – powiedziała Jules wskazując na tylną okładkę. – Aby poznać jego straszny, mroczny sekret.

– Założę się, że ma to coś wspólnego z kiltem2. Czy widzisz tę okładkę? – To są seksowne męskie nogi. Nogi, które mogły być owinięte wokół twojej talii. – Jules! – Wiesz, dlaczego powinnaś to przeczytać, Kat? Powinnaś ją przeczytać, ponieważ mogłaby wprowadzić cie w nastrój na seksowne rzeczy. – Jules... – pchnęłam mocniej wózek w stronę windy. Tyle o zmianie tematu. – Co? Kat, naprawdę? Nie umówiłaś się z nikim odkąd zaczęłyśmy tu pracować. – To dlatego, że dopiero zaczęłam tę pracę. – Dwa miesiące temu – powiedziała Jules przewracając oczami. – Dwa miesiące to nie dużo czasu, aby spotkać faceta. – Boże, to już dwa miesiące? Zdecydowanie muszę więcej wychodzić. Ale na uniwersytecie płacą bardzo dobrze za nadgodziny, a ja oszczędzam. – Plus, muszę pracować. – Praca. Wyjdź czasami do baru. Czy wkrótce nie będą twoje urodziny? – Być może. – Być może? – Tak. W przyszłym tygodniu – westchnęłam. Kończyłam dwadzieścia trzy lata, a nadal jestem juniorem na studiach. Cóż, teraz nawet nie juniorem. Przynajmniej dostaję pomoc finansową. Wszędzie wokół mnie widziałam ludzi, rok lub dwa młodszych ode mnie, kończących studia, dostających pracę. A ja ciągle jestem tutaj, jeszcze bardziej w tyle za nimi. Ugh. – Nie mogę, Jules. Mam kredyty do opłacenia, a jeśli nie uzbieram pieniędzy na czesne, ja…

2

Narodowy szkocki strój.

– Nie będziesz w stanie wrócić na następny semestr – Jules powiedziała kończąc za mnie zdanie. – Wiesz, nie musisz wydawać pieniędzy w barze. Ja postawię ci drinka. Faceci postawią ci drinka. Zwłaszcza, jeśli będą to twoje urodziny. – Nie chcę, aby faceci kupowali mi drinki. Zawsze później myślę, że jestem im coś winna. – To prawda. Tak jak jesteś mi winna trochę seksu za sześciopak, który kupiłam jakiś czas temu. – Czy to propozycja? Nawet nie wiem, jak działa lesbijski seks. – To będzie działać lepiej niż twoje dotychczasowe życie seksualne. Lub jego brak. – Och, człowieku, lepiej zadzwoń po straż pożarną, właśnie spłonęłam. – Nie,

ale

poważnie,

jestem

gotowa

zrobić

seks

interwencję,

Kat.

Seksterwencję. – To nie jest słowo. – Przestań być taką nudziarą. – Nudziarą? – moje usta opadły. – Nie jestem nudna! W porównaniu do Jules byłam nudna. Jeśli punkowiec, gwiazda rocka z lat siedemdziesiątych uprawiałby seks z japońską uczennicą i ona urodziła by dziecko to, to dziecko znalazłoby się w jej szafie. Jej włosy były potargane i spiczaste, z wyjątkiem długiej grzywki, jej język był przebity – wraz z kilkoma innymi częściami ciała – a swój grafik facetów – i dziewczyn – zmieniała tak szybko, jak ubrania. – Kiedy ostatnio pocałowałaś faceta? Albo flirtowałaś z jednym? – Nie widziałam wielu facetów wokół – powiedziałam, przenosząc ciężar ciała z jednej nogi na drugą.

Wiedziałam, że to wymówka. Nie brakowało gorących facetów na całym uniwersytecie. Po prostu nie chcę być ponownie odrzucona. Wydawało się, że każda dziewczyna w szkole była gorącą blondynką, laską z bractwa, a ja byłam nieśmiałą szatynką z nikąd. Nawet wtedy, gdy nakładę mnóstwo makijażu, wydawało się to daremne. I było coś więcej niż to. Chłopacy, z którymi się umawiałam... oni zawsze byli waniliowi. Może to wszystko przez książki, które przeczytałam, ale chciałam więcej. Chciałam batów i wiązania, klapsów, całą tę sprawę. Ale zawsze byłam zbyt nieśmiała. Raz spróbowałam to zastosować, a facet spojrzał na mnie, jakbym była szalona. Może jestem szalona. Może nikt nie robi tego w prawdziwym życiu. Nic nie mogłam na to poradzić, ale marzyłam o człowieku, który zdominuje mnie tak jak tego chciałam, nawet jeśli on nie istnieje. Wyrzuciłam to marzenie z głowy. Z pewnością nie powiedziałam Jules żadnej z tych rzeczy. – Plus, oni nie są dla mnie. Już nawet nie jestem studentką. Jules nacisnęła przycisk windy i wyciągnęła przede mnie pięść. – Spójrz. Widzisz to? Co to jest? – machnęła pięścią cale od mojego nosa. – Um. Czy zamierzasz mnie uderzyć? – Nie. – Czy próbujesz mnie nauczyć języka migowego? – Nie. – Stałaś się członkiem Czarnych Panter3? Jules otworzyła pięść, by pokazać pustą dłoń. – To. 3

Amerykańska organizacja polityczna ochraniająca czarną mniejszości w USA i walcząca o jej prawa.

– Tam nic nie ma. – Dokładnie. To – powiedziała machając ręką wokół niczego – to jest to całe pieprzenie o tobie nie będącej studentką. Nie obchodzi mnie to. Nikogo to nie obchodzi. Wszyscy faceci chcący uprawiać seks mają w dupie to, że nie jesteś studentką. – W porządku. W porządku. Jules być może nie miała najbardziej elokwentnego sposobu na poruszanie tego tematu, ale punkt dla niej. – Powiedz mi, co zrobić, aby zdobyć chłopaka, a ja to zrobię. Jules przytrzymała dla mnie otwarte drzwi windy. Wepchnęłam wózek. Podeszła i walnęła pięścią w przycisk trzeciego piętra. Skrzywiłam się. – Dobra, słuchaj. Pocałujesz następnego kolesia jakiego spotkasz. – Co?! Moja blada skóra natychmiast nabrała rumieńców. – Nie ma mowy. – Jest – Jules uniósł na mnie brew. – Powiedziałaś, że to zrobisz. – Ja... – spojrzałam na moją współpracownicę. Uniosła pięść, a ja wiedziałam, że puści moje uwagi mimo uszu. Ona naprawdę się nie pieprzyła i, szczerze, mogła mnie uderzyć. – W porządku – powiedziałam planując wcześniejsze wyjście z pracy, tak, aby nie zaciągnęła mnie do baru. Jeśli nie zobaczę żadnego fajnego faceta, nie będę musiała go pocałować. Dobrze? Dobrze. Mój plan zadziała doskonale. – W porządku? – W porządku. Wiesz co, dobrze. Tak zrobię.

– Dobra. – Jeśli to sprawi, że zamkniesz się na temat mojego randkowego życia. – Jego lub jego braku. – Lub jego braku – powtórzyłam. – Doskonale – powiedziała Jules. – Jeszcze zdążysz uciec przed monotonią życia. – I muszę za to podziękować nikomu innemu, tylko tobie. Winda gwałtownie zatrzymała się na drugim piętrze i drzwi się otworzyły. Mężczyzna stojący przed nimi zrobił krok do przodu. Był ubrany w śnieżnobiałą koszulę wciągniętą w czarne spodnie, miał ciemnobrązowe włosy i ostry zarys szczęki, mimo piątej godziny nie miał cienia zarostu. Kiedy spojrzał na mnie, jego oczy były jak ocean przed burzą. Szarozielone spojrzenie, spokojne i pewne siebie. Przyjrzałam się i zobaczyłam, że górny guzik koszuli został odpięty, a jego gładka pierś wystawała zza tkaniny. Wyglądał jak model z okładki romansów, które Jules właśnie rzuciła na wózek. Wyglądał jak ktoś, kto mógłby mnie związać, przytrzymać, pieprzyć mocno i szalenie. Wciągnęłam powietrze przez zęby. – Cóż, to jest mój przystanek – powiedziała Jules wyskakując z windy, zanim mogłam pomyśleć o czymś innym, niż te oczy. – Do zobaczenia na trzecim piętrze! Czekaj. O cholera. Nie, nie mogę! Próbowałam wypchnąć wózek, ale Jules popchnęła go na mnie. Pół tuzina książek zleciało z dolnej półki. – Jeszcze jedno piętro, Kat! – powiedziała Jules, jej głos był mocny i czysty. Kiedy mężczyzna odwrócił się i stanął obok mnie, Jules zakaszlała w jego kierunku, a jej oczy otworzyły się szeroko, jak spodki. Moje usta się otworzyły. Nie, nie mogę tego zrobić. Nie mogłabym. O Boże, nie mogłam.

Jules uniosła pięść, gdy drzwi się zamykały. O Boże, musiałam to zrobić.

Gav Dni przed zabójstwem są wyborne. Delektuje się nimi. Każdą minutę spędzam śledząc, a to sprawia, że jestem coraz bardziej pobudzony. Bardziej głodny. To czego pragnę, to dreszczyk emocji, jaki można uzyskać tylko dzięki czyjejś śmierci. Wyraz ich twarzy, gdy zdają sobie sprawę, że zakończę ich życie. To jak wystrzał heroiny prosto do serca. Nie to, że biorę narkotyki, pamiętajcie. Kiedyś tak było, ale znudziło mi się po chwili. Ale nigdy nie znudziło mi się zabijanie. Cień napędza mnie do poszukiwania zdobyczy, ale to nie jest prawdziwy powód. Nie zabijam, bo muszę. Zabijam, bo chcę. Przygotowałem już prawie wszystko na moje wiosenne zabójstwo. Oczyściłem kuchnię, wszystko skonfigurowałem. Miałem odebrać nowe baterie do mojego systemu alarmowego, ale to może poczekać do jutra. Miałem kolejny tydzień nim mężczyzna wróciłby do tej biblioteki. Wszedłem do windy i podniosłem książkę dla pracownicy, ustawiając ją z powrotem na wózku. Było coś w sposobie w jaki na mnie spojrzała, co dało mi do myślenia. Czy ona mnie rozpoznaje? Widziała mnie idącego po schodach za człowiekiem, którego miałem zamiar zabić? Spojrzałem jeszcze raz kącikami oczu. Patrzyła na mnie jakby wiedziała, że jestem mordercą. Strach miała wypisany na twarzy. Zwróciłem się do niej, a ona przełknęła. – Przepraszam – powiedziałem grzecznie, świadomie poluzowałem szczękę. – Znam cię? – Przepraszam – odpowiedziała. – Ja... muszę to zrobić.

Kat Rzuciłam się do przodu, zamknęłam oczy. Bóg mi wybaczy, pomyślałam, ale Jules nigdy, gdybym nie pocałowała tego faceta. Mężczyzna nawet nie drgnął, kiedy przycisnęłam swoje usta do jego. Poczułam subtelny zapach wody po goleniu na jego policzkach, a jego skóra była miękka naprzeciwko mojej. Spodziewałam się, że mnie odepchnie, nakrzyczy, da mi popalić – och, Panie, nawet o tym nie pomyślałam! Spodziewałam się każdej reakcji oprócz tej, która miała miejsce w tej chwili. Oddał pocałunek. Gdy tylko poczułam, jak dotknął moich ust, iskra zaskoczyła, przyciągnął mnie bliżej siebie. Jedna z jego rąk chwyciła mnie za nadgarstek, a druga złapała w pasie. Nie odepchnął mnie, jakby nie było nic dziwnego w dziewczynie, która rzuca mu się w ramiona. Jego usta poruszały się naprzeciwko moich zdobywając je, oszołomił mnie i przyprawił o zawrót głowy, ściany windy zaczęły wirować, a on całował mnie mocniej, mocniej, pozbawiając oddechu. Tak, całowałam się wcześniej. Nie, nie jestem dziewicą. Umawiałam się. Ta, choć to – było inne. Tu była zaciekłość, która porwała mnie całkowicie. Brutalny głód, który mówił o pożądaniu, jakiego żaden inny człowiek nigdy nie ujawnił. Być może żaden inny człowiek nigdy tego nie poczuł. Cokolwiek to było, wprawiło moje ciało w szok tak bardzo, że nie mogłam odpowiedzieć inaczej niż oddając pocałunki. To było to, czego chciałam – sposób, w jaki trzymał mnie całkowicie pod kontrolą. Sposób, w jaki pchnął mnie mocniej, niemal brutalnie. W tym momencie wyobraziłam go sobie biorącego mnie całą, gwałtownie, jak we wszystkich moich mrocznych fantazjach...

Potem winda zatrzymała się i on także. Kiedy się cofnął musiałam oprzeć się na wózku, aby się nie przewrócić. Omdlenie, myślę, że tak nazywają to w powieściach romantycznych. Jego oczy przeszukiwały moje, a chłód przeszedł przez moje kości. Mogłam zobaczyć jego oczy z bliska i były płaskie, szarozielone, świdrujące, ale tylko na powierzchni. To było jak patrzenie w oczy posągu: były martwe. Poczułam przypływ rozczarowania. Dla mnie to był najlepszy pocałunek, jaki kiedykolwiek miałam. Dla niego, wydawało się, że w ogóle nic się nie stało. Drzwi windy otworzyły się, a ja wciąż stałam tam jak manekin. Drzwi zaczęły się zamykać, gdy jego ręka wystrzeliła , by je zatrzymać. – To twoje piętro? – zapytał. – Ja… Och… Tak, ja… – wyjąkałam powoli, jakbym była pod wodą. Jedno z kół wózka utknęło w szczelinie windy, więc popchnęłam mocniej. Dopiero, kiedy wypchnęłam wózek z windy zdałam sobie sprawę, co było ogólnym celem całego tego przedsięwzięcia . Odwróciłam się do niego. – Uh, ja – to jest, chcesz się umówić? – Przepraszam – powiedział uśmiechając się tak grzecznie, jak wcześniej, skórę wokół oczu miał gładką i miękką. – Ja się nie umawiam. Po tym odszedł, a drzwi zamykały się powoli przed jego wspaniałą twarzą, pustymi, o kolorze oceanu oczami. Jules przybiegła ze schodów. Moje serce biło tak szybko, że myślałam, że dostanę ataku paniki. Wyciągnęłam zapasowe pigułki z kieszeni i połknęłam je na sucho. Ataki paniki nie były zabawne, a już na pewno nie były zabawne w pracy – byłam pewna, że Sheryl już zastanawiała się, dokąd uciekły jej asystentki. Gdybym tylko mogła normalnie oddychać zanim leki przeciwlękowe zadziałają, byłabym w porządku.

– Wszystko w porządku, Kat?- spytała. Przełknęłam ślinę i zacisnęłam usta. – W porządku. Czuję się dobrze. Całkowicie w stu procentach w porządku. Po prostu muszę się trochę uspokoić. – I co? Zrobiłaś to? Pokręciłam głową rumieniąc się mocno, kiedy pchnęłam wózek ze stosem książek. Dlaczego skłamałam? Nie wiem, naprawdę nie wiem. Nie chciałam sprowokować kolejnego ataku panik, to po pierwsze. Przeżywając szalony pocałunek, który właśnie miał miejsce... no, po prostu myśl o tym sprawiała zawroty głowy. Ale to nie było wszystko. Było coś jeszcze, ale nie mogłam o tym porozmawiać, nie z Jules. Byłam pewna, że będzie ze mnie bezlitośnie kpić, ale nie mogłam wyjaśnić, jak to się stało i na pewno nie chciałam jej tłumaczyć, jak oddał pocałunek przyspieszając bicie mojego serca i skierował mój umysł na drogę mrocznych, zmysłowych fantazji. A potem zostawił bez numer telefonu. W każdym razie, nie było mowy, abym kiedykolwiek umówiła się z tym facetem. Oprócz tego, że nie był z mojej ligi, najwyraźniej nie randkował. I to, jak na mnie spojrzał było... dziwne. – Nie – powiedziałam podnosząc książkę na regał i rzucając ostatnie spojrzenie na zamkniętą windę. – Kat, jak mogłaś mi to zrobić? Ten facet był jak Fabio4. Przegapiłaś szansę swojego życia. Wzruszyłam ramionami, starając się nie wpaść. Na szczęście dla mnie, rumieniłam się przy każdym potaknięciu, więc Jules mogła uwierzyć, że czerwieniłam się ze wstydu, z powodu nie zrobienia niczego więcej niż stania u boku Fabio w windzie. Ja swoje wiedziałam. Ten pocałunek był czymś, co chciałam zatrzymać w 4

Włoski model i aktor, Fabio Lanzoni.

tajemnicy. Z jakiegoś powodu myślałam, że człowiek z zimnymi szarozielonymi oczami czuje w ten sam sposób. – Chyba jestem nudziarą, mimo wszystko.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

2. Gav Dotarłem na czwarte piętro i poszedłem za człowiekiem, którego zamierzałem później zabić. Jego woda kolońska była nieznośna; czułem ją, kiedy za nim szedłem w odstępie jednego korytarza z książkami. Cień przyszedł ze mną, zachęcając mnie. Odepchnąłem go. Cierpliwość. Tak. Będziemy musieli uzbroić się w cierpliwość. Ale kiedy szedłem aleją, pomyślałem, że może mógłbym zabić tydzień wcześniej. Miał takie same plany co tydzień temu, i jeszcze tydzień temu. Może od razu zabić. Jeśli parking był czysty. Jeśli będę miał okazję. Uśmiechnąłem się zadowolony, że pomyślałem, aby wziąć ze sobą strzykawkę. Starałem się, aby za każdym razem śledzić tak dużo, jak to możliwe. Przygotowanie. Tak. To jest to, co oddziela dobrego zabójcę od wspaniałego. Wybrałem książkę na chybił trafił i otworzyłem ją trzymając przed sobą, nie widząc ani słowa. Mężczyzna prostuje swoje nogi i staje niezdecydowany przed półkami. Wybierz jedną, pomyślałem. Nie dostaniesz szansy jej przeczytać, w każdym razie. Zapach książki w moich rękach był stary, zapach papieru gnijącego w pył. Biblioteki to domy dla wszystkich umierających książek. Martwe książki, martwi autorzy. Niesamowite, że bohaterowie żyją dłużej niż ludzie, którzy ich napisali. Postaci w książce mogą żyć wiecznie, tak długo, jak jest tam ktoś, kto je czyta i zapamiętuje. CandyJorney

My jednak jesteśmy śmiertelni, a ja nie oczekuję, że ktoś mnie zapamięta. A już na pewno nikt nie zapamięta jego. Mężczyzna wziął książkę z półki, a następnie wszedł ostrożnie po schodach po przeciwnej stronie. Nie chciałem ponownie zobaczyć dziewczyny, ponieważ mogła mnie zapamiętać. Dziewczyna, która mnie pocałowała. Pamiętałem tylko oczy. Były brązowe i smutne. Nie mogę nic więcej o niej powiedzieć. Przyszła i odeszła, jak inne kobiety w moim życiu, to się kończyło zanim mogłem zapamiętać coś więcej. Moje myśli były zajęte przez strzykawkę w kieszeni i człowieka, którego życie ukradnę, zanim uszkodzi świat bardziej niż już jest. Może jego żona go zapamięta, pomyślałem. Uśmiechnąłem się. Myślałem o sobie jako o rodzaju zabójcy, który pracował za darmo. Zabójca dla dobra ogółu. Działalność charytatywna, a nie morderstwo. Szliśmy po schodach w dół. Poszedłem za nim do lady i na zewnątrz. Miał książkę w dłoniach. Nigdy nie dostanie szansy, by ją przeczytać. Biedni bohaterowie książki. Też umrą nieprzeczytani. Przeszedł na parking, a ja za nim, rozglądając się po bibliotece. Nikogo tam nie było. Mogłem zrobić to dziś wieczorem, tak. Preparaty były prawie gotowe. Dlaczego nie? Zasłużyłem na odrobinę wytchnienia. Czasem świat daje ci pozwolenie. Wiatr wieje w określony sposób. Ludzie poruszają się ciągiem, jakby mieli kończyny lalek i czuję się jak mistrz marionetek. Tak było, kiedy szedł przez parking w kierunku miejsca, w którym chciałbym go porwać. Podjąłem decyzję. Zrobię to dzisiaj, tydzień wcześniej. To była doskonała okazja, a ja jej nie ominę. Był w swoim samochodzie, a ja byłem w moim obok niego, gdzie go zostawiłem, pień odblokowany. Zanim zdążył zamknąć drzwi, powiedziałem głośno, ze złością.

– Widziałeś, kto zaparkował po drugiej stronie? Jakiś dupek zablokował mi drzwi samochodu. Mężczyzna uniósł brwi i podszedł do boku mojego samochodu. Był ciekaw. Doskonale. Wszyscy jesteśmy podekscytowani, aby zobaczyć zniszczenia, oczywiście. Wszyscy chcemy patrzeć na szkody wyrządzone u kogoś innego. Jestem po prostu bardziej uczciwy niż inni. Nie czekam, aż szkodnik przyjść do mnie. Wychodzę i go znajduję. Och, człowieku. Tak. On. Jedno ukłucie strzykawki, tyle to wszystko trwało, a on już był nieprzytomny. Kolejną sekundę zajęło wrzucenie go do bagażnika. Książka leżała na szczycie jego bezwładnego ciała. Cierpliwość wyskoczyła przez okno. Byłem tak szczęśliwy, że miałem czysty strzał i pędziła przeze mnie adrenalina, kiedy to zrobiłem – to nie było nic innego. Podniecenie pompowało się w moich żyłach, kiedy wsiadłem do samochodu i odjechałem z ciałem w bagażniku. Dziś wieczorem chciałbym odciąć jego obraźliwe ręce, a nóż wbić głęboko w skórę, aż do przebicia ścięgna. Spodziewałem się, że będzie płakać. Większość z nich to robi. Spodziewałem się, że będzie błagał o litość. Cień będzie wycofywać się z dźwiękami jego krzyków. Chciałem jego krzywdy zarówno dla siebie, jak i dla ludzi, których zranił. Będzie błagał mnie, abym dał mu żyć. A następnie, później, będzie błagał, abym dał mu umrzeć.

Kat Jules miała rację. Byłam nudna, jak diabli. Napisałam swój numer telefonu na skrawku papieru i pobiegłam na dół do faceta, aby dać mu to, ale nawet nie mogłam się zmusić do pójścia za nim na zewnątrz. Wyglądało na to, że zamierza porozmawiać z innym facetem, profesorem z przerażającym wąsem, który zawsze wypożycza thrillery. Nie chciałam mu przeszkadzać. Przeszkadzać im. Nikomu nie chciałam przeszkadzać. Kiedy umrę, na moim nagrobku będzie napis: Tu leży Kat, najnudniejsza dziewczyna kiedykolwiek i całkowity tchórz. Przynajmniej nikomu nie przeszkadzała. Nie wiem, czy ma się prawo do wyboru napisu na nagrobku, ale jednak. Westchnęłam, wrzuciłam resztę audiobooków na dół, do skrzyni, miały one iść na wypożyczenia międzybiblioteczne. Głupia ja. Powinnam była pójść za nim. Nawet jeśli powiedział, że się nie umawia. Tej nocy leżałam w łóżku i myślałam o jego oczach. Zastanawiałam się, czy powinnam za nim pójść. Nigdy nie czułam takiego rodzaju chemii z żadnym poprzednim facetem. Co zrobić, jeśli to była moja jedyna prawdziwa miłość i to jedyna szansa, aby spotkać się z nim? Dobra, może to było trochę melodramatyczne, ale jednak. Zaczęłam przyglądać się każdemu facetowi, który przechodził przez drzwi biblioteki, aby sprawdzić, czy to nie on. Nie wrócił. Następnego dnia czułam się nieco lepiej z tym, że nie dałam mu swojego numer telefonu. Co za facet całuje dziewczynę w windzie? Nawet jeśli to ja się na niego rzuciłam, powiedziałam sobie, że muszę pocałować innego faceta i to zakończyć. Ale nie było żadnego słodkiego chłopaka w bibliotece, a jedyna osoba, która była ze mną

w windzie to sześćdziesięcioletni, stary profesor z białymi włosami i piegowatymi uszami. Westchnęłam i pchnęłam wózek z powrotem do pomieszczenia magazynowego. – Wciąż myślisz o Fabio? – Ugh, Jules, zamknij się. – Upuścił coś wczoraj na stosy książek. – Co? Jules wyciągnęła z kieszeni złożoną kartkę papieru i podała ją mnie. – Zamierzałam to wyrzucić, ale ty tak bardzo napaliłaś się na tego kolesia. Być może, jeśli go zobaczysz, dasz mu to. Rozłożyłam kartkę. Miała kilka linijek zapisanych liczbami, kod lub coś. Przy jednej z linii, ważne słowo podkreślono podwójnie. – Co to? – Walnij mnie. Być może poprosisz go, aby wytłumaczył, kiedy go zobaczysz. – Nie mam zamiaru się z nim zobaczyć – właśnie zrezygnowałam z odnalezienia go. Dobra, tak, byłam nudziarą. Ale też nie miałam zamiaru gonić za facetem, który powiedział mi, że się nie umawia. Jaki koleś się nie umawia? To była najgrzeczniejsza odmowa, jaką kiedykolwiek dostałam. – Jeśli go zobaczysz, to ponownie z nim porozmawiasz. Co ty na to? – Co z tobą odczepiającą się od mojego tyłka? Zmięłam papier i schowałam go do tylnej kieszeni. – Oczywiście, że będę się wtrącać. Więc masz zamiar to zatrzymać? – Zamknij się. – Zamykam się! - Jules uśmiechnęła się i wzięła karton odrzutów książek ode mnie. – Zamykam się właśnie... teraz!

Później poszłam na zaplecze, aby znaleźć Jules wpatrującą się w telewizję w pokoju przerwy. Ze stosem starych podręczników w ramionach, podeszłam i stanęłam przed nią. – Zejdź mi z drogi! – Jules kopnęła i zrzuciła podręcznik ze stosu. – Ziemia do Jules, pracujemy w bibliotece. Co robisz, oglądając telewizję? – Nigdy nie zgadniesz, kto dostał zamordowany – powiedziała. – Prezydent – odpowiedziałam. – Nie. – Twoja mama. – Nie. Jezus, Kat, to takie nieczułe. Co, jeśli moja mama została zamordowana? – A więc, kto? – Zrzuciłam stos książek na stół koło mnie i odwróciłam się do ekranu telewizora. Jeśli naszej szefowej nie było w pobliżu, to chyba trochę TV nie zaszkodzi. – Ten facet, który przychodził tu, co kilka tygodni – powiedziała Jules wskazując na ekran, gdzie szef policji udzielał wywiadu. – To bardzo specyficzne. – Profesor, który czytał gówniane, tanie podróbki Johna Grishama. Wiesz, ten z przerażającym wyglądem. – Nie ma mowy. Ekran wyświetlił zdjęcie mężczyzny z wąsami. Widziałam go kilka dni wcześniej. Wypożyczył książkę. Leniwie, zastanawiałam się, czy jego rodzina odniesie książkę do biblioteki. – Jest – powiedziała Jules. – Ktoś go zamordował?

– Cóż, w każdym razie zaginął. – Więc nie został zamordowany. – Och, oczywiście, że uciekł do Kostaryki i zostawił żonę, i dziecko, i sześciogodzinną pracę. Tak, jasne. Wierz mi, został zamordowany. Boże, masz taki nudny umysł. – Nie sądzę, abym wcześniej znała kogoś, kto został zamordowany. – No, to już znasz – powiedziała Jules, wyłączyła telewizor, gdy Sheryl wyłoniła się zza rogu, miała wkurzony wyraz twarzy taki, jaki niektórzy szefowie mają. – A teraz on nie żyje. Wracać do pracy, obiboki.

Gav Powiedziałem mu, aby się nie ruszał, kiedy goliłem jego wąs. Poruszył się. Zakrwawił obrus. Nie krzyczał dopóki nie zacząłem golić trochę głębiej. To było piękne. Błaganie też, to było wyborne do słuchania. Odegnałem cień. Krew się polała i narobiła bałaganu, ale to musiało się stać. Zranił swoją żonę, a teraz sam został skrzywdzony. To ma sens, prawda? Uwielbiałem słuchać jego błagania. Tak wiele obietnic, to jedno. – Puść mnie, a dam ci wszystko. Tyle pieniędzy, ile chcesz – jego głos był potrzebującym skowytem. Wskazałem wokół mnie nożem. – Widziałeś mój dom – powiedziałem. – Myślisz, że potrzebuje pieniędzy? – Czego chcesz w takim razie? Proszę. Proszę! Dam ci wszystko. Nie mogłem się doczekać, aby wyciąć mu język. Być może w ciągu kilku dni. Nalałem wodę na jego twarz i wypił ją łapczywi e jak pies. Dręczyła mnie jakaś myśl. Coś, czego zapomniałem. Ale nie, nie zapomniałem niczego. Nie było mowy, by ktoś mnie wyśledził. Młoda kobieta w bibliotece, która mnie pocałowała, przyszła mi do głowy. Odepchnąłem tę myśl. Może mógłbym wrócić i zwrócić książkę, aby prześledzić drogę, upewnić się, że niczego mi nie brakowało. Co mogłem przegapić? Mimo to, trudno było oprzeć się wrażeniu z tylnej części mózgu. Cień zaćmił moją wizję i zaprowadził z powrotem do mojego świata, do mężczyzny, który nie wiedział, że będzie leżał martwy na moim stole w kuchni.

– Proszę – kontynuował. – Co mogę zrobić? Czego ode mnie chcesz? – W tej chwili? – Uniosłem brwi. – Teraz, chcę, żebyś cierpiał. – Udusi … – słowo urwało się, gdy ponownie podszedłem do niego z nożem. – Nie proszę. O Boże, proszę, nie! – Krzycz – szepnąłem przystawiając mu nóż do policzka. Był zobowiązany.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

3. Kat Kilka dni później, mężczyzna wrócił do biblioteki, piętnaście minut przed zamknięciem. Nie wąsaty mężczyzna –Jules miała rację, że odszedł na dobre, prawdopodobnie zamordowany – ten przystojny. Ten, którego pocałowałam. Ciemnowłosy, o świetlistych oczach, Fabio. Nudna, stara ja trzymałaby się z dala. Nie chciałam go przestraszyć. To był jedyny raz, kiedy tu wrócił odkąd po raz pierwszy go zobaczyłam, odkąd go pocałowałam. Zacięcie pomagałam Sheryl w obsłudze klientów biblioteki, pomyślałam, że będę bardziej przydatna nie odstraszając go ponownie przypadkowym pocałunkiem. Zatrzymałam się w dziale dziecięcym przy półce książek z obrazkami, patrząc, jak udał się do stosów i marzyłam o wszystkich ciemnych, strasznych, wspaniałych rzeczach, jakie mógłby dla mnie zrobić, gdyby miał mnie w łóżku. Wróciłam na ziemię i udałam się do biblioteki. Moja ręka sięgnęła do kieszeni dżinsów. Nie robiłam prania w ciągu ostatnich dwóch tygodni i karteczka wciąż tkwiła w tylnej kieszeni. Wyciągnęłam ją i spojrzał na nią. Losowo wybrane numery i litery. Ale to było coś, by rozpocząć rozmowę. Mogę z nim porozmawiać. Hej, wypadło ci, kiedy ostatni raz tutaj byłeś. Więc, co jest ważnego w tym kodzie?

CandyJorney

Nie wyobrażam

Nie wiem, dlaczego to było tak piekielnie trudne, aby ponownie z nim rozmawiać. Jeśli ktoś by spytał, to pewnie odpowiedziałabym, że to popsuje Jules zabawę w wyzywanie mnie od nudziary, co dwie minuty i pytanie, czy kiedykolwiek ponownie pocałuję chłopaka. I nie byłam nudziarą, do cholery! Ale prawdziwy powód dla którego wyszłam wcześniej i popędziłam za nim? Chciałam pocałować go ponownie. Chciałam poczuć pasje. Chciałam się dowiedzieć, czy jego umysł był tak mroczny, jak mój. Na parkingu widziałam, jak wsiada do srebrnej Kii sedan. Nudny samochód, powiedziałaby Jules. Był za daleko, aby za nim gonić i pomyślałam o rezygnacji i powrocie do środka. Kończyłam rozdział książki z obrazkami. Pewnie i tak nie potrzebował tej karteczki. Ale potem zmieniłam zdanie. Dziecięca książeczka mogła poczekać. Co, jeśli był tajnym agentem, a karteczka zawierała tajny kod? I – ważniejsze pytanie, co jeśli pocałuje mnie jeszcze raz? Wskoczyłam do mojej czarnej Hondy Civic, samochodu bardziej nudnego niż srebra Kia i pojechałam za nim. Widziałam tyle policyjnych seriali, że wiedziałam, jak siedzieć komuś na ogonie. Trzymaj się z tyłu, ale nie zbyt daleko. Nie pozwól, by sygnalizacja świetlna dostała się między was. Miej nudny samochód. Sprawdź! Pomogło również to, że samochód między nami był pełen członków bractwa, chłopców wychylających się z okien i wybuchowej muzyki. Jeśli kiedykolwiek spojrzał w lusterko wsteczne wszystko, co dostrzegł to Menażeria5 na kółkach.

5

Amerykański film fabularny z 1978 roku, który opowiada o dwóch studentach pierwszego roku stającymi się członkami bractwa Delta Tau Chi. Jest w nim pełno oryginalnych i luźno traktujących życie studentów.

Nie wyobrażam

Przypływ podniecenia przeszedł przeze mnie. Byłam wolna od pracy, a zamiast wychodzić do barów byłam w pogoni za seksownym facetem, który może być nawet tajnym agentem! Nie było sposobu, by po tym Jules nazwała mnie nudną. Ok, więc pewnie nie był tajnym agentem. Ale przynajmniej mogę udawać, tak było do teraz. Śledziłam go od światła do światła, a on nigdy mnie nie zauważył. Przypuszczałam, że to mogłaby być dobra praca dla przeciętnie wyglądającej dziewczyny. Mężczyźni nigdy by mnie nie zauważyli: mogłabym być policjantką pod przykryciem. Zrobiłam mentalną notkę, by spytać się o to doradcy zawodowego. Wkrótce opuścił główną ulicę i wyjechał z miasta. Pozostałam w tyle; nie było żadnych skrzyżowań na tej drodze. Pomyślałam, że jestem wariatką skoro go śledzę. Dlaczego? Dlaczego go śledziłam? Nie wiem, naprawdę nie. Chciałam zobaczyć, co kryje się w tych oczach. Chciałam wiedzieć, czym ważnym był ten kod. Chciałam go zapytać, dlaczego się nie umawia. Czy po prostu nie chciał się umówić ze mną. Było coś tajemniczego w pogoni za facetem, którego nie znałam, a moje serce biło szybciej, gdy za nim jechałam, podekscytowanie pompowało się w moich żyłach. Wyciągnęłam telefon i wybrałam numer do Jules. Przynajmniej mogłam dać jej znać, gdzie jestem w przypadku, gdyby ten koleś nie okazał się być tajnym agentem. Ale mała bateryjka na moim ekranie była pusta: brak zasięgu w górach. Marszcząc brwi rzuciłam telefon na fotel pasażera. Chciałabym tylko opowiedzieć jej o mojej przygodzie. Jego samochód wyprowadził mnie poza miasto do pobliskich gór. Zwolniłam jeszcze bardziej. Słońce chowało się za szczytami gór i wyraźnie widziałam jego czerwone tylne światła, gdy jechał przez kręte górskie drogi. Co, do wszystkiego na ziemi, robię? Straciłam tak dużo gazu na przyjazd tutaj. Przez ułamek sekundy pomyślałam o zawróceniu, ale wtedy wjechał na długi podjazd.

Nie wyobrażam

Pojechałam dalej, za podjazd, gdy on wjechał do środka. Zaparkowałam na polnej dróżce i wyskoczyłam przyczajając się. Może powinnam zostawić karteczkę w jego skrzynce pocztowej. Metalowa brama powoli się zamykała. Naprawdę nie powinnam za nim biec. Co on sobie o mnie pomyśli, gdy znajdę się na progu jego domu ze świstkiem głupiej karteczki z numerami? Ale to mówiło WAŻNE. Gdy brama prawie się zamknęła wbiegłam do środka. Jej skrzydła zamknęły się za mną z metalowym zgrzytem. – Poważnie, Kat – powiedziałam do siebie. – Co ty do cholery robisz? Czułam się tak głupio. Przebyłam tę całą drogę tutaj, i po co? Po nic. Rozważałam moje opcje: 1. wspiąć się z powrotem przez płot, wrócić do domu i czuć się jak idiotka, 2. wcisnąć dzwonek do drzwi i ... czuć się jak idiotka. – ARGH! – Przyłożyłam czoło do metalowej bramy patrząc przez kraty na mój samochód. To było śmieszne. – Tak, to jest śmieszne, Kat – powiedziałam sobie. – Chciałaś zagrać Nancy Drew6, dobrze, to jest twoja cholerna szansa. Przestań być nudną idiotką. Ok? Ok. Mając to wyjaśnione odwróciłam się i spojrzałam na podjazd w środku lasu. Każdy krok powodował uczucie motyli w brzuchu. Z drogi nie mogłam nawet zobaczyć jego domu. Ogromne sosny zasłaniały widok na około półtora metra drogi. Przełknęłam. Jeśli był tajnym agentem, to będzie miał jakiś system bezpieczeństwa? Co zrobić, gdy zostanę postrzelona albo złapana w pułapkę, zanim dotrę do domu?

6

Dziewczyna detektyw z amerykańskiego cyklu powieści kryminalnych dla młodzieży.

Nie wyobrażam

– Zamknij się i idź dalej, Nancy Drew. On nie jest tajnym agentem, a ty nie dostaniesz szansy. Wmaszerowałam śmiało na podjazd, a kiedy wzięłam ostatni zakręt nie mogłam złapać tchu. Dom był wspaniały, drewniany, dwupiętrowy z olbrzymim kamiennym kominem wystającym nad wierzchołkami sosen. To niesamowite, że nie można było dostrzec go z drogi, ale był schowany w zboczu góry. – Wow – powiedziałam. To wydawało się głupie, ale poczułam się jak ostatni dupek. Śledziłam Fabio przez całą drogę i weszłam przez bramę. Nie ważne co, wrócę do Jules z interesującą historią. Podeszłam do drzwi, ale nie było dzwonka. Podniosłam rękę, by zapukać, kiedy usłyszałam coś z tyłu, czyjś krzyk. Zatrzymałam się. – Halo? – zapytałam. Nikt nie odpowiedział. – Dobra, Nancy Drew, wiesz, co teraz zrobić. Właściwie to NIE wiedziałam, co robić. Normalna, nudna Kat umieściłaby karteczkę na wycieraczce i uciekła. Ale byłam ciekawska i zdeterminowana, by pokonać... siebie. Z nowo odkrytą odwagą zakradłam się wzdłuż ściany domu. W kącie pokoju paliło się światło, ruszyłam przez podwórze unikając krzewów róż, które zostały posadzone pod oknami. Dotarłam pod oświetlone okno i stając na palcach dotknęłam krawędzi parapetu. Czego się spodziewałam zobaczyć przez okno? Nie wiem. Fabio siedzącego w fotelu, czytającego książkę, którą wypożyczył z biblioteki, może. Wyobrażałam sobie, że mnie zauważy i roześmieje się, zaprosi na drinka, włączy jakąś muzykę i powie, że żartował, że z przyjemnością poszedłby ze mną na randkę. Byśmy tańczyli i rozmawiali, i kochali się przez całą noc.

Nie wyobrażam

Zamiast tego to, co zobaczyłam sprawiło, że krzyknęłam. Właściwie to nie był krzyk. Bardziej coś jak przerażona mieszanka jęku i krzyku, który próbowałam powstrzymać, jak tylko wyszedł z moich głupich, głupich ust. Bo kiedy spojrzałam w okno zobaczyłam pokój z pojedynczym metalowym stołem i człowieka przywiązanego do niego, pokrytego krwią. Nad nim stał przystojny mężczyzna z biblioteki. Mój Fabio. Trzyma nóż. Na stole mógł być profesor. Nie wiedziałam. Nie chcę wiedzieć. Kiedy krzyknęłam moja ręka ześlizgnęła się i uderzyła w szybę. Jeśli mój krzyk uszedł jego uwadze, głośne stuknięcie na pewno nie. Obaj mężczyźni spojrzeli na mnie. Ciemne oczy Fabio zwęziły się w szparki, patrząc na mnie. Zaschło mi w ustach. Jezu, to jest prawdziwe. On nie jest tajnym agentem. On jest zabójcą. Kurwa mać. – Pomocy! Pomocy! – człowiek na stole zaczął wrzeszczeć na całe gardło, co sprawiło, że znowu podskoczyłam – myślałam, że był martwy. Fabio obszedł stół, kierując się do okna, wciąż trzymając nóż. Potknęłam się i upadłam na tyłek pod oknem. Róże strasznie mnie podrapały, gdy spadłam, ale ledwo zarejestrowałam ten ból. Byłam zbyt zajęta wypieprzaniem stąd. Nie mogłam wrócić na podjazd – na pewno już tam był. O cholera. O cholera. W panice zerwałam się na równe nogi i na ślepo pobiegłam do lasu. Na to się nie pisałam. Nancy Drew przeszła do ostatniego rozdziału powieści Stephena Kinga, gdzie szalało piekło. Usłyszałam, jak za mną otwierają się drzwi . Kurwa. Kurwa. Kurwa.

Nie wyobrażam

Naprężyłam ręce i nogi starając się nabrać prędkości. Byłam już wśród drzew i widziałam przed sobą na zakręcie podjazd, metalową bramę, na którą będę musiała się wspiąć. Skręciłam lekko w stronę podjazdu. Dobrze. Doskonale. Skrót do wyjścia. Kiedy już wychodziłam zza linii drzew na podjazd, zahaczyłam stopą o złamany korzeń. Potknęłam się, wykręciłam kostkę i upadłam na ziemię. Jęknęłam z bólu, gdy wstałam na kolana. Poczułam strzał uderzającej agonii wewnątrz mojej kostki, ale nie mogłam się zatrzymać. Nie mogłam. Mój umysł krzyczał: idź, idź, IDŹ! Czołgałam się w kierunku utwardzonego podjazdu, czułam palące gorąco pod moimi obdartymi rękami. Walczyłam, aby wstać na nogi, ale zatrzymałam się jak wryta, na wpół klęcząc na środku podjazdu. Serce podskoczyło mi do żołądka. Tuż przed metalową bramą stał Fabio luźno trzymając nóż. Wcześniej nawet go nie usłyszałam. Jego oczy były tak spokojne, że na ułamek sekundy również stałam się spokojna. Tak, jakby nic złego się nie stało i nie byłabym świadkiem morderstwa. Spodziewałam się, że zaraz Jules wyskoczy zza drzewa i krzyknie, że zostałam wkręcona. Chociaż krew spływająca z noża była prawdziwa. Jego oczy spojrzały w moje, a potem na nóż. Następnie rozłożył szeroko ramiona i rzucił broń na ziemię. Stuknęła głucho przed podjazdem. – Nie bój się – powiedział.

Nie wyobrażam

Gav – Nie bój się – powiedziałem. Nie ufała mi. Mądra dziewczyna. Powolnie przenosząc ciężar ciała na swoją zranioną nogę odwróciła się do ucieczki. Pobiegła do przodu, a ja jednym ruchem złapałem jej ramię, wyciągnąłem z kieszeni strzykawkę i wbiłem igłę w jej szyję. Nie wiele leku było w środku, ale miałem nadzieję, że to wystarczy. Baterie. Wiedziałem, że czegoś zapomniałem. Przeklęty system alarmowy, najważniejszy ze wszystkiego. Elektroniczna sieć, która mnie chroniła. Wyszedłem i zapomniałem baterii! Głupie wiosenne porządki! Jej delikatne dłonie – ręce bibliotekarki, pomyślałem bezczynnie – obejmowałem strzykawkę i jej nadgarstki. Środek uspokajający już zaczynał działać, jej paznokcie podrapały mnie nieznacznie. Wkrótce będzie bezwładna w moich ramionach. Nie mogłem w to uwierzyć. Wszystkie znaki od świata, możliwość wcześniejszego zabójstwa, cała moja euforia odeszła. Przekląłem własną głupotę. Następnie wróciłem do kolejnego zadania: pozbycia się jej. Jest moim świadkiem. Podniosłem ją, jej okrągłe, miękkie i zmysłowe krzywizny naprzeciwko mojej skóry. Gdy wziąłem ją w ramiona poczułem jej szampon, waniliowy zapach. To połaskotało moje nerwy i ocknęło mnie. Wkroczyła żądza. Normalnie, nie miałabym nic przeciwko przerwie, ale jej obecność budzi pewne pytania, których nie mogę zignorować. Obudzi się ponownie, raczej wcześniej niż później, wtedy ją spytam.

Nie wyobrażam

Czy to czysty przypadek, że wylądowała tutaj, pod moim oknem? Albo była częścią jakiejś większej działki, dochodzenia policji, być może? Las wokół mnie był czarny i spokojny, ale snajperzy mogli wyskoczyć w każdej chwili. Mam nadzieję, że jeśli by do mnie strzelili, to w głowę. Uspokoiłem się, akceptując cokolwiek los ma dla mnie przygotowane, wróciłem do domu niosąc jej już bezwładne ciało w moich ramionach. Żadnych snajperów strzelających do mnie na śmierć. Dobrze. Doskonale. Teraz trzeba była zająć się tylko nią. Cień wirował u podstawy mojej świadomości. Możesz ją zabić, powiedział. – Nie – wyszeptałem do siebie. Nie niewinną. Możesz zatrzymać ją dla siebie. Torturować ją. Trzymać ją, jak domowe zwierzę. Jęknęła cicho i przytrzymałem ją mocnej przy piersi, czując się dziwnie obronnie. Cień jej nie dostanie. Krok po kroku pokonywałem drogę do frontowych drzwi, cały czas przysłuchując się ciemnemu głosowi mruczącemu straszne myśli. Musi być inny sposób, aby sobie z tym poradzić. Zabij ją. Weź ją, a następnie zabij. Weź ją… Zamknąłem za sobą drzwi odcinając się od ciemność.

Nie wyobrażam

Kat Odzyskiwałam wzrok. Beztrosko podniosłam głowę i spojrzałam w górę. Byłam na korytarzu. Drzwi wejściowe były z prawej strony. Byłam w środku. Wewnątrz jego domu. O Boże. – Co... Co? – wymamrotałam. Szybko mrugnęłam, zawroty głowy uczyniły podłogę rozmytą i niewyraźną. To było twarde. Drewno. – Kim jesteś? Odwróciłam głowę, aby zobaczyć Fabio stojącego obok mnie, z nożem w ręku. Nie bój się, powiedział, a następnie wstrzyknął mi coś w szyję. Cóż, nie bałam się. Byłem kurewsko przerażona. – Przepraszam – wydyszałam. Moja ręka trzęsła się przede mną, kiedy chroniłam się ramieniem. Moja druga ręka leżała na podłodze. Kolejna fala zawrotów głowy przetoczyła się przeze mnie. Jak długo byłam nieprzytomna? – Ja nie ... Ja nic nie widziałam! – Naprawdę? Biegłaś bardzo szybko, jak na kogoś, kto nic nie widział. – Nie!– dotknęłam szyi, a na ręce miałam rozmazaną krew. To musiała być igła. Coś, co mnie sparaliżowało. Moje usta były, jak z waty. Pochylił się ku mnie i schylił się. – Proszę! Proszę! Ja nie… – Jesteś z policji? Wpatrywałam się z czystym przerażeniem w nóż, który trzymał w ręku. Ostre krawędzie błyszczały w półmroku przedpokoju. Jeśli powiem mu tak, zabije mnie? Co jeśli powiem mu nie? Spojrzałam na jego twarz, starając się dostrzec jego zamiary. On nie... on wcale nie wyglądał na złego. Wyglądał na spokojnego. Przełknęłam. Może było w porządku. Może mogłabym wydostać się z tego.

Nie wyobrażam

– Proszę – powiedziałam starając się mówić spokojnie. – Przepraszam za wtargnięcie… Duży błąd. Mężczyzna złapał mnie za włosy i podciągnął na nogi. Krzyczałam i starałam się dotrzeć do drzwi, ale przytrzymał mi głowę przy swojej klatce piersiowej, podnosząc nóż do gardła. – Ciii – powiedział. W połowie urwałam krzyk, moje usta nadal wisiały otwarte. Krawędź metalu noża była zimna jak lód na moim gardle. Gdybym przeniosła ciężar ciała to przeciął by je tak łatwo, jak cokolwiek innego. Onieonieonie. – Nie chcę cię skrzywdzić – powiedział mężczyzna. – Ale zrobię to, jeśli będę musiał. – Proszę, nie – pisnęłam. – Proszę… – Koniec rozmowy – powiedział mężczyzna. – Po prostu uśmiechaj się i kiwaj głową na tak lub potrząsaj na nie. Dobrze? Otworzyłam usta, by powiedzieć, że w porządku, a potem uświadomiłam sobie swój błąd. Zamknęłam usta i lekko kiwnęłam głową. Krawędź noża była ostra na mojej skórze. – Jeszcze raz. Jesteś z policji? Potrząsnęłam głową na nie. – Czy to twój samochód stoi na drodze? Kiwnęłam głową na tak. – Czy ktoś jeszcze tam jest? Zawahałam się, a potem potrząsnął głową na nie. – Czy ktoś wie, że wyjechałaś?

Nie wyobrażam

Co on mi zrobi? Zabiłby mnie, gdyby wiedział, że ktoś na mnie wyczekuje? Albo na odwrót? Nie wiedziałam i byłam tak przerażona, że odpowiedziałam prawdziwie. Nie mogłam powstrzymać łez, które spływały mi po twarzy, gdy kręciłam głową. Nie. Nikt nie wie, że wyjechałam. Nikt nie wie, że tu jestem. Nikt nie przyjdzie mnie uratować.

Nie wyobrażam

Gav Wiosenne porządki to mój ulubiony czas w roku. Sprzątanie było wspaniałe. Błyszczący zlewozmywak, lśniące podłogi. Jasne okna z widokiem na sosny. Wiosną pozwoliłem sobie zabić wcześniej, przed atakiem cienia, który wkradł się we mnie i zaczął wychodzić na zewnątrz. Naprawdę nie mogłem doczekać się tego ataku, aby pozbyć się cienia. A potem ona musiała wkroczyć do mojego poukładanego świata i zrobić bałagan. Wiedziałem, że nie mogę pozwolić jej odejść. To było pewne. Ale również nie mogłem jej zabić. To znaczy, mogłem. Nie zrozumcie mnie źle. Nie dbam o innego człowieka odkąd zapamiętałem słowa. Pamiętam – dokładnie pamiętam uczucie patrzenia na matkę, słońce za jej włosami. Następnie – ciemność – patrzenie w dół na jej ciało. Po tym już nie byłem opiekuńczy. Tylko zdrętwiały. Mógłbym zabić tę kobietę; trudność wynikała z wszystkich problemów temu towarzyszących. Jej samochód, to po pierwsze. Jej telefon komórkowy. Gdyby okazała się być policjantem. A nawet jeśli nie, to czy powiedziała komuś znajomemu, gdzie idzie. Może miała wspólnika czekającego na nią na drodze. Nawet, gdy trzymałem nóż przy jej gardle, sprawdzałem wszystkie rzeczy, które były do zrobienia. Wszystkie problemy, które wniosła do mojego ładnego, prostego, spokojnego życia.

Nie wyobrażam

Proszę mnie źle nie zrozumieć. Jestem tak samo spokojny jak Siddhartha7, przez dziewięćdziesiąt dziewięć procent czasu. To tylko cień tworzący się przez lata, jak kurz na szklanym stoliku. Tworzy się i tworzy, podpełza do środka, aż do serca, a następnie wybór jest prosty. Muszę zniszczyć lub zostać zniszczonym. Zawsze wybieram to pierwsze. Ciekawe, bo nie mam wiele powodów, aby żyć. Ale też nikogo nie potrzebuję. Więc kto powiedział, że powinienem być tym, który odejdzie? Muszę przyznać, że przechylam szalę na swoją korzyść, gdy ważę swoje życie przed moimi ofiarami. Jest to łatwe do przejrzenia w rejestrach publicznych. Łatwi do znalezienia bogacze znęcający się nad innymi, którzy osiedlają się w swoich zamkach zamiast spędzać czas za kratkami. To takie proste, wybrać człowieka, który tak jak ja jest zdolny do ranienia innych. Oni wszyscy byli mężczyznami. Nigdy nie schwytałem kobiety. Nigdy żadnej nie zabiłem. Ona może być pierwszą.

7

Siddhartha – jedna z powieści Hermanna Hessego, książka przedstawia realia świata i filozofii indyjskiej.

Nie wyobrażam

Kat – Dobrze – powiedział mężczyzna. Ciśnienie od noża na mojej szyi zelżało. – Wejdźmy do środka. Puścił mnie i wskazał korytarz z drewnianymi panelami. Stłumiłam szloch i zrobiłam krok do przodu. Moja noga zgięła się pode mną, ból wystrzelił w górę z mojej kostki i pochyliłam się ściskając nogę. – Ach – wydyszałam. Na korytarzu było prawie zupełnie ciemno i nie mogłam dojrzeć cienia człowieka. Nie wiedziałam, czy podciąłby mi gardło tu i teraz, gdybym się odezwała, ale nie wiedziałam, co zrobić. Nie mogłam chodzić. Czułam początek ataku paniki. Moje pigułki. Gdzie są moje pigułki? – To… to boli – szepnęłam. – Chodzenie? – Skręciłam kostkę – mężczyzna westchnął głęboko. Zakręcił nożem w ręku. – Czekaj! Mogę się czołgać – powiedziałam szybko. – Proszę. Będę się czołgać. Będę… – Chodź – powiedział mężczyzna, wyciągając do mnie rękę. Postawił mnie na nogi i położył jedną rękę wokół mojej tali, podtrzymując mnie. – Naprawdę nie mam na to czasu. Przytrzymałam się go i pokuśtykałam korytarzem. Cały czas przytwierdzał mnie mocno do swojego ciała. To było straszne o tym myśleć, ale minęło dużo czasu od kiedy ktoś był tak blisko mnie i sposób, w jaki jego ręka owinęła się wokół mojego biodra... Cóż, nic nie mogłam poradzić na to, jak moje ciało postanowiło odpowiedzieć. Ciężar ramienia wokół mnie był porywający w najbardziej przerażający sposób. Przygryzłam wargę, gdy nowa fala bólu wystrzeliła przez moją nogę.

Nie wyobrażam

Dotarliśmy do końca korytarza, odszedł do głównego salonu. Wpatrywałam się w dom spodziewając się zobaczyć lśniące rzędy narzędzi tortur. Noże zaśmiecające podłogę. Wannę pełną części ciała. Zamiast tego oglądałam salon niczym ze strony magazynu Home & Living, jaki każdy milioner mógłby mieć na własność . Skórzane kanapy przed ogromnym kominkiem. Mosiężne grzejniki na ścianach. Pluszowe, aksamitne dywany zdobiące sosnowe podłogi. I, w otwartych drzwiach do kuchni, stół, gdzie leżał mężczyzna, krwawiący i jęczący. No dobra, może ta scena nie była z Home & Living. Zatrzymał się na końcu korytarza, przy szafie i otworzył sosnowe drzwi. Wewnątrz tego, co myślałam, że było szafą, stał stojak z ekranami komputerowymi pokazującymi każdy możliwy kąt domu i otaczające go nieruchomości. Droga, brama. Na trzech ekranach migała czerwona ikonka na górze, mówiąca wielkimi literami Ostrzeżenie: INTRUZ. Skrzywił się i wyciągnął coś, co wyglądało jak pilot zdalnego sterowania. Otworzył go z tyłu i postukał. Wypadły cztery baterie. – Cholera – jego głos był płaski, ale było tak wiele gniewu gotującą się pod powierzchnią, że może byłoby lepiej, gdyby krzyknął. Zębami rozerwał opakowanie świeżych baterii i je zastąpił, a następnie rzucił pilota do szafy i zatrzasnął drzwi. Odwrócił się do mnie, widziałam rozdrażniony grymas na jego twarzy. – Bez baterii – powiedział. – Mój alarm dźwiękowy był bez akumulatora. To dlatego nie zadziałał na ciebie. Świetnie. Wiosenne porządki i zapominam zmienić baterie. Moje usta opadły. To było to? Gdyby zmienił baterie nie byłabym świadkiem morderstwa? No, prawie morderstwa, przypomniałem sobie, gdy człowiek w drugim pokoju jęknął ponownie.

Nie wyobrażam

– Jeśli pozwolisz mi odejść nic nie powiem – powiedziałam, moje słowa wyleciały z mnóstwem obawy. – Nic nie widziałam. Nie znam twojego nazwiska, ani nie wiem kim jesteś. Nawet nie wiem, kim jest ten facet! – Dlaczego tu jesteś? Stanął naprzeciwko mnie, jego płaskie oczy oskarżały mnie. Przełknęłam. – Ja... byłam ciekawa. Karteczki. Zrobił krok do przodu tak, że nasze twarze były tylko milimetry od siebie. Poczułam go ponownie, subtelny zapach wody po goleniu wymieszany z potem od wysiłku. Był też inny zapach pod tym wszystkim. Zapach krwi, metalowy i gorzki. Mimo wszystko, przypomniałam sobie ostatni raz, kiedy byliśmy tak blisko siebie, w windzie. Przypomniałam sobie ostry pocałunek, namiętność, która wybuchła i pozbawiła mnie oddechu. Nawet teraz stojąc tak blisko niego czułam to samo, straszne pragnienie przepływające przez moje ciało, zrobiło mi się gorąco między udami. Wiedziałam, że jest niebezpieczny, ale mojego ciała to nie obchodziło. – Ciekawa. Wyglądasz mi na ciekawską osobę. Spojrzał na mnie, jak nikt nigdy przedtem. Byłam przyzwyczajona do facetów rzucających mi szybkie spojrzenie, raz w oczy, na moją twarz i w dół mojego ciała . Z kolei jego oczy pieściły linie mojej twarzy przenikliwym spojrzeniem, które mogłam poczuć na swojej skórze. Wyciągnął rękę i dotknął mojej brody, wzdrygnęłam się przy tym dotyku myśląc o krwi. – Ciekawy, mały kociak. Jego dłoń przesunęła się w dół, ciągnąc za moje ubrania. Dotknął mnie w pasie przesuwając palcami po plecach, na kieszenie. Zatrzymał się i wsunął rękę do tylnej kieszeni. Wstrzymałam oddech, ale on po prostu wyciągnął kluczyki do samochodu i umieścił je w swojej kieszeni. W drugiej kieszeni dżinsów znalazł kartkę papieru. – To jest to – powiedziałam.

Nie wyobrażam

– Co? To? – rozłożył ją i spojrzał na liczby. – Czy to jakiś kod? – Tego właśnie byłam ciekawa – powiedziałam. Moje serce waliło. Czy on pracuje dla rządu? Może był wyszkolonym zabójcą. Wtedy nie było mowy, by mnie zabił. Trzymałam się tej odrobiny nadziei. – Co to znaczy? Ale on tylko uniósł brwi. – Skąd mam wiedzieć, co to znaczy? Wygląda to na kilka losowych liczb, jak dla mnie. – To nie jest... to nie jest twoje? Fabio powoli pokręcił głową spoglądając na mnie, jakbym była szalona. – Ale moja przyjaciółka powiedziała mi… Urwałam, gdy zdałam sobie sprawę, co dokładnie się stało. Jules! Co ona powiedziała? Być może powinnaś poprosić go o wytłumaczenie tego. Jasna cholera. Ona to sfałszowała. Sfałszowała tę głupią, tajną notatkę tak, abym znowu z nim porozmawiała. I udało się, lepiej niż kiedykolwiek mogła to sobie wyobrazić. Albo gorzej, niż kiedykolwiek mogła to sobie wyobrazić. Jules, nie masz pojęcia, w co mnie wpakowałaś. – Błąd, jak myślę? – Moja przyjaciółka... – zakrztusiłam się słowami. – Chciała, abym z tobą porozmawiała.

Nie wyobrażam

– To ma sens – powiedział mężczyzna, ulga była wypisana na jego twarzy. – Tak, to ma więcej sensu, niż bycie policją. Myślałem, że mogli przyjść po mnie! Ale nie, to tylko... to tylko ty. Mężczyzna skończył poklepując mnie i wziął za rękę. – Zobacz co złapałaś, Kociaku – powiedział z uśmiechem. – Chodź tu. Ponownie owinął ramię wokół mojej talii i przeszłam z nim kilka kroków wiedząc, że zabiera mnie do kuchni. Człowiek na stole jęczał. – Nie – płakałam. – Nie chcę widzieć… – Szkoda, kociaku – powiedział ciągnąc mnie za sobą. Zatrzymałam się w drzwiach, ale był zbyt silny: po prostu przeciągnął mnie przez resztę drogi. Wciągnął mnie do środka i rzucił w róg obok grzejnika, nim zaczął grzebać w szufladzie w kuchni. Chwycił moją chorą nogę i popatrzył na mężczyznę na stole. Był tym profesorem; widziałam go teraz wyraźnie z bliska. Miał taśmę krępująca jego szyję, ramiona, kostki. Jego koszula była porwana i miał trzy długie cięcia wzdłuż klatki piersiowej od pępka do obojczyka. Znów jęknął i otworzył oczy. Brakowało wąsów, ogolił je. Miał ciemnobrązowe oczy, oczy jak drapieżnik. Zauważył mnie w kącie i odwrócił głowę wstrząśnięty, tak samo jak ja, że jestem tutaj. Otworzył usta, krew spłynęła mu dolną wargą. – Uciekaj – powiedział ochryple. Nowa porcja strachu przetoczyła się przez mnie, gdybym mogła ruszyć nogą, zrobiłabym to. Ale zanim mogłam coś zrobić, podszedł Fabio i złapał mnie za nadgarstek. Przypiął mi jedną część kajdanek, a drugą połowę przymocował do kaloryfera. – Czym ty jesteś…

Nie wyobrażam

– Cieszę się, że jesteś taka ciekawska, mały Kociaku – powiedział. Wrócił do człowieka na stole i wsadził mu do ust ścierkę, gdy zaczął krzyczeć. Dławił się tłumionymi krzykami, kiedy Fabio przycisnął rękę do szmatki, aby przytrzymać go w miejscu. – Zobaczysz wszystko znacznie lepiej od wewnątrz, obiecuję. Już prawie czas spowiedzi. I mamy dużo do wyznania, czyż nie? Podniósł nóż ze stołu i przeciągnął go wzdłuż krawędzi szczęki wąsatego człowieka. Stłumiony krzyk mężczyzny zmienił się w wysoki pisk, przeraziłam się. Przystojny mężczyzna uniósł nóż w powietrze. Uśmiechnął się. Dobry Boże, uśmiechnął się.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

4. Gav Jest coś w zabijaniu, co mnie uspokaja. A po tak wstrząsającej nocy musiałem się uspokoić. Wziąłem nóż i przesunąłem nim wzdłuż klatki piersiowej mężczyzny. Krzyczał przez ścierkę. Za mną płakała dziewczyna, miała zaciśnięte oczy. Głupia dziewczyna. Powiedziała, że była ciekawa. Oblizałem wargi, korzystałem ze swojego czasu. Uwielbiam skórę na klatce piersiowej, kiedy otwiera się w ładne, grube plastry. Prawie jak boczek. Nie jestem jak Hannibal Lector, nie martwcie się. Ludzkie mięso mnie nie interesuje, nie w kulinarny sposób. Cieszy mnie obserwowanie ludzi zdających sobie sprawę, że mają świeże ciała. To coś, co zawsze o sobie wiedziałem, ale większość osób ma mylne wyobrażenie, że są ludźmi, nie tylko zwierzętami. Uważają, że jest coś, co ich oddziela, coś innego niż tkanki i ścięgna, które zabierają ich z miejsca na miejsce na świecie. Nie ma żadnej różnicy, kiedy umierają. Jak ten człowiek, na przykład. Wsunąłem nóż pod jego skórę, a on zawył zza ścierki. Krew napłynęła pod nóż i ściekła po jego stronie. W rogu mówiła dziewczyna. – Nie rób tego, proszę, nie rób tego – powiedziała. – Proszę, nie krzywdź go więcej.

CandyJorney

– Zamknij się – powiedziałem, nie patrząc na nią. Jeszcze nie zdecydowałem, co z nią zrobię, ale nie chciałem się rozpraszać. Nie teraz. – Nie masz pojęcia, jak bardzo zasługuje na to. Mój nóż przeciął mężczyznę wzdłuż klatki piersiowej, aż do żołądka. Jego krzyki łagodziły krawędzie świata. Teraz tak bardzo brzmiał jak zwierzę. Zabrałem ścierkę i jego wycie wypełniło pokój. Dziewczyna zatkała rękoma uszy. Głupiutka dziewczyna. To był dźwięk życia. Cierpienie w najczystszej postaci. To było piękne, naprawdę. Sprawiedliwość dla niewinnych. Cierpienie zapłatą za ból, który spowodował. Wycie wzrosło, kiedy wbiłem krawędź noża w rękę mężczyzny, tylko w knykieć. Zacisnął dłonie w pięści. – W jaki sposób ją zraniłeś? – szepnąłem do mężczyzny. Ostrzem noża przejechałem z knykcia na palec wskazujący. – Nie – wydyszał mężczyzna. – Nie. – Nie pytałem czy, pytałem jak – powiedziałem spokojnie. Oczy mężczyzny odszukały moje, ale nie było w nich nic oprócz strachu. Teraz był zwierzęciem, a jedyną rzeczą o jaką dbał było przeżycie. – Uderzyłeś ją? – Nie! Nóż przebił skórę i przejechałem ostrzem do knykcia. – Widziałem cię – powiedziałem, mój głos był melodyjny. Teraz to nie powinno zająć długo. Musiał się przyznać. – Widziałem cię. – Nie… Przekręciłem nóż i pojawiły się kości. Krzyk mężczyzny rozjaśniał pokój.

– Widziałem cię – ogarnął mnie spokój. To stanie się wkrótce. Świat właśnie rozjaśniał kolorami. – Widziałem cię. – Przepraszam, przepraszam, proszę, nie, nigdy ponownie tego nie zrobię, proszę, nie, nie, NIE. Dziewczyna w kącie płakała, ukryła twarz w ramionach. Było mi przykro, że to przegapi. Spojrzałem w oczy mężczyzny. Kiedy pierwszy raz go zobaczyłem, był arogancki. Jego oczy były pełne nienawiści i mocy, myślał, że może uciec od krzywdzenia ludzi. Teraz wszystko, co było w jego oczach to cierpienie i ból, i przerażenie. Potwór za potwora. Coś do wykarmienia cienia. Strach przed śmiercią był potężnym uczuciem. Wszystko zabiera i oczyszcza ludzi z grzechów. Nikt, nawet najokrutniejszy człowiek, nie może trzymać się okrucieństwa w obliczu śmierci. To zabiera ich moc, sprawia, że są pokorni. To dla nich błogosławieństwo, pomyślałem, że umierają w takiej czystości. Ta czystość zwalczała cień wewnątrz mnie. – Nie możesz uciec tym razem - powiedziałem do mężczyzny. Przestał błagać – wszystko, co wychodziło z jego gardła to szloch. Pięknie, pięknie. Świat ponownie stał się jasny. Był gotowy na śmierć. Ja również byłem. – Kociaku – powiedziałem, umieszczając końcówkę noża na podstawie gardła kreatury. – Popatrz tutaj. Popatrz tutaj, Kociaku. Dziewczyna podniosła głowę, a ja głęboko wbiłem nóż.

Kat Zamknęłam oczy, ale ciągle słyszałam, jak umierał. Jego gardło zabulgotało cieczą, a potem nastąpiła cisza. Łzy spływały po moich policzkach. – Nie chcę tu być. Nie chcę tu być. Pomyślałam, że może, gdy powiem to wystarczająco dużo razy, stanie się to prawdą. Mogłabym wciągnąć swoje rubinowe kapcie i teleportować się z powrotem do biblioteki, gdzie Jules przekona mnie, że powinnam ułożyć za nią książki w kolejnej sekcji. Chciałabym mieć z powrotem moje nudne życie, robić nudne rzeczy w nudnych miejscach. Byłabym bezpieczna. Wtedy otworzyłam oczy i zobaczyłam kałużę krwi na podłodze pod stołem. Byłam daleko od domu. Mężczyzna wniósł piłę elektryczną. Odwróciłam się, gdy opuścił ją na ciało powodując, że krew rozbryzgała się na przód jego koszuli. Mój żołądek podskoczył i zakrztusiłam się suchymi torsjami, które drapały gardło. Nie, nie widzę tego. Nie. Zamknęłam oczy. Dłonie przycisnęłam mocno do uszu, ale wciąż słyszałam to obrzydliwe brzęczenie. Moja Glowa opadła na kaloryfer, a ciało zwinęło się w tak małą kulkę, jak tylko mogłam. Nie chciałam tego widzieć. Nie chciałam tego słyszeć. Wreszcie hałas ucichł. Hałas ucichł, ale moje oczy nadal były zaciśnięte. Słyszałam, jak chodził tam i z powrotem, a kiedy otworzyłam ponownie oczy, ciało zniknęło. Wytarł ladę i płytki ręcznikami papierowymi oraz ścierkami. Białą, frotową szmatkę pobrudził na czerwono, kiedy sprzątał, a zapach pochodzący z butelki, której używał pachniał wybielaczem.

Zabrałam ręce z uszu. Nie wiedziałam, co robić. Nie było sposobu, by uciec, a właśnie byłam świadkiem prawdziwego zabójstwa. Nie było żadnych szans w piekle, że pozwoli mi odejść. Nie po tym, co widziałam. Wewnątrz czułam się martwa, odrętwiała. Mój żołądek wzburzył się, a mnie to nie obchodziło. Atak paniki? Byłam poza atakiem paniki. Walczyłam, by chociaż stworzyć jedną, spójną myśl. Zabójca wrócił do pokoju i dokończył sprzątanie w kilku pominiętych miejscach, gdzie nie było krwi. Potem zaczął rozpinać koszulę. – Co robisz? – słowa wyszły z moich ust, zanim do mnie dotarły i nie mogłam ich już cofnąć. Świetnie, Kat. Sposób, by przypomnieć seryjnemu mordercy, że nadal tu jesteś. – Sprzątam – powiedział mężczyzna tak nonszalancko, jak gdybym pytałam go o mycie naczyń. Zdjął koszulkę i rzucił ją na środek zakrwawionej ścierki. Potem rozpiął spodnie. Przełknęłam ciężko, kiedy wyszedł z czarnych spodni i dodał je do stosu ubrań na szczycie stołu. Jego włosy były ciemne jak korzenie od potu, a jego mięśnie lśniły wilgocią. Gdybym nie była całkowicie przerażona, to cieszyłabym się oglądając ten prywatny pokaz. Był zbudowany jak grecki posąg, ani jednej uncji tkanki tłuszczowej. Oczywiście, że nie mógłby być gruby. Seryjny morderca nie może być gruby, może? Och, Panie, zwariuję. Pochylając się zdjął skarpetki. Jego plecy były naprężone ciężkimi mięśniami, a ja czułam się chora myśląc o tym, jak go pragnęłam, jak go całowałam. Ostatnią zdjął bieliznę, rzucając ją na szczycie stosu. O mój Boże. O cholera. Zamierzał mnie zgwałcić. Zamierzał mnie zgwałcić i zabić mnie, i rozerwać na części. Nic nie mogłam na to poradzić ,ale patrzyłam na jego nagie ciało, kiedy poruszał się zawiązując obrus na

szczycie ubrań. Nie był pobudzony. Jeszcze nie. Może chciał jedynie poćwiartować mnie, jak zrobił to z tamtym mężczyzną. Gorące łzy paliły moje oczy. Dlaczego nalegałam na złamanie mojej nudnej rutyny? W tej chwili mogłabym uczyć się w swoim łóżku, zamiast czekać aż morderca poderżnie mi gardło. Zabrał obrus i wyszedł z pokoju. Słyszałam, jak porusza się w salonie, a następnie trzask ognia. Spalał wszystko. Ubrania, obrusy, ciało. Wszystko. Nawet teraz mogłam poczuć zwęglony zapach, co, zdałam sobie sprawę, było płonącym ciałem. To skręciłoby mój żołądek , ale był on wyłączony. W kuchni było czysto, teraz. Wyglądała jak normalna kuchnia. Wpatrywałam się w miejsce, gdzie leżało ciało. Piętnaście minut temu leżał tu człowiek. Teraz... już go nie było. Delikatny dreszcz przeszedł przez moje ciało. To mogę być ja. Może wziąć mnie, wykorzystać i pociąć na kawałki. Mój oddech przyspieszył. Atak paniki. Nie, Kat. Nie panikuj. Nie możesz wpaść w panikę, bo inaczej nigdy nie będziesz w stanie wywalczyć powrotu. Starałam się zrelaksować, kiedy moja pierś mocno się zaciskała. Przeszedł przez drzwi, zupełnie nagi i spojrzał na mnie. Skrzywił się. To nie był zły grymas. Spojrzał na mnie jak na obiekt, a nie na osobę. Jakbym była workiem na śmieci, który zapomniał wynieść. – Dobrze – powiedział. – Zrobione. Czas zająć się tobą. Zrobił krok do przodu, krzyknęłam. Nie zamierzałam poddać się bez walki. Oczywiście, nie mam żadnej broni, a ten facet wydawał się wystarczająco silny, by złamać mi kark jednym ruchem. Ale nie mam zamiaru dać się zgwałcić i zabić, nie dając mu kilku zadrapań. Stopy miałam podkulone nad kaloryferem dla wsparcia.

Zrobił kolejny krok do przodu, a ja zrobiłam wykop. Uderzenie odbiło się od jego nogi i ponownie kopnęłam, ale tym razem ból zaatakował moją drugą nogę. Jęknęłam z bólu, zginając nogę w pół. Przechylił głowę, patrząc zdezorientowany. – Nie dotykaj mnie – powiedziałam. – Nie... nie krzywdź mnie. – Dlaczego myślisz, że cie skrzywdzę? Popatrzyłam na niego, moja szczęka opadła. – Ja.. Ty… właśnie zabiłeś tego faceta! – Tak? Musiał zostać zabity. I co? – No... i... Walczyłam o oddech. Co tu się dzieje? To było jak jakiś szalony koszmar, w którym nic nie miało sensu. Mężczyzna pochylił się nad blatem kuchennym i przetarł go dwoma palcami. – Co dokładnie cie martwi? – zapytał. – Ty! – Ja? Co sądzisz, że mam zamiar zrobić? Ponownie szybko podszedł i zanim podniosłam nogę, aby go kopnąć, stanął na mojej stopie przyszpilając ją do podłogi. Podniosłam pięści, ale łatwo je złapał i przygwoździł nad głową. Sapałam, w każdej chwili oczekując na nóż, który podetnie mi gardło. – Powiedz mi, Kociaku – powiedział, a jego głos był mruczeniem. – Co dokładnie się obawiasz, że zrobię? – Zabijesz mnie – szepnęłam. – Będziesz torturował. Zgwałcisz.

– Zgwałcić cię? – zaśmiał się. Nie mogłam w to uwierzyć. Właśnie widziałam, jak zadźgał kogoś na śmierć, a on śmiał się ze mnie dlatego, że się go boję. Naprawdę był szalony. – Jesteś nagi! – krzyknęłam. Cofnął się, puszczając mnie i spojrzał w dół. – Racja. Cóż, musiałem posprzątać – powiedział. – Wolałabyś, abym włożył jakieś ubrania? Spojrzałam na niego. Nie miałam pojęcia, co się dzieje w jego głowie. Po prostu odczułam ulgę, że nie planował mnie zgwałcić. – Nie? – wyciągnął rękę i odpiął kajdanki od kaloryfera, trzymając je jak smycz. – Dobrze, w takim razie zejdźmy do piwnicy.

Gav Zabrałem ją do piwnicy, trzymając mocno, gdy szliśmy po schodach. Kulała, ale nie mam zamiaru jej zaufać. Wcześniej mnie kopnęła, a granie rannej było czymś, co zrobiłoby drapieżne zwierzę. – Nie rób nic głupiego – powiedziałem. – Nie ma tu wiele rzeczy, które mogłyby być użyte jako broń, może z wyjątkiem butelek wina – kiwnąłem głową w stronę mojej kolekcji. – A jeśli czegoś spróbujesz, po prostu przyniosę ze sobą broń i cie zastrzelę. To drogie roczniki – dodałem. Powoli kiwnęła głową. Stanęła na środku piwnicy, ramiona skrzyżowała na piersi, ściśle się obejmując. Pomimo łez plamiących policzkami, była całkiem piękna. Szkoda, że śledziła mnie do domu. Szkoda, że zapomniałem zmienić baterie. Wcisnąłem włącznik światła. – Światło jest tutaj. Przyniosę ci koc. I jedzenie, później. Podszedłem do wyjścia i jej głos zapiszczał. Brzmiał cienko w pustej piwnicy. – Co zamierzasz ze mną zrobić? – zapytała. Jej warga zadrżała. – Nie wymyśliłem tego jeszcze – powiedziałem i zamknąłem drzwi.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

5. Kat Kiedy wyszedł, przewertowałam w piwnicy wszystko, co mogłabym użyć do ucieczki. Kilka pustych puszek po farbie było wszystkim, co leżało na ziemi w pobliżu drzwi. Nasikałam do jednego. Nie było mowy, abym spytała, czy mogę skorzystać z jego łazienki. To prawdopodobnie chciałby zobaczyć, menda. W kątach też nic nie było, nic oprócz stojaka na wina, ale stosy kartonów były tak ciężkie, że nie mogłam ich wyciągnąć. Prawdopodobnie mogłabym stłuc jedną butelek i użyć jej jako broni, ale wierzyłam mu, kiedy powiedział, że ma broń. Nie, walka z nim się nie uda. W piwnicy nie było żadnych innych drzwi. Nie wiedziałam, jak mogłabym uciec. Zaczęłam hiperwentylować. Usiadłam na środku piwnicy i przyciągnęłam nogi do piersi. Cóż, Kat, powiedziałam sobie, nie ma nic, co mogłabyś teraz zrobić. Ale nie wygląda na to, że zamierza cię zabić, jeszcze nie, w każdym razie. Jak mogę przekonać go, aby mnie puścił? To było niemożliwe. Pomyślałam o Jules pracującej w bibliotece. Co może się stać jutrzejszego ranka? Pójdzie do pracy, a mnie tam nie będzie. Nigdy się nie spóźniłam. Zda sobie sprawę, że coś poszło źle. Ale jak mogłaby się dowiedzieć, co się stało? Nie dowie się. Przerażenie chwyciło mnie jeszcze raz i pozwoliłam sobie na szloch.

CandyJorney

Pozwól temu ujść, Kat. Wypuść to. Płacz i skończ płakać. Wtedy może coś wymyślę. To było lepsze, niż pozwolić na w pełni rozwinięty atak paniki, w każdym razie. Musiałam siedzieć tam przez godzinę, zanim wrócił. Jego włosy były mokre i kapało z nich, ale miał na sobie ubrania. Przyniósł koc. Położył go na podłodze. – Zająłem się samochodem – powiedział. Spojrzałam na niego, niepewna, co miał na myśli. Podniósł dłoń i na migi pokazał samochód spadający do urwiska. – W dół kanionu. Przepraszam za to, ale tu i tak nie będzie z niego żadnego pożytku. Odetchnęłam ostro. Oszczędzałam przez dwa lata, by kupić ten głupi samochód i mimo bardziej naglącej sytuacji, to nadal boli myśl o zniszczeniu mojego samochodu przez tego szaleńca. – Mój samochód... – Przykro mi, naprawdę. To samo z telefonem komórkowym. To byłoby głupie z mojej strony, gdybym zatrzymał te rzeczy w okolicy. A ja nie jestem głupim człowiekiem – spojrzał na mnie tak, jakby miał nadzieję na umowę. – Twój portfel też tam był. Kat, prawda? Myślę, że nadal będę mówił do ciebie Kociaku. Ciekawość zabiła kota, wiesz.8 – Proszę – powiedziałam. Mogłam usłyszeć drżenie głosu, bez względu na to, jak starałam się go uspokoić. – Proszę, nic nie powiem, jeśli pozwolisz mi odejść. – Zobacz, to teraz byłoby głupie – powiedział rzeczowo. Zatrzymał się przy dodatkowym krześle i usiadł na nim, odkładając koc na bok. – A co właśnie powiedziałem o byciu głupim?

8

Ciekawość to pierwszy stopień do piekła. (dosł. Ciekawość zabiła kota.)

– Nie jesteś głupim człowiekiem – wyszeptałam. – Nie jestem głupi – powiedział, kiwając głową. – Co zamierzasz ze mną zrobić? – Teraz? Mam zamiar trzymać cie tutaj. Znowu zaczęłam płakać. Nie chciałam, nie chciałam go zdenerwować, ale nie mogłam się powstrzymać. – Nie – powiedziałam. – Proszę nie. Nie chcę tu zostać. Rozłożył ręce przed siebie. – Nic nie mogę zrobić. – Ucieknę – powiedziałam, dławiąc się szlochem. – Ulotnię się stąd i ucieknę. Skrzywił się. – Teraz to byłoby bardzo głupie – powiedział. – Bardzo głupie, w rzeczy samej. – Będę krzyczeć – powiedziałam. Gniew budował się we mnie i nie mogłam powstrzymać go przed wydostaniem się na zewnątrz, tak jak nie mogłam powstrzymać się od płaczu. – Więc krzycz. Czy wiesz, jak daleko jesteśmy od kogokolwiek? Śmiało, spróbuj. To nie zadziała. – Proszę – powiedziałam. Desperacja wkradła się w moją klatkę piersiową. – Proszę, pozwól mi odejść. Potrząsnął głową. – Im szybciej zrozumiesz, że jesteś tu na dobre, tym lepiej – powiedział. Wstał i zerwałam się na równe nogi, kulejąc za nim. – Nie, proszę. Proszę, nie zostawiaj mnie tu. Proszę!

Podszedł do drzwi. Złapałam go za rękę, a on obrócił mną dookoła, przyciskając własnym ciałem do ściany. Nie zdawałam sobie sprawy, jak był wysoki, aż podniósł mnie o kilka cali nad ziemię. Moje palce ledwie ocierały podłogę i krzyknęłam z powodu mojej zranionej kostki. Mówił, poczułam jego gorący oddech na twarzy. Jego ciemne oczy rozbłysły i przeniósł jedną rękę na moje włosy, przeczesując je palcami. Spieprzyłam to. Igrałam z ogniem i teraz się sparzę. – Naprawdę chcesz, abym tu z tobą został? – wyszeptał. Wzdrygnęłam się. Jego ciało naciskało na moje i mimo wszystko zareagowałam na jego dotyk. Przeniósł ciężar ciała i popchnął swoją nogę między moje uda. Płonęłam z pragnienia. – Wcześniej mnie chciałaś, w windzie – powiedział, jego oczy przeszukiwały moje. – Pragniesz mnie teraz? Dreszcz przebiegł mi po plecach. Moje usta rozchyliły się, ale wszystko, co mogłam zrobić, to lekko potrząsnąć głową. – Nie? Więc przestań mnie kusić. Cofnął się i puścił mnie. Upadłam na podłogę, ściskając swoją bolącą kostkę. Zgasił światło i pokój pociemniał, ale wciąż widziałam jego sylwetkę w drzwiach, patrzył na mnie. – Miłego wieczoru – powiedział i zamknął drzwi.

Gav Dziewczyna dała mi pomysł. Nie, nie, żeby ją zgwałcić. Krzywdzenie niewinnych ludzi nie sprawia mi żadnej przyjemności. Krzywdzenie winnych ludzi, z drugiej strony... to wyborna perspektywa na odpędzenie cienia. Ale nie ona. Tak naprawdę jest tylko jedna rzecz, którą mogłem zrobić, jeśli nie chcę jej zabić. Mogę przekonać ją, aby została. To będzie trudne, wiem. Wydaje się być inna niż większość ludzi na świecie, których poznałem. Nie jestem pewien w jaki sposób. Być może było tak dlatego, że rzuciła się na mnie, kiedy po raz pierwszy się spotkaliśmy, a to był właściwy moment. Jej pocałunek obudził odrobinę jasności na świecie, nawet jeśli tylko na sekundę lub dwie. Jeśli chciałem, aby pozostała żywa, musiałam ją złamać. Sprawić, aby pomyślała, że będzie jej lepiej tutaj, gdzie trzymałem ją związaną. Musiałbym sprawić, że mnie pokocha. To była jedyna szansa, abym powstrzymał się przed zabiciem jej.

Kat Poranne światło wpadło przez okno. Okno. Nagle usiadłam. Pokój w którym byłam był ciemny, z wyjątkiem jednego małego okna. Gdzie byłam? Wtedy przypomniałam sobie. Człowiek na stole. Krew. Nóż. Senność została odparła przez przypływ przerażenia. Byłam zakładnikiem przetrzymywanym w piwnicy. Więził mnie tutaj. Ale było tu okno. Wstałam, odczuwając ból w kostce pod ciężarem mojego ciała. Nie wiedziałam, jak bardzo się zraniłam, ale wiedziałam, że nie było dobrze. Przeniosłam na nią ciężar, pomyślałam, że przynajmniej będę mogła chodzić. Nie biegać, ale chodzić. Robiło się coraz lepiej. Rozglądając się w półmroku piwnicy, zauważyłam puste puszki po farbie. Musiałabym na nich stanąć, aby dosięgnąć okna, ale wątpiłam, by były na tyle ciężkie, żeby się przez nie przebić, jeśli nie to miałam dźwignię do rozkołysania szkła. Podeszłam na palcach do puszek i ustawiłam je pod oknem, a następnie stanęłam na nich. Mogłam sięgnąć jedynie parapetu. To było jedno z tych małych okien piwnicznych, tak brudnych, że nic nie można było przez nie zobaczyć. Wszystko, co widziałam to przebijające się promienie słoneczne, więc musi być jakieś otwarcie. Jeśli bym się tam dostała, mogłabym wybiec na drogę. Mogłabym… Ale na to przyjdzie czas później. Teraz, muszę się stąd wydostać. Okno było wystarczająco duże, abym się przez nie wyczołgała, ledwo. Nie było mowy, abym

spróbowała uciec

drzwiami frontowymi, nie z mordercą czekającym na mnie z

nożem. Rury wodociągowe biegły przez sufit do podłogi piwnicy, tuż obok małego okienka. Naparłam na nie stopą i mocno trzymałam. Mogłam użyć tego jako dźwigni do wspinania się. Doskonale. Najpierw spróbowałam otworzyć okno. Nie zauważyłam żadnej blokady, więc pchnęłam szybę ręką, mając nadzieję, że wypchnę ją na zewnątrz. Brak szczęścia. Zdrową nogę podparłam na puszce i spróbowałam ustać. Puszka przechyliła się pod naciskiem moich stóp i straciłam równowagę. Upadłam i uderzyłam kolanem o ścianę, trzymając obie ręce na parapecie. Uciekł mi oddech z bolesnym jękiem. Ok, więc to nie był dobry plan. Musiałam wybić szybę. Nie było tu nic na tyle ciężkiego, chociaż. Nic, ale... Obróciłam głowę w kierunku butelek wina. Na pewno były na tyle ciężkie, by wybić okno, pomyślałam. Podniosłam jedną z koszyka i zważyłam ją w ręku. Może usłyszeć hałas. Ale do tego czasu, mam nadzieję, że się stąd wydostanę. Stanęłam na puszkach z farbą, mój oddech przyspieszył. Miałam jeszcze jedną szansę. Będę musiała przejść przez okno tak szybko, jak to możliwe. Wzięłam głęboki oddech, podniosłam butelkę wina i zamachnęłam się. BUM! Odłamki szkła spadły w dół ponad moją głową. Zamachnęłam butelką ponownie i rozbiłam resztę szyby. Światło słoneczne wpadało przez uszkodzone okno i mogłam zobaczyć las. Chwyciłam krawędź parapetu i rozpaczliwie próbowałam podciągnąć się do góry. Stopy położyłam na rurze wodociągowej, ale nie utrzymałam się. O Boże. Nie byłam w stanie tego zrobić. Ostatniego semestru Jules zapisała nas do klasy wspinaczkowej w ramach fakultetu. Poszłam raz i nigdy więcej tam nie

wróciłam, a teraz tego żałowałam. Moje ręce były po prostu zbyt słabe, aby utrzymać moją wagę. Nie, musiałam to zrobić. Hałas z góry sprawił, że serce podskoczyło mi do gardła. Ślady. O nie! Przykucnęłam i podskoczyłam tak wysoko, jak tylko mogłam, trzymając się rozbitej szyby. W rękę wbił mi się odłamek szkła i ból przeszył moje ramię. Krew zebrała się na mojej skórze. Zignorowałam ból i pociągnęłam mocno, mocno… – Co do… Głos w drzwiach za mną sprawił, że pociągnęłam mocniej. Włączył światło w pokoju. Nie! Moje nogi kopnęły rurę, szamocąc się. Miałam łokieć na parapecie, tarmosiłam się by przejść, kiedy poczułam ramie owijające się wokół mojej talii i łapiące mnie mocno. Szkło przecięło mi ramię. – NIE! NIE! Byłam tak blisko. Tak blisko! Krew lała się z mojego ramienia, kiedy je wyciągnęłam. Miałam rękę w błocie na zewnątrz, ale mężczyzna wyciągnął mnie z powrotem. Moje palce drapały po parapecie, ale to nie miało sensu. Krew spłynęła na moje palce, stały się śliskie. Nie miałam jak złapać się okna. Wciągnął mnie z powrotem do środka. – Nie! NIE! Pozwól mi odejść! Zamachnęłam sie w jego ramionach, starając się uderzyć go w głowę. Złapał moje ręce i trzymał mnie w niedźwiedzim uścisku, przyciskając do swojego ciała. Nie ważne, jak bardzo się wierciłam, nie mogłam się wydostać. Nie mogłam oderwać wzroku od promieni słonecznych, wolności. Czy kiedykolwiek znów zobaczę słońce? Czy zabije mnie teraz, tutaj, w brudnej piwnicy?

– Jesteś… Jezu, bardzo się pocięłaś – powiedział. Poluzował uścisk. Teraz była moja szansa. Zebrałam całą swoją siłę i odchyliłam głowę, uderzając go w nos. Pozwolił mi odejść. Idź! Podbiegłam do drzwi piwnicy i pokuśtykałam po schodach. Krew spływała mi z ramienia, ale zmusiłam się, by iść naprzód. Mogę to zrobić, a jeśli nie to chciałabym umrzeć. Umrę próbując uciec. Byłam w połowie drogi do salonu, gdy poczułam jego rękę łapiącą mnie za ramię. Odwróciłam się, by ponownie go uderzyć, ale wtedy poczułam ukłucie igły w szyję. Ciepło przepłynęło przeze mnie i pokój zawirował. Kiedy się cofał, dostrzegłam strzykawkę w dłoni. Potem upadłam, a świat stał się czarny.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

6. Gav Szew po szwie, zszywałem jej ramię. Nie chciałem jej śmierci, nie, jeśli mogłem temu zapobiec. Nie byłem aż takim potworem i było coś w jej twarzy, co sprawiało, że chciałem lepiej ją poznać. Zawsze mogę zabić ją później, gdy zdecyduję, że to konieczne. Szkło pocięło dolną część jej ramienia, prawie do kości. Miała szczęście, że nie przecięło tętnicy. Szczęście, że też tam byłem. Jestem pewien, że ona tak nie uważa. Czy to szczęście przyniosło ją do mnie? Czy głupi, ślepy przypadek, postawił ją pod moim oknem? Nie, pomyślałem, to coś więcej niż to. Mimo, że byłem wstrętny w każdym znaczeniu tego słowa, grzeszny poza dopuszczalną normą grzechu, nie mogłem uwierzyć, że świat byłby tak zimny i obojętny. Musiało być coś za tą piękną dziewczyną, co sprawiło, że pojawiła się u mojego progu. Diabeł wodzony na pokuszenie. Ośmielę się zerwać ten kwiat? Przeciągnąłem igłę przez jej skórę. Nie po raz pierwszy zastanowiłem się, co by było, gdybym mdlał na widok krwi. Wielu ludzi tak miało. To był zwykły strach. Zawsze uwielbiałem ciała, delikatną budowę ich skóry, twarde kości związane grubymi ścięgnami, lepkie tkanki.

CandyJorney

A jej ciało... Spała i nic nie czuła, ale wciąż byłem dziwnie nerwowy, kiedy przesuwałem dłońmi po krzywiznach jej żyjącego, oddychającego ciała. Jej zaokrąglonych biodrach przechodzących w grube uda, dojrzałych i gładkich. Jej klatka piersiowa podnosiła się w niewielkich urywanych oddechach. Wdech, wydech. Jej ręce, blade i delikatne, lekko pocięte palce, jej nadgarstki… Jej nadgarstki. Pochyliłem się nad jej ciałem, wciągnąłem jej zapach. Podniosłem jej dłoń, przebiegłem ręką po skórze biegnącej wzdłuż jej nadgarstka. Blizny biegnące po kanale nadgarstka. Białe linie z wgłębieniami od krawędzi noża. Znałem tego rodzaju blizny. Stare blizny. Znałem wszystkie rodzaje blizn. Ale to były głębokie rany cięte. Stałem się bardzo zaintrygowany i nie mogłem puścić jej dłoni po tym, jak raz je zobaczyłem. Moje palce śledziły linię białych, delikatnych szwów, jakby próbowały dowiedzieć się prawdy z jej ciała. – Powiedz mi, Kociaku – szepnąłem, chociaż nie mogła mnie usłyszeć. – Dlaczego próbowałaś się zabić?

Kat Kiedy się obudziłam, znowu leżałam na twardej powierzchni. Próbowałam podnieść głowę, ale coś mnie powstrzymywało. Odwróciłam głowę i spojrzałam w dół. Rzemień przytrzymywał mój nadgarstek. I szyje. A szelki nagą skórę. Byłam na stole w kuchni. Miałam na sobie tylko stanik i majtki. Zabrał resztę moich ubrań. – Obudziłaś się? Krzyknęłam. Mężczyzna ustał nade mną, widziałam jego twarz do góry nogami. Byłam uwięziona. O Jezu, byłam przywiązana. Ponownie krzyknęłam, szloch mieszał się z krzykiem i wychodził ze mnie spazmami. Poczekał, aż skończyłam krzyczeć, a potem pochylił się niżej. Rzemień na szyi zacieśnił się, a potem poluzował. Podniosłam głowę. Przeniósł rękę na tył mojego karku, przytrzymując moją głowę w górze. Jego ręka była silna wokół mojej szyi, a czubki palców drapały gardło. – Twoje ramię było bardzo pocięte – powiedział. – Musiałem je zszyć. Spojrzałam w dół, aby zobaczyć zabandażowane ramię. Czerwone plamy krwi widniały na górze opatrunku. Odchyliłam głowę do tyłu, układając ją z powrotem na jego dłoni. – Ponownie użyłeś na mnie strzykawki. – Nie sądziłem, że pozwoliłabyś abym założył ci szwy, gdybyś była przytomna. Wydawałaś się zbyt chętna wykrwawić się na śmierć podczas ucieczki. – Skąd wiesz, jak zakładać szwy? – zapytałam. Moje oddechy były szybkie i płytkie. Spojrzałam w jego oczy. Chciałam zobaczyć, czy będzie mnie torturował, czy

mnie zabije. Chciałam zadać mu pytania, aby na dobre powstrzymać go od myślenia, że lepiej byłoby gdybym była martwa, pocięta i spalona w kominku. – Byłem studentem medycyny – powiedział. – Chciałem być lekarzem. Pytania. Więcej pytań. Wszystko, aby utrzymać rozmowę, by powstrzymać go od złości. – Dlaczego przestałeś? Uśmiechnął się, a jego oczy przygasły, jakby skupiał się na czymś bardzo odległym. – Próbowałem, naprawdę. Kochałem pracę z ciałem człowieka. To takie niezwykłe rzeczy, ciała. Tak doskonale przystosowane do przetrwania. Uwielbiałbym pracę akademicką, na pewno. Ale ta cała zasada „po pierwsze, nie szkodzić”? Nie zadziałałaby przy mojej osobowości. – Jaka jest twoja osobowość? Jego oczy skupiły się na moich i zobaczyłam jak się zwężają. – Znasz moją osobowość, Kociaku – powiedział. – Mam zamiłowanie do zabijania. – Jeśli to wszystko czym jesteś, to dlaczego mnie uratowałeś? – Masz wiele pytań, Mały Kociaku – powiedział. Jego dłoń zaczęła ugniatać moją szyję. Moje usta rozchyliły się, gdy jego palce wykonywały głęboki masaż napiętych mięśni. – Tak wiele pytań. Dyszałam, kiedy drugą rękę przeniósł na moje ramie i zaczął je pocierać. Ruchy były automatyczne, kliniczne. Ale gdy pracował palcami na mojej skórze, poczułam jak moje ciało się relaksuje. Ukląkł za mną przy stole tak, że nie mogłam zobaczyć jego twarzy. Wszystko, co czułam to ręce na mojej szyi, jego silny zaborczy uścisk tak blisko gardła, że ledwie mogłam oddychać.

– Mam do ciebie kilka pytań, Kociaku – wyszeptał. Jego oddech był gorący na moim uchu, zadrżałam przy niskim pomruku jego słów. Jedna z jego rąk opuściła kark i zaczęła przemieszczać się do przodu. Jego palce były długie i naprężone, pocierał moją skórę wolnymi, kolistymi ruchami. Nic nie mogłam na to poradzić. Dotyk dłoni mężczyzny wywołał we mnie westchnienie, a on czule wtulił twarz w mojej włosy na czubku głowy. Przerażająca mieszanka pożądania i wstrętu przetoczyła się przeze mnie. Wtedy jego wargi dotknęły linii moich włosów tuż nad uchem, a on znowu przemówił. – Po pierwsze, chciałbym zapytać dlaczego mnie pocałowałaś – powiedział. Jego ręka zsunęła się pod stanik, wzięłam ostry wdech, gdy ujął moją pierś.– Uważasz, że jestem przystojny? Że mógłbym być twoim czarującym księciem z bajki, zjawiającym się, by przewieźć cię na koniu? Nie odpowiedziałam od razu. Co miałabym powiedzieć? Ale jego ręka nigdy nie przestała masować karku, nawet wtedy, gdy drugą delikatnie ugniatał moje piersi. Pisnęłam, gdy jego palce szybko przebiegły w górę i chwyciły mój twardy sutek. Potem uszczypnął go mocno, skręcił i krzyknęłam wyginając plecy nad stołem. – Powiedz mi, Kociaku – powiedział. Puścił moją brodawkę, jego palce gładziły ją delikatnie. Następnie znów mocno ścisnął, tak mocno, że pod powiekami zobaczyłam białe błyski. – Tak! – powiedziałam bez tchu. – Tak! To był zakład! Przepraszam! – Zakład? – Podszedł do boku stołu, skręcając mój sutek w palcach. Jego oczy były płaskie, nudne zielone kamienie, które mocniej zapłonęły obojętnością. Potem sięgnął między moje nogi. Zamarłam. Jego palce gładziły tkaninę moich majtek, zaschło mi w ustach. Dotykał mnie tam, właśnie tam, a ja ledwie mogłam to poczuć. Subtelne muśnięcie w górę, potem w dół. W górę. Następnie w dół. Jego ręka przeniosła się, jakby od niechcenia na szczyt obrusu i nigdy nie spojrzał w dół, ani razu.

Cichy, ukrywający się w mojej głowie głos zaczął trzeszczeć i szeptać. To jest to, czego chcesz. Nie, nie tego chciałam, gdy myślałam o facecie wiążącym mnie. Nie tego. Więc dlaczego jesteś pobudzona? Nie jestem. Nie... To jest to, czego potrzebujesz. Oddychałam płytko, obserwując każdy jego ruch. Jego druga ręka nadal mocno obejmowała mój sutek, pulsujący ból przedostał się do mojego żołądka. Nie patrzył na moje ciało, jego oczy świdrowały moje. – Opowiedz mi o tym zakładzie. – Proszę… – Opowiedz mi. Jego kciuk potarł moją brodawkę, wykręcając ją mocno. Jęknęłam. Puścił i drugą ręką pogłaskał mnie przez materiał, tak delikatnie, że moje ciało wygięło się, by spotkać go zanim odsunie rękę. Mój rdzeń zacisnął się w obrzydliwej potrzebie, czułam, jak robię się mokra. Odrzuciłam głowę w bok, zamykając oczy. Nie. Nie chcę go. Nie pragnę go. Może gdybym powiedziała mu wszystko, to zostawiłby mnie w spokoju. Może chciał zobaczyć, jak nieszkodliwa byłam, może wówczas pozwoli mi odejść. Cichy głos powiedział: może da ci to, czego pragniesz. Odetchnęłam i powiedziałam: – To było głupie. Moja przyjaciółka powiedziała, że powinnam pocałować pierwszego atrakcyjnego faceta, jakiego zobaczę. I… – I zobaczyłaś mnie.

– Tak. – Pomyślałaś, że jestem atrakcyjny? – nacisnął mocniej. – Tak – jęknęłam. – Co cie do mnie przyciągnęło? - jego palce rozdzieliły się, głaszcząc mnie po bokach przez majtki, a nie na środku. Nie tam, gdzie bolało. Tkanina była przesiąknięta i cierpiałam, Boże, tak bardzo cierpiałam. – Nie… Ja nie… – Powiedz mi. Co takiego było we mnie? – Wyglądałeś... Moje serce waliło. Potrzebowałam uwolnienia. To było przerażające, być tak pobudzonym i nic z tym nie zrobić. Moje ręce znowu były przypięte i skrępowane rzemieniami, próbowałam się uwolnić. – Tak? Odetchnęłam głęboko. Musiałam odpowiedzieć. Powróciłam myślami do tamtego dnia, tydzień temu. – Wyglądałeś... Samotnie. Jakbyś potrzebował kogoś, by sprawił, żeby rzeczy były lepsze. Przerwał, a ból który się przez mnie przetoczył odebrał mi oddech. Dotknij mnie, chciałam krzyczeć. Nie przestawaj. Mocno przygryzłam wargę. – Kociaku – powiedział. – Możesz mnie odrobinę rozumieć. Ale nie potrzebuję czyjegoś pocałunku, by było lepiej. Zabijam ludzi, aby sprawić rzeczy lepszymi. Złych ludzi. Uśmiechnął się i lód przetoczył się przez moje żyły. – A teraz nie jestem już samotny. Mam ciebie.

Po tych słowach opuścił moją głowę z powrotem na stół i zostawił w kuchni cierpiącą z powodu uwolnienia, którego nie chciał mi dać.

Gav Była komplikacją, rzeczywiście. Moja głowa odleciała, mimo że dzisiejszego dnia nie upiłem ani jednego łyka brandy. Wywróciła mój świat do góry nogami. A właśnie skończyłem wiosenne porządki! Wyszedłem tak szybko, jak tylko zacząłem reagować na jej ciało. Atrakcyjność jest niebezpieczną rzeczą. Nie mogłem ryzykować upadku dla nikogo, nawet dla kogoś z ciałem tak bujnym, jak jej. Rozczarowała mnie próbą ucieczki. Bardzo mocno się pocięła. Nie tak bardzo, jak wcześniej, pomyślałem, przypominając sobie o małych, białych szwach wzdłuż jej nadgarstków. Ale nie. Musiałem wytrenować jej zachowanie. Nie mogła uciec. Stosownie byłoby, gdyby pozostała wewnątrz. Mogłaby być moim zwierzakiem, małym kociakiem. A kiedy nauczy się zachowywać, to może... Może mógłbym dać czemuś szansę. Jeszcze nie. Zaryzykowałem przeoczeniem czegoś takiego, jak okno. Jest wiele sposobów na ucieczkę, a ona będzie szukać wszystkich. A to byłoby straszne musieć ją zabić. Ach, mój Kociaku. Twoja ciekawość skaziła mnie. Jestem człowiekiem, z pewnością. Mogę rozmnażać się z innymi ludźmi i mój potomek będzie człowiekiem. Po prostu nie jestem osobą. Nie ma emocji we wszystkim, co robię. Ta ciekawość jest zupełnie nową rzeczą. W pracy widziałem wiele ciał. Grube, chude, umięśnione, wątłe. Wiele z nich miało blizny. Szew wzdłuż żołądka po operacji obwodnicy żołądkowej. Białe plamy

na kolanach po wypadkach rowerowych w dzieciństwie. Myślałem, że nie ma takiej rzeczy w ludzkim ciele, która mogłaby sprawić, abym coś poczuł. To tylko ciało, tylko komórki. Ale blizny na jej nadgarstkach nie chciały odejść. Kiedy zamknąłem oczy, widziałem je. Tej nocy wpatrywałem się w sufit. Palcem rysowałem linię wzdłuż mojego nadgarstka, śledząc drogę, którą miała wyrytą nożem. Wzdrygnąłem się. Kto mógł zrobić coś tak okropnego?

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

7. Kat Minęła godzina, może dwie, zanim wrócił do kuchni. Troszkę się uspokoiłam. Nie było mowy, aby po tym, jak założył mi szwy, zamordował mnie, prawda? Przynajmniej w moim umyśle ma to sens. Jeśli utrzymałabym go udobruchanego, to może wymyśliłabym sposób, aby wydostać się stąd, nawet jeśli zajmie to trochę czasu. Nawet jeśli zrobił mi... inne rzeczy. Wzdrygnęłam się na przypływ niepożądanego pragnienia, który przebiegł przeze mnie na samą myśl. Kiedy przyszedł ze lśniącym nożem, nic nie mogłam na to poradzić, ale skuliłam się. – Spokojnie, Kociaku – powiedział. Otworzył lodówkę i wyjął talerz, ale nie mogłam dojrzeć, co na nim było. Och, panie, miałam nadzieję, że to nie części człowieka. Przełknęłam ślinę i spróbowałam się zrelaksować. Pytania. Daj mu komfort. – Nazywam się Kat – powiedziałam. – A jak ty masz na imię? – Twoje imię to Kociak, Kociaku. Dlaczego chcesz znać moje imię? –odwrócił się do mnie plecami, sztućce brzdęknęły na talerzu. – Chcę wiedzieć więcej o Tobie – powiedziałam przełykając ślinę. Spojrzał na mnie przez ramię, podejrzliwie unosząc brwi. – Imię nic nie znaczy. Możesz nazywać mnie Gav. CandyJorney

– Gav – główkuję, w jaki sposób dłużej utrzymać go mówiącego. – Czy to skrót od Gavin? – Gavriel – powiedział. – Moi rodzice byli religijni. A przynajmniej moja matka. Odwrócił się z talerzem i wyraźnie go zobaczyłam. Żadnych części człowieka – kurczak z rożna , purée ziemniaczane i trochę zielonej fasolki. Postawił talerz obok mojej głowy. Czułam mięsisty zapach kurczaka, który przypomniał mi zapach mężczyzny spalającego się w kominku. Mój żołądek skręcił się i starałam się nie zwymiotować. Głośny brzdęk przykuł moją uwagę z powrotem na stół obok mnie. Ustawił nóż tuż przy moim policzku. – C-co to jest? – Kolacja – powiedział Gav. Włożył sobie kęs kurczaka do ust. – Mam na myśli nóż. – To nóż, Kociaku. To nic. Zwykły rekwizyt. Jeśli zamierzam być seryjnym mordercą, muszę mieć nóż – roześmiał się. – Jesteś seryjnym mordercą. Co masz na myśli mówiąc, że to tylko rekwizyt? – Zwykły rekwizyt. Podobnie, jak nóż Czechowa – jego szczęka pracowała, przeżuwając następny kawałek mięsa, a ja zmarszczyłam brwi. – Masz na myśli broń Czechowa. – Och, nie – powiedział Gav. – Nie wierzę w pistolety. Trzymaj – podstawił widelec z kurczakiem pod mój nos. – Masz coś do zjedzenia. Mój żołądek warknął. Nawet ze strasznymi wspomnieniami związanymi z zapachem mięsa, byłam głodna. Nie jadłam od... no, od lunchu poprzedniego dnia. Niechętnie otworzyłam usta. Jego oczy podążyły za moimi ustami i obserwowały je

nawet wtedy, gdy przeżuwałam zimnego kurczaka. Mój apetyt wrócił z hukiem zaraz po pierwszym kęsie. – Dlaczego nie? –zapytałam połykając. – Co, dlaczego nie? – Dlaczego nie wierzysz w broń? – zapytałam. Zaproponował kolejny widelec jedzenia, wzięłam go. – Jeśli strzelasz do kogoś z daleka, nie możesz nawet powiedzieć, czy umiera. Nie zobaczysz, jak umiera. Nie zobaczysz tego, co zrobiłeś. To jałowe, nijakie. To nie zabójstwo, jeśli nie jest z bliska. Przegapisz wszystkie najlepsze części. Prawie zakrztusiłam się kęsem jedzenia, ale udało mi się je przełknąć. Nadal karmił mnie małymi kęsami puree ziemniaczanego, fasolki i kurczaka. Zimne resztki, ale nigdy nie próbowałam czegoś tak pysznego. Nawet jeśli jego słowa wprawiły mnie w drżenie, jego działania powiedziały mi, że nie chciał mnie zabić. Nie, może zrobić coś znacznie gorszego. Ale może ucieknę. Westchnął, przyglądając się, jak kończę przeżuwać. – Pistolety sprawiają, że śmierć staje się nieludzka – powiedział. – Nazwałbyś się człowiekiem? –zapytałam, cienka linia goryczy była słyszalna w moim głosie. – Oczywiście, że jestem człowiekiem. Człowiek to gatunek. Nie jestem ludzki, to wszystko. Nie jestem osobą – jego oczy zdawały się zmieniać kolory, gdy mówił. Szarawe odcienie zieleni i błękitu wirowały na powierzchni, ale nigdy nie sięgnęły głębiej. – Czym, w takim razie, jesteś? Wzruszył ramionami.

– Częścią dramatu. Postacią ze strony o kształcie noża. Zabijam, to wszystko. To jest to, czym jestem. Nożem. – To wszystko? Chciałam zobaczyć go pod tą maską, którą nosił. Byłam pewna, że było w nim coś więcej, coś, co mogłabym wziąć od niego. Coś, co mogłabym użyć do obwinienia go, uwiedzenia. Coś. – Co chcesz, abym powiedział, Kociaku? – Nie wiem. Coś. Wszystko. Zawsze byłeś seryjnym mordercą? – Byłem wieloma rzeczami. Lekarzem, uzdrowicielem. Zakrztusiłam się jedzeniem, a on zaśmiał się z mojej reakcji. – Tak, uzdrowicielem. Teraz jednak, nie zszywam ran. Zapobiegam ich powstaniu. – Zabijając złych ludzi. Próbowałam udawać, że rozumiem. Nie byłam pewna, czy to zadziałało. Westchnął. – Przypuszczam, że można tak powiedzieć. Sprawiam, by cierpieli. Zabieram ich grzechy. – To musi być trudne. – Która część? Porywanie, tortury, czy… – Później. – Po zabiciu ich? – Nie jesteś... Nie czujesz się źle? Winny? – Nie czuję prawie nic, Kociaku. Przypuszczam, że nie wiesz o tym wiele. Jest we mnie coś, cień. On wszystko przytępia, sprawia, że widzę świat w czerni i bieli.

Nie czuję winny, czy postąpiłem źle, czy dobrze, za każdym razem jest w tym cień. Czuję się... – Odrętwiały? Podniósł na mnie wzrok i zobaczyłam w jego oczach ból, który natychmiast zniknął. To było tak, jakby odrobinę się na mnie otworzył, uchylił drzwi, a następnie je zatrzasnął. – Coś w tym stylu. Maleńki kawałek z puree spadło z widelca, w dół po mojej brodzie. Wylądował na mojej klatce piersiowej, miękki i ciepły na mojej nagiej skórze. Jego dłoń przesunęła się w dół i pomyślałam o tym, jak dotykał mnie wcześniej. Wspomnienie uruchomiło w moim organizmie coś, o czym starałam się nie myśleć. Starł puree jednym palcem, silnym i twardym na moim obojczyku. Potem podniósł palec do moich ust. – Koniec – powiedział. Nie śmiałam się sprzeciwić. Pochyliłam głowę do przodu i possałam jego palec, zlizując puree ziemniaczane. Jego rzęsy zatrzepotały, kiedy mój język dotknął jego skóry i jego spojrzenie w kącikach oczu delikatnie zmiękło, ale to jedyna reakcja. Przełknęłam. – Gavriel? Jego wzrok ponownie stał się zimny, gdy wypowiedziałam jego imię. – Tak? – Co zamierzasz ze mną zrobić? Spokój, z jakim się do mnie uśmiechnął był upiorną odpowiedzią. – Skończyłaś obiad? Tak? W takim razie wracasz do piwnicy.

Schował nóż w tylnej kieszeni spodni, nim uwolnił mnie z uprzęży. Zanim zdążyłam się poruszyć, owinął rękę wokół mojej talii, pomagając wstać ze stołu. – Jak kostka? – zapytał. – Lepiej – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Nadal odczuwałam ból, ale nie paraliżował już całej nogi, kiedy wywierałam na nią nacisk. Było miło mieć kogoś, by podeprzeć się podczas drogi po schodach do piwnicy. Pokuśtykałam na środek piwnicy z nim na wpół niosącym mnie. Okno zostało zakryte deskami wykręconymi na wszystkie strony. Puścił mnie i podparłam się jedną ręką o ścianę. Gav sięgnął i zapiął jedną część kajdanek wokół mojego nadgarstka. Szarpnęłam ręką, ale już zdążył przypiąć drugą część do rury z wodą, obok okna. – Co? – spojrzałam tępo na nadgarstek. – To abyś nie spróbowała kolejnych głupich ucieczek. Mój system alarmowy jest ponownie uruchomiony, pamiętasz? Dowiem się, że wychodzisz zanim zdążysz przejść dwa kroki. Więc nie próbuj, Mały Kociaku. Nawet jeśli uda ci się wydostać, to byłoby samobójstwo. Otworzyłam usta, jakbym miała zamiar powiedzieć coś jeszcze, a potem je zamknęłam. Gorący gniew chwycił moją klatkę piersiową. Jęknęłam. Nie mógł tego zrobić. Przetrzymywanie w piwnicy było wystarczająco złe. Teraz byłam przykuta do rury? – Proszę, nie – podeszłam w jego kierunku, ale kajdanki mnie powstrzymały. – Obiecuję, że nie będę próbowała uciec. Obiecuję. Proszę, nie zakuwaj mnie w kajdanki. – Powinnaś pomyśleć o tym wcześniej, Kociaku. – Proszę. Co, jeśli będzie w piwnicy powódź? Co, jeśli pożar?

– Wtedy oczekuję, że umrzesz. Nie ciągnij za rurę zbyt mocno. Nie chciałbym powodzi. Gniew dusił moje gardło. Nakarmił mnie, pomógł mi. Co dziwniejsze, poczułam się zdradzona. Nie wiem, czego się po nim spodziewałam, ale udało mu się sprawić, bym pomyślała, że może żywić do mnie jakieś uczucia. A teraz był trzymał mnie na smyczy, jak zwierzę. Moje usta były suche, ale nie miałam zamiaru prosić go o wodę. Pewnie ustawiłby na podłodze miskę, z której miałabym pić. Rzucił mi pod nogi koc i ruszył do wyjścia. Myśl wpadła mi do głowy. – Gavriel? – Co jest? – Mówiłeś, że nie wierzysz w pistolety. – To prawda – jego sylwetka była ciemna w świetle padającym z góry schodów. – Ale powiedziałeś mi, wcześniej, że masz broń. Powiedziałeś, że przyjdziesz i zastrzelisz mnie, jeśli czegoś spróbuję. – Kłamałem. – Nie możesz kłamać! – wyrwało mi się. – Oczywiście, że mogę – powiedział. I mimo, że nie mogłam dojrzeć jego twarzy, wiedziałam, że się uśmiecha. – Nigdy nie słyszałaś o niewiarygodnym narratorze? Zamknął drzwi i zostawił mnie. Wciąż mrugałam, jak gdybym usilnie próbowała dostrzec coś w ciemności wokół mnie.

Gav Po południu poszedłem do baru na obrzeżach miasta, niedaleko miejsca, gdzie mieszkałem. To tam, gdzie czasami przychodzę, by podrywać kobiety. Tak, to też robię. Jestem normalną osobą, naprawdę, z wyjątkiem tej części o zabijaniu. Cień ściska mnie tak mocno, że nie mogę oddychać. Odrętwiały. To było dobre słowo, odrętwiały. Tak właśnie się czuję, gdy zbliża się cień. Ale nie tak dawno temu zabiłem, więc głód był zaspokojony. Świat znowu stał się jasny. Mój Kociak został szczelnie zamknięty. W telewizji oglądałem serwis informacyjny. Po godzinie spędzonej na popijaniu piwa, zobaczyłem pierwsze wzmianki o tej sprawie. Zdjęcie mojego Kociaka pojawiło się na ekranie, spojrzałem na innych w barze. Nikt się nie przejmował. Nikt nie patrzył. Nikt nie znał tej całkiem młodej rzeczy, która została porwana. Nie było wzmianki o jej rodzicach. O rodzinie. Nic, tylko przyjaciółka ze studiów, dziewczyna z większą ilością dziur od piercingu, niż normalnie zadaję moim ofiarom, zapłakana i błagająca o nowe wiadomości na temat mojego Kociaka. Wyglądała jakoś znajomo. Wraz z przypływem rozpoznania, cofnąłem się od blatu. Pracowała w bibliotece. Widziała mnie. Moje serce zaczęło bić szybciej i podniosłem piwo do ust, aby ukryć dyskomfort. – Jeszcze jedno? – zapytał barman.

– Nie – powiedziałem, rzucając dwudziestodolarowy banknot na ladę. – Mam dość. Mam nadzieję, że nie zostanę przez to zrujnowany. Muszę dowiedzieć się o niej czegoś więcej. Dowiedzieć się, o co chodzi, dlaczego jej rodzice nie pokazali się w wiadomościach, prosząc o jej odnalezienie. Mój Kociak miał tak wiele tajemnic. Prawie tyle, co ja.

Kat Mijały godziny. Trudno opisać, jak przerażająca była ciemność. Miałam na sobie tylko bieliznę. Zadrżałam, gotowa w każdym rogu zaciemnionego pokoju wyobrazić sobie przerażające sceny. Co jakiś czas czułam robaki pełzające przy moich stopach, przyprawiało mnie to o dreszcze. Karaluchy? Stonogi? Nie wiedziałam, nie mogłam nic zobaczyć, a to tylko pogorszało sytuację. Raz, robak dotknął mojej ręki i instynktownie odskoczyłam, szarpiąc za kajdanki. Metal rozciął moją dłoń, tylko nieznacznie, ale poczułam na nadgarstku śliską krew. Łaskotanie, kiedy wysychała. Bandaże na ramionach zaczęły się rozwijać i bezskutecznie próbowałam z powrotem owinąć je wokół rąk. Nie wiedziałam, która jest godzina, czy jest dzień, czy noc. Środek uspokajający, którą mi podał, sprawił, że miałam rozmyte myśli, nawet jeśli przestał już działać. W piwnicy było zupełnie, zupełnie ciemno i już dawno przestałam próbować uwolnić się z kajdanek. Płakałam przez jakiś czas, ale to niczemu nie pomogło, tylko mnie odwodniło. Potrzebowałam czegoś do picia. Nie dostałam nic, kiedy mnie karmił i piekło mnie w gardle. Mój język przykleił się do górnej części podniebienia, lepkiego od suchości. Zamknęłam oczy i marzyłam o wodospadach wśród deszczowych chmur. Wody. Boże, czego bym nie zrobiła tylko dla kropelki. Bulgotanie rury wodociągowej obok mojej głowy drażniło mnie, pociągnęłam za nią zdając sobie sprawę, że nie było sposobu, bym przełamała gruby metal. – AHHHHHHHH! Krzyczałam, a moje gardło zabolało jeszcze mocniej, zaciśnięte i suche. Zaledwie kilka godzin temu, powiedziałam sobie, że nie będę prosić go o cokolwiek. Zabawne, jak wszystko szybko się zmienia.

Przez chwilę nic nie słyszałem. Mogło nie być go w domu. Zapaliło się światło za drzwiami, przebijało przez cienką futrynę. Zadudniły kroki schodzące po schodach. Gav. Czy ukarze mnie za krzyczenie? Powiedział, że nie ma broni, ale wyobraziłam go sobie mającego mnie dość, podnoszącego pistolet do mojej głowy, pociągającego za spust. Chciałam przełknąć ślinę, ale nie miałam w ustach nic wilgotnego do przełknięcia. Drzwi otworzyły się, oślepiło mnie jasne światło, jego postać była ciemna w drzwiach. – Jestem z powrotem, Kociaku – powiedział spokojnie, jak mąż, który wraca do domu z pracy. Chłód w jego głosie przyprawiał mnie o mdłości. – Krzyczałaś przez cały ten czas? – Wody – wychrypiałam. Mój język dociśnięty był do podniebienia, starałam się go zmoczyć. – Proszę. Nie mam nic do picia. Podszedł blisko mnie. Jego rysy wyostrzyły się, kiedy moje oczy przyzwyczaiły się do światła. Nie wyglądał na złego. To dobrze. Przykucnął obok mnie i przyjrzał mi się, wyraz jego twarzy był prawie delikatny. Czy naprawdę odszedł na kilka godzin i zostawił mnie tutaj? Nagle przyszła nadzieja, że mogę uciec, kiedyś, gdy wyjdzie... – Och, Kociaku. Przeoczenie, z pewnością – wymruczał. Wyciągnął dłoń w kierunku kajdanek i wyciągnęłam je do niego, mając nadzieję, że je zdejmie. Zamiast tego, potrząsnął głową, przesuwając palcami nad moim bolącymi nadgarstkami. – Kociaku, próbowałaś uciec? – Nie! – słowo wyszło z moich ust głośniej niż myślałam, suchość w gardle spowodowała atak kaszlu. – Nie, ja…, tu był robak, odsunęłam się, a to boli. I nie, przysięgam, przysięgam... Skończyłam, kaszel zaatakował mnie na nowo. Jego palce przebiegły lekko w dół mojego ramienia.

– Robak? Mój Boże, robaki. Straszne rzeczy, prawda? – zabawa tańczyła w jego oczach, kiedy spojrzał na mnie. – Proszę. Wody. – O tak. Wody. Chcesz wody. Doskonałe. Wtedy mamy do czynienia z transakcją. Transakcją? Moje serce zaciśnięto się mocno w piersi. Jaki rodzaj wymiany mógłby zaoferować? Co ja mogłabym zaoferować? Nie mam żadnych pieniędzy, a jedyna wartościowa rzecz, jaką miałam – samochód – najwyraźniej był na dnie kanionu, dzięki szalonemu mordercy przede mną. – Czego chcesz? – szepnęłam, moje gardło bolało. – Proszę, nie mam pieniędzy… – Nie chcę pieniędzy – powiedział, odgarniając moje włosy, by spojrzeć na mnie. Jego oczy zajrzały w moje i starałam się nie odwrócić wzroku. W przyćmionym świetle, jego źrenice tonęły w czerni, która groziła pochłonięciem tęczówek. – Może pocałunek? – zapytał. To było to? Pocałunek? Skinęłam głową. Nie było we mnie więcej silnej woli, zrezygnowałam z kłótni. Jeśli to wszystko, czego chciał, pozwolę mu. Moje usta były spierzchnięte z suchości, w każdym razie. – Dobrze – powiedziałam. – Dobrze, a potem… – I jeszcze jedno – powiedział. – Co takiego? – Chciałbym, żebyś opowiedziała mi o swoich rodzicach. Ostry wdech podrażnił moje gardło jeszcze bardziej, ale nie mogłam tego powstrzymać. Moi rodzice? Nie mogłam… Nie chciałam… – J-Ja nie… Dlaczego przejmujesz się moimi rodzicami? – wyjąkałam.

– Chciałbym znać podstawowe fakty o nich – powiedział Gav, odsuwając się i badając moją twarz. – Chcę znać ich nazwiska. Chcę wiedzieć, gdzie mieszkają. – Dlaczego chcesz to wiedzieć? – zapytałam. – To nie jest częścią umowy –powiedział Gav. – Transakcję obejmuje tylko woda. Potrzebuję informacji. – Ale, ja… Zamierzasz ich skrzywdzić? – Nie – powiedział stanowczo. – Albo tak. Czy to ważne co mówię? Twarz mojej mamy, gdy widziałam ją ostatni raz, pojawiła się w mojej głowie. Żółto-niebieski siniak, który ciągnął się od jej lewego oka do policzka. Błagała mnie, abym nie mówiła nikomu. Nie powiedziałam. Jestem tchórzem. Zostawiłam ją. Tak było lepiej, pomyślałam. Pomyślałam, że może mój tata przestał, skoro odeszłam. Nie mogę zranić jej ponownie. Nie mogę zranić jej teraz. – Nie chcę, abyś skrzywdził moją mamę – szepnęłam. – Nie mogę... proszę ... – Podaj mi ich imiona. – Nie mogę. – Nie chcesz – poprawił. – Nie mogę! – moje gardło płonęło dla wody. – Proszę, proszę. Tylko jeden łyk. Nie moja mama. Nie mogę jej tego zrobić. Proszę, nie… Wstał, marszcząc brwi i ruszył do wyjścia. – Nie! – krzyknęłam. – Proszę, nie zostawiaj mnie. Umrę bez wody! Wyszedł na schody, zostawiając otwarte drzwi. – Proszę! – krzyczałam ochryple, moje słowa ginęły w chłodnym powietrzu. Nie odpowiedział, a jego cień na schodach stawał się coraz mniejszy, aż w końcu zniknął.

Czekałam, moje oczy wpatrywały się w schody poza piwnicą. Powiedział, że nie chce mnie zabić, ale nie wierzę w żadne słowo, które wypowiedział. Dlaczego chce wiedzieć o moich rodzicach? Kiedy wrócił, skuliłam się pod ścianą. W dłoni trzymał butelkę wody. Całe moje ciało bolało dla tego przezroczystego płynu, ale byłam zbyt przerażona, aby podejść do niego. Ustał tuż przede mną, a następnie otworzył butelkę. Wziął łyka i prawie się popłakałam patrząc, jak połyka wodę. – Więc wiesz, Kociaku, że to nie jest trucizna – wystawił butelkę wody przed siebie. – Wstań. Napij się. Wspięłam się na równe nogi i chwyciłam butelkę z wolnej strony. Niezdarnie uniosłam ją do ust. Myślałam, że będę piła powoli i ostrożnie, aby nie zmarnować ani kropli, ale jak tylko poczułam chłodny płyn na języku, wypiłam go duszkiem do końca. Prawie zwymiotowałam od przyjęcia takiej ilości wody, pochyliłam się, opierając się o ścianę dopóki mdłości nie ustąpiły. Słodki płyn! Nie myślałam, że woda może smakować tak dobrze. Ilekroć ćwiczyłam wspomagałam się Gatorade9 i sokiem, aby utrzymać nawodnienie, chociaż wiedziałam, że są to puste kalorie. Woda zawsze wydawała się nudna. Z wyjątkiem tej teraz. Teraz był to najsmaczniejszy nektar bogów. Przechyliłam butelkę po raz kolejny, aby upić ostatnie krople z dna. – Już? – powiedział z uśmiechem. Zgięłam się. Moje ciało, zadowolone z napoju, zaczęło warczeć z głodu. – Jedzenie będzie później – powiedział. – Może kiedyś opowiesz mi o swoich rodzicach. A może będę musiał dowiedzieć się tego na własną rękę. Ale teraz…

9

Napój izotoniczny.

Zrobił krok do przodu i chwycił mój podbródek, odchylając go do góry. Zdążyłam wziąć jeden oddech, a potem pogrążyłam się w pozbawiającym tchu pocałunku. O Panie, jego wargi. Moje ciało zareagowało tylko w jeden sposób, a to nie była reakcja, którą dobrowolnie bym wybrała. Myślałam, że mogłabym udawać, że oddaję jego pocałunek, ale kiedy przycisnął się do mnie, niespodziewanie przysunęłam się do niego mocniej, wymagając od jego pocałunku więcej, niż myślałam, że chciałam. Ciemny pokój wokół nas rozmył się i zatonęłam w jego silnych ramionach. Następnie jego ręka przesunęła się po moim boku, a moja świadomość zaalarmowała się na nagły dotyk jego dłoni na mojej nagiej skórze. Szarpnęłam się. – Powiedziałeś pocałunek. Tylko pocałunek – zaprotestowałam. Odwrócił się do drzwi, pomyślałam, że odejdzie, lecz tylko zatrzasnął drzwi. Byliśmy zanurzeni w ciemności, jedyne światło dochodziło przez cienką szczelinę pod schodami. Odetchnęłam ciężko, gdy zrobił krok do przodu, jego ciało zablokowało światło. Gdy wyciągnął rękę, by dotknąć mojego biodra, złapałam go moją jedną wolną dłonią. – Powiedziałeś… Jego dłoń wzięła moje i uniosła nad głowę. Jego ciało docisnęło się do mojego, przyciskając nas do ściany. Jego policzek dotykał mojej skroni, a usta mojego ucha. Czułam każdy kawałek jego siły, całe moje ciało było unieruchomione pod jego. – Kociaku, nigdy nie odpowiedziałaś na moje pytanie – wyszeptał. Jego usta poruszały się w ciemności, pocałował mnie w skroń. Jedną ręką wciąż mnie obejmował, a druga powędrowała wzdłuż mojego nagiego boku, przebiegając palcami po barku, ramieniu, piersi. Wstrząsnął mną głęboki dreszcz.

– Powiedziałbym, że jesteś mi winna więcej niż jeden pocałunek – powiedział. Przeniósł ciężar ciała i poczułam, jak pchnął nogę między moje uda, naciskając tutaj na dole. Dyszałam w szoku wymieszanym z przyjemnością, która niespodziewanie przepłynęła przeze mnie. Pocałował mnie w szyję, nieznacznie zanurzył zęby w mojej skórze. Wygięłam się w jego uścisku, ale każdy ruch, jaki wykonałam sprawiał, że obejmował mnie mocniej, z większą siłą. Ruch nóg spowodował, że ścisnął je mocniej. Schylił się, by polizać skórę między moimi piersiami, podniecenie poczułam aż w czubkach palców. Kolejny błąd. Zmienił pozycję, ustawił się między moimi nogami w taki sposób, że cały mój ciężar spoczywał na jego udzie, a moje centrum ocierało się o jego nogę. Zaskomlałam, moje ciało mocno się zacisnęło. – Lubisz to, Kociaku? – zapytał. Wyszeptane w ciemności słowa otoczyły mnie. Moje stopy się wygięły i otarłam delikatnie palcami o podłogę. Ruch kołysania wysłał przez moje ciało ostry dreszcz. Chrzanić go, ból przyjemności rozszedł się tam! – Proszę... – wykrztusiłam, kiedy wysyłał kolejną falę przyjemności przez moje ciało. Moje biodra instynktownie szarpnęły do przodu, próbowałam się kontrolować. Pieścił moje biodro. Wtedy jego palce udały się niżej, powędrowały po moim tyłku, pod majtki. Ugniatał moje mięśnie i nic nie mogłam na to poradzić. – Ohhhhhh – jęknęłam. – Brzmi jakby ci się to podobało, Kociaku –powiedział Gav. – Brzmi jakbyś tego chciała. To najlepszy sposób, prawda? W ciemności. Możesz udawać, że jestem kimś innym. Udawać, że jestem bohaterem z powieści romantycznej. Udawać, że jestem uroczym facetem z twojej matematycznej klasy. – Nie… – zaczęłam, ale pchnął kolejny raz, wysyłając przez moje ciało mocny dreszcz, jego ręka nadal ugniatała miejsce, gdzie mój tyłek spotykał się z udami. O Boże, ale to było dobre! Mój protest zamarł w kolejnym jęku przyjemności.

– Byłaś tak chętna na kolejny pocałunek – powiedział. Przygryzłam wargę i pokręciłam głową, ale wiedziałam, że w ciemności tego nie dostrzegł. – Tak niecierpliwa, by mi się oddać – powiedział. Przesunął palce dalej i naprężyłam się, a potem zrelaksowałam, kiedy jego knykcie zanurzyły się głębiej w moich mięśniach, niemal dotknął mnie tam, gdzie najbardziej tego chciałam. – Taka mokra. Taka potrzebująca. Jęknęłam, gdy ponownie pchnął, a następnie odnalazł moje usta i nic nie mogłam na to poradzić, Boże, nic nie mogłam na to poradzić. Wygięłam się w łuk, kiedy pocałował mnie pozbawiając tchu, zakołysałam biodrami, potrzebując uwolnienia, chcąc… Wtedy to odeszło. Przerwał pocałunek i odsunął się tak gwałtownie, że gdyby nie podtrzymał mojego ramienia, upadłabym na podłogę. Moje nogi chwiały się pode mną, całe moje ciało topiło się w dążeniu do czegoś, co zabrał w mgnieniu oka. – Nie… – wychrypiałam. – Nie? Chcesz więcej, Kociaku? Szloch dusił moje gardło. To była prawda, chciałam więcej. Moje ciało nie pozwalało mi zaprzeczyć, ostre pragnienie przyciągało mnie do przodu. A jednak umysł cofnął się z przerażeniem od tego człowieka, od wszystkiego czym był. Pokręciłam głową nic nie mówiąc. – Muszę już iść, Kociaku – powiedział. Pogłaskał mnie po policzku i wzdrygnęłam się na jego chłodny dotyk, dotyk kochanka. – Wrócę szybko, a potem może uda nam się dobić następnej transakcji. Kolejna butelka wody, kolejny pocałunek. Może jeszcze jedno pytanie. Co ty na to? Nie czekał na odpowiedź. Zamiast tego, odszedł, a ja osunęłam się na ziemię, na brudny koc. Owinęłam go wokół swoich ramion i zapłakałam, nie dbając o to ile łez straciłam. Płakałam użalając się nad sobą. Płakałam za siebie, za moją matkę, o której próbowałam zapomnieć i za cały czas, który zmarnowałam.

Płakałam, też dlatego, że go pragnęłam, a nie chcę tego. Wspomnienie jego pocałunku ponownie pojawiło się w mojej głowie i to tak bardzo bolało. Tak bardzo, że gdy tylko się dotknęłam, natychmiast mocno doszłam w ciemnym, brudnym pokoju. Zdusiłam jęk w kocu, próbowałam rozpaczliwie o nim zapomnieć, zapomnieć o jego dotyku, zapomnieć, jak bardzo go pragnęłam. Kto był gorszy? Potwór, morderca, szaleniec? Czy ja, pragnąca go pomimo otaczającego go mroku?

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

8. Gav Zaczęło się od manipulacji, pocałowałem ją. Ale jej jęk wywołał we mnie dreszcz. To mnie przeraziło, jak nic innego wcześniej. Widziała to, co widziała... i nadal mnie pragnęła. To była reakcja jakiej oczekiwałem, więc dlaczego tak bardzo wytrąciła mnie z równowagi? Próbując oczyścić myśli, poszedłem do biblioteki, aby wyszukać wiadomości na temat mojego Kociaka, zobaczyć, jak wiele informacji pojawiło się o jej zniknięciu. Nie, nie w jej bibliotece, nie byłem głupi. W lokalnym oddziale, z dala od uczelni. Pomimo bogatego wyposażenia mojego domu, nie byłem na bieżąco w sprawach technologii. Żadnej telewizji. Żadnego komputera, z wyjątkiem systemu alarmowego. Żadnego telefonu. To ułatwiało rzeczy. Trzymało mnie bezpiecznym od wyśledzenia w jakikolwiek sposób. I to sprawia, że mogę zostawiać moje ofiary w domu, nie martwiąc się, że znajdą sposób, aby skontaktować się z kimś na zewnątrz. Teraz, szukałem prawdziwego imienia mojego kociaka i przejrzałem newsy. Ku mojemu zaskoczeniu, były to te same, co minionego tygodnia. Przejrzałem najnowsze i upewniłem się, że policja nie dostała żadnej nowej informacji od jej

CandyJorney

przyjaciółki. Nawet kiedy przejrzałem już wszystko, bańka ciekawości unosiła się wewnątrz mojego mózgu. Nic. Nie było nic obciążającego mnie. Nic nawet nie wskazywało, aby policja potraktowała to jako porwanie. Zaginiona dziewczyna. Brak dalszych informacji. Oblizałem usta. Strach sączył się ze mnie. Idealnie. Żadnego nacisku na dochodzenie. Myślałem, że zaginiona dziewczyna była tysiąc razy bardziej interesująca, niż zaginieni biznesmeni i prawnicy, których zazwyczaj zabijałem. Przypuszczam, że mój Kociak miał po prostu szczęście. A może chodziło o coś więcej, niż tylko to. Wróciłem do starszych wpisów. Pierwszy nagłówek posłał niemal erotyczny dreszczyk w dół mojego ciała: Zaginiona Dziewczyna Odnaleziona. Lokalną nastolatkę, którą uznano za porwaną, odnaleziono w zeszłym tygodniu... Nic dziwnego, że nikogo to nie obchodziło. Wyglądało na to, że uciekła z domu, gdy miała piętnaście lat. Przeskanowałem resztę artykułu. Brak wzmianki o jej próbie samobójczej. Może to było później, a może kazali wyciąć to z wiadomości. Kolejne artykuły zawierały strzępki danych. Imiona rodziców, rodzinne miasto. I to tyle, jeśli chodzi o jej odmawianie mi informacji. Mojemu Kociakowi udało się ukryć przed rodzicami na ponad trzy tygodnie. Najwyraźniej chciała się uniezależnić. – Kociaku – mruknąłem, jak przywoływany w tekście – dlaczego uciekłaś z domu?

Kolejne pytanie bez odpowiedzi. Przynajmniej wiedziałem, że jestem bezpieczny, ale wraz z tymi informacjami stałem się ostrożniejszy. Kawałki puzzli poskładały się w mojej głowie. Uciekła raz... Mogła uciec ponownie.

Kat Zostawił mnie w spokoju, spałam, z chłodu dostałam gęsiej skórki, więc zarzuciłam koc na swoje barki. Nie wiedziałam ile czasu minęło, ale kiedy obudziłam się mój pęcherz był pełny i znowu byłam głodna i spragniona, choć nie tak bardzo, jak wcześniej. Usiadłam w ciemności. Ostatnim razem przyszedł do mnie, gdy krzyknęłam. Może zadziała to i tym razem. – Gav? Halo? Cisza. Brak dźwięku z góry. – GAV! – krzyknęłam głośniej. Zapaliło się światło na zewnątrz i usłyszałam na schodach kroki. Nagle nie byłam pewna, czy chciałam, aby zszedł. Poprzednio, kiedy przyszedł mi pomóc, chciał transakcji. Nienawidziłam prosić go o coś więcej – bałam się tego, czego mógłby zażądać w zamian. Drzwi otworzyły się i przygotowałam się. Nie miał na sobie koszuli, a jego szeroka klatka piersiowa blokowała światło. – Tak, Kociaku? – Muszę skorzystać z toalety – powiedziałam. – I... Potrzebuję trochę ubrań. Proszę. Zimno tu. – Potrzebujesz wielu rzeczy – powiedział. Podszedł bliżej, zadrżałam. Z powodu zimna, czy ze względu na niego? Nie mogłam powiedzieć. – Co dasz mi w zamian? – zapytał. – Nie podam ci imion rodziców – powiedziałam. Zdecydowałam, że w tej kwestii się nie poddam. Nie dla łazienki, nie dla ubrań, żywności czy wody.

– To nie ma znaczenia – powiedział. – Już je mam. I twój adres. Przygasłam. – Jak, jak... – Jest wiele informacji w rejestrze publicznym, wiesz. A twoje urodziny, to niedługo, czyż nie? – Tak – wyszeptałam. To prawda. Będę miała urodziny w ciągu dwóch dni. Zapomniałam. Łzy napłynęły mi do oczu. Planowałam wyjść z Jules i się upić, tańczyć do białego rana i świętować kaca omletem w Manny’s diner10. Teraz nie będę wcale świętować. A moja mama… – Będziesz miała dwadzieścia trzy lata – powiedział Gav, stając przede mną. – To trochę za dużo, jak na studenta, prawda? Czy już ukończyłaś szkołę? – Nie – powiedziałam, rumieniąc się w ciemności. – Ponownie, nie ważne. Nauka jest przereklamowana. Nie użyłem dyplomu lekarza przez lata. Cóż, przypuszczam, że skorzystałem z niego trochę. Pomógł mi zapoznać się z kością łopatki, kiedy wyciągałem kończyny z ludzi. Ale szkoła medyczna była przesadą. Mógłbym się tego nauczyć będąc rzeźnikiem. Pomyślałam o profesorze na stole, pile pokrytej krwią. – Nie krzywdź moich rodziców – powiedziałam. – Zrobię cokolwiek, o co poprosisz. – Tak, zrobisz. Zrobisz to niezależnie od tego. Ale nie martw się, nie mam potrzeby, aby ich zabić. Nie w tej chwili, w każdym razie. – Więc dlaczego o nich pytasz?

10

Sieć restauracji.

– Ach, Kociaku! – pochylił się, kucając. – Byłem ciekawy. Tak jak ty, Kociaku. Zamknęłam oczy. Byłam ciekawa. Zbyt ciekawa. – Śmierdzi tu – powiedział, marszcząc nos. – Proszę – powiedziałam. – Jestem brudna. Nasikałam do puszki po farbie. Nie mogę... Zamarł. Przechylił głowę. – Zastanawiałem się, dlaczego nie poprosiłaś, aby skorzystać z łazienki. Podszedł bliżej, wzdrygnęłam się, ale on tylko uwolnił moje nadgarstki od kajdanek. Podał mi rękę. – Chodź na górę. Skorzystać z łazienki. Spojrzałam na niego podejrzliwie. Co to było, podstęp? – Czy muszę ci grozić, abyś to zrobiła? Daj spokój. Stałam chwiejnie. Obie moje ręce były zabandażowane, ale wziął mnie za rękę i pomógł wspiąć się po schodach. Światło na górze było tak jasne, że do oczu napłynęły mi łzy. Otarłam je niezdarnie. Szliśmy powoli przez salon, a potem znów po schodach. Nie próbował mnie pospieszać tylko delikatnie podtrzymywał z jednej strony. Przypuszczam, że wiedział, iż mógłby mnie z łatwością zabić, gdybym czegoś spróbowała. Raz na niego zerknęłam. Miał pusty wyraz twarzy. Jego klatka piersiowa była gładka aż do pępka, a następnie pojawiły się ciemne włosy prowadzące w dół pod jego spodnie. Przygryzłam wargę i odwróciłam wzrok. Było dużo do zobaczenia. To miejsce było jak pałac. Wszędzie, gdzie spojrzałam, pokoje wypełniały bogate meble oraz, wyglądające na drogie, obrazy olejne w ramach. Na szczycie schodów przywitała nas kryształowa statuetka czterech galopujących koni. Ich grzywy mieniły się jak szkło.

– To nie jest koniec, Kociaku. Nie zatrzymuj się. Nie mogłam ukryć zachwytu w moim głosie. – Skąd masz te wszystkie rzeczy? Gav zachichotał. – Pewien człowiek, którego tutaj przyniosłem, próbował mnie przekupić. Przelał kilka milionów na moje anonimowe konto bankowe. Było to bardzo pomocne. Teraz tutaj. Udałam się korytarzem, który wskazał, opierając się na nim trochę bardziej niż musiałam. – Mimo to go zabiłeś? – zapytałam. – Oczywiście. Widział moją twarz. Zatrzymałam się w pół kroku. – Co jest? – zapytał. – Ja widziałam twoją twarz. – Tak, widziałaś – powiedział. – Ale nie przyprowadziłem cię tutaj, by zabić. Niezależnie od tego, nie szybko stąd wyjdziesz. W ogóle stąd nie wyjdziesz. Spojrzałam przed siebie ze stalowym spojrzeniem. – Gdzie jest łazienka? – zapytałam. – Tutaj, w prawo – powiedział, otwierając duże dębowe drzwi. – Przez sypialnię.

Gav Patrzyłem, jak wchodziła do mojej sypialni. Jej oczy spoglądały na wszystko, taka ciekawska. Przesunęła wzrokiem po stoliku nocnym, kredensie, ścianach. To było dziwne, zobaczyć ten pokój nowymi oczami. Widziałem w nich swoje odbicie: zwykłego potwora. Schludnego złoczyńcę. Seryjnego mordercę z dobrym gustem. W łazience, rzuciła się do okna i prawie krzyknąłem. Stała w milczeniu, choć palce położyła na parapecie, patrząc na zewnątrz. Gałęzie sosnowe z pobliskiego lasu powoli falowały. – Jesteśmy na drugim piętrze – powiedziałem zza niej. – Nie próbuj uciekać. Dlaczego muszę psuć innym humor? Jestem realistą, zawsze. Właśnie zniszczyłem wszystkie jej fantazje. – Nie będę – powiedziała cicho, wciąż spoglądając na las poza parapetem. – I tak nie przecisnęłabym się przez to okno. To prawda. Moje oczy przeniosły się na jej tyłek. Jej biodra, szerokie i zakrzywione. Pragnąłem położyć na nich rękę. Jeszcze nie. Długa, ciemna smuga brudu spływała z tyłu jej nogi, zatrzymując się na kostce. Przy bliższym spojrzeniu rzeczywiście była brudna. Więc nie mogłaby uciec. Najpierw będzie chciała się wykąpać. Nie teraz, ale może później. – Nie bądź tu zbyt długo – powiedziałem, zamykając drzwi. Usłyszałem dźwięk przekręcanego zamka, a potem szum wody w umywalce. Usiadłem na łóżku i czekałem, aż skończy. Nie trwało to długo nim drzwi się otworzyły. Spojrzała jeszcze raz, tęsknie, na drzewa przez okno. – Jest pięknie na zewnątrz – powiedziała.

– Jest

–

zgodziłem

się.

Zatrzepotała

ciemnobrązowymi

rzęsami,

które

obramowywały jej brązowe oczy. Nazywałem ją Kociakiem, ale to były oczy szczeniaka: niewinne i pragnące. Prosiły mnie o zrobienie okropnych rzeczy, wspaniałych rzeczy. Złapałem ją mocno za zranione ramię, bardziej szorstko, niż było to konieczne. – Wracasz do piwnicy – powiedziałem, odcinając emocje, które groziły wypłynięciem. Nie chciałem jej zabić. Chciałem więcej. O wiele więcej, niż kiedykolwiek będę mógł. O wiele więcej, niż kiedykolwiek zasłużę.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

9. Kat Godziny mieszają się ze sobą. Minęły dwa dni od kiedy zostałam porwana. Dwa? Lub trzy? Poczułam efekty ustępowania leków. Niepokój wkradał się we mnie z powrotem. W ciemnościach piwnicy zadrżały mi palce, kiedy skuliłam się pod ścianą. Byłam tak ślepa, że w moim umyśle prawie wyczarowałam wizję butelki z pigułkami. Mogłam poczuć jakbym odkręcała twardą, plastikową pokrywkę, w poszukiwaniu małych, malutkich pigułek, które mnie uspokajały. Tutaj nie było spokojnie, oddychałam powoli, starając się odeprzeć atak paniki. W przeciwieństwie do większość ludzi nie bałam się ciemności, nie dbałam o to, czy miałam światło w piwnicy. Kiedy byłam dzieckiem, w nocy nigdy nie miałam włączonego światła. Uwielbiałam budować fortece pod łóżkiem i ukrywać się tam. Kat, potrafisz zachować spokój. Oddychaj. Oddychaj. Ciemność była całkiem kojąca. Drzwi otworzyły się z ostrym trzaskiem, do środka wpadło światło. Znowu się zaczęło, oddech utknął mi w gardle. Niepokój, który próbowałam stłumić zalał mój system, a bicie serca przyspieszyło. Moje kończyny chciały uciekać, ale nie było dokąd. Jego sylwetka wypełniła drzwi, a kiedy podszedł bliżej zobaczyłam, że przyniósł jedzenie – chleb, ser oraz paczkę suchej salami.

CandyJorney

– Dobry wieczór, Kat – powiedział. – To już wieczór? – nie mogłam odróżnić świtu od zmierzchu, uwięziona w pomieszczeniu bez nawet jednego okna, by wyjrzeć. Dlaczego starałam się uciec? Przynajmniej miałam tutaj okno. Teraz nie mam nic. – Robi się późno – powiedział. – Bliżej twoich urodzin. Pomyślałem, że możemy dokonać transakcji. – Nie mam nic, co mogłabym ci dać – powiedziałam mechanicznie. – Masz wiele – powiedział. – Twoje posłuszeństwo, po pierwsze. Zrób to, czego chcę. – Czemu? – To sprawi, że będę szczęśliwy. Spojrzałam na niego ze sztyletami w oczach. Jeśli nie żartował to był idiotą. – Naprawdę myślisz, że obchodzi mnie to, czy jesteś szczęśliwy? – zapytałam. Przechylił głowę. – Jesteś dziwnym stworzeniem, Kociaku – powiedział. – Spróbujmy jeszcze raz. Ruszył do przodu i rzucił jedzenie na koc przede mną. Słaby zapach salami unosił się w pokoju. Poleciała mi ślinka. Sięgnęłam po nią i uderzył mnie w rękę. – Jeszcze nie, Kociaku – powiedział. – Nie, dopóki nie powiem, że możesz jeść. Masz być posłuszna, rozumiesz? Zadrżałam, moje nerwy trzęsły się przez brak możliwości wzięcia lekarstwa. To było dla niego kolejną grą. Cóż, nie mam zamiaru grać w te gierki. Nigdy więcej.

– Czy mogę jeść? – zapytałam stanowczo. Nie skrzywdzi mnie z powodu drobnych kłopotów. – Nie – powiedział. Oparłam się o ścianę, krzyżując ramiona. Wdech, wydech. Możesz mu się przeciwstawić, Kat. – Przychodzisz tu z okropnymi resztkami, by mnie nie karmić. To twoje codzienne ćwiczenia? – Zuchwała dziewczyna. – Co powiesz na to, abyś wrócił do kuchni i przyniósł mi trochę ciasta czekoladowego, którego też nie będę mogła zjeść? Twoje mięśnie nóg będą ci wdzięczne. Skrzywił się i zaczął zbierać jedzenie z powrotem w ramiona. Zaburczało mi w brzuchu, ból przeszył moje ciało. Wyciągnęłam rękę i dotknęłam jego ramienia, a on zamarł. – Przepraszam – powiedziałam cicho. – To moje lekarstwa. Nie mam moich lekarstw. Staję się nerwowa. W objęciach moich palców, jego mięśnie były twarde. – Proszę – powiedziałam, mój brzuch zaburczał po raz kolejny, jeszcze głośniej. – Poproś, aby cię nakarmił – powiedział. Co? Zamrugałam na niego. Co on robi? Zapach salami zmusił mój żołądek do poddania się, przemyślałam moje wcześniejsze stanowisko w jego grze. Jeśli chciał mnie tylko nakarmić ... To było dziwne, na pewno, ale to nie było tym, o co myślałam, że będzie prosił w zamian za jedzenie. – Ja… Nakarmisz mnie? – zapytałam.

– Tak – odpowiedział i usiadł naprzeciwko mnie ze skrzyżowanymi nogami. – Co chcesz zjeść pierwsze? – Salami? – Z serem? – Hm, tak. Obserwowałam, jak jego długie palce urywały kawałek sera, a następnie owijały go plasterkiem salami. Pochylił się i wyciągnął go do mnie. Otworzyłam usta i wsunął jedzenie do środka. Jak zwierzę, pomyślałam. Byłam posłuszna niczym mały zwierzaczek. To jest to, czego chciał. Smak sera cheddar i mięsa sprawiły, że poczułam się jeszcze bardziej głodna, połknęłam szybko, otwierając usta na kolejną porcję. Powoli, kęs po kęsie, zjadłam całą paczkę salami. Na koniec wyjął butelkę wody i przystawił mi ją do ust. Piłam, woda wylewała się z moich ust i skapywała po policzkach, szyi. Zatrzymał się i wytarł strużkę wilgoci palcami. – Dobre, Kociaku? Pokiwałam. – Doskonale. Uczysz się. To dobry kompromis. Zrobisz coś dla mnie, to ja zrobię coś dla ciebie. Dziękuję za tak dobre zachowywanie się. Czy jest coś czego byś chciała? Spojrzałam na niego. Co? To ja wyświadczałam przysługę jemu? Jak dziwne. – Nie pozwolę ci odejść – powiedział szybko. – Nie proś o to. Wiesz, że nie mogę tego zrobić. – Chcę, abyś odpowiedział mi na pytanie – powiedziałam, oblizując wargi. Ślady po tłustym mięsie i serze zatrzymały się na moim języku. – Tak?

– Co zamierzasz ze mną zrobić? Zatrzymał się i pomyślałam, że może być zły, ale kiedy znów się odezwał, był tylko zamęt w jego głosie. – Nie wiem – powiedział. – Nie myślałeś o tym jeszcze? – Nigdy wcześniej nie miałem takiego problemu, Kociaku. Na razie mam zamiar trzymać cie tutaj – nie wyglądał na rozdrażnionego pytaniem. Bardziej na rozbawionego, jeśli w ogóle. Nie rozumiem tego. – Ale będą mnie szukać. – Nie tutaj – powiedział, głaszcząc mnie pod brodą. – Jesteśmy bezpieczni. Bezpieczni. To jedyny sposób na opisanie tego. Poczułam gniew. Nawet nie pomyślał o tym, co ma zamiar ze mną zrobić. Z jakiegoś powodu ta obojętność zdenerwowała mnie bardziej, niż gdyby opowiedział mi jakiś straszliwy plan. – Więc, nie wiesz. – Niestety, Kociaku – powiedział wstając. – Czekaj – powiedziałam. - To nie jest sprawiedliwa transakcja. Spojrzał na mnie. – Nie odpowiedziałeś na moje pytanie – nalegałam. – Czy mogę prosić o coś innego? – Co? Nie zgodził się od razu, ale i tak się ucieszyłam. Jeśli była to sprawiedliwa gra, chciałam dostać dobrą cenę za swój udział. – Coś do ubrania – powiedziałam. – Jest mi zimno w samej bieliźnie.

Nawet przez chwilę nie protestował. Natychmiast zdjął swoją koszulkę i zarzucił ją na mnie. Widziałam jego szerokie ramiona, jego naga pierś błyszczała w przyćmionym świetle. Krew napłynęła do moich policzków i szybko spojrzałam w dół, na jego koszulę, pocierając miękką tkaninę w palcach. – Moje spodnie nie będą na ciebie pasować – powiedział. – Później znajdziemy ci coś innego do ubrania. Na razie skończyliśmy? Skinęłam głową i wciągnęłam koszulkę przez głowę. Pachniała nim – mdłym zapachem dezodorantu i piżmem. Koszulka była ciasna w piersiach, ale byłam wdzięczna, że w ogóle coś zakrywa. – Dobra transakcja, Kociaku – powiedział i zostawił mnie siedzącą w jego koszulce na podłodze piwnicy.

Gav Dobre zwierzątko. Uczyła się być posłuszną. Być może wkrótce nauczy się posłuszeństwa na tyle, by być moją w pełni i prawdziwie. Może mógłbym przekonać ją, że tutaj jest jej lepiej. Później, przyprowadziłem ją do sypialni, aby ponownie skorzystała z łazienki. Chciałbym przekonać ją, żeby została z własnej woli, więc wiecznie byłbym rozpraszany przez jej potrzeby. Jak na razie, była jak zwierzę, które potrzebuje stałej opieki. Koty były niezależnymi istotami, ale musiałem czuwać nad każdą z jej fizycznych potrzeb. A dziś... Musiałem znaleźć jej coś do ubrania. Nie tylko koszulkę. Miękka krzywizna jej tyłka wystawała spod koszulki sprawiając, że wykręcałem się wewnątrz w taki sposób, w jaki jej bielizna nigdy nie była. Będzie musiała umyć się szybko. Cień jeszcze nie powrócił. Zazwyczaj trzyma się z dala do kilku dni po ataku, ale nawet nie myślałem o tym, od kiedy przyszedłem do domu. Dbanie o nią zaczynało mnie od niego odciągać.

Kat Pozwolił mi pójść do łazienki, a ja zadbałam, aby zamknąć za sobą drzwi. Rozejrzałam się po łazience i znałam to, czego poszukiwałam wcześniej. Zapasowe ostrze od maszynki do golenia z tyłu szuflady, ukryte w drewnianej szczelinie. Było stare i zardzewiałe, ale spełniało swoje zadanie. Mógł pomyśleć, że byłam posłusznym małym zwierzakiem, ale nie pozwolę, aby jego gra stanęła pomiędzy mną i wolnością. Nie byłam tak naiwna, jak wcześniej, tym razem nie zamierzałam głupio wpakować się w tarapaty. Tchórz. Nudziara. Nie byłam taką osobą. Nigdy więcej. Nie miałam zamiaru czekać tu na Księcia z Bajki, aby uwolnił mnie od tego potwora. Zamierzałam uratować się na własną rękę. Tak, jak zrobiłaby Jules. Tak właśnie muszę postąpić. Jeśli nie wiedział, co zamierza ze mną zrobić, chciałabym dowiedzieć się jak uciec, zanim zdecyduje się użyć na mnie eksperymentalnych tortur. Użyłam zardzewiałego ostrza do przecięcia boku stanika i wsunęłam je do szczeliny dokładnie pomiędzy poduszeczką, a drutem. Wciągnęłam koszulkę z powrotem i spojrzałam w lustro. Nie można było dostrzec zarysu ostrza, poduszeczka stanika dobrze go ukrywała. Jeśli będę musiała tego użyć, zrobię to. Na nim lub na sobie. Wolałabym na nim.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

10. Kat Otworzyłam oczy, leżąc na podłodze piwnicy. Koc podciągnęłam pod szyję, a rękę nadal miałam przykutą do rury. Kostka lekko mnie bolała, a jedynym źródłem światła było to prześwitujące spod drzwi. Moje urodziny. Leki przestały działać i nie wiedziałam, jak długo byłam poza domem. Niepokój wzrósł we mnie, a kiedy usiadłam moja ręka wygięła się i zabolała. Powiedział, że zamierza wyjść i dlatego musi mnie skuć. Mój nadgarstek przeszył ból, próbowałam wziąć głęboki oddech, ale nie zdołał on powstrzymać moich nerwów przed wysłaniem sygnału paniki do mojego mózgu. Podniosłam głowę, gdy Gav otworzył drzwi. Przywitałam jego widok w połowie z ulgą, w połowie przerażona. W dłoniach trzymał miskę i poczułam płatki owsiane, kiedy przeszedł przez pokój. Podniosłam słabo rękę. – Mój nadgarstek boli – powiedziałam. – Odepnij kajdanki. – Najpierw musisz się zachowywać – powiedział. – Zjedzmy śniadanie. Nabrał łyżkę płatków owsianych i ustawił ją przed moją twarzą. Panika chwyciła mnie w imadle. Nie chciałam, aby tak było przez resztę mojego życia. Nie chciałam być jego zwierzątkiem. – Proszę – powiedziałam. – To boli…

CandyJorney

Spoliczkował mnie tak szybko, że uderzenie przyszło zanim zdałam sobie sprawę, że podniósł na mnie rękę. Łyżka zastukała w misce. Policzek piekł, a fala spanikowanego gniewu narosła, zacieśniając moje gardło. – Zachowuj się, Kociaku – powiedział, ponownie podnosząc łyżkę. – Wtedy dobijemy transakcji. Patrzyłam na łyżkę, nienawiść buzowała we mnie tak mocno, że nie mogłam myśleć. Wszystko co czułam to ból i głód, nie chcę tu być, nie chcę, aby mnie karmił. – Nie – powiedziałam. Złapał mnie za podbródek i podniósł go, chwytając tak, że moje wargi się ściągnęły. – Jedz, Kociaku – powiedział, podnosząc łyżkę do ust. – Nie! Nie dzisiaj. Nie będę dziś jego zwierzątkiem. Odchyliłam głowę i strąciłam naczynie. Miska z płatkami przewróciła się, rozlewając zawartość. Zanim zdążyłam poczuć zadowolenie z wyników mojego buntu, jego ręka złapała mnie pod pachami, ciągnąc w stronę ściany. Krzyknęłam, gdy popchnął mnie do tyłu i przycisnął łyżkę do ust. – Przestań – szepnęłam. Panika wprawiła moje nogi w drżenie. – Zachowuj się – powiedział przez zaciśnięte zęby. – Przestań – płakałam. – Pozwól mi odejść! – Wiesz, że nie mogę tego zrobić, Kociaku – powiedział. Zgarnął kciukiem owsiankę z łyżki, następnie wsadził go do moich ust. Jego palec spotkał się z moimi zębami i płatki owsiane wypłynęły kącikami ust. – Przestań – płakałam. – Proszę przestań!

Nie zrobił tego. Odłożył łyżkę i przechylił moją głowę. Na początku pomyślałam, że będzie karmił mnie na siłę, ale wtedy jego usta uderzyły w moje. Pocałunek skradł mój oddech, nacisk jego ciała wyparł powietrze z moich płuc. Moje ciało płonęło z bólu, wykręciłam się spod niego, ale szybko mnie złapał. Uczucia, które mogły zostać przyćmione przez moje leki obudziły się, tak samo jak moje ciało. Zdradzieckie ciało odpowiedziało na jego pocałunek w ten sposób. W ten sam sposób, jak wtedy gdy całowaliśmy się po raz pierwszy. Pieczenie w moim ciele to już nie tylko zwykły ból, ale ból pożądania. Pogłębił pocałunek, jego język śledził kontury moich warg. Przywarłam do ściany, rozpaczliwie próbując przekonać samą siebie, że nie pragnę żadnej części tego. Oczywiście, nie zrobiłam tego. Nie mogłam powstrzymać ostrego bólu, który zaczął budować się w moim wnętrzu, gdy docisnął się do mnie. Jego ręce przesunęły się po moich ramionach z powrotem na nadgarstki, a ja byłam tylko wdzięczna, że nie dotknął stanika, w którym było ukryte ostrze. Ostrze. Nie mogłam pozwolić, aby się o tym dowiedział. Przełamał się przez pocałunek, jego oczy płonęły emocjami, których nigdy wcześniej u niego nie widziałam. Trwało to tylko ułamek sekundy, zanim znów zapadła kurtyna i spojrzał na mnie beznamiętnie, bez wyrazu. Jego ramiona zwisały bezwładnie po bokach. – Zmarnowałaś transakcję, Kociaku – powiedział. – Jedzenie też. Przełknęłam ślinę. Łza wypłynęła kącikiem oka i zaczęła powolną wędrówkę po moim policzku. Otarłam ją. Nie chciałam, aby widział, że płaczę. Niepokój zniknął, zastąpiła go nienawiść i wściekłość. Chociaż tyle mogłam zrobić. Może byłabym w stanie zaatakować go ostrzem, ale lepiej poczekać, aż uwolni mnie z kajdanek. Chciałabym mieć większe szanse.

– Miałem nadzieję, że będziemy mieli lepszy dzień, Kociaku – powiedział. – Wczoraj było obiecujące. Czekał, abym się odezwała, ale nie było nic do powiedzenia. Podniósł przewróconą miskę i łyżkę z podłogi, szykował się do wyjścia bez uwolnienia mnie. – To twoje urodziny – powiedział, byłam zaskoczona, że nie było śladu gniewu w jego głosie. – Wrócę później z prezentem. Będzie dla ciebie lepiej, jeśli będziesz się zachowywała.

Gav Oczywiście, jej urodziny. Zareagowałaby lepiej, gdyby zobaczyła, że będę traktował ją dobrze tego dnia. Powinienem od tego zacząć, być może. Teraz musiałem znaleźć prezent, który będzie jej odpowiadał. Grzebałem w mojej szafie na piętrze. Było coś, co znalazłem jakiś czas temu, pudełko z biżuterią mojej matki. Ukradłem je i ukryłem po tym, jak umarła. Moje palce dotknęły czegoś twardego na tylnej półce, wyciągnąłem pudełko z drzewa różanego. W miejscu, gdzie wytarłem kurz, lśniło na ciemno-czerwono. Ściągnąłem wieczko, wyjąłem naszyjnik. Srebrny wisiorek, dwa przeplatające się serca. Pamiętam, jak moja mama nosiła go, srebrny łańcuszek połyskiwał wokół jej szyi. Jej gardło ... Jej gardło było podcięte. Mój ojciec trzymał nóż. Krew, krew była wszędzie. Pudełko z łoskotem upadło na ziemię, rozsypując pozostałą biżuterię po podłodze. Cień zawirował, ciemność nawiedziła sypialnię. Nie. Nie chciałem go tutaj. Nie znowu. To za wcześnie. Srebrny łańcuszek wbijał się w skórę moich rąk, ale chwyciłem go mocniej. Zamknąłem oczy, nadal czułem cień, czekający cierpliwie na krawędziach moich oczu. Czeka na mnie, abym go znalazł. Cienkie metalowe serca w moich dłoniach wydawały się bić. Mama. Mama. Moja mama… Zawyłem, a dźwięk odbił się echem w pustym, pustym domu.

Kat Ostrze przecięło spód mojego stanika, przekręcałam je tak, aby mnie nie kuło, kiedy na schodach zapaliło się światło. Pospiesznie upchnęłam je pod poduszeczkę. Oparłam się o ścianę, moja wygięta ręka bezwładnie zwisała z rury. Gav otworzył powoli drzwi. Nadal bez koszulki. Nie założył innej. Nie wiedziałam, czy starał się zaimponować swoją umięśnioną klatką piersiową, czy po prostu go to nie obchodziło. Z tego, co o nim wiem, wybieram to drugie. Teraz, trzymał coś w dłoni. Prezent, powiedział. Podszedł do mnie i wyciągnął rękę. To był naszyjnik. Srebrny łańcuszek zwisał z jego palców. Urocze serduszka błyszczały jasno w słabym świetle. – Trzymaj – powiedział. – Twój prezent. – Nie zapakowałeś go – powiedziałam. Nie miałam zamiaru grać w tej grze, nie po tym, jak przykuł mnie z powrotem do rury. Zatrzymał się, jego twarz była w połowie oświetlona, zauważyłam, że jego oczy były czerwone pod oprawą ciemnych rzęs. Czyżby płakał? – Chcesz, żebym go zapakował? – zapytał. Jego głos był mały, zdezorientowany. Obrócił naszyjnik w palcach, ukazując serca na końcu łańcuszka. – Nie chcę go – powiedziałam. Starałam się utrzymać pewność siebie, ale z jakiegoś powodu nie mogłam podnieść głosu. – Dlaczego nie? – Ponieważ chcę odejść. – Nie możesz odejść. Ale możesz to mieć. To prezent – powiedział błagalnie. – Nie chcę od ciebie żadnych prezentów. Nienawidzę cię.

Odepchnęłam jego rękę, a naszyjnik zakołysał się jak wahadło. Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, wziął mnie za rękę i wykręcił ją za moimi plecami. Łańcuszek wbijał się w skórę między naszymi dłońmi, czułam to nawet przez bandaże, które pokrywały moje rany. Ostrze w staniku odwróciło się i dotknęło tkaniny. Miałam nadzieję, że nie przebije się do mojej skóry. Pocałował mnie mocno i przycisnął się do mnie. Przez materiał spodni, czułam jego rosnącą erekcję, naciskającą na moje udo. Jego oczywiste podniecenie wysłało przez moje ciało dreszcz niechcianego pożądania. Jego naga klatka piersiowa była twarda, a jego mięśnie falowały z przyjemności. Gorąco, było tak gorąco. Walczyłam o oddech, przechylił głowę, uwalniając moje usta i przyłożył swoje czoło do mojego tak, że nasze twarze dzieliły milimetry. – Przyciąga cię do mnie – powiedział. – Wciąż cię nienawidzę. – Dlaczego mnie nienawidzisz? – zapytał. Jego skóra była gładka na przeciw mojej, a oddech świeży, jak mięta. Nie chciałam nawet myśleć o tym, jak źle pachniał mój oddech, ale przytulał mnie tak, jakby to nie było problemem. Walczyłam, aby uciec od niego, ale szybko mnie złapał. – Jesteś potworem – powiedziałam. Milczał przez chwilę zanim się odezwał. – Być może. – Być może? Zabijasz ludzi! – Kociaku, ci ludzie, których zabijam nie są dobrzy. Maltretują swoje żony. Wykorzystują dzieci. Opłacają sędziów i uciekają przed karą. To prawdziwe potwory. Czasami przychodzę na ich pogrzeby i obserwuję ich rodziny płaczące... z ulgi.

– Jak możesz tak mówić? – zapytałam. Nie byłam pewna, czy mu wierzyłam. Czy to nie jest to, co każdy seryjny morderca powie? Oni zawsze winią swoje ofiary? Ale jeśli rzeczywiście uważa tak, jak powiedział... może mnie nie zabije. – Mogę powiedzieć, że nie czują żadnych innych emocji – powiedział. Przyłożył wolną rękę do mojego policzka i pieścił moją szczękę kciukiem. – Tak samo, jak wiem, co naprawdę czujesz do mnie. – Obrzydzasz mnie – wyszeptałam. – Po części tak. Ale także przyciągam cię, nawet teraz. Mój dotyk cię podnieca. Chcesz, żebym cię wziął i wypieprzył. – Nie. Cofnął się. Zabawa ponownie tańczyła w jego oczach. – Nie, jeszcze nie. Nie teraz. Ale będziesz chciała. I będę na to czekał. Do tego czasu, przyjmij prezent. – Wyciągnął naszyjnik i ponownie usłyszałam, jak jego głos mięknie. – Mógłbyś zdjąć kajdanki? – zapytałam. Jego oczy zamigotały i wierzę, że wtedy po raz pierwszy uświadomił sobie, że wciąż jestem przypięta do rury. Podszedł i odpiął je bez słowa. Wolna. Miałam obie ręce. Potarłam bolący nadgarstek, moje ramie dotykało miejsce, w którym było ostrze. Teraz, być może. Gdybym miała szansę… – Weź to – powiedział, trzymając łańcuszek. Wyciągnęłam rękę i wzięłam naszyjnik, moje palce otarły się o jego. Wbrew sobie, poczułam dreszcz, gdy mnie dotknął. Chrzanić go! Chrzanić mnie! Odchrząknęłam i zwrócił uwagę na wisiorek, mając nadzieję, że nie zauważy mojego pragnienia wypisanego na twarzy. – Skąd to masz? – zapytałam.

– Należał do mojej matki. – Gdzie mieszka? – Nigdzie. Nie żyje. Przeglądałem jej rzeczy. - Nie śmiałam zadać pytania, które samo się nasuwało: Zabiłeś ją? Wtedy przypomniałam sobie hałas, który słyszałam z góry. – Czy to dlatego słyszałam wcześniej jak krzyczałeś? Jego oczy przeszukiwały moje, nie było w nich niebezpieczeństwa. Przestraszony gniew. Wkroczyłam w coś, czego nie rozumiałam i chciałam dowiedzieć się więcej. – Nie krzyczałem – jego głos był ochrypły, zbyt cichy. To zabrzmiało, jak grzechotnik szykujący się do ataku. – Dobrze – powiedziałam szybko. – Chcesz go założyć? – zapytał. Schyliłam się. Nie chciałam zezłościć go bardziej, niż już był. Czułam, że był bliski naskoczenia na mnie, a za cholerę nie chciałam, aby na mnie krzyczał. Z powrotem zabrał naszyjnik i ponownie poczułam krótki dreszcz na jego dotyk. Rozpiął łańcuszek i kiwnął na mnie, abym się odwróciła. Wykręcona przodem do ściany, przeniosłam rękę pod koszulkę, którą miałem na sobie. Palcami dotknęłam zarysu ostrza. Mogłabym wyciągnąć to teraz. Mogłabym obrócić się wokół, wyciągnąć ostrze w powietrze, podciąć jego gardło. Gdybym skierowała się w prawo, mogłabym przeciąć jego tętnicę szyjną i uciec, uciec… Wsunął palce pod moje włosy, odsuwając je na bok. Zadrżałam pod jego dotykiem. Przez widok jego łez w oczach, drżenie głosu, nie mogłam tego zrobić. Nie teraz. Coś mnie powstrzymywało. Być może był to fakt, że nie jestem morderczynią. Być może bałam się, że było ciemno, a jeśli coś zawiedzie to zrujnuję sobie jedyną szansę na ucieczkę. Być może

zrobiło mi się go żal. Niezależnie od powodu, moje palce wycofały się, pozostawiając ostrze bezpiecznie schowane na dnie mojego stanika. Uniósł łańcuszek nad moją głową, otaczając szyję. Na karku poczułam, jak jego kostki pieszczą moją skórę, gdy zapinał naszyjnik. Jeśli zamknęłabym oczy, mogłaby wyobrazić sobie, że jesteśmy małżeństwem, a on pomaga mi przygotować się do kolacji. Poczucie bezpieczeństwa przetoczyło się przeze mnie, uczucie ciepła. Najdziwniejsze uczucie. Gavriel pochylił się i prawie niezauważalnie, drżącymi wargami pocałował moje nagie ramię. Pocałował mnie jak mąż, jak delikatny kochanek. Jego słowa były szeptem do ucha, unosiły się lekko w ciemności. – Wszystkiego najlepszego, Kociaku.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

11. Gav Dlaczego byłem nią tak zafascynowany? To nie miało żadnego sensu. Była jakaś iskra wewnątrz niej, która odciągała mnie od mrocznego cienia. Żadna inna kobieta, nigdy wcześniej nie była w stanie tego dokonać. Nie tylko dlatego, że nie kochałem kobiet, które przyprowadzałem do domu. To było coś więcej. Nienawidziłem ich. Każdej jednej. Poszukiwaczki złota. Idiotki. Patrzyły na mnie i widziały to, co zobaczyć chciały, nie szukały głębiej. Ubrany w garnitur, byłem ich fantazją – tajemniczym miliarderem kuszącym w łóżku, prawnikiem szepczącym do ucha marzenia o Paryżu, młodym prezesem, który zabierał je z dala od ich nudnych, bezużytecznych żyć. Być może właśnie dlatego odciągała mnie od cienia. Przeanalizowała swoje nudne, bezużyteczne życie i spróbowała od niego uciec bez nikogo, kto by jej pomógł. Miała własne spojrzenie na świat i powiedziała... nie. Podziwiałem to. Niektórzy mogliby powiedzieć, że samobójstwo jest dla tchórzy. Ośmielam się przystawić im do nadgarstków ostrze i wypomnieć to, gdy potną swoje ciała. Nie ma zbyt wiele rzeczy, które mogą mnie przestraszyć. Wbijałem nóż w ludzkie serce. Widziałem rozlew krwi i piany z ust konających na moim stole. A jednak myśl o samobójstwie przeraża mnie, wysyła dreszcz przez moje dłonie aż do ramion.

CandyJorney

Cień uśmiecha się wewnątrz mnie. Wie, że jest tylko jedna rzecz, która mnie przeraża, a to napędza mnie do zabijania. Ścisnąłem naszyjnik wokół niej, pieszcząc obojczyk, pomyślałem, że rozegrała to bardzo dobrze. Kajdanki zniknęły z jej nadgarstka, ale ten srebrny łańcuszek przywiązywał ją do mnie mocniej. Było jeszcze kilka tajemnic, które musi mi wyjawić, ale wiedziałem, że będę w stanie wyciągnąć je od niej niebawem. Wtedy stanie się moja, moja na dobre. Na zawsze. – Chodź na górę, Kociaku – powiedziałem, delikatnie ją obracając. – Mam dla ciebie kolejny prezent.

Kat Podążając za Gavrielem po schodach, zastanawiałam się, czy wiedział o ostrzu. To nie byłoby zaskoczeniem, gdyby po prostu się ze mną drażnił. W każdym razie, jak mogłabym tego użyć? Jeśli złapię to źle lub nie wystarczająco mocno, wszystko, co uda mi się zrobić to zranić go. I rozgniewać. Nie chciałam, aby był na mnie zły. Widziałam, co robił ludziom, którzy go wkurzyli. Czy to prawda, czy nie, że zabijał tylko złych ludzi, pomyślałam, że pewnie mógłby znaleźć jakiś pretekst do zabicia dziewczyny, która była świadkiem morderstwa. Przeprowadzał mnie przez dom. Każdy krok jaki brałam był powolny, degustujący. Światło tutaj było jasne i mimo że paliło w oczy, nie mogłam się nim nacieszyć. Byłam trzymana w ciemności przez zbyt długi czas. Może gdybym robiła wszystko, czego zechce, wypuści mnie stamtąd. Może… Nie, nie będę sprzedawać się do lepszej klatki. Zebrałam się w sobie i kontynuowałam marsz po schodach. Puścił mnie do łazienki, wykorzystałam swój czas. Umieściłam na palcu pastę i umyłam nim zęby. Nie miałam zamiaru użyć szczoteczki seryjnego zabójcy, bez względu na to, jak źle pachniał mój oddech. Kiedy podeszłam do wyjścia, zatrzymał mnie i wszedł do pomieszczenia. Usiadł na brzegu wanny i odkręcił kurek. Parująca woda wlewała się do granitowej wanny w kolorze kremowym. Stałam w drzwiach i obserwowałam. – Co robisz? – zapytałam w końcu. Gav przeniósł na mnie wzrok, jakby był zaskoczony, że jeszcze tam stałam. – Wykąpiesz się – powiedział. – To twój drugi prezent, Kociaku. Prawie się rozpłynęłam. Minął niemal tydzień od czasu, kiedy się kąpałam.

– Dziękuję – powiedziałam. Mimo to został na miejscu, a gdy wanna była pełna wciąż nie wykonał żadnego ruchu, by mnie zostawić. – Masz zamiar zostać i patrzeć? – zapytałam, marszcząc brwi. – Mam zamiar pomóc – powiedział. Całe powietrze ze mnie uleciało, skrzyżowałam ramiona. – Sama potrafię się wykąpać. – Chcesz umyć się z tymi bandażami na obydwu dłoniach? Spojrzałam w dół, opatrunki były brudne i zaczynały odpadać. – Być może. – Nie wolno zamaczać szwów. Może wdać się infekcja – mówił rzeczowo, jakby był to prosty problem z tylko jednym rozwiązaniem. – Ja nie… – Co takiego, Kociaku? – Nie chcę, abyś zobaczył mnie nago – powiedziałam, nienawidząc nieśmiałości w moim głosie. – Szkoda, czyż nie? – Ale… – Nie, Kociaku – ustał obok wanny. – Pomóc ci się rozebrać? – Nie! – prawie krzyknęłam. Nie mogłam ryzykować, że znajdzie ostrze w moim staniku. – Nie, j-ja sama się rozbiorę. Odwróciłam się i szybko rozebrałam, układając stanik tak, że ostrze zostało dobrze ukryte. Moje usta były suche, kiedy się obróciłam, zupełnie naga. Czułam ciepło rozchodzące po moich policzkach, mocno się zarumieniłam. Nienawidziłam bycia nago w pełnym świetle.

Głupie, być może, bycie zawstydzoną stojąc przed seryjnym mordercą. Ale nie mogłam się powstrzymać. Jego oczy zlustrowały moje ciało, każdą fałdkę tłuszczu, nierówne części, które nie powinny takie być, moje nieogolone nogi... no, wiesz. Czekałam, aby powiedział, że jestem zbyt obrzydliwa, by zapraszać mnie do wanny. Zamiast tego oblizał wargi. – Jesteś... Niesamowita – powiedział. Opadła mi szczęka. Starałam się ukryć zdziwienie, kiedy wyciągnął rękę i pomógł mi wejść do wanny. Jak tylko moje stopy dotknęły wody, wszystkie inne myśli zniknęły. Zsunęłam się w dół, pozwalając, by moje ciało zanurzyło się w cudownie ciepłej wodzie. Białe kłęby pary unosiły się wokół nas, zaparowując lustro w łazience. Zamknęłam oczy. Moje stopy otarł się o siebie pod wodą. Czułam się tak dobrze. Prawie zapomniałam, gdzie jestem, kto ze mną był. Kiedy otworzyłam oczy, obserwował mnie uważnie. Nieznacznie zakaszlałam. – Dziękuję za bycie posłuszną – powiedział. – Czas na kolejną transakcję. Kolejna transakcja. Moje serce zabiło szybciej. Co on mi robił? Nigdy nie reagowałam tak na żadnego faceta. Ale niskie dudnienie jego głosu powodowało palpitacje serca, jakbym była napalonym nastolatkiem. Pewność w jego głosie, sposób w jaki się poruszał, śmiałość jego wypowiedzi. Nie było nic, co mogłabym zrobić, by to powstrzymać, ale usilnie starałam się zepchnąć uczucia na bok. – Pozwolisz mi się wykąpać i zmienić opatrunki. Tak? – Tak – wyszeptałam. Wziął ręcznik i zanurzył go w gorącej wodzie. Kostka mydła, którą podniósł była jednym z tych luksusowych mydeł ręcznie robionych, jak Vanilla Fudge. Pachniało tak dobrze. Gdy przyłożył myjkę do moich pleców, otworzyłam usta. Nie mogłam powstrzymać długiego westchnienia, gdy przesuwał tkaniną po moich ramionach, pocierając skórę długimi, powolnymi, kolistymi ruchami.

– Dobrze, Kociaku? – wyszeptał. Pokiwałam głową. Posłuszna, tak, jak tego chciał. To jest to, czym będę, dopóki nie dostanę mojej szansy. Umył mi plecy, potem szyję, uważając na srebrny łańcuszek. Z jakiegoś powodu, nie poprosił, abym zdjęła go przed kąpielą. Przypuszczam, że to prawdziwe srebro. Opatrunki bezboleśnie odpadły, a jego ręce delikatnie poruszały się wokół cięć na moich ramionach. Gorąca woda sprawiła, że kilka razy się skrzywiłam, gdy podjechał myjką zbyt blisko świeżych ran powstałych przez szybę. Zastanawiałam się, czy przez cięcia zaczął myśleć o tym, jak próbowałam uciec. Rozwinął bandaż z jednej z moich rąk i przemył miejsce wokół niego. Masował moje palce, jeden po drugim, oczyszczał szmatką przerwy między nimi. Uczucie było tak zmysłowe, że mój puls zaczął ożywać. Rozmasował środek mojej dłoni tuż przed głębokim cięciem, namydlona ściereczka sprawiła, że woda zmętniała. Wtedy przestał, ale wciąż trzymał mnie za rękę. – Nadgarstki to jedyne miejsca na twoich rękach , które nie zostały pocięte – powiedział. Przytrzymał je wyżej w świetle, wiedziałam, co zobaczył. Strach napełnił moje żyły. Próbowałam się wyrwać, ale po czasie. – Chociaż, zostały pocięte wcześniej – powiedział. – Tutaj są blizny. Wzdłuż obu nadgarstków. Wziął mnie za rękę i poprowadził kciuk wzdłuż białej szramy. Obserwowałam go uważnie, szukając oznak gniewu. Zamiast tego, kiedy odwrócił się, miał łzy w oczach. Odgonił je mrugnięciami, ale zdążyłam je zauważyć. – Co to jest, Kociaku? – zapytał. Jego głos łamał mi serce, to było tak delikatne. Musiałam przypomnieć sobie, że był to ten sam człowiek, który użył piły do poćwiartowania ciała na kuchennym stole. Ale ten mężczyzna był inny niż ten, którego widziałam przez okno. Wydawał się... delikatny. Wbrew sobie, poczułam, jak moje serce się otwiera.

– Ja… Próbowałam popełnić samobójstwo, kiedyś – powiedziałam. – Kiedy? – Kiedy miałam piętnaście lat. Przerwał, a ja starałam się odczytać emocje z jego twarzy. Jego oczy błyszczały głębokim niebiesko-szarym odcieniem w mgle powstałej z ciepłej wody. Nie mogłam powiedzieć, co myślał. Było mu mnie żal? Był na mnie zły? Rozpaczliwie chciałam to wiedzieć, ale jak tylko zaczął się odrobinę otwierać, odsunął się i przywdział maskę obojętności. – Dlatego uciekłaś? Dlatego, że próbowałaś popełnić samobójstwo, a nie udało się? Gwałtownie odwróciłam głowę. – Skąd wiesz o mojej ucieczce? – Skąd o tym wiesz? – powtórzył, przedrzeźniając mnie lekko. – No dalej, pracuje w bibliotece. Sprawdziłem to. Wyszarpnęłam nadgarstek i puścił moją rękę. Blizna zapulsowała, kiedy przypomniałam sobie dzień, w którym próbowałam popełnić samobójstwo. Notatka. Nóż. – Dzięki za przypomnienie mi, że zawiodłam – powiedziałam. – Beznadziejnie zawiodłaś. Jesteś o wiele bardziej żywa, niż większość ludzi. Podniosłam na niego wzrok i spotkałam się z pustym spojrzeniem. Nie wiem, co miał na myśli. Nie czuję, że żyję. Jestem więźniem. Przynajmniej nie brzmiało to jak obelga. Zgięłam rękę, próbując pozbyć się bólu fantomowego. – Wiedziałeś o moim samobójstwie? – Zapytałam. – Wcześniej, mam na myśli? – Nie prowadzi się ewidencji nieletnich w aktach publicznych. Po prostu zauważyłem blizny.

Wzdrygnął się i poczułam się ośmielona. – Pocięłam się – powiedziałam. Nie wiem dlaczego, ale chciałam, aby znał wszystkie szczegóły. Nie wyglądało, by chciał to wiedzieć, ale mnie to nie obchodziło. – W wannie, więc byłoby to łatwe do wyczyszczenia. – Widzisz, to dlatego nie mogę zostawić cię samej w łazience – powiedział, żart nie wypalił. Odwrócił się, znowu poważny, jego rzęsy opadały na policzki. Podszedł do mnie, przeciągnął mydłem po moim ramieniu. Mój oddech stał się płytki, gdy dotknął mojej szyi. – Czy to bolało, Kociaku? Blizna zabolała ponownie, odepchnęłam uczucia. Czy jest dla mnie miły po to, by mną manipulować? Pragnęłam dotrzeć do niego, ale nie chciałam, aby mnie kontrolował. Nie w ten sposób. Nim się odezwałam, zacisnęłam wargi. – Mniej niż myślałam, że będzie, odpłynęłam. – Tak. – To dlatego nie jestem przerażona. Śmierci, mam na myśli. To było... spokojne. Uśmiech szarpnął kącikami jego ust. – Co? Spojrzał na mnie, jego ręka wróciła na moją skórę. – Sposób, w jaki zabijam ludzi nie przynosi spokoju. Zerknęłam na niego, fala wody rozbiła się o krawędź wanny. – Dlaczego to powiedziałeś? – Powiedziałem, co? – Dlaczego powiedziałeś to do mnie? Nie zabijesz mnie ze spokojem? Czy…

– Och, nie chciałbym cię zabić, w ogóle – powiedział, unosząc brwi jakby był zaskoczony moim wnioskiem. – Ale zabijasz innych. Torturujesz ich. Uśmiechnął się smutno i przemył gorącą wodą moje ramię. Myjka była szorstka na mojej skórze, pragnęłam jego ręki z powrotem na mnie, tak bardzo, jak nienawidziłam tego chcieć. – Mówiłem ci, Kociaku, to nie są dobrzy ludzie. Muszę zabijać, a jeśli ktoś ma umrzeć, to dobrze, że to oni. Spojrzałam na nadgarstki. Biała blizna niemal świeciła na tle zaczerwienionej, od ciepłej pary wodnej, skórze. – Czy kiedykolwiek myślałeś o tym? – zapytałam cicho. – Samobójstwie? – Zabić siebie? – roześmiał się głośno, a dźwięk odbił się echem od płytek łazienkowych. To była tak dziwna reakcja, ale jego śmiech był zaraźliwy, śmialiśmy się razem. – Boże, nie. To nienormalne. – Nienormalne? – Nie osądzam – powiedział, rozkładając ręce. – To po prostu nienormalne. Zamrugałam. Jego reakcja kompletnie mnie zaskoczyła. – Nie mogę uwierzyć, że seryjny morderca uważa, że jestem nienormalna. – Przyjmij to jako komplement. Większość ludzi ma podejście takie jak ja: cieszymy się życiem. Albo przynajmniej, nie chcemy, aby je nam odebrano. Myślę, że to nas raduje. – Nie mogę... Ja nie... – Nie martw się, Kociaku – powiedział z uśmiechem. – Ale odpowiedz na moje kolejne pytanie, proszę. To może być transakcja, jeśli chcesz.

– Oczywiście – powiedziałam, potrząsając głową z niedowierzaniem. To było szalone, seryjny morderca śmieje się z mojej próby samobójczej. Potem znowu, nie było nic szalonego w całej sytuacji. – Powiedz mi, Kociaku – powiedział śmiało, wciąż się uśmiechając. – Dlaczego właściwie próbowałaś się zabić?

Gav Wyśmienite, jej ciało. Woda zaróżowiła jej bladą skórę, w białej mgle wody miała zaczerwienione policzki. Posłusznie trzymała ręce po obu stronach wanny, bandaże były tylko kilka cali powyżej linii wody. Czekałem, aż jej ręce niechcący wpadną do wanny, ale nigdy tego nie zrobiły. Doskonale kontrolowała swoje ciało. Mogłem dostrzec to po sposobie, w jaki się poruszała. Ostrożnie, jej palce sprawdziły wodę, zanurzyły się dopiero wtedy, gdy była pewna, że nie pieką. Nie chciałbym, aby cię piekło, chciałem powiedzieć. Nie chciałbym cię zranić. Oczywiście, nie była to całkowita prawda. – Dlaczego próbowałaś się zabić? To było proste pytanie, ale ze sposobu, w jaki zareagowała mogę powiedzieć, że dawno nie musiała na nie odpowiadać. Jej pulchne różowe usta rozchyliły się, kasztanowe włosy pociemniały prawie do korzennej czerni na końcówkach, które zwilżyły się od potu. Kosmyk włosów przykleiły się do jej szyi, chciałem je odsunąć i pocałować w to miejsce. – Byłam znudzona – powiedziała. – Życiem? – Tak – słowo opuściło jej usta, wsłuchiwała się w nie, obserwując jak się rozchodzi. Milczałem. Chciałem słuchać. Chciałem zrozumieć. – Nienawidziłam moich rodziców – powiedziała. – Mój ojczym był okropny, a moja mama go nie powstrzymała, gdy...

Machnęła na mnie ręką tak, jakbym wiedział, co uzupełniało tę lukę – całe życie nadużyć, być może, lub jakiś rodzaj emocjonalnej udręki. Wspomnienia utknęły jej w ustach, spojrzała w dół. Patrzyła na swoje ciało pod wodą? Czy próbowała znaleźć swoje odbicie między falami? Ciszę przerwał dźwięk kropli spadających z kranu do wanny. Szarpnęła głową i mówiła dalej, jakby się przebudziła. – Nie podobało mi się nic... nic. Było tak, jakby świat był pusty, czarny i biały, a nie kolorowy, jak powiedziałeś. Głównie czarny. – Czarny? Pomyślałem o cieniu czającym się na krawędzi mojego życia, wytężyłem skupienie, aż nie mogłem myśleć o niczym innym tylko o tym, jak się go pozbyć. – Nic nie wyglądało, jak kiedyś. Jedzenie nie smakowało, jak jedzenie. Chciałam zjeść jabłko i dopiero w połowie uświadamiałam sobie, że właśnie je jadłam. Mogłam wyjść z przyjaciółmi, ale oni wszyscy się śmiali i byli szczęśliwi. Także pragnęłam się śmiać, bo nie chciałam, aby wiedzieli, że coś jest ze mną nie tak. W środku byłam pusta. Wyobrażałam sobie serce w mojej piersi, ale była tam tylko dziura. Spojrzała na mnie z błyskiem w oczach, który oznaczał smutek. Podniosłem rękę ocierając policzek tak uroczyście, jak kapłan. Nic nie mówiłem. To była jej spowiedź. Przełknęła, cały czas szukając mojej twarzy, jak gdybym miał odpowiedź. – I byłam ciekawa. – Ciekawa? – podniosłem brew, zachęcając ją. – Aby sprawdzić, czy jest coś jeszcze. Coś więcej, co dzieje się po... opuszczeniu tego świata. Opuściłem myjkę.

– I? – I? – Czy jest coś jeszcze? Zdałem sobie sprawę, że wstrzymałem oddech po zadaniu tego pytania. Jakby ta dziewczyna, ta piękna młoda kobieta w mojej klatce, mogła dać mi odpowiedź na coś, co już dawno pozostawiłem bez odpowiedzi. Kosmyki włosów powiewały luźno, gdy potrząsała głową. – Tak naprawdę się nie zabiłam. Moi rodzice znaleźli mnie nim umarłam. – Ale zobaczyłaś cokolwiek? – pochyliłem się do przodu. Jej oczy były, jak głębokie baseny. Mógłbym jej zaufać. Gdyby odkryła prawdę, gdzieś poza tym światem? To było to, na co miałem nadzieję i czego się obawiałem. – Byłaś blisko? Zagryzając wargi, mrugnięciem strąciła ostatnią łzę. Mój puls przyspieszył i pomyślałem, że słyszała moje oczekiwanie, tak głośno biło mi serce. Sekundy ciągnęły się. Ścisnąłem szmatkę w ręku. – Nie – powiedziała w końcu, patrząc zaskoczona na emocje wypisane na mojej twarzy. – Nie. Nic po tym nie ma. Odwróciłem się od niej, ukrywając rozczarowanie. Granitowa wanna pod moją dłonią była ciepła, jak żywa rzecz. – Gavriel? – spytała. Moja twarz wykrzywiła się, gdy uśmiechnąłem się do niej. Nic więcej. Tak bardzo chciałbym na nią nakrzyczeć, ale nie mogłem ryzykować wytrącenia się z równowagi. – Przypominasz mi wiersz – powiedziałem. – Ostatnie wiersze poematu. Czy chciałabyś je usłyszeć? Kiwnęła głową. Była zdezorientowana. Tak jak i ja.

– Spadające gwiazdy w twoich czarnych włosach, w jasnej formacji, dokąd uciekają, tak prosto, tak szybko? - Chodź, umyję je w tej wielkiej cynowej miednicy, poobijanej i błyszczącej jak księżyc. Podniosłem butelkę szamponu, wyciskając odrobinę na rękę. – Chodź – powiedziałem. – Pozwól, że umyję ci włosy. Podciągnęła nogi do klatki piersiowej, odwracając się ode mnie. Zmoczyłem jej włosy. Moje ręce głaskały ją po głowie, masując szczyt jej mięśnia czworobocznego. Z szamponu powstała kępka gęstej, białej piany na jej ciemnych włosach. Jej ramiona wsparte były na kremowym granicie podczas, gdy wcierałem szampon w jej włosy. Skórę miała gładszą, niż jakikolwiek polerowany kamień. Kiedy spłukiwałem pianę z jej włosów, odchyliła głowę do kubka, który stworzyłem ze swoich dłoni tak, że trzymałem ją w ten sam sposób jak wtedy, gdy leżała na stole w kuchni. Zaczynała mi ufać. Krzywa biegnąca od jej szyi do ramienia była doskonała. Pragnąłem przebiec palcami po całym jej ciele. Wkrótce, bardzo niedługo. Po tak długiej rozmowie o ciemności, cień wycofał się z krawędzi mojej wizji, z czego nie zdawałem sobie sprawy dopóki nie skończyłem płukać jej włosów.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

12. Kat Woda przestawała parować. Ręce Gava były w moich włosach, jego długie, powolne, ostrożne palce rozluźniały. Spłukał mi włosy ciepłą wodą, a wszystkie myśli kłębiące się w mojej głowie stopniowo zmywały się wraz z resztkami szamponu. Moje samobójstwo. Czułam, jakby to było wieki temu. Jak dawno się to wydarzyło? Siedem lat? Okłamałam Gavriela. Mój ojczym był dla mnie okropny, z pewnością. Bił moją matkę i czasem też mnie. Ale odrętwienie przepełzło przez moje ciało na długo przedtem. Pierwszą emocją, która odeszła to szczęście. Pewnego dnia się ukryło, myślałam, że wróci, ale tak się nie stało. Szukałam go przez jakiś czas, ale po pewnym czasie zaprzestałam poszukiwań. Zapomniałam już jakie to uczucie, ani dlaczego szukanie tego postawiłam na pierwszym miejscu. Nie czułam smutku. Żadnego smutku, żadnej frustracji. Kiedy działy się złe rzeczy musiałam na siłę się krzywić, jakby mi zależało czy nasza drużyna baseballowa przegrała albo czy zmarł bohater filmowy. Nie obchodziło mnie, gdy moje oceny z egzaminów zaczęły się pogarszać. Złość przyszła jako ostatnia i przygarnęłam ją na chwilę, krzyczałam na mamę za wady mojego ojczyma. Potem nawet gniew odszedł, zostałam sama z niczym oprócz bariery w mózgu, która powstrzymywała przed odczuwaniem rzeczy.

CandyJorney

Przeczytałam kiedyś, że niektórzy ludzie nie czują bólu na skórze. Mogą dotknąć gorącego pieca i nawet nie zauważą. To było właśnie takie, ale dotyczyło wszystkiego. To nie tak, że uczucia odeszły, naprawdę. Nie zrobiły tego. Po prostu schowały się tak głęboko we mnie, że nawet nie chciałam myśleć o tym, co by się stało, gdyby wróciły. Smutek i radość, oba wtopiły się w tkanki mojego ciała. Ukryły się głęboko pod warstwą skóry, niewidoczne. Jakby umieszczono pusty, zapakowany karton pod choinką, by drażnić. Rozpakowujesz, a tam nic nie ma. Gavriel przeniósł ręce w dół mojej szyi, teraz, ściereczka umyła każdy cal mojej skóry. Tu, uwięziona w tym domu, uwięziona w tej wannie, nie mogłam myśleć o niczym innym, niż o uczuciu jego dłoni na moim ciele. Nie martwiłam się o uzyskanie wystarczającej ilości godzin pracy, ani czy jestem w stanie opłacić rachunki. Jedyną rzeczą, która zajmowała mój umysł był on. I, Boże wybacz mi, tak dobrze było go czuć. Był diabłem? Prawdziwym diabłem? Czy był dobry, jak twierdził, zabijając tylko złych ludzi? Nie wiedziałam, a mojego ciała to nie obchodziło. Jego ręce przeniosły się na moje piersi, pozwoliłam sobie na małe westchnienie, gdy myjka musnęła mój sutek. Gav pochylił się do przodu. Słyszałam jego oddech w moim uchu, a jego ciemne włosy częściowo odbijały się w lustrze wody. Ale nic nie powiedział. Nie, nic nie powiedział, ale jego ręce mówiły wszystko. Kiedy przełożył ściereczkę z jednej ręki do drugiej, palcami ujął moją pierś, przesuwając nimi tam i z powrotem, pozwalając, by ciało kołysało się w wodzie. Następnie przeniósł kciuk, zaczął zataczać nim kręgi wokół mojego już sztywnego sutka. Wiedział, jak się czuję. Musiał wiedzieć. Mój oddech był płytki, robił to wcześniej – kiedy leżałam na stole. Teraz jednak był łagodniejszy, jego ruchy na mojej

skórze były jak uderzenia miękkiej bryzy. Włożył jedną rękę do wody i przesunął ją na mój obojczyk, gdzie srebrne serduszko powoli zanurzało się w gorącej wodzie. Wcześniej walczyłam przeciw niemu. Przeciw rzemieniom, które mnie przyszpilały. Teraz nic mnie nie przytrzymywało, a jednak nie walczyłam. Co mogłam zrobić? Można by spytać. Można by mi wybaczyć poddanie się. Nic nie mogłam zrobić. Ale prawda była taka, że wykorzystałam resztę mojej silnej woli na naszą rozmowę i nie chciałam już dłużej walczyć. Nie, nie chciałam zwalczać tego. Nie, kiedy myjka pieściła powoli mój sutek i nie, kiedy lekko ściskał moje piersi, wywołując jęk z tylnej części mojego gardła. Ból, którego jeszcze nigdy nie odczuwałam, zapulsował między moimi nogami. Na dźwięk mojego jęku przycisnął swoją głowę do mojej, usta do mojego ucha. Jego ramię skrzyżowało się na mojej klatce piersiowej i trzymał mnie mocno, gdy całował mnie w szyję tuż poniżej ucha, jęknęłam ponownie. Roztapiałam się w tej wannie, roztapiałam się pod naciskiem jego dłoni i ciepłem oddechu na mojej skórze. Pocałował mnie ponownie, a jego

język

prześlizgnął się, pieszcząc płatek mojego ucha, gorący i mokry, aż w końcu zamknął usta wokół niego i zassał, wciąż drażnił pas ciała ukryty między jego wargami. – Ohhhh. W myślach już zaczęłam szukać wymówek, tworzyć historię, którą opowiedziałabym światu, gdy ucieknę. Zrobiłam to, aby mi zaufał, powiedziałabym. Chciałam skłonić go do myślenia, że zainteresowałam się nim. To byłaby dobra historia, i może mogłabym sprawić, że sama w nią uwierzę, później. Chociaż, gdybym miała stanąć przed Bogiem, nie byłabym w stanie skłamać – chciałam go tak bardzo, chciałam jego języka na większej liczbie miejsc, niż tylko moje ucho. Chciałam go we mnie, tego mordercę, tego porywacza, tego potwora. Chciałam wszystko, co miał mi do zaoferowania i więcej.

Na ten temat również skłamię: kiedy jego ręka wsunęła się między moje uda, rozłożyłam nogi, by dać mu lepszy dostęp, wygięłam plecy w łuk i jęknęłam ponownie, gdy znalazł mnie palcem i zsunął go w dół, naciskając doskonale na miejsce, które potrzebowało ulgi. Napięcie lizało moje nerwy, gdy jego usta przeniosły się do mojego obojczyka, liżąc, ssąc, dmuchając na przemian gorącym i zimnym powietrzem na moją szyję. Jego dwa palce zjechały po moim ciele i pisnęłam, kiedy zatopił zęby w moim ramieniu, usta miał miękkie i smaczne, i grzeszne, och, tak grzeszne. Jęknął razem ze mną, gdy jego palce wsunęły się głębiej, a następnie ponownie wysunęły. Jego oddech dopasował się do mojego. To był mój wybór, czy pocałować tego mężczyznę i wybrałam źle. Karą był ból, który przepłynął przez moje kończyny, gdy jego palce wsuwały się we mnie, ból, który wzrastał i wzrastał, nigdy nie zaspokojony. Za każdym razem, kiedy byłam blisko wycofywał się, a ja skręcałam się w jego ramionach nie mogąc znaleźć uwolnienia. Pocałował mnie w szczękę, gdy jego palce pracowały na mnie, ciśnienie wewnątrz mnie rosło i rosło, jak gorące powietrze nadmuchujące balon. Byłam bardzo napięta, moje nerwy wibrowały z czystego pragnienia. Boże, nigdy się do tego nie przyznam, ale rozrywające mnie pragnienie nie dbało o mężczyznę, którego pożądało, nie dbało o jego niewinność lub winę. Wszystko, czego chciało to uwolnienie. Tak dużo napięcia. Tak dużo. Moje biodra uniosły się do jego dłoni, rozbryzgując wodę po bokach wanny. Nagle zniknął. Dyszałam, kiedy cofnął rękę, jego palce w jednej sekundzie tam były, a w drugiej już nie. Moje ciało czuło się tak puste, tak otwarte. Chwyciłam go za ramię, ale właśnie się wycierał. – Co... Dlaczego... – jąkałam się. Spojrzał na mnie spokojnie, a moje protesty zamarły w gardle. Kim byłam, by prosić go do o sprawienie mi przyjemności? Poczucie winy zalało moje ciało, a moje policzki zrobiły się gorące, gorętsze niż woda w wannie, która zdążyła się schłodzić. Byliśmy w łazience przez długi czas, a pianę z szamponu wchłonęła kąpiel.

– Dlaczego to zrobiłaś? – zapytał. – Co? – Dlaczego próbować się zabić? Zdusiłam tysiąc odpowiedzi. Już mu powiedziałam, ale najwyraźniej to nie była ta, której oczekiwał. – Dlaczego cię to obchodzi? – Jestem przyzwyczajony do ludzi błagających, abym darował im życie. To interesujące, że skłaniasz się w drugą stronę. Chcesz umrzeć. – Nie chcę – powiedziałam. Łzy napłynęły mi do oczu – bardziej z bólu wciąż przeszywającego moje ciało, niż z jakiejkolwiek emocji. Potrzebowałam uwolnienia, a nie dostanę go, niech to cholera, jeśli miałam zamiar go błagać. – Nigdy więcej. – Co się zmieniło, Kociaku? – jego głos był miękki, sympatyczny i gdybym nie wiedziała czym był, mogłabym go pokochać, nawet jeśli nienawidziłam tego, że sprowadził mnie na krawędź i tak pozostawił. – Śmierć nie sprawi, że rzeczy będą lepsze – powiedziałam z goryczą. – Zdecydowałam pozostać przy życiu. Zamierzałam opuścić moją rodzinę. Chciałam iść na studia. Dostać dobrą pracę. Mieć dobre życie. Oczywiście, to było zanim seryjny morderca zamknął mnie w piwnicy i torturował. – Kiepsko torturował. Schlebiasz mi. Patrzyłam na niego z otwartymi ustami. – Związałeś mnie. – I co? Byłaś blisko najlepszego orgazmu, jaki kiedykolwiek będziesz miała? Taka tortura. Nie pozwoliłem ci skończyć? Wychodź, teraz, Kociaku. Nie kuś mnie, abym pokazał ci, czym jest prawdziwa tortura.

Zacisnęłam usta zamykając się. Nie miałam wątpliwości, że wiedział, jak torturować. Torturował profesora na dni przed zabiciem go. Mój umysł znów zobaczył ciało na stole, cięcia, żółć wzrosła w moim gardle. Jak mogłam pozwolić, by ten potwór dotykał mnie w taki sposób? – Nie będziesz próbowała ponownie się zabić, prawda? – Być może – ponownie się zamknęłam. – Jak długo będziesz trzymać mnie tutaj jako więźnia? – Nie jesteś więźniem, jesteś intruzem na mojej posiadłości. Wpadłaś w dziurę w lesie. Prawdopodobnie nigdy się nie wydostaniesz. Nie jest źle. To po prostu życie. – Życie w klatce nie jest życiem. – Mieszasz metafory, Kociaku. – Nie jestem twoim kociakiem – splunęłam. – Możesz mnie ubrać, nakarmić i wykąpać jak zwierzę, ale nigdy nim nie będę. Wyciągnął do mnie ręcznik, złapałam go i szybko owinęłam wokół ciała. Ból między udami sprawiał, że nogi mi się trzęsły, gdy wstałam. Zaśmiał się. – Dobrze, że twoje nadgarstki nie bolą, Kociaku. – Dlaczego? – Nie wracamy do piwnicy.

Gav Sama szybko się wysuszyła, a następnie zawiązała pod pachą ręcznik. Jej ciało było wspaniałe, krzywizny schowane pod frotowym nakryciem. Oblizałem usta myśląc o tym, jak smakuje. – Zamierzasz mnie zabić? – spytała. Jej głos drżał, ale nadal była w nim jeszcze odrobina pożądania, które próbowała ukryć. – Stale mnie o to pytasz. Czy to naprawdę ma znaczenie? – Oczywiście, że ma – powiedziała. – Cały ten czas w wannie mówiłaś o tym, jak to życie nie ma sensu. Jakie jest nudne. Przygryzła wargę. Musiałem pocałować ją właśnie tam. Także chciałem ugryźć tę wargę. – Nie chcę umierać. – Nie chcę cię zabić, Kociaku – powiedziałem, uśmiechając się uprzejmie, a przynajmniej taką mam nadzieję. – Zachowuj się, a nie będę musiał.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

13. Kat Mógłby to zrobić? Zamierzał mnie zabić? Zakręciło mi się w głowie, gdy wychodziłam z wanny. Gorąca para napuszyła mi włosy. Jego ręka zacisnęła się na moim nadgarstku i poszłam za nim bezwładnie z powrotem do sypialni. Zatrzymałam wzrok na moim staniku leżącym na podłodze w łazience. Użyję żyletki, kiedy będę miała okazję. Nie popełnię błędu ponownie, postanowiłam. Mam tylko nadzieję, że dostanę szansę. Zostawił mnie obok łóżka, otworzył szafę i wyjął stertę ubrań. Musiało być tam z pół tuzina sukienek i taka sama ilość jedwabnej bielizny. – Proszę – powiedział. – Przymierz coś. – Moje palce pogładziły tkaninę satynowej sukni, wyglądała bardziej kosztownie niż mój najnowszy samochód. Cały gorset błyszczał od koralików. Wyglądała na mój rozmiar. Czyżby kupił je specjalnie dla mnie? Nie było mowy. Ale posłał mi jasne spojrzenie. Pełne nadziei. Poczułam się chora. – Chcę, abyś nosiła dziś coś ładnego – powiedział. – Coś pięknego, jak ty. – Nie jestem piękna – wymamrotałam. – Jesteś bardzo piękna – powiedział beznamiętnie, jakby to była oczywistość. – Co chcesz, abym ubrała? – zapytałam. – Nie wiedziałem, jaki jest twój ulubiony kolor – powiedział. – Więc kupiłem w kilku. CandyJorney

Na pewno tak było. Druga sukienka była szkarłatno-czerwona, wyglądała na bardziej jedwabną niż pierwsza. Był tu ich cały stos. – Ja... nie wiem – kompletnie mnie zdezorientował. Najpierw grozi, że zabije mnie bez mrugnięcia okiem, a następnie kupuje prezenty? Ubiera mnie tak, aby poćwiartować na kawałki? To nie ma sensu. Ale ponownie, tak jak wszystko, co mi robił . – Ta – powiedział, wyciągając długą, zieloną suknię bez ramiączek. Tkanina była zwiewna, badałam ją w palcach, kiedy położył mi na ramionach wieszak z czarną, jedwabną bielizną. – I to. – Ja… dziękuję – wyjąkałam. – Przymierz – powiedział. Cofnęłam się do łazienki i zamknęłam za sobą drzwi, blokując je. Odetchnęłam. Teraz. To była moja szansa. Chwyciłam moją starą bieliznę i wyjęłam ostrze z jego kryjówki. Położyłam je na ladzie. Chciałabym teraz spróbować go zabić. Nie mogłabym zaplanować tego lepiej. Musiał być rozproszony. Wciągnęłam bieliznę. Rozmiar stanika w pasie był mniejszy, niż normalnie nosiłam, a wielkość miseczki pół rozmiaru większa. Niespodziewanie pasował lepiej niż mój zwyczajny biustonosz. Drżącymi palcami schowałam żyletkę wewnątrz bielizny. Nie zawracałam sobie głowy rozcinaniem tkaniny, by ukryć ostrze. Jeśli mam to zrobić, muszę mieć łatwy dostęp do mojej broni. Moja broń. Jezusie. Rzeczywiście zamierzałam to zrobić. Poprawiłam zieloną sukienkę na ramionach i wygładziłam tkaninę. Dekolt odsłaniał kawałek dopasowanego stanika, rzucając miękkie cienie na mojej skórze. Moje włosy były pół-suche, zakręcone nad zakrzywieniem ramion. Gdyby nie białe bandaże owinięte wokół moich rąk i dłoni, wyglądałabym, jakbym miałam zamiar wziąć udział w cocktail party.

Otworzyłam drzwi, zobaczyłam siedzącego na łóżku, w czystej koszuli i spodniach, Gavriela. Spojrzał na mnie z takim podziwem, że zaczęłam się trząść. Jego oczy zlustrowały mnie i przysięgam, że widział moją duszę. Zmartwiłam się, że ostrze wyraźnie rysowało się przez tkaninę. Nie, oczywiście, że nie. Sposób, w jaki na mnie spojrzał... Tak, jakby otworzył się bardziej niż kiedykolwiek. I to, co było ukryte za maską przestraszyło mnie jeszcze bardziej: pragnął mnie. Podszedł i stanął przede mną. Jego oczy były bardziej zielone niż szare, być może przez odbicie materiału mojej sukni. Jego ręce dotknęły moich ramion, palce przesuwały się lekko w górę i w dół. Kadrował swoją wizję mnie. Zastanawiałam się, co widział. Bezradną dziewczynę, chętną ofiarę. Chciałabym pokazać mu, że nie jestem delikatna. – Piękna. Dziękuję za założenie tego dla mnie. Zatrzymał się, patrząc mi w twarz, a potem przemówił cicho, sugestywnie flirtując. – Czego ode mnie chcesz? – zapytał. – Czego ja chcę? Mój głos się załamał i przysięgam, wiedział, co planowałam. Ale tylko spojrzał na mnie spokojnie, wyglądając jak drapieżnik, który zebrał łup. Pogrywał sobie ze mną, to wszystko. – Tak – powiedział. – Dziękuję za ubranie się dla mnie ładnie. Teraz, czego chcesz w zamian? – Nie wiem. To znaczy, chcę, żebyś mnie wypuścił. Ale tego nie zrobisz? W sercu modliłam się, aby odpowiedział „tak”. Wtedy nie musiałabym go zranić. Nie musiałabym go zabić. Nie musiałabym uciekać na własną rękę. – Nie – powiedział równie spokojnie.

– W takim razie, nie wiem. Nie wiem, czego chcę. Jego dłonie delikatnie ścisnęły mnie za ramiona, nad opatrunkami. Szepnął mi do ucha: – Ja wiem. Sięgnął ręką w dół, palcami pokonując drogę do mojego biodra. Wstrzymałam oddech, gdy przejechał nad miejscem , gdzie ukrywałam żyletkę. Ale nie zatrzymał się, aż jego dłoń spoczęła na krzywej tuż poniżej pasa. Moje serce biło szybko. – Wiem, czego chcesz. Drugą ręką przechylił mój podbródek. Moje usta rozchyliły się, chętne pocałunku. Tylko udawanie, mój umysł krzyczał. Wszystko, czym to było. To tylko gra, wszystko. Ale moje ciało wołało, cieszyło się całowaniem, chciało więcej, chciało wszystkiego. A cichy głos wewnątrz mnie mruczał zachęty. Tak, powiedział. To jest to, czego chcesz. To jest to, czego potrzebujesz. Mój język spotkał jego, gorący i potrzebujący. Ujął mój policzek w jednej ręce, a tyłek w drugiej, przyciągnął mnie do siebie z ciepłem i pragnieniem, i każdą inną niebezpiecznie wspaniałą rzeczą, której nigdy wcześniej nie miałam. Adrenalina pulsowała we mnie, stawiając każdy nerw w najwyższej gotowości. Chwycił mnie mocno i poczułam kłucie ostrza na mojej skórze. Jego ręce powędrowały po moich plecach, przeciągnął nimi przez moje włosy, cały czas całując, a ja oddawałam pocałunki. Dłonie opierałam na jego piersi, w tej beznadziejnej pozycji chciałam więcej, oraz aby to wszystko się skończyło . Sięgnął w dół. Jego ręka zmięła zieloną, zwiewną tkaninę, podciągając ją w górę, aż skupiła się na mojej talii. Szukał miejsca między moimi udami i znalazł mnie mokrą, i płonącą, tam na dole.

To prawda, pragnęłam go. Zawstydzające mnie pożądanie sprawiło, że mi uwierzył. Nic nie podejrzewał, ponieważ pragnienie było prawdziwe, gdy dotknął mnie tam na dole, a jego palce pieściły moją obrzękniętą płeć przez jedwabne majtki. Żyletka w staniku uwierała mnie bardziej, kiedy pozwalałam mu całować się mocniej, dotykać mocniej. – Chciałem cię tak bardzo – mruknął, słowa utknęły mu w gardle. To był pierwszy raz, gdy słyszałam jakiekolwiek emocje w jego głosie. – Nigdy nie jest w ten sposób. Nigdy prawdziwe. Nie jest prawdziwe teraz, pomyślałam. Ani pragnienie, spalające i moczące moje majtki. Ani pocałunki, które wyciskał na moich ustach, szyi. Ani dreszcze na mojej nagiej skórze. To wszystko było udawane. Wszystko udawane. Podniósł sukienkę i uniosłam ręce w górę, aby pomóc zdjąć ją przez moje barki. Nie mógł zobaczyć, jak sięgam do stanika, gdzie miałam ukryte ostrze. Szybko odnalazłam palcami żyletkę i wyciągnęłam ją. Byłam cicha robiąc to. Chwilę się zawahałam, gdy opuściłam ramiona, przeszkadzając w zdjęciu sukienki. Przez sekundę nie byłam pewna. Nie, to była moja krew, w miejscu, gdzie żyletka przecięła moją skórę. Zaczerwienione ostrze ślizgało się między moimi palcami, mimo, że chwyciłam je mocno. Nie, to było moje własne sumienie. Każdy morał, każda zasada, za którą podążałam przez te wszystkie lata mówiła, aby tego nie robić, nie zabijać, nie mordować. Nie, wszystkie z nich i żadne z nich spowodowały, że zawiodłam. Nie wiem, nawet teraz, nie patrząc w jego jasne oczy. Powiew wahania, a następnie rzuciłam się do przodu z ostrzem, przecinając jego gardło. Jego ramię zablokowało mi drogę, gdy ujrzał błysk czerwono-srebrnej

żyletki i pociągnął moją rękę w dół. Brzytwa przejechała po jego klatce piersiowej, kiedy odskoczył, rozcinając ją. Płytkie rany. Niewystarczające. Skoczył do tyłu, na twarzy nie miał wypisanych żadnych emocji, byłam zaskoczona. Krew spływała mu z piersi, z ran, które zrobiłam tuż nad jego lewym sutkiem. Stanęliśmy przed sobą, drapieżnik i jego ofiara, wiedziałam, że to koniec. Podobnie jak każde zwierzę, nie zamierzałam się poddać. Rzuciłam się znowu, ale złapał moją rękę pokrytą opatrunkami. Ból przeszył moje ramie, wyrwał mi się krzyk. Ścisnął je, a świat eksplodował z bólu. Wciąż walczyłam i wykręcałam się z jego uścisku. Obrócił mną dookoła i przytrzymał przy piersi. Kopałam, krzyczałam, starałam się ponownie dosięgnąć go żyletką. Przez cały czas wiedziałam, że się nie uda. Znowu. – Rzuć to – syknął mi do ucha. Odrzuciłam głowę do tyłu, próbując uderzyć go w twarz, ale odchylił się do tyłu unikając ciosu. Płakałam, brzytwa rozcięła moje palce, trzymałam ją tak mocno. – Nie! – jęknęłam. To koniec. Czułam, jak krew z jego rany moczy tył mojej sukni. Wciąż walczyłam. – Rzuć żyletkę, Kociaku – powiedział. – Bo użyję jej do wycięcia twojego ślicznego, małego serduszka. Stłumiłam szloch. To było to. Skończyłam. Użyłam każdej uncji energii, aby otworzyć palce i wypuścić żyletkę z ręki. Lądując na dywanie, nie wydała żadnego dźwięku.

Gav – Nie myślisz, że można mnie łatwo oszukać, prawda, Kociaku? Jęknęła w moich ramionach. Była piękna. Piękna i przebiegła. Rzuciłem ją na łóżko z siłą, która zaskoczyła nawet mnie. Zagrażała mojemu życiu, teraz będzie musiała zapłacić. Lina była nylonowa, gruba i czerwona. Krzyczała, gdy związywałem jej nadgarstki grubymi pętlami. Kopnęła, kiedy zrobiłem to samo z jej kostkami. Była silniejsza niż wyglądała, ale nie tak silna, jak ja. Przywiązałem ją ściśle do łóżka. Praktykowałem to przez długi czas, im bardziej walczyła, tym lina mocniej się zaciskała. Jej ręce i nogi były rozłożone, każda z nich przywiązana w innym miejscu. Jak człowiek w rysunku Da Vinci, doskonały okaz ludzkości. Jej ciało wygięło się nad łóżkiem, kiedy wykręcała się w próbie ucieczki, przez cały czas szlochając. Czy to zaskakujące wiedzieć, że jej spryt sprawił, że zapragnąłem jej jeszcze bardziej? Taka inteligentna dziewczyna. Taka piękna kobieta. Miała mózg pod tym miękkim, pysznym ciałem. Uśmiechnąłem się zdejmując koszulę, zatamowałem krew pochodzącą z ran na mojej piersi i umieściłem opatrunki. Kiedy wróciłem do sypialni, przestała walczyć, jej kończyny były mocno rozciągnięte. – Proszę, nie – powiedziała. – Proszę. Gavriel. – Byłaś bardzo niegrzeczna, Kociaku – powiedziałem. Czułem się dotknięty tym, że próbowała mnie zabić, a jaszcze bardziej faktem, że próbowała uciec. – Proszę. Zrobię wszystko. Nie krzywdź mnie. Nie zabijaj mnie. Obiecuję, że nie będę próbowała niczego innego. Obiecuję, że nie będę próbowała uciec. Proszę…

– Okłamałaś mnie, Kociaku – powiedziałem, siadając na łóżku obok niej. Jej suknia była rozdarta na górze, odsłaniając czarny biustonosz, w miejscu gdzie ukrywała ostrze. Przesunąłem dłońmi po tkaninie, aby upewnić się, że nie miała żadnych innych, czekających na mnie, niespodzianek. Przygryzła wargę, gdy moje ręce dotknęły jej ciała, wyginając się ku mnie. – Nie będę… – Próbowałaś mnie zabić. Tsk, tsk. – Nie zabijaj mnie – szlochała. Strach rozjaśnił jej oczy. To było dobre; nie mogłem odnaleźć cienia. – Proszę. Powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć. Będę robić to, co chcesz, abym robiła. Będę dobra. Możemy dokonać transakcji. Będę… – Żadnych więcej transakcji – powiedziałem. Chwyciłem suknię i pociągnąłem za nią na środku, drąc po całości. Pod zieloną tkaniną jej ciało było blade i piękne, takie jak widziałem wcześniej. – Żadnych więcej transakcji. Żadnego błagania. Próbowałaś wziąć to, czego chciałaś. Teraz ja wezmę to, czego chcę.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

14. Kat Zlustrował moje ciało, mogłam zobaczyć odbicie siebie w jego oczach. Przeszły w ciemnoszare, ale nie było w nich złości, tylko straszny, przerażający spokój. Krew była rozmazana na jego nagiej piersi, gdzie pocięłam go żyletką. Chciałam umrzeć. Jedna sekunda, jedna zła decyzja, jedna chwila wahania, to było to. Zamknęłam oczy i starałam się nie krzyczeć. Może chciał to zakończyć szybko. Liny kąsały mnie w nadgarstki i kostki, a moje ramię wrzeszczało z bólu, kiedy je ścisnął. – Kociaku – powiedział. – Kociaku, spójrz na mnie. Czułam, jak łóżko zapada się pod jego ciężarem, kiedy oparł się o mnie. Terror chwycił mnie i otworzyłam oczy. Był tam, unosząc się tuż nade mną, jego oczy świdrowały moje. – Czy teraz boisz się umrzeć? – zapytał. – Proszę nie… - zaczęłam, ale uniósł palec do ust i zatrzymał moje błaganie. – Chcesz żyć? Kolejna gra? Czy dawał mi prawdziwą szansę? – powoli pokiwałam głową. – Wtedy pozwolę ci żyć – powiedział. – Widzisz? Nie jestem takim potworem za jakiego mnie masz.

CandyJorney

Wypuściłam oddech, nie pamiętałam wstrzymywania go. Wyciągnął rękę i otworzył szufladę w stoliku nocnym. – Po pierwsze – powiedział. – Mówiłem ci, że wezmę to, czego chcę. Nazywasz to torturami, jak sądzę. Ale ja mam z nich radość. Z szuflady wyjął nóż. Zaczęłam krzyczeć. Krzyczałam ze wszystkich sił w płucach, wykręcając się od niego, gdy przystawił mi nóż do piersi. Pomyślałam o profesorze, kawałkach skóry odcinanych od ciała. Wszystko wokół mnie stało się czarne – piękny pokój, drogie dekoracje. W przyćmionym świetle moje oczy nie mogły przestać wpatrywać się w nóż. – Przestań się ruszać, Kociaku – powiedział jego spokojny głos, przedzierając się przez moje krzyki. Przycisnął dłoń w dole, palce rozłożył na moim obojczyku. Jego noga usztywniła moją i nie ważne jak bardzo się starałam, nie mogłam się ruszyć. Przesunął nóż po środku mojego stanika, między piersiami. Krzyki pozbawiały mnie tchu, starałam się nie pozwolić mojej piersi na ruch. Powietrze uleciało z pomieszczenia, a nie było tu tlenu. Chciałabym stracić przytomność. Chciałabym… Odwrócił się i jednym szybkim ruchem noża rozciął mój stanik na pół. Teraz, hałas pochodzący z mojego gardła nie był krzykiem. To był piskliwy jęk, lament, gdy starałam się nie ruszać. Ostrze noża było zimne na mojej skórze, sunął nim powoli w dół mojego brzucha. Jeszcze jeden skręt i wszystkie wnętrzności wyciekną z mojego ciała. Przesuwał nożem w dół, w dół, dopóki nie wsunął go pod tkaninę moich majtek. Poczułam chłód, a następnie podniósł nóż do góry. Krzyknęłam po raz kolejny, ale ostrze tylko rozcięło tkaninę. – Kochany Kociaku – wyszeptał. Zdjął skrawki jedwabnej bielizny, pozostawiając mnie zupełnie nagą. Wstrzymałam oddech i sięgnął po mnie, ale tylko odłożył nóż z powrotem do szuflady, pchnął ją i zamknął.

Potrzebowałam swoich leków. Czułam, jak zaczynam hiperwentylować. Krzyki pozbawiły mnie całego tlenu, a świat wokół mnie stawał się mglisty. Potem pochylił się i pocałował mnie delikatnie. Nagle, mój świat skupił się na jego oczach, szarych oczach. Mglistość ustąpiła. Widziałam każdy mały szczegół jego twarzy. Ciemny zarost na jego silnym podbródku. Krzywa brwi nurkująca nisko na czole. Twarde linie policzkowe. – Kociaku – powiedział. – Chcę, żebyś była moją. I wezmę to, czego chcę. Pocałował mnie znowu, tak lekko, jak skrzydła motyla, a ja nie odpowiedziałam. Nie mogłam odpowiedzieć. Każda część mnie była napięta, sparaliżowana adrenaliną. – Zanim skończę, także będziesz tego chciała, Kociaku – wyszeptał. – Wiem, że będziesz. Być może już tak jest. Zadrżałam, a jego ręka powędrowała po moim brzuchu, wysyłając fale gęsiej skórki przez moje ciało. – Zimno, Kociaku? – zapytał. – Rozgrzejmy cię. Poruszył się w dół, jego spodnie ocierały się o moje nogi, gdy to robił. Jedną rękę zatrzymał na moje piersi i ścisnął ją na tyle mocno, abym jęknęła. – Och, Kociaku – powiedział. – Już mnie chcesz? – Nie – wyszeptałam. – Nie, proszę… Pochylił się i pocałował mnie w sutek. Następnie uszczypnął go i wykręcił. Krzyknęłam, pogłaskał go. Potem polizał, okrążając językiem. Miękki dotyk jego języka po pieszczotach palcami, sprawiał mi ból. Potem uszczypnął go ponownie, mocniej i wykręcił między palcami. Ścisnął ponownie. Następnie zassał. Ciepło wystrzeliło przez moją skórę. Przeniósł się w dół i starałam się zacisnąć uda, ale lina rozłączała je, wykręcając mi nogi.

Całował mnie delikatnie od bioder, w dół, na miękką kępkę włosków tuż nad moją szczeliną. Kiedy mnie całował, czułam coraz większe gorąco i obrzęk między nogami. Bez ostrzeżenia zamknął usta wokół mnie i zassał wystarczająco mocno, by sprawić ból. – Ach! – krzyknęłam. Zatrzymał się, tak nagle, jak zaczął i powrócił do całowania, zasysając małe plamy wilgoci na moim nabrzmiałym guziczku. Wrócił do moich sutków i tym razem, kiedy ssał moje brodawki wyobrażałam go sobie tam, bolało, Boże, tak bardzo bolało. Jego ręka zsunęła się, jego palce rozdzieliły się, dwa na każdej stronie. Jego kciuk wcisnął się w górę mojego uda, głaszcząc mnie milimetr od miejsca, gdzie tego potrzebowałam. – Proszę... – zamarłam. – Wystarczająca tortura, Kociaku? Być może. Dla mnie to za mało. Wcześniej krzyczałaś. Będziesz krzyczeć ponownie. Zacisnął palce po obu stronach mojej szczeliny i polizał ją jednym, długim, powolnym pociągnięciem języka, sprawiał, że zadrżałam. – Ohhh – jęknęłam. – Nie udawaj dla mnie, Kociaku. – Ja nie... Ja nie… – Ciii. Polizał mnie jeszcze raz, a potem jego ręka wróciła, by wykręcić mój twardy sutek w tym samym czasie, kiedy wsunął we mnie dwa palce. Dyszałam przez ból mieszający się z przyjemnością. Moje ciało nie wiedziało, jak zareagować.

Kontynuował. Z każdym uszczypnięciem mojej brodawki lizał nabrzmiałą łechtaczkę, a następnie powrócił do głaskania mnie po obu stronach palcami. Potem wykręcił mój sterczący sutek i wsunął we mnie palce, a moje ciało zacisnęło się wokół niego, pragnąc więcej, potrzebując więcej. Miałam na czole koraliki potu. W pokoju było gorąco, tak gorąco. Nie mogłam oddychać. Chciałam uwolnienia. O Boże, potrzebowałam tego szybko, inaczej zemdleję. – Proszę – powiedziałam. – Proszę. Uderzył mnie w twarz i skręcił oba sutki tak mocno, że czułam jakby płonęły. Krzyknęłam. – To jest krzyk, jakiego chcę – powiedział. Pochylił głowę do mojego bolącego, cholernie twardego guziczka i zamknął wokół niego usta, kiedy po raz kolejny wsunął palce wewnątrz mojego ciała. O Boże, to było tak dobre. Byłam tam, prawie tam byłam… Wyciągnął palce na zewnątrz. Wygięłam biodra w górę, szukając uwolnienia, ale ono nie przyszło. Otworzyłam usta, wyrwał mi się krzyk, zdyszany, ochrypły z pożądania. – Powiedz, że mnie chcesz, Kociaku – wyszeptał. – Boże – jęknęłam. Nie mogłam. Nie mogłam. Dotknął mnie palcami i skręcałam się, pragnąc go we mnie. – Powiedz to. Powiedz, że mnie chcesz. – Nie. Przycisnął się do mnie mocno, a moje ciało kołysało się naprzeciw jego. Uniosłam biodra, ale jego palce zniknęły, przyjemność złagodniała. – Powiedz to.

Jęknęłam, dźwięk wypełnił pomieszczenie. To tylko udawanie. To nie było prawdziwe. Nic nie mówiąc, wyznałam wszystko. To nie miało znaczenia. To nie miało znaczenia. Kto się dowie? Kto kiedykolwiek pomyślałby, że to prawda? Otworzyłam usta i odpowiedziałam, jeśli to prawda, to byłam jedyną, która o tym wie. – Chcę cię. Polizał mnie mocno, znowu, jego język powrócił na szczyt i wysyłał przez moje ciało wstrząsy przyjemności. Już prawie tam byłam, Boże, byłam tak blisko… – Powiedz to ponow… – Chcę cię! – mój głos był zdarty, język napuchł w moich ustach. – Chcę cię. Chcę cię. Wykręcił moje sutki, kiedy wsunął we mnie palce, trzy krótkie pchnięcia, a następnie je wyjął, nie! Boże, nie, potrzebowałam tego, potrzebowałam więcej, potrzebowałam go całego… – Głośniej. – Chcę cię! – krzyknęłam. – Proszę! Chcę cię! Chcę cię! Gavriel, chcę cię! Usiadł na łóżku, zdjął ze mnie ręce. Moje ciało trzęsło się z bólu niezaspokojonego pragnienia. Żądza rozrywała mnie tak boleśnie, że zacisnęłam zęby. – Nie – jęknęłam. – Nie przestawaj. O Boże, proszę, nie – piszczałam, nie mogąc powstrzymać się od wygłoszenia zarzutów. To była tortura, którą chciał zobaczyć, agonia, w której chciał mnie zostawić. Wtedy go znienawidziłam, nienawidziłam go i pragnęłam w równym stopniu, nigdy nie przypuszczałam, że można to odczuwać w tym samym czasie. Potem uśmiechnął się, jego usta błyszczały od moich soków. – Na razie, Kociaku – powiedział. – Niedługo wrócę.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

15. Gav Zamiast ją zaspokoić, postanowiłem pozostawić mojego Kociaka skręcającego się z pożądania. Związanego i tak smacznie wyglądającego. Smakowała przepysznie. Gdy wziąłem nóż z szuflady była bliska płaczu, a na koniec zostawiłem ją tam, nie dotykając ponownie. Uwolnienie. To jest to, czego chciała. To jest to, czego ja również chciałem, ale musiałem się opanować. Mogłem ją kontrolować. Tak, wszystko ładnie ułożyło się we właściwym miejscu. Nawet jej mały wyczyn z żyletką. Podziwiałem ją za to. Była mądra, wiedziałem to od samego początku. Było w niej coś, co sprawiało, że moje myśli nachodziły… Emocje? Być może. Być może było to podekscytowanie spowodowane zabójstwem, wzmocnione przez nią, będącą w charakterze świadka. Popędziłem wziąć kąpiel. Chciałem wyobrazić sobie, że jestem nią. Wyobraź sobie, jak musiała się czuć. Jęknęła w drugim pokoju, ale zignorowałem ten dźwięk. Chciałem wiedzieć, co działo się w głowie mojego Kociaka, do czego naprawdę była zdolna. Teraz wiedziałem, że była w stanie zabić lub chociaż spróbować, rozumiałem to. Ale była również zdolna do samobójstwa. Rozsiadłem się w wannie i wziąłem nóż z krawędzi granitowej wanny. Wyglądało to na większą sprawę niż wtedy, gdy używam go do zabijania innych.

CandyJorney

Mógłbym to zrobić? Cień odpoczywający w moim sercu był trucizną, ale czy mogę pozbyć się go w ten sposób? Przystawiłem nóż do swojej skóry. Ostrze zrobiło dołek na cienkiej tkance, tuż nad zwieńczeniem mojej dłoni. Mógłbym to zrobić? Chciałbym. Świat wokół mnie pogrążał się w ciemności, a wszystkim, co mogłem zobaczyć była krawędź noża, błyszcząca stal ostrza. Przekręciłem lekko uchwyt. Nóż wbił się w skórę i kropla krwi wypłynęła w miejscu, gdzie została przebita. Mocno zacisnąłem zęby. W srebrnym ostrzu widziałem swoje odbicie. Usta wykrzywione przerażeniem. Ból zniekształcający moją twarz. Wyglądałem prawie... ludzko. Wypuściłem nóż z ręki, przeleciał przez wannę. Uderzył w kamień o kremowym kolorze i odbijając się, wpadł do wody na drugim końcu wanny. Podciągnąłem kolana, jakby nóż miał wdrapać się po moich nogach, chcąc dokończyć to, co zaczął. Moja ręka chwyciła przebity nadgarstek. Bolał o wiele bardziej niż proste rozcięcie powinno. Pod palcami mogłem poczuć swój puls. Szybki, przestraszony, ale był. Nadal żyłem, mimo wszystko. Nie tak. Nie mogłem skończyć w ten sposób. Gdybym mógł wcisnąć przycisk i wyłączyć świat, wyłączyć cień, zrobiłbym to. Bardziej niż ona, bardziej niż ktokolwiek inny nienawidziłem życia. Była to niekończąca się walka z cieniem, jedna, której nie mogłem wygrać. Nie chcę żyć, nie, na ziemi nie było nic, co sprawiłoby, abym chciał pozostać przy życiu. Ale w przeciwieństwie do niej byłem zbyt przerażony, żeby umrzeć. Mógłbym okłamywać się na temat tego, dlaczego powinienem zostać przy życiu. Uratowałem kobiety przed nadużywaniem. Uratowałem dzieci przed molestowaniem. Zasługi dla ludzkości. Ale po prostu zaspokajałem cień, prawdziwym

powodem zabijania było odpieranie ciemność. Jeśli mógłbym sprawić, aby to odeszło zabijając się... Powoli odwinąłem palce z nadgarstka. Kropla krwi zostawiła na skórze czerwoną plamę. Podniosłem nadgarstek do ust i zlizałem własną krew. Miedziany zapach wypełnił moje nozdrza, co podrażniło mój żołądek. Wstałem z wanny. Woda ściekała z mojego ciała powolnymi strumieniami, odczuwałem ją jak krew. Na dnie wanny zaszeleściła krawędź noża, srebrna i lśniąca. Nigdy nie będę tak odważny, jak ona. Bez względu na to, jak bardzo chciałem. Jak, więc? Myśl o nafaszerowaniu się pigułkami odrzucała mnie – wymioty, bałagan. Pistolet byłby pewną rzeczą, ale znowu, bałagan. Nie wiem, dlaczego tak bardzo przejmowałem się swoim ciałem. To tylko ciało, mimo wszystko. Mógłbym zanurzyć się w gęstej ziemi cmentarza tak łatwo jak nikt inny. Zmusiłem się, aby o tym pomyśleć. Robaki pożerające moje ciało. Krew w moich żyłach, krzepnąca i rozpadająca się. Nie przejmowałem się za bardzo ciałami moich ofiar, ale moje było inne. Chciałem, aby moje ciało pozostało w całości, przynajmniej do czasu, aż umrę i odejdę. Głupia, irracjonalna żądza. Ale było to pragnienie, a nie miałem ich zbyt wiele ostatnio. Więc, co począć? Błyskawiczna kremacja może być dobrym rozwiązaniem. Ogień spali zwłoki z pewnością powodując mniej bałaganu. Jeśli udałoby mi się znaleźć rakietę i usiąść pod jej otworem wylotowym, ogień spaliłby mnie na proch w ułamku sekundy. Utonięcie, może. Podduszenie, jeśli można zrobić to samemu. Ale nie nóż. Nie moja własna krew.

Wystarczy, pomyślałem. Jej jęki dotarły do mnie z sypialni, odłożyłem nóż na miejsce. Miałem inną robotę do wykonania.

Kat – Gavriel? – Podoba mi się sposób, w jaki wymawiasz moje imię. Jakbyś się mnie bała. – Boję się ciebie. – Niemądry Kociak. Usiadł na brzegu łóżka, zupełnie nagi z wyjątkiem białego ręcznika przewiązanego wokół bioder. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo ciągnęłam za liny, które przywiązały mi ręce i nogi do łóżka podczas, gdy Gav robił mi... to, co robił. Bolały. Teraz ponownie się nade mną pochylał, a moje ciało zadrżało nawet bez jego dotyku. Jego włosy były mokre, ciemne i kapała z nich woda. Jego zarost był ciemny, nieogolony, a brwi zmarszczone ponad jasnymi oczami. – Nie wiem, jak to zrobiłaś, Kociaku. – Odwrócił się ode mnie i pragnęłam, aby wrócił, mimo wszystko. Ból nie odszedł. Jego metoda tortur była straszna. Nie chciałam niczego więcej, niż aby powrócił między moje nogi, bez względu na to jak bardzo nim gardziłam. Nie gardziłam jego językiem. – Zrobiłam, co? – zapytałam. – Próbowałaś się zabić. – Ja… Co? – Nie potrafię tego zrobić, w ogóle. Nie jestem nawet w stanie się pociąć. – Przechylił głowę, ręce splótł między swoimi nogami. Wtedy zauważyłam krwawe ukłucie na nadgarstku, tuż pod kciukiem.

– Próbowałeś się skaleczyć? Teraz? – słyszałam, jak brał kąpiel, ale nigdy nie wyobraziłabym sobie tego, co robił. – Jesteś odważna, Kociaku – powiedział, jakby nie słyszał mojego pytania. Wyłączył się, przenosząc do innego miejsca, miejsca, do którego nie należałam. Nie zauważył, że na niego patrzę, nie zauważył mojego przerażonego wyrazu twarzy. Jeśli by się zabił, umarłabym z głodu, przywiązana do łóżka. Czy nawet o tym nie pomyślał? O mnie? – Ból jest gorszy niż cokolwiek innego – powiedział. – Nie dokładnie ten rodzaj bólu, ale myśl o porzuceniu tego wszystkiego. Tak bardzo, jak pobyt tu boli, wydaje się, że odejście raniłoby jeszcze bardziej. Tęskniłbym za tym. To mnie potrzebuje. Odwrócił się do mnie, cień bólu rysował się na jego twarzy. Palcami chwycił mnie za nadgarstek. – Tęskniłbym za tobą, Kociaku. I za zabijaniem. Nigdy nie chciałbym przegapić okazji do zabicia innej osoby. – To jest... To jest obrzydliwe. – Nie, wcale nie – podniósł podbródek do przyciemnionego światła, miał błogi wyraz twarzy. – To jest wspaniałe. Moment uwolnienia. Pomyśl o tym, co ci zrobiłem przed moją kąpielą. Nie było trudno przypomnieć sobie o tym. Jak mnie dotykał, całował. Mocno się zarumieniłam. – Pomyśl, jak bardzo tego chciałaś, Kociaku. Jego palec dotknął mojego gołego kolana, prześledził drogę po zewnętrznej stronie mojego uda, dwa palce spoczęły na mojej kości biodrowej. Moje ciało zacisnęło się od środka, gwałtownie odrzuciłam do tyłu głowę, dreszcze pożądania natychmiast mnie dopadły. – Ja nie…

– Nie kłam! – w cichym pomieszczeniu jego głos był, jak ryk. Następnie ponownie stał się miękki. – Chciałaś tego tak bardzo, Kociaku. Pomyśl o żądzy, pragnieniu. Dziesięciokrotnie je pomnóż. Jaką torturą byłoby zaprzeczać samemu sobie. Zwłaszcza, gdy odpowiedź na twój problem jest tak prosta, jak... Z tym pochylił się i pocałował mnie. Oderwałam swoje wargi od jego, ale ciepły, mokry dotyk jego ust zdążył przywrócić pożądanie z pełną siłą. Uśmiechnął się. – Udawaj, że chcesz trzymać się z dala ode mnie, Kociaku, a ja nadal będę dawał ci to, co udajesz, że pragniesz. Czego chciałam? Nie potrafiłam odpowiedzieć. Moje ciało zdradzało mnie z nim na boku. Gorące, mokre, gotowe, ponownie rozbolało od jego dotyku. – Od teraz będziesz spała tutaj. Ze mną. Moje oczy spotkały jego i szybko odwróciłam wzrok. Pomyślałam, że jego wzrok przenika mnie, głębię mojej istoty, zaczęłam przekonywać samą siebie, że potrzebuję go bardziej, niż chcę od niego odejść. – Nie boisz się, że ponownie spróbuję cię zabić? – zapytałam. Nie obchodziło mnie to. Ale pokusa spania obok jego twardego i umięśnionego ciała... mogłaby mnie zabić zanim on to zrobi. – Słuszna uwaga. Będziemy musieli zostawić te węzły. – Nie mogę zasnąć obok seryjnego mordercy – to było bezsensowne. Podjął decyzję. Wciąż protestowałam, nawet świadoma daremności swoich żądań. – Znam lekarstwo, które pomoże ci zasnąć. – Ponownie potraktujesz mnie środkiem uspokajającym? Spojrzał na mnie z czystym pożądaniem, agresywnym i głodnym. Jego oczy były, jak oczy pantery, patrzące na bezradnego, upolowanego królika. Gdyby oblizał swoje rany, nie byłabym zaskoczona.

– Nie. Nie strzykawka. Coś nieco bardziej... naturalnego. Jego dłoń przesunęła się z łóżka i sunęła po moim udzie, dotykając tam, gdzie byłam już śliska z pożądania. Płomienie wystrzeliły z mojego wnętrza do kończyn. – Nie! – krzyknęłam, a on zdjął rękę tak szybko, że w pamięci pozostało mi tylko wspomnienie jej nacisku. Odrobinę zaszlochałam. Boże, jak ja go chciałam! – Załatwmy to po twojemu, Kociaku – powiedział. Uśmiechnął się. Wiedział, że właśnie mnie złapał, że w głowie odtwarzałam scenę, którą tak bardzo chciałabym, aby się wydarzyła. Ręcznik spadł na ziemię, jego nagie ciało było twarde przy moim, a jego kutas w pełnej erekcji, pulsowanie między udami wypełniało część mnie, która była pusta, Boże, tak-bardzo-pusta i chętna, jeśli tylko mogłabym skierować myśli na inny tor… Zgasił światło i zanurzyliśmy się w ciemności łamanej tylko przez poświatę księżyca wpadającą przez okno. Moje oczy przyzwyczaiły się do niebieskiego półmroku, kiedy obserwowałam go wciągającego białą koszulkę i ciemne majtki. Jego umięśniony tyłek lśnił, a następnie krzywizna została pokryta tkaniną. Obrócił się gwałtownie i odwróciłam wzrok, nie dość szybko. Uprzejmie nie powiedział nic o mnie obserwującej go. Uprzejmy? Był uprzejmy? Być może. Jedną po drugiej, rozluźnił liny, dając mi tylko tyle przestrzeni, abym była w stanie poruszać kończynami, ale nie wystarczająco, abym podniosła ręce do ust lub czegokolwiek innego, co pozwoliłoby mi pozbyć się węzłów. – Nie ruszaj się zbyt dużo – powiedział cicho. – Liny zaciskają się, kiedy za nie pociągasz. Koc, który rzucił na łóżko był jasny i przykrył mnie nim pod samą brodę. Był jedynie cieniem za mną, blokującym światło księżyca wpadające przez okno, kiedy pogłaskał mnie po policzku z jednej strony. Potem pocałował w czoło i wsunął się pod okrycie obok mnie, leżąc na plecach, poza zasięgiem.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

16. Gav Mój Kociak leżał obok mnie w ciemności, starając się nie poruszać. Moje serce biło pod bandażem, pompując krew do miejsca, w którym mnie pocięła. W ciemności również czaił się cień. Był tam nawet wtedy, gdy nie mogłem go dojrzeć, mrok czyhał, kiedy wyłączyłem światło. Nie mogłem ukryć się przed nocą. Piotruś Pan płakał, gdy jego cień odszedł. Wyruszył do Wendy, by sprowadzić go z powrotem, aby upewnić się, że jego cień nigdy ponownie go nie opuści. Jeśli mógłbym porzucić swój cień i nigdy więcej nie zobaczyć go ponownie, zrobiłbym to. Mój cień. Wkradająca się ciemność, która odcina jasność i dobro, dopóki wszystkim, co mogę zobaczyć jest jedyna rzecz, która go zadowoli i sprawi, że odejdzie. Zaczyna mnie wykańczać, a potem wszystko, co widzę, jest złem. Kiedy zabijam, wycofuje się. Nie jestem szalony. Nie jestem schizofrenikiem. Nie mam drugiej osobowości albo czegoś równie niedorzecznego. Nie zrzekam się odpowiedzialności. Popełnione zbrodnie są moimi własnymi, to ja władam nożem. Mój żołądek warczy po jedzenie i jestem jedynym, który go karmi. Moje serce pragnie uwolnienia i jestem jedynym, który morduje. Nie, cień jest czymś, co noszę jak płaszcz, i tak jak płaszcz staje się cięższy z każdym krokiem, aż w końcu jest nie do zniesienia. Wtedy zabijam. Zabijam. Ja. Nie

CandyJorney

cień. Mimo, że jeśliby go nie było, nie potrzebowałbym uwolnienia, które daje mi zabijanie. Wendy była w stanie ponownie przyszyć cień Piotrusia używając jedynie igły i nitki. Czy to niemożliwe, by pomyśleć, że jedynym sposobem, żeby go ze mnie wyciąć jest otrze?

Kat Kiedy się obudziłam, w pokoju było ciemno. Niebo za oknem sypialni było szare, a krawędzie białych zasłon błyszczały. Pragnęłam wyjrzeć na zewnątrz, aby zobaczyć drzewa w półmroku. Wykonałam pół obrotu po swojej stronie i pociągnęłam lekko za linę nim zdałam sobie sprawę, że wciąż jestem w niewoli. Węzeł wokół mojego nadgarstka nadal był mocny. Obok mnie wiercił się Gavriel. Zasnął na plecach, zostawiając mnie godzinami gapiącą się w sufit, zanim w końcu udało mi się odpłynąć w niespokojny sen. Teraz on miał jeden. Znów kopnął i jęknął, pociągnął koc w dół swoich bioder, a jego ciało się skręcało. Pot zmoczył przód jego koszuli, półkola przezroczystej tkaniny przyczepiły się do jego wyrzeźbionej piersi. Brwi na czole miał mocno zaciśnięte, a wyraz twarzy pełen bólu. Cierpiałam obserwując jak się wije. Kąciki ust wygiął w grymasie. W oczach miał łzy, które wyciekały, mieszając się wraz z potem , spływały po skroniach. Zabójca. Porywacz. Oprawca. Ale, kiedy rzucał się obok mnie, jęcząc przez sen, wyglądał jak dziecko bojące się ciemności. Odwrócił się jeszcze raz, skomlenie uciekło z jego ust. Mruczał jakieś półsłówka, nie mogłam zrozumieć. Wtedy usłyszałam, szept, tak bolesny, że prawie złamał mi serce. – Kociaku – szepnął i jęknął ponownie. Moja ręka była mocno związana, ale mogłam dosięgnąć go palcami, kiedy poruszył głową. Dotknęłam końcówek jego włosów, wyciągnęłam palce, by je pogłaskać. Przestał jęczeć. Unieruchomiona w niewygodnej pozycji, nadal palcami głaskałam go po czubku głowy. Przebiegałam paznokciami po jego włosach,

odsuwając czarny bałagan. Jego usta poruszały się, ale teraz nie były to słowa tylko ciche intonacje. Potem przewrócił się, jego ramię objęło moje ciało i chwycił mnie tak mocno, jakbym była poduszką lub wypchanym zwierzakiem z dzieciństwa. Jego głowa spoczywała na moim ramieniu, wilgotna od potu. Kolano leżało na moim udzie. Jego ciężar był tak realny, tak nieprawdopodobnie ludzki. Był potworem? I czy ja nim byłam za opiekę nad nim? Nawet teraz, przywiązana do łóżka, nic nie mogłam na to poradzić, ale pomyślałam, że nie byłam takim więźniem jak on. Przechyliłam głowę w dół i pocałowałam go delikatnie w czoło. Gorąca skóra, jeszcze wilgotna od potu. – Śpij – szepnęłam, a on posłuchał.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

17. Gav Następnego dnia, rankiem, przyniosłem jej śniadanie do łóżka. Oczy miała zaczerwienione; musiała źle spać. Szkoda. – Dlaczego nie możesz mnie rozwiązać? – zapytała, gdy podałem jej kawałek maślanego herbatnika. – Muszę iść – powiedziałem. – Nie mogę zostawić cię rozwiązanej, gdy wychodzę z domu. – Dokąd idziesz? – nie jadła; byłem nieco zirytowany. – Na zewnątrz. Cień powrócił. Musiał wrócić w nocy, po tak wielu dniach trzymaniu się z dala. Wiedziałem, że muszę znaleźć nową ofiarę. Nie zabijać od razu, ale wkrótce. Był człowiek, na temat którego zrobiłem badania. Polityk, cieszył się prostytucją i biciem żony. Sypiał też ze swoją stażystką, czternastoletnią dziewczynką. Raz, wychodziła z budynku akurat, gdy tam byłem, włosy miała zmierzwione, a oczy zaczerwienione od łez. Obserwowałem go, kiedy rozmawiał z nią na parkingu, grożąc, przygniatając do maski swojego Lexusa. Ta myśl sprawiła, że zadrżałem ze strachu. Tak. Trzeba by to zrobić. To z powrotem odeprze cień. Dogadzałem sobie, zabójstwo dwa razy w miesiącu, ale zasłużyłem za radzenie sobie z takim kłopotem.

CandyJorney

To wszystko, czym była, moim zwierzątkiem, małym kłopotem. Pchnąłem ciastko w jej usta, a ona je ugryzła. Żuła, żuła i połknęła. – O czym śniłeś ostatniej nocy? – spytała. Jej ramiona były rozluźnione, nawet związane. Usta różowe i kuszące. – Nie śniłem – powiedziałem. – Owszem. Mówiłeś przez sen. – Nie pamiętam. – Koszmary? Moje oczy ponownie do niej wróciły. Myślała, że była sprytna. I była, ale nie wystarczająco. Nie wiedziałem, co usłyszała w nocy. Krzyki mężczyzny, którego zabijałem w moim śnie? Krzyki mojej matki? – Nie – powiedziałem. – Co się stało z twoją matką? To było przypuszczenie, nic więcej. Mógłbym powiedzieć. Naciskała, próbując mnie zrozumieć. Nie było nic do rozumienia, mały Kociaku. Naciśnij zbyt daleko, a zobaczysz ciemność. Rzuciłem ostatni kawałek herbatnika z powrotem na talerz. – Do widzenia – powiedziałem i wstałem zanim stałem się jeszcze bardziej zły. Cień już się podkradał, wyszarpując swoją drogę powrotną.

Kat Godziny mijały. Walczyłam, aby rozwiązać węzły z nadgarstków, ale tylko zacisnęłam linę mocniej. Mój żołądek zamruczał z głodu. Powinnam była zjeść więcej śniadania. Co, jeśli był poważny? Co, jeśli wyszedł, aby spróbować się zabić? Co jeśli sama tutaj utknęłam? Przeszył mnie strach i nie wiedziałam, jak go uspokoić. Normalnie, kiedy jestem zbyt niespokojna biorę pigułkę, ale nie miałam tu żadnej tabletki. Nic nie mogłam zdziałać. Liny zacisnęły się wokół moich nadgarstków i zaczęłam ciężko oddychać. Uspokój się, Kat. Spokojnie. Nie świruj. Jeśli zwariujesz… Na dole otworzyły się drzwi i usłyszałam jego kroki na schodach. Gwizdał. O dziwo, ulżyło mi. Otworzył drzwi i wszedł do sypialni, skakał w miejscu. – Przynoszę dobre wieści – powiedział, podskakując do mojej strony i pochylając się nad łóżkiem. On, Boże, uwolnił mnie. Najpierw moje stopy, potem nadgarstki. Pokręciłam nimi, przywracając krążenie. Gwizdał, kiedy rozwiązywał ostatni węzeł. Nigdy nie widziałam go tak... optymistycznego. Zastanawiałam się, co to były za wiadomości. – Załóż dla mnie sukienkę, dobrze, Kociaku? Zrób dziś dla mnie tą jedną rzecz – podszedł do szafy i wyrzucił pozostałe suknie, które dla mnie zdobył. – Obojętnie, którą chcesz. Wzięłam pierwszą, którą zobaczyłam i komplet bielizny, następnie wstałam. – Nie! Nie w łazience. Tutaj. Ubierz się przy mnie. Wiesz, że nie mogę ci ufać na tyle, abyś robiła cokolwiek beze mnie, Kociaku.

Przyglądał mi się uważnie, kiedy się ubierałam, jego oczy dotykały mnie wszędzie. W mojej głowie wciąż czaiła się fala niepokoju, ale ubrana poczułam się lepiej. Ta, którą wybrałam miała czerwoną otoczkę, była to krótsza sukienka, kończyła się tuż nad kolanem. Zlustrował mnie od góry do dołu z uznaniem, a następnie podszedł do miejsca, gdzie stałam. – Gavriel? Pocałował mnie krótko, jakby całował swoją żonę na przywitanie. I nie wiem, czy udaje, że jest szczęśliwy, czy rzeczywiście jest. – Pięknie wyglądasz, kochanie – powiedział. – Usiądź. Pozwól mi wyczesać ci włosy. Usiadłam na rogu łóżka, oszołomiona jego dobrym nastrojem. Wyjął z szuflady szczotkę i usiadł za mną. Jego ręce przeczesały moje włosy, szczotka pieściła delikatnie skórę głowy. Było wiele kołtunów, ale pracował cierpliwie, nie szarpiąc szczotką. Jego palce były długie, ostrożne. Byłby dobrym chirurgiem, pomyślałam głupio. – Proszę – powiedział. – Teraz możemy iść na dół. Prowadził mnie na dół, kierował pomału z ręką na moich plecach. Minęliśmy posąg koni na schodach; ich oczy zdawały się obserwować mnie, kiedy szłam. Gdy zdałam

sobie

sprawę,

że

zmierzaliśmy

do

kuchni,

ponownie

wpadłam

w panikę. – Jest w porządku, Kociaku – powiedział, przyciągając mnie do swojej piersi. – Przygotujesz mi coś do jedzenia. To wszystko. Zadrżałam i kontynuowałam. Co jeszcze mogłam zrobić? Usiadł przy stole w kuchni, gdzie dni wcześniej obserwowałam go zabijającego i ćwiartującego profesora. Wskazał na lodówkę. – Zrób nam coś do jedzenia – powiedział.

Otworzyłam lodówkę i zajrzałam do środka. To było dziwne, patrzeć na to, co seryjny morderca jada. Wszystko było takie... normalne. Mleko, jajka, sok pomarańczowy, tarty ser. – Co chcesz? – zapytałam. – Jesteś dobra w gotowaniu? Nie, nie obchodzi mnie to. Przygotuj nam omlet. Wiesz, jak zrobić omlet, prawda? – Pewnie. – Szynka jest na dolnej półce. Wyjęłam wszystkie składniki i zaczęłam robić to, co robiłam miliony razy. Czasami, kiedy gotowałam w czyjejś kuchni, nie wiedziałam, co gdzie było, ale u niego wszystko było dokładnie tam, gdzie sama bym umieściła. Miski w bocznej szafce. Patelnia pod ladą obok piekarnika. Posmarowałam ją masłem i skierowałam się do gorącej kuchenki. Siedział cicho, obserwując mnie, jak ubijam jajka w dużej misce. Potem, wyjęłam nóż, aby pociąć szynkę na kawałki. Kiedy skończyłam krojenie, spojrzałam na niego. Patrzył na mnie uważnie. – Nie chciałeś, abym użyła noża? – zapytałam. Uniósł pytająco brwi. – T-to broń – powiedziałam. – Próbowałam cię wcześniej zabić. – Kiedy trzymałam nóż w ręku, moja dłoń zaczęła się pocić. Pomyślałam o żyletce i zamrugałam na tę myśl. – Masz teraz zamiar mnie zabić? – zapytał z uśmiechem. Pokręciłam głową. Nie, nie miałam. Miałam… Nie wiedziałam, co robię. Odłożyłam nóż i wrzuciłam szynkę do jaj smażonych na patelni. Dodałam ser. Przewróciłam omlet na drugą stronę, kończąc gotowanie. – Twoi rodzice byli dzisiaj w wiadomościach – powiedział Gav. – Stacja lokalna.

Prawie zrzuciłam patelnię z kuchenki. – C-co, oni… – Pomyśleli, że znowu uciekłaś – powiedział. – Prosili, abyś nie robiła niczego głupiego. Abyś wróciła do domu. Więc nikt mnie nie szukał. Nikt nie pomyślał, że zostałam porwana. Jakby czytając w moich myślach, Gav odezwał się ponownie. – Twoja przyjaciółka uważa inaczej – powiedział. – Ta ze sterczącymi włosami, cała w piercingu. – Jules – mruknęłam. To wydawało się tak dawno temu, kiedy stałam obok niej przy regałach z książkami, żartując o koszmarnych powieściach wypożyczanych przez ludzi. – Jest jedyną osobą, która sądzi, że zostałaś porwana – powiedział, wzruszając ramionami. – Nikt nie będzie słuchać dziewczyny, która tak wygląda. – Jak? – Dobrze wiesz, że wygląd jest ważny w dzisiejszym świecie – powiedział. – Jajka są gotowe. Były. Zsunęłam omlet na talerz, przecinając go na pół, tworząc dwie porcje. Gav podszedł i nalał dwie szklanki soku pomarańczowego. Sztućce zabrzęczały na stole. Siedzieliśmy obok siebie. Kroiłam omlet na kawałki, trzymając ostrożnie nóż, tak, aby mógł go zobaczyć. Albo go to nie obchodziło, albo udawał. – Pyszne. Wspaniały posiłek – Gav położył na swoim talerzu nóż, krzyżując go z widelcem. – Co chcesz w zamian? Pokręciłam głową. – Jeszcze nic. – Oszczędzasz przysługi?

– Być może. – Prawda była taka, że nie miałam pojęcia, czego od niego chciałam. Chciałam... Nie wiedziałam, czego chciałam. – Nigdy nie pozwolę ci odejść. Jeśli na to czekasz. – Jakie były dobre wieści? – Hmm? – Powiedziałeś, że masz dobrą wiadomość. Chodziło o to, że moi rodzice nie szukają mnie? – Och! Nie. Mimo, że to również jest dobrą wiadomością. Nie, wyszukałem następnego mężczyznę, który da mi uwolnienie. Około setki mil od ostatniej ofiary, więc jest idealnie. Wiesz, zwykle nie zabijam blisko domu. Ten ostatni był wyjątkiem. Był nadzwyczajny. Błąd, jak sądzę. To, jak mnie znalazłaś, w każdym razie. – Ty... masz zamiar zabić kogoś innego? – moje usta opadły i widelec spadł mi na kafelki. Nie chciałam zjeść ostatniego kawałka mojego omletu. – Tak. Dzisiaj, może jutro. Właśnie wykonałem gruntowne badania. Poznałem jego harmonogram, jego rutynę. Oni zawsze mają rutynę. Wiesz. – Ilu ludzi zabiłeś? – Kilku. Jednego co kilka miesięcy. – Nie złapali cię? – Rzadko zgłasza się to jako morderstwa, dzięki Bogu. Większość z nich to biznesmeni, którzy mają tysiące tajemnic – nie płacenie podatków, na przykład. Policja zwykle uznaje, że uciekli z miasta, aby uniknąć rachunków od Wuja Sama. 11 Albo są w sporach z lokalnymi gangami, albo uzależnieni od narkotyków. Wiele dowodów wskazuje na te wszystkie kierunki. Z wyjątkiem mnie.

11

Narodowa personifikacja Stanów Zjednoczonych, której początki sięgają wojny brytyjskoamerykańskiej w 1812 roku.

– Ilu? – nie byłam pewna, czy chciałam wiedzieć, ale moja ciekawość mnie wyprzedziła. – Zamierzasz to skończyć? – Gav wyciągnął rękę i włożył sobie ostatni kawałek mojego omleta w usta. – Wiesz, psychopaci naprawdę nie są tacy niebezpieczni. – Naprawdę – zmarszczyłam brwi. Zachowywał się, jakby to nie było nic wielkiego. I teraz, wydawało się to tak normalne w świetle dziennym. Poczułam się chora. Chora, ponieważ zakochiwałam się w nim, chora, ponieważ nawet teraz, nie wiem czy naprawdę go nienawidziłam, czy tylko udawałam. – To tylko około trzech procent wszystkich brutalnych przestępstw, które są popełniane przez psychopatów, wiesz – żuł w zamyśleniu po jednej stronie wargę. – Zdecydowana większość morderstw jest wykonywana przez małżonków, zirytowane gangi, czy cokolwiek innego. Nie przez ludzi takich, jak ja. – Jestem pewna, że to ulga dla wszystkich osób, które zabiłeś. – Nie, przypuszczam, że nie. Ale wszyscy zawsze martwią się o psychopatów przychodzących po nich, nigdy o żonę, którą zdradzają ani swoich dilerów narkotykowych, czy niezadowolonych pracowników. To, że dostanie cię seryjny morderca, nie jest tak prawdopodobne. – Masz mnie. – Nie w ten sposób, Kociaku – powiedział Gav, chichocząc. – Nie zabijaj go dzisiaj. Przełknął ślinę. Uśmiech zniknął z jego twarzy. – Przepraszam? – Pytałeś, czego chcę. Kolejna transakcja, prawda? Chcę, żebyś go nie zabijał. – Nie znasz tego mężczyzny – powiedział Gav, usta zacisnął tak mocno, że ich kontury stały się białe. – Dwa lata temu został skazany za przemoc domową,

ale przekupił sędziego. Wszystko, co musiał zrobić to zapłacić grzywnę i uczestniczyć w niektórych sesjach doradczych bzdur. Był on pieprzonym… – Nie dbam o to – powiedziałam, mój głos się trząsł. – Nie zabijaj go. Nie zostawiaj mnie dzisiaj ponownie. Nie rób tego. – Kociaku… – Pytałeś, czego chcę. Tego. Gniew zachmurzył jego twarz. Wstał i podniósł mój talerz, położył go na szczycie swojego i oba wrzucił do zlewu. Moje ramiona drgnęły przez hałas. – Na górę. Złapał mnie za rękę i wyciągnął z kuchni. Jego twarz była ciemna, tak ciemna, jak po tym, kiedy próbowałam zabić go żyletką. Wciągnął mnie po schodach, a potem znowu do sypialni. Moje serce waliło. Co ja narobiłam? – Połóż się. Usiadłam na łóżku, ale nie byłam wystarczająco szybka. Popchnął mnie i zawiązał linę wokół nadgarstków. – Gav, obiecałeś… – Ranisz mnie tym. – Ale obiecałeś… – Nie dzisiaj. Tak. Nie zabiję go dzisiaj. Twoja transakcja – wypluł słowa z goryczą, związując moje kostki, nie dbając o to, jak mocno. – Dokąd idziesz? – Jakie ma to dla ciebie znaczenie?

– Nie okłamuj mnie – pomyślałam o moich rodzicach proszących, abym wróciła do domu. Ja nie mam domu. Nigdy go nie miałam, nie z nimi, nie z nikim innym. I nie tutaj. – Wkrótce wrócę – powiedział. – Gav, nie zabijaj go! Nie zabijaj nikogo, nie… Ale już go nie było.

Gav Cień drażnił mnie. Mogłem pójść gdziekolwiek, okłamać ją i przejść do ataku. Ten człowiek zasłużył na śmierć, a ja nie zasłużyłem, by takim być. Cień przyćmił całą moją wizję, kiedy zbiegałem ze schodów, wyciągając siekierę z szafy w przedpokoju. Trzaśnięciem zamknąłem za sobą drzwi. Ptaki w lesie przestały ćwierkać, kiedy wszedłem na polanę. Przeciągnąłem małe, przewrócone drzewko na pieniek do cięcia drewna, łamiąc je na części. Umieściłem tam pierwszy drewniany blok. – Transakcja. To nie jest transakcja. Moje ramiona zamachnęły się siekierą. Ostrze zakreślało łuk w tę i z potem, dzieląc drewniany blok na dwie części. Hałas zakłócał ciszę lasu i usłyszałem, jak ptaki opuszczają swoje gniazda. Wymieniłem blok i ponownie się zamachnąłem. – To zemsta. Drażni się ze mną. Głupia. Mogłem ją zabić, kiedy miałem na to ochotę. Mogę udawać, że byłem zły z powodu niesprawiedliwości. Że chciałem zabić tego człowieka, aby ocalić przebywających wokół niego ludzi. Ale nie chodziło tu o ratowanie kogokolwiek na świecie, wszystko, czego chciałem to, aby ten cholerny cień odszedł. Odłamki spadały. Jak odpryskujące kości. Wyobrażałem sobie moją kolejną ofiarę pod toporem, błagającą o życie. Gotowałem się z furii, podniosłem siekierę, uderzając nią z taką siłą, że utknęła w bloku. Postawiłem na nim nogę i zakołysałem rączką, aż topór ponownie się obluzował. Drewniane bloki poszły szybko. Rąbałem i rąbałem, aż mięśnie moich ramion rozbolały i nie było nic do pocięcia. Świat był prawie całkowicie czarny, cień pochłaniał mnie z pragnienia ulgi. Rąbanie drewna nie było rozwiązaniem. Zgarnąłem

pocięte bloki w swoje ramiona, ułożyłem je w pobliżu domu w kilkunastu wyprawach. Przeciążałem się za każdym razem. Czułem, że moje plecy zaczynają już pobolewać od dźwigania tak wielkiego ciężaru. Dobrze. Ból wypędzi cień, być może. Skieruje moją uwagę na coś innego. Wróciłem do domu, wspiąłem się po schodach. Znalazłem ją zawiązaną w łóżku, jej szyja była blada i kusząca. Ze ścian skapywał cień i zacisnąłem pięści, próbując jej nie zabić. Spojrzała przerażona, kiedy podszedłem do przodu, zdejmując koszulę. To był jej wybór, jej decyzja. – Gavriel? Jej głos odbił się echem w mojej głowie, tam i z powrotem. To było tym, kim jestem? Zabójcą? Psychopatą? Kogo chciała ze mnie zrobić? Przechyliłem głowę do jej i zobaczyłem swoje odbicie w jej oczach. Morderca, tak. Ale nie dziś. – Chciałaś mnie wcześniej, Kociaku. Mam nadzieję, że chcesz mnie teraz – moje ręce powędrowały do spodni, już byłem twardy. Pragnąłem jej. Potrzebowałem jej. Jeśli nie mogłem dostać uwolnienia, którego tak bardzo potrzebowałem, będę musiał odwrócić swoją uwagę w inny sposób. – Gav… – Nie chcesz, abym go zabił? – syknąłem. – Dobrze. Ale mam zamiar zrobić ci to, na co mam ochotę.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

18. Kat – Twój wybór – powiedział, opuszczając bieliznę na podłogę obok łóżka. – Rozumiesz decyzję, którą podjęłaś? Spojrzałam na niego. Skrzywił się na mnie, wyglądał na złego z powodu zakłócania jego planu. I jeszcze na... przerażonego? – Gav… – Powiedz, abym poszedł i pójdę. W każdej chwili. Rozumiesz? Pokiwałam głową w milczeniu. Stał przy łóżku, jego pół-twardy kutas drgał. Wcześniej nie widziałam go w pełnym świetle, ale patrząc na niego teraz zastanawiałam się, czy byłabym w stanie pomieścić go w sobie. Był ogromny. Czułam, jak skręca mnie bolesne pragnienie. – Czego chcesz? – zapytał. Przełknęłam, dobrze wiedząc o co pytał. Wiedząc, czego naprawdę chciał. Nie mogłam mu tego dać, ale mogłam dać mu coś innego. – Chcę ciebie – powiedziałam. To był przymus, powiedziałam sobie. To wszystko było kłamstwem, wszystko. Ale to nie było niczym z tego, nie naprawdę. Nienawidziłam mężczyzny, którego chciał zabić, nienawidziłam tego człowieka bardziej niż mojego porywacza.

CandyJorney

W mojej głowie, twarz mężczyzny zastąpiła twarz ojczyma. Wiedziałam, jacy ludzie tego typu byli. Nienawidziłam ich. Ratowałam tego człowieka, oprawcę? Czy robiłam to, aby chronić siebie? Czy obie opcje? Gav tym razem był wzburzony. Nie tracił ani sekundy na grę wstępną. Zamiast tego przełożył przeze mnie nogę i usiadł okrakiem na mojej klatce piersiowej. O Boże. O Boże. Jego kutas wisiał przede mną. Długi, gruby, miał gładką skórę. Napletek został zepchnięty przez naprężoną erekcję, odsłaniając różową główkę. – Powiedz mi, Kociaku, czy kiedykolwiek wcześniej byłaś w takiej pozycji? – Nie – powiedziałam szczerze. Kiedy byłam młodsza, byłam tylko z kilkoma facetami. Znali oni pozycję misjonarską, a jedyne laski jakie zrobiłam miały miejsce na kanapie w pokojach akademickich po imprezach, kiedy byłam wystarczająco pijana, by przyćmić zmysły. Ledwo pamiętałam, co takiego robiłam, aby się wyłączyć. Odetchnęłam, próbując uspokoić bicie swojego serca. Co, jeśli nie spodoba mu się to, co zrobię? Skrzywdzi mnie? Wyjął poduszkę i umieścił ją pode mną. Przez cały czas nie mogłam oderwać oczu od jego fiuta. Drgnął kilka razy w rytmie bicia jego serca, a kiedy sięgał do poduszki, zamachnął się i szurnął mój policzek. – Jeśli spróbujesz mnie zranić, zabiję cię – powiedział. – Mogę być miły, Kociaku. Mogę zostawić cię tu i iść dostać moje uwolnienie gdzie indziej. – Nie – szepnęłam, myśląc o mężczyźnie na stole, nożu ociekającym krwią. – Nie rób tego. Proszę, nie. – Więc spraw, abym chciał tu z tobą zostać.

Z tym owinął ramię wokół tyłu mojej głowy i lekko podniósł. Wsunął kutasa w moje usta, a ja wpadłam w panikę. Odruch wymiotny sprawił, że zakaszlałam i szarpnęłam głowę do tyłu. Zmartwiona, spojrzałam w górę, ale on się uśmiechał. – Rozluźnij język, Kociaku – powiedział. Zrobiłam to, co powiedział, a kiedy ponownie włożył swojego fiuta w moje usta, wsunął się płynnie. Kiedy pchnął dalej, główka uderzyła w tył mojego gardła. Do oczu napłynęły mi łzy, ale trzymałam język luźno. – Ohhh – jęknął. Pomyślałam, że może udaje, ale jego już sztywny kutas, stwardniał i urósł w moich ustach. Wysunął się i pozwoliłam sobie nakryć jego główkę ustami, wtedy ponownie się zakołysał i wsunął. Ręka, która kiedyś podtrzymywała tył mojej głowy rozłożyła się, jego palce wplątały się w moje włosy. Czułam się jak wtedy, gdy wsmarowywał mi szampon, delikatny dotyk był całkowitym przeciwieństwem jego twardego kutasa, wsuwającego się do przodu i wypełniającego moje usta. Pisnęłam, gdy pchnął zbyt daleko, a on posłał mi uśmiech, wysuwając się. Wziął swojego fiuta do ręki i tylko jego główka dotykała moich warg, lepki preejakulat mieszał się ze śliną na moich już wilgotnych ustach. Odetchnęłam i mogłam poczuć jego napięcie tak samo, jak powiewy chłodnego powietrza pojawiające się wraz z jego kutasem. – Spokojnie, teraz. Robisz to tak dobrze. Possij główkę, Kociaku. Przyjęłam go chętnie, wiedząc już, że nie będę się krztusiła. Zamknęłam oczy i kolistymi ruchami przesuwałam językiem po gładkiej skórze. Starałam się przypomnieć sobie wszystkie wskazówki, które czytałam w głupich magazynach mojej siostry. Naciśnij językiem na główkę. Obejmij szczelnie wargami całą główkę i possij. Oddychaj przez nos. Mój język zaczynał boleć. – Kociaku.

Otworzyłam oczy i spojrzałam w górę, aby zobaczyć, jak marszczy na mnie brwi. Moje serce zamarło. – Co robisz? – Ja… staram się... – Udawaj, że to ja liżący ciebie – powiedział surowo. – Co chciałabyś, abym ci zrobił? Wszystko. Słowo utknęło w moich ustach. Zamiast pozwolić mi odpowiedzieć, wsunął się z powrotem w moje usta. Tak. Co mógłby mi zrobić. Zamknęłam oczy ponownie myśląc o tym, jakby mnie drażnił. Jakby mnie dręczył. Mój język wysunął się, badając obwód jego grubego fiuta. Kiedy końcem języka dotknęłam szczytu jego główki, poczułam, jak się napiął i ciężko odetchnął. Tam. Nacisnęłam językiem na szczyt główki. Był tam grzbiet, przesunęłam usta do tego miejsca, mocno ssąc, znowu i znowu, pozwalając językowi wirować. Śledziłam go kolistymi ruchami. Pozwoliłam mu wziąć mnie w jakikolwiek sposób chciał. Składałam miękkie pocałunki na mięsistej części główki, dmuchałam na niego zimnym powietrzem, a następnie powracałam do całowania. Chciałam go teraz tak bardzo. Myślałam o jego języku między moimi udami, robiącym to, co ja teraz robię, wiłam się z pożądania. Moje ciało pod sukienką było już gorące i zastanawiałam się, czy zdejmie ją ze mnie, kiedy skończę, czy weźmie mnie. Zassałam mocniej, tak, jak wyobrażałam sobie, że zrobi mi, a to sprawiło, że jęknął nade mną. Jego ciężar przesunął się do przodu i wzięłam go głębiej, pozwalając językowi ześlizgnąć się w dół, do podstawy. Moje gardło szarpnęło się przez dotyk jego kutasa, kiedy gwałtownie się wsunął, ale zmusiłam swoje ciało do rozluźnienia się i wzięłam go głębiej. Jęczał i jęczał. Związana, nie mogłam się dotknąć, ale byłam tak

podniecona, słuchając jego odpowiedzi, że pomyślałam, że mogłabym dojść natychmiastowo, gdyby dotknął mnie chociaż raz. Zaczął się na mnie kołysać. Złapałam jego rytm i dopasowałam się. Jego ręka wspierała moją szyję, rozluźniłam się w jego uścisku, pozwalając mu wsuwać się we mnie tak głęboko, jak chciał. Mój język dotykał podstawy jego fiuta za każdym razem, gdy się wycofywał. Jego palce były gorące i wilgotne od potu, czułam, jak staje się jeszcze cieplejszy tuż przy mojej piersi, nawet przez ubranie. Moje nogi były związane i nie byłam w stanie zacisnąć razem ud, brak tarcia mnie zabijał. Jego gruby, twardy kutas poruszał się coraz szybciej i wszystko, o czym mogłam myśleć to, jak chciałam go między nogami, jak chciałam jego języka, jego fiuta wewnątrz mnie. Jęknęłam wraz z nim i poczułam ciarki, kiedy moje usta zadrżały. Chwyciłam go mocno, ssąc i liżąc w tym samym czasie. To było to, czego chciałam. Tak, tego. Tego… – Kociaku – jęknął ochryple. Moje oczy były zamknięte, ale otworzyłam je na czas, aby zobaczyć, jak patrzy na mnie. Jego brwi zmarszczyły się, jakby błagając, abym kontynuowała. – Ja... Ja... Wiedziałam, czego nie był w stanie powiedzieć i przechyliłam głowę do przodu, aby wziąć go całkowicie wewnątrz mnie. Znieruchomiał, stając się niewiarygodnie twardym pod moimi wargami, a jego gorące nasienie tryskało przed moim językiem. Przełknęłam odruchowo, aby się nie zadławić, jego słony smak wypełnił moje usta i ponownie przełknęłam, robiłam tak dopóki nic nie zostało. Nadal ssałam i lizałam, bardziej delikatnie tak, jak wyobrażałam sobie, że chciałabym być lizana po orgazmie. Szybko się cofnął, a pokój stał się chłodny, kiedy zabrał nogę i uwolnił mnie od swojej wagi. Usiadł na skraju łóżka, wyciągnęłam szyję, aby zobaczyć go wciągającego bieliznę. Pochylił się, opierając głowę lekko na czubkach palców, wyglądał prawie tak, jakby się modlił.

Płonęłam z braku uwolnienia. Nie było mowy, aby się teraz zatrzymał. Czułam się tak, jakby to on zrobił mi te wszystkie rzeczy, które ja zrobiłam jemu. Byłam o krok od orgazmu. – Gav? Nie odwrócił się. Nie wykonał żadnego ruchu, aby dać mi znać, że mnie usłyszał. Spróbowałam nieco głośniej. – Gav? – Co jest? – Ja… To znaczy… Mógłbyś to dla mnie zrobić? Jak tylko zapytałam, wiedziałam, że mi odmówi. Ale byłam zaskoczona jego reakcją. Nie złość, nie. Nie był ani trochę zły. Zamiast tego zaczął się śmiać. Cicho, na początku, potem coraz głośniej, aż zmartwiłam się, że był naprawdę szalony. Bardziej niż wcześniej myślałam. Odwrócił głowę w moją stronę, nagle urywając śmiech. – Chcesz więcej, Kociaku? Moje usta były suche. – Potrzebuję tego. Gavriel, proszę, pragnę tego tak bardzo. Nie wiesz… – Wiem to bardzo dobrze – powiedział szorstko. Wstał i zobaczyłam, jak jego oczy tracą wyraz, ukrywając emocje. – Jesteś jedyną, która nie wie. Poszedł do drzwi łazienki i prawie krzyknęłam. – Po prostu mnie dotknij, tylko trochę – błagałam, nienawidząc się za to, że byłam tak słaba. – To nie potrwa długo, jestem już blisko. – Nie, Kociaku – powiedział. – Twoja decyzja, twój wybór. To transakcja, oczywiście. Zawsze transakcja.

Przygryzłam wargę. – Dałam ci to, czego chciał… - zaczęłam mówić, ale jego mroczne spojrzenie ucięło moje słowa. – Nie – powiedział. – To ja dałem ci to, o co prosiłaś. Teraz zobaczysz trochę tego, z czym zmagam się na co dzień. Przerwał i spojrzał na mnie z politowaniem w oczach. – Ja nie zabiję, a ty nie dojdziesz.

Gav Wdech, wydech. Woda chlapnęła w moją twarz, chłodząc rozgrzaną skórę. Nie mogłem uwierzyć w to, co mogła mi zrobić. Cień zostawił mnie w spokoju na chwilę, ale jak tylko opuściłem jej bok był z powrotem, przesuwając się po kątach, oplątując swoje macki wokół centrum mojego wzroku. Uratowała człowieka na jeden dzień, to wszystko. Gdybym chciał, mógłbym jutro go zabić. Myśl ta nieco mnie uspokoiła. Wyobraziłem sobie mężczyznę na moim stole, nóż śmigający przez warstwy skóry, mięśni i tłuszczu. Odsłaniające się na działanie powietrza wnętrzności. Krew nie jest czerwona, aż spotyka się z tlenem w atmosferze, potem natychmiastowo zmienia swój kolor. Tak, mogę zabić go później. To mnie uspokoiło, w swojej głowie odgrywałem jego śmierć, jak na taśmie. Przewijanie, odtwarzanie, dzielenie na klatki. Czy jako pierwsze powinienem odciąć mu palce? Czasem lepiej słuchać wrzasków, kiedy łamię im stawy, jeden po drugim. Uszkodzone palce nie są śmiertelne i nadal mogłem utrzymać go w pełni świadomego. Tak, to jest to, co chciałbym zrobić. Wróciłem do sypialni w lepszym nastroju. Leżała wpatrując się w sufit i nie patrząc na mnie, kiedy podszedłem i usiadłem obok niej. – Wychodzę po południu – powiedziałem. Przekręciła głowę w moim kierunku. – Powiedziałeś… – Nie zabiję go dziś. Dobiliśmy transakcji. – Transakcja – wyszeptała.

– Nie jesteś pewna, czy było warto? Cóż, Kociaku, zawsze możesz zmienić zdanie. – Nie. – Przyniosę ci prezent. Żadnej transakcji, tylko prezent. – Rozwiąż moją rękę, proszę – powiedziała. – Tylko jedną, to wszystko, czego potrzebuję. To wszystko… – Później – powiedziałem. – Ale nie, kiedy wyjdę. Nie mogę zostawić cię rozwiązanej. Z pewnością to rozumiesz. Odmowa wstrząsnęła jej ciałem. Położyłem dłoń na jej brzuchu i skrzywiła się. – Nie – szepnęła. – Nie, jeśli masz zamiar mnie zostawić. Zabrałem rękę z dala od niej. – Wrócę – powiedziałem. – I… dziękuję. Spojrzała na mnie, zdezorientowanie wygięło jej piękne, łukowate brwi. – Za podarowanie mi ulgi. To nie wystarczające, nie dla mnie, ale spróbowałaś. Dziękuje. Odwróciłem się i wyszedłem zanim zdążyła odpowiedzieć.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

19. Kat Wrócił później i rzucił kilka książek obok mnie na łóżku. Następnie rozwiązał moje ręce i nogi. Godzinę wcześniej, byłabym gotowa rzucić się na niego w desperackiej próbie osiągnięcia orgazmu lub ucieczki, ale bardzo się uspokoiłam od tego czasu. On także, tak mi się wydawało. Uśmiechnął się do mnie pocieszająco. To było jego podziękowanie, które sprawiło, że spojrzałam na niego inaczej. Dziwne, że taka mała rzecz pomogła mi poczuć się lepiej. Odniosłam wrażenie, że dałam mu coś, czego nie mógł zdobyć sam. Przez sposób, w jaki mnie potrzebował. To było jednocześnie dobre i złe. Nie było mowy, aby kiedykolwiek mnie wypuścił, ale może powoli mogłabym przekonywać go, żeby dał mi więcej przestrzeni. Więcej swobody. A wtedy… Wtedy, co? Nie mogłam ponownie zaryzykować próbą zabicia go. Muszę to przemyśleć, postanowiłam rozetrzeć nadgarstki. Postaram się odzyskać jego zaufanie. Wtedy zadecyduję o kolejnym ruchu. Podniosłam jedną z książek. Kurtyzana miliardera. Okładka była różowo-złota z wypukłymi literami. Zawsze zastanawiałam się, dlaczego nie robią falistego napisu na piersiach kobiety. Byłby to falujący biust. Łapiesz? Tak, siebie również nie rozbawiłam.

CandyJorney

– Pomyślałem, że może ci się spodoba – powiedział Gav. – Romans? –.Odłożyłam książkę i spojrzałam na pozostałe. Kowboj. i Oblubienica. Jej ostatnia dziewicza noc. – Ta była w koszyku, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy. – To... miło z twojej strony – podniosłam tę z kowbojem i przekartkowałam. Drugi rozdział zaczynał się: Odsłaniając swojego pulsującego członka, dalej było tylko gorzej. Zachichotałam, przykładając rękę do ust. Słowo członek wydawało się tak śmieszne w tym momencie, że musiałam powstrzymywać wybuch śmiechu. – Nie podobają ci się? – Nie, to tylko... Żartowałyśmy z nich. – My? – Jules i ja. Moja przyjaciółka, ta, która tam była. Po wszystkim nazwała cię Fabio z powodu twojego wyglądu. – Och? Jak wyglądałem? Nie mam tych wspaniałych, długich, blond włosów. Spojrzałam na Gavriela i usiadł obok mnie. Nie wiedziałam, czy to dlatego, że mnie rozwiązał, czy dlatego że dałam mu orgazm, ale czułam jakbyśmy po raz pierwszy odbywali normalną rozmowę. Była ona dziwniejsza, niż jakakolwiek inna konwersacja, jaką mieliśmy, o dziwo. Jakbyśmy znali się dłużej niż w rzeczywistości. – Daj spokój. Wiesz, jak wyglądasz. – Na zadbanego? – Atrakcyjnie. Dużo lepiej niż jakikolwiek facet, który zazwyczaj przychodzi do biblioteki, to cholernie pewne. Zaśmiał się. Z popołudniowym światłem wpadającym przez okno, pokój stawał się przytulny. Romantyczny. Gdybym nie wiedziała, że przed chwilą

byłam przywiązana do łóżka, myśląc, że ten człowiek mnie zabije, sama bym w to nie uwierzyła. – Nie sądzę, abym mógł być na okładce powieści romantycznej. – Myślę, że mógłbyś – opadłam na plecy i przeskanowałam oczami strony bez czytania czegokolwiek. – To mogłaby być twoja nowa kariera. – Przestać zabijać ludzi i rozpocząć porywanie dziewic? – Jasne, czemu nie? – flirtowaliśmy. To było takie dziwne. – Wziąłem tylko jedną Virgin Book,12 ale były ich dziesiątki na półce. Co jest z tymi romansami, że bohaterka musi być dziewicą? – Łatwe. Musi być doskonała – powiedziałam. – Albo przynajmniej całkowicie niewinna. Inni bohaterowie też. – Mmm? – Tacy są bohaterowie w tego typu książkach – zawsze doskonali. Idealny wygląd, dużo pieniędzy, bardzo pewni siebie, ogromne fiuty. Ich książkowych chłopaków. – Książkowych chłopaków? – Nigdy o tym nie słyszałeś? To jest wtedy, kiedy naprawdę lubisz faceta z książki, kiedy masz obsesję na jego punkcie. Udajesz, że jest twoim książkowym chłopakiem. To sposób, aby wyobrazić sobie, że umawiasz się z uroczym miliarderem. – Zabijam miliarderów. Zwykle są strasznymi ludźmi. – Daj spokój, Fabio – szurnęłam go okładką. Przynajmniej mówił o zabijaniu innych ludzi, nie mnie. – Nazywam się Gavriel.

12

Książka, w której główna bohaterka jest dziewicą, jak się można domyśleć :P

– Super gorący, super bogaty, super wielki kutas. Nie myślisz, że byłbyś dobrym książkowym chłopakiem? – Nie jestem cholernym książkowym chłopakiem – jego słowa były pozbawione emocji i chociaż usta miał wygięte, uśmiech nie dotarł do oczu. Stracił flirt, z którym przyszedł. – Nie? Gav wstał i podszedł do okna. Myślałam, że po prostu mnie ignoruje, ale potem znowu przemówił. Jego głos był niższy, bardziej poważny. Jego długie palce stukały w parapet, gdy powiedział: – Zabijam twoich książkowych chłopaków. Twoich miliarderów, prezesów. Ćwiartuję ich i niszczę dowody. Nikt nigdy nie mógłby pomylić mnie z bohaterem. – Nie. Nie, nie sądzę – oblizałam usta. Nie wiedziałam, co powiedzieć. – W każdym razie, dziękuję. Za książki. Odwrócił się do mnie, jego twarz znowu była przyjemna i zapraszająca. Światło wpadało przez okno oświetlając jego przód, świeciło na jego białą koszulę i tworzyło aureolę wokół ciemnych włosów. Mylił się. Stojąc tam, spokojny z zarysowanymi twardymi mięśniami, wyglądał dokładnie, jak bohater. Ale wiedziałam lepiej. – Nie zamierzasz użyć ich, aby sprawić sobie przyjemność? – zapytał. – Co, książek? Teraz? – Tak. Pomysł zamigotał w moim umyśle i wyszedł z moich ust zanim poświęciłam więcej czasu, aby o tym pomyśleć. – Chcesz, abym to zrobiła? – Tak. – Transakcja?

Uśmiechnął się. – Znasz mnie zbyt dobrze, Kociaku. Czego chcesz w zamian? To było proste. Była jedna rzecz o jakiej marzyłam, kiedy przez te wszystkie godziny trzymał mnie zamkniętą w piwnicy, przywiązaną do swojego łóżka. – Zabierz mnie na zewnątrz. Jego oczy błysnęły niebezpiecznie, gdy oparł się o ścianę i skrzyżował ramiona. – Na zewnątrz? – Tylko na mały spacer. Moje nogi są tak zdrętwiałe przez pobytu w środku. Myślał przez chwilę, jedną ręką gładząc się po brodzie, gdzie jego czarny zarost rósł jak trawnik po pierwszej wiosennej burzy. Co za kłamca. Byłby idealny na okładce. Przestępczy łobuz, pomyślałam sobie. Przystojny zabójca. – Tak. To sprawiedliwa transakcja. Usiadł w fotelu obok łóżka i kiwnął na książki. – Więc? Moje serce zamarło. – Zamierzasz zostać i patrzeć? – Oczywiście. To transakcja, mimo wszystko. Jak mogę być pewien, że naprawdę się zaspokoiłaś, jeśli nie będę tego świadkiem? Zaczerwieniłam się i przeklęłam za ten rumieniec. Boże, byłam tutaj z mordercą, seryjnym mordercą, kimś, kogo próbowałam zabić, a byłam zakłopotana przez to, że będzie obserwował mnie wyłączoną podczas czytania powieści romantycznej. Niektóre rzeczy po prostu nie mają sensu. – Nie jestem teraz w nastroju – powiedziałam. – Od tego są książki.

Przełknęłam gulę w gardle. Chciałam coś jeszcze powiedzieć, ale mi przerwał. – Możemy zostać tu na chwilę. Aż będziesz gotowa. Ja już dzisiaj byłem na dworze – taki nonszalancki. Dupek. W okno, za jego krzesłem , zastukały sosnowe gałęzie. – Dobrze – powiedziałam. To nie było w porządku, ale musiało zostać zrobione. Naprawdę chcę wyjść na zewnątrz. Po pierwsze, chciałam zobaczyć, jak wyglądał dom poniżej okien, czy nie było możliwej drogi ucieczki z sypialni. A po drugie... Dobrze, nie byłam na zewnątrz od wielu dni. Podciągnęłam poduszki w górę łóżka i położyłam się, opierając łokcie na kolanach. Podniosłam Kowboja i Oblubienicę, zaczęłam czytać.

Gav Na początku, mogę powiedzieć, że była zdenerwowana. Strony książki przerzucała szybko i widziałem, jak jej policzki barwią się na różowo. Jedna ręka spoczywała na jej kolanach, a druga trzymała książkę otwartą, zginając jej grzbiet. Ile kobiet trzymało książkę w ten sposób, zastanawiałem się. Żadna tak pięknie, jak ona. Jej dłoń była miękko zakrzywiona, paznokcie rozsądnie obcięte. Pragnąłem zobaczyć, jak się dotyka. Przewracała stronę po stronie i nic. – Nigdy wcześniej nikt cię nie obserwował, Kociaku? Mocniej się zarumieniła. Boże, jej usta były pyszne, kiedy nieznacznie je przygryzła to jej policzek zmarszczył się, jak wtedy, gdy staje się wściekła. – Ja... Nigdy… Nie, przy kimś obserwującym. – Nie spiesz się, w takim razie. – Nie będę, dzięki – jej sarkazm urwał się, kiedy podniosła książkę, aby ukryć twarz. Ale wtedy, wtedy… jej dłoń przeniosła się na dół, pod rąbek sukni. Widziałem, jak tkanina przesuwa się na jej kremowych udach, słodkie, różowe, jedwabne majtki pokazywały się cal po calu. Palcami przeciągnęła po materiale nad jej słodką szczeliną. Próbowałem jej tam, a pamięć o tym wyśmienitym ciele natychmiast mnie pobudziła. To prawda, my, ludzie, jesteśmy istotami wizualnymi. Chciałem ją obserwować, każdy jej kawałek, który dotknęła. Na szczęście, książka zsunęła się niżej i mogłem zobaczyć jej nos wystający zza okładki, usta. Jej doskonałe różowe usta w kształcie serca, prawie tak smaczne jak wargi między jej udami.

Pieściła się palcami powoli, cierpliwie. Tak cierpliwie. Uczucie tego musiało być znikome. Widziałem, jak tkanina między jej nogami stawała się ciemniejsza, mokra. Jej oczy złagodniały, powieki przymrużyły się, kiedy czytała, nadal się głaszcząc. Przesunąłem się na miejscu, nie byłem przygotowany na małe westchnienie, które z niej uszło, jakby się odnalazła. Taki lekki pisk przyjemności, a jednak spowodował przypływ pożądliwych myśli. Z każdym małym szmerem jej oddechu, stawałem się coraz bardziej twardy i nic nie mogłem na to poradzić, ale potarłem się knykciami, jakby wygładzając materiał spodni. – Dotykasz się? – jej głos był przytłumiony, ale dokuczliwy, zabawne. – A jak myślisz, dlaczego chciałem cię obserwować? Jej brwi uniosły się i równie szybko opadły, kiedy przeniosła oczy na kolejny akapit. Jej palce nacisnęły mocniej, wsuwając się

z

obu

stron

przez majtki. Przewróciła stronę kciukiem, fachowo. Więc robiła to wcześniej, tyle że nie z publicznością. Rozpiąłem spodnie. Jęknęła, a mój penis drgnął. Wyobrażałem sobie siebie między tymi nogami. Była moja, moja i nikogo innego, ale przyznaję, że czułem się zazdrosny, że to nie ja jestem tym, kto ją pobudza, nie ja doprowadzam ją do szału. Chwyciłem ręką swojego fiuta. Większość kobiet, które zabierałem do domu nie mogła się doczekać, aby wskoczyć ze mną do łóżka. To było... inne. Dobre, ale inne.

Kat Słowa płynnie przesuwały się pomiędzy moimi oczami. Aż dotarłam do sceny na strychu, w której kowboj zdaje sobie sprawę, że jego narzeczona była, niespodzianka, dziewicą. Zszedł w dół, a ja przestałam wyobrażać sobie kowboja. Moje rzęsy zatrzepotały, kiedy przeniosłam rękę między uda. Czułam, jak wilgotniałam, czytając dalej, ale nie widziałam już żadnego słowa. Nie było w mojej głowie kowboja ani dziewiczej panny młodej rzucającej się na sianie. Wyobrażałam sobie Gavriela. Starałam się sprowadzić swoje myśli z powrotem na książkę, ale to nie miało sensu, gdy zaczął się dotykać. Przewróciłam stronę, starając się nie patrzeć bezpośrednio na niego siedzącego w fotelu. Wyciągnął fiuta i pogładził go powoli, spokojnie. Patrzyłam na napletek przesuwający się nad główką, a następnie zjechałam spojrzeniem w dół, na jego rękę oplatającą podstawę. To prawda – nigdy nie byłam obserwowana podczas masturbacji. Ale także nigdy nie oglądałam onanizującego się faceta. To znaczy, widziałam klipy z komedii, w których to robili – klasyczne sceny łazienkowe z blondynką. Ale nigdy na poważnie. Żaden facet nie masturbował się w mojej obecności, a co dopiero podczas oglądania mnie. Najdziwniejsze było to, jak bardzo mi się to podobało, obserwowanie jego długich palców owiniętych całkowicie wokół jego sprzętu. Jego oddech utknął w gardle i sama zaczęłam walczyć o tlen, dopasowując się do niego. Miał zamknięte oczy, odchylił głowę z powrotem na fotel. Moja książka spadła gdy obserwowałam, jak sunie dłonią po swoim długim penisie. Kciukiem zataczał koła na główce przy każdym pociągnięciu. Jego rytm stał się moim, i kiedy przyjemność we mnie narastała, przestałam udawać, że czytam. Moja ręka poruszała się coraz szybciej, mocniej i mocniej, obserwowałam go, pociągnięcie za pociągnięciem, jego kutas w ręku stawał się coraz twardszy i większy.

Boże, jego usta. Te usta, dotykające mnie między nogami, jego język we mnie... Potarłam się wściekle, próbując dostać się do uwolnienia. Potrzebowałam go, potrzebowałam, aby pozbyć się tych wszystkich myśli o nim. Pisnęłam, zacisnęłam powieki. Potrzebowałam tego. Musiałam pozbyć się tego bólu. Słońce w pokoju świeciło na czerwono przez moje zamknięte oczy. Pracowałam ręką na mojej nabrzmiałej łechtaczce, palce miałam napięte i twarde. Tak bardzo chciałam otworzyć oczy, by na niego spojrzeć. Moje serce biło mocno, ciśnienie punktu kulminacyjnego rosło i rosło we mnie. Nie. Przewróciłam się na inną stronę, starając się uzyskać lepszy kąt. Ręką ściskałam się mocno między udami, kołysałam się na palcach, starając wcisnąć je we mnie. Moja druga ręka zgniotła arkusze, palce zacisnęły się w pięść. – Kociaku. Otworzyłam oczy, aby znaleźć go stojącego obok łóżka, ręką mocno zaciskał pięść na swoim fiucie. Jego oczy były pełne pożądania. Pisnęłam. Nie chciałam o nic go prosić, nic od niego nie chciałam. Czy to prawda? Ukląkł na łóżku i położył się obok mnie. Jego oczy prosiły o zgodę, dałam mu ją. Nasze twarze były tak blisko, że nasze oddechy mieszały się, nadal kołysałam się na swoich palcach. Jęknęłam. Każda część mnie błagała o uwolnienie, ale mój punkt kulminacyjny, jak się wydawało, nie chciał nadejść. Zbliżył swoją wolną rękę i złapał moją zaciśniętą pięść, puściłam pościel ściskaną w dłoni. Jego palce splotły się z moimi, czułam gorąco jego ręki na swojej własnej. Łóżko kołysało się wraz z naszym rytmem, teraz też jego ręka poruszała się tak szybko jak moja w miejscu, na które nie odważyłam się spojrzeć. Z jego dotykiem moje ciało wygięło się w łuk nad łóżkiem. Czułam wzrost ciśnienia w moim ciele, zbliżający się do wybuchu. Pot zmoczył moją górną wargę.

Spojrzałam na jego twarz, te mroczne cechy, jasne oczy. Cały czas rytmicznie kołysałam się, naciskając mocniej, mocniej… Spojrzał w moje oczy. Właśnie to zrobił. Głaskał się, widziałam napięcie jego mięśni w kącikach ust, w każdym zmarszczeniu brwi. To zwiększyło odrobinę podniecenie w moim własnym ciele, wysyłając przez moje nerwy głęboki dreszcz, gdy drgnął. Potem jęknął, a jego spojrzenie stało się miękkie, głębokie, traciło kontakt z rzeczywistością, gdy spojrzał w moją twarz. Jego jęk był niskim pomrukiem i poczułam, jak ten dreszcz wysyła mnie na krawędź. Moje biodra pchnęły do przodu, zaciskając się i zaciskając, doszłam mocno, Boże, tak mocno. Orgazm wywołał mój niski krzyk, który stłumiłam w poduszce. Moje palce były wciśnięte w głąb mnie, gdy bez przerwy drżałam, a moje ciało zmarszczyło się w uldze. Złapałam oddech i spojrzałam w dół, aby zobaczyć go pocierającego się mocno, kończącego jednym pchnięciem. Wytrysnął między palcami, usta rozchylił w cichym jęku rozkoszy, jego nasienie zmoczyło książkę między nami. Następnie jego głowa opadła obok mojej na poduszce i spojrzał mi w oczy, nie mogłam oderwać wzroku, tak samo, jak królik nie może przestać patrzeć na sowę polującą na niego. Oblizał wargi i próbował złapać oddech, pulsowało mi w uszach. Kiedy w końcu spojrzałam w dół, wciąż trzymałam go za rękę.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

20. Kat Puścił moją rękę i wstał pierwszy, chowając swojego miękkiego fiuta. Zapiął spodnie, a ja nadal drżałam od siły orgazmu. – Chodźmy. – Chodźmy? – wyszeptałam. Ledwo mogłam mówić. – Na zewnątrz. To obejmowała transakcja, prawda? Och, w porządku. Transakcja. – Jeśli twoje nogi działają prawidłowo, oczywiście. – Czuję się dobrze. Zmagałam się ze stopami i niepewnie podreptałam za nim na dół. Nigdy wcześniej nie masturbowałam się przy kimś. To nie był seks – nie do końca. Odczuwałam to jako, niemożliwie, bardziej intymne niż seks. To było swego rodzaju uwolnienie,

ale nie było możliwości, abym kiedykolwiek mogła przeżyć

tak oślepiająco mocny orgazm na własną rękę. Wszystko wokół mnie wydawało się inne. Gav był inny. Gdy dotknął mnie, aby przeprowadzić przez dom, jak normalnie to robił. Jego dłoń na moich plecach wydawała się delikatniejsza, mniej stanowcza.

CandyJorney

Szłam chwiejnie po schodach, ale on trzymał mnie za rękę przy każdym kroku, wspierając mnie. Taka dziwna intymność. Doszliśmy do drzwi. Zatrzymałam się w drodze, ale wtedy otworzył drzwi tak nonszalancko, jakby

to

było

zjawiskiem

codziennym.

Dla

niego,

jak przypuszczam, tak było. – Potrzebujesz butów? Zapomniałam, że miałam bose stopy. Pokręciłam głową. Chciałam wyjść na dwór. Potrzebowałam wyjść na dwór. – Powinno być w porządku – powiedział, bardziej do siebie niż do mnie. – Na zewnątrz jest trawnik. Podeszłam do przodu, przekraczając próg drzwi, moje

kolana

drżały.

Mój brzuch był napięty aż do miednicy. Nie mogłam uwierzyć, że to możliwe, spodziewałam się napotkać niewidzialną ścianę tuż obok drzwi. Ale nie, wyszłam z domu, a potem poprowadził mnie do przodu. Drewniane deski na schodach były szorstkie pod stopami, ciepłe od popołudniowego słońca. Z moją ręką na jego ramieniu zeszliśmy po schodach i wyszliśmy do świata. Była wiosna, na zewnątrz był piękny dzień. Zatrzymałam się kilka kroków dalej od domu, odchylając głowę do tyłu. Słońce było tak jasne, że moje oczy łzawiły, a ciepło pieściło skórę. – Pójdziemy tą drogą – powiedział Gavriel, wskazując w stronę lasu. – Prawie wszystkie ścieżki są z trawy. Szliśmy przez podjazd w kierunku sosen. Asfalt pod palcami był ciemny i gorący, szłam nieco szybciej, aby nie paliły mnie podeszwy stóp. Bardzo podobało mi się to uczucie, uwielbiałam uczucie kłucia. Wietrzyk wysłał gęsią skórkę wzdłuż moich ramion, ale potem słońce ponownie je ogrzało tak szybko, jak ucichł wiatr.

Kolejny ostry podmuch sprawił, że sosny nad nami zadrżały, a ich pyłki spadły, rozdmuchiwane na boki przez wiatr. Słońce błyszczało złotymi promieniami, dzięki czemu powietrze wydawało się nieziemską galaktyką pyłu. Gdybym miała alergie, byłabym przerażona – mój dawny współlokator nienawidził pyłków i wiosną starał się nie wychodzić na zewnątrz. Ale ja byłam zahipnotyzowana. Szliśmy powoli. Ścieżka była na tyle szeroka, aby pomieścić jedną osobę, Gav pozwolił mi iść przed nim. Moje oczy biegały z jednego skarbu do kolejnego. Bursztynowa żywica świeciła w szczelinach sosnowych gałęzi, jak kamienie szlachetne. Jasno-żółte kapelusze grzybów porastały drewno, ich brzegi marszczyły się i lśniły. Pozwoliłam swojej ręce wyznaczyć szlak w dół szorstkiej kory sekwoi, moje palce dotknęły każdego pęknięcia i szczeliny. Rząd mrówek zakręcał wokół pnia, a kiedy zatrzymałam się i przypatrzyłam, zobaczyłam powierzchnie całego drzewa poruszającą się przez ich działalność. U moich stóp coś się poruszyło, zaskoczona odskoczyłam prosto w ramiona Gavriela. Poczekał, aż złapałam równowagę, po czym opuścił ręce. – To tylko traszki. – Że co? Gavriel schylił się, by podnieść wijące się stworzenie. – Są wszędzie tutaj, zwłaszcza po deszczu. Należy uważać, aby nie nadepnąć na nie. Zazwyczaj nie ruszają się, dopóki nie podejdziesz zbyt blisko. – To jest Słodziutki. Cześć, Słodziutki. – Chcesz go potrzymać? Gav wyciągnął do mnie traszkę, sugerując swoimi brwiami, abym ją wzięła. Śmiało wyciągnęłam rękę i umieściłam malutkie zwierzę na mojej ręce. Natychmiast zaczęła poruszać się wokół. Trzymałam ją w ręku, mój kciuk przycisnął delikatnie jej plecy, aby nie uciekła z mojego uścisku. Jej skóra była niemal

przezroczysta i czułam, jak jej brzuch wznosi się i opada przy mojej dłoni. Jej małe stopy były mokre na mojej skórze. – Wygląda na to, że znalazłaś sobie zwierzaka. – Slimy13 – powiedziałam. – Nie najlepsze zwierzątko do przytulania. – Lepszy niż ślimak bez muszelki. Roześmiałam się i przykucnęłam, pozwalając małej traszce wyczołgać się z mojej ręki. Najpierw trafiła brzuchem na stertę mokrych liści i wierciła się, przewracając na łapki. – Bądź wolna, mała traszko! – Tak wiele dla zwierzaka. – Nadal może być moim zwierzątkiem. Wrócę i przyniosę jej trochę... Co traszki jedzą? – Owady? – Gav wzruszył ramionami. – Fuj. Cóż, nieważne. Nadal szłam przed nim. Po bokach ścieżki, widziałam mnóstwo małych traszek, nigdy wcześniej ich nie zauważałam. I ostrożnie brałam każdy krok, aby na żadną nie nadepnąć. To było takie dziwne. Przez ostatnie trzy lata codziennie chodziłam przez arboretum w drodze do pracy, ale nigdy nie zanotowałam niczego ciekawego o drzewach. Tutaj jednak było tak, jakby każde drzewo miało w sobie coś niesamowitego – zakrzywione gałęzie, liście trzepoczące skrzydełkami zielonych skupisk na ich końcach. Zatrzymałam się na środku polany, kroki Gava ucichły za mną. Przed nami rozciągała się ogromna sekwoja, aż do nieba. Odchyliłam głowę do tyłu i spojrzałam

13

Zostawiłam w oryginale, bo tak lepiej brzmi. Po polsku byłoby to: lepki, ohydny, pokryty śluzem :P

na drzewo. Kora pachniała tak dobrze, wilgotna i aromatyczna, wokół nas słychać było tylko szum sosen. Dlaczego nigdy wcześniej nie zauważyłam, jak piękne były? Zaczęłam płakać. Nie wiem dlaczego – nie byłam smutna. Wręcz przeciwnie, ogromne drzewo przede mną napełniało moje serce radością, tak bardzo, że czułam się w stanie znieść wszystko. Byłam na zewnątrz, byłam wolna nawet, jeśli tylko na chwilę, a to drzewo wyciągające się nade mną sprawiło, że cały świat ludzi wydawał się śmieszny i całkowicie nieistotny. Gav nie próbował mnie pocieszyć. Nie dotykał mnie, szliśmy w ciszy przez całą drogę do domu. Czułam się tak spokojnie, jakby nic nie miało znaczenia, nawet bałagan jaki stworzyłam. Nic nie miało znaczenia, ponieważ te drzewa będą zawsze rosły, długo po tym, jak umrę i odejdę. One zachowają swoje piękno. Zatrzymałam się przed drzwiami i odwróciłam, aby spojrzeć wstecz na kołyszące się sosny. Cierpliwie trzymał dla mnie otwarte drzwi. Spojrzałam na niego. Jego oczy były spokojne, jak ocean. Nie wiedziałam, jak powiedzieć, że dał mi najwspanialszy prezent, jaki kiedykolwiek otrzymałam. Nie wiedziałam, jak to powiedzieć, aby zrozumiał. Zamiast tego, pochyliłam się na palcach do przodu i pocałowałam go delikatnie w usta. Po raz pierwszy, gdy go pocałowałam, on pogłębił pocałunek. Jednak tym razem pozwolił mi prowadzić, a kiedy się cofnęłam, nie naciskał. – Dziękuję – szepnęłam i weszłam do środka.

Gav Co ona mi robi, ta dziewczyna? Nie wiedziałem, czy jej zaufać, kiedy mnie pocałowała. Miałem plan, aby ją uwieść, ale teraz, gdy wydawało się to działać, byłem kompletnie zagubiony. Nie podobało mi się to, jak się czuję – jakby mi zależało, czy jej uczucia do mnie były prawdziwe. Tej nocy zrobiła obiad i nalałem nam po kieliszku wina. Uśmiechała się i piła, rozmawialiśmy w sposób, w jaki wyobrażałem sobie, że rozmawiają normalni ludzie. Spytała, czy mogłaby pójść na górę, czytać, pozwoliłem jej odejść, nie podążając za nią. Kuchnia bez niej wydawała się tak pusta. Potem poszedłem na spacer. Na zewnątrz świeciły gwiazdy. Podobało mi się to tutaj, z dala od miasta. Promienie światła były tutaj jaśniejsze. Odpędzały cień. Chociaż, ona także go przeganiała. Na spacerze widziałem świat jej oczami, a cień nie wrócił, nawet później, nie do czasu, gdy zostawiłem ją samą. Nie, to nie możne stać się zależne od niej. Nigdy nie byłem od nikogo zależny. Ale jest twoja, mój umysł podpowiedział. Zrób z nią, co chcesz. Przypomnienie tylko sprawiło mi większy ból. Nie chciałem zmuszać jej, aby mnie pokochała. To oszustwo... powodowało, że to mój żołądek skręcał się w dziwny sposób. Gdy ktoś mówił o poczuciu winy, to było to, co wyobrażałem sobie, że czuł. Ściskanie w środku, ucisk w klatce piersiowej. Nigdy wcześniej tego nie czułem i nie chcę czuć teraz. Cień powiewał na krawędzi mojego umysłu, ale teraz miał więcej utrudnień. Wszedłem z powrotem do środka. Spała, na wpół skończona książka leżała przy jej boku. Włożyłem zakładkę i położyłem się obok jej śpiącego ciała. Nie chciałem jej obudzić przywiązywaniem nadgarstków do łóżka. Nie dziś wieczorem. Wyglądała tak spokojnie.

Może rano, zanim wyjdę na moją wizytę. Troskliwie ją objąłem. Aby chronić ją, czy siebie? Nie znam już odpowiedzi na to pytanie.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

21. Kat Gav miał rację, co do jednego – jego kolekcja win była niesamowita. Syrah, które wybrał na obiad doskonale współgrało ze stekiem. Zanim zdałam sobie sprawę, wypiłam dwa kieliszki. On tylko uśmiechnął się i ponownie napełnił kieliszek, a ten uśmiech sprawiał, że moje serce biło szybciej. Byłam pewna, że chce mnie upić, aby zrobić... cokolwiek chciał ze mną zrobić. Ale kiedy zapytałam, pozwolił mi wrócić na górę, aby czytać i zostawił mnie w spokoju przez kilka godzin. Dziwne. On był tak dziwny. Wino sprawiło, że stałam się senna. Odleciałam zanim przyszedł na górę. Kiedy obudziłam się następnego dnia rano, nigdzie nie było go widać. W pokoju było ciemno; po zachodzie, światło słoneczne nie dociera tutaj aż do południa. Tylko słaba poświata szarego światła padała na ściany. Moje ręce były przywiązane do łóżka tą samą czerwoną liną, co wcześniej. Przynajmniej moje kostki były wolne. Mój puls walił. Co on mi zrobił? Gorączkowo spojrzałam w dół, zobaczyłam, że byłam ubrana w to samo, co wczorajszej nocy. Moja bielizna była na miejscu i dlatego mogę powiedzieć, że wcale mnie nie dotknął. Czemu?

CandyJorney

Mimo, że przez to powinnam czuć się lepiej, to w rzeczywiści panika wystrzeliła przez mój system. To było dziwne, upił mnie, następnie przywiązał, a potem... nic. I nie wiem, czy chciałabym, aby coś zrobił czy nie. Ale to, że nie zadał sobie trudu, aby mnie obudzić z jakiegoś powodu mi przeszkadzało, tylko nie mogłam wskazać jakiego. – Gav? Odczekałam, aby upewnić się, czy nie było go w łazience, ale nie otrzymałam odpowiedzi. Łazienka. Musiałam iść do łazienki. Jak tylko zdałam sobie z tego sprawę, potrzeba wysikania się uderzyła we mnie jeszcze mocniej. Wieczorem wypiłam zbyt dużo wina, a jeśli nie było go w pobliżu, aby mnie wypuść, miałam zamiar zsikać się do łóżka. Krzyknęłam nieco głośniej, aby mój głos rozniósł się na dół. Na pewno nie zostawiłby mnie związanej, nie pozwalając iść do łazienki. – Gav! Nic. Wykręciłam swoje ciało, przybliżając je do siebie. Założę się, że moje stopy mogłyby dosięgnąć węzłów, gdybym je wyciągnęła. Mogłabym nawet uciec, gdyby go nie było. Może wyszedł. Ale gdzie on… O cholera. Mój umysł skupił się w jednej chwili. Wczoraj, jedynym co powstrzymało go przed zabiciem tego człowieka była transakcja. Ale dzisiaj… Nie, nie mógłby. Oczywiście, że tak. Był mordercą. – GAV! – krzyczałam ze wszystkich sił w płucach, a suchość w gardle sprawiła, że ból rozrywał krtań od wysiłku. Nie obchodziło mnie to. – GAV!

Musiałam się stąd wydostać. Oczywiście, musiałam dostać się do łazienki, ale co więcej, miałam zamiar powstrzymać go od zabicia innej osoby. Jeśli go nie było, mógł jeździć gdziekolwiek w poszukiwaniu kolejnej ofiary. Jak tylko o tym pomyślałam, zdałam sobie sprawę, że nie bałam się o jego kolejną ofiarę. Bałam się o niego. Dokąd poszedł? Zadręczałam swoje myśli, starając się wykręcić ciało tak, aby moje stopy dosięgnęły węzła. Powiedział, sto mil. Oznacza to, że miałam czas, jeśli wyszedł nie tak dawno temu. Ale skąd mogłam wiedzieć? Moje palce dotknęły liny i owinęłam je wokół górnej części węzła, starając się go rozluźnić. Moja szyja była zgięta pod dziwnym kątem, musiałam się załatwić, o Boże, tak bardzo chciałam siku… Musiałam się wydostać. Moje palce zsunęły się z liny, ból wystrzelił i przeszył mój brzuch. Prawie głośno krzyknęłam. Odwrócenie myśli z dala od sikania to było za dużo w tej pozycji. Ale nie mogłam pozwolić mu tego zrobić. Nie mogłam pozwolić mu zabić. – GAV! – krzyknęłam. Moja klatka piersiowa zaczęła się zaciskać. Nie. Nie atak paniki. Nie teraz. – Nie – powiedziałam sobie, gdy łapałam powietrze. – Nie, nie, nie, nie! Lęk ścisnął mi gardło tak mocno, że myślałam, iż moje płuca zapadły się. Nie miałam swoich pigułek. Gdybym miał moje tabletki, byłabym w porządku. Ale żadnych pigułek. Żadnego sposobu, by poruszyć się, usiąść. Moje ręce były rozciągnięte na boki i nie mogłam się zrelaksować. – GAAAAAAAV! Boże, musiałam się wysikać. Boże, musiałam siku. Zamierzałam to zrobić, jeśli nie pojawi się... teraz. Zacisnęłam uda razem i starałam się to powstrzymać. Napięcie w piersiach rosło. Miałam atak serca? Jezu, co by się stało, gdybym miała atak serca?

To nie był atak serca. To nie był atak serca. – Oddychaj, Kat – powtórzyłam, mój brzuch był pełny i napięty, musiałam się wysikać. – Głębokie oddechy. Wdech. Wydech. Nie mogłam oddychać głęboko, nie z tak pełnym pęcherzem. To nie miało sensu. Musiałam spróbować wydostać się z tego łóżka, choćby nie wiem co. Skręciłam nogi nad swoją głową i znów moje palce się poślizgnęły. Tym razem moja noga opadła i nie mogłam się powstrzymać. Moje ciało było zbyt napięte, musiałam odpuścić. Ciepło rozprzestrzeniało się, gdy się posikałam. Jęknęłam, próbując przenieść ciało na bok łóżka, ale to nie pomagało. Przesiąknęły, bielizna, suknia, książka. Unosił się ostry, drażniący nos zapach moczu. Łzy wypełniły moje oczy, kiedy łapałam powietrze. Upokorzenie było wystarczające, aby doprowadzić mnie do płaczu, ale poza tym nie byłam bliższa ucieczki, odciągnięcia Gava od przyprowadzenia tutaj

kolejnego

mężczyzny,

aby go zabić. Mógł użyć na nim strzykawki, podobnie jak z poprzednim człowiekiem. Oddychaj, Kat. Zassałam powietrze, ale to nie wystarczyło. Cały pokój wydawał się przygniatać mnie, niewyraźny i ciemny. Ponownie wykręciłam nogę, ale nie mogłam nawet zobaczyć węzłów wokół moich nadgarstków. Mógłby przywiązać mężczyznę do stołu, zacisnąć rzemienie. Nie, Kat. Nie. Pokręciłam głową i zacisnęłam powieki, oddychając przez zęby. Bolały od silnego zaciskania szczęki. Wilgoć na mojej dolnej połowie w reakcji z powietrzem, powodowała zimno, kiedy wiłam się do góry, starając się znaleźć węzeł moimi palcami. Gdybym tylko miała nóż... Miał nóż. Mógł pociąć mężczyznę.

– NIE! – krzyknęłam, łapiąc oddech. Moja klatka piersiowa zacisnęła się i poczułam, jak skurcz mięśni drga przez moje gardło. Mógł dźgnąć go w serce. Nie! Łapałam powietrze. Moja wizja była zamazana przez szare plamki i dostałam zawrotów głowy. Liny wokół moich nadgarstków były mocne, tak mocne. Nie było krwi. Nie mogłam uciec. Mogłabym umrzeć tutaj, w łóżku przesiąkniętym moim własnym moczem. – Pomocy! – wołałam chrapliwym głosem między płytkimi

oddechami.

Nie było powietrza w pomieszczeniu. Dusiłam się, dławiłam. Nie było żadnego tlenu, bez względu na to, jak bardzo dyszałam. Pokój wirował wokół mnie. Chciał go zabić. Zabić go. Zabić. – Gav... – wyszlochałam słabo, a potem wszystko stało się czarne.

Gav Zrobiłem coś głupiego. Wcześniej mówiłem, że nie jestem głupim człowiekiem – zawsze moje działania były ostrożnie, powściągliwe, racjonalnie. Gdybym się poślizgnął, mógłbym zostać złapany, a wiedziałem jakie poniósłbym konsekwencje, jeśli ktoś by mnie odkrył. Ale byłem ciekawy. Podobnie jak mój Kociak. I w ten sposób zrobiłem głupią, niedbałą rzecz. Wróciłem do biblioteki, w której widziałem dziewczynę. Powiedziałem sobie, że mam zamiar wybrać dla niej więcej książek do czytania, aby dotrzymywały jej towarzystwa. Ale to tylko kolejne kłamstwo, które sobie wmawiałem. Prawdą było, że chciałem dowiedzieć się o niej więcej. Gdy wszedłem, rzuciłem szybkie spojrzenie na licznik za ladą. Jej przyjaciółki nigdzie nie było widać, a czy to były dobre wieści, czy złe nie mogłem się zdecydować. Udałem się do windy i dostałem się do środka. Tu mnie pocałowała. Zuchwała dziewczyna. Myślenie o tym teraz sprawiło, że rozgrzałem się – jej miękkie ciało przy mojej piersi, jej głodne usta chwytające moje. Oblizałem wargi i nacisnąłem przycisk, aby wjechać na górę. Na trzecim piętrze, winda szarpnęła zatrzymując się. Włóczyłem się bez celu pomiędzy

regałami,

pozwoliłem

palcom

przebiec

po

grzbietach

książek.

Przestępczość, tomy powieści fantastycznych. Romans na dole regału, ich grzbiety były czerwone i złote, i bardzo zużyte.

Fikcja. To wszystko było fikcją, pomyślałem. Mój Kociak w domu, bezpiecznie przywiązany do łóżka – wszystko to było historią, którą opowiedziałem sobie. Historią, której każda możliwa ścieżka prowadziła do tragicznego zakończenia. Tragicznego, bo jak inaczej może się to skończyć? To niemożliwe, abyśmy wymyślili sposób na wspólne życie. Poza domem wydawała się taka szczęśliwa, taka oczarowana światem. I z wszystkimi moimi aspiracjami na obiektywizm, udało jej się dotrzeć pod powierzchnię mojego spokojnego świata i zniekształcić go swoimi pragnieniami. Na końcu rzędu książek, odwróciłem się, a następnie zatrzymałem jak wryty. To była jej przyjaciółka, inna dziewczyna. Siedziała po środku regałów z kilkoma książkami przy boku. Jej włosy były pofarbowane na zielono, wcześniej były fioletowe, miała ciemne kręgi pod oczami, ale to była ona. Po to tutaj przyszedłem, ale teraz, gdy dziewczyna była przede mną nie wiedziałem, jak zareagować. Uznanie błysnęło na jej twarzy, kiedy spojrzała na mnie, ale gdybym tego nie szukał, nie znalazłbym. – Mogę ci pomóc? Jej głos był zmęczony i choć jej słowa były grzeczne, zmrużyła oczy, patrząc na mnie. Nie mrugając. – Po prostu przeglądałem. Widziałem cię tu wcześniej, czyż nie? Przewróciła oczami i kciukiem wskazała na swoją twarz. Nie wiedziałem, czy pokazywała na piercing, czy włosy albo oba. – Nie można mnie przegapić – powiedziała. – Pracowałaś z tą dziewczyną, prawda? Tą, która uciekła? – Nie uciekła. Teraz jej twarz wyostrzyła się w skupieniu. Prawie mogłem poczuć zapach jej podejrzenia. Zamiast sprawić, abym był ostrożny, jej podejrzenie ośmieliło mnie.

Byłem tu,

tu,

gdzie

ją

poznałem.

Prawie

zrozumiałem

tych

zabójców,

którzy pozostawiają po sobie notatki lub inne wskazówki. Wcześniej myślałem, że próbowali dać się złapać, ale teraz, gdy stałem obok tej dziewczyny, która być może połączyła nas razem, świat stał się tak jasny, że nie potrafiłem nawet przypomnieć sobie o cieniu. – Przepraszam – powiedziałem. – Widziałem w telewizji… – To jest to, co oni wszyscy

mówią – powiedziała. Przesunęła dłonią

po włosach, ponownie wygładziła zieloną grzywkę. Pod tym całym eyelinerem i metalem, rzeczywiście była bardzo piękną dziewczyną. Nie w moim typie, ale klasycznie ładna. – Nawet jej rodzice. – Nie wierzysz im? – Ja nie… Spójrz, przepraszam. Nie wiem w co wierzyć. Kat nie była taką dziewczyną. – Znałaś ją dobrze? – Wystarczająco – zerknęła na mnie. – Skąd ją znasz? – Nie znam. Spotkałem ją tutaj pewnego dnia. Kiedy pracowała z tobą – mój głos był spokojny, gładki, gdy przypominałem sobie wszystkie szczegóły. Powieści romantyczne na wózku. – Rozumiem, dlaczego pamiętasz mnie – powiedziała, zarzucając zieloną grzywkę z powrotem. – Ale jak zapamiętałeś ją? – Cóż, pocałowała mnie. Teraz oczy dziewczyny się rozszerzyły. – Ona, co? Mój umysł się potknął. Kat powiedziała, że to był zakład. Że ta dziewczyna założyła się z nią o pocałowanie mnie. Czy to było kłamstwo?

– Pocałowała cię? Mówisz poważnie? – dziewczyna wstała. – J-Ja… To znaczy, tak, pocałowała mnie. Z nikąd. Wcześniej jej nie znałem, a kiedy zapytała mnie o randkę, powiedziałem, że nie byłem zainteresowany. Widzisz, spotykałem się z kimś innym w tamtym czasie. Zamknąłem się zanim zaplącze się w świecie wyjaśniających kłamstw. Tylko kłamcy dają wyjaśnienia, nie będąc o nie pytanymi. – Wow. Dziewczyna oparła się o ścianę książek i tytuł wpadł mi w oko: Złapany na gorącym uczynku. Zamrugałem, powracając do jej twarzy. – Więc naprawdę cię pocałowała. Nie sądziłam, że miała jaja, żeby to zrobić. Wzruszyłem ramionami z udawaną nonszalancją. – Kiedy zobaczyłem ją w telewizji, pomyślałem: co za zbieg okoliczności. Jednego dnia flirtuje ze mną, a następnego... – machnąłem ręką w powietrzu. – Powiedziała mi, że stchórzyła – powiedziała dziewczyna półszeptem. – Jestem pewien, że nie chciała cię niepokoić po tym, jak ją odrzuciłem. Naprawdę myślisz, że nie uciekła? Myślisz, że coś jeszcze się jej przydarzyło? – pochyliłem się do przodu, a dziewczyna spojrzała na mnie przerażona. – Nie wiem – dziewczyna pokręciła głową, grzywka i kolczyki zakołysały się w powietrzu. – To znaczy, miała swoje demony, jak my wszyscy. Boże, już sama nie wiem. Powiedziała, że nigdy nie zrobi czegoś takiego jeszcze raz, ale... Nie wiem. Może w tej sprawie też mnie okłamała. – Jaka ona była? – zapytałem cicho. – Kat? Była super. Zabawna, inteligentna. Skończyłaby już szkołę, gdyby nie te wszystkie rzeczy związane z pożyczkami. Powiedziałam jej…

Jej oczy nagle zaszkliły się łzami. Zadrżała, usta zacisnęła tak mocno, że stały się białe. – Powiedziałam jej, że jest nudna – powiedziała. – Nazwałam ją nudziarą. To była ostatnia rzecz, jaką do niej powiedziałam. Jej twarz wykrzywiła się bólem. Chciałem pocieszająco położyć dłoń na jej ramieniu, ale to byłoby gorsze niż nic. Przyczyna jej smutku stała tuż przed nią i nie było sposobu, aby to naprawić. – Przepraszam – powiedziała. Jej ręka otarła łzy, powstrzymując pociąganie nosem. – Muszę już iść. – Przykro mi z powodu twojej przyjaciółki – powiedziałem. – Mam nadzieję, że ją znajdą. Pokiwała głową i odeszła, pozostawiając stos książek obok koszyka na środku przejścia. Słyszałem jej szloch, kiedy szła do lady, prawie uciekając ode mnie.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

22. Gav Kiedy wróciłem, dom był cichy. – Kat? Zawołałem jej imię, kiedy szedłem po schodach do sypialni, trzymając książki, które dla niej wybrałem. Pełen nadziei, że te były lepsze. Kilka thrillerów i zbiór krótkich opowiadań. Nieco bardziej literackie, niż poprzednio wybrane przeze mnie romanse. – Przepraszam, że trwało to tak długo. Ja… Zatrzymałem się w drzwiach. Moje serce też. Głowa Kat groteskowo opadła na bok. Jej oczy były zamknięte. Wypuściłem książki na podłogę, kiedy podszedłem. Zapach moczu uderzył mnie, kiedy pochyliłem się nad łóżkiem. – Kat? Kat! Potrząsnąłem jej ramię, ale się nie ruszyła. Szybko przyłożyłem ucho do piersi. Moje serce waliło tak mocno, że ledwo mogłem usłyszeć jej, ale było. Jej serce biło. Nie była martwa. Głupi. Głupi, zostawiłem ją związaną bez żadnej możliwość, aby dostała się do łazienki. Musiałem założyć zamki na zewnątrz drzwi sypialni. Musiałem…

CandyJorney

Musiałem ją obudzić. Drżąco rozwiązałem węzły, które oplatały jej nadgarstki. Jej ręce były bezwładne i białe, chłodne. Potarłem jej nadgarstki swoimi kciukami, przywracając w nich ponownie krążenie. – Kat? Jesteś w porządku, Kat. Jesteś w porządku – wyszeptałem słowa, jak pieśń, jak modlitwę. Zemdlała? Poszedłem do łazienki i odkręciłem kran z zimną wodą w wannie. Wziąłem ręcznik i włożyłem go pod strumień. Amoniak – mógłbym użyć amoniaku. Sięgnąłem do szafki, próbując znaleźć inhalator. To byłaby ostateczność. Była. Schowałem butelkę do kieszeni. Podbiegłem z powrotem do łóżka i przycisnąłem myjkę do jej czoła. Jej usta otworzyły się, ale nie było innego znaku ruchu, tylko jej oddech, ciepło na moim ramieniu. Woda ściekała po jej policzkach, jak łzy. Wilgoć zmieniła kolor jej włosów w ciemny brąz. – Kat! Kat! – krzyczałem rozpaczliwie, dławiąc się jej imieniem. Wciąż nie otwierała oczu. To-to była moja wina, mój prawdziwy grzech. Całe moje życie wiedziałem, że jestem inny. Nie troszczyłem się o nikogo. Miałem straszną ochotę zabijać, niszczyć. A teraz, ze swojej własnej głupoty, zniszczyłem jedną rzecz, którą chciałem się opiekować. – Proszę, obudź się, Kociaku. Proszę. Moje ręce przemknęły po jej ciele, ściskając kończyny, jakby to miało przywrócić ją z powrotem. Z tyłu głowy drażnił mnie cień. To jest to, czego chciałeś. – Nie – powiedziałem. – Kat, obudź się. To najprostszy sposób. Poćwiartuj ją. Spal. Tak, jak innych…

– Nie! – Zawyłem tak głośno, że musiała się obudzić, musiała. Myśl o przystawieniu noża do jej ciała sprawiła, że stawałem się tak chory, jak wtedy, gdy próbowałem pociąć własny nadgarstek. Z wielkim wysiłkiem stłumiłem żółć narastającą w gardle. Ale spała dalej, nic nie słysząc. Jedynym hałasem w pokoju był szum wody w łazience. – Chodź – powiedziałem. Zrzuciłem czerwone liny z jej nadgarstków. Ostrożnie wziąłem ją w ramiona, nie troszcząc się o wilgoć moczącą jej dolną część. Kąpiel była płytka, kilka cali wody. Szum strumienia zimnej wody wypełnił moje uszy. Nie miałem nadziei. Myślałem, że w swoich ramionach niosę już martwą kobietę. Uklęknąłem. – Proszę – szepnąłem, nie wiedząc do kogo. Wsparłem jej szyję swoją ręką, opuściłem ją do zimnej kąpieli. Podniosłem inhalator z amoniakiem i przystawiłem go pod jej nos. Jej ciało rzucało się w konwulsjach. Plecy wygięły się nad ceramiczną wanną – złapałem jej głowę, zanim uderzyła o płytki. A potem – o Boże, potem – mój Kociak otworzył oczy. Sapała, z trudem zasysając powietrze do płuc. Jej ręce zamachnęły się, ściskając moją pierś i rozpryskując wodę za krawędź wanny. Jej oczy rozszerzyły się ze strachu, kiedy łykała powietrze, oparłem ją z powrotem, dając spokojnie oddychać. Ogarnęła mnie ulga, odpędziła cień ze strachem przed jej śmiercią. – Gav… – powiedziała, jej gardło było zachrypnięte. Oddechy wprawiały jej ciało w drżenie. Złapałem jej ręce, przyciągając do siebie, przytuliłem mocno. – Jest w porządku – powiedziałem. – Nie bój się. Jestem tutaj. Jest w porządku.

Kat Woda w wannie była tak zimna, że kiedy się ocknęłam, pomyślałam, że tonę w lodowatym jeziorze. Gav trzymał mnie przy swojej piersi, a ja brałam głębokie oddechy, próbując się zrelaksować. Starając się nie panikować. Świat skupił się na mojej wizji. Wreszcie odzyskałam kontrolę nad oddechem i usiadłam w wannie przy pomocy Gava. Gęsia skórka pokryła moje ręce i nogi, i zadrżałam, sięgając do przodu, aby wyłączyć zimną wodę. Gav zobaczył, co robię i włączył ciepłą. Położyłam się i wzięłam głęboki oddech, kiedy woda w wannie nagrzewała się. – Co się stało? – zapytałam, patrząc w górę. – Mógłbym zapytać o to samo – powiedział. Pokręciłam głową. Moje ręce i nogi były odrętwiałe, ale z świeżą, ciepłą wodą zaczynały mrowić, przywracając czucie. – Ja... zemdlałam. Miałam atak paniki. Ja… Natychmiast powód ataku paniki uderzył mnie ponownie. Strach oplótł się wokół mojej szyi, zaciskając tchawicę. – Zabiłeś go? – zapytałam. – Kogo? Gav patrzył na mnie w milczeniu. Chwyciłam go za ramię, palce wbiłam w jego skórę. – Tego mężczyznę. Zabiłeś go? – Nie. Kat, wszystko w porządku? Tak mi przykro, że zostawiłem cię na tak długo. Nawet nie pomyślałem, sądziłem, że wrócę na górę zanim się obudzisz.

– Nie porwałeś go? Nie dlatego wczoraj mnie tutaj zostawiłeś? Gav pokręcił głową. Odetchnęłam, moje ramiona zrelaksowały się. – Poszedłem do biblioteki, aby zdobyć więcej książek – powiedział. – A kiedy wróciłem, zobaczyłem cię tam... Wyglądał tak dziwnie. Nie mogłam wskazać dlaczego, dopóki znowu się nie odezwał. – Myślałem, że nie żyjesz – powiedział. I wtedy zdałam sobie sprawę, co to było. Emocje. Wyciągnęłam rękę i dotknęłam jego policzka. Jakie to dziwne, że emocje mogą zmienić twarz osoby tak bardzo. Jego oczy wyglądały na bardziej miękkie wokół kącików, głębsze. Potem zabrałam rękę. Upił mnie, związał. Zostawił przywiązaną do łóżka, podczas gdy sam wyszedł. Nie ważne jaką ulgę poczułam, to nie wystarczy, abym wybaczyła mu wszystko, co zrobił. Wszystkie te rzeczy, które uczynił. – Pozwól mi posprzątać – powiedziałam, zdając sobie sprawę, że się posikałam przed omdleniem. Zapach dotarł do moich nozdrzy i byłam w szoku, uświadamiając sobie, że nawet nie zauważyłam tego wcześniej. – Łóżko… – Zajmę się tym. Nie martw się. Czy jesteś pewna, że z tobą w porządku? – Czuję się dobrze. To tylko atak paniki. Hiperwentylowałam. Będę w porządku. – Nie zamykaj drzwi do łazienki, dobrze? Chcę być pewien, że nie zemdlejesz ponownie. Bańka śmiechu powstała w moim gardle. Seryjny morderca, maniak, człowiek, który porwał mnie i związał w piwnicy, mówił mi, abym nie zamykała za sobą drzwi? To było tak niedorzeczne, że mogłam krzyknąć. Zamiast tego pokiwałam głową i podciągnęłam kolana do piersi.

Pozwoliłam wannie wysuszyć się, kiedy ściągałam suknię. Tkanina była mokra i ciężka, przyklejona do mojej skóry, ale nie było mowy, abym spytała Gavriela, czy wróci i pomoże mi z tym. Zrobił już wystarczająco. Gorąca woda, którą się opłukałam sprawiła, że czułam się tak dobrze, że zwlekałam z namydleniem się, skrzyżowałam nogi na dnie wanny. Gav wołał do łazienki raz i odpowiedziałam mu, ale poza tym zostawił mnie w spokoju. Zawinęłam się w ręcznik i wyszłam, aby zobaczyć go siedzącego na łóżku. Prześcieradło zostało zmienione i nowa narzuta leżała w poprzek materaca, ta jasnozielona. Spojrzał na mnie, jakbym była duchem. Usiadłam na łóżku, moje serce waliło. Nie wiedziałam, czy bardziej czułam ulgę, czy byłam zła. – Myślałem, że nie żyjesz – powtórzył. – Myślałam, że kogoś zabiłeś. – Nie zrobiłem tego. – A ja nie byłam martwa. Nawet gdyby, jakie to ma znaczenie? – Kat… Moje imię wychodzące z jego ust brzmiało tak dziwnie. Zwłaszcza teraz, kiedy spojrzał na mnie z taką czułością. – Mieliśmy umowę. Transakcję. – Tylko na jeden dzień… – To przeraziło mnie tak bardzo – powiedziałam, przerywając mu. Nie mogłam teraz przestać. Musieliśmy o tym porozmawiać, bo za każdym razem kiedy wyjdzie, będę spotkała się z tym samym strachem, tym samym atakiem paniki. – Kiedy wyszedłeś, nawet nie mogłam oddychać. Chyba, że możesz dać mi więcej tabletek… – Nie mogę.

– Wtedy nie możesz tak po prostu wyjść. Nie możesz nikogo zabić. Mieliśmy transakcję, pamiętasz? Powinniśmy ponownie dobić transakcji. – To była sprawiedliwa transakcja. Bycie z tobą... pomaga przepędzić pragnienie. To nie to samo, dreszcz emocji, ale... ale jest blisko. Pomaga. – Mówiłeś, że były inne dziewczyny. – Już nie – powiedział. – Nie mogę już przyprowadzać kobiet do domu. Nie z tobą tutaj. – Nie, ale nie mógłbyś, wiesz? Iść do nich? Nawet, kiedy wymówiłam te słowa, zazdrość owinęła się wokół mojego serca. Próbowałam ją zatrzymać. Nienawidziłam Gava, przynajmniej tak sobie wmawiałam. Ale nawet, kiedy tu siedział, czułam jego pożądanie bijące w moją stronę. Czułam także własne pragnienie splatające się z jego. Potrząsnął głową, jakby odrzucał długo rozważaną możliwość. – To nie to samo. Z nimi to tylko uwolnienie seksualne. Z tobą… Nie potrafię tego wyjaśnić. Jest w tym jakieś światło, jasność. Dotknął mojej ręki, jego palce wślizgnęły się pod moją dłoń. – Być może jest to pomysł, że jesteś moja. Na zawsze. Że mogę robić z tobą co zechcę. Że mogę cię zabić, jeśli chcę. Nawet jeśli nie mógłbym tego zrobić. Nie mógłbym – ostatnie słowa mówi szybko, ściskając moją dłoń w swojej. – Cokolwiek to jest, to sprawia, że odchodzi. Pragnienie. Zadrżałam. To było to, czego chciałam? Nie mogło być. A jednak nie zabrałam ręki z dala od jego. – Rozmawiałem z twoją przyjaciółką. Tęskni za tobą. Byłam tak zszokowana, że prawie spadł mi ręcznik. Zacisnęłam materiał na piersi.

– Powiedziała, że jesteś wspaniałą osobą. Naprawdę inteligentną. Żałowała, że nie powiedziała ci tego zanim odeszłaś. – Czy ona myśli, że uciekłam? – Nie. Pokiwałam głową ze smutkiem. Jules była jedyną osobą, o której wiedziałam, że się o mnie troszczy. Wiedziała, dlaczego wcześniej uciekłam. Gdy o niej pomyślałam, moje oczy wypełniły się łzami. Nigdy jej nie zobaczę, nie tak długo, jak utknęłam tutaj. Gav usiadł, obserwując mnie, jego dłoń była ciepła pod moją. – Dlaczego mi to mówisz? – zapytałam. Spuścił wzrok na moje palce. Jego kciuk, umięśniony i gruby, krążył wokół mojego małego palca, ściskając go. – Nie wiem. Cieszę się, że nie jesteś martwa. – Nie mogę tu zostać. – Nie możesz odejść. To nie była prawda, którą chciałam usłyszeć. Niech go szlag! Nigdy nie porozmawiam z nikim innym – nigdy nie zobaczę Jules, nie wyjdę wolna na zewnątrz. Już zawsze będę na smyczy, złączona z nim. Zabrałam rękę. To było jedyne, co mogłam zrobić. Mój jedyny akt oporu, jednak niewielki. Wstał z łóżka. – Zamontuję blokadę na zewnątrz drzwi sypialni, więc będę mógł cię tutaj zostawić, kiedy wyjdę. Zrobię to dziś wieczorem. Udał się do wyjścia i zdałam sobie sprawę, że była jeszcze jedna rzecz, którą mogłam zrobić. – Gav? – Tak?

– Nie zostawiaj mnie ponownie. Nie zabijaj go. To była ofiara. Transakcja. Ale z drugiej strony, co ja takiego poświęcam? Moje życie tutaj było niczym. Nic nie znaczyło. Dopóki nie umrę lub ucieknę, jestem niczym. A do tego czasu, mogłam powstrzymać go przed zabijaniem. To było jedyna rzecz, którą mogłabym zrobić i miałaby znaczenie. To jest to, powiedziałam sobie. Odrzuciłam cały pociąg, jaki do niego czułam, wyparłam się go. Jeśli pozwolę mu się dotknąć to, to będzie jedyny powód. A jednak, w tajemnicy, wiedziałam, że to nie był żaden argument. – Kat? Powiedział moje imię. Nie miał prawa wymawiać go w ten sposób, dźwięki tak układały się na jego języku, że moje wnętrze zacisnęło się z pożądania. Pożądania i nienawiści. – Zostań ze mną – powiedziałam. – Dlaczego? – zapytał. – Ponieważ nie chcę, abyś ponownie zabił. – Jesteś kłamcą, Kociaku – powiedział łagodnie. – Okłamujesz mnie. Okłamujesz siebie. – Zostań ze mną – powiedziałam rozpaczliwie. – Transakcja. Zrób ze mną, co chcesz. Uśmiechnął się. I sposób, w jaki to zrobił sprawił, że poczułam się jakbym już była na stole w kuchni, czekając aż dźgnie mnie w serce.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

23. Gav Kiedy zakładałem zamki w drzwiach, nawet na mnie nie spojrzała. Nos miała schowany w swojej książce, thrillerze. Jej oczy były przyklejone w jednym miejscu, choć nie przewróciła strony ani razu. Czułem, jak jej oczy śledzą mnie swoim wzrokiem obwodowym. Ciekawostka – gdy widzisz coś kątem oka, wszystko jest czarno-białe. Światło wpadające pod tak ekstremalnym kątem nie uderza w centralne stożki i pręty, które ukazują kolor. Zastanawiałem się, jaki odcień szarości widziała we mnie. Odwróciłem się do niej i zobaczyłem, jak jej oczy śmigają w dół strony. – Teraz, co chcesz, abym zrobił? – zapytałem. – Nic. – Powiedziałaś… – Możesz zrobić ze mną, co chcesz. Taka jest transakcja. Irytacja ociera się o moje nerwy. – Daję ci szansę na ułatwienie tego dla ciebie, Kociaku. – Nie chcę, aby było łatwo.

CandyJorney

– Lubisz to szorstko? – stałem w nogach łóżka. – Nie, nie odpowiadaj. Po prostu zrobię cokolwiek, co myślę, że ci się spodoba. Nie powiedziała ani słowa. Podszedłem do łóżka z jej strony i położyłem się obok niej. Gdy przesunąłem rękę na jej piersi, oddech uwiązł jej w gardle. Zmierzyłem jej puls. Był powolny, zrównoważony. Wtuliłem swoją twarz w jej włosy i przycisnąłem usta do szyi. Jej serce podskoczyło pod moją ręką. – Jak podoba Ci się książka? Jęknęła. Polizałem delikatne znamię na krawędzi jej szczęki, zasysając delikatnie skórę. Stwardniałem. – Och! – Kiepsko napisana? Nie przewróciłaś strony odkąd tu jestem. Zamknęła książkę z większą siłą, niż było to konieczne i pozwoliła jej upaść. Jej zapach był wystarczający, abym stał się twardy i przycisnąłem się do niej. W milczeniu, wpatrując się w sufit, wysunęła język, by zwilżyć dolną wargę. – Powiedz, że mnie nie chcesz – powiedziałem drażniąco. – Nie. – Powiedz, że mnie chcesz. – Nie. Tym razem jej głos przeszedł w szept. Kłamstwo.

Jej serce galopowało pod moją dłonią. Powoli, ostrożnie, oddaliłem się od niej. To było niebezpieczne i nie mogłem wziąć jej teraz. Nie teraz. Walczyłem ze sobą, by nie przycisnąć jej i wziąć w ten sposób. Jeśli nie mogła podjąć decyzji, ja nie zrobię tego za nią. Po raz pierwszy od dłuższego czasu, przyłapałem się na pożądaniu czegoś, czego nie mogę mieć i choć chciałem to wziąć, nie mogłem się do tego zmusić. Odwróciłem się w stronę drzwi i spojrzałem na nią kątem oka. Ciemno szary zarys na łóżku. Nowy mosiężny zamek do drzwi świecił jasno. Dotknąłem zasuwkę palcem. Zimny metal. Chciałem jej dotknąć, jej ciepłej skóry, jej cudownie miękkich piersi. – Nie zabijaj nikogo, gdy wyjdziesz. – Nie zabiję – powiedziałem. Drażniła jeszcze nie drażniąc. Trudno mi znaleźć słowa, aby zapytać to, o co chciałem. – Kiedy wrócę... – zamarłem. Nigdy nie czułem się tak niepewnie, tak niekomfortowo przy kimś. Czułem, jakbym otworzył część siebie, której nie powinienem. To mnie irytowało, drażniło moje nerwy. Czy naprawdę jej na mnie zależy? I dlaczego to ważne? – Rób, co chcesz – powiedziała. O co więcej mógłbym prosić? Bar do którego poszedłem był zatłoczony w pobliżu stołów bilardowych. Przez chwilę rozważałem wycofanie się, ale potem pomyślałem o Kat i usiadłem na drugim końcu baru, obok rowerzysty w średnim wieku. To będzie jej pierwszy test z zamkiem. Czy spróbuje uciec? Czekałem przez chwilę na dole przed wyjazdem, nie usłyszałem żadnych hałasów dochodzących z pokoju. Ale była mądrzejsza niż z wcześniejszym kredytem zaufania, który jej dałem. Nie chciałbym, aby po raz kolejny popełniła ten błąd. Jeden drink, może dwa i wrócę.

Niepewność, która mnie zaatakowała była zdumiewająca. W moim własnym domu czułem się jak intruz. Obserwując ją na łóżku, poczułem się nieswojo. Nieswojo. Nigdy wcześniej się tak nie czułem. Przełknąłem whisky, które zamówiłem. Płyn palił, spływając w dół gardła, łagodząc irytację. Co takiego w niej było, że dostała się pod moją skórę? – Ciężki dzień? – zapytał barman. – Dlaczego? – podniosłem głowę. – Po za tym, że wyglądasz, jakby taki był? – powiedział. – Kolejny? Spojrzałem w dół, aby zobaczyć pustą szklankę przede mną. Jednym palcem pchnąłem ją do przodu. Przechylił butelkę whisky ponownie wypełniając szkło. Poza tym. Poza moim umysłem? Nietypowe, to pewne. Mentalnie przepędziłem niepokojące objawy. Poczucie winy, coś, co nigdy wcześniej mnie nie dotknęło. Irytacja i niepokój. Zmartwienie. – Powinienem ją zabić – mruknąłem. – Moją też – powiedział człowiek siedzący obok mnie. – Przepraszam? – Moją żonę. Możesz też zabić – jego słowa były niewyraźne, pijane. Na drugim końcu baru grupa ludzi świętowała dobry strzał bilardowy. Kobieta pochyliła się nad stołem, jej piersi dyndały jak wahadło. Jej klatka piersiowa była pomarszczona, skóra rozciągnięta i przebarwiona po latach opalania. – Och – powiedziałem. – Przeklęte suki. Jak nie jedno, to drugie. Zrzędzenie, zrzędzenie, zrzędzenie. Dla nich nic nie jest w porządku. Nawet nie próbuj, mam rację?

Uniósł w górę butelkę piwa i stuknął nią mocno o moją szklankę. Moją pustą szklankę. Uniosłem palec i wskazałem kolejny. Barman był zobowiązany. – Wykopała cię z domu? – powiedział mężczyzna, jego uśmiechnięta twarz była obrzydliwie rumiana. – Nie – powiedziałem. Bar stawał się coraz ciemniejszy, a może to tylko ja. Lub cień. Zamrugałem i rozejrzałem się. Musiałem wrócić, tak. Miała byś rozproszeniem od niego, ale nie było jej tu teraz. Poczułem się odrętwiały przez pełzający na krawędzi mojego umysłu cień. – Zejdź mi z drogi, Sharon! – jeden z pijanych mężczyzn szturchnął kobietę przy stole bilardowym. Tatuaże pokrywały zarówno jego ręce, jak i grube ramiona, podniósł je z poplamionej, białej podkładki. – Nie możesz oddać strzału – odwarknęła, odsuwając się niezadowolona, ramiona miała skrzyżowane. – Po prostu odejdź czasami, słyszę cię – powiedział zarumieniony mężczyzna obok mnie. Odetchnąłem, próbując znaleźć powietrze. – Czujesz się dobrze? – jego cuchnący piwem oddech zaatakował mnie. Odsunąłem swój stołek od baru. Wszystko było ciemne. Ledwo mogłem zobaczyć zarys barku naprzeciwko mnie. – Ja... po prostu muszę pomyśleć. Szklanka rozbiła się na podłodze obok stołu bilardowego. Zamknąłem oczy. – Ty głupia, pieprzona dziwko! Uderzenie. Krzyk. Następnie barek zniknął, a przede mną stał wściekły, wytatuowany mężczyzna. Strzeliłem go pięścią po twarzy. Dźwięk łamiących się kości. Fala cienia zaćmiła moją wizję, uniemożliwiając mi zobaczenie czegokolwiek poza przebłyskami.

Moje pięści. Krew. Więcej krwi. Lejącej się z nosa, z jego rozbitej wargi. Ból, całkowita ciemność. Dzwoniło mi w uszach. Leżał na ziemi, ja na nim. Kobieta za mną krzyczała, ciągnąc moją koszulę. – Zejdź z niego! Wstawaj! Cień zaśmiał się, wyśmiał mnie, gdy w kółko biłem pięściami. Nie obchodził mnie ból w kostkach. Zniknęło poczucie winy, niepewność, rozdrażnienie. W ich miejsce przyszła czysta satysfakcja. Połamane kości. Jarzmowe pod oczami. Podoczodołowe – Boże, to było dobre. Pęknięcie, dreszcz, pęknięcie naczynia krwionośnego. Rozlew krwi odpędzał cień. Potem ktoś odciągnął mnie od niego, zanim mogłem rozpocząć walkę byłem na zewnątrz baru, ciężko dysząc, krew spływała po moich kostkach. Czułem się zaskakująco niespełniony.

Kat Próbowałam otworzyć drzwi, gdy tylko wyszedł. Już wcześniej wywarzałam drzwi, ale on uszczelnił je kołkami mocującymi zawiasy. W szafie przejrzałam wszystko, co mogłoby pomóc. Młotek, śrubokręt, cokolwiek. Górna półka była dla mnie zbyt wysoka, abym dosięgnęła. Złapałam fotel stojący przy boku łóżka i przyciągnęłam go. Wdrapałam się na palce, by przeszukać półkę i uderzyłam w coś twardego. Zestaw narzędzi? Moje ciało napięło się, gdy odnalazłam krawędź pudełka. Wyciągnęłam drewnianą szkatułkę na zewnątrz i od razu wiedziałam, że to nie to, czego szukałam. Było wiśniowe, kolorowe, drewniane, gładkie i wypolerowane do połysku. Ciekawa, usiadłam na krześle przy oknie z pudełkiem na moich kolanach. W środku było kilka par kolczyków, naszyjniki, pierścionki. Oraz zdjęcie. Podniosłam je i obróciłam. Młody chłopak o ciemnych włosach i jasnych oczach, trzymający rękę kobiety, która wyglądała jak on. Moja twarz stała się gorąca i odrzuciłam zdjęcie tak szybko, jak gdyby się paliło. Wleciało z powrotem do pudełka z biżuterią. Błąd. Nie powinnam tutaj zaglądać. Poczułam się chora. Mimo, że byłam zamknięta tutaj od kilku dni, teraz po raz pierwszy czułam, że muszę uciec. Pokój stał się ciepły, duszny. Trzask! Szarpnęłam głową. Drzwi otworzyły się z hukiem i Gavriel wszedł do przedpokoju. Skrzynka z biżuterią z łoskotem spadła na podłogę, kiedy moje stopy

podskoczyły, a zdjęcie runęło na cięższe rzeczy. Wpatrywał się z szeroko otwartymi oczami. Jego włosy były wilgotne od potu. Krew ściekała mu z ręki po czubkach palców. Gdy spojrzałam, kropla krwi spadła na podłogę. Miał cięcia wzdłuż kostek, a jego skóra była blada, sprawiając, że wyglądał niemal jak wampir. Ale jego oczy były przerażające. Patrzyły na mnie zupełnie bez wyrazu, jakbym była tylko duchem. W ten sam sposób spojrzał na mnie wcześniej, kiedy pierwszy raz się spotkaliśmy. Jakby był martwy. Albo ja. – Co się stało? – zapytałam. Pytanie zabrzmiało dla mnie niedorzecznie. – Nie zabiłem nikogo – powiedział. Podszedł i usiadł na skraju łóżka, patrząc na swoje ręce. Zacisnął pięści, rany porządnie krwawiły. – Co… co… – Grzebałaś w moich rzeczach. Patrzył na mnie z łóżka. Nie oskarżał mnie. Nie winił. Po prostu stwierdzał fakt. To rozbroiło mnie całkowicie. Upadłam na kolana i zaczęłam zbierać

biżuterię.

Kiedy dotarłam do zdjęcia, stał już przede mną. Wyciągnął rękę i wziął je zanim ja to zrobiłam. Ukląkł przede mną. Wpatrywał się tym okropnym, pięknym spojrzeniem. Zniewolił mnie. Jego poplamione krwią palce gładziły zdjęcie, kiedy kciuk przesuwał się wzdłuż krawędzi. Ty to zrobiłeś? Chciałam zapytać. Zastanawiałam się, jak mroczny w rzeczywistości był. Zastanawiałam się, czy naprawdę jest potworem. Ale nie mogłam. A potem, jakby czytał w moich myślach, odpowiedział. – Mój ojciec ją zabił.

Gdybym już nie siedziała na podłodze, upadłabym na kolana z zaskoczenia. Jego oczy błyszczały od łez, a kiedy zamrugał, wypłynęły z kącików, spływając po policzkach. – Był taki jak ja – kontynuował Gav. – Żył z cieniem panującym nad nim. Był w ciemności. Słowa wyrywały się i zakrztusił się ostatnim, szloch utknął mu w gardle. Przechylił głowę. – Podejdź do szafy. Jego głos był płaski. Nie będzie tolerował nieposłuszeństwa. Chwiejnie wstałam na nogi i odwróciłam się do szafy. – Jest tam mniejszy karton w pobliżu tego, który znalazłaś. Nie zaglądałaś tam jeszcze? Pokręciłam głową. Nie ufałam swojemu głosowi na tyle, by przemówić. – Dosięgnij ostatniej półki i znajdź go. Ustałam na krześle. Gorąco pod moją skórą odczuwałam teraz, jak palenie. – Masz to? Dotknęłam tektury, wyciągnęłam je. – Tak – powiedziałam. Usiadłam na krześle, zbyt przerażona, by na niego spojrzeć. Zranił kogoś dzisiaj. Chciał mnie skrzywdzić? – Otwórz to. – Co… – Otwórz to. Najgorsze zdanie, jakie kiedykolwiek słyszałam. Ilość bólu w jego głosie była oszałamiająca. Nie udawał; byłam tego pewna. Ale nie wiedziałam, czego się

spodziewać, kiedy podniosłam pokrywę. Więcej zdjęć. Ale nie były to szczęśliwe zdjęcia, nie tak jak w pudełku z biżuterią. Wszystkie fotografie były tak ciemne, że przez chwilę nie rozumiałam, co widzę. Dopiero później. Mój żołądek podskoczył. Zdjęcie na szczycie przedstawiało tego samego chłopca. Tym razem miał on na sobie tylko bieliznę. Jego ciało… Och Boże. Och dobry Boże. Chłopiec był nagi. Jego ciało było pokryte siniakami. – Spójrz na nie – rozkazał. Zamarłam, moje ręce ścisnęły karton tak mocno, że paznokcie przeszły przez tekturę i wbiły mi się w skórę. – Proszę… – Spójrz. Nie mogłam odmówić. Podniosłam zdjęcia drżącymi rękami i przejrzałam je. Druga fotografia sprawiła, że pochyliłam się do przodu i wymiotowałam suche powietrze. Był związany linami, a jego bielizna brudna. Jego plecy były odbarwione: żółte i fioletowe smugi oraz odbita krawędź pasa, wciąż i wciąż znaczące jego skórę. Łzy zapiekły moje oczy. – Spójrz – powiedział znowu, bardziej matowym głosem. Patrzyłam. To było zbyt wiele. Nie mogłam oderwać wzroku, a jedyną rzeczą, która mnie ratowała były łzy zamazujące obraz. Fotografie pokazały życie torturowanego dziecka w bolesnych momentach. Rejestr ciała tak uszkodzonego przez siniaki, że wypracowały sobie drogę do jego wnętrza. – Kto mógł zrobić coś takiego? – szepnęłam. – To jest to, co widzę zanim pójdę ich zabić – powiedział. – To wszystko, co widzę, kiedy ich związuję, tnę. Widzę całą tą ciemność. To mnie przytłacza. Skrada się do mojej wizji. Jest tylko jeden sposób, w jaki mogę się tego pozbyć: wyciąć to.

Zostawił mnie tam, w pokoju, płaczącą nad zdjęciami chłopca, który stracił swoją niewinność dawno temu. Umył ręce i zęby, i wczołgał się do łóżka. Mój szloch ucichł. Westchnienia przeszły w drżące oddechy, a następnie w powolne wdechy i wydechy. Odłożyłam pudełko i zgasiłam światło. Potem wczołgałam się obok niego i przytuliłam go mocno. Jego ramię zawinęło się wokół mnie. Bez słowa, przycisnął mnie do swojej piersi i leżeliśmy ze splątanymi kończynami, tuląc się do siebie dopóki nie zasnęliśmy. To właśnie wtedy uświadomiłam sobie, że byłam tą, która go torturuje.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

24. Kat Obudziłam się przed nim. Jego ręka była przerzucona przez moje ramię, a usta przyciśnięte do mojego czoła. Kiedy poruszył się, mruknął, przesuwając wargami po mojej skórze, jak skrzydłami motyla. Gdy byłam dzieckiem, złapałam jednego do szklanego słoja. Pamiętam, że wzięłam go i trzymałam w rękach. Moja matka skarciła mnie. – Jego skrzydła są delikatne – powiedziała. – Nawet poprzez gładzenie ich opuszkami palców można je zniszczyć. Nigdy nie będzie w stanie ponownie latać. Teraz czułam się tak samo. Nie wiedziałam, że dotykam czegoś delikatnego, czegoś strasznie uszkodzonego. Nie wiedziałam, co zrobić, by nie zniszczyć go bardziej. Nie chciałam, aby odchodził, ale nie wiedziałam, czy mogę zmusić go do zostania. – Kociaku – mruknął. – Jestem tu – powiedziałam cicho. Poranne światło zmieniło pokój na szary, ale kiedy otworzył oczy zobaczyłam niebiesko-zielony błysk, który zawsze wirował pod powierzchnią. – Nie wyszłaś. – Twoja ręka stała mi na drodze. CandyJorney

Uśmiechnął się i przewrócił. Było mi zimno bez dotyku jego skóry, usiadł na skraju łóżka. Naprawdę spaliśmy razem w ten sposób? Jak kochankowie, spleceni niczym dwie nici postrzępionej liny pośród jedwabnej pościeli? Zakochiwałam się w tym potworze? Był potworem? Mój wzrok skupił się na jego plecach i zauważyłam, że patrzy na mnie. Wyciągnęłam rękę i delikatnie dotknęłam jego skóry. Wyobrażając sobie pas. Wyobrażając sobie siniaki. Nie dotykaj skrzydeł motyla. – Czego ode mnie chcesz? – zapytał. – Co? – Dzisiaj. Chcesz tego samego? Chciałam powiedzieć mu prawdę: wszystko, czego pragnęłam to... on. Chciałam, aby został ze mną, aby trzymał mnie w ramionach , aby przyszpilił mnie pod sobą i torturował pocałunkami jakby był to nasz pierwszy raz. Boże, chciałam tego wszystkiego i wiele więcej. Ale nie mogłam dać mu znać, jak wielki wpływ miał na mnie w rzeczywistości. Nie po raz pierwszy zastanawiałam się, czy to wszystko nie było podstępem. Wtedy przypomniałam sobie zdjęcia chłopca i przełknęłam swoje wątpliwości. Nie, był prawdziwy. To wszystko było prawdziwe. Nuta pożądania, która wkradała się do jego wypowiedzi, kiedy mówił do mnie, także była prawdziwa. – Czego chcesz? – powtórzył ze znużeniem. Jakby przygotowywał się do syzyfowej pracy: próby nie zabicia nikogo. – Nie wiem – nie powiedziałam tego, co chciałam. Chodź do łóżka. Pocałuj mnie. Uczyń mnie swoją.

– Co powiesz na transakcję? Brzmiał tak rozsądnie. Tak racjonalnie. Myślałam, że byłam uczciwym partnerem w tej transakcji. Wiedział, że to nie prawda. Ale ostatecznie rozumiałam odrobinę smutku, który został w niego wpojony. Rozumiałam potrzebę, żeby to, co robi zasłonić kurtyną. Nie był jedynym, który wstydził się przeszłości. – Transakcja. – Pytanie za pytanie. – To oznacza, że zostaniesz. – To część transakcji. Ale to oznacza również, że ty zostaniesz tu ze mną. Aluzja pożądania wykrzywiła jego wargę. Dostrzegałam te wszystkie małe rzeczy. Widziałam je, ale czy tego chciał? Czy ponownie nie owijał mnie sobie wokół palca? Nie mogłam odepchnąć myśli z powrotem do ciemnego kąta mojego umysłu. To było widoczne w każdym ruchu, który robił. Pragnął mnie. I ja pragnęłam jego. To mogło być złudzeniem, ale jeśli tak, to było najwyborniejsze złudzenie, jakiego kiedykolwiek smakowałam. Jego dotyk wysyłał przeze mnie iskry, którego niebezpieczeństwa nie mogłam wyjaśnić. Chciałam jego wrażliwej części, tak, kochanka, uwodziciela. Dżentelmena. Ale pragnęłam również jego surowości i szorstkości, tej jego strony, która związała mnie. Strony, która ubierała się perfekcyjnie, ponieważ oczekiwała perfekcji. Nie mogłam być doskonała, pomyślałam, patrząc na swoje nadgarstki. Wszystkie niedoskonałości mojego ciała pozostaną na zawsze.

– Pytanie za pytanie. – Mogłabyś dowiedzieć się o mnie więcej. I ja o tobie. – Kto pierwszy? Uśmiechnął się. – Wiedziałem, że zechcesz zagrać – powiedział. – Jak mogłeś wiedzieć? – Bo jesteś ciekawska, mały Kociaku, właśnie dlatego – powiedział, opadając z powrotem po swojej stronie obok mnie. Jego ręka pogłaskała mnie po policzku, trzymając go w dłoni. Zaborczo. – Dobrze – powiedziałam. – Zaczynaj. Przejechał ręką bezczynnie po brodzie. – Jaka jest pierwsza rzecz, którą pamiętasz? – Pierwsza, pierwsza rzecz? – I nie bzdury o pamiętaniu, gdy opuszczałaś łono. To nie są prawdziwe wspomnienia. – Nie. Pamiętam… Zamknęłam oczy i cofnęłam się myślami. Wróciłam do czasu, kiedy miałam cztery lata, może pięć. – Pamiętam, że moja mama zabrała mnie na piknik w parku. Było tam pole, ogromne pole koniczyny. Chyba nie było aż tak duże, raczej nie, ale dla mnie to wyglądało jak ocean zieleni. Moja mama powiedziała, abym poszukała czterolistnej koniczyny. Jeśli znajdę jedną, przyniesie mi szczęście. – Znalazłaś? Pokręciłam głową.

– Nawet nie spojrzałam. Był tam mniszek lekarski, duży i żółty, w zamian zerwałam jego. Pamiętasz, co mówili, gdy byliśmy dziećmi? Musisz powąchać mlecz myśląc o kimś, kogo kochasz. A jeśli twój nos stanie się żółty to oznacza, że ta osoba odwzajemnia twoją miłość. – O kim pomyślałaś? – O nikim. Czy to dziwne? Nie obchodziło mnie to. Chciałam natomiast, aby moi rodzice się wzajemnie kochali. – I? – Nie zadziałało. Nawet nie pamiętam powrotu do domu z pikniku. Musiałam to zablokować. On... nie sądzę, aby kochał kogokolwiek. Nie wiem, dlaczego moja mama z nim została. – Trudno jest odejść. Moja matka również nie odeszła. Jego ręka przestała gładzić moją skórę. Mogłabym powiedzieć, że wrócił do przeszłości, myśląc o niej. – Nie mogłaś nic zrobić, aby to powstrzymać. Jego oczy zwęziły się, odnajdując moje. – Skąd to wiesz? – Nie można nic zrobić, kiedy rzeczy toczą się w taki sposób. Oni się nie zmienią. Myślałem… Myślałem, że gdybym przestał prosić o zabawki, prosić o cokolwiek, mój tata byłby szczęśliwszy. Myślałem, że gdy pozostanę zamknięty w sobie, nie będę mu przeszkadzał. Nie chciałem być ciężarem. Nie chciałem go złość. Ale to nie działało. – To nie była twoja wina. – Powiedz to pięcioletniemu dziecku – powiedziałam, śmiejąc się ze smutkiem. – Ale to, także nie była twoja wina. Nie mógłbyś go powstrzymać. – Mogłem go zabić – powiedział.

Byłam cicho. Nie było żadnego gniewu w jego oczach, tylko żal. – Gdzie jest teraz twój ojciec? – zapytałam. – Nie wiem – powiedział. – Gdybym wiedział, już dawno bym go zabił. Czasami myślę, że to jedyny sposób, aby powstrzymać cień od powrotu. Ale szukałem go i szukałem. Uciekł. – Przepraszam. – Przestałem się za nim rozglądać. Może jest już martwy. Cisza między nami była tak intymna. Chciałam pochylić się do przodu i go pocałować, przytulić, wziąć w ramiona i powiedzieć, że będzie w porządku. Ale nie było nic, co byłoby w porządku, nie z nim. Nie ze mną. – Twoja kolej – szepnęłam. – Co mogę teraz zrobić? – zapytał. Nie spodziewał się odpowiedzi – brzmiało to bardziej jak krzyk do nieba, niż prawdziwe pytanie. Jak mogłam mu odpowiedzieć? Nie wiedziałam, jak to jest być mordercą. Nie wiedziałam, czym jest chęć mordu, posiadanie mrocznych potrzeb. Wyciągnęłam rękę i chwyciłam jego dłoń, podnosząc do ust. Cały czas patrzyłam w jego oczy. Jeśli nigdy nie ucieknę z tego miejsca, mogę zrobić to za niego. – Chcę, abyś wyładował się na mnie – powiedziałam. – Za wszystko. Desperacja zamieniła się w coś innego. Jego oczy gotowały się z emocji, to takie dziwne po oglądaniu ich pustych przez tak długi czas. W pokoju było coraz jaśniej przez wschodzące słońce. – Nie chcę cię zabić – powiedział łamiącym się głosem. – Nie zabijaj. Zbliż się. Zrań mnie. Tutaj. Podniosłam moje nadgarstki do niego. O co ja proszę?

O to, czego pragniesz. Była część mnie, długo ukrywana, która miała pragnienia. Mroczne pragnienia. Kiedy związał moje nadgarstki i torturował swoim językiem, ujawniły się. Gdy jego ręka uderzała w moją zaczerwienioną skórę, krzyczała z rozkoszy. Chciałam tego. Chciałam go. Chciałam być jego. – Zwiąż mnie – powiedziałam. – Zrób wszystko. Cokolwiek, co musisz zrobić. Też tego chcę. Spojrzał na mnie. – Nie chcesz. Nie całkiem. Gdybyś wiedziała, czego pragnie mój cień… – Nie jesteś jedynym z cieniem – wyszeptałam. Zatrzymał się na chwilę, jego oczy przeszukiwały moje. – Chciałam umrzeć od tak dawna – powiedziałam, mój głos był ochrypły z emocji. – Nie czułam niczego oprócz odrętwiałego bólu. Kiedy jestem z tobą... to odchodzi. – Zranię cię – powiedział tak cicho, że słowa były niedostrzegalne. – Chcę, abyś mnie zranił. – Bardzo. Mogę zostawić ślady. Odwróciłam swoje nadgarstki, ukazując blizny, które miałam. – Już jestem naznaczona. Poza tym, – powiedziałam – kto inny je zobaczy?

Gav Wyładuj się na mnie, powiedziała. I tu cień poślizgnął się, ukazując emocje, których nie czułem przez jakiś czas. Strach. Jej nadgarstki nakazywały mi nie ranić jej. Jak mogłem zranić ją bardziej, niż już była? – Dlaczego chcesz to zrobić? – zapytałem. – Jestem tu uwięziona. Przestała błagać. Przestała się usprawiedliwiać. Zamiast tego, mówiła spokojnie i racjonalnie. Przypisując kierunek działania mojej chorobie. – Czy jest jakaś inna alternatywa? – spytała. – Jeśli nie chcesz mnie zabić... – Nie chcę cię skrzywdzić. To było kłamstwo. Chciałem zaczerwienić jej skórę i sprawić, aby krzyczała. Ale również zadowolić ją w tym samym czasie. Chciałem zanurzyć się w niej. Chciałem zniszczyć ją i poskładać z powrotem. – Spóźniłeś się. Nie mogę ponownie zostać skrzywdzona. Nie przez ciebie. Nie przez nikogo. Wziąłem jej nadgarstki w swoje ręce i wyciągnąłem nad głowę. Jej oczy rozszerzyły się ze strachu. Miała prawo się bać. Byłem przerażony tym, co mam zamiar zrobić. – Zobaczymy, Kociaku – powiedziałem.

Kat Nie mogłam oderwać od niego wzroku, gdy wyciągał linę. – Wyciągnij ręce – powiedział. Zrobiłam to. Byłam posłusznym, dobrym zwierzątkiem, grając razem z nim mimo, że nie było to już zabawą. Spędzę tu resztę mojego życia i powiedziałam sobie, że równie dobrze mogę się nim cieszyć. Ale nie było potrzeby udawać. Gdy czterokrotnie owinął linę wokół moich nadgarstków, dreszcz przebiegł po moich ramionach. Kiedy zaciskał węzeł w połowie, nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu. Byłam przerażona. Zastanawiałam się, co zrobi, kiedy będzie miał mnie całą związaną. Wcześniej było mi wstyd, kiedy pomyślałam o tym, co powiedzieli by ludzie, gdyby wiedzieli, że byłam chętna. Ale była w tym lekkość, której nie czułam przez długi, długi czas. Nikogo tutaj nie było, aby to zobaczyć, nikt nigdy się nie dowie. Nikt nie będzie wiedział, że tego pragnę. Nikt oprócz niego. Węzły związały moje nadgarstki razem i wyciągnął je nad głowę. – Dlaczego się uśmiechasz, Kociaku? Jego wolna ręka zsunęła się w dół mojego ciała. – Ponieważ chcę tego. Po raz pierwszy od dłuższego czasu, pozwoliłam sobie poczuć pragnienie. Ból między nogami wrósł, kiedy jego ręka zsunęła się między moje uda i przygarnęłam go, pozwalając mu rosnąć. Pocałował mnie niedbale, natarczywie, jego usta oddechu. Dyszałam, gdy oderwał się od pocałunku.

pozbawiały moje płuca

Czułam jego twardego fiuta przez spodnie przy swojej nodze. Oddech miał gorący i szybki, z jedną ręką wciąż przyciskającą moje nadgarstki nad głową. Jego ręka zebrała w nieładzie moją sukienkę u szczytu talii. Czułam, jak bardzo mnie pożądał i to sprawiło, że zapragnęłam, aby mnie wypełnił. Już nie byłam zawstydzona. To moje ciało, moje pragnienie, a ja byłam jego właścicielem. Jego ręka ugniatała moją skórę przez tkaninę. Nie było sposobu, aby zdjął moją sukienkę teraz, gdy miałam związane nadgarstki. Uśmiechnęłam się. – Powinieneś rozebrać mnie zanim związałeś – powiedziałam. Uderzył mnie w twarz, mocno. Szok spowodowany uderzeniem przebiegł przeze mnie jak błyskawica, ale pocałował moje usta nim zdążyłam zareagować, gryząc moją dolną wargę, ssąc. Policzek nie miał mnie zranić, po prostu zaskoczyć. I to zrobił. Przełożył nogę przez moją talię, siadając na mnie okrakiem. Zanim opuściłam ramiona, chwycił kołnierz mojej sukni i pociągnął. Tkanina z łatwością podarła się w jego pięściach. Wkrótce sukienka była tylko skrawkami jedwabiu na moim nagim ciele. – Nie masz na sobie bielizny, Kociaku – powiedział. I podniósł mój podbródek. Boże, chciałam go. Jego fiut był gorący i pulsujący; czułam go przy brzuchu, gdy pochylił się. Pocałował mnie tak delikatnie, tak czule. Łagodność jego pocałunku wysłała mnie w spiralę tak czystej rozkoszy, że zaczęłam odpływać. Potem wykręcił moje brodawki, mocno. Ból przeszył moją klatkę piersiową. Krzyknęłam, szarpiąc się pod nim. Z łatwością ponownie przyszpilił moje nadgarstki i polizał bok szyi, a następnie ugryzł delikatnie. Ból w sutku zmienił się w pieczenie, które przebiegło przez moje nerwy, rozgrzewając. Czułam każdy jego dotyk, kiedy głaskał szczyt mojego gorącego sutka kciukiem.

Jego palce uszczypnęły mnie znowu i pisnęłam. Boże, jak gorąco! Pomimo bólu, czułam, jak między udami staję się coraz bardziej mokra. – Zamierzam cię ssać – wyszeptał. – A potem ugryźć. Jęknęłam, kiedy jego usta przeniosły się no moje ucho, pieścił je językiem. Uważał, aby jakakolwiek część jego nie dotknęła mnie między udami, tam, gdzie byłam obolała z potrzeby. Jego ręka ugniatała moje ramiona, podczas gdy usta zassały sutek. Jego język wysunął się i przesunął wzdłuż dolnej części piersi. Potem zassał, a ja gwałtownie westchnęłam. To był inny rodzaj bólu niż poprzedni, wydawało się, że jego usta ssały mnie tam, gdzie rozpaczliwie tego potrzebowałam. Skręcałam się pod jego uściskiem. – Niecierpliwy Kociak – mruknął. – Proszę… Jego ręka złapała moje gardło, dusząc. Zacisnął uścisk, gardło bolało wraz z pozostałymi częściami mojego ciała. Pocałował mnie w usta, cały czas dusząc, zatrzymując wszelkie moje próby złapania oddechu. – Nie – próbowałam wyjęczeć, ale mocniej zacisnął dłoń, odcinając mi powietrze. Walczyłam pod nim, wierzgając nogami. Nie chciałam tego. Nie chciałam, aby mnie zabił! Chciałam… Chciałam żyć. W ostatniej chwili puścił moje gardło. Zakaszlałam z trudem łapiąc powietrze. Sapałam w próbie nabrania pysznego tlenu, wciągając go głęboko do płuc. – Przestraszona teraz, Kociaku? – zapytał. Jego oczy płonęły z pożądania, pragnienia, które odwzajemniałam. Chciałam go, tak. Chciałam go bardzo. Chciałam wszystkiego, co mógł zaoferować. Ale wiedziałam, że tylko zrani mnie bardziej, jeśli mu to powiem.

Jego palce udały się między moje uda, dyszałam. Jego usta rozchyliły się i uniósł rękę, jego skóra lśniła od mojej wilgoci. Oblizał palce. – Jesteś wyborna. Pisnęłam. Chciałam jego ust na sobie, chciałam, aby złagodził ból, który przeszywał mój rdzeń i sprawiał, że ciągnęłam za prześcieradła. – Chcesz, abym cię posmakował, Kociaku? – zapytał. W jego oczach widniało niebezpieczeństwo. – Tak – powiedziałam cicho. Uśmiechnął się niebezpiecznie. – Szkoda, że dzisiaj nie robimy tego, co ty chcesz. Zanim zdążyłam otworzyć usta, by zapytać go, co miał na myśli, położył ręce na moich biodrach. Przerzucił mnie na brzuch, wylądowałam ciężko, a oddech całkowicie ze mnie uleciał. Kiedy wciągałam powietrze, uderzył mnie w tyłek, jego ręka wylądowała wraz z dźwiękiem plaśnięcia, który wysłał skurcze przez moje ciało. Odleciałam. – Podnieś dla mnie swój tyłek, Kociaku – powiedział. Jęknęłam,

posłuszeństwo.

Podniosłam

się,

aby

pokazać

mu

się

w

najtrudniejszym położeniu, jakim kiedykolwiek byłam. Jak suka w rui. To powinno być poniżające, ale zamiast tego okazało się intensywne. Byłam tak mokra, że czułam moje soki ociekające po udach. – Brudny Kociak. Uderzył mnie jeszcze raz, a potem ponownie. Za czwartym razem, moja skóra była tak wrażliwa, że płonęła z czerwieni. Przesunęłam się na łóżko z dala od niego, ale przyciągnął mnie z powrotem. Klapsy zmieniły się w mocne i gorące, skwierczały na mojej skórze. Krzyczałam, skręcając się pod jego rękoma, ale nie zatrzymał się. Każde uderzenie piętnowało mnie, ale pomimo bólu zaczęłam wypinać się na jego

spotkanie. Chciałam tego, nawet z odrobiną bólu towarzyszącą każdemu ognistemu klapsowi. Wtedy poczułam, jak jego palce ześlizgują się na moją szczelinę, gładząc zewnętrzną część mnie. – Tak – jęknęłam. – Tak, proszę, Boże, proszę… Dał mi mocnego klapsa i krzyknęłam. – Nie proś, Kociaku – powiedział. – Zrobię to, co chcę, kiedy chcę, i nic co powiesz mnie nie zatrzyma. Wykrztusiłam odgłos zgody. Jego ręka wróciła. Gorąca. Drażniąca. Jego palce przesuwały się wokół zewnętrznej części mojego śliskiego ciała, a następnie wsunęły się we mnie lekko. Jeszcze. O Boże, potrzebowałam więcej. Potrzebowałam tego teraz. – Mmmmmm – powiedziałam. Odchyliłam się do tyłu, starając się wziąć jego palce głębiej. Znów mnie uderzył. Krzyknęłam. To była agonia, wszystko, pożądanie go i nienawidzenie, potrzebowanie. Zanurzył we mnie dwa palce aż do knykci i mimo, że to nie wystarczało, było lepsze niż poprzednio. Ugryzłam prześcieradło, starając się nie robić hałasu, gdy wsuwał palce, do i z. Rytm był powolny, jego długie palce naciskające, badające mnie. Wtedy poczułam coś innego. Naparł kciukiem na moje tylne wejście. Zamarłam. – Ach, Kociaku – powiedział. – Coś, co cię przeraża? Oddychałam szybko, starając się w cale nie poruszać. Nigdy wcześniej nie robiłam czegoś takiego i to mnie przeraziło, być może bardziej niż cokolwiek innego, co zrobił. Jego kciuk krążył po wrażliwym, pomarszczonym ciele, które zacisnęło się. Jego dwa palce nadal rytmicznie wsuwały się głęboko w moją szczelinę. I wysuwały.

Przez cały czas jego gruby kciuk krążył wokół miejsca, o którym nigdy nie sądziłam, że sprawi, iż poczuję się dobrze. A czułam się dobrze. Jego kciuk masował mnie, ugniatał, okrążając otwór, a następnie nacisnął muskularny pierścień wokół niego. Kiedy w końcu pchnął kciukiem i wszedł we mnie, mimo, że krzyknęłam, moje ciało napięło się wokół niego. Ból nacisku wewnątrz mnie zamienił się w pożądanie. To było uczucie jakiego wcześniej nie znałam, wysyłało jednocześnie dreszcze bólu i przyjemności. Z kciukiem wciąż wewnątrz mnie, palcami pracował na moich gładkich fałdkach. Napinałam się i relaksowałam w naprzemiennych skurczach, aż moje ciało rozluźniło się wokół niego, przyjmując go. Potem znów zaczął naciskać, jego kciuk penetrował mnie. Przeciągnął nim po wnętrzu mojego pomarszczonego wejścia, wsmarowując tam moje własne soki. Jęknęłam, czując budujące się we mnie napięcie. Coś było ze mną nie tak skoro podobało mi się to tak bardzo – nieznane pieczenie pomiędzy pośladkami, piorun przebywający drogę wzdłuż moich nerwów, kiedy wsuwał palce do środka. Zaczęłam kołysać się do tyłu, chcąc więcej. Spotkałam jego wbijające się palce, jego badający kciuk i pchnęłam go głębiej. – Mmmmmm – jęknęłam, ukrywając dźwięk w pościeli. Jego druga ręka dała mi klapsa, ale to tylko rozkołysało mnie bardziej, chciałam przyjąć tę karę każdym nerwem. Byłam tak blisko… tak blisko krawędzi. Czułam początek nadchodzącego orgazmu, który zaczął we mnie narastać. Szarpnęłam biodrami do tyłu, potrzebując go mocniej, głębiej. Potrzebując go… Właśnie wtedy, odsunął się. Krzyknęłam w szoku, kiedy mój orgazm oddalał się ode mnie. Moje biodra wygięły się w powietrzu, szukając zaginionego tarcia, ale na próżno. Wykręciłam kark, aby spojrzeć na niego, stojącego przy brzegu łóżka. Potarł ręką spodnie, a następnie je rozpiął.

Jego fiut był ogromny, sztywny i gotowy. Dyszałam, moje usta stały się mokre. Wszystko czego chciałam to, aby mnie wziął. Nie mogłam czekać ani chwili dłużej. Uśmiechnął się. – Powiedz, że mnie chcesz, Kociaku. Powiedz, że chcesz, abym cię wziął. – Chcę cię – powiedziałam, mój głos był chwiejny. – Gav, chcę cię tak bardzo… Nagi, chwycił moje nogi i przerzucił na plecy. Zapiszczałam, kiedy rozłożył moje uda swoimi silnymi rękoma, a następnie przyszpilił moje ręce do tyłu tak, jak wcześniej. Jego fiut zjechał na moje opuchnięte i gładkie fałdki, nie wchodząc tylko sugerując to, co miało nadejść. – Niszczysz mnie – wyszeptał. Jego wyraz twarzy był tak szczery, że przez chwilę nie pragnęłam niczego bardziej, niż aby mnie pocałował. Pochylił się nade mną, główka jego kutasa ustawiła się przy moim wejściu, a następnie wycofała. Sięgnął do szuflady przy łóżku i usłyszałam szelest foli upadającej na łóżko. Pisnęłam na niego, unosząc biodra w oczekiwaniu. Wypełnił mnie jednym gwałtownym pchnięciem. Jego oczy rozszerzyły się, kiedy zanurzył się we mnie i nie wiem, jak wyglądałam, ale krzyczałam i krzyczałam już spadając z krawędzi orgazmu, który wstrząsnął każdym kawałkiem mojego ciała. Odchylił się do tyłu, a następnie do przodu, wpychając biodra głębiej w moje ciało. Czułam, że zaciskam się na nim drżąc w punkcie kulminacyjnym. Moje nogi owinęły się wokół jego pasa, przyciągając go głębiej. Chciałam go. Chciałam go w sobie. Chciałam każdy kawałek niego. Był potworem, tak, był draniem, był zły, a mimo to potrzebowałam, aby mnie wziął, posiadł. Chciałam, żeby odwzajemniał moje pożądanie. Pot utworzył koraliki na jego wardze, kiedy zanurzał się we mnie znowu i znowu, waląc swoimi biodrami o moje. Jeszcze nie otrząsnęłam się po pierwszym orgazmie, kiedy poczułam, że moje ciało ponownie odpowiada na pragnienie, boląc z potrzeby kolejnego uwolnienia, które tylko on mógł mi dać.

Pokój był jasny i teraz wyraźnie widziałam jego niebiesko-zielono-szare tęczówki, lśniące jasno. Jego ręka podtrzymywała moje biodro, kiedy pchał i wysunęłam je do niego, chcąc aby mnie kontrolował. Liny były mocno zaciśnięte wokół moich nadgarstków i uwielbiałam to, uwielbiałam uczucie poddawania się każdej sensacji, trwającej właśnie w tej chwili. Jego rytm stał się szybszy, bardziej natarczywy. Myślałam, że wypełnił mnie całkowicie, ale kiedy pchnął, stał się jeszcze sztywniejszy, większy. Kołysał się przy mnie, ciało przy ciele, zderzające się, śliskie i gotowe. – Ohhhh – jęknęłam, zbliżając się do kolejnego uwolnienia. Wygięłam się pod nim na nagłe pchnięcie między moimi udami. Wbijał się we mnie raz po raz, mocniej i szybciej, aż poczułam, jak szarpnął się w górę, zastygając w spełnieniu. Doszłam w tym samym czasie, moje ciało falowało z przyjemności, gdy pchnął ponownie, znowu i znowu, jęcząc do mojego ucha. Słodki dźwięk jego uwolnienia. Złapaliśmy się kurczowo w potrzebie, dwie ciemne dusze w środku najdziwniejszego odkupienia. Upadł na mnie, prawie miażdżąc mnie swoim ciałem. Czułam jego przyspieszony puls przy swojej klatce piersiowej, nasze serca prześcigały się wzajemnie. Jego płuca napierały na mnie z każdym oddechem. I po raz pierwszy od dłuższego czasu, pomyślałam sobie: Jestem żywa.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

25. Gav Ciemność ustąpiła, kiedy doszedłem w niej. Świat rozjaśniał, cień odszedł. Na jak długo? Miałem to gdzieś. Liczyło się tylko tu i teraz. Liczyła się ona. Sięgnęła po mnie i dotknęła moich warg. Miała dziwny wyraz twarzy. – Kocham cię – powiedziała i zaczęła płakać.

CandyJorney

Kat – Kocham cię. Słowa wypadły z moich ust, a ja leżałam, bardziej zaskoczona tym co powiedziałam niż tym, co czułam. Czy to szok doprowadził mnie do łez? Nie, coś innego. Desperacja, która stopniowo we mnie narastała, aż do teraz, kiedy ukazała się. Nic nie powiedział. Zamiast tego wstał, potykając się na krawędzi łóżka. – Przepraszam – powiedział. Przepraszam? Chciałam sięgnąć po niego. Dlaczego jest ci przykro? Łzy spływały mi po policzkach i nie byłam w stanie ich powstrzymać. Czułam się całkowicie rozpuszczona, roztopiona. Rozerwał mnie na części i wyrzucił, chciałam, aby mnie naprawił, skleił razem. Zamiast tego włożył głowę w dłonie. – Proszę... – wyszeptałam. – Gav? – Dlaczego płaczesz? – zapytał z odrobiną frustracji w głosie. Pokręciłam głową. Kosmyki włosów przykleiły się do mojego policzka, ciepłego i mokrego, jak moje łzy. – Nie wiem – powiedziałam. – Było cudownie. Gav… – A ty płaczesz. – To nie jest prawdziwe! – szlochałam. Tu. To było to. To była rzecz, która doprowadziła mnie do płaczu. Złamał moje otwarte serce, oddałam je iluzji. Uświadomienie sobie prawdy, wstrząsnęło mną. Wszystkim wokół mnie, ściany wirowały. On tam był, siedział. Dotknął mnie, sprawił, że poczułam się żywa. Poczułam się chciana. Kochana.

– To nie jest prawdziwe – powtórzyłam. Próbowałam zmusić się, by uwierzyć, że to co wiedziałam jest prawdą. – Nic z tego nie jest prawdziwe. – Co nie jest prawdziwe? – jego głos był zmieszany, pusty. To uczyniło mnie jeszcze bardziej złą. Uderzyłam pięściami mocno, ale materac nie wydał żadnego dźwięku. Mój szloch był zachrypnięty i wściekły. – Ty! – Nie jestem prawdziwy? Odwrócił głowę powoli, ostrożnie, napotykając mój wzrok. – Jesteś psychopatą – wyszeptałam. – Jedyny facet, który kiedykolwiek o mnie dbał jest psychopatą. – To czyni rzeczy nieprawdziwymi? – Ale cię to nie obchodzi, nie bardzo. Wcale się o mnie nie troszczysz. Jestem dla ciebie tylko zwierzątkiem. Więźniem. To nie jest prawdziwe. – Myślisz, że wszystko zrozumiałaś, Kociaku. – Tak. – Mylisz się – jego głos był melodyjny, jakby drażnił mnie. Moje gardło paliło. – Więc powiedz, że to nie prawda. Że ci na mnie zależy. – Czemu miałoby to służyć? – Pomoże mi poczuć się mniej samotną. Odwrócił się, wstał, ręce opuścił luźno po obu stronach. Był nagi, ale gdy ustał nade mną, pomyślałam, że wygląda, jakby służył dla całego świata, jak wojownik w pogotowiu. Jedyną rzeczą, której mu brakowało to nóż w ręku. – Zależy mi na tobie – powiedział. – Nie wierzę ci.

Rozłożył ramiona, uniósł dłonie w górę. – Czego chcesz? Powietrze w pokoju było nieświeże. Całe moje ciało odrzuciło je. Skuliłam się po swojej stronie, naciągając prześcieradło na ramię. Byłam taka głupia. Myślałam, że gdy dotrę do niego, on dotrze do mnie. Ale nie był człowiekiem. Był potworem. I dlatego, że go kocham, także nim jestem. – Niczego. Nie obchodzi mnie to. – Nie obchodzi? Nawet jeśli wyjdę z domu? Wiedziałam, co mówił. A jednak mój głos był monotonny, nieczuły. I nie wiem, czy ja to mówiłam, czy ktoś inny. – Jeśli chcesz kogoś zabić – powiedziałam. – Zabij mnie.

Gav Chciałem zwymiotować. Zgwałciłem ją, biedną dziewczynę. Otrułem ją swoją osobą, ciemnością. A teraz chciała umrzeć. Wciągnąłem swoje spodnie z powrotem. Potem wziąłem nóż z szuflady. Jej oczy się nie rozszerzyły, ale źrenice już tak, gdy spojrzała na ostrze w ręku. Czy nadal uważa, że mógłbym ją zabić? – Przepraszam – powiedziałem ponownie. I tak, jest mi przykro. Poczucie winy pochłaniało mnie od wewnątrz, czyniąc chorego ze strachu. Leżała, nieruchoma i naga, zalana łzami. Brudna od moich grzechów. Podszedłem do drzwi. – Nie – powiedziała. – Gavriel. – Przepraszam – drzwi zamknęły się za mną. Zamknąłem je na kłódkę. – Nie! – krzyknęła zza drzwi. Blokada zaskoczyła z żelaznym brzdękiem. Jej kroki do drzwi. Walące pięści. – Nie! Gav! Nie! – Przepraszam – to powiedziałem do siebie, gdy szedłem po schodach do piwnicy, w dół, w dół. Było ciemno na podłodze w piwnicy, gdzie położyłem się i zamknąłem oczy. Cień zawsze będzie częścią mnie. Owinąłem się nim i postanowiłem, że niczego więcej nie dotknę. Nie chciałbym zakazić świata zewnętrznego. Mijały godziny, wiele godzin, nie jadłem, nie piłem. Nie zasługuję na uwolnienie. Okłamywałem się na temat tego, co robiłem. Mężczyźni, których zabiłem byli potworami, ale ja byłem od nich gorszy.

Nie zasłużyłem na nic oprócz mroku.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

26. Kat Gdy wziął nóż z szuflady, zamarłam. Dawał mi to, o co prosiłam? Powiedziałam, żeby mnie zabił, ale kiedy mówiłam to, cały czas go obserwując, zdałam sobie sprawę, że nie chce umierać. Sprawił, że poczułam się żywa, bardziej niż kiedykolwiek odkąd byłam młoda. I chciałam żyć. Prawie się uśmiechnęłam, tak dziwne to było. Dopiero po groźbie morderstwa, po wszystkim, co mi zrobił... dopiero teraz chciałam żyć. Ale mnie nie zabił. Nie groził mi nożem. Zamiast tego, wsunął go za pas i wyszedł. Zaczęłam walić w drzwi, gdy tylko zorientowałam się, co robi. – Nie! GAV! Chciał kogoś zabić, jestem tego pewna. Uderzałam w framugę drzwi, krzycząc ze wszystkich sił w płucach. – Nie! Nie rób tego! Usłyszał mnie, wiem to. Jego kroki oddalały się. Przystawiłam ucho do drzwi i usłyszałam, jak szedł schodami w dół. – GAV! Jeśli zabije kogoś z mojego powodu... CandyJorney

– Nie – wyszeptałam. To było głupie, aby go drażnić. Kusić do zabicia. A jeśli nie zabije mnie, zabije kogoś innego. – Gav… Jego imię utknęło mi w gardle. Był teraz całym moim światem. A ja tylko zabawką tańczącą, jak mi zagra. Nigdy mnie nie kochał. I nawet nie wiem, czy był zdolny do miłości. Ale emocje we mnie rosły i rosły, i nie mogłam się ich pozbyć. Jak mogę kochać kogoś takiego? Co za straszną osobą muszę być, aby kochać seryjnego mordercę? Był aniołem śmierci, ale przywrócił mnie do życia. Rzucił światło na rzeczy, które się liczą. Dopiero po utracie wszystkiego, zdałam sobie sprawę, co jest naprawdę w życiu ważne. A co było dla mnie ważne? On, mały głos szepnął. Tylko on. Dobrze grał w tę grę. Transakcja za transakcją, oddałam mu potłuczone kawałki siebie. Wziął je i umieścił z powrotem na miejscu. Pokazał mi stronę życia, której nigdy nie widziałam. Czy to gra? Nie wiedziałam. I nie przejmowałam się tym. Zapomniałam o wszystkim tym, na czym zależało reszcie świata. Nie musiałam być piękna lub nosić ładne ubrania. Nie musiałam schudnąć ani chodzić na imprezy. Nie musiałam prowadzić rejestru przyjaciół, jeden po drugim, aż stanę się popularna. Byłam tutaj, naga, sama, a moje myśli były czystsze niż kiedykolwiek przedtem. Wszystko, co potrzebowałam to ja. – Dobrze – mruknęłam. – Bo to wszystko, co teraz masz, idiotko. Odeszłam od drzwi i zwinęłam się w kłębek na łóżku, przyciągając kolana do piersi. Nie mogłam o tym myśleć. O nim. O tym, gdzie może teraz być, uprowadzając kogoś, by pokiereszować mu twarz…

Nie. Przestań. Leżałam tam godzinami, zmuszając się, aby wyłączyć tę część mojego mózgu. Przynajmniej nie dostałam ataku paniki. Ilekroć mój niepokój groził wybuchem, odpychałam go, myśląc o tym, jak gałęzie drzew kołysały się nad naszymi głowami. Myśląc o traszkach, które widziałam, rozpaczliwie próbujących uciec. Moje myśli co chwila dryfowały w jego kierunku, w kółko. Do siniaków, które widziałam na zdjęciach. Sposobu, w jaki wyglądał, kiedy zanurzył się we mnie i później. Jego oczy świeciły jasno i pomyślałam, że mogłabym uratować go od tej straszliwej pustki, którą nazwał cieniem. Mrugnęłam na tę myśl. Nie tylko sobą się przejmowałam. Zależało mi na nim. Chciałam być jego, być tą, która odpędzi jego wewnętrzną ciemność. Nie zdawałam sobie sprawy, że nie zapadłam w sen, dopóki zamek w drzwiach się nie przekręcił. Podniosłam głowę. Moje policzki były mokre od łez. Bałam się zobaczyć, co jest po drugiej stronie, ale niewiedza była gorsza. Drzwi otworzyły się i wszedł, wciąż trzymając nóż. Jego włosy były zmierzwione i zauważyłam smugę brudu z boku twarzy. Jego spodnie były zakurzone, pajęczyny oplatały jego kostki. Ale nóż… Nóż był czysty. Nie było krwi na ostrzu. Usiadł w milczeniu obok mnie na łóżku, wpatrując się w nóż na swoich kolanach. – Gdzie byłeś? – zapytałam. – W piwnicy. W piwnicy? Odciął się ode mnie i przeraził, wszystko na nic? – Dlaczego? – zapytałam, moje serce biło szybko.

– By zobaczyć, jak tam było. Byłem ciekawy. – I? – Było ciemno. Odwrócił się, podniósł oczy do moich. Widziałam tam emocje, czysty smutek, który mnie przeraził. – Gav? – Ubierz się. Chodź ze mną. Patrzył na mnie w ciszy, kiedy wciągałam na siebie ciuchy. Każde jego spojrzenie odczuwałam jak cios. Chciałam, aby ponownie mnie związał. Chciałam jego ramion wokół siebie. Jego dotyku. Ale on mnie nie dotykał, wcale. Kiedy byłam ubrana, wstał i wyszedł z pokoju, nóż wisiał luźno przy jego boku. Nerwowo za nim poszłam. Wcześniej zawsze trzymał rękę na moich plecach i zastanawiałam się, co postanowił ze mną zrobić. Czy prowadzi mnie do kuchni? Chce mnie skrzywdzić? Jeśli zdecydował, po tym wszystkim, by mnie zabić? Wcześniej, kierował mną ręką. Teraz, szedł po schodach na dół. Zatrzymałam się przy posągu, zanim podążyłam za nim. – Chodź – powiedział, wołając mnie. – Nie bój się. Słowa ostudziły mnie. Zeszłam powoli po schodach, a potem przeszłam przez salon, korytarzem do drzwi frontowych. Otworzył je. – Chodź – powiedział. Przeszłam obok niego, wstrzymując oddech. Kiedy stałam przed nim, mógł dźgnąć mnie w plecy. Mógł poderżnąć mi gardło. Mógł… – Kat.

Odwróciłam się, by zobaczyć go w drzwiach, nóż wisiał bezwładnie. – Gavriel? – Przepraszam, Kociaku – jego oczy były smutne, tak bardzo smutne. To wystarczyło, bym zapragnęła wziąć go w ramiona, pocieszyć. – Idź, teraz. – Co... – mój głos ucichł, kiedy zdałam sobie sprawę, że nie podążył za mną na ganek. – Co ty robisz? – Pozwalam ci odejść. Słowa brzęczały wokół moich uszu, ale nie rozumiałam, co mówi. – Na spacer? – Na zawsze. Jesteś wolna. – Dla-Dlaczego? – wyjąkałam. Każdy mięsień w moim ciele odczuwałam, jakby był z ołowiu. Stałam na werandzie, oniemiała. I nadal byłam przekonana, że gdy tylko się odwrócę, podniesie nóż i wbije go w moje plecy. – Masz rację – powiedział, gestykulując ostrzem noża. – To. Wszystko. To nie ma znaczenia. Nie jest prawdziwe. Nie mogę odebrać ci życia. Przywróciłeś mi życie, chciałam powiedzieć. Dałeś mi powód do życia. Ale mój głos uwiązł w gardle. Głupia, głupia. Powinnam rzucić się do ucieczki zanim zdąży zmienić zdanie. Coś mi jednak podpowiadało, że to się nie stanie. To nie jest prawdziwe, powiedział. Coś, co myślałam, że było między nami, było niczym. A teraz on wyciągnął dywan spod moich stóp. Dopiero co pogodziłam się ze swoim losem, a teraz on dyktował mi inny. Tak niedorzeczne, jak to było, nie chciałam niczego więcej, niż wbiec z powrotem do środka i pozostać z nim. – Naprawdę pozwalasz mi odejść? – wychrypiałam. – Tak. Głupie, wiem. Może jestem głupim człowiekiem, mimo wszystko. – To nie dlatego – po co jeszcze tu byłam? Dlaczego właśnie nie uciekałam?

– To dlatego, że jestem znudzony, Kociaku – powiedział. Palce zacisnął wokół ostrza. – Znudzony wszystkim. Musisz odejść. Otworzył usta, by powiedzieć coś innego, a potem je zamknął. Krok do przodu, wyciągnął rękę i ujął mój policzek w dłoń. Była gorąca na mojej skórze. Nie rób tego, płakałam w środku. Zatrzymaj mnie. Pragnij mnie. Chcę, żebyś ty też mnie chciał. Ale nic nie powiedziałam. Pochylił głowę i musnął swoimi ustami moje. Pocałunek był lekki, ale poczułam prąd elektryczny przepływający przez moje nerwy na jego dotyk. Chciałam, by dźgnął mnie nożem, który trzymał. Chciałam umrzeć w tej chwili, chciałam czegoś, czego nigdy nie będę mieć. Ale on nie podniósł go ani na chwilę. Wierzę, że zapomniał, że tam był. – Żegnaj, Kociaku. – Do widzenia. Cofnął się i zamknął za sobą drzwi. Usłyszałam trzask zamka. Przez chwilę stałam na werandzie, moje ciało drżało, niepewne, co właśnie się wydarzyło. Potem odwróciłam się i zaczęłam iść w dół podjazdu, słońce świeciło jasno nad moją głową.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

27. Gav Świat przygniótł mnie, gdy drzwi się za nią zamknęły. Utknąłem – ściany zatonęły w czerni. Moje ciało zdrętwiało. Już jej nie było. Cała praca o utrzymanie tajemnicy posypała się, ściany zostały zburzone. W moim umyśle, widziałem ją na poboczu, wystawiającą kciuk. Łapiącą stopa w kierunku komisariatu. Mogliby przyjść, wywarzyć drzwi. Co by znaleźli? Czułem się jakbym był pod wodą, poszedłem do sypialni. Ustawiłem fotel w nogach łóżka. Odwiązałem linę. Lina,

bezużyteczna.

Nigdy ponownie jej nie zwiążę.

Bezużyteczna,

bezużyteczna z wyjątkiem jednej rzeczy. Moje ręce przeniosły się, automatycznie zaplątując linę wokół mojego ciała. Węzeł zacisnął się i zanim się zorientowałem, pętla skończyła zwisając bezwładnie z mojej ręki. Nadal w sypialni, przymocowałem linę do sufitu, przywiązując do drewnianej belki, zacisnąłem ją mocno. Owinąłem wokół nóg łóżka. Krzesło pod moimi stopami utrzymywało równowagę, choć moje ręce się trzęsły. Ja? Nic nie czułem. To nie ja zawiązałem pętlę i założyłem ją na swojej szyi. To nie moje ręce szybko zacisnęły supeł. Lina podrapała skórę na moim obojczyku, ale uczucie było odległe. Oglądałem siebie popełniającego samobójstwo.

CandyJorney

Wcześniej, w wannie, gdy przystawiłem nóż do swojej skóry, odskoczyłem. Teraz jednak, nie było niczego od czego mógłbym się odsunąć. Tylko pusty pokój. Wziąłem ostatni oddech i zrobiłem krok do przodu. W nicość.

Kat Na szczycie podjazdu, wcisnęłam czujnik ruchu. Żelazna brama zabrzęczała, otwierając się przede mną. Patrzyłam na krętą drogę. Nie chciałam odchodzić. To takie niedorzeczne. Obłąkane. Ale jakaś nieprzyjemna myśl, z tyłu mojego umysłu, dokuczała mi. Nie wiedziałam jaka. Odgłos samochodowego silnika doszedł moich uszu, jakby z oddali. Słyszałam, że zbliża się do pobliskiego zakrętu. Wszystko, co musiałam zrobić to wyskoczyć na środek drogi, wymachując ramionami. Byłam wolna. Mogłam iść do domu. Co takiego powiedział, że zaniepokoiło mnie tak bardzo? Silnik samochodu był coraz głośniejszy, a ja zamknęłam oczy, dłonie przyłożyłam do skroni. Wróciłam. Chciał mnie puścić wolno. Na pewno wiedział, zamierzałam iść na policję. Nawet nie poprosił, abym nikomu nie mówiła. Znudzony. Samochód był na zakręcie, ale biegłam już z powrotem w stronę domu, zaniepokojona uczuciem w moim umyśle, zlewającym się w obraz tak wyraźny i jasny, jak słowa w książce. Wiedziałam, co miał na myśli. Znudzenie – to był powód mojej próby samobójczej. Tak mu powiedziałam. Wbiegłam na ganek i uderzyłam w drzwi, uczucie strachu rosło wewnątrz mnie. – Gav! – krzyknęłam. – Gav! Wpuść mnie! Pokrętło drzwi zabrzęczało w mojej dłoni, ale zasuwka była zabezpieczona. – Gav!

Brak odpowiedzi. Podeszłam do okna, waląc w szybę. Próbowałam zajrzeć, ale blask słońca odbijał się od szkła i nic w środku nie zobaczyłam. Podniosłam rękę, aby rozbić szybę i zawahałam się. Ale tylko na chwilę. Co miałby mi zrobić, zabić?

Gav Ciemność zaatakowała mnie, ale tym razem nie był to mrok mojego cienia. Cień, by istnieć potrzebuje światła, a tu gdzie się znalazłem nie było żadnego, w ogóle. Na szyi czułem dziwne szarpnięcie i napięcie krwawiącej rany. Moje serce waliło głośno, zagłuszając wszystko inne. Moje ciało kopnęło raz, następnie ponownie, ale tylko wyczuwałem ruchy ciała, nie czułem, że to ja. Odpływałem w ciemność. Ciemność była jak mgła, tak gęsta, że ślizgała się po mojej skórze. Miękka, otaczająca ciemność. Spokojna próżnia, którą świadomie odczuwałem, pragnąłem zatracić się w niej. To było tak, jakbym był w połowie drogi do pogrążenia się we śnie – eterze, grubym i namacalnym. Mruczenie mgły wzywało mnie, obejmując swoimi ramionami. Mój oddech zatrzymał się. Płuca były puste. Ja byłem pusty, błogo pusty. Dźwięk bicia mojego serca milknął, zwalniał z głuchym szeptem. Cień pulsu. Dźwięk mgły – Panie, jak mogę to opisać? Podnieś muszelkę i przyłóż do ucha. To nie ocean słyszysz, lecz pogłos hałasu statycznego. Taki był dźwięk mgły, niski ryk przychodzący znikąd i wypełniający wszystko. To był tępy huk, hałas, który łaskotał moje zmysły, nie pozwalając usłyszeć nic więcej. Dźwięk przeszedł przez moje ciało i napełnił mnie statycznym spokojem. Pętla zacisnęła się na mojej szyi, ale to nie bolało. Nic nie bolało. Teraz byłem w stanie nieważkości, unosiłem się w ciemnej mgle, pozostawiając mój cień i mrok za sobą.

Kat Wybiłam okno i weszłam ostrożnie do środka, starając nie skaleczyć. – Gav! – płakałam. Sprawdziłam pokój dzienny, kuchnię. Nie było go tam. Usłyszałam hałas z góry. Sypialnia. Wdrapałam się po schodach i pobiegłam korytarzem. – Gav! Drzwi otworzyły się z hukiem i zobaczyłam liny, krzesło, jego ciało, jego piękne ciało wiszące bezwładnie w powietrzu. Jakby pływało.

Gav Doskonała, ta ciemność. Nie było tu żadnego cienia. Odszedł, daleko. Wszystkie moje grzechy zostaną uduszone, tonęły we mgle. Pozwoliłem sobie dryfować w ciszy. Spokoju. Następnie, daleko, daleko, daleko pochowany we mgle, usłyszałem krzyk.

Kat Moje palce grzebały w węźle, ale był za ciasny. Masa jego ciała zaciskała supeł i nie mogłam go rozwiązać. Twarz miał białą, a usta zaczęły robić się niebiesko-szare, takiego samego koloru jak jego oczy. – Nie, nie, nie – mamrotałam, rozglądając się dookoła. Tam był. Nóż na komodzie. Chwyciłam go i przeciągnęłam mocno, przecinając linę tuż przed węzłem.

Gav Z mocnym szarpnięciem zostałem wciągnięty z powrotem do swojego ciała. Wszystko było ciemne, wciąż, chociaż mój cień jeszcze się nie pojawił. Spokój nadal otaczał mnie w ciemności. Napięcie wokół mojej szyi rozluźniło się i ustąpiło, ale trzymałem się mgły. Ostry nacisk na mojej piersi przywrócił mi oddech i usłyszałem, jak krew w moim ciele ponownie zaczyna pompować. Puls walił mi w uszach. Bicie serca. Szloch. Mgła spokoju zaczęła się wycofywać. Chwyciłem ją, ale przemknęła przez moje palce. Nie! Moja szansa na ucieczkę! Z miejsca, w którym leżałem, wzywał jej głos. – Nie odchodź – płakała. Jej słowa pojawiały się i znikały jak źle dostrojone radio, coraz wyraźniejsze, kiedy mrok ustąpił. – Nie umieraj. O Boże, nie umieraj. Chciałem jej powiedzieć, aby się za mnie nie modliła. Boże, jeśli istniejesz, nie interweniuj ratując życie zabójcy. Ponownie. Mógł mieć poczucie humoru.

Kat Jego ciało upadło na ziemię bez życia. Wsunęłam palce pod pętle na szyi i ściągnęłam ją przez głowę, odrzucając na bok. – Nie – jęknęłam. – Nie, proszę, nie. Nie umieraj. Nie oddychał. Przyłożyłam palce do jego nadgarstka, wyczuwając puls. Moje własne serce waliło tak mocno, że nie mogłam nic usłyszeć. – No dalej, Gav – wyszeptałam. Pochyliłam się i przycisnęłam swoje usta do jego. Mój oddech uniósł jego klatkę piersiową, wypełniając płuca. Moje ręce naciskały na jego pierś, mocno i szybko, zdesperowane, aby przywrócić go z powrotem do życia. Usta do ust, znowu wypuściłam oddech. Ponownie. Nie mogłam go stracić. Nie mogłam.

Gav Najpierw powoli, mgła oddalała się, potem szybciej, rysując wszystko oprócz nicości. Zabierając ze sobą mój spokój. Jej głos był głośniejszy, wyraźniejszy, tuż przy moim uchu. Rękoma uderzała w moją pierś, słyszałem jej szloch. – Wróć. Nie zostawiaj mnie. Proszę, Gavriel. Wróć. Kurczowo trzymając się ciemności, poczułem jej dłoń chwytającą moje palce. Wiedziałem, że sprowadzi mnie. Mógłbym próbować odejść na zawsze, ale ziemia osunęła się spod moich nóg. Nie było żadnej mgły, tylko ciemność bez spokoju i wiedziałem, że to nie było miejsce, w którym mógłbym zostać. Ktoś wołał. Nie byłem pewien, czy robię to, co powinienem, ale czy kiedykolwiek mnie to powstrzymywało? Sprowadziła mnie i nie mogłem czekać w nieskończoność. Przestraszony, niepewny, wziąłem ją za rękę i pozwoliłem wciągnąć się z powrotem do światła.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

28. Kat Z westchnieniem otworzył oczy. Cofnęłam się, szlochając, a jego płuca unosiły się w nierównych próbach nabrania powietrza. Jego skóra zaróżowiła się, a usta nabrały koloru. – Gav – szepnęłam, moje ręce trzymały jego. Lina zostawiła ślad na szyi, głębokie, czerwone wyżłobienie. Zakaszlał i przewrócił się na bok. Czekałam, aż złapie oddech. Jego palce były rozstawione na podłodze i odsunęłam się od niego. Teraz, gdy wrócił… Był niebezpieczny. Nie. Był mordercą. Nie. Co ty robisz? Uciekaj. Uciekaj! Wyrzuciłam tę myśl z głowy. Mięśnie w prawym ramieniu bolały i uświadomiłam sobie, że miałam je napięte odkąd sięgnęłam po nóż. Nie obchodziło mnie to. Nic nie miało znaczenia poza tym, że on żyje. Gav podciągnął się i wsunął na łóżko. Zamknął oczy, biorąc głęboki wdech, po czym westchnął. Czekałam przestraszona, siedząc na podłodze.

CandyJorney

Wreszcie otworzył oczy. Jego głos był szorstki, pusty. Ledwie mógł mówić. – Dlaczego wróciłaś? – wyszeptał. Serce zabiło szybciej w mojej piersi. – Zdałam sobie sprawę, co robisz. Wiedziałam, że nie wypuściłbyś mnie z jakiegokolwiek innego powodu. Zorientowałam się, co zamierzałeś. Uśmiechnął się, ruch sprawił, że skrzywił się z bólu. Potarł szyję jedną ręką. – Kociaku, to nie jest odpowiedź na moje pytanie. Dlaczego wróciłaś? Prawdziwa odpowiedź padła, zanim mogłam ją zatrzymać. – Kocham cię. Spojrzał na mnie, a jego oczy zmiękły. – Dlatego pozwoliłem ci odejść – wyszeptał. – Ponieważ… – Ponieważ cię kocham. To słabość, prawda, Kociaku? Uśmiechnął się. Och, Panie, uśmiechnął się. Powoli pokiwałam głową, moje serce napuchło w piersi. – Tak. Dobra słabość. Jego oddech powrócił. Sięgnął do liny i wziął ją w ręce, obracając w kółko. – Prawie tam byłem – mruknął. – Prawie martwy. Myśl ta wysłała lód przez moje żyły. Na samo wspomnienie jego ciała zwisającego z sufitu miałam ochotę ponownie zacząć krzyczeć. – Widziałeś coś? – zapytałam. – Nic – powiedział, odrzucając linę na bok. – Przypuszczam, że teraz po prostu musimy żyć.

My. Słowo poraziło moje nerwy. Wibrowałam nim. Znów zakaszlał. – Co się teraz stanie, Kociaku? Myślałaś o tym, co dalej? Nie myślałam o przyszłości, ale najwyraźniej moja podświadomość tak. Kawałki wskakiwały na miejsce, jeden po drugim, gdy się nad tym zastanawiałam. Przeniosłam się na łóżko do miejsca, gdzie siedział i usiadłam przy nim ramię w ramię. Wyjaśnienie wyszło z moich ust mechanicznie. Wyliczałam punkty jeden po drugim. – Powiem wszystkim, że miałam atak paniki. Uciekłam, aby pobyć sama przez jakiś czas z moim przyjacielem. – Przyjacielem? – Sekretnym przyjacielem, jednym, o którym nigdy nikomu nie wspominałam. Wyjechaliśmy na wakacje. I... – Tak? – I opłacisz mój powrót do szkoły jesienią. – Tak? – uniósł brew. – To transakcja. – Transakcja? Co dostanę w zamian? Przerwałam. Nie było wahania w moim sercu, ale nie wiedziałam, jak on to zrozumie. Odwrócił głowę na bok i spojrzał mi w oczy. – Mnie – moje ręce wcisnęły się w materac, trzymając mnie w całości. – Całą mnie. – Całą ciebie.

Jego ręka podniosła się. Kostki głaskały mój łokieć. Poruszył ręką w górę, ocierając palcami po moim ramieniu. – Mogłabyś być moja? – Tak – mój głos był roztrzęsiony. Po tym wszystkim, odrzucenie byłoby rzeczą, która zabolałaby najmocniej. Jego dłoń przesunęła się na moje przedramię i luźno zacisnął palce wokół mojego nadgarstka. Czułam kciuk naciskający na punkt z moim pulsem. Gdzie była moja blizna. – Poświęciłaś dużo czasu i wysiłku starając się nie być moją, Kociaku. – J-Ja nie wiedziałam wcześniej, czego chciałam. – A teraz? – Chcę ciebie. Chcę być twoją. Jego dłoń zacisnęła się wokół nadgarstka i podniósł moją rękę do ust. Całował szczyt mojej dłoni. Nie oddychałam. Nie mogłam oddychać. Balansowałam na krawędzi czegoś niebezpiecznego, wiedziałam o tym. Ale nie obchodziło mnie to. Chciałam być jego. W końcu się odezwał, szept łaskotał moją skórę. – Tak. To brzmi miło, Kociaku.

Gav Następnie, przyciągnąłem ją do siebie. Ona, która widziała cień wewnątrz mnie. Ona, która była więziona przez tak długi czas w moim domu, odeszła... i wróciła. Uratowała mnie. Nie było śladu cienia, kiedy oplotłem ją ramionami i położyłem na łóżku. Nie, kiedy pocałowałem mocno, tak mocno, że straciłem własny oddech w wirze namiętności. Ręce, odzież, były wszędzie. Potrzebowałem jej tak bardzo. Potrzebowałem wiedzieć… – To naprawdę ty, tak? – zapytałem, moja ręka pokryła cały jej policzek. Ciemne, brązowe oczy, pełne głębokich uczuć, spojrzały na mnie. – Oczywiście. – To nie jest halucynacją? Snem? Nie jestem martwy? – Jeśli byłbyś martwy, czym by to było? – zapytała, sięgając i chwytając moje biodra, przyciągając mnie do swojego ciała z jękiem pożądania, który wysłał fajerwerki wybuchające w mojej głowie. – Niebem – szepnąłem. – Naprawdę myślisz, że umarłbyś i poszedł do nieba? – uśmiechnęła się i stała się najdziwniejsza rzecz. Bulgotanie w środku zamieniło się w śmiech, czysty śmiech. Opadłem na jej ciało, śmiejąc się w niekontrolowany sposób. W końcu otarła łzy z moich oczu. – Słuszna uwaga. Przyznaję argument. Jej palce dotykały mnie teraz, pocierając moją długość. Już byłem pobudzony, warknąłem jej do ucha i przerzuciłem, przyciskając jej nadgarstki do łóżka.

Uśmiechnęła się do mnie i skręciła, wysyłając nowe płomienie pożądania przez moje ciało, kiedy jej miękkie krzywizny unosiły się pode mną. – Czy muszę cię związać? – drażniłem. – Proszę – wyszeptała. Jej usta były pulchne i różowe, tak niewinne, a jednak tak wymagające. Pocałowałem ją jeszcze raz, całowałem i całowałem, nie mogłem przestać, dopóki nie zabrakło jej powietrza. Potem sięgnąłem po linę. Zatrzymałem się po zaplątaniu ostatniego węzła. Jej ciało zostało rozciągnięte w poprzek łóżka, gotowe i chętne. Czerwono-różowa szczelina między jej nogami była gorąca i nabrzmiała. Przebiegłem jednym palcem w dół jej uda, śledząc zarys wzgórka, nawilżając go jej sokami. Spróbowałem jej słodyczy i jęknęła. Widziałem, jak jej biodra szarpią się lekko w górę, chcąc, abym ją wziął. – Gavriel… Wtedy się zatrzymałem. Rozejrzałem się po pokoju. Wszystko było takie samo. Światło słoneczne wpadało przez okno w ten sam sposób, co zawsze. Łóżko było w tym samym miejscu. A jednak, nie było śladu cienia. Odpędzała go. Jej brązowe oczy obserwowały każdy mój ruch, kiedy wszedłem do łóżka i umieściłem się między jej nogami. Bardzo podobały mi się szarpnięcia jej ciała, wyginające się mięśnie ramion, napięte przez węzły. Mógłbym obserwować ją przez wieczność. – Gav? Mój umysł wrócił do teraźniejszości. Pochyliłem się, mój fiut przesuną się na wprost cudownie śliskiego wejścia. Dyszała, gdy odnalazłem jej szczelinę i pchnąłem, pozwalając jej fałdkom pieścić moją główkę. Potem wsunąłem się mocno, wbijając w nią całego siebie, zanurzając się głęboko w zapomnieniu. Gdy szeptałem jej do ucha, mój oddech już był zachrypnięty.

– Dziękuję – powiedziałem. – Dziękuję za uratowanie mnie.

Kat Drażnił mnie. Torturował. Ale przede wszystkim, zaspokoił. Zaspokoił moje każde pragnienie w sposób, w jaki nigdy wcześniej sobie nie wyobrażałam. Dawał mi klapsy, moja skóra była zdarta i zaczerwieniona, i błagałam o więcej. Jego fiut wypełnił mnie, popychając na krawędź ograniczeń, a moje krzyki były krzykami zachwytu. Wykręcał sutki, ssał siniaki na biodrach, lizał nadgarstki, aż doszłam tylko od jego języka dotykającego mnie w miejscach, w których nie wiedziałam, że chciałam być dotykana. Zakołysał się we mnie, pulsujący i twardy jak skała, skopiowałam jego rytm i doszłam, moje ciało przyjęło go, zaciskając chwyt i wysyłając dreszcze. Wycofał się i swoim językiem kolejny raz doprowadził mnie na szczyt. A kiedy ból był zbyt duży, kiedy każda część mnie została rozbita i szeroko otwarta, przycisnął kciuk do moich ust i mocno go zassałam, lizałam opuszek jego genialnego palca. Nie czekając na oddech, wdarł się we mnie swoim grubym kutasem i wcisnął palec między pośladki, wypełniając moje każde wejście. Punkt kulminacyjny po punkcie kulminacyjnym wstrząsał moim ciałem, pozostawiając z niczym oprócz pragnienia więcej, więcej… Brał mnie przez godziny, wykorzystywał i oddawał siebie. Kiedy wreszcie skończył, mój oddech był urwany, a oczy zamknięte i tylko czułam jego palce, śledzące liny wokół moich nadgarstków. Poluzował węzły i ściągnął je, a następnie potarł moje nadgarstki rękoma, masując je głęboko. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że obserwuje je, czerwone kreski od liny wyróżniały się jaskrawo na mojej skórze. – Chciałabyś je usunąć? – zapytał cicho.

– Co? – Blizny. Chcesz je zoperować? Moglibyśmy pozbyć się ich dla ciebie. – My? – Mam starego przyjaciela. To chirurg plastyczny. Spojrzałam w dół na białe znamiona na wewnętrznej części nadgarstków. Złapały światło i zamigotały, tylko przez chwilę, świecąc jasno. Podobnie jak dusza zaglądająca przez cienkie części mnie. – Będziesz tam? – Asystowałbym. Uniosłam brwi, kiedy kładł się obok mnie. Jego dłoń ujęła moją pierś i przytulił się do mnie. Nigdy wcześniej nie myślałam o pozbyciu się blizn. Nawet w lecie, mogłabym nosić długie rękawy, aby je ukryć. Ale możliwość swobodnego poruszania się, bez obawy... to było kuszące. – Asystowałbyś, ponieważ… – Po pierwsze, nikomu innemu nie ufam na tyle, by przyszedł do mojego domu. – Och! Moglibyśmy zrobić to tutaj? – Tak. – Gdzie? – Wiesz gdzie, Kociaku. Pomyślałam o stole w kuchni, rzemieniach. Krwi. Mężczyźnie, którego zamordował. Był mordercą. Wewnątrz byłam bardziej inteligentna niż moje ciało i zaczęłam wiercić się niespokojnie, myśląc o tym pomyśle.

– Nie byłabyś związana – powiedział. – Byłabyś pod wpływem narkotyków. Znieczulenie miejscowe. – Nie będę na haju? – Nie. – Ale ten twój przyjaciel, mógłby o nas wiedzieć? O Tobie? Zamrugał celowo. Zwłoka. Może być tylko jeden powód jego wahania. – Już wie? – On... on jest taki, jak ja. W pewien sposób. W inny, nie tak bardzo. – Jak to? – Jest o wiele mniej cierpliwy niż ja. Patrzyłam na człowieka, który związał mnie i doprowadzał do skraju szalonego pragnienia. Istnieje ktoś gorszy od niego? – Omijasz pytanie, Kociaku – powiedział. – Ja… Spojrzałam na blizny jeszcze raz. Zamknęłam oczy i spróbowałam wyobrazić sobie, że ich nie ma. Zobaczyć moją skórę nagą i nienaznaczoną. W głowie pojawił się obraz młodszej wersji mnie. Piętnastoletniej. Zanim przejechałam nożem po swoich żyłach. – Nie – słowo opuściło moje usta z własnej woli. – Nie? Nie chcesz ich usunąć? – Nie. – Dlaczego?

Odwróciłam twarz ku niemu. Pomyślałam o pudełku w jego szafie. Wszystkich zdjęciach chłopca pokrytego siniakami. – Dlaczego nadal masz te fotografie? Jego szczęka zacisnęła się, powodując pulsowanie żył. Wziął głęboki oddech i rozluźnił się. – Nie powinienem. Nie powinienem pamiętać cierpienia. – Ale bez względu na to czujesz ból przeszłości – powiedziałam. – A pamiętając w ten sposób... to pokazuje niebezpieczeństwo wewnątrz ciebie. – Przypomina, jak niebezpieczna jesteś? – uśmiechnął się. – Jak niebezpieczna jesteś, Kociaku? – Bardziej niż ty. Samobójstwo jest ostateczną drogą ucieczki. – Czy tym to było? Ucieczką? – Być może. Przerwał, wpatrując się w blizny na nadgarstkach. – Chciałem uciec – powiedział. – Marzyłem o tym każdej nocy, kiedy słyszałem jej płacz. Każdej nocy, kiedy przychodził do mojego pokoju. Pewnego razu szarpnięciem otworzył drzwi, jego pasek już był do połowy odpięty. Chciałem, żeby odszedł. – Chciałem, żeby odszedł i ją skrzywdził. – Gav… – chciałam odwieść go od opowiedzenia mi o tym. Nie mogłam tego pojąć. Moi rodzice byli źli, ale nigdy aż tak. – Chciałem, żeby przestał mnie bić i w zamian zranił ją. I uczynił to. Skrzywdził ją tak bardzo, że zrobiłem coś, czego nigdy nie robiłem. Krzyczała i krzyczała, i nie mogłem tego znieść. Zbiegłem na dół, do ich pokoju, coś, czego

nigdy nie wolno mi było robić. Pod żadnym pozorem, rozumiesz? I stał tam, z nożem. Krew wsiąkała w dywan, jak plamy ciemnego wina. Nadal była piękna. Jego ramiona zadrżały. Jego usta drgnęły. – Wciąż tak piękna jak dzień. – Nie wiesz, co się z nim stało? Twoim ojcem? Nie wiesz, gdzie on jest? – Nie. Gdybym wiedział, byłbym tam teraz ze strzykawką w jednej ręce i kartką z okazji dnia ojca w drugiej – jego usta drgnęły. – Jestem strasznym synem. – Nigdy nie miałeś szansy. – Być może. Może powinienem go zabić zanim on zabił ją. Zamrugał, zawiedziony. – Więc nie chcesz, aby usunąć blizny? – zapytał ponownie po cichu. – Nie – teraz byłam pewniejsza. Stanowcza. – Dlaczego? Ponieważ mogłabyś zapomnieć? Czy to jedyny powód? – Nie. To... – zamknęłam oczy, czekając aż właściwe słowa utworzą się w mojej głowie. – To dlatego, że przypominają mi, jak blisko byłam do nie bycia tutaj teraz. – A gdzie teraz jesteś? – mruknął. Przytuliłam jego głowę do mojej piersi. Jego ramiona owinęły się wokół mnie, dłonie ogrzewały dolną część pleców. Przycisnął do mnie ucho, jakby chciał wtopić się w moje ciało. – Jestem tutaj – powiedziałam po prostu. – Jestem tutaj z tobą.