Darynda Jones 1

Jones Darynda

Charley Davidson 01

Pierwszy grób po prawej

Charley Davidson, prywatna detektyw i kostucha, widzi nieżywych ludzi. Jej zadaniem jako kostuchy jest przekonać ich, by „szli w stronę światła”. Niekiedy jednak ci nieżywi ludzie nie umarli śmiercią naturalną, bo na przykład zostali zamordowani. Niekiedy chcą, by Charley

doprowadziła ich zabójców przed oblicze sprawiedliwości. Wszystko dodatkowo komplikuje fakt, że Charley prowadzi bardzo bujne życie erotyczne, tyle że we śnie. I z udziałem tajemniczego nieznajomego, którego zagadkową tożsamość młoda detektyw próbuje wyjaśnić z takim samym zaangażowaniem, jak sprawę morderstwa trzech prawników…

Rozdział 1 Lepiej widzieć nieżywych, niż samemu nie żyć. CHARLOTTE JEAN DAVIDSON, KOSTUCHA Cały miesiąc miałam ten sam sen - ten, w

którym mroczny nieznajomy wyłania się z cienia, aby pobawić się ze mną w doktora. Zaczynałam się zastanawiać, czy regularne doświadczanie nocnych halucynacji, w wyniku których dochodzi do wstrząsających orgazmów, może mieć jakieś długoterminowe skutki uboczne. Martwiłam się, że poniosę śmierć w spazmach najwyższej rozkoszy. Ta perspektywa wiodła do dylematu: zwrócić się o pomoc czy postawić wszystkim kolejkę? Tej nocy było tak samo. Miałam właśnie zabójczy sen z udziałem zręcznych dłoni, gorących ust oraz pary skórzanych tyrolskich gatek, użytych w innowacyjny sposób, kiedy dwie siły zewnętrzne mnie zeń wyrwały. Po pierwsze, po kostce przebiegł mi mroźny dreszcz i ta zimna pieszczota wybiła mnie z rozpalonego do czerwoności snu. Zadrżałam i kopnęłam na oślep, nie chcąc odpowiedzieć na wezwanie, i wsadziłam nogę pod moją grubą kołderkę z Królikiem Bugsem. Po drugie, na krawędziach mojej percepcji rozbrzmiała cicha acz uparta melodia, jak piosenka, którą się zna, lecz nie rozpoznaje. Po chwili zorientowałam się, że to cykanie mojej nowej komórki. Z ciężkim westchnieniem otworzyłam oczy i skupiłam wzrok na cyfrach jaśniejących na szafce koło łóżka. Była

4:34 rano. Co za sadysta dzwoni do drugiego człowieka o 4:34 rano? Ktoś odchrząknął w nogach mojego łóżka. Spojrzałam na stojącego tam nieboszczyka i chrapliwym głosem spytałam: - Odbierzesz? Zawahał się. - Uhm, telefon? - Ehe... - No, ja tak jakby... - Nieważne. - Sięgnęłam po telefon i skrzywiłam się, gdy moje ciało przeszył ból, przypominając mi, że dzień wcześniej pobito mnie do nieprzytomności. Nieboszczyk znowu odchrząknął. - Halo? - Wychrypiałam. To był wujek Bob. Zarzucił mnie słowami - też sobie wymyślił - bo najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy, że przed świtem jestem .niezdolna do spójnych procesów myślowych. Extra mega mocno skupiłam się na tym, żeby się skupić, i wyłowiłam trzy najistotniejsze sformułowania: „pracowita noc", „dwa zabójstwa", „dupę w troki". Zdobyłam się nawet na odpowiedź, coś w rodzaju: - Pokręciło cię za wcześnie? Ewidentnie zirytowany, westchnął i się rozłączył. Też się rozłączyłam, wciskając przycisk, który albo kończy rozmowę, albo dzwoni do chińskiej knajpy

na rogu z jedzeniem na wynos. Potem spróbowałam usiąść. Podobnie jak w przypadku spójnych procesów myślowych - mówić łatwo, zrobić trudniej. Choć zazwyczaj ważę jakieś 57 kilo... mniej więcej... z niewyjaśnionych przyczyn między wyrwaniem ze snu a pełnym rozbudzeniem ważę bite 210. Po krótkim wysiłku, kiedy to miotałam się niczym wieloryb na plaży - poddałam się. Trzeba było darować sobie te ćwierć litra lodów czekoladowych, które zjadłam po tym, jak nakopano mi do tyłka. Za bardzo mnie bolało, żebym miała się rozciągać, więc zamiast tego szeroko sobie ziewnęłam, skrzywiłam się, gdy odczuła to moja posiniaczona szczęka, i ponownie popatrzyłam na Nieboszczyka. Był rozmazany. Nie dlatego, że nie żył, ale dlatego, że była 4:34 rano. A mnie niedawno nakopano do tyłka. - Cześć - powiedział nerwowo. Miał pomięty garnitur, okulary w okrągłych oprawkach i zmierzwione włosy, przez co wyglądał trochę jak ukochany przez nas wszystkich młody czarodziej, a trochę jak szalony naukowiec. Miał też dwa otwory po kulach z boku głowy i krew ściekała mu po skroni oraz policzku. Żaden z tych szczegółów nie stanowił problemu. Problem stanowiło to, że był w

mojej sypialni. Nad ranem. I stał nade mną jak nieżywy podglądacz. Wbiłam w niego moje słynne mordercze spojrzenie (ustępujące jedynie mojemu słynnemu spojrzeniu wprawiającemu w popłoch) i od razu zareagował. - Przepraszam, przepraszam - powiedział, plącząc słowa - nie chciałem cię wystraszyć. Wyglądałam na wystraszoną? Najwyraźniej muszę popracować nad morderczym spojrzeniem. Zignorowałam go i powolutku wypełzłam z łóżka. Miałam na sobie koszulkę drużyny hokejowej Scorpionsów, którą zwinęłam bramkarzowi, oraz bokserki w kratkę - ta sama drużyna, inna pozycja na boisku. Pieski chihuahua, tequila i rozbierany poker. Noc, która na zawsze będzie wieńczyć moją listę pt. Więcej Tego Nie Zrobię. Zaciskając zęby z bólu, zawlokłam moje dygocące 210 kilo w stronę kuchni i, co ważniejsze, ekspresu do kawy. Kofeina zeszlifuje kilogramy i szybciutko wrócę do normalnej wagi. Moje mieszkanie jest z grubsza wielkości krakersa, więc wymacanie drogi do kuchni po ciemku nie zajęło mi dużo czasu. Nieboszczyk szedł za mną. Zawsze za mną chodzą. Mogłam się tylko modlić, by ten akurat siedział cicho, aż kofeina zacznie działać,

ale niestety, nic z tego. Ledwie włączyłam kawiarkę, a już zabrał się do rzeczy. - Hm, no - oznajmił, stojąc w drzwiach - rzecz w tym, że zostałem wczoraj zamordowany i słyszałem, że w takich sprawach trzeba się udać do ciebie. - Słyszałeś, hę? - Może jeśli będę wisieć nad ekspresem, nabawi się kompleksu niższości i zaparzy kawę szybciej, żeby się wykazać. - Taki dzieciak mi powiedział, że wyjaśniasz zbrodnie. - Powiedział ci, hę,? - Jesteś Charley Davidson, prawda? - To ja. - Jesteś gliną? - Niespecjalnie. - Zastępcą szeryfa? -E-e. - Ze straży miejskiej? - Słuchaj - w końcu się do niego odwróciłam. - Nie gniewaj się, ale równie dobrze mogłeś umrzeć trzydzieści lat temu. Nieżywi ludzie nie mają poczucia czasu. Zero. Figa. Guzik. - Wczoraj, 18 października, o 17:32, dwa strzały w głowę, w wyniku których doszło do urazu mózgu i zgonu. - Och - powiedziałam i powściągnęłam sceptycyzm.

- No cóż, nie jestem gliną. - Z powrotem odwróciłam się do ekspresu, zdecydowana, że złamię jego żelazną wolę za pomocą mojego morderczego spojrzenia, ustępującego jedynie... - No to czym jesteś? Przez myśl mi przemknęło, czy zabrzmiałoby to głupio, gdybym powiedziała „twoim najgorszym koszmarem". - Jestem prywatnym detektywem. Tropię niewiernych małżonków i zaginione psy. Nie wyjaśniam morderstw. - Właściwie to wyjaśniam, ale on nie musi tego wiedzieć. Skończyłam właśnie dużą sprawę. Miałam nadzieję na chwilę wytchnienia. - Ale ten dzieciak... - Angel - powiedziałam, żałując, że nie wyegzorcyzmowałam tego diabełka, kiedy się dało. - To był anioł? - Nie, tak ma na imię. - Ma na imię Angel? - Tak, a co? - Rozczarowała mnie już ta gra w aniołki. - Tak tylko pomyślałem, że może to jego zawód. - Tak ma na imię. I uwierz mi, nie ma w nim nic anielskiego. Upłynęła cała geologiczna era i organizmy

jednokomórkowe wyewoluowały w prowadzących talk showy, a Pan Kawa wciąż mi nie dawał. Poddałam się i postanowiłam zamiast tego się wysikać. Nieboszczyk poszedł za mną. Zawsze za mną... - Jesteś taka... promienna - oznajmił. - Uhm, dzięki. -1... migotliwa. - Ehe. - To nic nowego. Z tego, co słyszałam, zmarli postrzegają mnie jako coś w rodzaju latarni morskiej, bytu pełnego światła - z naciskiem na to, że jestem „światła" - który widać nawet z odległości paru kontynentów. Im są bliżej, tym jestem migotliwsza. Jeśli jest takie słowo jak „migotliwsza". Zawsze sądziłam, że ta migotliwość jest jedną z zalet bycia jedyną kostuchą po tej stronie Marsa. Moim zadaniem jako kostuchy jest wieść ludzi w stronę światła. Czyli do portalu. Czyli do mnie. Ale nie zawsze idzie to gładko. Nie zmusisz konia do picia i takie tam. - Swoją drogą - rzuciłam przez ramię - jeśli faktycznie zobaczysz anioła, prawdziwego anioła, wiej. Szybko. W przeciwną stronę. - Tak naprawdę to nie, ale fajnie jest mieszać ludziom w głowach. - Poważnie? - Poważnie. Hej! - Obróciłam się na pięcie, by na

niego spojrzeć. - Dotykałeś mnie? Ktoś praktycznie zmolestował moją prawą kostkę, a skoro on był jedynym truposzem w pokoju... - Co? - zapytał oburzony. - Wcześniej, kiedy byłam w łóżku. - Pfft, nie. Ściągnęłam brwi, powpatrywałam się w niego chwilę groźnie, po czym pokuśtykałam dalej do łazienki. Potrzebowałam prysznica. Bardzo. I nie mogłam się tak ociągać cały dzień. Wujek Bob dostanie zawału. Lecz kiedy skierowałam się w stronę łazienki, uzmysłowiłam sobie, że szybko się zbliża najgorsza część mojego poranka - ta pt. „Niech stanie się światłość". Jęknęłam i zastanowiłam się, czy by się jednak nie poociągać, bez względu na stan żył wujka Boba. „Weź się w garść" - powiedziałam do siebie. Trzeba to załatwić. Umieściłam drżącą dłoń na ścianie, wstrzymałam oddech i pstryknęłam przycisk. - Oślepłam! - wrzasnęłam, osłaniając oczy ramionami. Próbowałam się skupić na podłodze, umywalce, szczotce do toalet. Wszystko było olśniewająco białe i rozmazane. Totalnie muszę zmienić żarówki na takie z mniejszą liczbą watów.

Zatoczyłam się do tyłu, wyprostowałam, a potem niezłomnie powłóczyłam stopami do przodu. Nie powstrzyma mnie żarówka. Mam robotę, cholera. - Wiesz, że masz umarlaka w salonie? - zapytał. Odwróciłam się do Nieboszczyka, a potem zerknęłam na pana Wonga, który stał plecami do nas z nosem w kącie. Popatrzyłam na truposza numer 1 i zapytałam: Przyganiał kocioł garnkowi, a sam Afroamerykanin? Pan Wong też był nieboszczykiem. Malutkim. Nie mógł mieć więcej niż półtora metra wzrostu i był cały szary, prawie monochromatyczny w swej przejrzystości; miał jakiś szary mundur, popielatoszare włosy i skórę. Wyglądał jak chiński jeniec wojenny. I stał w moim kącie dzień po dniu, rok po roku. Nie ruszał się, nie odzywał. Nie dziwiłam mu się, że więcej nie wychodzi, biorąc pod uwagę, jaką miał karnację i w ogóle, ale i tak moim zdaniem pan Wong był świrem. Oczywiście, najdziwniejsze nie było to, że miałam ducha w kącie. Jak tylko Nieboszczyk się zorientuje, że pan Wong tak naprawdę nie stoi w kącie, tylko się unosi, ze stopami dziesięć centymetrów nad ziemią, dostanie do głowy.

Żyję dla takich chwil. - Dzień dobry, panie Wong! - powiedziałam głośno. Nie byłam pewna, czy pan Wong słyszy. Prawdopodobnie dobrze by się składało, gdyby nie słyszał, bo nie mam pojęcia, jak naprawdę się nazywa. Tak go po prostu nazwałam na czas, kiedy nie postrzegałam go już jako zmierzłego truposza w kącie, a on jeszcze nie był truposzem normalnie funkcjonującym, którym zostanie, jeśli to w jakimkolwiek stopniu będzie zależało ode mnie. Nawet nieżywi potrzebują zdrowej psychiki. - Czy on stoi w kącie za karę? Dobre pytanie. - Nie mam pojęcia, czemu stoi w tym kącie. Jest tam, odkąd wynajęłam to mieszkanie. - Wynajęłaś mieszkanie z nieboszczykiem w kącie? Wzruszyłam ramionami. - Chciałam mieć to mieszkanie i pomyślałam, że zasłonię go biblioteczką albo coś. Ale myśl, że jakiś nieboszczyk unosi się nad ziemią za moim egzemplarzem Słodkiej dzikiej miłości, nie dawała mi spokoju. Nie mogłam go tak po prostu tam zostawić. Nawet nie wiem, czy lubi romanse. Spojrzałam na najnowszą istotę bezcielesną, która zaszczyciła mnie wizytą. - Jak ty się w ogóle nazywasz? - Och, jaki jestem niegrzeczny - powiedział,

wyprostował się i podszedł, podając mi dłoń. Nazywam się Patrick. Patrick Sussman. Trzeci. Urwał i wpatrzył się w swoją rękę, potem speszony zerknął w górę. - Chyba właściwie nie możemy... Chwyciłam go za rękę i potrząsnęłam mocno. - Właściwie, Patricku, Patricku Sussmanie Trzeci, możemy. - Nie rozumiem - zmarszczył brwi. - No cóż - odparłam w drodze do łazienki. - Witaj w klubie. Zamykając drzwi, usłyszałam, jak Patrick Sussman III wreszcie schizuje. - O Boże. On... on się po prostu unosi. Najpiękniejsze w życiu są rzeczy proste i takie tam. *** Prysznic był jak raj w polewie czekoladowej. Otoczyła mnie woda i para, a ja przeprowadziłam inwentaryzację każdego mięśnia, stawiając przy nim w głowie gwiazdkę, jeśli mnie bolał. Lewemu bicepsowi gwiazdka była zdecydowanie potrzebna, co miało sens. Dupek z baru wczoraj wieczorem szarpnął mnie za ramię, mając najwyraźniej zamiar je urwać. Praca w charakterze prywatnego detektywa oznacza czasem, że ma się

do czynienia w marginesem społecznym, na przykład mężem, co się znęca nad klientką. Następnie sprawdziłam całą moją prawą stronę. No, boli. Gwiazdka. Pewnie to wtedy, jak wpadłam na szafę grającą. Chyłkiem i z wdziękiem to ja nie umiem. Lewe biodro - gwiazdka. Nie mam pojęcia. Lewe przedramię - dwie gwiazdki. Pewnie kiedy zablokowałam pięść dupka. No i oczywiście lewy policzek i broda, cztery gwiazdki, gdzie blokowanie na nic się nie zdało. Dupek okazał się po prostu za silny i za szybki, a cios - zbyt nagły. Padłam na ziemię jak pijana kowbojka, co próbowała uprawiać taniec synchroniczny do Metalliki. Wstyd? Tak. Ale takie doświadczenie jest też dziwnie kształcące. Nikt mnie nigdy wcześniej nie znokautował. Myślałam, że to bardziej boli. Jakoś jak jesteś nieprzytomny, to boleć zaczyna dopiero później. I boli jak zimna, okrutna sucz. Ale i tak przetrwałam noc bez trwałych uszkodzeń. A to zawsze dobrze. Kiedy próbowałam rozmasować sobie kark, zaczęłam myśleć o tym śnie, który miałam co noc od miesiąca. I coraz trudniej było mi przezwyciężyć

po przebudzeniu jego ślady, zapamiętany dotyk, mgłę głodu. Co noc w snach z najciemniejszych zakątków mojego umysłu wyłaniał się mężczyzna jak gdyby czekał, aż zasnę. Jego usta, pełne, męskie, paliły moje ciało. Jego język, jak płomień na mojej skórze, słał do mojego wnętrza drżące iskierki. Potem zapuszczał się w dół i otwierały się niebiosa, hymny pochwalne brzmiały w idealnej harmonii. Sny rozkręcały się powoli. Dotknięcie. Pocałunek delikatny jak piórko. Uśmiech, który widziałam tylko w powidoku, znajdując piękno w niespodziewanym miejscu. Potem sny się rozwinęły, zyskały na sile i przerażającej intensywności. Pierwszy raz w życiu dostałam orgazmu we śnie. I to nie raz. W ciągu ostatniego miesiąca szczytowałam często, w większość nocy. Wszystko za sprawą rąk - i innych części ciała kochanka ze snów, którego nie widziałam, nie do końca. Wiedziałam jednak, że jest wcieleniem zmysłowości, męskiego magnetyzmu i powabu. I wiedziałam też, że kogoś mi przypomina. Doszłam do wniosku, że ktoś nawiedza moje sny, ale kto? Całe życie widywałam zmarłych. W końcu kostuchą się urodziłam. Jedyną kostuchą, choć tę ciekawostkę odkryłam dopiero w liceum. Ale i tak zmarli nigdy nie przenikali do moich snów, nie

mogli mnie zmusić, bym dygotała, drżała i przyznaję - błagała. Jeśli chodzi o mój talent, to nie ma w nim nic specjalnego. Zmarli istnieją w jednym wymiarze rzeczywistości, a ludzkość w drugim. Z jakiejś przyczyny - czy to za sprawą niesamowitego przypadku, boskiej interwencji czy zaburzenia psychologicznego - ja funkcjonuję w obu. To pewnie plus kostuchowato-ści. Ale to całkiem proste. Nie ma transów. Nie ma kryształowych kul. Nie ma przerzucania zmarłych z jednego wymiaru do drugiego. Jest tylko dziewczyna, parę duchów i cała ludzkość. Cóż może być łatwiejsze? A jednak on jest czymś więcej, czymś... nie martwym. Albo przynajmniej taki się wydaje. Osoba z moich snów promieniuje skwar. Zmarli są zimni, zupełnie jak w filmach. W ich obecności zaparuje ci oddech, zadrżysz, włosy staną ci dęba. Ale mężczyzna w moich snach, ten mroczny, uwodzicielski nieznajomy, od którego się uzależniłam, jest jak palenisko. Jest jak wrzątek, który po mnie spływa, zmysłowy i bolesny, i wszędzie naraz. Te sny są takie realne, uczucia i reakcje na jego dotyk takie wyraziste. Prawie go czułam, jakby sunął dłońmi po moich udach, jak gdyby właśnie w

tej chwili był ze mną pod prysznicem. Czułam, jak jego ręce spoczywają na moich biodrach i jak jego twarde ciało naciska moje siedzenie. Sięgnęłam do tyłu, przemknęłam palcami po jego twardych jak stal pośladkach, a on przyciągnął mnie do siebie. Jego mięśnie napięły się i rozluźniły pod moim dotknięciem, jak morskie pływy wznoszą się i opadają pod wpływem księżyca. Wcisnęłam rękę między nas, ześlizgnęłam ją po jego podbrzuszu i schwyciłam jego erekcję. Z sykiem przyjemności wciągnął powietrze i mnie objął. Poczułam jego usta na uchu, jego oddech na policzku. Nigdy nie rozmawialiśmy. Gorąc i intensywność snów nie zostawiały miejsca na konwersację. Ale wtedy pierwszy raz usłyszałam szept, słaby i ledwie dostrzegalny. - Holenderko. Serce zaczęło mi galopować i raptownie się ocknęłam, rozglądając się po łazience, szukając duchów w szparach i szczelinach. Nic. Czy ja zasnęłam? Pod prysznicem? Niemożliwe. Ciągle stoję. Ledwie. Chwyciłam się kurczowo kabiny prysznicowej, żeby nie upaść, zastanawiając się, co na pomylone zaświaty właśnie się zdarzyło. Odzyskałam równowagę, zakręciłam wodę i

wzięłam ręcznik. „Holenderka". Wyraźnie słyszałam słowo „Holenderka". Tylko jedna osoba na świecie nazwała mnie Holenderką, raz, bardzo dawno temu.

Rozdział 2 Tylu zmarłych, tak mało czasu. CHARLOTTE JEAN DAVIDSON Nie doszłam jeszcze do siebie po moich domysłach na temat możliwej tożsamości Gościa ze Snów. Owinęłam się ręcznikiem i odsunęłam zasłonkę prysznica. Sussman wsadził głowę przez drzwi, a moje serce z szoku rzuciło się na dechę na płyciznę i pokaleczyło o znajdujące się tam poszarpane zakończenia nerwowe. Podskoczyłam, następnie położyłam dłoń na sercu, chcąc się uspokoić, zirytowana, że wciąż tak łatwo mnie zaskoczyć. Mogłabym się już była przyzwyczaić, jeśli się weźmie pod uwagę, jak często widuję, jak umarli wyskakują znikąd. - Jasny gwint, Sussman. Moglibyście się nauczyć pukać. - Istota bezcielesna! - Stawiał się. Wyszłam spod prysznica i chwyciłam butelkę z kosmetyczki. - Zrobisz jeden krok do łazienki i stopię ci twarz moim transcendentalnym pestycydem.

- Serio? - Wytrzeszczył oczy. - Nie - odpowiedziałam, bezsilnie opuszczając ręce. Naprawdę ciężko mi okłamywać zmarłych. - To tylko woda. Ale nie mów panu Habershamowi, nieboszczykowi spod 2B. Tylko ta butelka broni dostępu do mojej łazienki przed tym starym zboczeńcem. Sussman uniósł brwi i przebiegł wzrokiem mój brak odzienia. - Nie dziwię mu się. Spojrzałam na niego groźnie i zamaszyście otworzyłam drzwi, przesuwając mu je przez twarz oraz wprawiając go w dezorientację. Jedną rękę położył sobie na czole, a drugą na framudze, by opanować zawrót głowy. Żółtodzioby są takie łatwe. Dałam mu chwilę, by doszedł do siebie, i wskazałam znak na zewnętrznej stronie drzwi od łazienki. - Zapamiętaj - rozkazałam, a potem z powrotem zatrzasnęłam drzwi. - „Zmarłym wstęp wzbroniony" - przeczytał na głos zza drzwi. - „I tak, jeśli ni stąd ni zowąd potrafisz przechodzić przez ściany, to nie żyjesz. Nie leżysz w jakimś rowie i nie czekasz, aż się obudzisz. Pogódź się z tym i nie właź do mojej łazienki". - Znowu wsadził głowę przez drzwi. - Nie za ostro? Niewtajemniczonym mój znak mógł się

wydawać nieco brutalny, ale dzięki niemu zazwyczaj docierało, o co mi chodzi. Chyba że mowa o panu Habershamie. Jemu musiałam grozić. Często. Nawet z tym znakiem zazwyczaj myję włosy, jakby się paliło. Nieżyjący razem ze mną pod prysznicem podczas płukania to trochę za wiele. Człowiek nigdy nie wraca do siebie po tym, jak ktoś postrzelony w głowę z dubeltówki wpadnie na herbatkę i trochę sauny. - Won! - rozkazałam, pokazałam drzwi palcem wskazującym i ponownie zmierzyłam się z dylematem, jakim była moja posiniaczona i spuchnięta twarz. Aplikacja podkładu po tym, jak rozłożyli cię na łopatki, to bardziej sztuka niż nauka ścisła. Wymaga cierpliwości. I warstw. Ale po trzeciej warstwie wyczerpała się moja cierpliwość i zmyłam z twarzy cały interes. Poważnie, kto mnie zobaczy tak wcześnie rano? Zanim ściągnęłam swoje czekoladowobrązowe włosy w kucyk, zdążyłam już samą siebie przekonać, że sińce i podbite oczy przydają mojej aparycji pewnego je ne sais ąuoi. Trochę korektora, trochę szminki i voila -jestem gotowa na świat. Pozostaje jednak pytanie - czy świat jest gotów na mnie? Wyszłam z łazienki w prostej białej koszuli i

dżinsach, żywiąc nadzieję, że mój hojny biust pomoże mi osiągnąć bite 9,2 punktu w skali do 10. Piersi ci u mnie dostatek. Na wszelki wypadek rozpięłam górny guzik, by pokazać lepszy dekolt. Może nikt nie zauważy, że moja twarz przypomina mapę topograficzną Ameryki Północnej. - Wow - powiedział Sussman. - Gorąca jesteś, nawet z tą lekką deformacją. Zatrzymałam się i zwróciłam w jego stronę. - Co powiedziałeś? - Uhm, jesteś gorąca? - Powiedz mi - rzekłam, zbliżając się. Nieufnie zrobił krok wstecz. - Kiedy żyłeś, jakieś pięć minut temu, powiedziałbyś jakiejś obcej lasce, że jest gorąca? Zastanawiał się chwilę, a potem odpowiedział: - Nie. Żona by się ze mną rozwiodła. - No to dlaczego jak tylko pomrzecie, myślicie, że wam wolno mówić, co chcecie i komu chcecie? Nad tym też się chwilę zastanawiał. - Bo żona mnie nie słyszy? - zaproponował. Dźgnęłam go pełną mocą mojego morderczego spojrzenia i przy okazji prawdopodobnie oślepiłam go na całą wieczność. Potem złapałam torebkę i klucze. Tuż przed tym, jak zgasiłam światło, odwróciłam się i mrugnęłam do niego okiem:

- Dzięki za komplement. Uśmiechnął się i wyszedł za mną. *** Najwyraźniej nie jestem aż tak gorąca, jak się Sussmanowi wydaje. Właściwie to było mi potwornie zimno. I oczywiście zapomniałam kurtki. Nie chciało mi się po nią wracać, więc pobiegłam do mojego wiśniowego Jeepa Wranglera. Ma na imię Misery - w hołdzie mistrzowi horroru i wszystkiego strasznego. Sussman wsączył się na siedzenie pasażera. - Kostucha, hę? - zapytał, kiedy zapinałam pas. - No. - Nie zdawałam sobie sprawy, że wie, jak się nazywa moje stanowisko. Musieli sobie z Angelem dobrze pogadać. Przekręciłam kluczyk w stacyjce i Misery zamruczała. Jeszcze trzydzieści siedem rat i to cacko będzie moje. - Nie wyglądasz jak kostucha. - A spotkałeś ją kiedyś? - No nie, właściwie to nie - powiedział. - Moja szata poszła do czyszczenia. Uzyskałam speszony chichot. - A twoja kosa? Uśmiechnęłam się do niego diabolicznie i włączyłam grzejnik. - Skoro o zbrodniach mowa -

zmieniłam temat - widziałeś może, kto strzelał? - Ani śladu. - Czyli nie. - Nie. Nikogo nie widziałem. - Poprawił okulary palcem wskazującym. - Kurka. To nie pomaga. - Skręciłam w lewo w Central. - Wiesz, gdzie jesteś? Gdzie jest twoje ciało? Jedziemy do centrum. Może chodzić o ciebie. - Nie, ja właśnie wjeżdżałem na swój podjazd. Mieszkamy z żoną w Heights. - Czyli jesteś żonaty? - Pięć lat - odpowiedział ze smutkiem. - Dwoje dzieci. Dziewczynki. Jedna ma cztery lata, druga półtora roku. Nie znoszę tego. Tych opuszczonych ludzi. - Tak mi przykro. Popatrzył na mnie z tym wyrazem twarzy, tym, który mówi: „widzisz zmarłych, więc pewnie znasz wszystkie odpowiedzi". Tym, który miało już tyle osób przed nim. Zaraz się bardzo rozczaruje. - Będzie im ciężko, prawda? - zapytał, zaskakując mnie tokiem swoich myśli. - Tak, będzie im ciężko - odpowiedziałam szczerze. Twoja żona będzie krzyczeć, płakać i przejdzie

depresję z piekła rodem. Potem znajdzie w sobie siłę, o której nie wiedziała. - Spojrzałam prosto na niego. - I będzie żyć. Dla dziewczynek - będzie żyć. To go chyba chwilowo usatysfakcjonowało. Skinął głową i zaczął wyglądać przez okno. Resztę drogi do centrum przejechaliśmy w milczeniu, co pozwoliło mi bez ograniczeń myśleć o moim kochanku ze snów. Jeśli mam rację, to nazywa się Reyes. Nie mam pojęcia, czy Reyes to imię, czy nazwisko, ani skąd jest, ani gdzie teraz jest, ani w ogóle nic więcej o nim nie wiem. Ale wiem, że nazywa się Reyes i że jest piękny. Niestety, jest też niebezpieczny. Spotkałam go jeden jedyny raz lata temu, kiedy oboje byliśmy nastolatkami. Nasze spotkanie wypełniały groźby, i napięcie, i skóra, i jego usta tak blisko moich, że prawie poczułam jego smak. Więcej go nie widziałam. - To tu - powiedział Sussman, wyrywając mnie z zamyślenia. Zauważył miejsce zdarzenia kilka przecznic dalej. Czerwono-niebieskie światła falowały wzdłuż budynków, pulsowały w kruczoczarnym poranku. Zbliżyliśmy się. Przenikliwy blask reflektorów rozstawionych dla śledczych oświetlał pół ulicy. Wyglądało to, jakby w tym jednym miejscu wzeszło słońce. Zauważyłam

SUV-a wujka Boba i wjechałam na parking koło pobliskiego hotelu. Zanim wysiedliśmy, odwróciłam się do Sussmana: - Słuchaj, nie widziałeś przypadkiem kogoś w moim mieszkaniu? - Znaczy oprócz pana Wonga? - No. Wiesz, może jakiegoś faceta? - Nie. Był tam ktoś jeszcze? - Nie, nieważne. Wciąż nie wiedziałam, jak Reyes zrobił tę sztuczkę z prysznicem. Jeśli nie dysponuję niebywałą umiejętnością spania na stojąco, to znaczy, że on potrafi znacznie więcej, niż tylko wtargnąć do moich snów. Kiedy wysiadłam - a Sussman tak jakby wypadł rozejrzałam się za wujkiem Bobem. Stał jakieś czterdzieści metrów dalej, reflektory otaczały go niesamowitą poświatą, a on patrzył na mnie, jakby chciał rzucić urok. Nawet nie jest Włochem. Nie jestem pewna, czy złe oko u nie-Włocha jest w ogóle legalne. Wujek Bob - Wubek, jak lubiłam na niego mówić (choć rzadko prosto w oczy) - to brat mojego taty i detektyw w komisariacie policji w Albuquerque. Wujkowi chyba przypadło w udziale dożywocie, bo mój tata też był kiedyś policjantem, ale lata temu

poszedł na emeryturę i kupił bar na Central. Mój blok jest tuż za nim. Dorabiam sobie czasem, pracując u niego w barze, dzięki czemu mam obecnie 3,7 pracy. Kiedy mam klientów, jestem prywatnym detektywem; kiedy tata mnie potrzebuje - barmanką, a technicznie rzecz biorąc, jestem też zatrudniona przez komisariat policji w Albuquerque. Na papierze jestem konsultantką. Pewnie dlatego, że brzmi to poważnie. W rzeczywistości jestem tajemnicą sukcesu wujka Boba, podobnie jak to było z moim tatą, kiedy i on pracował w policji. Mój talent katapultował ich z awansu na awans, aż obaj zostali detektywami. Zdumiewające, jak łatwo rozwikłać zbrodnię, kiedy można spytać ofiarę, kto ją popełnił. Te ostatnie 0,7 etatu płynęło z mojej znamienitej kariery kostuchy. Zajmuje mi to wprawdzie sporo czasu, ale nigdy nie czerpię zysków z tego aspektu mojego życia. W rezultacie wciąż nie zdecydowałam, czy mam to uznać za pracę, czy nie. Przeszliśmy pod policyjną taśmą dokładnie o piątej trzydzieści parę. Wujek Bob był wściekły, lecz o dziwo, nie miał zawału. - Jest prawie szósta - popukał w zegarek. To sobie popamiętam. Miał na sobie ten sam brązowy garnitur co wczoraj,

ale był ogolony, wąsa miał przyczesanego i pachniał wodą koloń-ską ze środkowej półki. Złapał mnie za podbródek i przekręcił moją twarz, żeby dobrze widzieć sińce. - Jest dużo bliżej piątej trzydzieści - nie zgodziłam się. - Zadzwoniłem ponad godzinę temu. A ty musisz się nauczyć robić uniki. - Zadzwoniłeś o czwartej trzydzieści cztery odparłam, odganiając jego rękę. - Nie znoszę czwartej trzydzieści cztery. Moim zdaniem trzeba zakazać czwartej trzydzieści cztery i zastąpić ją czymś rozsądniejszym, na przykład dziewiątą dwanaście. Wujek Bob westchnął przeciągle i strzelił z gumki, którą miał na nadgarstku. Powiedział mi kiedyś, że to ćwiczenie z programu radzenia sobie z gniewem, w którym uczestniczy, chociaż ja osobiście nie pojmuję, w jaki sposób zadawanie sobie bólu miałoby pomóc panować nad gniewem. Zawsze jednak jestem gotowa dopomóc opryskliwemu krewnemu w potrzebie. Pochyliłam się w jego stronę. - Mogę cię potraktować paralizatorem, jeśli to pomoże. Znowu spojrzał na mnie krzywo, ale z uśmieszkiem, a to

mnie ucieszyło. Najwyraźniej pracownik biura stanowego koronera już zrobił swoje, mogliśmy więc wejść na teren zajścia. Po drodze ignorowałam niezliczone spojrzenia, rzucane ukradkiem w moją stronę. Pozostali policjanci nigdy nie pojęli, w jakiś sposób robię to, co robię, jak tak szybko rozwiązuję sprawy, i patrzą na mnie nieufnie oraz podejrzliwie. Pewnie nie ma czego mieć im za złe. Momencik. Owszem, jest. Zauważyłam wtedy, że nad zwłokami stoi Garrett Swo-pes, znany również jako upierdliwy jak wrzód na dupie detektyw policji, specjalista od poszukiwania osób zaginionych. Przewróciłam oczami tak daleko w głąb głowy, że prawie dostałam udaru. Nie żeby Garrett nie znał się na swojej pracy. Uczył się u Franka M. Ahearna, który był prawdopodobnie najsłynniejszym detektywem o tej specjalizacji na świecie. Z tego, co słyszałam, dzięki szkoleniu pana Ahearna Garrett znalazłby Jimmyego Hoffę, gdyby się postarał. Nie był też przykry dla oka. Miał krótkie czarne włosy, szerokie ramiona, skórę jak czekolada produkcji Majów i szare oczy, zdolne skraść dziewczynie duszę, jeśli by się w nie wystarczająco

długo powpatrywała. Bogu dzięki, że mam zdolność koncentracji jak komar. Gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że tylko w połowie jest Afroamerykaninem. jaśniejsza skóra i szare oczy dobitnie świadczyły o mieszanej krwi. Nie wiedziałam tylko, czy ta druga połowa była anglo-, czy latynoamerykańska. Tak czy owak, miał pewny chód i ładny uśmiech, który zwracał uwagę, gdziekolwiek Garrett się udał. Więc nad wyglądem zdecydowanie pracować nie musiał. Nie, Garrett był wyborowym wrzodem na dupie z innych powodów. Kiedy stanęłam w zasięgu światła, spojrzał na moje sińce na buzi i uśmiechnął się złośliwie: - Randka w ciemno? Zrobiłam to coś, że drapiesz się po brwi i jednocześnie pokazujesz komuś wała. Taka ze mnie multitaskerka. Garrett się tylko złośliwie uśmiechnął. Znowu. No dobra, to nie jego wina, że jest dupkiem. Lubił mnie, dopóki wujek Bob w pijackim zamroczeniu nie wyznał mu naszego sekreciku. Naturalnie Swopes nie uwierzył w ani jedno słowo. Bo kto by uwierzył? To było mniej więcej miesiąc temu i nasza przyjaźń poszybowała ze stanu „ledwie zipie"

do poziomu „nie istnieje". Zasadniczo zakwalifikował mnie do wariatkowa. Wujka Boba też - bo wujek wierzył, że faktycznie widuję zmarłych. Niektórym brakuje wyobraźni. - Co ty tu robisz, Swopes? - spytałam, zdrowo poirytowana, że muszę się z nim użerać. - Myślałem, że to może któryś z moich poszukiwanych. -Ico? - Nie. Chyba że ćpuny zaczęły nosić trzyczęściowe garnitury i mokasynki marki Crisci za 1500 dolców. - Szkoda. Pewnie dużo łatwiej pobrać honorarium, kiedy poszukiwany nie żyje. Garrett wzruszył ramionami, bo się w sumie zgadzał. - Właściwie - powiedział wujek - to ja poprosiłem, żeby został, wiesz, dodatkowa para oczu. Robiłam, co w mojej mocy, by własnych oczu nie skierować na ciało - z martwymi ludźmi sobie radzę, z martwymi ciałami nie aż tak - ale spostrzegłam ruch i wbiłam wzrok właśnie tam. - I jak, czujesz coś? - spytał wujek Bob (wciąż myśli, że jestem jasnowidzką), ale mu nie odpowiedziałam, bo intensywnie wpatrywałam się w martwego gościa w martwym ciele. Przesunęłam się w tamtą stronę i trąciłam zwłoki stopą. - Stary, co ty tu jeszcze robisz?

Trup spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczyma. - Nie mogę ruszać nogami. Parsknęłam. - Rękami też nie możesz ruszać, ani stopami, ani kurde powiekami. Nie żyjesz. - Jezusie - wycedził Garrett przez zęby. - Słuchaj. - Stanęłam z nim twarzą w twarz. - Ty się baw swoimi klockami, ja się pobawię swoimi. Kumasz? -Żyję. Odwróciłam się z powrotem. - Kotku, nie żyjesz w takim samym stopniu jak moja cioteczna babka Lillian, a uwierz, ta kobitka stabilnie się rozkłada. - Nie. Żyję. Nie umarłem. Dlaczego nikt mnie nie reanimuje? - Uhm, bo nie żyjesz? Usłyszałam, jak Garrett mamrocze coś pod nosem, a potem odchodzi sztywnym krokiem. Niewierzący to straszni histerycy. - Dobra, skoro nie żyję, to jak z tobą rozmawiam? I czemu tak się świecisz? - Długa historia. Po prostu uwierz mi, kolego, nie żyjesz. Podszedł do nas sierżant Dwight, nieskazitelny oraz oficjalny w swoim policyjnym mundurze i z podgoloną głową. - Pani Davidson, czy pani właśnie kopnęła to ciało?

- Na litość boską, nie umarłem! -Nie. Sierżant Dwight spróbował swych sił w dziedzinie morderczych spojrzeń. Ja starałam się nie popaść w chichot. - Zajmę się tym, sierżancie - powiedział wujek Bob. Sierżant odwrócił się do niego. Wpatrywali się w siebie przez bitą minutę, zanim się odezwał: - Może mi pan nie kontaminować miejsca zdarzenia swoimi krewnymi? - Pana miejsca zdarzenia? - zapytał wujek Bob. Żyłka w jego skroni zaczęła pulsować. Przeszło mi przez myśl, czy nie strzelić mu z gumki na ręce, ale wciąż miałam zastrzeżenia co do jej skuteczności. - Hej, wujku - poklepałam go po ramieniu chodźmy tam pogadać, dobrze? Nie czekając na odpowiedź, odwróciłam się i odeszłam w nadziei, że wujek Bob pójdzie za mną. Poszedł. Przespacerowaliśmy się koło latarni pod drzewo i przyjęliśmy nierzucające się w oczy konwersacyjne pozycje. Rzuciłam uśmiech sierżantowi Dwightowi Kmiotowi, który oscylował ponadto w stronę bycia mądralą. Myślę, że zawarczał. Dobrze, że nie param się zadowalaniem ludzi. - I? - zapytał wujek Bob, kiedy Garrett niechętnie do nas dołączył.

- Nie wiem. Nie chce opuścić swojego ciała. - Że co? - Garrett przeczesał dłonią włosy. Paradne. Zignorowałam go i patrzyłam, jak Sussman podszedł do trzeciej nieżyjącej osoby obecnej na miejscu uderzającej blondynki w ceglastoczerwonej garsonce. Biło od niej siłą i kobiecością. Od razu ją polubiłam. Sussman podał jej rękę. Potem oboje odwrócili się i spojrzeli na jedyną obecną na miejscu nieżyjącą osobę, która leżała w kałuży własnej krwi. - Chyba się znają. - Kto? - spytał wujek, rozglądając się, jakby mógł ich zobaczyć. - Zidentyfikowaliście tego gościa? - No. - Wyłowił notes, przypominając mi, że muszę uderzyć do papierniczego. Wszystkie moje notesiki były przepełnione. W rezultacie zapisywałam istotne informacje na ręce, a potem je przypadkowo zmywałam. - Jason Barber. Adwokat w kancelarii... - Sussman, Ellery i Barber - powiedział Sussman w duecie z wujkiem Bobem. - Jesteś prawnikiem? - zapytałam go. - Pewnie. A to moja partnerka, Elizabeth Ellery. - Cześć, Elizabeth - powiedziałam, wyciągając do niej dłoń. Garrett pomasował sobie nos między

brwiami. - Pani Davidson, Patrick mówi, że pani nas widzi. -Ehe. - Jak...? - Długa historia. Ale na początek - powiedziałam, zawczasu odpierając grad pytań - wyjaśnijmy sobie coś: wszyscy troje jesteście partnerami w tej samej kancelarii i wszyscy troje dziś w nocy umarliście? - Kto jeszcze dziś umarł? - spytał wujek Bob, przedzierając się przez swój notes. - Wszyscy troje zostaliśmy dzisiaj zamordowani skorygował Sussman. - Wszyscy dwa puknięcia w głowę z kalibru 9 milimetrów. - Dwa puknięcia? - Elizabeth uniosła idealną brew. Uśmiechnął się z zażenowaniem i spróbował pogrzebać stopą w ziemi. - Słyszałem policjantów. - Mam tu tylko dwa zabójstwa. Podniosłam oczy na wujka: - Masz z nocy tylko dwa zabójstwa? Były trzy. Garrett zamarł. Pewnie się zastanawiał, co knuję, skąd mogę wiedzieć takie rzeczy, skoro to zupełnie niemożliwe, żebym widziała nieżywych ludzi, więc to zupełnie niemożliwe, żeby nieżywi ludzie mówili mi, że nie żyją. To po prostu niemożliwe. Wujek Bob studiował swoje notatki.

- Mamy Patricka Sussmana, którego znaleźli koło jego domu w okolicy Mountain Run, i tego tutaj, Jasona Barbera. - OK, z nami tutaj jest Patrick Sussman... Trzeci powiedziałam, szczerząc zęby do Sussmana - i Jason Barber. Ale on teraz praktykuje wyparcie. Zobaczyłam, jak koroner zapina torbę ze zwłokami. - Pomocy! - Barber wrzeszczał i wiercił się jak robak na patelni. - Nie mogę oddychać! - Och, na litość boską - wyszeptałam głośno. Mógłbyś w końcu wstać? - I? - spytał wujek Bob. - Zginęła także Elizabeth Ellery - powiedziałam z niechęcią, bo stała tuż obok. jakoś tak niezręcznie. Garrett wpatrywał się teraz we mnie z nietajoną wrogością. Gniew to powszechna emocjonalna odpowiedź na niewiarygodne zjawisko. Ale szczerze mówiąc, pieprzyć go. - Elizabeth Ellery? Nie mamy takiej. Elizabeth obserwowała Garretta. - On jest chyba trochę zdenerwowany. Pokiwałam głową: - Nie wierzy, że was widzę. Denerwuje go, że z wami rozmawiam. - Szkoda. - Przekrzywiła głowę, by przyjrzeć się jego siedzeniu. - Przyjemnie wygląda.

Zaśmiałam się cicho i dyskretnie przybiłyśmy piątkę, przez co Garrett wyglądał jeszcze bardziej nieswojo. - Wiesz, gdzie jest twoje ciało? - zapytałam ją. - Tak. Chciałam odwiedzić siostrę koło Indian School i Chelwood. Miałam prezent dla siostrzeńca. Nie byłam na jego urodzinach - dodała smutno, jakby właśnie wtedy zdała sobie sprawę, że wszystkie kolejne urodziny siostrzeńca też ją ominą. - Słyszałam, jak dzieci się bawią na podwórku, i postanowiłam się zakraść, żeby im zrobić niespodziankę. Tyle pamiętam. - Więc ty też nie widziałaś, kto strzelał? Potrząsnęła głową. - Słyszałaś coś? Skoro cię postrzelono, na pewno... - Nie pamiętam. - Użył tłumika - oznajmił Sussman. - Brzmiało to dziwnie, takie przytłumione, jak gdyby trzasnęły drzwi. - Strzelec użył urządzenia wytłumiającego przekazałam wujkowi. - I żadne z tej dwójki nie widziało, kto to był. Gdzie dokładnie jest twoje ciało? - zapytałam Elizabeth. Kiedy mi powiedziała, powtórzyłam wujkowi adres. - Jest z boku domu. Tam jest sporo krzaków, co może wyjaśniać, dlaczego nikt jej jeszcze nie znalazł.

- Jak wygląda? - spytał wujek Bob. - Uhm, rasa biała, jakieś 175 cm wzrostu powiedziałam, obliczając jej wzrost minus ośmiocentymetrowe obcasy. - Dobra jesteś - powiedziała. Uśmiechnęłam się z wdzięcznością. - Blond włosy, niebieskie oczy, delikatne znamię na prawej skroni. - To chyba krew. - Wytarła skroń ze skrępowaniem. - Och, przepraszam. Kolory bywają niewyraźne. Wskazałam notes wujka Boba uczynnie. - Nie ma znamienia. - Podniosłam na niego oczy: Prawdopodobnie będzie tam jedyną nieżywą w dizajnerskim kostiumie i na szpilkach. Garrett praktycznie na mnie zawarczał. - Do ciężarówki - rozkazał przez zęby - i weź ze sobą tru-poszkę. - To ostatnie powiedział sarkastycznie. Odwróciłam się do wujka Boba. - Pozwolisz mu tak się do mnie zwracać? - Ma fenomenalną skuteczność pojmań - wujek wzruszył ramionami. - Dobra - powiedziałam z irytacją. Nie żebym nie dała rady Garrettowi, po prostu chciałam sobie ponarzekać. Przed odjazdem musiałam jeszcze załatwić sprawę z Barberem. Kiedy Elizabeth, Sussman i ja podeszliśmy do

karetki, koroner rozmawiał z sierżantem Dwightem. Barber wychylał nos z torby na ciało. - Stary, poważnie - musisz opuścić swoje ciało. Schizę przez ciebie łapię. Podniósł się tylko na tyle, że zobaczyłam jego twarz. - To moje ciało, cholera. Znam prawo, a posiadanie to jest jego dziewięć dziesiątych. A ty - rzekł, pokazując mnie palcem - nie masz nas czasem wspierać? Pomagać nam w trudnych chwilach? Nie tym się zajmujesz? - Jak się da, to nie. - Cóż, cztery słowa: wtórny zespół stresu pourazowego powiedział oskarżycielsko. Odwróciłam się do Sussmana i westchnęłam: - Nikt nie rozumie, że nie rozumiem jego sytuacji. Możesz mu proszę przemówić do rozsądku? Garrett stał obok swojej półciężarówki, sfrustrowany, że nie pobiegłam za nim jak lizusowaty szczeniaczek. - Davidson! - wrzasnął nad maską. - Swopes! - odwrzasnęłam, wykpiwając długą tradycję zwracania się do towarzyszy po nazwisku. Spojrzałam na moich prawników. - Spotkajmy się później w moim biurze. Sussman pokiwał głową i popatrzył krzywo na pana Wcale Nie Jestem Mątwy Jak Pień. Elizabeth

podeszła ze mną do półciężarówki Garretta. - Mogę usiąść przy ciachu? Zaszczyciłam ją moim najszerszym uśmiechem. - Jest cały twój.

Rozdział 3 Nigdy nie pukaj do śmierci bram. Zadzwoń dzwonkiem i wiej. Strasznie tego nie znosi. T-SHIRT Garrett przełamał zimny okład żelowy, potrząsnął nim i mi go rzucił, skręcając gwałtownie w Central. - Masz wykoślawioną twarz. - Miałam nadzieję, że nikt nie zauważy. Mrugnęłam okiem do Elizabeth, która siedziała między nami - o czym nie poinformowałam Garretta. Na pewne rzeczy lepiej spuścić zasłonę milczenia. Garrett spojrzał na mnie z irytacją.

- Myślałaś, że nikt nie zauważy? Ty tak w sumie żyjesz we własnym zjebanym świecie, co nie? - Cholera - powiedziała Elizabeth - nie szczypie się. - Ty mnie tak w sumie irytujesz, a zatem możesz mnie pocałować w dupę - powiedziałam. Do Garretta, nie do Elizabeth. Takie imię i nazwisko jak Charley Davidson rodzi pewną odpowiedzialność. Nie znosi oporu. Nie daje sobie w kaszę dmuchać. I wywiera na klientach wrażenie, jak gdyby mnie już znali. Trochę tak, jakbym nazywała się Martha Washington albo Ted Bundy. Spojrzałam w lusterko na radiowóz, który jechał za nami pod adres, gdzie zdaniem detektywa Roberta Davidsona, który bazuje na anonimowej informacji, może znajdować się kolejna ofiara. Wujek Bob dostawał dużo anonimowych informacji. Garrett zaczynał się w tym orientować. - Więc to ty jesteś jego wszechmocnym anonimowym informatorem? Sapnęłam. - Całujesz mamę tą plugawą buzią? Chociaż to o wszechmocy mi się podoba. - Gdy Garrett tylko spojrzał na mnie krzywo, odparłam: - Tak. To ja jestem jego anonimowym informatorem. Od piątego roku życia.

Jego twarz przybrała wyraz niedowierzania. - Wujek brał cię na miejsca zdarzenia, jak miałaś pięć lat? - Nie bądź śmieszny. Wujek Bob nigdy tak nie robił. Nie musiał. Mój tata mnie zabierał. - Kiedy Garrettowi opadła szczęka, zaśmiałam się cicho. Żartuję. Nie potrzebowałam jeździć na miejsca zdarzenia. Ofiary zawsze do mnie trafiały bez pomocy. Podobno jestem światła. Odwrócił się i patrzył, jak wschód słońca maluje niebo nad Nowym Meksykiem w odcienie różu i pomarańczy. - Nie gniewaj się, ale nie uwierzę. - Uhm, owszem, pogniewam się. - OK - powiedział ze zniecierpliwieniem. - Jeśli to prawda, powiedz mi, co moja mama miała na sobie na swoim pogrzebie. Świetnie. Jeden z tych. - Słuchaj, twoja mama najprawdopodobniej poszła dokąd inąd. Wiesz, w stronę światła - skwitowałam, machając palcami, aby mu to zademonstrować. - Prawie wszyscy tak robią. A ja nie mam tajnej maszyny deszyfrującej, która by obsługiwała tamten wymiar rzeczywistości. Moja uniwersalna wejściówka straciła ważność lata temu.

- Jak dobrze się składa - parsknął. - Swopes - powiedziałam, zbierając się na odwagę, by wreszcie przyłożyć kompres do policzka. Ból przeszył moją twarz, oparłam głowę na zagłówku i zamknęłam oczy. - Nie ma sprawy. To nie twoja wina, że jesteś dupkiem. Już dawno się nauczyłam nie mówić ludziom prawdy. Wujek Bob niepotrzebnie się odzywał. - Zamilkłam na chwilę, czekając na odpowiedź. Kiedy jej nie otrzymałam, ciągnęłam dalej. - Wszyscy trochę wiemy o tym, jak wszechświat działa. A kiedy pojawia się ktoś, kto podaje w wątpliwość tę naszą wiedzę, nie umiemy sobie z tym radzić. Nie mamy do tego oprogramowania. Trudno jest kwestionować wszystko, co uważałeś za prawdę. Więc, jak mówię, to nie twoja wina. Możesz mi wierzyć albo nie, ale cokolwiek wybierzesz, to ty będziesz musiał sobie poradzić z tym, co z tego wynika. Więc podejmij decyzję rozważnie, pasikoniku - dodałam, uśmiechając się niespuchniętą częścią twarzy. Kiedy mi po swojemu nie odszczekał, otworzyłam oczy i zobaczyłam, że mierzy mnie wzrokiem. Przez Elizabeth, ale jednak... Staliśmy na czerwonym, a on w tym czasie analizował mnie swoimi superdetektywistycznymi zmysłami. Jego szare oczy, uderzające w ciemnej twarzy, lśniły

ciekawością. - Zielone - powiedziałam, żeby wybić go z koncentracji. Mrugnął i wcisnął gaz. - Chyba cię lubi - rzekła Elizabeth. Nie powiedziałam Garrettowi, że ona tu siedzi, rzuciłam jej więc tylko skróconą wersję mojego morderczego spojrzenia. Zaśmiała się cicho. Zdążyliśmy przejechać parę przecznic, zanim Garrett zadał pytanie za tysiąc dolarów: - Kto cię pobił? - A nie mówiłam? - powiedziała Elizabeth. Zazgrzytałam zębami i wzdrygnęłam się, przesuwając kompres niżej. - Pracowałam nad sprawą. - Sprawa cię pobiła? - W tym pytaniu usłyszałam ślad dawnego Garretta, nie-dupka. - Nie, pobił mnie mąż sprawy. Dotrzymywałam mu towarzystwa, kiedy sprawa wsiadała do samolotu do Mexico City. - Nie mów mi, że wplątałaś się w przemoc domową. -OK. - Wplątałaś się, prawda? -No. - Szlag, Davidson, niczego się ode mnie nie nauczyłaś? Teraz to ja spojrzałam z niedowierzaniem. - Stary, to ty mnie nauczyłeś tego, czego nauczył cię

Frank Ahearn: o tym, jak uczyć ludzi znikać. Myślałeś, że po co mi te informacje? - Nie po to, żebyś pakowała się w sprawy rodzinne. - Mam same sprawy rodzinne. Myślisz, że prywatni detektywi co robią? Rzecz jasna, też miał licencję detektywa i mógł prowadzić dochodzenie do upojenia, ale skupiał się na uciekinierach. Odzyskiwanie zobowiązań finansowych popłaca, jeśli ktoś jest w tym tak dobry, jak on. I właściwie to musiałam się tu z nim zgodzić. Sytuacja mnie zupełnie przerosła. Ale skończyła się dobrze. Sprawa, znana też jako Rosalie Herschel, dostała mój numer od znajomego znajomej i pewnej nocy zadzwoniła, prosząc, bym przyjechała do Sack-N-Save na Westside. To wszystko przypominało opowieść płaszcza i szpady. Żeby wydostać się z domu, powiedziała mężowi, że idzie po mleko, i spotkałyśmy się w ciemnym kącie parkingu przy Sack-N-Save. Zaniepokoiło mnie, że musiała wymyślać wymówkę, żeby w ogóle wyjść z domu. Trzeba było wtedy nawiać, ale ona była taka zdesperowana i przerażona, zmęczona tym, że mąż mści się na niej, bo sam jest modelowym frajerem. Nie mogłam jej odmówić. Obecny wygląd mojej

twarzy nie może się równać ze śliwą, jaką miała, gdy się spotkałyśmy pierwszy raz. Wiedziała - i ja w to też uwierzyłam - że gdyby sama próbowała zostawić męża, nie dożyłaby kolejnych urodzin. Pochodziła z Meksyku i miała tam krewnych, postanowiłyśmy więc, że spotka się ze swoją ciocią w Mexico City. Stamtąd obie miały pojechać na południe z aktem własności i taką ilością pieniędzy, by starczyło na otwarcie małego zajazdu na plaży w pobliżu wioski jej dziadków. Rosie mówiła, że mąż nigdy nie spotkał jej meksykańskich krewnych. Szanse na znalezienie właściwych Gutierrezów w Mexico City miał marne. Ale na wszelki wypadek obie dostały nowe papiery. To była przygoda sama w sobie. W międzyczasie wysłałam panu Herschelowi anonimowego SMS-a, udając wielbicielkę i zapraszając na drinka w barze na Westside. Chociaż czułabym się dużo bezpieczniej w barze mojego taty - i gorąco pragnęłam tego poczucia bezpieczeństwa nie mogłam ryzykować, że ktoś wypali z moim prawdziwym imieniem. Odwiozłam więc Rosie na lotnisko i przejechałam Rio Grande. Rosie musiała parę godzin czekać na odlot samolotu, ale miałam plan, jak zająć Herschela na całą noc. Sprowokowałam go, by mnie uderzył, i złożyłam

skargę na policji. Nie żeby to było łatwe. Musiałam flirtować jak lisica z cieczką, a potem zastopować wszystko tak, żeby się poczuł, jakbym dała mu po twarzy. I naturalnie ktoś taki jak Herschel poczuł się bardzo urażony, że się go zwodzi. Jeszcze parę zniewag na temat małych penisów, poniżający chichot - i pofrunęły ciosy. Mogłam wprawdzie spić go na umór, a potem porzucić w ciemnej alejce, ale nie mogłam ryzykować, że odkryje nieobecność Rosie jeszcze tej samej nocy. Musiał spędzić jedną noc w areszcie. A teraz Rosie jest na drodze do szacownej kariery gospodyni zajazdu. - To tu - rzekła Elizabeth. - O, to tutaj - przekazałam wiadomość Garrettowi. Ten dom na rogu? Skinęła głową. I była dokładnie tam, gdzie mówiła, że będzie. Najpierw zobaczyłam buty, czerwone, eleganckie i drogie. Porównałam je z butami zmarłej Elizabeth pasowały idealnie. Mnie to wystarczyło. Powędrowałam w stronę werandy i przysiadłam, podczas gdy Garrett i policjant zgłaszali znalezienie ciała. Kiedy czyniłam sobie wyrzuty, że nie dokonuję

oględzin zwłok i miejsca zdarzenia, jak przystało na prawdziwego prywatnego detektywa, kątem oka dostrzegłam rozmazany kształt. To nie był taki zwykły rozmazany kształt, jakie wszyscy widzą. Ten był ciemniejszy, bardziej... solidny. Spojrzałam w bok najszybciej, jak mogłam, ale go przegapiłam. Znowu. To się ostatnio działo często. Ciemne rozmazane kształty na skraju pola widzenia. Myślałam sobie, że albo Superman umarł i śmiga po kraju z prędkością światła - bo zwykli zmarli nie poruszają się tak szybko, oni pojawiają się znikąd i tak samo nagle znikają - albo mam mnóstwo tych mikrowylewów, co to kiedyś doprowadzą do poważnego i tragicznego w skutkach krwotoku śródmózgowego. Totalnie muszę sobie sprawdzić cholesterol. Oczywiście, jest też inna możliwość. Której nie chcę brać pod uwagę. Ale która by dużo wyjaśniła. Nigdy nie bałam się nieznanego, jak inni ludzie się boją. Ciemności, potworów ani beboka. Pewnie gdybym się ich bała, kiepska byłaby ze mnie kostucha. Ale coś lub ktoś mnie śledzi. Od tygodni próbuję sobie wmówić, że sobie to uroiłam. Ale w całym życiu widziałam tylko jedno, co porusza się tak szybko. I to jest jedyna istota na ziemi i w

zaświatach, która mnie przeraża. Nigdy nie udało mi się zrozumieć przyczyn mojego nienaturalnego strachu, bo ten byt nigdy mnie nie skrzywdził. Gwoli prawdy, wiele razy uratował mi życie. Ocalił mnie, gdy byłam dzieckiem i prawie porwał mnie pedofil na zwolnieniu warunkowym. Ocalił mnie, gdy Owen Vaughn próbował mnie przejechać chevroletem suburbanem swojego taty. Ocalił mnie, gdy na studiach ktoś mnie śledził i w końcu zaatakował. W owym czasie nie traktowałam tego stalkingu specjalnie poważnie. Dopiero kiedy ta istota się pojawiła, zrozumiałam - niemal za późno że mojemu życiu groziło niebezpieczeństwo. Więc myślałby kto, że będę bardziej wdzięczna. Ale nie chodziło tylko o to, że to stworzenie uratowało mi życie. Chodziło o sposób, w jaki to zrobiło. To trochę niepokojące, jak ktoś potrafi przerwać komuś rdzeń kręgowy w pół, nie zostawiając żadnych widocznych śladów. A w liceum, kiedy inne nastolatki desperacko próbowały odkryć, kim są, znaleźć swoje miejsce w świecie, stwór powiedział mi, kim jestem. Kiedy nakładałam błyszczyk w damskiej łazience, wyszeptał mi do ucha, jaką rolę będę w życiu pełnić; słowa, których nigdy wcześniej nie

słyszałam, słowa, które zawisły w powietrzu i czekały, aż zrobię wdech i zaakceptuję, kim jestem, czym mam się stać. Dziewczęta trzepotały wokół mnie, zerkając do lustra, a ja widziałam tylko jego, jak nade mną stoi, ogromna, okryta płaszczem figura, napierając na mnie jak dusząca próżnia. Stałam tam przez bite piętnaście minut po wyjściu pozostałych dziewcząt, po jego wyjściu, prawie nie oddychając, bez ruchu, aż pani Worthy mnie nakryła i posłała do dyrektora za wagary. Był po prostu ciemny i straszny. Pojawiał się w moim życiu od czasu do czasu, by przekazać mi jakąś smakowitą mądrość z zaświatów i wystraszyć mnie do nieprzytomności. Potem znikał, a ja cała się trzęsłam po jego odwiedzinach. Ja przynajmniej jestem światłą i lśniącą kostuchą. On był mroczny i niebezpieczny, a śmierć zdawała się unosić wokół niego jak dym nad suchym lodem. Jako dziecko postanowiłam go nazwać jakoś normalnie, niegroźnie, ale Puszek niespecjalnie pasował. W końcu ochrzciłam go Wielki Zły. - Pani Davidson. - Elizabeth usiadła przy mnie. Zamrugałam oczami i rozejrzałam się. - Widziałaś tu kogoś? Ona również obrzuciła okolicę wzrokiem. - Chyba nie.

- Rozmazany kształt? Taki ciemny i... rozmazany? - Uhm, nie. - OK, przepraszam. Co tam? - Moje siostrzenice i siostrzeniec nie mogą zobaczyć mojego ciała. Leżę zaraz pod ich oknem. Też o tym pomyślałam. - Masz rację - rzekłam. - Może powiemy twojej siostrze. Skinęła głową ze smutkiem. Zawołałam Garretta i ustaliliśmy, że razem z policjantem zadzwonimy do drzwi i przekażemy wiadomość siostrze Elizabeth. Może Elizabeth pomoże mi dobrać słowa. Jej obecność może nam to wszystko ułatwić. Tak przynajmniej myślałam. Godzinę później siedziałam w SUV-ie wujka i oddychałam z pomocą papierowej torebki. - Trzeba było na mnie poczekać - poradził bardzo pomocnie. Nigdy więcej. Najwyraźniej na świecie są rodzeństwa, które się lubią. Kto by pomyślał? Kobieta przeszła w moich ramionach załamanie nerwowe. Najbardziej się chyba przejęła tym, że Elizabeth całą noc przeleżała pod jej domem, a ona nic o tym nie wiedziała. Możliwe, że trzeba było to przemilczeć. Z rozczochranymi od snu włosami, wyglądając jak skrzyżowanie disco z narkomanką,

kobieta schwyciła mnie za ręce, aż jej paznokcie wbiły mi się w skórę, i cała się trzęsła, bo nie chciała przyjąć tego do wiadomości. Potem upadła na podłogę z płaczem. Zdecydowanie załamanie nerwowe. Źle się porobiło, kiedy ja też upadłam na podłogę i płakałam razem z nią. Z umarłymi sobie radzę. Im już najczęściej nie grozi histeria. Ale tu chodzi o ludzi, którzy zostają. To trudne. Długo się obejmowałyśmy, zanim przybył wujek Bob i mnie od niej odciągnął. Szwagier Elizabeth przygotował dzieci, razem wyszli i pojechali do babci. Ogólnie bardzo kochająca rodzina. - Spokojnie - powiedział wujek, kiedy dyszałam do torebki. - Jeśli zaczniesz się dusić i zemdlejesz, ja cię łapał nie będę. Nadwerężyłem sobie bark przy golfie parę dni temu. Moja rodzina jest taka troskliwa. Próbowałam oddychać wolniej, ale cały czas myślałam o tej biednej kobiecie, która straciła siostrę, najlepszą przyjaciółkę, towarzyszkę. Co ona teraz pocznie? Jak będzie żyć? Skąd weźmie siłę, by to przetrwać? Znowu zaczęłam płakać. Wujek Bob się poddał i zostawił mnie w SUV-ie. - Nic jej nie będzie, kotku. Spojrzałam w lusterku na Elizabeth i pociągnęłam

nosem. - Twarda jest - dodała. Widziałam, że jest wstrząśnięta, a ja prawdopodobnie nie byłam pomocna. Pociągnęłam nosem drugi raz. - Przepraszam. Nie powinnam była tam iść. - Nie, jestem wdzięczna, że to ty byłaś z moją siostrą, a nie paru gliniarzy. Faceci czasem po prostu nie rozumieją. Spojrzałam na Garretta, który rozmawiał z wujkiem. Potrząsnął głową i zmierzył mnie spojrzeniem bez wyrazu. - No, chyba nie rozumieją. *** Musiałam się zwijać - i to już - ale Elizabeth chciała iść do matki i zobaczyć, jak sprawy stoją. Umówiłyśmy się na spotkanie u mnie w biurze, a ja poprosiłam jakiegoś policjanta, żeby mnie podwiózł do mojego jeepa. Wyciszyłam się po drodze. Ludzie właśnie szli do pracy. Słońce wciąż unosiło się tuż nad horyzontem i delikatnie rozświetlało rześki poranek, dając Albuquerque nadzieję, że można zacząć od początku. Minęliśmy domy w stylu puebla ze schludnymi trawnikami, które ustąpiły miejsca

dzielnicy biznesowej, gdzie stare i nowe budynki pokrywały każdy centymetr kwadratowy. - Lepiej się pani czuje, pani Davidson? Podniosłam oczy na funkcjonariusza Tafta. To jeden z tych młodych policjantów, co to próbują wejść w łaski mojego wujka, więc zgodził się mnie podwieźć w nadziei, że przyspieszy to jego karierę. Ciekawe, czy wie, że z tyłu mu siedzi nieżyjące dziecko. Pewnie nie. - Dziękuję, lepiej. Uśmiechnął się. Zadał obowiązkowe pytanie, więc teraz może mnie ignorować. Normalnie mi nie przeszkadza, jak ktoś mnie ignoruje, ale chciałam go zapytać o drobną blondyneczkę, na oko dziewięcioletnią, która patrzyła w niego, jakby właśnie uratował świat przed całkowitym zniszczeniem. Ale takie podpytywanie wymaga taktu. Zręczności. Subtelności. - To tobie ostatnio umarła w radiowozie mała dziewczynka? - Mnie? - spytał z zaskoczeniem. - Nie. Przynajmniej mam nadzieję, że nie - zaśmiał się. - Aha, to dobrze. Poruszył się nieswojo, myśląc nad tym, co powiedziałam.

- Nie słyszałem o tym. Czy ktoś...? - Och, wiesz, to tylko pogłoski. - Funkcjonariusz Taft prawdopodobnie się o mnie nasłuchał od innych dzieci z podwórka. Na przerwie okropnie się plotkuje. A on ewidentnie chciał ograniczyć rozmowę do minimum. Poniosła mnie jednak ciekawość. - A czy jakaś mała dziewczynka w twoim otoczeniu niedawno zmarła? Blondynka? Teraz to się we mnie wpatrywał, jakbym się śliniła i miała zeza. Na wszelki wypadek wytarłam opuchniętą część ust. - Nie. - Zastanowił się chwilę. - Chociaż siedem miesięcy temu taka młoda blondynka zmarła na miejscu zdarzenia. Robiłem jej sztuczne oddychanie, ale było za późno. Ciężka sprawa. - Na pewno. Przykro mi. Dziewczynka westchnęła. - Czyż on nie jest najcudowniejszy? Parsknęłam. - Co? - spytał Taft. - Och, nic. Myślę sobie tylko, że to byłoby bardzo trudne. - Słuchaj, suko. Wysiłkiem całego mego jestestwa nie wytrzeszczyłam oczu w odpowiedzi. To po prostu dziwnie wygląda z punktu widzenia żywych, kiedy reagujesz na coś, czego oni nie widzą ani nie słyszą.

Odwróciłam się do powoli dziewczynki, udając wyjątkowe zainteresowanie krajobrazem za nami, i uniosłam brwi pytająco. - On nie jest dla ciebie, jasne - powiedziała zza drucianej bariery. - Ehe - wyszeptałam. Funkcjonariusz Taft popatrzył na mnie. - To piękna okolica. - No, tak. - Wydrapię ci gały z tej paskudnej głowy. Paskudnej? Koniec. Pora pobawić się w telefon. - Och - powiedziałam, grzebiąc w torbie - telefon mi chyba wibruje. - Otworzyłam komórkę. - Halo? - Na twoim miejscu darowałabym sobie ten brokat. Nie pomaga. - Nie używam brokatu... - I lepiej przestań się na niego gapić. Zasługuje na kogoś dużo ładniejszego. - Słuchaj, złotko - powiedziałam, ponownie zmieniając pozycję, by podziwiać krajobraz za nami. Miałam nadzieję, że nie wyglądam, jakbym gadała z nieboszczką na tylnym siedzeniu i tylko udaję, że rozmawiam przez telefon. - Mam własny niemożliwy związek z gościem, którego nie mogę tak naprawdę mieć, kapujesz? Wbiła zaciśnięte pięści w piżamę na biodrach i

spojrzała na mnie nienawistnie. - Tak tylko mówię, suko. - Przestańże tak do mnie mówić, ty mała... Zauważyłam, że funkcjonariusz Taft przybrał zmartwiony wyraz twarzy i zmarszczył brwi. Problemy w związku - powiedziałam, wzruszając ramionami. Oczywiście, numer z komórką działał najlepiej, gdy dzwonek był wyciszony. Akurat kiedy udawałam, że próbuję wytłumaczyć zupełnie innej osobie, iż kiedy czasem widzi jasne światło, powinna iść w tamtą stronę, mój telefon rozbrzmiał piątą symfonią Beethovena, co znaczy, że dzwonił wujek Bob. Komórka prawie wypadła mi z ręki i uśmiechnęłam się do Tafta. - Musiało mnie rozłączyć. - Nie śmiałam komentować faktu, że chwilkę temu telefon był rzekomo w trybie wibracji. Poltergeistka na tylnym siedzeniu zawyła złośliwym śmiechem. Skąd u diabła się ten dzieciak wziął? Wtedy do mnie dotarło. Może faktycznie przyszła od diabła. - Halo - powiedziałam. - Chcesz, żebym szła w stronę światła, bo chcesz wtedy zrobić ruch - powiedziało Diablątko. - Wcale tego nie chcę! - OK - odpowiedział wujek Bob z nutą wahania i niepokoju w głosie - nie będę już do ciebie mówił

„Cześć, dzieciak". - Przepraszam, wujku, myślałam, że to kto inny. - Często mnie biorą za Toma Sellecka. Taft się ożywił. - Twój wujek czegoś potrzebuje? Kawy? Latte? Podlizywanie się jest takie niemęskie. - Potrzebuje kogoś, kto urodzi jego nieślubne dziecko, jeśli cię to interesuje. Taft zacisnął usta i wbił wzrok w drogę. OK, przyznaję, to było niegrzeczne. Demon na tylnym siedzeniu też tak pomyślał. Zamachnęła się na mnie. Roześmiałam się, gdy niby przypadkiem upuściłam mój wiśniowy błyszczyk, schyliłam się po niego i dzięki temu uniknęłam jej pięści. - Czyli da się zrobić - powiedział wujek Bob. - O, tak. O dziewiątej u mnie w biurze. Jasne. Wpadnę tylko do mieszkania coś zjeść i zaraz tam będę. - Dzięki, dzieciak. Wszystko w porządku? - U mnie? Zawsze - powiedziałam, akurat jak złotowłosy demon rzucił się na mnie z impetem. Wypadła z auta gdzieś między Carlisle i San Mateo. - Ale muszę powiedzieć, wujku, że niedawno dotarłam do niepodważalnych dowodów, które wyjaśniają, dlaczego niektóre gatunki zwierząt jedzą swoje młode.

Rozdział 4 Uwielbiam dzieci, ale całego chyba nie zjem. NAKLEJKA NA ZDERZAKU Martwiłam się, że Diablątko pójdzie za mną do domu i dopiero zacznie się rozkręcać, więc zanim wsiadłam do Misery i zwinęłam się do mieszkania, upewniłam się, że nie ma jej w zasięgu wzroku. Na wszelki jednak wypadek jak tylko wpadłam do siebie, rzuciłam powitanie panu Wongowi i przetrząsnęłam moją szafkę RTV w poszukiwaniu zestawu do egzorcyzmów. Trzymałam go w szafce RTV, bo egzorcyzmy to taka rozrywka, że radio i telewizja się mogą schować. Nie, tak naprawdę nie potrafię przeprowadzić egzorcy-zmu - mimo mojego korzystnego statusu kostuchy. Mogę tylko pomóc zmarłym zrozumieć, dlaczego wciąż są na ziemi, a potem zwabić ich do innego wymiaru. Nie mogę ich zmusić, by przeszli. Tak mi się przynajmniej wydaje. Nigdy nie próbowałam. Mogę ich jednak przechytrzyć. Parę świeczek, zaimprowizowany śpiew rytualny i voila - egzorcyzm du jour. Zmarli stale się na to nabierają i przechodzą do innego wymiaru choćby

wbrew sobie. Poza panem Habershamem z końca korytarza. Ten tylko rechotał, kiedy próbowałam go wyegzorcyzmować. Stary pierdziel. Pomimo pana Habershama - i w sumie pana Wonga - uwielbiam tu mieszkać. Mój budynek, Causeway, nie tylko stoi zaraz za barem mojego taty, czyli za moim biurem, lecz także jest swego rodzaju lokalną atrakcją turystyczną. Mieszkałam tu trzy lata z niedużym hakiem, ale kiedy byłam mała - za mała, by wiedzieć, że istnieje zło - ten stary budynek niezamierzenie zapadł mi w pamięć. Potem, kiedy tata kupił bar, wyszłam na parking i zobaczyłam ów blok pierwszy raz po upływie ponad dziesięciu lat. Stałam jak zaklęta, wpatrując się w skomplikowane, jakby średniowieczne płaskorzeźby wzdłuż portalu rzadkość w Albuquerque - i przetoczyła się przeze mnie lawina mrocznych, bolesnych wspomnień. Kłuły mnie one w sercu i zapierały dech w piersi. Od tamtej pory miałam obsesję na punkcie tego budynku. Mieliśmy wspólną przeszłość - przerażającą, koszmarną przeszłość z udziałem gwałciciela na zwolnieniu warunkowym, który szukał okazji. Może miałam poczucie, iż przez to, że tu mieszkam, stawiam czoło swoim demonom. Naturalnie to się

najlepiej udaje, jeżeli demony nie wpadają z wizytą. Włączyłam ekspres do kawy i poszłam do łazienki sprawdzić, czy oczy mam tak spuchnięte jak szczękę. Łkanie jak gwiazda filmowa na odwyku nie wpływa korzystnie na urodę. Szybko jednak zdałam sobie sprawę, że czerwona opuchlizna podkreśla złoto moich oczu. Fajnie. Włączyłam gorącą wodę na maksa i odczekałam obowiązkowe dziesięć minut, zanim faktycznie zrobiła się gorąca. A mówią, że w Nowym Meksyku są niedobory wody. Nie według gościa, który wynajmuje mi mieszkanie. Właśnie wtedy usłyszałam, jak Cookie, moja sąsiadka łamane przez przyjaciółka łamane przez sekretarka, wpada do mojego mieszkania z kubkiem kawy w ręku. Cookie bardzo przypomina Kramera z Seinfelda, tylko nie jest taka nerwowa. Jest jak Kramer, gdyby Kramer zażywał Prozac. A wiedziałam, że ma kawę w ręce, bo ona zawsze ma kawę w ręce. Myślę, że ciężko byłoby jej składać zdania bez kawy. - Kotku, jestem w domu! - zawyła z kuchni. Tak, miała kawę. - Ja też! - dodał inny głos, delikatny i rozchichotany. Poznałam Cookie, kiedy wprowadziłam się do Causeway.

Sama też się właśnie wprowadziła, po - jak to określiła - prze-sranym rozwodzie. Od razu się zaprzyjaźniłyśmy. Cookie ma córkę, Amber, więc występują w pakiecie dwie w cenie jednej. Choć Cookie i ja z miejsca się polubiłyśmy, o dzieciaka trochę się martwiłam. Nie przepadam za stworzeniami, co to mają metr wzrostu i potrafią wymienić wszystkie moje wady w trzydzieści sekund. Dla jasności - właśnie że umiem czytać, nie ruszając ustami. Postanowiłam jednak, że zdobędę względy Amber za wszelką cenę. Jedna partyjka w minigolfa i zupełnie mnie urobiła. - Zaraz wyjdę - powiedziałam z łazienki. Pani Lowenstein z drugiego końca korytarza musi robić pranie, bo woda szybciutko osiągnęła swoje zwyczajowe dwa tysiące stopni. Otoczyła mnie para, kiedy obmywałam twarz. Potem spojrzałam w lustro - i znowu się poddałam. Dzięki Bogu Gość ze Snów mnie teraz nie widzi. Delikatnie poklepałam się ręcznikiem po oczach. I zrobiłam krok wstecz, widząc słowo lśniące na zaparowanym lustrze. Holenderka. Zaparło mi dech w piersi. Holenderka. Nie uroiłam sobie tego. Gość ze Snów, znany także jako Reyes, znany także jako Bóg Fantazji i Wszystkiego Zmysłowego, naprawdę pod prysznicem powiedział

do mnie „Holenderko". Kto inny może to być? Rozejrzałam się po łazience. Nic. Wytężyłam uszy, ale usłyszałam tylko, jak Cookie hałasuje w kuchni. - Reyes? - zajrzałam za zasłonkę prysznica. - Reyes, jesteś tu? - Potrzebny ci nowy ekspres - zawołała do mnie Cookie. - Ten pracuje strasznie wolno. Z westchnieniem zrezygnowałam z poszukiwań i przebiegłam palcami po literach na lustrze. Dłoń mi drżała. Cofnęłam ją gwałtownie, jeszcze raz obrzuciłam wzrokiem pomieszczenie i wyszłam z łazienki, nastawiając się psychicznie na „ochy" i „achy", jakie wywoła widok mojej twarzy. - Co u diabła w Hadesie na litość... - Cookie odstawiła kubek. Podniosła go z powrotem i zaczęła od początku. - Co się stało? - Och! - Amber jęknęła śpiewnie i podbiegła, by lepiej widzieć. Wpatrywała się w mój policzek i brodę szeroko otwartymi, błękitnymi oczami. Wyglądała jak wróżka bez skrzydełek, każdy jej krok zapowiadał przyszły wdzięk. Miała ciemne, splątane włosy do pasa i usta w idealnym kształcie. Zaśmiałam się, gdy z ciekawości zmarszczyła brwi. - Nie powinnaś być w szkole? - Zawiezie mnie dzisiaj mama Fiony. Jedziemy na wycieczkę do zoo, a mama Fiony jedzie z nami jako

opiekunka, więc powiedziała pani Gonzalez, że dołączymy do nich na miejscu. To boli? -No. -Oddałaś? - Nie. Byłam nieprzytomna. - Nie ma mowy! - Mowa. Cookie odepchnęła córkę i sama przyjrzała się mojej brodzie. - Lekarz to widział? - No, taki jeden lekarz siedział w barze w kącie i robił do mnie słodkie oczy. Amber zachichotała. Cookie zacisnęła usta. - Pytam, czy byłaś z tym u lekarza. - Nie, ale łysiejący, choć dziwnie atrakcyjny ratownik z karetki orzekł, że nic mi nie będzie. - A on się tak dobrze zna? - Na flirtowaniu tak - odparłam. Amber znów zachichotała. Uwielbiam ten dźwięk. Jak dzwonek wietrzny na delikatnym powiewie. Cookie spojrzała na nią dobitnie i karcąco, a potem odwróciła się do mnie. Cookie jest z tych kobiet, co są za duże na rozmiar uniwersalny, i żywi urazę do komunistów, którzy produkują taką odzież. Kiedyś musiałam ją odwieść od podkładania bomby pod fabrykę ubrań w rozmiarze uniwersalnym. Poza

tym ma całkiem zdrowy rozum. Jej czarne, mocne i niesforne włosy za ramiona idealnie wspierają rozpowszechniony pogląd, że jest czarownicą. Nie jest, ale ukradkowe spojrzenia są fajne. - Jest już kawa? Cookie się poddała i sprawdziła ekspres. - Poważnie, to najprawdziwsza męka. Jak chińskie tortury wodne, tylko bardziej nieludzkie. - Mama jest na głodzie. Skończyła się nam wczoraj kawa. - Oho - wyszczerzyłam zęby w uśmiechu do Cookie, która usiadła ze mną przy ladzie, podczas gdy Amber grzebała w szarkach w poszukiwaniu PopTartów. - Zapomniałam ci powiedzieć - rzekła Cookie. Amber chce, żeby twój tata kupił urządzenie do teriyaki, bo chce śpiewać dla samotnych ciem barowych. - Ładnie śpiewam, mamo. - Tylko w ustach dwunastolatki słowo „mama" może brzmieć jak bluźnierstwo. Pochyliłam się w stronę Cookie. - Czy ona wie, że to się nie nazywa... - Nie - odparła szeptem. - Powiesz jej? - Nie. Tak jest dużo śmieszniej. Zaśmiałam się i przypomniałam sobie, że Cookie

dzień wcześniej była u lekarza. - Jak twoje badania? Masz jakieś nowe wyniszczające choroby, o których powinnam wiedzieć? - Nie, ale ta wizyta umocniła moje uznanie dla lubrykantów. - Fiona przyjechała! - powiedziała Amber, zamykając telefon i wybiegając za drzwi. Wbiegła z powrotem, pocałowała mamę w policzek, mnie też pocałowała w policzek - ten niespuchnięty - i znowu wybiegła. Cookie odprowadziła ją wzrokiem. - Jest jak huragan na amfie. - Myślałaś o relanium? - Dla siebie czy dla niej? - zaśmiała się i podeszła do dzbanka z kawą. - Ja pierwsza. - A kiedy ty nie jesteś pierwsza do kawy? To co lekarz powiedział? - Cookie nie lubiła o tym mówić, ale walczyła kiedyś z rakiem piersi i rak piersi prawie wygrał. - Nie wiem - odpowiedziała, wzruszając ramionami. - Wysyła mnie do innego lekarza, jakiegoś guru wśród medyków. - Serio? Jak on się nazywa? - Doktor... Szlag, nie mam pojęcia. - A, ten - uśmiechnęłam się. - Dobry jest?

- Podobno. Wynalazł narządy wewnętrzne czy coś takiego. - Cóż, to dobrze. Nalała dwa kubki kawy i znów przy mnie przysiadła. - Nic mi nie jest - dodała cukru i śmietanki do kawy. - Mój lekarz chce chyba po prostu mieć pewność, że historia się nie powtarza. - Jest ostrożny - odpowiedziałam, mieszając własną kawę. - To dobra cecha, zwłaszcza u kogoś, kto decyduje o życiu lub śmierci. - Po prostu nie chcę, żebyś się martwiła. Od lat tak dobrze się nie czułam. Chyba mnie odmładzasz mrugnęła okiem zza kubka. Zrobiłam długi łyk i spytałam: - To nie robota Amber? Parsknęła śmiechem. - Amber nie przepuszcza okazji, żeby mi powiedzieć, jaka jestem stara i nieciekawa. Mówi: „Jesteś zupełnie inna niż Charley". Stale. Ma jakieś dziewięćdziesiąt procent pewności, że odkryłaś Amerykę. - Przynajmniej jest ktoś, kto tak myśli - odparłam, unosząc brwi znacząco. - Oho - powiedziała, odstawiając kubek. - Znowu się spięłaś z tym gorącym detektywem? Osunęłam się na krześle, zirytowana, że w ogóle o

nim mowa. I to u mnie w domu. - To taki palant. - Faktycznie się z nim spięłaś! - Jej twarz pojaśniała. Miała słabość do Garretta. To było trochę... straszne. - Gadaj - przysunęła się. - Co powiedział? Pokłóciliście się? Pobiliście na pięści? Uprawialiście wściekły seks? - Fuj - zmarszczyłam nos. - W życiu. Nawet gdyby był ostatnim gorącym detektywem na świecie. - Więc co? Musisz mi powiedzieć. - Wolną ręką złapała mnie za kołnierz. Starałam się nie roześmiać. - Kiedy ty pojmiesz, że ja żyję twoim życiem? - A żyjesz? - Ba. - Wygładziła mi kołnierz i wróciła do swojej kawy. - Mam nastoletnią córkę. Nie mam znajomych. Nie mam żadnego planu zajęć, który nie byłby dostosowany do programu Disney Channel. A seks... - zamachała ręką dramatycznie - nawet nie zaczynaj. Nie uprawiałam seksu z czymś nie na baterie od lat. Muszę znać szczegóły, Charley. Kiedy doszłam do siebie po komentarzu na temat baterii, powiedziałam: - Próbowałam cię ustawić z Dostawcą Dave'em. - Tym od chleba? - pomyślała chwilę ze ściśniętymi ustami. - Mogłabym gorzej trafić.

Wyrwał mi się chichot i Cookie się uśmiechnęła. - To powiesz mi w końcu, co się wczoraj stało? - Ach tak, wczoraj. - Rozgadałam się o przebiegu wieczoru z dupkowatym mężem Rosie, zapewniając Cookie, że Rosie trafiła do samolotu i bezpiecznie wyleciała za granicę. Potem jej opowiedziałam o poranku z drugim dupkiem, Garrettem sceptycznym śledczym. Potem jej opowiedziałam o katastrofie z siostrą Elizabeth. A potem opowiedziałam jej najlepsze. O Reyesie. - Reyes, hę? -No. - Już bardziej rozanielona nie możesz być roześmiała się. Uśmiechnęłam się i nałożyłam porcję serka truskawkowego na bajgla z jagodami - w ten sposób za jednym zamachem zaspokajałam zapotrzebowanie na produkty pełnoziarniste, nabiał i owoce. - Widziałam go raz jeden w życiu, tej nocy w South Valley z Gemmą. - Jakiej nocy? - Nagle rozwarła szeroko oczy. - To znaczy...? - To znaczy. Jeśli się nie mylę, to on. Znała tę historię. Opowiedziałam jej ledwie piętnaście razy. Co najmniej. Cookie oniemiała ze zdumienia, a ja wróciłam myślą do tego, co

wiedziałam o Reyesie. Niestety nie było tego wiele. Jeden jedyny raz, kiedy go naprawdę widziałam, byłam w pierwszej klasie szkoły średniej, a moja psychosiostra Gemma była w maturalnej. Jak to ona, starała się skończyć szkołę semestr wcześniej, żeby na serio zacząć studia. Ale żeby wcześniej ukończyć szkołę, trzeba było zrealizować pewien projekt, a ona za bardzo się bała, by robić to sama. I oto do akcji wkracza Charlotte Davidson, supergwiazda, święta i realizatorka projektów. Nie żeby obyło się bez marudzenia. Co ciekawe, pamiętałam naszą rozmowę, jakby odbyła się chwilę temu. Tymczasem od tamtej strasznej i pięknej nocy minęło dwanaście lat. Nigdy tej nocy nie zapomnę. - Moim zdaniem - powiedziałam wówczas, mamrocząc przez czerwony szalik, którym byłam owinięta - nie ma takiego projektu klasowego, dla którego warto umierać, nawet jeśli dostaniesz za to te dodatkowe dziesięć punktów. Gemma odwróciła się do mnie, opuściła aparat fotograficzny taty i odgarnęła z czoła blond pukiel. Zimne powietrze środka grudniowej nocy przydało jej niebieskim oczom metalicznego blasku. - Jeśli nie dostanę tych punktów - jej oddech parował na mrozie, gdy mówiła - nie skończę szkoły

przed czasem. - Wiem - odpowiedziałam, próbując nie zdradzać irytacji - ale poważnie, jeśli umrę dwa tygodnie przez Bożym Narodzeniem, totalnie będę cię straszyć. Zawsze. A uwierz mi, ja umiem. Gemma wzruszyła ramionami obojętnie i znowu zaczęła robić Albuquerque zdjęcia z autofokusem. Ułożone na ziemi tradycyjne papierowe latarnie oświetlały chodniki i budynki, rzucając niesamowite cienie na opustoszałe ulice. Na zaliczenie z przedmiotu Świadomość społeczna Gemma postanowiła nakręcić filmik. Chciała uchwycić życie na ulicach Southside. Zagubione dzieciaki, które szukają akceptacji. Narkomanów, którzy szukają okazji, by się znowu naćpać. Bezdomnych, którzy szukają schronienia i pożywienia. Jak na razie udało jej się zarejestrować, jak skejt się wykłada na deskorolce na Central i jak prostytutka zamawia oranżadę w Macho Taco. Już dawno miałyśmy być w domu, a wciąż na coś czekałyśmy, skulone razem w cieniu opuszczonej szkoły. Trzęsłyśmy się i starałyśmy się wtopić w tło. Co chwilę nas zaczepiali członkowie gangów, którzy chcieli wiedzieć, czego tam szukamy. Parę razy niewiele brakowało, oprócz tego dostałam kilka

numerów telefonów, ale ogólnie wieczór był raczej spokojny. Pewnie dlatego, że było minus trzydzieści stopni. Wtedy zauważyłam jakiegoś dzieciaka, który przycupnął pod schodami szkoły. Miał na sobie białawy t-shirt i brudne dżinsy. Nie drżał z zimna, chociaż nie miał kurtki. Na zmarłych pogoda nie ma wpływu. - Cześć - powiedziałam, zbliżając się. Spojrzał w górę z wyraźnym zdumieniem na młodej twarzy. - Widzisz mnie? - Pewnie. - Nikt inny mnie nie widzi. - Ja cię widzę. Nazywam się Charley Davidson. - Jak te motory? - Mniej więcej - odpowiedziałam z szerokim uśmiechem. - Czemu tak się świecisz? - zapytał, mrużąc oczy. - Jestem kostuchą. Ale nie przejmuj się, to nie aż takie złe. W jego oczach i tak pojawił się strach. - Nie chcę iść do piekła. - Do piekła? - Usiadłam obok niego i zignorowałam poirytowane wzdychanie Gemmy, że znowu gadam do powietrza. - Uwierz mi, kotku, gdybyś był skierowany na osobistą rozmowę ze złem wcielonym, to byś tutaj nie siedział.

Wyraziste oczy chłopaka przybrały wyraz ulgi. - To tak sobie siedzisz? - spytałam. Wkrótce się dowiedziałam, że dzieciak nazywa się Angel, ma trzynaście lat, był w gangu i niedawno zginął w strzelaninie, bo dostał kulkę kalibru dziewięć milimetrów w klatkę piersiową. Prowadził auto. W moich oczach odkupiło go to, że aż do chwili, gdy zaczęły latać kuk, nie miał pojęcia, że jego kolega zamierza pozabijać puta sukinsyńskich vatos, którzy naruszyli ich terytorium. Próbując go powstrzymać, Angel skasował samochód swojej matki, a potem mocował się z nim o broń. Ostatecznie tamtej nocy zginęła tylko jedna osoba. Kiedy pouczałam Angela, jak pożyteczne są kamizelki kuloodporne, moją uwagę zwróciła scena rozgrywająca się w odległym oknie. Wyszłam z cienia, żeby lepiej widzieć. Kuchnię małego mieszkanka oświetlało ostre, żółte światło, ale nie to przyciągnęło mój wzrok. Na początku zastanawiałam się, czy oczy nie płatają mi figla. Zamrugałam, spojrzałam ponownie - i w szoku głośno nabrałam powietrza. - Gemma - wyszeptałam. - Czego? - Gemma zapytała z fochem w głosie, ale zaraz westchnęła z przejęciem. Też to zobaczyła. Mężczyzna w okropnie brudnym t-shircie i

bokserkach przyciskał do ściany nastolatka. Chłopak drapał rękę mężczyzny, która zaciskała się na jego szyi. Mięsista pięść wystrzeliła do przodu. Trafiła chłopca w szczękę tak mocno, że jego głowa odbiła się od ściany. Zwiotczał cały, ale tylko na chwilę. Zaraz na ślepo podniósł ręce, by odeprzeć atak. Na krótką chwilę chłopak wbił błędny wzrok w moje oczy. A potem mężczyzna znowu go uderzył. - O Boże, Gemma, musimy coś zrobić! krzyknęłam. Pobiegłam w stronę dziury w siatce otaczającej szkołę. - Musimy coś zrobić! - Charley, czekaj! Ale ja już byłam za płotem i biegłam w stronę mieszkania. Spojrzałam w górę i zdążyłam zobaczyć, jak mężczyzna przemocą kładzie chłopaka na kuchennym stole. Schody do mieszkania nie były oświetlone. Weszłam po nich po omacku i bez skutku waliłam w zaryglowane drzwi wejściowe. Przez malutkie okienko zobaczyłam ciemny, pusty korytarz. - Charley! - Gemma stała na zewnątrz na ulicy. Okno było wysoko, więc musiała stać dosyć daleko, by móc przez nie zajrzeć. - Charley, pośpiesz się! On go zabije! Wróciłam do niej biegiem, ale nie widziałam chłopca.

- On go zabije - powtórzyła. - Dokąd poszli? - Tam. Nigdzie. Nigdzie nie poszli - powiedziała roztrzęsiona. - Przewrócił się. Chłopak się przewrócił, a ten mężczyzna... Zrobiłam jedyne, co mi przyszło do głowy. Pognałam z powrotem do opuszczonej szkoły i chwyciłam cegłę. - Co ty wyprawiasz? - spytała, kiedy przeszłam przez płot i do niej podbiegłam. - Coś, co prawdopodobnie grozi nam śmiercią odpowiedziałam, celując. - Albo co gorsza, szlabanem. Gemma cofnęła się, a ja cisnęłam cegłę w okno kuchni. Wielka szyba się roztrzaskała, ale przez moment pozostała na miejscu, jakby zszokowana tym, co zrobiłyśmy. Zaraz potem brzęk rozbitego szkła rozdarł nocną ciszę i odłamki szyby posypały się na chodnik. Mężczyzna natychmiast pojawił się w oknie. - Dzwonię na policję, ty draniu! - Starałam się brzmieć przekonująco, żeby się przestraszył. Popatrzył na nas z gniewem i nienawiścią. - Ty mała suko. Zapłacisz za to. - Uciekaj! - Instynkt przejął stery. Złapałam Gemmę za ramię. - Uciekaj!

Gemma próbowała pobiec na ulicę, podczas gdy ja ciągnęłam ją w stronę bloku, od którego próbowałyśmy uciec. - Co ty robisz? - zapytała głosem piskliwym ze strachu. Musimy się dostać do auta. Pobiegłam się ukryć w cieniu. Wcisnęłam Gemmę między blok a pralnię chemiczną i pociągnęłam ją w stronę wąskiego przesmyku. - Pójdziemy przez wąwóz. Będzie szybciej. - Za ciemno. Serce łopotało mi w uszach, kiedy kluczyłam wokół pudeł oraz zniszczonych skrzynek. Chłód nie stanowił już problemu. Nie czułam nic poza głęboką potrzebą, by wezwać pomoc. By go uratować. - Musimy się dostać do telefonu - powiedziałam. Po drugiej stronie wąwozu jest sklep. Kiedy wyszłyśmy z przesmyku, drogę zablokowała nam kolejna siatka. - Co teraz? - Gemma jęknęła pomocnie. Po przeciwnej stronie siatki znajdował się suchy wąwóz, a sklep był za nim. Pociągnęłam ją wzdłuż płotu, szukając dziury. Chociaż nad pralnią świeciło się światło, potykałyśmy się i ślizgałyśmy na zamarzniętej, nierównej ziemi. - Charley, czekaj. - Musimy wezwać pomoc. - Ta myśl zaślepiła mnie

na wszystko inne. Musiałam pomóc temu chłopcu. W życiu nie widziałam takiej przemocy. Ze strachu i nadmiaru adrenaliny zrobiło mi się niedobrze. Przełknęłam głośno i zaczerpnęłam rześkiego powietrza, żeby się uspokoić. - Czekaj. Czekaj. - W końcu posłuchałam zadyszanej Gemmy i zwolniłam. - To chyba on. Zatrzymałam się i obróciłam na pięcie. Chłopak klęczał koło śmietnika i trzymał się za brzuch. Trząsł się cały i wymiotował na sucho. Zawróciłam. Tym razem Gemma złapała mnie za rękę i powlokła się za mną, starając się zachować równowagę. Kiedy do niego doszłyśmy, chłopak próbował wstać, ale został przecież właśnie ciężko pobity. Słaby i drżący, upadł na kolana i oparł się ręką o śmietnik. Długie palce drugiej dłoni wbijał w żwir na ziemi i łapczywie wdychał zimne powietrze. Miał na sobie tylko cienki t-shirt i szare spodnie od dresu. Musiało mu być bardzo zimno. Empatia ścisnęła mi serce i uklękłam przy nim. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Oddychał płytko i szybko. Napięte z bólu mięśnie oplatały sznurami jego ramiona. Zobaczyłam gładkie, klarowne linie tatuażu. Trochę wyżej gęste, ciemne włosy zwijały się nad uchem. Gemma uniosła aparat, żeby oświetlić nasze

otoczenie. Spojrzał w górę. Zmrużył oczy i brudną ręką osłonił je przed światłem. A oczy miał niezwykłe. We wspaniałym brązowym kolorze, głębokim i nasyconym, z plamkami złota i zieleni, które lśniły w świetle. Ciemnoczerwona krew ściekała mu po twarzy. Wyglądał jak wojownik z filmu w kinie nocnym, jak bohater, który ruszył do bitwy, chociaż szanse na zwycięstwo miał żałosne. Przez chwilę się zastanawiałam, czy się nie pomyliłam i czy może on tak naprawdę nie żyje. Potem przypomniałam sobie, że Gemma też go widziała. Zamrugałam oczami i spytałam: - Nic ci nie jest? - To było głupie pytanie, ale inne nie przychodziło mi do głowy. Wbił we mnie wzrok na dłuższą chwilę, potem odwrócił głowę i wypluł krew w ciemność. Ponownie na mnie spojrzał. Był starszy, niż mi się wydawało na początku. Mógł mieć nawet siedemnaście albo osiemnaście lat. Znowu spróbował wstać. Przyskoczyłam do niego, by mu pomóc, ale wzdrygnął się przed moim dotykiem. Mimo mojej oszałamiającej, wręcz desperackiej potrzeby, by mu pomóc, stanęłam z boku i patrzyłam, jak stara się podnieść. - Musimy cię zawieźć do szpitala - powiedziałam, kiedy już stał na nogach. Wydawało mi się to

idealnie logicznym posunięciem, ale on spojrzał na mnie wrogo i nieufnie. To miała być moja pierwsza lekcja z braku logiki wśród męskiej części populacji. Ponownie splunął i wspierając się na ceglanej ścianie, ruszył w stronę przesmyku, z którego właśnie wyszłyśmy. - Słuchaj - rzuciłam, idąc za nim przesmykiem. Gemma trzymała moją kurtkę w żelaznym uścisku i od czasu do czasu nią szarpała, bo najwyraźniej nie chciała tam iść. I tak ją za nami pociągnęłam. Widziałyśmy, co się stało. Musimy cię zawieźć do szpitala. Nasze auto jest niedaleko. - Idźcie stąd - odparł w końcu niskim i naznaczonym bólem głosem. Z wyraźnym wysiłkiem wspiął się na skrzynkę i złapał parapet. Jego szczupłe, umięśnione ciało przechodziły dreszcze. Próbował zajrzeć do mieszkania. - Wracasz tam? - zapytałam zbulwersowana. Oszalałeś? - Charley - Gemma wyszeptała zza moich pleców może po prostu stąd pójdziemy. Oczywiście ją zignorowałam. - Ten człowiek próbował cię zabić. Obrzucił mnie gniewnym spojrzeniem i odwrócił się z powrotem do okna. - „Idźcie stąd" tak trudno zrozumieć?

Przyznaję, że się zawahałam. Nie mogłam sobie jednak wyobrazić, co się stanie, jeśli on wróci do tego mieszkania. - Dzwonię na policję. Gwałtownie obrócił głowę. Z piękną zręcznością, jakby nagle pobicie nie robiło na nim wrażenia, zeskoczył ze skrzynki i pewnie wylądował przede mną. Zacisnął dłoń na moim gardle, używając tylko tyle siły, bym to odczuła, i przyparł mnie do ściany ceglanego budynku. Przez dłuższą chwilę tylko się we mnie wpatrywał. Przez twarz przebiegała mu chmara emocji. Gniew. Frustracja. Strach. - To bardzo zły pomysł - powiedział w końcu. To było ostrzeżenie. Jego równy głos podszyty był rozpaczą. - Mój wujek jest gliną, a mój tata też kiedyś pracował w policji - odparłam. - Mogę ci pomóc. Buchało z niego ciepło i uświadomiłam sobie, że musi mieć gorączkę. Wystawanie na mrozie w samym t-shircie na pewno mu nie służyło. Mój tupet chyba go zdumiał. Prawie się roześmiał. - Dam ci znać, jak tylko będę potrzebował pomocy zasmarkanego dzieciaka z Heights. Wrogość w jego głosie zachwiała moją determinacją, ale tylko na moment. Doszłam do

siebie i napierałam dalej. - Jeśli tam wrócisz, dzwonię na policję. Mówię poważnie. Zacisnął zęby z frustracji. - Bardziej zaszkodzisz, niż pomożesz. - Wątpię - pokręciłam głową. - Nic o mnie nie wiesz. Ani o nim. - Czy to twój ojciec? Zawahał się. Patrzył na mnie niecierpliwie, jakby się zastanawiał, jak najskuteczniej się mnie pozbyć. Potem zdecydował. Widziałam to w jego twarzy. Nagle wyglądał groźniej. Zbliżył się, naparł na mnie swoim ciałem, pochylił się i wyszeptał: - Jak się nazywasz? - Charley - odpowiedziałam z nagłym strachem. Bałam się nie odpowiedzieć. Chciałam powiedzieć „Davidson", ale zsunął mi szalik, żeby lepiej widzieć twarz, i „Davidson" zabrzmiało niewyraźnie, jak... - Holenderska? - spytał, marszcząc brwi. Nigdy nie widziałam nic piękniejszego niż on. Był twardy, silny i gwałtowny. I bezbronny. - Nie - wyszeptałam, kiedy palcami musnął nachalnie moją pierś. - Davidson. - Ktoś cię kiedyś zgwałcił, Holenderko? Wiedziałam, że chodzi mu o to, by mnie mocno i dojmująco zaszokować, ale pytanie i tak odniosło

zamierzony skutek. Byłam oszołomiona i gruntownie przerażona. Próbowałam stłamsić chęć ucieczki, nie ustępować, ale okazało się, że instynkt samozachowawczy trudno stłumić. Nie pomogło, że spojrzałam szybko na Gemmę. Moja siostra stała z wybałuszonymi oczami i rozdziawioną buzią. Bezwiednie trzymała aparat, jakby wciąż miał on znaczenie, i jakoś udało jej się nic nim nie zarejestrować. - Nie - odpowiedziałam bez tchu. Policzkiem musnął mój policzek, a rękę z powrotem położył na moim gardle. W oczach przypadkowego przechodnia wyglądalibyśmy jak kochankowie droczący się w ciemnościach. Wepchnął twarde kolano między moje nogi i je rozsunął, zyskując dostęp do najbardziej intymnych miejsc. Gwałtownie nabrałam powietrza, gdy wolną ręką sięgnął między moje uda i mnie dotknął. Instynkt mi podpowiadał, że sytuacja mnie przerasta. Złapałam go za nadgarstek obojgiem rąk. - Proszę, przestań. Przerwał, ale wciąż obejmował mnie palcami w kroku. Położyłam mu dłoń na piersi i delikatnie go odepchnęłam, nakłaniając go, by mnie puścił. - Proszę. Cofnął się i spojrzał mi w oczy.

- Odejdziesz? - Odejdę. Patrzył mi w oczy dłuższą chwilę. Potem uniósł ręce i wsparł je na ścianie nad moją głową. - Idź - powiedział chrapliwie. To nie była sugestia. Przemknęłam pod jego pachą i uciekłam, zanim zdążył zmienić zdanie, po drodze łapiąc Gemmę. Kiedy skręcałyśmy za budynkiem, odwróciłam się i zatrzymałam. Wspiął się na skrzynkę i siedział na niej, patrząc w tamto okno. Westchnął z rezygnacją i oparł głowę o ścianę. Zrozumiałam, że nie wraca do mieszkania. Po prostu chciał mieć to okno na oku. Zastanawiałam się wówczas, kogo zostawił w środku. Dowiedziałam się dwa dni później z rozmowy z rozgniewaną administratorką domu. Rodzina spod 2C wyprowadziła się w środku nocy i nacięła ją na dwa miesiące czynszu oraz koszt naprawy drogiego okna. Ten cały instynkt samozachowawczy powstrzymał mnie przed wdawaniem się w szczegóły dotyczące tego okna. Gdy wreszcie przestała ględzić o straconych dochodach, powiedziała mi, że słyszała, jak stary mówi do chłopca Reyes - nazywał się więc Reyes. Pozostawała paląca

kwestia, kogo zostawił w środku. Wtedy administratorką mi powiedziała. Siostrę. Zostawił w środku siostrę. I była sama. Z potworem. - Nie mogę w to uwierzyć - rzekła Cookie, wyrywając mnie ze wspomnień. - Czy on, no wiesz, nie żyje? Cookie od dawna wiedziała, że widuję zmarłych. Nigdy nie miała mi tego za złe. - Właśnie to jest dziwne - powiedziałam. - Po prostu nie wiem. To zupełnie inne doświadczenie. Zerknęłam na zegarek. - Szlag, muszę iść do biura. - Och! To pewnie dobry pomysł - zaśmiała się cicho. - Zaraz tam będę. - W porządeczku - rzuciłam w biegu, machając do niej ręką. - Do zobaczenia. Niech pan pilnuje interesu, panie Wong! Rozdział 5 Geniusz. T-SHIRT Kiedy wlekłam się te piętnaście metrów przez alejkę do tylnego wejścia baru mojego taty, rozważałam, dlaczego cała trójka prawników zamarudziła tutaj, zamiast przejść na drugą stronę.

Według moich obliczeń - przeprowadzonych z uwzględnieniem dwunastoprocentowego marginesu błędu statystycznego, wyznaczonego na podstawie promienia odpowiedniego przedziału ufności oraz ostrzeżeń ministra zdrowia najprawdopodobniej nie zostali z miłości do tacos. Zatrzymałam się na moment, by schować okulary przeciwsłoneczne do torebki i przyzwyczaić oczy do przyćmionego światła w barze. Delikatnie mówiąc, bar mojego taty był boski. Główna sala miała wysokie sklepienie i wszędzie, gdzie się dało, była pokryta ciemnym drewnem, zdjęciami w ramkach, medalami oraz sztandarami z różnych policyjnych imprez. Gdy wchodziło się od tyłu, bar znajdował się po prawej, na środku były okrągłe stoliki i krzesła, a dookoła stały wysokie stoły barowe. Ale nad całą meliną królowała wyszukana, stuletnia, żelazna poręcz, która otaczała pomieszczenie jak staroświecki gzyms. Poręcz wnosiła się i opadała, wabiąc oko w stronę zachodniej ściany, gdzie dumnie prezentowała się wspaniała winda z kutego żelaza. Taka, jakie widuje się tylko w filmach i bardzo starych hotelach. Taka z całą mechaniką i wszystkimi kołami na wierzchu ku uciesze widzów. Taka, co całe wieki jedzie na górę.

Moja agencja detektywistyczna zajmowała większość najwyższego piętra i miała własne wejście z boku budynku, z malowniczą klatką schodową w stylu Nowej Anglii. Ale powątpiewałam, czy uda mi się wspiąć po schodach bez zbędnego bólu. Jako że każdy ból uważam za zbędny, zdecydowałam się na windę w barze, mimo jej ograniczeń. Dobiegł mnie głos taty i uśmiechnęłam się. Tata jest jak deszcz na wypalonej pustyni. W dzieciństwie sprawiał, że się nie przesuszałam i nie rozsypywałam. Co byłoby ohydne. Wolnym krokiem weszłam do środka. Spostrzegłam jego wysoką, szczupłą sylwetkę przy stole, gdzie tata siedział z moją złą macochą i starszą, nieprzyrodnią siostrą. Podczas gdy tata to deszcz, one to skorpiony i już dawno nauczyłam się trzymać od nich z daleka. Moja prawdziwa mama zmarła w połogu - wykrwawiła się na śmierć, rodząc mnie. Nigdy się to nie zaliczało do moich ulubionych wspomnień. Tata ożenił się z Denise, zanim skończyłam roczek. Nawet nie zapytał mnie o zdanie. Denise i ja nigdy nie nadawałyśmy na tych samych falach. - Cześć, kotku - powiedział tata, kiedy ja z powrotem założyłam okulary i starałam się

przemknąć obok nich niepostrzeżenie. Nie jestem pewna, w jaki sposób okulary miały mi w tym pomóc. Prawie zdążyłam się zirytować, że mnie zauważyli, ale zdałam sobie sprawę, że i tak to by mi się nie udało. Głupia winda pracuje głośniej niż silnik chevroleta sprzed pół wieku i wlecze się jak kontuzjowany ślimak. Byłam pewna, że Denise by zauważyła, gdyby ciemnowłosa dziewczyna w okularach zaczęła się przy niej wznosić. Podeszłam do ich stolika. - Chodź na śniadanie - powiedział tata. Podzielę się. Denise i Gemma przyniosły tacie pożywienie na poranny posiłek. Ja najwyraźniej nie byłam zaproszona - też mi niespodzianka - chociaż mieszkam jakieś pięć centymetrów od tylnych drzwi. Gemma nie podniosła nawet wzroku znad swojego burrito. Gdyby się poruszyła, mogłaby narazić swoją fryzurę. Denise skwitowała propozycję taty westchnieniem i odkroiła dla mnie kawałek jego burrito. - Nie trzeba - oznajmiłam. - Już jadłam. Podniosła na mnie wzrok, jawnie zirytowana. Mam tendencję tak na nią działać.

- Co jadłaś? - zapytała ostro. Zawahałam się. To był podstęp, czułam to. Udawała troskę o odżywcze walory mojego śniadania, żebym pomyślała, że jej zależy. Stałam z zasznurowanymi ustami, bo nie chciałam dać się złapać na tak ewidentną podpuchę. Ale skierowała na mnie swoje potężne, laserowe spojrzenie i uległam: - Bajgla z jagodami. Przewróciła oczami ze złością i wróciła do swojego burrito. Uff. Blisko było. Kto by pomyślał, że wzmianka o bajglu z jagodami aż tak zirytuje moją macochę? Może trzeba było jeszcze wzmocnić przekaz wzmianką o serku truskawkowym. Trudno być źródłem tak głębokiego rozczarowania dla kobiety, która mnie wychowała, ale do jasnego licha, robię, co w mojej mocy. Mogłabym wynaleźć koło, a ona byłaby rozczarowana. Albo samoprzylepne karteczki. Albo szpik kostny. Tata wstał z krzesła, by mnie pocałować. Kiedy zauważył moją szczękę, wyrwało mu się gwałtowne westchnienie. Byłam prawie pewna, że Denise też zauważyła (widziałam, jak troszkę szerzej otworzyła oczy, zanim się opanowała), ale skoro ona postanowiła to zignorować, ja też postanowiłam to

zignorować. Opuściłam szybko okulary i pokręciłam głową w stronę taty. Znieruchomiał na chwilkę, zmarszczył brwi, niezadowolony, że nie chcę nic wyjaśniać przy mojej złej macosze, a potem pocałował mnie w czoło. - Zaraz wyjdę na górę - dawał mi do zrozumienia, że i tak spodziewa się wyjaśnień. - Tam właśnie będę - powiedziałam, otwierając drzwi do windy - jeśli dopisze ci szczęście. Zaśmiał się. Denise westchnęła. Moja macocha nigdy nie była specjalnie opiekuńcza. Myślę, że wszystkie swoje zasoby zużyła na moją starszą siostrę i zanim doszła do mnie, to opiekuńczość właśnie jej się skończyła. Jednak trochę mądrości życiowej mi udzieliła. To ona mnie powiadomiła, że mam zdolność koncentracji jak komar, konkretnie jak komar ze słuchem wybiórczym. Przynajmniej wydaje mi się, że właśnie tak powiedziała. Nie słuchałam. Och, i jeszcze mi powiedziała, że mężczyźni pragną tylko jednego. Skoro już o tym mowa, muszę sławić los i mu dziękować. Ja też wiele więcej od nich nie chcę. Tak gwoli prawdy muszę wystąpić w obronie mojej macochy - nie można się jej dziwić. W końcu ma

Gemmę. Gemmę Vi Davidson. Tę Gemmę Vi Davidson. Ciężko z nią konkurować. Zwłaszcza że Gemma i ja to zupełne przeciwieństwa. Gemma ma blond włosy i niebieskie oczy. Ja nie. Gemma zawsze miała same piątki. Ja byłam zawsze panną czwórkową. Gemmę interesowały nauki ścisłe, a mnie wagary. Gemmę interesowały języki obce, a mnie gorący Włoch z sąsiedztwa. A kiedy Gemma poszła na studia i w trzy i pół roku uzyskała licencjat z psychologii z wyróżnieniem, ja poszłam na studia i w trzy i pół roku uzyskałam licencjat z socjologii, tylko że mój był z najwyższymi honorami. Gemma nigdy mi nie wybaczyła, że ją przebiłam. Ale zmotywowało ją to do dalszego kształcenia - w ramach naszej nieskończonej walki o przodownictwo, która przypomina trochę walkę o przetrwanie, tylko nie jest tak szlachetna. I na magisterium nie skończyła. Poszła na całość z tytułem doktora. Mianowicie z żonatym profesorem, który nazywał się doktor Roland. Potem zdobyła własny doktorat, i to przed trzydziestką. Ewidentnie powinna więcej się bzykać z

profesorkiem. Denise też mi nigdy nie wybaczyła. Gdy Gemma kończyła studia, w oczach Denise błyszczały łzy. Gdy ja kończyłam studia, Denise przewracała oczami bardziej niż heroinistka z dużym funduszem powierniczym. Chyba była zła, że przez ceremonię musi opuścić swoje sobotnie spotkanie klubu ogrodników. Mogło też chodzić o t-shirt, który miałam pod lśniącą togą absolwenta - było na nim napisane „Genjósz". Ale tata był ze mnie dumny. Długo udawałam, że to wystarczy. Myślałam sobie, że kiedyś Denise zrozumie, iż posiada nadludzką zdolność bycia dumną z więcej niż jednej osoby naraz. Ten dzień nigdy nie nadszedł. Więc w akcie najwyższego buntu zrobiłam dokładnie to, czego Denise się po mnie spodziewała - rozczarowałam ją. Znowu. Zdaniem Denise miejsce kobiety jest przed klasą pełną uczniów, podreptałam więc na spotkanie na kampusie uniwersyteckim i zapisałam się do Korpusu Pokoju. Rozczarowywanie jej jest o wiele łatwiejsze niż harowanie, by tego uniknąć. I te wszystkie spojrzenia kątem oka i pełne niesmaku westchnienia nie bolały tak bardzo, kiedy były zasłużone. Nie mówiąc już o tym, że w wielu projektach mogłam pracować z wojskiem, a co

zdumiewające, wojsko jest pełne mężczyzn w mundurach. Zaiste, czara jest przepełniona. Hurra! Winda dojechała wreszcie na drugie piętro. Pomachałam do taty i poszłam korytarzem w stronę tylnego wejścia do mojego biura. Frontowe wejście z zewnątrz, z którego korzystałam zazwyczaj, wiodło wprost do mojej recepcji, za którą znajdowało się biuro. Jest też trzecie wejście, trochę trudniejsze w obsłudze, schodami pożarowymi z tyłu. Więc kiedy zobaczyłam, że Garrett stoi w korytarzu i opiera się o drzwi mojego biura, zdałam sobie sprawę, że musiał wspiąć się po schodach pożarowych i wejść przez okno. Popisywacz. - Pamiętasz, że mój tata jest byłym policjantem? Co ty tu robisz? - spytałam twardo i z irytacją. Miał na sobie biały t-shirt, ciemną kurtkę i dobrze dopasowane dżinsy. Wyprostował się i uniósł brew pytająco. - Czy jest jakiś powód, dla którego skorzystałaś z windy, która przemieszcza się z prędkością melasy w styczniu, zamiast wejść po schodach? Garrett jest przystojny, niech go szlag, z tą ciemną skórą i żarzącymi się oczami, ale czym innym wrażenia na mnie nie robił. Mikroskopijny pociąg,

jaki mogłam była wcześniej odczuwać, był obecnie pogrzebany pod grubą warstwą resentymentu i wrogości. I jeśli o mnie chodzi, to właśnie tam zostanie. Udzieliłam mu odpowiedzi poirytowanym wyrazem twarzy, otworzyłam ciężkie drewniane drzwi biura i popatrzyłam zza Garretta na troje zmarłych gości, którzy także na mnie czekali. - Cieszę się, że przyszedłeś - rzuciłam do Barbera. W pionie jesteś dużo wyższy. Sussman szturchnął go żartobliwie, a Garrett wszedł do mojego biura. Najwyraźniej nie chciał patrzeć, jak rozmawiam z tapetą. - Przepraszam za swoje wcześniejsze zachowanie powiedział Barber. - Chyba mnie poniosło. Przez jego przeprosiny poczułam się winna, że nie byłam bardziej... sama nie wiem, że nie udzieliłam mu więcej wsparcia. Może przydałoby mi się szkolenie z wrażliwości. Zapisałam się kiedyś na zajęcia z panowania nad gniewem, ale instruktor mnie wkurwiał. - Nie mam prawa cię osądzać - powiedziałam, klepiąc Barbera po ramieniu. - Nigdy nie umarłam. Przynajmniej nie oficjalnie. - Oficjalnie? - Sussman zapytał.

- Długo by mówić. - Dobra, dobra - wtrąciła Elizabeth. - Możemy wejść do środka? Wydaje mi się, że nie zostało mi dużo czasu, a chciałabym się pogapić na wysokiego, ciemnego i sceptycznego, ile się da. Czemuż nie spotkałam go wczoraj? Umarłabym szczęśliwa. Wiedziałam, co czuła. Miałam podobne odczucia względem Reyesa. Weszliśmy do biura, które było jednocześnie galerią z obrazami mojej przyjaciółki Pari. Na ścianach wisiały ciemne, abstrakcyjne obrazy życia na Central. Na jednym - szczególnie niepokojącym gotka spierała krew z rękawów. Dziewczyna była do mnie trochę podobna, taki żarcik, bo nie cierpię robić prania. Na szczęście trudno mnie było rozpoznać w szale wirujących na obrazie szarości. Pari była też tatuatorką i miała studio w pobliżu. Zaprojektowała tatuaż, który mam na lewej łopatce. Ten z małą kostuchą otuloną falującą peleryną, zza której wyłaniają się wielkie, niewinne oczy. Pari miała żarcików na potęgę. Garrett odwrócił się do mnie. Postanowiłam nie zaszczycać go kontaktem wzrokowym. Zamiast tego zawiesiłam torbę i włączyłam ekspres do kawy, akurat jak Cookie weszła głównymi drzwiami. - Jesteś tu, kochanie?

- Tutaj - zawołałam do niej. - Wstawiłam kawę. Trzymałam ekspres w biurze pod pozorem kontrolowania, ile Cookie przyjmuje kofeiny. Tak naprawdę była to moja wersja potpourri. - Kawa. Dzięki bogom - powiedziała Cookie, otwierając drzwi między jej a moim biurem. - Och zauważyła Garretta. - Panie Swopes, nie wiedziałam... - On właśnie wychodzi - odparłam. Garrett się do mnie uśmiechnął, a potem poraził Cookie pełną mocą swojego przekrzywionego uśmieszku. Drań. - Ojejej - powiedziała Elizabeth. Miała odrobinę za dużą zadyszkę z wrażenia. - I o to chodzi. Stłumiłam bezradne westchnienie i patrzyłam, jak Cookie zaczęła mówić, wyjąkała coś o papierach, pomachała i zamknęła drzwi, żebyśmy mogli porozmawiać. - Doskonale wiem, co ona czuje - zamruczała Elizabeth. Klapnęłam na krześle za biurkiem, a Garrett usadowił się w krześle naprzeciwko. - Więc? - spytałam. - Więc? - przedrzeźnił mnie. - Nie przyszedłeś z wizytą w celach towarzyskich, Swopes. Czego chcesz? Muszę rozwikłać trzy morderstwa.

Moja pewność siebie chyba go bawiła. - Myślałem sobie, że moglibyśmy kiedyś pójść razem na kawę. - Cholera - powiedziała Elizabeth. - Idziecie na kawę? Mogę popatrzeć? Skrzywiłam się do niej. - Nie idziemy na kawę. Garrett opuścił głowę, jakby zmuszał się do cierpliwości. - Słuchaj - powiedziałam, bo miałam już dość tego, jak się do mnie odnosi. - Już ci mówiłam. Możesz albo zaakceptować moją zdolność, albo nie. Wolałabym nie. Tam są drzwi. Miłego dnia i całuj mnie w zad. Podniósł głowę. Wyraz twarzy miał poważny, ale nie rozgniewany, chociaż moim zdaniem komentarz z „zadem" powinien był go rozgniewać. - Przede wszystkim - zaczął z jawnym zniecierpliwieniem - wciąż się do tego wszystkiego przyzwyczajam, panno nabu-zowana. Daj mi trochę czasu. -Nie. - Po drugie - kontynuował bez mrugnięcia - po prostu chcę z tobą o tym porozmawiać. -Nie. - To znaczy, jak to działa?

- Dobrze. - Widujesz zmarłych cały czas? - W co drugi weekend i w święta. - Czy oni są, wiesz, wszędzie? - A czy żabia rzyć jest wodoszczelna? - zapytałam, rozpierając się na krześle i podnosząc nogi, by je położyć na biurku, w zakurzonych butach i w ogóle. Założyłam kostkę na kostkę, splotłam palce i popatrzyłam krzywo, by dosadniej wyrazić niecierpliwość, kiedy czekałam, aż Garrett zdecyduje. Wierzyć czy nie wierzyć. Nazywałam to „świtaniem" - ten moment, kiedy ludzie zaczynają się zastanawiać, czy naprawdę widuję zmarłych. Och, wciąż mają wątpliwości. Większość ludzi wysila umysły, próbując wymyśleć wyjaśnienie, jakiekolwiek wyjaśnienie, jak robię to, co robię. I jako żywo, Garrett Swopes usilnie starał się znaleźć właśnie to. W końcu zmarli nie chodzą po świecie, próbując rozwikłać własne morderstwa. Duchów nie ma. Wszystko, o czym mówię, jest niemożliwe. Świtanie jest jak rozwidlenie na drodze, a podróżny musi wybrać jedną z odnóg. Niestety, zakręt wiodący do miejscowości Charley Widzi Zmarłych jest dużo ostrzejszy niż bezpieczniejsza, bardziej

uczęszczana ścieżka Charley Jest Psychiczna. Nikt nie chce wyjść na głupca. W dziewięciu przypadkach na dziesięć samo to wystarcza, by ludzie nie pozwolili sobie na wiarę. Garrett patrzył na mnie parę sekund, a potem skupił się na moich palcach. Prawie widziałam, jak mu trybiki w głowie pracują. Po upływie kilku chwil uznałam, że trzeba mu te trybiki porządnie naoliwić. - Ale skąd wiedziałaś, gdzie znaleźć ciało pani Ellery? - zapytał w końcu. - Nie będę tego znowu tłumaczyć, Swopes. - Poważnie... -Nie. Po kolejnej długiej pauzie zapytał: - Robisz to, odkąd skończyłaś pięć lat? Parsknęłam. - Widzę zmarłych od urodzenia. Po prostu pięć lat zajęło, nim tata naprawdę mi uwierzył. Ale kiedy mu powiedziałam, gdzie znaleźć ciało zaginionej dziewczynki, zorientował się, jakim będę atutem. - Córka Johnsonów - powiedział. Próbowałam się nie wzdrygnąć. To wspomnienie nie zaliczało się do moich ulubionych. Właściwie gdyby ktoś mnie zapytał, ciężko byłoby mi znaleźć mniej ulubione. W dniu Fiaska Córki Johnsonów, jak to nazywałam, Denise zboczyła na uczęszczaną ścieżkę, zdecydowała się mi nie wierzyć i przyrzekła

więcej o tym nie rozmawiać. Tego samego dnia odkryłam też, że to, co robię, jest nienormalne. I że niektórzy ludzie - niektórzy bliscy mi ludzie - będą mną za to gardzić. Oczywiście to, że macocha dała mi wtedy po twarzy przy dziesiątkach świadków, też nie zapewnia temu zdarzeniu miejsca w moim sercu. - Nic ci nie jest? - spytał Sussman. Prawie zapomniałam, że tam byli. Skinęłam głową dyskretnie. - Wiesz - wtrąciła Elizabeth - on chyba naprawdę stara się mieć otwarty umysł. Na mojej twarzy pojawił się grymas pełen wątpliwości. Niemiłe to było. Elizabeth chciała tylko pomóc. - Są tu teraz? - Garrett zapytał. Westchnęłam. Nie chciałam go antagonizować. Ale zapytał. - Tak. Wyjął notes. - Możesz spytać pani Ełlery, kiedy są jej urodziny? Nie. Elizabeth wystąpiła do przodu. - Dwudziestego czerwca. Spojrzałam na nią. - On wie, kiedy masz urodziny. Chce tylko sprawdzić, czy ja wiem. - Nie? - spytał. Wydawał się rozczarowany, jakby

chciał, żebym mu powiedziała, jakby chciał uwierzyć. Przynajmniej przez jakieś pięć minut. To na takich, co to wierzą przy pomyślnych wiatrach, musiałam uważać. Mieli paskudny zwyczaj walić mnie w miękkie znienacka. - Powiedzże mu - rzekła Elizabeth. - Nie rozumiesz - powiedziałam do niej. - Tacy jak on nigdy nie wierzą, nie do końca. Zawsze będzie miał wątpliwości. Zawsze będzie mnie sprawdzał, podpytywał o informacje, które już ma, tylko po to, żeby zobaczyć, jak daję dupy. - Spojrzałam na Garretta. - Więc pieprzyć go. - Elizabeth - wtrącił Sussman - może powinniśmy po prostu... - Nie! - wrzasnęła, a ja w rezultacie podskoczyłam, skupiając baczną uwagę Garretta. - Po prostu mu powiedz. - Podbiegła do mojego biurka i pochyliła się nad nim. - Musi wziąć się w garść i po prostu ci uwierzyć. Nie wie, co go ominie. Przejdzie przez życie z jednowymiarowym obrazem świata, w którym żyje. Nie będzie miał poczucia sensu, nadziei, że ludzie, których kochał i utracił, odchodzą do lepszego świata. Że będą się dobrze mieli. Zrozumiałam, że Elizabeth nie mówi już o Garrecie. Mówiła o sobie. Wstałam i podeszłam do niej.

- Elizabeth, co się stało? Prawie się rozpłakała. Widziałam, jak łzy błyszczą w jej jasnych oczach. - Tyle bym chciała powiedzieć mojej siostrze, ale ona jest taka sama jak on... jak ja. Też bym ci nigdy nie uwierzyła. - Jej ramiona opadły i wbiła we mnie wzrok pełen poczucia winy. - Przepraszam, Charlotte, nie uwierzyłabym. W życiu. I on też nie uwierzy. Uśmiechnęłam się z ulgą. To wszystko? Mierzyłam się z tym problemem niezliczoną ilość razy. - Elizabeth - powiedziałam - ze wszystkich problemów, jakie teraz mamy, ten akurat można łatwo rozwiązać. Garrett patrzył na naszą wymianę zdań - czy raczej na moją wymianę zdań - ale trzeba przyznać, że jego wyraz twarzy nic nie zdradzał. Często się zastanawiałam, jak niedorzecznie muszę wyglądać w oczach żywych, jak tak gadam do siebie, gwałtownie gestykuluję, obejmuję powietrze. Ale nie zawsze mam wybór. Skoro Garrett nie chce wyjść, musi się zmierzyć z moim światem. Nie będę dostosowywać swojego zachowania do jego delikatnych standardów we własnym biurze. Elizabeth pociągnęła nosem. - O co ci chodzi? Jakie rozwiązanie?

- Zostawisz wiadomość. - Wiadomość? - Pewnie. Cały czas tak robię. To mi oszczędza tyle wyjaśnień - powiedziałam, machając ręką zamaszyście. - Dyktujesz mi wiadomość, ja ją piszę na komputerze - i oczywiście wpisuję datę sprzed twojej śmierci - a potem w cudowny sposób ktoś ją znajduje w twoich rzeczach. Coś w rodzaju wiadomości „na wypadek, gdyby coś mi się stało". Powiesz jej wszystko, co chcesz jej powiedzieć, i udamy po prostu, że napisałaś ją przed śmiercią. Mam nawet gościa, który podrobi twój podpis, jeśli chcesz. - Kto to? - spytał Garrett. Spojrzałam na niego krzywo i ostrzegawczo. To nie jego sprawa, co robię ze zmarłymi. Twarz Elizabeth przybrała atrakcyjny wyraz zaskoczenia. - To genialne. Jestem prawniczką. Jestem bardziej zorganizowana niż klasyfikacja dziesiętna Deweya. Na pewno w to uwierzy. - Pewnie, że w to uwierzy. - Poklepałam ją po plecach. - Mogę napisać wiadomość do żony? - zapytał Sussman. - Oczywiście.

Wszyscy popatrzyliśmy na Barbera, bo spodziewaliśmy się, że on też będzie chciał do kogoś napisać. - Mam tylko mamę. Wie, co do niej czuję - rzekł, a ja się zastanowiłam, czy powinno mnie cieszyć, że się z mamą dobrze komunikował, czy smucić, że miał tylko ją. - Cieszę się - powiedziałam mu. - Szkoda, że nie wszyscy są tak otwarci w sprawie swoich uczuć. - No. Nienawidzę jej, odkąd miałem dziesięć lat. Dużo więcej nie da się ująć w liście. - Starałam się zamaskować swój szok. I tak zauważył. - Och, uwierz mi, ona odwzajemnia to uczucie. - OK, czyli dwie wiadomości. - Ej - odezwała się Elizabeth po dłuższym namyśle. Kiedy wypada pierwszy dzień lata? - Planujesz tu zostać tak długo? - zapytałam. Uniosła ramiona, skinęła głową w stronę Garretta i poruszyła idealnie ukształtowanymi brwiami. - Aha - próbowałam się nie roześmiać. - Dwudziestego czerwca, a czasami... Garrett głośno nabrał powietrza, a Elizabeth założyła ręce na siebie i się uśmiechnęła. Wprost od niej biło, jaka była z siebie zadowolona. - Masz rację - powiedział Garrett. - Urodziny Elizabeth Ellery są dwudziestego czerwca.

Spojrzałam na nią w osłupieniu. - Nabrałaś mnie. - Prawniczka - odparła, jakby to wszystko tłumaczyło. Tak, bardzo ją lubiłam. Podeszłam do mojego krzesła i rzuciłam się na nie z właściwą sobie ostentacją. - Nabrała mnie - rzekłam do Garretta. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Ale ten uśmiech był inny. Zmienił się - wiedziałam dlaczego. - O nie. Nie, nie, nie, nie, nie - oznajmiłam, grożąc mu palcem. - Nawet z tym nie zaczynaj. - Z czym? - zapytał jak wcielenie niewinności i podziwu. - Z tym, jak patrzysz na mnie, jakbym znała odpowiedź na każde pytanie we wszechświecie. Nie znam. Nie widzę przyszłości. Nie czytam przeszłości. Na sto kurde procent nie umiem wróżyć z dłoni, o cokolwiek w tym chodzi. Nie umiem... - Ale jesteś jasnowidzką, tak? - Stary - przerwałam, pochylając się nad biurkiem jestem tak jasnowidząca jak przeciętna marchewka. - Ale... - Żadnych ale! - Mam poważne zastrzeżenia do słowa na „jasno". Nigdy się nie z nim nie polubiliśmy. Zakryłam uszy dłońmi z impetem i zaczęłam nucić.

- Co za dojrzałe zachowanie. Miał rację. I tak pokazałam mu język, a potem opuściłam ręce. - Słuchaj, nawet ja mam więcej pytań niż odpowiedzi. Mam duży procent pewności, że moje zdolności są bliższe schizofrenii niż czegokolwiek nadprzyrodzonego. Pytaj, kogo chcesz. Gdybym znajdowała się na szczycie, byłabym czubkiem. - Schizofrenia - powiedział z powątpiewaniem. Słyszę głosy. Można być bardziej schizofrenicznym? - Ale mówiłaś... Uniosłam palec wskazujący, by go uciszyć. Chociaż środkowy palec byłby bardziej skuteczny, musiałam bronić pozycji, którą właśnie zdobyłam. - Słuchaj, kiedy ludzie są w tej sytuacji, jak ty w tej chwili, kiedy już prawie wierzą w moje umiejętności, wymyślają kontrargumenty. Testują mnie, zadają głupie pytania, chcą wiedzieć, gdzie będzie następne trzęsienie ziemi i jakie liczby padną na loterii. Poważnie - widziałeś kiedyś w gazecie nagłówek: „Jasnowidz wygrał na loterii"? Nie jestem jasnowidząca. Nawet nie wiem, czy coś takiego istnieje. - Powiedz mu, czym jesteś - włączyła się podekscytowana Elizabeth. Garrett przeglądał swój

notes. Rzuciłam jej desperackie spojrzenie, które miało wyrażać, żeby się przymknęła albo zginie. Nie podziałało. Pewnie dlatego, że już nie żyła. - Serio ciągnęła - po prostu mu powiedz. Zaczyna ci wierzyć. Pomyśli, że to fajne. - Nie pomyśli - wycedziłam cicho przez zęby, bo zapomniałam, że tylko ja z żywych ją tu słyszę. - Osoba wrażliwa na zjawiska spoza zwykłej percepcji - Garrett podniósł na mnie wzrok. Definicja jasnowidza. - No dobra, może - odparłam. Ale i tak nie znoszę tego słowa. I jego implikacji. - Może być - wzruszył ramionami. - I czego nie pomyślę? - Że to fajne. - Co? Twoje zdolności? - Nie całkiem. - Czyli co? Czyli co? Pewnie gdyby naprawdę chciał wiedzieć, zaserwowałabym mu cały zestaw obiadowy. Gadałam w końcu jak najęta. Czemu teraz przerywać? Nawet tata i wujek Bob nie wiedzieli do końca, czym jestem. Nigdy nie musiałam im mówić. Wierzyli mi - to wystarczało. Ale skoro niespecjalnie mi zależało, co Garrett on mnie pomyśli...

- Dobrze - powiedziałam z nutką wyzwania. Powiem ci wszystko. Pójdziesz sobie potem? Po chwili skinął głową prawie niedostrzegalnie. - Jestem... Tak jakby... W pewnym sensie... cholera. - Zacisnęłam zęby, a potem wyrzuciłam to z siebie: Jestem kostuchą. Właściwie tą jedyną kostuchą. No. Powiedziałam to na głos. Kawa na ławę, bez owijania w bawełnę, obnażona dusza - żadnej kliszy nie przepuszczę. On się jednak nie wzdrygnął. Nie roześmiał. Nie wyskoczył z krzesła i nie wymaszerował z pomieszczenia. Właściwie to w ogóle się nie poruszył. Ani trochę. Zastanawiałam się, czy chociaż oddycha. Wtedy zrozumiałam. To jego pokerowa twarz. Patrzył mi prosto w oczy, kiedy Teraz się już nie wykręcę z tej cholernej rozmowy. Nic dziwnego, że pycha to jeden z grzechów śmiertelnych. - Tak - odpowiedziałam. - A potem prowadzisz ich w stronę światła. -Tak. - Czyli do siebie. -Tak. - Więc kiedy będziemy przechodzić na drugą stronę - odezwał się Sussman - będziemy przechodzić przez ciebie?. Zerknęłam na niego. Sądziłam, że ta myśl - która na tysiącach różnych planet może uchodzić za

świętokradztwo - zmierzi go, ale on wydawał się zafascynowany. - Tak, przejdziecie przeze mnie. Kostuchę wyjaśniłam. - Wow - powiedział Barber - to chyba najfajniejsze, co dziś słyszałem. - Jesteś portalem - rzekł Garrett. - Można tak powiedzieć - wzruszyłam ramionami. Przyglądał mi się, a twarz stopniowo rozjaśniał mu zaintrygowany uśmiech. Wzbudziło to moją podejrzliwość. - Ależ on na ciebie leci - oznajmiła Elizabeth. Zignorowałam ją i spojrzałam na zegarek. - Och, któraż to już godzina... - Gdzie u licha jest wujek Bob? - Więc dusze, które nie przejdą na drugą stronę, pałętają się po ziemi i beztrosko chodzą sobie między nami? - Garrett nie rezygnował. Westchnęłam. To może potrwać całe dnie. - Nie. Istnieją w tym samym miejscu i czasie, ale w innym wymiarze. Jak podwójna ekspozycja na zdjęciu. Ja po prostu umiem przebywać w obu wymiarach jednocześnie. - No to jesteś zdumiewająca - powiedział. Oczy błyszczały mu podziwem. Tego już za wiele. Metaforycznie wciąż zbierałam

szczękę z ziemi, że w ogóle w cokolwiek uwierzył. - Co ty na to, żebyśmy poszli na kawę? zaproponował ponownie. - Ale ja ci właśnie wszystko wytłumaczyłam. - Złotko, wątpię, czy to wszystko to chociaż ułamek całości. - Zawahałam się, więc powiedział: Pójdziemy na kawę jako przyjaciele. Skrzywiłam się, odrobinkę, i przypomniałam mu: - Ale my się nie przyjaźnimy, pamiętasz? W ciągu ostatniego miesiąca wykazałeś mi to bardzo jasno. Nie jesteśmy kumplami, kolegami ani w ogóle niczym podobnym do przyjaciół. - Weekendowymi kochankami? - podsunął. Dosyć. Nie wiedziałam, w co gra - chociaż byłam prawie pewna, że to nie Monopol... ani warcaby - ale ja w to grać nie chciałam. Wstałam, obeszłam biurko i stanęłam nad nim. Groźnie. Jak Darth Vader, tylko z lepszymi płucami. Powpatrywaliśmy się w siebie znacząco i pokazałam mu drzwi. - Jestem zajęta. Zerknął na drzwi, na które wskazywałam, te same, którymi sugerowałam, żeby wyszedł. - Jesteś zajęta? Tymi drzwiami? - odpyskował żartobliwie. -Co? - Będziesz je malować? -Nie. - Proponuję głęboki, nasycony brąz, żeby pasowały

do twoich włosów. - Wstał, odwracając sytuację, bo teraz to on górował nade mną. Znowu się w siebie powpatrywaliśmy, chociaż tym razem znaczyło to zupełnie coś innego. Pochylił się i powiedział cicho: - Albo na złoto... żeby pasowało do twoich oczu. - Chyba właśnie miałam orgazm - oznajmiła Elizabeth. Pozostali dwaj prawnicy odchrząknęli i grzecznie wyszli z pomieszczenia. Elizabeth niechętnie poszła z nimi do recepcji - znanej również jako Pamiętaj Kurka Że To Przestrzeń Cookie. Kiedy Garrett czekał, aż zgodzę się pójść z nim na k a w ę , spostrzegłam to kątem oka. Tego rozmazanego Supermana. Poruszał się tak szybko, że kiedy odwróciłam głowę, już go nie było. Zatrzymał się po mojej drugiej stronie, delikatnie dotknął mojego ramienia, musnął moje usta, a potem zanurkował prosto we mnie, zbierając się w moim podbrzuszu, przenikając ciepłem całe moje ciało. Zadrżałam od środka i odrzuciłam głowę do tyłu z zaskoczonym westchnieniem. Garrett się do mnie zbliżył i złapał mnie za barki, żebym się nie przewróciła. Dopiero wtedy zobaczyłam zdziwiony wyraz jego twarzy. Przyciągnął mnie do siebie.

Wtedy to coś mnie opuściło, a Garrett wystrzelił do tyłu, jakby pchnięty z brutalną siłą. Zatoczył się, złapał równowagę i spojrzał na mnie. Staliśmy oboje oszołomieni i z szeroko otwartymi oczami. Przewróciłam się na biurko i wsparłam na nim, żeby ustać na nogach. - Czy to... było jedno z nich? - zapytał, bezmyślnie pocierając klatkę piersiową, gdzie najwyraźniej został popchnięty. Rozejrzał się dookoła gwałtownie, a potem spojrzał na mnie z niechęcią i konsternacją. - Nie - odpowiedziałam, próbując unormować oddech. - To było coś zupełnie innego. Co - tego nie wiedziałam. Mogłam się jednak domyślać, a kierunki, w których szły moje domysły, zupełnie mi się nie podobały. Czy to mógłby być Wielki Zły? Jeśli tak, to dlaczego tutaj? Dlaczego teraz? Nie wyglądało na to, żeby mojemu życiu groziło bezpośrednie niebezpieczeństwo. Trudno mi było ukryć strach. Rzadko go czułam. Teraz jednak Garrett musiał go we mnie wyczuć. Drażniło mnie, że widzi, jak się boję. Wtedy przyszedł mi do głowy inny scenariusz. Podczas żadnego z naszych spotkań Zły nigdy mnie

nie musnął. Nigdy mnie nawet nie dotknął, a już na pewno nie nurkował sobie w moich cielesnych dołach. Może to jednak nie był Zły. Omiotłam pomieszczenie wzrokiem. Prawdopodobnie wyglądałam przy tym nieco desperacko. Czy to Reyes? Mógł to być on? Mógł być... zazdrosny? O Swopesa? Serio? Podbiegłam do drzwi i zapytałam wszystkich: - Widzieliście coś? Przechodził tędy? Elizabeth, która siedziała na naszej szałwiowej sofie w recepcji, skoczyła na równe nogi i spytała: - Zgubiłaś go? Jak mogłaś go zgubić? - Nie Garrett - odpowiedziałam, możliwe, że z nieco przesadną niecierpliwością. - Ten ciemny i rozmazany. Cookie zaczynała się orientować, że mamy towarzystwo. Wstała z krzesła, jak gdyby miała na biurku kobrę. - Charley, słonko, mamy klientów? - O, tak. Zapomniałam ci powiedzieć. Słuchajcie, to jest Cookie. Cookie, mamy tu troje prawników, którzy odeszli zeszłej nocy. Tych, o których ci mówiłam. Pracujemy z wujkiem Bobem nad ich sprawą. OK, czy ktoś go widział? Prawnicy wymienili spojrzenia i wzruszyli ramionami. Westchnęłam smutno i osunęłam się

na framugę. Myślałby kto, że skoro jestem kostuchą, to mam znajomości, mam się jak dowiedzieć, kim jest Rozmazany. Ale jako że Zły to jedyna znajomość, jaką nawiązałam z kimś z innego wymiaru, trudno było zasięgnąć informacji. Zauważyłam wtedy dziwny cień w kącie. Ten cień falował i przekształcał się w świetle poranka. To był on. Na pewno. Wyprostowałam się, zmusiłam się, by puścić framugę, i weszłam powoli do pomieszczenia. Nie chciałam go spłoszyć. - Mogę cię zobaczyć? - spytałam za bardzo drżącym głosem. Wszyscy spojrzeli w ten kąt, ale zobaczyli go tylko prawnicy. Wszyscy troje zrobili nieufny krok wstecz, tak zsynchronizowani ze sobą nawzajem, że wyglądali, jakby wcześniej to przećwiczyli. Ja tymczasem prosząco wystąpiłam do przodu. - Proszę, pozwól mi się zobaczyć. Cień się poruszył, rozpłynął, zniknął, i zaraz potem ponownie przede mną pojawił. Teraz i ja zaczęłam się wycofywać. Potknęłam się, kiedy uniosła się długa smużka dymu, i nagle o ścianę koło mojej głowy opierała się ręka. Długa ręka, które prowadziła do wysoko położonego ramienia. Słychać było zaskoczone oddechy prawników, kiedy

istota się przed nimi zmaterializowała, kiedy dym stał się ciałem, kiedy cząsteczki się splotły i stopiły w twarde mięśnie. Nie spojrzałam jeszcze poza jego ramię. Mój wzrok ślizgał się po wspartej o ścianę ręce - ręce naznaczonej ciężką pracą, ale pięknej do długiej, muskularnej krzywizny przedramienia jak ze stali. Pod łokciem miał podwinięty rękaw - w dziwnym, jaskrawym kolorze - ale powyżej ten gruby materiał napinał się na bicepsie, poświadczając zawartą tam siłę. Przesunęłam spojrzenie na bark, szeroki, potężny i nieustępliwy. Byt pochylił się ku mnie, zanim zobaczyłam jego twarz, docisnął ciepło swego ciała do mojego i skłonił głowę, by wyszeptać mi coś do ucha. Był tak blisko, że w zasięgu wzroku miałam tylko linię jego brody, silną i z co najmniej dwudniowym zarostem, oraz ciemne włosy, które trzeba by przyciąć. Jego usta musnęły moje ucho i zadrżałam. - Holenderko - wyszeptał, a ja wtopiłam się w niego. Oto moja szansa, okazja, by spytać, czy jest tym, za kogo go uważam - kim mam nadzieję, że jest. Poszybowałam jednak wprost do świata snu, gdzie nic nie działa, jak powinno. Moje ręce kierowały się własnym rozumem, kiedy wzniosły się ku jego piersi. Kości moich nóg się rozpłynęły. Usta chciały tylko jednego. Jego. Jego smaku. Jego faktury.

Pachniał jak deszcz podczas burzy z piorunami, pierwotnie i elektryzująco. Zwinęłam w pięści jego koszulę - nie jestem pewna, czy po to, żeby go odepchnąć, czy przyciągnąć. Czemu go nie widziałam? Czemu nie mogłam się zmusić, żeby przesunąć się nieco w bok i spojrzeć na niego? Wtedy jego usta przykryły moje i straciłam poczucie rzeczywistości. Mój świat przybrał jego kształt, stał się jego ciałem, ustami, rękoma, które lekko się po mnie przesuwały, badały wzgórza i doliny tego, czym byłam - jego księżyca. Jego własnej satelity, którą na tę orbitę uwiodła czysta wola jego grawitacji. Pocałunek stał się głębszy, bardziej palący, a w odpowiedzi moje ciało zadrżało z pożądania. Jęknął i mocniej na mnie naparł, jego język zagłębił się między moje usta i nie tylko smakował, ale wręcz spijał mnie całą, spajał moją duszę z jego duszą. Zdjął jedną z moich rąk ze swojej koszuli i skierował ją w dół, by dotknęła jego erekcji. Zaczerpnęłam oddech ostro, wdychając gorąc, który bił od niego. Poczułam, jak dłoń ściska mnie między nogami, i po moim podbrzuszu rozlał się płynny ogień. Chciałam, żeby był na mnie, wokół mnie i we mnie. Nie mogłam myśleć o niczym

innym niż najwyższa zmysłowość tej doskonałej istoty. Mój głód wydawał się nieprzenikniony, ale wtedy usłyszałam, jak ktoś mnie woła jakby z oddali, i mgła zaczęła się rozpraszać. - Charley? Wypadłam ze snu i stanęłam na baczność. Wszyscy w pokoju patrzyli na mnie z pootwieranymi buziami. Wujek Bob stał w drzwiach z pytającym wyrazem twarzy. Garrett też się przyglądał. W oczach mignęło mu wzburzenie. Odwrócił się i wymaszerował z pokoju, skinął tylko opryskliwie głową w stronę wujka, gdy go mijał. I wtedy zrozumiałam, że byt zniknął. On zniknął. Nie mogłam już ustać na nogach, osunęłam się więc na podłogę i pławiłam we własnym osłupieniu. - Czy ty byłaś właśnie opętana? - zapytała Cookie po dłuższej chwili głosem ściszonym z podziwu. - Bo złotko, jeśli tak wygląda opętanie, to ja sprzedaję swoją duszę. Rozdział 6 ADHD. Życie pełne wrażeń. T-SHIRT Chociaż najbardziej na świecie chciałam podpytać drogich zmarłych o Reyesa (dobrze się mu

przyjrzeli? Jakiego koloru ma oczy? Czy wyglądał na, no nie wiem, trupa?), wujek Bob nalegał, by omówić dochodzenie. W międzyczasie ważyły się losy mojego zdrowia psychicznego. Mojego kruchego dobrego samopoczucia. Mojej umiejętności radzenia sobie z codzienną rzeczywistością. Że nie wspomnę o moim życiu seksualnym. Czyż nic już nie jest święte? - Zidentyfikowałaś napastnika? - zapytał wujek, kiedy zmierzaliśmy z powrotem do mojego biura, znanego obecnie jako Martwy Punkt. - Nie. - W pomieszczeniu było mi teraz chłodno, pewnie dlatego, że otarłam się właśnie o seks z rozpalonym inferno. Podkręciłam ogrzewanie, nalałam sobie kawy i usiadłam. Wujek usiadł naprzeciwko. - Nie? A oni są teraz, no wiesz, tutaj? -Tak. Jak to się dzieje? Było jasne, że Reyes to nie zwykłe, pospolite zwłoki. Jeśli to w ogóle był Reyes. Jeśli to w ogóle były zwłoki. - Nie rozmawiałaś z nimi o tym? -Nie. Skoro nie żył, jak mógł być taki... gorący? Dosłownie gorący? Z drugiej strony, skoro pozostawał przy życiu, to jak mógł być bezcielesny? Jak mógł się tak szybo poruszać? Jak mógł

przechodzić z jednego stanu skupienia w inny? W życiu czegoś takiego nie widziałam. Wujek Bob strzelił mi palcami przed nosem. Zamrugałam, skupiając się, a potem spojrzałam na niego krzywo. - Nie złość się - uniósł dłonie pojednawczo. Rozpraszasz się ciągle, a jesteś mi potrzebna. Wczoraj było kolejne zabójstwo. Nie wygląda na powiązane, ale muszę mieć pewność. - Kolejne zabójstwo? - spytałam, kiedy wyjmował ze swojej teczki zdjęcie z sekcji zwłok. - Czemu do mnie nie zadzwoniłeś? - Zadzwoniłem. Masz wyłączony telefon. - Ups. - Burmistrz wisi mi na karku. Troje martwych prawników źle się prezentuje w wieczornych wiadomościach. Sprawdziłam komórkę. - Przepraszam, bateria mi padła. - Najwyraźniej nic nie jest bezpieczne w Martwym Punkcie. Podłączyłam telefon do ładowarki, a wujek Bob położył zdjęcie na biurku. Zobaczyłam wzdętą, sinopurpurową twarz. Miała zaschniętą krew wokół licznych nabrzmiałych ran, jak gdyby mężczyzna miał wypadek. Jednak w tych okolicznościach zapewne żadna z ran nie była przypadkowa. Nie

wiem, kim był, ale śmierć nie przyszła mu łatwo. - Co się mu stało? - spytałam. - Był torturowany, potem zabity. Ale nie chodziło o informacje. - Wujek wskazał usta i gardło zmarłego na zdjęciu. - Zakleili mu usta taśmą i ściskali gardło, żeby nie krzyczał. Więc albo już im powiedział to, czego potrzebowali, albo wiedzieli, co zrobił. Odwróciłam wzrok, starając się zarazem nie wyglądać na nadmiernie wrażliwą. - Napastnicy chcieli mu przed śmiercią zadać tyle bólu, ile się da. Gdybym miał zgadywać, powiedziałbym, że wsypał kogoś, kogo nie należało. Takie tortury zazwyczaj spotykają ludzi, którzy zdradzili albo kogoś wyżej w hierarchii, albo całą organizację. W dzisiejszych czasach syndykaty zbrodni są bardziej feudalne niż angielska arystokracja. Prawnicy zgromadzili się wokół mojego biurka, więc podniosłam zdjęcie, nachylając je pod takim kątem, żebym sama go nie widziała. Sussman zrobił dziwną minę i się cofnął. Ja miałam tak samo jak on. Ale Elizabeth i Barber lepiej się przyjrzeli fotografii. - Trudno powiedzieć - rzekła Elizabeth. - Może gdyby nie był taki poplamiony...

- Przydałoby się zdjęcie policyjne, a nie takie z sekcji. - Na razie niezidentyfikowany - powiedział mi wujek i odebrał komórkę. Sussman wpatrywał się w Barbera przez swoje okulary w okrągłych oprawkach. - Poznajesz go, Jason? Rzuciłam na niego okiem. Barber wydawał się oszołomiony, oniemiały ze zdziwienia, blady - choć to akurat fizycznie niemożliwe. Skoro nie mają krwi i w ogóle. - To on - rzekł Barber. - To ten gość, co chciał, żebym się z nim spotkał. - To ten twój nieznajomy? - Elizabeth zerknęła na zdjęcie. - Tak myślę - odpowiedział. Sussman się zbliżył i ponownie spojrzał na fotografię. - Jesteś pewien? - Życia bym nie postawił - skwitował Barber niepewnie. - Na to już i tak za późno - powiedziała Elizabeth, wciąż patrząc na zdjęcie. Jej twarz wykrzywiały różne stadia obrzydzenia. - Carlos Rivera. - Wujek Bob się rozłączył. - Ma kartotekę długą jak moja legendarna i godna pozazdroszczenia pamięć.

- Czyli wcześniej niekarany - powiedziałam, tłumiąc chichot. - Jak pułapka ze stali - zmrużył oczy i popukał się palcem po skroni. - Zapominasz chyba, jak miałeś mnie wziąć z auta i położyć do łóżka, podczas gdy tata robił margaritę. Obudziłam się na tylnym siedzeniu o drugiej rano, zamarznięta prawie na kość, a ty wtedy hałasowałeś z panią Dunlop z naprzeciwka. - Ten incydent miał, zdaje się, podłoże alkoholowe wymruczał wujek i poprawił krawat. Po twarzy rozlał mu się dziwnie atrakcyjny rumieniec, dzięki czemu opowieść zrobiła się ciekawsza. Żeby położyć wisienkę na torcie, pokręciłam głową z udawanym rozczarowaniem. - Jeśli tylko masz czyste sumienie, wujaszku Nieumyślne Spowodowanie Śmierci. Elizabeth się zaśmiała. Wujek Bob - nie. - Może przedstawianie zarzutów zostawimy prokuraturze. - Zanim zdążyłam zaprotestować, powiedział: - Znaleźliśmy pana Riverę, kiedy unosił się w Rio Grande. - Może pić mu się chciało - zasugerowałam. - Piłaś kiedyś wodę z Rio Grandę? - Ostatnio nie - odpowiedziałam, zastanawiając się, kiedy on pił. I dlaczego. I czy ma przez to jakieś

pasożyty. - Barberowi się wydaje, że to może być gość, który chciał się z nim potajemnie spotkać. - Czyżby? - Wujek Bob pochylił się do przodu, zaintrygowany. - No. - Barber relacjonował mi wydarzenia, a ja przekazywałam informacje wujkowi, który oczywiście zapisywał wszystko w notesie. - Dzwoni do mnie ten gość - powiedział Barber, siadając na kanapie, którą wcześniej wysunęłam. Elizabeth też usiadła, ale Sussman podszedł do okna i wyglądał na przeciwległy kampus uniwersytecki. - Chciał się spotkać na ulicy, co wydało mi się dziwne. Ale sprawiał wrażenie, jakby był, sam nie wiem, zdesperowany. - Czy może opisać jego zachowanie? - zapytał mnie wujek Bob. - Był niespokojny. Nerwowy - odparł Barber. Ciągle się oglądał za siebie, patrzył na zegarek. Myślałem sobie, że jest po prostu naćpany. - Ale i tak go wysłuchałeś? - spytałam, wcinając się wujkowi w czynności procesowo-kryminalistyczne. - Mówił, że ma informacje o jednym z naszych klientów - powiedziała Elizabeth. - Jason nie miał wyjścia, musiał go wysłuchać. - Jakie informacje? - zapytałam. Zauważyłam jej instynktowną reakcję obronną wobec Barbera.

Ciekawe. Kiedy Barber skończył zdawać relację, wiedzieliśmy, że według zmarłego Carlosa Rivery do więzienia na długie lata idzie człowiek, którego najgorszym naruszeniem prawa było to, że na studiach wypalił trochę trawy. Choć trzeba przyznać, że się zaciągał. Mikroślady wskazują jednak na cięższe przestępstwo. Na jego podwórku policja znalazła zamordowanego nastolatka, a u niego w domu - jego własne adidasy poplamione krwią chłopaka. Te adidasy były niczym gwóźdź do trumny. Dowalić zeznanie świadka (osiemdziesięciolatki w okularach jak denka od słoików i z halluksami) - i biedak idzie siedzieć za morderstwo. Kobieta zeznała pod przysięgą, że widziała, jak oskarżony zakopuje chłopaka na swoim podwórku. Za szopką z narzędziami. W ciemną burzliwą noc. Najwidoczniej kryminałów się naczytała. - Ale było ciemno - powiedziałam. - I burzliwie. Mogła widzieć, jak zwłoki zakopuje moja cioteczna babka Lillian, a i tak wzięłaby ją za waszego klienta. - Otóż to - zgodził się Barber. - Tym niemniej został skazany za zabójstwo. - Wasz klient znał tego dzieciaka? - zapytał wujek Bob. Totalnie też miałam o to spytać.

- Powiedział, że w życiu go nie widział. - Barber pokręcił głową. - Jak się nazywa wasz klient? - zapytałam. Przed wujkiem Bobem. - Weir. Mark Weir. Dał mi pendrivea. - Kto? Klient? - Kto zrobił co? - wujek spytał, nie podnosząc oczu znad notesu. - Ktoś dał Barberowi pendrive'a. - Kto? - powtórzył. Na litość boską, przecież właśnie o to spytałam. - Nie, ten gość - Barber wskazał głową zdjęcie. Rivera. Nie przedstawił mi się, ale podał miejsce. Powiedział, że dowody oczyszczające pana Weira z zarzutów znajdę w magazynie na Westside. Kazał tam być w środę w nocy. - O której? - dopytywał wujek Bob. Najwyraźniej naprawdę porządni śledczy nie muszą się wypowiadać pełnymi zdaniami. Odnotowałam to sobie w pamięci. - Nie powiedział, o której. Chyba zobaczył, że ktoś go śledzi. Zanim zdążyłem go dopytać o cokolwiek innego, naciągnął kaptur i wszedł do jakiejś pizzerii. - Barber zerknął na zdjęcie. - Wygląda na to, że i tak go złapali, zorientowali się, co robi. - Dziś jest środa - powiedziałam. - Kiedy to się

działo? Sussman się odwrócił i troje prawników popatrzyło na siebie. Elizabeth odpowiedziała głosem stłumionym ze smutku: - W dniu naszej śmierci. - Spojrzała przelotnie na Barbera. - To się wydaje tak dawno. Barber położył dłoń na jej dłoni. Jej twarda brawura i choj-racka postawa trochę osłabły. - Wydarzyło się to wczoraj - przekazałam wujkowi. - OK - rzekł i zabrał się za przesłuchiwanie jak gestapowiec. Zadawał dziesiątki pytań, bazgrząc szaleńczo w notesie, kiedy przekazywałam odpowiedzi. Zastanawiałam się, czy słyszał kiedyś o dyktafonie. - Pendrive jest na biurku w jego gabinecie odpowiadałam na kolejne pytanie. - Nie, gość nie mówił, co na nim jest, ale Barber odniósł wrażenie, że to jakiś filmik. Tak, w tę środę, dziś. Nie, nie widział, kto śledził Riverę. Już złożyli apelację, ale miną długie miesiące, zanim zostanie rozpatrzona. Tak. Nie. Nie przeniesiono jeszcze klienta. Może. W życiu. Prędzej piekło zamarznie. Uhm, OK. Nie, jego drugie lewe jądro. Kiedy wujkowi Bobowi skończyły się pytania - i dobrze, bo strasznie schodził z tematu - mnie skończyła się energia. Nie na tyle jednak, by uśpić moje podejrzenia w sprawie tej całej sytuacji.

Sprawa była ważniejsza niż jeden niewinny człowiek. Miałam poczucie, że wszystko sprowadza się do zamordowanego nastolatka. Potrzebowałam więcej informacji na oba tematy. Zeszliśmy na dół coś zjeść. Tata robi najlepsze kanapki Monte Cristo na zachód od wieży Eiffla. Na samą myśl ślinka mi pociekła. Kiedy miałam wreszcie chwilę wytchnienia, moje myśli zbłądziły z powrotem do Reyesa. Trudno było nie roztrząsać człowieka, którego sama obecność przywoływała obrazy demona, który zaparł się w diabły, by grzeszyć. - Bar twojego taty świetnie się nazywa - powiedziała Elizabeth, kiedy schodziliśmy na dół. Z trudem wróciłam do rzeczywistości. Odkąd prawie uprawiałam seks z istotą bezcielesną w obecności Elizabeth, jej stosunek do mnie się zmienił. Ale nie wydawała się zła. Ani urażona. Może chodziło o Garretta. Może sądziła, że poniekąd go zdradzam, skoro on coś do mnie czuje. Coś do mnie czuje, jasne, tyle że nic miłego. - Dzięki - powiedziałam. - Nazwał bar na moją cześć, ku głębokiej goryczy mojej siostry - dodałam, parskając śmiechem. Sussman też się zaśmiał. - Na twoją cześć? Zdawało mi się, że bar nazywa się Calamity's1.

- No. Wujek Bob mówił tak na mnie długie lata, wiesz, jak Calamity Jane? Kiedy tata kupił bar, uznał, że to pasuje. 1 Niedola. - Podoba mi się - powiedziała Elizabeth. - Kiedyś nazwano psa na moją cześć. - Jakiego psa? - Próbowałam się nie roześmiać. - Pitbulla - uśmiechnęła się łobuzersko. - Totalnie to widzę - skwitowałam ze śmiechem. Zajęliśmy ustronny stolik w ciemnym kącie, żeby nikt się nie gapił, jak będę rozmawiać z moimi klientami. Przedstawiłam wszystkich pokrótce - i streściłam nocne wydarzenia z udziałem damskiego boksera, by wyjaśnić stan mojej twarzy - oraz spytałam tatę, czy są dla mnie jakieś wiadomości. - Tu? - zapytał. - Czekasz na coś? - Cóż, tak i nie. - Rosie Herschel, moja pierwsza klientka, której pomogłam zniknąć, miała dzwonić, tylko jeśli popadnie w tarapaty, więc brak wiadomości to była dobra wiadomość. W przeciwnym wypadku nie chciałyśmy podejmować ryzyka kontaktu ani jakiejkolwiek łączności ze mną i moją pracą, aby nie ujawniać, że Rosie nawiała z żałosnego życia dupka, którego żoną była. Nie żeby ten człowiek chociaż siedział na tyle blisko inteligencji, by pojąć, co się właściwie stało.

- „Tak i nie" nie udziela odpowiedzi na moje pytanie - orzekł tata, czekając, aż rozwinę myśl. - Pewnie, że udziela. - Aha. - Zrozumiał, o co mi chodzi. - Sprawa zawodowa. Łapię. Dam znać, jeśli ktoś zostawi wiadomość. - Dzięki, tato. Uśmiechał się przez chwilę, potem się pochylił i wyszeptał mi do ucha: - Ale jeśli jeszcze kiedyś przyjdziesz do mojego baru z posiniaczoną i opuchniętą twarzą, poważnie sobie porozmawiamy o twoich „sprawach zawodowych" i tym, co one obejmują. Cholera. Myślałam, że mi się upiekło. Myślałam, że go przekonałam, iż mój skopany tyłek to doświadczenie na przyszłość, a nie trauma na całe życie. Opuściłam ramiona z rezygnacją. - Dobra - powiedziałam, zabarwiając mój zazwyczaj bezalkoholowy głos nutką pijackiego marudzenia. Tata pocałował mnie w policzek i poszedł obsługiwać bar. rdzenny Amerykanin z długimi czarnymi włosami i zabójczą klatą. Nie lubił mnie na tyle, by się mną zainteresować, ale ja miałam w sumie dosyć zainteresowań. A na Donniego miło było patrzeć. Wujek Bob zamknął telefon i obdarzył mnie pełną

uwagą. Niepokojące to było. - No to powiesz mi, co się działo, kiedy rano wszedłem do twojego biura? - zapytał. Ach, to. Zaczęłam się wiercić w krześle nieswojo. W oczach zwykłego przechodnia obściskiwanie się z powietrzem musi wyglądać śmiesznie. - Bardzo było źle? - zapytałam. - Raczej nie bardzo. Myślałem, że masz atak paniki czy coś. Ale zauważyłem, że Cookie i Swopes tylko się na ciebie gapią, więc uznałem, że niezależnie od tego, co to było, nie mogło zagrażać życiu i zdrowiu. - Jasne, bo Swopes już by mi robił usta-usta albo coś równie bohaterskiego. Wujek Bob przekrzywił głowę w zamyśleniu. - Właściwie to bardziej chodzi o ten tęskny wyraz twarzy Cookie. Roześmiałam się. Totalnie mogłam sobie wyobrazić euforię na twarzy Cookie. Wujek siedział cierpliwie, unosząc krzaczaste brwi, i czekał na wyjaśnienie. No cóż, wyjaśnienia nie dostanie. - Wiesz co, wujku, może lepiej omińmy ten temat, skoro jesteś moim wujkiem i w ogóle. - OK - wzruszył ramionami nonszalancko, udając, że odpuszcza. Upił łyk swojej mrożonej herbaty i dodał: - Ale Swopes wydawał się spięty. Myślałem, że może wiesz dlaczego.

- Wiem. Bo to dupek. - Przyznam, że bywa czasem humorzasty. - Josef Mengele też taki był. - Ale na jego obronę - ciągnął, starając się mnie udobruchać - ten cały rozdźwięk między wami to moja wina. Gdybym tylko trzymał język za zębami. Niech licho weźmie te piwska. - Cóż, piwsko nie zrobiło ze Swopesa dupka. Wydaje mi się, że taki się urodził. Wujek Bob nabrał głęboko powietrza i tym razem naprawdę zmienił temat. - Widzę, do czego to n i e prowadzi. Ale szlag, Charley, mam robotę. - Zamrugałam oczami, zaskoczona, a on wyszczerzył zęby w uśmiechu: Muszę iść ponękać twojego tatę. - Wstał zza stołu i poklepał mnie po ramieniu, co w jego języku oznaczało, że między nami dobrze jest. Położyłam dłoń na jego dłoni: - Ponękaj go trochę w moim imieniu, dobrze? Wujek Bob lekko ścisnął moją rękę i wolnym krokiem podszedł do baru, głośno twierdząc, że jest inspektorem z sanepidu. Skrzywiłam się. Niewiele spraw śmieszyło tatę mniej niż perspektywa wizyty sanepidu. Plasowała się ona w rankingu mniej więcej między kontrolą skarbówki i pozwem

zbiorowym. Spojrzałam na prawników. Siedzieli wokół stołu wujek wysunął dla nich krzesła - i rozmawiali. - Wiesz, kiedy masz pogrzeb? - Elizabeth spytała Sussmana smutnym głosem. - Dziś po południu mają spotkanie z przedsiębiorcą pogrzebowym. - Sussman opuścił głowę. Elizabeth dotknęła jego dłoni. - Co z Michelle? - Kiepsko. Muszę do niej wracać. Ojej. Będzie jednym z tych zmarłych, co to zostają, że by zaopiekować się swoją rodziną. Podobnie jak pomysł, że Barber zbladł ze zdziwienia, to fizjologicznie niemożliwe, by duch zajmował się swoją rodziną. Po wszystkim będę musiała go odwieść od tej ścieżki. - A ty? - Barber spytał Elizabeth. - Wiesz, kiedy masz pogrzeb? - Też jeszcze nie słyszałam. - Przysunęła się do niego. - Idziesz na swój? - Nie wiem. - Barber wzruszył ramionami. - Ty idziesz? - Pewnie pójdę. -Tak? Elizabeth uśmiechnęła się i jeszcze trochę przysunęła. - Umówmy się. -Ojej.

- Jeśli ty pójdziesz ze mną na mój pogrzeb, ja pójdę z tobą na twój. Barber zastanawiał się chwilę, a potem niechętnie wzruszył ramionami. Próbowałam nie parsknąć śmiechem. Przypominali licealistów, którzy próbują samych siebie przekonać, że tak naprawdę nie chcą iść na szkolną dyskotekę. - W sumie możemy - skwitował Barber. - Idziesz z nami, Patrick? - Co? - Sussman był tysiąc układów słonecznych stąd. Z trudem skupił uwagę na kolegach. - No nie wiem. Trochę to makabryczne. - Chodź - powiedziała Elizabeth. - Posłuchamy cudownych komentarzy na nasz temat z ust tych krewnych, którzy najbardziej nas nie znosili. - Może macie rację - westchnął Sussman. - Pewnie, że mamy rację. - Elizabeth poklepała go po ręce i spojrzała na mnie. - Nie sądzisz, że powinien iść na swój pogrzeb, Charlotte? - Pogrzeb? - spytałam zaskoczona. - Cóż, pewnie. Kto by się nie dał zabić, żeby iść na własny pogrzeb? - Widzisz - znów go poklepała po ręce. - Mam nadzieję, że nie pochowają nas na jednym cmentarzu - oznajmił Barber. - Nie wiem, czy bym wytrzymał mieć was za sąsiadów przez całą wieczność.

Sussman parsknął, a Elizabeth rąbnęła Barbera w ramię. - Tak tylko mówię - uśmiechnął się szeroko, kiedy Elizabeth żartobliwie pogroziła mu spojrzeniem. Potem odwrócił się do mnie. - To jak, Kostucho, co dalej? Musiałam się zastanowić. - Po pierwsze, jak dla ciebie, to pani Kostucho, smarkaczu. - Dziabnęłam go palcem. Zaśmiał się. A po drugie, powinnam pewnie zerknąć na wasze akta w tamtej sprawie. - Jasne - zgodziła się Elizabeth. - Mamy zapasowy klucz schowany w kancelarii. - Och! - wykrzyknęłam, unosząc rękę i wiercąc się na krześle jak trzecioklasistka z zapaleniem pęcherza moczowego. - Jest schowany w takim sztucznym kamieniu, co wygląda jak prawdziwy, ale nie jest prawdziwy, bo jest sztuczny? - Nie - odparli jednocześnie. - Och, przepraszam, kontynuuj - zwróciłam się do Elizabeth, bo jej przerwałam. - Musimy ci też dać kod do alarmu, na wypadek gdyby Nory nie było. Jeśli Nora będzie w biurze, bez nakazu ciężko ci będzie coś wydostać. - Racja. Nie pomyślałam o tym. Na pewno wujek Bob załatwi mi nakaz.

- A jeśli nie - rzekł Sussman - zastanów się, czy by się dziś nie włamać i nie wziąć sobie tych akt. Wszyscy odwróciliśmy się w jego stronę. Nie wyglądał na miłośnika włamań. - Co? Nie ma w tym nic nielegalnego, skoro wyrażamy zgodę. Też prawda. - Nie jestem pewna, czy władze się z tobą zgodzą, ale mnie to odpowiada. - Tak myślałem. - Sussman się uśmiechnął. - Mogę wam zadać parę pytań o to, co wydarzyło się dziś rano? - Zagadnęłam, bo uświadomiłam sobie, że to dobra chwila, by podpytać o Reyesa. - Oczywiście - powiedział Barber. Elizabeth spuściła oczy, zamknęła się w sobie. Nie otwarcie, ale czytam ludzi na tyle dobrze, by wiedzieć, kiedy zmienia się nastrój. Ciekawa byłam, co się stało i dlaczego tak bardzo nie chce ze mną o tym porozmawiać. Skupiłam się z powrotem na Reyesie i postanowiłam mieć z głowy elementy żenujące. - Postanowiłam mieć z głowy elementy żenujące oznajmiłam. Takie rzeczy to najlepiej otwarcie. Mam nadzieję, że skoro go widzieliście, nie wyglądało to tak śmiesznie, jak pewnie w oczach Cookie i Swopesa. Bo go widzieliście, prawda? Nie wyglądało to,

jakbym obmacywała powietrze? Spojrzeli po sobie w zakłopotaniu, więc zapytałam: - Widzieliście go, prawda? - A widzieliśmy - powiedziała Elizabeth. - Ale nic nie obmacywałaś. Nie ruszałaś się, jeśli o to ci chodzi. Przynajmniej nie bardzo. - To znaczy? - Pochyliłam się. - Po prostu stałaś - oznajmił Sussman, poprawiając okulary palcem wskazującym. - Plecy miałaś oparte o ścianę, ręce po bokach i też przyparte do ściany. Głowę odrzuciłaś do tyłu i dyszałaś, jakbyś właśnie przebiegła maraton, ale się nie ruszałaś. Jego relacja na moment zbiła mnie z pantałyku. Ręce miałam po bokach? Głowę odrzuciłam do tyłu? - Ale on tam był. Widzieliście go. My... - Wisieliście na sobie, że szpilki między was się wcisnąć nie dało? - podsunął Barber. - No... tak. - Ja nie narzekam - zapewnił, machając rękami. Bynajmniej. To było ostre. Nie wiedzieć czemu, kiedy staram się nie zaczerwienić, to bardziej się czerwienię. Poczułam, jak twarz zalewa mi rumieniec. Mogłam tylko mieć nadzieję, że czerwień się nie gryzie z błękitami i fioletami, które już tam miałam.

- Ale się nie ruszałaś - powiedziała Elizabeth. - Nie fizycznie. - Przepraszam, wciąż nie rozumiem. - Twoja dusza, twój duch, jak zwał tak zwał. To się ruszało. Wyglądałaś jak my, tylko w żywszym kolorze. - No - powiedział Barber. - Oddzieliłaś się od swego ciała, żeby... być z nim. To było niesamowite. Siedziałam zdumiona. Nic dziwnego, że to przypominało sen. Zrobiłam coś w rodzaju projekcji astralnej? Miałam nadzieję, że nie. Nie wierzyłam w projekcję astralną. Ale może akurat projekcja astralna wierzyła we mnie. - Jak u diaska udało mi się opuścić własne ciało? zapytałam oszołomiona i zmieszana, choć nie pod wpływem czegoś nielegalnego. - Ty jesteś kostuchą. - Barber wzruszył ramionami. Ty nam powiedz. - Nie wiem. - Spojrzałam na swoje dłonie, jakby zapisana w nich była odpowiedź. - Nie wiedziałam, że coś takiego jest możliwe. - Nie przejmuj się. Ja nie wiedziałem, że cokolwiek z tego jest możliwe. - To mnie zwala z nóg - powiedziałam. To ja mam się na tym znać. Jaki jest pożytek z bycia kostuchą, skoro na temat bajerów wiem niezbędne

minimum? Jestem portalem, cholera. Muszę wiedzieć. - Ale był niesamowicie atrakcyjny. To mnie natychmiast sprowadziło na ziemię. Popatrzyłam na Elizabeth. - Poważnie? Przyjrzeliście się mu porządnie? Będę całkiem szczera - nie jestem pewna, czym on jest. - To znaczy poza tym, że jest niesamowicie atrakcyjny? - dopytała Elizabeth. - Tyle to wiem. Zaśmiała się cicho. Zamilkliśmy, bo tata przyniósł moją kanapkę, zaproponował mi dziesięć tysięcy dolarów za sprzątnięcie wujka Boba i poszedł sobie z moim nożem do smarowania, bo najwyraźniej postanowił sam go załatwić. Pomyślałam, czy by nie ostrzec wujka, ale co to wtedy będzie za frajda? - Elizabeth, muszę cię o coś spytać - zaczęłam, odsuwając na moment kanapkę. - Jasne, co jest? - Wydaje mi się... no, od rana jakby zachowujesz dystans. Przepraszam powiedziała, przyjmując odpowiedzialność, ale bez wyjaśnienia. Innymi słowy, próbowała się wykręcić. - Och, nie przepraszaj - dodałam szybko. -

Martwiłam się tylko. Coś się stało? Zrobiła długi, głęboki wdech - kolejny fizjologiczny zbytek - i powiedziała: - Rzecz w tym, że ten gość, który się zmaterializował, ten twój, on był... taki piękny. - Wiem coś o tym. - Pokiwałam głową. -1 cudowny. - Wciąż się zgadzam. - I seksowny. - Podoba mi się, dokąd to zmierza. - Pochyliłam się do niej. - Ale... -Ojej. - Pomyślałam, że to dziwne. - Dziwne? - Tak. - Też się pochyliła. - Charlotte, on miał na sobie... uniform więzienny.

Rozdział 7 Geniusz ma granice. Obłęd-nie aż tak. NAKLEJKA NA ZDERZAK Więzienny uniform? Co to znaczy? Był w więzieniu? A potem tam zmarł? Serce mi się ścisnęło na tę myśl. Wiódł takie ciężkie życie - to akurat było boleśnie oczywiste od pierwszej chwili, kiedy go spotkałam. A potem wylądował w więzieniu. Nie mogłam sobie wyobrazić, jakie potworne rzeczy przeszedł. Chociaż najbardziej na świecie chciałam pędzić do tego więzienia, nie wiedziałam, w którym więzieniu był. Równie dobrze mógł siedzieć w Sing Sing. Musiałam dać sobie na wstrzymanie i skoncentrować się na dochodzeniu. Wujek Bob zajął się nakazem i protokołami sądowymi, a

prawnicy udali się do swoich rodzin, ja więc pojechałam do miejskiego aresztu, żeby pomówić z Markiem Weirem, który według Carlosa Rivery jest niewinny. Funkcjonariuszka Służby Więziennej na recepcji studiowała moją zalaminowaną legitymację policji. - Charlotte Davidson? - spytała, marszcząc brwi, jakbym zrobiła coś złego. - To ja - powiedziałam, śmiejąc się głupawo. Nie uśmiechnęła się do mnie. Ani trochę. Absolutnie muszę przeczytać tę książkę o tym, jak zdobywać przyjaciół i wpływać na ludzi. Chociaż to by wymagało wrodzonego pragnienia, by zdobyć przyjaciół i wpływać na ludzi. W tej chwili moje pragnienia były nieco bardziej pierwotne. Funkcjonariuszka skierowała mnie do poczekalni i zadzwoniła po pana Weira. Kiedy ja rozważałam moje pierwotne pragnienia, zwłaszcza te wytypowane dla Reyesa, usłyszałam, że ktoś siada obok mnie. - Cześć, Kostuszko, co porabiasz w moim zakątku systemu penitencjarnego? Podniosłam wzrok i uśmiechnęłam się, a potem złapałam swój częściowo naładowany telefon. Upewniłam się, że jest wyciszony, i go otworzyłam, po czym się odezwałam:

- Kurczę, Billy - mówiłam do telefonu - świetnie wyglądasz. Schudłeś? Billy był osadzonym indiańskiego pochodzenia, który popełnił w areszcie samobójstwo jakieś siedem lat wstecz. Próbowałam go przekonać, by przeszedł na drugą stronę, ale upierał się, że musi zostać, by odwieść innych od pójścia w jego kretyńskie ślady. Sam tak powiedział. Często się zastanawiałam, jak się do tego zabierał. Kiedy usłyszał mój komplement, twarz rozjaśnił mu wstydliwy uśmiech. Chociaż zmarli nie mogli tracić na wadze, rzeczywiście wyglądał nieco szczupłej. Może o czymś nie wiedziałam. Tak czy owak, przystojny był z niego mężczyzna. - Ty i te twoje telefony - szturchnął mnie żartobliwie. - Muszę tak robić, bo mnie zamkną za gadanie do siebie, panie Niewidzialny. Zaśmiał się z głębi piersi. - Przyszłaś dobrać się mi do gatek? - To aż takie oczywiste? - Można się domyśleć - powiedział rozczarowany. Zawsze podobam się wariatkom. Zrobiłam ostry wdech i byłam w samym środku Oscarowego występu - udawałam, że jestem urażona z takim natężeniem

emocji, z takim realizmem - kiedy ktoś mnie zawołał. - Ups, to po mnie, kolego. Kiedy wpadniesz się ze mną zobaczyć? - Zobaczyć się z tobą? - zapytał, kiedy szłam za funkcjonariuszem do pokoju odwiedzin. - Jak mogę cię nie widzieć? Świecisz się jak te cholerne reflektory na zewnątrz. Kiedy się odwróciłam, już go nie było. Bardzo go lubię. Usiadłam w kabinie siódmej. Naprzeciw mnie usiadł patykowaty mężczyzna po czterdziestce. Miał rudoblond włosy i niebieskie, dobre oczy. Wyglądał jak skrzyżowanie bezdomnego z plaży i profesora z uniwersytetu. Rozdzielała nas szyba przeplatana wszędzie cienkim drutem, który sprawiał, że jej obecność zaznaczała się jeszcze dobitniej. Jasne, ciekawa byłam, jak wsadzili tam ten drut, że był tak równiutko rozmieszczony, ale to nie była właściwa pora na takie rozważania. Nie dam się rozproszyć kratownicy. Pan Weir przyglądał mi się z drugiej strony - nie tamtej drugiej strony, ale z drugiej strony szkła - z zainteresowaniem. Podniosłam słuchawkę, zastanawiając się, ile osób używało tego samego telefonu i jaki był poziom higieny tych osób.

- Dzień dobry, panie Weir. Nazywam się Charlotte Davidson. - Wyraz twarzy mu się nie zmienił. Moje nazwisko widocznie nie zrobiło na nim wrażenia. Wszedł inny osadzony i usiadł w sąsiedniej kabinie. Weir rzucił za siebie niepewne spojrzenie; już patrzył na innych, jakby byli jego wrogami, już był stale w stanie podwyższonej gotowości, przygotowany na to, by natychmiast się bronić. Ten człowiek nie zasługiwał na pobyt w więzieniu. Nikogo nie zabił. Czułam jego czyste sumienie tak samo wyraźnie, jak winę gościa z sąsiedniej kabiny. - Mam kiepskie wieści. - Odczekałam, aż z powrotem skieruje na mnie uwagę. - Pańscy prawnicy zostali wczoraj zamordowani. - Moi prawnicy? - wreszcie się odezwał. Potem dotarło do niego, co mówię, i szerzej otworzył oczy. - Jak to, wszyscy troje? - Tak, proszę pana. Niezmiernie mi przykro. Wpatrywał się we mnie, jakbym przeniknęła tę szybę i dała mu po twarzy. Najwidoczniej nie zauważył, że tego się nie da zrobić, jeśli się weźmie pod uwagę kratownicę i w ogóle. Po dłuższej chwili zapytał: - Co się stało? - Zostali zastrzeleni. Jesteśmy zdania, że ich śmierć jest powiązana z pańską sprawą.

To go jeszcze bardziej zaskoczyło. - Zginęli przeze mnie? - To nie pańska wina, panie Weir - pokręciłam głową. - Wie pan o tym, prawda? - Kiedy nie odpowiedział, ciągnęłam: - Czy ktoś panu groził? Parsknął z powątpiewaniem i wskazał swoje obecne otoczenie. - Chodzi pani o coś innego niż to, co grozi mi codziennie? Miał sporo racji. Areszt zdecydowanie potrafi być stresujący. - Jeśli mam być zupełnie szczera - powiedziałam szczerze - nie sądzę, aby ci ludzie tracili czas na groźby. Wnioskując z wydarzeń ostatniej doby, powiedziałabym, że są bardziej proaktywni. - Bez jaj. Kto morduje troje prawników? - Niech pan będzie czujny, panie Weir. Ze swej strony pracujemy nad tą sprawą. - Postaram się. Bardzo mi przykro ze względu na tych prawników - powiedział, przesuwając palcami po nierównym zaroście, a potem po oczach. Był zmęczony, wyczerpany wyrokiem skazującym za coś, czego nie zrobił. Współczułam mu bardziej, niż tego chciałam. - Bardzo ich lubiłem. Zwłaszcza tę panią Ellery. - Opuścił dłoń i spróbował otrząsnąć się z emocji. - Było na co popatrzeć. - Tak, była bardzo piękna.

- Panie się przyjaźniły? - Nie, nie, ale widziałam zdjęcia. - Nigdy nie wiem, jak wyjaśnić moją łączność ze zmarłymi. Jedno przejęzyczenie mogło mnie straszyć długie lata. Dosłownie. - Przyszła pani mi powiedzieć, żebym się pilnował? - Jestem prywatnym detektywem i współpracuję w tej sprawie z policją. - Zjeżył się na wzmiankę o policji. Trudno się dziwić. Chociaż policji też trudno się dziwić. W końcu dowody wskazują wprost na niego. - Czy pan wiedział o informatorze? Tym, który chciał porozmawiać z Barberem w dniu, kiedy wszyscy zginęli? - Informator? - zapytał, potrząsając głową. - Czego chciał? Zanim udzieliłam odpowiedzi, nabrałam powietrza i przyjrzałam się panu Weirowi, bo chciałam ustalić, ile mam mu powiedzieć. To była jego sprawa. On najbardziej ze wszystkich zasługiwał na prawdę. Ale w mojej głowie ustawicznie błyskał znak z napisem „ZACHOWAĆ OSTROŻNOŚĆ". Albo powinnam zachować ostrożność, albo ta piąta kawa właśnie zaczynała działać. - Panie Weir, nie chcę dawać panu bezpodstawnej

nadziei. Możliwe, że to nic nie zmienia. A nawet jeśli to coś zmienia, możliwe, że nie uda nam się tego dowieść. Rozumie pan? Pokiwał głową ledwie zauważalnie. - Krótko mówiąc, pewien człowiek powiedział Barberowi, że jest pan niewinny. Otworzył szerzej oczy, zanim się opamiętał. - Powiedział, że wsadzono za kratki niewłaściwą osobę i że ma na to dowody. Mimo moich zastrzeżeń w oczach pana Weira rozbłysła iskierka nadziei. Widziałam ją. Widziałam też, że nie chciał jej tam tak samo jak ja. Prawdopodobnie rozczarował się już dziesiątki razy. Nie umiałam sobie wyobrazić, jaki to ból iść do więzienia za coś, czego się nie zrobiło. Miał pełne prawo być zawiedziony systemem. - To na co pani czeka? Niech składa zeznania. Potarłam czoło. - On też nie żyje. Jego również wczoraj zabito. Minęła cała minuta napiętej ciszy. W końcu wypuścił powietrze z sykiem i rozparł się na krześle, rozciągając kabel telefonu. Widziałam, jak ogarnia go rozczarowanie. - Czyli co to znaczy? - zapytał z goryczą. - Nie jestem pewna. Sami się tego właśnie dowiadujemy. Ale zrobię, co w mojej mocy, by panu

pomóc. Pozostaje pytanie, jak pomocne okażą się moje wysiłki. Strasznie trudno obalić wyrok, nieważne, jakie są dowody. Wyglądał, jakby na chwilę odpłynął, zatracił się w rozmyślaniach. - Panie Weir? Może mi pan opowiedzieć o sprawie? Chwilę trwało, zanim do mnie wrócił. Potem zapytał: - Co chce pani wiedzieć? - Cóż, protokoły sądowe niedługo do mnie dotrą, ale chciałam zapytać o tę kobietę, pańską sąsiadkę, która zeznała, że widziała, jak ukrywa pan ciało nastolatka. - W życiu tego dzieciaka nie widziałem. A tę kobietę widziałem raz - darła się na słoneczniki u siebie na podwórku. Stuknięta jak naćpany kapelusznik. Ale jej posłuchali. Sędziowie przysięgli jej posłuchali. Łyknęli wszystko, co im mówiła, jakby podano im to na srebrnym półmisku. - Ludzie niekiedy słyszą to, co chcą usłyszeć. - Niekiedy? - spytał, jakbym wyraziła się zbyt łagodnie. Tak było, ale bardzo się starałam zachować pozytywne nastawienie. - Czy wie pan, skąd krew chłopaka wzięła się na pańskich butach? - To mnie zbijało z tropu. Gość jest bezspornie niewinny, ale laboratorium

potwierdza, że miał na butach krew nastolatka. Ten jeden fakt wystarczał, by nastawić przeciwko niemu dwunastoosobową ławę przysięgłych. - Ktoś ją musiał tam podłożyć. Bo niby skąd by się tam wzięła? - zapytał, tak samo zbity z tropu jak ja. - OK, czy może mi pan pokrótce opowiedzieć, co zaszło? Na szczęście po drodze wstąpiłam do papierniczego. Wyjęłam mój nowy notes, dokładnie taki sam, jaki mieli Garrett i wujek Bob. Prosty. Nierzucający się w oczy. Skromny. Notowałam wszystko, co wydało mi się istotne. - Chwileczkę - zatrzymałam go w pewnej chwili. - Ta pani zeznała, że chłopak pomieszkiwał u pana? - Tak, ale to mojego siostrzeńca widziała. Mieszkał u mnie jakiś miesiąc, zanim to wszystko się wydarzyło. Teraz gliniarze myślą, że jego też zabiłem. - On nie żyje? - zamrugałam z zaskoczenia. - Nic o tym nie wiem. Ale fakt, że zaginął. Gliniarze przekonali moją siostrę, że miałem z tym coś wspólnego. To może być punkt styczny, którego szukałam. Nie miałam pojęcia, co to za styczność, ale miałam już gorsze punkty wyjścia. - Kiedy zaginął?

Spojrzał w dół i w prawo, co znaczy, że sobie przypominał, a nie wymyślał. Kolejny symptom niewinności - nie żeby było mi to potrzebne. - Teddy mieszkał u mnie jakiś miesiąc. Mama go wyrzuciła. Nie dogadywali się. - To pańska siostra? - Tak. Namówiła go później, by się z powrotem wprowadził do niej, chociaż ciągle się sprzeczali. Wtedy ostatni raz go widziałem. Dopiero po aresztowaniu się dowiedziałem, że zaginął. - Jaki motyw pańskiego postępowania podał prokurator? Na jego twarzy odmalowało się obrzydzenie. - Narkotyki. - Ach - powiedziałam ze zrozumieniem. - Motyw uniwersalny. - Spytaj go o siostrę. - Odwróciłam się i zobaczyłam Barbera, który stał za mną ze skrzyżowanymi rękoma i głową pochyloną w zamyśleniu. Musiałem coś przegapić. - Może mi pan opowiedzieć coś więcej o swojej siostrze? - zapytałam pana Weira, który patrzył za mnie, by się przekonać, na co spojrzałam. Po chwili powiedział: - Nie najlepsza z niej mama, ale też nie najgorsza. Miewa czasem kłopoty. Narkotyki, i to nie tylko

trawa. Drobne kradzieże. Wie pani, normalne rzeczy. Normalne rzeczy. Interesująca linia obrony. - A ostatnio? - zapytał Barber. Przekazałam pytanie. - Od roku jej nie widziałem. Nie mam pojęcia, jak sobie radzi. Zastanawiałam się, czyją przesłuchano w związku z zaginięciem chłopaka. - A co... - Czy mogła się zaplątać w coś poważniejszego? Popatrzyłam na Barbera z irytacją, że mi przerwał ech, ci prawnicy - i przekazałam pytanie panu Weirowi. Barber nie zauważył mojego krzywego spojrzenia. Pan Weir za to zauważył. - W przypadku Janie - powiedział z większą niż przedtem podejrzliwością wobec mnie - wszystko jest możliwe. - Czy pana zdaniem... - Mogła się u kogoś zadłużyć? U kogoś na tyle groźnego, by porwać... - Dość - wycedziłam cicho przez zęby. - Tylko ja tu zadaję pytania. - Udawałam brzuchomówcę, jak umiałam, jak gdyby tylko dlatego, że twarz mi się nie ruszała, pan Weir mnie nie słyszał. Albo jak gdyby nie widział, jak udaję, że z nikim nie rozmawiam.

Barber spojrzał na mnie skołowany. - Przepraszam - powiedział, trzeźwiejąc. - Po prostu ciągle mi się wydaje, że coś przegapiłem. Coś, co cały czas miałem przed oczami. Bomba, teraz czułam się winna. - Nie, to ja przepraszam. - Było mi głupio, ale wciąż musiałam się kretyńsko uśmiechać, żeby nie ruszać ustami. - Niepotrzebnie na ciebie warknęłam. - Nie, masz rację. To moja wina. Odwróciłam się z powrotem do pana Weira. - Przepraszam pana za to. To takie głosy w mojej głowie. Zmienił się na twarzy, ale nie tak, jak się spodziewałam. Nagle wyglądał... jakby znowu miał nadzieję. - Naprawdę pani potrafi to, co mówią, że pani potrafi? Nie byłam pewna, o co mu chodzi - kim „oni" byli i co „oni" mówią, że potrafię - uniosłam więc brwi pytająco. - A „oni" to...? Nachylił się, jakbym dzięki temu lepiej go słyszała przez szkło. - Słyszałem, jak strażnicy rozmawiali. Dziwili się, że pani do mnie przyszła. - Dlaczego? - Sama też się zdziwiłam. - Mówili, że rozwiązuje pani sprawy, których nikt

inny nie może rozwiązać. Że wyjaśniła pani nawet sprawę sprzed kilkudziesięciu lat. Przewróciłam oczami. - Jeden raz, na litość boską. Poszczęściło mi się. Przyszła do mnie wówczas kobieta zamordowana w latach pięćdziesiątych. Przekonałam wujka Boba, żeby pomógł, i razem zamknęliśmy dochodzenie. Bez niego bym tego nie zrobiła. Ani bez nowej technologii na usługach policji. Oczywiście, było bardzo pomocne, że kobieta dokładnie wiedziała, kto ją zamordował i gdzie znaleźć narzędzie zbrodni. Biedaczka miała paskudnego pasierba. - Inaczej mówili - ciągnął pan Weir. - Mówili, że pani wie różne rzeczy, takie, których nikt inny nie wie. Och. - Uhm, kto tak mówił? - Jedna z funkcjonariuszek jest żoną policjanta. - Cóż, to wiele tłumaczy. Policja tak naprawdę nie myśli... - Nie obchodzi mnie, co policja myśli, pani Davidson. Chcę tylko wiedzieć, czy pani potrafi robić to, o czym mówią. Wymknęło mi się posępne westchnienie. - Nie chcę dawać panu próżnej nadziei.

- Pani Davidson, sama pani obecność daje mi nadzieję. Przykro mi, ale tak to po prostu wygląda. - Mnie także jest przykro, panie Weir. Szanse, że to do czegoś doprowadzi... - To lepsze szanse, niż miałem dziś rano. - Jeśli tak pan to widzi - poddałam się - nic na to nie poradzę. - Ale potrafi pani robić to, o czym mówią. Nie chciałam dawać mu więcej nadziei, niż już mu dałam. Poczułam, jak napięcie wspina się wzdłuż mojego kręgosłupa i przygarbią mi ramiona. Łatwo wierzyć w moje zdolności, kiedy ma to przynieść korzyść. Nie wiedziałam przecież, czy moje talenty w tej konkretnej sprawie do czegoś się przydadzą. Może zresztą sama nadzieja przyniesie panu Weirowi korzyść. Mogłam mu dać chociaż tyle. - Tak, panie Weir, potrafię robić to, o czym mówią. Odczekałam chwilę, aż ta perełka do niego dotrze, aż jego lekko zszokowany wyraz twarzy wróci do normy, po czym powiedziałam: - Zanim przewiozą pana do więzienia, zabiorą pana na badania do Centrum Przyjęć i Diagnoz w Los Lunas. Mogę stawić czoła hordom Los Lunatyków i pana odwiedzić, jeśli sobie pan życzy. Żeby był pan na bieżąco. W końcu się uśmiechnął, acz niechętnie.

- Chciałbym tego. Odezwałam się półgębkiem do Barbera: - Masz więcej pytań? Wciąż zatopiony w myślach, potrząsnął tylko głową. - OK - powiedziałam do pana Weira. - Do zobaczenia wkrótce. Rozłączyłam się, zaczęłam chować notes i długopis do torby, kiedy miałam objawienie. Swego rodzaju. Odwróciłam się i zapukałam w okno, by przyciągnąć uwagę pana Weira. Strażnik pozwolił mu wrócić i ponownie odebrał telefon. - Ile on ma lat? - spytałam, przyciskając słuchawkę do ucha ramieniem, otwierając notes i szykując długopis. - Słucham? - Pański siostrzeniec. Ile ma lat? - Aha, piętnaście. Czy też miał piętnaście. Teraz to pewnie szesnaście. - I wciąż go nie znaleźli? - Z tego, co wiem. Co...? - Ile lat miał ten nastolatek? Ten na pańskim podwórku? - Widzę, do czego zmierzasz - odezwał się Barber. - Piętnaście. Myśli pani, że to ma związek? Mrugnęłam do Barbera i pochyliłam się do pana Weira

z silniejszym błyskiem obietnicy w oku. - Musi mieć. A ja zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby go odkryć. *** Nie chciałam wyciągać pochopnych wniosków, ale nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że ci dwaj chłopcy obracali się w podobnych kręgach. Dwaj chłopcy z podobnych środowisk, jeden nie żyje, a drugi zaginął? Mój rozum bił na alarm. Potrzebowałam akt Barbera, ale nie chciałam się mierzyć z Norą, asystentką wykonawczą prawników. Jeśli choć trochę przypominała inne znane mi asystentki wykonawcze, dysponowała jedynie nieznacznie mniejszą władzą niż Bóg i nie tolerowałaby żadnego węszenia. Kradzież z włamaniem będzie dużo bezpieczniejsza. Ale z kradzieżą z włamaniem muszę zaczekać do zmroku. W międzyczasie wujek Bob gromadził wszelkie policyjne dane związane ze śledztwem, a Barber wybrał się do siostry pana Weira, aby sprawdzić, czy był jakiś kontakt z Teddym, zaginionym siostrzeńcem. Postanowiłam posłać Barbera na przeszpiegi, zanim z nią pomówię, bo sama w tym czasie chciałam powędrować do biura i wyszukać w

internecie jak najwięcej informacji. Wychodząc z aresztu, wyjęłam telefon i zadzwoniłam do Cookie. - Cześć szefowo - przywitała się. - Planujesz już ucieczkę z więzienia? - Nie. Możesz w to wierzyć lub nie, ale mnie wypuścili. - Wariaci. Co oni sobie myślą? - Pewnie, że za dużo ze mną zachodu. Zaśmiała się. - Masz trzy wiadomości, nic pilnego. Pani George nadal się zarzeka, że mąż ją zdradza, i chce się z tobą spotkać dziś po południu. -Nie. - Tak jej właśnie powiedziałam, tylko nie tak rozwlekle - wyjaśniła żartobliwie. - Wszystko inne może poczekać. To co słychać? - Jak miło, że pytasz - powiedziałam, wychodząc przez szklane drzwi. Obrzuciłam teren wzrokiem w poszukiwaniu Billyego, ale musiał mieć lepsze r zec zy do roboty. - Przy lunchu dowiedziałam się od prawników ciekawych rzeczy. - Tak? Jak ciekawych? - Jak licho. - Brzmi obiecująco. - Możesz się dostać do rejestru karnego i wyszukać hasło Reyes?

- Rejestru karnego? Skuliłam się trochę. W jej ustach brzmiało to tak... przestępczo. - No, długa historia. - Dobra, jest około dwustu osadzonych i zwolnionych warunkowo, którzy mają na nazwisko Reyes. - Szybko poszło. Teraz spróbuj Reyes jako imię. Usłyszałam klikanie, potem się odezwała: - Lepiej. Jest tylko czterech. - OK, będzie teraz koło trzydziestki. - I ostał się jeden. Zamarłam z kluczem w połowie drogi do drzwi samochodu. - Jeden? Naprawdę? - Reyes Farrow. Serce zadudniło mi w piersi nerwowo. Czy to mogło być to? Czy to możliwe, że po tych wszystkich latach wreszcie go znalazłam? - Załączyli zdjęcie policyjne? - zapytałam. Kiedy Cookie się nie odzywała, spróbowałam jeszcze raz: Cookie? Jesteś tam? - Boże mój, Charley. On... To on. Klucze upadły na ziemię i oparłam rękę na Misery. - Skąd wiesz? Nigdy go nie widziałaś. - Jest boski. Dokładnie taki, jak opisałaś.

Próbowałam oddychać miarowo. Nie miałam przy sobie papierowej torebki, gdyby przyszło co do czego. - Nigdy nie widziałam kogoś, kto byłby taki... sama nie wiem, zajadły i tak oszałamiająco piękny. - To on - powiedziałam, pewna, że znalazła właściwego faceta. - Przesyłam ci zdjęcie policyjne. Odsunęłam telefon i czekałam na SMS-a. Po kilku długich sekundach na ekranie pojawił się obrazek a ja nagle musiałam specjalnie się skupić, by zachować pozycję pionową. Kolana i tak się pode mną ugięły i osunęłam się na próg samochodu. Nie mogłam oderwać oczu od ekranu. Cookie trafiła w sedno. Był zajadły. Wyraz twarzy miał jednocześnie nieufny i rozwścieczony, jak gdyby ostrzegał funkcjonariuszy, by się nie zbliżali. Dla własnego dobra. Nawet w słabym świetle widać było, że w oczach lśni mu ledwie hamowana furia. Zadowolony to on nie był, kiedy robili mu to zdjęcie. - W rejestrze wciąż figuruje jako osadzony. Ciekawe, jak często aktualizują takie spisy. Charley? - Cookie wciąż była na linii, ale ja nie mogłam przestać wpatrywać się w jego fotografię. Uświadomiła sobie chyba, że potrzebuję chwili, i w

milczeniu czekała, aż dojdę do siebie. I doszłam do siebie. Ze świeżą determinacją przyłożyłam komórkę do ucha i pochyliłam się, by podnieść klucze. - Jadę do Rocketa. *** Postanowiłam upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Wjechałam w boczną uliczkę i zaparkowałam koło śmietnika. Miałam nadzieję, że sąsiedzi się nie zorientują, iż zamierzam się włamać do ich porzuconego psychiatryka. Szpital, zamknięty przez rząd w latach pięćdziesiątych, w jakiś sposób znalazł się w rękach lokalnego gangu motocyklowego, czyli rzeczonych sąsiadów. Nazywali się Bandytami i nie przepadali za nieproszonymi gośćmi. Potwierdzały to ich rottweilery. Już jak podchodziłam do szpitala, ściskało mnie w żołądku, ale nie przez rottweilery i nie na przykry sposób. Szpitale dla umysłowo chorych mnie fascynują. Kiedy byłam na studiach, najbardziej lubiłam weekendowe wycieczki do porzuconych psychiatryków. Zmarli, na których tam trafiałam, byli namiętni, pełni życia i energii. Paradoksalnie, bo przecież nie żyli.

W tym konkretnie szpitalu mieszkał jeden z moich ulubionych wariatów. Życie Rocketa - kiedy jeszcze faktycznie żył - było jeszcze bardziej tajemnicze niż Trójkąt Bermudzki, ale udało mi się dowiedzieć, że dzieciństwo spędził w czasach Wielkiego Kryzysu. Jego młodsza siostra zmarła na pylicę. Nigdy jej nie spotkałam, ale powiedział mi, że wciąż tu jest i dotrzymuje mu towarzystwa. Rocket jest bardzo do mnie podobny. Urodził się z zadaniem, pracą. Ale nikt nie zrozumiał jego daru. Po śmierci siostry rodzice oddali go pod opiekę Szpitala Psychiatrycznego New Mexico. W wyniku lat niezrozumienia i złego traktowania, w tym okresowej terapii elektrowstrząsami, Rocket stał się cieniem osoby, którą zapewne kiedyś był. Pod wieloma względami przypominał czterdziestoletniego dzieciaka w słoiku z cukierkami, tyle że jego słoik to rozpadający się, przeznaczony do rozbiórki szpital dla obłąkanych, a jego cukierki to imiona i nazwiska; imiona i nazwiska tych, co odeszli, które dzień po dniu wydrapywał na ścianach szpitala. Idealny archiwista. Nie mogłam sobie wyobrazić, by święty Piotr mógł się równać z Rocketem. No chyba że używa ołówka, zamiast drapać w

betonie. Buzowałam adrenaliną z podniecenia. Za jednym zamachem mogłam się przekonać, czy siostrzeniec Marka Weira Teddy wciąż żyje - trzymam kciuki - i dowiedzieć się też czegoś o Reyesie. Rocket natychmiast wiedział, kiedy ktoś odchodził, i nigdy nie zapominał imienia. Sam ogrom informacji, który w każdej chwili zalewał głowę Rocketa, mógłby osobę zdrową psychicznie doprowadzić do granic, co także może wyjaśniać osobowość Rocketa. Drzwi i okna szpitala dawno temu zabito deskami. Zakradłam się od tyłu, nasłuchując odgłosu łap rottweilerów. Wślizgnęłam się na brzuchu przez okno w piwnicy, które wyważałam przy każdej wizycie. W tym akurat szpitalu mnie jeszcze nie złapano - i dobrze, bo pewnie pozbyłabym się jakiejś kończyny - ale złapano mnie kiedyś w zakładzie pod Las Vegas w Nowym Meksyku. Szeryf mnie aresztował. Mogłam się mylić, ale przypuszczałam, że właśnie wtedy się zaczął mój fetysz mundurowy. Szeryf był gorący. I zakuł mnie w kajdanki. Od tamtej pory jestem inną osobą. - Rocket? - zawołałam, kiedy już wpadłam głową na stół i zatoczyłam się - całkiem imponująco - by stanąć na nogach. Otrzepałam się z kurzu,

włączyłam latarkę i skierowałam w stronę schodów. - Rocket, jesteś tu? Parter był pusty. Szłam korytarzami, podziwiając tysiące imion wyryte w betonowych ścianach, po czym wspięłam się schodami dla personelu na piętro. Porzucone książki oraz meble leżały w rozsypce i nieładzie. Większość powierzchni pokrywało graffiti, dając świadectwo niezliczonym imprezom, jakie się tu odbyły na przestrzeni wielu lat, pewnie jeszcze zanim gang motocyklowy przejął posiadłość. Ponoć rocznik '83 jest zawsze wolny, a Patty Jenkins się puszcza. Zadziwiała mnie chmara narodowości, jakie Rocket wyrzeźbił w ścianach. Widziałam imiona w hindi, języku mandaryńskim, arapaho i farsi. - Panienka Charlotte. - Rocket odezwał się za mną z psotnym chichotem. Podskoczyłam i obróciłam się na pięcie. - Rocket, ty mały diable! - Lubił mnie straszyć, więc podczas każdej wizyty musiałam udawać, że otarłam się o śmierć. Zaśmiał się w głos i zdusił mnie w uścisku. Rocket był połączeniem puszystego grizzly z ludzikiem Michelin. Miał dziecięcą twarz i figlarne serce, a w ludziach widział tylko to, co dobre. Zawsze

żałowałam, że nie znałam go, gdy żył, zanim rząd całkiem dosłownie usmażył mu mózg. Czy jak ja był kostuchą? Wiedziałam przecież, że widywał umarłych, zanim sam zmarł. Postawił mnie na ziemi i zmarszczył brwi w komicznym grymasie. - Nigdy mnie panienka nie odwiedza. Nigdy. - Nigdy? - spytałam, drocząc się z nim. - Nigdy. - Teraz tu jestem, prawda? - Wzruszył ramionami, niechętnie przyznając mi rację. - Jest też drobna kwestia rottweilerów, z którymi muszę sobie radzić przy każdej wizycie. - Pewnie tak. Mam dla ciebie tyle imion, tyle imion. - Nie mam aż tyle czasu... - Nie powinno ich tu być. Nie, nie, nie. Muszą sobie pójść. - Rocket był też wytrawnym skarżypytą zawsze podawał mi imiona tych, którzy umarli, ale nie przeszli jeszcze na drugą stronę. - Masz rację, Rocket, ale tym razem to ja mam imię dla ciebie. Umilkł i popatrzył na mnie niepewnie. - Imię? Postanowiłam rzucić nazwisko kogoś, o kim wiedziałam, że już odszedł. - James Enrique Barilla - przytoczyłam imię i nazwisko zamordowanego nastolatka z podwórka

Marka Weira. - Och - powiedział w pełnej gotowości. To tania sztuczka, rzucić tak imię na wabia, ale musiałam dopilnować, by Rocket był skoncentrowany. Nie miałam dużo czasu. Miałam randkę z niejakim Czynem Zabronionym Pod Groźbą Kary. Kradzież z włamaniem sama się nie włamie. Rocket rozpoznał nazwisko od razu i zaczął iść pewnym krokiem, niestety stosując skróty przez ściany. Starałam się nadążyć, omijając truchtem rogi i korzystając z drzwi. Miałam nadzieję, że zrujnowana podłoga utrzyma mój ciężar. - Rocket, poczekaj. Nie zgub mnie. Usłyszałam go wtedy, na dole i za kuchnią, jak w kółko powtarza sobie imię i nazwisko. Potknęłam się o połamane krzesło i upuściłam latarkę, która spadła ze schodów. Rocket pojawił się przede mną. - Panienko Charlotte, nigdy panienka nie nadąża. - Nigdy? - zapytałam, z trudem stając na nogach. - Nigdy - złapał mnie za rękę i pociągnął w dół schodów. Ledwie złapałam latarkę, kiedy ją mijaliśmy. Miał dobre intencje. Wtedy się zatrzymał. Z niespodziewaną nagłością

stanął w miejscu. Wpadłam na jego siedzenie, niezmiennie wdzięczna za jego pulchność, odbiłam się od niego i ponownie wylądowałam na dupie. Zazwyczaj Rocket by się zaśmiał, po tym jak wstałam i się otrzepałam, ale teraz miał misję. Z minionych doświadczeń wiedziałam, że nic nie może odciągnąć uwagi Rocketa od jednej z jego misji. - Tu. Tu jest - powiedział, wskazując kilkakrotnie jedno z tysięcy nazwisk, które wydrapał w tynku. James Enrique Barilla. Imię Jamesa wśród zmarłych nie było zaskakujące, skoro ktoś szedł do więzienia za zamordowanie go. Musiałam się jednak upewnić, na wszelki wypadek. - Możesz mi powiedzieć, jak zmarł? - zapytałam, choć znałam już odpowiedź. - Nie jak - odpowiedział, nagle poirytowany. Stłumiłam uśmiech. - Nie dlaczego. Nie kiedy. Tylko że jest. - To może gdzie? - Teraz to się po prostu zawzięłam. Popatrzył na mnie krzywo. - Panienko Charlotte, znasz zasady. Nie wolno łamać zasad - pogroził mi grubym palcem. Popamiętam sobie. Zastanawiałam się czasami, czy faktycznie wiedział więcej, ale stosował się do jakichś kosmicznych

reguł, które były mi nieznane. Miałam jednak poczucie, że jego słownictwo płynęło z długich lat pobytu w instytucji. Nikt nie lubił reguł bardziej niż instytucjonalizatorzy. Wyjęłam notes i zaczęłam go przeglądać. - OK, Rakieciarzu, a Theodore Bradley Thomas? Dowiem się tu dziś przynajmniej, czy zaginiony siostrzeniec Marka Weira żyje. Rocket pochylił głowę w zamyśleniu. - Nie, nie, nie - powiedział w końcu. - Jeszcze nie czas. Ulga zalała każdą komórkę mojego ciała. Teraz muszę go tylko znaleźć. Ciekawe, w jak dużym niebezpieczeństwie dzieciak się znajduje. - Wiesz, kiedy nastanie jego czas? - zapytałam, chociaż znałam już odpowiedź. Znowu. - Nie kiedy. Tylko że jest - powtórzył i się odwrócił, by wydrapać w betonie kolejne imię. Zgubiłam go. Utrzymać uwagę Rocketa to jak nabierać spaghetti łyżką. Miałam jednak dla niego jeszcze jedno imię. Ważne. Przysunęłam się nieco. Prawie się bałam wypowiedzieć je na głos, potem jednak wyszeptałam: - Reyes Farrow. Rocket przerwał pracę. Widziałam, że rozpoznał imię. Czyli Reyes jednak nie żył. Serce mi zamarło.

Taką miałam nadzieję, że jednak żyje. - Gdzie jest jego imię? - zapytałam, ignorując piekące oczy. Omiotłam wzrokiem ściany, jakbym w ogóle mogła znaleźć jego imię w tym ogromie nabazgranego chaosu, który wyglądał jak dzieło M.C. Eschera na kwasie. Ale chciałam je zobaczyć. Dotknąć go. Chciałam przesunąć palcami wzdłuż szorstkich rowków i kresek, które tworzyły imię Reyesa. Wtedy się zorientowałam, że Rocket spogląda na mnie z nieufnym wyrazem swej chłopięcej twarzy. Uniosłam dłoń i położyłam ją na jego ramieniu. - Rocket, co się stało? - Nie. - Cofnął się i nie mogłam go dosięgnąć. - Nie powinno go tu być. Nie, psze pani. Zacisnęłam oczy, bardzo się starając nie dostrzec prawdy. - Gdzie jest jego imię, Rocket? - Nie, psze pani. On się nie powinien był urodzić. Otworzyłam oczy. Nigdy wcześniej nie słyszałam od Rocketa niczego takiego. - Nie mogę uwierzyć, że coś takiego powiedziałeś. - On nie powinien był nigdy być chłopcem imieniem Reyes. Powinien był zostać tam, gdzie jego miejsce. Marsjanie nie mogą stać się ludźmi tylko dlatego, że chcą się napić naszej wody. - Wbił we mnie wzrok,

ale dłuższą chwilę patrzył przeze mnie, zanim skupił się na powrót na mojej twarzy. - Trzymaj się od niego z daleka, panienko Charlotte - powiedział, robiąc ostrzegawczy krok w moją stronę. - Po prostu trzymaj się z daleka. Nie ustępowałam. - Rocket, jesteś niemiły. Pochylił się wtedy ku mnie i powiedział chrapliwym szeptem: - Ale panienko Charlotte, on też jest niemiły. Coś dla mnie nieuchwytnego zwróciło jego uwagę. Odwrócił się, chwilę nasłuchiwał, a potem podbiegł do mnie i zacisnął muskularne ręce na moich ramionach. Skrzywiłam się, ale się nie bałam. Rocket nigdy mnie nie skrzywdzi. Wtedy zacieśnił uścisk i prawie krzyknęłam, uświadamiając sobie, że to mógł być pochopny sąd. - Rocket - powiedziałam kojącym głosem. - Słonko, robisz mi krzywdę. Oderwał ode mnie ręce i wycofał się z niedowierzaniem, jakby zaskoczony tym, co zrobił. - Nic nie szkodzi - powiedziałam, uparcie nie masując pulsujących ramion. Jeszcze gorzej by się poczuł. - Nic nie szkodzi, Rocket. To było niechcący. Przez twarz przemknęło mu przerażenie i zniknął. Gdy odchodził, usłyszałam cztery słowa:

- Jego to nie obchodzi.

Rozdział 8 Faceci też mają uczucia. Ale w sumie... kogo to obchodzi? PLAKAT MOTYWACYJNY Słońce gnieździło się na Nine Mile Hill jeszcze przez chwilę, lecz potem straciło zainteresowanie i ześlizgnęło się na drugą stronę. Siedziałam w Misery - moim jeepie, nie stanie emocjonalnym - i czekałam, aż całkiem zniknie za horyzontem, żebym mogła się zabrać za moją kradzież z włamaniem. Ale im dłużej czekałam, tym więcej myślałam o Reyesie. A im więcej myślałam o Reyesie, tym bardziej czułam się zagubiona. Rocket znał imię Reyesa, ale czy to na pewno znaczyło, że Reyes odszedł? Czy to mogło znaczyć cokolwiek innego? Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby Rocket był przestraszony, i to mnie przestraszyło. Wydawało mi się też, że coś ukrywał. Z drugiej strony, bardziej przytomnych chwil

Rocketa prawie się nie da rozróżnić od tych mniej przytomnych. Z dobrych wiadomości - dowiedziałam się przecież, że Marsjanie nie powinni się nigdy starać stać ludźmi tylko dlatego, że chcą się napić naszej wody. Jako że Marsjanie nie istnieją, stanowią pewnie element jakiejś dziwacznej analogii Rakieciaka. Więc cóż jak świat szeroki można porównać do kosmitów? Poza cyrkowcami? To musi oznaczać kogoś, kto żyje niezgodnie z normami. Miałam parę pomysłów na takie grupy, ale byłam dziwnie pewna, że Reyes nie był ani inspektorem skarbówki, ani członkiem rodziny Manson. Wielkie dzięki, bo wbrew temu, co można sądzić, swastyki wcale nie do wszystkiego pasują. Być może w zagadce ważniejsza jest woda. Co ona symbolizuje? Czego tak bardzo brakuje osobie spoza nawiasu społeczeństwa, że byłaby gotowa się dostosować? Pieniędzy? Akceptacji? Władzy? Enchilady z zielonym chili? Nie miałam pojęcia. Bywa. Na własną obronę powiem, że Rocket użył złego porównania. Za blisko mamy do Roswell, żeby logicznie myśleć o inwazjach obcych. Mogłam jednak pomyśleć logicznie o sprawie. Siostrzeniec Marka Weira żyje, a ja żywiłam bardzo

silne podejrzenie, że znał on Jamesa Barillę, zabitego nastolatka z podwórka Weira. Musi istnieć związek. Głównie dlatego, że bardzo chciałam, aby istniał. Jakikolwiek ten związek był, Teddy miał przez to kłopoty. Gdzie u licha jest Angel, kiedy jest potrzebny? Rzadko znikał na tak długo. Jak mam robić nadprzyrodzony rekonesans bez nadprzyrodzonej grupy rekonesansowej? To znaczy bez Grupy Angela, która jest zasadniczo grupą jednoosobową. Ale jeśli nazywam go „grupa" albo „zespół", mogę mówić na przykład: „Grunt to praca zespołowa, kolego!". Uwielbiam opowiadać takie rzeczy. A teraz to muszę się za potrzebnymi informacjami dużo bardziej nachodzić, niż planowałam, kiedy wybierałam te kozaki. W drodze powrotnej z psychiatryka zadzwoniłam do głównego śledczego w sprawie Weira. Przyjaźnił się z wujkiem Bobem, ale za mną nie przepadał. Chyba go irytowałam. Potrafiłam być irytująca, jeśli wkładałam w to lewą komorę sercową. Przypuszczałam, że albo jest zazdrosny o sukces wujka Boba i moją w nim rolę, albo nie lubi ostrych lasek, co się stawiają. Pewnie oba po troszku. Nasza rozmowa nie trwała długo. Inspektor

Anaya odpowiadał zwięźle i z chirurgiczną precyzją skalpela. Według niego policja też chciała znaleźć Teddyego w związku ze śledztwem, ale oni szukali kolejnych zwłok, drugiego zgonu, który by obciążył Marka Weira. Takie dochodzenie będzie ich stale wiodło w złym kierunku. Ja wiedziałam, że Teddy żyje, miałam więc nad policją lekką przewagę. Z naciskiem na lekką. „Przewaga" to też może za mocne słowo. Kiedy przesłuchiwano matkę Teddyego, powiedziała policji, że syn nie wprowadził się z powrotem do domu od jej brata Ale zwlekała ze zgłoszeniem zaginięcia Tedd/ego, aż Marka aresztowano pod zarzutem zabójstwa? To oznaczało, że nie wiadomo, gdzie Teddy był przez dwa tygodnie. Może nie byłam zwyciężczynią międzyuczelnianego konkursu na omnibusa, ale nawet ja widziałam, że coś tu się nie zgadza. Czekając, aż resztki światła dadzą sobie spokój i pozwolą ciemności otulić okolicę, otworzyłam telefon, by przyjrzeć się zdjęciu Reyesa setny raz tego dnia. Tak samo jak poprzednio na jego widok zaparło mi dech w piersi. Nie mogłam w to uwierzyć. Po upływie ponad dziesięciu lat wreszcie go znalazłam. Owszem, znalazłam go w więzieniu, ale póki co wypierałam ten fakt. Jestem niezła w

wyparciu. Trzymałam się kurczowo promyka nadziei, który wypływał stąd, że na tym policyjnym zdjęciu Reyes był wkurwiony. Nie zdenerwowany, nie zły, ale w stanie dzikiej, wściekłej furii. Winni się me wkurwiają. Albo czują ulgę, że ich złapano, albo się martwią. Reyes zachowywał się inaczej. Zamknęłam telefon, opierając się niemądrej pokusie mi-ziania się z ekranem, i podeszłam pod główne wejście do kancelarii Sussman, Ellery & Barber. Szerokie dębowe drzwi były dogodnie schowane za wiecznie zielonymi krzewami i jukami, ułatwiając mi włamanie. Chociaż właściwie niczego nie łamałam, bo miałam klucz i w ogóle. Biuro Barbera było odrobinę mniej uporządkowane niż postapokaliptyczna strefa wojny. Przejrzałam stosy papierów i znalazłam akta Weira w segregatorze opisanym Weir, Mark L. Czyli w totalnie logicznym miejscu. Co innego tajemniczy pendrive. Barber mówił, że jest na biurku. Nie był, a w szufladzie Barber miał siedem pendrive'ów, wszystkie nieopisane. Nie mogłam się tu grzebać cały wieczór. Musiałam iść na policyjną obserwację, chociaż niestety nie zanosiło się na to, by do obserwowania było coś fajnego. Rozważałam plusy i minusy zgarnięcia wszystkich pendrive'ów i sprawdzenia, co na nich

jest, w późniejszym terminie. Plusy przeważyły. Zaplanowałam sobie w głowie na jutro kolejną kradzież z włamaniem, aby je zwrócić, i zaczęłam je upychać do kieszeni. Uzmysłowiło mi to, że kawa z czekoladą i cheeseburgery mi nie służą. Co z kolei wywołało wściekłe burczenie mojego pustego brzucha. Konałam z głodu. Podskakując i próbując wcisnąć dwa ostatnie pendrive'y do kieszeni, przebiegłam myślami fast foody, które będę mijać po drodze stąd do magazynu, gdzie będziemy prowadzić obserwację. - Wtapiasz się w tło jak ciężarówka na pokazie samochodów wyścigowych. Zaskoczona, odwróciłam się gwałtownie i zobaczyłam, że w drzwiach stoi Garrett. - Jasny gwint, Swopes - powiedziałam, kładąc rękę na sercu. - Co ty tu robisz? Podszedł, omiótłszy wzrokiem oświetlone światłem księżyca wnętrze, i spojrzał na niżej podpisaną. - Twój wujek mnie przysłał - powiedział bezdźwięcznie. - Dowody, które zdobędziesz bez tego nakazu, w sądzie będą bezużyteczne. - Ach, czyli znów jesteśmy śmiertelnymi wrogami. Biło od niego chłodem. Muszę się przy nim strzec, uważać na jego zdradzieckie skłonności. Będę musiała jadać, sypiać i chadzać siusiu z otwartymi oczami. -

Słowa „prawidłowy obieg dokumentów" coś ci mówią? - dodał. - Mówiłyby, gdyby mnie to obchodziło. - Wzięłam segregator i skierowałam się w stronę drzwi. Muszę tylko wiedzieć, z czym się mierzę, Swopes. - Poza chorobą psychiczną? Kurczę, wróciliśmy nawet do przygodnych zniewag. Jak dobrze być w domu. - Nie chodzi mi o to, by wykazywać moją dochodzeniową sprawność ani udowadniać, jak ogromnego mam ptaszka, wyrabiając sobie markę. Pomagam klientom. Tym się zajmuję powiedziałam, przeciskając się koło niego. - Robię to od lat, na długo, zanim ty się napatoczyłeś. Garrett wyszedł za mną. - Kod? - zapytał, by ponownie ustawić alarm. Wywrzesz-czałam cyfry przez ramię - widocznie po to, żeby całe sąsiedztwo słyszało - a potem włożyłam segregator do jeepa. Garrett stanął za mną. - Po drodze muszę się pożywić. Spotkamy się w magazynie - powiedziałam. Zamknął za mną tylne drzwi i sprawdził, czy są zaryglowane. - Mamy do ciebie niedaleko - rzekł. - Może zostawisz auto pod domem i pojedziesz ze mną.

Włożyłam kluczyki do drzwi samochodu. - Głodna jestem. - Zjesz po drodze. Wyślizgnęło mi się poirytowane westchnienie, a ręka zastygła nad klamką. - Wujek Bob cię najął, żebyś mnie niańczył? - Mamy cztery ciała, Davidson. Martwi się. - Wubek? - parsknęłam. - Pojadę do ciebie za tobą. - A jak tam sobie wolisz, Swopes. - Wsiadłam do Misery i zatrzasnęłam drzwi. Garrett wyglądał, jakby perspektywa niańczenia Charley napawała go takim entuzjazmem jak samą Charley. W głębi duszy było jej z tego powodu przykro. Akurat. ***

- Mmm. Tacosy są dobre. - Spojrzałam na Swopesa, kiedy zatrzymaliśmy się koło nieoznaczonego samochodu wujka Boba - pospolitego, granatowego sedana. - Mam tylko nadzieję, że nie wyleję więcej salsy na twoją ładną winylową tapicerkę. Garrett skrzywił się i zazgrzytał zębami. Śmieszne to było. - Jest ze skóry - powiedział z powściąganym napięciem. - Ups. Cóż, jest ładna. Zaparkował ciężarówkę, a ja z niej wyskoczyłam, zanim napięcie eskalowało w nieskoordynowane wybuchy agresji. Sięgnęłam jeszcze do środka po moją monstrualną dietetyczną colę i pomknęłam do auta wujka Boba. Czyli do Strefy Zdemilitaryzowanej. Staliśmy dobry kawałek od magazynu. Od rdzewiejącego metalowego budynku oddzielało nas szerokie pole ambrozji i mesąuite. Budynek wyglądał jak skrzyżowanie hangaru z warsztatem samochodowym - i tak sobie stał na samym środku niczego. Ani śladu sąsiada w promieniu wielu kilometrów. Wydało mi się to wyjątkowo interesujące. Wujek Bob siedział w samochodzie za kierownicą i

patrzył przez zmyślną lornetkę. Pochyliłam się nad przednią szybą, zajrzałam w soczewki lornetki i się uśmiechnęłam. Opuścił szkła i skrzywił się. - Co? - zapytałam bezgłośnie, przeszłam w podskokach na drugą stronę samochodu i wsiadłam do ciepłego wnętrza. Dzięki Macho Taco odsunęłam w czasie śmierć głodową. Życie jest dobre. - Kto to? - wskazałam na drugi nieoznakowany samochód policyjny, strategicznie zaparkowany parę metrów dalej. Totalnie zakamuflowany przez ciemność. Poza jedną, maciupką, mikroskopijną gafą. Światła miał włączone. Strzelałabym, że gość nie był prymusem w szkole policyjnej. - Funkcjonariusz Taft - odparł wujek Bob. - Nie - westchnęłam. - Zgłosił się na ochotnika. -Nie. - To naprawdę porządny gość. Przewróciłam oczami i zagłębiłam się w siedzenie. Garrett otworzył tylne drzwi i wsiadł, świecąc swoją minilatareczką prosto na mnie. - Zamknij drzwi - ponagliłam go cichym szeptem. Wujek się skrzywił. Znowu. Nie wiem dlaczego. Nie potrzebował przecież tego ćwiczyć. - Taft ma wielbicielkę - wyjaśniłam. - Słodka mała dziewczynka za nim łazi. Zdaje mi się, że się nazywa Piekielny Szatański Pomiot.

Wujek Bob się zaśmiał. - Co ty na Piekielny Szatański Pomiot masz na sobie? W tak niedelikatny sposób Wubek komentował strój, w który się przebrałam: starannie dobrałam najwygodniejszą czarną odzież i skrupulatnie nałożyłam na twarz czarną szminkę aktorską, aby dopełnić mojego maskującego image-u. Oczywiście, musiałam przebrnąć przez wiele zmian kostiumów, podczas gdy Garrett siedział w swojej ciężarówce ze skórzanymi siedzeniami i na mnie czekał. Miałam ogromną nadzieję, że moje czasochłonne zmagania go nie poirytowały. - Wtapiam się - oznajmiłam. - W co? Piekło? - Śmiej się, wujku - powiedziałam i siorbnęłam głośno coli. - Zobaczysz, jak ktoś będzie musiał iść na zwiad na pustyni. Wtedy docenisz, że wybiegam myślą do przodu. Garrett postanowił włączyć się do rozmowy: - Doceniam, że wybiegasz myślą do przodu powiedział roztargnionym tonem, jak gdyby myślał o czymś innym. - Nie aż tak, jak to, co masz z przodu, ale zawsze... Obróciłam się na siedzeniu twarzą do niego. - Mój przód, jak to niezgrabnie określiłeś, się

nazywa. - Wskazałam prawą pierś: - To jest Uwaga teraz lewą: - A to Awaria. Byłabym wdzięczna, gdybyś się do nich stosownie zwracał. Po dłuższej przerwie, kiedy to kilkakrotnie zamrugał oczami, zapytał: - Ponazywałaś swoje piersi? Wzruszyłam ramionami i odwróciłam się do niego tyłem. - Nazwałam też swoje jajniki, ale one rzadziej wychodzą. Przyszło ci do głowy, że ta cała operacja wzięła w łeb, kiedy zabrali się za torturowanie Rivery? - spytałam wujka. - Gdyby ci goście mieli za grosz rozumu, usunęliby wszelkie obciążające dowody w momencie, gdy się dowiedzieli, co Rivera zrobił. - Prawda - przyznał wujek Bob. - Ale trzeba się upewnić. - Czemu nie załatwisz nakazu i nie wmaszerujesz tam z małą armią? - Na jakich podstawach? Anonimowa informacja nie wystarczy, by zdobyć nakaz przeszukania, pysiu. Musimy mieć tego pendrive'a. Miał trochę racji. Nie żeby świętej, ale racji. I nazwał mnie „pysią". W odpowiedzi siorbnęłam najgłośniej, jak to kinestetycznie możliwe.

Przydałoby się wiedzieć, czego szukamy. Westchnęłam, by podkreślić moją niecierpliwość łamane przez nudę. Obserwacja policyjna to straszne nudy. Jako dyplomowana koneserka sarkazmu uznałam, że to mój obywatelski obowiązek, by nieco ożywić sytuację, siorbnęłam więc raz jeszcze. - Może posiedzisz z Taftem? - zasugerował wujek zza lornetki. - Nie mogę. - Dlaczego? - opuścił lornetkę. - Nie lubię go. - Świetnie. On cię chyba też nie lubi. - Ponadto - chwilowo zignorowałam swojego niewdzięcznego wujka - każdy jego krok śledzi Piekielny Szatański Pomiot. Pamiętasz? - Wtedy do mnie dotarło, co wujek powiedział. - Nie lubi mnie? Wujek wzruszył brwiami. - Co ja mu takiego zrobiłam? - Rzuciłam mordercze spojrzenie na głupie auto Tafta. - Gnojek. Zobaczy, czy mu pomogę, jak diable dziecię zacznie się ujawniać. Rozległ się za mną szum urządzenia elektronicznego. Garrett otworzył okno. - Jakiś ruch. Wszyscy spojrzeliśmy w stronę magazynu, gdzie

nagle rozbłysła pionowa szczelina światła. Olbrzymie drzwi się otworzyły, a światło ze środka zalało czekającego przy nich vana. Samochód wjechał do środka i z powrotem je zamknięto. - W tym tempie nigdy nie zakończymy tego śledztwa, a Mark Weir w tym więzieniu posiwieje. Ta obserwacja jest do bani - wyjęczałam w mój bezkaloryczny napój. - Nic nie widać. Musimy się zbliżyć. - Poślij swoich ludzi - powiedział wujek. - Nie mam ze sobą ludzi. - Co? - zapytał w nagłej panice. - A Angel? - Od paru dni gnojka nie widziałam - wzruszyłam ramionami. - Myślisz, że niby czemu się tak ubrałam? Szminka aktorska źle mi robi na cerę. - Nie wyślę cię tam, Charlotte Jean Davidson. Ojej. Wubek mówił megapoważnie. Dam mu dwie minuty. Sześćdziesiąt siedem sekund oraz trzy długie siorbnięcia później zmienił zdanie. - No dobra - zgodził się z ciężkim westchnieniem. Wreszcie. - Zrób swoje. - Wiedziałam, że się ugnie. Ale na litość boską, uważaj na siebie. Jeśli coś ci się stanie, twój tata mnie ukatrupi. Wręczył mi radio, a ja jemu moją colę. - Nie napluj mi do tego - ostrzegłam. - Nie daj się złapać. - Odwrócił się do Garretta. -

Pilnuj jej. - Co? - zapiszczałam w radio, bo zaskoczono mnie w trakcie jego testowania. Wujek spojrzał na mnie gniewnie. - Nie ma mowy, nie biorę Swopesa. On jest w złym humorze. Garrett wpatrywał się we mnie z wyrazem twarzy bez wyrazu. - Albo idziesz ze Swopesem, albo wcale. Złapałam mój napój z powrotem i osunęłam się na siedzeniu. - No to chyba nie idę. *** - Ostrożnie. Zeskoczyłam po drugiej stronie i skrzywiłam się do Garretta przez siatkę. Nie po tamtej drugiej stronie. Drugiej stronie płotu. - No, tyle to akurat zrozumiałam z tego, co wujek mi mówił odparłam kwaśno. Przegrałam kłótnię. Chociaż miałam dużą praktykę, przegrywanie nie było moją mocną stroną. Garrett poszedł w moje ślady, wspinając się po dwuipółmetrowej

siatce ze znacznie większą siłą górnych partii ciała, niż ja mam, i zeskoczył obok mnie. Ale czy on umie zawiązać szypułkę wisienki na supeł językiem? Przemierzaliśmy otwarte pole w stronę magazynu. Musiałam się bardzo skupić, żeby się nie przewrócić, a jeszcze bardziej musiałam się skupić, żeby nie złapać Garretta za kurtkę w celu zachowania równowagi. - Czytałem, że kostuchy zbierają dusze - odezwał się, biegnąc przy mnie. Potknęłam się o kaktus i ledwo uniknęłam upadku. Noc była taka ciemna. Zapewne z uwagi na porę. Światło księżyca trochę pomagało, ale przemieszczanie się po nierównym podłożu i tak stanowiło pewne wyzwanie. - Swopes - oddychałam powoli, żeby się nie zorientował, że mam zadyszkę. - Chmary dusz szwendają się po świecie i niszczą mi życie. Po co miałabym zbierać te cholerstwa? A nawet gdybym je zbierała, to gdzie bym trzymała te wszystkie słoiki?

Nie udzielił odpowiedzi. Przebiegliśmy przez parking na tyły pozbawionego okien budynku. Na szczęście nie było monitoringu. Ale po delikatnym blasku oświetlającym dach poznałam, że jest za to świetlik. Jeśli uda mi się wejść na dach, być może zobaczę, co porabiają. Z pewnością nic dobrego, ale przydałby mi się jakiś dowód, by poprzeć to przekonanie. Kiedy Garrett wciągnął mnie za parę koszy na śmieci, nadziałam się na metalową rurę, która wiodła na sam dach i co kilkadziesiąt centymetrów była umocowana wspornikami. Idealne oparcie dla stóp. - Hej, podsadź mnie - wyszeptałam. - Co? Nie. - Garrett się nie zgodził i popatrzył na słup bez wiary. Niemniej jednak odepchnął mnie. - Ja pójdę. - Jestem lżejsza - odparłam. - Ta rura cię nie utrzyma. - Chociaż kłóciłam się właściwie dla samej kłótni, rura faktycznie wyglądała dosyć wąde. I była bardziej rdzawa niż zachód słońca nad

Nowym Meksykiem. - Wejdę na górę i spróbuję zajrzeć do środka przez świetlik. Są szanse, że nic nie zobaczę, ale może znajdę jakąś dziurę. Może zrobię dziurę - zastanawiałam się na głos. - Wtedy ci goście w środku też zrobią dziurę. W twojej upartej głowie. Czy raczej dwie dziury, jeśli historia lubi się powtarzać. Studiowałam rurę, podczas gdy Garrett perorował niezrozumiale o dziurach i historii. Obrałam ten właśnie moment, aby za grosz go nie rozumieć. Kiedy skończył, odwróciłam się do niego: - Rozumiesz po angielsku? Podsadź mnie dodałam, gdy zmarszczył czoło, nie rozumiejąc. Odsunęłam go na bok i złapałam rurę oboma rękami. Westchnął z irytacją, zrobił krok do przodu i złapał mnie za tyłek. Ekscytujące? Tak. Stosowne? W życiu. Walnęłam go po łapach. - Co ty wyprawiasz? - Kazałaś się podsadzić. - Tak. Podsadzić. A nie dostarczyć trochę taniej rozrywki. Zamilkł i

patrzył na mnie długą, nieswój ą chwilę. Co ja takiego powiedziałam? - Złóż ręce - rozkazałam, zanim zdążył się rozkleić. Jeśli uniesiesz mnie do pierwszego wspornika, dalej sama dam radę. Niechętnie złożył dłonie i zgiął się do przodu. Częścią mojego czarniutkiego stroju były skórzane rękawiczki, założyłam je więc, wsparłam stopę na złożonych dłoniach Garretta i dźwignęłam się na pierwszą klamrę. Było to dosyć łatwe - ta jego siła górnych partii ciała ale z drugą klamrą poszło trudniej. Ostry metal wsporników próbował przeciąć moje rękawiczki i natychmiast rozbolały mnie palce. Z wysiłkiem trzymałam się rury, z wysiłkiem zachowywałam równowagę, z wysiłkiem unosiłam ciało ku kolejnej klamrze. Co ciekawe, najbardziej bolały mnie kolana i łokcie, bo napierałam nimi na metalowy budynek, ześlizgując się i wiercąc przy tym nieprzystojnie często.

Dziesięć lat później podciągnęłam się nad okap dachu. Metalowa kopuła podrapała mnie boleśnie w klatkę piersiową, jakby ze mnie kpiła: „Głupawa jesteś, co nie?". Padłam na dach i pełną minutę leżałam zupełnie bez ruchu, dziwiąc się, o ile to było trudniejsze, niż mi się wydawało na początku. Rano dopiero pożałuję. Gdyby Garrett miał w sobie krztynę dżentelmena, zaoferowałby, że sam się tu wespnie. - Nic ci nie jest? - wyszeptał przez radio. Próbowałam odpowiedzieć, ale palce mi utknęły w pozycji przypominającej szpony, którą przybrałam, kiedy walcząc o życie trzymałam się wsporników, no i teraz nie mogłam nacisnąć odpowiedniego przycisku na odbiorniku. - Davidson - syknął. Och na litość boską. Rozwinęłam palce i wyjęłam radio z kieszeni kurtki. - Nic mi nie jest, Swopes. Użalam się nad sobą. Dasz mi chwilę? - Nie mamy chwili na zbyciu - powiedział. - Drzwi

się znowu otwierają. Nie traciłam czasu na odpowiedź. Kucnęłam, skuliłam się i podpełzłam do świetlików. Były to w istocie panele szklarniowe, ale były one stare, popękane i miały niejeden otwór, przez który dało się popatrzeć. Aby to jednak uczynić, aby móc zajrzeć do magazynu, musiałabym się niemal położyć na takim panelu. Cienka strużka światła wystrzeliła przez jedną ze szczelin. Przybrałam pozycję jak do pompki, wspierając rozdygotane ramiona po obu stronach. Myślałam sobie, że dopóki metalowa rama się utrzyma, dopóty nie wpadnę przez dach. Co byłoby korzystne. Van wyjeżdżał właśnie z magazynu, kiedy zerknęłam do środka. Dwóch mężczyzn ładowało papiery ze starego biurka do pudeł. Poza tym biurkiem cały magazyn, przynajmniej cztery i pół tysiąca metrów kwadratowych przestrzeni, był całkowicie i szokująco pusty. Ani papierka po cukierku czy peta

w zasięgu wzroku. Moje obawy były uzasadnione. Kimkolwiek był właściciel magazynu wysprzątał go, jak tylko Rivera spotkał się z Barberem. Ramiona wciąż mi drżały po wspinaczce i głęboko żałowałam tych tacosów oraz litrowej coli, które wchłonęłam. Litr to litr. Z kaloriami czy bez, waży kilo. Pora stąd wiać. Cofając się stopniowo po metalowej ramie, ćwiczyłam, co powiem wujkowi Bobowi. „A nie mówiłam. Magazyn był pusty. Tak jak mówiłam. Wiem, że miałam rację - serio, wujku, peszysz mnie. Poważnie, przestań. Nie żartuję". Wyobrażałam sobie właśnie swój niechętny występ i zaimprowizowaną mowę na ceremonii wręczenia nagród Tym, Co Mieli Świętą, Najświętszą Rację, kiedy spostrzegłam ruch. Coś mignęło na skraju mojego pola widzenia, możliwe, że pięść, i zaraz potem poczułam w brodzie ból. Spadając przez świetlik, zdążyłam tylko pomyśleć: „Jasny

gwint!"

Rozdział 9 Wiesz, że cierpisz na ADHD, kiedy... Patrz! Kurczaki T-SHIRT Pierwszy raz go zobaczyłam w dniu swoich narodzin. Jego zakapturzona peleryna falowała majestatycznie jak cienie rzucane przez liście na delikatnym wietrze. Spojrzał na mnie, gdy lekarz przecinał pępowinę. Wiedziałam, że na mnie patrzy, chociaż nie widziałam jego twarzy. Dotknął mnie, kiedy pielęgniarki mnie obmywały, chociaż nie czułam jego palców. Cicho i ochryple wyszeptał moje imię, chociaż nie słyszałam jego głosu. Pewnie dlatego, że darłam się wniebogłosy, bo właśnie zostałam wyeksmitowana. Od tamtej pory widywałam go niezwykle rzadko, wyłącznie ekstremalnych sytuacjach. Było więc zrozumiałe, że zobaczyłam go wówczas. Skoro

sytuacja była ekstremalna i w ogóle. Kiedy wpadałam przez świetlik, a betonowa podłoga pędziła w moją stronę z prędkością światła, on tam był i patrzył na mnie z dołu - chociaż nie widziałam jego twarzy. Próbowałam się zatrzymać w locie, zwolnić tempo spadania, powisieć trochę, by się mu lepiej przyjrzeć. Ale grawitacja nalegała, bym kontynuowała podróż w dół. I nagle z ciemnych i strasznych - niektórzy powiedzieliby, że psychotycznych - odmętów mojego umysłu wyłoniło się wspomnienie. Przypomniałam sobie, co do mnie wyszeptał w dniu moich narodzin. Umysł natychmiast odrzucił tę myśl, bo wyszeptane imię nie należało do mnie. Nazwał mnie Holenderką. W dniu moich narodzin. Skąd wiedział? Snując wspomnienia o moim pierwszym dniu na świecie, zapomniałam, że spadam i zaraz zginę. Cholerne ADHD. Przypomniało mi się jednak całkiem skutecznie, kiedy się zatrzymałam. Mocne zderzenie odebrało mi oddech. Ale on wciąż patrzył na mnie z dołu. To oznaczało, że nie dotarłam na ziemię. Uderzyłam w coś innego, metalowego, obróciłam się i wpadłam na stalową kratę. Rozdzierający ból eksplodował w moim wnętrzu i przeszył mnie jak wybuch jądrowy, tak ostry, tak

oszałamiająco intensywny, że zaparł mi dech w piersiach i zamroczył, aż poczułam, jak spływam pomiędzy otworami w kracie. Kiedy zakradała się ku mnie ciemność, zobaczyłam go znowu, widziałam, jak pochyla się nade mną i się mi przygląda. Tak bardzo starałam się skupić, zablokować ból, który wyciskał mi łzy z oczu i mącił wzrok. Zabrakło mi jednak na to czasu - i wszystko zgasło. Nieludzki ryk - wściekły i bolesny - odbił się echem od ścian magazynu, zatrząsł metalową konstrukcją budynku, aż wibrowała mi w uszach jak stroik. Chociaż nie słyszałam jego głosu. *** Wydawało mi się, że ledwie straciłam przytomność, zaraz ją odzyskałam. Nie znajdowała się jednak tam, gdzie ją zostawiłam. Ale cóż, oddychałam i nie mieszało mi się w głowie. Zadziwiające - to stare powiedzenie się sprawdza: to nie upadek cię zabije, lecz nagła przerwa w spadaniu. Próbowałam rozchylić powieki. Nie udało się. Albo nie byłam w pełni przytomna, albo Garrett znalazł superglue i mści się za to zajście z sosem.

Czekałam, aż moje powieki się zorientują, że powinny się podnieść, i słuchałam, jak papla przez radio, coś o tym, że mam tętno. To zawsze mile widziane spostrzeżenie. Opuszkami palców dotykał mojej szyi. - Już jestem - wujek Bob rzucił bez tchu przez radio. Usłyszałam kroki na metalowych stopniach oraz syreny policyjne. Garrett musiał wyczuć, że się ocknęłam. - Inspektorze - odezwał się do wujka, który wlókł się do nas po kracie - chyba znowu traci przytomność. Muszę wykonać usta-usta. - Ani się waż - powiedziałam, choć powieki dalej miałam zamknięte na siedem spustów. Garrett roześmiał się cicho. - Jasny gwint, Charley - wysapał wujek Bob astmatycznie. Wydawał się bardziej przejęty niż zły. Może ta gumka na nadgarstku jednak działa. - Co się stało? - Spadłam. - Bez jaj. - Ktoś mnie uderzył. - Znowu? Nie wiedziałem, że mamy Narodowy Tydzień na Rzecz Ubicia Charley Davidson. - Mamy z tej okazji wolne? - spytał Garrett. Wujek

musiał mu rzucić swoje słynne krzywe spojrzenie, bo Garrett skoczył na równe nogi i powiedział: Dobra. Już się robi. Oddalił się, zapewne w poszukiwaniu napastnika. Dźwięki syren się zbliżały, a pod sobą słyszałam, jak ludzie szurają stopami. - Połamałaś coś? - zapytał wujek łagodniejszym tonem. - Chyba powieki. Nie umiem ich otworzyć. Usłyszałam cichy śmiech. - Gdyby chodziło o kogoś innego, powiedziałbym, że powieki nie mogą się połamać. Ale skoro to ty... - Więc jestem, taka, no, wyjątkowa? uśmiechnęłam się słabo. Parsknął, delikatnie naciskając tu i ówdzie w poszukiwaniu złamanych kości i takich tam. - Wyjątkowa to za mało powiedziane, kochana. *** Są cuda na świecie. Moim zdaniem jestem na to żywym dowodem. Wyjść - no, wykuśtykać z cudzą pomocą - cało z takiego upadku bez żadnego złamania to najprawdziwszy cud. Przez duże C. - Naprawdę trzeba zrobić rentgen zakomunikował ratownik wujkowi Bobowi, kiedy ja wylegiwałam się na noszach. Karetki są fajne.

- Pan po prostu chce mnie poobmacywać zwróciłam się do ratownika. Wzięłam do ręki srebrny gadżet, który w niepokojący sposób przypominał sondę, jaką kosmici wkładają ludziom w różne otwory ciała, zepsułam go i zaraz odłożyłam. Miałam nadzieję, że nie narażam niczyjego życia przez to, że ratownicy nie będą mogli włożyć w otwory kosmicznej sondy. Ratownik zaśmiał się cicho i po raz trylionowy sprawdził mi ciśnienie. - Poważnie, wujku, nic mi nie jest. Do kogo ten magazyn należy? Wujek Bob złożył komórkę i popatrzył na mnie zza otwartych drzwi karetki. - Jeśli marzy ci się neon z napisem „Zbir" nad głową właściciela, bardzo się rozczarujesz. - Niech zgadnę. Kanonizowany święty? - Prawie. Nazywa się ksiądz Federico Diaz. Wow. Na co katolickiemu księdzu magazyn na zadupiu? Na co katolickiemu księdzu magazyn - kropka? To

dochodzenie robiło się coraz bardziej dziwaczne. - Nikogo - podbiegł do nas Garrett. - Nie rozumiem. Skoro było dwóch gości w środku, a jeden na dachu, to gdzie się podziali? - Poza vanem nie było tu innego pojazdu. Musieli uciec na piechotę powiedział wujek, przeczesując wzrokiem okolicę z wyrazem zastanowienia. - Albo wcale nie uciekli - dodałam. - Gdzie są pudła? Obaj się obrócili i popatrzyli na pusty magazyn. - Jakie pudła? - spytał wujek. - No właśnie. - Ostrożnie usiadłam na noszach, podniosłam zepsutą sondę i wręczyłam ją ratownikowi, który przyczepił ufocką część z powrotem i z uśmiechem odłożył gadżet, a następnie stanęłam na ziemi z grymasem bólu, który przekraczał wszelkie normy społeczne. - Trzy słowa - oznajmił ratownik. - Podejrzenie krwotoku wewnętrznego.

- Nie sądzi pan - zwróciłam się do niego - że gdybym krwawiła wewnętrznie, gdzieś głęboko w środku bym o tym wiedziała? Tak... we wnętrzu? - Jeden rentgen - zaczął się targować. Kiedy znów skrzywiłam się z bólu, dodał: - Może dwa. Wujek Bob objął mnie muskularnym ramieniem. Ledwie ułamki sekundy dzieliły mnie od kłótni z ratownikiem, kiedy wujek powiedział: - Charley, roi się tu od naszych ludzi. Poszukamy twoich pudeł, obiecuję. - Ale... - Jedziesz do szpitala, choćbym miał cię przykuć kajdankami do tych noszy - wtrącił Garrett, stając przede mną, jakby chciał mi zablokować drogę ucieczki. Z westchnieniem pełnym irytacji skrzyżowałam ramiona i wbiłam w niego morderczy wzrok. - Przestań uganiać się za mną z kajdankami. Chcę być przy rozmowie z księdzem Federico - powiedziałam do wujka Boba,

ignorując wyraz zaskoczenia na twarzy Garretta. Czy on się nigdy nie nauczy? - Dobra - zgodził się wujek, zanim zdążyłam zmienić zdanie. Zadzwonię jutro i powiem ci kiedy. - Trzeba będzie cię podwieźć ze szpitala do domu przypomniał mi Garrett. - Po prostu chcesz wypróbować te kajdanki. Zadzwonię do Cookie. Dowiedzcie się, gdzie te pudła. - Chcesz też jutro przejrzeć zdjęcia z kartotek? zapytał wujek. Rozpoznasz gościa, który cię uderzył? - Cóż... - zmarszczyłam nos, zastanawiając się, czy uda mi się jednoznacznie zidentyfikować napastnika na podstawie odcisku piąchy. Kątem oka prawie dokładnie zobaczyłam jego lewą pięść. Możliwe, że być może rozpoznam jego mały palec. *** Z niejasnych powodów, których za żadne skarby nie mogłam pojąć, Cookie nie była zachwycona, że o

pierwszej w nocy musi mnie wyciągnąć ze szpitala. - Coś ty znowu narobiła? - zapytała, wchodząc do pokoju zabiegowego. Wciąż miała na sobie spodnie od piżamy, a na koszulkę narzuciła ogromny, podobny do szlafroka sweter. Wyglądała nieco postapokaliptycznie. I była strasznie rozczochrana. Śmieszne to było. Zsunęłam się z łóżka. Poruszałam się, jakby w pokoju znajdowała się odbezpieczona bomba na czujnik ruchu. Cookie rzuciła się mi pomóc. Gdyby w pokoju faktycznie znajdowała się odbezpieczona bomba na czujnik ruchu, rozerwałoby nas na strzępy. - Dlaczego zakładasz, że to była moja wina? zapytałam, kiedy już twardo stałam na ziemi. Zacisnęła usta z ponurą naganą. - Zdajesz sobie sprawę, jak to jest odebrać telefon ze szpitala w środku nocy? Zaczynam panikować. Ledwo składam zdania. - Przepraszam. - Pokuśtykałam w stronę kurtki i założyłam ją, zdziwiona, jak bardzo muszę się starać, żeby nie zemdleć. - Pewnie myślałaś, że coś się stało Amber. - Żartujesz? W porównaniu z tobą Amber to anioł. Twoje towarzystwo sprawia, że zaczynam cenić jej burze hormonalne i okres dojrzewania. Poważnie,

nie mam pojęcia, jak twoja macocha to przeżyła. Kiedy to powiedziała, zapaliła mi się w głowie żarówka. Niespecjalnie jasna - jakieś 15 watów - ale i tak świeżym okiem spojrzałam na to, że moja macocha się mną nie interesuje. Być może nasze chwiejne stosunki wynikały częściowo z mojej winy. Akurat. Całą drogę do domu Cookie prawiła mi kazania. Na szczęście wcześniej kazałam karetce zawieźć się do szpitala Pres, więc do domu było blisko. To, że się martwiła, było słodkie, a jednocześnie dziwnie irytujące. Moje zmartwienie jednakowoż oscylowało w stronę morderczych skłonności. Nieważne, jak bardzo się starałam, nic nie mogłam poradzić na to, że pod koszulą Gucci za 7 dolarów w lumpeksie trochę się pocę. Ktoś mnie uderzył. Ktoś próbował mnie zabić. Gdyby mu się udało, mogłam była umrzeć. Ale wtedy, zupełnie jak gdyby moje zwykłe promienne usposobienie nie dopuszczało takich negatywnych myśli na dłuższą metę (jestem prawie pewna, że w poprzednim życiu byłam dzieckiemkwiatem), musiałam zobaczyć, że ta szklanka jest w połowie pełna. Najchętniej w połowie pełna Jacka Danielsa. Dowiedziałam się dzisiaj czegoś - poza

tym, że powiedzonko o upadkach się sprawdza. Dowiedziałam się, że w jakiś sposób, jakimś przedziwnym zrządzeniem losu, Reyesa i Wielkiego Złego coś łączy. Tylko co? Reyes mógł mieć góra trzy lata, kiedy się urodziłam. Skąd Zły wiedział, że Reyes nazwie mnie Holenderką piętnaście lat później? Niemożliwe, żebym to sobie wyobraziła. Pamiętam to tak wyraźnie. Holenderką. Szeptem i łagodnie, niskim i hipnotyzującym głosem. Jak sam Reyes. I to nie koniec podobieństw. W myślach zaczęłam odnotowywać kolejne zbieżności między nimi. Gorąc i energia, które z nich promieniowały. To, jak się poruszali - jak rozmyty cień - zupełnie inaczej niż zmarli. Paraliżująca moc ich dotyku, spojrzenia. To, jak uginały się pode mną kolana, kiedy któryś z nich się pojawia. Może mi odbija. Albo tak, albo Reyes i Zły to istoty tego samego gatunku. Ale jak to w ogóle możliwe? Potrzebne mi konsultacje. Kiedy Cookie parkowała swojego taurusa, odezwałam się: - Znowu go widziałam. - Zahamowała ostro i popatrzyła na mnie. - Kiedy spadałam przez świetlik - dodałam. - Reyesa? - zapytała z niedowierzaniem. - Nie. Nie wiem. - Zmęczenie przesiąknęło do

mojego głosu. - Zaczynam się zastanawiać. Zaczynam się zastanawiać nad wieloma rzeczami. Pokiwała głową ze zrozumieniem, podjechała do krawężnika i zgasiła silnik. - Dokumentowałam trochę. Jest późno, ale mam wrażenie, że nie zaśniesz, dopóki nie dostaniesz paru odpowiedzi. *** Kiedy Cookie już zasadniczo wniosła mnie do mieszkania, poszła popatrzeć na Amber. Zawołałam „cześć" do pana Wonga i nastawiłam kawę w moim nowiutkim ekspresie, który, jak wynikało z doczepionej do niego karteczki i kokardki, ofiarowali mi poczciwi pracownicy AAA Electric w podzięce za śledztwo w sprawie zaginionych rozdzielnic - czymkolwiek u licha jest rozdzielnica i w jakimkolwiek u licha celu ktoś miałby ją kraść. W czerwonym kolorze. Ekspres był czerwony, nie rozdzielnica. Nie miałam pojęcia, w jakim kolorze występują rozdzielnice, jako że wykryłam złodzieja, zanim się tego dowiedziałam. Tak czy owak, wątpię, aby były czerwone. Nalałam sobie szklaneczkę mleka i od razu wypiłam, żeby móc zażyć cztery ibuprofeny naraz i

nie uszkodzić sobie śluzówki żołądka. Nie przyjęłam środków przeciwbólowych na receptę, które zaproponował mi lekarz na izbie przyjęć. Recepty i ja zazwyczaj się nie dogadywaliśmy. Ale mięśnie już zaczynały mnie boleć i sztywniały, aż wydawało mi się, że się połamią, kiedy się poruszę. Ten upadek może i nic mi na stałe nie uszkodził, ale te przejściowe dolegliwości będą ssać. Ledwie mogłam oddychać. Ale i tak lepiej ledwie zipieć, niż wcale nie oddychać. Odwiedzałam Marka Weira w więzieniu, uganiałam się za Rocketem po wariatkowie, włamywałam do kancelarii i wpadałam przez świetlik do magazynu, nie zdążyłam więc jeszcze dorwać komputera na tyle długo, by przejrzeć rejestr karny w poszukiwaniu informacji o Reyesie. Kiedy zasiadłam na krześle przy komputerze, Cookie wkroczyła z naręczem notatek i wydruków, jak ją znałam, miała już życie Reyesa udokumentowane aż po numer buta i grupę krwi. Zalogowałam się na stronę Wydziału Penitencjarnego Nowego Meksyku, a ona nalała nam kawy. Dziesięć sekund później dzięki światłowodom policyjne zdjęcie Reyesa jaśniało na ekranie. - Boże - powiedziała Cookie zza moich pleców.

Najwyraźniej widok Reyesa wywoływał w niej tę samą pierwotną reakcję co we mnie. Postawiła obok mnie kubek. - Dziękuję - powiedziałam. - I przepraszam, że musiałam po ciebie dzwonić w środku nocy. Przysunęła krzesło, usiadła i położyła dłoń na mojej dłoni. - Charley, naprawdę myślisz, że mi to choć trochę przeszkadza, że do mnie zadzwoniłaś? To podchwytliwe pytanie? - No tak, ze szczyptą „no ba". Kto by się nie denerwował? - Ja - odparła zaskoczona, jak gdybym uraziła jej uczucia samą sugestią. - Byłabym wściekła, gdybyś do mnie nie zadzwoniła. Wiem, że jesteś wyjątkowa i masz niezwykły dar, którego ja nigdy w pełni nie zrozumiem, ale wciąż jesteś człowiekiem, a do tego moją najlepszą przyjaciółką. - Na jej twarzy odmalowało się zmartwienie. - Nie zdenerwowałam się, że do mnie zadzwoniłaś. Zdenerwowałam się, bo myślisz, że jesteś niezniszczalna. Nie jesteś. - Zamilkła na chwilę i wbiła we mnie wzrok, czekając, aż to do mnie dotrze. Słodkie to było. - I przez to mylne poczucie bezpieczeństwa pakujesz się w... przedziwne sytuacje.

- Przedziwne? - zapytałam, udając urażoną. - Cztery słowa. Katastrofa z oczyszczalnią ścieków. - To zupełnie nie była moja wina - zaprzeczyłam, buntując się na samą tę myśl. Jeszcze czego. Zacisnęła usta i czekała, aż wróci mi rozum. - No dobra, to była moja wina. - Za dobrze mnie zna. Ale tylko trochę. A te szczury sobie na to zasłużyły. To czego się dowiedziałaś? - spytałam, spoglądając znów na zdjęcie Reyesa. Cookie przekartkowała wydruki i jeden z nich wysunęła. - Jesteś na to gotowa? - Jeśli tylko nie ma tam aktów starszych pań, wszystko gra - odparłam, wpatrując się w zawzięte, intensywne oczy Reyesa. Wręczyła mi wydruk. - Morderstwo. - Nie - wyszeptałam, jakby zabrakło mi tchu. To był artykuł z gazety sprzed dziesięciu lat. Nie, nie, nie, nie, nie, nie. Tylko nie morderstwo. Ani gwałt. Ani porwanie. Ani rozbój. Ani ekshibicjonizm, bo to po prostu obleśne. Przebiegłam artykuł wzrokiem niechętnie, jak wtedy, kiedy mija się wypadek samochodowy i nie da się nie popatrzeć. MIESZKANIEC ALBUQUERQUE WINNY. Krótko i na temat. Mężczyzna z przeszłością jeszcze bardziej

tajemniczą niż okoliczności śmierci jego ojca został w poniedziałek uznany winnym po trzech dniach narad ławy przysięgłych. Podczas procesu prokuratura musiała się zmierzyć z wieloma niezwykłymi trudnościami, takimi jak ta, że Reyes Afexander Farrow, f. 20, nie istnieje. Reyes Alexander Farrow. Przerwałam na chwilę czytanie, próbowałam złapać oddech, spowolnić tętno. Samo imię Rey-esa przyprawiało mnie o palpitacje. I on nie istnieje? Kurczę, sama mogłam im to powiedzieć. Farrow nie ma aktu urodzenia poinformowała prokuratura po zakończeniu dwutygodniowego procesu. Nie figuruje w ewidencji pacjentów, nie ma peselu, żadnych dokumentów świadczących o wykształceniu poza trzymiesięcznym okresem nauki w Yucca High. Na papierze ten człowiek jest duchem. Duchem. Jak powiedziałby Morfeusz, przeznaczenie nie jest pozbawione zmysłu ironii. Zwłoki ojca Farrowa, Carla Walkera, znalazła grupa turystów w samochodzie na dnie kanionu osiem kilometrów na wschód od Albuquerque. Ciało było nadpalone, co

uniemożliwiało identyfikację, ale sekcja zwłok wykazała, że Walker zginął od ciosu tępym narzędziem w głowę. Wielu świadków zeznało, że widzieli, jak Farrow kłóci się z ojcem w przeddzień tego, jak narzeczona Walkera zgłosiła jego zaginięcie. Mieliśmy związane ręce –powiedział Stan Eichmann, główny adwokat Farrowa, po ogłoszeniu wyroku. Ta sprawa jest znacznie bardziej skomplikowana, niż się wydaje. Pewnie nigdy się nie dowiemy, jak to się mogło potoczyć. Stwierdzenie Eichmanna to jedna z dziesiątek tajemnic, jakie otaczają tę sprawę. Na przykład Walker też nie miał peselu i nigdy nie złożył zeznania podatkowego. W niczym nie przypominał praworządnego obywatela - mówi Eichmann. Wygląda na to, że posługiwał się wieloma pseudonimami. Długie tygodnie zajęło nam ustalenie, jak się najprawdopodobniej nazywał. W istocie zdarza się to częściej, niż można by sądzić - odpowiada prokuratura. Ale

zawodowi przestępcy podejmują takie decyzje w dorosłym wieku. Natomiast Farrow nigdy nie istniał. Według naszych archiwów nigdy się nie urodził, a badanie DNA wykazało, że Walker nie był jego biologicznym ojcem. Na podstawie tego, co o nim wiemy, przypuszczam, że Reyes Farrow został w dzieciństwie uprowadzony. Straciłam oddech. Naprawdę możliwe, że został uprowadzony? Szybko przejrzałam resztę artykułu. Farrow nie zeznawał we własnej obronie, przez co sędziom przysięgłym trudno było zobaczyć sprawę w kontekście szerszym niż wskazujące na jego winę poszlaki, mimo że obrona skutecznie obaliła szereg hipotez kluczowych dla taktyki oskarżenia. W artykule była dalej mowa o narzeczonej Walkera, Sarah Hadley. Zeznała, że Reyes wielokrotnie groził Walkerowi - jasne - i że oboje bali się o swoje życie. Inna świadek, koleżanka z pracy panny Hadley, zaprzeczyła tym twierdzeniom, zeznając pod przysięgą, że narzeczona Walkera potajemnie kochała się w Farrowie i porzuciłaby Walkera w mgnieniu oka, by z nim być. Świadek stwierdziła, że jeśli panna Hadley kogoś się bała, to Walkera. Ta sprawa dotyka złamanego serca i

rozbitego umysłu - Eichmann powiedział sędziom przysięgłym na parę minut przed tym, nim udali się na naradę. Sama policyjna kartoteka Walkera każe podać w wątpliwość wszystko, co mogłoby choćby uchodzić za motyw popełnienia zbrodni przez jego jedyne dziecko. Jedyne dziecko? Przecież Reyes miał siostrę. Okoliczności jego śmierci są równie jasne jak ja sam - ciągnął Eichmann. Podczas odczytania wyroku Farrow, który przed aresztowaniem - paradoksalnie uczęszczał wieczorowo na prawo, korzystając ze skradzionego peselu, stał niewzruszony, z opuszczoną głową. Serce mi się ścisnęło, gdy wyobraziłam sobie, jak Reyes stoi w sali sądowej i czeka, aż współobywatele go osądzą, uznają winnym albo niewinnym. Zastanawiałam się, jak się czuł, jak sobie poradził z ich decyzją. - Tajemnica Reyesa Farrowa pogłębia się z minuty na minutę - powiedziałam. Narzeczona Walkera gadała jak posrana, z braku lepszego określenia. Dzieci, które zaznały przemocy w rodzinie, rzadko atakują swoich dręczycieli, a co dopiero same ich dręczą. A kobiety nigdy nie podkochują się

potajemnie w kimś, o kim myślą, że lada moment je zabije. - Charley, ale to morderstwo. - Wiesz, ile osób siedzi w więzieniu za przestępstwa, których nie popełniły? - Myślisz, że Reyes jest niewinny? W moich snach. - Musiałabym się z nim spotkać osobiście, żeby wiedzieć na pewno - odparłam. - Czy to część twoich zdolności? - zmarszczyła brwi. Chociaż nigdy tak o tym nie pomyślałam, odparłam: - Chyba tak. Zapominam, że nie wszyscy widzą to, co ja widzę. - Swoją drogą, mówiłaś, że dziś znowu go widziałaś? Chodzi o Reyesa? - A, racja. - Wyprostowałam się, skrzywiłam z bólu wywołanego tą czynnością i z powrotem osunęłam się na krześle, rozważając, od czego zacząć. Lepiej tak otwarcie, wywietrzyć brudy, że tak powiem. - Wiesz, że nie mówię ci różnych rzeczy, żebyś nie musiała iść na terapię? Cookie się roześmiała. - Wiem, ale przecież wiesz, że możesz mi powiedzieć wszystko. - No, to się dobrze składa, bo zaraz odbędziesz przyśpieszony kurs w sprawach śmiertelnie poważnych. Pogubiłam się.

- A co w tym nowego? - spytała z łobuzerskim błyskiem w oku. - Śmieszne. Nie chodzi mi o moje normalne pomieszanie. To coś innego. - Innego niż całkowity chaos? - Kiedy się skrzywiłam, udając irytację, poprawiła się na krześle i powiedziała: - Dobra, poświęcam ci sto procent uwagi. Ale ja utknęłam na tej kwestii całkowitego chaosu. Cookie miała rację. Moje życie albo wlokło się jak samochód na jedynce, albo gnało na najwyższych obrotach i obijało się po drodze, nie zwracając uwagi ani na inne auta, ani na to, dokąd trzeba dojechać. - Faktycznie tak jakby brnę przez życie na oślep, prawda? - No tak, ale to nic nie szkodzi - wzruszyła ramieniem. - Myślisz? - Pewnie. Moim zdaniem wszyscy tak jakby brniemy przez życie na oślep. - Ale i tak to całe bycie kostuchą mogło obejmować instrukcję obsługi. Albo jakiś wykres. Schemat blokowy by się nadał. - No, masz rację - rzekła Cookie, kiwając głową, jakby mówiła, że oferuje wsparcie i mnie kryje. -

Taki z kolorowymi strzałkami, co? -Iz prostymi, czytelnymi pytaniami typu tak/nie. Na przykład: „Czy śmierć wcielona cię dziś odwiedziła? Jeśli nie, przejdź do kroku 10. Jeśli tak, natychmiast się zatrzymaj, bo masz, koleżanko, zupełnie przesrane. Możesz równie dobrze dać sobie spokój. Weź głęboki oddech, bo to cię zaboli. Możesz jakoś teraz wykonać telefon do przyjaciółki, niech się pożegna..." Zorientowałam się, że Cookie nie kiwa już głową, jakby oferowała mi wsparcie i mnie kryła. Spojrzałam przelotnie na jej nagle bladą twarz. Wyglądało to całkiem ładnie. Bladość zdecydowanie wydobywała błękit jej oczu. - Cookie? Już miałam sprawdzać jej puls, kiedy wyszeptała: - Śmierć wcielona? Ups. - Ach, to - machnęłam ręką lekceważąco. - On tak naprawdę nie jest wcieloną śmiercią. Tylko wygląda jak śmierć wcielona. W sumie to wygląda jak śmierć. - Rzuciłam okiem w górę w zamyśleniu i postanowiłam tymczasowo zignorować pajęczyny na żyrandolu. - Wygląda jak, no, kostucha. Tylko że to ja jestem kostucha, a on jest do mnie zupełnie niepodobny. Ale gdybym nie wiedziała, jak wyglądają kostuchy - nie żebym kiedyś spotkała

jakąś kostuchę poza mną - to on by właśnie kogoś takiego przypominał. - Zerknęłam na nią ponownie. - No. Śmierć wcielona to dobre określenie. - Śmierć wcielona? Naprawdę jest coś takiego? Być może źle się do tego zabrałam. - On tak naprawdę nie jest śmiercią. Jest całkiem fajny, w taki przerażający sposób. - Cookie zbielała jeszcze bardziej. Niech to licho. - Kiedy już pójdziesz na tę terapię, czyja będę musiała za nią płacić? - Nie - powiedziała, prostując plecy i udając, że ma wszystko pod kontrolą. - Nic mi nie jest. Po prostu mnie zaskoczyłaś. - Zamachała palcami, żebym kontynuowała. - Mów dalej. Poradzę sobie. - Słowo? - spytałam, bo siność wokół jej ust wydała mi się podejrzana. - Jak babcię kocham. Przyśpieszony kurs. Jestem totalnie gotowa. Gdy Cookie schwyciła podłokietniki, jakby szykowała się na atak z powietrza, moje wątpliwości powróciły. Co ja do jasnej ciasnej wyprawiam? Poza tym, że ją nieodwracalnie traumatyzuję? - Nie mogę - oznajmiłam, dochodząc do wniosku, że nie warto mówić Cookie wszystkiego tylko po to, żebym mogła jej opowiedzieć o Złym w magazynie i zasięgnąć jej opinii o całej tej sprawie. Nie mogłam

jej tego zrobić. - Przepraszam. Nie powinnam była w ogóle o tym wspominać. Cookie odkleiła ręce od podłokietników i spojrzała na mnie stanowczo. - Charley, możesz mi powiedzieć wszystko. Obiecuję, że nie będę więcej schizować. - Kiedy w moim wzroku odmalowało się najwyższe powątpiewanie, Cookie doprecyzowała: - Obiecuję, że się postaram więcej nie schizować. - To nie twoja wina - powiedziałam, pochylając głowę. - Lepiej, jak ludzie pewnych rzeczy nie wiedzą. Nie mogę uwierzyć, co ci prawie zrobiłam. Przepraszam. Jedną z konsekwencji mojej szczerości z bliskimi były efekty, jakie ta szczerość miała na ich psychikę. Dawno temu zrozumiałam, że owszem, boli, gdy ludzie mi nie wierzą, ale jeśli uwierzą, to ich życie zmienia się na zawsze. Taka perspektywa może człowieka zdruzgotać. Bardzo ostrożnie dobierałam ludzi, przed którymi się odsłaniałam. I jak dotąd tylko jednej innej osobie opowiedziałam o Złym. Żałuję tej decyzji do dziś. Cookie z powrotem zagłębiła się w krześle, uniosła kubek i się w niego zapatrzyła. - Pamiętasz, jak mi powiedziałaś, czym jesteś? Zastanawiałam się chwilę.

- Ledwo. Bądź łaskawa sobie przypomnieć, że piłam trzecią margaritę. - Pamiętasz, co powiedziałaś? - Uhm... trzecia margarita. - Powiedziałaś - i tu cytuję: „Cookie, jestem kostuchą". - I ty mi uwierzyłaś? - zapytałam, unosząc brwi niedowierzająco. - Tak - odparła z nagłym ożywieniem. - Bez cienia wątpliwości. Za dużo przed tym widziałam, żeby ci nie wierzyć. Co więc takiego możesz mi powiedzieć, co by brzmiało jeszcze gorzej niż tamto? - Zdziwiłabyś się - próbowałam się wykręcić. Zmarszczyła brwi. - Aż tak źle? - Nie o to chodzi, że to coś złego - wyjaśniłam, starając się ocalić trochę jej niewinności - i możliwe, że jej rozum. - Tylko trochę trudniej w to uwierzyć. - Jasne, bo kostuch mamy obecnie zatrzęsienie. Miała trochę racji. Zazwyczaj jednak moje zdolności pakowały mnie w kłopoty i oddalały ode mnie ludzi, którym sądziłam, że mogę ufać. Samo to pogłębiało moje wątpliwości, niezależnie od tego, jak wysoką miałam opinię o Cookie. Poważnie, co ja sobie myślałam? Czasem własne

samolubstwo mnie zadziwia. - Kiedy byłam w liceum - próbowałam skierować rozmowę na sprawdzone tory „to dla twojego dobra" - powiedziałam mojej najlepszej przyjaciółce za dużo. Przyjaźń się przez to źle skończyła. Po prostu nie chcę, żeby nas to spotkało. Nie żebym mogła obarczyć Jessicę całą winą. Na podstawie wcześniejszych doświadczeń oraz mojej niesamowitej umiejętności czytania ludzi powinnam była wiedzieć, ile moja była najlepsza przyjaciółka zniesie, i więcej jej nie mówić. Ale i tak jej nagła nienawiść do wszystkiego, co ma związek z Charley Davidson, mnie ubodła. Z chwili na chwilę z najlepszych przyjaciółek zostałyśmy śmiertelnymi wrogami. To był taki szok. Wciąż często o tym myślę, chociaż po latach zrozumiałam, że Jessica po prostu się bała. Tego, co umiem. Tego, co gdzieś istnieje. Tego, co moje zdolności znaczą w szerszej perspektywie. Ale wówczas byłam zdruzgotana. Kolejny raz zdradził mnie ktoś, komu ufałam. Ktoś, o kim myślałam, że mnie kocha. Wrogość Jessiki i obojętność macochy wywołały u mnie bardzo głęboką depresję. Ukrywałam ją dobrze pod sarkazmem i niewyparzoną gębą, ale ten incydent zapoczątkował szereg autodestrukcyjnych zachowań, z których wyzwalałam się długie lata.

Co ciekawe, to Reyes wybił mnie z samej depresji. Jego sytuacja nauczyła mnie cenić to, co mam, głównie ojca, który mnie nie okładał dla samej przyjemności okładania. Ja miałam tatę, który mnie kocha - dobro, jakiego brakowało Reyesowi. A jednak on nie pławił się w szambie rozczulania się nad własnym nieszczęściem. Miał życie sto razy gorsze niż moje, ale ani trochę się nad sobą nie użalał. Przynajmniej ja nic takiego nie widziałam. Więc dałam sobie spokój z festiwalem litowania się nad samą sobą. Ale zaufanie to inna sprawa. Ufanie żywym w ogóle nigdy mi nie wychodziło. Ale to była Cookie. Moja najlepsza przyjaciółka. Zaakceptowała wszystko, co jej kiedykolwiek powiedziałam, bez wątpliwości, wzgardy ani natychmiastowej myśli o potencjalnych korzyściach finansowych. - Myślisz, że nie poradzę sobie z tym, co mi powiesz? - Nie. W tym rzecz. Jeśli ktoś sobie z tym poradzi, to właśnie ty. Po prostu nie wiem, czy chcę ci to robić. - Położyłam dłoń na jej ramieniu i pochyliłam się w jej stronę, bo chciałam, żeby dobrze zrozumiała. Nie zawsze lepiej jest wiedzieć. Po długim milczeniu zebrała dokumenty i

uśmiechnęła się słabo. - Twoje zdolności to część ciebie, Charley, tego, kim jesteś. Nie wydaje mi się, żebyś mogła mi powiedzieć coś, co by zmieniło moją opinię o tobie. - Nie o twoją opinię o mnie się martwię. - Późno już - powiedziała, wsuwając papiery do teczki. - A ty musisz iść spać. Uraziłam jej uczucia? Czy myśli, że nie chcę, żeby wiedziała? Gdybym miała przyjaciółkę, z którą mogłabym się dzielić każdą częścią mojego życia i której mogłabym się w pełni zwierzyć, to byłoby tak, jakbym znalazła garnek z zielonym chili na końcu tęczy. Czy się ośmielę? Mogę zaryzykować jedną z najlepszych rzeczy, jakie mnie kiedykolwiek spotkały? Faktycznie było późno, ale choć perspektywa utraty przytomności była cudowna, myśl o tym, że Cookie mogłaby wiedzieć wszystko - znać prawdę, całą prawdę i tylko prawdę - wywołała przypływ adrenaliny. Miło by było mieć kogoś, komu można ufać, powierniczkę, towarzyszkę broni i żelu do włosów, chociaż była prawie druga rano, byłam wyczerpana, obolała i niemal w śpiączce. Modliłam się tylko, żebyśmy obie potrafiły przeżuć to, co odgryziemy. Miałam kiedyś taką jedną przygodę z gumą do żucia. Nie

było to przyjemne. Może mogę zaryzykować. Jeden jedyny raz. Może Cookie wyjdzie z tego bez szwanku i równie zdrowa na umyśle jak na wejściu. Nie żeby była całkiem zdrowa na umyśle, ale jednak. Przesunęłam palcem po brzeżku kubka, nie mogąc spojrzeć Cookie w oczy. Zaraz zmienię jej życie na zawsze. I niekoniecznie na lepsze. - On jest jak dym - powiedziałam i poczułam, jak Cookie zastygła. - I jest potężny. Czuję, jak to z niego emanuje falami. Czuję się przez to słaba, kiedy jest blisko mnie, jakby pochłaniał jakąś część mnie. Siedziała chwilę w pełnej osłupienia ciszy, a potem odłożyła dokumenty na biurko. Przekroczyła granicę, przepaść między światami, o której istnieniu większość ludzi nawet nie wie. Od tej chwili Cookie Kowalski już nigdy nie będzie taka sama. - I to jego dziś widziałaś? - zapytała. - Tak, w magazynie. Ale też dziś rano, kiedy Reyes pojawił się w biurze. - Ta istota tu była? - Nie. Dochodzę do wniosku, że on i Reyes to ten sam rodzaj istoty. Ale Reyes istnieje naprawdę, jest człowiekiem, a ja ciągle ostatnio widuję takie

rozmazane kształty, i uprawiam nieziemski seks przez sen, a on się pojawia pod moim prysznicem... - Pod prysznicem? - ...i powiedział do mnie „Holenderko" w dniu, kiedy się urodziłam, tak samo jak Reyes, tylko że Reyes był wtedy za mały i nie mógł być tam, gdzie ja się rodziłam, no przecież, ale w takim razie skąd wie? Skąd Wielki Zły wiedział, jak mnie Reyes nazwie piętnaście lat później? Cookie postawiła na biurku kubek, który wyślizgnął mi się z rąk. - Koniec z kofeiną - orzekła. - Przepraszam - odpowiedziałam, próbując stłumić speszony uśmiech. - Zacznijmy od początku - poklepała mnie po ramieniu krzepiąco. - Chyba że wolisz zacząć od sceny pod prysznicem. - Tak dużo ci nie mówiłam, Cookie. To ciężkie brzemię. - Charley, ty sama jesteś ciężkie brzemię. Zaśmiałam się cicho, porwałam kubek z powrotem i dopiłam kawę. - Kiedy pierwszy raz weszłaś w kontakt z tym kimś? - W dniu narodzin. - Nie słucha czy co? - Wtedy pierwszy raz widziałam „Wielkiego Złego" powiedziałam, machając palcami, by zaznaczyć

cudzysłów przy „Wielkim Złym". - Wielki... - To ten dym. To ten stwór łamane przez potwór, który się pojawia w przedziwnych chwilach. Głównie wtedy, kiedy moje życie jest w niebezpieczeństwie. Zróbmy popcorn. Cookie przesunęła się na brzeg siedzenia. - I był przy tym, jak się rodziłaś? - No. Mówię na niego Wielki Zły, bo „Wielgachna Ślizgająca Się Istota, Przez Którą Leję Ze Strachu" jest za długie. Cookie pokiwała głową, oczarowana kierunkiem, w którym zmierzała moja opowieść. Teraz już wiedziała, że moje historie były nieco ciekawsze niż typowe relacje o cioci, co ma ducha na strychu. To nie straszne historie, jakie się opowiada na ogniskach albo całonocnych nasiadówach. Co może tłumaczyć, czemu za młodu nikt mnie nigdzie nie zapraszał. - Tak czy owak, więc on był przy tym, jak się rodziłam. Cookie trzymała kubek w otchłani między stołem a swoimi ustami i bardzo starała się nie ślinić. Aż do tej chwili nie wiedziałam, jak bardzo pragnęła wiedzieć więcej. Jak bardzo moje milczenie na nią oddziaływało. Marszcząc brwi, spytała:

- Skąd wiesz? Ktoś ci powiedział? - O czym? - Mój kubek był ładny. Był na nim obrazek ze złotogłowem, moim ulubionym kwiatem. Studiowałam go, starając się nie patrzeć na Reyesa. - Że ten wielki, zły stwór był przy tym, jak się rodzisz? - Uhm, co? - O czym ona opowiada? Może jednak nieświadomie traciłam świadomość. - Skąd wiesz, że on był przy twoich narodzinach? A, to. Cookie jeszcze tego nie wiedziała. - Pamiętam w sumie wszystko od samego początku. - Od początku? Pokiwałam głową. Pierwszy raz zwróciłam uwagę, że płatek złotogłowiu delikatnie dotyka krawędzi kubka. - Od początku czego? Pierwszej klasy? Operacji Pustynna Burza? Menstruacji? - Ostro wciągnęła powietrze, jak gdyby zrozumiała. - Otóż to! To wszystko się stało, kiedy pierwszy raz miałaś okres! Hormony, prawda? Wtedy to wszystko pojęłaś? Uśmiechnęłam się. Śmieszna była. - Od początku mojego życia. Istnienia. Funkcjonowania na ziemi. - Nie nadążam. - Od dnia narodzin - przewróciłam oczami.

Normalnie Cookie szybciej łapała. Siedziała w milczeniu, osłupiała ze zdumienia. Dziwne to było. - Wiem. To wszystkich zbija z tropu. - Przesunęłam palcem po najbardziej jaskrawym, pomarańczowym płatku i dodałam: Zdaje się, że ludzie rzadko pamiętają dzień swoich narodzin. Płatki wybuchały kolorem, najciemniejszym w środku, w najbardziej wrażliwym miejscu. - Rzadko? - Wreszcie odzyskała głos. - Poważnie? Raczej nigdy. - Cóż, to po prostu dziwne. - Pogładziłam kolejny płatek. - Pamiętam to, jakby to było wczoraj. Nie żebym wczoraj pamiętała wyraźnie. - Wtedy wyczerpał się zasób płatków, uniosłam oczy i znowu wbiłam go w Reyesa. Ból i gniew odmalowane na jego twarzy były prawie namacalne. A kolor jego oczu, ten nasycony, głęboki brąz, najciemniejszy był w środku, w najbardziej wrażliwym punkcie. - Boże, Charley, pamiętasz swoje narodziny? - Jego pamiętam. - Tego wielkiego, złego gościa? - Wielkiego Złego. Pamiętam też inne rzeczy - jak lekarz przeciął pępowinę i jak pielęgniarki mnie obmyły. Cookie wyprostowała się na krześle w zaskoczeniu.

- Powiedział moje imię. Albo coś, co wzięłam za moje imię. Nabrała powietrza, gdy zrozumiała. - Nazwał cię Holenderką. - Tak, ale jak? Skąd on mógł o tym wiedzieć? zapytałam. - Kotku, ja wciąż jestem na etapie twoich narodzin. - Racja, przepraszam - odparłam. - A mogłabyś się pospieszyć i przejść nad tym do porządku dziennego? Mam pytania. Jej wyraz twarzy cechowało powątpiewanie. - A będziesz się dzielić jakimiś innymi sensacjami? - Nie bardzo - wzruszyłam ramionami. - Chyba że wziąć pod uwagę, że od tych moich narodzin znam każdy język świata. Na to pewnie warto zwrócić uwagę. Byłam zmęczona, więc nie mogłam być całkiem pewna, ale miałam silne poczucie, że Cookie dostała udaru.

Rozdział 10

Nie lękaj się kostuchy. Tylko podchodź do niej z bardzo wielką rozwagą. CHARLOTTE JEAN DAVIDSON - I patrzę w górę, a on tam stoi. Trzymając popcorn przy ustach, Cookie słuchała mojej opowieści z szeroko otwartymi ze zdumienia oczami. A może z oczami szeroko otwartymi z pierwotnego, lodowatego strachu. Ciężko było stwierdzić. - Wielki Zły - powiedziała. - Tak, ale możesz na niego mówić Zły, żeby było krócej. Tak czy owak, stał tak i patrzył, a ja byłam zupełnie goła i pokryta łożyskiem - chociaż tego wtedy nie zauważyłam. Pamiętam tylko, że mnie oczarował. Wyglądał, jakby stale był w płynnym ruchu. - Jak dym. - Jak dym. - Wyrwałam jej z ręki maślany kąsek i wsadziłam go do buzi. - Gapa z ciebie, chica. - Pamiętasz coś przed nim? - zapytała, sięgając po kolejne ziarnko, żeby je również potrzymać w otchłani koło ust. Próbowałam się nie roześmiać, bo czar by prysł. - Nie bardzo. To znaczy nie pamiętam samych narodzin - i chwała bogom, bo to by było po prostu

ohydne. Pamiętam to, co działo się później. Całość jest zresztą mocno niewyraźna. Poza nim. I moją mamą. - Moment. - Uniosła palec. - Twoją mamą? Ale ona zmarła w dniu twoich narodzin. Pamiętasz ją? Zaczęłam się uśmiechać. - Była taka piękna, Cookie. Była moją pierwszą... uhm, klientką. - To znaczy... - Tak. Przeszła przeze mnie. Była cała ze światła, ciepła i bezwarunkowej miłości. Wtedy tego nie rozumiałam, ale powiedziała mi, że się cieszy, że może oddać życie, żebym ja żyła. Dzięki niej czułam się spokojna i kochana, a to się dobrze składało, bo się trochę bałam Złego. Jej wzrok prześlizgnął się po mnie, kiedy rozważała, co powiedziałam. - To... to... - Nie do uwierzenia, wiem. - Cudowne. - Spojrzała na mnie. Nie mogłam nic poradzić na ulgę, która zalała moje ciało. Powinnam była wiedzieć, że mi uwierzy. Ale ludzie, z którymi dorastałam, ludzie mi najbliżsi, nigdy nie wierzyli w historię o narodzinach. - Czyli w pewien sposób poznałaś mamę, prawda?

- Tak. - A kiedy podrosłam, zrozumiałam, że w ten sposób otrzymałam więcej, niż miało wiele innych dzieci. Zawsze będę wdzięczna za te parę chwil, które spędziłyśmy razem. - I znasz każdy ziemski język? - Każdy jeden - odparłam, zadowolona ze zmiany tematu. - Nawet perski? - Nawet perski. - Wyszczerzyłam zęby w uśmiechu. - O rany! - prawie wykrzyknęła. Nagle twarz jej pociemniała i pokazała na mnie palcem oskarżycielsko. - Wiedziałam. Wiedziałam, że rozumiesz, co ten Wietnamczyk do mnie mówił tego dnia na targu. Widziałam to w twojej twarzy. Uśmiechnęłam się i popatrzyłam na wizerunek Reyesa, zapadłam weń. - Powiedział, że masz fajną pupę. Nabrała powietrza gwałtownie. - A to mały zbok. - Mówiłam, że na ciebie leci. - Szkoda tylko, że był taki mały, że zmieściłby się między moimi piersiami. - Myślę, że dlatego mu się podobałaś powiedziałam ze śmiechem. Cookie siedziała w ciszy dłuższą chwilę. Dałam jej czas, by poukładała sobie, co jej powiedziałam. W

końcu spytała: - Jak to w ogóle możliwe? - Cóż - postanowiłam się z nią podroczyć - nie wydaje mi się, aby faktycznie zmieścił się między twoimi piersiami. Chociaż na pewno byłoby to dla niego przyjemne wyzwanie. - Nie, chodzi mi o języki. To takie... - Niesamowicie fajne? - zapytałam z nadzieją. - Miesza w głowie. - A, tak. Pewnie miesza. - Rozumiałaś, co ludzie do ciebie mówią w dniu narodzin? - Tak jakby - odparłam, marszcząc nos. - Ale nie dosłownie. Nie miałam schematu, przeszłości, na tle której mogłabym umieścić te słowa, odniesienia, które pozwoliłoby mi je przetworzyć. Kiedy ludzie do mnie mówili, rozumiałam ich na pierwotnym poziomie. Co ciekawe, nauczyłam się mówić, chodzić i robić wszystko inne na normalnym etapie rozwoju. Ale kiedy ktoś do mnie mówi, rozumiem. Niezależnie od języka, jakim mówi, wiem, co chce powiedzieć. Trąciłam myszkę, kiedy na ekranie komputera wyświetlił się wy-gaszacz, żeby wrócił wizerunek Reyesa. - Zrozumiałam też pierwsze słowa, jakie wypowiedział do mnie mój ojciec - ciągnęłam,

starając się zamaskować smutek w głosie. Przynajmniej większość. Powiedział mi, że moja mama umarła. Cookie potrząsnęła głową. - Tak mi przykro. - Myślę, że tata wiedział. Myślę, że wiedział, że go rozumiem. Taka nasza mała tajemnica. - Wzięłam garść popcornu i wrzuciłam ziarnko do ust. - Potem ożenił się z moją macochą i wszystko się zmieniło. Ona się szybko zorientowała, że jestem dziwadłem. Zaczęło się, jak się uzależniłam od meksykańskich telenowel. - Charley, nie jesteś dziwadłem. - Nie ma sprawy. Nie mam do niej żalu. - Miej - odparła głosem nagle ostrym jak brzytwa. Ja też jestem matką. Matki tak nie postępują, ani przybrane, ani żadne inne. - No tak, ale Amber nie urodziła się kostuchą. - Nieistotne. Jest twoją przybraną matką. Kropka. Nie zostałaś przecież seryjną morderczynią. Boże, to było cudowne - że ktoś był po mojej stronie. Tata zawsze mnie kochał bez zastrzeżeń, ale nigdy tak nie wziął mnie w obronę. Myślę, że dla mnie Cookie samodzielnie zabrałaby się za rozgrywkę z mafią. Biedna mafia. - Czyli nazwał cię Holenderką w dniu, kiedy się urodziłaś? -Tak.

- To było przed czy po tym, jak twoja mama przeszła przez ciebie na drugą stronę? - Po, ale tego nie rozumiem. Skąd wiedział? Dopiero dzisiaj zdałam sobie sprawę, że Zły nie zwrócił się do mnie wtedy po imieniu. Nie powiedział do mnie Charlotte. Nazwał mnie Holenderką, Cookie, tak samo jak Reyes, kiedy byłam w szkole średniej. Skąd mógł o tym wiedzieć? - Zaczęło mi się kręcić w głowie, tak desperacko starałam się to wszystko poukładać. - OK, to powiedz mi - powiedziała, marszcząc czoło w koncentracji. - Kiedy pierwszy raz widziałaś Reyesa, zauważyłaś w nim coś niezwykłego? - Poza tym, że psychotata go okładał? -Tak. Zaczerpnęłam powietrza głęboko i powoli i się zastanowiłam. - Wiesz, możliwe, ale wtedy nie zdawałam sobie z tego sprawy. To znaczy mogło w nim być coś dziwnego, coś nadprzyrodzonego, ale przez tę całą adrenalinę myślałam, że to oddziałuje powaga sytuacji. Był taki wspaniały. Taki piękny, zwinny i doskonały. - Z twojego opisu wynika, że Reyes może być jakąś istotą nadprzyrodzoną. To, że po takim biciu nic poważnego mu nie było, tak samo jak tobie co drugi tydzień, daje do myślenia.

- Nigdy tak na to nie patrzyłam. - Wracałam myślą do tamtej nocy, do tego niepokojącego oraz fascynującego wspomnienia, i widziałam Reyesa w pamięci. - Wiesz co? - zapytałam z przebłyskiem zrozumienia. - Faktycznie był inny. Był, no nie wiem, mroczny. Nieprzenikniony. - No cóż, mnie się wydaje podejrzanie nadprzyrodzony. Roześmiałabym się, gdybym nie była taka zmęczona. - Taki z ciebie ekspert? - Jeśli ktoś jest mroczny i gorący, to tak, jak najbardziej. Tym razem się roześmiałam. - To ile razy widziałaś Złego? - zapytała. Wyglądało na to, że pogodziła się ze wszystkim, co jej powiedziałam. Dobre to było. Produktywne. Tańsze niż psychoterapia. - Niewiele razy. - A jak go widziałaś, co się działo? Podniosłam kubek i zrobiłam łyczek gorącej czekolady, którą Cookie we mnie wmusiła zamiast kawy. Położyła mi dłoń na ramieniu i spojrzała na mnie ze zrozumieniem: - W parku. Z córką Johnsonów. Starałam się odłożyć kubek jak najbardziej nonszalancko. Myślenie o incydencie z córką Johnsonów przypominało przesuwanie palcem po

odkrytym nerwie. Chciałam pomóc matce wydostać się z otchłani żałoby, w której się pogrążyła, kiedy jej córka zaginęła. Zamiast tego wywołałam skandal na całe miasto, który dla mojej macochy okazał się kroplą, która przelała czarę. Tego dnia odwróciła się ode mnie i więcej za siebie nie spojrzała. Więc tak, ten incydent to czuły punkt w mojej psychice, ale bywało gorzej. Miałam otwarte rany, które nie chciały się goić, a Cookie wiedziała o nich bardzo mało. - Tak - odpowiedziałam, unosząc podbródek. - W parku. Wtedy widziałam go trzeci raz. - Ale twojemu życiu nie groziło niebezpieczeństwo. Prawda? - Bynajmniej, ale może myślał, że coś mi grozi. Był taki wściekły, chyba dlatego że macocha krzyczała na mnie przy tych wszystkich ludziach. - Opuściłam głowę, wspominając to. - I spoliczkowała mnie. To było całkiem szokujące. - Spojrzałam Cookie w oczy, bo nagle bardzo chciałam, żeby pojęła, jak bardzo się go boję. - Myślałam, że ją zabije. Trząsł się z gniewu. Czułam to jak elektryczność na skórze. Kiedy macocha mnie łajała przy połowie mieszkańców miasta, szeptałam do niego i błagałam, żeby jej nie krzywdził. Cookie zacisnęła

usta ze współczucia. - Charley, tak mi przykro. - Nie ma sprawy. Po prostu nie jestem pewna, czemu tak się go boję. Trudno mi uwierzyć, jaki czasem ze mnie mięczak. - Mnie też jest przykro, że się go boisz, ale chodziło mi o twoją macochę. - Och, niepotrzebnie - potrząsnęłam głową. - To była tylko moja wina. - Miałaś pięć lat. Przełknęłam ślinę głośno, opuściłam głowę i powiedziałam: - Nie wiesz, co zrobiłam. - Jeśli tylko nie polałaś tej kobiety benzyną i jej nie podpaliłaś, to nie sądzę, aby jej reakcja była stosowna. Uśmiechnęłam się blado. - Zapewniam, że żadne produkty ropopochodne nie ucierpiały podczas tworzenia tego wspomnienia. - Co się potem stało? Ze Złym? - Chyba mnie usłuchał. Odszedł, ale zadowolony nie był. Cookie skinęła głową ze zrozumieniem i powiedziała: - Mogę się założyć, że jedno z waszych spotkań miało miejsce, kiedy byłaś na studiach. - Wow, dobra jesteś.

- Wiesz, mówiłaś mi, jak cię zaatakowano, kiedy wracałaś wieczorem do domu po zajęciach, ałe nie mówiłaś, że on tam był. - No, był. Uratował mnie, tak samo jak wtedy, kiedy miałam cztery lata. Na jej twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia. - Cztery lata? Co się stało, kiedy miałaś cztery lata? Moment, uratował cię, kiedy byłaś na studiach? Jak? - zapytała, plącząc się w pytaniach, które na pewno przetaczały się jej przez głowę. Uświadomiłam sobie, że mój opis i taksonomia odnośnie do Wielkiego Złego mogły przywieść Cookie do wniosku, że był on istotnie, no cóż, wielki i zły. I taki był. Tak jakby. Ale wciąż nie mogłam jej powiedzieć, j a k mnie uratował. Nie mogłam jej tego zrobić, przynajmniej póki nie będę pewna, że da sobie radę z tą wiedzą. - On... zdjął ze mnie tego gościa. - O rany, Charley. Nie zdawałam sobie sprawy... Przedstawiłaś to jako zupełnie nieważny incydent. Twojemu życiu groziło niebezpieczeństwo? - Może trochę - wzruszyłam ramionami. - W grę wchodził nóż sprężynowy. Nie wiedziałam nawet, że jeszcze takie robią. One są chyba nielegalne? - Pojawia się, kiedy twojemu życiu grozi niebezpieczeństwo - powtórzyła pogrążona w

myślach - i uratował cię, jak miałaś cztery lata? To co się wtedy stało? Z trudem zmieniłam pozycję na krześle, bo taka byłam obolała. - Cóż, tak jakby mnie porwano, chociaż w sumie nie porwano, tylko odprowadzono w inną stronę. - Jej dłoń wystrzeliła do ust, by stłumić gwałtowny oddech. - Boże, to brzmi tak strasznie, jak to mówię na głos - ponarzekałam. Marudzę więcej niż gotka z fetyszem blogowania. Nie było aż tak źle. Miałam właściwie szczęśliwe dzieciństwo. Miałam mnóstwo przyjaciół. Byli głównie nieżyjący, ale jednak. - Charley Jean Davidson - Cookie powiedziała groźnie. - Nie możesz użyć w zdaniu słowa „porwanie", a potem nie rozwinąć tej myśli. - Dobra, skoro naprawdę chcesz wiedzieć. Ale to ci się nie spodoba. - Naprawdę chcę wiedzieć. Po długim, głębokim westchnieniu powiedziałam: - To się stało tutaj. - Tutaj? W Albuquerque? - Tutaj, w tym budynku. Kiedy miałam cztery lata. - Mieszkałaś tu już? Poczułam się nagle, jakbym była na psychoterapii, a wszystko, co się mi przytrafiło w przeszłości, dobre i

złe, buchało z ropiejącej rany. Ale to, co się wydarzyło w tym budynku, było najgorsze ze wszystkiego. Nóż tkwił we mnie tak głęboko, że wątpiłam, by kiedykolwiek udało się go wydostać. Przynajmniej nie bez solidnego znieczulenia. - Nie - odpowiedziałam, robiąc kolejny łyk, smakując bogatą, ciepłą czekoladę na języku, zanim ją przełknęłam. - Nigdy tu nie mieszkałam. Ale jeszcze zanim tata kupił swój bar, przesiadywali w nim gliniarze. Zabierał mnie tam wiele razy, całkiem niewinnie, głównie na przyjęcia urodzinowe i tym podobne. Parę razy musiał też pogadać ze swoim partnerem, a to były lata osiemdziesiąte PK. - Kiedy brwi Cookie wykrzywiły się pytająco, dodałam: - Przed komórkami. - No tak, oczywiście. - Ale tym akurat razem zdenerwowałam macochę, bo jej powiedziałam - dosyć obcesowo - że jej ojciec umarł i przeszedł przeze mnie na drugą stronę, bo chciał jej coś przekazać. Nie wiedziała wtedy jeszcze, że zmarł, i była wściekła, nie chciała słuchać. Nie pozwoliła nawet przekazać sobie wiadomości. I tak tego nie rozumiałam. Chodziło o jakieś niebieskie ręczniki. - Nie chciała słuchać, nawet kiedy się dowiedziała, że faktycznie zmarł?

- Absolutnie. Na tamtym etapie Denise była stuprocentowo przeciwna czemukolwiek związanemu ze śmiercią. Cookie zrobiła głęboki wdech, jakby chciała się uspokoić. - Ta kobieta nie przestaje mnie zadziwiać. - Powinnaś się zapoznać z jej kotletem mielonym. Wyrosną ci od niego porządne włosy na klacie. Zaśmiała się cicho. - Wystarczą mi te włosy, co mam, dziękuję bardzo. Zrezygnuję z wieczornego spotkania w rodzinnym gronie u Davidsonów. - Twoja strata - wzruszyłam ramionami. - Czyli miałaś cztery lata. Rany, ależ ona jest namolna. - Tak. Cztery lata. Więc jak zwykle miałam urażone uczucia, a kiedy przyjechałyśmy do baru, gdzie tata pił piwo, Denise zostawiła mnie na ławce przy kuchni i poszła mu na mnie poskarżyć. Bardzo mi się w tej kuchni podobało, ale byłam zła i urażona, więc postanowiłam uciec. Kiedy pani Dunlop, kucharka, nie patrzyła, wyślizgnęłam się tylnymi drzwiami. - Czterolatka sama w nocy na Central? Najgorszy koszmar rodzica. - No, cóż. Myślałam sobie, że jej pokażę -

powiedziałam. - Nie byłam najmądrzejszą czterolatką na Central. Oczywiście, jak tylko wyszłam na zewnątrz, zmieniłam zdanie. Nie żebym się bała. Nie boję się tak jak inni ludzie. Po prostu... byłam świadoma. Ale zanim zdążyłam popędzić do środka, wyjątkowo miły pan w płaszczu zaproponował, że pomoże mi znaleźć macochę. Co dziwne, zamiast iść do baru, gdzie wiedziałam, że ona jest, przyszliśmy do tego budynku. - Och, kotku - wyszeptała z rozpaczą. - Niewiele się stało - odparłam, unosząc ramiona. Jak mówiłam, Zły mnie uratował. - Chciałam rozluźnić ciężką atmosferę, więc dodałam: - Z perspektywy czasu nie sądzę, aby ten człowiek rzeczywiście planował mi pomóc znaleźć moją macochę. Cookie wyciągnęła ramiona w moją stronę i długo, mocno mnie obejmowała. Pomyślałam przez to o ciepłych płomieniach w zimowe noce. I, nie wiedzieć czemu, o opiekaniu pianek. Po upływie jakiejś godziny i dwudziestu siedmiu minut wymamrotałam: - Nie mogę... oddychać... Wyprostowała się ze zmarszczonymi w zamyśleniu brwiami. - Zastanawiam mi się tylko, czy to, że mieszkasz w

budynku, do którego cię uprowadzono, nie jest trochę makabryczne? - Pft. Wydaje ci się - powiedziałam, zbywając całą tę dziwaczną, upiorną historię. Tak się cieszyłam, że nie dopytywała o szczegóły. Diabeł tkwił w szczegółach, a ja w owej chwili nie czułam się specjalnie satanistycznie usposobiona. - Och - przypomniałam sobie inne zdarzenie. - Taki koleś w liceum próbował mnie przejechać SUV-em swojego taty. Zły wepchnął auto w okno sklepu. - Uśmiechnęłam się na to wspomnienie. - Ktoś cię próbował przejechać w liceum? - Cookie zapytała z przerażeniem. - Tylko ten jeden raz - odparłam. Ścisnęła palcami górną część nosa i spytała: - Czyli tylko wtedy widziałaś Złego? Policzyłam cicho na palcach. - Tak, to wszystko. - I my mamy się dowiedzieć, jak się do tego wszystkiego ma Reyes? - Znowu tak. Musimy poopiekać pianki. - Jako przyjaciółka i powierniczka uważam zatem za swój obowiązek - kontynuowała niewzruszenie - szeroko i detalicznie zanalizować scenę pod prysznicem.

Stłumiłam chichot. - Nie jestem całkiem pewna, czy scena pod prysznicem odgrywa tu istotną rolę. To się jawi jako bardziej, bo ja wiem, nieistotne. - Charley - Cookie powiedziała groźnie - gadaj albo zginiesz powoli i w mękach. Kto był z tobą pod prysznicem? Reyes? Wielki Zły? Współpracuj. - OK - zgodziłam się. - Wiesz, że Reyes nazwał mnie Holenderką tamtej nocy, kiedy miałam piętnaście lat, tak? - Tak - odpowiedziała niecierpliwie, najwyraźniej nie mogąc się doczekać sceny pod prysznicem. - I wiesz o pięknym mężczyźnie, który od miesiąca nawiedza co noc moje sny? - Tak - powiedziała z delikatnym westchnieniem. - No więc dzisiaj Gość ze Snów napisał „Holenderką" w parze na lustrze, i nazwał mnie Holenderką pod prysznicem. - Teraz to rozumiem - przesunęła się na skraj krzesła i nagle zastygła. - Więc Gość ze Snów to Reyes? - Właśnie o to mi chodzi. Uświadomiłam sobie dzisiaj, że Zły nazwał mnie Holenderką, kiedy się urodziłam. - Czyli kto był pod prysznicem? - Zmarszczyła czoło z konsternacją. Uśmiechnęłam się i popatrzyłam na

nią, pełna nagłego zachwytu dla kobiety, która przede mną siedziała. - Wiesz co, powiedziałam ci właśnie, że wielki, straszny stwór za mną łazi i od czasu do czasu ratuje mi życie, i że pamiętam dzień własnych narodzin, i że znam każdy język świata, a ty nie uciekłaś z krzykiem. Jak możesz tak po prostu zaakceptować to, co mówię? Po dłuższej chwili pełnej namysłu zapytała: - Z rozmysłem próbujesz zmienić temat? Prawie złożyłam się wpół ze śmiechu. Złapałam się za obolałe żebra i zawołałam: - Przestań! Nie rozśmieszaj mnie, to boli. - Przykro mi. Widziałam, że wcale jej nie było przykro. - Czego się dowiedziałaś w więzieniu? - zapytałam, kierując łzawe spojrzenie z powrotem na ekran. Reyes wciąż tam jest? Żyje...? - Funkcjonariuszka powiedziała mi tylko, że Reyes wciąż jest na więziennej liście osadzonych i że przebywa na Bloku D. Ale muszę przyznać, że odniosłam wrażenie, iż nie mówi mi wszystkiego. - Jutro tam jadę. - Do więzienia? - Tak. - Kliknęłam na dokument zawierający spis pracowników więzienia i zaznaczyłam zdjęcie Neila

Gossetta. - Chodziłam do szkoły z naczelnikiem więzienia. - Naprawdę? Przyjaciel czy wróg? Sama się nad tym zastanawiałam. - Ciężko stwierdzić. Gdybym nagle stanęła w płomieniach w szkolnej stołówce, wątpię, by poświęciłby swoją witaminę D, by mnie uratować, ale wydaje mi się, że potem czułby się winny. - O rany - powiedziała Cookie, spoglądając na inny artykuł, jaki miała w rękach, szeroko otwartymi oczyma. Pochyliłam się, skrzywiłam z bólu, jaki ten ruch wywołał, a potem zamarłam, kiedy przeczytałam ostatni akapit tekstu. Śledztwo przeciw Reyesowi prowadził wujek Bob. Niech to szlag.

Rozdział 11 Nie miałbym takich problemów z koncentracją, gdyby na świecie nie było tyle świecących rzeczy. T-SHIRT Obudziłam się bladym świtem, bo natura wzywała. Po moim wczorajszym upadku czułam się, jakbym wchłonęła 0,7 litra Jacka Danielsa. Potknąwszy się o donicę, uderzywszy małym palcem u nogi o taboret i wbiegłszy twarzą prosto we framugę, usiadłam na toalecie i rozważyłam mój plan dnia, w tle słysząc dźwięczną melodię. Dzięki wszystkim świętościom, że do aranżacji wnętrz podchodzę minimalistycznie. Gdyby coś jeszcze dzieliło mnie od porcelanowego tronu, mogłam była nie dożyć kolejnych urodzin. Zerknęłam na bluzę futbolową, którą miałam na sobie. Ukradłam ją mojemu licealnemu chłopakowi, blondwłosemu i błękitnookiemu diabłu, co grzech miał we krwi. Nawet na naszej pierwszej randce bardziej go interesował kolor moich majtek niż oczu. Gdybym wiedziała o tym zawczasu, totalnie ubrałabym te w kolorze morskim. Dziwne, nie pamiętałam, żebym ubrała ten sweter ubiegłej nocy. Nie

pamiętałam nawet, żebym poszła do łóżka. Może Cookie dodała mi do czekolady pigułkę gwałtu. Musimy o tym później porozmawiać, ale na razie trzeba ustalić, co dziś będę robić. Rzucić moje obowiązki w policji i jechać do więzienia, by sprawdzić, co z Reyesem? Czy też zrzucić wszystkie moje obowiązki w policji na Cookie i wtedy jechać do więzienia, by sprawdzić, co z Reyesem? Serce mi galopowało z niecierpliwości na myśl o tym, że go zobaczę, chociaż przyznam, że byłam zdenerwowana. A co, jeśli nie spodoba mi się to, co znajdę? A co, jeśli naprawdę jest winny? Nic nie mogłam poradzić na to, iż wciąż miałam nadzieję, że jego skazanie to jedno wielkie nieporozumienie. Że Reyes został niesłusznie oskarżony. Że dowody zostały nieumiejętnie zabezpieczone, albo wręcz sfabrykowane. Wypieranie to siła nie tylko fizyczna. Z tego, co z trudem udało mi się wywnioskować z artykułów na temat dochodzenia, które wczoraj prześledziłam - nie żeby miały jakoś wyjątkowo ładną czcionkę - a nawet z protokołów sądowych z rozprawy Reyesa, do których Cookie się dokopała, dowody były zupełnie niewystarczające, by wydać wyrok skazujący. A jednak dwunastu ludzi uznało go winnym. Jeszcze bardziej niepokojąca była okoliczność, że nigdzie nie było wzmianki o

przemocy domowej, której zaznał. Czy to, że ojciec prawie zatłukł cię na śmierć, nie liczy się? Choć bardzo chciałam z powrotem iść spać, wiedziałam, że nie uda mi się zasnąć. Nie pozwoliłaby mi na to gonitwa myśli - chociaż miałam doskonały powód, by znów zasnąć, zapaść w niebyt, niech się dzieje co chce. Tej nocy pierwszy raz od miesiąca Reyes mnie nie odwiedził. Nie wślizgnął się w moje sny ze swoimi ciemnymi oczyma i ciepłym dotykiem. Nie prześledził pocałunkami linii mojego kręgosłupa i nie wsunął mi palców między nogi. A ja nie mogłam przestać się zastanawiać dlaczego. Zrobiłam coś nie tak? Miałam pustkę w sercu. Uzależniłam się od jego conoc-nych wizyt. Wypatrywałam ich bardziej niż kolejnego oddechu. Może wyprawa do kicia rzuci trochę fluorescencyjnego światła na sytuację. Kiedy myłam zęby, usłyszałam z kuchni szuranie. Większość kobiet, które mieszkają same, byłaby tym faktem zaniepokojona, ale ja uznałam to po prostu za ryzyko zawodowe. Wyszłam z łazienki i zmrużyłam oczy w ostrym świetle. - Ciocia Lillian? - poszłam chwiejnie w stronę baru i wgra-moliłam się na stołek. Drobna postura cioci Lillian pływała w podomce, którą zestawiła ze

skórzaną kamizelką i koralikami wprost z lat sześćdziesiątych. Na przestrzeni lat próbowałam ustalić, co robiła w chwili śmierci. Nic jednak nie wyjaśniało, do czego były jej potrzebne podomka i hipisowskie koraliki. Chyba że do grania w Twistera pod wpływem LSD. - Cześć misiaczku - powiedziała z promiennym, choć bezzębnym, starym uśmiechem. - Słyszałam, jak kuśtykasz do łazienki, pomyślałam więc, że zarobię na swoje utrzymanie i zrobię nam kawy. Wyglądasz, jakby ci się przydała. - Poważnie? - Skrzywiłam się. - Jak miło. - Szlag. Ciocia Lillian nie mogła tak naprawdę zrobić kawy. Rozsiadłam się przy ladzie i udawałam, że piję z kubka. - Nie za silna? - spytała. - W życiu, ciociu Lii, robisz najlepszą kawę na świecie. Udawanie, że pije się kawę, przypomina symulowanie orgazmu. Co to za frajda, na nadprzyrodzone życie po śmierci? Ale odstawienie kofeiny to mój najmniejszy problem. Nie mogłam przestać myśleć o nieobecności Reyesa. Może faktycznie zrobiłam coś złego. Albo nie zrobiłam czegoś, co powinnam była zrobić. Może muszę przejawiać w łóżku więcej inicjatywy. Oczywiście, to by sugerowało, że

podczas naszych s e s j i mogę coś ważnego kontrolować. „Kontrola" nie była słowem, którego bym użyła, opisując te sesje dla Cookie szeroko i detalicznie. - Jesteś jakaś... rozkojarzona, cukiereczku. - Cóż, nie bez kozery wygrałam w liceum plebiscyt na Najbardziej Roztargnioną. - Masz temperaturę? - Na pewno nie, ciociu Lii - zerknęłam na nią. Dziękuję, że pytasz. Nie skomentowałam faktu, że owszem, mam temperaturę. Każde stworzenie na ziemi ma temperaturę. Nawet nieżywi ludzie mają temperaturę. Niedobrą, ale mają. - I bardzo dziękuję za kawę. - Och, nie ma za co, kochaniutka. Masz ochotę na śniadanie? Nie jeśli chcę dotrwać do końca dnia. - Ależ nie, nie mogę cię tak wykorzystywać. I tak muszę wziąć prysznic. Mam przed sobą ważny dzień. Pochyliła się i uśmiechnęła porozumiewawczo. Często się zastanawiałam, czy za życia też miała takie niebieskie włosy, czy też był to rezultat bezcielesności. - Będziesz ścigać łobuzów? Zaśmiałam się. - No pewnie. Największych. Westchnęła z rozmarzeniem.

- Ach, być młodym i lekkomyślnym. Ale misiaczku spoważniała i spojrzała wprost na mnie znacząco musisz coś zrobić, żeby nie dostawać tak po dupie. Wyglądasz okropnie. - Dzięki, ciociu Lii - odpowiedziałam, zsuwając się ostrożnie ze stołka. - Będę pamiętać. Uśmiechnęła się, odsłaniając pustą jamę, gdzie kiedyś miała protezę. Najwyraźniej proteza nie przedostała się na drugą stronę. Nie byłam pewna, czy ciocia Lillian wie, że nie żyje, czy nie, ale nie miałam serca jej mówić. Chociaż powinnam. Wreszcie mam sprawny ekspres do kawy, a moja nieżyjąca cioteczna prababka postanawia się do czegoś przydać. - Swoją drogą, jak było w Nepalu? - spytałam. - Uff - uniosła ręce bezradnie - wilgotno i goręcej niż chrząszczowi w trzcinie. Jako że pogoda nie ma wpływu na nieżyjących, musiałam powstrzymać uśmiech. Wtedy do mojego mieszkania wpadła Cookie, obrzuciła mnie spojrzeniem i pognała do przodu w swojej błękitnej, pomiętej i przekrzywionej piżamie. - Zasnęłam - powiedziała bez tchu. - Tak się robi w nocy, prawda? - Nie - powiedziała, mierząc mnie matczynym wzrokiem. - To znaczy tak, ale chciałam na ciebie

popatrzeć parę godzin temu. - Pochyliła się i wpatrzyła mi się w oczy. Dlaczego - nie mam pojęcia. - Nic ci nie jest? - Żyję - odparłam. Najzupełniej szczerze. Tylko na wpół przekonana, wygładziła piżamę i się rozejrzała. - Może zrobię nam kawy. - Dlaczego? - spytałam oskarżycielskim tonem. Żebyś mogła mi cichaczem podać kolejną pigułkę gwałtu? -Co? - Poza tym - wskazałam ciocię Lillian nonszalanckim skinieniem głowy - ciocia Lii zrobiła już kawę. Patrzyłam - i bardzo się starałam nie roześmiać - jak nadzieje Cookie na kofeinowy haj roztrzaskały się o kpiące skały ironii losu. Zwiesiła głowę i wzięła kubek, który jej podałam. - Dzięki, ciociu Lillian. Jesteś najlepsza. Dzielna jest ta Cookie. *** Przydzieliłam Cookie żmudną pracę przejrzenia protokołów sądowych z rozprawy Marka Weira, które wujek Bob zostawił mi na biurku, oraz

sprawdzenia pendrivebw Barbera. Miejmy nadzieję, że Barber nie był fetyszystą. A jeśli był, to miejmy nadzieję, że nie zostawiał świadczących o tym materiałów na pendriveach, gdzie każdy mógł je znaleźć. Takie rzeczy lepiej przechowywać w chronionym hasłem folderze w trzewiach twardego dysku, pod niewzbudzającą podejrzeń nazwą. Na przykład Zakochani Rozpaleni Strażacy. Moja komórka rozśpiewała się piątą symfonią Beethovena. Odstawiłam numer z szukaniem igły w stogu siana, jadąc 140 po drodze z ograniczeniem prędkości do 120 i dziwując się, jak telefon może się tak ukryć w maleńkiej torebce. - Cześć Wubek - odezwałam się po trzygodzinnych poszukiwaniach. - Musisz tak do mnie mówić? - zapytał rozespanym głosem. Wydawał się tak samo pozbawiony kofeiny jak ja. - No. Mam te akta, które zostawiłeś mi na biurku. Cookie wszystko przegląda. - A ty co robisz? - Co do mnie należy - odpowiedziałam, symulując urazę. Choć bardzo chciałam zapytać go o wyrok Reyesa, wolałam to zrobić w cztery oczy, żebym mogła zinterpretować wyraz jego twarzy. Albo

nadinterpretować wyraz jego twarzy, zależnie od tego, co mi się bardziej opłaci. Wciąż nie mogłam uwierzyć, że prowadził śledztwo w sprawie Reyesa. Jakie były na to szanse? - A, OK - powiedział. - Znaleźli częściowy odcisk palca na łusce z tego miejsca, gdzie znaleźliśmy Ellery. - Poważnie? - zapytałam w przypływie nadziei. Dopasowaliście go? - To nie CSI, kotku. Tutaj sprawy tak szybko się nie toczą. Popołudniu powinniśmy wiedzieć, czy to nam coś da. - Ziewnął głośno i zapytał: - Jesteś w jeepie? - Pewnie. Jadę do więzienia w Santa Fe sprawdzić informacje. - Jakie informacje? - zapytał podejrzliwie. - To... inne moje śledztwo - wykręciłam się. - Aha. - Łatwo poszło. - Hej, co to znaczy „bombdzó"? - Wujku - zganiłam - znowu siedziałeś w tym węgierskim chatroomie? - Bardzo się starałam nie zachichotać, ale myśl, że jakaś Węgierka nazywa Wubka „bombowy", przerosła mnie. Roześmiałam się. - Mniejsza z tym - powiedział z irytacją. Zaczęłam się śmiać głośniej. - Zadzwoń do mnie, jak wrócisz do miasta.

Trzasnął słuchawką, a ja zamknęłam telefon i próbowałam się skupić na drodze przez łzy. Moja reakcja była niewrażliwa i niepotrzebna. Tak sobie myślałam, składając się ze śmiechu nad kierownicą i trzymając za obolałe żebra. Trochę trwało, zanim otrzeźwiałam, ale wyśmiewanie się z Wubka i tak było lepsze niż wzdychanie do Reyesa, które uskuteczniałam przez cały ranek. Niestety mój godzinny prysznic, choć ujawnił, jaka się robię sinoniebieska, nie pomógł mi zrozumieć, dlaczego się wczoraj nie pokazał. Ale im bardziej się zbliżałam do Zakładu Karnego w Nowym Meksyku, tym większy był mój optymizm. Na pewno znajdę tam jakieś odpowiedzi. Potem jednak podjechałam pod bramy więzienia o zaostrzonym rygorze i mój optymizm przekształcił się w zgrzytliwy, przepocony pesymizm. Jeszcze raz zerknęłam na swoje ubranie. Luźne spodnie, długie rękawy, wysoki kołnierzyk. Zakryta od stóp do obojczyków. Biorąc wszystko pod uwagę, zastanawiałam się jednak, czy męski wygląd w więzieniu o zaostrzonym rygorze może w czymś pomóc. Trzydzieści minut i dwie starszawe Włoszki później - przeszły przeze mnie, cały czas się kłócąc, kiedy siedziałam w poczekalni - zaprowadzono mnie do

biura Naczelnika Więzienia Neila Gossetta. Gabinet był mały, ale jasny. Stały w nim ciemne meble biurowe, a na każdej płaskiej powierzchni leżały stosy papierów. W szkole średniej Neil był ponadprzeciętnym futbolistą i zachował do dziś potężne ciało swojej młodości, choć niedokładnie w tych samych proporcjach. Wyglądał dobrze mimo tragicznych objawów łysienia androgenowego. Wstał i obszedł biurko. - Charlotte Davidson - powiedział z niemałym zaskoczeniem. Był wysoki, więc uniosłam głowę, podając mu dłoń. - Neil. Świetnie wyglądasz - odparłam, zastanawiając się, czy wolno mówić takie rzeczy osobom, z którymi się człowiek w sumie nie koleguje. - Ty wyglądasz... - Rozłożył ręce bezradnie. Zastanawiałam się, czy powinnam się obrazić. Nie mogło chodzić o siniaki. Bardzo się napracowałam, żeby je zakryć. Może to włosy? Pewnie chodzi o moje włosy. - Wyglądasz wspaniale - powiedział w końcu. Och. Może być. - Dziękuję. - Proszę - wskazał krzesło zamaszyście i sam zasiadł

za biurkiem. - Muszę przyznać - przyznał - że twoja wizyta mnie zaskoczyła. Uśmiechnęłam się wstydliwie, starając się wywrzeć wrażenie niezobowiązującego flirtu. - Cóż, chciałam podpytać o jednego z twoich osadzonych i pomyślałam, że zacznę od góry i zejdę niżej... - Nie przegapiłam zawartej w tej wypowiedzi aluzji seksualnej. Neil prawie się zaczerwienił. - Nie jestem na samej górze, ale cieszę się, że masz o mnie tak dobre zdanie. - Zaśmiałam się stosownie do sytuacji i wyjęłam notes. - Luann mówi, że jesteś teraz prywatnym detektywem. Luann, czyli jego sekretarka. - Zgadza się. Obecnie prowadzę z policją Albuquerque dochodzenie w sprawie denatów, którzy w wyniku zgonu nie stawili się na wezwanie - z rozmysłem użyłam zawodowego żargonu, żeby wypaść bardziej profesjonalnie. Uniósł brwi. Przynajmniej wyglądał, jakbym zrobiła na nim wrażenie. Pomoże mi to na dłuższą metę. - I chodzi o to dochodzenie? - To się wszystko wiąże - powiedziałam, łżąc jak z nut. - Przyjechałam w sprawie mężczyzny skazanego za zabójstwo jakieś dziesięć lat temu. Możesz mi coś powiedzieć o niejakim

- spojrzałam w notes, symulując znudzenie Reyesie Farrowie? Miałam nadzieję go przesłuchać w związku ze sprawą, wiesz, tą sprawą, nad którą pracuję... Zgubiłam się, bo Neil pobladł w oczach. Podniósł słuchawkę i wcisnął guzik: - Luann, pozwól na chwilkę. Cholera, już mam kłopoty? Wyrzuca mnie? Ledwo weszłam. Wiedziałam, że trzeba było rzucić więcej poważnie brzmiących terminów, ale żadne nie przychodziły mi do głowy. Krajowe Stowarzyszenie Postępu Ludzi Kolorowych! Dlaczego nie pomyślałam o Krajowym Stowarzyszeniu Postępu Ludzi Kolorowych? To wszystkich przeraża. - Tak, proszę pana? - spytała Luann, otworzywszy drzwi. - Możesz mi podać akta Reyesa Farrowa? Uff. Ale Luann się zawahała. - Proszę pana? - Wszystko w porządku, Luann. Po prostu podaj mi te akta. Zerknęła na mnie, potem znów na niego: - Już się robi, proszę pana. Dobra była. Cookie nigdy nie mówi: „Już się robi, proszę pani". Muszę z nią porozmawiać. A reakcja Luann była równie interesująca jak reakcja Neila. Sprawiała wrażenie bardzo kobiecej - pod tą

garsonką kryły się kąpiele z bąbelkami i wino. Ale w mgnieniu oka przybrała postawę opiekuńczą. Wpadła niemal w gniew. Choć ten gniew nie wydawał się ukierunkowany na mnie. - Chodzi o ten incydent? - zapytał Neil. - Nie wiedziałem, że Farrow ma krewnych. - Incydent? - zapytałam, kiedy Luann przyniosła akta i wręczyła mu je. Wyszła, nie patrząc na mnie. Czy coś się stało Reyesowi? Może naprawdę nie żył. Może dlatego zaczął się nagle pokazywać ni stąd, ni zowąd. Neil otworzył teczkę i zaczął studiować jej zawartość. - Tak. Tu nie wymieniono krewnych. Kto cię zatrudnił? - Wbił we mnie wzrok, a we mnie obudziła się buntowniczka. - To poufne informacje, Neil. Nie chcę w to wciągać biura prokuratura. - Prokuratora? Zapewniam, że on już zna sytuację. Ups. Czyli to nie pomogło. Och, na litość boską. Nabrałam głęboko powietrza. - Słuchaj, Neil, to bardziej osobiste śledztwo. Pracuję nad sprawą, ale to nie ma związku. Tylko... Tylko co? Chcę ci zgwałcić więźnia? Chcę się przekonać, czy potrafi być bezcielesny? - Chcę z nim tylko porozmawiać.

Po tym wyznaniu opuściłam rzęsy. Wyszłam pewnie na idiotkę. Jedną z tych więziennych groupies, co to piszą listy miłosne do osadzonych i hajtają się z nimi, żeby móc przyjeżdżać na wizyty małżeńskie. - Czyli nie wiesz? - zapytał. W jego głosie przebijała nutka ulgi. Ale też czegoś innego. Żalu? - Widocznie nie wiem. - Zaraz to powie. Reyes nie żyje. Zmarł, ile, miesiąc temu? Czekałam na nowinę z zapartym tchem. - Farrow jest w śpiączce, prawie od miesiąca. Chwilę trwało, zanim zebrałam szczękę z podłogi i odzyskałam głos. Kiedy już mi się to udało, spytałam: - W śpiączce? Co? Dlaczego? Co się stało? Neil wstał zza biurka i wręczył mi akta. - Masz ochotę na kawę? Wzięłam od niego grubą teczkę, jakby była wysadzana szlachetnymi kamieniami, a potem powiedziałam z roztargnieniem: - Zabiłabym za kawę. - Ups. - Nie, nie zabiłabym zapewniłam Neila, rozglądając się po więzieniu o zaostrzonym rygorze. - Nigdy nikogo nie zabiłam. Tylko tego jednego gościa, ale on sam się prosił. Mój kiepski żart chyba rozluźnił Neila. Cień uśmiechu rozciągnął mu usta.

- W ogóle się nie zmieniłaś. - To pewnie źle, co nie? - przygryzłam dolną wargę. - Ani trochę. Zostawił mnie samą i poszedł po kawę, a ja zastanawiałam się nad jego stwierdzeniem i studiowałam akta Reyesa, znane też jako Święty Graal.

Rozdział 12 Reyes Farrow. Bo doskonałość to ciężkie zadanie, ale ktoś musi je zaliczyć. CHARLOTTE JEAN DAVIDSON - Znałaś go? - zapytał Neil ponad godzinę później. Czytałam. Rozmawialiśmy. Garrett dzwonił. Zignorowałam to. I dowiadywałam się. Mniej więcej miesiąc wcześniej na więziennym dziedzińcu wybuchła

bójka i natychmiast wprowadzono środki zaradcze. Wszyscy mieli się położyć na ziemi. Jeden z osadzonych, wielki, dziecinny mężczyzna, z którym Reyes się zaprzyjaźnił, był skonsternowany i się nie położył. Strażnik w jednej z wież przymierzył się do strzału ostrzegawczego. Reyes to zobaczył i rzucił się na kolegę, sądząc, że strażnik zamierza go postrzelić. Zamiast zgodnie z intencją nieszkodliwie zaryć w ziemię, kula trafiła Reyesa w czaszkę i przeszyła jego płat czołowy. Od tamtej pory jest w śpiączce. Uniosłam wzrok i skupiłam się na pytaniu Neila. - Tylko z tego incydentu, kiedy byłam w liceum odparłam. Opowiedziałam Neilowi o nocy, kiedy pierwszy raz widziałam Reyesa, o przemocy, którą cierpiał z rąk człowieka, którego rzekomo zabił. Neil nie wydawał się zaskoczony. Zamknęłam teczkę i spojrzałam w jego szare oczy. - Między nami - pochyliłam się, by zwiększyć efekt prywatności - między starymi przyjaciółmi ciągnęłam - co o nim wiesz? Co o nim sądzisz? - Popukałam palcem w teczkę. - Czego tu nie ma? Neil wyprostował się na krześle, poprawił kołnierzyk i głęboko zaczerpnął powietrza. - Jeśli ci powiem, nie uwierzysz. Obiecujące. - Założę się, że uwierzę - mrugnęłam okiem.

Patrzył we mnie dobrą minutę, zanim się odezwał. A kiedy się już odezwał, uczynił to z niechęcią, którą rozumiałam aż za dobrze. Naprawdę wątpił, czy mu uwierzę. Gdyby tylko wiedział... - Krótko po tym, jak Farrow tu trafił, jakiś tydzień po tym, jak został skierowany na blok główny, zdarzyło się coś dziwnego - powiedział, wpatrując się w zapięcie zegarka. - Gang South Side wysłał trzech żołnierzy, aby go załatwić. Dlaczego - nie wiem, ale kiedy South Side atakują, ludzie giną. Kropka. Ścisnęło mnie w piersi i zagryzłam zęby, bardzo się starając nie zareagować, nie pokazać, co się ze mną dzieje na myśl o Reyesie w takim położeniu. - Skończyło się prawie natychmiast - ciągnął. Jego twarz przybierała coraz mroczniejszy wyraz, kiedy odtwarzał wspomnienia, składał to, co wiedział. Byłem wtedy zwykłym strażnikiem, prosto ze szkolenia, uważałem się za ważniaka. Prawie polałem się w majtki, kiedy zobaczyłem, jak ci ludzie idą do Farrowa - chociaż wtedy nie wiedziałem, kim on jest. Wezwałem wsparcie, ale zanim zdążyłem chociaż skończyć zgłoszenie, trzech członków South Side leżało na ziemi w kałużach własnej krwi, a ten dwudziestoletni dzieciak... Sam nie

wiem... kucał na stole, gotów rzucić się na każdego, kto jeszcze się do niego zbliży, i wpatrywał się w osadzonych zupełnie bez emocji, bez śladu strachu. Siedziałam nieruchomo jak kamień, ledwie oddychając, i obserwowałam wydarzenia oczyma wyobraźni. Neil pokręcił głową i popatrzył na mnie. Na jego twarzy malowały się ulga i podziw. - Nie był bardziej zmachany niż ja teraz. Uchwyciłem ledwie fragment tego, co się stało, ale... - Ale? - ponagliłam, ledwie posiadając się z ciekawości. - Ale... on się nie poruszał jak normalny człowiek, Charley. Był jak rozmyta plama, poruszał się tak szybko, że moje oczy za nim nie nadążały. A potem przykucnął na stole jak zwierzę, potężne, niebezpieczne. - Neil znów pokręcił głową, jakby nadal nie wierzył własnym oczom. - Tak dorobił się przezwiska. - Przezwiska? - dopytałam, jeszcze bardziej zaintrygowana. - Nigdy więcej nikt go nie dotknął - kontynuował. Przez te wszystkie lata, jak tu jestem, nic podobnego nie widziałem. Jest dla tych ludzi legendą, prawie jak bóg. Przysunęłam się trochę do jego biurka, prawie śliniąc się z wrażenia.

- Mówiłeś coś o przezwisku? - Racja - skupił się raptownie. - Mówią na niego El Aliento del Diablo. - Oddech diabła - powtórzyłam po angielsku. - Mówiłem, że ciężko w to uwierzyć - powiedział z ciężkim westchnieniem. Widocznie się spodziewał, że odrzucę jego historię. - Neil, nie wątpię w ani jedno twoje słowo. - Kiedy jego twarz przybrała wyraz zaskoczenia, dodałam: Widziałam coś podobnego tej nocy, kiedy go poznałam. Jak się ruszał. Jak chodził. - Dokładnie - powiedział Neil, kilkakrotnie pokazując mnie palcem. - Nie całkiem... nie całkiem... - ...jak człowiek - dokończyłam za niego. Spojrzał na akta w moich rękach. - Chyba jednak w wystarczającym stopniu jest człowiekiem. Nie mogłam nie przycisnąć teczki do piersi, objąć każdego niuansu tego, czym był Reyes Alexander Farrow. - Chyba tak - odparłam. Stanowił taką tajemnicę, surrealistyczną, mistyczną. - Wiesz co, w liceum nigdy cię specjalnie nie lubiłem - powiedział Neil, sprowadzając mnie na

ziemię. Uhm, OK. Przynajmniej był szczery. - Wiem - powiedziałam przepraszająco. - Ja ciebie też nie. - Nie? - wydawał się zszokowany. - Nie, przykro mi. - No, mi też. Myślałem sobie, że straszna z ciebie świruska. - A ja myślałam, że jesteś arogancką świnią. - Byłem arogancką świnią. - A, tak - odparłam, tłumiąc chichot. - Ale ty nie byłaś świruską, prawda? Pokręciłam głową, wdzięczna za to, że potwierdził moją wersję. - Możesz go zobaczyć, jeśli chcesz. Serce mi na moment stanęło i miałam wrażenie, że się fizycznie uniosło w mojej piersi. - Ale muszę ci powiedzieć, Charley, że on nie przeżyje. Jest w stanie śmierci mózgowej. Równie szybko słowa te dotarły do moich stóp, a podłoga jakby się spode mnie osunęła. Śmierć mózgowa? Jak to możliwe? - Jest w tym stanie, odkąd to się stało - dodał Neil. Wstał, obszedł biurko i położył mi dłoń na ramieniu. - Przykro mi, że muszę ci to powiedzieć, ale stan Nowy Meksyk zamierza zakończyć podtrzymywanie go przy życiu za trzy dni.

- Znaczy odłączyć go? - spytałam. Zalała mnie fala paniki. Próbowałam przełknąć, ale gardło miałam nagle suche i ściśnięte. Neil zacisnął usta w żalu. - Przykro mi, Charley. Nie ma krewnych, którzy mogliby zaprotestować... - A jego siostra? - Siostra? Farrow nie ma żyjących krewnych. A według tych akt nigdy nie miał rodzeństwa. - Nie, to się nie zgadza - powiedziałam, otwierając teczkę i przedzierając się przez kartki. - Tamtej nocy miał siostrę. - Widziałaś ją? - spytał Neil z nadzieją w głosie. On też nie chciał, żeby Reyes umarł. Wiedziałam, że w aktach nie ma wzmianki o siostrze, więc przestałam kartkować i zamknęłam teczkę z powrotem. - Nie - odparłam, starając się opanować rozczarowanie. - Gospodyni domu mi powiedziała. Z westchnieniem pełnym rozczarowania Neil opadł na krzesło koło mnie. - Musiała się mylić. *** Jechałam do Hospicjum Guardian w Santa Fe, gdzie przetrzymywano Reyesa. W głowie kręciło mi się od

nadmiaru informacji, próbowałam je schludnie zaszufladkować, dopasować to, czego się dowiedziałam. Reyes kontynuował naukę i rok po skazaniu zdobył dyplom z kryminologii. Potem niespodziewanie przerzucił się na komputery. Był magistrem informatyki. Rozwinął się. Po wyjściu na wolność byłby wartościowym, płacącym podatki członkiem społeczeństwa. Jednak teraz mają go zabić. Neil wytłumaczył, że mógłby to powstrzymać jedynie nakaz sądowy, ale aby go uzyskać, potrzebne byłoby bardzo dobre uzasadnienie. Gdybym tylko znalazła jego siostrę... Akurat kiedy schwyciłam telefon, żeby zadzwonić do Cookie, komórka rozbrzmiała jej osobistym dzwonkiem - Do Ya Think I'm Sexy Roda Stewarta. Otworzyłam komórkę, a Cookie spytała: -Ico? - Jest w śpiączce. - To jest kurna niemożliwe. - Kurna możliwe. I za trzy dni go odłączą, Cook. Co ja zrobię? - Targały mną emocje, które powściągnęłam w biurze Neila. Zwalczyłam je techniką głębokiego oddychania, której nauczyłam się z mojego DVD Yoga Boogie.

- Co możemy zrobić? Pan Gossett ci powiedział? - Muszę znaleźć siostrę Reyesa. Tylko ona może to powstrzymać. Nie żebym się poddawała. Zaszantażuję wujka Boba. Może on coś zdziała. Nie stracę Reyesa bez walki. To, że znalazłam go po tylu latach... Musi być jakiś powód. - Szantaż to dobry pomysł - powiedziała Cookie. Świat pozieleniał, kiedy wjechałam na parking, który przypominał ogród w typie angielskim. Zanim się rozłączyłam, zleciłam Cookie nowe zadanie. Według artykułu, który wczoraj przeczytałam, Reyes spędził trzy miesiące w Yucca High. Może jego siostra też tam chodziła. Potrzebuję akt uczniów. Cookie zabrała się za akta, a ja weszłam do pięknej placówki opieki zdrowotnej. To na pewno lepsze niż więzienna izba chorych. Domyślałam się, że w więzieniu nie mieli warunków do opieki nad pacjentem w śpiączce, więc przenieśli go tutaj. Neil zadzwonił wcześniej i uprzedził funkcjonariusza, który pilnował Reyesa, że wybieram się z wizytą. Kiedy zbliżałam się do socjalnego, funkcjonariusz stał we wnęce i flirtował z pielęgniarką. Nie dziwię mu się. Pilnowanie więźnia w śpiączce pewnie nie jest ekscytujące. A flirt jest fajny. Wyprostował się, kiedy się zbliżyłam, a pielęgniarka

oddaliła się pospiesznie do swoich obowiązków. - Dzień dobry pani. - Strażnik uchylił niewidzialnego kapelusza. - Pani Davidson? - To ja. Pan Gossett się z panem kontaktował? - Owszem. Nasz kolega jest tam - wskazał na szklane drzwi po przeciwnej stronie korytarza, które przesłaniała jasnoniebieska zasłonka. Zdziwiłam się trochę, że funkcjonariusz nie kazał mi się wylegitymować, ale poszłam w stronę drzwi. Czy raczej większość mnie poszła w stronę drzwi. Moje buty przymurowało do podłogi. Co tam znajdę? Wygląda tak samo? Bardzo się zmienił przez te dziesięć lat, jakie upłynęły, odkąd zrobiono mu to policyjne zdjęcie? Przez te dwanaście lat, odkąd go widziałam? Będzie na nim znać pobyt w więzieniu? Tę twardość, którą przesyceni są ludzie, co spędzili tyle lat za kratkami? Funkcjonariusz chyba domyślił się źródła mojego nieszczęścia. - Nie jest tak źle - powiedział ze współczuciem. Oddycha przez rurkę. To chyba najgorsze, co pani zobaczy. - Zna go pan osobiście? - Tak, proszę pani. Zgłosiłem się do tej funkcji. Farrow uratował mi raz życie podczas buntu w więzieniu. Gdyby nie on, nie byłoby mnie tu.

Chociaż tyle mogę dla niego zrobić, wie pani? Poczułam ucisk w gardle. Chciałam zapytać o więcej, ale nagle coś przyciągało mnie do pokoju Reyesa, jakby grawitacja w tym konkretnym punkcie nagle znacząco się zwiększyła. Zrobiłam w końcu krok w tamtą stronę, a funkcjonariusz ponownie uchylił niewidzialnego kapelusza i podszedł do automatu z kawą. Kiedy przekroczyłam próg, obrzuciłam pokój wzrokiem, na wypadek gdyby znajdował się tam w postaci bezcielesnej. Nie było go i trochę się rozczarowałam. Bezcielesność dobrze mu wychodzi. Potem popatrzyłam na łóżko. Leżał tam, Reyes Farrow, namacalny i prawdziwy, ciemne włosy i skóra jak brązowy cień na tle białej pościeli. Znowu schwyciła mnie grawitacja, tylko że tym razem jej centrum stanowił on. Podeszłam bliżej, przysunęłam się do brzegu łóżka i drugi raz w życiu ujrzałam najwyższą doskonałość. W tchawicę wsunięto mu rurkę intubacyjną, a głowę miał owiniętą bandażem. Zmierzwione włosy, gęste i ciemne, wymknęły się spod bandaża i muskały brew. Wyrazistą brodę pokrywał trzydniowy zarost, a gęste i długie rzęsy rzucały cień na policzki. A potem mój wzrok padł na usta, zmysłowe, o wyraźnej linii, niezapomniane.

Jedynym źródłem dźwięku w pokoju był respirator. Pul-sometr nie pikał, chociaż był podpięty i wyświetlał zmienne wykresy i liczby. Zbliżyłam się, dotknęłam biodrem jego ramienia. Szpitalna piżama miała krótkie rękawy i hojnie odsłaniała żylaste mięśnie, twarde i smukłe nawet we śnie. Tatuaż na opalonym bicepsie podkreślał płynne piękno muskulatury. Tribal o wdzięcznych liniach i zmysłowych zakrzywieniach, które coś wyrażały. Już je widziałam. Były przedwieczne, stare jak czas. I ważne. Ale czemu? Moje serce i umysł z trudem pojmowały, że oto w tym łóżku naprawdę leży Reyes Farrow, bezbronny i potężny zarazem. Kolana się pode mną uginały, aż zaczęłam się zastanawiać, jak długo ustoję w jego obecności. Po upływie całego tego czasu wydawał się jeszcze bardziej surrealny niż w moich snach. Piękniejszy niż w moich fantazjach. Szeroka klatka piersiowa unosiła się i opadała w rytm wyznaczany przez maszynę. Przebiegłam palcem po barku, który parzył w dotyku. Zerknęłam na kartę chorego wiszącą w nogach łóżka i zobaczyłam, że ma idealne 36,6 stopni, ale jego gorąc był tak realny, jakbym stała przed paleniskiem.

Nawet w spoczynku wydawał się dziki i nieposkromiony, jakby był czymś, czego nie można udomowić, ograniczyć na długo. Znosząc ciepło jego dotyku, włożyłam dłoń w jego dłoń i pochyliłam się nad nim. - Reyesie Farrow - odezwałam się głosem drżącym z emocji - proszę, obudź się. - Nie interesowała mnie opinia oficjeli, Reyes był równie żywy jak ja. Jak mogło im w ogóle przyjść do głowy, żeby przerwać podtrzymywanie jego życia? - Jeśli się nie obudzisz, wyłączą tę maszynę. Rozumiesz? Słyszysz mnie? Mamy trzy dni. Rozejrzałam się po pokoju, bo miałam nadzieję, że pojawi się w innej postaci. Wciąż nie wiedziałam dokładnie, czym jest, ale był czymś więcej niż zwykły człowiek. Wiedziałam to już bez cienia wątpliwości. Muszę znaleźć jego siostrę. Muszę to powstrzymać. - Wrócę - wyszeptałam. Ale zanim wyszłam, skłoniłam głowę i dotknęłam ustami jego ust. Pocałunek parzył moje wargi, ale na kilka cudownych chwil wytrwałam w tej pozycji, rozkoszując się tym, że nasze usta się spotykają. Próbowałam wstać, skończyć pocałunek, ale zalała mnie fala obrazów. Przypominały mi się nasze noce z ostatniego miesiąca. Jego ręce na moich biodrach,

moje nogi oplecione wokół niego ze wszystkich sił, kiedy on wpychał się do środka i dawał mi niewyobrażalną rozkosz. Przypomniałam sobie pocałunek w biurze Cookie, jak on prowadził moją dłoń, jak mnie trzymał, gdy kolana się pode mną ugięły. Potem przypomniałam sobie tę noc sprzed tylu lat. Kiedy ojciec go bił, kiedy na ułamek sekundy stracił przytomność. Ten gniew. Wymierzony nie w ojca, ale we mnie! Popatrzył wtedy na mnie. Przez ułamek sekundy mnie widział i owładnął nim gniew. Potem przypomniałam sobie szklankę przy ustach, ciepły ręcznik na głowie i podtrzymujące mnie ramię. Wracałam powoli do rzeczywistości, zastanawiając się, gdzie się podziały moje kości. - Nic pani nie jest? Pani Davidson? - Proszę - powiedział kobiecy głos. - Wypij to, kotku. Przewróciłaś się. Upiłam zimnej wody i otworzyłam oczy. Zobaczyłam funkcjonariusza i pielęgniarkę, którzy stali nade mną. Funkcjonariusz przytrzymywał mokry ręcznik przy moim czole, a pielęgniarka starała się mnie namówić, bym wypiła więcej wody. Zaciągnęli mnie na krzesło w korytarzu i próbowali mnie w nim utrzymać, chociaż moje bezwładne ciało chciało się osunąć na kafelki podłogowe.

- Ups - powiedziała pielęgniarka. - Trzymasz ją? - Trzymałem za pierwszym razem. Ciągle mi się wyślizguje. Przypomina takie ciężkie spaghetti. - Co?! - wrzasnęłam. - Jak ciężkie? Co się stało? Spojrzałam w roześmiane oczy funkcjonariusza i wypiłam kolejny łyk wody, a on zaczął tłumaczyć: - Albo pani zemdlała, albo chciała się przyjrzeć pęknięciom w kafelkach. Tak czy owak, nieźle pani przywaliła. - Poważnie? Pokiwał głową. - Może nie trzeba było próbować się z nim lizać zasugerował. Skąd o tym wie? - Całowałam go na do widzenia. Parsknął i wymienił z pielęgniarką znaczące spojrzenia. - Z mojej perspektywy tak to nie wyglądało. Pewnie nie. Ale co się stało? Czy Reyes Farrow może przejąć nade mną kontrolę, nawet jak jest kurna w śpiączce? No to już po mnie. - Ojejku! - zawołałam, wyskakując z krzesła. Zakręciło mi się trochę w głowie, co mi przypomniało tę noc, kiedy świętowałam zakończenie liceum (w kałuży własnych wymiocin), wtoczyłam się do pokoju Reyesa, podziwiałam jego urodę parę sekund, pocałowałam go na do widzenia

- w policzek - i wybiegłam ze szpitala, dziękując i machając funkcjonariuszowi oraz pielęgniarce. Muszę znaleźć siostrę Reyesa, a czasu coraz mniej. - Zemdlałaś? Westchnęłam do telefonu i czekałam, aż zaskoczona Cookie dojdzie do siebie. Zupełnie nie pojmowałam, jak coś ją jeszcze może zaskoczyć. - Znalazłaś coś w rejestrach ze szkoły, do której Reyes chodził? - Jeszcze nie. Straciłaś przytomność? Całując go? - Powinnam coś jeszcze wiedzieć? - No cóż, przejrzałam te pendrive'y. Wszystkie należą do pana Barbera. Są na nich same akta jego spraw. - Cholera. Muszę o tym z Barberem porozmawiać. W ogóle gdzie są ci moi prawnicy? - I muszę oddać pendrive'y, zanim sekretarka się połapie, że ich nie ma. Zanim się rozłączyłyśmy, poprosiłam Cookie, żeby się dowiedziała, czy Nora, sekretarka prawników, jest dziś w biurze. Miejmy nadzieję, że nie. Nie zauważy, że nie ma pendrive'ów, jeśli jej tam też nie ma. Wjeżdżałam właśnie Misery na parking przy Causeway, czyli do domu, kiedy na mojej komórce rozbrzmiała piąta symfonia Beethovena. Wujek Bob

powiedział mi, że ustalili tożsamość i adres naszego strzelca. Albo kogoś, kogo uważają za naszego strzelca. Żałowałam, że żaden z prawników nie widział napastnika, bo wówczas moglibyśmy się upewnić, czy to ten gość. Ponoć pracował dla Noniego Bachichy, właściciela lokalnego warsztatu samochodowego. Znam Noniego osobiście i on nigdy by się w coś takiego nie zamieszał, więc musi chodzić o coś innego. Ale nic nie ustalimy, dopóki nie zatrzymamy podejrzanego. Wujek Bob był właśnie w drodze po niego. Ze wsparciem połowy miejscowych policjantów. Naturalnie nie mogłam przegapić całej zabawy. W mgnieniu oka będę wiedzieć, czy gość jest winny, czy nie. To chyba część bycia kostuchą. Problem się rodził, kiedy osoba, którą oceniałam, była winna całej masy innych rzeczy. Wina to wina. Czasem ciężko odróżnić od siebie różne występki. Ale i tak musiałam spróbować. Dostałam adres, zawróciłam i pofrunęłam do bloku w Południowej Strefie Wojny, gdzie mieszkał niejako Julio Ontiveros. Zespoły policyjne były wciąż przecznicę dalej, przygotowując się do zatrzymania podejrzanego. Podobno mieli całkiem solidne informacje, że Julio śpi u siebie w mieszkaniu. Musiał się późno

położyć. Zaparkowałam auto między SUV-em wujka i radiowozem, wyciszyłam telefon - bo nie ma nic gorszego, niż jak komórka ci dzwoni w czasie zatrzymania, wszyscy wtedy na ciebie naprawdę brzydko patrzą - i poszłam poszukać Wubka. W dziewięćdziesięciu dziewięciu przypadkach na sto nie noszę broni (stąd moja motywacja, by udoskonalić moje mordercze spojrzenie). Ale dzisiaj wszystkie dzieci z podwórka są uzbrojone. Czułam się jak dziewczyna, która przyszła na uroczystą kolację w dżinsach i koszulce Pink Floyd. Pewnie dlatego, że kiedyś właśnie tak zrobiłam. Zauważyłam Wubka koło innego radiowozu, a jednocześnie znalazłam się w zasięgu głosu Garretta Swopesa. Stłam-siłam gniewne ukłucie zazdrości, potężne jak ukąszenie szerszenia, kiedy uświadomiłam sobie, że Wubek musiał najpierw zadzwonić do niego. Ja mu rozwiązuję sprawy od piątego roku życia, a on najpierw dzwoni do Swopesa? Przetoczyła się przeze mnie fala rozdrażnienia, bo mnie uraził i wyrządził mi despekt (cokolwiek to znaczy). Nie można prosić o odrobinę uznania? Trochę nepotyzmu to za wiele? Wujek Bob jak zwykle rozmawiał przez telefon. Garrett spojrzał na mnie z troską zza otwartego bagażnika radiowozu. Zaklęłam, kiedy sobie

uzmysłowiłam, że przez ten ból w żebrach i biodrze kuleję. Zacisnęłam zęby, wyprostowałam kręgosłup i zaczęłam iść w jego stronę najbardziej normalnym krokiem, na jaki było mnie stać. Zaraz potem z rozmysłem trochę się rozluźniłam, bo się bałam, że mój normalny chód przypomina taniec robotów z lat osiemdziesiątych. - Nie mogę uwierzyć, że nie połamałaś sobie dwudziestu siedmiu żeber - powiedział Garrett, kiedy się zbliżałam moim krokiem robota. - Nie mam dwudziestu siedmiu żeber. - Na pewno? - zapytał i wbił wzrok w moją klatkę piersiową. - Może powinienem je policzyć. Mam niesamowite łaskotki, więc automatycznie oplotłam brzuch ramionami opiekuńczo. - Jeśli chcesz stracić rękę - ostrzegłam go, chociaż wyglądał całkiem przyjemnie w dżinsach, białym tshircie i granatowej kamizelce kuloodpornej na torsie. Bardzo macho. - Ale nie martw się ciągnęłam. - Na pewno któregoś dnia przyda ci się, że się uczyłeś liczyć. Wyszczerzył zęby w uśmiechu, niezrażony przytykiem, i sprawdził swój magazynek. - Na pewno. - OK, ja idę od tyłu. - Czemu?

- Bo mogę. I ciebie tam nie ma. - Aha. Nie daj się postrzelić. Parsknęłam - jeszcze czego - i odkuśtykałam. - I z niczego nie spadnij. - Trochę to wyszeptał, a trochę wrzasnął. Śmieszny był. Ledwie zdążyłam zająć pozycję za blokiem ze śliczniut-kim gliniarzem imieniem Rupert, kiedy ze środka rozległo się coś, co przypominało odgłos strzału. Rupert ruszył do akcji. Wspiął się po dwumetrowym płocie z siatki, pognał do tylnego wejścia i przypadł do ceglanej ściany z bronią w gotowości. Rupert był młody. Jestem starsza i mądrzejsza, więc weszłam na teren posiadłości przez wyrwę w płocie parę metrów obok, gdzie kiedyś znajdowała się brama. Ostatecznie wzięłam sobie do serca ostrzeżenie Garretta, żeby nie dać się postrzelić, więc przykucnęłam i wślizgnęłam się na podwórko. Dwanaście sekund później leżałam plackiem na ziemi, z trudem łapiąc powietrze. Najwyraźniej podejrzany również zauważył wyrwę w płocie. Nie wiedzieć czemu, w sytuacji, gdy człowiek jest otoczony przez gliniarzy ze świecącymi odznakami i nabojami w komorze, ścieżka najmniejszego oporu wiedzie najczęściej przez nieuzbrojoną laskę, niezależnie od tego, jaka jest pyskata. Zdążyłam

jedynie rzucić okiem na zgrabny tyłek Ru-perta, kiedy ogromny, zakapturzony gangster, zdecydowany wybić dziurę w tkance świata, na mnie wpadł. Walnęliśmy w ziemię mocno. Ból w żebrach sprawił, że ujrzałam rozpalone do białości gwiazdy... i strach. Jego strach. I niewinność. Nikogo nie zastrzelił. Szlag.

Rozdział 13 Dobrze wychowane kobiety rzadko przechodzą do historii. LAUREL THATCHER ULRICH Moje techniki dochodzeniowe nigdy nie będę legendarne. Nigdy nie trafią do podręczników kryminologii ani na uniwersyteckie sale

wykładowe. Miałam jednak poczucie, że pewnym nakładem wysiłku mogę zaistnieć w chatroomach. Skoro nie mogę dawać dobrego przykładu, będę przynajmniej przerażającym ostrzeżeniem. Cookie nie udało się zdobyć rejestrów i dzienników z liceum Reyesa. To się zdarza rzadko, ale się zdarza. Ma to jakiś związek z ochroną danych osobowych i poufnością. Mając to w pamięci, wmaszerowałam na komisariat policji, skupiona na celu. Z może nieco wydumaną pretensją do całego świata zignorowałam ukradkowe zerknięcia i podejrzliwe spojrzenia oraz skierowałam się wprost do pokoju przesłuchań. Właśnie wtedy usłyszałam: Zwolniłam kroku i rozejrzałam się po komisariacie. Z miejsca, gdzie stałam, widziałam tylko biurka i mundury. Potem popatrzyłam na łazienki. Starszawa Latynoamerykanka - Pssst. w lekkiej kwiecistej sukience pokiwała na mnie palcem, żebym się zbliżyła. Głowę i ramiona miała owinięte czarną, koronkową mantylką i mogłabym się założyć o każde pieniądze, że robiła pierwszorzędne tortille. Przynajmniej kiedy jeszcze żyła. Nie bardzo miałam czas, by udzielać porad zmarłym, ale nie mogłam też odmówić. Nigdy nie

umiałam odmówić. Rozejrzałam się po komisariacie, po czym wślizgnęłam się do damskiej toalety nonszalancko i jak gdyby nigdy nic, w sumie nie wiem dlaczego. Korzystanie z toalety nie jest przecież nielegalne. Lecz pięć minut później wyszłam z łazienki, przybierając tę samą postawę. Tylko że tym razem byłam uzbrojona po zęby metaforycznie - i gotowa zawrzeć układ. Wypatrzyłam wujka Boba, który stał w drzwiach pokoju technicznego. Kiedy podeszłam, był zatopiony w rozmowie z sierżantem Dwightem. - Chcę negocjować układ - przerwałam. Dwight popatrzył na mnie spode łba. Wubek uniósł brwi z zainteresowaniem. - Jaki układ? - Julio Ontiveros nie zastrzelił naszych prawników. - Poczucie winy z człowieka bucha. Czuję je na kilometr. A Julio Ontiveros nie był winny. Przynajmniej nie morderstwa. A ten dźwięk, jaki dobiegł z jego mieszkania i który wszyscy wzięli za odgłos wystrzału, tak naprawdę wydobył się z silnika jego motocykla. Ponoć wziął motor na noc do domu, żeby mu nikt nie ukradł. Niegłupi dzieciak. - Świetnie - sierżant Dwight przewrócił oczami. Cieszę się, że mamy kogoś, kto nam mówi takie

rzeczy. Wujek zmarszczył brwi, opuścił podbródek i się do mnie przysunął. - Jesteś pewna? - spytał. - Mówi pan poważnie? - zapytał sierżant z niedowierzaniem. W rzadkiej chwili wrogości wujek Bob obrzucił Dwighta spojrzeniem ostrym jak brzytwa i tak lodowatym, że zmroziłoby mrozoodporną różę. Dwight zamknął gębę, odwrócił się i zaczął obserwować podejrzanego przez lustro weneckie. - To poważna sprawa, Charley. Musisz być pewna. W tym dochodzeniu są naciski z samej góry. - Sprawa zawsze jest poważna. Zastanów się, kiedy ostatnio się myliłam. Wubek się zastanowił, po czym pokręcił głową. - Nie pamiętam, kiedy ostatnio się myliłaś. - Otóż to. - Ach. Racja. A ten twój układ? Wubek będzie tym zachwycony. - Jeśli tu i teraz skłonię go, by zeznał, jaką w tym wszystkim odegrał rolę, i by dostarczył dowodów obciążających prawdziwego napastnika, musisz zrobić dla mnie dwie rzeczy. - To będzie ciekawe - powiedział wujek. - Musisz uzyskać nakaz sądowy, by nie odłączano

podtrzymywania życia u skazańca, który jest w śpiączce. Brwi wujka wystrzeliły w górę. - Na jakiej podstawie? - To część pierwszego warunku - wzruszyłam ramieniem. - Musisz coś wymyślić. Wszystko jedno co, wujku. - Zrobię, co w mojej mocy, ale... - Żadnych ale - przerwałam mu i uniosłam palec. Obiecaj, że się postarasz. - Daję słowo. A drugi warunek? - Musisz ze mną jechać do liceum. Z odznaką. Zamrugał oczami, ponownie zaskoczony. - Rozumiem, że mi to później wytłumaczysz? - Z ręką na sercu - powiedziałam z ręką na sercu. Póki co niech ten gość nam powie, co wie. Sierżant Dwight zareagował na moją domniemaną arogancję parsknięciem. Wymknęło mi się westchnienie pełne irytacji. - To nie potrwa długo - oznajmiłam wujkowi. Sierżant Dwight nie mógł ustać i nic nie zrobić. - Nie zamierza pan chyba narazić na szwank całego dochodzenia i jej tam wpuszczać? - Wubek stał tylko w zamyśleniu, skutecznie ignorując zdenerwowanego mężczyznę, więc Dwight zazgrzytał zębami i przysunął się do wujka. -

Davidson - powiedział, naciskając na odpowiedź. Nie miałam na to czasu. Kiedy wujek Bob radził sobie z tym ciemniakiem, ja weszłam do pokoju technicznego i zaczęłam studiować pana Ontiverosa przez lustro weneckie. Drugi funkcjonariusz, który był w pomieszczeniu, odwrócił się do mnie w zaskoczeniu. Oczywiście go zignorowałam. Julio siedział w surowym pokoju przesłuchań, wiercił się na krześle i wpatrywał nieprzyjaźnie w lustro. Miał fryzurę jak typowy członek gangu - włosy podgolone po bokach, trochę dłuższe na górze - i starał się wyglądać groźnie. Ale strach wprost emanował z jego ciała. Niewinny to on nie był, ale nikogo nie zastrzelił. Czuł strach, bo się bał, że pójdzie do więzienia za coś, czego nie zrobił. Dużo mieliśmy ostatnio tego rodzaju sytuacji. Odwróciłam się i mrugnęłam okiem do Yesenii, Latyno-amerykanki, z którą właśnie rozmówiłam się w toalecie, a która była również ciotką Julia Ontiverosa. Czekała w kącie, a kiedy przechodziłam obok, uśmiechnęła się do mnie łobuzersko. - Jestem gotowa - rzuciłam wujkowi i weszłam do pokoju przesłuchań. Zamykając drzwi, usłyszałam, jak on i Dwight gnają do pomieszczenia technicznego, by popatrzeć. Potem usłyszałam

więcej kroków wchodzących osób. Czyli będzie publiczność. Mogą się rozczarować. To długo nie potrwa. Julio był przykuty kajdankami do metalowego stolika. Popatrzył na mnie z niepokojem i zaskoczeniem, po czym zapanował nad wyrazem twarzy. Rozparł się na krześle jak w siedzeniu samochodu. - Kim tyku... - Zamknij się - powiedziałam, podchodząc do niego zdecydowanie. Pochyliłam się przed nim nad stolikiem, muskając jego zakuty przegub biodrem i blokując mu widok na lustro weneckie, a co ważniejsze, uniemożliwiając ludziom w pokoju technicznym podsłuchiwanie. Byłam tak blisko, że mogłabym usiąść Ontiverosowi na kolanach. Zło konieczne, bo nikt nie mógł podsłuchać tego, co miałam mu do powiedzenia. Bo gdyby ktoś podsłuchał, posłałby mnie do magicznego miejsca z miękkimi ścianami i lekarstwami w białych plastikowych kubeczkach. Wprost czułam, jak wujek Bob traci nad sobą panowanie, że jestem tak blisko kogoś, kogo wciąż uważał za bezwzględnego mordercę. Ale ja wiedziałam lepiej. Zaskoczyłam Julia. Korzystając z tych paru sekund,

zanim nad sobą zapanował, pochyliłam się i zaczęłam mu szeptać do ucha. Nie miałam dużo czasu - lada moment wujek wparu-je do pomieszczenia w obawie o moje bezpieczeństwo. Parę słów, dwa-, trzy krótkie zdania, a Julio Ontiveros puści farbę jak fabryka barwników. Modliłam się o dziesięć sekund. Dostałam je. - Nie mamy dużo czasu, więc bądź cicho i słuchaj. Wykorzystał okazję, by dałej zgrywać chojraka. Odwrócił się do mnie i zaciągnął się zapachem mojej szyi i włosów. - Twoja tia Yesenia mnie przysłała... znieruchomiał - i podała mi, gdzie dokładnie są trzy rzeczy, których chcesz najbardziej na świecie. Słyszałam ruch klamki. Czułam też bijące od Ontiverosa fale powątpiewania, które wyparło jego uznanie dla mojej szyi i włosów. Zawsze tak się dzieje, kiedy mówię o umarłych. Odchyliłam się trochę i spojrzałam w jego czujne oczy. - Pięć minut dzieli cię od tego, by cię wsadzili za trzy morderstwa, których oboje wiemy, że nie popełniłeś. Powiedz, jaką w tym odegrałeś rolę, powiedz wszystko, a ja ci powiem, gdzie jest medal. Na początek. Raptownie nabrał powietrza w zaskoczeniu. To było pragnienie numer jeden. Pragnienie numer dwa też

było pewniakiem, ale z numerem trzy może być trudniej, głównie dlatego, że ciocia Ontiverosa wiedziała jedynie ogólnie, gdzie ów obiekt się znajduje, nie znała dokładnej lokalizacji. No ale od tego mam Cookie. jak tylko skończyłam gadkę, wujek Bob wpadł do pomieszczenia, spoglądając groźnie a ostrzegawczo. Mrugnęłam do niego, odwróciłam się do Julia, wyjęłam z kieszeni wizytówkę i wsunęłam mu ją w zakutą w kajdanki dłoń. - Masz moje słowo - rzuciłam na odchodnym. Przeszłam do pokoju technicznego i czekałam, by zobaczyć, czy Julio ulegnie. Nie żeby dało się dużo zobaczyć. Malutkie pomieszczenie było pełne ludzi. Połowa zgromadzonych patrzyła się na mnie - w tym rozjuszony Garrett Swopes, który może mnie pocałować w moją zgrabną pupcię - a połowa patrzyła do pokoju przesłuchań. Wtedy usłyszałam. - Będę gadał - oznajmił Julio przez głośniki. Powiem, co wiem, ale chcę wyłączenia odpowiedzialności karnej. Nikogo nie zabiłem i nie dam się za to zamknąć. Z błyskiem w oku odwróciłam się i przybiłam piątkę cioci Yesenii, kobiecie, która wychowała Julia i nie opuści ziemskiego padołu, póki on nie weźmie dupy w ryzy - dokładnie tak powiedziała. Potem

wymaszerowałam z komisariatu z uśmiechem pełnym ulgi. Wujek zadzwoni później i przekaże mi wszystkie szczegóły, wtedy też wytłumaczę mu warunki naszego układu. W tej chwili byłam zmęczona i obolała, i bardzo potrzebowałam długiej, gorącej kąpieli. Gdybym była wiedziała, co czeka na mnie w domu, moje potrzeby nabrałyby bardziej zmysłowego zabarwienia. *** Z głową pełną wizji kąpieli z bąbelkami oraz światła świec otworzyłam drzwi i cicho wślizgnęłam się do mieszkania, starając się nie przeszkadzać Cookie i Amber po przeciwnej stronie korytarza. Było późno. Słońce powędrowało na drugi koniec świata wiele godzin temu, a ja nie chciałam zakłócać Cookie snu dwie noce z rzędu. Zanim wróciłam do domu, zatrzymałam się na chwilę w biurze i odkryłam, że w zaskakującym przypływie dobroci Neil posłał mi kurierem akta Reyesa. Nie byłam pewna, czy to w pełni legalne, ale nie byłabym bardziej wdzięczna, gdyby mi wręczył zwycięski kupon na loterię. Do teczki przyczepiona była karteczka z napisem: „Ode mnie tego nie dostałaś".

Zapytałam tatę, czy były do mnie wiadomości, na wypadek gdyby Rosie, kobieta, której pomogłam uciec od agresywnego męża, czegoś potrzebowała, przekąsiłam trochę potrawki z zielonego chili i pokuśtykałam przez parking do Causeway. Brak wiadomości od Rosie wróżył dobrze, ale z jakiejś przyczyny się martwiłam i chciałam, żeby zadzwoniła, pomimo moich własnych ścisłych zaleceń. Włączałam właśnie światło i witałam się przelotnie z panem Wongiem, kiedy Reyes się do mnie odwrócił. Reyes, majestatyczny i boski na tle okna u mnie w salonie. Reyes Farrow. Ten sam Reyes Farrow, który leży w śpiączce w Santa Fe godzinę drogi stąd. Odwrócił się z powrotem w stronę okna, a ja odłożyłam rzeczy na bar. Podeszłam, zbliżyłam się do niego. Zmienił lekko pozycję, skierował potężny wzrok w dół i studiował mnie kątem oka. Chociaż był ewidentnie bezcielesny, wydawał się składać z materii gęstszej niż ludzkie ciało, twardszej i mniej elastycznej. Panicznie się zastanawiałam, co powiedzieć. „Jesteś naprawdę gorący w łóżku" jakoś nie oddawało tego, o co mi chodziło. W desperacji palnęłam pierwsze, co przyszło mi do głowy. - Za trzy dni wyłączą ci podtrzymywanie życia.

Popatrzył wtedy na mnie, mierząc mnie wzrokiem od stóp wzwyż. Moja skóra mrowiła ciepłem, gdzie na nią spojrzał. Każda cząsteczka mojego ciała naświetliła się energią, która wezbrała w moim podbrzuszu, zawirowała i przeniknęła moje łono, naznaczając moje ciało i pozbawiając kończyny kości. Walczyłam o przytomność umysłu. - Musisz się obudzić - wyjaśniłam, ale on milczał. Powiesz mi chociaż, jak się nazywa twoja siostra? Jego wzrok zatrzymał się na moment na moich biodrach, po czym powędrował na północ. - Tylko ona może to powstrzymać. Wciąż nic. Wtedy przypomniałam sobie, jak na niego w szpitalu dla chorych psychicznie zareagował Rocket. Jak się przestraszył. Zbliżyłam się, ale z rozmysłem pozostałam poza zasięgiem jego ramion. Chociaż moje ciało trzęsło się całe od jego bliskości, błagając o dotyk w odruchu Pawłowa tak modelowym, że każdy behawiorysta byłby dumny, musieliśmy porozmawiać. - Rocket się ciebie boi - powiedziałam głosem z nagła ochrypłym. Kiedy zatrzymał się chwilę na Uwadze i Awarii, zapytałam: - Nie zrobisz mu krzywdy, prawda? - Potem wbił przeszywające i burzliwe spojrzenie w moje oczy.

Mimo że staliśmy oddaleni od siebie o kilkadziesiąt centymetrów, jego gorąc ku mnie promieniował. Chociaż bardzo się starałam tego nie robić, zbliżyłam się o krok. Miałam tyle pytań, tyle wątpliwości. W tamtej chwili najbardziej chciałam wiedzieć choć to brzmi żałośnie - dlaczego poprzedniej nocy mnie nie odwiedził. Przychodził co noc przez miesiąc, a potem nic, i niepewność siebie dawała mi się we znaki. Reyes zmarszczył brwi nad głębokimi mahoniowymi oczami i pochylił głowę, jakby się zastanawiał, o czym myślę. Bardzo chciałam pofolgować własnej ciekawości, ale musiałam się upewnić, że Rocketowi z jego strony nic nie grozi - chociaż nie umiałam sobie wyobrazić, dlaczego miałoby mu coś grozić. - Jeśli poproszę bardzo, bardzo ładnie, nie zrobisz krzywdy Rocketowi? Jego wzrok opadł na moje usta i tak trudno mi było oddychać, skoncentrować się, nie rzucić się na niego natychmiast. Musiałam się skupić. - Mrugnij raz na tak - powiedziałam, nim postradałam cały szacunek do samej siebie i zaatakowałam. Reyes był zdecydowanie istotą bardzo niebezpieczną, a ja coraz mocniej się zastanawiałam, co to dokładnie za istota. Może był

jak ja i Rocket. Może urodził się z wyznaczonym zadaniem, pracą do wykonania, ale jego życie potoczyło się źle jak życie Rocketa i nie mógł wypełnić swoich obowiązków. Moje kruche panowanie nad sobą było coraz wątlejsze. Zatracałam się w złotych plamkach w jego oczach. Czułam się jak dziecko zahipnotyzowane przez magika, zwabione ku niemu samą siłą jego woli. Odwrócił się nagle, jakby coś zwróciło jego uwagę, i urok, pod którym się znajdowałam, prysł. Potem pojawił się przede mną, zmysłowe usta parę centymetrów od moich. - Byłaś zmęczona - powiedział i znikł w kłębie mrocznej materii, zanim jeszcze jego słowa wybrzmiały. Stałam, dochodząc do siebie po spotkaniu z nim, a głęboki ton jego głosu spływał wzdłuż mojego kręgosłupa jak płynne złoto, kiedy Cookie wpadła do pomieszczenia. - Garrett dzwonił, mówił, że stała ci się krzywda podbiegła do mnie. - Znowu. Ale stoisz o własnych siłach. - Pochyliła głowę w bok. - Tak jakby. Przyszło ci kiedyś na myśl, że twoje szybkie gojenie to element bycia kostuchą? Reyes tu był, w moim salonie, stał przede mną tak

namacalny i eteryczny jak posąg Dawida. - Charley? Wciąż czułam gorąc jego ust, tak blisko moich. Moment. Byłam zmęczona? O co mu... O mój Boże. Odpowiedział na pytanie, dlaczego wczoraj się nie pokazał. Pytanie, którego nie zadałam na głos, lecz w myślach. Niepokojące. - Może dam ci po twarzy. Jeśli sądzisz, że to ci pomoże. Zamrugałam oczami i wreszcie skoncentrowałam się na Cookie. - Był tu. Wielkimi, niepewnymi oczyma rozejrzała się po pokoju. - Ten wielki i zły ktoś? - Reyes. Zastygła, przygryzła dolną wargę, popatrzyła na mnie i spytała: - Pozdrowiłaś go ode mnie? *** Następnego ranka wciąż mnie bolało. Z drugiej strony, wciąż oddychałam. Szklanka w połowie pełna i takie tam. Dotarłam do łazienki bez ani jednej przygody. To na pewno znaczyło, że będę miała dobry dzień. Myślałam sobie, że mi się

należy, bo nocy dobrej nie miałam. Reyes się nie pokazał. Znowu. Przewracałam się w łóżku, a tu nagle wujek Bob wysyła mi SMS-a. Kiedy doszłam do siebie po wywołanym tym ewenementem szoku - Wubek nie esemesuje spróbowałam go odczytać. Coś o libdum ogównokształcęcym. Wystarczyło, bym nie mogła się doczekać. Jedziemy do szkoły Reyesa. Do późnej nocy czytałam więzienne akta Reyesa, całą teczkę grubą od bezcennych informacji na jego temat. To naprawdę była jedna z najciekawszych rzeczy, jakie zdarzyło mi się widzieć w druku. Miał najwyższy iloraz inteligencji spośród wszystkich więźniów w historii stanu Nowy Meksyk. Jak go nazwali? Niemierzalny? W więzieniu trzymał się na uboczu, chociaż miał paru przyjaciół, między innymi kolegę z celi, który wyszedł na zwolnienie warunkowe pół roku wcześniej. I ten funkcjonariusz ze szpitala mówił prawdę. Reyes rzeczywiście uratował mu życie podczas buntu w więzieniu. Kiedy bunt wybuchł, funkcjonariusz był zamknięty w środku i otoczyła go grupa więźniów. Zanim Reyes się pojawił, strażnika pobito już prawie do nieprzytomności, więc nie znał szczegółów tego, co się zdarzyło. Stwierdził tylko, że Reyes uratował mu życie, a następnie zaciągnął go

w bezpieczne miejsce i ukrył do końca zamieszek. Byłam taka dumna z Reyesa. Wiedziałam, że to porządny gość. Choć jednak informacje w jego aktach świetnie się nadadzą do przyszłego snucia niezliczonych fantazji, nic nie naprowadziło mnie na trop jego siostry. W ogóle nie było o niej wzmianki. Rozważałam wtajemniczenie Garretta w całą historię. Jeśli ktoś będzie potrafił znaleźć siostrę Reyesa, to z pewnością on. Ale musiałabym mu sporo natłumaczyć. Odkładając pomysł na później, wyszłam spod prysznica i zastałam Angela Garzę, mojego trzynastoletniego śledczego z pretensjami do świata jak stąd dotąd, który opierał się biodrem o umywalkę. - Jestem ci potrzebny, szefowo? - spytał, przesuwając palcami po baterii. - Gdzieś ty się podziewał? - sięgnęłam po szlafrok, kiedy nie patrzył. - Martwiłam się. Nigdy nie znikasz na tak długo. - Przepraszam. Siedziałem u mamy. - Aha. - Powściągnęłam podejrzenia i owinęłam włosy ręcznikiem. Dziesięć sekund wcześniej byłam golusieńka, a zagorzały podrywacz Angel Garza nawet nie zauważył. Coś tu nie gra. Angela celem życiowym

- metaforycznie życiowym - było zobaczyć mnie nago. Zwłaszcza nago-golusieńką. Sam mi to powiedział wiele razy. Ale zamiast się na mnie nieprzystojnie gapić, obmacuje baterię umywalki. Coś zdecydowanie nie gra w krainie Angela. Nieżyjący trzynastoletni członkowie gangów są tacy humorzaści. Angel i ja zaczęliśmy się spotykać krótko po tym, jak go poznałam podczas Nocy Boga Reyesa, jak lubiłam to sobie nazywać. Łaził za mną przez całe liceum, studia, a wreszcie w Korpusie Pokoju. Wreszcie kiedy otworzyłam własne biuro detektywistyczne, wynegocjowaliśmy układ, na mocy którego ja wysyłałam jego matce pieniądze, które by u mnie zarobił (naturalnie anonimowo), a on był moim najlepszym, głównym i jedynym śledczym. Z upływem czasu jednak Angel dostrzegł zalety naszej współpracy z innego punktu widzenia. Robił, co mógł, by mnie przekonać, żebym brała od ludzi pieniądze za wykorzystanie naszej wyjątkowej sytuacji. - Stara, ale byśmy ludzi łoili - mawiał. - „Łoić" to tutaj właściwie słowo. - Pomyśl tylko. Moglibyśmy chodzić do krewnych tych, co zmarli, i trzepać kasę aż miło.

- To wymuszenie. - To kapitalizm. - To podlega karze od roku do czterech lat pozbawienia wolności oraz pokaźnej grzywny. W końcu się frustrował i popadał w oskarżycielski ton: - Po prostu używasz mojego ciała. Dzień, kiedy będę używać ciała nieżyjącego trzynastolatka, będzie dniem, kiedy dam się zamknąć w wariatkowie. - Ty nie masz ciała - przypominałam mu. - Wypominasz mi to prosto w twarz. - Technicznie rzecz biorąc, twarzy też nie masz. Zresztą nawet gdybyśmy zarabiali jakieś pieniądze na naszych umiejętnościach, i tak nie kupisz sobie przecież nowej deskorolki. - Kobieto, więcej kasy dla mojej mamy. - No tak. - I lubię, jak jarzą. - Że co? - Jak jarzą - mawiał. - To, jak ludzie wyglądają, kiedy wreszcie pojmą, że nie ściemniasz. To jest jak prąd. Wszędzie mnie mrowi. Jak naelektryzowany kocyk. Fuj. - Naprawdę? Nigdy o tym nie słyszałam.

- No, i lubię, jak ludzie uświadamiają sobie, że istniejemy. Pochyliłam się kiedyś ku niemu i spytałam: - Chcesz, żeby twoja mama sobie uświadomiła, że istniejesz? Chcesz, żeby wiedziała? - Nie. Za długo była po mnie w żałobie. Ogólnie porządny z Angela dzieciak. Ale jego dzisiejsze zachowanie bardzo do niego nie pasowało. Kazałam mu się przesunąć i zaczęłam grzebać w kosmetyczce. - Wszystko w porządku? - spytałam najbardziej nonszalancko, jak umiałam. - Pewnie - wzruszył ramionami. - Ale ty wyglądasz potwornie. Na dwie sekundy nie mogę cię samej zostawić. - Miałam ciekawy tydzień. Wyprawiłam Rosie powiedziałam o naszej sprawie z zorganizowanym zniknięciem. To Angel wpadł na to, żeby wróciła do Meksyku, i to on znalazł mały hotelik na plaży na sprzedaż. Trzeba było trochę kreatywności w zbieraniu funduszy, ale w końcu wszystko się udało. Dotknął butelki z perfumami, które trzymałam na ladzie. - Wiesz, nie jest tu tak źle - powiedział tajemniczo. Popodziwiałam chwilę nowe odcienie zieleni na

mojej twarzy, po czym odłożyłam podkład i spojrzałam na niego. - Znaczy się po tej stronie. Nie jesteśmy głodni, nie jest nam zimno ani nic. OK, to dziwne. - Czegoś mi nie mówisz? - zapytałam. - Nie. Tylko chciałem, żebyś wiedziała. Tak na przyszłość. Zorientowałam się, że może czynić aluzje do Reyesa, i nabrałam cicho oddechu. - Angel, wiesz coś o Reyesie Farrowie? Wzdrygnął się i popatrzył na mnie z zaskoczeniem. - Nie. Nic o nim nie wiem. Masz dla mnie robotę czy co? - zmienił temat. Cholera. Nikt nic o Reyesie nie wie, ale wszyscy stają na baczność, jak tylko padnie jego imię. Mogłabym zabić, żeby się dowiedzieć, co się dzieje. Wprowadziłam Angela w nasze dochodzenie w sprawie prawników oraz niesłusznie skazanego Marka Weira. Oczywiście Agnel nie mógł się doczekać spotkania z Elizabeth. Potem wysłałam go, żeby poszukał czegoś, co łączyłoby dzieciaka, który zmarł na podwórku Marka, z zaginionym siostrzeńcem. - Och - powiedział Angel na odchodnym. - Ciocia Lillian tu jest. Lubię ją. Próbowałam zamaskować rozczarowanie.

- Ja też ją lubię, ale jej kawa jest do niczego. Głównie dzięki temu, że nie istnieje. Zarechotał i poszedł na zwiady. W międzyczasie ciocia Lillian zmyła się z panem Habershamem, nieboszczykiem spod 2B. Nie chciałam nawet wiedzieć, o co tu się rozchodzi. Usłyszałam pukanie do drzwi i w pośpiechu zapięłam kozaki. Za dwadzieścia minut miałam się spotkać z wujkiem Bobem i nie przychodziło mi do głowy, kto może stać u moich drzwi tak wcześniej rano. Wygładziłam na dżinsach brązowy sweter, zerknęłam przez judasza i stanęłam z piskiem opon (metaforycznie) na widok funkcjonariusza Tafta. To się nie może dziać. Nie teraz. Drzwi otworzyłam powoli, głównie dlatego, że to bolało. Całe moje ciało tętniło w tępym, ciągłym dyskomforcie. - No? - spytałam przez uchylone drzwi. - Cześć - popatrzył na mnie, jakbym była na wpół obłąkana. - Chciałbym z tobą chwilkę porozmawiać. - O czym? - Nie mogłam bardziej otworzyć drzwi. Wiedziałam, że ona tam jest. Czułam, jak jej mordercze laserowe spojrzenie próbuje przepalić moją substancję szarą. I zwęglić mi włosy. - Przyszedłem nie w porę? - nieswojo przestąpił z

nogi na nogę. - Przepraszam, że przeszkadzam... - Dobra, dobra. Rozumiem. Nie ma sprawy. Czego potrzebujesz? - Wydaje mi się po prostu, że... cóż, dziwne rzeczy się dzieją. Cholera. Ramiona opadły mi na drzwi i otworzyłam je szerzej. Zobaczyłam blondwłosy, niebieskooki szatański pomiot. Przycisnęłam dłonie do oczu i wykrzyknęłam, tylko częściowo melodramatycznie: - Nie! Jak mogłeś mi to zrobić! Jak mogłeś ją sprowadzić do mego domu, mego schronienia! - Przepraszam - powiedział, rozglądając się z przestrachem. - Więc to prawda? Jestem nawiedzony? Diable Dziecię westchnęła z irytacją. - Nie nawiedzony, tylko obserwowany. Wcisnęłam pauzę na swoim ataku histerii i wpatrzyłam się w nią. - To się nazywa stalking, dzióbku, i w większości kultur jest źle widziane. - Czy ty... widzisz kogoś? - Taft pochylił się i zapytał szeptem. - Stary, ona cię słyszy. Wchodźże, zanim sąsiedzi zaczną gadać. - To była wymówka. Sąsiedzi zaczęli gadać, jak tylko się wprowadziłam. Ale równie dobrze mogę przenieść cyrk do środka, niech się

zaszyje w mych niskich progach, zakorzeni w meblach, sczyści mi lodówkę. Wskazałam Taftowi sofę, a sama usiadłam na przeciwległym krześle. - Zaproponowałabym ci kawę, ale zrobiła ją moja ciocia Lillian. - Uhm, OK. - Więc co chcesz wiedzieć? - Cóż, po prostu ostatnio dzieją się dziwne rzeczy. - Ehe. - Bardzo się starałam nie ziewnąć. - Na przykład słyszę, jak dzwoni taki dzwonek, który mam na kominku, ale nikogo tam nie ma. - Jestem tam - odezwało się Diable Dziecię i spojrzała na niego. - Zawsze będę. Tak bardzo cię kocham. Spojrzałam na nią spode łba. - Serio? Tak wcześnie? Pokazała mi język. - Mówią o tobie na komisariacie. Wiesz, bla, bla, bla. Zgubiłam trochę wątek i zostawiłam Tafta samemu sobie, podczas gdy mój wzrok zawędrował do punktu, gdzie ledwie parę godzin wcześniej stał Reyes. Nigdy nie spotkałam czegoś takiego jak on. Właściwie to nigdy nie spotkałam niczego nadprzyrodzonego poza zmarłymi. Ani poltergeistów, ani wampirów, ani

demonów. - Czemu jesteś taka... pełna światła? - spytała Diable Dziecię. - Idiotycznie wyglądasz. No, demony może spotkałam. Rzuciłam jej mój najbardziej sardoniczny grymas i postanowiłam ją wkurwić. Sama byłam wkurwiona, że muszę ją znosić. Powinno być sprawiedliwie. - Funkcjonariusz Taft teraz mówi, dzióbku. Zamknij się. Gniew, który trysnął jej do oczu, był trochę śmieszny. Naprawdę będę ją musiała przekonać, by przeszła na drugą stronę. Angel i ja możemy znowu odegrać egzorcyzmy. Angel nie znosi odgrywać egzorcyzmów. Głównie dlatego, że wygląda dosyć głupio, jak się wije po podłodze i udaje, że pali go święcona woda z kranu, którą na niego leję. - Słuchaj - przerwałam Taftowi - rozumiem. I tak, łazi za tobą wszędzie mała dziewczynka, pewnie ta z tego wypadku, o którym mi mówiłeś. Ma długie blond włosy, srebrzyste niebieskie oczy - chociaż mogą takie być, bo ona nie żyje - i różową piżamę z bajką Truskawkowe Ciastko. - Zerknęłam na Tafta. - No i jest zła. Taft był gliniarzem z krwi i kości. Umiał utrzymać pokerową twarz, więc chwilę trwało, zanim zauważyłam tlący się w nim gniew. Rozrastająca się

energia otoczyła go mirażem, jak wtedy, kiedy widzisz na drodze wodę, której tam nie ma. Powiedziałam coś nie tak? Zerwał się na równe nogi, a ja za nim. - Skąd ty to kurwa wiesz? - zapytał przez ściśnięte zęby. Co? - Uhm, bo ona stoi tuż przy tobie. - Tam, gdzie zawsze będę - powiedziała. - Na zawsze. Nie jeśli ja tu mam coś do gadania. Truskawkowe Ciastko robi się nieznośna. Tafta prawie że poniosło. Jego gniew wygiął się łukiem jak w cewce Tesli. Stanął ze mną twarzą w twarz, a ja przygotowałam się mentalnie na to, co następnie zrobi. Ale zaklinam się na wszystkie świętości, jeśli jeszcze raz w tym tygodniu ktoś mnie uderzy, popchnie albo zrzuci przez świetlik, popadnę w morderczy szał. I zacznę od Tafta. Stał, mierząc mnie wzrokiem, przez bitą minutę, po czym wyszeptał szorstko: - Pieprz się. - I wymaszerował z mieszkania. W porządeczku. Choć to było bardzo ciekawe, byłam umówiona z wujkiem Bobem. I przeznaczeniem. Wsadziłam akta Reyesa do torebki, zaryglowałam drzwi i poszłam do biura. Truskawkowe Ciastko szła za mną, a mnie przyszło na myśl, że oryginalny

tytuł bajki - Strawberry Shortcake - ma inicjały SS. To by się zgadzało, ale poważnie, czy ten dzień może być jeszcze gorszy? - Nie chce mnie, prawda? - zapytała, machając rączkami po bokach. Zabarykadowałam serce. - Nie - odparłam, sprawdzając wiadomości na komórce. - Ja też nie. Tupnęła nogą ze złości i odmaszerowała. Poszło łatwiej, niż sądziłam. Poradzę sobie z SS, kiedy będę miała więcej czasu. Póki co mam co robić. Taty jeszcze nie było, więc weszłam po zewnętrznych schodach, powoli, bo bolało. Słońce świeciło jasno i dzień był zwodniczo ciepły. Podczas mojej długiej i żmudnej wędrówki na piętro rozważałam, co mam dziś do zrobienia. Po pierwsze, Yucca High. Wubek błyśnie odznaką i wszyscy będą współpracować. Potrzebne mi rejestry i podział godzin. Na pewno ktoś Reyesa pamięta. Jak można go zapomnieć? Mogłam dopasować uczniów do klas i ustalić, kto z nim chodził na więcej niż jedne zajęcia. Im więcej mieli z nim kontaktu, tym bardziej prawdopodobne, że pamiętają Reyesa. I jego siostrę. Gładkim ruchem rzuciłam płaszcz i torbę na krzesło, podkręciłam ogrzewanie i przeszłam - nieco sztywno - do ekspresu do kawy po moją poranną

dawkę. Wtedy ziemia osunęła mi się spod stóp. Czy to karma? Czy moje niezbyt czułe traktowanie Tafta wróciło nakopać mi do tyłka, jakkolwiek zgrabny by on był? Sprawdziłam raz i drugi, szukałam i się modliłam, lecz i tak stanęłam w obliczu całkowitego oraz najwyższego braku choćby jednego ziarnka kawy. Jak to możliwe? Jak wszechświat może być tak okrutny? Pukanie do drzwi roznieciło moje nadzieje. Dobiegało od wewnętrznych drzwi do mojego biura, tych, których zawsze używał tata. On będzie miał kawę. Jeśli wie, co dla niego dobre. Otworzyłam drzwi na oścież i stanęłam twarzą w twarz ze spiętym Garrettem Swopesem. Wypuściłam powietrze z płuc i skrzywiłam się do niego. - Czego chcesz? Przybrał łagodniejszy wyraz twarzy. - Mam kawę. Wpatrzyłam się w kawę w jego rękach, siłą woli powstrzymałam ślinkę, zastanowiłam się, czy bogowie ze mnie kpią, po czym się poddałam. Dobra, niech będzie i tak. Przykleiłam do ust promienny uśmiech i zaczęłam od początku:

- Och, witaj, Garrett. Co słychać? - Wystarczy. Wyrwałam mu kawę i skierowałam się w stronę śliskiego komfortu moich plastikowo-drewnianych mebli biurowych oraz krzesła krytego skajem. Czego chcesz? - spytałam przez ramię. - Tylko porozmawiać. - Jestem zajęta. - Nie wyglądasz na zajętą. Co robisz? - Wszystko, co głosy mi każą robić. - Dasz mi chwilę? Jak gdybym miała opóźnioną reakcję, wybuch Tafta właśnie zaczął mnie dręczyć. Kolejna osoba, która jest na mnie zła bez powodu. Gryzły mnie też wczorajsze nieprzyjazne, podejrzliwe spojrzenia na komisariacie. Właściwie to mężczyźni jako tacy mieli wówczas niską pozycję na mojej skali wartości. Garrett może mnie cmoknąć. - Nie czuję się usposobiona, by coś ci dawać, Swopes. Nawet chwili. - Jak to zrobiłaś? Wczoraj na komisariacie. Co mu powiedziałaś? - Proszę. I tak mi nie uwierzysz, jak ci powiem. - Słuchaj - powiedział, podchodząc do przodu musisz przyznać, że to wszystko trochę ciężko przełknąć, ale się staram. Wyskoczyłam z krzesła, nagle zła na cały świat, i

stawiłam czoła Garrettowi. - Wiesz, czego mam już dość? Chwilę pomyślał. - Szpetnego cellulitu? - Takich ludzi jak te dupki wczoraj na komisariacie. Takich ludzi jak Taft, co to ukradkiem zezują, cicho szepczą i odwracają się do mnie plecami, ilekroć wchodzę do pomieszczenia. Takich ludzi jak ty, którzy traktują mnie jak gównicho, dopóki nie pojmą, że faktycznie umiem robić to, co umiem. I wtedy nagle jestem ich najlepszą przyjaciółką. - Taft? Ten gliniarz? -1, i ich! -Ich? - Ich wszystkich! Co to chcą, żebym pozapinała na ostatni guzik wszystko, co zostawili niedomknięte, kiedy kopnęli w kalendarz. - Myślałem, że twoi prawnicy... - Prawnicy nie - machnęłam ręką lekceważąco. - Ci mają dobre powody, żeby chcieć pozapinać sprawy na ostatni guzik. Chodzi mi o tych ludzi, co przychodzą do mnie i mówią: „Nie powiedziałem Stelli, że ją kocham, zanim mnie wciągnęło do tego silnika". - OK, powoli i bez gwałtownych ruchów oddaj mi kawę. Pójdę po nową i zaczniemy od początku. - A co jest nie tak z tą kawą? - zapytałam, wpatrując

się w nią podejrzliwie. - Potrzebna ci bezkofeinowa. Nabrałam tchu głęboko i usiadłam za biurkiem. Ataki histerii jeszcze do niczego mnie nie doprowadziły. - Przepraszam. Mam deadline. - W tym dochodzeniu? - Nie - odparłam i pomyślałam o Reyesie w tym łóżku szpitalnym, jak leży podpięty do maszyn, by przeżyć. Po kilku kojących łyczkach Javy się uspokoiłam. Mniej więcej. W środku wciąż trochę wrzałam. Taft był dziwakiem. - Więc po to przyszedłeś? Dowiedzieć się, co powiedziałam? - W sumie tak. I ochrzanić cię, że znowu byłaś w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie. - Pfff. Ustaw się w kolejce. - Ten gość mocno cię przygniótł do ziemi. Czy ty szukasz szybkiej drogi do kalectwa? - Nie co dzień. Słyszałeś coś o magazynie? - Tylko tyle, że doszedłem do wniosku, że to nie to, co sądziliśmy. - Och, dobrze, że nie wyszłam za mąż za swoje przekonania. - Słyszałem, że poczciwy ksiądz, który jest właścicielem magazynu, naprawdę jest poczciwy. Prowadzi w centrum schronisko dla dzieciaków na

gigancie. - Dzieciaków? - spytałam. - Nie powiesz mi, prawda? - wrócił do mojego układu z Juliem Ontiverosem. - Nie. Skoro w sprawę Marka Weira zamieszanych jest dwóch chłopaków, powiedziałabym, że coś te sprawy łączy. - Możliwe. Jakaś sugestia? Pukanie do drzwi oszczędziło mi konieczności kolejnej odmowy. W ogóle co mężczyźni mają do słowa „nie"? Pukanie rozległo się od drzwi, którymi wszedł Garrett. - Wejdź, tato - zawołałam. Odwróciłam się do Garretta: - Wiesz, mamy główne wejście. Wzruszył ramieniem obojętnie. Kiedy tata nie przekroczył progu, wstałam i podeszłam do drzwi. - Wejdź, tato - powiedziałam, otwierając je. Sekundę później życie przeleciało mi przed oczami i doszłam do ważnego wniosku na jego temat. Fajnie było.

Rozdział 14 Cóż, niezręcznie się porobiło. TSHIRT To widocznie naprawdę był Tydzień na Rzecz Ubicia Charley Davidson. Albo przynajmniej Straszliwego Jej Okaleczenia. Uznałam, że potwierdza to gładka broń, wymierzona we mnie zza progu. Państwo jednak pewnie nigdy tego tygodnia nie uzna i będzie on stale niedoceniany, jak Halloween albo Dzień Bogatego Słownictwa 18 stycznia. Kiedy otworzyłam drzwi, stał za nimi Zeke Herschel, agresywny mąż Rosie, i miał mord w oczach. Zerknęłam na niklowany pistolet zaciśnięty w jego dłoni i poczułam, jak serce mi staje, waha

się, po czym niezręcznie rusza do przodu, potykając się o kolejne uderzenia, coraz szybciej, aż zlały się z sobą jak dudnienie przewracających się kostek domina. Zabawne, jak czas stoi w miejscu, gdy śmierć jest o krok. Kątem oka widziałam, jak mięśnie Herschela się napinają, gdy jego palec naciska spust. Skupiłam się na jego twarzy. Jego bezbarwne oczy zajaśniały zarozumiałą arogancją. Ponownie spojrzałam na broń. Widziałam, jak iglica rzuca się do przodu; potem mój wzrok przeniósł się w górę i na prawo... na niego. Zły stał za Zeke'iem Herschelem, mierzył go z góry morderczym wzrokiem, jego zakapturzona peleryna była parę centymetrów od głowy mężczyzny, srebrne ostrze lśniło w przyćmionym świetle. Potem swoje palące spojrzenie przeniósł na mnie. Efekt przypominał rezultat wybuchu atomowego. Jego gniew, gęsty i namacalny, gorący i bezlitosny, zalał mnie oraz zaparł mi dech w piersiach. Nim upłynęła chwila potrzebna na rozszczepienie atomu, Zły przerwał rdzeń kręgowy Herschela. Wiedziałam, bo robił to już wcześniej. Ale w tej samej chwili czubek srebrnego ostrza rozciął mój bok. W chwili, gdy uświadomiłam sobie, że drasnęła mnie klinga Złego, Herschel odleciał do

tyłu i uderzył w drzwi windy tak mocno, że zatrząsł się budynek. Wtedy Zły odwrócił się do mnie, jego szata i aura spoiły się w jeden falujący kształt, z ostrzem bezpiecznie zatkniętym w gruby, czarny materiał. Uświadomiłam sobie wówczas, że upadam. Świat popędził mi na spotkanie, ale dokładnie w tym momencie ramiona schwyciły mnie w talii i pierwszy raz zobaczyłam go pod zakapturzoną szatą. Reyes Alexander Farrow. *** Tata podał mi kubek gorącej czekolady. Staliśmy razem pod barem, opierając się o jego SUV-a. Owinął mnie swoją kurtką, bo moja wciąż była analizowana jako przedmiot z miejsca zdarzenia. Tonęłam w jego kurtce. Zdziwiło mnie to, bo mój tata jest bardzo chudy. Rękawy zwisały mi do kolan. Z ogromną troską tata podwinął mi rękawy po jednym, przekładając kubek do drugiej ręki, gdy zmieniał strony. W barze winda zatrzymała się z piskiem i wiedziałam, że ratownicy wynoszą Herschela. Czekałam, oddychając płytko, aż zawiozą go do karetki i zamkną drzwi. Ten sam człowiek pobił mnie w barze. Ten sam, który regularnie biciem wymuszał uległość swojej żony. Ten sam, który zamierzył się na mnie bronią z czystą nienawiścią w

oczach i przemocą w sercu. Musiał się domyśleć, że żona go opuściła, dodał jedno do drugiego, i wytropił mnie, szukając zemsty. Może także informacji. A teraz do końca życia będzie sparaliżowany. Powinno mi być przykro z tego powodu. Jaką trzeba być osobą, żeby w takiej sytuacji nie odczuwać przykrości? Co za potwór cieszy się bólem i cierpieniem innych? Co mnie różni od Złego? Od Reyesa? Serce stanęło mi w piersi na moment, gdy kolejny raz uzmysłowiłam sobie, że Reyes i Zły to jedna i ta sama osoba. Ten sam stwór siejący zniszczenie. Właściwie to na pewno on był tym rozmazanym kształtem, który widywałam, jak przemyka z szelestem niczym zły Superman. Czyli rozmazany równa się Zły równa się Reyes. Trójca nieświęta. Czemu on musi być taki cholernie gorący? Położyłam dłoń na żebrach, gdzie wcześniej poczułam, jak ostrze wślizguje się czystym cięciem. Zadziwiała mnie nienaruszona skóra, brak plam krwi na swetrze. Zły potrafił ciąć ze środka na zewnątrz. Skaleczył mnie, ale lekko, i tylko rezonans magnetyczny ujawniłby prawdziwe rozmiary szkody.

Jako że nie czułam się, jakbym krwawiła wewnętrznie, zdecydowałam się odłożyć wizytę na izbie przyjęć, w której rezultacie trafiłabym raczej do psychiatry niż do chirurga. - Oto kula - policjant w cywilu powiedział do wujka Boba. Pokazał Wubkowi zamkniętą, foliową torebkę na dowody. - Była w zachodniej ścianie. Skąd się tam wzięła? Broń mierzyła prosto we mnie. Cookie ponownie wysmarkała nos. Nie mogła pojąć, że prawie zostałam postrzelona. Poklepałam ją po ramieniu. Jej emocje podpłynęły ku mnie jak dotykalne stworzenie. Chciała mnie zrugać, kazać mi być bardziej ostrożną, ściskać mnie aż do moich najbliższych urodzin, ale trzeba jej przyznać, że panowała nad sobą w obliczu tylu mundurów. Wujek Bob rozmawiał z Garrettem, który - sądząc po bladości - był w stanie szoku. Położył mnie na ziemi. Reyes. Kiedy mnie schwycił, położył mnie na ziemi, obejrzał, szczególnie bacznie obserwując to miejsce, gdzie nacięło mnie jego ostrze, a potem na moich oczach rozpłynął się z warkotem w nicość. Mignęły moje rzęsy - i Garrett pochylał się nade mną, odzywał się głośno, zadawał pytania, których nie mogłam pojąć. Reyes zostawił po sobie wyraźne ślady. Jego desperacja osiadła w

każdej cząstce mojego ciała i zaczęła płynąć w moich żyłach. Czułam jego zapach oraz smak, i pragnęłam go teraz bardziej niż kiedykolwiek. - Wiesz, to się nie dzieje pierwszy raz - usłyszałam. Zerknęłam w górę na tatę. Wcześniej ubłagałam go, by nie dzwonił do mojej przybranej matki. Zgodził się niechętnie, zarzekając się, że zapłaci za to, kiedy wróci do domu. Jakoś w to wątpiłam. - W tym budynku, gdzie teraz mieszkasz powiedział, stojąc przy mnie - dokładnie to samo się stało. Byłaś mała. Tata węszył w poszukiwaniu informacji. Od dawna podejrzewał, że tamtej nocy coś mi się stało. Prowadził dochodzenie w sprawie dziwacznego ataku na tamtego pedofila. Po upływie ponad dwudziestu lat zaczynał mu się rysować spójny obraz. Miał rację. To nie był pierwszy raz. Ani drugi. Wygląda na to, że Reyes Farrow jest moim aniołem stróżem od dłuższego czasu. Nie umiałam dopasować do siebie wszystkich przyczyn i skutków, postanowiłam więc o tym nie myśleć i skupiłam się na dwóch kwestiach, które nie miały związku z Reyesem: piciu mojej gorącej czekolady oraz zapanowaniu nad drżeniem rąk. - Rdzeń kręgowy mężczyzny został przerwany bez

śladu zewnętrznych obrażeń w tym miejscu na ciele. Żadnego zewnętrznego sinienia. Zupełnie żadnego urazu. A ty byłaś przy tym w obu przypadkach. Znowu węszył, czekał, aż wyjawię, co wiem, co podejrzewa. Chyba tamtego dnia się zmieniłam, stałam się bardziej zamknięta w sobie, nawet jak na czterolatkę. Ale czemu mam mu teraz o tym mówić? To by mu tylko sprawiło ból. Nie musi znać każdego szczegółu mojego życia. A były w nim takie rzeczy, których nawet w wieku lat dwudziestu siedmiu nie da się powiedzieć ojcu. Myślę, że choćbym chciała, nie mogłabym nic wykrztusić. Chwyciłam go za rękę i ścisnęłam. - Nie było mnie przy tym, tato. Nie tamtego dnia zełgałam jak z nut. Odwrócił się ode mnie i zamknął oczy. Chciał wiedzieć, ale jak powiedziałam Cookie nie zawsze lepiej jest wiedzieć. - To był ten sam gość, co tamtej nocy? Ten, co cię pobił? - zapytał wujek Bob. Opuściłam kubek i odpowiedziałam: - Tak. Próbował mnie poderwać, odmówiłam, zrobił się agresywny, a reszta jest historią. - Nie powiem im prawdy. To by naraziło wolność Rosie na ryzyko. - Jedźmy na komisariat i porozmawiajmy o tym powiedział wujek.

Tata obrzucił go ostrzegawczym spojrzeniem, a ja poczułam rosnące napięcie. Kiedy ci dwaj się kłócili, nie był to miły widok. Może trochę śmieszny, ale wątpię, by ktoś był w nastroju do śmiechu. Poza mną. Śmiech jest jak deser. Na deser zawsze miejsce się znajdzie. - Świetnie, i tak nie chcę już stać na zimnie powiedziałam, a tym samym ledwie zażegnałam trzecią wojnę światową. - Możesz jechać ze mną - powiedział wujek po chwili. Czego tata się spodziewał? Zna przecież zasady. I tak musielibyśmy pojechać na komisariat. Lepiej mieć to z głowy. Wujek spojrzał na Garretta. - Ty też możesz jechać ze mną. Tata popatrzył na wujka z zaskoczeniem, a potem z wdzięcznością, kiedy wujek do niego mrugnął. Odprowadzając mnie do SUV-a wujka, tata pochylił się i wyszeptał: - Musicie po drodze uzgodnić zeznania. Zeznaj, że kiedy otworzyłaś drzwi, było tam dwóch ludzi. Kłócili się, broń wypaliła, a drugi mężczyzna uciekł schodami w dół. Poklepał mnie po ramieniu i uśmiechnął się do mnie krzepiąco, po czym zamknął drzwi. Otaczała go mgiełka zmartwienia i nagle poczułam się winna

przez to wszystko, co przeze mnie przeszedł, gdy dorastałam. Wiele przeze mnie dźwigał. Wymyślał wymówki, pakował ludzi za kratki, nie angażując mnie w to bezpośrednio, a teraz musiał ufać, że wujek Bob postąpi tak samo. - Jak to zrobiłaś? - zapytał Garrett, zanim Wubek wsiadł do auta. - Ten koleś ważył ze sto kilo. Oboje siedzieliśmy z tyłu. - Nic nie zrobiłam. Wpatrywał się we mnie, próbując zrozumieć. - Jeden z twoich truposzy? - Nie - odpowiedziałam, obserwując, jak tata i wujek rozmawiają. Wyglądali spokojnie. - Nie, to było coś innego. Usłyszałam, jak Garrett się rozpiera w siedzeniu i pociera dłonią twarz. - Więc na świecie jest więcej niespodzianek niż zabłąkani zmarli? Co na przykład? Demony? Poltergeisty? - Poltergeisty to tylko wkurzeni zmarli. To tak naprawdę niespecjalnie tajemnicze - odparłam. Ale kłamałam. Reyes jest tajemniczy, ile wlezie. Niezależnie od tego, co robiłam, nie mogłam przestać o nim myśleć. Zastanawiałam się nad jego tatuażami, próbując wygrzebać ich znaczenie z gmatwaniny chaosu w mojej głowie. Gdyby tylko

nie plątało mi się tam tyle niepotrzebnych informacji. Szlag by trafił moje zamiłowanie do ciekawostek. Zastanawiałam się też nad innymi rzeczami. Czy był formą życia opartą na węglu? Naprawdę miał trzydzieści lat czy trzydzieści miliardów? Miał pępek wklęsły czy wypukły? Wiedziałam dość, by nie pytać o jego pochodzenie planetarne. Nie był pozaziemski. Czwarty wymiar, druga strona nie działają w ten sposób. Ich granic nie wyznaczają planety, kraje ani punkty orientacyjne. Przenikają wszechświat i wykraczają poza niego. Po prostu są. Wszędzie naraz. Zupełnie jak Bóg, pomyślałam. - OK - powiedział wujek Bob, zapinając pas. - W drodze na komisariat muszę się poważnie zastanowić. Pewnie nie usłyszę, co do siebie mówicie. - Spojrzał na mnie w lusterku wstecznym i znowu mrugnął okiem. Zanim dojechaliśmy na komisariat, kiedy otworzyłam drzwi na korytarz, w cudowny sposób było tam dwóch ludzi. Ten drugi miał ciemnoblond włosy i brodę, nierzucające się w oczy ciemne ubranie i był pozbawiony znaków szczególnych, przez co praktycznie nie dało się go zidentyfikować. Kurczę. Szczerze mówiąc, byłam trochę zdziwiona, że

Garrett się na to zgadzał. - Jak gdybym chciał dać się zamknąć w pokoju bez klamek - powiedział, kiedy wchodziliśmy na komisariat. Zaczynał rozumieć mój punkt widzenia, dlaczego nigdy nie mówię ludziom, czym jestem. Na komisariacie pierwsze oczy, jakie napotkałam, należały do wciąż wściekłego funkcjonariusza Tafta. Stał przy swoim biurku, czytając akta, i spojrzał na mnie spode łba, gdy przechodziliśmy. Truskawkowe Ciastko podobnie. Przynajmniej mnie nie zaatakowała. To plus. Ale nie mogłam się powstrzymać. Wyszczerzyłam do Tafta zęby w najlepszym uśmieszku i prawie nie zwalniając kroku, odezwałam się: - Kiedy się domyślisz, co się naprawdę dzieje, i będziesz potrzebował pomocy, nie zgłaszaj się do mnie. - To nie mnie jest potrzebna pomoc - odparował. Wujek Bob przyśpieszył i zrównał się ze mną. - O co tu chodzi? - zapytał wyraźnie zaciekawiony. - Piekielny Szatański Pomiot, pamiętasz? Ujawnia się, a on sobie z tym nie radzi, wiec jest zły na mnie. Wujek odwrócił się do mnie z namysłem: - Mogę go wysłać po pączki, żeby ochłonął. Dobry plan. Kiedy skończyliśmy składać zeznania, które były ubrane w uderzająco podobne słowa,

wszyscy coś przekąsiliśmy; potem wujek i ja odwieźliśmy Garretta oraz pojechaliśmy do Yucca High. Jak dziecko, które zostaje w sobotę w domu, Garrett błagał, żebyśmy go ze sobą wzięli, nawet trochę jęczał. - Proszę - powiedział. - Nie to nie. - Kiedyś się musi nauczyć. Yucca High leżała głęboko w sercu południowego Albuquerque. Była to stara szkoła ze wstrętną historią i znakomitą reputacją. Trafiliśmy na popołudniową zmianę klas. Dzieciaki robiły użytek z dostępnych pięciu minut, rozmawiały, flirtowały i zaczepiały pierwszoklasistów. Przed naszym przyjazdem nie czułam specjalnej tęsknoty za liceum. Kiedy dotarliśmy na miejsce, wciąż jej nie czułam. Konsekwencje poranka nadal obciążały moje ciało. Życie nie toczyło się normalnym tempem. Wszystko wydawało się powolne, letargiczne, a ja brnęłam przez świat, który nie stanął dęba, bo otarłam się o śmierć. Pozostał w ruchu, w nieskończonym cyklu przypadkowych przygód, który stanowi życie. Minuty przesuwały się do przodu. Słońce sunęło po niebie. W obcasie mojego buta tkwił mały gwóźdź. W sekretariacie Yucca High zastaliśmy przemęczoną asystentkę. Co najmniej siedem osób

domagało się jej uwagi. Dwie chciały usprawiedliwień spóźnienia. Jedna miała wiadomość od taty, w której ojciec zapowiadał, że jeśli jego dziecko nie będzie mogło brać lekarstw do szkoły, to on pozwie szkołę tak, że frymuśne nowe mundurki z grzbietów sportowcom pospadają. Była też nauczycielka, której podczas przerwy na lunch skradziono klucze z biurka. Dwie osoby to były pomoce biurowe, które czekały na instrukcje. A ostatnia była piękną dziewczyną z ciemnym kucykiem, w okularach ze skośnymi oprawkami i w eleganckich skarpetkach, która wyglądała, jakby zmarła w latach pięćdziesiątych. Siedziała w kącie ze skrzyżowanymi nogami, trzymając książki przy piersi. Usiadłam przy niej i czekałam, aż chaos trochę opadnie. Wujek Bob skorzystał z okazji, by wyjść i zadzwonić. Jak zawsze. Skarpeteczka cały czas się na mnie gapiła, zrobiłam więc sztuczkę z komórką, spojrzałam prosto na nią i odezwałam się. - Cześć - powiedziałam. Oczy rozwarły jej się szerzej i zamrugała rzęsami, zastanawiając się, czy mówię do niej. - Często tu przychodzisz? - zapytałam, śmiejąc się cicho z własnego wybitnego żartu. - Ja? - spytała wreszcie.

- Ty - odparłam. - Widzisz mnie? Nigdy nie mogłam pojąć, dlaczego mnie o to pytają, kiedy patrzę wprost na nich. - Pewnie. - Usta jej się trochę otwarły, więc wyjaśniłam: - Jestem kostuchą, ale w taki dobry, niezrzędliwy sposób. Możesz przeze mnie przejść na drugą stronę, jeśli chcesz. - Jesteś piękna - powiedziała, spoglądając na mnie z zachwytem. Tak działam na ludzi. - Jak basen w słoneczny dzień. Wow, to było oryginalne. Rzuciłam okiem pobieżnie i zobaczyłam, że tłum się przerzedził. - Od kiedy tu jesteś? - Myślę, że jakieś dwa lata. - Kiedy zmarszczyłam brwi powątpiewająco, powiedziała: - Ach, moje ubranie. Spotkanie absolwentów - mieliśmy dzień w stylu lat pięćdziesiątych. - Och. Wyglądasz bardzo wiarygodnie. - Dzięki. - Pochyliła głowę nieśmiało. Jeszcze tylko jeden spóźnialski dzieciak. Najwyraźniej dyrekcja załatwia groźbę pozwu, a woźny - sprawę skradzionych kluczy. - Dlaczego nie przeszłaś na drugą stronę? spytałam. Dzieciak przechodzący korytarzem zawołał do kolegi:

- Hej, Westfield, znowu dostaniesz po tyłku? Chłopak, który czekał na usprawiedliwienie spóźnienia, ewidentnie szkolny bonzo, dyskretnie pokazał mu za plecami wała. Z trudem stłumiłam chichot. Dziewczyna obok mnie wzruszyła ramionami, a potem skinęła głową w stronę szkolnej sekretarki. - To moja babcia. Bardzo to przeżyła, kiedy umarłam. Popatrzyłam na kobietę. Na jej identyfikatorze było napisane „Pani Tarpley". Miała stylowo zmierzwione włosy, ciemne z czerwonymi pasemkami, i zabójcze zielone oczy. - Wow, wygląda świetnie jak na babcię. Skarpeteczka zachichotała. - Muszę jej tylko coś powiedzieć. Czy to było chwilę temu, kiedy wygłosiłam przed Garrettem opętańczą tyradę na ten właśnie temat? Jak to ujęłam? Zmęczona zapinaniem na ostatni guzik? Potrafię być taką suczą. - Chcesz, żebym ci pomogła? - A możesz? - Twarz dziewczyny pojaśniała. - Pewnie. Przygryzała chwilę dolną wargę, potem się odezwała: - Możesz jej powiedzieć, że nie zużyłam jej całej

pianki do włosów? - Serio? - zapytałam z uśmiechem. - To dlatego wciąż tu jesteś? - Właściwie to zużyłam, ale nie chcę, żeby źle o mnie myślała. Po jej wyznaniu kleszcze zacisnęły mi się na sercu. Nie przestaje mnie zadziwiać, co ludziom przebiega przez głowę, zanim umrą. - Kochanie, wątpię, żeby twoja babcia myślała teraz o tobie cokolwiek, co by nie było cudowne. Powiem więcej: założę się o własną duszę, że ta cała pianka nawet jej przez myśl nie przeszła. Machając nogami pod krzesłem, powiedziała z opuszczoną głową: - No to chyba mogę odejść. - Jeśli chcesz jej coś przekazać, nawet to o piance, to postaram się, żeby otrzymała wiadomość. Powoli jej twarz rozjaśnił uśmiech. - Możesz jej powiedzieć, że mój liść lilii jest większy niż jej? Zaśmiałam się cicho i pokręciłam głową. Choć bardzo bym chciała usłyszeć, jaka kryje się za tym historia, w sekretariacie nie było obecnie uczniów ani nauczycieli. - Obiecuję. I Skarpeteczka zniknęła. Pachniała grejpfrutem i

oliwką dla dzieci, a kiedy była mała, miała różowego słonia imieniem Klucha. - Czy mogę w czymś pomóc? - zapytała babcia. Wujek Bob, znany też jako rycerz na białym koniu, wkroczył i błysnął odznaką w prawdziwie policyjny sposób. Kurczę, dobry był. Nie możemy uzyskać akt bez jakiegoś nakazu. Najwyraźniej prawo nie pozwala wydawać informacji o uczniach byle komu z ulicy. Miałam nadzieję, że odznaka Wubka wystarczy i nie będziemy musieli mieć prawdziwego nakazu, bo nie miałam pojęcia, na jakiej podstawie mielibyśmy go uzyskać. - Potrzebujemy wszystkich akt i planów lekcji ucznia, który uczęszczał tutaj jakieś... - Wujek zwrócił się do mnie. Zamknęłam telefon i się włączyłam: - A, tak, jakieś dwanaście lat temu. Kobieta przyjrzała się krótko Wubkowi, wzięła długopis i zapisała daty, które podałam. Wubek przyjrzał się jej. Zaiskrzyło. - Nazwisko? - zapytała. Racja. Nazwisko. Miejmy nadzieję, że wujek nie pamięta człowieka, którego wsadził na dwadzieścia pięć lat do dożywocia. - Uhm - pochyliłam się, próbując go wykluczyć z rozmowy. - Farrow. Reyes Farrow.

Nie musiałam na wujka patrzeć, by wiedzieć, że przy mnie znieruchomiał. Czułam, jak napięcie zagęszcza atmosferę. Cóż, szlag. Rozdział 15 W życiu nie chodzi o to, by odnaleźć siebie. Głównie chodzi w nim o czekoladę. TSHIRT - Wujku - powiedziałam - pozwolisz mi wytłumaczyć? Staliśmy przed biurem pani Tarpley, gdzie wujek Bob zaciągnął mnie za ramię. - Reyes Farrow? - wycedził przez zęby. - Czy ty wiesz, kim jest Reyes Farrow? - A ty wiesz? - odparłam, próbując kontrolować zmartwienie w głosie. - Wiem. - Kolegujecie się? - zapytałam z nadzieją. Rzucił mi spojrzenie pełne powątpiewania. - Zazwyczaj nie zadaję się z mordercami. Snob. - Potrzebuję o nim trochę informacji. - Zatłukł swojego ojca kijem baseballowym, po czym wrzucił go do bagażnika jego chevroleta i podpalił samochód. Czego więcej potrzebujesz o kimś wiedzieć, Charley? Wypuściłam powietrze z irytacją, grając na zwłokę,

by wymyślić dobry argument. Gdzie u licha są moi prawnicy, kiedy ich potrzebuję? Nikt się lepiej nie kłóci od prawnika. Kiedy nic mi się nie nasunęło, postanowiłam nieco wtajemniczyć Wubka. Trudne sytuacje wymagają radykalnych środków. - Nie zrobiłby tego - powiedziałam stłumionym szeptem. - Nie było cię przy tym. Nie widziałaś... - Nie musiałby tego robić. - Pochyliłam się bliżej i powiedziałam: - Jest... inny. - Jak większość morderców. - Wubek nie ustąpi bez jakiegoś wstrząsającego dowodu. Wzięłam bardzo głęboki wdech i powiedziałam: - To był on. Dzisiaj. Ten numer z rdzeniem kręgowym? To on. -Co? Wujek Bob nie chciał słuchać, nie chciał mnie usłyszeć, ale nie dał rady. Ciekawość zawsze go gubiła. A ja znałam niezawodny sposób, by przykuć jego całkowitą i niepodzielną uwagę. Zacisnęłam palce na jego marynarce i powiedziałam: - Musisz obiecać, że nie powiesz tacie. Wujek Bob nagle aż się ślinił, żeby wiedzieć więcej. Najszybciej, jak umiałam, wyjaśniłam, że Reyes jest czymś więcej niż zwykły człowiek. Jak wygląda i jak się porusza. Jak był obecny przy moich narodzinach

- na tym etapie Wubek wpadł w jakiś dziwny trans, wywołany związanym z tym stresem. Pominęłam pozostałe wkłucia w rdzenie kręgowe i, no cóż, conocne uwodzenie. Wujek nie musi wiedzieć, jak głębokie są moje uczucia do Reyesa. - Czym on jest? - spytał w końcu. Potrząsnęłam głową i odpowiedziałam: - Sama chciałabym wiedzieć. Ale za dwa dni umrze, jeśli temu nie zapobiegniemy. A jedyny pewny sposób to znaleźć jego siostrę. - Ale jeśli on jest... taką... potężną istotą... - W ludzkiej postaci - poprawiłam. - Nie wiem, co się z nim stanie, jeśli jego ciało umrze. - Za to wiem, co się ze mną stanie. Nie chciałam żyć bez niego. Nie wiedziałam, czy w ogóle potrafię. Nie na tym etapie. Piętnaście minut później mieliśmy wydruki planów lekcji Reyesa i dziennik każdego kursu. - Pamięta go pani? - zapytałam panią Tarpley. Oderwała wzrok od wujka Boba i popatrzyła na mnie. - Pracuję tu tylko dziesięć lat. - I w systemie nie ma żadnego innego Farrowa? - Nie. Przykro mi. Może jego siostra nie chodziła jeszcze do liceum. - Możliwe. On też uczęszczał tu tylko trzy miesiące.

- Popatrzyłam na dokumenty o Reyesie, które trzymałam. - Ale tu jest napisane, że tę szkołę ukończył. - Nie tę szkołę - powiedziała. - Chwileczkę. - Jej paznokcie zastukały w klawisze komputera. Odnotowaliśmy, że otrzymał dyplom, ale to niemożliwe. Pochyliłam się w stronę wujka. - Nie dla wytrawnego hakera. - Zaczynałam się domyślać, jaki użytek Reyes zrobił ze swojej inteligencji i umiejętności komputerowych. - Bardzo pani za to dziękuję - powiedział Wubek, chwytając ją za rękę. Zrobiła maślane oczy. On zrobił maślane oczy. To było bardzo romantyczne, ale ja musiałam znaleźć zaginioną osobę. Walnęłam wujka łokciem. - Jedziemy? Po cichym proteście odwrócił się do niej i pożegnał. Kiedy wychodziliśmy, stanęłam jak wryta. - Och - powiedziałam, wysuwając notatkę znalazłam to w tamtym kącie. Wydawało się... ważne. - Dziękuję - powiedziała i rozłożyła kartkę. Kiedy mijaliśmy fasadę budynku, zajrzałam w jej okno. Przyciskała wiadomość do piersi i płakała. Pewnie chodziło o te lilie.

*** Wstąpiliśmy do biura, żeby dać Cookie plany lekcji. Dopasuje do siebie uczniów, z którymi Reyes miał zajęcia, i z paroma z nich spróbuje się skontaktować - może wywęszy coś na temat tajemniczej siostry. Skoro już mogłam wejść do biura, wzięłam z sejfu glocka, wsunęłam go do kabury pod pachą i założyłam uprząż. W zestawie ze skórzaną kurtką prawie nic nie było widać. Nigdy nie musiałam z tej broni do nikogo mierzyć. Po prostu chciałam ją czuć na swoim ciele, wiedzieć, że tam jest, chociaż na chwilkę. Kiedy jechaliśmy na komisariat, dwoje moich prawników wpadło do SUV-a wujka Boba. Wcześniej ja prowadziłam, ale po drobnym wypadku Wubek uparł się przejąć stery. Elizabeth Ellery o blond włosach i rubinowych ustach usiadła za nim. - Cześć Charlotte. - Cześć. - Odwróciłam się do nich. - Co u was słychać? Jason Barber wzruszył brwiami. - Mamie jest przykro. - Dziwi cię to? - spytałam, patrząc, jak wujek wierci się nieswojo na siedzeniu.

Nigdy się nie przyzwyczaił do ich towarzystwa. Była to sytuacja, w której miał zerową kontrolę. Nie lubił zerowej kontroli. Nie lubił nawet napojów, które mają zero kalorii. - No, w sumie. - Czy twój wujek dobrze się czuje? - zapytała Elizabeth z troską w błękitnych oczach. Z dwuznacznym uśmieszkiem odparłam: - Jest na mnie zły. Wujek Bob usiadł prosto. - Mówicie o mnie? - Elizabeth i Barber z nami jadą. Spytała właśnie, czy dobrze się czujesz. Wujkowi kłykcie zbielały, kiedy zacisnął dłonie na kierownicy odrobinę mocniej, niż to konieczne. - Nigdy więcej nie siądziesz za kierownicą tego pojazdu. Wykonałam swój popisowy numer z przewracaniem oczami. - Proszę cię. Ten znak był zupełnie zbyteczny. Poważnie, wujku, ile razy trzeba ludziom przypominać o ograniczeniu prędkości? Nikomu nie będzie go brakować. Zrobił głęboki, kojący wdech. - Za stary się na to robię. - A, tak. Impotencja, zniedołężnienie. Ale zawsze będziesz miał Werther s Originals. -

Obserwowałam, jak twarz wujka Boba zmienia kolor z postłuczkowej bladości na różany rumieniec. Zaśmiałam się. Wewnętrznie, bo naprawdę był na mnie zły. - Gdzie Sussman? spytałam prawników. Elizabeth opuściła wzrok. - Wciąż z żoną. Ona bardzo ciężko to przeżywa. - Przykro mi. - Nie znosiłam nie tylko tego, że umierający muszą opuścić najbliższych. Nie znosiłam też mówić o tym opuszczeniu. Niestety było to często konieczne. - A co z twoją rodziną? - Siostra radzi sobie nadzwyczaj dobrze. Myślę, że zażywa jakieś leki. Rodzice... gorzej. - Siostra nie dzieli się lekami? Elizabeth pokręciła głową. - Nie wyobrażam sobie, jakie to dla nich trudne. - Będą musieli się z tym pogodzić, Charlotte. - Zgadzam się. - Musimy znaleźć mordercę. Myślę, że to im pomoże. Miała rację. Wyjaśnienie niuansów przestępstwa często pomaga ofiarom poradzić sobie z tym, co je spotkało. A kiedy winni lądują za kratkami, jest to jak wisienka na torcie. Sprawiedliwość może i jest ślepa, ale to cudowny eliksir. Spojrzałam na Barbera.

- Aha, wzięłam z twojego biura siedem pendriveow, ale wszystkie są twoje. Pamiętasz, co zrobiłeś z tym od Carlosa Rivery? Poklepał się po kieszeniach marynarki. - Cholera, co ja z nim zrobiłem? - Może zabójca go zabrał? Może wiedzieli, że Rivera ci go dał? - Możliwe. - Pomasował sobie czoło. - Przepraszam, po prostu nie pamiętam. Często tak bywa. Zwłaszcza gdy ktoś ma dwie kulki w głowie. Skoro nie możemy się oprzeć na pendrive'ie, musimy polegać na naszych obłędnych talentach. - No cóż, nasz były podejrzany, a obecny informator, Julio Ontiveros, twierdzi, że dał koledze opakowanie amunicji, bo sprzedał swoją broń kalibru dziewięć milimetrów. Tylko tak potrafił wyjaśnić, skąd się wzięły jego odciski palców na łusce znalezionej na miejscu zdarzenia. - Ten kolega to kto? - Chaco Lin. Zgadnij, dla kogo Chaco Lin pracuje? - Dla szatana? - Blisko. Dla Bennyego Pricea. Elizabeth i Barber wymienili znaczące spojrzenia. - Normalnie nie moglibyśmy o tym mówić powiedział Barber - ale skoro tak naprawdę nas tu

nie ma, zasady przestają obowiązywać. Benny Price został oskarżony o handel żywym towarem. - Powiedz im o śledztwie w sprawie handlu żywym towarem - odezwał się wujek. - Wygląda na to, że już wiedzą. - Spojrzałam na Barbera. - Jeden nastolatek zamordowany, a drugi zaginiony. Znalazłeś coś na temat zaginionego siostrzeńca Marka Weira? - Barber miał zajrzeć do siostry Weira, dowiedzieć się, czy kontaktowała się z synem. - Nie do końca, ale muszę powiedzieć, że z matką chłopca chyba coś się dzieje. - Coś się dzieje? - Poczułam nagle w środku mrowienie. - Możesz precyzyjniej? Wujek Bob też się ożywił. - Parę dni temu zadzwonił do niej niejaki ksiądz Federico. Strasznie była potem zdenerwowana. Nabrałam głęboko powietrza na wzmiankę o człowieku, który był właścicielem magazynu. - Co? - zapytał wujek. Barber ciągnął: - Z tego, co zrozumiałem z jej strony rozmowy, miała się z nim spotkać, ale się nie pokazał. Wubek rzucił mi desperackie spojrzenie. - Janie Weir miała się spotkać z księdzem Federico,

ale on się nie pokazał - wyjaśniłam. Zajechaliśmy na komisariat. - Wydaje się, że nikt go ostatnio nie widział. - Podejrzewasz przestępstwo? - Możliwe. Pokazał się, no wiesz, w stanie przeźroczystym? - Nie. Ale to nie znaczy... - Prawda - powiedział, otworzył telefon i wybrał numer jednego ze swoich detektywów. Ten człowiek rozmawia przez telefon więcej niż większość trzynastolatków. Odwróciłam się do prawników. - Czy któreś z was wie, ile kosztuje zderzak do Dodgea Durango? Barber pokręcił głową. Elizabeth się zaśmiała. *** Weszliśmy na komisariat, by omówić operację Rzucić Bennyego Pricea Na Kolana. Garrett stał na korytarzu i przeglądał notatki na ten dzień. - Wiesz, co mnie naprawdę niepokoi? - zapytał Garrett i zamknął notes, kiedy się zbliżaliśmy. - Twoje uzależnienie od porno z udziałem karłów? - Od kilku dni nikt nie widział księdza Federica odparł niewzruszenie. Widocznie to było pytanie retoryczne. Żałowałam, że tego nie zadeklarował,

zanim zmarnowałam na odpowiedź jedno z moich lepszych haseł. Nie znoszę się mylić. - Miał się spotkać z siostrą Marka Weira, ale się nie pokazał - powiedział wujek Bob. Wszystko zaczynało się układać. Jeśli Benny Price przemyca dzieci za granicę, może dorwał siostrzeńca Marka Weira, Teddyego. I może też dorwał Jamesa Barillę, którego zwłoki znaleziono na podwórku Weira. Może James się bronił, próbował uciec i go zabili. Ale dlaczegóż - na byłą planetę Pluton - mieliby zakopać ciało na podwórku Weira i wrabiać go w morderstwo? Czy on im jakoś groził? Potrzebowałam kofeiny. Wyminęłam uczestników dyskusji i udałam się w stronę ekspresu do kawy. Dyskutanci poszli za mną, też sobie zrobili kawę, a potem zawiedli do pokoju konferencyjnego. - Czemu nie czuję zapachu? - zapytał Barber. - Słucham? - postawiłam kawę na stole i wysunęłam dla nich krzesła. - Kawy. Nie czuję nawet jej zapachu. - Ja próbowałam powąchać włosy mojej siostrzenicy - powiedziała Elizabeth smutnym głosem. - Nie jestem pewna - powiedziałam. - Czujecie jakieś zapachy?

- No. - Elizabeth poniuchała. - Ale nie to, co jest tuż przede mną. - Czujesz zapachy z wymiaru, w którym przebywasz, a technicznie rzecz biorąc, nie przebywasz w tym wymiarze. - Serio? - zapytał Barber. - Bo mógłbym przysiąc, że jakiś czas temu poczułem grilla. Czy po tej stronie grillują? Zaśmiałam się cicho i usiadłam koło wujka Boba. Po dwudziestu minutach kłótni o to, jak się dobrać do Bennyego Pricea, wymyśliłam plan. Benny był właścicielem sieci klubów ze striptizem Koci Łapci. Sama nazwa mroziła krew w żyłach na sto różnych sposobów. Ale według informacji zawartych w teczce, jaką policja na niego miała, Benny lubił te striptizerki, chociaż nie aż tak, jak siebie. - Mam plan - odezwałam się, myśląc głośno. - Zespół policyjny już prowadzi dochodzenie w jego sprawie - powiedział Wubek. - Jeśli już, musimy uzgodnić działania z nimi, kierować się tym, co ustalili w śledztwie. - Strasznie wolno im to idzie. A tymczasem Mark Weir siedzi w więzieniu, Teddy Weir zaginął, a rodziny chcą wiedzieć, co się dzieje. - Co mam zrobić, Charley? - Zrobić prowokację - odparłam.

- Prowokację? - Garrett spytał niedowierzająco. - Dajcie mi szansę. Zdobędę na gościa dowody, zanim słońce dziś zajdzie. Podczas gdy Garrett praktycznie wierzgał na swoim krześle, wujek pochylił się w moją stronę z błyskiem zainteresowania w oku. - Szykujesz coś? - Inspektorze - wtrącił Garrett z naganą - chyba pan nie mówi poważnie. Wubek otrząsnął się jakby z transu. - Racja. Tak mi tylko przeszło przez myśl. - Ale wujku - zajęczałam jak dziecko, które właśnie się dowiedziało, że nie dostanie na urodziny kucyka. Ani porsche. - Nie, on ma rację. Poza tym twój tata zleciłby moje morderstwo. - Phi - żachnęłam się i omiotłam go rozczarowanym spojrzeniem. - Mięczak. To go na pewno ubodło. Rzadko się zdarzało, żebym się na niego żachnęła. - Charley, prawie dziś zginęłaś. - Srebrzyste oczy Garretta lśniły gniewem. Ależ on jest humorzasty. 1 wczoraj. A, racja, i przedwczoraj. Może dasz sobie spokój? - Może ugryziesz mnie w dupę. - Zwróciłam się do wujka: - Dobrze wiesz, że mi się uda. W końcu mam

lekką przewagę nad zwykłą osobą. - Co mówisz? - zapytał Garrett. - Że masz lekką przewagę nad zwykłym psycholem? Wątpię. To było bardzo niemiłe. - O czym myślisz? - zapytał Wubek. Nie mógł się powstrzymać i mój uśmiech zajaśniał wyższością. Czy Garrett się nigdy nie nauczy? - Mówiłeś, że nie dało się mu założyć w biurze podsłuchu, tak? - spytałam. - Tak. Za mało dowodów. - Nie wierzę, że jej pan słucha, inspektorze powiedział Garrett. - My też słuchamy - wtrącił Barber. Elizabeth zgodnie pokiwała głową. - Dzięki. Jak wspomniałam - ciągnęłam, obrzucając zdrajcę wrogim spojrzeniem i odwracając się potem do Wub-ka - Price filmuje wszystkie rozmowy kwalifikacyjne nowych striptizerek. - No. - Wujek zmarszczył brwi w skupieniu. A wszystkie rozmowy kwalifikacyjne przeprowadza w biurze, na kanapie, która specjalnie do tego służy. -OK. Tłumaczyłam plan wujkowi, a Garrett siedział i krew w nim wrzała z gniewu. Serio, gość dostanie zawału.

- To niezły plan - orzekł wujek Bob, kiedy skończyłam gadkę - ale nie mogłabyś podejść do niego po prostu i wyszeptać mu czegoś do ucha, jak zrobiłaś z Juliem Ontiverosem? Jesteś jak zaklinacz koni, tyle że z bandytami. - To zadziałało wyłącznie z jednego powodu. - Z jakiego? - Julio nie był bandytą. - Aha. No tak. - Moje zdolności perswazji sięgają tylko tak daleko jak kity, którymi mogę je wesprzeć. - Cóż, mnie się podoba - oznajmiła Elizabeth. - A obserwowanie, jak pan Swopes toczy pianę, jest bardzo przyjemne. Barber i ja parsknęliśmy śmiechem, zgadzając się bez słów. - Cieszę się, że cię to wszystko bawi, Charley skwitował Garrett z paskudnym grymasem na twarzy. - Nie masz pojęcia, co za człowiek z tego Pricea. - A ty masz? - Wiem, jakim trzeba być człowiekiem, by zajmować się czymś tak barbarzyńskim jak handel żywym towarem. - Rozumiem, Swopes. To nie jest typ człowieka, którego przyprowadza się do domu i przedstawia

macosze. - Przemyślałam to lepiej. - Moment. Może moja macocha jednak ch ciałaby go poznać. Myślisz, że Price robi dostawy do Stambułu? - Charley - rzucił wujek Bob ostrzegawczo. Aż za dobrze znał kamienie, z których zbudowane były wyboiste relacje między mną a moją macochą. Powiedział mi nawet kiedyś, że nigdy nie pojmie, dlaczego tata nic z tym nie zrobi. Ja też tego nie pojmuję. - Tak mi tylko przeszło przez myśl - odparłam defensywnie. Podczas gdy wujek podjął negocjacje z zespołem śledczym, który prowadził dochodzenie w sprawie Pricea, ja postanowiłam wytropić Sussmana, który jakiś czas temu zaginął w akcji. Sprawdzałam telefon pod pokojem konferencyjnym, kiedy Garrett wypadł na korytarz jak burza, jak to miał w zwyczaju. Mógł sobie wypadać jak burza do upojenia. Chociaż odebrał swoją ciężarówkę, ja musiałam jeszcze podjechać po Misery, więc Garrett miał mnie podwieźć. Im szybciej wypadał w stronę ciężarówki, tym dłużej będzie na mnie czekał. Co mi pasowało pod wieloma względami. Miałam dwa SMS-y, oba od Cookie, oba o treści „Zadzwoń jak to dostaniesz". Pewnie coś ważnego. - Namierzyłam jedną z kobiet z liceum Reyesa -

powiedziała Cookie, kiedy do niej zadzwoniłam. Razem z koleżanką dobrze pamiętają naszego chłopca. - Dobra robota. - Kocham tę kobietę. - Mogą się z tobą spotkać dziś wieczór u Dave'a, jeśli zechcesz. - Zechcę. O której? - Kiedy ci odpowiada. Mam do nich oddzwonić. - Superrrrrrrrrrr - wymruczałam do telefonu, wcielając się w rolę Kobiety-Kota. - Muszę sprawdzić, co u Sussmana. Zaginął w akcji. Może za godzinę? - Zadzwonię do nich. Jak się czujesz, swoją drogą? Nie miałyśmy okazji porozmawiać, odkąd ostatnio otarłaś się o śmierć. - Żyję - powiedziałam. - Chyba nie mogę prosić o więcej. - Owszem, Charley, możesz. Po dłuższej przerwie zapytałam: - Czy w takim razie mogę prosić o milion dolarów? - Prosić możesz - parsknęła, rozłączając się. Znała mnie na tyle dobrze, by wiedzieć, że nie będę teraz rozmawiać o moich najświeższych przebojach. Wyrzucę to z siebie później. I to wszystko skupi się na niej. Biedaczka.

Rozdział 16 Sarkazm. W ofercie również inne usługi. TSHIRT Po upływie trzydziestu minut i upiornej przejażdżki (Garrett gotował się z gniewu na okoliczność mojego planu całą drogę do mojego jeepa) siedziałam przed domem Sussmana i patrzyłam na niego przez okno na piętrze. Był do mnie odwrócony plecami i domyśliłam się, że pewnie patrzy na swoją żonę. Przed jego przepięknym, dwupiętrowym domostwem parkowało wiele samochodów. Ludzie przychodzili i odchodzili, cicho rozmawiając. Jednak inaczej niż w filmie nie wszyscy byli na czarno i nie wszyscy płakali. Niektórzy tak. Ale wielu śmiało się z tego i owego, gestykulowało z ożywieniem, ściskało gości na powitanie. Podeszłam niezbornie do głównych drzwi i weszłam do środka. Nikt mnie nie zatrzymał, kiedy wymijałam ludzi, idąc w kierunku schodów. Powoli weszłam na piętro po grubym, beżowym dywanie i zlokalizowałam główną sypialnię. Drzwi były lekko uchylone. Dobiegał zza nich szloch. Zapukałam niepewnie.

- Pani Sussman? - weszłam do środka. Patrick spojrzał na mnie z zaskoczeniem. Opierał się o parapet i patrzył na żonę. Inna kobieta, korpulentna i w grubej żałobie, siedziała przy niej i obejmowała ją ramieniem. Rzuciła mi żmijowate spojrzenie. Ojej. Walka o terytorium. - Chciałabym porozmawiać z panią Sussman, jeśli się zgodzi - powiedziałam. Kobieta pokręciła głową. - To niewłaściwy moment. - Nie, Harriett, nic nie szkodzi - odparła pani Sussman. Podniosła na mnie wzrok, jej brązowe oczy były zaczerwienione ze smutku, blond włosy miała niedbale odgarnięte do tyłu. Była piękna w sposób, którego mężczyźni na pierwszy rzut oka nie zauważają. Delikatnie i prawdziwie atrakcyjna. Miałam poczucie, że uśmiecha się niewymuszenie i śmieje szczerze. - Pani Sussman - pochyliłam się i chwyciłam ją za rękę - nazywam się Charlotte Davidson. Proszę przyjąć wyrazy współczucia. - Dziękuję. - Pociągnęła nosem zakrytym chusteczką. - Znała pani mojego męża? - Poznaliśmy się ostatnio, ale był wspaniałą osobą -

musiałam jakoś wyjaśnić swoją obecność. - To prawda. Zignorowałam gryzące spojrzenie drugiej kobiety i ciągnęłam: - Jestem prywatnym detektywem. Prowadziliśmy wspólnie dochodzenie, a teraz współpracuję z miejscową policją. Staramy się ustalić, kto to zrobił. - Rozumiem - powiedziała z zaskoczeniem. - Moim zdaniem to nie jest najlepsza pora na takie rozmowy, pani Davidson. - Ależ skąd - powiedziała pani Sussman. - To idealna pora. Czy policja już coś wie? - Mamy kilka obiecujących tropów - odparłam wymijająco. - Chciałam tylko pani powiedzieć, że bardzo ciężko pracujemy, aby rozwiązać tę sprawę, a Sussman - spojrzałam na niego - cały czas o pani opowiadał. Szloch rozległ się ponownie, a Harriett zabrała się z powrotem za pocieszanie przyjaciółki. Na twarzy Sussmana pojawił się słaby, wdzięczny uśmiech. Wręczyłam pani Sussman moją wizytówkę i się pożegnałam, po czym pokazałam Sussmanowi ręką, żebyśmy się spotkali na zewnątrz. - Niezręcznie było. Staliśmy przed domem, opieraliśmy się o Misery i obserwowaliśmy, jak z rzadka przejeżdżają

samochody. Wiatr wezbrał. Miałam gęsią skórkę od tego rześkiego chłodu, więc objęłam się ramionami, wdzięczna za sweter, który miałam pod kurtką. - Przepraszam - powiedział. - Chciałem wrócić z innymi, ale... - Nie przejmuj się. Masz dużo na głowie. Rozumiem. - Czego się dowiedziałaś? Poweselał trochę, kiedy przekazałam mu wieści. - Myślisz, że chodzi o handel żywym towarem? - Mamy mniej więcej solidny plan działania, jeśli cię to interesuje. - Pewnie. - Dobrze. Chyba miewał się lepiej. Na chwilę się zamyślił, a potem zapytał: - A czy w międzyczasie mogę wskoczyć w twoje ciało i pomigdalić się z żoną? Z trudem powstrzymałam uśmiech. - Tak naprawdę to tak się nie da. - No to czy ty możesz się pomigdalić z moją żoną i udawać, że jestem w twoim ciele? -Nie. - Zapłacę. Mam pieniądze. - A ile? ***

Zakradłam się do kancelarii Sussman, Ellery & Barber, wrzuciłam pendrive'y z powrotem do biurka Barbera i jeszcze na szybko przeszukałam biuro, na wypadek gdybym jakiegoś przegapiła. Nory w międzyczasie nie było. Dobrze. Nie mogła się zatem zorientować, że pendrivebw nie ma, i narobić mi syfu. Teraz koleżanki z klasy Reyesa. Jadłodajnia u Davea była knajpą w stylu lat pięćdziesiątych. Miała nawet blaszane tabliczki i koktajle czekoladowośmietankowo-jajeczne, które, co ciekawe, nie zawierają ani śmietany, ani jajek. Kiedy weszłam, dwie kobiety pomachały do mnie z loży w rogu. Podeszłam do stolika, zastanawiając się, skąd wiedzą, jak wyglądam. - Charley? - spytała jedna z nich. Była duża i uderzająco ładna. Jej ciemnobrązowe włosy były przystrzyżone w boba i uśmiechała się szeroko. - To ja. Skąd wiedziałyście? Druga - Latynoska z kręconymi włosami spiętymi w kędzierzawy kucyk oraz zabójczą cerą uśmiechnęła się i powiedziała: - Twoja asystentka mówiła, że cię poznamy, bo prawdopodobnie będziesz jedyną dziewczyną, jaka tu wejdzie i będzie wyglądać, jakby zasłużyła, żeby się nazywać Charley Davidson. Jestem Louise.

Potrząsnęłam dłonią Louise, potem tej drugiej. - Mam na imię Chrystal - powiedziała. Zamówiłyśmy właśnie jedzenie, jeśli jesteś głodna. Wślizgnęłam się do okrągłej loży i zamówiłam burgera oraz dietetyczną colę. - Nie umiem wyrazić, jak się cieszę, że zgodziłyście się ze mną spotkać. Zaśmiały się z jakiegoś prywatnego żartu, a potem się nade mną zlitowały i wytłumaczyły: - Rzucamy się na każdą okazję, by porozmawiać o Reyesie Farrowie. - Wow - powiedziałam z zaskoczeniem. - Ja też. Dobrze go znałyście? Louise kątem oka znowu zerknęła na Chrystal, po czym powiedziała: - Nikt dobrze nie znał Reyesa Farrowa. - No nie wiem - powiedziała Chrystal. - Amador. - Racja. Zapomniałam, że przyjaźnił się z Amadorem Sanchezem. - Amador Sanchez? - Otworzyłam torbę i wyjęłam moją teczkę na temat Reyesa. - Amador Sanchez był z nim w więzieniu. Mieli nawet wspólną celę. Chcecie mi powiedzieć, że się przyjaźnili, zanim spotkali się w więzieniu? - Amador poszedł do więzienia? - spytała Chrystal z zaskoczeniem.

- To cię dziwi? - Louise uniosła brew w stronę przyjaciółki. - Trochę. To był porządny gość. - Wtedy na mnie popatrzyła. - Reyes na ogół trzymał się na uboczu, dopóki nie poznał Amador a. Szybko się zaprzyjaźnili. - Możecie mi opowiedzieć o Reyesie? - Serce mi galopowało z pragnienia i wyczekiwania. Tak długo go szukałam, aż w końcu to on mnie znalazł i okazał się Wielkim Złym. Jak mogłam tego nie wiedzieć? Louise wpatrywała się w serwetkę, którą poskładała w łabędzia. - Wszystkie dziewczyny w szkole się w nim kochały, ale on był taki cichy, taki... wycofany. - Był bardzo inteligentny, wiesz? - dodała Chrystal. Zawsze mi się wydawało, że wszystko olewa. Nosił wiele warstw. - Nosił bluzy z kapturem - zgodziła się Louise. Kaptur miał zawsze na głowie. Ciągle miał przez to kłopoty. Ale nadal tak robił. - Codziennie na zajęciach - Chrystal przejęła pałeczkę -starał się zostawić kaptur na głowie i codziennie nauczyciel kazał mu go zdjąć. Louise pochyliła się w moją stronę z błyskiem w ciemnobrązowych oczach.

- Musisz wiedzieć, że nawet w tym krótkim czasie, jaki spędził w naszej szkole, zmieniło się to w rytuał. Nie dla niego, nie dla nauczycieli, ale dla dziewczyn. - Dla dziewczyn? - dopytałam. - O tak - odparła Chrystal, kiwając głową z rozmarzeniem. - Każdego dnia na moment zapadała cisza jak makiem zasiał. Reyes unosił ręce i zsuwał kaptur, i to było, jakby człowiek patrzył, jak niebo się odsłania. Mogłam to sobie wyobrazić. Jego piękna twarz się odsłania i sprawia, że serca łopocą, krew pędzi, a młode dziewczęta wzdychają unisono. Po chwili rozpamiętywania Lousie rzekła: -1 był taki inteligentny. Chodził na matematykę z naszą koleżanką Holly i zawsze zawyżał średnią. Każdy test pisał bezbłędnie. - My z nim chodziłyśmy na angielski i fizykę. Jednego razu pan Stone zrobił nam sprawdzian Chrystal wtrąciła z ekscytacją - i Reyes dostał sto procent, i pan Stone oskarżył go, że ściągał, bo niektórych z tych teorii uczy się dopiero na studiach. - Och, pamiętam. Pan Stone orzekł, że nie ma mowy, żeby Reyes dostał za to sto procent. A Reyes na to: „Pieprz się, nie ściągałem", a pan Stone na to:

„Ależ owszem, ściągałeś", a potem zabrał Reyesa do dyrekcji. - Suzie była asystentką nauczyciela na tej lekcji, pamiętasz? - Chrystal spytała Louise. Ta pokiwała głową. - Mówiła, że poszli do dyrekcji i pan Stone miał kłopoty, bo dyrektor powiedział, że Reyes ma stuprocentowe wyniki ze wszystkiego, a pan Stone nie miał prawa oskarżyć go o ściąganie. - Czy mierzono mu kiedyś iloraz inteligencji? - Tak - odparła Louise. - Dyrektor kazał mu go zmierzyć, a potem przyjechali jacyś ludzie z kuratorium i chcieli z nim porozmawiać, ale rodzina Reyesa się przeprowadziła. No pewnie. Ojciec Reyesa nigdzie nie zagrzewał miejsca. Unikał władz na każdym kroku. - Nie mogę uwierzyć, że zabił swojego tatę powiedziała Chrystal. - Nie zabił go - odparłam, zastanawiając się, czy moje przekonanie ma oparcie w dowodach, czy też to tylko myślenie życzeniowe. Popatrzyły na mnie z zaskoczeniem. Pewnie niepotrzebnie to zrobiłam, ale chciałam, żeby były po mojej stronie. Po stronie Reyesa. Opowiedziałam im o tej nocy, kiedy go pierwszy raz widziałam, o tym, jak ojciec pobił go do nieprzytomności, o siostrze, którą zostawił w środku.

Zamilkłam na chwilę, gdy przyniesiono jedzenie. Kiedy kelner odszedł, ciągnęłam: - Dlatego tu jesteśmy. Muszę znaleźć jego siostrę. Wyjaśniłam też, co się wydarzyło w więzieniu oraz że jest w śpiączce, ale żadna z nich nie pamiętała wiele o siostrze. - Tylko ona może powstrzymać przerwanie podtrzymywania życia. Znacie kogoś, kto mógł się z nią kolegować? - Podzwonię - powiedziała Louise. - Ja też. Może coś wymyślimy. Ile masz czasu? Spojrzałam na zegarek. - Trzydzieści siedem godzin. *** W drodze do domu zadzwoniłam do Cookie i kazałam jej znaleźć niejakiego pana Amadora Sancheza. Jawił się jako jedyna osoba, która może wiedzieć o Reyesie coś istotnego. Było późno, ale Cookie jak mało co uwielbiała namierzać dla mnie gorącokrwistych Amerykanów. Dać jej imię, a schwyci je jak pitbul kość. Zaraz jak się rozłączyłam, moja komórka zadzwoniła. Chrystal. Przypomniały sobie z Louise, że jej kuzynka, wówczas w ósmej klasie, bawiła się z dziewczynką, która czasem siedziała z siostrą Reyesa podczas lunchu. Mało, ale więcej, niż miałam pięć minut temu. Próbowały się dodzwonić do kuzynki, ale nie mogły jej złapać, zostawiły więc

wiadomość z moim nazwiskiem i numerem telefonu. Zapisałam namiary na kuzynkę i podziękowałam im kilka tysięcy razy, po czym pobiegłam do supermarketu po artykuły pierwszej potrzeby. Kawa, nachos i awokado na guacamole. Nigdy za wiele guacamole. Wysiadając z jeepa, usłyszałam, jak ktoś mnie woła. Odwróciłam się na pięcie i zobaczyłam za sobą Julia Ontiverosa. Był większy, niż zapamiętałam z komisariatu. Zamknęłam drzwi i poszłam po torby.

- Bardziej ci do twarzy bez kajdanek - rzuciłam przez ramię. Poszedł za mną. - Tobie też bardziej do twarzy bez moich kajdanek. Ojej. Czas odrzucić konkury. Stanęłam z nim twarzą w twarz. Równie dobrze mogę to mieć z głowy. - Medal twojego brata z operacji Pustynna Burza jest w szkatułce na biżuterię cioci. Zalało go rozczarowanie. - Bzdury. Szukałem tam. - Zbliżył się. Oczy błyszczały mu gniewem i strachem, że dał się oszukać. - Mówiła, że tak powiesz - odparłam i otworzyłam tylne drzwi, by sięgnąć po torby. - To nie w tej szkatułce, tylko w tej schowanej w piwnicy. Za starą zamrażarką, która nie działa. Chwilę się zastanawiał w milczeniu. - Nie wiedziałem, że miała inną szkatułkę. - Nikt nie wie. Schowała ją. - Wzięłam do ręki dwie torby i poszłam po trzecią. - Diamenty też tam są. Ta wiadomość jeszcze bardziej go oszołomiła. - Naprawdę miała diamenty? - zapytał. - Tak, tylko parę, ale zachowała je dla ciebie. Zatrzymałam się i zmierzyłam go wzrokiem od stóp do głów. - Widocznie myśli, że jeszcze jest dla ciebie nadzieja. Wypuścił powietrze z zaskoczeniem, jakby nowe

informacje dały mu z pięści w brzuch, i oparł się o Misery. - jak... skąd ty... - Długa historia - odpowiedziałam, zamknęłam Misery i poszłam w kierunku drzwi do mojego bloku. - Poczekaj - powlókł się na mną. - Mówiłaś, że wiesz, gdzie znaleźć trzy rzeczy, których najbardziej w życiu pragnę. To tylko dwie z nich. Wciąż miał wątpliwości. Jego umysł przypominał chomika na tym takim kole. Kręcił się i kręcił, próbując pojąć, skąd to wiem. Jeśli to wiem. - Ach, racja - przeniosłam wszystkie torby do jednej ręki, a drugą przeszukałam torebkę, którą miałam na ramieniu. - Ależ nie, nie trzeba - powiedziałam z zabójczym sarkazmem. - Nie musisz mi pomagać z tymi torbami ani nic. - Założył rękę na rękę i wyszczerzył zęby w uśmiechu. Po co w ogóle zawracam sobie głowę? W końcu wyjęłam z torebki rękę, w której trzymałam długopis. - Daj łapę. Wystawił dłoń, zbliżając się, kiedy zapisałam na niej numer telefonu. Zbliżył się jeszcze bardziej. Przyjrzał się numerowi ze zmarszczonymi brwiami, po czym jego uśmiech przybrał zdecydowanie niegrzeczny charakter. Przysunął się jeszcze bliżej. - To nie tego najbardziej pragnę.

Niezrażona, stanęłam tuż przy nim i spojrzałam mu w oczy. Zbiło go to z tropu, ale uśmiechnął się szerzej. - Jose Ontiveros. Znieruchomiał. Uśmiech znikł z jego twarzy i ponownie popatrzył na swoją dłoń. - Jest w schronisku w Corpus Christi. Ale często się przemieszcza. Moja asystentka dwie godziny go namierzała, nawet dysponując informacjami do twojej cioci. Stał w osłupieniu i niedowierzaniu, wpatrując się w numer na dłoni. - Dwie godziny? - spytał w końcu. - Ja szukam brata od... - Dwóch łat. Wiem. Twoja ciocia mi mówiła. Znowu przełożyłam torby. Od ich ciężaru drżały mi ramiona. - A na wypadek gdybyś miał jakiekolwiek wątpliwości, tak, tia Yesenia patrzy. Kazała ci powiedzieć, że masz wziąć dupę w ryzy, nie ładować się w idiotyczne sytuacje - parafrazuję - i znaleźć brata. On ma tylko ciebie. Dotrzymawszy swojego zobowiązania, odwróciłam się i weszłam do budynku, zanim Julio-kochaś znowu się ujawni. Miał nad czym myśleć. Kiedy wyszłam z windy na swoim piętrze, natychmiast zauważyłam panującą w korytarzu

ciemność. Odkąd się wprowadziłam, administrator miał problemy z instalacją elektryczną na tym piętrze, więc zrobiłam się tylko odrobinę bardziej uważna. Grzebiąc w poszukiwaniu kluczy, usłyszałam głos z ciemnego kąta za moimi drzwiami. - Pani Davidson? Znowu? Serio? Mniej więcej o ósmej trzydzieści tego ranka moja tolerancja dla Narodowego Tygodnia na Rzecz Ubicia Lub Straszliwego Okaleczenia Charley Davidson sięgnęła apogeum. Wkrótce potem się uzbroiłam. Wyciągnęłam glocka i wymierzyłam w ciemność. Niezależnie od tego, kim była osoba stojąca w cieniu, nie była ona nieżywa. Gdyby była, widziałabym ją nawet w przyćmionym świetle. Wtedy z ciemności wyszedł nastolatek, a mnie zaparło dech w piersi. Teddy Weir. Nie dało się go nie rozpoznać. Wypisz wymaluj wujek. Uniósł ręce w geście poddania się i starał się wyglądać jak najbardziej nieszkodliwie. Opuściłam broń. - Pani Davidson, nie chciałem pani uderzyć. Ponownie wymierzyłam w niego broń i uniosłam brew pytająco. Myślałam, czy by nie rzucić w niego torbami z zakupami i nie zwiać, ale te awokado były drogie. Cholera by wzięła moje zamiłowanie do

guacamole. Znieruchomiał wpół kroku i podniósł ręce wyżej. Chociaż miał dopiero szesnaście lat, przerastał mój maksymalny wzrost o co najmniej 8 centymetrów. - Myślałem... myślałem, że jest pani jednym z chłopaków Pricea. Wynosiliśmy się stamtąd, ale myślałem, że nas znalazł, zanim z tym zdążyliśmy. - To ty mnie obkładałeś po całym dachu? Uśmiechnął się. Miał piaskowo blond włosy i jasnoniebieskie oczy. Materiał na gwiazdę filmową albo ratownika. - Uderzyłem panią w szczękę. Przypadkowo byliśmy wtedy akurat na dachu. Wbiłam w niego mordercze spojrzenie i wymamrotałam: - Mądrala. Zaśmiał się cicho, potem spoważniał. - Kiedy wpadła pani przez ten świetlik, myślałem, że już po mnie. Ze pójdę do więzienia na zawsze. Schowałam broń do kabury i otworzyłam drzwi do mieszkania. - Jak twój wujek? Spuścił wzrok na podłogę. - Carlos miał to naprawić. - Carlos Rivera? - spytałam zaskoczona. - No. Nie widziałem go od ładnych paru dni. Teddy wszedł za mną, zamknął i zaryglował drzwi.

Zazwyczaj by mnie to zaniepokoiło, zwłaszcza że mamy to nowe święto narodowe i w ogóle, ale widziałam, że Teddy wiele przeżył. Coś mu się stało i nie zamierzał ryzykować. Poza tym w pokoju był Reyes. Na widok ciemnych oparów mgły przy oknie prawie się potknęłam. Potem go poczułam. Jego gorąc, jego energię. W pokoju pachniało jak podczas nocnej burzy na pustyni. - Usiądź - powiedziałam do Teddy ego, wskazując na stołek przy barze i udając, że wszystko w porządku. Cały czas się poruszałam, aby zamaskować fakt, że całe moje ciało dygoce pod wpływem bliskości Reyesa. Najpierw nastawiłam ekspres do kawy, potem schowałam łatwo psujące się zakupy do lodówki. Zauważyłam, że Teddyemu też trzęsą się ręce, więc wyjęłam trochę szynki, indyka, sałaty i pomidorów. - Umieram z głodu - skłamałam. - Zrobię sobie kanapkę. Chcesz też? Grzecznie pokręcił głową. Poraziłam go najlepszym grymasem z mojego bogatego repertuaru. - Ewidentnie nie jadłeś nigdy moich kanapek. Desperacki błysk w jego oczach zaświadczał, że jest bardzo głodny.

- Szynka, indyk czy jedno i drugie? - zapytałam, wywierając wrażenie, jakby miał coś do gadania w kwestii tego, że go nakarmię. - Chyba jedno i drugie - wzruszył niepewnie ramionami. - Dobrze brzmi. Sobie chyba też tak zrobię. Teraz coś trudniejszego. Zmarszczył brwi, zatroskany. - Napój gazowany, mrożona herbata czy mleko? Usta rozciągnęły mu się w uśmiechu i przesunął oczy na ekspres. - No to może mleko do kanapki, a potem dostaniesz kawę? Znów podniósł ramiona zgodnie. - Już wiemy, że to Benny Price jest tu czarnym charakterem - powiedziałam, nakładając mu na kanapkę trzeci kawałek szynki. - Możesz mi opowiedzieć o nocy, kiedy zginął twój kolega? Opuścił głowę, nie chcąc o tym rozmawiać. - Teddy, musimy wyciągnąć z więzienia twojego wujka, a wsadzić tam Pricea. - Nie wiedziałem nawet, że wujka Marka aresztowali. Pomysł, że on kogoś zabił, jest śmiechu warty - dodał, parskając. - To najbardziej spokojna osoba, jaką znam. Inaczej niż moja mama, tyle pani powiem. - Widziałeś się z mamą po powrocie?

- Nie. Ksiądz Federico powiedział, że nas umówi, kiedy mama już będzie w bezpiecznym miejscu, ale jego też nie widzieliśmy. Moim zdaniem Price się domyślił, co się dzieje, i jego też dorwał. - A co się dzieje? - zapytałam, podając mu dużą szklankę mleka. Odgryzł spory kawałek kanapki i popił go lodowatym mlekiem. - Price wysyła zwiadowców. Wie pani, ludzi, którzy szukają bezdomnych dzieciaków i takich tam. Dzieciaków, których nikt nie będzie szukać. - Łapię. Ale ty nie byłeś bezdomny. - James tak jakby był. Mama go wyrzuciła, kiedy ponownie wyszła za mąż. Nie miał się gdzie podziać, więc pomieszkiwał w szopie wujka Marka. - I kiedy został ranny, tam właśnie poszedł. - No. Jeden zwiadowca wzbudził podejrzenia Jamesa, bo ciągle zadawał pytania, chciał wiedzieć, czy James ma rodzinę, czy zatrzyma się u niego na jakiś czas. Więc James i ja sami przeprowadziliśmy małe śledztwo. - Odłożył kanapkę. - Odkryliśmy, dla kogo zwiadowca pracował, i zakradliśmy się do jednego z magazynów Pricea. To było jak w Jamesie Bondzie, wie pani? Nie mieliśmy pojęcia, co się naprawdę dzieje. - Czyli złapali was, ale uciekliście?

- No, ale James był ciężko ranny. Uciekaliśmy i tak jakoś się rozdzieliliśmy. Dwóch gości siedziało mi na ogonie. Wielkich gości. W życiu się tak nie bałem. Usiadłam koło Teddy ego i go objęłam. Ugryzł kanapkę. - Słyszałem, co robi ksiądz Federico... - Co robi? - Pomaga uciekinierom i takie rzeczy. - Dobra - powiedziałam. - Poszedłeś do niego? - No. Ciekawe, że wszystko wiedział o Bennym Priceie. Ukrył mnie w magazynie. - Chwila, w tym samym magazynie... - Tym samym. Jeszcze raz przepraszam. Och, wreszcie mam okazję się dowiedzieć, gdzie się wszyscy podziali tamtej nocy. - OK, w magazynie dwóch gości pakowało pudła, ale kiedy doleciałam do ziemi, nikogo nie było. Masz jakiś pomysł? Teddy się uśmiechnął. - Magazyn ma piwnicę z wejściem, którego prawie nie da się znaleźć. Ukrywaliśmy się, aż wszyscy poszli. Sprytnie. - Czyli ksiądz Federico próbował ukryć dzieciaki, które Price chciał zgarnąć?

-No. - Dlaczego po prostu nie poszedł na policję? - Poszedł na policję. Powiedzieli mu, że zbierają przeciwko Pricebwi materiały. A tymczasem dzieciaki znikały. Widziała pani plakaty. Widziałam. - Powiedzieli, że nie mają dosyć dowodów, iż to Price stoi za tymi wszystkimi porwaniami. - Więc siedziałeś w tym magazynie przez dwa lata? Zakrztusił się kanapką i popił mlekiem. - Nie. Musi pani zrozumieć, ksiądz Federico lubi panować nad sytuacją. Kiedy gliniarze nie mogli mu pomóc, wziął sprawy w swoje ręce. Założył straż, zespół, który szukał dzieciaków i je ratował, oraz taką jakby podziemną kolej. Stłumiłam zaskoczenie i czekałam na ciąg dalszy. Wsadził do ust ostatni kawałek kanapki i ciągnął: - Mamy całą siatkę ludzi, którzy nad tym pracują. Ja zajmuję się Panamą. - Panamą? - zapytałam zupełnie zaskoczona. „To" miało znacznie większy zasięg, niż sądziłam. Niż ktokolwiek sądził. - No. Mamy listy przewozowe, faktury, nawet adresy kupujących. Są kurna wszędzie. Ale Price stale miał na mnie oko, więc ksiądz Federico mnie ukrył.

- Czyli Carlos Rivera pracował dla księdza Federica? - Na początku nie. Był zwiadowcą. Tym zwiadowcą. Tym, co próbował zgarnąć Jamesa. Może jak James zginął, Carlos uznał, że ma dość. Przyszedł do księdza i się dogadali. Ksiądz Federico umie być przekonujący. Co z tą kawą? Racja. Nie mogłam przestać się zastanawiać, dlaczego Carlos nie poszedł po prostu na policję. Oczywiście, na jego decyzję mogła mieć wpływ okoliczność, że stałby się ulubioną zwierzyną łowną w mieście. Niektórzy sądzą, że policja jest gorsza od przestępców. Udać się do nich to jak popełnić samobójstwo. - Więc byłeś w Panamie? - Tak. Uratowałem siedmioro dzieciaków, jeśli się pani zastanawia - powiedział z dumą. - No, właściwie to pomogłem uratować siedmioro dzieciaków. - I nie wiedziałeś, co się dzieje z wujkiem? - No, wiedziałem. Ksiądz Federico mnie informował, ale cały czas myśleliśmy, że wycofają zarzuty przeciwko wujkowi. To znaczy, on nic nie zrobił. Nie wyobrażałem sobie, że go jednak skażą. Nie chcieliśmy narażać naszej operacji na ryzyko, ratując wujka, ale jak go skazali, nie mieliśmy wyboru. Wciąż mi się to nie mieści w głowie. Niby

skąd się wzięła krew Jamesa na butach wujka Marka? - To już wiem - wyjaśniłam. - Padało. Tamtego wieczoru twój wujek wyniósł śmieci i musiał stanąć w kałuży, w której była krew Jamesa. Nie widział go za szopą, ale ktoś musiał zobaczyć, jak James przełazi przez płot, i zadzwonił na policję. - Oczywiście - powiedział, biorąc głęboki łyk wrzącej czarnej kawy. - Nie za młody jesteś na czarną kawę? Uśmiechnął się. W tym momencie wyglądał wystarczająco dojrzale na kawę w dowolnym kolorze. Jego oczy za wiele widziały. Jego serce zaznało zbyt wiele strachu i zgryzoty. W ciągu ostatnich dwóch lat postarzał się pewnie o dziesięć. - Dlaczego wróciłeś? - zapytałam. - Musiałem. Nie mogę pozwolić, by wujek poszedł do więzienia za coś, czego nie zrobił. - Nawet jeśli miałbyś ryzykować życiem? zapytałam, czując dumę w sercu. Wzruszył ramionami i powiedział: - Nic innego nie robiłem przez ostatnie dwa lata. Mam dość uciekania. Jeśli Price mnie chce, niech mnie sam złapie. Ścisnęło mnie w piersiach. W życiu na to nie pozwolę.

- Wiesz, musimy zadzwonić na policję. - Wiem. Częściowo dlatego tu jestem. Ksiądz Federico znikł i musimy panią wynająć. Rozdział 17 Nie przeszkadzać. Już jestem na miejscu. TSHIRT Przez cały wieczór Reyes mnie dotykał, muskał moje ramię, przesuwał palcami po moich ustach, wywołując mikro wstrząsy w moim ciele. Ale w danej chwili miałam dom pełen mundurowych. Dosłownie. Założę się o ostatnie pięć centów, że nawet pan Wong zaczynał się dusić, jak tak sobie wisiał w kącie odwrócony do świata plecami. Kurczę, nawet komendant policji i prokurator okręgowy u mnie byli. Totalnie powinnam była ogarnąć mieszkanie. Poustawiać świeczki. Zrobić kulę serową. Cookie pracowicie napełniała kubki kawą, a Amber pracowicie flirtowała z żółtodziobem, który będzie się nazywał Załatwiony, jeśli nie przestanie odpowiadać na flirt. Ona ma jedenaście lat, na litość boską! Oczywiście, możliwe, że po prostu chciał jej zrobić przyjemność. I to było trochę słodkie. W taki ohydny, pedofilski sposób. W sercu chaosu odebrałam telefon od kuzynki

Chrystal. - Dzień dobry, czy to pani Davidson? - zapytała niezdecydowanie. - To ja. Czy rozmawiam z Debrą? - spytałam, zerkając na Teddyego. Byłam pewna, że dostanie świra, otoczony przez tylu gliniarzy, ale wydawał się spokojny, prawie jakby odczuwał ulgę. - Tak - powiedziała moja rozmówczyni. - Chrystal mówiła, że szukasz siostry Reyesa Farrowa. Zadzwoniłam do mojej przyjaciółki Emily i ona też pamiętała tylko imię siostry. Kim. Ona i Reyes mieli inne nazwiska. Ciekawe. Zastanawiałam się, czy może nazywała się Walker, jak Earl Walker. - Tyle o niej pamiętamy - ciągnęła. - No i że była bardzo miła. - No cóż, to więcej, niż miałam wczoraj. - Przykro mi, że nie mogę bardziej pomóc. Wiesz, bardzo się przyjaźnili z Amadorem Sanchezem. - Tak, wciąż to słyszę. - Może trzeba się wybrać do tego Amadora Sancheza. To jasne, że dobrze znał oboje. - Do jakiej szkoły chodziliście? - Och, Eisenhower Middle School. - OK, Kim jakaśtam w Eisenhower Middle School mniej więcej dwanaście lat temu, tak?

- Dokładnie. Mam nadzieję, że ją znajdziesz. - Bardzo dziękuję za telefon, Debro. - Nie ma za co. Cóż, to nie było zbyt obiecujące. Ale mam Kim i Eisenhower Middle School. Wygląda na to, że jutro znowu spędzę trochę czasu z wujkiem Bobem, jeśli się zgodzi. Ciekawe, czy pozwoli mi prowadzić. - Och - rzekła Cookie, podchodząc do mnie posuwiście. Ona też flirtowała. - Mam adres i numer telefonu twojego Amadora Sancheza. - Sssssłodko! - Odwiedzę pana Sancheza, zanim pojadę do szkoły. Prawdopodobnie zna nazwisko i miejsce pobytu siostry. Więźniowie z tej samej celi dzielą się wszystkim. Zwłaszcza więźniowie, którzy przyjaźnili się na wolności. Przybiłyśmy piątkę i Cookie poszła przygotować kolejny kubek kawy. Była prawie jedenasta i te wszystkie niedospane noce - oraz pobicia - dawały mi się we znaki. Moje ciało tętniło ze zmęczenia, ale umysł się nie poddawał. Usiadłam koło Teddyego, bo chciałam się upewnić, że sobie radzi. Zdziwiłam się, kiedy chwycił mnie za rękę. Ścisnęłam jego dłoń. Ten dzieciak skradł mi serce, jak tylko wyszedł z ciemności na korytarzu. Nie znoszę, kiedy tak się dzieje. Naprzeciw nas siedział prokurator i zadawał Teddy emu pytania.

Na jego twarzy malowały się troska i ciekawość. - Mogę z tobą porozmawiać? - Stał nade mną funkcjonariusz Taft. Za nim zobaczyłam Diable Dziecię. Starała się namówić pana Wonga, żeby pograł z nią w klasy. - Nie jestem w nastroju, Taft - spławiłam go, wzruszając ramieniem ozięble. - Przepraszam za to, co zdarzyło się rano. Zaskoczyłaś mnie. Odwróciłam się do niego i popatrzyłam wrogo oraz nieufnie. - Jeśli znowu wpadniesz w histerię, nie ma po co rozmawiać. Odstawił swoją kawę i kucnął obok mnie. - Obiecuję. Bez histerii. Pozwolisz mi wyjaśnić? Był ubrany po cywilnemu. Byłam pewna, że przyszedł ze mną porozmawiać i nie miał pojęcia, iż natknie się na pokój pełen mundurowych. Jeszcze raz lekko uścisnęłam dłoń Teddyego i zaprowadziłam Tafta do sypialni, gdzie mogliśmy porozmawiać na osobności. Reyes poszedł za nami. To mnie martwiło. Nie chciałam się tłumaczyć, jeśli Taft zrobi coś głupiego i przerwie mu się rdzeń kręgowy. To by było niezręczne. Prawdopodobnie musiałabym złożyć oświadczenie, a nie wychodzi mi składanie oświadczeń. Dużo lepiej mi wychodzą lodowate

spojrzenia i wyszczekane retorty. Pacnęłam na łóżko. W rezultacie Taft musiał stać. Na jedynym krześle w pokoju leżało wiele par dżinsów, koronkowa halka i nieskazitelne policyjne kajdanki. Aha, i gaz pieprzowy. Gaz pieprzowy zawsze się dziewczynie przyda. Taft oparł się o komodę z rękami po obu stronach bioder. Ale Reyes... Reyes to co innego. Musiał się już niecierpliwić. Unosił się przy mnie, pogładził moje ramię, jego oddech musnął moje ucho i poruszył włosy na moim karku. Jego bliskość odpaliła moje libido. Wiedziałam, do czego jest zdolny, i zaczęłam się trząść. To się robiło niedorzeczne, jak bardzo nad sobą nie panowałam, gdy chodziło o niego. Diable Dziecię weszła do pokoju i stanęła jak wryta z wytrzeszczonymi oczami, gdy zauważyła Reyesa. Ja go dokładnie nie widziałam - miał postać ciemnej mgły i oparów - ale ona najwyraźniej widziała doskonale. Stała tak z otwartą buzią i się w niego wpatrywała. Jakby nagle poczuł się nieswojo, mając publiczność, Reyes przesunął się do okna, a mnie zrobiło się zimno, bo go nie było. Diable Dziecię stała jak wryta, jakby bała się poruszyć. Śmieszne to było. - Ta dziewczynka, którą opisałaś dziś rano - odezwał

się Taft, nęcąc mnie do bieżących zadań - nie zginęła w tamtym wypadku. - Jasne. Domyśliłam się. - Moja postawa najwyraźniej nie robiła na nim wrażenia. Opuścił głowę, zacisnął dłonie na komodzie. - To była moja siostra. Cholera. Powinnam była wiedzieć, że to głębsza sprawa niż jakaś koleżanka z podstawówki. - Utonęła w jeziorze koło domu rodziców powiedział ze smutkiem. - Próbował mnie uratować - odezwała się Diable Dziecię, wciąż wpatrując się w Reyesa. - Prawie przy tym zginął. Zahartowałam swe serce, by nie zmiękło dla córy Szatana, z rozmysłem nie zauważyłam jej maleńkich ramion tkwiących po bokach, wielkich błękitnych oczu lśniących podziwem, usteczek lekko otwartych jak u lalki, i skierowałam w jej stronę mój najlepszy grymas obrzydzenia. - Fuj - powiedziałam. - Co? - W końcu oderwała oczy od Reyesa, ale tylko na chwilkę. Zaraz znowu wbiła w niego wzrok, jakby miała radar w rogówce. - Tak bardzo go kochasz? - zapytałam ją, przywołując jej wcześniejsze słowa. - To twój brat. - Jest tutaj? - Taft spytał.

- Nie teraz, Taft. Mamy w tej chwili cięższe problemy. Truskawka przybrała skonsternowany wyraz twarzy i wreszcie skupiła się na mnie. - Ale ja go naprawdę kocham. Próbował mnie uratować. Tydzień leżał w szpitalu, bo miał zapalenie płuc po tym, jak woda dostała mu się do środka. - Rozumiem. - Uniosłam dłoń, jakbym dawała świadectwo w kościele. Ciągle zapominam, że są takie rodzeństwa, które się faktycznie kochają. - Ale to wciąż twój brat. Nie możesz tak za nim łazić. To po prostu złe. Jej dolna warga zadrżała. - I tak mnie już nie chce. Dwie cholery. Próbowałam się skoncentrować na czymkolwiek innym niż łzy wzbierające między jej rzęsami - na podatkach, wojnie atomowej, pudlach i zapytałam: - A co ty chcesz zrobić? - Chcę z nim zostać. - Otarła policzki rękawem piżamy i usiadła na podłodze po turecku. Zaczęła palcem kreślić kręgi na dywanie i tylko przelotnie zerkała na Reyesa. - Ale jeśli on mnie nie chce... Zrobiłam głęboki, zmęczony wdech i zwróciłam się do Tafta:

- Mówi, że próbowałeś ją uratować. Spojrzał na mnie z zaskoczeniem. - Że potem tydzień leżałeś w szpitalu. - Skąd o tym wie? - Byłam tam - odpowiedziała. - Cały czas. Przekazałam jej słowa Taftowi i patrzyłam, jak przybiera on coraz bardziej zdumiony wyraz twarzy. - Mówi, że teraz nie znosisz zielonej galaretki. Nie jesz jej od pobytu w szpitalu. - Ma rację. - Chcesz, żeby odeszła? Moje pytanie zbiło go z tropu. Zająknął się i w końcu odpowiedział: - Nie. Nie chcę, żeby odeszła. Ale myślę, że będzie szczęśliwsza gdzie indziej. - Nie będę! - wrzasnęła, stając na równe nogi i gramoląc się do niego. Złapała go za nogawkę spodni i trzymała, jakby od tego zależało jej życie. - Chce zostać, ale tylko jeśli ty tego chcesz. Po chwili zauważyłam, że Taft się trzęsie. - Nie mogę w to uwierzyć. - Ja też nie. Mówiłam poważnie, kiedy stwierdziłam, że ona jest złem wcielonym. Ignorując moją uwagę, Taft powiedział: - Jeśli chce zostać, będę się bardzo cieszyć. Ale nie

potrafię z nią rozmawiać. Komunikować się. Oho. Widziałam, do czego to zmierza. - Słuchaj. Nie zajmuję się tłumaczeniem, kapujesz? Nawet nie myśl, że będziesz do mnie przychodzić, ilekroć będziesz ciekaw, co u niej słychać. - Mógłbym ci płacić - powiedział. Brzmiał podobnie do Sussmana. - Mam pieniądze. -Ile? Wujek Bob zapukał delikatnie do drzwi, po czym wsadził do pokoju swoją dużą głowę z tęgim wąsem. - Wychodzimy - oznajmił. - Co robicie z Teddym? - zapytałam z troską. - Jedzie z paroma mundurowymi do dziupli. Jutro zorganizujemy coś na stałe. Taft i ja wyszliśmy z sypialni. Reszta mieszkania była prawie pusta. Prokurator chwycił mnie za rękę i entuzjastycznie nią potrząsnął. - Pani Davidson, znakomicie się pani dziś spisała. Znakomicie. - Dziękuję panu - postanowiłam przemilczeć okoliczność, że tak znakomicie się spisałam, bo wpadłam przez świetlik oraz zrobiłam kanapkę z szynką i indykiem. - Wujek Bob pomógł. Trochę. Prokurator parsknąłśmiechem i wyszedł. Teddy mnie mocno przytulił i poszedł za nim. Fajnie było się przytulić.

Teddy sobie poradzi. Pod warunkiem że Price go nie dorwie. - Jesteśmy umówieni na podpuchę jutro wieczorem? - spytałam Wubka, kiedy ostatni funkcjonariusze wyszli, powłócząc nogami. - Grupa operacyjna chce się z nami spotkać wcześnie rano. Zobaczymy. Może tego wystarczyć, by go przyskrzynić. - Zaraz, nie - zaprotestowałam. - Wujku, nie możemy ryzykować życiem Teddyego. Musimy zebrać na Pricea więcej dowodów, nie uciekając się do zeznania Teddyego. I musimy znaleźć księdza Federico. A co, jeśli Benny Price go przetrzymuje? Wujek zmarszczył czoło. Sam też był sfrustrowany. - Na teraz mamy tylko zeznanie Teddyego. Musimy rzucić tego gościa na kolana, Charley, i to szybko. Musimy powstrzymać całą jego działalność. Nie dawałam za wygraną, nie ustąpiłam i tupnęłam nogą... metaforycznie. - Daj mi jedną szansę. Wiesz, co potrafię. Musimy chociaż spróbować. Wujek Bob rozważał moją propozycję i wyglądał, jakby na jego ramionach spoczywał ciężar zawodnika sumo. - Zobaczymy, co jutro powie grupa operacyjna. - Co ty knujesz? - zapytała Cookie, kiedy Wubek

wyszedł. - Och, znasz mnie - odpowiedziałam z uśmiechem, wskazując Amber palcem. - Nic, co by mnie przerastało. Amber zasnęła na kanapie. Włosy idealnym łukiem okalały jej delikatną twarz. Ta dziewczyna złamie niejedno serce. Cookie zacisnęła usta, by się nie uśmiechnąć, i pokręciła głową. - Flirtowanie to ciężka praca. - No pewnie, że tak - powiedziałam, obchodząc sofę, by otworzyć drzwi. Cookie obudziła Amber i poprowadziła ją do ich mieszkania. Parę razy ledwie uniknęła zderzenia z framugą i kwiatkiem w doniczce, po czym odwróciła się do mnie i oznajmiła: - Nie myśl, że nie porozmawiamy o tym, co się dzisiaj stało. A, tak, otarłam się o śmierć. - No cóż, ty nie myśl, że nie porozmawiamy o tym, jak się do mnie odnosisz - powiedziałam, licząc, że odwrócę jej uwagę. Mrugnęła do mnie okiem i zamknęła drzwi. I byliśmy sami. Stałam i trzymałam się klamki jak tratwy ratunkowej, drżąc w oczekiwaniu. W cichym powiewie powietrza zmaterializował się za mną. Otoczyła mnie pierwotna woń żywiołów, intensywna i potężna. Potem objął mnie

ramieniem, a drugim zamknął drzwi. Przyciągnął mnie do swojej piersi, a ja osunęłam się na niego. Czułam się, jakbym wpadała w ogień, jego gorąc palił moją skórę wszędzie naraz. - Ty jesteś nim - powiedziałam głosem bardziej drżącym, niż miałam nadzieję usłyszeć z własnych ust. - Byłeś przy moich narodzinach. Jak to możliwe? Jego usta na mojej szyi parzyły mi skórę, a ręka pod moim swetrem roznieciła płomienie na moim brzuchu. Ostrożnie dotknął obszaru, gdzie skaleczyło mnie jego ostrze. Gdzieś z tyłu głowy byłam wdzięczna za tę troskę. Wtedy przyłożył usta do mojego ucha. - Holenderko - odezwał się, a jego oddech owiał mi policzek. - Nareszcie. - Odwróciłam się do niego, ale się odsunął i studiował moją twarz. Wreszcie mam czysty, niezakłócony widok na wspaniałą istotę znaną jako Reyes Farrow. Nie rozczarował. Był najbardziej olśniewającym mężczyzną, jakiego w życiu widziałam. Był jednocześnie masywny i giętki, jakby jego mięśnie były wyrzeźbione z kamienia, który w okamgnieniu mógł się upłynnić. Włosy w kolorze kawy opadały mu na intensywne brwi i kręciły się za uchem. Głęboki mahoń jego oczu, ożywiony błyskami złota

i szmaragdowej zieleni, lśnił ledwie kontrolowaną żądzą. A jego usta, pełne i męskie, były zmysłowo otwarte. Teraz rozpoznawałam jego ubranie: więzienny uniform, jak powiedziała Elizabeth. Podwinięte rękawy odsłaniały przedramiona, długie i oplecione gładkimi mięśniami. Z surowym wyrazem twarzy i nieskończenie uważnie przesunął opuszkami palców po mojej dolnej wardze, jak dziecko, które właśnie odkryło robaczki świętojańskie i chce wiedzieć, co kryje magia, która je rozświetla. Kiedy musnął palcem moje zęby, delikatnie przygryzłam, zacisnęłam usta na opuszku i odessałam pierwotny i egzotyczny smak z jego skóry. Nabrał powietrza z sykiem i z zamkniętymi oczami wsparł czoło o moje czoło. Wydawał się walczyć o kontrolę nad sobą, podczas gdy ja wciągałam do ust więcej jego ciała. Nie byłam pewna, czy chodziło mu o mnie, czy o siebie, ale oparł rękę na drzwiach i przycisnął mnie do nich z jękiem. Drugą ręką schwycił mnie nagle za gardło i trzymał mnie w niewoli, próbując zapanować nad swoim ciałem. To było najbardziej erotyczne zdarzenie w moim życiu. Na każdy jego dotyk moje ciało odpowiadało wstrząsem podniecenia. Głód - tak gorący, że aż

bolesny - wezbrał w moim podbrzuszu, zawirował i rozlał się białym ogniem pożądania. Chciałam go na zawsze i mimowolnie przemknęło mi przez myśl, co by się stało, gdyby umarł. Czy nadal bym go miała? Czy przekroczywszy próg, przyszedłby do mnie, czy też zostawiłby mnie i musiałabym sama przemierzać ziemską płaszczyznę istnienia? Tak bardzo się bałam, że go stracę, jeśli jego fizyczne ciało wyzionie ducha. Chciałam, żeby się obudził, żeby był mój zarówno ciałem, jak i duchem. Samolubna byłam pod tym względem. - Reyes - powiedziałam głosem chrapliwym z pragnienia, gdy znalazł ustami wyjątkowo wrażliwy punkt za uchem. - Proszę, obudź się. Odchylił się ze zmarszczonymi brwiami, jakby nie rozumiał; potem opuścił głowę i przykrył ustami moje usta, a ja straciłam wszelki rozum. Na początku pocałunek był delikatny. Jego język gładził mój, smakował i prowokował niezmiernie ostrożnie. Potem pocałunek wybuchł jak pożar, nasilił się, stał się dziki, zagorzały, wymagający, a Reyes plądrował moje usta, badał i atakował z nieodpartą, prymitywną potrzebą. Ten pocałunek odsączył całą resztę wątpliwości, które poupychałam po kątach. Reyes smakował jak

deszcz, jak słońce, jak substancja łatwopalna. Zbliżył się, naparł na mnie, a między moimi nogami wybuchła iskra. Kiedy akurat sięgnęłam rękoma po tę twardość przyciśniętą do mojego podbrzusza zatrzymał się. Ruchem tak szybkim, że zakręciło mi się w głowie, przerwał pocałunek i się odwrócił. Natychmiast pojawiła się jego szata, płynny byt, który osłonił nas oboje, i usłyszałam brzęk metalu, jaki wydaje wyciągane ostrze. Złowrogi ryk, niski i gardłowy, wybrzmiał z jego piersi, i mrugnęłam oczami, by się ocknąć. Byłam taka słaba, że ledwie stałam. Ktoś był z nami w pokoju? Coś było z nami w pokoju? Nie widziałam, co się czai za szerokimi barkami Reyesa, ale czułam, jak każdy mięsień w jego ciele twardnieje w napięciu. Cokolwiek tam było, było tam niewątpliwie i stanowiło wielkie zagrożenie. Potem odwrócił się do mnie z powrotem, objął mnie w talii wolną ręką i przyciągnął do siebie. Jego mahoniowe oczy lśniły i studiowały moje, błagając o zrozumienie. - Jeśli się przebudzę - powiedział udręczonym szeptem - to mnie znajdą. - Co? Kto? - zapytałam z nagłą trwogą.

- A jeśli znajdą mnie - ciągnął, patrząc na moje usta - znajdą i ciebie. I znikł. Jakieś trzy sekundy później padłam na ziemię.

Rozdział 18 Jajcarzy wal po jajach. NAKLEJKA NA ZDERZAK Czy ja przespałam ostatnie dwadzieścia siedem lat? Czy istnieją byty i stworzenia, których nigdy nie widziałam? Stworzenia tak niebezpieczne i bestialskie, że tylko coś nadprzyrodzonego może z nimi walczyć? Siedziałam z wujkiem Bobem w sali konferencyjnej. Po ubiegłej nocy nie mogłam się w pełni skupić. Garrett też tam był, podobnie jak prokurator okręgowy, kierownik grupy operacyjnej w sprawie Pricea, prawnicy i Angel, który strasznie

się wiercił. Domykaliśmy plany na wieczór. Niełatwo było planować, skoro nie wszyscy uczestnicy spotkania byli w pełni doinformowani, ale wujek Bob sprzedał pomysł. Wiedziałam, że mu się uda. Garrett i Angel byli dziwnie milczący. Garretta to jeszcze mogłam zrozumieć. Był przeciwny całej tej sprawie. Ale Angel miał pierwszorzędną okazję, by poflirtować z gorącą, umarłą prawniczką w miniówie, a z niej nie korzystał. Właściwie to ledwie spojrzał na Elizabeth. Nie mogłam pojąć, co go gryzie. Reyes? Czy Angel wie, że mam o Reyesie fantazje, które ocierają się o czyny prawnie zakazane? Kiedy detektyw i prokurator wyszli, wujek zwrócił się do mnie: - OK, to jaki naprawdę mamy plan? Powrót do rzeczywistości. Uśmiechnęłam się wątle. - Wkraczam do akcji z moim idiotycznym nagraniem i spreparowanymi dowodami, a Price do wszystkiego się przyznaje. - Możesz tak? - Mogę. - Cholera - powiedział, już pod wrażeniem. Naprawdę jesteś zaklinaczką. Garrett pokręcił się na krześle, ale zachował

milczenie. - A jeśli go nie znajdziemy? - zapytał Barber w odniesieniu do poszukiwań księdza Federico. - A co, jeśli grupa operacyjna nie zna wszystkich nieruchomości Pricea? Może trzymają go gdzie indziej? - Albo już go zabili - wtrącił Sussman. - Zawsze jest taka możliwość - przyznałam - ale Price jest na wskroś katolikiem. Myślę, że ciężko by mu przyszło załatwić wyświęconego kapłana. - Czyli Barber i ja przeszukujemy jego nieruchomości - odezwała się Elizabeth - a Sussman i Angel to twoje wsparcie? - Taki mamy plan. - Jaki mamy plan? - zapytał wujek. Streściłam nasze pomysły, a on je pochwalił. Dobrze się składało, bo niespecjalnie mieliśmy plan B. - Angel - powiedziałam, gdy wszyscy wychodzili będziesz gadał czy mam się uciec do metod torturowania, które poznałam w zeszłym roku podczas Mardi Gras? Uśmiechnął się i przez wzgląd na mnie zaczął stąpać z większym wigorem. - Wszystko w porządku, szefowo. Dam temu radę z zamkniętymi oczami. - Tylko dlatego, że masz przezroczyste powieki.

- Fakt - wzruszył ramionami. Popatrzyłam na telefon. Cookie zostawiła mi wiadomość. - Po prostu jesteś taki smutny - powiedziałam, dzwoniąc na pocztę głosową. - Jakby ktoś ci ukradł ulubiony pistolet kalibru dziewięć milimetrów. - Nie jestem smutny. - Zaczął się oddalać korytarzem, po czym się odwrócił. - Przynajmniej nie wtedy, kiedy patrzę na ciebie. Ojej. Słodkie to było. Na sto procent coś knuł, nie mogłam tylko załapać, co dokładnie. - Zgadnij, zgadnij! - Cookie zaśpiewała radośnie w telefonie. - Wiem, jak się nazywa. Zadzwoniłam do kolegi z celi Reyesa, tego Amadora Sancheza, i zagroziłam, że dam go zamknąć za naruszenie warunków zwolnienia, jeśli się nie wygada. Znam jej nazwisko i adres. Wciąż... - zapiszczał sygnał poczty głosowej, potem zaczęła się następna wiadomość: - Przepraszam. Cholerne telefony. Wciąż jest w Albuquerque. Nazywa się Kim Millar i wciąż tu mieszka. Kolana się pode mną ugięły. Porwałam długopis i papier z biurka mundurowego i zostałam za ten wysiłek wynagrodzona wrogim spojrzeniem, po czym zapisałam adres. - Nie miał numeru telefonu, ale powiedział, że ona pracuje w domu, powinna więc być na miejscu.

Mogłabym tę kobitkę ucałować. - Wiem. Mogłabyś mnie ucałować. Idź znaleźć siostrę Reyesa, pomigdalimy się później. Z szaleńczym chichotem wskoczyłam do Misery i udałam się do centrum. Serce i żołądek wymieniły mi się miejscami z narastającej niecierpliwości. Zerknęłam na zegarek. Dwadzieścia cztery godziny. Mamy dwadzieścia cztery godziny, by to powstrzymać. Podczas jazdy miałam czas pomyśleć nad tym, co Reyes wczoraj powiedział. Co miał na myśli, mówiąc, że go znajdą? Kto go znajdzie? Czy ktoś na niego poluje? Postanowiłam się nie zastanawiać, na co Reyes warczał. Było jasne, że są rzeczy, których nawet ja nie widzę. Co nasuwało istotną zagadkę: jaki ma sens być kostuchą, skoro nie widzę wszystkiego, co istnieje? Czy nie powinnam być doinformowana? Poważnie, niby jak mam wykonywać swoją pracę? Podjechałam na ogrodzone osiedle, podreptałam do drzwi mieszkania IB i zapukałam. Otworzyła mi kobieta mniej więcej w moim wieku. Miała w ręku ściereczkę, jakby właśnie wycierała naczynia. Zrobiłam krok do przodu z wyciągniętą ręką i powiedziałam: - Dzień dobry, pani Millar, jestem Charley

Davidson. Podała mi dłoń ostrożnie, a jej cieniutkie palce były zimne. Miała ciemnokasztanowe włosy i jasnozielone oczy. W ogóle nie przypominała Reyesa. Spora domieszka irlandzkiej krwi. - W czym mogę pomóc? - zapytała. - Jestem prywatnym detektywem - wygrzebałam wizytówkę i wręczyłam jej. - Czy mogę z panią porozmawiać? Studiowała wizytówkę dłuższą chwilę. Potem otworzyła drzwi szerzej i zaprosiła mnie gestem do środka. Kiedy weszłam do słonecznego pokoju, obrzuciłam go spojrzeniem, szukając zdjęć Reyesa. W ogóle nie było tam zdjęć, ani Reyesa, ani czegokolwiek innego. - Jest pani prywatnym detektywem? - spytała, prowadząc mnie do siedzenia. - W czym mogę pani pomóc? Usiadła w salonie naprzeciw mnie. Poranne słońce przenikało przez zasłony z gazy i zalewało pokój ciepłem. Choć mebli było niewiele, były czyste i w doskonałym stanie. Przemknęło mi przez myśl, czy Kim Millar ma może lekkie zaburzenie obsesyjnokompulsyjne, odchrząknęłam i zastanowiłam się, jak zacząć. Spotkanie okazało się trudniejsze, niż sądziłam. Jak powiedzieć komuś, że brat tego kogoś

lada dzień umrze? Zdecydowałam zostawić to na później. - Chodzi o Reyesa - zaczęłam. Zanim jednak zdążyłam się rozgadać, odparła: - Słucham? Zamrugałam oczami. Nie usłyszała mnie? - Chodzi o pani brata - powtórzyłam. Miałam obłędną zdolność czytania ludzi, więc od razu poznałam, że kłamie. - Przykro mi. Nie wiem, o kim pani mówi. Nie mam brata. Wow. Dlaczego kłamie? W myślach rozważałam scenariusz za scenariuszem, próbując rozwikłać najnowszą tajemnicę. Ale nie miałam czasu na gierki. Nawet tak intrygujące. Postanowiłam walczyć z nią tą samą bronią i też skłamać. - Reyes uprzedzał, że pani tak powie - powiedziałam z zadowolonym uśmiechem. - Podał mi hasło, żeby pani wiedziała, że może ze mną rozmawiać. Ściągnęła brwi. - Jakie hasło? - Pochyliła się. - Powiedział pani o mnie? To było wręcz zbyt łatwe. Prawie poczułam się winna. - Nie - powiedziałam z żalem. - Nie powiedział. Ale pani właśnie się zdradziła. Jej irlandzkie oczy rozbłysły gniewem, ale nie był

on skierowany na mnie. Była zła na siebie. Jej zgarbione ramiona, rozczarowanie, z którym zaciskała usta i marszczyła brwi, powiedziały mi wszystko, co potrzebowałam wiedzieć. Nie tylko Reyes w tej rodzinie był ofiarą przemocy. - Proszę się na siebie nie złościć - powiedziałam, chociaż kierowała mną bardziej empatia niż poczucie winy. - Zarabiam w ten sposób na życie, bo jestem w tym dobra. - Kiedy mówiłam, patrzyła na szmatkę w swoich coraz mocniej zaciśniętych rękach. - Dlaczego Reyes chce, żeby nikt nie znał pani tożsamości? W jego więziennych aktach nie ma o pani wzmianki. Nigdy nie wymienił pani jako krewnej ani jakiejkolwiek osoby kontaktowej. Nie ma o pani ani słowa w żadnym z protokołów sądowych. Po dłuższym milczeniu odezwała się ze smutkiem, który wydawał się niemal namacalny: - Bo nie ma być. Kazał mi obiecać, że nikomu nie powiem, kim jestem. Mamy różne nazwiska. Na procesie łatwo było usunąć się w cień. Nikt niczego nie podejrzewał. Dlaczegóż na Boga Reyes chciał, żeby siostra zachowała anonimowość podczas procesu? Jeśli już, to powinna być głównym świadkiem. - Wie pani, co się z nim stało?

Opuściła brodę jeszcze niżej, a włosy zasłoniły jej oczy. - Wiem, że został postrzelony. Amador mi powiedział. - Ach. Amador przekazuje pani nowiny? -Tak. - Czyli wie pani, że Reyes zostanie jutro odłączony od aparatury podtrzymującej życie. - Tak - powiedziała łamiącym się głosem. Wreszcie jakiś postęp. Może się jednak uda. - Musisz się temu sprzeciwić, Kim. Nikt inny nie może. Jesteś bodaj jedyną żyjącą krewną. - Nie mogę - powiedziała, kręcąc głową gwałtownie. - Nie mogę się angażować. Zaskoczenie zaparło mi dech w piersi. Patrzyłam w nią, zaszokowana i otumaniona. Zwinęła ścierkę w kurczowo zaciśniętych pięściach. - Nie patrz tak na mnie. Nie rozumiesz. - Ewidentnie. Wymknął się jej cichy szloch. - Kazał mi przysiąc, że więcej się z nim nie skontaktuję. Powiedział, że jak wyjdzie, to mnie znajdzie. Dlatego zostałam tutaj, w Albuquerque. Ale go nie odwiedzam, nie piszę, nie dzwonię, nie wysyłam prezentów na urodziny. Kazał mi przysiąc - powiedziała i spojrzała na mnie błagalnie, prosząc o zrozumienie. - Nie mogę się angażować.

Chociaż nie mogłam sobie wyobrazić, dlaczego Reyes kazał jej złożyć takie przyrzeczenie, było jasne, że sytuacja się zmieniła. Postanowiłam zadać decydujący cios. Sytuacje ekstremalne i takie tam. - Kim, on cię chronił przez te wszystkie lata rzuciłam oskarżycielsko. - Jak możesz nic nie zrobić? - Ochrona to niewłaściwe określenie - powiedziała, pociągając nosem za ścierką. - Nie rozumiem. Czy w grę wchodziła... przemoc seksualna? - Sama nie mogłam uwierzyć, jaka się robię bezczelna, na co sobie nagle pozwalam w obliczu przeciwności. Palnąć coś związanego z tak delikatną kwestią to niemal okrucieństwo. Łzy wypłynęły zza jej rzęs i pociekły strużkami po policzkach, udzielając za nią odpowiedzi. - A on cię chronił, jak umiał. Jak możesz teraz odwracać się od niego plecami? - Mówiłam, że „ochrona" to niewłaściwe określenie. Kres mojej wytrzymałości zbliżał się wielkimi krokami. Dlaczego ona nie chce mu pomóc? Widziałam, jak bardzo się o nią martwił, jak tamtej nocy ryzykował życiem, żeby z nią zostać. Mógł wtedy uciec, iść na policję, przekazać psychotycznego ojca w ręce władz i być wolny. Ale został. Dla niej.

- To jakie jest właściwe określenie? - zapytałam jadowicie. Po długim namyśle podniosła na mnie wzrok. Jej oczy migotały w popołudniowym słońcu. - Znosić. OK. To mnie zbiło z tropu. - Nie rozumiem. Co... - Mój ojciec - przerwała mi. Głos się jej załamał pod ciężarem słów. - Mój ojciec nigdy mnie nie dotknął. Byłam tylko bronią, której używał, by kontrolować Reyesa. - Ale... właśnie dałaś do zrozumienia, że chodziło o przemoc seksualną. Przeniosła na mnie wzrok i spojrzała prawie wrogo, że ją zmuszam, by o tym mówiła. - Nigdy nie dotknął mnie. Mnie. Nie mówiłam, że nie było przemocy seksualnej. Pełną minutę siedziałam oszołomiona i oniemiała ze zdumienia, starając się pojąć, co mi Kim powiedziała, rozważając to i analizując. Sama myśl o tym bolała, jakby miała fizyczny kształt, jak pudełko pokryte ostrymi jak brzytwa odłamkami szkła, które kaleczą moje palce, kiedy próbuję pudełko otworzyć. - Na początku kontrolował go za pomocą zwierząt. Skupiłam się na jej kruchej twarzy i z trudem zaczęłam

znowu słuchać. - Kiedy Reyes był mały, używał zwierząt. Jeśli Reyes był niegrzeczny, karane były zwierzęta, cierpiały przez niego. Nasz ojciec wcześnie pojął, że inaczej nie uda mu się zapanować nad Reyesem. Mrugnęłam, przyjęłam słowa do wiadomości, choć nagle odechciało mi się ich słuchać. - Potem moja matka, narkomanka, która w końcu umarła na powikłania po żółtaczce, dała mu najlepszy oręż. Mnie. Porzuciła mnie pod drzwiami i więcej się za siebie nie oglądała. Dała ojcu władzę nad Reyesem. Jeśli nie będzie posłuszny wszelkim rozkazom, nie dostanę kolacji. Śniadania. Lunchu. W końcu wody. Raz po razie Reyes się poddawał. Mną ojciec nie interesował się zupełnie - poza tym, że byłam narzędziem. Środkiem nacisku na każdy krok mojego brata. Brakowało mi słów. Nie mogłam pojąć takiego istnienia. Choćby wyobrazić sobie, że Reyes był taki bezradny, że był prawdziwym niewolnikiem potwora. Ścisnęło mi się serce i żołądek, poczułam, jak śniadanie wraca powoli do moich ust. Przełknęłam głośno i zrobiłam kilka głębokich wdechów. Brzydziłam się sobą, że zmuszam Kim, by ponownie przeżywała horror, który ja ledwie mogłam sobie wyobrazić.

- Ale musisz zrozumieć, jaki jest Reyes - ciągnęła, nieświadoma mojej aktualnej kondycji. - Jak myśli. Powiedziałam ci teraz prawdę, ale w jego oczach to mnie nasz ojciec krzywdził przez niego. Przez wszystkie te lata brał ów ciężar na swoje barki, brał na siebie odpowiedzialność za moje dobro, tak jak króla obciąża dobrobyt jego ludu. Zamknęłam usta, żeby broda mi się nie trzęsła. - Powiedział mi, że więcej nikt mnie przez niego nie skrzywdzi. Jak może tak myśleć? Było dokładnie odwrotnie. Mój ojciec jego krzywdził przeze mnie. Otarła łzę i spojrzała na mnie żałośnie. - Wiesz, dlaczego ci to mówię? Jej pytanie mnie zaskoczyło i pokręciłam głową. Nie pomyślałam o tym. - Bo to ty. Zrobiłam, co mogłam, by się skoncentrować, przyjąć, co mówi, i słuchać dalej. - Od małego Reyes miał ataki. Czasem trwały ponad godzinę. Kiedy wracał do siebie, miał przedziwne wspomnienia. Wspomnienia o dziewczynce z ciemnymi włosami i błyszczącymi, złotymi oczyma. Jak tylko otworzyłam drzwi, wiedziałam, że to ty. Miał wspomnienia? O mnie? Serce zabiło mi szybciej. - Powiedział, że uratował ci raz życie. Że mężczyzna

zabrał cię do mieszkania. - Pochyliła się. - Jeśli się nad tym kiedyś zastanawiałaś, to nie uszłabyś stamtąd z życiem. Ten człowiek zrobiłby to, na co miał ochotę, a potem cię udusił. Robił tak wcześniej. Przeszył mnie niepokój. - Reyes wiedział, że coś mi grozi? - zapytałam, kiedy wreszcie odzyskałam głos. - Tak. Innym razem tylko myślał, że coś ci grozi, ale mówił, że twoja macocha krzyczała na ciebie przy dziesiątkach świadków. Bałaś się i wstydziłaś. Te silne emocje wywołały u niego atak. Kiedy dotarł na miejsce, był taki oburzony, tak się o ciebie martwił, że prawie przeciął twoją macochę na pół, żeby dać jej nauczkę. Ale ty go błagałaś cichym szeptem, żeby zostawił ją w spokoju. - Pamiętam - powiedziałam. Obrazy tego dnia migały mi przed oczyma. - Był taki zły. - Potem nauczył się znajdować cię bez ataków. Zapadał w swego rodzaju trans, żeby cię zobaczyć, popatrzeć na ciebie. - Uśmiechnęła się, wspominając szczęśliwsze czasy. - Nazywał cię Holenderką. Dygocąc, głośno wypuściłam powietrze. Każde jej słowo wywoływało więcej pytań i pogłębiało stan braku zrozumienia.

- Skoro Reyes nauczył się kontrolować to, czym jest, wykorzystywać swoją moc, to dlaczego... nie powstrzymał waszego ojca? Wzruszyła ramionami. - Myślę, że w to nie wierzył. - Nie rozumiem. - Ściągnęłam brwi. - W oczach Reyesa to wszystko było fantazją. Wówczas nic z tego nie działo się naprawdę. Nawet ty byłaś wytworem jego wyobraźni, dziewczyną z jego snów. Ale ja wiedziałam, że to, co robi, dzieje się naprawdę. Kiedy byliśmy trochę starsi, zaczęłam szukać informacji o tym, co sobie wyobraził, co zrobił. Wszystko, o czym mi opowiadał, wydarzyło się naprawdę. Błyskająca w oczach Kim inteligencja zadawała kłam łagodnej, potulnej kobiecie, którą spotkałam wcześniej. Nauczyła się ukrywać, czym jest. Na co ją stać. Wezbrał we mnie podziw. W innym życiu bardzo bym chciała się z nią przyjaźnić. W innych okolicznościach. Z drugiej strony, wszystko jest możliwe. - Wiesz... wiesz, czym on jest? Pytanie zupełnie jej nie zaskoczyło. - Nie. W ogóle - pokręciła głową. - Wiem tylko, że jest wyjątkowy. Jest inny niż my. Nie jestem nawet pewna, czy to człowiek.

Zgadzałam się w całej rozciągłości. - A jego tatuaże? - spytałam. - Mówił ci kiedyś, co oznaczają? - Nie. - Minimalnie się odprężyła. - Mówił tylko, że maje od zawsze. Odkąd pamięta. - Wiem, że one coś znaczą. Tylko nie jestem pewna co. - Przycisnęłam dłoń do czoła, jakbym chciała w ten sposób powstrzymać gonitwę myśli. - Jesteś taka jak on? - zapytała Kim zupełnie rzeczowo. Wzięłam głęboki oddech i ponownie się skoncentrowałam. - Nie. Jestem kostuchą. - To zawsze tak źle brzmi, gdy się to mówi na głos. Ale ona się tylko uśmiechnęła, szeroko i ładnie. Zaskoczyło mnie to. - Tak mi powiedział. Przenosisz dusze na drugą stronę. Powiedział, że błyszczysz jak nowa galaktyka i masz stosunek do świata jak bogaty dzieciak z porschakiem tatusia. Nie mogłam powstrzymać krótkiego śmiechu. - No cóż, sam też ma niezły stosunek do świata. Zaśmiała się i złożyła ścierkę na kolanach. - Myślę, że to mu pozwoliło przetrwać. Jego postawa. Gdyby nie był taki silny, nie sądzę, by mu się udało. Serce mnie bolało od wszystkiego, co powiedziała mi Kim. Chciałam, żeby Reyes był bezpieczny.

Chciałam, żeby ktoś wymazał całe zło, jakie go kiedykolwiek spotkało. Ale niby jak, jeśli się nie obudzi? - Możesz spróbować to powstrzymać? - zapytałam z desperacją. Palcami wygładziła fałdki na ścierce. Podjęła decyzję. - Charlotte, dość się przeze mnie nacierpiał. Złożyłam mu obietnicę. Nie mogę jej złamać, nie po tym wszystkim, co dla mnie zrobił. Choć bardzo chciałam się sprzeczać, rozumiałam jej położenie. Widziałam miłość na jej twarzy i słyszałam ją w jej głosie. To, co początkowo wzięłam za lekceważenie, było w istocie głęboką i żarliwą lojalnością. Będę musiała po prostu przelać wszystkie nadzieje na wujka Boba. Znał ludzi, którzy znali ludzi. Jeśli komuś może się to udać, to właśnie jemu. Wyszłam od Kim w tym samym stanie odrealnienia, w jakim nurzałam się od paru dni. Z każdą godziną dowiadywałam się o Reyesie czegoś nowego i cudownego. Tak długo szukałam go bez skutku, że byłam trochę przytłoczona obecną lawiną informacji. Nie żebym marudziła. Ludzie konający z pragnienia nie mają za złe powodzi. Na każdym kroku zagadka, jaką był Reyes Farrow, stawała się coraz bardziej tajemnicza. A ja zamierzałam się

dowiedzieć, ile dokładnie kroków ma ta tajemnica. Pozostawało jednak pytanie: czy uda mi się to zrobić w dwadzieścia cztery godziny?

Rozdział 19 Może na to nie wyglądam, ale po mistrzowsku udaję, że jestem ninja. NAKLEJKA NA ZDERZAK - Gdzie jesteś? Wyszłam właśnie z sądu, kiedy zadzwonił wujek. Sussman zasugerował, żebym złożyła wstępny wniosek przeciwko państwu w sprawie odłączenia

Reyesa, uzasadniając go zmyślonym przypuszczeniem, że on jeden ma informacje o seryjnym zabójcy z Kansas. Bardzo niechętnie odstawiałam numer z Hannibalem, ale nic innego nie przyszło nam do głowy w tak krótkim terminie. Jeśli wniosek zostanie przyjęty, powstrzyma władze przed przerwaniem podtrzymywania życia tylko przejściowo, ale zyskam przez to na czasie. Musiałam znowu z nim porozmawiać, najlepiej na odległość. I żeby mnie nie dotykał. Ani na mnie nie patrzył. Może wtedy zdobędę jakieś porządne dane. Ciekawe, czy mogę jakoś ograniczyć jego ruchy, przywiązać do zlewu w kuchni albo coś. Potrzebny mi nadprzyrodzony sznur. Albo kajdanki posypane magicznym proszkiem Dzwoneczka. - Gdzie ty jesteś? - odcięłam się. Wujek Bob jest taki wścibski. - Musimy cię przygotować. - Przygotować? Na co? Czy ja się zgodziłam, by dać się przygotować? - Nie przypominałam sobie, abym zgodziła się dać się przygotować. Nie chodziłam nawet nigdy na kursy przygotowawcze. Wubek głośno sapnął. Śmieszne to było. - Na prowokację - powiedział zniecierpliwionym głosem.

- A, prawda! - Zapomniałam o tym. - Złożyłam właśnie wniosek przeciwko państwu. Możesz go jak najszybciej przepchnąć? Nie mamy dużo czasu. - Jasne. Zadzwonię do sędzi, z którą się spotykałem. - Wujku, chodzi nam o taką osobę, która cię lubi i zechce oddać ci przysługę. - Och, ona mnie lubiła. Każdy centymetr. Zamarłam wpół kroku, przeszedł mnie dreszcz wyparcia i ruszyłam dalej w stronę Misery. - Dzięki, wujku, wiszę ci przysługę. - Jedną przysługę? Poważnie mówisz? - Uhm, notujemy wyniki? Bo jeśli notujemy... - Nieważne. Bierz po prostu dupę w troki i przyjedź tu. Nasze dwa zespoły, jeden od spraw technicznych, a drugi od otoczenia budynku, omawiały plany do znudzenia. Potem pobiegłam do domu, żeby się odpowiednio przebrać. Zależało mi przede wszystkim na tym, żeby zamaskować niebieskawe sińce, które wciąż miałam w rezultacie swoich niedawnych przygód. Kiedy wreszcie wmaszerowałam na miejsce spotkania, wyglądałam jak uciśniona bibliotekarka z oczyma seks-kociaka i wargą wydętą tak, że dorosłych mężczyzn doprowadziłaby do płaczu. Garrett przerwał, cokolwiek robił, i zaczął się na

mnie gapić. Uznałam to za dobry znak, dopóki się nie odezwał: - Masz go uwieść, a nie przeprowadzić u niego kontrolę podatkową. Naśladując Elizabeth Ellery, miałam na sobie czerwoną spódnicę od garsonki i ośmiocentymetrowe obcasy. Jednakże w odróżnieniu od Elizabeth włosy zwinęłam w ciasny węzeł, a na nosie miałam okulary w grubych plastikowych oprawkach, które wprost krzyczały: „służbistka". - Swopes, czy ty w ogóle jesteś samcem? - Kiedy zmarszczył brwi z konsternacją, spytałam: - Miałeś kiedyś mokry sen o sekretarce? Albo bibliotekarce? Albo niemieckiej dyrektorce szkoły? Rozejrzał się wokół jak przyłapany na gorącym uczynku, żeby sprawdzić, czy nikt nie podsłuchuje. Bingo oznajmiłam triumfalnie i odmaszerowałam do samochodu obserwacyjnego. Garrett poszedł za mną, więc kontynuowałam tyradę: - Bo Benny Price nie zacznie podejrzewać podpuchy, jeśli jakaś lala prosto z ulicy się wystroi, żeby go podniecić i skłonić, żeby się przyznał do czterech morderstw. Hm. Co za świetny pomysł. I może gdybym miała dzisiaj silniejsze skłonności samobójcze, poszlibyśmy w tym kierunku.

Rozejrzyj się - poczekałam, aż Garrett zauważy dwie kobiety, ewidentnie striptizerki, które szły właśnie do klubu. - Do takich lasek ma łatwiejszy dostęp niż do wody z kranu. Natomiast do mnie - wskazałam mój profesjonalny strój - nie. Podeszliśmy do ciężarówki zaparkowanej w dół ulicy od klubu i zapukaliśmy. Odwróciłam się do Garretta i walnęłam go po głowie, akurat kiedy wujek Bob otwierał tylne drzwi. - Licencjonowana socjolożka, pamiętasz? Garrett wzruszył ramionami, jakby się zgadzał, a wujek podał mi rękę i uniósł mnie do środka. W spódnicy i szpilkach. Pewnie nie jest to najlepszy strój na policyjną obserwację. Martwiłam się trochę, że Garrett znowu zechce mnie podnieść i złapać mnie za dupę. Potem byłam trochę rozczarowana, że tego nie zrobił. Dziewczyna potrzebuje w życiu trochę ekscytacji. Van się poruszył, kiedy Garrett wsiadł do środka. - Wciąż nie ma wieści od grupy operacyjnej Ksiądz Federico - powiedziałam wujkowi Bobowi. - Nie wiem, co zrobimy, jeśli go nie znajdą. - O to będziemy się martwić później - orzekł Wubek. - Na razie trzeba ci to założyć. - Wyjął maleńki mikrofon z wyściełanego pudełka. - To najmniejszy podsłuch, jaki znaleźliśmy.

- Mówisz poważnie? - zapytałam zbulwersowana. Podsłuch? Plan jest taki, że Angel włączy tę fajowską, drogą kamerę, którą Price zainstalował sobie za biurkiem. Będziemy mieli nagranie, a on się nawet nie domyśli. A co ważniejsze, ja to przeżyję. - Fakt, ale musimy jakoś obserwować sytuację - nie zgodził się. - Skąd będziemy wiedzieć, że masz kłopoty? - Jeśli będę miała kłopoty, przekażę wiadomość. Spojrzałam na Angela, który właśnie wszedł do auta. Widziałam, że jest trochę podekscytowany tym planem. I doskonale wiedział, co ma robić. Naprawdę sądzisz, że jak tylko Price się dowie, po co przyszłam, nie każe swoim ludziom mnie obszukać? - Pochyliłam się do wujka. - To, że widuję nieżywych ludzi, nie znaczy, że chcę się do nich zaliczać. *** Dwadzieścia minut później opuszczałam pomieszczenie wypełnione półnagimi laskami oraz niezłą muzą, by wejść do zaskakująco cichego biura Benny’ego Price a. Biznesmena. Ojca dwójki dzieci. Mordercy.

- Nie ma podsłuchu, szefie - powiedział jeden z jego bramkarzy, wysoki i umięśniony blondyn, do którego striptizerki mrugały rzęsami, gdy je mijaliśmy. Zanim mnie przeszukał, zaprowadził mnie do ciemnego korytarza wiodącego do biura Pricea, a tym samym zapewnił mi jednocześnie napływ oburzenia oraz raczej niestosownej ekscytacji. - Ale ma kamerę. Benny Price, który siedział za ogromnym biurkiem z drewna tekowego, okazał się mężczyzną znacznie bardziej atrakcyjnym, niż mogłam sądzić ze zdjęć z jego policyjnej obserwacji. Gwoli prawdy trzeba jednak przyznać, że nie był do tych zdjęć przygotowany i nie wiedział, iż ma się odpowiednio ustawić. Miał krótkie czarne włosy i schludnie przystrzyżone wąsy oraz kozią bródkę. Zupełnie straciłam do niego szacunek na poziomie krawata oraz chustki. Krawat był w kolorze magenty na tle połyskliwej czarnej koszuli oraz

kamizelki w paseczki, podczas gdy chustka wyzierająca z butonierki wpadała w odcień fioletu. To był czynnik decydujący. Kolesia trzeba załatwić. - Chciała się pani ze mną widzieć, pani...? - Pani Magenta. Violet Magenta - powiedziałam. Bez uśmiechu. Ochroniarz zrobił krok do przodu i położył na biurku kamerę, którą znalazł w mojej torebce. - Mnie powiedziała, że nazywa się Lois Lane powiedział. To smutne, ale chyba mi uwierzył. Price wstał i podniósł kamerę. Sama jego postawa miała zastraszać, umniejszać, onieśmielać. Znałam wiele kobiet, na które jego taktyka by podziałała. Ja się do nich nie zaliczałam. Usiadłam naprzeciwko niego, a on otworzył monitor LCD i włączył nagranie z kamery. - Nazywam się Donna Wilson - usłyszałam siebie z drugiej strony. No, nie tamtej drugiej strony... - Wysłałam to nagranie do dziesięciu osób, w tym do mojego prawnika, kolegi z pracy i pedikiurzystki. -

Pedikiurzystka. Starałam się nie zachichotać. - jeśli do każdej z tych osób nie zadzwonię przed dziewiątą dzisiaj wieczorem, zabiorą taśmę wprost na policję. W bankowej skrytce mam niepodważalne dowody, że Benny Price, właściciel i administrator sieci klubów Koci Łapci, przemyca dzieci i sprzedaje je za granicą w niewolę. Jedna z tych dziesięciu osób ma klucz do skrytki i da go policji, jeśli w oznaczonym czasie nie wrócę cała i zdrowa. Benny stał chwilę osłupiały, po czym zamknął wyświetlacz i zwrócił mi kamerę. Jako że wyglądało na to, iż koncentruje się wyłącznie na mnie, zaczęłam grać swoją rolę. Ciężko dysząc, zacisnęłam palce na torebce - przepięknej jedwabnej torebce pod ramię, którą Cookie mi pożyczyła - i wbiłam w niego zdeterminowany, lekko naiwny wzrok. Było jasne, że nie wygram nagrody dla Ulubionej Osoby Roku Klubu Koci Łapci. Price dobrze to ukrywał, ale był wściekły. Narzucił sobie

spokój i usiadł za biurkiem. - Jakie ma pani dowody? - zapytał lodowato. Z rozmysłem zerknęłam przelotnie na torebkę i z powrotem w górę. Miałam nadzieję, że nie przesadzam z tym numerem na białogłowę w opresji. Miałam to sprzedać, a nie wcisnąć mu w gardło. - Mam pendrive'a, jakiego dostałam od mojego pracodawcy, prawnika, który kilka dni temu został zastrzelony. Mówił, że jest na nim wszystko, czego trzeba, by wsadzić za kratki Benny’ego Pricea - ciebie. Price się uspokoił. Kąciki jego ust zadrgały i już wiedziałam, że ma tego pendrive'a. Może akurat jest taki głupi, by... Otworzył szufladę biurka i wyjął pendrive'a. - Chodzi o to? No. Jest dokładnie taki głupi. Moje wnętrze odtańczyło taniec radości, podczas gdy moje zewnętrze zaczynało wpadać w panikę. Angel i Sussman weszli do biura z pomieszczenia za Priceem, pokazując

uniesione kciuki. Kamera nagrywa. - Czy mogę teraz pooglądać striptizerki? - zapytał Angel. Zacisnęłam zęby i rzuciłam mu szybki grymas, po czym dyszałam dalej. Price uśmiechnął się jak boss w mafii albo jak dyrektor zakładu opiekuńczego. Sussman stał nieco z tyłu i wpatrywał się w niego wrogo. - Och, byłbym zapomniał - powiedział Angel. Przyskoczył do mnie i rozpiął górny guzik w mojej za ciasnej bluzce, tym samym oferując Pricebwi, a miejmy nadzieję, że również kamerze, dobry widok na mój biust. Spojrzenie Pricea natychmiast wylądowało w tym erotycznym miejscu. Uwaga i Awaria były niezrównane w odwracaniu uwagi. Kiedy Price podniósł wzrok, opadłe w magiczny sposób pasmo włosów korzystnie okalało moją twarz. Poprawiłam okulary nerwowym gestem. - Zapewniam, że to nie ten sam pendrive. Oblizałam usta wolno w zamyśleniu i odezwałam się: - Dał mi pendrivea...

Wiem, że są na nim... Powiedział, że są na nim dowody. Były zaszyfrowane, ale... - Być może dał ci niewłaściwego pendrivea zasugerował Price uprzejmie. - Nie, to niemożliwe. On... To znaczy, on ma w biurku parę tysięcy pendrive'ów naraz, ale... - Daję ci słowo, ślicznotko, że mój człowiek zabrał to bezpośrednio z kieszeni twojego prawnika. Tuż po jego śmierci. Ślicznotko? Czym ja niby jestem? Koniem wyścigowym? Myślałby kto, że gościa, który całe dnie spędza w otoczeniu pięknych kobiet, stać na coś mniej oklepanego. Podczas gdy robiłam co w mojej mocy, aby oddychać szybko i głęboko, tak naprawdę nie oddychając szybko i głęboko, Price wstał, obszedł biurko i oparł się na nim przede mną. Byłam pewna, że zrobił to częściowo po to, by móc patrzeć z góry, jak jego najnowsza ofiara się wije, jakby patrzył na mrówkę płonącą pod lupą. Ale

w większej części tego częściowo chciał sobie popatrzeć na dziewczynki. Wykorzystując sytuację, Angel z niecnym uśmieszkiem zabrał się za kolejny guzik. Udawałam, że zapinam bluzkę, a przy okazji pacnęłam go po łapie - mały zbok. Angel zmarszczył czoło w rozczarowaniu. - Chodziło ci o pieniądze? - Price zapytał tak chłodno, że piekło nie stopiłoby jego brawury. Gestem wyprosił blondaska. Przełknęłam głośno ślinę, nie mogąc już - teoretycznie - spojrzeć mu w oczy, i pokiwałam głową. Schylił się i zdjął mi okulary. Wina, całkowicie nieskruszona wina, wylewała się z niego i zbierała u jego stóp. - I postanowiłaś tak po prostu tu wmaszerować i zażądać ode mnie pieniędzy? - Tak. Mam... kłopoty. Teraz, po śmieci prawników, w firmie będzie audyt. - Ach. - Złożył okulary i położył je na biurku. - A ty byłaś niegrzeczna.

- Ty... to ty ich zabiłeś? - Nie podnosząc głowy, spojrzałam na niego spod rzęs. Wyglądał, jakby sprawiało mu to przyjemność. - Oczywiście, że nie. Od tego mam ludzi. Cholera. Mgliściej się nie dało? Potrzebne mi było przyznanie się do winy, a nie marne stwierdzenie, z którego każdy prawnik godzien tego miana będzie umiał go wykręcić. Spróbowałam wstać, ale znajdował się absurdalnie blisko. Otarłam się o niego lekko, z rozmysłem muskając jego erekcję ramieniem. - Posłałeś ludzi, żeby zabili moich szefów? Dlaczego? Jak w przypadku większości przestępców, zgubiła go własna arogancja. Schwycił mnie za ramię i pomógł mi wstać. - Bo mogę. Żachnęłam się z odrazą i spróbowałam uwolnić ramię. Udawałam, że udaję, jakbym udawała pewność siebie, i powiedziałam: - Wychodzę. - Właśnie się przyznał do spiskowania.

Nie ma mowy, żebym uszła z tego biura z życiem. - Skąd ten pośpiech? - Jeśli nie stawię się na dziewiątą, naprawdę pójdziesz do więzienia. Price zerknął na zegarek, przyciągnął mnie do siebie i opasał mnie ramionami. - To nam daje niecałe trzy cudowne godziny, by odkryć, kim są twoi przyjaciele. Co ciekawe, okazywanie strachu przychodziło mi coraz łatwiej. Odrzuciłam głowę w tył i dałam Angelowi sygnał. Skinął i się zmył, ale Sussman został na miejscu jak przymurowany, z wyrazem niecodziennej nienawiści w oczach. - W odpowiedzi zatem na twoje pytanie, tak, zabiłem tych troje prawników. - Przesunął palcem wzdłuż mojego obojczyka, zapuścił go miedzy piersi. - Ale ty nie musisz być następna. No jasne. Próbowałam go odepchnąć, cała bezbronna. Poważnie, ile czasu może zająć wtargnięcie do pomieszczenia? Angel miał tylko

pociągnąć wujka Boba za krawat, tym samym dając Wubkowi sygnał, że jego ludzie mają z impetem wpaść do biura. To nie operacja na mózgu. - To znaczy, że moglibyśmy się jakoś dogadać? zapytałam głosem drżącym ze strachu. Jego niegdyś atrakcyjna twarz rozciągnęła się w obleśnym uśmiechu. Twarz zabójcy i porywacza, który sprzedawał dzieci w niewolę. Albo jeszcze gorzej. Pewną ręką chwycił mnie za gardło, skłonił głowę, by dotknąć kącika moich ust. Zaczynałam się zastanawiać, czy może go nie doceniałam. Nagle na biurku Pricea zaczęło migać czerwone światełko. Wyprostował się z zaskoczeniem, kiedy do pomieszczenia wpadli jego ochroniarze. - Gliny - powiedział strażnik, a Price spojrzał na mnie w osłupieniu. Mogłam zacząć pyskować i powiedzieć coś w rodzaju „Nie upuszczaj mydła". Ale wyraz twarzy Pricea przekonał mnie, bym ugryzła się w

język. Raz w życiu. Wydawał się, bo ja wiem, zirytowany. W mgnieniu oka twarz mu poczerwieniała. Zanim miałam szansę go ostrzec, że nagłe i ostre skoki ciśnienia są niebezpieczne, schwycił mnie za ramię tak mocno, że prawie je złamał, i przyparł mnie do ściany. Tylko że to nie była ściana. Ukryte drzwi otwarły się na ciemny korytarz, którego jedną stronę tworzyły lustra weneckie. Widzieliśmy jego biuro. Gdy ja szamotałam się z Priceem, grupa operacyjna wparowała do pokoju, obaliła ochroniarza i rozejrzała się za mną. Nabrałam głęboko powietrza, by zacząć krzyczeć, kiedy Price ciągnął mnie w dół korytarza, ale jego wielka łapa zacisnęła się brutalnie na moich ustach. Odcięła mój krzyk - i mój dopływ powietrza. Co było do bani. Nie do twarzy mi w sinym. Wtedy poczułam Reyesa. Poczułam go, jeszcze zanim go zobaczyłam. Zalała mnie fala gorąca i patrzyłam, jak się przed nami materializuje.

Wirujący kłąb dymu, gęsty i namacalny. Nagle powietrze przesiąknięte było jego gniewem, doprowadzając do wrzenia cząsteczki wody, które zaczęły parzyć moją skórę. Gardło zdławiła mi panika. Jak ja wytłumaczę kolejny przerwany kręgosłup? Ponieważ nie mogłam wykrzyczeć tego, co myślałam - czyli zasadniczo „Spocznij!" - ukształtowałam rozkaz w głowie. Czytał mi wcześniej w myślach. Może i teraz przeczyta. „Nie waż się" - pomyślałam. Bardzo mocno. Próbowałam przebić swoimi odczuciami mur jego gniewu, tak by dotarły do jego głowy. Przenikliwy odgłos wyciągania ostrza ustał, a Reyes znieruchomiał. Nie widziałam jego twarzy, ale czułam jego spojrzenie spod kaptura. „Nawet o tym nie myśl, Reyesie Farrow". Pochylił się nad nami i sarknął na mnie, ale nie ustąpiłam pola. Nogi mi młóciły i paliło mnie w płucach, ale pomyślałam: „Zrób to, a nakopię ci do dupy".

Kształt się cofnął, jakby zaskoczony, że mu grożę. Ale nie miałam czasu, by się o to martwić. Ani roztrząsać, jak się zabiorę za spełnianie tej groźby. Drapanie Pricea po rękach nic mi nie dawało. Pora obudzić moją wewnętrzną ninja. Pierwszym z moich - miałam nadzieję - wielu posunięć miało być kopnięcie Pricea w goleń. Dobrze wymierzone kopniaki powalą najtęższego przeciwnika. A w obcasach? Pozamiatane. Mój umysł gorączkowo przygotowywał kopniaka i planował następny ruch, kiedy poczułam w karku ostry ból promieniujący w dół kręgosłupa, ujrzałam błysk rozpalonego do białości światła i usłyszałam, jak od ścian odbija się echem głośny trzask. W mgnieniu oka zamieniłam się w galaretę. W sekundzie, która poprzedzała całkowitą utratę przytomności, uświadomiłam sobie, że Price skręcił mi kark. Dupek. ***

W głębi duszy spodziewałam się usłyszeć dźwięk trąb albo śpiewy anielskie, albo nawet głos mojej matki, jak mnie wita po drugiej stronie. No bo byłam całkiem porządną osobą. Tak ogólnie. Na pewno udam się generalnie wzwyż. Zamiast tego usłyszałam kapanie wody, powolne i stabilne jak bicie serca, które ledwie ma siłę dalej pracować. Poczułam przy twarzy zapach brudu, cementu i chemikaliów. I smak krwi. W kilka sekund zorientowałam się, że Reyes tam był. Czułam go. Jego siłę. Gryzący gniew. Otworzyłam oczy i rozejrzałam się dokoła, pozostając w bezruchu, na wypadek gdyby Benny Price znajdował się w pobliżu. Nie chciałam, by zobaczył, że się ocknęłam, i próbował dokończyć robotę. Byliśmy w małej kanciapie. Na ścianach z pustaków wisiały rzędy półek ze sprzętem i detergentami. Reyes przysiadł na jednej z półek. Kucał jak drapieżny ptak, nie tyle wyglądając przez drzwi, ile unikając patrzenia na mnie. No, był zły. Choć wciąż osłaniała go ciemna szata, opuścił kaptur, ukazując twarz i włosy. Szata opadła wokół niego. Była spokojna, czekała, podobnie jak jego ostrze. Śmiercionośną broń Reyes trzymał za rękojeść w potężnej dłoni, a czubek ostrza opierał się o ziemię. Wtedy pierwszy raz porządnie się jej

przyjrzałam. Miała klingę prostą jak w innych mieczach, tylko dużo dłuższą, a krawędzie były zakrzywione i zakończone paskudnymi kolcami. Przypominała mi dwie rzeczy: średniowieczne narzędzie tortur i jego tatuaż. - Żyję - wychrypiałam, kiedy się zorientowałam, że Pricea nie ma z nami w pomieszczeniu. - Ledwie - odparł, wciąż na mnie nie patrząc. Ale jak? Uniosłam rękę i potarłam nią szyję. - Skręcił mi kark. - Próbował ci skręcić kark. - Mnie się wydawało, że się mu całkiem nieźle powiodło. Reyes w końcu się do mnie odwrócił. Siła jego spojrzenia zaparła mi dech w piersi. - Jesteś inna niż pozostali ludzie, Holenderko. To nie takie proste. „A ty jesteś inny niż cokolwiek, co w życiu spotkałam". Długo patrzyliśmy sobie w oczy, a ja bezskutecznie próbowałam nabrać powietrza do płuc. Przerwał nam męski głos. - Kto tam? Uniosłam się z trudem i przybrałam na wpół siedzącą, na wpół chybotliwą pozycję. Odwróciłam się i zobaczyłam spętanego mężczyznę z zawiązanymi oczami, który przycupnął

w kącie pomieszczenia. Miał siwiejącą brodę i gęste, ciemne włosy. Miał też koloratkę jak katolicki ksiądz. - Ojciec Federico? - spytałam. Znieruchomiał, po czym skinął głową. Bingo! Żył. Ja żyłam. Ten dzień robił się coraz fajniejszy. Aż poczułam na skroni broń. Nie zdążyłam się nawet do Pricea odwrócić, kiedy usłyszałam świst ostrza przecinającego powietrze. Broń upadła na ziemię, a Price skulił się z okrzykiem bólu. Szlag. Tata mnie zabije. Wygramoliłam się poza zasięg Pricea, zanurkowałam po broń, a potem znowu wygramoliłam się jeszcze dalej poza jego zasięg. Ale on wił się z bólu, trzymając się za przegub dłoni i kołysząc na kolanach. Większość ludzi z przerwanymi rdzeniami kręgowymi nie może się kołysać na kolanach. Zerknęłam w górę, ale Reyes zrobił się cały ciemny i dymny, po czym zniknął, zanim zdążyłam się chociaż odezwać. I mogłabym przysiąc, że szczerzył zęby w uśmiechu, kiedy znikał. - Co... Co mi zrobiłaś? Dobre pytanie. Co Reyes zrobił? Jak zwykle nie było

nigdzie ani kropli krwi. Sussman wpadł do pomieszczenia, oszacował kondycję Pricea, pokiwał mi głową z aprobatą i wypadł z powrotem. - Nie mogę poruszyć palcami. - Price płakał i się ślinił. Wyglądało to raczej groteskowo. Reyes musiał mu przeciąć ścięgna w nadgarstku czy coś takiego. Ale fajnie. Cały czas mierząc Pricebwi z broni w głowę, przysunęłam się do księdza Federico. Jak tylko zaczęłam go rozwiązywać, do pomieszczenia wparował Angel, a za nim rozczochrany wujek Bob. Nie mogłam się nadziwić, jak Angelowi udało się go tutaj przyprowadzić. Kiedy wparowali jeszcze dwaj mundurowi i przejęli Pricea, wujek ukląkł przy mnie. - Charley - powiedział ze zmarszczoną ze zmartwienia twarzą. Musnął mi usta kciukiem. Pewnie miałam krew tam, gdzie Price mnie ściskał. - Nic ci nie jest? - Żartujesz? - spytałam, mocując się z materiałem, którym ksiądz Federico miał zawiązane oczy. Miałam to totalnie pod kontrolą. Potem nastała taka dziwna chwila. Jakby coś do mnie dotarło. Wujek wziął ode mnie broń, pomógł mi i zdjął opaskę z oczu księdza Federico - a wyraz

twarzy tego człowieka, jego wdzięczność i ulga oszołomiły mnie. Wujek spojrzał na mnie tak miękko oraz z taką troską, że rzuciłam mu się w ramiona i trzymałam najdłużej, jak tylko się odważyłam. Przytulił mnie, a ten uścisk był jak niebo, tylko mniej ostentacyjny. Musiało chodzić o ulgę. Że żyję. Że znaleźliśmy księdza Federico. Że zgarnęliśmy Pricea. Pławiłam się w cieple uścisku Wubka i ze wszystkich sił walczyłam ze łzami. To nie był czas na łzy. Czasem jestem taką babą. Wtedy poczułam na ramieniu czyjąś dłoń i wiedziałam, że to Garrett. - To mogę teraz pooglądać striptizerki? Znad ramienia Wubka spojrzałam na wyszczerzonego w uśmiechu, bezskrzydłego Angela. Jego też bym uściskała, ale to głupio wyglądało, jak ściskałam zmarłych publicznie. - Pociągnął mnie za krawat - powiedział wujek, kiedy spytałam, jak nas znalazł. - Angel pociągnął cię za krawat? - Zaprowadził mnie prosto do ciebie. Siedzieliśmy w sali konferencyjnej na komisariacie, oglądając nagranie z przyznaniem się Price'a do winy. Było niedorzecznie późno, a my odtworzyliśmy nagranie już jakieś siedem tysięcy

razy. Myślę, że Garrett je oglądał, aby popatrzeć na dziewczynki. Dobrze się chyba z nimi dogadywał. - Muszę przyznać, Davidson, jestem pod wrażeniem - powiedział z oczami wlepionymi w ekran. - Do tego trzeba było jaj. - Proszę - parsknęłam. - Do tego trzeba było jajników. Których mam dwa. Odwrócił się do mnie z nowym wyrazem uznania na twarzy. - Mówiłem ci, że jestem licencjonowanym ginekologiem? Jeśli twoim jajnikom coś kiedyś będzie potrzebne... Przewróciłam oczami, wstałam zza stołu i pokuśtykałam boso do drzwi. Choć ukrywałam fakt, że w sumie skręcono mi kark, gdy Price próbował zbiec, nie mogłam ukryć tego, iż zwichnęłam kostkę, idąc do Vana. Przeklęte szpilki. Więc teraz kark i kostka dawały mi się ostro we znaki. W międzyczasie Barber i Elizabeth wpadli powiedzieć, że znaleźli księdza Federico. Był w szpitalu. Tylko trochę się rozczarowali, kiedy im powiedziałam, że ksiądz się tam znajduje, bo go tam zawieźliśmy. Był w nie najlepszym stanie, ale wyżyje. Generalnie to był bardzo dobry dzień. Mieliśmy pendrive’a, nagranie i zeznanie księdza Federico.

Benny Price prawdopodobnie resztę życia spędzi w więzieniu. A przynajmniej porządną część reszty życia. Oczywiście, musi się nauczyć posługiwać lewą ręką, pomyślałam z chichotem. Cała zasługa przypadnie w udziale wujkowi Bobowi, ale inaczej po prostu być nie mogło. Choć i tak mój status prywatnego detektywa pomógł wszystko zakamuflować. Nie musieliśmy już tłumaczyć, dlaczego byłam na miejscu zdarzenia i właściwie jaką dokładnie jestem konsultantką. Byłam prywatnym detektywem. Po takim stwierdzeniu ludzie na ogół przestają zadawać pytania. - Nie powiedziałaś mi, jak się nazywają - zawołał do mnie Garrett. Odwróciłam się i uniosłam brwi pytająco. Twarz Garretta rozciągnęła się w niecnym uśmieszku. - Przedstawiłaś mnie Uwadze i Awarii, ale nie zaznajomiłaś mnie z pozostałą dwójką. Spuścił wzrok na moje podbrzusze. - Dobra - westchnęłam niecierpliwie. - Ale nie wolno ci się śmiać z ich imion. Są bardzo wrażliwe. Uniósł dłonie pojednawczo. - W życiu. Wystawiłam go na działanie ostrzegawczego grymasu, po czym wskazałam okolicę lewego jajnika: - To jest Mister Spock. - Wskazałam na prawy: - A

to Kapitan Kirk. Garrett zaśmiał się cicho i przykrył twarz dłońmi. Sam chciał wiedzieć. - Poczekaj na mnie - zawołał wujek Bob. Zaoferował, że podwiezie mnie do domu, bo moja stopa była zabandażowana i obłożona lodem. - Dobra robota, Davidson - powiedział jeden z funkcjonariuszy, gdy wychodziłam. Członkowie szkieletowej załogi obsługującej komisariat wstali, uśmiechali się i kiwali głowami z aprobatą. W ten sposób składali gratulacje. Po latach zbierania wrogich spojrzeń i złośliwych uwag trochę mnie to niepokoiło. - Po jeepa przyjedziemy jutro - rzucił Garrett, idąc za nami. Pomógł mi wsiąść do Wubkowego SUV-a, a zanim zamknął drzwi, sprawdził, czy zapięłam pas. - Dobra robota - powiedział, gdy wyjeżdżaliśmy z parkingu. To się wszystko robiło całkiem straszne. W mieszkaniu poczułam się tysiąc razy lepiej. Nie zdawałam sobie sprawy, jaka byłam zmęczona. Wujek Bob mi pomógł i czekał, aż się przebiorę w piżamę, żeby jeszcze raz popatrzeć na moją kostkę. Kiedy się już przebrałam, w sypialni spotkałam się z prawnikami. - Udało nam się - powiedziałam Elizabeth, jaśniejąc z radości i podniecenia.

- Tak jest - wymieniłyśmy lodowaty uścisk. - To co teraz? - zapytał Barber. Popatrzyłam na niego prawie ze smutkiem. - Teraz przechodzicie na drugą stronę. Elizabeth odwróciła się i podeszła do niego. - No cóż, jeśli trafisz w tamte strony, to zajmuję pierwszy grób po prawej w tym nowym skrzydle. Zaśmiał się cicho. - Ja leżę daleko po przeciwnej stronie. Mój pogrzeb był... udany. - Mój też. - Mogę się mylić - odezwałam się, tłumiąc śmiech więc proszę mnie w przyszłości nie nawiedzać ani nic, ale jestem prawie pewna, że się zobaczycie po drugiej stronie. Mam silne podejrzenie, że przyjaciele i bliscy są tam razem. - To takie dziwne - powiedziała Elizabeth. - Mam poczucie, jakbym chciała odejść natychmiast. Prawie jakbym nie miała wyboru. - Ja tak samo - potwierdził Barber. Wziął ją za rękę, jakby była jego kotwicą. - Przyciąganie jest silne - wyjaśniłam. - Jak myślicie, czemu na ziemi nie ma was więcej? To ciepłe i kuszące, i tam właśnie powinniście być. Spojrzeli na siebie i się uśmiechnęli. Bez dalszych słów - zniknęli.

Z mojego punktu widzenia przechodzenie na drugą stronę przypomina nieco przyglądanie się, jak ludzie rozpływają się przed moimi oczami. Czułam ich, jak przeniknęli przeze mnie. Ich emocje. Lęki. Nadzieje i marzenia. Ale nigdy jeszcze nie czułam nienawiści, animozji czy zazdrości. Najczęściej czułam oszałamiającą miłość. Za każdym razem, gdy ktoś przechodził na drugą stronę, rosła moja wiara w ludzi. Elizabeth cały swój dobytek zostawiła siostrzeńcowi i siostrzenicom, a Barber kilka lat temu założył ogromne ubezpieczenie na życie. Jego matka będzie bardzo zamożną kobietą. Chociaż byłam pewna, że wolałaby swojego syna, miałam nadzieję, że bogactwo da jej trochę pociechy. Barber w końcu napisał do matki list, jak Sussman i Elizabeth, i chociaż jego list był nieco mniej... wzruszający niż pozostałe, miałam pewność, że matka się z niego ucieszy. Odwróciłam się do Sussmana. - A ty? Wyglądał przez okno. Opuścił głowę. - Nie mogę odejść. - Patrick, poradzą sobie. - Wiem. Odejdę, tylko jeszcze nie teraz. Zniknął, zanim zdążyłam się ponownie odezwać.

- Cześć, cukiereczku. Odwróciłam się do cioci Lillian i prawie wrzasnęłam, widząc, z kim przyszła. Zamiast tego uśmiechnęłam się wymuszenie i powiedziałam: - Cześć, ciociu Lii, panie Habersham. - Pan Habersham to był nieboszczyk spod 2B, ze względu na którego wynalazłam transcendentalny środek odstraszający szkodniki. Chichotali i robili do siebie maślane oczy, a ja na ten widok poczułam lekką cofkę. Ale miękka, pomarszczona twarz cioci Lillian miała przesłodki wyraz. - Jedziemy do Margarita Grill powąchać homara, potem obejrzymy wschód słońca, a w międzyczasie będziemy pewnie uprawiać gorący, zwierzęcy seks bez zabezpieczenia. Że... co? Nawet mój monolog wewnętrzny się zająknął. Nie mogłam uwierzyć własnym uszom. Czy w Margarita Grill w ogóle podają homara? - OK, ciociu Lii, bawcie się dobrze! No dobra, myśl o tym, że tych dwoje uprawia gorący, zwierzęcy seks bez zabezpieczenia, była trochę nieprzyjemna, zwłaszcza że ciocia w ogóle nie ma zębów, ale poważnie, ich ciała są zupełnie lodowate. Jak to może być gorące? Pokuśtykałam do salonu, zastanawiając się, czy powinnam powiedzieć Wubkowi, co porabia jego

cioteczna babka, ale zdecydowałam się tego nie robić. - Dalej nie mogę w to uwierzyć - powiedział, kręcąc głową, gdy rozwijał bandaże na mojej kostce. Radzisz sobie z pijanym damskim bokserem, który koniecznie chciał ci przemodelować twarz, z upadkiem przez świetlik z wysokości trzech metrów, i nie z jedną, ale z dwoma próbami zabójstwa, a powalają cię szpilki. Wiedziałem, że te buty są niebezpieczne. - Genetycznie uwarunkowane skłonności do choroby psychicznej też są niebezpieczne, a ja nie narzekam. Zaśmiał się i rzucił bandaż na moją sofę z drugiej ręki. - Opuchlizna opadła. Bardzo. To zdumiewające. Opuchlizna faktycznie opadła. Pewnie Reyes miał rację. Rzeczywiście kontuzje mi się goją w trymiga w porównaniu z innymi ludźmi. I wiele trzeba, żeby mnie pokonać. Jak widać. - Możesz już nie zawijać. Teraz jest o niebo lepiej. - OK, no to chyba pójdę. Ale miałem ci coś powiedzieć - oznajmił, kierując się do drzwi. - Ach, złapałam moją koleżankę sędzinę. Popatrzy na ten twój nakaz.

Ulga zalała każdą komórkę w moim ciele. Teraz tylko co dalej, jak powstrzymać państwo na stałe, na wypadek gdyby Reyes z tego nie wyszedł. - Dostałem też wiadomość, że ksiądz Federico dochodzi do siebie w szpitalu i przesyła ogromne podziękowania. Teddy jest z nim. Ksiądz chciałby się z tobą zobaczyć, jeśli będziesz miała czas wpaść. - Odwrócił się i znowu ruszył w stronę drzwi, potem się zatrzymał i podrapał po głowie. - A prokurator zaraz z rana zabierze się za papiery w sprawie zwolnienia pana Weira. - Znowu zrobił krok w stronę drzwi i... znowu się zatrzymał. Próbowałam się nie roześmiać. W tym tempie nigdy nie dotrze do domu. - Aha. - Wyjął notes i go przekartkował. Wygląda też na to, że ten napastnik, który próbował cię wczoraj załatwić, pan Zeke Herschel, był na dobrej drodze do statusu seryjnego mordercy. Nie ciebie pierwszą zaatakował. Dzięki Bogu, że to przerwałaś. Oddech zamarł mi w piersi, moje płuca ścisnęły się w nagłym paraliżu, a wzdłuż kręgosłupa poczułam mrowienie. - Co... O czym ty mówisz? - Dziś po południu wezwano do niego do domu policję. W sypialni znaleźliśmy jego żonę. Marynowała się we własnej krwi. - Pokój

pociemniał i świat osunął mi się spod stóp. - Jedna z najgorszych spraw przemocy domowej, jaką widziałem. Walczyłam z grawitacją, szokiem i żałosnym, panicznym wyparciem. Ale rzeczywistość wkroczyła i z marszu nakopała mi do dupy. - To niemożliwe. - Co? - Wujek podniósł oczy, zrobił krok w moją stronę. - Żona Herschela. To nie mogła być ona. - Znałaś ją? - Ja... tak jakby. - Nie mogła nie żyć. Sama ją zawiozłam na lotnisko. Zaraz potem spotkałam się z Herschelem w barze. Nie mogło być mowy, żeby to była ona. - Charley. - Surowy ton wujka Boba przykuł moją uwagę. - Znałaś ją? Muszę coś wiedzieć o tej sprawie? - Mylisz się. To nie była jego żona. To musi być ktoś inny. Wujek westchnął. W swojej pracy umiał rozpoznać wyparcie i radzić sobie z nim. - To pani Herschel, kotku. Jej ciotka przyleciała z Meksyku, bo się martwiła, że pani Herschel się do niej nie odezwała. Ciotka wczoraj zidentyfikowała ciało. Zatopiłam się w sofę, a potem w siebie, i dałam się

ogarnąć zapomnieniu. Nie byłam pewna, kiedy wujek Bob wyszedł. Nie byłam pewna, czy śpię, czy nie. Nie byłam pewna, kiedy spełzłam na podłogę i owinęłam się w koc, który wcisnęłam wcześniej do kąta. I nie byłam pewna, kiedy - przynajmniej nie dokładnie kiedy - stałam się tą monumentalną zjebą, z której dziś zasłynęłam. Rozdział 20 W sprawy smoków się nie mieszaj, albowiem jesteś chrupki i dobrze smakujesz z keczupem. NAKLEJKA NA ZDERZAK Nie, to było kłamstwo. Wiedziałam, w którym dokładnie momencie zaczęłam swą długą i sławetną karierę najwyższej oraz całkowitej zjeby, której nigdy nie powinno się było pozwolić iść i jednocześnie żuć gumę, a co dopiero spuszczać ją ze smyczy na ulice Albuquerque. Od chwili narodzin miałam zwyczaj zostawiać po sobie śmierć i zniszczenie. Nawet moja własna matka nie oparła się mojej truciźnie. To właśnie przeze mnie umarła. Każde życie, jakiego dotknęłam, splamiłam nieodwracalnie. Moja macocha o tym wiedziała. Próbowała mnie ostrzec. Tylko że ja nie słuchałam.

Byłyśmy w parku - moja przybrana matka Denise, Gemma i pani Johnson, która była tam codziennie przez ostatnie dwa miesiące i wpatrywała się w drzewa w nadziei, że dostrzeże swoją zaginioną córkę. Miała na sobie swój zwykły szary sweter, owinęła się nim ciasno, jakby się bała, że jeśli go rozsunie, jej dusza uleci, a ona nigdy jej nie złapie. Wyblakłe brązowe włosy zwinęła w niechlujny węzeł, a kosmyki sterczały jej na wszystkie strony. W rzadkim odruchu altruizmu Denise usiadła przy niej i próbowała nawiązać rozmowę, lecz bez większych rezultatów. Denise uprzedziła mnie, bym nie mówiła o zmarłych publicznie. Mówiła, że moja „wyobraźnia" sprawia ludziom przykrość, i wiele razy próbowała namówić tatę, by posłał mnie na terapię. Ale w owym czasie tata zaczynał już wierzyć w moje zdolności. Powinnam więc była wiedzieć, że mam o tym nie mówić. Ale pani Johnson była taka smutna. Oczy miała tym smutkiem zasnute i robiła się stopniowo tak samo szara jak jej sweter. Pomyślałam po prostu, że chciałaby wiedzieć. Podbiegłam do niej z szerokim uśmiechem. W końcu miałam jej do przekazania najlepszą nowinę

od dawna. Szarpnęłam ją krótko za sweter, pokazałam palcem pole, gdzie bawiła się jej córka, i powiedziałam: - Tam jest, pani Johnson. Bianca tam jest. Macha do pani. Hej, Bianca! Kiedy odmachałam, pani Johnson nabrała powietrza i skoczyła na równe nogi. Schwyciła się za szyję i gorączkowo szukała córki. - Bianca! - krzyczała, biegnąc przez park i potykając się. Chciałam ją zaprowadzić tam, gdzie Bianca się bawiła, ale Denise mnie złapała. Twarz miała wykrzywioną przerażeniem i wstydem, gdy patrzyła, jak pani Johnson biegnie przez pole i wyje imię córki. Pani Johnson krzyknęła do małego chłopca, by wezwać policję, i pognała do lasu. Gdy przybyła policja, Denise była w szoku. Mój tata też odpowiedział na policyjne wezwanie. Znaleźli panią Johnson i przyprowadzili ją z powrotem, by się przekonać, co się dzieje. Ale tata już wiedział. Pochylił głowę z czegoś, co w niepokojącym stopniu przypominało wstyd. A potem wszyscy się na mnie darli. Widziałam tylko ręce, palce i zęby, ryczące moje imię. Jak mogłam? Co ja sobie myślałam? Czy nie rozumiem, przez co pani Johnson przechodzi? A Denise stała z przodu, płakała, drżała i przeklinała

dzień, w którym została moją macochą. Wbiła paznokcie w moje ramię, trzęsąc mną z namacalnym rozczarowaniem. Czułam się taka zagubiona, skrzywdzona i zdradzona, że wycofałam się w siebie. - Ale mamo - wyszeptałam przez żałosne łzy, które nie znaczyły nic dla nikogo, a już najmniej dla mojej macochy - ona tam jest. Spoliczkowała mnie, zanim zdążyłam choćby zauważyć jej ruch. Początkowo nie bolało, tylko siła uderzenia zbiła mnie z tropu, a potem przeżyłam chwilę zaćmienia, nim mój umysł pojął, że ten ostry trzask wziął się stąd, iż ręka macochy uderzyła mnie w twarz. Wtedy wróciłam do rzeczywistości, oko w oko z Denise, której usta poruszały się w wyolbrzymiony, gniewny sposób. Ledwo mogłam się na niej skupić przez powódź łez, które rozmywały mi ostrość widzenia. Zerknęłam na rozmazane, wściekłe twarze, na oburzenie każdej jednej z osób, które mnie otaczały. Wtedy pojawił się Zły, Reyes, a jego gniew był jeszcze wyrazistszy niż furia osób wokół mnie. Ale on nie gniewał się na mnie. Gdybym mu pozwoliła, rozciąłby moją macochę na pół. Wiedziałam o tym, jak wiedziałam, że słońce znowu wzejdzie. Cichym szeptem błagałam go, by jej nie krzywdził.

Próbowałam mu wytłumaczyć, że to, co się dzieje, to moja wina. Że zasłużyłam na złość ludzi dookoła. Denise uprzedzała, żebym nie mówiła o innych. Ale nie usłuchałam. Zawahał się. Potem, z rozdzierającym ziemię rykiem, zniknął, pozostawiając po sobie swoją esencję, swój pierwotny zapach i głęboki, egzotyczny smak. Tata postąpił wtedy do przodu i złapał Denise za ramiona. Gdy prowadził ją do radiowozu, trzęsła się w szlochu. Policjanci mnie przesłuchiwali przez, zdawało mi się, długie godziny, ale ja już o tym nie mówiłam. Nie rozumiałam za bardzo, co zrobiłam nie tak, więc zacisnęłam usta i więcej się nie odzywałam. I nigdy więcej nie nazwałam Denise mamą. To była trudna lekcja, ale nigdy jej nie zapomniałam. Dwa tygodnie później zakradłam się do parku sama. Siedziałam na ławce i patrzyłam, jak Bianca się bawi. Pomachała do mnie, żebym do niej dołączyła, ale byłam wciąż za bardzo smutna. - Proszę, powiedz mi - odezwała się zza mnie pani Johnson - czy Bianca wciąż tam jest? Przestraszyła mnie i zeskoczyłam z ławki, przyglądając się jej z niepokojem i troską. Spojrzała

na miejsce, gdzie obok linii drzew Bianca bawiła się w skleconej w domu piaskownicy. - Nie, pani Johnson - powiedziałam, wycofując się stopniowo. - Nic nie widziałam. - Proszę - zaczęła błagać. - Proszę, powiedz mi - łzy ciurkiem spływały jej po twarzy. - Nie mogę - powiedziałam wystraszonym szeptem. - Będę miała kłopoty. - Charlotte, kochanie, ja tylko chcę wiedzieć, czy jest szczęśliwa. - Podeszła do mnie i uklękła, oddychając z trudem. Odwróciłam się na pięcie, uciekłam i schowałam się za koszem na śmieci. Pani Johnson podpełzła do ławki i płakała. Bianca pojawiła się przy niej i pogładziła ją po włosach maleńką dłonią. Wiedziałam lepiej. Wiedziałam, że mam nic nie mówić, znałam konsekwencje, ale i tak to zrobiłam. Zakradłam się i schowałam w krzakach za ławką. - Jest szczęśliwa, pani Johnson. Kobieta odwróciła się do mnie, pokiwała i pokręciła głową, próbując mnie dostrzec wśród liści. - Charley? - Uhm, nie. Nazywam się Kapitan Kirk. - Nie miałam najbujniejszej fantazji w tym wymiarze świata. - Bianca kazała przekazać, żeby pani nie zapomniała karmić Rodneya i że przeprasza, że

rozbiła porcelanową filiżankę po pani babci. Myślała, że Rodney będzie umiał zachować się przy stole. Pani Johnson przycisnęła dłoń do ust. Wstała i obeszła ławkę, ale ja nie zamierzałam dać się powtórnie spoliczkować. Wyrwałam się stamtąd i pognałam do domu, przysięgając sobie, że nigdy więcej nie będę mówić o zmarłych. Ale ona mnie ścigała! Dogoniła mnie i porwała z ziemi jak orzeł, który wyławia sobie obiad z jeziora. Myślałam, czy by nie zacząć krzyczeć, ale pani Johnson mnie przytuliła. Tuliła mnie naprawdę długo. Spazmatyczny szloch wstrząsał jej ciałem i osunęłyśmy się na ziemię. Bianca stała przy nas, uśmiechała się i głaskała matkę po włosach, a potem wniknęła we mnie. Pomyślałam sobie, że już powiedziała matce, co ta musiała wiedzieć widocznie to była bardzo ważna filiżanka - i czuła, że może już odejść. Przechodząc na drugą stronę, pachniała jak oranżada o smaku winogron i chrupki kukurydziane. Pani Johnson kiwała się ze mną dłuższy czas, zanim tata przyjechał radiowozem. Przestała i popatrzyła na mnie: - Gdzie ona jest, słoneczko? Mówiła ci? Opuściłam głowę. Nie chciałam mówić, ale

sprawiała wrażenie, jakby potrzebowała wiedzieć. - Jest przy wiatraku za drzewami. Szukali w niewłaściwym miejscu. Popłakała jeszcze trochę, a potem omówiła, co zaszło, z moim tatą, podczas gdy ja patrzyłam z oddali na Złego. Jego czarna szata falowała jak żagiel na wietrze, rozciągając się na trzy wielkie drzewa. Był olśniewający, i tylko jego w całym swoim życiu naprawdę się bałam. Kiedy pani Johnson przyszła mnie uściskać kolejny raz, rozpłynął mi się przez oczami. Ciało Bianki znaleziono tego popołudnia. Następnego dnia dostałam wielką wiązkę balonów i nowy rower, którego Denise nie pozwoliła mi zatrzymać. Ale co roku w dniu urodzin Bianki dostawałam kolorowe balony i kartkę, na której było po prostu napisane „Dziękuję". Z tego doświadczenia nauczyłam się dwóch rzeczy: że większość ludzi nigdy nie uwierzy w moje zdolności, nawet ci najbliżsi. I że większość ludzi nigdy nie zrozumie druzgocącej potrzeby tych, co zostali. Potrzeby, by znać prawdę. Niezależnie od tego, jak się wszystko skończyło, spowodowałam tamtego dnia wiele bólu. I wiele bólu od tamtej chwili. Powinnam była dopilnować, by Rosie Herschel wsiadła do samolotu. Powinnam

była ją odstawić do odprawy, a potem wsunąć komuś z personelu dwadzieścia dolców, żeby przypilnował, aby została na miejscu. Zeke nie mógł był jej znaleźć, zanim wsiadła do samolotu. Był ze mną. Zmieniła zdanie? Na pewno nie. Przypominała dziecko w cukierni, tak się absurdalnie cieszyła na nowe życie. Olbrzymie brzemię życia w ciągłym zagrożeniu przemocą zdjęto już z jej ramion. Nie, nie zmieniła zdania. A ja, zamiast ochraniać swoją klientkę, bawiłam się w uniki z prawym sierpowym jej męża-zakały marginesu. Ale w tym sęk: ufała mi. Powierzyła mi swoje życie. A ja kolejny raz zawiodłam kogoś najbardziej, jak się dało. Poczułam, że Angel stoi w pokoju, i spojrzałam na niego spod rzęs. Miał opuszczoną głowę i od czasu do czasu zerkał w moje prawo, gdzie siedział Reyes. W ciemności zorientowałam się, że on też tu był i siedział przy mnie cierpliwie. Nie dotykał, nie domagał się. Gorąc bił od niego jak piasek zsuwający się z wydmy. Angel nie chciał podejść bliżej. Nie kiedy Reyes tu był. Bał się go. Zaczynałam pojmować, że Reyes nie był przeciętnym, codziennym bytem. Nawet zmarłych przyprawiał o ciary.

Z powrotem owinęłam się kocem, schowałam twarz. - Mogłeś mi powiedzieć - powiedziałam do Angela głosem stłumionym przez gruby materiał. - Wiedziałem, że to cię zmartwi. - Dlatego się zmyłeś na dwa dni. Prawie poczułam, jak wzrusza ramionami. - Pomyślałem, że będziesz sądzić, że się jej udało. Wiesz - że nikt jej nigdy nie znajdzie. - Na podłodze sypialni w kałuży własnej krwi? - No, tego jeszcze nie wiedziałem. - Chciałam, żeby była szczęśliwa - wyjaśniłam. Wszystko zaplanowałam. Miała otworzyć hotel, odnowić znajomość z ciotką i zaznać więcej szczęścia niż kiedykolwiek w życiu. - Jest szczęśliwsza niż kiedykolwiek w życiu. Tylko nie tak, jak ty chciałaś. Gdybyś wiedziała, jak tu jest, jak tu naprawdę jest, nie byłabyś taka smutna. Westchnęłam. Z jakiegoś powodu ta wiedza niespecjalnie pomagała. - Co się stało? - Zrobiła wszystko, jak trzeba, tak jak jej kazałaś powiedział. - Zostawiła obiad na piecu. Zostawiła torebkę z portfelem na nocnej szafce. Zostawiła buty i płaszcz na ganku. Nigdy by nie podejrzewał, że po prostu uciekła. Myślałby, że coś się jej stało.

- No to co? Co poszło nie tak? - Kocyk jej dziecka. Poderwałam głowę. Angel zdrapywał farbę z baru, ze wszystkich sił starając się nie patrzeć w kierunku Reyesa. - Wróciła po kocyk dziecka - wyjaśnił. - Nie miała dziecka - powiedziałam w konsternacji. - Miałaby, gdyby nie przywalił jej pięścią w brzuch. Znowu schowałam głowę i musiałam walczyć z ukłuciem łez. - Zrobiła go na drutach. Żółty, bo nie wiedziała jeszcze, czy to będzie chłopiec, czy dziewczynka. Straciła dziecko tej nocy, kiedy zebrała się na odwagę, by mu powiedzieć, że jest w ciąży. Zacisnęłam powieki i wyciekły zza nich najbardziej bezużyteczne łzy, jakie w życiu wypłakałam. Koc je wchłonął, a ja z całego serca życzyłam sobie, by wchłonął również mnie. Połknął mnie całą, a potem wypluł gorzkie kości. Po co ja w ogóle chodzę po ziemi? Żeby robić głupców z siebie i swojej rodziny? Ranić ludzi, których nigdy nawet nie spotkałam? - Ale Zeke Herschel był w areszcie - powiedziałam, bo nie mogłam się w pełni pogodzić z tym, co się stało. - Wyznaczono kaucję prawie natychmiast po tym, jak go zamknęli. Jego kuzyn zajmuje się kaucjami.

Wiedziałam o tym, ale nie spodziewałam się, że ona wróci. - Herschel ją złapał, jak wychodziła z domu drugi raz. I poznał po oczach, co robi. - Angel zagryzł dolną wargę, po czym ciągnął: - Jak już... zrobił, co zrobił, znalazł w jej kieszeni twoją wizytówkę i poskładał resztę. Nastała długa cisza, podczas której desperacko próbowałam zrozumieć swoją rolę na ziemi. Ewidentnie źle się brałam za to całe bycie kostuchą. Może w tym tkwił problem. Może w ogóle nie należy się za to brać. Może powinnam iść przez życie, nie próbując pomagać innym, rozwiązywać ich problemów, niezależnie czy byli żywi, czy nie. - Wiesz, to nie twoja wina - powiedział po chwili Angel. - No - odparłam zmęczonym głosem, czując znużenie i przygnębienie. - Pewnie. To prawdopodobnie wina Rosie. Jej miejmy za złe. - Nie o to mi chodzi. Po prostu cię znam. Bierzesz wszystko na swoje ramiona, jak ten gość, co podtrzymuje świat, a nie powinnaś. Nie masz nawet w połowie tyle mięśni. - Twoim zdaniem po co tu jestem? - zapytałam go. Angela. Trzynastoletniego zmarłego gangstera.

- Jesteś, bo chyba masz być. - A, racja. Nie pomyślałam o tym. - A twoim zdaniem po co tu jesteś? - By siać zamęt i nieszczęście wśród mas odpowiedziałam. - No ba. - Cóż, skoro wiesz... - Przebłysk uśmiechu uniósł mu kąciki ust. Reyes poruszył się przy mnie, a Angel rzucił okiem w jego stronę. - Twoim zdaniem on tu jest po co? - spytałam Angela, wskazując Reyesa skinieniem głowy. Angel się zastanowił i odparł: - By siać zamęt i nieszczęście wśród mas. - Opuścił „No ba", a ja zrozumiałam, że mówi poważnie. Zerknęłam na Reyesa. Patrzył Angelowi prosto w oczy, jakby go ostrzegał. - Zmywam się - oznajmił Angel. - Mama idzie rano do fryzjera. Lubię patrzeć, jak ją czeszą. To nie była najsłabsza wymówka, jaką w życiu słyszałam, ale niewiele jej brakowało. - Następnym razem mi powiesz? - zapytałam. Mrugnął do mnie, ten flirciarz. - Zobaczymy. - I już go nie było. - A twoim zdaniem po co tu jestem? - zapytałam Reyesa, gdy usiadł przy mnie. Nie odpowiedział. Naturalnie. - Uratowałeś mi życie. Znowu. Planujesz się obudzić w najbliższej przyszłości? Nie

wiem, jak długo uda mi się powstrzymywać państwo. Tętno mi przyśpieszyło, jak tylko zauważyłam, że jest przy mnie. Teraz, kiedy byliśmy sami, pognało na złamanie karku z prędkością warp, nie bacząc na żadne gwiazdy czające się w pobliżu. Energia Reyesa była niemal dotykalna. Elektryzująca i podniecająca, obejmowała moje ciało. Nie poruszył się, ale czułam go wszędzie. Próbując zachować rozum, albo przynajmniej mieć go w zasięgu ręki, zapytałam: - Czym ty jesteś, Reyesie Farrow? Bez słowa wyciągnął rękę i chwycił koc. Zdjął go ze mnie, wystawiając moją skórę na działanie jego gorąca. Pochyliłam się ku niemu, przebiegłam opuszkiem palca jedwabiste linie i zawijasy, z których składał się jego tatuaż. Był jednocześnie futurystyczny i prymitywny, stanowił połączenie przeplatających się krat, zakończonych ostrymi szpicami przypominającymi jego miecz, oraz gładkich krzywizn, które owijały jego biceps i niknęły pod krótkim rękawem. Tatuaż był prawdziwym dziełem sztuki, które rozciągało się na jego łopatki, zakręcało na ramiona i spływało po obu rękach. I coś oznaczało. Coś ważnego. Coś... istotnego.

I nagle się pogubiłam. Wpadłam jak Alicja w Krainę Czarów, potykałam się o krzywizny, bałam się, że nigdy się nie wymknę. To była mapa wejścia. Widziałam ją wcześniej w innym życiu i nie przywodziła na myśl miłych wspomnień. Była jak jakieś ostrzeżenie. Omen. I wtedy pojęłam. To były zagmatwane, labiryntowe mechanizmy zamka, który otwierał świat druzgocącej ciemności. To był klucz do drzwi piekła. Szok wrzucił mnie z powrotem w teraźniejszość. Jakbym wcześniej tonęła, przebiłam się przez powierzchnię, głośno nabierając w płuca powietrza. Odwróciłam się do Reyesa, spojrzałam na niego z przerażeniem i wolno, bardzo wolno zaczęłam się wycofywać poza zasięg jego rąk. Ale on wiedział. Domyśliłam się, czym był, a on wiedział. W jego oczach rozbłysło zrozumienie i rzucił się za mną ruchem kobry. Próbowałam odpełznąć, ale złapał mnie za kostkę, pociągnął - i natychmiast leżał na mnie, przyciskając mnie do podłogi, trzymając, gdy się miotałam, walczyłam o wolność paznokciami i zębami. Po prostu był za silny i za szybki. Poruszał się jak wiatr i niweczył każdą moją próbę ucieczki. Po chwili zmusiłam się, by się uspokoić, spowolnić

szalejący puls. Przytrzymywał mi ręce nad głową, a jego szczupłe i twarde ciało pełniło funkcję barykady, na wypadek gdybym zmieniła zdanie. Leżałam wyczerpana, patrząc na niego nieufnie. Moje myśli pędziły w sto stron naraz, dyszałam pod ciężarem jego ciała. A po twarzy przemknęła mu dziwna, niepokojąca emocja. Wstyd...? - Nie jestem nim - wycedził przez zęby, nie mogąc spojrzeć mi w oczy. Kłamał. Innego wyjaśnienia nie było. - Kto jeszcze nosi ten znak? - zapytałam, ze wszystkich sił starając się zabarwić głos wstrętem, a nie poczuciem krzywdy, zdrady i niemałego oszołomienia. Uniosłam głowę, aż nasze twarze dzieliły ledwie centymetry. Pachniał jak burza z piorunami i zapowiedź deszczu. Jak zwykle był gorący, prawie parzył moją skórę. Jemu też brakowało tchu. Powinno było mnie to pocieszyć, ale nie pocieszyło. - Kto jeszcze na tym albo następnym świecie? Kiedy nie odpowiadał, ponownie spróbowałam wydostać się spod niego. - Przestań - powiedział głosem szorstkim, chrapliwym, jak gdyby cierpiał. Mocniej ścisnął moje nadgarstki. - Nie jestem nim. Położyłam głowę na podłodze i zamknęłam oczy.

Przesunął się nieco, starając się chwycić mnie pewniej. - Kto jeszcze na tym albo następnym świecie nosi ten znak? - zapytałam ponownie. Popatrzyłam na niego wrogo i oskarżycielsko. - Znak bestii. Kto jeszcze napiętnowany jest kluczem do piekła? Jeśli nie on, to kto? Oparł głowę na ramieniu, jakby chciał zasłonić twarz. Głębokie westchnienie musnęło mój policzek. Kiedy się odezwał, jego głos był przepełniony takim wstydem, takim wzburzeniem, że musiałam się starać, by się nie wzdrygnąć. Ale to, co powiedział, zaparło mi dech w piersiach. - Jego syn. - Wtedy na mnie spojrzał, studiował wyraz mojej twarzy, próbował ustalić, czy mu wierzę. - Jestem jego synem. Zatrzęsłam się z szoku. To, co mówił, było niemożliwe. - Ukrywam się przed nim od wieków - rzekł. Czekałem, aż zostaniesz zesłana, aż się narodzisz na ziemi. Bóg Niebios nieczęsto zsyła kostuchę, a za każdym razem przed tobą przeżywałem takie rozczarowanie, takie poczucie najwyższej straty. Zamrugałam rzęsami w konsternacji. Skąd on wie takie rzeczy? Ale może ważniejsze było pytanie:

- Dlaczego byłeś rozczarowany? Zanim odpowiedział, odwrócił twarz, jakby się wstydził. - Dlaczego ziemia szuka ciepła słońca? Zmarszczyłam czoło, próbując zrozumieć. - Albo las szuka objęcia deszczu? - Pokręciłam głową, ale ciągnął: - Kiedy się dowiedziałem, że cię ześle, wybrałem rodzinę i też się narodziłem na ziemi. By czekać. Obserwować. Po chwili zapytałam, bardzo zbulwersowana: - I wybrałeś Earla Walkera? Kącik jego ust uniósł się w półuśmiechu, a on obrzucił wzrokiem moją twarz. Puścił jedną rękę i prześlizgnął opuszkami palców po moim ramieniu, po czym położył dłoń na mojej szyi. - Nie - powiedział, patrząc na mnie z gorączkową intensywnością, jakby był zahipnotyzowany. Pewien człowiek zabrał mnie mojej biologicznej rodzinie, chwilę mnie trzymał, ale potem sprzedał Earlowi Walkerowi. Wiedziałem, że podczas ludzkiego życia nie będę pamiętał niczego ze swojej przeszłości, ale zrezygnowałem ze wszystkiego, by być z tobą. Dowiedziałem się, kim jestem... czym jestem, dopiero po latach w więzieniu. Moje pochodzenie ukazywało mi się we fragmentach, w rozbitych snach i strzaskanych

wspomnieniach, jak puzzle, które składałem dziesiątki lat. - Nie pamiętałeś, kim byłeś, kiedy się urodziłeś? Jego ucisk na moich nadgarstkach zelżał, ale ledwie wyczuwalnie. - Nie. Ale przeprowadziłem gruntowne badania. Powinienem był dorosnąć w szczęściu, chodzić do tych samych szkół, co ty, iść na ten sam uniwersytet. Wiedziałem, że nie będę mógł kontrolować swojego przeznaczenia, kiedy zostanę człowiekiem, ale zdecydowałem się na to ryzyko. - Ale jesteś jego synem - powiedziałam. Bardzo się starałam go nienawidzić. - Jesteś synem Szatana. Dosłownie. - A ty jesteś pasierbicą Denise Davidson. Wow. Trochę ostro, ale dobra. - OK, masz rację. - Czy nie jest tak, że wszyscy jesteśmy wytworami świata, w jakim się urodziliśmy, w takim samym, jeśli nie większym stopniu, niż tworem rodziców, którym nas dano? Nasłuchałam się o sporze natura kontra kultura przez całe studia, ale to trochę ciężko było sobie wytłumaczyć. - Po prostu Szatan jest taki... no nie wiem, zły. - I ty myślisz, że ja też jestem zły.

- Jaki ojciec, taki syn? - podsunęłam. Przesunął się w bok. Ten ruch wzburzył wciąż rosnącą we mnie, kłębiącą się otchłań, i przemocą zwalczyłam pragnienie, by zapiąć nogi na kłódkę wokół jego talii i wyrzucić klucz. - Wydaję ci się zły? - Jego głos był jak aksamitna pieszczota. Wpatrywał się w puls na mojej szyi z zajęciem, dotykał go opuszkami palców, jakby ludzkie życie go fascynowało. - Masz skłonność przerywać rdzenie kręgowe. - Tylko dla ciebie. Niepokojące, lecz dziwnie romantyczne. - I siedzisz w więzieniu za zabicie Earla Walkera. Opuścił rękę, musnął Awarię, aż znalazł dół mojego swetra. Potem przesunął rękę w górę, sunąc dłonią po gołej skórze, śląc kaskady przyjemności wprost w najdelikatniejsze dolne rejony mojej anatomii. - To jest pewien problem. - Zrobiłeś to? - Zapytaj Earla Walkera, kiedy go znajdę. Na pewno poszedł prosto do piekła. - Możesz wrócić? Możesz iść do piekła, żeby go znaleźć? To znaczy, czy ty się nie ukrywasz? Jego ręka powoli dotarła wyżej, schwyciła Awarię, podrażniła jej stwardniały czubek opuszkami. Zagryzłam zęby, by stłumić westchnienie rozkoszy.

- Nie ma go w piekle. Zaskoczona, stwierdziłam: - W przeciwną stronę na pewno nie poszedł. - Nie - powiedział i opuścił głowę. Ustami znalazł ten sam galopujący puls, ochrzcił go malutkimi, gorącymi pocałunkami. - Czyli wciąż jest na ziemi? - Naprawdę bardzo starałam się skupić, ale Reyes wydawał się zdecydowanie temu przeciwny. Poczułam, jak się uśmiecha przy mojej skórze. - Och. To dlaczego się ukrywasz przed ojcem? zapytałam bez tchu. - Przed Earlem Walkerem? - Nie, tym drugim. - Miałam tyle pytań. Chciałam wiedzieć o nim wszystko. O jego życiu. O jego... przed-życiu. - Kiedyś - odpowiedział, przygryzając koniuszek ucha. To sprawiło, że dreszcze przemknęły mi wzdłuż kręgosłupa. - Kiedyś? - szepnęłam, próbując pomyśleć o czymkolwiek innym niż fale rozkoszy zalewające moje ciało. - Tak. Kiedyś. - Możesz rozwinąć tę myśl? - Jeśli zechcesz. Ale wolę robić to. - O... mój... B... Jego dłoń zakopała się w moich spodniach od

piżamy, wślizgnęła w figi i znalazła cudowne miejsce do zabawy. Wyraźnie zadrżałam, kiedy musnął palcami znajdujące się niżej jedwabiste fałdki. Kiedy zanurzył palce głębiej, zatrzęsłam się cała, to uczucie było tak wspaniale intensywne. Syn Szatana. Syn Szatana. Jego palce gładziły wrażliwe ciało między moimi udami, a usta - te jego boskie, idealne usta powędrowały na południe i skubały właśnie Uwagę. W najgłębszych odmętach umysłu uświadomiłam sobie, że jestem nagle półnaga i obnażona przed jedną z najpotężniejszych istot na ziemi. Tylko że nie pamiętałam, żeby cokolwiek mi zdejmował. Czy oprócz tego triku z rdzeniem kręgowym posiada też supermoce w zakresie rozbierania? Wyrwałam ręce z jego uścisku i zanurzyłam palce w jego włosach. Przyciągnęłam go do siebie i pocałowałam z całą tęsknotą oraz pożądaniem, jakie żywiłam od lat. To był jego pocałunek, ten specjalny, który zachowałam na taką właśnie okazję. Rozkoszowałam się jego gładkim smakiem na moim języku, a on przekrzywił głowę i mocniej się we mnie zagłębił, czerpiąc moją esencję, moją siłę życiową. To był pierwszy raz, kiedy naprawdę go poczułam,

nie pławiąc się jednocześnie w morzu żądzy tak silnej, że ledwie zachowywałam przytomność. Nie żeby teraz nie przychodziło mi to z trudem - po prostu czułam, że mam nieco większą kontrolę, jestem nieco mniej oszołomiona. Był taki prawdziwy, taki solidny. To nie był sen. To nie było bezcielesne doświadczenie. To był Reyes Farrow, najbardziej we własnym ciele, jak się dało, jeśli się weźmie pod uwagę, że leżał w śpiączce godzinę drogi stąd. Powietrze falowało wokół nas jak żar buchający z paleniska. Zamruczał i pomogłam mu zdjąć mój dół od piżamy, kopiąc i przesuwając spodnie po nogach. Po paru chwilach przerwał pocałunek, zerwał mi je z nóg i rzucił na pana Wonga. Potem znów był na mnie, jak ognisty koc. Płomienie lizały wszystkie moje miejsca intymne, podsycając szał pożogi i pożądania, jaki ogarnął moje ciało. Moje ręce zmagały się z jego ubraniem, a on uniósł się nade mną z oczami pijanymi grzechem. Jego szerokie ramiona, ściana solidnych mięśni, pokryte były gładkimi, ostrymi jak brzytwa tatuażami. Płynne i żywe, wyznaczały granice między niebem i piekłem, tak z nim zespolone, tak naturalne i eteryczne, że zdawały się oddychać razem z nim. Przesunęłam dłońmi po jego klatce

piersiowej, sztywnej i zahartowanej jak pradawna stal, a potem po twardym jak kamień brzuchu, który napiął się moim moim dotknięciem. Wreszcie opuściłam rękę niżej, owinęłam dłoń wokół jego erekcji, z trudem obejmując go palcami. Z sykiem wciągnął powietrze i chwycił mnie za nadgarstek, trzymając go nieruchomo, gdy walczył o panowanie nad sobą. Drżąc z potrzeby, usiadł na kolanach: - Chciałem, żeby to trwało. Ja chciałam, żeby był we mnie. Zapomniawszy o obolałej kostce, kucnęłam, wspięłam się i nadziałam na niego, wdychając powietrze ostro i zaciskając zęby z pożądania, które wybuchło w moim podbrzuszu. Kiedy wsunęłam go w siebie, zastygł jak piękny marmur, zaciskając wokół mnie ramiona i unieruchamiając mnie, gdy próbowałam się poruszyć. Dałam mu chwilę, rozkoszując się tym, że go czułam, twardością, która wypełniała mnie po cudowne brzegi. Nawet pozostając zupełnie bez ruchu, tkwiłam na skraju orgazmu, to odległe uczucie stawało się bliższe z każdym oddechem. Walczyłam z jego uściskiem, bo chciałam się poruszyć, szczytować. Zaplotłam palce w jego włosy i użyłam tego chwytu jak oparcia, napierając nogami, lecz bez skutku. Zawarczał i przycisnął

mnie do siebie niewzruszonym uściskiem. Potem z gardłowym jękiem położył mnie na podłodze i długim pchnięciem zatopił się we mnie głębiej. Zassałam trochę powietrza, wstrzymałam oddech, gdy się wysunął, a potem wślizgnął z powrotem, poruszając się boleśnie wolno, szaleńczo skrupulatnie. Torturował mnie przez długie minuty, przerywając, gdy za bardzo zbliżyłam się do szczytu, wycofując, gdy wpijałam paznokcie w jego twarde jak ze stali pośladki, bo chciałam więcej. Powoli przyśpieszył rytm, zwiększył tempo, wabił mnie coraz bliżej inferna gorejącego w moim podbrzuszu, aż eksplodował we mnie orgazm. W ciągłym przypływie adrenaliny zalało mnie słodkie ukłucie orgazmu, który pulsował i krążył w każdej komórce mojego ciała. Odrzuciłam głowę w tył, zagryzłam wargi i zastygłam, by utrzymać się na fali rozkoszy, drżąc pod nim od siły doznania. Szczytował tuż po mnie, wbijając mnie w drugi orgazm, który wybuchł i rozlał się po moich żyłach. Ale ten był inny. Jeszcze bardziej intensywny. Ważniejszy. W mojej głowie gwiazdy eksplodowały w supernowy. W moim umyśle powstały galaktyki i ujrzałam, jak rodzi się wszechświat. Planety wykuto

z surowej materii, a grawitacja wyciągnęła ręce i schwyciła, co mogła, manewrując żywiołami i naginając je do swojej woli. Gazy i tafle lodu zmieniły się w orbitujące kule, jasne i żarzące się na tle ciemnej wieczności, podczas gdy inne przeszywały niebo z niemożliwą prędkością. Potem zobaczyłam, jak tworzy się Ziemia, a jej magnetos-fera przybiera kształt, dając jaśniejącej błękitnej kuli zdolność podtrzymywania życia niczym tarczę od niebios. Widziałam, jak jedna masa lądowa się dzieli i staje się wieloma, i widziałam wzlot aniołów oraz upadek kilku spośród nich. Pod wodzą pięknej istoty upadli ukryli się wśród kamieni i szczelin rozsianych po wszechświecie, gdzie najgorętsza płynna skała przelewała się i wzbierała jak morza na ziemi. To wtedy, po krótkiej wojnie aniołów, narodził się Reyes. Niemal identyczny ze swoim ojcem, został stworzony z gorąca supernowy i wykuty z ziemskich żywiołów. Szybko wspinał się po szczeblach hierarchii, aż stał się wielkim i szanowanym przywódcą. Ustępując tylko ojcu, rozkazywał milionom żołnierzy, był generałem wśród złodziei, jeszcze piękniejszym i potężniejszym niż ojciec, z kluczem do piekieł wypalonym na ciele. Ale duma ojca była nieposkromiona. Chciał niebios.

Chciał całkowitego panowania nad każdą istotą we wszechświecie. Chciał tronu Boga. Reyes spełniał każdy ojcowski rozkaz, czekał i wypatrywał, aż na ziemi narodzi się portal, bezpośrednia ścieżka do nieba, wyjście z piekła. Jako tropiciel o niezrównanej ostrożności oraz umiejętnościach przebił się przez bramy podziemi i znalazł portale w najdalszych rubieżach wszechświata. I wtedy zobaczył mnie. Choć bardzo się starałam, nie potrafiłam spojrzeć na siebie jego oczyma. Ja widziałam tylko tysiące świateł, identycznych pod względem kształtu i formy. Ale Reyes patrzył uważniej i dostrzegł portal utkany ze złotej nici, córkę słońca, połyskliwą i lśniącą. Odwróciła się, zobaczyła go i się uśmiechnęła, a Reyes był zgubiony. Gwałtownie wpadając z powrotem w teraźniejszość, poczułam, jak Reyes unosi się na ramionach. Jego twarz jednoznacznie wyrażała zaniepokojenie. - Nie chciałem, żebyś to zobaczyła - powiedział wyczerpanym głosem, ciężko dysząc. Wciąż drżałam, trzęsąc się lekko od orgazmów, które dopiero zaczynały słabnąć. - To byłam ja? - wyszeptałam zdumiona. Położył się przy mnie, by złapać oddech, oparł głowę na

ramieniu i patrzył. Pierwszy raz zauważyłam, że jego oczy wyglądają jak małe galaktyki z miliardem migocących gwiazd. - Nie będziesz już próbować ode mnie uciec, co? Zbyt zaszokowana, by się uśmiechać, spytałam: - Na coś by mi się to zdało? Uniósł masywne ramię: - Gdybyś wiedziała, do czego jesteś zdolna, na coś by się może zdało. Ciekawe stwierdzenie. Obróciłam się na bok, by na niego spojrzeć. Oczy mu błyszczały zaspokojeniem i relaksem. - A do czego dokładnie jestem zdolna? Uśmiechnął się, a jego piękna twarz - zbyt piękna jak na ludzką - złagodniała pod moim spojrzeniem. - Gdybym ci powiedział, straciłbym przewagę. - Ach - odparłam, gdy kawałek układanki trafił na miejsce. - Wytrawny generał, który ma więcej sztuczek w zanadrzu niż zaprawiony magik. Opuścił głowę, jakby się wstydził. - To było dawno temu. Jego ciało lśniło przy mnie. Nie mogłam nie popatrzeć na wzgórza i doliny, które tworzyły jego piękną sylwetkę. Nagle zdałam sobie sprawę, że jest pokryty bliznami. Niektóre były maleńkie, inne... nie aż tak. Zastanawiałam się, czy były wynikiem jego życia z Earlem Walkerem, czy też jego życia

jako generała w piekle. - Co miałeś wcześniej na myśli, kiedy mówiłeś, że Szatan kiedyś cię szukał? Pokręcił palcem leniwie wokół mojego pępka, wywołując maleńkie wstrząsy, które skierowały się prosto między mojej nogi. - Miałem na myśli to, że już mnie nie szuka. - Poddał się? - zapytałam z nadzieją. - Nie. Znalazł mnie. Otworzyłam usta z przestrachem. - Ale czy to nie źle? - Bardzo. Usiadłam, żeby lepiej widzieć jego twarz. - No to musisz się znowu schować. Gdziekolwiek wcześniej byłeś, musisz znowu się tam udać i ukryć. Ale już go straciłam. Coś spoza zakresu mojej percepcji przykuło jego uwagę. Od razu był na nogach, przykryty czarną, zakapturzoną szatą. Omiotłam wzrokiem otoczenie, ale nie dostrzegłam niczego, co on widział. To mnie zaniepokoiło, zwłaszcza po tym, czego właśnie byłam świadkiem. Jest tyle rzeczy, których nie widzę, nie mam dostępu do tylu spraw, które się wokół mnie dzieją w każdej minucie każdego dnia. - Reyes - wyszeptałam, ale niemal jeszcze zanim

zdążyłam wypowiedzieć jego imię, stał przede mną i zakrywał mi usta dłonią. Jego szata wywoływała mrowienie na mojej skórze, drażniła zakończenia nerwowe jak elektryczność. Z płonącymi oczami zmienił się, upłynnił, rozpostarł jednocześnie na dwóch płaszczyznach istnienia. Po chwili opuścił rękę i zastąpił ją swymi ustami, całując mnie tak, że drżałam mimo otaczającego mnie gorąca. - Pamiętaj - powiedział, zanim zniknął - jeśli cię znajdą, będą mieli dostęp do wszystkiego, co święte. Portale trzeba ukrywać za wszelką cenę. Przełknęłam ślinę, bo w jego głos wkradł się natarczywy smutek. - Jaka cena to wszelka cena? - zapytałam, chociaż niemalże znałam odpowiedź, zanim jej udzielił. - Jeśli cię znajdą, będę musiał zgasić twoją siłę życiową, aby zamknąć portal. Przeszył mnie szok. - W sensie? Przycisnął czoło do mojego czoła i powiedział z zamkniętymi oczami: - Będę musiał cię zabić. Rozpłynął się wokół mnie, jego esencja prześlizgnęła się smugami po mojej skórze, przez moje włosy, aż zostały tylko najsłabsze cząstki, które opadły łagodnie na ziemię.

Pierwszy raz w życiu wiedziałam, o jaką stawkę toczy się gra. Znałam odpowiedzi, których już nie chciałam. Tak czy owak, nic nie mogłam poradzić na to, że czułam się trochę zdradzona, chociaż to akurat była wyłącznie moja wina. Wiedziałam, że spotykanie się z synem Szatana źle się skończy.

Rozdział 21 Czyste sumienie to naogół symptom kiepskiej pamięci. STEVEN WRIGHT - To jasne, że wczoraj duuuuużo za dobrze się b a w i ł a ś . Próbowałam rozchylić powieki, a jednocześnie zorientować się względem otoczenia, ale nie wychodziło mi ani z jednym, ani z drugim.

- Leżę wciąż goła na podłodze w salonie? Cookie zagwizdała. - Wow, bawiłaś się lepiej, niż sądziłam. - Usiadła na brzegu łóżka, podskoczyła na nim lekko, by mnie zirytować, i powiedziała: - Zrobiłam kawę. Ach, te dwa magiczne słowa. Zamrugałam rzęsami i otworzyłam oczy. Ujrzałam błogosławiony obraz kubka kawy przed moją twarzą. Powierciłam się i pokokosiłam, aż przybrałam pozycję siedzącą, po czym wzięłam od niej kubek. - I kupiłam ci burrito na śniadanie - dodała. - Słodko. - Po długim, głębokim łyku zapytałam: Która godzina? - Stąd wiem, że się wczoraj dobrze bawiłaś odpowiedziała ze śmiechem. - Rzadko sypiasz aż tak długo. No i twoja piżama była porozwalana po całym salonie. Pozbierałam większość twoich rzeczy, ale spodnie są w kącie pana Wonga. Nie ma mowy, żebym poszła do kąta pana Wonga. To opowiesz mi teraz czy później? Wzruszyłam ramionami i powiedziałam: - Chyba teraz, ale musi być w wersji „Reader s Digest". - Stoi - odparła, sącząc własną kawę i patrząc na mnie znad kubka wyczekująco.

- No więc dowiedziałam się, że aby mnie zabić, trzeba się dużo więcej napracować, niż żeby zabić normalnego człowieka. - Grymas zdumienia owładnął rysami jej twarzy. - Dowiedziałam się, że Rosie Herschel nie wyleciała z kraju. Mąż ją zabił, zanim zabrał się za mnie. - Jej grymas zmienił się w wyraz zaniepokojenia. - Dowiedziałam się, że Reyes jest bogiem seksu i wszystkiego orgazmicznego. Teraz konsternacja. - I dowiedziałam się, że jest w istocie synem Szatana i że jeśli oni, to znaczy istoty z podziemi, mnie znajdą, to będzie zmuszony mnie zabić. - Znowu zaniepokojenie. - No - zastanowiłam się chwilę. - To właściwie wczorajsza noc w skrócie. Myślisz, że mam psychozę? - Zamrugała oczami ze zmartwionym wyrazem twarzy. - Bo na tym etapie mam już tylko własne zdrowie psychiczne. No i burrito na śniadanie. - Cookie jeszcze trochę pomrugała. - Jasny gwint, to już ta godzina? zapytałam, patrząc na zegarek. Cookie podniosła tylko wzrok, najwyraźniej zapomniawszy języka w gębie. Nie rozumiałam dlaczego. Miała przecież swój kubek z kawą. Ale była już prawie dziewiąta. Wyskoczyłam z łóżka, nie zważając na brak odzienia, lecz zważając na ból, który zdawał się spajać ze sobą kręgi w moim karku, i pognałam do łazienki,

by się ubrać. O dziesiątej stan miał odłączyć Reyesa od aparatury podtrzymującej życie. Jeśli ten nakaz nie przeszedł... Nie mogłam teraz o tym myśleć. Wujek Bob załatwił do tego sędzinę. Nakaz na pewno przeszedł. Ubrałam się w ciemny sweter i dżinsy, uczesałam włosy w kucyk, łyknęłam cztery ibuprofeny naraz i pognałam do biura, gdzie wszystkie numery telefonów związane ze sprawą miałam wypisane na kolorowych karteczkach samoprzylepnych. Porwałam je i wypadłam na zewnątrz. Na schodach spotkałam Cookie i powiedziałam jej, dokąd jadę. Wymamrotała coś o podwyżce, ale minęłam ją w pośpiechu i popędziłam na parking. W drodze do Santa Fe próbowałam dodzwonić się do więzienia do Neila Gossetta, ale go nie było. Próbowałam też telefonować do hospicjum, ale zdenerwowana recepcjonistka orzekła, że nie może udzielać informacji o pacjentach przez telefon. Próbowałam dzwonić do wujka Boba, ale nie odbierał. Próbowałam do asystentki sędzi, gdzie złożyłam wniosek o nakaz, ale powiedziała, że prośba została skierowana do sądu w Santa Fe. Zaczynałam wpadać w panikę. A co jeśli nakaz nie został przyjęty? A co, jeśli sędzia w Santa Fe nie wyrazi zgody?

Za dwie dziesiąta podjechałam pod hospicjum i trafiłam na chmarę błyskających świateł oraz gwarną aktywność. Serce mi łomotało z niepokoju. Może coś się w hospicjum stało i stan nie zrobi, co zamierzał. Jeśli tak, to na pewno będą musieli przełożyć zabicie Reyesa Farrowa na inny dzień. Wtedy zobaczyłam wujka Boba z wgiętym zderzakiem. Cóż on tu robi? Jak tylko wrzuciłam Misery w tryb parkowania, drzwi do auta się otworzyły. - Komórka ci znowu nie działa - powiedział wujek, wyciągając ku mnie rękę. - Serio? - Podałam mu jedną dłoń, a drugą wygrzebałam z torebki telefon. - Właśnie do ciebie dzwoniłam. - No pewnie. Martwa jak pień. Totalnie potrzebuję nowej baterii. Najchętniej takiej, którą ładuje się energią jądrową i która wytrzyma dwanaście lat, nie przyprawiając mnie o guza mózgu. - Wcześniej próbowałem dodzwonić się do biura powiedział, gdy wypadłam z Misery. Miał dziwaczny głos, jakby roztargniony. - Ja próbowałam się do ciebie dodzwonić, kiedy tu jechałam. Nie odebrałeś. Co się dzieje? Niepokojące przeczucie przebiegło mi po kręgosłupie. Wubek zachowywał się dziwnie. Nie

żeby dziwne zachowanie było dla niego nietypowe, ale zachowywał się dziwniej niż jego normalna, codzienna dziwność. Zamknął drzwi auta i poprowadził mnie przez ciżbę gliniarzy oraz specjalistów opieki zdrowotnej. - Wujku Bobie - powiedziałam do jego pleców, starając się dotrzymać mu kroku. - Czy coś się stało Reyesowi? - Nakaz nie przeszedł - rzucił przez ramię. Stanęłam jak wryta. Połączenie niedowierzania i zwykłego wyparcia zaparło mi dech w piersi, stałam w miejscu, a przez głowę przebiegało mi naraz milion scenariuszy. Jeśli odłączono aparaturę podtrzymującą życie i umarł, czy przejdzie na drugą stronę? Czy zostanie? Czy możemy być w związku, jeśli on nie żyje? Może go odłączą, a on się po prostu obudzi. Nic mu nie będzie. Każda hipoteza miała na uwadze hollywoodzki finał, bo miałam nadzieję na coś, co najprawdopodobniej było niemożliwe. - Charley - odezwał się wujek Bob i odwrócił do mnie. Ostrzegawczy ton jego głosu postawił moje nerwy na baczność. - Czy ty mówisz mi o Farrowie wszystko, co wiesz? Coś było nie tak. Ta cała kobieca intuicja mnie mrowiła, podobnie jak inne kobiece atrybuty.

- O co ci chodzi? - Chodzi mi o to, że... cóż, powiedziałaś... - pochylił się i powiedział łagodnie: - że jest nadprzyrodzony. Ale myślałem, że to znaczy, że taki jak ty. Nie... no wiesz, nad-nadprzyrodzony. W głowie miałam tylko „O mój Boże!". Dlaczego wujek pyta o coś takiego? Z Reyesem musi wszystko być w porządku, skoro Wubek podejrzewa zjawiska nad-nadprzyrodzone. - Uhm, a czemu pytasz? - Charley - powiedział ostrzegawczo, a mój puls podskoczył. Wujek złapał mnie za ramię i znów powiódł nas przez tłum. - Co się stało? - skierowałam do jego pleców pytanie z ewidentną nadzieją. Reyes musi żyć. Musiał się wydarzyć jakiś cud. Bo niby czemu Wubek zadawałby takie pytanie? Niby skąd by się tu wzięli ci wszyscy ludzie? - Nie wiem, Charley - odparł głosem ociekającym sarkazmem. - Nikt nie wie, Charley. Może ty umiesz wyjaśnić, jak człowiek może po prostu zniknąć z powierzchni ziemi. - Co? - To spowodowało mój drugi zastój. - O czym ty mówisz? Wujek Bob znowu się zatrzymał i odwrócił do mnie. - Wiedziałem, jakie to dla ciebie ważne, więc

przyjechałem tu, żeby osobiście porozmawiać z moją koleżanką sędzią. Nie żeby to w czymś pomogło. Nie mogła uzasadnić podtrzymywania życia u twojego przyjaciela, bo było jasne, że nastąpiła śmierć mózgu, a utrzymanie go przy życiu kosztowało stan mnóstwo pieniędzy. - Sam przyjechałeś? Dla mnie? - No, no - szarpnął za kołnierzyk, bo czuł się nieswojo. - Więc doszedłem do wniosku, że mogę chociaż być przy tym, kiedy będą go odłączać. Ale kiedy tu dotarłem, panowało tu już zamieszanie. Nie było go. - Nie było?! - zapiszczałam. Odchrząknęłam. - Gdzie się podział? Pochylił się znowu i wyszeptał szorstko oraz desperacko: - Mało, że go nie ma, Charley, on zniknął. - Nie rozumiem. Uciekł? - Będziesz musiała sama zobaczyć. Pośpiesznie weszliśmy głównymi drzwiami do środka, a potem do małej dyżurki. - Pokaż jej - nakazał wujek ochroniarzowi, a ten natychmiast spełnił polecenie. Wpisał do komputera parę komend, a ja spytałam: - Co to jest? - Oglądaj - powiedział.

Na monitorze widać było nagranie z kamery. Rozpoznałam obszar. - To przed pokojem Reyesa? - Oglądaj - powtórzył, cały tajemniczy i irytujący. Wtedy dostrzegłam ruch. Pochyliłam się. Drzwi Reyesa były otwarte, a na czarno-białym filmie dokładnie było widać jego pokój. Poruszył się, podniósł rękę do głowy, usiadł szybko i się rozejrzał. Rozdzielczość była tak niska, że trudno było coś konkretnego zobaczyć, ale to z całą pewnością był Reyes. I był przytomny. Orientując się jakby w swoim położeniu, uspokoił się, zrobił głęboki wdech, odwrócił się w stronę kamery i uśmiechnął. Uśmiechnął się! Takim szelmowskim, krzywym uśmieszkiem, przez który zmiękły pode mną kolana. Przez usterkę w nagraniu obraz na chwilę zniknął, potem ekran zrobił się na moment czarny, a kiedy wizja wróciła, Reyesa nie było. W mgnieniu oka. Dosłownie rozpłynął się w powietrzu, pozostawiając za sobą niepościelone i puste łóżko. - Dokąd poszedł? - zapytałam zdezorientowanego ochroniarza, który tylko wzruszył ramionami. - Miałem nadzieję, że może ty nam powiesz odezwał się wujek.

Reyes był zdecydowanie nie z tego świata, ale umiejętność dematerializacji ludzkiego ciała po prostu nie istnieje. A przynajmniej ja o niej nie słyszałam. Oczywiście, z drugiej strony jeszcze parę godzin temu nie przyszłoby mi na myśl, że Szatan ma syna. - Wujku - powiedziałam, oddalając się nieco od prawdy. - Nie powiedziałam ci wszystkiego. - Czyżby? - wujek zamachał ochroniarzowi, by wyszedł. Kiedy go już nie było, powiedziałam: - Rzecz w tym... cóż... n ig dy nie mówiłam ci wszystkiego. - To znaczy? - zapytał z jeszcze większą konsternacją. - To znaczy, że ja jestem inna. Wiesz o tym. Ale nie mówiłam ci nigdy, jak dokładnie jestem inna. - OK - powiedział ostrożnie. - Jak jesteś inna? Nie wyobrażałam sobie, w jaki sposób oznajmienie wujkowi, że ja jestem kostuchą albo że Reyes jest synem Szatana, mogłoby poprawić sytuację. Pewnych rzeczy lepiej nie mówić. - Powiedzmy, że jestem bardziej inna, niż się orientujesz, i tak, część Reyesa jest nadnadprzyrodzona. - Która część? - Uhm, ta nad-nadprzyrodzona?

- Chcę więcej, Charley - ostrzegł, zbliżając się do mnie. - Musisz mi to wyjaśnić. Ze sztywnymi plecami i zaciśniętymi zębami usiadłam powoli na brzegu krzesła ochroniarza. Jedno słowo przewijało mi się przez głowę. „Kurwastycznie". Jak u licha mam wyjaśnić dematerializację ludzkiego ciała? Jeśli właśnie to się wydarzyło. Wtedy do pomieszczenia wszedł Neil Gossett. Natychmiast odnalazł mnie wzrokiem, a potem spojrzał na wujka Boba z poczuciem winy, jak gdyby łączył nas sekret. Bo w pewien sposób nas łączył. On po prostu nie znał wszystkich szczegółów. - Panie Gossett. - Wujek wyciągnął dłoń. - Inspektorze - odparł Neil, podając mu rękę. - Coś nowego? Wujek spojrzał wtedy na mnie: - Nic konkretnego. I Wubek, i Neil wiedzieli dość, by stanowić zagrożenie. I żaden z nich nie znał całej historii. Zastanawiałam się, jak długo uda mi się unikać ich pytań. W ciągu ostatniego tygodnia już ujawniłam o sobie więcej niż wcześniej przez całe życie. Choć dawało to pewne poczucie wolności, zapraszanie tylu osób do mojego życia było także ryzykowne. Już tak kiedyś zrobiłam. Zapłaciłam za to.

- Kim jest Holenderka? - zapytał wujek, wskazując na monitor, a mnie zaparło dech w piersi. Choć go nie dotknęłam, ekran był teraz czarny. Na środku widniało to jedno samotne słowo, za którym migał kursor, a mnie zalała tak przemożna fala ulgi, że myślałam, że się zsunę z krzesła. Reyes. Reyes Alexander Farrow żył. Długo wpatrywałam się w przydomek, który mi nadał w dniu narodzin, zastanawiając się, czy nadal będzie do mnie przychodzić, czy wciąż będziemy mogli być razem. Wtedy poczułam, jak musnął moje usta, i wiedziałam, że moje życie już nigdy nie będzie takie samo.