Darynda Jones 2

Jones Darynda Charley Davidson 02 Drugi grób po lewej

Dla wspaniałych chłopaków z rodu Jonesów: Dannyego, Jordana i Caseya. To dla Was oddycham.

1 Za kostuchy można dać się zabić. T-SHIRT CZĘSTO WIDYWANY NA CHARLOTTE JEAN DAVIDSON, KOSTUSZE PIERWSZA KLASA - Charley, szybko, obudź się. Palce o spiczastych paznokciach wbily mi się w ramiona, ze wszystkich sił starając się rozpędzić mgiełkę snu, w której się kisiłam. Zatelepały mną tak mocno, że mogłyby wywołać niewielkie trzęsienie ziemi w Oklahomie. A że ja mieszkałam w Nowym Meksyku, był to pewien problem. Wnosząc po barwie i tonie głosu intruza, byłam całkiem pewna, że osobą, która mnie zaczepia, jest moja najlepsza przyjaciółka Cookie. Wypuściłam poirytowane westchnienie, godząc się z tym, że życie moje pełne jest ludzi, którzy nieustannie się wtrącają i stawiają żądania. Zwłaszcza te żądania. Pewnie dlatego, że byłam jedyną kostuchą po tej stronie Marsa jedynym portalem, przez który zmarli mogli przejść na drugą stronę. Przynajmniej ci, którzy nie przeszli zaraz po śmierci i utknęli na ziemi. Których była cała kurna masa. Urodziłam się kostuchą, nie pamiętałam więc czasu, kiedy nieboszczycy nie pukali do mych drzwi - metaforycznie, bo nieboszczycy

rzadko pukają - prosząc o pomoc w jakichś niezamkniętych sprawach. Zdumiewało mnie, jak wielu drogich zmarłych zapomniało wyłączyć palnik. Na ogół ci, którzy przeze mnie przechodzili, mieli po prostu poczucie, że dość już czasu spędzili na ziemi. W takiej sytuacji nadciąga kostucha. Czyli moi. Zmarli widzą mnie z każdego miejsca na świecie i mogą przeze mnie przejść na drugą stronę. Mówiono mi, że jestem jak latarnia morska pełna światła tysiąca słońc. Zmarli na kacu po martini mieli przerąbane. Jestem Charlotte Davidson: prywatna detektyw, policyjna konsultantka, stuprocentowa twardzielka. Albo mogłam była być twardzielką, gdybym wytrwała na tych zajęciach z MMA. Poszłam na lekcję tylko po to, żeby się dowiedzieć, jak zabijać ludzi papierem. Aha, no i nie zapominajmy - kostucha. Trzeba przyznać, że być kostuchą nie było tak źle. Miałam garść przyjaciół, dla których posunęłabym się do mordu - niektórzy z nich żyli, inni nie aż tak - rodzinę, która budziła moją wdzięczność, że niektórzy jej członkowie żyją, a inni nie aż tak, i wtyki u jednej z najpotężniejszych istot we wszechświecie, Reyesa Alexandra Farrowa, pół człowieka, pół supermodela, syna Szatana. Jako kostucha zatem rozumiałam martwych ludzi. Wyczucie czasu mieli z grubsza do bani. Nie ma sprawy. Ale że budzi mnie w środku nocy żywe stworzenie z pulsem, które regularnie ostrzy sobie paznokcie w przybytku Świat Noży, to po prostu złe. Zaczęłam walić po rękach na oślep jak chłopak w dziewczyńskiej bójce, po czym okazało się, że walę powietrze, bo intruz zaatakował moją szafę. Widocznie w plebiscycie w czasach liceum Cookie wybrano „Osobą, która ma największe

szanse, że lada moment zginie". Mimo obezwładniającej chętki, by wykrzywić się do niej brzydko, nie mogłam się zdobyć na odwagę, by rozchylić oczy. Ostre światło i tak przenikało mi przez powieki. Mam taki problem z liczbą watów. - Charley... Z drugiej strony, może zmarłam. Może kopnęłam w kalendarz i unoszę się, biedaczka, w stronę światła jak na filmach. - Nie żartuję... Nie miałam jakiegoś specjalnego wrażenia, że się unoszę, ale doświadczenie mnie nauczyło mieć należyty szacunek do tego, jak bardzo śmierć wypada nie w porę. - ...serio, wstawaj. Zazgrzytałam zębami i ze wszystkich sił przywarłam do ziemi. Nie... iść... w stronę... światła. - Czy ty mnie w ogóle słuchasz? Głos Cookie był przytłumiony przez moje rzeczy osobiste, w których obecnie grzebała. Miała strasznego fuksa, że moje mordercze instynkty jeszcze się nie włączyły i nie rozłożyły jej na dupsko. Nie pozamiatały nią podłogi i nie zostawiły poobijanej oraz złamanej psychicznie. Jęczącej w katuszach. Z okazjonalnymi drgawkami. - Charley, na litość boską! Nagle spowiła mnie ciemność, bo jakaś sztuka odzieży walnęła mnie w twarz. Co było zupełnie nie na miejscu. - Ty na litość boską - odezwałam się zaspanym głosem, spychając z głowy rosnącą stertę ubrań. - Co ty robisz? - Ubieram cię. - Nie chcę być bardziej ubrana o - zerknęłam na cyferki lśniące na mojej nocnej szafce - drugiej kurna nad ranem. Poważnie?

- Poważnie. - Rzuciła jeszcze coś. - Celowała, jak umiała, więc z nocnej szafki sfrunęła lampa. U moich stóp wylądował abażur. Załóż to. - Abażur? Ale ona już znikła. Dziwne to było. Wybiegła na zewnątrz, pozostawiając za sobą niesamowitą ciszę. Taką ciszę, od której ludziom opadają powieki, a oddech się wyrównuje i pogłębia. - Charley! Na dźwięk wrzasku Cookie niemal wyskoczyłam ze skóry. Zamłóciłam rękami i prawie wypadłam z łóżka. Ludzie, ta to ma płuca. A darła się ze swojego mieszkania po przeciwnej stronie korytarza. - Umarłych pobudzisz! - odwrzasnęłam. Słabo sobie radzę z umarłymi o drugiej nad ranem. Zresztą kto sobie wtedy dobrze z nimi radzi? - Zrobię coś jeszcze gorszego, jeśli nie ruszysz dupy z łóżka. Jak na najlepszą przyjaciółkę łamane przez sąsiadkę łamane przez pracującą za bezcen recepcjonistkę - Cookie robiła się namolna. Obie wprowadziłyśmy się do swoich mieszkań po przeciwległych stronach korytarza trzy lata temu. Ja właśnie wróciłam z Korpusu Pokoju, a ona z dzieciakiem z sądu po sprawie o rozwód. Przypominałyśmy tych ludzi, którzy się po prostu spotykają i jakby od razu się znają. Kiedy otworzyłam biuro detektywistyczne, zaproponowała, że będzie odbierać telefony, dopóki nie znajdę kogoś na stałe. Reszta jest historią. Od tamtej pory jest moją niewolnicą. Przyjrzałam się sztukom odzieży porozrzucanym po mojej sypialni i podniosłam kilka z nich z powątpiewaniem. - Kapcie w kształcie króliczków i skórzana miniowa? zawołałam do niej. - Razem? Że to niby taki zestaw?

Wparadowała z powrotem do pokoju z rękami na biodrach. Krótko przycięte czarne włosy sterczały jej na wszystkie strony, tylko nie w dół. Spojrzała na mnie z marsową miną - tą samą, którą obdarzała mnie macocha, kiedy salutowałam jej po nazistowsku. Ta kobitka była kompletnie przewrażliwiona na punkcie swojego podobieństwa do Hitlera. Westchnęłam z irytacją. - Jedziemy na takie przyjęcie z perwerami, co to wszyscy przebierają się za wypchane zwierzątka? Bo ja się trochę boję tych ludzi. Wypatrzyła parę spodni od dresu i cisnęła je do mnie, wraz z t-shirtem z szumnym napisem „Za kostuchy można dać się zabić". Potem znowu wybiegła. - Czyli nie? - zapytałam nie wiadomo kogo. Odrzuciwszy kołderkę z królikiem Bugsem dramatycznie, wstałam z łóżka i z wysiłkiem założyłam spodnie od dresu - bo taki jest los ludzi, którym przyszło się ubierać o drugiej nad ranem - po czym wdziałam jeden z tych koronkowych push-upów, które polubiłam. Moje dziewczynki zasługiwały na wszelkie wsparcie, jakie mogłam im zaoferować. Zorientowałam się, że Cookie wróciła, kiedy układałam się w staniku. Zerknęłam na nią pytająco. - Balony bezpieczne? - zapytała, strzepując t-shirt i zakładając mi go przemocą przez głowę. Potem wcisnęła mi do rąk kurtkę, której nie miałam na sobie od liceum, podniosła z podłogi kapcie i wyciągnęła mnie z pokoju. Cookie w znacznym stopniu przypominała sok pomarańczowy na białych spodniach: potrafiła być albo irytująca, albo zabawna, zależnie od tego, kto miał te białe spodnie na sobie. Wskoczyłam w kapcie-króliczki, kiedy ciągnęła mnie po klatce

schodowej, i z trudem wdziałam kurtkę, kiedy wypychała mnie za drzwi. Moje protesty: „Czekaj!", „Ała" i „Palec!" nie na wiele się zdały. Ledwie poluzowała uścisk, kiedy spytałam: - Masz na palcach żyletki? Otoczyła nas rześka, czarna noc i pognałyśmy do jej auta. Odkąd rozwikłałyśmy jedną z największych spraw w historii Albuquerque - morderstwo trojga prawników w związku z gangiem handlarzy żywym towarem - minął tydzień. Cieszyłam się tą ciszą po burzy. Najwyraźniej cisza dobiegła końca. Bardzo się starałam dostrzec komizm w pokrętnym zachowaniu Cookie, więc znosiłam to, że mną poniewiera, dopóki - z przyczyn do dziś niedocieczonych - nie próbowała mnie wepchnąć do bagażnika swojego forda taurusa. Od razu zaistniały dwa problemy. Po pierwsze, włosy zaplątały mi się w zamek bagażnika. Po drugie, był tam już jeden zmarły. Jego widmowa sylwetka w przyćmionym świetle była pozbawiona kolorów. Myślałam, czy by nie powiedzieć Cookie, że ma w bagażniku truposza, ale poszłam po rozum do głowy. Nawet bez nieżyjącego gapowicza zachowywała się nieobliczalnie. Dzięki Bogu, że nie widywała martwych ludzi. Nie było jednak mowy, żebym wlazła z nim do bagażnika. - Przestań - powiedziałam, unosząc na znak kapitulacji dłoń, podczas gdy drugą ręką wydłubywałam długie pasma kasztanowych włosów z mechanizmu zamka. - Nie zapomniałaś o czymś? Stanęła z piskiem - metaforycznym - i wbiła we mnie zdziwiony wzrok. Śmieszne to było. Nie byłam jeszcze matką, ale byłabym skłonna przypuszczać, że ciężko jest zapomnieć o czymś, co wypychało się spomiędzy nóg przez trzydzieści siedem godzin męki. Postanowiłam jej podpowiedzieć:

- Zaczyna się na „A", a kończy na „mmm-ber". Cookie zamrugała oczami i się zastanowiła. Spróbowałam jeszcze raz. - Uhm, owoc twego łona? - Aha, Amber jest z ojcem. Wskakuj do bagażnika. Wygładziłam zmaltretowane włosy i przyjrzałam się wnętrzu bagażnika. Truposz wyglądał, jakby za życia był bezdomny. Leżał skulony w pozycji embrionalnej, nie zwracając uwagi na żadną z nas, kiedy tak nad nim stałyśmy. Co było niespotykane, bo miałam podobno być światła i migotliwa. Jasność tysiąca słońc i takie tam. Moja obecność powinna była przynajmniej wywołać jakieś skinięcie głową na powitanie. Ale on nie oferował nic. Zero. Guzik. Figę. Jako kostucha jestem do bani. Totalnie potrzebna mi kosa. - To się nie uda - orzekłam, próbując ustalić, gdzie się kupuje narzędzia rolnicze. - I dokąd my się właściwie wybieramy o drugiej nad ranem, że ja muszę jechać w bagażniku? Sięgnęła przez truposza i wyjęła koc, po czym zatrzasnęła bagażnik. - Dobra, możesz jechać z tyłu, ale nie podnoś głowy i przykryj się. - Cookie - powiedziałam, łapiąc ją mocno za ramiona, żeby trochę zwolniła. - Co się dzieje? Wtedy je zobaczyłam. Łzy w jej błękitnych oczach. Tylko dwie rzeczy doprowadzały Cookie do płaczu: filmy z Humphreyem Bogartem i to, jak komuś bliskiemu działa się krzywda. Zaczęła dyszeć panicznie i buchało od niej strachem jak mgłą znad jeziora. Skoro już skupiła na mnie uwagę, zapytałam ponownie: - Co się dzieje?

Westchnęła urywanie i powiedziała: - Moja przyjaciółka Mimi zniknęła pięć dni temu. Opadła mi szczęka, nim zdążyłam się pohamować. - Dopiero teraz mi o tym mówisz? - Dopiero co się dowiedziałam. - Jej dolna warga zaczęła drżeć, a mnie ścisnęło w piersi. Nie chciałam patrzeć, jak moja najlepsza przyjaciółka cierpi. - Wsiadaj - rozkazałam łagodnie. Wzięłam od niej kluczyki i wsunęłam się na siedzenie kierowcy, podczas gdy ona obeszła samochód i usiadła od strony pasażera. - A teraz powiedz mi, co się stało. Zamknęła drzwi i otarła wilgoć z oczu. Potem zaczęła: - Mimi zadzwoniła do mnie w zeszłym tygodniu. Sprawiała wrażenie przerażonej i bardzo o ciebie dopytywała. - O mnie? - zapytałam z zaskoczeniem. - Chciała się dowiedzieć, czy możesz... tak zrobić, żeby zniknęła. To już na pierwszy rzut oka anonsowało złe wieści. Wielkimi literami. Pogrubionymi. Zazgrzytałam zębami. Ostatnio kiedy próbowałam pomóc komuś zniknąć, czyli mniej więcej w zeszłym tygodniu, gorzej się skończyć nie mogło. - Powiedziałam jej, że niezależnie od tego, jaki ma problem, ty możesz jej pomóc. Słodkie, ale niestety przesadzone. - Dlaczego nie mówiłaś, że dzwoniła? - spytałam. - Byłaś w samym środku sprawy z wujkiem, ludzie ciągle próbowali cię zabić i generalnie byłaś naprawdę zajęta. Cookie miała trochę racji. Ludzie rzeczywiście próbowali mnie zabić. Wielokroć. Bogu dzięki, nie udało im się. Mogłam była siedzieć tam nieżywa.

- Powiedziała, że przyjdzie i osobiście z tobą porozmawia, ale się nie pokazała. A potem jakiś czas temu dostałam tego SMS-a. Podała mi telefon. Cookie, proszę spotkajmy się w naszej knajpie, jak tylko dostaniesz tę wiadomość. Przyjdź sama. M. - Nie wiedziałam nawet, że zaginęła. - To ty masz knajpę? - zapytałam. - Jak mogłam nie wiedzieć? - z przejęcia oddech uwiązł jej w gardle. - Chwileczkę, skąd teraz wiesz, że zaginęła? - Próbowałam się do niej dodzwonić, kiedy dostałam wiadomość, ale nie odebrała, więc zadzwoniłam do domu. Odebrał mąż. - No tak, on powinien wiedzieć. - Zaczął schizować. Chciał wiedzieć, co się dzieje, gdzie jest jego żona, ale w wiadomości było napisane, że mam przyjść sama. Więc powiedziałam mu, że zadzwonię, jak tylko się czegoś dowiem. - Przygryzła dolną wargę. - Zadowolony to on nie był. - Założę się. Niewiele jest powodów, dla których kobieta pragnie zniknąć. Mrugała chwilę w zamyśleniu, po czym nabrała powietrza tak ostro, że przez pewien czas musiała kaszleć. Kiedy doszła do siebie, powiedziała: - Och nie, nie rozumiesz. Jest bardzo szczęśliwą mężatką. Warren wielbi ziemię, po której ona stąpa. - Cookie, jesteś pewna? Wiesz... - Na sto procent. Uwierz mi, jeśli w tym związku dochodzi do jakichś aktów przemocy, to ich ofiarą pada wyłącznie konto bankowe Warrena. Rozpieszcza tę kobietę tak, że w głowie się nie mieści. I te dzieci.

- Mają dzieci? - Tak, dwójkę - odpowiedziała z nagłym przygnębieniem. Postanowiłam się z nią nie sprzeczać o ewentualność przemocy, dopóki nie dowiem się czegoś więcej. - Czyli on nie ma pojęcia, gdzie ona jest? - Zielonego. - A ona ci nie mówiła, co się dzieje? Dlaczego chciała zniknąć? - Nie, ale była przestraszona. - No cóż, miejmy nadzieję, że wkrótce czegoś się dowiemy. Odpaliłam samochód i pojechałam do Chocolate Coffee Cafe, które niestety nie należało do Cookie. Bo poważnie - kawa i czekolada? Razem? Osoba, która wpadła na to połączenie, powinna była wygrać Pokojową Nagrodę Nobla. Albo chociaż prenumeratę „Reader s Digest". Wjechałyśmy na parking i zatrzymałyśmy się w ciemnym kącie, żeby przez moment poobserwować okolicę niepostrzeżenie. Nie byłam pewna, jak Mimi zareaguje na moją obecność, zwłaszcza że kazała Cookie przyjechać samej. Korzystając ze swojej skromnej wiedzy, zrobiłam mentalną listę osób, którą mogą na nią czyhać. Na jej szczycie był mąż. Trudno było lekceważyć statystyki. - Może tu poczekasz? - zapytała Cookie, sięgając do klamki. - Nie, bo w biurze mamy masę papierów, a te papiery same się nie uporządkują, panienko. Nie ma mowy, że narażę cię na ryzyko w takim momencie. Zerknęła na mnie. - Charley, będzie dobrze. Mimi mnie nie zaatakuje ani nic z tych rzeczy. Wiesz, nie jestem tobą. Nie padam ofiarą napaści i nie ocieram się o śmierć co drugi dzień.

- Ależ w życiu - odparłam, starając się wyglądać na urażoną. Niemniej ta osoba, która się na nią czai, może być innego zdania. Idę. Sorry, dzióbku. - Wysiadłam z auta, a kiedy Cookie również wyszła, rzuciłam jej kluczyki. Ponownie obrzuciwszy wzrokiem prawie pusty parking, wmaszerowa-łyśmy do restauracji. Czułam się tylko troszkę niezręcznie w moich kapcioszkach z króliczkami. - Widzisz ją? - zapytałam. Nie miałam pojęcia, jak kobitka wygląda. Cookie rozejrzała się dookoła. W środku było dokładnie dwoje ludzi: jeden pan i jedna pani. Nie dziwiło mnie, że nie ma ruchu, ze względu na to, która była, kurka, godzina. Mężczyzna miał na sobie fedorę oraz trencz i wyglądał jak gwiazda filmowa z lat czterdziestych. Kobieta wyglądała jak prostytutka po ciężkiej i pracowitej nocy. Ale oni tak naprawdę się nie liczyli, bo oboje byli nieżyjący. Mężczyzna zauważył mnie od razu. Szlag by trafił tę moją światłość. Kobieta nawet nie rzuciła okiem w tę stronę. - Oczywiście, że jej nie widzę - odparła Cookie. - Nikogo tu nie ma. Gdzie ona może być? Może za późno przyjechałam. Może nie trzeba było dzwonić do jej męża ani trawić czasu, żeby wyciągnąć z łóżka twoje chude dupsko. - Słucham? - Ojej, jest źle. Wiem o tym. Czuję to. - Cookie, musisz się opanować. Poważnie. Powykrywaj-my trochę, zanim wezwiemy Gwardię Narodową, dobrze? - Racja. Robi się - położyła sobie rękę na sercu i narzuciła sobie spokój. - Lepiej? - zapytałam. Nie mogłam się pohamować - musiałam jej troszkę podokuczać. - Potrzebne ci valium?

- Nie, już mi lepiej - powiedziała, stosując tę technikę głębokiego oddychania, której się nauczyłyśmy z programu dokumentalnego o dzieciach, co się rodzą pod wodą. - W tyłek sobie wsadź te swoje żarciki. To było nie na miejscu. - Skoro już mowa o moim tyłku, musimy poważnie pomówić o tym, co o nim sądzisz. - Zbliżyłyśmy się do lady. - Chude dupsko? Serio? - Restauracja w stylu retro była zdobna w okrągłe turkusowe stołki barowe oraz różowe blaty. Podeszła do nas kelnerka. Miała mundurek pod kolor jasnego turkusu stołków. Muszę ci powiedzieć, że... - Cześć. Odwróciłam się do kelnerki z uśmiechem. Na plakietce z imieniem napisane miała „Norma". - Chcecie kawy, dziewczyny? Cookie i ja spojrzałyśmy na siebie. Jakby pytać słońce, czy ma ochotę poświecić. Każda z nas rozsiadła się na stołku przy ladzie i pokiwała głową jak piesek z główką na sprężynie w volkswagenie. I zwróciła się do nas „dziewczyny", a to było po prostu słodkie. - No to macie szczęście - ciągnęła z uśmiechem - bo tak się składa, że robię najlepszą kawę na tym brzegu Rio Grandę. W tej chwili się zakochałam. Troszeczkę. Starałam się nie zacząć się ślinić, czując bogaty aromat niesiony powietrzem, i powiedziałam: - Szukamy kogoś. Od dawna masz zmianę? Skończyła nalewać kawę i odstawiła dzbanek. - O rany - zamrugała z zaskoczeniem - w życiu nie widziałam oczu w piękniejszym kolorze. - Są...

- Złote - powiedziałam z kolejnym uśmiechem. - Często to słyszę. - Złote oczy to najwyraźniej rzadkość. A na pewno prowokują wiele komentarzy. - Więc... - Aha, nie, jestem w pracy od niedawna. Jesteście moimi pierwszymi klientkami. Ale kucharz siedzi tu całą noc. Może on będzie umiał pomóc. Brad! - zawołała na kucharza, jak to tylko kelnerka w takiej knajpce potrafi. Brad wychylił się przez okienko do wydawania potraw. Spodziewałam się niechlujnego starszego pana, który koniecznie musi się ogolić. Zamiast tego miałam przed sobą dzieciaka, który wyglądał na góra dziewiętnaście lat, a patrząc na starszą kelnerkę, miał psotny błysk w oku i zalotny uśmieszek młodości na twarzy. - Wzywałaś? - wymruczał tak uwodzicielsko, jak tylko potrafił. Norma przewróciła oczami i rzuciła mu matczyny grymas. - Te panie kogoś szukają. Przeniósł oczy na mnie, nawet nie próbując ukryć wyrazu zainteresowania. - To dzięki Bogu, że znalazły mnie. O rajusiu. Starałam się nie roześmiać - to by go tylko rozzuchwaliło. - Widziałeś kobietę - Cookie spytała bardzo rzeczowym tonem - przed czterdziestką, krótkie brązowe włosy, jasna skóra? Uniósł brew z rozbawieniem. - Co noc, proszę pani. Potrzebuję więcej szczegółów. - Masz zdjęcie? - zapytałam Cookie. Ręce jej opadły z rozczarowania. - Nawet o tym nie pomyślałam. Na pewno mam zdjęcie w mieszkaniu. Dlaczego o tym nie pomyślałam?

- Nie biczuj się tak jeszcze. - Odwróciłam się do dzieciaka. Czy mogę cię prosić o imię i numer telefonu? - zapytałam. - I tej kelnerki, która miała zmianę przed tobą - powiedziałam do Normy. Przekrzywiła głowę niepewnie. - Myślę, że muszę się jej najpierw o to spytać, kotku. Zazwyczaj mam totalnie prawdziwą, laminowaną licencję prywatnego detektywa, którą mogę zamachać przed ludźmi, żeby nakłonić ich do gadania. Dziś jednak Cookie wyciągnęła mnie z mieszkania tak szybko, że nie pomyślałam, by ją wziąć. Nie znoszę, jak nie mam czym ludziom machać. - Ja wam powiem, jak się nazywa ta kelnerka - powiedział dzieciak ze złowieszczym błyskiem w oku. - Izzy. Jej numer jest w męskiej toalecie, w drugiej kabinie, tuż pod wierszem na temat tragedii, jaką stanowią męskie cyce. Dzieciak minął się z powołaniem. - Biusty u mężczyzn są tragiczne. Może przyjdę jutro wieczorem? Będziesz pracować? Rozłożył ramiona, wskazując otoczenie. - Spełniam swoje sny, skarbie. Za nic bym tego nie przegapił. Poświęciłam chwilę, by obadać teren. Restauracja znajdowała się na rogu ruchliwego skrzyżowania w centrum miasta. Czy raczej będzie ono ruchliwe w godzinach szczytu. Nieżyjący gwiazdor srebrnego ekranu w fedorze wciąż się we mnie wpatrywał, a ja wciąż go ignorowałam. Nie był to dobry moment na rozmowę z gościem, którego nikt poza mną nie widzi. Po paru solidnych łykach doskonałej kawy - Norma nie żartowała zwróciłam się do Cookie: - Rozejrzyjmy się trochę. Prawie zadławiła się swoją javą.

- Oczywiście. Nawet o tym nie pomyślałam. Rozejrzeć się. Wiedziałam, że po coś cię tu przywlokłam. - Zeskoczyła ze stołka i, no cóż, rozejrzała się. Ogromnym nakładem wysiłku powstrzymałam chichot. - Może spróbujemy w toaletach, Magnum - podsunęłam, nim moja siła woli się wyczerpała. - Racja - odparła, idąc prosto do składziku. Dobra, możemy zacząć i tam. Po paru chwilach weszłyśmy do damskiej toalety. Na szczęście kiedy zaczęłyśmy przeszukiwać lokal, Norma uniosła tylko brwi. Niektórzy by się zirytowali, zwłaszcza kiedy przeszukiwałyśmy męską toaletę - która w końcu jest głównie dla mężczyzn ale Norma była starą wyjadaczką. Zajęła się napełnianiem cu-kierniczek i obserwowała nas kątem oka. Jednak po gruntownym sprawdzeniu całego budynku zorientowałyśmy się, że po prostu nie ma tu Elvisa. Ani Mimi, przyjaciółki Cookie. - Czemu jej tu nie ma? - zapytała Cookie. - Jak myślisz, co się stało? - Znowu wpadała w panikę. - Spójrz na pismo na ścianie. - Nie potrafię! - zaryczała w pełnej panice. - Może troszkę ciszej. - Nie jestem taka jak ty. Nie myślę jak ty i nie mam twoich umiejętności - powiedziała, machając rękoma. - Nie mogłabym być publicznym detektywem, a co dopiero prywatnym. Przyjaciółka prosi mnie o pomoc, a ja nie umiem nawet spełnić jej jedynego, prostego polecenia, nie umiem... Bla, bla, bla. Patrząc na wyraźne, świeże litery zdobiące ścianę w damskiej toalecie, zastanawiałam się, czy by jej nie walnąć, ale wygłaszała tyradę. Nie chciałam przeszkadzać. Po chwili sama przerwała i spojrzała na ścianę.

- Och - powiedziała niepewnym głosem - mówiłaś dosłownie. - Wiesz, kim jest Janelle York? - zapytałam. Imię i nazwisko były napisane pismem zbyt starannym jak na nastolatka, który pragnie oszpecić własność publiczną. Pod nazwiskiem tą samą ręką napisano: HANA L2-S3-R27. To nie było graffiti, lecz wiadomość. Oderwałam ręcznik papierowy i pożyczyłam długopis od Cookie, by zapisać informacje. - Nie znam żadnej Janelle - odparła. - Myślisz, że Mimi to napisała? Zajrzałam do kosza na śmieci i wyciągnęłam niedawno otwarte opakowanie po niezmywalnym markerze. - Powiedziałabym, że szanse są spore. - Ale dlaczego kazała się tu spotkać, skoro chciała tylko zostawić wiadomość na ścianie? Czemu nie wysłała mi jej po prostu SMS-em? - Nie wiem, kotku. - Wzięłam kolejny ręcznik, by ponownie przeszukać kosz na śmieci, ale nie znalazłam nic ciekawego. Podejrzewam, że miała szczery zamiar tu być, ale coś lub ktoś sprawiło, że zmieniła zdanie. - Rany julek. To co teraz robimy? - zapytała Cookie. Znów zaczynała panikować. - Co teraz mamy zrobić? - Przede wszystkim - odparłam, myjąc ręce - przestaniemy się powtarzać, gdyż brzmimy jak pomylone. - Racja - pokiwała głową zgodnie. - Przepraszam. - Następnie ty się dowiesz, ile się da, na temat firmy, w której Mimi pracuje. Właściciele. Rada nadzorcza. Dyrektorowie wykonawczy. Plany budynku... tak na wszelki wypadek. I sprawdź to imię - wskazałam przez ramię imię i nazwisko na ścianie.

Pogrążona w myślach, wodziła rozbieganymi oczami po podłodze. Prawie było widać, jak pracują trybiki w jej głowie, a jej umysł zmierza w tysiącu kierunków naraz. Założyła torebkę na ramię. - Ja zadzwonię do wujka Boba, jak będzie na komisariacie, i dowiem się, kto prowadzi sprawę Mimi. - Wujek Bob był bratem mojego taty oraz detektywem policji w Albuquerque, tak samo jak kiedyś mój tata. Moja współpraca z policją w charakterze konsultantki była źródłem znacznej części moich dochodów. Rozwikłałam niejedną sprawę dla tego gościa, podobnie jak wcześniej dla taty. Łatwiej było rozwiązywać sprawy, kiedy można było zapytać zmarłych, kto ich załatwił. - Nie jestem pewna, kto na komisariacie zajmuje się zaginięciami. Musimy też porozmawiać z mężem. Jak on się nazywa? - Warren - odpowiedziała, wychodząc za mną. Kiedy wychodziłyśmy z łazienki, ułożyłam w głowie listę. Zapłaciwszy za kawę, rzuciłam Bradowi uśmiech i poszłyśmy w stronę wyjścia. Niestety, mocno poirytowany człowiek z bronią wepchnął nas z powrotem do środka. Prawdopodobnie nie było sensu liczyć na to, że chciał tylko obrabować lokal. Cookie stanęła za mną jak wryta, po czym sapnęła. - Warren - powiedziała w osłupieniu. - Jest tutaj? - zapytał. Gniew i strach wykrzywiały jego dobroduszne rysy. Nawet pod najtwardszym gliniarzem świata ugną się kolana, kiedy znajdzie się on naprzeciwko krótkiej lufy pistoletu kalibru.38. Cookie najwyraźniej miała móżdżek mniejszy niż przeciętna kura. - Warrenie Jacobsie - powiedziała, waląc go w potylicę.

- Au. - Pomasował miejsce, gdzie Cookie go uderzyła, a ona wzięła od niego broń i wsadziła sobie do torebki. - Chcesz kogoś zabić? - Warren wzruszył ramionami jak dziecko zbesztane przez ulubioną ciotkę. - Co ty tu robisz? zapytała Cookie. - Po tym, jak zadzwoniłaś, pojechałem do waszego bloku, a potem przyjechałem za wami tutaj i czekałem, żeby się przekonać, czy Mimi wyjdzie na zewnątrz. Kiedy nie wychodziła, postanowiłem wejść do środka. Był obdarty i trochę zagłodzony od wielu dni zamartwiania się. I był równie winny zaginięcia żony jak ja. Umiałam czytać ludzkie emocje jak trzeba, a od niego biło niewinnością. Dręczyły go wyrzuty z sumienia z takiej czy innej przyczyny, ale nie miały one nic wspólnego z nielegalnym procederem. Prawdopodobnie czuł się winny z powodu jakiejś wyimaginowanej przewiny, która jego zdaniem sprawiła, że żona odeszła. Cokolwiek się działo, mocno wątpiłam, by miało to związek z nim. - Chodźcie - odezwałam się, prowadząc ich oboje z powrotem do restauracji. - Brad! - zawołałam. W okienku pojawiła się jego głowa i błysnął diabolicznym uśmiechem. - Już za mną tęsknisz? - Zaraz zobaczymy, coś wart, przystojniaku. Uniósł brwi, gotów na wyzwanie, i podrzucił łopatkę jak perkusista rockowy pałeczkę. - Siedź i patrz - powiedział i wrócił do kuchni, podwijając rękawy. Ten dzieciak złamie niejedno serce. Zadrżałam na myśl o tym, jaką rzeź po sobie pozostawi. Po upływie trzech mucho grandę burritos na śniadanie oraz siedmiu kubków kawy - tylko cztery z nich były moje - wciąż siedziałam z człowiekiem tak chorym ze zmartwienia i wątpliwości,

że moje synapsy się zakładały, ile potrwa, zanim zwróci śniadanie. Rachunek prawdopodobieństwa mu nie sprzyjał. Opowiadał mi o niedawnych zmianach w zachowaniu Mimi. - Kiedy zauważył pan poważną zmianę? - zapytałam. Było to mniej więcej moje sto dwunaste pytanie. - Nie wiem. Praca pochłania mnie tak bardzo, że czasem wątpię, czy bym zauważył, gdyby moje własne dzieci stanęły w płomieniach. Może jakieś trzy tygodnie temu. - A propos - podniosłam wzrok. - Gdzie są pańskie dzieci? - Co? - zapytał, skupiając się na powrót na mnie. - Aha, są u mojej siostry. To zdecydowanie plus. Gość był w rozsypce. Dzięki Normie awansowałam z notowania na serwetkach do notowania na blankiecie zamówień. - Żona nic nie mówiła? Nie pytała o coś niezwyczajnego? Wspominała, że się martwi albo ma poczucie, że ktoś ją śledzi? - Spaliła pieczeń z rumsztyka - poweselał trochę, umiejąc odpowiedzieć na jedno z moich pytań. - Potem wszystko diabli wzięli. - Czyli poważnie podchodzi do gotowania. Pokiwał, a potem pokręcił głową. - Nie, nie o to mi chodziło. Nigdy nie pali pieczeni. Zwłaszcza rumsztyka. Cookie uszczypnęła mnie pod stołem, kiedy zauważyła, że rozważam możliwość zachichotania. Spojrzałam na nią przelotnie spode łba, po czym ponownie przybrałam wyraz troski i zrozumienia. - Jest pani profesjonalną prywatną detektyw, prawda? zapytał Warren. Zmrużyłam powieki.

- Co pan rozumie przez profesjonalizm? - Kiedy tylko się we mnie wpatrywał, wciąż w głębokiej zadumie, powiedziałam: Nie, poważnie, jestem inna niż pozostali detektywi w tej piaskownicy. Jestem pozbawiona zasad moralnych, standardów postępowania oraz słabości do wyciorów do broni. - Chcę panią wynająć - odparł, niezrażony moim wyznaniem na temat wyciorów. I tak planowałam zająć się tą sprawą gratis ze względu na Cookie - zwłaszcza że płaciłam jej tak mało, że ledwie jej starczało, by jeść jedzenie przeznaczone dla ludzi - ale pieniądze przydadzą się jak znalazł, kiedy pojawi się inkasent. - Jestem bardzo droga - oznajmiłam, starając się to powiedzieć trochę jak dziewka z tawerny. Pochylił się: - Jestem bardzo bogaty. Zerknęłam na Cookie, żeby potwierdziła. Uniosła brwi i pokiwała głową. - Och, no cóż, w takim razie możemy robić interesy. Chwileczkę - powiedziałam, próbując się połapać w gonitwie myśli. - Jak bogaty? - Chyba dosyć bogaty. - Gdyby jego odpowiedzi były jeszcze bardziej niesprecyzowane, zaczęłyby przypominać jedzenie w szkolnych stołówkach na całym świecie. - Chodzi mi o to, czy ktoś ostatnio prosił pana o pieniądze? - Tylko mój kuzyn Harry. Ale on zawsze prosi o pieniądze. Może kuzyn Harry robił się zdesperowany. Albo bardziej bezczelny. Zanotowałam dane Harryego i zapytałam: - Coś innego przychodzi panu do głowy? Coś, co mogłoby wyjaśnić jej zachowanie? - Nie bardzo - odparł, wręczywszy Normie kartę kredytową. Ani Cookie, ani ja nie miałyśmy dość pieniędzy, by

zapłacić za dodatkowe kawy, a co dopiero za nasze mucho grandę, a jako że wątpiłam, by przyjęli w zamian moje kapcie-króliczki... - Panie Jacobs - powiedziałam, postanawiając zachowywać się dorośle. - Muszę panu coś wyznać. Doskonale odczytuję ludzi i bez urazy, ale pan nie jest ze mną całkiem szczery. Pożuł chwilę dolną wargę, wydzielając skruchę i poczucie winy. Nie takie spod znaku „Zabiłem żonę i zakopałem jej zwłoki w ogródku", lecz raczej „Wiem coś, ale nie chcę powiedzieć". Wzdychając głośno, ukrył twarz w dłoniach. - Myślałem, że ma romans. Bingo. - To już coś. Czy może pan wyjaśnić, dlaczego pan tak sądził? Był zbyt wyczerpany, by się wysilać, i nawet ramionami wzruszył w minimalnym stopniu. - Przez jej zachowanie. Zrobiła się taka odległa. Spytałem ją o to, a ona się roześmiała i powiedziała, że jestem jedynym mężczyzną w jej życiu, bo drugiego znosić nie ma zamiaru. W szerszym kontekście było zrozumiałe, że podejrzewał zdradę, skoro Mimi tak bardzo się zmieniła. - Aha, i jej przyjaciółka niedawno zmarła - powiedział po chwili namysłu. Zmarszczył brwi, próbując sobie przypomnieć szczegóły. - Zupełnie o tym zapomniałem. Mimi mówiła, że została zamordowana. - Zamordowana? W jaki sposób? - zapytałam. - Przepraszam, po prostu nie pamiętam. - Znowu powiało od niego wyrzutami sumienia. - Były sobie bliskie? - Właśnie w tym rzecz. Chodziły razem do liceum, ale nie utrzymywały kontaktów. Dopóki nie zmarła, Mimi nie

wspomniała o niej ani razu, więc zaskoczyło mnie, jak bardzo poruszyła ją jej śmierć. Była załamana, a jednak... - A jednak? - dopytałam, kiedy znowu się zamyślił. Zaczynało się robić ciekawie. Nie mógł teraz przerwać. - Nie wiem. Była wstrząśnięta, ale nie jakby było jej przykro, że straciła przyjaciółkę. Jakoś inaczej. - Ruszał brodą, grzebiąc w pamięci. - Wówczas niewiele o tym myślałem, ale szczerze powiem, że nie wydawała się specjalnie zaskoczona, że jej przyjaciółkę zamordowano. Potem spytałem, czy chce jechać na pogrzeb. Boże drogi, jaką miała minę. Jakbym poprosił, żeby utopiła kota sąsiadów. Musiałam przyznać, że topienie kota sąsiadów nie było dla mnie tak jednoznaczne, jak bym chciała. - Rozgniewała się? Zamrugał powiekami i wbił we mnie wzrok. Wpatrywał się tak długo, że przesunęłam językiem po zębach, żeby sprawdzić, czy nic mi tam nie utknęło. - Przeraziła się - rzekł w końcu. Cholera, szkoda, że nie mógł sobie przypomnieć, jak ta kobieta się nazywała. I dlaczego Mimi nie była zdziwiona, kiedy ją zamordowano. Morderstwo na ogół stanowi niespodziankę dla wszystkich zainteresowanych. Skoro już rozmawialiśmy o tym, jak się kto nazywa, postanowiłam spytać o to nazwisko z łazienki. Nie znalazłszy w zębach ciał obcych, zapytałam: - Czy Mimi wspominała kiedyś o niejakiej Janelle York? - To ona - odparł z zaskoczeniem. - To ta zamordowana koleżanka Mimi. Skąd pani wiedziała? Nie widziałam, ale nieźle wypadłam, kiedy myślał, że wiem.

2 Nie krzyżuj strumieni. Nigdy nie krzyżuj strumieni. NAKLEJKA NA ZDERZAK - Czego ty słuchasz? - zapytałam, pochylając się do przodu i ściszając radio, podczas gdy Cookie prowadziła samochód. This Little Light of Mine było nieco zbyt radosne jak na nasze warunki atmosferyczne. Wcisnęła przycisk skanowania. - Nie wiem. To niby klasyczny rock. - Aha. Kupiłaś ten samochód używany? - spytałam, wracając myślą do truposza w bagażniku. Zastanawiałam się, skąd się tam wziął. Wciąż jeszcze nie ustaliłam, czy zanim się poznałyśmy, Cookie była czarną wdową. Czarne włosy miała. W dodatku niedawno je obcięła. Czyżby przebranie? Że nie wspomnę o jej porannej, przedkawowej złośliwości, w zestawieniu z którą agresja drogowa jawiła się jako praktyczna alternatywa na rzecz uzyskania zdrowszej i szczęśliwszej Cookie. Zmarli rzadko kiedy siedzieli sobie na ziemi bez powodu. Truposza z Bagażnika zginął zapewne śmiercią gwałtowną, a jeśli mam go przeprawić na drugą stronę, będę musiała ustalić, jak i dlaczego do tego doszło.

- No - odparła z roztargnieniem. - Przynajmniej wiemy, żeby zacząć od Janelle York. Zadzwonić do twojego wujka w tej sprawie? I może do medycyny sądowej? - Jak najbardziej - powiedziałam super nonszalancko. - A gdzie go kupiłaś? Popatrzyła na mnie, marszcząc brwi. - Co kupiłam? Wzruszyłam ramionami i wyjrzałam przez okno. - Swój samochód. - W Domino Ford. A co? Uniosłam ręce. - Tak się zastanawiam. Wiesz, jakie dziwne rzeczy przychodzą do głowy, jak się wraca do domu ze śledztwa w sprawie zaginięcia. Wytrzeszczyła oczy z przerażenia. - O mój Boże! Mam kogoś nieżywego na tylnym siedzeniu, prawda? - Zaraz, zaraz! - powiedziałam, jąkając się z osłupienia. - Bynajmniej. Skądże taka myśl? Wpatrywała się we mnie przez moment przenikliwie, po czym z piskiem opon zajechała na stację benzynową. - Cook, jesteśmy pięć sekund od domu. - Powiedz prawdę - zaczęła nalegać, wyrzuciwszy mnie niemal przez przednią szybę. Porządne miała hamulce. Poważnie, Charley. Nieżywi wszędzie za tobą łażą, ale ja ich w aucie nie chcę. A ty za grosz nie umiesz kłamać. - Nieprawda - poczułam się dziwnie urażona tym stwierdzeniem. - Znakomicie kłamię. Zapytaj mojego dentystę. Dałby sobie rękę uciąć, że regularnie czyszczę zęby nicią.

Wrzuciła samochód na pozycję parkowania i wbiła we mnie morderczy wzrok. Mocno wbiła. Świetnie by się odnalazła w scenerii więziennej. Wypuściwszy westchnienie na miarę przedstawienia na Broadwayu, powiedziałam: - Słowo, Cook, nie masz na tylnym siedzeniu nikogo nieżywego. - Czyli w bagażniku. Mam zwłoki w bagażniku, prawda? Ton paniki w jej głosie był śmieszny. Do czasu aż wyfrunęła z samochodu. - Co? - zapytałam, wysiadając za nią. - Oczywiście, że nie. Pokazała palcem na swojego białego taurusa i spojrzała na mnie oskarżycielsko: - W tym bagażniku są zwłoki - powiedziała. Bardzo głośno. Tak głośno, że usłyszał to gliniarz siedzący w samochodzie obok przy opuszczonym oknie. Przewróciłam oczami. Był koniec października. Czemu u diabła miał opuszczone okno? Kiedy otworzył drzwi, wysiadł i się wyprostował, ukryłam twarz w dłoni. Na szczęście w swojej własnej. To się dziać nie mogło. Jeśli jeszcze raz w środku nocy będę musiała zadzwonić do wujka Boba, detektywa policji w Albuquerque, żeby znowu wyciągnął mnie z tych niedorzecznych problemów z przypadkowymi gliniarzami, które ciągle mi się przytrafiały, to on mnie zabije. Sam mi tak powiedział. Obieraczką do pomarańczy. Nie wiem dlaczego. - Mają panie jakiś problem? - zapytał funkcjonariusz. Cookie spojrzała na mnie krzywo. - Może mu powiesz, że w tym bagażniku wcale nie ma zwłok? Co?

- Cook, serio? Wsparła dłonie na biodrach i czekała, aż odpowiem. Odwróciłam się do Brudnego Harry'ego. - Proszę posłuchać, funkcjonariuszu O. Vaughnie powiedziałam, spojrzawszy na plakietkę z nazwiskiem. - Wiem, że to, co Cookie mówi, robi złe wrażenie, ale ona wyrażała się metaforycznie. Tak naprawdę w życiu byśmy nie mmm-miały... Popatrzyłam jeszcze raz na jego twarz, na ten niemal pogardliwy grymas jego ust, i jak przez mgłę go rozpoznałam, a wzdłuż kręgosłupa obleciały mnie ciary. Takie w stylu Tego Stephena Kinga. - Nie jest pan przypadkiem spokrewniony z Owenem Vaughnem? Zacisnął usta, po czym odpowiedział: - Jestem Owen Vaughn. Nie ma mowy. Z przyczyn znanych tylko jemu samemu Owen Vaughn w liceum próbował mnie zabić. SUV-em. Choć zeznał potem na policji, że usiłował mnie jedynie okaleczyć, to odmówił wyjaśnień na temat powodów. Najwyraźniej strasznie mu nabruździłam, ale za żadne skarby nie wiem, co takiego zrobiłam. Postanowiłam rozegrać to na chłodno. Nie było powodu wypominać mu dawnej działalności przestępczej. Pora puścić to w niepamięć. Głównie dlatego, że on miał broń, a ja nie. Uśmiechnęłam się i walnęłam go po ramieniu, jakbyśmy byli starymi przyjaciółmi. - Dawnośmy się nie widzieli, Vaughn. Nie podziałało. Spiął się, popatrzył chwilę na miejsce, gdzie go dotknęłam, po czym powiódł na mnie wzrokiem i skupił się na moich oczach, jakby o niczym innym nie marzył, jak tylko o tym, by mnie zadusić na śmierć.

Niezręcznie się porobiło. Wtedy mi się przypomniało, że w liceum przyjaźnił się z Neilem Gossettem. Niedawno wznowiłam znajomość z Neilem i postanowiłam użyć tego faktu, by przełamać lody, którymi skuty był Vaughn. - Och, słuchaj, ostatnio widziałam się z Neilem. Jest naczelnikiem więzienia w Santa Fe. - Wiem, gdzie jest Neil Gossett - powiedział z jawną wzgardą. - Wiem, gdzie wy wszyscy jesteście. - Pochylił się w moją stronę. - Nie miej co do tego wątpliwości. Stałam w szoku jeszcze bitą minutę po tym, jak się odwrócił i wrócił do radiowozu Kiedy odjeżdżał, Cookie też się za nim gapiła z lekko rozdziawioną buzią. - Nawet nie sprawdził bagażnika - odezwała się. - Wydaje mi się tylko czy to zabrzmiało dosyć stalkersko? zapytałam, spoglądając na znikające tylne światła jego samochodu. - Coś ty mu u diabła zrobiła? - Ja? - położyłam dłoń na piersi, by zademonstrować, jak bardzo bolą mnie jej słowa. - Dlaczego zawsze zakładasz, że to moja wina? - Bo to zawsze jest twoja wina. - Musisz wiedzieć, że ten człowiek próbował w liceum mnie okaleczyć. SUV-em. Odwróciła się do mnie z wyrazem niedowierzania. - Myślałaś o tym, żeby się przeprowadzić do innego kraju? - Co ciekawe, owszem. - Martwe ciało. W bagażniku. - Podeszła do samochodu i otworzyła klapę. Rzuciłam się ku niej i zamknęłam klapę, zanim nieboszczyk mnie zobaczył.

- Wiedziałam - rzekła, odsuwając się od auta. - W bagażniku jest martwe ciało. Próbowałam ją uciszyć, przyciskając palec do ust raz po razie, i wyszeptałam głośno jak pijak w barze dla singli: - To nie jest martwe ciało, tylko martwy gość. Jest różnica. A kiedy się zorientuje, że go widzę, nie da mi spokoju, bo będzie chciał, żebym rozwikłała sprawę jego morderstwa i takie tam. Cookie zrobiła oskarżycielską minę: - Pozwoliłabyś mi jeździć z truposzem w bagażniku już zawsze. - Co? - parsknęłam. - Nie ma mowy. Przynajmniej nie zawsze. Tylko parę dni, aż ustaliłabym, kim on jest. Zbliżyła się do mnie tak bardzo, że stałyśmy nos w nos: - To kompletnie popaprane. Potem się odwróciła i zaczęła iść do domu. Niech to licho. Pobiegłam za nią, dziwując się temu, jak daleko potrafi zajść tęga, wkurzona kobieta w tak krótkim czasie. - Cookie, nie możesz iść do domu na piechotę. Wciąż jest ciemno, a my jesteśmy na Central. - Wolałabym natknąć się na dziesięciu zbirów w piętnastu ciemnych alejkach, niż jechać tym autem - pokazała za siebie, nie zwalniając tempa. Policzywszy sobie w głowie, zapytałam: - A na ciemnych parkingach? Albo w ciemnych przewiązkach? To też by było straszne, prawda? Kroczyła naprzód i trwała przy swej szlachetnej misji, aby uniknąć zmarłego, dając się zadźgać dla tych pięciu dolców, które miała w kieszeni. Nie widziałam w tym logiki, ale rozumiałam jej lęk. Chwileczkę. Wcale go nie rozumiałam.

- Cookie, zmarli ludzie otaczają mnie bez przerwy. Cały czas są w biurze, przesiadują w poczekalni, kręcą się przy ekspresie do kawy. Dlaczego to miałby nagle być problem? - Właśnie w tym rzecz. To ciebie bez przerwy otaczają zmarli ludzie. Nie mnie. I nie moje auto. - Czyli pewnie nie powinnam ci mówić o tym chłopcu w twoim mieszkaniu, co? - stanęła jak wryta z wyrazem osłupienia. - Nie. Dobra. Mniejsza z tym. - W moim mieszkaniu jest zmarły chłopiec? - Nie cały czas. Pokręciła głową i ruszyła. Ciężko mi było za nią nadążyć w moich kapcioszkach. Uświadomiłam sobie z westchnieniem, że dużo za dużo dziś ćwiczę. Będę musiała temu później zaradzić za pomocą tortu. - Nie mogę uwierzyć, że mam w domy nieżywego chłopca, a ty mi o tym nie powiedziałaś. - Nie chciałam cię niepokoić. Wydaje mi się, że podkochuje się w Amber. - O mój Boże. - Posłuchaj - powiedziałam, łapiąc ją za kurtkę i zatrzymując. Odwieźmy twój samochód do domu, a ja się tym zajmę. Nie możemy go tu zostawić. Ktoś go ukradnie. Oczy jej rozbłysły. - Myślisz? Czekaj, może powinnam wrócić i zostawić kluczyki w stacyjce. Wiesz, żeby im było łatwiej. - Uhm, jest to jakiś pomysł. Pognała w stronę auta, niesiona świeżą determinacją. Martwiłam się tylko troszkę. Przynajmniej szła we właściwą stronę. - Jeśli nie liczyć tego jednego razu, kiedy poszłam nago pływać z kółkiem szachowym - oznajmiłam z minimalną zadyszką

- to w życiu nie byłam w nocy taka zajęta. - Podniosłam wzrok z namysłem, potknęłam się, zatoczyłam, złapałam równowagę, a potem się rozejrzałam na boki, jakby to wszystko było zamierzone, i powiedziałam: - Nie, odszczekuję to. Nie, chyba najbardziej pracowita noc mojego życia była wtedy, jak pomogłam tacie rozwikłać tajemnicę eksplozji gazu, w której zginęły trzydzieści dwie osoby. Kiedy sprawa się wyjaśniła, wszyscy chcieli przejść. W tej samej chwili. Całą noc dochodziłam do siebie po tych wszystkich emocjach, które we mnie wirowały. Cookie zwolniła kroku, ale na mnie nie spojrzała. Nie mogłam mieć żalu. Dawno temu powinnam była powiedzieć jej o tym chłopcu. Niesprawiedliwie było zaskakiwać ją taką wiadomością. - Gdyby jeden pan nie zobaczył, jak jakiś student demoluje rury z gazem, może tej sprawy nigdy by nie wyjaśniono. Ale miałam tylko siedem lat - tłumaczyłam, licząc na to, że rozproszę Cookie paplaniem. - Ciężko mi było wówczas to wszystko zrozumieć. Ej, przynajmniej twojemu samochodowi nic się nie stało - pokazałam palcem auto. Podeszła do taurusa, a potem odwróciła się do mnie. - Przepraszam, Charley - powiedziała. Przerwałam na chwilę i spojrzałam na nią podejrzliwie. - Przymierzasz się do żartu z tuńczykiem? Bo one mi się znudziły, jeszcze zanim skończyłam dwanaście lat. - Ja tu świruję przez martwe ciało w bagażniku... - Martwego gościa. Gościa. - ... a ty po prostu robisz, co w twojej mocy. Nie opowiadałaś mi tej historii. - Jakiej historii? - zapytałam, wciąż podejrzliwie. - Tej o wybuchu? To nic takiego. - Opowiedziałam jej o tym, żeby

odwrócić jej uwagę od zmarłych ścielących się na prawo i lewo. - Nic takiego? Jesteś jak superbohaterka bez peleryny. - Ojej, to takie słodkie. Gdzie tkwi haczyk? Zaśmiała się. - Nie ma haczyka. Po prostu mi powiedz, że w moim bagażniku nie ma zwłok. Niechętnie wzięłam kluczyki i uniosłam klapę. - W twoim bagażniku nie ma zwłok. - Charley, możesz być ze mną szczera. Wszystko w porządku. Zamrugałam oczami z zaskoczeniem. Gościa nie było. - Nie, poważnie - powiedziałam, rozglądając się po okolicy. Zrobiłam krok do tyłu, żeby się lepiej przyjrzeć, i wpadłam na coś zimnego i nieruchomego. Temperatura wokół mnie spadła i przeszedł mnie dreszcz. Jakbym weszła do chłodni. Nie chciałam jednak niepokoić Cookie. Znowu jej niepokoić. - Nie - wzruszyłam ramionami - nie ma tu truposza. Zacisnęła usta domyślnie. Odsunęłam się nieco i rozejrzałam, jakbym przeszukiwała teren. Kątem oka przyglądałam się stojącemu obok mnie chłopu jak wieżowiec. Truposz z Bagażnika wpatrywał się we mnie niewidzącym wzrokiem zupełnie beznamiętnie. Stłumiłam impuls, by pomachać ręką, strzelić palcami. Pewnie tylko by go to zirytowało. - Czy on stoi przy tobie? - zapytała Cookie. Musiałam na niego patrzeć zbyt uważnie, skoro przejrzała moją maskę nonszalancji. Wzdychając z rezygnacją i poczuciem winy, potaknęłam. - Szybko. - Wyrwała mi kluczyki i pobiegła do drzwi kierowcy. - Charley, szybko, zanim z powrotem wsiądzie.

-Aha - śmignęłam na stronę pasażera i wsiadłam do auta. Cookie wciąż się wydawało, że zmarłych da się prześcignąć. Pozwoliłam jej w to wierzyć. Odpaliła silnik i wystrzeliła z parkingu jak bardzo zdeterminowana torpeda. - Został tam? - zapytała. Czułam się rozdarta. Z jednej strony, musiała wiedzieć, rozumieć, jak działał ten drugi świat. Z drugiej, gorąco pragnęłam dotrzeć do domu żywa, z jak najmniejszą, a najlepiej zerową, liczbą części samochodowych sterczących z mojej głowy lub torsu. Albo jednego i drugiego. - Pewnie - odparłam, bardzo się starając nie gapić. Czułam się jak wtedy na studiach, kiedy szłam na zajęcia, skręciłam za róg i stanęłam twarzą w twarz z miejscowym ekshibicjonistą. Wówczas, jak i obecnie, trudno się było nie gapić, bo Truposz z Bagażnika zasiadł jej na kolanach. - Brrr - rzekła Cookie. Pochyliła się i zwiększyła ogrzewanie, chociaż już wjeżdżałyśmy na parking przed naszym budynkiem. - Wezmę prysznic, a potem się dowiem, co się stało Janelle York - powiedziała, kiedy doszłyśmy pod drzwi naszych mieszkań na pierwszym piętrze. Była ledwie czwarta trzydzieści. - Może się trochę prześpij? - Cook - powiedziałam i przesunęłam się nieco w bok, bo Truposz z Bagażnika naruszał moją przestrzeń osobistą. Ważna była dla mnie przestrzeń. - Wypiłam ponad trzy kawy. Nie ma mowy, żebym zasnęła na tym etapie mojego życia. - Spróbuj chociaż. Obudzę cię za parę godzin. - Znowu będziesz mi rzucać ubraniami w twarz? -Nie. - OK, ale mówię ci, w życiu nie zasnę.

Według zegara obudziłam się dwie godziny później. Prawie siódma. Akurat dość czasu, żeby wziąć prysznic, zrobić kawę i pooglądać sobie przez chwilkę przystojnych facetów w internecie. Najwyraźniej Truposz z Bagażnika też potrzebował prysznica.

3 Wielkie piersi to wielka odpowiedzialność. T-SHIRT - To się do czubków nadaje. Stałam pod prysznicem pod najgorętszą dostępną wodą, a i tak każdy centymetr mojego ciała pokrywała gęsia skórka. Tak bywało, kiedy nieboszczycy brali ze mną prysznice. Spojrzałam w niewidzące oczy zmarłego bezdomnego z bagażnika Cookie. Miał włosy do ramion w niewyraźnym brązowym kolorze, zmierzwioną, poszarpaną brodę i piwne oczy. Strasznie przyciągam takie typy. Oddech zaczął mi parować, a kłęby mgiełki odbijały się od ścianek prysznica. Powstrzymałam impuls, by spojrzeć w kierunku nieba i unieść powoli ramiona, podczas gdy para kłębi się dookoła, chociaż fajnie byłoby poudawać, że jestem boginią oceanu. Totalnie mogłabym dorzucić trochę śpiewu operowego dla lepszego efektu. - Często tu zaglądasz? - zapytałam ku własnej wyłącznie uciesze. Czyli absolutnie warto było. Nie odpowiedział, więc sprawdziłam przytomność jego umysłu, dźgając go palcem w klatkę piersiową. Opuszek

palca zagłębił się w jego podartym płaszczu, dla mnie równie dotykalnym jak ścianki prysznica, a mimo to woda ściekająca z mojego palca przeleciała prosto przed niego i pacnęła o podłogę w gronie innych kropli. Mój palec nie wywołał reakcji. Niewidzące oczy przeszywały mnie na wskroś. Co było dziwne. Kiedy leżał zwinięty w kłębek w bagażniku Cookie, wydawał się taki zdrowy psychicznie. Niechętnie odchyliłam się do tyłu, aby wypłukać z włosów odżywkę. Zmusiłam się, by nie zamykać oczu, i patrzyłam, jak na mnie patrzy. Poniekąd. - Zdarzył ci się kiedyś taki dzień, który zaczął kompletnie po wariacku, a potem było coraz gorzej? Najwyraźniej był typem szaleńca milczącego, bo nie odpowiedział. Ciekawa byłam, od jak dawna nie żyje. Może przemierza ziemię tak długo, że postradał rozum. Tak się kiedyś stało w jednym filmie. Oczywiście, jeśli w chwili śmierci faktycznie był bezdomny, możliwe, że choroba psychiczna już wcześniej odgrywała w jego życiu dużą rolę. Zakręciłam akurat wodę, kiedy podniósł oczy na sufit. Ja też podniosłam oczy na sufit. Głównie dlatego, że on to zrobił. - O co chodzi, wielkoludzie? - Kiedy opuściłam wzrok, jego już nie było. Zniknął po prostu, jak to zmarli mają w zwyczaju. Bez pożegnania. Bez „no to narazicho". Po prostu przepadł. Bierz ich, stary. - Oby już nie wrócił. Cholerne truposzczaki. Sięgnęłam za zasłonkę prysznicową i spostrzegłam karmazynowe krople ściekające po mojej ręce. Spojrzałam ponownie w górę na ciemnoczerwone koło na suficie. Rozprzestrzeniało się jak plama krwi kogoś, kto wciąż krwawił. Zanim

zdążyłam powiedzieć „Co jest ku...", ktoś spadł. Ktoś wielki. I ciężki. I wylądował prosto na mojej głowie. Upadliśmy na podłogę prysznica w bezładnej plątaninie torsów i członków. Znalazłam się wprawdzie rozpłaszczona pod osobą z czystej stali, ale jedno rozpoznałam natychmiast. Rozpoznałam jego gorąc jak podpis, jak zwiastun jego przybycia. Z trudem wydostałam się spod jednej z najpotężniejszych istot we wszechświecie, Reyesa Farrowa, i odkryłam, że od stóp do głów pokrywa mnie krew. Jego krew. - Reyes - zawołałam przerażona. Był nieprzytomny, ubrany w przesączony krwią t-shirt i dżinsy. - Reyes - powiedziałam, zaciskając dłonie na jego głowie. Ciemne włosy były przemoczone. Na twarzy i szyi miał ogromne zadrapania, jak gdyby coś atakowało go szponami, ale większość krwi płynęła z ran, głębokich i śmiertelnych, na jego piersi, plecach i ramionach. Bronił się, ale przeciwko czemu? Serce załomotało mi w piersi. - Reyes, proszę - powiedziałam. Poklepałam go po twarzy i jego rzęsy - teraz ciemnoszkarłatne i posklejane krwią - zamrugały. Natychmiast obrócił się przeciwko mnie. Zawarczał i w jednej chwili zmaterializowała się wokół niego czarna szata, otoczyła nas, a jego ręka wystrzeliła do przodu i złapała mnie za szyję. Zanim serce następny raz zabiło, zostałam rzucona o ścianę prysznica, a przed oczyma lśniła mi ostra jak brzytwa klinga. - Reyes - powiedziałam słabo, tracąc już przytomność - ucisk na moim gardle był tak precyzyjny, tak dokładny. Nie widziałam już jego twarzy, tylko czerń, falującą szatę, która pomagała mu ochraniać tożsamości nawet przede mną. Świat się rozmazał i zawirował. Walczyłam z jego uściskiem, ciasnym jak metalowa obręcz, i chociaż chciałam wierzyć, że

słuszność jest po mojej stronie, czułam, jak moje członki słabną i opadają pod własnym ciężarem. Gdy nadciągało całkowite zaćmienie, poczułam, jak do mnie przywarł. Jego głos spowił mnie jak dym: - Strzeż się rannego zwierzęcia. A potem znikł i zadziałała grawitacja, i znowu upadłam na podłogę, tym razem na twarz, i gdzieś z tyłu głowy wiedziałam, że będzie to do bani. W dniu moich narodzin wydarzyło się coś przedziwnego. Tuż za granicami łona mojej matki czekała na mnie mroczna postać. Miał na sobie zakapturzone okrycie, które falowało wokół niego, wypełniając całą salę porodową kłębiastymi czarnymi falami jak dym na delikatnym wietrze. Choć nie widziałam jego twarzy, wiedziałam że mi się przyglądał, kiedy lekarz przecinał pępowinę. Choć nie czułam jego palców, wiedziałam, że mnie dotknął, kiedy pielęgniarka obmywała moją skórę. Choć nie słyszałam jego głosu, wiedziałam, że wyszeptał moje imię głębokim i gardłowym głosem. Był tak potężny, że sama jego obecność odbierała mi siły, utrudniała nabranie tchu. Bałam się go. Z wiekiem uświadomiłam sobie, że tylko jego jednego się boję. Nigdy nie dręczyły mnie normalne lęki dzieciństwa - pewnie to dobrze, skoro umarli masowo się przy mnie gromadzili. Jego jednak się obawiałam. A przecież pokazywał się tylko w sytuacjach krytycznych. Ocalał mnie, ratował mi życie niejeden raz. Dlaczego więc się bałam? Dlaczego, dorastając, przezwałam go Wielki Zły, skoro taki wobec mnie nie był?

Być może chodziło o emanującą z niego moc, która zdawała się pochłaniać część mnie, ilekroć się zbliżał. Piętnaście lat do przodu, lodowata noc na ulicach Albuquerque - pierwszy raz widziałam Reyesa Farrowa. Moja starsza siostra Gemma i ja zbierałyśmy informacje do szkolnego zadania w kiepskiej części miasta, kiedy nagle zauważyłyśmy ruch w oknie małego mieszkania. Ze zgrozą się zorientowałyśmy, że jakiś człowiek bił nastoletniego chłopca. W owej chwili myślałam tylko o tym, by go ocalić. Jakoś. Jakkolwiek. W desperacji rzuciłam cegłą w okno mężczyzny. Podziałało. Przestał bić chłopca. Niestety, zaczął gonić nas. Pognałyśmy ciemną alejką i szukałyśmy dziury w płocie, kiedy okazało się, że chłopiec także uciekł. Widziałyśmy go zgiętego wpół za blokiem. Zawróciłyśmy. Po twarzy spływała mu krew, kapała z jego niewiarygodnych ust. Dowiedziałyśmy się, że ma na imię Reyes, i próbowałyśmy mu pomóc, ale nam odmówił, a nawet posunął się do tego, że zaczął nam grozić, żebyśmy sobie poszły. Była to moja pierwsza lekcja absurdów męskiego umysłu. Jednak z powodu tych zajść nie byłam całkiem zaskoczona, kiedy ponad dekadę później odkryłam, że ostatnie dziesięć lat Reyes spędził w więzieniu za zabicie tego właśnie człowieka. Była to tylko część prawdy, którą niedawno na temat Reyesa poznałam. Istotne było również to, że Reyes i Wielki Zły - ta mroczna istotna, która mnie śledziła, strzegła mnie od dnia narodzin - są jedną i tą samą osobą. To on był tym czymś, co raz po raz ratowało mi życie. Tym czymś, co obserwowało mnie z cieni, samo będąc ledwie cieniem, i ochraniało mnie z oddali. Tym czymś, czego, dorastając, bałam się najbardziej. Niech to diabli - jedynym, czego się bałam, dorastając.

W głowie się nie mieściło, że złożona z dymu istota z mojego dzieciństwa była człowiekiem z krwi i kości. Reyes mógł jednak opuszczać swoje fizyczne ciało i przemieszczać się przez czas i przestrzeń w postaci bezcielesnego bytu, który w jednej chwili potrafił się zdematerializować. Bytu, który w mgnieniu oka umiał dobyć miecza i przeciąć rdzeń kręgowy. Który jednym spojrzeniem spod ciemnych rzęs mógłby stopić czapy lodowe na biegunach. A jednak każde odkrycie rodziło kolejne pytania. Zaledwie tydzień temu dowiedziałam się, skąd płynęły jego nadprzyrodzone zdolności. Wejrzałam w jego świat, kiedy opuszki jego palców muskały moje ramię, kiedy jego usta płomieniem wypalały moją skórę i kiedy zatopił się we mnie, a wezbrana fala orgazmu odblokowała jego przeszłość i odsłoniła przede mną kurtynę. Patrzyłam, jak przed mymi oczami rodzi się wszechświat, gdy jego ojciec - prawdziwy ojciec, najpiękniejszy anioł, jakiego stworzono - został strącony z komnat nieba. Na czele ogromnej armii Lucyfer podjął walkę - i w tym czasie wielkiego zamętu narodził się Reyes. Wykuty w ogniu supernowy, szybko awansował i został szanowanym przywódcą. Ustępował jedynie swemu ojcu i dowodził milionami żołnierzy: generał pośród złodziei, jeszcze piękniejszy i potężniejszy od ojca, z kluczem do wrót piekieł wyrytym na skórze. Jednak duma jego ojca była nieposkromiona. Chciał niebios. Chciał całkowitej kontroli nad każdą żywą istotą we wszechświecie. Chciał tronu Boga. Reyes spełniał każdy rozkaz ojca, czekał i wypatrywał, aż na ziemi narodzi się portal - bezpośrednie dojście do nieba, droga ucieczki z piekła. Jako tropiciel o zręczności i przebiegłości bez skazy, przedarł się przez wrota zaświatów i znalazł

portale na najdalszych rubieżach wszechświata - były to tysiące świateł o identycznym kształcie i formie. Tysiąc kostuch z nadzieją na przywilej służenia na ziemi. Ale Reyes przyjrzał się uważniej i zobaczył jedną utkaną ze złotej nici, migotliwą i lśniącą córkę słońca. Mnie. Odwróciłam się, zobaczyłam go i się uśmiechnęłam. I Reyes był zgubiony. Sprzeciwił się życzeniom ojca i nie wrócił do piekła, by zdradzić nasze położenie. Zamiast tego czekał całe wieki, aż zostanę zesłana, i sam narodził się na ziemi, dla mnie porzucając wszystko, co znał. Bo w dniu, kiedy narodził się w ludzkiej postaci, zapomniał, kim i czym był. A co więcej, do czego był zdolny. Wyrzekł się wszystkiego, by ze mną być, ale okrutne zrządzenie losu wydało go na pastwę potwora i Reyes dorósł pod zupełną kontrolą najgorszego rodzaju drapieżnika. Stopniowo przypominał sobie swoją przeszłość. Kim był. Czym był. Ale w owym czasie był już w więzieniu za zabicie człowieka, który go wychował. Obudziłam się nagle w wannie i usiadłam gwałtownie. Twarda, śliska powierzchnia była, jaka była, to znaczy głównie twarda i śliska, więc od razu z powrotem się osunęłam, bo dłonie się spode mnie wyślizgnęły. Mocno przywaliłam. Wobec tego podczas drugiej próby poruszałam się nieco wolniej, rozglądając się za Reyesem i zarzekając się, że kupię do łazienki maty antypoślizgowe. Krwi nie było. Brak śladów walki. I brak Reyesa. Co się mu stało? Dlaczego był taki pokaleczony? Wypierałam to, jak

wyglądał, z pamięci. Głównie dlatego, że jak tylko to widziałam, robiło mi się słabo. Mdło. Przypomniałam sobie, co do mnie powiedział: „Strzeż się rannego zwierzęcia". Tyle że powiedział to po aramejsku - w jednym z tysięcy języków, jakie znałam samoistnie od urodzenia. Jego głos przypominał cichy, pełen bólu warkot. Musiałam go znaleźć. Wcisnęłam się w parę dżinsów i sweter, wbiłam nogi w buty i zebrałam włosy w kucyk. Miałam tyle pytań. Tyle trosk. Przez ostatni miesiąc Reyes był w śpiączce. Został postrzelony przez strażnika więziennego, który oddawał strzały ostrzegawcze w pobliżu osadzonych - zapowiadało się na zamieszki. W dniu, kiedy mieli Reyesa odłączyć od aparatury podtrzymującej życie, doznał cudownego rozbudzenia i wy-maszerował z hospicjum w Santa Fe, jakby nie miał pół troski na świecie. Nastąpiło to tydzień temu i od tamtej pory nikt go nie widział ani o nim nie słyszał. Nawet ja. Do dziś. Czy wciąż żył? Co go zaatakowało? Co w ogóle mogło go zaatakować? Był synem Szatana, do kurwy nędzy. Kto takiemu podskoczy? Mogłam popytać w paru miejscach, kiedy wychodziłam z mieszkania, zadzwonił stacjonarny. - Byle szybko - powiedziałam po odebraniu. - OK. Jest tu dwóch ludzi z FBI - oznajmiła Cookie. Szybko. Szlag. - Mamy w biurze facetów w czerni? - No tak, chociaż właściwie to są bardziej w granacie. Jasny szlag. Zupełnie nie mam czasu na facetów. W żadnym kolorze. - OK, dwa pytania. Czy wydają się rozdrażnieni i czy są przystojni? Po długiej, bardzo długiej pauzie Cookie odparła:

- Jeśli chodzi o pierwsze pytanie, to nie bardzo. Drugie pozostawię chwilowo bez komentarza. Po trzecie idziesz przez głośnik. Po kolejnej długiej, bardzo długiej przerwie oznajmiłam: - No to w porządeczku. Będę za momencik. Zanim sama to zrobiłam, długa ręka sięgnęła ponad moim ramieniem i rozłączyła telefon. Reyes stał za mną. Ten gorąc, który stale z niego promieniował, wsiąkł w moje ubrania, nasycił mnie ciepłem. Zbliżył się, przyciskając się do mojego siedzenia. W odpowiedzi na jego bliskość poczułam przypływ adrenaliny, a kiedy pochylił głowę i jego oddech owiał mój policzek, kolana niemalże się pode mną ugięły. - Niezły unik, Dutch - rzekł cicho głosem jak pieszczota. Dreszcz radości przeszedł mi wzdłuż kręgosłupa i wezbrał w moim podbrzuszu. Reyes nazywał mnie Dutch od dnia moich narodzin, ale wciąż nie wiedziałam dlaczego. Był jak pustynia: surowy i piękny, szorstki i bezwzględny, jak obietnica skarbu za każdą wydmą, powab wody ukrytej tuż pod powierzchnią. Odwróciłam się przodem do niego. Nie ustępował ze zdobytego terytorium, musiałam więc się odchylić, by na niego spojrzeć, by móc go spijać. Ciemne włosy zwijały się nad uchem i lekko zmierzwione wisiały nad czołem. Rzęsy - tak gęste, że zawsze wyglądał, jakby dopiero co się przebudził przesłaniały lśniące brązowe oczy. Mimo to skrzyły się one łobuzersko. Wodził spojrzeniem, gdzie chciał - wolniej, gdy dotarł do moich ust, niżej i na dłużej, gdy natknął się na dolinę między Uwagą a Awarią. Potem podniósł wzrok i popatrzył mi w oczy, a ja zrozumiałam, czym jest doskonałość. - Lepiej wyglądasz - powiedziałam lekkim tonem. Rany, które były takie głębokie, potencjalnie śmiertelne, niemal zniknęły. W głowie mi się kręciło od ulgi i troski.

Uniósł mój podbródek i musnął palcami szyję, która wciąż była spuchnięta od jego chwilowego zaćmienia umysłu pod prysznicem. Potrafił mocno ściskać. - Przepraszam za to. - Zechcesz wyjaśnić? Opuścił głowę. - Wziąłem cię za kogoś innego. - Kogo? Zamiast odpowiadać, przyłożył mi palec do tętna. Zdawał się rozkoszować tym dowodem, że życie płynie w moich żyłach. - To te demony, o których mi mówiłeś? - zapytałam. - Tak. - Powiedział to tak rzeczowo, tak swobodnie, że można było pomyśleć, iż demony regularnie chcą go zabić. Mówił mi o nich w zeszłym tygodniu, kiedy się dowiedziałam, kim naprawdę jest. Mówił, że ścigają mnie, ale aby dostać się do mnie, będą musiały pokonać jego. Myślałam, że wyrażał się metaforycznie. Najwidoczniej nie. - Czy one... - przerwałam wpół zdania i przełknęłam ślinę. Nic ci nie jest? - Jestem nieprzytomny - rzekł, zbliżając się jeszcze bardziej. Zwilżył językiem pełne wargi. Mój żołądek wywinął salto - ale tylko częściowo przez ten język. - Jesteś nieprzytomny? Co to znaczy? Wparł dłonie na ladzie po moich obu stronach i uwięził mnie między muskularnymi ramionami. - To znaczy, że nie jestem świadomy - odrzekł tuż przed tym, jak przygryzł mi lekko płatek ucha, tylko na tyle mocno, by po powierzchni mojej skóry przeszło drżenie. Głęboki dźwięk jego głosu odbił się echem po moich kościach, rozpuszczając je od środka. Ciężko walczyłam, by

skupić się na jego słowach, a nie na chaosie, jaki wywoływała każda jego sylaba, każde dotknięcie. Był jak heroina w czekoladzie, a ja byłam uzależniona na wskroś. Miałam go już w sobie. Przez krótki czas zaznałam nieba. To przeżycie było tak surrealistyczne i druzgocące, że byłam pewna, iż jestem spalona dla innych mężczyzn na zawsze. Poważnie, kto mógłby konkurować z istotą stworzoną z piękna i grzechu, spojonych palącym żarem zmysłowości? Był bogiem wśród ludzi. Niech to. - Dlaczego nie jesteś świadomy? - zapytałam, z wysiłkiem ukierunkowując myśli. - Reyes, co się stało? Był zajęty: gryzł mnie delikatnie całą drogę do obojczyka, a jego gorące usta wywoływały aktywność sejsmiczną w każdym miejscu kontaktu. Naprawdę nie chciałam przeszkadzać, ale... - Reyes, słuchasz mnie? Uniósł głowę ze zmysłowym uśmiechem i odparł: - Słucham. - Czego? Jak krew ci napływa w cielesne doły? - Nie - odparł z chrapliwym śmiechem, od którego mrowienie przeszło mnie wszędzie. - Twojego bicia serca. - Ponownie się pochylił, znów rozpoczął nalot. - Poważnie, Reyes, jak zostałeś ranny? - Boleśnie - wyszeptał mi do ucha. Serce ci stanęło. - Idziesz do kąta - oznajmiłam, łapiąc nadgarstek ręki, która robiła akurat cudowne rzeczy z moją muszelką. Obrócił dłoń i splótł palce z moimi. - Stawiasz mnie do kąta? - Tak - odparłam z urywanym westchnieniem. - A jak nie pójdę, to dostanę klapsa?

Nim zdążyłam się opanować, wyrwał mi się wybuch śmiechu. - Reyes - powiedziałam karcąco - musimy pomówić. - Mów - powiedział, gładząc mnie kciukiem po nadgarstku. Dotknęłam palcem jego ramienia i pchnęłam lekko. - Wyrażę się precyzyjniej. Ty masz mówić. Proszę, powiedz mi, co się stało. Dlaczego jesteś nieprzytomny? Wypuścił powietrze powoli, odchylił się i skupił na mnie swoje błyszczące oczy. - Mówiłem ci w zeszłym tygodniu, że mnie znalazły. - Demony. -Tak. - Czego chcą? - Tego samego, co ja - rzekł, wodząc oczami po moim ciele choć może z innych powodów. Tłumaczył mi wcześniej, dlaczego chcą mnie znaleźć - mnie, portal, czyli drogę do nieba. Nie miałam pojęcia, że posuną się aż tak daleko. - Żyjesz jeszcze? - Moje fizyczne ciało jest takie jak twoje. Trudniej je zabić - dużo trudniej je zabić - niż ciała większości ludzi. Ulga zalała każdą komórkę w moim ciele. Zrobiłam głęboki wdech i zażądałam: - Powiedz mi, co się dzieje. Dokładnie. - Dokładnie. OK, czekają, aż wydarzy się jedna z dokładnie dwóch rzeczy. - Czyli? - Aż moje ciało umrze i będą mogli zabrać mnie z powrotem do piekła albo aż mnie znajdziesz. Jedno da im dostęp do klucza powiedział i skinął głową w stronę gładkich, płynnych

linii swoich tatuaży. To zdumiewające, ale jego tatuaże stanowiły mapę do wrót piekła. Bez tej mapy ryzykowna podróż przez pustkę wieczności rzadko kiedy kończyła się dobrze dla potencjalnych uciekinierów. - A drugie da im dostęp do nieba. Popatrzył na mnie bez ogródek. - Jedno i drugie ogromnie je ucieszy. - No to powiedz mi, gdzie się znajduje twoja fizyczna postać, żebyśmy mogli... sama nie wiem, schować cię. Pokręcił głową z żalem. - Obawiam się, że nie mogę tego zrobić. Zmarszczyłam brwi. - Jak to nie możesz tego zrobić? Reyes, gdzie ty jesteś? Uśmiechnął się krzywo i ponuro: - W bezpiecznym miejscu. - Jesteś bezpieczny od demonów? - zapytałam z wyraźną nadzieją. - Nie - odpowiedział. - Ty jesteś bezpieczna od demonów. Kiedy znów rzucił mi się do gardła, odsunęłam się. - Czyli wiedzą, gdzie jesteś? Próbują cię zabić? - To, co opisywał, przypominało mój najgorszy koszmar. Ranna, bezradna, szaleniec próbuje mnie zabić. Nigdy nie przypisywałam sprawcy cech demonicznych, ale teraz gdy miałam nową pożywkę, mój powracający koszmar na pewno załatwi sobie update i uwzględni obecność złych duchów. Cudnie. Z długim westchnieniem zrobił krok do tyłu i usiadł na krześle przy moim biurku, położył na nim nogi i skrzyżował jej w kostkach. - Musimy o tym teraz dyskutować? Mogę nie mieć zbyt wiele czasu. Serce w piersi mi zamarło. Przez myśl mi przemknęło, ile ma czasu. Ile my mamy czasu. Nie miałam stołu z krzesłami,

ale miałam barek i parę stołków barowych. Przysiadłam na jednym z nich i odwróciłam się do niego. - Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć, gdzie jesteś? - Z wielu powodów. - Jego wzrok przesunął się po mnie jak zasłona ognia. Potrafił rozniecić moje najgłębsze pragnienia jednym spojrzeniem. Tu i teraz postanowiłam, że koniec z czytaniem romansów przy świecach. - Zdradzisz mi te powody czy mam się domyślać? - Prawdopodobnie nie mogę tu zostać cały dzień, więc ci powiem. - Przynajmniej jest jakiś postęp. - Pierwszy powód jest taki, że to pułapka, Dutch. Na ciebie i tylko ciebie. Jak myślisz, dlaczego mnie jeszcze nie zabili? Chcą, żebyś mnie szukała, żebyś mnie znalazła. Pamiętaj, jeśli ty ich nie widzisz, to one nie widzą ciebie. - Wspominał o tym wcześniej, ale prawda była trudna do pojęcia. I przerażająca. - A jeśli je zobaczę? - spytałam. Jeszcze raz powiódł po mnie wzrokiem. - Powiedzmy, że ciężko cię przeoczyć. - No to zrobimy to incognito. Wiesz, jak Navy SEALs, SWAT czy co tam. - To nie działa w ten sposób. - To mi nie wystarczy - zacisnęłam dłonie w pięści. - Musimy spróbować. Nie możemy tak po prostu dać im cię zabić. - Nie słyszałaś jeszcze drugiego powodu. Zabrzmiało to złowieszczo. - OK, powiedz mi - skrzyżowałam ramiona na piersi i czekałam. - Nie sposoba ci się to.

- Duża ze mnie dziewczynka - odparłam, unosząc brodę. Poradzę sobie. - Dobra. Zamierzam pozwolić, by moje fizyczne ciało zmarło. - Każdy mięsień w moim ciele zastygł. - Nie potrzebuję go przecież - ciągnął, wzruszając obojętnie ramionami. - Spowalnia mnie i, jak sama widziałaś, sprawia, że jestem podatny na ataki. - Ale na nagraniu z kamery, tym, kiedy się wybudziłeś ze śpiączki, po prostu zniknąłeś. Zdematerializowałeś swoje ludzkie ciało. - Dutch, Holenderko - spojrzał na mnie karcąco spod ciemnych rzęs - nawet ja nie umiem tego zrobić. - Więc jak to zrobiłeś, że tak po prostu zniknąłeś? Widziałam nagranie. - Umiem zakłócić działanie urządzeń elektronicznych, kiedy chcę. Ty też, jeśli się skupisz. Nie wiedziałam o tym. - Myślałam, że... - Źle - powiedział autorytarnie. Robił się strasznie drażliwy, kiedy go torturowali. - Dobra. Myliłam się. Nie dołączyli przecież instrukcji obsługi do bycia istotą nadprzyrodzoną. - Prawda. - Ale to nie powód, by dać twojemu fizycznemu ciału umrzeć. Na przykład co się z tobą stanie? Przed chwilą mówiłeś, że jeśli umrzesz, zabiorą cię z powrotem do piekła. - One same nie wiedzą, czy mogą mnie zabrać do piekła, czy nie. Na to po prostu liczą. Zdaje się, że jest jeden sposób, by się przekonać - uniósł brwi w odpowiedzi na wyzwanie. - Chwileczkę. Nie wiesz, co się stanie? Czy mogą cię zabrać do piekła?

Wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia. Ale to wątpliwe. - Ale co będzie, jeśli im się uda? Jeśli ześlą cię tam z powrotem? - To mało prawdopodobne - upierał się. - Kto miałby mnie wysłać? - O mój Boże. Nie mogę uwierzyć, że gotów jesteś tak ryzykować. - Dużo bardziej ryzykownie jest żyć tu na ziemi, Dutch powiedział gniewnym tonem. - Nie jestem skłonny dłużej tego ryzyka podejmować. - Jest to większe ryzyko dla kogo? - Większe ryzyko dla ciebie. Odpowiedź, jakiej udzielił, sfrustrowała mnie jeszcze bardziej. - Nie rozumiem. Dlaczego to dla mnie bardziej ryzykowne? Przeczesał ciemne włosy obiema dłońmi. Wyglądały przez to na bardziej zmierzwione, bardziej sexy, i chwilę trwało, zanim odzyskałam koncentrację. - To demony, Dutch. We wszechświecie jest tylko jedno, czego chcą bardziej niż ludzkich dusz. - Śniadaniowe burrito w Macho Taco? Podniósł się i popatrzył na mnie: - Chcą ciebie, Dutch. Chcą portalu. Czy wiesz, co się stanie, jeśli cię znajdą? Przygryzłam dolną wargę i wzruszyłam jednym ramieniem. - Będę mieli drogę do nieba. - Nie mogę na to pozwolić. - No tak - powiedziałam smutno. - Zapomniałam, będziesz musiał mnie zabić.

Zbliżył się i odezwał się ciszej: - I zrobię to, Dutch. W mgnieniu oka. Świetnie. Miło było wiedzieć, że mnie kryje. - Zraniłem cię? - zapytał, unosząc mój podbródek palcami. - Przestań czytać mi w myślach - powiedziałam defensywnie. - Nie potrafię czytać ci w myślach. Jestem jak ty - czytam emocje, uczucia. A ty czujesz się zraniona. - Jak w ogóle jakiś demon trafił do tego wymiaru? - zapytałam, odsuwając się od niego. Wstałam i zaczęłam się przechadzać tam i z powrotem. On z powrotem usiadł, położył nogi na biurku. Pierwszy raz zwróciłam uwagę, jakie ma buty: czarne, trochę kowbojki, a trochę motocyklowe. Podobały mi się. - Sądziłam, że to prawie niemożliwe, by demony przedarły się przez wrota. - Tak, prawie niemożliwe. Od czasu do czasu jakiś demon stawia czoła pustce i szuka drogi przez labirynt. To niebezpieczne i rzadko się udaje. Większość przepada w zapomnieniu wieczności. - Poruszył myszką i mój komputer się włączył. Czyli pokazała się moja tapeta na pulpicie. Czyli pokazało się zdjęcie Reyesa - konkretnie jego zdjęcie z policyjnej kartoteki, jedyne, jakie miałam. Skrzywił się. Oparłam się pokusie wczołgania się pod stołek barowy. Pewnie i tak dalej by mnie widział. - Kontynuuj. - Racja - skupił się z powrotem na mnie. - Jeśli demon jakimś cudem przedrze się przez wrota, wciąż jeszcze nie znajduje się tutaj. Musi się podczepić pod duszę noworodka. Tylko w ten sposób mogą się przedostać do tego wymiaru. Tego, na którym ty i ja się akurat znajdujemy - przypomniał mi.

- Ale ty nie tak uciekłeś z piekła. Ty nie musiałeś się podczepiać. - Ze mną było inaczej. Kiedy już uciekłem, mogłem się przemieszczać między wymiarami tak łatwo, jak ty przechodzisz przez drzwi. - Jak to możliwe? - Po prostu to możliwe - odparł wymijająco. - Stworzono mnie innym. Powstałem z określonego powodu. Kiedy upadli zostali strąceni z nieba, wygnano ich ze światła - dlatego ja byłem potrzebny. Byłem narzędziem. Środkiem do celu. Jednak narodziny na ziemi zapewne nie okazały się moją najmądrzejszą decyzją. Moja cielesna postać mnie naraża i należy ją zniszczyć. To fizyczny dowód ukrytego klucza. Kiedy Reyes narodził się w ludzkiej postaci, klucz - mapa do piekła odciśnięta na jego ciele, gdy został stworzony, pojawiła się również na jego ludzkim ciele. Ciekawa byłam, co jego ludzcy rodzice o tym myśleli. Co myśleli lekarze. Tatuaż na noworodku. Nie byłam pewna, jak to działa, ale ów tatuaż pozwoliłby Szatanowi uciec z piekła. Nie chciał uciekać, narażać się na niebezpieczeństwo, dopóki nie narodzi się portal. Posłał więc swojego syna na tę płaszczyznę istnienia, by czekał na ten portal. Reyes miał wrócić po Szatana i jego zastępy natychmiast po moich narodzinach. Zamiast tego sam również urodził się na ziemi. Żeby być ze mną. Ze mną dorastać. Został jednak porwany od swoich biologicznych rodziców na długo przed tym, nim jego marzenie mogło się ziścić. - Jeśli tym demonom uda się przedrzeć z powrotem przez bramę - ciągnął - będą mieć klucz i mój ojciec będzie mógł uciec. I właśnie tak zrobi. - Rozparł się na krześle i założył ręce za głowę. - Wiesz, jak ludzie mniej więcej od zarania czasu prorokują kres czasu?

- Tak - odparłam, przeczuwając, że anegdotka źle się skończy. - Nie mają pojęcia, jakie czeka ich piekło, jeśli mój ojciec zdobędzie ten klucz. - Opuścił ręce i pochylił się do przodu. - A w pierwszej kolejności zacznie ścigać ciebie. - Nie obchodzi mnie to. Popatrzył na mnie krzywo i z powątpiewaniem. - Oczywiście, że cię to obchodzi. - Nie. Nie możesz pozwolić ciału umrzeć. Nie wiemy, co się wydarzy. Mogą cię i tak dorwać. - Przyjmijmy na moment, że nie stanowią już zagrożenia - że udało ci się je wszystkie unicestwić. - Mnie się udało? - Mam jeszcze taki mały problem, co się nazywa „życie za kratkami". Nie wrócę do więzienia, Dutch. Co? Tym się przejmował? - Nie rozumiem. W każdej chwili możesz opuścić swoje ciało. Te kraty nie mogą cię przecież uwięzić. - To nie takie proste. Znowu się wykręcał, nie mówił wszystkiego. - Reyes, proszę, powiedz mi. - To nieistotne. - Wyciągnął rękę i wyłączył mój monitor, jakby nagle zaczął mu przeszkadzać. - Reyes - położyłam mu dłoń na ramieniu, nakłaniając go, by do mnie wrócił. - Dlaczego to nie takie proste? Pokręcił brodą i zerknął w dół na swoje buty. - Jest... pewien skutek uboczny. - Kiedy opuszczasz swoje ciało? - Tak. Kiedy je opuszczam, naśladuje ono coś w rodzaju ataku. Jeśli dzieje się to zbyt często, więzienni lekarze podają

mi leki, które zapobiegają atakom. Te leki mają skutek uboczny, który jest nie do przyjęcia - jego spojrzenie wróciło do mnie. - Nie pozwalają mi się odseparować. Tkwię w więzieniu, a ty jesteś zupełnie niechroniona. Och. - No to uciekaj dalej. Pomogę ci. Ale teraz pozwól załatwić sobie opiekę lekarską. Przyjaźnię się z lekarzem, znam parę pielęgniarek. Zajmą się tobą dla mnie. Nie doniosą na nas, słowo. Pozwól mi cię znaleźć, a więzieniem będziemy się martwić później. - Jeśli ty mnie znajdziesz, on mnie znajdzie. I pójdę do więzienia, niezależnie od tego, kogo znasz. Ten znowu o tym? - Kto cię znajdzie? - Ten gość, którego wujek przykleił ci do ogona. To mnie zaskoczyło. - O czym ty mówisz? - Twój wujek kazał cię śledzić, pewnie w nadziei na to, że ja się pokażę. - Wujek Bob kazał mnie śledzić? - zapytałam zbulwersowana. - Nie powinnaś przypadkiem zauważać takich rzeczy? Wiesz, jako detektyw? - puścił do mnie oko filuternie. - Zmieniasz temat - odparłam, próbując dojść do siebie po tym mrugnięciu. - Przepraszam - spoważniał. - OK, czyli chcesz, żebym został przy życiu, bo istnieje cień szansy, że trafię z powrotem do piekła. Czy to się zgadza? - Reyes, ty stamtąd uciekłeś. Ty, istota stworzona z mapą wrót piekła na ciele. Jesteś kluczem do ich wolności i zbiegłeś

z tym kluczem. Byłeś ich generałem, najpotężniejszym wojownikiem, i ich zdradziłeś. Jak sądzisz, co się z tobą stanie, jeśli trafisz tam z powrotem? Już nie wspominając o tym, że jeśli się tam znajdziesz, to twój ojciec - tak się zresztą składa, że to Szatan - będzie miał klucz i sam będzie mógł uciec z piekła. - Jeśli. - Nie jestem skłonna kusić losu w ten sposób. Piekło musi być katownią, nawet jeśli nie jest się wrogiem publicznym numer jeden. A ryzykować, że Szatan się wymknie? - skrzyżowałam ramiona na piersi. - Powiedz mi, gdzie jesteś. - Dutch, nie możesz mnie szukać. Nawet jeśli umiałabyś je wszystkie unicestwić... - Czemu w kółko to powtarzasz? - zapytałam ze zniecierpliwieniem. - Jestem jasnym światłem, które wabi zmarłych, żeby mogli przeze mnie przejść. W sumie przypominam taką lampę na muchy. I jestem raczej pewna, że w zakresie obowiązków nie mam unicestwiania demonów. Na jego atrakcyjną twarz wślizgnął się łagodny uśmiech, który w jakiś sposób upłynnił moje łękotki. - Gdybyś miała choć cień pojęcia, na co cię stać, zaiste świat byłby niebezpiecznym miejscem. Nie pierwszy raz słyszałam coś takiego, i za każdym razem było to powiedziane równie mgliście. - OK, to może mi powiesz? - poprosiłam, choć wiedziałam, że tego nie zrobi. - Gdybym ci powiedział, do czego jesteś zdolna, miałabyś przewagę. Nie mogę podjąć takiego ryzyka. - Cóż ja takiego mogłabym ci zrobić? Wstał, przyciągnął mnie do siebie i zawarczał:

- Boże, te twoje pytania, Dutch. Owinął moją szyję długimi palcami i uniósł kciukiem mój podbródek, tuż przed tym, jak pochwycił moje wargi swoimi. W jednej chwili pocałunek z niepewnego stał się wymagający. Jego język zanurkował w moje usta i radowałam się jego smakiem, jego prymarnym zapachem. Przylgnęłam do niego, odchyliłam głowę, by pogłębić pocałunek, a potem o życie trzymałam się jego szerokich ramion. Jedną ręką objął mój kark, a drugą mnie do siebie przyciskał, i poprowadził mnie ku ścianie. Przyparł mnie do niej, schwycił obie moje ręce jedną dłonią i przyparł je do płaszczyzny nad moją głową, podczas gdy jego druga ręka eksplorowała do woli. Objął Uwagę i muskał jej czubek, aż stwardniał pod jego dotykiem, a mnie wyrwał się jęk. Uśmiechnął się szeroko, opuścił głowę i przycisnął usta do mojego tętna. W moim podbrzuszu zawirowała roztopiona lawa, wywołując zmysłowe drżenie. Walczyłam o siłę, by go powstrzymać. Poważnie, to było zupełnie absurdalne. Mój kompletny brak opanowania w kwestii Reyesa był wprost skandaliczny. Co z tego, że to syn Szatana, najpiękniejszej ponoć istoty, jaka stąpała po niebiańskich ścieżkach? Co z tego, że powstał wśród żaru tysięcy gwiazd? Co z tego, że przez niego zupełnie się w środku rozpływałam? Musiałam wziąć się w garść. Wziąć w garść siebie, a nie męskie atrybuty Reyesa. - Czekaj - powiedziałam, podczas gdyjego język wprawiał w dygot samo centrum mojego ciała. - Muszę cię przestrzec. - Tak? - odchylił się i wbił we mnie leniwe, zmysłowe spojrzenie. - Nie pozwolę ci dopuścić do śmierci twojego fizycznego ciała.

- I zamierzasz mnie powstrzymać? - zapytał sceptycznym tonem. Odepchnęłam go, podniosłam torbę i wyszłam na zewnątrz. Tuż przed tym, jak zamknęłam drzwi, popatrzyłam na niego i oznajmiłam: - Znajdę cię.

4 Jeśli ma jądra lub opony, będą z tym problemy. NAKLEJKA NA ZDERZAK Zaryglowałam za sobą drzwi, tym samym zasadniczo zostawiając syna Szatana w mieszkaniu. Samego. Zirytowanego. I możliwe, że sfrustrowanego seksualnie. Z tyłu głowy odczuwałam lekki niepokój, że może go rozzłościłam. Nie chciałabym, aby mi moja garsonierka stanęła w ogniu piekielnym. Ale naprawdę zachowywał się niedorzecznie. W najwyższym stopniu niedorzeczne. Cała ta historia przypominała mi czasy podstawówki, kiedy to moja najlepsza przyjaciółka mawiała: „Chłopcy są fuj i trzeba w nich rzucać kamieniami". Przeszłam przez parking, tupiąc nogami. Chłodny wiatr studził moje drżące pożądanie. Przeszłam przez bar mojego taty w kierunku wewnętrznej klatki schodowej. Mój tata był gliniarzem w Albuquerque, który - podobnie jak wujek Bob błyskawicznie awansował, aż obaj zostali detektywami. Rzecz jasna, z moją pomocą. Rozwiązywałam dla nich sprawy, odkąd miałam pięć lat, choć „rozwiązywanie" to może zbyt mocne słowo. Przekazywałam im informacje od zmarłych, aby pomóc im rozwiązać sprawy, odkąd miałam pięć lat

- tak już lepiej. Wujek wciąż pracował w policji, lecz tata kilka lat wcześniej przeszedł na emeryturę i zakupił bar, z którego obecnie prowadziłam działalność. Moje biuro znajdowało się na piętrze. Ponadto mieszkałam jakieś pół metra od tylnych drzwi. Było to wszystko nad wyraz wygodne. Tata wcześniej zaczął. Do ciemnej sali wpadało światło z jego biura, więc wyminęłam stoliczki, skręciłam za barem i wsadziłam głowę do środka. - Cześć tato - przywitałam się. Przestraszył się, wzdrygnął na dźwięk mojego głosu i odwrócił do mnie. Wcześniej przyglądał się fotografii na przeciwległej ścianie. Jego długa, chuda sylwetka przypominała patyczek po lodach ubrany w wymięte wdzianko w stylu Kena. Najwyraźniej pracował całą noc. Na biurku stała otwarta butelka whiskey Crown Royal, a w ręku trzymał prawie pustą szklaneczkę. Emanująca od niego emocja mnie zaskoczyła. Jakby się nie zgadzała, jak wtedy, kiedy zamówiłam colę light, a kelner przyniósł mrożoną herbatę. Pospolite doświadczenie wypicia tego pierwszego łyczka zaszokowało niespodziewanym smakiem. Choć tata miewał czasem gorsze dni, tym razem jego smak był inny. Niespodziewany właśnie. Potoczył się ku mnie głęboki smutek połączony z przytłaczającym brzemieniem beznadziei, aż zaparło mi dech w piersiach. Wyprostowałam się z zaniepokojeniem. - Co się stało, tato? Na j ego zmęczonej twarzy poj awił się wymuszony uśmiech. - Nic, kochanie, robię tylko porządek w papierach - zełgał. Kłamstwo zabrzmiało w moim uchu jak fałszywa nuta. Ale dobrze, niech będzie. Skoro nie chciał rozmawiać o tym, co go męczy, na razie dam mu spokój.

- Byłeś w domu? - spytałam. Odstawił szklankę i zdjął z krzesła brązową kurtkę. - Właśnie tam idę. Potrzebujesz czegoś? Boże, ależ był z niego marny kłamca. Może po nim to mam. - Nie, wszystko w porządku. Pozdrów Denise. - Charley - powiedział ostrzegawczym tonem. - Co? Nie mogę pozdrowić ulubionej macochy? Ze znużonym westchnieniem założył kurtkę. - Muszę wziąć prysznic, zanim ludzie się zejdą na lunch. Niedługo powinien przyjść Sammy, jeśli masz ochotę na śniadanie. Sammy - kucharz taty - robił juevos rancheros, dla których można było dać się zabić. - Może później sobie zamówię. Spieszno mu było do wyjścia. Albo do tego, by się oddalić ode mnie. Prześlizgnął się obok, nie patrząc mi w oczy. Rozpacz buchała od niego jak gęsta, mętna para. - Niedługo wrócę - powiedział, wesoły jak pacjent psy-chiatryka na krawędzi samobójstwa. - OK - odparłam równie radośnie. Pachniał jak miodowo-cytrynowy syrop na kaszel. Zapach unosił się w biurze. Kiedy wyszedł, zajrzałam do środka i popatrzyłam na fotografię, którą studiował. Było to moje zdjęcie w wieku mniej więcej lat sześciu. Miałam krzywą grzywkę i brakowało mi dwóch przednich zębów. Mimo to jadłam arbuza. Sok ściekał mi z palców i z brody, ale tym, co zwróciło moją uwagę - co zwróciło uwagę mojego taty - był mroczny cień, który unosił się tuż nad moim ramieniem. Rozmazany odcisk palca na szkle dowodził, że tata również przyglądał się temu miejscu.

Popatrzyłam niżej na blat półki z książkami, na której mieściła się jego kolekcja śmiesznych rodzinnych momentów. Odstawił wiele moich zdjęć. Na każdym z nich gdzieś w tle był mroczny cień i każde było pomazane opuszkiem palca właśnie w tym miejscu. Chcąc nie chcąc, zaczęłam się zastanawiać, co tata robił. No dobra, nad tym oraz nad pytaniem, co oznaczał ten czarny cień, bo tego to nawet ja nie wiedziałam. Czy był to produkt uboczny kostuchowatości? A może - może - był to Reyes, w szacie prawie widzialnej, niemal pochwytnej. Myśl ta mnie zaintrygowała. Dorastając, widziałam go zaledwie kilka razy. Czy towarzyszył mi częściej? Strzegł mnie? Chronił? Kiedy dotarłam do biura, owszem, czekało tam dwóch mężczyzn w nieskazitelnych granatowych garniturach. Powstali i obaj podali mi ręce. - Panno Davidson - odezwał się jeden z nich. Wylegitymował się, po czym schował dokument do marynarki. Zupełnie jak w telewizji. Było to nieziemsko fajne, a ja uświadomiłam sobie, że jeśli mam być kiedykolwiek brana poważnie, muszę sobie sprawić żakiet z wewnętrzną kieszonką. Zazwyczaj trzymałam moją laminowaną licencję detektywa w tylnej kieszeni dżinsów, gdzie się mięła, wyginała i ulegała deformacjom. Drugi agent zrobił to samo: podał mi rękę, a drugą jednocześnie mignął legitymacją. Byli znakomicie skoordynowani. I wyglądali jak bracia. Choć jeden był o parę lat starszy od drugiego, obaj mieli włosy na jeżyka i przejrzyste niebieskie oczy, które w każdej innej sytuacji nie byłyby tak straszne, jak mi się obecnie wydawało.

- Jestem agent Foster - powiedział pierwszy z nich - a to jest agent specjalny Powers. Prowadzimy dochodzenie w sprawie zniknięcia Mimi Jacobs. Usłyszawszy o Mimi, Cookie przewróciła naczynie z ołówkami. Nic takiego się nie stało, dopóki nie spróbowała go złapać i nie potrąciła przy okazji lampy. Ołówki i inne pisadła pofrunęły, a lampa zaczęła spadać na ziemię. W połowie drogi z trzaskiem przywaliła o przód biurka, bo Cookie schwyciła za kabel. Reagując na hałas, pociągnęła kabel za mocno i lampa rykoszetem poleciała do góry, walnęła w tył jej monitora i zrzuciła ceramicznego jamnika, którego Amber dała jej na gwiazdkę. Subtelnie. Po pięciominutowym trailerze serialu Moda na katastrofę będę się z tego śmiała przez miesiąc - zwróciłam się do gości. - Wejdziemy do mojego biura? - Oczywiście - powiedział agent Foster, przypatrując się Cookie, jak gdyby należało ją zamknąć. Prowadząc ich, rzuciłam jej najbardziej niedowierzające spojrzenie, na jakie mnie było stać. Spuściła wzrok. Na szczęście jej jamnik wylądował w koszu na śmieci na poduszce z papierów, więc się nie rozbił. Wyłowiła go, wciąż nie patrząc mi w oczy. - Przykro mi, ale nie wydaje mi się, abym kiedyś słyszała o Mimi Jacobs - zagaiłam, nalewając sobie kubek kawy, podczas gdy oni zasiedli przed moim biurkiem. Cookie zawsze oferowała świeżą kawę i ciepłe uściski. Albo ciepłą kawę i świeże uściski. Tak czy owak, wszyscy byli zadowoleni. - Jest pani pewna? - zapytał Foster. Wydawał się takim typem młodego bezczelnego. Nie przepadałam za tym typem, ale bardzo się starałam przezwyciężyć swoje pierwsze

wrażenie. - Zaginęła niemal tydzień temu, a w czasie zniknięcia na biurku miała jedynie notes z pani nazwiskiem oraz numerem. Musiała spisać moje dane, rozmawiając z Cookie. Odwróciłam się do nich, mieszając kawę z wyrazem niewinności w sarnich oczach. - Skoro Mimi Jacobs zaginęła prawie tydzień temu, dlaczego przychodzą panowie do mnie dopiero dzisiaj? Starszy - Powers - się zirytował, pewnie dlatego, że odpowiedziałam pytaniem na pytanie. Najwyraźniej był przyzwyczajony, że na pytania się mu odpowiada. Głuptasek. - Niewiele sobie robiliśmy z notatki, dopóki nie odkryliśmy, że jest pani prywatnym detektywem. Przypuszczaliśmy, że mogła panią wynająć. - Do czego? - próbowałam wyciągnąć informacje. Powers pokręcił się na krześle. - To właśnie przyszliśmy ustalić. - Czyli nie miała żadnych kłopotów? Może w firmie, w której pracuje? Mężczyźni spojrzeli na siebie. W każdej innej sytuacji zakrzyknęłabym wówczas „eureka". Przynajmniej w duchu. Czułam się jednak, jakbym właśnie wręczyła im idealnego kozła ofiarnego. Wiedzieli więcej i nie zamierzali mi powiedzieć. - Bierzemy to pod rozwagę, panno Davidson, ale będziemy wdzięczni, jeśli ta informacja zostanie między nami. Czyli nie firma. Jedna ewentualność z głowy, zostało jeszcze dwadzieścia siedem tysięcy. Widocznie byli już usatysfakcjonowani, bo obaj wstali. Foster podał mi wizytówkę.

- Musimy nalegać, aby pani nas powiadomiła, jeśli będzie próbowała nawiązać z panią kontakt - rzekł tonem leciutko ostrzegawczym. Starałam się nie zachichotać. - Naturalnie - powiedziałam, prowadząc ich do wyjścia. Zatrzymałam się przed drzwiami między biurem Cookie a moim. - Przykro mi, że nie mogłam być bardziej pomocna, oraz że muszą panowie już wyjść. Foster odchrząknął niezręcznie i jeszcze chwilę się zawahał. - Racja, dobrze. Skontaktujemy się z panią, jeśli będziemy jeszcze czegoś potrzebować. Kiedy stali za mną i czekali, powoli przekręciłam klamkę, poruszałam nią trochę i dopiero wtedy otworzyłam drzwi. Cookie pisała na komputerze zawzięcie. Na ile ją znałam, podsłuchiwała naszą rozmowę przez interkom. - Panno Davidson - powiedział Foster, uchylając niewidzialnego kapelusza, gdy mnie mijali. Agenci sobie poszli, a Cookie popatrzyła na mnie z rozdrażnieniem: - Musiałaś ruszać klamką? Subtelne. - A tak, o gracjo. Nie mogłaś jeszcze czegoś przewrócić? Skrzywiła się, gdy jej o tym przypomniałam. - Myślisz, że coś podejrzewali? Nasunęło mi się tyle możliwości. „No ba". „Tak sądzisz?" „Tylko jeśli nie byli skończonymi debilami". - Tak - odparłam zamiast tego, ale beznamiętny ton mojego głosu sugerował wszystkie powyższe repliki. - Ale nie powinnyśmy pracować z nimi zamiast przeciw nim? - spytała. - Nie w tym konkretnie momencie. - Czemu nie?

- Głównie dlatego, że to nie są agenci FBI. Nabrała powietrza z cichym sykiem. - Skąd wiesz? - Serio? - zapytałam. Zupełnie nie miałam ochoty tłumaczyć, skąd wiem, że ktoś kłamie. Po raz tysięczny. - No tak - powiedziała, kręcąc głową. - Przepraszam. - Nagle zrobiła głęboki wdech. - Wiedziałaś, że to nie są prawdziwi agenci FBI? - Miałam pewne podejrzenia. - Ale i tak zaprosiłaś ich do biura? Sam na sam? - Moje podejrzenia nie zawsze się sprawdzają. Zastanawiała się chwilę, po czym się uspokoiła. - Fakt. Pamiętasz, jak kiedyś rzuciłaś się na listonosza... Uniosłam rękę, by jej przerwać. Pewnych rzeczy lepiej nie mówić. - Odpuść sobie sprawdzanie interesów - powiedziałam, głośno myśląc. - Założę się o moją wirtualną farmę, że to ślepy zaułek. Skup się na tym, by znaleźć coś, co łączyło Mimi i Janelle York. - Poza tym, że chodziły razem do szkoły? - zapytała. - Nie. Od tego zacznijmy. Pokop w środowiskach, z których się wywodzą, sprawdź, czy coś się rzuca w oczy. Akurat wtedy do biura wszedł wujek Bob. Czy raczej z impetem wpadł do biura. Zawsze był taki zestresowany. Chyba nastała pora na „tę rozmowę". Potrzebuje dziewczyny, zanim dostanie zawału. Albo dmuchanej laleczki. - Jeśli będziesz marudnym misiem - powiedziałam, wskazując palcem drzwi - równie dobrze możesz od razu iść, skąd przyszedłeś, panie samcze. - Pokręciłam palcem w kółko, sugerując, by obrócił się na pięcie i wysolił stąd, gdzie pieprz

rośnie. Stanął w miejscu i przyjrzał mi się z mieszaniną konsternacji i rozdrażnienia. - Nie jestem marudny. - Wydawał się urażony. Śmieszne to było. - Po prostu chcę wiedzieć, w co tym razem się wpakowałaś. Przyszła moja kolej, żeby się obrazić. - Co? - zapytałam. - Ależ ja w życiu... - Nie ma czasu na wygłupy - rzekł, grożąc mi palcem. Popamiętam sobie. - Skąd znasz Warrena Jacobsa? Co u licha? Wieści szybko się roznoszą w światku stróżów prawa. - Poznałam go dziś rano. A co? - Bo pyta o ciebie. Nie dość, że zaginęła mu żona, to jeszcze w nocy znaleziono zwłoki sprzedawcy samochodów, którego nękał i któremu groził śmiercią. Możesz mówić, że jestem głupi, ale wydaje mi się, że jedno z drugim może mieć coś wspólnego. „O w pytę" - pomyślałam z ciężkim westchnieniem. - A czy zamiast mówić po prostu, że jesteś głupi, mogę cię nazywać Głupi Bob? -Nie. - W skrócie GB? - Kiedy w odpowiedzi otrzymałam jedynie spojrzenie spode łba, zapytałam: - Mogę więc się z nim zobaczyć? - W tej chwili jest przesłuchiwany i pewnie lada moment weźmie adwokata. Co się dzieje? Cookie i ja spojrzałyśmy na siebie, a potem puściłyśmy farbę jak fabryka do rzeki. Powiedziałyśmy wujkowi Bobowi wszystko, nawet motyw z pismem na ścianie. Wujek wyjął telefon i kazał jednemu ze swoich sługusów obejrzeć sobie restaurację.

- Trzeba było mi powiedzieć - ofuknął mnie, kiedy się rozłączył. - Jak gdybym miała kiedy. Ale skoro już o tym mowa, to szuka jej dwóch gości podających się za agentów FBI. Bardzo im zależy, żeby ją znaleźć. Zaniepokojony wujek Bob - bądź Wubek, jak lubiłam go nazywać, choć z rzadka prosto w oczy - zanotował ich rysopisy. - Poważna sprawa - powiedział. - Co ty nie powiesz. Musimy odszukać Mimi, zanim oni ją znajdą. - Namierzę lokalnych federalnych i dam im znać, że mają parę symulantów. Ale powinnaś była do mnie zadzwonić, kiedy ta cała historia się zaczęła. - No cóż, nie wydawało mi się, że muszę, skoro kazałeś mnie śledzić i w ogóle. Szczęka mu opadła. Totalnie wpadł. Podszedł do mnie z ciężkim westchnieniem, pochylił się lekko i delikatnie uniósł moją brodę. - Reyes Farrow został skazany za morderstwo, Charley. To dla twojego bezpieczeństwa. Jeśli się z tobą skontaktuje, dasz mi, proszę, znać? - Odwołasz ogon? - zapytałam w zamian. Zawahał się, a potem pokręcił głową, więc dodałam: - Niech wygra lepszy detektyw. Wymaszerowałam z pokoju, uświadamiając sobie, jakie to było niedorzeczne stwierdzenie. Wujek Bob, stary wyjadacz pośród detektywów komendy policji w Albuquerque, był asem pik dochodzeń. Ja byłam może trójką kier. W drodze do salonu tatuażu mojej przyjaciółki Pari rozglądałam się po ulicy za cieniem, którego Wubek mi przydzielił,

ale bez skutku. Musiał to być ktoś niezły. Wujek Bob nie posłałby żółtodzioba, żeby mnie pilnował. Zatrzymałam się przed sklepem Pari - nie żebym pilnie potrzebowała tatuażu, ale dlatego że Pari widziała aury. Ja też widziałam aury, ale pomyślałam sobie, że może w ciągu lat coś przegapiłam. Jak mogłam widywać aury, nieżywych ludzi i synów Szatana, a mimo to przez calutkie życie nie zobaczyć demona? Do licha, dopóki Reyes mi nie powiedział, nie wiedziałam nawet, że demony istnieją, a co dopiero, że walczą do upadłego, by się do mnie dostać. By się przeze mnie przedostać. Zaparło mi dech w piersi, kiedy coś mi zaświtało. Skoro istnieją demony, kurka, skoro sam Szatan istnieje, to z pewnością istnieją również anioły. Serio, jak mogłam być tak niezorientowana? Miałam nadzieję, że Pari będzie wiedzieć coś, czego ja nie wiem - coś poza tym, jaka jest prawidłowa regulacja czasowa zaworów w Plymoucie Dusterze z 1970 z silnikiem V8 o mocy 440 koni mechanicznych ze sprężarką. Nie wiedziałam nawet, że samochody mają kłopoty z regulacją czasu - a skoro już o tym była mowa, to w porządku czasowym tatuatorni było jeszcze wcześnie, więc się zdziwiłam, że drzwi do salonu są otwarte. - Potrzebuję trochę światła - usłyszałam, jak Pari woła z zaplecza. - Już się robi - odparł męski głos. Stanęłam za Pari, słysząc z zaplecza jakieś hałasy. Siedziała pod przerobionym fotelem dentystycznym z kupką kabli na kolanach. - Dzięki - powiedziała, cicho porządkując kable. - Co? - zawołał gość z zaplecza.

Zaskoczona Pari zerwała się i walnęła głową o fotel. Potem odwróciła się do mnie: - Charley, niech to szlag. - Jedną ręką osłoniła oczy, a drugą pomasowała sobie głowę. - Nie możesz mnie tak zachodzić od tyłu. Jesteś jak światła z radiowozu w środku nocy. Zaśmiałam się, kiedy szukała okularów przeciwsłonecznych. - Mówiłaś, że potrzebujesz, by ci poświecić. Pari była plastyczką, która zwróciła się w stronę body artu, żeby nie utonąć w rachunkach. Na szczęście odkryła swoje powołanie i teraz była mistrzynią w swoim fachu, dziara-jąc rękawy pełne posuwistych linii, złotogłowi i fleur-de-lis. I czach, żeby przypodobać się klienteli. Zaprojektowała kostuchę, którą miałam na lewej łopatce. Była to maleńka istotka z ogromnymi, niewinnymi oczami oraz szatą, która wyglądała jak dym. Nie mogłam pojąć, jak jej się udało osiągnąć taki efekt tuszem do tatuowania. Wsunęła na nos okulary i popatrzyła na mnie z westchnieniem: - Mówiłam, że potrzebuję światła, nie eksplozji. Daję słowo, pewnego dnia przyprawisz mnie o trwałą ślepotę. - Jak wspomniałam, Pari widziała aury. Moja aura była bardzo jasna. Wzięła butelkę wody z blatu i usiadła na popsutym fotelu dentystycznym, wspierając buty do trekkingu na dwóch skrzynkach po bokach, a łokcie na kolanach. Wzięłam sobie wodę z niewielkiej lodówki i odwróciłam się do niej, starając się nie roześmiać na widok jej nieeleganckiej pozycji. - To co słychać, Kostucho? - Nie mogę znaleźć latarki! - wrzasnął gość z zaplecza. - Mniejsza z tym - odkrzyknęła i uśmiechnęła się do mnie szeroko. - Śliczny jak obrazek, ale głupi jak but.

Pokiwałam głową. Pari lubiła piękno. Kto zresztą nie lubił? - OK, udajesz, że jesteś opanowana i masz wszystko pod kontrolą - orzekła, przyglądając mi się wprawnym okiem. - Ale tak naprawdę jesteś równie spokojna jak kurczak na rzeźniczym bloku. Co się dzieje? Kurde, niezła była. Postanowiłam od razu przejść do sedna. - Widziałaś kiedyś demona? Rozważając moje pytanie, zaczęła oddychać wolniej. - Takiego demona od ognia i siarki? -Tak. - Takiego demona - sługę piekieł? - Tak - powtórzyłam. - Takiego... - Tak - powtórzyłam jeszcze raz. W żołądku mi się przewracało od tego tematu. A na myśl o tym, że jeden z nich torturuje Reyesa... Nie żeby gnojek nie zasługiwał na odrobinę tortur, ale jednak. - To znaczy, że one istnieją? - Wnoszę z tego, że nie - powiedziałam z gasnącą nadzieją. Rzecz w tym, że chyba kilka z nich mnie ściga i liczyłam na to, że wiesz coś, czego ja nie wiem. - Cholera. - Wbiła wzrok w podłogę w zamyśleniu, po czym skupiła się na mnie. Tak mi się przynajmniej wydawało. Ciężko było poznać przez jej okulary. - Czekaj, ścigają cię demony? - Poniekąd. Wpatrywała się we mnie długo - tak długo, że można by to uznać za brak wrażliwości kulturowej - a w końcu opuściła głowę. - Ja nigdy żadnego nie widziałam - powiedziała cicho - ale wiem, że są rzeczy, co straszą po nocach. I nie tylko moja

sąsiadka-prostytutka. Przerażające rzeczy. Takie, których nie da się zapomnieć. Przekrzywiłam głowę pytająco: - Co masz na myśli? - Kiedy miałam czternaście lat, z grupą przyjaciółek urządziłyśmy sobie pidżama party, i podobnie jak większość czternastolatek, prędzej czy później postanowiłyśmy odbyć seans spirytystyczny. - OK. - To się nie mogło dobrze skończyć. - No to zeszłyśmy do piwnicy, seansowałyśmy, skandowałyśmy, wzywałyśmy ducha z innego świata, kiedy nagle coś poczułam. Jakąś obecność. - Zmarłego? - Nie - pokręciła głową, wracając pamięcią do przeszłości. - A przynajmniej nie wydaje mi się. Zmarli są zimni. Ta istota tak jakby... po prostu się tam znajdowała. Poczułam, jak się o mnie otarła jak pies - na wspomnienie o tym chwyciła się ręką za drugie ramię i zadrżała lekko. - Oczywiście nikt inny tego nie poczuł, dopóki im nie powiedziałam. - Podniosła na mnie wzrok i surowo przestrzegła: - Nigdy nie mów grupce czternastolatek odbywających seans w ciemnej piwnicy, że czujesz, jak coś się o ciebie ociera. Dla własnego bezpieczeństwa. - Obiecuję - zaśmiałam się. - Co się stało? - Skoczyły na równe nogi z krzykiem i pognały na schody. Przestraszyło mnie to, więc naturalnie też pobiegłam. - Naturalnie. - Chciałam po prostu się uciec przed tym czymś, co się zmaterializowało w mojej piwnicy, więc biegłam, jakby mi życie było miłe, pomimo moich skłonności samobójczych.

Pari była gotką, kiedy bycie gotką nie było w modzie. Coś jak teraz. - Kiedy dotarłam na najwyższy stopień, myślałam, że się wymknęłam. Wtedy usłyszałam taki głęboki, gardłowy warkot. Zanim się połapałam, co się dzieje, spadłam z wysokości połowy schodów, zwichnęłam sobie nadgarstek i potłukłam żebra. Wygramoliłam się na nogi i wyrwałam stamtąd, nawet się nie oglądając. Chwilę trwało, zanim zdałam sobie sprawę, że się nie przewróciłam. Coś szarpnęło mnie za nogi i ściągnęło ze schodów - uniosła nogawkę spodni i rozpięła kozaki, by mi pokazać nierówną bliznę wzdłuż łydki. Wyglądała jak ślady szponów. - W życiu się tak nie bałam. - Kurde, Par. Co było dalej? - Kiedy mój tata się dowiedział, czemu wszystkie wrzeszczymy, wyśmiał nas i zszedł do piwnicy, by nam udowodnić, że nic tam nie ma. -I? - Nic tam nie było - wzruszyła ramionami. - Pokazałaś mu ranę? - Jeszcze czego - pokręciła głową tak energicznie, jakbym właśnie spytała, czy jada dzieci na śniadanie. - Już wcześniej uważali mnie za dziwadło. Nie zamierzałam potwierdzać ich podejrzeń. - Kurde, Par - powtórzyłam. - No wiem. - A dlaczego właściwie myślisz, że to był demon? - Nie myślę tak. To nie był demon. A przynajmniej nie wydaje mi się, żeby to był demon. To było coś więcej. - Skąd wiesz? Przekręciła rzemyki na przegubie.

- Głównie stąd, że wiedziałam, jak ma na imię. Na moment zastygłam. - Że co? - spytałam po chwili. - Pamiętasz, co ci mówiłam o moim wypadku? - zapytała ze ściągniętymi brwiami. - Pewnie, że pamiętam. - W wieku sześciu lat Pari zginęła w wypadku samochodowym. Bogu dzięki, pracowity ratownik medyczny przywrócił ją do życia. Po tym wydarzeniu Pari widziała aury, łącznie z aurami zmarłych. Odkryła, że kiedy widzi aurę wyjątkowo szarawą, ale bez ciała, jest to dusza kogoś zmarłego. Duch. - Kiedy umarłam, czekał na mnie mój dziadek. - Pamiętam - powiedziałam. - I na szczęście odesłał cię z powrotem. Wiszę mu koszyk owoców, jak pójdę do nieba. Wyciągnęła rękę i ścisnęła moją dłoń w rzadkiej chwili wdzięczności. Niezręczne. - Spotkałam go tylko raz - powiedziała, obejmując swoją butelkę z wodą obiema dłońmi. - Pamiętałam o nim tylko tyle, że miał dogi niemieckie wyższe ode mnie, jednak bez cienia wątpliwości wiedziałam, że to mój dziadek. A kiedy mi powiedział, że jeszcze nie przyszła moja pora, że muszę wrócić, bardzo nie chciałam go opuszczać. - Cóż, ja tam się cieszę, że kazał ci pakować dupę w troki. Piekło byś w niebie rozpętała. - Pewnie masz rację - uśmiechnęła się. - Ale nie powiedziałam ci nigdy, co w tym było dziwne. - Dla większości ludzi otarcie się o śmierć jest dosyć dziwne. - Fakt - wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Czyli robi się dziwniej?

- Dużo dziwniej. - Zawahała się i zaczerpnęła powietrza głęboko, a jej wzrok spoczął na mnie. - W drodze powrotnej, wiesz, na ziemię, słyszałam to i owo. To była nowość. - Co takiego słyszałaś? - Głosy. Słyszałam rozmowę. - Podsłuchiwałaś? - zapytałam, nieco zdziwiona, że takie rzeczy są możliwe. - Podsłuchiwałaś istoty niebieskie? - Pewnie można tak to nazwać, ale nie zrobiłam tego specjalnie. W jednej chwili usłyszałam całą rozmowę, jak gdyby po prostu pojawiła się w mojej głowie. Mimo to wiedziałam, że nie powinnam była jej usłyszeć. Wiedziałam, że ta informacja jest niebezpieczna. Poznałam imię istoty tak potężnej, że może wywołać koniec świata. - Koniec świata? - zapytałam, przełykając głośno. - Uwierz mi, wiem, jak to brzmi. Ale oni rozmawiali o takim stworzeniu, które zbiegło z piekła i narodziło się na ziemi. Puls mi podskoczył minimalnie - tylko tyle, że w żołądku mi zatrzepotało. - Mówili, że mógłby zniszczyć świat, sprowadzić apokalipsę, jeśli tak postanowi. Znałam tylko jedną istotę, która uciekła z piekła. Tylko jedną, która narodziła się na ziemi. I chociaż wiedziałam, że jest potężny, nie mogłam sobie wyobrazić, by był aż tak potężny, by ściągnąć kurde apokalipsę. Z drugiej strony - co miało taką moc? Totalnie powinnam była uważać na lekcjach religii. - No i w noc seansu, w mojej niezgłębionej nastoletniej mądrości, postanowiłam go przyzwać. Rozdziawiłam usta, ale tylko trochę.

- Tak. Bo właśnie tego chcemy. Przyzwać istotę, która potrafi zniszczyć wszystko, co żyje na ziemi. - Otóż to - odparła. Zupełnie przegapiła mój sarkazm. Wydawało mi się, że go przekonam, by tego nie robił. Wiesz, przemówię mu do rozumu. - I jak ci poszło? Przerwała i zacisnęła usta. - Miałam czternaście lat, mądralo. Próbowałam się roześmiać, ale przez ucisk w gardle nie bardzo mi wyszło. - Ale serio? Ta istota doprowadzi do apokalipsy? - Nie, nie słuchasz mnie. - Zacisnęła wargi, a potem wyjaśniła: - Powiedziałam, że jest wystarczająco potężny, by wywołać apokalipsę. OK, dobra, to plus. Brak proroctw o masowym zniszczeniu. - No i tej nocy podczas seansu go przyzwałam. Po imieniu. Z wyczekiwania po nogach i ramionach obleciała mnie gęsia skórka. Albo Truposz z Bagażnika mnie odszukał. Rozejrzałam się dookoła na wszelki wypadek. - Ale, jak mówiłam - ciągnęła - on nie jest tym, kim myślisz. Nie jest demonem. - Cóż, to dopiero optymizm. - Z rozmowy wywnioskowałam, że jest czymś znacznie więcej. Był czymś więcej, jak najbardziej. - Pari - zaczynałam tracić cierpliwość - jak on ma na imię? - Nie ma mowy, nie powiem ci - odparła z filuternym błyskiem w oku. - Pari.

- Nie, serio. - Znowu spoważniała. - Nie wypowiadam tego na głos. Od tamtego dnia. - Aha, dobra. Cóż... Zanim zdążyłam jeszcze coś powiedzieć, złapała kawałek papieru i nabazgrała na nim coś. - Oto ono, ale nie wypowiadaj go na głos. Mam wrażenie, że nie przepada za tym, jak się go przyzywa. Wzięłam kartkę do ręki, która drżała bardziej, niż bym sobie życzyła, i westchnęłam cicho, kiedy odczytałam imię. „Reyaziel". Reyaz... Reyes. Syn Szatana. - To znaczy „piękny" - powiedziała, kiedy ja w kółko czytałam imię na kartce. - Nie wiem, czym on jest - ciągnęła, nieświadoma mojego otępienia - ale po drugiej stronie narobił zamieszania, jeśli wiesz, o czym mówię. Chaos. Wstrząs. Panika. Ta. Cały Reyes. Niech to szlag.

5 Co będzie, jeśli prawie umrzesz ze strachu - dwa razy? T-SHIRT Wyszłam ze studia Pari z mętlikiem w głowie. Błąkałam się w stronę domu bezmyślnie, dopóki sobie nie przypomniałam, że mam robotę. I robotę wykonam. Pora zaciągnąć kurtynę za moim ogonem. Kimkolwiek jest osoba, którą wujek Bob mi przydzielił, będzie ona miała bardzo zły dzień. Otworzyłam telefon i odebrałam, jak gdyby dzwonił. Stanęłam w miejscu i przybrałam niedowierzającą minę. Porozglądałam się na boki. Zamachałam rękami. - Spotkać się? Teraz? Och, kurczę, no dobra. Jesteś w alejce po mojej prawej? Tak blisko? Oszalałeś? Złapią cię. Z pewnością ktoś podejrzewa, że możesz się ze mną skontaktować. Z pewnością... No dobra. - Zamknęłam telefon, rozejrzałam się, a następnie wsunęłam w przesmyk między dwoma budynkami, który wiódł do alejki, cały czas oglądając się ukradkowo przez ramię. Po moim występie z cyklu Casablanca contra Misson: Impossible pognałam za śmietnik i przykucnęłam, czekając, aż pojawi się mój ogon. Kiedy tak siedziałam skulona i czułam się zaskakująco niedorzecznie, obracałam w myślach imię

Reyesa, przekształcałam je i przesuwałam po języku. Reyaziel. Piękny. Kurczę, tu się nie pomylili. Ale dlaczego miałby skrzywdzić Pari? Przeliczyłam lata. Skoro Pari w chwili swojego seansiku miała czternaście lat, Reyes nie mógł mieć więcej niż osiem. Góra dziewięć. I ją zaatakował? Może to nie był on. Może przypadkiem przyzwała coś innego - coś złego. - Co porabiasz? Głos zza pleców mnie zaskoczył. Pomachawszy nieco rękami, wpadłam dłońmi i kuprem prosto w plamę nielegalnie wyrzuconego oleju. Cudownie. Zazgrzytałam zębami i podniosłam wzrok za zmarłego gangstera, który miał więcej hucpy, niż ustawa przewiduje, i właśnie szczerzył się do mnie. - Angel, ty gnojku. Zaśmiał się w głos, kiedy obejrzałam swoje dłonie. - To było nieziemskie. Cholerne trzynastolatki. - Wiedziałam, że trzeba było cię egzorcyzmować, kiedy była okazja. - Angel zginął, kiedy jego najlepszy przyjaciel postanowił zdjąć puta sukinsyńskich vatos, co to najechali ich terytorium, korzystając z tak popularnej wśród dzisiejszej młodzieży taktyki egzekucji przez ostrzelanie z samochodu. Angel próbował go powstrzymać i zapłacił za to najwyższą cenę. Ku mojemu wiekuistemu utrapieniu. - Nie umiałabyś kota wyegzorcyzmować, a co dopiero zwyrodniałego do kości Chicano, co proch ma we krwi. Poza tym nie znosisz się wysilać. Śmiejąc się z własnego dowcipu, chwycił mnie za wyciągniętą rękę i pomógł mi się podnieść. Musiałam dalej kryć się za śmietnikiem w taktycznej pozycji do zasadzek.

- Ty nie masz krwi - zwróciłam mu uwagę uczynnie. - Pewnie, że mam - odparł, patrząc na siebie. Miał na sobie brudny biały t-shirt, opadające dżinsy, znoszone buty sportowe i szeroką, skórzaną bransoletę. Atramentowo czarne włosy miał krótko przycięte nad uszami, ale twarz miał wciąż dziecinną i uśmiechał się tak szczerze, że serce mi topniało. - Tylko teraz jest taka jakby przezroczysta. Bezskutecznie wycierałam dłonie o bok śmietnika, zastanawiając się pobieżnie, ile zarazków właśnie łapie stopa. - Jesteś tu z jakiegoś powodu? - zapytałam, wycierając obecnie dłonie w spodnie. Olej ewidentnie zostanie dopóty, dopóki nie znajdę trochę wody i profesjonalnego odtłuszczacza. - Ponoć mamy sprawę - rzekł. Angel towarzyszył mi stale od wczesnych dni liceum, a kiedy otworzyłam swoją agencję detektywistyczną trzy lata temu, zgodził się zostać moim głównym śledczym. Istota bezcielesna w roli śledczego przypominała nieco ściąganie na egzaminach na studia: strasznie to stresujące, ale dziwnie skuteczne. Niejedną sprawę razem rozwiązaliśmy. Wolny od rozterek związanych z tłustą plamą, usiadł przede mną, opierając się o śmietnik. Oczy wbił w moją dłoń, którą właśnie otrzepywałam lewy pośladek. - Mogę pomóc? - zapytał, skinieniem wskazując mój tyłek. Trzynastolatki i ich burze hormonów. Nawet martwe trzynastolatki. - Nie, nie możesz pomóc, a my mamy nagle nawet dwie sprawy, a nie jedną. - Mimi była moim priorytetem zawodowym, a Reyes - osobistym. Żadnego z nich nie zamierzałam się wyzbyć, rozważałam więc, którą sprawę powierzyć Angelowi. Zdecydowałam się na Reyesa, bo po prostu w tym

zakresie nie miałam innych środków do dyspozycji. Ale Angelowi się to nie spodoba. - Ile wiesz o Reyesie? - zapytałam, żywiąc nadzieję, że nie zniknie. Albo nie wyciągnie broni kaliber dziewięć milimetrów i mnie nie skasuje. Przyglądał mi się chwilę, pokręcił się nerwowo, po czym wsparł łokcie na kolanach i zapatrzył się w horyzont. No dobra, w magazyn. Po dłuższej chwili rzekł: - Rey aziel to nie nasza sprawa. Nabrałam powietrza cicho, słysząc pozaziemskie imię Reyesa. Skąd on je znał? Albo lepiej - od kiedy je znał? - Angel, czy ty wiesz, czym jest Reyes? Wzruszył ramionami. - Wiem, czym nie jest. - Wbił we mnie intensywne spojrzenie. - Nie jest naszą sprawą. Z westchnieniem usiadłam na chodniku, mniejsza o plamę oleju, i oparłam się o kosz koło Angela. Potrzebowałam go. Potrzebowałam jego pomocy i jego szczególnych talentów. Położyłam brudną dłoń na jego ręce i powiedziałam: - Jeśli go nie znajdę, umrze. Z piersi Angela wydobył się pełen powątpiewania śmiech i nagle, w tej chwili, wydawał się dużo starszy niż te trzynaście lat, które nazbierał, zanim zmarł. - Gdybyż to było takie proste. - Angel - powiedziałam karcącym tonem. - Nie możesz tak myśleć. Dźgnął mnie spojrzeniem tak pełnym gniewu i niedowierzania, że poczułam niemal nieodpartą chęć, by się od niego odsunąć. - Nie mówisz chyba poważnie - powiedział, jakbym nagle postradała rozum. Nie domyślał się nawet, że postradałam

rozum wieki temu. Wiedziałam, że Angel gościa nie lubi, ale nie miałam pojęcia, że tak źle mu życzy. - Czy jest jakiś powód, dla którego siedzisz w kałuży oleju i gadasz do siebie? Podniosłam wzrok i zobaczyłam, że stoi nade mną Garrett Swopes - ciemnoskóry, srebrnooki detektyw specjalizujący się w poszukiwaniu osób zaginionych, który wiedział o mnie akurat tyle, by mi zagrażać. Potem zerknęłam na Angela. Nie było go już. Oczywiście. Kiedy robi się ciężko, twardzielom z kolei ciężko jest o tym mówić, a zamiast tego wieją i kiszą się we własnych zrzędliwych kompleksach. Z trudem wstałam i uświadomiłam sobie, że moje dżinsy już nigdy nie będą takie same. - Co ty tu robisz, Swopes? - zapytałam, otrzepując sobie tyłek już drugi raz tego ranka. Pośród poszukiwaczy osób zaginionych Garrett był jednym z najlepszych. Byliśmy całkiem niezłymi przyjaciółmi, dopóki wujek Bob w chwili słabości wywołanej jednym browarem za dużo mu nie powiedział, jak zarabiam na życie. Nie o agencji detektywistycznej - o tym Garrett już wiedział - ale o tym, że „Charley widuje nieżywych ludzi". Po tym fakcie nasza zaprawiona lekkim flirtem relacja skręciła na wrogie terytorium, jak gdyby Garrett był zły, że próbuję wyciąć taki numer. Miesiąc później powoli, acz skutecznie - i niechętnie - zaczynał wierzyć w to, co potrafię, bo widział dowody na własne oczy. Oczywiście w dupie miałam, czy mi wierzy, czy nie, zwłaszcza po tym, jak się zachowywał w ciągu ostatniego miesiąca, ale Garrett był dobry w tym, co robił. Od czasu do czasu się przydawał. A jego wewnętrzny niedowiarek może mnie ugryźć w zad.

W tej chwili sprawiał wrażenie, jakby właśnie to rozważał. Przekrzywił głowę i wpatrywał się generalnie w okolice mojej dolnej połowy, podczas gdy ja strzepywałam kurz i kamyki. Zapytał: - Mogę pomóc? - Nie, nie możesz pomóc. - Czy ja właśnie nie odbyłam tej rozmowy? - Przestań manifestować Angela i odpowiedz mi na pytanie. Chwileczkę. - Zaczynałam rozumieć powoli, acz pewnie. Na moment opadła mi szczęka, zaraz jednak zapanowałam nad sobą i zaatakowałam go: - O mój Boże, to ty jesteś ogonem! - Co? - zrobił krok do tyłu i się wyparł, ściągając brwi. - Ja pieprzę. - Wpatrywałam się w niego przez bitą minutę w osłupieniu - całe szczęście, że ostatnio ćwiczyłam osłupienie przed lustrem - i obserwowałam, jak próbuje ukryć ewidentne w jego twarzy poczucie winy. Potem walnęłam go z piąchy w ramię z porządnym pacnięciem. - Ała. - Zasłonił ramię opiekuńczo. - Za co to, u diabła? - Jakbyś nie wiedział - odparłam i odmaszerowałam. Nie mogłam w to uwierzyć. Po prostu nie mogłam w to uwierzyć. No dobra, mogłam, ale jednak. Wujek Bob kazał Garrettowi Swopesowi mnie śledzić. Garrettowi Swopesowi! Temu samemu gościowi, który od miesiąca mi docina i mnie dręczy na temat mojej zdolności oraz zarzeka się, że każe mnie zamknąć, albo przynajmniej spalić na stosie jako czarownicę. Niewierzący to straszni histerycy. A wujek Bob jemu kazał mnie śledzić? Co za niesprawiedliwość. Co za oburzenie. Co za... Chwileczkę. Stanęłam w miejscu i zaczęłam rozważać wszystkie możliwości. Wspaniałe, cudne możliwości.

Kiedy się zatrzymałam, Garrett szedł za mną, a że czas reakcji miał, jaki miał, prawie mnie przewrócił. - Znowu przestałaś brać leki, Charles? - zapytał, wymijając mnie, a przy okazji starając się zmienić temat. Niedawno nabrał zwyczaju nazywać mnie Charles. Pewnie po to, by mnie irytować, więc się nie dałam. A moje leki to nie była jego sprawa. Odwróciłam się, wbiłam w niego moje najlepsze mordercze spojrzenie i orzekłam: - O nie. -Co? Zrobił krok wstecz. Ja zrobiłam krok w przód. - Tak łatwo ci się nie upiecze, koleżko - powiedziałam, grożąc mu palcem wskazującym. Konsternacja na jego twarzy byłaby komiczna, gdybym nie była taka zaskoczona, że wujek właśnie jemu kazał mnie śledzić. Poza tym pilnie potrzebowałam detektywa na liście płac kwiatu Albuquerque. Darmowa siła robocza. - Powiedziałaś do mnie „koleżko"? - Ma się rozumieć, a jeśli życie ci miłe - zrobiłam kolejny krok w jego stronę - nie będziesz ze mnie szydzić, że w tak krótkim terminie nie wymyśliłam nic lepszego. - OK. - Uniósł ręce w geście kapitulacji. - Zero szydery, słowo. Za grosz mu nie ufałam. Totalnie mnie wyszydzi, jak tylko nadarzy się okazja. Szlag. - Od jak dawna mnie śledzisz? - Charles - powiedział, próbując wymyślić porządną historyjkę. - Nie próbuj nawet. - Dźgnęłam go palcem jeszcze raz na dobitkę. - Od jak dawna?

- Po pierwsze... - Złapał mnie za ramiona i podprowadził z powrotem w stronę budynku, a alejką przejechał samochód. Kiedy byliśmy bezpieczni, skrzyżowałam ramiona na piersi i czekałam, co powie. Westchnął i przyznał niechętnie: - Odkąd Farrow zniknął z hospicjum. Nabrałam powietrza z oburzeniem. - To było tydzień temu. Śledzisz mnie od tygodnia? Nie mogę uwierzyć, że wujek Bob mi to zrobił. - Charley. - Garrett odezwał się współczującym głosem. Na nic mi było jego współczucie. - Nie. Wubek nie dostanie w tym roku kartki na Święta. Kiedy rozłożył ręce, jakbym przesadzała, dodałam: - Swoje imię też możesz skreślić z listy. - Co ja takiego zrobiłem? - zapytał, idąc za mną przez parking w stronę ulicy. - Stalking to nic miłego, Swopes. - Jeśli ktoś ci za to płaci, to nie jest stalking. Zatrzymałam się i popatrzyłam na niego krzywo. - No dobra, kiedy płaci ci za to policja. A twój wujek nic tobie nie zrobił. Uznał, że jest szansa, iż Farrow się z tobą skontaktuje, a z niewyjaśnionych przyczyn nie chce, by skazany morderca kręcił się wokół jego bratanicy. Znowu ta gadka ze skazanym za morderstwo. - Umówmy się na coś. - OK - powiedział podejrzliwym głosem. - Potrzebuję znaleźć Reyesa tak samo jak ty, no, jak wujek Bob. Pomóż mi, to ja pomogę tobie. - Dlaczego? - zapytał, wciąż podejrzliwie. Myślałby kto, że nigdy nie dotrzymałam umowy. Tymczasem ja prawie zawsze, niemal w stu procentach przypadków, bardzo się starałam

próbować dotrzymać jakiejkolwiek umowy w dowolnych warunkach. Czekało mnie teraz ciężkie zadanie: wyklarować, że „tak, wiem, że skazano go za morderstwo i że jest istotą zrodzoną z czystego zła, ale w głębi duszy to porządny gość". - Co dokładnie wujek Bob powiedział ci o Reyesie? Garrett zmarszczył brwi w zamyśleniu. Szare oczy odcinały się uderzająco od jego ciemnej skóry. - Cóż, w skrócie - powiedział mi, że ostatnie dziesięć lat Farrow spędził w więzieniu o zaostrzonym rygorze stanu Nowy Meksyk za brutalne morderstwo swojego ojca, dopóki nie został przypadkowo postrzelony w głowę, kiedy próbował ocalić innego osadzonego. Potem przez miesiąc był w śpiączce, aż w czarodziejski sposób się obudził i wymaszerował z hospicjum, nie zwracając niczyjej uwagi. Dałam temu chwilę, po czym skomentowałam: - OK, to dobry początek. Jest jednak cała masa rzeczy, których mój wujek nie wie. Przekrzywiając usta z powątpiewaniem, zapytał: - Czego na przykład? Wspaniale. Cofał się w rozwoju do fazy Garretta Sceptycznego Śledczego. - Reyes Farrow wielokrotnie uratował mi życie. I nadal to robi. - Doprawdy? - zapytał z niezaprzeczalnym sarkazmem. Niełatwo będzie go przekonać. - Tak, doprawdy. - Samochód, który chciał zaparkować w miejscu, gdzie staliśmy, zatrąbił. Ruszyłam z powrotem w stronę ulicy. - Człowiek skazany za morderstwo cię ratuje?

- Tak. - Kiedy doszliśmy na chodnik, zatrzymałam się i skoncentrowałam wyłącznie na nim. - Jest też istotą nadprzyrodzoną. Znowu przekrzywił usta tak jak wcześniej, ale pobłażliwie postanowił mnie wysłuchać. - Nadprzyrodzoną jak duch czy nadprzyrodzoną jak su-perbohater? Dobre pytanie. - Właściwie to oba po trochu. Westchnął i przeczesał dłonią włosy. - Słuchaj, nie mam czasu wdawać się w szczegóły - parłam do przodu. - Czy mógłbyś raz w życiu zrobić coś szalonego, co jest niezgodne z całym twoim instynktem, i zaufać mi w tej sprawie? Po dłuższej chwili skinął głową niechętnie. - Dobrze, bo muszę go jak najszybciej znaleźć. Zaczęłam iść w stronę mieszkania. Czyste dżinsy były niezbędne dla każdego prywatnego detektywa. Oraz dla zdrowia psychicznego wspomnianego detektywa. - Czekaj. - Nie. Chodź za mną. - OK. - Podbiegł i zaczął iść obok mnie. - Czyli Farrow jest nadprzyrodzony? Tak jak ty? Jest kostuchą? Pytanie mnie zaskoczyło. Nie sądziłam, że uwierzył w chociaż jedno słowo z tego, co mu powiedziałam podczas naszej ostatniej pogadanki. Tej, kiedy bardzo się starał otworzyć umysł i wysłuchać, co mam do powiedzenia, zamiast w kółko ze mnie kpić. - Nie jest kostuchą. Jest jakby czymś więcej. - O ile więcej? - powiedział z nagłą podejrzliwością.

- Jest mężczyzną, Swopes, tak samo jak ty. Tylko tak jakby ma supermoce. - Jakie supermoce? Przystanęłam, żeby spojrzeć na niego groźnie. - Możesz skończyć te dwadzieścia pytań? - Po prostu chcę wiedzieć, z czym się mierzę. - Słuchaj, potrzebuję tylko, żebyś wybadał sytuację. Wiesz, rozpytał się, sprawdził, czy ktoś słyszał coś - bo ja wiem dziwnego. - Dobra. Ostatnie pytanie. -OK. Spojrzał na mnie z determinacją i zapytał: - Jak mogę to zabić? Cóż, to raczej niemiłe. A ja cały czas miałam nadzieję, że ewolucja ukruszyła samczą żądzę krwi. Wygląda na to, że nie. - Nie możesz - odparłam i odwróciłam się, by kontynuować marsz. Stanęłam jak wryta, kiedy ciemna, gęsta, pulsująca mgła zmaterializowała się przede mną w ludzką postać. Drogę blokował mi Reyes. Jego mahoniowe oczy błyszczały jakimś szczególnym gniewem. - Co ty robisz, Dutch? - zapytał miękkim, groźnym tonem. Garrett zrobił krok, po czym się zatrzymał. Zerknął na mnie, potem na ulicę, próbując się domyślić, w co się wpatruję. Postanowiłam chwilowo zignorować zarówno jego ciekawość, jak i gniew Reyesa. - Żyjesz jeszcze? Zbliżył się do mnie, próbując mnie onieśmielić. Ciepło promieniowało falami z jego ciała. - Niestety. Co ty robisz? - Charles, co się dzieję? - zapytał zaniepokojony Garrett.

Po słowach Reyesa zalała mnie ulga. Mógł umrzeć w każdej chwili i bałam się, że to już nastąpiło. Próbowałam odetchnąć spokojniej, ale utrudniał mi to jego namacalny gniew. Powinnam była wiedzieć, że wciąż żyje. Inaczej nie byłby taki zły. Kogo obchodzi, czy znajdę jego ciało po śmierci? Na samą myśl jeszcze bardziej ścisnęło mnie w piersi. Lęk musiał się odbić na mojej twarzy, bo Garrett się ku mnie pochylił i zapytał: - Charley, co się dzieje? Reyes zerknął na niego, a potem na mnie: - Powiedz temu czemuś, żeby się zamknęło. Ależ to po prostu było niegrzeczne. Ci chłopcy zupełnie nie umieli się razem bawić. Reyes zupełnie bez powodu zrobił się zazdrosny o Garretta. Kompletnie nic nas nie łączyło. - Reyes, on nie jest czymś - powiedziałam, praktycznie go prowokując. - Jest najlepszym specjalistą od osób zaginionych w całym stanie i pomoże mi cię znaleźć. - Rękawica, którą mu rzuciłam, sprawiała, że wyglądałam jak trzecioklasistka na szkolnym podwórku, która wyzywa szkolnego łobuza. Przy huśtawkach. O trzeciej. Reyes uśmiechnął się powoli i obrzucił Garretta spojrzeniem, po czym znowu skupił się na mnie: - W jakim stanie toto ma kręgosłup? Pytanie zaparło mi dech w piersiach. Była to otwarta groźba, a on wiedział, że wezmę ją sobie do serca. Niejeden kręgosłup przerwał w moim imieniu, dlaczego nie miałby robić tego we własnym? Cofnęłam się, a on się przysunął. Dzieliło nas stale przynajmniej piętnaście centymetrów. Nie zamierzał się poddać. Wiedział, jak mnie zastraszyć, jak ciąć z precyzją doświadczonego chirurga.

- Niemożliwe, żebyś mówił poważnie - powiedziałam, kiedy stanęłam w miejscu, bo doszłam do wniosku, że taktyka cofania się nie działa. - Jeśli choćby pomyśli o tym, by próbować mnie znaleźć, jego ostatnie lata na ziemi będą... pełne utrudnień. Jego groźba była taka wroga, taka definitywna, że mnie w środku rozdarła. Nie miałam pojęcia, że potrafił krzywdzić tak bezwzględnie. Wyprostowałam ramiona i spojrzałam na niego, unosząc podbródek z determinacją. - Dobra. Nie zacznie cię szukać - oznajmiłam, a oczy rozbłysły mu triumfalnie. - Ale ja cię szukać nie przestanę. Równie szybko zadowolenie znikło i znów popatrzył na mnie gniewnie. Śmiało postąpiłam do przodu, praktycznie w jego ramiona. Pozwolił mi, powitał mnie, na krótką chwilę się odsłonił. - Przerwiesz mi kręgosłup - zapytałam, patrząc, jak przygląda się moim ustom - Reyazielu? Teraz to on był zaszokowany. Zamarł, a jego twarz niczego nie zdradzała, ale czułam jego niepokój, wzburzenie, które się w nim zakotłowało. Podobnie jak on czytał moje emocje, ja umiałam czytać jego, a w tej chwili to, co czuł, mogłoby wstrząsnąć ziemią w posadach. Garrett coś powiedział, ale ja tonęłam w obawie, która nasyciła błyszczące oczy Reyesa. Miałam poczucie, jakbym go niemal zdradziła, wbiła mu nóż w plecy. Ale czyż on nie zrobił mi właśnie tego samego? Poza tym rzadko noszę z sobą noże. - Skąd znasz to imię? - zapytał głosem miękkim, niebezpiecznym, jakby bardziej groził, niż pytał. Zebrałam całe swoje męstwo, by mu odpowiedzieć:

- Przyjaciółka mi powiedziała - odparłam, modląc się, by się nie okazało, że mimowolnie ryzykuję życiem Pari. - Mówiła, że cię przyzwała, kiedy była młoda, a ty prawie urwałeś jej nogę. - Charley, staram się, ale może dałoby się porozmawiać gdzieś indziej. To był Garrett. Najwyraźniej próbował interweniować, udawać, że sobie rozmawiamy, aby w oczach przypadkowego przechodnia nie wyglądało, że psycholka gada do powietrza. Przez moment skupiłam się na tym, co widziałam kątem oka: dziwne spojrzenie tu, grymas dezaprobaty ówdzie. Ale generalnie ludzie nas ignorowali. Byliśmy na Central w środku Albuquerque. Tubylcy nie takie rzeczy widzieli. Kiedy poczułam, jak dwie ręce delikatnie mnie popychają, prowadzą z powrotem w stronę ceglanej ściany kawiarenki, skupiłam się na istocie przede mną. - To byłeś ty? - zapytałam, wracając do przerwanej rozmowy. - Skrzywdziłeś Pari? Położył obie dłonie na ścianie za nami i naparł na mnie ciałem. Tak postępował. W sytuacji zagrożenia, w sytuacji lęku napierał. Pchał. I wybierał najsłabszy punkt przeciwnika. Za każdym razem rzucał się prosto do gardła. Użył mojej namiętności przeciwko mnie samej ze zręcznością artysty. Było to nieczyste zagranie, ale nie mogłam przecież mieć pretensji. Tak się wychował. Tylko to znał. - To było nic - powiedział zwodniczo spokojnym tonem - w porównaniu z tym, co mogłem zrobić. - Skrzywdziłeś ją? - zapytałam ponownie, bo nie chciałam w to uwierzyć. - Być może, Dutch - powiedział mi do ucha, jak gdyby ktoś inny mógł go w ogóle usłyszeć - nie lubię, jak się mnie przyzywa.

Akurat, jak nasze usta się zetknęły, jak jego elektryzująca siła życiowa uniosła mnie z ciała, by otoczyć mnie jego ciepłem, zniknął. Poraził mnie chłód późnego października i nabrałam szybko lodowatego powietrza, w jednej chwili otrzeźwiona. Skrzywdził Pari. Zaszokowało mnie to równie mocno jak fakt, że zagroził, iż skrzywdzi niewinnego człowieka, mianowicie Garretta, który natychmiast znalazł się przede mną, a ja zorientowałam się, że wpadłam w jego ramiona. Trzymałam go kurczowo dla bezpieczeństwa, a on odprowadzał mnie od ciekawskich gapiów. - To było interesujące. - Na pewno - odparłam, ze wszystkich sił starając się rozgryźć Reyesa Farrowa. Był zły, że wiem, jak się nazywa? Jak się naprawdę nazywa? Dlaczego to miałoby robić jakąś różnicę? Chyba że... może to dawało mi jakąś przewagę. Może uda mi się tego jakoś użyć przeciwko niemu. - Wnoszę z tego, że nie chce, bym go szukał? - powiedział Garrett. - Mówiąc delikatnie. Przeszliśmy wokół Calamity's, baru mojego taty, do mojego budynku. Kiedy dotarliśmy do mojego mieszkania na piętrze, wciąż ściskałam Garretta za ramię, nie dowierzając własnym nogom. Czekał, aż znajdę klucze w kieszeni. - Widziałem jego zdjęcie - powiedział z nagłą powagą. Włożyłam klucz do zamka i przekręciłam. - Jego fotkę policyjną? - zapytałam, zakładając, że nadal mówimy o Reyesie. - Tak, i parę innych zdjęć. Miało to sens, skoro miał się za nim rozglądać. - Wejdziesz? Muszę się tylko szybciutko przebrać.

- Słuchaj, rozumiem - rzekł, wchodząc za mną i zamykając drzwi. - Naprawdę? Cóż, Bogu dzięki, że ktoś rozumie. - Bardzo nie chciałam rozmawiać z nim teraz o Reyesie, skoro jego kręgosłup był taki nieprzecięty i w ogóle. - W lodówce są napoje. Rzuciłam klucze na bar i poszłam do sypialni. - Cześć, panie Wong. - Jest atrakcyjny, prawda? Zatrzymałam się i obróciłam do niego. - Pan Wong? - spojrzałam na mojego wiekuistego współlokatora, na jego absolutną szarość, kiedy tak stał w kącie mojego salonu. Znajdował się tam, odkąd wynajęłam to mieszkanie, a ponieważ był tu pierwszy, nie miałam serca go wyrzucać. Nie żebym wiedziała, jak to zrobić. Nigdy jednak nie widziałam jego twarzy. Unosił się w powietrzu 24/7, odwrócony do mnie plecami, z nosem w kącie i palcami stóp nad podłogą. Wyglądał jak skrzyżowanie chińskiego więźnia wojennego z imigrantem z dziewiętnastego wieku. - Kim jest pan Wong? - zapytał Garrett. Nie zostali sobie przedstawieni. To wszystko było dla Swopesa nowe, myślałam więc, że powinnam wprowadzać go w tajniki stopniowo, pozwolić mu przyswajać nieznane informacje w zrozumiałym tempie, a fanfary zostawić na koniec. Z drugiej strony, sam chciał się dowiadywać, wręcz nalegał, więc niech się teraz pieprzy. - To nieboszczyk, który zamieszkuje kąt w moim salonie. Ale nie widziałam nigdy jego twarzy. A przynajmniej nie od przodu, więc nie umiem powiedzieć, czy jest przystojny. - Nie on - powiedział Garrett. - Farrow. Czekaj, w twoim mieszkaniu żyje nieboszczyk?

- „Żyje" to mocne słowo, Swopes, a poza tym nie zajmuje przecież dużo miejsca. Czyli mówisz o Reyesie? - Tak, Farrow - odparł, wpatrując się w kąt, z którym się przywitałam. Na jego twarzy malowało się połączenie ciekawości i przerażenia. - Aha, no to pewnie, że jest atrakcyjny. - Sprawdziłam wiadomości na telefonie. - Czekaj, wychodzisz właśnie z szafy? Gdy powlokłam się do sypialni i zamknęłam za sobą drzwi, od ścian odbiło się echem głośne westchnienie. Śmieszne to było. - Nie jestem gejem, Charley - zawołał do mnie. - Próbuję tylko zrozumieć. - Co zrozumieć? - zapytałam z pełną świadomością, do czego pije. Jak taka dziewczyna jak ja mogła się zadać z takim gościem jak Reyes? Gdyby tylko znał całą historię. Chociaż lepiej, by jej nie znał, bo kazałby mnie zamknąć do czubków za to, że się zakochałam w synu Szatana. - Słuchaj, kumam ten cały urok niegrzecznego chłopca, ale żeby zaraz skazaniec i morderca? Co dziwne, olej nie przesiąkł całkiem przez moje spodnie, nie potrzebowałam więc kolejnego prysznica. Pokój nadal miałam w katastrofalnym stanie, więc pogrzebałam w stercie na podłodze i znalazłam znośną parę dżinsów, naciągnęłam je w zestawie z parą odjazdowych kozaków i udałam się do łazienki, żeby się odświeżyć. - Wydaje mi się, że powinnaś podlać sobie kwiatki - zawołał do mnie Garrett. - Och, są sztuczne. - Oglądał roślinki, które miałam na parapecie. A jeśli nie, to mój problem z pleśnią wymykał się spod kontroli. Po długiej chwili usłyszałam:

- One są sztuczne? - No. Musiałam tak zrobić, żeby wyglądały prawdopodobnie. Troszkę farby w sprayu, troszkę gazu do zapalniczek i voila. Sztuczne schnące kwiatki. - Po co ci sztuczne schnące kwiatki? - Bo gdyby wyglądały zdrowo i dorodnie, każdy, kto mnie zna, zorientowałby się, że są sztuczne. - No tak, ale czy naprawdę o to chodzi? - No ba. Usłyszałam pukanie do drzwi łazienki, wychodzących na salon, i otworzyłam je powoli. - Tak? - zapytałam Garretta, który stał i czytał znak na drzwiach. Ten, na którym widniał napis: „Zmarłym wstęp wzbroniony". W końcu to była moja łazienka, moje sanktuarium. Nie żeby znak zawsze działał. Pan Habersham, nieboszczyk spod 2B, notorycznie go kompletnie ignorował. Garrett uniósł rękę i pchnął drzwi. Odepchnęłam. - Stary, co ty wyprawiasz? - Upewniam się, że nie umarłem. - Czujesz się zmarły? - Nie, ale pomyślałem, że może masz znak, który widzą tylko zmarli. - Niby skąd wzięłabym znak, który widzą tylko zmarli? - Ej, to twój świat. - Wzruszył ramionami. Wyszłam z łazienki, by ponownie stawić czoła temu światu. Albo przynajmniej jego niewielkiemu zakątkowi. - Słuchaj, Reyes to mój problem, dobra? - rzuciłam, biorąc klucze i idąc w stronę wyjścia. - Obecnie jest zbiegłym skazańcem. I stanowi również mój problem. Groził ci w tej alejce?

Musiałam odwieść Garretta od wszystkiego, co ma jakikolwiek związek z Reyesem, i to szybko. Z tego, co wiedziałam, Reyes nigdy nie zrobił krzywdy niewinnej osobie przynajmniej trwałej krzywdy - ale po prostu nie było warto ryzykować kręgosłupa Swopesa. - Mam sprawę i potrzebuję twojej pomocy. - No cóż, ja mam cię śledzić. - Nasza umowa obowiązuje. - Zaryglowałam mieszkanie i zaczęłam schodzić po schodach. - Dzień dobry, pani Allen zawołałam, słysząc skrzypienie drzwi na końcu korytarza. - Kolejna nieżyjąca osoba? - zapytał Garrett. Zatrzymałam się na chwilę i powiedziałam z ciężkim westchnieniem: - Niestety nie. - To co z tą naszą umową? - spytał, gdy wychodziliśmy na zewnątrz. - Jak mówiłam, totalnie obowiązuje. Ty sprawdzisz pochodzenie truposza, co jeździ w bagażniku Cookie, a ja zadzwonię do ciebie, jak tylko się dowiem, gdzie jest Reyes. Przypatrywał mi się z większą ilością powątpiewania, niż byłam do tego przyzwyczajona. A byłam przyzwyczajona do znacznego powątpiewania. - No, w każdym razie jego ciało. Gnojek się przede mną schował. - Farrow schował przed tobą swoje ciało? - Tak. Ten gnojek. I musimy je znaleźć, zanim odejdzie. Garrett potarł twarz opuszkami palców. - Zupełnie się pogubiłem. - Dobrze. Niech tak zostanie. Kręgosłup ci podziękuje.

W drodze do biura opowiedziałam Garrettowi o gapowiczu Cookie. Kiedy przechodziliśmy obok jej auta na parkingu, zapisał sobie markę, model i numer VIN. Mógł namierzyć poprzednich właścicieli, podczas gdy ja poprowadzę dochodzenie w sprawie moich dwóch zaginionych osób, Mimi i Reyesa. Tak naprawdę potrzebny mi był do tego Angel, ale mogłam przynajmniej poprosić Cookie, żeby posprawdzała po szpitalach, czy w ciągu ostatnich paru godzin nie trafili do nich jacyś ranni mężczyźni ciemnowłosi, tuż po trzydziestce, bardzo gorący. Może już został znaleziony, ale nie chciał, żebym o tym wiedziała. Będę jednak musiała zrobić to dyskretnie. Kiedy Garrett sobie poszedł, weszłam po schodach koło baru taty, zatrzymałam się na chwilkę przez biurem Cookie, żeby obrzucić wzrokiem otoczenie, po czym wślizgnęłam się do środka. Cookie podniosła oczy, a ja natychmiast przyłożyłam sobie palec do ust, żeby ją uciszyć. Była przyzwyczajona, że zmarli pokazują się, kiedy popadnie, więc rozejrzała się po pomieszczeniu niepewnie, a potem odwróciła do mnie z uniesionymi pytająco brwiami. Wciąż trzymając palec przy ustach, podeszłam na palcach - nie jestem pewna czemu, po prostu wydawało się to właściwe - do jej biurka i wzięłam kartkę papieru oraz długopis. Jeszcze raz szybko rozejrzałam się po pokoju, nabazgrałam prośbę, żeby poszukała Reyesa w szpitalach, i wręczyłam jej kartkę. Wtedy usłyszałam, jak ktoś przy mnie odchrząknął. Prawie wyskoczyłam z majtek, przy okazji strasząc Cook, po czym odwróciłam się i zobaczyłam Reyesa. Stał przy jej biurku. Szlag, niezły był. - Świńska łacina? - zapytał z wyrazem niedowierzania na atrakcyjnej twarzy. Wyrwałam kartkę i spojrzałam na niego spode łba.

- Nie zna innego obcego języka. - Liczyłaś na to, że mnie zagniesz świńską łaciną? Popatrzyłam na kartkę i się skrzywiłam. To faktycznie nie był najlepszy pomysł, jaki miałam w życiu. Odwróciłam się do niego: - I co? Cookie też przerwiesz kręgosłup? Cookie nabrała powietrza gwałtownie, a ja ścisnęłam grzbiet nosa. Nie potrzebowała wysłuchiwać takich rzeczy, zwłaszcza że miała w bagażniku martwego gapowicza. Zanim moje serce ponownie zabiło, Reyes zniknął i się z powrotem zmaterializował tuż przede mną. Na jego twarzy malował się gniew. - Czego trzeba, Dutch? - Żebym przestała cię szukać? - nie czekałam na odpowiedź. Reyes, nie wiesz, co się stanie, jeśli twoje ciało umrze. Nie przestanę. Czułam, jak jego frustracja wzbiera, wrze i gotuje się pod jego doskonałą powierzchnią. Pochylił się w moją stronę, ale nim zdążył cokolwiek zrobić, zamarł, złapał się za pierś i popatrzył na mnie z zaskoczeniem. - Co? - zapytałam, ale zacisnął szczęki, spiął się tak mocno, że przypominał wręcz marmur, niemal jakby na coś czekał. Wtedy to zobaczyłam. Jego obraz się zmienił. Na jego twarzy i klatce piersiowej pojawiły się głębokie szramy, a koszulę natychmiast zaplamiła krew. I był mokry, przemoczony ciemną cieczą, której nie umiałam rozpoznać. Stęknął przez ściśnięte zęby i zgiął się wpół. - Reyes! - zakrzyknęłam i rzuciłam się do niego. Spojrzeliśmy sobie w oczy i znikł. W jednej chwili przepadł. Przycisnęłam do ust obie ręce, żeby powstrzymać krzyk. Cookie

obiegła biurko i uklękła przy mnie. Męka, którą cierpiał, tak jasno odbijała się na jego twarzy. A on nie chciał, żebym go znalazła? Samo piekło rozerwę na strzępy, żeby go znaleźć.

6 Nigdy się nie wahaj biegać w miejscu publicznym z miejsca na miejsce, nucąc melodię do Mission: Impossible. T-SHIRT Zaparkowawszy mojego Jeepa Wranglera, znanego także jako Misery, przecznicę dalej, ponownie weszłam w tryb Mission: Impossible, aby przemierzyć niebezpieczne rewiry w obrębie południowej strefy wojny. W biednej okolicy otaczającej szpital psychiatryczny namnożyło się gangów. Zaś sam szpital, opuszczony przez rząd w latach pięćdziesiątych, należał obecnie do znanego gangu motocyklowego zwanego Bandytami. Zasadniczo byli oldskulowi i działali pod banderą wierności Bogu i ojczyźnie. Rozejrzałam się dookoła, szczególnie bacznie przyglądając się usytuowanej obok psychiatryka głównej siedzibie Bandytów, znanej również jako rojące się od rottweilerów siedlisko nieprawości - Bandyci gustowali w rottweilerach - po czym najszybciej, jak umiałam, zaczęłam przełazić przez płot. Trzeba przyznać, że bardzo szybko to nie było. Przez te wszystkie lata, kiedy się wdzierałam nieproszona na terytorium

Bandytów, rottweilery patrolowały zaledwie kilka razy. Za dnia gang zazwyczaj trzymał je w środku. Modląc się, by szczęście mi dopisało, lecz obserwując sytuację czujnym okiem, wdrapywałam się i ślizgałam po płocie. Skrzywiłam się, kiedy metalowy drut wbił mi się w palce. Faceci sprawiali, że to się wydawało takie łatwe. Ja tam z regularną częstotliwością lubiłam się wspinać wyłącznie na tych właśnie facetów, którzy sprawiali, że to wydawało się łatwe. Zeskoczyłam po drugiej stronie i na chwilę przystanęłam, żeby się ogarnąć, trochę nad sobą poużalać i zbadać pulsujące bólem palce. Na szczęście wszystkie były na miejscu. Utrata palca na polu wspinania się na płoty byłaby do bani. Jeszcze raz rzuciwszy okiem na budynek, pognałam do okna w piwnicy, przez które od czasów liceum nielegalnie dostawałam się do środka. Opuszczone szpitale psychiatryczne zawsze mnie wyjątkowo fascynowały. Zwiedzałam je - co nosi również nazwę włamywania się - regularnie, odkąd pewnej nocy, gdy miałam piętnaście lat, odkryłam ten szpital. Tamtej nocy odkryłam również Rocket Mana, relikt rodem z science-fiction lat pięćdziesiątych, kiedy to statki kosmiczne wyglądały, jakby latały na parę, a kosmici byli równie niemile widziani jak komuniści. Odkryłam też, że Rocket był swego rodzaju erudytą, ponieważ znał imię i nazwisko każdej osoby, jaka kiedyś umarła. W swoim dziecięcym umyśle przechowywał miliardy nazwisk. Co się czasem naprawdę przydawało. Przecisnęłam się przez okno piwnicy na brzuchu i wykonawszy salto, wylądowałam na równych nogach na betonowej podłodze piwnicy. Bo tak się wożę. Te przypadki, kiedy próbowałam wykonać ten manewr, a lądowałam na tyłku z kurzem i pajęczynami we włosach, nie liczyły się. Odwróciłam

się, by zamknąć od środka okno. Podczas wizyt u Rocketa unikanie szczęk rottweilerów stanowiło priorytet. - Panienka Charlotte! Podskoczyłam po raz mniej więcej miliardowy tego dnia i skaleczyłam się w palec o zamknięcie okna. A było jeszcze wcześnie. Najwyraźniej był Dzień Straszenia Charley na Śmierć. Gdybym wiedziała z wyprzedzeniem, zamówiłabym kulę serową. Obróciłam się z impetem i spojrzałam w rozpromienioną twarz Rocket Mana. Mój napastnik objął mnie i uniósł do góry, a jego uścisk był łagodny i ciepły, mimo że on sam był lodowaty. Oddech mi parował, kiedy się roześmiałam. - Panienka Charlotte - powtórzył. - Jakby tuliła mnie rzeźba lodowa - przekomarzałam się. Odstawił mnie z powrotem na ziemię. Oczy lśniły mu szczęściem. - Panienko Charlotte, wróciłaś! - Mówiłam, że wrócę - zaśmiałam się. - OK, ale musisz już iść. - Schwycił mnie mocno w talii i nagle byłam wypychana przez okno piwnicy. To samo okno, które właśnie zamknęłam. - Czekaj, Rocket - powiedziałam, zahaczając stopy po obu stronach parapetu. Czułam się raczej głupio. I w gotowości do badania ginekologicznego. Wyrzucano mnie już z psychiatry-ków, ale nigdy nie robił tego Rocket. - Przecież ledwo przyszłam - zaoponowałam, zapierając się o parapet. Ale kurde jasne licho, Rocket był silny. - Panienka Charlotte musi już iść - powtórzył bez śladu wysiłku. Stęknęłam pod jego masą. - Panienka Charlotte wcale nie musi już iść, Rocket. Panienka Charlotte daje słowo.

Kiedy nie ustąpił, tylko spychał mnie stopniowo coraz bliżej okna, straciłam równowagę. Niespodziewanie moja prawa noga podjechała i Rocket przyparł mnie do maleńkiego okienka. Wtedy usłyszałam trzask i mrożący krew w żyłach dźwięk pękającego pod naporem siły szkła. Szlag. Jeśli będę musiała mieć szwy, Rocket za to zapłaci. No, nie dosłownie, ale... Robiłam, co w mojej mocy, by się obrócić, wymanewrować i oddalić od kilkudziesięcioletniego szkła, gdy nagle Rocket znikł. W jednej chwili spadłam na betonową podłogę, lądując przeważnie na lewym barku, a trochę na głowie. Ból eksplodował i rozprzestrzenił się po moich zakończeniach nerwowych jak napalm. Potem uświadomiłam sobie, że nie mogę oddychać. Nie znoszę, kiedy tak się dzieje. Rocket pojawił się z powrotem, podniósł mnie z ziemi i postawił na nogi. - Nic ci nie jest, panienko Charlotte? - zapytał. Teraz to się martwił. Mogłam tylko wachlować sobie dłonią twarz, aby dostarczyć powietrze do rozpalonych płuc. Straciłam dech przez upadek. Wiedziałam, że to nie grozi śmiercią, ale i tak byłam na skraju paniki. Nie odpowiadałam, więc Rocket potrząsnął mną, odczekał chwilę i dla porządku jeszcze raz mną potrząsnął. Patrzyłam, jak świat się rozmazuje, znowu staje się klarowny i znowu rozmazuje. Pomyślałam sobie, że może od uderzenia w głowę mam teraz udar. - Panienko Charlotte - powiedział Rocket, podczas gdy ja łykałam malutkie porcyjki powietrza - za małe, by wypełniły pustkę grożącą rychłym uduszeniem. - Dlaczego to zrobiłaś?

- Co? Ja? - zapytałam, postanowiwszy trzymać się jednosylabowych wypowiedzi. Z czasem przejdę do trudniejszych wyrazów. - Dlaczego spadłaś? - Nie mam pojęcia. - Niestety sarkazm rzadko przekładał się na język rockeciarski. - Nowe imiona, mam nowe imiona - rzekł, ciągnąc mnie po schodach. Poklepał walące się ściany, jakby były wykonane z metali szlachetnych. Tym się Rocket zajmował. Rzeźbił nazwisko na nazwisku zmarłych. Szpital był olbrzymi, ale wiedziałam, że z biegiem czasu na wylot wydrapie dziury w tynkowanych ścianach. W końcu skończy mu się miejsce. Zastanawiałam się, czy budynek się zawali, czy runie na ziemię jak ludzie upamiętnieni ręką Rocketa. Jeśli tak się stanie, jak Rocket na to zareaguje? Dokąd pójdzie? Zaprosiłabym go do siebie, ale nie wiedziałam, jaki stosunek do przerośniętego dzieciaka z fetyszem skrobania będzie miał pan Wong. - Myślałam, że muszę już iść - odezwałam się, gdy płuca wreszcie mi się rozluźniły. Rocket zatrzymał się na najwyższym stopniu i spojrzał w górę z zadumą. - Nie, teraz nie musisz iść. Tylko nie łam zasad. Próbowałam się nie roześmiać. Był takim formalistą, jeśli idzie o reguły, chociaż ja nie miałam pojęcia, jakie te reguły są. Niemniej ciekawa byłam, o co chodziło z tym wypychaniem mnie przez okno. Nigdy wcześniej nie próbował odprawić mnie od drzwi. - Rocket, muszę z tobą pomówić - powiedziałam, idąc za nim. Kiedy szliśmy przez rozsypujący się budynek, poklepał ścianę po swojej prawej stronie.

- Mam nowe imiona. Nie powinno ich tu być. Nie, psze pani. - Wiem, kochanie, i zajmę się nimi, ale muszę cię o coś spytać. Nie zdążyłam go złapać za koszulę, żeby zwolnił, i znowu zniknął. Dużo mnie kosztowało, żeby nie złapać się za głowę z frustracji. Rocket osiągał zupełnie nieznane wcześniej wyżyny ADHD. - Panienko Charlotte. - Dobiegły mnie jego słowa z drugiego końca tego samego korytarza. - Musisz nadążyć. Pognałam w stronę, skąd dochodził jego głos, żywiąc nadzieję, że popękane podłogi wytrzymają, i żałując, że nie wzięłam latarki. - Już idę. Nie ruszaj się. - Te wszystkie - powiedział, kiedy do niego doszłam. - Te wszystkie. Nie powinno ich tu być. Muszą przestrzegać zasad jak każdy. - Rocket wiedział, że pomóc im przejść to moje zadanie. Spojrzałam na ścianę, o której mówił. Były na niej setki nazwisk z dziesiątków krajów. Zdumiewało mnie, skąd on to wie. Postanowiłam go sprawdzić, przekonać się, co się z niego wyleje, kiedy wspomnę zaświatowe (z braku lepszego określenia) imię Reyesa. Najpierw jednak spytam go o Mimi Jacobs. Musiałam się upewnić, że wciąż żyła. - OK, ale teraz ja mam dla ciebie kilka imion. Zatrzymał się i odwrócił do mnie. Nic na świecie szybciej nie przykuwało uwagi Rocketa niż wzmianka o imieniu. Oczy błyszczały mu ochoczo, prawie łapczywie. Zbliżyłam się, bo nie chciałam go zgubić, na wypadek gdyby ruszył w jedną ze swoich tras nawiedzonymi korytarzami szpitala. - Mimi Anne Jacobs. Panieńskie nazwisko Marshal.

Pochylił głowę, a powieki mu drgały, jakby był wyszukiwarką przeszukującą zasoby własnego umysłu w poszukiwaniu informacji. Skończył i na mnie spojrzał: - Nie. Jeszcze nie jej pora. Zalała mnie ulga i nastawiłam się psychicznie na następne imię. Zdawałam sobie sprawę, że nie ma sensu dalej pytać Rocketa o Mimi, choć przypuszczałam, że wiedział więcej. Teraz Reyes. Na dobitkę położyłam Rocketowi dłoń na ramieniu i zapytałam: - Rocket, co wiesz o Rey azielu? Zacisnął usta i stał bez ruchu chwilę, dwie, a potem pochylił się ku mnie i powiedział cicho: - Nie powinno tego tu być, panienko Charlotte. Wcześniej, kiedy spytałam o Reyesa Farrowa, Rocket powiedział to samo. Najwyraźniej wiedział, że to jedna i ta sama osoba. Ścisnęłam go za ramię kojąco i wyszeptałam: - Dlaczego? Zmienił się na twarzy. - Panienko Charlotte, mówiłem ci - zbeształ mnie z nadąsaną miną. - Nie powinien nigdy być chłopcem imieniem Reyes. To Reyaziel. W ogóle nigdy nie powinien był się narodzić. To też już słyszałam. - Rocket, czyjego cielesna postać wciąż żyje? Przygryzł dolną wargę, gdy się zastanawiał nad odpowiedzią: - Chłopiec Reyes wciąż tu jest, ale złamał zasady, panienko Charlotte. Nie wolno łamać zasad. - Pogroził palcem ostrzegawczo. Kolejny raz odetchnęłam spokojniej. Byłam przerażona, że ciało Reyesa odejdzie, nim go znajdę. Sztywniałam ze strachu na myśl, że go stracę.

- Marsjanie nie mogą stać się ludźmi tylko dlatego, że chcą się napić naszej wody - ciągnął. - Czyli Rey aziel chciał się napić naszej wody? - Bardzo się starałam zrozumieć przenośnie Rocketa, ale nie było to łatwe. Nic, co miało związek z Rocketem, nie było łatwe. Wbił we mnie swoje chłopięce oczy. Długo się we mnie wpatrywał, zanim odpowiedział: - Wciąż chce - powiedział, gładząc mnie palcami po policzku. - Pragnie tego bardziej niż powietrza. Westchnęłam cicho. Rocket rzadko kiedy wydawał się taki przytomny, racjonalny. Taki poetycki. - Reyes powiedział kiedyś, że narodził się dla mnie, żeby być ze mną. Czy to tego się obawiasz, Rocket? Obawiasz się o mnie? - To Reyaziel, panienko Charlotte. Oczywiście, że się o ciebie obawiam. O wszystkich się obawiam. Och. To pewnie niedobrze. Wyprostowałam się i spojrzałam mu prosto w oczy: - Rocket, czy ty wiesz, gdzie jest jego ciało? Pokręcił głową, cykając: - Nie wolno mu łamać zasad. - Rocket, jakich zasad? - Może wśród tych reguł, które Reyes ponoć złamał, kryje się jakaś wskazówka. Wiedziałam, że łapię się brzytwy, ale bez pomocy Angela nie miałam nic. - W domu nie wolno się bawić w chowanego. - Którym domu? - zapytałam, zaskoczona nieco odpowiedzią. Reyes ukrywał swoje ciało. Czy to o taką zabawę w chowanego chodziło Rocketowi? Znieruchomiał i spojrzał w dół, jakby coś wyczuwał. Bez ostrzeżenia przycisnął mi dłoń do ust i przyparł mnie

do ściany. Pochylił się w moją stronę i rozejrzał po pomieszczeniu. Oczy miał wielkie ze strachu. - Ciii - wyszeptał. - To tu jest. I w tej chwili go poczułam. Pomieszczenie naładowało się nagle gorącem i elektrycznością, jak gdyby wśród ścian wzbierała burza. Z trzepotem skrzydeł wybuchła wokół nas ciemność, zawirowała dookoła jak obsydianowe chmury pośród Armageddonu. Kiedy się zmaterializował, pozostał osłonięty szatą, z twarzą w cieniu, ukrytą przed naszymi oczami. O tak. Był wkurwiony. Odepchnęłam dłoń Rocketa i zrobiłam krok w przód. - Reyes, zaczekaj... Zanim zdążyłam powiedzieć, usłyszałam dźwięk wyciąganego metalu. Zaparło mi dech, gdy zrozumiałam, że zamierza użyć ostrza przeciw Rocketowi. - Nie, Reyes - powiedziałam i skoczyłam przed Rocketa, ale ostrze pruło już powietrze. Zabrzęczało i utkwiło w mojej klatce piersiowej, po lewej stronie, na głębokość dwóch centymetrów. Ukłucie poczułam natychmiast, ale wiedziałam, że krew się nie poleje. Reyes zabijał z chirurgiczną precyzją, tyle że od środka. Bez zewnętrznych urazów. Bez dowodów zbrodni. Jedynie nieskazitelne cięcie, tak czyste, tak ostre, że nie mogli go rozgryźć nawet najlepsi w kraju lekarze - albo patolodzy, w zależności od ostatecznego rezultatu. Czas stanął w miejscu. Spojrzałam na klingę, na jej ostre krawędzie i groźne kąty. Wisiała równolegle do podłogi, dwa centymetry w moim ciele, i lśniła oślepiającym światłem. Reyes wyszarpnął ostrze i schował je w swojej szacie, a ja osunęłam się w stronę ściany z nierówno bijącym sercem. Zsunął kaptur i pochylił się, jakby chciał mnie złapać. Twarz miał

stroskaną i brwi ściągnięte. Odepchnęłam go i obróciłam się szybko, ale Rocket już znikł. Potem odwróciłam się do Reyesa. Mój gniew na jego głupotę sięgał bezprecedensowych wyżyn. - Wydajesz się ostatnio bardzo skory, by krzywdzić ludzi. -Świadomość tego sprawiała, że zaczynałam wątpić we wszystko, w co o nim uwierzyłam. Uwierzyłam, że jest dobry i szlachetny. No dobra, i zabójczy, ale raczej tak w słusznej sprawie. - Ostatnio? - zapytał z niedowierzaniem. - Krzywdzę w twoim imieniu już od dłuższego czasu, Dutch. To była prawda. Niejeden raz ocalił mi życie. Niejeden raz skrzywdził ludzi, którzy chcieli skrzywdzić mnie. Ale za każdym jednym razem taka osoba była winna czegoś bardzo złego. - Nie możesz tak po prostu krzywdzić, zabijać ludzi, bo masz na to ochotę. Rozumiem, że tata cię tego nie nauczył... Z warkotem odwrócił się do mnie plecami, a jego szata zniknęła. Temperatura jego gniewu poraziła mnie jak wybuch inferna. - A któregoż to tatę masz na myśli? - zapytał równym tonem. Zraniło go samo to, że o nich wspomniałam. Był niegdyś generałem w piekle. Wiódł armie ojca do walki i ponosił niewyobrażalne konsekwencje. Potem uciekł i narodził się na ziemi. Dla mnie. Ale życie, które zaplanował - takie, w którym razem dorastaliśmy, razem chodziliśmy do szkoły i na studia, mieliśmy dzieci - obróciło się wniwecz, kiedy w dzieciństwie go porwano i sprzedano Earlowi Walkerowi, potworowi, za zabicie którego poszedł do więzienia. Życie, które prowadził na ziemi, przemoc, jaką przeżył, wyznaczały granice tragizmu. Zbliżyłam się do niego. - Przepraszam. Nie chciałam wspominać o żadnym z nich.

Zerknął na mnie przez szerokie ramię. Mięśnie napięły mu się pod ciężarem wspomnień. - Musisz przestać mnie szukać. - Nie - powiedziałam ledwie słyszalnym szeptem. Jego usta ułożyły się w uśmiech, który jednak nie odbił się w jego oczach. Zaraz potem znów się odwrócił. - Moje ciało i tak wkrótce odejdzie. Dużo więcej nie zniesie. Serce ścisnęło mi się boleśnie na myśl o tym. - Torturują cię? - zapytałam, dławiąc się. Reyes przyglądał się dziełu Rocketa. Uniósł dłoń i przesunął palcami po literach jednego z nazwisk. Płynne linie jego tatuażu zafalowały. - Bezlitośnie. Nie mogłam powstrzymać ukłucia łez, wilgoci, która wezbrała na moich rzęsach. W jednej chwili znalazł się przede mną. - Nie - rzekł ostrym, groźnym tonem. - Nigdy się nade mną nie lituj. Zatoczyłam się znów w stronę ściany. Szedł za mną. To mi bardziej odpowiadało. Łatwiej było się na niego gniewać, gdy zachowywał się jak dupek. Nie spodziewałam się za to jego badawczej pieszczoty. Udawał, że głaszcze i uwodzi, a tak naprawdę kontrolował ranę, którą mi zadał. Jego dłoń łagodziła, pieszczota koiła. - Dlaczego skrzywdziłeś Pari? - zapytałam, wciąż zdumiona, że potrafi być taki delikatny, a jednocześnie tak łatwo krzywdzić. Odepchnął się od ściany. - Nie skrzywdziłem twojej przyjaciółki. Nie wiem nawet, kto to. Zamrugałam z zaskoczeniem. - Ale ona cię przyzwała.

- Tak ci powiedziała? - Tak. Powiedziała, że przyzwała ciebie, Reyaziela, podczas seansu spirytystycznego. Zaśmiał się szorstko. - Zatem twoja przyjaciółka sądzi, że zawołała mnie jak psa? - Nie, to zupełnie nie tak. - Banda tumanów robiących przedstawienie według miejskiej legendy nie może mnie przyzwać. Tylko jedna żywa osoba może to zrobić - rzekł, patrząc na mnie znacząco. Chodziło mu o mnie? Ja mogłam go przyzwać? - Czyli to nie byłeś ty? - Pokręcił tylko głową. - Czyli nie zrobiłeś jej krzywdy? Przyglądał mi się dłuższą chwilę w milczeniu. - Wiesz, co mnie najbardziej zaciekawia? To był trik. Czułam to. -Co? - To, że szczerze wierzysz, iż stać mnie na to, by krzywdzić niewinnych ludzi bez powodu. - Nie jest tak? - spytałam głosem łagodnym i pełnym nadziei. - O nie, stać mnie na to jak najbardziej. Nie zdawałem sobie tylko sprawy, że o tym wiesz. Dobra, rozgoryczony był. Rozumiałam. - Zamierzałeś zabić Rocketa? Czy to w ogóle możliwe? - On już nie żyje, Dutch. - No to... - Zamierzałem tylko odprawić go na pewien czas, żeby kulił się chwilę ze strachu. Dobrze mu to wychodzi. - Czyli jesteś również okrutny - stwierdziłam rzeczowo. Owinął moją szyję długimi palcami, parząc mnie gorącem swojego dotyku, i uniósł kciukiem mój podbródek.

- Byłem generałem w piekle. Jak myślisz? - Myślę, że bardzo się starasz mnie przekonać, jaki jesteś zły. Uśmiechnął się. - Spędziłem długie wieki w zaświatach. Jestem, czym jestem. Na twoim miejscu zdjąłbym te różowe okulary i poważnie się zastanowił, co próbujesz ocalić. Pozwólże mojemu ciału umrzeć. - Czemu się nie zabijesz? - zapytałam zniecierpliwiona. - Miej to z głowy. Dlaczego dajesz się torturować? - Nie mogę - powiedział, opuszczając rękę, a ja zamarłam, żeby lepiej słyszeć. Zacisnął zęby z frustracją. - Strzegą mojego ciała. Nie dopuszczają mnie do niego. - Demony? Ile ich tam jest? - Tyle, że nawet ty nie dałabyś im rady. - Czyli dwa? - spytałam. Nie wyobrażałam sobie, żebym dała rady chociaż jednemu. - Jeśli uda im się mnie zabrać, musisz odkryć, do czego jesteś zdolna, Dutch, i to szybko. - Czemu mi po prostu nie powiesz? Pokręcił głową. Oczywiście. - To by było, jakby mówić pisklątku, że umie latać, zanim opuści gniazdo. Samo musi to zrobić, musi intuicyjnie wiedzieć, że potrafi. To instynkt. Jeśli faktycznie wrócę, jeśli w chwili śmierci mojego ciała mnie wezmą, będziesz sama. I tak prędzej czy później cię znajdą. Cóż. O kurwości. Rocketa nie było i po prostu nie dało się stwierdzić, kiedy wróci. Raz nie widziałam go przez dwa miesiące, a tamten

incydent nie miał nic wspólnego z Reyesem. Nie wiadomo, jak długo tym razem będzie się ukrywać. Pomaszerowałam do Misery. Usta wciąż mnie paliły od gorącego pocałunku, którym pożegnał się Reyes, nim znikł. Wezwałam posiłki, a potem zameldowałam się Cookie. - Jeszcze nic - oznajmiła, informując mnie o postępach, czy raczej ich braku. - Nie szkodzi, kop dalej. Pojadę teraz do Warrena. Zadzwoń, jeśli znajdziesz coś ciekawego. - Zrobi się. Kiedy odkładałam telefon, Taft - funkcjonariusz policji, który pracował z moim wujkiem - stanął za mną radiowozem. Parę dzieciaków z sąsiedztwa stało i rechotało, myśląc, że mam kłopoty. Dzieciaki w tej okolicy rzadko postrzegały policję w pozytywnym świetle. Trudno było przezwyciężyć wizję ludzi w mundurach, co w środku nocy wyprowadzają mamę i tatę za burdy. Wysiadłam z auta, a Taft poprawił czapkę i ruszył w moją stronę, wypatrując w otoczeniu objawów agresji. Był ubrany w nieskazitelny czarny mundur, a włosy miał przycięte po wojskowemu. Jednak to nie jego chciałam zobaczyć. - Cześć Taft - powiedziałam, żeby mieć z głowy uprzejmości. Potem popatrzyłam na zmarłą dziewięciolatkę, która za nim szła, znaną jako Diable Dziecię. - Cześć złotko. - Cześć Charley - powiedziała łagodnym i słodkim głosem, jak gdyby nie była wcale złem wcielonym. Podobnie jak sam diabeł, Diable Dziecię niejedno miała imię. Diable Dziecię to raz, Szatański Pomiot, Lucyferówna z Nieprawego Łoża, Truskawkowe Ciastko, czyli Strawberry Shortcake, lub w skrócie - mój osobisty faworyt - SS. Była to

młodsza siostra Tafta, która zmarła, gdy oboje byli dziećmi. Taft próbował ją uratować, gdy tonęła, i w nagrodę spędził tydzień w szpitalu z zapaleniem płuc. Siostra nigdy go nie opuszczała. Dopóki nie znalazła mnie. I dopóki nie próbowała mi wydrapać oczu, choć niczym jej nie zawiniłam. Kiedy pierwszy raz się spotkałyśmy, siedziała na tylnym siedzeniu radiowozu Tafta, kiedy on podwoził mnie z miejsca zdarzenia. Truskawa sądziła, że uganiam się za jej bratem, więc nazwała mnie paskudną suką i usiłowała oślepić. Zrobiło to na mnie trwałe wrażenie. Rozejrzała się, rozrzucając długie blond włosy bezładnie. Zauważyła szpital psychiatryczny i skrzyżowała maleńkie ramionka z niesmakiem. - Co my tu robimy? - Zastanawiałam się, czy mogę cię prosić o przysługę. Odwróciła się do mnie i zmarszczyła nosek, rozważając moje słowa. - OK, ale w takim razie ja cię też. - Tak? - zapytałam, opierając się o Misery. - Czego ci potrzeba? - David się z kimś spotyka. - Aha - zamruczałam, udając, że mnie to obchodzi. - A kim jest David? Przewróciła oczami, jak tylko dziewięciolatki to potrafią. - Moim bratem? David Taft? - pokazała go kciukiem. - Och! Ten David - rzuciłam w jego stronę podejrzany chichot. - Co ona mówi? - spytał. Ja zignorowałam. - Jest brzydka, używa za dużo szminki i nosi za ciasne ubrania.

- Czyli flądra? - zbeształam go karcącym grymasem. Uniósł ręce dłońmi do góry. -Co? - Pierwsza klasa - orzekła Truskawa, potwierdzając moje przypuszczenia. Pokazała palcem prosto w niego. - Musisz z nim pogadać. Ta flądra została na całą noc. Poważnie. Zacisnęłam usta i wbiłam pięści w biodra, żywiąc nadzieję, że nie krwawię wewnętrznie od ostrza Reyesa. Nie znosiłam krwawić wewnętrznie. Skoro już musiałam krwawić, to chciałam widzieć dowody, pławić się w bohaterskości. - Zdecydowanie się z nim rozmówię - rzuciłam Taftowi grymas rozczarowania, na który odpowiedział grymasem irytacji, po czym wytłumaczyłam, dlaczego jej potrzebowałam: - Kiedy twój brat i ja sobie pogadamy, pójdziesz do tamtego budynku i poszukasz małej dziewczynki? I Taft, i Truskawa spojrzeli na szpital ze sceptycznymi minami. - Ten budynek wygląda strasznie - powiedziała. - Wcale nie jest straszny - zełgałam. Jak pies. Czy może być coś straszniejszego niż opuszczony szpital psychiatryczny, gdzie według legendy lekarze przeprowadzali „eksperymenty"? - Taki miły człowiek, który nazywa się Rocket, mieszka tam z siostrą. Ona jest jeszcze młodsza od ciebie. Nigdy nie widziałam siostry Rocketa, ale niezliczoną ilość razy mi mówił, że z nim jest. Ponoć umarła na zapalenie płuc w „brudnych latach trzydziestych", podczas Dust Bowl. Z tego, co mówił Rocket, domyślałam się, że miała koło pięciu lat. - Nazywa się Rocket? - zachichotała. - No, a przy okazji... - pochyliłam się ku niej. - A kiedy już tam będziesz, spróbuj się dowiedzieć, jak Rocket się naprawdę nazywa.

Nie miałam jeszcze żadnych prawdziwych informacji o tym, skąd Rocket się wziął, chociaż przeszukałam każdą archiwalną wzmiankę o szpitalu, na jaką trafiłam. Wyglądało na to, że nie nazywał się naprawdę Rocket Man. - OK. - Czekaj - powiedziałam ułamek sekundy przed jej zniknięciem. - Nie jesteś ciekawa, po co masz tam iść? - Żeby znaleźć dziewczynkę. - Tak, ale potrzebuję od niej informacji, jeśli je posiada. Muszę wiedzieć, czy ona może mi wskazać, gdzie znaleźć ciało Reyesa. Jego ludzkie ciało. Zapamiętasz? Ponownie skrzyżowała ramiona i odparła: - No pewnie. - Potem zniknęła. Zazgrzytałam zębami odrobinę, pewna, że za pośrednictwem Truskawy Bóg karze mnie za to, iż w zeszły czwartek wypiłam o jedną margaritę za dużo, czego skutkiem były nietwarzowe balety na stole. Taft stał niemal na baczność i wciąż z przejęciem wpatrywał się w budynek, a ja oparłam się o Misery i położyłam stopę na jej progu. - Słuchaj - przyciągnęłam jego uwagę - twoja siostra mówi, że ta laska, z którą się spotykasz, to flądra. Odwrócił się do mnie wstrząśnięty. - Wcale nie jest flądrą. No dobra, jest flądrą, dlatego się z nią spotykam, ale ona o tym wie? Wzruszyłam ramionami z niedowierzaniem. - Stary, nie mam pojęcia, czy twoja panna wie, że jest flądrą. - Nie, mówię o Becky. Wie, że się z kimś spotykam? Podrzuciłam rękami do góry. - Może gdybym wiedziała, kim jest Becky...

Popatrzył na mnie zbulwersowany. - To moja siostra. - Aha! No tak! - powiedziałam, ratując sytuację. Kto by pomyślał, że Diable Dziecię tak się normalnie nazywa? Spodziewałam się czegoś egzotycznego, na przykład Sereny, Destiny, albo nawet Zła Co Przychodzi Nocą i Nas Ziębi. Radio Tafta zaskrzeczało coś, czego ja zupełnie nie zrozumiałam. Kiedy szedł do radiowozu, żeby porozmawiać na osobności, zadzwoniła moja komórka. Była to Cookie. - Tu Pełna Udręk Katownia u Charley - odebrałam. - Janelle zginęła w wypadku samochodowym. - O kurczę, tak mi przykro. Byłyście sobie bliskie? Cookie westchnęła z irytacją i powiedziała: - Janelle, Charley. Janelle York? Przyjaciółka Mimi z liceum, ta, co niedawno zmarła? - A, racja - odparłam, znowu ratując sytuację. Jakoś często mi się to ostatnio przytrafiało. - Zaraz, w wypadku? Mimi powiedziała Warrenowi, że Janelle zamordowano. - Otóż to. Według protokołu z sekcji zwłok chorowała. Sądzą, że zasłabła za kierownicą i rozbiła samochód w wąwozie przy trasie 1-25. Ale uznano to za wypadek. - To dlaczego Mimi twierdziła, że to było morderstwo? - Coś ją przestraszyło - rzekła Cookie. - I być może ma to związek z naszym zamordowanym dilerem samochodów. - Tak przypuszczam. Moim zdaniem musisz sobie szybko znowu pogadać z Warrenem. Dowiedz się, dlaczego kłócił się z kimś, kto parę dni później już nie żył. - Wielkie umysły myślą podobnie, kotku. Zajmę się tym. - Czy to Cookie?

Przy moim boku pojawiła się Truskawa. Zamknęłam telefon i spojrzałam na nią. - We własnej osobie. Szybko poszło. Znalazłaś siostrę Rocketa? - Oczywiście. Bomba. Nigdy nie byłam pewna, czy ona naprawdę istnieje, czy też stanowi wytwór wyobraźni Rocketa. Czekałam na więcej informacji. W nieskończoność. -I? - Blue. Niebieska jest? No cóż, w sumie zmarła na zapalenie płuc. Może od braku tlenu zrobiła się sina. - OK, ale poza tym. Znowu wykonała ten gest ze skrzyżowaniem ramion. Gdyby to nie było takie słodkie, zaczęłoby mnie denerwować. - Nie spodoba ci się to. - Czy ona wie, gdzie jest ciało Reyesa? - Nie. Poszła poszukać. Ale mówiła, że Reyaziel nie powinien był się narodzić na ziemi. - Słyszałam. - Jest bardzo potężny. - No, domyśliłam się jakiś czas temu. - A jeśli jego ludzkie ciało umrze, stanie się tym, po co się narodził z ogni piekielnych. OK, tego nie wiedziałam. - Czyli? - zapytałam głosem podszytym nieufnością i zgrozą. - Ostateczną bronią - powiedziała takim tonem, jakby zamawiała sobie loda w różku. - Zwiastunem śmierci. - To szlag. - Antychrystem.

- Cholera. - Jest potężniejszy od każdego demona i każdego anioła, jakie kiedykolwiek istniały. Potrafi manipulować kontinuum czasoprzestrzennym i spowodować zniszczenie całej galaktyki oraz wszystkiego, co się w niej znajduje. - Dobra, łapię - powiedziałam, unosząc rękę, żeby ją powstrzymać. Nagle brakowało mi tchu. Musiałam pytać. Nie mogło chodzić o coś prostego, coś niezwiązanego ze zniszczeniem świata. O w życiu. Musiało być apokaliptycznie i straszliwie. No to dopiero było do dupy. Nie miałam pojęcia, jak z tym walczyć. Ale znalezienie ciała Reyesa nagle stało się konieczne. - Sporo się dowiedziałaś w te pięć minut. - Chyba - odparła, wzruszając ramionami. Przestawiłam biegi w głowie, wrzuciłam na luz, a potem wbiłam wyparcie. Później popatrzyłam na Truskawę: - Udało ci się dowiedzieć, jak Rocket naprawdę się nazywa? - No - powiedziała, gładząc opuszkami palców rękaw mojego swetra. Ciarki mnie przeszły. Czekałam. Mniej więcej całą wieczność. -I? -Ico? - Imię i nazwisko Rocketa? -Co? Oddychać głęboko. Głęboko i spokojnie. - Złotko - powiedziałam, spokojnie i głęboko oddychając. Jak się Rocket nazywa? Popatrzyła na mnie, jakbym oszalała. - No przecież Rocket. Znowu zazgrzytałam zębami. Gdyby nie jej wielkie, niewinne oczęta i ślicznie nadąsane usteczka, z miejsca bym ją

wyegzorcyzmowała. No i gdybym umiała to zrobić. Zamiast tego opuściłam głowę, pobawiłam się nitką wysnutą z dżinsów. - Czy Rocketowi nic nie jest? Wzruszyła ramionami. - Tak, tylko trochę się przestraszył. Jasny gwint. Reyes potrafił być takim deklem. Cholerny Antychryst. Przyszło mi coś do głowy: - Ej, to jak się nazywa jego młodsza siostra? Rozdziawiła buzię, a potem spojrzała na mnie z niechęcią: - Czy ty w ogóle słuchasz? Co ja znowu u licha zrobiłam? -Co? - Już ci mówiłam. Na imię ma Blue. - O, serio? Potaknęła. - Nazywa się Blue? Skrzyżowała ramiona - kolejny raz - i pokiwała głową. Powoli, żebym zrozumiała. - Czy ma może nazwisko? - Mądrala. - No. Bell. Westchnęłam. Kolejny pseudonim. - Blue Bell, co? - No cóż, to nie popchnie mojego śledztwa na nowe tory. Rocket Man i Blue Bell. Cudnie. Nie, zaraz. Teraz miałam Rocket Mana, Blue Bell i rzekomego Antychrysta. Niechby sczeźli ci, co twierdzą, że życie w Charleylandzie jest nieciekawe. - A dlaczego Blue Bell nie przyjdzie się ze mną spotkać? zapytałam. Było mi trochę przykro, tylko że wcale nie. - Poważnie? - popatrzyła na mnie tak, jakbym była w połowie wsiowym, a w połowie głupkiem. - Bo gdybyś ty umarła

i chciała zostać na ziemi, żeby siedzieć z bratem całą wieczność, przedstawiałabyś się jedynej osobie, która może cię wyprawić na tamten świat? Trochę racji miała. Taft skończył rozmowę i podszedł do nas. - Czy ona tu jest? - zapytał, rozglądając się na boki. Oni wszyscy zawsze rozglądali się na boki. Nie jestem pewna dlaczego. - We własnym ciele - odparłam. - Metaforycznie. - Wciąż jest na mnie zła? - kopnął w piasek u swoich stóp. Gdybym nie była dogłębnie wstrząśnięta nadciągającym końcem świata, to bym się zaśmiała, kiedy Truskawa zrobiła dokładnie to samo. Jej malutkie różowe pantofle przesunęły się nad ziemią i niczego nie wzburzyły. - Nie byłam zła - powiedziała. - Po prostu chciałabym, żeby przestał zapraszać na randki brzydkie dziewczyny. - Zanim zdążyłam się odezwać, wyciągnęła rekę i owinęła palcami moją dłoń. - Ciebie powinien zaprosić na randkę. Powiedzieć, że sama ta myśl mnie przeraziła, byłoby o wiele za mało. Zwymiotowałam troszkę do ust, po czym mocno przełknęłam, starając się nie krzywić. - Tak naprawdę nie jest zła - powiedziałam Taftowi, kiedy doszłam do siebie. Pochyliłam się do niego i wyszeptałam: Tylko proszę, na litość boską, znajdź dziewczynę, którą można przedstawić matce. I to szybko. - OK - powiedział, marszcząc czoło z konsternacją. - I przestań się umawiać ze zdzirami.

7 Przestałam walczyć z moimi wewnętrznymi demonami. Teraz jesteśmy po tej samej stronie. T-SHIRT Wylegitymowawszy się przy wejściu, wmaszerowałam do komendy głównej policji, dokąd ściągnięto na przesłuchanie Warrena Jacobsa, i wypatrzyłam Wubka na drugim brzegu morza biurek. Na szczęście tylko kilku mundurowych zwróciło na mnie uwagę. Większość gliniarzy niechętnym okiem patrzyła na to, że wchodzę im w paradę. Częściowo dlatego, że byłam tajną bronią Wubka i dzięki mnie rozwiązywał sprawy szybciej niż oni, a częściowo dlatego, że uważali mnie za dziwadło. I jedno, i drugie niespecjalnie mi przeszkadzało. Gliniarzy charakteryzowało osobliwe połączenie sztywnych zasad i arogancji, jednak już dawno się przekonałam, że obie te cechy są potrzebne do przetrwania w ich niebezpiecznym zawodzie. Ludzie byli dosłownie powaleni. Kiedy podeszłam, Wubek stał i rozmawiał z innym detektywem. W ostatniej chwili przypomniałam sobie, że jestem na niego poirytowana o to, że przyczepił mi ogon. Dzięki Bogu, że mi się przypomniało, bo już się prawie uśmiechnęłam.

- Wubku - powiedziałam głosem obwieszonym soplami lodu. Mój chłód najwyraźniej nie zrobił na nim wrażenia, bo parsknął śmiechem pod nosem. Zmarszczyłam czoło i oznajmiłam: - Wąsa ci trzeba przyciąć. Uśmiech zniknął i Wubek złapał się za wąsa niepewnie. Ostro sobie poczynałam, ale musiał wiedzieć, jak poważnie traktuję moją Politykę Braku Policyjnego Nadzoru. Zupełnie się mi nie podobał jego brak poszanowania dla mojej potrzeby prywatności. A co by było, gdybym wypożyczyła pornola? Drugi detektyw skinął głową na pożegnanie. Usta drgały mu śmiechem, kiedy odchodził. - Mogę go zobaczyć? - zapytałam. - Jest w pokoju przesłuchań numer jeden i czeka na adwokata. Uznałam to za zgodę i poszłam w tamtą stronę, po czym rzuciłam przez ramię: - Przy okazji to jest niewinny. Kiedy wchodziłam, zawołał do mnie: - Tak tylko mówisz, bo jesteś zła? Nie odpowiedziałam i drzwi się za mną zamknęły. - Panno Davidson - powiedział Warren i wstał, by podać mi rękę. Wyglądał jeszcze gorzej niż w restauracji. Miał na sobie ten sam grafitowy garnitur, ale poluzował krawat i rozpiął kołnierzyk. - Jak się pan trzyma? - spytałam, siadając naprzeciwko niego. - Nikogo nie zabiłem - rzekł. Ręce mu się trzęsły ze zgryzoty. Winni ludzie podczas przesłuchań również często się denerwowali, ale z innej przyczyny. Zazwyczaj starali się wymyślić przekonującą historyjkę - taką, co obejmie wszystkie

aspekty i utrzyma się w sądzie. Warren się denerwował, bo oskarżano go o popełnienie nie jednej, lecz dwóch zbrodni, a on nie dopuścił się żadnej z nich. - Nie wątpię, Warren - odparłam, starając się jednak mówić twardo. Nie powiedział mi wszystkiego, a ja chciałam wiedzieć czemu. - Ale pokłóciłeś się z Tommym Zapatą tydzień przed tym, nim zginął. Warren opuścił głowę w dłonie. Wiedziałam, że wujek Bob się nam przygląda. Trzymał Warrena w pokoju przesłuchań, bo wiedział, że jadę się z nim zobaczyć, lecz jeśli liczył na jakieś wyznanie, to się bardzo rozczaruje. - Przecież gdybym wiedział, że zginie, to bym się z nim nie sprzeczał. A na pewno nie publicznie. Cóż, przynajmniej był niegłupi. - Proszę mi opowiedzieć, co się stało. - Opowiedziałem - odparł głosem słabym z frustracji. Mówiłem, że sądziłem, że Mimi ma romans. Tak bardzo się zmieniła, stała się taka odległa... zupełnie do siebie niepodobna, że pewnego dnia ją śledziłem. Jadła lunch z tym sprzedawcą samochodów i pomyślałem... Po prostu wiedziałem, że ma romans. - Czy coś się szczególnie wyróżniało? Coś naprowadziło pana na tę myśl? - Zachowywała się wobec niego zupełnie nietypowo, wręcz wrogo. Jeszcze zanim przyniesiono im jedzenie, ona wstała do wyjścia. Chciał ją przekonać, by została. Chwycił ją nawet za rękę, ale cofnęła się, jakby ją brzydził. Kiedy chciała przejść, wstał i zablokował jej drogę. Wtedy wiedziałem, że to wszystko prawda. - Wydawało się, że to wspomnienie spuściło z niego parę. Ramiona mu opadły, kiedy pogrążył się w zadumie.

- Dlaczego? - zapytałam, walcząc z impulsem, by chwycić go za rękę. - Skąd pan wiedział? - Dała mu po twarzy - ponownie ukrył twarz w dłoniach i w tej pozycji kontynuował: - W życiu nikogo nie spoliczkowała. To wyglądało jak sprzeczka kochanków. W końcu położyłam mu dłoń na ramieniu. Podniósł na mnie wilgotne, zaczerwienione oczy. - Kiedy wyszła - ciągnął - poszedłem za tym mężczyzną do jego salonu i doprowadziłem do konfrontacji. Nie chciał mi powiedzieć, co się działo, tylko powtarzał, żebym uważał na Mimi, że coś jej może grozić. - Krople kapały z jego rzęs, więc potarł oczy kciukiem i pozostałymi palcami jednej ręki. Drugą zacisnął na stole w pięść. - Jestem zadziwiająco głupi, pani Davidson. - Oczywiście, że nie jest pan głupi. - Jestem. - Wbił we mnie wzrok tak desperacki, że nie mogłam złapać tchu pod jego ciężarem. - Myślałem, że jej grozi. Poważnie, jak ciemnym można być? On próbował mnie ostrzec, że coś się dzieje - coś, nad czym nie panuję, a ja na niego nawrzeszczałem. Groziłem mu wszystkim od pozwu... po morderstwo. Boże, co ja narobiłem? - zapytał sam siebie. Od razu zdałam sobie sprawę, że kiedy to wszystko się skończy, Warren będzie potrzebował dobrego prawnika i dobrego terapeuty. Biedny patałach. Większość kobiet dopuściłaby się mordu, żeby ktoś był im tak oddany. - Co jeszcze pan o nim wie? - zapytałam. Pewnie próbował się czegoś o gościu dowiedzieć. - Nic. A przynajmniej niewiele. - Dobrze, proszę się podzielić tym, co pan ma. - Naprawdę - uniósł bark bezradnie. - Mimi zaginęła zaraz po tym, jak go zaczepiłem. Niewiele mam.

- Myślał pan, że z nim uciekła? Zacisnął pięść mocniej. - Mówiłem, że byłem ciemny. - Prawie słyszałam, jak zgrzyta zębami z obrzydzenia do siebie samego. - Dowiedział się pan, skąd go znała? Westchnął przeciągle i przyznał: - Tak, chodzili razem do liceum. W głowie rozległy mi się fanfary zwycięstwa na jednorękim bandycie. To musiało być niezłe liceum. - Warren - ściągnęłam na siebie jego uwagę - nie rozumiesz? Zmarszczył brwi pytająco. - Dwoje ludzi, którzy chodzili z twoją żoną do liceum, obecnie nie żyje, a ona sama zaginęła. Zamrugał. Zaczynało mu coś świtać. - Coś się wydarzyło? - zapytałam. - Mówiła kiedyś o liceum? - Nie - odparł takim tonem, jakby znalazł odpowiedź na wszystkie pytania. - Szlag. - Nie, nie rozumiesz. Nigdy nie mówiła o liceum w Ruiz, do którego chodziła, zanim się przeprowadziła do Albuquerque. Po prostu ucinała temat. Pytałem o to parę razy, raz trochę naciskałem, ale była potem taka zła, że nie odzywała się do mnie przez tydzień. Pochyliłam się do przodu w spirali nadziei. - Coś tam się stało, Warren. Daję ci słowo, dowiem się, co to było. Chwycił mnie za rękę. - Dziękuję. - Ale jeśli w toku śledztwa zginę - zaznaczyłam, grożąc mu palcem - totalnie podwoję honorarium.

Mikroskopijny uśmiech rozjaśnił jego twarz. - Jasne. Kiedy kończyliśmy rozmowę, do pomieszczenia wszedł jego prawnik. Rozmawiali cicho, a ja przeprosiłam ich i podeszłam do lustra weneckiego, nachyliłam się i wyszczerzyłam zęby w uśmiechu. - A nie mówiłam - powiedziałam, pokazując kciukiem za plecy. - Niewinny. Popamiętasz sobie, żeby nie kazać mnie śledzić. - Zemsta była fajna. Wstąpiłam do Chocolate Coffee Cafe, żeby pokazać zdjęcie Mimi, ale bez skutku - nikt jej poprzedniej nocy nie widział. Poflirtowałam nieco z kucharzem Bradem i popędziłam z powrotem do biura, ale Cookie wyszła wcześniej, żeby zjeść obiad z córką, Amber. Za każdym razem, kiedy dwunastolatka mieszkała u ojca, Cookie upierała się, by chociaż raz wziąć ją na obiad, bo się martwiła, że Amber będzie nieszczęśliwa. Nagle wydało mi się dziwne, że w ciągu tych dwóch lat, odkąd znałam Cookie, ani razu nie spotkałam jej byłego. Nie miałam nawet pojęcia, jak wygląda, chociaż Cookie dużo o nim opowiadała. Głównie niemiłe rzeczy. Niektóre nie takie złe. A jeszcze inne w sumie cudowne. Kiedy zeszłam na dół coś przekąsić, tata był w barze. Rzucił ręcznik Donnieemu, rdzennemu Amerykaninowi, który był barmanem, miał klatę, dla której warto byłoby skonać, i granatowo-czarne włosy, za które każda kobieta świata sprzedałaby duszę. Nie patrzyliśmy jednak na świat tak samo. Głównie dlatego, że był ode mnie znacznie wyższy, więc patrzył z innego pułapu.

Przyglądałam się, jak tata przedziera się do mojego stolika. Było to moje ulubione miejsce, wtulone w ciemny kąt baru, skąd mogłam wszystkich obserwować, sama nie będąc widzianą. Nie przepadałam za tym, jak mnie ludzie obserwują. No chyba że obserwator miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, boskie ciało i seksowny uśmiech. I nie był seryjnym mordercą. To zawsze plus. Tata wciąż był przyszarzały. Odcienie spowijającej go aury, zazwyczaj intensywne, teraz były mętne i popielate. Tylko raz go takim widziałam: był wówczas detektywem i pracował nad serią brutalnych porwań dzieci. Sprawa była tak zła, że nie pozwolił mi się w nią angażować. Miałam wtedy dwanaście lat, byłam więc dość duża, by wszystko wiedzieć z nawiązką, ale odmówił, gdy zaoferowałam pomoc. - Cześć złotko - przywitał się z tym sztucznym uśmiechem, który sięgał jego oczu. - Cześć tato - zrobiłam to samo. Przyniósł nam obojgu po kanapce z szynką i serem na chlebie pełnoziarnistym - dokładnie to, na co miałam ochotę. - Mmm, dzięki. Z uśmiechem patrzył, jak się wgryzam, jak żuję i przełykam, jak popijam dużym łykiem mrożonej herbaty. Przerwałam i zwróciłam się do niego: - Dobra, to się robi nieprzyjemne. Zaśmiał się nerwowo i powiedział: - Przepraszam. Po prostu... Tak szybko dorastasz. - Dorastam? - odkaszlnęłam w rękaw, po czym ciągnęłam: Jestem już raczej dorosła. - Racja. - Wciąż był gdzie indziej. W innym czasie, innym miejscu. Po chwili skupił się na powrót i spoważniał:

- Kochanie, czy twoje zdolności obejmują coś więcej, niż mi powiedziałaś? Odgryzłam właśnie kolejny kęs kanapki, więc ściągnęłam tylko brwi pytająco. - Wiesz, takie... rzeczy. Umiesz... robić różne rzeczy? W zeszłym tygodniu mąż-morderca byłej klientki próbował mnie zabić. Reyes uratował mi życie. Znowu. I zrobił to po swojemu: pojawił się znikąd i przerwał mu rdzeń kręgowy jednym błyśnięciem miecza. Jako że dokładnie to samo wydarzało się w przeszłości - przerwane rdzenie kręgowe kryminalistów absolutnie bez zewnętrznego urazu, bez medycznego wyjaśnienia - obawiałam się, że tata zaczyna łączyć fakty. - Różne rzeczy? - zapytałam niewinnym tonem. - No cóż, na przykład ten człowiek, który zaatakował cię w zeszłym tygodniu. - Mmhmm - odparłam, znowu wgryzając się w kanapkę. - Czy ty... Czy umiesz... Czy jesteś w stanie...? - Nie zrobiłam mu krzywdy, tato - oznajmiłam, kiedy przełknęłam. - Mówiłam ci, był tam drugi mężczyzna. Rzucił tym gościem o kratę windy. Od uderzenia pewnie... - No tak - pokręcił głową. - Ja... wiedziałem o tym. Rzecz tylko w tym, że nasz lekarz sądowy orzekł, że to niemożliwe. - Podniósł na mnie łagodne, brązowe oczy badawczo. Odłożyłam kanapkę. - Tato, nie myślisz chyba, że jestem zdolna kogoś skrzywdzić, prawda? - Masz taką delikatną duszę - odparł ze smutkiem. Delikatną? On mnie w ogóle zna? - Zastanawiam się po prostu, czy może kryje się w tym coś więcej...

- Przyniosłam deser. Oboje podnieśliśmy wzrok na moją macochę. Przysunęła krzesło koło taty i walnęła w nie tyłkiem, ostrożnie kładąc na stole białe pudełko z cukierni. Dało się poznać, że właśnie dała sobie uczesać swoje krótkie brązowe włosy oraz zrobić paznokcie. Pachniała lakierem do włosów i do paznokci. Często się zastanawiałam, co mój tata widzi w tej kobiecie. Podobnie jak wszystkich, zaślepiała go jej wycyckana powłoka. Każdy, kto ją znał - lub sądził, że ją zna - nazywał ją świętą za to, że wyszła za gliniarza z dwójką małych dzieci. Ja bym jej „świętą" nie określiła. Myślę, że ciary ją przeze mnie przechodziły. Gwoli prawdy, ona mnie przyprawiała o to samo. Szminkę miała zawsze odrobinę nazbyt czerwoną jak na jej jasną karnację, cień do powiek nieco zbyt błękitny. Aurę trochę za ciemną. Za nią przyszła moja siostra Gemma. Usiadła przy mnie na jedynym wolnym krześle z obowiązkowym, choć nieco wymuszonym uśmiechem. Włosy miała ciasno ściągnięte do tyłu i była umalowana akurat tyle, by było to widać, ale by wciąż wyglądać profesjonalnie. W końcu była psychiatrą. Nigdy nie łączyły nas konkursowe relacje, ale od czasu liceum jeszcze się one pogorszyły. Nie mam pojęcia dlaczego. Była ode mnie o trzy lata starsza i kiedy dorastałyśmy, wykorzystywała każdą okazję, by mi o tym przypomnieć. Dla mnie Denise była jedyną matką, jaką miałam - niestety - ale Gemma zaznała trzech cudownych lat z naszą prawdziwą mamą, zanim zmarła, rodząc niżej podpisaną. Często się zastanawiałam, czy to stąd wzięło się napięcie w naszych stosunkach. Czy Gemma podświadomie nie obwinia mnie o śmierć naszej matki. Ale wakat na stanowisku rodzicielki zapełnił się raptem rok później, kiedy tata ożenił się z wilczycą. A Gemma od razu ją

polubiła. Ja z kolei ów szczyt więzi matki z córką miałam jeszcze przed sobą. Osobiście preferowałam więzy wolne od macochy, za to doprawione szczyptą lekko perwersyjnego seksu. Co dziwne, niemal się ucieszyłam, że Denise i Gemma nam przerwały. Nie byłam pewna, do czego tata zmierza, zadając mi te pytania - ani nawet czy on sam był pewien, do czego zmierzał z tymi pytaniami - wciąż jednak było mnóstwo rzeczy, których nie wiedział. Bo wiedzieć nie musiał. I nigdy się nie dowie, jeśli ja będę w tej sprawie mieć coś do powiedzenia. Na przykład o tym, że jestem kostuchą. Wydawał się jednak taki zagubiony. Prawie zdesperowany. Myślałby kto, że w ciągu dwudziestu lat pracy w policji wyrobi sobie lepsze techniki przesłuchiwania. Tymczasem chwytał się brzytwy - takiej plastikowej dla dzieci. Dojadłam kanapkę w mgnieniu oka, przeprosiłam towarzystwo ku irytacji mojego taty, po czym zwiałam do domu, zwracając uwagę, że Denise nie poczęstowała mnie sernikiem, który kupiła w pobliskiej cukierni. Podczas długiego, niebezpiecznego, trzydziestosekundowego marszu do mieszania uświadomiłam sobie, że Gemma wydawała się równie zdziwiona zachowaniem taty jak ja. Rzucała mu ciągle ciekawskie spojrzenia spod rzęs. Może zadzwonię do niej później i zapytam, czy ma pojęcie, co się dzieje. A może dam sobie wydepilować woskiem okolice bikini przez niemiecką zapaśniczkę. Byłoby to przyjemniejsze, niż gadać z moją siostrą przez telefon. - I co? - zapytała Cookie, wychyliwszy głowę zza swoich drzwi, gdy weszłam do mieszkania. Skąd ona zawsze wiedziała, że się zbliżam? Umiałam się skradać jak nikt. Jak dym. Niemalże niewidzialna. Jak ninja bez owiniętej głowy. - Szlag - rzekłam, potknąwszy się o własne stopy i upuściwszy komórkę.

- Rozmawiałaś z Warrenem? - Pewnie. - Podniosłam telefon i zaczęłam grzebać w torebce w poszukiwaniu moich wiecznie niepochwytnych kluczy. -I? - I temu chłopu przydadzą się leki. Westchnęła i oparła się o framugę. - Biedny gość. Naprawdę groził temu zamordowanemu sprzedawcy samochodów? - W obecności wielu pracowników salonu, którzy są teraz świadkami - powiedziałam, potakując. - Cholera. To nam nie pomoże. - Prawda, ale nie będzie to miało znaczenia, kiedy odkryjemy, kto to rzeczywiście zrobił. - Jeśli to odkryjemy. - Trafiłaś na coś? - Czy kowboje noszą ostrogi? - Jej błękitne oczy zalśniły w przyćmionym świetle. - Oooo, brzmi obiecująco. Wpadniesz? - Pewnie. Tylko wezmę szybki prysznic. - Ja też. Chyba wciąż cuchnę jak nielegalnie wylany olej. - Nie zapomnij kawy - powiedziała, zamykając drzwi. Przywitałam się w biegu z moim współlokatorem panem Wongiem i wzięłam prysznic. Kolejny jednak raz nie byłam sama. Truposz z Bagażnika pojawił się, jak tylko woda stała się gorąca. Zaparłam się o ścianę i ze wszystkich sił próbowałam wypchnąć drania na zewnątrz, ale ani drgnął. Totalnie muszę się nauczyć, jak egzorcyzmować tych stukniętych. Później

narzuciłam dres i włączyłam ekspres do kawy. Choćbym nie wiem jak się starała, nie mogłam przestać myśleć o tym, co siostra Rocketa powiedziała o Reyesie. Serio, zwiastun śmierci? Poważnie? Kto tak gada? Jak tylko wcisnęłam przycisk Pana Kawci, od tyłu owionęło mnie ogniste ciepło. Znieruchomiałam na moment, aby się nim nacieszyć, a potem się odwróciłam. Reyes wsparł dłonie na blacie po moich obu stronach. Odchyliłam się i pozwoliłam sobie na rzadki luksus, by się po prostu napatrzeć. Możliwe, że najbardziej w nim zmysłowe były jego pełne usta. Takie zachęcające. Takie całuśne. A jego błyszczące brązowe oczy były otoczone tak gęstymi, tak ciemnymi rzęsami, że zielone i złote plamki w jego tęczówkach iskrzyły się kontrastowo. Prosto ze snów każdej dziewczyny. Nie mogłam odwrócić wzroku od jego niezachwianych, zdeterminowanych oczu. Złapał palcami sznurek w moich spodniach od dresu i pociągnął. Potem popatrzył na moje usta jak dziecko w sklepie ze słodyczami - i przesunął palcami w pasie moich spodni, żeby go poluzować. Jak zawsze jego skóra parzyła moją skórę. Przemknęło mi przez myśl, czy to wynika z tego, że jest bezcielesny, lecz wciąż żywy, czy też z tego, że zrodził się z piekielnych ogni. Dosłownie. - Dowiedziałam się dziś trochę o tobie. Zapuścił palec na południe, wywołując u mnie dygot. - Czyżby? To mnie do niczego nie doprowadzi. Sięgnęłam po całą swoją siłę, wymknęłam się mu i poszłam w stronę sofy. - Idziesz? - zapytałam, gdy westchnął. Odprowadził mnie wzrokiem, gdy siadłam na kanapie po turecku. Wciąż czułam gorąc jego palców na podbrzuszu.

Choć bardzo pragnęłam, by owe palce dotarły do dolnego wybrzeża, ich właściciel i ja musieliśmy pogadać. Po chwili Reyes wszedł do mojego salonu, co zajęło mu jakieś dwa kroki, po czym zauważył w kącie pana Wonga. Odwrócił się i przyjrzał mu się, marszcząc czoło. - Czy on wie, że nie żyje? - Nie mam pojęcia. Krążą plotki, że jeśli twoje fizyczne ciało umrze, staniesz się Antychrystem. Zastygł, zacisnął szczękę, a potem opuścił głowę w taki sposób, że zaczęłam się zastanawiać, jak dobrze trafiłam. Długo nie musiałam się namyślać. - Po to zostałem stworzony. Ukłucie przestrachu, które poczułam, było automatyczne, niemożliwe do opanowania. Zerknął na mnie. - Zdziwiona? - Nie. Trochę - przyznałam. - Znałaś kiedyś człowieka, który chciał być zawodowym futbolistą, ale nie starczało mu zdolności? Zmarszczyłam brwi, słysząc nagłą zmianę tematu. - Uhm, cóż, znałam gościa, który chciał być zawodowym baseballistą. Startował do drużyn i w ogóle. - Jest teraz żonaty? - Tak - zapytałam, zastanawiając się, o czym myśli. - Dwoje dzieci. -Syn? - Tak. I córka. - Pozwól, że spytam. Co robi ten syn? Oczywiście. Złapał mnie. - Gra w baseball. Od drugiego roku życia. Pokiwał głową ze zrozumieniem.

- A ojciec będzie naciskał i zmuszał dzieciaka, żeby został tym zawodowcem, którym on sam nigdy nie był. - Twój ojciec nie mógł podbić świata, więc chował dzieciaka tak, żeby zrobił to za niego? - Dokładnie. - A jak dobrze cię wychował? - Jakie są szanse, że tamten dzieciak zostanie zawodowym baseballistą? - Rozumiem to. Nie jesteś taki jak on. Powiedziano mi jednak, że twoje fizyczne ciało jest jak kotew i bez niego stracisz człowieczeństwo. Że staniesz się dokładnie tym, czym on chce. - Dlaczego wierzysz we wszystko, co o mnie zasłyszysz, lecz nic z tego, co sam ci mówię? - To nieprawda - odparłam, przyciskając do piersi poduszkę. Powiedziałeś mi, że nie wiesz, co się wydarzy, jeśli umrzesz. Ja po prostu próbuję się dowiedzieć. - A jednak słyszysz same rzeczy złe. Katastrofalne. - Przyjrzał mi się spod rzęs i wyszeptał: - Kłamstwa. - Powiedziałeś mi właśnie, dlaczego zostałeś stworzony. To nie było kłamstwo. - Ojciec stworzył mnie z jednego, jedynego powodu. To jednak nie sprawia, że jestem jego marionetką. A już na pewno nie sprawia to, że jestem pierdolonym Antychrystem - odwrócił się ode mnie. Gniew wezbrał w nim i szybko przeważył frustrację. Westchnął głośno i powiedział: - Nie chcę się kłócić. - Ja też nie - powiedziałam i skoczyłam na nogi. - Chcę cię tylko znaleźć. Chcę tylko, żebyś miał się dobrze. - Czy ty nie rozumiesz, co to jest pułapka? - odwrócił się do mnie i spojrzał na mnie groźnie. - Dopóki ty nie będziesz bezpieczna, nigdy nie będę miał się dobrze.

Ktoś zapukał do drzwi i oboje zerknęliśmy w tamtą stronę. - Twój przyjaciel - powiedział z odcieniem irytacji. - Cookie? - Ona nigdy nie pukała. - Ten drugi. - Mam więcej niż dwoje przyjaciół, Reyes. - Słyszałem to - powiedział Garrett, otwierając drzwi. Zanim zdążyłam się obejrzeć, już wyjął broń. Totalnie muszę się nauczyć tak robić. - Gdzie on jest? - Wparował do środka i powiódł wzrokiem po otoczeniu. Reyes wciąż tu był. Czułam go. Po prostu już go nie widziałam, a i Garrett na pewno go nie zobaczy. Nie żeby robiło to jakąś różnicę. Ta broń na nic by mu się zdała w rozgrywce z synem Szatana. - Nie ma go tu. Garrett się odwrócił, zaciskając zęby. - Myślałem, że się umówiliśmy. - Uspokój się, Kemo sabe - rzuciłam, maszerując obok niego do wodopoju. Potrzebowałam kofeiny. - Jego fizycznego ciała tu nie ma. Ciało niefizyczne czmychnęło stroić fochy. Kiedy szukałam mojego ulubionego kubka - tego z napisem „Edward woli brunetki" - usłyszałam z oddali gniewny pomruk. - Tak późno wieczorem pijesz kawę? - Albo to, albo 0,7 Jacka Danielsa. - A ta cała historia z fizycznym ciałem Farrowa, niefizycz-nym ciałem Farrowa... Trochę mnie to schizuje. - Namierzyłeś Truposza z Bagażnika? - zapytałam, akurat kiedy Cookie weszła do środka w piżamie. - Och. - Zaskoczyło ją, że mamy towarzystwo. - Uhm, może się przebiorę.

- Nie bądź śmieszna - zmarszczyłam czoło. - To tylko Swopes. - No tak - powiedziała, wstydliwie zasłaniając biust. Jakby przez jej flanelową piżamę widać było więcej niż normalnie. Zachichotała nerwowo i piskliwie oraz pomaszerowała w stronę ekspresu. Najwyższa pora, by tych dwoje się poznało. Ona durzyła się w Garrecie, odkąd wkroczył do mojego biura, depcząc po piętach wujkowi Bobowi. Byli w środku śledztwa i Garrett został w poczekalni, zwanej biurem Cookie, żeby Wubek mógł mnie zapytać na osobności, kto zabił starszą panią z Heights. To było przed tym, nim Garrett poznał o mnie prawdę. Nie wiem, o czym rozmawiali, ale Cookie do dziś nie doszła do siebie. Z drugiej strony, mogło chodzić o to, że przez bite dziesięć minut była sam na sam z wysokim, muskularnym mężczyzną o skórze koloru kawy, której kolor sprawiał, że jego szare oczy lśniły jak srebro w słońcu. Garrett uśmiechnął się szeroko, w pełni świadom, jak na nią działa - jak działa na większość kobiet - i usiadł na krześle pod kątem do sofy. - To przedszkolanka - rzekł, najwyraźniej w odpowiedzi na moje pytanie o to, czego się dowiedział o właścicielu auta Cookie. Ja w tym czasie dodałam do kawy tyle śmietanki, że nie dało się poznać, czym napój był wcześniej. - Swopes - puściłam oko do Cookie - nie obchodzi nas, kim chcesz zostać, kiedy dorośniesz. Chcemy się dowiedzieć, co odkryłeś na temat samochodu Cookie. Otworzyła oczy szerzej. - O moim samochodzie? - szepnęła. - Śmieszna jesteś - powiedział z roztargnieniem, wpatrując się w kąt, gdzie - jak wiedział - stał pan Wong. Uhm, to

znaczy unosił się pan Wong. - Poprzednia właścicielka była przedszkolanką. - Chodzi ci o osobę, do której samochód należał przede mną? zapytała Cookie, sącząc swoją czarną kawę i siadając na sofie naprzeciw niego. Uśmiechnął się. Ja też się uśmiechnęłam, bo uświadomiłam sobie, że prawdopodobnie nigdy wcześniej nie powiedziała do niego aż tyle naraz. - No. I nałapała mandatów za przekroczenie prędkości. Usiadłam obok Cook. Nawet we flanelowej piżamce sprawiała, że duże jest piękne. - Myślisz, że przejechała kogoś i zbiegła z miejsca wypadku? - Nie, skoro gość zmarł w twoim bagażniku. - No tak - pokręciła głową. - Chwileczkę - rozdziawiła buzię. Podejrzewasz, że go zabiła? Specjalnie wsadziła go do bagażnika? - Specjalnie, czyli że nie wsadziła go do bagażnika przypadkiem? - spytał. Wzruszyła ramionami i zachichotała z zażenowaniem. - Ma wyrok za prowadzenie pod wpływem - dodał. - I miała o to drugą rozprawę, którą oddalono z jakichś powodów proceduralnych. - OK - powiedziałam, myśląc na głos - czyli wraca do domu z imprezy, kiedy nagle Truposz z Bagażnika wchodzi na drogę tylko że wtedy jeszcze nie jest truposzem. Wali w niego, schizuje, zatrzymuje się, żeby sprawdzić, co z nim, i orientuje się, że gość wciąż żyje. Wpycha go więc do bagażnika... Dlaczego? Żeby nie złożył na nią doniesienia? - Odezwałam się po chwili: - To nie ma sensu. Skoro tak się martwiła, że ją złapią, to po co się w ogóle zatrzymywała? - Prawda - zgodził się Garrett. - Twoja teoria jest do bani.

Ciekawa byłam, gdzie Truposz z Bagażnika spędza czas, kiedy ja nie biorę akurat prysznica. Zapewne w bagażniku Cookie. - Musisz więc dowiedzieć się więcej - powiedziałam Gar-rettowi. - Wiesz o jej sztucznych więdnących roślinkach? - zapytał Cookie. Zacisnęła usta i pokiwała głową, kręcąc palcem wskazującym wokół ucha. Nikt mnie tak naprawdę nie rozumiał. - To czego się dowiedziałaś o Mimi? - zapytałam ją. - Och, masę. - Wyprostowała się, podekscytowana tym, że jest przy głosie. - Mimi chodziła do liceum w Ruiz, ale przeprowadziła się do Albuquerque do dziadków. Czekaliśmy na ciąg dalszy. Po chwili spytałam: - Tyle? - Oczywiście, że nie. - Uśmiechnęła się promiennie. - Szkolne rejestry uczniów są w drodze. Ach, teraz rozumiałam, z czego była taka dumna. Kiedy podczas naszej ostatniej sprawy próbowałyśmy zdobyć rejestr z publicznej szkoły, było to równie trudne, jak nakłonienie ojca, co porzucił rodzinę, by został dawcą nerki. Ostatecznie musiałam zatrudnić wujka Boba, jego wysłużoną odznakę i karygodne umiejętności flirtowania. - Jak ci się to udało? - zapytałam ochoczo. Zrzedła jej mina. - Poprosiłam. Aha. Cóż, niezbyt to dramatyczne. - Ale je zdobyłaś - powiedziałam, próbując podnieść ją na duchu. - Prawda. I idę do łóżka. - Popatrzyła nieśmiało na Garretta i rzuciła mi ukradkowe spojrzenie spod rzęs. Uniosłam

brwi pytająco. Zazgrzytała zębami i wytrzeszczyła oczy. Zmarszczyłam nos - również pytająco. Westchnęła i skinęła lekko głową w stronę drzwi. Aha! Zerknęłam na Garretta, który starał się zachowywać jak gentleman i nie zauważać naszej wymiany min. Nagle wprost zafascynował go podłokietnik. - Pójdę z tobą - podskoczyłam i odprowadziłam ją do drzwi naprzeciwko korytarza, sądząc, że chce pomówić o Garrecie. Miałam nadzieję, że nie będzie chciała, bym przekazała mu liścik. Nie miałam przy sobie papieru. Otworzyła drzwi i odwróciła się do mnie: - Jest tu? - Garrett? - zapytałam z konsternacją. -Co? - Czekaj, kto? - Charley - powiedziała z irytacją - ten chłopiec. - Aha. - Zupełnie zapomniałam, że kiedy łaziłyśmy po ulicach Albuquerque o trzeciej dziś nad ranem - przy okazji, chodzenie w kapcioszkach z króliczkami nie różni się zbytnio od chodzenia na bosaka - wymsknęło mi się, iż w jej skromnych progach przesiaduje zmarłe dziecko. Muszę się nauczyć trzymać gębę na kłódkę. Rozejrzałam się szybko. Jej mieszkanie łączyło czerń i żywe kolory Meksyku, a wystrój przypominał ranczo i rustykalny dom z południowego zachodu kraju. Moje mieszkanie było identycznej wielkości i miało taki sam układ, ale nasuwało na myśl raczej wyprzedaż garażową oraz resztki akcesoriów z czasów studiów. - Nie, nie widzę go. - Możesz sprawdzić resztę mieszkania? - Pewnie. Po pięciominutowym przeszukiwaniu mieszkania, podczas którego poczucie winy wyżerało mi trzewia - naprawdę

nie powinnam była jej mówić - stałyśmy znów na progu. Żadnych zmarłych dzieci nie było w zasięgu wzroku. - OK, mam pytanie - powiedziałam, skupiając jej uwagę. Gdybyś była konającym synem Szatana, gdzie byś skitrała swoje ciało? Rzuciła mi współczujące spojrzenie. - Skoro to przed tobą się ukrywa, cukiereczku, powiedziałabym, że gdzieś, gdzie akurat ty byś najprawdopodobniej nie zajrzała. - Bez urazy - powiedziałam z rozczarowaniem - ale to niespecjalnie pomocne. - Wiem. Jestem do bani w tych nadprzyrodzonych sprawach. Za to smażę przewalonego kurczaka. - O, dobrze. Nie lubię, jak się smaży te normalne. - Czy mogę go dostać na Gwiazdkę? - spytała. - Reyesa? Westchnęła z maślanym wzrokiem i odparła: - Nie, tego drugiego. - Fuj. - Uświadomiłam sobie, że mówi o Garrecie. No dobra, był seksowny i w ogóle, ale i tak: - Fuj. - Tak tylko mówisz, bo jesteś zazdrosna o to, co nas łączy. Parsknąwszy niebywale niegrzecznie, oznajmiłam: - Temu, co was łączy, trzeba porządnie przemówić do rozumu. - Mów, co chcesz, laska - odparła, pokazując mi dłoń, po czym zamknęła drzwi. Uwielbiałam, gdy odstawiała histerie. Kiedy wróciłam do mieszkania, Garrett znów obserwował kąt pana Wonga. - Nie ugryzie cię - powiedziałam żartobliwie. Garrett zmarszczył brwi z powątpiewaniem, a potem spojrzał na mnie ciekawie:

- Jak to było dorastać w otoczeniu zmarłych? Nie bałaś się? Uśmiechnęłam się szeroko. - W moim życiu nigdy nie było inaczej. Poza tym trudniej mnie przestraszyć niż innych ludzi. Niewiele rzeczy budzi mój lęk. - Cóż, jesteś kostuchą - zatrząsł się ostentacyjnie. Potem powoli powiódł po mnie wzrokiem, najwyraźniej podziwiając widoki. - Przestań się gapić na to, co nie jest dla ciebie - powiedziałam, wzięłam kubek i poszłam do kuchni. - Patrzę tylko, co jest w pakiecie. Jak na dziewczynę, która ma na imię Charles, fantastycznie się prezentujesz w dresie. Chcąc nie chcąc, roześmiałam się. Garrett wstał i poszedł w stronę drzwi. Otworzył je i się zawahał. - Coś jeszcze chodzi ci po głowie? - zapytałam. Popatrzył na mnie z łobuzerskim błyskiem w oku. - Poza tym, że chętnie bym cię schrupał? Powietrze zaiskrzyło gniewem Reyesa. Przez myśl przemknęło mi pytanie, czy Garrett robił to celowo. Może próbował ustalić, jak działa ta cała nadprzyrodzoność. - Kanibalizm jest niemile widziany, kolego. - Złożysz na mnie doniesienie o molestowanie seksualne? - Nie, ale wystawię ci ocenę - odparłam, płucząc kubek. Puścił do mnie oko i zamknął drzwi. Po chwili zapytałam: - Zostaniesz u mnie i będziesz się dąsał całą noc? W jednej chwili Reyesa nie było. No to miałam odpowiedź. Przysiadłam przy komputerze i zrobiłam mały research, zanim walnęłam się w Królika Bugsa. Miałam moją kołderkę łamane przez talizman od dziewiątego roku życia. Wiele

razem przeszliśmy, między innymi Wadea Forrestera. Ja byłam w szkole średniej. On był w ciężkiej szkole życia, która oferowała swoim uczniom lepsze lekcje z prokreacji niż liceum. Bugs zmienił się nie do poznania. Z powrotem do problemu demonów. Skoro tych paskudztw nie widzę, to jak mam z nimi walczyć? Z drugiej strony, gdybym widziała demony, to jak mam z nimi walczyć? Nie uszło mojej uwagi, co się Reyesowi wymknęło na temat tego, że się zmierzę ze złem wcielonym. Potrzebne mi było info, wprowadzenie w sprawy demoniczne. Wrzuciłam w wyszukiwarkę zapytanie, jak wykrywać demony, i w nagrodę otrzymałam zalew bezużytecznych rekordów. Wszystko, co ładowało się na moim monitorze, było mniej więcej tak przydatne jak nić dentystyczna podczas katastrofy samolotu: od opętania przez demony jako prawdziwej przyczyny ADHD, po gry wideo, w których występowali straszni demoniczni władcy. Jednak po kilku stronach znalazłam witrynę, która wyglądała prawie pożytecznie. Zignorowałam okoliczność, że właścicielka nazywała się Pani Marigold, i przebrnęłam przez legendy i folklor, odniesienia biblijne i historyczne, aż w końcu trafiłam na podstronę „Jak wykryć demony". Bingo. Pani Mari okazała się naprawdę pomocna. Podawała listę sztuczek pozwalających wykryć demony: od ciskania im solą w oczy - co jednak, po pierwsze, wymagało, bym je widziała, a po drugie rodziło leciutkie ryzyko pozwu sądowego, bowiem niechybnie oślepię jakiegoś biednego gamonia, którego uznam za opętanego - aż po uważne obserwowanie roślin, kiedy do pomieszczenia wchodzi podejrzana jednostka. Ponoć obecność demona sprawi, że biedne frajerki zwiędną,

zanim się połapią, co się dzieje. Rozejrzałam się po mieszkaniu. Szlag by trafił moje zamiłowanie do sztucznych więdnących kwiatków. Może sprawię sobie kaktusa. M&M nie omawiała tylko jednej kwestii: tego, że nikt tak naprawdę nie widzi demonów. Ostatecznie więc przydała mi się mniej więcej jak wiatrówka w zbrojnej walce. Miałam właśnie opuścić stronę, kiedy moją uwagę zwróciło pewne słowo. O tam, na środku prozaicznego akapitu na temat rzekomej alergii demonów na płyn do płukania tkanin, znajdował się wyróżniony link z napisem „kostucha". Ja! To było ekscytujące. Kliknęłam na odnośnik. Na stronie, która wyskoczyła, znajdowało się tylko jedno zdanie oraz obrazek informujący, że „Strona w przygotowaniu". Za to było to zdanie interesujące. „Jeśli jesteś kostuchą, proszę o natychmiastowy kontakt". OK. Tego wcześniej nie było.

8 Seksownie tu czy to tylko ja? T-SHIRT Następnego ranka obudziłam się o czwartej trzydzieści - znanej również jako pięć minut po nieprzyzwoitej porze - i leżałam w łóżku, zastanawiając się, dlaczegóż, na świętego Franciszka, obudziłam się o czwartej trzydzieści rano. Nie unosili się nade mną żadni zmarli, nie groziły globalne katastrofy i nie latały mi w twarz ubrania, a mimo to mój kostuchowaty zmysł podpowiadał mi, że coś jest nie tak. Nasłuchiwałam dzwonienia telefonu. Jeśli ktoś ma takie cojones, żeby dzwonić do mnie przed siódmą, to tylko wujek Bob. Ale nikt nie wzywał. Nawet natura. Westchnęłam, obróciłam się na plecy i zapatrzyłam w ciemność. Zarówno Janelle York, jak i Tommy Zapata nie żyli, odnosiłam więc wrażenie, że ktokolwiek stał za ich morderstwami, nie szukał informacji. Właściwie gdybym miała się pokusić o nieco uzasadnione przypuszczenie, powiedziałabym, że właśnie informacje zabójca chciałby uciszyć. Dwadzieścia lat temu w liceum Ruiz coś się wydarzyło - coś innego niż spożycie alkoholu przez niepełnoletnich.

I przynajmniej jedna osoba nie pragnęła, aby wyszło to na jaw. Tak bardzo tego chciała, że była gotowa posunąć się do morderstwa. Reyes też pochłaniał sporą część mojego RAM-u. Czy to w ogóle możliwe, aby był Antychrystem? Bo to by było po prostu do bani. Może Reyes miał rację. Może wszyscy inni się mylili. Trzeba przyznać, że ciężkawo pogodzić się z tym, iż jest synem najbardziej złej istoty, jaka kiedykolwiek istniała. Ale to jeszcze nie znaczy, że sam jest zły. Prawda? Czy naprawdę straci człowieczeństwo, jeśli umrze jego fizyczne ciało? Nikt nie twierdził, że musi iść w ślady taty. Ale myśl o tym, że umrze, teraz, po upływie tak długiego czasu... Musiałam na chwilę się zatrzymać i zapytać samą siebie, dlaczego koniecznie chciałam znaleźć jego ciało. Odpowiedź była śmiesznie prosta. Nie chciałam go stracić. Nie chciałam stracić żadnej szansy na życie z nim, co i tak było raczej hipotetyczne, skoro będzie musiał wrócić do więzienia i w ogóle. Ale oto ona w całym blasku - prawda. Pod wieloma względami byłam równie nieczuła i samolubna jak moja macocha. Wow. Prawda faktycznie bolała. Niezależnie od tego musiałam znaleźć nowe zasoby do pracy. Moi nieżyjący przyjaciele nie palili się do pomocy. Lecz Reyes miał siostrę. Poniekąd. I miał bardzo dobrego przyjaciela. Jeśli ktoś wie, gdzie skitrałby swoje ciało, to na pewno jedno z nich. Postanowiłam zrezygnować z fantazji o porządnie przespanej nocy, napić się kawy i porozważać, co począć w mojej niekończącej się wyprawie po boga Reyesa. Być może zagadnę Panią Marigold, zapytam ją, co jest, do cholery? Jako urodzona kostucha byłam przyzwyczajona do tego, że zmarli wpadają i wypadają z mojego życia o rozmaitych porach.

Oswoiłam się z chwilowym zastrzykiem adrenaliny wywołanej ich obecnością, zwłaszcza kiedy ofiara zderzenia z betonem po locie z wysokości piętnastu metrów wpadła zasięgnąć porady małżeńskiej. Na ogół jednak moja instynktowna reakcja walki lub ucieczki dawała sobie na wstrzymanie, wtapiała w tło i pozwalała samodzielnie decydować, czy uciekać się do rękoczynów, czy uciekać z krzykiem. Zatem kiedy zwlokłam swoje na wpół śpiące ciało z łóżka w poszukiwaniu eliksiru życia zwanego niekiedy javą, fakt, że w moim salonie rozsiadło się dwóch gości, na mojej skali Richtera prawie nie został odnotowany. Zatrzymałam się jednak na chwilę, by obrzucić ich wzrokiem, a potem uczynić to drugi raz - głównie dlatego, że nie byli martwi - zanim udałam się w stronę ekspresu. Zdecydowanie potrzebowałam czegoś na rozruch, zanim zabiorę się za dwóch mężczyzn, których mocno podejrzewałam o włamanie. Trzeci gość - ten przypominał André Gianta - barykadował drzwi wejściowe. Jeśli moja najlepsza przyjaciółka Cookie w najbliższym czasie będzie próbować się nimi wedrzeć, piekielnie rozboli go głowa. Włączyłam jedną ze słabych lampek pod blatem, żeby się nie oślepić - tym samym dając przeciwnikom przewagę - i poszłam na randkę z Panem Kawcią. André gapił mi się na siedzenie. Prawdopodobnie dlatego, że miałam na sobie bokserki z napisem „JUICY" na tyłku. Mogłam była coś narzucić, ale to przecież moje mieszkanie. Skoro chcieli wchodzić bez zaproszenia, to będą musieli sobie z tym poradzić, tak samo jak każdy, kto wchodzi do mojej cichej przystani w burzliwym świecie nieproszony. Goście patrzyli, jak nabierałam kawy do filtra, wciskałam przycisk „ON" i czekałam. Mój nowy ekspres parzył kawę

znacznie szybciej niż stary, ale i tak zajmie to trzy niezręczne minuty. Wsparłam łokcie na barze, by przyjrzeć się, któż to mnie odwiedził. Jeden z nich - przypuszczałam, że wyżej stojący w hierarchii siedział w moim fotelu. Wcześniej zdjął marynarkę, a jego broń leżała na widoku. Wyglądał na jakieś pięćdziesiąt lat. Miał siwiejące brązowe włosy, kędzierzawe, lecz schludnie przyczesane, i pasujące ciemne oczy. Przyglądał mi się ze szczerą ciekawością na twarzy. Jednak człowiek obok niego - ten niebezpieczny - nie wydawał się mieć w sobie ani krztyny ciekawości. Był mniej więcej mojego wzrostu, miał czarne włosy i młodzieńczą skórę piaskowego koloru, odziedziczoną po azjatyckich przodkach. Był czujny, baczny, stał w gotowości, mięśnie miał napięte i w razie potrzeby zwarte do ciosu. Nie umiałam stwierdzić, czy to współpracownik, czy ochroniarz. Nie miał szelek operacyjnych jak kolega, co oznaczało, że do obrony siebie oraz współpracowników nie potrzebuje broni. Dziwnie mnie to niepokoiło. André wyglądał po prostu jak duży niedźwiedź. Byłam pewna, że pragnie, aby go ktoś przytulił, ale też miał broń. Całe to uzbrojenie i tkanka mięśniowa dla malutkiej mnie. Poczułam się ważna. Znamienita. Majestatyczna. A przynajmniej tak bym się czuła, gdybym nie miała na dupie napisane „JUICY". W przeciwieństwie do mnie moi goście byli nader wytworni. Ubrani, by odnieść sukces, i skrojeni pod grafitowy popiel. Myślałam, czy by im nie poradzić, żeby unikali różu, ale nie wszyscy byli otwarci na konsultacje w sprawie mody od laski w t-shircie i bokserkach. Dodałam do kawy tyle śmietanki i cukru, by przybrała kolor topionego karmelu, i podeszłam do wypchanej sofy.

Usiadłam naprzeciwko szefa i wbiłam w niego moje najlepsze mordercze spojrzenie. - OK - powiedziałam, załyczywszy kawy powoli i satysfakcjonująco. - Masz jedną szansę. Nie zmarnuj jej. Mężczyzna skinął głową na powitanie, po czym opuścił wzrok na literki na moim t-shircie. Miałam nadzieję, że nie zwiodą go co do mnie. Napis „KUJONKA" nie wyczerpywał wizerunku, jaki chciałam roztaczać. Gdyby było tam napisane „WCIELONA TWARDZIELKA"... - Panno Davidson - odezwał się pewnym, spokojnym głosem. - Nazywam się Frank Smith. Było to łgarstwo pierwsza klasa, nie żeby miało to znaczenie. - Dobra, dziękuję za wizytę. Zapraszam ponownie, kiedy będziecie mieli więcej czasu, żeby pogadać. - Wstałam, żeby ich wyprowadzić. Ten śmiercionośny się spiął, a ja nabrałam podejrzeń, że nie przyszedł tylko po to, by chronić szefa. Cholera. Nie znosiłam tortur. Były... taką torturą. - Proszę usiąść, panno Davidson - powiedział pan Smith, uspokoiwszy swojego człowieka gestem. Z westchnieniem pełnym irytacji posłuchałam go, ale tylko dlatego, że poprosił. - Czyli wiem, jak się pan nazywa, a pan wie, jak ja się nazywam. Możemy przejść do rzeczy? - Zrobiłam łyczek kawy, a on mi się przypatrywał. - Jest pani zdumiewająco opanowana - przybrał poważny wyraz twarzy. - Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Większość kobiet... - ... ma dość rozumu, żeby się zamknąć w sypialni i dzwonić na policję. Proszę nie pomylić niedoczynności instynktu samozachowawczego z inteligencją, panie Smith.

Śmiercionośny zaczął ssać wnętrze swojego policzka. Nie lubił mnie. Albo onieśmielały go moje trudne słowa. Zdecydowałam się przyjąć tę drugą wersję. - To pan Chao - rzekł pan Smith, widząc moje zainteresowanie. - A to Ulrich. Obejrzałam się przez ramię. Ulrich skinął głową. Ogólnie byli dość serdeczni. - A są tu panowie bo? - Fascynuje mnie pani - odpowiedział. - Uhm, dzięki? Ale doprawdy wystarczyłby SMS. Uśmiechnął się powoli, odnotowując każdy mój wyraz twarzy, każdy gest. Miałam silne wrażenie, że mnie analizuje, zbiera podstawowe informacje, by później wiedzieć, czy go oszukuję, czy nie. - Zebrałem o pani sporo informacji - stwierdził. - Wiodła pani interesujące życie. - Też tak sądzę. - Postanowiłam się ukryć za kubkiem, osłonić część własnej reakcji na jego pytania. Oczy wyrażały wiele, lecz usta zdradzały nawet najlepszych kłamców. W ten sposób będzie mógł tylko poznać, czy w połowie kłamię. Popamięta sobie. - Studia, Korpus Pokoju, a teraz prywatne biuro detektywistyczne. Odliczyłam na palcach. - Tak, to by się zgadzało. - A jednak dokądkolwiek się pani uda... - spojrzał w górę, dobierając właściwe słowa, potem popatrzył na mnie - ...dzieją się dziwne rzeczy. Z rozmysłem znieruchomiałam, starając się rozcieńczyć swoją reakcję, zaciemnić obraz, by tak rzec. - Tak się dzieje z rzeczami. Dzieją się.

Po jego twarzy rozlał się uśmiech pełen uznania. - Nie spodziewałbym się po pani mniej, panno Davidson. Podobnie jak pani teraz już nie spodziewa się po mnie niczego poza brutalną szczerością. - Szczerość jest w porządku - zerknęłam na pana Chao. - Choć brutalność jest zbędna. Zaśmiał się cicho, założył nogę na nogę i rozsiadł się wygodniej w fotelu. - Zatem szczerość. Wydaje się, że oboje szukamy tej samej osoby. Wygięłam brwi pytająco. - Mimi Jacobs. - Pierwsze słyszę. - Panno Davidson. - Rzucił mi spod rzęs zażenowane spojrzenie. - Myślałem, że rozmawiamy szczerze. - Pan rozmawiał szczerze. Ja zachowywałam się profesjonalnie. Nie mogę przecież omawiać spraw, które prowadzę. Prywatni detektywi mają ten dziwny kodeks etyczny. - Prawda. Chwała pani za to. Czy wolno mi jednak będzie dodać, że jesteśmy po tej samej stronie? Pochyliłam się do przodu, aby wyrazić się dobitniej: - Ja zawsze jestem wyłącznie po stronie moich klientów. Pokiwał głową ze zrozumieniem. - Gdyby pani zatem wiedziała, gdzie ona jest... - Nie powiedziałabym panu - dokończyłam. - Niech i tak będzie. - Przekrzywił głowę w stronę pana przeciętnego wzrostu, ciemnego i zabójczego. - A gdyby zapytał pan Chao? Cholera. Wiedziałam, że skończy się na torturach. Starałam się nie zaciskać zębów, zapobiec mimowolnemu

poszerzeniu się źrenicy choćby o ułamek milimetra w odpowiedzi, ale i tak to nastąpiło. Nakrył mnie. Wiedział, że się martwię. Ale gdyby przyszło co do czego, to ja też miałam kilka trików w zanadrzu. Choćby nic innego mi się nie udało, przynajmniej polegnę z hukiem. Popatrzyłam na niego i powiedziałam rzeczowo: - Pan Chao może mnie ugryźć w dupę. Twarz pana Chao pozostała zupełnie bez wyrazu, jak gdyby była wykuta z kamienia. Odnosiłam wrażenie, że torturowanie mnie sprawi mu przyjemność. Niech już będzie, że jestem sentymentalna, ale lubię być w świecie źródłem radości. - Zdenerwowałem panią - zauważył pan Smith. - Skądże. Przynajmniej jeszcze nie. - Pomyślałam o Reyesie o tym, jak pojawiał się, ilekroć coś mi zagrażało. Ale czy teraz też się pojawi? W końcu był na mnie zły. - Jeśli mogę panu coś obiecać, to zapewniam, że będzie pan wiedział, kiedy się zdenerwuję. - Patrzyłam na niego chwilę, po czym spytałam: Kłamię? Smith przyglądał mi się długą chwilę. W końcu uniósł dłonie w geście kapitulacji. - Mówiłem pani, panno Davidson. Zebrałem dane. Liczyłem na to, że się zaprzyjaźnimy. - Więc włamujecie się do mojego mieszkania? Słaby początek, Frank. Ścisnął grzbiet nosa i zaśmiał się cicho. Zaczynałam go lubić. Pewnie walnę go w krocze, żeby padł na kolana, zanim Chao mnie dorwie. Wtedy będzie już po mnie, ale jak mówiłam polegnę z hukiem. Spoważniał i popatrzył na mnie znacząco. - Czy mogę zatem nalegać, by przerwała pani śledztwo? Rzecz jasna, dla własnego bezpieczeństwa.

- Oczywiście, że pan może - odparłam z najszerszym, najbardziej promiennym uśmiechem w moim repertuarze. - Nie na wiele się to jednak panu zda. - Organizacja, dla której pracuję, nie weźmie pod uwagę pani błyskotliwości, jeśli stanie im pani na drodze. - Być może powinnam zatem zaprezentować swą mroczniej szą stronę. Przyglądał mi się niemal z żalem. - Jest pani istotą wyjątkową, panno Davidson. Mam jeszcze tylko jedno pytanie - teraz to on pochylił się w moją stronę i uśmiechnął filuternie: - Bardziej jest pani kujonką czy „juicy"? Potrzebna mi była nowa garderoba. Rozległo się głośne uderzenie i wszyscy odwróciliśmy się w stronę Ulricha. Ale on też się odwrócił i obejrzał przez ramię. Drzwi ponownie otworzyły się gwałtownie i przywaliły w jego twarde jak kamień plecy, wywołując kolejny łomot. Potem jeszcze jeden, i znowu, i znowu, aż w końcu Cookie przestała i zawołała: - Co jest? Potem usłyszeliśmy postękiwania, kiedy usiłowała przepchać się przez przeszkodę, która blokowała jej wejście. Ulrich spojrzał na Smitha pytająco. Smith z kolei spojrzał na mnie. - Sąsiadka. - Ach, Cookie Kowalski. Trzydzieści cztery lata, rozwiedziona, jedno dziecko, córka - rzekł, dając mi do zrozumienia, że w istocie się przygotował. - Wpuść ją do środka, Ulrich. Ulrich ustąpił na bok, a Cookie wparowała do środka z impetem - za bardzo się rozpędziła, by zahamować w miejscu.

Cudem uniknąwszy zderzenia czołowego z moim barem, stanęła jak wryta i się rozejrzała. - Cześć, Cook - powiedziałam wesoło. Kiedy tylko powiodła wzrokiem od chłopa do chłopa, dodałam: - To moi nowi przyjaciele. Bardzo sobie przypadliśmy do serca. - Oni mają broń. - No cóż, to fakt - wstałam i wzięłam od niej kubek, aby napełnić go kawą. Wspólne zamiłowanie do zastrzyku nieba co rano pomogło nam się od razu zaprzyjaźnić, kiedy poznałyśmy się trzy lata wcześniej. Teraz była to esencja naszego istnienia. Muszę przyznać - powiedziałam, patrząc na Smitha - że nie jestem przekonana, czy nasza znajomość przetrwa. Cookie wciąż nie odrywała od nich oczu. - Bo mają broń? - Właśnie wychodziliśmy - powiedział Smith, wstając i zakładając marynarkę. - Musicie? Powaga? Uśmiechnął się - widocznie postanowił zignorować sarkazm, którym ociekały moje słowa - i skinął głową, kiedy nas mijał. - Zapomniałeś nadmienić, dla kogo pracujesz, Frank. - Nie zapomniałem - pozdrowił mnie po koleżeńsku i zamknął za sobą drzwi. - Przystojny był - orzekła Cookie. - Trochę jak James Bond. - Dosyć. Kupuję ci na Gwiazdkę męską dmuchaną lalę. - Są takie? - zapytała zaintrygowana. Nie miałam pojęcia. Ale myśl o tym mnie rozśmieszyła. - Co tu robisz o tej porze? - spytałam z lekkim niesmakiem. - Nie mogłam spać, a zobaczyłam, że u ciebie się świeci. - No to chyba wcześnie zaczniemy - stuknęłyśmy się kubkami z kawą, wznosząc toast za Bóg wie co.

Jako że znowu wzięłyśmy prysznic przed bladym świtem osobno, oczywiście, chociaż mnie znowu towarzyszył Truposz z Bagażnika, co naprawdę robiło się męczące, bo ciężko jest golić nogi, jak się ma gęsią skórkę - Cookie i ja pomaszerowałyśmy do biura, kiedy słońce ledwo wznosiło się nad horyzontem. Na niebie wybuchła feeria pomarańczy i różów, które przebijały się przez kłęby chmur, by zwiastować przyjście nowego dnia. I będzie to piękny dzień. A przynajmniej był, dopóki nie polałam się kawą po nadgarstku. - Pani Marigold? - zapytała Cookie, kiedy ja ugryzłam się w język, by nie zakląć. Wydawała się zaintrygowana i odrobinę zdegustowana. - Wiem, ale ona coś wie. Wiem o tym. A kiedy się dowiem, co ona wie, wszystkie będziemy wiedzieć nieco więcej. Wiedza to władza, skarbie. - Znowu robisz to swoje dziwne coś. - Przepraszam. Nie umiem na to nic poradzić. Mój mózg schizuje. Dwa dni z rzędu wstaję przed świtem. Mózg nie wie, co myśleć, jak się zachowywać. Później z nim pogadam. Może poślę go na terapię. - Miejmy nadzieję, że dziś rano dojadą te rejestry klasowe i będę mogła zacząć szukać kolegów z klasy Mimi, sprawdzać, czy któreś z nich spotkał podobny los. - Znaczy zgon? - Zasadniczo tak - odparła. Weszłyśmy do biura zewnętrznymi schodami. Ja pognałam w prostej linii do ekspresu do kawy, żeby przygotować się na cały dzień, a Cookie sprawdziła faks.

- Są - powiedziała z podnieceniem. - Rejestry? Już? - Szybko poszło. Cookie włączyła komputer i przycupnęła przy biurku. - Potropię trochę, zobaczę, co znajdę. Główne drzwi do biura Cookie się otworzyły i ktoś nieśmiało wsadził do środka głowę. - Macie otwarte? - zapytał mężczyzna. W tej pozycji wyglądał na jakieś sześćdziesiąt lat. - Pewnie - zaprosiłam go gestem do środka. - Co możemy dla pana zrobić? Wyprostował się i wszedł do biura w towarzystwie kobiety mniej więcej w tym samym wieku. Był ubrany w ciemnogranatowy sweter, siwe włosy miał idealnie przyczesane i skojarzył mi się z komentatorem sportowym. Ona miała na sobie tylko odrobinę niemodną garsonkę w kolorze khaki, która pasowała do jej jasnych włosów. Wraz z nimi do środka wpłynęła gęsta i namacalna chmura zgryzoty. Cierpieli. - Czy któraś z pań to Charley Davidson? - zapytał mężczyzna. - Ja jestem Charley. Schwycił mnie za rękę, jakbym była ostatnią nadzieją ludzkości. Gdyby tak było, ludzkość miałaby poważne kłopoty. Kobieta zrobiła to samo - jej krucha dłoń drżała i stanowiła kłębek nerwów. - Panno Davidson - powiedział pan. Owionęła mnie woń jego kosztownej wody kolońskiej. - Jesteśmy rodzicami Mimi. - Och - powiedziałam z zaskoczeniem. - Proszę wejść. Skinęłam na Cookie, żeby do nas dołączyła, a potem zaprowadziłam ich do mojego biura. Cookie - jak zawsze operatywna wzięła ze sobą notes.

- Pani to na pewno Cookie - powiedział mężczyzna i chwycił ją za rękę. - Tak, zgadza się, panie Marshal. - Podała teraz dłoń kobiecie. - Pani Marshal, tak mi przykro z powodu tego wszystkiego. - Proszę mów mi Wanda. A to Harold. Mimi tyle nam o tobie opowiadała. Cookie zaprosiła ich gestem, by usiedli. Jej uśmiech oscylował między wdzięcznością a przerażeniem. Będę później musiała się wywiedzieć, co i jak. Wysunęłam dla niej krzesło i usiadłam za biurkiem. - Nie przypuszczam, by państwo wiedzieli, gdzie ona jest? - spytałam, strzelając zupełnie na ślepo. Harold spojrzał mi w oczy. Jego wzrok wyrażał smutek, lecz także zrozumienie. Czułam bijące od niego poczucie bezradności, ale odczuwał również nadzieję - inaczej niż mąż Mimi Warren. Podejrzewałam, że Harold może wiedzieć więcej niż przeciętny miś. - Zapłacę, ile pani zechce, panno Davidson. Słyszałem o pani dobre opinie. A to odmiana. Ludzie rzadko mawiali o mnie dobre rzeczy, chyba że „nadaje się do czubków" nareszcie straciło złą reputację. - Panie Marshal... - Harold - nalegał. - Haroldzie, umiem czytać ludzi - to część mojej pracy - a ty sprawiasz wrażenie, jakbyś miał więcej niż nadzieję, że Mimi nic nie jest. Wydajesz się na coś czekać, jakbyś wiedział coś, o czym nikt inny nie wie. Para popatrzyła na siebie nawzajem. Widziałam w ich oczach zwątpienie. Zastanawiali się, czy mogą mi zaufać.

- Zobaczmy, czy mogę pomóc - zaproponowałam. Kiwnęli głowami z wahaniem, ale się zgodzili. - OK. Parę tygodni temu Mimi zaczęła się dziwnie zachowywać, ale nie chciała powiedzieć, co ją martwi. - Zgadza się - powiedziała Wanda, ściskając torebkę na kolanach. - Próbowałam ją nakłonić, by się zwierzyła, kiedy przyjechała ze swoją zwykłą wizytą - pierwszego każdego miesiąca przywozi do nas dzieci na noc - ale... jakoś... - głos jej się złamał i zamilkła, by delikatnie otrzeć oczy chusteczką. Potem popatrzyła na mnie. Mąż położył rękę na jej splecionych dłoniach. - Ale coś ci powiedziała. Może wówczas wydało się to dziwne, ale kiedy zniknęła, domyśliłaś się. Wanda nabrała powietrza. - Tak, tak było, ale ja nie zrozumiałam... - znowu przerwała. - Możesz mi powtórzyć, co powiedziała? Opuściła rzęsy, opierając się. Czułam, jak emanuje pragnieniem, by mi zaufać, ale to coś, co Mimi powiedziała, sprawiło, że zaczęła wątpić we wszystko i wszystkich. - Wando - powiedziała Cookie, pochylając się do przodu z wyrazem stroskania na twarzy - jeśli na całym świecie jest taka osoba, której powierzyłabym własne życie, to jest nią kobieta siedząca naprzeciwko ciebie. Zrobi wszystko, co w ludzkiej mocy - a nawet trochę w nieludzkiej - żeby wasza córka wróciła bezpiecznie do domu. To było chyba najsłodsze, co Cookie o mnie kiedykolwiek powiedziała. Później będziemy musiały sobie porozmawiać o tym komentarzu na temat nieludzkości, ale intencje miała dobre. Totalnie potrzebowała podwyżki.

- Mów, kochanie - zachęcił Harold. Słowa uwięzły Wandzie w gardle, przełknęła i powiedziała: - Mówiła mi, że dawno temu popełniła okropny błąd i że zrobiła coś potwornego. Sprzeczałam się z nią, powiedziałam, że to nie ma znaczenia, ale ona twierdziła uparcie, że za wszystkie błędy trzeba zapłacić. Oko za oko - popatrzyła na mnie z wyrazem takiej rozpaczy na twarzy, że serce mi pękło. - Nie chcę, żeby przeze mnie miała kłopoty. Niezależnie od tego, co dokładnie zrobiła, albo co sądzi, że zrobiła, był to błąd. - Dlatego mamy nadzieję, że zniknęła z własnej woli - dodał Harold. - Że to zaplanowała i że jest bezpieczna. - Ale nigdy nie zostawiłaby Warrena i dzieci bez wyjątkowo ważnego powodu, pani Davidson. Jeśli tak zrobiła, to dlatego, że nie widziała dla siebie innego wyjścia. Harold pokiwał głową jednocześnie z żoną. Cieszyłam się, że nie podejrzewają Warrena. Zdawali się mu ufać całkowicie. Czułam jednak, że powinni wiedzieć, co się dzieje. - Przykro mi to państwu mówić, ale Warren jest przesłuchiwany. Wanda zacisnęła usta ze smutkiem, a Harold rzekł: - Wiemy o tym, ale daję słowo, on nie miał z tym nic wspólnego. Jeśli już, to Mimi próbowała go w to nie mieszać. - Cookie i ja sądzimy, że ta sprawa może wynikać z czegoś, co wydarzyło się w liceum. - W liceum? - zapytał Harold z zaskoczeniem. - Czy miała jakichś wrogów? - Mimi? - Wanda żachnęła się łagodnie. - Mimi z wszystkimi się dogadywała. Po prostu taka z niej była dziewczyna. Ciepła i wyrozumiała.

- Zbyt wyrozumiała - powiedział Harold. Zerknął na żonę, po czym kontynuował: - Nigdy za bardzo nie przepadaliśmy za jej przyjaciółką. Jak ona się nazywała? - Janelle - odparła Wanda z nieco surowszą miną. - Janelle York? - spytałam. - Przyjaźniły się? - Tak, przez kilka lat. Ta dziewczyna była nieposkromiona. Za bardzo nieposkromiona. Rzuciłam Cookie spojrzenie, żeby ją uprzedzić, przesunęłam się nieco do przodu i powiedziałam: - Janelle York zginęła w zeszłym tygodniu w wypadku samochodowym. Ich zszokowane twarze potwierdziły, że nie mieli o tym pojęcia. - O wielkie nieba - powiedziała Wanda. - Znaliście Tommyego Zapatę? - W małych miastach wszyscy się znali. Na pewno więc znali też naszego nieżyjącego sprzedawcę samochodów. - Oczywiście. - Harold pokiwał głową. - Jego ojciec całe lata pracował przy urzędzie miasta. Zarządzanie zielenią i takie tam, głównie na cmentarzu. To źle zabrzmi, ale i o tym powinni wiedzieć. Musiałam ustalić, co się dzieje. - Wczoraj rano znaleziono ciało Tommyego Zapaty. Został zamordowany. Ich szok przerodził się w niedowierzanie. Szczerze osłupieli. - Był rok starszy od Mimi - odezwał się Harold. - Chodzili razem do szkoły. - Nie rozumiem, co się dzieje - powiedziała Wanda głosem pełnym rozpaczy. - W zeszłym tygodniu zmarł też

Anthony Richardson, syn Tony'ego Richardsona. Popełnił samobójstwo. Cookie zanotowała dane, a ja spytałam: - Czy on także chodził z Mimi do szkoły? - Chodzili razem do klasy - rzekł Harold. Ktoś tu sprzątał, domykał stare sprawy, i ewidentnie miał Mimi na oku. Państwo Marshal musieli o czymś wiedzieć. W liceum z pewnością zdarzyło się coś, co wskaże sedno tej historii. - Pani Marshal, panie Marshal, kiedy Mimi była w liceum, przeprowadziła się z Ruiz do Albuquerque, żeby zamieszkać z babcią. Dlaczego? Wanda zamrugała oczami i zmarszczyła czoło z namysłem. - Pokłóciła się z Janelle. Myśleliśmy, że chce po prostu wyjechać. - Powiedziała wam, że się pokłóciły? - Nie - odparła, wracając pamięcią. - Właściwie to nie. Z dnia na dzień z przyjaciółek stały się wrogami. Tak jakby się rozeszły każda w swoją stronę. - Nie przejęliśmy się tym - dodał Harold. - Nigdy nie akceptowaliśmy tego, że Mimi się z nią przyjaźni. - Czy zdarzyło się coś konkretnego, co spowodowało między nimi rozdźwięk? Porozumieli się wzrokiem i wzruszyli bezradnie ramionami, próbując sobie przypomnieć. - Cokolwiek się stało - rzekła Wanda - Mimi popadła przez to w ciężką depresję. - Zastawaliśmy ją u niej w pokoju we łzach - dodał Harold z przygnębieniem, przeżywając ponownie stare, bolesne wspomnienia. - Przestała wychodzić, przestała jeść, przestała się myć. Doszło do tego, że co rano twierdziła, że się źle czuje,

i błagała, byśmy nie słali jej do szkoły. W pewnym momencie opuściła niemal trzy tygodnie z rzędu. Wracając pamięcią do przeszłości, Wanda także posmutniała. - Zabraliśmy ją do lekarza, który zasugerował terapię, ale zanim udało nam się to zorganizować, zapytała, czy może się przeprowadzić do Albuquerque do mojej matki. Chciała iść do szkoły Saint Pius. - Byliśmy zachwyceni, że znowu zaczyna się interesować nauką. Zawsze miała same piątki, a Saint Pius to znakomita szkoła. - Harold sprawiał wrażenie, jakby odczuwał potrzebę usprawiedliwienia się, że pozwolił córce się wyprowadzić. Byłam pewna, że nie potraktowali tej decyzji lekko. Wanda poklepała go po kolanie krzepiąco. - Powiem otwarcie, pani Davidson, choć to okropnie zabrzmi odetchnęliśmy z ulgą, kiedy wyjechała. Po jej przyjeździe tutaj wszystko się zmieniło. Poprawiły się jej stopnie i znakomicie się spisywała na zajęciach pozalekcyjnych. Wróciła do siebie. Kiedy Marshalowie mówili, Cookie notowała. Dzięki Bogu. Ja miałam charakter pisma do bani. - Na podstawie tego, co powiedzieliście - zauważyłam dochodzę do wniosku, że w Ruiz miała poważniejsze troski niż sprzeczka z przyjaciółką - jakby ktoś Mimi dokuczał, może nawet groził. Albo jeszcze gorzej - dodałam niechętnie. Gwałt zdecydowanie wchodził w grę. - Wspominała o czymś? O czymkolwiek? - O niczym - odparła Wanda, zaniepokojona moimi domysłami. - Próbowaliśmy z nią porozmawiać o tym, co ją martwi, ale nie chciała. Ilekroć poruszaliśmy ten temat, zachowywała się wrogo. To było zupełnie do niej niepodobne.

Warren użył dokładnie tych samych słów, kiedy opisywał zachowanie Mimi przed zniknięciem. „Zupełnie do niej niepodobne". - Powinniśmy byli być bardziej uważni - powiedział Harold tonem pełnym poczucia winy. - A my uznaliśmy po prostu, że chodziło o Janelle. Wie pani, jak jest w liceum. W rzeczy samej wiedziałam.

9 Zgodnie z radą mojego adwokata moja koszulka w obecnej chwili nie udziela komentarzy. T-SHIRT Dwie godziny później Cookie i ja siedziałyśmy u niej w biurze, dziwując się temu, czego się dowiedziałyśmy z rejestrów klasowych i z internetu. W ciągu ostatniego miesiąca sześcioro uczniów Ruiz High albo zmarło, albo zaginęło. Wśród przyczyn ofiar śmiertelnych były morderstwo, wypadek samochodowy, dwa rzekome samobójstwa, przypadkowe utonięcie. Osobą zaginioną była Mimi. - No dobra - rzekła Cookie, studiując swoją listę. - Mało tego, że każda z tych osób ukończyła Ruiz High - wszystkie skończyły szkołę w przeciągu dwóch klas. - A możemy o kimś nie wiedzieć. Nie znamy nazwisk mężatek. - Będę musiała ich poszukać. - Skoro w szkole było tylko mniej więcej stu uczniów, to prawdopodobieństwo, że coś takiego się wydarzy, jest minimalne. Musi ich łączyć coś jeszcze. Wątpię, by nasz sprawca chciał po prostu zabić wszystkie osoby, z którymi chodził

do liceum. Gdyby to był seryjny morderca, istniałby jakiś wzór - zapewne podobne zgony na określonym obszarze. Ten, kto za tym stoi, zasadniczo stara się upozorować je na wypadki albo samobójstwa. - Może to, że Warren groził Tommyemu Zapacie, dało gościowi szansę, by upiec dwie pieczenie na jednym ogniu załatwić Tommy'ego i Mimi, a podejrzenie zrzucić na Warrena zauważyła Cookie. - A skoro w pozostałych przypadkach stwierdzono przypadkowe śmierci, komuś uchodzi płazem morderstwo. - Wiesz - powiedziała Cookie, ponownie analizując rejestr Mimi tutaj nie figuruje. Rejestr musi pochodzić z czasów, kiedy już mieszkała w Albuquerque. - Dobra, zróbmy tak - myślałam na głos. - Ty poszukasz w policyjnych kartotekach czegoś niepokojącego z czasów, kiedy Mimi się przeprowadziła, jakiś miesiąc lub dwa wstecz. Szanse na to są marne, ale może coś zwróciło uwagę szeryfa. - Zrobi się. Na wszelki wypadek przeszukam też bazy pod kątem nazwisk po mężu tych pań. - A przy okazji - dowaliłam jej roboty - możesz zadzwonić i poprosić o wcześniejszy rejestr. - No, to już mam zapisane. Ej, a ty co będziesz robisz? Reyes miał siostrę - w taki pokręcony sposób z wątkiem uprowadzenia. Kiedy Kim miała dwa latka, uzależniona od narkotyków matka podrzuciła ją na próg Earla Walkera zaledwie parę dni przed tym, jak wspomniana matka zmarła w wyniku powikłań po infekcji wywołanych przez HIV. Mogłam tylko mieć nadzieję, że gdyby wiedziała, co z Earla Walkera za potwór, nigdy by z nim nie zostawiła córki, czy podejrzewała ojcostwo, czy nie. I chociaż Walker jej nie molestował,

jak przypuszczałam, robił coś pokrewnego. Używał jej, by kontrolować Reyesa. Głodził ją, by dostać od Reyesa to, czego chciał. A to, czego chciał od Reyesa, złe było na wskroś. - Ja porozmawiam z Kim, siostrą Reyesa. Twarz Cookie przybrała wyraz nadziei. - Myślisz, że ona może wiedzieć, gdzie on jest? - Niestety nie, ale warto spróbować. - Skontaktujesz się z Panią Marigold? - zapytała z figlarnym uśmiechem. - Bo ta historia z byciem kostuchą jest po prostu przedziwna. - Co ty nie powiesz. I jeszcze nie zdecydowałam. - Może zrobię to za ciebie? Kurka wodna - powiedziała, ponownie zerknąwszy na rejestr. - Co? - podskoczyłam, żeby popatrzeć jej przez ramię. - Mimi chodziła do liceum z Kyleem Kirschem. Właśnie zajarzyłam. - Tym kongresmenem? Tym samym, który niedawno ogłosił, że planuje ubiegać się o miejsce w senacie? - Tak. Na pierwsze imię ma Benjamin. Na liście jest jako Benjamin Kyle Kirsch. Ten „Benjamin" mnie zmylił. Pewnie używa drugiego imienia. Pochyliłam się i popatrzyłam na nią znacząco. - Ten sam kongresmen, który miesiąc temu ogłosił, że planuje kandydować do Senatu Stanów Zjednoczonych? Cookie rozdziawiła buzię. - Kurka wodna - powtórzyła. Ta to miała dar słowa.

Kongresmen. Jechany kongresmen. Ktoś - i nie chciałam pokazywać palcem kto - ale ktoś miał w szafie zajebisty szkielet. Wielki jak King Kong. I bardzo nie chciał, aby ten szkielet się wymknął. Być może dlatego, że nie ma nic straszniejszego, niż biegające bez ładu i składu gigantyczne szkielety. I postawiłabym wszystkie pieniądze - całe czterdzieści siedem dolarów i pięćdziesiąt osiem centów - na to, że chodzi o Kylea Kirscha. Kongresmena. Kandydata do Senatu Stanów Zjednoczonych. Mordercę. Z drugiej strony, mógł to być jakiś nieprzewidywalny zbieg okoliczności, jakiś dziwaczny łańcuch wydarzeń, który tylko przypadkiem kręcił się wokół grupki nastolatków z Ruiz w Nowym Meksyku oraz człowieka, który tylko przypadkiem ogłosił swoją kandydaturę akurat wtedy, kiedy koledzy z klasy zaczęli padać jak muszki owocówki we wrześniu. A mnie przed Nowym Rokiem koronują na Miss Finlandii. A teraz za sprawą Kylea Kirscha moje trzewia trawiła kolejna zagadka. Co u cholernego licha ten gość zmalował? Jeśli tylko nie brał udziału w rytualnej ofierze ku czci mrocznego władcy albo nie był kiedyś reprezentantem Amwaya, doprawdy nie mogłam usprawiedliwić mordowania niewinnych ludzi. Musiał iść na dno. Najchętniej gwałtownie. Przejechałam przed osiedle w stylu puebla, na którym mieszkała Kim Millar, i zapukałam do jej turkusowych drzwi. - Pani Davidson. - Kiedy Kim otworzyła drzwi, miała oczy wielkie jak spodki ze zmartwienia. Złapała mnie za przegub i wciągnęła do środka. - Gdzie on jest? - Kasztanowate włosy ściągnęła w niedbały kucyk, a pod srebrzysto-zielonymi oczami miała ciemne podkówki, przez co wydawały się one wielkie i puste. Kiedy pierwszy raz ją spotkałam, wydawała się

delikatna. Teraz jej porcelanowa powłoka sprawiała wrażenie, jakby lada moment miała pęknąć. Kiedy prowadziła mnie na beżową sofę, wzięłam ją za rękę. - Liczyłam na to, że ty mi powiesz - powiedziałam, kiedy usiadłyśmy. Przebłysk nadziei, którego kurczowo się trzymała, zniknął, wywołując cieniutkie pęknięcie w jej aurze. Zstąpiła na nią szarość, mgliste chmury zasnuły jej oczy. Nie wiedziałam, ile jej powiedzieć. Czy ja chciałabym wiedzieć, że moje rodzeństwo zasadniczo popełnia samobójstwo? Jeszcze jak bym chciała. Kim miała prawo wiedzieć, co knuł jej uparty brat. - Jest na mnie teraz bardzo zły - powiedziałam. - Czyli widziałaś się z nim? Uświadomiłam sobie, jak trudny musi dla niej być ich układ. Umówili się na zero kontaktu. Reyes nie chciał, by przez niego kiedykolwiek znowu spotkała ją krzywda, a ona za to nie chciała być środkiem nacisku, przez który krzywda działa się Reyesowi. Nikt, nawet przedstawiciele władz, nie wiedzieli, kim ona dla niego jest. Chociaż nie byli z sobą spokrewnieni, byli rodzeństwem na wskroś, i miałam poczucie, że Reyes rozszedłby się w szwach, gdyby wiedział, że z nią rozmawiam. - Kim, czy ty wiesz, czym on jest? Zmarszczyła brwi delikatnie. - Nie. Tak naprawdę to nie. Wiem tylko, że jest bardzo wyjątkowy. - To prawda - powiedziałam, przysuwając się. Nie żebym zamierzała jej mówić, kim on w istocie jest. Czym w istocie jest. Jest bardzo wyjątkowy i potrafi opuścić swoje ciało. Przełknęła ślinę głośno. - Wiem. Od dawna. Jest też bardzo silny i szybki.

- Otóż to. A kiedy opuszcza swoje ciało, jest jeszcze silniejszy i znacznie szybszy. Kiwnęła głową subtelnie na znak, że za mną nadąża. - Z tego powodu - powiedziałam jej, mając nadzieję, że nie złamię jej zaraz serca - postanowił pozwolić swojemu fizycznemu ciału umrzeć. Słuchając w oszołomieniu, zamrugała zaczerwienionymi oczami. Potem dotarło do niej, co mówię. Kiedy to się stało, uniosła gwałtownie rękę do ust i wpatrzyła się we mnie z niedowierzaniem. - Nie może tego zrobić - powiedziała głosem łamiącym się ze zgryzoty. Ścisnęłam jej dłoń, którą wciąż trzymałam. - Zgadzam się. Muszę go znaleźć, ale on nie chce mi powiedzieć, gdzie jest jego ciało. Jest... ranny - powiedziałam, mijając się z prawdą. Nie musiała wiedzieć, jak poważna jest sytuacja. Jak mało ma czasu. - Co? Jak? - Nie jestem pewna - skłamałam. - Ale muszę go znaleźć, zanim będzie za późno. Masz jakieś pojęcie, gdzie on może być? - Nie. - Głos jej się załamał, a łzy pociekły ciurkiem po policzkach. - Ale marshal powiedział, że jest w poważnych tarapatach. Zmroziło mi krew w żyłach. Nikt, nawet przedstawiciele państwa, nie wiedział, że Kim była pseudosiostrą Reyesa. Zupełnie nie było jej na horyzoncie. Zero kontaktu. Reyes nalegał. Nie było też absolutnie żadnych dokumentów, które by łączyły ich dwoje. A przynajmniej ja o takowych nie wiedziałam. - A teraz jeszcze to - ciągnęła, nieświadoma mojej trwogi. Dlaczego? Dlaczego chce mnie tak zostawić?

Albo ten marshal był świetny w tym, co robił, albo dysponował poufnymi informacjami. Stawiałam na poufne informacje, bo taki dobry to nikt nie był. Schwyciłam jej dłoń obiema rękami: - Kim, daję słowo, że zrobię wszystko, co możliwe, by go znaleźć. Przytuliła mnie. Uścisnęłam ją delikatnie, bo się bałam, że się połamie w moich ramionach. Lawirowałam wśród samochodów na trasie 1-40, zachodząc w głowę, skąd u diabła marshal dowiedział się o Kim. Nie mogłam tego pojąć. Niełatwo było mi ją namierzyć, a ja o niej wiedziałam z góry. Po prostu mało było osób, które o niej wiedziały. Mój telefon zabrzęczał dzwonkiem Do You Think I'm Sexy?. Odebrałam, wiedząc, że po drugiej stronie jest Cook. - Dom schadzek u Charley. - Musisz po mnie podjechać. - Znowu próbujesz sprzedać swoje wdzięki na ulicy? Nie rozmawiałyśmy już o tym? - Parę tygodni przed tym, jak Mimi przeprowadziła się do Albuquerque, dziewczyna z jej klasy zniknęła. Zredukowałam bieg i skierowałam Misery na prawy pas do wyjazdu z autostrady. - Co się stało? - zapytałam, przekrzykując trąbienie i przenikliwe wrzaski. - Terapii czasem nie potrzeba? odkrzyknęłam. - Nikt nie wie. Ciała nie znaleziono. - To ciekawe.

- No. I bardzo smutne. Według artykułu sprzed pięciu lat jej rodzice wciąż są w Ruiz. Od dwudziestu lat mieszkają pod tym samym adresem, bo liczą na to, że córka trafi do domu. Właściwie zdarzało się to dość często. Kiedy rodzice pozostawali w zawieszeniu, często obawiali się przeprowadzki bali się, że kiedy dziecko wróci, to ich nie zastanie. - Definitywne rozstrzygnięcie jakiejś kwestii - czy dobre, czy złe - ma swoją wartość. - I zgadnij, jak się nazywała. - Uhm... - Hana Insinga. Ach. „Hana" z wiadomości Mimi, którą zostawiła na ścianie w restauracji. - Zaraz tam będę - powiedziałam, zanim się rozłączyłam. - Tu masz adres - powiedziała Cookie, wsiadając do Misery. - Kto będzie odbierał telefony? - Nie bardzo mnie to obchodziło, ale ktoś musiał trochę uprzykrzyć Cookie życie i równie dobrze mogłam to być ja. - Połączenia są przekierowywane na moją komórkę - miała też z sobą stos papierów, segregatorów i laptopa. -1 dobrze. Nie płacę ci za wożenie się po kraju jak gwiazda rocka. - To ty mi płacisz? Czuję się bardziej jak niewolnica. - Proszę, jesteś dużo tańsza w utrzymaniu niż niewolnica. Sama sobie zapewniasz nocleg, sama płacisz za siebie rachunki. Jak zawsze biegła w multitaskingu, pokazała mi język i jednocześnie zapięła pas. Popisywaczka. Wypatrzyłam trochę

wolnego miejsca i wbiłam gaz do dechy, by wjechać na Central. Najważniejsze było wyczucie czasu. Dokumenty sfrunęły Cookie z kolan. Zaczęła je łapać, po czym zawyła: - Skaleczyłam się papierem! - To za karę za wystawianie do mnie języka. Ssąc palec, rzuciła mi wredny grymas, po czym przyjrzała się swoim obrażeniom. - Czy ubezpieczenie pracownicze obejmuje skaleczenia o papier? - Czy kury znoszą śnieżne kule? Nieco ponad dwie godziny później siedziałyśmy w uroczym salonie w Ruiz w towarzystwie czarującej kobiety imieniem Hy, która zaserwowała nam oranżadę z proszku w filiżankach. Hy wyglądała, jakby miała częściowo azjatyckie, najpewniej koreańskie korzenie, lecz jej mężem był blondwłosy, błękitnooki pilot marynarki. Poznali się, kiedy był na urlopie w Corpus Christi - miasteczku daleko na południe Teksasu, skąd pochodziła Hy. Miała też akcent, który potwierdzał pochodzenie. Była malutka, miała okrągłą buzię i siwiejące czarne włosy uczesane na boba. W białej bluzce i spodniach khaki wyglądała młodziej, chociaż wydawała się równie delikatna jak filiżanki, które nam wręczyła. - Dziękuję - powiedziałam, kiedy podała mi serwetkę. - Chcecie ciasteczek? - Jej teksański akcent kontrastował z azjatyckimi rysami twarzy. - Nie, dziękuję - odparła Cookie.

- Zaraz wrócę - popędziła do kuchni, człapiąc po dywanie japonkami. - Mogę ją sobie zatrzymać? - zapytała Cookie. - Jest prze-słodka. - Możesz, ale to się nazywa porwanie i wiele służb mundurowych krzywo na to patrzy. - Zaśmiałam się w filiżankę, kiedy popatrzyła na mnie brzydko. Widocznie od skaleczeń o papier robiła się marudna. Hy wróciła z talerzem ciasteczek w dłoni. Uśmiechnęłam się, kiedy mi go podała: - Bardzo dziękuję. - To dobre ciasteczka - powiedziała, siadając naprzeciw nas na wersalce. Położyłam ciasteczko na serwetce i podałam talerz Cookie. - Pani Insinga, może nam pani opowiedzieć, co się stało? Kiedy przedstawiałyśmy się w drzwiach, mówiłyśmy jej, że chcemy zapytać o jej córkę. Była tak uprzejma, by nas wpuścić. - To było tak dawno temu - odparła, zatapiając się w sobie. Wciąż czuję zapach jej włosów. Odstawiłam filiżankę. - Domyśla się pani, co się mogło wydarzyć? - Nikt nie wie - powiedziała łamiącym się głosem. - Pytaliśmy wszystkich. Szeryf przesłuchał wszystkie dzieciaki. Nikt nic nie wiedział. Po prostu nie wróciła do domu. Jakby rozpłynęła się w powietrzu. - Wyszła tamtej nocy z przyjaciółmi? - Ból wywołany zniknięciem córki powrócił i emanował z Hy. Dezorientował mnie, sprawiał, że podniosło mi się tętno, spotniały dłonie. - Miała nie wychodzić. Wymknęła się przez okno, więc nie mam pojęcia, czy z kimś była.

Hy starała się zapanować nad emocjami. Współczułam jej z całego serca. - Może mi pani powiedzieć, z kim się najbardziej przyjaźniła? - zapytałam, licząc na to, że zdobędziemy przynajmniej parę namiarów. Hy jednak pokręciła głową z rozczarowaniem. - Mieszkaliśmy tu zaledwie kilka tygodni. Nie spotkałam jeszcze żadnego z jej przyjaciół, chociaż wspominała o kilku dziewczynach ze szkoły. Nie jestem pewna, czy były sobie bliskie - Hana była okropnie nieśmiała - ale mówiła, że jedna z dziewcząt była dla niej miła. Po zniknięciu Hany ta dziewczyna przeprowadziła się do babci do Albuquerque. - Mimi Marshal - stwierdziłam smutno. Pokiwała głową. - Tak. Mówiłam szeryfowi, że się przyjaźniły. Powiedział, że przesłuchał wszystkie dzieci z liceum. Nikt nic nie wiedział. Ze względów etycznych nie mogłam tak po prostu rzucić nazwiska Kylea Kirscha. Nie miałyśmy żadnych dowodów, że miał z tym cokolwiek wspólnego. Postanowiłam jednak podejść do tego od innej strony. - Pani Insinga, czy w grę wchodzili jacyś chłopcy? Wspominała może, że miała chłopaka? Hy splotła dłonie na kolanach. Odniosłam wrażenie, że nie chciała myśleć o swojej córce w taki sposób, ale w chwili zniknięcia dziewczyna miała piętnaście, może nawet szesnaście lat. Najprawdopodobniej całkiem sporo myślała o chłopcach. - Nie wiem. Nawet jeśli ktoś się jej podobał, nie powiedziałaby nam. Jej ojciec był bardzo surowy. - Proszę przyjąć kondolencje - powiedziałam, kiedy wspomniała męża. Mówiła nam, że zmarł niecałe dwa lata temu. Pochyliła głowę z wdzięcznością. Skierowałyśmy rozmowę na radośniejsze tematy - zapytałyśmy o jej rodzinne miasteczko

i czego najbardziej jej z Teksasu brakuje. Potem Cookie i ja wstałyśmy i poszłyśmy do drzwi. - Jest jeszcze jedna rzecz - powiedziała, odprowadzając nas. Cookie szła już do jeepa. - Mniej więcej dziesięć lat temu zaczęliśmy co miesiąc dostawać pieniądze na konto. Zatrzymałam się i odwróciłam do niej z zaskoczeniem. - Nie chciałam wierzyć, że to ma coś wspólnego z Haną, ale muszę być z sobą szczera. Dlaczego ktoś miałby nam dawać pieniądze bez powodu? Dobre pytanie. - Czy pieniądze są przelewane z innego konta? Pokręciła głową. Pewnie, że nie. To by było zbyt proste. - To zawsze jest wpłata z wrzuty nocnej - dodała. - Tysiąc dolarów gotówką pierwszego każdego miesiąca. Jak w zegarku. - I nie ma pani pojęcia, kto to? - Bladego. - Rozmawiała pani o tym z policją? - Próbowałam - wzruszyła ramionami - ale nie chcieli marnować zasobów ludzkich, żeby obstawiać banki, kiedy nie popełniano tak naprawdę przestępstwa. Zwłaszcza że nie chcieliśmy złożyć doniesienia. Pokiwałam głową ze zrozumieniem. Ciężko byłoby to przetłumaczyć władzom. - Mąż i ja próbowaliśmy kilka razy podpatrzeć, kto to robi, ale kiedy obstawialiśmy jedno miejsce, wpłaty dokonywano z drugiego, i tak za każdym razem. - Cóż, z pewnością warto się temu przyjrzeć. Czy mogę zadać jeszcze jedno pytanie? - spytałam. Cookie obróciła się i czekała na mnie na końcu podjazdu. - Oczywiście.

- Czy pamięta pani, kto był szeryfem w czasie zniknięcia Hany? Kto prowadził śledztwo? - Och tak. Szeryf Kirsch. Serce mi na moment stanęło i wyrwał mi się cichy, gwałtowny oddech. Żywiąc nadzieję, że moje zaskoczenie jej nie zaniepokoiło, pożegnałam się: - Dziękuję za poświęcony nam czas, pani Insinga. Po wyjściu Cookie i ja siedziałyśmy w Misery - w jeepie, a nie w stanie emocjonalnej mizerii - z osłupiałymi minami. Powiedziałam jej, który szeryf prowadził dochodzenie. - Pozwól, że o coś spytam - odezwałam się do Cookie, która gapiła się w przestrzeń. - Mówiłaś, że Warren Jacobs jest zamożny, prawda? Pisze oprogramowanie dla firm z całego świata. - Ehe - zamruczała z roztargnieniem, nie patrząc w moją stronę. - To dlaczego Mimi pracuje? Wtedy się do mnie odwróciła z wyrazem niedowierzania na twarzy. - Tylko dlatego, że ma bogatego męża, nie może mieć pracy? Trochę samodzielności? Własnej tożsamości? Uniosłam dłoń. - Cook, czy możemy na moment powstrzymać ten zryw feministyczny? Nie pytam bez powodu. Hy powiedziała mi, że od dziesięciu lat ktoś co miesiąc wpłaca im na konto po tysiąc dolców przez nocną wrzutę. Harold i Wanda mówili, że Mimi nie opuszcza ani jednej wizyty. Bierze z sobą dzieci i zostaje na noc pierwszego każdego miesiąca. Cook, Mimi dokonuje tych wpłat. Zastanawiała się chwilę nad moimi słowami, a potem spuściła głowę i potaknęła z rezygnacją.

- Ale to by znaczyło, że czuje się winna, prawda? - Na to wygląda. Ale Cook, ludzie czują się winni z różnych przyczyn. To nie znaczy, że zrobiła coś złego. - Powiedziała swojej mamie, że popełniła błąd. Charley, co się stało? - Nie wiem, kochanie, ale się dowiem. I założę się o lewe jądro Garretta, że ma to coś wspólnego z naszym aspirantem do senatu. Przekręciłam kluczyk w stacyjce. Misery odżyła z rykiem, a Cookie zagapiła się w swoje plastikowe okienko. - Masz pojęcie, co to znaczy? - zapytała. - Coś więcej poza tym, że Kyle Kirsch najprawdopodobniej jest mordercą? - To znaczy, że wysuniemy zarzuty o popełnienie przestępstwa przeciwko członkowi amerykańskiego Kongresu. Przeciwko człowiekowi, który ma nadzieję zostać naszym następnym senatorem. Przeciwko bohaterowi całego miasteczka i podporze lokalnej społeczności. Czy Cookie nabrała wątpliwości, bo gość był wielką szychą? Wielkie szychy musiały się stosować do przepisów prawa tak samo, jak szychy średniej wielkości oraz całkiem małe szyszki. Popatrzyła na mnie rozgwieżdżonym wzrokiem. Jej aura tętniła ognistą pasją. - Boże, kocham tę pracę.

10 Bylem ateistą, dopóki nie uświadomiłem sobie, że jestem bogiem. NAKLEJKA NA ZDERZAK Zanim dojechałyśmy pod Departament Szeryfa Mora County, Cookie się rozkręciła. Przejęła kontrolę nad śledztwem - i nieźle jej to szło. Jeśli nie liczyć przerwanych połączeń telefonicznych, wolnego internetu i obsztorcowania przez osiemdziesięciolatkę, która twierdziła, że jest Batmanem (Cookie wykręciła zły numer). Moje wielokrotne naśladowanie tej pani zaczynało już Cookie irytować. Doprawdy nie powinna była przełączać jej na głośnomówiący, jeśli nie była gotowa ponieść konsekwencji. Kiedy wysiadłyśmy z Misery, śmignęła obok mnie z impetem i rzuciła: - Zaburzasz mi przepływ. Starałam się nie zachichotać - no dobra, nie bardzo się starałam - i zapytałam: - Nie miałaś na to operacji? Niestety, obecnego szefa nie było, bo pojechał coś załatwić. Policjantka na recepcji powiedziała nam, że poprzedni

szeryf, tata Kylea Kirscha, mieszka obecnie z żoną w Taos i robi w ochronie, więc tym razem sobie z nim nie pogadałyśmy. Ale - za przystępną cenę wyprawy do ciemnej i stęchłej piwnicy oraz przestawienia paru pudeł z aktami - policjantka dała nam kopie wszystkich materiałów, jakie mieli na temat Hany Insingi. Sama była za młoda, by pamiętać sprawę, co nas rozczarowało. Byłam jednak pewna, że w świetle całego tego zamieszania, które rozgrywało się pod powierzchnią zamieszania na górze, wzbudzimy zaniepokojenie samym pytaniem. Przynajmniej zwrócimy uwagę Kyle'a, i to szybko. Oczywiście, jeśli wziąć pod uwagę lipnych agentów FBI oraz moich nowych przyjaciół, których poznałam tego ranka, możliwe, że nasza tajemna kryjówka i niecne plany powstrzymania Kylea Kirscha przed przejęciem władzy nad światem już dawno wyszły na jaw. W pewnym sensie kręciło mnie wywoływanie u łajdaków nerwowego potu. Było to bliskie mojemu zamiłowaniu do wywoływania potu u porządnych gości, tyle że środki prowadzące do celu były krańcowo odmienne. W drodze powrotnej musiałyśmy przejechać przez Santa Fe, co dało mi idealną okazję, by pogadać sobie sam na sam z Neilem Gossettem, naczelnikiem tamtejszego więzienia. Właściwie to zadzwonił, kiedy byłyśmy w trasie, i nalegał, żebym do niego wstąpiła. Kazał swojej asystentce umówić nas na termin, bo w więzieniach lubiano terminy. - Myślisz, że Neil udostępni ci takie informacje? - zapytała Cookie, kiedy skończyła rozmawiać ze swoją córką Amber przez telefon. Z tego, co zasłyszałam, Amber dobrze się bawiła u taty, co, jak się zdaje, nieco uspokoiło Cookie. - Chodzi mi o to, czy rejestr wizyt nie jest raczej poufny?

- Po kolei - odparłam, kiedy podjeżdżałyśmy pod więzienie. Wyjęłam komórkę i zadzwoniłam do wujka Boba. - O - powiedziała Cookie, klepiąc w klawisze laptopa. - Twoja Pani Marigold właśnie odpisała mi na mejla. - Naprawdę? Pisze coś o mnie? Zaśmiała się. - Cóż, zapytałam ją, czego chce od kostuchy, a ona odpisała, i tu cytuję: „To sprawa między mną a kostuchą". - Czyli pisała o mnie! Jaka miła. Cookie pokiwała głową, akurat kiedy wujek Bob odebrał telefon. Zapytał obcesowo: - Co masz? - Poza tym, że mam fantastyczny biust? - spytałam. - W sprawie. Ależ był drażliwy. - Chcesz całą historię czy tylko fragmenty? - Całą, jeśli pozwolisz. Przez następne dziesięć minut relacjonowałam zatem całą naszą sprawę, podczas gdy Cookie robiła research na laptopie. Od czasu do czasu wtrącała różne szczegóły. Widocznie moja interpretacja musicalu Kyle Kirsch przejmuje władzę nad światem nie sprostała jej wymaganiom. Po długim milczeniu, tak długim, że zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem wujek Bob nie poległ wreszcie w walce z zablokowanymi żyłami, dobiegło mnie jakieś sapanie, skrzypienie drzwi, a w końcu szept: - Kyle Kirsch? - Gdzie jesteś? - W sraczu. Nie można mówić takich rzeczy, pałętając się byle gdzie. Kyle Kirsch?

-No. - Ten Kyle Kirsch? Synapsy musiały mu szwankować. - Muszę teraz iść do więzienia. Daj mi znać, jak ci zaktualizują oprogramowanie, to pogadamy. - Dobra, czekaj - powiedział tuż przed tym, jak się rozłączyłam. - Pozwól mi się przyjrzeć tej sprawie zaginionej dziewczyny. Nie rób nic pochopnie. - Ja? - Tylko trochę poczułam się urażona. - Wtykasz więcej kijów w mrowiska niż dwunastolatek z kijem baseballowym do dyspozycji. Przypominasz Lois Lane na amfie. - Skądże znowu. Masz coś dla mnie? -Nie. - Kurczę. - Nie wpakujesz się w kłopoty? - Co? Szszszsz. Tracę zasięg. - Rozłączyłam się, zanim zdążył coś dodać. Jeśli ja byłam Lois Lane, to Reyes Farrow zdecydowanie był moim Supermanem. Musiałam go tylko znaleźć, zanim demony z kryptonitu skończą robotę. Nie uszło mojej uwagi, że cały dzień go nie widziałam. Umarł? Czy już go nie było? Na samą tę myśl poczułam w piersi miażdżący ucisk. Podjeżdżając pod główną bramę więzienia, wzięłam głęboki, oczyszczający oddech. - Według artykułu w gazecie Janelle York miała siostrę, ale ta siostra mieszka teraz w Kalifornii - powiedziała Cookie. - Wow, daleko by jechać. Przyjechałyśmy się zobaczyć z Neilem Gossettem - zwróciłam się do strażnika. Przebiegł wzrokiem swoje zestawienie. Posturę miał jak żołnierz stojący na baczność.

- Czy są panie umówione na termin? - Pewnie - powiedziałam z kokieteryjnym uśmiechem. Nazywam się Charlotte Davidson, a to Cookie Kowalski. Kąciki ust zadrgały mu w uśmiechu. Był za młody na zblazowanie i za stary na naiwność. Jak dla mnie był to bardzo dobry wiek. - Mam tu tylko panią, pani Davidson. Proszę poczekać, aż zadzwonię. Uśmiechnęłam się szerzej, co według moich doświadczeń potrafiło otworzyć więcej drzwi niż kałasznikow. Strażnik zacisnął wargi i utrzymał ponurą minę, ale jego oczy odwzajemniły uśmiech. Odwrócił się i poszedł z powrotem do stróżówki. - Może siostra Janelle przyjechała na pogrzeb - dodała Cookie. - Zadzwonię do domu pogrzebowego, spróbuję zdobyć namiary. Kiedy szukała w sieci numeru, strażnik wrócił do nas. Ten jego uśmiech wciąż starał się wydostać spoza surowej linii ust. - Mogą panie wjechać. Proszę trzymać się tej drogi powiedział, pokazując na prawo. - Zaprowadzi ona panie do jego budynku. - Dziękuję. Dziesięć minut później kolejny raz znalazłam się w stanowej ciupie. Czy może raczej w biurze Neila Gossetta w stanowej ciupie. Cookie została w sekretariacie, żeby jeszcze podzwonić i poszukać informacji. Była taka produktywna. Usłyszałam, jak Neil się zbliża. Przywitał się z Cookie i zatrzymał, by pomówić z Luann, swoją asystentką wykonawczą, tą samą, która powitała nas w wejściu, a przy każdej mojej wizycie przyglądała mi się takim wzrokiem, jakbym chciała zabić jej szczeniaczka. Jej blada skóra ujawniała każdy rok jej czterdziestu paru lat

i kontrastowała ostro z krótkimi czarnymi włosami oraz ciemnymi oczami. Zawsze zachodziłam w głowę, dlaczego tak krzywo na mnie patrzy, kiedy wchodzę. Nigdy nie zastanowiło mnie to aż tak, bym o to zapytała, ale jednak. Pod względem emocji otrzymywałam od niej tylko nieufność, ale kiedy wróciłam myślą do naszego pierwszego spotkania, to nawet tę nieufność poczułam od niej dopiero, kiedy się dowiedziała, że przyszłam w związku z Reyesem. Wydawała się odnosić do niego niemal opiekuńczo. Nagle zaczęłam się zastanawiać dlaczego. Neil podziękował Luann i skierował się do gabinetu. Chodziłam z nim do liceum, lecz rzadko mieliśmy z sobą styczność. Głównie dlatego, że był palantem. Bogu dzięki, wydoroślał na więziennym wikcie. No i Neil wiedział ciutkę o Reyesie z powodu incydentu, który miał miejsce dziesięć lat temu, tuż po tym, jak Reyes tu trafił, a w którym w ciągu jakichś piętnastu sekund zginęło trzech najgroźniejszych gangsterów więzienia. Cokolwiek Neil wtedy zobaczył, zrobiło to trwałe wrażenie. A mnie znał na tyle dobrze, by wierzyć we wszystko, co mówię, niezależnie od tego, jak wariacko to brzmi. W liceum sprawy przedstawiały się inaczej - przezywano mnie na każdy możliwy sposób, od schizolki po Krwawą Mary, co było zastanawiające, bo rzadko bywałam pokryta krwią. Teraz jednak mogłam zrobić użytek z jego nowo odkrytej wiary w moje zdolności. Liczyłam na liczne korzyści z jego zaufania. Wszedł do swojego gabinetu i spojrzał na mnie znacząco, po czym usiadł za biurkiem. Neil był łysiejącym byłym sportowcem, który wciąż był całkiem atrakcyjny, mimo ewidentnego zamiłowania do libacji. - Widziałaś go? - Od razu przeszedł do rzeczy. Jak na razie będzie bardzo konkretny. Też dobrze. Skądinąd miało to sens,

że chce wiedzieć, gdzie jest Reyes, skoro był naczelnikiem więzienia, z którego Reyes zasadniczo uciekł. - Zamierzałam spytać cię o to samo. - To znaczy, że nie wiesz, gdzie on jest? - Wydawał się wzburzony. - Nie - Starałam się odwzajemnić wzburzenie. Westchnął ze znużeniem, wychodząc z roli naczelnika więzienia. Jego następne słowa zaskoczyły mnie bardziej, niż miałam ochotę przyznać: - Musimy go znaleźć, Charley. Nie możemy pozwolić, by znaleźli go marshale. Zaniepokoiłam się. - Dlaczego tak mówisz? - Bo to Reyes Farrow - odparł sardonicznie. - Widziałem, do czego jest zdolny. Widziałem, co potrafi zrobić gołymi rękami. Bóg raczy wiedzieć, co by zrobił, gdyby miał w ręku broń. Potarł twarz palcami i dodał: - Wiesz lepiej ode mnie, na co go stać. Miał rację. Wiedziałam znacznie więcej niż on. Gdyby Neil chociaż podjechał pod miejscowość Doinformowanie, dopiero dostałby do głowy. - Nie będą mogli go powstrzymać - kontynuował z ponurą miną - a kiedy to im się nie uda, użyją wszystkich dostępnych środków, by go zdjąć. Na myśl o tym, że grupa marshalów mogłaby Reyesowi zagrozić, skompresowało mi się serce, na dłuższą chwilę zacisnęły zęby. Sam Reyes to stwierdził - w ludzkiej postaci jest podatny na zranienie. Można go zabić. Nie byłam pewna, jak daleko Neil się posunie, by znaleźć Reyesa, zamierzałam jednak się przekonać. A jeśli chciałam, by mi zaufał, musiałam

zaufać jemu. Wprawdzie cała prawda i tylko prawda to by było za wiele i mogłaby bardziej zaszkodzić, niż pomóc, ale Neil już teraz wiedział dość, by się połapać, że Reyes to zupełnie osobna bestia. Użyję tej wiedzy, by go przyciągnąć, a do tych irytujących drobiażdżków związanych z takimi pojęciami jak „kostucha" i „syn Szatana" wrócimy innego dnia. - Nie wiem, gdzie on jest - powiedziałam, rzucając się na potwornie głęboką wodę zaufania - ale wiem, że na niego polują i że jest ranny. Moje słowa zaskoczyły Neila. Jego twarz pozostała beznamiętna - oto i znawca jakże popularnej pokerowej twarzy ale w jego emocjach zapanował zamęt i wiedziałam już, że znalazłam prawdziwego sojusznika. Nie był na mnie zły, że wiem to o Reyesie, ani nie chciał pościgu, który doprowadziłby do pojmania jego więźnia. Jego oczy nie zalśniły instynktowną chciwością na myśl o uznaniu, którego by zaznał, gdyby pochwycił zbiegłego skazańca. Nie, Neil się bał. Wydawało się, że autentycznie zależy mu na Reyesie. Zaskoczyło mnie to. Neil dzień w dzień pracował z setkami skazańców. Wtórny zespół stresu pourazowego z pewnością odgrywa ważną rolę w jego profesji. Można by pomyśleć, że sama zawodowa frustracja stłumi szczerą troskę w zarodku. Czułam ją jednak. Czułam więź, jaka łączyła go z Reyesem. Może przywiązał się do Reyesa, bo tak długo miał go u siebie w więzieniu, a jednocześnie wiedział, że Reyes jest czymś więcej - czymś nie do końca ludzkim. Ulga, że w tym wszystkim Neil jest po mojej stronie, po stronie Reyesa, odrobinę złagodziła ucisk w moim żołądku. - Skąd wiesz, że jest ranny? - zapytał. Dosłownie czułam, jak jego emocje się kotłują. Troska, empatia, zgroza. Napierały

na mnie i wirowały jak duszący dym. Zamrugałam, aby nad sobą zapanować, i skupiłam się. - Coś ci powiem - oznajmiłam, żywiąc nadzieję, że nie przypłacę tego mojego skoku na głębokie wody zaufania roztrzaskaniem łba o rafę koralową. Bo to by bolało jak diabli. - I wiesz, masz otwarty umysł? Zawahał się, próbując rozgryźć, do czego zmierzam, po czym skinął głową niepewnie. Pochyliłam się do przodu i powiedziałam cicho, aby w miarę możności złagodzić cios: - Reyes jest istotą nadprzyrodzoną. - Nie zareagował - nawet nie mrugnął - więc ciągnęłam. Głównie dlatego, że naprawdę potrzebowałam jego pomocy. Byłam też trochę ciekawa, jak daleko mogę się posunąć. Jak daleko on się posunie, by poznać prawdę. - Sama mam trochę nadprzyrodzonych czarów-marów, ale do niego się nie umywam. Po długiej, pełnej zadumy chwili zakrył twarz dłońmi i spojrzał na mnie przez palce. - Odbija mi - rzekł. Potem przemyślał kwestię czasów gramatycznych i dodał: - Nie. Cofam to. Już mi odbiło. Po ptokach. Nie ma już dla mnie nadziei. - W porządeczku - odpowiedziałam, kręcąc się nerwowo. Postanowiłam po prostu przyjąć to do wiadomości. Nie osądzać. Nie wyciągać pochopnych wniosków. Nie kupować kaftana bezpieczeństwa na Gwiazdkę. Nacisnął przycisk na swoim telefonie. - Słucham pana? - natychmiast rozległa się odpowiedź. Niezła była ta Luann. - Luann, musisz jak najszybciej wsadzić mnie do wariatkowa. Jeśli się da, to na wczoraj.

- Naturalnie, proszę pana. Interesuje pana jakiś konkretny program? - Nie - odparł, kręcąc głową. - Wszystko jedno jaki. Sama ocenisz. - Od razu się tym zajmę. - Porządna dziewczyna - powiedział, kiedy Luann się rozłączyła. - Takie sprawia wrażenie. A dlaczego właściwie chcesz dać się zamknąć? Zrobił do mnie brzydką minę, jakbym to ja była winna jego załamania nerwowego. - Z bólem muszę przyznać, że ci wierzę. Z trudem powstrzymałam uśmiech pełen ulgi. - Nie, serio, wierzę ci tak normalnie. Jakbyś mi właśnie powiedziała, że złapałaś gumę albo że jest pochmurno. Jakby to, co mi powiedziałaś, było czymś powszednim. Niczym nadzwyczajnym. Czymś, o co nie warto się unosić. Kurczę, ten to się dużo zmienił od czasu liceum. I nie chodziło mi tylko o brzuszek piwny i wysokie czoło. - To źle? - Oczywiście, że to źle. Na litość boską, pracuję w więzieniu. W moim świecie takie rzeczy po prostu się nie dzieją. A jednak całym sobą akceptuję fakt, że Reyes jest istotą nadprzyrodzoną. Teraz to prędzej bym zwątpił w prognozę pogody. - Wszyscy wątpią w prognozę pogody, a teraz jesteś w moim świecie - powiedziałam z szerokim uśmiechem. - Mój świat jest superfajny. Ale nie powiedziałam ci o tym bez kozery. Skoncentrował się na mnie i uniósł brwi pytająco. - Potrzebuję twojej pomocy. Muszę wiedzieć, kto odwiedzał Reyesa.

- A potrzebna ci ta informacja gdyż? - Gdyż muszę znaleźć jego ciało. - On nie żyje?! - zakrzyknął zaniepokojony Neil. Skoczył na równe nogi i podszedł do mnie. - Nie, Neil, uspokój się. - Uniosłam dłonie w pokojowym geście. - Żyje. Albo przynajmniej tak mi się wydaje. Ale niebawem umrze. Muszę znaleźć jego ciało. Jak mówiłam, jest ranny. Ciężko ranny. - I myślisz, że ktoś udzielił mu schronienia? Ktoś, kto go odwiedzał? - Dokładnie. Odwrócił się i znowu walnął w przycisk na interkomie. - Luann, możesz mi przygotować listę nazwisk wszystkich osób, jakie odwiedziły Reyesa Farrowa w przeciągu ostatniego roku? Muszę też wiedzieć, kogo chciał umieścić na liście gości, niezależnie od tego, czy wyrażono zgodę na wizyty, czy nie. - Życzy pan sobie otrzymać te informacje przed czy po tym, jak pana zamknę w wariatkowie? Zacisnął wargi z namysłem. Po chwili podjął decyzję i odparł: - Zanim. Zdecydowanie zanim. - Natychmiast je przygotuję. - Uwielbiam, jak używa słowa „natychmiast" - oznajmiłam, przyrzekając sobie, że zapoznam Cookie z tą koncepcją. - Czyli goście muszą zostać zaaprobowani? - Tak. - Usiadł z powrotem za biurkiem. - Osadzony musi podać nazwiska wszystkich osób, których odwiedzin sobie życzy. Następnie taka osoba musi wypełnić wniosek, który przed wizytą przedstawia się urzędnikom stanowym do aprobaty. No to wróćmy do spraw nadprzyrodzonych - powiedział z tajemniczym błyskiem w oku.

- Dobra. - Jesteś jasnowidzką? Czy to stąd wiesz, że Farrow jest ranny? Wiecznie z tym jasnowidztwem. - Nie. Nie bardzo. Nie w tym sensie, który masz na myśli. Nie potrafię przewidzieć przyszłości ani opowiadać o przeszłości. Kiedy przyjrzał mi się z powątpiewaniem, powiedziałam: Poważnie, ledwie pamiętam zeszły tydzień. Przeszłość mi się rozmazuje - jak mgła, tylko bardziej rozmazana. - Dobra, to co rozumiesz przez nadprzyrodzoność? Ponownie przeszło mi przez myśl, czy by nie powiedzieć mu prawdy, ale równie szybko uznałam, że nie. Nie chciałam go stracić, ale nie chciałam go także okłamywać. To był facet, który ponad dziesięć lat pracował ze skazańcami. A to byli sami kłamcy. Przyglądałam się cętkowanemu wzorkowi na jego dywanie i zastanawiałam, co powiedzieć. Nie znosiłam wahania, ile komu zdradzić, a ile zachować dla siebie. Problem z mówieniem ludziom prawdy polegał na tym, że kiedy to czyniłam, ich życie bezpowrotnie się zmieniało. Już zawsze potem mieli wykrzywioną perspektywę. Większość ludzi i tak nigdy by nie uwierzyła w ani jedno moje słowo, więc rzadko znajdowałam się w tym niepewnym położeniu. Ale Neil widział to i owo. Wiedział, że Reyes jest potężniejszy niż ktokolwiek inny, kogo w życiu spotkał. Wiedział, że ja widuję rzeczy, których inni nie widzą. Istniała jednak linia, granica tego, co ludzki umysł potrafi zaakceptować jako rzeczywiste. Jeśli ją przekroczę, stracę jego współpracę i przyjaźń. Nie żeby jego przyjaźń jakoś specjalnie mnie obchodziła, ale jednak. - Neil, nie chcę cię okłamywać. - A ja nie chcę być okłamywany, więc powinno pójść jak z płatka.

Z głębokim westchnieniem powiedziałam: - Jeśli powiem ci prawdę... Powiedzmy, że nie będziesz w nocy spał spokojnie. Już nigdy. W zamyśleniu popukał piórem w biurko. - Powiem szczerze, Charley, od twojej ostatniej wizyty parę tygodni temu nie wysypiam się za dobrze. Cholera. Wiedziałam. Już namieszałam w jego świecie. - Mogę się mylić - kontynuował - ale jestem pewien, że spałbym lepiej, gdybym znał całą historię. To te fragmenty tak mi dają w dupę. Nic nie jest pewne. Nic się nie zgadza. Mam poczucie, jakby fundament wszystkiego, w co wierzyłem, usuwał mi się spod stóp, a ja tracę orientację, co jest realne, a co nie. - Neil, jeśli powiem ci więcej, ta wiedza nie pozwoli ci się zorientować w tym, co jest realne, a co nie. Wręcz przeciwnie. - Zgodzimy się różnić zdaniem? -Nie. - Czyli się nie zgadzamy? -Nie. - Zatem jesteśmy zgodni? -Nie. - Ujmę to więc w ten sposób. - Pochylił się do przodu z uśmieszkiem podłym na wskroś. - Jeśli chcesz zapuścić żurawia na ten rejestr wizyt, to ja chcę wiedzieć wszystko. Czy on właśnie użył słowa „żuraw"? - Nie sądzę, bym mogła to zrobić - odparłam z żalem. - Tak? Cóż, może ja też ci nie wszystko powiedziałem. Zmarszczyłam brwi. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Naprawdę sądzisz, że ta jedna historyjka, którą ci opowiedziałem o Reyesie, to wszystko?

Za pierwszym razem, kiedy tam byłam, Neil opowiedział mi coś zadziwiającego. Zaczął właśnie pracować w więzieniu, kiedy był świadkiem, jak Reyes - podówczas dwudziestoletni dzieciak od niechcenia załatwił trzech spośród najbardziej śmiercionośnych ludzi w stanie. Zanim Neil zdążył chociaż zadzwonić po wsparcie, już było po zajściu. Wtedy odkrył, że Reyes jest inny. - Myślisz, że nic więcej nie było do opowiedzenia? - zapytał. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby się też zaśmiał diabolicznie. - Mam dziesiątki historii. Zdarzenia... nie do wyjaśnienia. - Pokręcił głową, ewidentnie rozważając tę chmarę niewytłumaczalnych zjawisk. Próbowałam powstrzymać ślinotok. - A powiem otwarcie, Charley, potrzebuję jakiegoś wyjaśnienia. Może dochodzi właśnie do głosu mój wewnętrzny naukowiec - dodał, unosząc brwi. - Do bani byłeś w naukach ścisłych. - Przekonałem się do nich z biegiem czasu. Nie rezygnował. Widziałam w jego oczach błysk determinacji. Tej samej determinacji, która doprowadziła naszą licealną drużynę footballową do stanowych finałów trzy lata z rzędu. Szlag by to trafił. - Zróbmy tak - powiedziałam, podejmując negocjacje. - Ty mi pokażesz, co masz, a ja ci pokażę, co ja mam. - Czyli mam zacząć, zgadza się? Uśmiechnęłam się na potwierdzenie. - Cholera. Zawsze mam zaczynać, a potem w połowie przypadków dziewczyna tchórzy i ucieka, zanim mi pokaże, co ma. Najwidoczniej miał dużo za dużo doświadczenia w tej materii.

- Nie ufasz mi? - zapytałam, siląc się mocno na oburzenie. Zacisnął wargi. - Ani trochę. Szerokim gestem wskazałam, gdzie się znajdujemy. - Stary, jesteśmy w więzieniu. Jeśli nie dotrzymam umowy, możesz mnie wsadzić do izolatki, aż zmięknę. - Mogę to dostać na piśmie? Chciałam, potrzebowałam więcej jak powietrza. Mój apetyt na informacje o Reyesie był nienasycony. - Możesz to dostać podpisane krwią. Po długim namyśle stwierdził: - Krew chyba nie będzie konieczna. Opowiem ci jedną z lepszych historii. - Pożuł chwilę dolną wargę, po czym wybrał: Dobra, kiedy jeszcze byłem strażnikiem, dostaliśmy wiadomość o planowanej utarczce. Ostrej utarczce - między South Side a Arianami. Napięcie było takie, że trzeciego dnia byliśmy już pewni, że coś się stanie. Ludzie zebrali się na podwórku, wpatrywali w siebie nawzajem, zbliżali do siebie stopniowo, aż goście rządzący w poszczególnych gangach stali nos w nos. A na środku tego wszystkiego stanął Farrow. Byliśmy zaskoczeni. - Dlaczego byliście zaskoczeni? - zapytałam. Byłam przekonana, że mam oczy jak spodki z zadziwienia. - Bo on nie był z nikim związany. To się rzadko zdarza, ale od czasu do czasu osadzony trzyma się na uboczu. On tak robił, całkiem skutecznie. - Czyli on był w samym środku tego wszystkiego? - Choć wiedziałam, że Reyes wyszedł z tego cało, moje serce i tak straciło rytm. - W samiusieńkim środku. Nie mogliśmy w to uwierzyć. Ludzie zaczęli padać. Farrow przechodził wśród osadzonych,

a gość po gościu padał na ziemię. Po prostu mdleli - zamyślił się i przerwał na chwilę. - Co było dalej? - zapytałam głosem pełnym zachwytu. - Kiedy doszedł do ważniaków, pomówił z nimi. W tej chwili większość pozostałych już się wycofywała. Niektórzy wyglądali na zdumionych, inni na przestraszonych. Ważniaki się rozejrzeli, zrozumieli, co się dzieje, a potem ten z South Side rozłożył ręce i się wycofał. Ale Arianin się wkurzył. Chyba myślał, że Farrow zdradza swoją rasę czy coś. - Są tacy drażliwi w tych sprawach. Neil pokiwał głową. - Arianin rzucił się Farrowowi do gardła i zaczął wrzeszczeć. A potem, zanim ktokolwiek zajarzył, co się dzieje, po prostu padł na ziemię. Skoczyłam na równe nogi i wsparłam dłonie na biurku Neila. - Co Reyes zrobił? Popatrzył na mnie. - Wtedy tego nie wiedzieliśmy, ale Charley, on ich dotknął. Na monitoringu było widać, jak idzie przez tłum i dotyka ich w ramię. A oni padali jak muchy. Stałam z rozdziawioną gębą zapewne dłużej, niż dyktowała przyzwoitość. - Ruszyli strażnicy, znaleźli ich broń, przeszukali wszystkich innych i zamknęli cały kram. - Neil pokręcił głową, wracając pamięcią do przeszłości. - Niepodobna stwierdzić, ile ludzkich istnień tego dnia uratowano. Z moim życiem włącznie. To mnie zadziwiło. - Dlaczego akurat włącznie z twoim? Wpatrywał się chwilę we własne ręce, nim odpowiedział:

- Nie jestem taki dzielny, jakiego udaję, Charley. Arianie obiecali, że mnie dopadną. Wkurwiłem jednego z nich, bo zamknąłem go do izolatki po tym, jak rzucił tacą w innego osadzonego. - Neil popatrzył na mnie twardo: - Nie uszedłbym stamtąd z życiem. Wiem o tym. I srałem w gacie ze strachu. - Neil, nie ma się czego wstydzić - zbeształam go z groźną miną, po czym stwierdziłam oczywistość: - Czyli twoje życie też uratował. - A ja chętnie się odwzajemnię. - Pozwól, że o coś spytam - powiedziałam. Z tyłu głowy kłuło mnie podejrzenie. Najlepszy przyjaciel Reyesa z czasów liceum siedział z nim w celi. - Jego kolega z celi Amador Sanchez nie był chyba skoligacony z South Side, co? Neil się zastanowił. - Właściwie tak, myślę, że tak. Ciekawe. Przemknęło mi przez myśl pytanie, czy gdyby było inaczej, Reyes cokolwiek by zrobił. - Moim zdaniem Farrow i tak powstrzymałby walkę - oznajmił Neil, jakby czytał mi w myślach. - Dlaczego tak mówisz? - Kiedy wdarliśmy się na podwórko, ruszyłem prosto na niego. Chciałem mieć pewność, że nikt inny się na niego nie rzuci. Trochę dlatego, że nie chciałem, aby stała mu się krzywda, a trochę, bo wiedziałem, do czego jest zdolny. Nie chciałem też, aby krzywda się stała któremuś z moich współpracowników. Rozkazałem mu się położyć na ziemi i sam uklęknąłem koło niego, a drużyna taktyczna rozpyliła gaz łzawiący na podwórku. Miałem maskę gazową, ale się do niego schyliłem... Musiałem wiedzieć. - Co wiedzieć?

- Zapytałem, dlaczego powstrzymał walkę. - Co powiedział? - Na początku zaprzeczył. Powiedział, że nie wie, o czym mówię, a potem w ogóle się nie odzywał, chociaż to akurat mogła być wina gazu łzawiącego. - A później? - Kiedy odprowadzaliśmy ludzi do środka, żeby ich karnie zamknąć, pochylił się ku mnie, kiedy czekał, aż go przeszukają, i powiedział, że widział dość wojen na tysiąc egzystencji. Wiedziałam dokładnie, o czym Reyes mówił, przełknęłam więc ślinę ciężko. Neil wbił we mnie ciekawy wzrok. - Co miał na myśli? W prawdziwej wojnie na pewno nigdy nie uczestniczył, a pomyślałem, że ty możesz mi na to pytanie odpowiedzieć. - Splótł palce. - Teraz, zdaje się, twoja kolej. Dobra, musiałam być z nim szczera, ale nie mogłam powiedzieć mu wszystkiego. To nie było w porządku względem Reyesa. Powiem mu tylko to, co muszę. - Nie jestem pewna, jak to ująć - powiedziałam z wahaniem ale Reyes zdecydowanie widział wojny, i to całą masę. Przyglądałam się Neilowi, obserwowałam go, aby wyczuć jego reakcję. - Przez wiele wieków był generałem wojska, tyle że nie było to wojsko z tego świata. - Jest kosmitą?! - Neil prawie wrzasnął. - Nie - odparłam, tłumiąc śmiech. - Nie jest kosmitą. Nie mogę powiedzieć ci wszystkiego... Po prostu jest istotą nadprzyrodzoną. - Koniec. - Wstał zza biurka. - Idziesz do izolatki. Złapał mnie za ramię i uniósł z krzesła, aczkolwiek ostrożnie. - Co? Przecież przedstawiam ci te zasrane fakty.

- Nie, ten zasrany fakt już mi przedstawiłaś, ja chcę nowszych, zasrańszych faktów. A ty mi ich nie dajesz. - Wcale nie. Tylko... - Czy ty wiesz, ilu osobom opowiedziałem tę historię? - pochylił się i kontynuował szorstkim szeptem, jakby ktoś mógł usłyszeć. - Czy ty sobie zdajesz sprawę, jak to wariacko brzmi? Zbliżaliśmy się do drzwi. - Czekaj, nie możesz mnie tak naprawdę wsadzić do izolatki. - Tylko popatrz. - Neil! - Luann - powiedział, otworzywszy drzwi. - Przygotuj kajdanki. Cookie siedziała w biurze Luann. Podniosła wzrok znad laptopa, zmarszczyła czoło z lekkim zaciekawieniem, po czym wróciła do pracy. - Dobra, poddaję się. - Uniosłam ręce w geście kapitulacji. Kiedy poluzował uścisk, wyrwałam mu się i wycedziłam przez zęby: - Ale nie miej do mnie pretensji, jak zaczniesz się moczyć w nocy. Uśmiechnął się do Luann serdecznie i zamknął drzwi. - Masz jedną szansę. Jeśli ją spaprasz, więcej słońca nie zobaczysz. - Dobra - powiedziałam i dziabnęłam go w pierś palcem - chcesz ostro, to będzie ostro. Reyes Farrow to syn Szatana. - Jak tylko to powiedziałam, zaraz jak słowa przeszły mi przez usta, popadłam w stan szoku. Obie moje ręce pofrunęły w stronę twarzy i bardzo długo stałam, wpatrując się w przestrzeń. Reyes mnie zabije za to, że zdradziłam taki sekret. Pokroi mnie swoją lśniącą klingą na maleńkie kawałeczki. Po prostu z góry to wiedziałam. Nie, chwileczkę. Naprawię to.

Przerażonym wzrokiem spojrzałam na Neila. Wydawał się niezdecydowany w kwestii izolatki. Opuściłam ręce i się roześmiałam. Czy raczej próbowałam się roześmiać. Niestety, brzmiało to jak tonąca żaba. Byłam wstrząśnięta, otumaniona. - Żartowałam - oznajmiłam tonem drżącym pod naporem nieuchronnej śmierci. Pacnęłam go w ramię. - Wiesz, jak to jest, kiedy się stoi w obliczu pobytu w izolatce. Człowiek palnie każdą bzdurę. Odwróciłam, by z powrotem usiąść - i rozdziawić gębę nad własną głupotą, tak żeby nie widział - a on rzekł: - Nie żartujesz. - Pffft - parsknęłam, odwracając się znów do niego. - Totalnie żartowałam. Poważnie? Syn Szatana? Pffft. - Znowu się zaśmiałam i usiadłam. - To na czym stanęliśmy? - Jak to jest możliwe? - Wrócił za biurko z wyrazem oszołomienia. - W sensie, jak? Cholera. Totalnie się zdradziłam przez to, że miotałam się jak karp na suchym lądzie. Wstałam i pochyliłam się nad jego biurkiem. - Neil, naprawdę nie możesz nikomu powiedzieć. Ton desperacji w moim głosie ściągnął go z powrotem na ziemię. Zamrugał i zmarszczył brwi pytająco. - To jest coś, czego nigdy, w całym swoim życiu nie możesz nikomu, żywej duszy powiedzieć, Neil. Nie wiem, co Reyes by zrobił, gdyby odkrył, że ty wiesz. To znaczy... - Odwróciłam się i zaczęłam chodzić tam i z powrotem, pogrążona w myślach. - Nie wydaje mi się, aby cię skrzywdził. Naprawdę tak nie myślę, ale nie ma jak się upewnić. Ostatnio zachowuje się... nieprzewidywalnie.

- Jak to jest możliwe? - spytał ponownie. - Cóż, przeżywa znaczny stres. No i torturują go. - Syna Szatana? - Czy ty mnie słuchasz? - Kurde bele, nie ma to jak spieprzyć sprawę na całym froncie. Ja spieprzyłam na wszystkich frontach. - Nie możesz o tym nikomu powiedzieć. - Ja już i tak popełniłam błąd, że powiedziałam Cookie, zanim rozważyłam konsekwencje. A teraz Neil? Może po prostu dam ogłoszenie w „New York Timesie"? Wystawię billboard przy trasie 1-40? Wytatuuję to sobie na dupie? - Charley - powiedział Neil, na moich oczach wracając do pełni władz umysłowych - rozumiem. Ani słowa. Wiem, co on potrafi, pamiętasz? Nie zamierzam prowokować jego gniewu. Słowo honoru. Z ogromnym westchnieniem ulgi opadłam na krzesło. - Ale jak to jest możliwe? - zapytał trzeci raz. Wzruszyłam ramionami bezradnie. - Nawet ja nie znam wszystkich szczegółów, Neil. Tak mi przykro, że ci powiedziałam. To nie jest aż tak złe, jak się wydaje, naprawdę. - Złe? - powtórzył ze zdumieniem. - Niby jak to ma być złe? - Uhmmm... - Chwilę się namyślałam. - Czy to podchwytliwe pytanie? - Charley, tak się składa, że wiem, że Reyes jest dobrą osobą. Samo to, że jego ojciec to... no cóż, to zło z rusztu na grzance... Wiesz, czym jest prawdziwe zło? - spytał. Uniosłam brwi. Kiedy Amerykanie mówią o złu, mają na myśli coś złośliwego, okrutnego i brutalnego. Ale zło jest czym innym. Tylko że my tak to pojmujemy. - Do czego zmierzasz?

- Zło to po prostu nieobecność dobra, nieobecność Boga. Nigdy tak o tym nie myślałam. - Czyli wiesz, że Reyes nie jest zły? Że jest dobrą osobą. - Oczywiście - powiedział to takim tonem, jakby mówił do matołka. - Ale serio, naprawdę jest, wiesz, jego synem? - Tak - odparłam, czując przypływ żalu. - Naprawdę nim jest. - To najbardziej fajowa rzecz, jaką w życiu słyszałem. - Fajowa? Neil wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Tak, fajowa. - Nie rozumiem. Niby jak to ma być fajowe? Rozparł się na krześle i złączył dłonie w stożek. - Od chwili, kiedy się tu pojawiłaś w zeszłym tygodniu... Nie, cofam to. Od chwili, kiedy w moim życiu dziesięć lat temu pojawił się Reyes, podawałem w wątpliwość wiele spraw. Pytałem sam siebie, czy faktycznie istnieje siła wyższa. Czy istnieje niebo. Czy Bóg istnieje. Przyznaję, częściową odpowiedzialność ponosi za to fakt, że codziennie oglądam bestialstwo, do jakiego człowiek jest zdolny. A potem odkryłem... mignął mi ten drugi świat, inna rzeczywistość, a ja nie wiedziałem, co to jest, skąd się to wzięło. Lecz teraz... - Popatrzył na mnie z wdzięcznością. - Jednym słowem, Charley, na powrót umocniłaś moją wiarę w Boga. No bo popatrz, sama pomyśl. Skoro jest syn Szatana, można mieć stuprocentową pewność, że jest też Syn Boży. Pokręciłam głową. - Masz absolutną rację. Jestem po prostu trochę zaskoczona tym, jak dobrze to przyjmujesz. - Sama pomyśl. Jezus mnie kocha.

Zaśmiałam się z ulgą, pochyliłam do przodu i wyszeptałam: - Jezus może cię i kocha, ale to ja jestem Jego ulubienicą. Zaczął się śmiać, lecz przerwał. Popatrzył na mnie. I patrzył tak naprawdę długo. - Co? - zapytałam z zażenowaniem. - Skoro Farrow to syn Szatana, czym ty jesteś? - E-e. - Pogroziłam mu palcem. - Ty mi jedno, ja tobie jedno. Wciąż mi się bacznie przypatrywał z tą nagłą ciekawością, kiedy Luann zapukała do drzwi. - Proszę. Weszła do środka i wręczyła mu jakieś papiery. - To wszystko? - zauważył Neil z zaskoczeniem, założywszy na nos okulary. Luann przyniosła mu rejestr odwiedzin, o który prosił. - Tak, proszę pana. Wszystkim innym odmawia. - Dziękuję, Luann. - Po jej wyjściu oznajmił: - Farrow ma tylko jedną osobę na liście zaaprobowanych gości. Nie ma adwokata, nie ma przedstawiciela. Jest tylko ten jeden gość. - Niech zgadnę: Amador Sanchez. - Zgadza się. Siedzieli razem w celi przez cztery lata. - W liceum też się przyjaźnili. - Naprawdę? - zapytał z zaskoczeniem. - Jak u diabła wylądowali w jednej celi? I zostali w jednej celi przez cztery lata? Faktycznie, jak Reyes to zrobił? Z każdą chwilą robił się bardziej intrygujący. - O co Luann chodziło, kiedy mówiła, że wszystkim innym odmawia? - Och, wiesz, kobietom. - Zbył to machnięciem ręki i wrócił do studiowania rejestru. - OK, Amador Sanchez odwiedził

go tydzień przed tym, jak Farrow został postrzelony. Odwiedzał go dosyć regularnie. - Jakim kobietom? - spytałam, kiedy przerzucał kartki. - Tym kobietom - odparł, nie podnosząc oczu. - Nie pozwala żadnej z nich na odwiedziny, więc prawdopodobnie nie mamy po nich śladu. Ale Bóg mi świadkiem, że się starają. Przynajmniej jedna czy dwie na miesiąc. - Popatrzył na sufit z zamyśleniem. Jak się tak nad tym zastanawiam, to one zazwyczaj wypełniają wniosek i tak czy owak próbują się z nim zobaczyć. Możemy wciąż mieć kopie. Będę musiał sprawdzić. - Skupił się z powrotem na papierach. - Tak, mówiłeś o tym. Jakie kobiety? - zapytałam ponownie, próbując okiełznać gorący przypływ zazdrości. Po długiej chwili, którą poświęciłam na planowanie jego zabójstwa na różne sposoby - doszłam do numeru siedemnaście zerknął na mnie znad okularów: - Te wszystkie kobiety ze stron internetowych. - Ton jego głosu skutecznie dał mi do zrozumienia, że uznał mnie nagle za idiotkę. Poczułam, że skłaniam się w stronę śmierci powolnej i bardzo bolesnej. Może numer cztery. Albo trzynaście. - Jakich stron internetowych? Odłożył papiery na biurko i wbił we mnie wzrok pełen niedowierzania. A to było wprost niegrzeczne. - Jesteś detektywem? - No tak, ale... - I od jak dawna prowadzisz śledztwo w sprawie Farrowa? - Ej, dowiedziałam się, kim jest, dopiero tydzień temu. Albo nawet mniej niż tydzień, jeśli liczyć według kalendarza Saturna. - Po pierwsze, przypomnij mi, żebym cię nigdy nie wynajmował.

Zmieniłam zdanie. Zdecydowanie skorzystam z opcji numer dwanaście. Prawie zrobiło mi się go żal. - A po drugie, zrób to dla siebie i zgooglaj go. - Zgooglać Reyesa? Czemu? Zaśmiał się cicho i pokręcił głową. - Bo czeka cię niespodzianka jak diabli. Przesunęłam się na brzeżek krzesła. - Dlaczego? O czym ty mówisz? Kobiety do niego piszą? Słyszałam o kobietach, które pisały do więźniów. Nie przywołując żadnego z tysięcy epitetów, jakimi opisałabym takie kobiety, spytałam: - Ma korespondencyjne przyjaciółki? Neil ścisnął grzbiet nosa, walcząc z uśmiechem. - Charley. - Popatrzył na mnie. - Reyes Farrow ma fankluby.

11 Wiele można zaobserwować, uważnie się przypatrując: YOGI BERRA - Nigdy go po prostu nie zgooglałaś? - No... ty też nie - odparła Cookie, kiedy spytałam o Reyesa. Jechałyśmy do Santa Fe. - Przejrzałam oficjalne bazy danych, żeby wyszukać informacje o jego aresztowaniu i wyroku. I weszłam na stronę „News Journal", żeby znaleźć artykuł o procesie. - I nigdy go po prostu nie zgooglałaś? - Ty też nie - powtórzyła ze zdenerwowaniem. Stukała w klawisze laptopa zapamiętale. - Fankluby! - powiedziałam z wyraźnym niesmakiem. - On ma fankluby! I góry listów. Ostrze zazdrości przecięło mi serce i wyrwało dziurę w piersi. Metaforycznie. Setki, może tysiące kobiet wiedziały o Reyesie Farrowie więcej niż ja. - Czemu ktoś miałby tworzyć fanklub osadzonego? - zapytała Cookie. Spytałam Neila o dokładnie to samo. - Ponoć są kobiety, które popadają w obsesje na punkcie więźniów. Przeczesują artykuły w prasie i sądowe dokumenty, aż trafią na atrakcyjnych więźniów, a potem albo poświęcają

życie, by udowodnić, że są niewinni - bo wszyscy tak twierdzą - albo podziwiają ich z daleka. Neil mówił, że część kobiet wręcz z sobą konkuruje. - To jest chore. - Zgadzam się, ale zastanów się nad tym. Ci faceci nie mają w czym przebierać. Może kobiety tak postępują, bo wiedzą, że prawie na pewno zostaną zaakceptowane. No bo kto odtrąci kobietę, która śle listy miłosne i przyjeżdża do więzienia z wizytą? Co one mają do stracenia. Cookie rzuciła mi zmartwione spojrzenie. - Jakoś dziwnie spokojnie to przyjmujesz. - Nie bardzo - pokręciłam głową. - Chyba jestem w szoku. Wiesz, kurka wodna, one opowiadają historie. Cookie chyba też była w szoku. Jechałyśmy do domu Elaine Oake, a ona przeglądała stronę na laptopie. Oczy miała otwarte i lekko maślane. -1 mają zdjęcia. - I opowiadają historie. Czekaj, co? Mają zdjęcia? - W interesie bezpieczeństwa ruchu drogowego postanowiłam zjechać na pobocze. Włączyłam światła awaryjne i popatrzyłam na monitor Cookie. Motyla noga w syropie, miały zdjęcia. Godzinę później stałyśmy na progu kobiety, o której mogłam myśleć wyłącznie „Stalkerka". No bo poważnie? Opłacać strażników i innych osadzonych, żeby szpiegowali Reyesa? Okradać go? Nie żebym ja była lepsza i nie postąpiła tak samo, ale ja miałam dobre powody. Drzwi otworzyła nam wysoka, chuda kobieta. Blond włosy miała krótkie i wystylizowane na artystyczny nieład, ale powątpiewałam, aby chociaż jeden kosmyk na jej głowie nie był dokładnie tam, gdzie chciała.

- Dzień dobry. Pani Oake? - Tak - odparła z leciutkim rozdrażnieniem. - Przyjechałyśmy porozmawiać z panią o Reyesie Farrowie. - Godziny otwarcia są tu - wskazała znak nad dzwonkiem. Mogą panie przyjechać, kiedy będzie otwarte? Wyłowiłam z kieszeni na tyłku licencję detektywa. - Właściwie to prowadzimy sprawę. Zależy nam, aby z panią porozmawiać od razu, jeśli ma pani chwilę. - Aha. No dobrze. - Wprowadziła nas w swe skromne progi, o ile chatę za grube miliony dolarów z kwadryliardem pokoi można było określić jako skromne progi. A niby jak można by to było zrobić? - Przyjeżdżało tylu gości, że musiałam ograniczyć godziny przyjęć. Nie miałam chwili wolnego czasu. - Zawiodła nas do niewielkiego saloniku. - Zadzwonić po herbatę? Mówiła poważnie? To bogaci tak robią? Dzwonią po herbatę? - Nie, dziękuję. Właśnie wypiłam litr nirvany bez cukru na lodzie. Delikatnie musnęła się dłonią pod nosem, jakby moje gru-biańskie zachowanie było... no właśnie grubiańskie. - Cóż zatem ten urwis znowuż zmalował? - zagadnęła, dochodząc do siebie po moim popisie tupetu. - Urwis? - powtórzyła Cookie. - Reyes - odparła. Kiedy swobodnie przywołała imię Reyesa, z zazdrości wszystkie moje mięśnie przeszył spazm. Było to do mnie niepodobne. Rzadko kiedy dostawałam spazmów, a poza tym moim zdaniem każda kobieta miała prawo walczyć o swoje - niech najlepsza kokietka wygra. Zawsze przypuszczałam,

że nie ma we mnie ani grama zazdrości. Widocznie jeśli chodzi o Reyesa, to mam jej w sobie cale pięćdziesiąt parę kilo. Stłamsiłam tę emocję, zaciskając zęby i pięści. - Czy kontaktowała się z nim pani w ciągu ostatniego miesiąca? Zaśmiała się. Najwyraźniej prostaczki ją bawiły. - Nie wie pani za dużo o Reyu, prawda? „O Reyu"? Czy mogło być gorzej? Powieka zaczęła mi drgać. - Niezbyt - odpowiedziałam z trudem, bo wciąż miałam zaciśnięte zęby. Elaine wstała i podeszła do drzwi, a Cookie schwyciła mnie za rękę i ścisnęła. Pewnie chciała mi przypomnieć, że jeśli zamorduję tę babę i pochowam jej zwłoki pod azaliami, to będzie świadkiem. Nie wiedziałam nawet, że w Nowym Meksyku rosną azalie. - Może zatem powinny panie pójść ze mną. - Otworzyła podwójne drzwi do pomieszczenia, w którym mieściło się wypisz-wymaluj - muzeum Reyesa Farrowa. Stanęłam jak wryta i nabrałam powietrza, kiedy moim oczom ukazał się olbrzymi mural przedstawiający Reyesa. Droczył się ze mną i pieścił ognistym spojrzeniem, od którego uginały się pode mną kolana i zapierało mi dech. - Przypuszczałam, że to się może paniom spodobać powiedziała, kiedy nieznana siła uniosła mnie z krzesła i bezwiednie ruszyłam przed siebie. Wpłynęłam do raju pod szyldem Reyesa, a reszta świata straciła znaczenie. Pokój był duży i wyposażony w podświetlane gablotki, a na ścianach wisiały zdjęcia w ramach. - Ja byłam pierwsza - oznajmiła z dumą. - Odkryłam go, jeszcze zanim go skazano. Wszystkie inne strony internetowe

to moi naśladowcy. Nie wiedzą o nim nic poza tym, co ja im powiem. Albo co jej powiedzą strażnicy. Neil mi mówił, że w ciągu lat czterech strażników zwolniono za sprzedaż informacji i fotografii tej kobiecie - wszystkie dotyczyły Reyesa Farrowa. A z wyglądu jej domu wnioskowałam, że Elaine stać by było na znacznie więcej. Większość zdjęć w ramach widziałam już na stronie internetowej - niepozowane fotki zrobione, kiedy Reyes nie patrzył. Byłam ciekawa, ile im zapłaciła, żeby ryzykowali pracę. A jak znam Reyesa, to i życie. Było nawet kilka ziarnistych zdjęć Reyesa pod prysznicem. Ziarnisty czy nie, chłopak był gorący. Pochyliłam się, by bliżej się przyjrzeć stalowej krągłości jego tyłka, płynnym liniom jego muskułów. - Te fotografie zaliczają się również do moich ulubionych. Na dźwięk głosu Elaine podskoczyłam i wróciłam do przeglądania. Jednocześnie obliczałam w głowie szanse, że mi się upiecze, jeśli się tu później włamię i ukradnę te fotki. W gablotkach znajdowały się rozmaite przedmioty, które rzekomo należały do Reyesa. Od więziennych mundurów, przez grzebień i stary zegarek, po kilka książek i parę pocztówek, które jakoby otrzymał. Przyjrzałam się uważniej. Na żadnej z kartek pocztowych nie było adresu zwrotnego. Przesunęłam się ku dalszej części gabloty i zauważyłam kilka kartek, zapełnionych odręcznym pismem, które były rozłożone wzdłuż jednej z półek. Pismo było zwarte, płynne i podobno Reyesowe. - Ma przepiękny charakter pisma - orzekła Elaine tonem nieco durnym. Sprawiała wrażenie, jakby pławiła się w tym, że zwaliła mnie z nóg. - Wciąż próbujemy rozwikłać tajemnicę Dutch.

Zamarłam. Czy ona właśnie powiedziała „Dutch"? Po dłuższej chwili doszłam do siebie, wyprostowałam się i popatrzyłam na nią z największą symulowaną nonszalancją, na jaką było mnie stać. Cookie na szczęście stała za nią, więc kobita nie mogła zobaczyć jej zdumionej miny. - Dutch? - spytałam. - Tak - przeszła do przodu i pokazała palcem: - Proszę się dokładnie przyjrzeć, co tu jest napisane. Pochyliłam się i przeczytałam. „Dutch". W kółko. Każda linijka, każde słowo to po prostu nieustannie powtarzane słowo „Dutch". Zatem to, co wyglądało jak list, w istocie było zwielokrotnionym zapisem mojego przezwiska. Ostatnia strona była nieco inna: był to rysunek z prawdziwego zdarzenia, dzieło sztuki skomponowane z wyrazu „Dutch", jakby to były insygnia. Serce biło mi tak szybko, że poszczególne uderzenia się zlewały, jakby pędziły do mety. - Wie pani, kiedy powstały te kartki? - zapytałam, zaczerpnąwszy kilka uspokajających oddechów. - Och, pochodzą sprzed wielu lat. Kiedy Reyes się domyślił, że strażnik je dla mnie kradnie, przestał to pisać. Na końcu gablotki stała fotografia, która była chyba najbardziej sugestywna ze wszystkich. Była czarno-biała i przedstawiała Reyesa, kiedy siedział na pryczy w swojej celi. Ramię przerzucił przez zgięte kolano, głowę wsparł na ścianie, zamknął oczy, a jego twarz wyrażała niesłychane osamotnienie. Ścisnęło mnie w piersi. Rozumiałam, dlaczego nie chce wracać do więzienia, ale i tak nie mogłam mu pozwolić umrzeć. Zwłaszcza w świetle tego, co powiedziały Blue i Pari. To miejsce, to muzeum po prostu mnie przytłaczało. Ja tu sobie myślałam, że Reyes jest tylko mój, taki mój mały sekrecik,

mój skarb, póki śmierć nas nie rozłączy, a tymczasem tęskniły za nim całe hordy kobiet. Nie żebym mogła mieć pretensje do którejkolwiek z nich, ale i tak ukłucie było bardzo bolesne. Cookie wciąż stała bez ruchu i zastanawiała się, co zrobię. - Czyli pani nie wie, kim jest Dutch? - spytałam, starając się wyciągnąć więcej informacji. - Jeden ze strażników próbował się dla mnie dowiedzieć. Zaproponowałam mu sporą sumkę, ale wówczas Reyes wpadł już na mój trop i strażnika zwolniono z pracy. Reyes jest bardzo inteligentny. Wie pani, że ukończył dwa kierunki studiów, i to w więzieniu. - Naprawdę? To wspaniale - powiedziałam, udając niewiedzę. Gdyby się dowiedziała, że wiem o Reyesie więcej, niż może się wydawać, prawdopodobnie uczepiłaby się mnie jak rzep psiego ogona, żeby wydobyć te informacje. Albo zaoferowałaby mi mnóstwo pieniędzy, a ja nie byłam pewna, czy mogłabym odmówić. Szczególnie teraz, kiedy Reyes robił, co w jego mocy, by mi podpaść. - Nie mogłaby pani przypadkiem podać mi nazwiska obecnego informatora? - O nie. To informacje poufne i muszę dotrzymać tajemnicy. Tym bardziej że już mnie ostrzegano, bym poniechała swoich starań. Nie mogę ryzykować, że ta osoba będzie zwolniona z pracy albo ja zostanę aresztowana. Czy ona nie zdawała sobie sprawy, czym się zajmują prywatni detektywi? - Dlaczego pani spytała, czy dobrze znam Reyesa? Zaśmiała się, kompletnie nieświadoma faktu, że w głębi duszy pragnę, by padła trupem. - Reyes z nikim się nie widuje, nigdy. Proszę mi wierzyć, w ciągu lat dziesiątki kobiet starały się o widzenie.

Otrzymuje więcej listów niż prezydent, lecz nigdy żadnego nie czyta. Ta informacja bardzo uszczęśliwiła moje trzewia. - Doprawdy, wszystkie te informacje znajdują się na stronie. Staram się uprzedzać nowicjuszki, które go odwiedzają, że Reyes się z nimi nie zobaczy ani nie przeczyta ich listów. Jednak każda jedna wielbicielka sądzi, że to właśnie w niej się zakocha. Chyba muszą próbować. Ja z całą pewnością się im nie dziwię. Jestem jednak jedyną kobietą, z którą się spotkał, ze wszystkich tych, które podjęły próbę. Czułam łgarstwo aż do szpiku kości. W życiu nie spojrzała na gościa gołym okiem. To także uszczęśliwiło moje trzewia. - Jak dowiedziała się pani o Reyesie? - W końcu zrobiła się podejrzliwa. - Och, prowadzę sprawę, w toku której wypłynęło jego nazwisko. - Naprawdę? W jakim kontekście? Oderwałam od Reyesa oczy i odwróciłam się do niej. - Nie mogę powiedzieć, ale muszę zadać pani kilka pytań. -Tak? - Owszem. Na przykład czy pani wie, gdzie w tej chwili się znajduje? Uśmiechnęła się cierpliwie. - Oczywiście. W hospicjum w Santa Fe. - Och - rzuciłam w odpowiedzi. Cookie spojrzała na mnie z ukosa, zachęcając mnie, bym utarła babie nosa. Troszeczkę. - W zeszłym tygodniu miał zostać odłączony od aparatury podtrzymującej życie. Tym razem zastygła. Zaskoczyłam ją i chwilę trwało, nim doszła do siebie.

- Przykro mi, lecz moje źródła przekazały mi inne informacje powiedziała, wielokrotnie mrugając tymi sztucznymi rzęsami. - Cóż, widocznie musi pani znaleźć sobie nowe źródła. Miał umrzeć, pani Oake. Zamiast tego się przebudził i nawiał z ośrodka opieki zdrowotnej. - Uciekł? - wrzasnęła. Było to znacznie bardziej zabawne, niż przypuszczałam. Nie miała pojęcia, dokąd Reyes zbiegł ze swoim ciałem. Czułam się rozdarta - nie wiedziałam, czy bardziej mnie ten fakt raduje, czy drażni. Ani trochę się nie zbliżyłyśmy do celu, jakim było odnalezienie jego ciała. Odwróciłam się, by ponownie popatrzeć na zapisane kartki, a Elaine szukała krzesła, bo najwyraźniej nogi się pod nią uginały. Rysunek - ten, który wyglądał jak dzieło sztuki, ale tak naprawdę był moim imieniem - w istocie przedstawiał zarys budynku. Podeszłam do niego, robiąc cichy, głęboki wdech. - Ach, to stary budynek - rzuciła stojąca za mną Elaine. - Nie wiemy, gdzie się znajduje, ale sądzimy, że gdzieś w Europie. Odwróciłam się do Cookie, skinęłam na nią, by do mnie podeszła. Ściągnęła brwi i nieznacznie się przybliżyła, rzucając ostrożne spojrzenia przez ramię. Kiedy znalazła się przy mnie, przyjrzała się rysunkowi i również cicho westchnęła. - Na pewno ma pani rację - oznajmiłam. - Budynek wygląda z europejska. - Tyle tylko, że był w Albuquerque, w stanie Nowy Meksyk, i zarówno Cookie, jak ja w nim mieszkałyśmy. Przeniosłam wzrok na pocztówki. - Czy mogę zobaczyć, skąd są te pocztówki? - zapytałam. Elaine właśnie się wachlowała. Zmusiła się, by wstać z krzesła, obeszła gablotkę i otworzyła ją. - Myśli pani, że będzie się mścił?

- Ależ dlaczego miałby to robić? - zapytałam ze śladowym zainteresowaniem. Obie pocztówki były z Meksyku. Był na nich adres Reyesa w więzieniu, ale nie było adresu zwrotnego ani żadnej wiadomości. To akurat było znacznie bardziej interesujące niż nagła skłonność do paniki u Elaine. - W-wie, kim jestem - powiedziała. - Wie, że płaciłam, by zdobyć o nim informacje. A co, jeśli będzie się mścić? - Czy mogę je zatrzymać? - Nie! - Wyrwała mi kartki. OK. Zaborcza trochę. - Proszę pani, to moja wizytówka. - Wręczyłam jej blan-kiecik. - Jeśli będzie się mścił, proszę do mnie zadzwonić. Naprawdę muszę go ująć. - Cookie i ja skierowałyśmy się do wyjścia. - Zaraz, nie o to mi chodziło. - Poszła za nami, stukając obcasem po hiszpańskich kafelkach. - Co będzie, jeśli przyjdzie mnie zabić? Zatrzymałam się i spojrzałam na nią podejrzliwie. - Czy mógłby mieć powody, by życzyć pani śmierci, pani Oake? - Co? Nie. - Znowu kłamała. Ciekawa byłam, co zrobiła - poza tym, że przez lata płaciła ludziom, by go szpiegowali. - No to nie widzę problemu. - Skierowałam się do wyjścia. Obiegła nas i stanęła nam na drodze. - Tylko że... ja... wszyscy... - Pani Oake, ja mam sprawę do rozwiązania. - Proszę - powiedziała, wręczając mi pocztówki. - Dam je pani. I tak zeskanowałam je do komputera. Proszę tylko do mnie zadzwonić, jak tylko go znajdą. Zerknęłam na Cookie. Byłam pewna, że opory jednoznacznie odbijają mi się na twarzy.

- No nie wiem. To trochę tak, jakby pani nie dotrzymała umowy i ujawniła swoje źródła. - Ależ nie, kiedy mojemu życiu zagraża niebezpieczeństwo zapiszczała. - Wynajmę panią. Moje uprzednie wnioski były błędne. To było totalnie interesujące. - Po pierwsze, mam już klienta. Nie mogę przyjąć kolejnego zlecenia w tej samej sprawie - to stanowiłoby konflikt interesów. A po drugie, dlaczego pani życiu miałoby zagrażać niebezpieczeństwo? Boi się pani Reyesa Farrowa? - Nie - odparła z nerwowym uśmieszkiem. - Tyle tylko, że, no cóż, jesteśmy małżeństwem. Cookie upuściła torebkę i próbowała schwycić ją w locie. W trakcie tej próby potrąciła wazon. Rzuciła się łapać wazon, poślizgnęła na posadzce i przewróciła cały stolik. Piękny, ręcznie robiony obiekt ze szkła pofrunął w moją stronę, a kiedy go łapałam, myślałam tylko: „Serio? Znowu?". Musimy potrenować koordynację psychoruchową. - Małżeństwem? - spytałam, kiedy stolik runął na ziemię. Cookie go poprawiła i odstawiła szklaną kulę z wyrazem zażenowania na twarzy. - Musi pani być ze mną zupełnie szczera, pani Oake. Tak się składa, że wiem, iż Reyes nie jest żonaty. Elaine patrzyła na Cookie dłuższą chwilę, nim odpowiedziała: - To wszystko przez niemądrą sprzeczkę. - Skoncentrowała się znów na mnie. - Ja... poniekąd dałam ludziom do zrozumienia, że się pobraliśmy. Właścicielka jednej z innych stron twierdziła, że pisują z Reyesem do siebie. Wiedziałam, że kłamie. Potem inna utrzymywała, że się spotykają - spotykają się! - więc, by tak rzec, podniosłam stawkę. Myślą, że jesteśmy pół roku po ślubie.

Przewróciwszy oczami melodramatycznie, skupiłam się na niej: - Dlaczego w ogóle pani uwierzyli? - Bo... cóż, właściwie to podrobiłam akt ślubu. Jest na stronie. No, oczywiście, nie ma tam informacji, że jest podrabiany. Skoro miałam czym się targować - mianowicie jej pragnieniem dalszego życia - odwróciłam się z powrotem do gablotek. - Czyli co dokładnie oferuje mi pani w charakterze wynagrodzenia za usługi? - John Hostettler - powiedziałam do telefonu, jadąc z Cookie do Santa Fe, by coś przekąsić. Po drugiej stronie połączenia miałam Neila Gossetta. - To jeden z moich strażników. - I jeden z informatorów Elaine Oake. - Nie pieprz. - Nie pieprzę. - Neilowi będzie potrzebny jakiś dowód, ale to już nie mój problem. - I zapomniałam wspomnieć o jeszcze jednej dziwnej rzeczy. - Dziwniejszej niż ty? - Śmieszny jesteś. Parę dni temu wpadłam na Owena Vau-ghna. Pracuje w policji w mieście. Co ja mu zrobiłam? Neil westchnął. - Chodzi ci o to, jak próbował cię okaleczyć SUV-em swojego taty? -Tak. - Sam zawsze chciałem cię o to spytać. Nigdy nam nie powiedział, tylko zrobił się strasznie dziwaczny.

- Dziwaczniejszy niż ty? - zapytałam. - Śmieszna jesteś. Przed wyjazdem z Santa Fe Cookie i ja wstąpiłyśmy na posiłek do Cowgirl Cafe. Jadłyśmy w milczeniu, studiując papiery i zdjęcia, które uzyskałyśmy od Elaine - zwłaszcza te ziarniste zdjęcia. Obu nam mowę odjęło. Wracałyśmy do domu wciąż w tym stanie. - Przejrzę akta sprawy Hany Insingi - oznajmiła Cookie, kiedy zajechałyśmy na osiedle. - Dobra, ja pobiegnę do biura, sprawdzę wiadomości i sama nie wiem, zrobię coś produktywnego. - Dobra. - Obie byłyśmy w innym świecie, bo się martwiłyśmy o Mimi i Reyesa. W drodze przez parking do baru taty uświadomiłam sobie, że popadłam w niejakie przygnębienie. Na co komu PMS, skoro ja mam RAF? Huśtawki nastrojów najwyraźniej wchodzą w zakres obowiązków. Nie mogłam się jednak pogodzić z faktem, że cały dzień Reyesa nie widziałam. Ani razu. A z tego, co udało mi się dojrzeć, jego rany były śmiertelne, nawet jak na istotę nadprzyrodzoną. Czy umarł w nocy, kiedy ja spałam w swoim ciepłym i wygodnym łóżku? Sen miałam niespokojny, ale i tak - nikt mnie nie torturował. A może zmarł, kiedy piłam dziś rano kawę z Zakręconym Triem, albo kiedy bawiłam się w gości ze Stalkerką. Poważnie, jak długo mógł wytrwać? Rany goiły się na nim szybciej niż na przeciętnym człowieku, ale nie umiałam sobie nawet wyobrazić, że przeżyje z takimi obrażeniami choćby kilka godzin, a co dopiero dni. Przeszłam przez bar, kierując się do biura. Taty nie było w zasięgu wzroku. Pomyślałam, czy by go nie poszukać,

ale jak tylko weszłam do środka, paru gości z zimnymi kuflami odwróciło się w moją stronę, śmignęłam więc na klatkę schodową, zanim wykorzystali swoje nieistniejące szanse, by mnie poderwać. Sprawdziłam wiadomości i e-maile, a potem wpisałam w wyszukiwarkę wyrazy, którym zawdzięczałam tyle nieprzespanych nocy, gorących snów i występnych fantazji. Kliknęłam „Szukaj" i mniej więcej trzy sekundy później załadowała się lista stron internetowych, z których każda olśniewała napisem „Reyes Farrow". Musiałam się dowiedzieć, ile wiedziały. Czy zdawały sobie sprawę, do czego był zdolny? Znały jego pochodzenie? Wiedziały, jak wyobraża sobie randkę idealną? Godziny minęły niepostrzeżenie. Na koniec wyciągnęłam dwa wnioski. Po pierwsze, żadna z nich nie miała bladego pojęcia, kim ani czym Reyes naprawdę był. A po drugie, na świecie jest pełno zajebiście samotnych kobiet. Trawiąca mnie zazdrość ustąpiła miejsca niedowierzaniu, a nawet pewnemu współczuciu. Nie mogłam im się przecież dziwić. Reyes był nieodparcie pociągający, jego oczy na każdym jednym zdjęciu hipnotyzowały. Urodzony pożeracz niewieścich serc. Nic dziwnego, że stada kobiet go pożądały, pragnęły go mimo jego wyroku. Co ciekawe, jedna informacja sprawiła wprost, że oniemiałam. Dobrze, że pan Wong nie był gadatliwy. Właściwie to w ogóle się nie odzywał. Byłam tak osłupiała, że nie czułam się na siłach prowadzić konwersacji. Na stronie Elaine Oake pod zakładką „Niepotwierdzone pogłoski" znajdował się akapit, który wiele wyjaśniał. „Krążą niepotwierdzone pogłoski - my w redakcji portalu Reyes Farrow Bez Cenzury zachowujemy zdrowy sceptycyzm

- że nasz ukochany Rey ma młodszą siostrę. Gruntowny przegląd archiwów stanu i hrabstwa sugeruje, że jest inaczej, ale wszyscy wiemy, jaki nasz mężczyzna potrafi być tajemniczy. Jak zawsze w jego przypadku - wszystko jest możliwe". Czytało się to jak artykuł w plotkarskim piśmie. Z pewnością to stąd marshale dowiedzieli się o istnieniu siostry Reyesa, Kim, ale jak u diabła Elaine dogrzebała się do tej informacji? Byłam nieco zaskoczona, że żadna z historii, które opowiedział mi Neil, nie przedostała się do tych stron. Byłam pewna, że Elaine zapłaciłaby grube pieniądze za coś takiego. Może Neil je zatuszował, na ile mógł. Będę musiała go o to spytać. Nie zauważyłam nawet, kiedy zegar wybił trzecią. Metaforycznie. Nie wybierałam się spać tak późno, odkąd kilka tygodni wcześniej zrobiłam sobie maraton Strefy mroku. Zadrżałam na myśl o tym, w ilu kubkach kawy w ciągu ostatnich godzin topiłam swe smutki. Co skądinąd wyjaśniałoby moje obecne niepohamowane drgawki. Liczyłam na to, że uda mi się jednak zasnąć, i postanowiłam przed spaniem sprawdzić, czy tata jest wciąż na dole. Zazwyczaj chadzał do domu między północą a drugą, ale nie zaszkodziło sprawdzić. A przy okazji mogłam splądrować kuchnię. Mała kolacyjka może pomóc mi zasnąć. Być może to przez mój piąty kubek kawy - a może przez szósty - ale kiedy zeszłam na dół, miałam silne wrażenie, że coś tu w Calamity's nie gra. Było ciemno choć oko wykol, czyli tak jak być powinno, ale spod drzwi biura taty dobywało się światło. Wymijając stoły i stołki, poczułam lekki ucisk w żołądku. Może dam sobie z tym spokój i po prostu upoluję w domu trochę zupy. Otworzyłam drzwi biura taty. Światło było włączone, ale jego nie było. Choć pozornie nie było w tym nic niezwykłego,

poczułam zastrzyk adrenaliny prosto w serce. Teraz bowiem czułam skurcz strachu, który emanował z kuchni. Czułam też dezorientację i zgrozę, ale strach przewyższał wszystko inne. Przemknęłam za bar i wzięłam nóż, po czym przesunęłam się do drzwi do kuchni. Im bliżej byłam, tym lęk mocniej przytłaczał. Po otaczającym tę emocję cieple, które miało konsystencję oraz zapach syropu na kaszel z miodem i cytryną, poznałam tatę. I on to robił specjalnie. Prawie jakby mnie ostrzegał, bym się nie zbliżała. Ale on przecież nie wie, że potrafię czuć emocje innych ludzi. Prawda? Nie miałam wyboru - najciszej, jak umiałam, prześlizgnęłam się przez drzwi wahadłowe do zupełnie czarnej kuchni. Kiedy znalazłam się w środku, ostrożnie przesunęłam się do kąta, by dać oczom czas przyzwyczaić się do ciemności. Nigdy nie pojmę, czemu nie noszę ze sobą noktowizora. Zanim zorientowałam się w sytuacji, rozbłysło światło - i nagle byłam równie ślepa jak przed chwilą. Uniosłam dłoń i zmrużyłam powieki, by osłonić oczy przed przenikliwym, białym światłem. Wtedy właśnie zobaczyłam umięśnione ramię wyposażone w nóż znacznie dłuższy niż mój. Pognało ono w moją stronę tak szybko, że zdążyłam pomyśleć tylko i wyłącznie o tym, co prawdopodobnie zaraz się wydarzy. Jeśli obliczenia mnie nie myliły, to w kontekście masy nadającej pęd zamachowi ręki oraz długości lśniącej, ostrej klingi, którą pchnięto w moją stronę - to mnie zaboli.

12 No ale co,jeśli los da mi pikle? NAKLEJKA NA ZDERZAK Dokładnie w tej chwili, kiedy miałam umrzeć od ostrego jak brzytwa noża pędzącego w stronę mojego serca, moje żyły zalała adrenalina i cały świat jakby zwolnił. Popatrzyłam na zbliżający się nóż. Popatrzyłam na wściekłą, toporną, wykrzywioną w grymasie twarz napastnika. O tak, życzył mi śmierci. Co było do bani, bo nawet gościa nie znałam. Potem zerknęłam w bok. Mój ojciec siedział na podłodze kuchni, związany i zakneblowany. Poczułam kolejny przypływ adrenaliny, kiedy zobaczyłam, że po głowie ścieka mu krew. Oczy miał ogromne ze strachu, nie bał się jednak o siebie, lecz o mnie. Nóż się zbliżał. Popatrzyłam na niego akurat, jak końcówka ostrza przebiła skórę tuż nad moim serce. Zanim straciłam pewność siebie, zrobiłam unik, a świat biegiem powrócił do normalnego rytmu. Mężczyzna nie mógł powstrzymać własnego pędu i poleciał na znajdującą się za mną ścianę. Kiedy mnie mijał, uniosłam mój własny nóż. Wykorzystując jego bezładną masę i siłę mojego ciosu, przecięłam mu gardło.

Potknął się o jakieś pudła i runął głową naprzód prosto w ścianę. Otumaniony, upuścił nóż. Kopnęłam go pod stoły ze stali nierdzewnej i pobiegłam do ojca, nie spuszczając oka z mojego niedoszłego mordercy. Napastnik trzymał się za gardło, a spomiędzy palców bluzgała mu krew. Poza tym tak jakby bulgotał. Trochę mi było głupio, ale to on zaczął. Mniej więcej wtedy usłyszałam dźwięk syren. Może tacie udało się włączyć cichy alarm, zanim mężczyzna go obezwładnił. Próbowałam zdjąć knebel, ale miał tyle warstw - gość miał słabość do srebrnej taśmy - a ja nagle uświadomiłam sobie, że zaliczam niesamowite zejście, bo cały świat pociemniał, straciłam równowagę i wpadłam na szafkę stojącą przy mnie. Nabrałam powietrza, kucnęłam z powrotem i zaczęłam szukać końca tej srebrnej taśmy, który ewidentnie było tak trudno znaleźć jak koniec tęczy. Niekontrolowane drżenie palców mi nie pomagało. Usłyszałam, jak tylnymi drzwiami wdziera się do środka paru mundurowych. - Tu jesteśmy - zawołałam, przypatrując się przeciwnikowi. Miotał się i wiercił jak ryba na suchym lądzie, próbując przedostać się za pudła, a jednocześnie przytrzymać poderżniętą żyłę szyjną. Gliniarze weszli do środka ostrożnie, ale potem jeden z nich popędził mi z pomocą. Drugi zadzwonił po posiłki oraz karetkę. - Ten człowiek próbował mnie zabić - oznajmiłam policjantowi z oburzeniem. Nie znałam tego funkcjonariusza. Był młody, pewnie żółtodziób. Obejrzał się przez ramię, odwijając taśmę z głowy mojego ojca, a potem znowu popatrzył na mnie:

- Chyba pani wygrała. - Puścił do mnie oko. Przez chwilę czułam dumę. - No. Faktycznie wygrałam. - Skupiłam się na powrót na Rybiarzu. - Będziesz się na mnie rzucać z bardzo spiczastym ostrzem, co? - Drugi policjant skuł go wcześniej, a teraz uciskał ranę na szyi ścierką do naczyń. Miałam nadzieję, że się nie wykrwawi. Nigdy nie byłam bezpośrednią przyczyną czyjejś śmierci. Żółtodziobowi udało się odwinąć taśmę. - Tak mi przykro, kochanie - powiedział tata chrapliwie. Przytuliłam go, podczas gdy gliniarz kontynuował misję wyzwalania go z gafra. Obfitość srebrnej taśmy zdobiła niemal każdy centymetr jego ciała. Oboje z tatą się trzęśliśmy i mieliśmy łzy w oczach. - Nic ci nie jest? - zapytałam go, akurat kiedy wujek Bob wparował do pomieszczenia. Ratownicy medyczni deptali mu po piętach. - Leland - powiedział, klękając. Wbił w Rybiarza długie i zimne spojrzenie, po czym odwrócił się znów do nas. - Nie dostaliśmy sygnału. - Jakiego sygnału? - zapytałam z nagłym, przemożnym niepokojem. Tata spuścił wzrok na podłogę, a Wubek wyjaśnił: - Caruso już od paru tygodni groził twojemu tacie, co zasadniczo stanowi bezpośrednie naruszenie warunków jego zwolnienia warunkowego. Postawiliśmy ludzi na straży, ale ustaliliśmy także sygnał, na wypadek gdyby się pokazał. - Nieco mnie zaskoczył - wyjaśnił tata sarkastycznie. - Och, mnie też - potwierdziłam to, co powiedział tata. - Mnie też totalnie zaskoczył.

- Wiedziałem, że wyjdziesz z tego cało - oznajmił tata, kiedy żółtodziób rozciął mu więzy na rękach. Na jego twarzy odmalował się nieufny podziw. - Jak to zrobiłaś? Popatrzyłam na Wubka z zażenowaniem. - Co takiego zrobiłam? - Chodzi mi o to, jak się poruszyłaś - odparł słabym głosem. To było... nieludzkie. - OK, dajmy mu coś do picia, dobrze? - Wujek Bob zwrócił się do żółtodzioba. - Oczywiście, inspektorze. - Żółtodziób popatrzył na mnie ze zmarszczonym czołem i poszedł po napitek. Świetnie. Połowa policji już miała mnie za dziwadło. Nadeszła chyba pora zwerbować drugą połowę. - Leland - zbeształ tatę Wubek i pomógł mu usiąść na krześle nie możesz opowiadać takich rzeczy przy ludziach. - Ty tego nie widziałeś - powiedział tata, a ja nagle poczułam się znów jak brzydkie kaczątko. A myślałam, że zrzuciłam tę maskę lata temu. Czyli byłam w błędzie. - Jak się poruszyła, to było jak... - Jak dobrze wyszkolony prywatny detektyw? - zasugerował Wubek. Tata zamrugał oczami, próbował się skupić na czymś innym, ale wciąż od nowa przyciągałam jego pytający wzrok. Ratownicy wyjeżdżali już z Rybiarzem. Poruszali się precyzyjnie, lecz szybko - widocznie nie zostało mu wiele krwi. Drugi zespół otoczył tatę i mnie. Kiedy jeden z nich zaczął majstrować przy Uwadze i Awarii, zorientowałam się, że mam w piersi długą ranę ciętą, która powstała, kiedy zrobiłam unik, gdy sterczał ze mnie nóż. Następnym razem najpierw wyjmę nóż, a potem zrobię unik. - Trzeba będzie szyć - orzekł ratownik.

Na szczęście przez barierę policji akurat wtedy przedarła się Cookie i zawiozła mnie do szpitala. Co tata miał na myśli, gdy mówił, że wiedział, iż wyjdę z tego cało? Kiedy mnie atakowano, miał taki przestraszony wyraz twarzy, że sama nigdy nie doszłabym do takiego przekonania. Bardziej jednak chodziło o to, jak wypowiedział te słowa - jakby szacował szanse na długo przed samym wydarzeniem. I ten wyraz jego twarzy. Nigdy wcześniej tak na mnie nie popatrzył. Niepokojąco przypominało to spojrzenie, jakim przy każdym spotkaniu obrzucała mnie macocha. Jednak nie tylko to mnie trapiło. Pierwszy raz w moim życiu Reyes się nie pokazał, by mnie uratować. Co oznaczało, że albo jedzie na pełnym wkurwię, albo nie żyje. Po długim oczekiwaniu siedziałam w karetce, posklejana do kupy superklejem, chociaż osoba opatrująca mi rany mówiła na ten preparat klej tkankowy. Cięcia zdawały się już zasklepiać, co zaskoczyło niejednego lekarza, a do tego kilka pielęgniarek. Zatem obeszło się bez szwów. Tylko superklej. - Śmierdzę klejowo - poinformowałam Cookie, która czekała przy mnie. Cholerna robota papierkowa potrwała znacznie dłużej niż te dwie minuty, które im zajęło posklejanie mnie. - Po prostu nie mogę w to uwierzyć - powiedziała. Cookie była zła, że tata nie powiedział mi o zwolnionym warunkowo skazańcu, który czyhał na jego życie. - Powinien był cię ostrzec choćby dla twojego własnego bezpieczeństwa, zamiast trzymać cię w błogiej nieświadomości w kwestii tego, że szaleniec chce zabić jego i całą jego rodzinę.

Wujek Bob podszedł do nas. - Jak się czujesz? - Och, nawet nie próbuj - powiedziała Cookie i zacisnęła usta z rozczarowaniem. - To tak samo twoja wina jak tego tam. Pokazała palcem tatę, który spał po drugiej stronie izby przyjęć z zabandażowaną głową. Miał zostać w szpitalu na noc na obserwację. Zapewne dobrze się składało, bo Cookie była żądna krwi. Moja macocha spojrzała na nas, kiedy Cookie zaczęła krzyczeć na wujka Boba. Gość nie miał szans. - Akurat ty powinieneś był ją uprzedzić. - Cookie dźgnęła go palcem w klatkę piersiową, by wyrazić swe uczucia dobitniej, i już wiedziałam, że Wubek się rozklei. Rozejrzałam się na wszelki wypadek za tą tubką superkleju. On jednak zamiast tego opuścił głowę z żalem. - Nie myśleliśmy... - Otóż to - rzuciła i ruszyła w poszukiwaniu kawy. - Ludzie, możecie trochę ciszej? - zapytał człowiek na łóżku obok mnie. - Mam w głowie dziewiątkę i wali jak skurwysyn. Nie wątpiłam. Nigdy nie dostałam kulki kalibru dziewięć milimetrów w czerep, ale to zapewne bolało. Popatrzyłam na wujka Boba. - Czy to dlatego Garrett mnie śledził? Zacisnął wargi. - To był główny powód. - A poza tym tak na wszelki wypadek, gdyby pokazał się Reyes Farrow. - To powód numer dwa. Wstałam. W owej chwili mężczyźni budzili mój niesmak. - Czyli mogłeś powiedzieć Swopesowi, ale nie mnie?

- Charley, nie wiedzieliśmy, czy facet się w ogóle pokaże, czy też pieprzy od rzeczy. Obwiniał twojego tatę o śmierć swojej córki. Zginęła, kiedy Caruso rozbił samochód podczas policyjnego pościgu. To twój tata go ścigał. Kiedy wyszedł z więzienia, zaczął do niego wydzwaniać i mówić mu, że zabije całą jego rodzinę, więc wszystkich was kazaliśmy śledzić. Tata nie chciał, żebyś się martwiła. Równie dobrze mógł zamknąć to zdanie słowami „słodka śliczna dziewczyneczko". Była to najbardziej szowinistyczna rzecz, jaką kiedykolwiek usłyszałam z ust Wubka. Stanęłam z nim twarzą w twarz, wściekła, że każdy mężczyzna choć trochę mi bliski okłamuje mnie od dwóch tygodni. Podeszłam bliżej i wyszeptałam: - No to pierdolcie się wszyscy. Z odpowiednimi papierami czy bez papierów, poszłam poszukać Cookie, znanej również jako mój transport do domu. Kiedy mijałam windy, otworzyły się drzwi i zobaczyłam w nich moją siostrę. Westchnęła i wyszła. - Przeżyjesz? - zapytała. - Jak zawsze. - Co u taty? - Lekarz mówi, że nic mu nie będzie. Ma wstrząśnienie mózgu i posiniaczone żebra, ale nic nie połamał. Długo z tym poleży. - Dobra. Wrócę jutro rano - odwróciła się i pomaszerowała korytarzem nieco przede mną, jakby nie chciała być ze mną widziana w miejscu publicznym. A skoro tak, to dam jej dobry powód. Sapnęłam, złapałam się za klatkę piersiową, opadłam na ścianę i zaczęłam ciężko hiperwentylować. Udawać, że się

hiperwentyluje, ale tak, żeby naprawdę nie hiperwentylować, jest dużo trudniej, niż można by sądzić. Gemma odwróciła się i popatrzyła na mnie gniewnie. - Co ty wyprawiasz? - wycedziła przez zęby. - Wszystko do mnie wraca - odparłam, zakrywając głowę ręką w straszliwych katuszach. - Kiedy byłam w szpitalu i wycinano mi migdałki, próbowałam uciec. Płyn, który wyciekał z mojej przeciętej kroplówki, przywiódł ich wprost do mnie. Gemma martwiła się, że ktoś może się nam przyglądać, więc rozejrzała się szybko dookoła, po czym skupiła na mnie. - Nie wycinano ci migdałków. W życiu nawet nie byłaś w szpitalu przez noc. - Och. - Wyprostowałam się. To było krępujące. - Czekaj! Owszem, byłam, kiedy umarła ciocia Selena. Zostałam z nią, całą noc trzymałam ją za rękę. Przewróciła oczami. - Ciocia Selena jest misjonarką w Gwatemali. - Poważnie? To kim była ta starsza pani? Westchnęła głośno i przeciągle, ponownie poszła do wyjścia i rzuciła przez ramię: - To pewnie była twoja prawdziwa matka, bo nie ma mowy, żebyśmy naprawdę były spokrewnione. Uśmiechnęłam się i potruchtałam za nią. - Tak tylko mówisz, żeby mi humor poprawić.

13 Nie kupuj sobie klopotów. Są za darmo i wiedzą, gdzie mieszkasz. T-SHIRT Następnego ranka spałam do dziewiątej, w czym nie było nic dziwnego, skoro poszłam spać dobrze po piątej. Kiedy szukałam ekspresu do kawy, mój stan umysłowy wciąż oscylował w kierunku waty w głowie. - Dzień dobry, panie Wong - przywitałam się. Mój chrapliwy głos doskonale odzwierciedlał, jak bardzo jestem niewyspana. Sięgając po puszkę z kawą, zauważyłam liścik na Panu Kawci. Ależ on romantyczny. Rozchyliłam pierwsze zagięcie kartki. „Jak określić prywatną detektyw, która się nie poddaje?" Hmmm. Nasuwało się wiele odpowiedzi. „Agresywna". „Niezawodna". „Niezłomna". Powątpiewałam jednak, jakoby właśnie takiej odpowiedzi szukali. Otworzyłam kartkę w pełni. „Trup". Niech to licho. Trzeba się było trzymać jednosylabowych wyrazów. Kryminaliści nie przepadali za trudnymi słowami.

Bardzo to było kształcące, ale ja miałam robotę - tylu osobom trzeba zniszczyć życie, a czasu tak mało - i musiałam kupić nowe zamki. Jako że włączywszy ekspres, miałam w przybliżeniu trzy wolne minuty, zdecydowałam się na sikanie. Kiedy jednak przechodziłam koło drzwi wejściowych, ktoś zapukał. Zatrzymałam się, rozejrzałam, poczekałam. Po chwili pukanie rozległo się po mieszkaniu ponownie. Na paluszkach podeszłam na drzwi, obiecując sobie, że jeśli przyszli mnie zabić już teraz, to się naprawdę wkurwię. Wyjrzałam przez judasza. Przy moich drzwiach stały dwie kobiety z Bibliami w rękach. Proszę. Przecież to fatalne przebranie. To zapewne wytrawne zabójczynie, nasłane, by jeszcze przed południem wpakować mi w głowę dwie kulki. Musiałam się j ednak przekonać. Założyłam łańcuch na drzwi i je uchyliłam. Starsza z kobiet uśmiechnęła się i od razu zaczęła: - Dzień dobry, proszę pani. Czy zauważyła pani, jak bardzo współczesnemu światu nie dopisuje zdrowie? - Uhm... - Że choroby różnego rodzaju dotarły na krańce Bożej ziemi? - Cóż... - Przyszłyśmy pani powiedzieć, że nie zawsze tak będzie. Otworzyła Biblię i zaczęła ją kartkować, dzięki czemu mogłam się wtrącić: - Czyli nie przyszłyście mnie zabić? Kobieta przerwała kartkowanie, zmarszczyła cienkie brwi i zerknąwszy na koleżankę, powiedziała: - Słucham? Chyba pani nie rozumiem. - No wie pani, zabić mnie. Zamordować. Przyłożyć mi lufę do głowy... - Chyba nas pani pomyliła...

- Czekajcie! Nie idźcie jeszcze. - Zamknęłam drzwi, żeby zdjąć łańcuch. Kiedy otworzyłam je z impetem, zrobiły krok wstecz nieufnie. - Nie jesteście zabójczyniami? Obie pokręciły głowami. - Świadkowie Jehowy? Potaknęły. To się mogło dobrze składać. Może wiedziały coś, czego ja nie wiedziałam. - Świetnie. Panie pozwolą, że o coś zapytam - rzekłam. Młodsza z kobiet powiodła wzrokiem po moim odzieniu, które składało się z t-shirta Blue Oyster Cult z sugestią „Dont fear the reaper" (poważnie, kostuchy nie ma się co bać) oraz bokserek w kratkę. - Jako świadkowie Jehowy czego dokładnie były panie świadkami? - Cóż, jeśli pani rzuci okiem... - Starsza z kobiet znów kartkowała Biblię. - Jako świadkowie mamy obowiązek oddzielić się od złoczyńców, oczyścić nasze grono z osób niegodziwych oraz... - Tak, tak, wszystko fajnie. - Przerwałam jej, kiwając ręką. - Tak naprawdę jednak potrzebuję wiedzieć, czy panie widzą - są „świadkami" demonów? - Przedostanie słowo dla efektu ujęłam w te powietrzne cudzysłowy. Popatrzyły na siebie. Tym razem odezwała się ta młodsza, prostując się pewnie: - No cóż, demony to po prostu upadłe anioły, które sprzymierzyły się z Szatanem, władcą świata w tych czasach schyłku. Mamy obowiązek trwać w cnocie i wierze... - Ale czy panie kiedyś widziały demona? - Znowu przerwałam. Jak tak dalej pójdzie, nigdy mnie nie zaproszą na nabożeństwo.

- Czy widziałyśmy demona? - Starsza spytała niepewnie. - Tak. Wie pani, osobiście? Pokręciły głowami. - Nie w postaci fizycznej. Ale jeśli spojrzy pani na ten ustęp... Kurczę, naprawdę lubiła tę swoją Biblię. Czytałam i zdecydowanie potrafiłam zrozumieć, co się jej tak bardzo podoba, ale nie miałam na to czasu. Moje trzy minuty wolnego pewnie już minęły. - Proszę się nie gniewać, ale - i mówię to z najgłębszym szacunkiem - w ogóle mi panie nie pomagają. - Zamknęłam drzwi. Zrobiło mi się trochę smutno na widok konsternacji na ich twarzach. Pomyślałam po prostu, że może podczas swoich wędrówek po mieście trafiły na demona czy dwa. Jeśli zostałam z tym sama, jeśli Reyesa naprawdę już nie było, potrzebny mi był sposób na wykrywanie demonów. Ale Reyes na pewno nie odszedł. To niemożliwe, żeby odszedł. Wróciłam na szlak do wychodka i uzmysłowiłam sobie, że stare powiedzonko się sprawdzało: wyparcie to siła nie tylko fizyczna. Zawlókłszy swe oklapłe ciało do biura godzinę później, stałam i wpatrywałam się w to, w co Cookie była ubrana. Miała na sobie purpurowy sweter, a na szyi czerwony szal. Próbowałam się nie martwić. Podniosła wzrok znad komputera: - OK, namierzyłam siostrę Janelle York. Wracała właśnie do domu, ale uprzejmie odpowiedziała na kilka moich pytań.

Fajowo. - I? - zapytałam, nalewając sobie kawy. Bo czasem trzy to za mało. - Mówiła, że kiedy Mimi przeprowadziła się do Albuquerque, Janelle zaczęła dużo ćpać. Rodzice sądzili, że to z powodu kłótni z Mimi, ale kiedy zapytałam o Hanę Insingę, siostra powiedziała, że próbowała porozmawiać z Janelle o jej zniknięciu, kiedy Hana zaginęła. Janelle, Mimi i Hana chodziły do tej samej klasy. Janelle jednak się oburzyła i zabroniła siostrze w ogóle wspominać o Hanie. - Wow, co za gwałtowna reakcja na niewinne pytanie. - Też tak pomyślałam. A Harry, ten kuzyn Warrena, co to wiecznie prosi o pieniądze? -No. - Ślepy zaułek. Od miesiąca siedzi w Vegas i pracuje w kasynie, gdzie uprawia się hazard. - W odróżnieniu od takiego kasyna, gdzie nie uprawia się hazardu? - Rozmawiałam także z wdową po naszym zamordowanym sprzedawcy samochodów - ciągnęła, nie zwracając na mnie uwagi. - Nie obijałaś się. - Miała do powiedzenia dokładnie to samo, co Warren. Mąż zaczął się oddalać, popadał w przygnębienie. Twierdzi, że ciągle się zamartwiał i mówił jej przedziwne rzeczy. Uniosłam brwi pytająco. - Powiedział jej, że niekiedy nasze grzechy są zbyt wielkie, by móc je przebaczyć. - Co oni u diabła zrobili? - zaczęłam się na głos zastanawiać. Cookie pokręciła głową.

- Aha, i przypuszczała też to samo, co Warren. Wydawało jej się, że mąż ma romans. Mówiła, że z ich konta oszczędnościowego zniknęły spore sumy pieniędzy. Zapewniłam ją, że jej nie zdradzał. Rzuciłam jej szelmowskie spojrzenie. - To, że nie miał romansu z Mimi, nie znaczy, że nie miał romansu z kim innym. - Wiem, ale kobitka była w rozsypce. Nie ma powodu dowalać jej cierpienia. Jestem pewna, że jej nie zdradzał. A skoro o rozsypce mowa, jak ty się masz? - zapytała, marszcząc brwi z troską. - Rozsypka? - znarowiłam się, udając, że się obrażam. - Mam się wspaniale. Słońce świeci, superklej się trzyma. Czegóż więcej dziewczyna może chcieć? - Władzy nad światem? - podsunęła. - No tak. Rozmawiałaś dziś z Amber? Westchnęła ciężko. - Wygląda na to, że moja córka jedzie z ojcem w weekend na biwak. - Fajnie. Biwakowanie jest w porządku - odparłam rozmyślnie lekkim tonem. Wiedziałam, dlaczego ta perspektywa niepokoi Cookie, ale zdecydowałam się nie poruszać tego tematu. Kiedy Amber spędzała czas z ojcem, Cookie popadała w swego rodzaju stan depresyjny. Z nastaniem piątku miało się to zmienić. Teraz jednak będzie musiała poczekać na lepszy nastrój do poniedziałku. Współczułam jej. - Pewnie tak - powiedziała bez przekonania. - Wyglądasz na zmęczoną. Wzięłam z jej biurka parę segregatorów. - Ty też.

- No, ale to ciebie prawie w nocy zamordowano. - „Prawie" jest w tymże zdaniu orzekającym najbardziej istotnym słowem. Poszperam trochę, a potem pewnie pojadę do Taos porozmawiać z rodzicami Kylea Kirscha. Możesz do nich zadzwonić i się upewnić, że będą w domu? - Jasne. - Spuściła wzrok i zaczęła kartkować dokumenty. Przeżył - powiedziała, kiedy skierowałam się do swojego biura. Twój napastnik przeżył, kiedy podano mu dwa i pół litra krwi. Zastygłam w pół kroku, stłumiłam emocję, która chciała się przebić, i szłam dalej do biura. - Aha, no i jadę z tobą do Taos. Przypuszczałam, że będzie chciała jechać. Już miałam zamykać drzwi, ale wychyliłam się jeszcze i zapytałam: - Nie zostawiłaś mi przypadkiem liściku, prawda? Na Panu Kawci? Zmarszczyła brwi. - Nie. Jakiego liściku? - Och, to nic takiego. - Nie podejrzewałam Cookie o na-stawanie na moje życie, ale wciąż jeszcze nie wiedziałam, czy przypadkiem nie jest czarną wdową. W końcu miała w bagażniku truposza, a w dzisiejszych czasach to nic nie wiadomo. Usiadłam przy biurku. Myśli miałam zachmurzone z prawdopodobieństwem opadów. Przeżył. To pewnie dobrze, ale zawsze będzie stanowił zagrożenie. Prawie żałowałam, że nie było tam Reyesa, który by go skasował, albo przynajmniej permanentnie unieszkodliwił, tak że gość już nigdy nikogo nie mógłby skrzywdzić. Nasunęło mi się odwieczne, bezużyteczne pytanie. Dlaczego takie potwory żyją, a dobrzy ludzie umierają co dnia? Z zamyślenia wybiło mnie ciche pukanie do drzwi. Cookie wsadziła głowę do mojego biura: - Ktoś do ciebie - powiedziała z lekką irytacją.

- Pan czy pani? - Pan. To... - Wygląda na świadka Jehowy? Zamrugała oczami z zaskoczeniem. - Uhm, nie. Mamy nagle coś do świadków Jehowy? - O nie. Bynajmniej. Tylko dziś rano zamknęłam dwójce drzwi przed nosem. Pomyślałam, że może posłały za mną swoich ziomów. Pokręciła głową. - To twój wujek Bob. - Jeszcze gorzej. Powiedz mu, że mnie nie ma. - A niby z kim gadałam cały ten czas? - Poza tym - wtrącił wujek Bob, wpychając się do środka słyszałem twój głos. - Spojrzał na mnie karcąco. - Wstyd, prosić Cookie, żeby dla ciebie kłamała. Co zrobiłaś tym świadkom Jehowy? - Nic. Same zaczęły. Usiadł naprzeciwko mnie. - Potrzebne mi twoje zeznanie na temat zeszłej nocy. - Nie ma problemu. Spisałam je. - O. - Ucieszył się i wziął kartkę, którą mu wręczyłam. Zmienił się na twarzy, kiedy czytał. - „Usłyszałam hałas. Zły człowiek zamachnął się na mnie nożem. Zrobiłam unik i poderżnęłam mu gardło. Koniec" - westchnął ciężko. - Cóż, trzeba by nad tym popracować. - Ale przecież jestem tylko dziewczyną - odparłam z goryczą. Nie rozwiązałam przecież dla ciebie i mojego ojca dziesiątek spraw. Nie będę przecież zaprzątać sobie ślicznej główki takimi drobiazgami. Prawda? Niech Bóg broni, żebym się miała czegokolwiek o czymkolwiek dowiedzieć.

Dłuższą chwilę międlił słowa w ustach. Pewnie się zastanawiał, jakie ma szanse wyjść z mojego biura bez szwanku. - Możemy się tym zająć później? - spytał i włożył moje zeznanie do teczki. - Możemy? Wujek Bob właśnie wstał, kiedy Cookie zabrzęczała w in-terkomie. -Tak? - Masz kolejnego gościa. To Garrett. Nie jestem pewna, czy jest świadkiem Jehowy. O, kolejny zdrajca. Znakomicie. - Ależ proszę, niech wchodzi. Kiedy Garrett i wujek Bob mijali się w drzwiach, Wubek musiał ostrzec go wyrazem twarzy. Garrett uniósł brwi pytająco, po czym wmaszerował do środka, nalał sobie kubek javy i usiadł na krześle naprzeciwko mnie. Siedziałam przy biurku i stukałam paznokciami o blat, czekając, aż nadarzy się okazja, by urwać mu łeb. Zrobił głęboki łyk i spytał: - Co ja zrobiłem? - Wiedziałeś o facecie, który groził mojemu tacie? Znieruchomiał, potem się trochę powiercił. Wpadł tak, że to nawet nie było śmieszne. - Powiedzieli ci? - Ależ nie, Swopes, bynajmniej. Zamiast tego postanowili poczekać, aż gość przypierdoli mojemu tacie po głowie, opakuje go srebrną taśmą jak do lotu w kosmos, a potem spróbuje mnie zabić rzeźnickim nożem. Skoczył na równe nogi i zaklął, kiedy polał się kawą po nogach. Widocznie nikt do niego nie zadzwonił.

- Co? - spytał, pocierając dżinsy. - Kiedy? Co się stało? - Mogę ci wydrukować moje zeznanie, jeśli to ci pomoże. Usiadł z powrotem i popatrzył na mnie nieufnie. - Dobra. Wydrukowałam zeznanie, zadowolona, że ciężka praca, jaką w nie włożyłam, nie pójdzie na marne. Wziął kartkę, czytał moje cztery zdania tak długo, że zaczęłam się zastanawiać, czy może ma dysleksję, a potem spojrzał znów na mnie. - Wow. Ciężko tyle naraz przyjąć do wiadomości. - Mnie również nie przyszło to łatwo - odparłam tonem ociekającym sarkazmem. - Poderżnęłaś mu gardło? Pochyliłam się w jego stronę i powiedziałam groźnie: - Tak robię, jak się rozzłoszczę. Chwilę ważył słowa. - Może przyjdę do ciebie później? - Może? Zatrzymał się w drodze do drzwi i odwrócił: - Musimy przesłuchać poprzednią właścicielkę taurusa Cookie. Dziś po południu będzie w domu. Jedziesz? Rozkleiłam zęby i odparłam: - Jadę. - Zostawię Cookie informacje. Teraz muszę zadzwonić. Dałam sobie chwilę, by się uspokoić, i uświadomiłam sobie, że tuż przed tym, jak Garrett wyszedł, opanował go gniew - wybuchowy, gwałtowny gniew, którego przezornie byłoby unikać. Będę się później musiała dowiedzieć, kto mu nabruździł. - Umówiłam nas z panem Kirschem na popołudnie - zawołała Cookie od siebie, bo drzwi między naszymi biurami

były otwarte. - Jego żona wyjechała, ale on powiedział, że chętnie z nami porozmawia o sprawie Hany Insingi. Wstałam i podeszłam do drzwi. - To prawie trzy godziny drogi. Powinnyśmy pewnie się zbierać. - Poprosił, żebyśmy wzięły akta sprawy. - Oczywiście. Spakowałyśmy się i ruszyłyśmy w podróż do jednego z najpiękniejszych miejsc na Ziemi: Taos w stanie Nowy Meksyk. - Dałam Garrettowi adres e-mail Pani Marigold i przedstawiłam wersję skróconą - powiedziała Cookie, kiedy wsiadałyśmy do Misery. - Napisze jej mejla i spróbuje ją przekonać, by się wygadała, czemu chce się skontaktować z kostuchą. Ale póki co mogę ci po drodze poopowiadać sprośne kawały, jeśli to poprawi ci humor. Przekręciłam kluczyk w stacyjce z uśmiechem. - Nic mi jest, po prostu jestem rozdrażniona. - I masz prawo. Też jestem rozdrażniona, a mnie nie atakowali. Ani nie szlachtowali rzeźnickim nożem. Stevie Ray Vaughan? Obie spojrzałyśmy na radio i uśmiechnęłyśmy się powoli. - To będzie udana wycieczka - powiedziałam i podkręciłam głośność. Każda wycieczka, która zaczyna się od Stevie'ego Raya, jest dobra. Większość prywatnych detektywów po prostu zadzwoniłaby do byłego szeryfa Mora County, zamiast jechać do niego trzy godziny, ale ja potrafiłam dowiedzieć się o ludziach dużo więcej podczas spotkania twarzą w twarz. Ostatecznie nie będzie wątpliwości co do tego, co pan Kirsch wie o sprawie. Jeśli wie, że jego syn jest zamieszany w coś nielegalnego,

ja to rozpoznam. Może nie detale, ale zorientuję się, czy próbuje coś tuszować. Cookie pracowała całą drogę, zbierała informacje i dzwoniła. - Pracował pan z panem Zapatą siedem lat? - powiedziała do słuchawki. Pan Zapata to nasz zamordowany diler samochodów, a ona rozmawiała z jednym z jego byłych pracowników. - Ehe. Dobrze, bardzo panu dziękuję. - Zamknęła telefon i spojrzała na mnie ze znużeniem: - Mam nadzieję, że jak umrę, to o mnie też ludzie będą pamiętać same miłe rzeczy. - Kolejne świadectwo, że Zapata był świętym? - No. Ta sama historia w innej obsadzie. - Cokolwiek zrobili w liceum - zauważyłam, skręcając w prawo w przecznicę pana Kirscha - kompletnie nikt o tym nie mówi. Co znaczy, że przynajmniej jedno o tych dzieciakach wiemy. - Mianowicie? - zapytała, robiąc notatki na laptopie. - Znakomicie umieli dochować tajemnicy. - Zajechałam przed dom pana Kirscha. - Mówiłaś, że dokąd pojechała jego żona? Cookie zamknęła laptopa i podniosła wzrok. - Wow, ładny dom. - Większość domów w Taos była ładna. To było drogie miejsce zamieszkania. - Wyjechała na północ w odwiedziny do matki. - Wiesz co? - spytałam, wysiadając z jeepa. - Jestem za tym, żebyśmy do niej dołączyły, kiedy skończymy śledztwo. Bo wiesz, północ to dobry kierunek. - Powinnyśmy pojechać do stanu Washington. - Dobra myśl. - Albo do Nowego Jorku - zmieniła zdanie. - Kocham Nowy Jork.

Pokiwałam głową. - Ja i Nowy Jork tylko się przyjaźnimy, ale wchodzę w to. Ojciec kongresmena Kylea Kirscha sprawiał wrażenie, jakby w swoim czasie potrafił być przeciwnikiem nie lada. Był wysoki, szczupły i nawet teraz mocno umięśniony. Miał siwiejące blond włosy i przenikliwe, błękitne oczy. Emeryt czy nie, był stróżem prawa na wskroś. Jego postura, nawyki, gesty, każdy nieuświadomiony zwyczaj sygnalizowały długą karierę w skutecznej walce z kryminalistami. Skojarzył mi się z własnym ojcem i posmutniałam. Tak bardzo mnie rozgniewał, a jednocześnie ogromnie się o niego martwiłam. Dla dobra wszystkich obecnych postanowiłam się skupić na trosce o niego. Utnę sobie z nim długą pogawędkę. Póki co jednak musiałam się dowiedzieć, czy pan Kirsch był zamieszany w zniknięcie Hany Insingi. - Pamiętam tę sprawę, jakby to było wczoraj - powiedział pan Kirsch, wodząc wzrokiem po aktach sprawy jak sokół wypatrujący posiłku. Podejrzewałam, że niewiele uchodzi jego uwagi. - Całe miasto się zebrało, że ją znaleźć. Posłaliśmy grupy poszukiwawcze w góry. W każdym mieście w promieniu stu pięćdziesięciu kilometrów rozprowadziliśmy ulotki i rozwiesiliśmy plakaty. - Zamknął teczkę z dokumentami i popatrzył na mnie swoimi uderzającymi oczami. - Ta dziewczyna, drogie panie, to ta jedna nierozwiązana sprawa, co nie daje spokoju. Cookie i ja spojrzałyśmy na siebie. Siedziała obok mnie na skórzanej sofie z notesem i długopisem w pogotowiu.

Dom państwa Kirschów był utrzymany w czarno-białej tonacji krów rasy Holstein uzupełnionej subtelnymi brązami nowomeksykańskiego krajobrazu. Wystrój w czarujący sposób łączył styl rustykalny z południowym zachodem Stanów Zjednoczonych. Czułam ból w sercu pana Kirscha, nawet po upływie tak długiego czasu. - Raport ze sprawy wskazuje, że rozmawiał pan osobiście z każdym uczniem liceum. Czy coś się wyróżniało? Coś takiego, co wydało się panu zbyt błahe, by umieścić w raporcie? Zacisnął mocno wargi. Wstał i podszedł do okna, które wychodziło na nieduży staw. - Masa rzeczy się wyróżniała - przyznał. - Ale choć bardzo się starałem, nie umiałem stwierdzić, co to wszystko znaczy. - Według świadków - wzięłam teczkę i otworzyłam ją sobie na kolanach - możliwe, że tamtej nocy Hana była na imprezie. Możliwe, że wyszła wcześniej i była sama. Możliwe też, że poszła na stację benzynową w pobliżu domu. Jest tak wiele sprzecznych zeznań, że trudno ułożyć je w spójną całość. - Wiem. - Odwrócił się w moją stronę. - Dwa lata próbowałem to poukładać, ale im więcej czasu minęło, tym bardziej mgliście wszyscy się wypowiadali. Doprowadzało mnie to do pasji. To normalne w tego rodzaju sytuacjach. Postanowiłam przejść wprost do sedna. W tamtej chwili intuicja mi podpowiadała, że były szeryf nie ukręcał łba żadnej sprawie, ale musiałam zyskać pewność. - W swoim raporcie stwierdza pan, że przesłuchał pan swojego syna, który był na tamtym przyjęciu, a jednak on jest jednym z tych uczniów, którzy mówili, że nie widzieli tam Hany.

Szeryf usiadł z powrotem naprzeciw mnie z ciężkim westchnieniem. - To pewnie częściowo moja wina. W tamten weekend jego matki i mnie nie było, i praktycznie zagroziliśmy mu śmiercią, jeśli ruszy się z domu. Na początku powiedział, że nie poszedł na imprezę, bo się bał, że będzie miał z nami kłopoty. Ale kiedy wielu uczniów mi powiedziało, że tam był, w końcu się przyznał. Więcej jednak nie potrafiłem z niego wydobyć - tak samo jak od innych otrzymywałem mieszane sygnały. Dziwne drobiazgi, w których nie umiałem się połapać. Pan Kirsch mówił prawdę. Był równie winny zniknięcia Hanyjak ja. - Niekiedy dzieciaki zacierają ślady po wydarzeniach, które nie mają z naszą sprawą nic wspólnego, bo się boją, że będą miały przez nie kłopoty. Natknęłam się na to we własnych śledztwach. Pokiwał głową. - Ja też. Ale dorośli robią dokładnie to samo - odparł z uśmiechem. - Owszem. - Wstałyśmy do wyjścia. - Przy okazji proszę przyjąć gratulacje z powodu kandydatury pańskiego syna do senatu. Wystrzeliły z niego tęczowe promienie dumy. Otoczyło mnie ich ciepło i zrobiło mi się nieco przykro. Jeśli się nie myliłam, jego syn był mordercą. Prawda zaboli pana Kirscha. Kogo by nie zabolała? - Dziękuję, pani Davidson. Jutro ma spotkanie z wyborcami w Albuquerque. - Naprawdę? - zapytałam z zaskoczeniem. - Nie miałam pojęcia. Nie zawsze jestem należycie na bieżąco z takimi informacjami.

- Ja jestem - oznajmiła Cookie, zadzierając nieco podbródek. Próbowałam powstrzymać chichot. - Będzie przemawiał na terenie kampusu uniwersyteckiego. - To prawda - potwierdził pan Kirsch. - Niestety nie mogę tam być, ale za kilka dni wystąpi też w Santa Fe. Mam nadzieję, że tam uda mi się dotrzeć. Ja również miałam taką nadzieję. To może być jego ostatnia okazja, by ujrzeć syna w blasku chwały. Jeszcze w Taos wrzuciłyśmy z Cookie coś na ząb, a potem po trzygodzinnej jeździe z powrotem do Albuquerque udałyśmy się prosto pod adres, który Garrett nam zostawił. On już był na miejscu - czekał w pobliżu w swoim czarnym pickupie, znanym też jako lep na blachary. Zaparkowałyśmy za nim, a on wysiadł. - Jak ci poszedł telefon? - spytałam, nawiązując do tego, że kiedy rano wychodził z mojego biura, musiał nagle do kogoś zadzwonić. Byłam ciekawa, do kogo i po co telefonował. - Cudownie. Mam teraz jednego pracownika mniej. - Dlaczego? - zapytałam z zaskoczeniem. Uśmiechnął się do mnie łobuzersko i rzekł: - Kazałaś mi obiecać, że nie będę cię śledził. Nie mówiłaś nic o tym, że mam cię nie kazać śledzić. Nabrałam powietrza. Głośno. - Ty gnido. - Proszę cię - rzucił, obchodząc jeepa, żeby pomóc Cookie wysiąść. Trzeba przyznać, że trafiłam na pojazdy, do których się wsiadało albo z nich wysiadało łatwiej niż z Misery.

- Dziękuję - powiedziała zaskoczona Cookie. - Nie ma za co. - Powiódł nas w dół ulicy w stronę małego, białego domku na straszliwie zachwaszczonej posesji. - Miałem cię całą dobę pod obserwacją. - Zerknął na mnie. - Tak mi się przynajmniej wydawało. Okazało się, że temu wczorajszemu zachciało się coś w nocy przekąsić i postanowił nie czekać na zmiennika. Koło trzeciej rano? - spytał. Potaknęłam, zaciskając gniewnie zęby. - Twojemu życiu zagrażało niebezpieczeństwo, o ile to do ciebie nie dociera. - Z tylnej kieszeni wyłowił kartkę. - Dotarło to do mnie jasno i wyraźnie, kiedy dźgnięto mnie w klatkę piersiową. - Spojrzałam w bok. Cookie totalnie mnie popierała, kiwając głową zdecydowanie. Garrett przewrócił oczami. To było bardzo nieprofesjonalne. - Nie zostałaś dźgnięta, tylko nacięta. Odpisała mi twoja Pani Marigold - swoją drogą, serio? Pani Marigold? - Co napisała? - spytała zafascynowana Cookie. Śmieszne to było. - Cóż, napisałem jej, że jestem kostuchą, jak kazałaś - skinął głową w stronę Cookie - a ona na to, że jeśli ja jestem kostuchą, to ona jest synem Szatana. Potknęłam się na pękniętej płytce w chodniku. Garrett mnie złapał, a ja spojrzałam w szeroko otwarte oczy Cookie. - Próbowałem do niej odpisać - ciągnął, przypatrując mi się podejrzliwie - ale nie chce mieć ze mną nic do czynienia. - A dziwisz się jej? - spytałam z udawaną nonszalancją. Kurka wodna, kim była ta kobita? - Kobieta nazywa się Carrie Lee-a-dell - powiedział, trudząc się nad wymową nazwiska. - Pani Marigold? - Skąd on u diabła o tym wiedział? Zmarszczył brew.

- Nie. Ta laska - pokazał palcem dom. - Jest przedszkolanką. A, racja. Nabrałam powietrza w płuca i zerknęłam na kartkę, którą mi dał. Napisane na niej było „Carrie Liedell" i zachichotałam. - To się wymawia Li-del. - Poważnie? Skąd wiesz? Zatrzymałam się na chodniku i pokazałam mu kartkę. - Widzisz? To „i-e"? Gdy dwie samogłoski stoją razem, to pierwsza rządzi wyrazem. Zmarszczył czoło. - Co to kurwa znaczy? Ruszyłam ponownie w kierunku drzwi, z humorem patrząc spod rzęs na Cookie. W tej akurat chwili uświadomiłam sobie też, jak superfajnie moje obcasy stukają o beton. - To znaczy, że nigdy porządnie nie nauczyłeś się czytać. Cookie zamaskowała chichot kaszlem, a Garrett stanął przy mnie przed drzwiami. Zapukałam, a on czekał. Klamka się właśnie okręcała, kiedy zapytał cicho: - A co z takim wyrazem jak „freight1"? Miał trochę racji. - Albo „said"2. Drzwi uchyliła kobieta koło trzydziestki, której krótkie, ciemne włosy obcięte na boba dramatycznie podkreślały jej i tak kwadratową szczękę. - Albo sam nie wiem, „blood"3.

1

Ang. transport, ładunek; w amerykańskim angielskim wym. [frat]. Ang. czas przeszły od say - mówić, powiedzieć; w amerykańskim angielskim wym. ['sed]. 3 Ang. krew; w amerykańskim angielskim wym. ['błąd]. 2

Teraz to się po prostu popisywał. - Słucham? - spytała nieufnie. Pewnie sądziła, że coś sprzedajemy. Odkurzacze. Prenumeraty. Religię na metry. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, Garrett nachylił się i szepnął mi do ucha: - Albo „should"4. Tak, Charles, mogę tak cały dzień. Byłam w pełni nastawiona na to, że zatłukę go szczypcami kuchennymi. - Dzień dobry, pani Liedell? - uniosłam moją laminowaną legitymację prywatnego detektywa. Głównie dlatego, że to fajnie wyglądało. - Nazywam się Charlotte Davidson, a to moi współpracownicy - Cookie Kowalski i Garrett Swopes. Prowadzimy śledztwo w sprawie potrącenia pieszego sprzed mniej więcej trzech lat. Nie miałam pojęcia, co się tak naprawdę stało Truposzo-wi z Bagażnika, więc podejmowałam ogromne ryzyko. Jeśli była zamieszana w jego śmierć, mogło się to wydarzyć na wiele sposobów. Skoro jednak najprawdopodobniej zmarł w jej bagażniku, najbardziej sensowne się wydawało, że go potrąciła. Przypuszczałam, że jechała do domu późnym wieczorem i po prostu go nie zauważyła. Bała się, że popadnie w tarapaty, więc namówiła go, by wszedł do bagażnika? Słabe to było, ale innego wyjaśnienia nie miałam. Moje ryzyko natychmiast popłaciło. Poczułam jej zastrzyk adrenaliny, ostre ukłucie strachu i ciemną chmurę wyrzutów sumienia. Jej twarz jednak zdradzała ledwie ślady napięcia. Oczy otwarły się odrobinę szerzej. Usta minimalnie zacisnęły. Przygotowywała się na tę chwilę, a to sprawiało, że była morderczynią. 4

Ang. czasownik modalny wyrażający powinność; w amerykańskim angielskim wym. [shad, shud].

Postanowiłam przeć do przodu, nie dać jej szans, by jej organizm doszedł do siebie. - Zechce pani wyjaśnić, co się stało, pani Liedell? - spytałam oskarżycielskim tonem, który sugerował, że i tak wiem. Zapięła kołnierzyk bluzki w nerwowym geście. Mogło też chodzić o to, że nagle zrobiło się jej chłodniej, bo martwy bezdomny stał nad nią i przyglądał się jej z błyskiem w zielonych oczach. Rozpoznał ją. Nigdy mi się nie zdarzyło, że ktoś umarły skrzywdził żywego człowieka - nie wiedziałam nawet, czy to możliwe - ale mocno liczyłam na to, że nie będę musiała gościa powalić na ziemię. Był olbrzymi. A poza tym to by dziwnie wyglądało, bo tylko ja go widziałam. - Ja... nie mam pojęcia, o czym pani mówi - odparła. Zauważyłam wymowne drżenie jej głosu. - Potrąciła pani bezdomnego, zamknęła w bagażniku swojego białego taurusa z 2000 roku i poczekała pani, aż umrze. Czy to się z grubsza zgadza? Kątem oka spostrzegłam, że Garrett zacisnął zęby. Gwoli prawdy, nie potrafiłam stwierdzić, czy ma wątpliwości co do sposobu, w jaki kobietę przepytuję, czy też gniewa go to, co zrobiła. - To się stało na Coal Avenue - oznajmił Truposz z Bagażnika głębokim, wyrazistym i pewnym głosem. Początkowo mnie to zaskoczyło, ale nawet szaleńcom zdarzają się chwile przytomności umysłu. Odwrócił się do mnie i wbił we mnie przenikliwe, zawzięte oczy. - Trudno w to uwierzyć, ale na parkingu. - Potrąciła go pani na parkingu? - spytałam podniesionym z zaskoczenia głosem. Garrett przestąpił z nogi na nogę, zastanawiając się, do czego zmierzam. Też się nad tym zastanawiałam. Tym razem poczucie winy wręcz biło z jej twarzy. - Ja... nikogo nie potrąciłam.

- Była nawalona - rzekł Truposz. Wspomnienia odbijały się na jego twarzy. - Była taka pijana, że nie mogła się utrzymać na nogach. Kazała mi usiąść na bagażniku jej auta, twierdziła, że nic mi nie będzie. - Kazała mu pani usiąść na bagażniku auta - popatrzyłam na nią ostro i oskarżycielsko. - Piła pani alkohol. Pani Liedell rozejrzała się dookoła, jakby chciała sprawdzić, czy jest w Ukrytej kamerze. - Wydaje mi się, że miałem wstrząśnienie mózgu. Nie mogłem się skupić. Najpierw z nią rozmawiałem, a potem nagle konałem w jej bagażniku. Znowu mnie uderzyła, tylko że tym razem cegłą. - Coś ty jej, kurde, powiedział? - zapytałam go, bo już się nie przejmowałam pozorami. Popatrzył na mnie z goryczą: - Powiedziałem jej, że jestem gliną i że jest aresztowana. - Kurwa mać - powiedziałam na pełnej schizie. - Mówisz poważnie? Byłeś gliniarzem? Tajniakiem? Skinął głową, a Liedell nabrała gwałtownie powietrza i zakryła usta obiema dłońmi. - Nie, nie wiedziałam, że był gliniarzem. Myślałam, że to stuknięty bezdomny. B-był taki brudny. Myślałam, że kłamie, żeby mnie szantażować. Wiecie, jacy oni są. - Wpadła w panikę. W bardziej normalnych okolicznościach byłoby to śmieszne. Nie jesteście z policji - powiedziała do nas. - Nic mi nie zrobicie. W tym właśnie momencie wujek Bob z piskiem zajechał przed jej dom w asyście dwóch radiowozów na sygnałach świetlnych. Wyczucie czasu miał znakomite, acz zaskakujące. - To prawda - odparłam, niezdolna zamaskować tonu zaskoczenia - ale on jest z policji - pokazałam kciukiem przez ramię w kierunku Wubka vel Człowieka w Akcji. Kroczył ku

nam pewnie i bez wahania. Miał misję. Albo hemoroidy. Albo jedno i drugie. - Carrie Liedell? - spytał, zasuwając w naszą stronę. Potaknęła bezmyślnie. Pewnie całe życie przelatywało jej właśnie przed oczami. - Jest pani aresztowana za zabójstwo funkcjonariusza Ze-kea Brandta. Czy ma pani coś w kieszeniach? - zapytał, nim ją obrócił i przeszukał. Mundurowy wyrecytował jej prawa, a Liedell zaczęła wyć. - Nie wiedziałam, że był policjantem - wykrztusiła, zanosząc się łzami. - Myślałam, że kłamie. Kiedy mundurowy ją odprowadzał, Wubek zwrócił się do mnie z poważną miną: - Funkcjonariusz Brandt zaginął trzy lata temu. Nikt nie wiedział, co się z nim stało. Prowadził dochodzenie w sprawie gangu handlarzy narkotyków, którzy wykorzystywali bezdomnych w charakterze sprzedawców. - Ale skąd wiedziałeś? - spytałam, wciąż otumaniona. - Swopes mi powiedział, w jakiej sprawie prowadzicie śledztwo - co mu kazałaś robić, kiedy miał cię obserwować. Skrzywiłam się w stronę Garretta. - Czy nic już nie jest święte? Wzruszył ramionami. - Jak rozumiem, załatwiłeś tamten mały problem? - spytał go Wubek. - Zatrudniam jedną osobę mniej, ale przeżyję. - Garrett nawiązał do pracownika, który miał mnie pilnować, kiedy mnie zaatakowano. - Chwileczkę. - Uniosłam dłoń. - Skąd wiedziałeś, że Carrie Liedell zabiła twojego policjanta?

Wujek Bob się przysunął, bo nie chciał być podsłuchany. - Kiedy Swopes mi opowiedział o twoim zmarłym bezdomnym z bagażnika białego taurusa Cookie, przypomniało mi się, że jedna z kamer monitoringu z miejscowego sklepu z filmami zarejestrowała coś, co wyglądało na wypadek samochodowy. Nie mogliśmy jednak ustalić, co się stało, bo obraz był bardzo niewyraźny, a większość zajścia odbyła się poza filmowanym obszarem. Znaleźliśmy tę taśmę, domyśliliśmy się, że to prawdopodobnie nasz gość, bo właśnie z tego sklepu tamtej nocy się zameldował, i kazaliśmy poprawić nagranie, żeby było widać numery rejestracyjne tej kobiety. Wubek wyciągnął rękę i uścisnął dłoń Garretta mocno. - Świetnie się spisałeś - powiedział i chwycił za rękę Cookie. Dobra robota. Przykro mi z powodu auta. Nie będziemy go długo trzymać. Cookie wpatrywała się w niego, wciąż w niemym osłupieniu. Potem zwrócił się do mnie: - Znowu się lubimy? - W życiu, choćbyś był ostatnim bohaterskim policjantem z hemoroidami na ziemi. Zaśmiał się. - Nie mam hemoroidów. - A potem ten głąb się pochylił i tak czy owak pocałował mnie w policzek. - Ten gość wiele dla mnie znaczył, kotku - szepnął mi do ucha. - Dziękuję. Wujek Bob odmaszerował do swojego SUV-a, a Cookie została w miejscu z rozdziawioną buzią. - Co tu się stało? Bo to wszystko było bardzo niespodziewane. Myślałam, że przedszkolanki mają być miłe. - Wydaje mi się, Cook, że jeśli utrzymamy się w tym biznesie, to się przekonamy, iż w każdym zawodzie znajdzie się

czarna owieczka. - Uśmiechnęłam się i walnęłam ją z łokcia. Jarzysz? Owieczki, przedszkole? Nawet na mnie nie spojrzała, tylko poklepała mnie po ramieniu i poszła do Misery. - Totalnie ci za to wiszę - zawołałam do niej. Potem odwróciłam się do Truposza z Bagażnika, czy raczej do funkcjonariusza Brandta. - Czyli nie jesteś stuknięty? Twarz rozjaśnił mu uśmiech przewrotny jak grzech w niedzielę, i nagle funkcjonariusz Brandt zrobił się przystojny. To znaczy dalej miał zmierzwione włosy i w ogóle, ale niech licho weźmie te oczy. - A prysznice? - spytałam bliska przestrachu. Uśmiechnął się szerzej, a ja poczułam się rozdarta między oburzeniem a podziwem. Żaden inny nieboszczyk nigdy mnie tak nie nabrał. - Możesz przeze mnie przejść na drugą stronę - powiedziałam, nadal grzecznie. - Mogę? - spytał sarkastycznie, bo już o tym wiedział. Zbliżył się do mnie. - A mogę cię najpierw pocałować? -Nie. Zaśmiał się cicho, objął mnie w talii, przyciągnął do siebie i pochylił głowę. Nabrałam powietrza łagodnie, kiedy nasze usta się zetknęły. Potem już go nie było. Kiedy ludzie przechodzili przeze mnie na drugą stronę, czułam ich ciepło, wyczuwałam najmilsze wspomnienia i zapach ich aury. Po jego zniknięciu uniosłam kołnierz swetra, żeby znów otoczyła mnie jego woń. Pachniał jak połączenie waty cukrowej i drzewa sandałowego. Nabrałam powietrza głęboko. Miałam nadzieję, że nigdy go nie zapomnę. Kiedy miał dwanaście lat, ryzykował życie, żeby uratować chłopca z sąsiedztwa, którego zaatakował pies. Sam się przez to

dorobił dwudziestu siedmiu szwów. To, że ani on, ani chłopiec nie zmarli, zakrawało na cud. Ale tylko to chciał w życiu robić pomagać ludziom. Ratować świat. Wtedy nawinęła się pijana przedszkolanka Carrie Liedell i okradła nas z jednego z porządnych gości. A on się zagubił. Na trzy lata stracił tożsamość, to, na kogo się wychował. Do chwili, gdy Cookie otworzyła bagażnik i znalazło go moje światło, leżał w ciemności i zagubieniu. Z jego wspomnień wynikało, że moje światło go jakoś ocaliło. Może w byciu kostuchą kryje się coś więcej, niż mówi mit. Totalnie wiszę Cookie margaritę. - Często całujesz nieboszczyków? - zapytał Garrett. Zapomniałam, że tam był. - Nie pocałowałam go - powiedziałam defensywnie. - Przeszedł przeze mnie na drugą stronę. - Jasne. - Przechodząc, szturchnął mnie ramieniem. - Przypomnij mi, żebym też przez ciebie przeszedł, jak umrę.

14 Niektóre dziewczyny ubierają sie u Prady. Inne noszą półautomatyczne glocki 17 z krótkim odrzutem lufy, automatycznie napinaną sprężyną uderzeniową, wskaźnikiem obecności naboju w komorze nabojowej oraz niepoślizgową rękojeścią. T-SHIRT Na krótką, błogą chwilę prawie zapomniałam, że Reyes może już nie żyć, że mogę go już więcej nie zobaczyć. Jednak jak tylko wsiadłam do Misery i ruszyłam do domu, brzemię smutku na powrót osiadło na moich barkach. Skoncentrowałam się na tym, by oddychać i wyprzedzać każdy mijany samochód, tylko dlatego, że mogłam to robić. Kiedy wróciłyśmy do biura, było już po szóstej. Nie zawracałam sobie głowy odwiedzinami u taty. Wyszedł ze szpitala i był w domu, co oznaczałoby nużącą jazdę do Heights, a energia tych czterech godzin niespokojnego snu, które udało mi się wygospodarować

zeszłej nocy, wyczerpała się koło południa. Postanowiłam odwiedzić go następnego dnia, jak się porządnie wyśpię. Kiedy wychodziłam, Cookie chciała jeszcze popracować i sprawdzała wiadomości. Wubek się nagrał - wyjaśniał, gdzie jest samochód Cookie, i wciąż domagał się swojego zeznania. Przecież dałam mu zeznanie. Temu to wiecznie mało. - Transz sama do domu? - zapytała Cookie z powątpiewaniem. - A wyglądam, jakbym miała nie trafić? - Szczerze? - Trafię do domu - obiecałam z uśmiechem. - Dobra. Co z tą Panią Marigold? - Bez jaj. - Pokręciłam głową w oszołomieniu. - Skąd u licha wyskoczyła z tym synem Szatana? - Sama chciałabym wiedzieć. Stworzyłam ci lipny adres mejlowy i wysłałam jej z niego wiadomość. Musisz tam czasem zaglądać - podała mi świstek papieru z loginem i hasłem. Jej twarz złagodniała. - Nic mu nie jest, Charley. Jestem tego pewna. Na samą myśl o Reyesie powietrze uszło z moich płuc. Postanowiłam zmienić temat, zanim zsinieję z braku tlenu. W sinym mi nie do twarzy. - Pani Marigold to świruska. A ja myślę, że Mimi się ukrywa. - Też tak myślę. W odniesieniu do obu przypadków - zgodziła się z uśmiechem. - Moim zdaniem Mimi wiedziała, co się dzieje, i z rozmysłem zeszła do podziemia. - Znajdziemy ją. - Kiwnąwszy głową obiecująco, poszłam do domu zjeść zimne płatki i wziąć prysznic. Prysznic będzie gorący, skoro Truposz z Bagażnika przeszedł już na drugą stronę, ten hultaj.

Ledwo pamiętałam, jak się położyłam, kiedy zbudził mnie znajomy dotyk sunący po mojej skórze. Ciepło. Elektryczność. Rozchyliłam rzęsy i ujrzałam niejakiego pana Reyesa Alexandra Farrowa. Siedział na podłodze pod moim oknem i mi się przypatrywał. Był bezcielesny, więc choć wszystko inne znajdujące się w pokoju było pogrążone w ciemności, każda gładka linia jego postaci była widoczna, każda jedna kusiła, wabiła moje oczy jak hipnotyczne fale oceanu. Tropiłam te linie, snułam się po płaszczyznach i wpadałam w doliny. Odwróciłam się do niego przodem, zakopując się głębiej w kołdrę. - Umarłeś? - spytałam głosem, który brzmiał jak własne wątłe echo. - Czy to ważne? - odpalił, unikając odpowiedzi. Siedział tak jak na czarno-białych zdjęciach stałkerki Elaine Oake - jedną nogę miał ugiętą, zarzucił na nią ramię, głowę wsparł o ścianę. Jego intensywne spojrzenie mnie zniewoliło. Trudno było oddychać pod jego ciężarem. Niczego bardziej nie pragnęłam niż iść do niego, zbadać każdy solidny centymetr jego twardego ciała. Nie śmiałam jednak. Jak gdyby wiedział dokładnie, kiedy postanowiłam do niego nie iść, uśmiechnął się, przekrzywił głowę. - Mała kostuszko - powiedział głosem gładkim i słodkim jak toffi, i tak kuszącym, że dosłownie ślinka pociekła mi do ust. Niegdyś obserwowałem cię godzinami. Zwalczyłam euforię, jaką wywołała ta myśl - myśl o tym, że mnie obserwował. Patrzył się. Studiował. Na pewno i tak ją poczuł. Musiał wiedzieć, jaka jestem łatwa, gdy idzie o niego.

- Obserwowałem, jak biegniesz przez park na huśtawki, jak twoje lśniące, splątane włosy opadają ci za ramiona i na plecy. Jak czerwieniały ci usta, kiedy jadłaś lody. I twój uśmiech westchnął ciężko. - Mój Boże, był oślepiający. Był ode mnie zaledwie trzy lata starszy, więc to stwierdzenie nie było nawet w połowie tak perwersyjne, jak mogło zabrzmieć. Czułam, jak mnie przyzywa głębokim tembrem głosu, czułam nęcącą energię, która mnie do niego zwabiała, uwodził mnie jak inkub. Każda cząstka mojego ciała zadrżała w odpowiedzi, zadygotała potrzebą tak pierwotną, tak wszechogarniającą, że zaparło mi dech w piersi. - A kiedy byłaś w liceum - ciągnął, jak gdyby wracał pamięcią do snu - to, jak nosiłaś książki. Łuk twoich pleców. Idealną gładkość twojej skóry. Łaknąłem ciebie jak zwierzę łaknie krwi. Z każdym słowem stawałam się słabsza, z każdym uderzeniem serca, które ku mnie rozbrzmiewało. Wiedziałam, że jeśli pozwolę mu kontynuować, to się poddam. Brakowało mi nadludzkiej siły Supermana, której było trzeba, by się mu długo opierać. We mnie po prostu nie było zbyt wiele cech, które dałoby się określić jako „super". - Co to właściwie jest ta siarka w piekle? - zapytałam, licząc na to, że ugasi to płomienie. Chciałam mu też przypomnieć, skąd pochodzi, choć trochę go zranić, ponieważ i on mnie ranił. Nie ufając mi, za nic mając moje pragnienia i troski - ranił. Tak samo jak ostatnio każdy mężczyzna w moim życiu. Uśmiechnął się powoli i z zimną kalkulacją. - Jeśli jeszcze kiedyś będziesz niepokoić moją siostrę, przetnę cię na pół. Chyba podziałało. Ja zraniłam jego, on mnie. Dało się z tym żyć.

- Skoro nie chcesz mi powiedzieć, gdzie jesteś, skoro mi nie zaufasz, że ci pomogę, to po co tu jesteś? Po co zawracać sobie głowę? Po pokoju rozszedł się cichy warkot i poczułam, jak odchodzi. Poczułam, jak jego esencja opuszcza pomieszczenie, a zastępuje ją zimny bezruch. Jedną chwilę przed tym, jak całkowicie zniknął, przemknął obok mnie i szepnął mi do ucha: - Bo to dla ciebie oddycham. Zagrzebałam się głębiej w posłanie z westchnieniem i długo leżałam, rozważając... wszystko. Jego słowa. Głos. Oszałamiające piękno. To dla mnie oddychał? Tylko dla niego biło moje serce. Nabrałam powietrza gwałtownie i zerwałam się. Bicie jego serca. Czułam bicie jego serca. Gdy mówił, dobiegało mnie z dudnieniem, silne, miarowe. Żył! Wyskoczyłam z łóżka, potknęłam się troszkę, kiedy prześcieradło cierpiące na lęk separacyjny zaatakowało moją stopę, po czym pokicałam do łazienki, by zasiąść na moim porcelanowym tronie i się wysiusiać. Miałam jeszcze jedną szansę, by się dowiedzieć, gdzie jest. Miałam nadzieję, że jego najlepszemu przyjacielowi, Amadorowi Sanchezowi, nie przeszkadza, jak w środku nocy odwiedzają go obłąkane prywatne detektywki. Może powinnam na wszelki wypadek wziąć z sobą broń. Narzuciłam jakieś ubrania, związałam włosy, a w charakterze dodatków do swojej kreacji zdecydowałam się na glocka. Potem pobiegłam do biura i wzięłam wszystko, co Cookie miała na psiapsióła Reyesa zarówno z czasów liceum, jak więzienia - pana Amadora Sancheza. Było to wzruszające, że nadal utrzymywali kontakt i mogli z sobą spędzić w ciągu lat tyle czasu. Hehe. Śmignęłam przez niewielki ruch uliczny - bo była trzecia o poranku - i nieco ponad kwadrans później znalazłam się w Heights, odrobinę zdziwiona, że w ogóle jadę do Heights.

Amador Sanchez był w liceum przeciętnym uczniem, parę razy miał problemy z policją w związku z drobnymi przestępstwami, a potem został aresztowany i skazany na cztery lata za pobicie z użyciem niebezpiecznego narzędzia. Nie pomogło, że uderzył też policjanta. To nigdy nie jest dobry pomysł. Mimo to mieszkał w jednej z najbogatszych dzielnic miasta. Muszę pamiętać, żeby go spytać, kto jest jego maklerem. Panu Wongowi i mnie też by się przydała ładna miejscówka. Pomimo lokalizacji dom, przed który zajechałam, zaskoczył mnie. Wyobraziłam sobie tanie budownictwo w stylu South Valley, może nawet zakład pomocy społecznej. Przepiękny, dwupiętrowy dom z elewacją wykładaną azulejo i witrażem w drzwiach wejściowych nie bardzo pasował do mojego wyobrażenia o skazańcu, który siedział za pobicie. Było mi niemal głupio, ale popędziłam przez zimno i zadzwoniłam do drzwi. Może to nie był dom Amadora? Może mieszkał w jakiejś stróżówce z tyłu. Jednak według notatek Cookie mieszkał właśnie tutaj z żoną i dwójką dzieci. Miałam wielką nadzieję, że jestem we właściwym miejscu. Były skazaniec, który pokonał wszelkie stereotypy i zbudował udaną oby legalną - karierę, sprawiłby mi dużo radości. Owinęłam się ciaśniej kurtką i ponownie zadzwoniłam, aby mieszkańcy domu wiedzieli, że nie zamierzam sobie pójść. Na werandzie zapaliło się światło, a przez witrażowe drzwi wyjrzała na mnie jakaś zamazana postać. W końcu usłyszałam dźwięk otwieranego zamka i drzwi się uchyliły. - Słucham? - Latynos tuż po trzydziestce tarł jedno oko, a drugim mnie obserwował. Uniosłam legitymację i zacisnęłam zęby z determinacją.

- Reyes Farrow. Gdzie on jest? Opuścił rękę i popatrzył na mnie, jakbym była w połowie świruską, a w połowie uciekinierką z wariatkowa. - Nie znam żadnego Reyesa Farrowa. Skrzyżowałam ramiona. - Czyżby? Tak chcesz to załatwić? Wspominałam, że mój wuj jest inspektorem miejscowej policji i mogę go tu ściągnąć w dwadzieścia minut? Natychmiast zrobił się defensywny: - Możesz od razu zadzwonić też do ciotki. Nic kurwa nie zrobiłem. - Ależ był drażliwy. - Amador - podeszła do niego kobieta i go zbeształa: - Nie bądź taki nieuprzejmy. Wzruszył ramionami z zażenowaniem i przesunął się w bok, kiedy ona stanęła w drzwiach. - W czym możemy pani pomóc? Jeszcze raz machnęłam legitymacją. - Bardzo przepraszam za niestosowną porę. - Mnie nie przeprosiła za niestosowną porę - Amador powiedział żonie. Spojrzałam na niego spode łba. Skarżypyta. - Przyszłam w sprawie Reyesa Farrowa, bo mam nadzieję, że pani mąż zna miejsce jego pobytu. - Chodzi o Reyesa? - Otuliła się szlafrokiem z zatroskanym wyrazem ładnej twarzy. - Nie znaleźli go? - Nie, proszę pani. - Niech pani wejdzie. Jest okropnie zimno. - Zapraszasz ją do środka? - spytał Amador. - A jeśli jest seryjną morderczynią? Albo stalkerką? Wiesz, mam masę stalkerek. Kobieta uśmiechnęła się do mnie przepraszająco:

- Nie ma żadnych stalkerek, tak tylko mówi, żebym była zazdrosna. Nie mogłam się nie uśmiechnąć. Zaprowadziła mnie do wspaniałego salonu usianego zabawkami w przeróżnych kolorach. - Przepraszam za bałagan - powiedziała i zaczęła porządkować. - Nie spodziewaliśmy się nikogo. - Och, proszę tego nie robić. - I bez tego było mi głupio. - Oczywiście, że się nikogo nie spodziewaliśmy - rzekł Amador. - Jest trzecia kurde trzydzieści rano. Przestań. Z westchnieniem usiadła przy mężu. Musiałam przyznać, że byli równie urodziwi jak ich dom. Przepiękna para. - Wie pani pewnie, kim jest Amador - powiedziała - a ja jestem Bianca. - Och, przepraszam. - Byłoby miło, gdybym się przedstawiła. Nazywam się Charlotte Davidson. Muszę natychmiast znaleźć Reyesa Farrowa. Ja... - Zająknęłam się, a w końcu zamilkłam, kiedy zauważyłam, że oboje gapią się na mnie z rozdziawionymi ustami. Bianca pierwsza doszła do siebie. - Przepraszam, proszę kontynuować. - Szturchnęła męża łokciem. No dobra. - Uhm, chodzi o to... Amador wciąż się gapił. Bianca wyciągnęła dłoń i zamknęła mu usta. - Naprawdę lepiej nas wychowano - rzuciła, śmiejąc się nerwowo. - Och, nic się nie stało. Mam coś na głowie? - wygładziłam włosy ze skrępowaniem.

- Nie, tylko trochę nas pani zaskoczyła. - No tak. Czy my się znamy? - Nie - odparł Amador. Popatrzyli na siebie, pokręcili głowami, po czym odwrócili się z powrotem do mnie i dalej nimi kręcili. W porządeczku. - Cóż, w takim razie przejdę do rzeczy. - Spojrzałam na Amadora surowo: - Gdzie jest Reyes Farrow? - Sprawa była poważna, do cholery. Kiedy jednak jedyną emocją, jaka do niego napłynęła, było odczucie przyjemności, zgłupiałam. - Nie wiem, gdzie jest. Przysięgam. Oboje znowu kręcili głowami jednocześnie. To się robiło niedorzeczne. - Dość tego. - Uniosłam ręce. - Co tu się dzieje? - Nawet Bianca już prawie chichotała, i to tak, że wsparłam pięści na biodrach. - Przegapiłam coś? No bo... wydajecie się tacy... bo ja wiem, szczęśliwi. Pozwolicie, że przypomnę, że pora jest o wiele za bardzo nieprzyzwoita na szczęście? - Och, wcale nie jesteśmy szczęśliwi - odparła Bianca z uszczęśliwieniem. Wtedy to do mnie dotarło. Właściwie to walnęło obuchem. Wiedzieli, kim jestem. - Kurde bele, Reyes wam o mnie mówił? Pokręcili głowami przecząco tak szybko, że prawie zaczęły im te głowy wibrować. I kłamali. Nie mogłam uwierzyć, że zrobiłby coś takiego. Wstałam i zaczęłam chodzić tam i z powrotem po ich salonie. Dwa razy potknęłam się o tego samego Transformersa. Wolno się uczę. - Nie mogę w to uwierzyć - wycedziłam przez zęby. Odwróciłam się do nich. - A powiedział wam, czym on jest?

Hę? Hę? Oczywiście, że nie. - Nie powiedziałby najlepszemu przyjacielowi, że jest wstrętnym, łajdackim synem Szatana. O nie, w życiu. Po chwili zorientowałam się, że się śmieją. Zatrzymałam się i chwilę na nich gapiłam, po czym usiadłam z powrotem. - Dobra, bez obrazy, ale... że co? Twarz Amadora rozjaśnił czarujący uśmiech. - Rzecz w tym, że nie wiedzieliśmy... - popatrzył na żonę - nie wiedzieliśmy, czy naprawdę istniejesz. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Jesteś Dutch - oznajmiła Bianca. Serce zabiło mi szybciej, gdy usłyszałam swoje przezwisko. Tylko Reyes tak mnie nazywał. - Jesteś dziewczyną z jego snów. - Tą uformowaną ze światła - rzekł Amador. Dziewczyną z jego snów? Nie wiedzieli, że jestem kostuchą? Pewnie nie. Wątpiłam, czy tak by się cieszyli na mój widok, gdyby natrafili na tę perełkę. - Chwileczkę - przysunęłam się trochę - jakich snów? To on o mnie śni? - Zaczynało być interesująco. Bianca zakryła usta dłonią i się roześmiała. Amador się odezwał: - Ciągle o tobie opowiadał. Nawet w liceum, kiedy każda dziewczyna pragnęła go bardziej niż powietrza, tylko o tobie opowiadał. - Ale mówił, że nigdy cię nie widział - nie na jawie - więc po prostu nie wiedzieliśmy, czy naprawdę istniejesz. - No bo poważnie - powiedział Amador - piękna dziewczyna uformowana ze światła? Swoją drogą, tego akurat nie rozumiem. No bo biała jesteś i w ogóle.

Bianca uderzyła go w ramię i odwróciła się do mnie: - Im więcej Amador i ja się o nim dowiadywaliśmy, tym mocniej zdawaliśmy sobie sprawę, że prawdopodobnie rzeczywiście istniejesz. - Czyli mówił, że jestem piękna? - skoncentrowałam się na tym konkretnie wyrazie. Bianca uśmiechnęła się promiennie. - Cały czas. Wow. To była pewnie najfajniejsza rzecz, jaką dziś usłyszałam. Oczywiście, było jeszcze wcześnie. Nie przyszłam tam jednak bez powodu. Westchnęłam ciężko, zamrugałam i powiedziałam: - Naprawdę i szczerze muszę wiedzieć, gdzie on jest. Przykro mi to wam mówić, ale jeśli go wkrótce nie znajdę, to on umrze. To położyło kres radosnemu świętowaniu. - To znaczy? - spytał Amador. - Dobra, słuchajcie, ile wy o nim wiecie? - Musiałam ocenić, ile mogę im powiedzieć. Bianca przygryzła dolną wargę i odpowiedziała: - Wiemy, że potrafi opuszczać swoje ciało i udawać się w różne miejsce. Ma wspaniały dar. - Robił to więzieniu. Wtedy nauczył się już to lepiej kontrolować, tak żeby to jego nie kontrolowało. Nie wiedziałam, że kiedyś go to kontrolowało. Ciekawe. Ich wiedza oraz otwartość na umiejętności Reyesa pomogą mi wyjaśnić, co się działo. - Reyes doszedł do wniosku, że fizyczne ciało już mu niepotrzebne. Bianca zmarszczyła śliczne czoło z troską. - Nie rozumiem. Przesunęłam się na sam brzeżek krzesła:

- Wiecie, że potrafi opuszczać swoje ciało? - Oboje pokiwali głowami. - Cóż, teraz chce być poza nim cały czas. Chce się go pozbyć. Uważa, że ono go spowalnia, naraża na niebezpieczeństwo. Bianca zasłoniła usta delikatną dłonią. - Czemu tak myśli? - spytał Amador gniewnie. - Częściowo dlatego, że jest osłem. - Drugie „częściowo" pominęłam. Nie ma powodu mówić im całej prawdy. Wiadomość, że demony istnieją naprawdę, popsuje im dzień. Nie ma zbyt wiele czasu. - Popatrzyłam na Amadora błagalnie: Czy masz jakieś, jakiekolwiek pojęcie, gdzie on może być? Cokolwiek? Amador spuścił głowę z żalem. - Nie. Nic nie słyszałem. Kiedy się obudził i wyszedł z tamtego szpitala, byłem przeświadczony, że przyjdzie tutaj. - Bianca podała mu rękę. - Gliniarze też tak myśleli - ciągnął. - Obstawili nasz dom i zdałem sobie sprawę, że jednak tu nie przyjdzie, by nie narażać nas na niebezpieczeństwo. Nie kłamał, a ja wciąż nie miałam żadnych informacji. Zachciało mi się płakać. I kopać, i trochę wrzeszczeć. Po tym wszystkim zabiję Angela. Mój jedyny śledczy i jedyna osoba, której mogłam powierzyć bezcielesne patrolowanie ulic - a ten od paru dni się nie pokazuje. Poważnie się zastanawiałam, czy go nie wylać. - Amadorze, przychodzi ci coś do głowy? Zamknął oczy w zamyśleniu. - Jest mądry - powiedział, nie otwierając oczu. - Wiem. - Nie, jest naprawdę mądry. To absolutny geniusz. - Otworzył oczy i spojrzał na mnie. - Jak myślisz, skąd mamy ten dom? Zastygłam zaciekawiona jego pytaniem.

- Kiedy byłem z nim w więzieniu, analizował rynek, akcje i obligacje, i przeze mnie przekazywał Biance, w co zainwestować, kiedy się wycofać, a kiedy kupić coś innego. - Wziął mój tysiąc dolarów - wtrąciła Bianca - i zrobił z nas milionerów. Mogłam wrócić do szkoły, a kiedy Amador wyszedł z więzienia, otworzył własny zakład kowalstwa artystycznego. - On jest dla nas wszystkim - rzekł Amador. - I nie tylko przez to. - Szerokim gestem wskazał otoczenie. - Nie zdajesz sobie sprawy, ile razy uratował mi życie. Jeszcze zanim trafiliśmy razem do paki. Zawsze mogłem na niego liczyć. Nagle z trudnością przychodziło mi wyobrazić sobie, że Amador kogokolwiek pobił. Miał dobrą duszę. Byłabym gotowa się założyć, że popadł w tarapaty, ochraniając kogoś bliskiego. - I jest mądry - powtórzył, ponownie zagłębiając się w myślach. - Nie ukrywa się przed byle kim. Ukrywa się przed tobą. Dlatego ukryje się w takim miejscu, w jakim nie spodziewa się, że ty będziesz go szukać. - Charlotte - Bianca zapytała smutnym głosem - masz ochotę na kawę? Amador pokiwał głową z aprobatą. - I tak mieliśmy wstawać za godzinę. - W takim razie... Jak machać osłu przed nosem marchewką. Siedzieliśmy w ich kuchni całą godzinę i rozmawialiśmy o Reyesie, jaki był w liceum, jakie miał marzenia i nadzieje. Szokujące było to, że wszystkie koncentrowały się wokół mnie. Amador niewiele wiedział o Earlu Walkerze - człowieku, który Reyesa wychowywał i bezlitośnie katował - bo Reyes nie chciał o nim mówić. Amador twierdził za to, że Reyes nie zabił nikogo, z Earlem włącznie. Chciałam w to wierzyć.

Rozmowa w końcu zeszła na strony internetowe. Opowiedziałam im o spotkaniu z Elaine Oake. Bianca zachichotała i zerknęła na Amadora pytająco. - Powiedz jej - powiedział w końcu z uśmiechem. Bianca skupiła się na mnie. - Kiedy Reyes badał rynek, nie miałam pieniędzy na inwestycje, wiesz? Kazał mi więc zadzwonić do tej kobiety, która próbowała się z nim zobaczyć i opłacać strażników więziennych, żeby go szpiegowali. No to zadzwoniłam. Powiedziałam jej, że mój mąż siedzi z nim w celi i że zdobędę dla niej, co zechce. Płaciła za każdy gram informacji, jaki miałam. Dosłownie. Pieniędzmi. Właściwie to nie wiedzieliśmy, co jeszcze możemy jej przekazać. - Roześmiała się w głos. - Tak zdobyłam tamten tysiąc do inwestycji. - Sprzedawałaś informacje? - Śmiałam się razem z nią. - Tak, ale głównie nieistotne szczegóły, nic takiego, co by mogło mu w przyszłości zaszkodzić. Od czasu do czasu Reyes mi mówił, żebym jej przekazała coś ważnego na temat jego przeszłości, żeby się nie zniechęcała. Było jednak kilka rzeczy, których nie chciał ujawniać, a które wyciekły za pośrednictwem strażników. Nie mieliśmy pojęcia, skąd oni brali część informacji. Ach, chyba znam taki przypadek. - Na przykład informację o jego siostrze? Bianca się skrzywiła. - Tak. Nie mamy pojęcia, skąd to się przedostało do jakiegoś strażnika. - Reyes nigdy o niej nie mówił - potwierdził Amador. Byłam pewna, że marshale dowiedzieli się o Kim z jednej z tych stron. Niemniej Amador miał rację. Reyes był

absurdalnie mądry. Nie żebym wcześniej o tym nie wiedziała, ale... Chwileczkę. Przyjrzałam mu się nieufnie. - A co z tymi zdjęciami Reyesa pod prysznicem? - A jak myślisz, skąd mieliśmy na zaliczkę na dom? Szczęka mi opadła. - Reyes wiedział? Amador zaśmiał się głośno. - To był jego pomysł. Wiedział, że słono za nie zapłaci, a chciał, żebyśmy mieli ten dom. Siedziałam w osłupieniu. Zrobił to wszystko dla swoich przyjaciół. A mnie sugeruje, że chodzi i krzywdzi niewinnych ludzi? Teraz wątpiłam w to jeszcze bardziej. Ale co będzie, jeśli umrze? Naprawdę utraci człowieczeństwo? Czy to w ogóle jest możliwe? Liczyłam na to, że z rozmowy wyciągnę jakąś wskazówkę, gdzie Reyes może być - coś, z czego Sanchezowie może nawet nie zdawali sobie sprawy, że wiedzą. Nic takiego się jednak nie wyróżniało. Dałam im swoją wizytówkę i wstałam zza stołu kuchennego. Amador poszedł pośpiesznie wziąć prysznic, a Bianca odprowadziła mnie do drzwi. - To co o mnie mówił? - spytałam ją. Zachichotała i pokręciła głową. - Nie, serio. Mówił coś o moim tyłku? ca ca ca Weszłam do mojego bloku z głową pełną Reyesa i sercem pełnym nadziei. Nie byłam pewna dlaczego. Może sama świadomość, że wciąż żyje, poprawiała mi humor. Nigdy wcześniej nie zdawałam sobie sprawy, że słyszę bicie jego serca,

ale kiedy wracałam myślą do przeszłości, zawsze je słyszałam - głównie w chwili zmierzchu między jawą a snem, kiedy na wpół przytomne marzenia ślizgają się po powierzchni mojej świadomości. Uderzenia serca układały mnie do snu. Wkładając klucz do zamka, usłyszałam z głębi korytarza panią Allen. - Charley? - zapytała słabym głosem. Władco Pierścieni, co znowu? Pani Allen odzywała się do mnie wyłącznie wtedy, gdy jej pudel PP uciekał, a ona potrzebowała licencjonowanej prywatnej detektyw, by go znalazła. Moim skromnym zdaniem Prince Philip - Książę Philip - był prawdziwym utrapieniem. Żywiłam silne podejrzenia, że osoba, która wymyśliła pudle, zaprzedała duszę diabłu. No bo poważnie - pudle? Odwróciłam się ku niej. Przynajmniej będę z tego mieć talerz domowych ciasteczek, bo pani Allen uważała domowe ciasteczka za wystarczające wynagrodzenie za wiele godzin poszukiwań Największego Utrapienia Ameryki. Co mi akurat pasowało. - Dzień dobry, pani Allen - przywitałam się, idąc w jej stronę. W tej właśnie chwili usłyszałam osobliwy, głuchy odgłos. Potem w głowie eksplodował mi ból i podłoga popędziła w kierunku mojej twarzy. Zanim pochłonęła mnie ciemność, zdążyłam tylko pomyśleć: „To jest kurna niemożliwe".

15 Co ja robie z tymi psami i dokąd schodzimy? NAKLEJKA NA ZDERZAK Wjechaliśmy na wybój i walnęłam głową - tą samą głową, która właśnie doznała urazu tępym narzędziem - o boczną część wnętrza bagażnika. Ocknęłam się przez to. Szybko jednak zaczęłam tracić grunt pod nogami, z każdym uderzeniem serca mocniej popadałam w nieświadomość. Ogarniała mnie intensywna, ciepła ciemność. Musiałam na nią napierać, gryźć i szarpać, by odzyskać przytomność. Skupiłam się na ostrym bólu, który pulsował mi w głowie, na fakcie, że nogi i ręce miałam związane, na szumie silnika i szeleście opon pode mną. Jeśli Cookie postanowiła, że w ten sposób wpakuje mnie w końcu do bagażnika, dostanie na Gwiazdkę roczny zapas wosku do depilacji brazylijskiej. - No to co ty właściwie robisz? Z wysiłkiem otworzyłam oczy i ujrzałam rozpromienioną twarz trzynastoletniego gangstera imieniem Angel. Dzięki Bogu. On na pewno mnie wydostanie z tej kabały. Zaglądał do środka przez tylne fotele. W tej chwili ubiłabym mamuta włochatego, żeby też być bezcielesną.

- Konam - zaskrzeczałam chrapliwie, bo miałam sucho w gardle. - Idź po pomoc. - Nie konasz. Poza tym czyja wyglądam na Lassie? Cwaniacki uśmieszek na moment się osunął i dojrzałam w jego twarzy troskę. Niedobrze. - Kto to? - zapytałam i zamknęłam oczy. Różne warstwy bólu pulsowały o moją czaszkę harmonijnie. - Dwóch białych mężczyzn - odparł ze zmartwieniem. - Jak wyglądają? - Jak dwaj biali mężczyźni - zbył mnie. - Wy wszyscy wyglądacie tak samo. Próbowałam westchnąć głośno, ale brakowało mi na to powietrza w ściśniętych płucach. - Jesteś pomocny jak łyżka w walce na noże. - Pomacałam szelki w poszukiwaniu broni, ale jej nie było. Naturalnie. Przytomność też stopniowo traciłam. - Sprowadź Reyesa. - Nie nadążałam walczyć o świadomość. - Nie mogę go znaleźć. - Jego głos brzmiał jak echo w jaskini. - Nie wiem jak. - No to miejmy nadzieję, że on wie, jak znaleźć mnie. Zdawało mi się, że ledwie chwilkę później otwarto klapę bagażnika i ponownie mnie przebudzono. Ciasną przestrzeń zalało światło. Mrużąc powieki w ostrym blasku, poczułam nagle dziwną solidarność z wampirami. - Jest przytomna - powiedział jeden z nich. Wydawał się zaskoczony. - Nie chrzań, Sherlocku - odparłam, a w nagrodę za wysiłek poczułam w potylicy przenikliwy ból. Teraz byłby dobry moment, żebym się przestraszyła, ale nic z tego. Zero przypływu adrenaliny. Zero lęku w moich

żyłach. Zero trwożliwych potów i przewracających w żołądku ataków paniki. Albo podali mi jakiś nielegalny środek odurzający, albo zamieniłam się w zombie. Jako że nie odczuwałam żądzy zjedzenia ich mózgów, skłaniałam się ku opcji z narkotykiem. - Uderzyliście mnie - oznajmiłam, kiedy wyciągali mnie z bagażnika i targali w stronę czegoś, co wyglądało na opuszczony motel. Niebywale niegrzecznie, żaden z nich nie odpowiedział, i uświadomiłam sobie, że nie wysławiam się wyraźnie. A i chodzenie ze związanymi stopami okazywało się niemalże niemożliwe. Na szczęście miałam zbrojną eskortę. Czułam się przez to osobliwie ważna. Totalnie potrzebowałam własnych ochroniarzy. Wdrożenie programu zaostrzonej ochrony nie tylko zapobiegłoby przyszłym porwaniom, lecz także podniosłoby moją samoocenę, a podniesiona samoocena to wyższa samoocena. - Co robić? - spytał Angel, podskakując jak pasikonik na patelni. I bez tego było mi trudno go zobaczyć. Nie udawało mi się skupić na niczym poza własnym sztywnym językiem. - Sprowadź Wubka - wymamrotałam w odpowiedzi. - Nie sądzisz, że sam o tym pomyślałem? Próbowałem się z kim skontaktować, kiedy udawałaś pacjentkę w śpiączce, pani Rip Van Winkle. Teraz schizuje i próbuje się do ciebie dodzwonić. Myśli, że nawiedza go twoja cioteczka babka Lillian. Moja obstawa przerzuciła mnie przez próg sypiącego się pokoju jednoosobowego. Przy ścianie naprzeciw wejścia stało krzesło, a obok na komodzie znajdował się szeroki asortyment rozmazanych narzędzi tortur. Igły, noże, niepokojące metalowe przyrządy, które zaprojektowano tylko w jednym celu. Przynajmniej moja obstawa się postarała, odrobiła zadanie

domowe i przygotowała teren. Nie byłam jakąś tam przypadkową laską, którą potorturują i zakopią na pustyni. Specjalnie mnie wybrano na tortury i pochówek na pustyni. Samoocena już mi podskoczyła. - To czemu Wubek myśli, że nawiedza go ciocia Lii? spytałam, kiedy zrzucili mnie na krzesło i do niego przywiązali. - Z kim ona gada? - zapytał jeden z członków mojej obstawy. Drugi coś zaburczał. Nietrudno było rozróżnić, który to Riggs, a który Murtaugh, choć ewidentnie obaj byli ich złymi odpowiednikami. Rozgryzłam też, dlaczego nie mogę rozpoznać ich twarzy - obaj mieli na sobie kominiarki, które doprawdy nie pasowały im do garniturów. Niebawem odkryłam, że bycie przywiązanym do krzesła jest znacznie mniej komfortowe, niż można by sądzić. Sznury wrzynały mi się w nadgarstki i ramiona oraz bezlitośnie ściskały nieszczęsne Uwagę i Awarię. Dziewczynki już nigdy nie będą takie same. - No próbowałem tego numeru z cukrem - odparł Angel, wciąż miotając się na wszystkie strony - starał się wypatrzeć, co dokładnie robią. - Wiesz, tak jak mi kiedyś mówiłaś, ale jego kot ciągle zlizywał cukier i napis w końcu wyglądał bardziej jak „Lii lubi dupy" niż jak „Charley na pomoc". - Wubek ma kota? Zobaczyłam nagły ruch, tak szybki, że ledwie zdążyłam go odnotować, a już patrzyłam w prawo - w stronę zardzewiałego zlewu. Dopiero wtedy poczułam przeszywający ból w policzku. Zaczynałam pojmować, jakie to będzie do bani. Grrrr, nie znoszę tortur. - Znowu mnie uderzyłeś - powiedziałam z dziwnym przypływem irytacji.

- Tak myślisz? - odparł Zły Riggs. Pyskaty taki. - Boli mnie część mózgu. Domagam się informacji, jak się nazywa ta część mózgu i jaką pełni funkcję. Zły Riggs zastanowił się chwilę. - Paniusiu, nie wiem, jak się nazywa ta część twojego mózgu. Ty wiesz? - zwrócił się do psiapsióła. - Jaja sobie ze mnie robisz? - zapytał Zły Murtaugh, choć miałam poczucie, że nieszczerze. Robiłam, co w mojej mocy, by zidentyfikować tych ludzi, których mocno podejrzewałam o porwanie, lecz po prostu nie mogłam się skoncentrować. Cokolwiek mi podali, działało świetnie. Będę musiała poprosić o przepis. Ich głosy przypominały puszczoną za wolno płytę i nie mogłam skupić wzroku na ich oczach, by oszacować kolor. Właściwie to nie mogłam skupić wzroku na niczym, co by wymagało uniesienia głowy. Buty mieli ładne. - Kończy nam się czas oraz cierpliwość, pani Davidson oznajmił Zły Murtaugh. Miał dosyć wysoki głos i niewielkie dłonie. Zdecydowanie nie w moim typie. - Będzie pani miała jedną, jedyną szansę. Jedna szansa to lepiej niż zero. Będę musiała się bardzo postarać. Trafić od razu w samo sedno. Oby szczęście początkującego mnie teraz nie zawiodło. - Gdzie jest Mimi Jacobs? Cholera. No cóż, kiedy nic innego nie pozostaje, należy kłamać. - Na Florydzie. - Gdzie jest Floyd? - Zły Riggs zapytał kolegę. - Florydzie - powtórzyłam. Kurczę. Podjęłam kolejną próbę: Flo-ły...

Moja głowa znowu poleciała w prawo. Ból rozlał się gwałtownymi falami po moim ciele od szczęki po koniec kręgosłupa. Niemniej miałam wrażenie, że klapsy Złego Murtaugha bolałyby znacznie bardziej, gdybym nie była w trzy dupy naćpana. Teraz będę musiała od nowa dochodzić do siebie. Westchnęłam z irytacją. Zły Murtaugh uklęknął przede mną i uniósł mój podbródek, żebym mogła na niego popatrzeć. Bardzo pomogło. Prawie udało mi się dojrzeć kolor jego błękitnych oczu. Postawiłabym też ostatnie pięć centów, że ten drugi też ma błękitne oczy. Wiedziałam, że nie bez powodu ciary mnie przez nich obleciały. Cholerni lipni agenci FBI są do bani. - To panią zaboli znacznie bardziej niż mnie - oznajmił Zły Murtaugh vel agent specjalny Powers. Uśmiechnęłam się. - Nie, jeśli ten gość, co tam stoi za oknem, będzie miał coś do gadania. Obaj moi porywacze odwrócili się z impetem. Zanim zdążyli zrobić coś jeszcze, Garrett Swopes dwa razy postrzelił Złego Riggsa, tak szybko, że niemal niezauważalnie. Oczywiście, ja sama obecnie zauważałam bardzo niewiele, ale jednak. Zły Murtaugh wyjął broń i odpowiedział ogniem, zmuszając Swo-pesa, by przywarł do ściany. Towarzyszyło temu sporo hałasu. Próbowałam pomóc Swopesowi, dając Złemu Murtaughowi z bańki, ale udało mi się tylko spuścić głowę i odzyskać dobry widok na jego buty. - Hurra! - Angel wył, wiwatował i skakał na wszystkie strony. Nigdzie się z nim nie można pokazać. Strzelali jeszcze trochę, a potem ktoś kopniakiem otworzył drzwi. Ten też miał ładne buty. Takie błyszczące. Nagle Garrett mnie rozwiązywał. Miał na sobie ciężkie, zakurzone buty

i dżinsy. A Zły Riggs chyba leżał u moich stóp nieżywy. Znaczy wyglądał na nieżywego, jak tak leżał z otwartymi, niewidzącymi oczami. Nie chciałam jednak wyciągać pochopnych wniosków. - Uciekł tyłem - powiedział Garrett do gościa w ładnych butach. Kto by pomyślał, że się obraca w tak dobrym towarzystwie? Udało mi się podnieść głowę na tyle długo, że rozpoznałam Śmiercionośnego Ninję z Zakręconego Tria. Niewiele się zmienił, odkąd on i jego szajka włamali się wczoraj rano do mojego mieszkania. - Pan Chao - powiedziałam, całkowicie zaskoczona. - Jak mnie znaleźliście? - Pan Chao i ja wymieniliśmy się numerami jakiś czas temu, kiedy nakryłem go na tym, że cię śledził - odparł Garrett, mocując się ze sznurami. Poddał się i wyjął zajebisty nóż. - To znaczy wtedy, kiedy ty też mnie śledziłeś? - No. Chodzi za tobą od paru dni. - Panie Chao - powiedziałam karcąco. - Ale tyłek mam niezły, prawda? - Mamy go ścigać? - zapytał pan Chao z lekkim kantońskim akcentem na języku. Garrett mnie odciął, a ja upadłam w jego ramiona jak szmaciana laleczka. - Gdzie się u diabła podziały moje kości? - spytałam. Ta cała pionowość przerastała moje możliwości. - Idź z kolegą. - Garrett odpowiedział Chao. Moje pytanie i tak było raczej retoryczne. Podniosłam oczy i zobaczyłam Franka Smitha, szefa pana Chao, w nieskazitelnym grafitowym garniturze. Uśmiechał się, jakby takie wydarzenia stanowiły sens jego życia.

- Ja chcę zawieźć Charles w bezpieczne miejsce - ciągnął Garrett. - Ma pani na sobie swoją bieliznę z napisem „Juicy"? - zapytał Smith. Wyraźnie humor mu dopisywał. - Jak mnie znaleźliście? Smith skinął głową i rzekł: - Pan Chao zauważył dwóch ludzi, którzy wsadzali pokaźny ładunek do bagażnika w uliczce za pani blokiem. - Pokaźny? - spytałam, nagle urażona. - Zadzwonił do mnie - dodał Garrett, pomagając mi wstać żebym sprawdził twoje mieszkanie, podczas gdy on na wszelki wypadek pojechał za tym autem. No i ciebie nie było w domu. - Zanim się zorientowaliśmy, że panią porwano, pan Chao zadzwonił również do mnie, i wszyscy spotkaliśmy się za tamtym wzgórzem. - Smith wskazał przez roztrzaskane okno. Ja widziałam tylko przenikliwą światłość. - Gliniarze już jadą - dodał Garrett. - Charley - powiedział Angel przestraszonym głosem tuż przed tym, jak posypał się na nas grad kul. Garrett pchnął mnie na ziemię za dosyć ohydnym łóżkiem, dwaj pozostali mężczyźni także rzucili się na podłogę. Dźwięki były przedziwne. Strzały z broni automatycznej odbijały się echem i świstały wokół nas. Kula za kulą dziurawiły tynk oraz mizerne meble i dzwoniły o pradawną umywalkę. Potem nastąpiła przerwa - jak przypuszczałam, na przeładowanie. Pan Chao stęknął z bólu. Został postrzelony, ale nie umiałam stwierdzić, jak poważnie.

- Musimy wezwać pomoc - powiedziałam do Garretta, próbując wstać. - Charley, niech to szlag. - Szarpnięciem ściągnął mnie za połamane i zardzewiałe łóżko. - Najpierw musimy ustalić, co robić. - Moglibyśmy - bo ja wiem - wziąć pana Chao i stąd spierdalać. - Przypływ adrenaliny musiał przywrócić mojemu językowi giętkość. Nagle wyrażanie swojej opinii przychodziło mi bez trudu. Garrett nie zwracał nawet na mnie uwagi. Poważnie? Znowu te numery? - Jeśli to przeczekamy, policja zaraz tu będzie - rzekł. - Jeśli złapiemy pana Chao i pójdziemy pod tamto tylne okno, moglibyśmy stąd spierdolić i poczekać na policję tam. Rozległa się kolejna seria strzałów. - W pytę - rzekł Garrett. Pociski odbijały się rykoszetem i latały na wszystkie strony. - Kto to w ogóle kurwa jest? - Aha, racja, zapomniałam wspomnieć, że mi się przedstawił. Nazywa się Spierdalajmy Stąd Redenbacher. - Masz. - Sięgnął za plecy. - Czy to karta Możesz Stąd Spierdalać? Włożył mi w lewą dłoń niewielki pistolet. - Stary, jestem totalnie praworęczna. - Charley - powiedział ze zniecierpliwieniem. - Tak tylko mówię. - Zostań tu - rozkazał. Podniósł się na kolana, szykując się najwyraźniej na jakiś bohaterski czyn. Pierwsza kula, która trafiła w ciało Garretta, wprawiła mnie w szok. Gdy do moich uszu dotarł odgłos metalu uderzającego w ciało, świat spowolnił. Patrzył na mnie z wyrazem niedowierzania. Kiedy zadrgała w nim druga kula, spojrzał

na swój bok, próbując znaleźć miejsce wlotu. Kiedy trafiła go trzecia, wiedziałam już, co mam robić. Na ścianie za nami pojawił się szereg okrągłych dziur, a ostrzał ustał i zmienił kierunek, zawracając w moją stronę. Uniosłam się zatem na kolana, zastygłam i czekałam. Garrett osunął się na ścianę i zacisnął zęby z bólu. Każda kolejna seria odrywała kawałki gipsu ze zniszczonych ścian, odbijała się od metalowej umywalki i przeszywała rozklekotane meble jak papier. Pokój wyglądał jak nieszczęsna ofiara walki na poduszki w piątkową noc. Gdzie był syn Szatana, kiedy był potrzebny? Może wciąż był na mnie zły. Może tym razem nie przybędzie - nie pokazał się, kiedy zaatakował więzień na warunkowym, który chciał mi wyciąć serce, a to się wcześniej nie zdarzało - ale dla Garretta byłam gotowa podjąć to ryzyko. Czekałam, aż wydarzy się jedna z dwóch rzeczy. Albo tu i teraz zostanę zastrzelona, albo Reyes przybędzie. Ocali mnie. Znowu. I to wszystko, ten hałas i chaos się skończy. Poczułam drgania strzałów na skórze, żar obiektu poruszającego się szybciej niż dźwięk wibrował na moich zakończeniach nerwowych. Zamknęłam oczy i wyszeptałam cicho. Nie słyszałam sama siebie wśród ostrzału. - Reyazielu, przyzywam cię. Drgania serii minęły mnie z grzmotem. I znów. Zbliżały się. Następna kula trafi mnie w szyję, może w żyłę szyjną. Otworzyłam oczy, przygotowałam się na strzał - i z oszołomieniem patrzyłam, jak świat spowalnia jeszcze bardziej. Odłamki wisiały w powietrzu jak zastygła w czasie taśma papierowa, a rząd pocisków parł powoli przez atmosferę w moją

stronę. Przyjrzałam się najbliższemu z nich - temu, który był przeznaczony dla mnie. Metal był rozpalony do białości od tarcia towarzyszącego przemieszczaniu się z tak wielką prędkością. Potem świat z hukiem wrócił do siebie, a potężna siła rzuciła mnie na podłogę. Straciłam dech w piersi. Kule, które obserwowałam, z trzaskiem zaryły w ścianę ponad moją głową. I wszystko pociemniało - ciemność rozpostarła się od obrzeży, aż otoczyła mnie całkowicie i wpadłam w piękną, czarną nieświadomość. Wydawało mi się, że ledwie parę sekund później otworzyłam oczy i odkryłam, iż unoszę się w kierunku zrujnowanego sufitu, którego nie rozpoznałam. Spojrzałam w dół na swoje ciało, na kałużę krwi otaczającą łukiem moją głowę. Potem podniosłam wzrok na ciemną figurę, która wznosiła mnie ku niebu, i zacisnęłam zęby, zwinęłam dłonie w pięści. Cholerna Śmierć. Ależ jej nakopię do dupy. Wyrwałam rękę z uścisku i spadłam na ziemię. Reyes natychmiast stanął przede mną w swojej falującej, ciemnej szacie. Ale ja już nabrałam rozmachu i walnęłam go w szczękę. - A to u diabła za co? - zapytał, zdejmując kaptur i odsłaniając doskonałą twarz. - Och. - Wzruszyłam ramionami z zażenowaniem. - Myślałam, że jesteś Śmiercią. Uśmiech wkradł się na jego twarz i ujawnił jego urocze dołeczki, co z kolei sprawiło, że wzdłuż kręgosłupa przeszył mnie dreszcz. - Nie, to ty - odparł, unosząc brwi filuternie. - No tak, to ja jestem Śmierć. Wiedziałam o tym. - Popatrzyłam na swoje ciało, rozpostarte nieładnie na podłodze. Czyli co, nie żyję?

- Ależ skąd. - Zbliżył się, położył mi palec pod brodą i pokręcił moją głową, żeby obejrzeć sobie uszkodzenia wywołane przez Złego Murtaugha. - Trzeba było wezwać mnie wcześniej. - Nie wiedziałam nawet, że mogę. Zaryzykowałam. Zmarszczył brwi. - Zazwyczaj nie musisz. Czuję twoje emocje, zanim się ujawnią. - Podali mi środki odurzające. Byłam szczęśliwiutka. - Och. Następnym razem przyzwij mnie wcześniej. Opuściłam głowę z wahaniem. - Co? - spytał. - Tamtej nocy zaatakował mnie gość z nożem i z tego, co pamiętam, emocje miałam dosyć intensywne. Nie było cię. - Tak sądzisz? Zamrugałam z zaskoczenia. - Byłeś? - Oczywiście. Ale sama sobie świetnie radziłaś. Nie mogłam pohamować parsknięcia. - Widocznie poszedłeś na planowane zadźganie jakiejś innej Charley, bo ja prawie zginęłam, drogi panie. - Załatwiłaś sprawę sama. Swoją drogą - mówiłem ci. - Co mi mówiłeś? - Że możesz więcej, niż sądzisz. - Kąciki jego ust uniosły się w niesłychanie zmysłowym uśmiechu i zbliżył się do mnie. - O wiele więcej. - Garrett! - krzyknęłam i zaraz później ocknęłam się przy nim. Z powrotem we własnym ciele. Podniosłam się gwałtownie i rozejrzałam za Reyesem. Czy to wszystko mi się przyśniło? To by było zupełnie w moim stylu. Ale ostrzał ustał. - Co się stało? - zapytałam Smitha.

- Snajper nie żyje - odparł, pomagając panu Chao. - I policja już tu prawie jest, więc się zbieramy. - Zaraz, powstrzymałeś go? Postawił jęczącego pana Chao na nogi i objął go. - Ja nie. - Czekajcie, Garrett - powiedziałam, jak przepychał kolegę przez drzwi. Zajechał SUV z André Giantem vel Ulrichem, ich trzecim, za kierownicą. - Gliniarze już tu prawie są. Proszę uciskać. - Dzięki - powiedziałam do jego pleców. Kiedy odwróciłam się do Garretta, zorientowałam się, że krew, która otaczała moją głowę łukiem, należała do niego, nie do mnie. Wyszukałam najgorszą z jego ran i, no cóż, uciskałam.

16 Narodowe Stowarzyszenie na Rzecz Sarkazmu - niby na co nam wasze wsparcie. NAKLEJKA NA ZDERZAK Kiedy wślizgnęłam się do szpitalnej sali, na której leżał Garrett, było już późno. Wciąż spał, więc postanowiłam się poczęstować zawartością jego tacy. Mnie przyjęto ze wstrząśnieniem mózgu, a jego z trzema ranami postrzałowymi. Więc wygrał. Tym razem. - Co ty robisz? - zapytał głosem ochrypłym ze zmęczenia i od leków. - Jem twoje lody - odparłam z buzią pełną waniliowych pyszności. - Czemu zjadasz moje lody? Zadawał doprawdy niemądre pytania. - Bo swoje już zjadłam. No przecież. Zaśmiał się, a potem skrzywił w bezradnej agonii. Operowano go całe kurka wieki, potem leżał na OIOM-ie, ale potem położyli go na normalnej sali, bo mimo że stracił dużo krwi, jego rany nie zagrażały już życiu. - Przyszłaś dobrać mi się do gatek?

- Nie masz na sobie gatek - przypomniałam mu. - Jesteś ubrany w dziewczyńską sukienkę z wbudowaną wentylacją zadka. - Ja miałam na sobie podobny strój, ale Cookie przyniosła mi spodnie od dresu, które miałam pod spodem. Lekarz wypuszczał mnie do domu niechętnie, wymusiwszy na Wubku i Cookie obietnicę, że nie dadzą mi zasnąć przez dwanaście godzin. Właśnie przygotowywał wypis. Było już późno, ale przecież nie było powodu, bym siedziała w szpitalu, podczas gdy mój komputer był ewidentnie u mnie w mieszkaniu, gdzie też mogę posiedzieć. I spędzić czas miło, oglądając zdjęcia Reyesa w internecie. Odstawiłam lody i wlazłam Garrettowi do łóżka. - Nie zabierasz całej kołdry, prawda? Czułam bliskość Reyesa. Czułam jego napięcie, kiedy weszłam do łóżka z Garrettem. Był zazdrosny? O Garretta? Wspierałam przyjaciela, i tyle. Chciałam go pocieszyć i ukoić. - Jest mi bardzo niewygodnie - oznajmił Garrett z jękiem. - Nie bądź śmieszny. Sama moja obecność jest kojąca. - Niespecjalnie. Wyciągnęłam nad nim rękę i ułożyłam sobie jego głowę na ramieniu. - Ała. - No proszę cię. - Przewróciłam oczami. - Postrzelono mnie w ramię, na którym się opierasz. - Jesteś na środkach przeciwbólowych - odparłam, klepiąc go po głowie szorstko. - Nie pękaj. - Zdrowie psychiczne jest nie dla ciebie, co? Puściłam jego głowę, wzdychając głośno, i odsunęłam się od niego. - Lepiej ci?

- Byłoby mi lepiej, gdybym mógł popieścić Uwagę i Awarię. Zignorowałam nagły przypływ gniewu, który zatrzeszczał w pokoju jak elektryczność, i zasłoniłam dziewczynki troskliwie. - Zdecydowanie ci nie wolno - oznajmiłam i pacnęłam go po ręce, do której miał podłączoną kroplówkę. Garrett znowu się zaśmiał, po czym złapał za bok z bólu. Kiedy po chwili doszedł do siebie, zapytał: - Czy poza piersiami i jajnikami inne części twojego ciała mają imiona? Zaledwie tydzień temu przedstawiłam go Uwadze, Awarii, Teleportacji i - lust but not least - mojemu prawemu jajnikowi, Scotty'emu. - Tak się składa, że niedawno, podczas nietypowej odmiany gry w butelkę i po wypiciu jednej margarity za wiele, moje palce u stóp zostały ochrzczone. - Możesz mnie przedstawić? Dźwignęłam się do pozycji siedzącej i zdjęłam skarpetki, poruszając nieco łóżkiem, aż Garrett zaczął cicho pojękiwać z bólu. - Ależ z ciebie maruda - orzekłam i położyłam się przy nim, po czym uniosłam stopy. - Dobra, poczynając od lewego małego paluszka, mamy: Gapcia, Mędrka, Gburka, Wesołka, Nieśmiałka, Apsika, Śpioszka, Królową Elżbietę III, Sexy Patronkę Gorących Zadków i Pinkie Floyda. Po chwili zadumy zapytał: - Pinkie Floyda? - Wiesz, jak ten zespół, ale nie do końca. - No tak. Nazwałaś też palce u rąk? Popatrzyłam na niego z niedowierzaniem. Byłam mistrzynią niedowierzania. - To najbardziej absurdalna rzecz, jaką słyszałam.

- Co? - zapytał cały urażony. - Dlaczegóż na litość miałabym nadawać imiona swoim palcom? Popatrzył na mnie wzrokiem zasnutym przez narkotyki. - To twój świat - powiedział nieco niewyraźnie i wiedziałam, że reszta morfiny właśnie zaczyna działać. Kiedy zamknął powieki, pochyliłam się nad nim i pocałowałam go w policzek. Spodziewałam się kolejnego uderzenia gniewu ze strony Reyesa, ale uświadomiłam sobie, że go już nie było. Jego nieobecność stworzyła pustkę w okolicy górnej części mojego tułowia. Po nocy pełnej szpitali, mundurów i pytań zostałam zwolniona za własnym poręczeniem. Nie miałam pojęcia, co to jest poręczenie, uważałam więc, że byłoby to niesprawiedliwe, gdyby później pociągano mnie do odpowiedzialności, jeśli coś w tej kwestii spieprzę. Stan Garretta był stabilny, a ja ponownie zostałam poskładana do kupy superklejem. A przynajmniej moja głowa. Pulsował mi w niej stały, tępy ból, żebym zapamiętała, jak to jest dostać po łbie i stracić przytomność. Kiedy do opuszczonego motelu przyjechała policja, snajper nie żył. Miał skręcony kark - widocznie zsunął się ze swojego samochodu, kiedy do nas strzelał. OK, to mi pasowało. Powiedziałam im, że Garrett się martwił, iż mogłam zostać uprowadzona, więc pojechał za mężczyznami. Kiedy się zorientował, że w istocie mnie porwali, zadzwonił na policję i wkroczył do akcji z impetem. Przy okazji zastrzelił jednego z porywaczy - Złego Riggsa.

Ale nieżyjący snajper na zewnątrz nie miał przejrzystych błękitnych oczu. Nie był zatem tym, za kogo wzięłam Złego Murtaugha, mianowicie jednym z moich fałszywych agentów FBI. Ten, którego Garrett zastrzelił, był ponoć rzekomym agentem Fosterem. W istocie okazał się drobnym przestępcą z Minnesoty. Gdzie zatem był mój drugi lipny agent - agent specjalny Powers? Musiał się wymknąć. A snajper był nową postacią - wcześniej go nie widziałam. Miłośnik moich gatek „Juicy" pan Smith jeszcze się nie odezwał. Miałam nadzieję, ze panu Chao nic nie jest. Nie mogłam powiedzieć wujkowi Bobowi, by posprawdzał szpitale, bo wyszłoby najaw, że na scenie jest więcej osób, niż mu sugerowałam. Hej, skoro gość nie chce zostać zidentyfikowany, to ja mam go wsypać? Kiedy Cookie i Wubek odprowadzali mnie do mieszkania, zatrzymałam się pod drzwiami pani Allen i zapukałam. Było już późno, ale ona szwendała się po mieszkaniu do późnych godzin nocnych, a ja musiałam się upewnić, że nie zrobili jej krzywdy, kiedy mnie pojmali. Uchyliła drzwi. - Pani Allen, nic pani nie jest? Pokręciła głową z wyrazem strachu i żalu. Dowiedziałam się, że kiedy mnie porwali, zadzwoniła na policję, ale nie potrafiła opisać samochodu ani ludzi. Przynajmniej się starała. - Dobrze. Jeśli pani czegoś potrzebuje... - Nic ci nie jest? - spytała głosem drżącym z zaawansowanego wieku i zmartwienia. - Nic a nic - odparłam. - Jak tam PP? Obejrzała się przez ramię. - Tak się zamartwiał. Obdarzyłam ją najszerszym, najbardziej krzepiącym uśmiechem, jaki umiałam wyczarować.

- Proszę mu powiedzieć, że nic mi nie jest. Bardzo dziękuję, że zadzwoniła pani na policję. - Znaleźli cię? - Znaleźli mnie. - Obiecałam sobie już zawsze doceniać tę kobietę i jej pudla, a wujek Bob i Cookie odstawili mnie do mieszkania. - OK, zanosi się na to, że wypijemy sporo kawy. - O nie, wykluczone - powiedziałam, kiedy Cookie udała się do Pana. To znaczy nie do tego Pana, czyli Boga, lecz do Pana Kawci. - Idź wypocząć. Nie zasnę, obiecuję, ale ty nie będziesz ani chwili przeze mnie czuwać. - Była już prawie północ, a to był najbardziej chaotyczny tydzień w moim życiu, jeśli nie liczyć tego okresu, kiedy prowadziłam śledztwo w sprawie zaginionego turysty podczas Mardi Gras. Cookie i wujek Bob spojrzeli na siebie z powątpiewaniem. - Może ja obejmę pierwszą wartę? - zaproponował jej. - Ty sobie trochę odpoczniesz, a ja cię niedługo obudzę. Zacisnęła usta i podeszła do ekspresu. - Dobrze, ale nastawię ekspres, żeby kawa się parzyła. To pomoże. I musisz mi obiecać, że mnie obudzisz za dwie godziny. Uśmiechnął się do niej. Uśmiechnął. Zalotnie. Fuj. Na litość boską, miałam wstrząśnienie mózgu. I bez tego było mi trochę niedobrze. A ona odwzajemniła uśmiech! Niech mnie ktoś uratuje! - Co się dzieje? - spytała Cookie głosem ostrym nagle jak brzytwa. -Co? - Ta wiadomość. Skąd się wzięła? Ach, to ten poranny liścik z pogróżkami.

- Totalnie ci o tym mówiłam - stwierdziłam z niewinną miną. Zazgrzytała zębami i podeszła do mnie z liścikiem w ręku. - Zapytałaś mnie, czy zostawiłam ci wiadomość. Nie wspominałaś, że chodziło o groźby śmierci. - Co? - Wujek Bob zeskoczył z sofy, na której właśnie usiadł, i wziął od niej liścik. Przeczytał go i popatrzył na mnie krzywo oraz karcąco: - Charley, przysięgam, gdyby nie to, że jesteś moją bratanicą, aresztowałbym cię za mataczenie. - Co? - zabełkotałam troszkę, żeby oburzenie lepiej wyszło. Na jakiej kurna podstawie? - To jest dowód rzeczowy. Powinnaś była mi o tym powiedzieć, jak tylko to otrzymałaś. - Ha - odparłam. Tu ich miałam. - Nie mam pojęcia, kiedy to otrzymałam. Kiedy się obudziłam, leżało na ekspresie. - Włamali się? - zapytał z osłupieniem. - No przecież ich nie zapraszałam. Zwrócił się do Cookie: - Co my z nią zrobimy? Cookie wciąż patrzyła na mnie gniewnie. - Powinnam chyba przełożyć ją przez kolano. Wujek Bob się ożywił. Czy Cookie się nigdy nie nauczy? - Mogę popatrzeć? - zapytał pod nosem. Jak gdybym w ogóle nie stała zaraz obok. Cookie zachichotała i wróciła do ekspresu. Och, na miłość czekolady marki Godiva. To się dziać nie mogło.

Zapukano do drzwi łazienki. - Charley, kotku? - Tak, Wubku drogi? - Śpisz? Śmieszny był. - Tak - odparłam, spłukując mydło z pleców. Doleciało do mnie poirytowane westchnienie, po czym wujek się odezwał: - Wezwano mnie na komisariat. Zanosi się na to, że będziemy coś mieli w sprawie Kyle'a Kirscha - słowa „Kyle Kirsch" wyszeptał i prawie zachichotałam. - Na dole mam dwóch ludzi. Jednego tu przyślę. - Wujku, obiecuję, że nie zasnę. Muszę trochę poszperać w internecie. - To znaczyło, że muszę wyszukać pana Reyesa Alexandra Farrowa i jego sesję zdjęciową pod tytułem „Niegrzeczni Chłopcy". Też bym zapłaciła grubą kasę za zdjęcia jego tyłka. - Nic mi nie będzie. Po długim namyśle powiedział: - Dobrze. Niedługo powinienem wrócić. Powiem im, dokąd jadę, więc jeśli będziesz czegoś potrzebować, to im powiedz. I nie zasypiaj. Zaczęłam chrapać, bardzo głośno. - Jesteś przekomiczna - orzekł, choć wyczuwałam, że jego podziw jest nieszczery. Żywiąc nadzieję, że superklej się utrzyma, najdelikatniej, jak umiałam, umyłam włosy. Wstrząśnienia mózgu były okropnie bolesne. Kto by pomyślał? Musiałam usiąść na dnie kabiny, żeby ogolić nogi. Świat ciągle się nieco przechylał w prawo, akurat tyle, żebym traciła równowagę. Wstawanie to była mordęga. Miałam właśnie zakręcić wodę, kiedy go poczułam. Popłynął ku mnie ognisty gorąc, a powietrze zaiskrzyło się

elektrycznością. Jego dziki zapach - jak burza z piorunami o północy - owionął mnie, otoczył, i zaciągnęłam się nim głęboko. Czułam bicie jego serca. Czułam, jak tętni przez pomieszczenie i wali w moją pierś. Ten odgłos był wspaniały. Nie mogłam się doczekać dnia, kiedy znów spotkam go osobiście. Reyesa z krwi i kości. Prawdziwego. Nie wydał z siebie żadnego dźwięku ani nie przybliżył się do mnie, i zaczęłam się zastanawiać, czy ma może jeszcze inną supermoc. - Widzisz przez tę zasłonkę? - spytałam, tylko na poły żartobliwie. Usłyszałam świst metalu tuż przed tym, jak przeciął plastik. Zasłonka spłynęła w dół i złożyła się na podłodze. - Teraz widzę - odparł z krzywym uśmiechem na pełnych ustach, i poczułam, jak w odpowiedzi moje własne serce gubi rytm. Wsunął ostrze do pochwy pod fałdami swojej szaty, potem zniknęła ona, a moim oczom ukazały się góry i doliny jego twardego ciała. Miał na sobie ten sam t-shirt, tylko jego torsu nie plamiła krew. Wiedziałam jednak, że jeśli się zachwieje, jeśli przebudzi się w ludzkiej postaci, zamieni się na powrót w pokaleczonego człowieka, którym stało się jego fizyczne ciało. Ścisnęło mnie w żołądku, gdy to przyszło mi do głowy, odepchnęłam więc na bok tę myśl. Oto stoi przede mną kolejna szansa. Nowa okazja, by go przekonać, żeby mi powiedział, gdzie jest. A ja byłam gotowa zniżyć się do przekupstwa pod każdą postacią. Albo do lodowatego szantażu. Zakręciłam wodę i sięgnęłam po ręcznik. Wyciągnął rękę i wziął mi go z dłoni, zostałam więc naga i ociekająca wodą. Co wykorzystałam, jak umiałam.

- Tego chcesz? - zapytałam, otwierając ramiona, całkowicie się przed nim odsłaniając - i licząc na to, że superklej mu nie przeszkadza. Ten syf ciężko było usunąć. Zrobił krok do przodu i wziął mnie w ramiona z wygłodniałym wyrazem twarzy. Przerwał jednak, zawahał się, zapatrzył mi się w oczy na dłuższą chwilę, jakby w zachwycie. Pogładził palcami mój policzek, musnął kciukiem usta. Oczy miał w kolorze kawy w świetle słońca. Zielone i złote plamki migotały jak brokat, aż wreszcie opuścił długie, gęste rzęsy i przycisnął usta do moich ust. Pocałunek parzył. Jego język rozdzielił moje wargi i zanurkował do środka. Smakował jak mrok i niebezpieczeństwo. Samowolna ręka powędrowała niżej i objęła mój pośladek, a ustami wyruszył na poszukiwanie mojego tętna. Zadygotałam z rozkoszy. Kosztowało mnie to całą moją siłę, by wyszeptać mu do ucha: - Możesz mnie mieć, mnie całą, po tym, jak mi powiesz, gdzie jesteś. Zastygł w bezruchu, odczekał dłuższą chwilę, by wyrównać oddech, a potem się odsunął i popatrzył na mnie przez zmrużone powieki. - Po tym, jak ci powiem. - Po tym. W kilka sekund w pomieszczeniu zrobiło się znacznie chłodniej. Rozgniewałam go i w mgnieniu oka wróciliśmy do naszego impasu. Na tym etapie obawiałam się już, że w głowie mi się zakręci, przepychanki i niuanse naszego związku były takie dramatyczne, takie nieprzejednane. - Użyłabyś swojego ciała, by zdobyć to, czego chcesz? - Zdecydowanie.

Zraniłam go. Czułam, jak ból odbija się w nim echem. Znowu się zbliżył, przysunął twarz do mojej, tak że dzieliło je zaledwie parę centymetrów, i szepnął nieskończenie łagodnym głosem: - Dziwka. - Możesz już wyjść - oznajmiłam. Nie mogłam stłumić ukłucia bólu, który wywołało jego stwierdzenie. Zniknął, pozostawiając po sobie wzburzoną otchłań gorzkiej pustki. Nagle do mnie dotarło. Dziwka, to znaczy, uhm, prostytutka. Gwiazdor srebrnego ekranu. Gdzie ja miałam głowę? - Cookie, wstawaj szybko - potrząsnęłam nią tak mocno, że zęby jej zagrzechotały, po czym pognałam prosto do jej szafy. Zerwała się i nadstawiła pięści jak postać z kreskówki. Pokładałabym się ze śmiechu, gdyby moja wstrząśniona głowa nie pulsowała boleśnie. Ale owszem, zachichotałam. - Rozczochrana jesteś, koleżanko. Wygładziła włosy z zażenowaniem i zmrużyła oczy w moją stronę. - Co się dzieje? - Mam pomysł. - Pomysł? - Bitą minutę patrzyła na mnie spode łba, dopóki nie dostała w twarz spodniami od dresu. Nie mogłam na to nic poradzić: zebrałam się w sobie i zaczęłam się pokładać ze śmiechu. Głównie dlatego, że zemsta najlepiej smakuje na zimno. Albo przynajmniej na chłodno.

- Musisz poćwiczyć celność - powiedziała, zdejmując z głowy dres i krzywiąc się do mnie sennie. - Musisz wiedzieć, że celuję doskonale. Miałam poczucie, że moja głowa jest na krawędzi klęski jądrowej. Wymknęłyśmy się tyłem, haniebnie próbując uniknąć policjantów na straży. Głupio mi było, ale jeśli pokażę się w eskorcie policji, to wątpiłam, by udało mi się coś osiągnąć. Kiedy zajechałyśmy pod Chocolate Coffee Cafe, Cookie spojrzała na mnie z nadzieją. - Przegapiłyśmy coś? Znalazłaś jakieś nowe dowody? - Nie całkiem. - Zanim wysiadłyśmy, odwróciłam się do niej: Mam pomysł. Tyle że to będzie dziwnie wyglądać z punktu widzenia Normy, Brada i wszystkich, którzy tam będą, więc potrzebuję twojej pomocy. - Jeśli tylko nie każesz mi tańczyć na rurze. Weszłyśmy do restauracji i się rozejrzałyśmy. Norma rzeczywiście miała zmianę, ale nie było widać, kto gotuje. Było też dwoje klientów, którzy siedzieli w bardzo niefortunnym miejscu. Tym jednak zajmę się później. Skinęłam głową w stronę baru i podeszłyśmy z Cookie w tę stronę. Stał tam mój gwiazdor srebrnego ekranu, wsparty na łokciach i z nogami skrzyżowanymi w kostkach. Brązowa fedora oraz trencz były rodem prosto z lat czterdziestych, niezaprzeczalnie w stylu Humphreya Bogarta. Cały ten obrazek dech mi w piersiach troszkę zaparł. Cookie i ja kochałyśmy Humphreya. Usiadłam na stołku tuż przy nim i podeszła do nas Norma. - Cześć złotka, znalazłyście tę osobę, której szukałyście? Cookie usiadła przy mnie, lecz po złej stronie. Złapałam ją pod ladą za kurtkę i pokierowałam, by mnie obeszła.

- Nie - odpowiedziałam smutno. - Wciąż jej szukamy. Norma cmoknęła i bez pytania nalała nam dwa kubki kawy. Właściwie to trochę się martwiłam o picie kawy, kiedy tak mi tętniło w głowie, jednak odmówienie kawy przypominałoby powiedzenie nie pokojowi na świecie. Wszyscy zainteresowani skorzystają na gromkim tak. Jak tylko ktoś wymyśli sposób, jak sobie kawę ładować w żyłę, od razu w to wchodzę. Cookie usiadła i rzuciła mi nerwowe spojrzenie spod rzęs. - Pamiętasz swoje kwestie? - spytałam. Zmarszczyła brwi, lecz zgodnie z ustaleniami potaknęła. Uśmiechnęłam się. - Dobrze, przed jutrzejszą próbą generalną musimy je opanować doskonale. - Ach, racja - powiedziała, śmiejąc się niepewnie. - Próba generalna. - Gracie w jakiejś sztuce? - zapytała Norma, podając nam menu. - No, w Stage House. To nic takiego. - Cudownie - powiedziała, wracając do przecierania blatów. W liceum też trochę grywałam. Dajcie znać, jak się zdecydujecie. - Dzięki - odparłam i popatrzyłam na Cookie. Bogart był między nami. Spojrzał na mnie z ukosa. - Cześć - miałam nadzieję, że wypadnie to niewinnie. Odwrócił się do mnie i zacisnął wargi ponuro: - Ze wszystkich knajp we wszystkich miastach na całym świecie ona wchodzi akurat do mojej. Serce mi stanęło. Tak bardzo przypominał Bogarta. Nie mogłam przeboleć, że Cookie go nie widzi. - Przyszłaś po moją duszę? - spytał. Byłam trochę zdziwiona, że zna mój zakres obowiązków.

- Jeśli pozwolisz - odparłam. Wyłowiłam zdjęcie Mimi Jacobs i podniosłam je: - Widziałeś tę kobietę? Odwrócił się i zapatrzył w okienko Brada do wydawania posiłków. - Za wiele się nie rozglądam. Uśmiechnęłam się. - Na mnie popatrzyłeś. - Ciebie raczej trudno przegapić. No dobra. - Dlaczego nie chcesz przejść na drugą stronę? Wzruszył ramionami: - A mam wybór? - Oczywiście. Nie taka ze mnie kostucha. Nie mogę cię zmusić, żebyś przeszedł. Spojrzał na mnie z zaskoczeniem: - Kotku, ty jedna możesz mnie do tego zmusić. Nie zamierzałam się z nim kłócić. - No cóż, ale tego nie zrobię. Jeśli nie chcesz przejść, ja cię nie będę zmuszać. Popatrzyłam za niego, na Cookie. Siedziała i wpatrywała się we mnie, kiwając głową, jak gdyby wyrażała opinię na temat mojego występu. Parsknęłam śmiechem, a ona rozejrzała się niepewnie. - Śmiejesz się ze mnie? - wycedziła przez zęby, udając, że się wcale nie odzywa. - Nie - zarzekłam się, po czym znów skupiłam na Bogarcie. - Dzidzia! - Odwróciłam się i uśmiechnęłam do Brada, który wsadził właśnie głowę w okienko. - Wróciłaś do mnie. - Oczywiście - odparłam. - I do tego jestem głodna, przystojniaku.

Uśmiechnął się pewnie. - Wypowiedz tylko magiczne słowa, kotku. Wrócił do kuchni i zaczął gotować Bóg raczy wiedzieć co. Byłam jednak całkiem pewna, że rezultat będzie prawdziwym dziełem sztuki. - Czasami - powiedziałam do Bogarta - nasze wspomnienia są ukryte, pogrzebane. A kiedy ludzie przechodzą, ja je widzę. Miałam nadzieję, że może widziałeś Mimi, zwróciłeś uwagę na coś, co wszyscy inni przeoczyli. Jeśli przejdziesz przeze mnie na drugą stronę, będę mogła przejrzeć twoje wspomnienia, poszukać jej. Ale nie zmuszę cię, byś przechodził. - Nie traciłam czasu na wzmiankę, że i tak nie umiem tego robić. Pokręcił głową: - Tak naprawdę nikt tam na mnie nie czeka. - Nonsens. Na każdego ktoś czeka. Słowo, możesz o tym nie wiedzieć, ale kogoś masz. - Och tak, mam ludzi. - Westchnął ciężko i powiedział: Chyba zrezygnuję, jeśli można. Serce mi trochę pękło. Czekano na niego i wiedział o tym, ale nie czuł się godzien przejść na drugą stronę. Coś w przeszłości zrobił, coś, co spowodowało rozłam, najprawdopodobniej w jego rodzinie. Miałam nadzieję, że uda mi się go namówić. Nie zdawał sobie sprawy, co traci, pozostając na ziemi. Miał jednak swoje powody, a ja nie zamierzałam naciskać. - Kiedy będziesz gotowy - powiedziałam, kładąc mu dłoń na ramieniu. Spuścił wzrok, chwycił moją dłoń i uniósł ją do chłodnych ust. Pocałował mnie lekko w rękę i zniknął. Popatrzyłam na Cookie, pokonana: - Nie kupił tego.

- To ty widzisz ich wspomnienia? - zapytała z nabożnym zdumieniem. Nie mogłam pojąć, jak na tym etapie coś ją może jeszcze nabożnie zdumieć. - Widzę, ale nigdy nie próbowałam ich przeglądać, szukać czegoś konkretnego. Ale wydaje mi się, że umiałabym to zrobić. No i muszę porozmawiać z jeszcze jedną osobą. Pokazałam jej gestem, żeby wzięła swoją kawę i poszła za mną do części jadalnej. W dużym pomieszczeniu stało kilkanaście stolików, a wzdłuż ścian znajdowały się loże. Światła były przyćmione, a dwoje młodych ludzi siedziało i szeptało do siebie przy jednej z wielkich szyb, które wychodziły na skrzyżowanie. Przy stoliku głębiej w tyłu siedziała kobieta, która wyglądała, jakby kiedyś była uzależnioną od narkotyków prostytutką. Jej cera sugerowała, że w swoim czasie zażyła sporo amfy. Popatrzyłam na krzesło, potem na Cookie. - Będzie ci zimno - powiedziałam jej z żalem. Ale Norma już teraz dziwnie na nas patrzyła. Cookie naprawdę musiała siedzieć przede mną, kiedy będę z tą kobietą rozmawiać. Ostrożnie, jakby obchodziła się z jajkiem, podeszła do przodu i usiadła, kuląc się w sobie. Kobieta ją przenikała, zupełnie nieświadoma faktu, że naruszono jej przestrzeń osobistą. - To jest chore na tyle sposobów - orzekła Cookie. - Wiem. Przykro mi. - Nie - zbeształa mnie - dla Mimi mogłabym to robić cały dzień. Tylko pomachaj palcami, poczaruj i dowiedz się, gdzie jest. Uśmiechnęłam się i usiadłam naprzeciw niej. - Zrobi się. Kobieta trzymała ręce na stole i wyglądała przez okno. Raz po raz pocierała nadgarstki o siebie i nagle zdałam sobie sprawę, że podcięła sobie żyły. Rany jednak się zagoiły i zabliźniły,

więc to nie tak zginęła. Cokolwiek ją wykończyło, sprawiała wrażenie, jakby wiodła życie twarde jak kamień. - Kochanie - powiedziałam, wyciągając rękę ku jej ramieniu. Przerwała swoje obsesyjno-kompulsyjne zachowanie i popatrzyła na mnie pustym wzrokiem. - Mam na imię Charlotte. Przyszłam ci pomóc. - Jesteś piękna - powiedziała i uniosła dłoń do mojej twarzy. Uśmiechnęłam się, a ona pogładziła palcami moje policzki i usta. - Jak milion gwiazd. - Możesz przeze mnie przejść na drugą stronę, jeśli chcesz. Zabrała rękę gwałtownie i pokręciła głową. - Nie mogę. Pójdę do piekła. Chwyciłam ją za ręce. - Nie. Gdybyś miała trafić do piekła, złotko, to już byś tam była. Ja takich rzeczy nie rozsądzam, a piekłu piekielnie zależy na tym, by przejąć to, co należy do nich. Zadrżały jej usta, a w oczach wezbrały łzy. - Nie... nie pójdę do piekła? Ale... myślałam, że skoro nie poszłam do nieba... - Jak masz na imię? - Lori. - Lori, muszę przyznać, że nawet ja nie zawsze rozumiem, dlaczego ktoś nie przechodzi na drugą stronę. Nierzadko dzieje się tak, gdy zmarły padł ofiarą brutalnej zbrodni. Czy możesz mi powiedzieć, jak zmarłaś? Cookie objęła się ramionami, by odpędzić chłód. - Nie pamiętam - powiedziała Lori. Pochyliła się i owinęła palcami moje palce. - Jak się znam, to pewnie coś przedawkowałam - rzuciła mi zawstydzone spojrzenie. - Nie byłam dobrą osobą, Charlotte.

- Jestem pewna, że robiłaś, co było w twojej mocy. Ewidentnie ktoś tak sądzi, bo w innym wypadku udałabyś się w przeciwną stronę. Tymczasem jesteś tutaj. Może się po prostu pogubiłaś. Wyjęłam zdjęcie Mimi i pokazałam jej. - Widziałaś tę kobietę? Zmrużyła powieki, pokręciła głową. - Wygląda znajomo. Nie jestem pewna. Nie zawsze zwracam na ludzi uwagę. Są tak daleko. - Kiedy będziesz przechodzić na drugą stronę - jeśli się na to zdecydujesz - czy zgadzasz się, żebym przejrzała twoje wspomnienia i sprawdziła, czyjej tam nie znajdę? Zamrugała z zaskoczeniem. - Oczywiście. To możliwe? - Nie mam pojęcia - zaśmiałam się. Ona też się uśmiechnęła. - To co mam robić? Wstałam. - Przechodzisz przeze mnie. Reszta jakoś sama się dzieje. Nabrała powietrza głęboko i wstała. Powietrze wokół nas tętniło ekscytacją. Cieszyłam się ze względu na nią. Wydawała się taka pogubiona. Może to o tym ciągle mówił Rocket. Może wielu z tych, którzy zostali na ziemi, jest zagubionych, i potrzebują, żebym ich znalazła, a nie żeby oni znajdowali mnie. Nie wiedziałam jednak, jak to zrobić - poza tym, by non stop jeździć przez kraj. Musiałam się skoncentrować, skupić na tym, by przeszukać jej wspomnienia. Kiedy ja nabrałam powietrza, Lori zrobiła krok do przodu i usłyszałam, jak szepcze: - O mój Boże. Jej życie runęło na mnie z pełną siłą. Od momentu, gdy była jeszcze dzieckiem, a matka sprzedała ją sąsiadowi

na popołudnie, żeby zdobyć działkę, aż do chwili, kiedy była w liceum i grupka dziewcząt pociągnęła ją za włosy, kiedy ją mijały w szatni. Cierpienie jednak szybko przyćmiła radość: jej wiersz wygrał konkurs. Został potem opublikowany w miejscowej gazecie razem z jej zdjęciem. W życiu nie była taka dumna. Wyszła na prostą i przez jeden semestr uczęszczała na studia, ale szybko popadła w zaległości i ciężkie brzemię porażki znowu zadomowiło się na jej barkach. Wróciła do życia, jakie znała - życia na ulicy, w którym handlowała sobą, żeby załatwić sobie kolejny odlot, i przedawkowała w brudnym pokoju hotelowym. Musiałam się przedrzeć przez najistotniejsze elementy, przeskanować jej wspomnienia, nim całkowicie znikła. Trafiłam na pierwszy raz, kiedy weszła do tej restauracji. Usiadła i więcej nie wstała, zamknięta w sobie na długie lata. Pełzłam do przodu, widziałam każdego klienta. Było ich zbyt wielu, by wszystkich przejrzeć, więc wypchnęłam obraz Mimi na plan pierwszy. Zobaczyłam, jak głównymi drzwiami wpada do środka kobieta. Na jej twarzy malował się lęk, wielkimi ze strachu oczami omiotła wnętrze. Usiadła i czekała, ale kiedy samochody jeden po drugim się zatrzymywały, poniosły ją nerwy, wzięła z kasy nieotwar-tego markera niezmywalnego i popędziła do łazienki. Mniej więcej minutę później do toalety weszła inna kobieta, a Mimi wybiegła na zewnątrz i pochłonęła ją ciemność nocy. Nabrałam głośno powietrza i otworzyłam oczy, przyciskając dłonie do piersi, jakbym wynurzyła się z basenu. Ponownie zaczerpnęłam tchu i usiadłam z powrotem, mrugając oczami z zaskoczeniem. Udało mi się. Przeszukałam jej wspomnienia. Chwilę trwało, nim przyswoiłam wszystko, co widziałam.

Walczyłam z ogarniającym mnie smutkiem. Życie Lori nie było łatwe. Teraz jednak zdecydowanie była w lepszym świecie, jakkolwiek fałszywie to brzmi. I znalazłam ją. Znalazłam Mimi. Zerknęłam na Cookie z maleńkim uśmiechem. - Pozwól, że spytam - odezwałam się bez tchu. - Dobra. - Gdybyś była żoną bardzo zamożnego biznesmena, miała przeolbrzymi dom i piękne dzieci, które kochasz nad życie, gdzie by cię na pewno nie szukali? Twarz Cookie przybrała wyraz nadziei. - Udało się? - Udało - obejrzałam się przez ramię i pokazałam na drugą stronę ulicy. - Schronisko dla bezdomnych? - zapytała głosem przesyconym niedowierzaniem. Popatrzyłam na nią i wzruszyłam ramionami. - Nadaje się idealnie. Nie mogę uwierzyć, że wcześniej o tym nie pomyślałam. Cały czas miałyśmy ją tuż pod nosem. - Ale... o mój Boże, co teraz zrobimy? - Poklepała blat stołu dłońmi, z trudem panując nad entuzjazmem. - Teraz pójdziemy się przywitać.

17 Kojarzysz te zle rzeczy, które przytrafiają się dobrym ludziom? To ja. T-SHIRT Rzuciłam na ladę dwadzieścia dolców, kiedy ją mijałyśmy w biegu. - Brad, czy nasze zamówienie może być na wynos? Wsadził głowę w okienko i uniósł dłonie pytająco. - Zaraz wracamy. Pognałyśmy przez ulicę do ceglanego budynku z kratami w oknach i wielkimi, metalowymi drzwiami. Zaczynał kropić deszcz. - Chyba mają zamknięte - wydyszała za mną Cookie. Zaczęłam walić do drzwi, odczekałam chwilę i znowu walnęłam parę razy. Po dłuższej chwili otworzył nam rozespany Hulk. Postanowiłam się uśmiechnąć. Głównie dlatego, że nie chciałam rozbudzić jego gniewu. - Dzień dobry - pokazałam legitymację. - Nazywam się Charlotte Davidson, a to Cookie Kowalski. Jestem prywatną detektyw i prowadzę sprawę dla komendy policji

w Albuquerque - skłamałam połowicznie. - Czy możemy porozmawiać? - Nie. - Hulk był marudny, gdy się go budziło w środku nocy. W serialu o tym nie wspominano. Będę musiała napisać do producentów. I najwyraźniej moja legitymacja też nie robiła na nim wrażenia. Zamiast tego podałam mu dwadzieścia dolców. - Chcę tylko zadać kilka pytań. Szukam pewnej zaginionej. Wyrwał mi dwudziestkę i czekał na moje pytania. - Och. - Wyjęłam zdjęcie Mimi z torebki. - Czy widział pan tę kobietę? Przyglądał się fotografii całe wieki. Z ciężkim westchnieniem dałam mu kolejne dwadzieścia dolarów. Jeśli tak dalej pójdzie, to będę musiała błyskawicznie znaleźć bankomat, bo jak nie, będziemy miały przesrane. - Może - odparł. Wziął ode mnie zdjęcie i przyjrzał się uważniej. - O tak. To Molly. - Molly? - Imię było sensowne, skoro naprawdę nazywała się Mimi. Byłoby jej łatwiej się przyzwyczaić do reagowania na nie, niż gdyby chodziło o coś w rodzai Guinevere albo Hildegard. - Tak, jestem całkiem pewien. Ale teraz wszyscy śpią. - Niech pan posłucha, gdyby tak, no wie pan, lada moment miała nam spaść na głowy bomba atomowa, to z pożegnaniem się nie można by zaczekać do jutra, prawda? Zaśmiał się. Kto twierdzi, że Hulk nie ma poczucia humoru? - Zabawna pani jest. - No cóż, niech pan myśli o mnie jak o uzbrojonej głowicy jądrowej. Ja naprawdę nie mogę czekać do jutra. - To chce pani zobaczyć się z nią teraz? Cholera, bystry gość. - Z prędkością światła, kolego. Jesteś geniuszem?

Zmarszczył brew, próbując rozgryźć, czy się z niego nabijam. Pochyliłam się do przodu. - A potem może ty i ja skoczymy do restauracji i napijemy się kawy? - Nie jesteś w moim typie. Kurde. Zdarza się. Cóż począć? - Dobra, to wpuścisz nas chociaż? - Mój typ jest bardziej... zielony. - O ma Boziu, proszę pana - wyjęłam ostatnie dwadzieścia dolców. - Rujnujesz mnie tu. Wyjął mi banknot z palców i otworzył drzwi. - Trzeba się wpisać i potrzebuję kopii twojej legitymacji detektywa, a potem was do niej zabiorę. Pięć minut później Cookie szturchała delikatnie owiniętą w szary koc kobietę, która spała na jednej z dziesiątek prycz rozsianych po przypominającym salę gimnastyczną pomieszczeniu. - Mimi? - zapytała lekkim szeptem. Żeby pomóc Mimi zrozumieć, że przychodzimy w pokoju, Cookie pożyczyła od Hulka latarkę i oświetlała nią sobie twarz. Nie miałam serca jej powiedzieć, że wyglądała jak Duch minionych Świąt Bożego Narodzenia. - Mimi, kochanie? Mimi się poruszyła, spojrzała na nas przez przymknięte powieki, po czym wydała z siebie najgłośniejszy, najbardziej mrożący krew w żyłach ryk, jaki w życiu słyszałam. Przynajmniej z ust istoty ludzkiej. Otaczający nas bezdomni zaprezentowali całe spektrum reakcji: od wyskoczenia z własnej skóry po kontynuację chrapania. - Mimi, to ja - oznajmiła Cookie, świecąc sobie latarką prosto w twarz. Co doprawdy mogło jedynie pogłębić wrażenie, że wygląda jak Duch minionych Świąt Bożego Narodzenia,

bo wygładziło jej zmarszczki i nadało jej skórze ten łagodny, atomowo naświetlony blask. Mimi zarzuciła nogi do góry. Musiałam przyznać, że jak na reakcję walki lub ucieczki, było to niespecjalnie sensowne. Potem zgramoliła się na bok pryczy i spadła na podłogę. Jakiś człowiek poklepał mnie od tyłu w nogę: - Co tam się u diabła dzieje? - Egzorcyzmy. Proszę się nie przejmować. Chrząknął z dezaprobatą i wrócił do spania. Mimi wystawiła głowę ponad materac. - Cookie? - spytała głosem znacznie cichszym niż przed chwilą. - Tak. - Cookie obiegła pryczę i podniosła ją z ziemi. - Przyszłyśmy ci pomóc. - O mój Boże, przepraszam. Wydawało mi się... - Krwawisz - powiedziała Cookie i wyjęła z torebki chusteczkę. Mimi dotknęła górnej wargi, a potem delikatnie otarła krwawiący nos chusteczką, którą podała jej Cookie. - Robi mi się tak, jak życie przelatuje mi przed oczami. - Zamilkła na moment i zapatrzyła się przed siebie. - I możliwe, że posikałam się w majtki. - Chodź, kochanie. - Cookie pomogła jej wstać, a ja szybko obstawiłam jej drugi bok. Za przystępną cenę dwudziestu dolców - tym razem z portfela Cookie - pożyczyłyśmy jedno z biur, żeby z nią porozmawiać. - Masz niezłe płuca, dziewczyno - zauważyłam, grzebiąc w niewielkiej lodówce w poszukiwaniu wody. Podałam jej butelkę, kiedy nos przestał jej krwawić. - Bardzo za to przepraszam - odparła, machając dłonią przed nosem. - Byłam zdezorientowana. Nie wiedziałam, kto to.

- Cóż, pewnie nie pomogło, że tuż nad głową wisiał ci Kacper Duszek Latarki. Cookie zrobiła brzydką minę. - Mimi, to jest Charley - powiedziała. - Ojej. - Próbowała wstać, ale nogi się pod nią ugięły i opadła z powrotem na krzesło. Chwyciłam ją za rękę. - Proszę, nie wstawaj. Nie ma we mnie nic specjalnego. - Z tego, co słyszałam - odpowiedziała, trzymając mnie za rękę - jesteś bardzo wyjątkowa. Jak mnie znalazłyście? Cookie uśmiechnęła się szeroko: - Tym się Charley zajmuje. Nic ci nie jest? Przedstawiłyśmy się sobie i wysłuchałyśmy barwnej opowieści o tym, jak to Mimi wylądowała w schronisku dla bezdomnych, w której ważne role odegrał pijany taksówkarz oraz niewielki i rychło opanowany pożar, a potem przeszłyśmy do bardziej istotnej części historii: dlaczego przebywa w schronisku dla bezdomnych. - Pomyślałam sobie, że nikt mnie tu nie będzie szukał. Sądziłam, że mnie nie znajdą. - Mimi - zganiła ją Cookie - Warren i twoi rodzice są chorzy ze zmartwienia. Pokiwała głową. - Mogę z tym żyć. Lepiej, żeby się zamartwiali, niż żeby poginęli. Trochę racji miała. Było późno, a mojej głowie groziła eksplozja. Postanowiłam podzielić się z nią naszymi podejrzeniami, a dalej się zobaczy. - Powiedz, jeśli już to słyszałaś. Zmarszczyła brew. - Pewnego wieczoru w czasach liceum była impreza. Dziewczyna, która nazywała się Hana Insinga, wymknęła się

z domu i poszła na tę imprezę, a następnego dnia jej rodzice zgłosili zaginięcie. Gdy wspomniałam o Hanie, Mimi spuściła wzrok. Ciągnęłam: - Niektórzy pamiętają ją z imprezy, inni nie. Niektórzy mówili, że chyba wyszła z jakimś chłopakiem, inni, że to niemożliwe, z nikim nie wychodziła. Oddech uwiązł Mimi w gardle, wywnioskowałam więc, że jestem na właściwym tropie. - A teraz - dwadzieścia lat później - wszyscy, którzy widzieli, jak Hana wychodzi z imprezy, jeden po drugim umierają. Czy to brzmi znajomo? Mimi opuściła głowę, jakby nie mogła spojrzeć nam w oczy. Cookie położyła jej dłoń na ramieniu krzepiąco. - Wiecie prawie wszystko, ale Hana nie opuściła imprezy z jednym chłopcem. Wyszła z całą naszą grupką. Cookie zastygła. - Co masz na myśli? - Ma na myśli to - powiedziałam, mocując się ze smutkiem, który nagle pochłonął Mimi i napierał na moją klatkę piersiową że tamtej nocy kilkoro dzieciaków wyniosło z domu jej ciało. Już nie żyła i razem poszli ją pochować. Zgadza się? - Było to jedyne sensowne wyjaśnienie. Otarła łzę zakrwawioną chusteczką. - Tak. Siedem osób. Było nas siedmioro. Cookie próbowała stłumić zszokowany oddech dłonią. Uklękłam, by spojrzeć Mimi w twarz. - Ktoś na tej imprezie ją zabił. Może to widziałaś? Grozili, że z tobą zrobią to samo? - Proszę, przestań - powiedziała, teraz już otwarcie szlochając.

- Dręczyli cię w szkole? Popychali na korytarzach? Zrzucali ci książki z rąk? Żeby ci przypomnieć. Żebyś była posłuszna. - Nie mogę... Ja... Zdecydowałam się, że zacznę od Tommy'ego Zapaty, a Ky-le'a Kirscha zostawię sobie na koniec. - Czy to miało coś wspólnego ze sprzedawcą samochodów, z którym jadłaś lunch, Tommym Zapatą? Nabrała powietrza gwałtownie i podniosła na mnie oczy: - Skąd o tym wiesz? - Trzy dni temu znaleziono zwłoki Tommy ego. Został zamordowany. Przykryła usta obiema dłońmi. - Jeśli szybko nie udowodnimy, że tego nie zrobił, o morderstwo zostanie oskarżony twój mąż. - Nie! - Skoczyła na równe nogi i ruszyła do drzwi. - Nie, on nic nie zrobił. Nic nie rozumieją. Poszłam za nią i złapałam ją za ramię. - Mimi, przestań. Możemy ci pomóc, ale muszę wiedzieć, co się stało. - Ale... - Musisz usiąść i wszystko mi wytłumaczyć, żebym mogła wydostać i ciebie, i twojego męża z tarapatów. Co się stało tamtej nocy? Zawahała się, zachwiała, a potem z urywanym westchnieniem usiadła z powrotem na krześle. - Byliśmy na imprezie. Poszłam z kimś na górę do łazienki. Nie czułam się za dobrze. Tym kimś była zapewne Janelle York. - Byliśmy w domu Tommy ego Zapaty. Jego rodzice wyjechali z miasta. - Popatrzyła na mnie z desperacją. Bawiliśmy

się. Wiesz, wygłupialiśmy się, słuchaliśmy muzyki. Ale my poszliśmy do łazienki koło sypialni rodziców Tommyego. Pewnie chwilę tam siedzieliśmy, gadaliśmy. Potem usłyszeliśmy głosy, więc zgasiliśmy światło i uchyliliśmy drzwi, żeby popatrzeć. Myśleliśmy, że ktoś się będzie miętosił na łóżku rodziców Tommyego, a my ich przestraszymy. Taki żart. Cookie znalazła świeżą papierową chusteczkę i podała ją Mimi. Ta przerwała opowieść na chwilę, by wydmuchać nos. - Ale to było trzech chłopców. Trzech futbolistów. Byli z Haną w łóżku. Uprawiali z nią seks. - Załkała w chusteczkę. - Czy jednym z nich był Tommy? - spytałam. - Nie, on się z kimś lizał w kącie. Czyli na pewno tam był, a teraz nie żyje. Uspokoiła się trochę i po chwili mówiła dalej: - Nie wydaje mi się, aby Hana tak naprawdę się na to zgodziła. Była taka pijana. Potem zwymiotowała na jednego z chłopców. Zlazł z niej i zaczął wrzeszczeć. Przestraszył ją. Wstała i zaczęła się zataczać w stronę drzwi. Wtedy to się stało. Nie jestem pewna, czy ten chłopak ją pchnął, czy co. Nie widziałam wyraźnie. Ale przewróciła się na kant komody państwa Zapatów i rozwaliła sobie głowę. Tommy próbował powstrzymać krwawienie, ale prawie natychmiast umarła. Wydało mi się interesujące, że nie wspomina o Kyleu. Aż tak się go bała? Popatrzyła na mnie błagalnie: - To był wypadek. Dałoby się to wszystko wytłumaczyć, ale chłopcy się przestraszyli. Przez jakieś pół godziny chodzili tam i z powrotem, przeklinali i próbowali ustalić, co robić. Tata Tommyego pracował na cmentarzu i ktoś wymyślił plan. Chłopcy mieli owinąć ją ręcznikami - właśnie wtedy nas

znaleźli. Bardzo płakałam. Chłopcy przestraszyli się jeszcze bardziej. - Zrobili ci krzywdę? - zapytała Cookie. Wyglądała na niemal równie zrozpaczoną jak Mimi. - Nie - odparła - tak naprawdę to nie. Owinęli Hanę w ręczniki i wytarli krew, a kiedy wszyscy poszli już do domu, zanieśli ją do pickupa Tommyego. Rzucili na pakę dwie łopaty i kazali z sobą jechać. Potem zawieźli nas na cmentarz. - Oczywiście - powiedziałam, doznając olśnienia. - Te liczby, które zapisałaś na ścianie w łazience obok imienia Hany. Wiedziałam, że wyglądają znajomo. To numery kwater na cmentarzu. Pochowali ją w świeżym grobie. - Nie po prostu w grobie - pod grobem. - Zmarszczyłam brwi pytająco, więc wyjaśniła: - Dom pogrzebowy wykopał już grób na pogrzeb, który miał się odbyć następnego dnia. Chłopcy pogłębili go trochę, a my patrzyliśmy - głos jej się załamał. - Po prostu się przyglądaliśmy. Nawet nie próbowaliśmy ich powstrzymać. Jeśli kiedykolwiek należało postąpić właściwie... Cookie chwyciła ją za ręce. - To nie była twoja wina, Mimi. - Ale oni mówili, że była - zaoponowała. - Mówili, że pomogliśmy, że jesteśmy współwinni, a jeśli się wygadamy, to nas zabiją. O mój Boże, tak się baliśmy. Strach, który pochłaniał ją przez dwadzieścia lat, wezbrał i znów ją ogarnął. Zalał mnie duszącymi falami. Walczyłam z nim, napełniałam płuca powietrzem, żeby nad nim zapanować, a ona kontynuowała: - Byliśmy pewni, że nas też zabiją. Ale tego nie zrobili. Włożyli ciało Hany do grobu i zakryli je ziemią. Następnego

dnia tuż nad Haną pochowano pana Romero. I nikt o tym nie wiedział. Moim zdaniem fakt, że to wszystko wydarzyło się dosyć przypadkowo - że nie było to zaplanowane morderstwo - stanowił jedyny powód, dla którego Mimi i Janelle przeżyły. Gdyby ci chłopcy byli prawdziwymi, pozbawionymi skrupułów zabójcami, wątpiłam, bym kiedyś Mimi poznała. - Tak bardzo się trzęsłam, że ledwie mogłam oddychać - powiedziała, dygocąc niemal równie mocno. - I miałaś rację z tym dręczeniem - podniosła na mnie wzrok. - Robili się coraz bardziej bezczelni. To się stało nie do zniesienia. Przestałam chodzić do szkoły, a w końcu ubłagałam rodziców, żeby pozwolili mi zamieszkać tu u babci. Nie mogłam tam już żyć. Nie mogłam patrzeć na państwa Insinga, wiedząc, przez co muszą przechodzić. - Czy Janelle potraktowali tak samo? - spytałam. Popatrzyła na mnie z konsternacją. - Janelle? - Janelle York. Jej smutna dotąd twarz przybrała wyraz obrzydzenia. - Ona stała się po prostu ich marionetką. Należała do kliki. - Nie rozumiem - powstałam. - Ukrywałyście się... Zmarszczyła brew. - Nie chowałam się w łazience z Janelle - powiedziała, prawie zniesmaczona, że coś takiego w ogóle przyszło mi do głowy. Ona była z nimi w pokoju i całowała się z Tommym na fotelu w kącie. Wszystko by dla niego zrobiła. Kiedy zaczął schizować, że jego rodzice się dowiedzą, co się stało, to ona wpadła na pomysł, żeby pochować Hanę pod tamtym grobem. Uniosłam dłonie.

- To kto się z tobą ukrywał? I kto uprawiał z Haną seks? Przełknęła głośno. Łatwo było poznać, że nie chce nam powiedzieć. - Jeff. Jeff Hargrove... był na niej. - Czekaj, Jeff Hargrove uprawiał z Haną seks? - Tak, to znaczy w tamtej chwili. Oni chyba... oni chyba się zmieniali. - Jacy om? Wróciła pamięcią i wzruszyła ramionami bezradnie: - Poza Jeffem był tam Nick Velasquez i Anthony Richardson. Ki czort? - Mimi, kto był z tobą w łazience? Opuściła głowę. - To poufne, prawda? Uklękłam i spojrzałam jej w oczy. - Nie mogę ci obiecać, że to nie wyjdzie na jaw, Mimi, ale musimy wiedzieć, kto tam był. Z ciężkim westchnieniem przyznała niechętnie: - Kyle Kirsch. Jej odpowiedź dech mi w piersi zaparła. - Chcesz powiedzieć, że Kyle nie miał nic wspólnego ze śmiercią Hany? Wydawała się zaskoczona. - Nie, zupełnie nic. Kyle'a traktowali niemal równie źle jak mnie. Tylko że on był synem szeryfa, więc z nim nie posuwali się aż tak daleko. - Złapała mnie za ramię i wbiła mi paznokcie w rękaw. - Trzeba by było znać Jeffa Hargrove'a. Jest stuknięty. Mniejsza o szeryfa, on by nas oboje pozabijał. Usiadłam na piętach.

- OK, to co dalej? - zapytałam, myśląc na głos. Popatrzyłam na Cookie z niedowierzaniem. - Co z tym Kyleem? Nie chce, żeby to wyszło na jaw, więc teraz wszystkich zabija? - Co? - Mimi się wydarła, wbijając paznokcie mocniej i skuteczniej. - Kyle nigdy by tego nie zrobił. On by nikogo nie skrzywdził. - Mimi - powiedziałam ze współczuciem - wszyscy zaczęli wymierać dwie sekundy po tym, jak Kyle Kirsch ogłosił, że zamierza się ubiegać o stanowisko w senacie. Trochę ciężko to wyjaśnić. - Wiem, że wszyscy zaczęli wymierać, ale nikt nie wie, kto to robi. Nawet Kyle. On sra ze strachu. - Zerknęła na Cookie. - Najął przeróżnych ochroniarzy. - Na chwilę zatopiła się w myślach, po czym pokręciła głową: - To musi być Jeff Hargrove. Zawsze był nienormalny. Cookie pochyliła się do przodu: - Mimi, dwa tygodnie temu Jeff Hargrove utonął w swoim basenie. Na twarzy Mimi odmalował się czysty, niezmącony szok. Była równie skonsternowana jak my wszyscy. A ja pogubiłam się kompletnie. - Z kolei Nick Velasquez popełnił rzekomo samobójstwo trzy tygodnie temu. - O tym wiedziałam. Anthony Richardson też się zabił, ale nie wiedziałam o Jeffie. - Kochanie, oni wszyscy nie żyją - każdy, kto był w tym pokoju, poza tobą i Kyleem. Nie ma innego wyjaśnienia. - Nie - zaprzeczyła, kręcąc głową - to po prostu niemożliwe. Gdybyś znała Kylea.

- Byliście razem? - zapytałam. Miłość była nie tylko ślepa - często skręcała też do Głupkowa Wielkiego. Obrzuciła mnie kolejnym z jej arsenału niedowierzających spojrzeń. Niezła w nich była. - Nie, my nie... Nie rozumiesz - zamilkła i przygryzła dolną wargę, a potem powiedziała z westchnieniem kapitulacji: - Nikt o tym nie wie, nikt, ale Ryle jest gejem. Siedzieliśmy w tej łazience i gadaliśmy o chłopakach. Och, na miłość do ciasteczek kukurydzianych. To się robiło coraz lepsze. - OK, niech pomyślę - powiedziałam, trąc czoło. - Powiedz mi jeszcze raz, dlaczego wtedy jadłaś z Tommym Zapatą? Zmarszczyła brwi. - Poprosił o spotkanie. Bałam się nie iść. Twierdził, że jest szantażowany i że nie może już z sobą żyć. Szantaż często przekonuje ludzi, że nie mogą już żyć z tym, co zrobili. Zadziwiająca zdolność. - Mówił, że spotkał się z Kyle'em i powiedział mu, że się do wszystkiego przyzna, weźmie odpowiedzialność za swój udział. Zapytał, czy go poprę. Zamierzał powiedzieć władzom, jak traktowali Kylea i mnie, jak nas zmusili, żebyśmy z nimi pojechali. To nie miało za grosz sensu. - Kyle pochodzi z bogatej rodziny, a ty jesteś żoną zamożnego człowieka, ale żadne z was nie było szantażowane? - spytałam z powątpiewaniem. - Nie, ale wydaje nam się, że wiemy, kto to robił. - Naprawdę? - Tommy uważał, że to Jeff Hargrove.

- Czekaj, ten gość, co miał największe szanse iść do paki za gwałt i morderstwo? Ten Jeff Hargrove? - Tak. Zdaniem Tommyego miał jakieś kłopoty finansowe i doszedł do wniosku, że Tommy, który miał salon samochodowy, będzie łatwym celem. I Tommy miał rację. Sprawdziłam rachunki bankowe JefFa... - niech to licho, dobra była - ...i wpłacał pieniądze w te same dni, kiedy Tommy płacił szantażyście. Trzy razy. Wow. A jednak i Tommy, i Jeff nie żyją. - Kyle do mnie potem zadzwonił - ciągnęła. - Mówił, że Tommy go przeprosił, bo prawdopodobnie zniszczyłby mu karierę polityczną. - To niezły motyw, by kogoś zabić, Mimi - zauważyła Cookie. - Nie, Kyle'a to nie obchodziło. Zamierzał wystąpić razem z Tommym. Miał dziś wygłosić przemówienie z Tommym przy boku i opowiedzieć, co się stało. Odważnie. - Może zmienił zdanie. Westchnęła z frustracją. - Naprawdę trzeba by było znać Kyle'a. W głowie się nie mieści, jak bardzo to, co sugerujesz, do niego nie pasuje. I tak miał poczucie, że żyje w kłamstwie, ukrywając swój homoseksualizm. Przesunęłam dłonią po twarzy. Głowa mnie bolała, i to nie wyłącznie z powodu wstrząśnienia mózgu. Myślałam, że wszystko mam już wyjaśnione. No to mam karę za myślenie. - OK - powiedziałam głosem wątłym z frustracji - to co Kyle zrobił, kiedy wyjechałaś z Albuquerque? Odpuścili mu? Wzruszyła ramionami z ponurą miną:

- Kyle jest dobrym aktorem. W końcu przekonał Jeffa, że jest po ich stronie. A kiedy skończyliśmy szkołę, zrobił to samo co ja: wyjechał i całe lato spędził u babci. - Czy po spotkaniu z Tommym Zapatą ktoś ci groził? Czy to dlatego uciekłaś? - Niedługo później zorientowałam się, że wszyscy umierają. Wiedziałam, że mojej rodzinie grozi niebezpieczeństwo. Póki ja byłam na celowniku, a oni przebywali ze mną, nie byli bezpieczni. Więc pewnego dnia po prostu wsiadłam do taksówki. Gdyby nie ten pożar, już bym była w Spokane. - Utrzymałaś się przy życiu - rzekła Cookie. - Teraz musimy tylko umieścić cię w bezpiecznym miejscu. No, a ja się w międzyczasie zastanowię, co tu się u diabła dzieje. Światła zamigotały i zapadła wokół nas niepokojąca cisza. Gestem nakazałam wszystkim być cicho, przykucnęłam i wyjrzałam za drzwi biura. W awaryjnym świetle na korytarzu widać było wielkie ciało - pewnie był to Hulk - które leżało na podłodze. - Ja pierdolę - powiedziałam, bo nie mogłam w to uwierzyć. Śledzili nas? - Totalnie muszę zwracać więcej uwagi na to, kto mi siedzi na ogonie. To się robiło absurdalne. - Kto? - Skrzekliwy szept Mimi rozległ się po korytarzu. Cookie przyłożyła palec do ust, ja wzięłam Mimi za jedną, a Cookie za drugą rękę i wybiegłyśmy z biura w stronę tylnego wyjścia, które wypatrzyłam, kiedy wchodziłyśmy. Na szczęście szmer deszczu o dach trochę nas osłaniał. Na drzwiach był awaryjny zamek, ale on uruchomiłby alarm, więc wahałam się, czy skorzystać z tego wyjścia. Z drugiej strony może właśnie alarm był nam potrzebny.

Zaprowadziłam nas wszystkie do ciemnego kąta koło drzwi, gdzie kucnęłyśmy, a ja rozważałam, czy chcę przyciągać tyle uwagi. - Cześć szefowo - powiedział Angel, pojawiwszy się koło mnie. Podskoczyłam, przestraszyłam tym Cookie i Mimi, i zrobiłam do niego brzydką minę. - Znowu? Poważnie? - wyszeptałam. - Co ty robisz? - Uciekam przez bandziorami. Co ja innego robię na co dzień? - Z kim ona rozmawia? - zapytała Mimi. - Uhm... - Po chwili paniki Cookie odparła: - Ćwiczy rolę w sztuce. - Teraz? - Mam ci więc po prostu nie przeszkadzać? - spytał Angel, rechocząc gardłowo. Przewróciłam oczami i wyszeptałam do Cookie: - Dobra. Miej telefon pod ręką. Wy dwie biegnijcie do tych drzwi i nie zatrzymujcie się za nic. Zamknę je i spróbuję zastawić od zewnątrz. - Czym? - wyszeptała Cookie głosem piskliwym ze strachu. - Cook - złapałam ją za rękę - czy ja cię kiedyś zawiodłam? - Nie boję się, że mnie zawiedziesz. Boję się, że siebie zawiedziesz. To są bezwzględni mordercy, Charley. - Niedobrze mi - oznajmiła Mimi. Obie tak się trzęsły, że poważnie wątpiłam, czy zanim będą bezpieczne, obędą się bez paru siniaków. - Cook, musisz wydostać stąd Mimi. Ona na nas liczy. Poradzisz sobie.

Nabrała powietrza głęboko. - Tak. Dobra. Zrobię to. Ale pośpiesz się. Strzelasz dużo lepiej niż ja. - Wyjęła z torebki pistolet kalibru.380. - Kurka wodna - powiedziałam. Mój glock wciąż leżał w opuszczonym motelu. Cookie wymiatała jak wymiatacz. Sądząc jednak po wadze... - Masz do niego kule? - Och! - Znowu zaczęła grzebać w torebce i wyłowiła w pełni naładowany magazynek. Podała mi go z uśmiechem. - Pośpiesz się - powiedziała, kiedy załadowałam magazynek i wsunęłam serię do komory. Odgłos zatrzaskiwania rozległ się głośnym echem. Skrzywiłam się. Deszcz trochę go chyba przytłumił, ale o rzut beretem każdy mógł to usłyszeć i zorientować się, że mam broń. - Wiesz, ilu ich jest? - spytałam Angela. - Tylko jeden. Ten paskudny gość z motelu. - Zły Murtaugh? - Może być. - Wzruszył ramionami. - Niech go diabli wezmą - oparłam, wodząc wzrokiem po otoczeniu. - Niech go diabli wezmą prosto do piekła. - Dobra jest - oceniła Mimi. - Bardzo dramatyczna. - Ojej - odwróciłam się do niej z uśmiechem - dziękuję. Tym razem to Cookie przewróciła oczami. Westchnęła z irytacją, złapała Mimi za rękę i naparła na drzwi - mocno w nie przywaliła. Drugi raz okazał się bardziej skuteczny. Kiedy drzwi się otworzyły, tak jak przypuszczałyśmy, rozległ się alarm tak przeraźliwy, że skojarzył mi się mocno z krzykiem Mimi, a kiedy wyszłam za nimi przez te drzwi, dwie rzeczy nastąpiły jednocześnie: Cookie spadła ze schodów na zewnątrz, a ostry, ostry nóż wbił mi się w plecy.

18 Jeśli na początku ci się nie uda, to być może specjalizujesz się w porażkach. T-SHIRT Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu ludzie w tym tygodniu koniecznie chcieli mnie pokroić jak dynię na Halloween. Pewnie dlatego, że Halloween było tuż za rogiem. Zasadniczo noże sprawiają ból. Przewróciłam się do przodu i wpadłam na Mimi, która wpadła na Cookie. Modliłam się do Boga, żebym nikogo nie postrzeliła. W obronie Cookie trzeba przyznać, że lało jak z ogromnego, zardzewiałego cebra. Kiedy zwaliłyśmy się na kupę u stóp schodów, Angel z całej siły naparł na drzwi - niech Bóg błogosławi jego dziwaczną, gangsterską duszyczkę - i właściwie przywalił nimi Złemu Murtaughowi w twarz. Drzwi uderzyły go z głośnym hukiem, a nóż z brzękiem spadł po schodach. - Brawo, Angel! To było boskie! - powiedziałam, waląc Cookie w kolano swoją wstrząśnioną głową. Popamięta sobie. - Wiać! - rozkazał Angel z irytacją. Nagle się zrobił jakiś rozdrażniony.

Serce zaczęło mi galopować. Wstałyśmy z trudem i pobiegłyśmy w alejkę, gdzie było najciemniej. Jeśli akurat miał z sobą broń, a podejrzewałam, że miał, mógłby nas łatwo namierzyć, gdybyśmy pobiegły na ulicę. Światła świeciły tam za jasno, by dało się gdzieś ukryć. Wyobrażałam sobie, że możemy obiec budynek i śmignąć do restauracji. Modliłam się, by Norma miała klucz i otworzyła nam drzwi. Poza tym miałam nadzieję, że alarm ściągnie do nas wsparcie. Cookie rozglądała się dziko na prawo i lewo w biegu. Ta kobitka, jak musi, umie się całkiem szybko poruszać. Zanim jednak ubiegłyśmy choćby pięć metrów, drzwi otwarły się z impetem i bachnęły o ceglaną ścianę budynku. Mimi bardzo pomocnie wrzasnęła. Na wypadek gdyby ktoś nie słyszał rozdzierającego alarmu. - Uciekajcie - powiedziałam im i wymierzyłam z broni. Co było znacznie trudniejsze, niż przewidywałam, kiedy deszcz ściekał mi po twarzy strumieniami. Raz wystrzeliłam, a on szybko schował się na powrót w budynku, dzięki czemu Cookie i Mimi udało się dać drapaka. Ja szybko do nich dołączyłam. - Co mam robić - zapytał Angel, wznawiając swoje występy w stylu pasikonika na patelni. - Rób, co możesz, kochanie. - Pobiegłam do przodu na złamanie karku i sprawdziłam przejście między schroniskiem a znajdującą się obok fabryką słodyczy. Było tam trochę skrzyń i pudeł, ale wyglądało na to, że uda nam się tamtędy przedostać, a za przeszkody w razie potrzeby będziemy mogły się schować. Niestety potrzeba zaistniała zbyt szybko. Rozległ się strzał i Mimi padła na ziemię z piskiem. Zakryła głowę. Wymierzyłam i znowu wystrzeliłam, ale on wypuścił jeszcze dwie serie.

Pierwszy raz w życiu uczestniczyłam w strzelaninie. Prawdziwej, najprawdziwszej strzelaninie z bandziorem. I wyglądało na to, że oboje jesteśmy do bani. Wycelowałam w jego głowę, a trafiłam w znajdującą się wyżej latarnię. A w co on celował, to ja nie miałam pojęcia - no chyba że kasował okna w fabryce słodyczy w ramach jakiegoś strategicznego manewru, którym chciał nas przechytrzyć. Cookie oraz Mimi były blisko śmietnika i przemykały się tam, żeby się ukryć. Zły Murtaugh gnał w naszą stronę, ale Angel podstawił mu nogę. Broń mu wypadła na ziemię i przeleciała ślizgiem na bok. - Weź jego broń! - krzyknęłam do Angela i wystrzeliłam przez alejkę do Cookie. Angel popatrzył na mnie ze złością i oznajmił: - To tak nie działa. O kurczę. Tu obowiązują jakieś zasady? - Czy którąś z was postrzelił? - spytałam bez tchu, zająwszy pozycję za kubłem na śmieci. - Chyba nie - odparła Mimi. - Jak myślisz, ile to potrwa, zanim przyjedzie tu policja? - Dłużej, niż możemy czekać - odpowiedziałam prawdomównie. Angel kopnął broń na bok, ale Zły Murtaugh niemal od razu ją znalazł i ruszył w naszą stronę. A teraz utknęłyśmy za śmietnikiem i nie miałyśmy dokąd uciec. Przelazłam za obie panie, żeby zobaczyć, czy w zagradzającym nam drogę płocie nie ma dziury. Niestety. Musiał mieć jakieś trzy metry wysokości. No i wykonany był z pustaków, więc wątpiłam, by udało mi się go przebić bez naprawdę długiego rozbiegu. Gdybyśmy wspięły się na śmietnik, mogłybyśmy przejść przez płot, ale to by znaczyło, że odsłonimy się przez Złym. A on miał pewnie więcej nabojów niż ja.

- Przepraszam cię, Mimi - powiedziałam. Kobitka nie ukrywała się bez powodu, a myśmy przyprowadziły bandziora prosto do niej. Brawo, Charlotte. - Nie, proszę, nie przepraszaj - zaczęła płakać i trząść się niepohamowanie. Serce mi się ścisnęło w odpowiedzi. - To nie twoja wina. Tylko i wyłącznie moja. Rozejrzałam się szybko po okolicy. Zły Murtaugh już prawie do nas doszedł. Broń miał uniesioną i gotową do strzału. Może i udałoby mi się w niego trafić, gdyby był w zasięgu ręki i postał chwilę zupełnie bez ruchu. - Gdybym tylko dwadzieścia lat temu postąpiła właściwie. - Mimi - Cookie objęła ją ramieniem. Zanim zdążyłam się rozmyślić, uniosłam moje.380 i wyszłam zza śmietnika. Czułam się bardziej odsłonięta niż kiedykolwiek w życiu. Nie licząc tego jednego incydentu w Mexico City. Przeklęta tequila. - Trafiłeś mnie! - krzyknęłam wśród ulewy. Nie miałam wyboru - musiałam wezwać Reyesa. Głupio mi było tak mu zawracać głowę, zwłaszcza że był torturowany i w ogóle, ale... Twarz mojego przeciwnika wykrzywił nikczemny uśmiech, a ja zdałam sobie sprawę, dlaczego w tej okolicy mówią na niego Zły Murtaugh. - Rey'azielu... Niewiele myśląc, Zły Murtaugh nacisnął spust. Chwilunia. Nie skończyłam. Ale świat zwolnił tempa i pocisk zatrzymał się przede mną. - Nie rozmawialiśmy wcześniej o twoich kłopotach z wyczuciem czasu? Zerknęłam w prawo. Reyes mi się przyglądał, a jego szata piętrzyła się wokół niego wspaniałymi falami, jakby sam

w sobie stanowił ocean. Potem odwróciłam się i zobaczyłam wyraz furii na twarzy Złego Murtaugha, krople deszczu wiszące w powietrzu, kulę, która wlokła się w moją stronę przez atmosferę i żartobliwie przebiła kropelkę. Niemalże widziałam wstrząs powietrza, kiedy pocisk przemieszczał się do przodu. Zawisł kilkanaście centymetrów od mojego serca. Jeśli czas się zerwie, jeśli drgnie o jedną mikrosekundę w przyszłość, kula trafi do celu. - Jak to możliwe? - zapytałam Reyesa. Kątem oka widziałam, jak wzrusza ramionami. - Tak się dzieje, kiedy ktoś strzela z tak bliska - wyjaśnił. Nawet w tej sytuacji jego niski głos był kojący. - Nie, chodzi mi o to. Wszystko się zatrzymuje. Czy raczej bardzo zwalnia. - W takim świecie żyjemy, Dutch. - Popatrzył na mnie, przekrzywił zakapturzoną głowę, jakby był ciekaw. - To jak? Chcesz, żebym się nim dla ciebie zajął? Chciałam. Bardzo chciałam. Ale ta uporczywa sprawa wciąż wisiała między nami jak luźna nitka na swetrze. Chciałam za nią pociągnąć, ale wiedziałam, że jeśli to zrobię, zaryzykuję, że wszystko się rozplecie. Z jakiejś nieznanej przyczyny, która dorównywała pieskom chihuahua oraz broni masowego rażenia, nie potrafiłam odpuścić. - Powiesz mi, gdzie jesteś? - Teraz poruszasz ten temat? -Tak. - Zatem nie. - Zatem mogę się tym zająć sama. Jak tylko to powiedziałam, jak tylko słowa przeszły mi przez usta, uświadomiłam sobie, że w pogłoskach o moim

braku zdrowia psychicznego może kryć się więcej prawdy, niż pozwalałam sobie sądzić. Czy nie przyzwałam go właśnie dlatego, że potrzebowałam jego pomocy? - Jesteś pewna? - Abso-kurna-lutnie. To już pewne. Mam psychozę. Z tym jego warkotem, od którego przechodziły mnie ciary po kręgosłupie, odwrócił się ode mnie gniewnie. - Jesteś najbardziej upartą... - Ja? - spytałam z niedowierzaniem. - Ja jestem uparta? O tak. Proszę mnie zamknąć i wyrzucić klucz. Natychmiast znalazł się przede mną. - Jak osioł. - Bo nie chcę, żebyś popełnił samobójstwo? Niby to sprawia, że jestem uparta? Pochylił się. Jego twarz znalazła się kilkanaście centymetrów od mojej, choć właściwie tego nie widziałam. - Abso-kurna-lutnie. Totalnie to podwędził. Zacisnęłam zęby. - Nie potrzebuję twojej pomocy. - Dobra. Ale może się zdecydujesz... - Położył mi palec na ramieniu i przesunął mnie na lewo od toru pocisku. - Następnym razem zrób unik. Za każdym razem, gdy świat znowu ruszał, miałam wrażenie, jakby pociąg towarowy mnie miażdżył. Siła wyssała powietrze z moich płuc, a dźwięk rozbrzmiał po mojej klatce piersiowej, odbił się echem wśród moich kości. Kula wznowiła przerwany lot i śmignęła obok mnie niegroźnie. Zatoczyłam się na bok i zdążyłam akurat spojrzeć na Złego Murtaugha, który zamrugał z zaskoczenia i znowu wymierzył.

Gdybym zwracała uwagę na otoczenie, gdyby ryk grzmotu i deszczu nie był tak ogłuszający, możliwe, że usłyszałabym samochód, który pędził alejką. Możliwe, że Zły Murtaugh też by go usłyszał. A tak oboje byliśmy ździebko zaskoczeni, gdy pocisnął ku nam czarny SUV. Kierowca zahamował i wpadł w poślizg, który zmiótł Złego Murtaugha jak tornado i rzucił nim o fabrykę słodyczy, a mnie zostawił bez szwanku. Stałam dłuższą chwilę, mrugając powiekami z powodu deszczu. SUV zatrzymał się z piskiem opon, a z tylnego siedzenia wyskoczył Ulrich z Zakręconego Tria. Podszedł do Złego Murtaugha, a okno od strony pasażera się otwarło. Pan Smith wyszczerzył się do mnie. - Słow daję, Juicy, pakujesz się w więcej kłopotów niż moja cioteczna babka May, a ona ma demencję - oznajmił. Popatrzyłam na Ulricha. Sprawdził puls Złego Murtaugha, po czym go walnął - przypuszczałam, że na dokładkę. Angel padł na kolana z ulgi, a potem przewrócił się na ziemię w dramatycznej reinterpretacji Śmierci komiwojażera. - Jak nas znaleźliście? - zapytałam Smitha. - Szukaliśmy tego faceta od dłuższego czasu. Ciebie było najlogiczniej śledzić. - Jesteście gliniarzami? - Bynajmniej. No to czym u licha? Z oddali dobiegało wycie syren i wiedziałam, że niedługo odjadą. Popatrzyłam na pana Chao vel Kaskadera Dave'a. - Jest pan pewien, że z takimi obrażeniami powinien pan prowadzić? Ulrich znowu walnął Złego. - Teraz to po prostu zachowuje się głupawo - zauważył Smith.

- Zmiatam stąd. - Angel usiadł i mi zasalutował, po czym zniknął. Salutowanie mi się spodobało. Może w biurze zacznie obowiązywać taka procedura. - Charley, nic ci nie jest? - zapytała Cookie z cienia. Wątpię, by mi przy tym zasalutowała. - Super-duper. Nie ruszaj się stamtąd. - Wciąż nie miałam pojęcia, kim byli ci ludzie. Możliwe, że chcą zabić Mimi równie mocno jak Zły Murtaugh. Pan Chao wysiadł od strony kierowcy i obszedł samochód. Zastąpiłam mu drogę, zablokowałam przejście między śmietnikiem a płotem z pustaków. Jeśli chce Mimi Jacobs, będzie musiał rozprawić się ze mną. Co mu zajmie jakieś pięć siódmych sekundy, mniej więcej. Pochylił się na bok i spojrzał mi przez ramię. Kiedy zobaczył, co chciał, popatrzył na mnie. Włosy już miał przemoczone. Kiedy uniósł dłoń ku mojej twarzy, wzdrygnęłam się, ale tylko dlatego, że myślałam, że zaraz skręci mi kark czy coś. Dzieją mi się takie rzeczy. Zamiast tego musnął palcami moją skroń i odsunął mi z oczu mokrzutkie włosy. Potem lekko się skłonił i wrócił na stronę kierowcy. - Żyje - powiedział Smithowi, a ja zrozumiałam, że mówi o Mimi. - Pewnie mi nie powiecie, dla kogo pracujecie? - spytałam go. - Można powiedzieć, że pracujemy dla ważniaka. - Pana Boga? Stłumił uśmiech. - Oczko niżej, coś jakby głównodowodzący. - Czy to ma zatem coś wspólnego z miejscem w senacie? - Coś ma, owszem.

- Cholera, ci to się nie patyczkują. Zaraz, to znaczy, że Ryle Kirsch jednak to zrobił? Zmrużył oczy i wzruszył ramionami. - Rozejrzyj się bardziej na północ. - Daj spokój. Tylko tyle mi powiecie? - Uratowaliśmy ci właśnie życie - odparł, unosząc brwi. Parsknęłam. - Proszę, totalnie panowałam nad sytuacją. Smith się zaśmiał i pokręcił głową. - Muszę przyznać, że to najciekawsza misja, na jakiej byłem. Wbił we mnie wzrok pełen żalu. - Będę za tobą tęsknił. I za twoimi bokserkami. - Zapatrzył się w cienie za mną. - Weź tę kobietę na policję. Ma do opowiedzenia nie lada historię. Walnąwszy sobie porządnie jeszcze raz, Ulrich minął mnie, kiwając głową, i wsiadł do tyłu. Podejrzewałam, że więcej ich nie zobaczę. Kiedy odjechali, Cookie i Mimi rzuciły się na mnie od tyłu i wkrótce znalazłam się w najbardziej duszącym uścisku, jakim mnie w życiu ściśnięto.
- Pani Davidson? - spytał jeden z nich. Pokiwałam głową. Teraz kiedy sensacje się skończyły, plecy zaczęły mnie szczypać. Zły Murtaugh zniszczył mi zupełnie przyzwoitą kurtkę i zostawił po sobie szczelinę wzdłuż mojego kręgosłupa. Poprawiłam się w kurtce, próbując ułożyć się jakoś wygodniej. - Jestem agent Foster, pracuję w FBI - podniósł legitymację. A to agent specjalny Powers. - Pewnie - parsknęłam. - Gdzieś to już słyszałam. Agent Foster nie zmienił się na twarzy. - Poinformowano nas. Dlatego chcemy z panią porozmawiać, zanim przesłuchamy tego człowieka. Zajrzałam do karetki na Złego. - Do bani, jak pokazuje się autentyk. - Nie można cię nawet na chwilę samej zostawić - oznajmił wujek Bob, kiedy do mnie podszedł. - Prawdopodobnie jadę na komendę - powiedziałam agentom. - Spotkamy się na miejscu. - Jesteś ranna? Jak głowa? - zapytał wujek Bob. Ależ on był uczuciowy. - Lepiej niż twoja. Brałeś pod uwagę elektrowstrząsy? Wypuścił powietrze powoli. - Wciąż jesteś na mnie zła. - Tak ci się wydaje? Okazało się, że Zły Murtaugh i Zły Riggs byli spokrewnieni. Chyba byli kuzynami. Też mi niespodzianka. Obaj pochodzili z Minnesoty i całe życie ładowali się w jedne kłopoty

po drugich. Nigdy jednak nie posunęli się do morderstwa. A przynajmniej nic o tym nie wiedzieliśmy. Kiedy dotarliśmy na komendę policji, przypominała już ściek pełen starych i nowych spraw. Ranek płonął na horyzoncie, gdy Cookie siedziała z Mimi w pokoju przesłuchań, aby ją wesprzeć podczas składania zeznania. Obie owinięto w koce i poczęstowano gorącym kakao. W sumie wyglądały całkiem milusio. Przyjechali rodzice Mimi i także z nią siedzieli. Ojciec nie mógł jej wypuścić z rąk i cały czas ją obejmował, przez co trudno jej było pić swoją czekoladę, ale nie sądziłam, by jej to przeszkadzało. Człowiek nigdy nie jest za duży na rozkoszowanie się uściskiem swojego taty. Z tego, co widziałam, wietrzono masę starego bagażu, z brudną bielizną włącznie. Wujek Bob starał się, by wycofano zarzuty wobec Warrena, i zadzwonił do Kyle a Kirscha, który miał się tam zjawić lada chwila. - Moim zdaniem za mało im zapłacili - oznajmił Wubek, kiedy do mnie podszedł ze stertą papierów w rękach. Ja wlewałam śmietankę do kawy, a jednocześnie próbowałam utrzymać koc na ramionach, głównie po to, żeby nie było widać nacięcia na moich plecach. Nie przypuszczałam, bym zniosła kolejną rundkę superkleju. - Na kontach bankowych kuzynów Cox odnotowano wpłaty wysokości pięćdziesięciu tysięcy na łebka. - Kim są ci kuzyni Cox? Westchnął. Śmieszne to było. - Ci ludzie, co cię porwali? Jeden z nich próbował cię zabić w ciemnej alejce? Art i William Cox? Coś tu brzmi znajomo? - Oczywiście. Po prostu chciałam, żebyś znowu powiedział „Cox". I byli bardzo zdeterminowani - zauważyłam,

robiąc łyczek - więc pewnie po robocie mieli dostać znacznie więcej. - Na pewno. Ale nie możemy namierzyć wpłat. A ten nieżyjący snajper z motelu był ich kolegą z paki. Sprawdzamy jeszcze jego konta bankowe. Podniosłam oczy, kiedy Kyle Kirsch wpadł na komendę, obstawiony przez dwóch ochroniarzy. Rozpoznałam go z plakatów wyborczych. Zatrzymał się, by spytać o coś policyjnego recepcjonistę, a Mimi wypadła z pokoju przesłuchań i wbiegła prosto w jego ramiona. - Nic ci nie jest? - zapytała, a on rozdziawił usta. - Mnie? Czy tobie nic nie jest? Co się stało? - zapytał i ponownie ją przytulił. - Taki facet mnie ścigał, a Cookie i jej szefowa, Charley, uratowały mi życie. Skrzywiłam się. Miło z jej strony, że pominęła fakt, iż to przez nas prawie zginęła. Wujek Bob podszedł do Kylea i wyciągnął dłoń. - Panie kongresmenie - przywitał się. - Detektyw Davidson? - spytał Kyle, podając mu dłoń. - Tak. Dziękuję, że pan przyjechał. Czy zanim zaczniemy, mogę panu coś podać? Kyle zgodził się złożyć zeznania, bo twierdził, że nie ma nic do ukrycia. Jeszcze raz uścisnął Mimi i uśmiechnął się smutno: - To chyba koniec - powiedział do niej. - Kiedyś trzeba było to zrobić. - To prawda. Ciekawa byłam, czy zostaną aresztowani za to, że nie przyszli na policję wcześniej. Miałam nadzieję, że nie. Oni również byli w tej sytuacji ofiarami.

- To jest Charley Davidson - przedstawiła mnie Mimi, kiedy zobaczyła, że tam stoję. Ryle podał mi rękę. - Wszystko pani zawdzięczam. - Warren! - Mimi wbiegła w ramiona swojego męża, kiedy ten praktycznie wtoczył się na komendę. Wydawał się równie umęczony jak zwykle. Powiedziałam cicho do Kylea: - Przykro mi to panu mówić, ale całkiem długo sądziłam, że to pan stoi za tymi morderstwami. Uśmiechnął się smutno i ze zrozumieniem: - Nie dziwię się pani, ale daję słowo - zwrócił się do wujka Boba - że nie miałem z nimi nic wspólnego. Całkiem niewinny nie jestem, ale nie dopuściłem się morderstwa. - Wyjął komórkę. - Wiem, że umówiliśmy się na przesłuchanie, ale czy mógłbym wcześniej zadzwonić do matki? Nie mogłem złapać ojca. Chyba pojechał na ryby, a on nigdy nie nosi z sobą telefonu. Chcę im tylko dać znać, gdzie jestem i co robię, zanim zobaczą to w wiadomościach. - Proszę bardzo - odparł Wubek. - Dziękuję. - Odchodząc, rzucił przez ramię: - Mama odwiedza babcię w Minnesocie. Wujek Bob i ja zamarliśmy. Podeszłam do Kylea i delikatnie chwyciłam go za rękę, żeby opuścił telefon. Zmarszczył czoło i zamknął aparat. - Coś się stało? - Kyle... Panie kongresmenie... - Wystarczy Kyle, pani Davidson. - Podejrzani o morderstwo to najemne zbiry z Minnesoty. Mówił pan mamie albo babci, co się dzieje? Co się stało w Ruiz? Albo że Tommy Zapata chciał się ujawnić i wyznać, co zrobił?

Kyle zamrugał z zaskoczeniem, zastanowił się chwilę, co mówię, a potem odwrócił ode mnie z osłupiałą miną. - Kyle, poza tobą i Mimi wszyscy, którzy byli w pokoju z Haną Insingą, nie żyją. I uwierz mi, Mimi nie dożyłaby jutra, gdyby to zależało od tych gości. - Delikatnie dotknęłam jego ramienia. - Zostajesz więc tylko ty. Zakrył oczy dłonią i odetchnął głęboko. - Matka nie pożyczyła od ciebie przypadkiem ostatnio stu tysięcy dolarów? - Nie - odparł ze zrezygnowanym wyrazem twarzy. - Mama pochodzi z bogatej rodziny. Nie musiałaby nic ode mnie pożyczać. To wyjaśniało odstawioną chatę w Taos, w której mieszkała z emerytowanym szeryfem. - Myślisz, że jest zdolna...? - Moja matka jest więcej niż zdolna, słowo daję - w jego głos wkradła się nagle zimna, bezwzględna gorycz. - Opowiedziałem jej wszystko, co się stało, jeszcze tej samej nocy dwadzieścia lat temu. Kazała mi przysiąc, że nie powiem ojcu. Powiedziała, że zostanę aresztowany, że ludzie będą mówić, że to tak samo moja wina jak innych. Jak tylko zaczęły się wakacje, posłała mnie do babci. - Cały czas wiedziała? - spytał wujek Bob. Kyle pokiwał głową. - Kiedy jej powiedziałem, że razem z Tommym Zapatą powiemy prawdę, wpadła w szał. Powiedziała, że nic nie jest ważniejsze niż senat. A z biegiem czasu - fotel prezydenta. - Zaśmiał się ostro i gryząco. - To by się i tak nigdy nie powiodło. Dowiedzieliby się o mojej przeszłości, o moim stylu życia. Tacy jak ja nie zostają prezydentami, ale uparła się,

żebym próbował, poczynając od miejsca w senacie. - Wbił we mnie twardy wzrok. - Ta kobieta jest stuknięta. - Może powinniśmy się zabrać za to zeznanie - rzekł wujek Bob. Zaprowadził go do osobnego pokoju przesłuchań, a ja zostałam na miejscu. Moja głowa wciąż wybijała symfonię, ale z Piątej Beethovena przeszła w Summertime Gershwina. Jedno poprawiało mi nastrój: moja macocha może i jest stuknięta, ale morderczynią nie jest. A przynajmniej nic o tym nie wiem. Zażyłam dwa ibuprofeny i usiadłam na krześle w poczekalni. Powieki mi opadały bardziej, niż bym sobie życzyła, ale chciałam zaczekać na Cookie i zobaczyć, co odkryje wujek Bob. Byłam pewna, że właśnie rozwikłaliśmy sprawę morderstw. Ale moim powiekom było wszystko jedno. Świat się rozmazał, przechylił, trochę zawirował, zatańczył oberka i obrócił się wokół własnej osi. Potem pojawił się mój tata. Pewnie usłyszał, co się stało, i przyszedł sprawdzić, co u mnie. - Cześć, tato - wygrzebałam się z krzesła i uściskałam go sennie. Nie widziałam się z nim od tej nocy, kiedy nas zaatakowano, co oznaczało, że okropna była ze mnie córka. - Co ty tu robisz? - zapytał, tuląc mnie mocno. - Uhm, a co ty tu robisz? - Muszę złożyć zeznanie w sprawie ataku. - Aha. - No przecież. - Czemu jesteś owinięta kocem? Co się dzieje? - Tato, nic mi nie jest. Takie zwykłe detektywowskie sprawy. - Charley - powiedział z rozdrażnieniem - musisz sobie znaleźć nową pracę.

Zżymnęłam się, a do środka weszły Denise i Gemma. Zdziwiło mnie, że wziął ze sobą koleżankę małżonkę oraz moją siostrę. - Co ty tu robisz? - zapytała Denise. - Myślałam, że ona nie przyjdzie. - Zerknęła na tatę pytająco. Zazgrzytał zębami. Do bani, jak stara się wygada. Gemma uniosła dłoń serdecznie na przywitanie, po czym ziewnęła. Wygląda na równie wyczerpaną jak ja. - A czemu miałam nie przyjść? - zapytałam tatę. Pokręcił głową. - Omówimy po prostu parę spraw. Nie sądziłem, że będziesz chciała tu być - plątał się. To było interesujące. - Później będziesz musiała złożyć zeznanie z twojego punktu widzenia. Nie chciałem zajmować ci czasu ani wpływać na twoje zeznania. - No to chyba mamy szczęście - odparłam z gigantycznym, promiennym uśmiechem. - Już tu jestem. Z chęcią się przyłączę do zabawy. Tata zagryzł zęby. Podszedł do nas wujek Bob. - Kongresmen wszystko spisuje - rzekł Wubek do mnie. Chwilę to pewnie potrwa. Możemy teraz odsłuchać te nagrania. - Są jakieś nagrania? - zapytałam niewinnie i cnotliwie. - Tak, nagrania z telefonów Caruso do twojego taty. Leland zaczął je rejestrować. Muszę jednak przyznać, brachu - powiedział do taty - że nie jestem pewien, czy Denise i Gemma mają ochotę ich wysłuchać. - Oczywiście, że mamy - oznajmiła Denise i pomaszerowała obok nich do sali konferencyjnej. To było wręcz żenujące, jak bardzo mój tata jest pod pantoflem.

- Fantastycznie - powiedziałam i poszłam za nią ze wznowionym wigorem. - Dwadzieścia siedem pieczeni na jednym ogniu. Kto by pomyślał, że wizyta na policji może być taka produktywna? - Wciąż jest trochę poirytowana - wyjaśnił tacie Wubek. Najwyraźniej była to impreza wspólnotowa. My - my znaczy się rodzina i paru innych inspektorów - siedzieliśmy wokół stołu konferencyjnego, zaś gliniarze wszelkiej maści (głównie bardzo ładnej maści) stali pod ścianami. Nawet Taft się pokazał. Było to ciekawe, ale za żadne skarby nie mogłam pojąć, dlaczego wszystkich tak te nagrania fascynują, zwłaszcza Denise i Gemmę. - Kogo najpierw zabić, Davidson? - zapytał z nagrania Mark Caruso. Na ogół miał dobrą emisję głosu, przyzwoitą wymowę. Powinien tylko popracować nieco nad tonem, żeby lepiej oddawał jego nastrój. - Czyja śmierć zwali cię na kolana? Świetny początek. Naprawdę sobie przemyślał te swoje przemowy. - Czyja śmierć wtrąci cię w otchłań tak głęboką i ciemną, że nigdy się z niej nie wydostaniesz? - miałam poczucie, że pytanie jest raczej retoryczne. Wszyscy w pokoju po kolei rzucali na tatę ukradkowe spojrzenia, ciekawi, jakie stłumione emocje Caruso w nim wyzwoli. Ta sytuacja jasno pokazywała, dlaczego reality shows były tak popularne. Zaspokajały nieprzeparty ludzki apetyt, by być świadkiem tragedii, obserwować subtelne różnice między bólem a udręką, widzieć, jak poszczególne emocje wykrzywiają normalnie uśmiechniętą twarz. To nie wina ludzi. Każdy z nas ma w sobie cząstkę niezdrowej ciekawości, makabry - to część naszej biologii, naszego DNA. - Twoją żonę Denise? - powiedział Caruso, jakby pytał o pozwolenie.

Słysząc swoje imię, moja macocha westchnęła cicho, acz gwałtownie, i przyłożyła dłoń do ust. Łzy posłusznie napłynęły jej do oczu. Ale ja obłędnie czytam ludzi, więc widziałam, że kręcą ją współczujące spojrzenia. Jeszcze mocniej jednak czułam, jaka ogarnęła ją ulga, kiedy na mnie zerknęła - Caruso wybrał mnie, a nie ją. Pewnie nie powinnam mieć o to pretensji, ale mogłam się obyć bez jej potrzeby bycia w centrum uwagi moim kosztem. Caruso czekał na reakcję. - Nie - powiedział zrezygnowanym głosem. - Nie, musisz stracić córkę, tak jak ja. Może Gemma? Ta ładna? Choć przez cały ten czas Gemma ledwie drgnęła, teraz wręcz zamarła. Pobladła i na jakąś minutę przestała oddychać. Potem spojrzała na tatę. Denise wzięła go pod rękę i wtuliła się w niego, by go wesprzeć w swój powierzchowny sposób, ale on ani nie popatrzył na Gemmę, ani nie zareagował na poczynania żony. Zagubił się sam w sobie - pusta skorupa, gdzie kiedyś był mój ojciec. Co dziwne, pocił się jak szczur. Dlaczego akurat teraz? Już po wszystkim. Gość wrócił za kratki. I wciąż mu nie odpowiadał. A wszyscy czekali, bo wiedzieli, co będzie teraz. Kto będzie teraz. - A może ta twoja rakieta? - zapytał Caruso. Jego szorstki głos wyrażał uciechę. - Jak ona się nazywa? A tak... Charlotte. Wypowiedział moje imię powoli, jak gdyby rozkoszował się każdym dźwiękiem, każdą spółgłoską na swym języku. Poczułam na sobie wzrok każdego z obecnych, ale spuściłam oczy i nie podnosiłam ich. Z jakiejś przyczyny najmocniej czułam spojrzenie wujka Boba. Zawsze miał do mnie taką słabość. Robiłam z niej użytek, kiedy tylko mogłam.

Wtedy jednak tata przemówił. Jego głos na nagraniu brzmiał czysto jak kryształ. Każdy dźwięk wyrażał napięcie, każda sylaba była wymuszona. Słowem się nie odezwał, gdy Caruso mówił o Denise i o Gemmie, ale kiedy wspomniał o mnie, załamał się. - Proszę - powiedział głosem chrapliwym od hamowanych emocji - nie Charley. Proszę, nie Charley. Serce mi stanęło. Powietrze w pokoju zgęstniało, aż myślałam, że się uduszę. Prawda tego, co się właśnie działo, zalała mnie falami i tak zszokowała, że siedziałam zupełnie otumaniona przez bitą minutę, zanim wreszcie podniosłam wzrok. Teraz wszyscy patrzyli ze współczuciem na mojego ojca. Widzieli człowieka, który przechodził katusze. Ja widziałam człowieka, doświadczonego glinę i inspektora, który podjął decyzję. Ojciec opuścił głowę i spod rzęs rzucił na mnie ukradkowe, żałosne spojrzenie. Stwierdzić, że jego błaganie mnie zdumiało, to o wiele za mało. Cichą emocją, nad którą ze wszystkich sił starał się zapanować, był nie ból lęku, lecz ból poczucia winy. Popatrzył mi w oczy. Z każdej rzęsy ściekały mu milczące przeprosiny, a ja ze wzburzenia zerwałam się z krzesła jak podwórkowy chuligan. Stanęłam z trudem na nogach, zapominając o kocu i o reszcie nagrania, i powiodłam wzrokiem po otaczających mnie twarzach. Denise była oburzona, że mąż błagał o moje życie, a nie o jej. Jej płytkie poczucie rzeczywistości po prostu nie mogło objąć prawdy. Pewnie miło jest widzieć świat tak j ednowymiarowo. Ale wujek Bob wiedział. Siedział z rozdziawionymi ustami i gapił się na tatę, jakby ten postradał rozum. I Gemma

wiedziała. Gemma. Akurat ta osoba na całej Ziemi, od której nie chciałam ani nie potrzebowałam współczucia. Na szczęście wszelkie łzy, jakie mogła była wywołać wiedza, że mój ojciec zasadniczo namalował mi cel na czole, zostały za murem oszołomienia. Płuca miałam wciąż sparaliżowane, jak gdyby ktoś kopnął mnie w pierś. Zaczęły mnie piec i musiałam się zmusić, by nabrać powietrza, wciąż patrząc z kompletnym niedowierzaniem. Mój ojciec, weteran policji w Albuquerque z dwudziestoletnim stażem, był o wiele za mądry, by zrobić coś tak niewiarygodnie głupiego. I mój wujek Bob o tym wiedział. Widziałam, jak w jego brązowych oczach mieszają się szok i gniew. Był równie porażony jak ja. Wyraz twarzy mojego ojca był karygodny. Macocha wyglądała niemal komicznie, kiedy tak wiodła spojrzeniem tam i z powrotem między nami. Ale w pokoju były trzy inne osoby, które się domyśliły. Wujka Boba mogłam zrozumieć, ale trudno mi było uwierzyć, że nawet Taft to rozgryzł. Obrzucił mnie zaskoczonym, niemal przepraszającym spojrzeniem. Jednak niedowierzania na twarzy Gemmy nie mogłam wprost znieść. Wpatrywała się w naszego ojca intensywnie, całkowicie osłupiała. Jej doktorat z psychologii się opłacał. Wiedziała, że ojciec wybrał ją moim kosztem. Wybrał naszą macochę moim kosztem. Stopy poniosły mnie do tyłu, aż poczułam, jak klamka wbija mi się w biodro. Sięgnęłam za siebie i przekręciłam ją, kiedy ojciec wstał. - Charley, poczekaj - powiedział, kiedy wybiegłam na zewnątrz. Korytarz przekształcił się w morze biurek pełnych

dzwoniących telefonów i stukających klawiatur. Przeszłam obok nich pośpiesznie. - Charley, proszę, poczekaj - usłyszałam wołanie taty. Żeby zobaczył, jak histerycznie zaleję się łzami? Wykluczone. Był jednak szybszy, niż sądziłam. Złapał mnie za ramię długą, smukłą ręką i obrócił mnie w swoją stronę. Wtedy zdałam sobie sprawę, że łzy już się przelały. Był rozmazany, więc zacisnęłam powieki i otarłam twarz wierzchem wolnej ręki. - Charley... - Nie teraz - wyrwałam mu się i znów ruszyłam w stronę wyjścia. - Charley - zawołał znowu i złapał mnie, kiedy już wychodziłam. Wciągnął mnie z powrotem do środka. Próbując się uwolnić, wyszarpnęłam mu rękę. Znowu mnie schwycił, a ja znowu się wyrwałam, i tak w kółko, aż w końcu moja dłoń wylądowała na jego twarzy tak mocno, że po całym komisariacie rozległo się echo. W pokoju zapadła cisza i nagle wszystkie oczy były skierowane na nas. Dotknął policzka w miejscu, gdzie go uderzyłam. - Zasłużyłem na to, ale pozwól mi wyjaśnić. Staliśmy w korytarzu, a gryzące poczucie zdrady i upokorzenia sprawiło, że nie usłyszałam nic z tego, co miał do powiedzenia. Wyłączyłam się. Jego słowa odbijały się ode mnie, jakby ochraniało mnie niewidzialne pole siłowe. Wbiwszy w niego najbardziej gniewne spojrzenie, na jakie było mnie stać, odwróciłam się i znowu spróbowałam wyjść, głównie dlatego, że zobaczyłam Gemmę i Denise. Na myśl o tym, że miałabym sobie radzić z ich obojętnością, zrobiło mi się fizycznie niedobrze. Przełknęłam mocno, walcząc z nudnościami.

Tym razem tata mnie nie złapał. Oparł tylko ramię na ścianie, zagradzając mi drogę. Pochylił się ku mnie i wyszeptał mi do ucha: - Choćbym musiał cię skuć i zanieść, wrzeszczącą i kopiącą, z powrotem do tego pokoju, to tak zrobię. Patrzyłam na niego ponuro, a sfoszona Denise podbiegła do nas: - Czy ona cię właśnie uderzyła? - zapytała z oburzeniem. Bardziej niż kiedykolwiek w życiu miałam ochotę jej też przywalić. Gdzie Ulrich, kiedy go potrzebuję? - Jak zamierzasz zareagować? - zapytała mojego tatę. Mojego tatę. Rozejrzała się po pomieszczeniu, zawstydzona, że inni policjanci widzieli mój napad złości. - Leland... - Zamknij się - rzucił głosem tak cichym i groźnym, że odebrało jej mowę. Chociaż raz. Uniosła dłoń ku szyi z zakłopotaniem. Zgodnie z prawem każdy funkcjonariusz policji, który widział, jak go uderzyłam, miał obowiązek mnie aresztować. Żaden się nie ruszył. Tata stał nade mną, wysoki i chudy, lecz twardy jak skała, i wiedziałam bez cienia wątpliwości, że jeśli zechce mnie zaciągnąć z powrotem, zrobi to. Ale łapałby kota za ogon. Czekałoby go starcie, które by sobie popamiętał. - Dobra - powiedziałam równie cicho jak on - skuj mnie, bo ja nie wrócę do tej sali, żeby wszyscy mogli się nade mną litować, że mój ojciec nasłał szalonego mordercę na własną córkę. Westchnął i się zgarbił. - Wcale tak nie zrobiłem. - Nie? - zapytała Gemma ostro i podeszła do nas. - Tato, dokładnie to zrobiłeś.

- Nie, bo... - Jest taka wyjątkowa. Jest taka niezwykła - powiedziała Gemma, a jej słowa zaparły mi dech w piersi. - Jest czymś znacznie więcej, niż nawet ty wiesz. A ty nasłałeś go na nią? - Gemma - odezwała się Denise, a ja czułam, jak emanuje poczuciem zdrady - o czym ty mówisz? Błagał tego człowieka, żeby nie krzywdził Charley. Gemma wyraźnie siliła się na cierpliwość. Zamknęła błękitne oczy na dłuższą chwilę, a potem się do niej odwróciła: - Mamo, czy ty go nie słyszałaś? - Słyszałam każde słowo. - Nagle głos Denise pobrzmiewał goryczą. - Mamo - rzekła Gemma i położyła obie ręce na ramionach Denise - otwórz oczy. - Powiedziała to cicho, bo nie chciała urazić uczuć tej torby. Ja nie miałam takich zahamowań: - To niemożliwe. Denise zacisnęła zęby ze złością. - Widzisz? - spytała tatę, pokazując na mnie palcem, na wypadek gdyby nie zajarzył, o kogo chodzi. Ja wciąż nie mogłam dojść do siebie po reakcji Gemmy. Szczerze mówiąc, nie sądziłam, że w ogóle ją to obejdzie. Wujek Bob stał z boku, ale teraz do nas przystąpił: - Może przeniesiemy się do mojego biura. - Wychodzę - odparłam, tak wyczerpana, że robiło mi się niedobrze. Znowu ruszyłam w stronę drzwi. - Wiedziałem, że przegra - powiedział tata cicho. Zatrzymałam się i odwróciłam. Czekałam. - Wiedziałem, że skończy tak jak inni. Jacy inni? O ilu wiedział? Zbliżył się do mnie i popatrzył na mnie błagalnie.

- Kochanie, zastanów się nad tym. Gdyby zaczaił się na Gemmę albo Denise, zanim go złapaliśmy, one by już nie żyły. Miał rację. Ale to nie zmniejszało bólu wywołanego przez to, co zrobił. Przeszywające cierpienie, jakiego wcześniej w życiu nie czułam, wywierciło mi dziurę w piersi i zablokowało tchawicę, aż zaczęłam się dławić z braku powietrza. I znowu się to stało. Pierdolona fontanna. Boże, już bardziej lewa być nie mogę? Tata położył dłoń na mojej twarzy: - Wiedziałem, że wyjdziesz z tego cało. Zawsze wychodzisz cało, moja śliczna dziewczynko. Masz - sam nie wiem - jakąś moc. Siłę, która ci towarzyszy. Jesteś najbardziej zdumiewającym zjawiskiem, jakie widziałem w życiu. - Ale tato - zganiła go Gemma - powinieneś był jej powiedzieć. Przygotować ją. - Teraz Gemma też płakała. Nie mogłam w to uwierzyć. Weszłam w Strefę mroku. Od dziś koniec maratonów sci-fi. Gemma podeszła i mnie uściskała. Dosłownie uściskała. A ja uściskałam ją, do cholery. Gorycz i frustracja długich lat bycia zjebem, zakałą, brzydkim kaczątkiem wypłynęły na powierzchnię. Nawet największym wysiłkiem nie mogłam powstrzymać szlochu, który wstrząsał całym moim ciałem. Tata się do nas przyłączył, szepcząc przeprosiny, i się objęliśmy. Zerknęłam na Denise. Stała i rozglądała się dookoła, zażenowana i skonsternowana. Prawie zrobiło mi się jej żal. Tylko że nie całkiem. Skinęłam na wujka Boba, żeby się do nas przyłączył. Stał i uśmiechał się z rozmarzeniem, ale kiedy zobaczył, jak na niego kiwam, zmarszczył brew i pokręcił głową. Wbiłam w niego moje laserowe mordercze spojrzenie

i kiwnęłam jeszcze raz. Westchnął przeciągle, podszedł do nas i opasał nas ramionami. Tak sobie staliśmy, na środku komisariatu policji w Albuquerque, ściskając się i łkając jak celebryci na odwyku. - Nie mogę oddychać - powiedziała Gemma i zachichotałyśmy jak w liceum.

19 To, że mam to gdzieś, nie znaczy, że nie rozumiem. T-SHIRT - Bez urazy, ale od lat odnosisz się do mnie jak zimna sucz zamrugałam oczami w stronę Gemmy, kiedy siedziałyśmy przy stole w barze taty. Sammy robił nam juevos rancheros, a tata realizował zamówienie na napoje. Denise przyszła za nami i nawet wujek Bob zwolnił się na chwilę z pracy, żeby coś zjeść. - Kongresmen zaczeka - oznajmił z uśmiechem. Zaraz przed tym, jak zagadnął: - Zechcesz wyjaśnić nacięcie na plecach? Ja na to poklepałam go po brzuszku i powiedziałam: - Jedz tak dalej, to będę musiała zacząć cię nazywać wujek Blob. Na co on: - Niezbyt to miłe. Na co ja: - Wiem, dlatego tak powiedziałam. Na co on: -Aha. A potem przyszliśmy tu. Gemma pokręciła się na krześle.

- Pracuję nad tym, OK? No bo czy ty wiesz, jak to jest dorastać jako siostra zadziwiającej Charley Davidson? Tej Charley Davidson? Upiłam łyczek mrożonej herbaty, którą podał mi tata, i szybciutko się nią zakrztusiłam. Po długim i żmudnym ataku kaszlu wbiłam w nią najbardziej zdumiony wzrok, na jaki umiałam się zdobyć. - Żartujesz? To ty zawsze byłaś idealna. A ty masz kompleksy wobec mnie? - No ba - odparła, przewracając oczami. Nie pamiętałam, żebyśmy były do siebie tak podobne. Ciary mnie przeszły. - Nawet się ze mną nie witasz - argumentowałam. - Nawet nie podnosisz wzroku, kiedy wchodzę do pokoju. - Nie sądziłam, że tego chcesz - spuściła wzrok równolegle do opadu mojej szczęki. - Czemu przyszedł ci do głowy taki absurd? - Bo mi powiedziałaś, że mam się do ciebie więcej nie odzywać. Nawet się nie witać. I nigdy, przenigdy już na ciebie nie patrzeć. Co? Totalnie tego nie pamiętałam. No może ten jeden raz. - Stara, miałam wtedy dziewięć lat. Pokręciła głową. No dobra, był ten drugi raz. - Dwanaście? Znowu pokręciła głową. - No dobra, nieważne, to było dawno temu. - Nie wyznaczyłaś okresu obowiązywania. To jasne, że w odróżnieniu ode mnie tego nie pamiętasz, ale ja tak, jakby to było wczoraj. A poza tym zawsze byłaś taka skryta. Chciałam wiedzieć wiele więcej, a ty nie chciałaś mi powiedzieć.

- Uniosła ramiona. - Zawsze się czułam wyrzucona poza nawias twojego życia. Moja kolej powiercić się nieswojo. - Gemma, po prostu są rzeczy, których lepiej, żebyś nie wiedziała. - A ta znowu zaczyna - zawołała i machnęła rękami z impetem. Tata usiadł naprzeciwko nas i się roześmiał: - Mnie też tak robi. Zawsze tak robiła. - Poważnie, ja nie żartuję - powiedziałam. - Charley ma rację - odezwała się Denise. - Powinna zachowywać takie rzeczy dla siebie. Znów wjeżdżaliśmy do miasteczka Wyparcie Górne, które nie było nawet w połowie tak przyjemne jak Margarita Wielka. Niczego Denise tak nie znosiła jak gadania o Charley. - Denise - powiedział tata, kładąc dłoń na jej dłoni - nie sądzisz, że już dość długo na to nalegaliśmy? - O co chodzi? - Chodzi mi o to, że zawsze ją odpychałaś, nie przyjmowałaś do wiadomości jej talentów, nawet kiedy dowody miałaś tuż przed oczami. Żachnęła się: - Nigdy nic takiego nie robiłam. - Mamo - odezwała się Gemma. Ona szczerze tę babę lubiła. W głowie mi się to nie mieściło. - Charley jest bardzo wyjątkowa. Wiesz o tym. Musisz o tym wiedzieć. -1 właśnie dlatego to zrobiłem - powiedział tata, opuszczając głowę ze wstydu. - Wiedziałem, że jeżeli Caruso cię zaatakuje, kochanie, wyjdziesz z tego bez szwanku. Zawsze wychodzisz. Nie powiedziałabym, że wyszłam z całej przeprawy bez szwanku. Klatka piersiowa trzymała mi się na superkleju.

No dobra, przez parę minut się na nim trzymała. Rana zagoiła się niemal natychmiast, ale nie miałam serca mówić lekarzowi. Kolejna z moich cech, której moja rodzina nie zna - jak szybko goją mi się rany. - Tato, dlaczego mi o nim po prostu nie powiedziałeś? Pochłonął go głęboki, smutny wstyd, wyciągnęłam więc dłoń i chwyciłam go za rękę, bo się bałam, że zniknie. - Nie chciałem, żebyś wiedziała o Caruso, jeśli tylko dałoby się temu zapobiec. Nie chciałem, żebyś wiedziała, co zrobiłem. Liczyliśmy na to, że go znajdziemy, zanim uda mu się spełnić groźby. - Tato, możesz nam powiedzieć wszystko. - Nie rozumiecie. On miał rację. - Tata zmienił się na twarzy ze wstydu. - To przeze mnie zginęła jego córka. Ścigałem go z dużą prędkością i doprowadziłem do tego, że wpadł w poślizg. Uderzył w barierkę zabezpieczającą, odbił się od niej i runął w dół po przeciwnej stronie krótkiego wału. Samochód dachował i jego córka wypadła. - Tato, o rany - powiedziałam ze zniecierpliwieniem. - To znaczy, że to jego wina. Poważnie - ucieka przed policją z dziećmi w aucie? Westchnął przeciągle i potaknął: - Wiem, ale wcale nie było mi tego łatwiej przez to znieść. - Popatrzył na mnie znowu: - Po prostu nie umiałem ci powiedzieć. Ale w końcu ci powiedziałem. Teraz twoja kolej. - O kurde, to była totalna podpucha. Wujek Bob parsknął. - Ma rację. Musisz nam coś powiedzieć. Kurczę pieczone, gdyby oni wiedzieli, że jestem kostuchą... Nie. Nie ma mowy, żebym poruszyła ten temat.

- Zacznijmy od tego - rzekł tata - jak tamtej nocy to zrobiłaś? - Co zrobiłam? - spytałam, kiedy Donnie, indiański barman taty, przyniósł nam jedzenie. Poświęciłam chwilę, by popatrzeć na jego klatę, a potem się zaśmiałam, kiedy złapałam Gemmę na tym samym. Przybiłyśmy piątkę pod stołem. - Cześć, Donnie. Podniósł wzrok i zmarszczył czoło. - Cześć - powiedział nieufnie. Nigdy się do mnie nie przekonał. - To, jak się wtedy poruszałaś - wyjaśnił tata, kiedy Donnie odszedł. Pochylił się bliżej i powiedział pod nosem: - Charley, to, jak się poruszałaś, było zupełnie nieludzkie. Oczy Gemmy zrobiły się wielkie jak spodki. - Co? Jak się ruszała? Nawet Denise nagle bardzo się zainteresowała, jak tak siedziała i mieszała swoje jajka z czerwonym chili. Kiedy tata tłumaczył wszystkim, co zrobiłam, jak się poruszałam, ja spojrzałam na Truskawkowe Ciastko. Pojawiła się obok mnie. Odepchnęłam Gemmę biodrem i zrobiłam dla niej miejsce. - Cześć, pączusiu - powiedziałam, kiedy siadła obok mnie na ławce. Kiedy tata zamilkł i cały stolik zaczął się na mnie gapić, przewróciłam oczami: - Dobra, poważnie, przecież wszyscy wiedzą, że rozmawiam ze zmarłymi. - Wiemy - przyznała Gemma. - Ale chcemy podsłuchiwać. - Aha. No to dobra. Denise udała najwyższy stopień zainteresowania jedzeniem. W głębi duszy spodziewałam się, że zacznie prychać pogardliwie albo wpadnie w amok, ale chyba się zorientowała, że mamy przewagę liczebną. Chociaż raz.

- Co jest? - spytałam Truskawę. - Twój brat dalej prowadza się z flądrami? - Charley - zganiła mnie Gemma. - Nie, naprawdę to robi - wyjaśniłam. - Przydałaby mu się interwencja. - Nie wiem. - Truskawka wzruszyła ramionami, a blond włosy rozlały jej się pod plecach. - Siedzę u Blue, w tym starym budynku. Jest bardzo fajnie. Rocket jest taki śmieszny. Serce zabiło mi szybciej, kiedy wspomniała o Rockecie. - Czyli nic mu nie jest? - No. Mówi, że trzyma się jak złoto. Z westchnieniem ulgi pomyślałam, czy może Blue znalazła ciało Reyesa. Nie chciałam mówić tego na głos, ale... - Znalazła go? Znalazła Reyesa? Wujek Bob znieruchomiał. Przy stoliku on jeden wiedział cokolwiek na temat Reyesa i tego, że uciekł z więzienia, by tak rzec. Truskawa wzruszyła ramionami. - Nie, powiedziała, że tylko ty możesz go znaleźć, ale że szukasz za pomocą niewłaściwej części ciała. Zanim zdążyłam się opanować, oczy uciekły mi w stronę własnego krocza. - Co to znaczy? - Nie mam pojęcia. - A powiedziała ci - pochyliłam się i wyszeptałam - której części ciała mam użyć? Wszyscy przy stole też się pochylili. - Powiedziała tylko, że masz słuchać. - Och - wyprostowałam się z konsternacją. - A mówiła, czego mam nasłuchiwać? - Nie wiem. Ona śmiesznie mówi.

- Dobra, to powiedz mi dokładnie, co powiedziała. - Mówiła, że masz słuchać tego, co tylko ty usłyszysz. - Och - powtórzyłam, marszcząc brwi. - Pogramy w klasy. -OK. - Aha, i mówiła, żebyś się pośpieszyła. - Czekaj! - Ale Truskawy już nie było. - Cholerne nieboszczyki. - Co? - zapytała Gemma, płonąc z ciekawości. Właściwie to miło było być tak otwartym. Popatrzyłam na wujka Boba znacząco: - Powiedziała, że jeśli mam znaleźć Reyesa, to muszę słuchać tego, co tylko ja usłyszę. Nie wiem, co to znaczy. - Charley - wtrąciła Gemma - wiem, czym jesteś. Już mi szczęka opadała, ale się opanowałam. Rozejrzałam się dookoła z zakłopotaniem. - Gemma, nikt przy tym stole nie wie, czym jestem. - A to dlaczego? - zapytał tata. Gemma uśmiechnęła się szeroko. - Wiem, że jesteś zakochaną kobietą - oznajmiła i puściła mi oko konspiracyjnie. Uświadomiłam sobie, że nas kryje - wie, czym jestem. Kiedy to się u diabła stało? - I wiem, że masz zdolności, o których nigdy nam nie mówiłaś. Tata się odchylił i zmierzył nas obie wzrokiem. Żądał odpowiedzi, których ja po prostu nie byłam skłonna udzielić. Jeszcze nie. - A pomogłoby wam, gdybyście wiedzieli, że używam swoich mocy wyłącznie w imię dobra? Zacisnął wargi w wąską kreskę. - A co podpowiada ci serce? - zapytała Gemma.

Wsparłam brodę na dłoni i zaczęłam dźgać widelcem placki ziemniaczane, które dostałam na przystawkę. - Moje serce nie myśli jasno, bo jest za bardzo w nim zakochane. - No to zatrzymaj się na chwilę i posłuchaj - odparła. Widziałam, jak to robisz. Kiedy byłyśmy małe. Zamykałaś oczy i słuchałaś. Tak było. Wyprostowałam się, kiedy to sobie przypomniałam. Miała rację. Czasami, kiedy w oddali widziałam Wielkiego Złego - którym, jak się potem okazało, był Reyes - zatrzymywałam się, by posłuchać bicia jego serca. Ale wtedy znajdował się w pobliżu. Dlatego je słyszałam. A może? Gemma zbeształa mnie z surową miną: - Zamknij oczy i słuchaj. - Nachyliła się i wyszeptała mi do ucha: - Na litość boską, jesteś kostuchą. Ukryłam swoje zaskoczenie i zamaskowałam je niechęcią. - Skąd to wiesz? - szepnęłam. - Słyszałam, jak mówiłaś temu dzieciakowi, Angelowi, kiedy się poznaliście. Jasny gwint, kompletnie zapomniałam. - A teraz skup się. - Popatrzyła na mnie z absolutną wiarą. Nabrałam powietrza głęboko i powoli je wypuściłam, zamykając oczy. Pojawiło się niemal od razu - słabe bicie serca w oddali. Skoncentrowałam się na nim, zogniskowałam wokół tego dźwięku wszystko inne. Im mocniej się koncentrowałam, tym głośniej biło: rytm tak dobrze mi znany, miarowy, kojący. Czy to naprawdę Reyes? Czy wciąż żył? - Reyes, gdzie jesteś? - szepnęłam.

Poczułam ciepło, napływ ognia i gorąca; potem usta musnęły moje ucho i usłyszałam głos tak głęboki, gardłowy, że jego niska wibracja zalała mnie zmysłowymi falami. - Tam, gdzie nigdy mnie nie znajdziesz - odparł, prawie jakby się ze mną droczył. Otworzyłam oczy z gwałtownym oddechem: - O mój Boże, wiem, gdzie on jest. Popatrzyłam na otaczające mnie twarze. Wszyscy siedzieli z wyrazem wyczekiwania. - Wujku, możesz pójść ze mną? - zapytałam, zrywając się. Wsadził do ust kolejnego kęsa i wstał. Podobnie jak tata. - Tato, nie musisz z nami iść. - A spróbuj mnie powstrzymać - odpowiedział sardonicznie. - Ale możliwe, że to nic takiego. -OK. - Dobra, ale jedzenie ci wystygnie. Uśmiechnął się szeroko. Spojrzałam znów na Gemmę. Nie mogłam uwierzyć, że ona wie, czym jestem. Ale na myśl o tym, żeby wiedział też tata, ściskało mnie w piersi. Byłam jego małą dziewczynką i chciałam nią pozostać najdłużej, jak się dało. Tuż przed tym, jak wybiegłam, pochyliłam się w jej stronę i wyszeptałam: - Proszę nie mów tacie, czym jestem. - Nigdy. - Wyprostowała się i uśmiechnęła krzepiąco. Wow, to naprawdę miłe. Tak w stylu Rodziny Addamsów. Gdzie bym nigdy Reyesa nie szukała? Naturalnie, we własnym domu.

Pognałam przez parking najszybciej, jak na to pozwalały moje zabójcze buty, nie czekając na tatę ani wujka Boba, i praktycznie spadłam ze schodów do piwnicy. Było to jedyne logiczne wyjaśnienie. Trwał rok akademicki, więc wszystkie mieszkania były zajęte. Reyes musiał być w piwnicy. Kiedy w końcu zatrzymałam się na betonowej podłodze, drzwi nade mną się zamknęły i zorientowałam się, że zapomniałam o jednym. O świetle. Włącznik światła był na górze schodów. Zawróciłam, lecz się zatrzymałam. Powierzchnię mojej skóry podrażnił dziwny niepokój, jak statyczna elektryczność na gołych zakończeniach nerwowych. Najpierw zauważyłam woń. W powietrzu wisiał gryzący zapach. Od tego kwaśnego odoru zaczęło mnie palić w gardle i oczy zaczęły mi łzawić. Zakryłam nos oraz usta dłonią i zaczęłam mrugać w ciemności. Z czerni stopniowo wyłaniały się geometryczne kształty. Przed moimi oczami zmaterializowały się ostre kąty i wystające stawy. Kiedy wzrok przyzwyczaił się do ciemności, zorientowałam się, że kształty się poruszają, pełzają po sobie nawzajem jak gigantyczne pająki, spadają z sufitu, zgniatają się, by zająć miejsce na szczycie. Zatoczyłam się w tył, ale uświadomiłam sobie, że są wszędzie. Obróciłam się wkoło, zupełnie otoczona. - Posłali dwieście tysięcy. Obróciłam się gwałtownie i zobaczyłam Reyesa. Stał -srogi, z wyciągniętym mieczem, tak dziki, zapierający dech w piersiach, że zadygotałam. - In numeris firmatis - rzekł. W liczbie siła. Tak bardzo go chciały, że się śliniły. Dosłownie. Ciemna ciecz ściekała im z ostrych jak brzytwy zębów i zbierała się na

podłodze w kałuże. Wtedy ujrzałam jego fizyczne ciało potarganą skorupę tego, czym był - i kolana się pode mną ugięły. Chwyciłam się poręczy kurczowo, by nie upaść, potrząsnęłam głową, żeby przestało mi się w niej kręcić, i skupiłam się na nowo. Był nieprzytomny, zanurzony w mieszaninie własnej krwi i gęstej, czarnej śliny demonów. - Tyle się przedarło - ciągnął. Tyle? Piwnica mała nie była, a teraz znajdowało się w niej ich dwieście, może trzysta. Demony. Jak zębata czarna sadza i popiół. Zaświeciło się światło - i w jednej chwili pojęłam. Wygnano je ze światła. W świetle znikały. - Zgasić światło! - wrzasnęłam, bo już ich nie widziałam. - Co? - zapytał wujek Bob ze szczytu schodów. - Zgaś światło i nie wchodź tu. - Nie, nie gaś - usłyszałam Reyesa. - Jeśli ty je widzisz... powtórzył swoje wcześniejsze ostrzeżenie. Ale wujek Bob posłuchał. Reyes warknął z irytacją. Stał w swojej szacie. Jej czarna masa kłębiła się wokół niego falami, ostrze błyskało nawet w ciemnych głębinach piwnicy. Zbliżały się do niego nieustannie, pełzały po sobie, wydzielały się ze szczelin i szpar, spadały z sufitu, walczyły o pozycję na czele zastępów. Serce waliło mi w piersi gromko, kiedy rozglądałam się po stworzeniach, które mnie otaczały. I dokładnie tak, jak Reyes uprzedzał - zobaczyły mnie. Ich kościotrupie głowy jedna po drugiej odwróciły się w moją stronę. Zdawały się uśmiechać w koszmarny sposób, który przypominał optyczną iluzję - ich szerokie gęby i ostre jak brzytwa zęby układały się w zwrócone ku górze półksiężyce. Opuściły głowy, szykując się do ataku.

- Włączcie światło - powtórzył Reyes spiętym głosem i zamachnął się swoim olbrzymim ostrzem, gdy jeden za bardzo się zbliżył. - To je oślepi, da ci czas. - Charley, co się dzieje? - zawołał Wubek zza drzwi. Popatrzyłam w górę. Schody były już zupełnie zablokowane, napchane dziesiątkami najprawdziwszych, wysokiej klasy demonów. Chwilę trwało, zanim przyjęłam do wiadomości prawdziwość mojego otoczenia. Stałam zastygła, całkowicie porażona. Nagle Reyes znalazł się tuż przede mną. Ton ostrzeżenia w jego głosie był tak desperacki, tak zdeterminowany, że wyssał mi z płuc resztę powietrza. Trzymając ostrze w pogotowiu, Reyes nachylił się do mnie i rzekł: - Nie zmuszaj mnie, bym cię zabił. Posuwały się do przodu. Reyes stał przede mną, gotowy zadać cios. Przy moim boku pojawił się Angel. Oczy miał ogromne z przerażenia. W czasie między jednym a drugim uderzeniem serca uświadomiłam sobie, jak całkowicie i niebywale zjebałam. Trzeba było słuchać Reyesa. Trzeba było zważać na jego przestrogi. Z drugiej jednak strony - nie. Gdybym go posłuchała, gdybym zachowała dystans, jak długo by to trwało? Jak długo by go torturowały? Na ile strzępów by go rozerwały, nim by zmarł? - Dutch - powiedział Reyes ostrzegawczo. Uniósł ostrze. Proszę. Czy w końcu i tak by mnie nie znalazły? Czy nie musiałabym tak czy owak stoczyć tej walki? Niestety, walki tej nie zwyciężę. Było ich po prostu za dużo. Reyes miał rację. Jeśli się przedostaną, jeśli znajdą drogę do nieba, rozpocznie się kolejna wojna - i będzie to moja wina. Nie mogę być katalizatorem wojny. Portal trzeba zamknąć.

Ostatni raz przymknęłam powieki, a Reyes się nie zawahał. Usłyszałam zamach klingi, przecinającej powietrze, jak gdyby rozdzielała atomy. I znowuż świat zwolnił. Serce mi stanęło i postanowiłam stawić czoła losowi odważnie. Otworzyłam oczy, kiedy demon rzucił się na mnie, wbijając oczy w moją szyję. Powietrze wokół mnie zafalowało, gdy miecz Reyesa przeciął je z pełną siłą. Ułamek sekundy później wciąż stałam cała i zdrowa, a demon leżał w kawałkach. Reyes zdekapitował go w locie. Potem czas z hukiem powrócił. Demony atakowały jeden po drugim. Reyes się odwrócił i pchnął mieczem, przecinał je raz po razie, władał klingą z niezwykłą zręcznością. A ja gdzieś z tyłu głowy radowałam się faktem, że mnie nie zabił, że je odpędzał, dla mnie z nimi walczył. Jeden po drugim padały, lecz wciąż parły do przodu. Wciąż się zbliżały. I znały słaby punkt Reyesa. Jeden demon stał w samym sercu zamętu i obserwował przebieg bitwy. Wydawał się bystrzejszy niż pozostałe, bardziej zdeterminowany. Studiował Reyesa, to, jak walczył, czystość i precyzję jego śmiercionośnych ciosów. Potem spojrzał w dół na fizyczne ciało u swych stóp i uderzył. Długie, dziwacznie ząbkowane palce przecięły tors Reyesa - i bóg przede mną się potknął. Szata, która go ochraniała, zniknęła, a on złapał się za pierś. Dziesiątki demonów rzuciły się jak sępy, maksymalnie wykorzystując sytuację. Czystą siłą woli stanął na nogach, otrząsnął się z nich, machnął ostrzem i wytrwał. Szata ponownie go otuliła, oplatając kontury jego muskułów, łącząc się w całość na jego klatce piersiowej. Ale jak tylko się zmaterializowała, demon zadał kolejny cios, wbijając mu szpony w ramię. Szata znowu znikła, a on

upadł na dłonie. Widok tak potężnej istoty powalonej na kolana zupełnie mnie zdruzgotał. Rzuciłam się do przodu, lecz on się odwrócił i wbił we mnie gniewne spojrzenie, którego siła unieruchomiła mnie w miejscu. Zgarbił się, wyzwolił tkwiącą w nim bestię. - Odejdź - zawarczał i zniknął zalany morzem demonem. Na widok tego moje płuca się zapadły, kolana zupełnie odmówiły posłuszeństwa. Osunęłam się na podłogę w szoku, patrząc, jak stos demonów-pająków rośnie. Żal zalał każdą cząstkę mojego ciała. A potem pozostali jednocześnie odwrócili się do mnie. Z ich zębów kapała ciemna ciecz. Otaczały mnie nieśpiesznie, bo jedyny, kto stał im na przeszkodzie, był wyraźnie zajęty. - Charley, uciekaj - powiedział Angel, podając mi rękę, bym wstała. Zachwiałam się i zaczęłam się cofać, stawiając nogę za nogą, aż zatrzymał mnie gryzący oddech na karku. Strach schwycił mnie tak mocno, że świat zawirował, w oczach mi pociemniało i zdałam sobie sprawę z czegoś, co wystarczyło, bym poczuła napływ łez. Zaraz umrę.

20 Jedynym, czego musimy się bać, jest sam strach. I pająki. NAKLEJKA NA ZDERZAK Zamknęłam oczy, kiedy stwory się zbliżały. Byłam kostuchą, na litość boską. Dosłownie. Reyes mówił, że mogę z nimi walczyć, ale jak? Nie miałam nawet miecza. Ale byłam światła, do cholery. To mi sprzyjało. Byłam taka światła, że zmarli widzieli mnie z odległości paru kontynentów. Przynajmniej tak mi mówiono. Skoro demony wygnano ze światła, dlaczego mogły się do mnie zbliżyć? Dlaczego w moim świetle nie były wygnane? Otworzyłam oczy raptownie. Jak tylko o tym pomyślałam, jak tylko pomysł wpadł mi do głowy, zaiskrzyła we mnie instynktowna siła, zawibrowała energią, zadrżała z palącej potrzeby, kotłowała się i rosła, narastała i narastała, aż nie mogłam jej dłużej w sobie pomieścić. - Angel - powiedziałam, nie mogąc zapanować nad wirującą we mnie energią - uciekaj. Trzy rzeczy wydarzyły się jednocześnie. Przestałam czuć rękę Angela, szpiczaste końce ostrych zębów przekłuły skórę na moim karku, a światło eksplodowało ze mnie we wszystkie strony, zalewając pokój jasnością, nasycając i pochłaniając

każdy cień. Ryk energii pożerającej wszystko na swojej drodze zagłuszył krzyki demonów. Stanęły w płomieniach, paliły się na popiół jak papier, a kiedy światło do mnie wróciło, wtulając się na powrót bezpiecznie w rdzeń mojego istnienia, postałam chwilę, rozważając absolutną fajność tego, co się właśnie stało. - Charley - wujek Bob wparował do pomieszczenie - co to był za dźwięk? Tata deptał mu po piętach, kiedy zbiegali po schodach. - Chwileczkę - zawołałam do nich, unosząc dłoń. Poczekajcie tam przez moment. - Czy to Farrow? - spytał wujek Bob. - Dzwoń po karetkę. - Przysunęłam się ostrożnie i zorientowałam się, że bezcielesnej postaci Reyesa nigdzie nie ma. Serce mi stanęło, dopóki nie usłyszałam, jak jego głos odbija się od ścian. - Wciąż jest podatne. Odwróciłam się gwałtownie i zobaczyłam, jak kuca na półce, utrzymując równowagę na piętach z uniesioną ręką, w której ściskał rękojeść miecza. Ostrze spoczywało przed nim na podłodze. Miecz był niemal mojego wzrostu. Szata nadymała się wokół niego, unosiła nad jego głową i wypełniała każdy kąt piwnicy. Wzbierała i się wycofywała, a ja czułam się, jak gdyby pochłonął mnie ocean mrocznej masy. Był najwspanialszą istotą, jaką widziałam w życiu. I był tu. Żył. - Myślałam, że ciebie też unicestwiłam. Odwrócił głowę, ale nie mogłam dojrzeć jego twarzy. - Nie jestem demonem. Zostałem wykuty w świetle. - Świetle ogni piekielnych - przypomniałam mu. Nie odpowiedział. Nagle poczułam gniew. Dlaczego wszystkie

aspekty bycia kostuchą musiały być takie trudne? - Dlaczego mi po prostu nie powiedziałeś, że mogę tak zrobić? - Jak mówiłem, to by było jak powiedzieć pisklęciu, że umie latać. Musisz sama wiedzieć, że to potrafisz, na poziomie instynktu. Gdybym ci powiedział, nie pomógłbym ci. - A co by było, gdybym się nie domyśliła, Reyes? Przekrzywił zakapturzoną głowę. - Po co takie sprawy kwestionować? Dokonałaś tego. Powiodło ci się. I koniec. Ale to jest wciąż podatne - powtórzył, wpatrując się w swoje fizyczne ciało - zrujnowany, rozbity strzęp człowieka, którym był. - Nic ci nie będzie, kiedy zawieziemy cię do szpitala. - W jakim celu? Odwróciłam się do niego. - Co masz na myśli? - Myślisz, że to wszystko? Myślisz, że mój ojciec po prostu się podda? Ta potyczka była dla niego zwycięska. Teraz wie, że portal chodzi po ziemi. Nic go nie powstrzyma i znajdzie sposób, by cię powalić. Rozerwać cię na drobne strzępy, by dorwać twój rdzeń, twoją kwintesencję. A teraz zna twój słaby punkt. Zerknął na swoje ciało. - Nie rozumiesz, co się stanie, jeśli mój ojciec mnie złapie. Nie bez powodu muszę porzucić cielesną postać, Dutch. Nie mogę podejmować takiego ryzyka. - Charley, muszę się nim zająć. On kona. Słyszałam coraz głośniejsze wycie sygnału karetki. - Chwileczkę - powiedziałam do wujka Boba. Nie wiedziałam, co zrobi Reyes, jeśli wujek się do niego zbliży. - O czym mówisz? Jaki jest ten powód? Reyes runął z półki i bez wysiłku wylądował przed swoim fizycznym ciałem.

- Potrafią mnie znaleźć. Potrafią mnie tropić za pośrednictwem tego ciała - rzekł. - To już mi mówiłeś. Jest jednak inny powód. Jaki? Pokręcił głową. - Ty przetarłaś ścieżkę. Teraz ja mogę dokończyć dzieła. Świadomość tego, co zrobiłam, poraziła mnie od stóp do głów. Podeszłam do niego. - Dlaczego mnie po prostu nie zabiłeś, kiedy mogłeś? Po co to robić? - Charley - powiedział tata ostrzegawczo. - Co tam się dzieje? Reyes uniósł odzianą w rękawicę dłoń do mojej twarzy. Żar, który od niego emanował, pieścił mnie jak gorący jedwab. - Zabić cię? - zapytał aksamitnym głosem, który wijącym ruchem przeniknął prosto do centrum mnie. - To by było jak zdławić słońce. Zamrugałam bezradnie, gdy Reyes się odwrócił i uniósł swoje ostrze, zaciskając obie dłonie na rękojeści ogromnej broni. Kiedy zadał szybki jak błyskawica cios, skoczyłam przez czas, przemknęłam pod jego ramionami i zakryłam jego ciało własnym. Klinga zatrzymała się kilka milimetrów od mojego kręgosłupa. Zawarczał i uniósł miecz. - Z drogi - rzekł twardym, ostrzegawczym tonem. - Nie. - Nie mogłam powstrzymać świadectwa emocji, które zawrzały, zakłuły mnie w oczy. Zacisnęłam zęby, leżąc na Reyesie. Nawet mokre od krwi, jego ciało przypominało pożar gorący, żywiołowy i żywy. Jego serce biło pod moimi dłońmi. Jego tętno dudniło mi w uszach. - Nie pozwolę ci tego zrobić.

Zrobił krok do przodu, groźny i onieśmielający. Opuścił kaptur, bym mogła zobaczyć zdecydowane rysy jego twarzy. - Nie rozumiesz, co się stanie, jeśli mnie znajdą, jeśli mnie zabiorą. - Rozumiem - powiedziałam błagalnym głosem. - Będą cię torturować. Użyją klucza, by dostać się do tego wymiaru. Ale... - To nie takie proste. To ma być proste? - To co? Powiedzże mi po prostu. Zacisnął zęby, emanując niechęcią. W końcu się odezwał: - Jestem taki jak ty. Jestem kluczem. - Wiem. Rozumiem to. - Nie, nie rozumiesz. - Potarł czoło dłonią w rękawicy. - Tak jak ty jesteś portalem do nieba... - opuścił głowę, jakby się wstydził - ja jestem portalem wyprowadzającym z piekła. Jeśli mnie pojmą, przez bramy przejdą całe masy, i wcale nie będą musiały podpinać się pod kogoś, żeby dostać się do tego wymiaru. Zastanowiłam się chwilę nad tym, co mówił. Trudno było w to uwierzyć. Byliśmy o wiele bardziej podobni, niż sobie wyobrażałam. Oboje byliśmy kluczami. Oboje portalami. Jedno do nieba, a drugie do piekła. Jak lustro. - Mieliby poprzez mnie bezpośredni dostęp, tak jak zmarli mają bezpośredni dostęp do nieba poprzez ciebie. A pierwsze, co zrobią, to cię wytropią. Będą mieli drogę wyjścia z piekła, a z tobą - drogę do nieba. A teraz zejdź mi z drogi, bo sam cię przesunę. I zrobiłby to. Przesunąłby mnie, cisnąłby mnie na podłogę, by dostać się do swojego ciała. Kiedy na niego spojrzałam,

poczułam taką rozpacz, taką mękę. Uniosłam więc ręce i przemówiłam: - Rey aziel, te vincio. Znieruchomiał. Źrenice powiększyły mu się z niedowierzania. - Tak jest - powiedziałam, kiedy popatrzył na mnie pytająco. Ja cię pętam. Zrobił krok wstecz. Jego twarz wyrażała szok. - Nie - powiedział, próbując złapać swoją szatę, kiedy się wokół niego rozpływała. Ostrze opadło i zdawało się roztrzaskiwać oraz niknąć, gdy uderzyło w podłogę. Popatrzył na mnie błagalnym wzrokiem: - Dutch, nie. Wyrzuty sumienia, które przeszyły moje serce, wydawały się sto razy gorsze niż wszystko, co mógłby mi zrobić mieczem. Ten oskarżycielski wzrok, to poczucie zdrady w oczach. A potem znikł. W jednej chwili jego fizyczne ciało odżyło z głośnym, gwałtownym oddechem. Wyglądał, jakby miał jakiś atak, zaciskał zęby, tak mocno, że się niemal zespoliły z sobą, zwijał się z bólu, a udręka na jego twarzy była jednoznaczna i absolutna. - Wujku! - krzyknęłam, a on i tata popędzili ku mnie. - Proszę, pomóż mu! Załadowali Reyesa do karetki. Podano mu już tlen i kroplówkę. Jego twarde jak stal ciało wyglądało tak delikatnie, tak dziecinnie. Niczego bardziej nie chciałam, niż utulić go w ramionach i sprawić, by wszystko złe, co go kiedykolwiek spotkało, zniknęło. Do tego jednak potrzebne by były czary

jak z bajek. Nawet mając swoje zdolności - a może właśnie pomimo tego, że je miałam - nie wierzyłam w czary. Wujek Bob, tata i ja przećwiczyliśmy historyjkę przed przyjazdem karetki. Szliśmy w trójkę do mojego mieszkania taką ustaliliśmy historyjkę - po dokumentację sprawy, kiedy usłyszałam dziwne odgłosy z piwnicy. Znaleźliśmy tam nieprzytomnego Reyesa i zadzwoniliśmy po karetkę. Brzmiało to nieźle, pod warunkiem że nikt się nad tym za bardzo nie zastanawiał. Kiedy jednak powtórzyłam to dwadzieścia tysięcy razy, trochę mi się znudziło. Siedziałam w poczekalni w szpitalu, nadal owinięta kurtką taty, by zakryć moje przesiąknięte krwią ubrania. Miałam nadzieję na wieści o tym, w jakim Reyes jest stanie, a tymczasem inny lekarz zadręczał mnie pytaniami. - Proszę posłuchać, tyle wiem. Nie mam pojęcia, jak został ranny ani co się stało, i przykro mi, że niektóre rany wyglądają, jakby miały kilka dni. Ja go tylko znalazłam w takim stanie. Neil Gossett odstraszył doktora marsową miną i usiadł przy mnie. W ręku miał dwie kawy. - Dzięki za to - powiedziałam. - Gdzie twój wujek? - Musiał wrócić na komendę. Rozwiązaliśmy właśnie sporą sprawę i zbiera zeznania. - Powie też Cookie, co się stało. Ucieszy się, że znaleźliśmy Reyesa. - Cóż - rzekł Neil, podając mi kubek. Zmarszczył czoło na widok krwi na moich rękach. - Ja to widzę tak, że Reyes obudził się w hospicjum, mając amnezję. W końcu był w śpiączce w wyniku urazu głowy. Nie wiedział nawet, kim jest, a co dopiero gdzie. Nie można go pociągnąć do odpowiedzialności za ucieczkę, skoro nie wiedział, że ucieka.

Spojrzałam na niego z rozdziawioną gębą. Uśmiechnął się i zamknął mi usta. - Zrobiłbyś to? - zapytałam z wyraźną wdzięcznością. - Zrobiłbym. Westchnęłam z ulgą. - Neil, bardzo ci dziękuję. - Nie ma o czym mówić - odparł i upił łyk kawy. - Poważnie, nie ma o czym mówić. Lubię swoją pracę. Uśmiechnęłam się. - Fantastycznie. Teraz mam cię czym szantażować. Hmmm... powiedziałam, robiąc długi łyk gorącej javy. - Czego to ja potrzebuję? - Dać się przebadać na głowę? - podsunął. - Swoją drogą, w tym celu nie musisz się posuwać do szantażu. Znam ludzi, którzy znają ludzi. - Gdybym chciała, żeby mi ktoś mieszał w głowie, zgłosiłabym się do swojej siostry. - Och, stara, twoja siostra jest taka gorąca - rozsiadł się i pogrążył we wspomnieniach. - Fuj. - Była piękna, ale jednak. Neil Gossett? Z krwią z mojej krwi, kością z kości? Mało prawdopodobne. - Muszę ci coś powiedzieć. Wyprostował się. - Brzmi poważnie. - Bo jest poważne. Spętałam go. -Co? Z ciężkim westchnieniem wyjaśniłam: - Spętałam go, jakby... związałam. Pochylił się w moją stronę i zapytał cicho: - A powinnaś mi o tym mówić?

- Nie w ten sposób. - Zdzieliłam go w ramię i spuściłam oczy, zawstydzona tym, co miałam mu do powiedzenia. - Związałam jego bezcielesną postać z jego fizycznym ciałem. Nie może go opuścić. Jest spętany. - Możesz tak? - Najwyraźniej. Jakoś tak mi się nasunęło. - Wow. - Nie, chodzi mi o to, że jest wściekły. Zastygł, a potem wbił we mnie oszołomione spojrzenie: -Co? - Jest trochę zły - powiedziałam, unosząc jeden kącik ust. Neil possał chwilę wnętrze policzka, jakby się zastanawiał, co powiedzieć. - Charley - odezwał się, kiedy się wreszcie namyślił - raz widziałem, jak Reyes był wściekły, pamiętasz? Zrobiło to na mnie trwałe wrażenie. - Wiem i przepraszam. Zamierzał zasadniczo popełnić samobójstwo. Nie wiedziałam, co innego zrobić. - Czyli doprowadziłaś go do szału, a potem posłałaś z powrotem do więzienia? - zapytał chrapliwym szeptem. Skrzywiłam się. W jego ustach tak źle to brzmiało. - Mniej więcej. - Cholera jasna, Charley. - Co ona tym razem zrobiła? Oboje podnieśliśmy wzrok. Owen Vaughn, koleś, który w liceum próbował mnie okaleczyć, stał nad nami w czarnym policyjnym mundurze. Z błyszczącą odznaką i całym kramem. - Vaughn. - Neil przywitał się chłodno. Owen popukał w swoją odznakę:

- Funkcjonariusz Vaughn - poprawił. - Muszę się dowiedzieć, co się wydarzyło w tej piwnicy. Och, na miłość do zielonych smoków. - Złożyłam zeznania przed inspektorem Davidsonem oznajmiłam, patrząc na niego wyzywająco. - Chcesz chyba powiedzieć, że przed wujkiem Bobem? - Owszem. Owen rozejrzał się po korytarzu, po czym pochylił ku mnie: - Chciałabyś wiedzieć, co o tobie myślę? - Uhm, czy to pytanie podchwytliwe? - Mniejsza z tym - odparł i się wyprostował. - Wstrzymam się z tym do bardziej odpowiedniej chwili. - Uśmiechnął się z wyrazem wyczekiwania. - Na przykład do dnia, w którym zaciągnę cię do więzienia. Kiedy odmaszerował, Neil spytał: - Poważnie, co ty mu u diabła zrobiłaś? - Ty się z nim przyjaźniłeś. - Zamachałam rękami. - Ty mi powiedz. Neil siedział ze mną chwilę, potem przyszła Cookie, która przyniosła jedzenie i świeże ubranie. Chciała mnie namówić, żebym jechała do domu, ale ja po prostu nie mogłam stamtąd iść, póki nie wiedziałam, co z Reyesem. Tata pojawił się i znikł. Gemma pojawiła się i zniknęła. W końcu wyszedł lekarz. Miał znużone oczy. Reyes był na intensywnej terapii, ale jego stan był wyjątkowo dobry, jeśli wziąć wszystkie okoliczności pod uwagę. Ale i tak nie mogłam stamtąd pójść. Angel pokazał się o zmroku i został ze mną całą noc. Siedział na podłodze koło mojej głowy, podczas gdy ja objęłam w posiadanie niewielką, tapicerowaną ławeczkę i spałam na niej tak

dobrze, jak można się wyspać na niewielkiej tapicerowanej ławeczce. Następnego dnia wcześnie rano wrócił wujek Bob. Był lekko poirytowany. - Dlaczego nie poszłaś do domu? - Bo tak. - Przetarłam oczy, potem pomasowałam sobie plecy i zerknęłam na Angela. - Byłeś tu całą noc, kotku? - No pewnie - odparł. - Ten tam cały czas się na ciebie gapił. - Kto, ten? - zapytałam, pokazując gościa, który spał naprzeciwko mnie. - Wydaje mi się, że on po prostu sypia z otwartymi oczami. - Aha. To jest chore. - No. Co jest? - spytałam Wubka. - Jedziemy do Ruiz. Mamy pozwolenie na ekshumację niejakiego Saula Romero. - O, świetnie. Kim jest Saul Romero? - Gość, pod którym jest rzekomo pochowana Hana Insinga. - A, racja. Wiedziałam. - To jak, wchodzisz w to? Wzruszyłam ramionami bez przekonania. - Chyba tak. I tak nie pozwolą mi zobaczyć Reyesa. - No to po co u diabła zostałaś tu na całą noc? Znowu wzruszyłam ramionami. - Masochistka. Muszę wziąć prysznic. - Chodź, zawiozę cię. I tak musimy wstąpić po Cookie. Z szeryfem spotkamy się na miejscu. Zajechaliśmy na cmentarz w Ruiz zaraz po Mimi i Warrenie Jacobsach. Kyle Kirsch już tam był razem z ojcem. Z ich zaczerwienionych oczu wywnioskowałam, że żaden z nich za

dużo nie spał. Matkę Kyle a aresztowano w Minnesocie, gdzie oczekiwała na przewiezienie z powrotem do Nowego Meksyku. I niestety była tu też Hy Insinga. Jej twarz ucieleśniała agonię. Serce ścisnęło mi się współczująco. - To ten - powiedziała Mimi szeryfowi Mora County, wskazując grób pana Romero. - Drugi po lewej. Dwie godziny później zespół z zakładu medycyny sądowej z Albuquerque przenosił dwudziestoletnie szczątki Hany Insingi. Ból na twarzy jej matki był nie do zniesienia. Wdzięczna, że jest z przyjaciółką, wróciłam do Wubkowego SUV-a i obserwowałam, jak Hy Insinga podchodzi do drżącej, szlochającej Mimi, bo martwiłam się o rezultat tego spotkania. Ściskały się bardzo długo. Trzy dni później Reyes Farrow, wykazawszy nadzwyczajną i niewyjaśnioną poprawę stanu zdrowia, został przekazany pod opiekę lekarzy z więzienia w Nowym Meksyku. Pojechałam do Santa Fe, żeby się z nim zobaczyć. Stałam w kolejce z innymi gośćmi, czekając, aż mnie przeskanują pod kątem narkotyków, i dosłownie trzęsłam się w butach. Ale strażnik wyciągnął mnie z kolejki, mówiąc, że naczelnik Gossett chce ze mną najpierw pomówić. - Jak się trzymasz? - zagaił Neil, kiedy strażnik zaprowadził mnie do jego gabinetu. Przyzwyczajałam się już do zorganizowanego nieładu tego pomieszczenia i usiadłam naprzeciwko niego. - Dobrze - wzruszyłam ramionami. - Robię sobie małą przerwę od biura detektywistycznego. - Wszystko gra? - spytał z zaniepokojeniem. - O tak. Po prostu nie mam nic pilnego. To co słychać? Mogę się z nim zobaczyć czy wciąż leży na oddziale szpitalnym? Neil spuścił wzrok, zanim odpowiedział:

- Sam chciałem ci powiedzieć, zamiast czekać, aż ci powiedzą w sali widzeń. Serce stanęło mi w piersi. - Coś się stało? Czy z Reyesem wszystko w porządku? - Nic mu nie jest, Charley, ale... nie chce się z tobą widzieć. Przechylił głowę na bok z żalem. - Kazał odrzucić twój wniosek. Siedziałam oniemiała ze zdumienia przez pełną minutę, przyjmując do wiadomości sens jego słów. Ścisnęło mi klatkę piersiową jak imadłem i ucisk nie ustawał. Pociemniało mi w oczach. Ledwie mogłam oddychać. Musiałam stamtąd wyjść. - No to już sobie pójdę. - Wstałam i udałam się do drzwi. Neil obszedł biurko i złapał mnie za ramię. - Charley, zmieni zdanie. Po prostu jest rozzłoszczony. Uśmiechnęłam się do niego. - Neil, wszystko w porządku. Tylko... zajmiesz się nim dobrze? - Wiesz, że tak. Wyszłam z więzienia z uśmiechem na twarzy i pojechałam do domu, ze wszystkich sił walcząc z duszącym brzemieniem smutku. Mimo to wilgoć wyciekła mi przez rzęsy. Byłam żałosna. Po drodze rozważałam swoją przyszłość. Jakie będzie moje życie bez Reyesa Farrowa? Nie mógł się już oddzielać od swojego ciała. Nie mógł już do mnie przychodzić, rozmawiać ze mną, dotykać mnie, ratować mi tyłka co drugi dzień. Całe życie miałam go praktycznie na zawołanie, a teraz byłam sama. Zanim dojechałam na swoje osiedle, uzmysłowiłam sobie w godny pożałowania, poniżający sposób, że jestem teraz jedną z tych kobiet, jedną z tych setek kobiet, które próbowały się

z nim zobaczyć, które na próżno starały się do niego zbliżyć. Byłam Elaine Oake. Byłam nikim. Poszłam mozolnie do mieszkania, odpaliłam komputer i przebiegłam wzrokiem kilka mejli oznaczonych jako pilne, z których dwa były od wujka Boba. Doszłam do wniosku, że mogą poczekać, wylogowałam się z mojej skrzynki mej-lowej, a zalogowałam na lipnego mej la, w głowie układając wymówki, które uzasadniłyby pójście spać o 11 przed południem. Chciałam być produktywna, lecz wzywał mnie marazm doprawiony szczyptą depresji. Na ekranie wyskoczyła wiadomość od Pani Marigold. Była to pewnie dokładnie ta sama wiadomość, którą wysłała do Cookie i Garretta. Na tym etapie było mi właściwie wszystko jedno - zastanawiałam się też, czy to naprawdę konieczne, bym wciąż nabierała powietrza - kliknęłam więc odnośnik i przeczytałam mejla. Długo czekałam, aż się odezwiesz.

Podziekowania W najśmielszych snach nie sądziłam, że trafi mi się taka agentka jak Alexandra Machinist albo redaktorka jak Jennifer Enderlin. Mówiłam to wcześniej, ale trzeba to powtórzyć. Nie jestem pewna, co zrobiłam, by na Was zasłużyć. Może chodzi o ten wolontariat w miejscowym hospicjum. Albo o to, jak wyciągnęłam dzieciaka z płonącego budynku. Nie, moment, nie wyciągałam nigdy dzieciaka z płonącego budynku. OK, będę nadal nad tym pracować. Tymczasem zaś serdecznie dziękuję Jen, mojej zjawiskowej redaktorce, i wszystkim w St. Martins Press oraz Macmillan. Jesteście nieziemscy. Dziękuję Alexandrze - mojej osobistej supermence - i wszystkim w Linda Chester Literary Agency. Cudownej Whitney Lee w Fielding Agency i superfachowej Josie Freedman w ICM. Dziękuję Wam bardzo. Megautalentowanej Liz Bemis z Bemis Promotions. Po prostu wow. Mojej własnej Charley Davidson - Danielle Tanner. Mojej rodzinie - wiecie, o kogo chodzi - i moim przyjaciołom. Dziękuję, że mnie lubicie. Albo udajecie, że lubicie. Niezależnie od tego, jak jest w istocie, doceniam Wasz wysiłek. Boginiom z LEERA i Ruby Slipper Sisterhood - mojej przybranej rodzinie.

Brii Quinlan, Gabi Stephens i Samirze Stephan za pomoc w przekładzie. Komandorowi Murrayowi Conradowi. Dziękuję, że pozwoliłeś mi bez przerwy zawracać sobie głowę i mnie za to nie aresztowałeś. I specjalne podziękowania dla moich czytelników, zwłaszcza tych, którzy nie spali całą noc w przeddzień oddania tej książki, żeby mnie wesprzeć: Danielle Swopes, Tammy Baumann i Kit Carson. Totalnie wiszę Wam mocha latte. Albo wyspę niewielkich rozmiarów.

Drugi tom przygód kostuchy już za Tobą, ale jako że apetyt rośnie w miarę jedzenia, to już teraz przygotuj się na kolejne spotkanie z Charley Davidson. Jeszcze ciekawsze, zabawniejsze i pełne niespodzianek! Paranormalna detektywka i kostucha pierwsza klasa. Mniejsza z tym zresztą. Charley Davidson powraca! I pochłania kofeinę w ilościach hurtowych, aby nie zasnąć. Ilekroć bowiem zmruży oczy, widzi jego: Reyesa Farrowa, pół-człowieka, pół-supermodela, a w całości syna Szatana. Owszem, może i uwięziła go na całą wieczność, ale bez przesady. Niby jak ma rozwiązać sprawę zaginięcia, stawić czoło nadętemu doktorkowi, uspokoić zrzędliwego tatę i sprostać żądnemu krwi gangowi motocyklowemu, skoro ten szatański pomiot nie odpuszcza? Dowiesz się z kolejnego tomu przygód Charley Davidson, który ukaże się w listopadzie 2013 roku!