Darynda Jones - Charley Davidson 03

Made by:

divinehotties

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Zapraszamy do czytania i komentowania naszego trzeciego, wspólnego dzieła:

„Third Grave Dead Ahead” - Darynda Jones Tłumaczenie: axses, agnes_ka1, shonaliii, Vi_1011 Beta: jenny13 Skład: Feisty

2

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 1 Śmierć przychodzi do tych, którzy czekają. I do tych, którzy tego nie robią. Tak, czy inaczej... - CHARLOTTE JEAN DAVIDSON, PONURY ŻNIWIARZ

W moim salonie siedział martwy klaun. Jako, że nie bardzo lubiłam klaunów i było zbyt wcześnie, by coś spójnego mogło wyjść z moich ust, udawałam, że go nie zauważam. Zamiast tego, kiedy kierowałam się do kuchni zawładnęło mną głośne ziewnięcie. To właśnie wtedy przeszedł przeze mnie wstrząs paniki. Spojrzałam w dół, by upewnić się, że moje dziewczęce części zostały nienaruszone i westchnęłam z ulgą. Miałam na sobie białą koszulkę bez rękawów i dół w szkocką kratę. Moje dziewczyny, znane też jako Danger i Will Robinson, były bezpieczne. Mentalnie robiąc znak krzyża, podreptałam przez moje skromne mieszkanie. Starałam się nie zwracać uwagi. Zastanawiałam się czy martwy klaun ze wzrokiem śledzącym każdy mój ruch mnie zauważa. Moje mieszkanie było wygodną krzyżówką magazynu poduszek i składzika na miotły, więc nie była to długa podróż. Ani żadna z tych szczególnie pouczających. Mimo wszystko, przez te kilka sekund doszłam do jednego chorobliwego wniosku: lepszy martwy klaun w moim mieszkaniu niż żywy. Nazywam się Charlotta Davidson. Dla niektórych Charley, dla innych Charlotta Nierządnica, ale to było głównie w średniej szkole. Wtedy stałam się przyzwoitym zestawem krągłości, mającym zdrowy szacunek dla męskiej anatomii i lekko niepokojące uzależnienie od brązowej żywności. Poza tym – i faktem, że urodziłam się jako Ponury Żniwiarz – byłabym normalna, jak tylko może być zgryźliwa dziewczyna z licencją prywatnego detektywa. Z pożądaniem w oczach ruszyłam w kierunku Pana Kawusia. Od dłuższego czasu pozostawaliśmy w pewnej zażyłości, a teraz zostało w nim jeszcze wystarczająco dużo na jedną filiżankę. Nie było potrzeby robienia nowego dzbanka, rozgrzewania go i kłopotania się tym. Wstawiłam kubek do mikrofalówki, ustawiłam na jakikolwiek program podgrzewający w trzydzieści sekund, a potem napadłam na lodówkę w 3

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] poszukiwaniu jedzenia. Żarcie mogło utrzymać mnie w stanie przebudzenia co najmniej pięć minut, a moim jedynym celem przez ostatnie kilka tygodni było pozostanie rozbudzoną za wszelką cenę. Alternatywa była wyczerpująca. Po niestrudzonych poszukiwaniach wreszcie znalazłam coś, co nie było ani zielone, ani puszyste. Było to świeżutkie pętko kiełbasy. Nazwałam je Peter, głównie dlatego, że lubię nazywać rzeczy, a po części dlatego, że to wydawało się dobre. Gdy tylko moja kawa stała się gorąca zatrzasnęłam Petera w mikrofali. Miałam nadzieję, że promieniotwórcze środowisko go wysterylizuje. Nie czułam potrzeby posiadania małego Peterka biegającego dookoła i siejącego spustoszenie. Kiedy tak stałam kontemplując pokój na świecie, wygórowane ceny projektantów bielizny i to jakie byłoby życie bez guacamole1 , Peter zapikał. Owinęłam go w czerstwy chleb i ugryzłam, doprawiając kawę taką ilością sztuczności, że aż stała się niebezpieczna dla zdrowia. Po długiej chwili ociągania powlokłam się w kierunku miękkiej kanapy, zapadłam się w nią i spojrzałam na martwego klauna. Siedział w klubowym fotelu2 stojącym po przekątnej do mojej kanapy, czekając cierpliwie, aż go zauważę. - Wiesz, nie bardzo lubię klaunów - powiedziałam po kolejnym łyku kawy. Wizyta martwej osoby w moim salonie nie była jakąś straszną niespodzianką. Najwyraźniej byłam super-duper jasna, niczym latarnia morska w czasie sztormu. Martwi, którzy nie przeszli umierając mogli mnie zobaczyć z każdego miejsca na ziemi, a jeśli zechcieli mogli przeze mnie przejść na drugą stronę. To mniej więcej praca Ponurego Żniwiarza w pigułce. Żadnych kos. Żadnego zbierania dusz. Żadnego codziennego przeprowadzania dusz przez jezioro, co prawdopodobnie było przestarzałe. - Całkiem to rozumiem - powiedział klaun. Wyglądał młodziej, niż podejrzewałam na początku, może na dwadzieścia pięć lat, ale jego głos był zachrypnięty od zbyt wielu papierosów i nieprzespanych nocy. Wrażenie to było sprzeczne z jasnym makijażem na jego twarzy i kręconymi, czerwonymi włosami na głowie. Jego jedyną zaletą był brak dużego, czerwonego nosa. Naprawdę ich nienawidziłam, szczególnie tych piszczących. Z resztą mogłam sobie poradzić. - To masz jakąś historyjkę? - Nie bardzo. - Wzruszył ramionami – Po prostu chciałem przejść. 1 2

Meksykański sos na bazie avocado. Fotel z niskim oparciem i szerokimi oparciami na ręce.

4

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Zdziwiona zamrugałam, przyswajając jego oświadczenie, potem zapytałam: - Po prostu chcesz przejść? - Jeśli to jest w porządku. - To więcej niż w porządku - powiedziałam z prychnięciem. Żadnych wiadomości dla pozostawionych bliskich. Żadnego rozwiązywania morderstwa. Żadnego tropienia pamiątek dla jego dzieci, które zostawił w miejscu, o którym nikt przy zdrowych zmysłach by nie pomyślał. Takie sytuacje miały całe dobro bułki z masłem, bez ani jednej kalorii. Wtedy ruszył w moim kierunku. Jeszcze nie wstałam, nie sądziłam, że mogłabym sobie z tym poradzić – kawa zaczęła już kopać – ale jemu wydawało się to nie przeszkadzać. Kiedy podszedł zauważyłam, że nosił podarte dżinsy, a jego trampki pomalowane były markerami. - Czekaj - powiedział, zatrzymując się w pół kroku. Nie. Podrapał się po głowie, zupełnie nieświadomy czynności ze swojego poprzedniego życia. - Czy możesz przekazywać ludziom wiadomości? Cholera. Zmora mojej egzystencji. - Um, nie. Przykro mi. Próbowałeś przez Western Union? - Poważnie? - zapytał, nie kupując tego nawet przez chwilę. Chociaż było na sprzedaż. Westchnęłam i przyłożyłam ramię do czoła, żeby pokazać, jak bardzo nie chciałam być jego posłańcem, potem zerknęłam spod rzęs. Stał tam, czekając niewzruszony. - W porządku – powiedziałam, poddając się. - Napiszę liścik albo coś w tym stylu. - Nie musisz tego robić. Wystarczy, że pójdziesz do Super Dog na końcu ulicy i porozmawiasz z dziewczyną o imieniu Jenny. Przekaż jej, że Ronald powiedział „ugryź mnie”. Obejrzałam jego strój klauna, czerwień i żółć widniejące na bluzie. - Masz na imię Ronald? Z uśmiechem powiedział:

5

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Mówię ci, w moim przypadku ironia się na mnie uwzięła3 . Przeszedł przeze mnie, zanim zdążyłam zapytać go o część „ugryź mnie” w jego komentarzu. Kiedy ludzie przeze mnie przechodzą, mogę zobaczyć ich życie. Mogłam stwierdzić czy byli szczęśliwi, jaki był ich ulubiony kolor, jak nazywały się zwierzęta, z którymi dorastali. To był rytuał, którym nauczyłam się delektować. Pozwoliłam powiekom opaść i czekałam. Pachniał środkiem do charakteryzacji, jodyną i szamponem kokosowym. Przebywał w szpitalu czekając na transplantację serca. Kiedy tam był, zdecydował się być przydatny, więc ubrał się jak inne klauny i odwiedzał dzieci z oddziału pediatrii. Każdego dnia nosił inne imię, coś śmiesznego jak Rodeo Ron albo Kapitan Bokserki i każdego dnia przy pomocy pantomimy dzieci musiały je zgadywać. Pod koniec nie mógł mówić, a podpowiadanie gestami było trudne i wyczerpujące, ale czuł, że lepiej tak, niż straszyć dzieci swoim chropowatym głosem. Zmarł godzinę przed znalezieniem dla niego serca. Mimo mojego wcześniejszego założenia, nigdy nie przepalił żadnego dnia w swoim życiu. I kochał dziewczynę imieniem Jenny, która pachniała jak oliwka dla dzieci i sprzedawała hot-dogi, by utrzymać się na studiach. Jenny będzie tą częścią pracy Mrocznego Żniwiarza, której nienawidziłam najbardziej. Częścią z pozostawionymi na ziemi ludźmi. Mogłam czuć ich serca skręcające się z żalu. Czuć ich płuca walczące o powietrze. Mogłam czuć ukłucia łez w ich oczach z powodu utraty kogoś, kogo kochali, bez kogo, jak byli pewni, nie mogli żyć. Zassałam gwałtowny oddech i wróciłam do teraźniejszości. Ronald był fajnym facetem. Kiedy mój czas się już skończy będę musiała rozejrzeć się na górze, by zobaczyć jak przebiega jego wieczność. Zapadłam się w głąb kanapowych poduszek i wzięłam długi łyk kawy, absorbując kofeinę, pozwalając jej, by skrzyła i rozbudzała moje komórki mózgowe. Zerkając na ścienny zegar z Animkami, wpadłam w rozpacz, kiedy poczułam i zobaczyłam, że dopiero 3:35. Miałam godzinę do świtu. Łatwiej było pozostawać rozbudzoną w ciągu dnia. Noc była taka spokojna i relaksująca. Ale nie mogłam pozwolić sobie zasnąć. Dawałam sobie radę z unikaniem snu przez prawie dwa tygodnie, jakby to był ex-chłopak z opryszczką. Ale będę musiała za to zapłacić.

Klaun z McDonalds noszący żółty strój z czerwonymi pasami na rękawach ma właśnie na imię Ronald... http://en.wikipedia.org/wiki/Ronald_McDonald 3

6

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Sama myśl o tej zapłacie wysyłała mi niechciane motylki ku dolnej części mego ciała. Wypchnęłam je z mojego umysłu, kiedy gorąco dusznej nocy rozchodziło się wokół mnie jak ciężka para, sącząca się w moją skórę, dusząca jakiekolwiek myśli o komforcie. Całkowicie zirytowana usiadłam, odgarnęłam wilgotny kosmyk z twarzy i ruszyłam do łazienki z nadzieją, że plusk chłodnej wody pomoże i zaczęłam się zastanawiać, jakim cudem, do cholery, noc stała się taka gorąca. To był szalony listopad. Może globalne ocieplenie podsycało zabawę. Albo wybuch słoneczny przeszedł przez magnetosferę i chciał nas wszystkich ugotować żywcem. To by było do kitu. Gdy tylko dotarłam do włącznika światła zastanawiając się, czy powinnam kupić krem do opalania, ostre ukłucie pobudzenia zaiskrzyło w moim podbrzuszu. Zadyszałam ze zdziwienia i złapałam się ościeżnicy, by utrzymać równowagę. To nie mogło się dziać. Nie znowu. Spojrzałam tęsknie na kran. Woda powinna przywrócić sprawy do porządku. Kilka pluśnięć i w okamgnieniu wrócę do mojego normalnego, gburowatego ja. Przesunęłam dźwignię przełącznika, ale światło nad głową tylko zamigotało, jakby chciało złapać powietrza i zamarło. Przełączyłam znowu. I jeszcze raz, zanim zrezygnowałam. Głównie dlatego, że do głowy przyszła mi definicja obłędu. Instalacja elektryczna w moim mieszkaniu zdegradowała pojęcie naruszenia kodu do niedopowiedzenia. Całe szczęście miałam nocną lampkę. Rzucała miękki blask na łazienkę, dając mi wystarczająco światła, bym wymanewrowała drogą do umywalki bez potknięcia się o coś żywego. Podeszłam do lustra i zmrużyłam oczy, starając się zassać każdy pojedynczy atom światła, jaki wszechświat oferował mi w atmosferze. Nie pomogło. Mój obraz był niczym więcej niż cieniem, niczym objawiony duch, ledwo istniejący. Stałam tam rozważając ten fakt, podczas gdy ponownie chwyciła mnie fala pragnienia, zakleszczając mnie okrutnymi, pysznymi pazurami, drgając we mnie tak mocno, że musiałam zacisnąć zęby. Chwyciłam kurczowo umywalkę, kiedy żar skąpał mnie zmysłowym ciepłem, którego nie mogłam odeprzeć. Sączyło się we mnie, wabiąc na krawędź, prowadząc ku mrocznej stronie. Pożądliwie rozchyliłam usta i rozszerzyłam nogi, dając temu miejsce do wzrostu. I zaczęło rosnąć. Budowało siłę i moc, wąsy tego wpychały się we mnie, wirując i pulsując w moim brzuchu.

7

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Kolana mi się ugięły i oparłam się na dłoniach, kiedy ciśnienie stało się bardziej intensywne, zmuszając mnie do walki o każdy oddech. Potem dźwięk cudzego oddechu zmieszał się z moim, a ja spojrzałam w lustro. Reyes Alexander Farrow – pół-człowiek, pół-supermodel, syn Szatana – zmaterializował się za mną, jego potężne ramiona połyskujące jak dym objawiły się po jego bokach, dając wrażenie jakby przychodził z piekła. Nie przychodził, oczywiście. Uciekł z piekła wieki temu i teraz był wściekły na mnie za związanie jego niematerialnego ciała z fizycznym. Ale ta wiedza nie bardzo zmniejszała efekt. Zmrużyłam oczy, żeby widzieć go dokładniej. - Co tu robisz? Opuścił głowę, jego ciemne oczy przeszywały mnie wkurzonym blaskiem. Głąb. To była moja łazienka. Ale to ja go związałam. Związałam jego niematerialne ciało z fizycznym. Jak on mógł tu być? No jak? - Wezwałaś mnie - powiedział, jego głęboki głos barwiła niechęć. Pokręciłam głową. - To niemożliwe. Wyciągnął rękę nad moim ramieniem i oparł dłoń o ścianę przede mną. By uwięzić. Zdominować. Żeby mieć pewność, że wiem, iż znalazłam się w potrzasku. Jego smukłe ciało przycisnęło się do mojego od tyłu, kiedy oparł drugą rękę o ścianę po mojej prawej, całkowicie mnie zamykając. Jego twarde spojrzenie zatrzymało się na moim. - Czy to niemożliwe, bo uwiązałaś mnie jak psa na łańcuchu? Oj tak. Był wkurzony. - Nie dałeś mi wyboru - powiedziałam, a mój głos drżał i nie był tak przekonujący jak miałam nadzieję. Opuszczał głowę, aż jego usta znalazły się nad moim uchem. - A mi nie pozostawiłaś żadnego. - Jego twarz spochmurniała. Jego oczy zmrużyły się, kiedy patrzył na mnie w lustrze, spod grubych rzęs, przysłoniętych w zapamiętaniu. Nie mogłam patrzeć dalej. Był taki piękny, taki męski. Kiedy owinął rękę wokół mnie, wsuwając dłoń w przód moich majtek, złapałam jego nadgarstek.

8

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Czekaj - powiedziałam pomiędzy urywanymi oddechami. - Nadal nie rozumiem, jak się tu znalazłeś. - Mówiłem ci, wezwałaś mnie. - Jego palce przesuwały się pomiędzy moimi nogami, mimo moich starań i zadyszałam głośno, gdy zanurzył je głębiej. – Zawsze mnie wzywasz. Zawsze miałaś moc, by mnie wezwać, kiedykolwiek mnie chciałaś albo potrzebowałaś, Dutch. Jeszcze na to nie wpadłaś? Walczyłam ze wspaniałymi doznaniami wbijającymi się w mój brzuch za każdym pociągnięciem jego palców. Walczyłam, by pojąć sens jego szorstkich słów. - Nie, zawsze przychodziłeś do mnie, kiedy cię potrzebowałam. Kiedy byłam w niebezpieczeństwie. – Tak było. Kiedy dorastałam, zawsze był tam, kiedy moje życie było zagrożone. Jego oddech owiał mój policzek, emanowało z niego piekielne ciepło, kiedy jego usta odszukały puls na moim gardle. - To zawsze byłaś ty. Mylił się. Musiał się mylić. Pomysł, że mogłam go przywołać, że zawsze go przywoływałam, był niezgłębiony. Do niedawna nie wiedziałam nawet kim jest. Tak naprawdę bałam się go. Był mroczną istotą z dymu i cieni, a ostatniej rzeczy jakiej chciałam, była jego obecność. Jak mogłam go wzywać? To, co oświadczył było niemożliwe. - Ale tak długo, jak tu jestem... - zwlekał z dokończeniem, kiedy zablokował mnie sobą i ściągnął mi spodnie i bieliznę jednym płynnym ruchem. Potem pozwolił, by malutki, złośliwy uśmiech podniósł jeden kącik jego pięknych ust, rozdzielił moje nogi szturchnięciem i wszedł we mnie jednym długim pchnięciem. Sapnęłam głośno, a zawirowania, które zaczęły się zaledwie przed chwilą w mgnieniu oka wzrosły do siły huraganu. Zacisnęłam dłoń wokół jego nadgarstka na moim gardle, drugą na jego stalowym pośladku, wciskając go głębiej, sięgając po wyzwolenie. Trzymałam oczy otwarte, oglądając go w lustrze, obserwując jego reakcje. Lekkie rozsunięcie warg. Zmarszczone brwi. Opuszczone rzęsy. - Dutch - powiedział swoim gładkim, głębokim głosem, jakby bezradnie wobec tego, co miało się stać. Jego szczęka zacisnęła się, kiedy zbliżał się do szczytu. Podniósł jedną moją nogę na umywalkę i pchnął we mnie, zanurzając się bez końca, w akcie niemal brutalnym, bałamucąc mnie każdym pchnięciem, każdym potężnym uderzeniem.

9

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] I z każdym pchnięciem napięcie wewnątrz mnie wzrastało z większą mocą, jego erekcja wypełniała tak głęboką potrzebą, tak instynktowną, że pożerała każdy centymetr mojego jestestwa. Surowa tęsknota, która zwlekała, ruszyła przez wilgoć pomiędzy moimi nogami. To wzbierało jak pływy, naciskając na mnie, nakłaniając coraz bardziej. Moje paznokcie zaryły o jego nadgarstek, nagle przypomniałam sobie, że nie chciał tu być. Nie ze mną. Nie po tym, co zrobiłam. - Reyes, czekaj. W chwili, w której go chwyciłam, poczułam to drżenie i konwulsje w jego ciele, a w chwili wybuchu, eksplozję i strzał we mnie, wysyłający ostre żądła przyjemności odbijające się rykoszetem od moich kości, pędzących przez moje żyły, palących moje ciało piekącą ekstazą. I wtedy świat rozsypał się, kiedy gwałtowność orgazmu rozbiła mnie na dwoje, wyszarpnęła mnie z kapryśnego snu. Umierające resztki krzyku rozbrzmiały echem w pomieszczeniu i natychmiast zorientowałam się, że to była moja reakcja na orgazm. Zmusiłam się, by przestać, żeby złapać oddech, aby rozewrzeć palce zaciśnięte na kubku kawy, które opróżniły jego zawartość na moje kolana. Na szczęście nie zostało jej tam dużo. Odłożyłam kubek na stolik, potem z powrotem opadłam na sofę i przyłożyłam rękę do czoła, by przeczekać znajomą burzę przetaczającą się przez moje ciało. Trzy razy w ciągu tygodnia. W ciągu sekundy od zamknięcia oczu, był tam, czekając, obserwując, zły i uwodzicielski. Ponownie spojrzałam na zegar. Ostatni raz, gdy naprawdę na niego patrzyłam była 3:35. Teraz wskazywał 3:38. Trzy minuty. Zamknęłam oczy trzy minuty temu. Z wyczerpującym westchnieniem, zdałam sobie sprawę, że to była moja wina. Ja pozwoliłam sobie odpłynąć. Może to był sposób Reyesa na zapłatę za to, co zrobiłam. Zawsze był zdolny, by opuścić swoje ciało, by stać się bezcielesny i siać wszelkiego rodzaju spustoszenia wśród ludzkości. Nie żeby aktualnie siał spustoszenie, ale mógłby, jeśliby chciał. Teraz został zatrzymany w swoim ciele. Drobny dyskomfort, jeśli mnie pytacie, ale kiedy go związywałam, to było konieczne. A teraz wrócił i nawiedzał moje sny. Kiedy wcześniej nawiedzał mnie w nocy, przynajmniej mogłam złapać nieco snu pomiędzy rundami zabaw w chowanego i

10

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] zawodów w przeciąganiu liny. Teraz gdy tylko zamykam oczy on tam jest, w najbardziej intensywny z możliwych sposobów. Tak długo jak będę spała, będziemy robić to jak króliki na zajęczej farmie. Ale najgorsza część całej tej sprawy polegała na tym, że naprawdę był na mnie cholernie wkurzony. W rezultacie nie pragnął tu być. Był zły, trawiony wściekłością i jeszcze taką namiętnością, jakby nie mógł się powstrzymać. Jakby nie mógł kontrolować żaru pędzącego w nim, głodu w jego żyłach. Ja też nie do końca mogłam się kontrolować, więc wiedziałam, co czuł. Ale miałam go wezwać? Niemożliwe. Jak mogłam go wzywać, kiedy dorastałam? Jak wtedy, gdy miałam cztery lata i niemal zostałam porwana przez skazańca molestującego dzieci? Nawet nie wiedziałam czym on jest. Bałam się go. Właśnie wtedy, usłyszałam jak otwierają się moje frontowe drzwi i postanowiłam, że to najwyższy czas, by posprzątać. Kawa nigdy nie smakuje tak dobrze na zewnątrz. - Co? Gdzie jesteś? - usłyszałam głos mojej sąsiadki, która dorabiała na boku jako moja recepcjonistka i najlepsza przyjaciółka. Mówiąc to jednocześnie rozbijała się w moim mieszkaniu. Krótkie, czarne włosy Cookie sterczały na wszystkie możliwe, społecznie nieakceptowane, strony. I miała na sobie pogniecioną piżamę w paski, na przemian żółte i niebieskie, która opinała ciasno jej mocne łydki, wraz z długimi, czerwonymi skarpetami, oplatającymi jej kostki. Była takim wyzwaniem. - Jestem tutaj - powiedziałam, podnosząc się z kanapy. - Wszystko w porządku. - Ale krzyczałaś - zaalarmowana, rozglądała się bacznie. - Naprawdę musimy uszczelnić dźwiękowo te ściany. Mieszkała po drugiej stronie korytarza i najwyraźniej mogła usłyszeć piórko spadające w mojej kuchni. Po chwili na złapanie oddechu, skierowała na mnie zimne spojrzenie. - Charley, cholera. - Wiesz, często jestem tak nazywana - powiedziałam człapiąc w kierunku łazienki – ale Charley Cholera nie jest moim prawdziwym imieniem. Przeszła koło mojego regału na książki i objęła się jedną ręką, podczas gdy drugą próbowała uciszyć walenie własnego serca. Potem spiorunowała mnie wzrokiem. To było nawet zabawne. Jak tylko otworzyła usta, by coś powiedzieć,

11

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] zauważyła mnóstwo pustych kubków po kawie porozrzucanych po mieszkaniu. Potem spojrzała ponownie. To nadal było zabawne. - Piłaś całą noc? Zniknęłam w łazience, wróciłam ze szczoteczką w ustach, a następnie podeszłam do drzwi z podniesionymi brwiami. - Włamałaś się siłą? Przeszła obok mnie i zamknęła drzwi. - Musimy porozmawiać. O-ho. Czas nagany. Od tygodnia beształa mnie każdego dnia. Najpierw kłamałam o moim braku snu i dawała się nabrać, ale zaczęła podejrzewać bezsenność, kiedy zaczęłam widzieć fioletowe słonie w otworach wentylacyjnych w biurze. Wiedziałam, że nie powinnam jej o nie pytać, ale myślałam, że może zmieniła wystrój. Poszłam do sypialni i zmieniłam piżamę na świeżą. - Chcesz kawy? – zapytałam, kiedy ruszyłam w jej kierunku. - Jest trzecia trzydzieści nad ranem. - Okeej. Chcesz kawy? - Nie. Siadaj. - Kiedy zatrzymałam się w pół kroku i podniosłam brwi w pytaniu, przechyliła uparcie szczękę. - Powiedziałam ci, że musimy porozmawiać. - Czy to ma coś wspólnego z tym wąsikiem, który ci dorysowałam kiedy spałaś, którejś nocy? - Opadłam powoli na sofę, trzymając Cookie ostrożnie na oku, tak na wszelki wypadek. - Nie. To ma związek z prochami. Moja szczęka opadła. Niemal zgubiłam szczoteczkę do zębów. - Jesteś na prochach? Zacisnęła usta. - Nie, ty jesteś. - Jestem na prochach? - zapytałam oszołomiona. Nie miałam pojęcia. - Charley - powiedziała Cookie, a jej głos był pełen współczucia. - Jak dużo czasu minęło od kiedy spałaś? Z głośnym westchnieniem, graniczącym ze skowytem, liczyłam na palcach. - Około trzynaście dni, mniej więcej. Jej oczy rozszerzyły się w szoku, zanim pozwoliła, żeby to do niej dotarło, po czym zapytała:

12

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - I niczego nie bierzesz? Wyjęłam szczoteczkę z ust. - Poza Crest4? - To jak to robisz? - Pochyliła się, a jej brwi zmarszczyły się z niepokoju. - W jaki sposób nie śpisz od tylu dni? - Nie wiem, po prostu nie zamykam oczu. - Charley, to niemożliwe. I prawdopodobnie niebezpieczne. - Wcale nie – zapewniłam ją.– Piję mnóstwo kawy. I prawie, prawie nigdy nie zasypiam podczas jazdy. - O mój Boże. - Opuściła głowę na dłonie. Z uśmiechem wcisnęłam szczoteczkę do zębów w usta. Ludzi takich jak Cookie trudno było znaleźć. Niezłomna. Lojalna. Łatwa do zrozumienia. - Kochanie, nie jestem taka jak ty, pamiętasz? Skupiła się na mnie. - Wciąż jesteś człowiekiem. Tylko dlatego, że leczysz się bardzo szybko i widzisz zmarłych, i masz tą niesamowitą zdolność przekonywania najbardziej przyziemnych osób, które chcą cię zabić... - Ale on jest na mnie taki wściekły, Cook. - Opuściłam głowę, smutek mojej sytuacji spłynął na mnie. Przerwała i rozważała moje oświadczenie zanim je skomentowała: - Powiedz mi dokładnie, co się dzieje? - Dobra. Najpierw potrzebuję kawy. - Jest trzecia trzydzieści nad ranem. Dziesięć minut później obie miałyśmy po kubku kawy à la fresco, a ja byłam w trakcie opisywania moich snów – jeśli można je tak nazwać – rozwódce o błyszczących oczach i z pożądaniem w lędźwiach. Wiedziała już o moim przywiązaniu Reyesa do jego fizycznego ciała, ale nie wiedziała o snach. No nie całkiem. Powiedziałam jej tylko o moim najnowszym spotkaniu z Bogiem Reyesem, wykutym z ogni piekielnych, utworzonym z piękna i grzechu, i stopionym z druzgocącego żaru zmysłowości. Powachlowałam się i skupiłam na niej. 4

Firma produktów do higieny jamy ustnej.

13

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - On naprawdę był... - Tiaa – powiedziałam. - I położył twoją nogę...? - Tiaa. Myślę, że po to, by ułatwić sobie dostęp. - Och! - Uniosła rękę, by przykryć nią serce. - Tiaa, ponownie. Ale to jest fajna część. Część orgazmu. Część, gdy dotyka mnie i całuje, i drażni mnie w najbardziej niesamowitych miejscach. - Całował cię? - Cóż, nie, nie tego ranka - powiedziałam, kręcąc głową. - Ale czasami to robi. Dziwną rzeczą jest to, że on nie chce tu być. Nie chce być ze mną. Ale znowu, w chwili gdy zamykam oczy, on tu jest. Gwałtowny. Seksowny. Zły jak diabli. - Ale przy okazji podnosi twoją nogę...? - Cookie - powiedziałam łapiąc ją za ramię i zmuszając do skupienia się – musisz przejść przez tę część. - Racja. - Mrugnęła i pokręciła głową. - Racja, przepraszam. Cóż, właściwie rozumiem dlaczego nie chcesz doświadczać tego typu traumy noc w noc. - Ale ja nie mam żadnego prawdziwego odpoczynku. Przysięgam, że jestem bardziej wykończona jak się budzę, niż trzy minuty później. I on po prostu jest na mnie tak wściekły. - Cóż, związałaś go na całą wieczność. Westchnęłam. - Na pewno nie na całą wieczność. To znaczy, mogę to naprawić. Zdecydowałam się pominąć część, w której próbowałam go uwolnić, ale nie zdało to egzaminu. - Wymyślę jak go uwolnić, nie sądzisz? - Mnie pytasz? - zapytała, wzdrygając się na sam pomysł. - To jest twój świat, kochanie. Ja jestem tylko niewinnym świadkiem. - Spojrzała na mój zegar z Animkami. Jak zwykle moja bezinteresowna troska o bliźnich zdumiała mnie. - Powinnaś wrócić do łóżka - powiedziałam biorąc jej kubek i idąc w kierunku kuchni. - Masz jeszcze dobre dwie godziny zanim będziesz musiała zawieść Amber do szkoły. - Amber była dwunastoletnią – zbliżającą się do – trzynastki córką Cookie. - Właśnie wypiłam kubek kawy. - Jakby to mogło cię powstrzymać.

14

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Prawda. - Wstała i skierowała się do drzwi. - Och, miałam ci powiedzieć, Garrett dzwonił. Może mieć sprawę do ciebie. Powiedział, że skontaktuje się z tobą rano. Garrett Swopes był łowcą głów, którego ciemna skóra sprawiała, że srebro jego szarych oczu mieniło się za każdym razem, gdy się uśmiechał, co było atrakcyjne cechą dla większości kobiet. Ja uważałam to za wkurzające. Przetrwaliśmy nieco ciężki okres, on i ja, kiedy przypadkowo dowiedział się o moim nieziemskim statusie i zdecydował wysłać mnie do psychiatryka. Przez większość czasu był w porządku. Przez resztę mógł mnie ugryźć. Ale jako łowca głów był fenomenalny i czasami super-duper przydatny. - Sprawę, co? - To brzmiało intrygująco. I było nieco bardziej opłacalne niż siedzenie i kręcenie młynków kciukami. - Może tam po prostu pobiegnę i porozmawiam z nim osobiście? Zatrzymała się w połowie drogi do drzwi i spojrzała na mnie. - Jest kwadrans po czwartej. Wielki uśmiech rozciągnął się na mojej twarzy. Jej wyraz twarzy znowu stał się rozmarzony. - Mogę iść? - Nie. - Wypchnęłam ją za drzwi. – Musisz się trochę przespać. Ktoś musi być przy zdrowych zmysłach podczas godzin pracy w biurze, i to nie będę ja, panienko. *** Nieco ponad piętnaście minut później, kiedy stałam pukając w drzwi Garretta Swopesa w mojej ulubionej piżamie od Juicy Couture i różowych kapciach króliczkach, uzmysłowiłam sobie, że mogłam umrzeć po drodze. Byłam taka zmęczona, nie mogłam już wyczuć płynącego przeze mnie życia. Miałam zdrętwiałe palce. Usta były spuchnięte. A moje powieki wyschły do konsystencji papieru ściernego, ich jedynym celem było drażnienie i odsunięcie ode mnie woli przetrwania. Taa, najprawdopodobniej byłam martwa. Zapukałam ponownie, kiedy dreszcz przeszedł w dół mojego kręgosłupa, mając nadzieję gdzieś w głębi duszy, że moja martwota nie powstrzyma mnie przed wykonaniem nadprzyrodzonego obowiązku, podczas którego w zasadzie stałam,

15

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] podczas gdy martwi ludzie, którzy nie przeszli od razu po śmierci, przechodzili przeze mnie. Ale jako jedyny Ponury Żniwiarz po tej stronie od zawsze zapewniałam nieocenione usługi dla społeczeństwa. Dla ludzkości. Dla świata! Drzwi otworzyły się i zrzędliwy łowca głów o imieniu Garrett stanął w nich patrząc na mnie z furią, którą trudno mi było opisać, co znaczyło, że prawdopodobnie jednak nie umarłam. Wyglądał jakby miał kaca. Na kacu Garrett mógł ewentualnie zobaczyć słonia, zdecydowanie gorzej nieboszczyka. Udało mu się wywarczeć pytanie zza zaciśniętych zębów. - Czego? - Potrzebuję ibuprofenu - powiedziałam, mój głos był zdystansowany i nieatrakcyjny. - Potrzebujesz psychiatry. - To było niesamowite, jak łatwo mogłam go zrozumieć, biorąc pod uwagę to, że nie rozsunął zaciśniętych zębów. - Potrzebuję ibuprofenu - powiedziałam z surową miną, na wypadek, gdyby nie usłyszał za pierwszym razem. - Nie żartuję. - Ja też nie. - Ja nie żartowałam pierwsza. Z głośnym westchnieniem odsunął się i zaprosił mnie gestem do jaskini nietoperza. Spojrzałam w dół na moje kapcie króliczki, bezgłośnie prosząc je, żeby skoczyły do przodu, kiedy Garrett wykrzywił palce na mojej Juicies, ułatwiając mi wejście. To pomogło. Z rozpędem jaki uzyskałam, przeskoczyłam jego dywan, prosto do szafek kuchennych, po drodze szarpiąc za przełącznik światła. - Masz jakiekolwiek pojęcie, która jest godzina? - zapytał. - Niespecjalnie. Gdzie masz leki bez recepty? Niedawno nabawiłam się bólu głowy. Prawdopodobnie, kiedy uderzyłam w ten słup telefoniczny po drodze. Kawalerka Garretta była dużo czystsza niż się spodziewałam. Pełna brązów i czerni. Rozgrzebywałam szafkę za szafką w poszukiwaniu jego zapasów leków. Zamiast tego znajdowałam okulary. Płyty. Kule kręglarskie. Okeeej. Zatrzymał się tuż za mną. - Czego znowu szukasz? Zatrzymałam się na tak długo, by spojrzeć na niego groźnie.

16

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nie możesz być tak powolny. Zrobił tę rzecz ze ściskaniem nasady swojego nosa kciukiem i palcem wskazującym. To dało mi szansę na to, by go sobie obejrzeć. Potargane, ciemne włosy wymagały strzyżenia. Gęsty zarost na brodzie również potrzebował strzyżenia. Męskie włosy na jego klatce piersiowej także potrzebowały... - O mój Boże! - powiedziałam zakrywając oczy dłońmi i rzucając się w kierunku blatu. - Co? - Jesteś nagi. - Nie jestem nagi. - Oślepłam. - Nie oślepłaś. Mam na sobie spodnie. - Och - To było żenujące. Poruszył się zniecierpliwiony. - Chcesz, żebym założył koszulę? - Za późno. Trauma na całe życie. - Musiałam go trochę podrażnić. Był taki zrzędliwy o 4:30 rano. Wróciłam do buszowania w jego szafkach. - Poważnie, czego szukasz? - Środków przeciwbólowych – powiedziałam omijając wojskową manierkę i paczkę Oreos. Oreos znajdowały się w kategorii brązowych smakołyków. Wepchnęłam jedno w usta i kontynuowałam moją szlachetną misję. - Przeszłaś całą drogę tutaj po środki przeciwbólowe? Zerknęłam na niego po raz drugi podczas chrupania. Oprócz śladów po kulach na jego piersi i ramionach, które miał od czasu, gdy niemal zabiłam go kilka tygodni temu, miał niezłą skórę, grube rzęsy, sześciopak mięśni na brzuchu. Może Cookie miała rację? - Nie, przyszłam tutaj, żeby z tobą porozmawiać - powiedziałam, przełykając ciężko. - Zdarza mi się po prostu potrzebować w tym czasie środków przeciwbólowych. Są w łazience? - Udałam się w tamtą stronę. - Zabrakło – powiedział blokując mi drogę i wyraźnie coś ukrywając. - Ale jesteś łowcą głów. Jego brwi zmarszczyły się. - Co to, do cholery, ma z tym wspólnego?

17

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Daj spokój Swopes - powiedziałam, mój głos był ostry z oskarżenia. - Wiem, że kiedy nie oglądasz Debbie Does Dallas 5 tropisz dealerów. Masz dostęp do wszystkich rodzajów prochów. Nie powiesz mi chyba, że nie masz tu małej paczuszki cracku i kilku przepisywanych na receptę Motrinów6 . Po poskrobaniu się palcem po twarzy podszedł do stołu w małej jadalni, wysunął krzesło i usiadł. - Czy twoja siostra nie jest psychiatrą? Weszłam do jego sypialni i włączyłam światło. Poza nieładem na łóżku i porozrzucanymi ubraniami, nie było źle. Najpierw uderzyłam na komodę. - Właściwie to cieszę się, że tu jesteś – zawołał Garrett – Mógłbym mieć dla ciebie sprawę. To było dokładnie to, dlaczego przyszłam, ale on nie musiał o tym wiedzieć. - Nie posprzątam ponownie twojej ciężarówki poszukując tajemniczych zaginionych obiektów, Swopes. Już się nauczyłam. - Nie, prawdziwą sprawę - powiedział z zadowoleniem w głosie – Znajomy, znajomego. Zdaje się, że żona tego gościa zaginęła około tydzień temu i szuka dobrego detektywa. - To dlaczego go do mnie nie przyślesz? - zapytałam, zastanawiając się. - Skończyłaś tam? Po prostu przebrnęłam przez jego szafkę nocną i skierowałam się do szafki w łazience. -

Prawie.

Twój

wybór

pornosów

jest

bardziej

elektryzujący

niż

przypuszczałam. - Jest lekarzem. - Kto jest lekarzem? - Nic użytecznego w jego apteczce. Absolutnie nic. Poza nie powodującymi senności lekami przeciwalergicznymi, które można by uznać za przeciwbólowe. - Ten facet, którego żona zaginęła. - A, racja. Kto na świecie nie posiadał w domu aspiryny? Moja głowa boli na litość boską. Przytakiwałam podczas wędrówki po mieszkaniu Garretta, po czym skręciłam na przeciwległy pas. Trąbienie klaksonów i migające światła sprawiły, iż myślałam, że 5 6

Według cioci wiki to film pornograficzny z 1978 roku w którym występuje Bambi Woods. Środek przeciwbólowy przepisywany na receptę zawierający ibuprofen.

18

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] jestem uprowadzana przez kosmitów. Całe szczęście dobrze usytuowany słup telefoniczny położył kres tej bzdurze. Potrzebowałam silniejszej kawy, by utrzymała mnie rozbudzoną. A może czegoś zupełnie innego. Czegoś przemysłowego. Wyjrzałam zza drzwi i zapytałam. - Masz może zastrzyk z adrenaliną pod ręką? - Istnieje specjalny program dla ludzi takich jak ty. W chwili czystej grozy zdałam sobie sprawę, że nie czuję własnego mózgu. Był tam jeszcze dosłownie przed minutą. Może naprawdę byłam martwa. - Czy według ciebie wyglądam na martwą? - Czy twoja siostra posiada numer dla nagłych wypadków po godzinach? - Nie pomagasz - powiedziałam, upewniając się, że niesmak w moim głosie jest wyraźny. - Byłbyś do bani jako przedstawiciel biura obsługi klienta. Zwinął się z krzesła i ruszył w stronę lodówki. - Chcesz piwo? Powlokłam się do stołu i podsiadłam go. - Poważnie? Jego brwi uniosły się, kiedy odkręcał kapsel butelki. - Nie, dziękuję. Alkohol jest jak środek uspokajający. Potrzebuję, aby moje powieki pozostały w ciągu dnia otwarte. - Wskazałam na nie dla wizualnego potwierdzenia. - Dlaczego? - zapytał po długim łyku. - Bo kiedy je zamknę, on tam jest. - Bóg? - zgadywał Garrett. - Reyes. Szczęka Garretta zamknęła się. Prawdopodobnie dlatego, że przesadnie nie lubił Reyesa ani naszego niekonwencjonalnego związku. Ale znowu nikt nie powiedział, że przystawanie z synem Szatana będzie łatwe. Odstawił piwo na blat i poszedł do swojego pokoju, jego ruchy nagle stały się ostre, konkretne. Obserwowałam jak znika – nieźle zwężał się ku dołowi – i pojawia się niemal natychmiast z koszulą i butami w ręku. - Chodź, zawiozę cię do domu.

19

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Przyjechałam Misery7. - Dokładnie i myślę, że ty sama jesteś za to odpowiedzialna. - Nie, mój Jeep. Misery? Pamiętasz ją? - Czasami ludzie uznawali za dziwne to, że nazwałam mojego wiśniowego Jeepa Wrenglera Misery, ale Gerta nie pasowało za bardzo. - Będzie zdenerwowana jeśli zostawię ją w nieznanej, bocznej uliczce. Samą. Ranną. Spojrzał na mnie zaskoczony. - Rozbiłaś swojego Jeepa? Musiałam o tym dokładniej pomyśleć. - Nie jestem do końca pewna. Był tam słup telefoniczny, pisk opon, duża możliwość obecności kosmitów. To wszystko działo się tak szybko. - Poważnie. Potrzebuję numeru telefonu twojej siostry. - Wzruszył ramionami zakładając koszulę i wziął klucze. - Tak bardzo zdesperowany? Poza tym, nie jesteś w typie mojej siostry. Garrett niezbyt delikatnie zaprowadził mnie do swojej ciężarówki, wspiął się na siedzenie kierowcy i z rykiem przywrócił pojazd do życia. Silnik brzmiał całkiem dobrze. Patrzyłam przez okno, kiedy sunęliśmy przez Albuquerque, noc była gęsta od swoich nieprzeniknionych ciemności. Niezmącony spokój nie pomagał w mojej obecnej sytuacji. Szorstkie powieki były jak z ołowiu i z każdą mijająca minutą stawały się coraz cięższe i cięższe. Z każdą sekundą. Mimo dyskomfortu walczyłam z całych sił, aby utrzymać je otwarte, ponieważ było to lepsze niż alternatywa: Reyes Farrow wciągający mnie w moje sny wbrew naszej woli, tak jak niewidzialna siła przyciągała go do mnie za każdym razem, kiedy zamykałam oczy. A w mojej głowie wszystkie nasze złości i zahamowania spływały do morza zmysłowości, gdzie usta paliły, a ręce badały. Co było do bani, bo oboje byliśmy na siebie wściekli. Ale on mówiący, że go wzywam – to nie miało sensu. Musiałabym dojść do sedna tej sprawy. - Jak długo już nie śpisz? Zerknęłam na Garretta i spojrzałam na zegarek. A raczej na mój nadgarstek, gdzie znajdowałby się mój zegarek, gdybym o nim pamiętała. - Um, jakieś trzynaście dni.

Misery – tak Charley nazwała swój samochód, ale oznacza to - nędza, występuje tu gra słów, oznaczająca też „przyjechałam w nędznym stanie”. 7

20

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Wciąż wydawał się być obok mnie. Nie mogłam być jednak tego stuprocentowo pewna. Dryfowałam poza rzeczywistość i wracałam do niej, jeśli dziewczynka z kuchennym nożem na jego masce była jakąś wskazówką. Przypuszczałam, że była umarlakiem, ale oni rzadko jeżdżą na maskach. - Słuchaj, zdaję sobie sprawę, że różnisz się od przeciętnego człowieka powiedział Garrett obronnym tonem – ale trzynaście dni nie może być dobre dla nikogo, nawet dla ciebie. - Prawdopodobnie nie. Kupiłeś nową ozdobę na maskę? Spojrzał na maskę. - Nie. - Ten lekarz się jakoś nazywa? Sięgnął przez moje kolana do schowka i wyciągnął wizytówkę. - To informacje o nim. Powinien się pojawić jutro rano w twoim biurze jeśli będziesz chciała go przyjąć. Dr. Nathan Yost. - Przyjmę go. Czy on jest twoim przyjacielem? - Nie, jest palantem. Ale wszystkie inne dupki na świecie wydają się go czcić. - W takim razie w porządku - próbowałam wepchnąć wizytówkę do kieszeni, potem zdałam sobie sprawę, że nie mam żadnej. - Hej, zostawiłam torbę w Misery. Garrett pokręcił głową. - Te twoje głupoty, Charles. Oh, miałem ci powiedzieć, że pracuję nad specjalną listą rzeczy, których nigdy nie powinno się mówić Ponuremu Żniwiarzowi. Zaśmiałam się. - Mam do tego tyle ciętych odpowiedzi, że nie mogę się zdecydować tylko na jedną. - Zacznę od końca - powiedział z uśmieszkiem. - Jesteś gotowa? Poruszyłam prawą brwią. - Jakbym kiedykolwiek była. - Dobra, numer pięć: „jestem śmiertelnie zmęczony”. - Cóż, nie jest to zbyt długa lista. - Chcesz usłyszeć tą listę, czy nie? - zapytał, kiedy wjeżdżaliśmy na parking przy mojej kamienicy.

21

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Rozważam opcje. Ta lista może być albo objawianiem o apokaliptycznych proporcjach, albo kompletną stratą mojego już ograniczonego paliwa w mózgu. Skłaniam się w kierunku tej drugiej opcji. - W porządku, powiem ci resztę, kiedy będziesz w lepszym nastroju. To bardziej będzie trzymało w napięciu. - Dobry pomysł - powiedziałam podnosząc kciuki. Zajebiście, cholera. - Nikt już nie dostrzega prawdziwego talentu. - Odprowadził mnie na górę. Idziesz spać? - zapytał, kiedy zamknęłam drzwi między nami, pozostawiając go w korytarzu. - Nie, jeśli będę mogła temu zapobiec. - Przynajmniej był w jakiś sposób dla mnie przydatny. Dzięki niemu zaliczyłam kolejną godzinę bez snu. Kiedy tylko zamknęłam drzwi i odwróciłam się w kierunku ekspresu do kawy, otworzył je i mruknął. - Zamknij na klucz. - A następnie ponownie je zamknął. Podeszłam do nich z powrotem i zamknęłam, tylko po to, by usłyszeć dzwonienie kluczy w zamku zaledwie dwie sekundy później. Albo to, albo znowu zasnęłam na stojąco. Jednak biorąc pod uwagę to, że Reyes nie pojawił się oferując mi wstrząsający orgazm, prawdopodobnie tego nie zrobiłam. Cookie wpadła, przeszła obok mnie zmierzając wprost do ekspresu. - Rozmawiałaś z Garrettem? Poszłam za nią. - Tia. Myślę, że rano w moim mieszkaniu był klaun. - Czy moja piżama jest aż tak zła? - zapytała oglądając piżamę, którą nadal miała na sobie. - Nie – mrugnęłam na nią. – Martwy klaun. - Och, nieboszczyk? - Tak. - Zniknął? - zapytała rozglądając się niespokojnie. - Tak, przeszedł. - Dobrze, to wyjaśnia komentarz o klaunie. Już myślałam, że zaczynasz być mądralińska. Ta wyprawa sprawiła, że byłam bardzo senna. Może naprawdę potrzebowałam strzału adrenaliny. - Hej, myślałam, że wracasz do łóżka.

22

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Wróciłam, ale cukiereczki ciągle tańczyły w mojej głowie. Cukiereczki rodzaju męskiego, jeśli wiesz co mam na myśli. Skoro o tym mowa – powiedziała biorąc długi łyk kawy. - Garrett był nagi? - Dlaczego Garrett miałby być nagi? - zapytałam, powoli umieszczając zmarszczkę na twarzy, by ukryć chichot musujący w moim wnętrzu. - Zastanawiałam się po prostu, czy sypia nago. - Nie mam pojęcia czy sypia nago. Raczej nie otwiera drzwi w ten sposób. Pokiwała głową w zamyśleniu. - Dobra uwaga. O cholera, muszę wysłać Amber do szkoły. - Ok, i tak muszę wziąć prysznic. Nadal pachnę kawą. I muszę jeszcze dzisiaj pobiec do Super Dog. Nie pozwól mi zapomnieć. - Udałam się do łazienki. - Załatwione. Oh... – powiedziała Cookie zatrzymując się w drzwiach. – ...miałam ci powiedzieć. Pożyczyłam puszkę kawy z biura. Zatrzymałam się i rzuciłam na nią moje najlepsze spojrzenie spode łba łączące zdumienie i rozczarowanie. - Ukradłaś puszkę kawy z biura? - Pożyczyłam puszkę kawy z biura. Odkupię po mojej kolejnej wypłacie. - Nie mogę w to uwierzyć. - Charley... - Żartowałam. Nie martw się o to - powiedziałam machając ręką. – To nie tak, że płacę za te rzeczy. Ruszyła w stronę drzwi, ale znowu się zatrzymała. - Co? - Kawa. Właściwie to za nią nie płacę. - To skąd ją masz? - Podwędzam z magazynu taty. - Kiedy błysnęła mi spojrzeniem pełnym szoku i dezaprobaty, głównie dezaprobaty, złożyłam ręce w geście „czas”. - Wstrzymaj się, paniusiu. Rozwiązywałam sprawy dla tego człowieka od lat. Może mi przynajmniej podać cup o' joe8 co jakiś czas.

Chodzi oczywiście o filiżankę kawy... nazwa taka jest prawdopodobnie skróconą formą od cup of jamoke połączenia słów Java(kawa) Mocha, istnieje również inna etymologia, biorąca się od sekretarza US Navy Josephusa Danielsa, dzięki któremu kawa stała się najmocniejszym napojem na pokładzie amerykańskich okrętów. 8

23

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Mój tata był detektywem w Departamencie Policji w Albuquerque, a ja pomagałam mu w rozwiązywaniu przestępstw od kiedy miałam pięć lat. Z jakiegoś powodu zbrodnie są dużo łatwiejsze do rozwiązania, jeśli możesz zapytać poszkodowanego, kto to zrobił. Podczas gdy mój tata wycofał się kilka lat temu, nadal robiłam to dla mojego wujka Boba, również detektywa DPA. - Kradniesz kawę swojemu ojcu? - Tak. - Piję kradzioną kawę? - Codziennie. Pamiętasz ten ranek jakiś miesiąc temu, kiedy byłyśmy pozbawione kawy, a ten koleś przyszedł z bronią i próbował mnie zabić, gdy Reyes zmaterializował się znikąd i przekroił jego kręgosłup na pół ogromnym mieczem trzymanym w ukryciu pod płaszczem, a wujek Bob przyszedł z tymi wszystkimi gliniarzami, a mój tata zaczął kwestionować całą tę sprawę z rdzeniem kręgowym? Po dłuższej chwili powiedziała: - Ledwo. – Jej głos ociekał sarkazmem. - Cóż, potrzebowałam kawy po tym bliskim śmierci doświadczeniu, gdybyś nie mogła uwierzyć, a my nie miałyśmy żadnej. To wzięłam puszkę z magazynu taty. - Charley – powiedziała, rozglądając się, jakby ktoś mógłby podsłuchiwać. Nie możesz tak po prostu kraść kawy swojemu tacie. - Cook, w tamtej chwili sprzedałabym swoje ciało za mocha latte. Skinęła głową w zrozumieniu. - Całkowicie rozumiem dlaczego zrobiłaś to po raz pierwszy, ale nie możesz nadal tego robić. - Och, więc to w porządku, ty możesz kraść, ale ja już nie? - To nie była kradzież. To była pożyczka. - Cokolwiek, co pomoże ci spać w nocy, Bonnie. Pozdrów Clydea ode mnie. – Z głośnym westchnieniem udała się do drzwi. Zanim zamknęłam się w łazience, krzyknęłam do niej. - Tak przy okazji, otworzył drzwi bez koszulki. Po głośnym westchnieniu, powiedziała: - Dzięki.

24

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 2 Jest wielkie zapotrzebowanie na czcionkę do sarkazmu. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Wzięłam szybki prysznic, związałam włosy w koński ogon i ubrałam się w parę czarnych, wygodnych jeansów, szeroki, czarny sweter i zabójcze buty, które dostałam od motocyklisty za taniec na kolanach. Był cholernie dobry dopóki nie nabawiłam się niechęci do włosów na plecach. - Zostawiam to wszystko w twoich rękach panie Wong! – krzyknęłam zbierając swoje przybory. Pana Wonga otrzymałam razem z mieszkaniem i po części pełnił rolę współlokatora, a po części zmarłego gościa wiszącego w powietrzu w rogu pokoju i przyprawiającego o gęsią skórkę. Tak naprawdę nigdy nie widziałam jego twarzy. Ciężko to zrobić, gdy ktoś dzień po dniu, rok po roku wisi z nosem wetkniętym w kąt. Jego prosty, szary strój sugerował, że był imigrantem z XIX wieku lub nawet chińskim jeńcem wojennym. Tak czy inaczej lubiłam go. Chciałabym tylko znać jego prawdziwe imię. Nazwałam go Pan Wong, ponieważ pasowało bardziej niż Pan Zieliński. – Nie rób nic, czego ja bym nie zrobiła. Cookie wcześniej zaprowadziła swoją córkę Amber do szkoły i przeszła coś około dziewięćdziesięciu metrów do pracy. Nasze biuro znajdowało się na drugim piętrze baru mojego taty, Calamity, który stał naprzeciwko naszego mieszkalnego bloku. Krótki dystans do pracy był fajny i rzadko kiedy groził nam atak wściekłego szopa pracza. Szłam do biura, a moje myśli jak zwykle powędrowały do Reyesa Farrowa. Gdy tylko zamknęłam oczy on tam był i wyglądało na to, że żadne z nas nie ma nad tym ani grama kontroli. Byłam dokładnie w trakcie umysłowego analizowania naszego ostatniego spotkania, a moje dziewczynki zadrżały na samą myśl o nim, gdy fala smutku wyrwała mnie z zadumy. Jako Żniwiarz mogłam wyczuć emocje rozchodzące się od ludzi, jednak zwykle to nie kolidowało z moimi myślami. Dawno temu nauczyłam się je blokować, chyba, że celowo chciałam je odczytać, badając aurę tego, kogo przesłuchiwałam. Dziś jednak moje serce zostało szarpnięte, a uwaga zwrócona przez 25

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] emocje płynące z samochodu stojącego po drugiej stronie ulicy. Dziwne, wydawało się, że są skierowane w moją stronę. Spojrzałam tam. Stary model Buick’a stał pracując na jałowym biegu, był do połowy zasłonięty przez samochód dostawczy. Widziałam kobietę z ciemnymi włosami i dużymi okularami przeciwsłonecznymi obserwującą jak przechodzę przez parking. Odblask wczesnoporannego słońca uniemożliwił mi dostrzeżenie większej ilości szczegółów. Zazwyczaj wchodziłam do biura tylnym wejściem, z baru wewnętrznymi schodami, jednakże dziś postanowiłam wejść od frontu budynku, by lepiej się jej przyjrzeć. Udawałam najlepszą nonszalancję, spoglądając na bok jak każdy normalny przechodzień, gdy kobieta poruszyła się i odjechała. Smutek i strach, który po niej pozostał nasycił powietrze wokół mnie, i na które nie mogłam nic poradzić jak tylko wciągnąć to w płuca. Zatrzymałam się na chodniku i zaczęłam szukać długopisu, by móc zapisać na dłoni numer tablicy rejestracyjnej. Niestety nie miałam nic do pisania. Już zapomniałam część cyfr. Było tam L i myślę, że I 7. Cholera z tą moją krótkotrwałą pamięcią. Bez dalszego rozmyślania pokonałam schody prowadzące do biura. Główne drzwi wiodły do recepcji, czule nazywanej jako Biuro Cholernie Boskiej Cookie, więc Trzymaj Swoje Syfiaste Nogi z Dala od jej Zajebistych Mebelków. W skrócie BCBCwTSSNzDojZM. - Siemka skarbie – powiedziała nie patrząc zza monitora. Przekopytkowałam do ekspresu z kawą zamieszkującego mój mały kawałek oficjalnego nieba. Biuro Detektywistyczne Davidson było nieco ciemne i niemodne, ale miałam wielką nadzieję, że ostatecznie boazeria wróci do łask. - Właśnie przydarzyła mi się najdziwniejsza rzecz. - A pamiętasz noc, kiedy straciłaś dziewictwo? - Chciałabym. Na ulicy w samochodzie siedziała kobieta i obserwowała mnie. - Hmmm – hmmnęła zupełnie niezainteresowana. - I śmierdziała smutkiem. To ją wyniszczało. Cookie w końcu spojrzała w górę. - Wiesz czemu? - Nie, odjechała zanim mogłam z nią porozmawiać. – Wsypałam dość kawy do filtra, by nadać temu smak i konsystencję nierafinowanego oleju silnikowego. 26

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - To dziwne. Wiesz, że twój tata w końcu dojdzie do tego, że podkradasz mu kawę? Był śledczym przez ponad dwadzieścia lat. - Widzisz to? – spytałam pokazując mój mały palec przez drzwi. – Mam tego mężczyznę owiniętego wokół tego maleństwa. Więc nie poć się z tego powodu, Chiquita. - Nie spodziewaj się, że odwiedzę cię w więzieniu. – Zadzwonił dzwonek i drzwi wejściowe otworzyły się. – W czymś mogę pomóc? – zapytała Cookie, gdy weszłam do recepcji, aby zerknąć kto to. - Tak, muszę porozmawiać z Charley Davidson. – Przystojny mężczyzna z jasnymi włosami i blado niebieskimi oczami wszedł po schodach. Miał na sobie lekarski fartuch z niebieską koszulą i granatowy krawat. W ręku trzymał drogą teczkę. Dzięki moim detektywistycznym super mocom dedukcji uznałam, że jest to lekarz, o którym mówił mi Garrett. - Jestem Charley – przedstawiłam się, ale nie uśmiechnęłam na wypadek, gdybym się myliła i on tak naprawdę był sprzedawcą prenumerat magazynów. Nie chciałam dodawać mu otuchy. Wyciągnął dłoń. - Nazywam się doktor Nathan Yost. Dostałem namiary na ciebie od Garretta Swopesa. – Jak na faceta z zaginioną żoną wydawał się dziwnie niespanikowany. Jego emocje były zmieszane, ale nie w taki sposób jakiego oczekiwałoby się od mężczyzny z zaginioną żoną. Może bardziej jakby zaginął mu pies. Albo jakby stracił brwi po nocnym balowaniu, ale na pewno nie była to tęsknota za małżonką. Jednakże włosy miał potargane i zaniedbane, wokół oczu widoczne były zmarszczki znużenia i niepokoju, więc na pierwszy rzut oka mieścił się w kryteriach rozpaczającego męża. - Proszę, wejdź. – Wskazałam na swoje biuro. – Kawa będzie gotowa za minutę, ale mogę zaproponować ci butelkę wody – powiedziałam po tym jak usiadł. - Nie, dziękuję bardzo, ale nic nie chcę. - Nie ma za co. – Usiadłam za swoim biurkiem. – Garrett mówił mi, że przyjdziesz. Powiedz mi co się stało? Poprawił krawat i rozejrzał się po malowidłach pokrywających moje ściany. Miałam trzy obrazy namalowane przez moją przyjaciółkę Pari. Dwa przedstawiały starą szkołę detektywistyczną – kobiety detektywi, naturalnie w filcowych kapeluszach, trenczach i z dymiącymi pistoletami patrzące uwodzicielskim spojrzeniem. Ten jeden za moimi plecami był nieco bardziej gotycki, przedstawiał 27

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] młodą dziewczynę zmywającą krew z rękawów. To było dość abstrakcyjne, by utrudniać zobaczenie tego, co dokładnie robi, taki wewnętrzny żart mój i Pari. Głównie dlatego, że dzień z praniem zwyciężał w rankingu z dniem z ranami zadanymi papierem i obitymi palcami. - Absolutnie. – Wziął głęboki wdech. – Moja żona zaginęła prawie tydzień temu. - Strasznie mi przykro – powiedziałam wyjmując notatnik i długopis z biurka. – Możesz wyjaśnić co się stało? - Oczywiście. – Wyraz jego twarzy zmienił się na zasmucony. – Moja żona wyszła wieczorem z przyjaciółmi, więc nie zmartwiłem się jej nieobecnością o północy, kiedy się obudziłem. - Jaki to był dzień? – spytałam robiąc notatki. Uniósł spojrzenie i zamyślił się. - Piątkowa noc. Obudziłem się w sobotni poranek, a jej dalej nie było. - Próbowałeś zadzwonić na jej komórkę? - Tak, a następnie dzwoniłem do przyjaciół, z którymi wyszła. - A jej komórka miała sygnał? - Jej komórka? Zatrzymałam się i spojrzałam na niego. - Jej telefon komórkowy, kiedy dzwoniłeś miał sygnał czy włączyła się poczta? - Nie jestem pewien – powiedział złączając razem brwi. – Tak myślę, że poczta głosowa. Byłem bardzo tym zmartwiony. Zła odpowiedź. - Naturalnie. O której opuściła swoich przyjaciół? - Około drugiej. - Potrzebuję ich nazwisk i danych kontaktowych. - Oczywiście. – Przejrzał swoją teczkę i podał mi kartkę ze skórzanego portfela. – Tam jest większość z jej przyjaciół. Ci co byli z nią tego wieczoru są oznaczeni gwiazdką. - Świetnie, dziękuję. A co z rodziną? - Jej rodzice umarli kilka lat temu, ale ma siostrę tu w Albuquerque i brata w Santa Fe, który posiada firmę budowlaną. Wiesz... – Zbliżył się do mojego biurka – ...nie są ze sobą specjalnie blisko. Nie są osobami, z którymi lubiła rozmawiać, więc chcę, żebyś wiedziała, iż są niechętni do współpracy. 28

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Interesujące. - Rozumiem. Mam coś podobnego w swojej rodzinie. – Podczas, gdy z siostrą po latach znowu miałyśmy dobry kontakt, który zawisł na granicy apatii, z macochą od dekady ledwie rozmawiałam. Ponieważ większość rzeczy, które o mnie mówiła były niegrzeczne i egocentryczne, uznałam nasze chłodne stosunki za dobrą rzecz. Zanotowałam dane rodzeństwa i adres miejsca, gdzie jego żona wykonywała prace społeczne tylko po to, by wyglądało to profesjonalnie. Potknął się nieco na używaniu czasu przeszłego, ale póki co odpuściłam to. - Czy były jakieś żądania okupu? - Nie, na to czeka FBI. To znaczy tak powinno być, tak? Jestem dobrze sytuowany. Oni chcą tylko pieniędzy. - Nie wiem na pewno, ale to jest dobry motyw. Myślę, że wiem dość, by zacząć. Tylko jeszcze jedno pytanie. – Posłałam mu spojrzenie Alexa Trebeka 9 , pełne współczucia ze śladem arogancji, głównie dlatego, że Alex zna odpowiedź Wielkiego Finału tuż przed czasem. Tak samo jak ja teraz. – Czasem, doktorze Yost, mamy przeczucie, szósty zmysł. Czy miewasz czasem coś takiego? Ból przeciął jego twarz i obniżył głowę. - Tak, miewam. - Masz teraz takie? Czujesz, że twoja żona jest gdzieś tam, czekając na to, że ją znajdziesz? Ze spojrzeniem wciąż utkwionym w podłodze pokręcił głową. - Chciałbym wiedzieć, że ona tam jest, ale już sam nie wiem. Znowu zła odpowiedź. Totalnie sknociłby Wielki Finał! Pomylił się z czasem, nie wiedział czy telefon jego żony był włączony, czy nie – gdyby jej faktycznie szukał to by wiedział – i fakt, że nie użył jej imienia podczas całej rozmowy wskazywało na bogatego lekarza z krwią na rękach. Pomijanie imienia oznaczało, że nie postrzegał jej już jako żyjącej, oddychającej osoby. Co nie oznaczało, że pani Yost nie żyje, to była po prostu mocna wskazówka. Albo to, albo celowo próbował nie postrzegać jej jako żyjącej osoby, próbując wypchnąć ją z umysłu. Ale ostatnim gwoździem do trumny był fakt, że ludzie z zaginionymi małżonkami albo zagubione dzieci trzymają się kurczowo, każdą uncją siły jaką mogą z siebie wycisnąć przekonania, że ich kochani wciąż żyją, szczególnie zaledwie po tygodniu od zniknięcia. Czasem nawet ujrzenie zwłok ukochanego nie pomaga. Oni po 9

Gwiazda telewizyjna coś jak u nas Krzyś Ibisz.

29

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] prostu nie mogą odpuścić. Ale ktoś, kto zabił swojego małżonka, nie wie jak trzymać się nadziei, nieważne jak fałszywa by była. Co oznaczało, że pani Yost najprawdopodobniej nie żyje. Ale nie chciałam wskazywać mu, że wiem o jego winie pewnej jak grzech w niedzielę, tak na wszelki wypadek, gdybym się jednak myliła. Jeśli ona żyje to muszę ją znaleźć zanim on skończy robotę. - Rozumiem – powiedziałam. – Jednak chcę, byś trzymał się przekonania, że nic jej nie jest, doktorze Yost. Spojrzał na mnie, jego oczy wypełniły się sztucznym żalem. - Przyjmiesz tą sprawę? – spytał, a jego twarz się rozjaśniła. Mimo wszystko, zrozpaczony mąż robiący wszystko, by odnaleźć swoją żonę będzie wyglądał mniej podejrzanie. - Będąc szczera, doktorze Yost, z FBI wplątanym w sprawę, nie jestem pewna co mogę więcej zrobić. - Ale możesz coś zrobić, tak? Mogę natychmiast wypisać czek jeśli chodzi o pieniądze. – Wyjął książeczkę czekową z portfela i poklepał kieszeń koszuli w poszukiwaniu długopisu. - Nie, nie chodzi o pieniądze – pokręciłam głową. – Nie chcę brać ich od ciebie jeśli nic nie mogę zrobić. Przytaknął w zrozumieniu. - Pozwól mi przez kilka dni rozejrzeć się w tej sprawie. Jeśli okażę się jakoś pomocna twojej żonie to zadzwonię. - Dobrze – powiedział, iskierka nadziei wynurzyła się na powierzchnię. – A więc zadzwonisz do mnie? - Oczywiście. Zaprowadziłam go do drzwi i położyłam dłoń na jego ramieniu. - Obiecuję, zrobię dla niej wszystko, co mogę. Smutny uśmiech przeciął jego twarz. - Zapłacę każdą kwotę. Patrzyłam jak dobry doktorek wychodzi, odczekałam kolejną gorącą sekundę i wtedy przewracając oczami odwróciłam się do Cookie. - Ten facet jest tak samo winny jak mój księgowy. Cookie sapnęła. - Jest winny? Nie wygląda na takiego. - Tak jak mój księgowy – powiedziałam, przeszukując papiery na biurku. 30

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Sięgnęła przez biurko i trzepnęła moją rękę. - Czym zawinił twój księgowy? Possałam wierzch mojej dłoni zanim odpowiedziałam. - Fałszuje liczby. - Twój księgowy fałszuje liczby? - A niby dlaczego miałabym komuś płacić za rozliczanie moich podatków? Tak czy inaczej... – wskazałam kciukiem ponad ramieniem – ...winny. I mamy kolejną zaginioną żonę. To chyba jakaś moda. Dopiero co kilka tygodni temu wyjaśniliśmy przypadek zaginionej żony. W całej tej sprawie byłam porwana, torturowana, postrzelona i było całkiem blisko, bym ja, Garrett, Cookie i klient zostali zamordowani. Nie był to zły tydzień jeśli mam być szczera. - Czyli jest winny. Czy to oznacza, że jego żona jest martwa? Znałam statystyki i było jakieś 95% szans na dudniące „tak”, ale nie chciałam pracować pod presją tego przypuszczenia. - Ta część jest nieco rozmyta i ten facet jest niezły. Tylko dwa razy użył złego czasownika, dając mi poszlakę, iż sądzi, że ona nie żyje. I ani razu nie wypowiedział jej imienia. - To niedobrze – odparła Cookie, jej twarz podszyła się niepokojem. - Gdybym nie poczuła winy rozchodzącej się z każdego pora w jego ciele to nabrałabym się całkowicie. - Ja się nabrałam. Z pełnym zachwytu uśmiechem powiedziałam: - Ty zawsze się nabierasz. O ludziach myślisz jak najlepiej. Dlatego też jesteśmy ze sobą tak długo. Poza czarem i ogłuszającym pięknem nie widzisz prawdziwej mnie. - Och nie, widzę prawdziwą ciebie. Współczuję tylko temu umysłowo upośledzonemu alter ego. Myślę, że wy dwie zasługujecie na szansę normalnego życia z następnym facetem. - Jakie to słodkie – powiedziałam jak cheerleaderka na amfetaminie. Wzruszyła ramionami. - Staram się być dobra dla pokrzywdzonych przez los. Wtedy pewna myśl przyszła mi do głowy. - Cholera. - Co? 31

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Właśnie coś sobie uświadomiłam. - Znowu zapomniałaś założyć bielizny? Spojrzałam na nią stanowczo. - Ponieważ doktorek jest winny, niedługo będzie próbował mnie zabić. Zechciej przedsięwziąć jakieś środki ostrożności. - Zrozumiałam. Od czego powinniśmy zacząć? - Może kamizelkę z kewlaru. A przynajmniej gaz pieprzowy. - Miałam na myśli sprawę. – Cookie spojrzała za mnie na moje biuro. – Och, witam pana, panie Davidson. Odwróciłam się, gdy pojawił się tata. Wszedł od strony baru, wewnętrznymi schodami, które byłyby świetne, gdyby on nie był ich właścicielem. Jego wysoka, smukła postać osłabła nieco. Jego blond włosy wyglądały na ledwie przeczesane, a przekrwione oczy wyróżniały się na fioletowej skórze pod nimi. I nie był to ładny fiolet. To był ten ciemny, szarawy fiolet, który mieli przygnębieni ludzie. Sprawy między nami nie były takie same odkąd jakiś czas temu próbował sprawić, by mnie zamordowano. Jeden z jego zatrzymanych, których ujął jeszcze będąc śledczym został zwolniony z więzienia i postanowił rozliczyć się z tatą ścigając jego rodzinę. Niemal mnie zabił umieszczając cel na moich plecach, oszczędzając w ten sposób moją siostrę i macochę i postępując zgodnie z podłym planem tego faceta. Ta część nie była problemem. Szkopuł tkwił w fakcie, iż przekonany o złapaniu tego gościa zanim wyrządzi jakąkolwiek krzywdę, nie powiedział mi, że nasłał na mnie zabójcę. Pozostawiając mnie bezbronną. Przypisał Garretta Swopesa jako mój ogon, co normalnie było wystarczające do ochrony prezydenta na przemówieniu przeciwko używaniu broni na Krajowym Stowarzyszeniu Strzelców, ale nowy pracownik Garretta, który został do mnie przydzielony postanowił iść na kawę właśnie wtedy, gdy zbój zdecydował się wpaść w szał zabijania. I miałam paskudną bliznę na klatce piersiowej, która to udowadniała. Czy jakoś nie powinnam się szybko leczyć i takie tam inne sprawy Żniwiarza? Takiego rodzaju rodzinne nieostrożności były trudne do upchnięcia w głębokiej przeszłości. Niemniej jednak chciałam puścić w niepamięć urazy, ale wina, która falowała od niego jak tania woda toaletowa, pełniła rolę stałego przypomnienia i wydawało się, że złapała go w swoje sidła. Wydawał się niezdolny do wybaczenia sobie i to poczucie winy zbierało żniwo jak to miało w zwyczaju robić.

32

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Nie mogłam więc powiedzieć czy potężne emocje wylewające się z niego były produktem ubocznym tego zdarzenia, czy też było to coś nowego, bez żadnych konserwantów, wypełniaczy czy sztucznych barwników. Z całą pewnością był zachmurzony, może miał zgagę. Jednak bardziej prawdopodobnym było, że to przez usłyszany komentarz o gazie pieprzowym. - Cześć tato. – Podeszłam do niego i cmoknęłam go w jego zrzędliwy, niedźwiedzi policzek. - Skarbie możemy porozmawiać? - Abso-kurde-lutnie. Zaraz wrócę – powiedziałam do Cookie. Tata kiwnął do niej, a następnie zamknął drzwi pomiędzy naszymi biurami, nie żeby to pomogło. Te drzwi były z tektury wyglądającej na niezniszczalną. - Chcesz pogadać o kawie? – spytałam stając się nagle nerwowa. - Kawie? - Och – ufff – chcesz kawy? - Nie, ale ty się nie krępuj. Nalałam sobie filiżankę kawy z przemytu i usiadłam za swoim biurkiem, ponieważ tata zajął krzesło przed nim. - Co tam? – zapytałam. Jego spojrzenie przemknęło po mnie, zatrzymało się, a następnie znowu zmieniło kierunek ani razu nie spotykając się z moim. Zły znak. Z ciężkim westchnieniem powiedział co siedziało mu w głowie w całej swojej psychotycznej chwale. - Chcę, żebyś zrezygnowała z bycia detektywem. Choć jego oświadczenie było tylko nieznacznie mniej mile widziane od chlamydii, musiałam oddać mu chwałę za bezpośrednie podejście. Jak na byłego detektywa, który odszedł z honorami, był najmniej mijającym się z prawdą facetem z jakim miałam do czynienia, więc to była miła odmiana. Ale zostawić moją firmę? Tą samą, którą zbudowałam od podstaw własnymi rękami i projektami Louis Vuittons? Tej, której poświęciłam krew, pot i łzy? No dobra może nie pot i łzy, ale krew była, nawet mnóstwo krwi.

33

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Dać sobie spokój? Mało prawdopodobne. Poza tym, co miałabym robić? Powinnam była iść do Hogwartu10, gdy miałam szansę. Przesunęłam się na krześle, ponieważ tata czekał na odpowiedź. Zdawał się być zdecydowany, a jego determinacja niezachwiana. To wymagało taktu. Roztropności. Być może nawet czekoladowych chrupek. - Jesteś chory psychicznie? – spytałam, zdając sobie sprawę, że mój plan czarowania i przekupywania, gdyby zaszła taka potrzeba, wyleciał przez okno w chwili, gdy otworzyłam usta. - Charley… - Nie tato. Nie mogę uwierzyć, że nawet mnie o to pytasz. - Nie pytam. – Jego ostry ton wychowywał mnie krótko i całe to dyszenie i chuchanie, które mimo wszystko narastało pod powierzchnią, uderzyło we mnie zabierając oddech. Mówił poważnie? – Możesz prowadzić mój bar na pełnym etacie do czasu, gdy znajdziesz coś innego. Najwyraźniej mówił poważnie. - Chyba, że chcesz zostawać po godzinach. Potrzebowałbym kogoś do wypełniania ksiąg, pilnowania zapasów i robienia zamówień. Co do jasnej cholery? - Ale zrozumiem jeśli nie zechcesz. Mogę pomóc ci znaleźć coś gdzie indziej. Albo mogłabyś wrócić do szkoły, zrobić specjalizację. – Wyglądał na pełnego nadziei. – Zapłacę za to. Każdego centa. - Tato… - Noni Bachicha szuka nowego kierownika biura. - Tato, ja… - Zatrudni cię w sekundę. - Tato przestań. – Wypadłam wręcz ze swojego krzesła, przyciągając jego uwagę. Gdy mi się to udało, oparłam obie dłonie na blacie, pochyliłam się do przodu i powiedziałam najmilej jak umiałam. – Nie. - Dlaczego nie? - Dlaczego nie? – Wyrzuciłam ręce w górę wprawiona w osłupienie. – Po pierwsze nie chodzi tylko o mnie. Mam pracowników. - Masz Cookie. Szkoła Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie (ang. Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry) – uczelnia kształcąca przyszłych czarodziejów, mieszcząca się w zamku o nazwie Hogwart. Hogwart został przedstawiony przez J. K. Rowling, autorkę Harry'ego Pottera. 10

34

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Dokładnie i zatrudniam innych detektywów, gdy sytuacja tego wymaga. - Cookie dostanie pracę gdziekolwiek. Ma wysokie kwalifikacje, wiesz o tym. Miał rację. Nie płaciłam jej tyle, ile była warta, ale lubiła tą pracę. I ja ją lubiłam w tym miejscu. - I mam sprawę. Nie mogę po prostu spakować manatek i zrobić sobie fajrantu. - Nie wzięłaś od niego pieniędzy. Słyszałem cię. Nie masz sprawy. - Tam jest zaginiona kobieta. Również wstał. - I ten mężczyzna to zrobił – powiedział wskazując w kierunku głównych drzwi. – Powiedz po prostu o tym wujkowi Bobowi i trzymaj się z dala od tego. Wypuściłam frustrację, którą poczułam w ustach. - Ja mam możliwości, a oni nie. Wiesz o tym lepiej niż ktokolwiek. Mogę pomóc. - Tak, przekazując wszystko, co zdobędziesz swojemu wujkowi. – Pochylił się do przodu. – I będąc poza tym. - Nie mogę tego zrobić. Jego ramiona opadły, gniew i żal wzburzały się wewnątrz. - Czy byłabyś łaskawa to przemyśleć? Stałam osłupiała całym tym pomysłem. Mój własny ojciec prosił mnie, bym pozbyła się środków do życia. Mojego powołania. Powinnam wiedzieć, że coś jest nie tak, gdy starał się, by mnie zabito. Odwrócił się do wyjścia, więc okrążyłam biurko i złapałam go za ramię bardziej desperacko niż bym chciała. - Tato co się stało, że tego chcesz? - Nie wiesz? – Wyglądał na zaskoczonego moim pytaniem. Walczyłam, by dokładnie określić jego tryb myślenia. To był mój tata. Mój najlepszy przyjaciel w okresie dorastania. Jedyna osoba, do której mogłam się zwrócić, która mi wierzyła, w to co mogłam robić, nie patrząc na mnie jakbym była jakimś dziwadłem. - Tato dlaczego? – Próbowałam wyciszyć krzywdę w moim głosie. Nie dałam rady. - Ponieważ – powiedział surowym głosem – nie mogę już bezczynnie siedzieć i patrzeć jak jesteś bita, porywana, postrzelana w… cholera, nazywasz to jakoś i to się

35

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] wszystko zaczęło, gdy otworzyłaś tą firmę. – Uniósł ręce wskazując na moje biuro – jego drugie piętro – jakby budynek był czemuś winien. Cofnęłam się i opadłam z powrotem na krzesło. - Tato, rozwiązywałam sprawy odkąd skończyłam pięć lat, pamiętasz? Dla ciebie. - Ale nigdy nie brałem cię do ciężkich spraw. Od tego trzymałem cię z dala. Nie mogłam powstrzymać prychnięcia śmiechu, który mi się wymsknął, ze wszystkich niemądrych rzeczy do powiedzenia. - Dwa tygodnie temu tato. Czy może już zapomniałeś o tarczy strzelniczej, którą umieściłeś mi na plecach? – To był cios poniżej pasa, ale jego przyjście tu zasadniczo wymagało ode mnie rzucenia pracy. Wina zdawała się go połykać. Walczyłam z tym. Choćby nie wiem co, gdy ten były więzień przyszedł po nas jego zamiary były czytelne, a tata załatwił to bardzo kiepsko i teraz wyładowywał się na mnie. - Dobra – powiedział miękkim głosem. – Zasłużyłem na to, ale co z innymi? Ta sytuacja, kiedy ten zły mąż przyszedł do ciebie z bronią? Wtedy, gdy ci mężczyźni porwali cię i zbili na kwaśne jabłko zanim nie pokazał się Swopes. Wtedy, gdy ten dzieciak uderzył cię i zrzucił z dziewięciometrowego dachu magazynu? - Tato… - Mogę długo wyliczać. W rzeczywistości od dłuższego czasu. Wiedziałam,

że

mógł,

ale

nie

rozumiał.

To

wszystko

było

bardzo

wytłumaczalne. Opuściłam głowę, czując się dziwnie, wydymając usta jak dziecko, zadziwiając tatę, że mógł sprawić, iż czuję się taka mała. Zadziwiające, że tak było. - Twoja odpowiedź to pytanie czy oddam wszystko na co pracowałam? Westchnął powoli. - Tak, myślę, że tak – powiedział odwracając się do drzwi. – I przestań zabierać moją kawę. - Naprawdę wierzysz, że moje odejście z interesu złagodzi twoją winę? Nawet nie zwolnił kroku, ale dźgnęłam go tym. Poczułam to w jednym, szybkim wybuchu, gdy zniknął za rogiem. Po duszeniu się przez kilka minut – częściowo z powodu tej sprawy z kawą – pozbierałam się i wróciłam do biura Cookie. - Mamy przesrane. Wie o kawie.

36

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Myli się – powiedziała nie spoglądając zza monitora, jakby jej uczucia były zranione. - Nie, naprawdę podbierałam jego kawę. – Usiadłam na krześle naprzeciwko niej. - Nie mam wysokich kwalifikacji. - Tak skarbie, masz – powiedziałam nie cierpiąc zadowolenia z tej całej szczerości z poprawności politycznej. Zrobiła przerwę w pisaniu na klawiaturze i skupiła się na mnie. - Nie. Kocham tę robotę. Nikt nie zrobi tego co my. Nikt nie uratuje czyichś istnień jak my. Jak ktoś mógłby prosić o więcej? – Jej pasja mnie zaskoczyła. Nigdy nie zdawałam sobie sprawy z tego jak podchodzi do tego, co robimy. Zmusiłam się, by uśmiech wykrzywił mi twarz. - On jest po prostu smutny. Uspokoi się. No cóż, ale kawy może nam nie odpuścić. Cookie pomyślała przez chwilę i powiedziała: - Może… może jeśli mu powiesz. - Co mu powiedzieć? - Mam na myśli to, iż on wie, że możesz widzieć zmarłych, Charley. Zrozumie. Naprawdę to zrobi. Nawet twoja siostra wie, że jesteś Ponurym Żniwiarzem. Potrząsnęłam głową. - Nie mogę powiedzieć mu czegoś takiego. Co by mu to zrobiło? Wiedza, że jego córka urodziła się jako Ponury Żniwiarz? – Wcielona śmierć miała taką złą reputację. - Daj mi swoją dłoń. Spojrzałam w dół na swoje ręce, a potem nieufnie na nią. - Czy będziesz znowu czytać z dłoni? Wiesz co myślę o takich sprawach. Zachichotała. - Nie będę czytać ci z dłoni. Podaj mi rękę. Zrobiłam to niechętnie. Wzięła ją w obie swoje i pochyliła się do mnie. - Gdyby Amber potrafiła to co ty, to byłabym z niej dumna. Kochałabym ją i wspierałabym w nieważne jak bardzo przyprawiającej o gęsią skórkę pracy. - Ale ty nie jesteś jak mój tata. - Nie zgodzę się z tym. – Ścisnęła mnie z miłością. – Twój tata zawsze cię wspiera. Cała ta negatywność, tłumiona agresja i nienawiść do samego siebie… 37

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Ledwie sama siebie znoszę. Widziałaś moją dupę? - … wszystko to jest z powodu twojej macochy, sposobu w jaki cię traktuje. Ale nie twój ojciec. - Moja macocha jest dziwką – powiedziałam zgadzając się z nią. – Ale nie wiem czy mogę powiedzieć tacie. Nie to. Nie to, że jestem Ponurym Żniwiarzem. – Zabrałam rękę. Puściła mnie. - Po prostu myślę, że gdyby wiedział coś więcej o tobie niż tylko to, że możesz rozmawiać ze zmarłymi, uspokoił by się. - Może. - Twój księgowy naprawdę jest szemrany? - Jak własnoręczne strzyżenie – powiedziałam wdzięczna za zmianę tematu. – Zajęło mi wieki znalezienie księgowego z elastyczną moralnością.

– Podwójnie

mrugnęłam okiem, żeby zrozumiała co chciałam powiedzieć. – Najwyraźniej dla nich cały ten moralny kodeks należy do przeszłości. Moja komórka zadzwoniła. Wydobyłam ją z kieszeni i sprawdziłam numer. To był Neil Gossett, kolega, z którym chodziłam do liceum, a obecnie naczelnik więzienia w Santa Fe. - Halo? – powiedziałam po prostu, ponieważ Dom Pasztecików Charley nie brzmiał dobrze. - Reyes chce pogadać.

38

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 3 Cholera, Jim! - NAPIS NA T-SHIRCIE

- Dawno temu, w galaktyce zupełnie takiej samej jak ta, urodziła się mała dziewczynka, by zająć miejsce między wspaniałymi rodzicami, zwanymi Mama i Tata. - Znam już tę część. - Na głowie miała ciemne włosy – powiedziałam do telefonu kierując Misery na międzystanową autostradę w kierunku Santa Fe i całkowicie ignorując Gemmę, moją siostrę z nerwicą natręctw. Na szczęście w okolicy nie było żadnych glin, ponieważ naprawdę nie potrzebowałam kolejnego mandatu za gadanie przez telefon podczas prowadzenia samochodu. Garrett podrzucił mi Misery po sprawdzeniu wszystkich uszkodzeń po mojej stłuczce i auto wydawało się wybaczyć mi, więc byłyśmy gotowe do drogi. Wrobiłam Cookie w przyziemne zadanie sprawdzania doktorka i wyrwałam się z biura tak szybko, że papiery poleciały za mną. - I miała połyskujące złote oczka, o których pielęgniarki gruchały kilka dni – kontynuowałam. - Pielęgniarki gruchały? To mówisz ludziom? - Mama tak kochała swoją córkę, że poświęciła swoje życie, aby dać dziewczynce szansę. - Nie sądzę, by była to szansa. - W dniu, w którym jej córka się urodziła, mama umarła i przeszła przez niemowlę, ponieważ dziewczyna była stworzona z magii i światła, ale to zasmuciło jej tatę. Nie była to łatwa sprawa. Nie wiedział o tym. Ale mama przeszła na drugą stronę. - Taa, zrozumiałam. Zmieniłam pas, by wyminąć ciężarówkę, której kierowca najwyraźniej nie wiedział, że siedemdziesiąt na znaku oznacza dziewięćdziesiąt. - I mała dziewczynka leżała w żłobku przez trzy długie dni. - Trzy dni? Jesteś pewna? – zapytała Gemma, pełna wątpliwości. 39

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Gemma i ja przez całe moje życie byłyśmy siostrami i ona zawsze wiedziała, że mogę zobaczyć nieboszczyka, oraz że urodziłam się jako jedyny i niepowtarzalny Ponury Żniwiarz po tej stronie drogi mlecznej, z czego skorzystał mój tata, a teraz wujek Bob, przy rozwiązywaniu policyjnych spraw. Ale nigdy nie byłyśmy szczególnie blisko. Myślałam, że odrzuca ją ten cały status śmierci wcielonej. Jednak niedawno dowiedziałam się, że to nie moja praca trzyma ją na dystans, ale mój upór, by mieć ją daleko, daleko w tyle. Nigdy nawet nie śniłam, że będzie brać mnie poważnie. - Tak, przestań przerywać – powiedziałam skręcając i zahaczając oponami o pobocze. Jedyne miejsce do zostawienia opony. – Och racja. Nikt po nią nie przyszedł. Nikt nie przyszedł jej zobaczyć, poza tłumem zmarłych ludzi, którzy gromadzili się wokół, czuwając, dopóki jej ojciec nie wygrał z żalem i nie przyszedł po nią, by zabrać ją do domu. - Nie sądzę, aby to były trzy dni. - Niemowlę wszystko zapamiętało, ponieważ miało naprawdę dobrą pamięć jak na noworodka. - Oczywiście – powiedziała Gemma. – Przejdź do tej dobrej części. Gemma była psychiatrą, co oznaczało, że mogła zająć się problemami wszystkich, z wyjątkiem swoich własnych, co stanowiło jedną z tuzina łączących nasz rzeczy. Ale nasz wygląd do nich nie należał. Podczas, gdy ja miałam ciemne włosy i złote oczy, ona była blondynką z niebieskimi oczami, typem, który podburza męskie serca. Ja również mogłam podburzyć ich serca, ale tylko dzięki moim szalonym umiejętnościom. Rzeczom, które mogłam zrobić ustami. - Tak więc już wiesz, że pamiętam dzień, w którym się urodziłam? - Heloł, mówiłaś mi o tym z tysiąc razy, gdy byłyśmy małe. Wow tego nie pamiętałam. - Czyli mówiłam ci też o tej ogromnej, przerażającej istocie, spowitej w czarną, opływającą szatę, która wypełniała całą salę jak oceaniczne fale rozbijające się o brzeg. Krążyła w kącie, pozostając ze mną trzy dni i obiecując, że tata niedługo przyjdzie, choć nigdy nie słyszałam jej głosu? I jak byłam śmiertelnie przerażona jej zwykłą obecnością, ponieważ wydawało mi się, że podkrada moją siłę i odbiera mi oddech? Po długiej przerwie, kiedy zastanawiałam się, czy znowu nie zasnęła, odparła: - Nie, o tej części nie wspominałaś. - Och, więc ok. – Zastukałam palcami o kierownicę, gdy w radiu rozbrzmiał klasyczny rock, a ja mogłam wrócić do swojej historii. – To się stało trzeciego dnia, 40

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] kiedy w końcu pojawił się ojciec dziewczynki, żeby zabrać ją do domu, a ona naprawdę chciała go zapytać: „Gdzie, do kurwy nędzy, byłeś tato?”, jednak niestety nie umiała mówić. Minął rok i dziewczynka była szczęśliwa. Nie zobaczyła ponownie przerażającej istoty, a jej tata wydawał się naprawdę ją lubić. Poza czasem, kiedy najadała się grochu, ale to była wyłącznie jego wina. Wtedy przywiózł do domu kobietę o imieniu Denise i szczęście od tego czasu było raczej do dupy. - No dobra – powiedziała Gemma. – Znam całą tą historię o wrednej macosze. Wróćmy do tej potężnej istoty. Reyes był prawdopodobnie jedyną i niepowtarzalną częścią mojego życia, o której Gemma nie wiedziała, no może poza nocą ze 122 Szwadronem. Oblewali awans jednego z nich, a ja im pomagałam. Cholerne lodówki do wina. Tej nocy wiele dowiedziałam się o wymijającym manewrowaniu. A moja bezkresna wola przeżyła jeden z najbardziej żarłocznych kaców. - Zamierzam dać ci rockową wersję Teleranka. - Jedziesz samochodem? - …Nie. - Jesteś pewna? Słyszę odgłosy z drogi. - …Tak. - Dobra, muszę zadowolić się tą wersją. Mam dziewiątą na zegarze. - Rozumiem – spojrzałam na zegarek. – Urodziłam się i ta potężna istota okryta czernią tam była. Była niezwykła, ale też przerażająca. I nazwała mnie Dutch. - Czekaj chwilę. - Masz pacjenta dopiero pięć sekund. Czy nie możesz zaczekać do końca z pytaniami? - Nazwała cię Dutch? Kiedy się urodziłaś? Wow, byłam trochę zaskoczona, że Gemma na tym się zatrzymała. - Pamiętasz, prawda? - Ta noc, kiedy powstrzymałaś mężczyznę przed zlaniem tego dzieciaka. Chłopak, którego ocaliłyśmy nazwał cię Dutch. Była dobra. Gdy ja i Gemma byłyśmy w liceum, późną nocą pomagałam jej w szkolnym projekcie w obskurnej części miasta. Chciała uchwycić na video życie na ulicy brutalnej części Albuquerque. Schowałyśmy się w kącie obok szkoły, zasadniczo odmrażając sobie tyłki, gdy zauważyłyśmy poruszenie w oknie jednego z mieszkań. Przerażone zdałyśmy sobie sprawę, że mężczyzna bił kilkunastoletniego chłopca i 41

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] moją pierwszą myślą było ratowanie go. Z desperacji rzuciłam cegłą w okno. O dziwo to zadziałało. Przestał bić chłopaka i zaczął nas ścigać. Uciekałyśmy ciemną aleją, szukając przejścia wzdłuż ogrodzenia, które stanęło nam na drodze, gdy zorientowałyśmy się, że chłopak również zbiegł. Zwijał się na zamrożonej ziemi, kaszląc i próbując odetchnąć z bólem. Podeszłyśmy do niego, a gdy spojrzał w górę na nas, krew smugami płynęła mu po twarzy i kapała na niesamowite usta. Próbowałyśmy pomóc, ale odmówił, posuwając się nawet do grożenia nam jeśli nie odejdziemy. Nie miałyśmy wyboru. Zostawiłyśmy go tam rannego i krwawiącego. Wróciłam tam następnego dnia, by dowiedzieć się od właścicielki, że wymknęli się w nocy kiwając ją na dwumiesięczny czynsz. Zdradziła mi również jego imię. Reyes. To wszystko, co miałam – przez lata podtrzymywało mnie to jedno imię. Kiedy dekadę później w końcu go odnalazłam, nie byłam zaskoczona tym, że Reyes spędził ostatnie dziesięć lat w więzieniu za zabicie tego człowieka. I tej nocy, w której próbowałyśmy go uratować nazwał mnie Dutch. - Nie wierzę, że poskładałaś to do kupy – powiedziałam. – Mi zajęło to lata. - Cóż, jestem mądrzejsza. Jest tu jakiś związek? - Tak. Ta istota i Reyes Farrow to jedno i to samo. Po chwili potrzebnej na zaabsorbowanie tej wiadomości zapytała: - Jak to w ogóle możliwe? - Cóż, musiałabyś wiedzieć trochę więcej o Reyesie. Pomimo, że rzadko mówię prawdę, całą prawdę i tylko prawdę o Reyesie, wybierając

kilka

osób,

które

prawdopodobnie

narażę

tym

na

śmiertelne

niebezpieczeństwo, to Gemma wiedziała już dość i zamierzałam trzymać ją w zasięgu ręki. Chciałam, aby nasza relacja była taka jak kiedyś. Chciałam znowu być z nią blisko. Nasza macocha wbiła między nas klin i nie chciałam w tym tkwić. Żadnych więcej klinów. Okresów zawieszenia. - Zanim ci powiem, muszę wiedzieć trzy rzeczy – powiedziałam. - Dobra. - Pierwsza, siedzisz? - Tak. - Druga, czy jesteś psychicznie stabilna? - Bardziej niż ty kiedykolwiek byłaś. Dobra to było niestosowne. 42

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - A trzecie, to jak literujesz schizofrenię? - Co to ma do rzeczy? - Nic. Chciałam wiedzieć co byś odpowiedziała. Westchnęła głośno. - Coś mówiłaś? - Dobra, ale pamiętaj, że cię ostrzegałam. - Czekaj, nie robiłaś tego. To nie ostrzeżenie. - No tak, racja, ale moje „pamiętaj, że cię ostrzegałam” jest właśnie ostrzeżeniem. - Och, przepraszam. - Skończyłaś? - Tak. - Mogę kontynuować? - Charley. - Dobra, to jedziemy. Reyes Farrow jest synem Szatana. – Uff. Powiedziałam to. Wyrzuciłam to z siebie. Obnażyłam duszę. Rozlałam moje wnętrzności. I czekałam. Czekałam. Sprawdziłam swój telefon. Ciągle połączony. – Gemma? - Coś jak Szatan? - Tak. - Ponieważ kiedyś miałam pacjenta, który zmienił imię na Szatan. Jesteś pewna, że to nie tata Reyesa? Próbowałam się nie roześmiać. - Nie, Reyes Farrow jest wspaniałym, upartym i nieprzewidywalnym synem Szatana i wiele wieków temu uciekł od niego, aby być ze mną. Czekał na mnie aż się urodzę, wtedy wybrał rodzinę i sam narodził się na ziemi. Tylko, że potem został porwany i wychowany przez człowieka, który nazywał się Earl Walker. Poświęcił wszystko, aby być ze mną Gemmo, wiedząc, że kiedy się urodzi, nie będzie wiedział kim jest i kim jestem ja. Wspomnienia z jego przeszłości wracały do niego przez ostatnie kilka lat, a niektóre ujawniły się mnie. Wolno jak melasa w styczniu. – Minęłam ciężarówkę wiozącą krowy, ich ciemne, smutne oczy patrzyły na mnie. Biedaczki. – Rzuciłaś słuchawką? - Dobra, mam przerwę w czwartek o czwartej. Idę po ołówek i zapisuję cię na podwójną sesję tak na wszelki wypadek. - Nie jestem szalona, Gem. Wiesz o tym. 43

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Z niechętnym westchnieniem zgodziła się. - Wiem, że nie jesteś, ale nigdy nawet nie wierzyłam w Szatana, a teraz ty mi mówisz, że on nie tylko jest realny, to jeszcze ma syna? I ten syn prześladuje cię od dnia narodzin? - Tak. Cóż, zasadniczo. I był w więzieniu przez ostatnie dziesięć lat, za zabicie człowieka, który go wychował, tego z tamtej nocy. - Cholercia jasna, zabił go? To nie zdarza się często. - Wiem. To rzadkie dla maltretowanego dziecka, aby zwrócić się przeciwko oprawcy, ale to się zdarza. - Czyli to Reyes był istotą podążającą za tobą? - Tak. Z tego, co się dowiedziałam, jako dziecko miał drgawki i podczas tych napadów opuszczał swoje ciało, stając się istotą lub Wielkim Złem jak zwykłam na niego mówić. Był potężną, silniejszą niż byt jednostką, która ratowała moje życie za każdym razem, gdy byłam w niebezpieczeństwie. - To był on? Kiedy miałaś cztery czy pięć lat? - Nie wierzę, że to pamiętasz. Był tam ciągle i ciągle. Gdy ten zboczeniec próbował się ze mną pobawić, Wielkie Zło tam był. Kiedy kolega z klasy próbował potrącić mnie SUVem swojego taty, Wielkie Zło tam był. - Och pamiętam to. Owen Vaughn próbował cię zabić. - Tak i Wielkie Zło powstrzymał go. - Owen wyglądał na normalnego. Czy kiedykolwiek dowiedziałaś się dlaczego to zrobił? - Nie. Nienawidzi mnie do dzisiaj. - Nieszczęśliwy przypadek. - Tak, i ten czas, gdy jeden mężczyzna śledził mnie w college’u i pewnej nocy przystawiając mi nóż do gardła postanowił poznać mnie lepiej. Wielkie Zło tam był. - Nie mówiłaś mi tego – powiedziała karcącym tonem. - Nie rozmawiałaś już ze mną. - Nie rozmawiałam z tobą, bo nie życzyłaś sobie tego. - Wiem. Przepraszam. - Byłaś jeszcze w jakiś sytuacjach zagrażających życiu? - Och tak, tysiące razy. Obelżywy mąż mojej klientki poczuł potrzebę położenia kresu mojemu życiu chromowaną 38-ką i Wielkie Zło tam był. I lista leci dalej. Tak więc, przez całe życie nigdy naprawdę nie wiedziałam dlaczego przeraża mnie na 44

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] takim poziomie. Podczas dorastania nic mnie nie przerażało. Obcowałam z martwymi ludźmi odkąd się urodziłam i to było niczym, aż do chwili, gdy pojawił się Wielkie Zło. Co sprowadziło mnie do powodu, dla którego zadzwoniłam. - By dać mi koszmary do końca moich dni? - Och nie, to było na plus. Dlaczego tak się go bałam? - Skarbie, po pierwsze, bo był tą potężną, ogromną, czarną, mglistą istotą. - Mówisz, że jestem rasistką? - Nie Charley, mówię, że instynkt samozachowawczy zadziałał jak u reszty z nas. I nie mogłaś nic poradzić na to, że odbierałaś go jako zagrożenie. Prowadzisz teraz. Gdzie jedziesz? - Pomyślisz o tym i oddzwonisz do mnie? – zapytałam całkowicie niezadowolona z jej odpowiedzi. Nie istniały tu żadne Freudowskie teorie. Czy Junga lub Eriksona. Ani krzty Oprah. – Co prowadzi mnie do drugiego powodu, dla którego zadzwoniłam. Jadę do Santa Fe zobaczyć się z nim. I pamiętasz jak kilka tygodni temu leżał poraniony w mojej piwnicy? – Wiedziała, że Reyes został ranny. Nie wiedziała dlaczego. - Tak. - Cóż, w drodze do wieczności zdarzyła się zabawna rzecz. Z piekła uciekły demony – kilka setek tak naprawdę – i torturowali jego fizyczne ciało, próbując mnie do niego zwabić. - Demony. - Demony. - Jak w... - Tak. Ogień piekielny i siarka. - A dlaczego próbowały cię zwabić? – zapytała po długiej chwili, a jej głos nieco zadrżał. - Ponieważ jako Ponury Żniwiarz jestem portalem do nieba, którego chcą. - Kay. - Ale musisz zrozumieć, że Reyes jest portalem do wyjścia z piekła i jego również chcą. - Yhym. - Wiem, prawda? Dzięki za przypomnienie mi Rey-Rey. I pamiętasz jego tatuaż z tej nocy? To jest mapa do bram piekła, ale to już inna historia. On ciągle powtarza

45

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] „jestem zbyt słaby w tej postaci. Pozwolę umrzeć swojemu fizycznemu ciału.” A ja ciągle swoje: „nie, nie jesteś.” „Tak jestem” i ciągle od nowa każde swoje… - Charley – przerwała mi. – Nic z tego nie jest możliwe. To, co mówisz… - Wstrzymaj się. – Słyszałam panikę narastającą w jej głosie. Ale tak naprawdę była w połowie siostrą, a w połowie terapeutką. Nikt nie miał większych kwalifikacji do rozmowy ze mną o takich rzeczach. Tej nocy odkryłam naprawdę kilka fajnych umiejętności, co skończyło się na rozgromieniu demonów za to, co zrobiły Reyesowi. Nie mogłam o tym myśleć bez poczucia oszołomienia. Prawdopodobnie nie musiała wiedzieć o tej części. - Staram się. - W każdym razie... – powiedziałam podłączając się pod ładowarkę – ...aby go zatrzymać przed właściwie samobójstwem, związałam jego niematerialną istotę z fizycznym ciałem. - Co zrobiłaś? - Wiem. Ale byłam zdesperowana. Chciał się zabić. Gdybyś zobaczyła co wyprawia ze swoim ostrzem. Och, wspominałam o jego ogromniastym mieczu? I nie mówię metaforycznie. Chociaż, mogę powiedzieć… - Poczekaj Charley – Znowu mi przerwała. – Związałaś go? Na czym dokładnie to polega? - Zazwyczaj nie masz takiego spowolnionego myślenia. - Wkurzasz mnie! – Dosłownie krzyczała i zdałam sobie sprawę, że powinnyśmy odbyć tą rozmowę twarzą w twarz. Ledwo co odczytywałam jej emocje przez telefon. Naprawdę powinnam wziąć to pod uwagę. - Wiem, przepraszam. – Może powinnam to lepiej wytłumaczyć. – Cóż, innymi słowy. On nie może opuścić swojego fizycznego ciała. Jest z nim związany. A teraz Reyes Farrow, jeden z najpotężniejszych tego świata chce pogadać. – Mój żołądek na samą myśl o tym się zacisnął. – I! – dodałam, niemal zapominając o najlepszej części. – Tata przyszedł dziś rano do mojego biura i chce, abym odeszła. - Nie zobaczyć się z synem Szatana? - Nie, z biura detektywistycznego. - Och, racja. - Co o tym myślisz? - O tacie?

46

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nie, z nim sobie poradzę. – Chociaż może powinnam się martwić. Ostatnim razem, gdy zachowywał się dziwnie, mężczyzna zaatakował mnie rzeźnickim nożem. Takim ostrym. Nożem, a nie mężczyzną. – O Reyesie. Jadę spotkać się z nim, aby pogadać. - Charley ledwie to ogarniam i mój pacjent na dziewiątą już tu jest. - Serio? Zamierzasz mnie opuścić? - Na razie powiedzmy, że tak. Ale to właśnie ja. Zadzwoń do mnie za godzinę. - Zobaczymy – powiedziałam, ale już odłożyła słuchawkę. Jeej. Liczyłam na nią. To było dużo do ogarnięcia. Rozumiałam to. Cholera, z Reyesem Farrowem było dużo do ogarnięcia. A teraz zamiast zwiedzać świat z nadzieją na audiencję u księcia podziemi musiałam skoncentrować się na tęskniącym za żoną doktorze Yost. Po tym jak go związałam, był tak zły, że nie chciał mnie widzieć. Stąd moje zaskoczenie telefonem od Neila Gosstetta. A teraz wszystko wypływało na powierzchnię. Wszystkie uczucia dotyczące Reyesa buzowały i gotowały się we mnie. Szukałam go tak długo, codziennie wymieniając go w swoich modlitwach, aby odkryć, że od dziesięciu lat siedzi w więzieniu za morderstwo. Byłam zawiedziona, ale z czysto egoistycznych pobudek. Chciałam z nim być. Chciałam ocalić go tej nocy, kiedy Gem i ja byłyśmy w liceum, zabrać go z tej strasznej sytuacji, od tego strasznego człowieka. Ale nie przyjął mojej pomocy. Gdy dowiedziałam się, że zabił człowieka, który go bił tak strasznie tej nocy, to poczułam się jakbym zawiodła. W tamtym czasie nawet nie widziałam kim jest, że jest dosłownie synem Szatana. O tym sama niedawno się dowiedziałam. - Fakt, że wychował się w piekle jest do bani – powiedziałam głośno. - Znowu gadasz do siebie? Spojrzałam na martwego trzynastoletniego gangstera, który opadł na fotel pasażera. - Hej Anioł. Jak tam sprawy po drugiej stronie? Poznałam Anioła tej samej nocy co Reyesa. Zmarł dziesięć lat temu, gdy jego najlepszy przyjaciel postanowił zrobić sobie przejażdżkę, nie konsultując z nim tego. Ponieważ był kierowcą, poczuł się nieco zaskoczony, kiedy jego kumpel zaczął strzelać z okna samochodu jego matki. Aby go zatrzymać, Anioł zapłacił najwyższą cenę. Ale ja też płaciłam wysoką cenę każdego dnia. Nie miałam pojęcia czym sobie zasłużyłam na tego małego gówniarza. Nie żebym coś w nim zmieniła. 47

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Całkiem spoko – powiedział wzruszając ramionami. Nosił brudną koszulkę i czerwoną bandanę okalającą jego twarz, ucieleśnienie dziecięcej niewinności i nastoletniego wcielonego diabła. – Moja mama ma grono nowych klientów. Dostała dobrą recenzję w gazecie i tam powiedzieli, że jest najlepszą kosmetyczką w mieście w zakresie kosmetyków mineralnych, cokolwiek to znaczy. - Łał, to super. – Walnęłam go w ramię, a on uśmiechnął się nieśmiało. - Tak myślę – odparł. – Mamy sprawę? - W rzeczy samej. Jest doktorek na uniwersytecie, który próbuje pozbyć się żony. - Serio? - Serio. - Bogaty? - Noo. - I dokonał zabójstwa? No daj spokój. Skinęłam głową Aniołowi. Nic nie zadowalało go bardziej niż bogaci ludzie robiący durnoty. - Skończyłeś? – zapytałam po tym jak wymienił wszystkie powody, dla których bogatsi ludzie powinni dostawać surowsze kary niż biedni. - Powinna być skala. Im bogatszy jesteś, tym więcej ryzykujesz. - Teraz skończyłeś? - Chyba tak. - Czujesz się lepiej? - Poczułbym się, gdybyś pokazała mi się nago. - Ten lekarz – przerwałam mu zanim da się ponieść – ...zrobił coś swojej żonie, a następnie zgłosił jej zaginięcie. Nie mamy ciała, więc musisz go śledzić. - Czy zakończył swoją robotę? - Tego właśnie musisz się dowiedzieć. Mam nadzieję, że on zaprowadzi nas prosto do niej. Wiesz, coś w stylu powrotu na miejsce zbrodni i takie tam. – Podałam mu wszystkie informacje o doktorze Nathanie Yost, w tym jego rysopis i adres zamieszkania. - Dobra, skoro tak, to czemu go nie aresztujemy? - My nie aresztuje ludzi. - To w czym jesteś dobra? – zapytał przekornie. Posłałam mu swój najlepszy uśmiech. Ten nagradzający, a nie ten wstrętny. 48

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - To temat do szerszej debaty, przystojniaku. - Cóż, nie sądzę, aby to był dobry pomysł. – Bawił się pokrętłem od klimatyzacji, potencjalny zarys jego brody i górnej wargi dawał mu niemal dorosły wygląd. Miał głęboko brązowe oczy z grubymi rzęsami i kwadratową szczęką, z której każdy ziomek byłby dumny. - Możesz mieć rację – powiedziałam odwracając się do motocyklisty z pragnieniem śmierci, jeśli gwałtowne włączanie się do ruchu było jakimkolwiek znakiem. – Może nas nigdzie nie zaprowadzić, ale to jest wszystko, co mam w tej chwili i naprawdę chcę iść naprzód w tej sprawie. - No co ty. Jedziesz się z nim zobaczyć. Anioł nigdy nie polubił Reyesa. Nie wydawał się ogarniać całej tej sprawy z synem Szatana. - Dlaczego to powiedziałeś? Westchnął z irytacją, jakby powtarzał mi to tysiąc razy. - Mówiłem ci to tysiąc razy. Rey’aziel nie jest tym, kim myślisz, że jest. Samo wspomnienie nieziemskiego imienia Reyesa wywołało mrowienie na mojej skórze. - Skarbie, wiem kim on jest, pamiętasz? Patrzył przez okno przez prawie milę zanim się odezwał: - On jest naprawdę zły. - Wiem – przytaknęłam. - Nie, nie wiesz. – Odwrócił się, jego ogromne, brązowe oczy zmrużyły się z powagą. – On jest zły. Tak jak zakłócenia we wszechświecie są złe. Nie byłam pewna, co miał na myśli, ale dobra. - Aż taki zły jest, hę? - Nie wiedziałem nawet, że potrafi to gówno, że jest tak potężny. Nie sądzę, aby to był dobry moment na zobaczenie go. - Związałam go, Anioł. Spojrzał na mnie błagalnie, a następnie złączył swoje brwi w zmartwieniu. - I nie możesz tego teraz cofnąć. Proszę Charley. Jeśli go uwolnisz… nie wiadomo co zrobi. Jest taki wkurzony. Przygryzłam na chwilę dolną wargę, gdy zaatakowała mnie wina. - W każdym razie nie wiem jak to zrobić – przyznałam. - Co? – zapytał zaskoczony. – Nie możesz go uwolnić? 49

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nie. Już próbowałam. - Nie! Nie próbuj. – Machnął ręką jakby wymazując ten pomysł. – Po prostu go zostaw. Już spowodował różnego rodzaju cholerstwa na całym świecie. Kto wie, co zrobi, gdy go uwolnisz? - Co masz na myśli? Jakie cholerstwa spowodował? - Wiesz, to co zwykle. Trzęsienia ziemi, huragany, tornada. Próbowałam się uśmiechnąć, ale nie mogłam się zmusić. - Anioł, takie rzeczy dzieją się same z siebie. Reyes nie ma nic… - Naprawdę nie wiesz? – Spojrzał na mnie, jakbym była pieprzoną idiotką. - Anioł, jak Reyes miałby wpływać na pogodę? – Nigdy bym nie podejrzewała Anioła o jakieś teorie spiskowe. Kto by mógł przypuszczać? - Jego gniew wytrąca wszystko z równowagi, jak ciągła jazda w wesołym miasteczku. Nie zauważyłaś tego? Ach tak, wiele dzieci straciło w ten sposób swój obiad. - Skarbie… - Wiesz, że w Santa Fe było trzęsienie ziemi? W Santa Fe! – Kiedy znowu zaczęłam się sprzeczać, podniósł rękę i powiedział: – Po prostu nie uwalniaj go, cokolwiek by się działo. Ja pośledzę tego pendejo lekarza. Zniknął zanim mogłam cokolwiek powiedzieć. Nie mogłam dać wiary jego słowom. To, co sugerował było niemożliwe. Gniew Reyesa przyczyną katastrof naturalnych? W przeszłości wkurzyłam kilka osób, ale nie na tyle, by spowodować trzęsienie ziemi. Tak na wszelki wypadek podniosłam telefon i zadzwoniłam do Cookie. - Co tam szefie? - Mam pytanie. Czy było jakieś trzęsienie ziemi w Santa Fe? - Nie słyszałaś o tym? - Jasna cholercia. Gdzie wtedy byłam? - Musisz zacząć oglądać wiadomości. - Nie mogę. - Dlaczego? - To zbyt przygnębiające. - No tak, bo przebywanie z umarlakami nie jest. Dobra, to było po prostu niegrzeczne. - Naprawdę? – zapytałam. – Trzęsienie ziemi? 50

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Pierwsze na taką skalę miało miejsce sto lat temu. Cholera.

51

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 4 Nie prowadź mnie na pokuszenie. Sama znajdę drogę. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Błysnęłam swoim identyfikatorem strażnikowi w zakładzie penitencjarnym w Nowym Meksyku. Pomachał mi, bym przejechała i stanęła na parkingu dla odwiedzających, blisko piątego bloku, tego z maksymalną ochroną. W chwili, gdy weszłam do starannie utrzymanego, turkusowego budynku, Neil Gossett podszedł do mnie, zabrał kawę z moich rąk i wyrzucił ją do kosza. Racja. Zły pomysł. - Hej – powiedziałam bez tchu, motyle bombardowały dół mojego brzucha. – Co tam? Razem z Neilem chodziłam do szkoły, ale nie obracaliśmy się w tych samych kręgach społecznych i z pewnością nie byliśmy przyjaciółmi. Był sportowcem, co tylko częściowo tłumaczyło jego durne zachowanie względem mnie podczas naszej całej szkolnej kariery. Nie żeby była to wyłącznie jego wina, ale zwalanie wszystkiego na niego było dużo zdrowsze dla mojej samooceny. Ufałam mojej najlepszej przyjaciółce Jessice Guinn, gdy byłam na drugim roku studiów i zwierzyłam się jej z moich najcenniejszych sekretów, nie pomijając słów takich jak żniwiarz i ponury, i niekoniecznie w tej kolejności. Powinnam wiedzieć lepiej. To nie powinno być dużym zaskoczeniem, kiedy wypaplała to całemu światu i pozbyła się mnie jak kłopotliwego problemu - oraz przyczepiła etykietkę dziwaka. Z tym bym nie dyskutowała, ale też nie bardzo doceniałam swoją pozycję jako trędowatej. I Neil był w środku tego wszystkiego, włączając w to nękanie, wyzwiska i unikanie. Podczas gdy Neil nigdy nie wierzył do czego byłam zdolna to zmienił zdanie, gdy nasze drogi ponownie się skrzyżowały. Nie miałam wyjścia i musiałam spojrzeć mu w oczy, ponieważ był naczelnikiem więzienia, w którym Reyes Farrow spędził ostatnią dekadę, a ja musiałam odnaleźć człowieka, który najprawdopodobniej wygrałby konkurs na najseksowniejszego Syna Szatana świata. Z powodu incydentu, który

wydarzył

się

tu

dziesięć

lat

temu, 52

gdy

Reyes

obezwładnił

trzech

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] najniebezpieczniejszych członków gangu w przeciągu piętnastu sekund, Neil zaczął wierzyć, że prawdziwe rzeczy uderzają w nocy. Cokolwiek Neil widział, zrobiło to na nim wrażenie. I wiedział o mnie wystarczająco dużo, by wierzyć w to, co mówiłam. Biedny głupek. Odwrócił się i ruszył dalej, co stwierdziłam było bardzo niegrzeczne. Ale mimo to poszłam za nim. - Chce po prostu porozmawiać? – zapytałam, spiesząc się, żeby go dogonić. – Poprosił cię, abyś do mnie zadzwonił? Powiedział ci dlaczego? Przeprowadził mnie przez bramki zabezpieczające zanim odpowiedział: - Poprosił o rozmowę w cztery oczy – powiedział rozglądając się wokół i upewniając się, że nikt nie podsłuchuje. – Poszedłem na piętro, wiesz w pełni oczekując śmierci, bo taki był zły za naszą znajomość. – Spojrzał szybko przez ramię. – Poszedłem do jego celi, a on powiedział mi, że chce z tobą porozmawiać. - Tak znienacka? - Tak znienacka. – Przeprowadził mnie przez kilka punktów kontrolnych, a następnie weszliśmy do pokoju przesłuchań bez okien, za to ze stołem i dwoma krzesłami, coś w rodzaju pomieszczenia do spotkań z prawnikami. Był mały, ale jasne ściany optycznie go powiększały. Wyglądało na to, że jedynym monitoringiem dla strażników było małe okienko w drzwiach. - Łał. - Dokładnie. Jesteś pewna, że tego chcesz, Charley? - Oczywiście. Dlaczego miałabym nie chcieć? – Usiadłam przy stole i położyłam na nim teczkę, którą ze sobą zabrałam, zaskoczona, że pozwolił mi ją tu wziąć. - Niech pomyślę. – Neil był wzburzony i chodził tam i z powrotem. Wciąż miał dość miłą dla oka budowę ciała, pomimo tragicznego początku męskiego łysienia. Z tego, co wywnioskowałam, nigdy się nie ożenił, co było całkiem szokujące. W szkole średniej zawsze miał hordy dziewczyn. Spojrzał na mnie, gdy przeszedł znowu obok. – Reyes Farrow jest Synem Szatana – powiedział rozpoczynając odliczanie od kciuka. – Jest najpotężniejszym mężczyzną jakiego kiedykolwiek spotkałem. – Palec wskazujący. – Porusza się z prędkością światła. – Palec środkowy. – Och i jest wkurwiony. – Cała pięść. - Wiem, że jest wkurwiony. - Jest wkurwiony jak cholera, Charley. Na ciebie. - Pfff. Skąd wiesz, że jest wkurzony na mnie. Może jest wkurzony na ciebie? 53

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Widziałem, co robi ludziom, na których jest zły – kontynuował ignorując mnie. – To jeden z tych obrazków, co dręczą przez wieki, jeśli wiesz co mam na myśli. - Wiem. Cholera z tym. – Przygryzłam zębami dolną wargę. - Nigdy nie widziałem go w takim stanie. – Przerwał i oparł dłonie na stole w zamyśleniu. – Zmienił się od powrotu. - Jak zmienił? – zapytałam zaalarmowana. Znowu zaczął się przemieszczać. - Nie wiem. Jest odległy, nawet bardziej odległy niż wcześniej. I nie śpi. Kroczy po celi jak zwierzę w klatce. - Tak jak ty teraz? – spytałam. Odwrócił się do mnie wcale nie rozbawiony. - Pamiętasz co zobaczyłem, gdy pierwszy raz tu przybył? - Oczywiście. – Przytaknęłam. Gdy byłam tu pierwszy raz, Neil opowiedział mi historię jak uświadomił sobie, co potrafi Reyes. Właśnie zaczął pracować w więzieniu na piętrze, gdzie znajdował się bufet, gdy zobaczył trzech członków gangu kierujących się w stronę Reyesa, dwudziestoletniego chłopaka przeniesionego do świetlicy z biura administracji. Świeżak. Neil wpadł w panikę i złapał za radio, ale zanim mógł pomóc, Reyes bez uronienia kropli potu zdjął trzech najbardziej niebezpiecznych mężczyzn. Neil mówił, że ruszał się tak szybko, że jego oczy nie mogły za nim nadążyć. Jak zwierzę. Albo duch. - Dlatego będę patrzeć przez kamerę – powiedział, wskazując na urządzenie w kącie – I będę mieć zespół ludzi czekających pod drzwiami na choćby słowo. - Neil – Ostrożnie spojrzałam na niego. – Nie możesz ich na to skazać i wiesz o tym. Jeśli dbasz o swoich ludzi. Pokręcił głową. - Może jeśli coś się stanie, to zdołają go na tyle zatrzymać, by móc cię stąd wyciągnąć. Wstałam i stanęłam przed nim. - Wiesz, że nie dadzą rady. - To co mam zrobić? – zapytał twardym głosem. - Nic – powiedziałam błagalnie. – Nic mi nie zrobi. Ale nie mogę tego samego obiecać twoim ludziom jeśli wyślesz ich z pałkami i gazem pieprzowym. Może się poczuć nieco dotknięty. 54

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Muszę przedsięwziąć wszelkie środki ostrożności. Jedyny powód, dla którego pozwalam, by to się stało... – znowu opuścił głowę – ...wiesz dlaczego. Wiedziałam dlaczego. Reyes ocalił jego życie. Na zewnątrz, w realnym życiu to dużo znaczyło. W więzieniu waga tego mnożyła się do potęgi. – Neil ty mnie nawet nie lubiłeś w szkole. Zadrwił i podniósł brew w pytaniu. - Trochę mi to schlebia, że się martwisz, ale… - Nie musisz. – Uśmiechnął się. – Czy wiesz jak dużo jest w więzieniu papierkowej roboty, gdy jakiś człowiek zostanie zabity? - Dzięki – powiedziałam klepiąc jego naprawdę twarde ramię. Wysunął moje krzesło. - Siedź tu. Zamierzam pomóc go przyprowadzić. Nie chcę żadnych incydentów po drodze. - Dobra. Będę siedzieć. I tak zrobiłam. Mój żołądek poruszył się od radosnego podniecenia, adrenaliny, strachu i kawy. Ciężko mi było uwierzyć, że w końcu go zobaczę. We własnej osobie. Świadomego. Widziałam go wcześniej na żywo, ale albo był w śpiączce, albo leżał nieprzytomny od tortur. Tortury są do bani. Kilka minut później drzwi otworzyły się, a ja zerwałam się na nogi, gdy mężczyzna w kajdankach wszedł do połowy i nagle odwrócił się w kierunku funkcjonariusza, z którym przyszedł. To był Reyes i jego obecność zabrała mi oddech. Miał takie same ciemne włosy, które desperacko potrzebowały strzyżenia, te same szerokie ramiona, napierające z mocą na pomarańczowy materiał jego uniformu, wysoko zawinięte rękawy, słabe linie tatuażu, zawijającego się wokół bicepsa i znikającego pod wyblakłym materiałem. Był tak rzeczywisty, tak potężny. Jego gorąco jak jego podpis wiło się obok mnie, gdy tylko otworzył drzwi. Strażnik wzruszając ramionami spojrzał na kajdanki Reyesa, a następnie na jego twarz. - Sorki Farrow. One zostają. Takie rozkazy. Wtedy wszedł Neil. Reyes był wyższy od niego o milimetry, ale wyglądał niczym wieżowiec. Podniósł swoje spętane ręce. Zostały przymocowane do łańcucha owiniętego wokół jego pasa i schodzącego w dół do zakutych w kajdany stóp.

55

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Wiesz, że one nie robią mi żadnej różnicy – powiedział do Neila, jego niski głos spłynął po mnie jak ciepła woda. Neil rzucił na mnie okiem. - To kupi nam kilka sekund, których mógłbym potrzebować. Wtedy Reyes spojrzał na mnie przez ramię. Po raz pierwszy od dekady widziałam na własne oczy Reyesa Farrowa w żywym ciele. Kilkanaście razy widziałam go w duchowej formie, gdy przychodził do mnie bezcieleśnie i ta zmiana na całkowicie-w-ciele była niezłą nowością. Ostatnim razem, kiedy widziałam jego ciało, było rozrywane przez pająkowate demony pazurami ostrymi jak brzytwa. Wydawał się dobrze leczyć, jeśli zmysłowa adrenalina, która właśnie przepłynęła przez moje żyły mogła być tego jakąś oznaką. Czułam jego niechęć do zerwania kontaktu wzrokowego i byłam pewna, że mógł wyczuć żądzę, która wspinała się po moich nogach i sączyła się z brzucha, odruch bezwarunkowy na jego bliskość, jednakże gdzieś w głębi serca czułam się speszona. Od niego również czułam pragnienie, by zerwać kajdany częściowo na przekór Neilowi i częściowo, by usunąć ten stół pomiędzy nami. I mógł to zrobić. Mógł rozerwać metalowe obręcze jak papier. Jednak czułam też jego niesłabnący gniew i nagle ucieszyłam się z tej kamery, dającej idiotyczne poczucie bezpieczeństwa, śmiesznej i mało efektywnej, jeśli o to chodzi. Podszedł do stołu i światło rozświetlające jego twarz podwoiło moje tętno. Jego wyraz twarzy stwardniał od szkoły średniej, dojrzał, ale te mahoniowe oczy pozostały charakterystyczne. Dorastał w różnych miejscach. Wciąż był szczupły, a jego ramiona szerokie. Ten rozmiar zdawał się być nawet bardziej niewygodnym do kajdanek. Ciemne włosy i nieogolona szczęka pokrywały najprzystojniejszą twarz, jaką kiedykolwiek widziałam. Miał pełne, zmysłowe usta i oczy dokładnie takie, jakie zapamiętałam. Jak czekolada przyprószona złotymi i zielonymi plamkami z niemożliwie gęstymi rzęsami. Mieniły się w nawet nienaturalnym świetle nad nami. Dziesięć lat w więzieniu. W tym miejscu. Na tą myśl moja klatka piersiowa zacisnęła się, a dziwaczne poczucie ochrony ogarnęło mnie. Niestety poczuł to. Posłał mi oziębłe spojrzenie. - Powiedz mu, że wszystko z nami w porządku – powiedział, a dopiero potem zdał sobie sprawę, że Neil był dalej w pomieszczeniu. Wzięłam głęboki wdech, by zebrać się w sobie. 56

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Wszystko z nami dobrze, Neil. Dziękuję. Neil zawahał się i wskazał na kamerę przypominając mi o niej, a następnie wyszedł, zamykając za sobą drzwi. - To słodkie – powiedział siadając na krześle i biorąc teczkę, którą ze sobą przyniosłam. Jego łańcuchy zabrzęczały, gdy oparł dłonie na blacie. Też się odezwałam. - Co? Wskazał głową w kierunku drzwi. - Gosset. – I następnie z dezaprobatą dodał: – I ty. – Ślad uśmiechu pozbawionego humoru uniósł jego piękne usta. Wiedziałam do czego zdolne są te usta z moich snów, z naszych kontaktów, ale nigdy na żywo. - Co Neil i ja? – zapytałam udając bycie urażoną. Byłam zbyt zaskoczona jego obecnością, aby być zszokowaną. – Chodziliśmy razem do liceum. Wygiął w łuk brew jakby zrobiło to na nim wrażenie. - Cóż, to wygodne. - Tak przypuszczam. W tym momencie poczułam jak moje krzesło przesuwa się do przodu. Sapnęłam. Zakręcił stopę wokół nogi i przysuwał mnie do stołu. Gdy zaczęłam protestować, położył palec na ustach. - Ciii – szepnął z łobuzerstwem świecącym w oczach. Po tym jak przyciągnął mnie do stołu, opuścił spojrzenie na mój biust. Blat naciągnął mój sweter, eksponując Danger i Willa Robinsona. - Tak lepiej – powiedział z uznaniem w oczach. Gdy tylko miałam go zganić, zapytał: – Jak długo on wie? Jego pytanie wprawiło mnie w zakłopotanie. - Kto? Co wie? - Gosset – powiedział rzucając okiem na moją twarz. – Jak długo wie kim jestem? Jego pytanie wykopało powietrze z moich ust. Zająknęłam się, próbując wymyślić odpowiedź, która nie zabije Neila. – Ja… on niczego nie wie. - Przestań. – To było ciche ostrzeżenie, a wzdrygnęłam się jakby na mnie krzyknął. - Jak ty…? 57

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Dutch. – Cmoknął i przechylił głowę czekając, i zdałam sobie sprawę, że nie obejdę prawdy. - On nie wie, nie wszystko. Nie jest dla ciebie zagrożeniem – powiedziałam, starając się przekonać siebie i jego. Gdy chlapnęłam podczas ostatniej wizyty u Neila, że Reyes jest synem Szatana, naraziłam go na niebezpieczeństwo. Wiedziałam to w chwili, gdy słowa opuściły moje usta. To różniło się od mojego paplania Cookie czy Gemmie. Neil był z nim zamknięty w tym samym budynku dzień po dniu. Tak szczerze, to była jedna z najgłupszych rzeczy jakie zrobiłam. - Prawdopodobnie masz rację – odpowiedział, a ja prawie westchnęłam z ulgą. – Kto mu uwierzy? – Spojrzał w górę prosto na kamerę, uśmiech jaki jej posłał niósł ze sobą cichą groźbę. Miałam wrażenie, że ledwie go znam, co w gruncie rzeczy było prawdą. Nasze spotkania były zawsze krótkie i rzeczowe. Rzadko rozmawialiśmy od serca, a jeśli już to robiliśmy, to zawsze kończyło się tak samo. Chociaż powiedzieć, że choć przez chwilę żałowałam seksu z tym bogiem wykutym w ogniu piekielnym byłoby wierutnym kłamstwem. Jego ciało – fizycznie i niefizyczne – było jak roztopiona stal, jego namiętność nienasycona. Kiedy mnie dotykał, kiedy jego usta dociskały się do moich, a ciało przylegało do mojego, wszystko inne przestawało istnieć. Sama ta myśl spowodowała zaciskanie się mięśni między moimi nogami, po czym zassałam delikatnie oddech. Spojrzał na mnie uważniej, jakby starając się przeczytać moje myśli, a ja próbując się uspokoić okręciłam palce wokół teczki, którą ze sobą przyniosłam. Teczka zawierała skrypty z jego rozprawy, kopię zapisu jego aresztowania i zawartość jego kurtki, przynajmniej tą część, którą Neil mógł się ze mną podzielić. Profil psychologiczny był zakazany. Wiedziałam jednak, że testowali jego poziom inteligencji. Jak oni to nazwali? Niezmierzalny? Zdecydowałam zadać swoje pytania zanim poruszymy prawdziwy temat dlaczego tu jestem. Reyes był psychicznie i fizycznie wykorzystywany przez człowieka, za którego zabicie trafił do więzienia, ale żadna z tych historii nie została wniesiona do procesu. Chciałam wiedzieć dlaczego. Wyprostowałam ramiona i zapytałam: - Dlaczego kwestie nadużyć względem twojej osoby z rąk Earla Walkera nie były wymienione w sądzie?

58

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Zamarł. Jego niewymuszony uśmiech zniknął i ściana nieufności powstała między nami. Jego postura przesunęła się lekko, zmieniła na tryb obronny, ramiona ułożyły się nieprzyjaźnie, a czujne napięcie zawisło w powietrzu. Zacisnęłam palce na teczce. Musiałam wiedzieć dlaczego się wycofał i pozwolił zamknąć w więzieniu, nawet nie kiwając palcem w swojej obronie, w obronie swoich czynów. - Nie poruszyli w ogóle tego tematu – powiedziałam po szybkim łyku powietrza, posuwając się do przodu. Spojrzał na dokumenty, złość błysnęła mu w oczach. - Wiec wiesz teraz o mnie wszystko? – Ta myśl wydawała się go irytować. - Niekoniecznie – zapewniłam. Myślał przez chwilę zanim odpowiedział: - Ale wszystko co chcesz wiedzieć jest w tej teczce. Wszystko zadbane. Uporządkowane. Małe. Moc jego spojrzenia zabrała powietrze z moich płuc i musiałam walczyć o każdy oddech. - Myślę, że nie doceniasz siebie. - Jedyną niedoceniającą mnie osobą w tym pokoju jesteś ty. Na to oświadczenie włoski na karku stanęły mi dęba. - Nie sądzę. - Gossett nie chciał zostawić cię ze mną samej. Przynajmniej ma jakieś przeczucie, że Bóg dał mu twardy orzech do zgryzienia. Postanowiłam nie brać do siebie jego zniewag. Był zły i wyładowywał się na mnie. Czyż mój własny ojciec nie zrobił tego samego zaledwie godzinę wcześniej? Mężczyźni i ich niezdolność do poradzenia sobie z ich własnymi uczuciami wprawiała mnie w osłupienie. Opuściłam spojrzenie na jego ręce, znużenie i stres przejmowały nade mną władzę. Umieścił na mnie dociekliwe spojrzenie. - Nie śpisz. Zamrugałam zaskoczona. - Nie mogę. Jesteś… tam. Napięcie jego ramion nieznacznie zelżało i opuścił brodę jakby w zawstydzeniu. - Nie chcę tam być.

59

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Domyślam się. – Jego słowa zszokowały mnie. Chociaż ukryłam ból w głosie, musiał wyczuć moje wzburzenie. - Co masz na myśli? - Jesteś po prostu… jesteś zły. – Powstrzymałam nagły przypływ upokorzenia i dodałam: – Nie chcesz tam być, nie chcesz być ze mną. Zirytowany spojrzał w bok. To dało mi szansę na przestudiowanie jego profilu, szlachetnego

i

ostrego

jednocześnie.

Nawet

w

więziennym

wdzianku

był

najpotężniejszą istotą jaką kiedykolwiek widziałam, jakby bestia żyjąca instynktem i siłą. - Nie jestem zły, ponieważ nie chcę tam być, Dutch – powiedział miękkim, niepewnym głosem. Z miejsca obezwładnił mnie powagą swojego spojrzenia. – Jestem zły, ponieważ to robię. Zanim moje serce mogło wzbić się zbyt wysoko od tego smakołyku, postanowiłam wrócić do jego wcześniejszych twierdzeń. - Dzisiejszego ranka, kiedy do mnie przyszedłeś... - zaczęłam, czując jak moje policzki zaczęły płonąć z zażenowania – ...powiedziałeś, że to wszystko robię ja. Że cię wzywam. Że cię zawsze wzywałam, ale to niemożliwe. Po dłuższej chwili, gdzie prawie skręciłam się na krześle, powiedział: - Któregoś dnia zorientujesz się do czego jesteś zdolna. Wtedy o tym porozmawiamy. – Zanim mogłam go znowu zapytać, odezwał się. Tym razem głos przypominał nieprzyjemny szept. – Uwolnij mnie. Skuliłam się w reakcji. Wiedziałam, że do tego dojdzie. Wiedziałam, że głównie z tego powodu chciał porozmawiać. Bo z jakiego jeszcze innego? Jakby faktycznie chciał mnie widzieć. Opuściłam głowę. - Nie mogę cię uwolnić. Nie wiem jak. - Tak naprawdę możesz – powiedział patrząc na mnie doświadczonym okiem. Pokręciłam głową. - Próbowałam. Po prostu nie wiem jak. Oparł się o stół i łańcuchy zabrzęczały. - Ja nie… - Świadomie rzucił okiem na kamerę - …nie będę próbował robić tego, co chciałem zrobić ostatnio, gdy się widzieliśmy. – To znaczy nie będzie próbował pozbyć się swojego fizycznego ciała przez, jakby nie patrzeć, popełnianie samobójstwa. – Powinnaś to wiedzieć. Nie możesz mnie uwolnić dopóki mi nie zaufasz. 60

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Mówiłam ci, próbowałam. Nie sądzę, by zaufanie miało tu coś do rzeczy. - Zaufanie znaczy tu wszystko. – Wstał, kopiąc swoje krzesło i na gołe oko było widać, że walczy, by zachować kontrolę nad swoimi emocjami. Uniosłam dłoń w kierunku kamery, dając sygnał Neilowi, że wszystko w porządku. Wtedy również wstałam. - Spróbuję ponownie. – Zmusiłam się, by zachować spokój. - Musisz mnie uwolnić – szepnął, jego głos zabarwiony był desperacją. Przyszło mi do głowy, że chodzi o coś więcej niż uwolnienie jego istoty. Miał cel, mogłam zobaczyć jak lśni w jego oczach. - Dlaczego? Gorąco, które zawsze od niego promieniowało przedostało się przez moje ubranie i skórę, powodując niepożądane uczucie żądzy. Najwyraźniej Reyes miał ważniejsze sprawy do kontemplacji niż ja i moje żałosne zadurzenie. Patrzył twardo i odezwał się przez zaciśnięte zęby. - Mam niedokończone sprawy. I jeśli myślisz, że te łańcuchy powstrzymają mnie przed tym, to jesteś w wielkim błędzie, Dutch. Chociaż między nami ciągle stał stół, cofnęłam się ostrożnie. - Neil będzie tu za dwie sekundy. Opuścił głowę i spojrzał na mnie spod ciemnych rzęs, jakbym była jakimś posiłkiem. - Masz pojęcie co mogę zrobić w dwie sekundy? Drzwi do pokoju otworzyły się gwałtownie i wpadło trzech strażników z pałkami w dłoni. Neil wszedł za nimi i spojrzał najpierw na Reyesa, a potem na mnie. - To koniec. Reyes nie podniósł głowy. Pokręcił nią i posłał Neilowi niedowierzające spojrzenie. Krew odpłynęła z twarzy Neila, ale nawet nie drgnął, co zaimponowało wszystkim w pomieszczeniu, którzy wiedzieli czym jest Reyes. Strażnicy stali nieświadomi, gotowi do walki. Najwyraźniej byli nowi. Ledwie się ruszyłam, gdy uwaga Reyesa z powrotem wróciła do mnie. Stał tam, sztywno, ale mój umysł zobaczył jakby gotową do uderzenia kobrę. - Neil, myślę, że skończyliśmy. Dziękuję. – Moje słowa były ledwie słyszalne z powodu kombinacji strachu i adrenaliny.

61

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Dwóch strażników zrobiło krok do przodu i wzięli Reyesa za ramiona, by go wyprowadzić. Ku mojemu zdziwieniu pozwolił im na to, ale zanim przekroczył próg, odwrócił się do mnie i powiedział: - Nie zostawiasz mi wyboru. – Po rzuceniu szybkiego spojrzenia na Neila, wyszedł na korytarz w towarzystwie strażników. Neil odwrócił do mnie popielatą twarz. - Poszło dobrze, prawda?

62

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 5 Znam karate, tak samo jeszcze dwa inne japońskie słowa. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Wjechałam na międzystanową i przycisnęłam gaz w Misery, ale w głowie nadal miałam mętlik. Reyes był niczym enigma. Jednocześnie pierwotny i zwiewny. Tak intensywny i, no cóż, wkurzony. Ale, do diabła, te bicepsy. Moja komórka zaczęła wydzwaniać „Da Ya Think I’m Sexy?”. Odebrałam. - Co tam, Cookie? - I jak? - Co jak? - No...? - Cookie, poważnie? - Charley Davidson... – powiedziała swoim matczynym głosem – ...nawet sobie nie myśl, że uda ci się choćby przez chwilę utrzymać w tajemnicy przede mną najmniejsze nawet szczegóły. Prychnęłam, ale potem pomyślałam o Reyesie i oddech ponownie uwiązł mi w piersi. - O mój Boże, Cook, on jest tak... on jest po prostu tak... - Wspaniały, boski, pociągający... - I naprawdę, naprawę wściekły. Zassała powietrze przez zęby. - Tego się właśnie obawiałam. Musisz mi wszystko opowiedzieć. Czekaj, gdzie ty jesteś? - Na międzystanowej w kierunku Santa Fe. - Cóż, to się zatrzymaj. - Tutaj? - Tak. - Dobra, ale jeśli zginę, wrócę i będę cię nawiedzać. – Tylko to wydawało się fair. Skręciłam w najbliższy wyjazd i zawróciłam do miasta. 63

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Umowa stoi. Z tego co się dowiedziałam Doktorek Czaruś jest czysty, chociaż w college’u został aresztowany. Groźby karalne czy coś w tym stylu. Zarzuty zostały wycofane, więc nic tak naprawdę nie ma nic soczystego w bazie danych. - Ciekawe. - Też tak myślę. Pracuję nad „jak” i „dlaczego”. W międzyczasie bezskutecznie próbowałam odnaleźć jego zaginioną szwagierkę, ale za to zlokalizowałam jej brata w Santa Fe. - Ach i to dlatego narażasz mnie na wypadek nakazując powrót do miasta? - Dokładnie. Rozumiem, że przeżyłaś. - Jak zawsze. - Jej brat nazywa się Luther Dean. - Zapamiętam. Duże, silne nazwisko. – W moim umyśle skojarzył mi się z agresywnym, białym mężczyzną. Albo z nazwą kiełbasy. - Tia, przez telefon brzmiał na silnego i dużego. - Cudownie. – To mogło być interesujące. – Wniósł jakieś informacje do sprawy? - Niet, nie chciał ze mną gadać. Aha. - A ze mną będzie chciał gadać? - Niet. - W takim razie jadę się z nim zobaczyć, bo...? - Potrafisz go oczarować. Jeśli ktokolwiek będzie umiał z nim porozmawiać, to będziesz to właśnie ty. - Ooo, dzięki. I powtórzę, jeśli zginę, wrócę, by cię nawiedzać. Pomyślała o tym przez chwilę. -

Masz

tendencję

do

bycia

prawie

zamordowaną

w

najbardziej

nieprawdopodobnych miejscach. Miała rację. Tak było. Rozważyłabym terapię, ale nigdy niekończące się poszukiwania mentalnej stabilności zakłóciłyby mój czas na kanaping&chipsing przed TV. Moja sofa nigdy by mi tego nie wybaczyła. - Zaraz – powiedziała podekscytowana. – Nie musisz się obawiać. On jest budowlańcem. Jedziesz na plac budowy. Poniesienie śmierci na placu budowy wśród tych wszystkich narzędzi i sprzętu jest wysoce prawdopodobne, więc na pewno nic ci się nie stanie. 64

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Och, dobry tok rozumowania. – Była taka bystra. – Gdzie to jest? – Zapisałam adres kładąc kartkę na kierownicy, a przy okazji udało mi się zatrąbić i wystraszyć kilka ptaków, po czym powiedziałam: - I zdobądź mi nazwisko kobiety, która w college’u wniosła oskarżenie przeciw dobremu doktorkowi. Z chęcią bym ją przesłuchała. - Robi się, szefowo. Czyli wszystko w porządku, prawda? - Absolutnie. W chwili, kiedy kolana przestaną mi się trząść z powodu bliskości Boskiego Reyesa, będzie dobrze. - Rany – powiedziała bardziej nosowym tonem niż zwykle. – Chciałabym mieć takiego boskiego. Chociaż raz. Nie to, że jestem egoistką. - Cóż, jeśli zginę, mój będzie cały twój. - Jesteś taka słodka. – Słyszałam w tle jak uderza paznokciami o klawiaturę. - Czyż nie jestem twoją najlepsiejszą przyjaciółeczką? - Ach, i ta Panna Nagietek nadal pisze maile. Praktycznie błaga cię, żebyś odpisała. Zatrzymałam się przy znaku stop i obserwowałam jak grupa niesłyszących dzieciaków przechodzi na drugą stronę ulicy, śmiejąc się z historii, jaką opowiadał jeden z chłopców. Coś o doradcy do spraw słuchu wskakującym na swoje biurko ze strachu przed ratlerkiem. - To dobrze, że założyłaś ten fałszywy adres e-mail – powiedziałam chichocząc z historii chłopca. – Dała się wkręcić. Panna Nagietek była administratorem strony o aniołach i demonach. Pewnej nocy, kiedy szukałam informacji o demonach torturujących Reyesa, natrafiłam na ciekawy zapis. Na jednej z podstron widniał link, na którym było napisane: „Jeśli jesteś Ponurym Żniwiarzem, proszę natychmiast skontaktuj się ze mną”. To było takie dziwne, a my byłyśmy tak bardzo ciekawe, że Cookie następnego dnia napisała do niej e-maila z pytaniem czego chciała od Ponurego Żniwiarza. Ona odpisała, że to sprawa wyłącznie między nią, a Ponurym Żniwiarzem. Co, naturalnie, tylko podjudziło Cookie. Podpuściła Garretta, by wysłał e-mail twierdząc, że to on jest Ponurym Żniwiarzem, a Panna Nagietek tym razem odpisała: „Jeśli ty jesteś Ponurym Żniwiarzem, to ja jestem synem Szatana”. To wystarczyło, by ogłuszyć mnie na całe trzydzieści sekund. Skąd mogła wiedzieć o Reyesie? To nie mógł być przypadek. Następnie Cookie założyła mi alternatywną skrzynkę, abym mogła korespondować. W interesie wszystkiego co naukowe i straszne napisałam do niej, ponownie pytając 65

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] czego chce od Ponurego Żniwiarza. Z pewnością oczekiwałam kolejnego olania. Zamiast tego odpisała: „Długo czekałam, by móc z tobą porozmawiać”. Pomyślałam, że albo była jasnowidzem, albo była naprawdę dobra w zgadywaniu. Tak czy inaczej postanowiłam odpuścić ten temat. - Myślę, że powinnaś jej odpowiedzieć – powiedziała Cookie. – Żal mi jej. Wydaje się być zdesperowana. - Naprawdę? Co napisała? - „Jestem trochę zdesperowana”. - Och, no cóż, nie mam w tej chwili czasu, by bawić się w te gierki. A skoro o tym mowa, pogramy wieczorem w scrabble? - Nie mam zamiaru zabawiać cię całą noc, żebyś nie mogła zasnąć. - Tchórz. - Nie jestem tchórzem. - Tchórzysz, tchórzysz. - Charley... - Trzęsiesz portkami. - Charley, przestań... - Sikasz w gacie! - Nie boję się, że przegram z tobą w scrabble. Po prostu chciałabym, żebyś się trochę zdrzemnęła. - Tak sobie tłumacz, chiquita! *** Dwadzieścia minut później wjechałam na plac budowy nowego, błyszczącego centrum handlowego na obrzeżach miasta. Santa Fe rozrastało się, a korki na ulicach tylko potwierdzały tę tezę. Ale wciąż było to ładne miasteczko, jedyne w tym stanie, którego władze wymagały, aby wszystkie budynki nawiązywały architekturą do stylu hiszpańskiego lub Pueblo. W rezultacie to miasto było tak inne niż wszystkie, że stało się moim ulubionym zakątkiem na ziemi. Wysiadłam z Misery i stanęłam na placu budowy na wpół wykończonego centrum handlowego. Miało ściany z płytek i grube, drewniane łuki. - Mogę w czymś pomóc?

66

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Spojrzałam na dzieciaka niosącego jakieś szpeje, który przystanął przy mnie i zainteresowanie moją osobą błysnęło w jego oczach. W cholerę z moimi dziarskimi Danger i Willem Robinsonem. - Oczywiście. Szukam Luthera Deana. - Och, z pewnością. – Rozejrzał się po budowie, a potem wskazał na otwory, które pewnego dnia staną się oknami. Stał tam mężczyzna. – Książę jest o tam. - Książę? – Imponujący tytuł. I jego właściciel również był imponujący. Po części wyglądał jak zawodowy piłkarz, a po części jak mur z cegieł z wystającą z pod kasku grzywką. – Mogę tam wejść? - Nie, bez jednego z takich. – Zapukał w swój kask, kiwnął mi głową i pobiegł do kontenera, na którym było napisane DEAN CONSTRUCTION. Później pogrzebał w wielkim koszu i przybiegł do mnie z powrotem z żółtym kaskiem w ręce. – Teraz już możesz – powiedział wręczając mi go, a chłopięcy uśmiech igrał na jego twarzy. - Dziękuję. – Normalnie obdarowałabym go uśmiechem czy czymś takim, ale wyglądał dla mnie za młodo. Nie chciałam mu dawać złudnej nadziei. - Nie ma za co, paniusiu. – Uchylił kask, po czym podniósł swoje graty i poszedł. Przeszłam ostrożnie przez błoto i gruz, po czym weszłam przez otwór, który kiedyś będzie drzwiami. - Pan Dean? Wielgachny facet stał pochylony nad planami architektonicznymi, a jego szerokie ramiona sprawiały wrażenie, że było mu niewygodnie. Podejrzewałam, że łatwiej byłoby pokonać drzwi do skarbca niż jego. Spojrzał na mnie, a w jego niebieskich oczach pojawiła się nutka ciekawości. - Tak. - Cześć. – Podeszłam do niego z wyciągniętą ręką, mając nadzieję, że mi jej nie zmiażdży. – Nazywam się Charlotte Davidson i jestem prywatnym detektywem pracującym nad sprawą pana siostry. Jego twarz od razu spochmurniała, więc opuściłam dłoń, bo zadziałał instynkt samozachowawczy. - Już mówiłem twojej asystentce, że nie mam nic do powiedzenia. Emocjonalny ciężar jaki wyczułam w jego odpowiedzi – był pełen złości, zmartwienia i oburzenia – uderzył we mnie. Siła tego skradła mi powietrze z płuc, a ja musiałam poświęcić chwilę na to, by je odzyskać, podczas gdy mężczyzna zaczął 67

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] zwijać swoje plany i skierował się ku grupce mężczyzn w innym pomieszczeniu. Podskoczyli, gdy wparował do nich. Dosłownie. - Panie Dean, zapewniam pana, że jestem po stronie pana siostry. Siła spojrzenia jakim mnie obdarował skłoniłaby najlepszego z zabójców do opróżnienia pęcherza. - Mogłaby pani jeszcze raz powtórzyć nazwisko? – Papier w jego dłoni zaszeleścił żałośnie, kiedy wielkolud zacisnął na nim pięści. - Jasne – powiedziałam przełykając ciężko. – Jane Smith. Zmrużył oczy. - Myślałem, że to było Charlotte, Sherry czy coś takiego. - Tak było. Bardzo niedawno je zmieniłam. - Czy wiesz co robię z ludźmi, którzy pogrywają z członkami mojej rodziny? - I właśnie jestem w drodze do Ameryki Południowej. - Krzywdzę ich. - I być może poddam się operacji zmiany płci. Nigdy mnie nie znajdziesz, wiesz, gdybyś kiedykolwiek postanowił mnie odszukać. - Skończyłaś? Cholera. Podchwytliwe pytanie. Odwrócił się i ruszył w stronę swojego biura. Powinnam powiedzieć „tak”, naprawdę powinnam, ale nie mogłam pozostawić po sobie tak złego wrażenia. Wstrząsającej masy bardzo złego wrażenia i tego typu rzeczy. Cookie myliła się. Jednak miałam umrzeć na tej budowie. I wrócić, by ją nawiedzać. - Posłuchaj, dupku – powiedziałam. Głośno. Zatrzymał się i zagapił na mnie. Z resztą tak jak wszyscy inni, ale to była sprawa między mną a księciem. Podeszłam bliżej niego i ściszyłam głos. - Rozumiem. Myślisz, że pracuję dla Doktorka Czarusia, więc mi nie ufasz. – Pochylił głowę nagle zainteresowany. – No więc tak nie jest. Nie zapłacił mi ani grosika. Poszukuję twojej siostry i jeśli nie chcesz mi pomóc to twoja sprawa. Ale jeśli ktokolwiek jest w stanie ją odnaleźć, to tym kimś jestem właśnie ja. – Wyjęłam swoją wizytówkę i wcisnęłam mu do kieszeni. Do kieszeni koszuli znajdującej się na jego piersi. Na dość muskularnej piersi. Zaskoczona, że wciąż jestem przytomna, dodałam: - Zadzwoń do mnie, jeśli będziesz chciał wiedzieć gdzie ona jest. Odwróciłam się i popędziłam do Misery zanim zemdleję. 68

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] *** - Powiedziałaś co? – spytała Cookie podnosząc głos o ponad oktawę niż normalnie. Uśmiechnęłam się, poprawiłam sobie telefon i odpowiedziałam: - „Posłuchaj, dupku”. - O, mój, Boże. Czekaj, powiedziałaś to do Luthera Deana czy mówisz to teraz do mnie? Była taka zabawna. - Chciałam odwiedzić Rocketa i sprawdzić Teresę Yost, ale rottweilery były wypuszczone. Rocket był specjalistą od umarlaków, który mieszkał w opuszczonym azylu psychiatrycznym i którego chcąc odwiedzić musiałam się tam włamywać. Znał nazwisko każdej osoby, która się kiedykolwiek urodziła, a także jej status w schemacie Wielkich Rzeczy. Mógł mi powiedzieć czy Teresa Yost nadal żyje, czy też doktorek naprawdę zrobił coś okropnego, a ta niewielka informacja mogła teraz znacząco się przydać. Ale gang motocyklowy, który aktualnie był właścicielem azylu był również właścicielem mnóstwa rottweilerów, a ja preferowałam kończyny przyczepione do mojego ciała. Dziękuję bardzo. - Uhh, w cholerę z tymi rottweilerami. Myślisz, że jest żonaty? - Cóż, tego nie wiem, Cookie, ale jestem pewna, że woli coś czworonożnego. - Nie rottweiler. Brat Teresy. Och i twój wujek dzwonił. Powiedział, że potrzebuje, żebyś mu oczyściła odpływ czy coś takiego. Już znalazłaś nową pracę? Parsknęłam, po czym odpowiedziałam sobie w myślach na to parsknięcie i dostałam objawienia. - Wiesz co? To wcale nie jest taki zły pomysł. Co byś powiedziała, żebyśmy zostały hydraulikami? Mam ładny rowek między pośladkami. - To ja poczekam aż zacznie padać. - Jesteś pewna? Hydraulicy mają takie fajne klucze. - Absolutnie. Jak się trzymasz? – zapytała. Sądząc po tonie jej głosu mogłam powiedzieć, że powróciła do naszej wcześniejszej rozmowy o Reyesie. - W porządku. Po tym spotkaniu czeka mnie tysiąc samotnych, bezsennych nocy. 69

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Szlag, Charley, czy ty kiedykolwiek nauczysz się dokumentować te sprawy? Potrzebuję rysunków, diagramów… - Hej, mam zamiar wpaść do Super Dog na przekąskę i przekazać wiadomość Martwego Gościa jego dziewczynie. Powinnaś pójść tam ze mną. - Nie mogę tam z tobą pójść. - Z powodu moralnych wątpliwości? - Nie, to z powodu tego, że jest trzecia po południu i muszę odebrać Amber ze szkoły. - Och, racja. Czyli to nie moralność ci przeszkadza? Roześmiała się i odłożyła słuchawkę. Zadzwoniłam do Wubka, mojego nadwrażliwego wujka z hemoroidami i detektywa Departamentu Policji Albuquerque jednocześnie, bo zastanawiałam się nad jego wiadomością. To dzięki niemu DPA zatrudniło mnie jako konsultanta, bym pomagała w sprawach. Wynagrodzenie za to wcale nie było takie złe. Ale dostęp do ich baz danych był zdecydowanie lepszy. - O co chodzi z tą twoją kanalizacją? – zapytałam, kiedy odebrał. – Bo zabrzmiało to przynajmniej dziwnie. - Och, to był szyfr, żebyś zadzwoniła do mnie jak tylko dasz radę. - Naprawdę? – Zamyśliłam się i zmrużyłam oczy. – Nie mogłeś po prostu powiedzieć: „zadzwoń do mnie jak tylko dasz radę”? - Przypuszczam, że bym mógł. Ale starałem się być cool. Stłumiłam chichot i powiedziałam: - Wujku Bobie, dlaczego po prostu nie poprosisz jej o spotkanie? - Kogo? - Wiesz kogo. – Ostatnio pracował nad tym, żeby przypodobać się Cookie. Niepokojące? Absolutnie. Na wielu poziomach. Ale był w porządku. Zasługiwał na miłą dziewczynę. Niestety, mógł tak po prostu nie odpowiadać Cookie. - Nad czym pracujesz? – zapytał. - Mam zaginioną żonę. - Nawet nie wiedziałem, że wzięłaś ślub. - Mądraliński. Co wiesz na temat doktora Nathana Yosta? – zapytałam skręcając w centrum przy gigantycznym znaku przedstawiającym hot-doga. Nigdy nie mogłam zapamiętać czy Super Dog był sklepem z zabawkami dla dorosłych, czy też butikiem dla tych, którzy ubierali swoje zwierzęta. Po prostu kojarzyło mi się to źle. 70

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Wiem, że zaginęła mu żona – rzucił. - I to tyle? - W skrócie. - Cóż, trudno, bo to on to zrobił. - Do diabła, jesteś pewna dodatniego wyniku? - Jak test ciążowy miesiąc po studniówce. - To znaczy, że bardzo. Z kim nad tym pracujesz? - Z Cookie. Cicho westchnął. - Cóż minęło siedemnaście miesięcy odkąd siedziałem w papierach, ale mogę spojrzeć na to, zobaczyć czy mamy coś na faceta. - Dzięki Wubku. Czy również mógłbyś zdobyć dla mnie kopię zeznania? - Pewnie, dlaczego nie. No i trafiłam na miejsce, znajdowało się zaraz obok kancelarii prawnej „Sexton and Hoare”. - Powinieneś przyjechać i zjeść ze mną w Super Dog. - Nie. - To z powodu wątpliwości moralnych? - Nie, to dlatego, że całą noc będę miał zgagę jeśli popołudniu zjem coś z Super Dog. - Czyli sprawa moralności ci nie przeszkadza? - Nie tak bardzo jak zgaga. Dobrze było wiedzieć. Przynajmniej nie przerażałam wszystkich ludzi w moim życiu. Zaparkowałam pod Super Dog i weszłam do środka szukając plakietki z wypisanym imieniem JENNY. Szczęście mi dopisało i została moją kasjerką. Najpierw zamówiłam jedzenie, wiedząc, że kiedy już przekażę jej wiadomość od Rona, martwego klauna, znalezionego dzisiejszego poranka na mojej kanapie, zostanę zbombardowana pytaniami i moje marzenie o pochłonięciu chillidoga umrze smutną i samotną śmiercią. W interesie wszystkiego co romantyczne postanowiłam nie powtarzać wiadomości Rona słowo w słowo. Jenny była całkiem ładna z ciemno-blond włosami, brwiami supermodelki i prawdopodobnie zasłużyła na dużo więcej niż krótkie „ugryź mnie” jakie powiedział Ron. 71

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Po tym jak podała mi mojego chillidoga z frytkami, powiedziałam: - Jenny, jestem Charlotta Davidson. Mam dla ciebie wiadomość od przyjaciela. Dziewczyna ponownie skupiła się na mnie. Pojawił się smutek, otoczył sklep sącząc się w każdy zakamarek jej istoty. - Dla mnie? – zapytała w najmniejszym stopniu niezainteresowana. Nie mogłam jej winić. - Tak, to zabrzmi naprawdę dziwnie, ale po prostu musisz przez chwilę skupić się na moich słowach. Splotła swoje długie, cienkie palce i czekała. - Ronald mówi, że bardzo cię kocha. Przełknęła moje słowa, powoli, metodycznie. Potem jej oczy wypełniły się łzami, które przecisnęły się przez rzęsy i spłynęły po policzkach jakby pękła jakaś tama, ale wyraz jej twarzy się nie zmienił. - Kłamiesz – powiedziała, jej głos był na granicy goryczy. – On nigdy by mi czegoś takiego nie powiedział. Nigdy. Odwróciła się i pobiegła do pomieszczenia na tyłach, a ja stałam oniemiała. Całe to doświadczenie było gdzieś między kobietą Beduinów, która przeszła przeze mnie, kiedy miałam dwanaście lat i chciała, bym zaopiekowała się wielbłądami jej ojca, a męską gwiazdą porno, który nie chciał przejść, dopóki nie nazwę go Doktor Love. Nie byłam jakoś strasznie zdziwiona, ale też nie było to normalne. Przeszłam dookoła lady i poszłam za nią na zaplecze. Ktoś za mną krzyknął: - Hej, tu nie można wchodzić! Kiedy weszłam do pokoju dla personelu znalazłam Jenny skuloną na plastikowym krzesełku, wpatrzoną w plakat z kotem zachęcającym do czytania książek, jej policzki nadal były mokre. - Jenny, tak mi przykro – powiedziałam. Rękawem otarła twarz i spojrzała na mnie. - On by nigdy nie powiedział czegoś takiego. Cholera, nienawidziłam być przyłapywaną na kłamstwie. Wolałam, aby moje kłamstewka pozostawały niezauważone, coś jak gwiazda filmowa, która nie chciała być złapana i odesłana na odwyk. - Nie powiedział – spuściłam głowę ze wstydem i obiecałam ukarać się za to kłamstwo później. 72

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Jej usta ułożyły się jakby chciała o coś zapytać, a jej twarz zaczęła wyrażać nadzieję. - On powiedział, i postaram się przekazać to w najpiękniejszy ze sposobów: „ugryź mnie”. Jej twarz zmieniła się tak powoli i metodycznie jak to miało miejsce wcześniej, po czym rzuciła mi się na szyję. - Wiedziałam! – krzyknęła aż dwoje jej współpracowników wparowało do małego pomieszczenia zobaczyć, co się dzieje. – Wiedziałam, że to nie było to, co powiedział. – Pochyliła się i próbowała mi to wyjaśnić pomimo guli zagnieżdżonej w jej gardle. – Przy końcu prawie nie mógł mówić i ledwie go rozumiałam, był taki słaby. – Przerwała i spojrzała na nie. – Czekaj, ty jesteś światłem – powiedziała, a zrozumienie pojawiło się w jej oczach. - Światłem? – Włożyłam w to pytanie całą niewinność i mirrę. - Oczywiście. Kiedy był… tuż przed jego śmiercią, powiedział, że dostrzegł światło, tylko, że ono pochodziło od kobiety z brązowymi włosami, złotymi oczami i… - rzuciła okiem na moje nogi. - …i w motocyklowych butach. - Naprawdę? – zapytałam oszołomiona. – Widział mnie? To znaczy on powinien odejść do tego innego światła. No wiesz, tego głównego, bezpośrednią drogą. Ja jestem zarezerwowana dla tych, którzy umierają i nie przechodzą od razu. – Przyjrzałam się sobie, zła, że nie byłam w stanie dostrzec światła, które widzieli umarli. – Chyba powinnam dokładnie sprawdzić swoje moce. - Powiedział „ugryź mnie”? – zapytała zupełnie pogodzona z faktem, że byłam światłem, przez które przechodzili umarli. Pewnie dopadnie ją to później. - Tak – odpowiedziałam z niepewnym uśmiechem. – Co miał na myśli? Uśmiech przypominające policyjne reflektory wypłynął na jej twarz. - Miał na myśli, że chciałby się ze mną ożenić. To był taki nasz rodzaj szyfru. – Długimi palcami bawiła się jakąś nitką wystającą z jej Super Dogowej koszulki. – Nigdy nie lubiliśmy kłócić się przy ludziach, więc mieliśmy kody na wszystko, nawet na te dobre rzeczy. - Acha – powiedziałam zdając sobie sprawę z jej wcześniejszego wybuchu. – I „bardzo cię kocham” w waszym kodzie to było… Z nieśmiałym uśmiechem powiedziała: - Raczej wolałbym, by tysiące mrówek gryzło moje gałki oczne niż kolejną minutę miałbym patrzeć na twoją twarz. 73

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Och, łał, więc na wszystko mieliście kody, co? Zachichotała, ale smutek ponownie ją dopadł i jej uśmiech się załamał. Zorientowała się i ponownie wygięła wargi, ale chyba tylko dla mojego dobra. - Nie – powiedziałam kładąc rękę na jej ramieniu. – Nie musisz przede mną udawać. W tej samej chwili znów pojawiły się łzy i ponownie się do mnie przytuliła. Siedziałyśmy tak przez dłuższą chwilę, chłopcy i mężczyźni przechodzili przez pokój chyba głównie po to, by popatrzyć jak tulą się do siebie dwie laski.

74

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 6 Zapytaj mnie o mój całkowity brak zainteresowania. - NAPIS NA T-SHIRCIE

W chwili, gdy Jenny zaczęła dodawać dwa do dwóch i zadawać mi pytania na temat tego w jaki sposób dostałam wiadomość od Ronalda, i czy mogę komunikować się z drugą stroną, wtedy nagle poczułam, że muszę być gdzieś indziej. Na szczęście ona to zrozumiała i zaoferowała, że zanim wyjdę kupi mi kolejnego chillidoga, który jak dla mnie był samym chilli, ale do tego czasu przeszła mi ochota na chillidogi i zaczęłam mieć ochotę na guacamoleburgera z Macho Taco. Do tego Macho Taco miało wyśmienitą kawę. Która mogłaby wyjaśnić moją obecność tam. Postanowiłam zadzwonić do agentki FBI przydzielonej do sprawy Yosta, aby zobaczyć czego się mogę dowiedzieć. - Halo, czy to agentka Carson? – zapytałam, kiedy usiadłam w aucie i nałożyłam sobie jalapeno do guacamoleburgera. - Tak, przy telefonie – powiedziała kobieta po drugiej stronie druta. - Och, świetnie. – Odłożyłam bułkę, oblizałam palce, a następnie na ślepo macałam w torebce za notatnikiem. Zamiast tego posłużyłam się serwetką, na której już widniał jakiś na długo zapomniany numer telefonu. Musiała wystarczyć. Odwróciłam ją na drugą stronę i kliknęłam długopisem. – Nazywam się Charley Davidson i zostałam wynajęta przez rodzinę Teresy Yost, by rozwikłać jej zniknięcie – powiedziałam nieco naginając prawdę. - Cóż, w takim razie musisz pozostawać z nimi w kontakcie. Pewnie wiesz wszystko to, co my. – Jej głos był ostry i bez konkretnych argumentów, ale było kilka rzeczy, które lubiłam bardziej niż brak argumentów. Już wcześniej zawierałam umowy z FBI, ale nigdy jeszcze nie z denerwującą panią inspektor. Wielokrotnie miałam do czynienia z prawdziwymi agentami FBI. Najwyraźniej jednym z wymogów, aby stać się agentem federalnym było złe traktowanie innych. - Och, z pewnością jeśli chodzi o sprawę. Ale teraz myślę nad doktorem Yostem. 75

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Naprawdę? – Usłyszałam zainteresowanie w jej głosie. – Ale czy on cię nie wynajął? - Cóż, tak i nie. Powiedzmy, że jeszcze nie przyjęłam od niego żadnych pieniędzy. Moim zadaniem jest znaleźć Teresę Yost, a nie szukać sobie nowych przyjaciół. - Dobrze to słyszeć. – Uśmiech zabarwił jej głos. – Ale nadal nie jestem pewna... - Nathan Yost w college’u został aresztowany. Tak naprawdę, kiedy chodził do szkoły medycznej. Z pewnością już o tym wiesz. Po długiej chwili milczenia, podczas której naprawdę mocno próbowałam nie gapić się na transwestytę w najpiękniejszych szpilkach jakie kiedykolwiek widziałam, agentka powiedziała: - Nie wiem nic, czego nie możesz dowiedzieć się na własną rękę. - Prawda, ale tak jest szybciej. Mogę zawrzeć z tobą umowę. - To powinno być dobre. – Usłyszałam skrzypnięcie krzesła, jakby się wygodnie oparła, prawdopodobnie kładąc nogi na biurku. – Co proponujesz? - Dam ci znać w chwili, gdy ją znajdę. To było dziwne. Nie wyszydziła mnie, nie zaśmiała się złowieszczo, nie zazgrzytała zębami z irytacją, a przynajmniej nic z tego nie usłyszałam. Po prostu powiedziała: - I będę miała w tym zasługę? - Oczywiście. - Umowa stoi. – Łał. – Aresztowanie w szkole było wynikiem skargi exdziewczyny. – Dobra, szło zbyt łatwo. – Powiedziała, że Yost wkurzył się kiedy próbowała z nim zerwać i stwierdził, że jedna działka to wszystko, co trzeba. Że jej serce zatrzyma się w ciągu kilku sekund i nikt nie będzie w stanie powiązać tego z nim. Wystraszyła się i następnego dnia przeprowadziła z powrotem do rodziców. - Mogę sobie wyobrazić dlaczego. - Przekonali ją, by wniosła oskarżenie, ale to wszystko z tego, co słyszałam. Nie było konkretnych dowodów, żadnych dokumentów potwierdzających inne przypadki złego zachowania, więc policja miała związane ręce. - To naprawdę interesujące. Jedna działka i jej serce zatrzyma się, co? - Tiaa, prawdopodobnie nauczył się czegoś w szkole medycznej i postanowił wykorzystać tę wiedzę w imię zła zamiast dobra. 76

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Czy przesłuchiwałaś ją w świetle nowych wypadków? - Nee, ale z tego co wiem ona nadal tu mieszka. Zgaduję, że powinnam dać jej szansę. - Będziesz mieć coś przeciwko, żebym to ja z nią porozmawiała? - Nie krępuj się. Dziwiąc się jak gładko poszła mi ta cała rozmowa, zapytałam: - Mogę prosić o jej nazwisko? Po chwili przerzucania jakiś papierów powiedziała: - Yolanda Pope. - Czekaj, poważnie? – zapytałam. – Chodziłam do szkoły z Yolandą Pope. - Ta konkretna Yolanda Pope ma... o tutaj jest. Teraz ma dwadzieścia dziewięć lat. - To by się zgadzało. Yolanda chodziła kilka klas wyżej niż ja. - W takim razie wy dwie powinniście mieć wiele do omówienia. Uratujesz mnie przed zmarnowaniem sporej dozy czasu i energii. Dobra, naprawdę ją polubiłam, ale to mi w niczym nie pomagało. Agenci FBI po prostu nie poddawali się tak łatwo. - Mogę zapytać o co tu tak naprawdę chodzi? - Przepraszam? - Dlaczego mi to wszystko mówisz? Zachichotała. - Myślisz, że nie słyszałam o tobie? O tym jak pomagałaś ojcu rozwiązywać kryminalne sprawy, gdy on był detektywem? Jak teraz pomagasz wujkowi? - Słyszałaś o mnie? - Łapię sukces gdzie mogę, pani Davidson. Nie wypadłam wczoraj sroce spod ogona. - Jestem sławna? - Chociaż kiedy miałam dziewięć lat to miałam wypadek ze spadaniem. Tylko pamiętaj, aby mnie szybko powiadomić, jeśli już coś będziesz miała – powiedziała i się rozłączyła. Super! Miałam pomoc lokalnej agentki FBI. Ten dzień stawał się coraz lepszy. I guacamoleburger też mi nie zaszkodził. *** 77

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Cookie była w trakcie szukania informacji o siostrze Teresy Yost. Mieszkała w Albuquerque, ale najwyraźniej często podróżowała. Mimo to przy zaginięciu Teresy nie mogłam sobie wyobrazić, aby była poza miastem. Podałam Cookie nazwisko Yolandy Pope, z poleceniem, aby mi podała wszystko, co o niej znajdzie, a następnie spędziłam całe popołudnie przesłuchując znajomych dobrego doktorka i jego zaginionej żony. I zgodnie z tym, co mówili wszyscy po kolei, on był dosłownie święty. Kochali go, mówili, że on i Teresa tworzą idealną parę. Tak naprawdę on był zbyt doskonały. Jakby używał jakiegoś uroku albo zaklęcia. Może był magiczny. Może był istotą nadprzyrodzoną. Reyes był synem Szatana. Może Nathan Yost był synem Pana Naleśnika i trzynożnej mini kozy, którą Jimmy Hochhalter w szóstej klasie podstawówki czcił jak bóstwo. Ale Pan Naleśnik był mało znanym i zupełnie niezrozumiałym bóstwem. Najprawdopodobniej dlatego, że śmierdział jak cholera. Jimmy też nie pachniał jakoś cudownie, co też nie pomagało koziej reputacji. Zatrzymałam się przed salonem piękności Dellii i kiedy weszłam do środka, rozległ się dźwięk eklektycznego dzwonka. To było to albo znów dzwoniło mi w uszach. Della była przyjaciółką Teresy i jedną z niewielu osób, które jako ostatnie widziały ją w noc zaginięcia. Kobieta z postawionymi do góry włosami i fantastycznymi paznokciami zapytała czy może mi pomóc. - Oczywiście, zastałam Dellę? - Jest na zapleczu, kochaniutka. Byłaś umówiona? Spojrzała na moje włosy i uśmiechnęła się. Przesunęłam ręką przez mój koński ogon, nagle uzyskując oświecenie. - Nie, jestem prywatnym detektywem. Zastanawiałam się czy mogłabym zadać jej kilka pytań. Zaskoczona zaczęła się jąkać. - O-oczywiście. Idź tam – powiedziała wskazując pasiastym paznokciem w stronę pomieszczenia na zapleczu. - Dzięki. – Po ponownym spojrzeniu na jej włosy – może ja też mogłam mieć takie kolce - weszłam na zaplecze do pokoju, na którego jednej ścianie była szafa, a na drugiej umywalki i półki z szamponami. Postawna kobieta z rozczochranym bobem pochylała się nad zlewem, myjąc klientce włosy. Zawsze uwielbiałam intensywny 78

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] zapach w salonach fryzjerskich. Sposób w jaki środki chemiczne mieszały się z szamponami i perfumami oraz lakierami do włosów stosowanymi codziennie na klientkach. Głęboko odetchnęłam tą atmosferą i weszłam do środka. - Ty jesteś Della? – zapytałam. Odwróciła się do mnie z półuśmiechem. Mogłam poczuć ciężar depresji ciążącej na jej piersi, kiedy powiedziała: - Z pewnością. Przywiozłaś roztwory? - Nie, przepraszam – powiedziałam klepiąc się po kieszeniach. – Musiałam zostawić w domu. Jestem prywatnym detektywem. – Wyciągnęłam moją licencję, żeby wyglądać profesjonalnie. – Zastanawiałam się czy mogłabym ci zadać kilka pytań odnośnie Teresy. Moje oświadczenie zaskoczyło ją i nieomal utopiła kobietę na myjce. - Bardzo przepraszam, pani Romero. Nic pani nie jest? Kobieta otrząsnęła się i zwróciła swe jasne oczy na nią. - Co? - Czy nic pani nie jest? – spytała naprawdę głośno. - Nic nie słyszę. Mam wodę w uszach, mi’ja11. Della uśmiechnęła się do mnie cierpliwie. - I tak mnie nie usłyszy. Już powiedziałam policji wszystko, co wiem. - Pozyskam twoje zeznanie od nich tak szybko, jak tylko się da. Byłam tylko ciekawa czy zauważyłaś u Teresy jakieś nietypowe zachowanie. Czy wydawała się ostatnio czymś zajęta? Zmartwiona czymkolwiek? Wzruszyła ramionami, kiedy wycierała ręcznikiem włosy pani Romero. Starszą kobietę pokrywała masywna, turkusowa peleryna, tak, że tylko buty wystawały spod niej. - Ostatnio nie wychodziłyśmy razem zbyt często. Nie tak jak kiedyś. Ale wydawała się być nieobecna duchem tamtej nocy – powiedziała Della pomagając wstać pani Romero. - ...nostalgiczna. Powiedziała, że cokolwiek się z nią stanie, zawsze będzie nas kochała. Brzmiała, jakby Teresa wiedziała, że jej mąż coś szykuje. - Podała ci jakieś konkrety? - Nie – pokręciła głową. – Nie rozwodziła się na ten temat, ale wydawała się smutna. Dziwiłam się, że do nas zadzwoniła. Nie kontaktowała się tak długo, a potem 11

Mija jest skrótem w slangu hiszpańskim pochodzącym od 'mi hija', co oznacza ‘moja córko’.

79

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] okazało się, że jest taka przygnębiona. – Jej oczy zabłyszczały smutkiem. – Gdybyśmy nie wyszły, nic z tego by się nie stało. - Dlaczego tak mówisz? – Poszłam za nią, kiedy prowadziła panią Romero na fotel. - Ponieważ ona nigdy nie wróciła do domu. To mnie zaskoczyło. - Skąd o tym wiesz? - Nathan mi powiedział. Powiedział, że alarm nie został rozbrojony. Gdyby weszła przez frontowe drzwi, byłby zapis. - Masz na myśli, że za każdym razem, kiedy ktoś wchodzi albo wychodzi, to jest zapisywane? – Wyjęłam notatnik i zapisałam, aby to sprawdzić. - Z tego co wiem, to tak, jeśli system jest uzbrojony. - Co? – krzyknęła pani Romero. - Życzy sobie pani tak jak zwykle? – odkrzyknęła Della. Starsza kobieta skinęła głowa i zamknęła oczy, najwyraźniej nadszedł czas jej drzemki. Wyciągnęłam z Dellii tyle informacji, ile się dało. Zgadzały się z tym, co mówili pozostali. Nathan był święty. Był filarem społeczności. I co najdziwniejsze, im bardziej troszczył się o Teresę, tym bardziej Della uważała, że ich małżeństwo przechodzi kryzys. Oczywiście lekarz mógł nie zrobić nic złego, mogła być to równie dobrze wina Teresy. Z moją listą zarzutów, na której znajdowało się praktycznie nic, postanowiłam uderzyć do gabinetu doktora, tuż przez zamknięciem, gdy wszyscy byli zmęczeni i chcieli tylko iść do domu. Ludzie w tym stanie mówili mniej bzdur i szybciej dochodzili do pointy. Ponieważ doktor zawsze wychodził wcześniej, by zrobić obchód po szpitalu, pomyślałam, że już go nie będzie, kiedy wejdę do jego gabinetu. Najwyraźniej był otolaryngologiem. Nawet nie chciałam zgadywać co to może oznaczać. Recepcjonistka pakowała się i spieszyła, by odebrać córkę z przedszkola. Na szczęście jedna z asystentek doktora, audiolog o imieniu Jillian nadal pracowała kończąc jakąś papierkową robotę. - Długo pracujesz dla doktora Yosta? – zapytałam ją. Jillian była kobietą przy kości, z kręconymi blond włosami i zbyt dużą ilością podbródków, by uznać ją za klasycznie piękną. Ale rysy jej twarzy były przyjemne, a 80

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] oczy ciepłe. Mogłam wyobrazić sobie, jak pracuje z dziećmi. W poczekalni było pełno porozrzucanych zabawek i gier. Siadłyśmy w recepcji na odparzających tyłek plastikowych krzesłach. Wykorzystałam każdą uncję siły jaką miałam, by tego nie skrytykować. - Pracuję z doktorem Yostem od dwunastu lat – powiedziała, jej oczy napełniły się smutkiem. – On jest bardzo dobrym człowiekiem. Po prostu nie mogę uwierzyć, że coś takiego mu się przytrafiło. Łał. Oszukiwanie przyjaciół i rodziny widziałam, ale oszukiwanie kogoś z kim się pracowało dzień w dzień od dwunastu lat? Kim był ten facet? - Czy ostatnio wydawał się być inny? Czymś zdenerwowany? Lub ewentualnie mówił coś, że ktoś za nim chodzi, albo że odbierał głuche telefony? W tym momencie próbowałam się dowiedzieć, jak umyślne były działania doktora i czy wcześniej zapewnił sobie alibi. Czy planował skrzywdzić własną żonę, czy było to coś w afekcie. - Nie, aż do tego poranka. - Możesz mi opisać co się stało? - Cóż, tak naprawdę to nie wiem. – Pokręciła głową. – W sobotni poranek zadzwonił do mojego domu, był oszalały, powiedział, że tego dnia nie może zrobić obchodu po szpitalu, i żebym sprawdziła, czy doktor Finely mógłby go zastąpić. - A czy powiedział ci, że jego żona zaginęła? Wyjęła długopis z fartucha, skinęła głową i powiedziała: - Nawet zapytał mnie czy ona do mnie dzwoniła. Powiedział, że policja była w jego domu i oni prawdopodobnie też będą chcieli ze mną rozmawiać. – Napisała kilka liczb na karcie, podpisała się, a następnie zamknęła teczkę. - I przyszli porozmawiać? - Tak. Późnym popołudniem przyjechała do mnie agentka FBI. - Agentka Carson? - Tak. Pracujesz z nią? - W pewnym sensie – powiedziałam starając się zbytnio nie naginać prawdy. – Czy na kilka dni przed zniknięciem jego żony dało się zauważyć w jego zachowaniu jakieś dziwne zmiany? - Nie. Przykro mi. Chciałabym ci bardziej pomóc. – Cóż, cokolwiek się tam stało, nie brzmiało to na premedytację. Znów ten facet okazał się absurdalnie dobry. – Po tym wszystkim co wcześniej przeszedł... 81

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Zamarłam. - Wcześniej? - Tak. Ze swoją pierwszą żoną. Czy te dzwony, które usłyszałam to dzwonki między rundami bokserskimi? Tiaa, tylko, że w mojej głowie. - Racja. Ze swoją pierwszą żoną. Tragiczne. Łza, która błyszczała pomiędzy jej rzęsami w końcu utorowała sobie drogę i popłynęła po jej policzku. Zakłopotana odwróciła się w poszukiwaniu chusteczki. - Przepraszam, to po prostu... to znaczy, żal mi, że umarła tak nagle. - Och, kompletnie to rozumiem. – Starałam się nie zauważać jak podczas wydmuchiwania nosa zafalowały jej loki. - Gdy wyjechała na wakacje jej serce po prostu się zatrzymało, nic więcej. Po tym on był taki samotny. W końcu do czegoś dochodziliśmy. Czy agentka Carson nie wspominała czegoś podobnego? „Jedna działka, a jej serce się zatrzyma”? - Sama nie mogę w to uwierzyć. Musiałam wyglądać współczująco. I Jillian wydawała się być bardziej poruszona facetem niż pierwotnie zakładałam. Zaczęłam się zastanawiać o co tu chodzi. Szczenięca miłość była potężnym eliksirem. Powinnam była wiedzieć lepiej. Rzeczy, które byłam w stanie zrobić dla Tima La Croix, starszego chłopaka, w którym się podkochiwałam. Niestety byłam wtedy w przedszkolu, w przeciwnym razie pewnie by coś z tego było. *** W drodze do domu stanęłam w Czekoladowej Kawie Café na mocha latte, w Macho Taco na burrito z kurczakiem z dodatkową salsą i w otwartym dwadzieścia cztery godziny na dobę sklepie spożywczym po kilka paczek popcornu do mikrofalówki i jakąś czekoladę jako wieczorną przegryzkę. Nie byłam pewna jak długo nie będę spać. Musiałam obejrzeć jakiś film akcji albo horror, coś krwawego. Nawet po tym pozostawało 50 procent szans. Co powiedział Reyes? Nie był zły, ponieważ nie chciał tam być, ale dlaczego nie chciał? Nie wiedziałam jak to rozumieć. Moje wnętrzności były w rozsypce, chyliły się ku szczęściu, ale bardziej były żałosne i zdesperowane. Przeważnie dlatego, że Reyes 82

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] robił z nimi dziwne rzeczy. Przepyszne, diabelskie, dekadenckie, przyspieszające bicie serca rzeczy. W cholerę z nim. Zanim zdążyłam doprowadzić się tymi myślami do orgazmu, otworzyłam telefon i zadzwoniłam do Cookie. - Hej, szefowo. Gdzie jesteś? – zapytała. - Hej, tylko złapię coś do jedzenia. Co z zawodowymi tancerkami brzucha? - Ummm, nie wiem, może z chrzanem? - Nie, raczej jako nasze nowe kariery. Teraz musimy patrzeć w przyszłość, a zawsze chciałam się nauczyć jak robić falę przy użyciu mojego żołądka. Nie wspominając o tym, że mogłabym pokazywać swój pępek. Prawie nikt nie wie o jego istnieniu. - Masz rację – powiedziała. – Ja nawet nie znam jego imienia. Dostałam zadyszki i spojrzałam w dół. - Nie sądzę, aby Stella cię usłyszała, ale musisz być bardziej ostrożna. Och i zapomniałam ci powiedzieć, że sprzedawca w Macho Taco, ten z krótkimi, brązowymi włosami i dziwnymi brwiami jest Batmanem. - Zastanawiam się nad nią. Chcesz omówić wszystko, co dotyczy sprawy? - To oznaczy oprócz tego, że nasz doktorek Yost już raz był żonaty? - Nie uwierzysz, ale właśnie miałam do ciebie zadzwonić i powiedzieć to samo. To jakbyśmy były połączone albo coś. Jak telepatia. - Albo pozazmysłowe postrzeganie. - Dokładnie. Znalazłam numer Yolandy Pope i zostawiłam jej wiadomość na skrzynce. - W większości fajnie. Umieram, żeby poznać tę historię, w której złożyła doniesienie na Nathana Yosta. A w międzyczasie chcę, abyś znalazła wszystko, co się da na temat jego pierwszej żony. - Robi się. Wszystko co znajdę położę na twoim blacie. Jesteś w trakcie wracania do domu, prawda? - W rzeczy samej – powiedziałam kierując się ku centrum. - Wiedziałam. Nawet nie musiałam pytać. - Wiem. To dziwne. - Ile kubków kawy dzisiaj wypiłaś? Policzyłam na palcach zanim przypomniałam sobie, że podczas prowadzenia auta powinnam trzymać ręce na kierownicy. 83

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Siedem – odparłam zwalniając przed przejściem dla pieszych. - Tylko siedem? - I dwanaście połówek. - Och, cóż, to nie tak źle. Jak na ciebie. Może teraz, gdy porozmawiasz z Reyesem, będziesz mogła zasnąć. Może, no wiesz, on przestanie. - Może. Sen teraz brzmi naprawdę miło – powiedziałam, a samo wspomnienie przytłoczyło mnie, zamknęło mi powieki, ale musiałam pamiętać, że podczas jazdy samochodem oczy powinny być otwarte. Tak wiele zasad. – Chociaż nie jestem pewna. Odnoszę wrażenie, że on nie ma w tej kwestii większego wyboru niż ja. - To wszystko jest takie kosmiczne – powiedziała, dało się słyszeć zadumę w jej westchnieniu. - Zdecydowanie. Dobra, jestem prawie w domu. Będę migiem. *** Dokładnie o 20:23 stanęłam na progu mojego mieszkania z jedzeniem, kawą, płytami DVD w jednej ręce, podczas gdy drugą grzebałam w torebce w poszukiwaniu komórki. Dostałam sms-a od Garretta. Prawdopodobnie chciał mnie opieprzyć za obudzenie go o świcie. Znalazłam telefon, otworzyłam i przeczytałam: Po czwarte: zabijasz mnie. Odpisałam: Najwyraźniej muszę się bardziej postarać. - Hej, panie Wong – powiedziałam rzucając wszystko, co miałam w rękach na kuchenny blat. Podczas gdy Garrettowa lista rzeczy, których nigdy nie chcesz powiedzieć do Ponurego Żniwiarza była bardzo ciekawa, ja miałam dla niego lepszą listę. Listę rzeczy do zrobienia. Odkurzanie. Umycie mojej lodówki. Wytarcie moich naczyń jego bielizną. Chociaż dlaczego miałby mieć moje naczynie w swojej bieliźnie pozostawało poza moim pojęciem. Kiedy zaczęłam przekopywać się przez materiały, które Cookie mi zostawiła obok Pana Kawusia – znała mnie tak dobrze – ktoś zapukał do drzwi. Może to była dobra wiadomość. Może wygrałam milion dolarów. A może ktoś będzie chciał sprzedać mi odkurzacz i zaoferuje darmowy pokaz. Tak czy inaczej była to wygrana. Odłożyłam moje burrito z kurczakiem i otworzyłam drzwi mojemu szczęściu, zdając sobie sprawę, że jestem w stanie zrobić wszystko, aby nie zasnąć. 84

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Córka Cookie, Amber, stała po drugiej stronie. Cóż, nie tej drugiej stronie, po prostu po drugiej stronie drzwi. Będzie wysoka jak na dwudziestolatkę, ale teraz miała ledwie dwanaście, co sprawiało, że naprawdę była wysoka. Ale tego ranka mogłam przysiąc, że była mniejsza. Świeżo wyszła spod prysznica, jej długie, czarne włosy pachniały szamponem truskawkowym i mokre zwisały na ramionach. Miała na sobie różową bokserkę, w której spała i spodnie od piżamy, które wisiały na najdłuższych i najszczuplejszych nogach jakie kiedykolwiek widziałam. Nogach tancerki. Była jak motyl na granicy wydostania się w kokonu. - Masz zamiar oglądać telewizję na swoim telewizorze? – zapytała, jej wielkie, niebieskie oczy były całkowicie poważne. - A co mam do wyboru jeszcze toster? – Kiedy zagryzła zęby i zamrugała, czekając na odpowiedź, nie wytrzymałam. – Nie, nie mam zamiaru oglądać telewizji na moim telewizorze. - To dobrze – Uśmiechnęła się i przepchnęła obok mnie. - Ale mam zamiar wziąć prysznic w mojej kabinie prysznicowej. - Ok. – Złapała pilota, opadła na moją sofę i na jej oparciu położyła swoje bose stopy. – Mama wymówiła naszą kablówkę. - Nie mogła ci tego zrobić – powiedziałam walcząc, by się nie roześmiać. Wtedy Cookie wyszła ze swoich drzwi i weszła przez moje również ubrana w piżamę. Spojrzałam na nią z przerażeniem. Przewróciła oczami. - Czy ona przekonała cię już, że masz wezwać opiekę społeczną? - Mamo – powiedziała Amber przekręcając się na brzuch. – To jest po prostu złe. Dlaczego ja mam płacić, bo ty chcesz być zdrowa? Rzuciłam jej kolejne przerażone spojrzenie. - Nie możesz jej tego zrobić – powiedziałam z niezaprzeczalną pogardą głosie. Westchnęła, po czym podała mi kolejny wydruk z komputera i zamknęła drzwi. - Doktor mówi, że muszę schudnąć. - Doktor Yost? – zapytałam. Na górze papieru, który mi podała widniało nazwisko naszego niedoszłego klienta. Dlaczego otolaryngolog kazał jej schudnąć? Zwłaszcza, że nie było jej u niego? - Nie, nie doktor Yost. – Podeszła do stołu i usiadła na wysokim stołku. – Dlaczego miałabym iść z wizytą do doktora Yosta?

85

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Och, to jest raport z jego aresztowania. – Obejrzałam go biorąc kolejnego gryza burrito, po czym zapytałam: - A co twoje odchudzanie ma wspólnego z kablówką? - Niewiele, poza tym, że zdrowe jedzenie sporo kosztuje, dużo więcej niż żywienie się w fast foodach. - Dokładnie, dlatego ja nie jem zdrowo. – Pomachałam do niej moim burrito z kurczakiem. – To jest lekcja do odrobienia. - Ty nie rozumiesz. Chude laski są głupie. - Ja cię bardzo przepraszam. Uważasz, że jestem chuda? - Lekarz ma rację. Muszę coś zrzucić. – Jej ramiona opadły. – Czy ty wiesz jak ciężko jest przejść na dietę nosząc imię Cookie12? - To takie dziwne. – Patrzyłam tępo przed siebie, studiując podobieństwo naszych sytuacji. – Tak samo trudno jest przejść na dietę, nosząc imię Charley. Może po prostu powinnyśmy zmienić imiona? – powiedziałam skupiając się na niej. - Zrobiłabym to w mgnieniu oka, gdyby to miało pomóc. Co o tym myślisz? – Wskazała na teczki z dokumentami, które zostawiła na moim stole, rozlewając sobie kawę. - Masz wszystkie kanały filmowe! – zapiszczała Amber. – Dlaczego ja o tym nie wiem? - Poważnie? – zapytałam. – Nic dziwnego, że ten cholerny rachunek jest taki wysoki. – Skoncentrowałam się na artykule prasowym na temat pierwszej żony Yosta. „Żona doktora Yosta została znaleziona martwa w hotelowym pokoju. Był to prawdopodobnie atak serca.” Spojrzałam na Cook. – Ona nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia siedem lat. Atak serca? - Czytaj dalej – powiedziała Cookie. - Według źródeł – powiedziałam czytając na głos. – Ingrid Yost, samotnie spędzająca wakacje na Kajmanach, zadzwoniła do swojego męża zostawiając mu wiadomość na automatycznej sekretarce zaledwie kilka chwil przed tym jak jej serce stanęło, więc mimo dziwnych okoliczności śmierci pani Yost, policja przekonuje, że nie będzie kontynuować śledztwa. – Spojrzałam na Cookie. – Dziwne okoliczności? - Czytaj dalej – powiedziała porywając gryza z mojego burrito. Również ugryzłam bułkę i przesunęłam kartkę w palcach.

12

Cookie - ciasteczko

86

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Dobra – powiedziałam przełykając. – W raporcie policyjnym na temat pani Yost zapisano, że kiedy złożyła pozew o rozwód mąż jej groził. Dwa dni później ona leci na Kajmany, spakowana tylko w niewiele ponad szczoteczkę do zębów, dzwoni do męża i zostawia wiadomość w domu doktora, o tym jak bardzo jej przykro, że nie była dobrą żoną, i że już dłużej nie chce rozwodu, po czym pięć minut później umiera? - Tiaa. - Bez wcześniejszych problemów z sercem? – Wzięłam komórkę i wybrałam numer do agentki Carson. Brwi Cookie ze zdziwienia podjechały ku górze, kiedy ukradła mi kolejnego gryza. - Mów, co jest nie tak na obrazku? – zapytałam, kiedy agentka Carson odebrała. - Czekaj, muszę przejść do innego pokoju. – Po chwili zapytała: - Już znalazłaś Teresę Yost? - Gdzie jesteś? - U Yostów. Mój partner nadal twierdzi, że będzie roszczenie okupu. - Po ponad tygodniu? - On jest nowy. Co tam masz? - Jego pierwsza żona wniosła przeciw niemu oskarżenie, dwa dni przed tym jak złożyła pozew o rozwód, po czym dwa dni później poleciała na Kajmany i umarła na atak serca. Naprawdę? - Jeszcze jej nie znalazłaś. - Rozwód, w którym on mógł stracić małą fortunkę? - A ty zmierzasz do? - Ummm, może to wszystko jest powiązane? - Oczywiście, że jest powiązane, ale spróbuj to udowodnić. Sprawdziliśmy paszport doktora i bilety lotnicze. Nie było go na Kajmanach. Powiedział, że pojechał na polowanie, by poukładać sobie wszystko w głowie. - To wcale nie znaczy, że tego nie zrobił. Doktor był zdesperowany. Mógł komuś zapłacić, żeby się jej pozbyć. Miał więcej niż wystarczającą wiedzę na temat leków, jakich należy użyć, by wywołać atak serca. A nie sądzisz, że wiadomość na sekretarce to lekka przesada? - W jakim sensie?

87

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Podam ci dwie możliwości. Po pierwsze, zgodnie z raportem policyjnym ona była histeryczką. A kto powiedział, że nie była zastraszana albo szantażowana, by zostawić tę wiadomość? - Prawda, ale w jakim celu? - Aby rozwiać podejrzenia. Jeśli wszystko poszłoby jak trzeba, nikt nie podejrzewałby doktorka. Wszyscy współczuliby mu całej sytuacji. - To możliwe. A po drugie? - Od kiedy to lekarze mają w domach automatyczne sekretarki? Czy nie mają asystentek do odbierania telefonów? Poczta głosowa w pracy lekarza? Nie wydaje się być to wygodne. Przez dłuższą chwilę nic nie mówiła, ale usłyszałam kroki, jakby przeszła przez kilka pomieszczeń. - Masz rację. I on jej teraz nie ma. Pozwól mi sprawdzić, kiedy kupił ten automat i jak długo go miał. - Brzmi nieźle. I mogłabyś zdobyć kopię wiadomości jaką zostawiła? - Mmm, wątpię w to. Ponieważ nie było dochodzenia, nie mogę nawet zgadywać kto mógłby mieć kopię, ale poszukam. - Dzięki. A czy również mogłabyś sprawdzić alarm w domu? Della Peters z salonu kosmetycznego powiedziała, że tej nocy Teresa Yost nie weszła do domu, ponieważ alarm nie odnotował jej wejścia. - Powinien jeśli był uzbrojony. To była jedna z pierwszych rzeczy jakie sprawdziliśmy. Yost twierdzi, że zapomniał go uzbroić. - Czyli kłamie, kłamczuch jakich mało. – Musiałam to zapamiętać. – Dzięki za info. - Proszę bardzo. I, bez urazy, czy nie powinnaś już jej znaleźć? To znaczy, to nie jest to, czym się zajmujesz? - Pracuję nad tym. Nie poganiaj mnie. Prychnęła. - Dobra, tylko o tym nie zapomnij. - Nigdy! – Wiedziałam co było stawką w egzekwowaniu prawa. Wyrabianie dobrego imienia i reputacji. Zajmowanie miejsc. I nie mówiłam o miejscu na półmisku. Razem z Cookie zrobiłyśmy plany na następny dzień, po czym wypiłam dwie wielkie szklanki wody. Naturalnych łez będę używać do nawilżania oczu, bo coś 88

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] wyschły, a w ustach miałam trampek. Za dużo kawy, za mało snu. Potrzebowałam się nawodnić. - Posiedzę jeszcze nad sprawą Yosta – powiedziała Cookie zapisując kilka pomysłów. – A masz zamiar spróbować zobaczyć się z Rocketem? - Taki jest plan. Przynajmniej w ten sposób będziemy mogły dowiedzieć się czy Teresa Yost nadal jest wśród nas. Wyrwała mi z rąk kubek kawy, który sobie właśnie nalałam. - Musisz się przespać. - Muszę pomoczyć się w gorącej kąpieli, namoczyć się z zewnątrz i od wewnątrz. - Dobry pomysł. Może cię to odpręży tak bardzo, że zaśniesz czy będziesz tego chciała, czy nie. - A ty jesteś po mojej stronie, czy co? Złowrogi uśmieszek wypłynął na jej usteczka, kiedy zawołała do Amber: - Chodź, kochana. - Mamo! – krzyknęła Amber nie odrywając oczu od ekranu telewizora. – Właśnie zaczął się film. - Już jest pora do łóżka. - Jest ok. – powiedziałam. – Niech zostanie. – Pochyliłam się i wyszeptałam: - I tak nie zaśnie. - Jasne. Ale jesteś tego pewna? - Oczywiście – powiedziałam odprowadzając ją do drzwi. – Pomoczę się trochę potem mam zamiar do niej dołączyć. Amber oglądała jeden z horrorów jakie wypożyczyłam. Jeśli o tym pomyśleć, to przez ten film pewnie nie uśnie. To przynajmniej sprawi, że jedna z nas nie będzie spała. - Lecę wziąć szybką kąpiel, dzieciaku – powiedziałam pochylając się nad kanapą i całując ją w czoło. - Nie lej zbyt gorącej wody. Mój nauczyciel mówi, że to postarza. Po chwili chichotu powiedziałam: - Nie sądzę, żeby gorąca kąpiel miała coś wspólnego z Alzheimerem, ale zastosuję się do rady.

89

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Dobrze, ale mój nauczyciel ostrzegał – powiedziała. Teraz zrozumiałam dlaczego Cookie wielokrotnie groziła, że z chęcią odesłałaby ją do Cyganów, gdyby tylko nie była taka słodziutka.

90

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 7

Całkowicie cofam te wszystkie razy, gdy byłam młodsza, kiedy nie chciało mi się iść spać. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Zdjęłam ubrania i zatopiłam w wannie, kuląc się, gdy parząca woda opływała mi nogi i tułów. Gorące powietrze skumulowało się wokół mnie, osiadając parą na mojej skórze, a moje powieki prawie natychmiast zaczęły opadać. Mój umysł błąkał się bezcelowo po zielonych pastwiskach. Łąkach, na których środku stało wielkie łóżko z baldachimem, oraz puchatymi poduchami i dosłownie błagało, abym się w nim położyła. I kaczuszki. Z jakiegoś powodu były tam małe kaczuszki. Przetarłam oczy zmuszając się do powrotu do teraźniejszości i założyłam kosmyk mokrych włosów za ucho. Mimo wszystko może to wcale nie był dobry pomysł. Jeśli miałam przetrwać kolejną noc bez spania, ostatnią rzeczą jakiej potrzebowałam była gorąca, relaksująca kąpiel. Szybko się umyłam i całkowicie zanurzyłam, by spłukać ciało. Krótką chwilę patrzyłam przez wodę na światło zanim się wynurzyłam. Niechętnie wyjęłam korek palcami od stopy, aby woda spłynęła i wstałam po ręcznik, którym chciałam wytrzeć sobie głowę, by odciągnąć wodę z włosów. Odpływ wanny zabulgotał, gdy woda ściekała do niego u moich stóp. Poczułam coś solidnego i opuściłam ręcznik. Ciepło wzbiło się w górę jak para wokół moich nóg i Reyes zmaterializował się przede mną, jego potężne ramiona lśniły od spływającej po nich wody. Zamknął dłoń wokół mojej szyi i odchylił mnie w tył przyciskając do ściany z chłodnych płytek, co w połączeniu z bijącym od niego żarem było dość dziwnym uczuciem. Wyraz twarzy miał twardy i bezlitosny. I zanim zdążyłam powiedzieć cokolwiek, pochwyciła mnie znana potrzeba. Przygotowałam się, aby z tym walczyć, ale to było jak przeciwstawienie się tsunami przy pomocy widelca. Zbliżył się i spojrzał mi w oczy, miał głębokie, brązowe spojrzenie, prawie ciekawskie, patrzył spod wachlarza gęstych rzęs. 91

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Poczułam jak rozdzielił mi nogi kolanem. - Co robisz? – zapytałam, gdy żar przeniknął moje wnętrze. Nie odpowiadając, zabrał mi ręcznik z rąk i rzucił go w dół. – Reyes, czekaj. Nie chcesz tu być. – Moje dłonie spoczęły na jego klatce piersiowej. – Nie chcesz tego robić. Pochylił się aż jego pełne usta nieomal nie dotknęły moich. - Nie bardziej niż ty pragniesz, żebym to robił – powiedział ośmielając się kłócić, jego oddech był jak aksamit na moich wargach. Pachniał jak burza z błyskawicami, jak ziemia, ozon i elektryczność. Jego dłoń uniosła się do mojego podbródka, kiedy drugie kolano wsunął mi między nogi. Mój żołądek podskoczył z powodu tego kontaktu, centrum mojej kobiecości było tak wrażliwe na jego dotyk, że prawie doszłam w tamtej chwili. Pukanie rozbrzmiało na drzwiach łazienki i popatrzyłam na nie ze zmarszczonymi brwiami. - Jeszcze nie – powiedział ostrzegawczo, jego palce zanurkowały w moim wnętrzu, przyciągając moją uwagę z powrotem do niego. Zaczęłam dyszeć i złapałam za jego nadgarstek, by go odepchnąć. Zamiast tego pchnęłam go głębiej, wbiłam w niego paznokcie błagając o spełnienie. Przycisnął swoje stalowe ciało do mojego i pochylił się aż jego usta odnalazły moje ucho. - Zostań ze mną – powiedział, jego głęboki głos był bogaty i gładki. Uwolnił mój podbródek i złapał za jedną z moich rąk, poprowadził ją w dół solidnego jak mur brzucha. Pukanie ponownie rozbrzmiało na drzwiach łazienki i poczułam się odciągana od niego. - Dutch – powiedział, kiedy moja dłoń otaczała jego erekcję, ale woda wdarła się miedzy nas niczym gwałtowna powódź, aż dosłownie musiałam walczyć o powietrze. Wstałam wyprostowana, wysyłając wodę z kąpieli poza ścianki wanny, kiedy przypomniałam sobie gdzie jestem. - Ok.? – Usłyszałam głos. Amber. - Co tam, kochanie? – spytałam wycierając wodę z twarzy. – Nie słyszałam cię. - Idę do siebie. Moja komórka zaraz zdechnie, a muszę zadzwonić do Samanthy. Chłopak z nią zerwał i najwyraźniej świat zmierza ku końcowi. Starałam się złapać oddech. 92

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Dobrze, skarbie. Widzimy się jutro – powiedziałam w powietrze. - Spoko. Starałam się uspokoić, aby odzyskać poczucie rzeczywistości, rozewrzeć zaciśnięte pięści i podnieść utopiony ręcznik. Potem usiadłam, oparłam brodę na kolanach i czekałam aż drżenie opuści moje ciało. To zaczynało być śmieszne. Przecież przywiązałam go do ciała, więc jakim sposobem on nadal mógł nawiedzać moje sny? O co w tym, do diabła, chodziło? Nie mówiąc już o tym, że zasnęłam w wannie. Mogłam się utopić. Pieprzony syn Szatana. Mój telefon zadzwonił, dając mi znać, że coś mnie ominęło. Sięgnęłam drżącą dłonią poza wannę i złapałam aparat. Moja siostra, Gemma wysłała mi wiadomość. Tak naprawdę to trzy. Miała kłopoty z samochodem, nie mogła skontaktować się z tatą i chciała, żebym odebrała ją ze sklepu spożywczego gdzieś na obrzeżach Santa Fe. Próbowałam do niej zadzwonić, kiedy wyszłam z wanny, ale uniemożliwił mi to irytujący głos, informując, że jej telefon został wyłączony lub jest poza zasięgiem. Cudownie. Mówiła, że jej bateria jest rozładowana. Może właśnie zdechła. Nie mając innego wyboru wytarłam się, ubrałam w jeansy i bluzę z Blue Öyster Cult oraz moje motocyklowe buty, po czym wylazłam z łazienki. Telewizor był wyłączony, a pokój ciemny. Nie trudziłam się suszeniem włosów przed wyjściem z mieszkania, tylko rzuciłam panu Wongowi, by nie wpuszczał obcych, gdy mnie nie będzie. Kiedy zmierzałam do Misery napadał na mnie zimny deszcz, przez co klęłam na wszystkie świętości, że jeśli Gemmy nie będzie w sklepie, kiedy tam dotrę to z miejsca zacznę świetlaną karierę kolekcjonera dusz i to właśnie od niej. Pojechałam do Santa Fe drugi raz tego dnia, ściana lodowatego deszczu bębniła o przednią szybę. Włosy przymrożone do mojej głowy z wolna zaczęły rozmarzać. Przynajmniej w stanie śnieżynki trudniej było zasnąć. Misery robiła co mogła, by mnie rozgrzać i muszę przyznać, że paluszki od nóg miały się dobrze. Powinnam zabrać koc czy ręcznik. A co jeśli by się coś stało? Co jeśli Misery by padła, a ja zamarzałabym na śmierć? To by było do dupy. Zaczęłam się zastanawiać czy Reyes kiedykolwiek zmarzł. On był tak gorący jakby jego ciało generowało ciepło z własnego źródła w jego wnętrzu. Powinien nosić na szyi tabliczkę ostrzegawczą „UWAGA – ŁATWOPALNE”.

93

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Kiedy się w końcu rozgrzałam, zdałam sobie sprawę, że dreszcze nie są wywołane zimnem, lecz ostatnią wizytą Reyesa. Rozważałam to przez chwilę. Zmusiłam swój umysł, by dał temu spokój i skupił się na sprawie. Pierwszy punkt mojego porządku dnia będzie polegał na wykorzystaniu mojego nadnaturalnego znajomego, by dowiedzieć się czy Teresa Yost jeszcze żyje. Informacje jakie posiadałam temu przeczyły, ale przy odrobinie szczęścia powinna przeżyć cokolwiek dobry doktorek dla niej przygotował. A potrzebowałam również więcej informacji na jego temat. Deszcz kontynuował swój spektakl, jego wściekłe krople padające na dach Misery bardziej brzmiały jak grad niż jak deszcz. To zmusiło mnie do zwolnienia, do brania zakrętów ostrożniej niż bym tego chciała. Ale agresywne zachowanie deszczu uspokajało moje własne. Bujanie wycieraczek kołysało mnie do snu i nie ważne jak bardzo się starałam, nie mogłam powstrzymać myśli przed podróżami z powrotem do Reyesa. Dlaczego do mnie przychodził? Przecież był tak wściekły, tak niechętny, by być ze mną, a mimo to był tam, ciesząc się tym za każdym razem tak bardzo jak ja. Ale przecież on był mężczyzną. Dlaczego mężczyźni robili coś czego nie chcieli było poza moim pojęciem. I mieli czelność narzekać na kobiety. Zjechałam

zjazdem,

który

najprawdopodobniej

prowadził

do

sklepu

spożywczego na obrzeżach Santa Fe. Wylądowałam w dość nieciekawej okolicy i nie mogłam nic na to poradzić, że zaczęłam się zastanawiać, co, w imię owocowej galaretki, Gemma tutaj robiła. Z tego co mi wiadomo, ona niechętnie łaziła po sklepach. Ciężarówka jadąca przede mną zmusiła mnie do zwolnienia jeszcze bardziej, ale skoro deszcz uniemożliwiał zobaczenie czegoś znajdującego się dalej niż dwadzieścia stóp, właściwie czułam się dość bezpiecznie za nią. Skupiłam się na jej tylnych światłach, by nie wypaść z drogi. Deszcz na spieczonej, pustynnej ziemi Nowego Meksyku był czymś dobrym, ale jazda w nim była dość niebezpieczna. Na szczęście dość mocno oświetlony sklep spożywczy pojawił mi się na widoku. Ciężarówka pojechała dalej, a ja skręciłam na parking i zatrzymałam się. Tylko jeden samochód stał przed sklepem i prawdopodobnie należał do pracownika. Rozejrzałam się w poszukiwaniu Volvo Gemmy, a zrozumienie napłynęło do mojego mózgu wraz ze wściekłością. Jej tu nie było. Mocno zaciskając szczękę, żeby nie przekląć za głośno, spróbowałam wykręcić do niej numer, ale znów bezskutecznie. Potem ponownie sprawdziłam wiadomości 94

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] dla upewnienia się, że znajduję się

w odpowiednim miejscu. Tak było. Może

zabłądziła i podała mi namiary nie tego sklepu? Zanim zdążyłam podjąć decyzję co z tym fantem zrobić, drzwi od strony pasażera otworzyły się. Dzięki Bogu. Pomyślałam, że jej samochód najwidoczniej utknął gdzieś na drodze, a ona sama przeszła na piechotę, by schronić się pod dachem sklepu. Ale zamiast blond włosów mojej siostry wskakujących do mojego samochodu, duży, mokry mężczyzna wlazł mi do auta i zamknął za sobą drzwi. Po początkowym zdziwieniu, jako spóźniona reakcja wstrząs adrenaliny ruszył przez moje ciało, chyba później będę musiała pokręcić głową z niedowierzania. Cookie

miała

rację.

Co

do

prawdopodobieństwa

mojej

śmierci

w

najdziwniejszych miejscach. Poderwałam się, by otworzyć drzwi, ale długie palce, które z łatwością mogłabym pomylić ze szczypcami zamknęły się na moim nadgarstku. Fakt iż znałam dane z tabel policyjnych odnośnie odsetka kobiet, które przeżyły porwanie zachęcił mnie do działania. Walczyłam z nim przez chwilę uzbrojona w leżący na moim kokpicie dziurkacz, podczas gdy drugą ręką po omacku próbowałam wymacać klamkę. Kiedy przyciągnął mnie do siebie udało mi się przełożyć nogi ponad deską rozdzielczą i kopnąć. Ale on złapał moje nogi w stalowy uścisk i wciągnął mnie pod siebie. Wielka dłoń stłumiła mój krzyk, kiedy już znalazłam się pod nim. Jego waga sprawiła, że dźwignia hamulca ręcznego boleśnie wbiła mi się w plecy, mimo to nadal kopałam i wiłam się, i starałam się wykorzystać wszystko, czego dowiedziałam się podczas tych dwóch tygodni, kiedy chodziłam na jujitsu. Nie było mowy, bym mu to ułatwiła. - Przestań ze mną walczyć to cię puszczę – warknął. Och, on chce teraz negocjować. Na nowo zaczęłam swoje zmagania, szarpiąc się i kopiąc. Opanował mnie pierwotny instynkt i już dłużej nie panowałam nad swoimi odruchami. Mężczyzna zmusił mnie, bym oparła głowę, pochylił się nade mną i obrzydliwy dotyk zimnego ostrego przedmiotu przystawionego do mojego gardła uspokoił mnie natychmiast. Odzyskałam zmysły w szalonym tempie, wraz z zimną oceną zaistniałej sytuacji. - Nie przestawaj ze mną walczyć – dodał schrypniętym głosem. – A w tym momencie pokroję twoje gardo na kawałeczki.

95

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] W niekończącej się chwili, jedyną rzeczą jaką słyszałam była moja trudność z oddychaniem. Powódź adrenaliny zalała mnie od stóp do głów. Mężczyzna był mokry. Zimny deszcz kroplami kapał z niego na moją twarz. Wtedy coś znajomego zaświtało z tyłu mojego umysłu. Ciepło. Choć jego ubranie i włosy były mokre i zimne, jego ciepło promieniowało ku mnie, a ja zamrugałam zdumiona. Oparł czoło na moim jakby łapał oddech. Następnie zabrał dłoń z moich ust i położył ją na moim karku, po czym podniósł mnie do pozycji siedzącej. Moje nogi pozostały na desce rozdzielczej samochodu, kiedy odsunął moje biodra – niesamowity wyczyn w tej małej przestrzeni – i ponownie przycisnął broń do mojego gardła. Przybliżył się i wyglądał strasznie. Rozpoznałam jego więzienny uniform, był brudny i podarty. - Nie skrzywdzę cię, Dutch. Dźwięk mojego imienia, przezwiska jakie mi nadał, wysłało falę prądu przez całe moje ciało. Przypatrzyłam mu się, a kiedy piorun rozświetlił wnętrze samochodu, wtedy spojrzałam w głębokie, brązowe oczy Reyesa Farrowa. Byłam całkiem oszołomiona, gdy to sobie uświadomiłam. Przecież musiał uciec z więzienia o zaostrzonym rygorze. Nie było bardziej surrealistycznej rzeczy niż to. Drżał z zimna, tym samym odpowiadając na pytanie jakie postawiłam sobie wcześniej. Choć jego wzrok ociekał desperacją, jego działania mówiły, że jest inaczej. Wydawał się panować nad tym, a jednak rozpacz była zauważalna. Zacięta determinacja napędzała każdy jego ruch. I nawet przez chwilę nie wątpiłam, że byłby gotowy mnie zabić, gdyby tylko musiał. I tak był na mnie super wkurwiony za to, że go przywiązałam do ciała. - Bierz jeepa – powiedziałam, nie mogąc uwierzyć, że naprawdę się go boję. No i przecież on był jedyną rzeczą jakiej się obawiałam, kiedy dorastałam. Ja po prostu do niedawna nie wiedziałam, że to był on. Jego oczy zmrużyły się. Twarz była nad moją, przyglądał mi się. Zapragnęłam się odwrócić, ale okazało się, że to niemożliwe. Rzeczy, które robił mi przez ostatnie kilka tygodni. Rzeczy, do których był zdolny. A teraz siedziałam z nożem przyciśniętym do gardła, trzymanego przez mężczyznę, który powodował, iż wykrzykiwałam jego imię podczas snów. - Jest twój – powiedziałam. – Bierz go. Nie zdzwonię na policję. - Mam szczerą chęć zrobić dokładnie to. 96

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Jakoś to było tak różne od tych wcześniejszych naszych spotkań. Różne, ponieważ to był on, Reyes Alexander Farrow, Rey’aziel, syn Szatana, byt z krwi i kości. Poza dzisiejszym porankiem nie miałam doświadczenia z tą jego stroną, bestią, która była zdolna rozerwać człowieka na strzępy podczas przerwy reklamowej, jeśli opowieść Neila Gosseta była prawdziwa. Kiedy kolejna błyskawica rozświetliła okolicę, spojrzałam na jego zegarek. Dopiero wtedy uzmysłowiłam sobie, że jego mięśnie są napięte jakby cierpiał. - Jesteśmy spóźnieni – powiedział mocno, uśmiech uniósł jeden z kącików jego ust. – Co ci tak długo zeszło? Moje brwi ściągnęły się w jedną. - Spóźnieni? Uśmiech zniknął, a on zacisnął zęby, pochylił się i ponownie oparł czoło o moje. Uświadomiłam sobie, że był ranny. Na pół sekundy przymknął oczy jakby stracił przytomność. Wzdrygnął się i zmusił się, by zachować czujność. Dla podtrzymania złapał i przytrzymał się kierownicy, potem ponownie skupił się na mnie. Wydawało mi się, że historia się powtarza. Ta noc tak dawno temu, nastoletni chłopiec z obrażeniami spowodowanymi gwałtownym uderzeniem. Unosił ręce w daremnym geście obrony przed atakiem. Ten obraz wywołał u mnie uczucie empatii, nagłą potrzebę, aby mu pomóc. Zwalczyłam go. Już nie był nastolatkiem. Teraz był mężczyzną, istotą nadprzyrodzoną, trzymającą nóż na moim gardle. Mężczyzną, który siedział w więzieniu ponad dziesięć lat, będąc kształtowanym, hartowanym i utwardzanym przez nienawiść oraz gniew, które gnieździły się w takich miejscach. Jak gdyby dorastanie w piekle nie wlało w niego wystarczającej ilości wrogości. Nawet jeśli nie był zły zanim trafił do więzienia, teraz z pewnością już był. Nie mogłam pozwolić, by wdarło się współczucie, bez względu na naszą historię. Mili chłopcy nie potrzebowali noża, by mieć dziewczynę. Może on naprawdę był synalkiem tatusia. Spojrzałam w bok. Ręka z zaimprowizowanym nożem złapała za kierownicę, jakby zależało od tego jego życie. Fakt, że był ranny przypomniał mi o jego wcześniejszym ostrzeżeniu: uważaj na ranne zwierzę. - Dlaczego to robisz? – zapytałam. Otworzył oczy, popatrzył na mnie i powiedział jak gdyby nigdy nic: - Ponieważ uciekniesz, jeśli tego nie będzie. - Nie to, mam na myśli, dlaczego uciekłeś? 97

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Skrzywił się. - Inaczej nie pozwoliliby mi wyjść. Kolejny wyraz bólu przemknął przez jego twarz. Spojrzałam w dół. Kombinezon był cały pokryty krwią aż jęk wydostał się z moich ust zanim zdążyłam go powstrzymać. - Reyes... Agresywne pukanie do drzwi auta sprawiło, że oboje podskoczyliśmy. Natychmiast nóż wrócił do przyciskania się do mojego gardła. Ranne zwierzę, w rzeczy samej. - Jeśli czegoś spróbujesz... Błysnęłam mu ząbkami. - Poważnie? - Dutch – powiedział ostrzegawczo. - Nie spróbuję. – Nawet jeśli byłabym wystarczająco odważna, by z nim walczyć, to nóż był po prostu za blisko, zbyt groźny, bym zaryzykowała cokolwiek. I nie to, żeby ryzyko nie było moim drugim imieniem. - Nie chcę cię skrzywdzić, Dutch. - Ja też nie chcę cię skrzywdzić. - To mnie nie zmuszaj. Uporczywe pukanie rozbrzmiało ponownie. Sięgnęłam, by odpiąć plastikową osłonę okna, kiedy nóż docisnął mi się do szyi. Popatrzyłam na niego mocno i powiedziałam: - On tak po prostu nie zniknie, muszę z nim porozmawiać. Kiedy nie odpowiedział, wyciągnęłam rękę i rozpięłam okno trochę bardziej. Na zewnątrz nadal lało. Wtedy poczułam kciuk Reyesa na moich ustach i odwróciłam się zaskoczona. Opuścił spojrzenie wprost na moje wargi, trzymał tam wzrok przez pół sekundy, a potem pochylił głowę i pocałował mnie. Natychmiast zdałam sobie sprawę co robił. Kto by się czepiał dwojga kochanków, bez względu na pogodę? Pocałunek był niezwykle delikatny. Płynny i ciepły. Jego język przejechał po moich wargach, a ja otworzyłam je dając mu dostęp, możliwość głębszego pocałunku. Przechylił głowę i zanurkował, jego usta prawie parzyły. To był pierwszy pocałunek, który dzieliliśmy cieleśnie, prawdziwie dzieliliśmy. Nie myśląc o tym, podniosłam ręce, by dotknąć jego piersi, twardej i intensywnie gorącej. Stalowe ramię owinęło się wokół mojego karku i przyciągnęło 98

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] mnie do niego. Pomimo niespiesznej czułości jego działania, jego mięśnie były sztywne, gotowe do ataku w razie konieczności. Nie mogłam pomylić się i nie pamiętać kim naprawdę był. Tak bosko jak czułam się wtopiona w ramionach Reyesa Farrowa, czułam jego usta na moich, jednak sąd orzekł go winnym morderstwa. Nawet więcej niż to, on był zdesperowany. A zdesperowani mężczyźni robią zdesperowane rzeczy. - Domyślam się, że wy dwoje dobrze się bawicie. – Zaskoczona przerwałam pocałunek i odwróciłam się, by zobaczyć starszego mężczyznę w jasno żółtej pelerynie chichoczącego z nas. – Osobiście skorzystałbym z tylnego siedzenia, ale to tylko taka moja sugestia. Cała odwróciłam się do twarzy wystającej w moim okienku, a jednocześnie poczułam docisk ostrza z boku mojej szyi, pod kątem, tak żeby mężczyzna nie mógł go zobaczyć. Kiedy obdarowałam najładniejszym uśmiechem jakim umiałam mężczyznę, który prawie tonął za moim okienkiem, poczułam kolejną falę bólu przechodzącą przez Reyesa i wtedy końcówka noża skaleczyła mi skórę. Wzdrygnęłam się, gdy poczułam cieknącą krew. Reyes natychmiast zmniejszył nacisk. - Przepraszam – powiedziałam niepewnie do człowieka w płaszczu przeciwdeszczowym. – Po prostu stanęliśmy, żeby nie jechać podczas burzy. - Rozumiem – odpowiedział z wielgaśnym uśmiechem. – Może jednak chcecie zjechać nieco dalej. Nigdy nie można być pewnym co podczas takiej burzy zrobią inni kierowcy. - Dziękujemy. Już odjeżdżamy. Mężczyzna spojrzał na Reyesa, przyglądał mu się przez chwilę, po czym wrócił uwagą do mnie. - Ale wszystko w porządku? - Och, tak – powiedziałam, kiedy Reyes umościł się na siedzeniu pasażera. Prawdopodobnie zorientował się, że wisiał nade mną jak zbiegły skazaniec unosi się nad zakładnikiem. Albo mi się tylko wydawało. Znacząco obniżył nóż, przycisnął go do bluzy na wysokości mojej klatki piersiowej, aby dać mi znać, że nadal go trzyma. Był taki milutki. – Wszystko w porządku – ciągnęłam. – Dzięki za sprawdzenie, niewielu ludzi odważyłoby się w taką burzę. – Spojrzałam w dudniące niebo. - Cóż – powiedział uśmiechając się nieśmiało. – Pracuję w tym sklepie. Widziałem jak się pani zatrzymała i myślałem, że coś się stało.

99

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nic a nic – odpowiedziałam, jakbym nie była przetrzymywana wbrew własnej woli, przez skazanego za morderstwo, który akurat tak się składało, że był również synem najbardziej złej kreatury we wszechświecie. - Miło mi to słyszeć. Jeśli będziecie czegokolwiek potrzebowali to wejdźcie. - Dziękujemy. Zapięłam okienko patrząc jak człowiek-peleryna pomachał i wrócił do swojego sklepu. Uśmiechnęłam się i odmachałam. Jaki miły facet. Jak tylko uporałam się z folią, odwróciłam się do Reyesa. Teraz świadoma jego bólu, czułam, że napada na niego gorącymi falami i znów musiałam walczyć z empatią, która groziła zwycięstwem nad moim ogólnie złym nastrojem. Wskazałam na krew. - Co się stało? - Ty. - Ja? – zapytałam zdziwiona. Zabrał nóż i poprawił się na siedzeniu pasażera. - Zasnęłaś. - Cholera, rzeczywiście. - Ale co to ma wspólnego z...? - Wydaje się, że za każdym razem, kiedy zasypiasz, przyciągasz mnie do siebie. - Czyli to moja wina? Że to się dzieje? Skupił na mnie spojrzenie wypełnione bólem. - Jestem związany. Teraz nie mogę do ciebie przybyć bez wezwania. - Ale nie robię tego celowo. – Nagle byłam bardzo zakłopotana. – Ale czekaj, co to ma wspólnego z twoimi ranami? - Kiedy mnie przyzywasz, jest jak dotychczas. Wpadam w katatonię. - Och. - Taka drobna rada: nigdy nie wpadaj w odrętwienie, kiedy próbujesz uciec przed szczękami śmieciarki. - Och, Och! O mój Boże. Tak bardzo... Czekaj, dlaczego ja przepraszam? To ty uciekałeś. Z więzienia o zaostrzonym rygorze. W śmieciarce? - Mówiłem ci. Inaczej by mnie nie wypuścili. – Odchylił głowę do tyłu, oparł ją o zagłówek i zamknął oczy. – Jedźmy już stąd. Po dłuższej chwili zapytałam: - Dlaczego po prostu nie weźmiesz mojego jeepa? 100

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Psotny uśmieszek przemknął przez jego twarz. - Właśnie biorę. - Beze mnie w środku? - Żebyś mogła pobiec na policję? Nie wydaje mi się. - Nikomu nie doniosę, Reyes. Obiecuję. Nie pisnę słówka. Z westchnieniem otworzył oczy, by na mnie spojrzeć. Był taki piękny. Jednocześnie tak wrażliwy. - Czy wiesz, co musiałbym zrobić, gdyby ten mężczyzn odkrył prawdę? – Opuściłam głowę, nie odpowiedziałam. Może jednak nie był wrażliwy. – Nie chcę nikogo krzywdzić. - Ale skrzywdzisz, jeśli będziesz musiał. - Dokładnie. Odpaliłam auto i skierowałam się ku autostradzie. - Gdzie jedziemy? - Do Albuquerque. To mnie zaskoczyło. Nie Meksyk. Nie Islandia. - Co jest w Albuquerque? Zamknął oczy. - Zbawienie.

101

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 8 Kiedy wszystko staje ci na drodze znaczy, że jesteś na niewłaściwym pasie. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Lekka mżawka zamgliła powietrze sprawiając, że światła nadjeżdżających pojazdów rozkwitały wachlarzem kolorów niczym dziesiątki mini-tęcz. Deszcz zmniejszył się, jednak gęste chmury wciąż zakrywały gwiazdy. Kiedy jechaliśmy, Reyes zdawał się zasypiać. Mimo to nie zamierzałam ryzykować swojego życia próbując ucieczki. Nieważne jak bardzo zawsze chciałam wykonać jeden z tych nurkujących skoków z pędzącego auta jak na filmach. Z moim szczęściem tylko zaryłabym pod następny samochód na autostradzie. Poczekałam chwilę. To podsunęło mi myśl: Cookie i ja mogłybyśmy być kaskaderkami. Zaczęłam przygotowywać się do małego wymyku, głównie dlatego, że reżyserzy filmowi kochają takie rzeczy, a Reyes wzdrygnął się na siedzeniu pasażera. Wyraźnie cierpiąc, złapał się za bok wciągając gwałtownie oddech. A wnosząc po ilości krwi, którą przesiąknięty był kombinezon, rana była niemała. Leczymy się szybciej, dużo szybciej, niż inni. Mam nadzieję, że to wystarczy, aby utrzymać go przy życiu, zanim znajdę pomoc. Powoli wypuściłam powietrze z płuc zastanawiając się przy tym, jak mogłam być tak kompletnie przerażona, a jednocześnie tak przejmować się jego dobrym samopoczuciem. Rzeczywistość dopadła mnie ponownie. Właściwie to zostałam

uprowadzona

nieskończoności

to

przez

zbiegłego

zdecydowanie

więźnia.

zasługiwało

W

na

skali liczbę

od

jednego

do

dwucyfrową.

Ta

optymistyczna część mnie, która widziała szklankę pełną do połowy była – niepokojąco – troszkę podniecona. Pomijając wszystko inne, to nie był jakiś tam zbiegły więzień. Ten był Reyesem Farrowem, mężczyzna, który nawiedzał moje sny z dużo większą zmysłowością niż to powinno być podane do publicznej wiadomości. Granie szofera dla przestępcy z kuchennym nożem, który upierał się przy szturchaniu mnie w żebra za każdym razem, kiedy trafiałam na wybój w drodze, nie było częścią moich planów na wieczór. Miałam sprawę. Miejsca gdzie chciałam być i 102

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] ludzi, których chciałam zobaczyć. I dwa filmy grozy tylko czekały, by siać spustoszenie w moim układzie nerwowym. - Skręć na zjazd do San Mateo. Zaskoczył mnie. Odwróciłam się do niego, kapkę odważniejsza niż godzinę temu. - Dokąd jedziemy? - Do domu mojego przyjaciela. Ponad cztery lata był moim kumplem spod celi. - Amador Sanchez? - zapytałam z niewątpliwym zaskoczeniem w głosie. Amador Sanchez chodził do liceum z Reyesem, wydawało się, że tylko on łączył Reyesa ze światem zewnętrznym, zanim został aresztowany za napaść z bronią, a także

za

spowodowanie

uszczerbku

na

zdrowiu.

Ni

mniej,

ni

więcej,

funkcjonariuszowi policji. Głupi wybór. Ani Neil Gossett, ani ja nie mogliśmy zrozumieć jak Amador i Reyes skończyli na cztery lata jako kumple spod celi. A Neil był zastępcą naczelnika więzienia. Jeśli nawet on nie wiedział jak to się stało, nie mógł wiedzieć nikt. Oczywiście w CV Reyesa było coś więcej niż tylko generał z piekła. Reyes otworzył oczy i zwrócił się do mnie: - Znasz go? - Tak, spotkaliśmy się. Wcześniej, kiedy próbowałam odnaleźć twoje ciało. Nie mogłam się powstrzymać przed szybkim rzutem oka na tą właśnie sprawę. Demony atakowały setkami, już prawie rozrywając go na strzępy. W każdym razie, jeszcze tu był, dwa tygodnie od tamtego wydarzenia, prawie całkowicie wyleczony. Rozciągnął usta w uśmiechu. - Rozumiem, że był bardzo pomocny? - Proszę. Musisz mieć coś na niego. Zaśmiał się łagodnie. - To się nazywa przyjaźń. - To nazywa się wymuszenie i, tak naprawdę, jest nielegalne w większości krajów. - Spojrzałam na niego, kiedy reflektory przejeżdżających aut podświetliły złote i zielone refleksy w jego oczach. Były ciepłe i kojące, uśmiechał się. Rozmiękczyło mnie to wewnętrznie. Zamrugałam i odwróciłam się. - Która godzina? - Zapytał po tym jak zagapił się przez dłuższą chwilę. Spojrzałam na zegar na desce rozdzielczej. - Prawie jedenasta. 103

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Jesteśmy spóźnieni. - Wybacz - odpowiedziałam, obie sylaby ociekały sarkazmem. - Nie wiedziałam, że mamy wyznaczony termin. Zatrzymaliśmy się przed domem Sancheza, oszałamiającym, trzypoziomowym, hiszpańskim budynkiem – z suszonej na słońcu cegły, z witrażem w drzwiach, pokrytym dachówką na szczycie. Trudno tu dopasować wizerunek byłego skazańca, który stracił kawałek życia w pierdlu. Musiało być w tym dużo z uchylania się od płacenia podatków i jakiś rodzaj defraudacji. A może go ukradł. - Wjedź pod garaż i mrugnij światłami. Trochę zaskoczona poziomem pomysłu, który włożył w ucieczkę, zrobiłam to, co chciał. Brama garażowa otworzyła się natychmiast. - Zatrzymaj się i wyłącz silnik. Spotkałam Amadora oraz jego żonę i rzeczywiście wtedy byli bardzo mili. Niemniej jednak teraz sytuacja nie wydawała się dobra, podobnie do tej, kiedy Suzy Dervish w harcerstwie podano Ritalin13. - Myślę, że nie podoba mi się ten plan. - Dutch. Odwróciłam się do niego. Miał szklące się oczy i zbladł. Oczywiście stracił dużo krwi. Może mogłabym się teraz wymknąć. - Nie pozwolę, by coś ci się stało - powiedział. - Nie jesteś w odpowiednim stanie, by odgrywać białego rycerza. Po prostu pozwól mi odejść. Smutek błysnął na jego twarzy. - Przykro mi. Tego nie mogę zrobić. – Sięgnął i złapał mnie za rękę, jakby się bał, że mogłabym zwiać. To akurat mogłabym rozważyć. Jak daleko mógłby mnie gonić ze swoją bladością? – Stań tam – powiedział. Po wzięciu głębokiego oddechu wjechałam do podwójnego garażu i wyłączyłam silnik, zupełnie niezadowolona z tego, co muszę zrobić. Drzwi garażowe zamknęły się skutecznie więżąc mnie z bandą kryminalistów. Włączyły się światła, a cała rodzina wyszła do nas bocznymi drzwiami. Reyes usiadł pewniej, jedynie z nieznacznym skrzywieniem i błysnął szczerym uśmiechem do mężczyzny otwierającego drzwi, Amadora Sancheza. Jego żona, Bianca, 13

Ritalin - lek psychotropowy do leczenia narkolepsji i ADHD.

104

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] stanęła z tyłu w oczekiwaniu, trzymając w ramionach małego chłopca, a dziewczynkę za rękę. Machnęła do mnie przez szybę. Odmachałam. – Najwyraźniej syndrom Sztokholmski14 szybko zadziałał – A następnie patrzyłam, jak Amador pochyla się i chwyta Reyesa w mocny uścisk. - Hola15 przyjacielu - powiedział, dynamicznie poklepując Reyesa po plecach. Reyes zacisnął szczękę jakby tłumił przekleństwo. – Spóźniłeś się. Amador Sanchez był przystojnym mężczyzną, po trzydziestce, z krótkimi czarnymi włosami, piwnymi oczami i pewnością siebie, wydawał się być wychowany w kulturze Chicano. - Wiń kierowcę - powiedział przez zaciśnięte zęby. – Próbowała uciec. Amador spojrzał na mnie i mrugnął. - Rozumiem to, pani Davidson. Przez cztery lata próbowałem uciec od jego towarzystwa. Reyes roześmiał się. Roześmiał. To był pierwszy prawdziwy śmiech, jaki kiedykolwiek u niego słyszałam. Dziwne poczucie szczęścia pojawiło się wewnątrz mnie mimo panującego tam niepokoju. - Jesteś ranny. - Mężczyzna cofnął się, aby spojrzeć na niego. - Przesuń się tato, daj mi zobaczyć. Mała dziewczynka, ze wspaniałymi długimi, czarnymi lokami, przepchnęła się obok swojego ojca, aby uzyskać lepszy widok. Ściągnęła małe brewki. - Co się stało, wujku Reyesie? Reyes uśmiechnął się do niej. - Powiem ci coś bardzo ważnego, Ashlee. Jesteś gotowa? Przytakiwanie sprawiło, że loki zaczęły podskakiwać wokół jej głowy. - Nigdy, przenigdy nie wczołguj się pod śmieciarkę. - Mówiłem, że to głupi pomysł. - Amador stanął, mlaskając na niego językiem. - Po pierwsze, to był twój poroniony pomysł. Bianca przepchnęła się do przodu. - Zatem to było więcej niż głupie. - Pokrywając zmartwieniem swoją śliczną twarz, pochyliła się nad nim i starała się oderwać od rany przesiąknięty krwią kombinezon. - Nie mogę uwierzyć, że go posłuchałeś. Syndrom sztokholmski – stan psychiczny, który pojawia się u ofiar porwania lub u zakładników, wyrażający się odczuwaniem sympatii i solidarności z osobami je przetrzymującymi. Może osiągnąć taki stopień, że osoby więzione pomagają swoim prześladowcom w osiągnięciu ich celów lub w ucieczce przed policją. 15 Hola - po hiszpańsku „cześć”. 14

105

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nie mogę uwierzyć, że wyszłaś za niego. Zmrużyła oczy patrząc na Reyesa, mimo to wyraz jej twarzy zawierał więcej humoru niż nagany. I uczucie. Szczera, czysta miłość. Przeciął mnie niezwykły błysk zazdrości. Znali go lepiej ode mnie, być może lepiej niż kiedykolwiek ja będę mogła poznać. Nigdy w życiu nie byłam zazdrosna, jednak ostatnio wydawało się, że kiedy dotyczyło to ludzi w życiu Reyesa, potrafiłam wyczarowywać takie emocje. - Kiedy pójdziesz po rozum do głowy i rozwiedziesz się z nim? - zapytał. Spuściłam wzrok. Bianca była co najmniej oszołomiona. Jak jej córka, miała ogromne, lśniące oczy i długie, gęste włosy, spływające lokami na ramiona. - Jest we mnie zakochana, pendejo 16 - powiedział jej mąż wzruszając ramionami. - Bądź tu mądry. - Ja wyjdę za ciebie, wujku Reyesie. Zaśmiał się ponownie i uśmiechnął czule do dziewczynki. - Wtedy będę najszczęśliwszym mężczyzną na ziemi. Ashley wskoczyła mu na kolana, aż jej matka krzyknęła ze zdziwienia. - Kochanie, nie! Reyes uspokoił ją porozumiewawczym mrugnięciem i starając się nie zostawić na niej krwi, delikatnie przytulił dziewczynkę do siebie. Wydawał się cieszyć tym uczuciem, jakby czekał bardzo długo, aby móc ją przytulić. Łzy napłynęły do oczu Bianki, kiedy pochyliła się i pocałowała go w policzek. Sięgnął do niej i również uścisnął. Kiedy spojrzałam w górę, Amador stał uśmiechając się ze szczerą wdzięcznością i zdałam sobie sprawę, że jestem intruzem na długo wyczekiwanym zjeździe rodzinnym. Nie powinno mnie tu być. Nie powinno z wielu przyczyn. Reyes spojrzał w dół, na młodego chłopca, stojącego teraz obok matki i ofiarował mu uśmiech. - Hej, panie Sanchez. - Hej – odpowiedział chłopiec, podczas gdy w kącikach jego ust pojawił się zestaw nieśmiałych dołeczków. - Czy teraz z nami zamieszkasz? Bianca zachichotała i uniosła go do Reyesa. - Nie sądzę, by twój tata to docenił, Stephen. - Wziął jego niepokaźną dłoń w bardzo oficjalnie wyglądający uścisk. - Jesteś wystarczająco dorosły za nas obu. Zgaduję, że mogę się u was zatrzymać. 16

Pendejo - slangowo w hiszpańskim: idiota, debil.

106

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Mały roześmiał się. - Okay, okay – Amador powiedział z tyłu. - Niech wujek Reyes odetchnie. Stephen zwrócił się do ojca. - Czy on może z nami zamieszkać, tato? - Ładnie proszę – wtrąciła Ashlee . - Najwyraźniej nigdy nie mieszkałeś w wujkiem Reyesem. Wujek Reyes jest przerażający. I chrapie. Vete!17 - Popędził dzieci do środka i zatrzymał się, by dobrze przyjrzeć się wujkowi Reyesowi. Jego mina zmieniła się na posępną. - Możesz chodzić? - Tak myślę. Amador wstał powoli, z nałożonym na siebie ramieniem Reyesa. - Nie pamiętam, żeby to było częścią planu. - To jej wina – odparł Reyes, kiwając ręką w moją stronę, kiedy wysiadałam z Misery. - Myślę, że teraz wszystko będzie zwalał na ciebie, Charley - powiedziała Bianca ze śmiechem. - Zauważyłam. – Obeszłam wokół auta. - Mogę pomóc? Reyes zatrzymał się i spojrzał na mnie, jakby zaskoczony pytaniem. Krzywy uśmieszek, który przywdział, zatrzymał bicie serca w mojej piersi. Nie przegapiłam uznania mieniącego się w jego oczach. Ani milczącej wymiany spojrzeń między Biancą, a Amadorem, z cieniem uśmiechu na ślicznych ustach Bianki. - Mamá, mamá! – Ashlee wpadła do garażu tak szybko, że prawie przewróciła Reyesa i swojego ojca. - Ostrożnie mi'ja18 - Bianca złapała przejęte dziecko w ramiona. - Za drzwiami jest policjant. *** - Mogę potrzymać broń? Myślałam, że zemdleję, kiedy usłyszałam szczere błaganie Stephena. Reyes i ja ukryliśmy się w pralni, w nadziei, że lokalna policja ma jedynie coroczny, obwoźny

17 18

Vete: po hiszpańsku : wynocha! Mi'ja - mi hija - córeczka, dziecko po hiszpańsku.

107

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] zbiór żywności. Światełko nocne oświetlało niewielką przestrzeń, a pokój pachniał jak dzikie kwiaty na wiosnę. - Mi'jo – czule powiedział Amador – wiesz, że nie możesz bawić się bronią. - Chcę tylko potrzymać. Nie będę się nią bawił. Obiecuję. Miękki śmiech przeszył powietrze. Mogłam sobie wyobrazić opiekuńczy uśmiech Bianki. - Stephen – powiedziała łagodnie – pan policjant próbuje porozmawiać. Mężczyzna odchrząknął. - Jak już mówiłem, sprawdzamy wszystkich, których zna Reyes Farrow. To było to. W mgnieniu oka dzieci mogłyby zdradzić naszą pozycję. To jak zabranie dziecku cukierka. A ja stałam tu ze zbiegłym przestępcą, otoczona stertami świeżo wypranych rzeczy. Jeśli policjant nas znajdzie, kryjących się w ciemności, zapewne będę wyglądała bardziej jak wspólnik niż zakładnik. Co robiłam w pozagrobowym, nadprzyrodzonym życiu? To była moja szansa. Mój wielki sprzeciw. Mogłam położyć temu wszystkiemu kres, tu i teraz. Tak samo, kiedy moja ręka chwyciła klamkę, tak długie ramię opadło na mój bark. Reyes oparł dłoń o drzwi i pochylił się nade mną od tyłu. Jego oddech owiewał mój policzek, kiedy przemówił. - Czterdzieści osiem godzin – wyszeptał, kiedy osnuło mnie ciepło jego ciała. To wszystko, czego potrzebuję - dodał. Fakt, iż wierzyłam, że Reyes nie otrzyma sprawiedliwego procesu, przebił się na pierwszy plan moich myśli. Może zasługiwał na ucieczkę, by żyć na wolności. Nikt tak naprawdę nie wiedział co się stało. Śmierć Earla Walkera mogła być wypadkiem, lub, co bardziej prawdopodobne, Reyes bronił się przed tym potworem. Czym była jego ucieczka do mnie? A potem mnie olśniło, co było powodem mojego wahania i chlusnęło to na mnie jak wiadro lodowatej wody. Jeżeli uciekł z więzienia, jeśli był uciekinierem, będzie mógł odejść. Będzie mógł udać się do Meksyku lub Kanady, lub Nepalu i żyć całkowicie poza radarem. Już nigdy go nie zobaczę. Wzięłam głęboki oddech i uwolniłam go powoli. Czekał na odpowiedź. - Co masz na myśli? - zapytałam, udając, że nie uświadomiłam sobie dlaczego potrzebuje czasu. Uzyskanie fałszywych dokumentów na pewno zajmie trochę czasu. 108

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Fałszywy dowód osobisty nie jest łatwy do zdobycia. – Co ty w ogóle osiągniesz przez czterdzieści osiem godzin? Pochylił się bliżej, jakby nie chciał, aby ktokolwiek inny to usłyszał. - Mogę znaleźć ojca. To przykuło moją uwagę. I odwróciłam się twarzą do niego, tak cicho jak tylko mogłam. Nie było to łatwe. Stał w miejscu, zmuszając mnie do patrzenia mu w oczy. - Mogę znaleźć twojego ojca w jakieś piętnaście minut. – Uniósł brwi z zainteresowaniem, przechylając głowę. - Zachodni Cmentarz. – Uniosłam kciuk przez ramię, mniej więcej w tamtym kierunku. – I wątpię, by poszedł gdziekolwiek. Ślad uśmiechu uniósł kąciki jego ust. - Jeśli ojciec znajduje się na cmentarzu... – rzekł żartobliwym tonem – ...to odwiedza swoją zmarłą ciotkę, Verę. Co jest wielce nieprawdopodobne, ponieważ naprawdę jej nie lubi. Skrzywiłam się, niespodziewanie pragnąc uzyskać dostęp do jego profilu psychologicznego. - Nie rozumiem. Spuścił wzrok na podłogę, następnie z westchnieniem zamknął oczy. - Earl Walker żyje – powiedział niemal opornie. Po długiej przerwie otworzył oczy, a jego twarz pokrywał strapiony wyraz. - Poszedłem siedzieć za zabicie kogoś, kto wciąż żyje, Dutch. To niemożliwe. Tak bardzo jak tego chciałam, nie mogłam zmusić się, by mu uwierzyć. Lekarz medycyny sądowej zidentyfikował ciało. Ponieważ zostało spalone, musieli skorzystać z dokumentacji stomatologicznej. Ale wynik był pozytywny. W transkrypcji Reyes sam zidentyfikował klasowy pierścień ojca, który został znaleziony na serdecznym palcu zwęglonego ciała. Reyes musiał być w błędzie... albo... albo co? Oszalał? Wątpliwości musiały ujawnić się w moich oczach. Z westchnieniem rezygnacji spuścił głowę i cofnął się. Pozwoli mi odejść? Czyżby to było takie proste? Wtedy spojrzał w górę, mroczna determinacja powróciła na jego twarz i uświadomiłam sobie, że odpowiedzią na moje pytanie byłoby zdecydowane „nie”. Gdyby mnie nie przekonał do tego, czego chciał, jego następne zdanie z pewnością by tego dokonało. - Pięćdziesiąt pięć, czterdzieści siedem, północno-wschodnia Malaguena.

109

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Stanęłam trupio nieruchoma i przyswajałam jego słowa, ich znaczenie. Moje serce zatrzymało się w piersi w kompletnym niedowierzaniu i zalało mnie dziwne poczucie zdrady. Nie każdego dnia zbiegły skazaniec recytował domowy adres moich rodziców. Każdy niuans postawy Reyesa potwierdzał szczerość jego groźby. Gapił się na mnie, czekając aż uświadomię sobie, że nie dawał mi wyboru, aż zdam sobie sprawę z konieczności współpracy. - A mój zasięg – dodał, znacząco pochylając głowę – wykracza daleko poza mury tamtego więzienia. W mojej głowie pojawiły się wizje taty, jego ciepły uśmiech. Pomimo że próbował zmusić mnie do rezygnacji z posady prywatnego detektywa zrobiłabym dla niego wszystko, włączając w to udzielenie pomocy w dokonaniu przestępstwa. Gorące łzy paliły w kącikach moich oczu, kiedy piorunowałam wzrokiem Reyesa. Nasz związek właśnie spadł na nowy poziom, wypełniony jedynie pogardą i nieufnością. Jak mogłam mieć tyle uczuć dla niego? Stałam długą chwilę odmawiając komentarza, pozwalając, by kłębiący się we mnie gniew zakorzenił się, prowadził mnie, utwardził się w moim sercu. Byłam kretynką. Ale już nie. Nigdy więcej. - Czy się w takim razie zrozumieliśmy? - zapytał. Nawet nie drgnął. Po prostu stał i gapił się, pozwalając, bym przetrawiła jego słowa, oceniając skutki wszelkich działań jakie mogę podjąć przeciwko niemu. Znów na niego spojrzałam. - Jesteś dupkiem. Jego uśmiech pozbawiony był humoru. - Zatem się zrozumieliśmy. Drzwi otworzyły się i zrobiłam krok na bok bez odwracania wzroku. Jeśli chciał wojny, będzie ją miał. *** Kiedy zaprowadzono nas do przestronnej kuchni z wysokiej klasy AGD i najfajniejszym piekarnikiem jaki kiedykolwiek widziałam, Bianca kładła dzieci do łóżka. Najwyraźniej czekały, żeby zobaczyć wujka Reyesa. Biedne dzieciaki. Nie miały pojęcia jak wręcz patologiczny był ten fałszywy członek ich rodziny.

110

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Amador zasunął wszystkie żaluzje, następnie rozpoczął ściąganie ubrań z Reyesa, podczas gdy Bianca pospieszyła po te środki medyczne, które mieli pod ręką. Nie mogłam na to poradzić, ale pozwoliłam oczom błądzić, kiedy Reyes pozbył się już więziennego kombinezonu. Był pod nim całkowicie nagi, próbowałam odwrócić wzrok, ale nawet ranny przypominał greckiego boga. Perfekcyjna skóra ciasno opinała wzgórza i doliny mięśni. Kiedy Amador oglądał ranę, Bianca owinęła ręcznik wokół jego dolnych partii. - Muszę wziąć prysznic - powiedział Reyes, kiedy zażył trzy ze wszystkich tabletek przeciwbólowych jakie podał mu Amador. Amador pokręcił głową. - No nie wiem, bracie. Jeśli wda się zakażenie... - To uleczy się na długo zanim będzie miało szansę się rozwinąć. Daj mi tylko wodę utlenioną - powiedział wskazując na stół – i będę zdrowy. Kiedy mówił podeszłam bliżej dla lepszego wglądu, a moja głowa obróciła się na ten widok. Cała lewa strona wyglądała jak poszatkowana głębokimi nacięciami, odsłaniającymi mięśnie i kości. Nie mógł wyjść bez szwanku z takimi obrażeniami, bez co najmniej jednego lub dwóch złamanych żeber, a może i więcej. Ciemne siniaki już rozprzestrzeniały się przez brzuch i sięgały do jego klatki piersiowej. - O mój Boże - powiedziałam siadając na krześle. - Charley! - Zaskoczyło mnie, że Bianca poderwała się na nogi, by mi pomóc. Wszystko w porządku? - Tak – powiedziałam wachlując twarz. - Nie. - Wstałam ponownie i stanęłam naprzeciw Reyesa z nowa furią. – Dlaczego to robisz? Czemu ryzykujesz swoim życiem? - Dutch - powiedział ostrzegawczo. - Nie, to jest szalone. Dlaczego chcesz to zrobić? To cię zaprowadzi donikąd. - Dzięki za wotum zaufania. - Wiesz o co mi chodzi. - Podeszłam bliżej, zmuszając oczy, by zatrzymały się na jego twarzy. - Znajdą cię. Zawsze tak robią. - Dutch – powiedział wychodząc naprzeciw i chwytając mnie za brodę. Prawdę mówiąc mam plan. - Spojrzał na Amadora, zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć. - Skoro o tym mowa, potrzebuję jeszcze mocnej taśmy klejącej i pary kajdanek.

111

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Amador wyszczerzył zęby w uśmiechu, Bianca westchnęła, a błogi wyraz zmiękczył rysy jej twarzy.

112

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 9 Co zrobiłby McGyver? - NAPIS NA T-SHIRCIE

- Czy to naprawdę niezbędne? – zapytałam dzwoniąc kajdankami. Uraza, jaką czułam do taty, gdy mnie zdradził nieznacznie osłabła w wyniku tej sytuacji. Reyes groził mi wcześniej nie raz. Tak naprawdę jak osaczone zwierzę atakował do czasu, aż dostał to, czego chciał, ale nigdy przy tym nie skrzywdził ani mnie, ani nikogo na kim mi zależało, jeśli o to chodzi. Gdy w sąsiednim pokoju siedzieli funkcjonariusze policji, a on nie chciał być ponownie zabranym do więzienia zrobił to, co zawsze. Uderzył w najczulsze miejsce wiedząc jak zareaguję, i że jestem gotowa zrobić wszystko dla swojego taty. Pomimo mojego racjonalizowania tej sytuacji, ciężko jest puścić mimo uszu fakt, iż zbiegły morderca na zawołanie mógł wyrecytować adres moich rodziców. - To, albo... – powiedział Reyes, wskazując kiwnięciem na kajdanki – ...albo zwiążę cię i zamknę w piwnicy. Jestem w tym dobry. – Najbardziej diabelski uśmiech jaki kiedykolwiek widziałam pojawił się na jego twarzy. Cholera z tym jego piekielnym ojcem. Bianca przyniosła więcej ręczników i czyste ubrania na zmianę dla Reyesa, po czym położyła je na zamkniętej desce sedesowej. Co miało sens, ponieważ teraz siedzieliśmy w cholernej łazience, a ja byłam przykuta do szafki z ręcznikami. Zakuta w kajdanki! Tego było już za wiele. Zachichotała i uniosła brwi, co nie było subtelnym gestem i drzwi za nią się zamknęły. To był spisek. Po odkręceniu wody Reyes opuścił ręcznik i wszedł pod prysznic. Krwawienie się zatrzymało. Stojąc plecami do mnie – i ten fakt nie pomagał moim słabym kolanom – polał swoją ranę wodą utlenioną. Usłyszałam jak musowała, a on zasyczał, jednakże moje oczy były przyklejone do jego ślicznego tyłeczka. Nieskazitelne ramiona, pokryte gładkimi liniami i zaostrzonymi wzorami jego tatuażu schodzącego 113

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] w dół do szczupłego pasa i całkiem możliwe, że do najpiękniejszych pośladków jakie kiedykolwiek widziałam. Następne były nogi, mocne i rozbudowane w walce. Wtedy moje spojrzenie powędrowało znowu do góry na jego ramiona, jakby ze stali i… - Skończyłaś? Podskoczyłam, kajdanki zabrzęczały i wtedy spojrzałam do góry. - Co? Badałam twoje rany. Uśmiechnął się. - Swoim prześwietlającym spojrzeniem? Prawda, nie mogłam ich widzieć pod tym kątem, ale na jego tyle widniał siniak ciągnący się od boku aż do kręgosłupa. To było już wystarczająco złe. - Masz szczęście, że żyjesz. - To prawda. – Odwrócił się do mnie i z wolą alkoholika na odwyku pragnącego drinka, zmusiłam swoje spojrzenie, by pozostało na jego twarzy. – Często to ostatnio słyszę. – Pochylił się do przodu i odstawił butelkę z wodą utlenioną na toaletkę, ocierając się o mnie gorącem, które poczułam na policzkach i ustach. Wtedy się cofnął i z powrotem wszedł pod prysznic. - Wiesz, powinieneś użyć więcej wody utlenionej po tym jak się umyjesz. - Martwisz się o mnie? – zapytał zanim zamknął drzwi od kabiny. - Nieszczególnie. – Patrzenie na niego przez pofalowane szkło było jak studiowanie malarstwa abstrakcyjnego, z tą wiedzą, że artysta użył perfekcyjnego modela. Zmusiłam swoje spojrzenie do odwrotu. Groził mojemu rodzicowi. Musiałam o tym pamiętać. Jednakże ciężko było być wściekłą na rannego, nagiego mężczyznę. Pod drzwiami rozbrzmiało delikatne pukanie i Bianca zerknęła przez drzwi. - Teren bezpieczny? – zapytała. - Tiaa. Doktor Richard Kimble19 jest pod prysznicem. Szybko weszła i postawiła na podłodze parę butów. - Dużo dla niego ryzykujesz – powiedziałam pod nosem. Bianca uśmiechnęła się do mnie miło. - Charley, on dał mi wszystko – powiedziała głosem niemal żebrzącym o zrozumienie. – Bez niego nie miałabym niczego. Pewnie byłabym kelnerką lub kasjerką, ledwie wiążącą koniec z końcem. On dał mi Amadora, mojego męża, który by teraz nie żył, gdyby nie Reyes. Ryzykuję jedynie tym, co właśnie on mi dał. Kto Bohater serialu amerykańskiego. Lekarz, który po znalezieniu swojej martwej żony staje się głównym podejrzanym popełnienia zbrodni. W drodze do celi śmierci udaje mu się uciec i zaczyna szukać prawdziwego mordercę samym będąc ciągle ściganym przez policję. 19

114

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] inny by zaryzykował dla niego? – Uśmiechnęła się i wychodząc zamknęła za sobą drzwi. Zapach leśnego szamponu podpłynął do mnie i przeniosłam ciężar ciała na drugą stopę, chwytając wolną ręką z półki ręcznik przeglądając jednocześnie wachlarz mydeł. Westchnęłam głośno i z irytacją, i pozwoliłam swojemu spojrzeniu wylądować tam, gdzie chciało być, jakby przyciągane jakąś grawitacją. Piana z mydła spływała w dół szklanych drzwi, sprawiając, że były dziwnie przejrzyste. Zbliżyłam się. Nie ruszał się. Stał tam z jednym ramieniem opartym o ścianę, a drugim spoczywającym przy jego boku. Przypomniało mi to nasze wcześniejsze spotkanie, gdzie wydawał się niemal bezbronny. - Reyes? Odwrócił do mnie głowę, ale nie mogłam rozróżnić wyrazu jego twarzy - Tak łatwo dałaś się nabrać na moje groźby – powiedział, a jego głos odbił się echem od kafelkowych ścian. Odchyliłam się do tyłu. - Mówisz, że nie powinnam? - Nie. – Zakręcił wodę, otworzył kabinę i owinął ręcznik wokół pasa bez wycierania się i zwrócił na mnie pełną uwagę. – To sprawiłoby, że ten wysiłek stałby się bezcelowy. - Umiesz doskonale blefować. – Spojrzałam w bok. – Twoje groźby zasługują na wyróżnienie. Będę o tym pamiętać w przyszłości. - Nie chciałbym tego. Pamiętając komu groził, posłałam mu swój najlepszy uśmiech. - Nawet jeśli nie mówiłeś poważnie to nie powinieneś grozić w ten sposób moim rodzicom. - Byłem zdesperowany – powiedział poruszając brwiami. - Rozumiem, że nie chciałeś zostać zabrany z powrotem do więzienia, ale… Powstrzymał mnie wyraz jego twarzy. Wyglądał na niemal rozczarowanego. - Nie Dutch, to nie dlatego, że nie chciałem wrócić do więzienia. Ponieważ nie wrócę do więzienia. Zamrugałam, mój umysł potykając się zaczął rozumieć. - Zdajesz sobie sprawę co stałoby się tym policjantom, gdyby mnie znaleźli? Biance i jej dzieciom, gdyby zobaczyły... to wszystko? To do czego jestem zdolny? Znaczenie jego słów zaczynało świtać. 115

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Chroniłeś ich. Chroniłeś tych policjantów. – Nagle poczułam się jak wiejska idiotka. Oczywiście nie zostałby zabrany. Mógłby umrzeć lub kogoś okaleczyć. A ja tam, w tej pralni, nie myślałam o nikim innym, tylko o sobie. Nawet patrząc na to z innej perspektywy, to co stałoby się z dziećmi, gdyby zobaczyły Reyesa wyprowadzanego zakutego w kajdanki? Nie skrzywdził mnie. Nigdy mnie nie skrzywdził. Raczej kilkakrotnie uratował mi życie, a ja odpłacałam mu ciągle wątpliwościami i nieufnością. Ale z drugiej strony przyłożył mi nóż do gardła. - Uciszałem cię – powiedział zbliżając się. Z jego twarzy skapywała woda, a włosy w mokrej plątaninie opadały na czoło. Patrzył na mnie jak drapieżnik oglądający swoją ofiarę, nie mrugając, z wilgotnymi rzęsami. Podniósł długie ramię i otoczył nim moją głowę. - Czy naprawdę skrzywdziłbyś moich rodziców? – zapytałam. Jego rzęsy opadły w dół, gdy wzrok spoczął na moich ustach. - Najpierw prawdopodobnie poszedłbym po twoją siostrę. Dlaczego ja się w ogóle kłopotałam? - Jesteś takim dupkiem. – Odepchnęłabym go, gdybym miała wolne ręce. Wzruszył ramionami. - Muszę podtrzymać złudzenie. Pewnego dnia odkryjesz do czego jesteś zdolna… - oparł się bliżej. – Gdzie wtedy będę? Zdjął ręcznik i zaczął się osuszać. Odwróciłam się do ściany, kurczowo trzymając metal kajdanek, podczas gdy od niego było słychać zdławiony chichot. Wytarł włosy ręcznikiem i ubrał się w luźne jeansy oraz podkoszulek, który przyniosła mu Bianca. - Pożyczysz mi palca? – zapytał. Odwróciłam się. Przytrzymał koszulkę, starając się w tym samym czasie owinąć bandażem wokół pasa. - Myślałam, że masz IQ geniusza. Uniósł głowę, cały humor zniknął z jego twarzy. - Gdzie o tym słyszałaś? - Ja tylko… ja nie wiem, chyba było w twoich aktach. Odwrócił się ode mnie jakby był zniesmaczony. - Oczywiście, akta. Wow, naprawdę tego nie lubił. 116

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Rozkuj mnie, a ci pomogę. - Dobra, poradzę sobie. - Reyes nie bądź śmieszny. – Gdy skierował się do zlewu podniosłam nogę i oparłam ją o ścianę, blokując mu przejście. Zatrzymał się i spojrzał w dół przez dłuższą chwilę. Potem był już przede mną z jedną ręką w moich włosach, a drugą ciągnącą mnie do niego. Ale nie posunął się dalej. Po prostu patrzył, przyglądał się i powiedział: - Czy wiesz jakie to niebezpieczne? Głośne dudnienie rozbrzmiało od strony drzwi, a ja podskoczyłam na dwa metry do góry. - Pendejo, musimy spadać. Obserwują dom. To i tak będzie trudne bez wyczerpanego ciebie lub odwodnionego od zbyt forsownych ćwiczeń, jeśli wiesz co mam na myśli. To jakby zabrało każdą uncję siły jaką miał, opuścił ramiona i cofnął się, jego szczęka napięła się w frustracji. - Jedną minutę – powiedział, gdy pochylił się i włożył skarpety, a następnie buty, które dostarczyła Bianca. Wstał i włożył kluczyk w kajdanki, jedną ręką przytrzymując mnie, a drugą otwierając zamek. Wtedy poszliśmy korytarzem, który zakrzywiał się coraz bardziej, z każdym oddechem, z każdym uderzeniem serca. Amador sprawdził podwórko na tyłach zanim pomachał do nas biegnąc obok domu. - Wujku Reyesie, wyjeżdżasz? Reyes odwrócił się. Ashlee wyjrzała przez okno ze swojej sypialni. - Tylko na chwilkę, okruszku – powiedział, podchodząc do okna. – Dlaczego nie śpisz? - Nie mogę spać. Chcę, żebyś został. – Położyła swoją małą rączkę na szybie. On zrobił to samo, a moja głowa walczyła z tym, jak zwierzęco gwałtowny mógł być Reyes w jednej chwili, by w następnej być niesamowicie delikatnym. Zmarszczyła brwi i przysunęła się do szyby. Pochylił się do przodu i klepnął delikatnie palcem miejsce, gdzie był jej nos, a ja mogłam myśleć tylko o tym, że nie miałam aparatu, kiedy był mi potrzebny. Cholerne stopklatki były do bani, gdy nie miałaś żadnego Kodaka przy sobie. - Kiedy będziemy małżeństwem – powiedziała Ashlee – będziemy mogli całować się bez szkła między nami, co? 117

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Zaśmiał się łagodnie. - Pewnie, że tak. Teraz idź spać, zanim twoja mama cię zobaczy. - Dobra. – Ziewnęła, jej maleńkie usta zrobiły idealne O, a potem zniknęła. - Koleś czy ty właśnie obściskiwałeś się z moją córką? Reyes odwrócił się do Amadora z uśmiechem. - Jesteśmy zakochani. - Dobrze, ale nie możesz jej tykać dopóki nie skończy osiemnastu lat. – Położył na ziemi worek marynarski. – Nie, znam cię. Dopóki nie będzie miała dwudziestu jeden lat. Bianca wyszła na zewnątrz i podała mężowi kolejną torbę. - Na drogę – powiedziała, gdy popędziła do Reyesa i przytuliła go ostrożnie, całując w policzek. – Bądź ostrożny przystojniaku. - Dla ciebie wszystko. - Dwadzieścia pięć – powiedział Amador, gdy Reyes poruszył do niego brwiami. Amador, Reyes i ja przebiegliśmy podwórko, przeszliśmy przez płot, pokonaliśmy parcelę sąsiada i dotarliśmy do kolejnej ulicy, gdzie czekał stary, dwudrzwiowy Chevrolet. Przez ten cały czas wydawałam się być jedyną zdumioną powrotem Reyesa do zdrowia osobą i jedyną obecną tu, która mogłaby zrozumieć ten nadnaturalny bagaż, gdyby tylko chciała. Amador w najmniejszym stopniu nie wyglądał na zaskoczonego. Wrzucił torby do bagażnika, a Reyesowi podał kluczyki. - Dwie minuty – powiedział, stukając w zegarek. – Nie spóźnij się tym razem. – Podszedł do Reyesa i uścisnął go twardo. – Vaya con Dios. – Idź z bogiem. Co za ironiczne powiedzonko. - Miejmy taką nadzieję. Prawdopodobnie będę potrzebować Jego pomocy – odparł Reyes. Amador znowu popatrzył na zegarek. - Minuta trzydzieści. - Gdybym był tobą, to bym biegł – Reyes uśmiechnął się. Amador odszedł tą drogą, którą przyszliśmy. - Co się dzieje? – zapytałam. Reyes wspiął się do auta i zobaczyłam grymas, który próbował ukryć. Nie byłam tego pewna na 100%, bo szybko się usadowił. 118

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Dywersja – powiedział, kiedy wsiadłam. Jakąś minutę później policyjne syreny przerwały ciszę w sąsiedztwie, gdy dwa sportowe auta pomknęły boczną uliczką. - To nasz sygnał – powiedział Reyes. Odpalił staruszka i pojechaliśmy na autostradę z dala od policyjnych oczu. - Kto prowadził drugi samochód? Uśmiechnął się. - Kuzyn Amadora, który jest mu winny milion dolarów. Nie martw się i tak ucieknie. Amador ma plan. - Wy chłopaki jesteście dobrzy w planach. Ile czasu minęło odkąd prowadziłeś samochód? – Zapytałam go zdając sobie sprawę, że był w więzieniu od dłuższego czasu. - Martwisz się tym? – spytał. Czy to w ogóle dla niego możliwe, by odpowiedzieć na pytanie? - Jesteś bardziej wymijający niż Komando Foki. Pojechaliśmy do tandetnego hotelu w południowej strefie wojennej i weszliśmy do recepcji trzymając się za ręce. Tak naprawdę Reyes nie puściłby mnie samej. Nie ufał mi. To wprawiało mnie w kompleksy. Albo i nie, jeśli bym o to dbała. - To miejsce zagraża zdrowiu – powiedziałam. – Chcesz tu zostać? Uśmiechnął się po prostu i czekał na mnie, aż zapłacę recepcjonistce, kobiecie w średnim wieku, która wyglądała jak bywalczyni salonów do gier w bingo. - Cudownie. Zapłaciłam i zabraliśmy swoje torby do pokoju 201. - Wiesz, jeśli masz tym razem ochotę to możesz wziąć prysznic. – Reyes posłał swawolny uśmiech, gdy podszedł do rurek i instalacji, które tworzyły ramę łóżka. - Dzięki, jestem całkiem czysta. Wzruszył ramionami. - To tylko taka myśl. – Bez ostrzeżenia podniósł poduchy, odsłaniając ramę. Wtedy skinął na mnie. - Co? - Nie mogę pozwolić sobie, żebyś próbowała uciekać, kiedy najmniej się tego spodziewam. - Poważnie? Słuchaj... – powiedziałam, gdy skinął, bym usiadła i przykuł moje dłonie do cholernej ramy – ...powiedzmy, że Earl Walker ciągle żyje. 119

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Chcesz tego, naprawdę? Westchnęłam, aby wyrazić swoją irytację i ułożyć się wygodniej. - Jestem detektywem. Mogę, no wiesz, rozejrzeć się za nim. A jestem najskuteczniejsza bez zbiegłego więźnia przykuwającego mnie do czegoś. Zatrzymał się i spojrzał na mnie. - Chcesz mi powiedzieć, że lepiej ci się pracuje, kiedy nie ma mnie w pobliżu? - Tak. – Już mi było niewygodnie w tej niewygodnej pozycji. Położył się obok mnie i szepnął mi do ucha: - Liczyłem na to. - Czekaj, zamierzasz mnie wypuścić? - Oczywiście. Jak masz zamiar znaleźć Walkera? - Dlaczego przykułeś mnie do łóżka? Uśmiech gładki jak szkło wypłynął na jego twarz. - Ponieważ potrzebuję przewagi. – Zanim mogłam cokolwiek powiedzieć, uniósł kartkę przed moją twarz. – Tu są nazwiska ostatnich współpracowników Earla Walkera. Przekrzywiłam głowę i przeczytałam. - Miał tylko trzech przyjaciół? - Nie był za bardzo popularny. Zapewniam cię, że jeden z tych mężczyzn wie gdzie on jest. – Usiadł przy mnie, jego ciemne oczy lśniły w słabym świetle i znowu mnie uderzyło, że Reyes Farrow był w moim towarzystwie, mężczyzna, w którym byłam zadurzona od dekady, supernaturalna istota, która promieniała zmysłowością tak jak inni ludzie promieniowali brakiem pewności siebie. Wepchnął mały kawałek kartki do jednej z moich kieszeni, a jego dłoń pozostała na moim biodrze. - Reyes rozkuj mnie. Odwrócił się zrezygnowany. - Nie mogę być odpowiedzialny za moje czyny jeśli to zrobię. - Nie proszę cię, byś był. - Ale oni tu będą lada chwila – powiedział z żalem w głosie. - Co? – spytałam zaskoczona. – Kto? Wstał, pogrzebał w torbie i znowu przy mnie klęknął. - Najwyraźniej będę w wiadomościach o dziesiątej. Recepcjonistka rozpoznała mnie i prawdopodobnie zadzwoniła po gliny minutę po tym, gdy wyszliśmy. Otworzyłam usta. 120

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Dlaczego mi nie powiedziałeś? - Ponieważ to musi dobrze wyglądać. - Nie wierzę, że tego nie zauważyłam. – Wtedy dowiedziałam się po co mu była potrzebna taśma samoprzylepna. – Czekaj! – powiedziałam, gdy przygotowywał taśmę. – Jak napisałeś mi smsa z numeru mojej siostry? - Nie zrobiłem tego – odparł z uśmiechem i zanim mogłam cokolwiek powiedzieć, miałam taśmę na większej części mojej twarzy. Reyes chwycił torbę, złapał mój podbródek i pocałował prosto przez taśmę. Gdy skończył – a ja byłam bez tchu – spojrzał mi w oczy przepraszająco. - To będzie bolało. Co? Pomyślałam na pół sekundy przed tym jak zobaczyłam gwiazdy, a świat wokół mnie zaczął ciemnieć.

121

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 10 Policja, w przeciwieństwie do ciebie, nigdy nie widzi w tym zabawy. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Chwilę po tym, jak zostałam poturbowana przez mężczyznę znanego jako Najbardziej-Prawdopodobne-Że-Zostanie-Zabity-Przez-Wkurwioną-Białą-Laskę, świat z powrotem zawirował z przyprawiającym o mdłości zapałem. SWAT przebili się przez drzwi z odbezpieczonymi karabinami i przeszukiwali pomieszczenie. Jeden z nich klęknął obok mnie i jęknęłam, częściowo po to, by wyglądało to dobrze, a częściowo dlatego, że to było wszystko, co mogłam zrobić. Reyes mnie uderzył! Naprawdę mnie uderzył! Nie miało znaczenia, że uderzenie nie było w zasadzie jak normalne bicie dziewczyny i wyleczę się w przeciągu kilku godzin. Wciąż byłam pieprzoną dziewczyną, a on cholernie dobrze o tym wiedział. Chciałabym móc po prostu mu oddać. Ołowianą rurą. Albo przejechać osiemnastokołowcem.20 - Wszystko w porządku? - zapytał facet ze SWATu, badając moje oko. Cholera, uwielbiałam, kiedy faceci w mundurach badali moje oczy. Albo tyłek. Tak czy owak. Skinęłam głową, kiedy powoli odklejał taśmę. Zabezpieczył to kawałkiem plastiku i zapieczętował w worku na dowody, podczas gdy detektyw i dwóch patrolowych przechadzali się, rozmawiając z dowodzącym sprawą sierżantem. Z pomocą jednego z patrolowych policjant otworzył kajdanki i zanim tamci to sprostowali, pomógł mi usiąść. - Może chcesz trochę wody? - zapytał - Nie, nie trzeba, dziękuję. - Myślę, że powinniśmy ją aresztować. Zaskoczona podniosłam wzrok na policjanta. To był Owen Vaughn. Ten Owen Vaughn. Facet, który w liceum za pomocą SUVa ojca próbował mnie zabić czy też ciężko okaleczyć. Cóż, to było do dupy. Szczerze mnie nienawidził. I wszystkiego co ze mną związane. On nawet nienawidził myśli o mnie. 20

Osiemnastokołowiec - ciężarówka z przyczepą, pogromca amerykańskich szos

122

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nie sądzę, żeby to było konieczne - powiedział detektyw. - Proszę chwilkę zaczekać. - Podszedł bliżej. - Jesteś bratanicą Davidsona? - Tak, proszę pana. - Powiedziałam palcem badając swoje oko. Szczypało. Nie palec, ale oko. Po uwolnieniu długiego oddechu spojrzał na Vaughna i powiedział: - Dobra, aresztować ją. - Co? Zadowolony uśmieszek pojawił się na twarzy Vaughna, a złośliwy u detektywa. - Tylko żartowałem - powiedział. Vaughn skrzywił się z rozczarowaniem i kiedy detektyw usiadł obok mnie, odmaszerował. - Co tu jest grane? – zapytał. - Byłam zakładnikiem we własnym aucie. - Rzecz jasna moja opowieść była zaplanowana dla gliniarza. W przeciwnym razie Reyes by mnie nie uderzył. Albo tak się tylko łudziłam. – I zostałam przykuta kajdankami do ramy tego łóżka. - Rozumiem. - Detektyw wyjął swój notatnik i zanotował kilka właściwych uwag, podczas gdy wszedł miejscowy szeryf. – Czy on nadal ma twój samochód? Westchnąwszy w myślach zdałam sobie sprawę, że to może chwilę potrwać. I trwaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaało. Dwie godziny później siedziałam z tyłu radiowozu Owena Vaughna czekając aż Wujek Bob mnie stąd odbierze. Zostałam przebadana przez sanitariuszy i znękana przez niemiłego policjanta o imieniu Bud. Zaraz po tym pomyślałam, że najwyższy czas wynieść się stąd w cholerę, więc zadzwoniłam do mojego wsparcia w postaci ulubionego wujka, by przekonał najwspanialszego w Albuquerque, żeby mnie wypuścił. Podbite oko pomogło. Cholera jasna, Reyes mocno przywalił. I wątpiłam, żeby się nawet starał. Za co dziękować Bogu. Spojrzałam we wsteczne lusterko na Vaughna. Siedział w fotelu kierowcy, co było spoko, ponieważ to był jego samochód. - Czy kiedykolwiek powiesz mi, co takiego zrobiłam? - zapytałam z nadzieją, że nie skopie mi dupy za to pytanie. - Czy kiedykolwiek umrzesz krzycząc? Miałam wielką i tłustą nadzieję, że nie. Rany, nienawidził mnie i nigdy nie dowiem się dlaczego. Postanowiłam spróbować uczłowieczyć się, żeby było mniejsze prawdopodobieństwo, że mnie zabije jeśli kiedykolwiek nadarzy mu się ku temu 123

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] okazja. Gdzieś czytałam, że jeśli wielokrotnie wypowiesz nazwisko ofiary, powiedzmy porywaczowi, wtedy w nim wytwarza się psychiczne przywiązanie do osoby, którą przetrzymuje jako zakładnika. - Charley Davidson jest przyzwoitym człowiekiem. Jestem pewna, że jeśli tylko powiesz Charley, co takiego uczyniła, byłaby bardziej niż chętna, by to naprawić. - Jeśli jeszcze raz powiesz o sobie w trzeciej osobie, zabiję cię tam gdzie siedzisz. W porządku, był wyraźnie przeczulony na punkcie form narracji. Nie byłam pewna, czy to było zgodne z prawem, aby funkcjonariusz policji w ten sposób groził cywilowi, ale skoro on miał broń a ja nie, postanowiłam nie zadawać tego pytania. Kiedy tak siedzieliśmy czekając na Wubka, nauczyłam się dwóch rzeczy odnośnie Owena Vaughna: po pierwsze, miał niesamowitą zdolność do gapienia się bez mrugania okiem przez jakieś pięć minut we wsteczne lusterko. Żałowałam, że nie mam kropli do oczu, by mu je zaoferować. I po drugie, miał jakąś deformację nosa, która sprawiała, że nieznacznie piszczał, kiedy oddychał. *** Niedługo po mojej wykańczającej nerwowo odsiadce w piekle – znanego także jako radiowóz Owena Vaughna – niejaki Wujek Bob w bardzo złym humorze podwiózł mnie do mojego mieszkania. - Tak więc Farrow cię porwał? - beztrosko zapytał Wubek, kiedy wjechaliśmy na parking. - Tak, porwał. - A dlaczego byłaś z sklepie spożywczym na końcu świata, w środku nocy, podczas nagłego alarmu powodziowego? - Ponieważ dostałam sms’a od… Och! Gemma! Wydobyłam swój telefon z torby, którą Reyes był na tyle miły, że zostawił na stoliku nocnym i zadzwoniłam do niej. Jej telefon nadal był wyłączony. Spróbowałam na jej domowy. - Gemma Davidson - odpowiedziała, miałam wrażenie, że przepitym głosem. - Gdzie jesteś? – zapytałam. - Kto dzwoni? - Elvis. 124

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Która jest godzina? - Twoja ostatnia? - Charley. - Wysłałaś mi sms’a? Twój samochód się zepsuł? - Nie i nie. Dlaczego mi to robisz? - Była zabawna. - Sprawdź swoją komórkę. Usłyszałam głośne, senne westchnienie, jakiś szelest pościeli, po czym: - Nie działa. - Wcale? - Nie. Co z nią zrobiłaś? - Zjadłam na śniadanie. Sprawdź baterię. - Gdzie to do cholery jest? - Hm, za osłoną akumulatora. - Robisz sobie ze mnie jaja? - Usłyszałam jej grzebanie w telefonie. - Gem, jeśli robiłabym sobie jaja nie wyłączyłabym tak po prostu twojego telefonu. Wylałabym ci miód na włosy podczas snu. Lub, no wiesz, coś w tym stylu. - To byłaś ty? - Zapytała zbulwersowana. Uwielbiała technikę starcia bezpośredniego, polegającą na rzuceniu ofiary wprost pod stopy napastnika. Latami myślała, że zrobiła to Cindy Verdean. Miałam zamiar w końcu powiedzieć jej prawdę, ale zmieniłam zdanie po tym, co Gemma zrobiła jej w odwecie. Rzęsy Cindy już nigdy nie będą takie same. - Czekaj – powiedziała. – Bateria przepadła. Wzięłaś ją? - Tak. Wychodziłaś dziś wieczorem? Po kolejnym, głośnym westchnięciu powiedziała: - Nie. Tak. Wyszłam z kumplem na drinka. - Czy ktokolwiek wpadł na ciebie? Upuścił coś przed... - Tak! O mój Boże, ten mężczyzna wpadł na mnie, przeprosił, a następnie, jakieś pięć minut później, osobiście przyniósł butelkę wina w ramach rekompensaty. To nic takiego. Mam na myśli, że zaledwie mnie dotknął. - Wziął telefon, napisał do mnie sms'a, ukradł baterię, a następnie umieścił go z powrotem w twojej kieszeni, kiedy przyniósł wino. - Nie byłam zaskoczona kieszonkowcem należącym do kręgu przyjaciół Reyesa. - Czuję się taka zgwałcona. - Po przygodzie z telefonem czy z miodem? 125

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Znasz to powiedzenie, że zemsta jest suką? Ej, nigdy nie oddzwoniłaś do mnie po spotkaniu z Reyesem. Jak poszło? - Noo, poszło super. - Spojrzałam na wujka Boba, który siedział czekając na sprawozdanie. - Dobrze, to wszystko wyjaśnia – powiedziałam zamykając telefon w połowie zdania. - Charley, mówiłem to już wcześniej, ale powtórzę jeszcze raz. Ten mężczyzna jest skazany za morderstwo. Gdybyś widziała, co zrobił swojemu ojcu... - urwał, kręcąc głową. Postanowiłam mu się zwierzyć, pomimo stanu jego włosów. - Wujku Bobie, czy jest możliwe, że człowiek w tamtym bagażniku nie był Earlem Walkerem? Zsunął brwi. - To jest to, co powiedział ci Farrow? - Czy to możliwe? - zapytałam ponownie. Wubek spuścił głowę i wyłączył silnik swojego SUV'a. - On jest taki jak ty, prawda? Jego pytanie zaskoczyło mnie i nie byłam pewna co odpowiedzieć, ale powinnam była się tego spodziewać. Widział ciało Reyesa po tym, jak dopadły go demony. Widział, jak szybko się wyleczył. Lekarze w ogóle nazwali cudem fakt, że Reyes przeżył. A dwa tygodnie później przechadzał się po więziennym spacerniaku, jakby nic się nie wydarzyło. Mogłabym się założyć o dużą moccę frappuccino, że Wubek miał Reyesa na oku. Mogłabym, po tym co widziałam. - Posiadasz niesamowitą zdolność przetrwania w najtrudniejszych sytuacjach ciągnął dalej. - Leczysz się szybciej niż ktokolwiek, kogo kiedykolwiek widziałem. Czasami inaczej się poruszasz, niemal jakbyś nie była człowiekiem. - Dalej podążał tym tropem. – Muszę cię o coś zapytać i chcę, żebyś była całkowicie szczera. - Okej - powiedziałam troszkę zaniepokojona. Nie byłam w najlepszej formie. Nie piłam kofeiny od jakiś trzech godzin. A on zdecydowanie potrafił dodać dwa do dwóch. - Jesteś aniołem? I wyszło dwanaście. - Nie – powiedziałam tłumiąc śmiech. - Powiedzmy tylko, że jeśli znalazłabym się w koszu rzeczy znalezionych na lotnisku, nie sądzę, aby Wielki Facet z góry zszedł na dół i upomniał się o mnie. 126

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Ale jesteś inna? - powiedział rzeczowym tonem. - Jestem. I... tak, Reyes też. Z jego ust wymknęło się długie westchnienie. - Nie zabił swojego ojca, prawda? - Po pierwsze, Earl Walker nie jest jego prawdziwym ojcem. – Wubek przyjął to ze skinieniem głowy. Ten fakt wyszedł na jaw już podczas procesu. – Po drugie, zaczynam wierzyć, że ten człowiek nie jest martwy. Po gapieniu się przez dłuższą chwilę w okno powiedział: - To możliwe. Z pewnością nie całkiem nieprawdopodobne, ale też możliwe. Są sposoby. - Jak podmienienie dokumentacji dentystycznej? – zapytałam. Kiwnął głową. - A fakt, że dziewczyna Earla Walkera była w tym czasie asystentką stomatologa w gabinecie, z którego władze otrzymały te dokumenty, nikomu nie wydawał się dziwny? Wiem, że Wubek był detektywem prowadzącym tą sprawę, więc powiedzenie, że stąpałam po kruchym lodzie, byłoby bardziej niż właściwe. A byłam beznadziejna w chodzeniu po lodzie. Jego usta zniknęły pod grubymi wąsami. - Pomagasz mu? - Tak. - Nie było żadnego powodu, by kłamać. Wujek Bob nie był idiotą. Kiedy odpowiedziałam poczułam u niego skok adrenaliny, którym emanował, zaskoczenie jakie czuł, ale myślę, że bardziej dlatego, ponieważ zdobyłam się na szczerość. Potem spróbował ponownie. - Wiesz gdzie on jest? - Nie. – Kiedy zsunął brwi z odrobiną wątpliwości, dodałam: – To dlatego zakuł mnie w kajdanki, aby uzyskać przewagę. Nie chciał stawiać mnie w takiej sytuacji. - A uderzył cię bo...? - Nazwałam jego siostrę zakutym łbem. – Wlepił we mnie zirytowane spojrzenie. – Reyes jest bardzo wrażliwy. - Charley... - Chciał, żeby to dobrze wyglądało, wiesz, dla glin. - Czy masz coś wspólnego z jego ucieczką? - Poza zostaniem uprowadzoną? Nie. 127

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Masz zamiar podać szczegóły, o których tak wygodnie zapomniałaś przy sierżancie? - Nie. - Nie mogłam mu powiedzieć o Amadorze i Biance czy też o superszpiegowskim planie, który wymyślili, by wydostać nas stamtąd. - Myślisz, że Cookie już wstała? Powstrzymałam się od przewrócenia oczami i zerknęłam na Misery. Najwidoczniej Amador oddał ją jakoś tej nocy. Miło z jego strony. Może ten straszny związek Cookie i wujka Boba nie był takim złym pomysłem. Zaczęli niedawno flirtować i tak bardzo jak powodowało to wrażenie pieczenia w moim żołądku, tak oni byli zdrowymi, odpowiedzialnymi, dorosłymi osobami, zdolnymi do podejmowania własnych złych decyzji, które przez lata doprowadzą do terapii małżeńskiej i, ewentualnie, kosztów sądowych. Jakkolwiek niepokojące byłoby oglądanie tego. Mogłabym po prostu spakować swój doczesny dobytek i zamieszkać w Misery

21

. Jeepie, nie w warunkach

mieszkalnych. Spojrzałam na Wujka Boba, na jego ujmująco pełen nadziei wyraz twarzy i zdecydowałam się negocjować. - Zamierzasz zdjąć ten ogon z mojej dupy? - Kiwnięciem wskazałam na samochód zaparkowany po drugiej stronie ulicy. Nachmurzył się. - Nie, to jest dobre dla twojej dupy. - Tak samo jak chodzenie po schodach, ale przy każdej nadarzającej się okazji wybieram windę. - Kiedy wzruszył ramionami, dodałam tuż przed wyjściem z pojazdu: - Cookie śpi.

21

Misery – bieda, nędza.

128

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 11 Cudze błędy mamy na oku, nasze są poza nami. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Ponieważ miałam jeszcze kilka godzin zanim otworzymy biuro, postanowiłam, że zanim pójdę pod prysznic poczytam informacje o sprawie zaginionej żony. Wujek Bob zapunktował z zeznaniami, ale musiałam skupić się głównie na Teresie Yost. Oprócz masy wolontariackiej pracy i siedzeniu w kilku radach nadzorczych, Teresa Yost ukończyła z wyróżnieniem Uniwersytet w Nowym Meksyku ze specjalnością językoznawstwo. Co znaczyło, że była cholernie inteligentna. I prawdopodobnie znała jeden lub dwa inne języki. Pracowała dużo z niepełnosprawnymi dziećmi i miała wkład w pracę z końmi, co zaspokajało specyfikę dzieci na wózkach. - I nie zasługuje na śmierć – powiedziałam do pana Wonga, który ciągle wisiał w kącie. Dwie godziny później siedziałam pijąc kawę z ręcznikiem na głowie, uspokajając bardzo rozczarowaną-że-nie-zadzwoniłam-do-niej Cookie. - Był nagi? - Był pod prysznicem, więc… tak. - I nie zrobiłaś zdjęcia? – westchnęła z frustracją. - Miałam kajdanki. - Czy on… czy ty…? - Nie. Co dziwne, nie wydawał się być tym jakoś zaniepokojony. Samo patrzenie na niego wysyłało impulsy ekstazy do moich dziewczęcych rejonów, więc to prawie to samo. - To takie niesprawiedliwe. Wpadam w szał zabijania. - Mam cię gdzieś podrzucić? - Nie. Muszę iść po Amber do szkoły. Przynajmniej pozwól mi pomóc w sprawie Reyesa. - Nie.

129

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Dlaczego nie? – Skrzywiła się rozczarowana. – Mogę przebadać nawet gówno. Tym się zajmuję. - Mam nazwiska. Sprawdzę je, podczas gdy ty sprawdź finanse doktorka. - Och, cóż, dobra. Mam sprawdzić czy jest niczym milioner? - Dokładnie to chcę wiedzieć. – Uśmiechnęłam się. Po nałożeniu na podbite oko wystarczającej ilości korektora, że nawet Tammy Faye Bakker22 byłaby dumna, przemaszerowałam przez parking z coraz to cięższymi nogami. Ten cały brak snu zdawał się ciągnąć za mną, o ile mała dziewczynka podążająca za mną z nożem była jakąkolwiek wskazówką. - Nie miałaś wczoraj ozdobnego kaptura? – zapytałam. Nie patrzyła na mnie. Co było niesłychanie niegrzeczne. Miała na sobie ciemnoszarą sukienkę i czarne lakierowane buty. Był to strój, który mógłby być rosyjskim szkolnym mundurkiem, a włosy miała do ramion. Jej jedynym dodatkiem był nóż, który totalnie nie pasował. Jak widać nie umiała dobierać dodatków. Podeszłam do swojego ogona siedzącego po drugiej stronie ulicy i zapukałam w okno. Facet za nim podskoczył. - Teraz idę do pracy! – Krzyknęłam przez szybę, gdy na mnie spojrzał. – Bądź czujny. Przetarł oczy i pomachał. Rozpoznałam go jako jednego z chłopaków Garretta Swopesa. Garrett Swopes pomyślałam prychając. Co za cholerny zdrajca. Wujek Bob powiedział śledź Charley i on to robił. Po prostu to robił. Nasza przyjaźni nic dla niego nie znaczyła. Oczywiście to nie tak, ale jednak. Dupek. - Ty jesteś Charley Davidson? Odwróciłam się i zobaczyłam kobietę w brązowym płaszczu i brązowych mokasynach. Praktyczne, ale mało atrakcyjne. - Zależy od tego, kto pyta. Podeszła do mnie, rozglądając się po okolicy. Miała długie, czarne, dobrze wyszczotkowane włosy i ogromne okulary przeciwsłoneczne zakrywające pół twarzy. Poznałam ją jako osobę z Buicka z wczorajszego poranka. Te same okulary. Ale jej aura była ciepła, jak miękkie światło świecy, jakby bała się świecić zbyt jasno. - Panno Davidson. – Wyciągnęła rękę. – Nazywam się Monica Dean. Jestem siostrą Teresy Yost. To trzeba zobaczyć żeby zrozumieć: http://www.findadeath.com/Deceased/t/TammyFaye/tammy_faye_on_larry_king_live.jpg 22

130

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Panno Dean. – Wzięłam jej rękę. Były tam wszystkie emocje tej kobiety związane z zaginioną siostrą. Była przerażona, pogrążona w żalu i chora ze zmartwienia. – Szukałam cię. - Przepraszam. – Wepchnęła nerwowo swoje okulary. – Mój brat powiedział, żeby z tobą nie rozmawiać. - Taa, nie sądzę, by miał miłe wrażenia po mojej wczorajszej wizycie. Możesz wejść? – Wskazałam na tyły baru taty. Wiatr przebijał się przez moją kurtkę, szczypiąc mnie niczym stary ratlerek po kostkach. - Oczywiście – powiedziała, naciągając ciaśniej płaszcz. – I mój brat nie wie co myśleć o twojej wizycie. Troszkę się tobą podjarał. - Naprawdę? – Skierowałam się do baru. - Miałam wrażenie, że chce mnie przydusić mocnym chwytem od tyłu i nalegać na natychmiastowe poddanie się. – To jest to! Profesjonalny zapaśnik! – Tak mi przykro z powodu twojej siostry – dodałam wracając myślami do poprzedniego tematu. Ale poważnie, jako zapaśniczka byłabym jak skała. Choć musiałabym strzaskać się na mahoń. I przypakować. - Dziękuję. Równie dobre byłyby ubezpieczenia zdrowotne. Włączyłam światło, gdy weszłyśmy na zaplecze baru taty, choć światło w kuchni mówiło mi, że Sammy już przygotowywał kolację dla tłumów. Bar mojego taty był skrzyżowaniem irlandzkiego pubu i wiktoriańskiego burdelu. Główna sala miała katedralny sufit z ciemnym drewnem i stuletnimi, żelaznymi okuciami wspinającymi się po ścianach jak starożytna uformowana korona. Zawijały się i wabiły oko do wschodniej ściany, gdzie majaczyła wysoka i dumna, wspaniała, wykuta w żelazie winda. Taka, którą widzi się tylko w filmach i bardzo starych hotelach. Taka z tymi wszystkimi mechanizmami i przyciskami, które cieszą użytkowników. Mogła cię zabrać stąd do wieczności i na drugie piętro. Oprawione zdjęcia, medale i tabliczki z różnymi prawnymi zapisami pokrywały każdą dostępną powierzchnię ścian wraz z mahoniowym barem na prawo od nas. - Chcesz kawy? – zapytałam wskazując, aby usiadła na jednym z narożnych stolików. Monica wyglądała jakby przymierała głodem, ręce jej się trzęsły z rozpaczy i zmęczenia. Pomyślałam, że jeśli tu usiądziemy to Sammy naprędce coś nam przygotuje. – Miałam właśnie zjeść śniadanie, zechcesz do mnie dołączyć? Tylne drzwi otworzyły się z trzaskiem i bardzo niezadowolony mężczyzna, zwany Lutherem Deanem, wtargnął do środka. 131

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nie możesz być poważna – powiedział patrząc na siostrę. Usiadła i wypuściła długi oddech, wyrzucając z siebie tak głęboki, bezdenny smutek, który zaczął mnie pożerać. Nabrałam powietrza w płuca, by złagodzić ten ciężar i zanurkowałam za bar w poszukiwaniu kawy. - Sprawdziłam – powiedziała do brata. – Jest bardzo dobra w tym, co robi. Zerknął na mnie przez masywne ramię. - Jak dla mnie nie wygląda dobrze. Ma podbite oko. - Wypraszam sobie – powiedziałam udając obrażoną. Żartowniś z niego. - Luther, usiądź. – Monica zdjęła okulary i posłała mu zirytowane spojrzenie, gdy nie posłuchał. – Mówiłam ci, ona może nam pomóc. Albo się zachowuj, albo wyjdź. To twoja decyzja. Odsunął krzesło przy najbliższym stoliku i usiadł. - Nazwała mnie dupkiem. - Bo jesteś dupkiem. Uśmiechnęłam się i przyniosłam trzy filiżanki kawy, zdając sobie sprawę jak zabawna będzie ta rozmowa. Trzydzieści minut później degustowaliśmy zaskakujący przepis na jaja po ranczersku z zieloną papryczką chili z boku. Boże, kochałam Sammy'ego. Rozważałam poślubienie go, ale jego żona mogłaby się wkurzyć, gdybym poprosiła go o rękę. - Co czyni cię tak godną zaufania? – zapytał Luther, a jego lodowo niebieskie spojrzenie było praktycznie brutalne. – To znaczy, chodzi mi o to, że pracujesz dla Nathana. Dlaczego mielibyśmy wierzyć w to, co mówisz? - Tak naprawdę to nie – powiedziałam mając nadzieję, że uwierzą w to, co powiem. - I dlaczego nie wierzysz mężowi swojej siostry? Mieliśmy właściwie pogadać o sprawie. Zdecydowałam się uśpić ich czujność do złudnego poczucia bezpieczeństwa, które byłoby na moją korzyść, gdybym zabrała ostatni kęs z talerza Luthera. Był bardzo drażliwy na punkcie jedzenia. Jednakże mimo to wpadł z wizytą. Wymienili spojrzenia. Monica przyznała się z westchnieniem rezygnacji. - Tak jakoś bez powodu. – Wzruszyła ramionami. – Jest doskonały. Idealny mąż. Idealny szwagier. Jest po prostu… - Zbyt idealny? – podsunęłam. - Dokładnie – powiedział Luther. – A były rzeczy, przypadki, które właściwie nie miały sensu. 132

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Na przykład? Spojrzał na swoją siostrę, czekając na jej aprobatę zanim wyjaśnił: - Kilka miesięcy temu gdy Nathan wyjechał Teresa zaprosiła nas na kolację. Tylko nasza trójka. - Wydawała się być czymś zaniepokojona – powiedziała Monica i mogłabym przysiąc, że poczułam jak jej serce ściska się z powodu poczucia winy. – Powiedziała, że zlikwidowała dużą polisę na życie, zarówno swoją jak i na Nathana, i jeśli coś się jej stanie, cokolwiek się stanie, to my otrzymamy te pieniądze. - Czyli to ona je zamknęła? – dopytałam. – Nie Nathan? Znowu to poczułam. Drżenie winy od Monici aż odpowiedziała. - Dokładnie. Nie jestem pewna czy Nathan o tym wie. - Chciała, żebyśmy wiedzieli gdzie są pieniądze z polis – dodał Luther. – Upewniała się co do tego. Monica wyjęła klucz. - Zrobiła nas nawet beneficjentami jej konta w banku, byśmy mieli dostęp do jej skrytki depozytowej, gdzie trzymała kasę. - Dziwnie to brzmi – powiedziałam ignorując dzwonienie w mojej głowie. Bała się swojego męża? Czy obawiała się tego, że jej życie jest w niebezpieczeństwie? – Jak duża była ta polisa? - Dwa miliony dolarów – odparł Luther. – Każda. - Święta matko od głupoty. – Zawsze doskonale posługiwałam się słowem. – Czy to w ogóle możliwe? - Najwyraźniej – dodała Monica. Luther skrzyżował ramiona na piersi. - Założenie polisy było jego pomysłem. Musiało być. Bo inaczej dlaczego Teresa założyłaby tak duże ubezpieczenie? Zmusił ją, by samemu dobrze wyglądać. - Tego nie wiemy – powiedziała Monica. - Proszę cię. – Przysunął rozdrażniony swoje krzesło. – Wszystko co ten człowiek robi ma sprawić, że będzie wyglądał na idealnego. To o to w tym chodzi. Dobrze wyglądać. To idealnie przedstawia obraz jego hordy fanów. Musiałam się z nim zgodzić. Przynajmniej z tego, co dotychczas zobaczyłam. - Coś jeszcze? – zapytałam. - Nic nie przychodzi mi do głowy. – Monica wytarła wilgotne oczy i wtedy zauważyłam dziwne zabarwienie wokół nich. Chorobliwa opuchlizna i żółtawy odcień 133

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] pokrywający linie jej ust. Tajemnica miejsca pobytu jej siostry była dla niej przytłaczająca, niewiedza i… wina. – Wspominała, że Nathan spędza z nią coraz więcej czasu w domu, nie jeżdżąc na konferencje i wściekając się na wieczorne wezwania do szpitala. Myślę, że czuła się stłamszona. - Powiedziała ci to? - Nie dosłownie – pokręciła głową. – Ale powiedziała, że on robi dziwne rzeczy. - Jakie na przykład? – zapytał Luther. – Nic takiego mi nie mówiła. - Bo nie mogła. – Monica zmarszczyła brwi na niego. – Wychodziłeś z siebie przy najmniejszej głupocie. Nie mogłyśmy mówić ci wszystkiego. Mięśnie szczęki Luthera napięły się w reakcji i mogłam wyczuć jak wina oplątuje go wraz z poczuciem wstydu. Monica była głębiej pogrążona w żalu. I powiedziała my. Nie mogłyśmy mówić ci wszystkiego. Wydawał się zmusić do uspokojenia i zapytał: - Co powiedziała? Monica zastanawiając się obracała swoją filiżanką. - Powiedziała, że robi dziwne rzeczy, jak na przykład budził ją w nocy, celowo strasząc i potem się śmiejąc. A pewnego dnia powiedział, że jej pies wpadł pod samochód. Płakała dwa dni. Wtedy, ni z tego ni z owego pojawił się z psem. Powiedział, że został zabrany do schroniska. Ale ona sprawdziła schronisko. Oni nigdy go nie zabrali. – Spojrzała na mnie i wzruszyła ramionami. – Robił właśnie takie dziwne rzeczy cały czas. Wszystko co robił było manipulacją. Po prostu był ekstremalnym typem lubiącym rządzić innymi w bardzo niezdrowy sposób. Jednakże musiałam pogadać z Monicą na osobności. Najwyraźniej były sprawy, o których nie mogła mówić przy bracie. Dolałam im kawy, kalkulując w myślach ile jego pęcherz może wytrzymać. Był dużym chłopcem, ale przy odrobinie szczęścia będzie musiał niedługo sobie zrobić przerwę. - Nathan nigdy nie był najostrzejszym skalpelem na roku – powiedział. – Szkołę medyczną skończył na trójach. Chciałabyś chirurga, który skończył szkołę z trójkami? - Niekoniecznie. – Chociaż wątpiłam w zasadność takiego twierdzenia, myśl była prawdziwie przerażająca. Odwróciłam się do Monici. –Mogę cię zapytać co robiłaś tu wczoraj? Wtedy nawet nie rozmawiałam jeszcze z Nathanem. Speszona opuściła głowę. 134

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nie wiedziałam, że mnie widziałaś. – Westchnęła. – Śledziłam go. Stał przed barem, gadając przez telefon, gdy ty przeszłaś. - Czyli nie wiedziałaś kim jestem? - Nie, nie od razu. Kiedy powiedział mi, że wynajął prywatnego detektywa, odwiedziłam cię. Luther stuknął wskazującym palcem w blat stołu. - I on cię wynajął, by dobrze wypaść, mówię ci. Koleś był najwyraźniej bystrzejszy niż na to wyglądał. - Powiedział mi, że wasza dwójka nie żyje zbyt blisko z Teresą. Szczęka Monici opadła. - Powiedział tak? – Była przerażona. - Widzisz – powiedział Luther. – Widzisz co on robi? Patrzyłam jak łzy znowu zalśniły w oczach Monici, ale teraz była zła. Pochyliła się do mnie, choleryczka w niej wypłynęła na powierzchnię. - Próbował trzymać nas na dystans przez dwa lata. Był o nas zazdrosny, to nienormalne. Jesteśmy siostrami na litość boską. Luther kiwnął głową. - Osiągnął jedną z tych dziwnych rzeczy, o której mówiła ci Monica. Mówi rzeczy, które są świństwami i robi wszystko, by trzymać nas z dala od Teresy. - On kontroluje – zgodziła się Monica. – Ostrzegaliśmy ją, gdy zaczęli się spotykać, ale Teresa nie chciała słuchać. - Im więcej mówiliśmy, tym mniej słuchała. - Mogę to sobie wyobrazić – powiedziałam. – Też mam siostrę. - I wtedy – powiedziała Monica przechylając głowę na bok omamiona – był dla niej taki słodki. Cały czas kupował jej prezenty, przynosił kwiaty, upewniał się, że ma cały czas pod ręką swoją ulubioną wodę. O smaku cytrynowym. - Innymi słowy, zduszał ją – powiedziałam, wracając do pierwotnej oceny Monici. - Dokładnie. – Skinęła głową. – Myślę, że to wszystko jej obrzydło. Już nawet nie pije tej wody. Nie piła od miesięcy. Ale mu tego nie powiedziała, bo ja taką piję. – Uśmiechnęła się i było to szczere i delikatne. – Był tak zazdrosny o nasz czas spędzany wspólnie, że spotykałyśmy się potajemnie w każdy powszedni dzień i spacerowałyśmy po górach, przeważnie ćwicząc. – Wtedy zachichotała sama do siebie. – I piłyśmy jego głupią wodę. 135

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Ona nie pracowała? – zapytałam. - Och nie – odpowiedziała jakby moje pytanie było niedorzeczne. – Nie pozwoliłby jej. - Widzisz? – Luther zacisnął ręce w pięści. – Wariat. Przyrzekam, że jeśli coś jej zrobił to już jest martwy. Między ubezpieczeniem, a dziwacznym zachowaniem byłam zaskoczona, że doktorek wciąż żył przy takim szwagrze jak Luther. I Yost o tym wiedział. Wiedział lepiej i nie mieszał się w to. Wiedział, że nie dałby rady na rozprawie, gdyby jakiekolwiek podejrzenie wskazywało na jego winę, więc cokolwiek zrobił, to zrobił to dobrze. Mógłby spowodować coś, co wyglądałoby jak wypadek, lecz samochód Teresy ciągle stał w garażu. A porwanie w zasadzie wymagało tylko okupu. Bez żądania okupu uprowadzenie było tylko trochę mniej podejrzliwe niż nóż w piersi i krew na jego rękach. Ale teraz potrzebowałam zarówno Luthera jak i Monici podążających za jego plecami. Gdyby wiedział, że go obserwują to nigdy by nie wrócił do miejsca popełnienia przestępstwa. - Daj mi dolara – powiedziałam do niego. - Czemu? – zmarszczył czoło. Na nowo przemyślałam swoje żądanie. - To dobre pytanie. Jesteś nadziany. Dawaj dwadzieścia. Westchnął i wyjął dwudziestaka z portfela. - Teraz pracuję dla ciebie. - Jesteś tania. - To jest zaliczka – powiedziałam pokazując dwudziestaka, którego właśnie mi dał. – Dodaj do tego kilka zer i będziesz miał moją dniówkę. Dostaniesz rachunek. I będzie duży. – Musiałam jakoś opłacić swoją zapaśniczą karierę. - Mam już obsadzony ogon na Yoscie. Nie opuszcza go na krok i obiecuję ci, że Yost o tym nie wie. – Nie powiedziałam im, że jest nim nieżywy nastoletni gangster. – Jeśli doktorek zrobi coś podejrzanego to mój człowiek da mi znać. I moja asystentka rozpracowuje go w jego środowisku. Jeśli będzie tam coś, co nie pasuje to znajdziemy to. - Już go sprawdzałaś? – Zapytał zaskoczony Luther.

136

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Mówiłam ci, koniecznie chcę znaleźć twoją siostrę, a że małżonkowie są prawie zawsze podejrzani przy zniknięciach, więc tak, już go sprawdziłam. – Oparłam się i dodałam. – Tak samo zrobiłabym z tobą, gdybyś był podejrzany. - Czy policja podąża w tym samym kierunku podejrzeń co ty? Czy FBI bierze go pod uwagę jako podejrzanego? – zapytała Monica. - Skarbie, FBI każdego uważa za podejrzanego – powiedziałam odpowiadając jej na pytanie i jednocześnie nie udzielając żadnych informacji. Musiałam przyznać, że byłam zaskoczona, iż doktorek zdecydował się na coś takiego mając takiego szwagra jak Luther Dean. Może był zdesperowany z jakiegoś powodu? Z drugiej strony, desperaci robili zdesperowane rzeczy. Co nie wróżyło dobrze dla Teresy Yost. Poczułam pokorę, gdy iskierka nadziei zapaliła się w Monice. Wydawała się mocno wierzyć w moje umiejętności. - Jest tu jakaś toaleta? – zapytał w końcu Luther, rozglądając się dookoła. - Tam. – Wskazałam męską toaletę i patrzyłam jak podąża w tamtym kierunku. Troszkę dlatego, iż chciałam się upewnić, że znalazł się poza zasięgiem słuchu, ale też dlatego, że miał naprawdę ładniutki tyłeczek. Gdy przecisnął się przez drzwi, odwróciłam się do niej. - Dobra, mamy tylko kilka sekund. Czego mi nie mówisz? Zaskoczona otworzyła szerzej oczy. - Nie rozumiem. - Tik-tak – powiedziałam zerkając w kierunku toalety. Z odrobiną szczęścia Luther zachowa odrobinę podstaw higieny, ale z facetami nigdy nic nie wiadomo. Zaoferowałam Monice współczujące spojrzenie i powiedziałam: – Widzę ciężar winy jaki dźwigasz. – Gdy zamrugała obniżyłam głowę i dodałam. – Nie powiem słowa Monica, cokolwiek to jest. Muszę po prostu znać wszystkie aspekty tej sprawy. Jej usta ułożyły się w smutną linię i niechętnie powiedziała: - Luther o tym nie wie, ale jestem chora. Pomyślałam, że mogło tak być. Jej skóra miała żółtawy, niezdrowy odcień podobnie jak paznokcie z wyjątkiem białych linii malujących się w poziome rzędy. Jednakże nie byłam pewna dlaczego wychwytywałam przez to poczucie winy. - Przepraszam, ale… Pokręciła głową.

137

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nie, Luther nie wie, nie bez powodu. Kiedy umarła nasza mama… zatrzymała się, by dotknąć chusteczką oka i ponownie na mnie spojrzała. – Bardzo źle to przeżył, Charley. Była chora od dłuższego czasu, a kiedy odeszła… Po chwili położyłam swoją dłoń na jej i zachęciłam do kontynuowania. Odwróciła się i wdzięczna złapała moje palce, a potem pochyliła się do mnie i szepnęła. - Próbował się zabić. Powiedzieć, że byłam wstrząśnięta było niedopowiedzeniem największego kalibru. Opadła mi szczęka zanim mogłam ją złapać i Monica to widziała. - Wiem. Wszyscy byliśmy zaskoczeni. Przyjął jej śmierć tak ciężko. Spojrzałam w kierunku łazienki po raz kolejny. Z powodu braku zagrożenia zapytałam. - Czy on korzystał z jakiejś pomocy? - Tak. Korzysta. Cóż, jest coraz lepiej. - Cieszę się. Mogę zapytać co ci jest? - Możesz pytać o co chcesz – powiedziała ze smutnym uśmiechem. – Lekarze nie wiedzą. Byłam diagnozowana na wszystko od syndromu chronicznego zmęczenia do choroby Hutchinsona i nic nie pasowało. Po prostu staję się coraz bardziej chora i nikt nie wie dlaczego. Luther kierował się w naszą stronę, gdy zadałam dodatkowe pytanie. - Monica, a dlaczego twoja choroba powoduje poczucie winy z powodu zniknięcia Teresy? Zacisnęła usta, gdy wina ponownie po niej spłynęła. - Ubezpieczenie. Teresa znalazła klinikę w Szwecji, która zajmuje się wieloma przełomami w medycynie. Myślę, że zlikwidowała ubezpieczenie, bym mogła pojechać do Szwecji. – Gdy Luther się zbliżył pochyliła się blisko mnie. – On nie może wiedzieć, że jestem chora. Uścisnęłam ją szybko zanim zabrałam rękę. Gdy Luther usiadł, mój tata wkroczył wolnym krokiem do baru, a ja musiałam włożyć swoje okulary przeciwsłoneczne. - Cześć tato – powiedziałam z ogromnym uśmiechem. – To są moi klienci, Monica i Luther. - Miło was poznać. – Jego głos i postawa były miłe, ale w środku nie był typem wesołego biwakowicza. Bardziej był jak wkurzony niedźwiedź, który próbuje zjeść 138

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] wesołego biwakowicza, tylko że biwakowicz był mistrzem świata w biegach przełajowych. Pochylił się i pocałował mnie w policzek.– Czy w ogóle rozważyłaś to, o czym wcześniej rozmawialiśmy? - Czy słonie świecą w ciemności? - Możesz zdjąć okulary. – Rozczarowanie pokryło jego twarz. – Wujek Bob już mi powiedział. - Wujek Bob mnie wysypał? – sapnęłam. - Chciałbym porozmawiać z tobą później jeśli znajdziesz chwilę. - Jestem dziś całkiem zajęta – powiedziałam wciąż mając okulary na uśmiechniętej twarzy. – Ale mogę spróbować znaleźć chwilkę. - Byłbym wdzięczny. Zostawię cię teraz z twoimi sprawami. – Skinął Lutherowi i Monice i poszedł do swojego biura. Po dodatkowym wypytaniu Deanów pożegnałam się z nimi i poszłam podekscytowana schodami na górę, by podzielić się z Cookie najnowszymi wieściami. Czy było to oszustwo ubezpieczeniowe? Z pewnością doktor Yost dowiedział się o polisie, którą zamknęła jego żona. Może zobaczył w tym szansę dla siebie. Potrzebowałam zapisów księgowych. Ale też potrzebowałam wezwania do sądu. Nie, potrzebowałam agentki Carson. Przeszłam przez schody i spojrzałam w dół na bar. Moje biuro było za wyszukaną żelazną windą, ale dziewczynka z nożem blokowała mi przejście. Obeszłam ją i weszłam do biura. - Och, przyniosę wam kawę – powiedziała Cookie naprawdę głośno. Pobiegła do mojego biura, gdzie stał ekspres i pomachała do mnie z szeroko otwartymi oczami. Uśmiechnęłam się i odmachałam. Przewróciła oczami, pośpieszyła do ekspresu i kiwnięciem wskazała na biuro. - Czy któryś z panów szeryfów lubi śmietankę? Och. W końcu zadzwoniło. Wycofałam się drogą, którą przyszłam i pomalutku przeszłam przez drzwi. Uff. Dziewczynki z nożem już nie było. Nasze spotkania były krótkie, ale znaczące. Byłam tego pewna. Niespecjalnie chcąc rozmawiać z tatą przemknęłam obok jego biura i wyszłam tylnymi drzwiami. Wujek Bob zadzwonił do mnie, gdy zbliżałam się do Misery. - Wysypałeś mnie – powiedziałam pomijając uprzejmości. - Nic takiego nie zrobiłem. – Zdawał się być naprawdę urażony i powiedział: – No dobra, może i tak zrobiłem. Komu cię wsypałem? 139

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Tacie. - Czym? Sprawą Reyesa? - Wiedziałeś, że chce, abym odeszła? – Wyszperałam swoje klucze z torby, ponieważ Misery brakuje technologii wykrywającej moje DNA do otwierania drzwi, gdy się zbliżam. - Z czego odeszła? Z klubu gimnastycznego? – Śmiał się głośno. Wsunęłam klucz do zamka. - To było niesamowicie obraźliwe. - Co? – otrzeźwiał. – Nie powiesz mi, że naprawdę należysz do klubu gimnastycznego. - Oczywiście, że nie. On chce, żebym zrezygnowała z pracy. Mojej pracy. Z biura detektywistycznego. - Nie gadaj. - No mówię ci. – Położyłam swoją torbę na fotelu pasażera i wspięłam się za pomocą jednej ręki. – On się zagubił. Chce, żebym naprawdę zrezygnowała. Zastanawiam się teraz nad zapasami lub tańcem brzucha. Misery również nie przywitała mnie w stylu Hej Charley. Jakieś uzbrojone pociski dla ciebie? - Porozmawiam z nim. A tak w ogóle, mam haka na doktorka. - Coś jak hak na wieloryba. - Znalazłem to w bazie danych. Nic z tego nigdy nie wyszło, ale jego nazwisko jest wspomniane w jakimś śledztwie na temat fałszerstwa. Mogę podać ci namiary na detektywa, który się tym zajmował. Teraz jest już na emeryturze. Znam go. Gram z nim w golfa. - Super. Pewnie na nią zasłużył. Mam dwóch szeryfów w biurze – powiedziałam ożywiając Misery. Nie rozpoznawała mojego głosu ani nie skanowała mojej siatkówki. - Czego chcą? - Nie mam pojęcia. Już gadałam z jednym wczoraj wieczorem, więc teraz wymknęłam się tylnym wyjściem. - W prawdziwym stylu Davidsonów. - Hej, możesz mi sprawdzić finanse doktora Yosta? Zaangażowałam w to już Cookie, ale potrzebuję oficjalnych danych, których nie dostanę bez nakazu. – Skierowałam Misery do centrum. Kierowałam nią. Lubiłam czuć ją w dłoniach.

140

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Jest bogaty. Widziałaś jego dom? Jego miesięczny rachunek za wodę mógłby przez miesiąc wyżywić mały kraj. - Cóż, skąd wiesz, że jest bogaty nie sprawdzając jego konta? - Naprawdę chcesz, żebym sprawdził jego finanse? - Czy papież jest katolikiem? - Czy wspominałem ci jakie tyły mam w papierkowej robocie? - Czy wspominałam ci jak wiele jesteś mi winny? - Dobra, finanse.

141

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 12 Nic bardziej nie wkurza niż kiedy podczas kłótni zdajesz sobie sprawę, że jesteś w błędzie. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Zaparkowałam Misery w bocznej uliczce, przecznicę od opuszczonego szpitala psychiatrycznego i pochylona przebiegłam do najbliższego śmietnika, za którym skryłam się w kępie zielonych krzewów. Po czym zmachałam dziko rękoma i splunęłam kilka razy, kiedy zdałam sobie sprawę, że krzaki całe są w pajęczynach. Po przejściu dreszczy obrzydzenia pozbierałam się i kumulując moją Mission: Impossible chi – siłę skoczyłam na płot, a po nim dostałam się na daszek szopy. Kiedy już tam byłam, zwinęłam się w kulkę i pisnęłam. Chi czy nie chi, skakanie przez płot było do dupy, przeważnie dlatego, że bolało. Próbowałam rozluźnić obolałe palce, jednocześnie rozglądając się wokół. W zasięgu wzroku nie było żadnego rottweilera, więc zeskoczyłam i skierowałam się ku piwnicznemu

okienku,

którego

używałam

do

włamywania

się

do

środka.

Odblokowałam zatrzask w oknie i pociągnęłam. Normalnie okienko otwierało się na zewnątrz i mogłam wykonać skok z półobrotem do piwnicy, co bardziej przypominało padnij-powstań w wykonaniu żaby z utratą większej ilości włosów niż po chemii, ale tym razem okno było zamknięte. Pociągnęłam mocniej i poddało się, ale jakoś pół sekundy zamknęło się z powrotem. Co na jaja Zeusa? Zanim zdążyłam spróbować ponownie pojawił się Rocket. Nos miał dociśnięty do szyby i wyglądał jak dziecko w horrorze. Rozśmieszył mnie. - Panienka Charlotta! – krzyknął jakbym była od niego tysiąc mil. - Rocket – szepnęłam kładąc palec na ustach. – Ciii. – Rozejrzałam się nasłuchując odgłosu łap rottweilerów. Nie miałam pojęcia czy psowate mogły słyszeć umarlaków, ale zdecydowałam, że to nie jest idealna sytuacja, by to sprawdzać. – Rocket, wpuść mnie. Ponownie zachichotał.

142

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Panienko Charlotto, mogę cię zobaczyć przez szkło! – krzyknął jeszcze głośniej, wskazując na szybę palcem, w razie jakby mi to umknęło. – Ty mnie słyszysz? Och, na miłość do Godsmack23. Położyłam się na brzuchu i odrobinę uchyliłam okno. - Rocket – powiedziałam przez szczelinę. – Musisz mnie wpuścić. - Nie możesz wejść, mam towarzystwo. - Towarzystwo? Poważnie? – Rocket kopnął w kalendarz gdzieś w latach pięćdziesiątych. Jak wielu ludzi mógł znać? – Tutaj grasują wielgaśne psy i mam dla ciebie kilka nazwisk. Rozjaśniał. Dosłownie. To było dziwne. Pchnął okienko o kolejny centymetr i wsadził w szparę nos i usta. - Nazwiska? – wyszeptał. - Tak, nazwiska ludzi. Muszę wiedzieć czy przeszli czy nie. – Nie mogłam stracić jego uwagi nawet na sekundę. Przykuwanie jego uwagi powyżej kilku sekund było jak wygranie na loterii minus korzyści finansowe. Odepchnął okno, otwarł je, zmarszczył twarz i zrobił karpia. - Wiiiiitaaaaam, panienko Charlotto! Zaczerpnęłam głębokiego, uspakajającego oddechu. - Rocket, gdzie są Truskawa i Blue? – Blue Bell była jego siostrą, która w latach trzydziestych zmarła na zapalenie płuc. Nigdy jej nie spotkałam. Najwyraźniej nie chciała zostać przedstawiona Ponuremu Żniwiarzowi. Truskawa była zmarłą siostrą oficera lokalnej policji, który pracował z moim wujkiem. Była wrzodem na tyłku. Ze swoją wciąż zmarszczoną twarzą odpowiedział: - Ukrywają się przed tobą. - Och świetnie, teraz obie mają zamiar mnie unikać? – W pierwszym momencie trochę się zirytowałam, ale przypomniałam sobie, że nie lubię dzieci, więc właściwie to było coś fajnego. Nie miałam wyboru, musiałam dać Rocketowi nazwiska. Po tym prawdopodobnie popędzi gdzieś przez azyl i stracę go całkowicie, ale to i tak było lepsze niż miałabym mieć odgryzioną nogę. - Teresa Dean Yost. Cofnął się i zamarł. Jego powieki trzepotały, kiedy przerzucał zapisy w mentalnym rejestrze. Następnie równie szybko skupił się na mnie. - Nie. Jeszcze nie jej czas. 23

Grupa hardrockowa i hevymetalowa.

143

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Jego odpowiedź mnie zdumiała. Naprawdę? Nadal żyła. Co do diabła? Byłam pewna, że Doktor Przyjemniaczek ją zabił. Dwa miliony baksów to dużo baksów. Ale ona żyła. Nadal miałam czas. - Rocket, kocham cię. Roześmiał się, po czym ponownie zamknął okno. - Rocket, czekaj – pociągnęłam okno i zaczęłam się szarpać. Bezskutecznie. Facet był jak głaz. Kamienie uwierały mnie w żebra oraz łokcie, co sprawiło, że zanim pójdę gdzieś dalej będę musiała wrócić do domu i się przebrać. Po chwili walki z okienkiem udało mi się je uchylić. Ale tylko trochę. – Jeszcze jedno nazwisko, kochanie – wyszeptałam w szczelinę. - A możesz powiedzieć magiczne słowo? - Proszę? – powiedziałam na głośnym wydechu. - „Proszę” jest magicznym słowem? Myślałem, że abrakadabra. - Och, prawda, sorki. Dobra, jesteś gotowy? Skinął głową, jego oczy lśniły w oczekiwaniu. To miało być trudniejsze. Earl Walker miał kilka ksywek i nikt nie mówił, że to było jego prawdziwe nazwisko, ale warto było spróbować. - Earl James Walker. - Nie żyje – powiedział jak gdyby nigdy nic. Zamrugałam ponownie zdziwiona. - Czekaj, jesteś pewien? Rocket zatrzasnął okno i roześmiał się diabelskim śmiechem. - Rocket, do cholery. – Sięgnęłam walcząc, żeby uchylić okno i nie pozwolić zatrzasnąć mu się z powrotem. – Rocket! – wychrypiałam. W końcu przestał się śmiać na wystarczająco długo, by na mnie spojrzeć. - Earl James Walker. Jesteś pewien, że nie żyje? Ponownie otworzył okienko, ale tylko na tyle, by móc porozmawiać, wyraźnie odmawiając rezygnacji z tej gry, po czym wzruszył ramionami. - Większość z nich, tak. - Większość z czego? Earlów Jamesów Walkerów? - Tiiaaa. – Zaczął liczyć na palcach. – Siedmiu martwych od czasu czarnych burz. Kto może zliczyć ilu wcześniej?

144

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Nie miałam pojęcia czym były czarne burze, ale Rocket dorastał podczas ery Dust Bowl24. Może właśnie to miał na myśli. - Ale czy są jacyś żywi? Ponownie zaczął liczyć. - Dwóch. Łał, więc może Reyes nie był walnięty. Najwyraźniej Walkerowie nie byli za bardzo kreatywni nazywając swoich synów Earl James. - Możesz mi powiedzieć gdzie oni są – zapytałam znając już odpowiedź. - Nie gdzie, tylko czy. Żywi czy martwi. To jest to, co ja wiem. Cóż, cholera, to zbytnio nie pomagało. Może gdybym przybliżyła kilka rzeczy na temat tego konkretnego Earla Walkera, moglibyśmy to sprawdzić. - Rocket, wpuść mnie. - Dlaczego? – zapytał jakby całkowicie zdezorientowany. - Ponieważ potrzebuję z tobą porozmawiać, a nie chcę być pożarta przez pieprzone rottweilery. Ogromny uśmiech ozdobił jego twarz. - Takie jak ten? Wskazał głową na ogromną porcję śliny skapującą na rękaw mojej kurtki. A potem oddech, gorący oddech owiał mój policzek, a ja starałam się nie zsiusiać w gacie. Powódź adrenaliny zalała moje ciało, co uniemożliwiło mi nie ruszanie się, ale nadal leżałam jak zabita. Bieganie tylko by go uszczęśliwiło. Postępując jakby z bombą, ostrożnie i powoli włożyłam rękę do kieszeni kurtki i wyjęłam suszony pasek skóry uformowany w kształt kości. Ledwo wysunęłam dłoń z kieszeni, kiedy ogromny zestaw szczęk zacisnął się na przysmaku, po czym właściciel paszczy wskoczył na mnie warcząc, prawdopodobnie łamiąc mi przy tym kilka żeber. Jęknęłam i spojrzałam na drugą stronę, kiedy rottweiler zszedł ze mnie i zaczął gryźć, na szczęście kość, którą mu dałam. Po czym trącił mnie nią jakby zachęcając, bym mu ją odebrała. I w tym właśnie momencie moje serce zostało stracone. - Czy ty nie jesteś słodziakiem? – zapytałam, a on – poprawka, ona – położyła się na brzuchu z kością w pysku i zaczęła machać ogonem tak mocno, że mogłaby Dust Bowl – okres (lata 1931-1938), w którym dziewiętnaście stanów na obszarze Wielkich Równin w Stanach Zjednoczonych zostało dotkniętych katastrofą ekologiczną, będącą skutkiem suszy i silnej erozji gleb. Została ona spowodowana wieloletnią suszą i intensywną eksploatacją rolniczą gruntów. 24

145

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] wywołać huragan w Chinach. Pogłaskałam ją po boku. – Jaka fajna psina. Jaka kochana. – Trąciła nosem moją rękę i spojrzałam na jej obrożę. – Artemida? Masz na imię Artemida? – Wymyślenie tego dobrze robiło mojej karierze. Głaskałam psa jeszcze przez chwilę. – Jesteś boginią? Wyglądasz jak bogini. Jakie ładne imię dla ładnego psiaka... – przestałam gaworzyć i zamarłam, kiedy wielkie buty weszły mi zasięg wzroku. Moje spojrzenie powędrowało w górę przez ubrane w skórę nogi, pasek z klamrą w kształcie czaszki, do skórzanej kamizelki założonej na czarny podkoszulek z napisem „ZABIĆ ICH WSZYSTKICH, NIECH BÓG ZAJMIE SIĘ SORTOWANIEM”. Kontynuowałam wzrokiem podróż w górę przez nieogoloną szczękę, parę czarnych, przeciwsłonecznych okularów, aż do włosów tak ciemnych, że nie odbijały tylko pochłaniały promienie słoneczne. - Masz szczęście, że twoje gardło jest w stanie nienaruszonym – powiedział, ton jego głosu brzmiał uspokajająco pomimo przekazu wiadomości. – Artemida nie za bardzo lubi ludzi. Całkowicie upaćkana błotem podniosłam się do siadu, ramiona oparłam na ziemi za mną. - Jest urocza. Podeszli jeszcze dwaj mężczyźni wyglądający tak niechlujnie jak ten pierwszy. Jeden z nich był młody i przywodził na myśl greckiego księcia. Ten drugi bardziej przypominał włoskiego mafioza niż członka gangu motocyklowego. Pierwszy mężczyzna odwrócił się do nich. - Powiedziała, że Artemida jest urocza. Książę wzruszył ramionami. - Bo ona jest słodka. – Dostał kuksańca w ramię, roztarł bolące miejsce po czym powiedział: – No jest. Nic na to nie poradzę. - To całkowicie twoja wina, sukinsynu. – Wydawał się być wściekły, ale okazało się, że naprawdę trudno było poznać jego emocje. – Tej lasce powinno brakować połowy twarzy. Tony Soprano25 przytaknął. Pokręciłam głową nie zgadzając się z nim z całego serca.

Anthony John Soprano, Sr. – boss rodziny mafijnej DiMeo w serialu telewizyjnym Rodzina Soprano wyprodukowanym przez HBO. 25

146

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Ona już nawet nie jest dobrym psem stróżującym. Co mam, do kurwy nędzy, z tym fantem zrobić? Artemida stanęła na dwóch łapach i oparła się o jego pierś, by pokazać mu nową zabawkę. - Tak, tak, wiem. Dostałaś prezencik. – Podrapał ją za uszami i zaczął udawać, że ma zamiar zabrać jej kość i ją zjeść, jednocześnie opuścił jej przednie łapy na ziemię i kazał usiąść. Próbowała ponownie podskoczyć, ale trzymał na niej dłoń aż się poddała i skupiła całą uwagę na kości. - Ja, hę? – powiedział Książę. – Na starość robisz się miękki. Po kolejnym głośnym huku rozbrzmiewającym przed budynkiem, takim na który moje ramię odpowiedziało bólem, spojrzałam na faceta, który najwyraźniej był przywódcą tego motocyklowego gangu. - Prawdopodobnie zastanawiacie się co ja tutaj robię. Mężczyźni spojrzeli po sobie i zachichotali. - Żartujesz sobie? – zapytał Mafiozo. - Możesz ich zobaczyć, prawda? Ponownie skupiłam się na przywódcy. - Ich? – Nadal byłam na ziemi, zaczęłam się podnosić, ale położył swój but na moim żołądku. Nie mocno, tylko na tyle, by przytrzymać mnie na ziemi. Najwyraźniej właśnie tak lubił kobiety. Pomijając fakt, że już byłam umorusana. Spojrzałam na niego. – Mógłbyś? - Jesteś na terenie prywatnym, pamiętasz? Mogę ci zrobić cokolwiek zapragnę. I powiedział to wtedy, kiedy właśnie zaczynałam go lubić. - Kim oni są? – zapytał. - Nie wiem o czym mówisz. Książę ukląkł obok mnie, nachylił się aż jego usta niemal stykały się z moimi, potem sięgnął do mojej tylnej kieszeni i wyciągnął moją legitymację prywatnego detektywa. Był tak blisko mnie o dziesięć sekund dłużej niż to było konieczne, a dopiero potem obejrzał moją licencję. - Ona jest prywatnym detektywem. Wstał i podał ją przywódcy. - Charlotte Davidson, prywatny detektyw – przeczytał Nieustraszony Kierownik, zabierając but z mojego brzucha. – Wszystko dobrze?

147

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Zdefiniuj „dobrze”. Gdzie są pozostałe psy? Wy chłopaki, macie zazwyczaj trzy. Zapanowała cisza. - Zdechły – powiedział cicho. – Otrute. Artemida ledwie to przetrzymała. Dostałam zadyszki, kiedy podniosłam się na nogi. - Kto to zrobił? – Nic nie mogłam poradzić na moje oburzenie. Mafiozo wzruszył ramionami. - Szukamy. – Potem spojrzał na mnie podejrzliwie. Starałam się zignorować ostrzeżenie. Jakbym mogła. – To kim oni są? Odwracając się do lidera i otrzepując ubranie uniosłam pytająco brwi. Artemida zrozumiała mój ruch jako znak do zabawy i skoczyła na mnie popychając na ścianę azylu. - Kim jest kto? – zapytałam cofając się i przytulając psa. - Duchy w szpitalu. Znieruchomiałam w zdumieniu, kiedy przywódca złapał Artemidę za obrożę i usadził z powrotem. Zdałam sobie sprawę, że bardzo łagodnie z nią postępuje. Może ona wciąż była chora. - Nie wyglądasz na faceta, który wierzy w duchy. - Nie wierzyłem. Do teraz. - Dobra. A co sprawia, iż myślisz, że ja wiem, kim oni są? Książę odezwał się: - Bo jesteś jedyną, która regularnie przychodzi z nimi rozmawiać. Wszyscy inni, którzy się tu włamują po prostu chcą imprezować albo zrobić film pod tytułem „nawiedzony szpital”. – Poruszył palcami dla lepszego efektu. – Pieprzeni łowcy duchów. Oczywiście czasami zdarza się, że chłopaki przyprowadzają tu dziewczyny, by je straszyć. To zabawne, kiedy one wskakują im w ramiona. – Uśmiechnął się. – Osobiście zrobiłem tak kilka razy. Nie mogłam nic na to poradzić, że się uśmiechnęłam. - A co sprawia, że myślicie, iż to miejsce naprawdę jest nawiedzone? - Widzimy ściany – odpowiedział mafiozo. – Pojawiają się na nich nazwiska, następnego dnia kolejne. Duchy wydrapują je na ścianach, nazwisko po nazwisku. – Popatrzył na rozpadający się budynek. – To pewnego dnia runie. Też się tym martwiłam.

148

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Właściwie to jest on. Cóż, ma na imię Rocket, jeśli mam być bardziej dokładna. On jest tym, który wydrapuje te nazwiska na ścianach. Jego siostra też tu jest, ale nigdy jej nie spotkałam. Ich wiara uspokoiła ich. Podwładni spojrzeli na lidera, by zobaczyć jak on zareaguje. Chciał mnie zapytać o wiele rzeczy, ale ja naprawdę nie miałam na to czasu. - Słuchaj – powiedziałam biorąc głęboki oddech. – Rocket zmarł gdzieś w okolicy lat pięćdziesiątych. On ma tą... no nie wiem... umiejętność. Zna nazwisko każdej osoby, która się urodziła i wie czy ten ktoś żyje, czy nie. Używam go często przy moich sprawach. On jest dość pomocny. On jest... – Myśl o osobowości Rocketa sprawiła, że się uśmiechnęłam. – Jest jak dzieciak. Jak wielki, gruby dzieciak z naprawdę rozwiniętym ADHD. Spojrzeli po sobie. - Mogę iść? – zapytałam wskazując palcem przez ramię i odwracając się w tamtym kierunku. – Tak jakby czeka na mnie zaginiona kobieta. - A możesz z nim porozmawiać w naszym imieniu? – zapytał Nieustraszony. - Jasne, że mogę. Każdego dnia byle nie dzisiaj. Głowa Księcia potakiwała z uznaniem, kiedy patrzył na dolną połowę mojego ciała. - Możesz wyjść od frontu – powiedział przywódca chwytając Artemidę za obrożę. Dyszała z wywieszonym jęzorem, najwyraźniej chętna do zabawy. - Naprawdę? Od przodu? – To było świetne. Przeskakiwanie ogrodzenia nie było moją mocną stroną. - Kiedy wrócisz? – zapytał jeden z nich. Już podążałam do bramy głównej. - Wkrótce! – obiecałam. Bardzo chciałam móc porozmawiać jeszcze z Rocketem, ale teraz nie miałam czasu by zakumplować się z gangiem motocyklowym. Oni zawsze z jakiegoś powodu chcieli, żeby im siadać na kolanach. Kiedy ruszyłam do Misery, zatrzymałam się w połowie ścieżki i rozejrzałam po ulicy. Duży, czarny samochód stał w połowie przecznicy. Okno zjechało w dół i wynurzył się z niego Garrett. Uśmiechnął się, po czym zasalutował. Moja szczęka zacisnęła się z hukiem. Najwyraźniej teraz wypadała jego zmiana. Mój wujek ponownie ustawił go jako mój ogon. Reyes uciekł, a ja byłam najmniejszą linią oporu, żeby go znaleźć. 149

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Obdarowałam Garretta najlepszym śmiercionośnym spojrzeniem jakie udało mi się wyczarować, mając nadzieję, że go nim oślepię na całą wieczność. Zaśmiał się i krzyknął: - Numer trzy: „Jestem gotowy umrzeć, by spróbować”! O mój Boże, miał już gotową listę. Odwróciłam się i odeszłam, odmawiając spojrzenia za siebie, kiedy głośno się śmiał. Niech go cholera. Mógł nawet poskarżyć się wujkowi Bobowi. Wskoczyłam do Misery i zaczęłam wybierać numer do Cookie, kiedy Rocket pojawił się obok mnie. Po prostu wyskoczył z siedzenia pasażera. Nigdy nie widziałam Rocketa poza szpitalem, więc potrzebowałam chwili, by przywyknąć. I, no cóż, rozpoznać go. On najwyraźniej również potrzebował chwili. Zamrugał, rozejrzał się jakby nie wiedział gdzie był i zwrócił swoją dziecięcą twarz ku mnie. - Wyszłaś? - Rocket, co ty tu robisz? Wielki uśmiech wypłynął na jego twarz, a potem na powrót spoważniał. - Wyszłaś. - Tak, wiem, przepraszam. Wszystko w porządku? - O tak – powiedział, kiedy przypomniał sobie co miał mi do powiedzenia. Teresa Dean Yost. Zaskoczona zapytałam: - Co z nią? – Miałam nadzieję, że statystyka co do jej osoby nie zmieniła się w ciągu tych ostatnich kilku minut. Odwrócił ku mnie swoją stroskaną twarz. - Szybko. Zanim ponownie zdążyłam wymówić jego imię, już go nie było. Niech to cholera. Miałam się spieszyć. Zrobiłabym to, gdybym wiedziała gdzie ona jest. Co, do wszystkich diabłów, doktorek jej zrobił? Wybrałam numer do Cookie. - Czy myślisz, że czerwony i różowy pasują do siebie? – zapytała zamiast powitania. - Tylko jeśli jesteś ciastem. Teresa Yost żyje – powiedziałam przekręcając kluczyk w stacyjce i ruszając. - Co? Naprawdę? Ciastem? *** 150

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Czterdzieści minut później jechałam wózkiem golfowym po polu golfowym Isleta. Zadzwonił wujek Bob. Podał mi namiar na detektywa prowadzącego fałszerza, w którą wmieszany był doktor Yost. Chciałam wiedzieć dlaczego. Ponownie zadzwoniłam do Cookie. - Stara, musimy sprawić sobie wózek golfowy, aby nim jeździć z pracy i do pracy. - Ale będziemy jechać jakieś trzydzieści sekund. - Dokładnie! To nam zaoszczędzi kilka cennych minut w ciągu każdego roku. - Spałaś coś? - Jasne. Zdrzemnęłam się w drodze tutaj. - A nie prowadziłaś wtedy? - Tiiaa, inni kierowcy mnie budzili. Klaksony powinny zostać zakazane. Zanim zdążyła mnie skarcić – chyba nadal była zdenerwowana z powodu mojej uwagi o cieście – rozłączyłam się i lawirowałam z lewej na prawą jadąc przez wydmy, tuż przy jałowcach. Mała grupka mężczyzn stała na trawiastym wzgórzu, oceniając długość toru wodnego przed nimi. Lub ewentualnie mnie, kiedy wymijałam różne rzeczy pojawiające mi się na drodze, jakbym manewrowała uchylając się przed strzałami podczas jazdy wózkiem do golfa. Ta rzecz była zarąbista. Ale lepsza byłaby z płomieniami. Ewentualnie z terenowym podwoziem. Z piskiem zatrzymałam się przed mężczyznami. Metaforycznie. - Czy któryś z was nazywa się Paul Ulibarri? Jeden z mężczyzn podszedł bliżej, starszy pan z okropnie wyglądającym kijem w ręce. - Cześć, ja jestem Paul – powiedział z zaciekawieniem. - Cześć. – Wyszłam z wózka i podałam mu rękę. – Ja jestem Charley Davidson. - Och, oczywiście, właśnie rozmawiałem z twoim wujkiem. Nie spodziewałem się ciebie tak szybko. - Cóż, mamy zaginioną kobietę i musimy ją znaleźć tak szybko jak to tylko możliwe. - Z pewnością. Howard – powiedział odwracając się i podając kij najbliżej stojącemu mężczyźnie. – Zaraz wracam. Wszyscy się uśmiechnęli i skinęli głowami przyjaźnie, prawie za bardzo przyjaźnie, kiedy oddalaliśmy się od nich. Tylko jeden z nich wydawał się być

151

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] zirytowany tym, że przerwałam im grę, młodszy mężczyzna z bródką, krzykliwym zegarkiem i skrzywioną twarzą. - Przepraszam, że zakłóciłam wam grę. - Och, niepotrzebnie. Celowo zwalniamy uderzenia. Wydaje się, że my, stare pryki, nie gramy wystarczająco szybko, a młody Caleb ma tyle ludzi do spotkania, miejsc do zobaczenia. Roześmiałam się. - Co, zawsze mu spieszno? - Tiiaa. Obiecał ojcu, że z nim zagra i do teraz tego żałuje. Odwróciłam się, by spojrzeć na nich. - A który to jego ojciec? - To ja. – Uśmiechnął się z błyskiem złośliwości w oczach. - A więc, twój wujek wspominał sprawę, ale nie pamiętałem jej zbyt dobrze. Zadzwoniłem do Hannah, ona nadal pracuje w wydziale w dokumentacji i poprosiłem ją, by wyciągnęła papiery. Ma je jeśli chciałabyś rzucić okiem. - Dziękuję. – Byłam nieco zdziwiona współpracą jaką uzyskałam. - Naprawdę chciałem dopaść faceta – powiedział. - Doktora Yosta? – zapytałam. - Co? Och, nie. – Pokręcił głową i skoncentrował się na mnie. - Eliego Quintero. Najlepszego cholernego fałszerza jakiego kiedykolwiek widziałem. Wydrukował więcej papierów niż Xerox. - Papierów? – zapytałam zdziwiona. – Masz na myśli podrabiane dokumenty? Jak dowody osobiste i takie tam? - Tak. - Łał. Tego się naprawdę nie spodziewałam. To dlaczego miałeś nazwisko doktora zamieszane w tą sprawę? - Ponieważ on był na liście. – Kiedy uniosłam brwi w zdziwieniu, kontynuował: - Kiedy wpadliśmy do mieszkania Quintero, on już zdążył uciec z miejsca zbrodni, zwiał do Minnesoty czy Mississippi, jakieś miejsce na M z tego co słyszałem, ale zostawił po sobie księgę, listę, która wpadła pod stół, kiedy spieszno mu było opuścić lokal. Było tam kilkadziesiąt nazwisk, w tym twojego doktora. - Naprawdę? – Byłam bardziej niż trochę zaskoczona. - Niestety, to wszystko co mieliśmy. Niewystarczające dowody, żeby go ścigać i spędziłem miesiące nad tą sprawą. 152

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Bez sensu. Leniwie skinął głową zgadzając się ze mną. - Rzeczywiście. - Wiesz może kiedy doktor Yost spotkał się z panem Quintero? - Cóż, jeśli dobrze pamiętam, nazwisko doktorka było jednym z ostatnich na liście, więc to musiało być mniej więcej wtedy, kiedy wpadliśmy przeszukać jego mieszkanie. To by było gdzieś... - Naprawdę, tato? – jęknął za nami Caleb. Najwyraźniej przyszła kolej na ruch jego ojca. Starszy pan odwrócił się do niego powoli i uśmiechnął się. - Naprawdę, Caleb. Naprawdę. – Odwrócił się z powrotem do mnie, Caleb w tym czasie ze złością rzucił kijem. – Moja żona rozpieściła tego chłopca. Około trzech lat temu, powiedziałbym. Rozpieściła go trzy lata temu? Tego rodzaju zachowanie mówiło o kilkunastoletnich zaniedbaniach. - Tiiaa, to prawda. To była jedna z moich ostatnich spraw, więc powiedziałbym, że dokładnie trzy lata. - Łał, cóż, dobrze. Dziękuję bardzo za poświęcony czas i jeśli pozwolisz zadzwonię do Hannah w sprawie tych dokumentów. - Śmiało. – Podał mi swoją wizytówkę, a na jej odwrocie napisał numer Hannah. Potem spojrzał na swojego nerwowego syna i z powrotem na mnie. – Jesteś pewna, że nie potrzebujesz czegoś jeszcze? Jakiejś wskazówki? Porady prawnej? Usłyszeć „Odę do radości” wyrecytowaną wspak? Roześmiałam się i ruszyłam na swoją słodką przejażdżkę. - Nie, ale dzięki bardzo. - Powiedz swojemu wujkowi, że jest dupkiem – usłyszałam jeszcze za sobą. - Powtórzę. – Podobał mi się ten facet. Kiedy odjeżdżałam jego syn wpadł w słowotok na temat: jak to czas równa się pieniądz. - Pozwól mi wyrazić, jak bardzo, na skali od jednego do całuj mnie gdzieś, mnie to obchodzi – powiedział emerytowany detektyw. *** Podczas drogi powrotnej wózkiem golfowym do klubu zadzwoniłam do Hannah, urzędniczki od dokumentacji i zanudziłam ją kilkoma pytaniami. 153

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Najwyraźniej obok nazwiska doktora na liście znajdowało się też nazwisko Keitha Jacoby’ego. Miałam datę z listy i zapytałam Hannah, czy mogłaby przetrzymać u siebie te papiery aż przyjadę i rzucę na nie okiem. Chciałam zobaczyć dokumenty ze sprawy Eliego Quintero w celu pozyskania kilku informacji. Według policyjnego raportu detektywi wierzyli, że Eli udał się do Mississippi i założył tam sklep. - Nie ma sprawy – powiedziała. – Dla Bobbiego wszystko. Bobby? Miała na myśli wujka Boba? Fuuuj. Olałam Garretta, wskoczyłam do Misery i zadzwoniłam do Cookie. - Zapomnij o przychodzących i wychodzących z wysp do doktora Yosta – powiedziałam, kiedy odebrała. - Dobrze, bo nie mogę się niczego doszukać. - Czy ludzie już w ogóle nie oglądają „Ulicy Sezamkowej”? – zapytałam wjeżdżając na autostradę 47, Garrett jechał za mną. - Nakryłaś mnie. Co tam? - Chcę, abyś robiła dokładnie to samo co robisz, tylko dodatkowo poszukała wszystkiego co się da na temat Keitha Jacoby’ego. - Mówiłam ci jak bardzo nie mogę się niczego doszukać? - Jestem pewna, że tak i doceniam aktualizację tej informacji. - Gdzie jesteś? Skręciłam na I-40 wąskim zjazdem. - Wracam do domu, dlaczego pytasz? - Mówisz, jakbyś była czymś rozproszona. - Bo jestem. Garrett mnie śledzi. - Naprawdę? Co ma na sobie? - Cook, mówię poważnie. - Czekaj, co ty robisz? Wyraźnie mogła usłyszeć zmęczenie w moim głosie, kiedy kręciłam głową, by rozciągnąć sobie mięśnie szyi. - Staram się zobaczyć przeszłość martwej dziewczynki siedzącej mi na masce. - Och. A czy to przypadkiem nie jest niebezpieczne? - Normalnie nie. Ale ta tutaj ma nóż. - Och, cóż, w takim razie zgaduję, że nic ci nie będzie.

154

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 13 Życie zakonnicy: czystość, ubóstwo i posłuszeństwo. Czekajcie, czystość? - NAKLEJKA NA ZDERZAK

Tak szybko jak zatrzymałam się przed biurem, pobiegłam po schodach na górę, by przekazać Cookie najbardziej niesamowitą rzecz, jaką właśnie usłyszałam w radiu. Wleciałam przez drzwi, wpadłam w poślizg i zatrzymałam się przed jej biurkiem. - Słyszałaś o penisie Miltona Berle’a? Oczy Cookie wytrzeszczyły się i skinieniem głowy wskazała za mnie. Obróciłam się i zobaczyłam stojącą tam młodą zakonnicę. Najwyraźniej na mnie czekała. To było niezręczne. Uśmiechnęłam się. - Przepraszam za to – powiedziałam podając jej rękę. Miała na sobie granatową spódnicę i sweter, tak samo dopasowany kolorem kornet, pod którym chowała brązowe włosy . – Jestem Charley Davidson. - Wiem. – Potrząsnęła moją dłonią przy użyciu obu swoich, a w jej zielonych oczach był blask, jakby spotkała właśnie gwiazdę rocka. Albo zaraz miała zostać ukamienowana. – Słyszałam, że jest ogromny. - Przepraszam? - zapytałam, podziwiając kolor jej oczu. - Penis Miltona Berle’a. - Och, tak. Dziwne, prawda? Co więc mogę dla ciebie zrobić? - Cóż... – spojrzała na mnie, na Cookie, i z powrotem na mnie. – Nie odpowiadasz na moje e-maile, więc postanowiłam przyjść, by spotkać cię osobiście. Zmarszczyłam brwi. - Twoje e-maile? Czy my się znamy? - Nie. – Miękki chichot wydostał się z jej gardła. – Ale ja wiem kim jesteś. Chciałam cię poznać. - A kim jestem? – zapytałam ostrożnie. Pochyliła się i wyszeptała z konspiracyjnym uśmiechem: 155

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Ponurym Żniwiarzem. Pomijając fakt, że o mało nie zaliczyłam gleby, to zniosłam jej oświadczenie całkiem dobrze. Popatrzyłam w szerokie ze zdumienia oczy Cookie, która była tak zajęta gapieniem się, że nawet nie zauważyła, że przewrócił się jej kubek. Odchrząknęłam i wskazałam na naczynie. Na szczęście Cookie zdążyła go opróżnić. Złapała chusteczkę, żeby wytrzeć małą stróżkę, a ja poprowadziłam siostrę do mojego biura. - Mogę zaproponować ci kawę? – zapytałam kierując się do wodopoju. Upłynęły długie minuty od mojej ostatniej filiżanki. Zakonnica pokręciła głową. –Cóż, Bóg jeden wie, że ja potrzebuję – powiedziałam nalewając sobie. - Prawdopodobnie wie – rzuciła i po tonie jej głosu zorientowałam się co powiedziałam. – Podobają mi się twoje obrazy. Cookie nalała sobie kawy i usiadła przy moim biurku, podczas gdy zakonnica usiadła po jego drugiej stronie. - Dziękuję. Czy mogę zapytać o twoje imię? - Oczywiście – odpowiedziała chichocząc. – Jestem siostra Mary Elizabeth. Ale wy znacie mnie jako Pannę Nagietek. Zamarłam w połowie siadania, popatrzyłam na nią ponownie, po czym kontynuowałam siadanie. - Ty jesteś Panną Nagietek? Posłała mi cierpliwy uśmiech i potwierdziła skinieniem głowy. - Nie jesteś tym, kogo się spodziewałam – powiedziałam po wzięciu długiego łyka. Spodziewałam się kobiety z nurtu New Age, z czarodziejską kulą, kartami tarota i pachnącymi olejkami. Panna Nagietek była administratorką strony o aniołach i demonach. Szczerze mówiąc to mnie zaskoczyło, że umiała zaprojektować stronę i ją wypozycjonować. - Zdaję sobie z tego sprawę. Przepraszam za iluzję. Po prostu nie chcę, by inne wiedziały, że cię znalazłam. Jeszcze nie – powiedziała unosząc dłonie. – Chciałam mieć pewność, że to ty zanim im powiem. - Im? – zapytałam. To mogło zacząć robić się brzydkie. Tylko garstka ludzi na tej planecie wiedziała czym jestem. - Siostrom Niepokalanego Krzyża. Jesteśmy na końcu tej samej ulicy. - Oczywiście. – Przyglądałam się jej przez dłuższą chwilę. Ona mi też.

156

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Słuchaj, to nie tak, że ja nie wierzę w Wielkie Bóstwo, tylko skąd ty u licha wiesz kim ja jestem? - Cóż... - I jak mnie znalazłaś? - Och... - I skąd wiesz o synu Szatana? – zapytałam przypominając sobie, jak Garrett podszywając się pode mnie napisał do niej maila, a ona odpisała: „jeśli ty jesteś Ponurym Żniwiarzem, to ja jestem synem Szatana”. Cookie skinęła głową sącząc kawę z kubka, a jej oczy nadal były wielkie z ciekawości. Siostra uśmiechnęła się cierpliwie czekając aż skończę, po czym zaczęła od początku. - Dobrze, cóż, zanim zabrniemy w to za daleko, być może chciałabyś wiedzieć kilka rzeczy na mój temat. - Wystarczająco sprawiedliwe. – Pochyliłam się i siorbnęłam kawy. Usiadła prosto, ze ściśniętymi kolanami, na nich położyła dłonie. - Słyszę anioły. Zamrugałam czekając na pointę. Gdy żadna nie nadchodziła zapytałam: - I? - Och, cóż, to wszystko. Słyszę anioły. - Ok., to wszystko wyjaśnia. Westchnęła z ulgą. - Dzięki Bogu. Martwiłam się, że... - Poważnie? - Słucham? - To nie wyjaśnia tej zwariowanej rzeczy. – Odłożyłam kubek i pochyliłam się. – To był sarkazm. - Oj, rozumiem. – Zmarszczyła brwi i pokręciła głową. – Czasem mi umyka. - Ta cała strona, to „Jak Wykrywać Demony”, to twoje? Skinęła głową i uśmiechnęła się szczerze. - Ściślej mówiąc to nie jest grzech. - Naprawdę jesteś Panną Nagietek? Kolejne skinienie. Myślę, że dawała mi czas, bym się w tym zagłębiła. A był mi on najwyraźniej potrzebny. 157

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Dobra, idźmy dalej. Kolejne skinienie. - Cookie napisała do ciebie, a ty wiedziałaś, że to nie ja. Potem Garrett napisał twierdząc, że jest Ponurym Żniwiarzem, a ty wiedziałaś, że tak nie jest. Wtedy, i niech to będzie jasne – powiedziałam podnosząc palec wskazujący. – Ja napisałam do ciebie z zastępczego e-maila, z pytaniem czego chcesz od Ponurego Żniwiarza, a ty wiedziałaś, że to ja. Skinienie. - Jak...? Skąd...? Ulitowała się w końcu i zaczęła mówić: - To była nazwa jaką wybrała. – Spojrzała na Cookie, która była tak samo skonsternowana jak ja. - Jason Voorhees26. Przewróciłam oczami. - Mówiłam ci, żeby nie podpisywać się jako facet z „Piątku Trzynastego”. - Alternatywą było Michael Myers27 - odpowiedziała defensywnie. - Nie, to ja chciałam gościa z „Halloween”. Ty na początku chciałaś podpisać mnie Freddy Krueger 28 . – Spojrzałam na siostrę Mary Elizabeth. – Naprawdę, Freddy? Widziałaś w jakim stanie jest jego skóra? - To nie miałoby znaczenia – powiedziała kręcąc głową. – Anioły wiedziałyby całe eony temu jakim imieniem zdecyduje się podpisać. Tą nazwę wymówiły, a ty jej użyłaś. - Aniołowie. One naprawdę do ciebie mówią. Prychnęła zaraz zakryła usta dłońmi, kiedy zrozumiała co zrobiła. - Przepraszam. Czasami moje maniery nie są takie, jakie powinny być. - Nie ma sprawy. - Ale właściwie to anioły nie mówią do mnie. Nawet nie jestem pewna czy wiedzą, że je słyszę. – Kiedy uniosłam pytająco brwi, powiedziała: - To, co robię bardziej przypomina podsłuchiwanie. - Aniołów? – zapytałam. - Zawsze byłam w stanie je usłyszeć. Odkąd pamiętam.

26 27 28

Jason Voorhees – fikcyjna postać filmowa, bohater horrorów z serii Piątek, trzynastego. Michael Myers – postać fikcyjna, znana z serii filmów Halloween. Freddy Krueger – fikcyjna postać, główny bohater serii horrorów Koszmar z ulicy Wiązów.

158

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Łał, to ciekawe. Wiesz, moja przyjaciółka Pari kiedyś zrobiła coś podobnego, gdy zaliczyła śmierć kliniczną na kilka minut. Wracając na ziemię usłyszała jak rozmawiają aniołowie. Mary Elizabeth zachichotała. - To się zdarza. To tak samo mam ja, z tą różnicą, że ja je słyszę stale. – Pochyliła się jakby zwierzała nam się ze świętej tajemnicy. – To całkiem męczące. One się nigdy nie zmykają. - Tiiaa, domyślam się – powiedziałam z uśmiechem. – Tak więc, stąd wiedziałaś jakiego podpisu użyję, ale jak ci się udało mnie tutaj znaleźć? - Um, znajomości. – Poprawiła się na krześle, wyraz winy odmalował się na jej twarzy. - A czy te znajomości przypadkiem nie są nielegalne? Dostała zadyszki. - Nie! Cóż, ok., nie jestem całkowicie pewna. Znam faceta, który zna faceta... Jakżeby inaczej. - A on...? - Namierzył twój adres IP. - Łał. – Byłam pod wrażeniem. – A ty zbudowałaś tę stronę internetową z danymi na temat aniołów i demonów? Siostra przytaknęła. - I usłyszałaś o podpisie w mailu od aniołów? – zapytała Cookie. - Tak. Słyszę różne rzeczy. Nie uwierzysz, co może się stać w przyszłym tygodniu, jeśli nikt nic nie zrobi. – Przewróciła oczami. – Ale oczywiście nikt nic nie zrobi. Nigdy nie robi. Nikt nigdy nie słucha. - Jesteś prorokiem – powiedziałam nieco przytłoczona. - Och, pfff. – Machnęła zbywająco ręką. – Nie bardzo. Nie w tradycyjnym sensie. Mam na myśli, że nie prorokuję. Po prostu słucham tych, którzy to robią. To raczej niegrzeczne, jeśli się o tym pomyśli. Nie mogłam się powstrzymać od śmiechu. - Jestem trochę tym przytłoczona. - Ja też – powiedziała Cookie. – To znaczy, nie jesteś tym, kogo się spodziewaliśmy. - Tiiaa, rozumiem to. Ale siostry chcą wiedzieć wszystko na twój temat. Och i na temat Reyesa oczywiście. 159

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Oho. - A jak dużo wiesz na temat Reyesa? - Cóż, niech pomyślę. Jest synem Szatana, który narodził się na ziemi, by być z tobą, Ponurym Żniwiarzem, choć siostry tak naprawdę nie lubią tej nazwy. Czują, że ona cię ogranicza. Tak czy inaczej jego prawdziwe imię to Rey’aziel, co znaczy „piękny”. On jest również portalem, jak ty. Och! – Popatrzyła na nas uważniej. – I jest wystarczająco potężny, by doprowadzić do apokalipsy. - Jesteś dobrze poinformowana. - Tiiaa, jak już mówiłam, bla, bla, bla... – Otworzyła i zamknęła ręce pokazując jakby ktoś bez przerwy mówił. To było takie zabawne. – A ty wiesz, że on może zakończyć nasz świat? – zapytała. - Tiiaa, mam gdzieś zapisane. - Ale... nie rozumiem. – Jej brwi zjechały w jedną kreskę. – Uratowałaś mu życie, gdy demony chciały go zabić i ponownie, kiedy zamierzał je sobie odebrać. A potem związałaś go z tą płaszczyzną blokując go na niej. - Tiiaa, zrobiłam to, co? – Po tym jak pokonałam demony torturujące Reyesa, przez uderzenie w nie moim wewnętrznym reflektorem - najwyraźniej demony miały na niego alergię - Reyes zdecydował się odebrać sobie życie, aby stać się mniej podatnym. Powstrzymałam go wiążąc go z jego fizycznym ciałem. Jednakże fakt, że siostra Mary Elizabeth wiedziała co zrobiłam i wiedziała wszystko o mnie i o Reyesie, był ciutkę niepokojący. - To znaczy, przyczyny rozumiem – kontynuowała. – Jestem tylko troszkę zaskoczona, że mimo, iż wiedziałaś to, co wiesz i tak uratowałaś mu życie. - Jakie przyczyny? - Was dwoje. Ty i Rey’aziel. Jak magnesy. Dosłownie. – Uniosła dwa palce, by to zademonstrować. – Jesteście przyciągani do siebie samą siłą woli. - Och, to. - Mam na myśli, że to zostało zapisane. To nie tak, że nie wiedziałam, iż tak będzie. Po prostu, jeśli demony by cię dopadły... - Tak, słyszałam. Byłoby bardzo źle – powiedziałam ignorując ściskanie w żołądku. - W rzeczywistości bardzo źle, ale nie martw się, mają zamiar zesłać ci opiekuna, zaraz po czasie twojego wielkiego cierpienia. - Cierpienia? 160

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Tak – powiedziała kiwając głową. - Tak naprawdę nie mam zamiaru cierpieć. Bardzo to będzie złe? - Cierpienie zazwyczaj takie jest. Zwłaszcza, gdy prorokują to aniołowie. - To brzmi okropnie nieprzyjemnie. I mają zamiar zesłać mi strażnika? Ale ja myślałam, że Reyes jest moim strażnikiem. Parsknęła. - Rey’aziel? Twoim opiekunem? - Tak – odpowiedziałam trochę zaskoczona. – On zawsze był przy mnie. Pilnował mnie i kilka razy uratował mi życie. - Cóż, to prawda, ale on nie jest twoim strażnikiem. On jest... Nie sądzę, że rozumiesz sytuację. - Jaką sytuację? – zapytałam zaniepokojona. - On jest, no cóż, potężny. - Tak, również o tym pamiętam. - I on... Po prostu nie wiem jak to powiedzieć. - Siostro Mary Elizabeth, nie ma wielu rzeczy, którymi jesteś w stanie mnie obrazić, jeśli o to właśnie się martwisz. - Och, to dobrze, w takim razie po prostu to powiem. On jest raczej jak twoja pięta achillesowa. - Moje co? - No wiesz, twój kryptonit. - Reyes jest moją słabością? – zapytałam bardziej zdezorientowana niż obrażona. - Dokładnie. Jesteś w nim zakochana. Nie możesz podejmować właściwych decyzji, kiedy on jest w pobliżu. - Ma rację – powiedziała Cookie, kiwając głową na zgodę. - Pfff, proszę. Całymi dniami podejmuję właściwe decyzje. Z zamkniętymi oczami. I ze związanymi rękoma. - Dokładnie – powiedziała, jej usta utworzył linię. – Co często się zdarza, kiedy on jest w pobliżu. Fakt, że wiedziała o tym był dziwnie krępujący. - W takim razie kto nim jest? Strażnikiem? – Wzięłam długi oddech w oczekiwaniu. Będę potrzebowała całej odwagi jaką tylko mogłam wykrzesać, ponieważ

161

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] czekał mnie czas wielkiego cierpienia. Wielkie cierpienie czy jakiekolwiek inne miało tendencję do wysysania ze mnie całej odwagi. - Nie znam imienia, ale wiem, że przyniesie równowagę. Och i jeszcze żyje. - Ok. – Zamyśliłam się. – Będzie umarlakiem? - Tak – spojrzała na zegarek. – Umrze za dwa dni, jedenaście godzin i dwadzieścia siedem minut. - Łał, to dość specyficzne. I tak naprawdę to nie ja zabiję tego kogoś, co? – Zaśmiałam się nerwowo. Nie chciałam, żebym była zmuszona zabić własnego anioła stróża. Mógłby to wziąć do siebie. - Oczywiście, że nie – odpowiedziała chichocząc razem ze mną. – Nie bezpośrednio. - Cóż, to dobrze – Wzięłam kolejny łyk kawy zanim jej słowa dotarły do mnie. – Czekaj, co to znaczy? - Ale co? - „Nie bezpośrednio”? - Hmmm – mruknęła patrząc w zmyśleniu w sufit. – Nie jestem pewna. Słyszałam tylko to. Nie piłam jeszcze herbaty. Czasami umykają mi rzeczy zanim wypiję herbatę. - Cholera jasna. – Położyłam obydwie nogi na ziemi i wyprostowałam się. – Będę pośrednio odpowiedzialna za czyjąś śmierć? - Tak. - Cóż, to zajebiście do bani. - Tak, to prawda. - Możesz ich zapytać kto to jest? - O kogo chodzi? - Strażnik, którego pośrednio zamorduję. - Och, oczywiście – roześmiała się miękko. – Ale zapytać kogo? Może jej decyzja, by pozostać bezdzietną była właściwa. - Aniołów. - Och, racja. Nie. - Dlaczego? – zapytałam nieco zirytowana. - Mówiłam ci. Ja z nimi nie rozmawiam. Ja tylko je słyszę. – Zwróciła się do Cookie. – Czy ona nadal nie śpi? Cookie pokręciła głową. 162

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Skąd ty... – Przerwałam. – Aniołowie? Naprawdę? Tak wiele plotkują? - Nawet nie masz pojęcia. *** Odprowadziłam siostrę Mary Elizabeth do drzwi, po czym odwróciłam się do Cookie. - Czy tylko ja mam takie wrażenie, czy to było dziwne? - Nie. – Spojrzała na mnie nieufnie. – Tak czy inaczej, masz zamiar kogoś ukatrupić. - Nie bezpośrednio – powiedziałam defensywnie. – To znaczy, kto może wiedzieć ilu ludzi zabiłam pośrednio? Ty też, jeśli o to chodzi. - Ja? – zapytała przerażona. – Dobra, mam zamiar dowiedzieć się czy niejaki Keith Jacoby był na Kajmanach w czasie, kiedy zmarła żona doktorka. - Idealnie. Ja poszperam za informacjami w sprawie Reyesa i nazwisk jakie mi dał. - To takie nieprawdopodobne to, co ona powiedziała – Cookie usiadła za biurkiem. – Jak ona właściwie słyszy te anioły? Ale czy Cook załapała najważniejszą część? - Czy ty zarejestrowałaś to z Czasem-Wielkiego-Cierpienia? Wyraz jej twarzy złagodniał. - Czy po prostu będziesz się mogła upewnić, że nie będzie mnie w pobliżu, kiedy to się stanie? - Nie mogę – rzuciłam idąc z powrotem do swojego biura, negatywnie machając na nią ręką. – Jeśli będę cierpieć, to chcę, by razem ze mną cierpieli wszyscy w promieniu dziesięciu mil. Zacisnęła usta. - Co się stało z poświęceniem jednostki za grupę? - Nigdy nie lubiłam grać zespołowo. - Poświęceniem siebie dla większego dobra? - Nie jako ludzka ofiara. - Cierpieniem w milczeniu? Zatrzymałam się i odwróciłam do niej, oskarżycielsko zwężając spojrzenie.

163

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Jeśli przyjdzie mi cierpieć, to będę z całej pary wykrzykiwać przez cały czas twoje imię. Będziesz mogła mnie słyszeć aż w Jersey, zapamiętaj moje słowa. - Jesteś dzisiaj bardzo drażliwa. *** Piętnaście minut później wdusiłam przycisk interkomu na moim biurku. - Pamiętasz tę pomoc stomatologiczną z procesu Reyesa? Powiedziała, że Earl Walker bał się Reyesa, a tak się zdarzyło, że ona pracowała dla tego samego dentysty, który identyfikował zwłoki Earla po jego kartotece stomatologicznej. - Jasne, pamiętam Sara Jakaśtam – odpowiedziała. - Sarah Hadley. I zgadnij gdzie jest teraz pani Hadley. - Na Jamajce? - Dlaczego miałaby być na Jamajce? - Powiedziałaś, że mam zgadywać. - Posłuchaj tego... - Zdajesz sobie sprawę, że słyszę cię bez tego wkurzającego interkomu? Cookie i ja pochyliłyśmy się na raz i popatrzyły na siebie przez drzwi. - Ale tak jest zabawniej – powiedziałam. – Bardziej Startrekowo. - Bardziej wkurzająco? – zapytała. Zacisnęłam usta i czekałam na jej ruch. Wreszcie się złamała. – No więc gdzie ona jest? - Dobra, słuchaj – wyciągnęłam artykuł. – Sarah Hadley została znaleziona martwa w swoim mieszkaniu w poniedziałek rano przez zarządcę budynku, ponieważ sąsiedzi skarżyli się na to, że jej telewizor gra za głośno. – Spojrzałam na nią. - No nie mów – powiedziała pochylając się do przodu. - Mówię. - Znaczy w ten poniedziałek? - Nie, nie w ten. Proces Reyesa zakończył się dziesięć lat temu w czwartek, prawda? - Prawda. - Ona została znaleziona martwa w następny poniedziałek, zaraz po jego procesie. - Walker ją zabił. Starał się zatrzeć ślady.

164

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Na to wygląda. I nie tylko to, był dosłownie o włos od pójścia do więzienia za oszustwo starszych kobiet i kradzież ich pieniędzy, i miał widok na piętnaście lat odsiadki. - Ale wygodnie dla niego został zmordowany? - Prawie na kwadrans przed procesem. - Szczęściarz. - Tiiaa, albo bardzo przebiegły typ. - Czyli Sarah Hadley podmieniła dane dentystyczne na dane człowieka, którego Earl wybrał, by zajął jego miejsce w zaświatach... - Co? Nie słyszę cię. – Pomachałam jej ręką i wskazałam na ucho, a potem na interkom. – Musisz mówić do tego urządzenia. Z głośnym westchnieniem nacisnęła guzik. - ...potem zeznawała przeciwko Reyesowi podczas jego procesu, a Earl odpłacił się jej... - Fundując zgon na koniec książki. - Myślę, że Earl ma problemy. - A ja myślę, że czeka na niego gazylion lat w pierdlu. – Zerwałam się, weszłam do biura Cookie, złapałam za płaszcz, na szczęście wisiał tam gdzie go zostawiłam i na powrót weszłam do swojego biura, po czym wcisnęłam guzik interkomu. – Dobra, mam adresy tych nazwisk jakie dał mi Reyes. Jadę. Mam nadzieję, że nikogo nie zabiję. - Nadal masz jeszcze jeden dzień zanim to się stanie. Nie przejmuj się tak. - Prawda i, na szczęście, jeden z mężczyzn na liście już nie żyje, więc nie ma możliwości zabić go ponownie. - A inni? - Jeden jest tu, w Albuquerque, a jeden jest w Coronie. - Tym piwie? - Niestety nie. W mieście. - Mamy miasto, które się nazywa Corona? - Wiem, prawda? Kto by przypuszczał? Najpierw mam zamiar porozmawiać z tym facetem na miejscu. Życz mi szczęścia. - Czekaj! – zawołała, kiedy szłam obok jej biurka. Odwróciłam się, ale jej palec nadal naciskał guzik interkomu i patrzyła na mnie niecierpliwie. 165

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] No dobra. Sama to zaczęłam. Po raz kolejny weszłam do swojego biura i nacisnęłam przycisk na telefonie. - Mówisz, że wyglądam jak ciasto?

166

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 14 Dziś czas na bycie suką. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Skierowałam Misery ogólnie mówiąc na południe aż dotarłyśmy do rozpadających się budynków, stojących za innymi rozpadającymi się budynkami, stojącymi za opuszczonymi budynkami, z których dwa pierwsze wyglądały niczym Ritz. - Domek z Kart Charley – powiedziałam do swojego telefonu, zatrzymując się przy najgorszym z budynków. - Pierwsza żona Yosta została skremowana – odparła Cookie. - Co? – Wyłączyłam zapłon. – Ale jej śmierć była podejrzana. I pozwolili mu ją skremować? - Najwyraźniej. Zrobił to na wyspach zanim sprowadził ją z powrotem do Stanów. - Dlaczego ci ludzie nie spytali najpierw mnie? - Nie trafili pod właściwy adres. Wciąż szukam. - Dobra, dawaj mi znać. Szybko, bo moje szanse wyjścia z tej dzielnicy w stanie żywym są dalekie od wysokich. - Wiem. Powinnam jechać z tobą. - To umarłybyśmy razem? - Prawda. W takim razie powodzenia. Trzymałam telefon przy uchu nawet po tym, gdy skończyłyśmy rozmawiać. Był to doskonały powód, by nie zauważać ludzi patrzących na mnie pożądliwie, gdy skierowałam się do mieszkania numer 3. Tak naprawdę nie było tam żadnej trójki, ale byłam dość niezła w liczeniu. Zastukałam w drzwi niejakiego pana Virgila Gibbsa i otworzył je chudy mężczyzna skurczony od wieku i używek. Miał ciemne włosy i posiwiałą brodę.

167

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Cześć – powiedziałam, gdy przyciągnęłam jego uwagę. Był zajęty patrzeniem na ludzi, którzy patrzyli na mnie. – Nazywam się Charlotte Davidson i jestem prywatnym de… - Skarbie, może powinnaś wejść do środka. Cofnął się, ale wciąż rozglądał się nieufnie. - Dobra. – Miałam umrzeć. Pomimo tego i tak weszłam. Nie wyglądał na super zręcznego. Oczywiście mogłam go prześcignąć. Pomimo wszystko jego mieszkanie nie wyglądało tak źle. Kilka pustych butelek po piwie stało na niskim stoliku. Obok telewizora z wystającą anteną. Żadnych brudnych popielniczek, co mnie zaskoczyło. Czy też brudnej bielizny na kanapie. - Chcesz piwo? – zapytał. Fakt, że nie miał kilku zębów potwierdził oczywistość zadania tego pytania. - Nie, dziękuję. Podszedł do lodówki i wyjął jedno dla siebie. - Mówiłaś, że jak się nazywasz? - Charlotte Davidson, prywatny dete…. - Davidson? – spytał odkręcając kapsel i zezując na mnie niebieskim okiem. - Tak, jestem… - Cóż, jeśli nie chcesz piwa to czego chcesz? Jeśli da mi dokończyć cholerną wypowiedź to pójdzie nam to dużo szybciej. - Czekaj – powiedziałam podchodząc do okna. – Czy mój Jeep jest tam bezpieczny? - Skarbie, mógłbym postawić tam kubek złota i byłby bezpieczny. Wiedzą, by nie tykać niczego, co należy do mnie. - Wydajesz się bardzo o mnie martwić – odpowiedziałam. Uśmiechnął się, pokazując swoją fatalną kolekcję zębów. - Niestety nie jesteś moja. Ale jesteś w moim domu. Zostawią twojego Jeepa w spokoju pod warunkiem, że odjedziesz stąd do wieczora. Z kilkoma godzinami do końca dnia miałam szczery zamiar być tu tylko tyle. - Niczego nie sprzedajesz? - Nie, jestem prywatnym detektywem szukającym kogoś, kogo znasz. - Naprawdę? – Jego zainteresowanie wzrosło, ale w taki zabawny sposób. – Nie wyglądasz jak żaden z tych chujów.

168

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Cóż, ale jestem. Szukam... – przerwałam i wertowałam mój notatnik, dając mu czas na wyzwolenie emocji. Musiałam go przeczytać. - …Pana Earla Walkera. Wzdrygnął się zarówno mentalnie jak i fizycznie. - Panienko spóźniłaś się o dziesięć lat. Tak czy inaczej nie byłabyś w jego typie. Wiedziałam o tym. Znałam typ Earla i nie był on ani kobiecy, ani dojrzały. I on nie kłamał. Naprawdę wierzył, że Earl Walker nie żyje. Cholera, może i tak było. Z dwoma skreśleniami na liście wyglądało na to, że muszę jechać do Corony. - W takim razie dziękuję za poświęcony czas, panie Gibbs. - Żaden problem. Jeśli go znajdziesz to powiedz, że Virgil mówi mu „hej” – Zaśmiał się do butelki biorąc kolejny łyk. - Tak zrobię. Wspięłam się do Misery wraz z kilkunastoma patrzącymi się na mnie oczami, nie wyłączając Virgila. Nie był potworem jak jego przyjaciel Earl, ale wątpiłam, bym chciała mieć z nim do czynienia w najbliższym czasie. Zadzwoniłam do Cookie, by dać jej znać, dokąd się kieruję. - Siema szefowo. - Skreślony. - Och, a był przystojny? - Nie. Co to ma z czymkolwiek wspólnego? - Cóż, gdybyś się z nim znowu umówiła to powiedziałabym „nic”. - To nie taki rodzaj skreślenia. To facet z listy Reyesa. - O cholercia. Co teraz? - Wybieram się do Corony, ale myślę, że wcześniej porozmawiam z Kim Miller. - Siostrą Reyesa? - Tą samą. Reyes miał pseudo siostrę, dziewczynę, która z nim dorastała, i o którą bardzo dbał. Podczas gdy Reyes został porwany jako kilkuletnie dziecko i sprzedany Earlowi Walkerowi, Kim została oddana mężczyźnie. Kiedy miała dwa latka jej uzależniona od narkotyków matka podrzuciła ją na wycieraczkę Earla Walkera, którego podejrzewała o ojcostwo i po kilku dniach zmarła. Mogłam mieć tylko nadzieję, że gdyby matka Kim wiedziała jakim potworem jest Earl Walker to nigdy nie zostawiłaby u niego swojej córki. Walker nie wykorzystywał jej seksualnie jak się tego obawiałam. Zrobił inną rzecz. Użył jej do kontrolowania Reyesa, głodząc ją dosłownie, by dostać to,

169

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] czego chciał. Nigdy nie rozmawialiśmy czego dokładnie chciał od Reyesa, ale konsekwencje z seksualnego wykorzystywania były brane pod uwagę. - Pojadę do Corony po tym jak z nią porozmawiam – powiedziałam. - Robi się późno i dotarcie tam zajmie ci kilka godzin. - Tak, ale muszę to załatwić, a ponieważ nie mogę nic więcej zrobić z doktorkiem bez nowych informacji to robię co mogę. – Mogłam usłyszeć jak naciska przyciski na faksie, a następnie szeleści papierem. Po chwili powiedziała. - By cię jasny gwint, był tam. - Co? Kto był? Doktorek? - Tak, właśnie to dostałam. Pokwitowanie z hotelu „Piasek i Słońce” na Kajmanach. Niejaki pan Keith Jacoby był tam zameldowany w dniu, kiedy Ingrid Yost została znaleziona martwa. Zapłacił gotówką za nocleg i nigdy więcej się tam nie pojawił. - O mój Boże, Cook. Mamy go. - Musisz zadzwonić do swojej agentki FBI. - Okej, za chwilę spróbuję. Kop dalej. - Nie ma sprawy. Nie rób nic głupiego – powiedziała. - Żywię urazę do tej uwagi. - Nie, wcale nie. - Cóż, mogłabym. Nie wiesz o tym. - Ty też. - Zadzwonię, gdy wyjadę z Corony. - Okej. I powiedz mi co mówiła agentka Carson. I jak tam siostra Reyesa. I ile kaw wypiłaś? - Siedemnaście tysięcy filiżanek. - Nie zaśnij za kierownicą. Spojrzałam we wsteczne lusterko, by upewnić się czy mój poręczny ogon wykonuje swoją pracę. Tak. Był tuż za moim cholernym tyłkiem. Nienawidziłam być śledzona. Co jeśli zachciałoby mi się pobiegać nago po polu pszenicy? Albo wynająć męską prostytutkę? - Ten koleś nie wykonuje żadnych ruchów. Zaskoczona odwróciłam się do Anioła, który opadł na miejsce pasażera. - Anioł, ty gówniarzu. Jaki koleś? 170

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Wzruszył ramionami. - Ten lekarz, do którego mnie wysłałaś na obserwacje. Szlocha nad żoną. Jesteś pewna, że to on? To znaczy, wydaje się być bardzo smutnym. Jeej, facet był dobry. - Oczywiście, że to zrobił. Zalewała go wina odkąd do mnie wszedł. - Może był winny czegoś innego, jak na przykład oszukiwania przy podatkach. - Koleś, ja się nie mylę. Podatkowa wina jest zupełnie inna. I jeśli się nie mylę swoją pierwszą żonę również zabił. - Okej, ale wolałbym trzymać tu z tobą. - Dobra, ale tylko kilka minut. Nie dał ci żadnych wskazówek? Żadnych podejrzanych telefonów? Nie wychodził do szopy? Do piwnicy? Nie spotykał się z żadną kobietą w ciemnej alejce, by uprawiać zwierzęcy seks? Może ma romans. - Zauważyłbym to. – Posłał mi rozdrażnione spojrzenie. - Tylko sprawdzam. – Ruchem ręki zakończyłam tę dyskusję, blokując jego przemowę. - Poza tym, federalni są rozstawieni na całej posiadłości. Nie mógłby uprawiać dzikiego, zwierzęcego seksu, gdyby chciał, chyba że lubi mieć publiczność. - Sprawdziłeś jego posiadłość? Może jest gdzieś świeżo naruszona ziemia? Lub nowy ogródek? Tak zawsze robili popularni seryjni mordercy. - Nic. Facet jest czysty. Co to za mężczyzna podążający za tobą? - Wujek Bob wysłał za mną ogon. - Lubię wujka Boba. Przypomina mi mojego tatę. – Anioł uśmiechnął się. - Naprawdę? To takie słodkie. - Tak nie bardzo, ale gdybym wiedział kim był mój ojciec to myślę, że byłby jak wujek Bob. Nie mogłam nic poradzić na to, że się uśmiechnęłam. - Założę się, że masz rację. Jechaliśmy w milczeniu kilka mil, gdy Anioł rzucił do mnie: - Nara. – I zniknął. *** Zatrzymałam się na kawę w czynnej przez dwadzieścia cztery godziny kawiarni, a

następnie

zameldowałam

się

na

osiedlu 171

Kim

Miller,

błyskając

moim

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] identyfikatorem strażnikowi przy bramie – następnie proponując mu dziesiątaka za to, żeby odmówił wjazdu czarnej ciężarówce za mną – i zaparkowałam blisko jej drzwi. Nie byłam pewna czy dobrze robię. Prawdę powiedziawszy to była bardziej ciekawość niż prawdziwa, dochodzeniowa robota. Czy również wierzyła, że Earl Walker żyje? Czy wiedziała coś, czego nie wiedział Reyes? Według Kim, ona i Reyes mieli umowę o zerowym kontakcie między sobą. Dla jej własnego bezpieczeństwa, imię Kim nie było nigdy wymienione w żadnym sądowym dokumencie. Ponieważ miała inne nazwisko to przy naciskach Reyesa ukrycie jej okazało się łatwizną. Z

tego,

co

wiedziałam,

Kim

pracowała

w

domu

jako

medyczna

transkrypcjonistka. Nie mam pojęcia co to znaczyło, ale brzmiało bardzo poważnie. Widziałam ją dwukrotnie i miałam jakieś pojęcie o jej życiu, wysprzątanym mieszkaniu i schludnym, ale całkowicie nie randkowym stroju i zaczynałam myśleć, że potrzebuje częściej wychodzić. Była piękna. Szczupła, o kasztanowych włosach i srebrzysto-zielonych oczach. Napawałam się spacerem do jej turkusowych drzwi. Kompleks został tak zaprojektowany, aby wyglądać na autentycznie meksykański, z zaokrąglonymi krawędziami, płaskimi dachami i równymi schodami. Każdy dom posiadał widoczne, drewniane belki, rozciągające się na zewnątrz ścian. Każde drzwi pomalowano na inny południowy kolor, zaczynając od jasnych błękitów, czerwieni i żółci, do bardziej ciepłych odcieni terakoty w kolorze palonej umbry. Ostatnim razem, gdy odwiedziłam Kim, Reyes się trochę zdenerwował. Starałam się tym nie martwić. Teraz był związany. Nigdy się nie dowie. Jednakże nie mogłam nic na to poradzić i zawahałam się zanim zapukałam. Kilka chwil później drzwi się otworzyły. Stała w nich Kim z ołówkiem w ręku. Wzdrygnęłam się. Nie dlatego, że trzymała go jak nóż sprężynowy, a moja siostra kiedyś próbowała mnie takim dźgnąć – ołówkiem, a nie nożem, po prostu trzymała go dość podobnie – lecz dlatego, iż jeśli wcześniej myślałam, że wygląda krucho to teraz wyglądała jeszcze gorzej. Natychmiast pożałowałam swojej decyzji o przyjeździe tutaj. Jej ogromne, zielone spojrzenie wylądowało na mnie, a strach i zmartwienie zawisło w powietrzu. - Panna Davidson – powiedziała miękkim i zaskoczonym głosem. Rozejrzała się dookoła i poczułam niepewną nadzieję w każdym spojrzeniu, w każdym mrugnięciu. - Nie ma go ze mną – dodałam. – Przykro mi. 172

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Ale widziałaś go. Ścisnęła mocniej ołówek, a ja zmusiłam się do pozostania w miejscu. Teraz ja rozejrzałam się dookoła i znowu na nią, a następnie lekko skinęłam głową. Wciągnęła mnie do środka i zatrzasnęła drzwi. - Oni tu byli – powiedziała, zasłaniając zasłony i prowadząc mnie do małego pokoju. - Tak myślałam, że tu przyjdą. – Ci szeryfowie byli bardzo przewidywalni. Odwróciła się do mnie po zasunięciu ostatniej zasłony. - Czy sądzisz, że mają mnie na podsłuchu? – zapytała siadając obok mnie na kanapie. Pomimo kruchości, która wydawała się ją otaczać cienką warstwą, miała zdrowy blask i rumieniec na porcelanowych policzkach. Wydawała się niemal podekscytowana. Nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu. - Nie wiem, ale naprawdę nie chcę za dużo powiedzieć. - Widziałam w wiadomościach, że uciekł. – Mówiąc to była taka szczęśliwa. - Tak – odparłam chichocząc. – Czy myślisz, że przyjdzie tutaj? - Na niebiosa, nie. Pamiętasz, zero kontaktu. To ma znaczenie. Władze wiedzą o mnie wszystko. Zastanawiałam się jak szeryfowie ją znaleźli. Nie było żadnego połączenia Kim z Reyesem. Ale z drugiej strony, kilka tygodni temu znalazłam ślad o siostrze na stronie więziennych fanek i zastanawiałam się jak wpadły na jej ślad. Oczywiście fakt, że istniały takie strony oszołomił mnie aż po końcówki palców. I kiedy okazało się, że kilka z nich było dedykowanych nikomu innemu jak samemu panu Reyesowi Aleksadrowi

Farrowowi…

to

powiedzenie,

że

byłam

zaskoczona,

było

niedopowiedzeniem tysiąclecia. Jednakże to było jedyne wyjaśnienie, które mogłam wymyślić jako wyjaśnienie jak stanowy szeryf znalazł powiązanie Reyesa z Kim. Dokładnie to. Pomyślałam, że powinnam ostrzec Kim o nastawieniu Reyesa do naszej przyjaźni. - Kim, kiedy ostatnim razem cię odwiedziłam to Reyes nie był za szczęśliwy z tego powodu. Zaskoczona zapytała. - Czy on… czy on ci groził? 173

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Och nie. Albo, no, może trochę. – Będąc dosadnym to zagroził, że przekroi mnie na pół, jeśli kiedykolwiek znowu przyjdę się z nią zobaczyć, ale wątpiłam, by mówił poważnie. Przewróciła oczami. - Nic nie zrobi. Tylko tak ujada. Jej nowoodkryta śmiałość powaliła mnie. Była podekscytowana i otwarta. - Wydajesz się być naprawdę szczęśliwa. - Bo jestem. – Spoglądając w dół na swoje ręce, powiedziała: – Teraz może pojechać do Meksyku albo Kanady. I może żyć. – Jej pełne nadziei spojrzenie spoczęło na mnie. – Po raz pierwszy w swoim życiu może w pełni żyć. Ale muszę ci coś dać. – Znowu rozejrzała się dookoła i sięgnęła po ołówek. Przygotowałam się na to, ale wzięła też kartkę. Ufff. Napisała notatkę i podała mi ją. – Możesz dać to Reyesowi? Tu jest numer konta i hasło. Każdy cent. - Numer konta? – zapytałam studiując linijki cyferek. - To są jego pieniądze. – Gdy moje brwi zjechały się w nieme pytanie, dodała: – Cóż, moje pieniądze. Ale dał mi je. Żyłam z odsetek i no, może wzięłam tylko trochę. To jest jego. Wszystko. W Meksyku może żyć za to jak król. – Przemyślała ponownie swoje słowa. – Może żyć jak król za to, gdziekolwiek pojedzie. Złożyłam kartkę i trzymałam ją w moich rękach. - Skąd, na matkę ziemię, to pochodzi? Jak…? – Pokręciłam głową zdając sobie sprawę, że nigdy nie zrozumiem jak Reyes robił to, co robił i przeszłam dalej. – Przypuszczam, że to konto bankowe? Przytaknęła z ogromnym uśmiechem na twarzy. - Jak dużo na nim jest? Spojrzała w górę zaciskając usta. - Jak ostatnio sprawdzałam trochę ponad pięćdziesiąt milionów. Zamarłam. Ona zachichotała. Popadłam w umiarkowany stan wstrząsu. Klepnęła moje ramię mówiąc coś o koncie w Szwajcarii. Rosło we mnie oszołomienie. Pomachała ręką przed moją twarzą, proponując mi papierową torbę. Wiedziałam, że Reyes jest dobry w komputerach. Zhakował bazę danych Departamentu Szkolnictwa i wystawił sobie dyplom ukończenia szkoły średniej, więc 174

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] mógł uczęszczać na zajęcia w więzieniu online i dzięki temu zdobył tytuł magistra w systemach komputerowych. I pierwszy raz, gdy spotkałam Amadora i Biancę - Reyesa pomoc i współsprawców - wyjaśnili mi jak pomógł im kupić dom, jak zbadał rynek i powiedział im, kiedy kupić akcje, a kiedy sprzedać. Ale 50 milionów? Wcisnęłam kartę z powrotem w jej dłoń. - Kim, jeśli zrobił to dla ciebie to w takim razie są to twoje pieniądze. Znam go. Nic od ciebie nie weźmie. Ale co najważniejsze, nie możesz nikomu zaufać z tymi informacjami, nawet mi. Podsunęła mi znowu kartkę. - Jesteś jedyną, której bym z tym zaufała. Jesteś jedyną osobą na tej planecie, której chciałby to dać, gdyby coś mi się stało. Niechętnie wepchnęłam papier do swojej kieszeni. - Co przez to rozumiesz? - Nic – powiedziała z dodającym otuchy uśmiechem. – Tak na wszelki wypadek. No wiesz. Moje brwi zjechały się w jedną linię w zamyśleniu. Nie kłamała, ale też nie mówiła mi wszystkiego. - Skarbie czy wszystko w porządku? Zamrugała zaskoczona. - Absolutnie, a co? Dobra to nie było kłamstwo. - Bez powodu. Chciałam się po prostu upewnić. Wydajesz się być zamknięta. Rozglądając się po swoim mieszkaniu powiedziała: - Wychodzę. Być może nie tak często jak powinnam. Codziennie spaceruję w okolicy. Mamy też basen. Część mnie chciała skomentować to ile basenów mogłaby mieć z 50 milionami w kostiumie kąpielowym, ale wydawała się być tu zrelaksowana. Kimże byłam, by sugerować jej dom na Hawajach? Czuła się tak dobrze, tak spokojnie, że prawie zapomniałam o powodzie, dla którego tu przyjechałam. Musiałam znać jej zdanie na ten temat. Po prostu musiałam być pewna, że Reyes miał rację. - Mogę cię o coś zapytać? – przyciągnęłam ponownie jej uwagę. - Oczywiście. – Z powrotem na jej twarz wrócił uśmiech. Zbliżyłam się i zebrałam siły na reakcję w jaką ona może wpaść. 175

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Czy uważasz za możliwe, by Earl Walker wciąż żył? Uśmiech na jej twarzy zawahał się. Nie osłabł ani też nie przygasł. Ale uśmiech w jej oczach, ta część uśmiechu, zgasła. Wtedy jak wybuch gejzeru panika w niej wzrosła i uderzyła we mnie z pełną siłą, ale ona wciąż była bez ruchu. Nieruchoma. Zamrożona w agonii swego strachu. Położyłam natychmiast swoją dłoń na jej i pochyliłam się do przodu. - Kim, tak mi przykro. Nie chciałam cię przerazić. Mrugnęła, wyglądając jak manekin z emocjami, którego twarz została zbyt krzykliwie pomalowana. - Nie przeraziłaś mnie – powiedziała umieszczając kłamstwo w powietrzu. – To, o co pytasz jest absolutnie niemożliwe. Cofnęłam się tak szybko jak mogłam. - Masz rację. – Pokręciłam głową. – Przepraszam, że o tym wspomniałam. Po prostu zastanawiałam się czy Reyes jest niewinny. W końcu jej uśmiech osłabł. - Jest niewinny? Powiedział ci to? - Nie! – skłamałam dosłownie skacząc do przodu. – Nie, nie zrobił tego. Ja… po prostu zastanawiałam się dlaczego chciał uciec. Po prostu pomyślałam… - Ale byłaś z nim – powiedziała, dodając dwa do dwóch. – Kiedy uciekł. Widziałam w wiadomościach. Porwał cię w samochodzie. - Tak było. Ale... to nie to, o czym myślałam. Nigdy nie powiedział… Kruchość, którą miała podczas mojej pierwszej wizyty i druzgocący smutek pokrył ją całą i zaczęłam obawiać się czy jej kości nie rozsypią się na moich oczach. Wycofała się, jej wzrok wędrował ze mnie w inne miejsce i z powrotem. - On żyje, prawda? - Nie skarbie… - Powinnam wiedzieć, że Reyes to zrobi. – Nagle jej oczy zaczęły mienić się łzami. – Oczywiście, że to zrobił. Zawsze robił. Moje myśli powiodły do: Jak z tego wybrnę? Podejść jeszcze raz? - Co masz na myśli? Kim co on zrobił? Uśmiechnęła się i odwróciła się do mnie. - Powiedział, że go zabił. Cóż, cholera. Co się do cholery działo? Czy Earl Wkurzający Walker żył czy nie? - I skłamał. – Opalizujący basen łez drżał na jej rzęsach, gdy walczyła o oddech. 176

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Dlaczego miałby skłamać w takiej sprawie? – spytałam, starając się zrozumieć. Po tym jak spojrzała na moją dłoń przykrywającą jej, złapała kurczowo moje palce i skierowała wzrok na moją twarz jakby współczuła mi braku poczucia głębi. - Ponieważ tak właśnie robi. Chroni mnie. Zrobi dla mnie wszystko. Zawsze tak robił. Wiesz, że wszędzie są te zdjęcia? - Zdjęcia? – zapytałam walcząc z żalem. Z prawie niewidocznym skinieniem powiedziała. - Trzyma zdjęcia. Dowody szantażu. - Reyes? - Earl. – Gdy napłynęły do niej wspomnienia wyraźnie pokręciła głową. – W ścianach. Pochyliłam się do przodu, próbując dotrzeć do niej. - Skarbie jakie zdjęcia? Wstała, podeszła do drzwi i otworzyła je dla mnie. Niechętnie podążyłam do nich. - Skontaktuję się z tobą jak tylko się czegoś dowiem – obiecałam. Oddech utknął jej w klatce piersiowej i zdałam sobie sprawę, że zużywa całą swoją siłę, by się jakoś trzymać. Najlepszą rzecz jaką mogłam zrobić to wyjść. Więc to zrobiłam. Gdy szłam do Misery delikatnie zamknęła za mną drzwi. Wszystko co mi wcześniej powiedziała, jak Earl wykorzystywał ją, aby uzyskać od Reyesa to czego chciał, jak wykorzystywał go w najgorszy z możliwych sposobów - czy robił wtedy zdjęcia? Nie pogrążał tym siebie? Wtedy olśniło mnie zrozumienie, dlaczego Reyes ją chronił. Częściowo dla niej poszedł do więzienia. Najwyraźniej musiała uwierzyć, każdą uncją swojej istoty, że Earl Walker nie żyje. A ja właśnie zasiałam ziarno wątpliwości w jej umyśle. Reyes mnie za to zabije.

177

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 15 Jeśli za pierwszym razem ci się nie uda, to skoki spadochronowe zdecydowanie NIE są dla ciebie. - NAKLEJKA NA ZDERZAK

Ze smutkiem zalegającym w piersi po wizycie u Kim, podeszłam do podniszczonej przyczepy kempingowej i zapukałam w zardzewiałe drzwi. Wioska Corona była położona w malowniczych górach południowo-wschodniego Nowego Meksyku. Z mniej niż dwustoma mieszkańcami miała swój własny urok. I była dobre dwie godziny jazdy od Albuquerque, co wyjaśniało dlaczego dotarcie tutaj zajęło mi trochę ponad godzinę. Tak się składało, że nazwisko tego mężczyzny było ostatnim na liście Reyesa. Farley Scanlon otworzył drzwi, a zirytowany wyraz twarzy ściągnął jego brwi. Był dobrze zbudowany, jego brązowe włosy do ramion barwiły nieliczne szare wstęgi, miał długie wąsy i kozią bródkę, a na rzemyku na szyi powieszony kawałek srebra. Farley okazał się być po pięćdziesiątce i na takiego wyglądał. - Cześć – powiedziałam, kiedy skrzywiony wyraz jego twarzy zatrzymał się na mnie. Dostrzegłam trofea myśliwskie na ścianach jego przyczepy. – Nazywam się Charlotte Davidson. – Wyciągnęłam swoją legitymację, gdyż wyglądał na człowieka niezbyt ufnego. – Jestem prywatnym detektywem pracującym nad sprawami zaginionych osób. Patrzył na moją licencję przez dłuższą chwilę, po czym jego wzrok wrócił do mnie. - Cóż, nie przyczyniłem się do zniknięcia kogokolwiek, jeśli o to pytasz. – Ślad uśmiechu wypłynął na jego ponurą twarz. - Dobrze wiedzieć. – Uśmiechnęłam się w odpowiedzi, poczekałam jedno uderzenie serca, by to zarejestrował, po czym powiedziałam: - Niestety jest kilka innych rzeczy, za które mężczyzna z twoją reputacją może iść do więzienia. Jego oddech pozostał spokojny, a wzrok nieruchomy. Ale jego emocje uderzyły we mnie jak huragan, życie pełne zarówno gniewu jak i strachu, i zaczęłam się 178

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] zastanawiać,

które

z

tego

zostanie

wymierzone

przeciwko

mnie.

Niezbyt

prawdopodobne było jednak, żeby się mnie bał. Wyjęłam notes i zaczęłam odfajkowywać pozycje na liście, które tak naprawdę wymyślałam na bieżąco. - Dobra, mamy tu kilka miesięcy za utrudnianie pracy wymiarowi sprawiedliwości, trzy lata za posiadanie i rozprowadzanie substancji ścisłego rozrachunku. Dziesięć lat za spisek w celu zatarcia śladów morderstwa. – Pochyliłam się i uśmiechnęłam. – I tylko wtedy, gdy sędzia będzie w dobrym humorze. – Wyglądał na typa, który umiał zacierać ślady morderstwa, więc poszłam za ciosem. Nie kłócił się z tym. - Czego ty, do kurwy nędzy, chcesz? – zapytał przysuwając się do mnie. - Czekaj – powiedziałam, unosząc palec i dalej czytając: - Mam tu też dziewięć miesięcy za współudział, ale dobry obrońca może postarać się o skrócenie tego czasu podczas procesu, i może to trochę potrwać, jeśli wiesz co mam na myśli – parsknęłam. Gniew szybko przeszedł w strach. Zamknęłam notes i przyjrzałam mu się przez dobre dwadzieścia sekund. Czekał. Jego szczęka mocno się zacisnęła. - Oto, co mogę ci zaproponować – powiedziałam, a on znów przesunął się jakby przygotowywał się, by się mnie pozbyć. – Dam ci jedną szansę, żebyś powiedział mi gdzie jest Earl Walker, zanim zadzwonię na policję, a oni natychmiast aresztują twoją dupę za te wszystkie wykroczenia. – Tak naprawdę nie mogłam sprawić, by aresztowano jego dupę, ale on o tym nie wiedział. Na szczęście. Szok, który we mnie uderzył był niemal namacalny, tak widoczny, że czułam jakbym niesamowicie go zaskoczyła. Oczywiście nie spodziewał się, że nazwisko Earla Walkera wypłynie podczas tej rozmowy. Ale jego reakcja nie miała nic wspólnego z szaleństwem. Zastanawiał się skąd o tym wiedziałam. Wina była tak łatwa do wyczucia. To było jak dostrzeżenie czerwonego w morzu żółci. - Nie mam czasu na to gówno – powiedział przygotowując się, by przejść koło mnie. Położyłam obydwie ręce na framudze drzwi uniemożliwiając mu przejście. Niedowierzająco zagapił się na mnie. - Naprawdę, słodziutka? Chcesz to zrobić? – Kiedy wzruszyłam ramionami, on tylko westchnął i powiedział: - Earl Walker zmarł dziesięć lat temu. Sprawdź sobie. 179

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Dobra, masz dwie szanse. Ale to moja ostateczna oferta. – Pogroziłam mu ostrzegawczo palcem. To go powinno nauczyć. - Kochana, on nie żyje. Zapytaj jego syna – powiedział z uśmieszkiem. – Jego dzieciak siedział dziesięć lat w kiciu za zabicie go. I ani ty, ani wymiar sprawiedliwości nie możecie nic na to poradzić. - Słuchaj, nie przyjechałam tutaj przysparzać ci kłopotów. – Uniosłam dłonie w górę w geście pokoju, miłości i życzliwości wobec ludzi. – Oboje wiemy, że jest nie bardziej martwy niż karaluchy pełzające co noc po podłodze twojej kuchni. Jego brwi podjechały ku górze. - To nie twoja wina – powiedziałam lekko wzruszając ramionami. – Nikt nie musi o tobie wiedzieć. Wystarczy, że powiesz mi gdzie on jest i nigdy więcej mnie nie zobaczysz. – Najwyraźniej pójdę do piekła za kłamstwo. Miałam szczery zamiar pooglądać tego faceta za kratkami. Usta Farley’a utworzyły poziomą linię, kiedy wyciągnął nóż myśliwski, z którego Rambo29 byłby bardzo dumny i zaczął czyścić sobie paznokcie jego czubkiem. Jakby Rambo potrzebował manicure. Ale ruch ten był bardzo efektowny. Moją pierwszą myślą było, jak bardzo będzie bolało, gdy to ostrze rozpłata mi brzuch, przecinając z łatwością tkankę mięśniową, dochodząc aż do moich jajników, których jak na razie nie miałam zamiaru używać do prokreacji. Potem Farley spojrzał na mnie i znieruchomiał. Z niechęcią mężczyzny, który zapomniał zażyć Viagrę przed wizytą u ulubionej prostytutki wsunął ostrze z powrotem do pochwy. Musiał chyba dostrzec Garretta parkującego w niewielkiej odległości, nie to, żebym odważyła się oderwać od niego oczy, by to sprawdzić. Sięgnął za siebie po kurtkę. - Nie mam nic więcej do powiedzenia. - Ponieważ jesteś paskudnym kłamczuchem? – zapytałam. To było śmiałe pytanie. Ta szumowina-tego-świata Earl Walker żył. Farley’a zalała fala gniewu. Prawdopodobnie nie lubił być nazywany „paskudnym”. Zachichotałam, ale ponieważ nie byłam głupia, zrobiłam to tylko mentalnie. Zewnętrznie uniosłam brwi, czekając na odpowiedź. - Nie, ponieważ Earl Walker nie żyje. Skinęłam głową ze zrozumieniem. - Być może. Albo jesteś paskudnym kłamczuchem. 29

No chyba wszyscy wiedzą kim jest Rambo...

180

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Jego wolna ręka zwinęła się w pięść, ale jego twarz pozostała neutralna. Biorąc to wszystko pod uwagę był dość dobry. Prawdopodobnie dużo grał w pokera. - Mam spotkanie. Przepchnął się obok mnie mimo, iż nadal blokowałam przejście, jego ramię popchnęło moje w desperackim akcie chęci uwolnienia. Zawołałam za nim, gdy był już przy samochodzie: - Czy to cotygodniowe spotkanie Anonimowych Paskudnych Kłamczuchów? – Nic. Wszedł do auta i zatrzasnął drzwi, ale okno miał opuszczone, więc krzyknęłam jeszcze raz. Głównie dlatego, że mogłam: - Spotkanie brydżowe paskudnych kłamczuchów? – Spojrzał na mnie, kiedy uruchomił swój pojazd. – Herbaciane przyjątko paskudnych kłamczuchów? – Kiedy pociągnął za dźwignię zmiany biegów, którą miał przy kierownicy, krzyknęłam: - Nie zapomnij, aby wyprostować mały paluszek! – Na przyjęciach herbacianych tak bardzo trzeba było uważać. Po tym jak odjechał spojrzałam na Garretta. Wyszedł z auta i opierał się o niego, a nogi skrzyżował w kostkach. Chociaż raz byłam zadowolona z jego obecności, ale nie chciałam, żeby o tym wiedział. Wskoczyłam do Misery i zadzwoniłam do Cook. - Ciągle żyjesz? – zapytała. - Ledwo. Ten tutaj lubi duże noże. Jej zaskoczony oddech dało się słyszeć w telefonie. - Takie jak miał Rambo? - Dokładnie. – Albo była coraz lepsza w tym, albo naprawdę miałyśmy włączony kanał ESPN. – I chociaż zmarnował mi pół dnia, to jedno wiedział na pewno. - Że duże noże są straszne? - Earl Walker żyje. Telefon ucichł na chwilę, po czym Cookie zapytała: - Łał. Nawet nie wiem, co powiedzieć. To znaczy Reyes mówił, że żyje, ale... - Wiem. Ja też nie wiem, co o tym myśleć. - Podsumowując dziewczyna Earla, asystentka stomatologiczna, podmieniła kartoteki, tak żeby policja myślała, że to on – powiedziała zastanawiając się na głos. - Tak, a Earl wybrał kogoś o podobnej budowie ciała i podobnej twarzy, zamordował go, włożył jego ciało do swojego bagażnika i spalił. - I upewnił się, że aresztowano Reyesa za morderstwo – powiedziała. - Następnie zamordował swoją dziewczynę tydzień po skazaniu Reyesa. 181

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Czy ten Farley Scanlon miał w tym swój udział? - Ta część nie jest tak oczywista – powiedziałam wkładając kluczyk do stacyjki. – Ale on bez cienia wątpliwości wie, że Earl Walker nadal żyje. - No cóż, musimy go znaleźć. Musimy wyciągnąć Reyesa z paki. Naprawdę wyciągnąć. Nie w sensie ucieczki. - Zgadzam się. Mam zamiar kupić coś do jedzenia w tej małej kawiarni... - Och, przecież uwielbiasz małomiasteczkowe kawiarenki. - Rzeczywiście. Wrócę za chwilę. - Wiesz co, myślałam o czymś – powiedziała niezdecydowana. - Tiia? – zapytałam, gdy wycofywałam z podjazdu Farley’a. Zakręcając o włos uniknęłam wjechania w Garretta, kiedy on wskakiwał do swojego samochodu, po czym zobaczyłam w lusterku, że był zdziwiony. To mnie rozśmieszyło. - Tiiaa, dlaczego nie możesz wrócić z Garrettem, a jutro odbierzemy Misery? - Dlaczego miałabym zrobić coś takiego? – zapytałam przerażona. - Ponieważ nie spałaś od czternastu dni. - Nic mi nie jest, Cook. Potrzebuję tylko trochę kawy. - Tylko upewnij się, że jest blisko. I przypilnuj, żeby nie ścigał cię Rambo. Oni zawsze podążają za tobą. Starałam się obrazić, ale po prostu nie umiałam wykrzesać z siebie energii. - Dobra. - A jak tam wizyta u Kim? Po długim westchnieniu, powiedziałam: - Naprawdę się cieszyła, kiedy do niej przyjechałam. Jestem pewna, że była w samobójczym nastroju, kiedy odjeżdżałam. - Typowy efekt jaki wywierasz na ludzi. *** Zaparkowałam obok małej kawiarenki z dwoma klientami w środku. Garrett zaparkował po drugiej stornie ulicy, zgasił światła i czekał. Musiał być głodny, ale nie było sposobu, żebym zaprosiła go do środka. Mógł mnie ugryźć w mój seksy tyłeczek. - Usiądź gdzie chcesz, kochana – powiedziała kelnerka ubrana w dżinsy i wiejską koszulę, kiedy weszłam do środka.

182

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Gdy zamknęłam drzwi rozbrzmiał zawieszony nad nimi dzwoneczek. Kawiarnia miała wiejski urok i podobało mi się, że nie była skomercjalizowana. Antyczne meble kuchenne i wiejski sprzęt na ścianach, ławki stylizowane na deski od stodoły. Klasyczne pojemniki na żywność na półkach dopełniały wystroju, były wszystkie, od puszek na krakersy, po dzbany na oliwę i nostalgia przywiała wspomnienia z mojego dzieciństwa. Albo byłoby tak, gdybym urodziła się w latach trzydziestych. Chyba zagarnęłam wspomnienia człowieka, który przeszedł przeze mnie, kiedy byłam dzieckiem. Wychowywał się na pastwiskach w Szkocji i przez większość okupacji zajmował się kastracją owiec. Niestety, kiedy raz coś zobaczę nie mogę tego cofnąć. Po kilku minutach dzwoneczek rozbrzmiał ponownie i wysoki łowca głów, przypominający nieco aktora z pornosów marnej kategorii wszedł do środka jakby był właścicielem tego miejsca. - Hej, przystojniaku – powiedziała kobieta uśmiechając się. – Siadaj gdzie chcesz. Garrett skinął głową, poszedł do stolika w rogu po przeciwnej stronie baru i usiadł twarzą do mnie. - Co ci podać, kochana? – zapytała kelnerka trzymając notatnik i długopis w pogotowiu. - Poproszę cheesburgera z zielonym chilli i mrożoną herbatę. - Raz zielony burger i mrożona herbata. Z frytkami? - I ekstra ketchupem. - Ja poproszę to samo tylko z zapiekanymi ziemniakami – zawołał Garrett. Prawdopodobnie nie chciał, żebym dostała pierwsza swoje zamówienie i skończyła jeść przed nim. Kelnerka spojrzała na niego i zachichotała. - Musi być głodny. - Nie mogę go wszędzie ze sobą zabierać – pokręciłam głową. Kiedy odeszła przyszykować nam herbaty, zapytałam Garretta: - Dlaczego nie przyszedłeś mi z pomocą, kiedy facet z przyczepy wyciągnął nóż? Jego uśmiech rozbłysnął w słabym świetle. - Ja cię po prostu śledzę. Nie mogę pozwolić, byś wiedziała, że siedzę ci na ogonie. Gdybym zainterweniował, to byś dowiedziała się, że tu jestem. 183

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Kelnerka przystanęła na moment zanim zdecydowała się przynieść moją herbatę. - On ma rację – powiedziałam do niej. Obdarowała mnie niepewnym uśmiechem, najwyraźniej nie wiedząc co myśleć. – Hej, możesz dopilnować, żebym dostała swojego burgera jako pierwsza? - Twój głos niesie się naprawdę dobrze – powiedział, a jego głos rozniósł się naprawdę dobrze. Ze zmrużonymi oczami, powiedziałam: - Cicho, ty szpiegu jeden. To sprawa między... – spojrzałam na plakietkę na fartuchu dziewczyny. – Peggy i mną. Wzruszył ramionami defensywnie. - W końcu przyszedłbym ci na ratunek. - Och tak? Kiedy? Po tym jak zostałabym wypatroszona i leżałabym gdzieś w rowie wykrwawiając się na śmierć? - Oczywiście – odpowiedział składając ręce i zakładając je sobie za kark. – To znaczy wskoczyłbym do tego rowu i próbował powstrzymać krwawienie czy coś, ale na pewno bym coś zrobił. Wezwałbym pomoc albo coś takiego. Obdarowałam go swoim najładniejszym uśmiechem. - Jesteś prawdziwym świętym, Swopes. - Moja mama mówi to samo. Uświadomienie sobie, że Garrett miał matkę tak jakby mnie zaniepokoiło. Ale tylko na około dwanaście sekund. Myśli w mojej głowie rzadko pozostawały dłużej niż dwanaście sekund. W cholerę z moim ADHD. Siedzieliśmy przez chwilę w milczeniu, a ja robiłam jakieś notatki. Kilka razy spojrzałam spod rzęs na Garretta. Najwyraźniej swoje obowiązki śledzącego traktował poważnie, ponieważ skupiał się na mnie i nie mógł ode mnie oderwać oczu. Zapach burgera z zielonym chilli piekącego się na grillu sprawił, że naleciała mi ślinka. Do czasu aż Peggy przyniosła nam nasze jedzenie byłam tylko kilka chwil od niekontrolowanego ślinotoku. Albo to od tego zapachu, albo z braku snu. Nie byłam pewna przez które z nich. - Dlaczego tu jesteśmy? – zapytał Garrett między kęsami. Dupek podsunął Peggy piątaka, żeby wcześniej przyniosła mu burgera. Nigdy nie ufaj człowiekowi z penisem.

184

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Mężczyzna, za zabicie którego Reyes poszedł do więzienia wcale nie jest martwy – powiedziałam soląc danie zanim nawet je spróbowałam. - Mówisz poważnie? To przykuło również uwagę Peggy. Spojrzała na mnie, kiedy wycierała sąsiedni stolik. - Mogę dostać kawę na wynos? – zapytałam. - Jasne – powiedziała, kiedy ruszyła do lady, a ja w tym samym czasie ugryzłam najlepszego burgera jakiego kiedykolwiek jadłam. Albo byłam po prostu bardzo głodna. Trudno było stwierdzić. - A ty masz zamiar go odszukać? – zapytał Garrett z mieszanką wątpliwości i rozbawienia w głosie, kiedy kelnerka już przeszła. - Dzięki za poparcie – powiedziałam przełykając i popijając zimną herbatą. Pokręcił głową. - Przekonanie to naprawdę nie moja sprawa. - Nie! – powiedziałam zszokowana. - Nie wiedziałaś o tym? - Cholera, skończyłeś? – Po ledwie dwóch gryzach zamrugałam zdziwiona. - Tak. Tak robią mężczyźni. - To nie może być dobre dla trawienia. - Będę o tym pamiętać – powiedział, uśmiech rozjaśnił jego twarz, która mogła być przeze mnie uznana za atrakcyjną, gdybym szukała dobrze wyglądającego mężczyzny, umiejącego o siebie zadbać. Dobrze, że nie szukałam. Dziesięć minut później zapłaciliśmy i wyszliśmy jednocześnie w tą samą stronę. I wtedy to zobaczyłam. Serce podskoczyło mi do gardła. W szoku zakryłam usta rękami. Zaczęłam biec potykając się. - Misery! – krzyknęłam swoim najlepszym melodramatycznym tonem. - Kurwa mać – powiedział Garrett podchodząc do nas, Misery i mnie, kiedy zdążyłam owinąć ramiona wokół jej błotnika. Przynajmniej myślałam, że ta blaszana rzecz z przodu się tak nazywa. – Czasem jesteś bardzo Szekspirowska. Opony Misery zostały pocięte. Wszystkie cztery i prawdopodobnie te zapasowe z tyłu też. Brutalnie. Bezdusznie. I całkiem irytująco. - O ile chcesz się założyć... – zapytał Garrett, klękając, aby przyjrzeć się aktowi wandalizmu - ...że te ślady są po wielkim nożu myśliwskim? 185

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Jestem prawie pewna, że są. Farley Scanlon jest paskudnym kłamczuchem! – krzyknęłam w atmosferę. Złapałam za telefon, żeby zadzwonić na policję. *** Dwie godziny później Misery miała nowiutkie, błyszczące oponki. Wyglądała pięknie. Złożyłam zeznanie na policji wyjaśniając kim jestem i opowiadając o swoim spotkaniu z Farley’em Scanlonem. Paskudnym kłamczuchem. Może nie lubił być nazywany „paskudnym”, ale ponieważ taki był, nie uznawałam tego za obrazę. - Dobrze się czujesz i możesz prowadzić? Skrzywiłam się patrząc na Garretta. - Dlaczego ludzie ciągle mnie o to pytają? - Ponieważ nie śpisz od dwóch tygodni? - Najwyraźniej. Nic mi nie jest. Po prostu... no nie wiem... trzymaj się blisko. - Przyjąłem. – Poszedł do swojego samochodu i wsiadł do niego, kiedy ja płaciłam za nowe gumy dla Misery. Naprawdę była ich warta.

186

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 16 Przychodzi taki moment, kiedy wiesz już, że przez resztę dnia nie zrobisz nic produktywnego. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Kiedy w końcu dotarłam do domu, znaczy mojego wielkiego jak pudełko na buty mieszkania, zdałam sobie sprawę jak zaniedbałam jego utrzymanie. Zmiennik Garretta siedział w aucie przed naszym budynkiem, czekając na nas, a sam Garrett zrobił sobie wolne, by złapać nieco snu. Mięczak. Ale kiedy weszłam do swojej skromnej norki byłam wdzięczna, że sobie poszedł. Albo Mardi Gras w tym roku było jakoś wcześniej celebrowane w moim mieszkanku, albo zostało ono splądrowane. Cholera. Najwyraźniej cięcie opon było czymś więcej niż tylko zwykłą obrazą z powodu mojego komentarza na „paskudnego kłamczucha”. Najwyraźniej to miało mi zapewnić zajęcie, podczas gdy ktoś pojechał do Albuquerque, by przetrzepać mi chatę. I rozerwać ją na strzępy. W mojej opinii to było przynajmniej niestosowne. - Panie Wong, co ja mówiłam o nie wpuszczaniu obcych, co? – Popatrzyłam na jego kościste ramiona, po czym spojrzałam na dziewczynkę z nożem stojąca za mną i pokręciłam głową. – Ten facet nigdy nie słucha. Porozglądałam się po salonie. Gazety i książki były porozwalane na podłodze. Szuflady były w różnych stanach wybebeszenia. Drzwi szafy były naderwane jakby ktoś próbował na nich latać. Uzbrojona po zęby w dzbanek po kawie podkradłam się do szafy – miałam tylko dwie – i zajrzałam do środka. Powinnam być uzbrojona w pistolet, ale był schowany w jednej z szaf, przez co to było trudne. Oczywiście szafa też oberwała, moje rzeczy zostały rozrzucone po podłodze, gdzie pomieszała się bielizna z butami i akcesoriami do włosów. „Polityka” leżała wymieszana z „Bravo Girl”, a kryształowe szachy rozsypały się w miejscu upadku gry Monopol – wersja limitowana ze Sponge Bobem. Zupełny chaos.

187

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Mimo to, to nie był wandalizm w stricte tego słowa znaczeniu. To było bardziej celowe niż wyglądało na pierwszy rzut oka. Szafy i szuflady były rozwalone z powodu poszukiwania informacji, podczas gdy coś zupełne nieistotnego zostało odrzucone, wliczając w to moją awaryjną tabliczkę czekolady. Najwyraźniej mój intruz nie miał na nią smaka. Również mój komputer był włączony, więc jeśli pan Wong nie odkrył pornografii internetowej, to ktoś starał się również dowiedzieć, czego ostatnio szukałam. I ten ktoś wydawał się być ździebko nerwowy. I w tej przerażającej chwili uświadomiłam sobie, że nie ma mojej myszki. Po prostu… nie ma. Kto zabiera biedną, bezbronną myszkę? Spojrzałam na puste gniazdko USB – uwielbiałam to gniazdko – i pozwoliłam sobie na opłakanie myszki, którą brałam za pewnik i która zbyt wiele przy mnie przeszła. Potem chwyciłam za telefon i zadzwoniłam do jakby-przyjaciela, policjanta nazwiskiem Taft, by złożyć szybkie doniesienie. Policja nic nie mogła zrobić bez zgłoszenia, więc chciałam, aby mieli jedno. - Mogę wpaść jeśli mnie potrzebujesz – powiedział. - Nie, ktokolwiek to zrobił – i mam świetny pomysł, kto to mógł być – już dawno sobie poszedł – dokończyłam moje oświadczenie przez telefon. - Widziałaś moją siostrę? – Siostra Tafta zmarła, kiedy oboje byli dziećmi i przez całe życie go nie opuszczała. - Myślę, że bawi się z młodszą siostrą Rocketa w azylu. Niedawno przedstawiłam sobie obie dziewczynki, znaczy trochę okrężną drogą, ale od tego czasu były nierozłączne. To była dobra rzecz, bo mała trzymała się z dala od moich włosów. Ale podejrzewałam, że Taft za nią tęsknił, nawet mimo tego, że nie mógł jej zobaczyć i mimo tego, że nie wiedział o jej istnieniu, dopóki parę tygodni temu mu o tym nie powiedziałam. - To dobrze – powiedział dzielnym tonem. – Cieszę się, że ma koleżankę. - Ja też. Idę do biura szybko sprawdzić jego stan, tak tylko na wszelki wypadek. Zadzwonię do ciebie jeśli cokolwiek będzie nie tak. - Sama? - Mogę wykonać połączenie całkowicie samodzielnie, Taft. - Nie, pytałem czy idziesz sama. Może powinnaś zadzwonić do ojca i poprosić jego, żeby sprawdził. Spojrzałam na dziewczynkę stojącą przy mnie. 188

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nie będę sama. Nie dokładnie. Jest tutaj w tej chwili malutka dziewczyneczka z kuchennym nożem. - Za dużo informacji. - A bar jest otwarty. Wątpię, by intruz buszował tam z tuzinem policjantów po służbie piętro niżej. - Dobra. Mogę zadzwonić do twojego wujka i dać mu znać? - Nie, on i tak już wie, że to jest miejsce spotkań gliniarzy. Poza tym prawdopodobnie już chrapie jak piła mechaniczna. Jutro sama do niego zadzwonię. Unikając kolejnego wykładu od taty skorzystałam z zewnętrznych schodów, żeby dostać się do biura i weszłam głównym wejściem zamiast pierzchać przez bar. Po szybkim rozejrzeniu się po podwórku i upewnieniu, że Paskudny Kłamczuch nie czaił się tu gdzieś, otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Wszystko wyglądało cacy. Co oznaczało, że nie pozostało mi nic innego do roboty jak posprzątać mieszkanie. Jedyną rzeczą jakiej nienawidziłam bardziej niż sprzątania były tortury, chociaż te dwie czynności były od siebie oddalone o włos. Przeszłam chodnikiem z powrotem do Causeway, żałując że jednak nie kupiłam tego wózka do golfa, kiedy zdałam sobie sprawę, że mam towarzystwo. Mogłam wyczuć kogoś po mojej lewej stronie, skrytego w cieniu, ale zanim zdołałam się dobrze przyjrzeć, jakiś samochód jadący ulicą zwolnił. Jechał za mną nie wyprzedzając. Zwolniłam kroku, żeby przejechał. Facet od Garretta zaparkował po drugiej stronie ulicy, ale nie mogłam stwierdzić czy śpi, czy nie. Gdyby nie spał byłoby miło. Kiedy obeszłam budynek i przeszłam przez parking, samochód zwolnił i zatrzymał się przy mnie. Światła lamp ulicznych odbijały się od ciemnych szyb samochodu, kiedy odwróciłam się w stronę niebieskiego Nissana. Okno zaczęło jechać w dół, więc pomyślałam, że poświęcę kierowcy nieco mojego cennego czasu. Chyba byłoby grzechem pomyśleć, że chciał tylko zapytać o drogę. - Charley? – zapytała kobieta siedząca w środku. – Charley Davidson? – Głowa z brązowymi, kręconymi włosami wychyliła się do światła, uśmiech supermodelki pojawił się na jej twarzy. - Yolanda? – zapytałam. Nie widziałam jej od czasów liceum, a i wtedy nie byłyśmy koleżankami. Postawiłam mikro krok w przód i skinęłam głową. Ona nic się nie zmieniła. W szkole była typem cheerleaderki, trzymającej z kumpelkami mojej siostry. Ja byłam tym irytującym typem, który pokątnie nabijał się z kumpelek mojej 189

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] siostry z bezpiecznej odległości i zadawał się z frajerami, samemu będąc frajerem. Mogłam powiedzieć to z dumą. - Dostałam wiadomość od twojej asystentki i byłam w twoim biurze, ale cię nie zastałam. A potem zobaczyłam jak wchodzisz po schodach i pomyślałam, że cię złapię jak będziesz wychodzić. Dwie rzeczy mnie poraziły: po pierwsze było bardzo późno jak na wizytę w moim biurze. Czy jakimkolwiek innym biurze. A po drugie, dlaczego po prostu nie oddzwoniła? Po co jechała taki kawał drogi o tak późnej godzinie? Jej uśmiech osłabł na chwilę i troska zaczęła do mnie napływać. Wtłoczyłam uśmiech na własną twarz. - Dziękuję, że przyjechałaś. Co u ciebie słychać? – Kiedy jej ramiona wyciągnęły się przez okno auta w moim kierunku, nachyliłam się, aby ją uściskać, dość niezgrabnie, biorąc pod uwagę ilość miejsca. – Zaprosiłabym cię do siebie, ale jest tam pewnego rodzaju bałagan. – Wskazałam na budynek i skinęłam głową. - Nie ma problemu. A u mnie świetnie. Trójka dzieci, dwa psy i jeden mąż – Roześmiałam się, a ona razem ze mną. Wydawała się być zadowolona. - Brzmi jakbyś miała pełne ręce roboty. A ja chciałam tylko zapytać o kilka rzeczy odnośnie sprawy, nad którą teraz pracuję. - Tak powiedziała mi twoja asystentka. – Jej głos znów zabarwiła troska, jej wzrok zrobił szybkie rozeznanie. – Może po prostu wskoczysz do środka, pogadamy sobie w samochodzie? - Jasne – rzuciłam okiem przez ramię. Ktokolwiek krył się w cieniu patrzył z zainteresowaniem. Mogłam to wyczuć. Może to był ktoś od Garretta. Wydawało się, że w samochodzie zaparkowanym po drugiej stronie ulicy nie ma nikogo. Okrążyłam Nissana, by wsiąść na miejsce pasażera, podczas gdy Yolanda odblokowała zamknięcie i podniosła swoje okno. Po tym jak już wsiadłam, zapytałam: - Czy wszystko w porządku? - Cudownie – odpowiedziała ściszając radio. Mogłaby jeszcze włączyć samochód, grzanie byłoby miłe. – Pracujesz nad sprawą, w którą wmieszany jest Nathan Yost? Bez owijania w bawełnę. Podobało mi się to. - Tak. Zaginęła jego żona. Może widziałaś to w wiadomościach. - Tak jak inne rzeczy. – Uśmiechnęła się smutno i zdałam sobie sprawę, że widziała o moim uprowadzeniu wraz z samochodem. – Z tobą wszystko w porządku? 190

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Och, to? – Machnęłam lekceważąco ręką. – To było nic takiego. Znałam tego faceta od wieków. Był dżentelmenem cały czas, gdy przyciskał mi nóż do gardła. Nagle jej czy rozbłysły ciekawością. - Opowiesz mi dokładnie co się stało? Bałaś się? Groził ci? Po chwili wypełnionej miękkim chichotem, zapytałam: - Oglądasz dużo kryminałów? Skinęła głową z poczuciem winy. - Przepraszam. Niewiele czasu spędzam z ludźmi. - Nic się nie stało. Możesz mi powiedzieć co się stało z doktorem Yostem, gdy byliście w college’u? Zaczerpując głęboki oddech, powiedziała: - Spotykaliśmy się od roku. Byliśmy młodzi i to wszystko dość szybko stało się takie poważne, ale moi rodzice nie pozwalali na ślub dopóki nie ukończę szkoły. To rozwścieczyło Nathana. – Pokręciła głową przypominając sobie to. – Mam na myśli to, że wkurzyło go ich wtrącanie się, bo uznał, że to nie jest ich sprawa. Jego reakcja była taka dziwna, że powaliła mnie na kolana. Starałam się otworzyć oczy i dostrzec to, co naprawdę się dzieje. Przez ten rok, w którym się spotykaliśmy straciłam prawie wszystkich swoich znajomych, prawie wcale nie widywałam rodziny i rzadko gdziekolwiek chodziłam bez niego. To, co na początku uważałam za urocze... – szukała właściwego słowa. - ...cóż, zaczęło mnie dusić. - Przykro mi to mówić, ale nie jesteś pierwszą osobą od której to słyszę. Dlaczego wniosłaś oskarżenie przeciwko niemu? - Kiedyś drażnił się ze mną mówiąc co mi się może stać, gdybym tylko spróbowała od niego odejść. Obrócił to w żart, a ja zaczęłam się śmiać. - A możesz podać mi przykład? – Miałam trudność z wyobrażeniem sobie groźby, która miała komiczny wydźwięk. - Cóż, kiedyś powiedział coś takiego: „Wiesz, jeśli kiedykolwiek wpadnie ci do głowy zostawienie mnie, znajdą twoje martwe ciało na dnie kanionu Otero”. Zaoferowałam jej mój najlepszy, przerażony uśmiech, naprawdę bardzo starając się znaleźć w tym humor. - Wiem – powiedziała kiwając głową. – Wiem, że brzmi potwornie, ale sposób w jaki to powiedział był taki zabawny. A potem moi rodzice zabronili mi wychodzić za niego i wszystko się zmieniło. Zaczął naciskać, bym się od nich odcięła, w kółko dręcząc pytaniami, dlaczego pozwalam im się wtrącać. A potem żarty przemieniły się 191

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] wręcz w groźby. On stał się niestabilny i wtedy mnie olśniło, że zawsze taki będzie, a ja będę musiała nauczyć się co mi wolno, a czego nie wolno przy nim mówić. - A skrzywdził cię? - Mnie? – zapytała zaskoczona. – Nie. Mnie nie. To nie tak, że on robi coś takiego. Moje brwi pojechały do góry. - Potrzeba wiele doświadczenia, by stwierdzić coś takiego, aby dojść do takiego wniosku, ale on kontrolował mnie przez kontrolowanie mojego środowiska. Z kim się spotykałam. Kiedy się spotykałam. Co mogłam powiedzieć, a czego nie. On nawet sprawdzał moje bilingi telefoniczne. Klasyczna dominacja. - Nigdy nie skrzywdził mnie bezpośrednio. Kontrolował mnie krzywdząc ludzi w moim otoczeniu. Musiałam chwilę pomyśleć nad tym, jak on to robił. Jak mógł jednocześnie kontrolować ją i dbać o rozwój swojej kariery, przecież na obydwie te rzeczy musiał poświęcać długie godziny. - Ale skończyło się na tym, że ci groził? Smutny uśmiech jakim mnie obdarowała uświadomił mi, że co do tego też się myliłam. Pochyliła głowę i ciągnęła opowieść: - Kiedy moi rodzice pokrzyżowali nam ślubne plany jego niechęć wydawała się rosnąć z dnia na dzień. A kiedy nie odpowiadałam na jego prośby, jego gniew coraz bardziej rósł w siłę, aż pewnego dnia to wszystko pękło. Podobnie jakby włączyć światło pstryczkiem. On po prostu, no nie wiem, znów był szczęśliwy. - Brzmi dość podejrzanie. Albo miały w tym udział narkotyki. - Również mnie to poraziło, ale jednocześnie odczułam ulgę, nawet któregoś wieczoru zaprosił moich rodziców na kolację, ale nigdy by mi nie przyszło do głowy, że on może coś kombinować. - Niech zgadnę, to on przygotowywał posiłek? - I było cudownie gdzieś tak do połowy, dopóki moja matka strasznie się nie pochorowała. Natychmiast musieliśmy ją zawieźć na pogotowie. - Twoją matkę? – zapytałam zaskoczona. Potaknęła kiwając głową. - Tak, moją matkę. A kiedy czekaliśmy w holu Nathan pochylił się do mnie i szepnął: „zadziwiające jak kruche jest ludzkie ciało”. Potem na mnie spojrzał z 192

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] zadowolonym z siebie wyrazem twarzy, praktycznie przyznając się do tego, co zrobił. – Jej wzrok stał się zdesperowany. – Bałam się, Charley. Mogłam wyobrazić sobie jego twarz, jego niebieskie oczy, zimne i kalkulujące. - Yolanda, każdy na twoim miejscu by się bał. - Nie, ja byłam przerażona – powiedziała kręcąc głową. – Miałam problemy z oddychaniem. Kiedy próbowałam wyjść kazał mi z powrotem usiąść. Odmówiłam, a on złapał mnie za rękę, spojrzał mi prosto w oczy i powiedział: „ona zostanie na całą noc w szpitalu. Jedna działka, tylko tyle trzeba. Jej serce zatrzyma się w sekundę i nikt nie będzie w stanie powiązać tego ze mną”. Kiedy agentka Carson powiedziała mi to samo przez telefon, po prostu założyłam, że on mówił o Yolandzie. Ale on groził jej matce. - Yolanda, tak bardzo mi przykro. Nathan zaczynał wyglądać jak Earl Walker i zaczęłam się zastanawiać czy byli spokrewnieni. Earl kontrolował Reyesa przez krzywdzenie jego siostry, Kim. Nathan kontrolował swoje dziewczyny i żony przez krzywdzenie ludzi z ich otoczenia. Ale ani Luther ani też Monica nie dali do zrozumienia, żeby im groził. Wspominali, że kontrolował, manipulował, ale nie mówili, że skrzywdził kogoś z rodziny. Mimo to każdy znak na niebie i ziemi na to wskazywał. Działalność społeczna Teresy odeszła na dalszy plan. Musiała w tajemnicy spotykać się z własną siostrą. Może im groził, ale Teresa nigdy się do tego nie przyznała, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, do czego zdolny był Luther. Yolanda przycisnęła palce do ust próbując zapanować nad emocjami. Smutek wypełnił wnętrze samochodu zasysając wszystko wokół. - Usiadłam i zostałam przy nim całą noc, panicznie bojąc się zostawić go choćby na minutę. A potem, gdy wypisano moją matkę ze szpitala poczekałam aż on wyjdzie do pracy, spakowałam swoje rzeczy i wprowadziłam się z powrotem do domu rodzinnego, po czym złożyłam doniesienie na policji na niego. – Spojrzała na mnie. – Ale teraz myślę, że chciał się na mnie zemścić próbując skrzywdzić moją siostrzenicę. Zamrugałam zdziwiona i pochyliłam się ku niej. - Co? Co się stało? Pokręciła głową jakby upominając samą siebie. - To głupie. Nie powinnam tego mówić. Postanowiłam nie naciskać, ale przeczucie mówiło mi, że jej przeczucie niewiele mijało się z prawdą. 193

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - On jest potworem, Charley – powiedziała, jej głos barwiło podejrzenie. - ...i postawiłabym swoje życie na to, że on jest zamieszany w zniknięcie swojej żony. – Zmarszczyła czoło. – Jeśli nie będzie mógł kontrolować jej w jeden sposób, znajdzie inny. Może dowiedział się, że Teresa potajemnie codziennie spotyka się z siostrą i stwierdził, że nie może jej kontrolować tak jakby tego chciał. Najwyraźniej lekarstwem na to miało być morderstwo. - Tak czy inaczej – powiedziała pozbywając się smutku – musiałam przyjechać i porozmawiać z tobą, ostrzec cię przed nim. - Niezmiernie to doceniam, Yolanda. - Myślę, że to co robisz jest świetne – Obdarowała mnie podekscytowanym uśmiechem, najwyraźniej umiała w mgnieniu oka zablokować ból i przełączyć się na pozytywne emocje. Byłyśmy bardziej do siebie podobne niż mogłabym przypuszczać. – Mam na myśli pracę prywatnego detektywa. To brzmi jak uosobienie zajebistości. Ooo, jak słodko. Może nie powinnam rzucać spaghetti z sosem prosto w jej włosy w ten wieczór, kiedy wychodziła na miasto z moją siostrą i grupą ich przyjaciół. - Dzięki – powiedziałam i uśmiechnęłam się do niej. - A tak przy okazji, to czy nie ty rzuciłaś spaghetti z sosem w moje włosy tego wieczoru, kiedy wychodziłam na miasto z twoją siostrą i grupą naszych przyjaciół? - Co? Nie – powiedziałam, udając że to nie ja. Parsknęła. - Nie jesteś dobrym kłamcą. - Tiiaa. Przepraszam za tamto. Chodziło mi o Gemmę. Ukradła mój sweter. - W takim razie najwyraźniej zasłużyła, żeby mieć trochę marinara w swoich złotych loczkach – zachichotała. - No dokładnie, prawda? *** Uściskałam Yolandę i pozostawiłam z obietnicą, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, by doprowadzić doktora Nathana Yosta przed wymiar sprawiedliwości. Ale najpierw musiałam odnaleźć Teresę. Cokolwiek z nią zrobił, jej zrobił, nie mogło to być nic dobrego.

194

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Gdy znów wchodziłam do budynku spojrzałam przez lewe ramię, starając się wymyślić, kto mógł kryć się wcześniej w cieniu. To nie mógł być mój intruz. Nie wyczuwałam niechęci czy też pragnienia, by poderżnąć mi gardło wielkim, myśliwskim nożem. Normalnie próbowałabym odkryć tożsamość tajemniczego szpiega, ale teraz byłam zbyt zmęczona i po prostu miałam to gdzieś. Wróciłam do mojego mieszkania i zastałam stojącą w jego centrum Cookie, w krzywo zapiętej piżamie i z szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami. Prawdopodobnie przyszła obgadać jak było w Coronie i wpadała prosto w strefę działań wojennych. Nie miałam wyboru, musiałam ją oskarżyć. - Poważnie, Cookie – powiedziałam stając za nią. Podskoczyła i odwróciła się w moją stronę. – Czy uwaga o cieście była aż tak bardzo obraźliwa? - Nawet nie usłyszałam włamywacza – powiedziała rozglądając się wokoło. – Jak mogłam przegapić coś takiego? Co by było, gdyby Amber przyszła do ciebie pooglądać TV? Miała rację. - Przykro mi, Cookie. – Zaczęłam zbierać papiery z podłogi. – Bycie przy mnie czasem stanowi poważne zagrożenie dla życia lub zdrowia. - Co? – Trochę trwało, zanim dotarły do niej moje słowa. – Nie bądź głupia. Wyprostowałam się stojąc z naręczem notatek i czasopism. - Dobra, ale psujesz mój wizerunek. Bycie głupią to część tego, czym się zajmuję. Pochyliła się, by mi pomóc. - Och nie, ty nie – powiedziałam besztając ją. Zabrałam z jej rąk rzeczy, które zdążyła pozbierać z podłogi i wykopałam ją za drzwi. – Sama to zrobię. Ty musisz iść spać. - Ja? – powiedziała protestując. – Ty jesteś tą, która traktuje bezsenność jak hobby. Ponieważ miałam zajęte ręce próbowałam zatrzasnąć jej drzwi przed nosem za pomocą ramienia. - To nie jest hobby tylko żelazne postanowienie, aby trzymać się każdego grama szacunku do samej siebie jaki mi tylko pozostał. – Kiedy zmarszczyła brwi, dodałam: - Prawdą jest też, że to bełkot. Och i jutro chciałabym, żebyś sprawdziła Xandera Pope’a.

195

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Xander Pope, zrobi się – powiedziała nie spuszczając oczu z chaosu. – Czekaj, dlaczego? - Ponieważ myślę, że coś bardzo złego spotkało jego córkę i chciałabym wiedzieć co to było. – Yolanda miała tylko jednego brata, więc wspomniana przez nią siostrzenica musiała być jego córką. Chciałam wiedzieć co się stało. - Ach – powiedziała kiwając głową. – Myślisz, że Yost miał coś z tym wspólnego? - Yolanda myśli i mnie wystarcza już samo to.

196

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 17 Sprytnie zamaskowany jako odpowiedzialny obywatel. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Po przekonaniu Cookie, że ze mną wszystko w porządku oraz o moim szczerym zamiarze przespania się – nie zrobię tego – resztę nocy spędziłam na porządkowaniu i sprzątaniu strefy wojennej. Znalazłam książkę, której nie mogłam znaleźć od dawna i nawet kupiłam jej drugi egzemplarz. Potem znalazłam też ten drugi, który również zgubiłam i zostałam przez to zmuszona do kupienia trzeciej kopii. Jednakże nigdy jej nie odnalazłam, więc najwyraźniej przepadła na zawsze. Pan Wong również należał do bałaganu. Wciąż unosił się w kącie tyłem do mnie, nie mówiąc ani słowa, ale mimo to wydawał się być wstrząśnięty tą całą męką. Albo to, albo to sobie wymyśliłam. Mimo, iż wydawało się, że nic nie zostało zabrane, no chyba, że szabrownik zabrał trzecią kopię „Słodkiej Dzikiej Miłości”, czułam dziwne poruszenie wiedząc, że moje mieszkanie nie jest już bezpieczną strefą za jaką je zawsze miałam. Tak jak wtedy, gdy dowiedziałam się, że Święty Mikołaj nie istnieje, lub że cukierki tuczą po skończeniu dziewiętnastego roku życia. Dziewczynka z nożem patrzyła jak sprzątam. Nawet nie wzięłam pod uwagę tego, że to ona mogła pociąć moje opony. Może jestem winna przeprosiny panu Paskudnemu Kłamczuchowi. Ale z drugiej strony, czy duch mógł pochlastać opony? Próbowałam z nią porozmawiać, ale mnie zbyła. Patrzyła na to, co robię, ale nie patrzyła na mnie. Zastanawiałam się czy spróbować szczęścia i dowiedzieć się kim była, by przekonać ją do przejścia, ale potrzeba uniknięcia bycia dźgniętym okazała się silniejsza. Gdzieś pomiędzy trzecią trzydzieści, a zabierz-swoją-dupę-do-łóżka wstawiłam się pod prysznic zastanawiając się gdzie jest Reyes, co robi i gdzie śpi. Bycie zbiegłym więźniem, którego zdjęcia pokazują wszystkie wiadomości w trzech stanach musi być trudne. Zadzwonił mój telefon i sięgnęłam po niego przez zasłonę prysznica. 197

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Panna Davidson? – zapytał mężczyzna. Nie rozpoznałam ani głosu, ani numeru. - To ja. -

Tu

zastępca

szeryfa

Meacham

z

Departamentu

Policji

Corona.

Rozmawialiśmy wcześniej. - Racja, moje pocięte opony. - Przepraszam za pobudkę, ale czy możesz dziś tu przyjechać? Mentalnie cofnęłam się o krok. - Jeśli muszę. I tak muszę wypróbować nowe opony, więc myślę, że to nie będzie problem. - Mężczyzna z którym wdałaś się w sprzeczkę, Farley Scanlon, dzisiejszego ranka został znaleziony martwy w swoim domu. Jasna cholera. - Serio? – Może Earl Walker znowu zapina wszystko na ostatni guzik i moje węszenie dookoła zabiło tego faceta. - Rzadko żartuję z takich rzeczy. - Dobra, mogę tam być. Ale nie jestem pewna jak mogę pomóc. - Musimy zadać ci kilka pytań – powiedział srogim tonem. - Cudownie. Jestem podejrzana? - Po prostu tu przyjedź panienko. Natychmiast. Wypuściłam długi oddech. - Dobra, w porządku. Czekaj – powiedziałam, gdy uderzyła we mnie pewna myśl. – Czy wiesz o której nastąpiła śmierć? - Jak przyjedziesz. - Zastępco – pozwoliłam frustracji, którą poczułam, zabarwić mój głos – gdy wczoraj wieczorem byłam w Coronie i użerałam się z oponami włamano się do mojego mieszkania. Myślałam, że to Farley Scanlona, ale być może to nie on. Zawahał się, ale tylko na moment. - Najbardziej prawdopodobne jest, że stało się to między ósmą a dziewiątą. Koroner będzie wiedział więcej o przyczynach śmierci dziś po popołudniu. To nie mogło tak być. - Jesteś pewny? – zapytałam. – Ponieważ to oznacza, że nie mógł włamać się do mojego mieszkania. - Chcielibyśmy, żebyś przybyła razem z tym dżentelmenem, z którym tu byłaś. 198

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Dobra, mogę być tam za kilka godzin. – Oczywiście na wszelki wypadek najpierw zadzwonię do wujka Boba i powiadomię go o tym. Mógł okazać się bardzo poręczny w sytuacji, gdy oskarżają cię o morderstwo. - Czy jest szansa, że Farley został pobity na śmierć podpórką na książki? Właśnie tak Earl Walker zabił swoją dziewczynę Sarah Hadley, ale jako że rzekomo jest martwy to nigdy nie został oskarżony. - Nie panienko. - Kijem bejsbolowym? - Nie. - Kosiarką? – Chciałam wycisnąć wszystko z tego faceta. Wiedza była siłą dziecino. – No wiesz, jak śledczy śledczemu. Odchrząknął i nie mogłam nic poradzić, ale zauważyłam, że jego głos stał się trochę cichszy, gdy mówił. - Miał podcięte gardło. - Och, dobra. Będę za chwilę. Odłożyłam telefon i wróciłam do płukania włosów. Gardło Farleya Scanlona było podcięte. Nie sądzę, by gość, którego znaleźli w bagażniku Earla Walkera był Earlem Walkerem, który to podciął to gardło. Ale został spalony przed rozpoznaniem, więc kto wiedział na pewno? Mordercy zazwyczaj postępowali według jednej metody. Earl Walker zabił tego mężczyznę kijem bejsbolowym, a wiele miesięcy później, po rozprawie Reyesa, zabił swoją dziewczynę podpórką na książki. Ale nie było tam wzmianki o podciętych gardłach. Może nóż był po prostu pod ręką. Zaraz, chwilę. Mogę mieć coś wspólnego ze śmiercią tego człowieka. Byłam pośrednio odpowiedzialna za śmierć tego człowieka. Może Farlon Scanlon był moim strażnikiem, tym, o którym mówiła siostra Mary Elizabeth. Miałam nadzieję, że nie, ponieważ on bardzo mnie nie lubił. Ale z drugiej strony nie minęły jeszcze dwa dni, jedenaście godzin i dwadzieścia siedem minut. Wciąż miałam być pośrednio odpowiedzialna za czyjąś śmierć. Chwała bogom za Olimp. - Podoba mi się to, co zrobiłaś z tego miejsca – usłyszałam głęboki głos. Zaskoczona ochlapałam twarz wodą i wyjrzałam zza zasłony. Reyes Farrow opierał się o moją toaletkę z rękoma skrzyżowanymi na szerokiej klacie, jego włosy były potargane i był nieogolony. Całkiem możliwe, że był najseksowniejszą istotą w świecie. Kolana zmiękły mi na widok uśmiechu rozciągającego się na jego twarzy. Przyjrzał się zasłonie. 199

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Czy ja się tego nie pozbyłem? Odniósł się do mojej ostatniej zasłony, którą rozciął, gdy mógł jeszcze opuścić swoje ciało i siać spustoszenie na ziemi swoim ogromniastym mieczem, czy jak mu tam, i nie mówię tu o metaforze. Nie chciałam wyjść zza zasłony i niestety biedna kurtynka zapłaciła za moje zuchwalstwo. - Ta jest nowa – powiedziałam z ostrzeżeniem w głosie. – I lubię taką długość. - Dziękuję. – Uśmiechnął się. - Mówiłam o zasłonie. – Jednakże moje serce na chwilę stanęło pod wpływem pewnych wspomnień. Odczekał dłuższą chwilę i odpowiedział, patrząc co może we mnie zobaczyć. - Racja. – Miał na sobie zieloną, wojskową kurtkę oraz mundur maskujący, prawdopodobnie z magazynu Armii Zbawienia i wyglądał na zmęczonego. Miał lekkie sińce pod oczami i znowu zastanowiłam się, gdzie przebywał. Zakręciłam wodę i sięgnęłam po ręcznik. Złapał swoją dużą ręką mój nadgarstek i podszedł bliżej, z zainteresowaniem patrząc na mnie swoimi dużymi, mahoniowymi oczami. - Dobrze wyglądasz, gdy jesteś mokra. Walczyłam, by się zakryć i kontrolować pędzący puls. Jego gorąco wiło się w górę mojego ramienia, gdy odwrócił moją dłoń i pocałował palce. Jego kilkudniowy zarost połaskotał mnie. - Jak twoja rana? – zapytałam zahipnotyzowana jego ustami i tymi niesamowitymi rzeczami, które mogły zrobić zwykłej dłoni. Intensywne spojrzenie, które na mnie spoczęło było tak potężne, że zabrało mi oddech. - Lepiej niż inne części ciała. – Jego głos był głęboki i bogaty, czuło się go milej niż ciepłą wodę, którą przed chwilą miałam na sobie. Ponieważ nie miałam pod ręką całej mafii najemników, by go pojmali, pozostało mi tylko jedną ręką odsunąć kurtynę prysznica, a drugą złapać za ręcznik. Przechylił głowę dla lepszego widoku. - Jeden z mężczyzn z listy, którą mi dałeś, został dziś rano znaleziony martwy. Zamordowany. Pomyślał przez chwilę, owinął moją ręką swoją i spuścił wzrok na podłogę. - Farley Scanlon – kontynuowałam. – Mogłeś mnie ostrzec, że dobry, stary Farley jest psycholem. 200

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Był przyjacielem Earla Walkera. Myślałem, że to oczywiste. – Wzruszył ramionami. – Poza tym twój wierny piesek siedzi ci na tyłku cały czas, prawda? Zabrałam rękę i owinęłam się ręcznikiem. - Skąd o tym wiesz? – Pomyślałam przez chwilę i zagapiłam się na niego zdziwiona. – Śledzisz mnie? Cofnął się do toaletki i znowu skrzyżował ramiona na swojej szerokiej klacie. - Myślałem, że to on śledzi ciebie. - Tak, ale to nie jego wina. Garrett wykonuje rozkazy. - Garrett podąża za tobą – powiedział, rzucając spojrzenie spod ciemnych rzęs. Gdy zacisnęłam usta pochylił się. – Świetnie, więc czyja to jest wina? - Tak naprawdę to twoja. A myślisz, że dlaczego siedzi mi na tyłku? I pokazujesz się tu? Masz szczęście, że nie zostałeś aresztowany. - Twojego chłopaka tu nie ma – powiedział wskazując głową. – Ten drugi koleś to żadne zagrożenie. Śpi w samochodzie. Przewróciłam oczami. Garrett naprawdę musiał lepiej dobierać swoich współpracowników. - I co sobie, do cholery, myślałaś wsiadając do tego samochodu? - To byłeś ty w tym cieniu? – Powinnam to wiedzieć. Naprawdę powinnam. – Czy ty się prosisz o złapanie? Bo mogę zadzwonić właśnie teraz do mojego wujka, a on załatwi tą całą sprawę w mgnieniu oka. - Nie mam zamiaru zostać złapany. Jak został zabity? – zapytał, zmieniając temat. - Tragicznie. – Złapałam drugi ręcznik, by wytrzeć twarz. - Czy jego gardło zostało podcięte? Zamarłam. Skąd to wiedział? - Tak. - Czym? – zapytał. - Prawdopodobnie czymś naprawdę ostrym. – Kiedy nie odpowiedział, zapytałam. – Czy on tak właśnie robi? – Wyszłam spod prysznica i wzrok Reyesa powędrował ku niższym partiom mojego ciała. - Tak właśnie robi – powiedział patrząc w górę. - Myślałam, że styl działania Earla to grzmocenie po głowach. - Tylko wtedy, gdy ma ukryty motyw. - Zapina wszystko na ostatni guzik, co? 201

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nie wracaj tam – powiedział podnosząc róg ręcznika. Po klapnięciu go w rękę zapytałam. - Gdzie? Do Corony? Uśmiechnął się, gdy klepnęłam jego rękę. - Tak. Wzięłam inny ręcznik i próbowałam zebrać kapiącą wodę z moich włosów. - Muszę. Szeryf chce ze mną pogadać. Zabrał ode mnie jeden z ręczników, przyłożył go do mojej głowy i zaczął wycierać włosy, gniotąc je i masując. Przysunął się i nie mogłam nic na to poradzić jak tylko złapać za jego marynarkę. Oczywiście w celu utrzymania równowagi. - Nie jedź – powtórzył, tylko tym razem brzmiało to bardziej jak rozkaz. - Wezmę to pod uwagę. - To nie sugestia. Co było z tymi facetami i ich przekonaniem, że mogą mi rozkazywać? Odepchnęłam ręcznik i spojrzałam na niego twardo, próbując zdecydować się czy powinnam go znokautować. Byłam mu winna jeden nokaut, choć nigdy nie miało się pod ręką stalowej osiemnastocalowej rury, gdy była potrzebna. - Nie będziesz mi mówić co mam robić. – Szturchnęłam go palcem w klatkę piersiową, podkreślając tym swoją rację. Zamarł, jego szczęka wyraźnie się napięła, ale na jego szczęście nic więcej nie powiedział. Widocznie wiedział, że zemsta jest zimną, twardą suką i zawsze nieco opóźnioną. - Wyglądasz na zmęczonego – powiedziałam łapiąc za ręcznik. – I potrzebujesz prysznica. – Odwróciłam się i zostawiłam go stojącego w łazience, wyraźnie rozczarowując własne lędźwie. Po pięciu minutach usłyszałam włączający się prysznic. Nałożyłam na siebie ładne jeansy, karmelową koszulkę z kołnierzykiem i zabójczą parę skórzanych czółenek z niskim obcasem od Dolce&Gabbany dających mi wygląd zmiksowanego zbuntowanego uczniaka z bursy i nieposłusznej bibliotekarki. Pochlebiało mi to, ponieważ wiedziałam jak Cookie ślini się do nich za każdym razem, gdy je widzi. Miałam nikczemnie okrutne skłonności. Reyes wyszedł z łazienki w pogniecionych, ale czystych ubraniach i z gładką szczęką. Włosy w mokrych strąkach okalały mu twarz. - Lepiej? – zapytał wpychając swoje brudne ubranie do plecaka. - Tak, ale wciąż wyglądasz na zmęczonego. 202

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Jego brwi uniosły się żwawo. - A ostatnio widziałaś siebie w lustrze? Miał rację. Wyglądałam strasznie. Już sama sprowokowana bezsenność była mało atrakcyjna. Zaśmiał się i obejrzał każdy cal mnie. Po czym upuścił plecak, stanął prosto, zwiesił po bokach swoje długie ramiona i patrzył na mnie bez mrugnięcia. - Powinnaś tu przyjść – powiedział gładkim, aksamitnym i kuszącym głosem. To było zaproszenie, które poczułam głęboko w moim brzuchu. Stał tam, cały taki wspaniały, boski i nieziemski, i zanim mogłam cokolwiek powiedzieć już zrobiłam krok w jego kierunku. - Jasna cholera! Oboje odwróciliśmy się do Cookie, która właśnie stanęła jak wryta w drzwiach. Amber wpadła z tyłu na jej plecy. - Mamo – poskarżyła się obchodząc ją dookoła i również gwałtownie się zatrzymując. Przyjrzała się Reyesowi jakby był gwiazdą rocka. – Łaał. Przyznaję to nie były najlepsze okoliczności, by spotkały zbiegłego więźnia w moim mieszkaniu. - Cookie czy możemy iść do ciebie na minutę? Wyraźnie walczyła, aby oderwać oczy od Reyesa. Przegrała. Przywarła do niego spojrzeniem jakby tropiła go laserowym systemem namierzania. - Cookie? – powiedziałam do niej, wypychając ją za drzwi. Zamrugała i zaczęła zdawać sobie sprawę z tego, co się dzieje, na co zarumieniła się słodko. - Przepraszam .– Skinęła Reyesowi i pośpieszyła do swojego mieszkania ciągnąc Amber. - Mamo czekaj – odparła Amber najwyraźniej niegotowa do porzucenia lokalnej atrakcji. - Bierz swój plecak, skarbie. Zawiozę cię do szkoły. - A nie mogę zostać? – spytała wyciągając szyję, by zobaczyć więcej. Kiedy tylko weszłyśmy do mieszkania Cookie, Amber poszła po plecak, a na mnie osiadło zdziwione spojrzenie przyjaciółki. - Jasna cholera, Charley – powiedziała drżącym szeptem. – To był Reyes Farrow. - Wiem. Przepraszam. On po prostu się pojawił. 203

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Myślę, że miałam orgazm. Zanim zdołałam się powstrzymać wymknął mi się zdławiony śmiech. - Patrzyłaś tylko na niego. - Wiem. Widziałaś ramiona tego faceta? – zapytała, a ja ponownie zachichotałam. - Tak, widziałam. Nie martw się, dość szybko powinnaś odzyskać czucie w nogach. - I jego przedramiona. Na miłość do Boga, kto mógłby spodziewać się, że przedramiona mogą być takie seksowne? - Zdarza się najlepszym. - On jest po prostu taki… - Wiem. - I taki… - To też wiem. Może to te synowsko-szatańskie sprawy. - Taaa, może. Pomogłam usiąść jej na kanapie. Amber ruszyła do mojego mieszkania. - Mogę cyknąć mu fotę telefonem zanim pójdę do szkoły? - Szkoła. – Cookie spojrzała na mnie, zmartwienie pokrywało zmarszczkami jej twarz. – Porozmawiam z nią po drodze. Poczułam się źle. To nie była ich wina, ale nie mogłam mieć na głowie Amber rozmawiającej z przyjaciółkami o Reyesie. Nie miałam pewności czy ktoś mógł podsłuchiwać albo nawiązać jakieś połączenia? - Bardzo przepraszam za to. - Nie. – Cookie wstała. – To nie twoja wina. Zajmę się tym. - Dzięki Cook – powiedziałam z uśmiechem. Pocałowałam Amber na do widzenia, a gdy wróciłam do swojego mieszkania Reyesa już nie było. Zostawił plecak, co wcale nie było najmniej obciążające. Założyłam czarną skórzaną kurtkę i skierowałam się do Misery. Wrócił Garrett i siedział w samochodzie po drugiej stronie ulicy. Stanęłam rozglądając się wokół za Reyesem, następnie otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Gdy przekręcałam klucz w stacyjce, moja komórka zadzwoniła. - Muszę porozmawiać z Charlotte. Nie rozpoznałam tego męskiego głosu. - Tu Charley. 204

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Tu Donovan. Ani też tego imienia. - Donovan? – wycofałam i skierowałam na międzystanową autostradę. Oczywiście Garrett podążył za mną. Jak przegapił Reyesa? - Z psychiatryka. Byłam w psychiatryku? Kiedy, do kurwy nędzy, się to stało? - Z psychiatryka, do którego się regularnie włamujesz – dodał, gdy nie odpowiadałam. - Och tak. Motocykliści. - Tak – powiedział. – Muszę z tobą porozmawiać. - Pewnie. – Zastanowiłam się czy Rocket zdemolował budynek. - Artemida... – zaczął i przerwał. Mogłam usłyszeć ból w jego głosie, co chwyciło mnie za serce. - Wszystko z nią w porządku? - Nie. Najwyraźniej trucizna dokonała więcej zniszczeń niż myśleliśmy i bawiąc się wczoraj z tobą przebiła sobie nerkę. Teraz jest w szpitalu weterynaryjnym. Dłoń powędrowała do moich ust zanim mogłam ją zatrzymać. - O mój Boże, bardzo przepraszam. - Nie winię cię. – Jego głos załamała się, jakby łapiąc oddech. – Chcę cię zatrudnić. - Co? - Chcę wiedzieć kto to zrobił – powiedział, a mrożąca krew w żyłach determinacja wzmocniła jego głos. – I albo ty go znajdziesz, albo to będę ja. Domyślałam się, że jego metody będą bardziej brutalne niż moje. - Bez obrazy, ale nie możesz sobie na mnie pozwolić. Właśnie miałam powiedzieć, że zrobię to za darmo, gdy wtrącił. - Mogę pozwolić sobie na dziesięciu takich jak ty. - Postaram się czegoś dowiedzieć. W ciągu najbliższych kilku dni powinnam to rozwiązać. Nie zaczynaj beze mnie. - To za długo. Cholera z tym. - Dobra, pozwól mi pomyśleć. – Musiałam jechać do Corony, by zostać przesłuchaną w sprawie morderstwa. Poza tym mój dzień był dość wolny. – O ile nie zostanę aresztowana to mogę być w azylu dziś po południu. Będziesz tam? 205

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Mogę do ciebie przyjechać – powiedział. – Nawet teraz. - Wyjeżdżam z miasta w pewnej sprawie. Przyjadę tam. I tak, muszę rozejrzeć się po okolicy i popytać cię o sąsiadów. Zgodził się wzdychając zrezygnowany. - Dobra. Ale jeśli nie przyjedziesz dziś po południu zaczynam się rozglądać na własną rękę. Zadzwoniłem do ciebie, bo Eric chciał, żebym to zrobił. Sądzi, że będziesz miała więcej szczęścia. Przypuszczałam, że Eric był jednym z członków jego gangu. Najwyraźniej tym mądrzejszym. - Będę tam. Obiecuję. Dasz mi znać jeśli cokolwiek się jej stanie? - Pewnie. – Rozłączył się bez zbędnych ceregieli. Dlaczego ktoś zrobił coś takiego? Moje serce pękło. Prawie mogłam poczuć ból tego faceta przez telefon, co zdarzyło się pierwszy raz. Zatrzymałam się po mocha latte i skierowałam Misery na południe, gdy zadzwonił Garrett. Wcześniej nie odebrałam, ale on oddzwaniał do mnie. - Gdzie jedziemy, Charles? – zapytał z uśmiechem w głosie. - Nowa Szkocja. - Wygląda na to, że znowu kierujemy się do Corony. Naprawdę posmakował ci ten burger, prawda? - Farley Scanlon został zamordowany ubiegłej nocy. - Cholera, w końcu coś się dzieje. - Biuro szeryfa chce z nami pogadać. - Czy naprawdę mogę porozmawiać z biurem szeryfa? – zapytał, zaczynając swoją grę. Musiał jeśli chciał dotrzymać kroku mojemu poczuciu humoru. - Do widzenia Swopes. - Czekaj, gdzie byliśmy? Upewniłam się, że moje zirytowane westchnienie było dość czytelne nawet dla dziecka. - Czy to podchwytliwe pytanie? - Tak racja. Numer dwa. Gotowa? Oczywiście, jego lista rzeczy, których nie powinno mówić się Ponuremu Żniwiarzowi. Ponownie westchnęłam, by przekaz był jasny. - Wal. - Ten związek wpędza mnie do grobu. 206

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Oki doki – odparłam zanim się rozłączyłam. Świr. Zadzwoniłam w drodze do wujka Boba, aby zdać mu relację. - Muszę być z tobą szczera – powiedziałam, gdy odebrał. – Nie jestem pewna, czy poderwiesz jakąś babkę z tą fryzurą, którą upierasz się nosić. - Czy dlatego dzwonisz? – zapytał, marginalnie dotknięty. - Głównie. I mogę zostać oskarżona o morderstwo. Chciałam, żebyś wiedział. - Zamordowałaś kogoś? Dlaczego ludzie zawsze przypuszczają najgorsze? - Nie, mogę zostać oskarżona o morderstwo. To duża różnica, Wubku. - Och, jak tam sprawa zaginionej żony? - Dobrze i niedobrze. Facet nie wyłazi ze swojego cholernego domu. - Co mogę zrobić? - Możesz zadzwonić do Cookie. Jest zawalona robotą próbując szukać informacji. Musimy dowiedzieć się o jego wszystkich posiadłościach. Na którejś z nich może przetrzymywać Teresę. Chciałabym się również dowiedzieć, co stało się z córką Xandera Pope’a. Dowiedz się czy wszystko z nią dobrze. - Xander Pope? - Tak. Yost mógł ją skrzywdzić. - W jaki sposób? - Nie mam pojęcia. Tego właśnie szuka Cookie. - Rozejrzę się i zadzwonię do Cookie. To morderstwo ma coś wspólnego ze zbiegłym więźniem zwanym Reyes Farrow? - Tak – powiedziałam po wzięciu dużego łyka latte. – Myślę, że Earl Walker to zrobił. On wciąż żyje, wujku Bobie i dopina wszystko na ostatni guziki. Zabił swoją dziewczynę krótko po rozprawie Reyesa i teraz sprząta każdego, kto może wiedzieć, że on żyje. Czy możesz wysłać kogoś do mieszkania Virgila Gibbsa? – Gibbs był facetem z listy Reyesa, którego odwiedziłam przed Scanlonem. – On może być następny i pomimo, że nie jest zbyt produktywnym obywatelem społeczeństwa to nie zasługuje na poderżnięcie gardła. - Walker podcina gardła? – zapytał zaniepokojony Wubek. – Swopes nadal jest z tobą? Rzuciłam okiem we wstecznym lusterku na olbrzymi czarny samochód za mną – Garrett najwyraźniej był nadgorliwy – i odpowiedziałam najsłodszym głosem jaki mogłam z siebie wydobyć, biorąc pod uwagę brak snu: 207

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Tak. - Dobrze. Trzymaj się blisko niego. Wyślę kogoś do Gibbsa, by go sprawdził. Wiesz co to znaczy, prawda? Byłam zajęta umykaniem przed stadem samobójczych ptaków. Skręciłam i schowałam się za kierownicą jakby to miało pomóc. - Nie bardzo. Co? - To oznacza, że dziesięć lat temu wsadziłem za kratki niewinnego człowieka. – Jego głos zmienił się na przygnębiony. - Wujku, myślałeś, że on jest winny. Czytałam raporty i stenogramy sądowe. Każdy zrobiłby tak samo. - On nie… - Nie słuchałem tego, co próbował mi powiedzieć. Był po prostu dzieciakiem. Moje serce skurczyło się, gdy ten obraz przebił się do mojego umysłu. Reyes w wieku dwudziestu lat, oskarżony o morderstwo, zupełnie sam, bez przyjaciół, żadnych krewnych, nikogo do kogo można się zwrócić. Jedynej osobie w jego życiu zakazał – siostrze Kim – widzenia się z nim. I siedział tam w areszcie, czekając aż go posadzą za morderstwo, którego nie popełnił. Gdzie był wehikuł czasu, gdy go potrzebowałam? Ale teraz był czas na wyprostowanie tego. Musieliśmy to zrobić. - Mamy szansę naprawić błąd, wujku. Odezwał się po długiej chwili ciszy. - Jak zwrócisz mu dziesięć lat, Charley? Moje serce pękło na winę w jego głosie. Zaskoczyło mnie to. On wykonał swoją pracę. Nikt tego nie podważy. Chyba, że wiedział więcej niż powiedział. Z pewnością nie. - Earl Walker najwyraźniej jest dobry w zacieraniu śladów po sobie. Nikt cię za to nie wini. - Reyes Farrow to robi – zakpił. Tak, przypuszczałam, że tak właśnie było. Mogłam wyobrazić sobie wujka Boba wyciągającego z niego informacje w pokoju przesłuchań, gdy siedział w kajdankach, dusząc się w gniewie i zmieszaniu. - Jaki był? – zapytałam Wubka zanim przemyślałam pytanie i to, co może mu zrobić. - Nie wiem, skarbie. Był dzieckiem. Brudny, zaniedbany, żyjący na ulicy.

208

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Zanim mogłam się powstrzymać zakryłam dłońmi usta w odpowiedzi na ten pojawiający się obraz. Moje lewe kolano instynktownie podniosło się do kierownicy Misery zanim z powrotem oparłam dłoń na kółku, by móc dalej kierować. Bezwzględnie potrzebowałam zestawu głośnomówiącego. - Powiedział, że tego nie zrobił. Raz. I nigdy więcej ze mną nie rozmawiał. Ukłucie w moich oczach na pewno nie pomoże. Taki był Reyes. Uparty, buntowniczy. Ale może to oznaczało coś więcej. Może poddał się jak zwierzę nad którym zbyt dużo się znęcano i wtedy pomyślał, po co się męczyć? Po co walczyć? - Ale tak właśnie to powiedział – kontynuował wujek Bob, jego umysł najwyraźniej zatracił się w innym czasie. – Popatrzył mi w oczy, jego spojrzenie było takie silne, takie potężne, że ciężar tego był jak cios w bebechy i powiedział po prostu „to nie ja”. I potem nic. Żadnego słowa. Żadnych rozmów z prawnikami o prawach… Po prostu się zamknął w sobie. Zacisnęłam mocno usta i prowadziłam dalej. - Możemy to naprawić, wujku Bobie. – Mój głos drżał. - Nie, nie możemy. – Wydawał się pogodzić z faktem, że Reyes będzie go nienawidził do dnia śmierci. I wtedy dodał. – Złapałem go. Zaskoczona zapytałam. - Ty co? - Za koszulkę. W pewnym momencie podczas przesłuchania byłem tak poirytowany, że podniosłem go z krzesła i rzuciłem nim o ścianę. - Wujku Bobie! – odparłam niespecjalnie pewna co powinnam jeszcze powiedzieć i zdając sobie sprawę, że miał szczęście, iż nadal żył. - Nic nie zrobił – ciągnął nieświadomy Wubek. – Po prostu patrzył na mnie, jego twarz nie wyrażała niczego, ale mogłem wyczuć powoli gotującą się w nim wściekłość. Od tamtej pory, przez te wszystkie lata, dręczył mnie ten widok. Nigdy nie zapomniałem ani jego, ani tej sprawy. - On jest potężną istotą, wujku. - Nie, nie rozumiesz. Zmarszczyłam brwi, gdy wjechałam w górzysty teren. Po dłuższej chwili, która kazała zastanowić mi się czy połączenie nie zostało przerwane powiedział: - Wiem skarbeczku.

209

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Niemal mogłam zobaczyć jak mówiąc to Wubek opiera głowę na rękach, gdyż jego głos przesiąknięty był takim żalem, takim smutkiem, że moja klatka cała się zacisnęła. - Co wiesz? - Wiem, że tego nie zrobił. Przestałam oddychać czekając na wyjaśnienia. - Nie jestem głupi. Wiedziałem, że on tego nie zrobił i nie zrobiłem nic. Wszystkie dowody wskazywały na niego i nie podważałem tego ponieważ nie chciałem wyjść na durnia. Nawet przez minutę. Sama widzisz – powiedział pogodzony z losem – że nie możemy tego naprawić. On po mnie przyjdzie. Zamrugałam zaskoczona. - Nie, nie zrobi tego. Nie jest taki. - Oni wszyscy są tacy sami. – Wydawało się, że zaakceptował pomysł kary. Siedziałam ogłuszona po palce u nóg, niezbyt pewna co powiedzieć, jak to kontynuować. - Czy mogłabym zobaczyć film z przesłuchania? – zapytałam go sama nie wiedząc dlaczego chcę to zobaczyć. - Nie znajdziesz tam mojego wybuchu. – Jego ton zmienił się, stwardniał. – Mam kilku wpływowych przyjaciół i dziwnym trafem ta część nagrania została wymazana. - Nie twój wybuch chcę zobaczyć, tylko jego. Spotkałam go, gdy byłam w liceum, pamiętasz? Wiem jaki jest potężny, jaki niebezpieczny. Ale on nie przyjdzie po ciebie wuju, obiecuję. – Mentalnie dodałam swoje imię do klubu Wielkich Paskudnych Kłamczuchów. Nie miałam pojęcia co zrobi Reyes. Do czego jest zdolny. I do tego pomogłam w uwolnieniu mężczyźnie, który mógłby chcieć śmierci mojego wujka. W głębi ducha zastanawiałam się czy to czyni ze mnie złą bratanicę.

210

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 18 Istnieje naprawdę niewiele problemów osobistych, których nie można rozwiązać za pomocą materiałów wybuchowych. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Kiedy dotarłam pod biuro szeryfa wyskoczyłam z Misery i zaczęłam biec. Mój plan wypalił. Wpadłam do pokoju przesłuchań zanim Garrett dostał się do środka. Wyjawiłam szeryfowi wszystko, co wiedziałam. Farley Scanlon był złym gościem. Praktycznie groził mi nożem, po czym odpuścił, gdy zobaczył Garretta, ale potem kiedy jadłam obiad poprzecinał mi opony. Mieli trudny orzech do zgryzienia, ale ja nadal miałam alibi na każdą minutę nocy, a oni chcieli rozmawiać z Garrettem, żeby to potwierdzić. Tak więc, kiedy go przesłuchiwali, ja udałam się na powrót do domu Farley’a Scanlona. Waga opowieści wujka Boba nadal uciskała mi piersi. Lub mógł to być też fakt, że jeśli Earl Walker nadal był u Farley’a Scanlona lub mogło się zdarzyć, że wrócił na miejsce zbrodni, to zdecydowanie podważało moje bezpieczeństwo. A to było do bani. Moja komórka rozdzwoniła się. Odebrałam: - Hej, Cook. Właśnie porzuciłam Garretta. - To dobrze i tak do siebie nie pasowaliście. – Zachichotała. – Oto wieści z ulicy. - Uwielbiam, kiedy mówisz takie rzeczy. - Siostrzenica Yolandy Pope prawie umarła po rutynowym zabiegu wycięcia migdałków. - Niemożliwe. - Możliwe. Chwilę po tym, kiedy dobry doktorek pojawił się na dyżurze. - A to jest podejrzane, bo...? - Tamtego dnia nie miał pacjentów. Nie miał zaplanowanych zabiegów i nikogo do zbadania, a mimo to wziął dyżur. U siostrzenicy Yolandy wystąpiło zatrzymanie krążenia kilka chwil po tym, jak był u niej. 211

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Och, o mój Boże. Ile ona miała lat? - Dwanaście. Zwalili to na karb reakcji alergicznej na znieczulenie i chociaż przez całą operację nic się nie działo to godzinę później nastąpiła reakcja? - Mało prawdopodobne. Mogę zrozumieć dlaczego Yolanda go podejrzewała. - Myślisz, że on wiedział, iż ona jest siostrzenicą Yolandy? - Zdecydowanie. Biedny Xander – powiedziałam wspominając z sentymentem starszego brata Yolandy. Mogłam sobie wyobrazić przez co przeszedł przez Yosta. – Jak udało ci się dostać te informacje tak szybko? – zapytałam. - Tak się złożyło, że akurat znam pielęgniarkę, która tamtego ranka miała dyżur. - Słodko. - Tiiaa, ale nic z tego, co powiedziała nie da się udowodnić. Pielęgniarki uważają tylko całe zajście za dziwne. Nic nigdy nie zostało zgłoszone, ale wierzą, że Yolanda je podsłuchiwała, dlatego zaczęła podejrzewać doktora. - Cóż, wszystko to prowadzi do jednego wniosku. Nathan Yost jest bardziej agresywny niż myślałam. Nigdy nie spotkałam nikogo, kto przejawiałby taką złośliwość z taką wprawą. Ten mężczyzna jest wcieleniem zła. - Nie rozumiem, co miał nadzieję przez to uzyskać – powiedziała Cookie. - Zemstę. Jest oportunistą i dostrzegł w tym szansę. Yolanda go zostawiła. Chciał się jej odpłacić. Apropos złych gości, mam zamiar rozejrzeć się trochę po przyczepie Farley’a Scanlona. Oczywiście Earl Walker był blisko, może nawet zatrzymał się u niego. – Ten jeden raz, kiedy widziałam go wiele lat temu był w trakcie wpieprzania Reyesowi i wystarczył mi na całe życie. Sama myśl o tym człowieku sprawiała, że miałam ochotę zemdleć. To albo brak snu w końcu mnie doganiał. - A ty masz zamiar poszwędać się po jego domu ponieważ minęło zbyt wiele czasu od ostatniego razu, kiedy ktoś próbował cię zabić, tak? Ze znużonym uśmiechem odpowiedziałam: - Oczywiście. Przyziemne rzeczy zaczynają mi się nudzić. - A czy przynajmniej możesz poczekać na Garretta? - Nie mogę. - Dlaczego? - Bo go nie lubię. - A właśnie, że lubisz. - I jeszcze dzisiaj popołudniu muszę odwiedzić gang motocyklowy. 212

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Gdybym dostawała centa za każdym razem, gdy to mówisz... Rozłączyłam się, gdy stanęłam przed mieszkaniem Farley’a. Przyczepa była niewiele większa niż puszka i chociaż lubiłam przyczepy to ta pozostawiała wiele do życzenia. Dosłownie jak konserwa. Spodziewasz się szynki, a tam zwykła mielonka. Uniosłam blokadę i pochyliłam się przechodząc pod taśmą policyjną, kiedy jakiś samochód zwolnił przed przyczepą. Na szczęście nie zatrzymał się, ale prawdopodobnie kierowca właśnie dzwonił na policję lub spełniał jakiś inny, równie ważny obywatelski obowiązek. Albo może tylko gapił się na mój zadek. Któż mógłby go za to winić? Ogromne, bezkształtne plamy krwi barwiły oliwkowo zielony dywan i boazerię, która dopełniała wystroju rodem z lat siedemdziesiątych. Ponieważ zabrakło mi przezorności, by zabrać gumowe rękawiczki, znalazłam jakąś kuchenną i zabrałam się za grzebanie w papierach i w koszu, co wcale nie było łatwe w rękawicy kuchennej. Zrozumiałam, że prawdopodobnie Earl Walker już nie używał nazwiska Earl Walker, ponieważ znalazłam kilka rachunków na nazwisko Harold Reynolds. Brzmiało jak fałszywe nazwisko, które już kiedyś słyszałam. Wcisnęłam rachunki do mojej torby i kontynuowałam grzebanie w tym bałaganie. Siedziałam koncentrując się na zdjęciu mężczyzny w kapeluszu z porożem, kiedy klamka poruszyła się. Po wypowiedzeniu szybkiego przekleństwa rzuciłam się ku wąskiemu korytarzowi i wpadłam do sypialni na końcu domu. Drzwi frontowe otworzyły się sprawiając, że moje tętno podniosło się do panicznie wysokiego. Jeśli policjanci złapią mnie tutaj, to prawdopodobnie będzie to źle wyglądać. Mając nadzieję, że nie narobię hałasu, zerknęłam przez szczelinę między drzwiami a ścianą. Stał tam mężczyzna z pistoletem, ale mogłam dostrzec tylko część jego boku. Słońce przesączające się przez brudne szyby uniemożliwiało zobaczenie co miał na sobie, ale nie wyglądało to na mundur policyjny. A potem jakaś ręka zakryła mi usta od tyłu, a ja z trudem powstrzymałam mój ostatni kubek kawy przed powrotem na świat. - Ciii – szepnął mi do ucha napastnik, kiedy jego druga ręka ześlizgnęła się po moim brzuchu i zatrzymała na guziku od spodni. Ciepło jego ciała pozostawiło rozgrzaną ścieżkę gdziekolwiek stykało się z moim, a ja przewróciłam oczami częściowo z powodu ulgi, a częściowo z powodu zakłopotania. Miałam zamiar go zabić. Reyes Farrow. Jak on, do diabła, się tu dostał? Przycisnął mnie do siebie, jego ciepło przesiąkało w moje ubranie i włosy. Parzył 213

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] mnie, a ja nic nie mogłam na to poradzić, ale moja głowa opadła na jego ramię i zaczęłam oddychać do rytmu razem z nim. A potem on zaczął rozpinać guzik moich spodni i musiałam ponownie się skupić, walczyć z nim obiema wątłymi rękami. Złapał je i przycisnął do mojego ciała, jego stalowe ramię owinęło mnie ciasno. - To twój chłopak – wyszeptał mi do ucha. Kiedy zaczęłam z nim walczyć po raz drugi, łapiąc niezdarnie za jego nadgarstek, ale jego zręczne palce złapały za moje jeansy, a on uciszył mnie ponownie figlarnie ciągnąc za ucho. - Reyes – szepnęłam tak cicho jak tylko mogłam, kiedy rozpiął mi suwak. To nie był najwłaściwszy czas. - Czy to jest rękawica kuchenna? – zapytał umieszczając gorące pocałunki na mojej szyi. A wtedy jego dłoń zanurkowała w moje majtki. Nie było sposobu, żebym powstrzymała westchnienie jakie zdążyło mi uciec, kiedy zagłębił palec głęboko między moje nogi. Kroki rozbrzmiały w korytarzu chwilę później. - Nie bierz tego do siebie – powiedział z rozczarowanym westchnieniem, a ja znów poczułam nóż na gardle. Moje nagłe nienasycenie roztrzaskało się o ziemię jak balon po nieudanym locie. Znowu? Poważnie? Reyes ruszył do tylnej ściany trzymając mnie, a jego ramiona owinęły się wokół mojego ciała jakby kaftan bezpieczeństwa. Potem wszedł Garrett. Gdy tylko nas zobaczył instynktownie uniósł pistolet, a w sypialni szybko zrobiło się ciasno. Poczułam jak głowa Reyesa przechyla się na bok. Srebrne spojrzenie Garretta wdarło się między nas. Zawahał się, zazgrzytał zaciśniętymi ze złości zębami, po czym opuścił pistolet, niezdolny zrobić cokolwiek innego. Kątem oka mogłam dostrzec uśmieszek Reyesa. Podniósł ręce w geście poddania, odsunął ode mnie swoją broń i rzucił ją na podłogę. Potem łagodnym pchnięciem odsunął mnie na bok. Zdałam sobie sprawę co robił w momencie, w którym Garrett natychmiast podniósł swój pistolet. - Garrett nie! – powiedziałam, ale było już za późno. W chwili krótszej niż mgnienie oka Reyes odebrał Garrettowi broń i z wdzięcznym uśmiechem na twarzy przystawił mu ją do skroni. Garrett zamrugał, zorientował się co się stało, a potem cofnął się z podniesionymi rękami. - Reyes, czekaj – powiedziałam surowo. - Cofnij się – powiedział do Garretta, wskazując pistoletem. 214

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Garrett wycofał się do korytarza, a Reyes pociągnął mnie i ustawił na progu pomiędzy nimi. Spojrzał na mnie, byliśmy tak ustawieni, że mógł równocześnie mieć na oku mnie i Garretta. - Nie zabijam ludzi, Dutch – powiedział jakby rozczarowany moim zmartwieniem. – No chyba, że muszę – dodał przyglądając się Garrettowi. Nie odrywając od niego oczu uniósł mój podbródek i umieścił najdelikatniejszy pocałunek na moich wargach. A potem już go nie było. W mgnieniu oka wyskoczył przez okno wielkości znaczka pocztowego, jak zwierzę stając się rozmyciem futra i mięśni. Garrett rzucił się obok mnie do okna. - Skurwysyn – powiedział z powracającym, pochłaniającym go gniewem. Odwrócił się ku mnie. – Milutko. - Hej – powiedziałam do jego pleców, gdy wychodził z pokoju i szedł korytarzem. – Nie wiedziałam, że tu będzie. I ty też nie musiałeś tu wchodzić. - Martwiłem się o ciebie – powiedział z lodowatą pogardą w głosie, gdy obejrzał się za siebie, a jego wzrok spoczął na moich rozpiętych jeansach. Rzuciłam kuchenną rękawicę i zapięłam je szybko, ale i tak zaszydził kręcąc głową, i ruszył w kierunku drzwi. - Cookie do mnie zadzwoniła – kontynuował. – Nie mogłem uwierzyć, że będziesz na tyle głupia, by wrócić tu sama. - Pieprz się – powiedziałam. Nie musiałam się przed nim tłumaczyć. Odwrócił się do mnie, gniew aż go rozsadzał. - A ty na miejscu zbrodni pieprzysz się ze zbiegłym mordercą. - Nie pieprzyliśmy się, a Reyes nie zabił swojego ojca – powiedziałam, frustracja wyostrzyła mój głos. - Nie ojca. Tylko Farley’a Scanlona. Zamrugałam zdziwiona. - Co? Uważasz, że to on zabił Farley’a Scanlona? Roześmiał się, szorstki dźwięk odbił się echem od boazerii. - Jeśli ostrze noża pasuje. - Garrett, czekaj – powiedziałam, kiedy pobiegłam za nim do jego auta. - Musimy wezwać policję zanim nie oddali się zbytnio – rzucił łapiąc za telefon i wykręcając 911.

215

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nie – powiedziałam chwytając za jego telefon, zanim mógł mnie powstrzymać. Wyłączyłam go z nadzieją, że połączenie nie zostało zrealizowane. - Co ty, do kurwy nędzy, robisz? – Sięgnął po swój telefon. Odskoczyłam. - Zatrzymam to na chwilę. – Pobiegłam do Misery i odpaliłam ją. Podszedł za mną i otworzył drzwi kierowcy, zanim zdążyłam je zablokować. - Oddawaj mój telefon – wysyczał przez zaciśnięte zęby. To nie był prośba. Gniew dosłownie się w nim gotował, barwiąc jego aurę na czarno. Nigdy wcześniej nie widziałam Garretta tak wściekłego. Trzymałam telefon z dala od niego, unosząc go nad fotelem pasażera, co było dość głupie, ponieważ zasięg jego ramion był o drugie tyle większy niż mój. - Charles, przysięgam... Ponieważ w wepchnięciu się do środka i odebraniu mi telefonu przeszkadzała mu kierownica, więc złapał mnie za ramię i dosłownie wywlókł z Misery. Nie miałam wyboru. Kopnęłam go w goleń, by odwrócić jego uwagę, a potem rzuciłam telefonem najsilniej jak umiałam. Garrett zaklął pod nosem i zaczął skakać na jednej nodze, ale, co dziwne, dźwięk pluśnięcia wody spowodował, że oboje znieruchomieliśmy. Oboje też odwróciliśmy się w kierunku skąd doszedł dźwięk, a zimny strach zjechał w dół mojego kręgosłupa. Stałam oszołomiona i bardziej niż trochę zaskoczona faktem, że poza trawą i chwastami był tam również stawik. Oboje patrzyliśmy na niego przez dłuższą chwilę, potem powoli, groźnie, Garrett odwrócił się do mnie, jego twarz miała wyraz coś między niedowierzaniem a wściekłością. Zanim zdążył zrobić cokolwiek, czego byśmy oboje żałowali, na powrót wskoczyłam do Misery i zablokowałam drzwi. Mikrosekundę później pociągnął za klamkę od drzwi z siłą mogącą wywrócić samochód. Biorąc pod uwagę fakt, że moje okienka zostały wykonane z tworzywa sztucznego, odpaliłam jeepa i zaczęłam jechać przez posesję Farley’a Scanlona, jakbym miała powód do życia. We wstecznym lusterku zobaczyłam jak Garrett stał i gapił się dobre dziesięć sekund zanim rzucił się do swojego auta. Już byłam trupem. Byłam niesamowicie i niezaprzeczalnie martwa. Zadzwoniłam do Cookie. - Hej Cook – powiedziałam lekkim i zwiewnym głosikiem. - Co się stało? – zapytała. Najwyraźniej głosik był zbyt lekki i zwiewny.

216

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Cóż, Reyes znowu przyłożył mi nóż do gardła, ale to był tylko podstęp, by odebrać pistolet Garrettowi, co właściwie mu się udało i następnie przyłożył mu go do skroni, zamrugał raz zanim mnie pocałował, a potem wyskoczył przez pieprzone okno. Po długiej chwili milczenia Cookie powiedziała: - Tak więc, dobrze poszło? - Cholernie dobrze. Chociaż Garrett jest teraz nieco oburzony. Musiałam mu dać czas, by się uspokoił. Och do tego ukradłam mu telefon i wrzuciłam do stawu, więc nie kłopocz się ponownym telefonowaniem do niego. – Mój głos stał się oskarżający. - Przepraszam – powiedziała. – Cholernie się o ciebie martwiłam. Jak, do diabła, udało się Reyesowi tam dostać? - Kto to, do jasnej anielki, mógłby wiedzieć. Najprawdopodobniej przybiegł. Boże, ten facet jest taki szybki. - Matko, z jednej strony Garrett z drugiej Reyes. Brzmi jak bardzo gorący przekładaniec. - Czy wspomniałam już, że Garrett jest naprawdę mocno wkurzony? - Och, właśnie odkryłam, że matka Ingrid Yost zmarła miesiąc przed nią. - Niemożliwe. Mogłabyś powtórzyć kim jest Ingrid? - Pierwszą żoną doktora Yosta. - A racja. Wiedziałam o tym. Czekaj, jak zmarła jej matka? - W taki sam sposób jak ona. Atak serca. - To było wygodne. – Nathan Yost stawał się seryjnym mordercą. - I rozmawiałam z twoim wujkiem. Jesteś gotowa? - A czy to jest podchwytliwe pytanie? - Nathan Yost posiada działkę w Pecos. - Naprawdę? – Bingo. – To najlepsza wiadomość jaką dziś dostałam. *** Ponieważ miałam dość długą drogę przed sobą, postanowiłam zadzwonić do mojej ulubionej agentki FBI. - Agentka Carson – powiedziała głosem ostrym i profesjonalnym. - Stara, jesteś w tym naprawdę dobra. - Dziękuję – powiedziała dziarsko. 217

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Wiesz, że doktor Yost próbował zabić siostrzenicę Yolandy Pope w ramach zemsty na niej? - Nie – przyznała. - I, że zabił matkę Ingrid Yost na miesiąc przed tym jak poleciał na Kajmany i zabił ją? Po chwili zastanowienia zapytała: - Możesz coś z tego udowodnić? - Nie za bardzo. Ale ciał jest coraz więcej. Ten gość musi zostać zatrzymany. Znalazłaś jakiś dowód wskazujący na to, że Teresa Yost planowała odejść od męża zanim zniknęła? - Nie. Według każdego na tej planecie oni byli doskonałą parą. - Tiiaa, a czy wszyscy nie myśleli tak samo o jego pierwszej żonie zanim wyjechała z kraju i wniosła pozew o rozwód? - Mniej więcej. - Ona wiedziała, że jest w niebezpieczeństwie – powiedziałam. – Dlatego pojechała na Kajmany. Aby od niego uciec. Najwyraźniej ma problemy z odstawieniem. Wtajemniczyłam ją we wszystko, co powiedziała mi Yolanda, wliczając w to część o siostrzenicy i to, co do tej pory udało nam się znaleźć, a potem powiedziałam jej o alter ego Yosta, pseudonim Keith Jackoby, zanim dodałam: - I znowu nic z tego nie mogę udowodnić. Powinniśmy spróbować namierzyć tego fałszerza. Z tego, co ostatnio słyszałam, otworzył jakąś firmę w Jackson w Missisipi. - Czy ten Keith Jacoby był na Kajmanach w tym samym czasie co pani Yost? - Tak. - Dobra, postaram się pogadać z kimś z biura w Jackson, by pogadał z twoim fałszerzem. - Yost ma też ziemię w Pecos. - Tak – powiedziała z roztargnieniem klikając na klawiaturze. – Mamy zespół, który to sprawdza. Ma tam domek, ale nie mogliśmy znaleźć nic więcej. - Ok., jestem teraz w drodze, bo mam umówioną rozmowę z gangiem motocyklowym. Chciałabym rzucić okiem na papiery odnośnie ziemi, ale to może jutro. - Dobra, to się wyśpij – powiedziała, po czym dodała: - Czekaj, masz zamiar dołączyć do gangu motocyklowego?

218

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 19 Jestem narzędziem, którego Bóg używa do wkurzania ludzi. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Nieznośnie podirytowana, że Garrett znowu uczepił się mojego tyłka skręciłam zjazdem na Coal Street i poprowadziłam Misery w kierunku ulubionej miejscówki bandziorów. Kiedy zatrzymałam się przed ich domem słońce wisiało nisko nad horyzontem, przygotowując się do nocnego wypoczynku. Wysiadłam przy samym azylu, co poniekąd było fajne, jednak zawsze zastanawiałam się w jaki sposób gang motocyklistów zakupił tę nieruchomość. Czyje nazwisko wpisano do hipoteki? Garstka motocyklistów odzianych w skóry siedziała na werandzie. Kilku jeszcze majstrowało przy swoich motorach w mrocznym świetle. Głośna muzyka przesączała się na zewnątrz licznymi pęknięciami w ścianach. Motocykliści najprawdopodobniej mieli zły wpływ na siedlisko. Albo to, albo tu naprawdę była meta. Nigdy wcześniej nie widziałam tylu motocyklistów jednocześnie. Donovan musiał wezwać ich w celu polowania na czarownice. - Spóźniłaś się – rzucił jeden z nich z zacienionej werandy. Nie potrafiłam powiedzieć kto do mnie mówił, jednak kiedy padły słowa, każdy mężczyzna tam obecny przerwał to, co robił i odwrócił w moim kierunku. Zapięłam ciaśniej kurtkę i podeszłam bliżej aż zobaczyłam Donovana. Siedział pochylony w leżaku na werandzie, z piwem w ręku, machając nogą na poręczy. - Co z nią? – zapytałam przechodząc obok kilku nieprzyjemnie wyglądających typów. Mój najukochańszy gatunek. W głębi serca zapewne byli kochani. Był tam Książę. Oparł ramię o poręcz, więc kiedy próbowałam się przemknąć obok spędził bardzo długą chwilę na przyglądaniu się moim dziewczynkom. Spojrzałam na niego z determinacją, nie zgadzając się, by mnie zastraszano i mimo to potrafiłabym zatrzymać falę niepokoju od pędzenia po mojej skórze nie

219

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] bardziej niż powstrzymałabym słońce do wzejścia następnego dnia. Mafiozo poklepał go po ramieniu i odprowadził z powrotem, więc mogłam wejść. - Browara? – zapytał Donovan. - Nie, dziękuję. Czy z nią w porządku? Stało się coś? - Nie – odpowiedział, biorąc długi łyk. – Nadal jest w szpitalu dla zwierząt. Chcieli, żebym ją uśpił. Nie zgodziłem się. Usiadłam obok niego na rozklekotanym krześle. - Tak mi przykro, Donovan. - Kim jest ogon? Spojrzałam w stronę wielkiego, czarnego wozu, zaparkowanego w pobliżu. - To tylko jeden z moich fanów. Jest nieszkodliwy. Spuścił nogi z barierki z głośnym hukiem. - Cóż, właśnie mieliśmy iść dowiedzieć się kto to zrobił. Chcesz pójść? Kiedy zaczął się podnosić położyłam dłoń na rękawie jego kurtki. - Myślałam, że pozwolisz mi się tym zająć. - Chciałem. Nie pojawiłaś się. – Zabrał rękę i wstał. Rozumiałam go. - Teraz jestem. Zatrzymał się i spojrzał na mnie. - Dałem ci czas do tego popołudnia. - A jest po południu – argumentowałam. - Jest wieczór. - Który zdecydowanie następuje po południu. Nie wyznaczyłeś mi konkretnej godziny. Kiedy przeszedł obok mnie, chwyciłam ponownie jego kurtkę, narażając tym samym swoje mizerne życie na niebezpieczeństwo, jakby groźna mina jaką teraz przywdział nie była wystarczającą wskazówką. Spojrzał w dół na moją rękę, jakby nie był w stanie uwierzyć, że go dotknęłam, następnie zrównał zdecydowane spojrzenie ze mną. - Teraz możemy zrobić to po mojemu. – Ponownie się uwolnił i ruszył w dół chodnikiem z prawdziwą armią u swego boku. Książę uchylił niewidzialny kapelusz, następnie podążył śladem swoich kumpli. Co oni zamierzają zrobić? Pukać do każdych drzwi w sąsiedztwie? Nękać wszystkich w pobliżu aż ich samych zaaresztują? Mogłabym jedynie obserwować 220

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] ludzi ze SWATu jak zalewają cały teren, blokując ulicę. Ktoś mógłby zostać ranny. Prawdopodobnie wielu ktosiów. - Wiem kto to zrobił? – zawołałam w desperacji, a oni zatrzymali się. Nienawidziłam wyciągać karty żniwiarza, ale nie pozostawili mi wyboru. Jeśli wezwałaby policję nigdy nie byłoby mi dane tu wrócić i zobaczyć Rocketa, a jego informacje były bezcenne. Nie, to nie mogło się wydarzyć. Podchodząc w sekundę wyczułam winę faceta. To był jeden z nich, brat, i jeśli go dorwą prawdopodobnie nie przeżyje nocy. Teraz tylko musiałam wymyślić jak zabrać go z dala od nich i zawieść na policję, zanim go zabiją. Morze czarnych skór odwróciło się w moją stronę. Donovan nie wahał się. Ruszył z powrotem, przeszedł obok swoich braci kierując się wprost do mojej osoby, a jakiś szczególny rodzaj złości usztywniał jego szczękę. Ponieważ byłam jeszcze na schodach, mogłam zobaczyć niepokój na twarzy Garretta. Zaczął wychodzić ze swojego wozu, a ja pokręciłam głową. Zarówno Książę jak i Mafiozo podążyli za Donovanem, i obaj wydawali się kapkę zaniepokojeni. Cóż, Książę był. Mafiozo wydawał się rozbawiony. Zostałam na miejscu. Szybko stanęliśmy oko w oko, następnie nos w nos. - Nawet nie myśl, że możesz mnie wydymać – powiedział groźnym tonem. - Nie zrobię tego. Nieco węszyłam tego popołudnia. Wiem kto to zrobił, ale muszę mieć twoje słowo, że zachowasz spokój. W następnej chwili jego ręce złapały za moją kurtkę i wstrzymałam oddech, kiedy przyciągnął mnie bliżej. Książę poruszył się niespokojnie. - Masz trzy sekundy – powiedział. - Czekaj, powiem ci, ale musisz mi przyrzec, że nikogo nie skrzywdzisz. - Jasne, nie ma problemu – powiedział, łżąc w żywe oczy. Garrett ruszył w naszym kierunku i machnęłam, żeby zawrócił. Kiedy wszyscy obrócili się, by spojrzeć na niego, włączając w to Donovana, wykonałam kolejny gest. Zakręciłam palcem wskazującym w powietrzu i zrobiłam szybko koło, co oznaczyło w mowie Garretta zakończmy to. Jeśli podążyłby śladem mojego rozumowania, powinien wrócić do auta i uruchomić je. Również Donovan zobaczył mój gest. Kiedy kilku z bandy zaczęło zmierzać ku Garrettowi, szarpnął mną dla zwrócenia uwagi.

221

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Czekaj – powiedziałam. – To tylko środek ostrożności. Nie chcę dzisiaj umierać, w porząsiu? Kiedy Garrett wrócił do wozu – każdy jego ruch wyrażał niechęć – i uruchomił go, wszyscy zwrócili się w moją stronę. - Pozwól mi być bliżej Garretta. Powiem ci i wtedy odejdę. Jego oczy zwęziły się. - Czy wyglądam jak facet, który lubi gierki? - Wcale nie, Donovan. Tak mi przykro, że musisz przez to przechodzić, ale jesteś zły i posuwasz się za daleko. Dziewczyna ma prawo do zagwarantowania sobie bezpieczeństwa. Kiedy wrócił spojrzeniem do Garretta, spojrzałam ponad ramieniem Donovana i zrównałam zimne, twarde spojrzenie z facetem, który to zrobił. Miał strąkowate, brązowe włosy, kędzierzawą brodę i ważył tyle, że bieg, do którego zaraz będzie zmuszony będzie dla niego żmudny i najprawdopodobniej bolesny. Ale groźba rychłej śmierci powinna wstrząsnąć nim do bólu. Chciałam jednak, aby wiedział, że ja wiem, i żeby zaczął się martwić. I tak się stało. Kiedy jego oczy rozszerzyły się o ułamek cala z niedowierzania, skinęłam, więc całkowicie mógł zrozumieć co mam na myśli. W chwili kiedy Donovan odwrócił się, wskazałam oczami na wóz Garretta dając znać winnemu facetowi, czego od niego oczekiwałam. - Dobrze – powiedział Donovan puszczając moją kurtkę z delikatnym pchnięciem. Zeszłam i przeszłam obok psiego mordercy, nie próbując nawet pojąć, dlaczego miałby zrobić to, co zrobił. Błysnęłam mu gniewnym spojrzeniem, następnie ponownie skinęłam mu w kierunku wozu. Powoli, żeby nikt nie mógł zauważyć ruchu, zaczął się cofać w tamtym kierunku. Kiedy byłam na skraju tłumu, odwróciłam się do nich, starając się, aby ich uwaga skupiona była na mnie. Motocyklista przesuwał się w kierunku auta, ale nie wiedziałam jak długo będę mogła utrzymać Donovana z dala, więc postanowiłam improwizować. Okręciłam się na palcach, owijając ramiona wokół szyi Donovana i umieściłam swoje usta na jego. Natychmiast się dla mnie otworzył. Tak jak był zły, tak nie miał zamiaru przepuścić szansy na czułości. Albo na łatwe bzykanko. Smakował przyzwoicie, z krztyną piwa, po chwili usłyszałam za sobą tupot kroków po drugiej stronie ulicy. 222

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Hej! – krzyknął jeden z chłopaków. Przerwałam pocałunek i obserwowałam jak facet człapie ulicą i wskakuje na pakę wozu Garretta, natomiast Garrett siedział za kierownica odpalonego samochodu i czekał na mnie. - Jedź! – krzyknęłam. Pokręcił głową i w czasie tej krótkiej wymiany gestów stado rzuciło się w kierunku auta. - Jedź! – wrzasnęłam, ponownie przewracając oczami z frustracji i Garrett wiedział, że nie ma wyboru. Wrzucił wsteczny bieg i dał po zaworach, uciekając przed atakiem, następnie wykonał doskonały zwrot i pomknął w dół ulicy, paląc gumę po drodze przez dobre pięćdziesiąt stóp. Podążyli jego śladem. Morze skór popłynęło ulicą w kierunku wozu Garretta znikającego w oddali. Niektórzy pojechali na motorach. Niektórzy wrócili po rozkazy. Ci wszyscy przebijali mnie groźnymi spojrzeniami. - Łapcie go – rozkazał Donovan przedtem chwytając po raz drugi moją kurtkę i wlokąc mnie, dosłownie, do domu. Po raz kolejny Książę i Mafiozo podążyli za swoim szefem. Po drodze do biura natknęliśmy się na tyłach na połamane meble. Donovan zamknął drzwi, ale dwaj podążający za nami mężczyźni tak po prostu otworzyli je i wpuścili się do środka. Miałam nadzieję, że nie zlekceważyłam Donovana. Był dobrym facetem, ale nawet pozornie dobry facet może mieć niekontrolowaną naturę. Cholerny testosteron. Pchnął mnie na krzesło, następnie zaczął spacerować. - Blake? – wysyczał przez zaciśnięte zęby. – To był Blake? Właściwie kierował pytanie do swojego zastępcy. Potem zwrócił się do mnie. Ze zwinnością, której się nie spodziewałam nagle znalazł się przede mną, z obiema rękoma wokół mnie na oparciu krzesła, z twarzą zaledwie cal od mojej własnej. - Jak się dowiedziałaś? - Trudno to wyjaśnić – odpowiedziałam lekkim głosem. - Masz jedna szansę. Znasz go? - Nie. Usiądź proszę. Trącił krzesło, by zdobyć moją uwagę. - Czy masz marne pojęcie w jak wielkie kłopoty się teraz wpakowałaś?

223

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Przełknęłam ślinę. Drżąc o moje Dolce&Gabbana spojrzałam na Księcia. Wydawał się mi współczuć, ale wątpiłam, by sprzeciwił się swojemu dowódcy. Mafiozo może i tak. Wydawał się mieć nieco mniej czci. - Donovan, wyjaśnię, jeśli tylko usiądziesz. Kucnął przede mną, pozostawiając ręce zablokowane na krześle. Równie dobrze mogłam to zrobić w ten sposób. - Potrafię czuć rzeczy – powiedziałam, starając się brać głębokie, uspokajające oddechy. – Wiem te rzeczy poprzez ocenianie emocji promieniujących od ludzi i analizowanie ich aury. - Nie wciskaj mi tego New Age'owego30 gówna. - To nie New Age. Tak naprawdę to jest stare. Bardzo, bardzo stare. Złączył brwi, zastawiając się jak bardzo powinien mi wierzyć. - Wiesz w jaki sposób potrafię rozmawiać z Rocketem? – Dla ważności spojrzałam na wszystkich trzech. Mafiozo wzruszył ramionami. – To poniekąd jak to. Czuję rzeczy czego inni ludzie nie potrafią. Tak jak właśnie teraz. Spojrzałam na niego, swego rodzaju bolesny smutek poruszył moje serce. - Potrafię poczuć ból, pochłaniający cię całkowicie. Tamte psy były dla ciebie wszystkim i ten facet, Blake, odebrał ci to. – Położyłam dłoń na jego szczęce. – Twój ból jest tak silny, że ledwie mogę oddychać pod jego ciężarem. Nieznacznie odchylił się do tyłu, mierząc mnie ostrożnie wzrokiem, a ja opuściłam dłoń. - To jest tak, jakbyś nurzał się w tym i wiem, że jeśli dorwałbyś faceta, który odpowiada za ten ból, prawdopodobnie byś go zabił. Usiadł z powrotem na piętach, a jedno ramię mu opadło. - Poszedłbyś do wiezienia na bardzo długi czas, a jesteś dobrym człowiekiem, Donovan. A to również mogę odczuć, tak jak wyczuwam obecność Rocketa. Wtedy zadzwonił telefon i zanim odebrałam, czekałam aż Donovan wyrazi zgodę. Wyłowiłam go z kieszeni kurtki, jednak nie rozpoznałam numeru. - Tu Charley – powiedziałam, podczas gdy Donovan wstał i ponownie zaczął krążyć. - Co się, kurwa, dzieje? New Age - czyli Nowa Era – ruch światopoglądowy, który powstał w Ameryce w latach 60-tych XX wieku. Jest nazywany nową religią, religią przyszłości, ideologią, filozofią życia. Ruch kultowy mający swe korzenie w ruchach hippisowskich. Propaguje ekologiczny sposób życia, powrót do natury nawet za cenę postępu technicznego. 30

224

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Garrett? Gdzie jesteś? - W sklepie spożywczym. Gdzie, do chuja, jesteś? – Zapytał wyraźnie zdenerwowany. – Co tu, do cholery, się dzieje? - Czy ten facet wciąż jest z tobą? – zapytałam, zerkając spod rzęs na Donovana. - Nie, kurwa. Zaskoczona zapytałam. - Gdzie on jest? Garrett ucichł. - Wyskoczył na kurewskim znaku stopu. Co, do kurwy nędzy, miałem zrobić? Garrett zdawał się mieć zły humor. Rzadko przeklinał tak bardzo, tyle razy z rzędu. Zwykle bardziej omijał przekleństwa, dawkował oszczędniej. Z pewnością zdawał sobie sprawę, że zbyt częste włączanie brzydkich słów osłabia działanie wypowiedzi, tym samym systematycznie pogarszając jej całkowitą skuteczność. - Już dobrze, masz rację, wybacz. Zostań tam. Ze mną wszystko w porządku. - Nadal mieszasz się z zapijaczonym tłumem? - Hm, tak. - Zatem pierdol to. Za chwilę tam będę. - Swopes. Mam się zupełnie dobrze. - Masz na myśli to, że zaciągnęli cię za kołnierz do domu? – zapytał wyraźnie wzburzony. – Tak się masz? - Mówię ci – powiedziałam, utrzymując głos na stałym poziomie. – Jest dobrze. - Cholera, Charles. - Cholera jasna, Garrett. – Nie czekając na dalszą kłótnie zamknęłam telefon. - Gdzie on jest? – zapytał Donovan. - W drodze powrotnej. – Wiedziałam, że mój nakaz nie miał sensu. - Z Blakem? - Nie. On wyskoczył na znaku stopu – powiedziałam opornie. Spodziewałam się oburzenia, przekleństw, fruwających krzeseł. Dostałam uśmiech. Rozejrzał się po grupie. - Jest nasz. Cóż, jedyne działanie jakie dobrze wykonałam, było przedłużeniem męczarni Blake’a. Teraz byli źli i w gotowości. Cudownie. Być może będę pośrednio odpowiedzialna za jego śmierć. Być może Blake, zabójca psa, będzie moim stróżem.

225

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Miałam nadzieję, że nie. Nieszczególnie chcę stróża, który w poprzednim życiu był psim mordercą. Dlaczego ktoś miałby chcieć czegoś takiego? Wtedy uświadomiłam sobie, że Donovan nadal uśmiecha się do mnie, a w oczach błyszczała mu wytrwałość uwodziciela. - Odnośnie tego pocałunku. - Ojej – powiedziałam z kompletnie bezmyślnym chichotem, potykając się o własne nogi. Zaczęłam się wycofywać, ale Książę zablokował mi drogę. Zdrajca. Donovan zmniejszył dystans między nami i umieścił swoje palce pod moim podbródkiem. - To, co zrobiłaś było dość odważne. Ostatecznie okazało się kompletną stratą czasu i energii dla każdego z nas, jednak było odważne. Przebiegł kciukiem po mojej dolnej wardze, w dół brody i z powrotem. - W jaki sposób robisz to, co robisz? Postanowiłam zrobić na nich wrażenie brutalną szczerością. - Jestem Ponurym Żniwiarzem, jednak zwykle nie mówię tego ludziom. Uśmiechy przewijały się przez twarze ich wszystkich, również Księcia. Rozejrzał się wokół mnie i ciapnął oczkiem. Wtedy kolejne uczucia przeszły przez Donovana, coś zaskakująco podobnego do szacunku, podziwu. Spiął się, jakby toczył walkę mimo postanowienia i badał mnie dłuższą chwilę. - Jestem tak cholernie w tobie zakochany – powiedział, zanim spuścił wzrok na Danger i Willa. – Lepiej idź, zanim zmienię zdanie. Nie musiał drugi raz powtarzać. Dałam nura obok szczerzącego się Księcia i jak kot w pokoju pełnym pitt bulli wyrwałam się z tego miejsca. Pomimo, iż chciałam się zatrzymać i uciąć pogawędkę z Rocketem, jasne było, że to nie czas. Ci mężczyźni byli rządni krwi. Miałam tylko nadzieję, że Blake miał porządną parę butów do biegania.

226

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 20 W niektóre dni jesteś kotem. A w niektóre całkiem nowym, skórzanym fotelem. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Cookie zostawiła informacje o posiadłości Yosta w Pecos przy ekspresie do kawy w moim mieszkaniu. Krzyknęłam do pana Wonga i zanim spojrzałam na zapiski nastawiłam kawę. Z lokalnych zeznań podatkowych wynikało, że Yost ma chatę do polowań głęboko w lesie gór Santa Fe i niedaleko rzeki Pecos. Znalezienie jej w dzień nie powinno być trudne. A że było już ciemno, musiałam być tam przed świtem. W międzyczasie przeszperałam torebkę – skrzyżowanie kopertówki i walizki – i wydobyłam listy, które zabrałam z miejsca zbrodni, czyli przyczepy Farleya Scanlona. Dziewczynka z nożem wyglądała na lekko zainteresowaną. Udało mi się zbiec z dwoma kopertami zaadresowanymi na Harolda Reynoldsa i jedną na Harolda Zane’a Reynoldsa. Niestety dwie z nich okazały się ofertami karty kredytowej, a jedna ulotką zapraszająca Harolda w inwestowanie w złoto. Po zrobieniu mega wielkiego kubka kawy usiadłam przy komputerze, aby zobaczyć jakie brudy mogę wykopać na temat tego faceta. Dziewczynka stała obok mnie, zahipnotyzowana ekranem komputera, mocno trzymając nóż w ręku. Dowiedzenie się, że Harold Zane Reynolds nie istnieje nie zajęło mi zbyt wiele czasu. - No cóż, to jest do bani – powiedziałam do dziewczynki. Zignorowała mnie. Poszukałam trochę dłużej i znalazłam poprzedni adres Harolda Z. Reynoldsa, który wyglądał obiecująco. Jeśli to miało być wszystko, to może sąsiedzi znali Harolda i powiedzą mi, gdzie się wyniósł. Jeśli jeszcze ich nie pozabijał. Przepakowałam swoje rzeczy, wlałam kawę do termicznego kubka i skierowałam się do drzwi, zostawiając dziewczynkę w nieporadnych rękach pana Wonga. Była zbyt zajęta obserwacją mojego wygaszacza by zauważyć moją nieobecność. 227

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Garrett musiał zrobić sobie przerwę. Nie było ani jego, ani jego kolegi, co mnie niezmiernie ucieszyło dopóki nie wskoczyłam do Misery i nie skierowałam się pod zapisany wcześniej adres. Coś wydawało się znajome. I im bliżej byłam południowej części Albuquerque tym coraz zimniejsze kłucie odczuwałam w kręgosłupie. Zatrzymałam się przed przeznaczonym do rozbiórki budynkiem, a rzeczywistość spłynęła po mnie w otępiającej fali. Ostatnim razem, gdy byłam przed tym szczególnym budynkiem, stałam na ulicy ze swoją siostrą Gemmą i patrzyłam jak mężczyzna bije do nieprzytomności nastolatka. Jeśli wcześniej nie byłam pewna czy Harold Reynolds był wcześniej Earlem Walkerem to teraz byłam stuprocentowo. Spojrzałam w górę na zabite deskami okno, to samo okno, w które rzuciłam cegłą, by powstrzymać mężczyznę. Popatrzyłam na przestrzeń miedzy budynkami, gdzie z Gemmą uciekałyśmy przed tym facetem. Obejrzałam schody, po których weszłam następnego dnia, gdy tu wróciłam i dowiedziałam się od wściekłej właścicielki mieszkania 2C, że wynajmująca je rodzina wymknęła się w nocy, kiwając ją na dwa miesiące czynszu i rozbite okno. Wyszłam z Misery, zamknęłam drzwi i wpatrywałam się długo aż wspomnienie po wspomnieniu ogarniały moje zmysły, napinając moją klatkę piersiową. Ostra noc zaalarmowała mnie, gdy kilka par oczu wpatrywało się we mnie. Większość z nich należała do bezdomnych, ukrytych w cieniu kamienicy i w porzuconej szkole za mną. Pozostałe należały zapewne do członków gangu zaciekawionych moim pobytem tutaj. Nie poświęciłam im większej uwagi. Patrzyłam po prostu w okno. Ta noc, gdy Earl Walker okładał chłopca imieniem Reyes, wydawała się taka jasna, rozświetlona chorobliwą żółcią. Licząc wstecz Reyes musiał mieć wtedy osiemnaście lat. Ja miałam piętnaście. Byłam młoda, podatna na wpływ. Gotowa ratować świat moimi super mocami Ponurego Żniwiarza. Jednak jedyne co mogłam zrobić to uratować go rzucając cegłą w okno. To zadziałało. Earl przestał go bić i ruszył za nami. Gdybym zadzwoniła na policję tej nocy, gdyby Reyes mi pozwolił to najpewniej nie stałabym w tym miejscu. Wątpię, by Reyes poszedłby do więzienia za zabicie Earla. Na pewno opieka społeczna zabrałaby Reyesa z Kim i byliby teraz bezpieczni. Nie mając nic do stracenia i godziny do świtu, wzięłam latarkę i klucz do kół – częściowo do włamania, a częściowo do obrony – i skierowałam się na schody. Metalowe drzwi z całą pewnością widywały lepsze dni i zbyt długo nie musiałam z nim walczyć, aby wejść. Byłam pewna, że bezdomni z okolicy tak samo wchodzili do tego 228

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] budynku przez miesiące, a nawet przez lata. Wejście prowadziło na drugie piętro. Połowa podłogi była już pod ziemią. Mieszkanie 2C znajdowało się po mojej lewej stronie. Ominęłam śmieci, gruz i czyjeś nogi, starając się jednocześnie nie świecić po oczach ludziom leżącym pod ścianą, aż podeszłam pod drzwi z przybitą do nich cyfrą 2 i namalowaną do połowy literą C. - Nie wchodziłabym tam panienko. Odwróciłam się do głosu odbijającego się echem i podniosłam latarkę. Siedziała tam kobieta owinięta w kilka warstw ubrań, obok niej leżał przewrócony marketowy wózek chroniący cały jej dobytek. Albo potrzebowała lekcji nauki jazdy. Uniosła ręce do oczu chroniąc się przed światłem, a ja natychmiast obniżyłam smugę. I tak tego nie potrzebowałam. Nie dla niej. - Przepraszam za to – powiedziałam, wskazując na światło, które skierowałam na bok. - Nie przepraszaj mnie – odpowiedziała. – To po prostu miejsce panny Faye, a ona nie lubi żadnych gości. - Czy mam zapukać? – zapytałam, mówiąc tylko w połowie poważnie. Gryzący smród, który uderzył we mnie zaraz po wejściu wił się po mnie jak trujący gaz i nie mogłam się zdecydować co jest gorsze – oddychanie przez nos czy usta? Kobieta zachichotała. - Pewnie. Pukaj. To nie pomoże, ale śmiało idź do przodu. - Czy kiedykolwiek słyszałaś o Haroldzie Reynoldsie? – zapytałam znowu w połowie poważnie. - Nie. A dlaczego pytasz? - Ponieważ go szukam. Kiedyś tu mieszkał. – Uniosłam połę mojej kurtki i przytknęłam ją do nosa mając nadzieję, że to pomoże. Niestety nic to nie dało. - Och, więc musisz dla pewności zapytać pannę Faye. Wynajmowała to miejsce. Nadal tak uważa. W jednej chwili zdałam sobie sprawę kim była panna Faye. Właścicielka mieszkania lata temu nazywała się Faye. - Myślę, że ją pamiętam. - Tak? - Tlenione blond włosy? Wyglądająca jak śmierć? Zachichotała ponownie. - To ona. Śmiało pukaj teraz. Wykorzystam to jaką dobrą zabawę. 229

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Nie brzmiało to zachęcająco, ale myśl, że ponownie porozmawiam z właścicielką sprawiała, że się niecierpliwiłam. Może wiedziała gdzie wyniósł się Earl Walker po wyprowadzce stąd. Nie była zbyt pomocna, gdy miałam piętnaście lat, ale możliwość była warta zachodu. Uniosłam dłoń do drzwi, a kobieta zaczęła chichotać w radosnym podnieceniu, najwyraźniej przygotowując się na zabawę. Jak zła mogła być panna Faye? Była jedną nogą w grobie, gdy rozmawiałam z nią pierwszy raz, a to było dziesięć lat temu. Na pewno na odrobinę szczęścia mogłam liczyć. W pół sekundy po tym, gdy moje kostki dotknęły drzwi, coś uderzyło w nie na tyle głośno, że wystraszyło we mnie wszystko, co religijne. Zrobiłam unik i potknęłam się, unosząc światło najpierw na drzwi, a potem na kobietę. - Co to do cholery było? Roześmiała się jeszcze bardziej trzymając się za boki, po czym wykrztusiła. - Brzmi jak zupa. Zmarszczyłam brwi i spojrzałam z powrotem na drzwi. - Dla mnie to nie brzmi jak zupa, chyba, że kilkutygodniowa. - W puszce. No wiesz „Zrób to sam”. - Och racja, puszka zupy. Cudownie – zaczęłam narzekać. – To miejsce jest szalone. Kobieta przewróciła się na bok ze śmiechu. Normalnie lubię rozśmieszać ludzi, ale jedyne co mogłam wykrzesać to troska. Gdy wycofywałam się spod drzwi próbowałam przekręcić gałkę. - Wciąż chcesz tam wejść? – zapytała, jej zdziwienie zastąpiło śmiech. - Taki jest plan. – Odwróciłam się do niej. – Jak myślisz jakie mam szanse? Machnęła ręką. - Ona po prostu lubi rzucać rzeczami. Ma słabego cela. Być może nie zdąży cię uderzyć jeśli pobiegniesz wystarczająco szybko. - Z tego miejsca wnioskuję, że ma niezłego cela. - Taa, no cóż, czasem ma szczęście. - Świetnie. Nieoczekiwanie zamek się otworzył. Uniosłam ramię, by zasłonić twarz i pchnęłam poniszczone skrzydło. - Panno Faye? – powiedziałam przez szczelinę. Kolejna puszka rozbiła się o drzwi zamykając je i śmiech znowu rozniósł się echem. Powinnam rzucić się do ucieczki, wykonując być może zygzakowaty sprint, by 230

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] przejść przez to wnętrze. Odwróciłam się do kobiety i posłałam jej sympatyczny uśmiech. - Jak masz na imię? – zapytałam jej. - Tennessee. – Pycha rozjaśniła jej aurę. - Ok. – To było najdziwniejsze kobiece imię jakie kiedykolwiek słyszałam. – Tak więc, Tennessee, możesz przejść przeze mnie jeśli chcesz. Bezzębny uśmiech przemknął przez jej twarz. - Myślę, że jeszcze trochę zostanę. Czekam na pannę Faye. Sądzę, że nie pociągnie zbyt długo. - Rozumiem. Życz mi szczęścia – powiedziałam. - Będziesz go potrzebować. Kłamałam o jej celu – zarechotała. - Dzięki – powiedziałam zanim nie przedarłam się przez drzwi. Coś przeleciało obok mojej głowy. Potknęłam się o stosy śmieci i niedołężnie zanurkowałam za rozlatującą się kanapą w chwili, gdy kolejna puszka przeleciała przez pokój. Rozbiła gipsową ścianę i wleciała do sąsiedniego pokoju. – Cholera jasna, panno Faye – krzyknęłam zza ramion przykrywających moją głowę, gdy kuliłam się za kanapą. – Nie prowokuj mnie, bym zadzwoniła na policję. Jestem przyjacielem. Spotkałyśmy się kilka lat temu. Powietrzny nalot ustał i zerknęłam przez swoje łokcie. Wtedy usłyszałam skrzypnięcie podłogi, gdy zbliżała się do mnie i nagle poczułam się jakbym wylądowała w jakimś horrorze, czekając na śmierć od puszek zupy. - Nie znam cię. Skoczyłam i podniosłam latarkę wraz z kluczem do kół, aby się bronić. Biorąc pod uwagę, że miała tylko packę na muchy, pomyślałam, że moje szanse są zadziwiająco dobre. - Skąd znasz moje imię? – Jej głos był skrzyżowaniem buldoga i betoniarki. Słychać było wyraźnie, że prowadziła burzliwe życie. - Powiedziała mi Tennessee. Przyglądała mi się przez chwilę. Trzymałam latarkę wystarczająco blisko jej twarzy, by ją widzieć, a nie oślepiać. Ponieważ panna Faye jest wciąż żywa potrzebowałam światła, aby opisać jej twarz w przeciwieństwie do Tennessee. Zgasiłam latarkę, gdy miękki blask wypełnił pokój śmierdzący jak brudna popielniczka i pleśń.

231

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Charley – powiedziałam rozglądając się wokół po stertach magazynów, starych gazet, książek i innych nieistotnych akcesoriów. To miejsce powinno mieć nazwę „zachować szczególną ostrożność przy odpalaniu papierosa”. - Nigdy nie wspominała o tobie – powiedziała Faye. Podeszła do starej leżanki i przykucnęła przy niej. - Pamiętam twoje włosy. – Szukałam miejsca, gdzie mogę usiąść i zdecydowałam się na stabilnie wyglądający stos gazet – dzięki Bogu, że nie ubrałam się na biało – zanim odwróciłam się do niej i jej tlenionej blond chwały. – Spotkałyśmy się kilka lat temu. - Nie wyglądasz znajomo – odparła odpalając papierosa. Skuliłam się. To cud, że to miejsce jeszcze stało. - Byłam tu około dziesięć lat temu, szukając rodziny, która wyniosła się w nocy. Przerobili cię na dwumiesięczny czynsz i rozbite okno. – Odwróciłam się teraz do niego. To wymienione teraz było popękane, zaklejone i zabite deskami. - To byłaś ty? – zapytała. W szoku ponownie skupiła się na mnie. - Pamiętasz mnie? - Pamiętam tą rodzinę. Ciebie niekoniecznie, ale pamiętam dzieciaka, który przyszedł następnego dnia. Miałam migrenę, a ty nie dawałaś mi spokoju. Ups. - Przepraszam. Myślałam, że masz kaca. - Miałam kaca. Stąd migrena. – Jej ton stał się bardziej miękki, gdy wróciła wspomnieniami. – Czy kiedykolwiek ich znalazłaś? - Nie. Wtedy nie. Skinęła głową i zwróciła swoją uwagę na okno. - Miałam nadzieję, że ci się uda. Że komukolwiek się uda. Położyłam moją broń na innej kupie papierów i zapytałam: - Czy wiesz co się z nimi stało? Gdzie się wynieśli? – Kiedy ponownie się zaciągnęła papierosem i pokręciła głową, dodałam: – Muszę znaleźć tego mężczyznę, Earla Walkera. To strasznie ważne. Błagający ton mojego głosu musiał ją przekonać przynajmniej spróbować coś mi powiedzieć.

232

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nie wiem gdzie poszli, ale pamiętam te dzieciaki. Jakby to było wczoraj. Dziewczynka tak chuda, że martwiłam się, iż połamie ją lekki wietrzyk. Chłopak tak pobity, tak zacięty i twardy. Moja pierś się zacisnęła i na chwilę zamknęłam oczy, by obraz z jej słów zaszczepił się w moim umyśle. Kiedy ponownie je otworzyłam, odwróciła płomienne spojrzenie na mnie. - To nie był mężczyzna. To na wskroś potwór. Przybliżyłam się siadając bliżej niej na stosie magazynów. Słabe światło rzucało twarde cienie na jej twarz i niewątpliwie miała wilgotne oczy. Jej empatia zaskoczyła mnie bardziej niż mogłabym to przyznać. Oczekiwałam stereotypu i nie otrzymałam go. - Panno Faye… - Nikt nie nazywa mnie panną Faye poza Tennessee – powiedziała przerywając mi – więc to ona musiała cię tu przysłać. Tylko z tego powodu nie wykrwawiasz się teraz na śmierć. - Zgoda. – Potarłam dłońmi o spodnie, zastanawiając się czy wiedziała, że Tennessee odeszła i jak mocno mogę naciskać. – Proszę, czy wie pani cokolwiek, co może mi pomóc znaleźć Earla Walkera? Wiem, że proszę o wiele, ale może coś po sobie zostawił? Walizkę czy może… - Zostawił rzeczy w ścianach. Zamrugałam zaskoczona. - Earl Walker? Po prawie niezauważalnym kiwnięciu głową powiedziała. - Harold, Earl, John… wybierz sobie. Earl przybierał wiele tożsamości. Oczywiście wiedziała o kilku. - Co zostawił w ścianach? Zacisnęła mocno usta i wstrzymała oddech. - Zdjęcia. Zamarłam. Kim powiedziała to samo, że Earl zostawił zdjęcia w ścianach. - Jakie zdjęcia? Potrząsnęła głową odmawiając odpowiedzi. - Czy był na nich Reyes? Ten chłopiec? Uniosła podbródek, a ja wiedziałam, że trafiłam. Dlaczego Earl to robił? Co miałby tym zyskać? Pomysł był dla mnie dziwny i szybko przeszukiwałam ogromne 233

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] ilości informacji zebrane na studiach dla odpowiedzi. Albo przynajmniej to, co mogłam sobie przypomnieć na poczekaniu. Często przestępcy lubili przechowywać trofea. Robił zdjęcia, które stawały dla niego trofeum? I jeśli je zrobił to ich nie zatrzymał? Chodziło o kontrolę. Może były sposobem kontrolowania Reyesa, by trzymać go pod pantoflem. Jednakże wciąż nie rozumiałam dlaczego Earl je zostawił. Kim powiedziała, że ciągle wkładał je w ściany. Czy miała na myśli wszystkie miejsca, gdzie mieszkali? Przenosili się z miejsca na miejsce w całym Nowym Meksyku, Teksasie i Oklahomie, a przynajmniej tak mówiły policyjne raporty. Tak bardzo jak nie chciałam zapytać, spytałam: - Faye czy nadal je masz? Potarła oczy opuszkami jednej ręki. - Mogą być wskazówką. Czymś lub niczym. Muszę go znaleźć. Poczułam jak bolesne przeżycia przeszły przez Faye, gdy rozważała moją prośbę i wtedy zdałam sobie sprawę, że ciągle je ma. Po zaczerpnięciu głębokiego oddechu wstała i przesunęła kredens, ledwie widoczny wśród rupieci. - Zatrzymałam tylko to jedno. – W jej glosie słychać było smutek. – Pozostałe spaliłam, a zostawiłam tylko to jedno, na które mogłam patrzeć nie wymiotując. – Z obitej szuflady wyciągnęła Polaroid, ale odwróciła wzrok. – Nie to, żebym patrzyła na nie. Po prostu pozostałe były o wiele gorsze i nie mogłam trzymać ich u siebie w domu. Pomyślałam, że jeśli policja potrzebowałaby kiedyś dowodów na to, co ten człowiek zrobił temu chłopcu to miałabym je. Jej słowa spowodowały, że poczułam w sercu strach i obawę. Podała mi zdjęcie, a ja odwróciłam je w stronę światła, zbierając się, aby na nie spojrzeć. Może to moja kawowa dieta i jeszcze bardziej kawowa. Może to piętnaście dni bez snu. Może to ten odór, który wisiał nade mną utrudniając oddychanie. Cokolwiek to było to po jednym zerknięciu na zdjęcie świat wymknął się spode mnie i zniknął.

234

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 21 Wybrałam mało uczęszczaną drogę. I się zgubiłam. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Kiedy zatrzymałam Misery przed moim budynkiem była 3:30 i miałam tak opuchnięte oczy, że ledwie dojechałam do domu. Faye pomogła mnie ocucić i gdy już odzyskałam przytomność zaoferowała szklankę wody. Zemdlałam! Naprawdę odpłynęłam, kiedy zobaczyłam to zdjęcie. To samo zdjęcie, które teraz kurczowo przyciskałam do klatki piersiowej. Nie mogłam na nie patrzeć. Nigdy więcej. Nie żeby to miało jakieś znaczenie. Ten obraz na zawsze zapisał się w moich rogówkach i byłam pewna, że nie zapomnę rzeczy, które zobaczyłam. Potykałam się na schodach wiodących do mojego mieszkania, przeszłam przez drzwi, udałam się wprost do komody z bielizną i schowałam w niej zdjęcie obrazem do dołu, odmawiając mu kolejnego spojrzenia. Liny. Cięcia i siniaki. Wstyd. Prawie poczułam się tak, jakby to była najgorsza część. Wydawało się, że Earl celowo zrobił to zdjęcie chcąc zawstydzić Reyesa. Związał go, lina wrzynała się w jego ciało rozrywając rany, które już zaczynały się goić. Rozpoznałam Reyesa pomimo tak wielkich uszkodzeń po ciemnych włosach, gładkich, płynnych tatuażach biegnących wzdłuż ramion, po pełnych wargach. Na zdjęciu wyglądał na szesnastolatka, twarz miał odwróconą, a usta zaciśnięte z wąską linię z powodu upokorzenia. Ogromne czarne siniaki jak plamy malowały się na jego karku i żebrach. Długie, drapieżne cięcia, niektóre świeże, niektóre niedawno zagojone, biegły smugami wzdłuż całych ramion i torsu. Sama myśl o tym zdjęciu doprowadzała mnie do łez, co było dokładnie tym, co zrobiłam u Faye. Płakałam przez ponad godzinę. Potem rozmawiałyśmy. I płakałyśmy jeszcze trochę. Zaczęłam się zastanawiać jakie były inne zdjęcia, te które Faye spaliła, bo mówiła, że były gorsze niż to, które trzymałam w dłoni. Przełknęłam ciężko,

235

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] wygnałam obrazy ze swojego umysłu i skupiłam się na mojej klientce oraz odnalezieniu Teresy Yost. Mając dobre trzy godziny do świtu postanowiłam wziąć prysznic, po czym ubrać się w coś świeżego i w parę butów trekingowych, ponieważ prawdopodobnie czekała mnie wycieczka w góry. Znalezienie się w Peos powinno mi zająć jakieś półtorej godziny. Jeśli się streszczę, dotrę tam o wschodzie słońca i bardzo wcześnie zacznę poszukiwania Teresy. *** - W lewo? - No. - To w prawo? - Nie, w lewo, skręć w lewo. - Cookie, naprawdę? – zapytałam przez telefon. Znalezienie posiadłości Yosta było o wiele trudniejsze niż pierwotnie zakładałam, nawet z Cookie siedzącą w domu przed komputerem i kierującą mnie poprzez Google Maps. Oczywiście moja nawigacja w telefonie zdechła dawno temu. Kiedy wyszłam z mieszkania człowiek od Garretta już siedział w samochodzie i, chociaż raz, nie spał. Musiałam zakraść się do srebrnego taurusa Cookie i porwać go zamiast budzić ją telefonem o 5:30 rano z informacją, że go pożyczam. Oczywiście potem wyjaśniłam dlaczego zostałam zmuszona do zabrania jej samochodu i wykorzystania go jako fortelu by wymknąć się mojemu ogonowi. Do tego w Misery nie miałam paliwa. Analizując niedaleką przeszłość zdałam sobie sprawę, że powiedzenie jej o popełnieniu przestępstwa podczas dążenia do sprawiedliwości mogło spokojnie poczekać aż dotrę do Peos. Wcześniej zupełnie nie potrzebowałam jej pomocy, dopóki nie dojechałam do Peos, jakąś godzinę później. Ale budzenie jej było takie zabawne. No i musiałam zacząć myśleć o czymś innym niż zdjęcie, które wyryło się w moim umyśle. - Sorry – powiedziała nadal lekko nieprzytomna, nawet po tym jak wylazła spod prysznica. – Nie w prawo, po prostu w lewo. - No więc powinnam być na miejscu, ale nie widzę domku. – Na tę chwilę byłam tak zmęczona, że widziałam wszystko podwójnie. Oczywiście oprócz domku. 236

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Musiałam się skoncentrować i naprawdę często mrugać. – Te drzewa wszystkie wyglądają podobnie. Może to bliźnięta albo czworaczki, albo coś. - Czy istnieje tam jakikolwiek szlak? – zapytała. Zatrzymałam samochód na małej polance, przetarłam oczy i ponownie się rozejrzałam. - Noo, cóż, więc, to nie wygląda na wiele. I nie mam pojęcia czy twój samochód da radę przejechać przez te krzaki. Zaczęła dyszeć. - Nawet się nie waż jechać moim samochodem po górskim zboczu. - Naprawdę? Ponieważ świetnie by mi szło, oprócz tej tylnej osi, czy jak to się tam nazywa. - Charley Davidson! - Na litość boską, tylko żartowałam. – Rany, ale była wrażliwa na punkcie swojego auta. Zastanawiałam się czy mam jej powiedzieć o zdjęciu i postanowiłam, że absokurde-lutnie tak. Jeśli ma mnie to prześladować do końca moich dni, a nikt nie wie czy nie później, to niech będzie i ją. I nie miałam pojęcia dlaczego. Najwyraźniej niedola31 lubiła mieć towarzystwo. Emocja, nie Jeep. Z chęcią bym to pominęła, bo teraz nie był czas na użalanie się nad sobą. - Może powinnaś poczekać na Garretta – powiedziała. – Gdzie on, do diabła, się podziewa? - Nie było go na zmianie, kiedy wychodziłam, pamiętasz? A ponieważ wyrzuciłam jego telefon do stawu, nie mam możliwości skontaktowania się z nim. - A co z Aniołem? - Powiedziałam mu, żeby trzymał się doktorka, jak zieleń guacamole. Najprawdopodobniej nie pojawi się w najbliższym czasie. - Cholera. Musisz wymyślić jakiś sposób na przywoływanie tego dzieciaka. - Wiem. – Klapnęłam na twarde, skajowe siedzenie taurusa nadal starając się pozbyć z siebie warstwy smutku, która spadła na mnie, gdy zobaczyłam zdjęcie Reyesa związanego i z zasłoniętymi oczami. – Może nie powinnam była rzucać telefonem Garretta do stawu? - Myślisz? Westchnęłam. Teraz i tak nie mogłam nic na to poradzić. 31

Misery po barbarzyńsku :P

237

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Dobra, ruszam przed siebie. Zadzwonię jeśli złamię nogę albo zostanę pożarta przez niedźwiedzia. - Udawaj skałę. - Teraz? - Nie, jeśli niedźwiedź zacznie cię jeść. Pomyślałam przez chwilę nim odpowiedziałam. - Czy oni mają tutaj krzyczące, łkające skały, ponieważ najprawdopodobniej to będę robić, jeśli niedźwiedź będzie odgryzał mi rękę. - Byłoby trudno po prostu leżeć nieruchomo i dać się pożreć żywcem, co? - Myślisz? Ruszyłam szlakiem i znalazłam rustykalny, myśliwski domek z rzeźbioną tabliczką, na której przeczytałam „YOST”. Po sprawdzeniu drzwi i przekonaniu się, że są zamknięte, oczywiście, zupełnie niechcący wybiłam okno. Nie miałam ani czasu, ani ochoty bawić się w ślusarza. Życie kobiety było zagrożone. Doktor Yost mógł mi to doliczyć do rachunku. W środku nie znalazłam nic niezwykłego, więc obeszłam dom dookoła szukając piwnicy, lub jakiegoś podziemia, a dziewczynka z kuchennym nożem cały czas podążała za mną. Była bardzo ciekawska. Odwróciłam się do niej i uklęknęłam, mając nadzieję, że przypadkowo nie dostanę nożem w oko. - Wednesday 32 ... nie masz nic przeciwko temu, że będę cię nazywać Wednesday? – Nie otrzymałam odpowiedzi, więc zapytałam: - Nie widzisz tu przypadkiem jakiegoś podziemnego pomieszczenia? Ręce zwisały jej sztywno po bokach, w jednej z nich ściskała nóż jakby od tego zależało jej życie i patrzyła wprost przeze mnie, z twarzą niemal popielatą ze strachu. Zdecydowałam się nawiązać fizyczny kontakt, ale kiedy przysunęłam się, by dotknąć jej ramienia, zniknęła. Oczywiście. Pojawiła się na masce quada stojąc na baczność i gapiąc się w nicość. Już miałam wrócić do swoich poszukiwań, ale zadzwonił mój telefon. Dzwonił Nathan Yost. - Witam, pani Davidson? – zapytał, kiedy odebrałam. - Tak, tu Charley. Quad wyglądał jakby dostał wycisk, ale większość leśnych czterokołowców tak wyglądała. Ten miał z przodu elektryczną wyciągarkę z kablem z tyłu. 32

Odniesienie do Wednesday Addams z rodziny Addamsów, córki Gomeza i Morticii.

238

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Z tej strony Nathan Yost. Zastanawiałem się, czy miałaś czas, by przyjrzeć się sprawie mojej żony. I chociaż wyciągarka wyglądała na nową to wisiała przymocowana do quada i w dodatku połamana, jakby doktorek ciągnął coś naprawdę ciężkiego. No chyba, że próbował wyrwać drzewo z korzeniami, bo innej możliwości nawet nie umiałam sobie wyobrazić. Ale trzeba nadmienić, że nie jestem facetem. A to była zdecydowanie męska rzecz. Ta wyciągarka. - Właśnie teraz się jej przyglądam, doktorze. – Znów rozejrzałam się wokół siebie. - Czyli przyjmujesz sprawę? – zapytał, starając się naprawdę brzmieć na bardzo podekscytowanego. - Oczywiście. Nic innego na jego posesji nie wyglądało dziwnie. To była nijaka chatka i chociaż miała podciągnięty prąd oraz wodę, była jednak nieco bardziej uboga niż bym się

spodziewała

po

lekarzu

milionerze.

Wewnątrz

było

wiele

akcesoriów

kempingowych, lampy, śpiwory, sprzęt wspinaczkowy, liny. - Dziękuję – powiedział z wymuszoną ulgą w głosie. – Bardzo dziękuję. - Jestem szczęśliwa mogąc to zrobić. Zadzwonię w chwili, kiedy się czegoś dowiem. - Jeszcze raz dziękuję. Rozłączyłam się i maszerowałam wokół domu bitą godzinę, po czym zdecydowałam, że ta cała wycieczka była tylko stratą czasu. Mój ostatni kubek kawy dziwnie wysechł, kiedy wróciłam do taurusa. Spojrzałam w dal i ponownie zobaczyłam Wednesday, stała tyłem do mnie wpatrując się w zbocze góry. Odrobinę szczęścia i może tam pozostanie. Po wykopaniu telefonu z kieszeni zadzwoniłam do Cookie. - Udało się coś znaleźć? – zapytała. - Czy „nic” się liczy? - Cholera. Naprawdę liczyłam, że coś tam znajdziemy. - Niedźwiedź! – krzyknęłam, kiedy dostrzegłam prawdziwego niedźwiedzia przedzierającego się przez zarośla. - O mój Boże! Zatrzymaj się, padnij na ziemię i się turlaj! - Co? – zapytałam trzymając misia na oku. Nigdy nie widziałam takiego poza zoo. Nagle poczułam się słodka i słona. I może trochę chrupiąca. 239

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Po prostu to zrób! – krzyknęła. - Zatrzymać się, paść i się turlać? To jest twoje rozwiązanie w odpowiedzi na atak niedźwiedzia? – zapytałam, kiedy otworzyłam taurusa i wsiadłam do środka. - Nie, czekaj, to na wypadek ognia, nie? Kiedy zaczęłam zamykać drzwi samochodu, zanim jeszcze niedźwiedź zawrócił i zdecydował pogrzebać w moich wnętrznościach, poczułam to. Bicie serca, omdlenie. Strach, nieco silniejszy. Uspokoiłam się i wyszłam z auta. - Cookie czekaj, coś tu czuję. -

Dorwał

cię?!

–

niemal

krzyczała

spanikowana.

Zdecydowanie

potrzebowałyśmy częściej wychodzić z domu. - Nie, kochanie, tylko czekaj sekundkę. – Podeszłam bliżej drzew i rozglądałam się w poszukiwaniu Teresy, jednocześnie dalej mając na oku misia. - Co? Czy to ona? – zapytała. - Nie wiem. Poczułam impuls strachu. - Krzycz! – wrzasnęła strasząc wszystko, co było we mnie religijne. Odsunęłam od siebie telefon, ale po chwili znów go przysunęłam. - Cookie, do jasnej anielki. - Sorka, jestem podekscytowana. Krzycz, może ona cię usłyszy. - Ale czy w ten sposób nie usłyszy mnie również niedźwiedź? - Tak, ale on nie zna angielskiego. - Racja, spróbuję – powiedziałam, cofając się do samochodu. – Zadzwonię do ciebie jeśli coś znajdę. - Czekaj, już do ciebie jadę. - Co? – zapytałam zupełnie nie łapiąc o co chodzi. – Jesteś w drodze tutaj? - Tak. - Czym? Promem kosmicznym? - Wygrzebałam dodatkowy komplet kluczyków z twojej lodówki. - A zauważyłaś na desce rozdzielczej taką igłę wskazującą duże E33? - Zatankowałam przed wyjazdem. Zajebiście. - I ponownie wyrolowałaś Garretta, pamiętasz? On dzięki tobie nie ma telefonu. Nie chcę, żebyś prawie zginęła samotnie, ponownie. Zawsze prawie giniesz samotnie. Chociaż ta sprawa z niedźwiedziem to nowość. 33

W samochodach wskaźnik zużycia paliwa, E jak Empty, czyli pusto. F to Full.

240

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - To nieprawda. Prawie zginęłam przez niedźwiedzia, gdy miałam dwanaście lat. Nazywał się wujek Bob. I było tam gniazdo os. A on spanikował. A poza tym byłaś przy mnie ostatnim razem, kiedy fałszywy agent FBI gonił nas z pistoletem. Prawie wtedy zginęłyśmy. Obydwie. Razem. - Och, prawda. Nigdy nie mogłam zrozumieć dlaczego strzelał w ten budynek wzdłuż alei. - Bo miał kaprawe oko – powiedziałam, pilnie patrząc na horyzont ponad wielką kupą futra. To byłoby dla mnie typowe, umrzeć poturbowana przez niedźwiedzia. - Dobrze, że nie umiał strzelać. Ale ty też nie umiesz. Rozważałaś, żeby iść na jakiś kurs? - A wiesz, że tak? – rzuciłam sprawdzając bagażnik Cookie. – Zastanawiałam się między wyrobem ceramiki, a pleceniem koszy z wikliny. Nawet mi nie mów, że nie masz latarki. - Nie mam latarki. - Zestaw pierwszej pomocy? - Niet. Po prostu na mnie poczekaj – powiedziała. – Będę tam za chwilę i Misery da radę. Ona jest jak sportowy dom towarowy. - Nie chcę stracić Teresy. Ona nie może być daleko. Nigdy nie czułam czyichś emocji na odległość. Po prostu zadzwoń do mnie, kiedy tu dotrzesz. - W porządku. Jeśli ktoś cię zaatakuje i spróbuje zabić, wliczając w to niedźwiedzia, poproś, by na mnie zaczekali. - Załatwione. – Zamknęłam telefon i bagażnik i, no cóż, zaczęłam krzyczeć. – Teresa! – zawołałam. I nic. Wróciłam na szlak, często zatrzymując się, by nawoływać. Oczywiście nie krzyczałam na całe gardło. Ten niedźwiedź trochę mnie przerażał. Wednesday nadal wpatrywała się w zbocze góry, co w sumie wyglądało na dobry trop. Wtedy poczułam to raz jeszcze. Szept strachu osiadający na mnie niczym mgła. - Teresa! – krzyknęłam tym razem wkładając w to serce. I to we mnie uderzyło. Mocno. Podmuch strachu i nadzieja w jednym. Biegnąc w stronę skąd dochodził emocje ponownie zadzwoniłam do Cookie. - Myślę, że to ona – powiedziałam pozbawiona tchu przez podniecenie. - O mój Boże, Charley, nic jej nie jest?

241

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nie mam pojęcia. Jeszcze nikogo nie znalazłam, ale kogoś wyczuwam. Zadzwoń do wujka Boba i agentki Carson i ściągnij ich tu tak szybko, jak to możliwe. Miałaś rację. Domek jest na szlaku. Kieruję się na wschód od niego, przez pagórki, żeby się rozejrzeć. - Ok., rozumiem. Ja wezwę kawalerię, ty ją po prostu znajdź. Zamknęłam telefon i ponownie wykrzyczałam imię Teresy. Podmuch strachu jaki poczułam szybko odparował, w pełni zastąpiony przez przypływ nadziei, który poczułam jakby chłodny wietrzyk owiał moją skórę. I wtedy przypomniałam sobie, że miałam praktycznie zerowe przygotowanie do survivalu. Moje szczęście, że żadnego nie potrzebowałam. Przebiegłam przez Wednesday i zapytałam: - Nie mogłaś mi o tym powiedzieć? Nie odpowiedziała, ale zobaczyłam na co patrzyła. Kopalnia. Stara, dawno nieużywana kopalnia. Nie wiedziałam, że na tym obszarze były jakieś. I, oczywiście, nie miałam pieprzonej latarki. Mój brak zapobiegliwości tego ranka, kiedy wychodziłam z mieszkania, podczas gdy wiedziałam, iż będę podróżować zboczem góry, zaskoczył mnie. Nie chcąc tracić czasu napisałam do Cookie i podałam jej lokalizację wejścia do kopalni, po czym zaczęłam się przedzierać do niego przez zarośla. W środku było super ciemno, więc otworzyłam telefon. To wystarczyło do oświetlenia nierównego podłoża, gdy zanurkowałam do środka i zaczęłam się wspinać przez częściowo otwarty pokład. Jak na kopalnię prześwit był mały. Myślałam, że będzie większy. Ściany wewnątrz były obłożone starymi, drewnianymi, spróchniałymi belkami i szkielet dawnego korytarza poprowadził mnie głębiej wąskiego tunelu. To z pewnością było dobre miejsce, by zająć się ciałem. Czy to właśnie zrobił doktor? Próbował zabić, a potem, sądząc, że nie żyje, wrzucił tu jej ciało? Z pewnością nie. Był lekarzem. Gdyby nie umarła doskonale by o tym wiedział. Przez około pięć minut szłam po torach kolejki, ale nagle się skończyły. Tunel zaskoczył mnie ślepym zaułkiem, warstwa kamieni i gruzu blokowała drogę, a moje serce zamarło. Obróciłam się wokół szukając otworu. I nic. Najwyraźniej się myliłam. Teresy tu nie było. A potem uświadomiłam sobie, że gruzowisko było świeże, ziemia i kamienie nie osiadły jeszcze tak, jak się dzieje pod wpływem czasu. - Teresa – powiedziałam, a warstwa kurzu wzbiła się w powietrze. To miejsce było tak stabilne jak cyrkowy woltyżer na linie pod sufitem. Ale znów ją poczułam. 242

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Tym razem bliżej. Wspięłam się po kamieniach, obdzierając sobie dłonie i kolana. Na samej górze był malutki prześwit. Próbowałam przez niego popatrzeć, ale bezskutecznie. - Teresa, czuję cię – powiedziałam najgłośniej jak się odważyłam. – Wezwę pomoc. Jej strach powrócił i zdałam sobie sprawę, że nie chciała zostać sama. - Nie zostawię cię, kochana. Nie martw się. – Spróbowałam zadzwonić, ale byłam zbyt głęboko, by mieć sygnał. Skierowałam się na powrót do otworu i zapytałam: - Gdzie jest twój brat, Luther, kiedy go potrzeba? Jest takim wielkoludem. Usłyszałam słabiutki, zduszony chichot. Była tak cholernie blisko, że prawie mogłam jej dotknąć. Właśnie tu. Zaraz za prześwitem, jak gdyby wspięła się na górę gruzowiska i starała się wykopać sobie drogę na zewnątrz. - Jesteś ranna? – zapytałam, ale w odpowiedzi otrzymałam jedynie jęknięcie. – Biorę to za „tak”. Cookie z pewnością szybko sprowadzi kawalerię. Chciałam do niej zadzwonić, powiedzieć, że jak już przyjedzie to ma zabrać latarkę z Misery, ale nie chciałam zostawiać Teresy. Ponieważ nie miałam nic lepszego do roboty, postanowiłam przesunąć kilka kamieni z góry i spróbować się do niej dostać. Z wielką starannością zaczęłam ściągać górne kamienie i delikatnie odkładać na bok. Straciłam oparcie dla stóp więcej niż raz i ześlizgnęłam się raniąc na ostrych kamieniach ręce oraz nogi nawet przez jeansy. I za każdym razem wstrzymywałam oddech licząc na to, że całość osuwiska nie zjedzie na nas. Po około piętnastu minutach miałam taki prześwit, że byłam w stanie włożyć w niego rękę. Macałam na ślepo i wyczułam włosy. Następnie dłoń zamknęła się na mojej, a ja ją ścisnęłam. - Mam na imię Charlotte – powiedziałam, ulga obmyła moje ciało. – Mówiłam to już? Ona jęknęła, a ja położyłam się i leżałam tak na twardych kamieniach przez coś co wlekło się jak godziny, trzymając ją za rękę i czekając na pomoc, która była w drodze. Szeptałam słowa otuchy, opowiedziałam Teresie o spotkaniu z jej bratem. Roześmiała się słabo, kiedy wspomniałam, że nazwałam go dupkiem. W końcu po opowiedzeniu kilku historii, zdecydowałam zadać pytanie za milion dolarów: - Teresa, wiesz jak to się stało? 243

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Emocje, które się w niej zrodziły były skrajnie inne od tych, których się spodziewałam. To skłoniło mnie do zakwestionowania wszystkiego, czego się nauczyłam, wszystkiego, co wiedziałam o doktorze. Ponieważ uczucie, które promieniowało z niej z taką siłą, siłą, która zatrzymała oddech w mojej piersi pochodziło nie ze strachu czy niepokoju, ale z poczucia winy. Był to bolesny żal przepełniony winą. Poczekałam chwilę, analizując co ona czuje aż usłyszałam: - Nie. Nie wiem, co się stało. Wstyd ją przytłaczał, a mnie szok. Nie wiedziałam co powiedzieć. Gdybym właściwie to zinterpretowała, powiedziałabym, że ona to zrobiła. W jakiś sposób to była jej wina. Ale tak nie mogło być. Nie było sposobu, żeby to sobie zrobiła. Dlaczego by miała? A ja czułam jej poczucie winy tak wyraźnie jak u jej męża. Tak głęboko, że nim śmierdział. Nie pytałam o nic więcej pozwalając jej odpocząć i układałam sobie w głowie nowy ciąg wydarzeń. Czy to nieudana próba samobójcza? Co mogłaby uzyskać zabijając się w taki sposób? Dlaczego po prostu nie wzięła opakowania lekarstw? Na litość boską, jej mąż był lekarzem. A nawet jeśli ustawiłaby całość, jak mogłaby doprowadzić do zawalenia? Może czuła się winna ponieważ przypadkowo spowodowała zawał? Ale jej wina była więcej niż to. Jej wstyd był znacznie silniejszy. - Charley? Zamrugałam i zobaczyłam Cookie jak potyka się idąc do mnie, oświetlając sobie drogę telefonem. Najwyraźniej nie skorzystała z zaopatrzenia Misery. - Jestem tu, na szczycie gruzowiska. Zatrzymała się i spojrzała w górę. - Mój Boże, czy ona jest pod tym? - Myślę, że ona jest na tym i jest ranna. Dzwoniłaś po wsparcie do wujka Boba? - Tak i do agentki Carson też. – Oparła się o ścianę kopalni ciężko oddychając. - Co ty, na miłość boską, masz na sobie – zapytałam, kiedy zobaczyłam getry w okolicach jej kostek. - Nie zaczynaj ze mną. Jak to się stało? - Jeszcze nie wiem. - Kopalnia się niedawno zawaliła? - Najwyraźniej z Teresą w środku. – Pomyślałam, że to wywoła emocjonalną reakcję Teresy, ale nie dostałam nic i zdałam sobie sprawę, że jej dłoń stała się wiotka. – Myślę, że zemdlała. Musimy zdobyć dla niej trochę wody, a ja potrzebuję latarki. 244

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Ponieważ moje oczy dostosowały się już do ciemności, mogłam zobaczyć to, o co opierała się Cookie. Była to luźna belka podtrzymująca. - Cookie, zapewne nie chcesz tego robić – powiedziałam, w tym samym momencie, w którym belka spadła, a świat wokół nas zaczął się zapadać.

245

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 22 Jeśli rozpęta się piekło to wiń chochliki. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Ciche dudnienie odbiło się echem od przeogromnych ścian, jakby odłamki skał odpadały od sufitu. Odruchowo objęłam głowę ramionami i między łokciami patrzyłam na osuwisko. Zdumiała mnie ilość spadającej naraz ziemi, jak gdyby wcześniej pływała w samej próżni, a teraz los postanowił dać grawitacji kopniaka. Mój żołądek podskoczył na ten widok i w jednej chwili czas zwolnił tak, że ledwo posuwał się do przodu, jak żółw walczący przeciwko huraganowi piątej kategorii. Kamienie i odłamki zawieszone w powietrzu niemal lśniły w ciemnej jaskini. Wsunęłam dłoń w ten strumień brudu i przesiałam go między palcami. Mogłam przebiec pod kaskadą ziemi i odłamków i wyjść z tego bez szwanku. Mogłam pobiec po pomoc. Zamiast tego zaryzykowałam rozejrzeniem się wokół. Cookie była zamrożona w pół ruchu z ogromnym głazem wiszącym jej nad głową, pomalutku zbliżającym się do jej ciała, które złamałoby się jak zapałka pod jego ciężarem. Zostałaby rozgnieciona. Pobiegłam sprintem przez gęste powietrze, zanurkowałam i rzuciłam się całym swoim ciężarem na nią, przyszpilając ją do ziemi, która powróciła do życia hucząc zemstą. Udało mi się wyrwać ją spod największego głazu, który eksplodował wokół nas. Nie bardzo wiedziałam jak głaz spadł na ziemię, lecąc tuż za moją głową, a jego waga otarła się o mój kręgosłup. Ogień wybuchł w dolnej części moich pleców i zacisnęłam szczękę przygotowując się na ból, przykrywając ramionami głowę Cookie. Przez kilka sekund słychać było dudnienie, a następnie zapadła cisza. Tak szybko jak się zaczęło, tak szybko się skończyło. Gdy drobne potoki brudu opadły i kurz osiadł wokół nas, Cookie wydała z siebie najbardziej przerażający i mrożący krew w żyłach wrzask jaki słyszałam w życiu. Odbił się po moich kościach i z pewnością od niestabilnego sufitu. - Serio? – powiedziałam ledwie słyszalnym głosem odczołgując się od niej. – Teraz będziesz wrzeszczeć? 246

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Zamknęła się i rozejrzała ostrożnie wokoło, próbując mruganiem strzepnąć brud z powiek. - Jesteś ranna? – zapytałam ją, spluwając serią charkotu maź z ust. - Nie, nie. O mój Boże, a ty? Przerwałam, by o tym pomyśleć. - Nie sądzę. Nie jest źle. – Plecy mi płonęły, ale mogłam się ruszać. To jest zawsze dobry znak. – Ale nie chciej znowu krzyczeć. Wiesz, te całe niestabilne sufity i takie tam. - Sorki. Wtedy przypomniałam sobie o Teresie i wgramoliłam się przez kamienie, podpierając się na gruzowisku. - Teresa wszystko w porządku? – Gdy nie otrzymałam żadnej odpowiedzi, odwróciłam się do Cookie. – Przynieś latarkę, wodę i koc z Misery. Jeśli możesz. - Oczywiście. – Powoli wstała. - Jesteś pewna, że nie jesteś ranna? - Nie, po prostu… - Patrzyła na mnie dłuższy czas. – Ocaliłaś mi życie. - Nie. Wcale nie, przysięgam. – Teraz nie był na to czas. - Nigdy tego nie widziałam. - Życie przeleciało ci przed oczami? Nie było to trochę rozczarowujące? Bowiem kiedy mi się to zdarza… - Nie, ty. Sposób w jaki się poruszałaś. Twój tata o tym mówił, ale… nigdy tego nie widziałam. Była ogłuszona i zdezorientowana. - Musisz odstawić sosy, kochanie. Latarka? - Racja, latarka. Już idę. Potknęła się idąc w moją stronę i naprawdę mocno próbowałam nie chichotać. No może nie tak mocno. Wskazałam jej przeciwległy kierunek. Otworzyła swój telefon i wyszła po śladach, przechodząc obok zmarłego górnika. Wstrzymałam oddech, gdy na niego spojrzałam. Najpierw zerknął na przechodzącą Cookie, a następnie na mnie. Lampa na jego kasku wcale nie oświetlała mu twarzy, ale moje najlepiej wykształcone przypuszczenie wskazywało na śmierć w 1930 roku. Przechylił kask w moją stronę, gdy patrzyłam się na niego. Nigdy wcześniej nie widziałam zmarłego górnika. Jego zniszczone ubranie było brudne. Patrząc na kopalnię wnioskowałam, że prawdopodobnie wydobywali tu miedź lub nawet srebro. 247

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Podszedł do mnie i zatrzymał się przy moich stopach, próbując zobaczyć na co patrzyłam. Bardzo ciekawy nieboszczyk. - Nazywam się Charley – powiedziałam do niego. Ponownie na mnie spojrzał i gdy się zbliżył, mogłam zobaczyć jego twarz. Wyglądał na ponad trzydzieści lat, ale górnictwo to ciężki kawałek chleba, więc trudno było mieć pewność. Wokół oczu miał kurze łapki, których nie przykrył brud. - Hardy. – Twarda linia jego ust złagodniała. – Była tam przez chwilę – powiedział mocnym głosem. Wskazał głową na osuwisko. Skinęłam głową. - Zaginęła kilka dni temu. Wiesz czy jest ranna? Jestem pewna, że na pewno odwodniona. - Sprawdzę. – Wszedł na kopiec gruzu, na którym leżałam i najwyraźniej miał szczery zamiar przejść przeze mnie. Zmarli mogą przeze mnie przechodzić, gdy udają się na drugą stronę. W innym przypadku nawet dla nich byłam solidnym ciałem z kośćmi. Kolanem uderzył o moją klatkę piersiową i spojrzał na mnie zaskoczony. - Przepraszam – odparłam. – Będziesz musiał mnie obejść. Przyglądał mi się przez dłuższą chwilę i zapytał: - Czym jesteś? - Jestem czymś w stylu Ponurego Żniwiarza. Ale tym dobrym. - Jeśli tak mówisz, panienko. – Ponownie uchylił swój kask i obszedł mnie. W kilka sekund później wrócił z raportem. – Wygląda na to, że ma złamaną nogę. Próbowała ją unieruchomić, ale nie wygląda to dobrze. - Cholera. Wcale nie zdziwiłaby mnie teraz gangrena. – Rozejrzałam się szukając czegokolwiek, czego mogłabym użyć do pomocy przy moich raczej nieadekwatnych próbach ratunku. Jego światło pomagało, ale jedyne co mogłam dostrzec to gruz i brud. – Czy myślisz, że zdążę? – zapytałam go. – Muszę ją stąd wyciągnąć. Nie wiem jak długo ten sufit wytrzyma. - Myślę, że lepiej spróbuj, panienko. – Rozejrzał się po jaskini. – Może podważyć to belką? - Rozwalę to bardziej. - Może tak być. Znowu zaczęłam kopać. - Jak to wygląda z drugiej strony? 248

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Sufit jest mocny. – Zniknął i wrócił. – Belki po tamtej stronie są wytrzymałe. Teresa była taka słaba. Ledwie mogłam ją wyczuć. Dwa dni temu Rocket pojawił się w Misery i kazał mi się spieszyć dwa dni temu więc chciałam działać szybko. Drapałam i kopałam aż otwór było wystarczająco duży, bym mogła tam dotrzeć. Z telefonem w dłoni czołgałam się na brzuchu po poszarpanych skałach. Z sufitu ciągle spadał jakiś brud, robiąc z moich włosów błoto. Teraz przydałby się Garrett. Nie powinnam była mu się wymykać ani wrzucać jego telefonu do stawu. Gdy wspięłam się przez górę gruzu, sięgnęłam po dłoń Teresy. Jęknęła i próbowała odwzajemnić uścisk. - Cześć skarbie. Sprowadzę pomoc, ale musimy najpierw, jeśli to możliwe, wyciągnąć cię stąd. Zmrużyła oczy przed światłem z telefonu, ale to pozwoliło sprawdzić mi jej źrenice. Zwężały się idealnie. Miały taki sam kolor jak u jej brata i siostry, zaskakująco niebieskie i ciemne włosy. Była chuda i blada, ale to mogło być dziedziczne. Poszerzyłam przejście i wspięłam się nad nią, opadając obok. Gdy zsunęłam się w dół Hardy pojawił się za mną i oświetlił plecak, który najwyraźniej był pełen prowiantu, wody i podstawowych artykułów pomocy medycznej. Znajdował się w nim również kask i zestaw do eksploracji jaskiń. Unieruchomiła swoją nogę aluminiowym usztywnieniem z plecaka i liną. Bystra dziewczyna. Najwyraźniej badała to miejsce, gdy sufit się zawalił. Teraz byłam naprawdę zdezorientowana. Doktor Yost był winny – czułam to – ale czego winny? Sabotowania mnie? A jeśli to zrobił, to czemu, do cholery, była winna Teresa? - Tereso czy zwymiotowałaś? Pokręciła głową. - To nie wstrząs mózgu – powiedziała ochrypłym i cichym głosem. Ledwie podnosiła głowę. – To złamana noga. Czułam jej skórę. Ciepła, ale nie nadmiernie. Miałam nadzieję, że krew docierała do jej stóp i nie miała gangreny. - Nie wiem jak długo wytrzyma sufit. Jak myślisz, możesz stąd się wydostać z moją pomocą? Przytaknęła. - Mam pomoc w drodze. Możemy zaczekać. 249

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nie. Po prostu nie mogłam sama przejść przez to przejście. Nie było wystarczająco duże. Jak mnie znalazłaś? Czy mój mąż powiedział ci, gdzie szukać? – Sama myśl, że została ocalona zdawała się dodawać jej siły. Mogłam wyczuć adrenalinę buzująca w jej żyłach, przyspieszających bicie jej serca. - Słyszałam cię – skłamałam przeglądając jej plecak. – Masz jeszcze jedną butelkę wody. – Wzięłam ją i wróciłam do Teresy. - Zostawiłam ją. - Na specjalną okazję? – Odkręciłam zakrętkę. – Mogłabym tym wstrząsnąć i cię opryskać. Wtedy byłoby bardziej imprezowo. Słaby uśmiech rozciągnął się na jej twarzy, gdy łyknęła płynu, następnie oddała mi butelkę. - Czy twój mąż wiedział, że tu jesteś? Próbowała wzruszyć ramionami, ale się poddała. - Badałam ten obszar jakiś czas temu, ale nie mówiłam mu, że wróciłam do tej kopalni. Przychodziłam tu dość często. - Tak więc nie był tu w ogóle z tobą? Zerknęła na mnie, starając się odgadnąć o co mi chodzi i pokręciła głową. - Nie, wyszłam w sobotę rano zanim wstał. W takim razie ktoś musiał coś tu zrobić zanim Teresa tu przyszła lub gdy była głęboko w kopalni. Ale co zrobił? Belki stropowe nie zostały podcięte. Wyglądały jakby jakoś się ześlizgnęły. Hardy klęknął przy mnie, ponury wyraz jego twarzy świadczył o tym, że wiedział o czym myślę. - Ona to zrobiła – powiedział kręcąc głową. Zaskoczona zmarszczyłam brwi w niemym pytaniu. Skinął głową. - Sama poluzowała belki. – Jego spojrzenie przesunęło się po ścianach. – Chwilę nad tym pracowała. Moje serce stanęło. - Dlaczego? – wyszeptałam. Wzruszając ramionami, powiedział: - Nie jestem pewien, panienko. Ale myślę, że nie planowała tu być, gdy miało się to stać. Wzięłam głęboki wdech i wymusiłam pytanie z mojego umysłu. 250

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Jesteś gotowa skarbie? – zapytałam Teresę. - Tak myślę. - Zrobimy to powoli. – Z wielką ostrożnością owinęłam jedno jej ramię wokół mojej szyi i pociągnęłam ją w dół sterty. Górnik zrobił to samo ze mną, ciągnąc mnie cal po calu. Po około dwóch minutach przesunęliśmy się o całe 30 centymetrów do przodu. – Dobra, nie aż tak wolno. Zaśmiała się łagodnie i chwyciłam jej bok. - Czy są złamane? – Wskazałam brodą na jej żebra. - Nie, ale myślę, że potłuczone. Przy odrobinie większym wysiłku dotarliśmy do przejścia i przesunęliśmy ją przez nie. Jednakże Teresa zapłaciła za to sporą cenę. Jęknęła przez zaciśnięte zęby przeczołgując się na drugą stronę. Poszarpane odłamki raniły naszą skórę cały czas. - Twoja przyjaciółka wróciła – powiedział Hardy. Bez wahania krzyknęłam przez otwór. - Cookie nie ruszaj się! - Co? Nie. A co z dostawą? - Prawie przesunęłam Teresę przez otwór, ale sufit się rozpada, gdy rozmawiamy. – Gdy spojrzałam w jej stronę zobaczyłam jak latarka się obniża. – Cookie, co do cholery? - Nie choleruj mi tu – powiedziała zdyszanym głosem. – Nie przeszłam całej tej drogi na darmo. Położyła latarkę na gruzie i sięgnęła, aby pomóc Teresie. Coś upadło niedaleko nas i spojrzała na nas wytrzeszczonymi oczami. - Szybko. Jak tylko przedostałam Teresę na drugą stronę, cofnęłam się po kask i z pomocą Hardego przeszłam, by pomóc Cookie. Razem z łatwością podniesiemy Teresę. Chwyciła się mnie jęcząc z bólu, tak bardzo, iż bałam się, że zemdleje. - Pomoc już nadchodzi – powiedziała Cookie wkładając na głowę Teresy kask i owijając ramiona wokół niej. Teresa skuliła się, gdy kolejna fala bólu zbombardowała jej ciało. Krzyczała, gdy z Cookie starałyśmy się ją stamtąd wydostać. - Przepraszam Tereso – powiedziałam.

251

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Pokręciła głową zdeterminowana, by to zrobić. Adrenalina płynęła przez nią, gdy kuśtykała, a my ją ciągnęłyśmy. Kolejna lawina pyłu spadła na nasze głowy, niemal strącając kask z głowy Teresy. Poprawiłam go i poszłyśmy dalej. Wtedy z naprawdę nieodpowiednim wdechem uderzyło we mnie olśnienie. - Paski po arszeniku na paznokciach! – krzyknęłam. Gdy wokół nas sufit zaczął się rozpadać, zdałam sobie sprawę jak było źle.

252

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 23 Wtedy wydawało się, że to dobry pomysł. - NAPIS NA T-SHIRCIE

- Trzeba było się drzeć? – zapytała Cookie, dosłownie psiocząc całą drogę podczas wychodzenia z tej głupiej kopalni. – Na całe gardło? Od stóp do głów byłyśmy pokryte brudem, ziemią i jakimś systemem korzeniowym. - Teraz nie czas na to, Cook – zachrypłam, kiedy walczyłyśmy, żeby wydostać Teresę z kopalni. - Tutaj muszę zawrócić – powiedział Hardy. Zaczęłam protestować, ale uchylił lekko kask i zniknął z miękkim: - panienko. Potem do środka wpadł wujek Bob i zalała mnie fala ulgi. Ale widok jego zszokowanej twarzy podpowiedział mi, że albo wierzył we mnie i mój sukces przy odnalezieniu Teresy Yost zaskoczył go, albo wyglądałam gorzej niż przypuszczałam. Agentka Carson też tu była. I chociaż nigdy wcześniej jej nie widziałam, rozpoznałam ją natychmiast. Jej wizerunek idealnie pasował do głosu. Krótki, ciemny bob, solidna budowa, inteligentne oczy. Pospieszyła do przodu i razem z wujkiem Bobem wzięli Teresę pod ręce. Ale zanim postawili chociaż krok Luther Dean podbiegł do nich schylając się na wejściu i wyręczając agentkę Carson. - Luther – powiedziała Teresa, zaskoczona jego widokiem. Uśmiech, który rozświetlił jej twarz był po prostu uroczy. - Nigdy nie dzwoniłaś. Nigdy nie pisałaś. Mimo wszystko uciekł jej miękki śmiech. Agentka Carson odwróciła się do mnie, a ja starałam się podnieść swoją dłoń, by uściskać jej, ale mięśnie miałam zupełnie rozładowane. Chociaż czułam ich skurcz. Jakiś oficer pomógł Cookie wyjść, podczas gdy agentka Carson złapała mnie za ramię, aby mi pomóc, ostrożnie, żeby się nie ubrudzić. Pył po ostatnim osunięciu się ziemi nadal unosił się w powietrzu.

253

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nie mogę uwierzyć, że ci się udało – powiedziała kręcąc głową, kiedy wyszłyśmy na światło dzienne. - Rozumiem to. – Moje włosy były tak oblepione brudem i kawałkami roślin, że to naprawdę bolało. A może to dlatego, że przywalił mi głaz wielkości kuli do kręgli. - Zostawiłam w środku latarkę – powiedziała Cookie przez ramię, nagle to sobie uświadamiając. - No to lepiej wróć się i ją przynieś. To nie tak, że mogę sobie kupić taką samą w którymkolwiek sklepie stąd do Albuquerque. Jej prychnięcie opowiedziało mi o prawdopodobieństwie tego, że to się wydarzy. Nie mogłam doczekać się, żeby jej opowiedzieć o Hardym. Będę musiała tu kiedyś wrócić, by poznać go lepiej – odgłos kolejnego zawału rozbrzmiał w kopalni wysyłając ku nam kłęby kurzu i brudu – albo i nie. Zobaczyłam

ratowników

jak

rozkładają

folię,

rozpakowują

torby

z

medykamentami i gaszą latarki, byłam pewna, że muszę z nimi porozmawiać. Byli dobrze zbudowani. Właściwie wszyscy trzej. Byli wysocy. I mieli ładne głosy. Ogólnie spoko się prezentowali. - Co to za pomoc? – spytałam agentki Carson. - Twój wujek ich sprowadził. - Miło z jego strony. Zatrzymałyśmy się na chwilę, by podziwiać widoki. - Właśnie, miło – powiedziała. – A tak przy okazji, nie mogłam zdobyć wiadomości jaką pierwsza żona doktora Yosta zostawiła na jego automatycznej sekretarce, zanim w tajemniczy sposób zmarła na Kajmanach. Najwyraźniej prowadzący sprawę nie odsłuchiwał jej na własne uszy. Po prostu uwierzył w słowa doktora Yosta, ponieważ to nie była podejrzana śmierć. - To dziwne – odpowiedziałam, moje oczy nadal przyklejone były do ratowników, medyków i wszystkich gorących towarków. – Nie sądzę, żeby miał jakikolwiek zamiar zabicia Teresy w tych okolicznościach. W którymś momencie trwania ich związku ona się połapała. Myślę, że on próbował zabić kogoś zupełnie innego. - Mogę zapytać kogo masz na myśli? - A dasz mi z pół godzinki, bym mogła potwierdzić moje podejrzenia? Odwróciła się do mnie. - A co powiesz na trzydzieści minut? 254

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Zaserwowałam jej swój najlepszy uśmiech. - Biorę to. Luther ostrożnie pomógł Teresie usiąść na noszach, podczas gdy jej siostra, Monica, przybiegła szlakiem. Moje serce zabiło mocniej na jej widok. Chciałam podbiec do niej, wyjaśnić co się stało, ale tam już było naprawdę tłoczno. - Teresa! – krzyknęła, łzy ciekły strumieniem w dół jej twarzy. – O mój Boże. – Podbiegła do nich, zarzuciła bratu ręce na szyję w szybkim uścisku, po czym złapała za rękę Teresy, tę w którą ratownicy zdążyli podłączyć kroplówki. Emocje bijące od Moniki spłynęły po mnie niczym woda, chłodząc, odświeżając i obmywając. Luther podszedł do mnie, był zdumiony. Moje ego dostawało łomot. - Zrobiłaś to – powiedział. Uśmiechnęłam się, kiedy agentka Carson skinęła głową i odeszła. - Tak mówią. Pokręcił głową. - Jestem twoim dłużnikiem. - Dostaniesz rachunek – obiecałam. Roześmiał się zbyt głośno, był nazbyt szczęśliwy, by dbać o cokolwiek innego niż siostra. Odwróciłam się do Cookie i uniosłam oba kciuki w górę. - Mamy za co kupić jedzenie w tym miesiącu. - Tak! – Ucieszyła się, kiedy wujek Bob pomagał jej usiąść na dużym głazie. – Mam oko na niskocukrową dietę, którą pokochasz. - Powiedziałam, że będzie nas stać na jedzenie. Nic nie mówiłam o zdrowym jedzeniu. Podszedł do mnie wujek Bob. - No i? - No i co? - Yost to zrobił? - Na około. – Może Yost nie używał quada i nie sabotował zawalenia się kopalni, jak początkowo podejrzewałam, ale doprowadził Teresę do rozpaczy w sposób, który wątpiłam, by był nieświadomy. Dodałam cicho: - Musisz mieć otwarty umysł.

255

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Mój umysł zawsze jest otwarty – powiedział nieco urażony. – 24 na 7. – Kiedy zaoferowałam mu moje najlepsze wątpiące spojrzenie, rzucił: - No dobra, 6 na 5, co najmniej. Co się dzieje? Oparłam się o niego. - Myślę, i to jest z rodzaju tych dużych myśli, że Nathan Yost robi to, co robi. Że stara się kontrolować Teresę przez kontrolowanie jej otoczenia. – Położyłam dłoń na wielkiej dłoni Wubka, błagając o nieco wiary we mnie. – Myślę, że starał się zabić jej siostrę, Monikę. Wujek Bob zmarszczył brwi, spojrzał w stronę zgromadzonych, po czym wrócił uwagą do mnie. - To może być trudne do udowodnienia. Po wypuszczeniu długiego oddechu, o którym nawet nie wiedziałam, że go wstrzymuję zaczęłam walczyć z ochotą, aby mocno objąć go za szyję. Publiczne okazywanie uczuć nieco go męczyło, co było dokładnie tym powodem, dla którego tak często to robiłam. Ale chciałam go po swojej stronie w tej sprawie. - Mam pewien plan, ale będziemy musieli szybko zadziałać – powiedziałam, kiedy zobaczyłam jak doktor Nathan Yost spieszy szlakiem, nadal ubrany w swój kitel. Anioł był zaraz za nim, dostrzegł mnie, zasalutował, po czym zniknął, najwyraźniej skończywszy swoje zadanie. Trudno go było winić. W końcu był nastolatkiem. Bycie przywiązanym do jednego miejsca przez dłuższy czas było porównywalne z torturami. Znów popatrzyłam na Yosta. Podczas gdy jego twarz wyrażała całkowitą ulgę, emocje w jego sercu nie były szczęściem, ale też nie było to rozczarowanie, jakiego bym oczekiwała jeśli to on byłby odpowiedzialny za zawał w kopalni. To też nie była złość, niechęć lub strach. To było... sporo niczego. W ogóle żadne emocje, które byłabym w stanie wyczuć. Przynajmniej dopóki nie spostrzegł Luthera i Moniki. Wtedy emocje w nim wzrosły. I to była niechęć w najczystszej postaci. Zadałam sobie z tego sprawę w chwili, kiedy ich zobaczył. Jako wrogów. Przeszkodę. Barierę, którą musi pokonać. Mimo to, jeśli moje podejrzenia były słuszne, Teresa zrobiła to wszystko, by od niego odejść i sprowadziło to na nią śmiertelne niebezpieczeństwo. Deklaracja jaką złożył Yolandzie Pope wiele lat temu, gdy byli w college’u, wzrastała w jego wypaczonym umyśle. Wystarczy jedna działka. - Ona nadal nie wyszła z lasu – powiedziałam do wujka Boba. – Każ komuś jej pilnować. 256

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Oczywiście – spojrzał na doktora swoim twardym spojrzeniem, które znałam i kochałam. No chyba, że było skierowane na mnie. – Aha, i musisz zebrać kilka rzeczy i spotkać się ze mną w szpitalu, wliczając w to butelkę smakowej gazowanej wody mineralnej. Spojrzał na mnie. - Nie czujesz się dobrze? Mruknęłam: - Teraz nie bardzo, ale kiedy wszystko zostanie powiedziane i zrobione wybieram się na długie wakacje na tropikalną wyspę. *** Ponieważ całą długą godzinę zajął mi powrót do Albuquerque, trochę ponad pół godziny zeszło mi na prysznic i przebranie się w czyste ciuchy, a potem kolejne czterdzieści pięć minut na to, aby wujek Bob zdobył nakaz przeszukania domu Yosta, musiałam zadzwonić do agentki Carson i przekazać jej złe wieści. Zajęło mi nieco więcej czasu niż uzgodnione wcześniej trzydzieści minut, aby wymyślić jak udowodnić winę doktorka, ale uwzględniając czas podróży i fakt, że czystość była oznaką pobożności, powiedziała, że nadal wszystko jest ok. Co znaczyło ufff. Noga Teresy Yost nie wymagała operacji. Nastawili jej kończynę i umieścili w prywatnym pokoju, ponieważ wynikła nagła potrzeba zwiększenia ilości badań, dzięki wujkowi Bobowi i jego przebiegłemu sposobowi postępowania z kobietami. A właściwie z jedną pielęgniarką, która patrzyła na niego jakby Wubek był słodkim kąskiem oblanym czekoladą. Para gliniarzy asystowała w przewiezieniu Teresy z pokoju do sali badań, w której było trochę ciekawego sprzętu. To sprawiło, że czułam się tylko trochę mniej komfortowo niż gdybym miała usiąść na krześle elektrycznym. No wiecie, przez łaskotki. Kiedy mężczyźni wyszli weszłam do środka, skinęłam głową i zamknęłam drzwi. Światła były przyciemnione, a Teresa leżała prawie we śnie. Była przykryta jasnoniebieskim prześcieradłem, a jej noga, oparta na poduszce, była tymczasowo opatrzona, żeby obrzęk zszedł zanim zostanie włożona do gipsu. - Teresa? – powiedziałam podchodząc do niej. Zamrugała, otworzyła oczy i ściągnęła brwi razem. - Jestem Charlotte Davidson. Możesz pamiętać mnie z kopalni. 257

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Jej oczy wyrażały uznanie. - Tak. To ty mnie znalazłaś. Skinęłam głową i podeszłam bliżej. - Nie jestem pewna co pamiętasz. Jestem prywatnym detektywem. Luther i Monica mnie wynajęli. Znaczy coś w tym stylu. Na wspomnienie ich imion uśmiechnęła się sennie. Musiałam się spieszyć. Yost wiedział, że nie było powodu, dla którego Teresa miałaby być dłużej w sali badań, no chyba, że była celowo trzymana z dala od niego. Na szczęście miał teraz obchód. - Nie mamy wiele czasu, Teresa, więc przejdę od razu do rzeczy i powiem co wiem, na temat tego, co się stało i co zakładam, że się stało, i zobaczymy na czym stoimy. Może być? Jej usta wyrażały zmartwienie, ale skinęła głową. - Po pierwsze wiem, że to ty sabotowałaś kopalnię. – Kiedy spojrzała w dal nie podejmując kłótni, kontynuowałam: - Użyłaś quada i wyciągarki, aby poluzować belki wzdłuż korytarza. Ale myślę, że nie zamierzałaś pozostawać w środku, kiedy nastąpi zawał. - Zapomniałam zostawić tam moją komórkę – powiedziała słabo, zakłopotanie unosiło się nad nią. – Wróciłam, by położyć ją razem z moimi innymi rzeczami, żeby myśleli, że nadal tam jestem. - I to wtedy się zawaliło? Niepewnym skinieniem głowy potwierdziła to, co powiedział górnik. - Kopalnie są głębokie. W końcu przestaliby szukać. - Ale zanim to zrobiłaś zlikwidowałaś polisę na życie i wpłaciłaś pieniądze na konto swojej siostry, żeby miała na opiekę medyczną. Odwróciła ku mnie zdumioną twarz. - W jakiś sposób ...– ciągnęłam. – ...dowiedziałaś się o pierwszej żonie Nathana. Dowiedziałaś się, że ją zabił, kiedy chciała od niego odejść. Wyraz jej twarzy nie zawahał się. - On cię tłamsił. Starał się kontrolować każdy aspekt twojego życia. Drobinka wstydu przemknęła przez jej twarz. - I zaczęłaś się zastanawiać jak mogło do tego dojść. Jak to mogło zajść tak daleko. - Tak – szepnęła, a wstyd uwidocznił się na jej twarzy. 258

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Teresa, twój mąż jest bardzo dobry w tym co robi. Praktykuje zarówno na fizycznej jak i na psychicznej płaszczyźnie. Dokładnie wie co robi. Wie jak cię kontrolować. Wie też, że nie powiesz swojemu bratu co robi, ponieważ obawiasz się też o to, co może zrobić Luther. Miękkie westchnienie rozeszło się po pokoju, potwierdzając to wszystko, co właśnie powiedziałam. - Dlaczego twój brat miałby płacić za twoje błędy, racja? On by skrzywdził Nathana. Prawdopodobnie by go zabił i płaciłby za to do końca życia. Jej skinienie było tak słabe, że prawie je przegapiłam. - Dlatego zlikwidowałaś polisę, zaplanowałaś ucieczkę i próbowałaś zniknąć. Ale nigdy całkowicie nie opuściłabyś rodzeństwa. Jakoś udałoby ci się przemycić do nich wiadomość, że z tobą wszystko w porządku, a Nathan dowiedziałby się prędzej czy później. Ścigałby cię. Albo Luther zakończyłby to zabijając Nathana, gdyby się dowiedział dlaczego uciekłaś. Tak czy inaczej ta historia skończyłaby się źle. Zacisnęła mocno usta i trzymała zamknięte oczy starając się powstrzymać łzy, które jej się tam zbierały. - Ale to, co zrobiłaś było bardzo odważne, Teresa. Podziwiam cię bardziej niż mogłabyś przypuszczać. - Byłam głupia. - Nie. – Położyłam rękę na jej dłoni. – To było wyższe dobro. Zakryła usta prześcieradłem i szlochała dłuższą chwilę, a jej smutek był jak pole siłowe naciskające na mnie. Wzięłam głęboki oddech i przysunęłam się do niej. - Byłam w ciąży – powiedziała, a oddech uwiązł jej w klatce piersiowej. – Myślę, że... myślę, że on mi coś podał. Naprawdę się rozchorowałam i straciłam dziecko. Zazgrzytałam zębami. Nie wiedziałam o tej części, a moje serce ścisnęło się z powodu jej straty. - Nie byłabym zdziwiona, gdyby tak zrobił. – Ponownie wzięłam jej dłoń w swoją i powiedziałam: - Teresa, muszę ci coś powiedzieć, ale będziesz musiała być bardzo silna i musisz wiedzieć, że pracuję z policją oraz FBI, aby go powstrzymać. Nie patrząc na mnie skinęła głową, wciąż pogrążona w smutku. Nie chciałam jej tego mówić, ale powinna wiedzieć. - Myślę, że on truje twoją siostrę. Jej uwaga znów skupiła się na mnie, była przerażona. 259

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Woda gazowana, którą przynosisz jej każdego dnia. Wiedziałby, gdybyś ty ją piła. Ale ty się nie rozchorowałaś. Natomiast twoja siostra tak. Obiema dłońmi zakryła usta w przerażeniu. - Zdobyliśmy nakaz przeszukania twojego domu – powiedziałam zapewniając ją o tym, że się tym zajęliśmy. – Właśnie jest przeszukiwany. - Jak możecie ewentualnie... - Jej paznokcie. Ma na nich takie białe linie. – Gdy Teresa zaczęła grzebać we własnej pamięci, ja skinęłam głową z roztargnieniem i kontynuowałam: - To są objawy zatrucia metalami ciężkimi. To mogło być coś jak talk albo nawet arszenik. Zanim Teresa zdążyła zareagować, usłyszeliśmy pielęgniarkę na korytarzu. - Doktor Yost – powiedziała zaskoczona. Pobiegłam do drzwi i otworzyłam je na centymetr. - Widziałaś moją żonę? – zapytał, rozglądając się ze zmieszanym wyrazem twarzy. Skrzywił się patrząc na dwóch sanitariuszy, którzy stali pod ścianą i robili wielkie nic. Jeden z nich odchrząknął i poprawił swój fartuch. - Nie – odpowiedziała pielęgniarka przyciągając uwagę doktora z powrotem do siebie. – A nie ma jej w pokoju? - Była, ale... nieważne. Sprawdzę jeszcze raz. - Miło było pana widzieć – rzuciła z uśmiechem. Potem odwróciła się od niego i przewróciła oczami dostrzegając mnie za szparą w drzwiach. Pomachałam jej, po czym popędziłam do Teresy. - Musisz wracać. - Jak mogłam być taka głupia – zapytała, gdy pielęgniarka odblokowała łóżko, aby pielęgniarze mogli ją z niego ściągnąć. - Głowa do góry, kochana – powiedziałam rozglądając się po korytarzu zanim przemknę się z nią przez poczekalnię. – On nigdy więcej tego nie zrobi. Fakt, że doktor wyżywał się na rodzinie Yolandy podsumowywał wszystko. Yost zrobił wszystko, aby utrzymać Yolandę pod pantoflem. Tak samo postąpił w przypadku swojej pierwszej żony, Ingrid. Miałam podejrzenie, że zabił matkę Ingrid, a kiedy kobieta to odkryła, uciekła od niego. Z kolei Yost skorzystał z jedynej opcji jaka mu pozostała. Zabił ją. Mógł zrobić to samo Yolandzie, gdyby nie była chroniona, izolowana przez zatroskaną rodzinę. Teresa dowiedziała się o tym. O tym, co zrobił swojej pierwszej żonie. O konsekwencjach jakie poniosła, gdy go opuściła. Ale nigdy nie przypuszczała, aby ją 260

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] też kontrolował na wszelakie sposoby. Wiedział, że spotykała się z siostrą. Wiedział, że podrzuca Monice wodę mineralną, więc dosypywał do niej tyle arszeniku, żeby się pochorowała, tym samym karząc Teresę za przeciwstawianie mu się i w tym samym czasie eliminując oczywistą przeszkodę. Dlatego lekarze nie byli w stanie zdiagnozować jej choroby. Była powoli i metodycznie podtruwana. Zostawiłam Teresę pod opieką dwóch oficerów w fartuchach i poszłam sprawdzić czy scena jest ustawiona. Dzięki wujkowi Bobowi była. *** Pół godziny później stałam w cichym zakątku szpitala Prezbiterian z gazetą zakrywającą moją twarz, bardzo starając się wyglądać niepozornie, ale blond włosy, niebieskooki diabeł wypatrzył mnie natychmiast. Zatrzymał się przy biurku pielęgniarek, by podpisać kartę, po czym kontynuował marsz w moim kierunku. - Pani Davidson, wprost nie umiem powiedzieć ile pani dla mnie zrobiła – powiedział doktor Yost. Pozwoliłam, aby powolny uśmiech wypełzł na moją twarz. - Jasne, założę się. Możemy porozmawiać? Skrzywił się a potem się rozejrzał. - Czy jest coś...? - Posłuchaj, Keith... – powiedziałam i pozwoliłam, by to imię na chwilę zwisło w powietrzu, zanim wyciągnęłam ze środka gazety kopertę. Trzymałam ją z uniesionymi brwiami i czekałam. Kiedy jego twarz przestała wyrażać zmieszanie, a zaczęła wyrażać coś jakby sprzedawca samochodów był gotowy do negocjacji, wskazałam na szatnię i ruszyłam w tamtą stronę. – Idziesz? – zapytałam przez ramię. Poszedł. Kiedy już weszliśmy, zamknął drzwi na klucz i rozejrzał się po pomieszczeniu, aby upewnić się, że jesteśmy sami. Potem podszedł do mnie, jego urocza twarz, jego nienaganna postawa, wszystko to zniknęło i zostało zastąpione przez wizerunek przestępcy działającego z premedytacją. - O co chodzi? – zapytał wyraźnie mając nadzieję, że nie wiem wszystkiego. Bezowocne działanie, bo według mnie był jak najbardziej owocowy. - Właściwie to chodzi mi o kilka rzeczy, Keith. Nie będzie ci przeszkadzać, jeśli będę cię nazywała Keith? 261

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Tak właściwie to będzie mi przeszkadzać. Czego chcesz? Pozwoliłam mojemu leniwemu uśmieszkowi rozlać mi się na twarzy. - Pieniędzy. Przyglądał mi się przez dłuższą chwilę, po czym powiedział: - Domyślam się. Wy suki jesteście wszystkie takie same. – Chwycił mnie za kurtkę, po czym przycisnął do jednej z szafek. Pozwoliłam mu. Nawet podniosłam łokcie nad półkę, żeby mu było łatwiej. Był mną zainteresowany. To znaczy na tyle na ile pozwalał mu instynkt samozachowawczy. Ale rozchylił moją kurtkę i rozpiął mi koszulę, cały czas patrząc mi w oczy. Kiedy dotarł do ostatniego guzika wyszarpał mi koszulę z jeansów i objął mnie rękoma, sięgając do zapięcia mojego stanika. Jego ręka prześlizgnęła się po moich plecach, a ja westchnęłam. Nie zauważył tego. Na szczęście był lekarzem i regularnie widywał półnagie laski. W przeciwnym razie ta cała sytuacja byłaby nieco krępująca. Zadowolony, że nie miałam na sobie podsłuchu, wziął kopertę z moich rąk i otworzył ją. Tam było wszystko, czego się o nim dowiedzieliśmy. Kopie z dochodzenia w sprawie fałszerza, który wystawił dokumenty na nazwisko Keith Jacoby zaraz obok napisanego jego nazwiska, rachunek za hotel wskazujący, że był tam w ten dzień, kiedy zmarła jego żona, kopia raportu policyjnego ze szpitala, w którym tego samego dnia, kiedy siostrzenica Yolandy Pope prawie umarła, zaginęło kilka fiolek ze środkiem zwiotczającym mięśnie. I tak dalej, i tak dalej. Zaczęłam zapinać guziki koszuli, gdy on przeglądał papiery. Powiedzenie, że był zaskoczony byłoby obrazą dla tego słowa. Był oszołomiony tym, że poskładaliśmy to do kupy. No cóż, przy pomocy wielu ludzi, ale jednak. Wepchnął dokumenty z powrotem do koperty, a jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, oczywiście za wyjątkiem mimowolnych tików, za eliminację których gracze w pokera na całym świecie zapłaciliby fortunę. - To nie ma nic wspólnego ze zniknięciem Teresy. - Och, myślę, że ma. To pokazuje do czego jesteś zdolny, aby stać się kontrolującym popieprzonym mordercą, którego wszyscy znają i kochają. Podniósł jeden z wydruków. To była kopia polisy, którą zlikwidowała Teresa. - Mówiłem agentce Carson. To nie ja zlikwidowałem polisę. Ona to zrobiła. Moją i jej. Nie miałem z tym nic wspólnego. - A może miałeś – powiedziałam z obojętnym wzruszeniem ramion, robiąc co w mojej mocy, by chronić Teresę. – A może nie. Ale jeśli mnie pytać, to to wygląda źle. 262

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] – Gdyby dowiedział się, że planowała go zostawić, nie wiadomo było co mógłby jej zrobić. - Ile chcesz? – zapytał. Musiałam tak wymanewrować, żeby patrzył na mnie, by ukryta kamerka mogła objąć jego twarz. Była w zegarze na ścianie. Stara sztuczka, ale dobra. Podeszłam do ściany i oparłam się o nią tuż pod zegarem. - Cóż, Keith – powiedziałam, nie mogłam się powstrzymać. – Wydaje się, że dobrze ci się wiedzie w szpitalu w bogatej dzielnicy. Co byś powiedział na milion? Parsknął, po czym popatrzył na mnie naprawdę ostro. - Chyba żartujesz. – Złożył kopertę i wepchnął sobie w tylną kieszeń spodni. Emocje, które przez niego przepływały zmieniły różowy odcień na jego policzkach w szkarłat. - Mam inną kopertę, nie przejmuj się. Przeszła przez niego fala gniewu i paniki. - Czy tamtą również mogę dostać? - Mówiłam ci – powiedziałam z uśmiechem. – Kiedy dasz mi naprawdę dużo forsy. Odwrócił się do mnie z prawie niekontrolowaną wściekłością. Wydawało się, że Czaruś mimo wszystko miał temperament. - Nie mam takiej sumy – powiedział stwarzając pozory. – Dlaczego, kurwa... – przerwał nagle. Musiałam go zachęcić. Może zagrożenie trochę go popchnie. - Zapewniam cię – powiedziałam przywdziewając swój pokerowy wyraz twarzy. – Że mam jedną i tylko jedną kopię tej koperty, którą włożyłeś w spodnie. Nie zrobię kolejnej. To wymaga wysokiej ceny. Zaskoczony cofnął się, po czym zagapił się w podłogę i po chwili wrócił wzrokiem do mnie. - Blefujesz. Policja nie płaci za informacje. – Uśmiech tryumfu przemknął przez jego twarz. – Aresztują cię za zatajanie dowodów. A one będą bezużyteczne w sądzie. Każdą komórką mojej istoty chciałam parsknąć. Bezużyteczne? Chyba w twoich snach. Grał, więc i ja postanowiłam zagrać.

263

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Nie mam zamiaru przekazywać tych informacji policji. Powiedziałam, że wygra aukcję najbogatszy, a nie najbardziej zdesperowany. – Wujek Bob zabije mnie za to stwierdzenie. Utkwił we mnie podejrzliwe spojrzenie. - O kim mówisz? - Mam na myśli kogoś, kto zapłaci sporą sumkę za tego rodzaju informacje. – Skinęłam głową na kopertę ukrytą w jego portkach. – Mężczyznę, który dba o zdrowie twojej żony. Olśniło go w tym momencie, oszołomienie pobudziło jego synapsy i zalało układ nerwowy. Czułam jak go ciągnęło w dół, niczym bloki cementu na stopach topielca. Ale zdecydował się utrzymywać pozory. - Nie mam pojęcia o kim mówisz. - Dobra – wzruszyłam ramionami i skierowałam się do drzwi, kiedy szarpnął mnie niezbyt delikatnie za rękę i pociągnął do siebie. - Kto to jest? – zapytał, nagle ciekawy, zastanawiając się czy naprawdę wiedziałam, kto był w stanie zapłacić duże pieniądze za jego życie. Przewróciłam oczami i odpowiedziałam: - Luther, doktorze Yost. Luther Dean. Emocja, która zrodziła się w nim była trudna do rozpoznania, ale gdybym musiała ubrać ją w słowa powiedziałabym, że była to jedna część zdumienia, a dwie części paraliżującego strachu. W tym momencie zdałam sobie sprawę, że miał z Lutherem na pieńku. Zbyt się teraz bał, żeby nie mieć. Uznałam ten pomysł za fascynujący. Najwyraźniej Luther miał na niego haczyk. Nie miał innego wyjścia jak tylko powiedzieć, co wiedział. Kurtyna spada po drugim akcie i trzeci zaraz miał się rozpocząć. Doktor zacisnął usta, żal i wstyd wypłynęły na jego twarz, przybrał minę zagubionego szczeniaka, która sprawdzała się od tak wielu długich lat. Starałam się nie chichotać. - Charlotto – powiedział, a jego głos był miękki i wahający się. – Wiem, że nie masz powodu, by mi zaufać, ale czułem, że coś nas łączy od chwili, kiedy się spotkaliśmy. Mógłbym ci wszystko wyjaśnić, gdybyś tylko dała mi szansę. - Naprawdę? – Podeszłam bliżej z moim najlepszym zdziwionym spojrzeniem. Mój oddech przyspieszył, przygryzłam dolną wargę zastanawiając się zanim odpowiedziałam: - Ponieważ musiałabym się wykazać głupotą najwyższych lotów, by ci teraz zaufać, Keith. 264

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Zagryzł zęby i odwrócił się ode mnie. - Ile osób zabiłeś do tej pory? Liczyłeś może? – powiedziałam zaciskając kciuki. – Od Ingrid się zaczęło, czy wcześniej? - Zamknij się – powiedział ostrym głosem. - Ale ja dopiero zaczęłam. Matka Ingrid – kontynuowałam podnosząc po kolei palce. – Siostrzenica Yolandy. – Kiedy nic nie mówił pogrążony w szoku, dodałam: Ups, nieważne. Ona żyje, dzięki Bogu. Ale nie dzięki tobie. Zaczynam się zastanawiać ile ojciec dziewczynki, Alexander Pope, zapłaciłby za informacje. Może on i Luther mogliby się zrzucić? – Doktor podszedł bliżej, więc wyciągnęłam swojego gnata, jedyną rzecz, której mógłby się wystraszyć. – Och i nie zapominajmy o siostrze Teresy, Monice. Zatrzymał się, jego oczy rozszerzyły się na ułamek sekundy, zanim się powstrzymał. - Arszenik w wodzie gazowanej? Doprawdy Nathan? To jest najlepsze na co cię stać? Jego szczęka opadła o dobre dwa centymetry, kiedy się na mnie zagapił. - Tak, wiem to wszystko. Po tym co wiem o tych wszystkich receptach i raportach, i o tym, co masz teraz w spodniach, nie to żebym chciała teraz tego dotykać, wnioskuję, że możesz dostać dość długą odsiadkę jeśli Luther nie dorwie cię pierwszy. Stał bez ruchu, jego umysł pędził milę na sekundę. - Skrzywdziłeś dwie siostry Luthera. Wątpię, aby dostrzegł w tym jakąś jasną stronę. - Ja... ja postaram się coś wyskrobać – powiedział w końcu. - Lepiej zaopatrz się w naprawdę ostry skrobak, bo nie jestem tania, Keith. Rozejrzał się dookoła jak dzikie zwierzę i ponownie spojrzał na mnie. -

Możemy

się

spotkać

dzisiaj

wieczorem?

Omówimy

wątpliwości,

przedyskutujemy ustalenia. Tym razem naprawdę parsknęłam. - Żebyś mógł mnie zabić i pogrzebać w płytkim grobie? Zamknął oczy i pokręcił głową. - Nigdy bym tego nie zrobił. Och, na miłość do czekolady. Musiałam mu trochę pomóc wrzucając w to tykającą bombę. 265

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Właściwie to wieczór mam zajęty, umówiłam się z Lutherem Deanem na kolację. Wydawał się być dość chętny, żeby się ze mną spotkać, przynajmniej tak mówiła jego siostra. Z zawiedzionym westchnieniem przetarł palcami twarz. Mogłam wyobrazić sobie ściany zamykające się wokół niego, podczas gdy jego możliwości kurczyły się do zera. - Teraz mogę ci dać jedynie sto tysięcy – rzucił. - Gotówką? W niskich, używanych nominałach? Skinął głową. - Później mogę przynieść więcej. - A ja powinnam ci po prostu zaufać, że się dobrze wywiążesz? Człowiekowi, który zabija żony, które chcą od niego uciec? Opuścił głowę - Gdybyś znała moją pierwszą żonę. Gdybyś wiedziała jaką kobietą była. Była nienawistna i materialistyczna. - Taka jak ty? Wściekłość w nim zawrzała, ale na zewnątrz pozostał spokojny. - Nie masz pojęcia jaka była. - Masz na myśli, poza tym, że była żywa? Odwrócił się ode mnie, chyba po raz dziesiąty raz, ten melodramatyczny efekt tracił skuteczność, ale przynajmniej miał fajny tyłek. - Miała zamiar wszystko mi odebrać. Wszystko na co pracowałem. Nie mogłem na to pozwolić. No już lepiej. Zaczynaliśmy się zbliżać do sedna. - To dlatego ją zabiłeś? – Kiedy nie odpowiedział, dodałam: - Nie wystarczyłby dobry prawnik? Z pogardliwym uśmieszkiem powiedział: - Żeby mogła kłamać w sądzie? Powiedzieć sędzi, że ją biłem czy coś? - A biłeś? Warknął, więc ciągnęłam dalej. - Dobra – powiedziałam nabierając powietrza. – Udawajmy przez chwilę, że ci wierzę i że nie miałeś wyboru. A co z Moniką? Czy ona ci kiedykolwiek coś zrobiła? Wyraźnie przygotowywał się do tego, co ma mi odpowiedzieć.

266

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Próbowała odciągnąć Teresę ode mnie, wmawiając, że nie byłem wystarczająco dobry, że do niej nie pasuję. Zaczęłam sapać. - I dlatego postanowiłeś ją truć dopóki nie wysiadłyby jej nerki. Wiele mówiący uśmieszek wypłynął na jego twarz. - To by było nieco trudne do udowodnienia, nie sądzisz? Nie mogłam się z tym spierać. Byłoby trudne do udowodnienia. Z pochyloną głową z powodu porażki powiedziałam: - Pewnie masz rację. – Następnie poderwałam głowę. – Albo mogłabym dać gliniarzom butelkę gazowanej wody jaką znalazłam w twoim garażu i patrzeć jak idziesz do ciupy na trzydzieści lat. Nawet nie próbował się bronić. - A słyszałaś kiedyś o łańcuchu dostaw? - A słyszałeś kiedyś o tym, że Luthera Deana gówno by to obchodziło? Przyglądał mi się przez dłuższą chwilę, prawdopodobnie zastanawiając się jakby mnie tu najlepiej zabić bez żadnych obciążających go podejrzeń. To był czas, aby podbić stawkę. - Moim zdaniem to wszystko sprowadza się do trzech opcji. - Mówiłem ci, że mogę zapłacić. Musisz mi tylko dać trochę czasu. - Po pierwsze, mogę to wszystko sprzedać Lutherowi Deanowi. - Czy ty mnie w ogóle słuchasz? - Słucham – powiedziałam kiwając głową. – To jest opcja numer dwa. - A jaka jest trzecia? - Dam to wszystko agentce Carson i zobaczymy, co ona z tym zrobi. Postanowił zrezygnować. - Dobra. Daj to jej. I tak nie możesz nic udowodnić. Cholera, każdy prawnik średniej rangi mógłby go wybronić z tego, co do tej pory powiedział. Potrzebowałam czegoś solidnego. Czegoś niepodważalnego. Może źle się do tego zabrałam. Może powinnam użyć na nim swoich kobiecych wdzięków. - Powiem ci coś – rzuciłam przechodząc obok niego, żeby wyjść. – Pozwól mi sprawdzić jaka będzie oferta Luthera, a potem wrócę do ciebie. Złapał mnie za ramię, kiedy próbowałam go wyminąć. - Ile ci trzeba? Zirytowana rzuciłam: 267

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Mówiłam ci, milion zielonych. – Iskra szczęścia rozżarzyła się we mnie. Zawsze chciałam użyć słów „milion zielonych”. – Ale zanim zawrę z tobą umowę chciałabym zobaczyć, co na to Luther. Przyciągnął mnie do siebie, furia wrzała w nim. - Naprawdę myślisz, że tak sobie stąd wyjdziesz? - Tak, taki był główny plan. – Zaczęłam się zastanawiać czy było za późno na wykorzystanie moich kobiecych wdzięków. - W takim razie jesteś głupsza niż na to wyglądasz – powiedział owijając rękę wokół mojej szyi. Tiiaa, najwyraźniej było za późno. Podniósł mnie i uderzył mną o szafki, celując głową w ostry róg, najwyraźniej licząc na to, że czaszka mi pęknie i skończę martwa. Szczerze ten facet był imbecylem. Kilka osób widziało jak razem tu wchodzimy. Co zamierzał im powiedzieć? Że się poślizgnęłam i upadłam na róg szafki, która w rzeczywistości była wyższa niż ja? Ten gość się nigdy nie nauczy. Ale zanim mogłam przećwiczyć któryś z fantastycznych stylów walki, jakie poznałam na dwutygodniowym kursie walk wschodnich, moja głowa eksplodowała z siłą wybuchu tysiąca słońc. Rozdzierająca agonia dotarła do samego rdzenia mojej istoty. Moje oczy wypełniły się wodą z powodu nagłego bólu. Doktor rzucił mnie na ziemię, ale nie zabrał ręki z mojego gardła i zaczął dusić. Jakby siniaki na mojej szyi pasujące do jego palców wcale nie mogły być dowodem i w ogóle. Właśnie ten moment wybrał wujek Bob na atak, a Yost zatoczył się w tył zaskoczony. Przetoczyłam się na bok, aby móc złapać oddech. Oboma rękami złapałam się za głowę, żeby mi nie pękła. - Wujku Bobie – powiedziałam zirytowana, w mojej głowie huczało. – Zbyt wcześnie wtargnąłeś. Mogłam dostrzec kątem oka doktora Yosta, wyraz jego twarzy był bezcenny. Popatrzył na Wubka, potem na mnie, jego usta utworzyły karpia, kiedy weszli oficerowie i odciągnęli mu ręce na plecy, żeby go skuć. - Przypuszczam, że mogłem czekać aż rzeczywiście by cię zabił – powiedział Wubek pomagając mi wstać. – Wraz z innymi dowodami mamy wystarczające materiały, kluseczko. Złapałam się szafki, żeby nie stracić równowagi. Wujek Bob odgarnął mi włosy z oczu. 268

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Wszystko w porządku? Po sprawdzeniu dłonią czy z mojej głowy nie tryska na wszystkie strony krew, powiedziałam: - Nic nie cieknie. – Przesunęłam ręką raz jeszcze w razie jakbym coś pominęła. – Ani kropelki krwi. No jak się mam teraz wykrwawić na śmierć? Bo boli jakby tak miało się stać – syknęłam przez zaciśnięte zęby patrząc na Yosta. W przypływie gniewu – albo padaczki, trudno było stwierdzić – wyrwał jeszcze nie skutą rękę i rzucił się ku mnie. Nie miałam pojęcia co miał nadzieję tym zyskać. Zdążył złapać za moją koszulę, ale pół sekundy trwało zanim znalazł się w bransoletkach na podłodze, niestety z kawałkiem materiału w dłoni. Doświadczeni oficerowie szybko go powalili, a ja pisnęłam zaskoczona, gdy moja koszula się rozdarła. Modliłam się do Boga, by ukryta kamera tego nie nagrała. Wubek po raz drugi pomógł mi się pozbierać, a ja starałam się zapewnić dziewczynkom nieco prywatności, ale za pomocą połowy koszuli było to nieco trudne. Opatuliłam się koszulą najlepiej jak umiałam, po czym spojrzałam w dół na Yosta. - Zdecydowanie doliczę ci to do rachunku. Warknął pod ciężarem oficerów, którzy przytrzymywali go na ziemi, zanim podnieśli go na nogi i w eskorcie wyprowadzili ze szpitala. Wszystkim zgromadzonym opadły szczęki i każda z głów odwróciła się, aby patrzeć z niedowierzaniem, co byłoby śmieszne, gdyby mnie tak głowa nie łupała. Wujek Bob został ze mną. - No. – powiedział patrząc jak odchodzą. – Ty dzwonisz do agentki Carson z dobrymi wieściami czy ja mogę? - Możesz ty – powiedziałam nagle przygnębiona. Czy Yost był po prostu złośliwy, czy rzeczywiście byłam głupia? – Tylko upewnij się, że Luthera Deana nie będzie nigdzie w pobliżu, kiedy będziesz dzwonił. - Dlaczego? - Po pierwsze, ponieważ on jest wielki. - A po drugie? - Ma na imię Luther, jeśli ci coś to mówi. - Załapałem.

269

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 24 Jeśli życie podsuwa ci cytryny, przyjmij je. No heloł, to przecież darmowe cytryny! - NAPIS NA T-SHIRCIE

Do czasu jak zakończyliśmy sprawę Doktora Śmierć, było późno, a ja byłam zmęczona i moja głowa nadal pulsowała. Mimo wszystko uważałam, że Luther bardzo dobrze przyjął wiadomość, że Yost chciał zabić obie jego siostry. To albo dziewczyny nafaszerowały go środkami uspakajającymi. Zazdrościłam mu, kiedy przemierzałam stromiznę schodów do mojego mieszkania ze świadomością, że muszę się wyspać. W końcu. Reyes czy nie Reyes, muszę złapać nieco drzemki. Kiedy otworzyłam drzwi i zobaczyłam, że mój telewizor jest włączony, Amber śpi na sofie, a duży mężczyzna siedzi z tyłu, trzymając pistolet przy jej głowie i patrzy na mnie z pozornie pokorną cierpliwością, to fakt, że prawie straciłam przytomność był całkiem normalny. Następną sceną jaką zarejestrowałam było to, że mężczyzna przyłożył palec do ust, by mnie uciszyć. Potem skinieniem głowy wskazał na Amber. Pistolet prawie dotykał jej szyi i zaczęłam się modlić, by zimny metal jej nie obudził. Położyłam torebkę i klucze na stole, potem uniosłam ręce, by pokazać, że się poddaję. Uśmiechnął się i skinieniem nakazał, abym do niego podeszła. Postarzał się od czasu, kiedy widziałam go ostatni raz. Ale jego budowa, tłuste szare włosy, grube, krótkie ręce, wcale się nie zmieniły odkąd rzuciłam cegłą w jego kuchenne okno, aby powstrzymać go od pobicia chłopaka na śmierć. Jego wizerunek został wypalony w mojej pamięci. - Słyszałem, że mnie szukasz – wyszeptał, a moje spojrzenie powróciło do śpiącej Amber. – Odpłynęła – zapewnił mnie. – Siedzę tu od godziny, a ona się nawet nie poruszyła. Oddech wytrząsnął słowa z moich ust. - Zrobiłeś jej coś? - Nie – odpowiedział z dezaprobatą. – Małe dziewczynki mnie nie kręcą.

270

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] A ja przypomniałam sobie co go kręci. Miałam dowód w pokoju obok, wciśnięty pomiędzy moją bieliznę. Myśląc o tym, co zrobił Reyesowi w okresie dorastania, szczerze mogłam powiedzieć, że w całym swoim życiu nikogo bardziej nie nienawidziłam. - Pozwól mi zabrać ją do domu – wyszeptałam. – Potem będę cała twoja. - Czy wyglądam na głupiego? – zapytał. - Raczej nie – powiedziałam, żeby go sobie zjednać. – Właśnie dlatego rzuciłam tą sugestię. Powinieneś być martwy. Z pewnością nie chcesz, żeby ktoś cię tu widział. Jeśli znajdą tu twoje odciski palców to twoja trwająca od dekady gra pójdzie na marne. Gdzie w tym zabawa? Zmierzył mnie od stóp do głów, przyglądając się uważnie zanim się odezwał: - Odciski palców zazwyczaj nie są problemem, kiedy podpalam miejsce, w którym zostały. - To sprawia, że jesteś sprytnym człowiekiem. - Nie pouczaj mnie – powiedział z niewątpliwym ostrzeżeniem w głosie. Pochylił się, jego gorący oddech owiał mi twarz. – Obudzisz ją i wyprowadzisz przez drzwi. Jeśli któraś z nich, ona albo jej matka, tu wróci, obie zginą. Pierwszą zabiję tę, która przejdzie przez te drzwi, a potem pójdę po tę drugą. Rozumiesz? Przełknęłam ciężko. - Całkowicie. Odsunął pistolet tylko na tyle, bym mogła ją podnieść. Gdyby chodziło wyłącznie o mój tyłek mogłabym po prostu uciec w chwili, gdy go zobaczyłam, ale nie z Amber. Nigdy nie zaryzykowałabym jej życia w taki sposób. - Amber, kochanie – powiedziałam delikatnie ściskając jej ramię. – Lepiej idź do łóżka, pączuszku. Zamrugała i próbowała skupić swoje zaspane spojrzenie na mnie. - Twoja mama będzie się zastanawiać gdzie jesteś. - Dobrze – powiedziała zachrypniętym głosem. – Przepraszam. Musiałam zasnąć. Uśmiechnęłam się. - Nic się nie stało, kochana. Po prostu nie chcę, żeby twoja mama się martwiła. Pomogłam jej wstać i odprowadziłam zaspaną do drzwi, dziękując wszystkim świętym, że nie zauważyła potwora z zadartą 38-emką w pokoju. Po tym jak prawie wlazła do szafy, a następnie do garderoby, w końcu trafiła we właściwe drzwi. Wtedy 271

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Walker złapał mnie za rękę nie pozwalając wyjść za próg. Na szczęście drzwi od jej mieszkania nie były zamknięte na zamek. Otworzyła je i weszła do środka na śpiąco. W chwili gdy to się stało zaczęłam rozważać ucieczkę. Czy naprawdę przyszedłby po Amber i Cookie? Oczywiście, że nie. Ścigałby mnie. Ale co by było, gdyby mnie złapał? Co, jeśli nie udałoby mi się uciec? W takim razie nie miałam żadnych wątpliwości, że wróciłby, aby spełnić swoją obietnicę. A ja leżałabym martwa na parkingu albo w jakiejś ciemnej uliczce i nie mogłabym go powstrzymać. Jakieś półtora sekundy po tym jak Amber zamknęła drzwi, poczułam ostry ból eksplodujący w mojej czaszce, najwyraźniej trzeci raz tego samego dnia i już wiedziałam, że decyzja została podjęta za mnie. *** - Dutch. Usłyszałam głos Reyesa dobiegający z oddali. Próbowałam sięgnąć i złapać go za rękę, ale okazało się, że moja własna była jak dym, wirująca, biała masa. - Reyes. - Ciii – powiedział Walker, kiedy zaczęła powracać mi świadomość, ale on nie próbował mnie powstrzymać przed krzyczeniem. Nie zakleił mi ust, nie zakneblował w żaden sposób. Po prostu mnie ostrzegł. Po tym jak wciągnął moje bezwładne ciało na krzesło i przywiązał mi do niego ręce i nogi jakimiś kablami, wtedy dotarło do mnie, że mam przesrane. - Wspomniałam już jak bardzo nienawidzę tortur? – zapytałam walcząc o każdą spółgłoskę. Odłożył pistolet na stół po swojej lewej i swoją szorstką dłonią złapał mnie za twarz. Co wcale nie było taką straszną torturą, było tylko irytujące. - Oto jak będzie – powiedział delikatnie i powoli, żebym zrozumiała. – Ja tnę, ty krwawisz. Możesz krzyczeć jeśli myślisz, że to pomoże, ale pierwsza osoba jaka wejdzie przez te drzwi umrze. Gardło twojej ślicznej recepcjonistki zostanie rozpłatane zanim ona zorientuje się, że tu jestem. – Pochylił się, by być bliżej, jego kwaśny oddech dotarł do mojego nosa. – A kto przybiegnie później? Amber. Nie musiał tego mówić. - Amber. A jednak powiedział. 272

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - I pozwól, że ci coś wyjaśnię. – Pochylił się jeszcze bardziej, żeby móc szeptać mi do ucha. – Krzywdzenie dzieci cieszy mnie najbardziej. Chyba jako dziecko naprawdę przeżył jakąś traumę. Dwadzieścia minut później udowodnił jaką ma wprawę w posługiwaniu się skalpelem. Nic nie mogłam na to poradzić, że zaczęłam się zastanawiać dlaczego nie został chirurgiem. Ostry ból zaczął palić aż do samego środka, kiedy znów zaczął mnie ciąć, tym razem po wewnętrznej stronie uda. Jeansy. Nie jeansy. Nie dbał o to. Zagryzłam zęby, moje oczy wywróciły się białkami w górę i poczułam jak nóż sięgnął ścięgien. Cięcie było bardzo głębokie i przebiegało bardzo blisko tętnicy udowej. Albo właśnie do niej dotarło. Straciłam możliwość widzenia. Krew z rany trysnęła mi w oczy i posklejała mi rzęsy. - Jeszcze raz – powiedział jakby poirytowany. Cóż, witaj w klubie, stary. - Dlaczego mnie szukałaś? Skąd wiedziałaś, że nadal żyję? Chciałam mu odpowiedzieć – naprawdę, naprawdę chciałam – ale przez ból nie byłam w stanie wydobyć z siebie głosu. Wiedziałam, że jeśli otworzę usta, by odpowiedzieć, zacznę krzyczeć. Cookie przybiegnie. Amber za nią. A mój świat przestanie istnieć. I ponownie naraziłam ludzi, których kocham na śmiertelne niebezpieczeństwo. Może mój ojciec miał rację. Może powinnam dać sobie spokój i zostać księgową albo wyprowadzaczem psów. Ile kłopotów wtedy bym na nich ściągnęła? Reyes był dla mnie zawsze, ale przywiązałam go do ciała. Powstrzymałam go przed samobójstwem i tym samym wydałam na siebie wyrok. To było smutne świadectwo mojej nieudolności, że nie potrafiłam przetrwać dwóch tygodni bez konieczności, aby on musiał ratować mój tyłek. - Twój wybór – powiedział nanosekudę zanim poczułam ogniste cięcie na spodzie mojej lewej ręki. Tym razem poczułam jak ścięgna pękają, a moja głowa opadła, kiedy przygryzłam język, aby powstrzymać się od krzyku. Ale ból mnie pochłonął. Moje oczy powędrowały ku niebu, kiedy zaczęłam wracać do Reyesa. - Dutch – powiedział gdzieś w ciemności. – Gdzie jesteś? - W domu – mruknęłam walcząc, by z nim zostać.

273

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Uwolnij mnie – rzucił i miałam wrażenie, że biegnie. – Inaczej nie zdążę. Charley, do cholery! - Nie wiem, ja... - Powiedz to – rozkazał przez zaciśnięte zęby. – Po prostu wypowiedz słowa. - Przepraszam. – Ogarnęła mnie bezradność, kiedy poczułam, że mnie opuszcza. Po raz pierwszy w życiu uwierzyłam, że umrę i ani on, ani ja nic nie mogliśmy na to poradzić. Skalpel wysłał kolejną falę bólu poprzez moje zakończenia nerwowe. Zamrugałam pomimo krwi sklejającej mi rzęsy, kiedy wstrząs niewypowiedzianego cierpienia ponownie wystrzelił we mnie. Odetchnęłam głęboko, jakbym wynurzyła się z dna oceanu na powierzchnię. Walker zaczął ciąć moją klatkę piersiową, skalpelem przejechał po żebrach niczym dzieciak pałką po drewnianym płocie. Zadrżałam tak mocno, że zaczęłam się zastanawiać czy nie spadnę z krzesła, więc przytrzymałam się go i zagryzłam mocniej zęby. Ale rozpaczliwie próbując zachować kontrolę nad niektórymi częściami ciała, straciłam ją nad innymi i poczułam jak ciepła stróżka moczu wypływa spomiędzy moich nóg. Kałuża utworzyła się pode mną, kiedy uryna zmieszała się z krwią. Pochylił się nade mną i zaczął grzebać w cięciu na moim udzie. A potem podniósł głowę i spojrzał prosto w moje oczy. Ledwo mogłam skupić wzrok, ale zobaczyłam, że zmarszczył brwi. - Reyes – powiedział, a ja zamrugałam. – Jesteś jak on. Leczysz się tak szybko jak on. – Przycisnął skalpel do mojego policzka przygotowując się do kolejnego cięcia. – Czym jesteś? Nie czekał długo na odpowiedź, zanim krew wpłynęła mi do ust i popłynęła w dół gardła. Chciałam ją wypluć, ale to wymagałoby otwarcia szczęki, a ja nie chciałam tego ryzykować. - Zastanawiałem się co by się stało – powiedział podważając moją rękę ściskającą krzesło. - Gdybym obciął ci palec. W chwili kiedy zaczął spełniać swoją groźbę – ostre żądło metalu wcisnęło się w ciało, po czym natrafiło na kość – oboje usłyszeliśmy kroki, jak ktoś biegł schodami. - W końcu – usłyszałam jak potwór wypowiedział te słowa. Uśmiechnął się i odwrócił do mnie plecami. – To nasz mały uciekinier z więzienia, prawda? Pół uderzenia serca później drzwi dosłownie wybuchły i sylwetka dużego mężczyzny ukazała się w przejściu. 274

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Reyes. Nie. Zanim zdążyłam coś powiedzieć, zanim zdążyłam choćby pomyśleć, pistolet poszedł w ruch. Walker czekał na Reyesa, wiedząc, że przyjdzie. Zamknęłam oczy i spróbowałam zatrzymać ruch ziemi wokół własnej osi. Kiedy je otworzyłam pocisk był w powietrzu, w połowie drogi między Walkerem a Reyesem. Zaczęłam się czołgać do przodu, walcząc każdą komórką swojej istoty, aby zdążyć na czas, ale to mi się wymykało, jakby dym rozwiewał się w morskiej bryzie. Mogłam tylko patrzeć jak świat znów nabiera prędkości, cel nadal nie wiedział o istnieniu kuli, po czym nagle słowa przyszły do mnie. - Rey’aziel – powiedziałam zmuszając zęby do rozwarcia się. - Te libero34. W tej samej chwili Reyes zmaterializował się obok mnie, a czas wrócił do swojej stałej brutalności. Usłyszałam kolejny wystrzał mikrosekundę przed tym, gdy usłyszałam śpiew wyciąganego przez Reyesa miecza. Jego szata, gruba i falująca niczym morze połknęła połowę pokoju, kiedy jego ostrze przeszło przez ciało Walkera z gracją doświadczonego golfisty. Walker zamarł, jego oczy z niedowierzaniem spojrzały w dół, zastanawiając się co się stało, ponieważ Reyes rozciął go od wewnątrz. Na zewnątrz nie było urazu. Nic niesmacznego w stylu otwartej rany czy tryskającej krwi. Tak więc fakt, że zalał go ból i nie mógł się poruszyć nieco go zdziwił. Chciałabym, aby mógł zobaczyć Reyesa, masywność jego szaty i to, co miał pod nią. Ale ponieważ nie mógł go zobaczyć to nie miał pojęcia co go teraz uniosło i cisnęło przez pokój. Ściana zatrzęsła się, kiedy Walker w nią walnął, a ja uświadomiłam sobie, że już nie mogę dostrzec śmiertelnego ciała Reyesa. Mogłam mieć tylko nadzieję, że kule były mniej skuteczne niż ostrze Reyesa. Potrzeba było znacznie więcej niż dwie kulki, by go powalić. A potem obrócił się ku mnie, opuścił kaptur swojej szaty, odsłaniając najpiękniejszą twarz jaką kiedykolwiek widziałam. Klęknął i wziął moje dłonie w swoje. - Dutch, tak mi przykro. - Przykro? – starałam się powiedzieć, ale zdałam sobie sprawę, że nie mogę, ponieważ usta i gardło mam całe wypełnione krwią. A potem świat stał się czarny i w końcu zasnęłam.

34

Jesteś wolny.

275

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 25 W skład roboty najlepszej przyjaciółki wlicza się natychmiastowe wyczyszczenie historii w twoim komputerze w przypadku twojej śmierci. - NAPIS NA T-SHIRCIE

- Myślę, że masz rację. Powinniśmy wezwać lekarza? Starałam się skupić na głosie przy moim boku, był męski i najwyraźniej wujkowo Bobowy, ale nie bardzo umiałam zdecydować skąd pochodził. A potem odezwał się kolejny głos, więc skupiłam się na nim. - Zdecydowanie tak, sprowadź jakiegoś. Cookie była po mojej lewej. W swojej dłoni ściskała moją, co było głupie. Rzadko publicznie trzymałyśmy się za ręce. Ale zanim zdążyłam to skomentować, zdałam sobie sprawę, że ktoś skleił mi powieki. Cholera. Zapragnęłam zaprotestować, ale najwyraźniej moje usta spotkał ten sam los. Zmarszczyłam brwi i uciekł mi mało atrakcyjny jęk. - Kochanie, to ja, Cookie. Jesteś w szpitalu. - Mm-mm – powiedziałam i miałam na myśli dokładnie każde słowo. To było śmieszne. Nigdy wcześniej nie zostałam zakwaterowana w szpitalu, w pokoju z widokiem – albo bez widoku – ale wyraźnie mogłam poczuć obecność łóżka pod sobą. - Czy ona jest przytomna? – usłyszałam osoby wchodzące do pokoju, w tym głos mojej siostry. – Charley? – zapytała, a ja tam bardzo walczyłam, żeby jej odpowiedzieć. Cholerny wynalazca superglue. – Co myślisz? – zapytała Gemma, a ja chciałam jej odpowiedzieć dokładnie co myślę o tej popieprzonej sytuacji, ale zanim naprawdę miałam na to szanse przerwała mi pielęgniarka. - Szwy wyglądają dobrze. Operacja się udała. Po rehabilitacji powinna odzyskać całkowitą sprawność w ręce. Moja ręka? Co się, kurwa, stało mojej ręce? Ktoś wyszedł, a Gemma pospieszyła za tym kimś zadając pytania.

276

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Hej kluseczko – powiedział głos wujka Boba. Całkowicie umiałam dopasować do tego jego twarz. – Słyszysz mnie? - Mm-mm. Zachichotał. - Przyjmuję to jako „tak”. Uniosłam moją wolną rękę i spróbowałam wymacać sobie twarz. Nie było jej! A potem Cookie poprowadziła moją rękę nieco w lewo. - Tu ją masz – powiedziała. Och, dzięki Bogu. Miałam na niej jakiś opaski, które przypominały te upokarzające z lat osiemdziesiątych, a połowa mojej twarzy była pokryta wielgaśnym plastrem. To nie mogło dobrze wyglądać. Co mi się do diabła stało? A potem sobie przypomniałam. - O mój Boże – wymruczałam i spróbowałam usiąść. - Oj nie, nie możesz – powiedział głos pasujący do wujka Boba. - Walker – powiedziałam, choć zabrzmiało to jak bełkot. - Zrozumiałaś? – zapytał Wubek Cookie. – Ja też nie. – Podszedł bliżej i powiedział głośno i wyraźnie: - Chcesz wody? Z mocnym grymasem podniosłam rękę i położyłam na jego twarzy. - Jestem tutaj – prawie krzyknął. Kiedy moja ręka dotknęła jego twarzy odnalazłam nią usta i powiedziałam: - Ciii… Cookie zachichotała. - Przepraszam – powiedział biorąc mnie za rękę. - Nic nie widzę. - Proszę, to mokra ściereczka. – Cookie otarła mi oczy i twarz, przynajmniej tę niezabandażowaną część i w końcu byłam w stanie uchylić powieki. Pomrugałam i spróbowałam się skupić. Wujek Bob był po mojej prawej, wyciągnęłam rękę i ponownie dotknęłam jego twarzy, połaskotały mnie jego ciemne wąsy. Cookie była po mojej lewej i trzymała moją drugą rękę, ale nie potrafiłam jej ścisnąć. - Reyes? – powiedziałam, a Cookie popatrzyła na wujka Boba. - Nic mu nie jest, kochanie. Nie martw się o niego. I dokładnie tak zrobiłam. Ponownie odpłynęłam i trwało to godziny. Budziłam się i zasypiałam, a ludzie przy mnie ciągle się zmieniali. Kiedy w końcu się na dobre 277

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] obudziłam, z uczuciem jakby zawalił się na mnie dom – no cóż, może ciągle się czułam jakby przywalił mnie dom, ale przynajmniej pozostałam świadoma na dłużej niż dziesięć sekund – w pokoju było ciemno, jedynie biła poświata od wyświetlaczy jakiś maszyn medycznych. Było zupełnie pusto. Z wyjątkiem tego jednego. Reyesa. Poczułam go, jego żar i energię. Spróbowałam uchylić powieki i natychmiast go zauważyłam, balansującego na oparciu krzesła w rogu pokoju, jego szata falowała na podłodze niczym czarna mgła, wspinając się po ścianach i po maszynach. Jego kaptur był naciągnięty, kiedy mi się przyglądał, ale jego potężne spojrzenie było niezachwiane. - Wszystko w porządku? – zapytałam, nadal miałam trudności z mówieniem. Zeskoczył, jego szata zafalowała. Kiedy uspokoiła się wokół niego znalazłam go przy oknie, zapatrzonego w światła miasta. Albo w śmietniki na tyłach szpitala, któż mógł to wiedzieć. - To moja wina. Moje brwi zsunęły się razem. - To nie była twoja wina. Spojrzał przez swoje szerokie ramię. - Naprawdę musisz odkryć do czego jesteś zdolna – powiedział przypatrując mi się od stóp do głów. Nagle poczułam się skrępowana. Miałam ogromną ranę na twarzy i rękę wymagającą rehabilitacji. Walker naprawdę poprzecinał mi ścięgna i częściowo odciął nogę. A wspominając Walkera… - Gdzie on jest? – zapytałam. - Walker? Skinęłam głową. - Jest w tym samym szpitalu. Rozdzwonił się we mnie alarm. Nikogo w moim życiu się nie bałam – cóż, poza Reyesem – ale teraz wzdrygnęłam się na samą myśl o Walkerze. I ze względu na to poczułam się jakby odebrał mi coś cennego. Niewinność. Lub może arogancję. Tak czy inaczej. - On nigdzie nie pójdzie i nie skrzywdzi już nikogo więcej. Byłam pewna, że ma rację, ale z jakiegoś powodu ta wiedza wcale nie pomagała. Podszedł do mnie i pogładził palcami moją rękę, która już zaczynała się goić i nieznacznie mogła poruszać palcami. 278

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Tak mi przykro. - Reyes… - Nie miałem pojęcia, że posunie się aż do takiego barbarzyństwa, kiedy po ciebie przyjdzie. Moje myśli zatrzymały się z piskiem i postawiłam mentalny krok w tył. To, co powiedział było dziwne. - Co masz na myśli? - Wiedziałem, że czegoś spróbuje – powiedział zamykając oczy z powodu żalu. – Ale nie, że czegoś takiego. Po prostu nie miałem pojęcia. A ponieważ byłem związany… - Co miałeś na myśli mówiąc ”kiedy po ciebie przyjdzie”? – Reyes opuścił wzrok i patrzył jak dzikie zwierzę, a mnie olśniło. – O mój Boże, czasami jestem taka powolna, że sama siebie zadziwiam. - Dutch, gdybym wiedział… - Wystawiłeś mnie. Skinął głową i odsunął się ode mnie. - Byłam przynętą. Jak mogłam tego wcześniej nie zauważyć? – Spróbowałam usiąść, ale ból przeszył moją rękę. I żebra w klatce piersiowej. I nogę. I, o dziwo, moją twarz. Nadal było zbyt wcześnie, nawet jak dla mnie. - Nie wiedziałem gdzie on jest ani jak go odnaleźć. Związałaś mnie z ciałem, pamiętasz? Ale wiedziałem, że jeśli zastawimy wystarczająco dużo sideł, w końcu w jakieś wpadnie. Planowałem być przy tobie, kiedy to się stanie. Łaziłem za tobą wszędzie. A potem cię zgubiłem. - Reyes, on groził Cookie i Amber. Mógłby je zabić. - Dutch… - Tu nie chodziło tylko o mnie. Albo o ciebie, tak właściwie. - Powinienem był wiedzieć… powinienem chwilę pomyśleć… - A nie myślałeś? Może w tym tkwi problem. Gniew wzbił się wokół niego. - Związałaś mnie z ciałem – przekonywał. - Związałam cię dwa tygodnie temu – powiedziałam, jedna strona twarzy mi pulsowała. – Dlaczego wcześniej nie starałeś się go dopaść? - Nie wiem – sfrustrowany przeczesał palcami swoje włosy. – Myślałem, że nie żyje. Podobnie jak sądziła reszta świata. 279

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - W takim razie, jak się dowiedziałeś? Wydawał się zakłopotany. - Fakt, że spędziłem dziesięć lat mojego życia za kratkami za coś, czego nie zrobiłem, był źródłem doskonałej rozrywki dla torturujących mnie demonów. Dopóki mi nie powiedziały, nie miałem pojęcia. A potem mnie związałaś i nie mogłem go dopaść. - Więc mnie wystawiłeś? - Wystawiłem cię, Dutch. Miałem zamiar być przy tobie na każdym kroku, ale twój chłopak siedział ci na dupie wszędzie dokąd się udawałaś. Gdybym się tak zwyczajnie za tobą włóczył, zostałbym aresztowany. Ironia całej tej sytuacji straciła dla mnie sens. Najpierw mój ojciec, teraz Reyes. Kiedy ja się nauczę? Co by musiało się stać, żebym dostrzegła prawdziwą naturę mężczyzn? I to ja. Która jako jedyna na tej planecie ma wgląd w męskie dusze. Kto mógł lepiej poczuć ich najgorsze lęki i zobaczyć kolor ich wartości? - Mam jeszcze tylko jedno pytanie. - Dawaj. - Dlaczego mi po prostu nie powiedziałeś? Szczerze mówiąc, jesteś tak samo zły jak mój ojciec. Co jest z mężczyznami i ich niezdolnością do bycia otwartymi i mówiącymi cholerną prawdę? Zacisnął na chwilę zęby zanim odpowiedział: - Nie ufałem ci. - Co? - Związałaś mnie, Dutch. I prawdę mówiąc, jeśli miałabyś choć blade pojęcie na temat tego, do czego jesteś zdolna, mogłabyś zrobić o wiele więcej niż to. Co, nawiasem mówiąc, musisz rozgryźć. – Przebił mnie zimnym spojrzeniem. – Ta wojna nie zmierza do celu. - Jaka wojna? – zapytałam przerażona. – Twoja wojna? Ta, którą zaczął jeden z twoich starych kumpli z podziemia? – Pokręciłam głową na tyle, na ile mogłam. – Nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Kończę. Z tobą. Z tym wszystkim. - Dutch, jesteś wszystkim, czego oni pragną. Chcą portalu, a ty nim jesteś. I znaleźli sposób, aby cię namierzyć. Mają sposób, aby cię znaleźć. – Pochylił się nade mną, jego brwi były razem w wyrazie twarzy, który mogłam uznać za ból lub gniew. Albo za jedno i drugie na raz. – Musisz zrozumieć do czego jesteś zdolna, co

280

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] naprawdę potrafisz i musisz to zrobić teraz. Nie możesz tracić więcej czasu pośród tych ludzi. Musisz skupić się na swoim prawdziwym zadaniu. - Ci ludzie są moim prawdziwym zadaniem. - Nie na długo – powiedział na pół sekundy przed tym jak spojrzał na drzwi i zniknął. Jak prawdziwy mężczyzna. Całkowicie niezdolny stanąć do walki. Popatrzyłam na drzwi i zobaczyłam stojącego w nich policjanta. Nie byłam w nastroju, by składać zeznania, zamknęłam więc oczy udając, że śpię. - Obudziłaś się – powiedział policjant. - Nie, wcale nie – otworzyłam oczy i popatrzyłam na niego, ale światło za jego plecami sprawiło, że jego twarz była w cieniu i nie mogłam go rozpoznać. Wszedł do pokoju i światło z wyświetlaczy aparatury medycznej ukazało Owena Vaughna, mojego wroga. Przyszedł najprawdopodobniej, by dla zabawy dokopać leżącemu. Wziął do rąk moją kartę. - Ciągle wracasz – powiedział z zaskoczeniem w głosie. – Ciągle zostajesz powalona i non stop się podnosisz. - Przyszedłeś, żeby mnie wykończyć? Popatrzył na mnie spłoszony, ciężko było odgadnąć, co czuje. - Myślę, że wiem dlaczego tak myślisz. Po dniu jaki miałam, wizja wizyty miłego faceta, który próbował mnie zabić i/albo ciężko okaleczyć w liceum, była blisko końca mojej listy rzeczy-do-zrobienia. W rzeczywistości było to tuż pod pędami bambusa wrastającym mi pod paznokcie i troszkę powyżej zdrady przez kogoś, kogo kocham. Najwyraźniej to była bardzo długa lista. Przyglądałam mu się przez chwilę, moja ciekawość wygrywała z jego pozycją na liście. - Co ci takiego zrobiłam w liceum? – zapytałam ledwie poruszając ustami. Pokręcił głową. - Nic. To było dawno temu. Teraz już nie ma znaczenia. W końcu trafił mnie szlag i emocja każdej formy i kształtu wylała się ze mnie. - Po prostu mi powiedz – rzuciłam, wcale nie żebrząc o to. – Powiedz mi co zrobiłam źle, żebym tego nie powtórzyła. Co robiłam źle ciągle, i wkoło i non stop? – Oddech ugrzązł mi w piersi, kładąc koniec mojej wypowiedzi. - Charley...

281

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Owen... – zakryłam jedną dłonią twarz i naprawdę trudno mi było powstrzymać się od płaczu. - ...po prostu mi powiedz, proszę. Wolno wypuścił powietrze. - Zabrałaś moje spodnie. Opuściłam dłoń na tyle, by spojrzeć na niego przez palce. - Co? - Gdzieś miesiąc przed tym jak próbowałem rozjechać twoją dupę, tym samym skazując na powolną i bolesną śmierć, rozlałem sobie sok pomarańczowy na spodnie. Poszedłem do łazienki i zdjąłem je, żeby wyprać w zlewie, a jeden z chłopaków dla żartów mi je podwędził. Pobiegł i wrzucił je do damskiej łazienki. A ty je wzięłaś. - Ja nawet nie... czekaj, to prawda. Larry Vigil otworzył drzwi naszej łazienki i wrzucił parę męskich portek. Więc... – Popatrzyłam na niego przepraszająco. - ... je wzięłam. Pomyślałam, że ktoś je zwędził z szatni. A następnego dnia... – dodałam bardzo nie chcąc przyznawać się do tego. – Ubrałam je. Dla żartu. Owen, nie miałam pojęcia, że były twoje. Myślałam, że podpieprzyli je z czyjejś szafki i że ten ktoś, do kogo należały, miał jakieś inne, na przykład dresowe na przebranie. - Nie zabrali z szatni i nie miałem nic innego. Zostawili mnie gołego, a potem, kiedy przyszłaś w nich, pomyślałem, że wiedziałaś, iż były moje. Spojrzał w dół zawstydzony. - Następnego dnia, kiedy mijałaś mnie na korytarzu, popatrzyłaś mi w oczy i roześmiałaś się. Przejechałam palcami przez włosy i skrzywiłam się, gdy moja dłoń natrafiła na szwy. - Owen, nie śmiałam się z ciebie. Prawdopodobnie z czegoś, co powiedziała Jessika. – Jessika była moją najlepszą przyjaciółką aż do chwili, kiedy popełniłam błąd i powiedziałam jej zbyt dużo o sobie. - Cóż, teraz to wiem – powiedział. Podszedł i zagapił się przez okno, które wychodziło na uczelniany kampus. - Ale jest coś więcej w tej historii, prawda? Skinął głową i odwrócił się. - Nie mogłem wyjść z łazienki. Zostałem tam do końca dnia i czekałem aż wszyscy pójdą do domu, po prostu tam siedziałem, na kiblu bez spodni. Poczekałem aż odjadą wszystkie autobusy, okręciłem kurtkę wokół bioder i ruszyłem do domu. Skuliłam się. Z powodu wstydu jaki musiał czuć. 282

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - O mój Boże – powiedziałam, pamięć o tym czasie powróciła. – Byłeś tym dzieciakiem, którego pobili południowcy. Po dłuższej chwili skinął głową. - Zaciągnęli mnie do zaułka i dosłownie skopali dupsko za nieposiadanie spodni. - Ale byłeś w szkole następnego dnia. Wzruszył ramionami. - Nikomu o tym nie mówiłem. Mamie powiedziałem, że spadłem z roweru. Gdyby południowcy trzymali jadaczki na kłódki, nikt by się nie dowiedział. A kiedy następnego dnia zobaczyłem jak nosisz moje spodnie, a wszyscy się śmieją... Moja ręka zasłoniła oczy w nieudanej próbie wymazania tego z pamięci. - Mówisz o dodaniu zniewagi do szkody. - Nie mogłem ci wybaczyć. Południowcy nigdy nie odpuścili mi po tym wydarzeniu. Musiałem mierzyć się z nimi codziennie. - Owen, tak mi przykro. To dlatego stałeś się wycofany. Neil Gossett stwierdził, że się po prostu od nich oddaliłeś. - Doprowadziło do tego codzienne nękanie. I to nadal nie zmienia faktu, że jesteś suką. - To prawda. Odwrócił się do mnie. - Ciągle dostajesz łomot, a mimo to wracasz po więcej. Chłopaki z mojego wydziału nie mogą się zdecydować czy jesteś naprawdę dobra, czy naprawdę głupia. Wyjrzałam spomiędzy palców. - To jest cienka linia. Spuścił wzrok. - Chciałbym, żebyś umarła. - Tiiaa, domyśliłam się tego w chwili, kiedy goniłeś mnie SUV’em ojca. - Chciałem ciągnąć twoje martwe ciało wzdłuż ulicy, gubiąc po drodze twoje kończyny. - Dobra, ale już ci przeszło, prawda? - Nie bardzo. Ale i tak jesteś popieprzona, więc mogę ci odpuścić, kiedy źle się czujesz. Wrócimy do tego, kiedy wyzdrowiejesz. - Brzmi jak plan.

283

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] *** Następnego dnia obudziłam się późnym popołudniem, miękkie promienie słońca przesączały się przez okno. Wujek Bob siedział przy mnie, podobnie jak Cookie, jej oczy miały czerwone obwódki, jakich nie miały wcześniej. - Czy ty wystarczająco dużo śpisz? – zapytałam. - I kto to mówi? – zapytała z rozszerzającym się uśmiechem. – Wszyscy cię odwiedzili. I mówili o tobie w wiadomościach. O mężczyźnie, który siedział w więzieniu za zbrodnię, której nie popełnił. Myślę, że Reyes będzie sławny. - Czyli nie musi wracać do więzienia? - Rozmawiałem z twoim przyjacielem, Neilem Gossettem – powiedział wujek Bob. – Zatrzymają go tylko do czasu uporania się z całą papierkową robotą. - Ale dlaczego od razu go nie wypuszczą? – zapytałam zaniepokojona. – Mężczyzna za zabicie którego poszedł za kratki nawet nie jest martwy. - Po pierwsze, muszą udowodnić, że to na pewno jest Earl Walker. A potem muszą wypełnić wszystkie papiery i sędzia musi zrewidować sprawę. To nie jest jak w filmach, kochana. - Jak on się czuje? – zapytałam. - Wszystko w porządku – odpowiedział Wubek. – Wezwał policję jeszcze zanim dotarł do twojego mieszkania i był tam, kiedy przyjechaliśmy. Poddał się bez kłopotów. I to ma być mężczyzna, który poszedł do paki za morderstwo? – zapytał w końcu. Wiedziałam, że będzie miał ciężki orzech do zgryzienia. Wysyłając człowieka do więzienia za morderstwo nie przypuszczał, że jego sumienie dobrego policjanta zostanie zdruzgotane. - Nie było szans, żebyś się domyślił, wujku Bobie. Czekaj... – Moje brwi zjechały się w środek. – Co masz na myśli mówiąc, że się poddał? Tak naprawdę nie miał wielkiego wyboru, prawda? - Właściwie, kiedy policja wpadła do mieszkania, byli trochę zajęci. Nie wiedzieli kim był. Przedstawił się i powiedział, że facet leżący w stercie połamanych rąk i nóg to Earl Walker. - Powiedział im? Z ranami postrzałowymi? Wubek i Cookie wymienili spojrzenia. - Nie był ranny, kochanie – powiedziała Cookie. 284

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - O mój Boże, on jest szybszy niż myślałam. Mogłabym przysiąc, że został ranny. To znaczy widziałam jak Walker pociąga za spust. Widziałam kulę pędzącą w stronę jego serca. Ponownie po sobie spojrzeli. Cookie wzięła mnie za rękę. - Kochanie, to nie był Reyes. – Zagryzła dolną wargę, po czym powiedziała: – To był Garrett Swopes. Zamrugałam zdezorientowana, zamknęłam oczy i spróbowałam sobie przypomnieć. Wysoki mężczyzna przeszedł przez roztrzaskane drzwi, a Reyes był w drodze do mnie. Najwyraźniej założyłam, że to on. - Swopes? – wymamrotałam w końcu. – To Garrett przeszedł przez drzwi? - Tak – powiedział wujek Bob. - Garrett Swopes został postrzelony? – Po prostu nie mieściło mi się to w głowie. – Nie, przecież to był Reyes. Musiał być. Rozwalił drzwi... a pistolet wypalił... - Kochanie, dlaczego się trochę nie prześpisz? - Musicie się mylić. – Szok i zaprzeczenie walczyło o prawo pierwszeństwa. Musieli się mylić. Garrett został postrzelony? Przeze mnie? Zaczęłam wstawać z łóżka. – Jest tutaj? Muszę się z nim zobaczyć. Wujek Bob popchnął mnie z powrotem na poduszki. - Charley... - Nie mogę uwierzyć, że postrzelono go przeze mnie. Znowu. Muszę go zobaczyć. Musi być wkurwiony. - Nie możesz, kochanie. – Wujek Bob pochylił głowę, biły od niego smutek i żal. Spojrzałam na Cookie i jej czerwone oczy, a strach, który zaczął pełznąć po moim kręgosłupie był tak zimny, tak miażdżący, że przygniótł mnie tak jak leżałam. Zmusiłam się, by spojrzeć na wujka Boba. I czekałam. Wyraźnie zmagał się jakby mi to powiedzieć, jakim opisać to słowem, a potem uniósł rzęsy i szepnął: - On nie dał rady, kochanie. I świat znów zamknął się nade mną.

285

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 26 Czasem to światło na końcu tunelu jest pociągiem. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Wolno i z ostrym bólem, który odbijał się echem od ścian mojego serca, w końcu dotarła do mnie świadomość, że zabiłam człowieka i przyjaciela. Przychodzi taki czas w życiu kobiety, kiedy ponownie musi przewartościować swoje priorytety. Czy ja naprawdę chciałam zabić swoich przyjaciół jednego po drugim? Na powierzchnię wypłynęła myśl koncentrująca się wokół faktu, że mężczyźni w moim życiu postrzegali mnie jako osobę nieporadnie idącą przez życie i jednocześnie żującą gumę. Co prawda moje osiągnięcia nie wzbudzają dużo zaufania, ale rozwiązywałam sprawę po sprawie i biorąc pod uwagę moje absurdalne szanse, cholera, robiąc to wyglądałam nieźle. Przelotne

poczucie

dumy

puchło

we

mnie

dopóki

ponownie

nie

przypomniałam sobie mężczyzny, którego zabiłam. Garretta Swopesa. Mojego Garretta Swopesa. Łowcę głów z większym talentem w małym palcu niż ja miałam w całym ciele. Odtworzyłam jeszcze raz w głowie tą scenę, kulę lecącą w jego kierunku zbyt szybko, aby mógł zareagować. A ja patrzyłam, jak podglądacz. Myśląc, że to Reyes, założyłam, że zdąży, że obroni się przed tą przeszkodą. Czy gdybym wiedziała, że to Garrett, zrobiłabym coś więcej? Próbowałabym bardziej? Mogłabym? Gdyby Reyes po prostu mi zaufał. To była kolejna myśl tocząca się w mojej głowie. Gdyby po prostu mi zaufał. Gdyby po prostu wprowadził mnie w ten cholerny plan. Całkiem szczerze to Reyes Farrow mógł pocałować mnie w dupę. Gdy zaczęłam wyciągać rurki i igły z każdej wolnej powierzchni mojego ciała, wujek Bob podskoczył na krześle w kącie. - Co robisz? – spytał próbując mnie zatrzymać. I osiągnął sukces z minimalnym wysiłkiem. - Muszę iść do domu. - Musisz się położyć.

286

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Wujku, wiesz jak szybko się leczę. I wyleczę się szybciej w domu. Chcę po prostu stąd wyjść. Byłam tu dwa tygodnie. - Skarbie byłaś tu przez dwa dni. - Poważnie? – zapytałam będąc trochę bardziej niż przerażona. – Wydawało się, że minęła wieczność. A nawet dłużej. - Charley porozmawiaj najpierw z lekarzem, dobra? Obchód będzie za godzinę. Z ciężkim westchnieniem opadłam do tyłu, otwierając usta w cichym krzyku przez ból przedzierający się przez każdą cząsteczkę mojego ciała, po czym zamknęłam buzię, ponieważ cichy krzyk również bolał. Jasna anielka, nie cierpiałam tortur. Nie cierpiałam tego, że Reyes mi nie zaufał. A najbardziej nie cierpiałam tego, że zabiłam przyjaciela. - Zabiłam go wujku. – Przykryłam ręką oczy, więc nie mógł zobaczyć jak żałosna byłam. - Charley – powiedział miękkim głosem. – To nie twoja wina. - To całkowicie moja wina. Może tata miał rację. Może powinnam zostać hydraulikiem. - Twój tata chce, żebyś została hydraulikiem? - Nie. – Łapałam oddech spazmami szlochu. – Chce, żebym zrezygnowała z tego interesu. - Wiem. Odkąd włączył cię do tego biznesu przechodzę z nim trudny okres. – Twardość sączyła się z jego głosu, a ja zamrugałam ze łzami w oczach. - Nie chcę, abyś był zły na niego. Uśmiechnął się. - Nie jestem, skarbie. Po prostu sam cię w to wciąga, namawia do rozwiązywania wszystkich jego spraw, a kiedy odwiesza swoją odznakę, stwierdza nagle, że jest to dla ciebie niebezpieczne? Zastanawiałaś się czy to nie dlatego, że on przeszedł na emeryturę? Dostałam czkawki od szlochania. - Co masz na myśli? - Przeszedł na emeryturę wcześniej niż myśleliśmy, że chce. Myślę, że poczuł się winny wykorzystywania cię w ten sposób. Niezależnie od sytuacji porozmawiam z nim, kluseczko. Nie martw się. Lekarz przyszedł jakiś czas potem i sprzeczałam się z nim dobre pół godziny, po czym wygrałam razem z wujkiem Bobem. Zwolnili mnie na własne żądanie. 287

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Gdzie idziesz? Spojrzałam w górę, gdy podszedł tata. Wujek Bob pomagał mi z kapciami, podczas gdy Cookie przyniosła płaszcz z szafy. - Cześć tato i pozwolili mi wyjść. To szalone. Najwyraźniej nie mają pojęcia jak niebezpieczna jestem. – Zdałam sobie sprawę, że tata jest smutny. – Co się stało? – spytałam, gdy spojrzał na mnie i wujka Boba. Wujek Bob wstał. - Leland ona chce iść do domu. - Ciągle tylko ją zachęcasz, a teraz nie żyje człowiek, a ona jest w szpitalu po tym jak znowu była torturowana. - To nie jest czas na tę konwersację. - Teraz jest właściwy czas. Ona nie słucha nikogo, nawet własnego lekarza. – Aura taty trzeszczała gniewem. To... – wskazał na sprzęt wokół mnie, gdy siedziałam na brzegu łóżka, walcząc z pulsującym bólem w ramieniu i nodze – ...jest to o czym mówię. Nie miałam tyle energii, by się z nim sprzeczać. Ból zabierał większość moich sił. Gemma weszła z szeroko otwartymi oczami ze strachu, a ja zdałam sobie sprawę, że chodzi o coś więcej niż gniew taty. - Charley próbowałam z nim o tym rozmawiać. - Dlaczego? – Odwrócił się do niej, zaciskając szczęki od gniewu. Nigdy nie widziałam takiego taty. Zawsze był tym spokojnym i stabilnym. – Według ciebie może lądować w szpitalu co drugi tydzień? Chcesz tego dla niej? - Tato, chcę jej szczęścia. Lubi swoją pracę i jest w tym dobra, więc nie jest to zależne od nas. Odwrócił się od niej jakby zdegustowany. Zastanawiałam się gdzie jest Denise, macocha z piekła rodem, a potem nagle zobaczyłam ją w końcu korytarza, jej twarz była podszyta zmartwieniem. Spojrzała w górę na dwóch oficerów, którzy przechodzili obok niej i weszli do mojej sali. I oto jednym z nich okazał się Owen Vaughn, naturalnie, i wiedziałam, że było znacznie gorzej niż przypuszczałam. - Charlotta Davidson? – zapytał oficer, którego nie znałam i który nigdy nie próbował mnie zabić. - Tato – powiedziała Gemma. – Proszę pomyśl o tym, co robisz. - To ona. – Vaughn się odezwał, jakby nie lubił tego robić. Wujek Bob się odezwał, gdy podejrzenie zabarwiło jego głos. 288

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Co robisz Leland? - To, co powinienem zrobić już dawno temu. - Panno Davidson – powiedział policjant. – Jesteśmy tu, aby cię aresztować za pomoc w ucieczce skazańcowi i utrudnianie wymiarowi sprawiedliwości zatrzymania go i aresztowania. Moja szczęka opadła na podłogę. Spojrzałam na nich, potem na tatę i znowu na nich. - Tato proszę – powiedziała Gemma. - Ze względu na twoją kondycję fizyczną prosimy, abyś zgłosiła się do nas dobrowolnie w ciągu najbliższych kilku tygodni. Twoje prawa i licencje jako detektywa zostały wstrzymane do zakończenia dochodzenia w sprawie twojego zaangażowania w ucieczkę Reyesa Farrowa i stałego uchylania się przed prawem. Powietrze ze mnie uleciało, siedziałam w całkowitej ciszy, gdy on mówił. Mój ojciec to zrobił. Jedyna osoba, na którą mogłam liczyć dorastając. Moja opoka. Gdzieś pomiędzy kapaniem z kranu niedaleko, a tym, co się działo popadłam w surrealistyczny stan świadomości. Słyszałam jak tata i wujek Bob się sprzeczają, pielęgniarki wchodzą i wychodzą, Gemma i Cookie delikatnie do mnie mówiły takim kojącym tonem. Ale świat był cały na czerwono. Mój tata. Reyes. Nathan Yost. Earl Walker. To wystarczyło, by wydobyć z dziewczyny gniew. Mój nagły skok irytacji musiał wezwać Reyesa. Zjawił się od razu, spowity falującą szatą. Spojrzał na mnie przez sprzeczający się tłum. Nie był osobą, którą chciałam widzieć. Był osobą, którą chciałam ukarać. Ponieważ widziałam zdradę. Przemyślane zachowanie. Morderstwo. - Rey’aziel – wyszeptałam pod nosem z czystym zamiarem wysłania go do jego ciała na dobre, ale w jednej chwili znalazł się przede mną. - Nie waż się – powiedział niskim pomrukiem. - Nie rozkazuj mi. – Spojrzałam na niego groźnie. Odsunął kaptur ze zdumiewająco pięknej twarzy tylko o cale oddalonej od mojej. - Masz zamiar mnie ukarać? Uwolnić mnie, gdy tego potrzebujesz i związać, gdy już nie jestem potrzebny? – Pochylił się tak blisko, że czułam zapach burzy szalejącej w nim, ziemi skroplonej poranną rosą zanim odparuje ją słoneczny żar. – W takim razie pierdol się.

289

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Wstrząsnęłam swoim sednem, gniew iskrzył we mnie, zapalając się i zalewając tą energią obszar wokół mnie. Jednym słowem, wpadłam w szał. - Co to jest? – usłyszałam czyjeś pytanie. Spojrzałam w górę, to był ciekawy punkt widzenia, gdy patrzyłam jak wszyscy wokół chwytali za meble, framugi, każdy za coś… aby móc stać prosto. Wujek Bob potknął się i ruszył do mnie. Wiedział. Jakimś sposobem wiedział. Objął dłońmi moją brodę. - Charley. Światła migotały mi nad głową. Iskry spadały kaskadowo wokół nas i z korytarza dobiegły nas krzyki. - Charley, skarbie, musisz to zatrzymać. Cookie podeszła w zasięg mojego wzroku, oczy miała szeroko otwarte ze strachu, gdy chwyciła sprzęt medyczny. - Charley – powtórzył wujek Bob, jego głos był miękki i kojący, i w jednej chwili wróciłam do rzeczywistości. Stał przede mną, znowu byłam sobą, w ciele złożonym z mięśni i kości. Zmusiłam się do spokoju, wzięłam głębokie, oczyszczające oddechy, aby móc kontrolować rosnące we mnie łuki energii. Wrzaski i krzyki odbijały się echem w korytarzu. Ludzie próbowali wstać. Sprzęt się przewrócił, a lampy wisiały na samych drutach. Mój ojciec patrzył na mnie. I on wiedział. Następnie Reyes znowu pojawił się przede mną, jego piękny i zdradziecki wyraz twarzy pokazywał, że po części był zły, a po części zadowolony. - Wreszcie – powiedział zanim zniknął. Następnie zapadła cisza, a wujek Bob wyprowadził mnie ze szpitala i wniósł po schodach do mojego mieszkania, gdzie Cookie na kanapie zbudowała łóżko z kołdrą z królikiem Bugsem, która była moją pocieszycielką oraz postawiła wodę gazowaną na stoliku w zasięgu mojej ręki. Byłam z powrotem w swoim mieszkaniu ze szwami, usztywnionym ramieniem, nogą w klamrze i całą tą resztą. - Nazywają to trzęsieniem ziemi – powiedziała Cookie, ulga w jej głosie była oczywista. Jakby kiedykolwiek mogli podejrzewać, że ta falująca siła pochodziła od osoby, szczególnie takiej, która nie potrafi chodzić i żuć gumy w tym samym czasie. Nie musi się martwić. – I Neil Gosset dzwonił z więzienia. Ma informacje na temat stanu Reyesa i chciał wiedzieć co z tobą. – Jakoś dziwnie nie obchodziło mnie to. –

290

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Sprzedałam mu to, co zwykle. Lecz jeśli jednak będziesz chciała później do niego zadzwonić to zostawiam ci tutaj telefon. – Położyła go na stole, tuż obok wody. - Zajmę się tym, skarbie – powiedział wujek Bob wisząc nade mną niemal tak samo jak Cook. – Nie martw się tym, co zrobił twój ojciec. Zajmę się wszystkim. – Wyszedł zmartwiony i zły, i chciałam ostrzec go o niebezpieczeństwie prowadzenia w jego stanie, ale byłam tak zdrętwiała, że nawet myśl o byciu złośliwą nie przemawiała do mnie. Tak więc siedziałam w szoku i użalałam się nad sobą przez długi czas zanim nie odpłynęłam z Cookie przy boku. Przynajmniej teraz mogłam spać i nagle jedyne, czego chciałam to spanie. *** Przy drzwiach rozbrzmiało pukanie. Nie miałam zbytniej ochoty zapraszać gości do środka. Dokuśtykałam się do blatu barowego z przekąskami i wspięłam się na niego pomagając sobie zdrową nogą. Podniosłam drugie kolano i położyłam je na twardej powierzchni pokrytej płytkami opierając się o ścianę. Zimno szczypało mnie w rany. Nie zasługiwałam na wygody kanapy będąc rozłożoną cały dzień i oglądając opery mydlane nawet jeśli miałam od dekady zaległości. Wednesday siedziała ze skrzyżowanymi nogami na przeciwległym końcu blatu z nożem na kolanach i zastanowiłam się, czy był tam po to, by ją chronić przed każdym zdradzieckim mężczyzną w jej życiu. Prawdopodobnie nie. Leki zaczęły mnie kopać i zmniejszyły odczuwanie nogi i ramienia. Najwyraźniej mój osąd musiał być zamroczony, gdy zdecydowałam się na ryzykowną podróż do blatu i wspinanie się na niego niczym na Everest. Nie miałam pojęcia jak zejść na dół. Mogłam poczuć unoszącego się Reysa, trzymającego się w cieniu, ale patrzącego, obserwującego, czekającego. Właśnie miałam mu powiedzieć, żeby zamiatał stąd, kiedy drzwi się otworzyły i mój motocyklista, Donovan, wszedł do środka jakby do siebie. Mafiozo i Książę byli tuż za nim. Odwróciłam wzrok w zażenowaniu. Szwy na twarzy nie mogły być atrakcyjne. Dzięki Bogu miałam bandaż pokrywający połowę mojej twarzy. Może nie zauważy. Nie chciałam, żeby odkochał się we mnie tuż po tym, jak się dopiero zakochał. Przylepił do mnie zaciekawione spojrzenie, a następnie z sykiem zassał oddech. 291

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Jedną ręką przykryłam twarz, tej drugiej wciąż nie mogłam unieść bez krzyku. - Co, do chuja, ci się stało? – zapytał. Przesunął się dla lepszego widoku. – Blake ci to zrobił? - Kto? – zerknęłam przez palce. Książę przyglądał się urządzeniu na mojej nodze. Z pomocą Cookie przebrałam się w krótkie spodenki i ona uparcie znowu nałożyła mi tą klamrę, bym nie zginała nogi. Najwyraźniej ścięgna musiały wyleczyć się w pierwszej kolejności. Bandaże wokół rany po nożu były wyraźnie widoczne przez pasy klamry. Położył rękę na nich i wtedy spojrzał w górę na mnie, ze zmartwieniem widocznym w jego oczach. Mafiozo oparł się o ścianę przy moich nogach, z rękami w kieszeniach, ze zdecydowanie niezadowolonym wyrazem twarzy. - Blake, facet, którego życie uratowałaś tamtej nocy. - Och nie. – Zasunęłam z powrotem palce. – To moje własne działania. - Trochę trudno być tobą, prawda? - Jak tam Artemida? – zapytałam, ale odpowiedź znałam natychmiast. Sam żal wypełniał powietrze. Taki sam ból, gdy Cookie powiedziała mi o Garrettcie. - Odeszła. Zacisnęłam usta. Na tą chwilę miałam już dość śmierci. Zanim odpowiedziałam odetchnęłam głęboko. - Tak mi przykro. - Mi też, moja droga. - Znalazłeś tego faceta? - Kogo? Blake’a? - Poszedł po rozum do głowy i zawrócił na policję. - Też bym tak zrobiła, gdybyś mnie szukał. - Jakoś w to wątpię. – Czułam jak jego palce ślizgają się wzdłuż mojego ramienia i zatrzymują na nadgarstku. Z wielką łatwością odciągnął moją dłoń z twarzy. Z miejsca, w którym siedziałam na barze moja głowa znajdowała się trochę wyżej niż jego i spuściłam wzrok. Był całkiem przystojny jak na niechlujnego motocyklistę. Oczywiście niechlujny motocyklista był totalnie w moim typie. - Co ty tu robisz? – zapytałam. Palce jednej ręki trzymał splecione z moimi, podczas gdy drugą ręką wydobył coś ze swojej kieszeni. - Przyniosłem ci klucz. 292

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Zamrugałam zaskoczona, gdy położył mi go na dłoni. - Klucz do czego? Książę odezwał się z goryczą w głosie. - Do azylu. - Kiedy tylko będziesz chciała odwiedzić Rocketa... – powiedział Donovan patrząc spode łba na swoją kohortę – ...możesz wejść przez frontowe drzwi. Koniec z wspinaniem się na ogrodzenie i przeciskaniem się przez okno. - Wszystko niszczysz – odezwał się Książę. Najwyraźniej nie chciał, bym ich odwiedzała, a myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi. - Przepraszam. Nie wchodziłabym tam, gdyby informacje Rocketa nie byłyby tak nieocenione. - Źle zrozumiałaś jego irytację – powiedział Donovan. - Naszą irytację. – Teraz Mafiozo wydawał się po prostu zaniepokojony. Donovan uśmiechnął się. - Nie chcą, żebyś miała klucz, ponieważ chcą dalej oglądać jak czołgasz się i przeciskasz przez okno, bo jest to jedna z naszych ulubionych rozrywek. – Podniósł kciuk i palec wskazujący, i zrobił z nich małą dziurkę. Książę uśmiechnął się. - Najbardziej podoba mi się, gdy okno zamyka się w połowie twojego przechodzenia i twój tyłek zostaje na zewnątrz. Przybił piątkę z Mafiozem. -

Jestem

kompletnie

przerażona

–

powiedziałam

będąc

kompletnie

przerażoną. – Wiedzieliście cały ten czas? Patrzyliście na mnie? - Głównie z powodu twojego tyłka – odparł Książę puszczając oko. Czaruś. - Co się stało, słodziaku? Spojrzałam znowu na Donovana, na jego pełne współczucia oczy i to wszystko powróciło z siłą huraganu. Gula powiększyła mi się w gardle, a oczy zaszły wilgocią. - Zabiłam jednego z najlepszych przyjaciół. – Mówienie wypchnęło łzy na rzęsy, gdy przyglądałam się Donovanowi. Przynajmniej z motocyklistą wiesz, gdzie stoisz, czyli jakieś dziesięć stóp od jego motoru. Nie było żadnych złudzeń, że zajmujesz pierwsze miejsce. Żadnych obietnic i gwarancji oraz innych słodkości wyszeptanych w ucho. Oddech mi ugrzązł w klatce piersiowej, a on cofnął się z mojego zasięgu. 293

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] W takim razie ja sięgnęłam. Złapałam jego koszulkę i przyciągnęłam go. Powinnam myśleć o tym jak źle wyglądam. Moja twarz została niemal pokrojona, ale wszystko, czego chciałam to poczuć go na swoim języku. Pochyliłam się i przycisnęłam swoje usta do jego. Pocałunek był łagodny, cierpliwy i nieco głodny. Wsunęłam rękę pod jego kurtkę i przyciągnęłam go. Pogłębił pocałunek, ale tylko trochę, rozpaczliwie próbując mnie nie zranić. - To dla mnie Dutch? – warknął Reyes tak blisko, że mogłam poczuć warstwę jego gorąca niczym koc elektryczny. Posłałam mu mentalne pierdol się i zniknął. Jednak ból jaki po nim pozostał skradł mój oddech i sapnęłam. Donovan natychmiast przerwał pocałunek. Gdy uniosłam rzęsy Książę trzymał swoją dłoń na ramieniu Donovana jakby namawiając go, aby się zatrzymał. Donovan przytaknął w zgodzie, a Książę opuścił rękę. - Skarbeczku – powiedział Donovan z uznaniem lśniącym w jego oczach. – Nie wiem gdzie cię dotykać, aby cię nie skrzywdzić, a to jest ostatnią rzeczą jakiej teraz potrzebujesz. – Dotknął opuszkami palców mojego policzka. – Ale byłbym kłamcą, gdybym powiedział, że nie kusi mnie nie zwracanie na to uwagi. - Przepraszam. Nie powinnam tego robić. – Poczułam się nagle zakłopotana. Mała dziewczynka siedziała z szeroko otwartymi oczami, znak pegi 1635 był poniżej jej ratingu. Zaczęłam poważnie chcieć się jej pozbyć. Z pomocą jego dwóch ochroniarzy Donovan mnie podniósł. - Jak się nazywacie? – zapytałam Mafioza i Księcia, gdy nieśli mnie do łóżka, co nie miało sensu, ponieważ cała moja pościel leżała na kanapie. Ale położyli tam jakieś koce, przenieśli moje zasoby na nocny stolik i to było dobre. Książę przemówił jako pierwszy. - Jestem Eric. – Znowu puścił oko. – A ten małpolud przy twoich nogach to Michael. - Małpolud, tak? – zapytał Michael. – Tylko na to cię stać? Musiałam przyznać, że wydzielał coś w rodzaju chłodu ala Brando36 i mogłam postawić na to moje szwy, że działało to jak magnes na laski. Znaki ratingu PEGI znajdują się z przodu i z tyłu opakowania. Wskazują one następujące kategorie wiekowe: 3, 7, 12, 16 i 18. Dostarczają wiarygodnych informacji o stosowności treści gry z punktu widzenia ochrony nieletnich. 36 Marlon Brando czyli słynny Ojciec Chrzestny. 35

294

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] Książę Eric zaśmiał się. - Pracuję tu z ograniczoną edukacją. - To widać. Gdy tylko mnie ułożyli i Eric z Michaelem wyszli z pokoju, Donovan klęknął przy mnie. - Jestem Donovan. Uśmiechnęłam się mimo, że to bolało. - Wiem. - Lubię cię. Położyłam dłoń na piersi, jak gdybym została urażona. - Jak ostatnio słyszałam to byłeś kurewsko we mnie zakochany. - I tak właśnie powstają plotki – powiedział z zażenowanym wzruszeniem ramion. – Nikt nie chce zakochanego idioty jako przywódcy. To byłaby rebelia, chaos, pasowanie koszulkami gangu motocyklowego. – Pocałował moją dłoń. – Odpocznij. Zaledwie wyszedł, a ból znowu powrócił wraz z pustką i zdradą. Reyes mógł pocałować mnie w dupę. Tata mógł pocałować mnie w dupę. Wujek Bob mógł… no cóż, on nie. Wciąż lubiłam wujka Boba. Byłam w poważnym trybie użalania się, gdy moje powieki ponownie się zamknęły. Depresja naprawdę pozwalała długo spać. Kto by pomyślał?

295

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst]

Rozdział 27 Przykro mi z powodu tego, co stało się później. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Dokładnie w samym środku tej niepokojącej sceny, w której dziewczyna z opaską na oku cały czas próbowała mnie przekonać, że wiszę jej dwanaście dolców za zebranie mojej klawiatury z chodnika i umieszczenie jej w papierowym kubku, usłyszałam inny głos. Jeden taki znajomy, tak bliski mojemu sercu, odbił się echem. - Będziesz spać cały dzień? Pomknęłam ku świadomości. Narzuciłam ramię na oczy na znak protestu. Być może tym razem to podziała. Może wymazałoby rzeczywistość, a ponieważ była ona ostatnio do dupy, nie musiałabym się z nią zmierzać. - Biorę to za „tak”. Po długim wydechu otworzyłam oczy. No cóż, ewentualnie jedno oko. Drugie ciągle było sklejone superglue. Zaczęłam je trzeć, ale zapomniałam się i próbowałam użyć lewej ręki. Palący ból wystrzelił w jej dolnej części. Najwidoczniej leki przeciwbólowe były przereklamowane. Jednak palce poruszały się lepiej. Ostatecznie bycie Ponurym Żniwiarzem miało swoje zalety. Tak jak zrobiłam to wcześniej, wzięłam głęboki oddech, zacisnęłam zęby i całkowicie skupiłam spojrzenie na wejściu do mojej sypialni i na mężczyźnie stojącym przy barku. Miał na sobie tą samą koszulkę, co przed kilkoma dniami, luźno dopasowane jeansy i buty robocze. Z jedną nogą w górze i ręką spoczywająca na kolanie, siedział, obserwując mnie. Jego srebrzyście mieniące się oczy przewiercały mnie na wylot i wydawał się być prawie zaniepokojony tym, co zobaczył. - Czy to przez mój nowy wygląd? - zapytałam, kiedy się nie odzywał. - Nie żartowałaś - powiedział. - Jesteś jasna jak latarnia morska, lśniąca i ciepła. Jak płomień, który przyciąga ćmę. Kiedy mówił, bryła lodu rosła w mojej piersi. Wszystko mu zabrałam. Miał tak wiele do zrobienia, tyle życia do przeżycia.

296

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Garrett, tak bardzo mi przykro - powiedziałam nie będąc w stanie powstrzymać pieczenia oczu. Ta krztyna płaczu była właściwie idiotyczna, ale nie potrafiłam tego powstrzymać. Nie bardziej, niż mogłabym powstrzymać ulewę z nieba. Przykryłam oczy ręką i starałam się zapanować nad emocjami. - Charles, jakim cudem jest to twoja wina? Wykonywałem tylko swoją robotę. - A twoją robotą byłam ja. - Spojrzałam na niego. - Zrobiłam to. Zabiłam cię. - Nie zabiłaś mnie. A ja powinienem się uchylić. Usłyszałam stłumiony śmiech. Co dziwne, w tym pokoju były dwie osoby, które potrafiłyby uniknąć rany postrzałowej uchylając się. Garrett nie był jedną z nich. - Powinieneś wezwać wsparcie. Liczyłam, że wojsko przygotowało cię lepiej. - Dla takich jak ty powinni przygotować mnie lepiej. - Odwrócił się ode mnie. Muszę ci powiedzieć, teraz kiedy faktycznie mogę zobaczyć pana Wonga, że wkurza mnie jeszcze bardziej. - A ja uwielbiam to wiedzieć, bardziej niż możesz sobie to wyobrazić. Wielka szkoda, że będziesz musiał wędrować przez wieczność z potrzebą ogolenia się. Zaśmiał się. - Właściwie nie będę musiał. Ale wielka szkoda, że ty będziesz musiała wędrować przez życie na tych kurczakowych udkach. - Wskazał w kierunku moich nóg. Naprawdę zbulwersowana, sapnęłam. - Przepraszam bardzo. To są świetne nogi. - Próbowałam dźwignąć tę zdrową, ale tym sposobem zraniłam się w chorą. Może to była zazdrość o uwagę, która była poświęcona jej rodzeństwu. - Te nogi są legendarne. Wystarczy zapytać licealny zespół szachistów. I cokolwiek postanowisz, nie pozwól, by słowa szachistów zrobiły z ciebie idiotę. Wtedy oświeciło mnie i wbiłam zdumione spojrzenie w Garretta. - Byłam pośrednio odpowiedzialna za twoją śmierć. Jesteś moim strażnikiem. Siostra Mary Elizabeth powiedziała mi o tym. To niesamowite. Tak bardzo nie chciałam psiego mordercy jako strażnika, ani paskudnego kłamczucha. Pozwolił, by leniwy uśmiech prześliznął się przez jego twarz. - Nie jestem twoim obrońcą. - Jesteś pewien? - Cholernie. 297

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Kurwa mać! Za śmierć ilu jeszcze osób mam być pośrednio odpowiedzialna w tym tygodniu. - Nie wiem, ale nie jestem jednym z nich. Mój telefon wybrał ten moment, by zadzwonić, a ja zrobiłam to samo, by go zignorować. To był dzwonek Cookie. Zrozumie to. - Może powinnaś odebrać - powiedział Garrett. Rzucając na niego podejrzliwe spojrzenie, sięgnęłam i chwyciłam swój telefon z nocnej szafki. Jakim cudem taka prosta czynność mogła być tak bolesna? - To naprawdę boli - powiedziałam do telefonu. - Charley, o mój Boże, Charley. - Słyszałam to w przeszłości od mężczyzn, ale nie miałam pojęcia, że ty to samo czujesz wobec mnie. - On wrócił. Sprowadzili go. - O rany. A już się martwiłam. O kim rozmawiamy? - Jestem w szpitalu. Garrett. Reanimowali go. Umarł na stole, ale ściągnęli go z powrotem, jednak nikt nam nie powiedział. Musieli operować. Wyprostowałam się, żeby wstać i przygotowałam na nadejście bólu, kiedy opadłam na łóżko z powrotem, wtedy spojrzałam na Garretta. Uśmiechał się szeroko. - Ale on jest tutaj. - Dokładnie, jest tutaj. Nie odszedł. O mój Boże. Lekarz wraca. Jeszcze do ciebie zadzwonię. Zamknęłam telefon i wybałuszyłam oczy na Garretta. Jego uśmiech poszerzył się. - Ja nie.... Jak się czujesz....? Jak to jest....? Wskazał w górę i wzruszył ramionami. - Powiedzieli, że to nie był mój czas. - Oni? Masz na myśli....? - Wstrzymałam oddech, nie będąc w stanie uwierzyć. Ostatnio naprawdę wszystko było nie po mojej myśli. Z pewnością był tu jakiś haczyk. Nie. To była dobra wiadomość. Nie mogę tego kwestionować. Moje spojrzenie wylądowało na nim. - Czekaj, skoro żyjesz, w jaki sposób tu jesteś? - To jest twój świat Charles, ja tylko w nim zamieszkałem. - Mógłbyś tutaj podejść, tak, żebyśmy nie musieli się wydzierać przez całe moje mieszkanie?

298

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Po pierwsze, twoje mieszkanie jest wielkości jednej z tych zabawek, w której chomiki kręcą się wewnątrz w kółko. - Nie jest. - Po drugie, twoja opiekunka traktuje swoją pracę bardzo poważnie. - Co? Gdzie? - rozejrzałam się wokoło. - On jest nią? Po

bezskutecznej

próbie,

by

ponownie

usiąść,

poradziłam

sobie

z

podniesieniem się o kilka cali i oparłam się o wezgłowie. Wtedy niski pomruk wypełnił pokój. Chłód osiadł w powietrzu, powodując, że mój oddech zamglił, i przeskanowałam pokój od rogu do rogu, jednak nic nie zobaczyłam. Wyciągnęłam dłoń, wnętrzem do góry, w zaproszeniu dla tego, kto niespodziewanie mnie nawiedził. Głośnie, gardłowe szczeknięcie eksplodowało obok mnie, wstrząsnęło ścianami i odbiło się echem po pokoju. Moje łóżko obniżyło się, kiedy wskoczyła na nie Artemida. - Artemida! - powiedziałam, przyciągając ją w uścisku. Chciała się bawić, ale zdawała się wyczuć moją niezdatność do tego. Położyła się przy mnie i trąciła nosem, a jej krótki, gruby ogonek wywijał jak szalony. - Próbowałem wejść do pokoju wcześniej - powiedział Garrett. - W ostrzeżeniu szturchnęła mnie łapą po jajach. - Artemida? Pies? O rany, zgadza się. Byłam pośrednio odpowiedzialna za jej śmierć, kiedy byłam ostatnio w azylu. Po prostu nigdy nie pomyślałam o psie. Nigdy nie widziałam psa po drugiej stronie. Film, który mówił „wszystkie psy idą do nieba”, nie żartował. - Podrapałam jej uszy i przytuliłam do siebie. Niespodziewanie ból wydawał się mieć drugorzędne znaczenie. - Zastanawiam się, czy powinnam powiedzieć Donovanowi. - To twój nowy chłoptaś? Ło matko, tylko nie powtórka tych pierdoł. - Słuchaj, mam dość, że Reyes tak mówi o tobie. - On myśli, że jestem twoim facetem? - Tak cię właśnie nazywa. Skrzywił się. - A jestem? - Wrzodem na dupie? - Tak sobie tłumacz. Czy kiedykolwiek o tym pomyślisz? - Nie, nawet gdybyś był ostatnim łowcą głów w tym wszechświecie. 299

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Co do kurwy nędzy? - zapytał wielce obrażony – Prawie mnie zabiłaś. - Prawie to słowo kluczowe. - I prawie, nawiasem mówiąc, zgwałciłaś tego motocyklistę. Czym to, kurwa, w przybliżeniu było? Zadowalaniem się byle czym, Charles? - A to „byle coś” jest gorące. - Spojrzałam na Artemidę. - A Donovan jest szczery. Mógłby sprzedać mi gaźnik, dając dobrą cenę i oboje o tym wiemy. Kiedy więc tak się stanie, że skłamie i zdradzi, i użyje mnie jako przynęty, nie będę totalnie zaskoczona jak jestem, kiedy wszyscy inni mężczyźni w moim życiu kłamią i zdradzają, i używają mnie jako przynęty. To się nazywa instynkt samozachowawczy. - To się nazywa nienawiść do samej siebie. - Jak zwał, tak zwał - powiedziałam. Wtedy przypomniałam sobie, że mieliśmy sprawy do omówienia. - Nigdy nie skończyłeś swojej listy. - A tak. - Oparł z powrotem głowę o ścianę i zapytał. - Gdzie skończyłem? - Mnie pytasz? Tak naprawdę nie słuchałam uważnie. - Dobra, niech pomyślę. - Wyliczał, zginając palce. - Pięć najważniejszych rzeczy, których nigdy nie chcesz powiedzieć Ponuremu Żniwiarzowi: Jestem śmiertelnie zmęczony. Zabijasz mnie. Umrę, by tego spróbować. Ten związek wpędza mnie do grobu. - A teraz numer jeden - powiedziałam, próbując się nie śmiać. Uśmiechnął się i wbił we mnie poważne spojrzenie. - Najważniejszą rzeczą, której nie chcesz powiedzieć Ponuremu Żniwiarzowi jest.... jesteś gotowa? - Czy mógłbyś to po prostu powiedzieć? - Na pewno ci się to spodoba. - Swopes. - Dopóki śmierć nas nie rozłączy. Dziękując Bogu, że do tego nie doszło, uciszyłam się, w rzeczywistości jednak ten policzek odebrałam jak fizyczny cios. - Myślałem, że ci się spodoba - powiedział ze zmanierowaną wesołością. Niejako byłaś pośrednio odpowiedzialna za śmierć moją i innych. - Myślałam, że powiedziałeś, iż za twoją nie byłam. - Kłamałem. - Widzisz, teraz to mam focha.

300

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - Później również zamierzałem zdradzić. Być może używając cię jako przynęty. - Uśmiechnął się i zaciskając ręce za głową wydawał się delektować wszystkimi możliwościami. - Wiesz, czuję się dużo lepiej odnośnie bycia pośrednio odpowiedzialną za twoja śmierć. - Cieszy mnie to. Kim jest ten martwy dzieciak? Kiedy spojrzałam na Wednesday stała przy moim łóżku. Wraz z przybyciem Artemidy całkowicie się zmieniła. Nadal trzymała nóż jakby od tego zależało jej życie, ale uśmiechała się i zanim z powrotem podała swoją dłoń Rottweilerowi do polizania, spojrzała na mnie. Prosto na mnie. Jakby w moje oczy. Zaskoczyło mnie to, tak jak jej przybycie. Zanim nawet zdążyłam zapytać o jej imię, zrobiła krok do przodu i przeszła przeze mnie. - Rany. - Słyszałam co powiedział Garrett, ale zamknęłam oczy i przerzucałam jej wspomnienia zyskując informacje. Na imię miała Mary. Zmarła przez gorączkę, kiedy miała sześć lat. Nie miała pojęcia, który to był rok, ale za pomocą ubrań i wystroju w jej wspomnieniach, domyśliłam się, że było to bardzo dawno, gdzieś w 1800 roku. Pragnęła dostać kucyka na urodziny, jednak jej rodzina nie mogła sobie na to pozwolić. Zamiast tego ojciec zrobił jej lalkę, a ona, w gniewie, wyrzuciła ją do rzeki za domem. Żałując tego natychmiast wskoczyła do lodowatej wody, by odzyskać lalkę, w wyniku czego trzy dni później zmarła. Rodzina włożyła lalkę do jej trumny, nigdy nie dowiadując się co zrobiła. Jednak, kiedy usłyszała rozmawiające o mnie anioły, wymieniła lalkę na nóż i postanowiła zostać moim opiekunem, dopóki nie pojawi się prawdziwy. Nie miałam serca, by jej powiedzieć, że niezbyt dobrze wykonywała swoją robotę. Ostatecznie, liczą się chęci. - To była najbardziej niesamowita rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem powiedział Garrett, a kiedy ponownie skupiłam się na nim, jego twarz wyrażała podziw. - To wyglądało jakby słońce zza chmur prześwitywało tysiącami diamentowych promieni. Absolutnie cudowne. Wciągnęłam głęboki, oczyszczający oddech, następnie wsadziłam twarz w futro Artemidy i powiedziałam: - Nie powinieneś wracać do swojego ciała? - Kiedy nie odpowiadał, spojrzałam na niego. Wpatrywał się we mnie, oceniając emocje. 301

[Wpisz tekst] [Wpisz tekst] - To jest to, czego chcesz? - Twoje miejsce jest tutaj. Pochylił głowę i zanim zdążyłam mrugnąć, był już na progu. - Musisz zrozumieć do czego jesteś zdolna. Zmarszczyłam brwi. - To już robi się nudne. - Słyszałem Farrowa. On chce, byś zrozumiała te bzdety z powodu jakiejś wojny. Myślałem, że przesadza. Ale słyszałem różne rzeczy i zrozumiałem, że się myliłem. - Pracuję nad tym - powiedziałam zmęczona. Nie chciałam nic więcej niż zakopać się w pościel u boku Artemidy i zasnąć. - Kochanie, jeśli ta wojna będzie w połowie tak straszna, jak myśli Farrow, to naprawdę musisz coś wykombinować. Super, jeszcze jeden Riddler37. Dokładnie tego potrzebowałam. - W takim razie, co słyszałeś? - Wiem, że nadchodzą. I Charles... - Spojrzał na mnie ostrzegawczo - ...oni są wściekli. Zanim mogłam poprosić o małe rozwinięcie tematu rozpłynął się w powietrzu. Mam nadzieję, że tym razem pozostanie w swoim ciele. Przysunęłam się bliżej Artemidy. Przyjemny chłód promieniował z jej futra. Pomerdała swoim małym ogonkiem i zakopała nos pod moją szyję. Zanim pozwoliłam, by ogarnął mnie sen, spojrzałam po raz ostatni na drzwi, gdzie stał Garrett. Mężczyźni.

Edward E. Nigma/Edward Nashton/Człowiek-Zagadka (ang. Riddler) – Przestępca z ogromnym IQ i obsesją na punkcie zagadek, które zostawia na miejscu zbrodni bądź wysyła do Batmana szyfrując w nich gdzie znowu uderzy (często mający też zagadko-tematyczne pułapki) – obecnie zreformowany. 37

302