D.B. Reynolds - Vampires in America 02 - Jabril

D.B. Reynolds Vampires In America:

Jabril

Tłumacz: canzone Korekta: Isiorek Korekta całości: sylwikr

Tłumaczenie dla: Translations_Club

Prolog Cynthia Leighton pędziła ciemną autostradą, ręce zaciśnięte na kierownicy, pomruk silnika zagłuszał odgłos jej gorączkowego oddechu. Jej oczy mrugały z obawą z prawie pustej drogi do jej lusterka wstecznego, gdzie pojawiła się nagle para świateł, przybliżając się w blednącej ciemności. Już uderzająca adrenalina skoczyła nawet wyżej, gdy wcisnęła do podłogi pedał gazu i wielki SUV wyskoczył do przodu zaspokajając eksplozję prędkości. Spojrzała w reflektory wiszące nisko nad ziemią, zimne niebieskie należące do drogiego sedna i przybliżające się zbyt szybko. Mógłby doścignąć ją w sekundę. Czy to on? Czy odkrył jej podstęp i ruszył za nią? Złapała kierownicę mocniej, ręce omdlewały w bolesnym proteście, gdy sedan jechał blisko na jej ogonie, tak blisko, że ledwie mogła już patrzyć na jego światła. Nagle skręciła gwałtownie próbując go zrzucić, przekonana, że mógłby ją staranować, jeżeliby chciał. SUV groził przewróceniem, przechylając się na dwa koła i przeskakując na następny pas jezdni, pasy wcięły się w jej szyję, gdy z trudem walczyła, aby mieć go na widoku. Wielki sedan rósł w oczach, kierowca nawet nie spojrzał w jej stronę, gdy przejeżdżał obok w kierunku własnego przeznaczenia, – które nie miało z nią nic wspólnego. Cyn opadła na siedzeniu kierowcy, przełykając twardą kulę swojego strachu, czując chłód płynący z klimatyzacji, jak słodkość przykrywająca jej ciało. Dlaczego nawet pomyślała, że to dobry pomysł, aby wiązać się jeszcze z wampirami? Spodziewała się po nich, że wszyscy są tacy jak Raphael – piękne, kłamliwe sukinsyny jak on? Pewnie, złamał jej serce, ale ta cnotliwość skautów, honorowość i ufność dotyczyła także jego. Potężni jak on, rządził swoim terytorium z lojalnością i szacunkiem swoich

ludzi raczej, niż strachem. Ale nie to znalazła w Teksasie. Nie, tutaj odkryła prawdziwą twarz zła – Jabril Karim, Wampirzy Lord Południa, najbardziej podła i ohydna kreatura, jaką kiedykolwiek spotkała. Wampir, który zniewolił tych, których pożądał i zniszczył każdego, kto stanął na jego drodze. Właśnie teraz, włączając Cyn … i wampira ukrytego w bagażniku za nią, wampira, którego życie zależało od tego, czy Cyn dojedzie do lotniska zanim Jabril odkryje, że odjechały. Wcisnęła przekroczeniem

mocniej prędkości,

gaz, a

przekraczając

cienką

linię

niebezpieczeństwem. Ośmieliła

między się

w

pośpiechu spojrzeć na zegar. Był prawie wschód. Jeżeli uda jej się do tego czasu, będą bezpieczne. Przyspieszyła.

Rozdział I Houston, Teksas cztery dni wcześniej. Jabril Karim patrzył w ciszy na swojego porucznika, Asima, wyślizgującego się przez gabinet, widział jego szarpnięcie w zmieszaniu, gdy zauważył, że jego Pan przygląda mu się ze swojego miejsca za biurkiem. Wąska pierś Asima zafalowała wciągając powietrze, gdy walczył widocznie z pohamowaniem swojego strachu, a Jabril uśmiechnął się perwersyjnie zadowolony. - Więc? - Zapytał znudzonym głosem. - Nikt nie widział Elizabeth od dwóch dni, mój panie – powiedział Asim kuląc się lekko, gdy dostarczał niechciane wieści – A straże nie zanotowały jej przyjścia, lub przejścia przez bramę w tym czasie. Jabril odepchnął się od swojego delikatnego biurka w stylu Chippendale i skrzyżował nogi. - Więc, mała uciekła. –powiedział z namysłem, wygładzając materiał swoich spodni na kolanie. Spojrzał w górę na Asima, - Nie będzie dziedziczyć, oczywiście. Należy do mnie i, na szczęście, amerykańskie prawo jest po mojej stronie w tym przypadku. Ale… - podniósł ostrzegawczo palec – jak odzyskać moją własność zanim będzie za późno? - Zorganizuję poszukiwania – Asim zaoferował ochoczo – Nie mogła odejść daleko. - Możliwe. Ale ludzkie dzieci mają wielka swobodę działania w tym

kraju, poza tym Elizabeth może wyglądać całkiem dojrzale, jeżeli się postara. Niechętnie to robię, ale obawiam się, że musimy zatrudnić kogoś do zrobienia tych poszukiwań dla nas. Kogoś, kto rozumie społeczność lepiej, może kogoś, kto specjalizuje się w ucieczkach dzieci? Asim drgnął. - Jest tylu ludzi, oczywiście, jeżeli uważasz, że to mądre posunięcie. Skontaktuję się z twoimi prawnikami i dowiem się, kto zajmuje się takimi rzeczami. Pozwólmy im zarobić trochę pieniędzy za nic nie robienie. Prywatny detektyw, może… - spojrzał na swojego mistrza przejęty, gdy Jabril roześmiał się na głos. - Panie? - Prywatny detektyw, Asimie! To zbyt idealne. Przypominasz sobie tę nieszczęsną sprawę na zachodnim wybrzeżu, ostatnio? Plotka głosi, że Raphael użył prywatnego detektywa, bardzo prywatnego detektywa z tego, co słyszałem, ale ten wytrzymał nawet urok tego aroganckiego drania. - Chcesz wynająć kobietę? - Oh, prawie, Asimie – powiedział z lekceważącym pstryknięciem swoich palców. Porozmawiaj z prawnikami i znajdź właściwego człowieka do pracy. Ale zadzwoń do tej kobiety Raphaela w każdym razie. Chce się z nią spotkać i nakłuć ego tego sukinsyna. Myślisz, że miałby coś przeciw podzieleniu się? - Sądzę, że raczej wolałby podzielić się z diabłem, mój panie. – powiedział Asim z nagłym uśmiechem. Jabril roześmiał się znowu z nieprzyjemnym brzmieniem.

- Właśnie, Asim, właśnie. Daj mi pomyśleć… to była Cynthia cos tam. Lawson czy Layland, czy jakoś tak. Przypominasz sobie? - Leighton. Cynthia Leighton. Jej ojciec to Herold Leighton z Leighton Investments. - Naprawdę? Czyż to nie jest interesujące? Raphael porusza się w wyższych kręgach niż myślałem. Jeszcze jeden powód, aby się przyjrzeć. Możesz ją zlokalizować? - Oczywiście, mój panie. - Doskonale. Nic jej nie mów przez telefon, Asim. Nalegaj, aby przyjechała osobiście, podkreśl delikatność sytuacji. - A jeżeli odmówi? - Oh, nie odmówi. Ludzie kochają tajemnice. A my jesteśmy bardzo dobrzy w dochowywaniu ich.

Rozdział II Cynthia Leighton z trudem poruszała się naprzód w tunelu dla przylatujących, idąc raczej za pokaźnymi biodrami prawnika, który był jej współpasażerem i samozwańczym najlepszym przyjacielem, na lepszą cześć poranka. Ponad trzy godziny słuchania jego brzęczenia o ostatnim fascynującym triumfie /nuda/ w świecie prawniczego deliktu. Cyn nie była typem dziewczyny, która łatwo zaprzyjaźniała się, ale próbowała być uprzejma. Prawnik napiął nawet jej najlepsze zamiary. Szczęśliwie dla niego, wykrywacz pozbawił ją jej sprayu pieprzowego w punkcie kontroli w L.A. Kiedy pokazał się terminal w Houston, ściągnęła paski swojego plecaka wyżej na ramionach i wzięła w silny uścisk rączkę swojej torby, zmierzając do pustego wyjścia. Prawnik zagrał ostatnią kartą, zatrzymując się przy drzwiach Jetwaya, sugerując jej, aby dołączyła do niego na odświętnego drinka w jego hotelu. Cyn spojrzała na zegarek znaczącym ruchem – było zaledwie po pierwszej po południu. Uśmiechnęła się z żalem i odkręciła, szybko tracąc go z widoku na zatłoczonym lotnisku. Czy facet naprawdę myślał, że ona jest zainteresowana małym popołudniowym bzykaniem? Czy ona wygląda na zdesperowaną? Dysząc w rozdrażnieniu, skupiła się na rozwieszonych znakach szukając odbioru bagażu. Nie to, że miała jakiś bagaż do odbioru, ale kierowca limuzyny obiecał sie z nią tam spotkać . Podążając za głównym nurtem tłumu w kierunku schodów ruchomych, była pod wrażeniem, jak wszystkie

lotniska

są

podobne.

Pomijając

zamierzone

szczegóły

architektoniczne, które naciągali, to wciąż był niekończący się ciąg długich korytarzy wypełnionych twardymi podłogami i szerokimi przestrzeniami, które odbijały głosy dookoła ciebie, dopóki już nie mogłeś słyszeć własnych

myśli, przynajmniej nie poprzez poprzekręcane ostatnie wezwanie linii lotniczych. Wypuściła wyczerpany oddech, kiedy w końcu stanęła na schodach ruchomych, jej spojrzenie opadło na znak witający ją na Międzynarodowym Lotnisku im. Busha. Co było z tymi politykami? Zawsze skorzy do umieszczania swojego nazwiska na wszystkim. Nie mogła znaleźć jednego polityka, który umieściłby swoje nazwisko na urządzeniach ściekowych, ale z pewnością, każdy umieściłby je na głównym lotnisku, gdzie wszyscy patrzyli na nie przez cały czas. Boszz, ale zrzędzisz! Musisz się napić, Cyn. Nie, jedyne, czego naprawdę potrzebowała, to dobry, nocny sen, niekłopotany przez pewnego Wampirzego Lorda. Więc co robiła w Teksasie, przyjmując pracę dla jeszcze jednego, tak zwanego nieśmiertelnego? Kiedy zadzwonił telefon dwa dni temu, jedyne o czym mogła myśleć, to wydostanie się z L.A. przynajmniej na chwilę. Oddalając się o stan czy dwa od Raphaela, wydawało się jej dobrym pomysłem, dopóki nic innego nie działało. Poza tym połowa jej pracy detektywa toczyła się od jednego wampira do następnego. Większość była naprawdę nudnym zajęciem, śledzeniem starych rachunków bankowych i młodych krewnych, ale ta nowa sprawa miała możliwości. Może byłaby na tyle interesująca, żeby wyrwać uporczywe wspomnienia błyszczących, czarnych oczu i powolnego uśmiechu. Westchnęła. Prawdopodobnie nie. Mężczyzna dołączył do niej, gdy zeszła ze schodów, jego gładki czarny garnitur, biała koszula i czarny krawat krzyczały „kierowca limuzyny” tak jasno, jak słońce. - Pani Leighton? – zapytał.

Cynthia oszacowała go ponuro, trochę zaskoczona, że ją rozpoznał. Spodziewała się tabliczki, a nie osobistego przywitania. - Tak – dodała- Skąd wiedziałeś? Uśmiechnął się pełnią błyskających zębów, zmieniającą jego twarz na krótki moment. - Nie wiedziałem, nie na pewno. Pan Asim dał mi opis, ale był całkiem ogólny.- Wzruszyła ramionami – Pani wygląda właściwie. - Kim jest Asim? To widocznie zaskoczyło go. - Pracuje dla Lorda Jabrila Karima, sądzę… - Oh, rozmawialiśmy przez telefon, jak myślę. Co nie tłumaczyło, skąd wiedział jak wyglądała, ale nic w pracy z wampirami, nie było nigdy proste czy bezpośrednie. - Okay – powiedziała – Jak się stąd wydostaniemy? - Tędy. Mogę… - sięgnął, żeby zabrać jej plecak. Odsunęła się, więc był poza jego zasięgiem. - Nie, poniosę to. Ty możesz wziąć walizkę, dzięki. Jak daleko do hotelu? Kierowca schylił się, żeby zająć się walizką, podnosząc ją. - Około trzydzieści minut, ale pan Asim polecił mi zabrać panią wprost do posiadłości.

- Tak zrobił? Jak miło z jego strony– Uśmiechnęła się, aby dopiec swoimi słowami -Niestety….- przerwała – Nie powiedziałeś jak masz na imię. - Scott. - Zawsze lubiłam to imię – mój pierwszy chłopak miał na imię Scott – więc powiem ci coś, nie chcę stwarzać ci kłopotów, ale wstałam przed świtem dziś rano, żeby złapać mój samolot, po czym spędziłam prawie dwie godziny, przechodząc przez bramki odprawy i ochrony tylko po to, żeby znaleźć się uwięziona w metalowym cylindrze z pieprzonym prawnikiem, który beczał prosto do mojego ucha przez ponad trzy godziny. Jestem zmęczona i w złym humorze, i nie spałam przyzwoicie od miesiąca. Więc zamierzam jechać do hotelu, ale jestem chętna wziąć taksówkę, jeżeli masz coś przeciw. Nie wspomniała o tym, że chciała jechać do hotelu, ponieważ miała czekać tam na nią paczka. Paczka zawierająca jej wybraną broń, Glocka 9 mm i podręczną 17. Cyn nie miała zamiaru odwiedzać obcych wampirów nieuzbrojona. Pchnęła drzwi i zassała pełne płuca brudnego, lotniskowego powietrza. - Doskonale - wymamrotała i podniosła pytająco brew na Scotta. – Więc, czy potrzebuję taksówki? Mrugał na nią przez chwilę, jakby jeszcze nie zrozumiał jej ognistej polemiki. -Four Season, prawda? – powiedział w końcu. - Tak – uśmiechnęła się.

- Samochód jest tam. Gdy odbili od krawężnika, Scott złapał jej odbicie w lusterku. – Powinna pani spróbować z tabletką nasenną – powiedział. Cyn spotkała jego oczy. – Spróbowałam. Wypróbowałam je wszystkie. Mój lekarz już nie chce mi ich więcej dawać, co coś mówi o L.A. Możesz dostać tam każdą tabletkę jaką zechcesz, wszystko co musisz zrobić, to poprosić. - Może medytacja – zasugerował, jego uwaga skupiona była na długim sznurku mijających ich samochodów. - To jest pomysł – powiedziała nieobecnie – Znajdę sobie guru. Nie potrzebowała tabletki i nie potrzebowała medytacji. Potrzebowała wyrzucić ze swojego życia do diabła Raphaela. Nie to, że był dokładnie w jej życiu. Już nie. Oh, nie. Lord Raphael wziął to, co chciał i uciekł tak szybko i tak daleko, jak tylko jego duże pieniądze mogły go zabrać. Myślała, że to miłość. A on po prostu zrobił z niej przenośny bufet i danie dnia. Zamknęła oczy w znajomym bólu straty i wiedziała, że to nie takie proste. Raphael nie zostawił jej, ponieważ jej nie chciał. Zostawił, ponieważ chciał jej. Setki lat za nim, a on wciąż był przywiązany do zamierzchłego lęku mężczyzny przywiązania się do jednej kobiety. Oczywiście, cała prawda była prawdopodobnie nawet bardziej skomplikowana, ale to była najistotniejsza część tego, a jej nie pozostało nic do zrobienia, tylko skończenie sprawy. Minął ponad miesiąc, od kiedy go widziała, od kiedy odszedł, bez oglądania się. Nigdy wcześniej nie była zakochana, jak długo zajmie uleczenie złamanego serca?

Cyn oparła głowę na skórzanym siedzeniu i zamknęła oczy. Z przedniego siedzenia, Scott spojrzał ze zrozumieniem i puścił łagodną muzykę z odtwarzacza CD, pozostawiając ją wypełniającą ciszę, dopóki nie dojechali do hotelu.

*****

Przekręciła się w swoim śnie, hotelowe łóżko dostosowało się do jej ruchów, obejmując ją swoim ciepłem. Ciężar ugiął materac za nią, a ona uśmiechnęła się, wyczuwając zapach wody po goleniu –odrobina przypraw, ledwie wyczuwalna. Poczuła dotyk jego skóry, gdy wyciągał się obok niej, aż sięgnął, aby przyciągnąć ją bliżej i wsunął ją w zagłębienia swojego wielkiego ciała, sprawiając, że poczuła się bezpieczna, chroniona. Był jedynym mężczyzną, który sprawiał, że czuła się w ten sposób, jak ktoś, o kogo warto walczyć, ktoś umiłowany. Jego policzek przy jej twarzy był szorstki, jego usta miękkie, gdy podążały wzdłuż jej żuchwy, skubiąc jej płatek ucha przed wycałowaniem ścieżki w dół do jej szyi. Zamarła, jej ciało odpowiedziało na jego dotyk, gdy silne palce wśliznęły się pomiędzy jej nogi i zaczęły poruszać się delikatnie. Cichy jęk wydobył się z jej ust, gdy rozchylił jej nogi i wślizgnął swojego fiuta wzdłuż rowka jej tyłka, aż do wilgotności między jej nogami. Z pierwszym ruchem jego fiuta wewnątrz niej, sapnęła, wyginając ciało, aby

otworzyć się bardziej, przyjmując wtargnięcie, zaczynając poruszać się z nim. Jego rytm przybierał na intensywności i objął jej biodra, trzymając ją mocno przy sobie, gdy wchodził w nią głębiej, pomiędzy jej jedwabiste fałdki. Sięgnęła w dół i przykryła jego dłoń swoją, przyciskając mocno do swojego clitoris, czując jego grubego fiuta wślizgującego się w dół i w górę, otwierającego ją szerzej, rozciągającego jej wąską szparkę dookoła niego. Zajęczał z pragnienia, nachylając się do zagięcia jej szyi jeszcze raz. Przez jedną sekundę ciepło jego oddechu połaskotało jej kark, a potem jego zęby weszły w jej żyłę. Krzyknęła, jej orgazm był nagły i przejmujący, rosnący z cichego zakątka potrzeby, aż do niepowstrzymanej fali ekstazy w przeciągu sekund. Krzyczała, gdy to przelewało się przez nią, podnosząc jego podniecenie, pozostawiając jego niedokończony jęk w każdej komórce jej ciała. Leżała w jego ramionach, zarumieniona z namiętności ich seksu, jej mięśnie były rozluźnione, jej pożądanie zaspokojone. Na chwilę. Jakby wiedział, o czym myślała, zaśmiał się cicho i zmysłowo, jego oddech połaskotał jej policzek. - Moja słodka Cyn – wyszeptał –Taka słodka.

*****

Telefon zadzwonił, wybudzając Cyn ze snu. Mrugnęła w zaciemnionym pokoju, sięgając automatycznie po twarde, męskie ciało, które powinno być za jej plecami i nie znajdując nic, poza pustą przestrzenią. Zamknęła oczy i

powstrzymała łzy, zwijając swoje ciało dookoła bólu w piersiach. Telefon wygrywał swoją wesołą melodyjkę ponownie, aż sięgnęła po niego zirytowana, odrzucając rozmowę i odsłuchując sekretarkę automatyczną. Leżała tam jeszcze przez chwilę, czując pobudzenie swojego ciała, cienką warstwę potu, która pokrywała jej skórę. To było takie prawdziwe. Tak bardzo prawdziwe. A wszystko było kłamstwem. Odrzucając na bok przykrycie, zmusiła się do wstania i podążyła pod prysznic. Któregoś dnia, czy to nie tak mówiły te anonimowe grupy wsparcia? Któregoś dnia. Zastanawiała się, co pomyśleliby o niej używającej tej mantry, przeciw wspomnieniu jej wampirzego kochanka.

*****

Cyn przeklęła, gdy automatyczne drzwi hotelowego lobby otworzyły się, a ona wyszła na zewnątrz. - Kurwa, jak tu zimno – powiedziała w pustą przestrzeń – Myślałam, że Teksas jest ciepły. - Cynthia Leighton? Zamarła, przesuwając wzrok, aby ujrzeć mężczyznę stojącego przy długiej, czarnej limuzynie, zaparkowanej przy drzwiach. Nie, nie mężczyznę. Wampira. Nie to, że większość ludzi mogłaby zauważyć różnicę. Małe

drobiazgi zdradzały go – wybrzuszenie jego górnej wargi, ukrywającej kły w instynktownym pokazie agresji, zbyt nieruchome spojrzenie, którym na nią patrzył ponad ogromną limuzyną. Cyn znała wampiry, wiedziała, że doskonale mogą udawać ludzi, ale byli zdecydowanie inni – lepsi, silniejsi, szybsi. The Six Milion Dolar Man, ale bez katastrofy lotniczej. Ten szczególny wampir patrzył na nią z niesmakiem, jakby miał nadzieję, że się myli, co do jej tożsamości. Uśmiechnęła się szeroko, szczęśliwa mogąc zrujnować jego nadzieje. - To ja! Wampir nie zdobył się nawet na cień uśmiechu. - Lord Jabril Karim czeka. Cyn wskazała na swój zegarek. - Moje spotkanie jest o siódmej – była szósta, a posiadłość Jabrila Karima była oddalona od miasta o około czterdzieści minut jazdy. Wiedziała o tym, ponieważ sprawdziła. Wampir ledwie na nią spojrzał. Cyn otworzyła drzwi limuzyny i prześliznęła się po miękkich skórzanych siedzeniach. To wyglądało na długie czterdzieści minut.

Rozdział III Mirabelle obudziła się. To nie było powolne budzenie, nie stopniowy powrót zmysłów, jak ze snu. To była jasna różnica pomiędzy czarnym a białym, życiem a śmiercią. Była Wampirem i obudziła się. Pozostając wciąż nieruchomo, słuchała odgłosów dookoła niej – samochód oddalał się od domu, ptaki śpiewały za oknem, głosy z kuchni pod jej pokojem. Ale nic bliżej. Bezpieczna. Na razie. Usiadła w prawie idealnej ciemności garderoby, odrzucając koce, których już nie potrzebowała, ale i tak używała. One ją pocieszały, może, jako wspomnienie lepszych czasów. Ciemność sama w sobie nie była utrudnieniem, jej wzrok kompensował nieobecność światła wykorzystując mały prześwit pod drzwiami, pokazując jej kształty i cienie szafek i półek, ubrań i butów. Westchnęła i stanęła na nogach otwierając drzwi garderoby i pospieszając do sypialni za nią. To był przestrzenny pokój, elegancko umeblowany; z dużym czteroosobowym łóżkiem z ciężką satyną i welwetowymi wykończeniami. Ciężkie brokatowe zasłony przykrywały szerokie okna, ciemne burgundowe i niebieskie pasowały do przykryć łóżka. To wszystko było bardzo piękne i bardzo drogie… i niczym, co ona wybrałaby dla siebie samej. Ale przecież nigdy tu nie spała. Było bezpieczniej, w jakiś sposób, ukryć się w garderobie. To było głupie i w końcu bezsensowne. Ale i tak to robiła. Pociągnięcie grubego sznura i opadły zasłony. Za oknem noc przegrywała z jasnością, prawie krzykliwym, sztucznym oświetleniem terenów posiadłości. Mirabelle wyglądała przez okno bez celu i zastanawiała

się, dlaczego była taka niespokojna tego wieczoru. Ta noc była jak inne. Czyż nie? Usłyszała pukanie do drzwi i odwróciła się, podążając przez pokój z uśmiechem. To była prawdopodobnie jej siostra Elizabeth, która była jej jedyną prawdziwą przyjaciółką i jedynym światłem w jej nocach. Tylko siedemnastolatka i wciąż człowiek, Liz mieszkała w osobnym budynku na skraju posiadłości, wraz z gospodynią i innymi służącymi. Minęły dni, od kiedy widziały się. Liz nie mogła przychodzić każdej nocy, ale próbowała i…. Mirabelle zatrzymała się zanim sięgnęła do drzwi i powąchała powietrze ostrożnie. Jej gość był zdecydowanie człowiekiem, ale…? Spojrzała nerwowo w dół na swoją jedwabną koszulę nocną. To była tajemna słabość jej kobiecości, ostatnia, jaka jej pozostała. Pobiegła z powrotem do garderoby i wyciągnęła długi, gruby szlafrok, owijając się nim po samą szyje i zawiązując ciasno pasek, zanim zamierzała otworzyć drzwi. - Pani – służący na zewnątrz spuścił wzrok, niechętny spojrzeć na nią, nawet w tym wszystko zakrywającym szlafroku. – Lord Jabril Karim żąda twojej natychmiastowej obecności - Spojrzał na jej nocne ubranie i wydął usta w niesmaku. – To tyle, żądanie mojego Lorda twojej obecności, najszybciej, jak tylko będziesz przyzwoicie ubrana. Mirabell zarumieniła się, bardziej z upokorzenia niż ze złości. Nawet służba przypuszczalnie osądzała ją, a przecież to były jej pieniądze, które żywiły i ubierały tego człowieka i jego całą rodzinę. A ponieważ czuła się nieszczęśliwa i niespokojna dzisiejszego wieczoru, zrobiła coś, co robiła rzadko. Korzystając z podmuchu wiatru zamknęła mu drzwi przed nosem, przekręcając zamek z głośnym kliknięciem.

Drobne nieposłuszeństwo - pomyślała, gdy wracała do garderoby które powróci, nękając ją małymi dziurami w jej ubraniach i nieregularnych wizytach personelu sprzątającego w jej pokoju. Nie, żeby ją to obchodziło. Nienawidziła tak zwanych skromnych ubrań, które Jabril Karim nalegał, aby zakładała, a pokoje były trochę więcej niż więzieniem. Co ją obchodziło, czy były czyste czy nie? Wciąż, jeżeli ten stary krwiopijca nasłał kogoś, aby ją przyprowadził – to było prawdopodobnie ważne- dla niego w każdym razie. A on miał sposoby na karanie jej, które były gorsze, niż personel sprzątający mógł sobie wyobrazić. Zdjęła z siebie szlafrok i koszulę nocną, poszła do łazienki i odkręciła prysznic, pozwalając pomieszczeniu wypełnić się parą dopóki nie umyła zębów. Jabril mógł mieć jej za złe, że zajęło jej to tak długo, ale byłaby przeklęta, jeżeli wyszłaby bez prysznica. Wiedział doskonale, że ona budziła się długo potem niż on, długo potem niż inne wampiry w domu. Była bardzo młoda, jeżeli to miało jakieś znaczenie. Miała zaledwie osiemnaście lat, gdy została zmieniona, a to było jedynie pięć lat temu, o wiek lub więcej młodsza, niż którykolwiek wampir mieszkający tutaj. Słońce musiało być dobrze za horyzontem, zanim ona zaczynała poruszać się, co oznaczało, że wszyscy inni byli już na nogach od dobrej godziny, kiedy ona brała swój pierwszy pełny oddech tej nocy. Wytarła usta i weszła pod gorący prysznic, pozwalając mu zwalczyć napięcie, zmuszając się do odłożenia smutków, odsuwając je w tył swojego umysłu. To tak przeżyła tak długo, tak mogła przeżyć wystarczająco długo, aby uciec któregoś dnia, zabrać Liz i urządzić życie im obu daleko od Teksasu i Lorda Jabrila pieprzonego Karima.

Rozdział IV Gruby materiał jej spódnicy zwieszał się na jej biodrach, więc Mirabelle podciągnęła go, starając się ułożyć go wygodnie dookoła nóg. Jej ubrania były przygnębiająco czarne –spódnica do kostek, podkoszulek i luźny czarny sweter, nawet chusta zakrywająca jej długie, blond włosy. Jej buty były czarnymi Nikeami, i założyła staroświeckie skarpety sięgające do jej kolan, jakby najsłabszy błysk jej ciała jakoś mógł wzbudzić pokusę nie do odparcia wampirów na dworze Jabrila. Mirabelle nie czuła się ani kusząca, ani nieodparta. Czuła się stara i brzydka, patrzyła z obrzydzeniem na bogato ubranych mężczyzn, którzy wypełniali pokój. Cała gromada ubrała się w jedwabie i miękkie wełny w wirujących kolorach tęczy. Mirabelle była jedyną wampirzycą w posiadłości. Z tego powodu nigdy nie spotkała innej wampirzycy, aczkolwiek wiedziała, że istniały. Jabril Karim rzadko przemieniał wampirzyce. Zwykle nie miał zajęcia dla kobiet, poza ich walorami żywieniowymi ich krwi i seksu, który się z tym wiązał – w jego piwnicy służyła temu stajnia ludzkich niewolników krwi . Zrobił jeden wyjątek dla Mirabelle, ponieważ ona miała coś innego, coś, czego on pragnął… dużo pieniędzy. Szczęśliwie dla niej, musiał wyobrazić sobie sposób, aby dostać pieniądze bez trzymania jej przy życiu, uważając, że wampir mógł być rozważany jako żywy. Nie znała szczegółów tej sprawy, ale z pewnością czuła się żywa. Czasami myślała o tym, czy nie warto byłoby umrzeć na dobre, aby zatrzymać ohydne łapy Jabrila przed sięgnięciem po jej część pieniędzy. Ale

potem, on zwróciłby się w stronę Liz znacznie bardziej napastliwie, plus, ona byłaby na dobre i prawdziwie martwa i niezdolna do radości z jego reakcji, więc ten sposób zabierał całą satysfakcję z tego pomysłu. Z trudem zmusiła swoje myśli do odwrócenia od Jabrila i jego kompanów, na coś przyjemniejszego, czego było mało do wyboru. Zastanawiała się, gdzie była Liz. Nie to, że jej mała siostrzyczka zawsze wędrowała nocą do tej części domu. Były jedynie dwa rodzaje istot w tym pokoju – wampiry i pożywienie. Jeżeli nie byłeś jednym, byłeś drugim. A Liz była zdeterminowana nie być żadnym z nich, której to determinacji Mirabelle chciała realizacji. Złe wystarczająco było to, że Jabril dziedziczył po przemienieniu jej, a ona nie pozwoliłaby mu przemienić swojej małej siostrzyczki tak samo. Fala poruszenia przebiegła przez pokój i Mirabelle spojrzała spod rzęs. To był „wielki” pokój, jak nazwał go architekt jej rodziców, z szerokimi filarami dodanymi do pustej przestrzeni. Filary były jedynie dla efektu – Mirabelle wiedziała o tym, spędzając dzieciństwo, bawiąc się tam, gdzie była pustka i nie stały marmurowe posągi. Ale to było zanim jej rodzice umarli, zanim Jabril zażądał ich domu dla siebie. Nie było już bawiących się dzieci. Znajoma fala smutku przetoczyła się przez nią, gdy przypomniała sobie te inne czasy. Wielkie przyjęcia i zabawy teksańskiej socjety – fundatorzy goszczeni przez jej rodziców i inni, dobroczynne bale, gdzie goście stali dookoła, sącząc drinki i jedząc wykwintne przystawki, zanim podpisali ciężkie czeki dotujące. Westchnęła. Jabril zmienił pokój, aby pasował do niego, oczywiście. Wystawił większość mebli – nie było potrzeby na kanapy czy fotele, kiedy nikt nie miał pozwolenia, aby na nich siedzieć, z wyjątkiem niego. Zostawił

jedynie kilka wąskich stolików wzdłuż inkrustowanych ścian, z wielkimi patynowanymi urnami, których bladozielony poblask oddawał kolor prawie białym marmurom na podłodze. Wysoko nad głowami, sufit wyginał się w okrągłą kopułę ozdobioną szklanymi panelami, których patynowanie pokryte było wiekiem. Pamiętała blask słońca świecący przez te ogromne połacie szkła, wypełniające pokój… Zwróciła swoją uwagę z powrotem ku teraźniejszości, gdy podwójne drzwi otworzyły się na oścież i wielki, pół nagi wampir wszedł, rozglądając się dookoła, jakby spodziewając się, że ktoś go wyzwie. Nikt nie zrobił tego. W rzeczywistości nikt nawet nie spotkał jego wzroku. Oni wszyscy nauczyli się, że formuła wyzwania Calixto była nieprzewidywalnie elastyczna, uzależniona od jego humoru danego wieczoru. Wampiry mogły szybko uleczać rany , ale ból był nie do zniesienia. Ochroniarz skinął z szacunkiem w niewidzialną przestrzeń poza pokojem. Chwilę później, wszedł Jabril z królewskim skinięciem zadowolenia z zabiegów swojego strażnika. Z wyglądu Wampirzy Lord jawił się jako czterdziestolatek, z czarnymi, mocno kręconymi włosami noszonymi krótko, i ciemnymi, czekoladowymi oczami, które były wielkie i okrągłe, prawie wytrzeszczone, z żółtymi obwódkami. Dla Mirabelle, zawsze wyglądały na załzawione – wielkie, załzawione, żółte oczy. Ohyda. Opuściła szybko swoje spojrzenie, kiedy się do niej zbliżał. Jabril Karim al Subaie, był potomkiem bardzo tradycyjnej i konserwatywnej arabskiej rodziny, która przyjaźniła się z saudyjska monarchią od wieków, dłużej nawet niż żył Jabril. Wymagał szacunku i posłuszeństwa w zachowaniu od swoich służących… i swoich kobiet.

Mirabelle zamarła, kiedy eleganckie skórzane buty pod perfekcyjnie uszytymi spodniami zatrzymały się przed jej opuszczonym spojrzeniem. - Mirabelle, mój skarbie – powiedział w końcu. Napomniała się, aby nie podnieść wargi w ostrzeżeniu. Nie było żadnego uczucia między nimi. Jeżeli ona była jego skarbem, to tylko w całkowicie dosłownym znaczeniu. - Mój panie – tylko wyszeptała. - Zastanawiam się, moja droga, czy miałaś ostatnio jakieś wiadomości od Elizabeth? Poczuła wstrząs strachu na jego słowa. Zszokowana spojrzała w górę, spotkała jego oczy na krótką sekundę, zanim jej wzrok znów podążył w dół na jego stopy. - Elizabeth, mój panie? – wybrnęła – Nie widziałam jej od… - myślała desperacko, próbując przypomnieć sobie ostatnią wizytę Liz – Myślę, że to było pięć dni temu, mój panie. Tuż przed świtem. Czy coś się wydarzyło? Chciała mu wykrzyczeć pytanie, ale zmusiła się do bezruchu, zaciskając swoje pięści mocno w fałdach ciężkiej spódnicy. Jeżeli wiedziałby, że ją to obchodzi, rozkoszowałby się ukryciem informacji przed nią. Była świadoma jego uwagi, gdy na nią patrzył, wąchając powietrze jak zwierzę, jakby w jakiś sposób mógł wyczuć prawdę jej słów. Ale ona nie mogła mu skłamać. Był jej Panem, jej stwórcą, a ona była zbyt młoda i zbyt słaba, aby mu się przeciwstawić. Znał jej umysł niemal tak dobrze, jak ona. Potrafiła zatrzymać jakieś tajemnice przed nim, ukryte głęboko w najbardziej prywatnej części jej umysłu, za murami bezcelowości i błahości.

Nigdy nie wpadł na to, aby szukać prawdy, którą ukrywała, ponieważ nie miał pojęcia, że istniała. Ale wiedziałby, jeżeli skłamałaby na zadane wprost pytanie. A ona nie kłamała. Jeżeli Elizabeth zaginęła, ona nie miała pojęcia, gdzie była. - Rozumiem – powiedział Jabril. – Zatem, to jest kłopotliwe. Czy kobieta przybyła, Asimie? - Zapytał wampira stojącego przy jego boku. - Właśnie przekroczyła bramę, mój panie. Mirabelle

słuchała

z

opuszczonymi

oczami,

jej

umysł

był

bombardowany pytaniami. Gdzie jest Elizabeth? I o jakiej kobiecie mówił Jabril? Czy wiedziała coś o Liz? Była tak zaabsorbowana własnymi pytaniami, że prawie przegapiła następne słowa Jabrila, drgając w strachu, gdy przemówił tuż przed nią. - Pozostaniesz tutaj, Mirabelle. - Mój panie – zapiszczała bez oddechu, skłaniając się nisko i pozostając w tej pozycji, dopóki nie była pewna, że Jabril odszedł. Kiedy wyprostowała się, zrobiła to powolnie, jej oczy wciąż przeszukiwały. To nie było w zwyczaju Jabrila, aby ociągać się tylko po to, aby ukarać ją za brak szacunku. Wampiry stojące w jej pobliżu obserwowały jej ostrożne zachowanie z pewnym prychnięciem dezaprobaty, a ona poczuła ukłucie starego bólu. Pewnego razu, te same wampiry traktowały ją z uwagą należną młodszej siostrze. Podczas miesięcy następujących po jej przemianie, widzieli Jabrila, który ją odrzucił, widzieli, jak traktował ja z całkowitym brakiem szacunku. Szukając sposobu na podlizanie się swojemu panu, podążyli za jego przykładem jeden za drugim, dopóki nie została kompletnie odizolowana, samotna w pokoju pełnym wampirów.

Powstrzymując westchnienie, zignorowała ich parskanie na teraz, wiedząc, że nie mogą nic więcej, niż wymuszenie uśmiechać się. Do jej dwudziestych piątych urodzin, dopóki Jabril nie będzie miał absolutnej władzy nad jej pieniędzmi, nikt nie mógł jej tknąć. Nikt, z wyjątkiem Jabrila. Mirabelle przesuwała się do tyłu, aż stanęła przy ścianie z opuszczona głową, zaciśniętymi pięściami, nie pragnąc niczego więcej, niż stać się niewidzialna. Spojrzała uważnie przez pokój, próbując wybadać nastrój innych wampirów. Stały w jaskrawej gromadzie, rozmawiając i śmiejąc się zbyt głośno, ich głosy odbijały się echem od marmurowych podłóg i wysokiego sufitu. Jabril przeszedł do niskiego podium na przedzie pokoju, sadowiąc się na ogromnym fotelu bogato rzeźbionym i pozłacanym na każdym elemencie. Oparcie i siedzenie były wyłożone poduszkami z głęboko brązowej satyny ze złotymi, ozdobnymi haftami. Tron z samej nazwy – pomyślała Mirabelle. Nie obchodziło ją to. Niech ma swój tron, niech ma swoich pochlebiających kompanów, wypełniających pokój i przepychających się o władzę, próbujących się zbliżyć wystarczająco, aby gratulować i przymilać się zwracając jego uwagę. Nie Mirabelle. Ostatnią rzeczą, jakiej chciała, była uwaga Jabrila. Dużo chętniej ukryłaby się w swojej garderobie sprawdzając wiadomości od Liz. Ponieważ Jabril naprawdę nie wiedział gdzie jest Liz, mogła uciec, mogła odejść z tej dziury, która kiedyś była jej domem. A jeżeli tak zrobiła, próbowała wysłać wiadomość do Mirabelle, dać jej znać, że jest bezpieczna. Obie wiedziały, że Liz musi być ostrożna, że każda informacja, którą przekaże Mirabelle, może zostać wyśledzona z jej umysłu przez Jabrila. Ale wysłałby coś. Nie zostawiłaby Mirabelle martwiącą się bez powodu. A Mirabelle była właśnie bardzo zmartwiona.

Drzwi z tyłu pokoju otworzyły się z cichym szelestem. Mirabelle spojrzała w ich kierunku wraz ze wszystkimi innymi i zobaczyła jednego z wielu ochroniarzy Wampirzego Lorda wślizgującego się do środka. Byli wystarczająco podobni do siebie, aby zaprzątała sobie myśli rozróżnianiem ich. Ogromni mężczyźni z ciemnymi włosami i martwymi oczami, wszyscy ubrani na czarno, od butów do koszul. Ten zatrzymał się, jego plecy przyciśnięte do drzwi, spojrzał pytająco w przód pokoju. Mirabelle podążyła za jego wzrokiem i zobaczyła Asima szepczącego coś szybko do Jabrila, który podniósł swoje oczy i skinął do ochroniarza. Ciekawa, Mirabelle powróciła do wejścia na czas, aby zobaczyć nieznajomą kobietę wchodzącą przez drzwi. Była wysoka i smukła, jej ciemne włosy sięgały do ramion, jej zielone oczy prześliznęły się po pokoju pobieżnym spojrzeniem. Mirabelle ledwie powstrzymała jęk wyczekiwania, które przez nią przebiegło prawie boleśnie. Kobieta była wszystkim, czym Mirabelle wiedziała, że nigdy nie będzie – piękna, pewna siebie… wolna. To zielone spojrzenie spoczęło na niej szybko, i Mirabelle zobaczyła błysk rozbawienia. Wiedziała, że w tej chwili to wszystko było pozą, zamierzoną grą na przyciągnięcie uwagi. I to działało. Każdy wampir w pokoju patrzył głodnym wzrokiem na gościa, zastanawiając się, jakby to było zatopić zęby w tej smukłej, kuszącej szyi. Jabril i jego wampiry mogli gardzić kobietami jako czymś gorszym, ale to nie powstrzymywało ich od pożądania. Mirabelle westchnęła głośno w ciszy pokoju. Kobieta znowu spotkała jej wzrok

i

mrugnęła. Mirabelle poczuła rumieniec przyjemnego zaskoczenia. Prosta wymiana, mrugnięcie okiem, to było wszystko. Ale to było tak dużo:

jesteśmy tu razem, ty i ja. Dwie kobiety w pokoju pełnym głupców. W odpowiedzi uśmiechnęła się niepewnie, ale szybko opuściła spojrzenie, nagle zawstydzona, jak musiała wyglądać przed elegancką kobietą, z jej brzydkimi ubraniami i szarą opaską, nawet bez cienia maskary dla podkreślenia koloru oczu. - Lord Jabril Karim? – głos kobiety rozniósł się w cichym pokoju, przełamując zamarłe postacie. Jabril uśmiechnął się drapieżnie, jedyny, który żywił coś więcej, niż proste pożądanie swoich podwładnych. W tym uśmiechu była przebiegłość i zagorzały głód. Mirabelle miała nadzieję przeżyć swoje długie życie bez zobaczenia takiego uśmiechu skierowanego do niej. Jabril skinął z podziękowaniem. - Pani Leighton, proszę do nas dołączyć – powiedział. Kobieta ruszyła do przodu, wysokie obcasy jej modnych butów uderzały głośno o marmurową podłogę. Jak Mirabelle, była ubrana na czarno, ale podobieństwo tu się kończyło. Czarne spodnie wisiały nisko na biodrach i opadały poniżej kolan, ukazując buty do połowy łydki. Miała na sobie czarny golf z kaszmiru przeciw chłodowi i skórzany płaszcz opadający do kostek. Jeżeli Mirabelle była nieruchomo, to kobieta wydawała się rozluźniona i spokojna, gdy przemierzała pokój i zatrzymała się o kilka cali od podwyższenia, gdzie rezydował Jabril.

*****

Cyn wiedziała, jak tylko przekroczyła próg tego pokoju, że pomyłką był przyjazd do Teksasu. Zatrzymując się przed progiem, po dwóch małych krokach po podłodze w głównym pokoju czuła wzrok pełzający po jej skórze, testosteron tak gęsty, że trudno było oddychać. Szybki skan powiedział jej, że w pokoju byli tylko mężczyźni, a każdy z nich był wampirem. Nie, zaraz, była jedna kobieta, młoda i przerażona, ubrana w coś, co wyglądało na styl włoskiej babci. Wzięła głęboki wdech, biorąc odrobinę pocieszenia ze swojego Glocka w kaburze na ramionach pod długim, skórzanym płaszczem. Nie przeszukali jej, nawet nie pytali, czy była uzbrojona. Najpierw pomyślała, że to zwykłe niedocenianie ludzi, ale potem zdała sobie sprawę, że to nie jej człowieczeństwo czyniło ją gorszą. To była jej płeć. Zdanie sobie z tego sprawy, uczyniło ją zarówno bardziej pewną siebie… i bardziej uważną. Pewną siebie, ponieważ wiedziała, że może sobie poradzić znacznie lepiej, niż większość mężczyzn się spodziewała. Uważna, ponieważ nie mogła liczyć na

żaden

przejaw

grzeczności,

kiedy

ma

się

do

czynienia

z

Neardentalczykami tego typu, zwłaszcza, kiedy ci Neardentalczycy są Wampirami. A mówiąc o Neardentalczykach… Jej spojrzenie pobiegło po pół nagim gigancie stojącym po jednej stronie Wampirzego Lorda, przyglądającym się jej podejrzliwie. Zastanawiała się czy był eunuchem. Uśmiechnęła się do siebie i spojrzała prosto na Jabrila. - Lord Jabril Karim? – zapytała, aczkolwiek kim innym on mógł być? Skinął jej królewsko i zaprosił do zbliżenia się. Przecięła odległość ze specjalnym kołysaniem, używając swojego wzrostu i długich nóg dla

dobrego celu. Zatrzymała się przed podium i rozważała ostatni krok, aby wejść wyżej, zastanawiając się, co zrobiłby strzegący eunuch, gdyby spróbowała. Instynkt samozachowawczy kazał się jej zatrzymać i lekko ukłonić się zamiast tego. - Mój panie – powiedziała. Szerokie oczy Lorda Jabrila zmierzyły ją od stóp do głów. To było coś więcej, i jednocześnie mniej, niż szacujące pożądanie, które zwykle ją spotykało od mężczyzn. Jakby jej pragnął, ale nie jak kobiety. Lub nie tylko jak kobiety. Oszacowała go spokojnie, czekając, aż wykona następny ruch. Typowe,

pomyślała.

Tutaj

siedział

Wampirzy

Lord

na

swoim

uwierzytelniającym tronie, książę i jego dwór. Raphael mógł być podstępną świnią, ale nigdy nie pozował na księcia, przynajmniej nigdy nie widziała, aby to robił. Jej irytacja rosła z minuty na minutę, czując się coraz bardziej jak okaz w zoo, ale jej poprzednie doświadczenia z wampirami i ich gierkami powstrzymywały ja przed okazaniem irytacji na twarzy. Czy ten kutas myślał, że ona zwiędnie pod wagą jego wzroku? Niedoczekanie. Przykleiła do twarzy wygląd lekkiego zaciekawienia i czekała na niego. Uśmiechnął się do niej szeroko w prawdziwym zachwycie. - Mój wspólnik, Asim – powiedział, wskazując – Myślę, że rozmawiałaś z nim przez telefon. Cyn spojrzała. Asim był całkowicie niewart odnotowania, wysoki i szczupły, z zapadniętą klatką piersiową, ciemnymi włosami noszonymi trochę za długo, z ziemistą cerą kogoś, kto był śniady i nie widział dawno

słońca. On spojrzał na jej figurę długim spojrzeniem wąskimi, brązowymi oczami, nie udając nawet grzeczności, jego spojrzenie wreszcie spoczęło na jej twarzy. Cudowny mężczyzna. Cyn była szalenie zadowolona, że przejechała całą tą drogę do Teksasu, aby pracować dla tych facetów. Jabril wstał i zrobił jeden krok z podium, co postawiło go zbyt blisko Cyn. Stała w miejscu, ale ledwie. Był niższy niż ona, zwłaszcza z jej wysokimi obcasami, ale to nie łagodziło potęgi siły jego osobowości. Powinna być na to przygotowana, mając do czynienia z Raphaelem. Jabril Karim był Wampirzym Lordem. Setek, prawdopodobnie tysięcy wampirów, z których każdy potężny w swoim własnym prawie, był winny całe swoje życie właśnie temu mężczyźnie. Był niebezpieczny i zabójczy, a Cyn zrobiłaby dobrze pamiętając o tym, jeżeli miała zamiar wrócić do Kaliforni z ciałem i umysłem nietkniętym. - Może powinniśmy przenieść naszą rozmowę do mojego biura – powiedział Jabril, nie spuszczając wzroku z twarzy Cyn. Pochyliła głowę w zgodzie, a on odwrócił się natychmiast. Asim zignorował ją i podążył za swoim mistrzem i wpół nagim ochroniarzem, ale Cyn była tak zaabsorbowana ruchem przez pokój Jabrila, że zapomniała do nich dołączyć. Cały pokój ruszył w jednej chwili, każdy jeden z wampirów Jabrila podążył jego śladem, wyważając swoje pożądanie wiedzy przeciw strachowi, aby nie utrudnić mu ruchu. Asim odwrócił się nagle, aby strzelić w nią ostrym spojrzeniem, wskazując władczym gestem głowy, że powinna podążyć z nimi. Cyn powstrzymała śmiech radości z irytacji na jego twarzy, gdy zmierzała powoli w jego kierunku.

Gdy zbliżyła się do drzwi, przepuściła młodą kobietę, jedyną niezwykłość w tym pokoju pełnym mężczyzn. Z bliska, dziewczyna nie wyglądała na więcej niż dwadzieścia lat – nieważne, że jej młode ciało było ukryte pod tymi obszernymi ubraniami. Oczywiście, ciężko było powiedzieć w przypadku wampira, ale coś o niej mówiło Cynthi: „młoda”. Młoda ludzkim wiekiem i do tego kobieta. Zdecydowanie nie pasowała tutaj. - Mirabelle – głos Jabrila Karima przerwał rozmyślania Cyn. Dziewczyna podskoczyła, jej oczy rozszerzyły się ze strachu – Chodź – zarządził. Cyn zmarszczyła brwi, gdy dziewczyna podążyła bezmyślnie jak pies na smyczy. Pies, który obawiał się pobicia, jeżeli będzie nieposłuszny. Jabril zaprowadził ich do małego biura. Asim wszedł ostatni, zamykając drzwi przed eunuchem, który pozostał na zewnątrz w wielkim pokoju, prawdopodobnie, strzegąc prywatności swojego pana. Wewnątrz biuro wyglądało schludnie i w jakiś sposób kobieco urządzone – śliczne Chippendalowskie biurko, które wyglądało na zbyt delikatne, aby utrzymać ciężkość ozdobnej lampy w rogu, kilka przeszklonych szafek z książkami i dwa brokatowe, tapicerowane fotele z cienkim nóżkami, które stały przed biurkiem. Przepiękny i bez wątpienia bezcenny dywan pokrywał większość pokoju, jego kolory wibrowały zgaszonym brązem i niebieskim. Jabril okrążył biurko i usiadł, wskazując taktownie, że Cyn powinna zająć jeden z dwóch foteli. Asim nie usiadł, ale stał za biurkiem obok swojego pana. Cyn spojrzała na dziewczynę, Mirabelle, spodziewając się, że zajmie drugi fotel, ale ona pozostała stojąc z tyłu pokoju, bezładnie blisko następnej

pary drzwi, jakby myśląc o gotowości do ucieczki przy najmniejszej okazji. - Mam nadzieję, ze twój lot był spokojny? – powiedział Jabril Karim do Cyn. Miał melodyjny głos, wyważony i gładki. Nie wiedziała, dlaczego to ją zaskoczyło, nie był brzydkim mężczyzną, jego postura była napiętnowana jego pustynnymi przodkami, z pełnymi ustami jak młoda kobieta i oczami, które były nieco zbyt wypukłe. Ale Cyn zdała sobie sprawę w tym momencie, że bardzo nie lubi tego Wampirzego Lorda i zastanawiała się, co ją do niego zniechęciło. To był pokój udający sale tronową, oczywiście, ale wydawało jej się to w większości zabawne, a nie zaskakujące. Był prawdopodobnie ponad kilkuwiekowym wampirem, z czasów, kiedy książęta miały władzę. I chociaż mógł być nieznośnie arogancki, prawda była taka, że jako Wampirzy Lord, jego potęga była bardzo rzeczywista, a pewna ilość arogancji prawie spodziewana. Nie, zdecydowała, to była dziewczyna, która spowodowała jej niechęć do Jabrila Karima. Młoda kobieta była traktowana jak niezbyt urodziwe zwierzątko i ubrana, jakby jej kobiecość była czymś wstydliwym i do ukrycia. Cyn nie obchodziło ile lat miał Wampirzy Lord lub skąd pochodził. Ten dzieciak był młody i przerażony, a te duże, niebieskie oczy urodziły się w Ameryce, albo Cyn zje własne buty. Zorientowała się, że Jabril czeka na odpowiedź i przechyliła się lekko, skrzyżowała nogi w zamierzonym, uwodzicielskim ruchu. - Lot był taki, jakiego należało się spodziewać w tych czasach – odparła – Wspomniałeś o pewnym wątku, mój panie? – oczy Jabrila przeskoczyły z jej skrzyżowanych nóg na jej twarz, gdzie spotkał jej wzrok na

jedno uderzenie wcześniej, niż powiedział zimno. - Rzeczywiście. Bardzo kłopotliwa sprawa, ale z tych, które wymagają oczywistej… dyskrecji, obawiam się. Młoda dziewczyna, będąca pod moją opieką zaginęła…. - Dziewczyna? – zaskoczenie Cyn było oczywiste. Zaginiona dziewczyna, była ostatnią rzeczą, której spodziewałaby się na zadanie. Oziębienie Jabrila było powstrzymywane w przerwie, ale kontynuował gładko. - Elizabeth Hawthorn. Jej rodzice byli moimi drogimi przyjaciółmi, a kiedy zmarli, pomyślałem, że przynajmniej mogę zadbać o ich dzieci w znajomym otoczeniu. To tak ważne dla dzieci mieć coś…. Stałego w ich życiu, nie sądzisz? Byłem zadowolony, że sąd zgodził się ze mną. Cyn prywatnie pomyślała, że to bulwersujące, że jakikolwiek sędzia oddał dzieci krwiopijcy i zastanawiała się, jaka jest dziś cena za życie dziecka. - Czy mogę zapytać, ile lat miała zaginiona dziewczyna? - Siedemnaście – odpowiedział Jabril z wyraźnie wystudiowanym westchnieniem. – I kłopotliwa jak każde dziecko w tym wieku, obawiam się małego buntu nastolatki. Dobry Boże! Siedemnastoletnia dziewczyna żyjąca w tym gronie. Nie dziwne, że uciekła. - Jak dawno zaginęła?

- Tydzień temu, przynajmniej. Rozumiesz, pani Leighton, że to było trudne dla niej mieszkać tutaj – wskazał dookoła z następnym westchnieniem – Jesteśmy Wampirami. Ona oczywiście nie jest, będąc zbyt młodą, aby podjąć takie porozumienie, aczkolwiek mam nadzieję, że wybierze przyłączenie się do nas. Wstał, a potem przeszedł dookoła biurka. Cyn podniosła się automatycznie, odstępując do tyłu, aby uniknąć dotknięcia go, ale to było jakby prześladował ją specjalnie, podchodząc

wystarczająco blisko, aby

przebiec palcami po jej ramieniu w dół po jej skórze dłoni. To było dziwne uczucie, gdy odszedł a jego palce pozostawiły jej. Rodzaj dotyku pajęczyny, jakby zostawił cos przylepionego do jej skóry. Poczuła instynktowny dreszcz, ale on zdawał się tego nie zauważyć, jego uwaga skupiona była na cichej, młodej kobiecie z tyłu pokoju. Skuliła się, gdy Wampirzy Lord otoczył ją ramieniem . To był wyuczony i niezręczny gest, czyniący jeszcze większą różnicę w ich wzroście – coś, czego Cyn wcześniej nie zauważyła, ponieważ poddańcza postawa dziewczyny czyniła ją mniejszą niż była naprawdę. Cyn patrzyła niewyraźnie, jak Jabril wlekł przed siebie przerażoną dziewczynę. - Mirabelle wybrała pobyt z nami, czyż nie, mój skarbie? – groźba była tak kiepsko zawoalowana, że Cyn nie mogła sobie wyobrazić, że on myślał, że ktoś się nabierze na jego naiwne słowa. Dziewczyna szarpnęła głową w przytaknięciu, jej spojrzenie skupione było na podłodze. - Pani Leighton nie usłyszy cię, jeżeli nie będziesz mówić, kochanie. - Tak! – zapiszczała szybko – To znaczy, tak, mój panie. Chciałam zostać.

Napęczniał jak dumny rodzic. - Moja droga Mirabelle jest nieśmiała, pani Leighton. Jest najmłodsza z nas, i obawiam się, że rozpieściliśmy ją. Dzieci są tak rzadkie wśród nas. I dzięki bogom za to. - Jak długo tu mieszkasz, Mirabelle? – głowa dziewczyny podniosła się, jej oczy spotkały bezpośrednio wzrok Cyn po raz pierwszy. Przez ten krótki moment, Cyn zobaczyła gniew gotujący się za strachem, szybko schowany, aby nic po sobie nie pokazać. - Urodziłam się tutaj, proszę pani- odpowiedziała cicho Mirabelle – To był mój dom przed… - przełknęła ciężko – Po wypadku, mój pan był tak dobry, aby przeprowadzić się tutaj, więc Elizabeth i ja… - Nonsens – przerwał Jabril – Cóż innego mógłbym zrobić, dziecko? Jakaż straszna strata dla kogoś tak młodego. Ale robimy, co możemy… - Czekaj – przerwała Cyn – Mówisz, że Mirabelle jest siostrą zaginionej dziewczyny? Co znaczyło, że sama nie była wiele starsza niż siedemnaście lat. Jabril zaskoczony patrzył na nią. - Tak, oczywiście. Czy o tym nie wspomniałem? – spojrzał na Asima po wyjaśnienia. – Jakie to dziwne. Sądzą, że myślałem o Mirabelle jak o części mojej własnej rodziny. Pogładził przykryte włosy dziewczyny, a Cyn poczuła potrzebę trzaśnięcia go po rękach. - Czy twoja siostra… – zaczęła pytać Mirabelle bezpośrednio o cokolwiek, co wiedziała o miejscu pobytu jej siostry ale przerwała w połowie

zdania na widok paniki w oczach dziewczyny. – Czy twoja siostra zabrała cokolwiek

ze

sobą?

–

powiedziała

zamiast

tego-

Cokolwiek,

co

wskazywałoby dokąd mogła odejść? – Mirabelle wydawała się odetchnąć z ulgą, a Cyn wyczuła jej rosnącą niepewność. - Nie wiem. Elizabeth nie mieszka w tym domu, i my… - Zbyt niebezpieczne – szybko przerwał Jabril – Moi ludzie są dobrze wytrenowani i doskonale zdyscyplinowani, ale oni wciąż są przede wszystkim tylko ludźmi, w wielu sprawach – poprawił z wymuszonym uśmiechem na swoją własną mądrość. – Elizabeth jest śliczną dziewczyną na granicy kobiecości. Czułem się lepiej, kiedy zamieszkała w kwaterach służby z gospodynią. - Czy mogę porozmawiać z gospodynią? Jabril spojrzał na nią. - Więc bierzesz tę pracę? Cudownie. Oh. – przerwał, jakby jakaś myśl nagle go zaniepokoiła. To było tak widoczny podstęp, że Cyn wiedziała, jakie będą jego następne słowa, zanim je wypowiedział. - Raphael nie będzie miał nic przeciwko, że pracujesz dla mnie? My wampiry potrafimy być tak… zaborczy. Nie chciałbym nadepnąć na czyjś odcisk. Cyn zmierzyła go wzrokiem zanim odpowiedziała. - Jedyne odciski w moim życiu są moje własne, mój panie. Lord Raphael zatrudnił mnie na krótki czas do specjalnego zadania, które wykonałam ku jego zadowoleniu. Jestem pewna, że powiedziałby ci to samo.

- Ah, tak, słyszeliśmy o jakichś brudnych sprawkach tam. Coś wspólnego z Alexandrą, prawda? Nie to, że mogę wyobrazić sobie kogoś tak głupiego, aby wyzwał Raphaela, ale… Cyn roześmiała się. - Mój panie, kluczem do sukcesu w moim biznesie, jest zachowanie poufności. Nie mogę powiedzieć ci nic więcej o interesach Raphaela niż to, co powiedziałabym Raphaelowi o twoich. Jestem pewna, że wolisz ten sposób. - Oczywiście – warknął. Wziął uspokajający wdech przez nos – Możesz zacząć od gospodyni – powiedział szorstko – Już rozmawiałem z nią, oczywiście. Bez żadnego pożytku, obawiam się, ale może ty wyciągniesz z niej coś użytecznego – zniknął czarujący wampir. Było jasne, że skończył z Cyn i spieszył się rozpocząć swój wieczór. - Mirabelle, zabierz panią Leighton do drugiego domu. Obawiam się, że to spotkało mnie w złym momencie i mam wiele do zrobienia. Asim? Cyn patrzyła zdezorientowana jak Jabril i jego pachołek wychodzą z pokoju, bez nawet „do zobaczenia”. Widocznie, gdy jego raczej toporny zamiar wydostania plotek o Raphaelu upadł, nie miał już nic więcej jej do powiedzenia. Jej usta drgnęły w półuśmiechu i odwróciła się do Mirabelle, aby powiedzieć coś niepochlebnego, ale słowa jej zamarły. Dziewczyna trzymała dłonie ściśle na swoich piersiach, dłońmi w geście ostrzeżenia. - Tędy, pani Leighton – powiedziała głośno, potem wskazała Cyn, aby ją wyprzedziła w drzwiach. Cyn potrząsnęła głową z niesmakiem. Dlaczego kiedykolwiek pomyślała, że wzięcie tego zadania było dobrą rzeczą?

Dlaczego nie wakacje na Hawajach, Cyn? Wampiry w Teksasie? Co do diabła myślałaś?

Rozdział V Gdy tylko wyszły na zewnątrz, Mirabelle odchyliła głowę do tyłu i wciągnęła zimne, nocne powietrze w płuca. Cyn patrzyła na nią zaciekawiona. - Nie wychodzisz często? – zapytała. Mirabelle podskoczyła. - Wybacz mi – powiedziała szybko – Kwatery służących są w tę stronę – podążyła naprzód ze zwieszonymi ramionami. Cyn poszła za nią i mówiła cicho. - Widzę pewne rzeczy, Mirabelle, patrzę i dodaję dwa do dwóch. To dlatego jestem dobra w tym, co robię. Wiem na przykład, że Jabril tak naprawdę nie lubi kobiet. Oh, tak, nie jest gejem, nie to. Ale nie sądzi, że kobiety są coś warte, prawda? Rozejrzała się dookoła szybko. - Pozwól, że coś ci pokażę – rozwarła swój płaszcz wystarczająco, aby pokazać Glocka 17, który spoczywał w jej kaburze zanim znów go ukryła. – Oni nawet nie zapytali mnie, czy jestem uzbrojona, nawet mnie nie przeszukali. Nie przyszło im do głowy, że kobieta może to nosić, jak sądzę. Moim zdaniem, jedynym powodem, że tu jestem, jest fakt, że pracowałam dla Lorda Raphaela w Kaliforni, a Jabril ma nadzieję wkurzyć Raphaela, wzywając mnie tu, do Teksasu. Nie byłabym zaskoczona, jeżeli już wynająłby kogoś innego, kogoś z penisem, do odwalenia prawdziwej roboty.

Zachichotała i rozejrzała się. Mirabelle nie odzywała się, ale wyglądało jakby słuchała. – To mnie nieszczególnie obchodzi. Będę miała zapłacone w każdym razie, a nigdy wcześniej nie byłam w Teksasie. W każdym razie, biorąc pod uwagę niskie zdanie Jabrila o kobietach, zastanawiałam się, co tutaj robisz. A jeżeli ta posiadłość należy do kogoś, kto nazywa się Hawthorn Trust, która ma cenny majątek o wartości ponad pięciu milionów dolarów, wyobrażam sobie, że to nie ciebie on chce – bez obrazy – ale twoich pieniędzy. Jak mi idzie, jak dotąd? - Hej – powiedziała widząc łzy wypełniające oczy dziewczyny – Przepraszam. Czasami nie pasuję do grzecznego towarzystwa. - Nie – Mirabelle potarła policzki mocno, jak dziecko – Nie, masz rację we wszystkim. Jestem taka zawstydzona – powiedziała nieszczęśliwie. – Co musisz sobie o mnie myśleć? - Nie martw się o to, kochanie. Znam wampiry i wiem, do czego są zdolne. Więc, powiedz mi, czy stary Jabril spuścił cię kiedykolwiek ze swojego wzroku? Mirabelle potrząsnęła głową. – To pierwszy raz, kiedy jestem sama na zewnątrz od… Boże, to będzie z sześć miesięcy. Od lata, kiedy jedna z pokojówek zaczęła niespodziewanie rodzić. Nie powinna być o tej porze w domu. Nie wiem… - zadrżała – Powinnaś zobaczyć spojrzenie Asima, kiedy zdał sobie sprawę, co się dzieje – Smutny, gorzki uśmiech przemknął przez jej twarz – Nie chciałabyś widzieć co prawie stało się po tym. Nawet nie czekałam na pozwolenie.

Pobiegłam, tak szybko jak tylko mogłam po jakąś pomoc. Jacyś ludzie pomogli. Ktoś wydostał tę kobietę i jej dziecko z tego miejsca zanim… – wzruszyła ramionami. - W porządku, może są jakieś rzeczy, których nie wiem o wampirach – powiedziała Cyn z grymasem, – Więc powiedz mi, Mirabelle, jak zostałaś wampirem? Nie mogę uwierzyć, że wybrałaś spędzenie swoich nocy z tą gromadą. - Nie, ja… - głowa Mirabelle przekręciła się sekundę wcześniej, zanim Cyn usłyszała zamykanie drzwi poprzedzone przez kroki. - Mirabelle? – kobieta w średnim wieku pojawiła się zza rogu dwupiętrowego budynku, do którego zmierzały – Co tutaj robisz? – spojrzała na Cyn podejrzliwie – I kto to jest? - Lord Jabril Karim mnie przysłał – powiedziała Mirabelle sztywno – To jest Cynthia Leighton. Jest prywatnym detektywem. Zamierza odnaleźć Liz. Kobieta spojrzała na Cyn sceptycznie, wyglądając zza blado obramowanych okularów przytwierdzonych do łańcuszka wiszącego dookoła jej szyi. Miała siwiejące, brązowe włosy ściągnięte do tyłu w kok, tak ciasno, że nigdy nie będzie potrzebowała liftingu twarzy, a jej szara spódnica i marynarka wyglądały bardziej jak uniform niż garsonka. Podeszła jeden krok bliżej i podniosła rękę. - Elanie Peach. Jestem szefową gospodyń Lorda Jabrila. Pan Asim mówił, że przyjdziesz dziś wieczorem. Powiem ci to samo, co powiedziałam jemu. Nie widziałam dziewczyny od tygodnia. Właściwie nie podlega pode

mnie. - Co kazało ci myśleć, że zaginęła? – zapytała Cyn. Pani Peach przyglądała się jej, potem pociągnęła nosem i wróciła skąd nadeszła, ze słabym machnięciem, aby podążyły za nią. Poszły za róg i weszły do domu służących przez wyłożone szkłem drzwi, które wiodły do szerokiej, otwartej kuchni. Ignorując dwóch mężczyzn, którzy pili kawę przy stoliku

kawowym,

gospodyni

szła

dalej,

dopóki

nie

osiągnęła

nieozdobionego wejścia. Małe biurko stało w pobliżu czegoś, co musiało być drzwiami wejściowymi, z prostym bukietem kwiatów w kryształowym wazonie. Gospodyni wreszcie się zatrzymała tam i odwróciła do Cyn. - Właściwie nie mam wiele wspólnego z Elizabeth. Ma nauczycielkę, która dba o jej wykształcenie. Ale kobiety nie było przez tydzień, osobisty urlop, jakieś rodzinne sprawy. Myślałam, że dziewczyna jest… - wzruszyła ramionami – w swoim pokoju, jak sądziłam. - Co ze Służbami Ochrony Dzieci? Czy ją gdzieś spotkałaś? - Nie, ta kobieta przychodzi tutaj raz w miesiącu – ton pani Peach nie pozostawiał wątpliwości, jak postrzega te regularne wizyty – Myszkuje wszędzie, jakbyśmy znęcali się nad dzieckiem. - Czy masz jakiś pomysł, gdzie Elizabeth mogła zniknąć? I dlaczego? Czy wspomniała o czymś, co ją martwi? - Elizabeth rzadko rozmawiała ze mną. Nie była niegrzeczna, po prostu nie była zainteresowana. Prawdopodobnie będziesz miała więcej szczęścia z urzędniczką. Zastanawiając się nad tym, myślę, że przypadły sobie do gustu.

- Zastanawiając się? - Więc, właściwie nie były ze sobą towarzysko, prawda? Mam na mysi, ze swoim udziałem w funduszu powierniczym Elizabeth zasługuje na więcej, niż ta kobieta zobaczy przez sto lat. A ona jest – pani Peach przerwała nagle i chrząknęła nerwowo – Mogę dać pani jej nazwisko i numer telefonu, jeżeli pani chce. - Doceniam to, dziękuję. I nauczyciela, jeżeli to możliwe. - Oczywiście. Poszukam. A teraz, jeśli to wszystko? – spojrzała na Cyn nieobecnie, jej umysł widocznie ruszył już do następnego zadania. - Czy mogłabym zobaczyć jej pokój, proszę? - Naturalnie - pani Peach odwróciła się do Mirabele, widocznie przemyślawszy to lepiej, i zawołała do przylegającego pokoju – Kelli! Cyn zauważyła, że Mirabelle zaczerwieniła się z zakłopotania, aczkolwiek była pewna, że nie zrobiła tego gospodyni. Pani Peach mogła być doskonałą gospodynią, ale ludzkie zachowanie sprawiało, że Cyn postrzegała ją jako Panią Uroczą. Drobna dziewczyna w różowym uniformie wyszła na widok, jej oczy rozszerzyły się z ciekawości. Cienkie, brązowe włosy związane były z tyłu w długi warkocz, ujawniając dużą ilość kolczyków w każdym uchu, jako dodatek do małego kółka nad jej powieką. - Kelli, pokaż pani Leighton gdzie jest pokój Elizabeth i nie guzdrz się. Masz skończyć srebra dziś wieczorem albo jutro nie będzie wolnego. - Tak, proszę pani – powiedziała posłusznie Kelli. Spojrzała na Cyn z

wąskim uśmiechem ujawniającym ćwiek w języku. – Tędy, proszę pani. Pokój Elizabeth znajdował się na pierwszym piętrze, w zacisznym rogu jako jedyny. Drzwi pokoju otwierały się na korytarz, a korytarz prowadził bezpośrednio do kuchni, która była jedynym miejscem w posiadłości tej wielkości, gdzie kilku służących lub inni mogli zawsze czuwać. Żaden z nich nie wydawał się zwracać uwagi na Liz, ktoś był na tyle uważny, aby ograniczać jej ruchy czy spotkania. Lub przynajmniej próbować. Kelli poprowadziła je do skromnego pokoju, podchodząc od razu do okna na przeciwległej ścianie i otwierając je, pozwalając wpłynąć świeżemu powietrzu. - Ależ tu duszno, było zamknięte przez cały czas. Ale tak lubiła Liz. Lubiła swoją prywatność. Cyn robiła szybki przegląd, zauważając brak zamka w drzwiach oraz jasny, ustawiony pod ścianą fotel. Tył fotela był porysowany i odłupany. Liz zastosowała swój własny zamek, jak się wydawało. Dobrze dla niej. Cyn spojrzała na Kelli. - Byłyście przyjaciółkami? – zapytała. Kelli zmarszczyła brwi, posyłając odległe spojrzenie na Mirabelle. Mirabelle zauważyła ten wzrok, a Cyn dostrzegła błysk niepokoju przebiegający przez jej twarz. - Poczekam na zewnątrz – Mirabelle powiedziała cicho – Mogę skorzystać ze świeżego powietrza. Zatrzymała się i bez oglądania się do tyłu powiedziała.

- Kocham moją siostrę. Potem spojrzała, a łzy błyszczały w jej niebieskich oczach. - Nie chcę, aby ją znalazł – potem opuściła pokój, prawie biegnąc przez korytarz. Kelli poczekała, aż zupełnie ucichną kroki zanim spojrzała nieswojo na Cyn. - Nie miałam zamiaru zranić jej uczuć, ale... – wzruszyła ramionami – jest wampirem. Cokolwiek powiem przy niej może dostać się bezpośrednio do Lorda Jabrila. To nie jej wina, ale tak właśnie jest – spojrzała przeszukującym wzrokiem na Cyn – Muszę wiedzieć. Jeżeli znajdziesz Liz, co stanie się potem? To znaczy, czy masz zamiar sprowadzić ją z powrotem tutaj? Będzie miała wkrótce osiemnaście lat, wiesz. Nie możesz jej do niczego potem zmusić. Cyn odwzajemniła spojrzenie. - Nie – powiedziała w końcu – Nie zamierzam, do diabła, sprowadzać dziecka z powrotem do tego miejsca. Nieważne czy ma osiem, czy osiemnaście lat. Kelli przyglądała się Cyn, widocznie próbując zdecydować, czy uwierzyć jej czy nie. - Skąd mogę wiedzieć, czy mogę ci zaufać? - powiedziała – To znaczy Liz jest przyjaciółką… skąd mogę wiedzieć? - Nie możesz – powiedziała szczerze Cyn.

- Taa – Kelli zaśmiała się niezręcznie – To do dupy. Wypuściła powietrze przez usta. - Okay. Myślę, że… okay. - Więc? – powiedziała Cyn. - Więc, może rozmawiałyśmy czasami, Liz i ja. - Czy wiesz gdzie ona jest? – Cyn zapytała bezpośrednio. Kelli spojrzała w dół na swoje dłonie, które nerwowo zgniatały materiał różowego uniformu. Jej spojrzenie szarpnęło się nerwowo, potem skinęła decydująco i zamknęła pchnięciem drzwi, zanim odwróciła się do Cyn. - Nie powiedziała nic szczególnego, że wybiera się gdzieś. Niezupełnie. Ale…- zacisnęła usta i wzięła głęboki wdech – Liz wychodziła więce,j niż ktokolwiek może wiedzieć. Jest mądra, mądrzejsza niż ja, i nie boi się niczego. Nawet starego Jabrila. - Więc dlaczego została? Mam na myśli, jeżeli mogła wychodzić jak sobie życzyła. Więc dlaczego w ogóle wracała? - Ma siostrę, prawda? – powiedziała Kelli, jakby to było oczywiste – To znaczy, Liz obawiała się co zrobią Mirabelle, jeżeli ona odejdzie. - Zatem, dlaczego teraz? Kelli wzruszyła ramionami unikając spojrzenia Cyn. Jej spojrzenie błądziło po pokoju, spoczywając w końcu na małym, zniszczonym biurku.

– Liz flirtowała z kilkoma dziennymi strażnikami przy głównej bramie, wiesz. Żeby na nią nie donieśli. Jest śliczna. Czy pokazali ci zdjęcie? Cyn zdała sobie sprawę z rozgoryczeniem, że rzeczywiście, nikt nie opisał jej fizycznego wyglądu dziewczyny, a ona była tak rozkojarzona przez gierki Jabrila, że nawet nie zapytała. Prawdziwy profesjonalizm, Cyn. Z drugiej strony listy uwierzytelniające ją, pozwalały jej wierzyć, że wynajęli kogoś innego do właściwych poszukiwań. Powinna poczuć się obrażona, że jej jedyną wartością było zirytowanie Raphaela, ale w większości była rozbawiona. Nie mieli pojęcia jak irytująca potrafiła być. - Nie, żadnego zdjęcia. Czy wygląda jak Mirabelle? Kelli prychnęła. - Kto wie? Może kiedyś, dawno temu, ale kto to może powiedzieć teraz? – podeszła do biurka i otworzyła szufladę, włożyła rękę głęboko do wnętrza i z samego końca wyciągnęła kilka pogiętych fotografii. – To jest Liz – podała je Cyn, wskazując. Kelli miała rację. Elizabeth Hawthorn była śliczna. Więcej niż śliczna. Trochę zbyt chuda jak na swój wzrost, miała długie, miodowego blond włosy, wielkie oczy i uśmiech teksańskiej królowej piękności. Na zdjęciu ubrana była w postrzępione, niebieskie jeansy, które leżały dobrze poniżej błyszczącego krążka w jej brzuchu i w luźny top, który obnażał dużo więcej skóry, niż podobałoby się Jabrilowi. Luźny naszyjnik z jakiegoś starego kompletu, jakaś rzecz, którą można kupić od ulicznego sprzedawcy prawdziwej sztuki folklorystycznej. Opierała się o wysokiego, chudego dzieciaka z szerokimi ramionami, które były bardzo rozbudowane i muskularne, jakby jeszcze nie wyrósł ze swojego ciała, albo po prostu nie

jadał regularnie. Patrząc na stan jego ubrania i włosów, Cyn skłaniała się ku dalszym wyjaśnieniom. - Kim jest ten facet? – zapytała Kelli. - To Jamie. On i Liz są bardzo blisko. - Blisko jak… - Robienie tego. - Jakaś szansa, że ona jest z Jamiem? Kelli przemyślała to. - Może. Ale nie wiem – głosy rozbrzmiały nagle daleko w holu, a ona poderwała wzrok na drzwi. – Spójrz, muszę iść. Możesz spotkać się ze mną jutro, w ciągu dnia? Muzeum Dziecięce. Wiesz gdzie to jest? - Znajdę. - Bądź tam po południu, będę tutaj pracowała do późna, więc o drugiej. Teraz muszę wracać do sreber, albo w ogóle nie będę miała dnia wolnego. – ruszyła do drzwi, ale Cyn zatrzymała ją. - Dzięki, Kelli. Kelli skinęła. - Jutro o drugiej, będę tam. Cyn spędziła kilka minut w pokoju Liz, przeszukując biurko, sprawdzając garderobę, szukając wskazówek, że Liz planowała zniknięcie. Wyglądało na to, że dziewczyna uciekła, ale Cyn nie chciała osądzać niczego.

Jeszcze nie. Wstała po poszukiwaniach pod łóżkiem i trzepała z kurzu materiał jej czarnych spodni na kolanach. - To tyle, jeżeli chodzi o dobre sprzątanie, pani Peach. Końcowym spojrzeniem omiotła pokój i wyszła, zamykając drzwi za sobą. Mirabelle stała oparta o ścianę zaraz za drzwiami kuchennymi. Było tam kilka świateł z odległego głównego domu i Cyn mogła ledwie zobaczyć młodą kobietę. - Właśnie skończyłam tutaj – powiedziała Cyn. Mirabelle wyprostowała się i podała kawałek zgiętego, białego papieru. - Pani Peach zostawiła to dla ciebie. To są numery, które chciałaś, do nauczyciela Liz i pracownika socjalnego. - Znasz ją? - Panią Peach? Cyn uśmiechnęła się do niej. - Nie, miałam na myśli pracownicę socjalną. - Oh! Oh, oczywiście. Co za idiotka ze mnie – otworzyła kawałek papieru i spojrzała na nazwisko – Ramona Hewitt. Jasne, pamiętam ją. Jestem zaskoczona, że wciąż kręci się w okolicy. Nie sądzę, aby ktokolwiek z nich wytrwał tak długo. To okropna praca. – zamilkła na dwa oddechy – Pani Hewitt jednak zależało, naprawdę myślę, że zależało.

- Zadzwonię do niej jutro. Powiem jej od ciebie „cześć”, dobrze? - Jasne – Mirabelle skinęła – Odprowadzę cię z powrotem do domu, jeżeli jesteś gotowa. Chociaż samochód już na ciebie prawdopodobnie czeka, jeżeli chcesz odjechać. To znaczy, jeżeli nie musisz zobaczyć się z Lordem Jabrilem, zanim odjedziesz. Jabril nie wydawał się zbyt chętny, aby spędzić dzisiaj więcej czasu z Cyn. A ona z pewnością nie miała palącej potrzeby spotkać go ponownie. Kiedykolwiek. - Sądzę, że nazwałabym to nocą, więc samochód będzie w porządku. Dzięki. Gdy szły dookoła frontu domu, Cyn zacisnęła swój płaszcz dookoła siebie przeciw podmuchom wiatru. - Zawsze jest tak zimno w Teksasie? Mirabelle uśmiechnęła się – Nie, zwykle nie. Mamy ochłodzenie. - Moje szczęście. Gdy zbliżały się do podjazdu, Cyn zobaczyła tego samego, milczącego wampira, który prowadził wcześniej, opartego o samochód i wyglądającego na znudzonego. Wyprostował się, gdy wyszły na widok, spoglądając na nie, jakby to była ich wina, że spędza noc przyczajony na podjeździe. - Okay, Mirabelle – powiedziała Cyn na jego użytek – Dzięki za twoją

pomoc. Wrócę do Jabrila, jak tylko dowiem się czegoś. - Mój pan nazywa się Lord Jabril Karim – zawarczał ochroniarz – Będziesz zwracać się do niego stosownie. Mirabelle zamarła, ale Cyn ledwie na niego spojrzała, zanim potrząsnęła głową otwierając drzwi samochodu. - Do zobaczenia, Mirabelle. Uważaj na siebie. Kierowca stał na zewnątrz wystarczająco długo, że Cyn zaczęła rozważać wezwanie taksówki, ale w końcu wsiadł na miejsce kierowcy obdarzając ją groźnym spojrzeniem, zanim okręcił się i zapalił samochód. Cyn

wyglądała

przez

okno,

gdy

jechali

długim

podjazdem.

Niekończące się wystrzyżone trawniki rozciągały się po każdej stronie, dodatkowo artystyczne skupiska drzew i kwiatów. Oglądając się do tyłu, mogła zobaczyć sam dom, tonący w blasku tysiąca świateł. Mirabelle stała na dziedzińcu, wyglądając na małą i matową w porównaniu z błyszczącym domem. Cyn odwróciła się, gdy przejeżdżali przez artystycznie rzeźbioną bramę, myśląc o tym, że Liz nie była jedyną córka Hawthornów potrzebującą ratunku.

Rozdział VI Mirabelle patrzyła za płynącą wzdłuż podjazdu limuzyną, zanikający elegancki kształt poprzez wystrzyżone trawniki, a potem za bramą. Myślała, że widziała odwróconą sylwetkę Cynthi Leighton w ostatniej chwili, ale to była prawdopodobnie jej wyobraźnia lub pobożne życzenie. Życzenie, aby to ona była w tej limuzynie, tej przejeżdżającej poprzez bramę… dokądkolwiek. Dokądkolwiek, byle nie tutaj. Westchnęła dotykając swojej chusty, układając swoje ubranie na miejsce zanim otworzyła drzwi i wśliznęła się do środka. Zatrzymała się już w środku, nasłuchując, ale nikogo nie było. Oni wszyscy byli w sali tronowej, a może teraz Jabril przeprosił ich i poszedł na dół, do swojego osobistego haremu w piwnicy, na swój wieczorny posiłek. Pospieszyła w kierunku schodów, tak szybko jak tylko mogła, utrzymując właściwą sylwetkę w razie czego. Jej kroki były gładkie i wymierzone, jej ręce po obu stronach, jej oczy skierowane na stopy, na schody, a potem na wyłożoną dywanem podłogę przed nią. Jej pokój był na drugim poziomie, na tyłach domu. Zamykając swoje drzwi za sobą, podeszła bezpośrednio do garderoby, zatrzaskując drzwi dobrze i przekręcając marny zamek. Włączyła przyciemnione światło nad głową i ściągnęła nudną chustkę z głowy, wzdychając z ulgą, gdy przeczesywała palcami obu rąk przez loki jasnych włosów. Następne w kolejności były znienawidzone ubrania, aczkolwiek powiesiła je ostrożnie na wieszaku, gotowe do ubrania. Popełniła błąd raz, w przypływie złości, rzucając impulsywnie rzeczy na podłogę. Jabril był bardzo niezadowolony z jej nieskładnego wyglądu następnej nocy i boleśnie upewnił ją, że to się więcej nigdy nie powtórzy. Po

tym nie było siniaków, żadnych widocznych śladów jego niezadowolenia. Nie musiał używać niczego tak brutalnego. Był Wampirzym Lordem, a ona należała do niego, ciałem i duszą. Najmniejszy wysiłek jego woli mógł powodować niewypowiedziany ból, ból, który pozostawiał ją jęczącą na podłodze, błagającą o litość, podczas, gdy on patrzył na to z zimnym obiektywizmem. Zadrżała na to wspomnienie i wciągnęła parę starych, wygodnych denimów i podkoszulek, pozostawiając swoje stopy z grzesznie nagimi wypolerowanymi paznokciami, usiadła ze skrzyżowanymi nogami na podłodze garderoby i zamknęła oczy, nasłuchując. Wampirze zmysły są bardziej wyczulone niż te ludzkie. Mirabelle mogła patrzeć w wirtualną ciemność z łatwością, mogła słyszeć bicia serc służących w odległym korytarzu w ciszy domu, a podczas gdy zapach krwi był upajająco mocny, jej cały zmysł zapachu był bardzo ulepszony. Wiedziała zawsze, kiedy ludzcy służący przynosili jedzenie ze swoich kwater jadalnych w głównej kuchni podczas dnia. Wiedziała, kiedy odpadki powinny być wyniesione, ponieważ za długo leżały i wiedziała, kiedy owoce na ladzie stawały się przejrzałe. Nie to, że miała kiedykolwiek pozwolenie na wejście do kuchni. A to, ponieważ nie potrzebowała już pożywienia. W każdym razie nie ten rodzaj pożywienia. Wszystko, czego potrzebowała, co każdy wampir potrzebował to krew. Świeża, ludzka krew. Jabril miał swoja stajnię niewolników krwi, którą dzielił z Asimem i tymi pośród swoich podwładnych, którzy byli w jego szczególnej łasce w danym czasie. Pożywienie Mirabelle pochodziło z plastikowych torebek anonimowej krwi, pozostawianych zawieszonymi na klamce jej drzwi trzy razy w tygodniu, jak okropny znak, aby nie przeszkadzać. Branie krwi bezpośrednio od człowieka niosło za sobą

możliwość intensywnego aktu seksualnego. Było powiedziane, że to nieporównywalna ekstaza, dla obojga, człowieka i wampira. To, dlatego tak wielu ludzi było chętnych. Ale dlaczego Jabril nie mógłby pozwolić jej, Mirabelle, upajać się tym. Początkowo myślała, że było to powodem pewnej obscenicznej zaborczości, ponieważ ona należała do niego. Ale później, zdała sobie sprawę, że to jego pruderyjny pomysł na zawłaszczenie kobiety na jego utrzymaniu. Z pewnością była najniżej w rankingach wampirów, ale była Wampirem, a to stawiało ją w całkowicie innym położeniu niż ludzi w posiadłości. Tą, od której wymagano pewnej kobiecej ogłady, pod jego wzrokiem. Inne

wampiry

na

utrzymaniu

Jabrila,

te

niewystarczająco

uprzywilejowane, aby korzystać z krwi niewolników, miały pozwolenie na polowanie w pobliskim mieście Houston. Dyskretnie oczywiście, i tylko na ochotników. Był

w tym bardzo stanowczy. Jabril Karim był jednym z

ośmiu Wampirzych Lordów, którzy władali Północną Ameryką, pozycja wynikająca nie z politycznych zabiegów, ale z brutalnej siły. Całe Południowe Stany Zjednoczone były jego terytorium, a Houston było jego domem. I żaden wampir nie chciał rozrabiać na zapleczu Jabrila. Gdy Mirabelle siedziała na podłodze swojej garderoby, zlokalizowała każdą osobę, człowieka czy wampira na drugim piętrze. Wampiry były najłatwiejsze, rozpoznawalne po powolnym biciu serc i przepływie starej krwi, która wydawała się nigdy nie wypływać. Ale wampiry rzadko odwiedzały drugie piętro. Jabril i jego podwładni mieli pokoje na podziemnym poziomie pod domem. To był jeszcze jeden wskaźnik jej niskiego statusu, to że mieszkała na wyższym poziomie, że jej pokój nie miał okna ale całą ścianę okien. Mirabelle nie przeszkadzało to. Przypominało jej

o lepszych czasach i trzymało z daleka od reszty z nich. Co było idealne na to, co planowała na dzisiejszy wieczór. Pozostała nieruchomo na końcową chwilę, nasłuchując. Zadowolona odwróciła się i szybko przesunęła fałszywy front czegoś, co wydawało się być zabudowanymi na zamówienie szufladami, aby odkryć małą lodówkę ukrytą za nim. To był pokój jej dziadka, kiedy żył. Był znany z nocnych przekąsek i lubił przebywać w pobliżu tylnych schodów, które wiodły bezpośrednio do kuchni. Mirabelle nie pozostało nic poza dobrymi wspomnieniami o jej dziadku. Miała dziesięć lat, kiedy umarł, pięć lat przed fatalnym wypadkiem jej rodziców. Jednym z wielu sekretów, które z nią dzielił zanim umarł, był jego skarb z przemyconymi smakołykami, jedzeniem, którego zabraniał mu lekarz po jego trzecim zawale serca. Mirabelle spędziła wiele radosnych popołudni na podłodze garderoby, podczas gdy dziadek produkował przepyszne przysmaki. Nie wiedział, co bardziej ją fascynowało, pomysł sięgania po ukryte przed jej mamą słodkości, czy że wszystko smakowało o wiele lepiej z kryjówki dziadka. Ale to, co wyjęła z małej lodówki dzisiaj wieczorem było zupełnie czymś innym od zawijanych kiełbasek i tuczącego sera jej dziadka. To był gładki, topowy laptop, z bezprzewodowym łączem, które miało zasięg do mocnego sygnału z modemu na dole, modemu używanego zwykle przez każdego mieszkańca posiadłości. To był pomysł Liz. To ona zabezpieczyła hasło do sieci i przemyciła laptop podczas dnia, gdy wszyscy w głównym domu spali. To był sposób na przełamanie izolacji, którą Jabril próbował nałożyć na nie, sposób na siostrzaną komunikację osobistą, daleka od szpiegujących uszu i oczu, które były wszędzie w tym domu. Mirabelle otworzyła go i zalogowała się na

wielkiej stronie nastolatków, której ona i Liz używały. Były tam miliony wiadomości pozostawianych codziennie na jej platformie, większość z nich oklepanych frazesów wymienianych przez nastolatki z całego świata. Przejrzała kilka wiadomości i przeszła do czatujących, zacierając ślad swojego komputera, zanim przeszła do wyszukiwania wiadomości od Liz. Znalazła ją na jednym z portali publicznych. „Number1Cow, Wszystko porządku. Nie martw się. Będę w kontakcie”. Podpisane było „Numner2Cow”. Odniesienie do krowy było ich starym żartem między nimi, grą ich przezwisk, których używali ich rodzice, gdy były dziećmi. Mirabelle była po prostu Belle. Elizabeth była Elsie. Bell i Elsie. Zazwyczaj żartowały, że ich rodzice byli w rozterce, co z nich wyrośnie, córki czy krowy. Poza tym, to był Teksas. Mirabelle zamknęła oczy, pozwalając zmyć fali ulgi najgorsze z jej lęków. Wciąż martwiła się gdzie była Liz i co robiła, ale przynajmniej teraz wiedziała, że to nie był podstęp Jabrila, aby trzymać Liz w uwięzieniu i lepiej ją kontrolować. Bóg wiedział, że to było do niego podobne. Jako przyjaciel ich rodziców i bliski partner w interesach, zaordynował siebie jako legalnego opiekuna obu dziewcząt, kiedy ich rodzice zmarli. Wampiry, w większej części, żyły dyskretnie, prześlizgując się przez socjetę bez zauważenia przez większość ludzi, że tam byli. Ale to nie oznaczało, że wampiry nie były świadome ludzkiej socjety. Politycy zostali przekonani, dotacje poczynione. Właściwe prawa użyte, stare i długoterminowe interesy zabezpieczone. Jabril był przebiegły i przewidujący, i bardzo hojny w stosunku do politycznych dotacji we właściwych miejscach. Nikt się nie sprzeciwił opiece. Żaden Urząd do Spraw Nieletnich, który przeprowadził pobieżne śledztwo i nie znalazł żadnych przeciwwskazań w oddaniu opiece wampirowi dwóch

młodych dziewcząt. I żaden sędzia, który przeprowadzał prywatne przesłuchania – w swoich pokojach w nocy – dla swojego dobrego przyjaciela Jabrila Karima. Jabril był wystarczająco ostrożny, aby poczekać aż Mirabelle skończyła osiemnaście lat. Trzy lata i jeden dzień. Przemienił ją dzień po jej osiemnastych urodzinach. To było okropną rzeczą i jej pierwszym i jedynym doświadczeniem seksualnym. Tak zimnym i pobieżnym, jakby złodziej skradł klejnoty rodzinne, tylko dla pieniędzy, które mogły przynieść. Była chora przez miesiące. Jabril oszalał z wściekłości, przerażony, że ona nie przeżyje. Nie to, że dbał o to, o Mirabelle, ale jeżeli umarłaby przed swoimi dwudziestymi piątymi urodzinami, jej pieniądze przepadłyby na zawsze, przechodząc nie na Elizabeth, ale na fundację Hawthornów, jedyną część majątku rodziny, na którą Jabril nie miał nadziei położyć swoich rąk. W końcu to Liz utrzymała ją przy życiu. Perspektywa pozostawienia swojej siostrzyczki samej z potworem, była wystarczającą motywacją, aby wydostać się z choroby i stanąć na nogi, zdeterminowana aby pozostać żywą, dopóki mogła trzymać Liz z daleka od Lorda Jabrila Karima i jemu podobnych. Tego wieczoru, kiedy Jabril powiedział, że Liz zniknęła, jej pierwszą desperacką nadzieją było, że jej siostra w końcu uciekła. Osiemnaste urodziny Liz wypadały za kilka tygodni i to nie było tajemnicą, że Jabril wyczekuje dnia, kiedy będzie mógł przemienić córkę swoich najlepszych przyjaciół i przejąć pełną kontrolę nad ich posiadłością. Nie był zadowolony z udziału finansowego Mirabelle. A jeżeli zgwałcił Mirabelle, to dlaczego nie również i

Liz? Ale Liz była odporniejsza niż Mirabelle i widocznie

zorganizowała ucieczkę. Mirabelle poczuła przypływ dumy ze swojej

młodszej siostry. Kroki rozbrzmiały w dalekim końcu korytarza, a ona podniosła głowę, nasłuchując. Ktoś się zbliżał od strony marmurowej klatki schodowej blisko frontu domu. Złapała zapach starej krwi i zmarszczyła brwi. Ostrożnymi i oszczędnymi ruchami wynikającymi z długiej praktyki, zamknęła komputer i schowała go w kryjówce, zamykając lodówkę i wsadzając szufladową fasadę na miejsce. Tylko sekundę później była już na nogach i włożyła ciężkie ubranie na swoje jeansy i podkoszulek. W międzyczasie pobieżne pukanie zapowiedziało otwarcie jej drzwi, ona siedząca przy oknie czytała książkę. Ostrożne spojrzenie Asima przeczesało pokój, zanim spoczęło na niej. - Czy wiesz, gdzie ona jest? - Zapytał miękko. Asim był z Jabrilem od setek lat, pokoleniowy służący, którego Jabril kupił jako Wampir, aby służył jego własnym celom. Asim dbał o wszystkie szczegóły, którymi Wampirzy Lord był zbyt znudzony, aby się nimi zajmować samodzielnie i był jedynym podwładnym Jabrila, który wciąż traktował Mirabelle w pewną życzliwością. Interweniował w jej sprawie więcej niż jeden raz, ratując ją od poniesienia kary z rąk Jabrilla. Były takie zdarzenia, gdzie Mirabelle podejrzewała, że Asim właściwie widział siebie jako jej obrońcę, prawie ojca chrzestnego, czy może wujka. Na jego zapytanie drgnęła zakłopotana. - Mój panie? Naprawdę nie był lordem, tylko Jabril Karim zasługiwał na tytuł, ale wiedziała, że to sprawia mu przyjemność.

- Wiem, że to dla ciebie jest trudne, Mirabelle. Wiem, że nie rozumiesz jego pobudek, ale to, co robi jest konieczne. Dla ciebie i dla nas wszystkich. Kobieta z agencji rządowej będzie tutaj w przyszłym tygodniu, na swoją comiesięczną wizytę. Elizabeth nie było tutaj podczas jej ostatniej wizyty, na tej musi być. Jabril będzie zagniewany, jeżeli jej nie będzie i nie muszę ci mówić, kto będzie cierpiał z powodu jego gniewu. Mirabelle przyglądała się uważnie jego twarzy, szukając wskazówek, że z nią pogrywa. Chciała, potrzebowała wierzyć, że mu zależy na niej, że mogła mu ufać, że nie była całkowicie samotna. Opuściła wzrok z westchnieniem. - Nie widziałam jej, Asim. Szczerze. Nic mi nie powiedziała, że się gdzieś wybiera. - Rozumiem – wydawał się prawie rozczarowany i Mirabelle poczuła przypływ wstydu, czując, że go jakoś zawiodła. Łzy wypełniły jej oczy i odwróciła wzrok wydając się zakłopotana swoimi łzami. - Lepiej zostań w swoim pokoju – powiedział w końcu, podchodząc do drzwi – Jego nastrój jest dzisiaj niepewny i nie chcę, aby widział cię w tym stanie – spojrzał na nią smutno, zamykając za sobą cicho drzwi. Za zamkniętymi drzwiami, Mirabelle pozwoliła płynąć łzom, czkając w szlochu, płacząc za wszystkim, co straciła. Nie tylko dziadka i rodziców, ale marzenia nastolatki – swojego pierwszego chłopaka, pierwszy pocałunek, męża, dzieci. Całe życie, którego nie miała.

Rozdział VII Jabril zacisnął pięść na jasnych włosach niewolnicy, odchylając jej głowę do tyłu i rozciągając jej naprężone gardło, dopóki gruba linia jej żyły była widoczna pod delikatną skórą. Pochylił głowę i wciągnął powietrze wąchając, radując się słodkim zapachem jej krwi, a nawet słodszym smrodem jej przerażenia. Czekał, smakując chwilę, gdy ciemnowłosa niewolnica z ustami na jego fiucie przywiodła go na krawędź spełnienia, potem zanurzył zęby w szyi blondynki. Jej krzyk bólu ponownie uczynił go twardym, a on wpił się głęboko dopóki nie legła pod nim bezwładnie. Pozwolił jej upaść na poduszki w konwulsyjnym drżeniu, męczarniach orgazmu wyzwolonego przez jego ślinę. Czasami nie kłopotał się, aby sprawić by pożywianie się było przyjemnością dla niewolnic, ale czasami to robił. Możliwość czyniła je tak bardzo niespokojnymi, a to sprawiało mu przyjemność. Położył się na placach na łóżku, rozkoszując się przepływem świeżej krwi

przez

jego

system,

pozwalając

ciemnowłosej

niewolnicy

na

dokończenie jej oralnych zabiegów. Drzwi otworzyły się i spojrzał na Asima wchodzącego do pokoju, z falującymi nozdrzami i głodem wywołanym przez zapach tak dużej ilości krwi. Podszedł do krawędzi łoża i zatrzymał się, jego wąskie oczy spoglądały na Mistrza i dobrze użyte niewolnice. - Pani Leighton wróciła do swojego hotelu – powiedział. - Doskonale. Co o niej myślisz, Asimie? – Jabril przebiegł palcami wzdłuż nagiego biodra blondynki, wypatrującej pomocy w jego oczach, gdy pocierała się naprzeciw Jabrila z jękiem potrzeby.

Asim przeniósł swój wzrok z powrotem na wampira w szarpnięciu winy. - Dumna, mało kobieca. Typowa amerykańska kobieta. - Ale tym samym piękna. Asim wzruszył ramionami z wystudiowaną nonszalancją. - Jej krew będzie smakować jak każdej innej. - Możliwe, że nie – nie zgodził się Jabril – Raphael naznaczył ją, wiesz. - Ja nie… - Nie, oczywiście, że nie. To było zbyt subtelne i stare, byli rozdzieleni przez kilka tygodni, mogę to sobie wyobrazić. Arogancja Raphaela, aby sięgnąć po taką kobietę, a potem zostawić ją zaprzeczając. Może mieć trudności, aby sięgnąć po nią ponownie. Spojrzenie Asima stało się poważnie zaniepokojone. - Czy ty… - Delikatny dotyk. Ponieważ ona jest Raphaela, to nawet to doprowadzi go do furii – przerwał i spojrzał z troską – Czy już jadłeś? - Nie, Mistrzu. Jabril udał zaskoczenie. - Zatem, ta nie była używana dzisiaj. Odepchnął ciemnowłosą niewolnicę ze swojego już sflaczałego fiuta,

ignorując jej ciche protesty. Twarz Asima drgnęła w ledwie wykrywalnym rozdrażnieniu, ale ukłonił się Jabrilowi w pas, zanim złapał ramię dziewczyny i wyciągnął ją z pokoju. Jabril uśmiechnął się lekko i spojrzał na blondynkę, nieobecnie przesuwając dłonią po jej gładkiej skórze, podczas gdy myślał o Cynthi Leighton. Podejrzewał, że Asim mylił się co do niej. Jej krew smakowałaby słodko sama w sobie.

Rozdział VIII Stała na balkonie, wąski pasek księżyca był jedynym widocznym światłem na czarnej rozciągłości atłasowego nieba. Na plaży poniżej ocean falował uspokajająco, niewidzialny w ciemności. Silne ramię objęło ją dookoła przyciskając do mocnej, szerokiej klatki piersiowej, otaczając ją w twardym uścisku. Odchyliła się do tyłu, zamykając oczy w słodkiej uldze jego obecności, wygodzie jego ramion. Jego usta dotknęły jej włosów i przychyliły się w szepcie. - Gdzie jesteś, moja Cyn? Dokąd pojechałaś? - Jestem tutaj. Z tobą. - Nie. Powiedz moje imię, słodka Cyn. - Raphael - wyszeptała. - Tak daleko, lubimaya. Gdzie jesteś? Zmarszczyła brwi na jego nalegające wypytywanie. Co to był za sen? - Teksas – powiedziała wprawiona w zakłopotanie – To tego chciałeś? Jestem w Houston, Teksas. Jego ramię zacisnęło się dookoła niej jak stalowa obręcz, a jego oddech wysyczał dźwięki. - Dlaczego? Dlaczego Teksas? - Praca – straciła panowanie nad sobą, teraz zirytowana. Próbowała odsunąć od siebie jego ramię, ale przytrzymał ja szybko.

- Jaka praca, Cyn? Kto? - Co masz na myśli „kto”? To nie twoja sprawa, ale to Jabril Karim. Jakie to ma znaczenie? – wykorzystała chwilę, aby odepchnąć się od niego – Co to jest? Jeżeli musisz nawiedzać moje sny, wole już seks. Jego ramię znów ją objęło, jego miękki, zmysłowy śmiech przepłynął przez całe jej ciało. - Ach. Zatem tęskniłaś za mną, Cyn? To było zbyt okrutne. Już nie cieszył ją ten sen. Czynił ja tylko smutną. - Pozwól mi odejść. – wyszeptała – Po prostu pozwól mi odejść. Poduszka była wilgotna, gdy wyrwał ją ze snu telefon z zamówionym budzeniem, ale przekonała siebie, że to był tylko pot po nieprzespanej nocy w obcym hotelu. Nie miała już łez na płakanie po Raphaelu, nieważne jak często nawiedzał jej sny. Przebiegła palcami przez włosy, sprawdzając spojrzeniem godzinę. Było trochę przed ósmą rano. Doskonały, boski czas, aby się obudzić, ale miała nadzieje spotkać się z Ramoną Hewitt tego ranka w Urzędzie Ochrony Dzieci. Pozostawiła zeszłej nocy wiadomość, ale nie planowała czekać na oddzwonienie, które mogło nigdy nie nastąpić. Zamiast tego miała nadzieję porozmawiać z kobietą przez kilka minut. To co potrzebowała, nie zajmie więcej. Godzinę później drzwi windy w budynku Służby Ochrony Dzieci otworzyły się na płaczące dziecko, szybko uciszone przez jego matkę wsuwającą mu coś do ust ze spojrzeniem pełnym winy. Czy czuła się winna, ponieważ dziecko płakało? Czy raczej, ponieważ matka użyła cukierka, aby go uciszyć o dziewiątej rano? Powietrze w ponurej poczekalni SOD było

ciężkie od desperacji, duszące w napięciu. Ale ona nic nie mogła zrobić dla tych ludzi. Skoncentrowała się na swoim celu przychodząc tutaj i podeszła bezpośrednio do biurka recepcji, gdzie wyglądająca na zmęczoną kobieta siedziała, odpowiadając na telefony. Cyn czekała dopóki recepcjonistka nie skończyła swojej rozmowy. - Chciałabym zobaczyć się z Ramoną Hewitt – powiedziała. - Czy była pani umówiona? – Młoda kobieta wyraźnie zaciągała po teksańsku, jej mowa nie była zmieniona ani przez edukację, ani przez doświadczenie. - Nie, ale ja tylko muszę… - Musi pani się umówić. Mogę… - …potrzebuję tylko

kilku minut. Proszę powiedzieć, że chodzi o

Elizabeth Hawthorn. Recepcjonistka ściągnęła usta w irytacji, potem spojrzała w górę i w dół, przyglądając się Cyn – jasne, niebieskie jeansy, zawadiacko opadające, miękki, skórzany płaszcz, drogie obcięcie włosów, czysta, schludna… pieniądze. Jedyna rzecz, która w rządowej administracji skłaniała do szacunku. - Chwileczkę – podniosła słuchawkę i powiedziała coś do rozmówcy, odwracając się i robiąc wszystko, aby Cyn nie mogła usłyszeć. Kiedy odwróciła się z powrotem, jej spojrzenie dezaprobaty jedynie pogłębiło się, ale skinęła głową. - Pani Hewitt zobaczy się z panią – pozostawiła niewypowiedzianą

własną opinię w tej sprawie i wskazała w lewo – Wzdłuż tego korytarza, pierwszy w lewo, drugi w prawo, ostanie biuro po prawej – mówiła szybko, potem spojrzała na Cyn, ośmielając ją, aby poprosiła o wyjaśnienie. Cyn wymamrotała podziękowanie, ale już przestała istnieć dla zajętej, młodej kobiety, gdy ponownie zadzwonił telefon. Ramona Hewitt podniosła wzrok, gdy Cyn lekko zapukała w otwarte drzwi. To była kobieta koło pięćdziesiątki, czarna, z gładką, idealną skórą, która tak samo idealnie wyglądała, gdy miła osiem lat jak i dzisiaj. Długie, kręcone włosy zebrane były w schludny warkocz i owinięte ściśle dookoła jej głowy, tworząc kształt posiwiałej korony ponad twarzą ujawniającą łatwość uśmiechu. Nie uśmiechała się. Spojrzała na Cyn tak samo jak recepcjonistka i sięgnęła po ten sam argument. - Nie możesz być powiązana, znam wszystkich jej krewnych, a nie jest ich wielu, żaden z nich nie jest wart plunięcia, zostawiając te małe dziewczynki, tak jak to zrobili. - Pani Hewitt – Powiedziała Cyn swoim najgrzeczniejszym i najbardziej profesjonalnym tonem – Nazywam się Cynthia Leighton. Jestem prywatnym detektywem… - Detektywem? Spóźniłaś się ponad osiem lat, czyż nie? Cyn przerwała zakłopotana. - Zostałam wynajęta przez Jabrila… - Zatem nie mam ci nic do powiedzenia – Hewit już odwracała się, kartkując gruby folder na swoim biurku.

- Czy wiedziała pani, że Elizabeth uciekła? – przerwała Cyn. Hewitt zamknęła folder i spojrzała na nią. A więc to przykuło jej uwagę, pomyślała Cyn. Urzędniczka zmarszczyła brwi. - Nie mogę w to uwierzyć. Lizzie zadzwoniłaby do mnie. - Dlatego tu jestem. Powiedziano mi, że jeżeli z kimkolwiek rozmawiała, to z panią. I chcę ją znaleźć. Hewitt prychnęła z niesmakiem. - Dlaczego? Aby oddać ją z powrotem temu przeklętemu wampirowi? – to nie było przekleństwo, sposób w jaki Hewitt to powiedziała, to była dosłowna prawda. - Nie. Czy w to pani uwierzy, czy nie, chcę jej pomóc. Jej i jej siostrze, Mirabelle – Cyn wyjęła wizytówkę z kieszeni. To była wizytówka Domu Jessica, schroniska dla nastolatków w L.A., prowadzonego przez Lucia Shinn, jedną z bliskich przyjaciółek Cyn. Cyn zapisała imię Luci i prywatny numer, który znała jak swój własny, na odwrocie karty, zanim podała ją urzędniczce. - Zanim pani zdecyduje, że jestem po dobrej stronie, może pani zadzwonić do tej osoby. Jeżeli po rozmowie z nią zdecyduje pani, że mogę pomóc, numer mojej komórki jest na wizytówce, jest zawsze włączona. Będę w Houston dopóki ta sprawa nie zaprowadzi mnie gdzieś indziej – odwróciła się, aby wyjść, ale pani Hewitt zatrzymała ją. - Jak się ma Mirabelle?

Cyn zatrzymała się odwracając. - Niezbyt dobrze. Ale ją też zamierzam stamtąd wydostać . – nie czekała na odpowiedź. Nie potrzebowała jej. Nie miała żadnych wątpliwości, co powinno być zrobione. Byłoby łatwiej z pomocą pani Hewitt, ale zrobi to bez niej, jeżeli będzie musiała.

Rozdział IX Muzeum Dziecięce w Houston było bardzo łatwe do znalezienia. Poza tym, ile jeszcze budynków mogło mieć ogromne, żółte filary i pagodę z napisanymi wielkimi, różowymi literami na zewnątrz „MUZEUM” na froncie? Nie wspominając o błąkających się hordach krzyczących dzieci, które widocznie były zawiedzione, że ich opiekunki zaplanowały zatrzymać się na szklaneczkę czegoś do picia. Cyn podążyła w kierunku przyległego budynku, dobrze z tyłu od tłumów i użyła swojej przewagi wzrostu na dwunastocentymetrowych obcasach, aby rozejrzeć się po okolicy. Wiedziała już, dlaczego dziewczyna chciała tutaj się spotkać. Było tutaj tak wielu kręcących się ludzi, tak wiele między nimi dzieci, że tak drobną dziewczynę jak Kelli, łatwo można było wziąć za jedno z nich. Cyn zobaczyła ją w okolicy grubego filaru, masa jej kolczyków lśniła w słońcu, gdy rozglądała się po dziedzińcu za Cyn. Kryjąc się sama przed gwałtownym atakiem, Cyn podążyła przez dziedziniec, brnąc przez potencjalnych rewolucjonistów ku Kelli. - Hej! Twarz Kelli rozjaśniła się, podczas, gdy jej oczy przeczesywały okolicę dookoła nich, jakby upewniając się czy Cyn była sama. - Cześć – odparła – Wejdźmy do środka. Będziemy udawać, że jesteś moją mamą. Spojrzała ponownie na Cyn z tym szelmowskim uśmiechem. - Nieźle. Ile masz, koło dziewiętnastu lat?

- Dwadzieścia w przyszłym miesiącu. - Taa, więc nie jestem wystarczająco stara, aby być twoją mamą. Dlaczego jesteśmy tutaj? Kelli wzruszyła ramionami. - Tu jest hałaśliwie i zawsze dużo ludzi. Plus Montrose jest zamknięty i wiele dzieciaków kręci się tutaj, zwłaszcza w czwartkowe noce. Rodziny wchodzą za darmo i łatwo wśliznąć się do środka. W każdym razie nikt nie będzie zwracał uwagi na samotną matkę i jej dziecko. Cyn kupiła bilety i popchnęła Kelli do drzwi. - Nie chcę być samotną matką. Dlaczego nie mogę w to miejsce mieć bogatego męża? - Nie wiem. Wyglądasz mi na samotną matkę, jakbyś spacerowała tutaj, wiesz? Szukając kogoś. Świetnie. - Więc jak długo pracujesz dla Jabrila? – zapytała Cyn, zmieniając temat. - Prawie dwa lata. Odkąd skończyłam osiemnaście lat. Przyjaciółka mojej mamy załatwiła mi pracę. To obrzydliwe z tymi wszystkimi martwymi facetami śpiącymi cały dzień i godziny są szalone, ale jest w porządku. - Nie sądzę, że są całkowicie martwi – skomentowała Cyn, – Więc co tam robisz? – zaczęła podnosić swoje okulary przeciwsłoneczne, gdy weszły do środka, ale opuściła je na dół z powrotem, gdy zobaczyła jaskrawe kolory

na każdej możliwej powierzchni. - Sprzątanie, wiesz. Odkurzanie, czyszczenie, polerowanie sreber – przewróciła oczami z obrzydzeniem, – Ale dobrze płacą. - Pracujesz również w głównym domu, czy tylko w służbówce? - Czasami w głównym domu. Podczas dnia. Nikomu nie wolno po zmroku. Nie chcemy obrzydzać życia wielkim, złym wampirom przez zmuszanie ich do patrzenia na skromnych ludzi. Nie dopóki nie jesteś jedną z zabawek, w każdym razie. - Zabawek? - Tak nazywamy niewolników krwi Jabrila w jego piwnicy. Nie mają jednej szarej komórki w mózgu, a to, czego im brak nadrabiają silikonem. Te piersi nie mogą być prawdziwe. Cyn powstrzymała śmiech. To było to, czego mogła się spodziewać po Jabrilu i jego upodobaniach. - Czy możemy gdzieś tu usiąść? Czuję się jak gigant wśród liliputów. - Tam jest kawiarnia. Dają tu przeważnie dziecięce jedzenie, ale mają kawę Starbucka. - Dzięki Bogu! Prowadź, dziecko. Cyn dopadła jeden z kilku normalnych rozmiarów stolików w kawiarni i kazała Kelli zając go, podczas gdy sama poszła w poszukiwaniu kawy. To nie był prawdziwy Starbuck, ale wystarczający. - Więc – wśliznęła się na ławkę przy stoliku i podsunęła Kelli ohydnie

słodką czekoladę do picia – Co wiesz? Kelli oblizała śmietankę ze swojej górnej wargi, zanim odpowiedziała. - Jak powiedziałam, Liz miała zwyczaj wychodzić podczas dnia. Jej nauczycielka nie miała o tym pojęcia, a poza tym przychodziła dwa razy w tygodniu. Tam był jeden ze strażników, który patrzył w drugą stronę, a kilku innych byli tak-tak – przekręciła dłoń opuszkami do dołu – Coś jakby było im żal Liz, będącej dzieckiem wśród tych wszystkich staruchów. I wiesz, w ogóle wampirów. - Nie martwili się, że nie wróci? Mam na myśli, że Jabril nie jawił mi się jako wyrozumiały pracodawca. - Huh, masz rację. Ale wiedzieli, że Liz wróci, ponieważ jej siostra tam była. Plus…- wzruszyła ramionami – Liz nie zrobiłaby tego tym gościom, nie spowodowałaby im kłopotów. - Więc co robiła, gdy wychodziła? - Przychodziła tutaj, przeważnie. - Do tego muzeum? – Cyn rozejrzała się dookoła. Jeżeli Liz miała zwyczaj kręcić się tutaj, mogła być tu i teraz. - Nie, nie tu. Po prostu, wiesz... tutaj. Strefa muzeum i Montrose, z innymi dzieciakami. No i z Jamiem. - A tak, Jamie. Co możesz mi o nim powiedzieć? - Co tu mówić? Jego mama ćpa, jego ojciec odszedł albo nie żyje, kto wie? Kogo to obchodzi? Jamie został porzucony kilka lat temu, kiedy

skończył szesnaście lat, był na ulicy od zawsze. Spędzał noc tu, noc tam. Różne schroniska, kryjówki. Wiesz, jak to robią inne dzieciaki. Liz zwykle dawała mu pieniądze na jedzenie, czasami na motel. Byli całkiem blisko. - Tak powiedziałaś. Myślisz, że Liz jest z Jamiem? - Może – powiedziała unikając wzroku Cyn. Cyn westchnęła. - Spójrz Kelli, ktoś musi znaleźć ją zanim zrobi to Jabril. Byłoby dobrze, gdybym ja była tą osobą, ponieważ chcę jej pomóc. - Jest ktoś inny, kto szuka, wiesz. Cyn spojrzała na nią zaciekawiona. – Masz na myśli Jabrila? - Taa. Jakiś facet, który kręci się w okolicy i zadaje pytania, dzień przed tym zanim ty się pojawiłaś. Starszy facet, podpity, śmierdzący jak cygara – Spoważniała – Jesteś wkurzona? - Szczerze? Spodziewałam się tego. Jabril ma stare porachunki z kimś, dla kogo ostatnio pracowałam. Myślę, że próbuje tego gościa wkurwić. To nie zadziała, ale Jabril tego nie wie. Również nie wie, że w momencie, kiedy znajdę Liz – a znajdę – nie zamierzam zaciągnąć jej tyłka z powrotem do Lorda Pieprzonego Jabrila. Zamierzam przyczaić się gdzieś w bezpiecznym miejscu, może z pięknym widokiem i przepysznym Spa, i uczcić jej osiemnaste urodziny w dobrym stylu. A potem zamierzam upewnić się, do cholery, że ma coś do powiedzenia w sprawie swojej przyszłości.

- To byłoby miłe – wyszeptała Kelli – Ale on będzie trzymał jej siostrę, wiesz. Mirabelle. Cyn prychnęła mało kobieco. - Dzieciaku, nie znasz zbyt dobrze swojej mamusi – wychyliła resztkę swojej kawy, przełożyła swoje długie nogi przez ławkę i wstała – Więc gdzie znajdę Jemiego? Kelii wstała. - Ona nie jest z Jamiem. Cyn spojrzała na nią twardo – Gdzie ona jest? Dziewczyna zagryzła wargi, potem spojrzała na Cyn z ukosa – Jest w Los Angeles.

Rozdział X - Cholera – Cyn usiadła z powrotem, potrząsając głową. - Taa, całkiem szalone, nie? - To nie to słowo przyszło mi na myśl, nie. Jak? - Planowała to przez jakiś czas. Wiesz, zebranie pieniędzy i całe to gówno. Ma fałszywy dowód osobisty, gdzie ma osiemnaście lat i może wsiąść sama do samolotu. Za kilka tygodni nie będzie już tego potrzebować. - Dlaczego L.A.? Kelli wzruszyła ramionami. – Dlaczego nie? Tam jest jak w Teksasie, prawda? - Nie całkiem. - Ale, mam na myśli, że jest słonecznie i wszystko, a wszyscy wiedzą, że ludzie są tam bardziej wyluzowani, więc wyobraziła sobie, że będzie łatwiej, wiesz, dostać pracę, znaleźć miejsce. - Czy Jamie pojechał z nią? - Noo, bardzo się o to pokłócili. On chciał, żeby została tutaj, ale Liz była bardzo nastawiona na opuszczenie Teksasu. To znaczy, to jest stan, który najpierw oddał ją Jabrilowi, więc ma im teraz zaufać? - Dlaczego Jamie nie chciał z nią pojechać? - Jego mama. Wpada do niej raz na jakiś czas, i ma małą siostrę, która

mieszka z jego ciotką. Sądzę, że czuje się odpowiedzialny. - Więc Liz jest tam sama. Możesz się z nią skontaktować? - Kontaktuje się przez tą stronę internetową, której używamy, ale…- jej głos zawiesił się a spojrzenie uciekło. - Ale? - Nie miałam od niej wiadomości. To znaczy, minęło tylko kilka dni, ale zostawiła wiadomość pierwszego dnia i nic więcej od tamtej pory. - Doskonale. Dobry plan – Cyn potarła zmęczone oczy, próbując nie napaść na Kelli, próbując wyobrazić sobie te wszystkie rzeczy, które mogły zdarzyć się siedemnastolatce samotnej w L.A. – Dobra, słuchaj… przerwała, ponieważ zadzwonił jej telefon, potem zerknęła na wyświetlacz. To był miejscowy numer, i nie znała go. Z drugiej strony, z pewnością nie dzwonił żaden wampir. Otworzyła telefon. - Leighton. - Pani Leighton, tu Ramona Hewitt. Możemy się spotkać? Oczy Cyn rozszerzyły się z zaskoczenia. To nie trwało długo – Jasne – powiedziała do niej – Podaj czas i miejsce, najlepiej przed zmrokiem. Hewitt wydała z siebie dźwięk aprobaty. – Gdzie się pani zatrzymała? - Four Seasons.

- Proszę, proszę. W porządku. Mają tam bar w lobby. Może pani postawić urzędnikowi publicznemu dobrze zarobionego drinka. - O której? - Niech będzie czwarta trzydzieści. Słońce zachodzi wcześnie o tej porze roku. - Będę tam – zgodziła się Cyn. Hewit rozłączyła się bez pożegnania, więc Cyn zatrzasnęła telefon i odwróciła się do Kelli. - Gdzie skończyłam? - Właśnie gratulowałaś mnie i Liz naszego doskonałego planu. - Coś w tym stylu, ale już się stało. Jeżeli będziesz mieć kontakt z Liz, zadzwoń do mnie natychmiast, łapiesz? Podam ci numer mojej komórki – pogrzebała w swoim plecaku i wyjęła jedną ze swoich wizytówek, zapisując na tyle swój numer, zanim ją podała – Jeżeli ktoś będzie pytał, powiedz, że dałam ci ją, gdy byłam w posiadłości. W razie gdybyś przypomniała sobie coś, co mogłoby mi pomóc, jasne? Powiedz Liz, żeby do mnie zadzwoniła, lub podała mi numer telefonu, gdzie ja mogę zadzwonić do niej. Czy uwierzy ci, jeżeli powiesz jej, że w porządku, że może mi ufać? - Prawdopodobnie. Taaa, tak myślę. - W porządku, ale jeżeli nie, daj jej ten adres – wskazała na adres domu Jessiki, który napisała z tyłu – Numer telefonu też jest tutaj. To schronisko dla nastolatków w zachodniej części L.A., prowadzone przez kogoś, komu ufam, kogoś pewnego. Jeżeli Liz będzie potrzebowała, żeby ją skądś odebrać, żeby tam się dostała, oni się tym zajmą.

- Co zamierzasz teraz zrobić? - Ten telefon był od opiekunki socjalnej Liz. Wszyscy wydają się potwierdzać, że Liz ufała jej i mam nadzieje, że ona wie coś, co mi pomoże. Potem muszę zorganizować sposób, aby dostarczyć Mirabelle do samolotu, aby wróciła ze mną do Kaliforni, a potem zamierzam odnaleźć twoją przyjaciółkę Liz. Oczy Kelli zrobiły się okrągłe jak spodki. – On nigdy nie pozwoli jej odejść. Nie Mirabelle. Nawet jeżeli Liz uciekła, zawsze ma Mirabelle i jej pieniądze. Nie wiesz jaki on jest, co on jej zrobi. - Właściwie mam całkiem dobre wyobrażenie, ale zdałam sobie z czegoś sprawę. Nie mogę jej porzucić. Kelli patrzyła na nią, jakby urosła jej druga głowa. – Dlaczego zadzwonił do ciebie? Mam na myśli, że nie wydajesz się lubić zbytnio wampirów, więc dlaczego ty? Cyn znów wstała, jej umysł już pracował nad problemem z Mirabelle. – Jak już powiedziałam – powiedziała nieobecnie - Myślał, że może mnie użyć, aby zemścić się na kimś innym. Niestety, ten ktoś ma to w dupie, więc to nie zadziała tak jak miał nadzieję. - Chłopak, tak? - Nie! – Cyn skoncentrowała się na dziewczynie, zaskoczona – Dlaczego tak sądzisz?

- Taa, mogę powiedzieć – powiedziała zadowolona z siebie – To chłopak. - Cokolwiek. Słuchaj, masz komórkę, prawda? - Jasne. - Daj mi swój numer – wyjęła długopis i wyciągnęła następną kartkę, patrząc jak dziewczyna zapisuje jej imię i numer dziecięcą ręką, potem zabrała go z powrotem i rozejrzała się – Dobrze. Muszę iść. Poradzisz sobie? - Bez problemu, spotykam się później z przyjaciółmi. - I zadzwonisz do mnie, jeżeli coś usłyszysz? Cokolwiek. - Taaa. - W porządku Nie wiem ile jeszcze będę w Houston, ale możesz złapać mnie pod komórką, gdziekolwiek bym nie była – wciągnęła plecak na swoje ramiona i spojrzała na Kelli ostatni raz – Dziękuję za to. Dobrze zrobiłaś. Kelli zarumieniła się i pochyliła głowę. – Taa, Liz jest w porządku. - Ty też. Przynosisz chlubę mamie – uśmiechnęła się szeroko – Pogadamy później. Pospieszyła do wyjścia z muzeum, zdając sobie sprawę, że ma w sam raz czasu, aby wrócić do hotelu i spotkać się z Ramoną Hewitt.

Rozdział XI Ramona Hewitt już siedziała przy stoliku, kiedy Cyn przybyła. Zajęło jej dłużej, niż się spodziewała, przejechanie przez miasto, ponieważ w przeciwieństwie do obrazu przestrzennego stanu, jaki większość ludzi ma o Teksasie, Houston jest wielkim miastem z wieloma korkami. Hewitt wyglądała na zmęczoną. Jej szyta na miarę niebieska garsonka była zmięta, a jej schludna fryzura miała mnóstwo wyciągniętych kosmyków, które uciekły ze sztywnego warkocza. Szklanka szkockiej stała na stole przed nią. - Mam nadzieję, że zamówiłaś na rachunek – powiedziała Cyn, przesuwając krzesło, aby usiąść. - Tak zrobiłam. - Dobrze – Cyn dała znak kelnerowi, który przechodził spiesząc od stolika obok, gdzie zostawił całą tacę drinków. - Co mogę paniom podać? Cyn zwykle nie piła, ale dzisiaj zrobiła wyjątek. – Wezmę Absoluta z lodem, z kilkoma oliwkami, a… - spojrzała na Hewitt, ale urzędniczka potrząsnęła głową. Cyn wskazała na szkocką – Możesz doliczyć do mojego rachunku i zostawić go otwartym. Oh, i może coś do jedzenia… - złapała menu baru i przejrzała szybko, zastanawiając się nad wyborem – Far Ekstern Bites, cokolwiek to jest. Kelner skinął i odszedł zatrzymując się przy następnym stoliku.

- Tłoczno tu – skomentowała Cyn. - Jest piątek – powiedziała Hewitt – Ludzie lubią zacząć swój weekend wcześnie – wzięła łyka swojej szkockiej a Cyn zauważyła, że pije ją na czysto. Prawdziwy koneser szkockiej, zatem nie to, czego Cyn się nie spodziewała. Hewitt wyglądała jej raczej na znawcę sherry. - Więc dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś współzałożycielką Domu Jessiki? – powiedziała Hewitt Cyn wzruszyła ramionami. - Ponieważ nie jestem. To dziecko Lucy, nie moje. Ona odwaliła całą robotę. Wszystko, co zrobiłam, to podpisałam czek. - Całkiem duży czek. - Nie mniejszy niż Lucy. To ona miała to marzenie, kiedy byłyśmy w koledżu, aby stworzyć miejsce, gdzie uciekające dzieci mogłyby czuć się bezpiecznie. Więcej niż obsesja, naprawdę. To była jedyna rzecz, o której ciągle mówiła. Nie byłam tak poświęcona, ale wierzyłam w Lucy i w to, co robiła. Nie jestem tak towarzyska, poszłam łatwiejszą drogą i wypisałam czek. - I zostałaś prywatnym detektywem. - Taa – Cyn uśmiechnęła się lekko – Zostałam najpierw gliną. Lucy pewnie ci powiedziała. W większości, aby zirytować ojca, ale cieszyłam się tym przez jakiś czas. - Ale nie na zawsze.

- Nie. Nie na zawsze. Jak mówiłam, nie jestem towarzyska. Pracuję lepiej sama. Kelner przybył przynosząc jej drinka i obietnicę, że jedzenie nadejdzie. Cyn poczekała dopóki nie odszedł, potem wzięła dużego łyka swojej wódki, czując gładki odpływ poplątanego dnia, przyjemne ciepło w całej rozciągłości. - Więc. Zadzwoniłaś. - Tak – powiedziała Hewitt – Ile wiesz o Jabrilu Karim i jego świcie? - Więcej niż większość, mniej niż niektórzy, jak mniemam. Wiem o wampirach i jak działają ogólnie, znam ich hierarchę i takie tam. Jabril pozyskał władzę w ich towarzystwie, zarówno osobistą jak i polityczną. Nie niedoceniałabym go. Ale co do sióstr, Mirabelle i Elizabeth; Wiem tylko to, co zostało mi powiedziane, a nie jest to zbyt wiele. Mogę powiedzieć ci bez pytania, że Mirabelle jest tam prawdziwym więźniem, a Jabril chce jej pieniędzy, nic innego. Co do Hawthorn Trust, jest to sprawa pamięci opinii publicznej, jak rozumiem również prywatnego majątku. To czego nie wiem, to jak Jabril dostał ją jako pierwszy. Został prawnym opiekunem również Liz, prawda? - Tak, tak jest – żuchwa Hewitt zacisnęła się z wściekłością – Możesz w to nie uwierzyć, ale próbowałam temu przeszkodzić. Pierwotnie byłam opiekunem

socjalnym

przeznaczonym

do

oceny

SOD

i

mocno

argumentowałam przeciw ustanowieniu tej nieboskiej kreatury na opiekuna tych

dwóch

dziewczynek.

Były

tylko

dziećmi.

Piętnastolatka

i

dziesięciolatka. Jaki system mógł oddać te dzieci takiemu potworowi jak on? Nie rozumiałam tego wtedy i nie rozumiem teraz. Nawet po tym, co zrobił

Mirabelle, jasne jak słońce, nikt nie powiedział nawet słowa – przechyliła się przez stolik, uderzając jednym palcem w lakierowany blat dla wzmocnienia słów – To pieniądze, to o to tu chodzi. Cały system kupiony i zapłacony. Mądry gość – jak Jabril – mogę go nie lubić, ale jest przebiegły jak wąż – facet jak on wie, gdzie wyłożyć pieniądze, aby zrobić najwięcej dobrego. Te dziewczyny nigdy nie miały szans. - Nie miały innej rodziny? Nikogo z lepszym pokrewieństwem? - Siostra przyrodnia gdzieś w Maine, z pierwszego małżeństwa ich ojca. Było tam dużo zjadliwości w czasie rozwodu, a ona jest dużo starsza od dziewczynek.

Skontaktowałam

się

z

nią,

ale

naprawdę

nie

była

zainteresowana. Mogłabyś pomyśleć, że same pieniądze przekonałyby ją, ale nie. Ma dosyć swoich, jak sądzę. Lub jest jedną z dziesięciu ludzi na Ziemi, którzy nie dbają o pieniądze, nie wiem. Zarekomendowałam przybranych rodziców. Przy całych kłopotach byłoby to lepsze. Ale nie sądzę, aby sędzia nawet widział mój raport. Mój przełożony zabrał sprawę i sprawa ucichła za zamkniętymi drzwiami, aby lepiej strzec ich prywatności, jak powiedzieli – prychnęła. – Aby trzymać tę pieprzoną sprawę w tajemnicy, oto powód. Sprzedali te dziewczynki i nikt nawet się nie obejrzał. Sędzia na emeryturze rok później z ładną, grubą pensyjką i domkiem letniskowym na Bahama. Mój przełożony? Dostała ciepłą posadkę w biurze burmistrza. Kupione i zapłacone, jak mówiłam. - Co to za sprawa z pieniędzmi? Rodzice musieli mieć oddzielne mniejsze fundusze jakiegoś rodzaju, jako uzupełnienie Hawthorn Trust. Nie możesz oddać dzieciom takiej kasy. - Nie, rzeczywiście rodzice byli mądrzy. Nie sądzę, aby zorientowali

się, gdzie wtyka swój nos Jabril Karim, ale zrobili, co mogli. Fundusz zaopiekuje się każdą dziewczynką, dopóki nie skończą osiemnastu lat, otrzymają do tego momentu wszelkie zabezpieczenie, ale nie mogą tknąć głównego. Po skończeniu osiemnastu lat każda dziedziczy pięćdziesiąt procent od razu. W przypadku Mirabelle, wszystko, co odziedziczyła jest w dyspozycji Jabrila, jak rozumiem, ten wampir kontroluje wszystko, nieważne, jaki los im zgotuje – Cyn skinęła głową a Hewitt kontynuowała – Rodzice zawarli mały kruczek, coś, co miało pomóc dziewczynkom dorosnąć, zanim będą mogły podejmować własne decyzje. Jeżeli któraś z nich umrze zanim osiągnie wiek dwudziestu pięciu lat, jej udziały w funduszu idą od razu na cele charytatywne rodzinnej fundacji. Nikt nie może być spadkobiercą, nawet siostra, która żyje. - Co jest prawdopodobnie jedynym powodem, dlaczego Mirabelle żyje. - Jeżeli można nazwać to życiem. Prawo swoje, jak sądzę to ma znaczenie, ale to zbrodnia, co im zrobił. Jasne przestępstwo. - A Liz uciekła, ponieważ Jabril zamierzał zrobić jej to samo, kiedy skończy osiemnaście lat? - Właśnie tak. Oh, będzie pytał o jej wybór, dokładnie jak to zrobił Mirabelle, ale to nie będzie miało znaczenia. Jeżeli jest jedna rzecz, której jestem pewna, to to, że Elizabeth Hawthorn nie chce mieć nic wspólnego z Jabrilem Karim, czy innymi wampirami. Jest idealną, śliczną młodą kobietą, jak wiele innych amerykańskich dziewcząt. Cyn musiała się uśmiechnąć, zastanawiając się, co Hewitt pomyślałaby o wyborach, jakie ona poczyniła w swoim życiu.

- To jest… - przerwała, gdy pojawił się kelner, stawiając talerz azjatyckiego jedzenia na ich stoliku, mniejsze talerze, serwetki i sztućce. - Jeszcze jeden drink? – skinął w kierunku prawie pustej szklanki Cyn. - Dla mnie nie – spojrzała ponownie na szklankę Hewitt – Jeszcze jedną szkocką? Czy coś innego? - Muszę prowadzić do domu, - powiedziała Hewitt z oczywistym żalem, potrząsając głową – Pozostanę przy tym jednym. - Nic więcej zatem – powiedziała Cyn do kelnera. Ruszył szybko, znowu przeciskając się przez tłum, który nawet zgęstniał, podczas gdy one tu siedziały. Wpychając do ust coś, co miała nadzieję było jajkiem, Cyn gryzła zastanawiając się. - Okay, więc to, co mi powiedziałaś zgadza się z tym, czego się spodziewałam. Ale to, co naprawdę chcę wiedzieć, to to czy masz jakiś pomysł jak mogę wydostać od niego Mirabelle, choćby na kilka godzin. Wystarczająco długo, aby wsadzić ją do samolotu i wywieźć z Teksasu. Hewitt patrzyła nawet bardziej zszokowana niż Kelli. - To nie jest istota, którą można lekceważyć, pani Leighton. - Cynthia – zaproponowała – Albo Cyn. - Cynthia – poprawiła się, – Jeżeli wejdziesz mu w drogę, mogę sobie wyobrazić, że Jabril będzie bezlitosny. Wielu jego konkurentów cierpiało niepowodzenie przez te lata. Jest tutaj od jakiegoś czasu i z czego zrozumiałam, zmienił w jakiś sposób swoje przyzwyczajenia, ale nie

liczyłabym na jego cywilizowane zachowanie, jeżeli byłabym na twoim miejscu. Te upodobania siedzą głęboko pod skórą. - Wierzę ci, ale mam własne źródła. Jeżeli będę mogła wydostać ją z terytorium Jabrila, jego możliwości są ograniczone. Gdy go obejdziemy, będzie miał związane ręce. Wampiry są bardzo terytorialne, a szef zachodniego terytorium, nawet bardziej niż reszta. - Obawiam się, że z tym nie będę mogła ci pomóc, ale co z Elizabeth? Jeżeli wyjedziesz z Teksasu… - Liz jest w Kaliforni. - Kalifornia? Ale jak… - Jej przyjaciółka. Jest jakaś nadzieja, że Liz będzie w kontakcie z Mirabelle? - Nie wiem jak. Widziałaś jak wygląda posiadłość. Próbowałam zobaczyć się z Mirabelle kilka razy, ale zostałam odesłana. Nie przekazaliby nawet wiadomości do niej, mówiąc mi, że nie chce nikogo widzieć. Nie to, że wierzyłam im, ale od kiedy skończyła osiemnaście lat nie mam nad nią władzy. Kelner położył rachunek na ich stoliku, mamrocząc. – Kiedy tylko będziecie gotowe. Cyn spojrzała szybko i przekierowała go na swój numer pokoju. - Myślę o czymś – powiedziała – Czy coś jeszcze możesz mi powiedzieć?

- Coś innego, niż to abyś była ostrożna? – Hewitt potrząsnęła głową i zaczęła zbierać rzeczy do wyjścia – To są dobre dziewczyny, obie. I ich rodzice byli dobrymi, bogobojnymi ludźmi. Zasługują na lepsze traktowanie niż to, co życie im dało. - Czy nie my wszyscy? – Cyn zgarnęła kilka jajek i wyglądających na zawiniątka rzeczy z talerza i wstała. W tłumie natychmiast pojawiła się zmiana, gdy ludzie ustawili się, aby złapać ich stolik. - Prawdopodobnie nie będę z tobą rozmawiała dopóki nie znajdę się w L.A., ale będę próbowała cię poinformować.

A ty, jeżeli cokolwiek się

pojawi tutaj, zadzwonisz do mnie? - Tak zrobię – Hewitt wstała i zaoferowała jej uścisk dłoni z pewnym, ale przyjacielskim potrząśnięciem – Życzę ci powodzenia, Cynthio. Będę modlić się za ciebie i te dziewczynki. Cyn patrzyła na maszerującą przez lobby do drzwi frontowych kobietę, jej gruby, brązowy płaszcz zimowy zarzucony na niebieską garsonkę, kiedy zatrzymała się, aby zapiąć go przed wyjściem na mroźny wiatr. Zaczekała, aż chłopiec przyprowadził samochód i Hewitt była już daleko, gdy rozejrzała się dookoła i podążyła do windy. Miała pomysł, jak rozproszyć wpływ Jabrila na Mirabelle, ale potrzebowała się upewnić bardziej niż była pewna teraz. Była zmęczona i nawet jeden drink zwalniał ją. Dużo kawy i gorący prysznic. Tak powinno się udać. Ale najpierw musiała zadzwonić do wampira.

Rozdział XII Brakowało jeszcze kilku godzin, aby zachód słońca doszedł do Zachodniego Wybrzeża. Cyn spędziła ten czas z grubą książką, robiąc notatki, próbując przewidzieć wszystko, czego mogła potrzebować w nadchodzących godzinach. Gdy wreszcie nadszedł czas na wykonanie telefonu ręce się jej trzęsły, gdy wybierała numer. Ale potrzebowała odpowiedzi i to było jedyne miejsce, które znała, aby je otrzymać. Ulżyło jej, gdy bezosobowy, damski głos odpowiedział. - Raphael Enterprises - Z Duncanem, proszę. - Czy mogę wiedzieć, kto dzwoni? Pomyślała, aby skłamać, ale to był Duncan, numer jeden Raphaela, jego porucznik i najbliższy doradca. Prawdopodobnie nie podszedłby do telefonu, gdyby nie wiedział kto dzwoni, więc powiedziała prawdę. - Cynthia Leighton. - Chwileczkę. To było powiedziane trochę zbyt szybko, jakby kobieta spodziewała się jej telefonu. Żołądek Cyn zacisnął się z nerwów, gdy czekała przerażona możliwością usłyszenia jedwabistego głosu po drugiej stronie linii. Ale to był tak grzeczny, tak odpowiedni Duncan, który odebrał połączenie. - Pani Leighton, jak miło panią słyszeć. Była tam zauważalna szczerość w jego głosie, więc Cyn rzeczywiście

uwierzyła, że miał na myśli to, co powiedział. To spowodowało napływ łez do jej oczu, ale odrzuciła emocje ze złością. - Duncan. Dziękuję, że rozmawiasz ze mną. - Ależ oczywiście. Dlaczego miałbym tego nie zrobić? – znowu zaintrygowanie było szczere, ale to tylko zakłopotało Cyn, więc zignorowała to i uderzyła z własnymi powodami tej rozmowy. - Mam kilka pytań. Pytań, na które możesz nie chcieć odpowiedzieć, ale naprawdę potrzebuję informacji. To sprawa życia lub śmierci, i mam to dosłownie na myśli. - Czy jesteś w niebezpieczeństwie? – zapytał szybko. - Nie, nie. Przynajmniej nie bardziej niż zwykle. Znasz mnie – zażartowała słabo, potem zmieniła ton na rzeczowy. – Jeżeli młody wampir, powiedzmy pięć lat od odrodzenia - użyła jego własnych terminów do tłumaczenia – próbuje opuścić terytorium swojego Pana, czy on to wyczuje? Będzie wiedział? Prawie mogła usłyszeć, jak skrzywił się Duncan słuchając jej. - Ile lat ma ten młody wampir? Aktualny wiek od urodzenia. - Teraz dwadzieścia trzy, ale zaledwie osiemnaście, gdy był przemieniony. - Jabril Karim – powiedział surowo. – Skąd pani dzwoni, pani Leighton? - Dlaczego wszyscy mnie o to pytają? Mam zadanie, Duncan. Ludzie

wynajmują mnie i jadę tam, gdzie biorą mnie do pracy. - Pani Leighton… Mogła usłyszeć wahanie w jego głosie, słyszeć trybiki poruszające się w jego głowie. - Jeżeli Raphael podejdzie do telefonu, rozłączę się, Duncanie. Naprawdę. - Stawiasz mnie w trudnej sytuacji – westchnął. – Dlaczego nie jestem zaskoczony? Jesteś w Teksasie, mam rację? Powiedz mi przynajmniej tyle. - Tak – przyznała. - Nie wiem, co cię opętało, aby pracować z tym, ale to już nie ma znaczenia. Musisz wyjechać tak szybko, jak tylko to możliwe. Nie sądzę, żebyś rozumiała zagrożenie. - Wiesz co, Duncanie, zapomnij o tym. Przepraszam, że zadzwoniłam. Co z wami? W porządku, pieprzyłam Raphaela kilka razy. Ale to on odszedł. Nie ja. To mu nie daje, ani żadnemu z was, prawa do wtrącania się do reszty mojego życia. Pójdę… - Pani Leighton… - …gdzie będę chciała… - Cynthia! Cyn zatrzymała się, wciągając głęboko powietrze. – Odpowiesz na pieprzone pytanie, czy nie? Jest większe zagrożenie

niż fiut Raphaela. - Duncan powstrzymał śmiech. - Brakowało mi ciebie, Cynthio. W przeciwieństwie do niezwykłości, tęskniłem za tobą. Bardzo dobrze. Znowu wzywam cię do natychmiastowego opuszczenia Teksasu, ale…– uprzedził jej bulgoczący protest – ale młoda kobieta, o którą pytasz – i nie obrażaj mnie zaprzeczając – była pod wpływem Jabrila od bardzo długiego czasu, od młodego wieku, wywrze każdy nacisk, aby ją powstrzymać, niezależnie od kosztu fizycznego czy innego, a metody Jabrila nie są przyjemne. Nie spodziewaj się w tym jej pomocy, Cynthio. Nie będzie zdolna ci jej udzielić nawet, jeżeli będzie chciała. Będzie walczyć z tobą. - Co jeżeli zrobię to w ciągu dnia? - To może być najlepsze. Jest młoda, efekt słońca jest dla niej silny. Ale Jabril nigdy nie pozwoli jej z tobą odejść. - Zostaw to mnie. Jeżeli przekroczymy jego terytorium, czy więź będzie słabsza? - Z pewnością będzie słabła. Ale nie zniknie, dopóki nie zostanie zastąpiona przez mocniejszą władzę. Słyszała satysfakcję w jego głosie. - Cholera. - Rzeczywiście. - Czy mogę ją naćpać? Cokolwiek zadziała? - Nie. Wirus wyczyści wszystko z jej systemu zbyt szybko, aby to zadziałało. Powinnaś…

Przerwał w pół zadania a Cyn usłyszała jedwabisty, głęboki głos w tle. Jej serce podskoczyło i nagle nie mogła złapać oddechu. - Mój panie – usłyszała jak Duncan zaczął. Nie słuchała już dalej. - Do widzenia, Duncanie – rozłączyła się. Jej komórka zadzwoniła niemal natychmiast, ale Cyn nie odebrała. Kusiło ją aby ją wyłączyć , ale obawiała się, że może zadzwonić Kelli a nawet sama Liz. Więc przełączyła na wibracje i patrzyła jak telefon tańczy po stole kilka razy, nie spuszczała wzroku z wyświetlacza, gdy przyjmował każdy raz na poczcie głosowej. W końcu ucichł. Skasowała wszystkie wiadomości bez odsłuchiwania.

Rozdział XIII Zajęło to kilka godzin i zbyt wiele rozmów telefonicznych, ale w końcu Cyn znalazła firmę w okolicy Houston, która miała wyposażenie i usługi, które były jej niezbędne do tego, co zaplanowała. Po tym wzięła długi, zaległy prysznic stojąc pod strumieniem gorącej wody, dopóki jej skóra nie była jasnoróżowa, na próżno usiłując choćby trochę przekonać jej mięśnie do odpoczynku. W końcu poddając się, owinęła się w jeden z hotelowych, wielkich, puszystych ręczników i wysuszyła włosy, potem wyciągnęła torebkę z kosmetykami, którą zawsze wrzucała do walizki ale rzadko używała. Nie przesadzała z tym, nakładając jedynie wystarczająco, aby uwydatnić swoje zielone oczy, ostrość kości policzkowych. Jej ubrania zostały wybrane z jednakową starannością, obliczone nie na wygodę, ale na silne wrażenie. Krótka, czarna, skórzana spódniczka zawieszona na jej biodrach i ukazująca zaokrąglenia jej sprężystego tyłka. Pracowała ciężko, aby utrzymać go w tej formie i nie wahała się go użyć dla własnych celów. Dodała ciemną, turkusową, jedwabną bluzkę w udrapowanym dekoltem pokazującym sporo z jej wdzięków. Nie wystarczało, aby wyglądać dziwkarsko ale wystarczająco, aby wyglądać prowokacyjnie. Jej naramienna kabura wyglądała dziwnie ze śliskim materiałem, ale i tak ją włożyła. Nie ruszała się nigdzie w pobliże Jabrila bez swojej broni. Jej skórzane botki pasowały całkiem dobrze, ich wysokie obcasy ukazywały pełna krasę długości jej nóg pod krótką spódnicą. Narzuciła na siebie skórzany płaszcz, jej palce automatycznie odnalazły metalowy zatrzask na dnie jednej z kieszeni. Broń była świetna ale wampiry były szybkie, a jeżeli czegoś potrzebowała w pośpiechu…. Zawsze dobrze mieć wsparcie. Wszystko inne spakowała do swojej małej walizki. Ostatecznie rozejrzała się po pokoju, wrzucając swój plecak na ramiona i tocząc swoja walizkę na korytarz i do windy. Wynajęty samochód, który zorganizowała czekał na nią na zewnątrz hotelu, przyprowadzony przez chętnego mężczyznę, który miał ogromną przyjemność w zaprezentowaniu wielu przymiotów wielkiego SUV-a, zawierającego każde luksusowe udogodnienie i olśniewającą podstawkę na kawę. Jedynym udogodnieniem, które interesowało Cyn był system

nawigacji i zaciemnione szyby dookoła. Wybrała tę firmę ze względu na ich specjalizacje w wynajmie wysoko postawionym klientom, którzy chcieli anonimowości. Po podrzuceniu młodego chłopaka do jego biura – powiedział, że to nie jest konieczne ale Cyn nalegała – ustawiła GPS i podążyła do posiadłości Hawthornów, obecnie - z nazwy - prywatnego przybytku Jabrila.

*****

- To jest niezwykle niespodziewane – warczał strażnik – Lord Jabril Karim nie oczekuje pani. - Wiem – powiedziała z przymilnym uśmiechem – I przepraszam, ale naprawdę musze z nim porozmawiać i to nie może czekać do jutra. Zmarszczył brwi, a potem odwrócił się z warknięciem. – Chwileczkę. Podczas, gdy czekała, Cyn sprawdziła swój zegarek i w myślach przebiegła następna godzinę. Było kilka minut po piątej po południu, zgodnie z miejscową gazetą zachód słońca powinien nastąpić około siódmej trzydzieści. Wcinała się bardzo blisko, ale jej największym strachem było podarowanie Jabrilowi wystarczająco czasu, aby mógł za nią ruszyć. Wślizgując się tak blisko, jak to tylko możliwe, do zachodu słońca liczyła na to, że Wampirzy Lord nie odkryje niczego złego zanim się nie obudzi jutro w nocy. W tym czasie wszystko mogło iść do diabła, albo - jeśli szczęście jej dopisze - ona i Mirabelle będą podziwiać widok z apartamentu Cyn na plaży. Słuchała jak strażnik rozmawia z kimś z domowego telefonu,

prawdopodobnie z Asimem. Przerażał ją ten lizus, który strzeże dostępu do wielkiego szefa, jakby starając się upewnić o swojej własnej władzy. Kiedy strażnik powrócił, była gotowa z olśniewającym uśmiechem. - Mój pan przyjmie panią. Cyn zwalczyła chęć przewrócenia oczami. - To bardzo uprzejmie z jego strony, dziękuję bardzo. Jej wysiłek, aby być uprzejmą wywołał jedynie burknięcie w odpowiedzi, ale brama otworzyła się, co było wszystkim, co ją obchodziło. Cyn zaparkowała wielkiego SUV-a na zewnętrznym zakręcie podjazdu, co stawiało ją daleko od drzwi frontowych i bliżej ścieżki wiodącej do domku służby na tyłach. Miała nadzieję, że takie rzeczy nie będą miały znaczenia, kiedy nadejdzie czas odjazdu, ale nigdy nie wiadomo. Frontowe drzwi otworzyły się, gdy podeszła do nich i pojawił się mężczyzna w średnim wieku, podążając w kierunku samochodów zaparkowanych po jednej stronie. Dokładna definicja czyściocha; skóra jego twarzy błyszczała, a jego prawie białe włosy były obcięte wystarczająco, aby jego różowy skalp był jasno widoczny. To musiał być prywatny detektyw, którego wynajął Jabril, ten prawdziwy. Znała ten typ. Były wojskowy, prawdopodobnie miał bardzo uległą i bardzo młodą żonę w domu, ktoś, kogo przywiózł z dalekich wysp, gdzie kobiety wciąż obsługiwały mężczyzn. Zachichotała w duchu. Więcej niż jeden z tych facetów będzie niemiło zaskoczony, kiedy mała myszka stanie się prawdziwą amerykańską kobietą. Zignorował ją, przechodząc obok nawet na nią nie spojrzawszy. Cyn odwróciła się, gdy przechodził. - Szukasz Elizabeth Hawthorn, prawda? – Zawołała. Zatrzymał się, odwracając szybko głowę, aby na nią spojrzeć. - Jakieś sukcesy? – Zapytała. Strzelił wściekłym spojrzeniem w stronę kogoś, kto stał za nią,

podszedł do swojego samochodu i wsiadł do niego, odjeżdżając bez słowa. - Widzę, że zawierasz przyjaźnie gdziekolwiek się pojawisz. Wnętrzności Cyn zacisnęły się ale upewniła się, że niczego po sobie nie pokazała, gdy odwróciła się twarzą do Asima, który blokował drzwi. - Asim – powiedziała. – Jak miło znowu cię widzieć. Wzrok wampira wędrował w dół jej ciała, zatrzymując się na nagich biodrach pod jej krótką spódnicą, zanim spotkał jej oczy. - To tak prowadzi pani interesy, pani Leighton? – Jego wyraz twarzy dał jednoznacznie do zrozumienia, jakie interesy ma na myśli. - Ubrałam się do roli, Asim. Cokolwiek ma zadziałać. Chciałabym znów porozmawiać z Mirabelle, jeżeli to możliwe. - Zjawiłaś się nieoczekiwanie i już blisko świtu – powiedział sztywno, ale Cyn uśmiechnęła się miło. Jeżeli czekał na jakieś wytłumaczenie, musiałby czekać długo. - Tędy, proszę – warknął.

*****

Jabril Karim odchylił się za swoim biurkiem i przyglądał się skulonej młodej kobiecie. Nie było żadnej przyjemności w karaniu Mirabelle. Nawet nie udawała walki, prawie się poddając zanim rzucał pierwszy cios. Nie to, że ją bił. To było zbyt prymitywne a dowody zbyt widoczne, nie miał potrzeby stosować takiej brutalnej kary, jako jej Pan mógł wywołać ból samą myślą. Kuliła się ładnie, musiał jej to przyznać. Była zwinięta jak pies tam w rogu, trzęsąc się tak mocno, że mógł to widzieć przez cały pokój. Bardzo

satysfakcjonujące w pewien sposób, a jak przypuszczał to była jedyna satysfakcja, jaka bawiła go dzisiejszego wieczoru. Nawet nie pożywił się, zanim interesy mu przerwała pilna misja od głowy jego rodziny w Arabii Saudyjskiej, która domagała się natychmiastowego działania. A teraz ta sprawa z Elizabeth. Ten idiota, prywatny detektyw, którego wynajął Asim nic nie znalazł – absolutnie nic. Mniej niż dwa tygodnie pozostały do momentu jej osiemnastych urodzin, a ona zdawała się rozpłynąć w powietrzu. Jabril czekał przez lata na tę okazję. Przekupywał i nakłaniał konieczne autorytety, mieszając w ich inwazyjnych dochodzeniach i inspekcjach. Zasłużył sobie na prawo do jakiejkolwiek fortuny, którą dziewczęta dziedziczyły. Nawet więcej, zasłużył sobie na prawo do samych dziewcząt. Elizabeth ujawniła dużo więcej charakteru niż starsza siostra a Jabril bardzo wyczekiwał przyjemności złamania jej, zobaczenia jej czołgającej się u jego stóp i błagającej o litość. Odepchnął się ze złością od swojego biurka, odsuwając fotel i wstając tak szybko, że mała Mirabelle w rogu jęknęła ze strachu. A teraz dziwka Raphaela zjawiła się niespodziewanie, bez wątpienia, aby zakomunikować podobną porażkę, nie to, że spodziewał się z jej strony jakiegoś użytku. Ciche pukanie rozbrzmiało i Asim wśliznął się do pokoju, spoglądając na swojego Pana zanim otworzył szerolo drzwi, ukazując Leighton. Jabril zamarł instynktownie, gdy weszła i wywąchał słaby ale nieomylny powiew Raphaela, który nadal trzymał się na jej skórze, krwi, która przepływała w jej żyłach. Jego głód wzrósł nagle, gdy wchodziła do pokoju, jej długie nogi prześlizgujące się jak jedwab pod krótką skórzaną spódnicą, biust bezwstydnie pokazany. Wyobraził sobie, jak by to mogło być mając ją pod sobą, te nogi owinięte wokół jego bioder, jego fiut napierający na nią bezlitośnie, jego zęby zanurzone w tym gładkim karku, dopóki jej gorąca krew nie przelałby się przez jego gardło. Stał się twardy na tę myśl, nawet twardszy, kiedy wyobrażał sobie gniew Raphaela za to naruszenie praw. Oczywiście to nie była jego wina, że Raphael pozostawił ją błąkająca się bez ochrony. Każdy inny Wampirzy Lord widziałby, jak kusząca była dla jego wrogów. Patrzył na kobietę spod spuszczonych rzęs, czując nacisk swoich kłów na miękkiej tkance ich otoczki, gdy odpowiadały na głód jego ciała.

- Pani Leighton – wyszło to od niego bardziej jak warknięcie niż zamierzał i zobaczył rozszerzające się jej oczy, gdy zauważyła jego widoczne pobudzenie. Jej zapach się zmienił, osłodzony odcieniem strachu, gdy jego pobudzenie rosło. Mógł ją mieć w mgnieniu oka, długo zanim zobaczyłaby jego nadejście, długo zanim wyciągnęłaby broń ukrytą pod jej miękkim biustem. Zrobił pół kroku w przód, jego umysł wypełniony był myślami o jej nagim ciele rozciągniętym pod jego własnym, drżącym z potrzeby, jej krew spływająca w dół po tych pełnych piersiach aby być zlizaną, gdy krzyczałaby w spełnieniu. Mirabelle zajęczała i Leighton odeszła od jego wyciągniętej ręki, aby uklęknąć przy głupiej dziewczynie. Warknął w złości, słowa, które miały karać właśnie formowały się w jego głowie. Zatrzymał się i wciągnął głęboki wdech, zbierając ogromną siłę woli, która czyniła go najpotężniejszym żywym wampirem. - Pani Leighton – odczuwalne było delikatne drżenie w jego głosie, więc przerwał i przełknął zanim kontynuował. – To niespodziewane spotkanie i jest już późno. Czy ma pani coś dla mnie?

*****

Cyn uklękła na podłodze obok jęczącej Mirabelle, walcząc o oddech, który nagle stał się ciężki zarówno z powodu pożądania jak i strachu. Jabril wywarczał jej nazwisko i spojrzała na niego, widząc ciemne myśli prześlizgujące się pod powierzchnią jego oczu, widoczne wybrzuszenie jego erekcji pod jego eleganckimi spodniami. Uśmiechnął się, odsłaniając spod grubych warg w pełni wysunięte kły. To był przerażający widok. Zadała sobie trud nie okazywania strachu, gdy przybliżył się o jeden krok, myśląc o

swojej broni i tym, jak szybko może ją wyciągnąć. Oraz wiedząc jedną rzecz na pewno. Nie chciała, aby jej znowu dotknął . Nie wiedziała dlaczego to było tak ważne, ale jej żołądek buntował się na samą myśl Jabril powtórzył jej nazwisko, potem przerwał. Kiedy znów przemówił kły znikły a jego oczy były prawie normalne. Cyn spojrzała na Mirabelle i wstała twarzą do niego. - Dziękuję, że zechciał mnie pan widzieć, mój panie – powiedziała zmuszając się, aby zapomnieć o jego pobudzeniu widocznym zaledwie chwilę temu i zignorować jęczącą dziewczynę u swych stóp. – Wiem, że mamy mało czasu, ale zastanawiałam się, czy mogłabym zamienić kilka słów z Mirabelle? I może jeszcze raz spojrzeć na rzeczy Elizabeth? Rozmawiałam z kilkoma osobami, które myślą, że ją widziały, a również pani Hewitt… Jabril zmarszczył brwi. - Urzędniczka – podpowiedział Asim. - …i ja, możemy mieć jakiś pomysł na to, gdzie mogła się ukryć. To mnie zastanawia; siostry były blisko, więc Elizabeth mogła nieuważnie powiedzieć coś do Mirabelle lub pozostawić coś w kieszeni czy szufladzie, co mogłoby pomóc mi zawężać poszukiwania. Cyn skupiła się na oddychaniu, gdy Jabril przyglądał się jej. - Moi ludzie przewrócili pokój do góry nogami na nic – powiedział. – Nie widzę powodu, dlaczego myślisz, że możesz… Uśmiechnęła się. - Powiedzmy, że moje źródła są różne niż tego drugiego detektywa. Są setki dzieci, nastolatków mieszkających na ulicach Houston. Elizabeth po prostu ukrywa się wśród nich. Tak doświadczony człowiek jak ten, którego wynająłeś, bez wątpienia zna te rzeczy. Ale jest prawdopodobne, że te dzieciaki uciekną przed nim zanim powiedzą mu cokolwiek użytecznego. - Sugerujesz, że będą rozmawiać z tobą? – Asim nawet nie zadał sobie trudu aby zaprzeczyć, że wynajął kogoś innego.

- Jak powiedziałam, Asimie,- powiedziała nie odwracając uwagi od Jabrila. – Ubrałam się dla sztuki – kontynuowała – jestem przekonana, że mogę rozwiązać tę sprawę w ciągu dwudziestu czterech godzin, jeżeli będę mogła zawęzić poszukiwania. Jest nadzieja, że Mirabelle… - Doskonale – to wszystko co powiedział, ale nie odrywał od niej wzroku nawet nie mrugając, dopóki Mirabelle nie sapnęła z bólu i podniosła się, aby stanąć na nogach z opuszczoną głową i zaciśniętymi dłońmi. - Panie – wyszeptała dziewczyna, jej spojrzenie było utkwione w podłodze między jej stopami. - Mirabelle, wydaje się, że pani Leighton nie dokończyła swojej pracy przy ostatniej wizycie. Jeżeli możesz zaprowadzić ją ponownie do pokoju Elizabeth, proszę. Cyn zignorowała umyślny docinek, bardziej zmartwiona bezczynnością Mirabelle niż opinią Jabrila na temat jej umiejętności. Jeżeli dziewczyna była wcześniej skulona prawdopodobnie była teraz przerażona. - Tak, mój panie – głos Mirabelle był ledwie słyszalny, gdy podążyła do drzwi bez nawet odwrócenia czy podniesienia wzroku z podłogi. - Wracaj szybko, mój skarbie. Słońce jest blisko – Mirabelle drgnęła jak rażona piorunem. - Tak, mój panie – znów wyszeptała. Cyn odwróciła się do Jabrila, jej twarz była ściągnięta, aby nic nie okazać. - Dziękuję, mój panie – prawdopodobnie powinna powiedzieć coś więcej, pocałować go w tyłek, ale jedyną rzeczą, jakiej teraz chciała, było zejście z jego oczu do diabła. Poszła za Mirabelle przez drzwi, odwracając się plecami do Wampirzego Lorda w akcie silnej woli i odmawiając wychodzenia przodem do niego, jak jakaś niewolnica. Pieprzyć go.

***** - Czego chciała? – Warknął Jabril, gdy obie kobiety wyszły. - Poprosiła o rozmowę z Mirabelle, mój panie. Utrzymywała, że to istotne w sprawie zniknięcia Elizabeth, a straże raportowały, że była bardzo nalegająca. - Czy to możliwe, aby cos znalazła? – Jabril wskazał Asimowi, aby szedł za nim, gdy ruszył w kierunku windy i swojego prywatnego haremu, głód poganiał go do pośpiechu. - Niezupełnie. Detektyw jest przekonany, że znajdzie dziewczynę zanim będzie za późno. Trudno uwierzyć, że pani Leighton może to zrobić lepiej. Jest rozpieszczoną córką bogatego mężczyzny, która bawi się w bycie detektywem. Bez wątpienia wciągnęło ją miejscowe życie nocne i szuka wymówki, aby porzucić sprawę i móc wrócić do domu. - Możliwe – powiedział Jabril nieobecnym tonem, gdy zamykały się drzwi windy. Spojrzał na zegarek myśląc jedynie o tym, ile czasu mu pozostało na spożycie niewolnicy lub dwóch, zanim zabierze go świt.

*****

Jak poprzednio, Mirabelle zatrzymała się zaraz za drzwiami oddychając głęboko. Inaczej niż poprzednio, jakkolwiek nie było tu mowy o uwolnieniu w działaniu; stała zgarbiona, jej dłonie zaciśnięte, jej oddech był głośny. Cyn zdała sobie sprawę, że dziewczyna płacze i wyciągnęła rękę, aby dotknąć jej ramienia. Mirabelle wzdrygnęła się na delikatny dotyk i odsunęła się o krok.

- Przepraszam – powiedziała martwym głosem. – Tędy proszę. Cynthia zmarszczyła brwi, ale poszła za nią cicho kilka kroków. - Powiedz mi, Mirabelle – powiedziała towarzyskim tonem – Gdyby wybuchł pożar a ty miałabyś dziesięć sekund na złapanie czegoś, co ma dla ciebie znaczenie, co to by było? Mirabelle spojrzała na nią zaskoczona zanim szybko odwróciła wzrok. Cyn najpierw pomyślała, że nie chce odpowiedzieć, ale potem powiedziała. - Nic. - Nic? - On już wszystko zabrał. Nie ma tu nic, czego bym chciała. - Tak właśnie myślałam. A co z Elizabeth? - Elizabeth odeszła. I mam nadzieje, że tak pozostanie. Bez obrazy pani Leighton, ale mam nadzieję, że pani jej nigdy nie znajdzie. - Oh, ja już ją znalazłam. Mirabelle zamarła w pół kroku, potem odwróciła się w kierunku Cyn z gorączkowym spojrzeniem. - Nie może mu pani jej oddać! Nie wie pani, co on zrobi! Cyn uśmiechnęła się do niej lekko. - Myśl, Mirabelle. Wiem, że masz rozum nawet jeżeli nigdy nie pozwolił ci go użyć. Dlaczego bym tu była, przeszukując rzeczy Elizabeth, jeżeli już ją znalazłam? Dlaczego po prostu nie powiedziałam Jabrilowi i nie zainkasowałam swoich pieniędzy? Mirabelle zagryzła usta w zakłopotaniu. - Nie wiem – zajęczała – Proszę, nie… - przełknęła szloch. – Proszę, niech pani nie prowadzi ze mną gierek. Oni wszyscy to robią, zawsze robili. A on mnie skrzywdził. Oh, Boże, tak bardzo mnie skrzywdził. – Zakryła dłońmi swoją twarz a potem nagle podniosła głowę, patrząc prosto na Cyn,

jej oczy były mokre od łez. – Chciałaby pani wiedzieć, co zrobiłabym, gdyby wybuchł pożar w tym przeklętym domu? Podcięłabym własną szyję i miała nadzieję w Bogu, że oni wszyscy spalą się na proch razem ze mną. Nic tu nie ma wartego uratowania, nawet mnie. - Mirabelle – Cyn mówiła ostro, zaniepokojona ekstremalnym stanem emocjonalnym dziewczyny. Potrzebowała jej myślącej jasno, jeżeli ten plan miał zadziałać. – Co się stanie, jeżeli tego ranka odjadę stąd? Czy Jabril spodziewa się ciebie zobaczyć znowu, czy jesteś wolna do zapadnięcia nocy? - Co? – Zapytała, wyraźnie rozbita z tropu przez zmianę tematu rozmowy. – Dlaczego? - Odpowiedz na pytanie – domagała się Cyn. - Nie! To znaczy; nie, nie będzie chciał mnie widzieć. Wcześniej miał jakiś duży interes. Nie wiem, o co chodziło, ale nie miał okazji zjeść. Więc jest głodny. To dlatego oszalał, kiedy weszłaś. Jesteś człowiekiem i kobietą, i jego kontrola zaczęła się wyślizgiwać. Tak blisko świtu pójdzie prosto do swoich apartamentów na małą, krwawą orgię zanim zaśnie. - Więc będą oczekiwać, ze wrócisz do swojego pokoju sama? I nikogo tam nie będzie? - Nie. Nikogo, ale dlaczego… - A co, jeżeli powiem, że mogę wywieźć cię z Teksasu dzisiaj wieczorem? Oczy Mirabelle rozszerzyły się ze strachu zanim upadła na ziemię u stóp Cyn. - Nie, nie. Nie może pani. Nie może pani mówić takich rzeczy. On będzie wiedział i skrzywdzi mnie. Nie może pani tknąć. Boi się pani czy coś, ale skrzywdzi mnie tak bardzo – szlochała otwarcie, siedząc na ziemi i obejmując się mocno. Cyn kucnęła obok niej, przemawiając bezpośrednio do jej ucha.

- Posłuchaj mnie, Mirabelle. To twoja szansa. Rozumiesz? Nie mogę oddać ci tego, co ci zabrał. Nie mogę dać ci męża i dzieci i białego płotku przy domu, ale mogę dać ci szansę na prawdziwe życie. Coś lepszego, niż ukrywanie się w strachu i czekanie na decyzję, że Jabril już nie potrzebuje cię żywej. Są lepsi Lordowie niż Jabril, lepsze miejsca dla ciebie niż Teksas. To jest twoja szansa, Mirabelle. Weź ją. - Będzie wiedział – wyszeptała rozpaczliwie. – Nie pozwoli mi odejść. - To prawda – zgodziła się Cyn – Będzie wiedział. Ale wschód słońca jest za…- sprawdziła swój zegarek – Mniej niż godzinę. Wyobrażam sobie, że teraz stary Jabril jest zbyt zajęty dogadzaniem sobie, aby martwić się o ciebie. Odejdziesz ze mną i wsiądziesz do mojej ciężarówki, a ja zrobię resztę. - Ale gdzie ja będę… Słońce… ja nigdy… - Zaufaj mi. Dwie minuty temu powiedziałaś, że raczej spaliłabyś się na proch, niż żyła tak dalej. Więc co masz do stracenia? Poza tym pomyśl o bałaganie, jaki zostawisz. Co miałabym powiedzieć firmie wynajmującej samochód? Mirabelle nieśmiało roześmiała się. - Naprawdę sądzisz, że dam radę? - Wiem, że tak – Cyn wstała i podała jej rękę – A teraz wynośmy się stąd do diabła, zanim wstanie słońce. Mirabelle najpierw patrzyła na jej twarz, a potem na wyciągniętą dłoń. Drżąc cała podała swoją i splotła palce w mocnym uścisku. Cyn podciągnęła ja na nogi i szybko ją uścisnęła. - Ruszajmy w drogę, mała. Noc się kończy.

Rozdział XIV W cieniu wielkiego domu, Cyn pomogła Mirabelle wspiąć się do bagażnika SUV-a i zaciągnęła za nią chowaną zasłonę. Młoda wampirzyca stawała się już coraz słabsza, gdy słońce ujawniało się za horyzontem i Cyn miała tylko nadzieję, że nie pomyliła się w swoich kalkulacjach. Mirabelle musiała być przynajmniej przytomna, kiedy dojadą do małego, prywatnego lotniska. Nie było, do diabła, takiej możliwości, żeby Cyn mogła sama wyciągnąć ją z SUV-a i zapakować do samolotu. Po ostatecznym rozejrzeniu się dookoła, przekręciła kluczyk w stacyjce. Ludzkie straże już dołączyły do swoich wampirzych zmienników przy bramie, a Cyn przypomniała sobie Raphaela mówiącego jej – co wydawało się jakby setki lat temu – że im bliżej świtu, tym bardziej rozkojarzeni i mniej niezawodni stają się wampirzy strażnicy. Teraz liczyła na rozkojarzenie

i odczuła ulgę, gdy ten sam wampirzy strażnik, który

przyjmował ja wcześniej podszedł blokując jej drogę. Uśmiechnęła się do niego przyjacielsko, co zignorował ale spojrzał na nią tylko krzywo, zanim odstąpił machając na nią niecierpliwie. Cyn nie odetchnęła pełną piersią, dopóki nie wyjechała na obwodnicę. Wcześniej poświęciła trochę czasu na obejrzenie mapy drogi swojej ucieczki, używając systemu nawigacyjnego w SUV-ie. Rozważała unikanie autostrad trzymając się bocznych dróg, ale w tym wypadku najszybsza droga była również najbezpieczniejsza. Poza tym, będąc dziewczyną z Kaliforni było jej najwygodniej na autostradzie, a było jeszcze zbyt wcześnie na poranne korki, więc droga powinna być przejezdna. Sprawdziła swoja pozycję i nacisnęła gaz, kierując się w stronę Ellington Field.

- Jesteś nadal ze mną, Mirabelle? – Cyn zawołała do tyłu, odruchowo spoglądając w tylne lusterko, jednak nic w nim nie było widać, poza czarną roletą zakrywającą bagażnik. Usłyszała zduszony pomruk w odpowiedzi, co ją zmartwiło, ale w tej chwili nie mogła nic na to poradzić. Musiała wykonać plan, musiała oderwać je z ziemi i skierować się do Kaliforni. Ale co, jeżeli się nie uda? Co będzie, jeżeli spóźniłą się? Jezu, co potem? Myślała intensywnie. Jeżeli nie zdąży na samolot, będzie musiała uciekać lądem. Pomiędzy zaciemnionymi oknami i przykryciem bagażnika, Mirabelle powinna być wystarczająco bezpieczna przed słońcem. Ale ile to zajmie, zanim dojedzie do Arizony i przekroczy granicę terytorium Raphaela? I jak szybko Jabril mógł ją znaleźć w międzyczasie? Wiedziałby, gdzie ona jest, nawet jeżeli jej logicznym kierunkiem nie była Arizona. Był połączony krwią z Mirabelle i mógł śledzić jej ślad lepiej niż każdy GPS. A w międzyczasie, Cyn byłaby uwięziona w paliwożernym SUV-ie - co najprawdopodobniej się zdarzy - z oszalałym wampirem, który obudzi się o zmroku. Para świateł pojawiła się w jej tylnym lusterku jakby z nikąd, zbliżając się szybko. Oh, Boże, pomyślała. Czy to był on, czy szukał Mirabelle i odkrył, że jej nie ma? Prowadziła gorączkowo, jej wzrok przeskakiwał pomiędzy drogą a lusterkiem, wypatrując przeznaczenia zbliżającego się w postaci długiego sedana. Jechał tuż za nią na jej ogonie, tak blisko, że nie mogła widzieć jego świateł, tak blisko, że była przekonana, że zamierza uderzyć w nią, aby zjechała z drogi. Przejechała SUV-em na drugi pas, kołysząc się niebezpiecznie i ujrzała w zdumieniu, że drugi samochód odjeżdża a kierowca nawet na nią nie spojrzał. Wciągnęła głęboki wdech i kontynuowała jazdę drżąc od adrenaliny, która opuszczała jej ciało.

Kiedy ujrzała lotnisko, sięgnęła po swój telefon komórkowy i wybrała zapisany numer, a pilot jej wyczarterowanego samolotu pokierował ją do hangaru. Ta szczególna linia lotnicza oferowała pewne udogodnienia dla społeczności wampirzej, ich ogłoszenie było dyskretne, ale widoczne, jeżeli wiedziało się, czego szukać. Gdy Cyn wjechała do względnie bezpiecznego, prywatnego hangaru, wschód słońca był już obietnicą – lub groźbą – na horyzoncie. W czasie, gdy drzwi zaczęły zamykać się za nią, blade światło promieni było już widoczne. Pamiętając, co powiedział Duncan o ogromnej podatności Mirabelle na wpływ słońca, Cyn zatrzymała się najbliżej jak tylko mogła małego jeta, potem wysiadła z samochodu i podeszła do jego tylnej części. Kabina samolotu była otwarta, wewnętrzne światła mrugały witając ponad krótkimi schodkami. To było tylko kilka schodków ale Cyn spojrzała na nie prawie z rozpaczą. Linia lotnicza mogła być nastawiona na obsługę wampirów, ale wymagali jasno tego, aby pasażerowie wchodzili na pokład o własnych siłach. - Proszę, pozwól Mirabelle być na tyle świadomą, aby weszła – wyszeptała w modlitwie do jakichkolwiek bogów, którzy chronili wampiry i ich głupich, ludzkich przyjaciół. - Mirabelle – zawołała, gdy roleta odsunęła się bezgłośnie – Wciąż nie śpisz? Rozejrzała się dookoła zanim odsunęła przykrycie.

*****

Mirabelle zwinęła się w ciasną kulkę z zamkniętymi oczami. Słońce prawie już wstało, jej umysł wiedział o tym, to było jak gorąca lawa pokrywająca jej mózg. Była prawie oszalała ze strachu, bombardowana przez odczucia, których nigdy wcześniej nie czuła. Powinna być w domu w swojej garderobie, ukryta pod swoimi wygodnymi kocami, chroniona przez mury, kurtyny i drzwi. Kiedy ciężka roleta nagle odsunęła się, krzyknęła bezwolnie i spojrzała przerażona na kobietę, która stała w sztucznym świetle w nieznanym budynku. - Mirabelle? – powiedziała kobieta. Mirabelle mrugnęła próbując skoncentrować się na czymś, poza swoim jednostajnie zwalniającym biciem serca. – Mirabelle, musisz się ruszyć, kochanie. Nie mamy dużo czasu. - Ruszyć? – Mirabelle sapnęła. Spojrzała na obcą kobietę, usiłując zobaczyć wyróżniające się szczegóły poprzez grubą mgłę, która zakrywała je w jakiś sposób, ukrywając wszystko za zasłona szarości. Pamiętała mgłę. Jej rodzice zabrali je kiedyś zimą na plażę, ją i Elizabeth. Puszyste, szare chmury osiadały na piasku jak ściana brudnych, bawełnianych kul. To było dziwne przechodzić przez nie, wilgoć osiadała na jej skórze i włosach. - …pośpieszyć… znajdą nas….Nie mogę… Elizabeth. Uwaga Mirabelle wyostrzyła się. Kobieta wciąż mówiła. Elizabeth? Co z Elizabeth? Kobieta chciała, żeby z nią gdzieś poszła. Zobaczyć Elizabeth? Czy Elizabeth jej potrzebowała, czy była ranna? Czy Jabril już ją dopadł? Mirabelle podniosła się niezręcznie w ograniczonej przestrzeni. Kobieta złapała jej rękę pomagając. Była silna. Dużo silniejsza niż Mirabelle. Nie, tak nie powinno być. Mirabelle była Wampirem. Powinna być silniejsza. Pozwoliła kobiecie postawić się na nogi, a potem przeciągnąć się przez jakieś

schody. Niezbyt wiele schodów, zaledwie kilka. Były wewnątrz. To dobrze. Słońce wstało, a ona musiała być wewnątrz. Było ciemno, bezpiecznie. Popadła w ciemność, czując coś miękkiego pod sobą, a potem w ogóle nic.

*****

Cyn zatoczyła się pod ciężarem nagle martwego wampira, zaledwie zaciągając ją na wąskie łóżko w tyle samolotu zanim pozwoliła jej upaść. Zrobiła co mogła, układając ją, a potem przykrywając jasnym kocem, sprawdzając temperaturę i wracając do głównej kabiny. Zamknęła za sobą drzwi i pobiegła przez krótki korytarz przeskakując schody, aż znalazła się przy samochodzie i złapała swój plecak i walizkę. Zostawiła kluczyki na siedzeniu. Firma wynajmująca powinna odebrać go jutro rano, hotel powinien wykazywać wciąż jej obecność jeszcze przez dwa dni, jeżeli ktokolwiek będzie sprawdzał. To było marne oszustwo, ale to wszystko, co miała. Pilot czekał w drzwiach. Miał ten stereotypowy wygląd, jaki wydawali się mieć wszyscy piloci – średni wzrost, średni wiek, zwyczajny dobry wygląd, ale nic powalającego. Powitał ją po nazwisku, biorąc jej walizkę i obdarzając bezosobowym uśmiechem zanim schował schodki i zabezpieczył drzwi.

Cyn opadła na najbliższe siedzenie, jej dłonie zacisnęły się na poręczy, gdy czekała, aż samolot zacznie swoją podróż. Minuty później pruli przez niebo, a Houston pozostało daleko za nimi. Cyn westchnęła z ulgą, gdy każdy mięsień w jej karku wreszcie wydawał się zrelaksować. Czas ich lotu do Santa Monica to było około trzech godzin, których każda minuta poprzez światło słoneczne. Zrzuciła swoje buty z wysokimi obcasami i wstała, aby wyciągnąć swoją walizkę, zdziwiona miękkością grubego dywanu pod swoimi stopami. Skórzana spódnica i buty schowane były do walizki, zamieniając je na wyblakłe denimy i parę skarpetek. Zaserwowała sobie kieliszek wina z dobrze wyposażonego barku i usiadła w miękkim, wygodnym fotelu, wciskając przycisk tak długo, aż się nie rozłożył zupełnie. Zdarzały się takie sytuacje, kiedy dobrze było być córeczką tatusia, pomyślała. Może nie był obecny, kiedy dorastała, i Bóg wiedział, że ich stosunki na linii ojciec – córka nie były nawet teraz bliskie, ale w takich sytuacjach jak ta, kiedy potrzebowała w ostatniej chwili wynająć prywatny samolot, była bardzo wdzięczna za nazwisko Leighton i hojny fundusz powierniczy, który się z nim wiązał. Już prawie spała, gdy przeszkodził jej dźwięk interkomu. - Jesteśmy na naszej docelowej wysokości, pani Leighton. To będzie gładki lot do L.A. Wcisnęła guzik odpowiedzi. - Dziękuję. Prawdopodobnie będę spała dopóki nie wylądujemy, więc

proszę się o mnie nie martwić. - Dobrze, proszę pani. Dam znać, kiedy zaczniemy kołować nad lotniskiem. - Brzmi świetnie. Dzięki. Naciągnęła na siebie koc i zasnęła, zanim zaczęła się zastanawiać czy będzie mogła śnic.

Rozdział XV Ktoś krzyczał. Cyn wystrzeliła na nogi potykając się i wyciągając ręce przed siebie, niezdolna zobaczyć nawet swoich dłoni. Było ciemno, ciemniej niż w bezksiężycową noc na plaży, nawet bez najsłabszego blasku gwiazd. Mrugnęła szybko, podniosła dłonie, aby dotknąć własnej twarzy, swoich otwartych oczu. Krzyk był coraz głośniejszy, wypełniony bólem. Jej serce biło z dziką szybkością, gdy szukała kierunku dźwięku, rozłożone ręce nie znalazły żadnego podparcia – żadnych ścian, żadnych mebli, nic. Krzyk ustał, zatrzymany w połowie oddechu, a Cyn zamarła wstrzymując oddech, aby zwolnić swoje walące serce, aby słuchać. Przestrzeń wokół niej była ogromna, odbijająca pustkę. Delikatny odgłos złamał ciszę, miękki, kobiecy głos, błagający słowami, których nie mogła zrozumieć. Męski, brutalny śmiech syczał dookoła, a z lamentem strachu kobiecy rozdzierający tłumaczył, wypełniony mrocznym napięciem z odgłosem strachu. Cyn przykucnęła bliżej ziemi z rękoma objętymi dookoła swojej głowy, na próżno usiłując zablokować okropny hałas z ustami zaciśniętymi we własnym jęku. Coś w ciemności dotknęło jej. Był to najdelikatniejszy powiew na jej nagim ramieniu, ale jak zgrzyt. Zimno. Zło. Jabril Karim. Biegła. Jego śmiech podążył za nią, rozkoszując się jej przerażeniem, sięgając, aby dotknąć jej twarzy, jej placów, przypadkowy dotyk śliskiej zmory. Skądś wiedziała, że bawi się z nią, że mógł sięgnąć po nią i wyssać ją, wciągając ją w swoją mazistą miazgę dopóki jej głos nie stanie się jednym pośród potępionych.

Ramię owinęło się dookoła niej przytrzymując ją przy szerokiej piersi. Walczyła w ciszy, powstrzymując się przed krzykiem przerażenia, kopiąc i uderzając. - Cicho, moja Cyn – zamarła na dźwięk znajomego głosu, jedwabista słodycz i miękkość, obejmująca ją bezpiecznie, oddalając krzyki, oddalając wszystko poza jego dotykiem. Ramię stwardniało, jego zimna siła zmywała z niej przerażenie, jego zmysłowe usta zmywały łzy, których sama nie czuła. Oparła się o niego, jej ramiona zacisnęły się na jego wąskiej talii, przylegając do jego siły. - Śpij teraz, słodka Cyn.

*****

Los Angeles, Kalifornia.

Cyn szarpnęła się rozbudzona, jej serce nadal galopowało w przerażeniu. Nerwowo potarła dłońmi o nieznajomy fotel, wreszcie podciągając roletę w oknie i wpuszczając światło dzienne do ciemnej kabiny. Zamknęła oczy z ulgą, czując odchodzący koszmar nocny przed siłą tylko tego błysku światła.

Głos pilota rozbrzmiał z interkomu, zwyczajnie normalny, gdy ogłaszał ich bliski przylot do L.A. Cyn włączyła małą lampkę nad głową i wreszcie znalazła właściwą kombinację przycisków, aby podnieść siedzenie do właściwej pozycji. Z szacunku do Mirabelle znów zasłoniła okno a potem wstała, rozciągając swoje ramiona i dotykając najpierw sufitu a potem podłogi. Kiedyś, w bliskiej przyszłości, musi się wreszcie wyspać w łóżku. Przeszła pomiędzy krótkim rzędem siedzeń do małego, ciemnego pokoju, gdzie spała Mirabelle. Młoda wampirzyca spała spokojnie, jej jasne włosy dawały słaby odblask światła z kabiny. Cyn ponownie zamknęła drzwi i weszła do łazienki w holu. Światełko nakazujące zapiąć pasy mrugało szaleńczo, gdy wróciła na swoje miejsce. Na wszelki wypadek wybrała inny fotel. Nie to, żeby to miało znaczenie, wszystkie były identyczne – wielkie i komfortowe, obite miękką, kremową skórą. Zaprojektowane, aby gościć bogatych biznesmenów i kobiety, jak przypuszczała. Ze spojrzeniem na tył samolotu znów podniosła roletę w oknie i wypatrywała znajomych znaków L.A. basenów lśniących na jej powitanie. Cyn wylądowała na lotnisku, jak każde inne na świecie – trochę piękne, trochę brzydkie, trochę zielone, trochę w środku największego miasta na Ziemi, – ale to było specjalne uczucie, wylądowanie na swoim lotnisku. Było wiadomo, że zaraz wsiądziesz do swojego własnego samochodu i otworzysz swoje własne drzwi wejściowe, zjesz ze swojej własnej lodówki i weźmiesz prysznic w swojej własnej łazience. A najbardziej błogosławiona ze wszystkiego była wiedza, że zaraz będziesz spać w swoim własnym łóżku pod swoja własną kołdrą. To było uczucie, jak żadne inne na świecie. Samolot zniżał lot z delikatnym łomotaniem, a ona

była w domu.

*****

Częścią jej umowy z firmą wynajmującą samolot, było używanie go w prywatnym hangarze do zachodu słońca. To było jedno z tych udogodnień dla wampirów, jak i bezokienna sypialnia, obecnie zajmowana przez Mirabelle. W swoim czasie to brzmiało świetnie, dokładnie to, czego potrzebowała. Ale na ziemi, Cyn stanęła przed rzeczywistością czekania kilka godzin, aż Mirabelle obudzi się. A teraz było południe. Zbyt przejęta, aby zasnąć czy nawet siedzieć spokojnie, Cyn przeszła pomiędzy siedzeniami i jeszcze raz sprawdziła śpiąca wampirzycę. Zostawiła odrobinę uchylone drzwi do sypialni, tak żeby, gdy Mirabelle się obudzi miała przynajmniej trochę światła. Wydawała się zupełnie przerażona w Houston a Cyn nie chciała, żeby oszalała, kiedy obudzi się w nieznanym miejscu. Na zewnątrz hangaru, Cyn słyszała ciągłe brzęczenie małych samolotów lądujących i startujących na pobliskim pasie, zmieszane z przypadkowym buczeniem prywatnych jetów. To lotnisko nie obsługiwało jedynie prywatne lotnictwo, więc prawdopodobnie nie było na pasie nic większego, niż samolot przez nią wynajęty. Sam w sobie hangar mógł

pomieścić dwa takie samoloty, ale firma zapewniła ja, że budynek jest przeznaczony tylko dla niej. Cyn wolała być pewna, więc szybko obeszła go sama. Było tam przeszklone biuro przy ścianie z kilkoma biurkami i zwykłymi biurowymi urządzeniami, ale drzwi były zamknięte a światła zgaszone. Kilka toalet i pomieszczeń technicznych zakończyło jej przechadzkę. Sprawdziła zamki zewnętrzne przy wszystkich drzwiach i wróciła do samolotu siadając na schodkach wejściowych i grzebiąc w plecaku za swoją komórką. Było nagranych kilka wiadomości z numeru Raphaela, które skasowała bez odsłuchania. To mógł być Duncan, ale nie chciała się upewnić. Czy to zbieg okoliczności, że ostatnio była w Teksasie z rywalizującym Wampirzym Lordem? Nie wierzyła w zbiegi okoliczności. Zwłaszcza nie tam, gdzie zamieszane były wampiry. To czyniło z Machiavelliego sknerę. Były jeszcze dwie inne wiadomości, jedna od Deana Eckhoffa, jej starego trenera z LAPD i jedna od Luci Shinn, jej przyjaciółki z koledżu, która prowadziła schronisko dla nastolatków i której nazwisko dała Ramonie Hewitt i przyjaciółce Liz Kelli. Zadzwoniła najpierw do Luci mając nadzieję, że Elizabeth dostała numer od Kelli i zadzwoniła. - Halo? – głos nastolatki był podejrzliwy urażony, tak, ze Cyn zastanawiała się dlaczego dzieciak zadał sobie trud, aby w ogóle odebrać telefon. Nie to, że spodziewała się czegoś innego. Luci pozwalała „swoim” dzieciakom prowadzić dom dopóki przestrzegały podstawowych zasad, co sprowadzało się do braku narkotyków, alkoholu czy walki. Poza tym były zachęcane, aby myśleć o tym miejscu jak o domu – pomysł, który

wywoływał wspomnienia w większości z nich. - Hej – powiedziała Cyn – Czy Luci jest gdzieś w okolicy? - Może. Kto dzwoni? Przewróciła oczami, ale przełknęła swoją niecierpliwość. – Powiedz jej, że to Cynthia. - Luci! – dzieciak krzyknął tak głośno, że Cyn odchyliła się od telefonu – Masz telefon! Cyn słyszała głos Luci, gdy zbliżała się do telefonu, cichy i niespieszny jak zwykle. Jeżeli Luci podnosiła kiedykolwiek głos, Cyn nie słyszała tego. Samozwańcza sekretarka przekazała jej imię, mówiąc. - Jakaś laska mówi, że nazywa się Cynthia. - Cyn! Gdzie byłaś? – Luci wykrzyknęła chwilę później. - Hej Lucy, ty rymujesz. Lucy warknęła. – Więc co zajęło ci tyle czasu? - Odebrałam twoją wiadomość dwie minuty temu, byłam trochę zajęta. Kiedy dzwoniłaś? - Dwa dni temu. Gdzie jesteś? - Siedzę w hangarze na lotnisku czekając na zachód słońca. - Czekając na… - Luci westchnęła. – Wampiry, znowu? Myślałam, że

byłaś w Teksasie. Ktoś z Biura Opieki dzwonił, Ramona Hewitt i ona powiedziała… - Taaa, powiedziała mi. Rozmawiałyśmy. Dzięki. Nie miałaś wiadomości od mojej zaginionej dziewczyny, prawda? Elizabeth Hawthorn? Blondynka, niebieskie oczy, wysoka, prawdopodobnie z akcentem. - Nie – powiedziała wolno Luci, przebiegając w swojej głowie przez listę, - Nie – bardziej pewnie. – Dlaczego myślisz, że jest tutaj? - Ona była powodem mojego wyjazdu do Teksasu. Jej opiekun wynajął mnie, abym ją znalazła i jestem całkiem pewna, że wyfrunęła do L.A.. Dałam twój numer jej przyjaciółce, mając nadzieję, że zadzwoni. - Okay. Jestem zdezorientowana. Czy ta nastolatka jest wampirem czy co? - Nie, jeżeli mogę coś zdziałać – Cyn powiedziała ponuro. – To długa historia, ale jeżeli dzieciak się pojawi, nie dzwoń do nikogo oprócz mnie, okay? Ona nie chce skończyć z powrotem w Teksasie. Po drugiej stronie linii Luci westchnęła. – Jeżeli powie, że zgadza się na telefon, będziesz go miała, w przeciwnym razie… - Taaa, taaa. Znam procedurę. Powiedz jej, że Mirabelle jest ze mną, zadzwoni. - Kim jest Mirabelle? - Jej starszą siostrą i powodem, dlaczego siedzę w hangarze na

lotnisku zamiast we własnym domu. Jak mówiłam, długa historia. Luci wzięła głęboki wdech i wypuściła go powoli. - Potrzebuję twojej pomocy. - Cokolwiek co mogę zrobić, wiesz o tym. - Możesz być jedyną, którą mogę w to wciągnąć. Słuchaj… - głos Lucy stał się stłumiony, jakby zasłaniała słuchawkę. – Mogę tam przyjechać? – Zapytała. – Nie chciałabym raczej omawiać tego przez telefon. Cyn odchyliła się zaskoczena, ale powiedziała. - Jasne, jeżeli nie przeszkadza ci pilnowanie wampira. Hej, podczas gdy będziesz jechać, możesz zrobić dla mnie kilka przystanków? Jestem tu raczej uwięziona…

*****

Podczas oczekiwania, aż Luci pokazała się ze swoimi zażyczonymi rzeczami, Cyn zadzwoniła do swojego przyjaciela Deana Eckhoffa. Eckhoff był przeznaczony do wydziału zabójstw nie tak długo po rekrutowaniu Cyn, i pozostawali w kontakcie po jej odejściu. Pomógł jej wyśledzić lokalną mafię rosyjską nie dalej niż miesiąc temu, kiedy została wynajęta przez Raphaela,

aby odnaleźć jego porwaną siostrę. Eckhoff zwariował również na jej punkcie w następstwie zdarzenia, gdy pracujący pod przykrywka gliniarz w tej samej kryminalnej organizacji został znaleziony martwy. Wciąż wielu ludzi w LAPD było przekonanych, że Cynthia była w jakiś sposób odpowiedzialna za to. Martwy glina, Benita Carballo była przyjaciółką Cyn, jak myślała do momentu, gdy Benita ją zdradziła jednemu z wrogów Raphaela – wampirowi, który zamierzał wyssać Cyn na śmierć. Cyn uciekła, ledwie. Benita nie. Jej osuszone ciało zostało znalezione dwa dni później i Eckhoff był jednym z niewielu, którzy uwierzyli, że Cyn nie ma z tym nic wspólnego. Telefon został wreszcie odebrany. - Eckhoff. - Tu Cynthia. - Taa. Musimy pogadać. - Jestem bardzo popularną dziewczyną dzisiaj. Każdy chce pogadać. Możesz mi powiedzieć, o co chodzi? - Nie w tej chwili – przerwał. – Jesteś pod komórką, prawda? - Tak. - Zadzwonię do ciebie w ciągu dziesięciu minut – rozłączył się. Cyn zatrzasnęła swój telefon i zmarszczyła brwi. Były dwa dziwne telefony. Coś było na rzeczy. Wstała i rozciągnęła swoje nogi, potem przeszła dookoła pustego hangaru czekając, aż zadzwoni jej telefon. Kiedy to się

stało, odpowiedziała natychmiast. - Tak. - Mamy kłopot i czy ci się to podoba czy nie, jesteś z tym związana. - Powiedziałam im wszystko, co wiem o Benicie. - To nie to. A raczej nie tylko to, aczkolwiek to nie pomoże. Ktoś zabija dziewczyny, w większości nastolatki, które uciekły z domu, mamy już pięć ofiar. Wszystkie zabite przez kogoś z ostrymi zębami i smakiem na krew. - Niemożliwe. Raphael nigdy… - A odtąd to twoje zmartwienie – przerwał. – Jesteś zbyt blisko krwiopijców, Cyn. Ludzie tutaj pamiętają Carballo i powiązanie twojego nazwiska. - O Chryste, co znowu? Pomagam jakiemuś wariatowi zabijać małe dziewczynki? Pasjonujące, na miłość boską. - Nie powiedziałem, że wierze w to – powiedział z wymówką, a Cyn usłyszała gniew w jego tonie. - Masz rację, przepraszam. To było męczące kilka dni. Słuchaj, nawet nie było mnie w L.A. w ostatnim tygodniu. Wróciłam godzinę temu. - To już coś. - Mówię ci, że nie ma żadnej przeklętej możliwości, aby Raphael tolerował jednego ze swoich zabijającego ludzi w ten sposób. Coś tu nie gra. Jak długo to trwa?

- Wiesz, że nie powinienem nic ci mówić. Zarządziliśmy trzymanie tego z daleko od gazet, ponieważ ofiary są z całego hrabstwa, w większości żyjące na ulicy. Ale to kwestia czasu. - Nie zadzwoniłbyś, jeśli nie miałbyś czegoś do powiedzenia, szefie. Westchnął milcząc przez chwilę, jakby zastanawiając się nad swoim następnym ruchem. - Masz racje. Okay. Pięć dziewczyn w ciągu miesiąca. - Jezus! To bardzo zajęty pojebaniec. Luci Shin próbowała się ze mną skontaktować. Czy to dlatego? - Prawdopodobnie. Grozi pójściem do prasy, jeżeli czegoś nie zrobimy. - Rozmawiałeś z nią? - To nie moja sprawa, ale sądzę, że nikt z nikim jeszcze nie rozmawiał. - Wiesz, jeżeli poświęcisz kilka minut na rozmowę z nią, ona właściwie może ci pomóc. A czy ktokolwiek zadał sobie trud i zadzwonił do Raphaela? Wiedziałby, jeżeli… - Jak mówiłem, nie moja sprawa, nie moje telefony. - Gówno, Eckhoff! – myślała przez chwilę. – Czy mogę zobaczyć ciała? - Co? - Czy mogę zobaczyć ciała? - Po co, do diabła?

- Ponieważ mogę ci powiedzieć, czy to naprawdę zrobił wampir. - Koroner mówi… - Koroner się pospieszył. Bezdomne dziewczyny nie występują w wiadomościach. Zobaczył ugryzienie i krew i mówi, że to wampir. Pozwól mi zobaczyć ciała, Eckhoff. Mogę ci pomóc, a wiesz, że mogę dla ciebie pogadać z wampirami i z Luci. Zapadła długa chwila ciszy po stronie Eckhoffa. - Okay. Ale będę musiał się przyczaić. Pogadam ze swoim człowiekiem w biurze kornera i zobaczę, co mogę zrobić. Jesteś osiągalna? - Właściwie uwięziona do wschodu słońca… - Nawet nie chcę wiedzieć, dlaczego. Trzymaj się blisko swojej komórki. Zadzwonię, kiedy coś będę miał – rozłączył się bez pożegnania. Cyn stała i rozmyślała przez kilka minut, wpatrując się w pustkę, wkurzona na swoje uwięzienie w tym głupim hangarze. Cholera, cholera, cholera. Teraz czuła się winna. Co jeżeli te wszystkie telefony z numeru Raphaela były spowodowane tą całą sprawą z morderstwami? Co jeżeli to nawet nie Raphael dzwonił, ale Duncan lub ktoś inny potrzebujący jej pomocy przy kontaktach z policją? Może Raphael nie usychał z tęsknoty za nią. I czy to nie było do dupy? Musiała zadzwonić. I nie tylko w sprawie morderstw. Mirabelle mogła potrzebować błogosławieństwa Raphaela, aby zostać w Kaliforni, co prawdopodobnie oznaczało petycję o jego ochronę, czy coś w tym rodzaju. Wampiry były dobre w ceremoniach i tradycji. Mirabelle prawdopodobnie

będzie musiała przysięgać w jakiś archaiczny sposób, coś związanego z krwią, była pewna. Wszystko strasznie nadęte i pretensjonalne, ale cokolwiek to było, było lepsze niż życie jako prywatna zabawka do bicia Jabrila. Co nie zmieniało faktu, że Cyn musiała zadzwonić do Raphaela. Może mogłaby zamiast tego zadzwonić do Duncana. - Marne szanse - wymamrotała na głos. Ciche echo jej słów rozległo się po pustym hangarze. Spojrzała na swój zegarek i prawie zawyła. Jeszcze godziny do spędzenia tutaj. Wspięła się po schodach z powrotem do samolotu i przygotowała na czekanie. W międzyczasie zanim Luci zadzwoniła, że jest na zewnątrz hangaru, ponieważ Cyn nie mogła tak szybko dotrzeć do drzwi. Już prawie godzina minęła, od kiedy rozmawiała z Eckhoffem. Próbowała zrobić listę rzeczy do zrobienia, listę śladów do podążania, listę ludzi do pogadania, listę sławnych, o których myślała, że nie żyją. Nawet próbowała zasnąć na około trzy minuty. W końcu założyła dres i buty do biegania i wystartowała, aby robić okrążenia dookoła wnętrza. Kiedy Luci przybyła, zmieniła kurs, aby podbiec do drzwi i ją wpuścić, potem stanęła ziąjąc jak pies, z jedną ręką przyciśniętą do strony, która zaczęła już boleć. Luci spojrzała na jej spoconą twarz i potrząsnęła głową z rozbawieniem. - Nie mogłaś znaleźć nic ciekawszego do roboty? - Nie mogłam usiedzieć – dyszała Cyn. – Mam za dużo na głowie. - To wszystko wyjaśnia. Okay, myślę, że mam wszystko co chciałaś i przyniosłam trochę jedzenia, ale… – spojrzała na Cyn szacującym wzrokiem,

jakoś dając radę spojrzeć na nią z góry pomimo niższego wzrostu. - Może zechcesz się umyć zanim zaczniesz jeść. - Co przyniosłaś? - Kanapki od Bruna. Nie spodziewałabym się tego po tobie, ale na zewnątrz jest zimno, więc pomyślałam, że coś ciepłego będzie dobre. Czy jest tu prysznic? Cyn uśmiechnęła się szeroko. - Czy sugerujesz, że śmierdzę? - Nigdy nie byłabym tak wulgarna – Luci cofnęła się, odrzucając swoje lśniące, czarne włosy. Rozejrzała się dookoła po pustym hangarze z westchnieniem, potem znów spojrzała na Cyn podnosząc idealną brew ponad ciemnymi, migdałowymi oczami. – Zgaduje, że będziemy jadły tutaj? Cyn roześmiała się i skinęła. - Właściwie jest tu całkiem ładnie i jest dużo zimnych napojów. Idę się umyć. Ruszyła w kierunku damskiej toalety odwracając się i mówiąc. - Dean Eckhoff dzwonił do mnie. - Więc wiesz, dlaczego tu jestem – powiedziała Luci ponuro. – Nie mogę złapać żadnego z tych drani, żeby ze mną porozmawiali. Moje dzieciaki nic dla nich nie znaczą. - To nieprawda, Luci. Poczekaj, umyje się i porozmawiamy.

Rozdział XVI Cyn zlizała sok pomidorowy ze swoich palców i zamruczała z przyjemności. - Dobre, to było dobre. Przysięgam, że nie jadłam prawdziwego jedzenia od dawna. Pomiędzy pracowitymi nocami z tym dupkiem Jabrilem i śledzeniem w obcym mieście, próbując znaleźć kogoś bez żadnej wskazówki, ledwie znalazłam czas, żeby złapać kanapkę z serwisu hotelowego. Zjadłam też jakieś jajka, czy coś w barze hotelowym. Nie to, że spodziewałam się więcej po Houston, ale… – Wzruszyła ramionami – Myślę, że nie powinnam spodziewać się zaproszenia na piknik od wampira, huh? - Raczej. Osobiście, nie sądzę, abym przyjęła zaproszenie na obiad od wampira. Byłabym zbyt niespokojna, co – lub kto – będzie w menu. Zwłaszcza, jeżeli to byłabym ja. Cyn zachichotała. - Nie wierz filmom. Większość wampirów bardzo dba o pozwolenie w naszych czasach – wrzuciła ostatnie okruszki swojej kanapki do ust i użyła poręcznych serwetek, aby wytrzeć pozostałości tłuszczu i sosu ze swoich palców, gdy jadła. - Więc – powiedziała – Eckhoff właśnie zadzwonił do mnie w sprawie zaginionych dziewcząt. Czy wiesz, że gliny myślą, że wampir to zrobił? Luci drgnęła. - Dlaczego tak myślą?

- Tego właśnie zamierzam się dowiedzieć. Dean zabierze mnie do kostnicy, aby zobaczyć ciała. Luci skrzywiła się z niesmakiem ale Cyn kontynuowała. - Powinnam być zdolna powiedzieć, czy zabił je wampir. W co szczerze wątpię. Wampirzy Lordowie trzymają swoich ludzi naprawdę krótko. Coś takiego mogłoby spowodować dużo kłopotów, a nikt tego nie chce. - Może to jakiś rodzaj wewnętrznej sprawy wampirów. Wiesz, kogoś, kto chce spowodować kłopoty. Cyn potrząsnęła głową. - To nie tak, że oni są przyjaciółmi. Wierz mi, oni lubią nas takimi, jacy jesteśmy. Ale to wygląda źle dla każdej strony, nie tylko dla jednego czy dwóch gości. - Więc jeżeli rzeczywiście lubią resztę z nas, może ktoś oszalał. Wiesz, po prostu zwariował. - Możliwe. Również Raphael dzwonił do mnie. Nie wiem, dlaczego. Nie miałam jeszcze okazji oddzwonić do niego. Luci zmarszczyła brwi. - Myślałam, że ty i on byliście… - Byliśmy, właśnie to, byliśmy – Cyn dodała szybko. – Ale to nie jest sprawa osobista, to interesy. Wiem, że nie lubisz faceta, Luci… - Ponieważ zranił cię.

- To nie było… Luci spojrzała na nią z wyrzutem. - Złamał ci serce. Cyn wciągnęła głośno powietrze w nagłym wspomnieniu. Prawie już zapomniała w gorączce zdarzeń od kiedy uknuła spisek, aby ratować Mirabelle. Racja. - Taaa – powiedziała i kontynuowała spokojnie. – Ale Raphael jest biznesmenem, Luci. A to jest bardzo niedobre dla interesów. Jeżeli wiedziałby o tym, to próbowałby to powstrzymać. - Przykro mi, kochanie. - Nie. Masz rację. Odjechałam na chwilę. Eckhoff zadzwoni, kiedy coś ustawi. Prawdopodobnie dużo później w nocy, kiedy w kostnicy jest spokojniej. Pojadę tam i porozmawiam z nim o tym, a potem dam ci znać, czego się dowiedziałam. Musisz zatrzymać to dla siebie, Luci. Dean wie, że z tobą rozmawiam, będzie wkurzony jak diabli a ja nie dostanę nic. Luci zrobiła znak zamykania ust na kłódkę, potem otworzyła je i powiedziała. - Ufam ci. Nie ufam Eckhoffowi ani żadnemu z tych ludzi, ale wiem, że zrobisz wszystko, co trzeba. - Okay, dzięki. Więc, co możesz powiedzieć o martwych dziewczynach? Czy któraś była z twoich? - Nie wiem dużo, nawet nie znam ich imion, poza ostatnią. Była często

u nas – Carlene. To wszystko, co wiem, i to, że miała osiemnaście lat, może dziewiętnaście. Wiesz, jak to jest, Cyn. Jesteś szczęściarzem, jeżeli powiedzą ci swoje prawdziwe imię. Próbowałam się czegoś dowiedzieć o pozostałych ofiarach. Myślałby kto, że gliny powinny się cieszyć, że ktoś im pomoże się dowiedzieć kim były, ale nie mogę liczyć na żadną współpracę. - To skomplikowane, Luci. Morderstwa były pod inną jurysdykcją, w różnych miastach. To prawdopodobnie zajmie im chwilę, żeby powiązać je ze sobą, przynajmniej jakąś wspólną cechę. Ale wierz mi, chcą znaleźć zabójcę równie mocno jak ty. Luci spojrzała na nią sceptycznie. - Okay, może nie tak jak ty, ale jesteś jedyna w swoim rodzaju. - Tak, jestem – pociągnęła nosem. Cyn uśmiechnęła się. – Idź do domu Luci. Wracaj do swoich małych kurczaków, a ja zadzwonię. Luci wstała zbierając tacę i wsuwając resztki do brązowej papierowej torby. - Masz na mnie zły wpływ. Nie wiem dlaczego pozwoliłam ci namówić się na jedzenie tego świństwa – psioczyła. - Ponieważ smakuje doskonale. Czy miałaś okazję… - przerwała, kiedy Luci podniosła torbę z logo Gap. - Najlepsze co mogłam zrobić w tak krótkim czasie, ale wszystko jest.

- Doskonale, Luci. Dzięki. Zabiorę ją na zakupy za kilka dni, ale nie uwierzyłabyś, w co była ubrana. Ma dwadzieścia trzy lata a ubiera się jak czyjaś babcia. Nie moja babcia oczywiście, nie chciałby być złapana w takich rzeczach nawet w trumnie. - Twoja babcia ma doskonały gust. Widziałam ją na bankiecie w zeszłym tygodniu. - Widujesz ją częściej niż ja. - To dlatego, że uczestniczę w życiu towarzyskim mojej społeczności. - Uhu – Cyn nie podjęła tematu. Luci zawsze namawiała ją, aby uczestniczyła w jakichś imprezach dobroczynnych. Cyn uśmiechnęła się do niej przyjacielsko. Luci potrząsnęła głową z niesmakiem. - Okay. Wychodzę. Nie zostawiaj mnie w zawieszeniu. Zadzwoń do mnie. Nawet jeżeli nic nie będziesz mieć nic nowego do powiedzenia, zadzwoń, okay? - Nie licz na nic dziś wieczorem. Będzie prawdopodobnie bardzo późno, kiedy spotkam się z Eckhoffem, i może zająć jakiś czas, zanim coś znajdę – podeszły razem do drzwi hangaru i Cyn złapała zmartwione spojrzenie na twarzy przyjaciółki. - Nie martw się Luci, zadzwonię jutro wieczorem, najpóźniej. - To nie to, o co się martwię. - O tamto też się nie martw. Raphael i ja to już historia. To tylko

interes. - Skoro tak mówisz. – Luci otworzyła swój samochód, potem wrzuciła torebkę i wsiadła. Zapalając samochód pomachała przez otwarte okno i odjechała. Cyn odmachała jej z uśmiechem. Nie zawierała łatwo przyjaźni i rzadko je utrzymywała. Ale przyjaciele, których miała byli dla niej ważni. Benita była ważna. Jej śmierć była bolesna, w części dlatego, że zdradziła Cyn, ale też dlatego, że odeszła. Cyn brakowało jej. Osłaniając oczy przed słońcem, które wyszło zza chmur na czas przepięknego zachodu, patrzyła dopóki samochód Luci nie zniknął za budynkiem. Potem wyjęła swój telefon. Przeczekała automatyczne przywitanie i powiedziała. - Duncan, tu Cynthia Leighton. Masz mój numer. To nie powinno potrwać długo. Wampiry powinny obudzić się wkrótce, a Cyn miała kilka ciał do odwiedzenia.

Rozdział XVII Kiedy w hangarze zapadł zmrok, Cyn znalazła włącznik głównego światła i przekręcała ciężką gałkę tak długo, dopóki obydwa długie rzędy przemysłowego oświetlenia nie zabłysły w pomieszczeniu. Wracając do samolotu, włączyła kilka świateł wewnątrz kabiny i otworzyła drzwi do pomieszczenia w którym spała Mirabelle, aby oświetlić je na ile tylko można. Po tym wszystkim

nie pozostało nic, tylko nadal czekać, więc

chodziła wzdłuż samolotu w tą i z powrotem, zatrzymując się za każdym razem, gdy myślała, że usłyszała hałas, potem powracając do spacerowania. Była tak skoncentrowana na wsłuchiwaniu się, że dźwięk jej dzwoniącego telefonu kompletnie ją zaskoczył. Z jedną ręką na głośno bijącym sercu sprawdziła wyświetlacz i odebrała telefon. - Halo, Duncanie. - Pani Leighton. - Przepraszam, że zajęło mi to tak długo, aby oddzwonić – powiedziała. - Czy otrzymałaś moje wiadomości? – udało mu się zawrzeć dezaprobatę i rozczarowanie w tych czterech słowach. - Um, taaa. Coś w tym rodzaju. Moja komórka oszalała. - Rozumiem. Westchnęła głośno, aby być pewną, że usłyszał.

- Przepraszam, okay. Myślałam… Nie ważne, co myślałam. Co mogę dla

ciebie

zrobić?

–

Powiedziała

swoim

najbardziej

oficjalnym,

profesjonalnym tonem. - Gdzie jesteś? - W Santa Monica, właściwie na lotnisku. – co jej przypomniało – Muszę z tobą porozmawiać… - Kiedy wróciłaś? – brzmiał na zaintrygowanego. - Dziś rano. Siedzę tutaj i czekam na zachód słońca. - Zachód słońca – zamilkł na zbyt długo. – Czy ktoś jest z tobą, Cynthio? - Tak. - Mirabelle Hawthorn. - Tak. Nic ni mów, Duncanie. Ona jest tutaj i zostanie. Nie mogłam jej tam zostawić. - Jabril nie będzie zadowolony, że ją stracił, Cynthio. - Jasne. Nie może jej trzymać w więzieniu, prawda? To znaczy, wy chłopcy

musicie

mieć

jakiś

rodzaj

procedury

dla

wampirów

przeprowadzających się gdzieś. Oni nie muszą zostawać na zawsze w jednym miejscu. - Nie, rzeczywiście. - Chryste na krzyżu, Duncan. Wystarczy już tego tajemniczego,

wampirzego gówna. Co mam teraz robić? - Gdzie jest Mirabelle? - Wciąż śpi. Wynajęłam samolot i zapłaciłam dodatkowo, aby został w hangarze do zmroku… - Cyn przerwała, myśląc, że usłyszała ruch wewnątrz samolotu – Myślałam, ze słyszałam poruszająca się Mirabelle, ale nie. Czy nie powinna się już obudzić? To znaczy, ty jesteś… - Znacznie starszy od niej – przerwał. – Raczej się nie obudzi, dopóki nie będzie dobrze po zachodzie, co już nastąpi niedługo, jak bym się spodziewał. Czy zorganizowałaś dla niej pożywienie? - Pożywienie? Oh, kurwa. Nawet o tym nie pomyślałam. Co mam… Cholera! – Cyn zaczęła znów spacerować, jej umysł przebiegał przez różne możliwości. – Przypuszczam, że jeżeli to konieczne, mogłabym… - Nie dawaj jej – przerwał usilnie Duncan – swojej własnej krwi. Zrozumiałaś mnie, Cynthio? W żadnym wypadku. - To obrzydliwe, Duncanie. Miałam powiedzieć, że mogłabym zadzwonić po Lonniego. – Lonnie pracował dla Raphaela, prowadząc okręgowe domy rozrywki w kilku częściach L.A. gdzie ludzie chętnie ściągali, aby mieć okazję mieszać się z wampirami ofiarując krew prosto z żył w imię rozrywki i wybuchowego seksu, który był oferowany w zamian. Lonniego można było zwykle znaleźć w domu w Malibu z pięknymi i bogatymi ludźmi. – Ale dlaczego… - Cyn zamierzała zapytać, dlaczego Duncan był taki stanowczy w sprawie dzielenia się jej własna krwią, potem wciągnęła wdech. – Raphael. - Lord Raphael – zgodził się ponuro – Nie przyjąłby dobrze dzielenia

się… - Jakie ma prawo… - Konsekwencje nie byłyby dla ciebie, ale dla Mirabelle, Cynthio. I nie tylko pożywienia ona potrzebuje, to sprawa ochrony. - W porządku, w porządku. Więc, co… - Cyn okręciła się, dookoła, gdy tępy odgłos rozległ się echem po hangarze. Spojrzała na mały samolot, który kołysał się delikatnie, jakby ktoś w środku się poruszał – Duncan – powiedziała cicho – Myślę, że się obudziła….

*****

Mirabelle budziła się powoli, jej ciało było ociężałe, jej umysł bez żadnej jasności, której zazwyczaj doświadczała przy przebudzeniu. Leżała nieruchomo, jak zwykle nasłuchując, wąchając powietrze. Otworzyła oczy. Jasno. Było zbyt jasno. Czy ktoś otworzył drzwi garderoby, gdy spała? Czy ktoś czekał… Jej serce ledwie bijące po długim, dziennym śnie, podskoczyło w panice, tak jak jej szalejące zmysły. Nie była w swojej garderobie. To nie był jej koc i – odrzuciła nieznajome przykrycie i spojrzała po sobie – spała w

swoich ubraniach, coś, czego nigdy nie robiła. Jej płuca rozszerzyły się wciągając dziwne zapachy metalu i oleju, i czegoś ostrego; jedzenia, ale nic, co znała wcześniej. Usiadła odpychając koc drżącymi rękami, zmagając się z zejściem z łóżka. To był jakiś rodzaj platformy, wciśniętej w mały pokój, otoczonej przez ściany z trzech stron, a jej długa spódnica czyniła niezręcznym poruszanie się w nim. Jej nogi przesunęły się na krawędź materaca a jej stopy dotknęły dywanu na podłodze. Wąskie drzwi stały otworem przed nią, jasne, sztuczne światło uderzało z korytarza. Poruszała się powoli, jedną ręką przytrzymując pobliskiej ściany dla wsparcia. Była przerażona wyjściem na światło, ale tak samo przerażona pozostaniem w ciemności. Głód zdecydował za nią, uderzając bez ostrzeżenia, jak bolesne natężenie podwojone przez strach. Co jeśli tam nie ma krwi? Czy ona umrze? Słyszała historie o wampirach żyjących przez miesiące, nawet lata bez odżywiania. Straszliwe historie. Jednym krokiem podeszła do światła jęcząc, gdy nagłe uderzenie bólu rzuciło ją na kolana, zwijając ją w ciasna kulkę w agonii w wąskiej przestrzeni. Jabril Karim. Tylko on mógł to zrobić, ale dlaczego? Co ona zrobiła? Ból podwoił się, potem potroił i krzyczała wciąż i wciąż, niezdolna do zrobienia niczego, tylko krzyku w torturze szarpiącej jej ciało. Każdy nerw był w gorączce, każdy mięsień wybuchał i rozciągał się do granic, aż myślała, że jej skóra wybuchnie a jej ciało rozleci się na kawałki. Bez ostrzeżenia ból minął, zatrzymując się tak szybko, jak się zaczął. W ciszy słyszała szepty. Podczołgała się do światła, ale szepty podążały za nią, wzrastające, głośniejsze, nalegające, grożące jej większymi torturami, większą agonią, jeżeli ona nie, …co? Co one chciały żeby zrobiła? Słuchaj.

Mirabelle słuchała i potrząsała głową w przerażeniu na to, co usłyszała. Słuchaj – głosy rozkazywały – Patrz. Ujrzała ciemnowłosą kobietę, jej ciało leżało bezwładne, piękna twarz oznaczona krwawymi śladami, gdy Mirabelle… Sapnęła głośno i spojrzała w dół na swoje własne dłonie, na swoje diamentowo twarde paznokcie, na swoje palce zaciśnięte jak szpony zwierzęcia. Spróbowała swojej krwi, gdy jej kły przecięły wargi, wymuszając miejsce w jej ustach. Wzięła drżący oddech, potem wstała i zerknęła w otwarte drzwi.

Rozdział XVIII Krzyki wylewały się z małego jeta wypełniając olbrzymi hangar i uderzając o metalowe ściany. Cyn pobiegła do schodków potykając się przy wąskim wejściu, zobaczyła Mirabelle skuloną na podłodze przy wejściu do części sypialnej, jej oczy były odwrócone białkami w przerażeniu. Kiedy zobaczyła Cyn, wcisnęła się w róg, obnażając zęby z wystawionymi kłami. - Jezus, co… - Cynthia! – krzyczał Duncan do jej ucha – Nie… - Pospiesz się, Duncan – rozłączyła się i przybliżyła o jeden krok do przodu, pozwalając upaść komórce z drżącej dłoni. Mirabelle była skulona przy ścianie sycząc buntowniczo, jej ręce były zwinięte w szpony przed nią. - Mirabelle – powiedziała Cyn wyciągając pustą rękę – Mirabelle, to ja. Cynthia. Wszystko w porządku. Jesteś bezpieczna. Mirabelle zamarła. Patrzyła w ciszy, a potem zamknęła oczy i zaczęła kołysać się w przód i w tył, szepcząc, mamrocząc do siebie. Cyn przybliżyła się o kolejny krok, próbując wyłapać słowa. - Proszę, proszę, przepraszam, przepraszam – dziewczyna powtarzała te kilka słów bez przerwy, z ramionami ściśle przylegającymi do ciała tak, że krew spływała z jej dłoni. Jej ciało kołysało się w rytm jej słów, a jej głowa lekko uderzała w wyłożoną wykładziną ścianę za nią za każdym razem. Cyn nie wiedziała, co robić. Dlaczego o tym nie pomyślała, aranżując czyjś pobyt tutaj, nie załatwiła nikogo, kto wiedziałby, co robić? Jezus, ile jeszcze zanim przybędzie Duncan?

Telefon zadzwonił, a ona go szybko złapała. - Duncan? - Którymi liniami przyleciałaś? - Lonnie? - Wciąż ten sam, kotku. Które linie? – Powiedziała mu - Znam je – powiedział coś w bok, prawdopodobnie do kierowcy – Trzymaj się, Cyn. Chciała krzyczeć aby się pospieszył, ale patrząc na Mirabelle, to prawdopodobnie nie był dobry pomysł. Pomyślała o drzwiach hangaru. Czy były zamknięte? Nie mogła sobie przypomnieć. Ale co, do diabła, przecież byli wampirami. Jeżeli chcieli otworzyć drzwi, otwierali je. A poza tym, Mirabelle otworzyła oczy i patrzyła na Cyn z wyraźnym głodem w nich. - Okay, uspokójmy się, Mirabelle. Wiem, że jesteś głodna, ale to był Lonnie… Wiem, że go nie znasz, ale on przywiezie krew. Mirabelle zasyczała gniewnie… i przysunęła się trochę do przodu, jakby zbierała się do ataku? Chryste, może lepiej było nie mówić o krwi. Cyn zamilkła i zaczęła obliczać jak długo mogło zając komuś dostanie się tutaj – Duncanowi czy Lonniemu, nie obchodziło ją któremu. Każdy z nich mógł się tym zająć lepiej niż ona. Myślowo śledziła drogę Duncana z Malibu na lotnisko, może zatrzymując się, aby zabrać Lonniego? Taaa, okay, ale to nie zabrałoby mu długo, mógł czekać przed domem i wskoczyć do samochodu. Oczywiście były korki. Ale zmierzając na południe nie powinno być tak źle, w każdym razie nie na autostradzie. Nogi wbijały jej się w plecy, gdy

klęczała tak w wąskim przejściu, ale zbyt się bała, aby się poruszyć. Mirabelle wydawała się zatopić w czymś w rodzaju bacznego oczekiwania. Boszsz, oczekiwania na co? Czy to było coś w rodzaju telewizyjnego przedstawienia, gdy wielki kot siedzi i czeka, aż antylopa opadnie z sił z wyczerpania, zanim zaatakuje ją? Prawie upuściła swój telefon, kiedy zadzwonił, zapomniała nawet, że go trzyma, tak była skupiona na każdym ruchu wampira. - Gdzie jesteś? – wyszeptała. Słyszała strach we własnym głosie i zaklęła. - Pięć minut, kotku – to znowu był Lonnie. Rozmawiał z kimś, a potem powiedział – Czy są jakieś samochody przed twoim hangarem? - Nie ostatnio, gdy sprawdzałam. Włączyłam wszystkie światła. - Okay, widzę. Prawie już jesteśmy. Usłyszała odległy odgłos drzwi samochodowych, a potem trzask metalu, gdy otworzyły się drzwi hangaru. Uderzenia kroków na betonowej podłodze, ciężkie przechylenie się samolotu, gdy weszli na schodki. Odwróciła się do Duncana, który stanął w drzwiach… i Mirabelle zaatakowała.

Rozdział XIX Cyn usłyszała za sobą pęd ruchu a potem upadała, zanim Duncan złapał ją za ramiona i odsunął w zaskoczone ramiona Lonniego. - Duncan – krzyknęła zmagając się z uściskiem Lonniego. – Nie krzywdź… - Przerwała potykając się, aby zobaczyć zamarłą w pół kroku Mirabelle z oczami utkwionymi w Duncanie. Wyciągnął do niej rękę, powoli i spokojnie. - W porządku, malutka – powiedział cicho. – Jesteś tu bezpieczna.

*****

Mirabelle patrzyła bacznie na obcego wampira podchodzącego do niej. Miał ten rodzaj twarzy, jego duże, brązowe oczy były łagodne, z troską, a jego głos z pozostałością południowego akcentu brzmiał tak samo jak jej ojca. Ciepłe uczucie otoczyło ją, okrywając ją, oddalając od… głosów. Patrzyła nagle zdając sobie sprawę, że głosy znikły, nie pozostał nawet szept. Zamknęła z ulgą oczy, czując łzy zaczynające spływać po jej policzkach. Wampir przykucnął przy niej i coś mówił. Spojrzała w górę.

- Kim jesteś? – Wyszeptała. - Nazywam się Duncan i zaopiekuję się tobą. - On chce mnie z powrotem. - Wiem. - Nie wrócę. Nie mogę. Skinął głową. - Wiem. Nie musisz się o to martwić. Czy jesteś głodna? - Tak – odpowiedziała żałośnie. - Oczywiście, że jesteś. Miałaś ciężkie przeżycia, Mirabelle, ale to już koniec. Czy możesz pić z torebki? - Tak. Zawsze tak robiłam – powiedziała zawstydzona. - Rozumiem, a zatem w porządku – odwrócił się dookoła bez wstawania i powiedział coś do dwóch ludzi stojących za nim. Mirabelle spojrzała w górę, widząc ich naprawdę po raz pierwszy. Drugi wampir z długimi włosami… - Cynthia - powiedziała cicho, pytająco. - Hej – odpowiedziała detektyw z uśmiechem – Przestraszyłaś mnie. W porządku z tobą? - Przepraszam. - Nie martw się skarbie. Zajmiemy się tobą.

Mirabelle pochyliła głowę jednocześnie z ulgą i zakłopotaniem. Duncan wciąż mówił, opowiadając coś cichym głosem do innych wampirów a potem do Cynthi. Mirabelle była wciąż zbyt zdezorientowana, aby usłyszeć słowa, ale drugi wampir, ten z długimi włosami, trzymał jakiś rodzaj skrzynki. Poczuła zapach krwi. Głód boleśnie ścisnął ją jakby wiedząc, że zaspokojenie było pod ręką. Patrzyła gorliwie, jak wampir postawił skrzynkę i wyszedł z kabiny. Cynthia zmierzyła Duncana upartym wzrokiem. Wreszcie sięgnęła przez siedzenie i wydobyła wielką torbę z zakupami, którą podała Duncanowi mamrocząc zaklęcia, zanim wyszła przez otwarte drzwi.

*****

Cyn zbiegła w dół schodkami, sfrustrowana, że Duncan nie pozwolił jej zostać. - Co to, do cholery, było? – Zapytała Lonniego. - To – powiedział – był prawdopodobnie jej Pan, próbujący zmusić ją do powrotu. Duncan odciął go na teraz. Patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Duncan może to zrobić?

Lonnie spojrzał na nią z rozbawieniem. - Nie zostajesz porucznikiem Lorda Raphaela będąc koteczkiem. - Oh, tak sądzę. Nigdy nie myślałam o tym w ten sposób. - Nie ma powodu abyś musiała, kotku. Spojrzała na niego spod zmarszczonych brwi na niechciane pochlebstwo. - Co tu robisz? – powiedziała. - Karmię dzieciaka. Przywiozłem kilka paczek, nie wiedziałem jak bardzo jest głodna. - Dlaczego Dncan nie pozwolił mi zostać? - Dziewczyna jest zawstydzona. Jest młoda, ale wampir w jej wieku powinien pożywiać się już z żył. To jakby sześciolatek wciąż ssał butelkę. To nie jej wina oczywiście, ale… – wzruszył ramionami. - I co teraz? - Zaczekamy na decyzję Duncana. Cyn nie podobało się to. - Sądzę, że to Mirabelle będzie decydowała co dalej, nie Duncan. Nie po to ją wyrwałam z jednego gówna, żeby ktoś inny… - Oszczędź sobie, Cyn. Dzieciak potrzebuje pomocy. Musiała przyznać, że to prawda. A Duncan bez wątpienia przybył do

niej dzisiaj, więc była chętna wysłuchać tego, co miał do powiedzenia. - Więc wy chłopcy, wróciliście do Malibu? Myślałam, że wszyscy podążyliście w góry po tym bałaganie z Puszkinem. Ostatni i z pewnością odżałowany Puszkin był wampirem, który próbował obalić Raphaela porywając jego siostrę, Alexandrę, aby użyć jej jako przynęty. - Tak zrobiliśmy. To nie trwało długo. Wielki szef nienawidzi zimna. - Raphael też wrócił? Lonnie spojrzał na nią przebiegle a potem roześmiał się, ale spoważniał natychmiast, kiedy pojawił się Duncan na szczycie schodów, schodząc i zmierzając w ich kierunku przez hangar. - Jak ona się czuje? – zapytała go Cyn. - Tak jak można było się spodziewać – powiedział żywo, jego południowy akcent powrócił do zwykłego poziomu. – Jest słaba i niedożywiona, jej Stwórca głodził ją, aby utrzymywać ją w niewoli, a to od lat było na szczycie nadużyć w stosunku do niej. Nie mieliśmy pojęcia – potrząsnął

głową.

–

Wiedzieliśmy,

że

zmienił

ją

zbyt

wcześnie,

podejrzewaliśmy przymuszenie, ale to… - Czy kiedykolwiek spotkałeś Jabrila Karima? – zapytała Cyn. - To zbyt wiele powiedziane, nie. Widziałem go, oczywiście na spotkaniach.

Lordowie

rzadko

się

udzielają

towarzysko

formalnościami, a Jabril Karim nawet mniej niż pozostali.

poza

- Więc, ja go spotkałam. Totalny niechluj. Trzyma harem niewolników krwi w piwnicy i nie byłabym zaskoczona, gdyby spalono ciało lub dwa w tej posiadłości. Duncan popatrzył na nią zaniepokojony. - Czy on, to jest, czy ty… - Nie – odpowiedziała krótko – Było blisko w jednym momencie, ale nie. - Dzięki Bogu, chociaż za to. Byliśmy zmartwieni, kiedy byłaś poza zasięgiem. Nie odpowiedziałaś na moje wiadomości i Rafael… – Przerwał nagle i westchnął pocierając twarz jedną ręką. – Czy odsłuchałaś jakąś z moich wiadomości, Cynthio? - Powiedziałam ci… - Tak, wiem, ale czy odsłuchałaś wiadomości? -Cyn drgnęła i odwróciła wzrok, niezdolna, aby spotkać jego szczere spojrzenie. - Nie! - Nie – powtórzył - Przepraszam, w porządku? Patrzył na nią przez kilka minut, potem spojrzał na Lonniego i powiedział. - Lonnie, czy mógłbyś dać nam chwilę?

- Jasne – powiedział Lonnie usłużnie. – Poczekam na zewnątrz. Cyn patrzyła na własne stopy świadoma bacznego spojrzenia Duncana, podczas gdy Lonnie ruszył w stronę drzwi, zamykając je cicho za sobą. Spojrzała w górę. - Więc? Duncan uśmiechnął się z rozbawieniem, co jedynie pogłębiło jej zmarszczkę między brwiami. Uśmieszek przeszedł w szczery uśmiech. - Cieszę się, że cię widzę bezpieczną, Cynthio. Nawet, jeżeli sprowadzasz kłopoty. - Nie mogłam jej tam zostawić, Duncanie. - Rozumiem. - Co teraz? - Powinna wrócić ze mną do posiadłości. Potrzebuje regularnego odżywiania – nie przesadzam z jej zagłodzeniem. Jabril Karim powinien być zakołkowany za to, co zrobił. Nieszczęśliwie, nie wszyscy Lordowie są tak oświeceni jak Lord Raphael. - Co Mirabelle chce zrobić? Czy zapytałeś chociaż… - Cynthio, kiedy nauczysz się, że nie jesteśmy takimi potworami, za jakich nas uważasz? Cyn

wciągnęła

przepraszaniem.

głęboki

wdech.

Zaczynała

być

zmęczona

- Nie uważam tak, wiesz przecież. Duncan podniósł pytająco brew. - Nie uważam was za potwory – wyjaśniła. – Ludziom również nie ufam – uśmiechnęła się. - Czuję się przekonany – powiedział sucho. - Co ona teraz robi? - Zmienia ubranie, jak myślę. Była całkiem podekscytowana, kiedy pokazałem jej twoje zakupy. To miło z twojej strony. - Taaa, umiem być również miła, wiesz. - Tak, właśnie widzę. - Okay, teraz martwię się. Dlaczego jesteś dla mnie taki miły? - tylko w połowie żartowała. - On będzie chciał cię zobaczyć. Jej dobry humor znikł. Nawet nie zapytała, kto to jest „on”. - Dlaczego? Duncan

westchnął

niecierpliwie,

pocierając

grubymi

palcami

pomiędzy swoimi oczami, jakby miał ból głowy… albo może dwa. - Jabril Karim może w istocie jest gównem, jak powiedziałaś, ale jest również potężnym Wampirzym Lordem. Z pewnością zna twoje powiązanie z Lordem Raphaelem… - podniósł niecierpliwie rękę, aby zatrzymać jej protest o istnieniu powiązania. – Wzięłaś od niego krew, uprawiałaś z nim

sex więcej niż raz. Cyn poczuła przypływ zażenowania jak rumieniec na twarzy, ale nie mogła zaprzeczyć prawdzie. - Dla potężnego wampira wymiana krwi jest sposobem na oznakowanie tych, którzy są dla niego ważni, zwłaszcza ludzkich kochanków. Jabril Karim prawie z pewnością wyczuł to powiązanie w chwili, gdy cię zobaczył. Mógł nawet zadzwonić po ciebie specjalnie, ponieważ wiedział, że byłaś kochanką Raphaela. Lordowie są zajadle konkurencyjni. Okazja, aby wziąć jedną z Raphaela… - potrząsnął głową, – Kiedy nie mogliśmy dodzwonić się do ciebie, baliśmy się najgorszego. Nie wiedziała, co powiedzieć. Część niej czuła lekki dreszcz, że Raphaelowi zależało na niej na tyle, że martwił się o nią. Trzeźwiejsza część niej opierała się pomysłowi, że była „naznaczona” jak czyjaś własność i obrażało ją bycie niczym więcej, tylko pionkiem w grze dwóch Wampirzych Lordów, warta coś tylko dlatego, ponieważ drugi jej chciał. Lub jeden kiedyś miał, w każdym razie. - Więc, wróciłam – powiedziała pozwalając sobie na okazanie urazy. – I nic mi nie jest. Możesz mu powiedzieć. Nie ma potrzeby… - I jest jeszcze sprawa Mirabelle. Spojrzała na niego z otwartymi w połowie zdania ustami. - Mirabelle? - Ochroniłem ją na razie przed zamiarami Jabrila przeciągnięcia jej z powrotem na jego stronę. Mogła zwariować w przeciwnym razie, ale to nie

wystarczy. To jest terytorium Lorda Raphaela, a Mirabelle jest dzieckiem innego. Ona ma, jak powiedziałaś, ponad osiemnaście lat i wolność podejmowania

swoich

niedoświadczona,

aby

własnych przeżyć

decyzji,

ale

samodzielnie.

jest

zbyt

Będzie

młoda

i

potrzebowała

pozwolenia Lorda Raphaela na pozostanie i co ważniejsze ochrony, aby przeżyć. - Więc? Spojrzał na nią bez wyrazu. - Mirabelle musi pojawić się przed Lordem Raphaelem i prosić go o ochronę, a ja mogę zagwarantować, że odmówi zobaczenia się z nią, dopóki nie staniesz u jej boku. Ty jesteś przede wszystkim odpowiedzialna za jej pobyt tutaj. - Jeżeli to takie ważne… - i jeżeli on się tak martwi, pomyślała Dlaczego go tutaj nie ma? - Lord Raphael jest zajęty gdzie indziej tego wieczoru. - Zajęty jak? – Zapytała szybko, ignorując nierozsądny i niechciany przypływ zazdrości. Duncan potrząsnął głową w połowie w rozbawieniu, a w połowie w rozdrażnieniu. Wziął wdech i wzruszył ramionami. - Dostał wcześniej telefon z policji. - Morderstwa – powiedziała Cyn prawie bez oddechu. Spojrzał na nią szybko.

- Wiesz o tych morderstwach? Cyn skinęła głową. - Zadzwoniłam do Luci Shinn, gdy wróciłam do miasta. Musze znaleźć Elizabeth – siostrę Mirabelle. To dlatego wynajął mnie Jabril, przede wszystkim. Jej osiemnaste urodziny będą za kilka tygodni, a on zaplanował zmienić ją w ten sposób jak to zrobił Mirabelle. - Co da mu kontrole nad całą fortuną Hawthornów. Cyn skinęła głową. - Szczęśliwie Elizabeth nie jest głupia, zgadła co on planuje i nie chciała wziąć udziału w zabawie. I tu wkroczyłam ja. Ale kiedy się tam pojawiłam, dwie sprawy stały się jasne. Po pierwsze Jabril wynajął mnie jedynie z ciekawości i aby wkurzyć Raphaela – potrząsnęła głowa na widok jego wyrazu twarzy. – Zupełnie nie miałam o tym pojęcia, Duncanie. I po drugie – kontynuowała, – kiedy w końcu znajdę Elizabeth Hawthorn, zrobię co będę mogła, aby nigdy więcej nie zobaczyć jej w promieniu stu mil od Jabrila. Ponieważ potwory przybierają różne kształty i rozmiary, Duncanie, nawet wampiry. - Rzeczywiście – wymamrotał. - W każdym razie Luci powiedziała mi o morderstwach w L.A. Jest wkurzona i myśli, że zostało zrobione za mało, aby znaleźć mordercę. Więc wykonałam kilka telefonów dla niej i dowiedziałam się, że gliny myślą, że mają seryjnego zabójcę wampira w zasięgu ręki. - Nie jakiegoś wampira, Cyntio. Lorda Raphaela.

Cyn spojrzała. - Raphaela? Myślą, że to Raphael jest mordercą, ale to śmieszne. - Mówią, że mają świadka jednego zabójstwa. - Ale z pewnością, to znaczy, Raphael… on nigdy nie jest sam, prawda? Jego ochrona… - Dokładnie, „jego ochrona”. Policja nie ufa żadnemu z naszych świadków, ponieważ oni są - każdy z niech - Wampirami. - A więc, kurwa. Mówiłam im, że tego nie mógł zrobić wampir, że Raphael nigdy nie… - Przesłuchują go w tej chwili. Cyn spojrzała na niego zaniepokojona. - Dlaczego nie jesteś z nim? Czy ma prawnika? - Mój Mistrz rozkazał mi pomagać tobie, i tak: obaj jego prawnicy są z nim. Policja pierwotnie chciała przesłuchać go na posterunku, ale nasi ludzie załatwili to. Lord Raphael nie jest pozbawiony wpływów. - Okay. Okay – zaczęła chodzić nerwowo, myśląc intensywnie. – Spójrz, dopiero zaczęłam poszukiwania dla Luci – spojrzała na niego. Spodziewam się oglądać ciała później w nocy – Duncan okazał zaskoczenie. – Nie jestem również pozbawiona wpływów – warknęła. – Nie wiem dokładnie kiedy, ale będę musiała ukryć gdzieś Mirabelle… - Dopiero co powiedziałem…

- Taa, taa, ale myślałam o tym i będzie jej lepiej u Luci Shinn. Lucy jest przyzwyczajona do pracy z przerażonymi, samotnymi dzieciakami, wampirami czy nie. Odbiorę ją przed świtem i zawiozę do siebie. Będzie tam bezpieczna, na razie. – przestała krążyć. – Masz rację. Będzie potrzebowała czegoś innego na dłuższą metę, ale nie jestem pewna, czy dom Raphaela jest właściwy. Nie widziałeś tego pałacu testosteronu w Teksasie. Ja widziałam. Ona potrzebuje czegoś… innego. Cholera. Muszę się ruszyć, jeżeli chcę to złapać, a ona nie może jechać ze mną. Nie jest…. - Alexandra. - Co? - Mirabelle może zostać z Alexandrą. Ona jest trochę starsza oczywiście, ale ich początkowe doświadczenia nie są niepodobne, a Alexandra jest…. Samotna, jak sądzę: od porwania, od kiedy umarł Matias. Byli ze sobą od dawna i to bardzo blisko. Możliwe, że był jedynym prawdziwym przyjacielem. Mogłoby wyjść jej na dobre zatroszczenie się o kogoś innego, kogoś, z kim może się identyfikować. - Ale…

– Cyn wzięła wdech, próbując wyobrazić sobie sposób

powiedzenia tego co chciała bez obrażenia kogoś. – Mirabelle jest nowoczesną nastolatką. Czy była, zanim ten dupek jej nie zgwałcił i ukradł jej życia. Musi być wolna, być znowu młoda, a Alexandra… - westchnęła pamiętając wampirzycę w idealnym francuskim zamku pośrodku Malibu, z antycznymi meblami i kandelabrami w pokojach, nie wspominając o jej obszernej sukni prosto z kostiumowego dramatu. – Ona żyje w osiemnastym wieku, Duncanie. - Żyła – sprostował. – Wierzę, że ostatnie wypadki w pewien sposób ja

obudziły. Eksperymentuje ostatnio na różne sposoby. Faktycznie, przy kilku okazjach pytała Raphaela, czy mogłabyś ją odwiedzić. - Ja? Duncan skinął. - Była pod wrażeniem twojego... powiedzmy; biznesowego załatwienia Albina, kiedy ją ratowałaś. Cyn parsknęła mało kobieco, przypominając sobie śmierć Albina. To była rywalizacja między wampirem i Uzi. Uzi wygrało. Nie to, że nie zasługiwał na to. Albin nie tylko zdradził Raphaela i pomógł porwać Alexandrę, ale prawie zabił Cyn. - Okay – powiedziała zamyślona. – Powiem ci jak zrobimy. Dzisiaj Mirabelle pojedzie ze mną, jeżeli tego będzie chciała oczywiście, a potem… - Tego chcę. Oboje zaskoczeni spojrzeli na Mirabelle stojącą w drzwiach samolotu, ubraną w ubrania, które dla niej podrzuciła Lucia. Pierwszy raz od kiedy Cyn ją poznała, Mirabelle wyglądała tak, jak przed tym, zanim Jabril zmienił ja w wampira, jak powinna teraz zawsze wyglądać. Jak nastolatka. Jej spłowiałe denimy były trochę za duże, a podkoszulek zbyt jaskrawy do bladej wampirzej cery, ale było jasne, ze po kilku tygodniach regularnego odżywiania będzie śliczna. Jej jasne włosy były uczesane i ściągnięte do tyłu w schludny kucyk, ujawniając wielkie niebieskie oczy i pełne usta. Cyn uśmiechnęła się do niej zachwycona. - Co ty na to, jeżeli spalimy te stare łachy, Mirabelle? Możemy pić

szampana i tańczyć dookoła ogniska nago. - Łoo, mogę przyjść? – Lonnie stał w otwartych drzwiach, spoglądając na dziewczynę.. - Nie – powiedziała Cyn patrząc na niego krzywo. – Tylko dziewczyny. Chodź, Mirabelle, czas działać. Mam przyjaciółkę, którą chcę żebyś poznała, a ci goście mają sprawy do załatwienia.

Rozdział XX Houston, Teksas Dyskretne pukanie rozbrzmiało do drzwi prywatnego apartamentu Jabrila. - Wejść – powiedział, jego uwaga skupiona była na mankietach koszuli. Spojrzał przez ramię, gdy drzwi otworzyły się. - Panie, chciałeś... – Asim zająknął się w połowie, głód przemknął z odrazą przez jego twarz, gdy przyjrzał się krwawej łaźni będącej następstwem lordowskiego gniewu. - Asim – powiedział Jabril spokojnie, odciągając wzrok swojego porucznika od rzezi i przyciągając do drzwi łazienki. – Chcę strażników, którzy byli na służbie przy bramie podczas świtu, obie zmiany, wampiry i ludzi, w moim biurze… nie – powiedział, zmieniając zdanie. – Lepiej zrobić to gdzieś na dole. Wygląda na to, że będzie bałagan. - Izolatka, mój panie? - Powiedział słabo Asim. - Doskonały wybór, Asimie. Tak. Izolatka. Będziesz patrzył, prawda? - Tak, mój panie. Mistrzu… Jabril podniósł na niego jedna brew. - Asim? - Co do tego – wskazał na ogromne łóżko zajmujące większość pokoju. Jabril rozejrzał się dookoła, jakby widząc to po raz pierwszy. Krew

pokrywała każdą powierzchnię, rozbryzgana po ścianach i meblach, wsiąkająca w prześcieradła i poduszki. Resztki tego, co było jego ulubioną niewolnicą leżały na środku łóżka, jej długie, jasne włosy były czerwone, jej krtań wyszarpana, a jej oczy szkliste i otwarte. Głęboka, szarpana rana rozdzielała większość jej korpusu, częściowo ukryta pod ciałem drugiej niewolnicy, która nie była szczególną ulubienicą, ale która miała nieszczęście służyć mu późno dzisiejszej nocy. Co oznaczało, że była z nim tej nocy, kiedy obudził się i zdał sobie sprawę, że Mirabelle odeszła. Skradziona przez tą sukę, Leighton. Czerwień zakryła jego wzrok, gdy naga furia zagroziła, że znowu go poniesienie, ale zwalczył ją, będąc silnym po spożyciu krwi dwóch niewolnic, na których ostatnio ucztował. Chociaż ich życie zostało dobrze użyte, pomyślał z satysfakcją. - Tak – powiedział nieobecnie, odpowiadając na pytanie Asima. Właśnie myślał o innych rzeczach, jak zamierzał odzyskać tę niewdzięczną dziwkę Mirabelle. Powinna zapłacić za tą małą rebelię, kiedy ją znajdzie. To będzie bardzo, bardzo długo zanim będzie rozważać ponowne podważenie jego dominacji. - Posprzątajcie to przed rankiem – powiedział Asimowi. Odwrócił się do garderoby – wdzięczny, że drzwi były zamknięte, jego cała garderoba mogłaby być zniszczona, wciągnął cienką, szytą na miarę marynarkę i zawinął mankiety koszuli dokładnie na jeden i pół cala, przemierzając pokój w kierunku drzwi. - Zobaczę się najpierw ze strażnikami, Asim. Chcę wiedzieć, jak to się stało.

Asim skinął w milczeniu, pozostawiając swoją głowę opuszczoną, gdy Jabril przeszedł obok niego. Jego porucznik utrzymywał swoją pełną szacunku postawę, dopóki Jabril nie przeszedł do windy i nie zniknął z widoku. Może to była dobra rzecz demonstrowanie swojej potęgi od czasu do czasu, Jabril rozważał w zamyśleniu. To przypomni jego podwładnym, jaka jest cena za zaniedbanie, coś, czego strażnicy nauczą się za chwilę.

Rozdział XXI Cynthia dwa razy sprawdziła adres, który dał jej Eckhoff zanim zatrzymała się przed dwupoziomowym, ceglanym budynkiem. Ulica była cicha i mroczna, gdy wysiadała ze swojego Land Rovera tylko odgłos hałasu samochodów przejeżdżających Olimpic Boulevard ciągnącej się o kilka przecznic dalej, wskazywał na mały korek o tej porze nocy. Spojrzała w górę, gdy okrążała maskę swojej ciężarówki. Na pierwszy rzut oka budynek wyglądał na bardziej przemysłowy niż inne w większości industrialne bloki, bez okien i ciemny z wyjątkiem kilku świateł przeciwpożarowych dookoła. Ale ceglane ściany były nowe a ukryte w pobliżu świateł bezpieczeństwa kamery, dyskretnie śledziły jej ruchy, gdy zbliżała się do drzwi wejściowych. Nie było zamka, tylko tabliczka z klawiaturą i interkom. Cyn zastanawiała się, czy powinna obwieścić swoje przybycie naciskając guzik. Kiedy Eckhoff wreszcie zadzwonił do niej, był nieugięty, że ta wizyta nie będzie nagrywana. Akurat podrzucała Mirabelle, kiedy zadzwonił. Na początku Mirabelle była zdenerwowana na myśl o pozostaniu w

schronisku,

ale

dzieciaki

powitały

ją

ze

zwykłą

przyjacielską

podejrzliwością, nie wiedząc i nie dbając o to, że jest wampirem. Dla nich była jeszcze jednym rozbitkiem życiowym, rozbitym ale nie złamanym. Przełamanie lodów nastąpiło, kiedy Luci wyszła ze swojego biura, podchodząc bezpośrednio do niej i przytulając ją po matczynemu. Nigdy nie przestawało zadziwiać Cyn, że Luci mogła przytulać dzieciaki, które przewyższały ją o całą głowę lub więcej i jakoś czyniła, że czuły się znów bezpiecznie. Kiedy Cyn wyszła, aby spotkać się z Eckhoffem, Mirabelle siedziała w salonie z innymi dzieciakami oglądając telewizję.

Drzwi otworzyły się, gdy wciąż debatowała przy interkomie. - Jak długo jeszcze chcesz tu stać, Leighton? Dean Eckhoff był wysoki i szczupły, z bladymi niebieskimi oczami i włosami, które kiedyś były rude, ale teraz były przeważnie siwe. Powiedzenie, że były wycieniowanie mogłoby być zbyt uprzejme. Ubrany był w swoje zwykłe spodnie i tweedową, sportową marynarkę, guzik pod szyją był schludnie zapięty. Cyn zmarszczyła brwi. - Nigdy tutaj nie byłam. Czy to nowe? Skinął głową, jego oczy przeczesały szybko ulicę na zewnątrz, zanim wpuścił ją do środka i zamknął drzwi silnym pchnięciem. - Jakiś jasno oświecony zadecydował, że potrzebujemy specjalnego sprzętu do przechowywania wampirów. Wiesz, bez okien i tak dalej. Potem wyszło, że może powinniśmy mieć również specjalną kostnicę. Na ich ofiary. Cyn drgnęła. - Ich ofiary? - Taa, na wypadek, kiedy wstaną z martwych po trzech dniach – wycedził. Cyn przekręciła oczami. - Jezus, niech ci goście przestaną oglądać powtórki „Buffy”. Parsknął.

- Sugerujesz, że ktoś powinien zacząć badać temat, zanim podejmie decyzję. Czy tak, świerszczyku? Wiesz lepiej jak to jest. - Racja. Przepraszam. Co ja myślałam? Okay, więc mówisz, że władza zadecydowała, że ofiary powinny być przechowywane tutaj na wypadek, gdyby powstały z martwych. - Załapałaś. Zawsze byłaś moim najlepszym uczniem. Wejdź, to na dole. - Oczywiście, że tam. Z

doświadczenia wiedziała, że

kostnice zwykle znajdowały się w

piwnicy. Nie wiedziała, dlaczego tak było. Może praktyka z zamierzchłych czasów, kiedy nie było lodówek i ciała trzeba było trzymać pod ziemią, aby były zimne. Lub może to jakiś symbol ukrycia niechcianej śmierci. Przeszli obok windy w kierunku drzwi przeciwpożarowych. Eckhoff pchnął je i podążył w dół schodami z Cyn tuż za nim. Drzwi piwnicy otworzyły się na niemożliwy do uchwycenia zapach z kostnicy, chemikaliów, płynów czyszczących… i czegoś innego, zapachu śmierci. Nie był cuchnący rozkładem, nic, co przywodziłoby na myśl rozkładające się ciało czy zombie. Ale wpłynął do jej płuc wraz z powietrzem i rozciągnął się zabierając miejsce, czyniąc podwójnie ciężkim złapanie oddechu. - Cyn? Spojrzała w górę i zdała sobie sprawę, że zatrzymała się. - Taa. Przepraszam. Minęło już trochę czasu.

Eckhoff chrząknął. - Chyba nie masz zamiaru stchórzyć mi tu, prawda? Nie zemdlejesz albo, na Boga, nie zwymiotujesz? To by było kłopotliwe. Cyn uśmiechnęła się szeroko do niego. - Boszsz, Eckhoff. Nie wiedziałam, że jesteś taki troskliwy. - Nie z twojego powodu, Leighton. Z mojego. Nie przeżyłbym tego, gdyby któryś z moich żółtodziobów zwymiotował swój lunch na umarlaka. Lekko puknęła go w ramię. - Nie martw się staruszku. Ze mną wszystko w porządku. Przyprowadził ją do pary podwójnych drzwi, przekręcając płaski, metalowy włącznik na ścianie do otwierania drzwi, zanim do nich sięgnął. To było przeznaczone dla pielęgniarzy, aby technicy mogli mieć drzwi otwarte wprowadzając ciała. Krępy blondyn spojrzał, gdy wchodzili, jego oczy prześliznęły się po Eckhoffie zatrzymując się na Cyn. Podniósł się zza swojego boleśnie porządnego biurka i przesunął parę okularów do czytania jedną ręką zamykając folder, który przeglądał drugą. Wydawał się zbyt młody, aby potrzebował okularów do czytania i Cyn zastanawiała się czy to była poza. - Detektywie Eckhoff – powiedział niskim, szepczącym głosem. Eckhoff wykonał ruch ręką przedstawiając ich sobie. - Ian Hartzler, Cynthia Leighton. Ian jest tutaj nocnym technikiem od spraw paranormalnych. Zwykle pracował w mieście, ale od kiedy otworzyli

to miejsce, zgłosił się na ochotnika. Cyn przyglądała się Hartzlerowi. Był średniego wzrostu, może pięć stóp i osiem cali, z wąskimi ale kwadratowymi, dobrze zbudowanymi ramionami. Miał rzadkie, jasne włosy i tak blade oczy, że niemal mieszające się z bielą otoczenia. Te oczy były wpatrzone w nią prawie bez mrugnięcia. To ją doprowadzało do szaleństwa. - Dlaczego? – zapytała go. Podniósł swoje blade brwi pytająco. - Dlaczego jesteś ochotnikiem? Nie mogę sobie wyobrazić powodu atrakcyjności tej pracy? Uśmiechnął się, potem rozciągnął usta w uśmiechu, który obnażył brak zębów. - Jestem zaciekawiony niezwykłością, wampiry są z pewnością niezwykłe, nie sądzisz? Hartzler przekroczył linie od opinii „miły” do „zdecydowany”, ale Cyn pozostawiła to dla siebie. - Są inni, to ci muszę przyznać – ustąpiła. Eckhoff poruszył się niecierpliwie. - Taa, okay. Zróbmy nasza robotę zanim się ktoś pojawi. - Oczywiście. Hartzler podszedł do krawędzi błyszczących, stalowych drzwi,

umieszczając swoją dłoń na jednej z poręczy, zanim spojrzał przez ranię i zapytał. - Chcecie zobaczyć wszystkie pięć? W kolejności śmierci? Cyn skinęła. Nie uszło jej uwadze to, że technik wiedział dokładnie, którą szufladę otworzyć bez sprawdzania w aktach, czy nawet tylko spojrzenia na tabliczkę na drzwiach. Hartzler uśmiechnął się z satysfakcją, potem pchnął drzwi w głuchym łomotem łamiąc plomby. Wchodząc w otwarte drzwi, wyciągnął ciało i spojrzał na Cyn, jakby upewniając się, że uważnie patrzy, potem ociągnął zielone prześcieradło z energią. - Patti Hammel – powiedział – Wiek dwadzieścia dwa, przyczyna śmierci: uderzenie tępym narzędziem w czaszkę. Cyn drgnęła. - Tępym narzędziem? – spojrzała na Eckhoffa. - Wykrwawienie nastąpiło po śmierci. Brwi Cyn podjechały do góry w niedowierzaniu. - Po śmierci? Ale to prawie niemożliwe. Musiałby ją wysuszyć, jak szybko? – Spojrzała na Hartzlera – Może w dziesięć minut? Pochylił powoli głowę, jakby nikłe skinięcie szacunku lub może przyjemności, że zadała mu pytanie. - Serce przestało bić, ciało umarło a krew zaczęła wypływać w ciągu pięciu minut – potwierdził. – Wykrwawienie byłoby prawie na pewno

niemożliwe przed upływem piętnastu minut. Cyn wskazała na ciało. - Mogę? – zapytała grzecznie. Hartzler ponownie uśmiechnął się do niej bezzębnie i skinął, zanim odszedł robiąc miejsce dla Cyn obok bladego ciała. Skóra Hammel, która prawdopodobnie była blada za życia, była prawie przezroczysta po śmierci, prawie sucha i delikatna jak papier opinający kości pod nim. Śmierć to śmierć. Zamrożenie mogło tylko tyle zrobić. Technik kostnicy zaoferował parę rękawiczek, które Cyn szybko nałożyła, zanim pochyliła się nad głową martwej dziewczyny, aby lepiej przyjrzeć się jej szyi. Dwa małe, okrągłe nacięcia były widoczne po lewej stronie gardła, otoczone widocznymi siniakami. Cyn nie była ekspertem medycznym z żadnego rodzaju, ale nawet ona mogła zobaczyć, że napastnik użył dużo więcej siły niż to było konieczne, co kłóciło się z tym, że był wampirem. Ciemne, zsiniałe ślady palców sugerowały, że Hammel była przytrzymana w miejscu, podczas gdy szyja była nakłuwana. Cyn zmarszczyła brwi. Coś innego dotyczącego ran martwiło ją, ale nie mogła dociec, co to było. Odsunęła od siebie na później rozważania i spojrzała w blade oczy Hartzlera, który się w nią wpatrywał uważnie. Wyprostowała się i spojrzała na Eckhoffa. - Mogę zobaczyć akta, zdjęcia z autopsji? Dean przyglądał się jej w ciszy, potem skinął w kierunku Hartzlera. Cyn usłyszała szuranie stóp i akta pojawiły się przed nią. Otworzyła je szybko, przebiegając przez kolorowe fotografie dokumentujące obrażenia

biednej Patti Hammel. Wymagało użycia niewielkiej ilości wyobraźni, aby zrekonstruować brutalność jej końca, przerażających chwil jej życia. Cyn zamknęła akta i powiedziała cicho. - Czy teraz mogę zobaczyć następne, proszę? Hartzler wydawał się zaskoczony, ale ruszył z ochotą, przykrywając ciało Patti Hammel i wsuwając je z powrotem na anonimowe miejsce w zamrażarce koronera. Potem, znów nie zaglądając do notatek, podszedł od razu do innych drzwi i pchnął je powtarzając swoje działanie sprzed kilku chwil. - Jane Doe numer jeden – powiedział - Niezidentyfikowana? – Cyn zapytała Eckhoffa gwałtownie. Wzruszył ramionami. - W większości to dzieciaki z ulicy. - Luci powiedziała, ze proponowała pomoc, ale nikt się z nią nie skontaktował. Eckhoff przekartkował nowe akta. - Ta tutaj nie miała żadnego dokumentu i nikt nie wspomniał, że ją zna. Odciski palców wróciły niepotwierdzone. Podniósł ponownie akta Hammel i zmarszczył brwi. - Hammel nie była z ulicy. Była jedną z tych podróżujących notariuszek wynajmowanych tłumnie przez firmy. To spowodowało jej

identyfikację. Co następne, nikt nie znał jej towarzysko. Większość jej powtarzających się kontaktów była przez telefon. Trzymała wszystko przy sobie, wynajmowała apartament w Culver City. Właściciel myślał, że randkuje z kimś, mówił, że często znikała na całą noc. Cyn spojrzała. - Chłopak? Czy zgłosił jej zaginięcie? - Nie. - Ciekawe – spojrzała na ciało Jane Doe numer jeden – Ta dziewczyna jest dużo młodsza niż Hammel. - Eksperci medyczni ocenili ja na szesnaście lat, może młodsza – potwierdził Hartzler – Była uzależnioną narkomanką – przesunął dłonią w dół jej ramienia, prawie w pieszczocie, odwracając jej nadgarstek, aby pokazać ślady igły. Cyn nie skomentowała, ale podeszła od razu do szyi dziewczyny, znajdując dwa ukłucia, które niemal identycznie znaczyły Hammel. - Takie same ślady? - Niezupełnie – odpowiedział Eckhoff. – Brak tępego narzędzia. Doszliśmy do wniosku, że napastnik nauczył się na swoim pierwszym ataku i zrobił to czyściej tym razem. Śmierć przez wykrwawienie, proste i czyste. Oraz; ta była na haju, bez potrzeby obezwładniania jej przed atakiem. - Uh, huh. Następna. Szli według listy, jedna po drugiej, pięć młodych kobiet, włączając

dwie Jane Doe, zaczynając od Patti Hammel i kończąc na dziewczynie, którą znała Luci ze schroniska, zapisaną tylko jako Carlene Doe. Hammel była najstarsza, jedyna, która wcześniej została obezwładniona i jedyna, która nie żyła na ulicy. Następne powtarzały wzór Jane Doe numer jeden, wszystkie były pod wpływem albo alkoholu, albo narkotyków i zranione w szyję. Cyn naciągnęła prześcieradło na twarz Carlene i skinęła, aby Hartzler zabrał ciało. Zrobił to gładkim, wyćwiczonym ruchem, zamykając drzwi do sektora, zanim umiejscowił swoje blade spojrzenie na Cyn. Cyn unikała jego wzroku zajmując się robieniem notatek w małym notatniku, który wyciągnęła z plecaka chcąc zapamiętać tak dużo informacji, jak tylko mogła z szybkiego przeglądu akt. Skończyła pisać i wsuwała notatnik do plecaka, kiedy zadzwonił telefon Eckhoffa. To był wesoły dzwonek niepasujący do ciszy kostnicy, i Cyn lekko podskoczyła. Eckoff spojrzał na nią sceptycznie i wyszedł na korytarz, jego głos płynął przez zamknięte drzwi. Cyn szurała nogami niepewnie, niezadowolona, że jego uprzejmość pozostawiła ją uwięzioną w kostnicy, dopóki nie skończy swojej rozmowy. - Wiem, kim jesteś – basowy głos Hartzlera był rozgorączkowany w podnieceniu. Cyn odwróciła się do niego, automatycznie cofając się o krok, kiedy zdała sobie sprawę jak blisko stał. - Co? - Wiem, kim jesteś – powtórzył spoglądając. – Jesteś detektywem.

Jedynym, któremu ufają. Nie musiała pytać, kim byli oni. - Przepraszam, panie Hartzler… - W porządku, możesz ufać mojej dyskrecji – spojrzał znacząco w stronę Eckhoffa. – Pracujesz dla nich? Czy mogę w czymś pomóc? - Uh, dzięki, ale nie. Ja naprawdę…. - Oczywiście, oczywiście. Rozumiem. To dla nich trudne, jestem pewien. Jeden z nich – wsunął złożony kawałek papieru do jej kieszeni. – Jeżeli… - jego usta zamknęły się, gdy drzwi się otworzyły zwiastując powrót Eckhoffa. - Skończyliśmy tutaj, Cyn? – Zapytał Eckhoff. - Taaa – złapała swój plecak i pchnęła drzwi, spiesząc korytarzem na schody i nie oglądając się na Eckhoffa. Dołączył do niej, zanim zamknęły się drzwi, jego długie, chude nogi brały po dwa schodki na raz. Spojrzał na nią pytająco, ale nic nie powiedział, dopóki nie stanęli na ulicy przy drzwiach kierowcy jej SUV-a. - Co to było? Twój koleżka należy do fanów wampirów. Ubierają się na czarno, wkładają zęby do ust i udają jeden przed drugim, że to prawda. To jego wymarzona praca, prawdopodobnie zazdroszczą mu wszyscy przyjaciele. Rzuciła swój plecak na siedzenie pasażera i potarła ramiona energicznie, czując się zbrukana w jakiś sposób.

- Zaoferował mi pomoc w moim śledztwie dla nich, cokolwiek, co mógłby zrobić. To popapraniec. Eckhoff spojrzał do tyłu na budynek. - Możliwe. Ale to mój popapraniec. I jest wiarygodny. Używamy go jako źródło od lat. Zna swoją pracę tak dobrze jak lekarza, a jest dużo bardziej chętny do mówienia o tym. - Taaa? A więc może powinieneś przyjrzeć się swoim źródłom trochę lepiej, ponieważ to nie wampir zabił te dziewczyny. - Skąd to wiesz? Cyn wciągnęła gwałtownie powietrze, zdenerwowana własnym odkryciem. - Coś tu jest nie porządku. Nie mogę całkiem… Ile wiesz o tej sprawie? Dlaczego Wydział Medyczny zakwalifikował je jako atak wampira? To znaczy, czy wcześniej się takie zdarzyły? Spojrzał na nią zdumiony. - Masz na myśli poza Carballo? Pamiętasz ją, prawda? Gliniarz, którego znaleźliśmy wysuszonego na poboczu drogi? - Taa, pamiętam ją, Dean. Ale, od kiedy jestem podejrzana o kłamstwo w sprawie brudów, że Benita sprzedawała tajemnice wydziału swojemu wampirzemu chłopakowi, nie mogę czuć się źle z tego powodu, wiesz? Odwrócił wzrok, jego szczęka zacisnęła się tak mocno, że mogła zobaczyć białe kości pod jego skórą.

- Dean? Patrzył na mijające ich samochody. - Oficer śledczy na miejscu zdarzenia zasugerował, że to jest ugryzienie wampira. Każdy w mieście widzi się jako stolarz od czasu śmierci Carballo, i mamy nadzieję na użytek z naszych umiejętności. Wskazał kciukiem za swoje plecy. - Ciała zostały przywiezione bezpośrednio tutaj i zbadane do potwierdzenia przez Wydział Medyczny, prawdopodobnie za chwilę. Zlecili to, co zwykle – toksykologię, kilka śladów z okolicy ugryzienia, ale bez pośpiechu, więc nie ma jeszcze wyników. Nie to, że nie mają co robić w mieście. Hartzler został przeznaczony do zajęcia się wszystkim innym. - Świetnie – wymamrotała Cyn. - Mówiłem ci, że to nie jest moja sprawa. Nie mam nic wspólnego z burdelem, i nie wiem wiele więcej niż ty. - Kto jest świadkiem? - Jakim świadkiem? - Nie bądź idiotą, Eckhoff. Musicie mieć świadka, który zidentyfikował Raphaela. - Hej, ale ty pierwsza powiedziałaś, że muszą z nim porozmawiać… - Nie jako podejrzanym! Wystarczająco złe jest to, że myślicie, że to zrobił wampir, ale Raphael? Oszaleliście. Facet ma lepsze alibi niż pieprzony prezydent, nigdy nie jest sam!

- Alibi może być spreparowane, Cyn. Roześmiała się. - Dean, jeżeli Raphael chciałby czyjejś śmierci, nigdy nie znaleźlibyście ciała. Czy naprawdę wierzysz, że Wampirzy Lord zostawia ciała martwych dziewczyn na ulicy? Czy masz pojęcie jak potężny on jest? - Nie, nie mam! Żaden z nas nie ma i to jest problem. Mamy martwego glinę i nikt nie zaprzeczy, że została zabita przez wampira, a teraz mamy martwe nastolatki zaśmiecające ulice. Skąd mamy wiedzieć, czy to nie ten sam facet? Cyn spojrzała na niego, zastanawiając się ile powiedzieć. - Mówiłam ci, co stało się z Benitą. Zdradziła. Wierzyła bardziej oszustowi niż glinom i to spowodowało jej śmierć. A co do wampira, który ją zabił… już nie musisz się nim zajmować. Eckhoff spojrzał na nią twardo. - A skąd o tym wiesz? - Jak już mówiłam, jeżeli Raphael chce czyjejś śmierci, nigdy nie znajdziecie ciała. - Świetnie. Kurwa, świetnie, Cyn. - Co cię to obchodzi? Zabił ją wampir i wampir zapłacił cenę. Jeden wampir mniej, więcej dobrych chłopców, prawda? Okazał wzrokiem swoje rozczarowanie, prawie zranienie, a ona zaczerwieniła się.

- Przepraszam, Dean, to było kilka ciężkich dni i mało snu. Ale wiesz, że mam rację co do innych. Zmarszczył brwi i głęboko wciągnął powietrze przez nos. - Ta sprawa śmierdzi. - Tak jest. Kto jest waszym świadkiem? - Nie mogę ci powiedzieć, Cyn. Wiesz o tym. Cyn pomyślała o wykłócaniu się, ale on miał rację. - Hammel nie pasuje, wiesz – powiedziała zamiast tego. - Myślimy, że to był wypadek, że facet zasmakował w braniu z żył po niej i zaczął szukać łatwiejszych celów. - Jeżeli wampir w L.A. szuka krwi z żył, nie musi zabijać z tego powodu. Chętni ustawiają się w kolejce. Do diabła, twój przyjaciel Hartzler oddałby swoje prawe jajo za taką możliwość, on i jego kumple. Wiesz o jadłodajniach. Jak myślisz, co tam się dzieje? - Może ten lubi polowanie. Potrząsnęła głową. - To tak nie działa. Jedno morderstwo a oddziały Raphaela już by go miały na widelcu. Nie wytrzymałby dwudziestu czterech godzin. Ci goście nie bawią się, Eckhoff, i nie dają drugiej szansy. Westchnął. - To nie jest moja sprawa – powtórzył a ona wyczuła ulgę w jego

głosie. – Mogę porozmawiać, ale to wszystko. - Wiem – spojrzała na zegarek. – Słuchaj, naprawdę muszę uciekać. Mam kilka przystanków, zanim wrócę do domu, a potem idę spać na około dziesięć godzin w moim własnym łóżku. Potarła zmęczonym ruchem twarz. - A potem wracam do mojej prawdziwej pracy, czyli znalezienia nastolatki, która uciekła z domu zanim zostanie następną ofiarą. - Czy to jest powiązane z Teksasem? - Taaa, jestem prawie pewna, że uciekła do L.A. Prosiłam Luci, żeby się rozglądała, zostawiła swój numer komuś, kto mógłby być z nią w kontakcie, ale…- westchnęła. – Wiesz jak to jest. - Igła w stogu siana. - Coś w tym rodzaju. Okay – wsiadła na przednie siedzenie. Eckhoff trzymał rękę na szczycie otwartych drzwi i przechylił się. - Dbaj o siebie, świerszczyku. Ktokolwiek stoi za tymi zabójstwami, chce abyśmy myśleli, ze to wampir i może nie być zadowolony, że ktoś przejrzał jego blef. - Czy to coś nowego? Nie, nie – odmówiła jego sprzeciwowi, zanim mógł go wyrazić. – Będę ostrożna. Teraz pozwól mi jechać do domu. Cofnął się do tyłu, pozwalając zamknąć się drzwiom, zanim poklepał dach ciężarówki i podążył wzdłuż ulicy do swojego amerykańskiego sedana. Cyn zawróciła samochodem i pomachała mu przez otwarte okno,

odjeżdżając. Musiała wrócić do Luci i zabrać Mirabelle oraz urządzić dziewczynę w apartamencie przed wschodem słońca. Zakładając, że żaden inny wampir nie pojawi się niezapowiedziany.

Rozdział XXII Cyn była śmiertelnie zmęczona, kiedy dotarła do garażu pod jej apartamentem w Malibu. Na siedzeniu obok, z nerwów drżała Mirabelle, zmartwiona swoim pierwszym wschodem słońca z dala od bezpieczeństwa jedynego domu, jaki kiedykolwiek znała – nawet, jeżeli ten dom zamienił się w więzienie przez Jabrila Karima. Cyn próbowała uspokoić ją, mówiąc, że zostanie z nią przez cały dzień, że okna są dobrze zasłonięte czarnymi roletami preferowanymi przez Cyn w jej własnym życiu sowy, ale dziewczyna pozostawała przerażona. Cyn naprawdę nie mogła jej winić, ale była tak wykończona, że wyzwaniem była walka z trzęsącą się Mirabelle. Otworzyła ciężkie drzwi od garażu w jej domu i trzymała je otwarte dla dziewczyny, machając wskazywała jej kierunek na schody. - Wchodź na górę – powiedziała. – Będę tam za chwilę. Mirabelle spojrzała niepewnie na schody zanim wspięła się na nie, podczas, gdy Cyn pchnęła drzwi, aby zatrzasnęły się i odwróciła się, aby wyłączyć system alarmowy. Zmarszczyła

brwi,

gdy

zobaczyła

rząd

zielonych

lampek

oznaczających, że system został już wyłączony. Cyn rzadko zapominała włączyć alarm, a już nigdy przed wyjazdem… Spojrzała w górę słysząc głośmy tumult na schodach, jakby ktoś upuścił walizkę… albo ciało. Cyn stała zupełnie nieruchomo, nasłuchując… i nic więcej nie usłyszała. Wsunęła dłoń pod marynarkę i nacisnęła zabezpieczenie swojej

broni, poruszając się cicho weszła na schody. Było blisko do wschodu słońca, może dziewczyna już zasłabła. Duncan podkreślał, jak bardzo była młoda. Cyn wspięła się na schody, jeden stopień na raz. Okrążyła pierwszy podest i stanęła. Był tam ciemny cień na szczycie schodów, to była zwinięta w piłkę Mirabelle obejmująca się i jęcząca cicho. Cyn pospieszyła przez kilka ostatnich stopni klękając na jednym kolanie i obejmując ramieniem plecy dziewczyny, wciąż przeszukując pokój, aby coś dojrzeć. Cofnęła się pamięcią do Mirabelle kulącej się pod razami okrucieństwa Jabrila i zastanawiała się, czy znów próbował się z nią skontaktować. Czy tarcze ochronne Duncana już nie wystarczyły. Prawie niewidoczny ruch powietrza obrócił ją dookoła, jej dłoń automatycznie sięgnęła do kabury z Glockiem 17 czekającym tam. Cienie w jej salonie zmieniły się, gdy jej dłoń dotknęła rękojeści broni. Broń była już w połowie drogi z kabury, gdy zdała sobie sprawę, kto to jest. - Nie – warknęła. Wcisnęła Glocka z powrotem do kabury i wyprostowała się. Trzy mocne kroki przeniosły ją do salonu. - Nie, nie, nie. Nie możesz tego robić, Raphael. Nie możesz wchodzić tutaj i… Raphael wyprostował się do pełnego wzrostu, jego potężny kształt górował nad nią, czarne oczy błyszczały srebrem w nikłej poświacie. Te zmysłowe usta wyginały się w pewnym siebie uśmiechu, a cienie pieściły doskonałe rysy jego twarzy, uwydatniając jego urodę. Każda chwila cierpienia z ostatniego miesiąca powróciła do niej, aby uderzyć w nią, cofając jej słowa w gardle i zatrzymując ją bez ruchu.

- Czego chcesz? – Mówiła cicho mając nadzieję, że nie usłyszał bólu w jej głosie. Wampirzy Lord przyglądał się jej, jego przystojna twarz była pozbawiona uczuć. Ale przecież Cyn nigdy nie była zdolna odczytać niczego więcej niż to, co chciał jej pokazać. Życzyłaby sobie, aby mogła to samo powiedzieć o sobie. - Chciałem dowiedzieć się, czy masz się dobrze. Brzmiał tak rozsądnie. - W porządku – powiedziała. – Zobaczyłeś to, a teraz możesz wyjść. - Cyn… - zaczął, ale usłyszała jęczącą cicho Mirabelle za sobą i pospieszyła z powrotem do niej. - W porządku, Mirabelle – powiedziała klękając przy dziewczynie. - Przepraszam, przepraszam – szeptała Mirabelle przez łzy. - W porządku, chodź, kochanie, wstań - Ona nie może – zauważył zimno Raphael. Cyn poczuła przypływ wściekłości zastępujący ból. Wstała, odwróciła się jednym ruchem i przemaszerowała prosto do niego stając wprost przed jego twarzą. - Nie rób jej tego – wysyczała. – Wróciła tu ze mną, ponieważ powiedziałam, że jesteś lepszy niż to, lepszy niż ten dupek w Teksasie. Jeżeli jesteś wkurwiony na mnie, w porządku, bądź wkurwiony na mnie, ale nie śmiej używać jej w ten sposób.

Spojrzał ponownie na nią, na jej wściekłość a Cyn najpierw pomyślała, jakie, do diabła, miał prawo być zły na kogokolwiek. Patrzyli na siebie przez, jakby mogło się wydawać, wieczność a potem obszedł ją i przykląkł na kolanie obok Mirabelle. Cyn patrzyła jak delikatnie położył dłoń na trzęsących się ramionach dziewczyny i przechylił się, mówiąc bezpośrednio do jej ucha. Jego głos był zbyt cichy, aby Cyn mogła cokolwiek usłyszeć, ale szczupłe ciało Mirabelle przestało drgać i zaczęła szlochać z ulgą, jej szloch przemienił się w śmiech, jakby każdy mięsień zrelaksował się jednocześnie. Mirabelle w końcu podniosła swoją twarz, patrząc na Raphaela z czymś podobnym do uwielbienia, jej niebieskie oczy błyszczały od łez w nikłym świetle. Raphael wyciągnął czule rękę i otarł jej łzy, odsuwając kosmyki z jej twarzy. Cyn poczuła ostre dźgnięcie zazdrości, za którą podążyło uczucie winy, że mogła być tak małostkowa. I taka głupia. Wampirzy Lord wstał, podnosząc ze sobą Mirabelle. Przemówił znów do niej a ona kiwnęła głową uśmiechając się nieśmiało również do Cyn. Cynthia podeszła, bezpiecznie trzymając Mirabelle między sobą i Raphaelem. - Chodź, Mirabelle, wschód słońca będzie niedługo. Pokażę ci twój pokój, gdzie będziesz mogła się przebrać w coś wygodnego. Nie chcesz przespać całego dnia w ubraniu. Bez oglądania się za siebie poprowadziła młodą wampirzycę do korytarza za kuchnią i stamtąd do większej z dwóch sypialni. To był miły, aczkolwiek bezosobowy pokój od kiedy Cyn miała ostatni raz gości. Kiedyś jej przyrodnia siostra Holly, jako samo zapraszający się gość, używała go

regularnie.

Ale ostatnio, gdy Holly gościła, próbowała włamać się do

prywatnego biura, aby ukraść zdjęcia i nagrania wampirzych klientów Cyn. Holly myślała, że kradzież będzie wartościowa dla kilku tabloidów, wydruki i nagrania. Miała rację. Szczęśliwie Cyn złapała ją, zanim ona i jej niekompetentny przyjaciel złodziej dali

radę przedostać się przez zamknięte drzwi. Wampiry nie

zaprowadzą cię do sądu, jeżeli pogwałcisz ich prywatność. Ich rozwiązania mają charakter bardziej trwały. Oczywiście Holly nie widziała tego w ten sposób. Nie to, żeby Cyn to obchodziło. Holly nie była już dłużej mile widziana pod żadnym pozorem. Cyn podeszła do garderoby, gdzie wciąż wisiały ubrania jej siostry. Jedną rzecz musiała przyznać, kobieta miała doskonały gust. - Zobaczmy, co tu mamy – powiedziała bardziej do siebie. Przesunęła dłonią przez ubrania sięgając po prześliczną i droga koszulę do spania, która wyglądała na nigdy nieużywaną. - Co ty na to, na dzisiejszą noc? Jutro możemy pójść coś kupić na twój prywatny użytek. Odwróciła się trzymając koszulę nocną, ale Mirabelle była przy oknie zasłaniając i odsłaniając roletę, sprawdzając jej obszar zakrywania. Cyn rzuciła koszulę na ogromne łoże i podeszła. Sięgając za dziewczynę rozciągnęła roletę i zakryła okno. - Widzisz – powiedziała uspokajająco. – Cień zakrywa całe okno, ale żeby być absolutnie pewnym, możemy również zaciągnąć zasłony – przeszła od słów do czynów. – Wierz mi, Mirabelle, nic nie przejdzie. Pokój jest

zaciemniony podczas dnia. - Jest miły – powiedziała nagle Mirabelle. Cyn zmarszczyła brwi. - Kto? - Lord Raphael. Mówiłaś, że będzie miły i jest. - Nie sądzę, abym kiedykolwiek użyła słowa „miły” w stosunku do Raphaela – odpowiedziała kwaśno Cyn. Mirabelle zaczerwieniła się. - Nie, właściwie nie. Ale jest – nalegała. – Czy wy dwoje… - Nie! – Cyn powiedziała szybko. – Już nie – poprawiła się. – On może być miły, ale też jest dupkiem. Nigdy nie zapominaj tego, Mirabelle. Mężczyźni mogą być mili i słodcy, kiedy chcą, ale poza tym są wciąż zgrają dupków. Mirabelle popatrzyła na nią z tą ostrożnością, z jaką traktuje się szaleńców. - Nieważne. Nie musisz się tym przejmować. Taaa, Raphael jest przyzwoitym facetem, kiedy chce i będzie cię chronił. Zostawmy to. Tu jest łazienka. Podeszła i otworzyła drzwi wsadzając głowę do środka, aby upewnić się, że są ręczniki i wszystko inne, czego może potrzebować osoba na noc… lub dzień.

- Łóżko jest wygodne… - jej głos zamarł, gdy zobaczyła, że Mirabelle znów wygląda na zatroskaną. – Słuchaj, Mirabelle, ta garderoba jest obszerna. Jeżeli będziesz czuć się lepiej, możemy… - Nie – szybko powiedziała Mirabelle. – Skończyłam ze spaniem w garderobach. Wzięła głęboki wdech i cofnęła ramiona. - Będzie dobrze. To jest wspaniałe, Cynthio. Dziękuję. Cyn uśmiechnęła się, ulżyło jej, że dziewczyna pokonała swoje obawy. Nie dziewczyna. Ona jest nie wielemłodsza ode mnie, nieważne jak wygląda. - W porządku. Zostawię cię. Jeżeli będziesz czegoś potrzebować, będę na zewnątrz lub na górze. Moja sypialnia jest piętro wyżej, jeżeli zawołasz usłyszę cię, okay? I obiecuję, że będę tutaj cały dzień, obudzisz się prawdopodobnie wcześniej niż ja. - Okay. Dzięki. - Nie ma sprawy. Śpij dobrze. Fakt, że Cyn nawet nie pomyślała jak dziwne było użycie tych słów w stosunku do wampira umierającego na cały dzień, wskazywał jak szalone stało sie jej zycie.

Rozdział XXIII Cyn myślała, ze Raphael już poszedł, kiedy weszła z powrotem do zaciemnionej

kuchni.

Odczuwała

jednocześnie

ulgę

jak

i

dziwne

rozczarowanie. Ale potem zobaczyła go stojącego przy oknie, jego plecy, gdy patrzył na ocean. Był idealnie okryty cieniem, a ona znów przypomniała sobie jak potężny był, że mógł okryć się ciemnością jak płaszczem przed ludzkimi oczami. - Dlaczego zadzwoniłaś do Duncana? – Zapytał. Cyn mrugnęła, wyrwana ze swojej kontemplacji na temat jego męskiej doskonałości. - Co? – Zapytała zmieszana. Odwrócił się z niezwykłą zwinnością, która czyniła każdy jego ruch tańcem. - Dlaczego Duncan? Myślałaś, że nie pomógłbym jej? - Nie – zaprotestowała. – Nie. Wiedziałam, że bys to zrobił , dlatego ją tu zabrałam. - Zatem dlaczego zadzwoniłaś do Duncana? Nie chciała odpowiedzieć na pytanie. Nie chciała przyznać jak bolesna była rozmowa z nim, widzieć go stojącego tutaj i przypatrującego się jej srebrnymi oczami jak księżyc odbijający się w oceanie na zewnątrz. - Robi się późno, nieprawdaż? – Powiedziała. – Nie musisz wracać z powrotem do posiadłości?

Uśmiechnął się rozbawiony jej niezdarną zmianą tematu. Przeszedł przez pokój, podszedł wystarczająco blisko, żeby mogła poczuć lekki, ostry zapach jego wody po goleniu, zobaczyć lekki nacisk kłów na wargach; o których wiedziała, że są niesamowicie miękkie. - Martwisz się o mnie, moja Cyn? – Wyszeptał. Zamknęła szybko oczy, uciekając od potrzeby pokonania kilku ostatnich cali i zanurzeniu się w jego ramionach. - Nie jestem twoja – wyszeptała desperacko. – Jestem niczyja. Raphael sięgnął dłonią, aby zanurzyć palce w jej włosach i przyciągnął ją bliżej. Jego nozdrza rozszerzyły się we wdechu. - Dotknął cię. - Nie – sprzeciwiła się, zanim przypomniała sobie dziwne odczucie po zwyczajnym dotyku Jabrila. – Tylko moją rękę, nie chciałam… - Powinienem zabić go tylko za to. Jego usta były przy jej skórze, jego oddech gorący na jej czole, a ona nie mogła przypomnieć sobie, kiedy był tak blisko. Miękkie usta przebiegły w dół jej policzków do jej oczekujących warg. Wyjęczała cichy protest, kiedy jego usta zamknęły się na jej, kiedy jego ramię objęło jej plecy i przyciągnęło ją do masywnej długości jego wielkiego ciała. Nie było nic romantycznego czy uwodzicielskiego w pocałunku. Był twardy i żądający, głodny i pełen potrzeby. Kły wysunęły się kłując jej język a Raphael zamruczał z przyjemności, gdy jej krew wypełniła jego usta. Przycisnęła się do niego, czując potrzebę poczucia jego pobudzenia, wiedzy,

że chciał jej tak bardzo jak ona chciała jego. Podniósł ją do góry, pozwalając swoim kłom zanurzyć się w miękkości jej dolnej wargi i mrucząc, kiedy gorąca krew zaczęła płynąć. Uczucie wyzwoliło falę pożądania i Cyn owinęła ramię dookoła jego szyi, zanurzając swoje palce w jego krótkich włosach. Ona również go ugryzła, zaciskając swoje ludzkie zęby na jego miękkiej wardze, uwalniając smak jego krwi, czując płynącą ekstazę w dół przełyku. Raphael objął jej tyłek jedną ręką i podniósł jej nogę na wysokość swojego biodra, dając jej odczuć swoja erekcję umieszczona między jej nogami. Zajęczała chcąc go w tej chwili bardziej niż życia, chcąc poczuć ciężkość jego ciała przyciskającego jej, rozłożyć nogi i zanurzyć jego fiuta głęboko w swojej miękkiej, jedwabistej wilgoci. A potem przypomniała sobie jak Duncan mówił jej o oznaczaniu przez Wampirzych Lordów swoich ludzkich kochanków. Zimna rzeczywistość wyrwała ją ze snu. - Nie! Wykrztusiła słowo z siebie. Jej ciało krzyczało z wściekłości, chęci pieprzenia go, jej serce znów było złamane, gdy go odepchnęła. Wybrała wściekłość ponad żal, zbierając ją w sobie i kładąc obie ręce na jego twardej piersi. Zachwiała się lekko, gdy ją puścił. - Dlaczego po prostu nie wytatuujesz swojego imienia na moim pieprzonym czole! – Warknęła ocierając jedną ręką wymieszaną krew z ust . Raphael sięgnął niemożliwie szybko i złapał jej rękę, aby oblizać krew zmysłowym ruchem języka. Odsunął się, oblizując usta i patrząc na nią, jego

oczy były rozpalone pożądaniem, dające jej znać, jak dobrze smakowała. - Jeżeli wiedziałbym, że zamierzasz jechać do Teksasu – powiedział jedwabiście. – Powinienem był to zrobić. - Drań. Znów podszedł bliżej, jego oddech mieszał się z jej, gdy przeciągnął palcami po jej policzku, pozostawiając dłoń na jej żyle szyjnej. - Powiedz mi, ze mnie nie chcesz, słodka Cyn – wyszeptał. – Powiedz to, a zostawię cię w spokoju na zawsze. Wstrzymała oddech zszokowana pomysłem nie zobaczenia go nigdy więcej. - Odejdź, Raphaelu. Rani mnie nawet patrzenie na ciebie. Opuścił dłoń i odszedł od niej. Coś bardzo podobnego do bólu przebiegło w jego oczach, zanim szybko je zamknął i pokazał swoją zwykłą niewzruszoną twarz. Cyn poczuła chwilowy żal, że go zraniła, zmieniony w obrzydzenie, że wciąż tak łątwo mógł nią manipulować. - Twoja Mirabelle musi się przedstawić – powiedział bez wyrazu. – To jest moje terytorium, Cyn. - Jak ma to zrobić? Uśmiechnął się, znowu ukazując obraz pewności siebie. - Umówić się na spotkanie. Cóżby innego? Odwrócił się i wziął płaszcz z oparcia kanapy.

- Już prawie świta. Muszę uciekać. Zanim mogła go powstrzymać, złapał za przód jej bluzki i przyciągnął ją do siebie na szybki, twardy pocałunek. - Na razie, moja Cyn. I odszedł, nic więcej tylko ruch powietrza przed frontowymi drzwiami i na dole zanim trzasnęły drzwi. Cyn podeszła i zasunęła zasuwę, zastanawiając się, dlaczego zaprzątała sobie tym głowę, skoro największe dla niej zagrożenie najwyraźniej mogło wkroczyć kiedykolwiek chciało. Wyjrzała przez okno, gdzie niebo pozostawało ciemne nad oceanem, a księżyc wreszcie wzeszedł. Gdzieś na wschodnim horyzoncie niebo właśnie zaczynało blednąć w zapowiedzi świtu, ale jej apartament był skierowany na zachód. Zasunęła zasłony przed nadchodzącym dniem i wspięła się na schody podążając do głównej sypialni na trzecim piętrze, gasząc światło w małej kuchni, gdy przez nią przechodziła. Był zupełnie ciemno w jej sypialni, jedynie blask kilku diod oświetlał znajome kształty. Rozebrała się z ubrań pozwalając im opaść na podłogę i wśliznęła się pomiędzy miękkość swoich prześcieradeł. Jej oczy zamknęły się i długo powstrzymywane wyczerpanie objęło ją, uwalniając sen o objęciach Wampirzego Lorda.

Rozdział XXIV Drewniany pokład był zimny pod jej bosymi stopami, wygięta poręcz mokra od zamglonego, nocnego powietrza. Potarła ramiona przed chłodem a Raphael podszedł do niej od tyłu, przyciągając ją do swoich silnych mięśni szerokiej piersi. To nieprawda, co mówili o wampirach. Nie były lodowato zimne, ani nie były martwe. Ich serca biły, ich krew krążyła, ich płuca napełniały się. Temperatura ich ciała była odrobinę chłodniejsza niż ludzka, co było prawdopodobnie powodem przesądów. Ale kiedy ramię Raphaela objęło ją, poczuła ciepło i bezpieczeństwo, ochronę przed nocą i zagrożeniem, które mogła kryć . - Pamiętam mój pierwszy raz, kiedy zobaczyłem ocean – jego głos był głębokim szeptem, a jego policzek dotykał jej włosów. – Było tłoczno i hałaśliwie, brudno od śmierdzących ciał i jeszcze czegoś gorszego. Ledwie mogłem zobaczyć statki przybijające do trzech czy czterech przystani. Cynthia słuchała, nieruchoma i cicha. Nigdy nie mówił o swojej przeszłości. - Sant Petersburg był wtedy środkiem świata. Lub tak sobie wmówiliśmy. Był środkiem imperium, a to wystarczyło. Rosja, rozpoznała Cyn. Mówił o Imperatorskiej Rosji. - Miasto portowe Brest we Francji było równie złe, kiedy wreszcie opuściłem Europę, aby tu przybyć, a Nowy Jork nawet gorszy. Nigdy nie znałem urody oceanu, zanim nie przeprowadziłem się na zachód. Pamiętam nadchodzące zza wzgórz świeże powietrze, posmak soli morskiej. Była pełnia księżyca tej nocy i patrzyłem jak prosty chłopak na bezmiar

horyzontu, rozciągającego się tak daleko, jak okiem sięgnąć i nie pozostało nawet śladu po tym człowieku, który przybył tu ze swoimi szkodliwymi przyzwyczajeniami. Wciągnął wdech, zaciskając swoje ramiona na niej, pozwalając błądzić swoim ustom po jej czole. - Odtąd wiedziałem, że to będzie mój dom. Mam domy w innych miastach, piękne miejsca ze wspaniałymi widokami. Ale mam tylko jeden dom, słodka Cyn, i on jest tutaj. Jego głowa obniżyła się a jego usta podążyły wzdłuż jej szyi na drugą stronę karku, na miejsce, gdzie złożył delikatny pocałunek w kąciku jej ust. Splotła swoje palce z jego, pozwalając opaść swojej głowie do tyłu na jego ramiona i zamknęła oczy, słuchając szeptu fal i czując bicie jego serca wyznaczające puls w jej własnych żyłach.

*****

Cyn obudziła się nagle w znajomej ciemności swojej własnej sypialni, jej palce przebierały bezmyślnie wzdłuż ścieżki, jaką obrały usta Raphaela w jej śnie. Usiadła, sprawdziła zegar i stwierdziła, że przespała cały dzień. Musiało już świtać, kiedy wreszcie zasnęła a o tej porze roku słońce

zachodziło wcześnie, co znaczyło, że wampiry właśnie wstawały po nocy. Co było dobre, ponieważ miała pytania, na które mógł odpowiedzieć tylko wampir. Sięgając po swój telefon komórkowy, otworzyła go i przebiegła przez numery, próbując zdecydować do kogo zadzwonić, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi na dole. Minęła pełna minuta, podczas której myślała aby nie otwierać, ale potem zdecydowała, że warto było chociaż spojrzeć. Wstała, wciągnęła swoje pogniecione jeansy z poprzedniego dnia i naciągnęła przez głowę stary sweter, a potem wychyliła się przez balkon, aby spojrzeć w dół na podest. Wampir przed jej drzwiami frontowymi spojrzał natychmiast w górę, jej ukradkowe ruchy nic nie znaczyły dla jego wyczulonego słuchu w ciszy nocy. - Pani Leighton? – Słabe światło księżyca odbiło się żółtym cieniem w jego oczach. - Um, tak. Błysnęły kły, gdy się uśmiechnął szeroko i podniósł małą lodówkę. – Lonnie mnie przysłał. Powiedział, że to dla Mirabelle. - Oh! Okay. Zaraz zejdę. Weszła z powrotem do środka, pozostawiając przesuwane drzwi otwarte. Było zimno ale ciągły ruch fal był znajomym odgłosem, a świeże powietrze pożądanym intruzem. Apartament był cichy, gdy podążała w dół schodami, żadnego jeszcze ruchu od Mirabelle. Zajęło jej kilka minut otworzenie wszystkich zamków ale wampir

czekał cierpliwie, kiedy wreszcie otworzyła drzwi. Spojrzał na nią wyczekująco ale Cyn nie miała zamiaru go zapraszać. Na własnej skórze przekonała się, że jeżeli już raz kogoś zaprosiła, nie było możliwości odwołania

tego. Było

wystarczająco

irytujące

posiadanie

Raphaela

rozglądającego się po jej domu, a co dopiero wampira, którego nawet nie znała. Sięgnęła i wzięła lodówkę z jego ręki. - Dzięki. Hej – powiedziała pamiętając o pytaniach, które na nią czekały, kiedy się obudziła. – Czy Lonnie jest w okolicy? Wzruszył ramionami. - W domku na plaży. - Czy masz pod ręką jego numer komórki? Spojrzał na nią lekko podejrzliwie ale wyciągnął telefon z kieszeni i przeczytał szybko numer. Z uczuciem irytacji powtórzyła numer i pospieszyła przez pokój, aby odstawić lodówkę na ladzie wyspy. Złapała długopis i zapisała szybko numer, potem odwróciła się z powrotem do drzwi, ale wampira już nie było. - Widać, nie spodziewał się napiwku – powiedziała w pustkę. Kiedy znów pozamykała drzwi na wszystkie zamki zbliżyła się do lodówki, zastanawiając się, co z nią zrobić. Wreszcie wsunęła całą tę rzecz do swojej lodówki, która jak zwykle była pusta więc było tam mnóstwo miejsca. Jeżeli natomiast Mirabelle będzie wolała swoją krew w pokojowej temperaturze, zawsze można ją jakoś podgrzać. W sposób wykluczający

mikrofalówkę. Cyn nie podzielała pomysłu torby krwi wybuchającej w jej ulubionym sprzęcie kuchennym. Może można użyć gorącej wody. Niejasno przypominała sobie jakieś sposoby na podgrzanie butelki dziecięcej w kubku gorącej wody. Wzruszyła ramionami. Coś wymyślą. Następna była kawa, czynność tak automatyczna, że nie miała świadomości jej wykonywania, dopóki nie ściskała w dłoniach pierwszej filiżanki. Złapała kilka dających życie łyków, dopełniła filiżankę i poszła z powrotem na górę, zmierzając do swojego biura. Drzwi były zamknięte jak zawsze, co powstrzymało jej siostrę przed kradzieżą nie tak dawno temu. Cyn złapała dwoje przypuszczalnych złodziei próbujących wyłamać zamek. Nie udało im się, ale ona zmieniła zamki. Nie miała litości, jeśli chodziło o zachowanie dyskrecji swoich klientów. Z kawą w jednej dłoni wstukała kod na nowo zainstalowanym panelu, wsłuchując się w szczęk zwalniającego zamka, potem pchnęła drzwi i podeszła do biurka, włączając światło nad nim i logując się do komputera. Szybkie sprawdzenie jej maili dało niewiele. Był mail od Duncana – Aleksandra zgodziła się spotkać z Cyn i Mirabelle o północy. To niezwykłe. Wspomniał również, że spotkanie Mirabelle z Raphaelem zostało umówione – sprawdziła datę w kalendarzu – za tydzień od dzisiaj. Zmarszczyła brwi i wybiła numer Duncana. - Dobry wieczór, Cynthio – odpowiedział Duncan swoim zwykłym, spokojnym głosem - Dlaczego tak długo?

- Mam się dobrze, dziękuję, że pytasz. - Taa, taa. Dobry wieczór, Duncanie. Mam nadzieję, że wszystko dobrze i bla, bla, bla. Więc dlaczego tak długo? - Do? - Do spotkania Mirabelle z Raphaelem. Po co czekać do następnej niedzieli? Czy nie będzie bezpieczniejsza, jeżeli zrobimy to wcześniej? - Rzeczywiście, ale są pewne formalności, które muszą być dopełnione. Jabril musi zostać poinformowany, ponadto myślę, że możemy założyć, że ta część jest rzeczywiście formalnością. Poza tym jest również uprawniony do obecności świadka, aby zweryfikować decyzję Mirabelle, czy jest wolna od nacisków. Poinformowany o jej zamiarze Jabril ma tydzień na wyznaczenie akceptowalnego świadka dla obu stron. Co oznacza, że ona nie może ślubować Lordowi Raphaelowi przed upływem tego czasu. - Czekaj, mówisz, że Mirabelle musi zadzwonić do Jabrila? Nie sądzę… - Oczywiście, że nie. To sprawa pomiędzy dwoma Lordami. Raphael zadzwoni do Jabrila dziś wieczorem. - Co ze świadkiem? - Co z nim? - Może sam Jabril… - Oczywiście, że nie. Członkowie Konsylium mogą podróżować na terytorium innych tylko za szczególnym pozwoleniem, które jest rzadko wydawane, pomijając doroczne spotkanie pełnego Konsylium Wampirów,

które rotuje wśród członków. - Więc kto będzie świadkiem? - Nie wiem. - Nie Asim. - Ah, prawda, spotkałaś Asima. Czarujący człowiek. Nie, to nie będzie Asim. Raphael nigdy by go nie przyjął. Nie, to będzie ktoś z podwładnych, ktoś, kogo Jabril nie będzie się bał stracić, jeżeli się wychyli poza linię. - Taaa. Duncan roześmiał się. - Nie martw się, Cynthio. Nie będzie ofiar. Przynajmniej nie w twojej obecności. - Dobrze wiedzieć. Okay. Zapiszę, zatem w kalendarzu. - Nie mogę się doczekać, aby cię spotkać. - Mmmmhmm. Czekaj – powiedziała Cyn. – Czy Mirabelle coś grozi do tego czasu? To znaczy, czy Jabril będzie próbował ją odzyskać? - Byłby ze swojej strony głupcem, ale może być wystarczająco zdesperowany, aby spróbować. Tak. Fortuna Mirabelle jest znaczna, a Jabril traktował ją jak własną przez wiele lat. Będzie bezpieczniejsza, jeżeli będzie przebywała w posiadłości czy z Aleksandrą, czy w głównym domu. Przywieziesz ją dzisiaj? - Planowałyśmy najpierw zakupy. Napisałeś, że o północy.

- Zatem wyślę kogoś, aby wam towarzyszył. Może Mirabelle ucieszy się ze spotkania z Elke. Nie sądzę, aby Jabril miał wśród swoich poddanych jakąś kobietę. - Naprawdę sądzisz, że jest jakieś zagrożenie? - Nie. Nie tak szybko, ale czemu nie zapobiegać? - Okay. Elke. Powinnam ją odebrać? - Nie, będzie pod twoimi drzwiami za godzinę. Zaczekaj na nią, Cynthio. - Jakbym nie musiała. Wciąż się śmiał, gdy rozłączała się. Cyn uśmiechnęła się. Lubiła Duncana. Jaka szkoda, że jego szef był takim draniem. Cały tydzień, pomyślała. Wolałaby mieć to wszystko załatwione wcześniej, ale może lepiej było w ten sposób. Mirabelle mogła odpocząć po swoich dramatycznych przeżyciach z Jabrilem, oraz miała czas, aby kupić sobie coś pięknego do ubrania na wielki dzień – nic tak nie podnosiło na duchu jak wspaniały strój. Cyn wpisała datę do swojego kalendarza w komputerze, a potem napisała wielkimi, czerwonymi literami karteczkę na drzwiach swojej lodówki. Przejrzała szybko resztę swoich maili, odsyłając szybko odpowiedzi na dwa zapytania od potencjalnych nowych klientów – obydwu wampirów. Dołączyła listę swojego standardowego wynagrodzenia i warunki, a potem przełączyła się na Google i wpisała wyszukiwanie, które ją naprawdę

interesowało. Kiedy przebiegała przez strony, pocierała szyję znów śledząc palcami ścieżkę, którą podążały usta Raphaela w jej śnie. Wyszukiwanie wreszcie przyniosło rezultat, którego poszukiwała więc przeczytała wszystko uważnie, zanim wydrukowała kilka stron. Internet był wspaniałą rzeczą. Kiedy czekała, aż drukarka skończy pracę, głośne burczenie z jej brzucha przypomniało jej, że nie jadła od dawna – od kanapek z Luci. Przepyszne, ale dawno temu. Łapiąc kartki, które wyszły z drukarki, podniosła teraz pusty kubek po kawie i podążyła na dół. Po krótkim przeszukaniu w lodówce, zdecydowała się uraczyć muffinką. I nie tylko muffinką, ale gigantyczną bombą kalorii i tłuszczu przeznaczoną, aby utuczyć Cyn i pomóc jej złapać męża. Były dziełem jej gospodyni Anny, która zamartwiała się samotnym życiem Cyn i była zdeterminowana coś z tym zrobić. Cyn nie popierała planów małżeńskich, ale chętnie zjadała muffinki… jak najrzadziej. Nigdy żadnej nie badała ale nie wątpiła, że każdy ze złotych skarbów był napakowany smakowitymi kaloriami. Wstawiła jedną do mikrofalówki i otworzyła swój telefon komórkowy, żeby zadzwonić do Lonniego. - Cyn! – Odpowiedział. – To niespodzianka. Dostałaś krew, którą wysłałem? - Taa, dzięki, Lonnie, słuchaj… - Czy widziałaś notatkę, aby upewnić się, że wypiła wszystko? - Notatkę?

- Włożyłem notatkę do lodówki. Upewnij się, że Mirabelle wypiła obie porcje, jeżeli nie będzie mogła, musisz ją zmusić. Może jedną wypić od razu a drugą potem, jeżeli to dla niej za dużo na raz. - Ohyda, ale okay. Mam pytanie do ciebie. - Strzelaj. - Rozmawialiście wczoraj o Mirabelle pijącej z torebki a nie z żyły. Tak powiedziałeś; „z żyły”. - Taa – Lonnie cedził słowo, jakby zastanawiał się, dokąd zmierza rozmowa. - Właśnie, więc czy wy zawsze pijecie z tętnicy? Wiesz, z tej na szyi, która… - Taaa, Cyn – przerwał. – Wiem, co to tętnica. Odpowiedź brzmi: nie. - Nie? Znaczy nigdy? - Nie, nigdy. - Dlaczego? To znaczy, dlaczego żyły a nie tętnica? - Podstawy ludzkiego krążenia, kochanie. Żyły idą do serca, tętnica wychodzi z niego. Co oznacza, że tętnice pompują w ten sposób puls, bum, bum, bum. Kiedy w szpitalu pobierają krew, wbijają igłę w twoją żyłę. To samo wampiry, miły, powolny przepływ, bez bałaganu. Jeżeli przebijesz tętnicę, masz cały burdel na swoich rękach i krwi po kolana. Nie jest to mile widziane jako posiłek, jeśli mnie rozumiesz. - Ale czy to nie byłoby łatwiejsze? Wiesz, szybsze?

- A kto chce szybciej? Pomyśl o puszce z wodą sodową. Otworzysz i wypijesz, i to jest przyjemne i łatwe. Ale jeżeli przekłujesz małą dziurkę gdzieś w środku, ciśnienie rozbryzgnie ją po całym pomieszczeniu. Nie możesz tego kontrolować i nie wypijesz szybko. To samo z krwią. - Okay, więc na szyi używacie żyły, tak? – Zapytała, pamiętając uczucie ust Raphaela na swoim karku. – Nie tętnicy? - Zrozumiałaś. Po co ci ta wiedza, Cyn? - Coś, nad czym pracuję – powiedziała ogólnikowo, jej uwaga skupiona była na przesuwaniu obrazów, które wydrukowała wcześniej. Znalazła dwa, których szukała; zdjęcia, które wyraźnie pokazywały umiejscowienie głównych żył i arterii na ludzkiej szyi. Zdjęcia, które powiedziały, że to nie wampir przekłuł szyję tych pięciu martwych dziewczyn, znajdujących się w miejskiej, bardzo specjalnej kostnicy. - Cyn? Głos Lonniego przywołał ją z powrotem do rzeczywistości. - Taaa, jestem. Słuchaj, dzięki Lonnie. To wszystko, czego potrzebowałam. Oh, co do Mirabelle. Prawdopodobnie będzie przebywać u Aleksandry od dzisiaj. Będzie tam bezpieczniejsza, dopóki nie rozpracuje się ta sprawa z Teksasem. - Aleksandra? – Zaskoczenie Lonniego było widoczne. - Taa. Duncan to zaproponował. To chyba nie będzie problem, prawda? To znaczy, że wyślesz krew do Aleksandry? - Taa, taa, wyślę. Daj mi znać, kiedy to się zmieni.

- Świetnie. Dzięki, Lonnie. Pogadamy później. Licznik w mikrofalówce zadzwonił, kiedy się rozłączała. W czasie, kiedy napełniała świeżą filiżankę kawy i usiadła, aby cieszyć się muffinką, usłyszała pierwsze oznaki życia dochodzące z pokoju gościnnego. Mirabelle wreszcie się budziła i niewątpliwie była głodna. Podczas gdy czekała, aż Mirabelle skończy prysznic, Cyn wyjęła lodówkę z chłodziarki i szybko przejrzała notatkę od Lonniego. Zgodnie z jego zaleceniem, żeby Mirabelle wypiła obie porcje krwi, załączył również instrukcję na podgrzanie jej do właściwej temperatury. Była zaskoczona, że jej życie osiągnęło ten punkt, gdzie podgrzanie torebki krwi dla kogoś na śniadanie wydaje się tak na miejscu, ale była gotowa i czekała, kiedy Mirabelle weszła do kuchni. - Dziękuję – powiedziała Mirabelle cicho, uciekając wzrokiem od Cyn. Cyn zmarszczyła brwi, pamiętając co mówił jej Lonnie o zawstydzeniu młodego wampira, że musi pić z torebki. - Zamierzam skoczyć na górę i wziąć naprawdę szybki prysznic, podczas gdy będziesz jeść śniadanie, Mirabelle. - Jasne - jej ulga była ewidentna. - Dobrze. Więc, taki jest plan na dziś wieczór. Najpierw potrzebujesz trochę prawdziwych ubrań, więc idziemy na zakupy. Elke dojedzie z posiadłości. Jest jedną z ochrony Raphaela. Mirabelle wyglądała na zmartwioną, więc dodała szybko. - Duncan nie sądzi, aby było jakieś zagrożenie ale pomyślał, że możesz

poczuć się w ten sposób bezpieczniej. A Elke jest w porządku. Przerwała z namysłem. - Aczkolwiek nie wzięłabym jej rad, jeżeli chodzi o ubrania, jeżeli wiesz, co mam na myśli – mrugnęła okiem. – Po zakupach pojedziemy do posiadłości odwiedzić siostrę Raphaela, Aleksandrę. Jeżeli we dwie dogadacie się, zostaniesz u niej. Jeżeli nie, wymyślimy coś innego. Przy okazji, twoje spotkanie z Raphaelem jest umówione za tydzień od dzisiaj – wskazała na notatkę, którą przykleiła do lodówki. – Zgaduję, że te zasady to wampirza rzecz. Kto to wie, prawda? Ruszyła do schodów i swojego prysznica, ale przypomniała sobie instrukcje Lonniego. - Oh – powiedziała odwracając się, aby upewnić się, że Mirabelle słucha. – Lonnie powiedział, że powinnaś wypić obie porcje krwi, ale jeżeli nie będziesz chciała drugiej zaraz, możemy zatrzymać się tutaj po zakupach a przed pojechaniem do posiadłości Raphaela. Nie wiem jak ty, ale zakupy sprawiają, że robię się głodna. - Pojedziemy do Raphaela? – Twarz dziewczyny rozświetliło podekscytowanie. Każdy smutek spływa po nastolatku, pomyślała. I to z powodu Raphaela, ze wszystkich ludzi. - Pojedziemy do posiadłości ale prawdopodobnie – miejmy nadzieję, dodała w myślach – nie zobaczymy Raphaela – wyjaśniła. – Aleksandra ma tam swój własny dom.

- Oh – powiedziała Mirabelle jakoś oklapnięta. – Okay – dodała szybko. – Dzięki, Cynthio. Cyn znowu stanęła w połowie drogi do schodów. - Nie ma sprawy, dzieciaku. I proszę, mów mi Cyn. Smacznego. Udało jej się nawet powiedzieć to bez skrzywienia.

*****

W czasie, gdy Cyn brała prysznic i zakładała na siebie swój zwykły strój z jeansami, swetrem i butami kowbojskimi, Mirabelle skończyła swoja pierwszą porcję i siedziała przed telewizorem przeskakując przez kanały. Spojrzała na Cyn wchodzącą do pokoju, jej oczy błyszczały. - To niesamowite, Cyn. Masz chyba wszystkie kanały na świecie! - Taa. Pięćset kanałów i wciąż nic do oglądania – zabrzmiał głośny dzwonek wskazując, że ktoś stał przy drzwiach na dole. – To pewnie Elke – skomentowała ale nie biorąc nic za pewnik, przeszła przez kuchnię do monitora i spojrzała na blond strażniczkę Raphaela, ubrana w szary kostium, który był uniformem ochrony Raphaela. - Hey, Elke! Będziemy na dole za sekundę.

Elke spojrzała w kamerę ze zmarszczonymi brwiami na radosne powitanie Cyn. Między nimi dwiema z pewnością nie było przyjaźni, i z pewnością nigdy nie chodziły razem na zakupy. Ale Cyn nie chciała, żeby Mirabelle stresowła się bardziej, niż już była. - Gotowa do wyjścia? – Zapytała dziewczynę. - Jasne! – Mirabelle wyłączyła telewizor i kilka minut później wszystkie trzy kierowały się wzdłuż Pacific Coast Highway, z cichą obecnością Elke na tylnym siedzeniu. - Pojedziemy na Third Street – powiedziała Cyn do Mirabelle, gdy przejechały przez Malibu Pier. – Jest trochę za zimno na zakupy z ulicy, ale tym razem nie zajmie nam to długo. Tylko trochę rzeczy dla ciebie na kilka dni. Spojrzała, szacując figurę Mirabelle wciąż podkreśloną przez jeansy i luźny podkoszulek, co było wszystkim, co miała do ubioru. - Masz rozmiar osiem, jak myślę, może dziesiątkę, jeżeli byłabyś dobrze odżywiona, ale założę się, że straciłaś na wadze. Mirabelle wzruszyła ramionami. - Nie kupowałam żadnych ubrań od kiedy umarła moja mama. Jabril zawsze nalegał, abym zakładała to, co przyniósł. Dla Liz też, ale ona kupowała rzeczy dla siebie. Dała sobie radę, aby dostać się do pieniędzy ale nigdy mi nie powiedziała, jak to zrobiła. To nie ma znaczenia, w każdym razie. Nigdy nie miałam odwagi wystąpić przeciw niemu. Moim największym osiągnięciem było zakładanie starej, jedwabnej koszuli nocnej mojej matki.

- Taa, to już przeszłość. Teraz niech się odwali; a jak znajdziemy Liz, pójdziemy na poważne zakupy. - Myślisz, że ją znajdziesz? - Do diabła, tak – powiedziała Cyn mając nadzieję, że to prawda. Na kilka minut cisza wypełniła samochód. - Czy jest coś, co mogę powiedzieć Liz, kiedy ją znajdę, dać jej znać, że jesteś ze mną? Coś, o czym wiecie tylko wy dwie? – Cyn złapała zdziwione spojrzenie Elke we wstecznym lusterku i groźnie na nią spojrzała. Co? Czy wampirzyca myślała, że Cyn nie zna się na swojej pracy? Nieświadoma milczącej wymiany spojrzeń, Mirabelle przez chwilę myślała. - Powiedz jej, że powiedziałam, że my krowy musimy trzymać się razem. Cyn spojrzała na nią podnosząc sceptycznie brew. - To żart z czasów, kiedy byłyśmy dziećmi. Liz zrozumie. Cyn wzruszyła ramionami. - Cokolwiek powiesz. Słuchaj, jak mówiłam po zakupach zabiorę cię do posiadłości, abyś spotkała siostrę Raphaela, Aleksandrę. Jest trochę starsza od ciebie, ale była nawet młodsza niż ty, kiedy została zmieniona. Nie znam wszystkich szczegółów ale miała zły okres, zanim Rafael ją odnalazł, a w zeszłym miesiącu ktoś ja porwał, próbując szantażować go. Odzyskaliśmy ją, ale drugi wampir, gość, który nazywał się Matias, zginął próbując ją chronić,

a oni byli ze sobą blisko. Duncan sądzi, że wy dwie możecie mieć ze sobą dużo wspólnego, że możecie pomóc sobie przejść przez to wszystko. - Okay – powiedziała Mirabelle wątpiąco. – Zatem tam zostaniemy? W jej domu? - Uh, nie. Właściwie ty zostaniesz, i oczywiście Elke też. Ale ja muszę szukać Liz. - Dlaczego nie mogę jechać z tobą? Cyn westchnęła. - Spójrz, wiem, że chcesz pomóc, ale miejsca, które musze odwiedzić, ludzie, z którymi musze porozmawiać… niechętnie będą rozmawiać ze mną, a jeszcze mniej z kimś, kogo nie znają. I jeszcze… - Cyn zawahała się zastanawiając się nad łagodnym sposobem powiedzenia tego bez szkody. – Pracuję sama, Mirabelle – powiedziała po prostu. – Przykro mi, ale tak jest. - Ale to moja siostra. - Wiem o tym, i wiem, że chcesz, abym znalazła ją tak szybko jak to możliwe. Więc musisz pozwolić mi pracować, okay? - Racja - młoda kobieta westchnęła i spojrzała przez okno. – Jak myślisz, co zrobi Lord Raphael? – Powiedziała w końcu. – To znaczy wtedy, gdy pójdę na spotkanie z nim? - Nie wiem. Coś oficjalnego i pretensjonalnego, jak przypuszczam. Usłyszała jak Elke parska ze śmiechu na tylnym siedzeniu. - Ci goście wydają się uwielbiać te ceremonie – kontynuowała. – Poza

tym to ty powiedziałaś, że to miły facet. - Taa, ale jest też naprawdę przerażający. Cyn roześmiała się. - A więc zgadzamy się w tym. Wśliznęła się na wolne miejsce na parkingu i wyłączyła silnik. - Chodźmy na zakupy.

Rozdział XXV Houston, Teksas

Jabril wyszedł z izolatki czując lekki powiew powietrza, gdy zamykały się ciężkie drzwi odcinając smród śmierci wypełniający pokój za nimi. Przesłuchanie jego strażników było całkiem satysfakcjonujące. Nie to, że dowiedział się czegoś nowego. Byli bardziej niż chętni do udzielania odpowiedzi na jego pytania, a on przepytywał ich dokładnie. Tak, przypomniał sobie z westchnieniem zadowolenia, był w większości gruntowny. To ich nie uratowało, oczywiście. Ich zaniedbanie było niewybaczalne, jego osobiście kosztowało to prawie niezmiernie dużo – tylko na tę myśl gniew ogarniał go jeszcze raz. Ale wziął się w garść, uciszając go, pozostawiając na później, kiedy będzie służył jego celom dla lepszego efektu. Ta suka Raphaela była odpowiedzialna za to wszystko, przeszkadzając tam, gdzie nie jest jej miejsce. Nie potrzebował strażników, żeby to wiedzieć. Mógł podejrzewać wampira z Zachodu, że spiskował przeciw niemu, ale musiał przyznać się do własnej pomyłki. Zaprosił ją tutaj, jakby zaprosił węża do własnego gniazda, mając nadzieję na pobawienie się z Raphaelem, przekłuje tę bańkę pewności siebie, którą nosił ten skurczybyk jak drugą skórę. W porządku. Wziął uspokajający wdech. To jeszcze nie koniec. Nie obchodziła go Mirabelle. Była środkiem do osiągnięcia celu. Pieniądze Hawthornów należały tylko do niego nawet, jeżeli doszło do tego za pomocą

dwóch niepotrzebnych nikomu kobiet. Ale musiał pomyśleć o swojej przyszłości. Wygładził swój krawat, układając go pod marynarką i ruszył korytarzem. Pierwsze rozporządzenia biznesowe miały ratować jego własność.

*****

Jabril rozsiadł się za swoim biurkiem, biorąc wzmacniający łyk czerwonego wina doprawionego do smaku odrobiną krwi. Ostrożnie rozważał swój następny ruch. Jeżeli poczeka, Raphael zadzwoni z pewnością bezpośrednio do niego. Nie było wątpliwości, co do miejsca pobytu Mirabelle, ani tego, kto ją chronił. Raphael wiedział o tym tak dobrze jak on. A jeżeli dziewczyna zamierzała zmienić swoje poddanie zupełnie… wziął dłuższy łyk wina, przełykając gniew na samą myśl. Ale jeżeli zamierzała, to były jeszcze formalności do dokonania. Podniósł delikatnie wykładaną kością słoniową i złotem słuchawkę swojego telefonu i wybrał bardzo prywatny numer. Raphael odpowiedział osobiście. - Jabril – powiedział.

- Raphael. Usłyszał jak drugi wampir cicho się śmieje i zacisnął zęby. - Sądzę, że masz coś, co należy do mnie – powiedział w końcu nie pozwalając przedostać się frustracji do swojego głosu. - Jak zrozumiałem, ona już nie ma życzenia pozostać jedną z twoich. - Jestem pewien, że to twoje mniemanie. - Możesz oczywiście wysłać świadka. Jabril zamarł zaskoczony, wdzięczny, że Wampirzy Lord po drugiej stronie linii nie może go widzieć. Nie spodziewał się, że Raphael wykona ruch tak szybko, czy też, że Mirabelle będzie działać tak zdecydowanie. Raphael przynajmniej znał znaczenie dla niego tej głupiej dziewczyny. Była więcej niż zwykłym poddanym. Dużo więcej. - Czy masz na myśli jakiś termin? – Zapytał. - Siedem dni, jak się wymaga – powiedział Raphael. – Ceremonia odbędzie się w następną niedzielę. - Hmm – odpowiedział Jabril pochylając się i kartkując strony, jakby sprawdzał kalendarz, wiedząc, że drugi wampir słyszał każdy ruch – Tak, mogę przełożyć kilka rzeczy i przybyć sam. Jabril mógł wyczuć zadowolony uśmiech Raphaela nawet zanim odpowiedział. - Myślę, że obaj wiemy, że to się nie zdarzy.

- Naprawdę? – powiedział Jabril prawdziwie zaskoczony. – Co się stało z tym wychwalanym przez ciebie zaufaniem? - Myślę bardziej o wygodzie Mirabelle niż swojej. Była raczej przerażona, kiedy przybyła. - Jestem pewien, że tak. To musiało być dla niej szokiem obudzić się i odkryć, że została uprowadzona ze swojego własnego domu, kiedy bezbronnie spała. - Czy właśnie to się stało? Jabril ponownie powstrzymał swój gniew. - Zatem Asim – powiedział spokojnie. - Nie. - Naprawdę, Raphael. Jeżeli dbasz tak bardzo o uczucia dziewczyny, myślę, że chciałaby, zeby podczas podejmowania tak ważnej decyzji stał u jej boku ktoś, komu ufa. - Rzeczywiście. Czy masz kogoś takiego? Jabril chciał splunąć. - Bardzo dobrze – myślał szybko, przebiegając przez listę swoich poddanych i nie znajdując nikogo szczególnie przydatnego w tej sprawie. Naprawdę, jeżeli nie mógł być tam sam, to nie miało znaczenia. Wybrał prawie przypadkowo. - Nasir, zatem.

- Niech twoi ludzie ustalą szczegóły, a moi ludzie odbiorą go z lotniska. - Ustalone. Jabril rozłączył się bez kłopotania się wymienianiem uprzejmości. Nigdy nie lubił Raphaela, a poza tym nie lubił żadnego z członków Konsylium. Wysłał mentalne wezwanie do Asima, który czekał w korytarzu na zewnątrz. Bez wątpienia słyszał każde słowo, pomyślał Jabril z pogardą. Drzwi otworzyły się i jego porucznik wszedł do środka, pochylając z szacunkiem głowę. - Panie? - Poczyń ustalenia – powiedział nieobecnym głosem, myśląc nad następnym ruchem. - Tak, mój panie. Asim odwrócił się, aby wyjść, ale Jabril zawołał go z powrotem. - Gdzie jest ten twój detektyw, Asim? Jak mu było… Windle. Czy ma coś użytecznego do powiedzenia o Elizabeth? Nie wierzył, że mogło do tego dojść, ale jeżeli stracił Mirabelle, musiał być pewny co do młodszej. - Raportował tego wieczoru, mój panie, podczas, gdy byłeś… zajęty gdzieś indziej. Jest pewien, że znajdzie ją w ciągu kilku dni. - Doskonale. Gdzie, sądzi, że ona się ukrywa? - Ach – powiedział Asim widocznie niechętny do przekazania nowin.

Przełknął głośno. - W Kaliforni, mój panie. Jabril ruszył zza swojego biurka, jego gniew wreszcie się uwolnił. Jego moc wypłynęła w falach furii, zgniatając wszystko na swojej drodze. Ściany zadrżały, drzwi wyrwały się ze swoich framug i przeleciały korytarzem, okna strzaskały się, rozsypując szkło na każdej powierzchni jak cienkie, kryształowe sztylety. Wampiry rozciągnęły się na podłodze, jęcząc ze strachu i błagając o litość. Poprzez podwórze służba rozbiegła się przerażona niczym podczas trzęsienia ziemi, ale ludzie wiedzieli. Upadli na kolana, drżąc i modląc się do jakichkolwiek bóstw, które pozwolą im przeżyć noc. Jabril stał, oczy mu błyszczały, ręce miał wyciągnięte, każda w inną stronę, czując przerażenie swoich poddanych, zimny strach ludzi. Pił z tego, jak najsłodszy nektar, czując przenikanie do swoich kości i krwi, dające mu siłę i moc. Był więcej niż Wampirem, był ich panem i powinni, do cholery, klęczeć przed jego majestatem. Zamknął oczy w końcu, krzyżując ramiona na piersi i ściskając je mocno, smakował uczucie pełności, przejmujący ruch komórek. Obnażył kły i otworzył oczy, aby zobaczyć Asima leżącego pod ściana w pobliżu drzwi, z jedna ręką wyraźnie złamaną i krwią sączącą się z rany na czole. Jabril zmierzył go przymrużonym wzrokiem, wiedząc, że jego oczy nadal lśnią pozostałą mocą. - Chcę, aby Elizabeth została odnaleziona i chcę ją mieć z powrotem pod kontrolą. Rozumiesz mnie, Asim? Wynajmij kogokolwiek to wymaga, ale ma być z powrotem. Nie zawiedź mnie.

- Tak, mój panie – wyszeptał Asim. - A teraz podnieś się – zarządził Jabril. – Mamy pracę. - Tak, mój panie. Asim podniósł się na nogi, doprowadzając swoje ubranie do porządku i przeciągając swoją zdrową ręką po ranie na czole, która już zaczęła się uleczać. Patrzył na krew na swoich palcach przez chwilę, a potem podniósł je do ust i zlizał do czysta. Jabril patrzył na to z rosnącą niecierpliwością. Jakby czując niezadowolenie swojego pana, Asim spojrzał i zbladł jeszcze, gdy pospieszył poprzez pokój. - Jak mogę służyć, Mistrzu? - Wymagam twojej pomocy w księgowości. Wątpię, czy Mirabelle znajdzie odwagę, aby pozostać w Kaliforni, ale musimy być przygotowani na tę możliwość. Raphael nie jest głupcem, zobaczy korzyści zatrzymania jej dla siebie. Na szczęście wciąż mam dostęp do jej bogactwa, co jest dobre, ale chcę każdy grosz, którego możemy dostać i przetransferować z kraju najszybciej jak to możliwe. - Twoje życzenie będzie spełnione, mój panie. - W rzeczy samej, Asim. W rzeczy samej.

Rozdział XXVI Malibu, Kalifornia

Była prawie północ, gdy Cyn stanęła swoim Land Rowerem przed bramą posiadłości Raphaela w Malibu. Strażnik, jeden z sześciu na służbie, skinął do Elke i rozpoznał Cyn, ale nadal ostrożnie oglądał ciężarówkę marszcząc brwi, gdy zobaczył Mirabelle siedzącą jako pasażer. Ochrona Raphaela była super wrażliwa po ataku z zeszłego miesiąca na posiadłość, a Cyn rozumiała ich ostrożność. - Aleksandra spodziewa się nas – upewniła go Cyn. Spojrzał nerwowo na Elke, która nie powiedziała ani słowa, po prostu siedziała patrząc na niego tymi bladymi, szarymi oczami, które wyglądały na prawie białe w słabym świetle. Strażnik zatrzymał się, potem wydawał się podjąć decyzję i czekał, dopóki jego partner nie połączy się przez telefon z ochroną Aleksandry, zanim zasygnalizował zgodę na otwarcie bramy. Cyn usłyszała chichoczącą cicho Elke i wjechała na teren posiadłości, potem zdała sobie sprawę, że ochrona była rozdarta między rutynowym działaniem, a daniem im pozwolenia przejazdu przez obecność Elke. Wzięła to za dobry znak, że wampirzyca była rozbawiona. Aczkolwiek myśląc o tym, jeżeli Elke zostałaby obrażona, strażnik leżałby na plecach błagając o życie. Elke była członkiem wewnętrznej ochrony Raphaela nie bez powodu. Przejechała obok ogromnego budynku głównego domu z jego czystymi, południowymi liniami i niekończącym się basenem, przemknęła pod zwieszającymi się gałęziami eukaliptusów i wjechała na małą polanę,

gdzie Aleksandra miała swoją własną rezydencję. Był to francuski dworek prosto z osiemnastego wieku, pokryty bluszczem i niebieskimi dachówkami. Podjazd wił się dookoła domu, zakręcając do drzwi kuchennych, które były używane jako jedyne. Cyn zaparkowała i jeden ze strażników Aleksandry podszedł do samochodu, gdy wysiadały. Elke podeszła do niego i wymieniła z nim kilka krótkich zdań, zanim wróciła do czekającej Cyn i Mirabelle. - Koniec zakupów na dziś, prawda? – Zapytała. Cyn była wyższa niż Elke o kilka cali, więc wampirzyca patrzyła na nią do góry złowrogim spojrzeniem, jakby grożąc jej zaprzeczeniu. Cyn uśmiechnęła się. Elke była dobrze wysportowana, ale nie było niebezpieczeństwa, że zostanie zakupoholiczką. - Na dzisiaj – zgodziła się. – Mirabelle zostaje w posiadłości tutaj czy w głównym domu? - Świetnie – powiedziała Elke wzdychając z ulgą. – Mirabelle, porozmawiajmy. Leighton … - przerwała niepewnie, zastanawiając się – Cokolwiek. Dała strażnikowi Aleksandry jakiś znak, a potem odeszła, podążając podjazdem i znikając w cieniu drzew szybciej, niż mogło to wychwycić ludzkie oko Cyn. Cyn westchnęła. To była przydatna sztuczka. Mogła przypomnieć sobie kilka sytuacji, w których byłby użyteczny. Odwróciła się do Mirabelle z uśmiechem.

- Chodź, Mirabelle, tędy. Przeszły przez kuchnię, a potem długim korytarzem, aby znaleźć Aleksandrę czekająca na nie, stojąca przy szerokich schodach i widocznie upozowaną na dramatyczny efekt. Cyn zobaczyła ją i zatrzymała się. Kiedy Aleksandra została porwana w ostatnim miesiącu, była ubrana w bardzo stylową suknię z okresu przedrewolucyjnego Paryża – szeroka, satynowa suknia z gorsetem i spódnicą bardzo mocno zaciśniętą na jej wąskiej talii. Jej długie włosy były pracochłonnie upięte i skręcone, wiszące w ciężkich falach na jej plecach. Wszystko w niej krzyczało osiemnastym wiekiem. Wystrzegała się nawet światła elektrycznego w domu, zastępując go świecami w każdym dekoracyjnym pokoju – lub przeładowanym dekoracjami w opinii Cyn – w dworze w stylu Ludwika XVI. Ale sprawy uległy zmianie. Aleksandra czekająca na powitanie ich, tego wieczoru założyła luźne, czarne spodnie z jedwabną bluzką obwiązaną wokół tej niesamowicie szczupłej talii i zapiętej prawie do samej szyi. Bluzka była w kolorze głębokiej czerwieni wina i podkreślała głęboki, lśniący kolor jej włosów, które były wciąż długie, ale spięte czarną, welwetową opaską. Aleksandra była prześliczna, wysoka na ponad pięć stóp w obcasach i mogła uchodzić za dobrze utrzymana żonę z Beverly Hills… nawet bardzo dobrze utrzymaną, gdyż miała twarz szesnastolatki. Uśmiechnęła się i podniosła obie ręce w powitaniu. - Cynthia – powiedziała ciepło. – Jestem tak szczęśliwa, że zdecydowałaś się na wizytę. Pytałam Raphaela, kiedy przyjdziesz. Ze swojej strony, Cyn była zaskoczona. Nie znała tak dobrze Aleksandry, zamieniła z nią nie więcej niż dziesięć słów podczas ich

jedynego, wcześniejszego spotkania. Ale będąc dobrze nauczona grzeczności w najlepszej szkole, jaką może zaoferować Kalifornia, Cyn skorzystała z okazji i wzięła zaoferowane przez Aleksandrę dłonie, ściskając je grzecznie, zanim odsunęła się prowadząc Mirabelle u swego boku. - Aleksandro, to jest Mirabelle. Duncan pewnie powiedział ci coś o jej sytuacji. Czarne oczy Aleksandry, tak podobne do jej brata, przesunęły się, aby spojrzeć na młodszą wampirzycę w schludnych spodniach khaki i dopasowanej bluzce, które zastąpiły źle pasujące jeansy i podkoszulek. - Mirabelle – powiedziała wdzięcznie, jeżeli nawet nie z tym samym ciepłem w głosie, jakim przywitała Cyn. – Witaj w moim domu. Mirabelle uśmiechnęła się nieśmiało. - Dziękuję. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. - Oh, nie. Towarzystwo jest mile widziane. Teraz, kiedy znów cieszę się życiem, jak można powiedzieć – dodała ze znaczącym spojrzeniem w kierunku Cyn. – Nie rozumiem, dlaczego nie robiłam tego wcześniej. Same ubrania były warte zachodu – pogładziła miękką tkaninę na ramieniu. – O tyle wygodniejsze… i nie ma gorsetów! Mogę wreszcie oddychać – wzięła głęboki wdech na dowód swoich słów. - Chodźmy na górę do pokoju muzycznego – Aleksandra postawiła szczupła stopę na schodach, zatrzymując się, aby powiedzieć do Cyn. - To nadal mój ulubiony, ale odnowiłam go trochę. Odnowiła dużo więcej niż trochę i to nie tylko pokój muzyczny,

pomyślała Cyn, gdy z Mirabelle podążyły za nią. Największą różnicę stanowiły lśniące światła tańczące na wielkim, kryształowym żyrandolu, tworzące kolorowe kształty na jasnych ścianach. Zanikł przejmujący zapach i dym starego wosku od świec. Ozdobne, satynowe pokrycie ścian zostało usunięte, ściany wyrównane i pomalowane na delikatny kolor, który był trochę ciemniejszy niż cień ciepłego złota. W pokoju muzycznym, fortepian Steinwaya stał na honorowym miejscu, ale zajmujące do tej pory miejsce w tym przestrzennym pokoju stoliki i obite brokatem siedziska i fotele zniknęły. Na ich miejscu, kilka wybranych ze smakiem mebli akcentowała wygodna, przestronna sofa i fotele. Świeże kwiaty stały obok ułożonych na stoliku do kawy magazynów. Widocznie Aleksandra wciąż dekorowała. Mirabelle cicho krzyknęła dając wyraz swojemu zachwytowi na widok fortepianu i pospieszyła do niego, zatrzymując się, zanim jej palce dotknęły błyszczącej, czarnej powierzchni. - Czy mogę? Aleksandra skinęła głową, w taki sposób jak wielka dama robiąca przysługę, a Cyn odwróciła się kryjąc swoją reakcję. Pewne rzeczy, jak się wydawało, nie zmieniają się. Oparła się o fortepian, patrząc jak palce Mirabelle przebiegają sztywno po klawiaturze. - Moja matka grała – powiedziała cicho Mirabelle. – Brałam lekcje jako dziecko, zanim… - jej głos się załamał, a potem spoważniał. – Jabril odmówił posiadania fortepianu w domu, powiedział, że nie może znieść tego hałasu. To są jego słowa. Oddał go. Fortepian mojej matki.

Cyn spojrzała, aby napotkać wzrok Aleksandry. - Czy mogę pożyczyć Cynthię na chwile, Mirabelle? – Zapytała Aleksandra. Mirabelle zmarszczyła brwi, skoncentrowana zajadle na swoich palcach uderzających kilka tonów. Cyn dotknęła jej ramienia i spotkała pytające spojrzenie Mirabelle z lekkim uśmiechem wsparcia. - Zaraz wrócimy – powiedziała. Cyn podążyła za Aleksandrą korytarzem, a potem do pokoju, który stanowił pewien rodzaj biura. - Mój pokój dzienny – powiedziała Aleksandra z kpiną. – To taki pokój,

gdzie

dostojna

dama

trzyma

swoje

księgi

i

podręczną

korespondencję. Nie to, żebym się tym zajmowała. Ludzie Raphaela opiekują się wszystkim. Nadal szła prowadząc Cyn przez cały pokój na ogromny balkon, wychodzący na front dworu. - Zmieniłaś kilka rzeczy –

skomentowała Cyn, wychodząc na

zewnątrz. - Tak – Aleksandra uśmiechnęła się zadowolona. – Kilka rzeczy. Poczułam, że już czas. Najwyższy czas, tak naprawdę. - Dobrze wyglądasz. Aleksandra spojrzała po sobie, a potem z powrotem na Cyn, jej usta

wygięły się lekko w uśmiechu zadowolenia – Naprawdę? Nie żartowałam w sprawie ubrań. Nie wiem, dlaczego upierałam się przy tych okropnych sukniach tak długo – przerwała, słuchając entuzjastycznej gry na fortepianie Mirabelle i jęknęła z niesmakiem. – To dziecko. - Miała piętnaście lat, gdy umarli jej rodzice, kiedy sąd oddał ją i jej dziesięcioletnią siostrę Jabrilowi Karimowi. Miała osiemnaście i dzień, kiedy została zgwałcona i zrobiono z niej Wampira. - Rozumiem. Czy chce tu zostać? - Nie sądzę, aby już wiedziała. Aleksandra odwróciła się, aby przyglądać się Cyn. Była śliczną istotą, ale z uśmiechem mniej niż szczerym i w jakiś sposób wyrachowanym, jakby mógł być przywoływany na zamówienie. - Lubię cię, Cynthio – powiedziała. – Nie stwarzasz fałszywych pozorów, a moje życie zbyt długo było niczym innym niż fałszywym pozorem. Podeszła do krawędzi balkonu i przechyliła się lekko przez balustradę, aby spojrzeć na dziedziniec poniżej. Był wyłożony białymi i czarnymi kwadratami marmuru, otoczony przez żywopłot, który był labiryntem. Aleksandra znów spojrzała na Cyn. - Powiedz mi – powiedziała, jej wzrok powrócił do krzykliwego marmuru. – Co sądzisz o tym dziedzińcu? Cyn oparła biodro o kamień i spojrzała na marmur, zastanawiając się,

co powiedzieć. Ale potem, zgodnie z Aleksandry „bez fałszywych pozorów”, postawiła na prawdę. - Sądzę, że jest naprawdę okropny – powiedziała. Aleksandra roześmiała się, pierwsza prawdziwa emocja z jej strony, jaką Cyn usłyszała. - Ja również – zwierzyła się. – Aczkolwiek przypomina mi o lepszych czasach, ale sądzę, że kazałam go zrobić tylko po to, aby przekonać się, czy Raphael się zgodzi. Próbuję znaleźć coś, czego mógłby mi odmówić. - Dlaczego? – zapytała Cyn tępo. Aleksandra przemyślała to. - Czy masz bliskich? Brata lub siostrę? - Siostrę przyrodnią. Nie jesteśmy blisko. - Raphael i ja byliśmy. Blisko. Mieliśmy jeszcze dwóch braci, bliźniaków, którzy byli dużo starsi i odeszli, zanim byłam wystarczająco dorosła, aby mi ich brakowało. To Raphael zawsze opiekował się mną, rozpieszczał, chronił przed gniewem ojca i od mężczyzn otaczających farmę, którzy spiskowali z mim ojcem, aby mnie poślubić, zanim nawet pierwszy raz krwawiłam – zwyczajnie wzruszyła ramionami. – Nasza matka była piękna, przypominam ją oczywiście. Tak samo Raphael, aczkolwiek ma sylwetkę ojca. Spojrzała znowu na Cyn, wstrzymując jej reakcję. - Tej straszliwej nocy tak dawno temu, w nocy, gdy nasza rodzina

została zaatakowana, a ja i Rafael zostaliśmy stworzeni Wampirami. Nie wiem teraz, czy chciałabym zmienić to zdarzenie nawet jeżeli bym mogła, ale w tym czasie nienawidziłam tego, co mi zrobiono. Nienawidziłam tego, czym się stałam. Obwiniałam Raphaela, że mnie nie ochronił, tak jak powinien, że mnie nie obronił przed tymi potworami. Za wszystko. Wiedziałam, że gdzieś wciąż żyje, mój wampirzy mistrz kpił ze mnie mówiąc, że Raphael wybrał służenie swojej nowej mistrzyni, niż uwiązanie się na wieki do bezużytecznej, młodszej siostry. To było kłamstwo, oczywiście. Teraz wiem, że Raphael miał mnie za zmarłą razem z rodzicami. Ale wierzyłam w kłamstwo. Albo to było to, w co chciałam wierzyć. Oczywiście Raphael uratował mnie ostatecznie, jednak było to ryzykowne. Znalazł mnie w lochu w Paryżu podczas rewolucji. Byłam tam, trochę lepsza niż dziwka, żyjąc na ulicy, kradnąc, mordując, uwodząc mężczyzn, żeby mój Pan i jego inne dzieci mogły ich wysuszyć, zostawiając mi resztki. A wtedy pojawił się Raphael – potężny, elegancki władca swoich własnych praw. W końcu przyszedł mi na ratunek i nienawidziłam go za to, za nie poddanie się, za nie upadnięcie tak nisko, jak ja. Odwróciła się plecami do dziedzińca wzruszając elegancko ramionami. - Więc kazałam mu zapłacić. To było bardzo łatwe, jakbyśmy nigdy się nie rozdzielali. Był przepełniony poczuciem winy, że zostałam zniewolona na tak długo, że żyłam w nędzy, podczas gdy on ubierał piękne stroje i spał w miękkim łóżku. I był zdesperowany wynagrodzić mi to. Nie było nic, czego by mi odmówił, musiałam tylko poprosić. W końcu zaczęłam testować jego oddanie. - Czy kiedykolwiek znalazłaś to? – Zapytała Cyn.

- Co "to"? - Coś, czego odmówiłby ci dać? - Wiesz, Cynthio, znalazłam. Całkiem ostatnio nawet. - Co to było? - Ty. - Co? – Cyn odsunęła się od szczupłej wampirzycy, nagle czując się niewygodnie. Aleksandra roześmiała się na jej reakcję. - Powiedziałam mojemu bratu, że jestem samotna. Po Matiasie, zginął broniąc mnie, ale ty to wiesz oczywiście. Nikt mi nie został. Spodobałaś mi się, twoja siła, twoja odwaga. Chciałam, żebyś była moją przyjaciółką, towarzyszką. - Mogłaś zadzwonić do mnie – skomentowała Cyn. Aleksandra uśmiechnęła się zadowolona. - Oh, nie, nie rozumiesz. Chciałam, aby zmienił cię w Wampira, abyśmy mogły być przyjaciółkami na zawsze. Cyn zamarła, niepewna jak odpowiedzieć. Ale coś musiało pokazać się na jej twarzy, ponieważ Aleksandra znowu roześmiała się, aczkolwiek zadowolona z jej reakcji. - Oh, nie martw się Cynthio – powiedziała lekko. – Powiedział: nie. Uspokoiła się potem, patrząc nieruchomo na marmurowy dziedziniec.

- Nie sądzę, abym kiedykolwiek widziała mojego brata tak wściekłego, jak był tamtej nocy, z pewnością nie na mnie. Nie odzywał się do mnie dniami, a potem tylko mnie poinformował, że jeżeli stanie ci się jakakolwiek krzywda z mojego powodu, osobiście zakołkuje mnie. Twarz Cyn musiała wyrażać wątpliwość. - Był zupełnie szczery, Cynthio. I nie byłby zadowolony, jeżeli wiedziałby, że jesteś tu dzisiaj, nie sądzę, aby mi jeszcze ufał. Znowu ten prywatny uśmiech, zanim powiedziała wesoło. - Myślę, że wykonawca będzie tu jutro, aby zerwać ten śmieszny marmur. Cyn zmusiła się do śmiechu, ulżyło jej po zmianie tematu. - Dzięki Bogu za to. - Tęsknił za tobą, wiesz – powiedziała Aleksandra spoglądając na nią spod rzęs. – Nigdy nie widziałam, aby mój brat tęsknił za kobietą, tęsknił za kimkolwiek tak bardzo, jak wtedy, gdy byliśmy unieruchomieni w Kolorado. Cyn wciągnęła powietrze sfrustrowana. - Wiesz, jestem już zmęczona tym udawaniem wszystkich, że to moja wina. To Raphael odszedł, nie ja. - Mężczyźni są głupcami, Cynthio. Z pewnością wiesz to już. - Nic nie mów – wymamrotała. Świeży przypływ entuzjastycznych dźwięków doszedł z pokoju muzycznego. Obie kobiety spojrzały w tę stronę.

- Może Mirabelle ucieszy się z kilku lekcji gry na fortepianie – powiedziała Aleksandra kwaśno. Cyn mrugnęła. - Świetny pomysł. Czy mogę dodzwonić się do ciebie przez centralę głównego domu? – Kiedy Aleksandra skinęła, Cyn powiedziała. – Zatem będę w kontakcie. Mirabelle ma mój numer, jeżeli będzie czegoś potrzebować. Dzięki, Aleksandro. - Tak. Może jeszcze będziemy przyjaciółkami. Cyn wątpiła w to, ale miała nadzieję dla bezpieczeństwa Mirabelle, że mogą pozostać w przyjacielskich stosunkach. Przynajmniej, dopóki nie znajdą czegoś na dłużej dla dziewczyny. Uśmiechnęła się do Aleksandry. Nie tylko wampirzyca mogła udawać uśmiech. - Chciałabym – skłamała. Oczy Aleksandry zapłonęły chciwie, jak dziecku na widok cukierka. Nagle Cyn poczuła się nieswojo, odeszła od balustrady. - Pożegnam się tylko z Mirabelle i uciekam. - Po co ten pośpiech? – Powiedziała Aleksandra, czyniąc ten sam ruch co Cyn, a nawet podchodząc bliżej, tak, że Cyn mogła zobaczyć cienkie linie jej idealnego makijażu. - Cynthia! – Przerażony głos Mirabelle przełamał nagłe napięcie i obie kobiety pospieszyły z powrotem do wnętrza.

Rozdział XXVII To był fałszywy alarm – Mirabelle zareagowała na nagłe pojawienie się jednego

z

wielu

strażników

Aleksandry.

Przyzwyczajona

do

Neardentalczyków, którzy zajmowali siedzibę Jabrila, Mirabelle schroniła się w rogu, gdy Cyn weszła do pokoju muzycznego. Wampirzy strażnik była prawie tak zdenerwowany sytuacją jak Mirabelle. Zajęło tylko kilka chwil uspokojenie obie strony, ale Cyn żałowała nawet tego. Powinna szybko zniknąć z oczu Aleksandry. Stara Aleksandra była już przeżytkiem. Ta nowa Aleksandra była rekinem o dziecięcej twarzy w Beverly Hills. Krótko potem Cyn opuściła Malibu i zachodnią stronę miasta, jadąc bez celu do centrum Hollywood Boulevard i jego ulic, czasami zatrzymując się, aby pokazać zdjęcie Liz. Zawsze myślała, że to musiało być nieprzyjemny szok, kiedy zwiedzający widzieli światowej sławy miasto Hollywood z jego brudną i mroczną częścią L.A., domem bardziej dla dziwek i bezdomnych niż gwiazd filmowych. Z wyjątkiem modnego hotelu, lub może dwóch , Cyn nie znała nikogo, kto mieszkałby w Hollywood. W Hollywood Hills, może wyżej, gdzie brud i przestępstwa były niczym więcej niż światłami w oddali, ale nie tam, gdzie mieszkali rdzenni mieszkańcy samego Hollywood. Krążyła w sobie znanych miejscach, gdzie można było spotkać uciekinierów, melinach, tłocznych ulicach, gdzie zwalniały samochody i czasami młode dziewczyny lub chłopcy wsiadali na przejażdżkę za kilka dolarów. Przygnębiona całym widokiem, Cyn skręciła jeszcze raz na zachód, trzymając się tych stron ulic i alei, gdzie młode dziewczyny mogły przygotowywać się na nocne wyjście. Wybrała numer Luci, gdy prowadziła,

mając nadzieję, że Liz znalazła się. Luci brzmiała na niezwykle zgnębioną i pozbawioną cierpliwości, kiedy podeszła do telefonu, a Cyn mogła usłyszeć krzyki w tle. - Czy potrzebujesz tam wsparcia, Luce? - Potrzebuję klatki i jakichś mocnych kajdanek – Luci warknęła, a potem wzięła głęboki wdech. – Nieważne. To była ciężka noc. Jutro będzie lepiej. Jakiś znak od twojej zaginionej dziewczyny? - Nawet śladu, ale dopiero co zaczęłam poszukiwania. W końcu spotkałam się z Eckhoffem zeszłego wieczoru i spojrzałam na uh… akta. Jestem całkiem pewna, że gliny są w błędzie, ale nikt mnie nie słucha. Przynajmniej dopóki nie znajdę czegoś, co to udowodni. Nad tym też pracuję. – Cyn zatrzymała się przed znakiem i rozejrzała się dookoła, była prawie na miejscu zbrodni. Wszystkie powody, aby tu przyjechać nasunęły się jej na myśl. Było późno, była zmęczona, to nie było jej zadanie. A niech to. - Oddzwonię, Luce. Rozłączyła się i skręciła w lewo, parkując tak blisko miejsca zbrodni, jak tylko mogła, podczas gdy jej ciężarówka mogła być w jednym kawałku, gdy wróci. Przeszła resztę drogi, świadoma nocy dookoła niej, wsuwając dłoń pod kurtkę i naciskając blokadę w swojej kaburze. Nie spodziewała się żadnych problemów, ale to sąsiedztwo... lepiej być pewnym. Łatwo znalazła miejsce przestępstwa. To było kilka budynków od bulwaru, krótka alejka z tłami sklepów używanymi przez dostawców. Alejka była ciemna i śmierdząca, jak wszystkie alejki, z zapachem uryny i

desperacji. Wyjęła chusteczkę i przykucnęła, aby przyjrzeć się okolicy. - Nie wyglądasz na glinę. Cyn odwróciła się, gdy cichy głos nadszedł z ciemności, prawa ręka powędrowała bez namysły na spust pistoletu. Chłopiec wyszedł na światło, może szesnastoletni, szczupły i niedożywiony jak inni. Jego oczy były zsiniałe, jego kłykcie poszarpane. Widocznie często walczył. Prawdopodobnie nie po raz pierwszy i nie ostatni. - Ponieważ nie jestem – powiedziała spokojnie Cyn, jej ręka opadła, a jej wzrok powrócił na miejsce zbrodni sprzed tygodnia. - Joni tutaj umarła – powiedział chłopak. Cyn spojrzała. - Znałeś ją? - Jasne. Każdy znał Joni. Pracowała tutaj, zawsze miała pieniądze i chętnie się dzieliła. - Dzieliła czym? – Zapytała Cyn myśląc, że prawdopodobnie to były narkotyki, wspominając, że ciało nosiło widoczne ślady używania narkotyków. - W większości jedzeniem – powiedział chłopak zaskakując ją. – Joni upijała się czasami, ale nie brała narkotyków. Miała kilku stałych klientów, gości, którzy lubią pieprzyć małe dziewczynki i nie mają nic przeciwko za płacenie extra za powtórkę. - Taa – Cyn westchnęła, zbyt znajoma historia. – Myślisz, że może

klient ją zabił? - Może, ale było już całkiem późno. Prawie ranek. Cyn szybko przypomniała sobie, co pamiętała z akt. Było anonimowe wezwanie policji na to miejsce. - Skąd wiesz, która była godzina? - Znalazłem ją. Siedziałem z nią, dopóki gliny nie przyjechały. Serce Cyn podskoczyło. Nie było żadnego raportu o świadku. - Czy widziałeś, kto to był? - Nie widziałem tego. Słyszałem. Sądzę, że przestraszyłem gościa. - Co słyszałeś? Dzieciak spojrzał na nią, nagle podejrzliwie. - Dlaczego zadajesz te wszystkie pytania, jeżeli nie jesteś gliną? - Jestem prywatnym detektywem - wyciągnęła wizytówkę i podała. – Członek rodziny wynajął mnie, abym dowiedziała się, co się zdarzyło - to właściwie nie było kłamstwo. Chłopak spojrzał na wizytówkę i oddał ją Cyn. - Coś w rodzaju tego czarodzieja Harry Dresden z książek? - W rodzaju, ale bez magii. Więc czy żyła, gdy dotarłeś? - Nie sądzę – pewien rodzaj smutku pokazał się na jego twarzy i spojrzał w bok. – Nie długo, w każdym razie.

- Co usłyszałeś, zanim ją znalazłeś? - Samochód i dużo hałasów, jakby coś dużego zostało wrzucone do kosza. Poszedłem zobaczyć co to było, ponieważ czasami ludzie wyrzucają dobre rzeczy, wiesz? To był ładny samochód, więc myślałem, że może to coś dobrego. - Widziałeś samochód? - Niee, ale mogę opowiedzieć. Silnik brzmiał gładko i nisko, a kiedy drzwi zamknęły się mogłaś usłyszeć ten miły dźwięk, żadne trzaskanie i gówno. Mądry obserwator, pomyślała Cyn. Poczuła przez chwilę rozpacz i zastanawiała się tysiąc razy, dlaczego społeczeństwo odrzuca te dzieciaki. - Więc co stało się potem? - Jak mówiłem, myślę, że facet musiał usłyszeć jak nadchodzę. Odjechał całkiem szybko, palił opony całą drogę – wskazał na ziemię, a Cyn podeszła, kucając, aby przyjrzeć się bliżej liniom na podłożu. - Jeżeli nie widziałeś go, skąd wiesz, że to był facet? Pomyślał chwilę nad jej pytaniem. - Zgaduję, jak sądzę – powiedział w końcu. – To znaczy, czy nie są zawsze? - Oni? - Wiesz, seryjni zabójcy, faceci, którzy pieprzą dziwki.

Cyn zastanowiła się. - Czy zadzwoniłeś na policję? - Jak? – Zaszydził. - Więc skąd gliny wiedziały, żeby przyjechać? Chłopak wzruszył ramionami. - Ktoś inny zadzwonił, jak sądzę. - Czy rozmawiałeś z policją? Mówiłeś im, co widziałeś? - Kurwa, nie. Zmyłem się, kiedy usłyszałem syreny. Nie poszedłem daleko, w razie gdyby tu nie przyszli, ale przyszli, więc… - Znowu wzruszył ramionami. Cyn patrzyła na ziemię, myśląc intensywnie. Zabójca prawdopodobnie zadzwonił. Ale dlaczego miałby to zrobić? Ponieważ chciał, aby to zaraportowano przed wschodem słońca, ponieważ chciał, aby policja myślała, że o wampir. Wstała powoli, sięgając do plecaka. - Kiedy ostatnio jadłeś? – Zapytała zwyczajnie. Znowu wzruszenie ramionami. Wyciągnęła kilka darmowych kuponów do McDonalda, razem ze zdjęciem Liz. Wręczyła mu kupony. - Kup sobie jakieś jedzenie, podziel się, jeśli chcesz, ale upewnij się, że sam coś zjesz. Okręciła zdjęcie.

- Czy widziałeś tę dziewczynę? Chłopak spojrzał na zdjęcie, ale nic nie powiedział. - Możesz w to nie wierzyć, ale próbuję jej pomóc. - Skąd mam to wiedzieć? - Nie wiem. Słuchaj, zrozumiem, jeżeli nie zechcesz ze mną rozmawiać, ale… – znalazła jedną z wizytówek Luci i wyciągnęła ją. – Jeżeli zobaczysz dziewczynę ze zdjęcia, daj jej ten numer telefonu. Powiedz, żeby zadzwoniła. Powiedz, że Mirabelle powiedziała, że czas, aby krowy wróciły do domu. To ważne. Będzie wiedziała, co to znaczy. Spojrzał na Cyn tak, jakby wątpił w jej zdrowie umysłowe. - Krowy? - Taa, wiem, ale powiedz jej to. Jeżeli ją zobaczysz. Przyglądał się wizytówce Luci z informacją o schronisku dla uciekinierów. - Słyszałem o tym miejscu – powiedział wskazując na wizytówkę. - Taa? - Wygląda w porządku. - Jest. - Może też powinienem zadzwonić? - Oczywiście – Cyn podała jeszcze kilka wizytówek. – Tam zawsze jest

pokój. - Nie mówiłem, że to zrobię. - Nie. Ale w razie czego. - Właśnie. W razie czego. Cyn

odeszła

myśląc,

że

mógłby

pójść

do

schroniska,

ale

prawdopodobnie nie chce. Ale miała nadzieję, że przynajmniej użyje kuponów na jedzenie i nie sprzeda ich na trawkę czy prochy. Nie możesz ich wszystkich uratować, Cyn. Wolno wróciła do swojego samochodu, zmęczona i zniechęcona. Nie cierpiała spraw uciekinierów. Te dzieciaki nigdy nie chciały z nikim rozmawiać i to z dobrych powodów, ale to czyniło jej pracę trudniejszą, kiedy naprawdę chciała pomóc. Podeszła do Land Rovera i wcisnęła blokadę zamków, wrzucając swój plecak przez siedzenie. Z drugiej strony, ten dzieciak wydawał się rozpoznać Liz na zdjęciu. Może przekaże wiadomość. Może Liz dowie się, że jej siostra szuka jej i będzie w kontakcie. Może. Wschodzące słońce błyszczało we wstecznym lusterku całą drogę. Z ulgą wjechała w zimną ciemność swojego garażu i zamknęła za sobą bramę, zatrzaskując się przed słonecznym blaskiem. Dziesięć minut później była w swoim własnym łóżku, z cichym dźwiękiem oceanu kołyszącym do snu. Powiedziała sobie, że nieważne, czy będzie śniła czy też nie. Ale to było kłamstwo.

Rozdział XXVIII Obudziła się mniej niż godzinę później, z niewyraźnym wspomnieniem helikoptera patrolującego plażę. Zirytowana odwróciła się od otwartych drzwi i naciągnęła koc, zdecydowana zapaść z powrotem w sen. Po trzecim przekręceniu się bez rezultatu, poddała się odrzucając z niesmakiem przykrycie. Nigdy nie mogła wrócić do spania, gdy już raz została obudzona a jej umysł zaczął pracować. Siedząc na łóżku z łokciami na kolanach, przeciągnęła palcami przez włosy i wstała z przekleństwem na ustach. Równie dobrze mogła coś zrobić. Może później będzie mogła złapać drzemkę. Teraz potrzebowała kawy. Dużo kawy. Gdy była sama w apartamencie nie zakładała żadnych więcej ubrań niż podkoszulek, w którym spała. Zeszła na dół do kuchni, gdzie wypiła dwie filiżanki kawy i zaczęła trzecią, zanim jej umysł zaczął właściwie pracować, aby skoncentrować się na czymś. Zaczerwieniony wzrok po kuchni spoczął na mrugającym światełku, kiedy zdała sobie sprawę, że jej telefon usiłował jej coś powiedzieć. Wcisnęła swoją pocztę głosową. Jedwabisty głos o południowym akcencie popłynął w przestrzeń. - Hej, Cyn, tu Nick. Zaczynam się trochę martwić, kochanie. To już trochę trwa. Zadzwoń. Nick był starym przyjacielem. Właściwie więcej, i mniej niż przyjacielem. Przyjacielem z przywilejami. Oboje mieli długoterminowy układ, który był dla obojga bardzo satysfakcjonujący, zarówno emocjonalnie jak i fizycznie. Nick mieszkał na drugim wybrzeżu i dzwonił zawsze, gdy był w mieście. Przez lata oboje cieszyli się wspaniałym seksem bez zobowiązań,

każde wolne, jeżeli spotkali kogoś, z kim chcieli spędzić czas. Kiedy kończył się związek, a nieuchronnie kończył się, stare wygody zawsze czekały. Romans z Rafaelem przyszedł i odszedł bardzo szybko, tak, że Cyn nie miała nawet okazji powiedzieć Nickowi o tym, a rana była wciąż żywa, aby myśleć o kimś innym. Nick nieświadomie zostawił kilka swoich zwykłych wiadomości, ale ona nigdy nie oddzwoniła. Ale teraz… Teraz, co Cyn? Wybrała numer. Zadzwonił dwa razy zanim odebrał. - Cóż, najwyższy czas, Leighton. Gdzie, do diabła, byłaś? - Miło cię też słyszeć, Nicky. - Taa, taa. Daj spokój, Cyn. Martwiłem się. - Masz rację. Przepraszam. - Więc co to jest? Wielka sprawa zajęła cały twój czas? Spotkałaś nowego faceta, szaleńczo zakochana? Ale byłabyś szczęśliwa i zadzwoniłabyś do mnie. Więc zgaduję, że ktoś złamał ci serce. Chcesz, abym go zabił dla ciebie? Cyn roześmiała się. - To mogłoby być trudne. - Taa? Mogę cię zaskoczyć. Więc o co chodzi? Będę w mieście w następnym tygodniu, jeżeli chcesz wyjść razem. Cyn zamilkła, myśląc. - Cyn, kochanie, jeżeli musisz pomyśleć tak ciężko o tym, nie jesteś

gotowa. Drań. Co o tym sądzisz, abym połamał mu kilka kości? - Doceniam propozycję, Nicky. Obydwie. Ale masz rację, nie jestem gotowa. Jeszcze nie, w każdym razie. Ale chciałam dać ci znać, że wszystko w porządku. - Cóż, doceniam to. Więc jesteś zajęta przynajmniej? Nie włóczysz się dookoła domu i nie zajadasz lodów prosto z pudełka, prawda? Bo to byłby wstyd zrujnować taki wspaniały tyłek jak twój. - Boszsz, Nicky. Już myślałam, że martwisz się o mnie, a wychodzi na to, że tylko o mój tyłek. - Cóż, to bardzo dobry tyłek, kochanie. - Może później zabiorę mój tyłek na bieganie po plaży. Przewietrzę się, co pozwoli mi zgadnąć odpowiedzi na kilka pytań. - Pracujesz nad nową sprawą. - Zaginiona dziewczyna, mój ulubiony rodzaj. Nie. Aby uczynić to bardziej ciekawym, mamy seryjnego zabójcę w mieście, który wydaje się gustować w zaginionych dziewczynach. Bez ciśnienia. - Wciąż masz dobre wtyki w departamencie, jak sądzę, prawda? To powinno trochę pomóc. - Departamentowi nie jest ostatnio ze mną po drodze. Nawet mój stary przyjaciel jest wymijający. Powiedział mi trochę, ale więcej nie może. To denerwujące. - Więc pogadaj z jego sekretarką czy recepcjonistką, cokolwiek tam

macie. Tak właśnie robię. Sekretarki wiedzą o wszystkim, a jeżeli cię lubią, powiedzą. - Od kiedy większość sekretarek to kobiety, nie wątpię, że to dla ciebie żaden problem. - Hej, panie mnie lubią, cóż mogę powiedzieć? Cyn nie odpowiedziała od razu. - Wiesz, Nicky – powiedziała zamyślona. – Nie tylko masz ładną buzię. To świetny pomysł. - Okaaay. Nie jestem pewien, czy to była obraza czy komplement. - Całkowicie komplement. Cieszę się, że zadzwoniłam. - Taa, ja też. Nie mam pojęcia o czym mówisz, ale okay. Cyn roześmiała się. - Dzięki, Nicky. Będę w kontakcie. - Bądź. I zaopiekuj się tym słodkim tyłeczkiem. Cyn rozłączyła się, potem pobiegła na górę, aby przekopać się przez swoją garderobę. Znalazła papier od Hartzlera, który wsunął jej do kieszeni i rozłożyła go. Napisał swoje imię i numer telefonu schludnymi literami. Sprawdziła zegarek. Było zbyt wcześnie na telefon do gościa, który pracował nocami. Może przebiegnie się po plaży, dla odmiany w dzień i na świeżym powietrzu. W czasie, gdy wróci, weźmie prysznic i ubierze się, pan Ian Hartzler powinien być gotowy do pracy w bardzo specjalnej kostnicy. Co było dokładnie tam, gdzie go chciała.

Rozdział XXIX Słońce było rozmazanym światłem we mgle zachodu, kiedy Cyn znów zaparkowała przed dwupiętrowym, ceglanym budynkiem. Dzień był chłodny i wilgotny, słońce całkowicie zasłonięte przez nisko wiszące chmury. Wzięła gorący prysznic po bieganiu, pozostając bardzo długo pod gorącą wodą i próbując się rozgrzać. Kamera ochrony śledziła ją, gdy zbliżała się do kostnicy. Kamery były znacznie bardziej widoczne za dnia, ich ruch był prawie rozpraszający, gdy śledziły nadchodzącego. Drzwi otworzyły się, zanim zdążyła nacisnąć guzik. - Pani Leighton. Głos Hartzlera nosił ślady podekscytowanego drżenia. Był więcej niż chętny, gdy Cyn zadzwoniła wcześniej, mówiąc jej ściszonym głosem, że to dla niego zaszczyt taka okazja, aby pomóc Lordowi Raphaelowi. Próbował teraz ochłonąć, z kiepskim rezultatem. Cyn wciąż była trochę zniesmaczona, ale uśmiechnęła się do niego przyjaźnie. Poza tym, był chętny jej pomóc, wiedząc wiele, co mogło kosztować go posadę, jeżeli ktoś się o tym dowie. - Panie Hartzler. Dziękuję, za pańską zgodę na spotkanie ze mną. - Oh, oczywiście - zamknął ostrożnie drzwi za nią. – Tak jak mówiłem przez telefon, jestem zaszczycony prośbą. - Cóż, dziękuję w każdym razie. Jak wspomniałam, tak naprawdę chcę jeszcze raz przejrzeć akta, które pan ma o ofiarach. Oczywiście akta sprawy byłyby idealne, ale rozumiem, że prawdopodobnie nie ma dostępu… - Ale te również posiadam – powiedział ochoczo. – Cóż, nie ostatnie

oczywiście, i nie notatki detektywa, ale mam wszystkie początkowe raporty, zdjęcia z miejsca zbrodni, zeznania świadków. Mam przyjaciela… - przerwał, jakby świadomy, że wspominanie o czymś, co było całkowicie niezgodne z procedurami jest przestępstwem. – Cóż, powiedzmy, że nie jestem jedynym, który chciałby służyć. Cyn mrugnęła. Chciałby służyć? - Świetnie, to świetnie – powiedziała, próbując pokryć swoje zmieszanie. – Na dół, zatem? Hartzler stał tam patrząc na nią z błyszczącymi oczami. Uśmiechnął się. - Tak, oczywiście. Pójdźmy schodami. Na dole, z powrotem w jego królestwie, technik kostnicy stał się znów wydajnym i profesjonalnym. Jego wzrok wciąż spoczywał na niej trochę zbyt uważnie, a uśmiech błąkał mu się na ustach, ale przez większą część był profesjonalistą. - Ciała czy akta najpierw? – Był cień wyzwania w jego słowach, jakby Cyn musiała mu coś udowodnić. - Akta, jak sądzę. Otworzyła szufladę biurka i przebiegł palcami przez kilka folderów. - To są moje własne akta, mieszanka zapisów medycznych i tego, co wiem z innych źródeł. Są poufne, rozumiesz, i nie istnieją w oficjalnym sensie.

- Oczywiście – wyszeptała Cyn. Wzięła foldery i rozejrzała się za miejscem do siedzenia.- Użyj mojego biurka – powiedział Hartzler przesuwając krzesło. – Nie spiesz się.

*****

Cyn napisała końcową notatkę i zamknęła ostatnie akta. Zapisała cały żółty notatnik, a Hartzler towarzyszył jej, aż znudziło go to i wrócił do swoich obowiązków. Najwyraźniej obserwowanie Cyn czytającej akta nie było tak zaszczycające. Nie mogła go znaleźć, gdy przeszła przez podwójne drzwi na korytarz, więc poszła na górę zgadując, że tam będzie. Mogła nie lubić gościa, ale jego akta były zdumiewająco kompletne, tak kompletne, że zastanawiała się gdzie je zdobył. Nie to, że to miało znacznie. Informacje były niemożliwie pomocne dla niej, a tylko to ją interesowało. Drzwi na szczycie schodów trzasnęły za nią i usłyszała głosy wzdłuż korytarza. Zgadując, że to musi być Hartzler podążyła w tym kierunku wygrzebując kluczyki z plecaka. - Co, do kurwy, ona tu robi? Cyn rozpoznała głos i odwróciła się ze złudnym uśmiechem. - Cudownie też cię widzieć, Santillo.

- Powtarzam – detektyw Charcie Santillo powiedział ignorując ją i patrząc na Hartzlera. – Co, do kurwy, ona tu robi? Cyn odpowiedziała, zanim Hartzler mógł wpakować ich oboje w kłopoty. -

Jestem

licencjonowanym

szukającym zaginionej

dziewczyny.

prywatnym Poprosiłam

detektywem,

Santillo,

o pozwolenie

na

zobaczenie ciał Jane Doe i kostnicy w wypadku, gdyby to była moja dziewczyna. Jestem szczęśliwa, że jej tu nie ma. Santillo spojrzał na nią wrogo. - Następnym razem, kiedy będziesz chciała zobaczyć ciała mojej sprawy, Leighton, zadzwoń do mnie, rozumiesz? Nie wątpię, że twój ojciec pociągnął za sznurki, żebyś się tu dostała, wiem, dla kogo pracujesz i nie chcę, żebyś gnoiła moją sprawę. - Nie masz pojęcia, dla kogo pracuję, Santillo. I jesteś całkiem nieświadomy wielu rzeczy, zwłaszcza tych morderstw. – Odwróciła się od niego specjalnie. - Dziękuję za poświęcony mi czas, panie Hartzler. Przykro mi, że nie mogłam pomóc. Ruszyła korytarzem w kierunku drzwi, ale mięsista ręka Santillo złapała za jej ramię, cofając ją. - Co to, kurwa, miało znaczyć? Santillo był o cal czy dwa niższy niż ona, ale jego ciało było nabite od mięśni i tłuszczu. Spojrzała w dół na jego dłoń na jej ramieniu, potem przewróciła oczami specjalnie, aby spotkać się z jego wzrokiem. Jego dłoń

opadła. - Mamy twojego chłopaka na widelcu, Leighton. Nie ucieknie tym razem. - Nie masz nic, Santillo a ja nie mogę się doczekać, aby spojrzeć ci w twarz, gdy do tego dojdziesz – zaczęła iść, ale znowu zatrzymał ją jego głos. - Co z Carballo, Leighton? Nie martwi cię praca dla potworów, które zamordowały twoją dobrą przyjaciółkę Benitę? A może to ty pomogłaś ukryć całą sprawę? Wiesz, słyszałem, że seks z wampirem jest fantastyczny. Czy to wystarczy, żeby cię kupić, Leighton? Dobre rżnięcie? Cyn odwróciła się. - To o to chodzi, Santillo? Czujesz się zraniony? Poczułeś się poniżony, gdy okazało się, że Benita rżnie krwiopijcę a nie ciebie? Zamierzone

okrucieństwo

jej

słów

było

okraszone

słodkim

uśmiechem. I osiągnęło zamierzony efekt. - Suka! – Wybuchł Santillo, zbliżając się, aż stanął tuż przy jej twarzy. Jego usta czuć było czosnkiem, który jadł na lunch, ledwie zamaskowany przez miętę, i nozdrza Cyn zaprotestowały. - Ty zabiłaś Benitę, Leighton. Wysuszyli ją i porzucili martwą na drodze, a ty wciąż bronisz tych drani. - Benita sama się zabiła. Zdradziła, a ty to wiesz. Tak jak wiesz, że te dziewczyny nie zabił żaden wampir – wskazała palcem na podłogę i piwnicę pod nią.

Jego mięśnie napięły się, a jego ręce zwinęły w pięści. - Nie mów o Benicie. Nie zasługujesz na to. Powiedziałby więcej, ale drzwi otworzyły się za Cyn i wszedł następny policjant, którego nie znała, ale on dobrze znał

Santillo. Jednym

spojrzeniem rozeznał się w sytuacji i wkroczył pomiędzy nich dwoje. Cyn cofnęła się przed jego ciałem. - Spokojnie, Charcie – powiedział do Santillo. - Nie chcesz tego teraz załatwiać. - Wiesz, kto to jest? – Ramię Santillo wskazało w jej kierunku. - Taa. Wiem. I wiem, że nie jest tego warta, więc cofnij się. Cyn zjeżyła się na takie potraktowanie od kogoś, kogo nawet nie znała i kusiło ją, aby go popchnąć. Ale zobaczyła bladą twarz Hartzlera, patrzącego z korytarza z szeroko rozwartymi oczami w panice i nagle przypomniała sobie prawdziwy powód swojej obecności tutaj. Odsunęła się o jeszcze jeden krok i na ślepo sięgnęła po klamkę drzwi za nią. - To nie koniec, Leighton! – Mocny głos Santillo podążył za nią. - Odpuść – powiedział drugi gliniarz. – Nie szkodź sobie, człowieku. Cyn spojrzała przez ramię, szybko otworzyła drzwi i wyszła. Gdy stanęła na zewnątrz, drzwi zatrzasnęły się za nią, ale wystarczająco wolno, aby usłyszała znów głosy policjantów. - Ile ona wie? - Nic – sapnął Santillo. – Wygląda na to, że była tu z powodu

zaginionego dzieciaka. A poza tym, nikt oprócz ciebie i mnie… Drzwi się zamknęły, odcinając słowa. Cyn zatrzymała się na schodach i spojrzała do tyłu na pozbawiony okien budynek. Santillo prowadził dochodzenie w tej sprawie. To on wciągnął wszystkich w podejrzenie wampira o zabójstwa, to on dotąd naciskał, aż wszyscy poszli tą drogą. Jeżeli cokolwiek można było przełamać w tej sprawie, naprawdę chciała wiedzieć, co to mogło być. Hartzler prawdopodobnie powiedziałby jej, gdyby już nie podłożył swojego karku wystarczająco. Bardzo chętnie z pewnością, ale nie chciała go już więcej naciskać. Nie teraz. Może potrzebować go znacznie później, a poza tym te dziewczyny nie zostały zabite przez wampira. Tego była pewna. Jeżeli Santillo planował przyszpilić za to Raphaela czy innego z jego wampirów, będzie bardzo zaskoczony. I zdecydowanie nie pozytywnie.

Rozdział XXX Było już późno, ale zatrzymała się jeszcze w sklepie elektronicznym przed samym zamknięciem, dostając wrogie spojrzenia od wszystkich, oprócz gościa, który zapisał jej zamówienie na laptopa i telefon komórkowy na kartę. Już później zamówi dla Mirabelle prawdziwy sprzęt, ale telefon na kartę mógł ujść. Mirabelle chciała pomóc w poszukiwaniu swojej siostry, a Cyn wymyśliła sposób, aby mogła to zrobić bez zgubienia się nawet bardziej niż Liz. Zapakowała swoje zakupy i zwróciła się w stronę Malibu. Dwór Aleksandry był jasno oświetlony, gdy Cyn zakręcała ostatnim zakrętem podjazdu. Miękkie światło elektryczne wypełniało każde okno, sprawiając, że surowy budynek jawił się jako ciepły i serdeczny, ten rodzaj budynku, który pokazują na filmach wakacyjnych, z wyjątkiem braku obecności drzew w oknach. Zastanawiała się, czy Aleksandra planuje postawić choinkę na Boże Narodzenie. Prawdopodobnie to zależało od tego, jakie magazyny będzie w tym czasie czytać. - Cyn! – Mirabelle wypłynęła z domu, gdy Cyn wyjmowała zakupy. – Nie wiedziałam, że przyjeżdżasz – powiedziała z wielkim uśmiechem na twarzy. - Chciałam zobaczyć, jak sobie radzisz. Wszystko w porządku? - Zdecydowanie! To taki fajny dom i wszystkie wampiry są takie przyjacielskie. Faceci nawet drażnili się ze mną o moja grę na fortepianie. Oh, Aleksandra i ja robiłyśmy zakupy! Czy wiedziałaś, że możesz kupić prawie wszystko przez Internet, jeżeli masz kartę kredytową? Gdybym to wiedziała, wydałabym majątek. Oczywiście nie miałam karty kredytowej, ale

założę się, że Liz uporała się z tym i… Cyn podniosła rękę, bez tchu od samego słuchania. - Świetnie. To świetnie Mirabelle. Tak naprawdę, to mam nowy laptop dla ciebie. Przesunęła szerokie, kwadratowe pudełko mając zamiar wnieść je sama, ale Mirabelle z łatwością wyjęła je z jej rąk. Oh, jasne. Wampiry. - Chcę żebyś zaczęła zostawiać wiadomości na tych portalach, które z Liz używałyście – powiedziała Cyn. – Umieść tam kilka wiadomości, że jesteś bezpieczna i szukasz jej. Kupiłam ci też komórkę. - Super! Dzięki, Cyn. Sprawdzałam zwyczajowe portale, Aleksandra pozwoliła mi używać swojego komputera. Ale nic tam nie było od pierwszej wiadomości – czoło Mirabelle zmarszczyło się ze zmartwienia. - Taa, to mnie szczególnie nie zaskakuje. Komputer Liz mógł zostać zgubiony lub skradziony, czy nawet gdzieś zamknięty dla bezpieczeństwa. Innym sposobem, mogła logować się codziennie w kafejce Internetowej czy z komputera innej osoby, i chcę, żebyś na nią czekała. Zaczęły iść w kierunku domu, przechodząc przez żywopłot otaczający marmurowy dziedziniec. Cyn spojrzała i zobaczyła, że lśniący marmur został zerwany pozostawiając zakurzone rumowisko otoczone przez zadbany żywopłot. - Pracownicy dotarli, huh? – Powiedziała. Mirabelle wzruszyła ramionami.

- Tak sądzę. Kiedy się dziś obudziłam, tak to wyglądało. Aleksandra powiedziała, że zamierza założyć labirynt. Zawsze mi się to wydawało dziwne. Cyn nachyliła się do Mirabelle, ale wyraźnie wampirza ironia o labiryncie nie dotarła do niej. - Daj spokój – powiedziała. – Wejdźmy do środka i podłączmy cię. Do diabła, jeżeli mają połączenie bezprzewodowe tutaj, będziesz wkrótce w stanie robić zakupy z każdego pokoju. - Zaczekaj, dopóki Aleksandra tego nie zobaczy. Też będzie chciała taki. Dopiero co rozmawiałyśmy jak dobrze byłoby logować się z każdego pokoju. Wiesz, ponieważ ona robi wiele zmian, wtedy mogłybyśmy być w pokoju, nad którym właśnie pracujemy. - A więc dobrze idzie wam dwóm? - Oh, tak. Zdecydowanie. – Mirabelle zniżyła głos, gdy weszły do domu. – Czuję się trochę niezręcznie przy niej, ale ona wydaje się tego nie zauważać. Wydaje się być samotna, myślę. Opowiadała mi wszystko o swoim życiu i o Matiasie. To ten facet, który zginął broniąc jej. Wyglądał naprawdę słodko. Był tancerzem, wiesz… - Nie, nie… - W Europie, nie wiem, coś około sto lat temu czy coś, może dłużej. W każdym razie, to takie romantyczne. Cyn pokiwała głową w zgodzie i odwróciła się zadowolona, że Mirabelle

się

zadomowiła,

a

Cyn

mogła

spokojnie

kontynuować

poszukiwania zaginionej Elizabeth.

Rozdział XXXI Minęły trzy noce. Noce spędzone na jeżdżeniu w tę i z powrotem ciemnymi ulicami L.A., rozmowach z uciekinierami oraz prowadzącymi schroniska, odwiedzaniem kawiarni i klubów, pokazywaniu zdjęć Liz każdemu, kto chciał spojrzeć. Ale Cyn nie była bliżej znalezienia jej. Stała w swojej garderobie czwartej nocy, ubrana tyko w bieliznę i patrzyła ślepo na wieszaki, podczas gdy jej umysł zmagał się z poszukiwaniem nowej drogi, czegoś, co pomogłoby jej znaleźć Elizabeth. Kilkoro z dzieciaków, z którymi rozmawiała wyraźnie rozpoznało zdjęcie, aczkolwiek żadne z nich nie przyznało się. To było denerwujące, ale powiedziało jej, że przynajmniej Liz była cała i zdrowa gdzieś na ulicach L.A. Jedyne, co teraz musiała zrobić, to przekonać dziewczynę, aby się ujawniła. Dużo bardziej kłopotliwe były rosnące dowody na to, że prawdziwy detektyw Jabrila wreszcie znalazł ślad prowadzący do Kalifornii. Więcej niż jeden dzieciak z ulicy był pytany przez kogoś, zanim Cyn tam dotarła, kogoś, kogo dzieciaki opisywały na wyglądającego jak siwowłosy facet, którego spotkała na zewnątrz domu Jabrila. Co znaczyło, że nie tylko był na właściwej drodze do znalezienia Elizabeth, ale dużo bliżej do Mirabelle, niż tego chciała Cyn, Oczywiście ochrona Raphaela rozumiała potrzebę trzymania Mirabelle w posiadłości i z dala od kłopotów, a Cyn wspomniała o tym również Aleksandrze. Rozmawiała również dyskretnie z Duncanem, który zapewnił ją, że straże przy bramie zostały poinstruowane, aby nie pozwolić Mirabelle na opuszczenie posiadłości bez specjalnego pozwolenia od niego lub od Raphaela. Odetchnęła z ulgą po tym, trzymając się wiedzy, że zagrożenie dla

Mirabelle miało charakter czasowy, tylko, dopóki młoda wampirzyca nie była formalnie pod ochroną Raphaela. Gdy to już się zdarzy, Jabril będzie ryzykował konflikt z Raphaelem, jeżeli spróbuje siłą ją zabrać do Teksasu, coś, czego, jak powiedział jej Duncan nawet Jabril nie ryzykowałby, ponieważ Konsylium Wampirów stanie po stronie Raphaela w tej sprawie. Tor jej myśli przypomniał jej o spotkaniu Mirabelle z wampirzym lordem, które miało być za trzy dni, a Raphael spodziewał się, że Cyn tam będzie. Westchnęła. Co do Raphaela i jego powiązania z morderstwami, nie było od nikogo żadnego śladu w ciągu ostatnich kilku dni dochodzenia. Niczego od Eckhoffa, czego spodziewała się po spotkaniu z Santillo, ale Duncan również siedział cicho. Czy to znaczyło, że policja przestała poszukiwać Raphaela? Z pewnością Duncan dałby jej znać, jeżeli sprawy stałyby źle. Usiadła, aby wciągnąć swoje kowbojki, mówiąc sobie, że jest głupia. O co się martwiła? O Raphaela? Wielki, zły wampir sam o siebie może zadbać. Potrząsnęła głową, odrzucając tę myśl. Prawdopodobnie podróżował lub był zajęty, albo cokolwiek innego. Więc nikt do niej nie dzwonił. Czyż to nie było to, czego chciała przez te tygodnie? Być zostawiona w spokoju, skończenia z nim? Uh - huh. Złapała pierwszy sweter, jaki znalazła i wciągnęła go przez głowę. Nadszedł czas, aby przestać stresować się wampirem i wrócić do pracy. Musiała znaleźć Liz i zabezpieczyć ją, zanim ktoś inny ją dopadnie.

Rozdział XXXII Mirabelle wrzuciła pustą torebkę po krwi do plastikowego kosza i wytarła usta delikatnie cienką, lniana chusteczką. Była jeszcze odrobina krwi na jej palcu i zlizała to szybko, smakując bogaty smak gęstego płynu. Nie wiedziała, że krew może smakować tak dobrze. Lonnie powiedział, że Jabril prawdopodobnie rozcieńczał jej krew zaopatrując ją przez te wszystkie lata, utrzymując ją słabą, podatną. Długo powstrzymywany gniew przepłynął przez jej wnętrzności, gdy wstała wchodząc do małej łazienki, aby umyć swoja twarz i ręce. Robiło się jej niedobrze na myśl, jakie było jej życie przez te wszystkie lata, jaka była tchórzliwa w Teksasie. Chciała wierzyć, że było to złe odżywianie czy czysta ignorancja. Ale szczerze, po prostu się bała. Naprawdę była przerażona. Nie to, że Jabril Karim nie dostarczył jej doskonałych powodów, aby się go bać, ale powinna była to jakoś zwalczyć. Do diabła, mogła go zostawić. Mogła wyjść przez drzwi, pójść do prawników jej ojca, na policję czy nawet do Ramony Hewitt. Ktoś pomógłby jej, nawet jeżeli tylko dla pieniędzy. Cynthia właśnie rozmawiała z nią o odzyskaniu kontroli nad Hawthorn Trust. Skontaktowała ją z jakimiś wielkimi prawnikami tutaj w L.A., i właśnie jechała do domu, aby się z nią spotkać. Cynthia też tu będzie, ale krótko. Musiała pilnie wracać na ulice, aby szukać Liz. Cyn nic nie mówiła, ale Mirabelle wiedziała, że się martwiła tym, jak długo trwa znalezienie jej siostry. Mirabelle też się martwiła. Zostawiła kilkanaście wiadomości na czacie dla Liz, każda dokładnie taka sama. Wszystko dobrze, jestem bezpieczna. Gdzie jesteś? Myśli o Liz przywiodły ją do nowego biurka, które zostało

dostarczone wczoraj. To był piękny mebel, ale nie taki Mirabelle wybrałaby. Ale przede wszystkim, to był dom Aleksandry, Mirabelle była tylko gościem. Któregoś dnia, niedługo po tym, gdy Cyn znajdzie Liz, dwie siostry znajdą swoje miejsce razem i udekorują je tak, jak będą chciały. Sprawiało to, że czuła się trochę smutno na myśl o odejściu z posiadłości. Wszystkie tutejsze wampiry były takie miłe, takie w porządku. Spotkała kilka innych wampirzyc, w przeciwieństwie do Elke wyglądającej tak przerażająco, ale która była naprawę przyjacielska, żartując, że Mirabelle potrzebuje trochę mięśni i oferując jej pomoc w ćwiczeniach na sali. Po raz pierwszy poczuła się częścią społeczności. Przybrała na wadze dziesięć funtów w tym krótkim czasie swojego pobytu w L.A., a jej skóra była zaróżowiona w miejsce bladości i dużo zdrowiej wyglądająca, niż kiedykolwiek się spodziewała. A dziesięć funtów! Pomyśleć, że to dobra rzecz. Roześmiała się cicho. Może skorzysta z rady Elke. Lubiła tę wampirzycę, nawet jeżeli Aleksandra tego nie aprobowała. Aleksandra miała staroświeckie zasady o tym, jak kobieta powinna się zachowywać, natomiast bycie ochroniarzem nie należało do nich. Ale Mirabelle myślała, że to doskonale, że Elke była członkiem wewnętrznej ochrony Raphaela. To był zaszczyt, znak jego zaufania. Oczywiście, każdy brał chronienie jako poważną rzecz. Nie tylko przy bramie. Każdy wampir w posiadłości spał w dzień w bezpiecznej piwnicy. Nie tylko Raphael czy Aleksandra, ale każdy ze strażników i Mirabelle też. Każdy z nich miał prywatny pokój w specjalnie skonstruowanej krypcie pod głównym domem i drugiej, pod domem Aleksandry. Były jak wielkie skarbce bankowe, ale raz zamknięte na dzień drzwi mogły być otwarte tylko od środka. Mirabelle nigdy nie widziała takiego bezpieczeństwa wampirów.

Miała jeszcze do zobaczenia główny dom, ale zrobi to niebawem. W ten weekend powinna zaprezentować się Raphaelowi i formalnie poprosić o opiekę. Aleksandra ćwiczyła ją, jak użyć właściwych słów i jak się zachować. Obawiała się, że Mirabelle zawstydzi się, a będąc powiązana z Aleksandrą narozrabia. Więc powtarzały rytuał wieczorami, aż Mirabelle śniły się te słowa podczas dziennego odpoczynku. To nie było skomplikowane, ale było ważne dla Aleksandry, więc Mirabelle ćwiczyła, ponieważ zdecydowanie chciała zostać z Raphaelem. Wracając do komputera, weszła najpierw na znajomy czat i załogowała się. Ikona czekającej wiadomości ukazała się natychmiast. Była tak zaskoczona, że patrzyła na nią głupio przez kilka minut. Kiedy wreszcie dotarło do niej co to może oznaczać, jej oczy rozszerzyły się a serce zaczęło walić, jej ręce zaczęły się trząść tak bardzo, że musiała dwa razy spróbować, zanim udało jej się najechać kursorem i kliknąć otwieranie wiadomości. Liz! To było od Liz! Łzy pomieszanej radości z ulgą wypełniły jej oczy i złapała chusteczkę, zanim zdążyły spaść na komputer. Przebiegła przez wiadomość szybko, jej entuzjazm szybko zmienił się w zatroskanie. Jej siostra była szczęśliwa z wiadomości od niej, zaskoczona, że Mirabelle uciekła Jabrilowi i była tutaj w L.A. Ale rzeczy Liz zostały skradzione drugiego dnia jej pobytu w mieście, gdy została z niczym, oprócz małej torebki, w której miała trochę pieniędzy, które udało jej się odłożyć zanim uciekła. Było groźnie przez chwilę ale teraz jest bezpieczna, powiedziała. Spotkała faceta, kogoś starszego, kto pozwolił jej korzystać z zapasowej sypialni, dopóki nie podejmie decyzji, co robić. Facet obiecał jej nawet pomóc znaleźć prawnika, kiedy już skończy osiemnaście lat i będzie mogła zażądać swojego spadku.

Nie martw się, pisała, dokładnie przewidując reakcję Mirabelle. Nie jest perwersem i nie jest obrzydliwy. Jest kimś, kto wie, przez co przechodzę, ponieważ sam musiał uciekać z domu, kiedy miał szesnaście lat. Jego ojczym znęcał się nad nim. Możesz w to uwierzyć? Obrzydliwe. Nie lubi o tym mówić, ale myślę, że to było okropne. Kiedy już dostanę pieniądze Mamy i Taty zamierzam mu pomóc założyć własny interes. Tyle przynajmniej mogę zrobić. Mirabelle patrzyła na wiadomość od siostry, a krew, którą chwilę temu się tak radowała. osiadła jej mdlącą falą w żołądku. Bóg wiedział, że z pewnością nie była tak światową kobietą jak Cynthia, która była zawsze taka pewna siebie, taka odważna. Westchnęła. Ale nawet Mirabelle wiedziała, że ten facet wykorzystywał Liz. Niedobrze jej się robiło na myśl o tym, w jakie gierki mógł grać nawet teraz z jej młodszą siostrą. Wcisnęła odpowiedź. Krówko! Dodała wielki uśmiech po tych słowach. Mam miejsce, gdzie możesz się zatrzymać. Bezpieczne, ze mną! Zadzwoń do mnie. Podała swój numer czasowego telefonu. Lub spotkaj się ze mną na czacie. Będę czekać na ciebie. Zatrzymała się w pisaniu, próbując wymyślić najlepszy czas, kiedy wiedziała, że będzie obudzona i czekała przy komputerze. Każdej nocy. Tik, tak, tik, tak. Czekaaaaam. Zakończyła wampirzym uśmiechem z dwoma cienkimi kłami.

*****

Ludzkie straże zaczęły przybywać na swoją dzienną zmianę, a Mirabelle wciąż nie miała odpowiedzi od siostry. Nie powinna się jej spodziewać tak szybko, jak przypuszczała. Facet pozwolił używać Liz swojego komputera, ale może nie przez cały czas. Ale Mirabelle wciąż wchodziła i wychodziła na czat przez całą noc, kiedy wędrowała przez dom z laptopem pod pachą, próbując unikać ostatniej grupy robotników, których wynajęła Aleksandra w swoich poszukiwaniach remodelingu. Widocznie należała do kobiet, które jak już raz coś zaczęły , robiły to zapamiętale. Mirabelle spojrzała na zegarek. Za niedługo musiała podążyć na dół do swojego małego pokoju w krypcie. Ludzcy pracownicy zaczęli się pakować, narzędzia brzęczały, głośno rozmawiali między sobą. Wampirze straże uważnie przyglądały się gościom, świadomi nadchodzącego wschodu słońca, rozdrażnieni przed ich odejściem. Szukając spokojnego miejsca, Mirabelle pospieszyła przez kuchnię na zewnątrz, wzdłuż podjazdu, a potem ścieżką pomiędzy dwoma domami. Tutaj było spokojnie, hałaśliwi pracownicy i zaniepokojone straże zostały daleko za nią. Po przebywaniu jako więzień Jabrila przez tyle lat, smakowała wolność idąc w ciszy pod grubymi konarami drzew i wdychając świeże powietrze. Blady księżyc był nisko nad horyzontem, ledwie widoczny, ale jej wampirzy wzrok łatwo śledził żwirową ścieżkę. Ławki były ustawione gęsto w małych odstępach, małe, betonowe konstrukcje z wymyślnymi gargulcami baraszkującymi dookoła siedziska i oparcia. Rozśmieszyły ją, kiedy zobaczyła je pierwszy raz, a teraz wydawały jej się tak bliskie. Przychodziła tutaj niemalże każdej nocy przed świtem i nigdy nie widziała tu nikogo, oprócz rzadkiego patrolu straży. Kiedy odeszła wystarczająco daleko, że dom Aleksandry nie był już

widoczny zza drzew, usiadła na jednej z betonowych ławek i załogowała się na szybkie przejrzenie stron internetowych. Wciąż nic nie znalazła, a już nie było więcej czasu dzisiaj, mniej niż godzinę, zanim będzie musiała zejść na dół i położyć się do łóżka, żeby inni mogli przyjść później. Odchyliła się do tyłu i wyciągnęła głowę w kierunku dworku, nasłuchując. Drzwi trzasnęły poprzedzając dźwięk silnika, więc pracownicy musieli odjechać, wreszcie. Wstała, była gotowa do powrotu, ale dźwięk hałasu pociągnął ją w inną stronę, w kierunku eleganckiego i ekskluzywnego dworu, gdzie mieszkał Raphael i jego wampiry, znani jako Raphael Enterprises. Zawahała się, rozdarta

między

ciekawością,

a

instynktownym

pragnieniem

bezpieczeństwa, pójścia na dół do schronu pod dworkiem. Ciekawość oczywiście zwyciężyła. Często siedziała wieczorami i przyglądała się wchodzącym i wychodzącym z głównego domu. Przez większość nocy to była nieustająca parada ludzi i wampirów. Niektórzy byli tu w interesach z Raphaelem. Inni, a Mirabelle łatwo ich rozpoznawała, aby oferować siebie jako wampirzych żywicieli. Kobiety i mężczyźni, byli dostarczani z domów jadłodajni prowadzonych w mieście, ściśle strzeżonych przez

wampiry

Raphaela,

eskortowani

tutaj

wieczorami

i

zawsze

odprowadzani przed porankiem. Nie tak jak Jabril, Raphael nie trzymał niewolników krwi czy jakichkolwiek innych. Doszła do ostatniego zakrętu ścieżki. Główny dom jeszcze nie był całkowicie

widoczny.

Był

usadowiony

kilka

stóp

poniżej

ścieżki,

bezpośrednio na krawędzi klifu. Ale już mogła zobaczyć błysk świateł na tle ciemnego nieba. Czerwone i niebieskie na zmianę. Wydawały się znajome z jakiegoś powodu, a ona pospieszyła naprzód, żeby zerknąć zza drzew. Dwa policyjne pojazdy stały na podjeździe poniżej, jeden czarno biały,

jego światła migały w ciszy, drugi to był ostatni model amerykańskiego sedana z tymi przenośnymi czerwonymi i pulsującymi światłami na dachu. Obok pojazdu stało kilku umundurowanych policjantów, ich dłonie nerwowo spoczywały na broni, gdy spoglądali na kilku szerokich w ramionach i bardzo wkurzonych wampirów, które ich otaczały. Sedan stał z otwartymi drzwiami, z zapalonym wewnętrznym światłem, ale nikogo nie było w środku. Gdy tak patrzyła, otworzyły się podwójne, szklane drzwi domu i pojawił się Duncan, a zanim dwóch wielkich, azjatyckich wampirów, którzy wydawali się być wszędzie z Raphaelem. Duncan wydawał się być wściekły. Poruszał się sztywno i mogła widzieć zarys jego kłów poniżej jego wargi. Szarpnął głową w kierunku wampirów otaczających policyjne pojazdy, a one wycofały się tworząc okrąg dookoła ochroniarzy i dwóch pojawiających się za nimi ludzi z… Mirabelle sapnęła. Raphael! Niski pomruk wściekłości przetoczył się przez zgromadzone wampiry, gdy pojawił się Raphael, ze skutymi rękami za plecami, trzymany pomiędzy dwoma mężczyznami, prawdopodobnie policjantami z nieoznakowanego pojazdu. Zatrzymali się stopę od schodów, a klocowaty, ciemnowłosy policjant powiedział coś. Potężny Wampirzy Lord odwrócił powoli głowę, aby spojrzeć na mężczyznę. Jego czarne oczy błyszczały srebrem z gniewu, gdy zwrócił swoje spojrzenie na wampiry, lustrując je wolno, dotykając każdego z nich, sprowadzając ich w jedność, całkowicie skoncentrowanych, absolutnie pod kontrolą, czekających na jego rozkazy. Ze swojego miejsca, Mirabelle również poczuła straszliwe pchnięcie

jego woli. Zadrżała pod jego siłą, wiedząc z absolutną pewnością, że mogłaby biec przez wzgórze na jego ratunek, nawet jeżeli kosztowałoby to jej życie, jeżeli tego by chciał. Zamarła, gotowa oddać się na jego rozkazy, ale fala spokoju popłynęła przez jej zmysły. Poczuła nagle, jakby stała ramię w ramię ze stłoczonymi wampirami, gdy cofali się o jeden krok, aby pozwolić przejść ludziom z ich więźniem. Raphael przemówił cichym głosem do Duncana, który ostro skinął głową i odsunął się, jego twarz była jak maska, zbliżona do desperacji, gdy patrzył, jak jego Pan wsuwa się lekko na tylne siedzenie nieoznakowanego samochodu. Z chaotycznym trzaskaniem drzwi i szelestem opon, pojazd policyjny zakręcił na podjeździe i wycofał się w kierunku bramy wjazdowej. Niemal natychmiast dwa ciężkie SUV-y podjechały i wampirza ochrona wskoczyła do środka, z Duncanem pośród nich. Wielkie SUV-y ruszyły z piskiem opon za Raphaelem i jego policyjnymi porywaczami. Cisza w ich posunięciach była ogłuszająca. Wampiry stały bez ruchu, patrząc na drogę za swoim panem, niezdolne lub bez woli odejścia. Wreszcie jeden z wampirów, który wyszedł za Raphaelem z domu, dał rozkaz i każdy z nich poruszył się jednocześnie. Mirabelle również się poruszyła. Musiała wracać do domu, musiała powiedzieć Aleksandrze i innym w dworku, jeżeli jeszcze nie wiedzieli. Pospieszyła do dworku z laptopem, o którym prawie zapomniała. Musiała… Musiała zadzwonić do Cynthi!

Rozdział XXXIII Cyn zatrzasnęła swój telefon z przekleństwem na ustach, wybiegając ze schroniska dla bezdomnych, gdzie szukała śladu Elizabeth. Wyszła w ulicę i podążyła wzdłuż budynków, aby znaleźć swojego Land Rovera, kliknęła pilotem zamek i wsunęła się za kierownicę jednym ruchem. Klaksony wkurzonych kierowców zostały przez nią zignorowane, gdy odjechała od krawężnika, otwierając ponownie telefon, aby wybrać numer Eckhoffa. Zadzwonił kilka razy zanim zgłosiła się poczta głosowa. - Dzięki za uprzedzenie, Eckhoff – warknęła. – Powiedz temu gówniarzowi, Santillo, że może się pocałować w tyłek na pożegnanie, gdy to się skończy, ponieważ ma niewłaściwego faceta – rozłączyła się i od razu zadzwoniła do Duncana. Głos wampira był warknięciem. - Jestem w drodze – powiedziała. - Czy wiesz, gdzie? – Słowa były pełne napięcia i gniewu. - Olimpie i Dwudziesta. Będę tam. Zamknęła telefon i skręciła w drogę dojazdową. Do diabła z limitami prędkości. Był już prawie świt. Czy wydział był wyposażony w udogodnienia dla śpiącego wampira? I co z Duncanem i innymi, ich potrzeba ochrony Raphaela mogła przeważyć nawet nad instynktem ucieczki przed wschodzącym słońcem. Ścisnęła ze wściekłością kierownicę. Pieprzony Santillo. Nie mogła się doczekać, aby powiedzieć mu jak bardzo się myli. Miała tylko nadzieję, że wampiry nie dopadną go wcześniej.

Rozdział XXXIV Duncan czekał na zewnątrz chodząc w tę i z powrotem po wąskim chodniku, kiedy przybyła. Spojrzał, kiedy parkowała swoją ciężarówkę i wypadła zza kierownicy, a jego oczy iskrzyły się w blasku świateł bezpieczeństwa dookoła parkingu. - Gdzie on jest? – Zapytała zwięźle. Spoglądał na nią w ciszy, jego uwaga była niezwykle natężona, nawet jak na Duncana. - W środku – powiedział w końcu. – Nie pozwolili mi z nim zostać, ale są tam jego prawnicy. Cyn szła nie zatrzymując się, a Duncan dołączył do niej. - Gdzie są wszyscy pozostali? – Zapytała. – Mirabelle powiedziała, że będzie tu cały tłum waszych, którzy pojechali. - Jest prawie świt. Wysłałem pozostałych do domu. Nie ma sensu, aby wszyscy tu byli – zadzwonił telefon Duncana. Spojrzał na identyfikację numeru i odebrał połączenie. - Jest tutaj – powiedział rozłączając się niemal natychmiast. Cyn spojrzała na niego. - Kto to był? - Prawnik Lorda Raphaela. Jest w drodze, aby porozmawiać z tobą. - Ze mną? Dlaczego?

Duncan miał speszoną minę. - Słyszałaś o Obakerze? - Oczywiście, że słyszałam o Obakerze, ale co… - Obaker kontra Oklahoma – przerwał kobiecy głos. – Każdy wampir zatrzymany w areszcie ma prawo do ustanowienia więziennej obecności, która ma zapewnić jemu, lub jej bezpieczeństwo, jeżeli jest zatrzymany poza obszarem specjalnie przygotowanego, federalnego aresztu. A szczęśliwie dla nas, ta wspaniała budowla nie jest federalnym aresztem. Cyn odwróciła się widząc gibką wampirzycę nadchodzącą chodnikiem. Jasne, długie włosy błyszczały w słabym świetle, ostro kontrastując ze złotą skórą Azjatki, nadając jej egzotyczny wygląd, który idealnie pasował do delikatnych kłów obnażonych w złośliwym uśmiechu. Podeszła i wyciągnęła kształtną dłoń. - Kimiko Lorick – powiedziała. – Lord Raphael powierzył mi swoją obronę. Nie to, że jej specjalnie potrzebuje, ponieważ te zarzuty są absurdalne i kompletnie bez podstaw – obejrzała Cyn krytycznym okiem. Jesteś gotowa? - Gotowa, na co? – Zapytała Cyn, aczkolwiek miała już pojęcie o co chodzi i wcale jej się to nie podobało. - Duncan nie wyjaśnił? – Kimiko spojrzała na porucznika Raphaela, który potrząsnął głową. - Pani Leighton dopiero przyjechała, Kimiko. Właśnie miałem przedyskutować sprawę…

- Słońce już prawie wschodzi, Duncanie. Nie ma czasu na dyplomację – z powrotem zwróciła spojrzenie na Cyn. – Lord Raphael powołał się na prawo Obakera i wyznaczył ciebie, Cynthię Leighton. Jeżeli nie będziesz służyć, muszę to wiedzieć teraz, kiedy wciąż mogę przekonać go, aby zaakceptował kogoś innego. Nie zostawię go niechronionego. Jeżeli to będzie konieczne… - Dlaczego? –Zapytała Cyn zwracając się do Duncana. – Dlaczego miałby to zrobić? - Ponieważ ufa ci, Cynthio. - Dlaczego nie jego prawnicy – z powrotem skierowała się do Kimiko. – Jeden z was musi być człowiekiem, prawda? Kimiko skinęła głową. - Mój mąż, Boyd. I czułby się zaszczycony mogąc zostać, ale on będzie lepiej wykorzystany w sądzie, zapewniając Lordowi Raphaelowi uwolnienie. Nie może zostać zamknięty tutaj. Poza tym, mój pan wybrał ciebie. - A jeżeli powiem nie? Kimiko spojrzała na nią złowrogo. - Wtedy będę usiłowała zrobić inne uzgodnienia. Jeżeli zawiodę, Lord Raphael będzie spał bez zabezpieczenia, bezbronny na cokolwiek ludzie planują. A nie mam wątpliwości, że ta cała farsa została ustawiona na taki koniec. Jak na mój gust, czas aresztowania jest zbyt dogodny. Cyn spojrzała na Duncana.

- Nie patrz tak na mnie – warknęła.- Zrobię to. Co teraz? Kimiko uśmiechnęła się do niej z zadowoleniem, jakby cała rzecz była jej pomysłem. - Czy nosisz broń? - Oczywiście. Dlaczego? - Daj mi ją – Kimiko wyciągnęła dłoń, ubiegając protest Cyn. – Przeszukają cię, gdy wejdziesz do środka – przerwała biorąc podawanego Glocka od Cyn i wsuwając go pod skórzaną kurtkę. – Ale nie będą przeszukiwać mnie. Bądź blisko po tym wszystkim. Będą spodziewali się konsultacji między nami i oczywiście nie będziemy chcieli być podsłuchani, więc będziemy blisko siebie. Oddam ci broń wtedy. Poradzisz sobie? - Tak – powiedziała Cyn, obrażona za to pytanie. Kimiko wzięła ją pod ramię. - Duncan – powiedziała przez ramię. – Już blisko. Boyd będzie jechać z powrotem do posiadłości, ale bądź gotowy wskoczyć jak tylko wyjdziemy stamtąd. Jakby na jej ostrzeżenie, zgasły światła ochrony zgodnie z automatycznym zegarem, a Cyn spojrzała na wschód, dostrzegając pierwsze, rozmyte światło świtu. Pospieszyli w kierunku drzwi, a ona zapytała szybko. - Czy widziałaś ciała? – Obok niej Kimiko zgubiła krok. - Nie – powiedziała jakoś zmieszana. – Złożyłam prośbę o kopie…

- Ofiary zostały wysuszone poprzez rany w tętnicy. - Cholera. Nie dziwne, że ukrywają te raporty kornera. Cholera – wcisnęła przycisk zwalniający drzwi tak mocno, że zaczął wydawać piszczące odgłosy. Cyn podała jej swój plecak. - Tam są pliki, które musi zobaczyć Boyd. Uważaj na nie. Niektóre z nich, cholera, większość z nich, to rzeczy, których nie powinnam mieć. Kimiko podała plecak Duncanowi i zaczęła niecierpliwie walić pięścią w drzwi. - Dranie wiedzą, że tu jesteśmy, doprowadzają mnie do szału. Mam zamiar zaciągnąć ich tyłki do sądu, kiedy… - drzwi wreszcie się otworzyły z zamka elektronicznego, uchylając się o kilka cali. Kimiko pomogła im otworzyć się całkowicie, ignorując młodego policjanta, który podążał korytarzem w ich stronę. Poszły wzdłuż korytarza, przez klatkę schodową, cały czas kierując się na tyły budynku. Gdy szły, ona wciąż szybko mówiła. - Okay, słuchaj, takie są zasady. Nikt nie może wejść do celi, jeżeli wyraźnie tego nie zażądasz. Kiedy już znajdziesz się w środku, drzwi zostaną za tobą zamknięte. Nie może być żadnego nadzoru w celi, następne prawo Obakera, którego chłopcy nie cierpią… Błysnęła biel i nagle Ian Hartzler wyszedł z jednego z biur, trzymając stertę plików przed sobą. Wpadł na Cyn uderzając ją wystarczająco mocno, aby wyprowadzić ich oboje z równowagi, rozsypując pliki po podłodze. - Pani Leighton – powiedział. – Bardzo przepraszam.

Schylił się, aby zgarnąć rozsypane kartki, a Cyn machinalnie podążyła za nim, aby pomóc, z twarzą o kilka cali od zdenerwowanego technika. Spotkał ją wzrokiem i szepnął. - W celi są kamery. Cyn szybko oddała kartki, gdy Kimiko złapała ją za łokieć i zaczęła ciągnąć w kierunku tylnego korytarza. - Czy masz gumę do żucia? – Zapytała Cyn. Kimiko spojrzała na nią zmartwiona. Cyn nagle się zatrzymała. - Kimiko. Naprawdę potrzebuję gumę do żucia. Muszą mieć tu automaty sprzedające. - Jezus, Cynthia, czy to nie może zaczekać? Czy masz pojęcie… - jej oczy rozszerzyły się w nagłym zrozumieniu. – Gumę? Racja. Rozejrzała się dziko dookoła, potem znowu pociągneła Cyn. - Zajmę się tym. Musisz się tam dostać. Korytarz przy celach był zatłoczony policjantami, którzy zrobili przejście, kiedy Cyn i Kimiko przechodziły. Santillo stał przy zamkniętych drzwiach, krzycząc na wysokiego mężczyznę z gęstymi włosami ułożonymi w perfekcyjną falę wzdłuż pleców na doskonale uszytym granatowym garniturze. Boyd Lorick, Cyn założyła, co zostało potwierdzone, gdy Kimiko podeszła i przyłączyła się do kłótni. Cyn znalazła ścianę planując poczekać chwilę, aż troje z nich skończy. Spojrzała na zegarek myśląc o Duncanie czekającym na zewnątrz, gdy wschodziło słońce.

- Przyjmij pozycję, Leighton. Cyn spojrzała na nieznanego partnera Santillo patrzącego złowrogo na nią. Młoda kobieta w mundurze stała obok niego, wyglądając na zmieszaną. Cyn przystała z obojętnym wzruszeniem ramion, stając dalej od ściany i podnosząc ramiona, gdy kobieta szybko przebiegła poklepującymi ją dłońmi. - Jest czysta – powiedziała kobieta i znikła w tłumie. Cyn patrząc na jej odejście dostrzegła maszyny sprzedające na końcu korytarza. Skinęła w ich kierunku. - Pozwolisz? Nie jadłam obiadu. Partner Santillo spojrzał na nią sceptycznie i podążył za nią, gdy ruszyła w kierunku dwóch urządzeń. Jedna była z zimnymi napojami, ale druga… Wyciągnęła pogięty banknot pięciodolarowy z kieszeni jeansów, wygładzając go i wsuwając do czytnika. Urządzenie zbadało jakość banknotu, potem zdecydowało, ze jest w porządku i poinformowało ją mrugającymi światełkami o jej dobrej passie. Cyn kupiła paczkę ciasteczek, których nie chciała, poczekała chwilę, aż wypadną do koszyka, a potem dodała jasno zielone opakowanie gumy miętowej. To nie był dokładnie jej ulubiony smak, ale przecież nie kupowała dla własnego gustu. Wróciła z powrotem do trwającej kłótni, rozwinęła kilka listków gumy i wsunęła je do ust, rozprasowując papierki w palcach. Partner Santillo spojrzał na małe papierki, a Cyn uśmiechnęła się do niego szeroko, żując hałaśliwie. - Czy chcesz moje papierki po gumie, detektywie?

Zmarszczył brwi, a Cyn roześmiała się głośno. Schyliła się za biurko i wrzucali papierki do kosza. - Oglądałeś zbyt wiele filmów – drażniła się, potem spojrzała, gdy kłótnia się wreszcie skończyła. - Jest nieuzbrojona – potwierdził partner na widoczne rozczarowanie wszystkich, oprócz Cyn i prawników. - Czas iść, Leighton – warknął Santillo. – Chronisz ich przed swoimi. Nie myślałem nawet, że upadłaś tak nisko. Cyn uśmiechnęła się słodko, odmawiając możliwości prowokacji. - Kimiko – powiedziała zwracając wzrok na wampirze prawniczkę. – Możemy chwilę? - Oczywiście. Zrób nam trochę miejsca, Santillo – Kimiko nawet nie próbowała

być

grzeczna,

przyszpilając krępego

detektywa

zimnym

spojrzeniem. Santillo przeklął pod nosem, ale odsunął się o kilka stóp. Kimiko i jej mąż Boyd, przysunęli się do Cyn zwracając się plecami do korytarza i chroniąc ją przed oczami innych. Przysuwając swoje głowy na naradę, Boyd Lorick spojrzał twardo na swoją żonę. - Wszystko w porządku, Kimmi? Kimiko mrugnęła kilka razy i wzięła głęboki wdech. - Już niedługo – wsunęła delikatnie broń za pasek Cyn. – Znalazłaś jakieś gumy do żucia – odetchnęła z ulgą. – Dobrze. Boyd posłał Kimiko pytające spojrzenie, ale ona potrząsnęła głową,

odsunęła się o krok i spojrzała na Santillo. - Zaczynajmy – warknęła.

Rozdział XXXV Raphael stał na środku celi czekając na Cyn, gdy wchodziła przez drzwi. Zabrali mu jego krawat i pasek – jakby miał wyświadczyć im przysługę i popełnić nimi samobójstwo, jakby to było możliwe dla wampira – ale wciąż był ubrany w prawie czarny garnitur z surowej wełny, białą koszulę nie zapiętą po szyją. Cyn westchnęła. Trzeba było więcej niż brak krawatu, aby umniejszyć świetny wygląd Raphaela. Spojrzała w górę, aby spotkać beznamiętne spojrzenie jego czarnych oczu wpatrujących się w nią. Niezdolna, aby odwrócić spojrzenie, przełknęła nerwowo, aby powstrzymać się przed połknięciem gumy i wymusiła słaby uśmiech. Spojrzenie Raphaela nawet nie drgnęło. Kimiko wystąpiła do przodu, aby zapewnić go, że Boyd zajmie się wszystkim. - Idź, Kimiko – powiedział cicho Raphael, nie spuszczając wzroku z Cyn. – Robi się późno, a nie chciałbym dać im satysfakcji… Kimiko skinęła głową nieszczęśliwie, ale pospieszyła przez otwarte drzwi, mijając Santillo, który udawał, że ma powód swojej obecności. Cyn podskoczyła, gdy Boyd położył delikatnie dłoń na jej ramieniu i odwróciła się, aby zobaczyć go obok siebie. - Wrócę przed zachodem słońca – powiedział cicho. Cyn przytaknęła, intensywnie świadoma nieustannej uwagi Raphaela. - Zatem do zobaczenia – powiedziała. Boyd wypchnął swoim ciałem Santillo z pokoju, podnosząc kciuk

zanim zatrzasnęły się drzwi. Patrzyła na nie, dopóki szurające kroki nie oddaliły się w dal korytarza, a potem odwróciła się do Raphaela, próbując wymyślić coś rozsądnego do powiedzenia. Podniósł rękę, aby poczekała, jego głowa przechyliła się w nasłuchiwaniu jego bardzo czułymi zmysłami. Cyn w tym czasie rozejrzała się dookoła. Wiedząc, że tam będą, Cyn bardzo szybko znalazła dwie kamery . Wyjęła, teraz już rozżutą gumę z ust z grymasem – nienawidziła żuć gumy – i w krótkim czasie zdołała unieszkodliwić te dwie oraz jeszcze jedną nad drzwiami. Posłała Raphaelowi pytające spojrzenie. Podniósł rękę. Cyn spojrzała na nią, przeniosła spojrzenie na jego twarz i westchnęła z rezygnacją. Wzięła jego rękę i pozwoliła mu przyciągnąć się w objęcie. Jego całe ciało odprężyło się, gdy jego ramiona objęły ją, a potem znów zamarł, gdy wciągnął głęboko powietrze nosem. - Nosisz broń, moja Cyn. Jego głos był ledwie słyszalny, trochę więcej niż oddech przy jej uchu. Zablokowała wizję kamer, ale wciąż mógł tu być podsłuch. - Nie przeszukali cię? Cyn skinęła i wyszeptała w odpowiedzi, wiedząc, że mógł usłyszeć. - Ale nie Kimiko. Raphael zaśmiał się. - Przerażająca kobieta, Kimiko nawet przed… Zakrztusił się i wydawał się, że na chwilę stracił równowagę, opierając

się na niej ciężko. Cyn cofnęła się zaniepokojona. - Raphael? - Proszę o wybaczenie, Cyn, wydaje się… Z widocznym wysiłkiem, wyprostował się i potrząsnął głową. W mgnieniu wspomnienia, Cyn przypomniała sobie Mirabelle w samolocie, wzięła go pod ramiona i pociągnęła go w kierunku łóżka, zanim jego wampirza natura odbierze tę możliwość. Ledwie im się udało. Cyn dała radę odciągnąć koc i Raphael upadł na wąski materac, pociągając ją za sobą. Spojrzała na niego sceptycznie, zastanawiając się czy już stracił przytomność, jak się wydawał, ale jego powieki nawet nie drgnęły. Jego głowa leżała na poduszce, wziął ostatni głęboki a wdech potem… nic. Zaczęła trochę panikować, gdy przestał oddychać, jej płuca pracowały usilnie we współczuciu, gdy przycisnęła swoją dłoń poniżej jego serca. Słabe bicie pulsowało pod jej opuszkami, aż westchnęła z ulgą, ale tylko po to by podskoczyć z zaskoczenia, gdy jego pierś podniosła się w następnym oddechu. Przyglądała się przez kilka minut, odmierzając jego funkcje życiowe, wreszcie odprężyła się, kiedy jego ciało wydawało się ustabilizować w regularnym, powolnym rytmie. Cyn widziała martwe ciała, ciała w kostnicy, ciała świeżo zmarłe w wyniku przemocy czy nawet martwe w domu czy szpitalu. Ale w przeciwieństwie do fikcji telewizyjnej lub kinowej, prawda była taka, że życie opuszczało ciało całkiem szybko. Osobowość, która wypełniła już raz ciało, wyraz, który wyżłobił twarz ich ukochanych, których znali… Odchodził na zawsze. Spojrzała na Raphaela i zastanawiała się jak ktokolwiek mógł pomylić tę czystą piękność ze śmiercią. Odsunęła wymyślony włos z jego

czoła, przebiegając palcami wzdłuż twarzy, jego włosów i pieszcząc jego policzki lekko. Serce jej się ścisnęło w piersi i wstała czując się lekko perwersyjnie, jakby na myśl, że mogła się na nim odgrywać, gdy był bezbronny. Wyprostowała się i rozejrzała dookoła małej celi – cztery kwadratowe ściany pomalowane na ciemny szary, z jedną platformą do spania po jednej stronie i zlewem z toaletą po drugiej. Nie było okien – przynajmniej tyle. Przeszła przez cele i skorzystała z toalety, przed wcześniejszym uważnym rozejrzeniu się za dodatkowymi kamerami. Umyła twarz i ręce, marszcząc nos na ostre mydło i już nie suszyła rąk papierowymi ręcznikami, ponieważ bez ostrzeżenia zgasło światło. Wsłuchiwała się w milknący szum żarówek fluorescencyjnych i zaśmiała się. Santillo i jego ludzie nie mogli skarżyć się, że unieszkodliwiła kamery tam, gdzie ich nie powinno być, więc zdecydowali ukarać ją zgaszeniem światła w pomieszczeniu bez okien. Byliby rozczarowani, gdyby dowiedzieli się, że ją to nie obchodziło. Była na nogach całą noc szukając Liz, więc nic bardziej nie ułatwiłoby jej snu. Pechowo, to podłoga miała służyć jej za łóżko, nie było nic do siedzenia. Następny międzynarodowy standard, bez wątpienia. Znów zastanawiała się, czy Raphael był świadomy pod tym spokojnym wyglądem i wyobrażała sobie, że zaśmiewa się do łez. Ale była zbyt zmęczona, aby to zwalczyć. Wdzięczna za ciemność pokoju wyciągnęła zza paska pistolet i wsunęła go pod poduszkę, potem wyciągnęła się na łóżku obok Wampirzego Lorda, odwracając się twarzą do drzwi. Zamknęła oczy, wdzięczna przynajmniej za to, że była już prawie zima i dni były krótkie, ale jak podejrzewała, ten akurat będzie bardzo, bardzo długi.

Rozdział XXXVI Cyn obudziła się, gdy Raphael zaczął się poruszać. To był męczący dzień dla niej, z ludźmi chodzącym korytarzem prawie bezustannie w tę i z powrotem

.

Cela

była

praktycznie

opuszczona

dzień

przed,

ale

prawdopodobnie zapewnili dodatkowy personel dla aktualnego więźnia. Cyn nie mogła przestać się wciąż zastanawiać, czy ten cały hałas w korytarzu nie był specjalnie. Były chwile, gdy to brzmiało bardziej, jak jakaś impreza studencka niż policyjny areszt. Przekręciła się na wąskim łóżku gotowa usiąść, gdy znajome ramię owinęło się dookoła jej talii, aby przytrzymać ją w miejscu. - To kara dla mnie czy dla ciebie, słodka Cyn? – Wyszeptał. Cyn skupiła się na oddychaniu w normalnym tempie, intensywnie świadoma jego bliskości… oraz faktu, że drzwi mogły otworzyć się w każdej chwili. Oddech Raphaela był ciepły na jej policzku. - Kamery? - Wizja wciąż zablokowana – również mówiła szeptem.– Nie wiem, co z dźwiękiem. Częściowo się odprężył. - Tęskniłem za tobą, moja Cyn. - To ty mnie zostawiłeś, ty draniu. - Byłem głupcem.

Cyn zamknęła oczy na falę emocji wyzwoloną przez jego słowa. Była wdzięczna za panującą wciąż ciemność w pokoju, nawet jeżeli wiedziała, że on mógł poczuć nagły skok jej pulsu i prawdopodobnie wyczuć łzy, które niezrozumiale wypełniły jej oczy. Przycisnął ją bliżej, przesuwając obydwa ramiona dookoła niej z westchnieniem pełnym żalu. - Przepraszam, lubimaya. Cyn pozwoliła opaść głowie na niego ramię. Lubimaya, tak ją nazwał. To było po rosyjsku. Moja miłości. Jesteś taką idiotką, Cynthio. Drzwi trzasnęły gdzieś na zewnątrz celi, a Raphael znieruchomiał znowu. - Boyd – powiedział, gdy zapaliły się światła. – I inni są z nim.

*****

Gdy otworzyły się drzwi, oboje stali, Cyn lekko za Raphaelem. Pchnął ja tam, gdy usłyszał pierwszy dźwięk zamka. To była część jego instynktu, więc Cyn próbowała zignorować wnioski z tego, że potrzebowała ochrony. Patrzyła groźnie na jego plecy, ale nie mogła nic na to poradzić, że czuła się zadowolona.

Pierwszą osobą, która weszła do pokoju był Boyd. Wsunął się szybko i pchnął drzwi, aby się za nim zamknęły, podchodząc bezpośrednio do Raphaela ze skonfiskowanym wampirowi paskiem i krawatem. - Mój panie – powiedział trzymając je z drwiącym uśmiechem. Raphael wziął najpierw pasek, prześlizgując go przez szlufki w swojej talii i zapinając go szybkimi ruchami. Następny był krawat. Założył go dookoła szyi i odwrócił się do Cyn z podniesioną brwią. Nie było luster w celi. Zawiązała jedwab z praktyką kobiety, która wie dużo o mężczyznach w garniturach, potem wyprostowała jego kołnierzyk i wygładziła krawat na jego szerokiej piersi. Kiedy skończyła, wziął jej dłoń i podniósł ją do ust na lekki pocałunek, zanim odwrócił się do Boyda. Wyraz jego twarzy ledwie skrywał radość, gdy raportował. - Biuro Prokuratora wyraża swój głęboki żal, mój panie i zapewniło mnie, że te wszystkie zarzuty zostaną wycofane. Prokurator chciał tu przybyć, aby osobiście powiedzieć to, co przekazałem, ale przekonałem go, aby tego nie robił, natomiast poradziłem mu, aby się nie pokazywał. Przy okazji, pani Leighton, materiały były bardzo pomocne – dodał ze skinieniem w kierunku Cyn. Jego telefon zasygnalizował przychodzącą wiadomość i przerwał, sprawdzając wyświetlacz. - Duncan przybył z odpowiednią eskortą, mój panie. Wyjdziemy tylnym wyjściem z budynku. Raphael skinął formalnie i klepnął Boyda lekko w ramię w podziękowaniu.

- Cyn – powiedział bez patrzenia na nią. – Czy jesteś gotowa, lubimaya? – Zapytał. Cyn parsknęła śmiechem. - Od bardzo dawna – przytaknęła. Pociągnął ją szybko w objęcie, całując czubek jej głowy. Złapała zaskoczone spojrzenie prawnika, zanim Raphael puścił ją. - Zatem, jesteśmy gotowi – powiedział. Korytarz na zewnątrz był znów zapełniony ludźmi, wyglądającymi na mniej zadowolonych niż poprzednio. Santillo zerkał zza tłumu, wysyłając wzrokiem sztylety w kierunku wampira, a jego spojrzenie przesunęło się na Cyn z niemniejszą zjadliwością, gdy Boyd usuwał ludzi z drogi. Cyn zignorowała Santillo, ale zobaczyła Hartzlera stojącego w otwartych drzwiach, jakby na powitanie Raphaela i skinęła mu w podziękowaniu. Więcej będzie mogła zrobić później, w mniej publicznym miejscu. Nie było sensu robić mu kłopotu w obecności Santillo i jego kumpli. Mogła nie rozumieć obsesji Hartzlera, ale jasno pokazał swoją lojalność, a nie zaszkodzi mieć go po swojej stronie w przyszłości. Skręcili w prawo, oddalając się od frontu budynku i podążając w kierunku wąskiego wyjścia bezpieczeństwa. Boyd wymienił spojrzenie z kimś z tłumu, wyraźnie potwierdzając, że alarm został wyłączony. Wolno otworzył drzwi. Duncan czekał na zewnątrz, ulga przemknęła po jego twarzy, gdy warknął na ludzi podążających za Raphaelem. Zrobił krótki gest w kierunku otaczających go wampirów, a oni uformowali chroniący krąg dookoła Raphaela i Cyn, gdy podążali do wielkiego, czarnego SUV-a, który

piętrzył się blokując wąską alejkę. Było wystarczająco dużo miejsca, aby otworzyć tylko drzwi pasażera z jednej strony. Raphael zatrzymał się i wskazał Cyn, aby wsiadła przed nim, ale ona potrząsnęła głową. - Moja ciężarówka jest zaparkowana od frontu. Raphael marszczył brwi. - Ktoś może… - Nie – przerwała, potem powiedziała cicho. – Doceniam to, ale nie. Chcę sprawdzić, co z Mirabelle, zobaczyć, czy ma jakieś wieści od Liz. Jeżeli nie, muszę zacząć znowu szukać. To nie powinno zająć dużo czasu, a… Jej słowa raniły. Raphael wyglądał na… zranionego? Co on sobie myślał, że wskoczy od razu do jego łóżka teraz, kiedy zrobił się dla niej taki miły, teraz, kiedy ją przeprosił? Cóż, okay, właściwie to nie był zły pomysł, ale… nie. Nie miała zamiaru być taka łatwa. Miała życie, pracę i nastolatkę, która wciąż była zaginiona na ulicach z zabójcą na wolności. Ale nie zamierzała tego powiedzieć tutaj, przy tych wszystkich słuchających wampirach. - To ważne, Raphaelu. Muszę ją znaleźć. Mierzył ją nieruchomym wzrokiem, jego oczy błyszczały od emocji. - Bardzo dobrze – powiedział jakoś sztywno. – Jeżeli będziesz potrzebować… - Tak zrobię. Odsunęła się, pozwalając chroniącemu kręgowi zamknąć się dookoła

niego, formując mur między nimi. Patrzył na nią jeszcze przez chwilę, a potem zniknął w SUV-ie. Duncan zamknął drzwi za nim, ale podszedł do Cyn, zanim wsiadł na przednie siedzenie. - Spotkanie Mirabelle jest… - Wiem, Duncanie. Nie martw się. Obie będziemy. Spojrzał na nią zakłopotany, wzruszył ramionami i powiedział. - Zatem zobaczymy się w niedzielę. Cyn parzyła, gdy odjeżdżali, zanim poszła wolno aleją, a potem na ulicę, aby ocknąć się ulicę za aresztem. Przeszła na drugą stronę i wsiadła spokojnie do Land Rovera. Jej ciało zaprotestowało, gdy wsiadała do ciężarówki. Czuła się sztywna i obolała po kolejnym dniu z małą ilością snu i to spędzonym na wąskim leżaku, niewystarczającym nawet dla samego Raphaela, a co dopiero dla nich dwojga. Przekręciła kluczyk i sięgnęła po telefon, ale zdała sobie sprawę, że jest zbyt wcześnie na dzwonienie, że prawdopodobnie młoda wampirzyca jak Mirabelle jeszcze nie wstała. Zostawiła wiadomość i zawróciła do domu, marząc o gorącym prysznicu i świeżych ubraniach. Mogła spędzić swoją pierwszą noc w więzieniu, ale nie musiała tym śmierdzieć.

Rozdział XXXVII Po prysznicu, Cyn pojechała do Malibu i zjadła śniadanie… czy obiad. Jakkolwiek to nazwać, kilka dni szalonych godzin i pomylonych posiłków pozostawiło ją bez energii. Więc usiadła przy stoliku nad omletem z bekonem i serem, kilkoma kawałkami pszennego tostu posmarowanego świeżą brzoskwiniową konfiturą i karafką świeżej kawy. Tak podniesiona na duchu, była na Pacific Coast Highway, gdy zadzwonił telefon. Spojrzenie na wyświetlacz powiedziało jej, że to Mirabelle odpowiada na jej wcześniejszą wiadomość, więc skierowała ją na pocztę głosową i szybko skręciła w prawo, w wąską drogę dojazdową do posiadłości Raphaela. Potężne drzewa krzyżowały swe gałęzie nad głową, tak ciasno i blisko siebie posadzone, że formowały żywy tunel. W niektóre noce było pod nimi tak ciemno, że jej światła samochodowe ledwie dawały radę ją rozproszyć. Dziś wieczorem, z niektórymi drzewami ogołoconymi przez zimę przeświecał księżyc, odbijając swoje blade światło od nagich, bladych pni sykomory i brzozy. Głęboko pośród drzew znajdowała się główna brama, za którą teren był pięknie przystrzyżony i artystycznie oświetlony, poprzez zielony trawnik wdzięcznie rozciągnięty do głównego domu z ciemnym lasem za nim wskazującym dworek Aleksandry. Strażnicy musieli zadzwonić wcześniej, ponieważ Mirabelle już czekała, gdy Cyn nadjechała. Wybiegła do Cyn na korytarz, roztrzęsiona w podekscytowaniu. - Lord Raphael jest w domu, Cyn, wiedziałaś? Trzymali go w więzieniu przez cały dzień! Mój Boże! Wszyscy byli zupełnie załamani, nawet Aleksandra była zdenerwowana dzisiaj, a ona zwykle jest taka spokojna.

Byłam pewna, że wampiry zaczną wojnę czy coś. Powinnaś to zobaczyć! Cyn spojrzała w ciszy na dziewczynę i westchnęła głęboko. Była porażona, że Mirabelle doszła do siebie tak szybko. Naprawdę była. Jej usta wygięły się w naiwnym uśmiechu. - Ale już wrócił, prawda, Mirabelle? - Prawda. Przyjechał do domu godziny temu. Wszyscy pospieszyli do głównego domu, aby go powitać. To szalone, naprawdę. Wszystkie te wampiry stojące tam i czekające na niego, zupełnie skoncentrowane, niemówiące ani słowa. A potem nagle ten wielki, czarny SUV podjechał i on wysiadł i… Przysięgam, Cyn, było tak , jakby wszyscy odetchnęli na raz, takie ciśnienie w powietrzu -potrząsnęła głową. – Moje serce waliło jak szalone, byłam taka szczęśliwa, że go widziałam. Myślisz, że tak to jest? Cyn rozważała pytanie. - Z czym? – Zapytała w końcu. - Mieć Mistrza, wiesz. Będąc poddaną kogoś takiego jak Raphael. Jakbyś nie mogła oddychać, gdy nie jest w pobliżu. Od kiedy Cyn sama miała kłopoty z oddychaniem, kiedy Raphael był w pobliżu, wzięła tę myśl na poważne. Pomyślała o tym, co Duncan jej kiedyś powiedział, o swojej niezachwianej lojalności w stosunku do Raphaela, o władzy absolutnej, jaką miał Raphael nad każdym jednym ze swoich zaprzysiężonych wampirów. - Wiesz, Mirabelle, myślę, że to prawdopodobnie tak jest. - Super.

Cyn podniosła sceptyczne brew. - Skoro tak mówisz. Nie sadzę, abyś miała wieści od Liz? – Zapytała z nadzieją. - Ależ miałam! Miałam do ciebie zadzwonić wczoraj, kiedy wybuchła ta cała sprawa z Raphaelem. Cyn spojrzała na Mirabelle. Zapomnieć o oddychaniu, czy to było to, co działo się między panem a jego dziećmi? Cała lojalność i przywiązanie Mirabelle,

tak

całkowicie

zniszczona

przez

Jabrila,

teraz

została

odbudowana i ukierunkowana zupełnie na Raphaela. Czy to był ten rodzaj spójnego przymierza, którym cieszył się Raphael od swoich wampirów? Dobrzy bogowie, było ich tysiące! Nie dziwne, że był takim aroganckim draniem. - W każdym razie, taa – kontynuowała Mirabelle. – Liz zostawiła mi wiadomość. Jakiś facet pozwolił jej zostać u siebie, powiedział, że zamierza pomóc jej odzyskać pieniądze, kiedy skończy osiemnaście lat – Mirabelle przewróciła oczami. – Jeżeli. Powiedziałam jej, że to naprawdę zły pomysł, że jesteśmy tutaj, w Kalifornii i Raphael jest naprawdę świetny, ale ona mi nie uwierzyła. Więc, powiedziałam jej… - Czekaj. W jaki sposób miałyście tą rozmowę? Zadzwoniła do ciebie? - Oh, nie. Spotkałyśmy się wcześniej na tym czacie. Ten facet pozwolił jej używać swojego komputera. Jej skradziono, jak mówiłaś. W każdym razie ja powiedziałam jej, żeby zadzwoniła do twojej przyjaciółki Luci. Powiedziała, że mogłaby, ale potem rozłączyłyśmy się i przyszła wiadomość, że Raphael jest w drodze i nie chciałam tego przegapić, więc…

Cyn zatrzymała się próbując przyswoić natłok informacji. - Okay. Pozwól, że zadzwonię… Jej telefon zadzwonił, przerywając. Sprawdziła wyświetlacz i otworzyła go. - Hej, Luci. - Cześć, Cyn. Słuchaj, myślę, że znalazłam twojego zagubionego kurczaczka – Cyn spojrzała, na Mirabelle i wskazała na telefon. – Jest trochę roztrzęsiona – kontynuowała Luci cicho, – ale staram się ją przekonać, że należysz do tych dobrych. - Doceniam to. Mogę z nią porozmawiać? - Jeszcze nie. Właściwie, dlaczego nie wpadniesz później? Jest teraz bardzo zdenerwowana. Facet u którego była, zwariował jakoś. - Czy jest ranna? - Nie, fizycznie nie. Kilka zadrapań, jakieś siniaki, ale nie sądzą, że to jego sprawka, nie bezpośrednio w każdym razie. Nie z tego, co mi powiedziała. Bardziej jest przestraszona. - Miejmy nadzieję, że mówi prawdę. Kiedy mam przyjechać? - Daj nam godzinę lub dwie. Zadzwonię, ale myślę, że dobrze jej zrobi spotkanie z tobą. - Czy może przyjechać jej siostra? - Jest wampirem, tak?

- Tak. Luci zamilkła, myśląc. Cyn słyszała telewizor w tle, nastawiony na głośny komentarz. - To pewnie nie jest dobry pomysł – powiedziała w końcu Luci. – Niech zobaczy najpierw ciebie, miłego człowieka, jakim jesteś, a potem zobaczymy. - W porządku. Pogadamy później. – Cyn nigdy nie kwestionowała instynktu Luci, jeżeli chodziło o takie sprawy. Mirabelle była przy niej, gdy tylko się rozłączyła. - Liz? - Jest u Luci. Jadę tam. - W porządku. Jedźmy. - Um, taa, co do tego. Luci myśli, a ja się z nią zgadzam, że lepiej jeżeli ja pojadę najpierw sama. U Luci jest bezpieczna, nie ma powodu, aby teraz naciskać. Spotkam się z nią później i zobaczę, gdzie to nas zaprowadzi. Jest roztrzęsiona tą całą sprawą z wampirami. - Ona wie, że nigdy bym jej nie skrzywdziła – zaprotestowała Mirabelle. - Nie, celowo nie. Ale daj spokój, Mirabelle, uciekła do Kalifornii i nagle ty tu jesteś. Ze wszystkiego co wie, Jabril wysłał cię, abyś ją znalazła i zabrała z powrotem. - Oh, racja, jakby Raphael mógł…

- Liz nie wie nic o Raphaelu, nawet nie wie, kto to jest – powiedziała Cyn cierpliwie. – Wie tylko to, co jej powiedziałaś, a nie może ci ufać – zobaczyła Aleksandrę na podjeździe. – Ślicznie, Aleksandro – powiedziała wskazując wystrzyżony ogród, który zajął miejsce starego dziedzińca. - Tak, idzie dobrze. Miałam inspirację z książki, którą czytałam w Kolorado. Takiej, którą polecają wampiry. Autor nazywał się King, o ile pamiętam. Cyn zamrugała oczami, czysto instynktowny dreszcz przeszedł po niej wywołując gęsią skórkę. Spojrzała na Aleksandrę i zobaczyła, że przygląda się jej z rozbawieniem i powstrzymała się od wyrażenia emocji. Aleksandra wyglądała tak nieśmiało, że czasami łatwo było zapomnieć, że była stara i niebezpieczna na swój sposób. A Cyn nie lubiła być zabawką dla nikogo. - Wygląda na to, że znaleźliśmy Liz – powiedziała. – Albo ona znalazła nas. Mirabelle opowie ci szczegóły – jej telefon zasygnalizował wiadomość, a ona sprawdziła wyświetlacz. - Właśnie. To Luci, więc znikam. Może spotkamy się później, zależy. Jeżeli nie, to do jutra – spojrzała na Mirabelle. – Zadzwonię do ciebie, Mirabelle, po rozmowie z Liz i powiem ci, o co chodzi. Nie martw się tym.

Rozdział XXXVIII Cyn biegła po schodach domu, który ona i Luci kupiły i odnowiły kilka lat temu. Była to budowla z lat pięćdziesiątych, dwupiętrowa z szeroką, staromodną werandą z przodu i drewnianymi panelami na ścianach. Półakrowa działka była w tej części L.A., którą kiedyś wybierali lekarze i prawnicy. Ale miasto się zmieniło, lekarze i prawnicy przeprowadzili się na południe i zachód, a wiele z tych starych domów zostało podzielonych na kwatery dla uczniów pobliskiego uniwersytetu. Ona i Luci dostały dobrą cenę na ten, w większości dlatego, że był w tak kiepskim stanie. Starsza pani, od której go kupiły mieszkała tutaj ponad sześćdziesiąt lat, ale nie odnawiała go przez ostatnie dwadzieścia. Otworzyła drzwi bez pukania i weszła od razu na tył, przechodząc przez salon. Szeroko ekranowy telewizor eksplodował głosem i kolorami filmu, którego Cyn nie znała. Kanapy, fotele i podłoga były zapełnione nastolatkami, którzy nie zwrócili na nią uwagi, gdy przechodziła, aczkolwiek podejrzewała, że była to bardziej sprawa wyboru, a nie uwagi. Biuro Luci znajdowało się na tyłach w pobliżu kuchni, w małym pokoju, który kiedyś był służbówką czy czymś podobnym. Zerwały tapetę i zrobiły okno na kwiaty Luci, które panowały na tej małej przestrzeni. Luci siedziała za biurkiem, plecami do drzwi. Nastoletnia dziewczyna siedziała na krześle obok niej, a jej podobieństwo do Mirabelle było niezaprzeczalne. Spojrzała, gdy Cyn weszła do pokoju, jej wzrok był zmęczony i podejrzliwy. Cyn lekko skinęła głową, spojrzała na przyjaciółkę i powiedziała.

- Luci. Luci odwróciła się, rozpływając się w powitalnym uśmiechu. - Cyn – powiedziała ciepło, wstając i podchodząc aby objąć Cyn. Luci była osobą lubującą się w obejmowaniu. Cyn nie była, ale próbowała dla zadowolenia Luci. Liz przyglądała się tej wymianie pozdrowień. - Liz, to jest moja bardzo dobra przyjaciółka Cynthia Leighton. Ona i ja otworzyłyśmy ten dom razem, wiele lat temu. Niebieskie oczy Liz przyglądały się uważnie Cyn, sprawdzając jej usta, jej ręce, a nawet oczy. Szuka śladów wampirstwa – pomyślała Cyn. Nie to, że ją to obrażało. Zrobiłaby to samo. - Więc jesteś przyjaciółką Luci? – Liz zapytała powątpiewająco. Cyn potaknęła. - Z koledżu. - I pracujesz dla mojej siostry? - Tak naprawdę nie dla niej, bardziej pracuję z nią. Pewnie Luci powiedziała ci… – spojrzała na przyjaciółkę dla upewnienia się. Luci skinęła, potem usiadła i podsunęła zniszczone krzesło dla Cyn. - Właściwie wynajął mnie Jabril, abym cię znalazła – Cyn kontynuowała, zajmując niewygodne miejsce. – Ale potem spotkałam Mirabelle i, cóż do diabła, spotkałam Jabrila. Wyrwałam Mirabelle stamtąd i ruszyłam na poszukiwanie ciebie. Szczęściara ze mnie, ze zdecydowałaś się na L.A.

- Jest jeszcze jakiś facet, który mnie szuka – powiedziała niepytana. Lekki akcent stawał się bardziej słyszalny w miarę jak się rozluźniała. - Taa. Spotkałam go. Gruby facet z krótkimi, białymi włosami? - Tak mi się wydaje. Nie widziałam go, ale niektórzy z moich przyjaciół powiedzieli mi, że szukał. To było, zanim… - odwróciła wzrok zakłopotana, a Luci zainterweniowała, sięgając po rękę Liz i biorąc ja w obie swoje. - W porządku, kochanie. Teraz nie czas na te sprawy, a Cyn zrozumie. Prawda, Cyn? - Sin? – powiedziała Liz – Nazywają cię Sin? - Cyn przez C – powiedziała. - Zawsze nienawidziłam imienia Cyndi, a Cynthia brzmi tak... Nie wiem… porządnie. – Luci chrząknęła i przewróciła oczami, wywołując uśmieszek u Liz. - Moi rodzice zawsze mówili do mnie Elsie – dodała Liz. – Sądziłam, że też tego nienawidzę – dodała tęsknie. Cyn wiedziała wystarczająco o rodzicach dziewcząt i ich śmierci, aby zmienić temat. - Więc powiedz mi Liz, co się stało. Szukałam cię wszędzie. - Taa, słyszałam. Wydawałaś się w porządku i dałaś te kupony wszystkim dzieciakom. Ale nie wiedziałam, komu mogę ufać – spojrzała w dół na dłonie, które ściskała Luci. – I wszystkie te umierające dziewczyny – spojrzała w górę spotykając spojrzenie Cyn. – Byłam przerażona, a Todd zaczął przychodzić. Ma dużo spraw z dzieciakami z ulicy, gra w piłkę i inne gówno. Zaczął ze mną rozmawiać i wydawał się naprawdę miły, aczkolwiek

jest stary i bez formy, jak na kogoś, kto uprawia sport. Ubierał się w te zbyt duże podkoszulki cały czas, wiesz, jak to robią Australijczycy? Ale wszystkie dzieciaki wydawały się go znać, więc… - wzruszyła ramionami. - Kiedy dowiedział się, że jestem z Teksasu, powiedział, że też tam ma rodzinę. Jakichś kuzynów, czy coś. Opowiedziałam mu o Mirabelle i Jabrilu i wszystko, i że mogłabym się ukryć, dopóki nie skończę osiemnastu lat, wtedy wszystko będzie w porządku, ponieważ potem będę miała własne pieniądze. Więc on powiedział, żebym została u niego do tego czasu, wiesz, ponieważ to było coś około dwóch tygodni – przerwała spoglądając rozpaczliwie na Cyn. – Wydawał się miłym facetem – powtórzyła. - Więc co się stało? Co się stało, że zmieniłaś zdanie? - Nigdy mnie nie dotknął. Nie w ten sposób. Uciekłabym, jeżeli by to zrobił , ponieważ on… cóż, był koło czterdziestki. W każdym razie, zaczął się naprawdę rządzić. Żebym mówiła mu wszystko, gdzie byłam i co robiłam i wszystko. A potem dostałam wiadomość od Mirabelle, która mówiła, że jest tutaj i powinnyśmy się spotkać. Straciłam swój komputer, ale pozwolił mi używać swojego, abym mogła sprawdzać wiadomości i takie rzeczy. Pracował gdzieś na noce, a ja nie chciałam wychodzić po zmroku i to była już pora, abym spróbowała skontaktować się z Mirabelle, aby dać jej znać, że jestem bezpieczna. Więc, w każdym razie, dostałam tę wiadomość mówiącą, że ona jest tutaj, w Kalifornii, co wydawało się szalone. To znaczy, dlaczego ona miałaby tu być? Więc odpisałam jej, że nie jestem pewna, że skąd mam wiedzieć, że to bezpieczne? A ona powiedziała mi o tym facecie, Raphaelu, że nie jest takim kutasem, jak Jabril, że ona mieszka w miłym miejscu i że mogę zostać z nią.

Cyn skinęła głową. Większość już słyszała od Mirabelle. - W każdym razie, jestem połączona z Mirabelle, a wtedy on wchodzi i zaczyna wariować o wampiry, a szczególnie o Raphaela, i mówi mi, że Raphael został aresztowany za zabicie tych dziewczyn i on nie chce, abym miała cokolwiek wspólnego z nim i z Mirabelle, ponieważ ten pieprzony wampir – tak go nazwał, ten pieprzony wampir – używa Mirabelle, żeby mnie dostać, ponieważ jestem w jego typie. A ja spytałam, co to znaczy, że jestem w jego typie? Ale on powiedział, że nie muszę się tym martwić, że nie jestem jak te inne dziewczyny. - W jaki sposób? – Szybko zapytała Cyn. - Powiedział, że te wszystkie dziewczyny spotykały się z wampirami i dlatego zginęły. Cyn wymieniła spojrzenie z Luci. - Mówiłaś, że jak się nazywa, Liz? - Todd. Tod Ryder. Mieszka w mieście niedaleko plaży, ale tej zaśmieconej części, gdzie jest naprawdę tłoczno. Venice, myślę, że tak to nazywają. Ktoś powiedział mi, że mają kanały jak we Włoszech, ale nigdy żadnego nie widziałam. - Kiedyś ci je pokażę – powiedziała nieobecnym głosem Cyn. – Więc co stało się potem? - Popieprzeniec próbował zamknąć mnie w swoim domu, to się stało! Po kłótni pobiegłam do swojego pokoju i zasnęłam. A kiedy się obudziłam, zamknął drzwi sypialni! A wszystkie okna mają kraty jak w więzieniu, wiesz?

Więc uderzałam w drzwi, ale on poszedł do pracy i zostawił mnie tam nawet bez łazienki czy czegokolwiek! Luci spojrzała przez jej ramię na Cyn z zadowolonym uśmiechem. - Moja dziewczynka, wyłamała drzwi – powiedziała. Liz zaczerwieniła się zawstydzona i dumna jednocześnie. - Taa, cóż, to były te z tych tanich drzwi. Długo to nie zajęło. Miał taką starodawną, metalową lampę na stole. Naprawdę brzydką, ale metalową. Więc waliłam i waliłam. Bolało mnie ramię, ale całkiem szybko się przebiłam. Przełożyłam rękę i otworzyłam drzwi, a potem wyniosłam się stamtąd. Nie miałam nic, oprócz portfela, więc złapałam go i uciekłam – spojrzała na Cyn i wzruszyła ramionami. – I oto jestem. - I oto jesteś, a ja jestem szczęśliwa, że cię widzę – zgodziła się Cyn. – Co teraz chcesz zrobić? - Nie wiem. Nie myślałam o tym, od kiedy tu jestem. Cyn kiwnęła. - I prawdopodobnie będzie ci tu na razie dobrze, ale musisz być ostrożna. Człowiek Jabrila nie będzie się dwa razy zastanawiał, aby złamać prawo i cię złapać. Czułabym się lepiej, gdybyś została ze mną, dopóki wszystkiego nie wyjaśnimy. - Nie chcę mieszkać z wampirami. Cyn otworzyła usta, żeby jej przyznać rację, że ona nie musi mieszkać z wampirami, ale przemówiła Luci.

- Może Liz mogłaby zostać tutaj na trochę – zasugerowała. – Wszystko wygląda inaczej, jeżeli masz kilka dni na przemyślenie tego – powiedziała do Liz. - A co z Mirabelle? – Zapytała Liz spoglądając na Cyn. – Czy ona mieszka z tobą? Cyn potrząsnęła głową. - Mirabelle ma potrzeby żywieniowe, którym nie mogę sprostać. Jest w posiadłości Raphaela, w domu jego siostry Aleksandry, który jest oddzielony od innych. One dwie odkryły zakupy internetowe, Boże dopomóż – zadrżała dramatycznie. – Jeżeli teraz nie chcesz zostać ze mną, może chociaż zechcesz odwiedzić Mirabelle. Chętnie cię podwiozę, a wiem, że ona chce cię zobaczyć, przekonać się, czy naprawdę wszystko jest w porządku. Liz zagryzła wargi w zamyśleniu. Spojrzała na Cyn, a potem powrotem na Luci. - Myślę, że przynajmniej dzisiaj chcę zostać tutaj. Ufam Luci. Cyn zignorowała sugestię, że ona była z drugiej strony i, że jej nie ufała. - A może jutrzejszej nocy – kontynuowała Liz. – będę mogła zobaczyć się z Mirabelle. Czy tak będzie w porządku? Skierowała swoje pytanie do Luci, a nie do Cyn. Luci przechyliła się i uścisnęła dziewczynę, potem wstała. - Oczywiście, cokolwiek zechcesz. Chodź, urządzę cię. Potrzebujesz

prysznica i jakichś ubrań, które będą na ciebie pasowały. Obie całkiem zignorowały Cyn, gdy wyszły z pokoju, ale Cyn dotknęła ramienia Liz, przyciągając jej uwagę. - Możesz mi powiedzieć, gdzie mieszka ten Todd? Jeżeli nie adres, to jak się tam dostać? Liz spojrzała na nią zmartwiona. Zerknęła potem na Luci dla upewnienia się, a Luci poklepała ją po ramieniu. - Idź na górę – powiedziała do dziewczyny. – To pokój przy schodach z niebieskimi drzwiami. Będę tam za chwilę. Posłała Cyn ponure spojrzenie, gdy Liz przeskakiwała po dwa schodki na raz. - Ja mam adres Todda – powiedziała Luci cicho, wracając do swojego biura. – Nigdy nie było z nim problemów. Robi dużo rzeczy z dzieciakami, organizuje gry i inne, aby trzymać je z daleka od ulicy. Był też opiekunem, kiedy miał dziewczynę, ale zerwali, a on uczestniczy teraz w organizowaniu zajęć. Cyn miała przeczucie. - Dziewczyna jakoś się nazywała? - Um, Patty jakaś, jak sądzę – odpowiedziała Luci przeszukując komputer. – Była młodsza od Todda, niezbyt piękna, ale ładna. Ten rodzaj z szeroką twarzą i małymi ustami. Co? – Zapytała zaniepokojona, widząc zdenerwowanie na twarzy Cyn.

Rozdział XXXIX W drodze do Venice i domu Todda Rudera, Cyn zadzwoniła do Mirabelle, wyjaśniając jej sytuację i mówiąc, aby liczyła na odwiedziny Liz następnej nocy. - Dlaczego nie dzisiaj? Może zostać tutaj, Aleksandra pozwoliłaby. - Po pierwsze, jest całkiem rozbita, Mirabelle. To było kilka ciężkich tygodni dla niej w obcym mieście, całkiem samej na ulicach. To znaczy, daj jej chwilę. A po drugie, nie jest całkiem zachwycona mieszkaniem z następnymi wampirami, rozumiesz? - Tak sądzę. Ale czy przynajmniej nie chce mnie zobaczyć – to ostatnie było już prawie szlochem. - Oczywiście, że chce. I zobaczy. Jutro w nocy. Poza tym, już prawie świt. Zanim tam dojechałybyśmy, musiałabyś iść spać. - Przypuszczam, że masz rację. Ale z nią całkowicie wszystko w porządku? To nie to, że mnie chronisz przed prawdą, czy coś? - Nie zrobiłabym tego, Mirabelle. Z Liz wszystko w porządku. Jest naprawdę zmęczona, ale to wszystko. Sama zobaczysz jutro. - Okay. Dzięki, Cyn. Chcesz tu z kimś porozmawiać? - Nie, dzięki. Również jadę do domu. Słuchaj, zadzwonię zanim przyjadę. Śpij dobrze. Mirabelle roześmiała się dziewczęco.

- Jasne. Ty też. Cześć. Cyn rzuciła swój telefon na konsolę i wjechała w ciemną ulice Rydera. W przeciwieństwie do lekceważących obserwacji Liz, to było właściwie zamożne sąsiedztwo, aczkolwiek na pierwszy rzut oka mogło tak nie wyglądać. Domy były małe i stłoczone razem i był tu mały problem z włóczęgami, którzy zamieszkiwali plażę. Ale było to tylko kilka przecznic od piasku i Ryder zrobił całkiem dobrze zadając sobie trud kupienia tego miejsca. Cyn jeszcze go nie sprawdziła. Chciała zaczekać i zobaczyć, czy włamanie i wejście przyniesie coś wartego zachodu. Zaparkowała swoją ciężarówkę kilka domów dalej i na przeciwko jego, a potem usiadła i obserwowała dom. To był jeden ze starszych domów, wąski, z jednym piętrem i dobudowanym garażem. Domy po drugiej stronie zostały odnowione i miały dobudowane drugie piętro – wiele było małych i ludzie musieli dobudować dodatkowy poziom – a dom Rydera wydawał się bezładną masą wśród sąsiadujących budynków, skupiając wzrok na innych domach. Liz powiedziała jej, że Ryder żył według regularnego rozkładu dnia, wychodząc do pracy i wracając do domu o tej samej porze każdego dnia, co znaczyło, że nie powinien pojawić się przez kilka dobrych godzin. Lepiej było zaczekać i iść innego, kiedy dopiero co opuści dom , ale był piątek, a Liz nie sądziła, aby pracował w piątek czy sobotę w nocy. Co oznaczało, że Cyn musiałaby czekać do niedzielnej nocy, aby złapać go wychodzącego do pracy, a cierpliwość nigdy nie była jej mocną stroną. Poza tym, Mirabelle miała audiencję u Raphaela w niedzielę. W domu Rydera nie świeciły się światła, nawet na ganku. Jego sąsiedzi mieli zainstalowane przyciemniane światła zewnętrzne, które dawały wystarczająco dużo światła, aby rozjaśnić nocą wejście na schody. Zacisnęła

nerwowo ręce na kierownicy i zdecydowała zaryzykować. Gasząc światło nad głową, przestawiła telefon na wibracje i wsunęła go w kieszeń kurtki, a potem otworzyła cicho drzwi. Przeszła wzdłuż ciemnej ulicy, obchodząc dom Rydera z tyłu i weszła na jego teren od strony garażu. Wąski podjazd był nieskończony, za wyjątkiem dwóch równoległych linii i cementowej nawierzchni, którą Cyn podążyła cicho na tył domu. To była dla niej kwestia kilku minut, dostanie się do środka. Nałożywszy cienkie rękawiczki, przekręciła zamek i weszła przez tylne drzwi. Frontowe drzwi były zbyt widoczne z ulicy, a poza tym, jak wielu ludzi Ryder miał znacznie słabszy zamek w tylnych drzwiach niż we frontowych. Dlaczego ludzie uważali, że złodziej użyje drzwi frontowych? Już w środku, przesunęła po małym wnętrzu domu światłem ledowej latarki, jednej z wielu elektronicznych przyrządów – dwie sypialnie i mały salon z drewnianymi podłogami bez, żadnego dywanu dla złagodzenia wyglądu, a nawet maty przy drzwiach. Cyn przeszła przez pokój frontowy, chichocząc na widok ruiny drzwi, jakie zostawiła za sobą Liz. Przestała się śmiać, kiedy zobaczyła bałagan w sypialni. Ktoś przewrócił ją do góry nogami. Pościel i koce zostały zerwane z łóżka i rozrzucone po małym pokoju. Materac, sprężyny i poduszki zostały rozdarte czymś ostrym i rozrzucone po podłodze. Cienkie kawałki wciąż szybowały w powietrzu oświetlone przez blade światło ulicznej lampy, wpadające przez teraz obnażone okno z porozrzucanymi na podłodze zasłonkami. Lampa, której Liz użyła, aby przedostać się przez drzwi była owinięta dookoła framugi drzwi, jak tani, popękany kawałek metalu. Więc Todd Ryder miał charakter. Cyn rozejrzała się szybo po zrujnowanym pokoju, ale nie spodziewała się, że znajdzie cokolwiek. Dużo

bardziej interesująca była sypialnia w końcu korytarza, która była perfekcyjnie czysta i uporządkowana. Łóżko było zasłane, poduszki ułożone na szczycie, dokładnie jedna na drugiej, poszewki czyste i wyprasowane. Żadnych niedociągnięć w ścieleniu przez Todda. Szybko otworzyła i przejrzała każdą półkę, podnosząc brew na szeroki zbiór, częściowo otwartych pudełek z prezerwatywami w szafce przy łóżku. Przyjaciółka czy nie, Todd miał najwidoczniej plany. W garderobie koszule były podzielone stylami, polo z krótkimi rękawami na lato, długie rękawy na chłodniejszą pogodę. Kilka par spodni khaki wisiało uprasowanych i złożonych, wciąż w foliowych torbach z pralni. Buty były ustawione równo na podłodze. Mała łazienka powiedziała jej jeszcze mniej. Todd Ryder był najwidoczniej okazem zdrowia. Nie było nawet buteleczki aspiryny obok jego maszynki i pianki do golenia, a jego woda po goleniu pachniała dla Cyn zbytnio jak perfumy. Z powrotem w salonie, Cyn zatarła dłonie w rękawiczkach na widok biurka i komputera Rudera. Na zewnątrz trzasnęły drzwi samochodu i Cyn zamarła, serce jej waliło, ale gładki dźwięk silnika oddalał się wzdłuż ulicy. Podeszła szybko do biurka, przypominając sobie, że miała mało czasu. Usiadła i włączyła komputer, gdy przeglądała szuflady jedną po drugiej. Były tam schludne przegródki na opłaty i rachunki zapłacone, przez które przebiegła szybko, odnajdując coś bardziej interesującego, jak rachunek z magazynu w Culver City. Machinalnie zanotowała lokalizację i numer, ale kontynuowała szukanie. Oddzielny niebieski folder wypełniony był odcinkami pensji, co powiedziało jej, że Todd Ryder pracował w pakowalni mięsa. To stawało się interesujące. Facet, który spędzał noce na rozcinaniu wołowiny nie wzdragałby się ani trochę przed krwią. Ostatni plik

wypełniony był wynikami gier, które Ryder prowadził dla dzieciaków z ulicy, lista nazwisk i numerów telefonicznych – może trenerstwo? – Rozkładem zajęć i kilkoma pustymi formularzami. Prawdopodobnie nic ważnego, większość z tych dzieciaków nie miało nikogo, kto dbałby o nie wystarczająco, aby udzielać zgody. Kiedy skończyła z szufladami, komputer już się uruchomił. Szybkie zalogowanie spowodowało, że potrząsnęła głową. Schludny Todd nie zabezpieczał komputera. Lepiej dla niej, nie tak dobrze dla Todda. Wiedział wystarczająco, aby nie przechowywać hasła do poczty elektronicznej, co było rozczarowujące, ale nie wystarczająco, aby instalować program do odczytu. Cyn prawie rechotała, gdy zaczęła śledzić historię komputera. Odwiedzał wiele portali przeznaczonych do dyskusji o wampirach. Wiele z tych portali mógł odwiedzać Ian Hartzler, portale odwiedzane przez fanów, którzy chcieli zostać wampirami i innych, którzy deklarowali, że właśnie zostali przemienieni. Inne strony były mroczniejsze, zakonspirowane i wypełnione złowieszczymi ostrzeżeniami przed wampirami, ostrzegającymi, że każdy; od prezydenta do lokalnego poborcy podatkowego, jest w zmowie z wampirami lub sam jest wampirem. Cyn zanotowała adresy stron, używając swojego telefonu komórkowego zostawiając sobie wiadomość na poczcie z informacją i dodając nazwę firmy z magazynem. Bardziej interesujące było odkrycie, że Todd w ciągu ostatnich kilku dni przeszukiwał strony za historiami o martwych dziewczynach, a zwłaszcza martwych w powiązaniu z wampirami. Było trochę informacji o morderstwach i nic o Santillo i jego teorii. Aresztowanie Raphaela nie było nawet informacją dnia. Częściowo było to spowodowane faktem, że zabrano go do specjalnego aresztu, o którym mało kto wiedział, ale również dlatego,

że po prostu morderstwa nie były ważnymi informacjami. Poza tym, Raphael żył dużo poniżej ogólnego zainteresowania, więc ciężko, aby jego aresztowanie było informacją dnia. Oczywiście, pracując z dzieciakami z ulicy, Ryder pewnie słyszał o morderstwach, ale dlaczego pod kątem wampirów? Znowu interesujące, ale nieprzekonywujące. Cyn kontynuowała przeszukiwanie komputera, ale nie dowiedziała się niczego nowego. Było tam jeszcze konto do oprogramowania i kilka gier, ale wydawało się, że Ryder używał komputera głównie do Internetu. Jeżeli pisał gdzieś pamiętnik seryjnego zabójcy, to nie na komputerze. Zamknęła system i odsunęła się od biurka ostrożnie, aby odstawić fotel tak, jak go znalazła. Następna była kuchnia, znowu drewniane podłogi z ładnymi niebieskimi i białymi płytkami, i drewnianymi szafkami. Szafka zawierała bardzo dużo jedzenia, a poniżej znajdowały się środki czyszczące. Lodówka była pusta z sześciopakiem piwa, gdzie brakowało jednej butelki. Czajnik i naczynia wyglądały na nieużywane. Nawet ekspres do kawy był wyczyszczony, szklany czajnik umieszczony był na drewnianej półce po jednej stronie błyszczącej lady. Ryder mógłby kogoś uszczęśliwić będąc wzorową panią domu. A może raczej był to powód, dlaczego wciąż był sam po czterdziestce. Nigdy nie spotkał kobiety, która mogłaby mu dorównać w prowadzeniu domu. Niestety ciężko było oskarżyć o zbrodnię zwariowanego czyściocha. Oświetlenie otoczenia zmieniło się, gdy robiła ostatnie przeszukanie. Na zewnątrz zgasły latarnie, czas iść. Bezpieczna w swojej ciężarówce i przekornie rozczarowana, że nie znalazła niczego naprawdę podejrzanego, Cyn patrzyła, jak stare BMW wjeżdżało na podjazd. Todd Ryder był młodszy, niż spodziewała się po opisie Liz. Prawdopodobnie bliżej trzydziestu pięciu lat niż czterdziestu,

pięć stóp i dziesięć cali lub coś około tego, z jasnymi, brązowymi włosami i ciele lekko otyłym, jak na mężczyznę, który stracił formę. Prawdopodobnie uprawiał sport w szkole lub koledżu. Jego podbródek był nalany, pewnie przez otyłość. Ubrany był w jedną z wielu par spodni khaki, które miał schludnie wyprasowane i niebiesko-czerwoną koszulkę. Koszulka była o jeden rozmiar za duża, co było pewnie spowodowane chęcią ukrycia dodatkowych piętnastu funtów w jego pasie. Wysiadł z samochodu i zatrzymał się, aby przeciągnąć kciukiem po krawędzi drzwi, potrząsnął z niesmakiem głową, zanim poszedł wzdłuż podjazdu do domu. BMW było dobrym, solidnym samochodem, pomyślała Cyn, przypominając sobie dzieciaka w alejce, który słyszał samochód zabójcy. Zadecydowanie nie gówniany. Poczekała jeszcze kilka minut zanim pojechała do domu, kierowała się na północ wzdłuż Pacific Coast Highway i drogą dojazdową żałując ludzi, którzy utknęli w porannym korku. Myślała o tym, czego się dowiedziała. Jedyną osobą, której dane posiadała policja była Patti Hammel, której się zdarzyło być dziewczyną Todda Rudera i która pomimo bycia pierwszą ofiarą, nie pasowała do profilu. Wygodne było to, że nie miała żadnej rodziny ani przyjaciół. Nikt nie zażądał ciała, nikt nie figurował w raporcie, oprócz jej byłego chłopaka Todda, którego to nie obeszło. Todd, który był może zbyt zraniony i który wybuchał przemocą. I był świadek, który wskazał Raphaela jako zabójcę, a który może nienawidził wampirów wystarczająco, aby nakręcić cała sprawę. Otworzyła swój telefon i wybrała numer Eckhoffa. - Cholera, Leighton, czy wiesz, która jest godzina? - Miasto nigdy nie śpi, staruszku. Bądź dla mnie miły, mam zamiar wyświadczyć ci przysługę.

- Możesz zacząć od pieprzonych przeprosin za ostatnią wiadomość. - Kto jest waszym świadkiem w sprawie o seryjne zabójstwa? Ten wskazujący na wampira, jako zabójcę? - Po to mnie obudziłaś? To nie jest moja przeklęta sprawa. Poza tym, mówiłem ci… - Taa, taa. Ale sprawdziłeś to, kiedy cię zapytałam wcześniej. Znam cię. Więc nie mów mi. Ja ci powiem. Nazywa się Todd Ryder. - Jak… Co do kurwy, Leighton. Kto, do diabła?… - I co za zbieg okoliczności… Czy wiesz, jak nazywa się były chłopak Patii Hammel? – Zapytała z fałszywym entuzjazmem. Zapadła cisza, po czym wściekłe przekleństwa i dźwięk ruchu po stronie Eckhoffa. Cyn uśmiechnęła się – Pasuje, prawda? - Skąd to masz? – Powiedział Eckhoff niskim głosem. – Nawet Santillo znalazłyby coś tak oczywistego. - Musisz szukać, aby coś znaleźć, Dean. Santillo usłyszał to, co chciał słyszeć. Chcesz mojej informacji czy nie? - Kurwa. Tak, do cholery. I nawet nie mów mi, skąd to masz. - Okay – powiedziała wesoło, potem przekazała wszystkie szczegóły, które otrzymała od swojego bezimiennego chłopca, będącego świadkiem do obsesji Todda Rydera na punkcie wampirów i jego ładnego samochodu, i wynajmu magazynu. – Mam dane stron internetowych i dane firmy wynajmującej na swojej poczcie głosowej. Przekażę ci to, kiedy się rozłączymy i chcę tylko jednej rzeczy w zamian za cały mój trud na

rzecz LAPD. - Taaa? A co to jest? – Zapytał kwaśno. - Boszsz, Dean. Myślę, że coś mi się należy. - Dobra, dobra. Co? - Chcę wiedzieć, dlaczego to zrobił. Chcę dziesięć minut w pokoju z nim po aresztowaniu. Eckhoff nie odzywał się. - Tylko ty, jasne, nie… Cyn roześmiała się. - Nie mam zamiaru zabić twojego podejrzanego, Eckhoff. Dziesięć minut, to wszystko, o co proszę. Poza nagraniem, oczywiście. Eckhoff westchnął głęboko. - Dlaczego to robisz, Cyn? Możesz spowodować problemy, jeżeli będziesz chciała. Santillo i jego przyjaciele skrzywdzili twojego chłopaka, dlaczego im nie oddać? - Ponieważ w przeciwieństwie do tego, co wszyscy zdajecie się myśleć, ja wciąż wierzę w prawo, szefie. A wszystko, czego naprawdę chcę, to powstrzymać tego dupka, zanim zabije kogoś innego. - Zaczynają mi płynąć łzy, świerszczyku. - I to jest powód, żeby się rozłączyć. Pamiętaj o obietnicy.

Rozdział XL Houston, Teksas

Jabril wyszedł spod prysznica wycierając się szybko, zanim założył jedwabny szlafrok wiszący za drzwiami. Owinął się nim, rozkoszując się dotykiem na swojej nagiej skórze. Nie było powodu, aby się ubierać. Jeszcze nie. Próbował nowej niewolnicy dziś wieczorem – kogoś, kto miał zastąpić jego starą faworytę. Stała się trudniejsza do zastąpienia, niż oczekiwał, co tylko powiedziało mu, że to był najwyższy czas zrezygnować z niej. To nigdy nie było dobre, aby przywiązywać się do niewolnicy krwi. Istniały, aby mu służyć, nic więcej. Podążył z powrotem do sypialni, podziwiając nowe meble. Jego personel był cudownie szybki w naprawianiu tego pokoju, był bardzo zadowolony. Rozbrzmiało pukanie do drzwi. - W sama porę – wymamrotał. – Wejdź – zawołał. - Mój panie – Asim wsunął się do pokoju swoim zwykłym wężowym sposobem. Wampir nigdy w pełni nie otwierał drzwi gdy wchodził, ale raczej otwierał je tylko tyle, aby wsunąć się przez próg. Jabril zmarszczył brwi. - Nie ciebie się spodziewałem, Asimie.

- Nie, mój panie, ale mam nowiny o Elizabeth i pomyślałem, że chciałbyś usłyszeć. Jabril poczuł przypływ lekkiej przyjemności. - Zatem została znaleziona. Czy jest zamknięta? - Znaleziona, tak, mój panie. Windle nie ma jej jeszcze w swoim ręku, aczkolwiek spodziewa się, że stanie się to bardzo niedługo. - Skoro wie, gdzie ona jest, to skąd to opóźnienie? - Szedł jej śladem od kilku dni, mój panie, i wyśledził ją do prywatnego domu, gdzie się zatrzymała. Niestety, przeprowadziła się do jakiegoś rodzaju schroniska. Jest tam kilkoro ludzi i widział tę Leighton, przychodzącą i wychodzącą więcej niż raz. Jabril przeklął wściekle. - Nie można jej pozwolić… - Nie, mój panie – Asim pozwolił sobie przerwać mu. – Windle obserwuje dom i jest całkowicie pewien, że będzie miał Elizabeth w ciągu dni, jeżeli nie godzin. Jabril przyglądał się swojemu porucznikowi, rozważając, czy jego wiadomości zasługiwały na ukaranie. Żaden z detektywów jeszcze nie miał dziewczyny w swoich rękach. Oczywiście musiał polegać na ludzkim agencie. Mógłby sprowokować Raphaela i wysłać wampirzego agenta, aby zabrał dziewczynę łamiąc zasady, do których złamania nie był jeszcze przygotowany. Jeszcze nie.

Lekkie pukanie rozległo się od drzwi i Asim odstąpił, aby zrobić przejście. Młoda kobieta stanęła w drzwiach – naga, jej długie, czarne włosy wisiały w zwojach, aż do jej kształtnego tyłka. Jej skóra była cudownie brązowa, a wystające sutki na jej małym, uniesionym biuście, były stwardniałe ze strachu. Jabril mrugnął leniwie i podniósł rękę. -

Bardzo

dobrze,

Asimie

–

powiedział

nieobecnym

głosem,

przyciągając dziewczynę bliżej i okręcając sobie jej jedwabiste włosy dookoła nadgarstka. Odchylił jej głowę na jedną stronę, obnażając jej szyję. Jego kły wysunęły się z głodem. - Informuj mnie – dał radę powiedzieć, zanim zanurzył kły w miękkości jej szyi, czując wibrację jej krzyku w każdej kości. Był ledwie świadomy wycofywania się Asima i zamykania drzwi, gdy mocno wysysał krew dziewczyny, czując ciepło i świeżość płynącą w dół jego przełyku. Zamruczał z przyjemności, gdy jego fiut stwardniał, chętny do posmakowania swego. Podniósł głowę, pchnął ja na łóżko, jej słaby szloch uczynił go jedynie twardszym. Tak, to był najwyższy czas na zmianę.

Rozdział XLI Los Angeles, Kalifornia

Areszt specjalny był ciemny i cichy noc po tym, jak został zaaresztowany Todd Ryder. To był pusty, ostry kontrast do tej nocy, gdy Raphael został przywieziony, a korytarze były pełne mundurów od ściany do ściany. Cyn ruszyła szybko, wzdłuż pokrytego linoleum korytarza z trudem powstrzymując swoje buty od stukania i niechcący przerywania tej ciszy. Za nią, Duncan równie dobrze mógłby być duchem z całym hałasem, który czynił. Jeżeli nie przyjechałby z nią, nawet nie wiedziałaby, że tu jest. Drzwi otworzyły się i Eckhoff wyszedł w światło. Jego wzrok przeskoczył z Cyn na Duncana i zmarszczył brwi. - Cyn. Otworzył drzwi do końca i zobaczyła jego porucznika stojącego wewnątrz, z Santillo spoglądającym wilkiem zza niego. - Poruczniku Garzon – rozpoznała go. Zignorowała Santillo. - Leighton – powiedział Garzon. – Doceniamy twoją pomoc – Santillo posłał porucznikowi wściekłe spojrzenie. - Zawsze chętnie pomagam wydziałowi, sir – odpowiedziała szczerze Cyn. Odsunęła się i wskazała na Duncana – To jest Szef Ochrony Raphaela, Duncan…, - zdała sobie sprawę, że nie ma pojęcia jak brzmi nazwisko

Duncana, ale on wyszedł na widok ze spokojem. - Duncan Milord – powiedział, a jego południowo amerykański akcent, aż krzyczał. Wyciągnął dłoń na powitanie, a porucznik odpowiedział machinalnie tym samym gestem. Eckhoff powtórzył za nim. Przez minutę pomyślałam, że Duncan właśnie zamierza wyciągnąć dłoń do Santillo, ale zakończył na przyjacielskim skinieniu w jego kierunku, co musiało go kosztować sporo trudu. Cyn nie wiedziała, czy to południowy akcent czy ludzki wygląd Duncana spowodował, że wszyscy się zrelaksowali. Cyn musiała się bardzo kontrolować, aby nie wybuchnąć głośnym śmiechem. Oczywiście jego ludzki wygląd to był jeden z powodów, dlaczego to Duncan, a nie kto inny stał obok niej. - Więc, czego się od nas spodziewasz? – Zapytała Garzon Duncana. - Cóż, sir, to sprawa bezpieczeństwa – wycedził Duncan. – Pan rozumie. Podejrzany… - Sposób w jaki to powiedział, pozwolił im zastąpić słowo „zabójca”. Nie było tu wątpliwości, że Ryder był winny. – Podejrzany próbował obwinić mojego szefa bardzo ciężkim zarzutem i nie mogę zgadnąć, dlaczego. Nie znamy go, nie figuruje w naszych aktach. Więc zgadłem, że od kiedy pani Leighton okazała się tak pomocna w wyśledzeniu go, może pozwolicie nam na słowo z nim, aby dojść, jakie zarzuty ma wobec Lorda Raphaela. Wolimy mieć takie sprawy na oku. Cyn chciała puścić pawia na takie działanie dobrego chłopca, ale to wydawało się działać. Porucznik pokiwał głową, zanim Duncan jeszcze skończył.

- Oczywiście. To nie powinien być problem. Leighton zna zasady przesłuchania, a pan sam musi mieć doświadczenie, Panie Milord? - Duncan, sir. Po prostu Duncan. I tak, mam. Spędziłem jakiś czas w zawodzie. Prawie dwieście lat temu, chciała dodać Cyn. Duncan spojrzał w jej stronę, jakby wiedział, o czym myślała. - Cóż, dobrze zatem – mówił porucznik. – Będziemy go przenosić za niedługo. Należy do miasta, ale chcemy utrzymać tę małą wizytę w ukryciu. Więc zróbmy to. Dziesięć minut, prawda Leighton? - Tak jest, sir. - Wystarczająco. Eckhoff … - Skąd wiedziałaś? – Zapytał Santillo, jego spojrzenie dawało jasno do zrozumienia, że mówi do niej. Cyn spojrzała na niego i podniosła brew w zapytaniu. - Jak powiązałaś Rydera? Cyn spojrzała wprost na niego, próbując coś odpowiedzieć na jego pytanie. - Sprawa wiązała się z jedną z moich – powiedziała. – Nastoletniej uciekinierki z Teksasu. Rozmawiałam z wieloma dzieciakami, aby ją znaleźć, a one wszystkie chciały mówić o zabójcy. Wszystko, co powiedziały prowadziło do Rydera. Pracował z dzieciakami z ulicy, miał zwyczaj zabierania od czasu do czasu dziewcząt, miał nawet pracę, która dawała mu

wiedzę, jak wysuszyć ciała, jak to zrobił zabójca. Ale to Lucia Shinn zidentyfikowała go jako chłopaka Hammel. Próbowała o tym z wami rozmawiać przez tygodnie, ale nikt nie słuchał. Santillo przybrał kolor wściekłej czerwieni, ale nic już nie powiedział. Eckhoff odchrząknął i ruszył w kierunku drzwi. - Skończmy, Leighton.

*****

Eckhoff prowadził ich wzdłuż korytarza obok celi, gdzie był trzymany Raphael. - Tutaj – powiedział wskazując nieoznaczone drzwi. – Normalne warunki, szyba jednostronna. Jesteśmy wyposażeni w nagrywanie, ale… - To nie będzie konieczne – powiedziała szybko Cyn. - Nie tym razem – zgodził się Eckhoff. – Chcesz, żebym wszedł z tobą? - Duncan będzie ze mną – Eckhoff otworzył usta, aby zaprotestować, ale Cyn podniosła rękę. – On nic nie powie, ale chcę, żeby Ryder go zobaczył. Trochę zastraszenia nigdy nie zaszkodzi, Dean, a jeżeli Ryder zabił te dziewczyny…

- Zabił je wszystkie. Ten magazyn był jednym z tych miejsc do wynajęcia, ale nasz chłopiec miał cały garaż z bieżącą wodą i zlewem, gdyby chciał umyć swoje star Winnebago. Zrobił tam prywatną rzeźnię. - Dowody? - Całe miejsce śmierdzi wybielaczem, ale wygląda na to, że Hammel spędziła tam dużo czasu, zanim ją zabił, ponieważ miał dużo jej rzeczy osobistych: książki, dokumenty, tego typu rzeczy. Powinien to wszystko spalić. Lepiej dla nas, że schował to w magazynie, schludnie i czysto. - Taaa, Todd to schludny facet. Jakieś narzędzie zbrodni? - Prawdopodobnie gładki widelec do grilla. Było ich kilka w mieszkaniu, ostre i ciężkie. Oddział medyczny szuka śladów metalu w ranach na szyi. - Co powinni zrobić wcześniej. Eckhoff wzruszył ramionami. - Dziesięć minut, Leighton.

*****

Ryder podniósł wzrok, kiedy weszli do pokoju. Siedział na prostym, metalowym krześle przymocowanym do podłogi. Stał tam stół, ale został odsunięty i ustawiony pod ścianą, więc więzień siedział wyeksponowany z rękami skutymi za plecami i kostkami związanymi razem. Wciąż był ubrany w koszulkę i spodnie khaki, ale już nie wyglądały na wyprasowane. - Kim, do kurwy, jesteście? – Warknął. - Nieważne, Todd – miło powiedziała Cyn. – Ale skoro pytasz tak uprzejmie, powiem ci. Jestem osobą, która cię złapała. - Gówno prawda. - Co za język – odpowiedziała. – Więc powiedz mi. Wiem, że wszystko zaczęło się od Patti. Zgaduję, że był to prawdopodobnie wypadek, może kłótnia. Chce wyjść, ty jesteś zdenerwowany… - Pieprzyć to! Czy wyglądam na faceta, który musi prosić kobietę, aby nie odchodziła? Gówno. Dwie godziny po jej wyjściu miałem młodszą, wjeżdżającą do mojego łóżka. - Tak, ale czy ona również wyjechała z twojego łóżka, Todd? Twoje ostatnie dziewczyny mają raczej krótkie życie. - To nie moja wina. Zadawały się z pieprzonymi krwiopijcami, rzeczy się zdarzają. Cyn spojrzała na niego i uśmiechnęła się tak, że Raphael byłby z niej dumny. Todd Ryder widocznie to zauważył, ponieważ zaczął się pocić.

- Przepraszam Todd – Cyn powiedziała słodko. – Nie przedstawiłam cię mojemu wspólnikowi. Odsunęła się, żeby mógł zobaczyć Duncana. -To jest Duncan. Oczy Rydera błysnęły w kierunku, gdzie stał Duncan tyłem do okna obserwacyjnego z ramionami zwyczajnie skrzyżowanymi. - Taa? Wielkie mi rzeczy. Przyprowadziłaś swojego chłopaka, żeby mnie pobił czy co? Jestem przerażony. Mam nadzieję, że masz dobrego prawnika, bo nie zamierzam dać się zamknąć za coś, czego nie zrobiłem. Pieprz się. Cyn potrząsnęła głową w udawanym rozczarowaniu. - W takim wypadku, będziemy bardzo uprzejmi. Ale nie martw się… - Ja się nie martwię – odciął się szybko, ale Cyn kontynuowała, jakby się nie odzywał. - …Duncan nie ma zamiaru cię uderzyć – przechyliła się do przodu i wyznała. – To nie jego metoda. Prawda, Duncanie? – Spojrzała przez ramię. Duncan nawet nie drgnął, po prostu otworzył usta i uśmiechnął się. Oczy Rydera rozszerzyły się i krople potu zalśniły na jego czole, gdy pokój wypełnił się smrodem strachu. - Co, do kurwy, on tu robi? – Sapnął. – Nie możesz tego zrobić. Mam prawa.

- Patti też miała prawa, Todd. Tak samo, jak wszystkie te dziewczyny, które zabiłeś, aby kryć własny tyłek. Albo czekaj… może doszedłeś potem? Czy gliny znajdą spermę na tych drobiazgach w twojej kryjówce? Odwrócił wzrok od Duncana, jego twarz wykrzywiła się w obrzydzeniu. - Jezu, jesteś odrażającą dziwką – jego spojrzenie wróciło z powrotem, a słowa zamarły, gdy Duncan zrobił krok na przód. - Uważaj na słowa, człowieku. Ryder mrugnął wściekle, jego grube mięśnie napięły się pod materiałem, gdy poruszył się, aby pchnąć przymocowane krzesło z daleka od wampira. - Spójrz, spójrz. Chciałbym pomóc, ale ja nie zrobiłem… Duncan przybliżył się trochę i pociągnął nosem. - Zdenerwowany, mały człowieczku? – Wyszeptał i wciągnął powietrze z zapachem spoconej skóry Rydera. Ryder podskoczył, jakby został uderzony, jego oczy stały się prawie białe ze strachu, a z jego gardła wyrwało się zawodzenie. - Nie możesz tego zrobić – powiedział Ryder znowu, jego głos był zachrypniętym szeptem. - Ależ Todd, nigdy mnie tu nie było – powiedziała rozsądnie Cyn. Spojrzał na nią, próbując złapać sens jej słów. Jego twarz zbladła w zrozumieniu.

- Nie – wyszeptał. – Nie możesz. Ja nie… Cyn uśmiechnęła się. - Okay – wycharczał, jego spojrzenie przeskakiwało nerwowo pomiędzy Cyn i Duncanem, jakby napinał się, aby mieć na oku wampira, podczas gdy rozmawiał z nią. – Spójrz. Powiem ci, co chcesz wiedzieć, ale nie pozwól mu.. – Szarpnął głowa w kierunku Duncana. - Spowiedź jest dobra dla duszy – powiedział cicho Duncan. – Albo tak słyszałem. Roześmiał się i to był przerażający odgłos. - Proszę – wyszeptał Ryder bez tchu. – Będę mówił, ale nie… - Więc mów – powiedziała Cyn znudzonym głosem. – Zacznij od początku. - Okay, okay – powiedział Ryder przełykając hałaśliwie. – Musicie mi uwierzyć. Nie chciałem jej zabić – powiedział szybko. – Patti. Biliśmy się, jak mówiłaś – skinął na Cyn. – Miała zaproszenie na jedno z tych przyjęć z wampirami, w tym domu. Była taka podekscytowana. To było chore. Widocznie przypomniał sobie o swojej widowni i spojrzał w górę z szeroko rozwartymi oczami. - Nie chciałem – znowu przełknął nerwowo i kontynuował. – Kochałem ją i poprosiłem, aby nie szła, ale jej to nie obchodziło, wkurzyłem się i czymś rzuciłem. Nie pamiętam, co to było, ale nie chciałem jej skrzywdzić. Kochałem ją – powtórzył z żałością, jakby to wszystko wyjaśniało. - Ale wiedziałem, że gliny mi nie uwierzą, więc…- nagle wyprostował

się wciągając powietrze, jakby świadomy tego, co po raz pierwszy chce powiedzieć. Zmarszczył brwi i spojrzał rozmyślnie na Cyn, ale nagle pojawił się tam Duncan, na wprost niego, zasłaniając mu widok. Wzrok Rydera zalśnił, ale nadal mówił. - Zdecydowałem, że od kiedy zaczęła się ta cała sprawa z wampirami, one powinny za to zapłacić. Zabrałem Patti do wanny i wykrwawiłem tak, żeby wyglądało, że zrobił to wampir, a potem podrzuciłem gdzieś ciało, aby znalazły je gliny. Zabiłem inne dziewczyny tylko po to, aby wyglądało, że Patti była częścią serii zabójstw. To znaczy, te wampiry zabijają ludzi cały czas, więc jaka różnica… Cyn zignorowała jego ton, zniesmaczona przez jego patetyczność mającą na celu usprawiedliwienie wszystkiego, co zrobił. Jakby te dziewczyny zasługiwały na śmierć, ponieważ Patti Hammel pieprzyła wampira. Nie musiała słuchać, aby wiedzieć, jaki rodzaj gówna on chce pokazać. A poza tym, nieważne co mówił Eckhoff, wiedział, że rozmowa jest nagrywana. Nie oficjalnie, i policja nie byłaby zdolna użyć tego jako dowód, ale powie im to wszystko, czego potrzebują, aby zamknąć Rydera za morderstwa. Usiadła na krześle, spoglądając na swoje stopy, dopóki Duncan nie dotknął delikatnie jej ramienia. - Cynthio. Spojrzała na niego, zdając sobie sprawę, że Ryder przestał mówić. Cały pokój śmierdział potem i strachem, chciała wyjść. Wstała. - Duncan? Skończyliśmy? Miała

tyle

przytomności

umysłu,

aby

stać

tyłem

do

okna

obserwacyjnego, ale Duncan przyglądał się jej w skupieniu, więc wzięła wdech i wypuściła go powoli. - Ze mną w porządku. Po prostu chcę się stąd wynieść do diabła Kiedy podrzucała Duncana przed główny dom, nie było jeszcze nawet północy. Zatrzymała się i zostawiła włączony silnik, gdy Duncan odwrócił się do niej zaskoczony. - Nie wchodzisz? - Nie dzisiaj. Słuchaj, Duncan. Dzięki. Nie mogłabym tego zrobić bez ciebie. Wzruszył ramionami. - Nic z tego, co powiedział, nie można wykorzystać w sądzie. - Nie, ale teraz wiedzą, o co pytać i będą coś na niego mieli. Wystarczająco przekonywującego w każdym razie. Poza tym, jesteś przerażającym wampirem. Nie sądzę, aby Todd miał zamiar szybko wyjść z więzienia. - Poinformuję Raphaela o szczegółach, jeżeli ty… - nie skończył, ale spojrzał na nią wyczekująco. - Spokojnie, nie krępuj się. Muszę się przespać. Zawsze czuję rozczarowanie, kiedy zamknę sprawę, wiesz? Duncan uśmiechnął się wszechwiedząco, co ją jakoś zirytowało, więc zaczęła zrzędzić. - Co z akcentem? Miałeś go na lotnisku, też z Mirabelle. Normalnie tak

nie mówisz. Jego uśmiech się rozszerzył. - Ależ mówię, Cynthio – powiedział z ciężkim akcentem. – To północny akcent nie jest normalny. Cyn roześmiała się. - Jesteś człowiekiem wielu niespodzianek, Duncanie Milord. Czy to twoje prawdziwe nazwisko? - Kiedyś było – powiedział gorzko. – Teraz po prostu Duncan. - Cóż, po prostu Duncanie, dziękuję. Dotknął swojej głowy jakby uchylał kapelusza i wysiadł z samochodu. - Ciesz się odpoczynkiem, Cynthio. - Dzięki. I jak sądzę zobaczę cię w niedzielę, prawda? - O, tak – powiedział z wyrazem satysfakcji. – Nie chciałbym tego przegapić.

Rozdział XLII Następnego dnia Liz już czekała, kiedy przyjechała Cyn. Luci znalazła gdzieś dla niej ubrania, parę czystych denimów, które wisiały wystarczająco nisko, aby pokazać srebrny nit w jej pępku, oraz kilka topów założonych jeden na drugi w tęczy kolorów, które były lekko wyzywające. Cyn uśmiechnęła się. Miała przeczucie, że ona i Liz miały ze sobą kiedyś dużo wspólnego. - Rozmawiałam z Mirabelle – powiedziała Liz bez wstępów. – Wie, że przyjedziemy. - Tak słyszałam. Gotowa? - Taa. To twój samochód? – Zapytała spoglądając na dużego SUV-a. – Ładny. Mogę prowadzić? - Masz prawo jazdy? – Liz potrząsnęła głową. – Zatem odpowiedź brzmi: nie. Ale znajdziemy sposób, aby naprawić to naprawdę szybko. No chodź, to nie tak daleko. - Już jesteśmy? – Zapytała Liz trzydzieści minut później. – Myślałam, że powiedziałaś, że to nie tak daleko. Cyn nie odpowiedziała od razu. Była skupiona na przejeżdżaniu przez czteropasmowy korek na drodze dojazdowej, posyłając więcej niż raz obsceniczny gest i używając klaksonu na inne pojazdy. Kilka minut później przejechały przez McLaren Tunel i wjechały na Pacific Coast Highway w Malibu.

- Wszystko, co jest w zasięgu mniej niż godziny jazdy, jest niedaleko w tym mieście. Ale już teraz będziemy za niedługo - zapewniła ją. Liz patrzyła na rząd ekskluzywnych domów stojących przy drodze, ich frontowe drzwi były tylko kilka stóp od drogowego korka. Za nimi nie było nic, tylko piasek i kotłująca się jedwabista czerń Pacyfiku pod prawie pełnym księżycem. - L.A. jest większe niż myślałam – powiedziała cicho. - Tak się wydaje – zgodziła się Cyn. – Problemem jest, że tu nie ma prawdziwego centrum. To rodzaj rozsypanego miejsca. - Tak sądzę. Cyn spojrzała. - Mirabelle jest bardzo podekscytowana zobaczeniem cię. - Mmm. Ja też – spojrzała z ukosa na Cyn. – Jesteś pewna, że to w porządku, prawda? To znaczy, Luci powiedziała, że powinnam ci ufać i wszystko, ale nie wiesz, jaki jest Jabril. Jest naprawdę przebiegły dając pieniądze sędziom i każdemu, tak, że robili cokolwiek… - Liz. - Kocham Mirabelle i wiem, że próbowała, ale on ją skrzywdził i… - Liz. Liz spojrzała na nią z oczami rozszerzonymi zmartwieniem. - Elizabeth, kochanie, w porządku. Jabril nie ma tu władzy, a ty

możesz ufać Raphaelowi. Ja mu ufam. Nie chce skrzywdzić Mirabelle i nie chce skrzywdzić ciebie. A nawet, jeżeli ktoś będzie chciał cię skrzywdzić, nie pozwolę na to, okay? Zostanę z tobą tak długo, jak będziesz chciała, dopóki nie poczujesz się bezpiecznie. Kiedy będziesz chciała wracać do Luci powiedz słowo, a wyjdziemy. Liz przełknęła głośno. - Okay? – Zapytała. - Okay – to było słabe, ale zdecydowane. - Wystarczająco – powiedziała Cyn z uśmiechem. – Ponieważ to tu. Wskazała przed nimi, na prawo, gdzie posiadłość Raphaela była niczym więcej, tylko ciemnym lasem drzew po jednej stronie drogi. - Wygląda gorzej niż jest – przyznała. – Jak już przejedziemy przez bramę jest całkiem ładnie. Skręciła i zatrzymała się, zanim dojechały do bramy. - Jesteś pewna, ze wszystko w porządku, prawda? Jeżeli nie, zawracamy natychmiast i zapominamy o całej sprawie. Liz pokiwała głową biorąc głęboki wdech. - Nie. Nie, ze mną w porządku. Chcę zobaczyć moją siostrę. - Nie martw się nimi – powiedziała Cyn, kiedy podjechały do bramy. Wampirzy

strażnicy

Raphaela

zbliżyli

się

do

Land

Rovera,

przyglądając się im bardzo uważnie. Jeden z nich podszedł do jej drzwi i rozpoznał Cyn przyjacielskim skinięciem, a ona wiedziała, że Aleksandra

uprzedziła ich o wizycie Elizabeth, ale oni i tak postępowali zgodnie z procedurą, jak musiało być. Słyszała jak Elizabeth odetchnęła z ulgą, gdy strażnik wycofał się i pomachał im przez otwartą bramę. - Przerażające – powiedziała Liz. - Taa, całkiem. Ochrona Raphaela wydaje

mi się ściślejsza niż

Jabrila. - Masz na myśli Pana Fiuta. - Tak, jego mam na myśli. Już jesteśmy. Zatrzymała Land Rovera na drodze do dworku Aleksandry i wyłączyła silnik. Liz wyglądała przez okno. - Co to za dom? Wygląda jak coś ze starego filmu. - Uh huh. Ale nie mów tego Aleksandrze, okay? Ona uwielbia ten dom. - Jakbym mogła. Więc co teraz? - Cóż, teraz wysiądziemy z samochodu i… - kątem oka uchwyciła ruch w pobliżu domu. – Nadchodzi Mirabelle. Liz zamarła, gdy Mirabelle wychodziła z kuchni zostawiając za sobą otwarte drzwi i biegła podjazdem w ich kierunku. - Wygląda prawie normalnie – wyszeptała Liz. - Ona jest prawie normalna – odszepnęła Cyn.

Liz roześmiała się nagle i otworzyła drzwi prawie wypadając z ciężarówki w swojej chęci spotkania się z Mirabelle w pół drogi. Cyn patrzyła na dwie siostry w objęciach, zakłopotana czując łzy stające jej w oczach. - Skończyłam swoją pracę.

*****

Cyn wędrowała z daleka od dworku pomiędzy drzewami, zatrzymując się, gdy przeszła przez nowo posadzony żywopłot. To było niesamowite, co mogła zrobić odpowiednia ilość pieniędzy w tak krótkim czasie. Chcesz żywopłot? Nie trzeba czekać, aż rośliny urosną. Przywieziemy wyrośnięte sadzonki i przytniemy w jakikolwiek kształt sobie życzysz. Bez wątpienia Aleksandra planowała je jeszcze większe, zwłaszcza, jeżeli książka Stephena Kinga „Lśnienie” była jej wzorem. Przeszła na tył nie mając zamiaru testować zaciemnionej ścieżki pomiędzy sadzonkami. Może w pełni dnia, ale nie w ciemności i otoczona przez wampiry, nieważne jak przyjacielskie. Usłyszała, że ktoś zaczął grać na fortepianie i uśmiechnęła się, zastanawiając się czy Mirabelle pokazuje swoje nowo nabyte umiejętności. Nie mogła sobie wyobrazić, aby tak entuzjastyczne granie wychodziło spod ręki Aleksandry.

Aleksandra, oczywiście zaprosiła ją, aby została. Mirabelle i Liz odeszły niemal natychmiast, ich głowy były pochylone ku sobie w wymianie cichych szeptów. Ale Cyn nie była w nastroju na gierki Aleksandry. Zbyt dużo pracowała i zasłużyła na przerwę. Poza tym, znalazła Elizabeth i rozwiązała sprawę kilku zabójstw, a wszystko w przeciągu dwudziestu czterech godzin. Myśl o reakcji Jabrila na to, co przyniosły jego zainwestowane pieniądze, budziła w niej uśmiech. Przeszła dookoła ogrodzenia na ścieżkę pomiędzy domami. Teren był tu pieczołowicie zagrabiony, grube konary oczyszczono, aby stworzyć bardziej las niż ogrodzenie. Żwir pod jej stopami błyskał bielą w blasku księżyca, co było jedynym oświetleniem ścieżki. Wampiry nie potrzebowały niczego więcej, a nikt inny nie był zaproszony, aby się tu przechadzać. Z wyjątkiem Cynthi, oczywiście. Szła tędy z Raphaelem pierwszej nocy, gdy się spotkali, kiedy zgodziła się pomóc mu odzyskać Aleksandrę. Teren pod jej stopami zaczął opadać i wiedziała, że główny dom jest już blisko. Ale nie chciała tam iść. Jeszcze nie. Więc zeszła ze ścieżki i znalazła drogę pomiędzy drzewami przesuwając palcami po grubej korze, gdy przechodziła, dopóki nie znalazła polany będącej wytworem sztuki ogrodniczej. Usiadła na ziemi, rozkoszując się możliwością bycia samej w lesie. Było przyjemnie, nie gorąco, w sam raz na jej skórzaną kurtkę. Odchyliła się do tyłu opierając głowę o szeroki pień drzewa i zamknęła oczy, wsłuchując się w jednostajny szept oceanu. - Znalazłaś swojego małego ptaszka. Jego głos nadszedł z ciemności nocy, jedwabisty i skrywający ciemność.

Rozdział XLIII Cyn wiedziała, że on tu jest, czuła jego nadejście poprzez trudne do określenia połączenie, które dzielili. Otworzyła oczy, ale on był niczym więcej, tylko głębszą ciemnością pod drzewami. - Znalazłam – powiedziała nie poruszając się. Raphael porzucił cienie, które go otaczały i wyszedł na widok, wybierając swoje własne drzewo, o które się oparł. Ubrany był w swój zwykły, elegancki garnitur, a Cyn patrzyła z rozbawieniem, jak zdjął marynarkę i odrzucił ją niedbale na ziemię. Usiadł naprzeciwko niej, poluzowując krawat i wyciągając swoje długie nogi, aż ich stopy niemal się zetknęły. Żadne z nich nie przemówiło pierwsze. Cyn słuchała jego wolnego, jednostajnego oddechu i wiedziała, że może on wykryć więcej niż ona – nagłe bicie jej serca na jego widok, krew doprowadzającą do zaczerwienienia się jej policzków z nerwowego podekscytowania, a nawet gorąco pożądania, które było niemal stałym objawem na jego obecność. - Dlaczego? – Zapytała w końcu. Czarne oczy Raphaela jaśniały srebrem odbijając blask księżyca, gdy jego wzrok odnalazł ją w ciemności nocy. Nie obrażał jej przez udawanie, że nie rozumie pytania, ale odwrócił wzrok, spoglądając w przeszłość, której ona nie mogła zobaczyć. - Moje pierwsze dekady jako wampir, spędziłem sam – powiedział. – Zabijałem, ale jedynie, gdy byłem głodny, muszę sobie to przynajmniej

przyznać. Niektóre młode wampiry pobudzone przez swoją nową moc, zabijają bez opamiętania, dopóki nie zostaną powstrzymane w taki czy inny sposób. Nigdy nie byłem jednym z tych. Ale nawet, kiedy zabijałem, nie poświęcałem myśli poszczególnym istnieniom, którym zabierałem życie. To było pożywienie, nic więcej, a ja chciałem żyć, więc je zabierałem. Nigdy świadomie nie brałem pod uwagę tych spraw, oczywiście. Byłem trochę więcej niż zwierzęciem, stworem przebiegłym i działającym instynktownie, kierującym się tylko drogą ku przeżyciu tego dnia i następnego po nim – strząsnął niewidzialny pyłek ze swoich spodni gestem, który wzięłaby za nerwowy u każdego innego. - Czas mijał – kontynuował – i zacząłem rządzić swoim własnym życiem, aby odzyskać kontrole nad tym, kim i czym jestem. A to, co znalazłem wewnątrz siebie, to była moc. Prawdziwa moc, po raz pierwszy w moim życiu. Koniec z bycia lokajem swojego ojca czy źle używanym narzędziem mojej księżniczki. Byłem wampirem i nie tylko wampirem, ale panem z mocą do wykorzystania. Moja Mistrzyni, ta, która mnie stworzyła, poczuła moje przebudzenie i moją rosnącą siłę, więc zawołała mnie w końcu, zamierzając użyć mnie do swoich własnych celów, nawet jeżeli byłem używany przez innych przez całe moje życie. Jego głos stwardniał. - Nie miałem zamiaru być używanym. Nie przez nią, przez nikogo, nigdy więcej. Ale były rzeczy, których musiałem się nauczyć, rzeczy z istnienia wampira i człowieka, o mocy, o życiu. Mogłem gardzić księżniczką, która mnie wykorzystywała, gardzić ojcem, który trzymał mnie w brudzie swojej farmy, ale oni widzieli mnie tym, kim byłem – nieuczonym wieśniakiem, niczym więcej.

Sowa zahukała wysoko nad głowami, a potem rozległ się szum skrzydeł, gdy przeleciała nad czubkami drzew. Raphael podniósł wzrok śledząc z łatwością ruch ptaka, podczas gdy Cyn wytężała się, aby zobaczyć zaledwie błysk bladego skrzydła. Opuścił spojrzenie spoglądając na nią, a potem szybko odwrócił wzrok, jakby to było zbyt trudne dla niego powiedzieć jej te wszystkie rzeczy w oczy. - Pozostawałem ze swoją Mistrzynią przez wiele lat – kontynuował. – Pozwoliłem jej wykorzystywać swój umysł i swoje ciało do jej własnych celów. I uczyłem się. Jak być dżentelmenem, jak rządzić innymi czy w jej przypadku, bardziej jak nie rządzić innymi, ale wciąż się uczyłem, nawet jeżeli tylko przez jej zły przykład. I zgłębiałem moc. Moją moc, która jak szybko odkryłem była potężniejsza niż jej. Ćwiczyłem w ukryciu, sprawdzając moją siłę woli na innych, eksperymentując, przekraczając granice tego, co mogłem osiągnąć prostą myślą. Byłem ostrożny w ukazywaniu mojej rosnącej siły przed Mistrzynią. Raz za razem, mogłem ją pokonać nawet wtedy, ale mogła zebrać inne ze swoich dzieci przeciw mnie, a ja nie byłem jeszcze wystarczająco wyposażony, aby pokonać ich wszystkich. - A potem ona umarła – potrząsnął głową i roześmiał się cicho. – Była kompletnie sobą upojona, pewna swego wdzięku i urody, co było istotne, zapewniam cię. Ale w końcu, jej uroda była niczym, a raczej wszystkim. To zazdrosna żona ją zniszczyła, wbijając kołek w jej serce, gdy leżała podczas dziennego snu obok swego kochanka, który by mężem tej kobiety. To była głupia pomyłka, pozostawać tak podatną na zranienie i tak bardzo do przewidzenia, jak mogła skończyć w tak upokarzający sposób. Zamilkł na czas trwania oddechu, a gdy przemówił był smutek w jego

słowach. - Większość z jej dzieci zginęła razem z nią. To było nierozerwalnie związane z jej wolą, a w końcowych chwilach wyssała ich do sucha w daremnej próbie uratowania siebie. Musiała wiedzieć, że to było daremne, musiała wiedzieć, że jedynie wciąga ich w śmierć za sobą, ale ją to nie obchodziło. Żadna cena nie była zbyt wysoka, jeżeli istniałaby choć najmniejsza szansa, że jej własne długie życie zostanie uratowane. - Ja i jeszcze kilku przeżyliśmy, ci z nas, którzy mieli moc, aby wytrzymać jej ostatnie wezwanie. Niektórzy z nich umarli wkrótce potem, popadając w życie pełne rozpusty, co było jedynym, czego ich kiedykolwiek nauczyła. Reszta włóczyła się w poszukiwaniu nowego pana, podczas gdy ja wziąłem moją nowo odnalezioną wolność i wyniosłem się, aby szukać mojego własnego miejsca. A potem, żaden ze starych mistrzów samodzielnie nie miał siły, aby mnie wyzwać. A kiedy mogli zjednoczyć się przeciw mnie, zabrałem kilku moich ludzi i przybyłem tu, do Ameryki, nowego świata. Spojrzał na nią bezpośrednio, podkreślając ostatnie słowa. - Od ponad pięciuset lat jestem wampirem, nie zaznałem pana, nie zaznałem lorda, ani pani. Nie, od śmierci mojej Mistrzyni nie ma istoty martwej czy żywej, żądającej ode mnie więcej niż mogę dać, lojalności wobec współtowarzyszy, zaufania pomiędzy Panem i dzieckiem. - Ale Aleksandra… - zaprotestowała. - Aleksandra – powiedział prawie ze znużeniem – jest piękną kobietą, która kiedyś była dzieckiem, które kochałem. Czasami myślę, że zrobiłbym lepiej, jeżeli nigdy bym jej nie odnalazł w paryskim lochu, albo

zostawił ją, aby szła własną drogą czy zbłądziła próbując. Potrząsnął głową. - Nie, moja Cyn, nie było nikogo przez te wszystkie setki lat, kto by mną rządził. Dopóki nie spotkałem ciebie. Najpierw, pragnąłem cię, a twoja odporność na moje zaloty tylko sprawiała, że pragnąłem cię bardziej. Kiedy w końcu wszedłem w ciebie, poczułem twoje uniesienie z namiętności pod sobą i jedyne o czym mogłem myśleć, to posiąść cię znowu i znowu. Mój głód ciebie był tak świeży, jakbyśmy nie byli przed chwilą połączeni. Patrzyłem w dół na twoją twarz, na twoje oczy wypełnione pożądaniem tylko dla mnie i wiedziałem, że mógłbym oddać wszystko, co miałem, aby zapewnić ci bezpieczeństwo u mego boku i w moim łóżku. - Wiec w końcu pokonawszy wroga, nie mogąc ponieść porażki, odszedłem – powiedział z niesmakiem. – Wolałem raczej to, niż stanąć przed tobą z moją słabością. Postanowiłem zostawić cię, zapomnieć o tobie, co, jak myślałem, miało być z pewnością możliwe. Poza tym, jak mógł jeden człowiek przejąć kontrolę nade mną i moimi uczuciami w tak krótkim czasie? – Uśmiechnął się gorzko, potrząsając głową nad własną głupotą. - Powiedziałaś mi kiedyś, że nawiedzam twoje sny – powiedział cicho. – Kiedy cię straciłem, musiałem żyć tymi chwilami skradzionymi z twoich snów. Chciałem żebyś pamiętała mnie tak, aby żaden inny mężczyzna nie mógł cię dotknąć w ten sposób, w jaki ja cię dotykałem. Każda taka możliwość doprowadzała mnie do szaleństwa. Kiedy dowiedziałem się, że pojechałaś do Teksasu, moją pierwszą myślą było zniszczenie Jabrila Karima, zanim jego oczy mogłyby na tobie spocząć, zanim mógłby nawet pomyśleć, aby cię wziąć dla siebie.

Wysoko nad nimi, chmura zakryła księżyc ukrywając jego twarz i tylko srebrny błysk jego oczu był widoczny, gdy spotkał jej spojrzenie. - W końcu zostałem zniewolony, słodka Cyn, bezradny w obliczu tak ludzkiej wady. Kocham cię. Cyn spojrzała na niego, jej serce waliło tak mocno, tak szybko, że wyciskało oddech z jej płuc. Część niej chciała pamiętać każdą minutę tej nocy, głębokie cienie pod drzewami, rozproszone światło księżyca, zapach eukaliptusów, ostry i gryzący, chwilę, gdy po raz pierwszy obnażył przed nią swoją duszę. Chciała rzucić się w jego ramiona, poczuć to wielkie ciało obejmujące ją i mówiącego znów, że ją kocha. A to, że myślał, że to porażka kochać ja w ten sposób? Rozumiała to doskonale. Walczyła z uczuciem miłości przez większość swojego życia, miłości do ojca, nieobecnej matki, korowodzie niań wchodzących i wychodzących z jej życia. Żadne inne odczucie nie miało mocy, aby odrzucić powodu, zniszczyć zbudowane z pieczołowitością mury i zostawić cię krwawiącą i zniszczoną. Ale ponieważ rozumiała, ponieważ pamiętała to wszystko zbyt dobrze, świeży ból utraty jego, pozostała nieruchomo, siedząc w ciemnej ciszy pod swoim drzewem Raphael uśmiechnął się smutno, a jego głowa nagle podniosła się w kierunku dworku Aleksandry, jakby nasłuchiwał. - Twój mały ptaszek jest gotowy do odlotu – skomentował. Prawie natychmiast podniósł się, strzepując swoją marynarkę i oferując Cyn dłoń. Włożyła swoją dłoń w jego pozwalając mu podnieść się na nogi,

czując jego zupełny brak trudu w każdym ruchu. Podciągnął ją i przysunął blisko, przesuwając swoje ręce przez jej plecy, aby ją przytrzymać. - Wybór należy do ciebie, słodka Cyn – wyszeptał w jej ucho. Podniósł jej twarz i potem ją pocałował delikatnym, słodkim, wolnym pocałunkiem, któremu nie mogła się oprzeć. - Przyjdź do mnie, kiedy będziesz gotowa – wyszeptał, a potem ja puścił i odsunął się. - Raphael…- zaczęła, ale jej przerwał. - Ona tu nie należy – powiedział spoglądając w kierunku dworku Aleksandry. – Siostra Elizabeth – spojrzał z powrotem na Cyn. – Ona nie należy do moich ludzi. Powinna iść w świat. - Wiem – skinęła. – Znajdę coś dla niej, jakieś miejsce. - Nie chcę również, by Mirabelle mieszkała z Aleksandrą – powiedział zamyślonym głosem. – Rozumiem powody Duncana, dla których ją tu sprowadził. W jakiś sposób, to dobra robota. Ale mam inne plany, co do Mirabelle. - Co masz na myśli? Jakie plany? – Zapytała Cyn, nagle czując się bardzo odpowiedzialna za obie siostry. Raphael uśmiechnął się do niej, jakby spodziewając się jej reakcji. - Nic bez jej zgody, moja Cyn. Nie martw się o to. Właściwie myślałem o koledżu. Zasługuje na więcej niż życie jako zabawka Aleksandry. - Oh.

Patrzył nieruchomo w jej oczy. - Ale zapamiętaj to, lubimaya, ona należy teraz do moich, nie do twoich. Cyn westchnęła. - Wiem – przyznała z urazą. Raphael roześmiał się. - Przyjdź do mnie, słodka Cyn. Będę czekał. I zniknął, nie pozostawiając śladu po swoim odejściu, poza szeptem liści i wszechwładnym smakiem swoich ust na jej wargach. Houston, Teksas

Jabril siedział za swoim biurkiem czytając ostatnie raporty swoich księgowych. Walczył, aby pozostać spokojnym, karmiąc swoje rosnące napięcie uderzeniami swojego wiecznego pióra w swojej dłoni, gdy przyglądał się długiej kolumnie cyfr. Jego zespół finansowy działał gorączkowo, wyprowadzając tyle z pieniędzy Mirabelle, ile tylko mogli, zanim głupia dziewczyna zorientuje się, co się dzieje i położy temu kres. Tyle przynajmniej była mu winna za te wszystkie lata, kiedy nikt inny się nie martwił. Niewdzięczna suka. Oczywiście już wynajęła tłum rekinów prawniczych w Kalifornii, aby przeciwstawić się wszystkiemu, co zrobił. Bez wątpienia Raphael był więcej niż szczęśliwy mogąc pomóc, co było powodem, dlaczego ludzie Jabrila

przenosili tak szybko rachunki, jakby mógł je skraść. Nie to, że to kradzież. On jedynie zabierał to, co było jego. Jeżeli tylko miałby więcej czasu. Delikatne pióro jęknęło i wkład wylał się, rozlewając ciemny płyn po jego palcach i papierach. Jabril podskoczył na krześle, przeklinając odrzucił połamane części. Spojrzał ze wściekłym warknięciem, gdy otworzyły się drzwi i wszedł Asim. Asim zauważył powód złości, gdy zobaczył bałagan na biurku. Jabril patrzył na niego. Potrzebował kogoś, aby wziął winę za jego złość na siebie, a Asim nadawał się jak każdy inny, - Nie stój tam, ty debilu – warknął. – Przynieś mi ręcznik. Asim pospieszył do leżącej obok łazienki, wracając z grubym, białym ręcznikiem trzymanym przed sobą. - Panie – powiedział podając, gdy Jabril złapał go i zaczął wycierać swoje ręce. – Masz telefon. Jabril zasyczał na niego z niedowierzaniem. - Czy wyglądam na chętnego do rozmowy telefonicznej, Asim? Kto mógłby dzwonić teraz, abym musiał z nim rozmawiać? Oczy Asima nerwowo przesunęły się z jednego końca pokoju na drugi, jakby szukał niewidzialnych słuchaczy. Podszedł bardzo blisko i wyszeptał imię. Oczy Jabrilla rozszerzyły się z zaskoczenia. - Cóż, to interesujące. Czego ona chce?

Asim chrząknął. - Przyjaźni. Przekonałem ją, aby porozmawiała bezpośrednio z tobą. - Przyjaciele? Jak ciekawie – Jabril usiadł i sięgnął po telefon, jego usta wykrzywiły się z niesmakiem na widok swoich poplamionych dłoni, zanim podniósł złotą słuchawkę. - Jak cudownie cię słyszeć, moja droga – powiedział, jego jedwabisty głos ukrywał wcześniejszą wściekłość. Słuchał, odchylając się do tyłu i krzyżując nogi w kolanach. - Mmm. A dlaczego miałabyś to zrobić dla mnie? – Roześmiał się lekko. – Nie, nie. Jestem zainteresowany, po prostu jestem zaskoczony. Nie możesz mnie o to winić – słuchał cichego, damskiego głosu. Prawie szeptała, obawiając się bycia podsłuchaną. Kto by ją o to winił? – A kiedy to ma nastąpić? – Zapytał. – Tak szybko? Cóż, doskonale. To może zadziałać bardzo korzystnie – słuchał jego rozmówczyni. - Rozumiem. Nagle to staje się jasne - znów się roześmiał, tym razem drwiąco. – Naprawdę, moja droga. Można się nauczyć kilku rzeczy przez wieki. To niczego nie zmienia. Twoje i moje cele wydają się być blisko. Jesteś pewna godziny? - Ktoś będzie zatem czekał. Oh, i, moja droga? To nie byłoby mądre rozczarować mnie – rozłączył się i spotkał pytające spojrzenie Asima. - Ten niekompetentny detektyw, jak on się znów nazywa? - Windle, mój panie. Patrick Windle. - Czy on wciąż jest w Los Angeles, ślepo szukając Elizabeth?

- Tak, mój panie. Zapewnił mnie, że wkrótce będzie ją miał w ręku. - Doprawdy? Co za optymista. Cóż, może zrobiliśmy za niego robotę, mamy szansę złapać nie tylko naszą słodką Elizabeth, ale i tę dziwkę Raphaela również. Śniłem o ponownym położeniu na niej ręki, Asim, a teraz wpadnie w moje ręce.

Rozdział XLIV Po całym oczekiwaniu i zamartwianiu się, przedstawienie Mirabelle Raphaelowi zbliżało się nieuchronnie. Jak Cyn powiedziała Mirabelle, spodziewała się czegoś pompatycznego i oficjalnego, ale powinna była to przewidzieć. Raphael był czymś dużo więcej dla społeczności wampirów niż król. Był tym, który mógł zabić kogoś, kto go rozczarował, ale czy zbiorowość amerykańska nie była tym samym? Metody Raphaela były dużo bardziej bezpośrednie. Cyn przyjechała do Aleksandry godzinę przed wyznaczonym terminem spotkania na ósmą. Dworek był cichy, wszystkie przebudowy ukończone, przynajmniej na teraz. Dźwięk klasycznej gry na fortepianie płynął w dół po schodach, dając znać Cyn, że Aleksandra była w pokoju muzycznym bez Mirabelle. Pomyślała, aby się zatrzymać i przywitać z grzeczności, ale podążyła zamiast tego do pokoju Mirabelle. Cyn doceniała wszystko, co Aleksandra zrobiła, że wzięła Mirabelle do swojego domu, dała jej miejsce, gdzie mogła należeć. Ale nie czuła się dobrze z siostrą Raphaela. Było coś w Aleksandrze, co sprawiało, że Cyn odnosiła wrażenie, że rzadko myśli Aleksandry odzwierciedlają jej słowa. Drzwi do pokoju Mirabelle były otwarte, ale Cyn zapukała lekko, zanim weszła do środka, aby zobaczyć Mirabelle ubraną w długi, szafirowo niebieski szlafrok i stojącą przed lustrem. Patrzyła melancholijnie w swoje odbicie, a jej myśli wydawały się dalekie od tego, na co tam patrzyła. - Mirabelle – powiedziała cicho Cyn. Młoda

wampirzyca

spojrzała

powoli

przez

ramię

w

ogóle

niezaskoczona, więc musiała słyszeć wejście Cyn. - Cześć, Cynthio – powiedziała z delikatnym uśmiechem. - Czy jesteś gotowa na dziś? - Oh, tak – powiedziała. Przebiegła palcami po stylowej toaletce i podniosła grzebień, zaczęła czesać nim swoje włosy gładkimi, długimi ruchami. Jej jasne włosy ściemniały po latach nie przebywania na słońcu, teraz zostały rozjaśnione przez stylistę i lśniły miodowym złotem. Cyn rozejrzała się dookoła. Pokój był cały biały od koronek i lnu. Czteroosobowe łóżko było pełne koronkowych poduszek wszystkich kształtów i rozmiarów, kołdra gruba i puszysta pod spienioną pierzyną. Po co wampir miałby dekorować sypialnię, w której nigdy nie śpi - pomyślała Cyn. Dlaczego nie urządzić tutaj saloniku? Wszystkie wampiry spały w krypcie. Aczkolwiek z jakichś powodów, łóżko mogło służyć do czegoś innego, jak przypuszczała. Spojrzała na Mirabelle, która znów zapadła w zamyślenie, jej ramię machinalnie podnosiło się czesząc włosy. - Zmieniłaś wystrój? - Powiedziała Cyn. Mirabelle rozejrzała się dookoła, jakby zaskoczona zmianami. - Aleksandra to zrobiła. Cyn skinęła głową zakłopotana. - Nie podoba ci się? Mirabelle spojrzała przez ramię ze smutnym uśmiechem.

- To nie całkiem mój gust, wiesz? - Wszystko w porządku, Mirabelle? – Miękko zapytała Cyn. Niebieskie oczy dziewczyny skupiły się na niej, nagle wypełnione łzami. - Chciałam postąpić właściwie, Cyn. Wszystko jest takie powalone, a ja… Cyn przeszła przez pokój i okręciła młodszą kobietę, kładąc swoje dłonie na jej ramionach. - Postępujesz właściwie, Mirabelle. Postąpiłaś właściwie. Trzeba mieć odwagę, aby uciec od Jabrila, aby zabrać mu swoje swoje życie i uczynić je własnym życiem. Jestem z ciebie dumna. Twoi rodzice byliby dumni z ciebie. Znienawidziliby to, co on zrobił tobie i Elizabeth. - Elizabeth – powtórzyła Mirabelle prostując się z objęcia i wciągając powietrze. - Racja. Podeszła do garderoby, gdzie wisiał na wieszaku jej strój na wieczór. Ona i Aleksandra wybrały go spośród ubrań przysłanych z jednego z najlepszych sklepów na Rodeo Drive, spośród szeregu innych ubrań, które teraz wypełniały garderobę Mirabelle. Nie ma potrzeby opuszczania bezpieczeństwa posiadłości Raphaela w Malibu, jeżeli masz dużo pieniędzy. Cyn była trochę wkurzona, że ją wyłączono z zakupowego szaleństwa, ale musiała przyznać, że wybór był dobry. Dopasowane spodnie były cienkie, wełniane, a długa marynarka sięgała odrobinę poniżej kolana. Cały strój był czarny, ale z błyszczącymi, prawie opalizującymi, niebieskimi paskami na marynarce. Krój był zapewne zbyt poważny dla Mirabelle, zbyt ciemny, ale

paski były piękne, a czarny kolor mógł ukryć przypadkowe krople krwi. Mirabelle założyła spodnie i zsunęła szlafrok ze swoich ramion. Cyn podeszła, aby pomóc, biorąc szlafrok, aby młodsza kobieta mogła założyć luźny top, który miał być pod marynarką. - Rozmawiałaś dzisiaj z Elizabeth? – Zapytała Cyn. -

Zadzwoniłam,

ale

nie

rozmawiałyśmy

długo.

Życzyła

mi

powiedzenia i żebym zadzwoniła potem. Ona tak naprawdę nie rozumie tego wszystkiego, wiesz. Tych wampirzych spraw. Cyn patrzyła w milczeniu, gdy Mirabelle wkładała buty, czarne czółenka Ferragamo z delikatnymi trzycalowymi obcasami. - Jutro są urodziny Liz. Będzie miała oficjalnie osiemnaście lat. - Wiem, Luci zaplanowała małe przyjęcie w domu. Idziesz? Mirabelle pominęła zaproszenie, mówiąc. - Liz powiedziała, że zabierasz ją też na jej pierwszą lekcję jazdy. - Taa. Albo to albo nauczę ją sama – Cyn skomentowała zwyczajnie. – Będzie jej łatwiej poruszać się, gdy będzie miała prawo jazdy. Może cię wtedy sama odwiedzać. - Tak sądzę. Cyn podeszłą i usiadła na łóżku, pociągając ją na swój poziom wzroku. - Co tu się dzieje, dzieciaku?

Mirabelle spojrzała, jej oczy spotkały się ze spojrzeniem Cyn z nagłą, desperacką intensywnością. - Liz jest moją młodszą siostrą. Moją młodszą siostrą. Nie zdawałam sobie z tego sprawy, aż pewnego dnia zobaczyłam ją, to, że staje się starsza, a ja jestem dokładnie taka sama. Zawsze będę dokładnie taka sama. Całkiem niedługo będzie starsza ode mnie, a potem… - opuściła głowę i głośno przełknęła – Ona umrze – prawie wyszeptała. – A ja będę sama. Nie tak jak Aleksandra. Ona ma Raphaela. Zawsze będzie miała Raphaela. Cyn patrzyła na pochyloną głowę Mirabelle głęboko zakłopotana, zastanawiając się skąd, do diabła, to się wzięło. Mirabelle nie miała kontaktu z tak wieloma osobami, poza Aleksandrą i strażnikami. Pamiętała, jak Aleksandra mówiła, że chciała przemienić Cyn, chciała uczynić ja wampirem, aby być jej przyjaciółką na zawsze. Czy Aleksandra przekonała Mirabelle do swoich poglądów? Mały wampir, całkiem sam na świecie do uformowania

przez Aleksandrę

na swoją całkowitą przyjaciółkę i

pomocnicę? - Podjęłaś wielkie ryzyko przyjeżdżając tutaj – miękko powiedziała Cyn. – W jakiś sposób uczyniłaś możliwym przeżycie dla Liz, aby wydostała się od Jabrila i miała prawdziwe życie. Ale teraz musisz pozwolić jej prowadzić jej własne życie. Ale rodzina to coś więcej niż krew, Mirabelle. To twoi przyjaciele, ludzie, którzy martwią się o ciebie, ludzie, którym zależy. Możesz stworzyć swoja własna rodzinę. – wstała, pociągając Mirabelle za sobą. - Mam tutaj kilku przyjaciół – nagle powiedziała Mirabelle. – Elke przyjdzie dzisiaj. Pokazała mi salę gimnastyczną, tę używaną przez

strażników Raphaela. - Pracowałam z Elke – powiedziała Cyn. Elke była w rzeczywistości jedyną wampirzycą, która była w osobistej ochronie Raphaela. Były inne kobiety w ochronie, ale tylko jedna, o której wiedziała Cyn zasłużyła na takie zaufanie, aby go chronić. Ona i Elke nie były właściwie przyjaciółkami, ale osiągnęły pewien dziwny rodzaj szacunku jedna do drugiej, powstały po porwaniu Aleksandry. - Zaproponowała mi pomoc w robieniu ćwiczeń fizycznych. Wiesz, jak podnoszenie ciężarów i wojskowe ćwiczenia. - Prawdopodobnie to dobry pomysł – skomentowała Cyn. - Też tak myślałam, ale Aleksandra powiedziała… - Pozwól, że coś ci powiem, Mirabelle – przerwała jej głosem cichym, ale nalegającym. – Aleksandra została porwana kilka miesięcy temu. Nieważne dlaczego, ale kiedy ją zabrali, wiesz, co zrobiła? Oczy Mirabelle otworzyły się szeroko i potrząsnęła głową. - Siedziała tam, w małym, brudnym domku, tam gdzie ją umieścili i czekała na kogoś, aby ją uratował. Czy myślisz, że tak zrobiłaby Elke? Czy Liz tak by zrobiła? Siedziałby tam i czekała, aż ktoś inny by ją uratował? Weź te lekcje z Elke, stań się silna, jak tylko możesz i naucz się tyle, ile możesz. A jeżeli przyjdzie czas, że będziesz potrzebowała ratunku, będziesz gotowa, aby się uratować, do diabła, sama. Oczy Mirabelle nagle zalśniły od łez.

- Przepraszam, Cyn. Nie… Cyn odchyliła się, zaskoczona i rozczarowana reakcją. - Nie mówię o tobie, Mirabelle. Byłaś dzieckiem, kiedy Jabril cię zabrał i byłaś zupełnie sama, mam na myśli… - Oh – przerwała Mirabelle. – Nie. Wiem, co masz na myśli. Naprawdę, w porządku – przerwała i wzięła głęboki wdech, ocierając łzy. - Nie martwisz się o świadka Jabrila, prawda? Ponieważ Raphael, nigdy nie… - Oh, nie – zapewniła ja szybko Mirabelle – O to się nie martwię. Po prostu wszystko stało się tak szybko. Ale masz rację. Mam zamiar przyjąć propozycję Elke i mam zamiar być silna. Silniejsza, niż ktokolwiek myśli, że jestem. Zaczynając od dzisiaj.

*****

Aleksandra czekała na nie przed pokojem muzycznym. Była ubrana w brązowy, dziergany kostium od St. Hojna w wojskowym stylu, a pod spodem miała czarny, kaszmirowy golf. Przylegająca spódnica opinała jej drobną figurę, czyniąc ją modelką St. Johna. Spojrzała dziwnie na Cyn. W ten

sposób, że Cyn pomyślała, że Aleksandra słyszała każde słowo, jakie wypowiedziała do Mirabelle. - Czyż nie wyglądamy dzisiaj uroczo – powiedziała Aleksandra, gdy podeszły bliżej. – Ten kolor jest dla ciebie bardzo twarzowy, Cynthio. Cyn machinalnie spojrzała na swoją własną sukienkę. To była obcisła suknia w kolorze głębokiej, soczystej, szafirowej zieleni lśniącej surowym jedwabiem, łódkowym dekoltem i długimi rękawami. Wybrała ją specjalnie, wiedząc, że kolor podkreśla zieleń jej oczu, a zakończony obwódką dół sprawia, że jej nogi wyglądają na dłuższe przez cztero calowe obcasy. Mogła dokładnie nie wiedzieć, czego chce od Raphaela, ale, do diabła, była pewna tego, że chce, aby ją zauważył. - Czy możemy wziąć mój samochód? – Zapytała Cyn. – Nie sądzę, aby te obcasy były zaprojektowane na przechadzkę wśród drzew. Aleksandra roześmiała się wesoło i odwróciła się, aby poprowadzić schodami. - Jaka szkoda, że nie jesteś wampirem, Cynthio. Mirabelle i ja nie mamy żadnych problemów – odwróciła się i spojrzała tajemniczo na Mirabelle. – Prawda, kochanie? Mirabelle poczerwieniała i spojrzała na Cyn. - Samochodem będzie dobrze, Cyn. Nie chcę być cała spocona, kiedy tam dotrę – chrząknęła. – Jestem pewna, że wystarczająco się spocę, kiedy to się zacznie. - Nie bądź głuptasem – powiedziała lekko Aleksandra, czekając na

Mirabelle, aby ją złapać pod ramię. – Wszystko będzie dobrze. Nieprawdaż, Cynthio? – To ostatnie zostało rzucone przez ramię, gdy obie wampirzyce schodziły po schodach. - Tak, Aleksandro, będzie dobrze – powiedziała Cyn. – Z Mirabelle będzie wszystko dobrze.

Rozdział XLVI Juro czekał na nie przy domu, jego brat bliźniak, który wydawał się nigdy nie mówić i którego imienia Cyn wciąż nie znała – stał obok niego, jak zawsze. Dwóch siedmio stopowych, beznamiętnych olbrzymów, którzy strzegli bram do wnętrza sanktuarium Raphaela. Juro przyjrzał się Cyn uważnie, widocznie przekonany, że ma broń ukrytą gdzieś na sobie, ale nie mając pojęcia, gdzie mogłaby być ukryta pod jej idealnie dopasowaną suknią. Spojrzał na nią zrezygnowany, a Cyn poklepała jego ramie wielkości pnia z sympatią. - Mój brat oczekuje nas, Juro – powiedziała Aleksandra z nutą niecierpliwości. - Tak, Aleksandro – zgodził się Juro. Cyn zobaczyła jak dystyngowane wargi Aleksandry wyginają się i zastanawiała się czy jest jakieś napięcie pomiędzy siostrą Raphaela, a jego szefem ochrony. Jeżeli było, Juro oczywiście to nie przeszkadzało. Odwrócił się i poprowadził je, jego bliźniak czekał, dopóki nie odeszli i zajął pozycję. Szli tą mała paradą w górę schodów a potem długim korytarzem, dopóki nie doszli do ogromnych drzwi do gabinetu Raphaela. Juro zatrzymał się, aby zapukać raz, czekając, aż drzwi się szeroko otworzą bez udziału niczyjej pomocy. Odsunął się do tyłu i trzy kobiety weszły, najpierw Aleksandra, Mirabelle i Cyn za nią. To było robocze biuro Raphaela, z półkami na książki od podłogi do

wysokiego sufitu. Drabiny na kółkach stały w przerwach, udostępniając najwyższe półki, które były wypełnione książkami wszelkich kształtów, rozmiarów i wieku. To był pokój bardziej pasujący do naukowca, profesora historii może niż Wampirzego Lorda. Ale kiedy ktoś żyje przez wieki, historia staje mu się bardzo bliska, jak przypuszczała Cyn. Raphael siedział za wielkim biurkiem, z Duncanem stojącym po jednej stronie. Za nimi była ściana szkła nie pokazująca nic więcej, tylko oświetlony przez księżyc ocean. Juro zajął pozycję po prawej stronie drzwi, obok swojego brata, a między sobą ściskali wampira, którego Cyn nie rozpoznała. Spojrzała na jego czarne ubranie i wyraz zazdrości na twarzy i zdała sobie sprawę, że prawie na pewno był to świadek Jabrila. Nie dziwne, że Juro i jego brat byli zajęci takim uważnym pilnowaniem go. Spojrzała na Mirabelle, ale młoda dziewczyna wydawała się nie zauważać nikogo innego poza Raphaelem. Cyn spotkała jego czarne spojrzenie i musiała przyznać, że był wart poświęcenia uwagi. Raphael wstał, gdy stanęły, jego wzrok musnął nagie nogi Cyn i szafirową suknię, zanim w końcu dotarł do jej oczu z gorączką, która sprawiła, że była bardzo zadowolona, że poświęciła czas na uważny wybór ubioru. Jego usta ledwie drgnęły w doceniającym uśmiechu, po czym przybrał bardziej poważny wyraz twarzy i spojrzał wyczekująco na Mirabelle. - Prosiłaś o spotkanie, Mirabelle? – Zapytał oficjalnie. - Tak, mój panie. Głos Mirabelle był zachrypnięty z nerwów i zajęło jej dwie próby, aby

wydobyć z siebie kilka słów. Przerwała, widocznie zirytowana na siebie, a potem wzięła długi wdech dla odwagi i ukłoniła się nisko. - Panie mój, Raphaelu – powiedziała prostując się. – Mam zaszczyt prosić o twoje pozwolenie na przeprowadzenie się z terytorium i spod władzy mojego Pana, Jabrila Karima. Proponuję ci moje poddaństwo i moją służbę, jeżeli przyjmiesz mnie, mój panie. Aleksandra skinęła w aprobacie i jaśniała dumą, a jej spojrzenie wędrowało od Mirabelle do Raphaela. - Czy twój pan wyraził zgodę na twoją przeprowadzkę, Mirabelle? – Jedwabisty głos Raphaela zadał konieczne pytanie, chociaż każdy tutaj znał odpowiedź. - Nie, mój panie, nie wyraził. Przybyłam do ciebie sama z własnej woli i chęci. Cyn usłyszała poruszenie za sobą na słowa Mirabelle i zobaczyła, że wzrok Raphaela powędrował ponad jej ramieniem, tam gdzie stał świadek Jabrila. Spotkał wzrok wampira tylko na sekundę, zanim z powrotem zwrócił swą uwagę na Mirabelle. - Rozumiesz – powiedział do niej, – że jeżeli cię przyjmę, twoje wcześniejsze poddaństwo w stosunku do twojego Pana zostanie utracone. Będziesz moim poddanym. - Tak, mój panie. - I to jest to, czego naprawdę pragniesz? - Z całego serca, mój panie, to moje pragnienie.

- Bardzo dobrze. Raphael zdjął swoją marynarkę zgrabnym ruchem i położył jś na swoim biurku. Cyn czuła szarpnięcie pożądania nisko w swoim ciele, gdy odpinał prawy mankiet swojej koszuli i zaczął podwijać rękaw na swoim przedramieniu oszczędnymi ruchami. Miała słabość do pięknych rąk u mężczyzny. Ręce Raphaela były silne, jego palce długie i kwadratowe, jego przedramię gładko umięśnione. Przełknęła sucho i odgoniła wspomnienie, co te ręce mogą uczynić. Duncan podał mały, ozdobny nóż, nie większy niż sześć cali długości, jego krawędź błyszczała przy wiekiem pokrytym ostrzu. Raphael spojrzał na nóż i skinął, gdy wyszedł zza biurka. - Uklęknij przede mną, Mirabelle. Mirabelle zrobiła krok do przodu i upadła na kolana, klękając zgrabnie, co mogłoby napawać dumą każdego z widzów. Wszystkie te ćwiczenia wyszły jej na dobre. Raphael położył obie ręce na pochylonej głowie Mirabelle. Zdawało się, że nic się nie dzieje przez kilka minut, a potem Mirabelle westchnęła w widocznej przyjemności i różowe łzy zaczęły wypływać spod jej zamkniętych powiek. Raphael podniósł ręce, wystawiając prawą w kierunku Duncana, który w milczeniu podał mu ozdobne ostrze. Cyn przełknęła cichy jęk, gdy bez ostrzeżenia, Raphael pociągnął ostrym nożem po swojej miękkiej skórze poniżej nadgarstka, otwierając podłużną ranę o długości trzech cali. Krew popłynęła natychmiast, znacząc drogę do jego śnieżnego mankietu, zanim opuścił swoją rękę i pozwolił jej płynąć w kierunku złożonych palców. Nos Mirabelle zmarszczył się, a jej oczy otworzyły się, aby spojrzeć głodnymi

oczami na ucztę przed nią – krew Wampirzego Lorda, bogatsza i bardziej potężna niż krew jakiegokolwiek stworzenia na ziemi, dużo bogatsza niż wszystko, co Mirabelle kiedykolwiek próbowała przed tym, za wyjątkiem swojego koszmarnego przemienienia z rąk Jabrila. A Cyn wierzyła, że krew Raphaela mogła być słodsza niż wszystko, co Jabril mógł zaoferować. Raphael przyglądał się w ciszy młodej wampirzycy, przytrzymując ramię, dopóki krew nie utworzyła małej kałuży w jego dłoni, dopóki nie wypełniła jej grożąc kapaniem na dywan, dopóki Mirabelle nie była bliska wyrwania się ku pokusie przed nią. A potem podał jej z prawie minimalnym ruchem, w kierunku jej oczekujących ust. Mirabelle odpowiedziała chętnie, sięgając po jego ramię, a jej ręce trzęsły się z trudu, jaki wkładała, aby poruszać się spokojnie. Kiedy Raphael nie poruszył się, aby jej odmówić, aby ją odepchnąć, zamknęła oczy w upojeniu i zniżyła usta do płynącej krwi. Mirabelle wydała jęk orgazmu, jej przełyk pracował jednostajnie, gdy spijała nagrodę od Raphaela. Cyn chciała odwrócić wzrok, czując się jak intruz, podglądacz będący świadkiem czegoś, co powinno być sprawą prywatną. Jednak patrzyła, zdeterminowana poświadczyć przystąpienie Mirabelle do swojego nowego pana, poznania tej części życia Raphaela. Patrzyła również na niego, jego czarną pochyloną głowę, zamknięte oczy, mięśnie jego przedramienia napięte, aby utrzymać krwawienie. Jak długo mógł to wytrzymać? Wkrótce, gdy o tym pomyślała, Raphael dotknął delikatnie swoją drugą ręką. Odsunęła się po chwili z westchnieniem przyjemności, a jej język wysunął się, aby oblizać jej zakrwawione usta, aby uratować każdą kroplę drogocennego płynu. Opadła na obcasy butów i spojrzała na swojego nowego pana, spojrzeniem pełnym całkowitej czci na jej zaczerwienionej

twarzy. - Dziękuję, Mistrzu – powiedziała niskim, zmysłowym pomrukiem, zupełnie innym niż jej zwykły głos. Raphael

spojrzał

w

dół

na

nią,

a

jego

spojrzenie

było

zdezorientowane. - Byłaś bardzo oczekiwana, Mirabelle. Duncan wystąpił prawie natychmiast i sięgnął, aby pomóc podnieść się Mirabelle. Zachwiała się lekko, prawie pijana bogatą krwią. - Chodź, malutka – powiedział. – Zaplanowaliśmy małe przyjęcie na twoją cześć. Spojrzała na niego z zachwyconym uśmiechem dziecka. - Przyjęcie? Dla mnie? - Dla ciebie – przytaknął Duncan. Wziął jej ramię i wyprowadził z pokoju. Świadek Jabrila znikł, widocznie gdzieś odeskortowany, gdyż bliźniak Juro również był nieobecny. Cyn mogła mieć jedynie nadzieję, że odprowadzili go do lotniska i na samolot do Teksasu. Juro stał czekając za otwartymi drzwiami, jego zwykle poważna twarz okazywała

rozbawienie,

gdy

Mirabelle

pozdrowiła

go

jak

dawno

niewidzianego przyjaciela. Aleksandra zaczęła iść, ale zatrzymała się, odwracając się do tyłu, aby spojrzeć na Cyn. - Cynthio?

Cyn przyglądała się Raphaelowi, jak tamował upływ krwi, zginając ramię i przyciskając powyżej zranienia. Jego twarz była pozbawiona wyrazu, jakby takie rzeczy działy się cały czas, jakby krew płynąca pomiędzy jego palcami i wsiąkająca w elegancki perski dywan była jedynie niedogodnością, niczym więcej. Jego czarne oczy podniosły się nagle, aby spotkać się z jej, a Cyn poczuła tak silna potrzebę, że omal nie upadła na kolana, jeśli nie miałaby krzesła do podparcie. - Idź, Aleksandro – powiedziała bez tchu. – Dołączę. Rosnący protest Aleksandry został ucięty przez spojrzenie Raphaela. Nie było w nim nic z braterskich uczuć. Aleksandra westchnęła nieszczęśliwie i odwróciła się, a jej modne obcasy uderzały cicho w dywan, gdy przeszła przez drzwi, które zamknęły się za nią bezgłośnie. Raphael wypuścił powietrze z ulgą i odchylił się, aby usiąść na krawędzi biurka. - Czy wszystko z tobą w porządku? – Zapytała Cyn, wskazując jego zranione ramię skinięciem głowy. Raphael uśmiechnął się nieszczerze. - Uwielbiam, kiedy martwisz się o mnie, moja Cyn. Nikt inny tego nie robi. Parsknęła z niedowierzaniem. - Duncan martwi się o ciebie – nie zgodziła się. – Jest gorszy niż kwoka. - Tak, cóż – Raphael powiedział cicho. – To nie jest to samo, prawda?

Cyn przyglądała mu się przez odległość całego pokoju, a potem potrząsnęła głową z niesmakiem. - Z kogo ja się śmieję? – Wymamrotała. Podeszła do biurka, korzystając z okazji, jej biodra kołysały się na wysokich obcasach. Raphael pozostał nieruchomy, ale jego uważne spojrzenie śledziło jej każdy ruch. Gdy była wystarczająco blisko, powiedział. - Czy nie chcesz dołączyć do świętowania? Cyn wykrzywiła usta. - Raczej będę świętować z jej mistrzem. Sięgnęła po jego zranione ramie i wzięła je w swoje dłonie, podnosząc do ust. Jej wzrok nie schodził z niego, kiedy przebiegła wolno językiem po całej długości jego rany, nie śpiesząc się, lizała jego miękką skórę na nadgarstku, zanim zacisnęła usta na jego pulsie w delikatnym pocałunku. Rozbrzmiał głęboki pomruk w piersi Raphaela, a on sięgnął, aby przyciągnąć ją pomiędzy swoje rozłożone nogi, jego zraniona ręka owinęła się dookoła jej pleców, z rozłożonymi palcami na jej tyłku, aby przycisnąć ją bliżej. Jego usta tańczyły na jej nagiej skórze szyi i ramion, śledząc linię jej szczęki, zanim wziął jej usta w długim, wolnym i obiecującym pocałunku. - To jest piękna suknia, moja Cyn – wyszeptał w jej usta. – Jak szybko możemy ją zdjąć? Roześmiała się z przyjemności, zacisnęła palce na jego gęstych włosach, znajdując przyjemność w poczuciu jego ust na swoje skórze, kiedy

każdy jej nerw był wyczulony, gdy krew, którą połknęła liżąc jego ramię znalazła się w niej. Przechyliła się całkowicie w jego kierunku, a jego ramiona owinęły się dookoła niej, aby ją utrzymać. Wstał nagle, biorąc ją ze sobą. - Chodź – powiedział. Uśmiechnęła się przy jego miękkich ustach. - Myślisz, że to będzie takie łatwe, mój panie? - Słodka Cyn – zamruczał Raphael. – Nie mam wcale zamiaru uczynić tego łatwym. Cyn zadrżała na obietnicę w jego mrocznym tonie, gdy podniósł ją i przeniósł przez pokój. Twarda krawędź półki otarła się o jej plecy, zanim sięgnął i nacisnął niewidzialny guzik. Półki obok niej zaczęły się ruszać, odsuwając się i ukazując ukryte drzwi. - Sekretny pokój – drażniła się. – Co za tajemniczość. - Winda – poprawił i wszedł z nią do środka, przyciskając ją do ściany i przykrywając jej ciało swoim, gdy mała winda zaczęła zjeżdżać w dół.

Rozdział XLVII Biuro Raphaela było na drugim piętrze, ale Cyn nie mogła powiedzieć jak daleko w dół zjechała winda. Nie mogła myśleć o niczym innym tylko o potrzebie dotykania i bycia dotykaną przez Raphaela. Jego usta pożerały jej głodne, ich wargi zamknięte w palącym pocałunku, którego trwania chciała na zawsze, gdy ich ciała złączone jedno przy drugim, niczym nierozdzielone, oprócz cienkiej tkaniny ubrań. Ale to wciąż było zbyt mało. Potrzebowała poczuć go, nagą skórę przy nagiej skórze, ocieranie się mięśni, harmonię nerwów pobudzonych do niemal bolesnej intensywności. Była świadoma, ze opuścili windę tylko dlatego, że pod stopami poczuła długowłosy dywan, kiedy zrzuciła swoje buty. Chłodne palce Raphaela przesunęły się w dół jej pleców, gdy rozpinał suwak jej zielonej sukni, zsuwając rękawy z jej ramion, dopóki nie opadła w dół jej ciała i ułożyła się dookoła jej stóp. Zamruczał z przyjemności na widok koronki ukrywającej jej piersi, dopóki i ona nie upadła na dywan, ukazując pełen biust, ciężki z pożądania, a różowe sutki twarde i bolesne w oczekiwaniu na jego dotyk. Cyn zajęczała, gdy jego usta posmakowały najpierw jednej perły jej sutka, a potem drugiej, a jego zęby przygryzały lekko wrażliwe ciało, aby wysłać błyskawice pożądania rozchodzące się w jej całym ciele, aż ledwie mogła ustać. Podczas gdy usta Raphaela cudownie torturowały jej piersi, jego dłonie powędrowały do krawędzi jej majteczek i rozerwały je bez wysiłku, dodając jeszcze jeden kawałek koronki do stosu u jej stóp. Cyn zajęczała z potrzeby posiadania go, mocno i szybko, pompującego między jej nogami. Zerwała z niego koszulę, urywając guziki z pośpiechu. Jego pasek nie

stanowił przeszkody, jego suwak był ledwie bramą do gładkiego kształtu za nim. Wsunęła dłonie pod materiał jego spodni i znalazła go twardego i gotowego, jej poruszające się palce zagłębiły się dalej, aby pieścić jego jądra. Zostawiła rząd pocałunków na jego piersi, zmierzając wzdłuż linii jedwabistych włosów przez gładkość jego brzucha. Uklękła na kolanach, wsuwając swe dłonie, aby usunąć jego slipy i uwolnić jego erekcję. Raphael syknął z zaskoczenia, gdy wzięła go w usta, poruszając swoim językiem dookoła główki i drażniąc grubość jego fiuta, wzięła go głębiej, dopóki główka nie dotknęła tyłu jej przełyku, a jej dłonie kontynuowały pieszczotę jego jąder. Złapał jej włosy przytrzymując ja nieruchomo i jęcząc z rozkoszy, zanim sięgnął w dół i postawił ją na nogach, a potem poprowadził na niekończącej się wielkości łóżka. Oczy Raphaela błyszczały srebrem, gdy nie spuszczał z niej wzroku, odrzucając resztę swoich ubrań i rozciągając się nad nią. Jego głowa pochyliła się przy jej szyi, a potem niżej, ssąc jej piersi w słodkiej torturze, wciągając do ust jej wrażliwe ciało pomiędzy zębami, a jego kły pozostawiały ślad krwi, która skapywała na piersi, zanim nie zlizał jej do czysta z pomrukiem głodu. Cyn wiła się pod zmysłowym atakiem, a każdy nerw jej ciała śpiewał na krawędzi ekstazy, gdy jej serce falowało z czystej radości bycia z nim jeszcze raz. Wygięła plecy w łuk, oferując siebie, pragnąc więcej, jęcząc, gdy jego kły wbiły się w ciało, drżąc z rozkoszy, za nimi podążał uspokajający język. Zaprotestowała, gdy zabrał swoje wargi z jej piersi, tylko po to, aby jęknąć, gdy zsunął się w dół jej ciała, pomiędzy jej nogi i zaczął lizać słodkie soki jej podniecenia. Jego kły wbiły się we wrażliwe ciało jej clitoris, rzucając ją w orgazm o tak ogromnej intensywności, że prawie straciła przytomność.

Zacisnęła obie dłonie w jego krótkich włosach i pociągnęła go z powrotem w górę. - Pieprz mnie, Raphaelu, pieprz mnie… Jej prośba spowodowała pomruk satysfakcji, gdy jej posłuchał i wprowadził swojego wielkiego, twardego fiuta głęboko pomiędzy jej nogi jednym, mocnym pchnięciem. Była mokra i gotowa na niego drżąc z potrzeby, a on wciąż rozciągał ja cudownie, zanurzając swoją pełna długość w niej i zostając tam, ledwie się poruszając, wzdychając, gdy otaczała go jej gorączka. Jej wzrok zamglony z pożądania, podążył do jego twarzy i zobaczyła jego zamknięte oczy z wysiłku pozostania nieruchomo. Czuła jego fiuta pulsującego wewnątrz niej, widziała jego pierś poruszającą się zgodnie z biciem jego serca i płuc. Sięgnęła w górę i przebiegła lekko palcami poprzez jego brew, przez piękny łuk jego kości policzkowych i w dół do jego pełnych ust. Jego oczy otworzyły się i spotkały jej spojrzenie, błyszcząc w przyciemnionym świetle, gdy zaczął pchać. Najpierw wolno, gładki kształt wchodził i wychodził, gdy jej soki pokrywały go przy każdym ruchu, aż jej wewnętrzne ściany przystosowały się do jego grubości i powitały inwazję. Potem szybciej, gdy wzrastał głód, aż podniosła biodra na jego spotkanie, obejmując swoimi długimi nogami jego plecy i przyciskając się do jego fiuta. Jej orgazm zaczął się głęboko wewnątrz, rozciągając jej łono, które drżało pieszcząc jego fiuta, a wtedy on zaczął pompować nawet szybciej, doprowadzając ich do punktu krytycznego, a nawet dalej. Cyn krzyknęła, gdy fala przepłynęła przez nią, wyginając plecy, napinając mięśnie. Przycisnęła się do Raphaela chcąc, aby to uczucie, to

połączenie ich ciał, trwało wiecznie i usłyszała jego krzyk, kiedy jej orgazm przetoczył się przez jego fiuta i porwał go, wysysając go, wysuszając go, gdy jego gorące spełnienie wypełniło jej ciało. Upadł przy niej, przekręcając się lekko i kołysząc ją w swoich ramionach, ale zdejmując z niej swój ciężar, podczas gdy wciąż pewnie przebywał w jej wnętrzu. Cyn leżała w jego objęciach, czując jego fiuta wciąż głęboko w środku, drżąc po ich połączeniu. Raphael zacisnął swoje ramiona, trzymając ją, jakby była dla niego czymś cennym, czymś, co stracił, a teraz odnalazł, i już nigdy nie opuści. Cyn odwróciła twarz do jego piersi i zaczęły płynąć jej łzy. - Też za tobą tęskniłam – wyszeptała, nie wiedząc, czy ją usłyszał. Raphael pocałował jej czoło, a potem jej policzki, smakując łzy. Zamarł. - Lubimaya? Cyn próbowała opanować straszną i głupią potrzebę płaczu, zakłopotana przez własne, nagie uczucia. - Sny były przyjemne, Raphaelu, ale to było znacznie lepsze – dała radę powiedzieć, wymuszając lekki śmiech. Nic nie mówił przez chwilę, podczas gdy Cyn błagała go, aby odpuścił. Kiedy zaśmiał się, ona odprężyła się, przekładając nogę przez jego biodro, z nim wciąż głęboko w niej. Patrząc mu w oczy zaczęła się wolno poruszać w tył i w przód na jego twardości, zaciskając mięśnie swojego rdzenia i obejmując swoje piersi w zaproszeniu. Sięgnął za nią, aby objąć jej

tyłek obiema rękami, trzymając ja przy sobie zaczął się poruszać jednostajnie, przejmując jej ruchy. Zamknęła oczy i rzuciła się na jego pierś, rozkoszując się uczuciem twardości jego mięśni i jedwabistych włosów pod jej biustem. Podniosła się, aby go pocałować, pieszcząc jego wystawione kły swoim językiem i czując lekkie ukłucie, gdy zaczęła płynąć jej krew. Raphael wykrzyczał jej imię, a dźwięk zahuczał w jego piersi wibrując przez jej ciało. Gdy jej krew wciąż płynęła, złapał ją mocno i przełożył ich oboje pompując teraz pomiędzy jej biodrami, podnosząc jej nogi wyżej dla głębszego dostępu, wprowadzając w nią pchnięcia, które uniosły ją z łóżka. Cyn jęczała cicho, zagubiona w gorączce odczuć. Objęła go ramionami, nawet mocniej więżąc go w swoim wnętrzu, nie chcąc go nigdy stracić. Następny orgazm zaczął przebiegać drżeniem przez jej ciało, gdy usta Raphaela odnalazły słodką żyłę na jej szyi. Zadrżała czując diamentową twardość jego kłów na swojej skórze, krzycząc, kiedy przekuł jej żyłę, poczuła wypływ swojej krwi, gdy przepływała wzdłuż jego gardła. Każdy nerw jej ciała ożył w jednej chwili, a jej cichy jęk szczęścia stłumił ryk Raphaela w końcowym akcie. Jego spełnienie wystrzeliło głęboko w jej wnętrzu, gdy on zwinął się w palącym orgazmie, a jej palce tworzyły krwawe ślady w dole jego pleców wysyłając go w następny orgazm, mocniejszy niż pierwszy.

***** Cyn leżała w ramionach Raphaela walcząc o oddech, zachwycona ciszą swoich uczuć, przerażona, że mogłaby się obudzić i odkryć, że to nic więcej, tylko następny sen. Jej serce zaczęło bić szybciej na tę myśl i zacieśniła swoje ramiona marząc, aby nigdy się nie obudzić, jeżeli to był sen.

Jakby czując jej strach, Raphael przesunął uspokajająco swoją dłoń wzdłuż jej pleców, całując jej pokrytą potem skórę i liżąc ślad krwi na jej szyi. Świeży dreszcz przyjemności przebiegł przez nią, gdy zajęczała. - Przestań – wyszeptała, przysuwając się bliżej niego. – Potrzebuję przynajmniej dziesięć minut przerwy. Raphael roześmiał się i mocno pocałował ja w usta. - Dziesięć minut, dziesięć lat, dziesięć wieków, słodka Cyn – wyszeptał nagle poważnie. – Kocham cię. Tyle, ile czasu mi pozostało, należy do ciebie. Cyn zamarła, jej serce waliło od czegoś więcej, niż wspaniały seks. - Też cię kocham – wyszeptała prawie ze strachem.

*****

Cyn wiedziała, że nadchodzi świt, kiedy usłyszała stłumiony dźwięk zamykających się ciężkich drzwi, które więziły ich w środku i każdego innego. Raphael przebudził się z krótkiej drzemki, gdy usiadła, a prześcieradło opadło z jej nagiego ciała.

- Obiecałam Liz, że zabiorę ja na jej pierwsza lekcję jazdy – powiedziała. Raphael pociągnął ja w dół i przechylił się, aby leniwie ssać jej pierś, która była wciąż opuchnięta i wrażliwa po ich wspólnej nocy. Podniósł głowę, aby powiedzieć. - Możesz wyjść, kiedy zechcesz. Wszystko za tobą się zamknie. Potem opuścił głowę jeszcze raz wracając do jej piersi, popychając ja na poduszki, gdy jego język wędrował niżej. - Czy wrócisz? – Zapytał, a jego gorący oddech ogrzewał jej wilgotną skórę na brzuchu. - Spróbuj – sapnęła, gdy jego język zawędrował pomiędzy jej uda – Spróbuj mnie powstrzymać – udało jej się powiedzieć. - Nie – wyszeptał Raphael. – Nic nie jest w stanie utrzymać mnie z dala od ciebie. Pamiętaj o tym, moja Cyn. Nic. Cyn zadrżała na nagłe złe przeczucie i modliła się do wiatrów, aby los był zajęty gdzieś indziej tego ranka.

Rozdział XLVIII Cyn wbiegła radośnie na schody frontowe do Luci, nawet nie myśląc o tym, że spała zaledwie dwie godziny. Jej ciało było obolałe i poranione, ale to był dobry rodzaj bólu, rodzaj, który pozostawia cię energicznym… przynajmniej przez kilka godzin. W pewnej chwili zamierzała rzucić się na poduszki, ale już nie. Nawet powodujący drżenie murów hałas gangu nastolatków oglądających telewizję i grających w gry nie był w stanie jej ruszyć tego ranka. Luci rozmawiała przez telefon w swoim biurze. Przywitała się w milczeniu i podniosła brew wszechwiedząco, zanim wróciła z powrotem do jakiegoś biurokraty, z którym się kłóciła. Cyn wycofała się wzdłuż korytarza i wrzasnęła za Liz. Nie była to jej zwykła forma komunikacji… Na końcu korytarza Cyn usłyszała jak Luci rzuca słuchawką z przekleństwem, więc wróciła do biura na czas, aby zobaczyć swoją przyjaciółkę piszącą wściekle notatkę i mamroczącą pod nosem o idiotach, którzy są w tych czasach w rządzie. - A ty! – Powiedziała, kontynuując swój monolog. – Wiem z czym się nosisz, dziwko. Spójrz na siebie, cała lśniąca i promienista z satysfakcji, podczas, gdy ja tutaj toczę walki z tępakami z biura socjalnego. Powiedz, że to nie był wampir. Cyn uśmiechnęła się szeroko. - Oh, cholera, Cyn, dlaczego nie… - Luci powstrzymała się sama i spojrzała z bliska na przyjaciółkę – Jesteś szczęśliwa – powiedziała i podeszła jeszcze bliżej. – Nie, jesteś, kurwa, zakochana – westchnęła. –

Jeżeli ty jesteś szczęśliwa, ja jestem szczęśliwa. Ale, kochanie – położyła rękę na ramieniu Cyn. – Bądź ostrożna. Cyn uścisnęła ją spontanicznie, co jej się rzadko zdarzało. Luci roześmiała się i powiedziała. - Okay, teraz wiem, że jesteś zakochana. Powiedz temu wielkiemu krwiopijcy, że jeżeli złamie znowu ci serce, przyjdę po niego z kołkiem. Kroki rozbrzmiały w dole schodów i Liz pojawiła się w drzwiach. Zatrzymała się, gdy zobaczyła obie kobiety w uścisku. - Co jest? Powiedziała, brzmiąc na trochę zmartwioną. - Nic takiego – powiedziała szybko Luci, spoglądając ostrzegawczo na Cyn, zanim ona mogła odpowiedzieć z widocznym brakiem wyczucia. Nie to, że go nie miała. Szczerze. - Cześć, dzieciaku. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin – powiedziała Cyn radośnie. – Gotowa na wielki dzień? - Daj spokój, nigdy wcześniej nie prowadziłam - Liz przewróciła oczami w odwieczną odrazą wszystkich nastolatek. - Potrzebuję tych głupich lekcji, aby dostać prawo jazdy, ale to nie tak, że jeszcze nie wiem, jak się prowadzi. - Racja - powiedziała Cyn z prywatnym uśmiechem do Luci. – Weźmy te bezużyteczne lekcje, zatem. Wrócimy za kilka godzin – dodała w kierunku Luci. – Potrzebujesz czegoś? - Taa, co sadzisz o odrobinie tego, co miałaś zeszłej nocy? –

Powiedziała sucho Luci. – Minęło już trochę czasu. Cyn roześmiała się. Liz patrzyła zakłopotana, ale niechętna, aby interesować się tym, o czym rozmawiały, kroczyła niecierpliwie. - Więc idziemy, czy co? - Idziemy i wynosimy się stąd. Zadzwoń, jeżeli coś ci się przypomni, Luci. Cokolwiek, co mogę ci przywieźć. Śmiech Luci brzmiał jeszcze w korytarzu i na schodach.

*****

Szkoła jazdy była w zachodniej, biznesowej dzielnicy L.A., strefie magazynów i oświetlonej przemysłówki, nie tak daleko od specjalnego aresztu, gdzie ostatnio był przetrzymywany Raphael. Normalnie instruktor przyjeżdżał do ucznia, ale ponieważ Liz miała tylko czasowe miejsce pobytu, którym było schronisko, Cyn jadąc do nich wolała podać adres jej apartamentu w Malibu, jako oficjalny adres Liz. Nie to, że większość z tych miejsc to interesowało, ale powinni wiedzieć, a byłoby to szczęście Cyn, gdyby ktoś chciał to sprawdzić. Liz uzyskała kopię swojego aktu urodzenia od Hewitt, zanim uciekła z

Houston, wiedząc, że będzie niezbędna do zabezpieczenia jej majątku przed Jabrilem. W tej chwili stanowił jedynie dowód na jej pełnoletniość i identyfikację, a dla wsparcia jej „ciotka” Cynthia zamierzała być odpowiedzialną osobą dorosłą. Ze swojej strony, Ciotka Cynthia, chciała zaznaczyć, że była bardzo młodą ciotką, prawie jak siostra, naprawdę. Parkowanie na ulicy zawsze było kłopotliwe w tej okolicy, zwłaszcza podczas tygodnia pracy, więc wjechały do garażu, mieszczącego się jeden budynek dalej od szkoły. Liz opowiadała jej o trwającej niezgodzie w domu, pomiędzy chłopcami i dziewczętami w sprawie wyboru filmów. Cyn słuchała jedynie połowicznie, ponieważ jej uwaga skupiona była na ciemno niebieskim sedanie, który zdawał się śledzić ich po budynku garażowym. Nie mogła dostrzec więcej szczegółów w ciemnym wnętrzu garażu, ale nijakość pojazdu wzbudzała jej niepokój. Rozważała wzięcie ze sobą jednego z ludzkich ochroniarzy Raphaela na ten dzień, ale prawie natychmiast odrzuciła tę myśl. Jej Glock przypięty był pod jej marynarką, bezpieczny w kaburze. I był przecież dzień. Najgorsze, co mogło ją spotkać, to wynajęty przez Jabrila osiłek. Z tym mogła sobie poradzić. Pomimo to, kiedy zjechała z rampy i zobaczyła, że sedan pojechał dalej na wyższy poziom, odetchnęła z ulgą. Przejeżdżając kilka alejek dalej, wjechała w końcu Land Roverem na miejsce położone niedaleko otwartej klatki schodowej. Gdy wysiadła z samochodu, rozejrzała się uważnie po garażu, zanim otworzyła tylne drzwi pasażera, aby wyciągnąć swój plecak, mówiąc sobie, że boi się cienia. Nagłe poruszenie dookoła niej odwróciło ją, gdy była w połowie na tylnym siedzeniu, zbyt późno, aby uniknąć paralizatora, który znalazł się przy jej piersi. Zacisnęła zęby i jęknęła mimowolnie, gdy uderzyła o

ciężarówkę, zanim upadła niewygodnie na zimny cement podłogi. Miała niejasny przebłysk zaczerwienionej twarzy i siwych włosów, prywatnego detektywa Jabrila, zanim paralizator ją uderzył, a potem tylko Liz krzycząca jej imię, gdy ruszyła dookoła samochodu. Nie – pomyślała zapadając w nieświadomość. Nie Liz, biegnij!

Rozdział XLIX - Mój Panie. Raphael siedział przy swoim biurku, przeglądając ofertę nowego terenu w Seattle. Ludzka populacja rozrosła się tam przez ostatnie sto lat i jego wampiry w Waszyngtonie odczuwały potrzebę lepszego zabezpieczenia. To, co kiedyś było wiejską okolicą z kilkoma sąsiadami, obecnie stało się tętniącymi przedmieściami i jego ludzie sugerowali przeprowadzkę dalej, poza granice miasta. Uśmiechnął się nieobecnie do Duncana, zastanawiając się, gdzie była Cyn i jak szybko wróci. Miała coś do załatwienia w związku z urodzinami tej dziewczyny, Liz, ale on już spędził zbyt wiele nocy bez niej i chciał ją tutaj. Teraz. Spojrzał zwyczajnie na Duncana i nagle stał się w pełni świadomy poważnego wyrazu twarzy swojego porucznika. - Duncan? - Właśnie odebrałem telefon od Luci Shinn, przyjaciółki Cynthi. Prowadzi schronisko, gdzie przebywa siostra Mirabelle, Elizabeth. Zdaje się, że Cynthia i Elizabeth nie powróciły ze swojej wyprawy do szkoły jazdy tego ranka i pani Shinn nie mogła się do nich dodzwonić, pomimo wielu prób. Raphael stał już na nogach. - Sprawdziłeś u Aleksandry? Może są z Mirabelle – nie wierzył w to. Jeżeli Cyn byłaby w posiadłości, wiedziałby o tym, czułby to w swojej krwi. - Pani Shinn powiedziała mi, że dzwoniła do dworku Aleksandry

zaraz po zachodzie słońca. Raphael i Duncan wymienili spojrzenia. - I nikt z dworku nie skontaktował się ze mną. - Pani Shinn była wystarczająco zaniepokojona, aby zadzwonić do nas bezpośrednio, korzystając z twojego firmowego połączenia. Zadzwonił telefon stacjonarny i Duncan odebrał go, słuchając przez kilka minut i wydając kilka rozkazów. Rozłączył się i zwrócił do Raphaela. - Nasza ochrona założyła na ciężarówkę Cynthi GPS jakiś czas temu. To było bez jej wiedzy, ale pomyślałem, że to mądry… Raphael przerwał mu. - Gdzie ona jest? - Jej pojazd – powiedział z naciskiem Duncan – pojawił się w oczekiwanych miejscach tego ranka, najpierw zabierając Elizabeth, potem zlokalizowany w pobliżu szkoły jazdy, na parkingu w budynku. Pozostawał tam bardzo krótko, kwestia minut, niewystarczająco, aby załatwić jakieś sprawy. Potem ruszył jednostajnie w kierunku południowym, zatrzymując się wielokrotnie na tankowanie. Jest teraz lekko na zachód zmierzając w kierunku Tucson w Arizonie. - Dzwoniłeś na jej komórkę? – Zapytał Raphael ruszając do drzwi. - Żadnej odpowiedzi, ale wyśledziliśmy telefon na tym parkingu w pobliżu szkoły jazdy, co sugeruje, że ona nie ma telefonu ze sobą lub… - Lub się nie porusza. Wyślij kogoś.

- Już jest w drodze, mój panie. Za chwilę powinien raportować. Pospieszył, aby nadążyć za Raphaelem, który przeskakiwał po dwa schodki na raz. Juro spotkał ich na dole i prowadził do podwójnych drzwi wychodzących na podjazd, gdzie czekały dwa SUV-y z zapalonymi silnikami. Znowu zadzwonił telefon Duncana, gdy pędzili wzdłuż Pacific Coaast Highway w kierunku Santa Monica, w kierunku zarówno lotniska, jak i ostatniej znanej lokalizacji Cyn. Raphael był świadomy dzwoniącego telefonu i rozmowy Duncana prowadzonej przytłumionym głosem, ale jego myśli wypełnione były Cyn. Miał wrogów. A Cyn była zbyt ludzka, zbyt podatna na zranienie. I zbyt ważna dla niego, do cholery. Duncan zakończył swoją rozmowę. - Telefon został znaleziony na parkingu w garażu, obok jej plecaka – powiedział smutno. – Jej ostatnie połączenie było na jej własny numer domowy, zaraz po tym, jak wyszła z posiadłości dziś rano. Zapewne sprawdzała wiadomości na poczcie. Na przednim siedzeniu, Juro spojrzał przez ramię i powiedział nie będąc pytanym. - Wypełniliśmy plan lotu do Tucson, mój panie – powiedział. – Twoi ludzie w Phoenix spotkają się tam z nami.

Rozdział L Wszystko bolało. Cyn próbowała się poruszyć, ulżyć naciskowi na jej prawe ramię, które było jakoś wykręcone i zaczynało drętwieć. Panika zaczęła w niej rosnąć wraz z powracającą pamięcią, ale zmusiła się do pozostania w bezruchu i spokojną. Była w samochodzie lub w jakimś pojeździe, który był w ruchu. Na ustach miała taśmę, czuła ciągnięcie kleju na policzkach. Ręce i nogi miała związane, prawdopodobnie tą samą taśmą, co zaklejone usta, a jej ręce były za jej plecami. Słyszała w pobliżu cichy szloch. Więc nie została porwana sama. Elizabeth, przypomniała sobie i od razu wiedziała, kim oni byli, nawet zanim jej umysł zaczął produkować końcowe obrazy tego, co zobaczyła przed utratą przytomności. Ten przeklęty, gruby kark od Jabrila. Co oznaczało, że były w drodze powrotnej do Teksasu. Ale jak daleko zajechali? Przekręciła się i zmagała, aby cos zobaczyć, cokolwiek, dzięki temu dupkowi przynajmniej nie miała zasłoniętych oczu. Na zewnątrz było ciemno, całkowicie ciemno nawet dzięki zaciemnionym szybom Land Rovera. Land Rover. Były w bagażniku jej własnej ciężarówki, co właściwie było bardzo dobrą wiadomością. Jeżeli mogłaby się jakoś uwolnić, była tam ukryta broń, która mogłaby być bardzo poręczna przeciw wampirowi. Zwłaszcza przeciw wampirowi. Rozejrzała się ostrożnie dookoła, przyglądając się szczegółom. Liz leżała obok niej, podobnie związana. Patrzyła bez słowa na Cyn z zapuchniętymi i zaczerwienionymi od płaczu oczami, więc pewnie już od jakiegoś czasu wróciła jej świadomość. Oznaczało to, że młoda dziewczyna nie została potraktowana paralizatorem, a jeżeli, to niezbyt mocno. Cyn

spojrzała ostrożnie na dziewczynę, upewniając ją, że była obudzona i świadoma. Widok przerażenia na jej twarzy mówił, że rozumiała tak dobrze jak Cyn, kto je miał i jak przyszłość może je spotkać, jeżeli nie dadzą rady uciec. Cyn poczuła falę wściekłej frustracji na ich kłopoty, ale powściągnęła ją, zachowując na później. Mogła użyć tego gniewu, ale nie teraz. Okay,

więc

były

w

jej

ciężarówce,

a

prywatny

detektyw

prawdopodobnie prowadził. Był sam, kiedy użył paralizatora na niej – poczuła powracającą falę wściekłości na to wspomnienie i przysięgła, że mu odpłaci za to, jeżeli kiedykolwiek będzie miała okazję. Ale skąd wziąć tę okazję? Nagle rozbłysło oświetlenie otoczenia i Cyn zamarła. Wjeżdżali na jakiś parking dla ciężarówek lub stację benzynową. Słyszała w pobliżu głosy i jednostajny szum silników Diesla pozostawionych na luzie, gdy ich kierowcy zajmowali się swoimi sprawami, jakiekolwiek ich tu przywiodły. Drzwi Land Rovera otworzyły się i zapaliły się na krótko wewnętrzne światła, zanim usłyszała wymamrotane przekleństwo i światło zgasło. Trzasnęły drzwi. Nastąpiła cisza, a potem rozległo się uderzenie dyszy wkładanej do tankowania bezpośrednio za Cyn, gdzie leżała przy ścianie bagażnika. Wyczuła spaliny i usłyszała bulgotanie paliwa, które prywatny detektyw Jabrila nalewał do zbiornika. Leciało wystarczająco długo, aby wiedziała, że bak był prawie pusty. Tankowała w drodze do Luci, ale silnik V8 chlał jak diabli, więc przejechali mniej niż dwieście mil od porwania. Chyba, że to nie był ich pierwszy przystanek na tankowanie. Liz może coś o tym wiedzieć, ale była cicho tak jak Cyn. Korek został zakręcony, a potem znowu zapadła cisza, dopóki

samochód nie drgnął pod wagą kogoś wsiadającego na miejsce kierowcy. Cyn zaczęła hałasować, kopiąc w ścianę bagażnika, krzycząc bez słów zza taśmy. - Zamknij się tam z tyłu, albo dostaniesz jeszcze jeden kop – zawarczał męski głos. Cyn odpowiedziała robiąc jeszcze więcej hałasu, wiedząc, że może nie będzie mógł jej słuchać, że go zirytuje na tyle, aby coś z tym zrobił. Silnik został włączony i ciężarówka ruszyła. Cyn usłyszała trzaśnięcie i pomyślała, że się pomyliła, ale się nie poddawała, krzycząc nawet głośniej, uderzając swoimi związanymi stopami drzwi i ściany bagażnika pojazdu. Liz dołączyła do niej, zapewne myśląc, że Cyn ma plan czy nawet, ponieważ była przerażona i wkurzona. Cyn milcząco dodała jej otuchy, gdyż im więcej hałasu, tym lepiej. - Do diabła! – Przeklął kierowca. Ciężarówka zakołysała się przejeżdżając jeszcze kawałek i zatrzymała się z zapalonym silnikiem. Tu było ciemniej, a Cyn wiedziała, że ich porywacz odjechał od jakiejkolwiek publicznej strefy, w której byli przedtem. Tylne drzwi otworzyły się nagle i pokazała się wściekła i czerwona twarz prywatnego detektywa. Spojrzenie Cyn powędrowało natychmiast do paralizatora, który trzymał w prawej ręce. - Zamknij się, suko – powiedział do Cyn, jasno wskazując ją jako inicjatorkę hałasu. – Potrzebuję cię tylko żywej, a nie sprawnej, rozumiesz? Strzelę ci jeszcze jedna dawkę, a totalny idiota będzie przy tobie wyglądał jak Einstein.

Cyn patrzyła na niego, ale kontynuowała hałasowanie, prosząc. Prywatny detektyw skrzywił się, a potem odwrócił do Liz i szarpnął taśmę z jej twarzy. - O co chodzi, panienko? – Zapytał złośliwie. Liz krzyknęła z bólu, zajęło jej kilka minut zanim uspokoiła swój płacz na, tyle, aby mówić. - Pieprzyć to – warknął prywatny detektyw i ruszył do zamykania drzwi, ale Liz uniosła się lekko i zajęczała powstrzymując go. - Proszę – szlochała. – Proszę, pana. Musimy – zaczerwieniła się z wściekłości, przełykając głośno i szepcząc. – Musimy siusiu. Dobra dziewczynka, pomyślała Cyn. To była Liz, która samodzielnie dała radę uciec z Teksasu. - Kurwa. Pieprzone baby i ich pęcherze. Do diabła. Powinienem pozwolić wam się posikać, ale potem będę musiał to wąchać przez całą drogę do Nowego Meksyku. Nowy Meksyk. Cyn myślała gorączkowo. Zabierał je do Nowego Meksyku, co oznaczało terytorium Jabrila. Jak daleko jeszcze? - W porządku, w porządku – wymamrotał do siebie i spojrzał na obie kobiety. – Pójdziecie przed samochód. Może iść jedna na raz. I żadnych głupich zagrań, bo druga zapłaci za to, jasne? Ręce pozostają związane, więc miejcie nadzieję na… - Proszę – zajęczała Liz. – Nie będę mogła zdjąć spodni.

Jej oczy rozszerzyły się i spoglądała na niego z przerażeniem. - Oh, Boże – wyszeptała i zaczęła szlochać jeszcze mocniej. - Pieprzyć to, myślisz, że kim jestem? Jakimś zboczeńcem? Słuchaj, zamknij się, kurwa, ręce zostają związane, ale zwiążę je na przodzie i możecie uważać się za szczęściary, że nie znoszę smrodu szczyn. Ty też – warknął na Cyn. – Pomyśl lepiej o tej małej, zanim spróbujesz czegokolwiek. Cyn skinęła. Przejechał ciężarówką jeszcze kawałek, zaparkował i przyszedł otworzyć klapę bagażnika. Najpierw uwolnił Liz, przecinając taśmę na jej rękach, podczas gdy jej nogi były nadal związane, nie czynił wysiłków, aby być delikatnym, gdy ją przekręcał i z powrotem związywał jej ręce na przodzie. Potem przeciął taśmę na jej nogach tym samym nożem i wyciągnął ją z ciężarówki. - Idź. Masz pięć minut. - Pięć minut, ale ja nie… - Pięć minut, panienko. Bierz albo zostań. Liz wzięła. Klapa zamknęła się, a Cyn pozostała nieruchomo, nasłuchując szeleszczących kroków detektywa na zewnątrz. Zatrzymał się i ciężarówka przechyliła się lekko pod jego wagą, gdy oparł się o bok blisko przodu. Cyn podniosła ostrożnie głowę i szybko rozejrzała się dookoła. Zaparkowali przed publiczna toaletą, rodzajem, jaki widywała na plażach publicznych wzdłuż autostrady w całej zachodniej Ameryce. W niedalekiej odległości nadal widziała światła parkingu dla ciężarówek, słyszała szum

hamulców i nawoływanie się kierowców – zupełnie blisko, ale zbyt daleko, aby jej to pomogło. Rzuciła się pod okno i próbowała obmyślić jakiś plan. Z rękami związanymi przed sobą miała zdecydowanie więcej możliwości, ale nie chciała brać ich pod uwagę, jeżeli miałby skrzywdzić Liz, albo w rzeczy samej, zabić Cyn i zostawić ją na drodze. Liz musiała być najważniejsza dla Jabrila, ale chciał również rewanżu na Cyn, nie tylko na niej, ale na Raphaelu. Zadrżała na myśl o tym, co teksański Wampirzy Lord mógłby zrobić, jeżeli kiedykolwiek miałby ją w swoim ręku. Mirabelle była całkiem szczera w opisach nadużyć na jego niewolnicami krwi. Myśląc o Mirabelle, zdała sobie sprawę, że ktoś powinien już zauważyć ich zniknięcie. Luci mogła zadzwonić, kiedy nie wróciły na przyjęcie urodzinowe. Czy Raphael mógł pomyśleć, że znowu mu uciekła? Nie. Nawet, jeżeli pomyślał, że uciekła, nie miało sensu zabieranie ze sobą Liz. Wiedziałby, że coś jest nie tak i że Jabril jest z tym powiązany. Ale czy znajdzie ją na czas? Minęły godziny, od kiedy zostały zabrane, godziny wypełnione światłem dziennym i słońcem, co dawało porywaczowi znaczącą przewagę. Klapa otworzyła się bez ostrzeżenia, ukazując Liz ponownie zakneblowaną taśmą i rękami związanymi przed nią. - Okay, suko, twoja kolej – warknął detektyw. Złapał Cyn za włosy i wyciągnął ją z ciężarówki pozwalając jej upaść. Obtarła sobie mocno łokieć o asfalt i wykrzyknęła z bólu. Im bardziej poranioną i bezradna ją widział, tym lepiej. Schylił się przy niej, przygniatając jednym kolanem jej biodro i przytrzymując ją nieruchomo, zanim nie uwolnił jej rąk z tyłu, a potem brutalnie ją okręcił i związał je z

przodu. Wstając nachylił się, aby przeciąć taśmę przy jej kostkach i podciągnął ją na nogi. Cyn zachwiała się na zdrętwiałych nogach i osłabiona kombinacją uderzenia paralizatorem i godzin spędzonych w bezruchu, ale rozważnie utrzymywała spuszczony wzrok, aby nie widział jej wściekłości. - Idź – powiedział popychając ją. – I nie zapomnij, że mam tutaj twoją małą przyjaciółkę. Cyn zaczęła iść, najpierw powoli. Usłyszała hałas za sobą i zobaczyła, że detektyw znowu wiąże kostki Liz. Jej umysł zaczął pracować, podążyła do publicznej toalety mając nadzieję, że znajdzie coś, czego będzie mogła użyć jako broni. Wejście było ciemne, dziura bez drzwi, oświetlona jedynie pojedynczą żółtą żarówką za połamaną plastikową zasłoną. Szła nierównym chodnikiem i potknęła się upadając na ścianę. Oparła się tam na chwilę, pozwalając swojemu porywaczowi widzieć jej słabość, a używając tego czasu na zastanowienie się. Kiedy myślała, że opóźniła już tak długo jak mogła, wyprostowała się i weszła do środka. Było wystarczająco ciemno, że w normalnych okolicznościach użyłby latarki. Na szczęście, właśnie nie musiała używać sedesu. Bez względu na to, co jakiś dupek detektyw myślał, kobiety mogły wytrzymać dłużej niż mężczyźni. Miały więcej doświadczenia w czekaniu w długich kolejkach. Zużyła przyznany jej czas na przeszukanie zatęchłego pomieszczenia, zerkając w ciemności, próbując znaleźć coś, do użycia jako broń, albo ostrej krawędzi. Czegoś do przecięcia taśmy. Windle zdjął z niej kaburę, ale miała wystarczająco dużo broni w ciężarówce, a wnioskowała, że Pan Super

Detektyw nie miał czasu lub nie pomyślał o sprawdzeniu, gdyż przykrycie bagażnika było nietknięte. Jeżeli miała rację, miała zamiar to przeoczenie wykorzystać przeciw niemu. A jeżeli się myliła? Cóż, lepiej, żeby miała rację. Wielki plan, Cyn. Jak masz zamiar to zrobić? Myśl, myśl, myśl. Osunęła się na podłogę, jej mięsnie były wciąż słabe i drżały po trudach. - Jedziemy, dziwko! – Jej porywacz zawołał z zewnątrz, wyraźnie nie dbając czy ktoś usłyszy. Cyn potarła oczy ze znużeniem i przesunęła stopy, aby wstać. Jej obcas zahaczył o szlufkę jej jeansów, a ona szarpnęła z niecierpliwością przeklinając, gdy metal obcasa przeciął spodnie. Zamarła, spoglądając na swoje ulubione botki, na ich metalowe upiększenia na obcasach i noskach. Jedno z nich, teraz to zobaczyła, było na tyle obluzowane, że mogła je wyrwać. To mogło zadziałać, ale potrzebowała więcej czasu… A jej ręce musiałyby pozostać związane z przodu. Cyn wyszła na zewnątrz, sprawiając wrażenie znużonej i pokonanej. Pozwoliła sobie upaść dwa razy w drodze powrotnej do Land Rovera, drugi raz na ziemię, aż krzepki detektyw podszedł i podniósł ją na nogi. Nawet wtedy zawisła luźno na jego rękach, sprawiając, że sam musiał ja zanieść do wielkiego SUVa. - Nie jesteś taka twarda, prawda, dziwko? – Triumfował. Kiedy doszli do ciężarówki, podniósł ją brutalnie i wrzucił na tył. Zajęczała bezradnie i zaczęła płakać, pozwalając trząść się ramionom z widocznymi szlochami rozpaczy, gdy ponownie wiązał jej nogi. - Bezużyteczna – wymamrotał detektyw z niesmakiem. Trzasnął

klapą zamykając ją i zaraz wrócił na miejsce kierowcy, wyjeżdżając z parkingu z piskiem opon. Na tyle bagażnika Cyn uciszyła szloch i uśmiechnęła się. - Mam cię, draniu – wyszeptała zajadle.

Rozdział LI Raphael wyglądał przez okno jeta, gdy lśniący Gulfstream opadał na nocnym niebie nad Tucson. Gotował się wewnątrz, nie chcąc niczego więcej, niż wroga w swoich rękach, czyjejś krwi, aby ugasiła jego wściekłość. Myślał o Jabrilu Karimie, o tym jak ostrożnie południowy wampir manipulował politykami, grając z nimi pieniędzmi i prezentami i udając najlepszego obywatela na świecie. A to wszystko, podczas gdy jego posiadłość była sceną archaicznych rozgrywek. Jabril mógł z łatwością sam zarobić pieniądze, które ukradł od Mirabelle i jej siostry. Jego rodzina miała dobre powiązania w jego ojczyźnie, nawet teraz z kontaktami i możliwościami na inwestycje uczyniłoby to go bogatym człowiekiem. Ale wybrał granie próżniaczego księcia, kradnąc to, czego pragnął, każąc płacić swoim poddanym za swoje wyskoki. Głos Duncana szeptał za jego plecami. Jego porucznik był przy telefonie prawie bezustannie, pozostając w kontakcie z ich ludźmi w Malibu. Wciąż śledzili SUV-a Cyn, obserwując jak jechał jednostajnie w kierunku terytorium

Jabrila.

Jabril

prawdopodobnie

miał

się

za

mądrego,

wynajmując człowieka do porwania dwóch kobiet w ciągu dnia. Dało to porywaczowi kilka godzin wyprzedzenia, podczas gdy wampiry spały, a Jabril bez wątpienia zadawał sobie sprawę, że Raphael nie ma możliwości śledzenia jej miejsca pobytu. Na ironię, jeżeli tamten Wampirzy Lord zabrałby tylko Elizabeth, to mogłoby się udać. Raphael nie miałby możliwości śledzenia agenta Jabrila,

a nawet miałby mniejszą motywację, aby ruszyć na ratunek. Ale Jabril zabrał Cyn. A Cyn należała do Raphaela. Będzie czystą przyjemnością uświadomienie Jabrilowi o cudownościach nowoczesnej technologii. Duncan przechylił się do przodu. - Nadal jadą międzystanową dziesiątką, mój panie, ale nasi ludzie mówią mi, że pojazd wjedzie za niedługo w strefę ograniczonego zasięgu. - Co to oznacza, Duncanie? - Nasz system śledzący opiera się o sieć komunikacyjną, jak telefony komórkowe. Satelita będzie kontynuował śledzenie pojazdu, ale nie będzie sposobu na powiadomienie naszego systemu, poinformowania nas o aktualnej lokalizacji, dopóki nie znajdzie się ponownie w zasięgu. To powinno trwać krótki okres czasu, a w każdym wypadku, jestem pewien, że cel jest znany. Zmierza w prostej linii do Nowego Meksyku, na terytorium Jabrila. - To go nie uratuje – warknął Raphael. Jabril jasno zdawał sobie sprawę, że Raphael nie będzie chętnie szukał go na jego własnym terytorium za granicą, co mogłoby wciągnąć Konsylium w ten spór. Jabril był głupcem. Prywatny jet zjeżdżał na postój, a Raphael niecierpliwie czekał, aż jeden z jego ludzi otworzy klapę. Mógłby wyjść z samolotu niezwłocznie, ale Juro wyprzedził go i wysunął krótkie schody, podczas gdy jego brat blokował wyjście. Raphael zmarszczył brwi i już miał usunąć przeszkodę swojego wyjścia, kiedy ochroniarz nagle odsunął klapę i przeskoczył schody jednym susem.

Na podjeździe stały trzy wielkie SUV-y, ich czarne wykończenia i zasłonięte okna błyszczały w światłach samolotu. Sześć wampirów z jego ludzi w Phoenix czekało na niego, gdy stanął na pasie startowym, łącznie z kierowcą pozostającym w każdym pojeździe. Wampirzyca wystąpiła przed innych klękając na kolano. - Mistrzu. - Wstań, Winono – powiedział do liderki tutejszego domu. – Nie mamy na to czasu. Czy Duncan wprowadził cię? Winona podniosła się z wdziękiem krocząc bok w bok z Raphaelem w kierunku czekających pojazdów. - Tak, wprowadził, mój panie, pozostajemy w ciągłym kontakcie z twoją ochroną w bazie. Znam okolice, dokąd zmierza pojazd. Jest tam z pięćdziesiąt mil braku zasięgu, nie więcej, ale zawiera również granicę stanu. - Rozumiem. Zawieź mnie wystarczająco blisko, a nie będzie to miało znaczenia. Raphael właśnie poczuł lekki szum w swojej krwi, który mówił, że Cyn była blisko. Im bliżej była, tym szum był mocniejszy. - Jak sobie życzysz, mój panie. Winona dała sygnał swoim czekającym ludziom i wszyscy wsiedli do pojazdów. Juro zaprowadził Raphaela do drugiego z trzech SUV-ów, potem wsunął swoje ogromne ciało na przednie siedzenie, podczas gdy Duncan wsiadł do trzeciego rzędu, pozostawiając drugi dla Winony i Raphaela.

Chwilę później wyjeżdżali z lotniska, a błyskające światła na dachach pojazdów czyniły z nich oficjalne pojazdy, ułatwiając drogę poprzez późne korki. To było zupełnie legalne, ponieważ Jabril nie był jedynym wampirem, który utrzymywał serdeczne stosunki z lokalnymi władzami. Ale w końcu błyskające światła nie były potrzebne, gdy wyjechali z miasta i podążyli ku niezbadanej ciemności pustyni w Arizonie.

Rozdział LII Elizabeth zdrzemnęła się, aby odpocząć, ale Cyn pracowała zawzięcie nad taśmą, która krępowała jej nadgarstki. Bolały ją ramiona, jej palce zdrętwiały a nadgarstki krwawiły od wielu nietrafionych cięć, gdy próbowała przeciąć taśmę używając tylko wyszczerbionej krawędzi jej obcasa. Nawet z rękami związanymi z przodu, było to trudne. Przestrzeń bagażnika była zajęta przez nie obie leżące i związane, a ona musiała być ostrożna, aby nie przyciągać uwagi porywacza zbyt gwałtownymi ruchami. Przerwała, aby dać odpocząć swoim drżącym mięśniom ramion i położyła głowę na dywaniku, marząc o zamknięciu oczu i zaśnięciu, choćby na krótko. Podskoczyła, gdy w pobliżu zadzwonił telefon. Jej pierwszą myślą było, że to jej własny telefon i zastanawiała się, gdzie był. Z pewnością Luci czy Raphael próbowali się dodzwonić, kiedy nie mogli jej znaleźć. Telefon zadzwonił znowu, ale to nie był jej. Detektyw Jabrila przeklął i odebrał nieprzyjemnym głosem. - Halo. Cyn wyprostowała się, aby nasłuchiwać jednostronnej rozmowy. - Tak, sir. Mam obie. - Nie jestem z tego zadowolony. Ten wielki drań przyjdzie po mnie. Słońce zaszło godziny temu. Tak? Cóż, spróbuj załadować dwie nieprzytomne kobiety do samolotu bez jakiegokolwiek pytania. Poza tym, wziąłem samochód tej suki, co dało mi trochę czasu. - Nikt nas nie śledzi, to mogę zagwarantować… Tak, sir, wciąż na

międzystanowej, może sześćdziesiąt mil od Nowego Meksyku i granicy. Tak, sir, jak sobie życzysz. Im szybciej oddam te dwie tobie, tym będę bardziej szczęśliwy. Cyn usłyszała cienki pisk, gdy wprowadzał coś do jej systemu nawigacji. - Mam. Czy jesteś pewien… Tak, sir. Jak sobie życzysz, to twoje pieniądze. Będę tam za… Pieprzony telefon. Cyn usłyszała odgłos rzucania czegoś na siedzenie, a potem: - Pieprzony wampir. Jeżeli zamierza spotkać się ze mną, to dlaczego muszę jechać, aż na koniec świata? Wszystkie nadzieje na odpoczynek prysły, gdy Cyn zdała sobie sprawę, że czas się kończy. Przesunęła się tak daleko, jak tylko mogła i zaczęła trzeć swoje więzy na rękach o cienką, metalową płytkę, zapominając o zakrwawionych palcach i nadgarstkach. Miała mniej niż sześćdziesiąt mil, aby się uwolnić, albo będzie musiała martwić się o coś więcej, niż kilka płytkich nacięć.

Rozdział LIII W zaciemnionym wnętrzu limuzyny, Jabril spojrzał pytająco na Asima. - Windle dojedzie do granicy na krótko przed nami, mniej niż za godzinę – Asim drgnął nerwowo. – Mój panie, nie podoba mi się pomysł przekraczania granicy. To niepotrzebne i prowokujące. Możesz wysłać swoje straże na spotkanie, zamiast tego i kazać im przyprowadzić porwane na swoje własne terytorium – wskazał na pustą przestrzeń dookoła nich. - Kogo się boisz, Asimie? Ludzi? – Jabril parsknął. – Czasami zachowujesz się jak stara baba. Może powinienem był zabrać Calixto zamiast ciebie. On przynajmniej nie drży przed cieniem zagrożenia. Nie, Astmie. Wkrótce Raphael zostanie poniżony, a Elizabeth będzie moja. Pozwól mi cieszyć się tą chwilą. Nie mając większego wyboru, Asim zaaprobował wybór szybkim skinięciem. - Jak sobie życzysz, mój panie. - Tak, Asimie. Jak zawsze.

Rozdział LIV

Land Rover zjechał z autostrady już jakiś czas temu, zostawiając

drogę za sobą i jadąc przez pustynię. Ich jazda wreszcie się skończyła, a Cyn usłyszała mamrotanie detektywa, gdy wysiadał ze swojego miejsca za kierownicą. Pozwoliła sobie na zerknięcie przez okno. Zaparkowali w środku niczego, ze światłami małego miasteczka w oddali. Światła halogenowe ciężarówki oświetlały zimno trójkąt na ziemi, czyniąc trudniejszym dojrzenie czegokolwiek, poza ich zasięgiem. Siwowłosy detektyw stał przy boku ciężarówki pocierając plecy. Widocznie długa jazda zmęczyła go fizycznie. - Spróbuj tego tutaj na tyle, pojebańcu – warknęła. Zanurzyła się ponownie za tylne siedzenie. Taśma z jej rąk i ust znikła, ale jej nogi wciąż były związane, a jej palce były zbyt śliskie i niezręczne ze zmęczenia, aby chwycić za liczne strzępy taśmy. Więc, do diabła, z jej stopami, nie potrzebowała ich, aby strzelić z pistoletu, a Jabril mógł tu być w każdej chwili. - Elizabeth – powiedziała cicho, potrząsając młodszą kobietą. – Obudź się, kochanie. Musisz się ruszyć. Elizabeth budziła się powoli, a jej oczy były szerokie z dezorientacji. - Co? Huh? – Próbowała usiąść, a Cyn wiedziała, że świadomość, gdzie się znajdują przebiega przez jej twarz, zanim upadła z powrotem na podłogę z jękiem. Cyn zgadzała się z tym uczuciem. - To tyle na temat podsumowań – powiedziała energicznie. Nie mając czasu do stracenia, sięgnęła obiema dłońmi do ramion Liz

i pomogła jej przesunąć się z miejsca, gdzie była przechowywana broń. - Twoje ręce! – Wyszeptała Liz zszokowana. – Jak… Czy możesz mnie też rozwiązać? – Wyciągnęła dłonie ochoczo, marszcząc brwi, gdy zobaczyła krew ściekającą z palców Cyn – Co się stało? Oh, mój Boże… - Nie martw się o to, mamy większy problem. Zamień się miejscami ze mną. Cyn rozejrzała się ponownie, gdy manewrowały pomiędzy sobą, czując jak ciężarówka lekko się przechyla, ale ich porywacz odszedł i patrzył z pewnej odległości. - Mam złe przeczucie – wymamrotała, macając skraj bagażnika. Wreszcie znalazła i odsunęła pokrywę na bok oddychając z ulgą, gdy zobaczyła, że wszystko jest wciąż na miejscu i sięgając natychmiast po składany nóż przymocowany do ściany bagażnika. Przecięła taśmę wiążącą jej własne nogi, a potem uwolniła ręce Liz szybkim cięciem i podała jej nóż. - Uwolnij stopy – powiedziała zwięźle. Następnie złapała czarną, brezentową walizkę, otwierając ją, zobaczyła dwa podręczne Sig Sauery. Wzięła każdy, sprawdziła szybko i sięgnęła po pudełko z nabojami 147 Hydra-Shok. To była jej broń na wampiry, robiła małą dziurkę wchodząc, ale naprawdę wielki bałagan przy wyjściu. Zgadywała, że nawet wampir nie wytrzymywał z mózgiem roztrzaskanym na małe kawałeczki. Z zawodową praktyką wsunęła magazynek do pierwszego z nich i podniosła następny. - Okay, żyjemy w świecie pełnym gówna, Liz – powiedziała mówiąc szybko i cicho. – Ale jeszcze nie jesteśmy stracone. Czy kiedykolwiek

strzelałaś z broni? Spojrzała w górę i zobaczyła zupełne przerażenie na twarzy nastolatki. Cyn przerwała to, co robiła, odłożyła broń i wzięła uspokajający oddech. Panika mogła zabić je obie. - Posłuchaj mnie, Liz – powiedziała wolno. – Raphael jest w drodze. Czuję go w mojej głowie, ale nie wiem jak daleko jest czy jak długo mu to zajmie, aby się tu dostać. W każdym razie, nie możemy pozwolić sobie na siedzenie i czekanie, więc potrzebuję twojej pomocy – wzięła trzęsące się dłonie dziewczyny w swoje zakrwawione palce. – Możesz to zrobić? Byłaś na tyle silna, aby już raz uciec, możesz to znowu zrobić? Wielkie łzy zaczęły toczyć się w dół twarzy Liz, a umysł Cyn zaczął już obmyślać plan alternatywny, kiedy dziewczyna nagle oddała silny uścisk. - Wolę umrzeć, niż tam wrócić – wyszeptała. – Powiedz mi, co mam zrobić. - Dobra dziewczynka – odetchnęła Cyn. – Okay. Czy strzelałaś z broni? – Powtórzyła. Liz potrząsnęła milcząco głową. Mogłoby być lepiej, gdyby obie mogły strzelać, ale prawda była taka, że strzał z 9mm gówno mógł zrobić wampirowi, a Cyn nie miała zamiaru tracić specjalnej amunicji na amatora. To mogło łatwo spowodować śmierć jej lub Liz. - W porządku. Nie możemy pokonać ich w bezpośredniej walce, w każdym razie. Są zbyt szybcy i zbyt silni, więc potrzebujemy być mądrzejsze. Chcę żebyś walczyła. Krzycz, kop, gryź. Nieważne, co zrobisz, ale nie oddaj się łatwo. Jabril chce cię żywą, ale jest pojebańcem, więc prawdopodobne jak diabli, że ugryzie cię.

Cyn nie ukrywała tej możliwości. Chciała, aby Liz była wściekła i gotowa do walki, nie histeryzowała, bo wielki wampir wypił trochę krwi, czy nawet dużo krwi. - Pamiętaj Liz. To może bolec jak diabli, ale nie zabije cię i nie uczyni z ciebie wampira. Potrzeba dużo więcej, niż ugryzienie, aby tego dokonać. Cyn schyliła się, gdy ciemność została nagle rozproszona przez błysk światła. Wyglądając zza siedzenia, zobaczyła trzy samochody podjeżdżające do ciężarówki i zatrzymujące w tumanie kurzu okrążającym tyły pojazdów. Jednym z tych samochodów była ładna limuzyna i Cyn miała całkiem dobrą odpowiedź, kto w niej siedział na tylnym siedzeniu. Pojawienie się ochroniarzy Jabrila potwierdziło jej domysły, a ona podziękowała losowi, że wśród nich nie było olbrzymiego Calixto podróżującego z ochroną Wampirzego Lorda. Wampiry wyskoczyły z wciąż jadących pojazdów i zajęły pozycję wzdłuż limuzyny, gdy siwowłosy detektyw podszedł przywitać swojego pracodawcę. Cyn przyglądała się wystarczająco długo, aby zobaczyć pojawienie się Asima niosącego czarną walizkę, a potem opadła z powrotem na podłogę bagażnika i wznosiła błaganie do Raphaela, aby się pospieszył. - To Jabril – powiedziała do Liz, zmagając się, aby utrzymać spokojny głos. – Jest z nim Asim i cała reszta. Jesteś na to gotowa? - Nie – głos Liz trząsł się i zaśmiała się desperacko. – A czy mam wybór? - Dobre podejście – wyszeptała Cyn, gdy usłyszała zbliżające się kroki.

Klapa otworzyła się. - Wasz powóz czeka, panie – powiedział detektyw z udawanym dobrym humorem, co spowodowało u Cyn skręt żołądka. Jabril musi płacić temu dupkowi mnóstwo pieniędzy. Detektyw złapał najpierw Liz, wyciągając ja z ciężarówki. Jego usta się otworzyły, gdy zobaczył przeciętą taśmę, a Cyn przekręciła się na kolana, przygotowana, aby wykorzystać jego zaskoczenie. Ale Asim wysunął się naprzód i złapał ją z tą niesamowitą szybkością, zabierając jej broń z ręki z taką łatwością, jakby była dzieckiem. Detektyw burknął na wstydliwą pomoc Asima i spojrzał na Cyn, zanim przeniósł Elizabeth przed limuzynę, gdy wyłaniał się z jej wnętrza Jabril. - Nie rób tego – błagała Liz, przekręcając się w ramionach detektywa. – Czy nie wiesz, czym on jest, co on mi zrobi? – Robiła co mogła, aby utrudnić mu jej utrzymanie. Nie było potrzeby udawania przerażenia w głosie. - Zgodnie z prawem należysz do niego, panienko. - Nie! Już nie. Mam osiemnaście lat. Dzisiaj są moje urodziny. Proszę! Proszę, puść mnie. On mnie zabije. - Cóż, skąd mogę wiedzieć, że mówisz prawdę, huh? Zważywszy, ze pan Jabril Karim dał mi pięćdziesiąt tysięcy powodów, abym mu wierzył. - Ty Draniu – krzyczała Liz. – Puść mnie! Potem straciła panowanie nad sobą, wymachując ramionami, kopiąc go, nawet uderzając głową w niego. Detektyw próbował utrzymać ją, a ona

go ugryzła zatapiając zęby wystarczająco mocno, aby popłynęła krew. - Suka! – Przeklął. Podniósł mięsistą rękę, aby ja uderzyć, ale Jabril powstrzymał go zwyczajnym gestem, blokując grubą pięść detektywa w swojej delikatnej dłoni. - To nie będzie konieczne. Złapał brodę Liz jedną ręką odwracając ją lekko, aby na niego popatrzyła. Uśmiechnął się. Cyn patrzyła bezradnie, jak Liz poddawała się potędze Jabrila i zastanawiała się, jak mogła pomyśleć kiedykolwiek, że dadzą mu radę. Wampirzy Lord przemówił cicho, a Liz pochyliła się do niego, ocierając się jak kot. Jabril objął ja w perwersyjnej parodii uczucia i podniósł ją z ziemi, trzymając ją bez wysiłku, gdy wysunęły się jego kły i pochylił głowę do jej szyi. Cyn odwróciła się niezdolna patrzeć, ale Asim zmusił ją do od obrócenia głowy, trzymając ją z niespotykaną siłą, jak na to chude i z zapadniętą klatką ciało. Zamknęła oczy na widok, a Asim zachichotał. - Myślisz, że jesteś w stanie nas powstrzymać, Cynthio? – Wyszeptał w jej ucho. Zacisnął uchwyt, jedną ręką przesuwając po jej piersiach i w dół sugestywnie do jej podbrzusza. Cyn nie zadawała sobie trudu ukrycia wzdrygnięcia z odrazy, a głos Asima stwardniał z wściekłości. - Powiedz mi – powiedział potrząsając nią lekko. – Myślałaś, że twoja mizerna broń może wyrządzić krzywdę mojemu panu?

- Z całym szacunkiem, sir – przemówił prywatny detektyw zza nich, gdzie przeszukiwał skrytkę Cyn. – Ta broń ma całkiem mocną amunicję. Suka wiedziała, co robi. - Doprawdy? – Zamruczał Asim. Odwrócił głowę do detektywa. – Ty tam. Pomóż Lordowi Jabrilowi Karimowi. Kiedy skończy z dziewczyną możesz ją zanieść do limuzyny. Cyn pomyślała najpierw, że detektyw odmówi, ale potem odrzucił pudełko z amunicją i podszedł kilka kroków bliżej do Jabrila mamrocząc. - …pieprzonym służącym. Cyn patrzyła na jego plecy. Nie potrzebowała widzieć, co Jabril robi Liz. Słyszała dźwięki jego pożywiania się wystarczająco dobrze. - Czy to prawda, co on powiedział? – Asim wyszeptał w jej ucho. – Czy możesz tą bronią zabić mojego pana? Cyn czuła instynktowną potrzebę odepchnięcia się od jego syczącego oddechu. - Prawdopodobnie. Na wystarczająco długo, aby go zakołkować w każdym razie. Nie mogłam się doczekać, aby to zrobić. Asim milczał przez chwilę. - Więc zrób to – powiedział tak cicho, że jego słowa były tylko trochę czymś więcej niż tchnieniem. Cyn

zamarła,

zaskoczona

i

podejrzliwa.

Czy

mogła

zaufać

wampirowi? Dlaczego miałby to zrobić? Z drugiej strony, jaki miała wybór?

- Dlaczego ty tego nie zrobisz? – Odetchnęła. - Nie mogę – Asim powiedział po prostu ze szczerością. – On jest moim Panem, moim mistrzem od kilku stuleci. Jego głos stawał się miękki, bardziej przekonujący. - Ale ty możesz, Cynthio – wskazał ramieniem tam, gdzie Liz leżała nie reagując, podczas gdy Jabril zlizywał krew z jej szyi jak wybredny kot. – Czy to nie jest warte podjęcia ryzyka? Co masz do stracenia? Właśnie, co? - pomyślała Cyn. Otworzyła usta, aby się zgodzić, ale przypomniała sobie coś, o czym mówił jej Raphael o śmierci swojej Pani. - Co się stanie kiedy on umrze? Co z innymi? – Skinęła na poddanych Jabrila, którzy byli skoncentrowani jedynie na głodzie i tym, co robił ich mistrz. - Są słabi. Zajmę się tym. - Zajmiesz jak? – Wizja Asima rzucającego ją i Liz wilkom na pożarcie przepłynęła przez jej umysł. Asim znowu zachichotał. - Jaka podejrzliwa. Czyż nie jesteśmy sprzymierzeńcami? – Przebiegł palcami wzdłuż jej policzka. – Nie traciłbym takiej urody na takich jak oni. Nie, mam inne poświęcenie na myśli – spojrzał na plecy detektywa. Cyn odrzuciła jego zwykłe okrucieństwo, ale to był wybór między nią i Liz a detektywem, który dostarczył je wampirom… - Co stanie się z Liz?

- Pojedzie ze mną. - Nie. - Tak – jego głos stwardniał. – Elizabeth pozostanie ze mną, a ty odejdziesz wolna. To jest moja oferta. Możesz być pewna, że będę ją traktował dużo lepiej niż to robił Jabril z Mirabelle. - Chcę, żeby Liz była bezpieczna. - Ja również. Czas się kończy, Cynthio. On wkrótce skończy, a twoją jedyna okazją jest moment, gdy jest pochłonięty pożywianiem. Czy mamy umowę? Cyn przełknęła, krztusząc się swoim następnym słowem. - Tak. Szturchnął ją bronią w rękę, a ona ją wzięła, przesuwając palcami po jej powierzchni, potwierdzając jej gotowość. Ręce Asima opadły z niej, a ona odsunęła się szybko od niego, powodując jego rozbawienie. Poczekała, dopóki infantylne usta Jabrila odsunęły się od bladej skóry Liz, patrzyła jak odrzucił głowę do tyłu rozkoszując się krwią toczącą się w dół jego przełyku. Jednym, gładkim ruchem podniosła broń, wzięła uważnie cel i wypaliła. Jej palce nacisnęły spust dwa razy w serii. Oczy Jabrila błysnęły otwarte, bardziej z irytacji niż zaniepokojenia, ale było już za późno nawet dla Wampirzego Lorda. Dwa perfekcyjnie okrągłe otwory pojawiły się na jego nosie, szybko wypełniając się krwią, gdy reszta jego głowy wybuchła. Upadł na plecy pociągnięty siłą kul, a Liz stoczyła się z jego pozbawionych życia ramion.

Ochroniarze Jabrila zamarli na wystarczająco długo dla Asima, aby w wampirzej szybkości podniósł Liz i wrzucił ją do ciężarówki. Cyn uczyniła ruch w kierunku detektywa, ale Asim wrzucił ją na Liz i przesunął oszołomionego detektywa w kierunku martwego Jabrila. Cyn próbowała krzyknąć ostrzeżenie, ale musiała się przesunąć, gdy Asim zatrzasnął klapę. Rzuciła się do tylnego okna na czas, aby zobaczyć kilku z wampirów Jabrila upadających na kolana ze ściągniętymi bólem i żalem twarzami. Inni stali ledwie na nogach. Zataczając się z jednej strony na drugą, z pustym wzrokiem, ich ciała stężały, a żyły napięły się, jakby pod jakimś okropnym obciążeniem. Nagle jeden z nich odrzucił głowę do tyłu i zawył, wydzierając sobie własnymi rękami włosy, wyrywając kawały zakrwawionego ciała. Jakby to był jakiś sygnał, inni odpowiedzieli rozszarpywanie własnych ciał, ze skierowanymi twarzami w nocne niebo w okropnej kakofonii zawodzenia. Nagle pierwszy z nich się odwrócił, jego własna krew płynęła po jego twarzy i rękach, a jego głowa kręciła się wolno z prawej na lewą, jakby przeszukując okolicę z błyszczącymi oczami, gdy znalazł przerażonego detektywa wycofującego się wolno z kręgu samochodów. Usta wampira otworzyły się w okrutnym uśmiechu, jego kły błyszczały, białe i ostre. Zawył ponownie, ale już nie z żałością. Oszalałe wampiry odwróciły się jak jeden mąż. A Cyn zaczęła krzyczeć.

Rozdział LV Pędzili w ciszy przez noc, towarzyszył im tylko odgłos opon na asfalcie. Bez żadnych innych samochodów na drodze, wampirzy kierowcy wyłączyli światła, aby lepiej widzieć tylko w poświacie prowadzącego ich księżyca. Myśli Raphaela były na drodze daleko przed nimi, gdzie mógł wyczuć Cyn, a uczucie rosło silniejsze z każdą milą zbliżającą ich do granicy. Z pewnością wiedział, dokąd ja zabierano i co ją czekało. Jego ludzie stracili całkowicie kontakt ze światem zewnętrznym kilka mil wcześniej, wjeżdżając w strefę bez zasięgu. Wydawało mu dziwne, że coś takiego istniało w świecie, gdzie każdy wydawał się korzystać z telefonu komórkowego. Słyszał przekleństwa Duncana, mamrotane pod nosem, gdy ponownie próbował ustalić zasięg sieci. - To nieważne, Duncanie – powiedział cicho. – Ona jest bardzo blisko. - Mój panie – zaczęła Winona, ale Raphael przerwał jej ostrym wciągnięciem powietrza. Nagle zamarł, jego spojrzenie było wpatrzone w przestrzeń przed nim, a oczy zabłysły srebrem, gdy instynktownie sięgnął po tarczę, aby chronić swoich ludzi przed nagłym przypływem niespodziewanej potęgi. - Jabril – warknął. Oczy Winony były rozszerzone z dezorientacji, ale Duncan zrozumiał. - Nie żyje? – Powiedział Duncan z niedowierzaniem. - Będzie, wkrótce – powiedział Raphaela nieobecnym głosem,

próbując odnaleźć Cyn w zawierusze śmiertelnego wezwania Jabrila. Jego głowa poderwała się, gdy krzyk przerażenia Cyn przebił się przez tumult. - Zatrzymaj się! – Powiedział z taką siłą woli, że kierowca wcisnął hamulec, zanim jego świadomość nawet zdążyła zarejestrować, że został wydany rozkaz. - Duncan – powiedział ostro Raphael, a potem znikł, a drzwi pozostały otwarte po jego nagłym odejściu. - Przyprowadź samochody – zarządził Duncan zaskoczonej Winonie, gdy przesunął się obok niej, aby dołączyć do Juro, który wyrwał drzwi z taką wściekłością, że metal wciąż skrzypiał. W jednej chwili pojazdy opróżniły się, pozostawiając Wionnę i kierowców na opuszczonej drodze.

Rozdział LVI Cyn zakryła uszy na wycie oszalałych wampirów. Pragnęła jedynie oderwać swój przerażony wzrok od widoku Windlea rozrywanego kawałek po kawałku, i wampirów wyrywających kęsy ciała, ssących mięso i walczących pomiędzy sobą o zdobycz. Tylko Asim wydawał się nie zainteresowany, stojąc bez ruchu plecami do ciężarówki. Jeden z szalejących wampirów podszedł do samochodu, a Cyn próbowała krzyczeć poprzez gulę blokującą jej gardło. Odsunęła się od okna i tylnego siedzenia, ale Asim skutecznie odstraszył atakującego. Rzucił wampira w ramiona innego i spokojnie patrzył jak tych dwóch zaczęło rozrywać się nawzajem w szaleństwie. Najwidoczniej, plan, Asima, który miał na celu zajęcie się poddanymi Jabrila, zakładał pozwolenie im na zniszczenie się nawzajem, tak, aby on nie musiał tego robić. Cyn patrzyła w szoku jeszcze przez kilka chwil, a potem szarpnęła się do działania. Nie miała złudzeń, co do woli Asima, aby dotrzymać ich umowy, ponieważ sama nie miała zamiaru dotrzymać swojej części. Czy on naprawdę, myślał, że ona odwróci się od Liz, aby uratować siebie? Oczywiście, że tak myślał. To był facet, który, właśnie w tej chwili, pozwalał swoim przyszłym poddanym rozrywać się na kawałki, aby uczynić swoje życie łatwiejszym przez kilka następnych dni. Asim nie mógł jej niczym zaskoczyć. Jej spojrzenie spoczęło na broni, którą pozwolił jej użyć, aby zabić Jabrila. Cóż, prawie nic, pomyślała. Przeszukała bagażnik, dopóki nie

znalazła drugiego pistoletu z pełnym magazynkiem Hydra-Shok, sprawdziła go szybko i schowała za plecami pod kurtką, potem odwróciła się do nieprzytomnej Liz. Rana na szyi już się prawie zaleczyła, co było typowe po ugryzieniu wampira. Natura była wspaniałą rzeczą. Czasami. Cyn dotknęła czoła dziewczyny, odsuwając pasmo jasnych włosów. Było zimne, ale suche, a kiedy sprawdziła jej puls, okazało się, że był silny. Jabril miał dużo doświadczenia w wysysaniu kobiet, wiedział ile może zabrać nie niszcząc ofiary. To szczęście, że potrzebował Liz żywej. Cyn uświadomiła sobie ciszę, jaka zapadła poza ciężarówką, i spojrzała, aby zobaczyć Asima kładącego swoje dłonie na klęczącym wampirze. Przypominało jej to ceremonię Raphaela z Mirabelle, i zdała sobie sprawę, że on prawdopodobnie robi tę samą rzecz. Zastanawiała się czy Asim był wystarczająco potężny, aby utrzymać terytorium Jabrila, ale nie marnowała specjalnie czasu na to. Poza tym, jeżeli dopnie swego, terytorium Jabrila będzie potrzebowało nadal nowego lorda po dzisiejszej nocy. Asim podniósł swoje ręce z głowy swojego najnowszego poddanego, a jego ramiona opadły szybko ze znużenia. Nowo zaprzysiężony wampir pozostał na kolanach, kołysząc się lekko z zamkniętymi oczami. Jeszcze tylko jeden wampir klęczał obok niego, i był w nawet gorszym stanie, przechylając się do tyłu z głową kołyszącą się w nieświadomości. Obaj byli poplamieni krwią i pełni oznak ciężkiej walki. Jakby świadom jej uwagi, Asim odwrócił się i ruszył w kierunku ciężarówki, z oczami utkwionymi w niej przez całą drogę.

Cyn dodała sobie odwagi głębokim wdechem. Adrenalina sprawiła, że jej serce waliło, a jej krew przyspieszyła kołacząc wszystkimi nerwami. Zwalczyła potrzebę dotknięcia broni ukrytej za jej plecami zaciskając palce na broni, o której wiedział Asim, tej której użyła zabijając Jabrila. Trzymała ją na widoku, nawet nie drgnąwszy, gdy Asim sięgnął i otworzył ciężkie drzwi ciężarówki. Szybciej niż mogła to zauważyć, nachylił się i wziął broń z jej ręki, łapiąc za jej nadgarstek i ściskając go boleśnie. - Nie chcemy żadnego wypadku, prawda, Cynthio? Uśmiechnął się do niej, a potem podniósł jej dłoń do swoich ust zlizując krew wciąż kapiącą z jej poranionych palców. - Jabril miał rację. Twoja krew jest przepyszna. Cyn przełknęła swoją odrazę i spojrzała na niego. - Elizabeth potrzebuje pomocy medycznej, szpitala. Zignorował ją, opuszczając jej rękę i sięgając, aby podnieść Liz w swoje ramiona. - Czy wiesz, co się dzieje, gdy umiera Wampirzy Lord, Cynthio? – Zapytał. Jego wzrok przesunął się na nią, a potem na zasypaną ciałami pustynię – To znaczy, poza tym – wskazał. – Czy wiesz jak jest wybierany jego następca? Jego zabójca dziedziczy wszystko. Jego potęgę, jego terytorium – popieścił nieświadomą Liz z rozmarzonym uśmiechem. – Wszystko, co było Jabrila, teraz jest moje. - Ale ty nie zabiłeś go. Ja to zrobiłam. Asim roześmiał się.

- Kto w to uwierzy? Jabril miał Mirabelle, a ja będę miał Elizabeth – przesunął spojrzenie na nią i ono stwardniało. – I ciebie również, moja droga – oblizał usta, jakby smakował jej krew. – Mój osobisty harem. Nie była zaskoczona. - Tego nie było w naszej umowie – przypomniała mu delikatnie. - Nie, przypuszczam, że nie – zgodził się. – Może sprzedam cię z powrotem Raphaelowi, w końcu. Za jego wsparcie – przesunął Elizabeth w swoich ramionach i skierował głowę w kierunku Cyn. – Chodź ze mną. Zostawimy ich na działanie słońca – odwrócił się i zaczął iść w kierunku czekającej limuzyny. Cyn zrobiła dwa kroki za nim, wyciągnęła drugi pistolet i wypaliła. Trzy strzały w tył jego głowy. Bam, bam, bam. Zadbała o to, aby strzelać pod odpowiednim kątem i z dala od ładunku, który niósł. Przy swojej piersi, ale nie mogła nic poradzić na rozbryzg krwi i posoki, gdy głowa wampira odpadła. - Przemyśl to jeszcze raz, dupku – wysyczała. Nowy Wampirzy Lord zgiął się na ziemi, rzucając Elizabeth i upadając na nią. Cyn stała patrząc w dół na niego, oddychając ciężko, prawie nie wierząc, że się udało. W gwałtownym uderzeniu strachu, przypomniała sobie o innych wampirach i odwróciła się podnosząc broń do strzału. Ale szok utraty drugiego mistrza jednej nocy, to było zbyt wiele, dla już osłabionych wampirów. Obaj leżeli bez zmysłów na ziemi. Cyn wciągnęła głęboki wdech i zastanawiała się czy znajdzie siłę, aby skończyć pracę dzisiejszego wieczoru. Pochyliła się do przodu, opierając się

rękami o kolana, wiedząc, że jeżeli usiądzie, nigdy już się nie podniesie. W końcu, zbyt słaba, aby podnieść Elizabeth do Land Rovera, przesunęła ciało Asima, wzięła koc z SUVa i przykryła pozbawioną przytomności dziewczynę, tam gdzie leżała. A potem zmusiła się do ruchu, do obejścia dookoła uważnie miejsca i strzału w głowę każdego wampira znajdującego się tam. Wróciwszy z powrotem do Land Rovera i jego bagażnika, wyjęła następne pudełko z bronią. Było skórzane, miękkie i luksusowe w dotyku, elegancko zaprojektowane. W środku były cztery lekko wyważone, maszynowo wypiaskowane, drewniane kołki, każdy z nich zaopatrzony w stalowo zakończone ostrze. Były piękne i śmiercionośne, przeznaczone specjalnie dla niej, przez mistrza nożownictwa, który umieścił oryginalne wzory na krawędziach każdego ostrza, gdzie spotykał się metal z drewnem. Wymagało użycia siły przebić kołkiem pierś wampira. Metal ułatwiał to. Popatrzyła na kołki, a potem złapała wszystkie cztery i poszła z powrotem do swojego strasznego zadania. Wampir nie był martwy dopóki wciąż posiadał ciało. Chciała obrócić każdego w kupkę popiołu na pustynnej ziemi. Krótko potem, Cyn uklękła przy tym, co zostało z jej ostatniej ofiary, z bronią w jednej ręce i kołkiem w drugiej. Wszystko dookoła niej było stosem wampirzego popiołu, który zaczął wirować lekko, gdy zawiał przez pustynie zimny wiar. Jakby wiatr przyniósł zagrożenie, noc stała się nagle ciemniejsza i pełna zagrożenia. Odwróciła się. Poza wąskim kołem światła powstałym z oświetlenia samochodów, cienie poruszały się, otaczając się cieniem i przybliżając. Cyn ścisnęła mocniej broń, a jej wargi wygięły się w dzikim warknięciu.

Wiatr zaczął wiać mocniej uderzając z rozmachem w samochody. Włosy Cyn zawinęły się dookoła jej twarzy, a ona odgarnęła je niecierpliwym ruchem, patrząc jak ciemność wirowała ukazując się z tumultu, czarniejsza niż noc dookoła, poruszająca się szybciej, wciągająca noc. Wstała i podeszła do leżącej bez przytomności Liz, jej serce waliło, a jej usta wyschły ze strachu. Śródnocny wiatr zawiał pomiędzy samochodami. Cyn podniosła broń. I wszystkie cienie opadły. Juro poruszył się najpierw, stając pomiędzy Raphaelem, a bronią, którą Cyn trzymała w trzęsącym się ręku. Raphael podniósł rękę, i Juro odsunął się. - Lubimaya – powiedział smutno Raphael. – Tak mi przykro, że się spóźniliśmy Cyn mrugnęła. Jej ramiona opadły, a broń, którą do tej pory dzierżyła tak efektywnie wydała się zbyt ciężka. Jej głowa opadła, i mogłaby upaść, gdyby Raphael jej nie złapał, tuląc ją w swoich ramionach, podczas gdy jego wampiry patrzyły z niedowierzaniem na zniszczenia, których dokonała jedna ludzka kobieta.

Rozdział LVII Cyn słyszała silnik helikoptera wirujący na, zewnątrz, gdy drzwi się zamknęły i winda ruszyła. Raphael opierał się o ścianę, patrząc, na nią milcząco. Nie powiedział wiele, od kiedy znalazł ją pośród stosów popiołów na pustyni. Nie to, że była okazja. Pojechali z powrotem do Tucson, bezpośrednio na lotnisko. Osobisty lekarz Raphaela czekał tam na nich, i podczas kiedy on zajmował się Liz, Cyn miała czas na szybki prysznic i zmianę ubrań. Ubrania były Winony, i nie pasowały na nią, ale były lepsze niż to, w co była ubrana. Po szybkim locie do Santa Monica i przelotem helikopterem do Malibu, przybyli do posiadłości na trochę przed świtem. Duncan i Juro lecieli z nimi, również doktor Saephan i Liz, ale reszta z zespołu Raphaela spędziła dzień na lotnisku. Nie było wystarczająco dużo czasu, aby zapewnić im bezpieczny powrót do posiadłości w Malibu. Kilku z ludzkich strażników Raphaela było już w drodze, aby zabezpieczyć prywatny hangar i pilnować śpiących wampirów. Drzwi windy otworzyły się w wewnętrznym sanktuarium Raphaela i Cyn wyszła szybko z małego pudełka, zrzucając swoja pożyczoną kurtkę, gdy weszła do pokoju. Świece zapłonęły w całym pokoju, ożywiając go, gdy Raphael tylko sformułował swą wolę, a ona podskoczyła, śmiejąc się z własnej nerwowości. Nie mogła ustać w bezruchu, więc zaczęła krążyć w tę i z powrotem, jej skóra wydawała się zbyt ciasna, jej nerwy kołatały, aż chciało jej się krzyczeć.

- Cyn – powiedział Raphael. Zatrzymała się i spojrzała na niego. - On na nas czekał – powiedziała. – Przy szkole jazdy. Wiedział, że tam będziemy. - Tak. To jedno słowo zawierało szokująco wiele informacji, ale ona była zbyt zmęczona, aby to rozwiązywać, a Raphael nie powiedział nic więcej. Podjęła swoje krążenie po pokoju, a Raphael kontynuował milczące przyglądanie się jej. - Gdzie jest Liz? – Zapytała rozpraszając się. - Doktor Saephan zajmuje się nią. Jego wyposażenie tutaj jest całkiem nowoczesne i kompletne. Obudzi się i nie będzie nic pamiętała. Cyn zatrzymała się i spojrzała na niego ostro. - Wymażesz jej pamięć? - Jej pamięć zostanie wymazana. Nie osobiście przeze mnie, nie. Cyn, to ważne, śmiertelnie ważne, żeby nikt nie wiedział, że to ty zabiłaś Jabrila. Inni nie są ważni, ale Jabril… Przeszła przez pokój, aby stanąć przed nim. - Czy zamierzasz wymazać również moja pamięć? - Nie – wydawał się lekko obrażony, że zapytała.

- Co z Luci? Będzie wiedziała, że coś się zdarzyło, nie jest głupia. - Zostawię to tobie – powiedział sztywno. – Ale doktor Saephan cieszy się doskonałą opinią w miejscowej społeczności, więc nie ma powodów, aby nie uwierzyła mu w cokolwiek jej powie. Została poinformowana, że ty i Elizabeth, obie czujecie się dobrze i zostanie zaproszona w odwiedziny później. Jeżeli sobie życzysz, Duncan może… porozmawiać z nią. - Porozmawiać z nią – Cyn powtórzyła. - Cyn – to była prośba o zrozumienie. - Przestań – powiedziała. - Przestać co? - Przestań przyglądać się mi, jakbyś czekał na coś jeszcze, co mam w zanadrzu. - Czy masz coś jeszcze? - Nie. Wzięła długi, zmęczony wdech i padła w jego ramiona, wreszcie pozwalając mu przyciągnąć się i odpocząć na jego piersi, gdzie wsłuchiwała się w powolne bicie jego serca. - Rozdarli go na kawałki – wyszeptała, gdy jej oczy wypełniały się łzami. – Był tylko krwawym kawałkiem mięsa. Nie mogłeś nawet stwierdzić… - przełknęła głośno. – Mogli to samo zrobić ze mną.

Jego ramiona zacisnęły się dookoła niej, a ona objęła go w pasie. Był ubrany w długi, jedwabny szlafrok i nic więcej. Nie przypominała sobie, żeby się przebierał. - Nie masz na sobie żadnych ubrań. - Już prawie świt, lubimaya – zaledwie te słowa wyszły z jego ust, gdy usłyszała huk zamykanych drzwi. Brzmiało to dziwnie uspokajająco. - Jestem taka zmęczona – westchnęła. Raphael pocałował ją w czoło i pomógł jej zdjąć resztę jej ubrań, a potem zaniósł ja do wielkiego łóżka i owinął ja przykryciem. Odwróciła się do niego, kiedy wsunął się obok niej. - Przytul mnie. - Na zawsze, moja Cyn.

Rozdział LVIII Cyn oparła się o okna za biurkiem Raphaela, czując jego wibrację z każdą falą przetaczającą się po plaży poniżej. Raphael siedział przed nią, patrząc beznamiętnie jak Juro wprowadza Mirabelle do pokoju. Potem wszedł Duncan, trzymając jedną rękę na łokciu Aleksandry, jakby eskortował ją do eleganckiego salonu. Raphael wstał wyciągając rękę, aby musnąć ramię Cyn, zanim okrążył biurko, aby stanąć przed nim. Stanął lekko po jednej stronie biurka, więc Cyn miała doskonały widok na jego twarz. Mirabelle nie czekała, aż Wampirzy Lord przemówi do niej. Wyrwała się Juro i rzuciła się do stóp Raphaela, zakrywając rękoma swoją twarz, z trzęsącymi się od bezgłośnego szlochu ramionami. Raphael obserwował jej leżącą sylwetkę posępnym wzrokiem, zanim podniósł głowę, aby spotkać zimny wzrok Aleksandry. Podniosła wysoko brodę, błyskając czarnymi oczami. - Mirabelle – powiedział Raphael. - Mój panie – załkała wycierając twarz tak mocno, że ledwie mogła mówić. – Nigdy nie zdradziłabym cię, Mistrzu! Nigdy. Raphael pochylił głowę pytająco. - Czy ja tak powiedziałem, dziecko? Mirabelle nie podniosła wzroku ze swojej poddańczej pozycji, kierując swoją odpowiedź do dywanu, znajdującego się jedynie kilka cali od jej twarzy.

- Słyszałam, jak strażnicy rozmawiali, mój panie – potem spojrzała w górę niebieskimi, pełnymi bólu oczami. – Nie zdradziłam cię, Mistrzu, nie mogłabym! Cyn przyglądała się twarzy Mirabelle. Widziała na niej rozpacz i zagubienie, ale nie strach wynikający ze zdemaskowania. Mirabelle nie była zdrajcą, pomyślała, i wiedziała, że to prawda. Spojrzenie Raphaela przesunęło się na Aleksandrę, która stała dumna i wyniosła, całkowicie pewna siebie. - Czyż nie ostrzegałem cię, Aleksandro? – zapytał. – Czy sądzisz, że mógłbym to wybaczyć? - Nie mam pojęcia… - Cisza. To było tylko jedno słowo, wypowiedziane cicho i bez emocji. Ale wściekłość Raphaela była fizycznie obecna w pokoju, obciążając powietrze jak burza. - Zapominasz, Aleksandro, że jestem czymś więcej niż synem naszej matki. Jestem twoim panem. Nie masz przede mną tajemnic. Oczy Aleksandry rozszerzyły się w zaskoczeniu, i po raz pierwszy jej twarz okazała niespokojną obawę. - Zostałeś zauroczony przez tego człowieka – warknęła. – Próbowałam jedynie ocalić cię. Kiedyś to zrozumiesz i podziękujesz mi. Raphael przyglądał się jej milcząco, czekając.

Aleksandra machnęła nerwowo ręką, jakby odsuwając jego gniew. - Jestem twoją siostrą, Raphaelu. Twoją krwią. Nie możesz wybrać człowieka, nawet tego, przed swoją własną krwią. Kochasz mnie. - Pięćset lat temu – powiedział Raphael spokojnie.. – Kochałem dziecko imieniem Sasza – jego głos stwardniał. – Ciebie nawet nie znam. Wykonał gest i Juro podszedł do Aleksandry, a jego masywna łapa zacisnęła się na jej ramieniu jak kajdanki. Aleksandra zmagała się niepotrzebnie, próbując odepchnąć się. - Raphael! – Zawołała. – Nie możesz tego zrobić! – Jestem twoją… Raphael tylko spojrzał na nią. Jej błaganie zostało ucięte w połowie słowa, gdy próbowała zmagać się przeciw jego impulsowi, jedynie szlochając bezgłośnie niedowierzając, gdy Juro i jego brat wyprowadzali ją z pokoju. Mirabelle wciąż klęczała na podłodze, z otwartymi w szoku ustami, z wyrazem lekkiej ulgi, gdy Aleksandra została wyprowadzona z pokoju. - Mirabelle. Jej głowa okręciła się, dookoła kiedy Raphael wymówił jej imię i skuliła się ze strachu. - Nigdy nie mogłabym… - znowu zaczęła. - Wiem o tym, dziecko. Nigdy cię nie podejrzewałem. Idź teraz. Elizabeth pytała o ciebie. Mirabelle wygramoliła się stając na nogach i ukłoniła się szybko.

- Dziękuję, mój panie – powiedziała żarliwie. Jej spojrzenie przesunęło się szybko na Cyn i odwróciła wzrok wychodząc z pokoju. Duncan podążył za nią, zamykając drzwi za sobą i zostawiając ich samych. Cyn okrążyła biurko i podeszła do Raphaela, a on machinalnie sięgnął, aby przyciągnąć ja bliżej. Zanurzyła się w jego szerokiej piersi i zapytała. - Co zrobisz? - Rada zwołała spotkanie, aby poradzić sobie z pustym miejscem, po Jabrilu – odpowiedział znużony. – Prawdopodobnie terytorium będzie otwarte na tego, kto zdoła utrzymać władzę. Żaden z poddanych Jabrila nie jest wystarczająco silny, aby stanąć w swoim prawie, nikt, kto tego by chciał, w każdym razie. Poza tym, jest wielu młodych podnieconych większą potęgą. To wywoła pewne napięcie. - To nie o to… - zaczęła, ale spojrzenie jego oczu powiedziało jej, że nie miał zamiaru udzielić jej innej odpowiedzi. Oddała mu spojrzenie, niepewna, co o tym sądzić. - Jestem Wampirem, Cyn – powiedział, jakby to wyjaśniało wszystko. - To nie jest dobry powód – powiedziała mu. – Nie pozwolę ci ukrywać się za tym tajemniczym gównem. Chcę wiedzieć, co masz zamiar zrobić z Aleksandrą. Raphael przyglądał się jej beznamiętnym wzrokiem. - Prawie umarłaś.

- Jestem tego świadoma. A jeżeli umarłabym tam, na tej pustyni, mój duch nawiedzałby cię bezlitośnie, dopóki nie zniszczyłbyś każdego z tych pojebańców, którzy to zrobili – jego miękkie usta wgięły się w lekkim uśmiechu. – Ale nie umarłam, Raphaelu. - Miała zamiar pozbawić się życia. Lub gorzej. Znacznie gorzej. Cyn zmarszczyła brwi. - Czy to naprawdę chodzi o mnie? Czy o ciebie? Tej nocy zdradziła również ciebie. Bardziej niż mnie. Czy to jakieś wampirze bzdury? Westchnął niecierpliwie i odepchnął się od niej. Odszedłby, ale ona położyła rękę na jego ramieniu, przytrzymując go gdzie stał. - Nie zabijaj jej, Raphaelu. Nigdy sobie tego nie wybaczysz. Nigdy mnie tego nie wybaczysz. Jego wzrok spotkał jej. - To kobieta, dla której poruszyłeś niebo i ziemię, spełniając każdą jej zachciankę, przez ile stuleci, Raphaelu? Wynająłeś mnie, aby ją odnaleźć, kiedy twoi wrogowie zabrali ci ją, i zniszczyłeś każdego jednego w zemście. Nie mów mi, że jej nie kochasz, nawet, jeżeli to miłość do dziecka, którym była. Jej śmierć zawiśnie nad tobą, nad nami, jak rak, zjadając wszystko, czy jesteśmy dopóki za każdym razem, gdy na mnie spojrzysz nie zobaczysz nic więcej tylko jej śmierć. Podeszłą bliżej do niego kładąc swoje dłonie płasko na jego piersi. - Nie mogę tak żyć, Raphaelu. Nie chcę. Zbyt mocno cię kocham.

Odwrócił od niej wzrok, ale zanim to zrobił ujrzała w jego obsydianowych oczach szybki błysk ulgi. Poczuła jego westchnienie, poczuła jak jego całe ciało odpręża się pod jej dłońmi. - Bardzo dobrze, lubimaya. Oszczędzę ją. Ale dowie się, że jest ci winna życie. Cyn wzruszyła ramionami. - Mam nadzieję, że się tym udławi. Wierz mi, nie mam dla niej miłości. Uśmiechnął się na to, jakby znowu powiedziała coś, czego się spodziewał, i to go zadowalało. Przyciągnął ją do siebie, trzymając ja mocno w swoich ramionach. - Zastanawiam się nad przykuwaniem cię od teraz do mojego łóżka – wyszeptał w jej włosy. – Znudziło mi się budzenie i odkrywanie, że znikłaś. Parsknęła. - Możesz spróbować. Zakołysał nią w swoich ramionach. - Zrobię coś lepszego niż próbowanie, lubimaya. Jest wiele rodzajów łańcuchów. - Perwers – skomentowała. - Postaraj się, Lordzie Raphaelu. - Z tobą, moja Cyn. Zawsze z tobą.

Epilog - Buffalo? – Powtórzyła Cyn z niedowierzaniem. -Wiem – Sarah zgodziła się z żalem. – Ale to dobry uniwersytet, a kontrakt jest przedłużany. Plus, nie znajduje się w Kalifornii, a wiesz, że chcę stąd wyjechać. - Kochanie, Buffalo, jest na najdalszym krańcu Stanów. Mają tam prawdziwe zimy, wiesz. Oglądaj kanał pogodowy. Zawsze pokazują poziom w Buffalo, z ludźmi z tyłkami w śniegu. Sarah roześmiała się. - Jesteś taka brutalna, Cyn. - Taa, cóż. To się bierze z pracy jako glina. - Myślę, że używasz tego jako wymówki. Cyn uśmiechnęła się - Wpadka. - Więc – powiedziała Sarah przeciągając sylaby. – Czy masz coś, czym chciałabyś się podzielić ze mną? Cyn wzięła łyka swojego martini, spoglądając na Sarę niewinnie znad krawędzi kieliszka. - Oh, daj spokój, Cyn. Pokaż diament. Cyn roześmiała się.

- Oh, masz na myśli to maleństwo? Wyciągnęła dłoń i Sarah wzięła ją przyglądając się „maleństwu”. To było przynajmniej pięć karatów umiejscowionych na tym szczupłym palcu, i to był tylko główny kamień po środku. Założyłaby się, że następne kilka karatów, wart był łańcuch kamieni dookoła niego. - Jest piękny, Cyn. Ale wiesz o tym. Więc, kiedy ślub? - Ślub? – Jej przyjaciółka zakrztusiła się. – Wiesz, co myślę o małżeństwie. Poza tym, wampiry nie żenią się, mają tę całą sprawę z partnerstwem. - Partnerstwem? Jak goryle? Cyn roześmiała się. - Bardzo podobnie, taa. - Czy to znaczy, że zamierzasz zostać wampirem? Powinnam zacząć zakrywać moją szyję, gdy jesteś w pobliżu? - Raczej nie. Wampiry zwykle nie żenią się między sobą. Zadałam kiedyś to samo pytanie – przerwała na następny łyk swojego drinka. – Wiesz, jak okrzyczany jest seks jako… - Wybuchowy – poddała sucho Sarah. - Cóż, taa. W każdym razie, branie krwi jest połączone z seksem dla nich, więc jeżeli zostałabym wampirem, Raphael musiałby iść gdzieś indziej po krew, a dopóki jest to związane z seksem… - Oh.

- Jasne. Znasz mnie. Nie lubię się dzielić. Sarah zachichotała. Tak naprawdę, Cyn była obłędnie hojna, ale nie powiedziałaby tego przyjaciółce w twarz. To mogłoby nadwerężyć jej wymyślony wizerunek. - A co ze sprawą wieku? Mam na myśli, że on będzie wciąż młody, a ty będziesz…. - To jest w tym najpiękniejsze. On bierze ode mnie krew, a ja biorę jego. Nie dużo, ale… - Boszsz! Pijesz jego krew – Sarah rozejrzała się szybko dookoła i obniżyła głos. – Ohyda, Cyn! - To nie jest takie złe – Cyn zbeształa ją. – Poza tym, tylko trochę, a to utrzymuje mnie piękną i młodą. Uśmiechnęła się szeroko i przychyliła konspiracyjnie. - A to czyni, że seks jest jeszcze lepszy. Sarah wciągnęła oddech. - Okay. Zmieńmy temat. Czy wciąż masz swoją agencję? - Nie – powiedziała Cyn z żalem. – Musiałam to zostawić. Trudno jest działać pod przykrywką, kiedy masz ochroniarza, który cały czas za tobą chodzi. - Masz ochroniarza?

- Taa. Do wyboru miałam to, albo tatuaż na czole. Wybrałam ochroniarza. A skoro o tym mówimy… - wskazała za ramię Sary. – Widzisz tego faceta przy barze? Sarah odwróciła się, aby spojrzeć i napotkała wzrok wysokiego, umięśnionego, czarnego mężczyzny, który wydawał się raczej obsesyjnie skupiony na ich kącie w barze. Jej oczy rozszerzyły się i powróciła do Cyn. - Czy to wampir? – Wyszeptała. - Taa. Trudno to poznać, huh? Można przywyknąć. A skoro mowa o wampirach… Nastąpiło nagłe poruszenie w zatłoczonym barze. Rozmowy ucichły do szeptów, a ludzie rozsunęli się, robiąc przejście dla kogoś, kto wszedł z ulicy. To było dwóch mężczyzn, jeden jasnowłosy i jeden ciemny, ale to ten ciemnowłosy, był tym, który przyciągał uwagę wszystkich. Wysoki, z szeroką klatką piersiową, z twarzą, którą można było opisać jedynie jako piękną, poruszał się ze śmiertelnym wdziękiem, który zwykle wiązał się z czymś niebezpiecznym i dzikim. Kobiety i mężczyźni prostowali się, tam gdzie siedzieli lub stali, z oczarowanymi twarzami, błyszczącymi oczami, gdy… jakoś przechylali się w jego kierunku. Cyn roześmiała się wesoło i spojrzała na przyjaciółkę. - Powiedz, że to nie on – powiedziała niedowierzając. - To moje złotko – potwierdziła Cyn. - Oh, ludzie – powiedziała Sarah w zachwycie. – Gdzie mogę takiego dostać?

- Prawdopodobnie, nie w Buffalo – skomentowała Cyn sucho. Wzięła ostatni łyk swojego martini i wstała. - Moja podwózka już tu jest, kochanie. Powodzenia z pracą. Mam nadzieję, że oni wiedzą, jakimi są szczęściarzami, że cię mają. - Zapewnię ich o tym – powiedziała Sarah. Wyciągnęła się i wymieniły się uściskami. - Wyślij mi swój nowy adres, gdy już go będziesz mieć. - Obiecuję. I powodzenia z… wiesz. Ze wszystkim. Naprawdę cieszę się razem z tobą, Cyn. - Wiem – pocałowała Sarę w policzek i wyszeptała. – Twoje życzenie też się spełni. Po prostu poczekaj. - Sarah patrzyła jak Cynthia podeszła, aby spotkać się ze swoim wampirzym kochankiem. Jego ramię objęło jej talię natychmiast, gdy się zbliżyła i wymienili pocałunki tak czułe, że doprowadziło to Sarę do łez. Potrząsnęła głową. - Taaa – wymamrotała do siebie. – Ale czy będzie wiedział, że powinien mnie szukać w Buffalo?